-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า............
.........
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
11.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
12.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
-
มาทำสารบัญให้ค่ะ :กอด1:
Imprison 1 : คำพิพากษา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg716439#msg716439)
Imprison 2: ในเรือนจำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg716798#msg716798)
Imprison 3: ขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg716803#msg716803)
Imprison 4: ข้างหลังประตูบานนั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg717846#msg717846)
Imprison 5: อาบน้ำ?? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg717853#msg717853)
Imprison 6: นอน+เลื้อย!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg721925#msg721925)
Imprison 7: Away Eating ซะเถอะ !!!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg721937#msg721937)
Imprison 8: ชีวิตเมียน้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg723513#msg723513)
Imprison 9: โอกาส.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg724026#msg724026)
Imprison 10: ความคิด.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg724379#msg724379)
Imprison 11: หึงโหด !!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg726859#msg726859)
Imprison 12: ความจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg728452#msg728452)
Imprison 13: เลือดสาดดดดดดดดด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg728453#msg728453)
Imprison14:No way ouT (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg732741#msg732741)
Imprison 15: ผมขอโทษ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg735641#msg735641)
Imprison 16: คลุ้มคลั่ง.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg751536#msg751536)
ตอนพิเศษ.. Once again [ กาลครั้งหนึ่ง..] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg753305#msg753305)
Imprison 17: แค่เงียบ..แล้วฟัง.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg757264#msg757264)
Imprison 18: นอกสายตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg759366#msg759366)
Imprison 19: ยอมจำนน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg762095#msg762095)
Imprison 20: เจ็บแล้วจำ..คราวหลังเอาคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg769680#msg769680)
Imprison 21: สิ่งสำคัญ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg772125#msg772125)
Imprison 22: อย่าคิดถึงแต่ใจเรา นึกถึงใจเขาเสียบ้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg772130#msg772130)
Imprison 23: หมาบ้า..กรุณาฉีดวัคซีน.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg775561#msg775561)
Imprison 24: เกลียดมึงจริงๆว่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg776860#msg776860)
Imprison 25: ละเมอ..เพ้อ..พก.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg778476#msg778476)
ตอนพิเศษ : พวกเอ็ง..รู้จักวันวาเลนไทน์กันมั้ยว่ะ!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg793703#msg793703)
Imprison 26: อันธพาล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg804630#msg804630)
Imprison 27: พูดคุย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg805653#msg805653)
Imprison 28: คนสำคัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg811699#msg811699)
Imprison 29: เสียงโซ่ตรวน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg813498#msg813498)
Imprison 30: ต้องเลือก.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg818950#msg818950)
Imprison 31: ไม่มีคำตอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg825648#msg825648)
Imprison 32: ใกล้..แต่เอื้อมไม่ถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg828503#msg828503)
Imprison 33: งูเห่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg835642#msg835642)
Imprison 34: พลั้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12460.msg843334#msg843334)
( :really2: แค่นี้ก่อนเเล้วกันนะคะ เดี๋ยวจะมาต่อ)
:L2:
นิยายเรื่องนี้คนโพสได้รับอนุญาติจากผู้เเต่งในการโพส เเล้วนะคะ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเน้อ เป็นสมาชิกใหม่ที่ยังไม่ได้มารายงานตัว เห่อๆ
สำคัญที่สุด ขอให้ทุกคนอ่านอย่างมีความสุข และหากมีข้อผิดพลาดก็ต้องขอโทษทุกคน ณ ที่นี้ด้วย :pig4:
.
.
.
.
OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!!!
Author: Silence_Serin
แม้จำทำผิดหรือก้าวพลาด
จะร้ายแค่ไหน จะเลวแค่ไหน ก็ยังรู้จักรัก
..หัวใจหลายดวง ยังพร่ำเพรียก เรียกหา ความรัก และการเอาใจใส่
ความอ้างว้างเหน็บหนาวจากการถูกประณาม ด่าทอ
ทำให้เกดเป็นแผลร้ายเป็นรอยร้าวจนยากจะรักษา
จนเมื่อได้พบกับคำว่า รัก
ถึงจะเลวแค่ไหน ก็ยังรู้จักคำว่า รัก
จะแปลกมั้ย หากคนเลว จะขอรัก คนเลว ด้วยกัน
ถึงจะ เลว แต่ก็ยังไม่ไร้หัวใจ
ถึงจะ ร้าย แต่หัวใจก็ยังอยากรัก
แม้ว่ารัก ที่เกิดขึ้นจะแปลกประหลาดไปจากปกติก็ตาม
นี่คือเรื่องราว ความรัก ของคนเลว
นี่คือเรื่องราว และหัวใจ ของผู้กระทำความผิด
นี่คือเรื่องราว ของคนร้ายๆที่อยากมีความรัก
ในสถานที่ ซึ่งเรียกว่า คุก !!!!!
[/color]
แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย ธรณินธร์ เตชะเมโฆ (โต)
อายุ : 22
คดี : นักโทษคดีอุชกรรณ ก่อคดีฆาตกรรมโดยไตร่ตรองไว้ก่อน
โทษที่ได้รับ : จำคุกสามสิบปี แต่จำเลยยอมรับสารภาพ ศาลจึงลดโทษให้เหลือจำคุกยี่สิบปีตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 59 ว่าด้วยการกระทำโดยเจตนา ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดการกระทำโดยเจตนา ได้แก่กระทำโดยรู้สำนึกในการที่กระทำและ ในขณะเดียวกันผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการ กระทำนั้น ถ้าผู้กระทำมิได้รู้ข้อเท็จจริง อันเป็นองค์ประกอบของความผิดจะ ถือว่าผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการกระทำ นั้นมิได้
มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี
ชั้นของนักโทษ : เป็นนักโทษที่ถูกจัดไว้ใน ชั้นดี มีสิทธิในการได้รับพระราชทานอภัยโทษหรือลดวันต้องโทษจำคุก เมื่อได้รับการเลื่อนชั้นเป็นนักโทษ ชั้นดีเยี่ยม ได้รับการให้ความสะดวกขณะอยู่ในเรือนจำและได้รับการพักการลงโทษเป็นกรณียกเว้น และได้รับวันลดโทษ เดือนล่ะ 3 วัน
ระยะเวลาควบคุมตัว และปล่อยตัว : 2oปี (รับโทษมาแล้ว ห้าปี แปดเดือน) ถูกคุมขังอยู่ในแดนที่สิบสอง เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX
แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย กันตธร จิรารักษ์ (เนม)
อายุ : 18
คดี : นักโทษคดีอุชกรรณ ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา
โทษที่ได้รับ : รับโทษจำคุก 20 ปี แต่จำเลยยอมมอบตัวและรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา ศาลจึงลดโทษให้ เหลือจำคุก 15 ปี ตามที่ประมวลกฎหมายอาญามาตราที่ 59 บุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา
กระทำโดยเจตนา ได้แก่กระทำโดยรู้สำนึกในการที่กระทำและ ในขณะเดียวกันผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการ กระทำนั้น
ถ้าผู้กระทำมิได้รู้ข้อเท็จจริง อันเป็นองค์ประกอบของความผิดจะ ถือว่าผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการกระทำ นั้นมิได้
กระทำโดยประมาท ได้แก่กระทำความผิดมิใช่โดยเจตนา แต่ กระทำโดยปราศจากความระมัดระวัง ซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจัก ต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทำอาจใช้ความระมัดระวัง เช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่
การกระทำ ให้หมายความรวมถึงการให้เกิดผลอันหนึ่งอันใดขึ้น โดยงดเว้นการที่จักต้องกระทำเพื่อป้องกันผลนั้นด้วย
มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี
ชั้นของนักโทษ : เป็นนักโทษที่พิจารณาคดีเด็ดขาดแล้ว (ศาลพิจารณาคดีถึงที่สุดและตัดสินแล้ว) ได้รับการจัดให้เป็นนักโทษชั้นกลาง หากประพฤติตัวดีจะได้รับการเลื่อนชั้นต่อไป
ระยะเวลาควบคุมตัวและปล่อยตัว : 15 ปี (เพิ่งรับโทษคุมขัง) ถูกคุมตัวอยู่ในแดนสิบสอง เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX
แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย ศรัทธากร ทรงพิสุทธิ์ (กันย์)
อายุ : 22
คดี : ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา กระทำการด้วยความประมาทจนผู้อื่นถึงแก่ความตาย
โทษที่ได้รับ : จำคุก 25 ปี จำเลยไม่สู้คดีและยอมรับผิดทุกข้อหา ศาลจึงลดโทษให้ ห้าปี เหลือโทษจำคุก 20 ปี ปรกอบกับผู้ต้องหาได้ทำความดีความชอบ เคยช่วยเหลือผู้อื่นและทำการอันเป็นประโยชน์ต่อสังคมและส่วนรวม ศาลจึงลดโทษให้อีก ห้าปี เหลือโทษจำคุก 15 ปี
รับโทษตามที่ประมวลกฏหมายอาญามาตรา 59 กล่าวไว้ว่าบุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา
กระทำโดยประมาท ได้แก่กระทำความผิดมิใช่โดยเจตนา แต่ กระทำโดยปราศจากความระมัดระวัง ซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจัก ต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทำอาจใช้ความระมัดระวัง เช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่
การกระทำ ให้หมายความรวมถึงการให้เกิดผลอันหนึ่งอันใดขึ้น โดยงดเว้นการที่จักต้องกระทำเพื่อป้องกันผลนั้นด้วย
มาตรา 60 ผู้ใดเจตนาที่จะกระทำต่อบุคคลหนึ่ง แต่ผลของการ กระทำเกิดแก่อีกบุคคลหนึ่งโดยพลาดไป ให้ถือว่าผู้นั้นกระทำโดย เจตนาแก่บุคคลซึ่งได้รับผลร้ายจากการกระทำนั้น แต่ในกรณีที่ กฎหมายบัญญัติให้ลงโทษหนักขึ้นเพราะฐานะของบุคคล หรือเพราะ ความสัมพันธ์ระหว่างผู้กระทำกับบุคคลที่ได้รับผลร้าย มิให้นำ กฎหมายนั้นมาใช้บังคับเพื่อลงโทษผู้กระทำให้หนักขึ้น
มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี
ชั้นของนักโทษ : ถูกจัดอยู่ใน นักโทษชั้นดีเยี่ยม มีสิทธิในการได้รับพระราชทานอภัยโทษหรือลดวันต้องโทษจำคุก ได้รับการให้ความสะดวกขณะอยู่ในเรือนจำและได้รับการพักการลงโทษเป็นกรณียกเว้น และได้รับวันลดโทษ เดือนล่ะ 5 วันและด้วยผู้ต้องหาประกอบคุณงามความดีพิเศษแก่ทางราชการ จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้ช่วยเหลือเจ้าพนักงาน แต่เพราะคดียังไม่เด็ดขาด (ศาลยังพิจารณาคดีไม่เสร็จสิ้น เพราะยังมีผู้ฟ้องทางคดีแพ่ง และ คดีอาญาต่อ) จึงไม่ได้รับสิทธิ์การขอพระราชทานอภัยโทษแต่อย่างใด
ระยะเวลาควบคุมตัว และปล่อยตัว : 20 ปี (รับโทษมาแล้ว สี่ปี สามเดือน) ถูกคุมขังอยู่ในแดนที่สิบสอง เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX
แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย ณเมฆา สุขสิริ (เมฆ)
อายุ : 19
คดี : ฆาตกรรมโดยไตร่ตรองไว้ก่อน
โทษที่ได้รับ : จำคุก 20 ปี ผู้ต้องหาหลบหนีและขัดขืนต่อการจับกุมของเจ้าพนักงาน ก่อให้เกิดความล่าช้าของคดี จึงไม่ได้รับการลดหย่อนโทษอีกทั้งยังก่อคดีสะเทือนขวัญ โดยมุ่งหมายชีวิตผู้อื่นเกินกว่าหนึ่งคนก่อให้เกิดความหวาดกลัวแก่ผู้คนและสังคมโดยทั่ว
ได้รับโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 59 บุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา
กระทำโดยเจตนา ได้แก่กระทำโดยรู้สำนึกในการที่กระทำและ ในขณะเดียวกันผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการ กระทำนั้น
มาตรา 60 ผู้ใดเจตนาที่จะกระทำต่อบุคคลหนึ่ง แต่ผลของการ กระทำเกิดแก่อีกบุคคลหนึ่งโดยพลาดไป ให้ถือว่าผู้นั้นกระทำโดย เจตนาแก่บุคคลซึ่งได้รับผลร้ายจากการกระทำนั้น แต่ในกรณีที่ กฎหมายบัญญัติให้ลงโทษหนักขึ้นเพราะฐานะของบุคคล หรือเพราะ ความสัมพันธ์ระหว่างผู้กระทำกับบุคคลที่ได้รับผลร้าย มิให้นำ กฎหมายนั้นมาใช้บังคับเพื่อลงโทษผู้กระทำให้หนักขึ้น
มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี
ชั้นของนักโทษ : เป็นนักโทษที่คดียังไม่เด็ดขาด (ศาลยังตัดสินคดีไม่จบสิ้น) ถูกจัดไว้ในระดับชั้นกลางหากการตัดสินสิ้นสุดแล้วก็จะได้รับการเลื่อนขั้นต่อไป
ระยะเวลาควบคุมตัว และปล่อยตัว : 20 ปี (รับโทษมาแล้ว หนึ่งปี สองเดือน) ถูกคุมขังอยู่ในแดนที่สิบเอ็ด เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX
สักนิดจากไรท์เตอร์....
....ปิดแฟ้มคดี... คนเขียนรากเลือด...แทบคลานแท่ดๆออกจากหนังสือกฎหมายแทบไม่ทัน อาจยาวไปหน่อยเนอะ(ไม่หน่อยล่ะแก..) แต่ทั้งคำตัดสิน โทษที่ได้รับ ตามประมวลกฎหมายหรือกระทั่งเรื่องชั้นของนักโทษเป็นเรื่องจริงค่ะ ค้นคว้าและควักหนังสือมาเปิดโดยเฉพาะ (หึหึ เรียนกฎหมาย..คล้ายๆฆ่าตัวตายทางอ้อมล่ะค่ะทุกค้น..) เพราะอย่างนั้นใครคิดจะทำไม่ดีก็ระวังกันหน่อยเน้อ เพราะโทษแต่ล่ะอย่างนี่น่ากลัวกันจริงๆ
-
Imprison 1 : คำพิพากษา
“..นาย กันตธร จิรารักษ์ อายุ18 ปี ผู้ต้องหาก่อคดีอุชกรรณ คดีฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ศาลได้พิจารณาให้ได้รับโทษจำคุก 20 ปี แต่จำเลยยอมมอบตัวและรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา ศาลจึงลดโทษให้ เหลือจำคุก 15 ปี ตามที่ประมวลกฎหมายอาญามาตราที่ 59 บุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา หรือกระทำโดยประมาท จึงสมควรได้รับโทษตามที่กล่าวมานี้ ดังนั้นศาลจึงขอจบการพิจาณาไว้เพียงเท่านี้...ปิดคดี...”
เสียงจากผู้พิพากษาที่เปี่ยมด้วยความเที่ยงธรรมดังอยู่อย่างเลื่อนลอยในสมองของผม ร่างในชุดคลุมแสดงถึงอำนาจและหน้าที่อันชอบธรรมเดินออกไปจากที่พิจารณาคดี ทุกคนยืนขึ้นให้ความเคารพ..ส่วนผม ก้มหัวลงช้าๆ..อย่างยอมรับคำตัดสินนั้นทุกข้อกล่าวหา แม้สมองจะมึนเบลอประสาทสัมผัสทุกส่วนจะด้านชาไปแล้ว
นัยน์ตาผมผ่าวร้อน..ชาวาบไปทั้งกาย..แขนทั้งสองข้างถูกมือของใครไม่รู้ออกแรงดึง..ลากออกไปจากแท่นพิจารณาคดีที่ผมยืนอยู่ สายตาที่พร่ามัวมองเห็นแต่สายโซ่ของกุญแจมือที่พันธนาการผมไว้ รวมทั้งโซ่ที่ถ่วงน้ำหนักอยู่ตรงข้อเท้า
ท่ามกลางเสียงพูดคุยจ๊อกแจ้ก และร่างที่เดินผ่านผมไปคนแล้ว...คนเล่า...หูของผมก็ยังแว่วเสียงร้องสะอื้นของใครบางคนลอยมาตามลม...
ลำคอของผมตีบตัน..เพราะผมจำเสียงของคนๆนั้นได้..ผู้หญิงคนนั้น...คนที่ผมรักยิ่งกว่าใคร...
แม่....
“...เนม.....ลูก....คุณ...คุณ..จะเอาลูกชั้นไปไหน....” หญิงวัยกลางคนในชุดสีครึ้ม ใบหน้าเปียกชื้นด้วยน้ำตา ร่างทั้งร่างสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นวิ่งมาหาผมที่ถูกหิ้วปีกออกมาจากห้อง...ใบหน้าทุกข์ระทมเศร้าสร้อยนั้นทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ ไม่ควร ไม่ควรเลยที่ผมจะทำตัวแบบนี้..ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ เพราะความขาดสติยั้งคิด...ความโมโหเพียงชั่วครู่ชั่วยาม...
มือของบุคคลที่ให้กำเนิดรั้งแขนผู้คุมตัวนักโทษไว้ พยายามวิ่งเข้ามาคว้าเอาตัวผมอย่างสุดกำลัง ส่วนผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง...เดินตามแรงลากของผู้คุม และถูกฉุดกระชาก ดึงรั้งด้วยแรงของผู้ให้กำเนิด...ลำคอของผมแห้งผาก กล้ำกลืนเสียงสะอื้นไว้อย่างยากเย็น...แม่...
“...คุณ..คุณขา..ขอชั้นคุยกับลุกสักนิดเถอะค่ะ...ขอร้อง...ชั้นขอร้อง....” เสียงของแม่ที่เว้าวอนยังดังอยู่ในหู ผมชะงักฝีเท้า รวมถึงผู้คุมที่ยืนนิ่ง...มองหน้ากันก่อนจะถอนใจเบาๆ..แล้วปล่อยแขนผมลงช้าๆ...
ผมเงยหน้าขึ้น...สบตาสีเดียวกันที่แดงก่ำของแม่...แม่มองหน้าผม..แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาช้าๆ...ผม...มันลูกอกตัญญู เนรคุณจริงๆ ทำให้แม่ทุกข์ใจ เสียน้ำตาซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า แบบนี้....
ผมค่อยๆประนมมือทั้งสองข้างไว้ที่อกแล้วคุกเข่าลง น้อมตัวลงช้าๆ...กราบ....แทบเท้าแม่....กราบกราน ไหว้บูชาผู้ที่ให้ชีวิต ผู้ที่คอยดูแล คอยอุ้มชูผมมาตลอดชีวิต...
....แต่สิ่งที่ผมตอบแทนแม่..คือการให้แม่มาเห็นตัวผมต้องถูกจองจำอยู่ใน คุก...
หัวใจผู้ให้กำเนิด จะเจ็บปวด ร้าวรานแค่ไหน...ที่เห็นลูก ที่อุ้มชู คอยฟูมฟัก ต้องมาทำความผิด ต้องมาถูกกักขัง แทนที่ผมจะเป็นคนดี ทำความดีให้แม่ภูมิใจ..แต่ก็เปล่า...ผม...กลับทำร้าย..จิตใจของผู้กำเนิด..ด้วยการเดินมาสู่กรงขังอิสรภาพ...
เสียงสะอื้นของแม่..กับมือนุ่มๆ ที่สั่นเทาเอื้อมมาลูบหัวผมช้าๆ ยิ่งทำให้ลำคอตีบตันด้วยการกลั้นสะอื้น...อีกกี่ปีน่ะ..ที่ผมจะได้กลับมาอยู่ที่บ้าน..กลับมาหาแม่..กลับมาหาน้อง...อีกกี่ปี..ที่ผมจะต้องถูกกักขัง ทุกข์ทรมาร อยู่ในเรือนจำ..ที่ๆไม่เคยมีใครปรารถนาจะไป...
แต่เพราะผมเลว....ผมมันชั่ว...ถึงต้องไปที่นั่น...
“...แม่ครับ....เนมฝากน้องด้วยน่ะแม่...” ผมกอดขาแม่ไว้ เงยหน้าสบกับดวงหน้าเปื้อนน้ำตาของบุพการีแล้วน้ำตาจะไหลขึ้นมาเสียดื้อๆ จึงได้แต่ซุกหน้าลงกับขากางเกงของแม่..ซ่อนน้ำตาแห่งความขมขื่นไม่ให้รับรู้...เพราะถ้าแม่รู้...ถ้าแม่เห็นแม่ได้รู้ ได้เห็นน้ำตาของผม...แม่ต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมารยิ่งกว่าเดิม...ผมรู้
“...แม่ดูแลตัวเองด้วยน่ะครับ...แม่ต้องกินข้าวเยอะๆน่ะ...บอกน้องให้ขยันเรียนด้วยน่ะครับ..ฝากบอกน้ำด้วย...ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเค้า...ไม่ใช่ความผิดของแม่...ผมผิดเอง....น่ะครับ... แม่อย่าเศร้าอีกเลยน่ะ..” ผมลุกขึ้นลูบคราบน้ำตาบนใบหน้าของแม่...ริมฝีปากของแม่สั่นระริกเมื่อได้ยินคำพูดของผม..ก่อนจะกอดผมแน่นแล้วปล่อยโฮดังลั่น....
ร่างของผู้ให้กำเนิดที่อยู่ในอ้อมแขนผมและกำลังร่ำไห้นั้น ยิ่งทำให้ผมเจ็บ...ปวดรวดร้าวไปทั้งใจ...เพราะผมเลว..ทำให้แม่ต้องเสียใจ..ทำให้น้องต้องทนทุกข์ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม...เพราะผม...ผมมองร่างที่กำลังร่ำไห้ของแม่อย่างเจ็บช้ำ...ผมไม่เสียใจ..กับการที่ตัวเองต้องไปอยู่ในคุก...ผมไม่กลัวหากต้องทุกข์ทรมารกับผลกรรมที่ตัวเองก่อ...แต่ผมกลัว...กลัวคนข้างหลัง...กลัว...ว่าแม่จะอยู่ยังไง...กลัว..ว่าน้องจำใช้ชีวิตแบบไหน เมื่อไม่มีผม..ไม่มีคนที่คอยสอนการบ้าน..สอนไวโอลิน...ไม่มีคนคอยช่วยทำกับข้าว..ไม่มีคนช่วยแม่ขายข้าวแกง...แล้ว...แม่..กับน้อง..จะอยู่ยังไง...จะลำบากมากแค่ไหน...ถ้าไม่มีผม...
“..ขอโทษน่ะครับ..ทางเราต้องนำตัวผู้ต้องหาไปกักขังแล้ว...” ผู้คุมคนหนึ่งพูดเสียงเรียบเรื่อย..แต่แม่ผมกลับร้องไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น...แรงกอดรัดร่างผมมีมากขึ้น..ผมเม้มปากแน่น...กอดรัดร่างของแม่แน่น...แน่น..เป็นครั้งสุดท้าย...แล้วปล่อยแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัว...อย่างช้าๆ...
“...แม่...เนมรักแม่น่ะครับ...”ผมเอ่ยบอกมารดาครั้งสุดท้าย...บอกด้วยรอยยิ้ม..แม่ในใจจะเศร้าสร้อยเพียงใด..แม่สะอื้นฮักเมื่อผู้คุมค่อยๆหิ้วแขนผมแล้วรุนหลังให้เดินไปช้าๆ...สายตาของผมเหลียวข้ามไหล่ไปสบตาผู้เป็นมารดา..เห็นแม่ค่อยๆทรุดลงร้องไห้...น้ำตาร้อนๆจึงอาบแก้มผมในที่สุด...
.................................................. oh !! bad guy : รักร้ายๆของผู้ชายในคุก............................................
..แก้ง !!!...ปัง !!!!!
เสียงปิดประตูรถคุมขังแว่วเข้าหูผมที่นั่งนิ่ง...ตรงข้ามมีผู้คุมสองคนที่พาผมมานั่งคุยกันเบาๆ...ข้างๆผมมีนักโทษในชุดสีกากีหม่นๆเหมือนผมนั่งอยู่อีกสามคน..บางคนกุมมือแน่น...ซบหน้าลงกับเข่า..อีกคนยกมือกุมขมับราวกับเครียดนักหนา..ส่วนผม..เหม่อมองผ่านหน้าต่างเล็กดัดไปยังภาพถนน ..รถราเบื้องนอก..มอง...และจดจำมันเอาไว้..เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่..ผมถึงจะได้มองวิวทิวทัศน์เบื้องนอกอีกครั้ง..เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..ที่ผมจะได้กลับมามีอิสรภาพ...
“....ทั้งสามคน..ฟังน่ะ...” เสียงผู้คุมที่แว่วมาทำให้ผมชะงักและหันกลับมามองคนพูด “..เดี๋ยวพอเข้าไป...ทุกคนต้องไปที่แดนแรกไปปฐมนิเทศ...เขาจะพูดเกี่ยวกับเรื่องกฎเกณฑ์ในคุก..แล้วจะมีคนมาสัมภาษณ์..ว่าพวกแกควรจะอยู่แดนไหน..ที่ไหน..ของที่ติดตัวมาน่ะ...เอาทิ้งไว้นี่..เดี๋ยวจะมีคนไปแจกให้เอง...อ้อ...ไปใหม่ๆน่ะ..หัดทำตัวดีๆเข้าไว้..อย่าไปหือกับไอ้พวกขาใหญ่ในคุก...ไม่งั้นพวกมึงได้เจอตีนพวกมันแน่..”
คำกล่าวนั้นทำให้ผมพยักหน้าลอยๆ..ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรผมก็ไม่อยากสน..ชีวิตในคุก..จะเลวร้ายยิ่งกว่าชีวิตที่ผมมีเจ้าปีศาจตัวนั้นงั้นเหรอ?...เจ้าปีศาจร้าย..ที่ครอบงำชีวิต..ทำให้ผม..แม่..และน้อง..ต้องทนทุกข์ทรมาร..เจ้าปีศาจใจต่ำ..ที่กล้าขนาดจะข่มขืนน้องผม..ผมจึงส่งมันลงนรก...และต้องมารับกรรมด้วยการติดคุกแบบนี้..ผมจะเจออะไรที่เลวร้ายอีกงั้นเหรอ...มันมีอะไรที่มากกว่าสิ่งที่พบเจอมารึไง...
“...ไอ้พวกที่ผมยาวๆน่ะ..ไปตัดผมด้วยน่ะ...” ผู้คุมว่า..พลางหันมามองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ..จนผมต้องขมวดคิ้วสงสัย..อะไร?
“...หึ...อีแบบนี้...มึงคงไม่ซึมนานหรอกมั้ง..ขี้คร้านจะมีพวก พี่ๆ มาคอยเอาอกเอาใจ..เดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว...” ผู้คุมว่า..ยิ่งทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น..อะไรน่ะ....พี่ๆ...เหรอ...หมายความว่าไง...?
“..กูก็ว่างั้น...มึงดูสิ..หน้าตาแบบนี้...หุ่นผอมๆแห้งๆแบบนี้...ไอ้พวกในคุกมันคงแย่งกันจ้าล่ะหวั่น....”ว่าแล้วสายตาของผู้คุมก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า...หน้าตาเหรอ?หุ่นผอมๆแห้งๆเหรอ? อย่าบอกน่ะว่า.....
พอเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผม..ผู้คุมก็หัวเราะทันที..ประกอบกับรถที่จอดเทียบช้าๆ...ทั้งสองคนลุกขึ้น..ตบบ่าผมป้าปใหญ่...แล้วหัวเราะร่า..ไม่วายบอกผมด้วยประโยคสุดท้ายที่น่าขนลุกเป็นที่สุด..
“...เอาน่ามึง..ยังไงก็เป็นเมียไอ้พวกนี้ไปก่อน..เดี๋ยวก็ชินเอง...”
...เป็นเมีย...นักโทษ....แล้วจะให้ผมทำใจให้ชินได้ยังง้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
หุหุหุ
ตามมาจากเด็กดีจ้า
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
-
:mc4:
เจิมเรื่องใหม่ค่ะ
พี่ก็เรียน กฏหมาย เหมือนกัน
ต้องมีสมาธิอ่าน+ใจที่พร้อม
อ่านจบ เห็นตัว หนังสือยาวยาวเมื่อไหร่ก็แทบ :oak:
อ่านไปอ่านมาภาษาไทยแท้แท้ไหงตูไม่เข้าใจฟะ สรุปคือ :o211:+ :sad2:= :m2:
-
เนื้อเรื่องน่าอ่านมาก :mc4: แล้วจะติดตามจ้า
-
อยากบอกว่ารอพล๊อทแบบนี้มานานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน มากแล้วววววววววววววววว
ติดตาม รออ่าน เกาะขอบทู้รอเลย 555555
ขอบคุณจ้า :pig4:
-
:mc4:มาเจิมเรื่องใหม่คะ
:เฮ้อ: เหมือนแนวเรื่องจะหนัก...แต่เราชอบ o13
สู้ๆคะ +1ให้คนโพสคะ ขอบคุณคนแต่งคะ
-
สวัสดีทันข้ามคืน เช้านี้ด้วยเเรงฮึด ปนก่งก้ง เอาตอนที่สองกับสามมาลงให้อ่านกันต่อ
ขอบคุณสำหรับรีพลายฮ่า :pig4:
ปล. แล้วอิชั้นจะลากตัวยัยเจ๊คนเเต่งมาตอบรีพลายวันหลังนะคะ ต้องไปสอนพี่แกรีพลายก่อน
ตอนนี้ยังมึนกับเทคโนโลยีอยู่ 555 (เพิ่งลงโค้ดสุกเป็นเมื่อวานนี่เอง....สุดจะเอ่ยจริงๆ :m26 : o18.....คนแต่ง )
.
.
เเฮ่ๆ :try2: เริ่มหวั่นๆ ไปอ่านเลยดีกว่าเนอะ
.
.
.
..............................................................................................
Imprison 2: ในเรือนจำ
ทันที่ที่รถนำตัวผู้ต้องหาของทางเรือนจำเปิดประตูออก ผมก็เดินตามหลังนักโทษคนอื่นออกมาช้าๆ ได้ยินเสียงผู้คุมบอกแว่วๆว่านี่คือแดนหนึ่งสำหรับคัดกรองนักโทษ ผมเห็นจากหางตา ว่ามีหลายใบหน้ามองมาอย่างแสดงความสนอกสนใจ... ผมก็ตื่นเต้นอยู่หรอก...กลัวด้วย แต่ความโศกเศร้าจากน้ำตาของแม่มันติดตายังคงตราตรึงอยู่ในสมองจนความกระตือรือล้นหายไปหมด
“ ..นายๆ งวดนี้กี่คนนาย...คดีอะไรบ้าง?...” เสียงนักโทษหลายคนตะโกนถามจ้อกแจ้ก ผมยืนนิ่งรั้งท้าย แต่ยังรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา เหลือบไปเห็นนักโทษหลายคนมองสบตากันแล้วหัวเราะคิกคัก..
“...ยากับฆ่าคนโว้ย !!!!! ..ระวังไอ้แห้งนี่ดีๆแล้วกัน..”ผู้คุมว่าพลางตีหัวผมซะผลั่วะใหญ่..แต่แทนที่นักโทษเหล่านั้นจะเงียบแล้วทำท่าหวาดผวา...แต่ก็เปล่า..กลับหันมามองตากัน อมยิ้ม..แล้วหัวเราะเสียดังลั่น..เฮฮากันเสียยกใหญ่..เหมือนเห็นหม่ำ จ๊กม๊กกำลังมาเล่นตลกตรงหน้า...
“...โห...สวยๆแบบนี้..โดนฆ่าก็ยอม..เนอะ...ฮิ้ว ~~~~ “
“ ...นักโทษชายหมายเลข 2062 ..นายกันตธร...รับของ....” ผู้คุมเอ่ยขึ้นขณะที่ผมกำลังจมจ่ออยู่กับการสาปแช่งเสียงโห่ฮิ้วฮาป่าที่ยังตามมาหลอกหลอนนั่น..ไม่มีงานให้พวกเค้าทำกันรึไงครับ..ผมอยากรู้จริงๆ..ทำไมถึงได้ว่างจนมานั่งมองผมยังกะผมเป็นแพนด้ามาจากเชียงใหม่..แล้วไอ้สายตาแบบนั้น..จะบ้าตาย...
ผมเอื้อมมือรับของของตัวเองมาจากผู้คุมที่ยื่นให้...แปรงสีฟัน...ยาสีฟัน....แก้วน้ำ..สบู่..ผ้าห่ม..ผ้าเช็ดตัว..ของที่เหลือติดตัวผมมีแค่นี้เอง..น่าสมเพชชะมัด..แต่...ก็อย่างว่าคนทำผิดจะให้สบายได้ยังไง ถ้าสบายก็คงไม่มีใครเกรงกลัวกฎหมาย ถ้าทำผิดแล้วได้รับการปฏิบัติอย่างดี..ใครเขาจะไม่อยากมากัน..
“...ไปแดนสิบสองว่ะ..โชคดี....” ผู้คุมบอกเบาๆ ผมพยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..แว่วเสียงโห่ฮาที่เคยกวนประสาท..แต่มาตอนนี้ผมกลับไม่แยแส..พูดง่ายๆคือหมดอารมณ์จะสนใจไปซะแล้ว..ผมเดินตามผู้คุมที่นำไปในมือของผู้คุมมีกระดาษบันทึกอะไรไม่รู้อยู่ปึกใหญ่..เขาพาผมเดินผ่านที่คุมขังนักโทษแดนต่างๆและอธิบายคร่าวๆถึงกฏกติกาของที่นี่..ซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..ข้อความที่ได้รับมันเข้าหัวน้อยกว่าน้อย..
ยิ่งเดินตามผู้คุมลึกเข้าไปๆ ผมก็สัมผัสถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ผู้คุมบอกว่าไอ้พวกที่โห่ฮาป่าข้างหน้าคือนักโทษคดีเล็กๆน้อยๆเหลือโทษแค่ไม่กี่เดือนไม่ก็แค่ครึ่งปี..ฉะนั้นพวกนั้นจะได้รับอิสระค่อนข้างมาก เพราะถือว่าใกล้จะปล่อยตัวแล้ว บางทีก็อาจมีการพาออกไปข้างนอกเพื่อปฏิบัติงานตามที่ สาธารณะซึ่งจะได้รับการลดโทษอีก...ผู้คุมยังบอกผมเกี่ยวกับชั้นของนักโทษ การได้รับพระราชทานอภัยโทษ และเมื่อเดินผ่านจะเข้าไปแดนอื่นที่ลึกเข้าไป..ผู้คุมจะยื่นกระดาษใบนั้นให้กับผู้คุมอีกนายที่ประจำอยู่พร้อมกับเดินเข้าไปเช็คเอกสารในห้อง ระหว่างนั้นเขาก็บอกให้ผมยืนรออยู่เงียบๆสักสิบนาที..และนั้นทำให้ผมได้รู้จักกับ...นรกขุมแรก...
“...คดีอะไร....” เสียงห้วนสั้นถามผมที่ยืนนิ่ง..ผมเหลือบตามองเล็กน้อย พบนักโทษรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาโหดๆที่สักยันต์ลายพร้อยพร้อมพวกออกปากถาม ผมกลืนน้ำลายเอื้อก..ตอบเสียงเบา..
“...ฆ่าคนตาย...ครับ.....”
“...หน้าอย่างมึงน่ะเหรอฆ่าคนตาย...ไอ้สัดเอ้ย..” นักโทษคนนั้นพูดพลางยิ้มแสยะ ก่อนที่ผมจะเจ็บแปลบตรงสะโพก เมื่อฝ่าเท้าของใครไม่รู้ยันโครม..
“...มึงแดกซะ...ถือว่าเป็นของขวัญจากพวกกูไง....”
ซ่า !!!!!!
ผมหลับตาปี๋ เมื่อเห็นว่าน้ำแดงๆสีสันน่าขนลุกถูกสาดมาใส่หน้า พร้อมกับหมัดแรงๆที่อักลงมาบนท้องจนผมตัวงอ เสียงหัวเราะของใครสักคนแว่วมาเข้าหูพร้อมกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นซ้ำๆทำเอาผมพูดไม่ออก..
“...หึ...เจ็บมั้ยล่ะมึง...ฆ่าคนตาย...ตอบมาได้หน้าตาเฉย...ไอ้สัตว์นรก..เดี๋ยวมึงได้ตายสมใจมึงแน่..”
เอ่ยบอกแล้วจากไปขณะที่ผมงอตัวเป็นกุ้ง...เจ็บจุกจนแทบลุกไม่ขึ้น ..เจ็บยิ่งกว่าไอ้พ่อเลี้ยงนรกมันซ้อมผมซะอีก...พูดถึงเจ้าปีศาจตัวนั้น...
“...อึก!!..”.ผมเม้มปากแน่น เมื่อความรู้สึกอยากอาเจียนมันถาโถมเข้ามา..ภาพศพที่เต็มไปด้วยเลือด..รอยสีแดงเปื้อนมือเหม็นคาวความตายจนแยกไม่ออกยังตามมาหลอกหลอน..ยิ่งเสื้อที่ผมใส่มามันมีรอยเปื้อนสีแดงเพราะน้ำประหลาดเมื่อกี้แล้ว..มันก็ยิ่งเหมือน..ยิ่งหลอกหลอน..จน..
“..อ๊อก....” ผมแทบจะกลั้นอาเจียนของตัวเองไว้ไม่อยู่..รู้สึกวิงเวียนและปวดหัวแทบระเบิด...ความทรงจำเลวร้ายที่ถูกอัดแน่นซ้ำๆยิ่งกดดันจนแทบเป็นบ้า..สัตว์นรก...คำพูดของนักโทษคนนั้นทำให้ผมแค่นยิ้มกับตัวเอง...ผมด่าพ่อเลี้ยงที่ตัวเองฆ่าว่าเป็นปีศาจ..แต่คนที่ฆ่าปีศาจอย่างผม..ก็ยังเลวร้ายกว่าเจ้านั่นเสียอีก...
แอ๊ด....
“...ไปได้แล้ว....” ผู้คุมเอ่ยเสียงเรียบ..หันมามองผมที่นั่งงอก่องอขิงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำไปอย่างเฉยชา ไม่มีท่าทีใส่ใจอาการของผมซักนิด..ผมเดินลากสังขารตามไปอย่างทุลักทุเล..เหลือบมองแผ่นหลังผู้คุมอย่างไม่แน่ใจนัก..และเมื่อเขาเดินนำมาอีกแดนหนึ่ง...ผมก็ถูกทิ้งให้ยืนรออยู่ข้างนอกอีกครั้ง...พร้อมกับคำพูดคำหนึ่งที่ดังชัดเจน..
“...ถ้ามึงเป็นคนดี...ก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้หรอก...”
ผมหลับตาลงช้าๆ...ฟังเสียงปิดประตูห้องพลางยิ้มขื่นขม....
.....ใช่....ถ้าเพียงแต่ผมจะเป็นคนดี...
ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ทีเดียวกว่าผมจะได้มาถึงแดนสิบสองที่ว่า..ผมเดินโซเซตามหลังผู้คุมมาในสภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก...หัวเปียกซ่ก..เดินกุมท้องตัวงอเป็นกุ้ง ผ่านสายตามองเงียบๆอย่างสนอกสนใจของผู้คนโดยรอบ ไม่มีใครเดินมาหาเรื่องทุบตีผมเหมือนที่ผ่านมาหลายแดน มีแต่เพียงสายตาจ้องมองมาเงียบๆ แต่ทำให้ผมกลัวได้มากกว่าการเดินเข้ามาเตะต่อยเสียอีก
“...ถึงแล้ว....มึงอยู่ห้องนี้...ทำตัวดีๆล่ะ..หน้าตาหงิมๆอย่าทำตัวมีปัญหาน่ะมึง...ไม่งั้นเจอดีแน่...” ทิ้งท้ายอย่างไม่สมเป็นผู้คุมสักนิดพลางรุนหลังผมให้เดินโซเซเข้าไปในห้องขัง...ผมมองตามแผ่นหลังนั้นช้าๆ..จะโวยวายที่เขาพูดจาแบบนี้รึใจร้ายก็ใช่ที่...ก็ผมมันเลว...เหตุผลที่ทำร้าย..มันก็เป็นจริงอยู่แล้ว..เพราะอย่างนั้น..คนเลวอย่างผม...ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรหรอก...
ผมเดินเข้าไปซุกตัวอยู่มุมหนึ่งเงียบๆพลางกวาดตามองโดยรอบ..ห้องลูกกรงสี่เหลี่ยมแคบๆ มีของวางระเกะระกะทั้งหมอนผ้าห่มอยู่หลายมุม ริมมุมซ้ายมีห้องน้ำส่งกลิ่นตุๆห้องหนึ่ง...ผมเบ้หน้า...ถึงจะปวดฉี่แค่ไหนก็หมดอารมณ์เข้า...ก่อนจะหรุบตาลงช้าๆ ยกมือสางเส้นผมที่เปียกน้ำของตัวเอง...น้ำอะไรน่ะ..ไม่แน่ใจเท่าไหร่..มะเขือเทศ..น้ำสกปรกอีกหลายอย่างปนๆกันไปถูกรดมาบนหัวของผม..พร้อมๆกับคำสวดด่าสาปแช่งและสารพัดมือเท้าที่ระดมลงมาบนร่าง..
ผมอดแสยะยิ้มกับตัวเองด้วยความสมเพชไม่ได้..
....กระทั่งคนคุกด้วยกัน..เขาก็ยังรังเกียจฆาตกร..
แก้ง !!!!
เสียงปิดประตูลูกกรงไล่หลังทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ...พร้อมกับความคิดที่อยากจะร้องไห้เหลือทน..เพราะนับจากนี้..สิบปี...หรือยี่สิบปี...ที่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่..ไม่ได้เห็นชีวิตภายนอก..ไม่ได้ไปโรงเรียน..ไม่ได้เข้ามหาลัย...ไม่ได้ไปเที่ยวหัวเราะเริงร่ากับเพื่อนๆ...ผม....สูญเสียทุกอย่างลงไปในวันที่ผมลงมือฆ่าชายคนนั้น...
ผมงอเข่าทั้งสองข้างเข้าหากันแล้วดันขึ้นมาจรดยอดอกช้าๆ...ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด...อ้อ..ลืมไปเลยว่าผมโดนซ้อมมา...กี่ฝ่าเท้าก็ไม่แน่ใจน่ะ...รู้แต่ว่าเจ็บทีเดียวล่ะ...จุกจนงอเข่าแทบไม่ได้..ปวด..ทั้งหัวทั้งตัว...และปวดที่หัวใจ...
กระบอกตาร้อนรุมผะผ่าวจากการอดกลั้น ความเครียดและกดดันนับแต่การพิจารณาคดี..การเดินทางมากระทั่งสารพัดคำด่าทอที่สาดเข้ามาหาผม ศักดิ์ศรีที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้เสียน้ำตามันแทบพังครืน...ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าจะเข้มแข็ง...สัญญากับแม่ว่าจะไม่ร้องไห้...จะดูแลตัวเอง....ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจภายหลัง...การกระทำของตัวเอง...ผมบอกกับตัวเองว่าจะไม่เสียใจ...ไม่เสียใจที่ทำลงไป...ไม่เสียใจที่ปกป้องน้อง...ไม่เสียใจที่ฆ่าชายคนนั้น...แต่เพราะสามัญสำนึกความเป็นคนของตัวเองที่เหลืออยู่...มันทำให้ผมเจ็บปวด...รวดร้าวเกินจะทานทน...
ผมฆ่าผู้ชายคนนั้น...
....ความผิดของเขาน่ะหรือ..ข่มขู่แม่...ทำร้ายน้อง...ทำร้ายผม...สารพัด... แต่มันถูกแล้วเหรอ?...ที่ผมทำแบบนั้น...
ถูกแล้วเหรอที่ผมตัดสินใจยุติความทรมารของตัวเองด้วยการปลิดชีพคนๆหนึ่ง..
ถูกแล้วเหรอที่ผมทำลงไป..ทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง...ที่แม้เขาจะดีเลวแค่ไหน...ชีวิต..ก็ยังเป็นชีวิต...
ผมมีสิทธ์อะไรในการตัดสินวิญญาณของชายคนนั้น...
...แม้ผมจะหาข้ออ้างมาบอกอย่างไร..ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้...ก็ยังเป็นความจริง..
ความจริงที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า...ความจริงที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่...
ผมฆ่าคนตาย...
ฆ่าคนๆหนึ่งตาย...
ผมทำผิด...ผมมันเลว..คนเลวจึงต้องมารับโทษของตัวเอง...
...เพราะฉะนั้น...คนเลวจึงไม่มีสิทธิเรียกร้องความสงสารหรือเห็นใจใดๆทั้งนั้น...
.....น้ำตาร้อนไหลจากปลายหางตารินลงแก้มอย่างเงียบงันทำให้ผมหลุดจากภวังค์..เนื้อตัวของผมสั่นระริก...สั่นสะท้านจากความหวาดหวั่นข้างในจิตใจ มีหรือจะไม่กลัวไม่หวั่น..มีหรือจะไม่เสียใจ..ไม่เสียใจภายหลังที่ทุกสิ่งกลายมาเป็นแบบนี้..
...ผมไม่ได้อยากเป็นคนเลว...ที่ทำลายชีวิตของคนอื่น..
....ผมไม่อยากเป็นสัตว์นรกที่ฆ่าคนแล้วยังออกปากพูดได้หน้าตาเฉย...
...ผมไม่อยากเป็น...ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย...
ปึง !!!
“..เห้ย !!ไอ้นี่มันมานั่งงอก่องอิงอะไรตรงนี้เนี่ย..” เสียงตะโกนมาพร้อมกับฝ่าเท้าแตะลูกกรงใกล้หูทำเอาผมที่ยังผวาลูกเตะไม่หายสะดุ้งเฮือกเงยหน้าเปื้อนน้ำหูน้ำตาของตัวเองมาสบใบหน้าคร้ามครั่นของผู้ชายคนหนึ่ง..เขาตัดผมสั้นเกรียนหน้าตาดุๆ จ้องหน้าผมในระยะประชิดผ่านลูกกรงกั้น..ทำเอาผมกลืนน้ำลายเอื้อก..
“..ไม่เคยเห็นหน้า มึงมาใหม่เรอะ !! “ ผู้ชายคนนั้นยังตะโกนถามผมที่ขยับตัวออกห่างไปอีกหลายวา
“...คะ...ครับ....”ผมพยักหน้ารัวเร็ว มือปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ
“...พี่โตๆ...มีเด็กใหม่มาว่ะ..ยังละอ่อนอยู่เลย..หน้าตาหวานชะมัด !! “ พี่คนนั้นตะโกน ทำเอาผมที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาตัวเองเงยหน้ามามองเจ้าของชื่อใหม่ นัยน์ตาที่ยังคงพรูพร่าด้วยหยดน้ำตาที่ไม่รู้ไหลออกมาทำไมนักหนา สบกับดวงตาสีดำสนิทที่สงบนิ่ง ใบหน้าที่มองตรงมาดูหล่อเหลาบาดตา..จมูกโด่งสัน ริมฝีปากเม้มเข้าหากันทำให้ดูน่าเกรงขามด้วยคิ้วเข้มๆที่พาดเฉียงผ่านบนใบหน้าขาวที่ผิวเป็นสีคล้ำน้อยๆแบบคนสุขภาพดี ผู้ชายคนนั้นมองหน้าผม...มองนิ่งๆก่อนจะไหวไหล่..
“..ร้องไห้เป็นไอ้ใจเสาะ...” คำประณามนั้นทำเอาผมชะงักแล้วปาดน้ำตามองมาแบบเคืองๆ ใบหน้าเริ่มบูดขึ้น..เออ...ร้องไห้แล้วไง..คนเค้าเพิ่งมาแถมโดนรุมสกรัมสารพัด...จะให้ยิ้มแล้วหัวเราะเป็นคนบ้ามั้ย?..ใครจะอดทนทรหดแบบคุณพี่ที่อยู่มานานแล้วล่ะเฟ้ย..
“..เห้ย...ไอ้นี่...จ้องหน้าพี่โตอยู่ได้..มึงมาใหม่..มารู้จักขาใหญ่ของแดนสิบสองซะโว้ย !!!..” เสียงตะโกนนั้นทำเอาผมชะงักกึกขมวดคิ้วแล้วหยีตาฝ่าแสงแดดยามเย็นไปยัง ‘ขาใหญ่ ‘ ที่ยืนจ้องหน้าตัวเองอยู่อย่างหวาดหวั่น...
.....แล้วผมจะเจออะไรบ้างเนี่ย !!!.....
..............................................................................................
-
ต่อๆ
..............................................................................................
Imprison 3: ขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง
“...มึงชื่ออะไร..??? “ เสียงถามจากไอ้คุณพี่ท่าทางขี้โวยวายไม่น้อยดังมาจนขี้หูผมแทบเต้นเบรกแดนซ์ ผมถูกนำตัวออกมาจากห้องขัง (ซึ่งผมก็ไมรู้เลยว่าออกมาได้ยังไง..มันล็อกอยู่ไม่ใช่เรอะ !! ) และลากให้มายืนจ้องตาไอ้คุณพี่โตอยู่นี่..
“..เนม..ครับ...” ผมบอกงึมงำก้มหน้านิ่ง ก่อนจะรู้สึกเจ็บหนังหัวแปล๊บจนต้องนิ่วหน้าเงยหน้าขึ้นมาตามแรงดึงไม่น้อยนั่นจนหน้าหงาย..อ้าก. ใครมาดึงผมตู !!!
“..ผมนี่....”ไอ้คุณพี่โตหน้านิ่วว่าเรียบๆ แต่แรงดึงกระชากหนังหัวผมไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย กระชากเอาๆจนหนังหัวผมจะหลุดแล้วน่ะเนี่ย อยากหัวล้านก็ไปดึงผมตัวเองสิ มาดึงผมชาวบ้านเขาทำม้ายยย
พลันนิ้วมือหยาบกร้านของชายคนหนึ่งก็ลูบเส้นผมที่ต้นคอผมเบาๆแล้วเลยมาลูบต้นคอ ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
“..นุ้ม ~นุ่ม เนอะลูกพี่...” ไอ้คุณพี่โวยมันว่าพลางทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยอีก..หยึย..น่าขนลุกชะมัด..
“...ใครให้มึงจับ...ไอ้ทิน...”คุณพี่โตว่าพลางทำหน้าเหี้ยมจนไอ้พี่ทินต้องลดมือลงแล้วยิ่มเหยๆทันควัน เอ่อ...ผมก็นึกขอบคุณอยู่หรอกที่บอกให้ไอ้คุณพี่โวยเลิกลูบหัวผม แต่จะดีกว่ามั้ย?ถ้าพี่จะเลิกจิกหนังหัวผมเล่นเป็นนางร้ายละครหลังข่าวซักที..
“..ผู้คุมเขาไม่ตัดรึไง?...”ไอ้คุณพี่โตว่าขณะที่ผมส่ายหน้าพรืด (เจ็บว้อย)
“..พรุ่งนี้อ่ะครับ..ผู้คุมเขาบอก...”
“อือ..” ไอ้คุณพี่โตรับพลางปล่อยมืออกจากหนังหัวผม(ซักที)ก่อนจะพูดออกมาเรียบๆ
“..ไปไหนก็ไป...”
“...????....” ใบหน้าผมเต็มไปด้วยความงวยงง...อ่า...เรียกผมมาเพื่อจิกหนังหัวแล้วถามเรื่องแค่นี้อ่าน่ะ...
“...มึงเป็นเด็กของพี่โตแล้ว..จำไว้...” ไอ้พี่ทินว่าพลางเท้าสะเอวบอกผม เมื่อคุณพี่โตเดินจากไปอย่างเท่ห์ราวกับพระเอกหนังไทย ทำหน้าพยักเพยิดก่อนเดินออกไปอีกคนผมเกาหัวแกรกงงๆ หันหลังจะเดินกลับ แต่ก็ต้องตัวชาวาบ...
ใบหน้าของนักโทษนับร้อยยืนจ้องมองมายังตัวผม ทุกคนมายืนมองกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่สายตาที่จ้องมองมามันวาววับแปลกๆจนชวนขนลุก แล้วพอผมหันกลับไป ทุกคนกลับเดินหนีไปทำกิจกรรมอย่างอื่นต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
“..........” ใบหน้าของผมยังคงเอ๋อแดกแหลกลาญ เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ...
“..ดีแล้วล่ะ....” เสียงของใครบางคนดังขึ้นข้างหลังทำเอาผมสะดุ้งเฮือกหันขวับมามองผู้ชายที่ยืนอยู่เบื้องหลังตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอสายตาของผมสบกับรอยยิ้มของเขา กลับเกิดความรู้สึกผ่อนคลาย อบอุ่นสบายใจอย่างน่าประหลาด..
“...พี่ชื่อกันย์...ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ.....” พี่คนนั้นว่าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ท่าทางใจดีทำเอาผมคลายใจ..นึกดีใจที่อย่างน้อยคุกนี่ก็ยังมีคนปกติกับเค้ามั่ง..
“ อ่ะ..ครับๆ...ผมเนมครับ....” ผมบอกชื่อตัวเองกลับอย่างรวดเร็ว มาในที่ไม่รู้จักแถมอโคจรสุดๆแบบนี้ มีคนรู้จักไว้มั่งไม่เสียหลาย
“อืม...ได้ยินแล้วล่ะ....เนม...เด็กของโตสิน่ะ....” พี่คนนั้นว่า อ่า...ตำแหน่งนั้นมัน...
“...คือ.....ผม....”
“ ฮ่ะๆ....” ชายคนนั้นหัวเราะพลางตบหลังผมเบาๆ “...รู้น่ะว่าลำบากใจ...แต่แบบนี้แหละดีแล้ว...จะได้ไม่ถูกแกล้ง...แต่ถึงถูกแกล้ง ก็บอกพี่ได้น่ะ....”
“...เอ่อ...ครับๆ....” ผมรับเบาๆขณะที่พี่กันย์ก็ยิ้มออกมาอย่างอาดูร..ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบนี้จะต้องมาอยู่ในคุก...แล้ว...เขาติดคุกคดีอะไรกันน่ะ?..อยากรู้จัง...
“..พี่....เอ่อ....”
“...เหอะ !! ทำเป็นเก่ง....เห็นเด็กใหม่มาก็วางมาดหน้าอย่างมึงจะคุ้มครองใครเขาได้...” ผู้ชายคนหนึ่งเดินอาดๆมาทางผมและพี่กันย์พลางทำสีหน้าหงุดหงิดปนดูถูก สายตาคู่นั้นมองหน้าผมแล้วตวัดเมินทันที ก่อนจะหันหน้าไปมองหน้าพี่กันย์ด้วยท่าทีไม่พอใจ..
“...วิทย์เหรอ?...กวาดพื้นเสร็จแล้วใช่ไหมครับ?...” พี่กันย์ว่าพลางคว้าเอสมุดปากกาจากไหนไม่รู้มาจดอะไรยิกๆเล่นเอาคุณพี่วิทย์นั่นชะงักไป..ทำหน้าเสียเซลฟ์หมับก่อนจะพยักหน้ารับหงึกๆ พี่กันย์เงยหน้าออกมาจากสมุดอะไรซักอย่างแล้วยิ้มให้บางๆ
“..คราวนี้ก็หมดแล้วน่ะครับ..ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าก่อเรื่องอีกน่ะครับ...”
“...เออ !! พี่ที่ชื่อวิทย์รับคำพลางถอนใจเฮือก สีหน้าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับพี่กันย์แต่ก็เงียบเสียแล้วสะบัดหน้าหนี...ถอนใจอีกเฮือก..เอ่อ...เป็นอะไรมากมั้ยนั่น...
“..มองอะไร !!!....” คุณพี่วิทย์ตวาดใส่ผมห้วนๆ ทำเอาคนมองเพลินสะดุ้งเฮือก...
“..ปะ...เปล่าครับ....” ผมออกปากปฏิเสธเบาๆพลางก้มหน้าลงสบและเสหลบสายตาคู่นั้นช้าๆ..คนอาไร้...หน้าตาก็ดีท่าทางก็ดี..ไหงดุชะมัด..
หน้าตาคุณพี่วิทย์นี่ท่าจะเรียกว่าหล่อก็ไม่ใช่น่ะครับ..คือไม่ใช่ไม่หล่อน่ะ เรียกว่าหน้าตาดี..แต่ออกแนวน่ารักอ่ะครับไม่ใช่หล่อ..ดูมีสเน่ห์แบบบอกไม่ถูกนั่นล่ะครับคือคำจำกัดความของคนๆนี้ ดูน่ารักมองไม่เบื่อ ดื้อๆซนๆเหมือนเด็กๆดีแต่ไหงทำตัวน้ากลัวซะได้...
“...น้องเขาเพิ่งมาใหม่..จะตวาดเขาทำไมล่ะครับ....” คุณพี่กันย์ว่าพลางส่งยิ้มร่าเริงมาให้ คนๆนี้ดูยังไง้ ยังไงก็ไม่เหมือนนักโทษน่ะครับ ทั้งลักษณะท่าทาง บรรยากาศรอบตัว ยังกะคนมาทำงานผิดที่ซะงั้น หน้าตาหล่อๆ ขาวๆดูสะอาดสะอ้านแบบหนุ่มตี๋ ใบหน้ามีแต่รอยยิ้มบางๆประดับตลอดราวกับว่าชาตินี้คงโกรธใครไม่เป็น คำพูดคำจาก็ออกจะดูดี...สรุปคือดูดีไปหมด..จนผมนึกงง..ว่าพี่เขามาผิดที่รึเปล่า?...
“..เหอะ !!....พูดไปเหอะแก..น่าเบื่อจริงๆ...” คุณพี่วิทย์สถบงึมงำพลางมองหน้าผมแบบขู่อาฆาตเล็กน้อย ร่างสูงกว่าผมพอดู(เออสิ..ผมมันเตี้ย)เดินมามองหน้าแล้วแสยะยิ้ม...
“...กูชื่อวิทย์...แดนสิบสองจำหน้ากูไว้ล่ะ...เด็กไอ้โต...”
ว่าแล้วพี่ท่านก็เดินจากไปทิ้งให้ผมยืนงงอยู่แบบนั้น ส่วนพี่กันย์ยืนมองตามอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันมายิ้มให้..
“...เขาก็เป็นแบบนี้แหละ...ค่อนข้างจะไว้ตัว..เป็นพวกแสดงออกไม่เก่ง..ความจริงก็ใจดีทีเดียว...” คำพูดนั้นทำเอาผมหันมามองหน้าพี่แกแบบลูกตาแทบหลุด จนคนถูกมองหัวเราะขำ
“...พูดจริงน่ะ....อ้อ..ถ้ามีอะไรบอกพี่ได้...เช่นดันแกล้งไรแบบนี้...เด็ดใหม่น่ะโดนบ่อยๆ ยิ่งตัวเล็กๆน่ารักๆแบบนี้ด้วยแล้วเนี่ย..”พี่กันย์ว่าพลางลูบหัวผมด้วยอารมณ์ร่าเริง ทำยังกะผมเป็นหมาพันธ์ชิสุ..ในหัวผมมันก็ประโคมแต่คำว่า เตี้ย..ตัวเล็กๆ น่ารักๆ อย่างกับแผ่นเสียงตกร่อง...เออ...เออ....ตอกย้ำกันเข้าไป !!...
“..มีอะไรก็บอกได้จริงๆน่ะ...พอดีได้งานเป็นผู้ช่วยผู้คุมน่ะ...เดี๋ยวจัดการให้ๆ...” ว่าพลางโบกสมุดสีเทาๆประทับตราครุฑไปมาตรงหน้าผมด้วยรอยยิ้มกว้าง..
“...มีอะไรก็บอกน่ะ...มีอะไรก็พึ่งได้จริงๆน่ะ....”....
“...ตัวเล็กๆแบบนี้ถ้าโดนแกล้งก็บอกน่ะ...”
...ครับ...เชื่อแล้ว..เชื่อแล้วจริงๆว่าพี่น่ะพึ่งได้...
...แล้วจะย้ำว่าผมเตี้ยไปถึงไหนกัน...
-
เรื่องนี้น่าติดตามมากค่ะ ว่าแต่ในคุกเนี่ย มันน่ากลัวขนาดนี้เลยนิ
-
มาลงชื่ออ่านด้วยคน
มาต่อเยอะๆๆน่ะ
-
รออ่านนะครับ
-
รออ่านอยู่จ้ะ o13
ชอบจังเลยยยยยยยย แหะๆๆ
อยากอ่านเรื่องแบบนี้มานานมากแล้วอะ พล๊อตแบบนี้ช๊อบ~ชอบ :impress2:
-
ขอตามด้วยคนคร๊าบบบบบ :mc4:
เนื้อเรื่องน่าสนใจจริงๆ หึหึหึหึ :z2:
-
ผมก็เรียนด้านกฎหมายเหมือนกัน เรื่องนี้ก็โอเคเลยนะ
ถ่ายทอดมาแบบอินไปเลย
ติดตามครับๆ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ เชียร์อยู่ๆๆๆๆๆๆ
-
มาลงชื่อเป็นแฟนคลับ :z2:
-
:กอด1:
ได้ใจเลยค่ะแบบนี้
พลอทแบบนี้ชอบๆๆๆๆๆ
รอ เด็กพี่โต ^^
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากเลยค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เลยอะ
มาขอติดตามตอนต่อไปนะคะ :mc4:
-
ตามมาดู...
โดนนินทาแล้วทนไม่ได้เลยรีบมาแก้ตัว เอ๊ย !! พูดคุย แหะๆ
ไม่ได้โลเทคน้า..แต่ยังไม่ได้สมัครบอร์ดเฉยๆ (ขี้เกียจหลาย ตายซะ :z6: )
..วันนี้มาแวะดู แล้ววันหลังจะมาตอบรีพลายน่ะค่ะ
ปล. เรื่องนี้มันดราม่าจริงๆน่ะ ดราม่า !! (คือพยายามอยู่)
ปล.2นังแคท..ระวังอิเลี้ยงของหล่อนไว้ให้ดี หึ..หึ..
-
เข้ามาให้กำลังใจคร่า
เนื้อเรื่องๆแบบว่าแปลกมากเลย (แต่ไม่ใช่ว่าไม่สนุกนะ)
ไม่เคยได้อ่านแบบนี้เลยอ่า....
(ส่วนมากอ่านแต่แบบธรรมดา แบบในคุกนี่ก็พึ่งเจอ -*-)
ยังไงก็สู้ๆนะคะ
-
:L2:
มอบดอกไม้ให้ไรท์เตอร์ มารอตอนต่อไปนะคะ
เรื่องน่าสนใจเหลือเกินคะ
-
:impress2: ชอบค่ะ เป็นกำลังใจค่ะ
พี่โต ขาใหญ่ น้องเนม .....ของขาใหญ่ 5+++ :m20:
-
กรี๊ดดดดดเนมเด็กพี่โตขาใหญ่ อั๊ยยยยยยยยแผล่บๆๆๆเลียซะหน่อย555
ถึงบรรยากาศจะไม่ค่อยโสภาแต่ก็นะ ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องอดทนให้มากๆ
แหม...พี่กันย์ดูเท่จังนะคะมีตำหนงตำแหน่งกับเค้าด้วยอิอิ เจ้าเนมทำตัวดีๆล่ะ
ส่วนวิทย์อั๊ยยย......น่ารักแบบมองมะรู้เบื่อจริงเหรอ :o8: มีซัมธิงกับพี่กันย์มะเนี่ย
สู้ๆคะ o13 o13 แนวนี้ชอบมาก เอิ๊ก
-
น่าสงสารเนาจังเลยค่ะ สู้ต่อไปนะจ๊เนม :call:
-
^^
-
ชอบเรื่องนี้ที่แปลกแหวกแนวดีครับ
เนมจะเจออะไรในคุกบ้าง?....พี่โตจะทำอะไรกับเนมบ้าง?
ชีวิตของคนในคุกจะรักกันได้จริงเหรอ?
มีหลายประเด็นที่น่าติดตาม
เดานิสัยพี่โตไม่ถูกเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เนมก็น่าสงสาร :o12:
ขอบคุณครับ :L2:
-
เด็กของโต
555555555555++
ชอบ ติดซะแล้วซิ
อยากอ่านต่ออ่ะจ้า
-
เคยอ่านการ์ตูนแนวคุกมา
เลยอยากอ่านแบบนิยายแนวคุกมาตั้งนานแล้ว
จะติดตามน้า น่าสนุกจริงๆ
ความรักในคุกสงสัยจะโหดปนโรแม้นซ์เนอะ
แต่อยากรู้ว่าเค้าจะเตรียมตัวเลิฟเลิฟในคุกกันยังไง
หุหุหุ :z1:
ปล ดีใจได้เจาะไข่คนแต่ง :oo1:
บวกให้คนโพสน้า
-
เรื่องน่าสนใจมากๆครับ จะรอชมต่อไป
-
รออ่านนะครับ
-
บรรยากาศแบบนี้จะรักกันได้จริงหรือ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
มารออ่านเรื่องนี้ด้วยคนคะ
:really2:
-
โอะ ๆ สนุกมาก ๆ ครับ มารอตอนต่อไปนะ o13
-
สวัสดีทุกคนฮ่า~~~
ขอบคุณสำหรับรีพลายที่ทำให้ป้าคนเขียนเป็นปลื้มขนาดหนัก(....ป้าเเกฝากบอกมา)
:impress2:
ขอบคุณสำหรับ +1 ให้อิชั้น :impress2:
เป็นการตอบเเทนเอา ตอน4กับตอน5 ไปอ่านกัน คิคิ
.
.
:bye2:
.
.
.
.
.
Imprison 4: ข้างหลังประตูบานนั้น
ปัง !!!
เสียงปิดประตูรถขนย้ายผู้ต้องหาดังสะเทือนในหูจนยอกมาถึงอก ร่างของหญิงวัยกลางคนค่อยๆทรุดลงตรงพื้นซีเมนต์ช้าๆ...นัยน์ตาเอ่อคลอด้วยน้ำใสๆที่รินไหลอาบแก้ม...
ในอกมันปวดยอก..เจ็บจนร้าวรานไปทั้งกาย
..ลูก...ลูกรักของแม่ บุตรในอุทรที่อุตส่าห์เฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู..เหตุไฉนต้องห่างไกลจากอกแม่ด้วยเหตุเช่นนี้...
ภาพของบุตรชายก้มลงกราบลงบนฝ่าเท้าด้วยความรักและเทิดทูนอย่างสุดแสนยิ่งนำพาน้ำตามาให้..หากจะร้องไห้สาสมกับความเจ็บปวดในจิตใจ..คงต้องรอจนน้ำตากลายเป็นสีเลือด..
ฝ่ามือขาวซีดเซียวยกขึ้นกุมอกที่ปวดแปลบดั่งถูกกระชากก้อนเนื้อหัวใจด้วยความรวดร้าว ก้อนสะอื้นแล่นจุกคอหอย ความทรมารอันไม่มีทางออกราวกับจะมารวมกันตรงทรวงอกที่เต้นตุบดังสะท้อนความเจ็บปวดอย่างเงียบงัน..
....กระทั่งทุกสิ่งเลือนหายไปในที่สุด...
“...แม่....” เสียงใสๆของแก้วตาอีกดวงดังแว่วเข้ามาในสติอันเลือนราง แพขนตาเปิดออกช้าๆรับภาพของเด็กสาววัยแรกรุ่นผู้มีดวงตาใสบริสุทธ์งดงาม..ที่ซุกซ่อนความเจ็บปวดไว้...
“...น้ำ...”เธออุทานในลำคอเสียงแผ่วหวิว ยกมืออันเย็นเฉียบของตนมาคว้าร่างลูกสาวกอดแนบอก กอด..รัดเด็กน้อยผู้เป็นแก้วตาด้วยหัวใจระส่ำ..รู้สึกราวกับดวงใจจะแตกสลาย...
“...ลูกแม่..ลูกแม่...” เปล่งเสียงออกมาได้เพียงนั้น หญิงวัยกลางคนก็สะอื้นในลำคอจนตัวสั่น
“...มีอะไรเหรอค่ะแม่..พี่เนมล่ะ..ไปไหน??...” น้ำเสียงอันใสบริสุทธิ์และประโยคคำถามอันซื่อตรงสะท้อนใจให้เธอรวดร้าวยิ่งกว่าตอนไหนๆ เมื่อนึกถึงบุตรชายอีกคน...ลูกรักของหล่อนทำไมกันน่ะ เหตุการ์ณถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ ครอบครัวที่ควรจะสงบและสุขสันต์เหตุใดจึงได้พบเจอเคราะห์กรรมอันหนักหนาปานนี้..
....สิ่งศักดิ์สิทธ์ทั้งหลายเจ้าขา..ลูกช้างทำกรรมอันใดใหญ่หลวงไว้หรือ มันจึงได้ตามมาย้อนคืนสนอง...
...หากลูกช้างมีกรรมอันใด ก็ขอรับไว้แก่ตนเอง ..ไม่อยากให้ลูกรักต้องมาเจ็บปวดด้วยเลยแม้นสักนิด...
...แล้วเพราะสาเหตุอันใด..ผลกรรมถึงต้องไปตกอยู่กับลูกน้อยของหล่อนด้วยเล่า...?
“...แม่ขา...พี่เนม....” เสียงเรียกของแก้วตาทำให้ผู้เป็นแม่ชะงักไป..หญิงสาวลูบหัวลูกน้อย เอ่ยถามแผ่วเบา
“...แล้วใครพาแม่กลับบ้านล่ะลูก...”
“..ลุงศักด์สิทธิค่ะ..คุณลุงบอกว่าแม่ไม่สบายเป็นอะไรไปค่ะ...” เด็กสาวออกปากถามมารดาด้วยแววตาสดใส
“......” ผู้เป็นแม่ได้ฟังก็ได้แต่นึกสะท้อนสะท้านใจ..หล่อนถอนหายใจแผ่วเบาเอื้อมมืออันสั่นระริกลูบศรีษะกลมๆที่มีเส้นผมนุ่มงามปกคลุมอยู่อย่างอาดูร..
“...ไม่เป็นอะไรมากหรอกลูก...แม่...ไปส่งพี่เนมมา..”
“...พี่เนมไปไหนเหรอค่ะ?..เอ๋?..รึพี่เขาสอบชิงทุนไปเรียนที่เมืองนอกได้แล้ว...” เด็กสาวถามเสียงแจ๋ว..ด้วยแววตาปรีเปรมนัก..
“...น้ำ...พี่เนม...เขา....” ผู้เป็นแม่นิ่ง...อึกอักในลำคอ
“..อ๊ะ !!!..เมื่อกี้หนูยังเห็นกล่องไวโอลินของพี่เนมอยู่เลย ไม่เอาไปด้วยเดี๋ยวคุณพ่อโกรธตายเลย..เดี๋ยวน้ำไปเอามาให้คุณแม่ดีกว่าน่ะ...” ว่าพลางวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ผู้เป็นแม่ที่กำลังนิ่งงันสะดุ้งผวา หน้าตาซีดเซียว..
“..น้ำ..ลูก..ไม่ต้องเอา...”
เพล้ง !!!
“...อ่ะ....ฮึก !!..ฮือ....ม่ายยยยยยยยยยยยยยย....” เสียงกรีดร้องของเด็กสาวทพเอาหัวอกปวดแปลบยอกแสยง ร่างผอมสะดุ้งเฮือกวิ่งถลาไปหาเด็กสาวภายในบ้าน และภาพที่เธอเห็นคือร่างของลูกสาวนั่งร้องไห้อย่างหวาดผวา..สายตามองกล่องไวโอลินที่ว่างเปล่าด้วยสายตาหวั่นผวา..
“...ฮือ..อย่า....อย่า...ฮือๆๆๆๆๆ..” เด็กสาวร้องไห้ลั่น มือไม้สั่นไหว พยายามปัดบางสิ่งให้พ้นไปจากร่างกายตอนอย่างหวาดผวา ทั้งที่เบื้องหน้ามีเพียงความว่างเปล่า..ราวกับหวาดกลัวบางสิ่ง..บางสิ่งที่มองไม่เห็น...
“..น้ำ...น้ำ...หนูเป็นอะไรไปลูก...ไม่ต้องกลัวน่ะ..แม่อยู่ที่นี่แล้ว...” หล่อนถลาไปกอดรัดร่างของลูกสาวเอาไว้แน่น..กอดแน่นๆราวกับจะขจัดความหวาดกลัวที่เกาะกินใจร่างน้อยๆนี้ให้หมดไป...
...แต่ทว่ารอยแผลที่ถูกกรีดลึกคงไม่ลบเลือนอย่างง่ายดาย...
....เช่นเดียวกับตราบาปในชีวิตที่ไม่มีวันเลือนหาย...
“..อย่า....ไม่น่ะ....ไม่น่ะ...อย่าเข้ามา...อย่าเข้ามา !!!!!!!...” เด็กสาวบิดตัวหนีอ้อมกอดของมารดาอย่างหวาดผวา ดวงตาคู่นั้นไม่ได้มีเงาสะท้อนของผู้เป็นแม่ที่โอบกอด หากแต่ว่างเปล่าและเหม่อลอยราวกับตกอยู่ในภวังค์ที่ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือ..ร่างทั้งร่างของเธอสั่นกระตุกรุนแรง ริมฝีปากยังคงร่ำร้องอย่างหวาดผวา ผลักไสอ้อมกอดผู้เป็นมารดาอย่างสุดความสามารถ..
“...น้ำ....ลูกแม่..ลูกแม่...ไม่เป็นไรน่ะลูก..แม่อยู่ตรงนี้แล้ว..แม่อยู่ตรงนี้แล้ว....” เสียงร้องร่ำจนปากคอสั่นของมารดาพร้อมกับอ้อมกอดที่ปลอบประโลมเป็นไปอย่างรวดร้าว นัยน์ตาของผู้เป็นมารดาสั่นไหวคล้ายจะร้องไห้ หากแต่กระบอกตาที่ร้อนผ่าวไม่ยอมให้รินไหลต่อหน้าบุตรสาว..หล่อนยังคงกอดร่างเล็กๆนั้นไว้ แม้จะเจ็บปวดจากเล็บคมๆที่จิกลงบนแขนเสื้อจนมีรอยชื้นของเลือดซึมออกมา แม้จะต้องเบ้หน้าด้วยความรวดร้าวยามที่มือเล็กนั้นออกแรงดิ้นรนทุบตี..ยังคงอดทน กอดไว้..กอดให้แน่น...แน่นที่สุดพร้อมกับพร่ำถ้อยคำอ่อนโยน...
...แม่อยู่ตรงนี้...จะไม่มีใครทำร้ายลูกรักได้อีกแล้ว...
สักพักร่างเล็กๆที่ดิ้นรนหวาดผวาจึงค่อยคลายฤทธิ์และสลบไปด้วยความเหนื่อยอ่อนทั้งกายและใจ ผู้เป็นมารดาหอบฮั่ก คลายอ้อมกอดลงช้าๆ หากแต่แววตาที่มองบุตรสาวเต็มไปด้วยความรวดร้าว...ทรมาร..
...นัยน์ตาของเธอหยุดลงที่รูปถ่ายสีจางที่มีครอบครัวหนึ่งอยู่พร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก...
...ลูกเอ๋ย...เพราะแม่เอง...เจ้าถึงต้องเจ็บปวดรวดร้าวถึงเพียงนี้...
ร่างของเด็กสาวนอนหลับตาพริ้มบนเตียงนอนนุ่ม ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูผ่อนคลายอยู่ในนิทราอันแสนสุข มีผ้าชุบน้ำเช็ดรอบวงหน้าเล็กๆนั้นอย่างอาดูร..และแววตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความรักและหวังดีทอดมองตรงมา..
“......เจ้ากาเหว่าเอย ไข่ไว้ให้แม่กาฟัก
แม่กาก็หลงรัก คิดว่าลูกในอุทร....”
น้ำเสียงสั่นไหวหากกลั่นออกมาจากลำคอด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง มือผอมบางของหญิงสาววัยกลางคนผู้เรียกตัวเองว่าแม่...ค่อยๆยกขึ้นลูบเส้นผมนุ่มนั้นอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาสีนิลสั่นไหวระริกอย่างรวดร้าว..หล่อนกล้ำกลืนกล้อนสะอื้นไว้ในลำคอ ด้วยกลัวว่าลูกรักจะตื่นจากนิทรา ก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคต่อไปช้าๆ แม้สั่นไหวหากแต่มั่นคง..ด้วยความรัก..และอาดูร..
“....คาบข้าวมาเผื่อ คาบเอาเหยื่อมาป้อน
ถนอมไว้ในรังนอน ซ่อนเหยื่อมาให้กินเอย....”
บทเพลงกล่อมนิทราบทต่อไปไม่สามารถออกมาจากเรียวปากซีดขาวนั้นได้อีกต่อไปแล้ว ผู้เป็นแม่ปิดปากทรุดตัวลงสะอื้นไห้กับพื้นไม้อย่างอดรนทนไม่ไหว
“...เนม....น้ำ...แม่ขอโทษ...”
หยดน้ำไหลลงบนพื้นไม้สีน้ำตาลเข้มจนเป็นดวงด่าง แทรกผ่านฝ่ามือสองข้างที่ปิดบังไว้ราวกับจะทะลายทะลัก..ดวงตาที่พรายพร่างด้วยหยาดน้ำหวั่นไหววาววามอย่างรวดร้าว..เมื่อมองไปยังกล่องไวโอลินสีน้ำตาลเข้มบุด้วยกำมะหยี่อย่างดี...ที่เหลือเพียงเศษซากของวัตถุ..มีเพียงกล่องเปล่าๆไร้เครื่องดนตรีสีน้ำตาลเข้มกับคันชักที่มักทำให้เกิดเสียงสดใสเคล้าคลอเสียงหัวเราะ..
....ไม่มีอีกแล้ว...
....นัยน์ตาคู่นั้นปิดลงช้าๆ..เมื่อภาพของอดีตผุดวาบขึ้นในสมอง..
อดีตอันแสนสุข..ช่างต่างกับปัจจุบันอันแสนเศร้าเหลือเกิน..
...เด็กน้อยในชุดหมีสีน้ำตาลสวมทับเสื้อแขนสั้นสีขาวยืนยิ้มแป้นแร้นอยู่เบื้องหน้าผู้เป็นแม่ มือข้างหนึ่งของเขาถือไวโอลินสีน้ำตาลที่ดูจะใหญ่กว่าตัวไว้ อีกข้างก็จูงมือเด็กน้อยวัยอ่อนกว่ากำมือเล็กๆไว้แน่น ขณะที่มือน้อยของเด็กหญิงก็กำคันชักสีน้ำตาลไว้ในมือด้วยท่าทีอ่อนเดียงสา...
เป็นภาพที่ผู้เป็นแม่มองดูด้วยความปลาบปลื้ม ขณะที่ผู้เป็นบิดาหัวเราะลั่นอย่างเปรมปรีดิ์ถลาเข้าหอมแก้มเด็กชายและอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไว้ มือใหญ่จูงมือเล็กๆที่เฝ้าถือไวโอลินอันใหญ่ไว้จนกำรอบ ขณะที่ผู้เป็นมารดาเอื้อมหยิบคันชักจากมือเด็กหญิงมาถือไว้ แต่ก็ยอมปล่อยให้เจ้าตัวน้อยเดินถือไวโอลินคันใหญ่เคียงข้างผู้เป็นพ่อด้วยรอยยิ้มอันแสนสุข...
ผู้เป็นพ่อจะคอยสอนเด็กน้อยจับไวโอลินคันงามอย่างใจเย็น ขยับช่วยจับนิ้ว สอนไล่อักษรโน้ตดนตรีอย่างตั้งใจ โดยมีเด็กหญิงเกาะขามองดูอยู่ไม่ห่าง..กระทั่งเติบใหญ่..เด็กน้อยกลายเป็นหนุ่มน้อยน่ารักผู้มีพรสวรรค์ทางด้านดนตรีอย่างเหลือล้น หากแต่ผู้เป็นพ่อกลับต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ...
....หญิงสาวรู้สึกว่าเท้าสองข้างของเธอไม่มั่งคงพอจะยืนหยัดโอบอุ้มเด็กน้อยทั้งสองได้อย่างเต็มที่ เธอจึงยอมจับมืออีกข้างของชายหนุ่มอีกคนที่เอื้อมมาหา โดยหารู้ไม่ว่า นั่นคือหนทางพาชีวิตน้อยๆที่เธอรักไปสู่นรกภูมิ...
เพล้ง !!!
โครม !!!
“...ไอ้เด็กเหลือขอ !!!..ตัวผอมขี้ก้างทำอะไรไม่เป็นอย่างแกน่ะเหรอจะทำอะไรได้...จะไปเรียนต่างประเทศ... เหอะ !!!!...นึกว่าฉันเป็นเศรษฐีรึไง..ไอ้นักดนตรีไส้แห้ง !!!...” เสียงด่าทอดังลั่นบ้านทำเอาร่างของเธอสะดุ้งเฮือก ผละจากการทำงานครัวไปเมียงมองด้านบนบ้านที่ยังคงมีเสียงดังตึงตัง แล้วร่างของบุตรชายคนโตก็ถลาลงมาจากบันได เขากอดกระเป๋าไวโอลินไว้แน่นสีหน้าไม่ย่อท้อ แม้ใบหน้าจะมีร่องรอยของการถูกทำร้าย เด็กหนุ่มก็ทำเพียงปาดเช็ดของเหลวบนใบหน้าตนเงียบๆ แล้วเดินดุ่มออกไปเท่านั้น
“...เนม!!!...เป็นอะไรไปลูก....คุณค่ะ...คุณ..หยุดก่อน..ทำไมทำลูกแบบนั้น..” เธอเอ่ยปากรั้งชายผู้เดินลงบันใดมา เขาทำท่าจะเดินตามไปแต่เมื่อถูกเธอรั้งก็ถอนหายใจฟึดฟัดอย่างไม่พอใจ
“...พอกันที !!...ดูลูกชายคุณสิ..บอกอยากไปเรียนต่างประเทศ คิดว่าค่าเล่าเรียนมันถูกนักรึไง..แล้วยังจะไปเรียนดนตรี..ไอ้ผัวเก่าเธอมันยัดความคิดบ้าบออะไรให้ไอ้เด็กนี่ห๊ะ..ถึงไม่คิดจะทำการทำงานอย่างอื่น..คิดจะช่วยพ่อแม่มันเลย..ไอ้เด็กเนรคุณเอ้ย !!!...”
เสียงก่นด่ายังดังลั่นบ้านขณะที่เธอได้แต่กล้ำกลืนความขื่นขมไว้ในหัวอก ด้วยไม่อยากให้เกิดความแตกแยก แต่ใครจะรู้เล่าว่าเวลานั้นจะมาเร็วกว่าที่คิด..
ผลั่ว !!!
เสียงไม้ราคาแพงที่ใช้สร้างเสียงเพลงอันหรรษากระทบกับวัตถุช่างบาดหูนัก เส้นสายขาดกระจายลงบนพื้นชิ้นส่วนตัวเครื่องตกกระจายไม่เป็นท่า แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้ เมื่อแทบเท้าลูกชายของเธอ มีร่างของชายหนุ่มที่เธอร่วมชีวิต และลูกสาวที่เธอรักในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเนื้อตัวสั่นไหว..
แววตาไหววะวูบด้วยแรงโทสะของลูกชายถูกบดบังด้วยเสียงกรีดร้องของลูกสาวในอ้อมกอด ในวินาทีที่เลือดสีเข้มสาดกระจาย..สติรับรู้ของเธอก็เหมือนจะขาดหายไป..เหลือเพียงห้วงคิดคำนึงอันทุกข์ระทมเท่านั้น...
...เป็นเพราะแม่ ที่ผิด ที่พลาดพลั้ง..ลูกถึงต้องทำผิด...
...เพราะแม่ไม่เข้มแข็ง..ไม่สามารถเลี้ยงลูกให้ดี..ลูกถึงต้องถูกบีบคั้นจนต้องกระทำสิ่งนั้นลงไป...
....แววตารวดร้าวของลูกชายที่เธอรักดั่งแก้วตาทำให้หัวอกปวดแปลบ...
...ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกลูกเอ๋ย..มันเป็นเพราะแม่ที่เลี้ยงเจ้ามาไม่ดีเอง...
...มันคือความผิดของแม่เพียงผู้เดียว...
ร่างบอบบางที่ดูราวกับแก่ขึ้นอีกสิบปีในชั่วพริบตาโงนเงนลุกขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เท้าทั้งสองข้างพาตัวเองมาอยู่ในห้องอย่างเลื่อนลอย ปิดประตูลงเงียบๆ..แล้วทรุดกายลงอย่างสิ้นหวัง.,สายตาของเธอจับจ้องบานประตูไม้ข้างหลังอย่างเลื่อยลอย..
...หลังประตูบานนั้น..ลูกรักจะเป็นอย่างไร
....หลังประตูบานนั้น...เจ้าจะหลับสบายไหม
...หลังประตูบานนั้น...เจ้าจะต้องทนทุกข์ระทมอีกนานเท่าใด..
....หลังประตูบานนั้นที่ขวางกั้นแม่และเจ้าเอาไว้จะมีสิ่งใดคอยดูแลลูกยา..
เชือกไนล่อนสีเขียวเข้มในมือดูคล้ายงูตัวเล็กๆที่เกาะเกี่ยวเรียวแขนไว้ แขนขาวบางสั่นระริกยามนึกถึงสิ่งที่ตนจะทำลงไปหากแต่เมื่อมนุษย์สูญสิ้นซึ่งความต้องการที่จะมีชีวิตอยู่แล้วไซร้ คนสิ้นหวัง...กระทั่งหวังในการมีชีวิตอยู่อย่างเธอ..คงคิดออกแต่เพียงอยากเข้าไปดูแลปกป้องลูกรักที่ถูกพรากจากอกด้วยตนเองเท่านั้น..
...ม่านน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาไหลระรินอีกคราราวกับไม่มีวันหมด..
...เสียงสะอื้นสั่นไหวในลำคอผสมปนเประหว่างความทรมารและความสิ้นหวัง..
....ลูกเอ๋ย..แม่จะไปหาเจ้า...และดูแลเจ้า..
...ลูกรัก...แม่จะคอยเฝ้าดู..และปลอบประโลม...
....ลูกแม่...แม่ขอโทษที่ไม่อาจมีชีวิตอยู่บนโลกที่แสนโหดร้ายนี้ได้อีกแล้ว...
หยดน้ำตารินไหลลงอาบแก้มหยาดแล้ว หยดเล่า..
เรียวขาวอ่อนแรงพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายโยนเชือกให้เข้าไปในขื่อ..
ก๊อกๆๆๆ
“...แม่ค่ะ...วันนี้เราไม่ขายของเหรอ?..น้ำหิวข้าวแล้วน้า ~~” เสียงใสๆของลูกสาวทำให้ร่างของเธอสะดุ้งเฮือก..ราวกับคนที่หลุดออกจากภวังค์ เธอมองสิ่งของในมืออย่างไม่เชื่อสายตา..อยากตบหน้าตัวเองซ้ำๆที่คิดจะทำแบบนี้
“..แม่...แม่ค่ะ...ทำอะไรอยู่น่ะ...” เสียงใสๆตะโกนถามอีกรอบทำให้เธอไม่อาจลงโทษตัวเองด้วยการตบหน้าแรงๆซักที รีบโยนเชือกสีเขียวออกจากหน้าต่างอย่างไม่แยแส พลันเอื้อมมือเช็ดน้ำตาลวกๆ ร้องตอบบุตรสาวเสียงใส
“..แม่เก็บห้องอยู่น่ะ ลงไปรอก่อนเลยลูกเดี๋ยวแม่อุ่นข้าวให้กินกัน..”
“..ค่าๆ...เร็วๆน้า..อ๊ะ..วันนี้หนูทำเองดีกว่า..อิอิ..” ลูกน้อยหัวเราะคิดคักจากไป เสียงหัวเราะใสๆทว่าชวนโล่งใจอย่างประหลาด นัยน์ตาสีนิลหันไปมองรูปถ่ายครอบครัวที่หัวเตียงอีกครั้งด้วยสายตาอาวรณ์..แต่ก็พลันเปลี่ยนเป็นเข้มแข็งได้ไม่นานนัก...
....ไม่ว่าหลังประตูบานนั้นจะมีอะไร..เธอเชื่อว่าลูกรักของตนจะผ่านมันมาได้..
..แล้วแม่จะรอ...รอวันที่เจ้าจะคืนมาสู่อก...
...หลังประตูบานนั้นคือการรอคอย..
....หลังประตูบานนั้นคือความอาทรห่วงใย..
....หลังประตูบานนั้นคือความรัก..ที่ไม่หวังผลตอบแทน...
กริ๊งงงงงงงงง...
“..อ่ะ...” ผมโงหัวขึ้นมาจากซอกเข่าตัวเองแบบมึนๆเมื่อได้ยินเสียงกริ่งยาวโหยหวนชวนสยองขวัญไม่น้อย พลันก็ต้องสะดุ้งเมื่อประตูห้องขังถูกเปิดแรงๆผลั่วใหญ่ ตามมาด้วยร่างของนักโทษนับสิบที่กรูกันเข้ามา หลายคนชะงักเมื่อเห็นผมนิดหน่อยก่อนจะเดินผ่านไปทางข้าวของตัวเอง ยกผ้าขาวม้า ไม่ก็ผ้าขนหนูมาพาดไหล่ แล้วถือขันน้ำ สบู่ น้ำยาสระผมเดินตัวปลิวไป..
“..เอ๊ะ....” ผมอุทานงงๆ ก่อนจะพยายามเค้นสมองถามตัวเองว่าผู้คุมบอกถึงกิจกรรมอะไรไว้มั่ง อยากจะอ้าปากถามเสียแต่ไม่ทันเปล่งเสียง ในห้องขังก็กลับไปโล้นเปล่าไร้ผู้คนอีกรอบซะแล้ว..
“.......” เรียกว่าไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆให้ลึกซึ้งเลยทีเดียว..
“..เห้ย !!..ไอ้เด็กใหม่ ไม่อาบน้ำเหรอมึง เดี๋ยวคืนนี้จะได้โดนถีบให้ไปนอนเฝ้าส้วมหรอก..” เสียงที่ผมจำได้ว่าเป็นไอ้คุณพี่โวยดังมาจากทางเดินช่วยชีวิตทำเอาผมต้องรีบความหาอุปกรณ์ของตัวเองมั่ง แม้จะไม่รู้ว่าที่นี่เขาอาบน้ำกันยังไงก็เถอะ..
“....” ผมมองบานประตูเหล็กดัดของห้องขังแล้วสูดหายใจลึกๆเข้าปอดอย่างเรียกกำลังใจตัวเอง..ไม่ว่าข้างหน้ามันจะมีอะไร ผมก็ต้องฝ่าไปให้ได้
...เพราะผมรู้..ว่าหลังประตูบานนั้น..มีใครรอคอยอยู่...
...
สักนิดจาก ไรท์เตอร์....................
อัพแล้วเจ้าค่ะตอนนี้เรามาไขอดีตของนายเอกกัน
เรื่องความรู้สึกของคนที่อยู่ข้างหลังนี่มันน่าเศร้าจริงๆน่ะค่ะ ไม่ว่าคนในคุกเขาจะอยู่กันอย่างไร คนที่เฝ้ารอเฝ้าห่วงอยู่ภายนอกก็ไม่อาจรู้ได้เลย มีแต่ความเศร้าสร้อยเหว่าว้าเท่านั้น หลังประตูบานนั้นมีแต่ความห่วงหาอาทรที่ส่งไปไม่ถึง...
..ตอนนี้เหมือนจะมีสาระน่ะ แต่สังเกตมั้ยว่าคนเขียนเริ่มรั่วอีกแล้ว...
:z1:
ตอนต่อไปนะจ๊ะ ...........
-
Imprison 5: อาบน้ำ??
ทุกคนครับ..ไม่ทราบว่ามีคนเคยเจออะไรอย่างที่ผมเจอบ้างมั้ย?
ทุกคนครับ...เคยเป็นมั้ยกับไอ้เหตุการ์ณที่ผมประสบอยู่..
..ไอ้เหตุการ์ณแบบที่ว่าคนอื่นเขากำลังทำอะไรกันอยู่แล้วไอ้เราดันโผล่เข้าไป แล้วเขาก็มองเหมือนเมิงเป็นมนุษย์ต่างดาวมาจากดาว M57 เป็นญาติห่างๆของสไปเดอร์แมนซะงั้น...
....นี่ล่ะครับสิ่งที่ผมกำลังได้พบเจอ...
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะบ้าตายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอผมกรี้ดซักครั้งในชีวิตได้ไหมเนี่ย ก็ลองคิดดูสิครับ หลังจากผมเดินออกมาจากห้องขังพร้อมสบู่ แปรงฟัน ยาสีฟัน ขันน้ำ แชมพู และผ้าเช็ดตัว แล้วเดินโทงๆเข้ามาในห้องอาบน้ำตามมวลชน(นี่คือคติของผมครับ..คือ..อะไรที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน ขอให้ตามคนหมู่มากไว้ครับ จะดีเอง) เสียงโหวกเหวกผสมเฮฮาที่มักจะดังขึ้นยามผู้ชายมารวมตัวกันเยอะๆก็ดังแว่วๆ บรรยากาศเหมือนค่ายรด. ที่เขาชนไก่ชวนให้คิดถึงชอบกล (ใช่เวลาคิดมั้ย??) แต่พอผมเดินเข้าไปในคอสตูมปกติของคนจะอาบน้ำนั่นแหละ ทุกสิ่งก็ราวกับถูกกดปุ่ม STOP เสียงที่เคยดังลั่นห้องเมื่อครู่เงียบกริบไม่มีแม้กระทั่งเสียงน้ำไหล ทุกสายตาของผู้ชายทุกคนมองตรงมายัง ‘ผม’ เป็นจุดเดียว
....บอกผมที ว่าผมทำอะไรผิดคร้าบบบบบ....
อยากจะวิ่งหนีแต่วิ่งไม่ออก อยากจะก้มมองสภาพตัวเองแต่ก็ไม่กล้า เลยได้แต่ยืนอึ้ง ทึ่ง เสียว อยู่ตรงนี้ ณ หน้าประตูห้องอาบน้ำ ของเรือนจำ XX แดนสิบสอง นักโทษ กันตธร จิรารักษ์ กำลังใช้สมองอันชาญฉลาดคิดว่าเพราะอะไรกันหนอถึงได้เป็นแบบนี้ ผมทำอะไรผิดล่ะครับ แต่งตัวก็เหมือนชาวบ้าน ใส่กางเกงในตัวเดียวแล้วมัดเอวด้วยผ้าขนหนู ถือขันน้ำสบู่แปรงฟันอะไรเทือกนี้มาเหมือนกัน...แล้วมันต่างกับชาวบ้านเขาตรงไหน ถึงได้จ้องมองผมแบบนี้ล่ะคร้าบบบบบบบ
“...โห่.....ฮิ้วววววววว...วิ้ววิด.....” หลังจากผ่านวินาทีอันสยดสยองแล้ว เสียงที่เคยหายไปกลับดังกว่าเดิม มีเสียงโห่ฮาป่าของนักโทษนับร้อยในห้องน้ำของเรือนจำเป็นซาวด์ประกอบดังกว่าเดิมด้วยซ้ำ ทุกสายตาที่เคยอึ้งทึ่งให้ผมงง บัดนี้กำลังฉายแววหื่นกระหายอย่างเห็นได้ชัด ใช่แล้วครับ ‘หื่น’ ครับ หื่น !!!
“...โห...ไอ้โต...เด็กมึงนี่แจ่มว่ะ...กุก็ว่าแล้ว...สัดนี่จะเลี้ยงน้องทั้งทีจะเอาแบบธรรมดาๆได้ที่ไหน...” ใครสักคนพูดพร้อมกับมองหน้าจนลามไปถึงหุ่นเท่ห์ๆของผมด้วย
“...น้องคร้าบบบบ สนใจมาอยู่คอนโดกับพี่ซักคืนมั้ย?? “ เสียงแซวดังมาอีกพร้อมกับเสียงหัวเราะลั่นและเสียงน้ำแตกกระจายเป็นพักๆ
..ไอ้นั่นผมก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่หรอก..ว่าแต่ในคุกมีคอนโด...???
“...ฝันเหอะมึง...คอนโดเฮียโตของเราก็มีนี่หว่า ใหญ่กว่าของมึงด้วย ฮ่าๆๆๆ ใช่มั้ยมึง...”
ชัดเลย...ชัดเลย...ชัด...
ก็ว่าแล้วว่าจะเงียบกันทำไม..ที่แท้..มันก็อีหรอบเดียวกันกับเมื่อเช้านี่เองสิน่ะ
ยังจำกันได้มั้ย?..กับไอ้เสียงแซวว่าผมสวยอย่างนั้นอย่างนี้..
ตอนแรกผมก็ไม่สนใจปากหมานๆแบบนั้น คิดว่าแค่แซว แต่ที่ไหนได้...
.....มันคิดจริงๆน่ะเฟ้ยยยยยย
..อ้ากกกกกกกกกก ไอ้เนมจะบ้าตายยยย
เสียงร้องนั้นยังดังอยู่ขณะที่ผมก็ขยับตัวเข้ามาอย่างผวาๆ พยายามหาที่ว่างๆจะแทรกตัวไป แต่ก็ถูกมือของใครสัดคนบีบแขนแล้วลากไปประชิดอย่างรวดเร็ว.. ท่ามกลางเสียงโห่ฮาที่ดังลั่นกว่าเดิม..
เจ้าของมือคือผู้ชายตัวสูงโย่งหุ่นล่ำหน้าตาดีนามว่าพี่โตที่จิกหนังหัวผมเหมือนนางร้ายช่องเจ็ดเมื่อตอนเช้า บัดนี้กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าในชุด..เอ่อ...นายแบบกางเกงในรอสโซ่..ประมาณนั้นได้มั้ง..คือใส่กางเกงในตัวเดียวแบบเปียกๆหัวชุ่มโชก กล้ามบึ้กมีน้ำหยดติ๋งๆ แบบที่สาวไหนมาเห็นเป็นต้องระทวย ปล่อยฟีโรโมนซะคลุ้ง แต่จะดีกว่านี้มากเลยล่ะ ถ้าพี่ท่านจะไม่ทำหน้าเหมือนกำลังก่อคดีฆาตกรรมเสร็จใหม่ๆน่ะ
“...ใส่มาล่อพ่_ มึงรึไง..” เสียงกระซิบเข้มๆแบบนี้ทำเอาผมสะดุ้งวาบ ไอ้คำด่าก็ว่าชวนขนลุกแล้ว แต่กลับไม่เท่าสายตาที่จ้องผมในระยะใกล้ กับมือที่บีบแขนผมแน่นซะจนเนื้อแทบหลุด..ทำเอาผมเบ้หน้า...
“...อะ...ผม....” ผมลนลานพยายามขยับตัวหนีหวาดๆ
“...ไม่ต้องดิ้น !!!...มานี่ซิ !!!... “ ไอ้คุณพี่โหดที่ชื่อโตจู่ๆโผล่มากระชากแขน ทำทารุณแล้วด่าถึงบุพการีคนอื่นไม่พอยังลากผมออกจากแทงก์น้ำซะอีก รู้จักกันใช่มั้ยครับห้องน้ำแบบนี้ ถ้าใครเคยไปฝึกรด.ก็คงรู้กันน่ะครับ กับห้องน้ำอาคารยาวๆ ที่จะมีแทงก์บรรจุน้ำขนาดใหญ่ทำจากปูน ที่เปิดน้ำจากก๊อกตลอดเวลาที่ผมเห็นนี่ยาวขนาดหลายเมตรอยู่ แล้วจะมีห้องน้ำส่วนตัวสำหรับทำธุระอีกไม่กี่ห้องด้านหลัง เวลาจะมาอาบก็เอาอุปกรณ์ของตัวเองมาแล้วก็เรียงกันอาบยาวล่ะครับ แต่ล่ะคนก็ใส่แต่กางเกงในอาบกันทั้งนั้นและทีผมแต่งแบบนั้นบ้าง..จะมาด่าว่าผมใส่ไปล่อใครงั้นเหรอ ยุติธรรมโคตร !!!
“...โห...แม่งทนไม้ได้ลากกันเข้าห้องน้ำแล้วโว้ย..ไอ้โต !!!..เด็กมันใหม่ยังไม่รู้เรื่อง ให้มันล้างตู้เย็นก่อนน่ะมึง เดี๋ยวแมร่งก็แถมทองให้หรอก ฮ่าๆๆๆ “ เสียงคนข้างนอกยังออกปากแซวไม่หยุดทำเอาผมแอบเบ้หน้า ใช่ครับ เสียงคนข้างนอก...ข้างนอก...
..แล้วตอนนี้ผมอยู่ไหนงั้นเหรอ...ก็ข้างใน...ข้างในห้องน้ำน่ะสิ !!!!...
ไอ้คุณพี่โตที่ลากแขนผมมาโดยไม่พูดไม่จา ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แล้วดันผมขยับเข้าไปอีก..ทำเอาผมเริ่มกลืนน้ำลายเอื้อก เสียงแซวยังดังชวนสยองอยู่ข้างหู..นี่ผมจะมาเสียตัวโดนผู้ชายปล้ำที่ห้องน้ำในคุกเนี่ยน่ะ ไอ้เนมเอ้ย...ซวยสุดกู่จริงๆ
“...พะ...พี่....เอ่อ...คือ....เอ่อ.....คะ..คือ.....” ผมร้องตะกุกตะกักมือไม่สั่น พยายามยกมือกั้นตัวโตๆที่แนบชิดอย่างสุดความสามารถ ก็คงเข้าใจน่ะครับว่าห้องน้ำน่ะ ไม่ใช่สถานที่ๆออกแบบมาเพื่อทำกิจกกรมอะไรเป็นคู่หรือหมู่คณะ แล้วยิ่งห้องน้ำเรือนจำที่ทั้งแคบทั้งอับแบบนี้เนี่ย..มันไม่ใช่ที่ๆจะมาอยู่แนบชิดกันสองคนน่ะคร้าบ
“....หุบปาก ....” เสียงกระซิบสยองชวนเลือดในกายเย็นยะเยือกดังอยู่ข้างหู พร้อมกับมือหนาปิดปากผมไว้แน่น ทำเอาไอ้เนมตาค้างตัวแข็งทื่อ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่กลอกไปมาอย่างร้องขอชีวิต..
ใบหน้าหล่อๆขยับเข้าใกล้ทำเอาผมยิ่งช็อค ยิ่งเมื่อเลื่อนไปข้างหูยิ่งทำให้ผมหลับตาปี๋ อ้ากกก พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย ผมไม่อยากได้ผัว ไม่อยากเสียตัวในคุก ไม่อยากโดนผู้ชายข่มขืน ไม่อยากโดนอัดถั่วดำ...ไม่อยาก....
“...มึงอาบในห้องนี้ซะ อย่าสะเออะ แก้ผ้าล่อนจ้อนมาอาบน้ำแบบนี้อีกถ้าไม่อยากโดนตุ่ย เข้าใจมั้ย !!! “ เสียงนุ่มทุ้มกระซิบข้างหูผมที่ตัวแข็งทื่อ ขณะที่ใบหน้าหล่อๆนั่นผละออกมามองหน้าผมที่ยังอึ้งไม่หายจวบจนผมพยักหน้าแรงๆนั่นล่ะ ถึงได้มีท่าทีผ่อนคลายแล้วละมือลง
“...มึงเป็นเด็กของกูแล้ว...จำไว้ให้ดี...ถ้าไม่อยากโดนแกล้งโดนซ้อมก็ตามตูดกูเอาไว้..แล้วคราวหลังอย่าเซ่อใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวมาอาบน้ำอีกถ้าไม่อยากได้ผัวทีเดียวหลายๆคน..เข้าใจมั้ย??.. “ เสียงเข้มๆนั้นกระซิบเคร่งเครียด
“..ครับพี่..ครับๆ....”ผมพยักหน้าหงึกๆแบบลืมตายเมื่อได้ฟังคำพูดนั้น ที่สรุปง่ายๆได้ว่าเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด..
ไอ้คุณพี่โตฟังคำตอบผมแล้วก็ขยับตัวออกแล้วชี้ไปยังถังน้ำขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่ในห้องซะแทบไม่มีที่ขยับตัวเป็นเชิงให้ผมอาบน้ำซะ ก่อนจะยื่นขวดแชมพูกับสบู่ที่ผมทำตกไปตอนไหนไม่รู้มาให้ แล้วกำชับ
“..รีบๆอาบล่ะ..จะรออยู่ข้างนอก..” ผมพยักหน้าหงึก ขณะที่ไอ้คุณพี่โตทำท่าจะเปิดประตูห้องน้ำออกไป แล้วก็ชะงัก หันกลับมามองหน้า
“..อ้อ...ถ้าออกไปแล้วจะช่วยทำเป็นหมดแรงหน้าแดงๆหน่อยก็ดี...ใครถามอะไรก็เออๆออๆตามเขาไปซะล่ะ “
“..หา?....” ผมทำหน้าตาไม่เข้าใจ
“...จะให้พวกมันเข้าใจว่ามึงเป็นเมียกุคนเดียว..รึว่าอยากได้ผัวหลายคนก็เลือกเอา..”ข้อเสนอเฉียบขาดจนคนฟังอย่างผมยังอดขนลุกวาบไม่ได้
“..เอ่อ..แหะๆ...” ผมได้แต่ทำหน้าเจื่อนแบบที่มองก็คงรู้ว่าอยากให้มันเป็นยังไง เป็นเมีย..แค่กๆ...เป็นแฟนไอ้คุณพี่โตหน้าหล่อแต่โหดแบบปลอมๆ คงดีกว่าต้องมีสามีเป็นหมู่คณะแน่นอน
“..เข้าใจแล้วก็ดี...” ไอ้คุณพี่โตรับคำ พลางปลดล๊อกประตูทำท่าจะเปิดออกไป แต่ผมนึกอะไรบางอย่างออก จึงเอื้อมมือดึง..เอ่อ...จะดึงเสื้อก็ไม่มี ดึงผมก็ไม่ควร ดึงกางเกง(ใน) ก็ไม่กล้ามองต่ำด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตัวเอง เลยได้แต่เอามือสะกิดแขนพี่เขาแบบเบาๆ แอบเห็นร่างสูงๆสูดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันมามองหน้าแบบเข้มๆ..หวา...ท่าทางผมไปทำให้เขาไม่พอใจอีกแล้วสิเนี่ย...
“..อะไร...”
“..เอ่อ...ขอบคุณน่ะครับ...พี่โต...” ผมบอกแล้วยิ้มน้อยๆให้ ไอ้คุณพี่โตเหมือนจะชะงักไปกับรอยยิ้มของผม ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
“เออ..ไม่เป็นไร..”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
หลังจากผมอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนตัวหอมฟุ้งแบบที่โดนเคาะประตูเรียกไปนับสิบรอบเสร็จแล้ว ก็ออกมาในชุดใหม่ มือก็เช็ดผมจนหมาดๆมาด้วย พอปลดล็อกแล้วดันตัวออกเท่านั้นแหละ ไอ้คุณพี่โตก็หันมามองทันควัน อ้าปากเหมือนจะด่าอะไรสักอย่าง แต่ก็เงียบไปแล้วถอนหายใจเฮือกเอื้อมมือมาลากแขนผมที่กำลังสางผมตัวเองลากให้เดินลิ่วๆตัวปลิวตามพี่เขาแทบไม่ทัน
“...ไอ้นี่มึงอาบน้ำนานเชี่ย ผู้หญิง....” เสียงไอ้คุณพี่โวยไง จำได้มั้ยครับไอ้พี่โวยที่ชื่อทิน ผู้ซึ่งลูบหนังหัวและลวนลามผมอย่างโจ่งแจ้งเมื่อตอนเช้าทำท่าจะโวยใส่ผม แต่พอเห็นผมช้อนตาขึ้นมองพร้อมสภาพหัวเปียกกลับนิ่งเงียบ พูดไม่ออกซะงั้น..
“...” ผมเงียบแล้วทำหน้างงใส่ เป็นอะไรของเขากัน??
“...แล้วที่เหลือไปไหนกันหมด ไอ้ทิน...” ไอ้คุณพี่โตถอนใจพลางออกปากถามลูกน้องที่เงียบไป
“...พวกมันไปจองที่ดูวิดีโอที่ห้องกลางโน่นพี่...” ไอ้คุณพี่ทินตอบแบบเบลอๆแถมยังจ้องหน้าผมแบบมึนๆไม่เลิก
“..เออ..มึงเอาของไอ้นี่ไปเก็บในห้อง แล้วตามมาแล้วกัน “ ไอ้คุณพี่โตว่าพลางเอาของในมือผมยัดใส่มือไอ้คุณพี่โวย แล้วลากผมให้ปลิวไปตามแรงอีกรอบ เอ่อ..ปล่อยให้เดินเองก็ไม่ว่าน่ะครับ..ถ้าจะลากกันจนตัวแทบปลิวขนาดนี้..
“....ผมทำให้ทุกคนรองั้นเหรอ?..” ผมออกปากถามไอ้คุณพี่โตที่เดินลิ่วๆอยู่..
“..เออ...รู้ไว้ซะ...” รับแบบไม่กลัวคนถามเสียน้ำใจเลยน่ะพ่อคุณ..
“...ผมขอโทษ....” ผมบอกงึมงำ แต่ทำให้ความเร็วในการลากตัวผมลดลงนิดหน่อย (ขอย้ำว่า นิดหน่อย จริงๆ) นัยน์ตาคู่เข้มหันมามองแว่บนึงก่อนจะมองไปด้านหน้าอีกครั้ง
“..แค่คราวหลังอย่าทำอีกก็พอ...”
ฮ่าๆ น่ารักดีแฮะ
ห้องดูวิดิโอที่ว่าเป็นห้องอเนกประสงค์โล่งๆขนาดใหญ่ที่มีไว้ให้ผ่อนคลายกันน่ะครับ มีโทรทัศน์หลายเครื่องตั้งไว้กระจายทั่วห้อง เปิดทั้งช่องนั้นช่องนี้ บางอันก็เปิดวีซีดีภาพยนตร์เรื่องต่างๆ มีนักโทษนับร้อยคนนั่งดูส่งเสียงจ้อกแจ้กทั้งห้องดูแล้วครึกครื้นไม่น้อย ผู้คุมในชุดสีกากีก็ยืนประจำทุกประตูไอ้คุณพี่โตลากผมไปที่มุมหนึ่งแล้วเตะขาให้นั่งลงอย่างรวดเร็ว เตะจริงๆน่ะครับ ไม่ใช่เบาด้วยเจ็บจนต้องร้องซี้ดเลยเหอะ ซาดิสต์รึไงเนี่ย..
“..ไอ้ทินล่ะเฮีย...” เสียงใครคนนึงถาม
“..เอาของไปเก็บ...” ไอ้คุณพี่โตบอกขรึมๆ เมื่อมองเห็นสายตาของคนรอบกายมองมายังผมที่นั่งเอ๋อก็ตบไหล่ผมป้าบใหญ่ แล้วสั่งทันที
“..มึงแนะนำตัวซิ...”
“ ..ผมชื่อเนมครับ...” ผมมีปัญญาบอกได้แค่นี้ล่ะ..
“..สวยว่ะเฮีย..มิน่า....” ใครสักคนร้องพลางหัวเราะ อย่างมีเลศนัยไอ้ผมก็ทำท่าจะเถียงแต่พอนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองขึ้นมาได้ เลยได้แต่นิ่งโดยที่หน้ายังแดงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่เขินหรอกครับ แต่อาย..อายน่ะสิที่ถูกคิดว่าเป็นแบบนี้..
“...น่ารักแบบนี้ไอ้เมฆตกกระป๋องไปเลย ฮ่าๆ..”
เอ้า..เอาเข้าไป...
ผมคิดในใจขณะที่ก้มหน้านิ่งทั้งโกรธทั้งอายทั้งโมโห แต่เพื่อสถานะอันปลอดภัยของตัวเองเลยต้องทำนิ่งพร้อมกับยอมรับตำแหน่งภรรเมียตามพฤตินัยที่ทุกคนเข้าใจกันเองมาโดยปริยาย
และจวบกระทั่งสองทุ่มที่คงจะรู้เรื่องที่ผมโดนตุ่ยกันไปทั้งคุกนั่นแหละ ผมจึงจะสามารถลากสังขารตัวเองไปชิมลางนอนในมุ้งสายบัวเป็นครั้งแรกในชีวิตด้วยความละเหี่ยใจได้..
..เฮ้อ...ชีวิตนี่มันไม่ง่ายเลยน่ะ...
...โดยเฉพาะชีวิตของคนทำผิดอย่างผม ที่ไม่รู้จะเจออะไรอีก...
...
...
อ่านเพื่อความเข้าใจค่ะ
ภาษาไทยในเรือนจำวันนี้ขอเสนอ..
มีน้อง เลี้ยงน้อง หมายถึง หาเลี้ยงผู้ต้องขังชายที่อยู่กันฉันสามีภรรยา
ขาใหญ่ - ผู้ต้องขังที่ได้รับอภิสิทธิ์เหนือผู้ต้องขังอื่น
ตึก/คอนโด/บ้านเดี่ยว - ที่นอนที่นำผ้ามาเย็บติดกันเป็นฟูกสูง
อ้างอิง นายวิชาติ บูรณะประเสริฐสุข มหาบัณฑิตจากคณะศิลปศาสตร์ สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วิทยานิพนธ์ เรื่อง "ลักษณะภาษาสแลงของผู้ต้องขังและความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพและสติปัญญาของผู้ต้องขังกับพฤติกรรมทางภาษา ศึกษากรณีเรือนจำกลางคลองเปรม"
จบตอนนี้เเล้ว คงจะไม่คอ่ยมีเวลาโพสเเล้วล่ะค่ะ
อาจโพสช้านิด....
เเฮ่ๆ
ขอโทษทุกคนไว้ด้วยจ้า
ขอบคุณสำหรับการติดตาม :pig4:
-
รออ่านนะครับ
-
ความรักของผู้เป็นแม่ยิ่งใหญ่นัก
ยังไงคุณแม่ ก็เข้มแข็งไว้นะคะ รอเนมกลับไปสู้อ้อมอกนะคะ
ว่าแต่ เด็กพี่โตเนี่ยรั่วได้อีกเน้อ
น่ารัก ^^
-
สนุกมากเลยค่ะ นึกถึงในเรื่อง prison break มากแต่ดูท่าพี่โตกับทีแบ็กใน prison break น่าจะไม่เหมือนกัน
-
อ้อเข้าใจละ เลี้ยงน้องกันนี่เอง
พี่โต เลี้ยงน้องดีๆน้า
เลี้ยงน้องทั้งทีเอาแบบธรรมดาได้ที่ไหน :laugh:
ส่วนคอนโด นึกไม่ถึงอ่ะ คิดว่าเป็นเบาะหนาๆไรงี้ซะอีก
เป็นเรื่องที่มีคิดศัพท์เฉพาะ แปลกแหวกแนวดีนะ o18
-
ว้าวพี่โต เราโหดแต่ก็ดูหวงไงชอบกล อิอิ ชอบ
มาตอนต่อไปค้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดพี่โตปกป้องเมีย
ถึงจะแค่ในนามแต่พี่โตขาหญ่ายยยยยยยยยยยก็กางปีกปกป้อง :-[ :o8:
เท่แสดคะพี่ขา.........เอิ่มแต่เมฆเมียเอกตัวจริงของพี่อ่ะเค้าจะไม่เขม่นน้องเนมรึเนี่ย
แหมพอเช้าเข้าห้องขังปุ๊บ..เย็นก็นะมีคนคุ้มหัวปั๊บ :impress2: โล่งอก
ส่วนเรื่องแม่ :เฮ้อ: ดีนะแม่ยังพอคิดอะไรได้บ้างถ้าแม่เสียไปอีกคน
น้องสาวของเนมจะทำยังไงเนี่ย :เฮ้อ: หลังประตูบานนั้นไม่ว่าจะเจออะไร
แต่แม่ก็ต้องเข้มแข็งรอลูกชายสุดที่รักออกมานะคะ :เฮ้อ:
+1 สุดยอดดดดดดดดดดดดด บวกให้ทั้งคุณคนแต่งและคนโพสนะคะ o13 o13
-
เรื่อง แนว อ่ะ
อ่านแล้ว ชอบ
หนุกดีคับ
o13 o13
-
ได้อีก
น่าจะกดจริงๆไปเลยเนาะ
เนมจะได้ ประสบการณ์ 55+
-
o13
มาบ่อยๆนะจ๊ะ
ชอบ
-
เรื่องกฎหมายไม่ค่อยเข้าหัวเลย...แต่อ่านเรื่องนี้แล้วอยากติดตาม...
น่าสงสารเนมและครอบครัว...กรณีแบบนี้ถือเป็นจุดบอดของกฎหมายได้ไม๊
ถ้าพ่อเลี้ยงไม่ทำพฤติกรรมเลวร้าย...เนมก็คงไม่ต้องติดคุก...ใครผิด???
:เฮ้อ:
-
เนมเกือบไปแล้วสินะเนี่ย
อนึ่งอดีตชอกช้ำอีกแล้ว
อสองเป็นกำลังใจนะครับ
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
มาต่อเร็วๆ น๊าๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบๆๆเรื่องตื่นเต้นดี แต่น่าสงสารอะๆๆๆๆ o13
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ ~~* แต่พี่โต เป็นคนดีในคาบโจรรึนี่ *0* โอ้ มาย ก๊อดดด
รึว่าจะมีอะไรแอบแฝง ติดตามกันต่อไป
-
ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หน่อยเหอะ
แปลกดี แล้วก็ที่สำคัญ ท่าจะมันส์นะเนี๊ยะ
ลุ้นตอนต่อไปค่ะ
:pig4:
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจนะครับ เนมคงต้องผจญกับอะไรอีกเยอะแต่มีพี่โตช่วยอย่างนี้คงพอไปได้นะหรือว่าไม่แน่ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เนมเหมือนลูกแกะที่อยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่าเลย จะรอดมั้ย? :sad4: :z10:
-
เนื้อเรื่องแปลกใหม่ดี อิอิ ติดตามค้าบ ^^
-
อ๊ากกกกตอนแรกนึกว่าจะโหดๆ
แต่ว่าน่ารักมากๆเล้ยยยชอบคร่า
พี่โตตอนแรกนึกว่าโหดมากความจริงใจดีอ่า 555+
กะนู๋เนมคนเดียวรึป่าวเนี่ย 555+ ปกป้องซะขนานนั้น
ท่าทางสนุกมากๆเลยอ่า o13
-
ชอบค่ะ
มานั่งรอตอนต่อไป
-
ตามๆเรื่องนี้ในเด็กดีเหมือนกันค่ะ
เพิ่งเห็นว่ามีในเล้าด้วย :o8:
o13
-
ชอบๆๆๆ:o8: :o8:
รออยู่นะคับ รีบมาต่อเร็วๆ
ชักจะชอบพี่โตซะแล้วซิ
-
เนื้อเรื่องแปลกใหม่ น่าสนใจ น่าติดตามดีครับ
-
+ 1 ให้เน้อ
เข้ามารอ มาร๊อ มารอ
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
มาติดตามด้วยคนเน้อ
:m15:
:bye2:
-
ชอบ ชอบ แวะมาเจิมเรื่องใหม่คับ :mc4:
-
มารออ่านแล้วนะครับ
-
มารอๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาฝากตัวเป็นแฟนอีกคนหนึ่ง..นะขอรับ
:L2:
อยากอ่านแนวนี้มานานแล้วอ่า o13
รออยู่เน้อ
มาต่อไวๆนะขอรับ
:monkeysad:
-
เฝ้าแต่รอร๊อรอ
-
จิ้ม :z13:เรื่องใหม่
พี่โตแมนมาก :กอด1:
เท่ห์สุดๆ
:really2: :really2:
-
กรี๊ดดดดด
เพิ่งตามอ่านเรื่องนี้
พี่โตขาาเท่โคดดค่ะพี่คะ
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ
แค่เริ่มเรื่องก็สนุกแล้ว
แอบยอมรับว่าตอนที่แ่ม่กับน้อง
แล้วก้ตอนที่แม่กับเนมที่ศาลเสียน้ำตาไปหลายปี๊บ
สะเทือนใจได้อีกค่ะ
แต่แอบหมดห่วง
เพราะเนมมีขาใหญ่อย่างพี่โตคอยคุม
แอร๊ยยยยย
ว่าแต่แอบสงสัย
แล้วเมฆเค้าจะไม่มาระรานเนมหรอเนี่ยยย
พี่โตโอ๋ซะขนาดนั้น อิอิ
ขอกรี๊ดดดังๆอีกที
พี่โตเท่โคดดดดดด :m19:
+1ไปเลยค่ะ
ชอบมากกก
-
:เฮ้อ:
เอาอีก
-
แอบมาดันเล็กน้อย คริคริ
ชอบมากๆเลยอ่า :bye2:
-
มาทำให้อยากละโรยเกลือรอซะงั้น... :z3:
สงสัยคนแต่งต้องไปทัวส์เรือนจำ เก็บรายละเอียด :jul3:
-
เข้ามาเกาะขอบสนามรอด้วยคนนะค้าบ
รอคนแต่งอย่างใจจดจ่อ :m15:
บวก 1 ให้เป็นกำลังใจครับผม
-
รอๆๆ
และยังคงรอต่อไป
-
แวะมาทักทายและรอตอนต่อไปครับ
:undecided: :undecided:
-
เฝ้าแต่รอๆๆๆๆ :เฮ้อ: :impress3: :sad11:
-
หนุกมากกกกกกกกก
เเหวกเเนวสุดๆ
อ่านไปได้หนึ่งตอน เเทบเมนท์ไม่ทัน
เเต่งดีมากเลยค่ะ
เยี่ยม o13
-
สนุกมากมาย
นายเอกน่ารักคอดดดด :oo1:
-
.
.
.
o22 ขอสักนิด รีพลายทำสะดุ้งค่ะ เอ่อ ทางเราไม่ได้มีเจตนาดอง(เเต่เมิงจงใจชิมิ...)
ช่วงนี้สอบย่อย หลายวิชาค่ะ ชีวิตเด็กมัธยม เอาเเน่ไม่ได้ T.T โปรดจงอภัยอิชั้นเถิดดดดด :o12:
เเต่ก็ต้องขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่ เอาไป สองตอนเลยจ้า ^^
ปล.ป้าไรท์เตอร์ มิได้ไปรับประสบการณ์ตรงหรอกค่ะ เเต่ป้าแกป่วย อันเนื่องมาจากวัยที่สูงขึ้นเรื่อยๆ เห่อๆ
.
.
.
.
.
Imprison 6: นอน+เลื้อย!!!
ตามตารางเวลาการใช้ชีวิตประจำวันในเรือนจำแห่งนี้และทุกๆแห่งในประเทศไทย เมื่อถึงสามทุ่มตรงเปะๆก็เป็นเวลาที่ทางกรมราชทัณฑ์และสำนักทัณฑวิทยา ได้กำหนดไว้ในหนังสือ “คู่มือการใช้ชีวิตในเรือนจำ“ที่ผมได้รับเอกสารมาให้ศึกษากำหนดไว้ว่าเป็นเวลาปฎิบัติศาสนกิจก่อนนอน ซึ่งหมายถึงเมื่อทำเสร็จแล้วก็เป็นเวลานอนนั่นเอง ไอ้เอกสารที่ผมไม่ได้ภูมิใจแม้แต่น้อยที่ได้เอามาใช้ในชีวิตประจำวันตอนนี้กำลังอยู่ในมือผม พร้อมๆกับสายตาที่มองไปโดยรอบ....อืม...
...พบกับความจริงอย่างนึงเลยล่ะ..ว่ามัน...
ก็น่ะ...อย่าให้ผมพูดเลยว่ามันเป็นไง เอาเป็นว่ามันก็เหมือนๆกับเอกสารทางราชการส่วนใหญ่แล้วกันครับที่..ดูดี...และ...สวยงามน่ะนะ... เอาเป็นว่าพูดมากไม่ได้ครับ เดี๋ยวเจ้คนเขียนจะโดนซิวไป ’รับประสบการ์ณตรง‘แล้วนำมาถ่ายทอดให้ได้รู้กัน ซึ่งผมว่าเจ้แกคงไม่ปลื้มเท่าไหร่นัก..
ผลั่ว !!!
“มึงนั่งอ่านคู่มือลวงโลกนั่นทำห่าอะไรว่ะ !!! “ หมอนเน่าๆอันนึงเขวี้ยงมาใส่หัวผมเต็มๆพร้อมกับคำพูดไร้ซึ่งความเห็นใจมนุษยชาติเหมือนเดิม แต่..พี่ครับ..ไอ้ความหมายในประโยคนั่น...ประเดี๋ยวได้ซวยหมากันหมดหรอก..
“..เอ่อ..นี่ครับ...” ผมซึ่งไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมีปากเสียงรึอะไรกับคนๆนี้ได้เลยทำได้แต่ยื่นหมอนเน่าๆอันนั้นคืนเจ้าของ กำลังคิดอยู่เลยว่าจะบอก ‘ขอบคุณครับที่เขวี้ยงมา’ ดีรึเปล่า
“ แล้ว...” ผมมองไปรอบๆห้องขังที่มีคนอยู่ประมาณยี่สิบกว่าชีวิต บางคนนั่งจับกลุ่มคุยอะไรกันจ้อกแจ้กอยู่บางคนก็หันหน้าเข้าหามุม หลายคนเอาเศษผ้ามาปูทำท่าจะนอนกันแล้ว
“..อะไร..มึงน่ะ..ที่นอนโน่น..เห็นที่น้องใหม่มั้ย..เชิญเลยไป....” ไอ้คุณพี่โตว่าพลางหยิบเศษผ้าหนาๆมาปูมั่งพลางถีบผมไม่ให้ขวางทางผ้าที่ใช้ปูด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน...ผมก็ยืนทำหน้าเอ๋อๆงงๆต่อไปแต่ในใจกำลังเดือดปุด อยากกระโดดขาคู่ไซต์คิกใส่ไอ้คนแรมน้อยตรงนี้จริงว้อยยยยยยยยย
...เอาคนอื่นมาเป็นเมียแล้วไม่รับผิดชอบ...เห้ย !!! ไม่ช่ายๆ ..ทำคนอื่นเขาเสียหายแล้วไม่ดูแลให้ตลอดรอดฝั่งต่างหาก
“...ไอ้ห่านี่จะขวางอีกนานมั้ย?..มึงไปนอนหน้าสวมโว้ย..ไม่ต้องมาทำหน้าโง่ๆใส่กู....”ไอ้คุณพี่โตคนนี้นี่...ผมไปหลงคิดว่าเป็นคนใจดีคอยช่วยเหลือคนอื่นไปได้ยังไงกันน่ะ...
...ทั้งที่ความจริงแล้วมันโคตรเกรียนเลยน่ะเว้ยยยยยยยยยยยย...
หึหึ คราวนี้คงต้องทำความเข้าใจกันตัวเองซะใหม่ ว่าเกรียนจริงมันไม่ได้อยู่ในเกมส์ออนไลน์ แต่อยู่ในคุกต่างหาก..
เกรียนจริงๆด้วย...
ผมคิดพลางมองดูเส้นผมที่งอกออกจากหนังหัวไม่มากนักของคนตรงหน้า นี่สิน่ะ ของจริง เกรียนทั้งนิสัย และเกรียนทั้งลักษณะภายนอก..
คิดแล้วอยากให้ไอ้พวกเด็กเกรียน และติ่งหูทั้งหลายได้มาเห็นจริงๆ...
เอ่อ..แล้วพล่ามเรื่องเกรียนมาหลายบรรทัดแล้ว ตกลงไรท์เตอร์นี่มีความแค้นกับพวกนี้สิน่ะ เล่นซะเป็นคุ้งเป็นแควเลยว่ะเจ้
“...สาดนี่...มึงอย่ามาทำหน้าแบบนี้ใกล้ตีนกูได้มั้ย เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว...” ไอ้คุณเกรียนตัวจริงยังพล่ามต่อไป ผมเริ่มรู้ล่ะ ว่าเวลาที่คุณพี่โตสุดที่รักของคนอ่าน(เชอะ)พูดมากจริงๆนี่ คงเป็นเวลาบ่นสิน่ะ
...เห็นแล้วอยากตบให้เกรียนแตกจริงๆ...
(เนม สันดานแกโผล่แล้วอ่ะ เก็บหางซะมั่ง/ นังปุ้ย)
“..ว่ะ !!! ยังมาทำเงียบอีก.อยากโดนรึไง...”
“..โหพี่..ใจเย็นๆ..เด็กใหม่ก็เงี้ยะ...” ไอ้คุณพี่โวยพยายามปลอบพร้อมรั้งปลายเท้าที่กำลังจะปฏิบัติการ์ณไว้อย่างยากลำบาก ส่วนผมก็ได้แต่หลบปลายตีนแบบเสียวๆ นี่สันดานพี่แกโผล่แล้วใช่มั้ย หล่อๆดูดีเป็นสุภาพบุรุษแค่ตอนสองตอน ก็เกรียนแตกแล้วสิน่ะ...ว่าแต่เจ้คนเขียน เลิกเหอะมุกนี้ ผมขี้เกียจเล่นว่ะ
“..มันไม่รู้น่า ตอนเย็นพี่ก็โอ๋มันปานนั้น คงได้ใจล่ะสิ...เห้ย !! ไอ้เนม...ไปนอนซะ..คืนนี้มึงต้องนอนตรงนั้นห้ามพูดมากห้ามเถียง ถึงเป็นเด็กพี่โตก็ไม่ได้รับการยกเว้นโว้ย “ บอกง่ายๆเลยก็ได้ว่าผมต้องไปนอนตรงนั้นจริงๆ..
ผมพยักหน้ารับพลางหลบตีนไอ้คุณพี่โตที่พุ่งมาหาอีกรอบอย่างแหยงๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนในห้องขัง..ดูเอาเถอะ พระเอกบ้านไหนเขาถีบนางเอก เห้ย !! พระเอกอย่างผมมั่ง
เดินผ่านสารพัดตีนที่จะยื่นมากลั่นแกล้งแบบมึนๆ แต่เพราะผมไม่ใช่นางเอกบ้านทรายทอง ดาวพระศุกร์หรือจำเลยรักอะไรประมาณนั้นเลยไม่ได้จะมาร้องไห้กระซิก เท้าของผมเดินข้ามมั่ง ฝ่ามั่ง แอบเหยียบหัวแม่ตีนมั่งไปตามเรื่อง ก็ขนาดไอ้พระเอกเมื่อกี้มันยังถีบผมเลย จะหวังพึ่งอะไรอีกล่ะ..ชริ.(สรุปคือแกงอนสิน่ะ/ไม่ใช่ว้อยยยย )
“...............” ผมมายืนอยู่ ณ ที่นอนของตัวเองคืนนี้ หน้าห้องน้ำครับพื้นที่กว้างกว่าปกติเพราะไม่มีใครอยากใกล้ สภาพและกลิ่นนี่ทำเอาผมแทบจะเป็นลม ถ้าผมยังสามารถหลับได้ท่ามกลางกลิ่นแบบนี้เนี่ยคงไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ
“...เป็นเด็กเชี่ยพี่โตแล้วคิดว่าใหญ่นักเรอะมึง..ระวังเผลอล่ะ..กุเสียบมึงแน่...” เสียงกระซิบสยองขวัญของใครสักคนข้างๆทำอาผมที่กำลังจมจ่อกับความสวยงามของสถานที่และกลิ่นหอมของอโรมาเธอรีพีได้สติ หันขวับมองคนพูด โอเค ถ้าจะขู่ฆ่าผมไม่ว่า..แต่...พอพูดถึงคำว่าเสียบนี่..จะลูบก้นผมไปหาพระแสงดาบคาบค่ายที่ไหนครับ...
“.....” ผมประดิษฐ์รอยยิ้มแบบเหยๆส่งไปให้พร้อมกับพลิ้วตูดหนีมือสุดสยองนั่นอย่างรวดเร็ว ผ้าห่มเน่าสุดที่เลิฟของผมยังอยู่ในมือ..สายตานักโทษหลายคนมองผ้าในมือผมแบบเหยียดๆ ปกติพวกที่มาใหม่คงมีแต่ของดีๆสิน่ะคงเพราะมันไม่ใช่ของใหม่มั้ง เลยมีแต่คนทำหน้าแบบนั้น แต่ผมกอดผ้าห่มน้องเน่าของตัวเองไว้แน่น ก้มหน้าหลีกหนีกลิ่นแห่งความจริงไปสู่อีกโลกหนึ่งอย่าสมบูรณ์แบบ...
...โลกที่มีพ่อ แม่ และน้องสาวของผมรออยู่...
...กลิ่นหอมไอแดด และกลิ่นของน้ำยาปรับผ้านุ่มที่คุ้นเคยทำให้ผมสบายใจอย่างประหลาด มันโอบล้อมราวกับว่านี่คือที่เดิมของเรา..
ผลั่ว !!!
หมอนแข็งๆปาใส่หัวผมอีกรอบ ทำเอาผมต้องหลุดจากความฝันอันแสนสวยงามอย่างช่วยไม่ได้ ตาของผมเริ่มออกอาการ ขวาง อย่างเห็นได้ชัด..
“...เผอิญว่ากูอยากได้ที่นอนมึงน่ะ..ลุกไปซะ...” ใครสักคน...ผู้ชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าเหี้ยมๆหื่นๆ มองตรงมาทางผม คำพูดแรกออกจะน่าฟัง แต่ประโยคหลัง มันหาเรื่องกันชัดๆ..
“......” ผมกอดน้องเน่าไว้แนบอก ไม่พูดไม่จา แต่ท่าทางไม่ยอมแต่โดยดีทำเอาไอ้พี่คนนั้นมีสีหน้าโมโห กระชากเสื้อสีน้ำตาลเครื่องแบบประจำคุกแรงๆ จนหน้าแทบคว่ำ
“..อยากตายใช่มั้ย...”
“...ผม......” ผมเม้มปากแน่น แต่ไม่อยากให้ของไปเลยมันเป็นของที่แม่เย็บให้ มันสำคัญกับผม สำคัญจนไม่อยากยกให้ใครได้ไป
“...มึงอยากลองดีกับกูใช่มั้ย.ไอ้เด็กใหม่..”
ตุบ !!!
นึกว่าเป็นเสียงหมัด ผมเสียววูบจนต้องหลับตาปี๋ แต่ไม่ใช่มันเป็นหมอนอีกอันที่ผมคุ้นเคยดี และมาจากผู้ชายคนเดิมที่คงรู้กัน ทำไมใครๆชอบปาหมอนใส่หัวผมนักเนี่ย
“...ปล่อย....” ไอ้คุณพี่โตที่คงจะคืนฟอร์มเดิมแล้วนอนแผ่บนที่นอนของตัวเองที่เป็นฟูกสูง สายตาไม่ได้มองมาทางนี้เพียงแต่พูดลอยๆแต่ทำเอาเสียงจ้อกแจ้กเงียบกริบ..
“..เอ่อ....” มือที่กำคอเสื้อผมสั่นระริก แต่ยังไม่ยอมปล่อย มองผมสลับกับไอ้คุณพี่โตอย่างลังเล..
“..มึงจะทำอะไรเด็กกู ...ไอ้เก่ง....” ไอ้คุณพี่โตหันมาส่งสายตาเย็นยะเยือกใส่ผู้ชายคนนั้น น่ากลัวจนผมยังกลืนน้ำลายเอื้อก..
“...โทษทีพี่..นึกว่าไม่เอามันแล้ว..เห็นไล่มานี่ก็เลย....” ไอ้คนที่ชื่อเก่งแก้ตัวพลางปล่อยมืออกมาจากคอเสื้อของผมอย่างรวดเร็ว...
“...มันเป็นเด็กกู...ที่ไล่ไปนอนโน่นก็ตามธรรมเนียม..พรุ่งนี้มันก็จะย้ายที่..” ไอ้คุณพี่โตว่า พลางขยับเปลี่ยนท่าจากนอนเอาแขนหนุนหัวแผ่ไม่เกรงใจชาวบ้าน มาเป็นลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าผมและผู้ชายอีกคนอย่างเฉียบขาด..
“...อย่าให้กูพูดอีกเป็นครั้งที่สอง...”
ทันทีที่พี่โตพูดเสร็จ ผู้ชายคนนั้นก็ตัวสั่นรีบลุกไปอย่างรวดเร็วเหลือเพียงผมที่กอดผ้าห่มน้องเน่าและทำหน้าเอ๋ออยู่ตามลำพัง ก่อนจะสังเกตเห็นหมอนของไอ้คุณพี่โตที่ตกอยู่ปลายเท้าจึงเอื้อมมือไปเก็บวางน้องเน่าลงและเดินเอาไปยื่นให้ พลางคิดว่าจะ ‘ขอบคุณครับที่เขวี้ยงมา‘จริงๆดีมั้ย
ผลั่ว !!!
ทันทีที่ยืนไปให้อ้าปากจะพูดอะไรซักอย่าง ครั้งที่สามภายในคืนเดียวและจากผู้ชายคนเดียวทำเอาผมเริ่มอารมณ์บูด อยากรู้จริงๆว่าหัวผมนี่กลายเป็นที่ซ้อมเป้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ นึกว่าเลิกเกรียนแล้ว..แต่ท่าจะเป็นไปไม่ได้สิน่ะ..
“..ไปได้แล้ว มายืนโง่อะไรแถวนี้..” ด่าผมแล้วตั้งท่าจะถีบส่งอีกรอบแต่ผมพลิ้วกายเดินออกมาก่อนแถมคราวนี้ยังมีแต่คนแหวกทางให้ราวกับโมเสสเดินฝ่าทะเลแดง แต่เปลี่ยนเป็น ไอ้เนมฝ่าทะเลตีนในคุก เท่านั้นเอง
“......” ผมกลับไปนั่งทำหน้ามึนบนผ้าปูนอนที่แม่เย็บให้ หมอนน้องเน่าและผ้าห่มน้องเน่าถูกนำมากอดมีเพียงสายตาแป๋วๆมองไปยังผู้ชายที่เอนตัวลงนอนอีกครั้ง ไม่วายปรายตามาทางผมพร้อมกับพูดออกมาอีกรอบ..
“ขยันทำหน้าโง่จริงๆน่ะมึง...” โอ้ยยยยยยย นี่เขาเรียกแอ๊บแบ้วคร้าบบบบบ
ขี้คร้านจะบอกเทรนด์ใหม่ของวัยรุ่นแถวสยามให้ลุงเกรียนผู้มีนิเวสสถานอยู่ในคุกฟัง ผมเลยได้แต่เอนตัวลงนอนช้าๆบนฟูกนอนบางๆที่แม่เย็บให้ ความแข็งของพื้นคอนกรีตแทรกเข้ามาจนแทบไม่รู้สึกเลยว่านอนอยู่บนผ้า กลิ่นเหม็นๆที่โชยมาทำเอาผมต้องเบือนหน้ามาอีกฝั่ง หลบศอกของคนที่นอนข้างๆ แล้วได้สบตากับไอ้คุณพี่โตที่อยู่อีกฝั่งแต่หันมาทางนี้พอดีแล้วชะงัก ก่อนจะเอาน้องเน่ามาคลุมหัวแบบไม่กลัวร้อน เพราะขี้เกียจจะได้ยินลุงแกบ่นว่าผมทำหน้าโง่ๆใส่อีก..
...ชิ....ก็บอกแล้วไงว่าแอ๊บแบ๊ว...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ขวับ....
ผมขมวดคิ้ว ขยับตัวไปทางซ้าย..
ขวับ...
แต่ก็ต้องหันมาทางขวาแทบไม่ทันเมื่อกลิ่นเหม็นๆโชยเข้าจมูก เอาน้องเน่าปิดไว้แทบไม่ทัน..
พรึ่บ...
ผมสะบัดผ้าห่มน้องเน่าแบบรำคาญไม่น้อย จะให้ไม่รำคาญได้ยังไงล่ะครับ ก็ยุงน่ะสิมันมาตอนผมทั่วตัวราวกับจะต้อนรับน้องใหม่ ทั้งที่คลุมผ้าห่มทั้งตัวก็ยังอุตส่าห์มุดมาจนได้ แถมอากาศในคุกนี่มันไม่ได้ติดแอร์คอนดิชั่นน่ะครับจะได้เย็นสบาย เพราะงั้นตอนนี้ ผมเลยอยู่ในสภาพเหงื่อแตกซ่กๆ คันคะเยอเกาไอ้แผลจากยุงกัดไปทั้งตัว อย่าถามเลยว่าได้หลับมั่งรึเปล่า ถึงจะไม่มียุงและอากาศก็ไม่ได้ร้อนบรรลัยก็หลับไม่ลงครับ เพราะไอ้คนข้างๆดันกรนใส่ผมซะดังสนั่นแบบนี้..
โว้ยยยยยยยยย..
ไอ้เนมแอบครวญครางในใจครับ บ่นแบบนันสตอป จะบ้าตายอยู่แล้ววววว.....
หมับ...
หือ???
วูบ....
เห้ย!!!
จู่ๆความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ผมรู้สึกหนักไปทั้งตัวเหมือนโดนใครทับ มือสากๆร้อนๆของใครไม่รู้สอดเข้ามาในผ้าห่มพลางดึงน้องเน่าออกจากตัวผมช้าๆ...
...ผมหลับตาปี๋ทันควัน...ไม่น่ะ..นี่ผมกำลัง...
..ผมกำลังโดนผีอำ !!!!
ฮือๆเขาว่าในคุกผีเยอะจริงๆด้วย เพราะผมไม่ได้ไหว้พระก่อนนอนใช่มั้ย เพราะผมมาใหม่ใช่มั้ย ผมเลยต้องโดนดีแบบนี้...
เฮือก !!!
คราวนี้ผมสะท้านเยือกไปทั้งตัว มือสากๆของผีตัวนั้นลากไปมาบนตัวผมสักพักก็สอดเข้าไปตรง...ตรง...
...กางเกง !!!!!
คราวนี้ไม่สนผีหน้าไหนทั้งนั้น ผมลืมตาพรึ่บขึ้นทันทีผีบ้านไหนกันมันมาลวนลามคนแบบนี้เนี่ย...แต่พอผมลืมตาขึ้น กลับเป็นผู้ชายคนหนึ่งนอนทับผมอยู่ในแสงสลัว เงาตะคุ่มนั้นไม่เห็นหน้าชัดเจน แต่ไม่ใช่ผีที่ผมกลัวพอตกใจจนจะอ้าปากร้อง มือหนากลับปิดปากผมไว้แน่น..
“...เงียบซะถ้าไม่อยากถูกหักคอตาย...” เสียงกระซิบนั้นเย็นยะเยือกชวนหนาวไขสันหลัง...แสงสลัวของไฟตรงทางเข้าทำให้ไม่สามารถเห็นรูปร่างหน้าตาชัดเจน ผมเห็นเพียงแววตามาดร้ายและท่าทีคุกคามเท่านั้น...
“ อื้อ....” ผมร้องออกมาเมื่อมือหนาอีกข้างลากลงไปตามสะโพก ผมเบิกตาโพลงร้องออกมาทันทีพยายามดิ้นอย่างสุดความสามารถ แต่แขนของผมกลับถูกหัวเข่าของหมอนี่กดเอาไว้
“...ฮื้อ...อื้อๆๆ..” ผมร้องในลำคออย่างอู้อี้พยายามดิ้นอย่างสุดความสามารถ ฝ่ามือนั้นลามไปถึงสะโพกแล้ว แรงบีบเค้นนั้นยิ่งแรงขึ้นชวนขยะแขยง..ผมยิ่งดิ้นแรงขึ้นๆ แต่ผมที่ได้รับก็ยังเหมือนเดิมไม่มีใครรู้สักคน
“..ฮื้อ !!!!! “ ผมร้องออกมาทันทีที่มือหนาแทรกเข้าไปถึงปากทางเข้าด้านหลัง พยายามเค้นแรงมาสู้อย่างจริงจังแต่เหมือนไม่มีผล น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ไม่เอาน่ะ...ผมไม่อยากโดนปล้ำ ไม่อยากโดนข่มขืนในสภาพแบบนี้..ใครก็ได้..ใครก็ได้ช่วยด้วย...
“...มึงจะหุบปากดีๆหรืออยากให้กูปิดให้...” เสียงกระซิบชวนแขยงนั้นมาพร้อมกับริมฝีปากที่พยายามจาบจ้วงไปทั่วใบหน้า ผมหลับตาปี๋ เม้มปากแน่น สะบัดหน้าหนีอย่างขยะแขยง
..ไม่เอา...ใครก็ได้ช่วยด้วย...ไอ้พี่โตช่วยด้วย...
...โธ่เว้ยยยยยยย ถ้าให้โดนข่มขืนแบบนี้ สู้ไปเป็นเมียไอ้พี่โตไม่ดีกว่าเรอะ !!!
ผลั่ว !!!!!
หมอนเน่าๆอันเดิมปลิวฟ้าวมาถูกหัวไอ้หื่นที่คร่อมผมอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกว่าทำไมมันออกมาบ่อยนักแต่ก็ดีใจเหลือเดกินที่เห็นมัน พอๆกับร่างของใครสักคนเดินมาดึงไอ้หื่นนี่ออกจากตัวผมพร้อมกับชกหน้าจนมันกระแทกลงกับพื้น..
“..พะ...พี่....พี่โต....” ผมระล่ำระลักเสียงสั่นเมื่อเห็นหน้าของคนที่ช่วยชีวิต(เวอร์จิ้น)ตัวเอง ไอ้คุณพี่โตคว้าตัวผมมาใกล้พลางช่วยลูบหัวลูบหลังผมอย่างรวดเร็วจนผมอดสะอื้นในลำคอไม่ได้ ข้างหลังได้ยินเสียงสหบาทาผลั่วะผละไม่ขาดสาย ครั้นอยากจะไปร่วมวงแก้แค้น เขากลับลากผมออกมาก่อนพลางจูงมือพาเดินมายังที่นอนของตัวเอง...
ผมทรุดตัวนั่งลงบนฟูกของพี่แกที่สูงลิ่วแถมหนานุ่มกว่าอย่างเห็นได้ชัดด้วยความสบายตูด พอจะรู้ว่าตอนนี้คนทั้งห้องตื่นแล้ว แถมห้องข้างๆก็โผล่หน้ามาดูกันสลอน ไอ้พี่โตลูบหัวยุ่งๆของผมช้าๆเลยมาลูบหลังผมเบาๆ...ผมที่เพิ่งรู้ตัวว่าเนื้อตัวสั่นระริก...
“...ไม่เป็นไรแล้ว...ไม่ต้องร้องไห้...” ว่าพลางลูบแก้มผมเบาๆ ผมยกมือสั่นเทาลูบแก้มตัวเองช้าๆ...ไม่ยักรู้เหมือนกันว่าตัวเองร้องไห้ออกมาเมื่อไหร่ ขยี้ตาแรงๆมองฝ่าความมืดสลัวเลือนรางไปยังกลุ่มคนที่ยังรุมตื้บไอ้หื่นนั่นด้วยความเมามันส์อยู่อย่างเคียดแค้น
...คอยดูเถอะ..แค้นนี้ต้องชำระ
“...มีคนตื้บมันแทนแล้ว..ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยน่ะมึง...” ไอ้คุณพี่โตว่าพลางขยี้หัวผมเหมือนเอ็นดู..ใช่ครับในสายตาคนอื่นมันคงเป็นความเอ็นดูอาดูรอย่างหาที่สุดมิได้แต่ความจริงจากผู้ถูกกระทำอย่างผม มันคือการตบหัวหลังจากลูบหลังชัดๆ
“........” ผมไม่พูดไม่จาได้แต่ลูบหัวตัวเองที่คงปูดเป็นลูกมานาวอย่างเคียดแค้นในใจ ซี้ดดดดดดด เจ็บเป็นบ้า ซาดิสต์สิน่ะ ซาดิสต์ใช่มั้ย?? ผมรู้ทัน..
“..หึ....ไม่พูดแต่แอบด่ากูในจะล่ะสิ..กูรู้หรอก...” เอ่อ...ครับ ไปแอบอ่านใจผมตอนไหน..
“........” ถึงจะรู้ แต่ผมก็แอ๊บเนียนไม่พูดต่อไป ใครจะทำไม..
ไอ้คุณพี่ทินเดินเอาผ้าห่มน้องเน่า หมอนน้องเน่า และจะเป็นที่นอนเน่าด้วยแน่นอนมาให้ผม พลางขยับที่นอนของตัวเองข้างๆไอ้คุณพี่โตให้ห่างออกไปพลางหันไปบอกคนอื่นขยับด้วย..
หือ???? อะไรกัน..
“...อย่างมึงนอนที่เดิมคงไม่พ้นโดนเสียบตูดอีก..เปลี่ยนมานอนที่นี่ล่ะดีแล้ว ส่วนที่นอนมึงให้ไอ้นั่นนอน..” ว่าพลางชี้ไปยังไอ้หื่นที่โดนตื้บ ผมมองตามก่อนจะเบิกตาค้าง นั่นมันไอ้คุณเก่งที่มาหาเรื่องผมเรื่องที่นอนนี่ โดนตีนรุมตื้บไม่พอยังถูกย้ายนิเวสสถานไปริมห้องน้ำอันเป็นที่เดิมของผมอีก ผมเบิ่งตามองคิดจะสงสาร แต่เปลี่ยนใจ...
....ใครบอกให้พ่อจะมาข่มขืนตูล่ะเฟ้ย...
“...ผมยังไม่ได้โดนเสียบตูดซะหน่อย...” เมื่อนึกได้เลยออกปากเถียง ยังไม่โดนว้อย แค่เกือบๆ...คิดแล้วยังขนลุกไม่หาย...
“..เออ..กูรู้..ก็ดูอยู่นี่...” พูดเสร็จผมก็หันไปมองหน้าทันที..นี่รอดูจนคนอื่นเกือนโดนแล้วไปช่วยเนี่ยน่ะ...สาบานเถอะว่าไอ้หมอนี่เป็นพระเอก...
“..สัด...อะไรๆ ไม่ต้องมามองหน้าช่วยไปแล้วยังจะมา...เอาผ้าปูนอนมึงมาปูได้แล้ว..จะได้หลับซักที เสียเวลาจริงๆ...” คำแรกสถบกับตัวเองเหมือนเสียทีที่ถูกจับไต๋ได้ แล้วเปลี่ยนมาทำหน้าเข้มสั่งผมทันควัน ผมหันไปมองหน้าอย่างเฉยชา..ทำเนียนสิน่ะ เนียนเปลี่ยนเรื่องไปซะฉิบ..
“..มึงจะปูไม่ปู เดี๋ยวลากไปยัดในห้องน้ำซะเลย...” ได้ทีก็ขู่ผมใหญ่ ไม่ได้รู้เลยใช่ไหมว่าความรู้สึกของผู้ชายที่เพิ่งจากบ้านมาแล้วเกือบโดนข่มขืนเนี่ยมันเป็นยังไง..
..เสียขวัญอยู่น่ะเฟ้ย !!! เข้าใจมั้ย..
“..............” แต่เพื่อความอยู่รอดของชีวิตและทรัพย์สิน ผมเลยได้แต่เออออไปตามเรื่อง เอื้อมมือไปเอาที่นอน(น้องเน่า)แสนจะบางของตัวเองไปปูข้างๆไอ้คุณพี่โต เห็นความแตกต่างของที่นอนแล้วอยากจะร้องไห้ขึ้นมาตงิดๆ ก่อนจะวางหมอน(น้องเน่า)แล้วกอดผ้าห่ม(น้องเน่า)แนบอกอีกครั้ง
“..เดี๋ยวก่อน....” จะนอนแล้วเพราะเห็นคนอื่นเขานอนกันหมด ไอ้คุณพี่โตก็คว้าแขนผมไว้แล้วออกแรงบีบแรงๆ ทำให้ผมต้องหันมาสบตา
“...ครับ?...”
“ แขนเป็นอะไร...” ถามพลางลูบรอยแดงเป็นปื้นบนแขนผมอย่างงงๆ ผมมองตาม ก่อนจะถอนใจไม่ใช่รอยที่ถูกบีบรึทารุณอะไรแต่เป็นแค่รอยยุงกัดเท่านั้นแหละครับ เพราะผมเป็นคนผิวขาวมันเลยเห็นชัดแค่นั้นเอง...
“..ยุงกัดน่ะครับ...” ผมตอบไปตามตรง..
“...อ้อ..นึกว่าเพราะโดนไอ้เก่งเลื้อยซะอีก...แล้วทำไมไม่เตรียมยาทาอะไรมาด้วยบ้าง..” บ่นๆพลางเอื้อมหยิบขวดโลชั่นกันยังมายื่นให้ผม ทำเอาผมทำตาโต ไม่นึกว่าพี่แกจะใจดีให้ใช้แต่พอจะเอื้อมมือเปิดขวด พี่โตแกกลับยื้อไว้แล้วเปิดฝาทาตรงแขนให้อย่างรวดเร็ว...
“..............” โดยไม่สนใจท่าทางงวยงงของผมเลยแม้แต่น้อย
ทาไปบ่นไปจนเสร็จ ไอ้ความแสบคันที่คอยรบกวนทุเลาลงมากแล้วก็ทำเอาผมเริ่มง่วง หนังตาแทบปิดคุณพี่โตเอาขวดยาทากันยุงไปเก็บพลางมองหน้าผมที่ตาเหลือแค่เสี้ยวแล้วถอนใจ กดหัวผมไปชนอกตัวเองดังตุบ..
“...ขอโทษที่ปล่อยให้มึงโดนเลื้อย..นอนซะแล้วอย่าโวยอะไรมาก พวกมันยังจ้องมึงอยู่...” กระซิบบอกให้ผมงงไปพลางดันผมลงไปนอนข้างๆ ไอ้เนมที่มึนไม่หายได้แต่คว้าผ้าห่มน้องเน่ามากอดแนบอก ให้ความอุ่นนุ่มและกลิ่นที่ผมรักปลอบประโลมหัวใจที่อ่อนล้าของตัวเอง..
..พลันรู้สึกได้ถึงแขนหนาที่พาดเอวทำเอาผมสะดุ้งเฮือก..
“ อย่ากลัว..ทำแบบนี้ไม่มีใครกล้ามาเลื้อยกับมึงอีกแน่...” ไอ้คุณพี่โตว่า ขณะที่ผมก็ขมวดคิ้ว..ไอ้เลื้อยนี่..มันคืออะไรกัน..
“...เลื้อยคืออะไรอ่ะ...” ผมเงยหน้าไปสบตาถามด้วยความอยากรู้
“..ก็อย่างที่มึงโดนวันนี้ไงไอ้โง่...” ว่าพลางทุบหัวผมอีกรอบ..และขอย้ำว่าไม่ได้เบาแม้แต่น้อย...ทำท่าจะเตะผมอีกทีแต่ผมไหวตัวทันงอตัวให้พ้นรัศมีเสียก่อน..
“..หึ...หลับซะไม่ต้องมาทำหน้าโง่ๆอวดชาวบ้านเขา..” บ่นใส่หัวผมไม่เลิก แต่ใจความนั้นชวนเคืองซะจริงๆ
..ก็บอกแล้วไง...ว่าแอ๊บแบ้ว..ไม่ได้โง่...
คิดพลางก้มหน้าซุกผ้าห่มน้องเน่าต่อ กลิ่นคุ้นเคยนั้นชวนให้ผมคิดถึงบ้านจนกระบอกตาร้อนผ่าว คงจะร้องไห้ออกมาแล้ว ถ้ามือหนาจะไม่ลูบเส้นผมบนหัวเบาๆอย่างปลอบประโลมจนผมสามารถหลับตาลงอย่างเป็นสุข...
ป้าบ !!!
“...ไอ้ขี้แยเอ้ย...” เสียงก่นดังขึ้นข้างหู พร้อมกับขาผมที่สั่นระริกเมื่อโดนเจาะยางเข้าให้..ไอ้ความซึ้งความนับถือที่เกิด
ขึ้นมันแทบจะลอยหายไปกับสายลม..
...สุดท้ายแล้ว..ผมก็ต้องโดนถีบจนได้สิน่ะ...
ชิ...จำไว้เลย...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภาษาไทยในเรือนจำ วันนี้ขอเสนอ..
เลื้อย – การเข้าหานักโทษขณะหลับเพื่อมีเพศสัมพันธ์
เกือบโดนเลื้อยแล้วสิน่ะเนมเอ้ย...
ว่าแต่ตอนนี้นี่..
ไปหมดเลยสิน่ะ...
ทั้งสันดานนายเอก
ทั้งนิสัยพระเอก
สรุปคือพวกแกไม่มีใครเป็นคนดีกับเขาจริงๆหรอก เหอๆ
-
Imprison 7: Away Eating ซะเถอะ !!!!!
ท่ามกลางฝันหวานอันไม่เป็นรูปเป็นร่างของผม สติรับรู้อันสะลึมสะลือสำเหนียกได้ถึงเสียงกรีดร้องของอะไรสักอย่างชวนสยองขวัญ พลันความเคลื่อนไหวรอบกายก็เริ่มขึ้น ทว่าความเหนื่อยอ่อนทั้งกายและใจทำให้ผมไม่นึกอยากจะลืมตาอยากจะนอนนิ่งๆแบบนี้ไปนานๆ..
ผลั่ว !!!
สิ่งนั้นคงเป็นได้แค่ความคิดอันไม่มีวันเป็นจริงของผม ไอ้หมอนบ้าที่ผมโดนมันเล่นเอาไม่ต่ำกว่าสามครั้งในคืนเดียวฟาดหน้าผมรับอรุณอีกแล้ว ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจไอ้โรคความดันต่ำนี่เล่นงานสิน่ะ พอตื่นเช้านอนไม่พอเข้าหน่อยหน้ามืดกันไปเลยทีเดียว ..แต่ตอนไปตรวจสุขภาพก่อนเข้ามาพำนักที่นี่ ไอ้เครื่องตรวจกลับบอกว่าผมปกติดีแถมยังสุขภาพดีเหมืนนักกีฬาที่ออกกำลังกายทุกวัน..เอาเข้าไป..
ช่างเถอะ..ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาจะบ่นเรื่องอุปกรณ์ตรวจสุขภาพอันไม่มีแม้แต่คุณภาพของหน่วยงานใด ผมมองหน้าตัวการที่ฟาดหน้าซะจนต้องตื่นด้วยดวงตาหรี่ปรือ ทว่าเต็มไปด้วยความงุนงงปนข้องใจไอ้คุณพี่โตเกรียนเจ้าเก่ามองหน้าผมตอบแบบไม่หวั่นเกรง แถมยังออกอาการเผด็จการเต็มอัตรา..
“..อย่ามานอนกินบ้านกินเมือง กริ่งปลุกดังแล้ว ไปอาบน้ำล้างหน้า..เร็วๆ !!!“ ข้อความนั้นทำเอาผมแอบเบ้หน้า แต่การเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นรอบกายก็ใช่ว่าจะเมินเฉยได้ ผมจึงจำต้องสะบัดน้องเน่าออกแล้วพับเก็บท่ามกลางเสียงสวดบ่นต่างๆนาๆจากไอ้คนรอ ..อืม..ไอ้คุณพี่โตคนนี้..ตอนแรกๆผมนึกว่าเงียบๆขรึมๆ..แล้วนี่มันอะไรกันฟ่ะ..
...สรุปคือความจริงพี่แกปากมากใช่มั้ย ???..
“..พี่โต..ไอ้เด็กนี้มันจะเอื่อยเฉื่อยอีกนานมั้ยพี่..แมร่ง...เพิ่งจะเจอคนมานอนคุกคืนแรกแล้วหลับได้หน้าตาเฉยแบบมันคนแรกนี่ล่ะ..” เสียงบ่นของไอ้คุณพี่ทินดังเข้าหูทำเอาผมที่กำลังคว้าแปรงสีฟันกับขันน้ำชะงัก ..
..ใครว่าผมไม่กลัวฟร่ะ นี่กลัวอยู่น่ะ นี่ตูกลัวน่ะเนี่ย !!!!!!!!!
ใครมานอนคุกคืนแรกแล้วจะไม่กลัวกันบ้างล่ะว่ะครับ ไอ้ตัวผมนี่ก็กลัวแทบตายคิดกังวลไปต่างๆนาๆ แล้วไง พอได้มาอยู่จริงๆก็มีแต่เรื่องจนไม่มีเวลากลัวแล้วว้อย
ผมหน้าบึ้ง ทำท่าจะพูดอะไรไปสักอย่างแต่ว่าจิตสำนึกฝ่ายรักตัวกลัวตายก็กระซิบให้หุบปากเพื่อความปลอดภัยส่วนบุคคล ไอ้เนมเลยเลือกที่จะเก็บของแล้วเดินต้อยๆตามท่านๆทั้งหลายไปอาบน้ำแปรงฟันตามคำสั่ง ทั้งที่หนังตามันเปิดแค่ครึ่งเดียวจนเกือบจะสะดุดนั่นสะดุดนี่ท่ามกลางเสียงก่นด่าของพรรคพวกไอ้คุณพี่โต..
..ตกลงว่าทั้งแกงค์เนี่ย มันปากมาก พูดมากเหมือนกันไม่มีผิดสิน่ะ..
หลังจากอาบน้ำล้างหน้าผมเดินตามบรรดาท่านๆทั้งหลายไปจนถึงลานกว้างๆแห่งหนึ่ง ที่พี่กิตบอกว่าใช้ออกกำลังกาย อ้อ..ไอ้คุณพี่กิตนี่ก็เป็นสมุนมือขวาของปีศาจ(ฮ่าๆ)คนนึงเหมือนไอ้คุณพี่ทินนี่แหละครับ แต่พี่แกเป็นคนพูดพอดีๆ ไม่พูดมากชอบโวยเหมือนไอ้คุณพี่ทินแก หน้าตานิ่งแฝงความน่ากลัวจนผมยังขนลุก
นักโทษในชุดคอสตูมเดิมตลอดชาติก็เริ่มมารวมตัวกันแล้ว พูดถึงชุด..หงะ...ผมแอบดมรักแร้ตัวเองนิดหน่อย..เหม็นนิดนึงเนอะ..เพราะผมได้ชุดแค่ชุดเดียว ตอนบ่ายโน่นถึงจะได้อีกชุดนึงเพราะผมยังต้องไปพบจิตแพทย์ ไปกรอกใบประวัติ และที่สำคัญที่สุด...ไปตัดผมมมมมมมมมมมมม...
คิดพลางยกนิ้วเกี่ยวกับเส้นผมของตัวเอง ผมนุ่มๆระต้นคอแบบเทรนด์เกาหลีที่อุตส่าห์ไว้รอเข้ามหาลัยจะต้องมาโดนตัดฉับๆๆๆๆๆ จนเหี้ยนเตียน กลายเป็นเกรียนภายนอกแบบนี้เหรอเนี่ย....
โฮก..ไอ้เนมจะบ้าตาย เสียดายว้อยยยยย อุตส่าห์ไว้ผมจนยาวได้ขนาดนี้แล้วเชียว..
เฮ้อ...แต่ก็น่ะ...ไอ้คนที่ทำความผิดแบบผม ไอ้คนติดคุกหัวโตแบบผม..จะมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรได้ล่ะ..
และเพราะเห็นผมหน้าซึมกะทือไป แถมยังถอนหายใจเฮ้อๆแบบคนไร้กะจิตกะใจจะมีชีวิตอยู่ ใบหน้าของไอ้คุณพี่กิตจึงโน้มเข้ามาหาแล้ว...
...จะ...จะ....จะจ้องกันทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยย...
ผมสะดุ้ง ทำหน้าเหวอผงะไปทันที..ก็จู่ๆใบหน้านิ่งๆของไอ้คุณพี่กิตก็ชะโงกมาหา จ้องหน้าผมนิ่งๆไม่พอพี่แกยังเอื้อมมือมาบีบคางไอ้เนมแรงๆทีหนึ่ง...จอร์จ !!!
...นี่...นี่มัน....มัน...
มันซาดิสต์กันทั้งก๊กเลยเว้ย !!!!
ผมเบ้หน้ารีบบิดคางตัวเองออกจากนิ้วมือที่บีบแน่นอย่างไม่พอใจ ใครจะพอใจกันล่ะครับจู่ๆมาบีบคางกันให้เจ็บเล่นๆจะบอกว่าหยิกหยอกเล่นกันขำๆก็ขอบอกว่าไม่ขำครับพี่น้อง..
“............” บีบคางคนอื่นแล้วไม่พูดไม่จาอีกต่างหาก..อะไร..อะไร..อะไร...ทำแบบนี้เพื่ออะไรครับ.????
ผมทำหน้าเหวอใส่ไอ้คุณพี่กิตที่พอบีบคางคนอื่นแล้วก็เดินดุ่มๆไปเรียงแถวเอ็กเซอร์ไซต์ตอนเช้าอย่างงวยงง..นี่มันอะไรกันว่ะครับ..
“..ทำหน้าโง่ๆอะไรของมึงอีกล่ะ..” นี่ก็อีกคน ทักมาทีชวนสะดุ้ง ว่าให้คนอื่นทำหน้าไม่ฉลาดอีกแล้ว.เดี๋ยวปั๊ด!!!...กลัวซะเลยนี่..แหะๆ (ก็คนอย่างผมจะเอาอะไรไปสู่กับเค้าล่ะคร้าบ)
“...” ผมได้แต่ส่ายหน้าวืดอย่างจนใจ มีไอ้คุณพี่โตคนถามมองมา แล้วก็เบือนหน้าหนีสีหน้าท่าทางประหลาดๆ เหมือนมีอะไรในใจ..
...กำลังจะสงสัย แต่พอดีเพลงเริ่มซะก่อน พร้อมๆกับที่ทั้งแถวเริ่มขยับไปตามผู้นำ..เอ้า..เต้นก่อนเถอะแล้วค่อยคิด !!!
จากที่เสียเหงื่อไปไม่น้อยกับกิจกรรมกายบริหารรอบเช้า (คิดอะไรอยู่ครับ..คิดอะไร..)เสียงจ้อกแจ้กจอแจในโรงอาหารที่เต็มไปด้วยเหล่านักโทษก็มาเยือนเมื่อก้าวเท้าไปเชยชมโรงอาหาร เหมือนผมจะลองถามตัวเองดูเหมือนกันว่าเหตุใดเมื่อวานกรุถึงไม่ได้แดรก..เอ่อ...แต่ก็ช่างเถอะครับ ปล่อยๆมันไปซะเถอะยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว คิดซะว่าผู้คุมเค้าหวังดี อยากให้เราลดน้ำหนัก..แม้ว่าผมจะมีแต่ก้างก็เหอะน่ะ..
“..วันนี้มีไรกินว่ะ...” ไอ้คุณพี่น้อต หนึ่งในสมุนของพญามารถามขึ้นมาพลางเดินแกว่งๆไปหาแม่ครัวที่กำลังตักอาหารใส่จานหลุม..ให้กับนักโทษเป็นรายๆอยู่..
“..โห....ฆ่าแล้วเผาว่ะพี่..แมร่งมาแปลกชิบ..” ไอ้คุณพี่น้อตบ่น..ว่าแต่ว่า..ฆ่าแล้วเผา ..ฟังแล้วไอ้เนมหันขวับไปมองหน้าไอ้คุณพี่โตทันที..นั่นมันคดีของไอ้คนที่ทำหน้าเหี้_ยมอยู่ตรงนี้รึเปล่าพี่..หยึย..
“..เออว่ะ..ไปกินกันเถอะ..ชักช้าเดี๋ยวนายแมร่งด่าเอา..” บ่นๆกันแล้วลากคนไปกินข้าวผมเลยเดินเนียนๆไปต่อแถวตามท่านๆทั้งหลาย อุปกรณ์ของกินน่ะเหรอครับ..ก็ช้อนคันนึง (ไม่มีส้อม..เซ็งห่าน) กับจานหลุม อลูมิเนียมที่จับดูยังไงมันก็เยิ้ม..ลื่นมือไม่มีเสียง..ปี๊ด...เหมือนในโฆษณาน้ำยาล้างจานแถวประเทศไหนซักที่ แต่มันก็ไม่ได้ส่งเสียงแบบนั้นจริงๆหรอกน่ะ กับไอ้จานสะอาดๆน่ะ เคยทดลองลูบแล้วให้มัน..ปี๊ด..ขึ้นมั้ยครับ..เคยทำ แต่ผลออกมาคือโดนแม่ด่าชิบหายวายป่วง..
เอาเถอะๆ สรุปง่ายๆคือ ความสะอาดของจานหลุมอลูมิเนียมนี่เรียกว่าอยู่ในขั้นติดลบ.. จานที่มีหลุมใส่ข้าว..กับกับสองสามอย่างอยู่ในมือของผมถูกยื่นมาตรงหน้าแม่ครัว แม่ครัววัยกลางคนเหลือบมามองหน้าผมนิดหน่อย พลางถอนหายใจเฮือก เอาทัพพีตักข้าวอันมโหฬารโขกกับจานหลุมของผมแรงๆสะบัดข้าวแดงเหนียวๆให้ตกลงไปแบบขำๆ ก่อนเดินจากไปยังได้ยินแกบ่นพึมพำ...หน้าตาก็ดี ท่าทางก็เรียบร้อย แต่ใจเลวเหมือนยักษ์มาร...
...ผมฟังแล้วแอบถอนหายใจเฮือก...ก็ไม่ได้จะแก้ตัวหรอกน่ะครับ..คงเพราะพูดไปก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี ไอ้ผมก็รู้ตัวดีแม้ไม่อยากจะยอมรับน่ะ ว่ามันไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ใช่ไอ้เนม เด็กน้อยเตรียมเอนท์ผู้มีความฝันยาวไกล..ไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน..
..กลายเป็นคนคุก..เพราะฆ่าคนตาย..เพราะทำผิดกฎหมาย...
.....ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย ไม่รับเข้าศึกษา เพราะผมทำเรื่องเสื่อมเสีย...
...เพื่อนฝูงหายหน้า..พากันรังเกียจ..
ผมเข้าใจดี ว่าตัวเองต้องการอะไร ผมรู้ดี ว่าคนที่ทำความผิดแบบผมต้องอยู่ในสังคมแบบไหน..มันช่วยไม่ได้หรอกน่ะ ที่คนเข้าจะพากันรังเกียจเดียดฉันท์ ไม่เชื่อถือ ดูแคลน..มันเป็นเรื่องปกติ...
....แต่ใครล่ะ ...ที่จะอยากยอมรับมัน....
“..ยืนเหมอหาพ่_ง มึงรึไง..เดินๆไปได้แล้วไอ้สัด !! “ เหอะ..พอคนเขากะลังเศร้าก็เสือกมาด่าขัดอารมณ์กันซะงั้น แล้วมาบ่นว่าผมไม่เศร้าไม่อะไรเล้ย..แหม..คนน่ะครับไม่ใช่ควายเหล็ก..เชอะ !!!
“.....” ผมเงียบแล้วเดินไปแต่โดยดี รอลุ้นอาหารเช้าด้วยอารมณ์เซ็งนิดหน่อยถึงปานกลางและอาจจะลามไปมาก(อะไรของมึง..) ก่อนจะมองอาหารในถาดของตัวเองเงียบๆ...
“.....” ผ่านไปสามสิบวินาที ผมก็ยังงวยงง พยายามเพิ่งพินิจพิจารณาด้วยสติและไอคิวของตัวเองว่า ไอ้นี่ มันคืออะไร???
เหลือบตามองคนร่วมโต๊ะที่นั่งโซ้ยกันอย่างเมามันส์ไม่ลืมหูลืมตาชนิดที่ว่ากลัวจานข้าวบินหนี เทียบกับผมที่ยังมองอาหารตรงหน้าราวกับจะปลงรึอะไรซักอย่างนี่ช่างแตกต่างกันยิ่งนัก..อะน่ะ...ก็ผมเพิ่งเข้ามา ใช่จะทานข้าวแดงจนสมองเสื่อม(พูดไปนั่น มีประโยชน์กว่าข้าวขาวๆที่กินกันอยู่ทุกวันนี้อีก )เหมือนลุงๆผู้มีชั่วโมงบินมากอย่างท่านทั้งหลายซักหน่อย..
“..มองอะไรของมึง..จะรอให้ข้าวมันบินเข้าปากรึไงว่ะ..” ไอ้คุณพี่ทินจอมโวยอันดับหนึ่งของเดอะแกงค์ร้องถามเมื่อผมยังเอาแต่พิจารณาอาหารตรงหน้าไม่เลิก ช้อนสแตนเลสเปื้อนข้าวแดงนิดหน่อย (อี๋ย์) ยกขึ้นมากวักไอ้..อะไรสักอย่างในจานผมไปกินหน้าตาเฉย เคี้ยวๆไปพร้อมกับพูดไปด้วย..(อย่าครับพี่..อย่า...ผมไม่ได้อยากรับน้ำอะไรขนาดนั้น)
“..รีบๆกิน...หายากน่ะเว้ย...มึงนี่โชคดีชิบหาย พอเข้ามาก็เจอ แกงจืดส้นคอมแบตกับฆ่าแล้วเผาเลย..” เอ่อ.... ไอ้เนมนั่งทำหน้างงกว่าเดิม ยกช้อนของตัวเองมาแกว่งๆกวัดๆดูไอ้ซุปกิมจิเบื้องหน้า คือมันมีผักเขียวๆ (ที่ผมกระเดะคิดไปเองว่าเป็นอาหารเกาหลี )ลอยอยู่บนน้ำใสๆใสมากจนผมนึกว่าเป็นน้ำซุปข้าวมันไก่..ใส..ไร้สิ่งเจือปน..ครับ..ไม่มีอะไรจริงๆ เกือบคิดว่าน้ำล้างช้อนแล้ววุ้ย !!
พื่อพิสูจน์หลักฐานต่อไป ไอ้เนมจึงขมวดคิ้วแล้วเอาช้อนสับไอ้อะไรสีแดงๆในอีกหลุมหนึ่งของจานเขาๆ แล้พบว่ามีเนื้อสีขาวลอกออกมาจากโครงนิดหน่อย..นิดหน่อยจริงๆ..
..แล้วไอ้สองอันนี้มันคืออะไร...ไอ้แกงจืดส้นคอมแบตกับฆ่าแล้วเผานี่คือไอ้พวกนี้เรอะ..(..คือผมไม่กล้าพูดว่าอาหาร ยังอุตส่าห์คิดว่าตัวเองจะเข้าใจผิดจุดประสงค์ไป )
“...กินไปซะ..เร็วๆ...”
โป๊ก !!!!
ด่าไม่พอยังจับหน้าผากโขกกับโต๊ะดังเปรื่องจนชาวบ้านเข้าหันมามองกันใหญ่ ผู้คุมที่ยืนแถวนั่นเลยเดินถือปืน (แบกปูนไปโบกตึก..: ใครขำว่ะ/เนม )พร้อมๆกับเดินเข้ามาหา..
“..มีอะไร !! สุรกิต..กินข้าวดีๆไม่ได้รึไง !! “
“..ขอโทษครับนาย..เพื่อนผมหยอกเด็กใหม่เฉยๆ.. “ ไอ้คุณพี่ซัน (หนึ่งในสมุนจอมปีศาจเกรียนแห่งเดอะคุกๆ อีกเช่นเคย ) บอกผู้คุม พร้อมกับจิกหัวผมขึ้นมาแล้วโปรยยิ้ม หัวเราะแหะๆ...
“...” ผู้คุมไม้พูดอะไรแล้วเดินไปที่อื่นต่อ ขณะที่จำเลยผู้ถูกกระทำอย่างผมได้แต่อ้าปากค้าง อยากร้องลั่นให้คุณผู้คุมมาช่วยผมทีเถอะ เพราะตอนนี้ผมชัดเจนกระจ่างแจ้งแล้ว..ว่าไอ้แกงค์นี้มันเป็นยังไง..
..ไอ้คนที่ผมนึกว่าเป็นคนดี มาช่วยเหลือผมไว้ตั้งแต่แรก..
....ไอ้พรรคพวกที่คอยแนะนำ คอยลอมหน้าล้อมหลัง..
....ไอ้คนดีๆทั้งหลายนี่..นี่มัน..มัน...มัน....
...มันก็แค่หากระสอบทรายมารองมือรองตีนน่ะสิเว้ย !!!...
ไอ้เนมฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกรอบอย่างไม่แยแสโลกา อยากจะร้องไห้คร่ำครวญขอย้ายที่ย้ายแดนย้ายมุมให้ไปไกลๆจากผู้ประสงค์ดีแต่หวังร้ายทั้งหลาย เผื่อว่าชีวิตที่มืดมนจะอึมครึมลงน้อยกว่านี้..
...ซวยที่มาติดคุกไม่พอ ซวยที่มาเจอเรื่องประหลาดๆไม่พอ ยังต้องมาซวยโดนซ้อมเป็นกระสอบทรายอีกเรอะ !!...
..ไม่เห็นขำเว้ยยยยย เดี๋ยวปั๊ดโดดกัดหูซะเลยนี่ !!!...
ขณะที่ผมหน้าบูดบึ้งมึนกึ่มกึ่งงอนอยู่นั้น ชุดสีกากีแสนงาม (อย่าขำ มันมีอยู่สีเดียว) ที่อยู่บนตัวใครสักคนก็นั่งลงข้างๆผม พร้อมกับจานซุปกิมจิและเอ่อ..อะไรซักอย่าง..ในนั้น พร้อมกับเสียงฮือฟังไม่ชัดในวงไอ้คนซาดิสต์พวกนี้(ชิ)ดังขึ้น..
พร้อมกับประโยคนึง ที่แม้จะแสนเบา แต่กลับชัดเจนในหัวผมแบบไม่น่าเชื่อ..
“...เห้ย !! เมียเก่าไอ้พี่โตมาแล้ว..”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภาษาไทยในเรือนจำ วันนี้ขอเสนอ..
แกงจืดส้นคอมแบต – แกงจืดหัวไชเท้า
ฆ่าแล้วเผา – ไก่ปิ้ง
อ้างอิง นายวิชาติ บูรณะประเสริฐสุข มหาบัณฑิตจากคณะศิลปศาสตร์ สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ พื่อนำเสนอในวิทยานิพนธ์ เรื่อง "ลักษณะภาษาสแลงของผู้ต้องขังและความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพและสติปัญญาของผู้ต้องขังกับพฤติกรรมทางภาษา ศึกษากรณีเรือนจำกลางคลองเปรม"
-
กร๊ากกกกกกกกก ฮากับชื่ออาหาร ถ้าไม่มีเฉลยตอนท้ายจะไม่รู้เลยนะเนี่ยนะ
-
ฆ่าแล้วเผาพอนึกออกว่า มันต้องเป็นอะไรปิ้งๆย่างๆแน่นอน แต่ แกงจืดส้นคอมแบต - -. คิดได้ไงค่ะ อืม.....
โอ้วววว แฟนพี่โต ออกตัวมาแล้ว รออ่านต่อไปค่ะ โย่ๆ
-
อ๊ากกหนุกๆๆ 555+ พี่โตเกรียนได้ใจงับ
แต่วาดูห่วงเนมมากๆเลยนะเนี่ย
เมฆจะออกแล้ววหุหุ กิตแอบชอบเนมป่าวเนี่ยเหอะๆ
มาแรกก้อทำแบบนั้นเลยนิ หุหุเนมเสน่ห์แรงเจงๆ
ฆ่าแล้วเผา ชื่อแนววว 555
-
เอาแล้ว เมียเก่าโตโผล่มาแล้ว
งานนี้มีตบตี เฉือดเฉือนกันป่าว :laugh:
-
อยากอ่านต่อ ชอบมากๆ
เนมนี้แอบฮาดีอ่ะ
แต่ช่วงแรกๆที่อ่าน แอบน้ำตาไหลเป็นปี๊บๆกินใจมากก
มาต่ออีกนะค่ะ มาเร็วๆน้า :impress2:
-
รออ่านนะครับ
-
เกือบแล้วอิหนู สดๆใหม่ๆแหมเนื้อมันหอมสำหรับเสือผู้หิวกระหายทั้งนั้น
รอดมาได้ก็ดีแล้วอิหนู ถึงจะโดนหมอนตีหัวหลายหนก็เหอะ..แต่อกพี่โตก็อุ่นชิมิคะ :กอด1:
ขอนิดส์...ขำหมอนเน่ากับผ้าเน่าอ่ะ......น่ารักมากกกกกกกส่งนผ้าปูของแม่ถึงไม่นุ่นไม่นิ่มอะไร
แต่เป็นของแม่อ่ะนอนแล้วเหมือนแม่กอดตลอดเวลาแบบนี้ก็อุ่นใจนะ :monkeysad: คงคิดถึงแม่แย่เลย
ส่วน...เมียหลวง...นุ้งเมฆ แหมหน้าตาภายนอกไม่สามารถบอกอะไรของคนๆนั้นได้เลยนะ
ที่แท้เมฆก็เป็นสายควบตำแหน่งเมียอิพี่โตนี่เอง ....เจอศึกหนักแล้วนังหนู
+1 คะ
-
เมียเก่าปะทะเมียใหม่...นัดนี้ใครจะชนะ
-
สนุกดึค่ะ
o13
-
หนุกๆ :laugh: :laugh:
ว่าแต่ทำไมพี่โตซาดิสด์ดีแท้
ชื่ออาหารก็สร้าสรรค์โคตร
-
ขอบคุณครับ
-
รอตอนที่ ของใหม่กับของเก่า เผชิญหน้ากัน
ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
:undecided: :undecided:
-
เมียเก่า กับภรรยาใหม่
ใครกันแน่จะแน่กว่ากัน
5555+
-
สนุกปนเศร้าอ่ะ สงสารไอ่น้องเนมมัน
ใครก็ได้ช่วยไปพามันออกมาที
-
อาหารในคุก น้องเนม บรรยายซะแทบอ๊อก!
มีศัพท์แปลกๆๆแฮะ อิอิ
พี่โต ขาโหดจริงๆๆ แต่โชคดี นะที่พอเข้ามาในคุกแล้วพระเอกเป็นขาใหญ่
เลยไม่ค่อยมีใครกล้าแหยมเท่าไหร่ นอกจากไอพี่โต ที่ขยันแกล้ง 555
เนมก็ฮาดี อิอิ ชอบๆๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
:mc4: ได้อ่านต่ออีกสองตอนแระ
เมื่อไหร่จะมาอีกล่ะค้าบบบ
เมียเก่าพี่โตมาหรอ ยังงี้ เมียใหม่ซิงๆ
อย่างน้องเนม จะทำไงละเนี่ยย??
แต่ของเก่ามีหรือจะสู้ของใหม่ได้ใช่มะน้องเนม :laugh:
-
ลำดับตัวละครกันนิด
1. พี่โต สามีทางประชามติของ เนม
2. พี่ทิน ขาโวยสมุนมือขวาพี่โต
3. พี่กันต์ พี่ใจดี ผู้ช่วยผู้คุม
4. วิทย์ คนกวาดพื้น ยังไม่มีบทเพิ่มเติม
5. เก่ง คนที่เข้ามาเลื้อยเนม แล้วโดนสหบาทา
6. เมฆ เมียเก่าพี่โต กำลังจะมีบทบาท
เข้าใจตามนี้ เหนื่อย แต่สนุก อยากอ่านต่ออ่ะ :z3:
ชอบวิธีการแต่ง...การสอดแทรกมุขขำๆ ทำให้บรรยากาศไม่เครียด
เพราะถ้าไม่เช่นนั้น บรรยากาศเรื่องนี้คงเครียดน่าดู... อ่านแล้ว...
สะท้อนใจพิลึก...ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้...ใครผิด???
ระหว่างพ่อเลี้ยงเลวๆ กับ เนมที่ไม่ได้ตั้งใจฆ่า...ใครเรียนกฎหมาย
อยากได้คำตอบจังเลย...กรณีแบบนี้กฎหมายช่วยเหลือได้ไหม???
หรือเป็นช่องโหว่ของกฎหมาย...ที่ เนม ไม่มีทางรอดโทษฆ่าคนตาย
:เฮ้อ:
-
ชอบๆๆ
เข้ามารออ่านทุกวันเลยนะครับ
:impress2: :impress2:
-
เย่ๆๆๆ
เม้นก่อน...
แล้วลุย!!!
:a5:
เมียเก่าโผล่มา...งานนี้จะมีเฮมั้ยน้อ
ยังไงก็มาต่อเร็วๆๆนะ
รอรอๆๆๆ
:pig4: :pig4:
-
ต า ม ทั น เ เ ร ะ
ค อ ย ดู กั น ต่ อ ไ ป
อี เ ม ฆ ห รื อ คุ ณ เ ม ฆ
ดี ห รื อ ร้ า ย อ่ ะ
อ ย า ก รู้ ๆ
-
รออ่านนะครับ
-
กราบงามๆฮ่ะ ทุกคน
อู้ยยยยยย~ เเม่ยกลุงโตเยอะ!!!
แอบโหดปนโรคจิตเลยชอบกันใช่ไหมเนี่ย คุคุ :m12:
ขอบคุณสำหรับรีพลายเเละการติดตามจ้า.... :pig4:
ตอนนี้เมียหลวงเขาจะมาเเล้วล่ะค่ะ ฉุดไม่อยู่จริงๆ
ไปอ่านกันเลย!!! ^^
.
.
.
.
Imprison 8: ชีวิตเมียน้อย
“...เห้ย !! เมียเก่าไอ้พี่โตมาแล้ว..” อะโห..พอคำนี้แล่นเข้าหัวสมองทำเอาผมสะดุ้ง จี้ดขึ้นมาทันที..
ใคร.. ใคร..ใครว่ะ...
ใครกัน !?
ใครที่ซวยเหมือนผมกันเนี่ย???
ไอ้เนมรีบหันรีหันขวางมองหาผู้ร่วมชะตากรรมทันที ผมล่ะอยากเจอจริงๆกับคนที่จะมาช่วยกันแชร์ประสบการ์ณทุกข์ระทมนี่ จะเมียเก่าเมียใหม่อะไรผมไม่สนใจหรอก รู้แต่ว่าตอนนี้อยากเจอหน้าชะมัด..เหอะ !!(คิดอะไรครับ..ใครจะหึง..ไม่มี๊)
ผมเหลือบตาแลไปดูคนที่เพิ่งมานั่งข้างๆ เมื่อพบว่าทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังตรงนั้น..โอ้โห...น่ารักงับ..น่ารักจัง..นี่ขนาดใส่ชุดนักโทษ หัวเกรียนอยู่น่ะเนี่ย..
ผู้ชายในชุดสีกากีที่นั่งข้างๆผม ทั้งผอมทั้งตัวเล็กมากๆ ความสูงอยู่แค่หูผมเอง แต่อะไรไม่สำคัญเท่าหน้าตาของเค้าหรอกครับ..ตัวเล็ก..น่ารัก..ตาโตๆสีน้ำตาลเหมือนลูกครึ่งฉายแววเศร้าๆชวนสงสาร หน้าตาหวานๆ แก้มป่องๆ เส้นผมสีน้ำตาลเข้ม โดยรวมแล้วเป็นผู้ชายตัวเล็กน่ารักน่ากอดให้จมเขี้ยวเป็นที่สุด...
ไอ้เนมมองหน้าคนตัวเล็กน่ารักพลางทำน้ำลายไหลแหมะไปด้วย อะไรจะเหมือนตุ๊กตาขนาดนี้..เห็นแล้วอยากจับเอามาตั้งโชว์จังวุ้ย !!
“..มองอะไรของมึง...” ชะอุ่ย..พอเจอคำนี้เข้าเลยสะดุ้งเฮือก ได้แต่หัวเราะแหะๆแบบไม่กล้าแหยมกะท่านเค้าเท่าไหร่ อยากจะสบตาแสดงความเป็นมิตรอยู่หรอกแต่ว่าไอ้สายตาเย็นชาชวนหนาวไขสันหลังที่ส่งมาน่ะซี..ชวนขนลุกชะมัด...
ดังนั้นผมเลยได้แต่ก้มหน้าไปมองจานข้าวของตัวเองอย่างเจื่อนๆ ทำไมที่นี่คนน่ารักๆถึงชอบทำตัวดุ ส่วนคนนิ่งๆขรึมๆถึงซาดิสต์ชอบทำร้ายร่างกายคนอื่นกันนักฟ่ะ..
“..ชิ..” พอคิดถึงพรรคพวกของจอมปีศาจเกรียนแห่งเดอะคุกๆ (ชื่อเหมือนอยู่ในเกมส์ RPG เลยแฮะ) ขึ้นมาเมื่อไหร่ก็เซ็งเป็ดเซ็งห่านเซ็งไก่ขึ้นมาทันที..ผมเลยส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจอยู่ในลำคอ..
“..เห่าอะไรของมึง..ไม่พอใจก็พูดมา อย่ามาทำเสียงจึ้กจั้กอ้อนตีน..” อ่าวเฮ้ย !! จำได้ว่าไม่เคยพูดจาหาเรื่องใครเลยน่ะคร้าบบบ แต่มองหน้าเพราะเห็นว่าหน้าตาดีแล้วบ่นในใจบวกแสดงออกมาเป็นคำอุทานนิดหน่อย เหตุไฉนถึงเหมาว่าผมหาเรื่องซะได้เนี่ย !!
“............” ผมเลยได้แต่หันไปทำหน้ามึน (ไม่ใช่โง่..ไม่ใช่แอ๊บแบ้วน่ะเฟร้ย ) ใส่คนน่ารักตัวเล็กข้างๆกายพยายามทำท่าทีใสซื่อบริสุทธิ์หัวใจที่สุดเท่าที่จะทำได้..แต่ดูท่าคนมองเค้าจะไม่ขำ..
“..เห้นี่ท้ากูเรอะมึง..อยากเจอตีนมั้ย??.. “ ภาพพจน์คนตัวเล็กๆน่ารักๆในใจผมเริ่มจะภิณฑ์พังจากการถูกกัดกร่อนมากขึ้นทุกที..นี่มันอะไรกันว่ะครับ....มองหน้าก็ไม่ได้ ทำท่าจริงใจก็ไม่ดี..ไอ้ผมก็ใช่จะดีอะไรนักหนา เดี๋ยวปั๊ดวางมวยกันตรงนี้เลยซะนี่
“..หงุดหงิดอะไรของมึงไอ้เมฆ..แค่เห็นเมียน้อยพี่โตเอง ~~ มันต้องสามัคคีกันสิว่ะถึงจะถูก “ ไอ้คุณพี่น้อตว่าขึ้น อะไรน่ะ ให้เมียน้อยกะเมียหลวงสามัคคีกันเรอะ ฝันไปเหอะ ผัวข้าใครอย่าแตะเว้ย..เอ๊ะ...ไม่ใช่ๆ..ไอ้คุณพี่น้อตจะบ้ารึงายยย ใครเป็นเมียหลวง ใครเป็นเมียน้อยไอ้คุณพี่โตมิทราบ...
..จะให้ไอ้เนมมาเป็นเมียน้อยไอ้คุณพี่โตเรอะ ฝันไปเถอะ อย่างตูต้องเป็นเมียหลวง เอ้ย ต้องเป็นเมียคนเดียว เอ้ย !! ไม่ใช่เมียใครทั้งนั้น ไอ้เนมแมนของแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะเฟ้ย !!
“..ปากมาก..ไอ้น้อต...” ไอ้คุณพี่โตที่นั่งโซ้ยกับข้าวเงียบๆบ่นใส่ไอ้คุณพี่น้อต นับเป็นครั้งแรกจริงๆที่พี่แกพูดได้ถูกใจผมจิ๊บเป๋ง...
“..แหมๆพี่..ไม่จริงรึไง..สเน่ห์แรงน่ะเว้ย !!”’ “ ไอ้คุณพี่ทินว่าพลางบีบแขนล่ำชองคุณพี่โตเอาใจเจ้าตัวเค้าซักหน่อย แต่ถูกสลัดออก พร้อมๆกับตาจ้องมองมาที่คนน่ารักตัวเล็กที่ผมรู้ว่าชื่อ เมฆ เมื่อกี้..
“..มึงมีอะไร...” ถามเรียบๆพลางมองหน้าเมฆที่เริ่มจะหน้าแดง เฮ้ย !!
“.......” ไม่ตอบแต่สายตามองมาที่ผม..รึเค้าจะตกลงกันเรื่องตำแหน่งเมียหลวงเมียน้อยจริงๆ..เจร้ย!! ไม่เอาด้วยเฟ้ย..ไอ้เนมไม่ขอรับตำแหน่งใดๆทั้งสิ้น ผมไม่ใช่ตัวจริง ไอ้เนมเป็นแค่นอมินีจริงๆคร้าบ..(วอนคุกอีกแล้วมึง)
“..มีอะไรก็พูดมา ไม่มีก็รีบไป เดี๋ยวผู้คุมรู้ว่ามึงแอบบิดแดน..จะซวยกัน...” ไอ้คุณพี่โตว่าอย่างไรเยื่อใย ไม่สนใจสายตาเว้าวอนขอความเป็นธรรมและความเห็นใจจากเมียหลวงสักนิด..เฮ้ย..จะบ้า..ไม่มีว้อย..
“..หึ...พอได้เลี้ยงน้องนี่..ไม่เห็นหัวกันเลยน่ะ..” เมฆบ่น (ผมยังไม่กล้าเรียกว่าพี่ เพราะหน้าตาและขนาดตัวนี่ขัดแย้งกันจริงๆ) ปรายสายตาเย็นๆมาทางผมอีกรอบ..น่ากลัวจนผมยังขนลุก..สายตาแบบไหนที่ใช้มองผมเหรอครับ..ก็ไอ้สายตาของพวกฆาตกรโรคจิตที่ให้มองเหยื่อไงล่ะ..ไม่เคยเจอกับตัวเอง..พอมาเห็นตอนนี้..เลยซาบซึ้งยิ่งนัก....
“..หยุดเห่าแล้วว่ามา !!...” คราวนี้ไอ้คุณพี่โตกระชากเสียงเหมือนโมโห พร้อมกับลุกพรวดมานั่งข้างๆผม มือหนาคว้าไหล่ไอ้เนมเป็นที่มั่นอย่างรวดเร็ว..ครับ..เร็ว..แรง และเจ็บชิบหายยยยยยย
ไอ้เนมหน้าเหย..หันไปมองหน้าไอ้คุณพี่โตอย่างฉับไว..จะด่าไม่เท่าไหร่ จะจับไม่ว่า..แต่ทำไมต้องมาทำร้ายร่างกายตูล่ะเว้ยเห้ยยยยยยยยย
ทำร้ายร่างกายเมียน้อยมันมีที่ไหนว่ะครับ !!!
ชะอุ้ย...
ไม่ใช่แล้ววววววววว
ตูไม่ใช่เมียน้อยมานนนนน อย่าพูดให้เคลิ้มได้ม้ายยยย ยังป้าไรท์เตอร์.. (หุบปาก อย่าแหยมน่ะอิเนม ช้านไม่ใช่ป้าแกรรร:นังปุ้ย )
“........ “ เมฆมีสีหน้าอึ้ง..ก่อนจะหรุบตาลงแล้วเงยหน้าขึ้น ถลึงตาใส่ผมพรืดทำตาวาวๆใส่อย่างชวนขนลุกยิ่งนัก..
ห้วย...ห้วยๆๆ...ห้วยหนองคลองบึง อย่ามาจูออนใส่ผมเด้....ไอ้เนมไม่เกี่ยว บอกแล้วว่าผมเป็นนอมินี !! อยากเจอต้นตอไปหาคุณ(เซนเซอร์)โน่น...(คุก คุก คุก : เสียงไรท์เตอร์ไอ)
“...หึ...เอาจริงสิน่ะ...หน้าโง่ๆแบบนี้ เอาหวานล่อรึไงพี่..” เมฆว่า..แต่คะแนนบอกเพราะหน้าตาน่ารักๆเริ่มเข้าขั้นติดลบ ลบๆๆๆๆ ขึ้นทุกที โดยเฉพาะไอ้ประโยคนั้น..หน้าโง่...มันหมายความว่าเยี่ยงราย????
“...ไม่ใช่เรื่องของมึง....” พูดเสียงเรียบ ก็ไม่แปลกหรอกครับแต่..แต่ไอ้มือนั่นมันอะไร..จะมาจับเอวผมไม่พอ ยังจะยกตัวผมมานั่งตักยังกะเบานักหนา ทำเอาไอ้เนมตัวแข็งทื่อ...
“..นั่งนิ่งๆ..” เสียงกระซิบชวนสยองขวัญยิ่งนักยังดังก้อง ข้อความชวนผมอยากมุดหน้าลงไปทิ่มดินซะให้รู้แล้วรู้รอด ไอ้การตกลงเป็นนอมินีของพี่แก ไม่เห็นบอกเลยว่าต้องทำแบบนี้ด้วย อ้ากกกก...
“...รีบๆพูดมาก่อนพี่โตจะขึ้น อย่ามาทำเบิร์ด เบิร์ดแถวนี้ไอ้เมฆ...” ไอ้คุณพี่กิตว่าพลางทำสีหน้าโรคจิตใส่อย่างไม่แพ้กัน..เหอะๆ รู้สึกเค้าจะเชี่ยวชาญกันมากน่ะนี่...ต่างกับผม ที่ทำเป็นแต่หน้าซื่อๆใสๆ แอ๊บแบ้วครับ แอ๊บแบ้ว...ไม่ ใช่ โง่
“..งวดนี้พวกไอ้เจียงมันขี่สิงห์เข้ามา..” เมฆถอนใจเฮือกอย่างไม่อยากยอมรับ แต่พอเห็นสีหน้าไอ้พี่โต (ที่ยังรัดผมไว้เหมือนอนาคอนด้าเกาะต้นไม้)เริ่มทะมึนขึ้นก็ยอมออกปากบอกแต่โดยดี ซึ่งคำที่พูดออกมาก็มีแต่ไอ้เรื่องที่ผมไม่ทราบด้วยเลย
“..มึงไปเอามาจากไหน ช่วงนี้ทะเลมีคลื่น ขนาดจะเซฟเซียร์ยังไม่มีใครกล้าเลย กับไอ้แก่ใส่โรเล็กซ์อย่างนั้น ใครจะมาเชื่อมันว่ะ...” ไอ้คุณพี่น้อตว่า..อ่า...ตั้งแต่ได้เจอ เพิ่งได้ยินเค้าพูดจามีสาระก็วันนี้ล่ะ..ว่าแต่ว่า..สาระมันคืออะไรว่ะครับ..
“...มันใช้ใครไปเดินหัว...” ไอ้คุณพี่โตถาม..ครับ..ถาม..แล้วมือนั่นจะรัดผมให้ไส้ปลิ้นออกมารึไง
“....ไอ้เป้พี่..มันจะเอาของตอนรอรถ แล้วจะบิดแดนให้ส่งง่ายขึ้น..” เมฆว่า หลังจากนั้นกลุ่มบุคคลกลุ่มนี้ก็พูดคุยในเรื่องที่ผมไม่เข้าใจกันต่อไป วิเคราะห์เจาะลึกกันยิ่งกว่า คุยกันยามเช้า คุยคุ้ยข่าว หรือข่าวเด็ดๆอะไรซะอีก ไปๆมาๆ เสียงผู้ชายที่คุยกันจุ๊กจิ๊กมากๆเข้า ก็ชักคลับคล้ายคลับคลาเสียงนินทาของป้าๆข้างบ้านซะเหลือเกิน..
ไอ้เนมเลยหันเหความสนใจไปมองอาหารเช้าของตัวเอง กระเพาะที่ยังคงสื่องเสียงโหยหวนเป็นการช่วยยืนยันถึงความจริงตรงหน้า อ่า..แม้ว่ามันจะเป็นซุปกิมจิ(ยังอุตส่าห์หลอกตัวเอง) หรือไก่ย่างโสมเกาหลี (?)ก็คงต้องกินกันล่ะครับ เพื่อชีวิตตตตต
ผมกำลังพยายามยกช้อนมาตักข้าวแดงในถาดเพื่อลองลิ้มชิมรสอย่างทุลักทุเลอยู่ดีๆ ก้นตัวเองก็กระแทกม้านั่งผลั่วใหญ่ พร้อมกับตีนที่ถีบตูดผมให้ไสออกนอกวงโดยไว...
ข้าวเหนียวเผละในช้อนเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนเรื่องที่เกิดดี...ถีบออกมาไม่ว่า แต่ข้าวผมล่ะ...ข้าวโผมมมมมม..
“...เอ่อ....คือ....” ไอ้เนมพยายามจะสะกิดยิกๆอย่างสุภาพกับบุคคลในชุดเครื่องแบบสีกากีสุดเท่ห์ตรงหน้า อ่าว รึใครจะเถียง นี่ก็คนในเครื่องแบบอีกประเภทนึงเหมือนกันนั่นล่ะ
“..พี่ครับ...คือว่า.... “ สังเกตกันมั้ยว่าผมได้พูดน้อยเหลือเกิน ชีวิตที่ผ่านมาทำได้แค่คิด ได้แค่เคือง ได้แค่บ่นอยู่ในใจ เพราะงั้นเมื่อผมสะกิดยิกๆพร้อมออกปากขึ้นมา ทั้งวงเลยเงียบโดยฉับพลัน..
“.....” เอ่อ...แค่อยากได้ข้าวถาดนั้นมาแดรกแค่นั้นเอ้ง...อย่าเงียบกันปานนี้สิ ผมล่ะชักใจเสีย..
“...จะเอาอะไร...” โว้ว....ไอ้คุณพี่โตมาแปลกเหลือคณา นอกจากจะไม่ตบ(หัว) ไม่ด่า (พ่_อ) ใครแล้วยังหันมาถามด้วยท่าทีเหมือนพี่ชายคนนึงเลยทีเดียว รึเค้าผีเข้า??
“..ผม...ขอถาดข้าวได้มั้ย..ยังไม่ได้กิน...” ผมบอกออกไปเบาๆ
เพล้ง !!!
“..เอาไป....” ว่าพลางส่งมาให้ แล้วส่งดีๆกันไม่เป็นรึไง ทำไมจะต้องโยนมาด้วยเนี่ย ได้ยินเสียงกันใช่มั้ย ไอ้เสียงดังตะกี้คือเสียงของวัตถุที่มีชื่อว่าจานหลุมตกกระทบกับพื้นโต๊ะในแนวราบ ด้วยแรงโยน ความเร็ว 122/10 km/s ในฐานะเด็กที่เพิ่งสอบ แกะแพะเสร็จใหม่ๆไอ้เนมเลยมาท่องสูตรฟิสิกมอสี่มาเสริมสร้างความเสื่อมให้กำลังใจกันแบบขำๆ..
เรื่องของเรื่องคือ..หลังจากที่ผมแปลกใจปนดีใจไปวูบเดียว...วูบเดียวจริงๆ ไอ้คุณพี่โตก็กระทำการให้ผมได้เสื่อมศรัทธาอีกรอบด้วยการโยนจานข้าวของผมมาตรงหน้าซะเปรี้ยงใหญ่ จนน้ำเอยข้าวเอยหกกระเซ็นตามตัวผมไปหมด ไม่คว่ำใส่หัวซะล่ะพี่ ทำตัวเหมือนไอ้กูจุนพโยซะได้ ผมจะได้กลายเป็นคิมจันดีเวอร์ชั่นไทยไงคร้าบ Boys over lower เวอร์ชั่นในคุก !!
ได้แต่คาบช้อนเงิน(สแตนเลส)ในปากด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ นี่งั้นเรอะชะตากรรมของคิมจันดีผู้ถูก F4 กลั่นแกล้งตลอดเวลา เจ็บใจจริงว้อยยยย แต่ทำไรไม่ได้ ชะตากรรมเมียน้อยช่างน่าเศร้านัก แค่กๆ..
ทำไมผมชอบคิดอะไรวนเวียนกับเรื่องนี้นักเนี่ย ผมไม่ใช่เมียน้อย เป็นนอมินี นอมินีที่ตะกี้ถูกรัดซะจนไส้แทบปลิ้น ถูกจิกไหล่ซะจนเนื้อแขนแทบหลุด และถูกด่าบุพการีมาไม่ต่ำกว่าสามครั้งในวันเดียวโดยผู้ชายคนเดียว คุณสมบัติน่าเอาเป็นผู้ชายในดวงใจจริงๆ ให้ตายเถอะ !!
อ่า...หลังจากลิ้มรสข้าวแดงที่แทบกินไม่ได้ ฟันจะหักเพราะกรวดหินที่ปนมาให้ในข้าว ฟันงี้บิ่น ข้าวเหนียวไม่รู้ว่าเม็ดไหนเป็นเม็ดไหนเพราะมันร่วนติดกันหมด กินแล้วคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่แทบขาดใจ ถึงข้าวแดงที่ว่าจะมีสารอาหารมากแค่ไหน แต่คนครัวไม่จำเป็นต้องใจดีมากขนาดจะเสริมสร้างแคลเซียมให้ผมก็ได้ครับ แค่นี้ผมมีมากพอแล้ว..
คิดพลางน้ำตาซึม นึกถึงหน้าป้าคนตักแกด่าผมไม่พอยังมาทำร้ายฟันผมด้วย มิน่าดูฟันนักโทษแต่ล่ะคนถึงได้บิ่นซะไม่เหลือดีแบบนี้ ที่แท้ฝีมือคนทำกับข้าวหรอกเรอะ !! โหดร้ายยย...
เสียงโต๊ะเคลื่อนและคนลุกจากไปทำให้ผมที่นั่งจมน้ำตา(?) อยู่กับอาหารเช้าชะงัก พอหันไปรอบข้างก็เห็นเพียงสายลมและความว่างเปล่าเงียบเหงาวังเวงของบรรยากาศโดยรอบ ที่ไม่เหลือใครเลยสักคน....
..นี่แม่งทิ้งกันง่ายๆแบบนี้เลยเรอะ !!!
....ผมวางช้อนเงินลงบนจานหลุมที่เหลือข้าวผสมแคลเซียมและซุปกิมจิบวกโครงไก่ตุ๋นโสมในปริมาณมากพอดู ภาพความทรงจำที่แผ่นหลังของผู้ชายหลายคนเดินจากไปทิ้งให้ผมนั่งโดดเดี่ยวเดียวดายวิเวกโหวงเหวงเพียงลำพัง แถมยังมีสายตาเย็นยะเยือกของเมียหลวง เอ๊ย !!.. เมฆมองมาที่ผมอย่างโสนาน่าอีก ทำให้นัยน์ตาที่เคยสงบนิ่งเริ่มวาววับขึ้นอย่างมาดร้าย จะด่าจะเห็นเป็นกระสอบทรายจะทำอะไรไม่ว่า แต่อย่ามาทิ้งตูให้เผชิญเสือสิงห์กระทิงแรดคนเดียวว้อย..
ผมเม้มปากแน่น สีหน้าไม่สบอารมณ์ เคืองว้อยยยย เคืองงงงง
เดี๋ยวปั๊ดตามไปตบอิเมียหลวงถึงที่เลยนี่ !!!
หยุดๆๆๆ
หยุดเดี๋ยวนี้
บอกแล้วไงว่าตูไม่ได้เป็น เมียน้อยยยยย...
ผมเป็นตัวหลอกน่ะ แค่นอมินี เชอะ !!
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภาษาไทยในเรือนจำ วันนี้ขอเสนอ
ของ-สิ่งเสพติดโดยทั่วไป
เซฟเซียร์ - การซ่อนยาเสพติดเข้ามาทางทวารหนัก
ทะเลมีคลื่น - ยังไม่มีโอกาสที่จะทำผิดกฎเรือนจำ
รอรถ - การออกไปรอพบญาติ
ราโด/โรเล็กซ์ - กุญแจมือ
บิดแดน - แสร้งทำเป็นวิกลจริต เพื่อที่จะได้ถูกย้ายแดน
เดินหัว - การใช้กลอุบายยุแหย่ให้เกิดความแตกแยก
เบิร์ดเบิร์ด - ไม่กังวลใดๆ
ขึ้น - โกรธ
หวานล่อ - การนำขนมหวานไปให้ผู้ต้องขังที่ปรารถนาจะมีเพศสัมพันธ์ด้วย
อ้างอิง นายวิชาติ บูรณะประเสริฐสุข มหาบัณฑิตจากคณะศิลปศาสตร์ สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วิทยานิพนธ์ เรื่อง "ลักษณะภาษาสแลงของผู้ต้องขังและความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพและสติปัญญาของผู้ต้องขังกับพฤติกรรมทางภาษา ศึกษากรณีเรือนจำกลางคลองเปรม"
สักนิดจากไรท์เตอร์
รู้สึกนิยายเรื่องนี้นี่ถ้าไม่อ่านคำอธิบายศัพท์นี่จะไม่ค่อยรู้เรื่องเลยน่ะเนี่ย เหมือนมีอภิทานศัพท์เฉพาะเลยเนาะ ฮ่าๆๆ :laugh3:
วันนี้แต่งไปก็ไอไป (คุก คุก คุก ) รู้สึกจะว่างมากจนอยากโดนเกี่ยวคอเข้าซังเตซะแล้วน่ะเนี่ย (รึอยากไปหาประสบการ์ณตรงในคุก เหอๆ )
ย้ำอีกครั้งว่าข้อมูลและศัพท์ที่ขึ้นด้านบนเป็นความจริงทุกประการ หาได้แต่งขึ้นเองแต่อย่างใดไม่ เพราะฉะนั้น กรุณาอ่านอย่างมีวิจารณญาณน่ะค่ะ o18
เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
หนุกหนาน มากเรยย คร้าบบ
-
วันนี้ชอบคำว่า หวานล่อ ที่สุดเลย ...แบบว่าเห็นภาพเลยหง่ะ
-
รออ่านนะครับ
-
:m16: พี่โตไม่สนใจน้องเนมเลยนะ เดี้ยะๆๆๆเดี๋ยวมีคนมาให้ความสนใจน้องเนมแล้วจะ เสี้ยยยยใจ๋ o18
-
หนุกหนาน
รออยู่รีบมาต่อนะครับ
-
สามียังรักเมียน้อยออกหน้าออกตาอยู่ :jul3:
-
นอมินี :m20:
อยากเห็นตอนเอาของหวานล่อ
อิอิ :z1:
-
สงสารเนม
กินข้าวผสมกรวด
แถมเมียหลวงมาอีก.....เศร้า :เฮ้อ:
:pig4:
-
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ
มาเร็วๆนะค่ะ
รอๆๆ :impress2:
-
อยากได้หวานล่อ มั้ง จัง
อิอิ
เมียหลวงเค้าจะมาแสดงอภินิหารอะไรกับ เมียน้อยมั้งเนี่ย
-
มาต่อเร็ว ๆ น่ะครับรออ่านอยู่ อยากได้แบบยาว ๆ
-
ตามไปซุ่มอ่านในเด็กดีมาค่ะ แต่งได้น่าสนใจดีน่ะค่ะ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆค่ะ
:z2:
-
โถ เป็นแบบนี้นี่เอง ชีวิตเมียน้อย
น้องเนมต้องอดทนนะคับ เป็นเมียน้อย
อะ ต้องอดทน :laugh:
-
อ้าว พี่โต ทั้งแกะน้อย ท่ามกลางฝูงหมาป่าได้ไง :angry2:
ไปไหนละเนี่ย :serius2:
เนมยิ่งโง่ เอ้ย แอ๊บแบ๊วอยู่ด้วย 555555555
-
มาต่อเร็วๆนะคับ
รายงานตัวเป็นขาประจำด้วยยย
หุหุ
แม้จะอานไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
55+
ก็มันภาษาอะไรวะนี่
-
โอ้วววว ง่วงงับ
ราตรีสวัสดิ์ทุกคน :t3:
.
.
.
.
Imprison 9: โอกาส..
เซ็ง..เซ็งเป็ด เซ็งเห็ด เซ็งหอย...
น่าเบื่อที่สุดในโลกหล้าเลยคร้าบบบบบบบบบบบบบบ...
ขณะนี้..เวลาสิบนาฬิกา นช.กันตธร สุดหล่อ กำลังนั่งกินลมชมวิวมองทิวทัศน์ของห้องพญาบาลด้วยอารมณ์สุนทรีย์ยิ่ง..โอ๊ะ..นั่นขวดน้ำเกลือนี่นา..โห..นั่นมันเข็มฉีดยาอันบักเอ้ง..หืม..นี่มันรถเข็นเหล็กขึ้นสนิม..หลอดไฟเล็กๆแตกหนึ่งดวง..พื้นห้องที่เป็นกระเบื้องเริ่มหลุดร่อน..ปากกาที่เหน็บบนเสื้อกาวน์ของคุณหมอเป็นของยี่ห้อปากเก้อร์(จงใจเขียนผิด)สุดหรู..
“..แล้วคุณคิดว่า ระหว่างแมวที่กำลังตกต้นไม้ กับหมาขี้เรื้อนขาหักกำลังจะข้ามสะพานข้ามคลองที่มีเพียงไม้เล็กๆพาดอยู่..จะช่วยเหลือใครก่อนดี??...” คำถามล่าสุดที่ทำผมหลุดจากวังวนของการหลอกตัวเองถึงความสุนทรีย์ยิ่งในห้องพยาบาลได้สติ และกลับมาพบกับโลกแห่งความจริงที่แสนเจ็บปวดอีกครั้ง.
คือตอนที่แล้วเนี่ย..ผมบอกไปใช่ไหม บอกว่าตัวเองต้องไปพบจิตแพทย์เพื่อสอบประวิติ บันทึก ข้อมูล สอบถามตัวองว่ากุโรคจิตมั้ยอย่างนั้นอย่างนี้ คือตอนแรกๆมันก็สนุกอยู่หรอก แต่ผมเริ่มสนุกไม่ไหวเมื่อเจอคำถามพิสูจน์ความดีงามของจิตใจ ระหว่างแมวตกต้นไม้กับหมาขี้เรื้อนข้ามสะพานงั้นเรอะ ตูไม่เลือกช่วยใครทั้งนั้นว้อยยยย ไม่มีปัญญารักษาชีวิตตัวเองก็ตายห่าไปซะ แง่งงงงง...
อย่าหาว่าผมขี้หงุดหงิด (ซึ่งก็จริง) อย่าหาว่าผมปากหมา(ซึ่งก็จริง) อย่าหาว่าผมใจร้าย(จริงอีกเช่นกัน)ไอ้ตัวผมในตอนนี้อารมณ์เสียเกินจะกล่าว เพราะถูกทำร้ายจิตใจ กลายเป็นทาสอารมณ์(?) ถูกกลั่นแกล้งจากนังเมียหลวงและผัวนอมินี อุ๊บส์!!ไม่มีไรหรอกครับ ทุกคนแค่ฟังผิด ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับบุคคลซึ่งรวมหัวกันกลั่นแกล้งผมแม้แต่น้อย เขาจะสวีตกัน จะรักกัน จะงุ้งงิ้งกุ้งกิ้งไรกันสองคนก็ช่างหัวแมวสิ เชอะ !!
“..กันตรธร...กันตธร..คุณกันตธร จะตอบข้อไหนครับ?? “ คุณหมอจิตวิทยาหน้าตาแบบที่เห็นแล้วชวนง่วงทักขึ้นมา ทำเอาผมงงไปวูบ..นี่เขาต้องการคำตอบจริงๆเหรอ?..
“...เอ่อ..ข้อ....หนึ่ง....แล้วกันครับ..” ผมตอบไปแบบงงๆคำถามและตัวเลือกมีว่ายังไงก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
อดคิดไม่ได้ว่าทำไมคำถามมันงี่เง่าจังฟ่ะ นี่มันนักโทษน่ะว้อย ไม่ใช่เด็กอนุบาลหัดเดินจะได้ตอบแบบนี้..
"..คิดอยู่ล่ะสิ..ว่าคำถามมันไร้สาระ...” คุณหมอขยับแว่น(แต่ไม่ได้ทำให้หน้าตาชวนง่วงหายไป)อย่างทรงภูมิพลางกระแอมเบาๆ ผมอยากจะตอบจริงๆ..ว่าโคตรจะใช่เลยคร้าบบบบบ...
“..นี่เป็นคำถามเชิงจิตวิทยาชั้นสูง..ที่จะนำมาแปรเป็นความต้องการและจิตสำนึกเบื้องลึกของมนุษย์..ในสมองของคนเรามีส่วนที่เรียกว่า @#$#%EYTEYU&&%$#...”
ก๊อกๆ...
“..ขอโทษน่ะคร้าบ..อาจารย์ ขอตัวนักโทษหน่อยครับ..” เสียงของคุณพี่กันย์ในชุดนักโทษสีเดิมๆแต่ดูดีขึ้นนับสิบของสิบของสิบเท่าเมื่ออยู่บนร่างของพี่เขา ดังขึ้นขัดจังหวะผมที่กำลังคิดว่าจะขอสมุดปากกามาจดดีมั้ย
“...หมดเวลาแล้วเหรอ..อืม...งั้นผมขอตัว...ผลทดสอบรออีกอาทิตย์นึงแล้วกัน..” คุณหมอง่วง(ผมตั้งชื่อให้แล้ว) ว่าพลางขยับตัวออกจากโต๊ะ แกตบไหล่ผมเบาๆแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปในมาดอาจารย์หมอเต็มสตรีม..
คุณพี่กันย์มองตามแล้วหัวเราะเบาๆ แล้วหันกลับมามองหน้าผมที่นั่งบนโต๊ะ เลิกคิ้วด้วยสีหน้าแปลกใจ
“..เป็นอะไรไปล่ะ..” ถามผมพลางนั่งลงข้างๆ ในมือมีใบสีขาวๆพร้อมแผ่นรอง พี่แกเขียนอะไรยิกๆลงไปในนั่นอย่างเชี่ยวชาญ มาดเหมือนหมอสุดๆจนผมงง...เอ..รึพี่เป็นหมอปลอมตัวมาเขียนวิทยานิพนครับ..
“.................. .” ผมไม่ตอบอะไรนอกจากส่ายหัวช้าๆ ไม่เป็นไรคร้าบ ไม่เป็นไรเลย..ผมไม่เป็นไรหรอก..เหอะ...
“..ทำไมไม่ยิ้มเลยล่ะ...เมื่อวานยังสีหน้าดีกว่านี้อีก...” คุณพี่เทพบุตรในชุดคนคุกเอ่ยออกมาพลางทำหน้าสงสัย รัศมีความดีที่เปล่งประกายเจิดจ้านี่ทำเอาผมแสบตา..เฮ้อ..พี่ครับ..ถ้าพี่เป็นคนดีได้แบบนี้ ว่างๆก็ไปช่วยผมจากกลุ่มไอ้พวกซาดิสต์นั่นเซ่ ..ไอ้คนที่คอยแต่ทำร้ายร่างกายแล้วทอดทิ้งผมน่ะ ว้อยยยยย ตูอยากเปลี่ยนผัว ! เอ้ย ! เปลี่ยนตัว...
“..หรือว่าเสียดายผม...” คุณพี่กันย์ว่าพลางหัวเราะพรืดเมื่อผมชักสีหน้าเหยเกขึ้นทันควัน นี่ก็คือเรื่องของเรื่องของเรื่องอีกทีนั่นแหละครับ คิดแล้วยัง อะเลิท เฮิร์ต ไม่หาย ..
ก็ตั้งแต่ที่ผมโดนกลุ่มของพญามารแห่งเดอะคุกทอดทิ้งให้นั่งคาบช้อนเอ๋อๆอยู่บนโต๊ะอาหาร ความวิบัติแอนด์ จังไร ก็เกิดขึ้น เมื่อกลุ่มบุคคล ที่ไม่ได้มีท่าทางข่มขู่อะไรเล้ยเมื่อผมเดินเข้ามาแต่แรกกลับเริ่มขยับตัวและเริ่มเดินเข้าหาผมด้วยรัศมีแห่งการคุกคามที่เด่นชัดนัก..
งานเข้าแล้วสิครับ ไอ้เนมที่ไม่รู้ว่าไปขัดแข้งขัดขาใครตอนไหนถึงกับหน้าซีดแล้วซีดอีก ซวยไรของตูฟ่ะเนี่ย ผมเพิ่งเข้าคุกมาวันนี้ก็วันที่สองเอ้ง~~ วันที่สองที่ยังไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย อย่ามายำตรีนผมสิคร้าบบบ...
ขณะที่ความวิบัติฉิบหายแห่งตนเองกำลังย่างกายเข้าใกล้ ซุปเปอร์เรนเจอร์ผู้พิทักษืความดีที่เหลือน้อยบนที่แห่งนี้ ก็ปรากฏกายขึ้นมาทันที.. เรนเจอร์ขาวมาช่วยผมไว้!! เมื่อมีคำสั่งมาจากผู้คุมอีกทีว่าตัวผมต้องไปตัดผมกับคุณพี่กันย์ ที่ยืนส่งออร่าคนดีอยู่เบื้องหลัง ทำไมตรูเจอแต่คนแบบนี้ฟ่ะ ลำบากแล้วไม่ยอมช่วย ขนาดคุณพี่กันย์ ยังเป็นไปกับเขาด้วยเรอะ เห็นความฉิบหายของคนอื่นแล้วรู้สึกดีสิน่ะ...คนพวกนี้
จังไรชิบเป๋ง !!!!
คิดแล้วยังเคืองๆไม่หาย แต่เพราะได้รับการช่วยเหลือไว้ผมเลยไม่คิดแค้นแกแบบมึนๆ ยอมเดินฝ่าดงตรีนไปตัดผมเพื่อสวัสดิภาพของชีวิตและร่างกายแต่โดยดี...
....แล้วดูตอนนี้สิครับ....ดูสภาพผมตอนนี้สิ....
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คิดแล้วยากเอาหัวทุบกระจกให้ขาดใจตายจริงๆ ผมอุตส่าห์คิด(ในแง่ดี) ว่าเวลาตัวเองตัดผมแล้วจะแมนขึ้น เข้มขึ้น และจะได้อัพเวล เอ้ย ! อัพเกรดประสบการ์ณและความน่าเชื่อถือให้กลายเป็นผู้ทรงอิทธิผล,,เอ๊ย.. ผู้น่านับถือกับน้องๆ(?)ที่เข้าใหม่ซะบ้าง (แฮ่มๆสันดานออกเว้ย )ใครจะคิดล่ะครับว่าพอตัดมาแล้ว..
..นอกจากมันจะไม่แมนแล้ว...
...มันยัง...
...ยังกะอีโล้นซ่าเลยเว้ย !!...
คำชมที่ผมไม่เคยนึกต้องการ ดังมาจากปากพี่ช่างตัดผมประจำเรือนจำ ทำให้ผมต้องมานั่งซึมกะทือจะบ้าตายหลังจากถูกลากมาหาหมอ..มาหาหมอนึกว่าสภาพจิตใจตัวเองจะดีขึ้น ไม่เคยรู้เลย ว่ามันจะทำให้ผมเกิดสมองฝ่อขึ้นมาในพริบตา...
ชิบหายซิว้อยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไมตูต้องมาเจอกะเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ยยยยยย
“..ฮ่ะๆๆ...อย่าคิดมากน่า เวลาตัดผมใหม่ใครๆก็ต้องไม่มั่นใจเหมือนกันล่ะน่า...” คุณพี่กันย์ว่าพลางลูบไหล่ผมเบาๆ ด้วยสีหน้ารื่นรมย์ไม่ทุกข์ร้อน ผมหันไปมองหนังหัวพี่แกที่เกรียนพอๆกับผมด้วยน้ำตานองหน้า(แหลชัดๆ)...
....แล้วมีใครตัดแล้วโดนทักว่าอิโล้นซ่าอย่างผมมั่ง อยากจะรู้นัก !!..
“..เอาเถอะๆ..นี่..พี่เอานี่มาให้...” เหมือนจะจับสายตาของผมได้ว่าการปลอบประโลมไม่เป็นผล..ถูกครับ..ผมคงจะเฮิร์ตกับทรงผมนำสมัยของตัวเองอีกพักใหญ่กว่าจะชินและทำใจได้ เฮ้อ..เครียด...
ผมหันมามองกระดาษในมือที่คุณพี่กันย์ยื่นให้แล้วขมวดคิ้วจางๆ...เมื่อ่านแล้วจับใจความได้คร่าวๆว่า..เรียนทางไกล...?....เรียนเรอะ..?.....
“..ทางเรือนจำของเรา...จัดระบบการศึกษาให้กับนักโทษ..คนที่ไม่จบมอสามมอหกก็เรียนต่อให้จบ..ใครอยากเรียนป.ตรี ก็ยังได้เลย..สนใจไหม?..” พี่กันย์ว่า พลางยื่นเอกสารบอกรายละเอียดคณะสาขาวิชาต่างๆมาให้ผมที่นิ่งอึ้ง...
“...ได้ข่าวว่าเราเพิ่งจบมอหกมาหมาดๆ..ความรู้คงดีกว่าพวกคนแก่หัวทึบๆอย่างพี่เยอะ..” พี่กันย์ว่า ก่อนจะเอียงคอมองผมด้วยรอยยิ้ม...
“..เนม...สอบติดที่ศิลปากร. .เลือกเรียนดนตรีสากลใช่มั้ย..”
“.......................” ข้อความนั้นทำให้ความขื่นข่มแล่นจุกอก..ผมพยักหน้าช้าๆ..
“...อยากเรียนอะไรเหรอ?..”
“...ไว..ไวโอลิน...ครับ....” ผมตอบช้าๆสายตาหรุบต่ำมองกระดาษในมือ..ความเจ็บปวดในหัวอกยิ่งทบทวี..เมื่อคิดถึงความฝัน...ความต้องการของตัวเองที่พังทลายลงเพียงชั่ววูบเดียว...
“..อืม...ก็เหมาะดีน่ะ...เนมดูเป็นคนอ่อนโยน..” พี่กันย์ว่าพลางก้มมองฝ่ามือของผมแล้วลองจับดูเบาๆ..ทอดถอนใจด้วยแววตาครุ่นคิด.
“...ไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย...”
ผมพยักหน้ารับคำพูดนั้นช้าๆ...
...แม้จะเสียใจหรือเสียดาย..ก็ไร้ประโยชน์ที่จะมาพูดถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้ว...
..มันเป็นการกระทำของผม..ผมก็ต้องยอมรับมัน...
“...ถึงจะเสียโอกาส ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางเลือกอื่นนี่...” คุณพี่กันย์คืนกลับมาสู่อารมณ์เดิมอีกครั้งพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“..คงจะเรียนดนตรีอย่างที่ชอบไม่ได้เพราะมันมีภาคปฏิบัติด้วย..แต่ก็เลือกเรียนอย่างอื่นที่ตัวเองชอบได้น่ะ...ลองเลือกดู..พี่ขอตัวออกไปเอาของก่อน...”
ว่าแล้วคุณพี่เขาก็ขยี้หัวผมด้วยความเอ็นดูอีกครั้งหนึ่งพลางยิ้มโชว์เขี้ยวให้ผมอย่างอารมณ์ดี
“...ถึงจะเสียโอกาสไปครั้งหนึ่ง..ก็ใช่ว่าชีวิตจะจบสิ้นนี่..โอกาสครั้งที่สองก็มาแล้ว..คว้าไว้ให้ได้สิ...”
....โอกาส...
ผมมองแผ่นเอกสารและโบชัวร์แนะนำคณะต่างๆในมือ ก้อนจะเงยหน้าขึ้นมองห้องพยาบาลโดยรอบ..
...ถึงจะโดนกักขังร่างกาย แต่ยังไงผมก็มีโอกาสเลือกสิน่ะ...
ผมก้มไปเลือกดูเอกสารในมืออย่างตั้งใจมากขึ้น แต่ในหัวก็ยังไพล่คิดถึงรอยยิ้มของผู้ชายที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้...
...เขาบอกว่าคนอย่างผมไม่ควรมาอยู่ในคุก..
...เขาก็เป็นอีกหนึ่งคน..ที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจอในสถานที่แบบนี้เช่นกัน..
...ตกลงพี่เป็นหมอปลอมตัวมาเขียนวิทยานิพนธ์สิน่ะ...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ร่างสูงเดินออกมาจากบานประตูไม้พลางปิดลงเบาๆเพื่อให้คนข้างในได้มีสมาธิ สายตากวาดมองภายนอกที่มีเจ้าหน้าที่ยืนประจำอยู่ กันย์ยิ้มน้อยๆให้ชายคนนั้น ขณะที่ผู้คุมมองก่อนจะกวักมือไปหา..
“..นี่....อัยการเขาสั่งฟ้องอีกเรื่องแล้วน่ะ..” ผู้คุมบอกพลางมองหน้าของชายหนุ่ม หลายปีแล้วที่กันย์เข้ามาในนี้ แม้ตอนแรกๆ จะโดนแกล้ง จะโดนทำร้ายนับไม่ถ้วน แต่ด้วยความที่เนื้อแท้เป็นคนดี ชายหนุ่มจึงสามารถก้าวผ่านทุกอย่างมาได้ เหมือนดั่งอัญมณีที่ผ่านการเจียระไน..มันส่องแสงงดงามกว่าเดิมยามมาปะปนกับกรวดทรายเช่นนี้..
“..งั้นเหรอครับ...” สีหน้าชายหนุ่มไหววูบ มือเอื้อมรับเอกสารที่ถูกส่งให้ ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรฉายแววหนุกอกหนักใจไม่น้อย..
“..เวรกรรมของมึงจริงๆ...ไอ้กันย์เอ๊ย..” ผู้คุมบ่นพลางเดินไปนั่งโต๊ะเดิม กันย์มองตามก้มมองเอกสารส่งฟ้องทั้งสำนวนและรูปคดีที่ทนายส่งมา ถอนหายใจ..อดเอามือบีบขมับตัวเองเบาๆไม่ได้
“..ทำไมต้องจองเวรกันขนาดนี้น่ะ...” ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบา ก่อนจะสะดุดกับสียงร้องเอะอะของกลุ่มคนสี่ห้าคนที่พาใครสักคนมาห้องพยาบาล สัญชาติญาณบอกว่ามีเรื่องเขาจึงรีบถลันไปหา
“..ใครเป็นอะไรไป?...” เขาออกปากถามพลางมองไปยังคนเจ็บ พบกับใบหน้าซนๆของคนที่เขารู้จักดี..วิทย์หนุ่มนักเลงที่มักถูกลงโทษข้อหาวิวาทให้เขาไปตามเช็คชื่อเสมอนั่นเอง..
“..หลีกหน่อยๆ...ไปโดนอะไรมา..”กันย์ออกปากถาม มือหนาคว้าท่อนขายาวของคนตรงหน้าที่มีรอยบาดแผลฉีกเป็นทางยาวจากเข่าซ้ายลงมาจนถึงปลีน่อง เรียกเลือดสีเข้มไหลเปื้อนท่อนขา แม้จะไม่ใช่แผลลึกจนน่าหวาดเสียวแต่ก็เป็นแผลใหญ่เอาการ..
“..โอ๊ย!!..ไอ้เวร บีบเบาๆสิมึง!!!..” วิทย์ออกปากบ่นพลางเอื้อมมือที่เคยจับขาตัวเองมาฟาดหัวคนช่วยเต็มแรงอย่างไม่ซึ้งถึงความช่วยเหลือซักนิด..
“...อย่าทุบหัวสิ...เจ็บน่ะ..” บ่นพลางถอนใจเฮือก รับกับเสียงเฮของพวกลูกน้องที่ยังขบขันได้แม้จะเห็นว่าลูกพี่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกช่วยเหลือ
“..บีบขากูหาพ่อมึงสิ ไอ้หมอเก๊ !!จะทำไรก็ทำดิว่ะ !!..” เมฆว่าพลางซัดแขนใส่หลังกันย์ผลั่วๆ เอาแบบที่เขาเจ็บแค่ไหนอีกคนก็เจ็บเท่านั้น..
“..อยู่นิ่งๆก่อนสิครับ..คุณคนไข้...” บ่นใส่พลางออกแรงฉุดร่างเพรียวมาไว้ในอ้อมแขน กันย์วิ่งพรวดเข้าไปเปิดประตูห้องพยาบาลทันที โดยไม่สนใจเสียงร้องทักท้วงของคนที่โดนเขาอุ้มหรือลูกน้องที่วิ่งตามไปด่าไปเป็นพรวน..
ปัง !!!
“..มีอ่ะ.....” เสียงของผมเพิ่งโผล่พ้นลำคอแค่ไม่กี่คำก็ต้องชะงักกึกกับภาพเบื้องหน้า ภาพคุณพี่กันย์วิ่งอุ้มเมีย เอ๊ย ! อุ้มคุณพี่วิทย์คนเมื่อวาน ผ่านสายตาอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงโหวกเหวกกับกลุ่มคนที่เข้ามารุมล้อมเตียงพยาบาลในห้อง..
แต่ภาพทั้งหมดก็เบลอและพร่าเลือนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อผมเห็นบางสิ่งบางอย่างชัดเจนในแววตา..เลือด...มันคือเลือด..เลือดสีแดงสดที่ชโลมขาคุณพี่วิทย์เหมือนน้ำแดงราดน้ำแข็งไส (เปรียบเทียบซะน่าแดรกเชียว) เลือดที่หลั่งลงมาเปื้อนพื้นเป็นดวงๆ..เลือด...เ...ลื...อ.....ด.....
....และแล้วภาพทั้งหมดก็วูบดับลงไปในพริบตา...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ขอบคุณสำหรับการติดตามจ้า :pig4:
-
คุณพี่กันย์โคดพระเอ๊กพระเอกอ่ะ อั๊ยยยยยยยยยวิทย์ขนาดเจ็บ
ยังโคดดื้อแบบนี้น่าปล้ำวะ ไปทำอะไรมาอีกอ่ะเดี้ยงซะ อิอิ
เอิ่ม...แต่เจ้าเนมเป็นไรเรอะ......กัวเลือดรึอะไร
กรี๊ดดดดดดดดดดคุณพี่โตแขนจะแมนสราดไปไหนคะ..แหมเจอเมียเก่าเข้าหน่อย
ทำเป็นเสียงแข็งไรเยี้อใย...นิสัย!!!!!~ แต่โค้ดลับนั่นทำเอามึนนะเนี่ย
น้องเมียน้อย...เอ้ยน้องเนมลูก....แหมน้อยอกน้อยใจพี่เข้าชิมิ บับว่าคิดจะตีจะตบจะลาก
ก็ทำตามอำเภอใจอ่ะ ....โธ่ๆๆลูก :man1:
+1 คะ
-
เนมแพ้เลือดนะเนี่ย
-
อยากอ่านฉากเนมกะโตเยอะ ๆ อ่ะ
เถื่อนดี
หรือว่าเราซาดิส
หุหุ
-
รออ่านนะครับ
-
โค ตะ ระ โคตรๆๆ แมนเลยอ่ะพี่
สมแล้วที่เนมบอก
พี่กันย์ แกอยู่ผิดที่
กันย์วิทย์ รักจังเลยคู่นี้ หมั่นไส้พี่โตอ่ะ เหอะๆๆ
-
สงสารเนม กาซิก กาซิก
-
:angry2:พี่โตไปแอบไหนมา ไม่ยอมโผล่หัวมาดูเมียน้อย เฮ้ย!!! น้องเนมเลยย :z6:
-
กันย์วิทย์ ชอบคู่นี้อ่ะ :impress2:
รอตอนต่อไปค่ะ o13
-
สนุกอ่าาาาาา o13
ชอบจังเลย อิอิ
เนมกลัวเลือดด้วยนิ
-
“..บีบขากูหาพ่อมึงสิ ไอ้หมอเก๊ !!จะทำไรก็ทำดิว่ะ !!..” เมฆว่าพลางซัดแขนใส่หลังกันย์ผลั่วๆ เอาแบบที่เขาเจ็บแค่ไหนอีกคนก็เจ็บเท่านั้น..
ผมว่าไม่ใช่เมฆ แต่เป็นวิทย์รึเปล่าคับ ที่พูดประโยคนี้กะคุงพี่กันย์ ^^
รออ่านตอนต่อไปนะค้าบบ ว่าโล้นซ่าส์น่ารัก เป็นลมเพราะเห็นเลือดเนี่ย
จะเป็นยังไงต่อปาย :z2:
-
o13
-
น้องเนม กลัวเลือดเสียขนาดนี้ มีแรงไปปาดคอ พ่อเลี้ยงได้ไงนี่ สุดๆยอด o13
แต่คุณพี่กันย์เท่ห์ ที่สุดๆ รออ่านตอนต่อไปค่ะ อิอิ
-
ตามทันแย้ว เนื้อเรื่องแหวกแนวดีจ้า แนวคุกนี่อ่านเป็นการ์ตูนมันก็ได้ฟิลแบบนึง แต่เป็นนิยายเพิ่งเคยเจอ
มาต่อไวๆน้า
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
+ 1
ไห้ แล้ว ครับบ
-
Imprison 10: ความคิด..
ผลั่ว !!!
เสียงวัตถุแข็งๆกระแทกหนังศรีษะอันอ่อนนุ่มของผมดังผลั่วใหญ่ ทำให้ไอ้เนมลืมตาพรึ่บ พบกับสายตาชองนช.นักโทษชายนับสิบคนที่ยืนมองผมอยู่ ผมลุกขึ้นมาแบบเบลอๆขณะคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในสมองอันกระจิ๊ดชองตัวเอง ภาพสุดท้ายที่เห็นคือคุณพี่กันย์อุ้มเจ้าสาว เอ๊ย ! อุ้มคุณพี่วิทย์ที่เลือดอาบขาพลั่กๆเข้ามาโดยไว ก่อนที่สติจะดับวูบลง...
ผมขยับบิดตัวเบาๆแล้วก็ต้องครางซี้ดเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบตรงท้ายทอย..ซวยชิบจริงๆ..
“..เฮ้ย..ไอ้หน้าใหม่ มึงเป็นไงบ้าง กุเผลอถีบหัวมึง โทษทีว่ะ..” ใครสักคนในกลุ่มนั้นบอกผมพลางยื่นมือมาฉุดผมที่นั่งมึนบนพื้นให้ลุกขึ้น ไอ้เนมพยักหน้ารับเบลอๆ..แล้วรับเอากระดาษเอกสารที่ตกกระจายเรี่ยราดพื้นมาเก็บรวบรวมไว้ บางอันก็มีรอยฝ่าตรีนประทับชวนอดสูดีไปอีกแบบ..
“..เจ็บมากมั้ยล่ะ...” เสียงคุณพี่กันย์ที่ยืนอยู่บนเตียงคนป่วยทักขึ้น พลางหัวเราะเบาๆ
“..เอ่อ..ไม่เป็นไรมากครับ..” ผมรับ พลางส่งยิ้มใสๆไม่เอาความให้กับคุณพี่ที่ถีบกระหม่อมอันสวยคงามของผมเมื่อกี้ ทั้งที่ความจริงอยากบอกว่า เจ็บชิบหายเลยว้อยยยยย..
คิดพลางเอื้อมมือลูบหัวตัวเอง..อ่า..กุนิซวยชิบ..
“..นึกว่าเป็นอะไรมากซะอีก เห็นโดนถีบแล้วล้มตึงไปเลย..” พี่กันย์ว่า ขณะที่มือก็พันผ้าก๊อซที่ขาของคุณพี่วิทย์ที่มีเลือดแดงๆติดอยู่เล็กน้อย..อ่า..ดูแล้วอยากกินลาบน้ำตกซกเล็กจิ๊บเป๋ง
ที่ผมมองเลือดนั่นไม่ใช่เพราะอะไรหรอก..แค่ติดนิสัยเดิม ชอบแดรกของสีแดง..แค่นั้น..
แล้วก็เกิดเคราะหามยามซวย ไอ้พรรคพวกคุณพี่วิทย์ที่ตามมาจะประทุษร้ายคุณพี่กันย์ ที่พาลูกพี่ตัวเองมาโดยไม่บอกกล่าว กะจะยำตีนคุณพี่กันย์ ผมดันซวยโดนก่อน เลยน๊อกรอบ สลบเหมือดซะงั้น..
..ประทานโทษ..คิดว่าผมเป็นอะไรไปครับ..
ผมขอบอกทุกคนไว้ณ ที่นี้เลย ว่ากรุณาอย่าไปเชื้อคำพูดเจ้ไรท์เตอร์ไม่เต็มบาทนี่ หล่อนว่าผมกลัวเลือด ..จะบ้าเรอะ เลือดน่ะสิจะกลัวผม เพราะไอ้เนมชอบแดรกครับ เผอิญเป็นญาติกับเอ็ดเวิร์ด คึ คึ (//แฟนๆ แวมไพร์ทไวไลท์ซัดกระหม่อมซ้ำแผลเดิมอีกป้าบโทษฐานล่วงเกิน)
“..โว้ยยยยยยยยยยย..ไอ้ห่านี่ มึงจะพันขากูให้เลือดทะลักอีกรอบใช่มั้ย !!!!!!!! “ ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงของคุณพี่วิทย์ที่ร้องโวยลั่นห้อง พลางส่งฝ่าเท้าอันงดงาม(ข้างที่ไม่เจ็บ)ของตัวเองไปให้คุณพี่กันย์ที่พันขาให้ โดยที่คุณพี่เทวดาของผมพลิ้วตัวหลบไปอย่างรวดเร็วพลางใช้มือข้างที่กำลังพันแผลให้พี่วิทย์กระชากขาคนเจ็บให้หลุดพรืดซะงั้น
อ้าวๆ นี่เขาเรียกรังแกคนไข้รึเปล่าเนี่ย..
แต่พี่กันย์นี่แกแอบร้ายแฮะ..
“...ไอ้ส้นตีนนนนนนน มึงงงงงงงง “ คุณพี่วิทย์ว้ากลั่นท่าทางโกรธจัดจนหูเหอหน้าแดงก่ำไปหมดสะบัดปลายเท้าข้างที่ถูกแกล้งปัดๆ ทำท่าจะถีบคุณพากันย์ซะให้ได้แบบทุลักทุเล โดยที่มีผมและลูกน้องยืนมองอย่างขบขัน..
“..พอได้แล้ว..อย่าดิ้นสิครับเดี๋ยวแผลฉีกอีก คราวนี้ต้องได้เย็บล่ะน่ะ.”พี่กันย์ว่าพลางบีบผ้าพันแผลในมือเบาๆ ทว่าส่งสายตาเอ็นดู(?)ปนเอ็นสะท้านไปให้พี่วิทย์แกนิ่งไป
“..แล้วหมอเค้าไม่อยู่ตอนบ่าย..ท่าจะต้องเย็บเอง..บางที..ผมอาจจะถนัดหั่น..เหมือนหมอบางคนก็ได้..” ชะอุ้ย !! ผมแอบสะดุ้งกับคำเปรยของพี่แก ที่พอพุดเสร็จก็เดินเอาของไปเก็บในกระเป๋าพยาบาลขณะที่ผมเริ่มคิด รึพี่จะติดคุกฐานฆ่าหั่นศพเมียเหมือนหมอบางคนที่เจอข้อหาอยู่น่ะ (แค่กๆ // ไรท์เตอร์ไออีกรอบ เนม ทำไมแกชอบลากชั้นไปแค้มป์ปิ้งเป็นเพื่อนนัก )
“..นั่งพักในนี้ก่อนแล้วกันน่ะครับ..” พี่กันย์ว่าด้วยรอยยิ้มอบอุ่น (ที่ผมมองแล้วขนลุกพรึ่บพิกล)ก่อนจะหันมาทางผมที่แอบสะดุ้งเล็กๆไม่ได้ ฉีกรอยยิ้มเทพบุตรแต่ว่า..ทำไมผมเริ่มคิดว่าพี่แกอาจจะไม่ธรรมดาหว่า..
“..เนม..เลือกได้รึยัง..ว่าจะเรียนคณะไหน?..”
“..อะ...ครับ...ผมจะเรียน..” ผมรับคำพี่กันย์พลางคิดไปถึงตอนที่กำลังเลือดเรียนอยู่นั่น..
กริ๊ก..
เสียงปิดประตูเบาๆ จากภายนอกทำให้ผมกลับมาอยู่ในวังวนของตัวเองอีกครั้ง ไอ้เนมเริ่มทำการพิจารณาแผ่นโบชัวร์และเอกสารข้อมูลต่างๆที่ได้รับมา..
ในโพลบอกว่า..นักโทษในคุกเลือกเรียน นิติศาสตร์มากที่สุด..
กรมราชทัณฑ์ได้ทำการสำรวจพบว่า
*...มีผู้ต้องขังที่ใช้เวลาในเรือนจำศึกษาต่อในระดับปริญญาตรี
ซึ่งเป็นโครงการร่วมระหว่างมหาวิทยาลัยXXXX และกรมราชทัณฑ์ จำนวน
7,495 คน สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีแล้วจำนวน 1,188 คน
โดยสาขาวิชาที่เลือกเรียนมากที่สุด คือ นิติศาสตร์ ซึ่งเรียนจบแล้ว 425 คน
รองลงมาเป็นสาขาบริหารการจัดการ 207 คน สาขาส่งเสริมการเกษตร 186 คน นอกจากนั้น เป็นผู้ต้องขังที่เรียนจบนิเทศศาสตร์ รัฐศาสตร์ ศิลปศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และคหกรรม ..
ผมอ่านจบแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง ไอ้ความคิดที่ว่าอยากเรียนดนตรีต่อนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว ก็อย่างที่พี่กันย์บอก มันเป็นการเรียนที่ต้องมีภาคปฏิบัติ ต้องมีผู้สอนและทดลองโดยตรง ..ไม่ใช่วิชาที่จะนำมาสอน ‘ คนคุก ‘ อย่างผม..
ไอ้เนมเลยต้องพยายามเฟ้นหาคณะที่คิดว่าตัวเองทำได้ดีที่สุด แต่จะบอกอะไรให้น่ะครับ ผมไม่เคยคิดจะเรียนอะไรเลยนอกจากดนตรี ไม่เคยสนใจจะมีอาชีพอื่นใดนอกจากนักไวโอลิน ที่เป็นความฝันของผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร การเรียนในห้องเรียนก็สักๆแต่เรียนและสอบเพื่อให้ได้คะแนนดีๆในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ตนต้องการ แต่ผมก็ไม่ได้คิดเผื่อทางเลือกอื่นไว้ให้ตัวเองเดินเลย ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้ความฝันจะเป็นนักไวโอลิน เป็นนักดนตรีไส้แห้งนี่..มันใช่จะประสบความสำเร็จง่ายๆ..
..เฮ้อ..จะว่าผมมุ่งมั่น รึ หัวแข็งดีล่ะ..
ผมพลิกกระดาษหน้าแรก ดูคระที่จ่าบนหัวกระดาษ..
สาขานิติศาสตร์..
..ผมพลิกผ่านไปทันที ถึงจะมีคนเรียนมาก แต่ผมก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ หัวสมองผมมันไม่ค่อยไปกับไอ้ของแบบนี้หรอกครับ แล้วอีกอย่าง ได้ข่าวว่าคนแถวๆนี้เค้าเรียนแล้วจะบ้าตายกัน ผมไม่เอาหรอกครับ หึหึ(กรุณาอย่ากระทบค่ะ-=-//ไรท์เตอร์)
สาขาบริหารการจัดการ..
เป็นอีกอันที่ผมพลิกผ่านไปทันที กับแค่ชีวิตตัวเองยังจัดการไม่ได้ แล้วยังคิดจะมาบริหารจัดการคนอื่นอีกเรอะ..ขอผ่านครับ..
สาขาส่งเสริมการเกษตร สาขานิเทศศาสตร์ ศิลปศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และคหกรรม ^^$TU*&*())””...
ผมอ่านไปพลิกไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดกับสาขาหนึ่ง..
** ระดับปริญญาตรี
หลักสูตรเศรษฐศาสตรบัณฑิต แขนงวิชาเศรษฐศาสตร์ วิชาเอกเศรษฐศาสตร์
(Bachelor of Economics Program)
อักษรย่อ ศ.บ. (เศรษฐศาสตร์ธุรกิจ )
ชื่อเต็มภาษาอังกฤษ Bachelor of Economics (Business Economics)
อักษรย่อภาษาอังกฤษ B.Econ. (Business Economics)
คุณสมบัติของผู้สมัคร
1.สำเร็จการศึกษาประโยคมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.3)
หรือเทียบเท่าตามที่กระทรวงศึกษาธิการรับรองและประกอบอาชีพมาแล้วไม่น้อยกว่า
5 ปี หลังสำเร็จการศึกษา นับถึงวันเปิดภาคการศึกษา หรือ
2.สำเร็จการศึกษาประโยคมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.3)
หรือเทียบเท่าตามที่กระทรวงศึกษาธิการรับรอง โดยมีอายุไม่ต่ำกว่า 25
ปีบริบูรณ์ นับถึงวันเปิดภาคการศึกษา หรือ
3.สำเร็จการศึกษาประโยคมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.3)
หรือเทียบเท่าตามที่กระทรวงศึกษาธิการรับรอง
และผ่านการอบรมหลักสูตรระดับประกาศนียบัตรที่สภามหาวิทยาลัยรับรอง หรือ ##%ER&^*(J-&&%%^*()....
...ผมขมวดคิ้วจางๆ.เศรษฐศาสตร์เหรอ?..
ผมขยับเปิดดูรายละเอียดอีกหน้าอย่างเริ่มสนใจ..
คำอธิบายชุดวิชา
สาขาวิชาเศรษฐสาสตร์
ให้การศึกษาทางด้านทฤษฎี หลักการและเทคนิค การวิเคราะห์เชิงเศรษฐศาสตร์ทั้งระดับจุลภาคและมหภาค เพื่อให้สามารถนำไปประยุกต์ใช้กับปัญหาในภาคเศรษฐกิจต่าง ๆ เช่น อุตสาหกรรม เกษตรกรรม การค้าการเงินระหว่างประเทศ ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ทรัพยากรมนุษย์ การพัฒนาเศรษฐกิจ เป็นต้น
ผู้ที่จะศึกษาในสาขาวิชาเศรษฐศาสตร์ ควรเป็นผู้ที่มีความสนใจและต้องการเรียนรู้ความเป็นไปทางเศรษฐกิจ นโยบายทางเศรษฐกิจในสาขาต่าง ๆ ทั้งในระดับประเทศและระหว่างประเทศ อนึ่ง ผู้มีความสามารถพื้นฐานทางคณิตศาสตร์ และสถิติ จะเป็นประโยชน์ต่อการเรียนในสาขาวิชานี้
ไอ้เนมอ่านแล้วขมวดคิ้วยุ่งกว่าเดิมพลางคิดถึงตัวเอง..สนใจทางเศรษฐกิจ..
..ถ้าหมายถึงค่าเงินดอลที่จะเอาแลกไปต่างประเทศได้ ผมว่าตัวเองก็สนอยู่น่ะ..
นโยบายทางต่างประเทศ..
ถ้ามันหมายถึงเรื่องนักเรียนทุนของมหาลัยโน้นมหาลัยนี้ในต่างประเทศ..
ความรู้พื้นฐานทางคณิตศาสตร์ และสถิติ..
..อืม..ถ้าการได้เกรดสองครึ่งมาสามเทอมจะรอดล่ะก็...
หลังจากตัวเองคิดสะระตะทบทวนไปมาประมาณสามสิบรอบ ผมก็ตัดสินใจ..จะเข้าเรียนสาขานี้ครับ..ถึงจะไม่สามารถเอาวุฒิการศึกษานี้ไปสมัครกระทรวงทบวงกรมไหนได้ แต่อย่างน้อยๆขอแค่เอาไปสมัครเป็นพนักงานเซเว่นหน้าปากซอยแล้วไม่โดนเขาตะเพิดออกมาก็พอ..
“..ผมอยากลงเรียนเศรษฐศาสตร์ครับ...”
พี่กันย์ฟังผมพูดแล้วพยักหน้ารับเบาๆด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปหยิบเอกสารหลายๆอย่างให้ผม..
“..เอาไปนั่งกรอกสิ..”
ผมรับคำ พลางเดินออกมาจากห้องพยาบาล ว่าจะไปหาที่ดีๆนั่งเขียนซักหน่อย ลำพังโต๊ะในนั้นก็มีอยู่หรอก แต่ถ้าคิดว่าจะปอยู่ท่ามกลางสมรภูมิอิรัก ที่มีทั้งอาวุธชีว(ชวน)จิต(ตก)(ส่งผลต่อประสาทโดยตรง คึคึ) และอาวุธหนัก ประเภทฝ่าตรีน และกำปั้น อยู่นานๆไปอาจเจอเขวี้ยงรองเท้าใส่แบบอดีตผู้นำบางประเทศได้ (แค่กๆ//มึงอย่าหาคุกให้กรู้ววววว ) ผมเลยดอลลี่จากมาด้วยความรวดเร็ว...
ผมเลยเดินออกมาจากห้องพยาบาลที่แสนจะอึกทึกเฮฮา ปล่อยให้พวกพี่ๆคุณๆทั้งหลายเขาเก็บศพ เอ๊ย ! พูดคุยกันต่อไป พลางส่งสายตาหาที่ว่างๆมานั่งเขียนเอกสารขอเรียนต่อของตัวเอง..
แต่หลายคนคงอยากจะรู้สิน่ะ ว่าสถานที่อยู่อาศัยชั่วคราวแต่กินระยะเวลานอนพอดูของผมเป็นยังไง จะบอกให้ก็ได้ครับ ว่า ใน คุก น่ะมันเป็นอย่างไร
ที่นี่คือสถานที่ที่มีรั้วหรือกำแพงไม่น้อยกว่า 7 ชั้น เป็นพื้นที่ซึ่งล้อมรอบด้วยกำแพงคอนกรีตเสริมเหล็กสูงไม่น้อยกว่า 6-7 เมตร และยังมีลวดหนามหนาแน่นอีกชั้นหนึ่ง ข้างในยังมีการแบ่งเป็นแดนต่างๆ และในแดนนั้น ๆ ก็ยังมีโรงเรือนที่มีมุ้งสายบัว (กรงเหล็ก) ที่แข็งแกร่งอีกชั้นหนึ่ง
ในฐานะที่มาใหม่ๆ ผมเลยลองสะแหลนนับแก้ว่างหลังจากเดินผ่านมาอย่างโชกชุ่มด้วยน้ำและรอยตีน(คงจำตอนแรกๆกันได้น่ะครับ)ลองนับชั้นประตูจากประตูนอกมาจนถึงประตูสุดท้ายของแดน 2 อันเป็นแดนคุมขังผู้ต้องขังระดับลหุโทษ และเป็นผู้ประพฤติตนดีแล้ว (จริงๆน่ะ) นับได้ไม่น้อยกว่า 7 ชั้น แต่ละจุดก็จะมีเจ้าหน้าที่คอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา 24 ชั่วโมง เมื่อเข้าไปถึงในแดนคุมขัง ก็ยังมีเจ้าหน้าที่คอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน มีการเปลี่ยนเวรยามกัน 24 ชั่วโมง
หลายคนคงคิดว่าแค่นั้นน่าจะพอแล้ว แต่..ที่ผมบอกมานั่นคือนักโทษขั้น ลหุโทษครับ สำหรับไอ้พวกคดีหนักๆอย่างผมนี่หนักกว่าอีก ไอ้คุณพี่โวยเคยเล่าว่านักโทษบางคนที่ต้องโทษนานๆอาจจะถูกล่ามโซ่ด้วยซ้ำ ขนาดแค่เดิทเท้าเปล่าๆได้ผมยังทรมารขนาดนี้..ถ้าโดนล่ามโซ่ด้วย งานนี้คงบ้ากันไปข้างนึงเลยล่ะ..
ส่วนที่หลับนอน ของผมนั้นมีอยู่ 2 หลังๆ ละ 2 ชั้น (โชคดีครับ ที่ผมอยู่ชั้นสอง ไม่ได้เจอกลิ่นรึเจอน้ำซึมน่าสยองขวัญให้ใจฝ่อไปมากกว่านี้) แถมยังมีผู้คุมๆประตูล่ะคนสองคน นี่ขนาดมีคนคุมประตูใหญ่น่ะ ไอ้ผมยังถูกเลื้อยเลยว้อยยยยย เคือง เคืองจริงๆ แง่ง...
และขณะนี้ มัคคุเทศก์น้อยก็กำลังเดินผ่านศูนย์การศึกษานอกโรงเรียนของกรมศึกษานอกโรงเรียน ครับผม เหอะๆ อยากเปลี่ยนอาชีพจังแฮะ เพราะอย่างน้อยเป็นมัคคุเทศก์นำเที่ยวคุก คงดีกว่าเป็นนักโทษซะเอง..
ผมมองเห็นม้าหินอ่อนที่ว่างอยู่ใต้ร่มไม้ก็เลยตัดสินใจลงไปนั่ง หลังจากกินลมชมวิวมาพอสมควรแล้วเลยตัดสินใจนั่งเขียนซักที เพราะลุงผู้คุมแกจ้องหน้าผมเขม็ง ประมาณว่า เมิงจะลีลาทำเพื่อ?
แต่ขณะที่ผมกำลังจะนั่งลงไปนั้น เสียงเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งที่แสนคุ้นหูก็ดังแว่ว...หัวใจผมกระตุกวูบ ฟังเสียงสายเอ็นเสียดสีกันเป็นท่วงทำนองไพเราะ ทั้งสี่สายส่งเสียงออกมาพร้อมกับการโยงโบว์ที่เริ่มเร็วขึ้นเป็นเพลงๆหนึ่งที่ผมชอบ Itsumo nando demo...
ราวกับต้องอยู่ในภวังค์ ขาของผมพาตัวเองมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ บานประตูของโรงฝึกอาชีพเก่าๆ มีเครื่องสายวงออเคสตร้าวงเล็กสภาพกลางเก่ากลางใหม่พิงอยู่โดยรอบ นักโทษบางคนนั่งขัดเครื่องดนตรีอยู่ บ้างก็นั่งมองโน้ตในมือ แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้ผมสนใจเท่ากับเครื่องดนตรีที่มีลักษณะเหมือนกล่องไม้สีมะฮอกกานี..มีสายเอ็นสีขาวสี่สายและคันชักโค้งงอน..เจ้าเครื่องดนตรีที่ผมหลงรัก..
ไวโอลิน....
ผมจ้องมองชายคนหนึ่งที่กำลังเล่นเพลงที่คุ้นหูด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง..อยากจะโผเข้าไปสัมผัสเจ้ากล่องไม้สีสวยแทบขาดใจ..ผมนึกว่าพอเข้ามาในนี้แล้วจะไม่ได้จับต้องมันอีก..แต่สิ่งนี้..ตรงหน้านี้... แสดงว่าผมยังสามารถแตะต้องมันได้ใช่ไหม?...
..ผมจะเล่นมันได้..จับต้องมันได้อีกครั้งใช่ไหม?..
เมื่อโน้ตซอสูงตัวสุดท้ายบรรยายจบลง และผู้ชายคนนั้นพักไวโอลินลงบนแขน เสียงปรมมือก็ดังขึ้นทำให้ผมชะงัก ผู้ชายตัวสูง คิ้วเข้มหนา ผิวขาวจัดหน้าตาจัดว่าดีคนหนึ่งก็เดินออกมา เขายิ้มพรายน้อยๆพลางพยักหน้ารับ..
“..ฝึกมาปีกว่าเล่นเพลงนี้คล่อง ก็ถือว่าก้าวหน้ามากแล้วล่ะ..ดีมากครับ..” ว่าพลางรับไวโอลินมาจากนักโทษคนนั้น เขาหันมาทำท่าจะเก็บ ทำให้ผมเดินพรวดเข้าไปด้วยอารามตกใจ..
“..เอ่อ....คือ....”
“..หือ?..สวัสดีครับ...มีธุระอะไรเหรอ?..” ชายคนนั้นหันมายิ้มพลางเลิกคิ้วให้ผม มือดึงปกเสื้อเชิ๊ตสีเหลืองของตัวเองให้เข้าที่..
“...” ผมอึกๆอักๆ มองท่าทีค่อนข้างไว้ตัวของเขาแล้วไม่รู้จะพูดยังไง..
“....ผมเป็นครูสอนไวโอลิน ชื่อ ธีระครับ...” ผู้ชายคนนั้นแนะนำตัวพลางยิ้มน้อยๆ..
“..เอ่อ..ครับ..คือ..ไวโอลิน...ผม...ผม...” ผมกุกกัน เม้มปากเครียดๆ ไม่ค่อยกล้าออกปากเพราะผมซึ้งกับน้ำใจของคนในคุกมากพอดู..
“..เป็นนักโทษชั้นไหนครับ..ถ้าไม่ใช่นักโทษชั้นดี..ก็ให้เข้าร่วมไม่ได้..แล้วอีกอย่าง.... “ อาจารย์ธีระว่าพลางก้มมองมือของผมที่ถือกระดาษไว้..สายตาจับจ้องนิ้วชี้ข้างขวาของผม..ทำเอาผมใจหายวูบ..
“..นิ้วแบบนั้น..คงเล่นไวโอลินอีกไม่ได้แล้วครับ..”
...คำพูดนั้นทำเอาผมแปลบใจวูบ รีบชักเท้าออกมาจากห้องฝึกซ้อมนั้นทันควัน เผลอเอามือกำบาดแผลที่ปลายนิ้วตัวเองแบบคนละเมอ แผลที่ยาวจากข้อนิ้วแรกมาจรดปลายเล็บมือ..แผลที่ทำให้การขยับนิ้วติดขัดและเส้นเอ็นที่ตึงแน่น..
..ผมก็รู้ตัวเองดี..ว่าความฝันไม่อาจสานต่อ..
..ผมก็รู้ตัวดี...ว่ามันเป็นผลกรรม..จากการกระทำของตัวเอง..
...นิ้วมือของผม ไม่อาจจะแล่นบนสายเอ็นได้อีกแล้ว..
น้ำตาร้อนๆไหลอาบแก้ม หยดลงบนนิ้วมือที่สั่นระริกของผมจนรู้สึกถึงความร้อนผะผ่าว.. ถูกด่าว่า ถูกทำร้าย ถูกย่ำยีศักดิ์ศรี ยังไม่เจ็บปวดเท่ากับถูกตอกย้ำ..ในเรื่องที่ผมรู้ดี.. ถูกกีดกันในเรื่องที่ผมไม่มีคุณสมบัติ..ทั้งๆที่มันก็ถูกต้องแล้ว แต่ก็ยังทำใจไม่ได้..
...เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมรักเหลือเกิน..
ฝ่ามืออุ่นของใครบางคนวางลงบนกระหม่อมของผม และกึ่งลูบกึ่งขยี้ไม่เบานัก ทว่าหัวใจผมกลับสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนวูบหนึ่ง..วูบเดียวที่ผมต้องทะลักน้ำตามาอีกรอบ..ไม่ใช่ด้วยความเสียใจ..แต่ด้วยความยินดี..
...ที่อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว..
“..เป็นอะไรไป ?..”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
• ข้อมูลจากเว็บไซต์หนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน
** หลักสูตรเรียนทางไกล มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
.................................
ขอบคุณสำหรับการติดตามก้าบบบ :pig4:
-
o13 o13 o13 o13
รออ่าน ต่อ ครับบ
-
:z3: ใครหว่า????? ค้างอย่างแรงงงพี่โตป่าวว :z10:
-
เนมอย่าเพิ่งท้อใจไปนะครับ เป็นกำลังใจให้เจ้าของเรื่องนะครับ
-
ปลื้มพี่กันย์
รักกันย์วิทย์
แล้วพี่โตไปไหนเนี่ย ปล่อยให้เมียน้อยโดนรังแกอยู่ได้ งุงิ :angry2:
ว่าแต่อ่านตอนล่าสุด สงสารเนมอ่า เรื่องไวโอลิน
ยังไงก็สู้ๆเน้อเนม
^^
-
ง่าๆๆๆๆๆๆๆ
จะร้องไห้ตาม ถ้านั้นมันเป็นสิ่งที่เรารัก ยังไงซะก็ต้องเสียใจมาก
ถ้าหากจะไม่ได้ทำมันอีก
และเขาเป็นใครหละนั่น
-
รออ่านนะครับ
-
อะไรมันจะประจวบเหมาะไปหมด จะเล่นไวโอลินอีกไม่ได้แล้วจิงๆนะเหรอ :sad4:
-
เป็นกำลังใจให้หนาเนม
อย่าเพิ่งท้อน้า
ไอ้พี่โตไปไหนเนี่ยะ
ไม่ดูภรรเมียเลย
:angry2:
-
:m15: น่าสงสารเนม ที่อาจจะไม่ได้ทำในสิ่งที่รักให้ได้ดีที่สุด
แต่ก็ยังคงมีโอกาสอย่างอื่นในชีวิต อย่างที่ว่าไว้นะคับ
เป็นกำลังให้ให้ด้วยคนค้าบผม :L2:
-
:sad12: :m15: สงสารน้องเนม ฮือออออ :o12: :o12:
ได้เห็นสิ่งที่รักยังไม่พอแต่มีคนซ้ำเติมอีก ย้ำแผลเดิมให้เจ็บอีกกรี๊ดดดดดสงสาร
โหยยยยยยยยยพี่กันย์ช่วยปลอบแล้วอ่ะ...แต่ไอ่คำถามล่าสุดอ่ะใครกัน :o12: พี่โตมาปลอบน้องเนมหน่อย สะอื้นนน
-
โตมันหายหัวไปไหนเนี่ย
ดูน้องมั้งสิ
-
แอบน้ำตาซึม :m15:
รอตอนต่อไปค่ะ o13
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
ไม่เป็นไรๆๆๆ
สู้ๆๆ
หุหุ
แค่นี้เองเดี๋ยวก็หาย
ว่าแต่ทำไมบทพูดพี่โตน้อยจัง
สงสัยไม่จ่ายค่าตัวแหงเลย
-
โหหหหห เศร้าไปกะน้องเนม สงสาร อ่ะ
พี่โต หายหัวไปไหนเคอะ แอร๊ยยยยยย
มาปลอบเมียด่วน
-
:m15:
ว่าแต่ใครหว่า.... :m28:
-
:monkeysad: น่าสงสาร น้องเนมจริงๆ
แต่มือใครมาลูบ หวังว่าคงจะเป็นคุณพี่ธีระ แล้วทำให้น้องได้ สีๆ ไวโอลิน
-
เขาเป็นใครหนอ เขามาจากไหน :really2: :really2:
แล้วอ้ายพี่โต ไปอยู่ไหนของมานฟ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารเนมจังไม่สามารถ
ทำในสิ่งที่รักได้แล้ว :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :sad11:
-
โอ้ว ตอนสิบแล้ว น่าสงสารเนมจัง เหอๆๆ อยากทำไรแล้วไม่ได้ทำ ต้องทนต่อไป
แอบเชียวพี่กันย์แอนพี่ไรหว่า ฮ่าๆๆ จำไมได้กวนอีกฉาน
อิอิ
มาต่ออีกนะ เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าในคุกมีการเรียนการสอน ก็ดีเหมือนกัน พอคนทำผิด แล้วกลับตัวกลับใจ สังคมก็ยอม
อืมเค้าคิดดีกันจิงๆๆ
-
สงสารเนมจัง :m15:
แล้วเค้าเปนคัยหนอ..
รออ่านต่อคับ
:pig4: :pig4:
-
สงสารเนมอ่ะ :monkeysad:
แล้วใครกันอ่ะที่มาปลอบ อยากรู้ๆ
-
สงสารเนมอ่ะ แม้แต่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะหาได้จากในคุกก็ยังถูกริดรอน
แค่จะจับไวโอลินก็ยังไม่มีสิทธิ์ ไรท์เตอร์รีบส่งคนมาปลอบใจเนมด่วน
-
สนุกมากๆเลยครับเป็นนิยายที่อ้างอิงเยอะดี หน้าติดตามครับ
ตัวละครเยอะได้ใจเลยครับ
แต่ขอนิดนึงนะครับ อย่าโกรธกันนะขอวิจารณ์นิส
คือแบบตอนออกมาแรกๆมันโอเคอยู่ แต่พอหลังๆมุขของนายเอกมันเริ่มออกแนวยืดๆไปนิดนึง
คือในส่วนตัวเนี้ยจะอ่านข้ามไปครับแล้วมันทำให้อรรถรสในการอ่านขาดช่วง
บางทีสื่อไม่ถึงอาไรที่มันควรจะเศร้าหรือสนุกนะครับ
เช่นว่าเรื่องจะขึ้นไปถึงจุดพีคของแต่ละตอนคนเขียนก็จะเขียนออกแนวจะให้มันเศร้าลึก็เปล่า หรือจะให้มันขำขันก็ไม่ใช่
ในสายตาคนอ่านเลยดูขัดๆกับตัวเรื่องนิดนึงนะครับ
ในส่วนรวมถึงว่าดีหมด แต่จะนำเรื่องไปในแบบไหนก็อยู่ที่ความคิดคนแต่งนะครับ
ปล.ขอชมการหาข้อมูลครับเยี่ยมจิงๆ
ปลนิดนึงๆ.ถ้าไม่พอใจประการใดขอโทษไว้ล่วงหน้าครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบๆคับ
-
รอตอนต่อไปนะครับ :z13:
ใครที่เข้ามาปลอบใจเนม :3123:
ขอบคุณคนแต่ง และคนโพสครับ :pig4:
-
รออ่านนะครับ
-
:L2: แวะมาเรือนจำ เยี่ยม นช.เนม ค้าบผม :z2:
-
ขอบคุณมากครับเป็นกำลังใจให้คนแต่งครับผม
สนุกดีครับ เห็นชื่อเรื่องก็ต้องแวะเข้ามาอ่าน มาต่อไว ๆนะครับ
-
น่าสงสารอ่ะ อยากทำสิ่งที่รักที่ชอบที่ฝันอยากทำ แต่ไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้ว เศร้าแทนเลยอ่ะ
่ว่าแต่ใครมาปลอบหว่า
-
อยากให้พี่กันต์เป็นพระเอกอ่ะ :teach:
พอจะเปลี่ยนตัวกันทันมั้ยคะเนี่ย
-
^
^
^
เราว่าโตอ่ะดีแล้ว
เถื่อน ๆ ดี
555
-
:call: :call: :call:
-
วันนี้ไม่มาต่อหรอค้าบ :serius2:
-
รออ่านนะครับ
-
:call:
รออ่านค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับรีพลายนะฮ้า :3123:
ส่วนคุณ crazykung ขอบคุณสำหรับคำเเนะนำดีๆนะคะ :impress2: ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ป้าคนเเต่งเขาฉีดยาเเล้ว
555 :m20:
ป้าเเกฝากมาบอกว่า จะปรับปรุงในส่วนนั้นค่า
ไปอ่านกันเลยน้อออออออ
.
.
.
.
.
Imprison 11: หึงโหด !!!
...ไม่เคยมีสิ่งใด จะได้มาโดยง่าย
...ไม่เคยมีอะไรที่ได้มาเปล่าๆโดยไม่เสียอะไรเลย..
....ได้มาสิ่งหนึ่ง อีกสิ่งก็ต้องเสียไปเสมอ..นี่คือสิ่งที่ผมเรียนรู้มาตลอดชีวิต..
แต่มาตอนนี้ ผมอยากถามตัวเอง..ว่าผม ได้อะไร?...
ผมได้อะไรจากสิ่งที่ผมทำลงไปบ้าง...
ผมเคยได้รับสิ่งดีๆจากสิ่งที่ทุ่มเทไปบ้างไหม?...
....ผมได้อะไร..จากความฝันที่ผมเฝ้าทุ่มเทมาตลอดชีวิต...
น้ำตาร้อนๆไหลอาบแก้มผมเป็นทางยาว และผมก็ปล่อยให้มันไหลไปอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมปาดเช็ด ไม่ยอมสนใจได้แต่ปล่อยให้มันไหลลงไป...โดยไร้เสียงสะอึกสะอื้น..
...ในอกตอนนี้มันปวดปลาบ หัวสมองว่างเปล่า..วินาทีที่ความเสียใจมันรุมเร้า หัวสมองผมมึนตื้อคิดอะไรไม่ออกเลย ไม่รู้ ไม่จดจำเรื่องที่ตัวเองทำไว้ ไม่คิดถึงเหตุผล ..ผมได้แต่ร้อนรุ่มในอก โกรธ...เกลียดใครก็ตามที่ยัดเยียดชีวิต และโชคชะตาแบบนี้มาให้ผม...
....เพราะอะไร??
....ทำไม?...
...ทำไมผมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้...
ตอนนี้ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบเส้นผมของผมเงียบๆได้ละไปแล้ว..เจ้าของความอบอุ่นนั้นเป็นคนเดียวกับที่ผมคิด..พี่กันย์นั่นเอง..เขาหันมายิ้มอ่อนๆ..แล้วพาผมมาใต้ร่มไม้ที่มีม้านั่งหินอ่อนอยู่ พี่แกฉุดผมนั่ง..แต่ผมขืนตัวไว้ เดินไปริมโคนต้นไม้ที่ให้ร่มเงาแก่ที่นั่ง ยืนนิ่ง...พยายามสงบสติอารมณ์...พยายามบอกตัวเองให้ควบคุมสติ...
แต่สมองก็ยังเฝ้าถาม เฝ้าย้ำ..เฝ้าคิด...
มันเพราะอะไรกัน !?
ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้..มันเพราะอะไร..
มันเป็นความผิดของผมเหรอ ที่ปกป้องน้องสาวของตัวเองจากเจ้าเศษมนุษย์นั่น มันเป็นความผิดของผมใช่ไหม ที่ทุ่มเทเพื่อดนตรีที่ตัวเองรัก เป็นความผิดของผมงั้นสิ ที่จะโกรธแค้นแทบคลั่งเมื่อพบว่านิ้วของตัวเองไม่อาจจะจับสายเอ็นได้อีกแล้ว...
...ไม่รู้ว่าความอัดอั้นพวกนี้มันมาจากไหน ไม่รู้ว่าความโกรธเคือง น้อยอกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ สมองผมมันเฝ้าคิดซ้ำๆวนเวียนอยู่แต่สิ่งเดิมๆที่ตอกย้ำมาตลอด...
ผมกำหมัดแน่น..จนกระดาษที่ตัวเองถือยับย่นไปหมด ร้องไห้...แต่ไม่มีการสะอึกสะอื้น..มีเพียงนัยน์ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบแก้มกับแววตาเจ็บช้ำที่มองมายังฝ่ามือของตัวเอง..นิ้วชี้ข้างขวาของตัวเอง...
วูบหนึ่งที่ความโกรธมันพุ่งพรวดจนคลุ้มคลั่ง ผมออกแรงง้างหมัดของตัวเอง อยากจะเหวี่ยงซัดลงไปตรงลำต้นของต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ...มือนี้..นิ้วมือนี้....มีไว้เพื่อสายเอ็นสีขาว..มีไว้เพื่อกล่องไม้สีน้ำตาลเข้มเงาวับ...มีไว้เพื่อดนตรี...เสียงเพลงอันเป็นที่รักของผม...
....ถ้ามีมันแล้วเล่นดนตรีไม่ได้...ถ้ามีมันแล้วเล่นไวโอลินไม่ได้อีก...
ก็อย่ามีไว้เลย !!!!!!!!!!
หมับ !!!
“...ทำบ้าอะไร !!!!! “ ใครสักคนตะคอกใส่หู เจ้าของน้ำเสียงห้วนกระชากคว้ามือผมไว้พร้อมออกแรงดึงตัวผมให้ห่างจากต้นไม้ต้นนั้น...มือที่กร้านแกร่งจับข้อมือของผมไว้มั่น..พร้อมกับน้ำเสียงตะคอกแฝงความร้อนรน..ไม่ได้ทำให้ความเสียใจลดลง..แต่ทำให้ความพลุ้งพล่านในหัวอก..ลดลงอย่างประหลาด...
ผมหันไปมองคนที่กระชากตัวผม..และเป็นไปอย่างที่คิด...คนๆนั้น..คือผู้ชายคนเดียวที่มักจะพบเจอ..และช่วยเหลือผมไว้เสมอ..ยามที่ผมร้องไห้...ยามที่ผมเสียใจ..และปวดร้าว...
การกระทำของเขาไม่ใช่ปลุกปลอบ..หรืออ่อนโยนเหมือนพี่ชายปลอบน้องน้อยเช่นพี่กันย์...แต่ห้วน..สั้น...ทว่าหนักแน่น..มั่นคง..ทำให้สงบลงได้อย่างประหลาด...
และตอนนี้ก็เหมือนกัน...ยามที่ผู้ชายคนนี้กระชากตัวผมและออกแรงลากปนเหวี่ยงไปนั่งโต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดิมกับที่พี่กันย์พยายามให้ผมนั่งตัวเมื่อกี๊..จิตใจที่พลุ้งพล่านของผมก็เริ่มสงบ...ความผิดหวังอย่างรุนแรงที่ทำให้ผมแทบคลุ้มคลั่ง..เริ่มจะลดลง..
...ผมใช้ดวงตาแดงก่ำของตัวเองมองหน้าเขา..
เขาก็ใช้สายตาโกรธเกรี้ยว...ดุดัน...มองมาที่ผมเช่นกัน..
“..จะทำอะไร !?..” กระซิบถามอย่างโมโหปนร้อนรน เขาบีบแขนผมแน่น..ออกแรงเขย่าเบาๆ..
“...................” ผมได้แต่ส่ายหัวช้าๆ ทั้งที่น้ำตายังไหลพราก...ความเสียใจที่เกิดขึ้น..มันอาจจะงี่เง่าในสายตาใครหลายคน..แต่สำหรับผม..มันมาก..มากเกินกว่าใครจะเข้าใจ..
“...เป็นอะไรกันแน่...ใครทำอะไรมึง !!! “ เขายังถามพลางออกแรงเขย่าแขนผมแรงกว่าเก่า..
“....................” ผมยังคงส่ายหัวเช่นเดิม..ไม่มีใครทำอะไร..ไม่มีเลย..
“...ส่ายหัวแล้วร้องไห้ทำไมว่ะ..หยุดซะ !! “..ว่าพลางเอาชายเสื้อสกปรกๆนั่นมาถูหน้าผมแรงๆ..จนผมอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้..นี่จะถูให้หน้าผมสะอาดขึ้น รึสกปรกขึ้นกันล่ะ..
“..เออ..ค่อยยังชั่ว..” พี่โตว่าพลางถอนใจ มองผมที่ทำหน้างงๆใส่ เขาก็ถอนใจแรงอีกรอบ ยกมือขยี้หัวผมแรงๆ
“..นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา นั่งน้ำตาไหลยังกะผู้หญิงเสียตัว..กุนึกว่าโดนใครเอามาซะอีก...”
“......” คราวนี้ผมเริ่มขำไม่ออก...สาบานน่ะ..ว่านั่นน่ะ ปาก...
“..มึงเป็นอะไร..ใครทำอะไรมึง...รึว่าไอ้นี่..” ว่าพลางชี้ไปทางพี่กันย์ที่ยืนมองเงียบๆอยู่..ทำให้คนโคนชี้สะดุ้ง..แล้วส่ายหัวช้าๆ..
...จะชี้ใครไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลยน่ะ..ถ้าจะเทียบกันน่ะ..คนที่มีแนวโน้มมากกว่า มองยังไงก็พี่ชัดๆ..ผมแอบค้อนใส่ทั้งหน้าเปื้อนน้ำตา..ขณะที่พี่กันย์นั่งลงช้างๆผม..และพี่โตที่นั่งยองๆมองหน้าผมในระยะเดียวกัน..
..จะมารุมมองหน้าผมทำไมครับเนี่ย??...
ผมเริ่มงง..พลางออกแรงเช็ดหน้าตัวเองช้าๆ ความเสียใจแทบบ้าที่คละคลุ้งในหัวอกยังไม่จางหาย..แต่พอมีอย่างอื่นประดังเข้ามา เลยต้องเก็บไว้ชั่วคราว..
“...มึงทำไรมันใช่มั้ย?..” พี่โตยังคาดคั้นพี่กันย์ด้วยสีหน้าเข้มๆ..แบบไม่ได้ดูตัวเองสักนิด..
“......” คราวนี้พี่กันย์ไม่ตอบ..มองหน้าผม...แล้วมองไปที่มือขวาของผม...
“...เจ็บมั้ยครับ?...” ถาม..พลางแงะมือผมที่กำเข้าหากันจนแน่นออก.. ทำให้ผมต้องก้มมองตาม..มองนิ้วมือตัวเอง..และมองฝ่ามือตัวเองที่มีรอยหยิกจากเล็บที่จิกแน่น..ด้วยสายตาปวดร้าว..
....เจ็บ...แต่ไม่มากเท่าที่หัวใจ...
“.....” พี่โตก็มองตาม..มองตามมือผมที่ถูกพี่กันย์คว้าเอาไปทางตัวเองด้วยสายตาเข้มขึ้น แล้วยังตวัดมาทางผมที่นิ่งยอมให้เขาจับโดยดีด้วยสีหน้าหงุดหงิด..
“...จะ......”
“....นิ้วชี้...ถ้าฝึกเคลื่อนไหวบ่อยๆ..ก็ยังจะใช้ได้น่ะ...” คำพูดนั้นตัดประโยคคำถามที่คุณพี่โตจะถามได้ชะงัดนัก...ผมหันขวับไปมองหน้าพี่กันย์อย่างมีความหวัง..
“....จะ...จริงเหรอครับ....” ผมถาม พลางมองมือหน้าที่จับนิ้วของผมขยับเข้าออกช้าๆพลางนวดไปด้วย
“..เส้นเอ็นไม้ได้ขาดซักหน่อย..ข้อต่อนิ้วก็ไม่เห็นเป็นไร..แค่เส้นประสาทเล็กๆที่ยึดตรงนี้...” พี่กันย์ว่าพลางชี้ไปบริเวณข้อนิ้วที่เป็นรอยกรีดพลางคลึงช้าๆ
“...มันไม่สามารถจะงอกขึ้นใหม่ได้ก็จริง..แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก..ตอนนี้ที่ติดขัด..เพราะบาดแผลยังสดอยู่...ถ้าฝึกต่อเนื่องแบบนี้..” ว่าพลางขยับนิ้วผมขึ้นลงให้ดู “ สักสองสามเดือน อาจจะเคลื่อนไหวได้คล่องพอ...”
“..จับพอรึยัง...” จอมเกรียนว่าพลางปัดมือพี่กันย์ออกห่าง..ไม่พอยังเอานิ้วผมมาเช็ดกับเสื้อตัวเองแรงๆ..อย่างไร้เหตุผลจนผมต้องขมวดคิ้ว..ทำไปเพื่อ????
“...ผมพอจะรู้จัก....นักดนตรีบางคน...” ขณะที่ไอ้คุณพี่โตกำลังขะมักเขม้นกับการตรวจเชื้อโรคบนมือผมและผมกำลังงงอยู่นั้น พี่กันย์ก็เปรยมาเบาๆ...ทำให้ผมหันไปมองหน้าเขาทันที...
“..พวกเขา...ก็เหมือนเรา...” เขาว่า..พลางเอมมือลูบหัวผม ไอ้คุณพี่โตลุกพรวด ปัดออกทันควันจนผมต้องทำหน้างงใส่อีกรอบ..อะไรกันน่ะ...
“...การจะเป็นนักดนตรีที่ดี..จิตใจต้องละเอียดอ่อน..ต้องอ่อนโยน..และมีอารมณ์ที่ลึกซึ้ง..ละเมียดละไม..” หลังจากโดนปัดมือทิ้ง พี่กันย์เลยหมดความพยายามในการแตะตัวผมอีก ได้แต่ยิ้ม แล้วมองหน้าผมอย่างอาดูร..
“..การมีจิตใจที่ละเอียดอ่อน..รู้สึกอะไรได้ง่าย..บางครั้ง...มันก็เกิดผลเสียได้..หากเป็นความสุข..ก็ไม่เป็นไร...แต่หากเป็นความทุกข์..เมื่อนั้น..พวกเขาจะมีปัญหา..”
“ ..เพราะสภาพจิตใจที่ละเอียดอ่อน เปราะบางเกินไป..เมื่อเกิดเรื่องอะไรที่ไปกระทบจิตใจ..ก็มักจะบาดเจ็บได้ง่ายกว่า..โดยเฉพาะ เมื่อเรื่องนั้น..เป็นสิ่งที่สำคัญต่อจิตใจ...”
“.......” ผมไม่พูดอะไร.นอกจากก้มมองนิ้วมือของตัวเองอีกครั้ง...ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงหนักหน่วงในใจ
“..อย่ากลัวไปเลย...เราไม่ได้จะใกล้บ้าหรอกน่า..” พี่กันย์ว่าพลางยิ้มให้ผมอีกรอบ...
“..ขอบคุณ...ครับ...” ผมเอ่ยปากเบาๆ..ขณะที่ยังมองนิ้วมือตัวเอง..กำมัน..แล้วคลายออกช้าๆ...
ใครอีกคนที่อยู่ด้วยแต่ไม่ได้พูดจาอะไรกระชากกระดาษออกจากมือผมแล้วเดินจ้ำพรวดๆออกไป ทำเอาผมเหวอทันที..พี่กันย์ก็รุนหลังผมให้ลุกขึ้นพร้อมกับหัวเราะเบาๆ...
“..โห...งอนเป็นกับเค้าด้วยแฮะ...”
ผมทำหน้าเบ้ งอน...ผู้ชายตัวควายๆคนนั้นน่ะเรอะ..ท่าทางมันน่ารักซะที่ไหน แต่ผมก็ได้แต่ถอนใจแล้วเดินตามไปทันที...
ที่ตามนี่ไม่ได้จะง้อ..แต่พี่แกดันเอาเอกสารขอเรียนต่อของผมไปด้วยน่ะเซ่..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“...พี่...พี่โตครับ...” ผมรีบวิ่งไปหาเค้าที่เดินจ้ำพรวดๆไม่สนใจใคร ปากก็ร้องเรียกไปด้วย รู้สึกอนาถที่ตัวเองเหมือนนางเอกละครหลังข่าวเข้าไปทุกที..แล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องไปตามง้อ..ไม่สิ..เพราะเอกสารของผมอยู่นั้นต่างหาก..
“..พี่...พี่คร้าบบบบบบ...” ผมลากเสียงยาวเฟื้อยพร้อมกับออกแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งไปดักหน้า ก่อนที่เค้าจะเดินออกจากบริเวณโรงฝึกไปในที่ๆคนพลุกพล่านให้ผมขายหน้าไปมากกว่านี้.. รายนี้ก็เหมือนกันไม่รู้จะจ้ำอะไรนักหนา ไม่ใช่หนังอินเดียน่ะครับ..ที่จะได้วิ่งง้อกันข้ามเขาสามลูก..อ้อ..ผมไม่ได้มาง้อ..มาเอาเอกสาร..อย่าเข้าใจผิด..
“..อะไร...” ชะงัก..แล้วกระชากเสียงอย่างไม่สำนึกถึงความผิด..ผมแอบเบ้หน้าเล็กๆกับน้ำเสียงเหมือนควายงอนนั่น..ไม่น่ารักหรอกน่ะ เหอะ..
“...ขอเอกสารผมด้วยครับ..จะเอาไปเขียนส่ง...” ผมว่าพลางแบมืออกมาข้างหน้า..ทำเอาพี่ท่านทำสีหน้างงวูบ..ก่อนจะยื่นมาให้ผมอย่างไม่พอใจ...บร๊ะเจ้า..จะซึนไปไหน?
“..ขอบคุณครับ...” ว่าพลางจะเดินหนี...อะไรครับ...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้มาง้อ..แล้วก็ไม่ใช่นางเอก..
“..เดี๋ยว....” พี่โตคว้าแขนผมหมับ..ออกแรงกระชากลากถูไม่เบานัก ไปยังหลังโรงฝึกที่มีแปลงเกษตรอยู่..เอ่อ...จะพาผมมารดน้ำผักใช่มั้ยครับ..
“..มึง...ตกลงมึงเป็นอะไรกันแน่..”
“..............” ผมเงียบ..ไม่อยากพูดถึงความอ่อนแอของตัวเอง..พี่โตชะงัก..สีหน้าโมโห..
“..ไม่บอกกุ..จะบอกแต่ไอ้กันย์ใช่มั้ย มึงน่ะ !! “ กระชากเสียงใส่ผมทันควัน จนผมต้องหน้านิ่ว..หนวกหูว่ะ.(อ้าว..เฮ้ย )
“...พี่เขาแค่ปลอบใจ..ไม่เกี่ยวอะไรด้วยครับ..” ผมตอบห้วนๆ..ไม่ทราบว่าจะมาซักไซ้ไล่เรียงกันทำไม ผมเป็อะไรกับคุณครับ เมียหลวงเรอะ..อ้อ...ตูเป็นเมียน้อยสิน่ะ...
...ลืมไปครับ...ผมเป็นแค่นอมินี...
“...อย่าลืม...ว่ามึงเป็นเด็กกู..อย่าออกนอกหน้าให้มันมากนัก !!..” เสียงกระซิบเข้มๆ...ทำให้ผมหน้านิ่วอีกรอบ..พร้อมกับหันไปสบตาคุณพี่โตที่ทำหน้าโหดใส่ เขามีสายตาวาววับ...
“..เข้าใจครับ...”
“..เออดี !! “
“...แต่ผมไม่ใช่ขี้ข้า..และก็ไม่ใช่ที่รองมือรองตีน..ช่วยเข้าใจกันด้วยน่ะครับ..” ผมบอกเรียบๆ..บอกแล้วไง..ว่าผมมันคนแบบไหน...จะทำร้ายร่างกาย จะเห็นผมเป็นอะไรก็ได้..แต่อย่าทิ้งผม..เพราะถ้าทิ้ง..ผมจะหันมากัดทันที...
ไอ้เนมก็สู้คนน่ะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย !!! (ตะโกนบอกตัวเองในใจอย่างฮึกเหิม)
“.....” ไอ้คุณพี่โตชะงัก...มองหน้าผมที่ยืนนิ่งก่อนจะร้องหึในลำคอ..
“..กล้าเล่นกับพวกกูงั้นสิ..มึงน่ะ...อยากลองของเหรอว่ะ...” ถาม พลางบีบคางผมแน่น..ออกแรงจนผมน้ำตาคลอ..เบ้หน้า...
“...ไม่ใช่ครับ..แค่ผมไม่ใช่หมา..” ผมบอกพลางสะบัดหน้าตัวเองออกจากมือนั่น..จากที่ตอนแรกเคยดีใจ..ตอนนี้กลายมาเป็นอะไรแล้วก็ไม่รู้...
“..แต่ถ้าลองหือกับกู..มึงได้ต่ำกว่าหมาแน่ !! “
“........” ผมไม่ตอบ..แต่มองหน้าพี่เขา..ไม่ยอมหลบตา..จนอีกฝ่ายถอนใจพรืด..
“เป็นห่าอะไรของมึง..งอนยังกะผู้หญิง...” เขาบอกทำเอาผมตาโต..นี่ไอ้เนมงอนเรอะ...เปล๊า ใครงอน..ไม่มี๊..อย่ามั่วครับ อย่ามั่ว..
“..ไม่ได้งอนครับ...” ผมปฏิเสธเรียบๆ ทำหน้าบูด..
“..หึ...ก็ดี...” คุณพี่โตร้องหึในลำคอ..ก่อนจะมองหน้าผมอีกรอบ..
“..ครั้งนี้กุจะยกให้..ถือว่ามึงใหม่..ยังไม่รู้อะไร..แต่ถ้ามีอีกรอบ..รับรอง กุจะให้มึงได้เจอนรกในคุก ของจริง...”
“.............” เป็นอีกครั้งที่ไอ้เนมได้แต่เงียบ..ไอ้ที่ผ่านมานี่..ไม่ใช่นรกมั้ย?..ไม่ลำบากเลยใช่มั้ย?..
“..มึงบอกกูมาวะดีๆว่าเป็นอะไรไป ไม่งั้นกุจะถีบมึงให้จมน้ำตายห่าในบ่อนี่ให้ดู...”
“...ไวโอลิน...” ผมอ้าปากบอกในที่สุด กับคนที่อยากรู้เรื่องชาวบ้านจนต้องเอาความปลอดภัยในชีวิตมาอ้าง ผมถอนใจ เตรียมตัวไม่ให้คลุ้มคลั่งถีบคนตรงหน้าให้ตกบ่อ ตัยหองแทนตัวเอง หากเขาหัวเราะเรื่องของผม..
“...นิ้วของของผม..มันยึด..เล่นไวโอลิน..ไม่ได้...อีกแล้ว...” แต่แค่เอ่ยปากพุด แต่นึกถึงต้นเหตุของน้ำตา..ขอบตาผมก็ร้อนผ่าว...น้ำเสียงสั่นไหว...
“........” อีกฝ่ายไม่พูดอะไร..นอกจากจะยืนมองเงียบๆ..
“.........” แค่นั้นก็พอแล้ว...ผมไม่พูดอะไรต่อ..ไม่ได้สะอื้นไห้..แต่น้ำตา...มันไหลพรากมาตอนไหนไม่รู้...
พี่โตเอื้อมมือมาดึงกระดาษเอกสารที่เริ่มยับยู่อีกครั้งมาจากมือผม เขาเอามันมาคลี่ดูผ่านๆ ยืนเงียบๆขณะที่ผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ..
แสงของดวงอาทิตย์พาดผ่านร่างของผมและเขา..แต่ไม่มีใครขยับไปไหน..ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปช้าๆ
...ไร้คำพูดปลอบใจ..ไร้ซึ่งถ้อยคำอ่อนหวาน...หรืออ้อมกอดอบอุ่น...
แต่แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ..ขอแค่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ขอบคุณสำหรับการติดตามจ้า :pig4:
-
สงสารอ่ะ
มีทางไหมที่ได้เล่นไวโอลีนอีก
มีทางไหมที่ได้กลับไปเรียนที่นอกคุกอีก
มีทางไหมที่จะมีคนช่วยให้ออกจากคุกและเพื่อนๆมาคบหาเหมือนเดิม
เป็นกำลังใจให้มาต่อไวไวนะครับ
รออ่านนะครับ
-
เรื่องราวน่าติดตามนะครับ
ทำให้รู้ในเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน
:undecided: :undecided:
-
เฮ้อ!!! เศร้า :m15: :m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11:
-
จะเอาอีก :z3:
-
:sad11: :sad11: :sad11:
สงสารเนมอ่ะ
อีพี่โตก็โหดซ้า
:z6: :z6:
-
ไอ้พี่โตจะโหดไปไหน !!! :z6:
-
โถ่ๆ น้องเนม ~~~ น่าสงสาร อยากเล่นก็ไม่ได้เล่น
ให้กำลังใจ คนแต่งคร๊า~~!! รออีกๆ วันนี้จะมีหลายๆตอนรึป่าว
-
อย่างนี้สินะที่เรียกว่า...ไม่ได้หวานจนเลี่ยน แต่เปี่ยมไปด้วยไออุ่น...
:o8:
-
สู้นะคะน้องเนม เด๋วก็เล่นไวโอลีนได้
พี่โตเราก็ไม่เถื่อนยางคิดที่คิดเลยเนอะ
มาต่อไวๆๆนะคะ
-
พี่กันย์ :m1: ไม่รักชีวิตเลยนะคะ
หมามันหวงก้างอ่ะคะ..........อย่าไปแหย่มันนะคะเด๋วมันกัดเอา อิอิ
ส่วนน้องเนม :เฮ้อ: โอ๋ๆๆลูก :กอด1: สักวันต้องเล่นได้ อดทนๆ
+1 คะ
-
นุ้งเนมน่าสงสารจริง ๆ
-
:angry2: งอนได้น่ารักมากเลย ไอ้พี่โต :เฮ้อ:
-
หวานปนขม ปะแล่มๆแบบนี้อ่านแล้วเพลินดี
-
อีพี่โตเมิงจะโหดอะไรนักหนาเนี่ย
สงสารน้องบ้างสิ
-
ถึงพี่โตจะโหด น้องเนมก็โปรดรักได้แล้ว :o8:
เขาทั้งเอาใจใส่และเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้(ถึงจะไม่หวานก็เถอะ) :กอด1:
-
แวะเข้ามาอ่านก่อนไปนอน
สุ้ต่อไป...ไอเนม
555++
มาต่อไวไวนะคร้าบ..
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากมายยยย :impress2: มาต่อไวๆน่ะค่ะ
พีโตนี่งอนเปนด้วยวุ้ย o22
-
เรื่องนี้สนุกมาๆเลยค่ะ o13
สงสารเนม
พอเข้าใจคนหัวใจดนตรี
สู้ต่อไปนะค่ะ
-
อยากอ่านต่ออีกยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากๆ เลย
รอนะค่ะ
-
o18 โหดหึง อะดิ พี่โต
รอตอนต่อไปอยู่ค้าบผม :z2:
-
เนื้อเรื่องแปลกมาก
สนุกมากเลย :man1:
-
สนุก น่าติดตามมาค่ะ อ่านรวดเดียว 11 ตอนเลย 55+ o13
-
หรือนี้ คือ สิ่งที่เจ้ รอคอย
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
o13
-
:o8:
หึงโหดจริงๆอ่า อิพี่โต
แต่ก็น่ารักดี อิอิ
-
ตามมาอ่านด้วยคน
อารมณ์ชั่วขณะของคนเรานี้แหละที่ร้ายที่สุด ทำให้เราทำได้ทุกอย่างโดยไม่ยั้งคิด
คิดแล้วก็สงสารเนมเหมือนกันอ่ะ แต่สิ่งที่ดีที่สุดตอนนี้ก็คือก้าวไปข้างหน้าอย่าถอยหลัง
เอาใจช่วย ติดตามด้วยคนนะ
ปล.แอบชอบพี่โตเหมือนกันน้า อิอิ :impress2:
-
มาต่อทีสิครับ
-
หึงไม่มีเหตุผลแบบนี้ก็ไม่ไหวนะครับ
คุณโตน่าจะรู้จักและเข้าใจคุณกันย์ได้ดี
-
ถึงมันจะรั่ว แต่ก็เศร้าใจลึกๆนะ เป็นอีกครั้งหนึ่งเลยที่ดีใจเพราะมันรั่ว :z3:
-
ง่ะ เอาเอกสารของเค้าไปดูแล้วจะช่วยไรเค้ามั้ยอ่ะพี่โต
ว่าแต่ว่า :impress2: เมื่อไหร่น้องเนมจิโดนพี่โตเลื้อยน้อออออ
:call: มาให้ด่วนเลยน้าาา
-
ว่าจะนอน มานั่งอ่านผ่านๆ ไปไป มามา เล่นที่เดียวจบ
สงสารอ่ะ ว่าที่นักไวโอลิน อย่างไงก็พยายามเข้าแล้วกันนะครับ ทั้งคนแต่ง ทั้งนายเอก
-
:o12: :o12:
แงๆๆๆๆๆๆๆๆ น่าสงสารอ่ะ
เราเองก้อยากเป็นนักดนตรี แต่ว่าเล่นดนตรีไม่เป็น
ถ้าหากสิ่งที่เรารัก เรากับเอื้อมไปไม่ถึง
มันคง..เจ็บปวด..น่าดู
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เอาใจช่วยน่ะ
รออ่านต่อค รับบ
-
o18 น้องเนมต้องเข้าใจว่าพี่โตเค้าแสดงเครื่องหมายสโดฟี่เอสสสสสสไว้ที่น้องเนมแล้ว :oo1:
-
โฮก ม่วนซื่นนนนน
ขอโทษที่มาช้านะฮ้า :z3:
ขอบคุณสำหรับรีค่ะ :กอด1:
ป้าคนเขียนฝากบอก ตอนนี้เดือดค่ะ จะดราม่า!!??
น้องเนมจะรับรู้ถึงอามรมณ์ดาร์กของเหล่าคนคุกอย่างจริงจัง กร้ากกกก แกจะเเอบรั่วไหม เนี่ยเนม :laugh:
ปล.จะวันพ่อเเล้ว ขอให้ทุกคนเเละคุณพ่อมีความสุขมากๆนะคะ :L2:
ไปอ่านเลยน้ออออ.
.
.
.
Imprison 12: ความจริง
“.เฮ้ย...พี่ ไปไหนมาว่ะ...” เสียงคุณพี่ทิน ขี้ปลาทองติดตูดไอ้คุณพี่โตดังขึ้นเมื่อผมลากสังขารตัวเองมายังโรงอาหารเพื่อกินข้าวกลางวันได้ในที่สุด โดยมีใครสักคนทำหน้ามุ่ยเดินนำผมอย่างอารมณ์บ่จอย..ซึ่งขอย้ำ..ว่ามันไม่ใช่ความผิดของผมซักนิด...
...ผมผิดตรงไหนอ่ะ..ที่ไปยืนร้องไห้แถวนั้นแล้วเผลอเหยียบแปลงผักเข้า..
....ผมผิดตรงไหน ที่เผอิญตัวเองเขียนเอกสารไม่เสร็จ เลยต้องให้คุณพี่โตมานั่งปลูกผักคนเดียว..
....ก็ผมไม่ได้ตั้งใจนี่นา...อย่าบ่นกันดิ..
“..เตะหมา...” ชะอุ้ย...พูดจาแบบนั้นแล้วกระแทกตัวนั่งบนโต๊ะโครม ขณะที่ผมเดินตามแล้วทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม..เดินไปนั่งอีกฝั่งซะไกลลิบ เพื่อป้องกันตัวเองจากวิถีกระสุน..แหะๆ...
“..มึงไปนั่งทำไมตรงนั้น..ทำเรื่องแล้วหลบเหรอว่ะ..” เสียงนั่นทักผมที่กำลังเนียนๆนั่งอยู่..แหม..ทีแบบนี้ล่ะตาไวจังน่ะ..
“...ไอ้เนม..มึงไปก่อเรื่องไรไว้ว่ะ..” ไอ้คุณพี่ทินถาม..แต่แค่ถาม..จำเป็นมั้ยว่าต้องตบหัวกบาลผมไปด้วย ยิ่งตอนนี้มันเหี้ยนไปแล้ว ยิ่งเจ็บกว่าเดิม ชิ
“..ผม..ไม่ได้ตั้งใจ..” ผมงึมงำตอบ..ก็ใครจะรู้ล่ะฟ่ะ ไอ้เราก็นั่งขี้มูกโป่งเพลินๆใครจะคิดว่าแค่ขยับนิดเดียว ขาจะลงไปปักใส่ขี้เลนบวกกับต้นผักกาดเข้าให้..
“..ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ..” อ้ากกกกกกก ด่าแล้วก็ตบหัวผมอีกแล้ว ไอ้คุณพี่ทินโว้ยยยยย ได้ทำอะไรให้ครับ มาตบหัวผมทำไม ถ้าหัวล้านไปน่ะ..ฮึ่ม...
“..พอแล้ว...” โอ้..มีคนมาช่วยชีวิตผมล่ะ ซาบซึ้งจริงๆน่ะ...แต่พอหันไป...เอิ่ม....
....ไม่รู้ว่าจะขอบคุณ..หรือว่าด่าดีฟร่ะ...
คนที่บอกประโยค..พอแล้ว...ก็คือคุณพี่กิต..ซึ่งถ้าบอกดีๆก็คงดีอ่ะน่ะ..แต่คุณพี่ดัน..บอกแล้วกำแขนไอ้คุณพี่ทินแน่น..ไม่พอๆ..แถมยังออกแรงบีบซะจนผม...
....ผมยังขนลุก..
“...เฮ้ย !!! ไอ้กิต อะไรของมึง..” ไอ้คุณพี่ทินโวยพลางสะบัดมือออก ขนาดพี่แกไม่ได้ขาวน่ะ ยังเห็นเป็นรอยมือชัดเจนเลย ไอ้คุณพี่ทินทำหน้าโมโหใส่พลางตั้งท่าจะเอาเรื่อง..เออ..เป็นผมๆก็ทำ..
โครม !!!!
“..เลิกกัดกันได้แล้ว...” เสียงโต๊ะคว่ำดังลั่นสนั่นโรงอาหาร ทำเอาเสียงจ๊อกแจ้กเงียบกริบและผู้กระทำก็ยืนมองสีหน้าเหี้ยมๆ ส่งไปยังมนุษย์สองคนที่ยังออกอาการ กัด กันไม่เลิกรา..
“..ไอ้กิต..มึงทำอะไร...” ไอ้คุณพี่โตถาม..สายตาโหดๆมองไปยังพี่กิตจอมซาดิสต์..หมอนั่นมองหน้าผม..สลับกับมองหน้าพี่โตจบท้ายด้วยการมองหน้าไอ้คุณพี่ทิน..แล้วถอนใจเฮือก..
“...โทษที...”
“..มึงอย่าเอานิสัยเก่าตัวเองมาใช้..” พี่โตเอ่ยเสียงเรียบๆก่อนจะมองมาทางผม “..แล้วมึง..อย่ามายุ่งกับของๆกู..”
..คำพูดนั่นทำเอาผมชะงัก..ตัวชาวาบ..
“..ไอ้เนม...มึงมานี่...”
ว่าพลางก็ลากถูผมที่กำลังนั่งเอ๋อๆไปอย่างรวดเร็ว..อะไรกันเนี่ย..มันเป็นความผิดผมรึไงที่มีผู้ชายมาแย่ง..เอ้ย...ที่พี่ๆเขาทะเลาะกันอ่ะ..
“..ไปทำเสน่ห์อะไรพวกมันว่ะ..ถึงได้มีแต่คนหลง..” นั่นสาบานซิว่าปาก...คือผมไม่ได้ต้องการจะให้ใครมาหลงแต่อย่างใดน่ะ..แล้วไอ้ที่มีผู้ชายมาปลื้มนี่..น่าดีใจงั้นสิ..???
“..จะไปรู้เหรอ..” ผมสวนกลับด้วยอารมณ์บ่จอยนัก..แล้วนี่อะไรเนี่ย..ลากผมมาที่ไหนอีกน่ะ..มีแต่เสื้อผ้าถูกซักแขวนเรียงรายไปหมด..ดูยังกะม่านรูด..ชะอุ้ย..ไม่ใช่ๆ..
“..ถุย...เห็นว่าโดนโอ๋เข้าหน่อยล่ะทำเก่งเชียวมึง..” ว่าพลางเอนหลังพิงผนังตึก หัวเราะหึหึ ทำท่าเหมือนถูกใจอะไรนักหนากัน ไม่ได้ถูกตามใจจนเหลิงครับ..แต่คุณกูทนไม่ได้แล้วต่างหากว้อย..ที่จะมาถูกด่าถูกท่ารุนแบบเนี๊ยะ...
“..มึงโดนคดีอะไรน่ะ?..” จู่ๆก็หันมาถาม..บรรยากาศดีงั้นเหรอ..ถึงได้...
“..ฆ่าคนตาย...” ผมตอบเรียบๆ..เบือนหน้าหนี..
“..เหอะ...” มีอะไรน่าหัวเราะ..
“..มึงดูอะไรโน่น..” ว่าไม่พอยังลากคอผมอีก..แค่กๆ..เสื้อรัดคอซะแทบขาดอากาศหายใจ..แต่ภาพที่ผมเห็นนั่นทำเอาอึ้ง..จนลืมเรื่องอากาศหายใจไปเลย..
...นั่นมัน...
“...ทำไม...?....” ผมถามออกมาอย่างยากลำบาก..ลำคอแห้งผาก..ตาเบิกกว้าง...
“..ถามทำไม..ไม่เคยเห็นเหรอ..” คนพูดหันมามองหน้าผมที่กำลังอึ้ง..สายตายังเบิกกว้างมองไปยังอีกมุมของเสาอาคารที่มีผ้าสีขาวบังไว้นิดหน่อย แต่ก็ยังชัดพอที่ใครก็ตามจะมองเห็นอยู่ดี..
“..ก็...พี่เขา....”
“.ทำไม..” ไอ้คนพาผมมาดูถามด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก..
“..เมื่อเช้าเขายัง..ยังมาที่นี่..อยู่..เลย....” ผมถามออกไปตะกุกตะกัก..ไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเลยซักนิด...
“..ไหนบอกว่าเป็นพวกเดียวกัน..แล้วนั่นมันอะไร..ทำไมพี่ไม่ช่วยเขาล่ะ...” ผมถามออกไป ชี้ไปยังภาพที่คนตรงหน้าให้มองอย่างทนไม่ไหว ..ไม่เข้าใจ..ก็ไหนว่าเป็นพวกเดียวกัน..แล้ว..แล้วทำไม..
“..หึ..” คนตรงหน้าหัวเราะขบขัน..เหมือนคำถามของผมเป็นเรื่องตลกนักหนา..ก่อนจะหันมามองหน้า..
“..นี่มึงฆ่าคนตายจริงๆเหรอ?...ปัญญาอ่อนขนาดนี้..”
“..แล้วทำไม..มันเป็นเรื่องที่น่าปลื้มรึไง...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ถามล่ะ....” ผมร้องถามไปอย่างไม่พอใจไม่สนจะครับหรือสุภาพอะไรทั้งนั้น ความสงสัยหงุดหงิดปนคับข้องใจยังอึกอักอยู่ในหัวอก..กับภาพที่ผมเห็นและกับท่าทีของคนตรงหน้า..มันอะไรกัน...
“..คิดว่าที่นี่เป็นสวนสนุกรึไงว่ะ...”
“......................” ไม่น่าเชื่อว่าคำตอบนั่นทำให้ผมสะอึก..พูดไม่ออก
“..คิดว่าตัวเองมีคนคุ้มกะลาหัวแล้วจะสบายเรอะ...” พี่โตว่าพลางมองหน้าผมที่อึ้งจัด “..กุจะบอกให้เอาบุญน่ะไอ้เด็กใหม่...ไม่มีใคร..ช่วยคนโดยไม่ได้ประโยชน์หรอก....”
“...อายุขนาดมึงเห็นโลกมาแค่ไหน?..คิดว่านี่กำลังเล่นขายของกันเหรอว่ะ...ในนี้มันก็เหมือนโลกจำลองของข้างนอกโน่น..คิดว่าโลกนี้มันจะสดใสสวยงามเหมือนกับที่ไอ้ปัญญาอ่อนแต่งเพลงลวงโลกมาให้มึงเล่นเรอะ.. “ คนตรงหน้าว่า พลางก้มลงเก็บก้อนหินขนาดเขื่องมาไว้ในกำมือ..
“..ไอ้เมฆมันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน..ไม่ใช่เรื่องที่กุจะยุ่ง..มันจะให้ใครเอาตูดก็ช่าง..ตราบใดที่มันทำงานให้กุเสร็จ..” เขาว่าพลางโยนก้อนหินนั่นขึ้นลงแบบไม่สูงนัก ก่อนจะเสยะยิ้ม..มองหน้าผม...
...ด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก...
“..ดูมันไว้เป็นตัวอย่าง..เดี๋ยวไม่นาน..มึงก็ต้องเจอแบบเดียวกัน...”
ว่าแล้วก็เขวี้ยงก้อนหินนั่นไปยังมุมเสาที่มีร่างของผู้ชายสองคนกำลังคลอเคลียกันอยู่ แรงเหวี่ยงนั่นส่งให้ก้อนหินไปกระทบศีรษะชายอีกคนที่ผมไม่รู้จักจนเลือดอาบ..
เขาล้มลงช้าๆ ในมือยังถือซองสีขาวๆแปลกตาไว้ ขณะที่เมฆมีสีหน้าชาเฉย เอามือเปื้อนเลือดของตัวเองเช็ดที่เสื้อของชายคนนั้น ในมืออีกข้างมีมีดสั้นๆที่สะท้อนแสงแดดให้เห็นไกลลิบกับซองสีขาวในมืออีกสองซอง..
เมฆหันมามองทางผม..รอยยิ้มของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึก เขายิ้มให้พวกเราบางๆขณะที่ดึงมีดออกจากสีข้างของผู้ชายที่ล้มพับลง..แล้วเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ...
พร้อมๆกับผู้ชายข้างกายที่หันมาแสยะยิ้มให้ผมอย่างไร้ความปราณี
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อึดอัด...
ปวดหัว...
หายใจไม่ออก...
มือสั่นระริกของผมกำก้านช้อนในมือไว้แน่น ขณะที่ก้มลงตักอาหารตรงหน้าเข้าปากอย่างเงียบเชียบ เสียงหัวเราะที่ดังมาเป็นระยะของผู้คนรอบโต๊ะยังสวนกันไปในอากาศ แต่ก่อนผมคิดว่ามันไม่ได้แปลกแตกต่างอะไร แต่มาวันนี้..กลับเป็นวันที่ผมรู้สึกว่า..เสียงหัวเราะพวกนี้..มันน่าขยะแขยงที่สุดในโลก...
สายตาเยาะหยัน รู้ทัน ของผู้ชายคนนั้นยังเหลือบมองมาเป็นระยะ ทำหน้าตารื่นเริงรู้สึกดีจนคนเห็นอย่างผมยังอยากจะอ้วกออกมาแทน อาการรื่นเริงไม่หยี่ระ ยิ่งมองเห็นเท่าไหร่..ยิ่งน่าขยะแขยง..ยิ่งน่ารังเกียจ...อยากจะเดินหนีไปให้พ้นๆ...วิ่งไปให้ไกล..
..ถ้าหาก...
มือหนาคว้าแขนหมับ..ขณะที่สายตาของผมยังจับจ้องไปยังภาพเบื้องหน้าอย่างไม่อาจละสายตา..เสียงกระซิบนุ่มๆ..แต่ราวกับเสียงของภูตผีปีศาจ..
“ อย่าคิด..จะไปบอกให้ใครรู้..ถ้าข่าวรั่ว..กุเอามึงแน่...”
“..พวก...พี่..มัน....” ผมกัดฟันกรอด ร่างทั้งร่างสั่นระริก..มองหน้าเขาอย่างผิดหวังระคนไม่พอใจ..
“..หึ..จะอะไรก็ช่าง..แต่มึง..ถ้าคิดจะปูดบอกใคร..หรือแม้แต่ออกจากกลุ่มล่ะก็..” นัยน์ตาสีเข้มนั้นหันมามองหน้าผม เย็นยะเยียบจนไม่อาจมองถึงก้นบึ้ง..น่ากลัว..แทบไม่กล้าขยับ..
“..มึงจะได้รู้..คำว่าตายทั้งเป็น..มันเป็นยังไง...”
คำพูดนั้นยังดังก้องอยู่ในสมอง ผมก้มมองเมนูอาหารในจานหลุมของตัวเอง..สีแดงของมัน..เหมือนกับสีเลือด...เลือดที่ผมเคยสัมผัสเพียงครั้งเดียว..แต่ก็จำไปจนตาย...
....ภาพร่างของผู้ชายคนนั้นนอนแน่นิ่งยังติดตามาจนถึงตอนนี้ ร่างของเขามีเลือดสีแดงเข้มอาบไปทั่ว..มันเจิ่งนองเหมือนน้ำ..ไหลรินออกมาราวกับไม่สิ้นสุด..เศษซากไม้มะฮอกกานีของไวโอลินที่ผมรักยังกลาดเกลื่อน..บางอันยังอยู่บนร่างของเขา..ปัก..ทิ่มแทงลงบนร่างกายของผู้ชายคนนั้น..สายตาของผมพร่ามัวมองเครื่องดนตรีที่ตัวเองรัก...ซึ่งตอนนี้มันผุพังลง..กลายเป็นเศษซาก..กลายเป็นของที่ใช้ทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง...
ร่างสั่นเทาของน้องสาวที่ผมกอดไว้ยังร่ำไห้ไม่หยุด..ขณะที่ผมพยายามรวบรวมเศษซากของไวโอลินที่แตกกระจาย..โดยที่มือของตัวเอง..ยังเปื้อนเลือดสีแดงฉาน..
....เปื้อนจนไม่มีวันล้างออก..
อึก..!!
อาการคลื่นเหียนตีเข้ามาอย่างกะทันหัน เพียงแค่คิดถึงมือที่เปื้อนเลือดของตัวเอง ผมแทบจะยั้งมันไม่อยู่..แต่ก็พยายามอดทน..มือของผมกำช้อนแน่นจนแทบจะหัก ฝ่ามือมีเหงื่อซึม..ทั้งสั่นระริก...
ครืด...
“...ไอ้เมฆ..มาแล้วเหรอ...เป็นไงมึง...” เสียงทักนั่นทำให้ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองหน้าของคนที่มาใหม่ เมฆยักไหล่อย่างสบายๆ สีหน้าปกติ..ปกติ..จนคนมองอย่างผมแทบบ้า..
จากใบหน้าสวยๆที่ผมหลงใหลได้ปลื้ม..ตอนนี้..มันช่างให้ความรู้สึกแตกต่างกับตอนเช้าลิบลับ..แค่ผมเห็นหน้าเขา ภาพเมื่อเช้าก็เหมือนจะวกกลับมาอีกครั้ง..ภาพของเขาที่กำลังคลอเคลียกับผู้ชายอีกคน..กอด..จูบ..และมีอะไรกัน..ก่อนจะจบลงกับการทำร้าย..รึอาจจะลามไปถึง ฆ่า..ด้วยซ้ำ...
....แค่ผมมองแล้วยังอยากจะอาเจียน อยากรู้เหลือเกินว่าเขาทนมาได้ยังไง..
...เขาทนกับชีวิตที่ต้องเอาตัวเข้าแลก..แล้วเอาชีวิตคนอื่นเพื่อใครคนนั้นได้ยังไง...
ผมมองหน้าคนๆนั้นที่หันไปคุยกับเมฆอย่างเคร่งขรึม..แต่สายตาของทั้งสองคนนั้นวาววับ..มุมปากประดับรอยยิ้มยินดี..ที่น่าสะอิดสะเอียนที่สุด...
...ดูมันไว้เป็นตัวอย่าง...อีกไม่นาน..มึงก็จะเจอแบบเดียวกัน...
ทันทีที่สบสายตาเข้มๆคู่นั้น..สายตาเย้ยเยาะนั่นก็เหมือนจะบอกย้ำผมกับประโยคที่ตัวผมเองจำได้ขึ้นใจ...
...อีกไม่นาน...ผมก็จะกลายเป็นเครื่องมือของคนพวกนี้....
ผมเงยหน้ามองผู้คนรอบกายที่ยังคุยกันเฮฮา...สายตาที่เคยนับถือ ชื่นชม เปลี่ยนไปแล้ว..
....และจะเปลี่ยนไปตลอดกาล...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“..เฮอะ..ทำอะไรมันว่ะ..” เมฆร้องขบขันในลำคอ มองไปยังร่างของเจ้าเด็กใหม่ที่นั่งนิ่ง ใบหน้าที่เคยร่าเริงสดใสจนน่าอิจฉาเมื่อเช้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด..ถึงจะไม่ได้ใส่ใจอะไร..แต่ก็อดอยากรู้ได้อยู่ดี..
“..โชว์ของมึงเมื่อกี้ไง...” บอกพลางหันไปมองหน้าเจ้าคนที่ถูกพุดถึง แม้จะนิ่ง..จะเงียบ ไม่มีท่าทีอะไรเหมือนทุกที..แต่เขาก็สังเกตเห็นประกายตาที่เปลี่ยนไป จากที่เคยมีชีวิตชีวา มองหน้าหัวเราะเฮฮากับพวกลูกน้องของเขาอย่างร่าเริง เจ้าเด็กคนนั้นกลับนิ่ง มือกำช้อนแน่นในมือ..มือที่เขาเห็น..ว่ามันสั่นระริก..
“..โถ..จะรับน้องทั้งที..เล่นซะไก่ตื่นเลยว่ะ..แล้วจะใช้งานมันได้เรอะ..” เมฆว่าพลางมองเด็กหนุ่มต่อยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือกเขาก็ยิ่งนึกขบขันปกสมเพช
“..ไม่ได้ก็ต้องได้สิว่ะ...” โตเอ่ย พลางยักไหล่ช้าๆ “..แล้วกุจะให้มันเดินของเร็วกว่าเดิม..ไอ้กิตสันดานเดิมมันออกอีกแล้ว..”
“..อ้อ..เพราะอย่างนั่นล่ะสิ..” เมฆพยักหน้าหงึกๆ “..ไอ้สันดานนี่...” เจ้าตัวบ่นงึมงัม..
“..เออ..แล้วเรื่องที่ให้มึงไปจัดการ..เอาให้เรียบร้อยแล้วกัน..” โตไม่พูดอะไรต่อนอกจากสั่งเรียบๆ ทำให้เมฆตวัดสายตาค้อนเล็กๆใส่..ออกปากบ่น...
“..จะไม่ให้พักกันเลยรึไงว่ะ..” เขาว่างึมงำ “..ก็รู้อยู่ว่างานนี้ไม่ง่าย..จัดการไอ้วิทย์ให้ก่อน..แล้วไอ้กันย์..มึงก็รู้ว่ามันเคี้ยวยาก..”
“..เออ..กุมีวิธีแล้วกัน...” เอ่ยรับคำ พลางมองไปยังร่างเล็กๆนั่นอีกครั้ง...คราวนี้เขาได้เห็นแววตาประหลาดนั่นอีกครา..ดวงตาที่ไร้ความสดใส มีชีวิตชีวา..ดวงตาที่แห้งผาก..มองมาทางเขาเพียงแว้บเดียว..ก่อนจะเมินไปทางอื่นอย่างไม่อยากพบเห็น..
...ท่าทางนั้นทำให้เขานึกหงุดหงิดใจ..โตขมวดคิ้ว..มองไปยังเจ้าคนที่ยังยั่วโมโหเขาแบบไม่รู้ตัวอย่างไม่คลาดสายตา..ก่อนจะเข่นเขี้ยวไม่พอใจ..
“...มึงเอามันไปจัดการไอ้กันย์...” โตสั่งเรียบๆ พลางมองหน้าเมฆที่กระพริบตาปริบๆอย่างแปลกใจด้วยความชาเฉย..
.
-
ต่อๆ
Imprison 13: เลือดสาดดดดดดดดด
“..เฮ้ย..พี่โต..นายเรียกว่ะ..” เสียงเรียกของคุณพี่โวยดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาถือไม้กวาดทางมะพร้าวกวาดพื้นเงียบๆ พอได้ยินเสียงนั้นผมชะงักทันที เงยหน้าไปมองไอ้คุณพี่โตที่ยืนถือไม้กวาดเต๊ะท่าอยู่แถวนั้น ผู้ชายคนนั้นชะงักกับคำบอกเล่าที่ได้ยินก่อนจะเขวี้ยงไม้กวาดลงพื้นดังโครม
“..หมาที่ไหนคาบไปบอกอีกล่ะ..” พูดแล้วหันมาสบตาผมที่ยืนมองอยู่..ทำเอาไอ้เนมสะดุ้งเฮือก..
หึ..คิดว่าคนอย่างผมจะมีปัญญาไปบอกใครรึไง
“..อะไรล่ะพี่..ออกจะโจ่งแจ้งปานนั้น..ไอ้หมาเฝ้าห้องพยาบาลมันไปเจอ เห็นว่ายังไม่ตายมั้ง..” คนบอกเล่าข่าวสารทำหน้าแสนรู้ใส่จนผมยังนึกระอาแทน ขณะที่ไอ้คุณพี่โตสถบดังๆอย่างอารมณ์เสีย.
“..ไอ้เวรนี่..เสือกไม่เข้าเรื่อง..”
“..จัดการมันซะเลยมั้ยพี่..จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ขวางหูขวางตาชิบ..”พี่ทินว่าพลางดึงแขนเสื้อตัวเองขึ้นจนถึงกล้ามล่ำๆดำๆของคุณพี่แก..อืม..สักยันต์หนุมานด้วยนิ..แต่คงเร็วกว่าตำรวจไม่ได้ล่ะสิถึงได้มาแอ้งแม้งอยู่ที่นี่..
“..ไม่ต้อง..เรื่องจัดการ กุวางคนไว้แล้ว..” ว่าพลางหันมามองผมอีกรอบ..ทำเอาผมหนาวสันหลังยะเยือก....อย่าบอกน่ะ...ว่าเป็นกรู..T^T
“..แล้วเอาไงพี่..นายเรียกแล้วน่ะ “
“..เออ...เดี๋ยวกุไป..” ว่าพลางเดินมาทางผม ที่พยายามอย่างยิ่งในการทำตัวล่องหน ไม่เป็นที่เตะตาใครโดยเฉพาะไอ้คนๆนี้..
หมับ !!!
“..มึงไปกับกู..” เสียงเหี้ยมๆกระซิบข้างหู..ทำเอาผมแทบร้องไห้..
“..ทำไม..ผมไม่ได้....”
“..เมื่อกี้มึงอยู่กับกูตอนเชือดไอ้นั่นนี่..หึ..ลองมาเป็นพยานให้กุหน่อยจะเป็นอะไรไป...” เสียงกระซิบนั้นทำให้ผมยิ่งเครียดมากกว่าเดิม ตัวโตๆกึ่งเอนกึ่งพิงกับร่างของผมโดยพาดแขนหนาเอาไว้กับไหล่ของผม ก้มลงกระซิบแผ่วเบาแต่แฝงการข่มขู่เอาไว้อย่างชัดเจน..
“..พี่...ผม....” ผมเบ้หน้า..รู้สึกเหมือนตัวเองจะร้องไห้.แต่ทำบาปมานอกคุกก็มากพอแล้ว นี่ขนาดมาอยู่ในคุก ยังต้องให้ผมทำเลวซ้ำรอยเดิมอีกรึไง..
“..มึง...” มือหนาบีบคางผมไว้หนักๆสายตาเย็นยะเยือกไร้ความเห็นใจจ้องสบมองผมอย่างเฉยชา..ทว่ามันกลับแฝงอาการข่มขู่ไว้อย่างชัดเจน “..ถ้าไม่อยากตาย..อย่าพูด...ถ้าไม่อยากติดคุกเพิ่ม..อย่าแส่เรื่องไม่เป็นเรื่อง..ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนไอ้เมฆก็มากับกู..เร็วๆ!!!!...”
พูดแล้วก็กระชากแขนผมไปอย่างไม่ไยดี ไม่สนสายตางวยงงและเต็มไปด้วยคำถามของคนในแกงค์ของตัวเอง ผมเห็นพี่กิตลุกขึ้นมาเหมือนจะเข้ามาหา แต่โดนพี่ทินพี่แมกและคนอื่นๆดึงตัวเอาไว้อย่างรวดเร็ว.. ส่วนผมก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามแรงลากจูงนั้นไปอย่างไร้ความรู้สึก..
...กล้าพูดว่าจะไม่ให้ผมเป็นเหมือนเมฆงั้นเหรอ?...
...คำพูดของคนๆนี้..มันไม่น่าเชื่อถืออีกแล้ว...
“..สรุปว่า..ตอนนั้นนี่..อยู่กับ...เขา...สิน่ะครับ...” คำพูดเรียบๆง่ายๆแต่ทำเอาผมหน้าชาดังมาจากปากผู้ช่วยผู้คุมรายเดิม..พี่กันย์..ที่ตอนนี้กำลังนั่งเขียนอะไรยิกๆอยู่..
“..เออ...” บอกเปล่าไม่พอ ยังเอามือมาลูบต้นคอผมขึ้นๆลงๆชวนให้ขนลุกพรึ่บอีก..ผมเม้มปากแน่น ไม่หันไปมองเขาซักนิด..ไอ้การแสดงบ้าบอนี่..มันชวนขยะแขยงจริงๆ..
“..แล้วแถวไหนเหรอครับ..”
“..พูดเหมือนไม่รู้น่ะ..เวลาจะเอานี่..มันที่ไหนล่ะ..” พูดเรียบๆแต่ชวนขนลุกกว่าเดิมด้วยประโยคนั้น..คำพูดแสนจะน่ารังเกียจยังคงดังออกมาจากปากคนๆนั้นอย่างต่อเนื่อง..ผมหน้าชา..จนไม่รู้จะอายยังไง ขณะที่คนข้างๆยังไม่มีท่าทีกระดากอาย..
ผมเม้มปาก ลอบขยับตัวอย่างนึกแสยงในอก..ผมไม่ได้รังเกียจที่เขาทำท่าทางแบบนี้..แต่ผมรังเกียจการกระทำของเขา...
คิดแล้วอยากจะหัวเราะใส่หน้าตัวเองให้ลั่น..
...สวนสนุก...คำพูดของผู้ชายคนนั้นมันทำให้ผมคิดได้ในที่สุด..
ใช่...ที่นี่ไม่ใช่สวนสนุก...
นี่เป็นที่ของผู้กระทำผิด..เป็นที่กักขัง...คนที่มีความผิด..คนที่ทำร้าย..ทำลายชีวิตคนอื่นอย่างผม..
แล้วจะหวังอะไรจากที่นี่..จะหวังอะไรจากคนที่พบในสถานที่แห่งนี้..
....คนดี...ที่คอยช่วยเหลือคนอื่นงั้นเหรอ?
..น่าขำ...ตัวผมที่คิดแบบนั้น...
แล้วเป็นยังไง..มาตอนนี้กลับถูกดัดหลัง..หักหลังจากคนที่ตัวเองคิดว่าดีนักหนาซะจุกไปหมด..
ไม่พอยังถูกลากไปพัวพันกับเรื่องชั่วๆของคนเลวๆพวกนี้อีก...
“..งั้นก็แถวใกล้ๆกัน..ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอ?..” ผมชะงักกับคำถามที่ดังขึ้นพลางหันไปมองหน้าคนถามที่ยังทำสีหน้าไร้ความรู้สึก พลางจดอะไรยิกๆต่อไป แต่คนตอบก็หน้าด้านกว่า ยังคงก้มหน้าก้มตาไซ้เหาจากซอกคอผมไม่เลิก สัมผัสวูบๆวาบๆแถวต้นคอ...ชวนขยะแขยงซะจนอยากจะอ้วกออกมาด้วยซ้ำ..
...ผมหลับตาลงช้าๆ..เกลียด....ผมเกลียดคนๆนี้จริงๆ...
...คนที่ผมเคยไว้ใจ..เคยชื่อถือ..มาตอนนี้กลับทำลายความไว้ใจนั้นซะย่อยยับคามือ..
..ความรู้สึกของคนที่ตกจากที่สูง...จุกแค่ไหน..เจ็บแค่ไหน...ผมก็เพิ่งจะมารู้ก็วันนี้เอง...
“..ได้ยิน...” คำตอบนั้นทำเอาทั้งผมทั้งพี่กันย์ชะงัก หันไปมองหน้าคนพูดทั้งคู่ จอมวายร้ายในสายตาผมเอนตัวบนเก้าอี้นุ่มๆ พลางเอามือโอบไหล่ผมไว้ ด้วยสีหน้ากวนๆกึ่งกะลิ้มกะเหลี่ยที่ชวนโมโหสุดๆ...
“..ได้ยินแต่เสียงครางน่ะ..จะบอกให้ก็ได้น่ะว่าเป็นยัง....”
“..พี่ !!!..” ผมหน้าแดงก่ำ เอามืออุดปากไอ้คนตรงหน้าไว้แทบไม่ทัน โกรธจนแทบพูดไม่ออก ปากคอสั่น..ไอ้ปากปีจอเอ้ยยยยยย..
“..งั้นเหรอครับ..”ส่วนคนจดก็ยังนิ่งได้โล่จนผมอยากร้องไห้ใส่..
“..ถ้าอย่างนั้น..ก็แสดงว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องสิน่ะครับ..ขอโทษที่รบกวนเวลา..แล้วก็...” พี่กันย์ว่าเมื่อเห็นไอ้เจ้าพี่โตบ้านี่ดึงผมลุกขึ้นจากโต๊ะ เมื่อทราบว่าการสอบสวนจบลง เขาถอนใจ..
“..ช่วยเรียกคนที่ยืนฟังอยู่หน้าห้อง..ให้เข้ามาด้วยแล้วกัน...”
ว่าแล้วก็หันไปหยิบกระดาษมาเรียงๆกันสนใจกับงานของตัวเองต่อไป..ผมทอดสายตามองร่างนั้นที่ยังนิ่ง...ความจริงแล้ว..ในที่แห่งนี้..จะมีคนที่ดีกับผมจริงๆซักกี่คนกัน...
...หรือกระทั่งผู้ชายที่เป็นดั่งเทพบุตรตรงหน้า..เนื้อแท้แล้ว..จะเป็นดั่งพญามาร..
แกร๊ก....
“..เรื่องมากจริงๆ...” เสียงก่นด่าของใครบางคนหน้าประตูทำให้ผมชะงัก ละสายตาจากผู้ชายในห้องพยาบาล..พอไอ้คุณพี่โตเปิดประตูออกไปผมก็เจอร่างของเมฆยืนทำหน้าเบื่อๆอยู่ตรงนั้น เขาหันมามองหน้าผมที่กำลังถูกลากออกมา กับหน้าของคนลากที่ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อน..ดวงตาขุ่นเคืองไม่พอใจ..ก่อนจะบ่นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่ผมเพิ่งออกมาเมื่อกี้..
..แต่ผมก็ยังทันได้เห็นแววตาร้ายๆของคนสองคนที่สบกันเพียงชั่ววูบ..ทำเอาผมใจหายวาบ..มองตามประตูห้องที่ปิดลงอย่างร้อนรน..
ผมนึกถึงใบหน้าและท่าทางของผู้ชายในห้องนั้น...พี่กันย์....ผู้ชายที่คอยดูแลผม..
...เขาไปทำอะไรให้ใครเมื่อไหร่...เขาไปทำให้คนๆนี้ขุ่นเคืองตั้งแต่ตอนไหน..
ผมหันไปมองหน้าไอ้คุณพี่โตที่ลากแขนผมออกมาจากห้องอย่างไม่สบายใจ..สายตาของเขาไร้แววอนาธรร้อนใจ..มุมปากปรากฏรอยยิ้มระรื่น...ทำเอาผมหนาววาบในใจ...
...จะทำเลวอะไรกันอีก..
“..หึ...ทำหน้าเหมือนจะตาย...” คนที่ลากผมออกมาบ่นเมื่อเห็นผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวด..ผมไม่หันไปมองหน้าคนพูดเสียด้วยซ้ำ..ไม่สนใจแรงบีบแขนที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ..ได้แต่เดินตามเขาไปเงียบๆ...ไม่ถามหรอกว่าไปที่ไหน..ในเมื่อผมมันเป็นแค่หมากตัวนึงในมือ...ก็แค่เด็กโง่ๆที่ถูกหลอกใช้..จะจูงไปซ้ายลากไปขวา รึจะทำอะไรก็ตามใจสิ
“..ไปอาบน้ำ...” เขาว่าพลางลากแขนผมเข้าไปในห้องขัง เพราะเมื่อเราสองคนออกมาแล้ว บรรยากาศก็เริ่มเย็นลงแล้ว ตะวันเริ่มคล้อยต่ำ..ท่าทางใกล้จะมืดแล้ว..
“..แล้วข้าว...” ผมเงยหน้ามามองท้วงงงๆ..นับแต่เข้ามานี่..ผมยังไม่ได้กินข้าวให้อิ่มจริงๆเลยซักมื้อ..
“..เดี๋ยวค่อยมากิน...” ว่าพลางลากแขนผมไปอีกแล้ว..ผมหน้าบูด..พยายามสะบัดแขนหนีแต่ไม่เป็นผล..เลยได้แต่บ่นลมๆแล้งๆไปตามเรื่อง..ฮึ่ย....ถ้าแขนหลุดมาน่ะ..พ่อจะงับเข้าให้.
แต่ผมก็ได้แต่ทำหน้าแบบนั้นแล้วเดินตามไปอย่างไรทางเลือก อะไรกันว่ะ(ครับ) ตอนเช้ายังขู่ผมจะเป็นจะตายอยู่เลย แล้วตอนนี้มันอะไร ใจอ่อนเรอะ ถึงได้พาผมลากไปโน่นไปนี่ มาทำดีใส่ หึ...ประทานโทษ สมองคนน่ะครับไม่ใช่ปลาทอง จะได้ความจำสั้นลืมง่ายว่าใครไปทำอะไรไว้ให้น่ะ..
ผมเดินดุ่มๆไปเอาของใช้ที่จำเป็นในห้องขังของตัวเอง แล้วก็จรลีตามท่าน ที่ยืนทำหน้าอารมณ์เสียไปอย่างไม่พอใจเช่นกัน แล้วพอมาถึงห้องอาบน้ำ ..ก็อย่างว่าล่ะครับ คนอื่นเค้าไปกินข้าวกันหมดแล้ว บรรยากาศเลยวังเวงวิเวกโหวงเหวง..เหลือแค่ผมกับเค้าแค่สองคน..
ผมเหลือบมองคนข้างๆที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินไปเปิดก๊อก เอาหัวไปรองตรงนั้นแล้วเปิดน้ำใส่หัวตัวเองซะสุดแรง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วสะบัดไปมาอย่างแสนเท่ห์..
...เออ ยอมรับว่าเท่ห์อยู่หรอก..แต่ถ้านับการกระทำที่ผ่านมาล่ะก็..เฮอะ !!...
ขอบอกว่าตอนนี้ ต่อให้คนตรงหน้าจะหล่อจะเท่ห์แบบไหน จะเหมือนดาราปานใด ไอ้เนมก็กรี้ดไม่ลง...
...เฮอะ..เกลียดมันว้อยยยยยยยยยย....
“..ยืนมองทำไมว่ะ..ไหนบอกจะกินข้าว..จะทำไรก็ทำ...” หันมาบ่นใส่ผมซะตาเขียว...เออ..คนเราพูดอะไรแล้วไม่เคยจำเลยน่ะ..ไหนเคยบอกอะไร..บอกว่าห้ามตูถอดไงล่ะ ฮึ..
ผมยืนกระฟัดกระเฟียดใส่คนพูดอยู่สักพักก็สำเหนียกได้ว่าไร้ประโยชน์ เมื่อคนตรงหน้าถอดเสื้อผ้าตัวเองออกเหลือแค่กกน.กางเกงในตัวเดียวต่อหน้าผม ทำเอาผมหน้าแดงวาบ..หันหลังกลับแทบไม่ทัน..ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ช่วยหน้าบางซะมั่งเหอะ..มาถอดให้เห็นโต้งๆแบบนี้..หน้าด้านเกินจะทนจริงๆ เหอะ..
ผมได้แต่บ่นงึมงำในใจเมื่อเห็นหุ่นสุดเท่ห์ที่ยังเห็นแวบๆผ่านหางตา....ตัวสูงๆล่ำพอประมาณ หน้าตาหล่อๆยืนเก๊กปล่อยฟีโรโมนเป็นนายแบบกางเกงในรอสโซ่..คิดพลางก้มมองหุ่นตัวเอง..ถ้ารายนั้นเป็นนายแบบกางเกงใน ผมก็คงเป็นได้แค่นายแบบผ้าอ้อมเด็ก..
คิดแล้วมีแต่อารมณ์เสียเลยไม่อยากคิด ผมจึงถอดเสื้อออกแบบเก้ๆกังๆ..ตามด้วยกางเกงสีเดียวกันแบบประดักประเดิด..ก็ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถอดเสื้อผ้าให้ใครดูนอกจากแม่นี่ครับ..ใครจะไม่อายกันเล่า..
“..มึงทำอะไรอยู่เนี่ย..จะอาบก็รีบอาบ...เป็นตุ๊ดรึไง ยืนอายอยู่ได้..” บ่น..บ่นเป็นหมีกินผึ้งเชียวเวลาใครทำอะไรไม่ทันใจ ผมแอบเบ้หน้ามองไปทางคนที่กำลังสระผมสบายใจแฮ..อยากจะทักเหลือเกินว่าหนังหัวที่มีผมติดแค่นั้นจะสระหาอะไร..ขี้กลากคงอยากจะขึ้นอยู่หรอก..หึ..(ตกลงเค้าสะอาดรึแกซกมกห๊ะ)
ผมได้แต่เม้มปากไม่พอใจ..ก่อนจะหันไปจัดการตัวเองบ้าง..รีบๆทำอะไรให้เสร็จๆซะจะได้รีบไป มาอยู่กับคนแบบนี้นานๆพาลจะเกลียดขี้หน้ามากกว่าเดิมไปซะเปล่าๆ
...แต่ไอ้เด็กขี้กางอย่างผม..ถึงจะเกลียดเค้าไปอีกคน หมอนี่ก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก...
ผมก้มตัวสระผมตัวเองเงียบๆ หูก็เงี่ยฟังเสียงน้ำสาดสะบัดจากคนข้างกาย ชั่วขณะหนึ่งหัวสมองก็คิดไปถึงตอนที่เข้ามาในสถานที่นี้เป็นครั้งแรก..แปลกจังน่ะ...ผมก็คิดแบบนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว..มีเหตุผลอะไรเหรอ?..ที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นเข้าหาและรับผมมาอยู่ในกลุ่ม ให้เป็น..เด็ก...ของเขา...
...ทั้งที่เพิ่งเข้ามาแท้ๆ..ผมกลับไม่กลัว...นั่นสิน่ะ..น่าแปลกจริงๆ..ทำไมผมไม่กลัวกันน่ะ...ใครหลายคนก็เคยทักไว้แบบนั้น..ก็คงเพราะผม..ยังเป็น เด็ก อยู่ล่ะมั้ง...
..เด็กอย่างผม..เด็กที่ยังไม่รับรู้ถึงสังคมของการแก่งแย่ง เห็นแก่ตัว..ของผู้ใหญ่..
..เด็กน้อยที่ยังไม่รู้ถึงคำว่า ผลประโยชน์ และการ ใช้ประโยชน์จากคนๆหนึ่ง..
..เด็ก...ที่รู้สึกเหมือนกับการอยู่ในนี้คือสวนสนุก...ทั้งที่ความจริงมันคือนรก..
..ตื่นเต้นยินดีกับสิ่งแปลกๆใหม่ๆที่เข้ามา..ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มที่คนอื่นหยิบยื่นให้ แท้จริงมันคือความมาดร้ายที่น่ารังเกียจ..
...เด็กอย่างผมนี่...มันโตแต่ตัวจริงๆ...
ความเจ็บแปลบบริเวณเบ้าตาทำให้ผมชะงัก..ความคิดทั้งหมดพลันหยุดลงเมื่อรู้สึกปวดแสบแวดร้อนบริเวณเบ้าตา..มันอาจจะดีกว่าถ้าเป็นน้ำตาเหมือนทุกที...แต่ทว่าตอนนี้ผมกำลังสระผมอยู่ต่างหาก !!!
“...อูย.....” ผมร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว แสบปวดเบ้าตาจนอยากร้องไห้ มือได้แต่ความสะเปะสะปะเพราะไม่เห็นภาพใดๆ..
“..ไอ้เวรนี่...ขนาดหัวมีผมแต่นั้นยังจะอุตส่าห์เอาแชมพูเข้าตาอีก..ใส่ทำพ่อมึงเยอะแยะอะไรนัก...” เสียงของคนๆเดียวที่อาบน้ำอยู่กับผมดังลั่นข้างๆตัว พร้อมกับความเย็นที่ลามตั้งแต่หัวจรดเท้า..ไอ้พี่บ้านี่มันเทน้ำใส่หัวผมซะเต็มเหนี่ยว..แต่หัวผมมันเป็นแชมพูอยู่น่ะเฟ้ย..
“..อุ๊บ...อ่ะ..แค่กๆ....พะ..พี่....แค่กๆๆๆ...” ผมสำลักกระอักกระไอจนตัวสั่น หลับตาปี๋ มือพยายามจพหยุดไอ้คนที่เทน้ำใส่หัวผมด้วยความหวังดี(?)แบบไม่ยั้งเอาไว้ แต่ว่ากลับไม่เป็นผล...กระแสน้ำเย็นๆที่รดมาเรื่อยๆทำเอาผมแทบจะขาดอากาศหายใจ แต่ทางรอดสุดท้ายของผมก็เปิดออก เมื่อมือของผมคว้าไปถึงวัตถุอะไรสักอย่างในตัวเขา ผมออกแรงดึงขณะที่เท้าสะเปะสะปะพลิกลับจนต้องเอนหลังกระแทกพื้น..
พรืด...ตุ๊บ....
ผมหล่นวืดลงบนพื้นทันทีที่เสียงการทรงตัว มือซ้ายที่ถืออะไรซักอย่างมองเห็นมันกองมาตรงข้อเท้าคนตรงหน้า ขณะที่ผมเบิกตากว้าง มองผ่านท่อนขาที่เต็มไปด้วยขนหน้าแข้ง ขึ้นไปยังขาอ่อนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ..แล้วก็......
พรวด... !!!!!
“..ว้ากกกกกกกกกก.....” ไอ้เนมตาลีตาเหลือกลุกพรวดออกมาจากพื้นที่อันตรายโดยเร็ว..มือข้างนึงก็กุมจมูกตัวเองพลางดิ้นหนีหนอนตัวยักษ์ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า คือผู้ชายรูปหล่อ ล่ำ หน้าตาดี มีกล้ามพอประมาณ กำลังยืนอึ้งมองผมอยู่ ในสภาพ...
หนอนชาเขียวห้อยโตงเตงเลยว้อยยยยยยยยยยยยยยย...
แต่นั่นยังไม่เรียกว่าน่าอายที่สุด เพราะสิ่งที่น่าอายที่สุดนี่มันอยู่ที่ผม..ผมที่กำลังกุมจมูกตัวเอง ที่สร้างผลงานกระฉูดออกมาปรี้ด....ทันทีที่เจ้าหนอนยักษ์นั่นออกมาให้ผมเชยชมด้วยซ้ำ...
....ผมมองหน้าเขา...ส่วนเขา...ก็มองหน้าผม....
ผมหน้าแดง...แดงจัด แดงแป๊ด~~~~ ชนิดที่ชาตินี้ไม่เคยหน้าแดงได้ขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ...
...สาบาน...ว่านับแต่ลืมตาดูโลกมานี่เป็นความอับอายที่สุดในชีวิตของผมแล้ว...
อ้ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เลือดกำเดาบ้า จะไหลออกมาทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมพยายามเช็ดเลือดสีแดงๆที่น่ารังเกียจเป็นที่สุดในตอนนี้ออกจากใบหน้าและขาของผู้ชายตรงหน้า แต่ขาล่ำๆนั่นกลับขยับหนี พร้อมกับที่ผมรู้สึกถึงรังสีดำทะมึนด้วยแรงพิโรธของใครสักคนที่ไม่ต้องเดา เดือดปุดๆบริเวณเหนือศรีษะที่เต็มไปด้วยฟองแชมพูของผม...
“..ไอ้เนมมมมมมมมมมมมมมม เหี้_ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเอ้ย !!!!!!!!!!!! “
....................................
ขอบคุณที่ติดตามจ้า :pig4:
-
^
^
^
จิ้ม
โอ้ววววววววว กำลังมันส์เลย แต่ทำมัย มันน่ากลัวขนาดนั้น ทำมัยต้องมีอะไรไม่ดี ๆ ชั่ว ๆ อยู่ข้างในนั้นอีกอ่ะ ชะตากรรมเนมจะเป็นงัยเนี่ย
-
12
โหหหหหหหหห พี่โต ใจร้ายมาก ทำกับน้องเนมงี้ได้ไง
ใช้น้องเนมเป็นเครื่องมือเหรอ :z6:
แล้วพี่โตจะเสียใจถ้าหาก เนมคนเดิมไม่มีอยู่แล้ว เพราะคุณได้พรากเอาความใสซื่อบริสุทธิ์ ความสดใส
ไปหมดแล้ว
:sad11: ถ้าเกิดพี่โตให้น้องทำเรื่องที่เลวร้าย กลัวว่าเนมจะไม่หลงเหลือตัวตนอยู่เลย
ตุ๊กตายางที่ไร้ชีวิต :เฮ้อ:
หวังว่าไอ่พี่โตคงคิดได้นะ
-----------
13
ตอนก่อนหน้านั้นเครียดๆๆ มาตอนนี้เลืิอดสาดด จริงๆๆ
เจอหนอนชาเีขียวพี่โตเข้าไป
อ๊ากกกกกกกก ไอ้เลือดกำเดาบ้า 555555
ช่างเป็นใจไหลออกมาให้เจ้าของได้อับอายได้เวลาจริงๆๆๆ :haun4: :pigha2:
-
:o12: ทำไมพี่โตช่างโหดร้ายกับน้องเนมได้ขนาดนี้ :angry2:
:pighaun: แม้กระทั่งตอนอาบน้ำยังทำให้น้องเนมเลือดไหลเลย :z1:
-
ตกลงเนมหื่นกว่าพี่โตอีกเหรอ :o8:
ถึงกับเลือดสาดเลยอ่ะ :m25:
-
โถ น้องเนม
คงจะ :pighaun:
-
ตกลงจะให้น้องเนมทำแบบนั้นจิงน่ะพี่โต???
:z3:
น่าสงสารน้องม๊ายยย
แต่ดูท่าหนอนชาเขียวของพี่โตเนี่ยจะดีจิงอะไรจิง
น้องเนมเลือดกระฉูดเลยทีเดียวเชียว อิอิ :pighaun:
-
เฮือกกก มาตามอ่านด้วยคน ด้วยความรู้สึกที่ อืมมมม ได้ฟิวไปอีกแบบนะ o22
-
เนมเอ้ย :m25: :m25: :m25:
อีพี่โตใจร้ายได้อีกอะ
สงสารเนมอะ :o12: :o12:
-
อ๊ายยย นุ้งเนมทำอะไรลงไปเนี่ย
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ เลยค่ะ :z1:
แต่บางช่วงอ่านแล้วงง :a5:
กันย์คู่กะเมฆอ่ะเปล่า :impress2:
-
:a5:
อ่านแบบงงๆ ไม่ค่อยเข้าใจ เกิดไรขึ้น...แต่นั่นแหละคือสเน่ห์ของเรื่องนี้...
ยังบอกไม่ได้ว่าใครดี ใครเลว... รอดูเหตุการณ์กันต่อไป... :เฮ้อ:
-
โดยสภาวการณ์มันป็นเรื่องเครียดแต่พ่อนำเสนอโดยนู๋เนมแล้วมันดูซอฟลง :z2:
-
ตอนนึงมีหลายอารมณ์จริงๆ :laugh:
เนมทำอะไรลงไป๊ ตอนต่อไปจะโดนพี่โตทำไรบ้างเนี๊ย :sad4:
-
น่าติดตามมาก
พระเอกนี่จะโหดไปไหนนนนนน อย่าทำอะไรเนมนะ ไม่งั้น :beat: :z6:
...
แหะ ๆ รอติดตามตอนต่อไปคับ ^^
-
อิพี่โตโหดโครต
-
มาให้กำลังใจครับ
-
ชอบมากเลย
มาต่อใวใวครับ
รออยู่
-
น่าสงสารเนมจัง เพิ่งติดคุกแค่ 2 วันเอง
แต่เหมือน 2 ปีเลย แต่มีเรื่องทั้งนั้นนนนน++ :m25:
-
ว๊ากกก เนม น่ารักอ่ะ :serius2:
-
ก่อนอื่นต้องขอ :z6: พี่โตก่อน
ใจร้ายกับน้องได้ไง
แล้วอีกอย่างคือ
เมื่อไรจะมีฉาก :oo1: ซะทีอ่ะ
หุหุ
-
ชีวิตในคุก น้องเนมคงต้องปรับตัวอีกมาก
ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น ตามน้ำไปก่อนแล้ว
กันนะน้องเนมที่น่าสงสาร ....
ว่าแต่ว่า เลือดกำเดาที่ไหลออกมาเนี่ย
เพราะเห็นยักษ์ตาเดียวนี่หรอ :m25:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
ทั้ง หื่น ทั้ง โหด
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอ่อาน่ออ น่ะ ครับบ
o13 o13 o13
:call: :call: :call:
-
:fire: :angry2: :serius2:
ไอ่พี่โตแกต้องการอะไรจากน้องอีกเรอะ อยากให้เป็นเดะเดินยา อยากให้เอาตัวเข้าแลก
เพื่องานหรือทำอะไรก็ได้ให้งานแก่สำเร็จชิมิ มันจะเลวเกินไปแล้วนะ :z6: :z6:
ไอ่คนใจร้ายพอถึงวันนั้นจริงๆแกจะทนได้เรอะสงสารน้องเนมอ่ะ :m15: จะเปลี่ยนใจไม่อยากมีสังกัดคงไม่ทันแล้วสินะ
ถึงที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นแต่มันคือสนามจำลองโลกแห่งค.จริงที่สุดขั้วแต่..ทำไมถึงได้ทำลายค.เชื่อใจของน้องมันไป
ได้ล่ะ............ :beat: :z6:
ไอ่พี่โตแกคิดจะทำอะไรกันย์อ่ะ... :เฮ้อ: มันขวางหูขวางตาแกมากชิมิ อั๊ยยยยยยย :sad4:
ส่วนนุ้งเมฆกู่ไม่กลับแล้วสินะ...แหมทำงานถวายหัวจริ๊งจริง :serius2:
เจ้าเนมหนูต้องเจออะไรอีกและล่ะลูก :เฮ้อ:
+1 คะ
-
ชอบๆอ่านะคับ
รีบๆมาต่อด้วยนะคับ
-
เพิ่งมาอยู่แค่สองวัน น้องเนมจะได้ปั๋วแล้วเหรอ
-
แอบเกลียดพี่โต
แต่ตอนสุดท้ายนี่มัน
ค้างได้ใจจริงๆ
-
อยากอ่านต่อแล้วสิ
เพราะมันสนุกมากๆๆๆๆๆๆ
-
ฮาครงเนมเลือดสาดนี่แหละ
-
อิพี่โตเลวววววววววววววคอดดดดดดดด :beat: :beat: :beat:
คิดจะเอาน้องเนมสุดแสนจะน่ารักเป็นเดะส่งยาเหรอ
ฝันไปเถอะ
-
.....น่าติดตามค่ะ ขอไปอ่านก่อนนะ..... แต่รู้ว่าอะหุหุ .... รอตอนต่อไปด้วยเลยดีกว่า....
-
คุณพี่โตโหดจังหว่า :angry2:
แล้วคุณเนมไร้เดียงสาได้อีก :กอด1:
เอาใจช่วยเนม+ไรทฺเตอร์
สู้ๆ :L2:
-
:z6:
ไอ้พี่โต
แต่ตอนเลือดสาดเนี่ย
เป็นเพราะเลือดกำเดาน้องเนมกระฉูด
เมื่อไหร่จะเลือดสาดเพราะแบบอื่อนมั่ง
อิอิ
-
o13 o13
waiting. . . . . . . . . . . . . . . . ..
-
.....อ่านทันแล้วค่ะรอตอนต่อไปนะคะ .... น้องเนมน่ารัก อยากเลี้ยงน้องบ้างจัง....
-
มารอค่ะ
:L2:
-
อย่าทำไรพี่กันต์นะไอ้พี่โตไม่งั้นเจอ :z6:
พี่กันต์กับเนม อยู่ฝ่ายคุณธรรมเหมือนกัน
อยากให้คู่กันมากกว่าให้เนมคู่กะไอ้เลวพี่โต
เปลี่ยนตัวประเอกเถอะนะ ๆๆๆๆ :m15:
-
ยังไม่มาอีกเหรอ อยากอ่านต่อจริงๆ น๊า >.<
-
:call: :call: :call: :call:
-
เนมเอ้ยยยย
เอาแล้วมั้ยล่ะ
ซวย!!!!!
รีบๆมาต่อนะน้า รออยู่
-
กะลังเครียดไปกะน้องเนมอยู่ดีๆ
ปรากฎว่ามีหนอนชาเขียวออกมาซะงั้น
จะให้เครียดซักตอนม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
จะโดนอะไรอีกล่ะเนี่ยะ
น่าสงสารเนมจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
...มะไหร่จะมาซะทีน้า ..... รอน้องเนม
-
สนุกจังอ่ะ
แบบเคยอ่านพวกชีวิตในคุกมาบ้าง...มานโหดร้ายอ่ะนะ
พอมาอ่านแบบนิยายก้อแอบหวังว่ามานจาไม่โหดร้าย(และคงจบแบบแฮปปี้)
คนเขียนเก่งจังความรู้แน่นด้วยอ่ะ
ปล. ชั้นหวังมากไปมั้ยเนี่ย....
-
เหอ..แล้วมันจะเปนไงต่ออ่ะ
รีบมาลงนะคับ
-
กำลังตามอ่านอยุ่ค่ะ
ท่าทางน่าสนุก
^^
ขอบคุณค่ะ
-
:z2: เข้ามารอคับ
-
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ มาช้า แฮ่ๆ :impress3:
ขอโทษทุกคนไว้ด้วยง้าบบบบบ
งั้นไถ่โทษ
เอาขนมไปกิน พร้อม :กอด1:
.
.
.
Imprison14:No way ouT
ความเงียบโรยตัวลงอย่างช้าๆ เมื่อตาสบตาแล้วไม่มีฝ่ายใดเอ่ยคำ...
สองร่างที่เผชิญหน้ากันยามไม่มีสองคนที่ชอบทำเรื่องวุ่นวายอยู่เสมอในสายตาของร่างสูง กันย์วางคลิปบอร์ดที่มีกระดาษแปะทับอยู่ลงช้าๆ สายตาของเขามองมายังร่างเล็กจ้อยของผู้ชายที่เดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าหวานฉายแววเบื่อหน่าย ดวงตายังคงมีความชิงชังฉายชัด...
เขาถอนใจช้าๆ ขยับตัวบนโต๊ะ รู้สึกใจหายวาบและกระส่ายกระสับไม่น้อย..ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว..ที่เขาไม่ได้คุยกับคนตรงหน้า ด้วยสถานะเช่นเดิม...
เสียงครูดของเก้าอี้ดังช้าๆ...พร้อมกับร่างของคนตรงหน้าทรุดตัวลงนั่ง...
...กอดอก...เหลือบมองหน้าเขา..แล้วเฉย...
กันย์มองท่าทีของอีกฝ่าย เขาก็ได้แต่ถอนใจแรงๆอีกรอบ กับคนที่เคยควบคุมทุกอย่างได้..ก็มีแต่คนๆนี้ล่ะมั้ง ที่ยังทำให้เขาเสียความมั่นใจอยู่เสมอ..
“....เป็นยังไงบ้าง???...” คำถามนั้นเรียกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหันมามองแค่แว้บเดียว..แล้วอีกฝ่ายก็หันหนี..
“...มีอะไรจะถามก็ถามมา..อย่าเรื่องมาก...” เสียงห้วนๆ เอ่ยตอบ..ไม่สนใจคำถามที่แสดงความห่วงใยสักนิด เมฆตวัดสายตาจ้องเอาเรื่องคนตรงหน้า..บุรุษที่แม้ไม่ได้อยู่ในชุดขาว..แต่ตัวตนที่แท้จริงก็ยังฉายชัด..
“..แต่คุยกับพี่..มันยากนักรึไง..”
ครืด.... ปัง !!!!
“..หุบปาก...มึงไม่ใช่พี่กู !!! “
ร่างเล็กๆถลาเข้ามาหาพร้อมกับมือที่กระชากคอเสื้อเขาเต็มแรง กันย์สบตาคู่นั้นอย่างตระหนกเล็กๆ ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็จ้องมองมาอย่างไม่ยอมลดละ..ด้วยแววตาแห่งความไม่พอใจ..เคืองโกรธ..
...ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ... ในหัวสมองพลันคิดถึง อดีต ที่ผ่านพ้นมาเพียงไม่กี่ปี..แต่นานชั่วกัปชั่วกัลป์..สำหรับตัวเขา...
...น้องชายที่แสนดีและน่ารักคนนั้น..คงไม่มีแล้วสิน่ะ...
เสียงหอบหายใจดังก้องในห้องเงียบๆ..กันย์ยังคงนิ่ง หลับตาลงไม่ได้มีท่าทีจะโต้ตอบหรือตกใจแต่อย่างใด ขณะที่เมฆเม้มปากแน่นดวงตาวาวๆจ้องสบกับใบหน้าที่สงบนิ่งของคนตรงหน้า..ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่พลุ้งพล่านอยู่ในอก..เริ่มสงบลงเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นปิดลง..
...เพียงวูบหนึ่งที่ดวงตาคู่สวยสั่นไหวด้วยความร้าวรานใจ..เขามองใบหน้าที่หลับตาพริ้มนั้น..ความเจ็บปวดรวดร้าวก็เริ่มเสียดแทงเข้ามาในใจ..
...ทำไม..ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
ขอบตาปวดร้าวระบม..เปลือกตาร้อนผ่าว..
อยากจะร้องไห้ตะกุยตะกายทำร้ายคนตรงหน้าให้สาสมกับความเจ็บปวดชอกช้ำทั้งหมดที่มี..แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ดังที่ใจหวัง..
...อยากให้คนๆนี้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของเขา..รู้สึกถึงความโกรธเกลียด เคียดแค้นที่ยังคงอยู่ในอกนี้ ไม่จางหาย..
...อยากให้ต้องพบเจอสิ่งเดียวกับที่เขาเจอ..แล้วจะได้รู้..รู้จักนรกที่เขากำลังเผชิญอยู่ในอก...
.....เปลือกตาบางพลันหรุบต่ำลงช้าๆ มือผละจากคอเสื้อของร่างสูง กลับไปทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างรวดเร็วด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ราวกับคนสิ้นแรง...
...แต่อย่างไรเขาก็ทำไม่ลง...
กันย์ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงขยับกาย พร้อมกับแรงกระชากที่ลำคอหายไป ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ..มองไปยังร่างตรงหน้าที่หลับตาลงราวกับคนสิ้นแรง...
เขาจะออกปากพูดบางอย่าง..แต่พอดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นปรากฏ กลับพูดไม่ออกขึ้นมาซะเฉยๆ...
“...มีอะไรจะถามก็พูดมา..อย่ายืดยื้อน่ารำคาญ..”
“........” กันย์มองหน้าของคนพูดแล้วก็ได้แต่นิ่ง...เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอื้อมมือหยิบคลิปบอร์ดที่เป็น งาน ของเขาขึ้นมา...
“...ทำอะไรลงไป..รู้ตัวบ้างไหม?..” ชายหนุ่มเอ่ยช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังดวงตาที่ตวัดมามองสบ..เมฆเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ..สวนขวับ..
“..เรื่องของกู !!! “
“..เรื่องของเมฆน่ะใช่..แต่ไปทำร้ายใครแบบนี้มันถูกรึไง !! “ เขาถอนใจพลางถามดังๆ
“........”
“..แล้วยังไปทำแบบนั้นอีก...เมฆ..อยู่คนล่ะแดนกันแล้วยังจะยอมเขาแบบนั้น..มันก็สองสามปีมาแล้ว..รู้อยู่หรอกว่าเขาช่วยเรา..แต่ช่วยโดยการลากเข้ามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ มันดีแล้วรึไง?..”
“..หุบปาก !! จะช่วยใครมันก็เรื่องของกู..” เมฆขึ้นเสียงแว้ด ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสบตาคนตรงหน้า..
“..ไม่ใช่ผมแล้วอย่ามาพูด..ไม่เคยเจออย่างกูมึงอย่ามาเสือก !!! “ เด็กหนุ่มตวาดลั่น ดวงตาคลอเอ่อไปด้วยหยดน้ำใส เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น..วันคืนที่มีแต่นรก..วันเวลาที่เขาโดนกดขี่ข่มเหง..
“..พูดแบบนี้แล้วช่วยอะไรได้เหรอ?..มันช่วยอะไรได้บ้าง..ก่อนที่มึงจะเข้ามา รู้มั้ยว่ากุเจออะไร มึงรู้มั้ยว่ากุเหมือนอยู่ในนรก..ทุกอย่างมันเป็นเพราะใคร เพราะใคร !!!!!! “
เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับข้อมือที่กระชากเสื้อเขาร่างของคนตรงหน้าแรงๆ เมฆรู้สึกว่าอารมณ์ของเขายิ่งรุนแรงเมื่อสบตาคู่นั้น.งดวงตาที่ยังคงสงบนิ่ง..ความเย็นชา..ที่เขาเกลียดนักหนา..
“..เข้ามาทำเป็นคนดี..ทำเป็นคนน่าสงสาร..แต่ผมไม่มีวันลืมหรอกว่าพี่ทำอะไรไว้..ทำลายครอบครัวผมไม่พอใช่มั้ย?..ถึงต้องส่งผมไปให้ไอ้เลวนั่น..ถึงต้องพาผมไปอยู่ในนรก..พี่รู้มั้ยว่าชีวิตผมมันบัดซบแค่ไหน..มันเลวร้ายแค่ไหนตั้งแต่มีคนอย่างพี่เข้ามา !!!! “
“..เมฆ !!!..” กันย์ร้องตะโกนใส่คนที่กำลังพร่ำเพ้อไม่หยุด..มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดนั้น..ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกรู้สา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกผิด..แต่เขาก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
..กระทั่งคำขอโทษ..ยังไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะรู้ว่ามันไม่เพียงพอ..
“..ต่อให้ทำยังไง..ผมก็ไม่มีวันหวนกลับไป..อย่ามายุ่งกับผมอีก..” ร่างบางเหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้อีกคราเอ่ยขึ้นชาๆ รามือจากลำคอของร่างสูง ยืดตัวขึ้นช้าๆ พูดออกมาอย่างไม่แยแสสีหน้าของคนมองสักนิด..
“..ไม่ว่าไอ้เมฆจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ...มีหน้าที่มาสอบสวนก็ทำไป..ยังไง...คนอย่างผมมันก็หนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก..”
“..อ้อ...แล้วไอ้เด็กใหม่ที่เฝ้าดูแลนั่น...โทษทีน่ะ..ที่มันจะ ไม่รอด..จากงานแบบนี้เหมือนกัน...”
“...จะให้ทำยังไง..ถึงจะเลิกทำเลวซักที...” กันย์ออกปากถามออกมาอย่างเหลืออด มองไปยังร่างเล็กๆที่เขาคิดเสมอว่าเป็นดั่งน้องชายเป็นครอบครัว คนสุดท้าย ที่เขาเหลืออยู่ แล้วนี่อะไรกัน..
“..ถ้าโกรธพี่..แค้นพี่...ก็บอกมา..อย่าทำแบบนี้..อย่าทำร้ายตัวเอง..ไม่สงสารตัวเอง..ไม่สงสารพี่ ก็สงสารพ่อแม่บ้าง..คุณลุงคุณป้าเขาจะคิ....”
“..พ่อแม่ผมเลิกนับผมเป็นลูกตั้งแต่รู้ว่าผมเข้าคุกแล้ว..หยุดพล่ามซักที !!! “ ร่างเล็กตวัดสายตามาจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ..ใบหน้าเหมือนจะร้องไห้..
“..ลูกชายของเขา...ไม่ใช่ผม!!!..”
หมับ...
อ้อมแขนหนาที่กอดรัดร่างกายของตัวเองไว้เป็นสิ่งที่เมฆคิดไม่ถึง เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนของร่างสูง ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ..
ทั้งที่สมองสั่งการให้รีบผลักออกแล้วอ้าปากด่าต่อไป..แต่ใจ..กลับสั่นไหว..
...ความเจ็บปวดอ้างว้างที่ไร้ใครเหลียวแล..เมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่น...มันเหมือนจะพลิกฟื้นคืนพลังให้กับหัวใจที่แห้งแล้งของเขา..
..เมฆ หลับตาลงช้าๆ...
ในหัวสมองคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านพ้น..กับคนๆนี้ไม่ใช่เหรอ?..ที่เขา...
ก๊อกๆๆๆ..
“..ไอ้กันย์..มึงสอบเรื่องเสร็จรึยัง..เลยเวลามาแล้ว..จะปิดห้องพยาบาล...”
เสียงตะโกนของผู้คุมทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก เมฆรีบผละกายออกห่างด้วยดวงหน้าที่แดงจัด ขณะที่กันย์ขยับตัวกระแอมกระไอ..
“..ครับ..อีกไม่นานก็จะเสร็จแล้วครับ..”
ผินกายมาหาเด็กน้อยของเขาอีกครา กันย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างเล็กๆนั่งหันหลังตัวแข็งทื่อ..ทำเอาเขาอดยิ้มไม่ได้..
มือหนาวางลงตรงพนักพิง อีกข้างวางโอบไหล่บาง ก้มหน้าลงไปหาช้าๆ..
“..เมฆ....”
“.........”’
“...จะต้องให้พี่ทำยังไง..เราถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม..” เสียงกระซิบแผ่วเบาแฝงความเจ็บปวดข้างๆหู..ทำให้คนฟังเม้มปาก..ก้มหน้าต่ำลง..
“....แต่ถึงจะโกรธพี่..จะเกลียดพี่..ก็อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้..ได้ไหม?..”
“.........”
แก้มขาวขึ้นสีเรื่อ..ริมฝีปากแดงเม้มแน่นด้วยความกังวล..หากแต่เมื่อคนที่เรียกแทนตัวเองว่า พี่..โน้มกายเข้ามาใกล้...จะเพราะความเคยชิน..ความอ่อนไหวหรืออะไรเขาก็ไม่รู้..จึงได้แต่ปิดเปลือกตาลงช้าๆ...เมื่อสัมผัสถึงริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ทาบลงมาแผ่วเบา...
เมื่อจูบนุ่มๆแต่หอมหวานผละจาก แขนหน้าจึงกอดร่างบางไว้อีกครา คราวนี้เมฆหันไปกอดอีกฝ่ายเต็มตัว..หลับตาพริ้ม...
กันย์ยิ้มน้อยๆ ยกมือลูบศรีษะอีกฝ่ายเบาๆ..อย่างยินดี..
...เมฆหลับตาพริ้ม..ก่อนที่เปลือกตาจะเปิดออกอีกครา..
ทอดมองไปยังแผ่นคลิปบอร์ดที่เขียนว่า..ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง...แล้วยกยิ้มมุมปาก...
....เกมส์นี้..ง่ายกว่าที่คิด...
.........................................................................
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า :pig4:
-
เหว๋อออออออ ลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน น่าสงสาร และอยากอ่านต่อมากกกกกกกกกก
-
เห้ออ ตกลงน้องเมฆนี่ยังงัยค่ะ ใจอ่อนจริงหรือแกลังทำเพื่อให้พ้นผิด :a5:
ชอบตอนที่ 12 มากเลยค่ะ กระฉากอารมณ์สุดฤทธิ์ จากที่กำลังลั๊นล้าเหมือนลืมไปว่าฉากหลังเป็นคุก นึกว่ารร.ประจำชายล้วนซะอีก
พอเจอฉากโหดอีพี่โตเข้าไป ยังกะโดนจิกหัวขึ้นมาตบซ้าย ตบขวา แล้วราดน้ำเย็นซ้ำ ตาสว่างเลยค่ะ(ทั้งหนูเนม ทั้งคนอ่านเลยมั้ง) :z6:
-
สองคนนี้อืมรู้จักกันมาก่อน :m15:
แต่ความออนโยนของกันย์ยังเซาะไปไม่ถึงใจเมฆเลย
-
:z3:พีกันต์ มี something wrong กับน้องเมฆ หรือ :a5:
-
โอย ตอนนี้มีแต่เรื่องปวดใจ
-
เมฆกับกันย์ มันมีอะไรที่มากกว่าพี่น้องอ่ะ :z1:
กันย์ที่ดูเหมือนจะเป็นคนดีมาตลอด จะมีเบื้องหลังอะไรบ้างนะ
ต้องติดตาม :z2: :z13:
:pig4:
-
ลึกลับวับซ้อนสุดๆ
เรื่องจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เมฆจะทำอะไรหว่า
-
น้องเมฆกับพี่กันย์ เค้าเป็นอะไรกันเนี่ย
-
:m17:
ท่าจะหนักไปทางเส้านะเนี่ย....
-
งง
-
เสียใจที่ตอนนี้ไม่มีเนม
แต่ก็โอเค
555
-
ชวนให้น่าติดตามมากเลยคะ
เมฆกับกันย์เหมือนมีปมอะไรกัน ฮึ
:really2:
-
ซับซ้อนซ่อนเงือนดีแท้
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
เอา ไห้ ดีๆๆ น่ะ
-
พี่กันต์มีแควนซะแล้น
เมฆแกล้งพี่กันต์เพื่อพ้นผิดจริงหรอ
หรือว่ารักปนแค้น
ไม่อยากเดา เพราะคงเดาไม่ถูก......
อดใจรอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
-
อ๋า เมฆนี่ร้ายกาจจริงๆเลยอ่ะ
อย่าหลอกใช้พี่กันย์เลยนะ สงสารพี่เค้า :o12:
แอบคิดถึงน้องเนมจัง อิอิ เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ :o8:
-
อ้าวทำไมทำแบบนี้ละเมฆ อ่ะ ทำไมทำกับพี่กันย์แบบนี้ เหอๆๆ
เรื่องสลับซับซ้อนเกินคาดคิด มานอนรอกันต่อไป
-
น่าสงสาร
คนที่ไม่รู้อะไรเลย
-
อ้าว
กันย์น่าสงสารซะงั้นอะ
เมฆเป็นอะไรที่รักนะแต่ชอบทำให้ตัวเองเจ็บปะ
:o12: :o12: :o12:
-
มาปูเสื่อรออ่านด้วยจ้า
คุคุคุ หนอน ๆ ๆ ๆ
หนอนชาเขียว :z2:
-
ขอสงสารเนมไว้ก่อนล่วงหน้าเลยได้มั้ย
-
เรื่องนี้มีเบื้องหลัง
โว้ๆ
-
เรื่องมันชักจะซับซ้อนแล้วอ่ะ
เกิดอะไรขึ้นระหว่างกันต์กะเมฆ
อยากรู้ๆๆ
แล้วมาต่อไวๆนะคับ
-
.....โอ้ย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากเลยค่ะ ..... แล้วน้องเนมล่ะคะ ในห้องน้ำเป็นอย่างไรบ้างแล้วตอนนี้ มิถูกฆ่าไปแล้วหรือนี่? ... รอน้องเนมค่ะ....
-
ทุกคนย่อมต้องมีปูมหลังกันทั้งนั้นเนอะ
เมฆกับกันต์ งั้นเหรอ ลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน
-
เหวอ!! ช่างซับซ้อนอย่างที่ใครๆว่าจริงๆ
อยากอ่านต่อแล้วค้าบ :call:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว
เดาเรื่องกันไม่ถูกเลยทีเดียว :เฮ้อ:
-
ซับซ้อนมาก o13
-
น้องเมฆกะพี่กันย์มีไรกันมาก่อนเหรอ
แล้วจริงๆน้องมันหวั่นไหวรึเปล่า
แล้วน้องเนม โดนหนอนชาเขียวเขมือบไปยังน่ะนั้น
จะมารออ่านน้าาา
+1 ให้กั๊บ
-
ว่าแล้ววววว กันย์กะเมฆต้องมีเบื้องหลัง :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มารยาของน้องเมฆร้ายร้อยเล่มเกวียนมากกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมสองคนนี้รู้จักกันมาก่อนเหรอ..แล้วไมพี่กันย์ถึงได้ร๊าก รักและแคร์น้องเมฆมากขนาดนี้
ตอนนี้พี่กันย์ไม่ได้เปลี่ยนเลย..แต่น้องเมฆคนเดิมของพี่กันย์อ่ะได้ตายไปแล้ว
เฮ้ออออ ตอนแรกนะน้ำตาซึมอ่ะสงสารน้องเมฆไรงี้ ใครทำให้เมฆกลายเป็นคนแบบนี้อ่ะ :เฮ้อ:
เรื่องเข้มข้นมากๆคะ +1
-
อ่านเรื่องนี้ต้องใช้พลังสมองอย่างหนัก... :serius2:
เรื่องราวมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนวางกลล้อมหมากกันให้วุ่น
รอตอนต่อไปค้าบบบ :L2:
-
เอ่อ มันก็สนุกดีอ่ะนะคับ แต่ว่า สงสัยอยู่นิ๊ดดดดดดดดดดดดดเดียวเอง
ทำไมมันไม่นัวร์สมชื่อเรื่องเลยอ่ะคับ ออกจะสดใสซาบซ่า ไม่เหมาะกับบรรยากาศคุกเลยอ่ะคับ
-
มีอะไรที่น่าสงสัยนะเนี่ย
-
อ่านตามมาจนทันแล้วค่ะ
สนุกมากอ่านไปลุ้นไป ฮาไป
^^
รอตอนค่อไปนะคะ
-
เมฆเจอเรื่องมาเยอะนี่เอง เลยกลายเป็นคนแบบนี้ไป แล้วกันย์กับเมฆเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ เลยเหรอคับเนี่ย หรือว่ายังงัยหว่า มะแน่ใจแฮะ
-
ว้าว พลาดไปได้ไงนะเรื่องนี้
ชอบจังเลยครับ
เนมนี่ยังเด็กจริงๆนะยังคิดเล่นๆได้ตลอดเวลา เหอๆ
เรื่องมีปมน่าติดตามเยอะดีครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
รออ่านตอนต่อไป :impress2:
-
คนแต่งเรียน ที่ นิติ มธ รึเปล่าอ่า
PM มาบอกหน่อยดิคับ
-
ตามมาจากเด็กดีค่ะ อ่ะฮุอ่ะฮิ o13
ชอบมากๆเลย เรื่องนี้ยังมีปมอีกเยอะนะ !
+1 คนโพสค่า
-
รออ่านนะครับ
-
อู้ยยยย นังเมฆหล่อนมาเหนือตัวเองมาก(เมฆ) :laugh:
คนโพสชอบที่เมฆเป็นเเบบนี้จัง หุหุ
ส่วนเหตุผล....เจ้าเล่ห์นิดๆชีวิตจิตดี :laugh:
ขอบคุณสำหรับทุกรีพลายจ้า ในเร็วๆวันนี้คุณป้าไรท์เตอร์คงจะมาตอบรี :z2:
ไปอ่านกันเลยน้อออออออออ :bye2:
.
.
.
.
.
Imprison 15: ผมขอโทษ...
“..ไอ้เนมมมมมมมมมมมมมมม เหี้_ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเอ้ย!!!!!!!!!!!! “
..................................
.....................
.............
.......
....
...
..
....คุ้นมั้ย?...
คุ้นประโยคนี้กันมั้ยครับพ่อแม่พี่น้อง !!!!!
คราวนี้ไอ้เนมกลับมารายงานตัวอีดครั้ง หลังจากที่..ไปทำเลือดหกใส่เท้าไอ้คุณพี่โต แถมพลาดไปดึงกุงเกงลิง ให้หนอนชาเขียวของเฮียเค้าออกมายลโฉม !!
ที่ผมเลือดสาดน่ะมันเพราะอากาศร้อนน่ะครับ..เพราะอากาศร้อน ผมเปล่าหื่นน่ะ เปล่า..เปล่า..เปล่า..ก็บอกว่าเปล่าไงเล่า !!!
ดังนั้นพอไอ้คุณพี่โตร้องว้ากออกมา สัญชาติญาณประจำตัวเลยกรีดร้องออกมาว่าถึงคราวซวยหมาเป็นแน่แท้ ไอ้เนมเลยใส่เกียร์โกย วิ่งถลาออกมาจากห้องน้ำ โดยไม่สนใจว่าตัวเองอยู่ในสภาพ หัวเต็มไปด้วยฟองแชมพู ตัวก็มีแต่สบู่ ดีที่มีสติพอจะคว้าผ้าขนหนูมาพันเอวแล้วโกยโลด !!!!
ใครมันจะกล้าอยู่ให้โดนตื้บล่ะครับ งานนี้มีเละแน่ นั่น..ไอ้พี่โตวิ่งตามมาแล้วอ้ากกกกกกกกกกกกกกกก..
ตุ๊บ !!!
ผลั่ว !!
“โอ้ย ~~~ “ ผมร้องลั่นเมื่อหลับหูลับตาวิ่งหน้าตื่นไปชนกับผนังหนาๆจนตัวเองล้มจ้ำเบ้า ผมเบ้หน้า พยายามหยีตามองผ่านฟองแชมพูมามองไอ้ผนังเวรที่มาอยู่แถวๆนี้ จะขวางกันทำไมฟร่ะ !!
“..ไอ้ห่านี่วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ..” เสียงห้าวๆบ่นทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว..หรือกำแพงจะพูดได้? (บ้านแกสิย่ะ )
“..จับเยดแม่งไส้แตกเลยดีมั้ยพี่...” อ่าว..ชิ_บหายสิครับ คราวนี้ผมดันตัวเองขึ้นมาพลางเอามือลูบหน้าตัวเองลวกๆ...ก่อนจะ...
...อ้าปากค้าง....
แล้วกลืนน้ำลายเอื้อก...
ความซวยไม่ทันหาย ความหายนะก็มาแทรก..เห็นใจไอ้เนมบ้างสิว้อยยยยยย
ผมอ้าปากค้างมองกลุ่มบุคคลตรงหน้า อันประกอบไปด้วยชายหนุ่มหุ่นนักกล้ามประมาณสิบกว่าคนได้ยืนมองหน้าผมอยู่ เจ้าคนที่ผมชนเหมือนจะเป็นลูกพี่(กรรม T^T ) ยืนมองหน้าผมด้วยใบหน้าโหดๆอันประกอบไปด้วย ตา หูจมูก ปาก คาง แหะๆ..คือรวมกันแล้วเป็นหน้าที่โหด..น่ากลัวชิบหายเลยล่ะครับ..
“..พี่เจียง..เอามันเลยดีมั้ยพี่....” เวร...เสียงของใครไม่รู้ดังแทรก ทำเอาผมหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม นึกคิดถึงคะนึงหาไอ้คุณพี่โตยิ่งนัก ไอ้เนมยอมโดนตื้บ ดีกว่าโดนเสียบก้นน่ะว้อยยย..
“..อย่ารีบน่า...เด็กไอ้เหี้ยโตมัน..ไม่รู้มันโผล่มาทางนี้ได้ไง รอคุยกับตัวพ่อดีกว่า...” มิสเตอร์หน้าโหดชื่อคุณเจียงออกปากห้ามเอาไว้..พลางเดินมาหาผม มองตั้งแต่หัวจรดเท้า..
“..น้องไอ้โต..จะเด็กซักแค่ไหนว่ะ..กุก็อยากรู้เหมือนกัน..” ว่าพลางเอื้อมมือคว้าคางผมแล้วออกแรงบีบ..จนผมหน้าเบ้ เจ็บน่ะเฟ้ย !!
“..เสียดายอยู่คนละแดน..ถ้าไอ้โตใช้งานเสร็จแล้ว..ค่อยบิดแดนมาหากุก็แล้วกัน...” พูดแล้วก็หัวเราะหึหึเหมือนตัวร้ายในหนังจีน ขณะที่ผมตัวสั่นระริก นึกโทษตัวเองที่วิ่งหนีออกมาสุ่มสี่สุ่มห้ามาตรงนี้..รู้งี้โดนไอ้พี่โตตื้บไส้แตกยังดีกว่าอีก..
“..มึงชื่ออะไร...”
“..นะ..เนม..ครับ...” ผมบอกเสียงสั่นๆ กลัวคนตะรางหน้าจนแทบจะฉี่ราด รังสีอมหิตพิศวาสมันแพร่กระจายจนน่าขนลุก อ้ากกก ใครก็ได้ช่วยผมด้วย...
“...หึ..กลัวจนตัวสั่นเชียว..เอาน่าๆ..อีกเดี๋ยวก็ชิน...” ว่าพลางเอามือตบหน้าผมเบาๆ...เบาบ้านแกสิครับ..เจ็บชิบหาย
“..มึงทำอะไร..” เสียงของไอ้พี่โตที่แสนคุ้นหูดังขึ้น ทำเอาผมเบิกตากว้าง ไม่เคยดีใจที่ได้ยินเสียงนี้มากเท่าวันนี้เลยให้ตายสิ..
“..หือ...เด็กมึงมันมาอ่อยแถวนี้..กุเลยทักซักหน่อย..” ผู้ชายคนนั้นว่า พลางละมือออกจากคางของผม..แล้วหันไปยิ้มสุดสยองส่งให้ไอ้พี่โต...สยองจนผมยังขนลุก
“..กล้ามากน่ะที่มาแหยมกับเขตกู..อย่าไส้แตกเหรอมึง...” ว่าพลางเดินไปผลักไหล่ไอ้คุณพี่โตที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว..ขณะที่ผมแอบก้มมองตัวเอง..นรกแตก..กุยังใส่ผ้าขนหนูตัวเดียวอยู่เลย..
“..หึ...หมาหมู่ก็เห่าแบบนี้ล่ะว่ะ..ไม่เห็นมีใครแน่จริง...” ไอ้พี่โตหัวเราะหึหึ ขณะที่ผมวิ่งมาเกาะหลังเฮียแกอย่างรวดเร็ว..โดนตื้บไส้แตกก็ยังดีกว่าโดนเสียบตูดล่ะฟ่ะ..
“..แล้วไอ้สันต์..ได้ข่าวว่านอนห้องพยาบาล..ไปเยี่ยมรึยังล่ะ...” รายนี้หันมาเหลือบมองผมอย่างไม่พอใจแว้บนึงแล้วหันไปจ้องหน้าไอ้คุณเจียงต่ออย่างเหนือกว่า..ฝ่ายนั้นมีสีหน้าโมโห..ถ่มน้ำลายลงพื้นพรวด
“..หึ..เพราะแผนหมาๆของใครล่ะว่ะ...ถนัดนักสิมึง..ไอ้เรื่องเอาพวกเสือเหลืองมาล่อ..” ไอ้คุณเจียงกระชากเสียงห้วน ขณะที่ผมที่เกาะหลังไอ้คุณพี่โตเยี่ยงตุ๊กแกขมวดคิ้ว..ที่ว่านอนห้องพยาบาล..หรือว่า..?....
“..ก็ไม่หมาเท่าไอ้พวกที่รับใช้..หมาใส่กระพรวน....”
“..เหี้ยนี่...มึง.!!!!!...”
ผลั่ว !!!!!
ไอ้คุณเจียงถีบไอ้คุณพี่โตที่ท้องอย่างโมโห ส่วนคนโดนก็พลิกตัวหลบ แต่ยังพลาดโดนไปไม่น้อย ผมหน้าตื่น ขณะที่พรรคพวกของไอ้คุณพี่เจียงนับสิบกระจายล้อมผมและไอ้คุณพี่โตไว้...
ชิบหาย....
ไอ้เนมหน้าซีดในทันทีเมื่อสำเหนียกได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ผมตาเบิกกว้างผละมืออกจากหลังไอ้พี่โตที่โดนเกาะอยู่ หันไปมองชายฉกรรจ์หุ้นนักกล้ามนับสิบที่รายล้อมรอบด้วยสีหน้าโหดเหี้ย_ม
มองสภาพตัวเองที่ยังใส่ผ้าขนหนูตัวเดียว สบู่ติดตัว แชมพูติดหัว และหุ่นผอมๆแห้งๆ กับไอ้พี่โตที่ หล่อ เข้ม แต่งตัวครบ และชาญสนาม กับมองไปยังนักกล้ามนับสิบที่ดูท่าจะชาญสนามพอกัน..ถึงไอ้พี่โตจะเก่งยังไง สองต่อสิบดูยังไงก็เสียเปรียบชัดๆ !!!
“..จัดการ..ลากไปเอาแม่งเลย...” อ้ากกกกก พอประโยคนั้นออกมาเหล่านักกล้ามทั้งหลายก็ถลามาหาผมอย่างรวดเร็ว..ไอ้เนมอ้าปากค้าง...
“..สัด!!!.อยู่กับมึงแล้วซวยจริงๆ...” ไอ้คุณพี่โตพึมพำขณะกำลังเตะๆถีบๆกับตัวพ่อของแกงค์นี้อยู่ คิดว่าระหว่างผมกับพี่..ใครซวยกว่ากันเนี่ย !!
“..เหวอ....” ไอ้เนมร้องลั่นเมื่อผ้าขนหนูถูกกระตุก แสร่ดดดดดดดด จะถีบก็ถีบจะเตะจะต่อยไม่ว่า แต่อย่ามายุ่งกับผ้าขนหนูกู!!!
“..ว้ากกกกกกกกกกกกกกก...” ยิ่งลั่นกว่าเดิม เมื่อผมจัดการถีบมือดึงรายแรกให้กลิ้งโค่โล่ไปแล้ว กลับมีบุคคลปริศนามาล็อกคอผมแล้วกระชากหนังหัว..อ้ากกกกก เจ็บ...
ตุ๊บ !!
ผมออกแรงถีบไอ้คนที่จะเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เห็นแบบนี้ตูก็สู้คนน่ะเฟ้ยยยยย...
“..อุ๊บ !!! “ มันมาอีกแล้ว..ไอ้มือดึงผ้าขนหนู..มีอะไรกัยท่อนล่างตูนักหนา..อย่า..อย่า..อย่าดึง......
“..เหี้ยเอ้ยยยยยยยย จะดึงหาเตี่ยมึงเรอะ !!!!!!!! “ คราวนี้ผมปรี้ดแตกในทันที มายุ่งไรนักหนากับผ้าขนหนูกู มาดึงทำไมว่ะ
เมื่อก๊อตซิลล่าพ่นไฟแล้วอย่าหวังว่าจะหยุดง่ายๆ คราวนี้ผมเป็นฝ่ายดึงผ้าขนหนูใหเหลุดออกจากเอวตัวเอง ก่อนจะเอาล็อกคอไอ้บ้าที่ดึงผมตัวเองอยู่..มาเล่นกับกูใช่มั้ย !!! มึงตายยยยยยยยยยยยย..
“..อ๊อกๆๆๆ..” รัดจนไอ้บ้านั่นร้องเอ๋งๆในลำคอ ผมเลยถีบมันให้ไปไกลตา แล้วง้างผ้าขนหนูไล่ฟาดหน้าแม่มเลย.. ฮึ่ยยยยยย โมโหๆๆ เครียดมานานแล้ว วันนี้กุขอระบายเหอะ จะฆ่าแม่งให้หมดเลย ย้ากกกก..
“..ชิบ !!! ..” ผมสถบพรืดเมื่อมีไอ้นักกล้ามคนนึงดึงปลายผ้าขนหนูที่สะบัดเยี่ยงไม้หน้าสามไว้ ผมกัดฟันกรอดออกแรงกระตุกสุดแรงแล้วมันไม่ยอมปล่อย..ไม่ปล่อย..ไม่ปล่อยใช่มั้ย !!!
ผลั่ว !!
ไอ้เนมออกแรงสุดกำลังกระชากผ้าขนหนูเข้าหาตัว พร้อมกับไอ้นักกล้ามคนนั้นที่ยังหน้าด้านไม่ยอมปล่อย ผมเลยถวายฝ่าตรีนให้มันไปทีนึง..มันเซ แต่ยังไม่ปล่อยผ้าขนหนูของผม..ห่าเอ้ยยย มึงจะเอาไปทำไม !!
“..ปล่อยสิว่ะ...” ผมสถบ พร้อมกับกระชากแรงขึ้นๆขณะที่มครไม่รู้ถีบเอวผมแรงๆจนเจ็บแปล๊บ แต่มือผมก็ยังคงเหนียวแน่นไม่ยอมปล่อย..ผ้าขนหนูกรู เอามา เอามาว้อยยยยยย
หมับ !!!
“เหวอ.....” ผมร้องลั่นเมื่อถูกคว้าเอว ตัวลอยวืดขึ้นจากพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยผ้าขนหนู ของตัวเอง แล้วไอ้ห่านั่นก็ไม่ยอมปล่อยเหมือนกัน ผมเหลือบไปมองคนที่แบกผมขึ้นมา ไอ้พี่โตครับ..จะแบกทำม้ายยยยย กุจะเอาผ้าขนหนู !!!
“..เหี้ยนี่..ปล่อยมือสิว่ะ...อยากตายรึไง !!!! “ ตะโกนใส่หูผมไม่พอยังกระชากมือผมออกอีก ก็ไอ้ฝ่ายนั้นมันไม่ยอมปล่อยอ่ะ ..จะจับไว้ทำแปะซะไรว่ะ นั่นผ้าขนหนูกรู โฮกกกกกก..
ป้าปๆๆๆๆ..
“..โอ้ยยยยยย..” เจ็บชิบหาย ไอ้พี่โตบ้าเหวี่ยงมือตีก้นผมซะสุดแรงจนเจ็บจี้ด ก้นที่รักของผมที่ไม่ได้สัมผัสไม่เรียวมาหลายปีดีดัก แต่ต้องมาโดนคนที่รู้จักกันไม่ถึงสามวันตีก้นเนี่ยน่ะ..อ้ากกกกกกกกกกกก
“..มึงจะปล่อยไม่ปล่อย.. “ ด่าพลางกระชากแขนผมแรงๆ แล้วออกแรงวิ่ง ขณะที่ผมน้ำตาคลอ เมื่อแรงแดที่มากกว่าทำให้ผ้าขนหนูผมตกเป็นของฝ่ายนั้นทันควัน
อ้ากกกกกกกก ผ้าขนหนูตู !!!!!!!!
ไอ้เนมร้องโหยหวนอยู่ในใจ น้ำตาคลอ ทั้งด้วยความเจ็บตูดและเจ็บใจ..ไม้รู้เลยว่าไอ้พี่โตจะอุ้มผมไปฆ่าที่ไหน...ผ้าขนหนูโผมมมมมมม โฮกกกกกกกก...
ซ่า !!!!!!!!!!!!
“..อ่ะ แค่กๆๆๆๆๆๆ...” จู่ๆอากาศที่มีก็โดนแย่งชิง เมื่อร่างของผมถูกเหวี่ยงหวือ ไปปะทะน้ำเย็นๆทันควัน ทำเอาคนไม่ได้ตั้งตัวตาเหลือก ซดน้ำไปหลายอึก แถมยังแสบจมูกชิบหาย..
หมับ !!
บุ๋งๆๆๆๆ
อ้ากกกก ปวดหัว แสบจมูก..ทรมานไปหมด อากาศที่เพิ่งจะสูดได้เมื่อกี้หายไปกลายเป็นน้ำที่ทะลักเข้ารู้จมูกเต็มๆ อุ้งมือมารของใครบางคนบีบคอผมแล้วออกแรงกดผมลงน้ำอีกครั้งเมื่อผมทำท่าจะโผล่ขึ้นมารับอากาศ..
..เจ็บ.... ปวดหัว....ทรมาร...ทรมารไปหมด...
“..แค่กๆๆๆ...” ผมสำลักกระอักกระไอสุดตัวเมื่อเจ้าของมือนั้นยอมใจอ่อนปล่อยให้ผมโผล่ขึ้นมาจากน้ำได้ในที่สุด..ผมไอจนตัวโยน น้ำพรุ่งพรูออกมาจากปาก จมูก อย่างไม่ยั้ง..
ผ่านม่านน้ำตาที่พร่ามัว..ผมเห็นไอ้คุณพี่โตมีสีหน้าถมึงทึง...กอดอกแน่น...
“..พะ...อะ....บุ๊งๆๆ....” พอผมทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง เจ้าของฝ่ามือนั้นก็กดผมลงไปในน้ำอีก ร่างกายที่ไม่ทันได้ปรับตัวเริ่มเหนื่อยล้า แต่ผมดิ้นสุดแรง..ไม่ยอมทนกับความทรมารที่ไร้เหตุผลนี้..
ซ่า !!!
“...พอแล้ว...ผมเจ็บน่ะ !! “ ผมร้องว้าก..ก่อนจะไอจนตัวสั่น ขยับหนีมือที่ยังเอื้อมมาหาตัวเอง ผมปัดมือนั้นทิ้ง ตาวาววับ..สบกับตาคู่นั้น แม่น้ำตาจะไหลพรากๆ...
“..ปล่อย !!!...หยุดน่ะ...ปล่อยผม !!!!!!! “ แม้เสียงจะแหบแห้งเพราะน้ำที่เข้าไปทุกส่วนของร่างกาย ผมก็ยังพยายามร้องว้าก เริ่มปกป้องชีวิตตัวเองเป็นครั้งแรก เมื่อตระหนักได้ว่าหมอนี่กำลังจะทำอะไร..
เพี๊ยะ !!!!!!!
ความเจ็บปวดบริเวณแก้มชัดเจน..เจ็บแปลบแล้วชาวูบ..ทำให้ผมที่ตั้งท่าจะโวยวายนิ่งเงียบ..เงยหน้ามองคนทำที่เดินมาหา..แล้วบีบกรามผมแน่น พร้อมกับออกแรงบีบจนเจ็บแปล๊บ!!
“...ไอ้ควาย !!!! มึงวิ่งไปหาพ่อมึงเรอะ !!!!! “ ตะคอกใส่ผมดังลั่นด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว ทำให้คำพูดของผมหยุดอยู่แค่ลำคอ..เขาตะคอกผม..พลางจ้องหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว..
“..จะตายห่าอยู่แล้วยังห่วงผ้าขนหนู....มึงอยากตายก็บอกกูนี่..กูจะฆ่ามึงเอง ไม่ต้องเสือกไปถึงโน่น!!!! “
“............. “ ผมตัวสั่นระริก..น้ำตาคลอ..ไม่กล้าแม่แต่จะหลบตาเขา..อ้าปากจะพูด..แต่รู้สึกถึงก้อนสะอื้นที่จุกคอหอย...
ผลั่ว !!!
“..ไปอาบน้ำซะให้เรียบร้อย..หรือถ้าอยากตายก็บอกมากุจะฆ่าแม่งให้ตายๆไปซะ !!!!! “สิ้นเสียงตะโกนเขาก็เหวี่ยงร่างผมไปชนเข้ากับของอ่าง..ผมเหลือบตามองสภาพอ่าง..ที่แท้เขาก็พาผมที่เดิม..ห้องอาบน้ำที่มีถังน้ำที่ก่อจากซีเมนต์ ใหญ่และยาวพอจะไปนอนแช่ได้..
ผมเหลือบตาไปมองคนที่ยืนจ้องอยู่..สะดุ้งเฮือกกับดวงตาขุ่นเคืองนั้น ก่อนที่พี่โตจะสถบด่าในลำคอ หันไปทางอื่นด้วยความโมโห...
“........” ผมเม้มปากแน่น...ริมฝีปากสั่นระริก..น่าจะโกรธเขา..แต่ทำไมไม่รู้ ผมถึงรู้สึกผิด...
“..ผะ...ผม..ขอ...ขอโทษ....”
เสียงพึมพำแผ่วเบาและน้ำเสียงแตกพร่าของผมจะถึงหูเขารึเปล่าผมไม่รู้..เลยได้แต่วักน้ำลูบหน้าตัวเอง..ล้างๆไอ้ที่เป็นคราบทั้งหลายแหล่..
“..อูย....” บ่น...เมือก้าวขาออกจากห้องน้ำ...เหมือนความเจ็บปวดจากฝ่าเท้าของใครสักคนที่ยันโครมเข้าให้ที่เอวจะออกฤทธิ์แล้ว..ผมเอื้อมมือจับเอวตัวเอง..เจ็บชะมัด..
ผลุบ...
ผ้าสีน้ำเงินเข้มถูเหวี่ยงมาคลุมหัว..ทำให้ผมที่กำลังยืนสั่นอยู่ชะงัก..เอื้อมมือมาจับ..ผ้าขนหนูของใครสักคนที่อยู่บนหัวตัวเอง..
ผมเหลือบมองคนที่ยังหันหลังให้..แล้วมองผ้าขนหนูในมือ...
ผมจับกอดผ้าขนหนูผืนนั้นแนบอก..เดินเข้าไปใกล้คนที่ยืนฟึดฟัดอย่างหวั่นๆ...
“..พี่....ผม..ผมขอโทษ..จริงๆน่ะ..คือผม....”
“.พอ !!!! กูบอกว่ารีบๆแต่งตัวก็ทำไป..” ไม่หันมามองผมซักนิด แล้วก็ตวาดออกมา ผมสะดุ้งเฮือกอีกรอบ..ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองมาใส่อย่างหวาดๆ..
ผมเอื้อมมือดึงชายเสื้อของพี่โตไว้ช้าๆด้วยมือที่สั่นระริกของตัวเอง ...เขาหันมาทำเอาสะดุ้งฮ์อก..ความกลัวที่เขาทำร้ายผมเมื่อกี้ยังติดชนิดแงะไม่ออก..
“..ผ้า..ของพี่....”
“..เอาไปซะ..ของกูมีเยอะแยะ..” บอกแค่นั้นแล้วเดินตัวปลิวออกไปทันควัน..ทิ่งผมให้หน้าเสียมองตามแผ่นหลังที่เดินออกไปอย่างรู้สึกผิด...
..ถึงเขาจะเป็นคนไม่ดี จะทำไม่ดี หรือจะใช้ผมเป็นเครื่องมือก็ตามแต่...
..ยังไงก็ตาม ความจริงที่เขาช่วยเหลือผมหลายครั้งก็ปฎิเสธไม่ได้...
..พอๆกับความจริงที่ว่าผมหาเรื่องเดือดร้อนให้เขาทุกที...
ผมค่อยๆเดินตามพี่โตไปช้าๆ มือลูบเอวตัวเองที่เจ็บจนต้องร้องซี้ดทุกครั้งที่ขยับตัว.แขนก็ถือสบู่แชมพูของตัวเองและผ้าขนหนูสีน้ำเงิน..พร้อมๆกับใบหน้าของตัวเองที่ซีดๆเศร้าๆ มีน้ำตาคลอ..และจมูกที่ส่งเสียงฟืดฟาดตลอดเวลา..
..ผมเอื้อมมือลูบแก้มตัวเองช้า...
เจ็บชิบ...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภาษาไทยในเรือนจำ วันนี้ขอเสนอ
ใส่สร้อย/กระพรวนตีน - การตีตรวน
เสือเหลือง/พวกติดเหลือง - บุคคลที่มีพฤติกรรมทางเพศแบบเบี่ยงเบน
บิดแดน - แสร้งทำเป็นวิกลจริต เพื่อที่จะได้ถูกย้ายแดน
อ้างอิง นายวิชาติ บูรณะประเสริฐสุข มหาบัณฑิตจากคณะศิลปศาสตร์ สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วิทยานิพนธ์ เรื่อง "ลักษณะภาษาสแลงของผู้ต้องขังและความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพและสติปัญญาของผู้ต้องขังกับพฤติกรรมทางภาษา ศึกษากรณีเรือนจำกลางคลองเปรม"
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับคำศัพท์
-
เมื่อไหร่พี่โตจะจัดการน้องเนม :laugh:
ชอบคำศัพท์ในเรื่องนี้จริงๆ แปลกตาดี
-
เนมรั่วได้ใจ.....กิ้ว....กิ้ว....ก๊อดซิล่าเนมโดนจับตีก้น :m31:
ดีใจจังที่เนมเริ่มสู้คนแล้ว ชีวิตเนมยังอีกยาวไกล (ถ้าไม่ตายคามือพี่โตซะก่อน)
ลึกๆแล้วพี่โตแอบหวั่นไหว กับน้องเนมละซิ :กอด1: :pig4:
-
เนมเว่อชั่นติแตก
ฮาได้ใจคับเพ่น้อง :z2:
-
ปลาบปลื้มที่ได้อ่านต่อ
นุ้งเนมสู้คนจริงๆ ด้วย ถือว่าโดนพี่โตสั่งสอนขั้นเบาะๆ นะเนี่ย
-
ตามอ่านมาพักนึงแหละ
น้องเนมฮาได้โล่
น่ารัก :-[
พี่โตปล่อยให้รอดมาได้ไง กดๆๆๆ
-
เอาน่า พี่โต หยวนๆให้น้องเนมหน่อยน้า
อย่าเพิ่งฆ่าน้อง ยังไม่ได้ กด เลย นี่นา อิอิ
เนมเวอร์ชั่นปรี๊ด ก็ยังรั่วได้อีก :laugh:
-
พี่โตเริ่มโมโหแล้ว น้องเนมเราวิ่งไปผิดทางดีนะไม่เป็นไร เหอๆๆ
-
สงสารหวะ
รีบมาต่อนะครับ
-
พี่โตโหดได้น่ารักมาก ตีก้นเลยนะ
เนมก็น่าสงสารเกิ๊น
o22 o22
-
:laugh: ก๊ากๆๆ ขำไอ้หนูเนม แม๊มันจะตายแล้วยังไม่รู้ตัว ยั๊วห่วงผ้าขนหนูอยู่ได้ พี่โตน่าจะตีก้นซักหลาย ๆ ทีเลยนะ โฮะ ๆๆๆ :laugh:
-
ง๊างงงงงงงงงงง
น้องเนมน่ารักมากๆค่ะ แอบสะใจตอนน้องเตะไอ้พวกหื่นนั่น
ถึงจะเป็นเคะตัวเล็กแต่ก็สู้คนนะ อิอิ :-[
พี่โตก็โหดแต่ในใจก็แอบห่วง ดูแลเทคแคร์น้องเนมอ่า
ดีจังเลย เค้าคงจะแสดงความรู้สึกไม่เก่งเนอะ
:impress2: :man1:
-
ไอ้ พี่ โต
ชอบใช้ความรุนแรง จิงๆ
สงสาร เนมจัง :sad4:
-
:m16: พี่โตจะแสดงท่าทีหวานๆๆกับน้องเนมสักนิสสสสสจะได้ไหม :angry2:
-
เนม อย่าแสดงอาการปวดเอวมากนักนะ
เดี๋ยวคนที่ไม่รู้อะไร จะหาว่าไปทำ...กับพี่โตมา :z1:
-
ถ้าพี่โตไม่หลอกใช้เนมจะเพอเฟคมาก
-
อ่านตามทันแล้ว เย้
สนุกดีค่ะ
สงสารเนมจัง (แต่ก็แอบร้ายไม่เบานะเนี่ย)
o13 o13
-
เอามาต่อไวๆ
-
ติดเหลืองนี่เกือบจะเกทแล้วว่าทำไมเรียกแบบนั้น :laugh:
อารมณ์ในคุกต้องอะไรแบบนี้แหละ เหอๆ
เนมนี่ยังสบายใจอยู่ได้เรื่อยๆแหะ หดหู่แค่ช่วงแรกๆเองแหะ
-
เอาซะลุ้น เหอะๆ
โหดแบบห่วงใย ชอบ บบบบ o13
-
ม้นส์ครับ
มาต่ออีกนะ
อิอิ
ชอบๆๆ
-
พี่โตก็ขี่ม้าขาวมาช่วยทุกทีสิหน่า :laugh:
ถึงโหด ถึงชอบลงไม้ลงมือก็ห่วงนะเว้ อิอิ
ยังงี้จะกล้าให้เนมไปทำงานแบบนั้นเร้อ o18
-
น้องเนม น่าสงสารจัง
-
เนมวิ่งไปเข้าดงโจรเองซะหยั่งงั้น
ดีนะที่ได้พระเอก(รึเปล่าหว่า)ขี่ม้าขาวไปช่วย
ไม่งั้น.....(ไม่อยากจะคิด)
-
ไอ้พี่โตเห็นใจน้องซะทีสิ
-
มันจะมีอะไรหวาน ๆ ระหว่างโตกับเนมบ้างมั๊ยเนี่ย โหดตลอดเลยอ่ะ เจอแต่เรื่อง มันแย่จิง ๆ ชีวิตในคุก เหอ ๆ
-
เหอๆ.......
ดีนะเนี่ย ที่ผู้คุมไม่เห็น
ไม่งั้น ........
:laugh:
-
งานนี้เนมผิดเต็มๆ ตั้งแต่แอบดูหนอนน้อยของพี่โต
แล้วยังจะวิ่งหนีไม่ดูตาม้าตาเรือไปผิดแดนอีก...
แถมพอมีเรื่องยังจะห่วงผ้าเช็ดตัวไม่เข้าเรื่อง :laugh:
-
:undecided: :undecided:
-
มาติดตามชีวิตน้องเนมครับ ขอบคุณเจ้าของเรื่องครับ
-
แหม พี่โต
รักโหดเนอะ :o12:
คืนนี้
ด้องทายาให้เนมน๊า :z1:
-
พี่โตโหดได้น่ารักมาก(ตรงไหนหว่า) 555
น้องเนมโดนตี้ก้น :o8:
-
ภัยมีอยู่รอบตัวจริงๆ เนมเอ๋ย
คืนนี้ น้องเนมคงจะระบมน่าดู
:z10:
-
:o12: :o12: :o12:
เนมเอ้ย จะรอดมั้ยเนี่ย
จะมีชีวิตไปถึงวันออกจากคุก
หรือป่าวเนี่ย สงสารรรรรรรร
:serius2: :serius2:
-
เจ๋งโคตร..!!!
-
ตอนที่แล้วก็สงสัยเรื่องราวแต่หนหลังของกันต์และเมฆ
ตอนนี้ก็ทั้งขำและทั้งสงสารเนม :laugh:
เนมห่วงอะไรนักหนากับผ้าเช็ดตัวเนียะ
ห่วงว่าจะรอดจากมือพี่โตหรือพี่เจียงดีกว่ามั๊ย :เฮ้อ:
-
เกือบไปแล้วไหมหล่ะ
:เฮ้อ: หนูเนม
-
พี่โตโหดอย่างแรง
สงสารนู๋เนม :m15: :m15:
-
เข้ามารอตอนต่อไป
+
เป็นกำลังใจให้
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ถอดไปแล้ว :impress2: แล้วทำไมไม่กดสักทีสองทีล่ะพี่โต :seng2ped:
คนอื่นเค้าจ้องแต่จะกดน้องเนม มีแต่พี่โตนี้แหละ ทั้งทุบทั้งตีทั้งตบ
เด๊ะๆ คนอื่นกดก่อนแล้วจะรู้สึก o18
-
แหมเจ้าเนมเวลาเลือดเข้าตาเนี่ย ก็คลั่งเป็นหมาบ้าเลยนะลูก
ห่วงจริ๊งจริงถ้าไอ่พี่โตมันไม่ตีก้นไปหนึ่งผลั่วอ่ะ สภาพหนูจะเป็นยังไงนะ
:เฮ้อ: เป็นเดะไอ่พี่โตขาหญ่ายย โจทก์ก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา ระวังตรูดนิดส์ลูก :laugh:
+1 คะ
-
o18
การเตือนสติอีกวิธีหนึ่งก็คือ
...การตีก้น...
จะจำไปทำมั่ง
คนมันดื้อ..ต้องตีก้นเตือนสติ..
นู๋เนมน่ารัก
พี่โตน่า.....ชอบเถื่อนๆ แบบนี้อ่ะ
หุ หุ
-
สนุกมากเลยคับ
เพิ่งตามอ่านทัน
ทั้งแปลกทั้งให้ความรู้ดี
สงสารก็แต่น้องเนม ความผิดแบบนี้น่าจะมีการยกฟ้องเป็นการป้องกันตัวได้
เฮ่อ ! เอาใจช่วยน้องเนม อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปในคุกเลยนะครับ
-
หนุกมากๆอ่ะเรื่องนี้
เพิ่งจะตามทันเมื่อกี้เอง
ชอบๆๆๆๆ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
รอ รอ รอ รอ รอ รออออออออออ เน้อออออออออ
เมื่อหร่ายจามาสักกะทีน้า
:m31: :m31:
-
อยากอ่านต่อ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
สนุกดี
-
เมื่อไหร่พี่โตจะจับหนูเนมกดซ๊ากกะที
รอนานแล้วนะพี่โต :z1:
-
อ่านทันแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนโพส์คนแต่งนะครับ :man1:
-
:man1:
-
....กว่าจะมาได้ตะละตอน อยากให้ตอนต่อไปเร็วๆ จังค่ะ น้องเนมน่าสงสาร พี่โตก็มือตีนหนักเหลือเกิน....
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :freeze: :beat: :beat: :beat:
หายไปไหนครับบบบบบบบบ
กำลังเข้าได้เข้าเข็มเลย ยย
-
รอพี่โตกะน้องเนม
เหอๆ
-
หายไปนานจังครับ :sad4:
รอติดตามอยู่ครับ :man1:
-
มากด + เรียกหาไร้ท์เตอร์ค่ะ นานแล้วนะไม่ได้เจอ
กลับมาเถอะ พลีสสสส :amen:
-
:sad4:
รีบมาต่อนะคร้าบบบบบ
-
คนโพสเอาความเห็นคนแต่งมาโพสด้วยก็ดีนะขอรับ
ใครที่ไม่รู้ก็จะบอกให้นะว่าคนแต่งช่วงนี้สอบ จะมาช่วงปีใหม่หรือเร็วกว่านั้น
....
เรปล่างครับ ก็เราบอกอยู่นี่ไงว่าคนแต่งเค้าติดสอบ มาต่อหลังปีใหม่
-
รออยู่น๊า เมื่อไหร่จะมาต่อสักที
-
:man1:
-
แถลงการค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้มาโพสบอกกล่าว หนูผิดไปเเล้วฮ้า :z3:<<คนโพส
Serrin...
สวัสดีค่ะ พ่อแม่พี่น้องงงงงงงงงงงงงงงง :z2:
นี่เป็นแถลงอันแรกในเล้าเป็ดนี่น่ะ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
หลังจากหายไป แหะๆ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ
แต่เพราะว่าติดภารกิจที่แสนดราม่า มีความสำคัญต่อชีวิตยิ่งนัก นั่นคือการ สอบ นั่นเอง :serius2:
เพราะอย่างนั้น เลยต้องทำการงดอัพนิยายชั่วคราวค่ะ :o12:
(ได้ข่าวว่าคนโพสก็พอกัน ติดสอบด้วยสิน่ะเธอว์ ~~)
เลยให้เค้ามาแจ้งซักหน่อย ไม่อยากให้รอกันแบบไม่มีจุดหมาย
เห็นใจกันด้วยน่ะค้า เพราะมันสำคัญต่อชีวิตจริงๆ ยิ่งเพิ่งเปิดเทอมสองของปีแรก ถ้าตกสักตัวล่ะก็มรึง....-=- o18
ไอ้คนโพสที่เรียกไรท์เตอร์ว่าป้า..เค้าไม่ใช่ป้าน่ะค่ะ.. o18ส่วนคนโพสต์ หึหึ
หล่อนไม่แก่มังให้มันรู้ไป :angry2:
และมีข่าวอีกข่าวจะมาแจ้งค่ะ :m26:
นั่นคือการทำดี(?)
หลังจากจะดองยาวจนปีใหม่ เรามาฉลองแฮปปี้นิวเยียร์กันมั้ยค้าบบบบบบ... :m11:
ด้วยการเปิดให้ถามคำถามเกี่ยวกับนิยายรื่องนี้ หรือจะเป็นคนเขียนก็ได้(จะมีเรอะ??) :try2:
ทุกประเด็นที่ท่านสงสัย เรามีคำตอบให้ค่ะ (เท่าที่ตอบได้น่ะค่ะ แหะๆ)
และคนที่ถามได้ถูกใจที่สุด รับไปเลย...
เรื่องสั้น...ตามแต่ท่านจะรีเควสว่าจะเอาคู่ไหน.. :กอด1:
ทั้ง (โต เนม)( เนม โต) (กันย์ เมฆ) (กันย์ วิทย์) กระทั้ง (โต กันย์) ถ้าตุณกล้าขอ เราก็จัดห้ายยยยยยยยยยยยยยย... :m27:(แม้ในใจจะสยองปานใดก็เถิด...)
เปิดรับคำถามตั้งแต่วันโพสต์ จนปีหน้าฟเหม่ ที่เราจะกลับมาอัพนิยายน่ะค้า..
ขอบคุณที่ทุกท่านติดตามและให้กำลังใจเรื่อยมา.. :pig4:
สุดท้ายนี้..
ไรท์เตอร์ไม่ใช่ป้า เค้ายังอายุไม่ถึงยี่สิบ ถูกใส่ร้ายค้าบบบบบบบบ :z2:
-
^
^
^
:z13:จิ้มครับรับทราบครับปีใหม่
คู่
เนมโตโตเนมแล้วกันครับ
-
กร๊าก ยังนึกคำถามไม่ออก แต่สงสัยอยู่อย่างนึง
โตเนมเนี่ย Ok แล้ว เนมโต มีด้วยเรอะ กร๊ากกกกกก
ไร้ท์เตอร์และคนโพสขอให้โชค A เน้อ คนอ่านก็สอบ โชกเลือดเหมือนกันตอนนี้ >.<
-
ถามครับ
1.เมฆ กับ กันย์ มีเบื้องลึก เบื้องหลังอะไรกันครับ ? ความรู้สึกที่เมฆมีให้กันย์เหมือนทั้งรัก ทั้งเกลียด เมฆคงเจออะไรมาหนักกว่าเนม o18
2.การทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับเรื่องราวของผู้ต้องขัง มีการหาข้อมูลอย่างไรบ้างครับ? :z13:
3.ภาษาคุกวันละคำ ที่มีคำแปลกๆ ฮาฮา คารมลำลึก นึกตามไม่ทัน ใช้เฉพาะที่เรือนจำxxxนี้รึป่าวครับ? :z2:
4.ผู้ต้องขังที่อยู่ในคุก จะได้รับการลดหย่อนผ่อนโทษ ได้ในกรณีใดบ้างครับ? อยากให้เนมออกจากคุกเร็วๆ
ปล.ขอคู่เนมโต ให้เนมเป็นคนเริ่มก่อนนะครับ :laugh: :z1:
:pig4:
-
คู่อื่นยังพอจิ้น แต่โต-กันย์ รู้สึกสยอง o22 แต่สองคนนี้หักเหลี่ยมเฉือนคมกัน น่าจะโหดดีวะไหว ไรเตอร์
คำถามเดียว เรื่องนี้ดราม่าไหม
-
ตั้งใจสอบน้าคร้าบ
ผมคำถามเดียวกะ คห. บน
-
ให้กำลังใจไรท์เตอร์และคนโพสต์ค่ะ
:L2:
ตั้งใจอ่านหนังสือแล้วรีบกลับมาอัพน้าา
ไรท์เตอร์เรียนเกี่ยวกับกฎหมายหรือเปล่าคะ
ได้ความรู้ด้านกฎหมายเยอะเลย
ขอคู่กันย์-เนม ได้ไหมเนี่ย :o8:
(จะแหวกแนวชาวบ้านหรือเปล่า)
-
:L2: มาให้กำลังใจในการสอบค้าบ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สอบเหมือนกัน
^^
สู้ๆ
-
โอ้ว งี้นี่เอง
เป้นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ :L2:
เอาโตเนมแ้ล้วกัน ,, แต่เนมโตนี่มันอะไร ? ฮ่าๆ
อยากรู้เรื่องของกันย์กับเมฆด้วย :o8:
-
ในที่สุดก็ตามทันจนได้ ฮ่าๆๆๆๆ
โอ้ยๆๆๆๆๆๆ อยากให้ถึงปีใหม่ใจจะขาดอยู่แล้ว :z3:
ชอบมากๆ ไม่นึกว่าจะมีคนเขียนแนวนี้
พี่โตโหดได้ใจ แต่ก็แฝงความห่วงใยได้แต้ม
ส่วนน้องเนม รั่วได้อีก
ที่จิงก็แอบอยากรู้เหมือนกันว่า กันย์ กับ โต มีความสัมพันธ์อะไรกัน
เพราะรู้สึกว่าฉากที่ต้องเผชิญหน้ากัน 2 คนนี้มันจะยังไงๆ ชอบกล
ขอเป็นคำถามเลยว่า 2 คนนี้ (กันย์กับโต) มีความสัมพันธ์กันหรือป่าว
ถ้ามีจิงขอตอนพิเศษ(กันย์-โต)เลยครับ สงสัยๆๆๆ อิอิ
-
:pig4: ค่ะ
ที่เข้ามาแจ้งข่าว
-
ตามทันแระ
มาต่อไวๆ นะคับ
หนุกมากมาย
-
ฝันดีครับ :man1:
-
อ้า!! ยังไงก็เอาใจช่วยไรทเตอร์นะคะ
ขอให้สอบได้คะแนนดีๆไปเลย อิอิ
เราชอบคู่ โต เนม อ่าค่ะ
แบบนี้ดีแล้วว อยากให้กุ๊กกิ๊กๆ กานไวๆ
ฮิ๊ววววววววววววววววว :-[
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
อยากถามไรเตอร์ว่าน้องเนมไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ลดโทษเลยหรอ
ทั้งๆที่น้องเนมฆ่าคนไปโดยไม่เจตนานี่นา
หรือบางทีอาจจะเรียกว่าทำไปเพราะป้องกันตัวก็ได้
อ่านประวัติน้องเนมแล้วสงสารอ่ะ
เอ....หรือทนายมันไม่ดีเอง แก้ต่างให้ได้แค่นี้
น้องเนมสารภาพด้วยนะ น่าจะโทษน้อยกว่านี้เนอะ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ นะจ๊ะ
รีบมาต่อเร็วๆนะ รอจนเหงกแล้ว
-
ยิ่งรอนานยิ่งคิดถึง :)
-
เค้าขอกัน วิทย์!!!
555+
พอเรื่องเควสคู่นี่รีบเสนอหน้าเนอะ ....
เอาเถอะรค่ะ
ก่อนอื่นอย่างแรก(นอกจากเควสคู่ แหะๆ :try2:) ก็ต้องขออำภัยที่มาทำตัวเป็นเห็บค่ะ :call:
แบบว่า มีแต่เวลาเข้าแล้วอ่านลวกๆ ไม่ได้แก้ตัว
แต่มันเป็นเรื่องจริง...
ก็เพราะว่าคดีเก่ามันเยอะ คดีใหม่ก็เกิดได้อีก....
เลยต้องทำตัวเป็นเด็กดีไว้ก่อน สันดานส่วนตัวมันเตือนเอาว้ายยยย~(ห่มหนังแกะแน่ะแก๊~ o3)
เพราะอย่างนั้น
เลยขอเม้นไว่รวบเลยนะคะว่า .....
อิพี่โตมันเป็นเอสที่ใจอ่อนมาก! เนมเอ๊ย! ชั้นรู้นะว่าแกมันฉลาด(แอบโกง) อ้อนมันเล้ย! อ้อนมัน!!!
เดี๋ยวไอ้คุณพี่เถื่อนแกก็อ่อนเองแหละ โฮะๆๆๆๆ
อย่ายอมเป็นนอมินี จงเป็น .... (หาเรื่องละนะ อะแหะ.... :m29:)
ส่วนพี่กัน ... หนูเชี่ยร์เค่อ! ติดใจพี่กะเฮียวิทย์ตั้งก๊ะโผล่มาหน้าแรกละ ....
เหมียนว่าจะตกลงกันแว้วมันต้องเป็นแฟนกัลลลล โฮะๆๆๆๆๆ
ยอมไม่ยอม ไอ้เฮก็จิ้นเรียบร้อยแล้วเห๊อะ ฮ่าฮ่าฮ่า
เพราะเฮียวิทย์อ้ะ.... มองไงก็เคะใน 'เป็ค เค้าเลยนะเนี๊ย~ แอร๊ยซ์ :-[
โบกธงเอฟซี กันวิทเค้ออออ~ อะโฮะ~~~
ส่วนเรื่องดราม่าทั้งหลาย เนื่องจากไอ้เฮอยู่ในสภาพจริงจังสุดขีดในเรื่องเครียด จึงขอข้ามเม้นท์ไปเนื่องด้วยจะลากกันดราม่า หรือพาลลำคาญกันเสียหมด ขออำภัยผู้แต่งมา ณ ที่นี้ เพราะไอ้เฮเข้าใจว่า .... เด็กนิติน่ะมันเครียดพอกะเด็กบัญชีผสมกะเด็กรัฐศาสตร์นั่นแล
อวยพรอำนวยชัย โชคดีเกรดเอจงมีแด่ตัวท่านและทุกผู้ทุกนามในเล้าที่กำลังปะดาบกะการสอบอันบั่นทอนชีวิต สาตุ๊ :call:
-
:man1:
-
รับแซ่บคะ อิอิ
:L2:
-
รับทราบแล้วค่าา
ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะ
GET 'A' ละกันนะ
ปล. สอบเหมือนกัน แต่ก็ยังแอบมาอีกเน้ออ (ตายแน่ช้านนนนน!!)
-
โต กันย์ :a5: :a5: :a5:
คู่นี้นี่มันอะไรก๊านน o22
-
ฝันดีครับ :man1:
ปล.Merry Christmas eve :mc4:
-
มาให้กำลังใจครับ ขอให้ทำข้อสอบได้คะแนนดีนะ
-
ผมอ่านยังไงหว่า กันย์ วิทย์ มาแต่ไหน อ่านข้ามป่าวแว๊ :m31: งงกะตัวเอง :angry2:
คำถาม ... ? .. คือ หมายคำถาม :beat: โดนจั้ย ละสิ :z2:
ขอเป่งคู่ โต เนม มันยังกล้าขอ :z3: :z3 o13
ขอให้ได้ สอบได้ เกรด เอ นะ :L2: เราตกไปวิชาละ เซง :serius2: :serius2:
-
ขอให้ทำข้อสอบได้คะแนนเยอะๆนะค่ะ
ส่วนเรื่องสั้น ขอโตเนมเห้อะ เนมโตคงไม่ไหวอ่ะ :pighaun: :z1:
-
Merry Christmas!!! :L2:
-
Merry Christmas ทั้งห้องเลยครับ,
-
ไม่รู้จะถามอะไร
เควสดีก่า ขอคู่ โต เนมนะ
Get A จ้า
:L2:
-
HAPPY X'MAS KAAA : ) :mc1:
-
**˛ •˚ • 。 ° • 。 • ˚ ˚ ˛ ˚
˛ 。° 。 ° 。˚ ˛ • ˚ ˚ ˛
*★Merry★* 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ • •
。★Christmas★ 。* 。° 。 ° ˛
˚˛ * _Π_____*。*˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •˛
•˚ */______/~＼。˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •˛
• ˚ ｜ 田田 ｜門｜ ˚ ˛ ˚ ˛ •
^^
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
-
คู่ โต เนม ครับน่าลุ้นดีครับ
-
ฝันดีครับ :man1:
-
แว้บๆเข้ามาอ่าน...
ซาบซึ้งใจยิ่งนักที่มีคนเข้ามาคุยเรื่อยๆ..นึกว่าจะตกขอบซะแล่ว
ขอบคุณมากน่ะค่ะ
ตอนนี้ไรท์เตอร์อยู่ในสภาพ 'ใกล้ตาย ' ชัดๆ..
จะรีบกลับมาอัพทันที่ที่พ้นจากสภาพการสอบน่ะค้า..จะรีบมาปลดปล่อยสวัสดิกะโดยเร็ว ( :z6:อะแฮ่ม..ผิดเรื่องค่ะแสร่ด)
Merry X'mas
ค่ะ
ปล. แอบใช้เน็ตในโทรศัพท์เพื่อน..งี้ด..
ปล.2 จะหกโมงเช้าแล้วน่ะเธอว์...โต้รุ่ง..โต้รุ่ง...
-
ไรท์เตอร์ สู้ สู้ เป็นกำลังใจให้นะครับ o13
สอบเสร็จเมื่อไหร่ มาต่อนิยายเร็วๆนะครับ :z13:
ปล.อยากให้น้องเนมปลดปล่อยสวัสดิกะได้บ้างจัง o18
อยากรู้ว่าดาบของน้องเนมจะน่ากลัวเหมือนของพี่โตรึป่าว? :z1:
-
:o8:
สีทนได้ค่ะ
-
ตามอ่านทันแล้ววว..
ตอนต่อไปอีกนานนะเนี่ย
ขอรีเควสเป็น โตเนม
-
ฝันดีครับบบ :man1:
-
มาต่อไว ๆ นะครับ
น่าติดตาม นู๋เนม เป็นกำลังใจคาบ
:pighaun:
-
คถ.คนแต่ง
-
ฝันดีครับ :man1:
-
:call:
มาต่อไวๆ นะครับ
รออ่านไม่ไหวแล้ว
-
จะปีใหม่แล้วน๊า
มา HNY 2010 จ้า อยากอ่านต่อม๊ากกกกกกกกก
-
เหลือบดูนาฬิกา...ตีสองครึ่ง...
เอาซะยังกะไม่ได้เล่นเน็ตมาเป็นชาติ..(ซึ่งมันก็จริง ยอมรับ )
เข้ามากรี้ดกร้าดดด สอบเสร็จแล้วค่ะทุกโค้นนนนนนนน
เดินออกจากห้องสอบ..กลับหอ..อยากเอาหัวทุบกำแพงห้องยิ่งนัก.. :z3:
ไอ้ที่กุเก็งไว้ทำไมไม่ออกว้า :fire: :m31:
คลุ้มคลั่งกันลเยทีเดียว..อาจารย์หักหลางงงงง กระซิกๆ
:a5: o22
สองอารมณ์นี้เกิดขึ้นทันทีเมื่ออ่านกระดาษคำถาม..กันเลยทีเดียว..
จะมาแจ้งข่าวววววววว
จะอัพฉลองแว้ววววววววววว
พรุ่งนี้ กระแดะจะอัพฉลองปีใหม่ซักหน่อย (หมายถึงหลังเที่ยงคืน..) เนื่องด้วยไม่มีใครเคาท์ดาวกะตูเลย..เออ..หน้าคอมพ์ก็ได้ว่ะ แง่ง..
ใครที่ว่างๆก็แว้บมาอ่านได้น่ะค้า จะมาตอบเม้นด้วย แต่ต้องให้คนโพสสอนอีดิทหัวข้อก่อน..
หรือใครรู้ว่าทำไง..ช่วยสอนที..ไม่อยากรบกวนน้องเค้า คนจะฉลอง..
ราตรีสวสัดิ์ค่ะ
กลับมาแล้ววววววว
อุว่ะฮ่ะ ฮ่า
ปล..สะดุ้งคำถามบางคำถาม..นี่ชั้นต้องมาเขียนตอบข้อสอบกฏหมายรึนี่
ปล.2 บางคำถามทำเอาเหวอ... ฮ่าๆๆๆ
-
:m22: เข้ามารอพี่โตกับน้องเนม :ped149:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
:man1:
-
ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับ ปีใหม่
ฝันดีครับ :man1:
-
สวัสดีปีใหม่ครับ :L2:
-
Imprison 16: คลุ้มคลั่ง..
“..ไอ้เนม..ไอ้เนม....ไอ้เนมโว้ย !!!!!!!!!!! “ เสียงตะโกนดังลั่นทำเอาผมสะดุ้ง หันขวับมามองคนพูดทันทีพบว่าเหล่า “สมุนพญามาร”กำลังยืนขมวดคิ้วมองหน้าผมที่เดินเอาของมาเก็บในห้องขัง ตามหลังไอ้คุณพี่โตต้อยๆ โดยสุดที่รักของใครหลายๆคนเขาก็เดินโครมๆออกไปโดยไม่มองหน้าผมซักนิด..
“..ครับพี่...” รับคำเบาๆ ก่อนจะร้องซี้ด...เจ็บปากชิบหาย..
“..เหี้ยพี่โตเป็นไร “ เอ้อ..ไอ้คำเรียกนี่..เหมือนจะเคารพ..แต่เปล่า..ทำเอาผมแอบขำ..ครับ..ได้แค่แอบๆจะขำจริงก็ไม่ได้ เพราะเจ็บปากชิบ..
“..เอ่อ.....” ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง..ถ้าบอกว่างอน..กุจะโดนกระทืบซ้ำมั้ย?
“..หายไปไหนมาว่ะ..ข้าวเขิ้วไม่แดก ระวังจะตาย..” เสียงบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้งดังรอบๆหู ทำเอาผมอยากจะบอกนัก..ว่าไอ้พี่โตนั่นแหละว้อยยย ทำตูซวย..
...แต่เอ๊ะ...รึว่าผม...กันหว่า...
เอาน่า.มันไม่ใช่ประเด็นน่ะ..ที่ต้องสนตอนนี้คือ..ไอ้คุณพี่โตหายไปไหน..
“...อูย.....” ผมบ่นอู้เมื่อจะลุกตามพวกพี่ๆเขาออกจากห้องขัง แต่ไอ้รอยเท้าที่ถูกประทับไว้ตรงเอวกลับเจ็บแปล๊บ..จนต้องทรุดตัวลูบเอวตัวเองปลกๆ ไอ้เวลาโดนถีบไม่เจ็บ..มาเจ็บตอนหลังนี่ถ้าเปิดเสื้อดูมันจะเป็นรอยช้ำมั้ยเนี่ย
“..มึงเป็นไร...” คุณพี่ทินที่นั่งอยู่ข้างๆออกปากถามสีหน้าสงสัย ผมทำหน้านิ่ว ตอบงึมงำ..
“..ปวดเอวอ่ะพี่...” คล้ายๆจะอ้อนว่าตูเจ็บ แต่ไอ้คนฟังเบิกตากว้าง หัวเราะลั่น..
“............” ก็รู้อยู่น่ะว่าไม่สนกับความเจ็บปวดของคนอื่น..แต่ถึงกับหัวเราะร่านี่...ออกนอกหน้าไปมั้ย???..
หัวเราะไม่พอยังกวักมือเรียกพรรคพวกมาซุบซิบ แล้วหัวเราะกันหน้าตาเฉย แถมชี้มาทางผมอย่างล้อเลียน แค่มองหน้า..แล้วหัวเราะลั่น...
“..............” ผมหน้าร้อนฉ่า พูดไม่ออกขึ้นมาเฉยๆทั้งอายทั้งเจ็บใจ แล้วยังสงสัยว่าแค่ตูปวดเอวเพราะโดนถีบนี่มันจะอะไรนักหนา
ผมหน้าบูด เตรียมจะเดินหนีเพราะความงอน แต่เสียงพึมพำกลับดังเข้าหูจนต้องชะงัก...
“..ทำไมเหี้ยพี่โตถึงฟึดฟัดไปล่ะว่ะ..ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?..”
“..เออว่ะ..กูก็อยากรู้..หรือว่าแม่งไม่ถึงใจ...”
“..เห้ย บางทีมันอาจจะมีของแถมให้เฮียแกไม่พอใจก็นี่..”
“..เออว่ะ...หรือว่าเฮียแกไม่ชอบทอง..แต่แม่ง เสียบก็เสียบไปเหอะน่า ดีกว่าไปสไลด์ให้เสียอารมณ์..”
“..ฮีโธ่..สไลด์เองยังจะมันส์กว่าอีกไอ้สัด..”
“..ไม่รู้โว้ย..หลายคนมันชอบต่างกันอย่ากุน่ะมันต้อง#@#@%fff^&***&(*&(*()*(*)*)_(“”-%#$#@#..
ว้ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เนมขอกรี้ดซักทีเหอะ !!!!!!!
ผมหน้าแดงแจ๋ ฟังเสียงพึมพำแล้วตัวแข็งทื่อ โอเค..ผมอาจจะมาใหม่ ไม่เข้าใจศัพท์ทางเทคนิคสูงๆของพวกลุงๆเขา แต่ประทานโทษ ไอ้ประโยคแวดล้อมนั่นมัน...
...จะบ้าตาย..แค่ปวดเอว..เขาก็นึกว่าผมโดน..ไอ้พี่โต...อ้ากกกกกกกกกก...
คิดแล้วขนลุกชะมัด..ตัวโตๆกล้ามใหญ่หล่อล่ำน่ะมันดีอยู่หรอก แต่แค่คิดว่าจะ...อี๋...ไอ้เนมรับไม่ด้ายยย..แถม..
ภาพของหนอนชาเขียวตัวบะเริ่มโผล่แว่บเข้ามาในความคิด ยิ่งทำให้ผมหน้าแดงก่ำ..ก่อนจะเหลือกตาขึ้นสูงทันที...
....เขาว่าเวลาผู้ชายมีอะไรกันมันก็ต้องทาง...แล้ว...จะให้เอาไอ้หนอนชาเขียวนั้น..
อ้ากกกกกกกกกก... แค่คิดว่าไอ้หนอนชาเขียวนั้นจะทะลวงตูดผม ไอ้เนมก็อยากจะร้องไห้...ถ้าโดนจริงๆตูได้ตายแหงมๆ..
ปัง !!!!!!!!!!!!
ขณะที่ผมทำท่าจะไปแก้ข่าวด้วยใบหน้า หยะแหยงปนสยองเหลือประมาณ ไอ้คุณพี่โตตัวต้นเหตุก็ถีบประตูห้องขังมาซะโครมใหญ่ แถมด้วยใบหน้าถมึงทึง เหลือบมองพรรคพวกที่หันมามองด้วยใบหน้าสนใจแลหื่นอย่างชัดเจนแล้วเดินสวบๆมาไม่ใส่ใจ มาใกล้ที่นอนที่ผมนั่งทำหน้าจะตายอยู่..ไอ้เนมหันไปมองตาแป๋ว..แต่สิ่งที่ได้รับมาคือใบหน้าบึ้งๆเมินหนีพร้อมกับ..
ป้าบ !!!!
“...โอ้ย.....”
“..อูววววววว...”
ไอ้คุณพี่โตแม่มมันถีบผมอีกแล้ว ไอ้เนมอยากจะลุกขึ้นชี้หน้าด่าพี่ท่านซะเหลือเกิน รอยเท้าเต็มๆที่ซัดเข้าตรงเอวทำเอาผมร้องโอดโอย..ก็มันซ้ำแผลเก่าพอดีนี่..อ้ากกกก..เจ็บ...
“..จุ๊ๆๆๆ..เฮีย..แรงไปๆ...ไอ้หนูมันเพิ่งโดนมาหมาดๆ ถนอมมันหน่อยเซ่..” ไอ้คุณพี่ทินที่ตะกี้ทำเสียงเอฟเฟกต์ใส่ตอนผมร้องโอดโอยเข้ามากอดคอไอ้พี่โตไว้ พร้อมกับยิ้มร่า...
ผลั่ว!!
สม !!! ปากหมาดีนัก..
หมั่นไส้มาหลายตอนแล้วน่ะ พูดจาแต่ละทีนี่เสี้ยมเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งนั้น เป็นไงล่ะ โดนไอ้คุณพี่โตซัดเข้าซะเต็มตรีน..หึหึ...
“..ยิ้มอะไร..อยากโดนด้วยเหรอมึง...” พอซัดไอ้คุณพี่ทินแล้วยังจะมาแว้งหาผมต่ออีก..กวนอะร้าย..ไม่มี ไม่ได้อยากโดนด้วย..อย่าพลาสิลุง เฮอะ !!
“.........” ก็ได้แต่เงียบแล้วส่ายหน้าพรืด.. แต่ดูท่าท่าทางของผมจะไม่ถูกใจไอ้คนตรงหน้าซักเท่าไหร่นัก เขาเลยขยับตัวไปนั่งบนฟูกนอนตัวเองก่อนจะ...
ปั่ก !!!
“..ไอ้ทิน..มึงมานอนข้างกู.. มึงขยับไป..มองหน้าแล้วอยากถีบ..” บ่นด่าอะไรผมไม่ว่า..แต่ดันถีบผมอีกรอบน่ะสิ ไอ้เนมเลยขยับที่นอนหนีทันที ก็ไม่ได้อยากจะอยู่ด้วยนักหรอกน่ะเฟ้ย ชิ ยิ่งมาถีบกันแบบนี้ ไปอยู่แล้ว เชิญเอาไอ้คุณพี่ทินเป็นที่รองตีนซะเถอะ
หึ..ทำตัวเป็นภรรยางอนสามี..งอนเขาทีก็ไล่ไปนอนที่อื่น..
เป็นตุ๊ดรึไงว่ะ ชิชะ..
ผมลากที่นอนมานอนข้างไอ้คุณพี่ทินทันที ดวงตามีน้ำตาคลอเอ่อ..ไม่ได้เสียใจอะไรหรอกครับ..แต่ปวดเอว..วันนี้ผมโดนถีบไปกี่รอบแล้วล่ะ ช่วยนับทีซิ..
“..พี่แน่ใจ...” เสียงไอ้คุณพี่ทินว่าทำให้ผมชะงัก..แอบเงี่ยหูฟัง
“..กุจะนอน อย่าพูดมาก...”
“..เห้ยพี่..มันนอนติดไอ้กิตนา...” ไอ้คุณพี่ทินว่า พลางเหลือบมองมาข้างหลัง ทำเอาผมสะดุ้งแล้วทำเนียนๆปูผ้าไปซะ..แต่พี่เขากลับมองผู้ชายข้างๆผมอย่างระแวง..
ทำให้ผมต้องหันไปมองบ้าง...
.........
.....
...
..
เจ้ย !!!!!!
สะดุ้งเฮือกทันที่เมื่อเห็นหน้านิ่งๆที่มองผมอยู่..ทำเอาไอ้เนมขนลุกวาบ..ไอ้คุณพี่กิตน่ะครับ..ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทำร้าย ไม่ได้มาขู่เข็ญ หรือตะคอกผมเหมือนคนแถวนี้..แต่ว่า...ไอ้สายตานั่น ท่าทางแบบนั้น ทำเอาผมนึกถึงตอนที่เขาบีบข้อมือผมซะแน่นไม่ๆได้..
ผมหันสายตาหวั่นๆไปมองอีกฝั่งทันที..ตายด้วยตรีนไอ้พี่โต กับตายเพราะท่าทางแบบนี้ของไอ้คุณพี่กิต ผมจะเอาไงดี...
“..ช่างหัวมันสิ..เกี่ยวอะไรกับกู...” เหลืบตามามองผมที่ส่งสายตาหวาดหวั่นขวัญกระเจิงไปหา แต่ก็เมินหนีอย่างรวดเร็ว แล้วประชดออกมาแบบนั้น...
อะไรกันเนี่ย..งอนเรอะ..
ผมทำหน้าบูดๆใส่แผ่นหลังหนาที่เห็น..เชอะ..ใครจะง้อ
“..ทำใจแล้วกันมึง..ขอให้โชคดีว่ะ...” โอ้ย~~~ อย่าเพิ่มความกลัวให้ผมได้มั้ย?? ไอ้คุณพี่ทินบ้านี้ คนยิ่งหวั่นๆอยู่..หันไปก็เจอกับหน้านิ่งๆนั่นมองมาอีก..เฮือก..น่ากลัวจริงวุ้ย..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ก่อกแก่ก..ก่อกแก่ก....
เสียงอะไรหว่า..???????
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆในความมืดสลัว ไฟทางเดินที่ส่องอยู่ภายนอกสาดเข้ามาเล็กน้อย ทำให้ผมหยีตาฝ่าแสงแบบมึนๆ..ดูท่าจะยังไม่เช้าด้วยซ้ำ..มันอะไรกันล่ะนี่
ก่อกแก่ก...ก่อกแก่ก...
งือ...ดังมาอีกล่ะ...
เสียงนั้นยังรบกวนการนอนของผมต่อ ทั้งที่ว่าจะปิดตาหลับอยู่แล้วเชียว..ยังดังมาอยู่ได้..แล้วเสียงมันก็ดังเหมือนจะอยู่ใกล้ๆหูด้วยนี่นา..อืม...ข้างๆซะด้วย...
ข้างๆ....
ผมลืมตาอีกครั้ง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือการนอนตายอนาถของไอ้คุณพี่ทิน น้ำลายไหลย้อยเอนไซม์กำลังทำงานได้ที่..ส่วนอีกคนก็นอนหงายหลับตาพริ้มแล้วกรนน้อยๆ..
แปะ..
ผมยกมือฟาดยุงอย่างหงุดหงิด..มาแดรกเลือดตูอีกล่ะ..
ก่อกแก่ก...ก่อกแก่ก...
ยังดังมาอีกเรอะ...ผมขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ ก่อนจะตัดสินใจหันไปอีกข้าง...
......
...
...
..
“..จ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...”
เวลาประมาณ สองนาฬิกาเศษของคืนวันอันสงบสุขของบรรดานักโทษในเรือนจำ XXX กลับมีเสียงโหยหวนแบบนี้ดังขึ้นมาแทน...
“..เห้ย...อะไรว่ะ...” เสียงเอะอะดังค่อยๆทวีความดังขึ้นมาจากห้องขังหลายๆห้อง ขณะที่ผม..ไอ้ตัวแหกปาก กำลังอ้าปากค้าง ผงะหงาย..มองภาพเบื้องหน้าที่ทำให้ผมร้องออกมาด้วยอาการเหวอสุดขีด...
นี่มันอารายก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน..
ภาพอันน่าสยดสยองเบื้องหน้า คือใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งในแสงสลัว ดวงตานิ่งสงบไม่มีร่องรอยอารมณ์ใดๆ..มือซ้ายของเขามีปากกาสีน้ำเงินด้ามหนึ่ง มือขวาของเขากำหมัดแน่นแขนขวาของเขามีรอยหยดเลือดสีเข้มไหลพรากเป็นทางยาว..และผมจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าเลือดนั่นจะไม่ได้ถูกสะบัดลงมาบน...
บนหน้าของผม....
โอเค มันอาจจะเชื่อยากที่จะมีไอ้บ้าคนนึงนอนหลับไม่รู้ตัวกระทั่งว่าเขาเอาเลือดมาหยดใส่หน้า แต่นี่ล่ะคือความจริง..ก็เขาไม่ได้หยดใส่หน้าผมทันที่นี่ครับ..รอจนกระทั่งผมหันมาถึงได้สะบัดแขนเอาเลือดมาเซ่นหน้ากันแบบนี้...
ไม่พอ..เอาเลือดมาสะบัดใส่หน้าผมไม่พอ..ยังตั้งท่าคร่อมทับผมไปครึ่งตัว แลบลิ้นแผลบๆจะมาเลียเลือดตัวเองบนหน้าผมอีก..
ฮืออออออ..ไม่เอาแล้ว..ผมกลัวแล้วค้าบบบบบบ...
ผมตัวสั่นผับๆ สไลด์ตัวเองไปเกาะอะไรหรือใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ทันที ขณะที่คนทั้งในห้องขังข้องเดียวกับผม รึต่างห้อง ต่างก็หันมามอง ร้องถามกันใหญ่ แต่พอเห็นภาพตรงหน้าเท่านั้นล่ะ..
“เอาอีกแล้วเรอะมึง..” ฝ่าตรีนอันงดงามของไอ้คุณพี่น้อตกระทบกับหลังของไอ้คุณพี่กิตโรคจิตอย่างรวดเร็ว..จนรายนั้นหงายหลังผึง..แล้วก็...
หลับ....
ใช่ครับ..หลับตาพริ้มแล้วกรนคร่อกๆเลยทีเดียว...
“............” ผู้โชคร้ายอย่างผมได้แต่นิ่ง..เงียบ...โนคอมเม้นท์....
“..แบบนี้แหละมึง..มันชอบนอนละเมอ..เดี๋ยวก็ชิน...” ไอ้คุณพี่น้อตว่าอย่างสบายอกสบายใจ พลางหาวหวอดๆ..
“.........” ผมยังคงช๊อคเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้ ..นี่มันละเมอบ้านไหนกันว่ะ !!!!!
ละเมอกรีดแขนตัวเองแล้วสาดเลือดใส่คนอื่นแบบนี้มีที่ไหน ถ้าเกิดวันดีคืนดีมันละเมอลุกขึ้นมาบีบคอตรูล่ะเฟ้ย.
ผลั่วะ...
ชะเอ๊??..
หน้าคว่ำเมื่อโดนสลัดทิ้งงง..ผมชะงัก..เมื่อมนุษยฺที่ให้ผมเป็นตุ๊กแก พักพิงทั้งตัวสะบัดผมหล่น..อะไรหว่า..
แต่พอเห็นก็รู้ได้ทันที..ที่แท้ผมก็โดดกาะไอ้คุณพี่โตนี่เอง..
เอ่อ..แล้วก็ไม่ใช่แค่เกาะแขนหรอกน่ะ..เผอิญว่านั่งตักไปซะเต็มสตรีม..
อะไรกันเล่า ก็คนกลัวน่ะ เจอใครก็เกาะไปก่อนล่ะ ใครจะรู้ว่าคุณพี่โตเขาจะมาอยู่แถวนี้ ได้ข่าวว่าคุณพี่นอนถัดไปจากพี่ทินอีกรอบไม่ใช่เรอะ..
ทำหวงเนื้อหวงตัวไม่เข้าท่า ทั้งงอนเอยทั้งถีบผมทั้งสะบัดหลุดเอย เป็นตุ๊ดใช่มั้ยเนี่ย??..
คิดพลางส่งค้อนตาคว่ำไปมั่ง อย่าให้ถึงทีผมแล้วกัน หึ
แต่ว่าตอนนี้...
ผมก็ได้แต่ส่งสายตาเว้าวอนไปให้ไอ้คุณพี่ทิน..
ขอแลกที่นอนได้ม้ายยยยย นอนกะไอ้พี่กิตนี่...ไม่ตายก็ใกล้ช๊อคน่ะเว้ย..
“..ถามไอ้พี่โตนู่น...” ว่าพลางไหวไหล่แล้วหาว ส่วนคนอื่นๆก็ส่ายหัวนอนหลับกันแล้ว..ผมหันไปมองหาคนตัวโตที่เคยนอนอยู่บนที่นอนหนานุ่มจนน่าอิจฉานั่น.. ก่อนจะพบว่ารายนั้นเดินฝ่าตรีนผู้คนไปแถวๆห้องน้ำโน่น..
ผมหน้ามุ่ย..จะไปตามอ้อนวอนหน้าส้วมหรือจะเลือดนอนกับโรคจิตที่ชอบนอนละเมอเอาเลือดมาสาดหน้าคนอื่น...
เหลือบมองหน้าไอ้คุณพี่กิตที่นอนหลับไปแล้ว แต่ก็ยังลอยหน้าลอยตาทำสีหน้าโรคจิตไม่หาย..ทำเอาขนลุกพรึ่บ..
เหอะ.เรื่องงอนเรื่องฝากรอยแค้นอะไรนั่นไว้ก่อนแล้วกัน คืนนี้ต้อขอละทิ้งฟอร์ม(มีด้วยเรอะ)ชั่วคราว ไปตามง้อไอ้คุณพี่ตัวโตแต่ขี้งอนเป็นบ้าคนนั้นซะก่อน..
..แม้ผมจะไม่ค่อยเข้าใจนักก็เถอะ..ว่าเขาไม่พอใจผมเรื่องอะไร
ผมเดินหน้าด้านฝ่าดงตรีนไปทางห้องน้ำกลิ่นหอมๆด้านหลังอันเป็นสถานที่ซึงผมจำได้ดีเลยเชียว โดยเฉพาะความหอมของกลิ่นนั่น..กับท่าทางโรคจิตของคนแถวนี้
“.เอ่อ.....” ผมเดินไปเลียบๆเคียงๆด้วยท่าทีน่าร้ากกกกก น่ารักในความคิดของตัวเอง..
“.........” ไอ้คนที่หันหลังให้ก็เงียบ..ชิ...เห็นว่ามาง้อแล้วยังทำงอนเล่นตัวน่ะลุง
“..พี่โต..คือ...ขอผมไปนอนที่เดิมได้มั้ยอ่ะ...”
“..ทำไม....” ถาม..แต่ยังไม่หันมาอีก
“..พี่ก็เห็นตะกี้..ผมกลัว...”
“เหอะ....”
“..น่ะครับ..ผมขอ...”
“..เออ.ตามใจ...” รับคำทำเอาผมลิงโลด หุหุ
“..ขอบคุณครับ...แล้วก็ผม...”
“..อะไรอีก !!!!!! “ คราวนี้เสียงหงุดหงิด ร้อนรนแปลกๆ..
“..คืออ่า..ผม..ขอ.....”
“..จะอะไรนักหนาว่ะ..กูจะขี้ ไปไหนก็ไป... !!!
แล้วก็ไม่บอก...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
โอ้ลั้นลา..กลับมาแล้วค่ะ
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจการสอบที่ทำเอาคนสอบอยากตาย..
หึหึหึ..
แต่อย่างไรก็ดี..ตอนนี้มาอัพแล้ว..สรุปว่าคนที่คลุ้มคลั่งคือไอ้คุณพี่กิตสิน่ะ..ห้าๆๆๆ
ส่วนภารกิจง้อไอ้คุณพี่โตยังไม่ถึงไหน พอดีเค้าติดกิจส่วนตัว ห้าๆ ไอ้เนมยังไม่กล้าเจอหนอนชาเขียวรอบสองสิน่ะ..หุหุ..
สุดท้ายนี้..
สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน แฮปปี้นิวเยียร์ค่า... :L2: :L2:
-
ตอบคอมเม้นท์ และแจ้งข่าวค่ะ
จากคุณ Leen
อาชีพของคุณพี่โต พี่กันย์ น้องเมฆ ก่อนติดคุก เอาระดับการศึกษาด้วยนะคะ
แล้วก็...ถ้าออกจากคุกไปเนี่ยไม่ 40 เลยหรอคะ ถ้างี้จะไปทำอะไรได้อะ ฝึกงานก็ไม่ได้ทำ
แล้ว 40 เนี่ย เค้าจะรับทำงานเร้อ... ออกแนวห่วงสวัสดิภาพน้องเนมสุดๆ
ตอบค่ะ : อาชีพ..นั่นสิน่ะ..จะตอบดีมั้ยเนี่ย//โดนตบ
อาชีพของโต : เป็นนักศึกษาค่ะ เรียนอาชีวะแต่ดันติดคุกซะก่อน (อ่าว)
กันย์ : แพทย์ฝึกหัด ปีสี่ มหาวิทยาลัย XXX
ส่วนเรื่องติดคุก ความจริงแล้วไม่มีใครติดคุกครบระยะเวลาจริงๆหรอกน่ะค่ะ เพราะนักโทษทุกคน ถ้าปฏิบัติตัวดี ไม่สร้างปัญหา จะได้วันลดโทษสูงสุดเดือนล่ะสามวันค่ะ และถ้าทำตัวดีๆก็จะมีสิทธิได้รับพระราชทานอภัยโทษด้วยความจริงแล้วกันย์ก็มีสิทธิได้รับพระราชทานอภัยโทษน่ะค่ะ เพราะเป็นนักโทษชั้นดีมาก แต่ติดที่ยังฟ้องร้องคดีกันไม่จบค่ะ เลยไม่สามารถขอพระราชทานอภัยโทษได้ แต่ก็ได้รับสิทธิเล็กๆน้อยๆและได้รับงานเป็นผู้ช่วยผู้คุมค่ะ และทางเรือนจำยังมีเงินเดือนให้ด้วย
ส่วนโต ก็เป็นนักโทษชั้นดีค่ะ ได้รับการลดโทษเดือนล่ะสามวัน และยังจะได้ลดโทษตามวันหยุดราชการค่ะ (เช่น วันเฉลิมพระชนมพรรษาขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวค่ะ )
สำหรับเนม..เนมนี่เพิ่งเข้ามาค่ะ ถูกจัดอยู่ในชั้นกลางโดยจะมีการพิจารณาเลื่อนชั้นนักโทษ ปีล่ะสองครั้ง คือสิ้นเดือนมิถุนายนและเดือนธันวาคมตามที่กรมราชทัณฑ์กำหนด
จากคุณ ถึงเป็นผู้หญิงก็รัก Yaoi
ขอถาม
v
v
v
แม่ของเนมเป็นคนสมัยก่อนหรอคะ ทำไมเจ้าบทเจ้ากลอนจัง 55 แบบข้ามมิติมาในอนาคต 55
และเนมใส่กางเกงในไซต์ไรอ่ะ (ผัวะ โดนกระโดดถีบอย่างแรง จากบรรดาผู้บริโภคเนม)
อ๊ะๆ อย่าลืมไซต์ของพี่โตด้วยนะ เนมถึงกับเลือดพุ่งเลยหนิ ยาวกี่เซนงิ (ยังไม่เลิกอีกกรุ)
เย้ย! จริงสิ บอกไซต์ของทุกคนมาเลยก็ดีนะคะ (อีนี่หนิวอนซะแล้ว 55)
ก็ไม่ใช่ไงหรอกค่ะ จะได้ซื้อไปเยี่ยมที่คุก อิอิ (บ้านแป๊ะแกหรอ ซื้อกางเกงในไปเยี่ยมคนอื่น)
ตอบค่ะ :
แม่เนมเป็นคนสมัยนี้แหละค่า ไม่ได้อะไร แต่ให้อารมณ์ประมาณรักลูก คิดถึงอดีตประมาณนั้น เลยร้องเพลงกล่อมขึ้นมาน่ะค่ะ
ส่วนเรื่องกางเกงในอืม..มันเป็น ข้อมูลปกปิดน่ะ ห้าๆๆ
จากคุณ ทิพย์
อยากจะถามว่าคุณพี่กันย์กับน้องเมฆนี่ติดคุกด้วยสาเหตุอันใดค่ะ(รู้สึกเหมือนจะเกี่ยวข้องกันยังไงชอบกล)
ตอบค่ะ
กันย์ติดคุกด้วยสาเหตุ ฆ่าผู้อื่นโดยประมาทค่ะ คดีความไม่ได้มีความเกี่ยงข้องกับเมฆ เพราะเมฆเข้าคุกทีหลังกันย์ แต่ความสัมพันธ์ก่อนเข้าคุกของทั้งสองคนมีความเกี่ยวข้องกันค่ะ
ส่วนเมฆ ติดคุกโดยคดีฆาตกรรมค่ะ เป็นคดีฆาตกรรมที่ไตร่ตรองไว้ก่อนด้วย แม้เขาจะอยู่ในสภาพบังคับ (หมายถึงมีเหตุอันจำเป็นให้ป้องกันตัว เพราะมีภัย)แต่เพราะการไตร่ตรองไว้ก่อนแล้ว จึงได้รับโทษหนักค่ะ
จากคุณ Inspioer
อยากถาม อยากรู้
ไรเตอร์เรียนที่ไหนฮะ อยู่ประมาณชั้นไหนอะคับ
อยากรู้จริงๆนะ แล้วไรเตอร์ได้พล็อตแนวนี้มาจากไหนหรอ
ตอบค่ะ :
เรียนอยู่ที่กรุงเทพค่ะ (น่านกวน..) ตอบได้แค่เรียนระดับมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ อยู่ปีหนึ่ง
ได้พล็อตมาจาก..การนอนคิดไร้สาระ เรื่อยเปื่อย แหะๆ เพราะอ่านนิยายวาย แล้วแอบขัดใจทำไมเคะนิสัยเลวๆไม่มีมั่งว่ะ เอาแบบเลวๆไรประมาณนี้ (เป็นประเภทเบื่อง่าย ไม่ชอบอะไรซ้ำซาก )แล้วคิดไปเรื่อยๆมันก็มาปิ๊งว่า..ทำไมไม่ลองเขียนเคะติดคุกล่ะ ตอนแรกจะเอาประเภทติดคุกแล้วก็ออกมา..แต่กลัวจะไม่สมน้ำสมเนื้อ(?) เลย..เอาก็เอาว่ะ..ในคุกกันทั้งคู่นี่แหละ เหอๆๆ
จากคุณ Honey
คำถาม : เฮียโต กับพี่กันย์ ติดคุกข้อหาอะไรคะ??
แล้วก่อนหน้าที่จะมาติดคุก 2 คนนั้น ทำอาชีพอะไร
อยากรู้ม้ากมากกกก อยากรู้ว่าที่เดาๆไว้ผิดมั้ย
-
ตอบค่ะ : โตติดคุกข้อห้า ฆ่าคนตายโดยเจตนาค่ะ ก่อนจะมาเข้าคุก ตอนนั้นโตเป็นนักเรียนอาชีวะค่ะ (ประมาณปวช.) บ้านมีฐานะค่อนข้างดี แต่ติดขัดกันเรื่องผลประโยชน์ ทำให้เกิดเรื่องค่ะ
ส่วนกันย์ กันย์เป็นหมอฝึดหัดค่ะ เป็นนักศึกษาแพทย์(แพทย์ชนบท) ปีสี่ค่ะ เป็นหมอผู้ช่วยฝึกงานประมาณนี้ค่ะ
จากคุณ CYPINUS
ถามครับ
1.เมฆ กับ กันย์ มีเบื้องลึก เบื้องหลังอะไรกันครับ ? ความรู้สึกที่เมฆมีให้กันย์เหมือนทั้งรัก ทั้งเกลียด เมฆคงเจออะไรมาหนักกว่าเนม
2.การทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับเรื่องราวของผู้ต้องขัง มีการหาข้อมูลอย่างไรบ้างครับ?
3.ภาษาคุกวันละคำ ที่มีคำแปลกๆ ฮาฮา คารมลำลึก นึกตามไม่ทัน ใช้เฉพาะที่เรือนจำxxxนี้รึป่าวครับ?
4.ผู้ต้องขังที่อยู่ในคุก จะได้รับการลดหย่อนผ่อนโทษ ได้ในกรณีใดบ้างครับ? อยากให้เนมออกจากคุกเร็วๆ
ตอบค่ะ :
ข้อแรก.. เบื้องหลังของสองคนนี้..คงตอบอะไรมากไม่ได้ค่ะ เพราะมันจะอยู่ในนิยายด้วยคงต้องติดตามกันต่อไป แต่ก็เป็นไปตามที่คิดค่ะ สองคนนี้ ความสัมพันธ์เริ่มจากรัก แต่ตอนหลังก็กลับกลายเป็นเกลียดค่ะและเมฆ..เป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องในความคิดของไรท์เตอร์ค่ะ เขาเป็นตัวอย่างของคนที่ถูกกดขี่ ข่มเหงจากสภาพรอบด้าน ทั้งสังคม และคนรอบกาย ทำให้เขาต้องร้ายและเห็นแก่ตัวค่ะ
ข้อสอง..อันนี้ไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะไรท์เตอร์ก็ไปขอข้อมูลจากคุณวิชาติมาอีกที คุณวิชาติแอบมาเม้นท์ให้ด้วยน่ะค่ะ จากคอมเมนท์ สังเกตว่าคงเป็นการเข้าไปพูดคุยค่ะ เพราะคุณวิชาติบอกว่าได้ไปพูดคุยและพบเจอผู้คนและเรื่องราวหลากหลายมาก
ข้อสาม.. ภาษาไทยวันละคำในเรือนจำ เป็นภาษาประจำถิ่นค่ะ เพราะที่นำมาอ้างอิงจะมีบางส่วนมาจากเรือนจำบางขวาง กรุงเทพ (ที่คุณวิชาติไปทำวิทยานิพนธ์) และมีเสริมอีกหลายๆที่ซึ่งไม่มีข้อมูลที่มาแน่ชัด แต่ภาษาในแต่ละเรือนจำก็แตกต่างกันตามที่อยู่ สภาพแวดล้อม และสภาพสังคมเหมือนๆกับภาษาของภาคต่างๆในประเทศไทยค่ะ
ข้อสุดท้าย .. ผู้ต้องขังในคุกมีสิทธิได้รับการลดหย่อนผ่อนโทษในหลายๆกรณีค่ะ แต่มีหลักๆอยู่สองกรณีที่จะได้ลดวันลงโทษตามปกติ นั่นคือ
1 การลดวันจำคุกตามชั้นของนักโทษ จะต้องเป็นนักโทษเด็ดขากที่จำคุกมาแล้วอย่างน้อยหกเดือน หากมีโทษจำคุกตลอกชีวิต ต้องจำคุกมาไม่น้อยกว่าสิบปี โดยจะมีการลดโทษตามชั้นของนักโทษ ดังนี้
ชั้นเยี่ยม เดือนล่ะ 5 วัน
ชั้นดีมาก เดือนล่ะ 4 วัน
ชั้นดี เดือนล่ะ 3 วัน
2 การลดโทษจำคุกตามวันเวลาที่ออกไปทำงานสาธารณะ กล่าวคือ ถ้าทำงาน 1 วันก็จะได้รับวันลดโทษ 1 วัน โดยคุณสมบัติของนักโทษจะต้องเหลือโทษจำคุกไม่เกิน 2 ปีและไม่ทำความผิดเกี่ยวกับ พระมหากษัตริย์ พระราชินี รัชทายาท และผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ความผิดต่อความมั่นคงของราชอาณาจักร และความผิดฐานยาเสพติดให้โทษค่ะ
และกรณีพิเศษ คือ การเลื่อนชั้นนักโทษเด็ดขาดก่อนเวลา และเลื่อนข้ามชั้น แก่ผู้ต้องขังที่ประกอบคุณงามความดีแก่ราชการเป็นพิเศษ เช่น เข้าต่อสู้ขัดขวางการแหกเรือนจำ การช่วยเหลือเจ้าพนักงานหรือผู้อื่นขณะตกอยู่ในอันตราย การเสี่ยงอันตรายเข้าป้องกันหรือจับกุมผู้ต้องขังขณะเกิดจลาจล และ การก่อเหตุร้ายในเรือนจำ เช่น การก่อเพลิง และเหตุการ์ณที่มีลักษณะคล้ายคลึงกัน
* นักโทษชั้นดีเยี่ยม ยังจะได้รับสิทธิ์ในการของพระราชทานอภัยโทษด้วยค่ะ
จากคุณ รักเนมมี่
อยากรู้ประวัติของเมียเก่าอิพี่โต
อยากรู้เรื่องราวความหลังของเทพบุตรคุณหมอ กะเมียเก่าพี่โตด้วย
ตอบค่ะ : ประวัติเมฆใช่มั้ย?? เพราะอิพี่โตนี่มีเมียเก่าเยอะอยู่นา..(อ่าว..งานเข้า..) ส่วนประวัติ ไม่รู้จะพูดอะไรดี มันเป็นส่วนที่ต้องติดตามตอนต่อไปน่ะค้า..คงบอกได้แค่ว่าเค้าจะมาวุ่น แต่ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ไรท์เตอร์ไม่ชอบไอ้ประเภทมือที่สาม เข้าใจกันผิดเพราะบุคคลภายนอกสักเท่าไหร่สองคนนี้ถ้ามันจะตีกันก็เพราะตัวเองมากกว่า ฮ่าๆ
ส่วนความหลังกับเทพบุตรคุณหมอ..เอ..หมายถึงพี่กันย์ใช่รึเปล่าน่ะ..ไอ้เราคนเขียนก็ไม่แน่ใจด้วยสิว่าเขาเป็นเทพบุตรรึเปล่า (อ้าวเห้ย..) แฮ่ๆ..คงบอกได้แต่ว่ามีความเกี่ยวข้องกัน..จะในแง่ไหนก็ต้องติดตามตอนต่อไป เพราะมันเป็นข้อมูลปกปิดน่ะ ห้าๆๆๆ
จากคุณ ShiongXsarina
ถามว่า พี่โตมีแฟนอยู่แล้ว แต่พี่โตได้รักแฟนสาวจริงอ่ะเปล่า(หรือผันมาชอบตัวผู้ซะแล้วว)
อ่อๆๆ อีกคำถามนิด พี่โตเคยโดน เอ่อ.. เข้าทางประตูหลังมั้ยอ่า ตอนมาใหม่ๆ ฮ่าๆๆ
ตอบค่ะ : พี่โตรักแฟนตัวเองค่ะ รักอย่างที่ผู้ชายคนนึงพึงจะรักได้..และ..ยังไม่คิดจะเปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายค่ะ แม้กระทั่งเนมก็เถอะ..มันไม่ใช่เน้อ..พี่โตเขาไม่ได้เป็นเกย์ค่ะ (หมายถึง ยัง ไม่ได้เป็นน่ะ)
กระทั่งตอนนี้ก็หาได้พิศวาสไอ้เนมไม่ ก็แค่ใจอ่อนนิดๆหน่อยๆเวลาเห็นมันร้องไห้ แอบหมั่นไส้เล็กๆเวลามันทำตาแป๋วใส่คนอื่น อยากตีก้นมันให้ลายเวลาไปออเซาะกับคนเขาไปทั่ว..ก็แค่นั้น..ไม่ได้ชอบเล้ย..ไม่มี๊..(เหรออออ?????)
...พี่โตไม่เคยโดนเข้าทางประตูหลังค่า..คิดดูสิ หุ่นแบบนั้นใครจะกล้าเอา..แหะๆ..เรื่องของเรื่องคือ เขาก็หน้าตาดีอยู่ค่ะ และอาจโดนกดได้เช่นกัน แต่โตเค้ามีพวกค่ะ มีเส้นมีรุ่นพี่ เลยไม่โดนอัดถั่วดำ ก็ถือว่าโชคดีไป..แต่กลายเป็นว่าฝึกวิทยายุทธ์จนได้เป็นจอมมารแห่งเดอะคุก คุก แทนสิน่ะ (ยืมเนมมา)
คำถามเดียว เรื่องนี้ดราม่าไหม
จากคุณ Kyn และคุณ Rushzhi
ตอบค่ะ : นั่นสิน่ะ..(อะไรของแก..) ก็คงได้แต่บอกว่ามันขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของแต่ล่ะคนน่ะค่ะ บางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นนิยายขำๆ แต่บางคนอาจจะบอกว่ามันโหดจังแต่ถ้าถามไรท์เตอร์..คิดว่ายังไม่ ดราม่าหร่อกค่ะ..นี่มันแค่เริ่มต้น หึหึหึ
จากคุณ Puzzle
คำถามเลยว่า 2 คนนี้ (กันย์กับโต) มีความสัมพันธ์กันหรือป่าว
ถ้ามีจิงขอตอนพิเศษ(กันย์-โต)เลยครับ สงสัยๆๆๆ อิอิ
ตอบค่ะ : ความสัมพันธ์...แง่ไหนล่ะนั่น (เหอๆ ) พูดถึงเมะสองท่านที่เด่นๆในเรื่องนี้..คนนึงโหดและเอสชิบหาย ส่วนอีกคนก็แสนดีและเทพบุตร..อืม..อยากบอกว่าสิ่งที่คุณเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่คุณคิดก็ได้น่ะ (อีกล่ะ) แต่ถ้าถามถึงความสัมพันธ์ของสองคนนี้..มีค่ะ..แต่เป็นในแง่อื่นมากกว่าชู่ฃ้สาว..ซึ่งเราก็ขออุบไว้ก่อนเช่นเคยเมื่อถึงเวลาอันควรแล้ว มันก็จะเปิดเผยออกมาเองค่ะ
จากคุณ Gypsy
อยากถามไรเตอร์ว่าน้องเนมไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ลดโทษเลยหรอ
ทั้งๆที่น้องเนมฆ่าคนไปโดยไม่เจตนานี่นา
หรือบางทีอาจจะเรียกว่าทำไปเพราะป้องกันตัวก็ได้
อ่านประวัติน้องเนมแล้วสงสารอ่ะ
เอ....หรือทนายมันไม่ดีเอง แก้ต่างให้ได้แค่นี้
น้องเนมสารภาพด้วยนะ น่าจะโทษน้อยกว่านี้เนอะ
ตอบค่ะ : เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนน่ะค่ะ มันต้องมาวิเคราะห์กันยาวเลยเชียว ...
เริ่มจากสาเหตุที่เนมติดคุก..ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา..
ข้อแรก แม้จะไม่เจตนา..แต่ทางกฎหมายถือว่า เมื่อคุณถืออาวุธ หรือสิ่งของที่ถือได้ว่าเป็นอาวุธ ( บทบัญญัติที่ใช้แก่ความผิดทั่วไป ประมวลกฎหมายอาญา หมวด1 บทนิยาม ข้อ 5.อาวุธ หมายรวมถึงสิ่งซึ่งไม่เป็นอาวุธโดยสภาพแต่ซึ่งได้ใช้หรือเจตนาจะใช้ประทุษร้ายร่างกายถึงอันตรายสาหัสอย่างอาวุธ...) และได้กระทำต่อบุคคลหรือเห็นแล้วว่าเป็นบุคคล..แม้จะไม่มีเจตนาฆ่า ก็ถือว่ามีเจตนาทำร้าย ไม่สามารถนำมายกกล่าวอ้างขอยกล้างความผิดได้..แต่ให้ถือว่าเป็นการกระทำโดยประมาทแทน
สรุปคือ..ถึงเนมจะฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา..แต่ขณะที่ลงมือกระทำเมื่อเขารู้ว่าเป็น คน หรือบุคคลแล้ว จะถือว่าไม่เจตนา ไม่ได้..
สอง.. กรณีของเนมเข้าข่าย ความผิดในมาตรา 289 อนุมาตรา 1 ซึ่งกล่าวไว้ว่า..
ผู้ใด
1..ฆ่าบุพการี
ต้องระวางโทษประหารชีวิต
แม้กรณีของเนมจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่เมื่อจดทะเบียนรับเป็นบุตรแล้ว(กรณีนี้เนมเป็นค่ะ)ก็จะถือว่าเป็นบุตรและมีความผิดตามกฏหมาย..
สรุป.. แม้จะเป็นบุตรบุญธรรม แต่ถือว่าเป็นบุตรตามกฎหมายและต้องรับโทษสูงสุดถึงขั้นประหารชีวิต..
สาม.. แม้จะมีความผิดถึงประหารชีวิต แต่เนื่องจากในกรณีของเนม เขาตกอยู่ในสภาพบังคับ (ประมวกฏหมายอาญา มาตรา 67 วรรคสอง ) ผู้ใดกระทำผิดด้วยความจำเป็น (2)เพื่อให้ตนหรือผู้อื่นให้พ้นจากภยันตรายที่ใกล้จะถึงและไม่สามารถหลีกเลี่ยงให้พ้นโดยวิธีอื่นใดได้ เมื่อภยันตรายนั้นตนมิได้ก่อให้เกิดขึ้นเพราะความผิดของตน
กฎหมายบัญญัติไว้ว่าถ้าสมแก่เหตุ ไม่ต้องรับโทษ แต่ในกรณีของเนม เป็นอันเกินกว่าเหตุค่ะ จะยกมาอ้างได้เพียงเพื่อลดโทษเท่านั้น ไม่สารถอ้างไม่รับโทษได้
สรุป.. แม้จะอยู่ในสภาพบังคับ อย่างเช่นเนมที่ทำไปเพราะป้องกันตัว + ช่วยเหลือน้องสาว แต่เป็นการทำเกินกว่าเหตุ สามารถอ้างลกโทษได้แค่บางกรณีเท่านั้น
สี่... แม้จะไม่สามารถอ้างได้ว่ากระทำไปโดยสภาพบังคับ..แต่ ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 76 วางหลักไว้ว่า..” ผู้ใดอายุเกินสิบแปดปี แต่ยังไม่ถึงยี่สิบปี กระทำการอันที่กฎหมายบัญญัติไว้ว่าเป็นความผิด ถ้าศาลเห็นสมควร อาจให้รับโทษ หนึ่งในสามหรือกึ่งหนึ่งก็ได้..”
ดังนั้นในกรณีของเนม มีโทษสูงสุดถึงประหารชีวิต แต่อายุไม่ถึงยี่สิบ ศาลจึงลดโทษเหลือหนึ่งในสาม คือ จำคุกสามสิบปี จำเลยสารภาพผิดทุกข้อหา และศาลเห็นว่าได้กระทำไปในสภาพบังคับ แม้จะเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุก็ตามจึงได้รับการลดโทษให้เหลือกึ่งหนึ่งค่ะ (15ปี )
*เอาสมการง่ายๆไป.จำคุกตลอดชีวิต..(อายุไม่ถึงยี่สิบ ลดโทษหนึ่งในสาม )..สามสิบปี (สารภาพทุกข้อหา ทำไปโดยสภาพบังคับ ) ..สิบห้าปี..
เขียนเองก็คิด..จะเข้าใจมั้ยน่ะ พยายามใช้ภาษาง่ายๆเรียบๆให้เข้าใจชัดเจนมากที่สุดค่ะ แต่เรื่องกฏหมายเป็นเรื่องละเอียดอ่อนต้องใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการพิจารณาค่ะ
(ถ้าถามว่าตอบข้อสอบกฎหมายทำไง..= เอาที่เขียนข้างบนไปเกลาภาษาและเรียบเรียง พร้อมความยากบวกอีกสิบ!! )
และสุดท้ายนี้... ถ้าระยะเวลาจำคุกไม่ใกล้เคียงกัน ก็อดอยู่แดนเดียวกับพี่โตน่ะเออ..
จากคุณ -3-
ถามด้วย(สอบเสร็จแล้ว แฮ่ๆ) ตอนนี้พี่โตเค้ารักเนมยัง แล้วที่ทำอยู่นี่รักจริงหรือว่าเพื่อหวังผลประโยชน์
แล้วในคุกนี่ อยากรู้ว่ามีใครจริงใจกับเนมบ้าง
อยากรู้อดีตของพี่กันย์กับเมฆ(ขอแบบตอนนี้นะค่ะ ไม่อยากได้แบบว่า รออ่านในเรื่องจ้า น่ะ T^T)
อยากรู้ว่า คนแต่งนี้เรียนมหาลัยป่ะค่ะ
แล้วก็ เนมนี่ น่ารักมั้ย ในความคิดของไรเตอร์่ะค่ะ
ปล. คำถามที่ถามอาจไร้สาระ แต่ก็อยากถาม 5
ตอบค่ะ :
ข้อแรก..แม้จะเป็นการทำร้ายจิตใจ แต่ขอบอกไว้เลยว่า..ไอ้คุณพี่โต ยังไม่ได้รักใคร่ไยดี มีจิตพิศวาสไอ้น้องเนมของเราแม่สักน้อยนิด (สังเกตได้จากที่มันถีบเอาๆ) และที่ให้เนมอยู่ในกลุ่ม ก็แค่จะเอามันมาช่วยงาน มาล่อไอ้พวกติดเหลือง ที่ช่วยน่ะก็แต่บังเอิญ..ที่ปลอบมันก็แค่ผ่านมาเจอเฉยๆ..ไม่ได้ทำงอนด้วย..เหอะ..(ค่ะ..เชื่ออออ )
ข้อสอง..อดีตก็คือดีตน่ะตัว..รอหน่อยน่ะ บอกไม่ได้จริงๆ บอกได้แค่แง้มๆว่าเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อน และ...
การที่เมฆ และ กันย์ ติดคุก..เป็นผลจากสิ่งที่ก่อไว้ทั้งนั้น โดยสิ่งที่พวกเขาทำก็มีความเชื่อมโยงกันอยู่
เมฆ.. ทำไปเพราะความโมโห โกรธ และเคียดแค้น ติดคุกเพราะสาเหตุนี้ (คดีอะไร ดูคำตอบข้างบน)
กันย์..ทำไปเพราะความประมาท หลงผิด..และส่วนหนึ่งเพราะสิ่งที่เขาทำกับเมฆ แง้มไปเยอะแล้วน่ะ
เนี่ย แหะๆ
ข้อสาม..เรียนมหาลัยค่ะ ปีหนึ่ง
ข้อสุดท้าย..คิดว่าเนมก็น่ารักดีน่ะ น่าแกล้งดี..ชอบที่มันบ้าๆเอ๋อๆแต่แอบแหลแอบแรดแบบนี้ล่ะ หุหุ(ในที่สุดสาเหตุที่นายเอกอ่วมแทบทุกตอนก็เผยตัวแล้วสิน่ะ)
จากคุณ ยุงคาบช้าง
เรื่องนี้อยากถามอ่ะ
1.พี่โตเนี่ยหวานกะน้องเนมเป็นป่ะเนี่ย(แอบอยากเห็นพี่โตคิขุอ่ะ)
2.อยากรู้ว่าพี่โตรักเนมจริงๆรึเปล่า หรือแค่สงสารอ่ะ
3.คำถามสุดท้าย ไรเตอร์จะรวมเล่มนิยายเรื่องนี้ป่ะ
ตอบค่ะ :
ข้อหนึ่ง..อืม..นั่นสิน่ะ..เรื่องนี้ไม่แน่ใจ แต่ก็คงหวานได้ในอารมณ์ซึนๆของพี่โตแกล่ะมั้ง ประมาณ คนนึงซึน ส่วนอีกคนเอ๋อ..น่ารักดีค่ะ..ไว้ถึงเวลาก็จะได้อ่านกัน (แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะเหวย) ส่วนเรื่องพี่โตคิกขุ... ให้เนมทำคนเดียวเถอะเนาะ กับอิพี่โต นอกจากทำไม่ขึ้นแล้วยังสยองอย่างแรง..
ข้อสอง..พี่โตไม่ได้รักเนมค่ะ ยังไม่ได้รักเนมเลย หมายถึงยังน่ะค่ะ..กว่าไอ้สองคนนี้จะรักกันได้..มันต้องใช้เวลาค่ะ.. ส่วนเรื่องสงสาร..ดูจากที่ผ่านมาแล้ว..อืม....อิพี่โตอาจจะคิดก็ได้น่ะค่ะ (แต่แค่แป้บเดียว)
ข้อสาม..เรื่องรวมเล่ม รอให้เขียนจบก่อนเถอะ..ห้าๆๆๆ
เสร็จแล้ว...ปาดเหงื่อ... ถึงจะเหนื่อยแต่ก้ดีใจน่ะค่ะที่มีคนสนใจถามมากขนาดนี้ และ..คนที่ถามคำถามมาถูกใจไรท์เตอร์มากที่สุดคือ...
คุณ CYPINUS ค่ะ เป็นคำถามที่มีสาระและแอบฮาอยู่ในตัว ชอบคำถามข้อแรกค่ะ เหมือนคุณพี่จะมองน้องเมฆได้ทะลุเลยน่ะเนี่ย..
ส่วนเรื่องรีเควส เรื่องสั้นตอนพิเศษ..เชิญ รีเควสรายละเอียดเลยค่ะ
ส่วนคนอื่นๆ ขอบคุณมากๆน่ะค่ะที่ติดตามและถามคำถามกันเข้ามา ความจริงชอบคำถามของทุกคนน่ะค้า เพียงแต่ว่าเราต้องเลือกไง แหะๆ...
ส่วนนิยายตอนนี้..คลุ้งคลั่ง...อืม...มันมีสาเหตุจากอารมณ์ของไรท์เตอร์เมื่อเดินออกมาจากห้องสอบน่ะ เหอะๆ..
ปล.ที่โพสต์ข้างบนรู้สึกว่าเว้นวรรคห่างตังแฮะ มือใหม่หัดโพสก็งี้แหละ ไม่ถือสากันน้า
HaPPY NeW YeaR ค่ะ
:L2:
-
:mc4:Happy New Year naja. o13
-
HAPPY NEW YEAR 2010
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอให้ทุกคนมีความสุขน่ะครับ
ขอบคุณมากครับที่มาต่อ
อย่าหายไปนานอีกน่ะครับ
คิดถึง
...........พี่โตกับน้องเนม
:z6:
โดนคนแต่งถีบ 555
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีความสุขค่ะ
-
:L2: มาต่อด้วย คิดว่าจะมาหลังปีใหม่ซะอีก
Happy new year จ้า ^_^
-
เฮ้ยค้าง
:m31:
-
สวัสดีปีใหม่น่ะ
คลุ้มคลั่น ก็ยังฮ่ากระจายเลยอ่ะ
เฮียกิตมีอะไรฝังใจน่าๆๆๆ
เฮียพี่โตเนี่ยงอนได้งอนดีเลยน่ะ
นู๋เนม(ใช้ไม้ตาย)ง้อเลย อิอิ
มาอัพบ่อยๆๆๆน่ะ
-
:L2: :L2: :L1: :pig3: :pig3: :pig3: :L1: :L2: :L2:
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๓ ขอให้สุขโขสุขขีมีตังค์ใช้ มีคนรุมรักนะค้าบ
-
ชอบเรื่องนี้จัง ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ได้ความรู้เรื่องกฏหมายด้วย ขอบคุณไรท์เตอร์มากครับ :pig4:
ไรท์เตอร์ตอนพิเศษ อยากให้พี่โตโดนซ้อมแล้วน้องเนมเข้าไปช่วย อยากได้ความรู้สึกเหมือนหนูตัวน้อยๆก็สามารถช่วยราชสีห์ได้นะ (แอบหมั่นไส้พี่โตที่ชอบใช้กำลังกับน้องเนมบ่อยๆ :beat:)
อยากให้น้องเนมยั่วพี่โตแบบน่ารักๆให้ พี่โตตบะแตกXYZน้องเนม :oo1: (ชอบเก๊กดีนัก หมั่นไส้อีกแล้ว :laugh: )
แต่มันมีปัญหานิดหน่อยตรงที่ คนที่หงิมๆอย่างน้องเนม อยู่ๆจะไปยั่วพี่โตได้ยังไงหว่า? :o8:แถมพี่โตก็ไม่เคยมีอารมณ์กับน้องเนมด้วย :เฮ้อ:
ไรท์เตอร์คร๊าบ เพิ่งนึกแผนชั่วขึ้นมาได้ :laugh: จากกรณีที่พี่โตจะให้น้องเนมทำงานเป็นเสือเหลือง ไปล่อลวงพี่กันย์ แต่พี่โตรู้ว่าพี่กันย์เองก็ฉลาดหลักแหลม เลยบังคับให้น้องเนมไปวางยาปลุกอารมณ์พี่กันย์ แต่น้องเนมยังเป็นเด็กใหม่ยังเวอร์จิ้น ไม่เคย ผ่านมือชายใดมาก่อน กลับทำงานนี้พลาดด้วยความโก๊ะของตัวเอง โดนพี่กันย์ซ้อนแผนทำให้พี่โตกับน้องเนมกินยานั้นไปคนละครึ่ง แถมยังหาที่ระบายไม่ได้ เลยต้องมาติ๊ดชึ่งกันเองนั้นแล
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว รึป่าว? o18 :z2:
ฝากความหวังไว้ที่ไรท์เตอร์ด้วยนะครับ ช่วยทำให้แฟนคลับโตเนม สมหวังหน่อยนะ พี่โตชักช้าไม่ทันใจอยากให้น้องเนมจับพี่โตปล้ำทำซะมีซะเลย 555 :z1:
ปล.ไรท์เตอร์อาจแต่งเนื้อเรื่องตอนพิเศษไปแล้ว ขออภัยที่มารีเควสเพิ่มเติมช้าไป แต่งแบบไหนก็ได้นะตามใจไรเตอร์ เราชอบทั้งนั้น ขอให้พี่โตเป็นของน้องเนม น้องเนมเป็นของพี่โต และยังคงความฮาไว้เหมือนเดิมนะครับ :L2: :pig4:
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
ขอให้ปีนี้มีแต่ความสุจน้า
ร่ำรวย ร่ำรวย o13
-
สุขสันต์ปีใหม่ครับ :man1:
ได้อ่านตอนใหม่สักทีดีใจจังครับ
ขอบคุณครับ
-
ในมี่สุดก็มา
มาต่ออีกไวๆนะครับ
HAPPY NEW YEAR 2010 ครับ
-
สนุกๆๆๆ :sad4:
มาต่ออีกไวๆ นะคร้าบบบ อิอิ
แล้วก็ Happy New Year ทุกคนเลยนะครับ
-
อยากให้รักกันเร็ว ๆ จัง...
Happy New YeaR 2010 :mc4:
-
Happy New YeaR 2010
แอบมา ดุแว๊บ ๆ ยังไม่มา คริๆๆๆ :z3: :z3:
-
:L1:
สวัสดีปีใหม่ค่ะไรเตอร์
กลับมาแล้วก็อย่าหายไปนานๆอีกอ่ะ คนอ่านจะลงแดงเอา
พูดถึงพี่โต ขี้งอนจังน้า อิอิ
แต่เด๋วน้องเนมก็ง้อแล้วใช่มั้ยล่ะ
-
:mc4: :mc4:Happy New Years 2010 :mc4: :mc4:
พี่โตขึ้งอนอ่ะ ยั่งกะผู้หญิงเลยงอนได้งอนดีระวังนะเออ
งอนมากๆหนูเนมจะโดนใครสอยไม่รู้
อยากให้รักกันเร็วๆจังเลย สู้ๆจ้าไรท์เตอร์ :bye2:
-
วู้ววววววว
ไรท์เตอร์กลับมาแล้ว
สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
HAPPY NEW YEAR 2010 ครับ !
ดีใจจัง ไรท์เตอร์มาอัพต่อแล้ว
เริ่ดจะตาย
แล้วมาต่ออีกน้า
:call:
-
วู้วพี่โตงอนอะไรหนักหนา แค่เห็นนิดเดียวเอง :laugh:
(http://image.ohozaa.com/ip/841591frww8nk3e7.gif)
-
ว๊าวๆๆๆๆๆๆๆ ตอนที่ 16 มาแล้ว
คิดถึงน้องเนมจังเลยค่ะ อิอิ
คิดถึงไรทเตอร์ด้วยน๊า ยังไงก็สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
มีความสุขมากๆเน้อ~*
-
:z13: :z13:
เข้ามาวิ่งไล่ตามด้วยฮะ
ลีลาการเล่าสนุกดีฮะ
:L2:
-
พี่โตขี้งอนอะ
เนมน่าสงสารมากมาย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อุอุอุ
พี่โตนี่ขี้งอนจัง
ป.ล.สวัสดีปีใหม่ค่า
-
สวัสดีปีใหม่ครับ มารอติดตามต่อนะ
-
มาเป็นกำลังใจและรอตอนต่อไปครับ
-
HNY.. :3123:
ขอให้ทุกๆวันเป็นวันที่ดีของไรท์เตอร์นะ
แล้วมาต่ออีกนะขอรับ
-
อะได้อ่านตอนต่อไปแล้ว ขอบคุณมากค่ะ
^^
ปล. สุขสันต์วันปีใหม่(แอบย้อนหลังซะนาน 555+)
-
ตอนพิเศษ.. Once again [ กาลครั้งหนึ่ง..]
ปล. โหมดอิพี่โตบ่น กรุณาทำใจในความเถื่อนและโฉเฉของภาษา..ขอย้ำ... มันถ่อยน่ะค่ะ
....ใครๆในแดนสิบสอง รึ ใครก็ตามในห้องขังเดียวกัน ตอนนี้ต่างก็ซึ้งใจกันแล้วว่า..ไอ้เนม..มันเป็นตัวซวยชัดๆ
ใครอยู่ใกล้ หรือมีอะไรเกี่ยวข้องด้วย ไม่เกินอาทิตย์เป็นต้องโดนตื้บไส้แตก ซวยหมาได้ทุกคนไป..
..อ้อ...แต่ลืมบอก..
ว่าคนที่ซวยที่สุด..น่าจะเป็นไอ้พี่โตขาใหญ่อย่างกูนี่
วันนี้ก็ท่าจะเป็นอย่างนั้นว่ะ..
ตุ๊บ !!!!!
“ ไอ้เหี้ยนี่มาวุ่นวายอะไรอีกล่ะว่ะ ..ไปไกลๆซิ..” ด่าไอ้ตัวนิ่มไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วก็ยกตีนถีบมันให้ไปไกลๆอย่างรวดเร็ว..ชิน..ของอย่างนี้เขาเรียกว่าชิน อีกอย่างตั้งแต่มันเข้ามา วันไหนไม่ได้ถีบตูดไอ้เนม มันคันๆตีนเหมือนจะนอนไม่หลับ..
“...................” ไอ้เวรนั่นทำหน้าง้ำ ไม่พูดไม่จาพลางทิ้งหางตาใส่เหมือนผู้หญิง..ไอ้ควายเอ๊ย..ตัวเท่าลูกหมา เสือกมาทำหน้าตากวนตีนใส่กู..แม่กูก็ไม่ใช่..เดี๊ยะพ่อจับกด(?)ลงชักโครกให้หัวทิ่มซะนี่..
“..พี่โต..พี่.....ตกลงว่าวันนี้จะให้ใครส่งของ..” ไอ้ทินหันมากระซิบถาม เหมือนมันจะชินซะแล้วกับภาพของไอ้ที่รองตีนเคลื่อนที่จะโดนถีบเช้าสายบ่ายเย็นก่อนนอนและก่อนอาหาร..
“....ไอ้แม้ก..” ตอบไปอย่างนึกปลงๆ..ต้องใช้คนเก่าก่อนสิน่ะ...เหลือบมองไอ้คนที่นั่งทำหน้าควายงอนอยู่แล้วถอนใจเฮือก ตอนแรกจะใช้มันส่งของ นึกว่าไอ้คนที่โดนคดีฆ่าคนตาย รอๆไปสองสามอาทิตย์มันคงเชี่ยว..ที่ไหนได้..เกือบสองเดือนเข้าไปแล้ว..ไอ้เวรน้อยนี่ยังโง่ เอ๋อ เซ่อ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน..
...ขนาดมาช่วยกันขุดแปลงผักหลังห้องฝึกงาน มันยังเกือบจะเอาจอบสับหัวแม่ตีนชาวบ้านไปทั่ว ความจริงไม่ต้องชาวบ้านที่ไหนหรอก จะสับเข้าใส่หัวแม่ตีนกูนี่ล่ะ เหม่อหมาแหงนเอียงหูฟังเสียงอี้ดๆอ้าดๆเหมือนหนูโดนทับของไอ้เครื่องดนตรีฝรั่งที่ชื่อ ไวโอลิน นั่นอยู่ได้... ทำไมไอ้โรงฝึกงานมันต้องตั้งอยู่ใกล้ๆอาคารศิลปะด้วยว่ะ..กูไม่เข้าใจ..
เหลือบมองมันที่ทำหน้าเหมือนพ่อตายอีกรอบ..ไอ้ควายน้อยที่โดนถีบเมื่อกี้หันไปนั่งอยู่ริมฟุตบาทหลังอาคาร นั่งกอดเข่าเอาจอบมากอดไว้ แล้วก็นั่งจ้องนิ้วมือตัวเองขยับนิ้วหัวแม่โป้งไปมาเหมือนคนบ้า..
..เออ..ไม่ได้แค่เหมือนหรอก..มันบ้า
สรุปกับตัวเองแล้วตัดสินใจก้มไปสับๆขุดๆดินสีดำๆตรงหน้าต่อ..เออ..ส่วนของกูเสร็จแล้วนี่หว่า..มีแต่ส่วนของควายที่ไหนซักตัวทิ้งไว้ให้กู..ทำไม่เสร็จไม่พอยังจะเอาจอบมาสับหัวแม่เท้ากูอีก..เชิญมึงนั่งฟังเสียงหนูทับต่อไปเถอะ..กูสับของกูเองก็ได้ว่ะ..
“..พี่โต..ไอ้แม้กไปห้องพยาบาลว่ะ..จอบทิ่มหัวแม่ตีนเลือดทะลักเลย..ไอ้กิตก็ไปด้วยที่เมื่อคืนมันละเมอน่ะ..พอดีมันร้อน แผลเลยเปิด....เดี๋ยวกุก็ว่าจะไปดูมันหน่อย..เอาไงดีว่ะพี่...” ไอ้ทินเดินท่อมๆมาบอกหลังจากที่กุเริ่มสับแปลงดินที่ไม่ใช่ของตัวเองไปไม่นาน..ฟังข่าวแล้วหน้าบึ้ง..อะไรนักหนาว่ะ..
.
“...ของแค่ไม่กี่เม็ด...ให้ใครไปส่งซักแปปมันจะตายรึไง...” ด่าไอ้เหี้ยนี่ซักที...อะไรว่ะ..ลูกน้องกู..
“..นั่นสิพี่..ใครไปก็ได้ว่ะ..แค่แปปเดียว...” มึงเห็นด้วยกับกูแล้วทำไมมึงไม่ไปว่ะไอ้ทิน..หรือว่าอยากโดนตื้บ..
“..อย่าทำหน้าแบบนั้นสิพี่...ไอ้ที่ไปส่งก็รู้อยู่ว่าที่ไหน..กุไม่ถูกกับแดนนั้น โทษทีว่ะ..มันว่าทันที่ที่เห็นสายตา เออก็ถูกของมันวันนี้เวรของพวกโจทย์เก่าไอ้ทินทำความสะอาดแถวนั้นพอดี..มันไปก็คงไม่พ้นโดนรุมกระทืบ..
“..ให้ไอ้เนมมันไปดิพี่...” ไอ้ทินมันชี้ทางทันที..กุเลยหันไปมองหน้ามันอย่างระอาใจ..เหี้ยนี่มึงเคยสังเกตอะไรมั่งมั้ยว่ะ..ไอ้เวรนั่นพอรู้ตัวว่าตัวเองต้องทำอะไร ถ้ามันไม่ร้องไห้หาแม่หรือน้ำลายฟูมปากฟ่อดๆชักตายอยู่แถวนี้ เวลาเอาไปส่ง มันคงทำหน้าซีดขาสั่นจนใครๆเขาก็จับได้กันพอดี..
“..โห...พี่..ดูทำหน้า..อะไรจะหวงเด็กปานนี้ว่ะ..แค่นิดๆหน่อยๆ..เอ้ง...” ไอ้ทินยังคร่ำครวญน่าเอาฝ่าตีนยัดปากเหมือนเคย..เวรนี่..ปากหมาเห่าไม่ดูตาม้าตาเรือ..รำคาญโว้ย !!!
“....งั้นกูให้ไอ้เต็งไปรอรับที่อื่นดีมั้ย..มึงจำได้ไม่โดนรุบตื้บ..” หึ..พอพูดแบบนี้..ไอ้ทินก็เงียบกริบทันที..ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร..
“..ไม่เถียงแล้วคร้าบบบ กูกลัวแล้วคร้าบ.. ขอเหอะพี่..อย่าให้กุได้เจอไอ้เหี้ยนั่นอีกเลย..” ไอ้ทินยกมือไหว้ปลกๆ หึ..สมน้ำหน้า คิดจะเทียบชั้นกูยังห่างไปอีกร้อยปีว่ะ..
“..แล้วพี่จะเอาไงแน่..”
“..กูไปส่งเอง..” เหลือบมองไอ้เอ่อที่นั่งทำหน้าควายเมาแล้วได้แต่ถอนใจ..กุไปส่งเองก็ได้ว่ะ.. “..แต่เดี๋ยว.... “
“..อะไรอีกล่ะพี่...” ไอ้ทินทำหน้างง มันยัดเอาของใส่ให้กุแล้วจะเดินหนีไป..ควายนี่..วันนี้พวกที่โดนจัดมาทำแปลงเกษตร นอกจากกูกับมึง ไอ้กิต ไอ้แน้ก แล้วยังมีไอ้ควานเนยอีกตัวน่ะเว้ย !!..มันนั่งทำหน้าควายมึนอยู่ตรงนั้นไงไอ้สัด..ปล่อยให้มันนั่งลอยอยู่แถวนี้ต่อ..ได้โดนไอ้พวกติดเหลืองลากไปทะลวงตูดหรอก กูยิ่งต้องคอยระวังอยู่ เดี๋ยวไปเสนอให้กับพวกกระเป๋าหนักแดนอื่นแล้วราคามันจะลด
“..มึง..ขุดแปลงนี้ให้เสร็จ..แล้วพาไอ้ควายนั่นไปด้วย อย่าปล่อยให้มันอยู่คนเดียว..”
“..โหพี่..ที่จริงก็หวงล่ะว่ะ..ทำปะ.....”
ผลั่วะ !!!
หึ ปากหมาจนกูต้องถวายฝ่าตีนยัดปากอีกจนได้ ไอ้ทิน..ถ้ามึงยังปากหมาแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆล่ะก็...กูนี่ละจะพามึงไปสังเวยไอ้เต็ง..ให้กระเทยควายนั่นลงแขกมึงถึงที่เลย..เหอะๆ..
“”””””””””””””””””””””””””””””””
”””””””””””””””””””””””””””””””””””
ตาขวามันกระตุกยิกๆไม่หยุด..
ตั้งแต่เดินออกจากแปลงเกษตร เอาของมาส่งก็แล้ว จะเดินกลับก็แล้ว..มันก็ยังกระตุกไม่หาย..
โบราณว่าจะโชคร้าย..
..แต่กูไม่ใช่คนโบราณนี่หว่า ไม่เห็นต้องเชื่อ...
“..เฮียโตขาใหญ่..มาเดินท่อมๆทำไมคนเดียวว่ะ...”
เออ...แต่จะเชื่อนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง..
ผลั่ว !!! ตุ๊บ ตุ๊บ โครม..
เพราะวันนี้มันวันซวย กูเลยต้องมาประชันหมัดกับไอ้พวกแดนสิบเอ็ด..เหี้ยเอ๊ย..ไอ้เวรตะไลพวกนี้ เห็นใครได้ดีค้าขายคล่องกว่าหน่อยไม่ได้ต้องมาหาเรื่อง ไอ้สันขวาน !! กุจะส่งมึงลงนรกซะเลย..
ผลั่ว !!!
“ซี้ด.....” เจ็บแปลบตรงไหล่ซ้าย เหลียวไปมองรู้สึกว่าไอ้เหี้ยที่ไหนซักตัวคว้าเอาไม้ถูพื้นอลูมิเนียมมาฟาดไหล่กู..ฟาดซะเต็มแรงจนไม้นั่นงอหงิก..แขนสั่นระริก..แต่ก็พยายามส่งหมัดตะลุมกับพวกมันต่อไป ถึงกุจะมาคนเดียว แต่กุก็ไม่ยอมแพ้พวกหมาหมู่อย่างพวกมึงหรอก...
“...ฮ่าๆๆๆ..เห้ย..มึงดูซิ..สภาพตอนนี้ เหี้ยนี่เหมือนหมาเลยว่ะ..” ไอ้สร คู่ปรับตัวฉกาจร้องพลางยกเท้าถีบเอวกูจนต้องทรุดลงไปกหับพื้น เงยหน้ามองไอ้พวกหมาหมู่..สีหน้าพวกมันบ่งบอกถึงชัยชนะ ในมือมีอุปกรณ์ทำความสะอาดที่ถูกมาใช้เป็นอาวุธ..สีหน้าพวกมันเต็มไปด้วยความพอใจในชัยชนะ..ถุย..รุมคนอื่นแล้วบอกว่าตัวเองชนะ เหี้ยสิ้นดี..
“..ถ้าใครมาเห็รสภาพมึงตอนนี้ท่าจะขำน่าดูเนอะ..เหี้ยโต..มึงว่ามั้ย..” ไอ้สรนั่งลงถามด้วยสีหน้ายียวน แต่โดนถีบเป็นคำตอบ พร้อมกับที่กุลุกขึ้นอีกครั้งเตรียมซัดกันรอบสอง ..
“..ตำรวจ..ตำรวจคร้าบบบ..คุณตำรวจจจจจ...” ขนาดกุที่ยังติดพันกับไอ้เวรลิ่วล้อพวกนี้ยังต้องหน้านิ่ว ควายที่ไหนมันร้องหาตรวจว่ะ ที่นี่ในคุก ตำรวจคงวิ่งมาหามึงหรอก !!..
ผลั่ว !!!
เสียงร้องเรียกตำรวจยังดังอยู่ แถมดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งทำให้หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ถึงร่ายกายจะเริ่มมึนงงซวนเซจากการถูกรุมยำไปทั้งตัวแล้วก็เถอะ แล้วพอตีนของใครไม่รู้ซัดมาใส่หน้าท้องสติเลยดับวูบ..
“..ผู้คุมคร้าบบบบ ผู้คุม..มีคนตีกานนนนนนนน...”
พร้อมๆกับเสียงตะโกนของควายตัวนึงดังเข้าหู..เหอะ...เหมือนในที่สุดมันก็ฉลาดขึ้นซักที
...แต่เสียงมันคุ้นๆเหมือนใครสักคนเลยว่ะ..
คุ้นๆ...
แปะๆๆๆ..
มือเย็นๆของใครสักคนกระทบหน้า..ทำให้ต้องพลิกตัวหนี..อะไรว่ะ..คนจะหลับจะนอน..
แปะๆๆๆ..
ยังจะตามมาตีหน้าให้ตื่นอีก..ถึงแรงมันจะเท่ามดสะกิด แต่นานๆไปก็รำคาญได้น่ะเว้ย...
ฟู่ว....
พรึ่บ !!!
คราวนี้เปิดตาขึ้นมาอย่างตื่นเต็มสตรีม..เมื่อได้ลมเย็นๆเป่าพรูดเข้าที่หู..จนขนลุกพรืด..แล้วมันก็ไม่ได้ลุกแค่ขนน่ะเว้ย อย่างอื่นมันก็เป็นไปด้วย !!!...
“..อ่าว...พี่...ตื่นแล้วเหรอ?...” หน้าเอ๋อๆของไอ้ควายน้อยมีสีสันร่าเริงจนอยากจะตบกบาลซักที ทำ(?)จนกุตื่นนี่มีความสุขมากนักใช่ไหมว่ะ จับแล้วไม่พอยังเป่าอีก เอาจนกุลุกจนได้สิมึง คนกำลังนอนหนุนตักดีๆ..
หือ?..หนุนตัก...
รีบเด้งหัวขึ้นมาเหมือนนอนบนเก้าอี้ช๊อตไฟฟ้า เมื่อพบว่าไอ้หมอนนุ่มๆที่นอนหนุนอยู่เป็นเรียวขาของคนตรงหน้า ไอ้เจ้าตัวเล็กที่ยังทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา..พอเอาหัวออก..มันก็ยกขาขึ้นมานวดทันที..แล้วไอ้กางเกงขาสั้นที่มันใส่..ร่นมาจนถึงขาอ่อนขาๆวับๆแวมๆยิ่งเจ้าตัวขยับมือไม้มานวดแล้ว..มองไปก็พาลรู้สึกแปลกๆชอบกล...
สะบัดหัวไปมาซักสองสามรอบ..ท่าทางจะโดนรุมกระทืบจนเมาแน่ๆเลยกู..
“..พี่เป็นอะไร..ปวดหัวเหรอ..เดี๋ยวไปห้องพยาบาลมั้ยอ่ะ..” มันถามพลางจ้องหน้าเข้ามาใกล้ๆ..น่ารำคาญชิบหายอย่างกูน่ะโดนแค่นี้ไม่ถึงกับต้องไปห้องพยาบาลถึงโรงถึงหมอหรอก..โดยเฉพาะแดนนี้ที่ไอ้หมอเก๊ทำคนตายนั่นมันคอยปฐมพยาบาลอยู่ เจ็บปางตายแค่ไหนกูก็ไม่ไป..
แปะ...
มือ...มือของไอ้ควายน้อยนี่ทาบแปะลงตรงหน้าผากเบาๆ..ไม่เคยมีคนทำกับกุแบบนี้เลยน่ะ นี่มึงอยากโดนตื้บอีกแล้วใช่ไหม?
“.............” แต่พอเหลือบไปเห็นหน้าโง่ๆนั่นออกท่าทางเป็นห่วงเป็นใยซะมากมายก็ดูชวนหัวจนต้องเงียบไปในที..แก้มขาวๆที่ขึ้นสีจัดไม่รู้ว่าเพราะความร้อนหรือเพราะอะไรกันแน่อยู่ใกล้แค่เอื้อม คิ้วที่ขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิดกับริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันนั่นดูน่าแกล้งน้อยซะเมื่อไหร่..นี่มันหมกมุ่น(?)รึเป็นห่วงกุขนาดนั้นเลย..ไอ้ควายน้อยเอ้ย..จะหลอกใครก็คงไม่สนุกเท่าหลอกไอ้เนมจริงๆ..
“..ไม่เป็นอะไร..ไม่ต้องแตะหน้าผากกู..ไม่ได้เป็นไข้..” บอกมันไปพลางออกแรงดึงแขนผอมๆที่อยู่ตรงหน้าให้ละมือลง..ลองสังเกตสังกาดูแขนของมันจากที่จับ..เหมือนไอ้ควายน้อยนี่จะผอมไปอีกแล้ว..ไอ้ตัวนิ่มนี่มันแดกอะไรลงท้องบ้างว่ะ แห้งเหมือนคนขาดสารอาหาร..รึกูต้องดูแลเรื่องอาหารการกินให้มันอีกหว่า??..
“..พี่...ไปหาหมอกันป่ะ...” มันว่าพลางคว้าแขนหมับแล้วออกแรงดึง..มึงจะพากุไปหาไอ้หอมเถื่อนนั่นทำไม บอกแล้วไงว่ากุไม่เป็นอะไร..
“..กุไม่เป็นอะไร..ทำหน้าแบบนั้นทำไมว่ะ..” ถามเมื่อมันยังขมวดคิ้วไม่คลาย ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆ..หันมาทำหน้าโง่ๆใส่อีกแล้ว..แห้ย..เห็นมันทำหน้าแบบนี้แล้วหงุดหงิด มองมาเมื่อไหร่หัวใจกุเป็นต้องกระตุกวูบ..หรือกูจะเป็นโรคหัวใจ??..
“...ก็.......” มันลากเสียงยาวแบบกวนโมโหแล้วทำหน้าจริงจัง “..ทุกทีถ้าถามอะไรพี่..ถ้าพี่ไม่ด่า..ไม่ตะคอกใส่..ก็จะเตะผมมั่ง..ถีบผมมั่ง..วันนี้พี่แปลกๆไปน่ะ...อุ๊บ !!.... “
ผลั่วะ...
“....” ได้อย่างที่มึงต้องการแล้ว สงบจิตสงบใจลงได้รึยังล่ะไอ้ตัวนิ่มปัญญาอ่อน..
“..หงะ...แค่ทักเองน่ะ..ไม่เห็นต้องทำเลย..” มันว่าพลางลุกขึ้นมาเกาหัวเกาหัวตัวเองให้วุ่น..หึ..สะใจ..
“..แล้วไง..กุเหมือนเดิมรึยัง..”ถามมันกลับ..ไอ้ควายน้อยหันมาฉีกยิ้มกว้างอย่างกับสปอร์ตไลท์..
“..คร้าบ..เหมือนแล้ว..” มันว่าพลางหัวเราะร่า..เป็นอะไรว่ะ..ดีใจ???..
“...ยิ้มอะไรของมึง..”
“..เปล่าหรอก..แค่คิดอะไรเฉยๆ..” คิดอะไรว่ะถึงต้องยิ้ม ต้องหัวเราะ.. ทำหน่าไม่พอใจใส่มัน..แต่ไอ้ตัวนิ่มตรงหน้าก็ยังทำหน้าร่าเริงไม่หยุด..มันยิ้มจนตาหยี..หัวเราะปากกว้างน่าเกลียด..น่าเกลียดน่าชัง..
“พอๆ..หัวเราะบ้าอะไรของมึง.. “ ว่าพลางผลักหัวมันเบาๆ..แต่ไอ้เนมกลับทำหน้าบูดใส่..กระโจนพรวดเดียวมานั่งทับอกกุซะงั้น..อะไรว่ะเนี่ย???..
“..ไม้ได้หัวเราะบ้าซักหน่อย..พี่ก็..” มันว่าพลางทำปากจู๋..เหอะ..นึกว่าน่ารักรึไงว่ะ...
...แต่เออ...ถ้ามองดีๆ..จะว่ามัน..น่ารัก...ก็ได้...
“...เหอะ..ทำหน้าโง่แบบนั้นแล้วยังจะมาเถียง..” บ่นใส่ไอ้คนที่นั่งทับกุไม่ลุก..เออ..มึงจะทับเฉยๆยังพอว่า..แต่มึงไปนั่งทับไอ้ที่ค่อยๆสงบไปทำไมว่ะ..ไม่พอ..มึงยังดิ้นอีก...ไอ้เวรนี่ !!..
“..โห..ลุง..เค้าเรียกแอ๊บแบ้ว..แก่แล้วไม่รู้จักก็บอกเหอะ..” มันว่าพลางหัวเราะคิกคัก..ก่อนจะไถลสะโพกลงไปต่ำ..ต่ำอีก..จากที่แต่เดิมอยู่ตรงหน้าท้อง..คราวนี้มันต่ำลงไป...ลงไปอยู่ตรงเป้ากุแล้วน่ะเว้ย !!..
“..แบบนี้ไง..เอาหน้าแนบแขนตัวเอง..ทำตาโตๆ..ปากต้องเอาเจ่อๆ..เหมือนไปดูดตะไคร่น้ำแข่งกะปลาเทศบาลมา..แบบนี้... “..มันว่า...แล้วก็สาธิตภาคปฏิบัติ..แขนเล็กๆผอมๆนั่นวางลงบนอกซ้ายกู แล้วมันก้เอาคางแนบลงกับแขนตัวเอง..เงยหน้ามาสบตา..ปากเล็กๆนั่นเผยออกน้อยๆ..เหมือนชวนให้ก้มลงไปจูบ...ห่าเอ้ย !! ..นี่กุคิดอะไรอยู่เนี่ย....
“..แล้วถ้าเป็นสาวๆ..เค้าจะโชว์ตรงนี้ด้วยล่ะลุง คึ คึ..” มันหัวเราะเบาๆแล้วเอาแขนสองข้างออกจากอก..แต่กลับสอดแนบสีข้างแล้วทิ้งลงบนพื้นปูน..ดันร่างกายตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย..ให้เสื้อคอกลมสีน้ำตาลอ่อนที่ดูไม่น่าพิสมัยคอตกลงตามแรงโน้มถ่วง..เผยให้เห็นซอกคอขาว..ไหปลาร้า...และแผ่นอกแบนราบขาวเนียนน่าสัมผัส..และใบหน้าเอียงข้างน้อยๆ..มันยั่วยวนและน่ารักจนอยากจะรวบคนตรงหน้ามากอดและฟัดให้หนำใจ.... เชี่ย !! นี่กุคิดถึงแฟนมากไปจนเพ้อแน่ๆ...
... แต่ไอ้ต้นขาที่มันประกบตรง หว่างขา ของกูเนี่ย มันจะถูจะไถไปถึงไหน..มันเริ่ม...เริ่ม...
“..เอ๊ะ... “ ไอ้เวรนี่อุทานขึ้นมาเมื่อผ่านไปแค่แปปเดียว..แค่แปปเดียวแต่มันตั้งเด่ขึ้นมาแล้วโว้ย !!..แล้วดูมันทำหน้า เหวอแล้วหัวเราะก๊าก ไอ้เชี่ยนี่..ขำนักรึไงมึง.
“..โหพี่..เร็วจังแฮะ....กินไรโด๊ปมารึเปล่าเนี่ย....แต่..อ๊า...เดี๋ยวน้องเนมจะทอดร่างให้เองน่ะฮ้า..ถึงหนุ...”
ตุ๊บ...
ผลักมันนอนแอ้งแม้งลงบนพื้นซีเมนต์ด้วยใบหน้ามืดครึ้ม ไอ้เวรน้อยนี่เริ่มมีสีหน้าแปลกๆ..ทำท่าจะขำกลบเกลื่อน แต่สายไปแล้วว่ะ.. มึงเป็นคนทำให้มันตื่น..เพราะงั้นมึงรับผิดชอบซะดีๆ..
“...อะ..พี่.............” ทำท่าจะพูด..แต่พออ้าปากกุก็ปิดปากมันไปเรียบร้อย..ไอ้เด็กเวรนี่หลับตาปี๋เลยเชียว..ตอนแรกคิดแค่จะลองแกล้งมันดูแต่ตอนนี้..มัน...ไม่ไหวแล้วว่ะ....
“..งือ...พะ...พี่....” มันส่งเสียงขลุกขลักในลำคอ..คิดเหรอว่ากุจะปล่อยไปง่ายๆ..ตะกี้แค่ชิมลาง.. แต่ขนาดชิมลางยังหน้าแดงปานนั้น..พอมาเจอของจริงแล้วมึงจะหนาว...
“..หึ..หึ....” หัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อไอ้ควายน้อยนอนระทวยสิ้นเรี่ยวแรง ปากแดงจัด..รู้จักกูน้อยไปแล้วไอ้เนม..คิดว่าเฮียโตเชี่ยวแค่ไหนว่ะถึงกล้ามายั่วกุถึงขนาดนี้..รับรองเดี๋ยวมึงได้เสียใจอย่างสุดซึ้งแน่..
“..หะ..เห้ย...พี่....” มันร้องว้ากเมื่อโดนดึงกางเกงให้ลงมากองตรงหน้าขา..จะตกใจอะไรว่ะ..แค่ถอดกางเกง..มึงก็เคยเห็นของกูแล้วนี่หว่า..ขนาดวันนั้นมันไม่สู้เท่าวันนี้มึงยังเลือดกำเดากระฉูด..ถ้าวันนี้ได้ลองของจริงจะนอนร้องไห้ครางงงี้ดๆเลยรึไง...
“..พะ...พี่โต.....” มันร้องเสียงสั่นเมื่อผมค่อยกุมไอ้เจ้าหนอนน้อยของตัวเอง..หน้าแดงๆนั่นยิ่งขึ้นสีจนเห่อร้อนไปหมด..น่าขำจนต้องหัวเราะเบาๆ..แล้วโน้มเข้าไปปิดปากมันให้เงียบเสียง..มือค่อยๆดึง ล้วง ควัก เจ้าหนอนน้อยของไอ้คนตรงหน้าออกมา..เหอะๆ..ยั่วกูดีนัก คราวนี้ มึงจะได้รู้ซึ้งกันเสียที !!!...
แอ้ด....
“..ขอดูแผลหน่อยครับ ...”เสียงไอ้หมอเถื่อนดังเข้าหูทำให้กุสะดุ้งเอือก..ลืมตามาเจอไอ้ควายน้อยนั่งทำหน้าแป้นแร้นอยู่ข้างเตียง..มันหัวเราะเบาๆ..พร้อมออกปากทัก..
“..ฟื้นแล้วเหรอพี่..วันนี้เป็นอะไรไม่รู้เนอะ..มีแต่คนเจ็บ..พี่แม้กก็...$%##&&^*%^$%#%”... “
ไอ้ควายนั่นก็พล่ามน้ำลายแตกฟองของมันไปเรื่อยเปื่อย พร้อมๆกับไอ้กันย์หมอเถื่อนเดินยิ้มๆเข้ามาด้วยสายตาเหี้ยๆแล้วก็มีไอ้แม้ก..ไอ้กิต ไอ้ทิน มายืนสลอนกันพร้อมหน้า..
“..หัวแตกว่ะเฮีย..ดีที่ไอ้เนมเรียกผู้คุมไปช่วยทันเลยไม่โดนไรมาก..แต่ตอนนี้มาราดแอลกอฮอล์กันดีกว่าว่ะ... “ ไอ้ทินว่าพลางถือขวดน้ำยาสีฟ้าใสเดินเข้ามาใกล้...
...เห้ย !!!นี่มึงจะบอกว่ากูฝันงั้นเรอะ... เหี้ยเอ้ยยยยยย ทำเอาประสาทกลับไปหมด (เสียดายสิน่ะ // :z6: )
แต่ว่าตอนนี้...
ใครก็ได้ เอาแอลกอฮอล์ไปไกลๆกูที !!!!
“”””””””””””””””””””””””””””””””” “”””””””””””””””””””””””””””””””” “””””””””””””””””””””””””””””
:z6: :beat: ผลั่ว// โดนคนอ่านถีบ ห้าๆๆๆ...
สำหรับตอนพิเศษเรื่องนี้.. ตอนแรกมันก็ถ่อยเถื่อนๆ ตอนกลางมันน่ารัก ตอนหลังมันหื่น ส่วนตอนจบ..ตัดอารมณ์กันซะงั้น !!...
อ่าว..ก็บอกเค้าว่าแค่ XYZ ไม่ใช่ NC น่ะเออ... เค้าไม่ผิดน่ะๆๆๆ :beat:(กร้ากกกกกก โดนตบรอบสอง )
คือตอนพิเศษ..ไม่อยากให้ได้กันก่อนตอนหลักไง..เรื่องของเรื่องมีแค่นี้..
ส่วนไอเดียที่คุณ CYPINUS เสนอมา แหะๆ..มันไม่ทันแล้วจริงๆอย่างที่ว่าแหละค่ะ..เอาอันนี้ก่อนน้า..เรื่องวางยาหมอ เอาไว้โอกาสหน้า แคะๆ..
ก็หลังจากที่เราเข้าใจนายเอกได้ดีจนเกินไปแล้ว..มารู้จักพระเอกกันมั่งเหอะ..
พี่โต..ตกลงว่าเป็นคนแบบนี้สิน่ะ.. โฮะๆๆๆ..
ปล. ที่พี่โตเรียกน้องเนมว่าตัวนิ่ม อย่าคิดว่ามันน่ารัก.ตัวนิ่มในความหมายอิพี่โต คือไอ้สัตว์สงวนที่มีข่าวจับได้ออกทีวีบ่อยๆ เวลาเค้าหิ้วหางมัน มันจะตัวงอ ลำตัวเป็นเกล็ดวาวๆ เหมือนจะทนทานแบบฆ่าไม่ตาย แต่พอไม่ได้อากาศมันก็ตายแหงแซะ..น่ารักเห้ๆเลยจริงๆ..อิพี่โต...
ปล. สอง ควายน้อย..ควายเหงา ควายเมา..อืม..นี่สิน่ะคือความจริง...
ปล.ที่สาม..ความจริงมีรีเควสอีกอัน เป็นกิจกรรมในนิยายเรื่องนี้ แต่ไม่เกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ (งงมั้ย??? ) ไรท์เตอร์แต่งให้น้อง Katte ที่เป็นธุระเอามาโพสต์ในบอร์ดนี้ให้..คุณน้องเขาเควสเป็น พีเรียด โบราณ รศ. ร้อยสิบสอง..ลาวดวงเดือน..เขมรไทยโยคอะไรประมาณนี้...เลยอยากจะถามว่า..ถ้าเอามาลงในเรื่องนี้ด้วยจะเป็นไรรึเปล่า?..หรือจะตั้งกระทู้ใหม่ไปเลย..และจะมีคนอ่านไหมหนอ??
อยากรู้จริงๆค่ะ ว่าคิดยังไงกัน?...
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามน่ะค่ะ เพราะถ้าไม่มีคนคอยจิกอยู่ตลอด คาดว่าอินี่จะอู้ยาว แหะๆ(ชั่ว )
:bye2:
-
ขอบคุณมากน่ะข๊ะ :pig4:
ชอบมั๊กมาก ก ก :-[
ติดตามต่อไปข๊ะ o13
-
ฝัน????????????
:o12:
-
แนว พีเรียด
อยากอ่านมากครับ :man1:
เชียร์เต็มที่จะรออ่านนะครับ
พี่โตช่างเถื่อนได้ใจครับ
เป็นกำลังใจครับ
ฝันดีครับ :man1:
-
55555555555 :m20:
-
พี่โตกวนตีนได้ใจมากค่ะ แต่ก็ชอบนะฮาดี
น้องเนมน่ารักไม่ทนค่ะ โคตรรักน้องเนมมากๆๆ :man1:
ระวังไว้นะพี่โต ทำน้องเนมเจ็บนี่ ช้านเอาตายยยยยย :fire:
ตอนพิเศษนี่ทำร้ายคนอ่านมากค่ะ
แหม่ เราก็แอบหวังให้พี่โตรวบหัวรวบหางน้องเนมไวๆ
แต่อีกใจก็อยากให้เก็บๆไว้ก่อน เด๋วมันจะได้ใจ ฮี่ๆๆๆ
-
+1 นะ ไอตัวนิ่ม ฮา น่ารักกกก คิคิ
-
อยากอ่าน ตอนพิเศษไหนก็อยากอ่านจ้า ^^
-
:L2:
-
ตอนพิเศษสนุกมากเลยไรท์เตอร์
ชอบมุขตำรวจของน้องเนมนะ
สมแล้วที่พี่โตเรียกว่า "ควายน้อย"
น่ารักดีนะ เหมาะกับน้องเนมดี :o8:
แต่เล่นตัดฉับแบบนี้มันค้าง :o12:
อ่านตอนพิเศษแล้วมีประเด็นที่น่าสนใจอีกแล้ว
พี่โตตั้งใจจะเลี้ยงน้องเนมไว้ขาย ให้นักโทษแดนอื่นเหรอครับ? :a5:
ตอนพิเศษย้อนยุค ลงในกระทู้นี้ละ
แนวย้อนยุคหาอ่านยาก อยากอ่านครับ :pig4:
ปล.กดบวกให้ไรท์เตอร์แล้วนะ ^^
-
พี่โต แมร่ง ฮา อ่ะ
555 อ่านแล้วแบบ
เข้าใจความคิดเลยพี่โต
ปล ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคับ อ่านแล้วแบบเข้าใจ่ง่ายจังเลย
ไรเตอร์นี่เรียบเรียงความคิดเก่งจังคับ
HAPPY NEW YEAR
-
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
ไม่ :z6: หรือ :beat: หรอกค่ะ
แต่ขอโดดจุ๊บหนึ่งที แล้วคราวหน้าขอ"ของจริง"ด้วยนะค่ะ :z1:
Happy new Year จ้า(ช้าไปมั้ยฉัน)
-
:try2: :try2:
-
ง่าาา ที่แท้ก็ฝันไป~ :z3:
-
อิโถ่ พี่โตไม่แน่จริงนี่หว่า :angry2:
คนอ่านเสียดาย เหอะๆ
-
:a5: :a5: :a5:
ค้างง
-
นิยามตัวนิ่ม :a5: o22 คนอ่านนึกว่านุ่มนิ่มเป็นสาวน้อยไรงี้
หมดกัน ตัวนิ่มในอิมเมจของคนอ่าน ฮาแสด :m20:
ส่วนฝันค้างๆคาๆของอิพี่โต หึหึถ้าพี่จะทำจริงก็ทำได้นะเคอะ
แต่พี่โตก็ยังมีส่วนดีในคราบคนโฉดๆ เถื่อนๆ ซาดิสและหยาบคาย เลยเก็บเอาไว้ใช้
ประโยชน์เพื่อการต่อไป ได้........ไอ่น้องเนมมันมะรู้ไรหร๊อกกก หมายถึง
เป้าหมายที่แท้จริงอ่ะนะจะให้เป็นเมียจริงเมียหลอก หรือแค่นางบำเรอ
มันยังไม่รู้อะไรเลย อุคิๆ ลุ้นต่อปายยยย
ไอ่พี่โตชอบทำเหมือนน้องเนมเป็นกระสอบทรายอ่ะนะ
แต่เวลามันเดือดร้อนโดนกลั่นแกล้งก็เป็นอัศวินในคราบโจรมาช่วยนุ้งทุกครั้งไป :impress2: น่ารักคำชมไม่สมกับ
ความดิบเถื่อน :laugh:
+1 คะ สู้ต่อไปนะคะคนแต่ง o13
-
:เฮ้อ:
ทำไปทำมา
เริ่มสงสารพี่โตละ
ไหนจะมีเรื่องให้เจ็บตัว
ไหนจะต้องมาแอบฟันอีก :เฮ้อ:
ครั้งหน้าขอแบบฟันกลางวันเป็นจริงละคราวนี้นะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ตอนนี้น่ารักหว่ะ เจ๋งๆๆๆ o13
-
พึ่งอ่านจบอะค่ะ สนุกมากกกกก อยากอ่านต่อแล้วอะค่ะ T_T
รีบมาต่อนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียน และ คนแต่งเลยนะค่ะ ^^
-
:a5: :jul3:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกก
ฮามากมาย
เฮียโตขนาดในฝันยังไม่ได้แอ้มน้องเนมเลยอ่ะ 555
เอาใจช่วย อิอิ
-
:man1:
-
:laugh: ฮาไอ้พี่โตมากมาย
คิดจะกดเนมอะดี๊55 แต่ก็ดีนะ
เมื่อไหร่ของจริงจะมาแทนความฝัน
ซะทีล่ะเนี่ย ^^
-
แจกบวกเพราะถูกใจ
เจ้สอง :bye2:
-
ฮาได้ใจจริงๆๆ
สงสารพี่โตจังเลยย
ติดตาม ติดตาม
-
นอกจากน้องเนมจะยั่วพี่โตในฝันแล้ว
ไรท์เตอร์ ยังยั่วคนอ่านได้อีกนะครับ สงสารพี่โต เสียดายแย่ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ปล. คนอ่านก็เสียดายเหมือนกัน :sad4:
-
ตอนมุมมองของพี่โต น่ารักจัง อิอิ มีเพ้อฝันไปด้วยอ่ะ 5555+ น่ารักสุด ๆ คริ ๆ
-
มาต่อเหอะ ก้าบบบบบบบบบ อยากอ่านมากมายยยยยอะ T_T
-
เข้ามาอ่านหลังปีใหม่
ดีใจจังที่มาต่อแล้ว
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
:pig4: :pig4:
อีพี่โตไม่น่าตื่นก่อนเลยง่ะ
หุหุ
:serius2:
-
ถ้าหลับนานๆน้า
หึหึ o18
-
ตามทันแล้ว !!!! :z2:
ชอบมากมาย คนแต่งอยู่ปี1 แต่งได้ขนาดนี้ เก่งมากๆเลย
o13 ปรบมือๆๆๆๆๆ
รีบๆมาต่อนะคร๊าบ~ :m18:
-
ฝันดีครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :man1:
-
คิดถึงพี่โตกับน้องแนมนะครับ :L1:
ไรท์เตอร์หายไปไหน :sad4:
-
ปัดโธ่...!!! ฝันหรอกเหรอค๊า....................
สนุกมากค่ะ ลุ้นคู่พี่โตกับน้องเนมตลอดเลยค่ะ :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากมายค่ะ :กอด1: ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ฝันพี่โตได้ใจมาก
555+
พี่โตด่าเนมว่าควาย ทำไมรู้สึกว่าคำว่าควายเรื่องนี้มันน่ารักกว่าปกติ 555
^^
ขอบคุณค่ะ
-
Imprison 17: แค่เงียบ..แล้วฟัง..
“.เอ่อ...พี่..โทษน่ะครับ..เห็นพี่โตมั้ย???...”
“..พี่ครับๆๆๆ..เห็นพี่โตมั้ยพี่??...”
“..พี่..เห็นพี่โตมั่งป่ะ..”
“..เอ่อ..พะ.....”
“..กูไม่เห็น !!!! “ อุ้ย..คำตอบเหมือนรู้ล่วงหน้าทำเอาผมชะงัก ยิ้มเหยๆให้พี่แม้กที่ยืนกุมหน้าผากตัวเอง ร้องซี้ดซ้าดแล้วทำตาดุๆใส่ผม เล่นเอาหนาวสันหลังเยือก
“..เชี่ย....ไปไกลๆเลยมึง..ไม่ดูตาม้าตาเรือ ถือไม้กวาดอยู่แล้วมาก้มๆเงยๆใกล้กูทำไมว่ะ..ไอ้ควายนี่ !!!..”
โห...เล่นซะ...
คือผมแค่เผลอเอาไม้กวาดทางมะพร้าวไปสะกิดหน้าผากเหม่งๆของพี่เองน่ะ..ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ..
“..แล้วมึงถามหาเชี่ยพี่โตทำไมว่ะ..เห็นร้องแรกแหกกระเชอมาป็นอาทิตย์ล่ะ..คิดถึงลีลา..รึไงว่ะ..” ไอ้คนถามก็ทำหน้าหื่นๆใส่พลางหัวเราะขำ..
“..เปล่าซักหน่อยพี่...แค่...มีเรื่องจะคุย...”
เรื่องของเรื่องคือนับแต่วันที่ผมเผลอไป...เอ่อ...ดึงกุงเกงแล้วโดนจับกดน้ำเข้า...ตั้งแต่นั้นพี่แกก็ไม่พูดจาอะไรกับผมเลยเหอะ..กวนตอนกลางคืน(?)ก็โดนตีนถีบกลับ จะพูดอะไรไม่โดนด่าก็โดนถีบทุกครั้ง ทำเหมือนผมเป็นหลืบไรแลปรสิตที่มาเกาะกินตามลำตัวควายเอ้ย !! ไม่ใช่..
จนตอนนี้เกือบอาทิตย์แล้วผมยังไม่ได้ขอโทษพี่แกที่หาเรื่องมาให้เลยสักครั้ง..ไอ้เนมเลยต้องแล่นหาอยู่นี้..
แล้วเวลาที่ตามหา..หายหัวไปไหนกันว่ะ..
ขนาดตอนนี้เป็นเวรกวาดลานออกกำลังกายที่โดนจัดกลุ่มมาทำงานด้วยกัน พี่แกก็ยังสามารถหายหัวไปได้...มีอภิสิทธิ์ ยิ่งกว่านายกคนปัจจุบันอีก...อุ๊บส์...ล้อเล่นครับ แหะๆ..
“ เหอะ..พี่โตแม่งเบื่อแล้วมั้ง..เล่นกับมึงคงไม่มันส์เท่าเอากะเมีย..เรื่องปกติ..” เสียงไอ้คุณพี่ทินว่า...
ครับ..ปกติจนคนแถวนี้พล่ามออกมาหน้าตาเฉยเลยเชียว..
“..เอ่อ.....”
“..ทำใจเหอะว่ะไอ้เนม...พี่โตแม่งมีเมียเยอะ..เล่นตูดมึงเสร็จก็จบ จะอาลัยอาวรณ์ทำไมว่ะ..”
ทำไมไอ้คนแถวนี้ถึงคิดอะไรวนเวียนแค่เรื่องได้หว่างขาอยู่ได้ว่ะ..
“..เชี่ยพี่โตคงหงุดหงิดว่ะ..ควายๆอย่างมึงนอกจากเอาแล้วทำไรก็ไม่ได้..โง่ก็เท่านั้น ..ไร้ประโยชน์..” ถล่มกันเข้าไป..สาบานเหอะ ว่านี่เป็นพวกที่นอนรวมคุกเดียวกันมาเป็นสองสามสัปดาห์...
“..คือ....พี่...ผม....”
“..แล้วอีกอย่างน่ะ ไอ้ควายๆแบบมึงนี่จะเอาไปต่อราคากับพวกแก่ๆได้สักเท่าไหร่เชียว...”
คือจะคุยเรื่องที่กุเป็นได้แต่ฝ่ายเสียหายอีกนานมั้ยเนี่ย...
“..ไม่ใช่..แต่..แบบว่า....”
“...เหี้ยนี่ตะกุกตะกักอะไรนักว่ะ...พ่อมึงเป็นตุ๊ดเรอะ...”.ใครบางคนทนรำคาญไม่ได้เลยพูดขึ้นมา..
มากไปนิดน่ะครับพี่...พ่อผมนอนอยู่ในหลุมแล้วน่ะ..
“..เออว่ะ...อึกอักอยู่นั้น...ผู้ชายมั้ยเนี่ยมึง..”
“..เอ้อ...มัน...”
ก็ช่วยเงียบฟังหน่อยสิว่ะ...
“..เอาไรกะมันว่ะ..โดนเชี่ยพี่โตเล่นตูดเอาแล้วนี่..คง...”
“..พี่ก็หัดหุบปากแล้วฟังที่ผมพูดมั่งสิว่ะ !!!!!!!!!..”
“...................................”
“..มัวแต่เห่าหอนพูดอะไรไร้สาระอยู่ได้..ด่ากุเป็นควายเป็นตุ๊ดอยู่นั่นแหละ..คนน่ะโว้ย !!!!..”
ไอ้ผมก็มนุษย์คนนึงไม่ใช่พระอิฐพระปูนน่ะครับ !!! ถึงจะได้ทนนั่งฟังคนด่าตัวเองอยู่ได้..คนน่ะคน..หัดฟังกันมั่งสิฟร่ะ..ฮึ่ยยยยย..
“..มึงมีอะไรก็พูดมาสิ..” จากการส่งเสียงอันทรงพลังที่มีอำนาจให้สารพัดคำด่าและสัตว์หลายสายพันธ์จากปากของพี่ๆทุกท่านหยุดลงแค่นั้น ผลหันหลังไปมองคนพูดช้าๆ..ด้วยท่าสโลวโมชั่น..
..แล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก..
“..ว่ามาสิ..เงียบทำไม...”
“..................”
ใบ้แดก...
“..เหอะ....” เสียงสถบงึมงำในลำคอของคนพูดทำเอาผมเกร็งตัวแข็ง...มองหน้าสวยๆหวานๆที่แสนจะไม่เข้ากับตาดุๆคู่นั้นและน้ำเสียงเย็นยะเยียบแล้วก็ได้แต่แอบถอนใจเฮือกๆ..
“...ไม่แน่จริง..ก็อย่าพูดเลยว่ะ ...” คำพุดนั่นทำเอาผมเริ่มชะงัก..ไม่รู้ว่าเมฆมีอะไรไม่พอใจผมนักหนา..
ผมหันไปมองคนที่ยืนกอดอก..มองหน้าผมด้วยดวงตาสวยๆแต่น่ากลัวคู่นั้น..เมฆหรี่ตาลงช้าๆ..สบตาผมแล้วก็แสยะยิ้ม..
..คือผมไม่ใช่พวกหาเรื่องใครก่อนน่ะ..แต่ไอ้เรื่องแบบนี้เนี่ย..ทนไม่ได้ว่ะ..
“..แค่ผมจะพูดกับคนที่ต้องการพูดด้วยแค่นั้นเอง..” ผมบอกออกไปเรียบๆ พลางมองหน้าพวกพี่ๆทั้งหลายที่ยืนรายรอบ อึ้งแดกและมีท่าทีโมโหกับปากหมาๆของผมไม่มากก็น้อย..
...ดูแล้วห่วงอนาคตตัวเอง..นอนหลับอยู่ดีๆจะถูกลากไปตื้บไส้แตกรึเปล่าเนี่ย..
“..ขอโทษที่พูดไม่ดีครับ..ผมขอไปเข้าห้องน้ำ...” ผมว่าพลางวางไม้กวาดทางมะพร้าวไว้บนโต๊ะม้าหินอ่อนแล้วเดินออกมา..ไม่วายได้ยินเสียงอะไรตกพร้อมกับเสียงสถบด่าตามหลังดังลั่น..
“..ไอ้เหี้ยยยยยยยยยเนม...มึงเล่นหัวแม่ตีนกูอีกแล้วไอ้สัดดดดดดดดดดดด...”
...ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจไงเล่า...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“..เหี้ยนี่มาทำไรตรงนี้..” เสียงทักนั่นทำเอาผมชะงัก กำลังจะเดินกลับที่เก่าแล้วเชียว..พอหันไปก็เจอคุณพี่วิทย์ยืนมองอยู่...ไม่ได้เจอกันนานน่ะพี่ ตั้งแต่พี่โดนอุ้มเข้าหอ..เอ๊ย..เข้าห้องพยาบาลตั้งแต่วันนั้นน่ะ..
“..มา..เข้าห้องน้ำ..จะไปแล้วครับ..” จะรีบสไลด์เท้าหนี เพราะกลัวเหลือเกินว่าจะซวยอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าอยู่กับตัวเอง..
...ในที่สุดไอ้เนมก็ค้นพบแล้วล่ะครับ..ว่าการอยู่กับตัวเอง..เป็นอะไรที่เรียกหาความซวยได้มากที่สุดแล้ว..
“..เดี๋ยว !!!..” ว่าแล้วดึงแขนผมไว้...เหวอ...อย่าตื้บผมน่ะคร้าบบบบ..ไอ้เนมไม่มีพวก !!..
“..อะ..ครับๆ....”
“..มึง....” ว่าพลางนิ่ง..ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด..แล้วก็เพิ่มแรงบีบที่แขนผมอีกด้วย.. “..เห็นไอ้เมฆมั้ย??..”
“.............” เห?...มีอะไรกันเรอะ..
“..ว่าไง..เห็นไม่เห็นตอบมา..” คุณพี่วิทย์เร่งยิกๆ..
“..อยู่ที่ลานออกกำลังกายครับ..” ผมตอบอ่อยๆ..แต่ไอ้คุณพี่วิทย์ทำตาโตกว่าเดิม บีบแขนผมแน่นกว่าเดิม..ถลึงตาใส่ไอ้เนม..แล้วถามอย่างรวดเร็ว..
“..อยู่กับใคร???...”ว่าแล้วก็ดึงแขนผมแรงอีกนิด..เอาเข้าไป..
“.....” จะให้ผมตอบไงล่ะครับ?..ก็คนเยอะจะตายห่า..รึต้องร่ายทุกรายชื่อ..ไม่ไหวมั้ง?..
“..เอางี้..มัน...เอ่อ....อยู่กับ...กับ....” ว่าไปก็ตะกุกตะกักเอง หน้าตาน่ารักๆนั่นกำลังออกอาการครุ่นคิดอย่างหนัก..แก้มเริ่มขึ้นสี..โอเค..มันคงเป็นเพราะเหงื่อมั้ง..
“...ไอ้หมอเถื่อนอยู่แถวนั้นมั้ย?..กุ....กุ จะให้มันดูขาให้..พอดีมันเจ็บ...ก็แค่นั้น !!...” ว่าตะกุกตะกัก..ส่วนประโยคหลังดังลั้นอย่างคนร้อนตัว..หือ..แปลกๆ...
...ผมแอบหันไปจ้องหน้าคนถามแบบสงสัยจัด..และสิ่งที่ได้รับมาก็คือ
นิ้วกลาง..
โอเค..ตอบก็ได้ว่ะ..
“..ไม่อยู่ครับ..ไม่เห็น...”
“..อ้อ....เรอะ....” รับคำพลางแอบถอนหายใจโล่งอก..ชักจะแปลกๆขึ้นทุกทีแล้วน่ะครับ..แทนที่จะโมโห..แต่ทำโล่งอกแบบนี้...หึหึ...
...น่าสงสัย...น่าสงสัย...
“..ทำหน้าแบบนั้นทำไมว่ะ !!..ไอ้นี่...กุถามเสร็จแล้วมึงจะไปไหนก็ไปสิ !!!..” ยิ่งร้อนตัวก็ยอ่งน่าสงสัย..แต่..ก็ขอหลบปลายตีนที่แกว่งมาก่อนแล้วกัน..ทำไมคนที่นี่เวลามีอะไรชอบแกว่งเท้ากันจังว่ะ....ทำเหมือนผมเป็นเสี้ยน..
“..ครับๆ...เอ่อ..พี่เห็นพี่โตมั้ย???...” ลองถามไปก่อน..เขาถามมาก่อนก็ขอถามบ้างแล้วกัน..
“..เหี้ยโตอยู่แถวอาคารเยี่ยม...ไปหาเองแล้วกัน..” ขมวดคิ้วใส่ผมนิด แล้วถอนใจ..
“..มานี่...กุจะไปแถวนั้นพอดี...”
ว่าพลางเดินนำผมลิ่วๆ..ท่าทางปากหมา..หมายถึงปากตรงกับใจน่ะครับ..แต่ความจริงแล้วก็ใจดีอยู่บ้างล่ะมั้ง..ถึงพาผมไปด้วย..คนพูดก็เดินนำผมดุ่มๆไปตามอาคารต่างๆ..ขณะที่ผมก็เดินตามต้อยๆอย่างซื่อสัตย์..แม้จะนึกงงตัวเองไม่น้อยว่าทำไมจะต้องมาขวนขวายตามง้อตามขอโทษคนที่กระทืบตัวเองอยู่ทุกวันด้วย..คิดแล้วก็งงตัวเอง..
..แต่ถ้าผมได้ขอโทษไปแล้ว.ก็คงเจอสาเหตุเองมั้ง..
ว่าแต่ว่า....
“..แล้วอาคารเยี่ยม..มีไว้ทำอะไรอ่ะพี่...” ว่าแล้วก็ต้องทนรับสายตาที่มองมาเหมือนกุเป็นควายสักนิด..แต่คงคุ้ม..
“...ควายเหรอมึง..ชื่อมันก็บอกว่าเยี่ยม...มีไว้ให้มึงมาขี้รึไง..”
“.............” คือบางทีก็น่าจะเข้าใจบ้างว่าคนเขาไม่รู้..
“..เหี้ยโตเมียมันมาเยี่ยมมั้ง..เห็นประจำทุกอาทิตย์นี่...” ว่าแล้วก็ยักไหล่เดินเลี่ยงไปอีกทาง..ไม่สนใจผมที่ยืนเอ๋ออยู่..ขณะที่ผมมองตามเฮียวิทย์และพรรคพวกแล้วก็เดินท่อมๆไปใกล้กับห้องโถงกว้างๆที่มีโต๊ะเรียงราย..แอบมองลอดซี่ลูกกรงเข้าไปข้างในอย่างสนอกสนใจไม่น้อย..
...เมียมาเยี่ยมเหรอ?...
คำๆนี้ทำให้ผมต้องพยายามสอดส่องให้มากกว่าเดิม...คือเปล่าหึง..แค่อยากรู้เฉยๆว่าใครจะซวยได้ขนาดนั้น
“..มึงมายืนตรงนี้ทำไม..” เสียงเรียกคุ้นหูเบื้องหลังทำให้ผมสะดุ้ง หันไปมองคนพูดที่มองมาด้วยใบหน้าเดิมๆ ดูหล่อเหลากว่าเคยนิดหน่อย แต่ตาดุๆนั่นทำให้ผมใจเสียจังแฮะ..
แต่เดี๋ยวก่อน..อย่าเพิ่งสนใจ..
ขอให้ฟังที่ผมพุดซักนิดก่อนก็ยังดีล่ะ..
“..พี่...คือ...ผะ....”
“..หลีก..นี่ไม่ใช่ที่ของมึง..เลิกขวางประตูแล้วไปช่วยไอ้พวกนั้นกวาดพื้น..ก่อนจะถูกรุมกระทืบ..” ว่าพลางรุนไหล่ผมให้ห่างจากประตูเหล็กดัดที่ผมแอบมองอยู่.. จะฟังกันซักนิดไม่ได้รึไง
ผมหน้ามุ่ย ขมวดคิ้วอย่างเริ่มหัวเสีย.. ตัวเองไม่ฟัง..ไม่ยอมฟัง..แล้วจะบอกว่าคนอื่นโง่..ไม่พูดไม่จา..ทำตัวปัญญาอ่อน.. ทำไมไม่หัดฟังคนอื่นเขาบ้างล่ะว่ะ..
..ชั่วชีวิตนี้ทำเป็นแต่พูดรึไง..เหอะ !!..
“...แล้วกว่าจะมีคนมาเยี่ยมมึงได้..ก็อีกสามเดือน..จำใส่กะโหลกไว้ซะ...” พูดเสร็จก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องนั้น..ยื่นอะไรสักอย่างให้กับผู้คุมที่ยืนประจำอยู่..
...ทิ้งผมที่กำลังหงุดหงิดโมโหแบบมีสาเหตุ..แต่เป็นสาเหตุที่ผมคิดว่าไร้สาระ..เพราะปกติไอ้เนมไม่ค่อยโกรธใครเพราะเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่..แต่ยังไงตอนนี้ก็อดหัวเสียไม่ได้..
..และขณะที่ผมขมวดคิ้วงุ่นง่านกับตัวเองอยู่นั้น..หัวก็ไพล่ไปคิดถึงอีกเรื่องที่น่าสนใจกว่าอาการเคืองของตัวเอง...ผมค่อยๆคลายหัวคิ้วตัวเองออกช้าๆเมื่อนึกถึงคำพูดของผู้คุมในวักแรกที่เข้ามาได้..
..อีกสามเดือนสิน่ะ...ที่แม่จะมาเยี่ยมได้...
คิดพลางแอบมองไปในห้องนั้นอย่างอิจฉาไม่ได้..นักโทษที่มีญาติพี่น้องมาเยี่ยม..ต่างก็มีสีหน้าแจ่มใส..ยิ้มแย้มดีใจ บางคนยังเอาของฝากมาให้..ภาพของการได้พบกันอีกครั้ง..มันมีความสุขขนาดนี้นี่เอง..
.... คิดแล้วกระบอกตาก็ร้อนวาบ...เมื่อไหร่...จะได้เจอแม่อีกน่ะ...
..แต่แล้วสายตาของผมก็ไปปะทะกับร่างของชายหนุ่มหญิงสาวบนโต๊ะตัวหนึ่ง..หญิงสาวหน้าตาสวย..ขนาดผมที่แอบมองไกลๆยังดูออกว่าสวย กับร่างของผู้ชายอีกคน..แผ่นหลังนั่นผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี..ชุดและทรงผมนั้นก็ใช่...แต่ที่แปลกไป..คือการที่ผมได้เห็นเขายิ้มและหัวเราะแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน..
....ยิ้มอย่างมีความสุข...หัวเราะอย่างสบายใจ..
กับคนอื่น...ที่ไม่ใช่ผม...
...แต่เขาก็ไม่เคยยิ้ม..และหัวเราะกับผมอยู่แล้วนี่..
...จะคิดเปรียบเทียบไปทำไม
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
มาช้า.... :beat: :beat:
รู้ตัว..แหะๆ...ขอโทษค่ะ.. :m15:
ว่าจะมาอัพตั้งแต่วันที่หก..แต่ติดเลี้ยงวันเกิดเพื่อน..จะมาอัพวันที่เจ็ด..แต่ดันติดติวอีก..แง่ม..เลยได้มาอัพวันนี้..ขอโทษจริงๆค่ะ
ส่วนเรื่องตอนพิเศษอีกตอน..รออีกนิ๊ด..กำลังบิวท์อารมณ์อยู่..
และว่าด้วยเนื้อหาของตอนนี้..
...หลังจากที่เราแนะนำอะไรต่างๆในคุกมาหลายตอน(มากๆ) ก็ถึงเวลาแล้ว..ที่ดราม่าจะใกล้เข้ามา..
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนั้น...
ทู บี คอนตินิ้ว...น่ะเคอะ... :bye2:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ และทุกกำลังใจค่ะ..
ปล. นังแคท..อู้งานว่ะ..พอรู้ว่าจะแต่งตอนพิเศษให้ หายหัวเลยน่ะ..กลับม๊า~~~(มิฉะนั้นอิเลี้ยงในกำมือชั้นจะถึงแก่ซวยในเวลาอันรวดเร็ว..) o18
-
มาต่อให้แล้ว
จิ้มไรเตอร์ครับ o13
-
ชอบคุณที่มาอัพให้นะค่ะ เรื่องนี้สนุกมากก ค่ะ ^^
-
มาช้าดีกว่าไม่มา
-
:-[ น้องเนมชักจะเริ่มแล้วนะ ว่าแต่อีพี่โตจะนอกใจน้องเนมหรอเดี้ยะๆๆ :z6:
-
น้องเนมน่าสงสารจัง ใครๆก็ไม่รัก :sad11:
สงสัยความสัมพันธ์ระหว่าง วิทย์ เมฆ กันย์ 3P รึป่าว?....(คิดไปได้นะ :laugh: :o8:)
ขอบคุณครับ :pig4:
-
เป็นเด็กใหม่ก็งี้...เป็นลูกฟุตบอลให้คนโน้นโยนไปมา
แต่ว่านุ้งเนมเนี่ย โคดซุ่มซ่ามเลยนะลูก จะฮาไปไหนฟ่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะปะทะคารมกับคุงเมียหลวงในคุกแล้วซะอีก
แต่ก็..ใช่ได้นี่นา ตอกกลับไปแล้ว...ไม่ลืมที่จะเอ่ยคำขอโทษ ไอ่พวกนี้ชอบกระตุ้นมารดำใน
ตัวน้องเนมจังเลยนะ
พี่วิทย์มีซัมธิงไรคะ...ไหนว่าไม่ค่อยชอบขี้หน้าุคุงพี่หมอไงแล้วนี่มาตามให้ไปดูแผลจริงอ่ะ อิอิ
+1 คะ
-
สาวคนนั้นคือใคร????
-
เย่ๆๆได้อ่านแล้ว
:pig4: :pig4:
แล้วมาลงอีกนะ
รอรอรอ
สู้ๆๆฮับป๋ม
-
อ๋า!!!!!!!!! พี่โตทำน้องเนมเค้าเสียใจหรอ
โมโหๆๆ ผู้หยิงคนน้านเป็นครายยยยย :m16:
รีบเคลียร์ด่วนเลยนะ เด๋วน้องเนมของชั้นร้องไห้
-
ชอบโหมด เศร้า เครียดจัง
แบบว่ามันอินนนนอ่ะ
น้องเนม แน่ใจรึไม่รุ้สึกไรกับพี่โตเรยย 555+
:3123: :3123: :3123:
-
น้องเนมอย่าเสียใจ
-
เธอเป็นใคร :confuse:
น้องเนมใจเย็นๆ
คงเป็นพี่สาวน่ะ o3
แต่....ที่แน่ๆ
ตอนนี้น้องเนม
เริ่มออกอาการแล้วสิ
:pig4:ค้าบ
คนแต่ง o13
-
นู่เนมเริ่มมีอาการซะแล้ววววววคริๆๆ
จะดราม่าแล้วหรอเนี่ย
มาอัพบ่อยๆๆๆน่ะ
-
o13 o13 o13 o13
สงสารเนม เน่อะ??
-
มันบีบหัวใจ
สั่น ๆ อยู่ข้างใน
รอต่อปายยยยยย
ขอบคุณอีกครั้งนะคร้าบบบ
-
มันจะเป็นไงต่อไปว้า
-
น้องเนมมม
อย่าเสียใจน้าา
พี่โตอ่ะ
โกรธน้องเนมนานจัง
-
อ๊า สุดท้ายก็ไม่ได้ขอโทษ ไรของไอพี่โตมันวะ ...... มีเมียด้วย เจ้าเนมก็มีแฟนอยู่ด้วยสินะ ...... ยังไม่คืบหน้าเหมือนเดิมเลยอ่า .. . . .รอตอนต่อไปค่ะ ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษเล๊ย กลับไปอ่านก่อนดีก่า
-
น่าสงสารน้องเนมที่ซู๊ดดด... พี่โตก็มาอี๋อ๋อ กะเมียซะ :m16:
จะมีดราม่า แล้วหรอคับ อยากอ่านเร็วๆแล้วอ่า
รออยู่นะค้าบบบบบบบบบ :call:
-
สงสารน้องเนมจังเลย..
-
สงสารเนมอ่าา
โตก็ ไม่ยอมฟังที่ เนม จะูขอโทษเลยอ่ะ
ฟังหน่อยดี้
-
:o12: หนูเนมน่าสงสารมากๆเลย
พี่โตฟังที่เนมพูดมั้งดิ ไม่ฟังเนมพูดแล้วยังมานั่งคุยกะเมียสบายใจเฉิบ
เหอะๆ ระวังนะพี่โต หึหึ
-
แอบสงสารเนม เป็นกำลังใจให้ค่ะ
^^
-
ว้า
พี่โตใจร้ายจังเลย !!
-
^
^
^
เจาะไข่รีบน :laugh:
-
ตอนนี้สอนให้รู้ว่า แม้น้องนิ่มไม่แกล้งใคร แต่ใช่ว่าไม่สู้คน~ ....
(แม้ส่วนใหญ่ ความเสี่ยงในการโดนประชาทัณฑ์ทีนมันจะมีมากถึงแปดสิบห้าเปอร์เซ็นก็ตาม)
ว่าแต่ ที่เนมมันแอบด่าในใจนั่น ไงๆ ก็น่าจะฟังคำด่ามันบ้างนา~....
ฟังกันบ้างอะไรบ้าง คลื่นความถี่ในการนำพาซวยของไอเนมอาจลดลงบ้างก็ได้นะเอ้อ~
-
สงสารน้องเนมจังเลยค่ะ ... :monkeysad:
เมื่อไหร่คุณพี่โตจะอ่อนโยนกับน้องเนมจริง ๆ จัง ๆ บ้างน้อ
อ่า....ถ้าจะบอกว่าลุ้นให้คุณพี่หมอเลี้ยงน้องทั้งสองคนนี่จะผิดมั้ยคะ รักทั้งน้องเฆมและน้องวิทย์เลยค่ะ :impress2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สนุกมากมาย :กอด1: เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
แง้.... :monkeysad:
-
สรุปเลยยังไม่ได้ขอโทษเลย...
แต่เนมเฉิ่มมากๆเลยคะ...555+...โก๊ะตลอดอะ....ทั้งน่ารักทั้งน่าสงสาร....
ว่าแต่คนสวยของพี่โตนี่คือใครหนออออ....แฟนหรือว่าน้องสาวอะค้า.... o18
-
แหม....ออกอาการน้อยอกน้อยใจ..ซะเเล้ว :jul3: :jul3:
-
โถๆๆๆ สงสารน้องเนม
โดนพี่โตควงสาวมาหยามถึงที่
-
หายไปแป็บเดียวมาต่อแล้ว
เนมชักยังไงยังไงแล้วนะครับ
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอ :man1:
-
นี่มันอาชญากรรมชัดๆ o22
จากตอนพิเศษที่ทำร้ายจิตกันไปแล้ว
ตอนปกติล่าสุดยังไม่วาย...นำศรีภรรยามาให้เนมช้ำใจเล่น :z3:
ทั้งที่น่าจะชินกับอารมณ์วัยทองของคนแต่งแล้วแท้ๆ :z2:
อ่านตอนล่าสุดแล้วค่อนข้างอินกับเนมมากๆ
ถึงจะฮาแต่เศร้าๆพิกล เข้าเค้าพายุดราม่างั้นเรอะ :serius2:
ชะตากรรมยากคาดเดาจริงๆ :m21:
:beat: <<ขอหน่อย
:laugh:
-
แล้วใครเค้าจะเขียนให้เดาได้..หึหึ..ไปนอนฝันเอาแล้วกัน...
บอกแล้วว่าอิพี่โตมีเมียแล้ว ตกลงนี้ชั้นเขียนโปรไฟล์ให้มือหงิกเพื่อใคร???..
แคทโว้ยยยยรูปไม่เข้ากับหนังหน้าอย่างแรง
วัยทอง?...เหรออออออออออออออออออออ
ห่างกันสองสามปีทำเล่นลิ้น เดี๊ยะๆ :beat:
มือไม่พายแล้วยังเอาเท้าราน้ำ..
จับอิเลี้ยงไปบูชายัณห์ :z6: :
คึคึคึ
ปล.คนบนดอยนี่เข้าใจอะไรยากจริง ฮว้ากๆๆ :laugh:
-
^
^
^
เจาะไข่รีบน :laugh:
น่ากลัว กว่าพี่โตอีก T_T
แวะมาจิ้มตูดนะเจ้าค่ะ
รอ ๆๆๆ เมื่อไหร่จะมาอัพ
คิดถึงน้องจะแย่ อิๆ
=w=
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ครับ
-
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
ชอบเนม แล้วก็คุณพี่โต
ที่ไม่ยอมใช้เนมเพราะทำงานไม่ได้ หรือเพราะเหตุผลอื่นกันน้า :impress2:
-
Imprison 18: นอกสายตา
ขมวดคิ้ว...
ผิดรึไง..
หน้ามุ่ย..
แล้วทำไมล่ะว่ะ..
ตาขวาง..
หนักหัวใครละว้อยยยยยย
มองหน้าทำไม ไม่ได้ไม่พอใจ ไม่ได้หึง ไม่ได้อะไรทั้งนั้น... แค่หงุดหงิด เข้าใจมั้ย แค่หงุดหงิด
หงุดหงิดน่ะ หงุดหงิดแบบที่จะฆ่าคนได้อีกรอบ ชัดเจนมั้ย !!!!!!!
อย่ามาทำหน้าตาแบบนั้นใส่น่ะ ผมก็แค่หงุดหงิด ไม่เข้าใจ และไม่พอใจอย่างแรงกับพฤติกรรมที่บุคคลทั่วไปแสดงกับผมเท่านั้นเอง ผิดเรอะถ้าผมจะไม่ชอบที่พวกเขาทำเหมือนผม โง่ ซะเต็มประดา.. ทำเหมือนไอ้เนมเป็นแค่ ควาย ตัวนึง เป็นแค่เศษคนเศษเดน หรือว่าตัวห่าเหวอะไรสักอย่างที่คอยเกาะติดหลืบนิ้วเท้าพวกเขา เป็นตัวถ่วงความเจริญ ทำให้ผู้พบเจอหรืออยู่ใกล้ผมมีแต่ความซวย..
มันน่าหงุดหงิดชะมัด...
โอเค..หลังจากตอนที่แล้ว ผมไปว้ากใส่ไอ้คุณพี่ๆทั้งหลายที่เอาแต่อ้าปากด่าเนมฉอดๆ บอกว่าผมโง่อย่างนั้นฟายอย่างนี้ จนผมอดไม่ได้ ด่ากราดให้มันรู้กันซะบ้างแล้วไพล่ไปเจอไอ้คุณพี่โตที่พอมาถึงก็ไม่ฟังอะไรเลย เอาแต่ด่าๆๆๆๆๆ ด่าผมแล้วหันไปสวีตวิ้ดวิ้วกับแฟน จนตอนนี้ ผมไม่มีอารมณ์จะขอโทษขอโพยใครแล้ว..โดนด่ามาทุกวันนี่มันก็เครียดน่ะว้อยยยยย..
คิดแล้วก็ถอนหายใจฟึดฟัดเดินดุ่มๆไปยังโรงอาหารเพื่อกินข้าวเย็น...หน้าตาผมตอนนี้เป็นยังไงไม่รู้.รู้แต่คนที่มองเห็นต่างก็ขยับหนีเป็นแถว..อะไรว่ะครับ..ไม่ได้จะกินหัวใคร..แค่เกือบ..หึหึ..
“..ทำหน้าแบบนั้น..เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก...”เสียงนุ่มๆทักทำให้ผมหันไปมอง..อ้อ...พี่กันย์นี่เอง ยืนฉีกยิ้มให้ผมน้อยๆ หน้าตาที่เหมือนไม่รู้ทุกข์ร้อนนั่นทำให้ผมนึกหมั่นไส้ขึ้นมาวูบหนึ่ง..ก่อนอารมณ์เดือดๆจะเริ่มเย็นลง..เพราะรอยยิ้มนี้นั่นล่ะ..
“..ขอบคุณครับ..” ผมออกปากขอบคุณพลางยิ้มให้พี่กันย์น้อยๆ..รายนั้นก็ได้แต่ยิ้มรับ..พร้อมกับเดินไปนั่ง..หืม..ที่โต๊ะของ พวกลุงเกรียนแห่งเดอะ คุก คุก นี่เหมือนกัน..
...ผมหันไปมองคนข้างๆอย่างหวาดผวา..นี่อย่าบอกน่ะ..ว่าพี่จะแปรพักตร์ไปอยู่กับพวกนี้..ผมขอเถอะพี่..ให้คนดีๆหรืออย่างน้อยผมก็คิดว่าดี ได้มีเหลืออยู่ที่นี่บ้าง..
“..มาแล้วเหรอ?...” เสียงที่ทักกลับเป็นเสียงของเมฆ..ผมแอบขมวดคิ้ว ขณะที่นั่งลงบนโต๊ะเงียบๆ..แต่ก็ยังมีเสียงแซวบังเกิด..
“..ว่าไง ไอ้เนม..ได้ข่าวว่าตอนบ่ายปล่อยหมาเหรอว่ะ..”
“................” ผมหันไปมองหน้าคนพูดทันที..อย่าทัก..ตูยังเคืองอยู่..
“..อย่างนี้สิ ถึงจะสมกับอยู่แดนสิบสองหน่อย..เสือกอ่อนข้อทำตัวปะเหลาะให้พวกมันได้ใจ เลยรุมมึงกันใหญ่..เป็นไงล่ะพวกมึง..เจอไปกี่ดอกว่ะ..” คนพูด พูดไปก็กอดคอผมโยกไปโยกมา..เจ็บน่ะเว้ย.. ผมหันไปมองหน้าคนทำ.. หมอนี่..พี่เบิร์ด (ไม่ใช่ธงชัย)หนึ่งในพลพรรคของเฮียโตขาหย่ายยยย เหมือนกัน..แต่ผมเจอไม่บ่อย พี่แกอยู่คนละแดน..เจอกันแค่ตอนกินข้าวเท่านั้น..
“..โห....หยุดเลยมึง...ดูซิ...ไอ้กิตยังตกใจไม่หาย..โถๆๆๆ...ให้ตายยังไงมึงก็ไม่เจอน้อง...อุ๊ก....” ไอ้คุณพี่ทินว่า ทำท่าจะพล่ามเรื่องของชาวบ้านต่อ แต่โดนคุณพี่กิตสกัดดาวรุ่งโดยการซัดแขนศอกใส่ท้อง แล้วส่งสายตาเข้มๆใส่..จนต้องเงียบไป..เหอะ..สาสม..
“..สะใจ..ปากมากดีนัก...” คราวนี้พี่แม้กว่าพลาง หันหน้ามามองหน้าผม “..ถ้าคิดว่าแน่แล้วก็เอาตัวให้รอดแล้วกันน่ะมึง..ถ้าปากดีแล้วจากนี้ก็ช่วยตัวเองซะมั่งล่ะ..คราวนี้กุไม่คอยกันให้แล้วน่ะเว้ย..” ว่าพลางเอาส้อมมาชี้ๆชักๆตรงหน้าผม..เอ้อ...ครับพี่..เข้าใจว่าดูแลตัวเองมาตลอดเหอะ..ผมน่ะ...
“..เอาน่า..ยังไงก็เด็กเหี้ยพี่โตเว้ย..วันนี้เมียแกมาเยี่ยม..ท่าจะอารมณ์ดี..รอขอของกินดีกว่าว่ะ..”
“..ฮ่าๆๆ...ไม่มีใครมาเยี่ยมล่ะสิมึง..สมน้ำหน้า..” พี่เบิร์ดว่าพลางตบหัวผมเบาๆ..หยุดๆได้มั้ยว่ะ..เดี๋ยวก็องค์ลงอีกรอบหรอก
“..พูดยังกะมึงมีงั้นแหละสัด..อยู่มานานเข้าก็ค่อยๆหายไปแบบนี้ล่ะว่ะ..อิจฉาเหี้ยพี่โตชะมัด..มีเมียคอยมาเยี่ยมมาหาไม่ขาด..” คนพูดทำหน้าเคลิ้ม..แหยะ..น่าขนลุกว่ะ..
“..เออ...อิจฉาดิว่ะ..เมียเฮียแกออกจะสวย..”
“..สวยทั้งนอกคุกในคุกเลยว่ะ อิจฉา..คนหล่อก็เงี๊ยะ...” ไอ้คุณพี่เบิร์ดว่าพลางเหล่มองมาทางผม..แต่ไอ้เนมเบือนหน้าหนี..ไม่รับมุข..มีไรมั้ย..
“..ว่าไง..เมฆ....วันนี้เหี้ยพี่โตมีสาวมาเยี่ยมน่ะมึง...” รายนี้ก็แหย่ชาวบ้านเขาไปทั่ว พอผมไม่รับมุข เลยหันไปหยอกเมฆที่นั่งกินข้าว..เอ่อ...คุยอะไรกับพี่กันย์สองต่อสองไม่รู้..
“..แล้วไงว่ะ...” รายนี้ก็ตอกกลับแล้วนั่งกินข้าวต่อไม่สนใจ..นิ่งจนได้โล่..
“..ไอ้นี่...ไม่สนเรอะ...พอได้ใหม่ก็ลืมเก่างี้ล่ะว้า~~~ “ ผมฟังแล้วได้แต่รำคาญ..ไม่รู้จะพูดอะไรนักหนา..
“...เรื่องของกู..”
“..ปากหมาขึ้นทุกวันน่ะสัด...อ่าว..เหี้ยพี่โตมาแล้ว..”เสียงทักทายนั่นทำให้ผมเหลือบตาขึ้นไปมอง พบร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา ใบหน้านั้นดูแช่มชื่นรื่นเริงจนผมเห็นแล้วอดหน้านิ่วไม่ได้ ยิ่งได้ยินเสียงลิ่วล้อพากันแซว เส้นอารมณ์ยิ่งกระตุกยิกๆ
..น่าหมั่นไส้ !!!
“..เหี้ยพี่โต...ได้ไรมามั่งอ่ะเฮีย...แบ่งน้องๆบ้างซิจ๊ะ..อย่าเม้มๆ...” ว่าแล้วก็แบมือขอแบบหน้าด้านๆ ผมมองหน้าคนพูด..ไอ้พี่เบิร์ดท่าจะไม่เคยตาย..
“...หลีก...ไอ้นกแสก..แกว่งปีกหาตีนเชียวมึง..” ว่าพลางใช้ฝ่าเท้ารุนหลังพี่เบิร์ดเบาๆ(ของพี่แกน่ะ)ให้ขยับลุกขึ้น...ซึ่งที่นั่งพี่เบิร์ดก็คือข้างๆผม...ไอ้เนมขยับห่างทันทีโดยไม่ต้องมีการรีรอ..ถึงไม่บอกก็จะขยับ..กุนอยแดก..อย่ามาใกล้เดี๋ยวมีมวย ฮึ่ย!!
“..แล้วตกลงได้ไรมาว้า...รึว่าเจ้กิ๊งเอากล้วยบวชชีมาให้ ฮ่าๆๆๆๆๆ “ ไอ้คุณพี่เบิร์ดนี่ถ้าไม่ทนตีนก็ท่าจะคุ้นเคยกันดี..เลยทักทายท้ากันอย่างไม่กลัวโดนอุ้มฆ่าแต่ประการใด..
“..เชี่ย....ปากหมาสัดๆ...”
“..ได้ไรมามั่งว่ะ เอามาแบ่งกุมั่งซิ อย่ามาใส่เบาท์น่ะเว้ย เดี๋ยวกุแช่งให้เจอลื่นซะนี่..”
“..อย่าเอาเรื่องของเมียมึงมาวัดกับแฟนกู...แล้วกิ้งก็ไม่ได้ฝากอะไรมาให้มึง..รอไปเหอะไอ้แสก!!..”
“..เชี่ยนี่..ทำหวง..เอออออ..เมียเมิงน่ะแสนดี เทพธิดาของแท้..” รายการแฉลากไล้เกิดขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจทำให้ทุกคนหูผึ่ง..ไอ้คุณพี่เบิร์ดนี่ท่าจะเคยรู้จักมักจีกับเชี่ยพี่โตแน่ๆ
“..ถึงจะมีผัวเลวๆแบบมึงก็ยังไม่ไปหาคนอื่น ..เป็นกูน่ะ..สวยแบบนั้นไปหาอาเสี่ยหล่อๆเลี้ยงซะยังจะดีกว่า..ไม่จมปลักคอยส่งข้าวส่งน้ำให้ขี้คุกอย่างมึงร๊อก...โด่...”
“..ไอ้สัด !!! อย่ามาลามปามเมียกูน่ะมึง..ไปไกลๆเลยเชี่ยเบิร์ด...วอนส้นตีน...” ลุกพรวดขึ้นด่าแล้วกระแทกตัวนั่งปึง ท่าทางไม่พอใจที่ไอ้คุณพี่เบิร์ดสามารถจากไปโดยไร้ร่องรอยตีนประทับส่วนใดในร่างกาย
“..หวงจริงเว้ยพี่โต...ทีกับไอ้น้องๆในนี้ล่ะทิ้งๆขว้างๆเชียว..ดูไอ้ตัวนี้สิ..มันร้องหาเฮียมาเป็นอาทิตย์แล้ว..สงสัยติดสัดว่ะ...” คำพูดนั้นของไอ้คุณพี่ทินทำเอาผมปื้ด...หันไปมองหน้าคนพูดทันมี..ทำยังกะกุเป็นหมาตัวเมีย..
ความหงุดหงิดของผมเริ่มปะทุอีกรอบเมื่อเห็นท่าทีหัวเราะขำนั่น..
พอนึกถึงคำพุดตอนเช้ากับท่าทีแบบนั้นแล้ว ยิ่งชวนโมโหเข้าไปใหญ่..
“..เหอะ....” ส่งสายตาเหยียดๆมาให้ มือนั่นก็ทำท่าจะตบวืดมาที่หัว..แต่ผมรีบเอนหลบ..ไม่ปล่อยให้โดน..
“...โห..มีหลบน่ะมึง..วันนี้ไอ้เนมมันขึ้นน่ะพี่..โวยด่าแว้ดๆเหมือนคนล่ะคนเชียว..”พี่แม้กว่าพลางทำหน้าล้อผมทันควัน..ทำหน้าบึ้งปากขมิบๆ...อ้อ..การที่ไอ้ควายตัวนี้ลุกขึ้นสู้บ้าง..มันน่าขำงั้นสิ..
ผมจ้องหน้าพี่แม้กที่ยังล้อตัวเองอยู่อย่างไม่สบอารมณ์..
มันน่าขำมากใช่ไหม?..ผมเป็นตัวตลกในสายตาทุกคนสิน่ะ..
....ไอ้คนที่เอาแต่นิ่งเงียบ..ยอมคนอื่นๆเสมอมา..พอลองลุกขึ้นมาปกป้องตัวเอง ก็เลยกลายเป็นควายใช่มั้ย?..
..ไม่เห็นผมเป็น คน ในสายตาบ้างรึไง?.
...ไม่คิดจะรับรู้หรือเห็นใจผมบ้างเหรอ..ว่าความรู้สึกของคนที่โดนเหยียบย่ำ ดูแคลน มันเป็นยังไง.
ทั้งที่ผมก็เป็นแค่คนธรรมดา..แค่คนธรรมดาๆที่มีรักมีเกลียด มีโมโหมีทุกข์ใจ..
..ผมก็เป็นคนเหมือนกับพวกเขา..
..ท่าทีล้อเลียนของพี่แม้กชะงักไปแล้ว..ท่าทางจะเห็นหน้าตาเครียดๆของผม.. ขณะที่ผมหันไปมองผู้ชายอีกคนที่มองมาด้วยแววตาเย้ยเยาะ..ในสายตาของคนๆนี้...ผมเป็นอะไรกันแน่น่ะ..
....จะใช่คน..ที่มีความรู้สึกต่างๆนาๆเหมือนกับเขารึเปล่า..
หรือเขามองผมต่ำกว่านั้น...
“..งั้นเหรอ?..” ว่าพลางง้างมือจะมาโถมใส่กบาลผมอีกรอบ ไอ้เนมตาวาวใส่ทันที ไม่ยอมแล้วเฟร้ย !!!..
“............” ผมยกมือขึ้นกั้นฝ่ามือที่จะประเคนลงบนหัวตัวเองอย่างรวดเร็ว จ้องสบสายตาเข้มๆที่มองมาอย่างไม่หลบ..ไม่ยอมต่อไปแล้ว..
“..ทำไมว่ะ...วันนี้นึกฮึดอะไรขึ้นมา..” ไอ้พี่โตว่าพลางเอามือข้างหนึ่งจับแขนผมไว้แน่น...
“...จะริอาจ...ขืนสู้กับกูงั้นเหรอ?..ไอ้อ่อน...”
“.........”
“..จะมีปัญญาได้ซักแค่ไหน..กุล่ะอยากรู้จริงๆ..”
“........”
“...เงียบทำไมว่ะ !!!..ทำไมไม่พูด !!!เงียบหาพ่อมึงเหรอไอ้ควา....”
“..ก็หุบปากซักทีสิว่ะ !!!! “ ตะโกนใส่ทันที..จะอะไรนักหนา เอาแต่พูดอยู่ได้ นี่ต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำๆซากๆอีกรึไง..
“..พี่แม่งไม่เคยฟังใครพูดอะไรเลย..บ้ารึเปล่าเอาแต่พร่ำคนเดียวอยู่ได้ ไม่เหนื่อยบ้างรึไง?..” ผมว่าพลางจ้องหน้าไอ้คุณพี่โตอย่างเดือดดาล..
“..ผมแค่ตามหาพี่..อยากมีเรื่องขอโทษ..แต่เหอะ..”
ผมสถบกับตัวเอง..ไอ้เรื่องขอโทษขอโพย..คงไม่ต้องหรอก
“..มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร?..” คำถามนั้นมาจากคนที่ยืนจ้องหน้าผมด้วยแววตาวาวโรจน์น่ากลัว..
“..คิดว่าเป็นเทวดาเหรอว่ะกุถึงต้องฟังมึง..หน้าอย่างมึงมีอะไรจะพูด..”
“..........”
“..คำขอโทษของมึง..ใครอยากจะได้..มาตามกูงกๆ..กับแค่ไอ้คำพูดไร้สาระ..โง่ไม่มีสิ้นสุด..”
“...พี่พูดแบบนี้ได้ยังไง..ไอ้เรื่องขอโทษ ถึงพี่จะไม่ฟัง..ผมก็แต่อยากบอก..แล้วไงพี่มีสิทธิ์ไรมาด่าผมว่ะ..”ผมว่าทันทีที่ได้ฟังคำตอบรับอันสุดแสนจะไร้มารยาทนั่น..ไม่พอยังจะมาด่า เชี่ยพี่โตเลี้ยงหมาไว้ในปากเหรอว่ะ
“....ว่ากุไม่มิสิทธิ์เหรอ?..”
“....หรืออยากให้กูเตือนสติมึงอีกรอบ..ว่านี่มันคือที่ไหน..ว่าที่นี่..ใครใหญ่ที่สุด...”ว่าแล้วกอดอกมองหน้าผมด้วยแววตาเยาะเย้ยอย่างชัดเจน..แล้วแสยะยิ้ม..เป็นรอยยิ้มน่ารังเกียจที่สุด.ในสายตาของผม..
“..เหมือนกูจะเล่นกับมึงมากไปสิน่ะ..ถึงไม่สำนึกตัวซักที..เด็กใหม่อย่างมึง คงไม่รู้..ว่าการที่เข้ามาแล้วไม่มีใครคุ้มกะลาหัว..มันเป็นยังไง?..”
“..กุจะเสียสละเวลา..อธิบายอะไรๆให้มึงฟังแบบชัดเจนที่สุด..เป็นครั้งสุดท้าย..”
“..ที่นี่เป็นที่ของกู..คนแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะอยู่รอด..คนอ่อนแออย่างมึง มีแต่จะต้องถูกเอาตีนเหยียบ เห็นว่ากุอ่อนให้เลยคิดจะแข็งข้อ..มึงอยากลองก็เอาสิจะได้รู้...ว่า นรก..น่ะ..มันเป็นยังไง..”
“..ไอ้ควายที่คิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นแบบมึง..น่าจะลองมองความจริงได้แล้ว..ว่ามึง..เป็นแค่หมาตัวนึง..ในสายตากูเท่านั้น..”
“...........” ผมเม้มปากแน่น... มองไปยังใบหน้าของคนพูด..ที่ยังแสยะยิ้มยโสนั่น...กำมือจนแน่น..จนหมัดนี้สั่นระริก..อยากจะเหวี่ยงไปใส่ใบหน้านั้นสักที..เพราะผมเกลียดใบหน้านั้น..เกลียดสายตานั้นเหลือเกิน..
“..ถ้ามึงอยาก เจอของจริง..ก็ลองก้าวออกจากโต๊ะที่มึงนั่งสิ..เผื่อ หมาตัวนึง..มันจะมีค่าขึ้นมาในสายตาคนอื่นเขาบ้าง...”
...คำพูดนั้นทำให้ผมตัวชาวูบ..หันไปมองหน้าคนที่อยู่รอบโต๊ะ..
ประสานสายตาหลายๆคู่..ที่ต่างเบือนหลบ..ไม่ก็ชาเฉย..จนน่าตกใจ..
..ผมเงยหน้าไปสบตาของผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง..เขายังยิ้มเยาะ...ราวกับสมเพชผมเต็มประดา..
“..แค่นี้ก็น่าจะรู้ได้แล้ว..ว่ามึงน่ะ...ไม่มีใครเลยสักคน...”
...ใช่...
ผมเพิ่งรู้ในวันนี้เอง..ว่าผม...ไม่ใช่สิ่งที่เรียกได้ว่า คน ในสายตาของพวกเขาแม้แต่น้อย..
...ภาพของผู้ชายใจดี ที่คอยดูแลช่วยเหลือเรื่องนั้นเรื่องนี้..ถึงจะโหดจะเหี้ยม จะรุนแรงฉุนเฉียวยังไง..ก็ยังถือได้ว่าช่วยดูแลผมตลอดมา ตั้งแต่ย่างเท้าก้าวมาที่นี่..พรรคพวกที่เป็นรุ่นพี่ใจดี มีแต่เรื่องสนุกๆมาเล่าสู่กันฟัง คอยแนะนำเรื่องนั้นเรื่องนี้..ตลอดสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา..
...สิ่งเหล่านั้นค่อยๆพังทลายลงไปช้าๆ..
สายตาของพวกเขา..บอกว่าไม่มีผมอยู่..
นัยน์ตาที่เบือนหลบ..ท่าทางเฉยชา..บอกเลยว่าไม่มีใครอยู่ข้างผม..
...กระทั่ง...
..ผมสบตาของคนพูดคำนั้นช้าๆ...สายตาของเขาเหยียดหยาม รอยยิ้มสมเพชเวทนา..การกระทำของเขา..ทุกสิ่ง..ทุกอย่าง..
...ทำไปเพราะเห็นผมเป็นแค่หมาตัวนึง..?...
“..จะให้เห่าให้ฟังมั้ยล่ะ..?...”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภาษาไทยในเรือนจำวันนี้ ขอเสนอ
ใส่เบาท์/บุ๊ยบุ่ย - แสร้งเป็นไม่ได้ยิน หรือทำเป็นไม่รู้เรื่อง โดยเฉพาะกรณีได้ของเยี่ยมจากญาติ เพราะเกรงว่าเพื่อนจะแบ่งของเยี่ยม
ลื่น/เล่นสเก๊ต/เหยียบเปลือกกล้วย/เล่นสกีน้ำแข็ง - ใช้เย้ยหยันผู้ต้องขังที่ภรรยาไปแต่งงานใหม่
ขึ้น - โกรธ
สาระน่ารู้ : กล้วยบวชชี..อาถรรพ์ที่นักโทษชายทุกคนไม่อยากเจอ
กล้วยบวชชี หรือกล้วยเชื่อม หรือผลิตภัณฑ์ต่างๆจากกล้วยนั้น จะเป็นของที่นักโทษชายที่มีแฟนหรือภรรยาอยู่ก่อนแล้วมาเข้าคุกไม่อยากได้รับเป็นของฝากจากแฟนหรือภรรยาของตนมากที่สุด เพราะถือว่าเป็นอาถรรพ์ โดยเฉพาะกล้วยบวชชี ว่ากันว่านักโทษคนใดที่แฟนมาเยี่ยมแล้วซื้อกล้วยบวชชีมาเป็นของฝาก ไม่นานแฟนสาวคนนั้นจะขอเลิกและไปมีแฟนใหม่.. ดังนั้น นักโทษทุกคนมักจะกำชับไม่ให้แฟนสาวของตนซื้อกล้วยบวชชีมาให้เป็นของฝาก
ที่มา : หนังสือ เรื่องเล่าจากห้องขัง
Talk..
“..จะให้เห่าให้ฟังมั้ยล่ะ..?...”
โห..เจ็บปวด.. :o12:
บอกตามตรงว่าขนาดเป็นคนเขียนเอง พิมพ์มาถึงตรงนี้ยังเจ็บจี๊ดเลยเหอะ.. ในความคิดของไรท์เตอร์ ตอนนี้เนมชนะน่ะ..เพราะแค่ประโยคเดียว น็อกทุกคำพูดในตอนนี้ไปเลย..
แต่เรื่องราวของตอนนี้ ยังไงก็ไม่ชนะสิน่ะ..
พี่โตค่ะ..เชิญมึงทำตัวแบบนี้ต่อไป..ไว้ถึงเวลาเอาคืนเมื่อไหร่..จะซึ้งค่ะ...จะซึ้ง..
เอาเป็นว่าตอนนี้เพื่อจะให้น้องเนมของพวกเราโตขึ้น..บางทีการหักดิบก็เป็นอะไรที่เข้าท่าที่สุด..
...สิ่งที่เจอตอนนี้...ขอให้คิดว่าเพื่อให้เข้มแข็งขึ้นแล้วกันน่ะ..
ส่วนพี่โต..
รักเมียดีนี่เนอะ..ซักวันจะฝากกิ้งเอากล้วยบวชชีไปเยี่ยมค่ะ
:beat: :beat: :beat:
เชิญตบอิพี่โตตามสบาย
// เจอฮุกกลับตัวใครตัวมันเน้อ..
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
-
เปิดๆมาเจอคอมเมนท์..
น่ากลัว กว่าพี่โตอีก T_T
:m15:
จริงเหยอก๊า (เอ๋อขึ้นมาทันควัน)
เค้าไม่ได้โหดเน้อ แต่กับรายนั้นต้องทุบตีกรณีพิเศษ
แวะมาราตรีสวัสดิ์ค่ะ
:L2:
ปล.กดบวกทำไง?..สอนทีฟายเกิ๊น
-
ราตรีสวัสดิ์ครับ
เนมสู้สู้ครับ
ผมเชียร์อยู่ :man1:
ปล.ระวังกล้วยบวชชีครับคุณพี่โต
-
โหยยยยยยยยยยยยยยน้องเนมมมมมมมมโดนดูถูกเหยียดหยาม ทำตัวเหมือนเราไม่มีค่าแม้ราคาน้ำัอัดลม
โคตรเจ็บใจอ่ะ ยิ่งไอ่พี่โจโชว์พาวด่าแบบนี้อ่ะนะ เหมือนเป็นการประกาศอ่ะว่าจะตกกระป๋องได้ทุกเมื่อ
แล้วไอ่พวกหมาในหิวโหยก็ค่อยจะจ้องแด๊กของที่ถูกนักล่าทิ้งหรือกินจนเบื่อแล้วตลอดเวลา
แม่ง..........เหี้ยพี่โต..............สันดานจิง!!!!!!! :z6: :z6: ไหนว่าเมียมาเยี่ยมแล้วอารมณ์ดีไงวะ
ไหนกัน จะเอาให้เนมจมปลัก เป็นเศษฝุ่นเปื้อนเท้าให้ได้เลยใช่มะ :m31: :fire: ฆ่ามานนนน
+1 คะ
:L2:
ปล.กดบวกทำไง?..สอนทีฟายเกิ๊น
เม้นตั้งแต่ 250 ขึ้นไปถึงกดบวกได้คะ
-
:กอด1:เนม :m15:
-
หยามกันจังเลยอ่ะ สงสายเนม
-
กำลังอยู่ในอารมณ์น้อยใจเลเวลสูงงงงงงสุดด........
สู้คนบ้างมันก็ดีคะ..(โดยเฉพาะคนอย่างพี่หัวโตนี่...)..แต่เป็นห่วงน้องเนมจังเลย....
หนูสวยขนาดนี้จะอยู่ในนี้คนเดียวแบบไม่มีเพื่อนได้ยังไงอะ..... :sad4:
-
ไอ้เนมสู้เว้ย
+ ให้ไร้ท์เตอร์จ้า
-
กระโดดถีบ :z6: อิพี่โตด้วยความหมั่นไส้ ทำเหมือนน้องเนมไม่ใช่คน :m31:
แต่ก็เห็นด้วยกับไรท์เตอร์นะ ถ้าน้องเนมมีคนมาโอ๋อยู่เรื่อยๆ ก็จะอ่อนแอ และโดนคนอื่นข่มเหงได้ง่าย
เพราะฉะนั้นเลยต้อง เจอเหตุการณ์ที่บีบคั้นอารมณ์มากๆบ้าง น้องแนมจะได้เข้มแข็งขึ้น
เอาใจช่วยให้น้องเนมผ่านเหตุการณ์ร้ายๆไปได้ด้วยดี(รึป่าว?) :เฮ้อ:
ปล. กด +1 ให้แล้วนะครับ :pig4:
-
:z6: ฝากไปให้อิพี่โตค่ะ
-
สู้เค้าเว้ย เนม อย่าไปยอมมันนัก
-
เนมสู้ ๆ
:ped149:
+1 แทนคำขอบคุณนะคร้าบบบบ
:จุ๊บๆ:
-
.....โอ้ จุกเลยว่ะ .. . . น้องเนมโตขึ้นเร็วๆ น้า . . .. อยากให้พี่โตมันได้รู้ซึ้งซะที ....ขอบคุณคำแปลศัพท์แสลงนะคะ เพิ่งรู้ว่าเขามีศัพท์แบบนี้เยอะเหมือนกันนะเนี้ย .... อึก อึ๊ก :o12: สงสารน้องเนม รอตอนต่อไปนะคะ ได้เร็วๆ จะดีม้ากมากค่ะ
-
:กอด1: น้องเนม
น้องเนมสู้ๆ
หักดิบพี่โตซะมั่ง
จะได้รู้สำนึก
ไม่เห็นว่าเป็นคนก็ให้มันเห็นว่าเป็นเมียสิวะ :laugh:
-
เจอประโยคนี้เข้าไป “..จะให้เห่าให้ฟังมั้ยล่ะ..?...” น้ำตาแทบร่วง
เนมเข้มแข็งไว้ลูก อย่าไปยอมไอ้พี่โต.....สู้มัน!
มาต่อเร็วๆ นะคะ :กอด1:
-
เข้ามา ขอตบ อิพี่โตด้วยคน :beat: :beat:
:o12: :o12: sadddddddddddd
-
:z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat:ไอ้พี่โต ใจร้ายว่ะ
เนมสู้เค้านะ :m15:
-
อ่านตอนนี้แล้วปวดใจ :monkeysad:
จะโดนดูถูก เหยียบย่ำไปถึงไหนนะหนูเนม ขอให้เข้มแข็งขึ้นในเร็ววันนะค่ะ อยากเห็นวันที่หนูสู้คน(โดยเฉพาะไอ้พี่โต) และดูแลตัวเองได้ (จะห่วงก็แต่สุขภาพตับ ไต และม้ามของหนูจริงๆ) :เฮ้อ:
ปล.ของฝากอิพี่โตค่ะ :z6: คุณไรเตอร์ช่วยส่งให้ที(ป้าก็กลัวโดนสวนเหมือนกัน 55+)
-
:o12:
-
อิพี่โต :beat: :beat: :beat:
น้องเนม :o12: :o12:
-
แวะมา :z6: อิพี่โต
สักวัน ๆ ๆ เจ้าจะกราบแทบเท้าน้องเนม :laugh:
-
โหย..ไหงอีพี่โตมันปากหมางี้อ่ะ
ทำร้ายจิตใจทั้งคำพูดและการกระทำ
อย่างงี้ต้อง :beat:
แล้วก็ :z6:
เนมสู้ต่อไป..
อยากให้ถึงตอนเอาคืนเร็วๆจัง
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบ
เศร้าแทนน้องเนม T^T
พี่โตทำไมทำแบบนี้
-
เอี้ยพี่โต!!!! :beat: :beat:
-
:z1: ในเด็กดีเราก็อ่านอะเรื่องนี้ หนุกดี อิอิ
-
เข้ามา :z6: :z6: :z6: ไอ้พี่โต ชริ
-
:a5: อะไรกันไอ้พี่โตมันเกินไปป่าว
พูดขนาดนี้อ่ะ เหนื่อยกายและใจแทนเนม
อยากไปขอโทดพูดแบบนี้เสียความรู้สึกหมดเลยเหอะๆ
:fcuk:ไอ่พี่โตมั้งตอนนี้พี่โตโดนซะอ่วมเลย 555+
ระวังเหอะไอ่พี่โต หนูเนมมมม :o12:
-
เข้ามา :z6: อิพี่โตด้วยคน
-
ฮือออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เวงพี่โต ทำงี้ได้ไงวะ
แม่งอุส่าชื่นชม โธ่ๆๆๆน้องเนม ไม่น่าเลย
ไม่น่าไปหลงรักไอ้ตัวผู้เลวๆแบบนี้เลย (ขอเถอะค่ะ อารมณ์นี้ โมโหจัดๆ)
ร้องไห้เลยอ่ะ ตอนที่อ่านจบ แบบสรุปเมิงเหนน้องเนมกรุเปนแค่ควายตัวนึงใช่มะ
อย่าไปยอมมันนะเนม ต้องหาทางเอาคืนมัน แง่งงงงงงงง
อยาก :z6:ไอ้พี่โตสุดชีวิตค่ะ ตอนนี้ :angry2: :fire: :m31:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
อย่ายอม น่ะ เนม
ต้องพิสูจน์
ตัวเอง
คนเหมือนกันนี
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
“..จะให้เห่าให้ฟังมั้ยล่ะ..?...”
อ่อย ~กำลังอินเลยจ้า
เป็นกำลังใจให้นะเจ้าค่ะ
น้องน่าสงสาร รร ร ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ๕
-
กำลังมันเลย
สงสารก่สงสารนู่เนมน่ะ แต่นู๋เนมต้องแกร่งให้ได้
สู้ๆๆๆเค้า
มาต่ออย่างไวเลย ค้างอย่างแรงงงงงงง
-
“..จะให้เห่าให้ฟังมั้ยล่ะ..?...”
ให้ตายเหอะ ประโยคนี้มัน สุดๆ
:o12:
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ไอพี่โตใจร้าย :angry2:
เลวทราม คำพูดทำร้ายจิตใจ :z6:
"จะให้เห่าให้ฟังมั้ยละ" น้ำตาร่วงเลน :o12:
-
ถ้าผมเป็นน้องเนม คงอยากฆ่าตัวตายตรงนั้น ทำเหมือนเราไม่ใช่คน :m15:
-
:z6: เอี้ยโต :z6:
เนม ต้องอดทนให้มาก
ถึงจะเจ็บกาย แต่ยังดีกว่าเจ็บใจ
เดินออกจากโต๊ะนี้ไปเลย !!!!
ไม่ต้องคิดว่าจะไปเพื่อให้มีค่าในสายตาใคร
แต่ไปเพื่อไม่ให้ไอ้พวกนี้ดูถูกดูแคลนเป็นหมาก็พอ
น้องเนมสู้ๆๆๆ
-
คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยากจริงๆ
-
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
อ่านแล้ว "ขึ้น" วะ
:m31: :m31: :m31:
-
เรารักน้องเนม :m15:
-
มันต้องอย่างงี้~!! เนมอย่าไปยอมมัน สู้ๆ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ไอ้พี่โต :angry2: :angry2: :beat: :z6: :z6: :z6:
น้องเนมน่าสงสารที่สุด :m15: :m15:
-
ไอ่น้องเนม สู้ ๆ โว้ย
นับวันรออิพี่โตโดนเนมเอาคืน o18
-
พี่โตนี่มันเลวจริงๆๆๆๆๆ
-
รออ่านต่อครับ
-
:pighaun: มาต่อโดยด่วนเร็ว ค้างแล้ว
ทำกับน้องเนมได้ :z6:
-
แล้วเมื่อไหร่จะมาต่อครับเนี่ย
รอ
รอ
รอ
นะครับ
-
แวะมาดู..ลั้ลลา :z2:
เรทติ้งพี่โตดีมากเลยน้อ มีแต่โดน :beat: ไม่ก็ :z6: อ่านคอมเม้นท์แล้วมันสะใจจริงๆ..
จะมาต่อประมาณวันพุธค่ะ ต้องสอบก่อน..พรุ่งนี้มีสอบอีกแล้วววววววววววว (แอคโค่เหมือนพยายามหลอกตัวเองยังไงชอบกล)
เสร็จแล้วก็จะแอบกลับบ้านไปซักพัก
แต่จะให้น้อง Katte เอามาโพสต์น่ะค่ะ
ยังไงช่วงนี้ก็อาจมีล่าช้าหรือติดขัดบ้าง แต่ก็จะพยายามอัพอย่างเต็มที่ค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ
สุดท้ายนี้... ขอลาไปอ่านหนังสือสอบเช่นเดิม :m15:
-
สนุกมากครับ
ชอบดคตรๆอ่ะเพราะเป็นเรื่องที่ไม่นึกว่าจะมีคนมาแต่งให้อ่าน
มาต่อบ่อยๆนะครับ
ขอบคุณมากๆ
o13
-
สงสารน้องเนม
อยากตบกะโหลกไอ้คุณพี่โตซักที พูดจาไม่ได้เรื่องเลย :angry2:
-
แวะเข้ามาดู :z2:
-
เฮ้ออออ ไอ้คุณพี่โต ก็รู้นะว่าเป็นแบบนี้
แต่ทำยังไงได้ละ เนมมันก็คนนะพี่
ไม่ใช่หมาที่ไหน หรือพี่อยากให้มันเป้นแบบนั้น เง้อ :serius2:
เนมเอ๋ย ,, ทนไปนะ
ทนอีกนิด เดี๋ยวก็ดีเอง :z10:
-
:m31: :fire: :m31:
อยากเอาตรีนลูบหน้าไอ่พี่โต แม่งปากหมาสัด ๆ
:z6: อย่าอยู่เลย
หนูเนมสู้ ๆๆ
-
สวัสดีครับ :man1:
-
รออ่านนะครับ
-
มาต่อเร็วๆนะคร้าบ
:z13: :z13:
-
:call: มาหรือยังครับ
รอมานานแล้ว :sad11:
-
:monkeysad:
มันบีบหัวใจค่ะ...
ไอ้คุณพี่โต๊ตตตตตตตตตตตตต........
อย่าให้ถึงคราวน้องเนมมั่งน้า...........
.
.
.
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :กอด1: ส่งกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L1:
-
เครียด :z3: :z3: :z3:
-
เมื่อไหร่จะมาครับเนี่ย
-
รักต้องสู้ อิอิ
ให้กำลังใจไรเตอร์กับน้องเนมนะครับ
ส่วนพี่โต เอ่อ No Comment
-
Imprison 19: ยอมจำนน
“..จะให้เห่าให้ฟังมั้ยล่ะ..?...”
ผลั่ว !!!!!!!
เจ็บ....
...ผมหลับตาลงช้าๆ...ขณะที่รู้สึกว่าร่างของตัวเองถูกแรงกระแทกนั้นส่งให้ลงไปกองอยู่กับพื้น ริมฝีปากของผมช้าวูบ..จากนั้นก็เจ็บแปลบ..
หูผมได้ยินเสียงเอะอะ..เสียงตวาดโวยวาย..ขณะที่ตัวเองได้แต่นอนกลิ้งโค่โล่..ไม่ลุกไปไหน
แปะ....แปะ......
ผมยกมือลูบแก้มตัวเองที่แสบและเจ็บแปลบ..จากสายตาที่หรุบต่ำมองเห็นหยดเลือดสีเข้มไหลลงพื้น..เป็นดวงๆ..
ผมได้แต่แสยะยิ้ม..เงยหน้าไปมองคนที่ทำร้ายตัวเองอย่างชาชิน..
....ผมเห็นเขากำลังโมโหโกรธาอย่างที่เป็นบ่อยๆ เท้าทั้งสองข้างยังแล่นถลาจะมาทำร้ายร่างกายผม แต่ทว่าไม่อาจทำได้เพราะมีพรรคพวกลูกน้องหลายคนยื้อยุดเขาไว้ เสียงเอะอะห้ามปรามนั้นแว่วเข้าหู..เสียงนั้นไม่ได้ห้ามปรามเพราะความห่วงใย..ไม่ใช่หรอก...ก็แค่กลัวจะมีเรื่องราวใหญ่โตเพราะที่ๆผมอยู่มันคือโรงอาหาร ไม่ใช่ที่ลับตาอื่นๆ...
“...มึงปล่อย !!! “ เขาสลัดแขนพรรคพวกออกแล้วหันมามองหน้าผม..ผมที่ยังคงนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น มองสบตาเขาอย่างไม่หลบ..พี่โตสถบออกมาดังๆหลายคำ.ก่อนจะร้องบอกพรรคพวก..
“..มึงเอาตัวไอ้เหี้ยนี่ไปรับน้องหน่อยซิ...”
ก่อนจะแสยะยิ้มที่น่ารังเกียจนั้นมองมาที่ผมอีกครา...
ผมหลับตาลงเมื่อถูกหิ้วปีกออกมาจากโรงอาหารด้วยแขนของใครหลายคน ผมได้ยินเสียงผู้คุมเอะอะแต่ก็มีคนบอกแค่ว่าจะไปทำแผล..ผู้คุมจึงปล่อยไปเพราะเห็นพี่กันย์ยืนอยู่ด้วย..
...ผมเหลือบมองหน้าพี่กันย์ที่แสนใจดีเล็กน้อย..เขามองสบตาผมอย่างห่วงใย..แต่กลับนิ่ง ทำได้แค่มองตาม..
...เขายืนมองผมอยู่ตรงประตูโรงอาหาร..ยืนอยู่หลังผู้คุมที่ทำเพียงแค่เหลือบตามองแล้วเมินเฉย..
...อิทธิพล...
ผมเพิ่งซึ่งกับความหมายของคำนี้ ก็ในตอนนี้เอง..
ผลั่วะ !!! ตุ๊บ !! ตับ..ผลั่ว !!...
เจ็บ...ชา...
ร้อนไปทั้งตัว..แสบไปทั้งหน้า...
เลือดกำเดาของผมที่เคยหยดแหมะ บัดนี้มันเปรอะไปทั่ว ทั้งปากทั้งหน้า กระทั่งไหลย้อยไปตามลำตัวของผม...
สายตาที่พร่ามัวมองเห็นเพียงฝ่าเท้ามากมายที่รุมเข้ามา..ปรี่มาทำร้ายผมราวกับเจ็บแค้นแสนสาหัส..
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ...มันดังแผ่วเบา..แต่กลับชัดเจนยิ่งในสมองของผม..
....เสียงหัวเราะของคนๆนั้น..
คนที่ผมคิดว่าเขาเป็น..พี่ชาย...
...นับแต่ผมก้าวเข้ามาในคุก..ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก ความหวั่นกลัว ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาและความรวดร้าวในอกนั้นมีมากมาย..ผมกลัวทุกสิ่งทุกอย่าง หวาดหวั่นต่อทุกสิ่งที่เข้ามา กระทั่งภาพของพ่อเลี้ยงนอนจมกองเลือดยังหลอกหลอน..กลัวมันไปซะทุกอย่าง..
...แต่แล้วผมก็ได้เจอกับผู้ชายคนนั้น...เขาอาจจะไม่ใช่คนที่คอยเฝ้าประคบประหงม แต่อย่างไรเขาก็เข้ามาดูแลผม..ทำให้ผมไม่อยู่คนเดียว อย่างน้อยก็มีพี่..มีเพื่อน..ทำให้ผมนับถือเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง..
...พี่ชายที่ทำให้ผมสามารถใช้ชีวิตอยู่ในที่คุมขังอันแสนโหดร้ายได้
..มันสนุกหรือ..กับการที่ต้องมาอยู่ในที่ซึ่งไม่รู้จัก กับคนทีตัวเองไม่คุ้นเคย กระทั่งโดนจำกัดอิสรภาพ..ไม่ให้ออกไปไหนได้ตามชอบ..
...ชีวิตที่แสนน่ากลัวและสังคมอันมืดมนที่ผมต้องพบเจอ จากการกระทำที่เกิดจากบาปของผม..ความผิดของผม..
หากไม่มีเขา..ไม่มีพี่โตที่เข้ามา..ผมจะใช้ชีวิตในนี้แบบไหน..ผมก็ยังไม่รู้...
..ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น..ทั้งๆที่คิดแบบนั้น...แต่ตอนนี้...
ผมรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเข้าจังเบ้อเร่อ..เจ็บแสบไปหมดราวกับว่าโดนน้ำกรดราดลงบนใบหน้า...
..เมื่อพบว่าที่แท้แล้ว..เขาไม่ได้มองผมเป็นคนด้วยซ้ำ..
“..ที่นี่เป็นที่ของกู..คนแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะอยู่รอด..คนอ่อนแออย่างมึง มีแต่จะต้องถูกเอาตีนเหยียบ..”
ตอนนี้...มันก็เป็นแบบนั้นนี่...
คิดแล้วก็อดขำไม่ได้...
“..เห้ยพี่...ไอ้นี่มันหัวเราะว่ะ...บ้าไปรึเปล่าว่ะ !!! “
“..ช่างหัวมัน...”
คำพูดนั้นทำให้ผมต้องหัวเราะอีกระลอก แล้วสำลักออกมาเมื่อถูกเตะเข้าที่ท้องจังเบ้อเร่อ...
..เจ็บ...
ผมจุกจนตัวงอ...
แต่เจ็บตัวยังไม่เท่าไหร่...เจ็บใจ..มันกลับทำให้เสียความรู้สึกมากกว่า..
....ผมได้แต่นิ่ง...พูดไปก็เท่านั้น..ร้องไปก็เปล่าประโยชน์..จะขอความเห็นใจจากคนที่ไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาไปเพื่ออะไรกัน..
“...ตายรึยังว่ะพี่..”
ใครสักคนพูดออกมาแบบนั้น..ขณะที่ความเจ็บปวดซึ่งรุมเร้าดูจะเบาบาง..ลงบ้าง..
“..อึดเป็นแมงสาบแบบนี้คงไม่ตายหรอก..มึงไปเอาข้าวมาให้มันกินซิ..” คำพุดนั้นทำให้ผมงวยงงไม่น้อย..ผมหรี่ตามองร่างสูงใหญ่ที่ยืนค้ำหัว..เขายิ้มแสยะใส่ผมแบบที่ชอบทำ..แล้วก้มตัวลงมาหา..
“..อึก !!...” ผมครางออกมาเมื่อมือหนาบีบปลายคางแน่น..ผมขมวดคิ้ว..ก่อนจะสบตาคู่นั้น..ดวงตาสีเข้มที่บัดนี้วาววับไปด้วยแรงโทสะ..ก่อนจะเอ่ยเย้ยเยาะ..
“...ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ..ท่าจะชอบแบบนี้สิน่ะ...”
พี่โตเอื้อมมือรับจานข้าวที่ผมยังไม่ได้เตะมาจากใครคนหนึ่ง..เขาวางจานลงตรงหน้าผม...
ยิ้มให้ผม...รอยยิ้มบางๆ..ราวกับสุขสบายใจนักหนา..รอยยิ้มที่ผมเคยบ่นว่าไม่เคยได้มองมัน..
บัดนี้มันมาปรากฏอยู่ตรงหน้า..
พร้อมกับจานข้าวในมือของเขา..พี่โตยกจานข้าวขึ้นมาในระดับสายตาของผม..
...ก่อนจะเทมันลงบนพื้นช้าๆ..
“..ถ้าเป็นหมา..ก็ต้องกินแบบหมาได้ซิว่ะ..”
คำพูดนั้นทำให้ผมนิ่งเงียบ..ขณะที่คนพูดตบปากผมเบาๆ..แล้วออกแรงกดใบหน้าผมจ่อตรงจานข้าวที่ถูกเทลงบนพื้น..
...พื้นซีเมนต์หลังโรงอาหารที่แสนสกปรก..สถานที่ซึ่งเขาเคยพาผมมาดูการ”ทำงาน”ของเมฆ
...ผมมองกองอาหารที่เคยอยู๋บนจานของตัวเอง..
....มองสบตาคนที่เย้ยเยาะ...
ค่อยๆเอื้อมมือลงไปหยิบข้าวแดงที่กองอยู่บนพื้นปูนแข็งๆอย่างเชื่องช้า..เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนพูด...
......ยิ้ม...แล้วกลืนมันเข้าปาก...
“..พอใจรึยัง?...”
ผลั่ว !!!!!!
ฝ่าเท้าหนักปลิวหวือมากระแทกท้องผมเต็มแรงจนผมต้องขย้อนของที่เพิ่งเอาเข้าปากออกมา เขาแตะผมแรงๆหลายครั้งพร้อมกับเสียงพ่นก่นด่าดังลั่น กระทั่งมีเสียงเอ็ดตะโรห้ามความเจ็บปวดนั้นถึงจะหายไปได้..
.... ผมหรี่ตามองผ่านดวงตาที่ปรือต่ำของตัวเอง..ยังเห็นจานข้าวกลิ้งโค่โร่..และเศษข้าวที่ผมขย้อนออกมา..พลันเสียงตะโกนเหมือนฟ้าผ่าก็ดังลั่นข้างหู
“..ถ้าชอบแดกนักก็กินเข้าไปให้หมด !!..อย่าให้เหลือน่ะมึง..ไอ้ทิน !! มึงเฝ้ามันเอาไว้..ถ้าไม่หมดก็ให้มันเลียซะ !!!! ...”
“............” ผมยิ้มรับคำพูดนั้นอย่างไร้คำพุดตอบโต้..กระทั่งเงาดำของคนหลายคนหายไปจากสถานที่นี้
..ผมจึงค่อยพยุงตัวขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก..สายตามัวพร่ามองเห็นร่องรอยการทำร้ายกระจายทั่วร่าง..ดีที่พวกเขาไม่ได้ใส่รองเท้า..ไม่อย่างนั้นแผลผมคงเยอะกว่านี่นับเท่าตัว..
ผมมองไปยังเศษข้าวที่กองอยู่บนพื้น..ความรู้สึกคลื่นเหียน อยากอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอดยังตามมาหลอกหลอน..กระทั่งแค่คิด..ยังต้องขย้อนออกมาอีกรอบ..
“..แหวะ....” ผมก้มมองซากอาเจียนของตัวเอง..มันมีสีแดงๆปนติด..ไม่ใช่แค่เพราะสีของข้าว..แต่เป็นเพราะความเลือดที่คละคลุ้งทั่วปากของผมด้วยเช่นกัน..
..แต่ถึงจะรู้สึกรังเกียจและคลื่นเหียนแค่ไหน..ท้องของผมกลับส่งเสียงร้องลั่น....ทำให้ผมต้องเอื้อมมือที่สั่นระริกของตัวเองหยิบมันเข้าปาก...
..อยากให้กินแบบหมาสิน่ะ...
..อยากให้เป็นเหมือนหมาตัวนึงใช่ไหม?...
ขอบตาของผมร้อนผ่าว..ความรู้สึกพลุ้งพล่านอัดแน่นอยู่ภายในใจ..ริมฝีปากสั่นระริก..แต่กระนั้น..ขอบตาผมก็แห้งผาก..
...ผมไม่ต้องการจะร้องไห้ให้กับการกระทำแบบนี้...ไม่ต้องการจะร้องไห้ให้ใครเห็นอีกแล้ว...
“..พอได้แล้ว...มึงจะนั่งกินจนหมดเลยหรือไง...” เสียงทักเหนือหัวทำให้ผมชะงัก..บรรยากาศโดยรอบมืดสลัว..ผมจึงเห็นแค่เสี้ยวหน้าบางส่วน..แต่น้ำเสียงนั่น..ผมจำได้ว่ามันเป็นเสียงของใคร..
“..ก็ผมหิวนี่...” ตอบ..แต่ยิ้มไม่ออกเพราะเจ็บแปลบตรงมุมปาก..
“..เอานี่ไปกิน..” บอกพร้อมกับวางจานข้าวมาตรงหน้า ผมมองหน้าพี่เขาอีกรอบ..คนปากหมาหน้าด้านพูดจาไม่ดี..เพิ่งรู้ว่าใจดีเป็นกับเขาเหมือนกัน..
“..กินไปซะ...มึงนี่น้า...เล่นกับใครไม่เล่น..เสือกมาท้าเหี้ยพี่โตซะได้..” พี่ทินว่าพลางถอนใจเฮ้อให้ได้ยิน..ผมหยิบช้อน..ก้มกินข้าวตรงหน้าเงียบๆไม่ต่อปากต่อคำอะไร..
“..ทั้งที่กุว่าพี่เหี้ยนี่ใจดีกับมึงแล้วเชียว..” บ่นอยู่คนเดียวแล้วเงียบไป..คงรอให้ผมกินข้าวหมด..
“.เงียบทำไมว่ะ..เดี๋ยวกุก็ซัดมึงอีกซักรอบหรอก !!..” บ่นออกมาเมื่อผ่านไปได้ไม่นาน..จะทำก็ทำไปสิ..ผมจะค้านอะไรได้..
“...เจ็บ..ปาก....” ผมงึมงำตอบแล้วร้องซี้ด...เจ็บชะมัด..
“...สมอยู่หรอก...เสือกต่อปากต่อคำ...ทำไมมึงดื้องี้ว่ะ..เหี้ยพี่โตอุตส่าห์จะเลี้ยง..ก็เชื่องให้มันลากๆจูงๆไปเดี๋ยวก็สบายแล้ว...”เจ้าตัวว่าพลางถอนใจเฮือกๆ..
“..กินไปซะ..เดี๋ยวกุไปตามไอ้กันย์ให้..หายหัวไปไหนไม่รู้...” ว่าพลางลุกขึ้นปัดกางเกงลวกๆ..
“...ถ้ามีคนทำกับพี่แบบนี้..ทั้งที่รู้ว่าตัวเองเป็นหมา..ก็จะยอมงั้นเหรอ?...”พูดประโยคยาวๆนี่มันเจ็บชะมัด..
“..มึงรู้มั้ยไอ้เนม..” คนพูดก้มหน้ามามองหน้าผมออกปากสั่งสอนอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก..
“..ในนี้...ไม่ว่าใครจะมองกูเป็นหมา..เป็นควาย..หรือเป็นคน..ขอแค่ที่มีชีวิตรอด..จะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญหรอก...”
ผมยิ้มน้อยๆ..มองตามหลังพี่ทินที่เดินห่างออกไปท่ามกลางความมืดสลัวที่มาเยือน..
...ผมมันโง่เองสิน่ะที่ยังคิดจะมีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง..
.. ท่ามกลางผู้คน ที่มองว่าผู้อื่นไม่ใช่ คน ..
“..ไอ้ควายที่คิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นแบบมึง..น่าจะลองมองความจริงได้แล้ว..ว่ามึง..เป็นแค่หมาตัวนึง..ในสายตากูเท่านั้น..”
คำพูดที่ดังขึ้นมาในหัวอีกรอบ..ทำให้ผมได้แต่แค่นหัวเราะ..แม้จะเจ็บทั้งปากและปวดหนึบในหัวใจ..
...เป็นแค่หมาตัวนึง...
..ผมก้มมองจานข้าวตรงหน้า...หยิบช้อนมาตักกินเป็นครั้งสุดท้าย..ก่อนจะเทมันรวมกับ “อาหารหมา” ก่อนหน้านี้..
...ถ้าอยากให้เป็นหมานัก...ก็จะเป็นให้ดู...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ไรท์เตอร์ไม่มีอะไรจะพูด...นอกจาก...
ปวดฟันว้อยยยย !!!!!!!
เจ็บปวดรวดร้าวทรมารเป็นที่สุด..นั่งสอบทั้งๆที่ปวดฟันนี่มันนรกแท้ๆเลยเชียว !!!..
ส่นเรื่องกินอาหารบนพื้นซีเมนต์แบบเนม...ไรท์เตอร์เคยทำค่ะ..ไปเข้าค่ายคุณธรรมตอนมอหนึ่ง กินเพราะทำผิด..ทำให้รุ่นพี่ต้องโดนลงโทษกินกันทั้งชั้นปีเลย..ยังจำได้ว่าความรู้สึกคอนนั้นมัน...สุดๆ..แค่ไหน...
แต่ในกรณีของเนม...เจ็บและขยะแขยงกว่าไรท์เตอร์หลายสิบเท่า
พี่โตค่ะ...
ไปตายซะเถอะเมิงงงง ... :angry2: :fire: :m31: :beat: :z6:
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
-
โดนมากคับพี่น้อง คุ้มค่ากะการรอคอยตั้งกะเช้า
พี่ทินเป็นคนดีกว่าเหี้ยพี่โตอีก เนมสู้ๆ
อยากเห็นเหี้ยพี่โตเจ็บไวๆ :z6:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก...น้ำตาร่วง ไร้เสียงสะอื้นไห้...
อ่านตอนพิเศษ คิดว่าพี่โตมีใจ...เก็บเอาไปฝัน หวานใสสนุกสนาน
อ่านต่อ ชักขัดใจ...เศร้าใจ...จนตอนสุดท้าย ... :o11:
ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ผูกเรื่องได้เก่งมาก...ขอยกนิ้วให้...
เดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าใครดี ใครร้าย...รู้แต่ตอนนี้ หมดแรง... :m15:
-
เหี้ยพี่โตชั่วเกินไปแล๊ว ว
-
:z3:สงสารน้องเนม
เกลียด ๆ ไอ้คุณโตที่สุด
รีีบ ๆ มาต่อคราบ จารอ :z3:
-
อยากจะฆ่าตัวตาย :jul1:
คำก้อหมา สองคำก้อหมา
กรูสาปแช่งให้เมิงตกหลุมรักหมาของมึงเอง จะดูซิว่าจะซ่าส์ออกม๊ายยยย :angry2:
-
อี่พี่โตต้องโดนสั่งสอนนนนนน :z6:
เมื่อไหร่จะมีเทพบุตรมาช่วยน้องเนมให้อี่พี่โตช้ำใจเล่น
:fire:
-
อ่านแล้ว :sad4:ตั้งแต่ต้นยันจบตอน
คุณคนแต่งทำกันได้ 5555+
มาต่อไวๆนะคะ
อิพี่โตนี่จริงๆ ชิ
^^
ขอบคุณค่ะ
-
:serius2:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
:z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat:
อิพี่โตให้จมดิน
อย่ามาหลงรักหมาก้อแล้วกันโว้ยยไอ้บ้า :angry2:
-
หงะ
อ่านตอนนี้แล้วกรี๊ดสลบ
ไม่ว่าใครก็ตามที่โดนแบบนี้ ...ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันให้อภัย!!!
-
ขอ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:เหี้ยพี่โตหน่อยเหอะ
เนมน่าสงสารมากมาย
อยากให้เหี้ยพี่โตโดนมากกว่านี้ร้อยเท่าเลย
เหี้ยพี่โตชั่ววะ
-
ไอ่เหี้ยพี่โต........เลวชาดดดดดดดดดดด :z6: :z6:
น้องเนมยังคงต้องเจออะไรอีกเยอะชิมิลูก โอ๋ๆๆๆ :กอด1: :man1:
+1 จัดให้ไรท์เตอร์คะ ไอ่เหี้ยพี่โต.........เจี้ยจริงๆ การจะทำเด็กให้แกร่งเนี่ย
ต้องโหดร้ายแบบนี้เลยใช่มะ
-
:angry2:
ไปตายไปไอ้โต
-
อี่พี่โตต้องโดนสั่งสอนนนนนน :z6:
เมื่อไหร่จะมีเทพบุตรมาช่วยน้องเนมให้อี่พี่โตช้ำใจเล่น
:fire:
อยากให้มีแบบนี้เหมือนกัน พี่ทินดีมั้ย?
-
แม่งเกลียดไอ่พี่โต หนูเนมอย่ายอมนะ สู้ ๆ :m31:
เล่นสงครามประสาทกับมันเลย
เมื่อไหร่ก็ตามที่มันมาหลงรัก"หมา"
ก็ได้เวลาเอาคืนเราเอง เอาคืนให้สาสมเลยนะเคอะคนแต่ง
หมั่นไส้ไอ่พี่โต
อย่าให้หนูเนมใจอ่อนกะมันง่าย ๆ :fire:
-
^
^
^
^
:z13: ขอจิ้มมั่ง..
เรทติ้งคุณพี่โตแรงดีมิมีตก ถึงขั้นจะเชียร์ให้เปลี่ยนพระเอกกันเลยเชียว
รีบน..อีกที..
เอาพี่ทินน่รึ ระวังต้องไปตบตีกับ กทค.(กระเทย..ควาย...) คู่ขา เอ๊ย คู่ค้าคนสำคัญของพี่โตน่ะตัว..
แน่ใจรึ????? คึ คึ คึ
ส่วนคนโดนจิ้ม..
เฮ่อตี๋ จื่อเหยียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
กรีดร้องสะดุ้งโวยวาย :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
..XD เยี่ยงคนบ้า รักจื่อเหยียนมากมาย แม้ไอ้เฮ่อ..เอ้ย..คุณพี่เฮ่อจะสะตอไปหน่อย..
แต่ไม่เป็นไรค่ะ รุ่นนี้พิมพ์นิยม แค่ความหื่นของท่านก็กินขาด อุ๊บส์ !!.
มีใครสนใจคู่ เหร่อเหยียนกะ น้องซือมั้ยเคอะ?..พอดีว่าชอบความรันทด..
แคะๆๆๆ..สรุปคือมาวี้ดวาย เรื่องลำนำ..มิใช่เรื่องเล้ย :z6:
ปล. แลจะขอลากลับไปลั้นลาที่บ้าน..ไปนานมิว่ากันน่าค้า
-
^
^
^
แม่ยกน้องจื่อปรากฏกาย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :m11:
(ว่าที่)ปั๋วน้องจื่อ นอกจากอาชีพหลักคือโจรสลัด มีอาชีพเสริมคือปลูกไร่สตอร์(เบอแหล)เคอะ แอร๊ยยยยยย แหลได้แหลดีไอ่เฮ่อ :laugh:
ตะเองอย่าหายไปนานนะ :monkeysad:
บวกหนึ่ง :กอด1:
ก่อนไป ขอ :z6: ไอ่พี่โตอีกซักที
-
อิพี่โต..แมร่ง :angry2:
เนมเข้มแข็งไว้เน้อ
ไรท์เตอร์คับ
บอกได้คำเดียว
"สุโค่ย
o13"
-
มาต่อเร็วๆ นะครับ รออ่าน
-
สงสารเนมอ่าา
พี่โตโหดเกินป่ะ
เดี๋ยวโดนเนมเอาคืนแน่ๆ ฮ่าฮ่า
รอวันนั้น หุหุ
-
หมายความว่ายังไงที่ว่าจะเป็นให้ดู....หนูเนมคิดอะไรแผลงๆอีกหรือเปล่าเนี่ย....
เฮ้อออ...แต่ที่พี่เค้าพูดมาก็จริงอยู่....
อยู่ในนี้ให้รอดออกไปก็พอได้มั้ยยยย...สงสารหนูเนมจังเล้ยยยยย..>___<
-
:fire: :fire:
-
:sad4:
:man1:
-
สงสารหนูเนมใจจะขาดด
เหี้ยพี่โตไมทำเยี่ยงนี้ :z6:
ทนไม่ไหวแล้วว จาเอาตอนต่อไป :z3:
-
:a5:
ชิ :a14:
อย่ามาแอบรักที่หลังแล้วกัน
จะยุให้เนมโกรธๆ งอลๆ ให้จีบไม่ติด :m14:
-
:pigangry2:ไอ้พี่โต
อย่าให้เจอนะ
ไรท์เตอร์ o13
-
ในคุกนี่เหมือนดินแดนสนธยาเลยนะ :a5:
คำว่าเกียรติยศ ศักดิ์ศรี คุณธรรม จริยธรรม คงเอามาใช้ที่นี่ไม่ได้ :เฮ้อ:
ปลาใหญ่ก็ต้องกินปลาเล็ก คนที่มีกำลังมากกว่าจึงจะอยู่รอด
รู้สึกเหมือนพี่โตเป็น หัวหน้าฝูงหมาป่าไฮยีน่า ที่เจ้าเลห์ ไร้น้ำใจ
น้องเนมก็เหมือน ลูกนกน้อยๆทีโดนพ่อแม่ถีบตกจากหน้าผา
ถ้าไม่กางปีกบินด้วยตัวเอง ก็ต้องตาย
ถึงน้องเนมจะเจ็บปวดก็เข้มแข็งไว้นะครับ :กอด1:
ปล.ขอให้อิพี่โตรักน้องเนมจนถอนตัวไม่ขึ้น :laugh:
-
เนมสู้ๆ เว้ย
-
ร้ายกาจจจจ .
ถ้ารักนุ้งเนมแล้วอย่ามาง้อละกัน
แต่ตอนนี้ อิพี่โต :angry2:
-
ไม่มีไรจะพูดนอกจากคำว่า "สะใจ"
สะใจในการกระทำของเนมนะ คนที่เชื่อใจที่สุดกลับกลายเป็นแบบนี้
ชีวิตที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้คงปวดใจดีพิลึก
ชอบสองตอนนี้จังเลย กินใจมากๆ อินกับคำพูดเนมมากๆ
ตอนที่เนมกินข้าวที่พื้นแล้วยิ้มอ่ะ เรารู้สึกเห้ย เนมมันเจ๋งวะ
ยิ่งสุดท้ายที่เนมทิ้งช้อนแล้วกินข้าวที่พื้นอ่ะ บอกความรู้สึกเนมได้สุดๆ
อยากจะรู้นักทำกับเนมขนาดนี้ เกิดวันนึงรักเนมขึ้นมา แต่เนมไม่รักแล้วมันจะเป็นยังไง หึหึ
ไรเตอร์เก่งจัง บทบาทสมกับเป็นเรื่องของคนคุก o13
-
เหี้ยพีโตทำกับน้องเนมอย่างนี้ได้ไง :angry2:
สงสารน้องเนม อ่านไปจะร้องไห้ตาม
โดนทรยศความรู้สึกซะขนาดนี้
แต่ชอบการกระทำของน้องเนมมากอ่ะ
สะใจสุดๆ ไอ้เหี้ยพี่โตมันต้องรู้สึกอะไรบ้างล่ะ
หึ อย่ามาหลงเค้าก็แล้วกัน
จะเชียร์ให้เนมใจร้ายเยอะๆเลย
-
อัฟแล้วววววววววววว :sad4: ดีใจมากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
เดี๋ยวเข้ามาอ่านตอนบ่ายๆ ขอบคุณก้าบบบบบบบบบ
:pig4: :pig4:
-
ฮืออออออออออออ อ
สงสารเนมอะ
TT
มาต่อไวๆนะ
TT
-
คุณไรเตอร์ปวดฟัน แต่อิฉันปวดใจค่ะ ไม่ไหวแล้ว น้ำตาจะไหล(จะกลั้นไม่ไหวแล้ว แอบอ่านที่ทำงานด้วยอ่ะ :sad4:)
อ่านๆ ไปแล้วรู้สึกบรรยากาศในคุก(ในเรื่อง) ทำให้นึกถึงยุคดึกดำบรรพ์ไงไม่รุ้ค่ะ
สังคมที่คนที่แข็งแรงกว่า เป็นผู้ล่า คนที่อ่อนแอกว่าเป็นผู้ถูกล่า หรือเหยื่อเท่านั้น ไม่มีคำว่าศักดิ์ศรี คุณธรรม จริยธรรมอะไร มายับยั้งการกระทำทั้งสิ้น จะต่างกันก็แต่สิ่งมีชีวิตในยุคนั้นกระทำไปเพื่อความอยู่รอด(อาหาร 1 ในปัจจัย4) แต่สมัยนี้มันไม่ใช่อ่ะ :เฮ้อ:
ขออภัยนะค่ะพล่ำซะเยอะ อินมากมายเลยคุณไรเตอร์
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก นอกจาก"ไปตายซะค่ะ...ไอ้คุณพี่โต" เลวสุดๆ จริงๆ
สู้สู้...เนม...คนเข้มแข็งเท่านั้นถึงจะอยู่ได้ o13
-
สงสารเนมที่สุดดดดด :m15:
อยากอ่านต่อแล้วอะค่ะ pleaseeeeeeeeeeeee มาต่ออีกสักตอนเหอะนะ :call: :call:
-
ชีวิตรันทดน่าดูเลยเนม รอตอนต่อไปนะครับ
-
ฝากให้อิพี่โตค่ะ :z6:
-
สงสารเนม :m15: :m15:
ไอ้พี่โต :beat: :z6:
-
ไอ้พี่เหี้ยโต มึง....
ไม่รู้จะด่าว่าไงดี ถ้าพูดว่าไอ้พี่เหี้ยนี้มันแสดงออกถึงความรักไม่เป็นก็ไม่ใช่
ออกจะรักเมียมันดีหนิ
เอ็นดูเนมเหรอ มันเอ็นดูภาษาไรวะ
แล้วต่อไปเนมจะเจอไรอ่ะ ขออย่างเดียวอ่ะ ขอให้พรหมจรรย์เบื้องหลังของน้องอยู่รอดปลอดภัยทีเห้อะ
กลางวันเจอเข้าไปแบบนี้ กลางคืนจะเป็นไงน้อ
ไรเตอร์คร่าาาาาาาาาาา
:angry2: :angry2:
มาต่อวันนี้เลยได้ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2:
-
ไอ้พี่โต ทำกันได้ :angry2:
ระวังนะไอ้พี่โต ระวังตัวเอง จะเสียใจ ชิชะ :m31:
-
สงสารเนมอ่ะ
ไอ้พี่โต :z6: :fire:
-
:serius2: ดราม่ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอาใจช่วยเนม ขอให้ผ่านเหตุการณ์ต่างๆไปได้แล้วก็เข้มแข็งนะ
งื่ออออออออออออออออออออออ
-
คน
???
ได้รู้ถึงความหมายเพิ่มขึ้นอีกข้อ แระ
อย่าท้อ และอย่ายอม
ถอยสักก้าวเพื่อก้าวที่มั่นคง น่ะเนม
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เกือบจะคล้อยตามไปเหมือนนิยายเรื่องอื่นแล้วสิ
เกือบลืมไปว่านี่เป็นเรื่องราวในคุก
จริงๆแล้วทุกอย่างที่ทินพูดก็นับเป็นทางออกที่ฉลากที่สุดของเนมละน้า
มนุษยธรรมคงมาใช้กับในคุกไม่ได้หรอก
คนเขีบยนสะท้อนมุมมองของคนคุกออกมาได้ดีมากเลยครับ
แปะ แปะ o13
-
อ๊ากกกกกก น่าสงสารน้องเนมที่ซู๊ดดด
ขอดราม่ามากกว่านี้อีกนะคับ ไรท์เตอร์
ให้ไอ้พี่โตมันทำซะให้พอ ทำยังกะว่าคน
อื่นไม่ใช่คน ตัวเองดี เก่งอยู่คนเดียว :z6:
ตอนหน้าขอกระชากอารมณ์ให้คนอ่าน
ร้องไห้น้ำตาท่วมเล้าเลยละกันนะคับ ^^
-
เข้ามาแจกบวกคะ
-
มาปูเสื่อนอนรอนิยาย :z2:
-
ไอ้พี่โต
ชั้นจะฆ่าแก๊ :z6: :z6:
ทำไมทำกับน้องเนมแบบนี้วะ
ฮืออออ น้องเนมของแม่ เป็นยังไงบ้างลูก
-
เฮี้ยโตใจร้าย.....
:m15:
-
ไอ่โต เกินไปป่าวรู้ว่าชีวิตในคุกมันเป็นอย่างไง
แต่ว่า ก็ไม่น่าทำขนาดนั้นอ่ะ เครียดเลยตอนนี้
รู้สึกปวดตับอย่างไงก็ไม่รู้อ่ะไรท์เตอร์
อยากให้โตรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้มั้ง สงสารเนม :monkeysad:
+ คร๊าบบ
-
:o12: :o12: :serius2:
-
ไอ้เห้ยพี่โตนี่ แมร่งก็เหี้ย สมกับที่เค้าเรียกจริงๆ - -*
เดี๋ยวเนมมันจะมาแก้แค้น คอยดูเถ๊อะ !
-
ทำไมพี่โตทำแบบนี้~~ TT^TT
เอานี่ไปซะ !! :z6: + :beat:
-
เกลียดพี่โตแล้ว :m31:
-
ปวดใจคับไรเตอร์ :o12:
-
พี่โตก่บ้าดีเดือดใส่นู๋เนมไปซะแล้ว
งานนี้จะต้องเจอไรอีกเนี่ย
สงสัยกว่าจะแกร่งขึ้นมาได้ นู๋เนม ไม่ชำในตัยสะก่อนหรอเนี่ย
สำหรับพี่โตโดยเฉพาะ :z6:
-
:m15:
-
รับไม่ได้กะไอ่พี่โต
:beat: :beat:
-
:a5: ยังไม่มาต่ออีก
ปวดใจเกลียดไอ้ึคุณโต ทำกานได้
ไม่ไหวจะเคลียแล้วมาเคลียด่วนเลย :z3:
-
มายอมจำนนไรเตอร์ครับ
:m25:
-
:angry2: :angry2: :angry2: ไอ่โตเมิง :z6: :z6: :z6:
น่าสงสารเนมจัง :monkeysad:
-
ฝันดีครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :man1:
-
:beat: :z6: :beat: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat:
ช้านจะฆ่าแก๊!!! ไอ้เหี้ยพี่โต :angry2:
น้องเนมคะ หาทางเอาคืนไอ้เวงนี่ให้จงหนักเลยนะคะ
แม่งเลวค่อดๆ ไม่น่าให้อภัยจริงๆ โมโหสุดชีวิต
ฮืออออออออ สงสารน้องเนมมมมมมมม
:m15: :m15: :m15: :sad4: :o12:
-
สงสารน้องเนมจังเลย
เปนกะลังใจให้นะคะ
รีบมาต่อนะคะ สนุกดีค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
:call: :call: :call: :call: :call:
-
.... 55+ ขนาดพี่ทิน แม่ม ยังเรียกไอ้พี่เฮีย เลย .... ไม่เข้าใจความรู้สึก แต่ก็ช่างนะ คนเรา สงสารเนมเลยอ่ะ .... ไม่ว่าจะเป็นอะไรขอให้มีชีวิตรอด .... มันฟังดูอับจนหนทางสุดๆ ....แต่ก็เพราะความผิดใหญ่หลวงไม่ใช่เหรอคะ ถึงต้องมาเจอสภาพเช่นนั้น ....มองได้หลายมุมเน้อ....รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค่ะ .....
-
ตอนนี้ไอ้พี่โตเหี้ย ! :angry2:
สงสัยตอนหน้า NC :z1:
-
แรงจนยากเกินจะทำใจ เหอะๆๆๆๆๆๆ
ทรมานจิตใจมากมาย
อึ๋ยยยยยยย กันทั้งเรื่อง
เฮ้อ!!! :z3:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
แบบว่าไม่ไหวแล้ว
กลับไปอ่านตอนเก่าๆซ้ำให้ข้ำใจเล่นระหว่างรอดีกว่า
แหะๆ
^^
-
ขอให้ พี่เนม มีชีวิตที่ดีขึ้น
อย่าไปสนใจคนอื่น อยากซื้อหนังสือธรรมะให้พี่เนมอ่านเยอะ ๆ จัง จะได้สบายใจ
:กอด1: เป็นห่วงและรักพี่เนมมาก
ปล. ส่วนพี่โตนี่เราคงว่าอะไรเขาไม่ได้ คิดเสียว่าทำกรรมมาแต่ชาติปางก่อนแล้วกันนะครับ
อโหสิกรรม
สาธุ
-
อยากอ่านใจจะขาด..รอนๆๆ
มาต่อได้แล้วขอรับ
ไรท์เตอร์
:z13:
-
เอ่อ...........................
ขอประทานโทษครับ คุณผู้แต่ง......
ถ้าไม่เป็นการรบกวน ช่วยกรุณา มาลงเรื่องให้กระผมได้อ่านด้วย เถิดครับ
ไม่งั้น กระผมคงไม่อาจหลับตานอนได้.....
เฮ้อ..... ได้อารมณ์ คนคุก ชิบหายเลยนะครับ
....ป๋อหล๋อ..... กระผมเคยดูหนังเรือง นช. นักโทษชาย ยังไม่ได้อารมณ์คนคุกเท่านี้เลย แบบว่า สะใจซาดิสซ์ดีชิบหาย อิอิ
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ฝันดีครับ :man1:
-
มารอ ทุกวันเหมือนคนบ้า :sad4: :sad4:
-
^
^
^
^
เหมือนกันก้าบบบบบบบ
อยากอ่านอะ writer :serius2: :serius2:
-
o13 o13
ชอบมากเลยค่ะ อ่านตอนบ่ายรวดเดียวจบเลย
อยากให้ถึงตอนน้องเนมเอาคืนเร็วๆจัง (หมายถึงตอนที่พี่โตหลงรัก หัวปักหัวปำแล้ว)
-
มารอเป็นคนบ้าด้วยครับ
:call:
-
คิดถึงน้องเนม กับอิพี่โต ไรท์เตอร์มาต่อเร็วๆนะครับ :o12:
-
คนแต่งหายไป :hao4:
-
กรี้ดดดด มากๆ ในที่สุดก็ตามทัน
พระเอก ซาดิสดีมากกกกก 555+
ช๊อบชอบบบ แต่มากกว่านี้ไม่ไหวนะคะ
หัวเราะทีหลังดังกว่าค่ะ
คุณเนมเก็บไว้แก้แค้นทีหลังเลยค่ะ
ยั่วให้รัก.. อิอิ ให้เค้าเลิกกะแฟน แล้วทิ้งเค้าเลยค่า (<< เริ่มเพ้อเจ้อ)
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องสนุกๆ
รอตอนต่อๆไปอย่างจดจ่อ :impress2:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
....ป๋อหล๋อ..... กระผมเคยดูหนังเรือง นช. นักโทษชาย ยังไม่ได้อารมณ์คนคุกเท่านี้เลย แบบว่า สะใจซาดิสซ์ดีชิบหาย อิอิ
พี่โมคับ แต่ นช. ได้ดูก้นพระเอกด้วยยนะเออ :jul3:
แต่ว่ามาลงนะค๊าบบ ใจจะขาดรอน ๆ เดี๋ยวไปช่วยนวดแข่งนวดขาคนแต่งให้เลยยย :laugh:
สงสัยตอนหน้าหนูเนมจะโดนปล้ำ อิอิ
-
กลับมาได้ไหม...
กลับมาหากัน..
อิอิ
มาต่อไวๆๆนะคับ
:กอด1:
-
เอิ่มมมม ไร้คำบรรยายจริงๆ
ความรู้สึกของการไม่เป็นที่ต้องการของใครๆ นี่มันเจ็บปวดจริงๆ
-
:call: เข้ามารออีกวัน
-
เค้ามารอ :z6: :z6: :z6:อีพี่โต
น้องเนมสู้ๆๆๆๆเน้อ
รอรอรอ o13
-
:o12: จะทรมานกันไปถึงไหน
ใจะขาดแล้ว จะขาดแล้ว มาเยี่ยมทุกชั่วโมงเลย
จะบ้าแล้วมาเคลียด่วน :serius2:
-
เราสู้ด้วยกำลังไม่ได้ เราก็จะสู้ด้วยสติปัญญา ด้วยจิตวิญญาณ และหัวใจที่เข้มแข็งนี่แหละ
สู้ในแบบของเรา ไม่ดิ้นรน ต่อต้าน นิ่งและเยือกเย็นเข้าไว้ มันมองเราเป็นหมาก็เป็นให้มันดู
เป็นหุ่นยนต์ที่เคลื่อนไหว แต่ไร้ซึ่งความรู้สึก ดูซิว่าใครมันจะทนได้นานกว่ากัน
มันมองเราเหมือนหมาตัวหนึ่ง เราก็จะมองมันเหมือนหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งเหมือนกัน :laugh:
ในโลกความเป็นจริงเราอาจจะทำแบบมันไม่ได้ แต่ภายในหัวใจเรา เราใหญ่ที่สุด
:กอด1: น้องเนม
-
^
^
^
รีบนพูดได้ดีมากๆเลย +1 ให้ครับ :a11:
-
เพิ่งตามอ่านทัน
ขอบอกว่าคนเขียน เยี่ยมมากค่ะ
เนื้อเรื่อง ความคิดของตัวละคร ความลื่นไหลของเหตุการณ์
ทำการบ้านมาดีมากๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากค่ะ
จะว่าไปแล้ว ไม่ใช่แค่ในคุกหรอกเน๊อะ ที่คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอด
สังคมเราในวันนี้ ก็ไม่ได้ต่างไปกับ ในคุกเท่าไหร่หรอก เพียงแต่ ความรุนแรง มันถูกแสดงออกคนละแบบกันมากกว่า
คนที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอด...
จนบางครั้งมันทำให้คนดีดี ที่อ่อนแอ กลายเป็นมารร้ายไปได้เหมือนกัน .....
เฮ้ย ดราม่าเกินไปแล้ว :angry2:
จะบอกว่าชอบมากจ้าาาามาต่อเร็วนะ เห็นใจคนแก่ใจร้อน 555 o13
-
เฮี้ย เฮ้ย!! ไม่ใช่ เฮียโต (เสียวกะบาลเว้ย) ใจร้ายยยยยยยยยยยยที่สุด
ทำกับนู๋เนมงี้ได้งัยอ่ะ :m15:
คุณไรท์เตอร์ เขียนให้อีพี่โต รัก หลง นู๋เนมแบบหัวปักหัวป้ำเลย แล้วให้นู๋เนมเล่นตัวซะให้เข็ด :m19:
-
^
^
^
จิ้มรีย์บน เอาเลยยย writer เห็นด้วยยยยยย
รออยู่นะก้าบบบบบบบ
-
ยังอ่านตามไม่ทัน(เหลืออีก 2 ตอน)
แต่ว่า
เขียนดีมากคร่า....... o13
เราชอบมากเลยอ่ะ.......มันหลากหลายอารมณ์ดีอ่ะ......
เขียนให้ยาวๆๆๆๆๆเลยนะค้า
:-[
:bye2:
-
อ๊าาา~ตามอ่านอยู่สองวัน ถึงจะทัน 555555555555+.
พี่โตแมร่งเลววววววว! ทำงี้ได้ไง TTTT :sad11:
น่าสงสานหนูเนมจิงๆเลย :sad4:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เข้ามารอพี่โตกะน้องเนมครับ
-
o22 ทำเอาผิดหวังเหมือนเดิม
ไรเตอร์คำออน เมื่อไหร่
เมื่อไหร่ แล้วเมื่อไหร่อ่ะ
พรีส :z3: :z3: :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:beat: :beat: :z6: :z6:
ไอ้เชี่ยโต
-
ไรเตอร์หายไปไหน น นน น
-
เข้ามานั่งรอไรท์เตอร์
-
o22 ยังไม่มาอีกเหรอ
ยิ่งกว่าละครอีก มีแผ่นวางขายยังเรื่องนี้
ใจจะขาด แล้ว :z3:
ไม่ไหวจะเคลีย :serius2:
-
ฝันดีครับ
-
:o10: เข้ามารอดูอาการนู๋เนม
-
รอจนเหงือกแห้งแล้ว
อิอิ
-
(http://i453.photobucket.com/albums/qq259/ebarn/Children%20Days%20II/_MG_0490.jpg)
นั่งรอด้วยคนนะค่ะ
-
:m31:
รอออ
-
เมื่อไรหนอที่เธอจะกลับบบบมา . :sad4:
-
เพิ่งตามอ่านทัน
ขอบอกว่าคนเขียน เยี่ยมมากค่ะ
เนื้อเรื่อง ความคิดของตัวละคร ความลื่นไหลของเหตุการณ์
ทำการบ้านมาดีมากๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากค่ะ
จะว่าไปแล้ว ไม่ใช่แค่ในคุกหรอกเน๊อะ ที่คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอด
สังคมเราในวันนี้ ก็ไม่ได้ต่างไปกับ ในคุกเท่าไหร่หรอก เพียงแต่ ความรุนแรง มันถูกแสดงออกคนละแบบกันมากกว่า
คนที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอด...
จนบางครั้งมันทำให้คนดีดี ที่อ่อนแอ กลายเป็นมารร้ายไปได้เหมือนกัน .....
บวก+1ให้เม้นท์นี้เต็มๆค่ะ
ตั้งใจว่าอ่านจบจะเม้นท์แบบนี้ เพราะคิดเหมือนกันเปี๊ยบ
คิดได้เห็นภาพ ความรู้สึกนึกคิด การกระทำ คนคุกแท้ๆอาจบรรยายไม่ได้เท่านี้
ขอยืนยันว่า คนนอกคุก นิสัยแบบโตก็มีรอบๆตัวเรานี่แหล่ะ...เพียงแต่แตกต่างกันที่การกระทำ หรือการแสดงออกเท่านั้น...แต่จิตใต้สำนึกคล้ายๆหรืออาจจะเหมือนก็ได้.....
อะไรก็ได้ เหี้ยยังไงก็ได้ ขอให้ได้ซึ่งคำว่าชนะ ...คำว่ากูเหนือกว่า พวกมากกว่า...
จะผิด จะชั่ว จะเลวไม่แคร์...โกหกหน้าตาย เล่าหรือแสดงเรื่องหรือความไม่จริงใจ..
ได้หน้าตาเฉย.....ไม่ต่างจาำกโตเลย.....
ปรบมือดังๆให้คนแต่งค่ะ...คุณสุดยอดมาก นับถือ
-
คิดถึงน้องเนมแล้วค่ะ o15
-
เพิ่งตามอ่านทัน
ขอบอกว่าคนเขียน เยี่ยมมากค่ะ
เนื้อเรื่อง ความคิดของตัวละคร ความลื่นไหลของเหตุการณ์
ทำการบ้านมาดีมากๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากค่ะ
จะว่าไปแล้ว ไม่ใช่แค่ในคุกหรอกเน๊อะ ที่คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอด
สังคมเราในวันนี้ ก็ไม่ได้ต่างไปกับ ในคุกเท่าไหร่หรอก เพียงแต่ ความรุนแรง มันถูกแสดงออกคนละแบบกันมากกว่า
คนที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอด...
จนบางครั้งมันทำให้คนดีดี ที่อ่อนแอ กลายเป็นมารร้ายไปได้เหมือนกัน .....
บวก+1ให้เม้นท์นี้เต็มๆค่ะ
ตั้งใจว่าอ่านจบจะเม้นท์แบบนี้ เพราะคิดเหมือนกันเปี๊ยบ
คิดได้เห็นภาพ ความรู้สึกนึกคิด การกระทำ คนคุกแท้ๆอาจบรรยายไม่ได้เท่านี้
ขอยืนยันว่า คนนอกคุก นิสัยแบบโตก็มีรอบๆตัวเรานี่แหล่ะ...เพียงแต่แตกต่างกันที่การกระทำ หรือการแสดงออกเท่านั้น...แต่จิตใต้สำนึกคล้ายๆหรืออาจจะเหมือนก็ได้.....
อะไรก็ได้ เหี้ยยังไงก็ได้ ขอให้ได้ซึ่งคำว่าชนะ ...คำว่ากูเหนือกว่า พวกมากกว่า...
จะผิด จะชั่ว จะเลวไม่แคร์...โกหกหน้าตาย เล่าหรือแสดงเรื่องหรือความไม่จริงใจ..
ได้หน้าตาเฉย.....ไม่ต่างจาำกโตเลย.....
ปรบมือดังๆให้คนแต่งค่ะ...คุณสุดยอดมาก นับถือ
ถูกต้องที่สุดเลยครับ
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร
บางทีคนใกล้ตัวเราก็เป็นแบบไอ้เหี้ยพี่โต
!
ไรท์เตอร์ทำการบ้านมาดี
บางทีแกอาจจะพักผ่อนบ้าง
-
:m22: :serius2: :serius2: :m5:
-
หายไปไหนเอ่ยยย... :z2:
-
แอร๊ยยยยยยยยย
หนูเนมมมม
ชนะเลิศค่ะ
อีพี่โตขา ระวังเถอะค่ะ หนูเนมเอาคืนเมื่อไหร่
:pighaun: :pighaun:
กระอักเลือดอย่างเดียวค่ะ
:เฮ้อ:
-
:z13 :call: :call:
-
:man1:
-
:call:
-
มาเเจ้งข่าวแทนไรทเตอร์ค่ะ :sad4:
ตอนนี้คุณพี่เธอกลับภูมิลำเนา คาดว่าคงนอนอืดเป็นมาม่าลืมกินจนเพลิน
แต่เธอว่าเเต่งได้เยอะเเล้ว คงเอามาลงในเร็ววันนี้
...แล้วมันเมื่อไหร่??!!! :z3:
รอกันต่อไป o18
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :L2:
ก่อนไป.... :beat: ชิ อิพี่โต
-
มารับทราบครับ :o12:
นอนอืดเป็นมาม่าเลยรึ
:เฮ้อ:
-
หอบเสื้อ หอบหมอน ตามนู๋เนม มา จากที่เว็บโน้น
ทางนี้ถ้าจะปลอดภัยกว่า ^^
:z2:
ฝากเนื้อฝากตัว กับคนเขียนด้วยจ้า
-
ขอบคุณที่มาแจ้งขอค่ะ :pig4:
รอกันต่อไป :m31: :m31:
ให้กำลังใจ writer นะค่ะ แต่มาลงเร็วๆหน่อยก็ดี ^_____^
:L2: :L2: :L2:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
สีทนได้ค่ะ
o13
-
:dont2: คุณ writer ได้โปรด เอานู๋เนมคืนมา
-
เข้ามาดู :m32:
คิดถึงเนมแล้วค้าบ :impress:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซะทีหละครับ
-
นานอย่างนี้สงสัย .
ตอนหน้ามีเฮ :impress2:
-
จะลงแดงแล้ว
-
กลับมา :z6: :z6: :z6:อิพี่โตอีกรอบ
-
รอครับรอ
-
รอลุ้นน้องเนมอยู่นะคะ ว่าจะรอดจากคนหื่นๆในคุกไหม
-
:serius2: อ้ากกกกก พี่โตทำไมใจร้ายแบบนี้
ไรท์เตอร์ รีบมาต่อเร็วๆ นะครับ ขอร้องงงง ร้องงงงง ร้องงงงง ร้องงงงง :sad4:
-
ท่าจะยุ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ยุ่ง
เต้นรอต่อไปดีกว่า :z2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
มารอตอนต่อไปนะคะ
เพิ่งจะได้อ่านรวดเดียวจนจบ
ก่อนไปนอนขอกระโดดถีบยอดหน้าอิพี่โตหนึ่งที :z6:
(จะโดนสวนกลับกี่ทีนี่ TT^TT)
ปอลอ.เด็กนิติ เหมือนกันเลยนะคะ ^^
-
รอครับรออยู่น้า
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ ...
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
รอด้วยยยยยย :o10:
มาต่อเถอะก้าบบบบบบบบบ
-
มา :beat: :beat: :beat:อิพี่โตตอนสายๆ
ไรท์เตอร์ค้าบ นู๋จะลงแดงแย้ววววว
-
:beat:
-
มาต่อแล้วค่ะ กว่าจะได้ต้นฉบับเเทบรากเลือด
ป้าตามยากกกกกกกกกกกกก :serius2:
ขอบคุณสำหรับการรอคอยค่ะ :กอด1:
ไปอ่านเลยเน้อ
Imprison 20: เจ็บแล้วจำ..คราวหลังเอาคืน
ถ้าเป็นหมา ควรจะทำตัวยังไง??..
ผมก้มลงโกยเศษใบไม้แห้งๆใส่ถังขยะเงียบๆ ในสมองครุ่นคิดอยู่คนเดียว.. ขยับตัวครั้งไหนก็เจ็บแปลบไปทั่ว รอยช้ำทั่วทั้งตัวเด่นชัดชนิดผู้คุมยังต้องลากตัวมาสอบสวน ไอ้เรานึกว่าจะห่วง แต่กลับหาว่าผมไปมีเรื่องกับใครซะนี่..หนังหน้าแบบผม ดูไม่ออกรึไงว่าโดคนชาวบ้านเค้ารุมกระทืบมา..
แต่ก็อย่างว่า..โวยไปก็ไม่ได้อะไร ในเมื่อ อิทธิพล ของหมอนั่นมันคลุมซะทั่วแล้วนี่...
หลังจากตอนเย็นของสองวันก่อน..ผมที่นั่งมองข้าวที่ถูกเทลงไปรวมกันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ก็ถูกพี่กันย์ลากตัวไปทำแผล..สายตาที่มองผมแม้จะยังห่วงใยเอ็นดู..แต่ผมก็รู้..ว่าส่วนหนึ่งมันก็มีความ สมเพช ปนอยู่ด้วย..
...ผมรู้..ในสายตาคนอื่น..คงมีแต่คนว่าผมโง่..
....ผมรู้...ว่าท้ายที่สุดแล้ว..ก็ไม่มีใครช่วยเหลือผม นอกจากตัวเองเท่านั้น..
พวกเขาก็คงคิด..ว่าแค่การ ยอม..แลกอะไรนิดๆหน่อยๆ แลกกับความสบายในคุก มันไม่มีอะไรเสียหาย..มันก็คงใช่..แต่ผมจะยอม..ได้ยังไง..ถ้าสิ่งที่ผมต้องแลกไปกับความสบายนี่..คือ ความเป็นคน ของผม..
...ผมเลวมามากพอแล้ว ต่ำมามาก.ทำผิดมาจนเกินพอแล้ว..
ทำผิดจนต้องเข้าคุก เมื่อมาอยู่ในคุก ยังจะทำผิด ทำเลว เพื่อให้ตัวเองอยู่รอดอีกเหรอ?..ผมยอมไม่ได้...
ขอทีเถอะ...อย่าให้ผมต้องใช้ชีวิตแบบคนทำผิดอีกเลย
หึ..แต่นั่นมันก็แค่ความฝัน..ฝันเฟื่องสิ้นดี..
เพราะสุดท้ายแล้ว..ผมก็ไม่สามารถจะเดินออกไปจากที่นั่นได้..
ผม..ไม่อาจจะยืดอกแล้วเดินออกไป..เช่นที่ใจหวัง..
ทำไมน่ะหรือ?...ก็เพราะ..ความเห็นแก่ตัวของผมไง..
หลายคนคงอยากให้ผมลุกขึ้น ยืดอกแล้วเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย..พูดออกไปดังๆ ว่ากุไม่ทำตามที่มึงพูด..กูเป็นคน..กูไม่ยอมให้มึงมองกุต่ำกว่าสัตว์...ขอตาย..ดีกว่าต้องทำผิดอีกครั้ง..ใช่ไหม?...
..แต่..ผมไม่อาจทำแบบนั้นได้หรอก..
ถ้าผมทำแบบนั้น..แล้วชีวิตของผมในเรือนจำนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป..?..
..มันไม่เหมือนการแกล้งกันที่โรงเรียน ที่คุณสามารถตอบโต้เพื่อน หรือกระทั่งอันธพาลที่เข้ามารังแก..หรือถ้าทำไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังมีครูอาจารย์ มีเพื่อน มีพ่อมีแม่..มีที่พึ่ง มีหลายคนให้พึ่งพา..
แต่ในนี้...ไม่มีใคร...
...เมื่อผมถูกกลั่นแกล้ง..ใครจะช่วย?
...เมื่อผมมีภัย ถูกทำร้าย หรือถูกทำอะไรที่มากกว่านั้น..ผมจะไปขอความช่วยเหลือใคร..
คนที่ถูกขาใหญ่หมายหัว บ่ายหน้าไปหาใคร..ก็ไม่มีมีใครอยากช่วย..อยากเกี่ยวข้อง กระทั่งกับผู้คุม เขายังเมินหน้าหนี..จะมีใครสนใจ หากนักโทษจำคุกฐานฆ่าคนตาย จะโดนทำร้ายเสียบ้าง..กับการทำลายชีวิตคนอื่น..โดนแบบนี้เสียบ้างก็สมควร..ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วผมจะเอาชีวิตรอดไปจากที่นี่ได้หรือ?..
สุดท้ายแล้ว..ผม..ก็ต้องทำตัว “ตามน้ำ” รับเอาไอ้อิทธิพลมืด และสิทธิของใครสักคนที่จะมาบงการชีวิตผม ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่..
ครับ..สุดท้ายมันก็จบแบบนี้..มันก็เป็นกฎของธรรมชาติ กฎง่ายๆที่ว่าผู้แข็งแกร่งก็เป็นผู้ชนะ ส่วนผู้อ่อนแอก็ต้องพ่ายแพ้และยอมรับมัน..
..สุดท้ายแล้ว..มนุษย์ก็มีตรรกะการใช้ชีวิตไม่ต่างอะไรกับ “สัตว์” สักเท่าไหร่..
แล้วยังมีหน้าว่าคนเองเป็นสัตว์ประเสริฐ..น่าขำน่ะ..คนเรา..
...โดยเฉพาะ..คน..บางคนในที่แห่งนี้..
คนที่ถือว่าตัวเองเก่งกาจ มีอำนาจ จึงเอาอภิสิทธิ์ที่ได้รับ..มาข่มเหงกดขี่คนอื่นๆให้อยู่ใต้เท้าของตัวเอง..
..ส่วนผม..ก็ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ..ตอนแรกก็เผยอทำกล้า..แต่สุดท้าย..เพื่อความอยู่รอดก็ต้องยอมเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นของตนเอง..
ใช่...ผมก็เหมือนพวกนั้น..เหมือนกับทุกคน...
..เพราะความเห็นแก่ตัว..สัญชาติญาณการเอาตัวรอด..มันบอกให้ผมต้อง จำใจ เลือก..ฝ่ายนี้...
..สุดท้าย...ผมก็ต้องแพ้..และยอมเป็น หมาเชื่องๆ..ให้ฝ่ายนั้นลากจูงไปตามใจต้องการ......
...........
....แต่คิดเหรอ...ว่าอย่างผม..จะยอมเป็นหมาเชื่องๆ!!!..
ฝันไปเถอะพี่น้อง ถึงผมจะโง่ จะบ้า หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองเหลือเกิน แต่ทว่าสุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ใต้อาณัติเพื่อรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้.. ถึงผมจะเป็นแบบนั้น...ถึงจะยอมเป็น หมา ในสายตาคนอื่น..
...แต่ใครบอก...ว่าผมจะยอม “เชื่อง”และ”เชื่อฟัง”แต่โดยดี...
...คิดเหรอว่าคนอย่างผม..จะยอม จะเชื่อฟังง่ายๆ...กับคนที่ทำเหมือนผมไม่ใช่คน..
..คิดเหรอว่าผมจะก้มหัวให้สุดฤทธิเหมือนคนอื่นๆ...
หึ...ฝันไปเถอะ...
ภายนอกผมอาจเหมือนคนหัวอ่อน..ใจดี..ไม่ถือโทษโกรธใคร..
...แต่รู้ไหม..ว่าผมก็เป็นคนที่ อาฆาต..และ จำฝังใจ..ไม่แพ้กัน..
โดยเฉพาะกับคนที่ทำกับผมแบบนั้น...
รสชาติความขมขื่น เจ็บร้าวในอก และขยะแขยงจนแทบจะอาเจียน ยามที่ผมก้มไปหยิบข้าวมาจากพื้น..แล้วยิ้มให้คนๆนั้นดู..มันยังฝังรากลึก..ให้ผมจดจำ..
รสชาติความเจ็บปวดของร่างกายที่ถูกทำร้าย รสชาติความเจ็บแสบของความรู้สึกและศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำ..ยังตราตรึงในหัวใจผม..ชนิดฝังใจไปจนตาย..
ความรู้สึกดีๆ...ที่เคยมี..หรืออาจมีให้กับคนที่ผมคิดว่าเขาเป็น”พี่ชาย”ได้พังทลายลง..ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ..
สิ่งที่เหลือตอนนี้มีแต่ความเจ็บร้าวของการโดนดูถูก..ความเจ็บใจที่ถูกหักหลัง..และความขื่นขม..ที่ทวีความเข้มข้นขึ้นทุกขณะ..ยิ่งเวลาผ่านไป..ยิ่งได้มองสภาพรอบกายด้วยสายตาที่ ถูกเปิดกว้าง ยิ่งเห็นชัด...ยิ่งชัดเจน..ว่าที่ผ่านมานั้น..ความใจดี..ความอ่อนโยน ที่เคยได้รับ มันเป็นแค่การโกหก..เสแสร้งทั้งเพ...
...ในที่แห่งนี้..ไม่มีหรอก..คนที่จะหวังดีกับผมอย่างแท้จริง..
...ทุกคน...ก็ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น...
และคนที่ทำกับผมแบบนั้น ต่อให้ตาย..ผมก็ไม่มีวันจะให้อภัย !!!
ทำให้ผมเจ็บเท่าไหร่...ผมก็จะขอเอาคืน ให้เจ็บกว่านับสิบเท่าร้อยเท่า..
...ทำให้ผมเป็นแบบไหน...ผมก็จะทำกับมันแบบเดียวกัน...
จะได้รู้กัน..ว่าคนอย่างผม...คนที่ต้องกลายมาเป็นหมา อย่างผม...จะทำยังไง..
แล้วผมจะทำให้รู้...ว่าเวลาหมามันแว้งมากัดเจ้าของ..จะเจ็บแสบ สักแค่ไหน!!!...
“..ไอ้เนม !!!..เอาถังขยะมานี่ซิ..” เสียงร้องเรียกนั้นทำให้ผมละออกจากภวังค์..รีบก้าวยาวๆไปหาคนที่เรียกพร้อมกับถังขยะในมือ..
“..เมื่อไหร่จะหมดว่ะ..เยอะชิบ..” คนๆนั้นๆบ่น..ผมเหลือบตาไปมองหน้าพี่ทินที่ก้มหน้าก้มตากวาดพื้นพลางบ่นไปอย่างกับคนแก่ ก็ทรุดตัวลงนั่งยองๆมือก็โกยเอาขยะบนพื้นมาใส่ตระกร้าอย่างรวดเร็ว..
“..กวาดๆไปเดี๋ยวก็หมดล่ะน่า..บ่นไปให้ได้อะไรเล่าพี่..” ผมว่าพลางลุกขึ้นเมื่อกอบเอาเศษใบไม้แห้งลงถังแล้ว พี่ทินมองหน้าผมแล้วทำหน้าไม่พอใจใส่ คงเพราะโดนดักคอ แกเลยเหวี่ยงไม้กวาดมาหา..
ผลั่ว !!..
“..อูย......” ผมครางอู้..ไม้กวาดทางมะพร้าวที่ถูกเหวี่ยงมาทั้งอันน่ะรับได้ก็จริง..แต่ไอ้ด้ามจับยาวๆนั้น..ดันไปสะกิดแก้มเข้าให้..จำกันได้มั้ยว่าวันนั้นผมโดนไปกี่หมัด..ผมล่ะไม่อยากจะนับ..แต่สรุปคือแก้มบวมฉึ่งไปทั้งสองแถบตอนนี้มันก็เป็นสีม่วงปนเขียว..บวมฉึ่งซะหน้าขนลุก..
“..ชิ..อย่าสำออยน่า.. “ ไอ้คนนี้ก็ไม่เคยยอมรับผิดกับใครเขาเลยสิน่ะ..ผมลูบแก้มตัวเองป้อยๆ..แล้วก้มหน้าก้มตากวาดพื้นไปอย่างไร้คำกล่าวอุทธรณ์..
“..แล้วแขนมึงเป็นอะไร...จ้ำๆ...” ไอ้คุณพี่ทินว่า..พลางเหล่มองแขนผม..ส่วนตัวเองก็ไปนั่งสบายอยู่บนม้านั่งใกล้ๆ..
“..ยุงกัดน่ะ...” ผมบอก พลางก้มมองดูรอยแดงๆบนแขนตัวเอง..ที่ขึ้นพรืดเหมือนคนเป็นลมพิษ..
“..อ้อ...แล้ว..จะไม่ย้ายมานอนที่เดิมรึไง..” พี่ทินว่า พลางมองหน้าผม..
“..ผมอยู่นั่นก็ทำลูกพี่ ของพี่อารมณ์เสียเปล่าๆ..”ผมยักไหล่ไม่สน..คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก..ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ความโกรธความเกลียดที่ผมมีต่อคนๆนั้นมันมากแค่ไหน..รู้แค่ว่าแค่มองหน้า..ยังแทบอยากจะลุกหนีไปที่อื่นซะดื้อๆ..แล้วนับประสาอะไรกับการนอนข้างๆ..นอนที่เดิมของผมแต่แรกยังจะดีกว่า..นอนดมกลิ่นส้วมเหม็นๆ โดนยุงกัดจนตัวลาย ดีกว่าจะไปอยู่ใกล้คนที่อารมณ์เสียหาเรื่องถีบผมได้ทุกเวลา คนที่ผมมองหน้าแล้วอยากจะอ้วก..
“..เกลียดเฮียแกเหรอว่ะ?..” รายนั้นหันมากระซิบกระซาบ.. “..ก็เข้าใจน่ะเว้ย ว่าหน้ากวนตีนอย่างเหี้ยพี่โต..แถมนิสัยอย่างนั้น..เป็นใครๆก็เหม็นหน้า..กุก็ยังเคืองๆอยู่นี่..แต่ความจริงแล้วเหี้ยพี่โตมันก็ไม่....”
“..ไม่หรอกพี่..แค่ไม่อยากโดนกระทืบเพิ่ม...อีกอย่าง...เฮียเหี้ยๆของพี่..ก็ท่าจะเหม็นหน้าผมจนสุดทนอยู่แล้วนี่..” ผมว่าพลางก้มลงกวาดพื้นต่อ..ยอมรับจากใจจริงเลยว่าโคตรจะเกลียดพี่โต..มันเป็นความเกลียดที่ไม่ใช่ความรู้สึกอยากจะฆ่า หรืออยากจะทำร้ายทุกครั้งที่เจอหน้า..สำหรับผม..ความรู้สึกเกลียดที่มี..มันเป็นความเกลียดที่..ไม่อยากเห็นหน้า..ไม่อยากพูดคุย..ไม่อยากพบเจอ..เห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก..จนต้องเบือนหนีไปไกลๆ..ไม่อยากทำร้ายไปให้เสียมือ..ไม่อยากหายใจร่วมชั้นบรรยากาศเดียวกัน..มากกว่า
จะว่าไป..ความเกลียดของผม..มันอาจจะเข้าขั้นขยะแขยงไปแล้วก็ได้..
แล้วอีกอย่าง..จะไปอยู่ใกล้คนที่เขาอยากจะกระทืบเราทุกครั้งที่อยู่ใกล้รัศมีตีน ไปเพื่ออะไร??
“..อืม...กูก็ว่างั้น..” ไอ้คุณพี่ทินพยักหน้าหงึกๆ..ผมดูแล้วแอบเอือมจริงๆ...
“..ถ้าผมทำนี่เสร็จแล้ว..ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย?..” ผมถาม พลางชะเง้อคอไปยังที่เดิมที่ผมมักจะไป..โรงฝึกงาน..
“...เดี๋ยววันนี้มีพระเทศน์..” คำตอบนั้นทำเอาผมสลดวูบ..ไม่ได้รังเกียจพระ..แต่แอบเสียดาย..
“..มึงจะไปฟังไอ้พวกนั้นสีซออีกแล้วเรอะ..”
“..ไวโอลินสิ...ไวโอลิน...ไม่ใช่ซอ!!! “ ผมสะดุ้ง รีบแก้ปากไอ้พี่ทินทันที..ว่าไวโอลินเหมือนซอ..เจ็บปวดยิ่งนัก..
“..ไม่รู้..เสียงมันออดๆแอดๆเหมือนกันนี่หว่า..เอาเป็นว่าวันนี้พระจะมาเทศน์แล้วกัน...กุไปแอบงีบแถวหลังๆดีกว่า...” ประโยคหลังนั่นแอบงึมงัมกับตัวเอง..ผมได้แต่หัวเราะหึ..
“..ไม่กลัวร้อนเหรอพี่..” ว่าตามหลังแต่ดูท่าจะไม่ได้ยิน..ผมก้มลงกวาดเศษใบไม้ตรงหน้าอีกครั้ง..สายตามองไปยังแผ่นหลังที่เดินผ่านหน้ามาวูบหนึ่ง..จึงเลยหน้าขึ้นช้าๆ..
...ตาสบตาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผมโดนซ้อมจนอ่วม..ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างเผลอตัว..เจ็บจี๊ดกับสายตาที่มองมา..ไม่ได้ฉุนเฉียว โกรธเคืองหรือด่าทอ..แต่แค่มองมาอย่างไร้ความรู้สึก..ก็ทำให้ความรู้สึกของผมปั่นป่วนวุ่นวาย..
“..หึ...” ส่งเสียงในลำคอแล้วก้าวจากไป...ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ทันที...น่าโมโห...มันน่าโมโหจริงๆ..ทำเสียงเย้ยๆเยาะๆผมแล้วก็เดินหนีไป...
ทำไปทำไม?..ทำแบบนั้นไปทำไม..ยังเยาะเย้ย ยังเหยียบย่ำผมไม่พอรึไง !!..
..ผมมองตามแผ่นหลังที่คุ้นชินนั้นไปด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน..ความโกรธเกลียดที่ซุกซ่อนอยู่ในใจวิ่งพล่าน..แต่ทำไมกันน่ะ...ทั้งที่ควรจะโกรธเกลียดอยากทำร้ายเขาแบบที่เขาทำบ้าง..แต่ผมกลับทำไม่ลง..
...ผมโกรธ เกลียด...ก็จริง..
แต่ผมกลับไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้ชายคนนี้เลย..ไม่เคย..คิดจะทำให้เขาต้องโดนทำร้ายเหมือนอย่างผม..
...ผมก้มมองเศษใบไม้ที่กองอยู่แทบเท้า..ความรู้สึกปั่นป่วนหัวใจยังไม่สงบ..ผมได้แต่คิด..คิดทบทวนอยู่ในสมองตัวเองเงียบๆ..ไตร่ตรองความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง..
...ผมยิ้มน้อยๆ...เมื่อรู้ถึงความต้องการของตัวเองในที่สุด..
...ใช่...ผมโกรธ เกลียด แต่กลับไม่อยากให้เขาต้องมาพบเจอแบบที่ผมเจอ...
....ผมไม่อยากให้เขาถูกรุมกระทืบ..ไม่ได้อยากให้เขาถูกปฏิบัติเหมือนสัตว์..แบบที่ผมเคยเจอ..
....แต่....มันต้องมากกว่านั้น...
...และต้องเป็นความรู้สึก...ที่แหลกเหลว...ไม่ใช่แค่ร่างกาย..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
คึคึคึคึ
หัวเราะโรคจิตกลบเกลื่อน..
ทำไมแกไม่อัพ หายหัวไปหนายยยยย????...
รู้เลยว่าคำถามนี้เกลื่อน...
ขอโต้ดค้าบ..ที่ไม่ได้แจ้งก่อน พอดีกลับบ้าน แอบไปพักสมองชั่วคราว..แต่ลืมแจ้งไว้..และที่บ้านก็ไม่มีเน็ต..หงึ...ขอโทษน่ะค้า...
..เอาเป็นว่า..จะขยันอัพให้บ่อยขึ้นน่ะค่ะ สัญญาๆๆๆ... (แล้วบ่อยขึ้นนี่คือ?...).
และจะกล่าวบทไปถึงตอนนี้...
หึหึหึหึ..เริ่มปฏิบัติการเอาคืน...ไอ้เนมมันแค้นลึกน่ะค่ะ..รับรอง..อิพี่โตรากเลือดแน่งานนี้..โทษฐานเล่นกับใครไม่เล่น ริอาจมาทำร้ายนุ้งเนม อะ หึ หึ หึ..
ปอลิง..ไอ้การเกลียดขนาดไม่อยากหายใจร่วมด้วยนี่...ใครเจอคนเกลียดแบบนี้..น่าขนลุกแท้ค่ะ..
-
เนมสู้สู้ครับ :sad4:
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
เนมเอาเลยลูก เอาให้หายแค้น
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
เจ็บแล้วจำ แต่ทำไม่ได้... :m15:
ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป เนม ..
สุ้ๆ นะ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ฮะ. :L2:
-
สู้ต่อไปไอ้น้องเนม
เจ็บแล้วจำ จำแล้วแค้น หึหึหึ แบบนี้และเดจ๋ง ไอ้น้องเอ๊ยยยย o13
ไอ้พี่โต แกตายแน่ สักวันแล้วเจอกัน :angry2:
-
ขอบคุณครับ หรือเนมจะเกลียดฝังหุ่นไปเลยนะ
-
โอ้วว
ตอนต่อไป ดูท่าจะมันส์
-
เอาให้ตายเนม
เอามันมาแทบเท้าเราให้ได้ :laugh: :laugh:
-
ถูกใจในความเป็น "คน" ของเนมวะ
ถึงใครจะว่าเราเป็น หมา หรือ ต่ำต้อยกว่า หมาก็ตาม
มีแต่เราคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่จะรับรู้ ถึงความเป็น คน ในตัวเรา
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความผิดหวัง.... นี่แหละโว้ย รสชาติของความเป็นคน ที่ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครจะรับรู้ รู้สึก นอกจากตัวเราเอง...
สู้โว้ย... :fire:
-
เนม เอาเลย เอาให้สาสมเลย :m16:
-
นู๋เนมจัดการรรรรรรร ร
-
ตามมาอ่านจากในเด็กดีค่ะ
^^
หึหึ คุณพี่โตแอบแย่ซะแล้ว
โดนน้องเนมเกลียดซะฝังรากลึกแบบนี้
หุหุ เอาเลยเนม สู้ๆๆ !!
รอพาร์ทต่อไปค่ะ
^^
-
เอออ เนมอารมณ์แกนี้ช่างรุนแรงซะเหลือเกินนน
แล้วจะเอาคืนยังไงล่ะ แค่นี้ก็แทบแย่อยู่แล้วว
:L2: :L2:
-
o18
มาต่อแล้ว มาต่อแร้ว
หุหุ
แอบมาปลื้มใจก่อนนะครับ
กลับบ้านค่อยอ่าน ^o^!
-
หึ หึ หึ(หัวเราะแบบผู้ร้ายหนังไทย) เสร็จแน่ไอ้โต :interest:
จัดไปเลยนู๋เนม
คุณwriter ที่หายไปนานทำให้คนทางนี้คิดถึงกัน...ไม่เป็นไร คนเราก็ต้องมีกลับบ้านเพื่อพักผ่อนบ้างอะไรบ้าง แต่....
แค่สัญญาว่า ต่อไปจะมาลงให้ทู๊กวันก็พอ :m13:
เนอะ เนอะ
-
อ่านตั้งแต่ตอนบ่าย แล้วก็ตามทันในที่สุด เรื่องสนุกมากเลยค่ะ อ่านจบตอนแล้วต้องต่ออีกบท ตอนแรกๆ มีเครียดบ้าง แต่ลักษณะการเล่าของเนมก็สอดแทรกมุกขำๆ อยู่ตลอดเวลา ทำให้เรื่องไม่หนักเกินไป โตเป็นผู้ชายที่ถือว่าน่ากลัว แต่ก็มีบางมุมที่ดูคล้ายคนดี ตอนที่โตสั่งรุมเนม พอเข้าใจว่าเป็นการแสดงอำนาจ มันคงดูไม่ดีแน่ถ้าโตจยอมแนม เขาอยู่ที่สูง ควบคุมคนให้อยู่ในอำนาจ ก็สมควรแล้วที่จะแสดงพาวเวอร์ออกมาแบบนั้น แต่ถ้าพูดเรื่องค้ายาแล้วก็แผนที่จะใช้เนมแล้ว
ก็อดคิดไม่ได้ว่า เออไอ้นี่มันเลวจริง ส่วนเนมที่รู้สึกเกลียดตัว ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากความผิดหวังอย่างรุนแรง ยิ่งตัวเองเคยรู้สึกดีกับโตราวกับพี่ชายคนหนึ่ง แต่พอมารู้ว่าโตมองตัวเองเป็นสุนัข เลยเปลียนความโกรธผิดหวัง เป็นความเกลียดชังหรือเปล่า
แต่ยังไงก็ระวังหัวใจไว้ดีๆนะเนมจ๋า เกลียดยังไงมักได้อย่างนั้นนะ :impress2:
รอตอนต่อไป อยากรู้ว่าเนมจะเอาคืนยังไงและก็เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์คนเก่งด้วยค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
มาอัพบ่อยๆนะคร้าบ
อัพเยอะๆๆๆ
เนมสู้ๆๆๆ เอาให้เจ็บจี๊ดๆๆๆไปเลย
อิพี่โต.
o13
-
ในที่สุดน้องเนมก็จะปฏิบัติการแก้แค้น
เอาให้หนักเลยนะน้องเนม
หมั่นไส้โตแล้ว
-
เนมเอาคืนให้หนักเลยนะ เชียร์เนมเต็มที่ :ped149:
อิพี่โตยังมีหน้ามา "หึ" เดี๋ยวจะได้รู้สึก "หึหึหึ"
-
ยังนึกภาพไม่ออกว่าน้องเนมจะเอาคืนไอ้พี่โต ให้เจ็บปวดทางร่างกายได้อย่างไร :z3:
แต่การที่จะทำให้แหลกเหลว ทั้งหัวใจไปด้วยเนี่ย ไอ้พี่โตมันคงต้องสูญเสียสิ่งที่รักมากๆ
ไปอะสินะ อืมๆ ว่าแต่ว่า น้องเนมจะทำให้พี่โต รัก ได้ตอนไหนกันละเนี่ย :z1:
-
อีตาพี่โตตตต
ไรเตอร์อย่าให้เนมโดนกระทำอีกนะ เอาพี่โตหนักๆเลยชิชิ :angry2:
-
:o8:ในที่สุดก็มา
ดีใจที่นู๋เนมเข้มแข็งได้
แค้นฝังหุ่นเอาให้เคลียเลยอย่างนี้
สู้ ๆ แต่มาต่อไว้หน่อยก็ดีนะค้างอ่ะ :angry2:
:call:
-
ตอนนี้น้องเนมน่ากลัวจัง
ดูแค้นฝังลึกมากเลย
เอาเหอะ สิบปีก็ยังไม่สาย เนอะน้องเนม
-
อ่านแล้วเจ็บปวดดีจริงๆ :monkeysad:
แต่ก็ชอบนะ แรงดี 5555
สู้...สู้
-
อ่านทันล่ะ อ่านไปร้องไห้ไปมากเลยอ่ะ แง้ๆ
ตอนแรกเกลียดโตมากเลยอ่ะ ตอนนี้ก็ยังเกลียด(แล้วจะพูดทำไม)
แต่พออ่านตอนล่าสุด เนมชักจะน่ากลัวสุดๆแล้วดิ
อ่านไปแล้วขนลุกเกลียวอ่ะ ไม่รู้เนมจะเอาคืนยังไง
แต่ลุ้นมาก แบบว่าโตทำซะแสบเลยอ่ะ
อยากให้เนมเอาคืนสุดๆเลยอ่ะ ให้โตด้วนไปเลย (เอิ๊ก)ล้อเล่น
อยากรู้ว่าเนมกับโตจะรักกันมั๊ยอ่ะ แต่ในใจแอบเชียร์พี่กันต์นะ
พี่แกดูเป็นคนดีที่สุด(ยังไม่รู้เรื่องในอดีตอ่ะ)
เรื่องนี้อ่านแล้วสะเทือนใจอ่ะ
ตอนให้เนมเหาอ่ะ ร้องไห้เป็นเผาเต่ามากเลย
คนแต่งแต่งเก่งมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
ค่อยๆแต่ง ค่อยๆอัพก็ได้ค่ะ
-
ความเกลียดของผม..มันอาจจะเข้าขั้นขยะแขยงไปแล้วก็ได้..
o13 น้องเนมเด็ดมากลูก
อ่านแล้วปวดใจไปเรื่อยๆ ชอบอ่ะ (แอบซาดิสต์ :laugh:)
ตาพี่โตอย่ามาหลงรักหนูเนมทีหลังละกัน
หนูเนมเอาให้เข็ดๆๆ
-
เนมฆ่ามัน :angry2:เล่นเเรงๆเลยลูก
-
โบกธงเชียร์อิน้องเนมสู้เว้ย!!
-
ว่าจะกดบวก แต่สั้นเกิ้น
ยังไม่หายอยากเลย
แงๆ
-
...เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...
เข้าไปวุ่นในวังวน เนม เองก็คงไม่พ้นติดอยู่ในวงอโคจรนี้
แล้ว เนม กับ พี่โต จะแตกต่างกันตรงไหน ???
เราอยู่ในส่วนของเรา ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเค้าไม่ได้หรือ???
ปอลอ อ่านตอนนี้ เนม มีกลิ่นอายฆาตกรโรคจิตจาก writer พิกล :laugh:
-
หา!!!!.....ยังไงอะคะ...ไม่เข้าใจน้องเนมอะ...
หนูเนมจะทำอะไรได้อีกเนี่ย....จะไปอยู่กับอีกพวกไม่เอานะ....(เดี๋ยวจะโดนเยอะกว่านี้ป่าวไม่รู้....T^T)
ว่าแต่จะหลบหน้าได้อีกนานเท่าไหร่เชียว....ทะเลาะกันแบบนี้เป็นห่วงจังอะคะ...กลัวคนอื่นจะถือโอกาสมารังแกหงะ....>__<
-
ตอนที่ไอ้นุ้งเนมมันคิดจะวางแผนเนี่ยเนี้อเรื่งสดหรอครับ
แบบประมาณว่านิสัยไรเตอร์ส่วนตัวไรงี้ :a5:
ตอนหน้าถ้าเหี้ยพี่โตไม่ตาย
อย่าต่อ :m31:
-
น้องเนม นู๋ต้องค่อยๆแล่เนื้อมันแล้วเอาน้ำเกลือราดด้วยนะลูก
จับไอ้เหี้ยพี่โตไปขัด ค่อยๆตัดเอ็นที่ล่ะเส้นด้วยนะ
หึหึ o18
-
ง๋า~ รู้สึกว่ามันสั้นไปไม่สะใจเท่าไหร่เลย
คนเขียนเก่งจริงๆ ติดเรื่องนี้จิงจังเลย :o8:
มาต่อไวๆนะ :กอด1:
-
ขอตอนพิเศษของอิพี่โตหน่อยได้ป่ะ ว่ามันคิดยังไงอ่าา :angry2:
สงสารน้องเนมเว๊ยยยยย :serius2:
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว เย้ๆๆๆ
o13 o13
-
เนม สู้ๆๆ
จัดการไอ้พี่โตเลยย เอาให้จำกันไปข้างเลย
:pig4:
-
:m31:
-
เฮียเหี้ยๆของพี่
>> :m20: :laugh: ฮาโคดชอบคำนี้จัง555
ความแค้นของน้องเนมมันฝังไปในจิตวิญญาณแล้วสินะ....การหล่อหลอมด้วยค.เกลียดชัง
ความเลวที่ปะปนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอ่ะ..สักวันน้องจะเป็นคนแกร่ง..เข้มแข็งโดยไม่ต้องเอาความเลว
ไปถมใส่ใคร
สำหรับผม..ความรู้สึกเกลียดที่มี..มันเป็นความเกลียดที่..ไม่อยากเห็นหน้า
..ไม่อยากพูดคุย..ไม่อยากพบเจอ..เห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก..จนต้องเบือนหนีไป ไกลๆ
..ไม่อยากทำร้ายไปให้เสียมือ..ไม่อยากหายใจร่วมชั้นบรรยากาศเดียวกัน ..มากกว่า
>> นึกภาพออกเลยอ่ะประโยคเน้ ....รังเกียจแม้กระทั่งอากาศที่หายใจร่วมกัน o13 เจ๋งเว้ยไอ่เดะน้อย ส่วนไอ่พี่โต ใจแข็งในตลอดนะ ทำมาหัวเราะ กวนตรีนดีจริงๆ :z6: :z6:
+1 คะ
-
เนมนี่ไม่น่ามาอยู่ในที่แบบนี้ได้เลยนะเนี่ย
น่าสงสารจริงๆ
-
หมาที่มันจนตรอกน่ะ น่ากลัวที่สุดแล้ว
เพราะมันสามารถทำได้ทุกอย่าง
เพื่อให้ตัวเองหลุดออกมาจากตรอกตรงนั้น
หึหึ ฮ่าฮ่าฮ่า (หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง)
-
:m16:
ฮื้ออ
ไม่อิ่ม
-
ราตรีสวัสดิ์ครับ :man1:
-
ชอบ ๆ เรื่องราว เข้มข้นดี
ขอบคุณนะที่มาอัพ นะคร้าบบบบ
:pig4:
-
หัวเราะ หึๆๆๆ แล้วก็เดินจากไป ไอ้พี่โต จะเอายังไงต่อเนี่ย
-
ฟิตร่างกายแล้วมาต่อนะครับ
:mc4:
-
โธ่......น้องเนม :m15:
:z6: อีพี่โต.....
ขอบคุณคนเขียนมากมายค่ะ :L1:
-
:ped149:เนมสู้ๆ
:pig4:ไรท์เตอร์ค้าบ o13
-
อ่านแล้ว อ้ากกกก น้องเนมมม
น่าสงสารที่สุด
อ่นไปอ่านมาท่ามางชื่อเรื่องคงไม่ได้หมายถึงพี่โตคนเดียวซะแล้ว
หึหึ
^^
ขอบคุณค่าาาาา
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สงสารเนมมากๆเลย
แล้วจะเอาคืนอย่างไงล่ะ แค่นี้ก็โดนแย่แล้ว
ไอ่พี่โต :z6: ไปตายซ้า
:bye2:
-
เอาเลยเนม อิโตมันต้องโดนซะบ้าง
-
มีคนว่าไรท์เตอร์โรคจิต :sad4:
อุ๊ยต๊าย ทายถูกได้ไงอ่ะตัวเองงงงงง :z4:
เปล่าโรคจิตน่ะก๊ะ แค่ชอบการ ควักลูกตา ถลกหนังหัว และเลาะเส้นเอ็นมาดุเล่นอะไรเทือกนี้เท่านั้นเอ๊ง.. ไม่ได้โรคจิตนี่ ไม่ได้ชอบดูหนัง Saw จนถึงภาคล่าสุดด้วย แค่ชอบอ่านหนังสือแนวฆาตกรรมสยองขวัญ นิดๆ เท่านั้นเองงงงงงงง....
ย้ำว่าไม่ได้โรคจิต จริงๆน้า หึ หึ หึ o8
ตอนนี้ยังอยู่บ้าน.. จะมาอัพประมาณวันจันทร์ค่ะ
สำหรับคนที่ตะลึงตึ่ง กับความดีของ เฮียเหี้ยๆ (ไรท์เตอร์ก็ชอบคำนี้ว่ะค่ะ )
แหม... ยังไงนิยายเรื่องนี้ก็มีแอบหวานอยู่น้า แม้จะหายากไปนิดก็เถอะ..
แล้วก็ยังไม่คิดเปลี่ยนพระเอก..แต่อิชั้นก็เริ้มมึนกึ่ม ว่ามันสองคน..เมื่อไหร่จะรักกันได้ว่ะ (ถามตัวเองสิเฟร้ยยยยย..)
คงโรคจิตไปได้แค่ไม่กี่ตอน แล้วก็อย่างว่า ไอ้เนมจะเอาไรไปสู้เขาหน้อ..
และถ้าถามถึงการเอาคืน...
ไม่มีการประจัญแบบซึ่งๆหน้าหรอกค่ะ เพราะไรท์เตอร์ชอบแบบเชือดเงียบๆ นิ่มๆ แบบมีดโกนอาบน้ำผึ้ง...
ปอลิง.. บอกแล้วไงว่าไม่ได้โรคจิต แฮ่ :interest:
-
ไรท์เตอร์ 'เพ้อ' ไปแล้ว :เฮ้อ:
แต่เค้าจะเอใจช่วยน้า .
เอิ่ม ท่านผู้ใดใจดีสอน + ด้วยฮ่ะ
พอดีพึ่งข้ามชายแดนมา
:call:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มารอดูว่าน้องเนมจะเอาคืนยังไง อิอิ :z1:
-
เอาเเล้วไง.....ได้เวลาเอาคืน o18 o18 o18
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เข้าขั้น
แหลกเหลว
สะใจ จริงๆๆๆๆ
o13 o13 o13 o13
-
:monkeysad: ดีใจจจจจจจ ที่writer มาต่อแล้ววววว ^_____^
ไปอ่านก่อนนะก้าบบบบบบบบ
-
เฝ้ารอวันที่น้องเนมแก้แค้นอีพี่โตได้สำเร็จค่ะ
ชริ เห็นแล้วแค้นแทน อยากจะ :z6:ไอ้เห้พี่โตยิ่งนัก
-
ไรท์เตอร์ 'เพ้อ' ไปแล้ว :เฮ้อ:
แต่เค้าจะเอใจช่วยน้า .
เอิ่ม ท่านผู้ใดใจดีสอน + ด้วยฮ่ะ
พอดีพึ่งข้ามชายแดนมา
:call:
+ ยังไม่ได้จ้า~~~ จนกว่าจะ โพสต์ถึง 250 โพสต์ค่ะ
writerจ้า~~~ ตอนหน้าขอยาววววววววว นะค่ะ ^______^
-
เนมสู้ๆ.. o13
-
ท่อนท้าย ๆ น้องเนมถูกใจเจ้มากกกกกกก
กรี๊ดดดดด เลิศที่สุด
มันต้องแบบนี้ เฉือดนิ่ม ๆ
สะใจจริง ๆ คนอ่านก็โรคจิต อร๊ากกกกกกก
อยากเห็นไอ่พี่โตเจ็บปวดเร็ว ๆ หึหึ
-
ตอนหน้าขอยาว ย๊าว ยาว อ่านสามวันสามคืนเลยนะคร้าบ :laugh
ฝากอินี่:z6:ให้พี่โตทิ้งท้าย สะจาย
-
มารอดูความพินาศของไอพี่โต! o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ฝันดีครับ :man1:
-
หึหึ อยากถึงวันที่เหี้ยพี่โตโดนน้องเนมเอาคืนบ้าง
จะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย :fire:
-
ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำ
แล้วก็มารอเฮียเหี้ยๆกับนุ้งเนม
:เฮ้อ:
-
:man1: เเอบหลบงานมารอ
คนบางคน
ที่ใจร้าย
กับผม
ไม่ยอมมาต่อซะที
-
มาต่ออีกสิครับ
หายไปนานน่าจะต่อเยอะ ๆ หน่อย
-
....อินุ้งเนมเอาเลยน้อง .... เล่นมันเลย ....ก่อนอื่นต้องเอาเฮียทินมาเป็นพวกเราก่อน หาพวกให้เยอะๆ แล้ว สอดเนม เอ๊ย !!! สอดแนม ..... รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง อ่ะแหละ
-
โดนใจอะพี่ หุหุ :-[
-
:call:
-
เนมเอาเลย
ตบให้แดดิ้น
ไรเตอร์มาไวๆน้า
ปล. แอบรายงานตัวสมาชิกใหม่ค้าาา :call: :call:
-
อัพแล้วววววววว :sad4:
ป๊าดดดดดดด น้องเนมจะเอาคืน ไอ่คุนพี่โตมันยังไงเนี่ยยย ?
รีบมาต่อนะๆ :man1: :3123: :L1: :L2: :กอด1: :z2:
-
สั้นได้อีก
สั้นได้อีกกกกก
-
:t2:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
รอการเอาคืนจากน้องเนมค่ะ :กอด1:
-
Imprison 21: สิ่งสำคัญ...
ผมนั่งเท้าคางมองไวท์บอร์ดสีขาวตรงหน้า ดูปากกาไวท์บอร์ดสีน้ำเงินในมือของอาจารย์หนุ่มนายหนึ่ง กำลังเขียนตัวหนังสือภาษาต่างประเทศยาวเป็นพรืด..พร้อมกับชี้นั่นโยงนี่..อธิบายศัพท์ ไวยากรณ์และวิธีการใช้อย่างคล่องแคล่ว..แต่..คงยากนักที่จะทะลุเข้าถึงก้านสมองของ ลุงๆพวกนี้...
ยังจำกันได้มั้ยครับถึงเรื่องการศึกษาในเรือนจำ หลังจากที่ผ่านมาสี่อาทิตย์กว่าๆ..และผ่านวันที่ผมโดนยำตีนมาเกือบอาทิตย์แล้ว...ผม..ก็ได้มาเรียนหนังสือหนังหากับเขาบ้างในที่สุด ผมเลือกลงเรียนคณะเศรษฐศาสตร์และวันนี้เป็นวันแรกที่ผมเข้าเรียน ในวิชาภาษาอังกฤษ..วิชาที่ผมบอกตัวเองว่า..โง่..เป็นที่สุด
แต่พอมองไปยังบรรดาลุงๆทั้งหลายแล้วก็รู้เลย..ว่าในห้องนี้..ผมไม่ใช่คนที่โง่ที่สุดแน่..
การเรียนในนี้ก็ไม่ต่างกับการเรียนข้างนอกหรอกครับ มีไวท์บอร์ดมีปากกาสอนแล้วเราก็จดๆกันไป มีอาจารย์มาสอน ซึ่ง..เป็นผู้ชายแน่ๆครับ..ของตาย..และมีผู้คุมมายืนคุมอยู่หน้าห้องหลังห้อง..ส่วนในห้องน่ะเหรอ ก็เรียนกันไป...
ผมนั่งเรียนไปหาวไป..เบื่อๆกับการสอน..ไม่ใช่อาจารย์แกสอนไม่รู้เรื่องหรอก..แต่..ผมเรียนไอ้พวกนี้มาแล้ว..เพราะงั้นเลยออกอาการเบื่อหน่ายขึ้นมา แล้วไอ้เนื้อหาวิชาที่อาจารย์มาสอนในระดับมหาวิทยาลัยในคุกนี่...อยากบอกว่ามันง่ายกว่าข้อสอบโอเน็จเอเน็ตแกทแพทบ้าบออะไรพวกนี้เยอะ !!!..
..คิดแล้วเคือง..ผมอุตส่าห์อ่านหนังสือ ไปติว ไปเรียนพิเศษมากมายแทบเป็นแทบตาย..เพื่อจะได้เข้ามหาวิทยาลัย..แต่..ปรากฏว่าได้เข้าแต่ไม่ได้เรียน ส่วนไอ้ที่ได้เข้าเรียน มันก็ดันง่ายสุดๆแบบนี้..
...จะอุตส่าห์ไปเรียนแทบล้มประดาตายเพื่ออะไร???..
คิดแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก เบือนหน้าหนีกระดานไปมองหน้ากระดาษว่างเปล่า..ในสมองก็ครุ่นคิดถึงแผนการชั่วที่ตัวเองวางไว้...
...สู้กับคนๆนั้น..ถ้าสู้ด้วยกำลัง ด้วยคน หรือด้วยอิทธิพล ผมก็ล้วนแต่ต้องแพ้..
..แต่ถ้าด้านความรู้สึกนึกคิด...ผมไม่แน่ใจ..และอยากจะลองเสี่ยง..
ถ้าชนะ..ก็ได้บวก..ถ้าแพ้..ก็เท่ากับศูนย์...ผมไม่มีอะไรจะต้องเสีย...
...อาจจะเป็นการคิดอะไรบ้าบองี่เง่าไปเอง...แต่ผมก็ยังอยากจะเสี่ยง..ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย..
ผมเอาปากกาวาดรูปรอยยิ้มลงบนของปกสมุด..แล้วยิ้มตาม..
...แกล้งทำเป็นเชื่อง..แกล้งทำเป็นจงรักภักดี..แล้วค่อยฝังเขี้ยวลงไปกัดช้าๆ..เอาแค่พอเจ็บ..พอรู้สึก..เอาให้ทรมาร..แต่ไม่ถึงกับขาดใจตาย..\
...ใช่....จะทำทั้งที...ต้องเอาให้เจ็บปางตาย..เอาให้เจ็บปวด...ทรมาร..
เหมือนกับที่ผมเจอ..
...เขาแสร้งดีกับผม ให้ผมไว้ใจแล้วหักหลังผมใช่ไหม?..
เขาทำแบบไหนกับผม ผมก็จะให้เขาต้องเจอสิ่งเดียวกัน..
“..วันนี้ผมจะลองเอาเทสต์ง่ายๆมาให้ทำกันน่ะครับ..” เสียงของคนสอนดังขึ้นทำให้ผมชะงัก..พร้อมกับชีทข้อสอบที่ส่งมาถึง..ผมกวาดตามองข้อสอบ..อืม..ที่ว่าง่ายๆ..มันก็จริง..
อาจารย์แกเดินท่อมๆออกจากห้องไปเป็นการเปิดให้เหล่านักเรียนโข่งทั้งหลายได้ทำเทสต์ง่ายๆของอาจารย์แกกัน...ไอ้เนมก็หาว.แล้วยิ้มกริ่มละครับ ข้อสอบง่ายปานนี้ทำไม่ได้ก็ไปตายซะ..เหอะๆ..
“..ไอ้เนม..เอากระดาษมึงมาหน่อยดิ๊..” เสียงกระซิบกระซาบข้างตัวทำให้ผมชะงัก กำลังเอาปากกาเกาคางตัวเองแบบเบื่อๆอยู่ พอดีกับเสียงเรียกจากไอ้คุณพี่แม้กที่อยู่ในห้องด้วย ผมหันไปหน้าเหรอหราไม่อยากจะคิดว่าโตเป็นควาย..อุ๊บส์ !!..โตขนาดนี้แล้วยังจะมาลอกคำตอบกันแบบเด็กประถม..แต่จะว่าไป มัธยมหรือมหาลัย อันนี้เราก็ยังทำกันอยู่ หึ หึ..
“..เอาไปทำไมอ่ะ...” รู้ว่าเอาไปทำไมครับ แต่อยากจะแกล้งลองดูซิว่าพี่ท่านจะพูดยังไงกัน ฮ่าๆ..
“..ไอ้นี่...มึง....เอามาเถอะน่า...” น้ำเสียงร้อนรนนั้นยังดังชวนขำ ยิ่งทำท่าจะไม่บอกผมยิ่งอยากแกล้งเอาสิ..อยากแกล้งผมดีนัก..
“...เอาไปทำไมเหรอครับ...เดี๋ยวอาจารย์สอนเค้าจะมาตรวจแล้วนา..” ว่าไปนั่นแล้วก็ใส่ไฟมันอีก..ทำเอาคนขอข้อสอบเต้นยิกๆ ..เอาสิครับ..จะพูดไม่พูด..
“..เอ๊ะ !!..เชี่ยนี่..อย่ามาลีลาน่ะมึง..เป็นหมาก็หัดเชื่อฟังมั่งสิว่ะ สัด !!! “ คราวนี้ว่าไม่พอกระชากกระดาษข้อสอบออกไปจากมือผมหน้าตาเฉย..ไอ้เนมชะงัก..นิ่งไปกับคำพูดนั้น..เห็นคนพูดลอกยิกๆไม่สนใจคำพูดของตัวเองแล้วรู้สึกมือไม้สั่น อยากจะประเคนลงไปบนหนังหน้าหนาๆของไอ้พี่แม้กจริงๆ..
“..เชื่อฟัง...หึ....คนเป็นเจ้านาย..ทำไมโง่กว่าหมาไปได้ล่ะ...”ผมเหยียดรอยยิ้มแสยะ..แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้..ส่วนคนที่ลอกอยู่เมื่อกี้เขียนเสร็จไปแล้วก็หันมามองหน้าผม..
“..บังเอิญว่าที่นี่เขาไม่ได้วัดกันที่สมอง..โดยเฉพาะไอ้ความฉลาดเฉพาะบางเรื่องของมึง !!..” เอ่ยเสียงห้วนหนักฉายแววเย้ยเยาะอย่างชัดเจน..ผมเม้มปากแน่น..สีหน้าเจ็บแค้น..
“..ครับ...ผมรู้..ว่าที่นี่....มันใช้แค่กำลังกับสัญชาติญาณ..ของ...สัตว์.....ประเสริฐ..ไม่ได้ใช้สมองของมนุษย์...”
“..มึงอยากมีเรื่อง ยากโดนตีนอีกรอบใช่มั้ยว่ะ !! “ ไอ้พี่แม้กว่า ทำท่าจะกระโจนมาฟัดผม แต่ผมไม่สนใจมองหน้าที่ทำท่าจะมาหาเรื่องตัวเองด้วยสีหน้าไม่หยี่ระ..ยักไหล่...แล้วพูดประโยคที่ขนาดคนฟังอย่างผมยังคิดว่ามันน่ากระทืบมากที่สุด..
“..หึ...มีสมองแค่นี้..ก็คิดได้แค่นี้แหละ...”
โครม !!!...
นั่นไง...ว่าแล้วไม่มีผิด...
แสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องมากระทบยอดไม้ในช่วงบ่ายแก่ๆนั้นไม่ได้ร้อนแรงสักเท่าไหร่ ใต้โต๊ะม้าหินอ่อนตัวยาวหลังอาคารฝึกได้รับความร่มรื่นจากไม้ใหญ่ที่ปลูกอยู่ข้างโรงฝึกนั้น ข้างหลังเป็นแปลงผักที่ตอนนี้เริ่มโตขึ้นมามาก คงเพราะได้รับการดูแลอย่างดีและได้รับ ปุ๋ย ชนิดพิเศษจากเหล่านักโทษทั้งหลาย
เสียงเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งเริ่มบรรเลงเพลงช้าๆ จากโน้ตตัวแรกมาที่ตัวต่อไป โน้ตซอสูงตัวแรก มา ที่ ฟา..เร...ที...
“..วันๆมึงทำเป็นแต่ยั่วโมโหชาวบ้านให้โดนตีนรึไง ไอ้สัด !!..” เสียงทักไร้ซึ่งความกรุณาปราณีที่ดังขึ้นบนหัวทำให้ผมชะงัก..หูที่กำลังนั่งฟังโน้ตต่อไปที่บรรเลงมาได้ยินสรรพเสียงนั้นแล้วก็ได้แต่ยักไหล่..
“..มีอะไรอีกล่ะ...” ผมออกปากพูดอย่างเอือมๆ..หันหลังไปมองหน้าเหี้ยๆ..เอ้ย..เหี้ยมๆของพี่ทิน..รายนี้โดนใช้มาเรียกตัวผมบ่อยจนผมชินไปเสียแล้วกับไอ้ที่ด่าๆออกมานั่น
“..มึงไปกวนตีนไอ้แม้กมาอีกแล้วน่ะ ไอ้สันขวาน !! “ ตะเบ็งเสียงจนผมต้องยกมือมาอุดหูตัวเองแก้เซ็ง..
“..แล้วไง..รู้แต่ไม่ได้ไปหาเรื่องใครก่อนแล้วกัน..” ผมสวนกลับเรียบๆอย่างไม่แยแส “..พี่ก็อย่าโวยให้เสียสุขภาพจิตเลยน่า..เดี๋ยวจะกลับไปให้ตื้บเอง ขอฟังอะไรเพราะให้ชุ่มชื่นหัวใจก่อน แล้วจะกลับ..”
ป้าบ !!!
ตบมาเต็มที่จนผมร้องจ้าก อะไรกันว่ะเนี่ย ก็บอกว่าเดี๋ยวไปๆไงล่ะเฟ้ย !!..
“..อะไรอีกล่ะพี่..มาตบหัวกันทำไม บอกว่าเดี๋ยวไง..” ผมหันไปว่าใส่ไอ้พี่ทินอย่างหงุดหงิด มีอะไรนักหนา
“..ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ทุกข์ร้อน มึงเป็นเหี้ยไรว่ะ ว่างนักก็กวนตีนชาวบ้าน มึงโดนเขาซ้อมมาจนจะหมดกลุ่มแล้วเนี่ย เป็นไรว่ะ อยากแดกตีน?...”
“..บอกแล้วไง ว่ามีคนมาหาเรื่องก่อน..” ผมสวนกลับเรียบๆ
“..ก็เงียบๆปล่อยให้พวกมันพล่ามๆไปเดี๋ยวก็จบ แบบที่มึงเป็นแรกๆนั่นไงว่ะ..” พี่ทินเกาหัวแกรกๆ ทำเป็นหน้ายุ่งด้วยความไม่พึงใจในความโง่ดักดานของผม..
“..มันไม่เหมือนตอนแรก..”
“..เหี้ยนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นโว้ย..กูบอกแล้วไงว่ายอมๆไปซะ มึงก็เหมือนกัน ไหนบอกว่ารู้แล้วๆ..แล้วนี่มันอะไร..เชี่ยเอ้ย ไม่เห็นว่าจะฉลาดกว่าเดิมตรงไหน..”
“..ก็รู้ไง..” ผมหันไปมองหน้า บอกเรียบๆ “..ผมก็เชื่อฟังอยู่นี่ไง ให้ทำอะไรก็ทำ จูงซ้ายก็ไปซ้าย ลากขวาก็ไปขวา มีอะไรไม่พอใจอีก..แล้วไอ้ที่ว่าผมกวนตีนๆ..ใครมาหาเรื่อง มาแขวะผมก่อน..ผมเคยไปหาเรื่องใครก่อนรึไง..ก็มายุ่งวุ่นวายกับผมก่อนทั้งนั้น..”
“...โว้ย ~~~~ ไม่เข้าใจรึไงว่ะ !! “ ไอ้พี่ทินว่าแล้วเขย่าคอเสื้อผมแรงๆ “..ไม่ได้หมายความแค่ทำแบบนั้น มึงเคยอยู่เงียบๆดีๆเชื่อฟังพวกกูทุกอย่างแบบแต่ก่อนไม่ใช่รึไง มึงก็ทำแบบนั้นไปสิ..ไม่ใช่...โว้ย !!!...ปวดกบาลกับมึงซะจริง แล้วมีเรื่องกันทีไรก็ให้กูมาเรียกทุกที....กูปวดกบาลลลลลล...”
“...ผมไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว “
“...เหี้ยพี่โต ฝากกูมาบอกว่า...”ว่าแล้วก็มองคนที่ทำหน้าไม่สนใจนั่นแล้วนึกโมโหตงิดๆ
“..............”
“..ถ้ามึงยังกวนตีน ก่อเรื่องอีก..ของสำคัญของมึง...จะหายไป...”
“..มีอะไรที่สำคัญกับผม..ในนี้ด้วย?...” ผมหัวเราะหึ หันไปมองหน้าคนพูด..ขณะที่สายตาของพี่ทินมองหน้าผม แล้วมองต่ำลงไปช้าๆ...จนไปหยุดที่ส่วนหนึ่งของร่างกายผม..ไอ้เนมมองตาม..ตัวชาวาบ..
“..นิ้วมือสุดที่รักของมึง...ถ้าไม่อยากมีมันแล้ว..เหี้ยพี่โต..จะเป็นคนช่วยหักให้มันพิการๆไปซะ...”ไอ้พี่ทินว่าพลางมองหน้าผมเงียบๆ..
“..มึงกำลังคิดจะทำอะไร อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้..อยากจะดัดหลังพวกกู...แบบมึง...มันยังอ่อนไปหลายขุม..อย่าคิดทำแบบนี้อีก..เหี้ยพี่โต...รู้ทุกอย่างที่มึงคิด ทั้งของที่มึงรัก สิ่งที่มึงเกลียด..ถ้ามันอ่อน..มันไม่แน่จริงก็ไม่มีวันกลายเป็นขาใหญ่แบบทุกวันนี้ได้หรอก...”
“..อยู่เงียบๆ อย่างคนที่เชื่อฟังซะ..เชื่อกู..”
ผมนิ่งเงียบมองคนพูดที่เดินจากไปแล้ว..ความรู้สึกชาวาบในหัวใจมันยังไม่หาย ผมก้มมองฝ่ามือของตัวเองที่กำแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ค่อยๆคลายมือออกพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่พราวไปหมด..และฝ่ามือที่สั่นระริก..
กลัว...ผมรู้จักความรู้สึกนี้ดี กลัวจะมือสั่นระริก เมื่อได้ฟังประโยคนั้น กลัว..ว่าสิ่งสำคัญสิ่งสุดท้ายในชีวิตของผม..จะหายไปจริงๆ...
เสียงบรรเลงดนตรีจากเครื่องสายสุดที่รักของผมยังดังก้องอยู่ในห้องที่ห่างไปเพียงผนังบล็อกกั้น ผมแนบหูลงไปบนผนังปูน..มือค่อยๆวางแล้วกดลงบนพื้นปูนเป็นจังหวะ..เสียงที..ฟา...เร..โน๊ตตัวต่างๆที่บรรเลงคลอออกมา..พร้อมๆกับน้ำตาที่คลอเบ้า..แล้วไหลอาบแก้มในที่สุด..
...เกลียด....ผมเกลียดคนๆนี้เป็นบ้า..
...เกลียด..ที่จะทำลายสิ่งที่ผมรักนักหนาครั้งแล้วครั้งเล่า..
..เกลียดที่เขารู้จักผมดี...ดีจนเกินไป...เกลียดตัวเองที่ดูออกง่าย..ง่ายจนกลายเป็นจุดอ่อน..
ใช่...ที่ผมได้ฟังมา..ได้ยินมา...มันจริง..จริงทั้งนั้น...
ผมที่โง่..วางแผนจะป่วน..ผมที่งี่เง่า คิดจะเอาไม้ซีกงัดไม้ซุง..
โง่เป็นบ้า..
ผมก้มมองนิ้วมือของตัวเอง มองนิ้วโป้งที่ยังไม่หายดี ความรู้สึกขัดๆฝึดๆทุกครั้งที่ขยับมือ แค่นั้นก็ทำให้ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่มองมัน..นี่แค่นิ้วเดียว..แล้วถ้าทุกนิ้วของผม..ต้องเป็นแบบเดียวกันนี้..หรือมากกว่า..
..ผมจะทำยังไง..
แค่แผลที่นิ้วโป้งยังทำผมแทบบ้า แล้วถ้าเกิดขึ้นกับนิ้วทุกนิ้วของผม..ผมไม่บ้าตายเหรอ...
...ถ้าสิ่งสุดท้ายที่ผมรัก ยังรักษามันไว้ไม่ได้ ชีวิตจะมีความหมายอะไรอีก..
หากนิ้วของผมต้องหักลงไปจริงๆ..แค่คิด...ผมก็ตัวเย็นวาบ..ชาวูบไปทั้งกาย..
น้ำตาของผมไหลซึมบนผนังซีเมนต์จนเกิดรอย..คนโง่แบบผม คนโง่ที่ไร้กำลัง ไร้พวกพ้อง..สุดท้ายแล้ว..ก็ต้องยอมรับชีวิตแบบนี้ แล้วทนอยู่จนแห้งตายกันไปข้างใช่ไหม?..
โง่เหลือเกิน..คนโง่ที่ทำผิดซ้ำซากๆ..ไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ
..แต่คนโง่คนนี้...จะดัดหลังคนฉลาด ทั้งหลาย ให้กระอักเลือดตายกันไปข้าง คอยดูสิ...
ถ้าเลือกจะใช้วิธีนี้ขู่ผม..ทำให้ผมหมดสิ้นหนทางและชีวิตมีแต่ความกลัว ถ้าจะทำแบบนั้นล่ะก็..ผมก็จะทำทุกวิถีทาง โดยไม่สน..ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..
...ไม่ว่าวิธีไหนที่จะทำให้คนพวกนี้รู้สำนึก และรู้ว่าอย่ามาทำร้ายผมแล้วล่ะก็..ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ใช้วิธีใด ผมก็จะทำ..
...พลาดไปแล้วล่ะ..พลาดไปแล้วจริงๆ..ที่จะใช้วิธีนี้มาข่มขู่ผม..
ผมกลัวน่ะใช่ ผมหวั่นผวาน่ะมันจริง..
ทว่า..ผมไม่เคยบอก..ว่าจะยอมแพ้
..รู้ไหม...ว่าเวลาคนเราจะปกป้องของสำคัญอะไรสักอย่างน่ะ..
บางคน..ก็ไม่เลือกวิธี..เพื่อให้มันอยู่กับเราตลอดไปหรอก..
แล้วผม..ก็เป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
[/color]
ไอ้เนมอัพเล(ว)เวลแล้วสิน่ะ..
ตอนนี้ออกจะสับสนนิดหน่อย..เหมือนไอ้เนมสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว..ใช่ค่ะ ช่วงนี้เนมกำลังสับสน..และสมองที่หาทางจะดัดหลังสั่งสอนชาวบ้าน เลยปั่นป่วน นิสัยเนมจะเปลี่ยนไปเลยน่ะค่ะ..จากเดิมที่คิด..แต่ไม่พูด..มาตอนนี้ พูด แล้วไม่คิด.. แต่ก็จงใจพูดนั่นแหละ..
นี่สิน่ะ...ลักษณะนิสัย โฉดๆที่นุ้งเนมผู้น่ารักแอ๊บแบ้วเริ่มซึมซับเข้าไป..เอาล่ะเหวย...
คิดแล้วขำพวกคุณพี่ทั้งหลายซะจริงๆ...อยากให้เขาเป็นแบบเดิม แต่ไปทำร้ายเขาแบบนั้น..ใครเขาไม่เปลี่ยนไป คงเรียกได้ว่าไม่ใช่คน..
ส่วนใครที่คิดถึงพี่โต..(ไม่มีโว้ย มีแต่เหม็นหน้า !! ) ตอนหน้าจะออกค่ะ..แต่จะออกมาทำร้ายหรือว่าซ้ำเติมไม่รู้สิน่ะ ..(มันก็ไม่ดีทั้งคู่นั่นแหละว้อย)
ส่วนคนที่สงสัยว่าไรท์เตอร์เคยสอบแกะแพะกับเขาด้วยเหรอ..เคยสิเหวย..แม้จะแค่ครั้งเดียวก็เถอะ !!!
-
Imprison 22: อย่าคิดถึงแต่ใจเรา นึกถึงใจเขาเสียบ้าง
ผมเดินเข้าไปในห้องขังอย่างเบื่อๆ หลังจากกินข้าวอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว..ไม่ได้สนใจจะไปดูหนังดูข่าวอะไรกับชาวบ้านเขา เข้าไปนั่งทอดหุ่ยเงียบๆคนเดียวในห้องขังที่ไม่มีใคร..ห้องอื่นๆก็มีคนประปรายคนสองคน หลายคนหันมามองผม แต่ผมไม่สนใจ..ผมทรุดตัวลงนั่งบนพื้นคว้าเอาผ้าห่มเน่าของตัวเองมากอดแน่น..ด้วยอารมณ์เบื่อเซ็งอย่างมากมาย..
จะว่าไปแล้ว ชีวิตหลังจากโดนกระทืบของผมก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะโดนชกโดนต่อยบ่อยขึ้นด้วยความวอนตีนของตัวเอง แต่ก็ใช่จะมีอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้โดนเรียกไปส่งของส่งยาแบบคนอื่น..คงดูท่า รอผมปรับสภาพจิตตัวเองก่อนมั้ง คงรอให้ผมเชื่องกว่านี้อีกสักนิด แล้วค่อยใช้งาน ส่วนสภาพตอนหลับนอน...ผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร ถึงจะเหม็นกลิ่นฉี่กลิ่นส้วม ยุงจะบินว่อนจะแทบหามจนผมต้องนอนเกาทุกคืน หรือเสียงกรนสนั่นข้างๆหู...ก็ยังดีกว่าจะมานอนเกร็งอยู่กับคนที่ผมเห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก อยู่ใกล้แล้วขนลุก..มันเป็นแบบนั้นแหละครับ..อย่าหาว่าผมกระแดะ..
ผมจับปลายชอล์คสีขาวที่แอบจิ๊กมาจากห้องเรียนเขียนลงบนผนังห้องช้าๆ..ในซอกหลืบเล็กๆ..นับวันเวลาแล้วเหนื่อยใจ..สี่อาทิตย์...สี่อาทิตย์เองที่ผมมาอยู่ที่นี่...รู้สึกเหมือนอยู่มาซักสิบปี..
ถอนใจแล้วเก็บชอล์คเข้าไปในหมอนต่อ..สี่อาทิตย์เท่ากับเดือนหนึ่ง..ต้องรออีกสองเดือนกว่าแม่จะมาเยี่ยมได้..เฮ้อ...แล้วตอนนี้แม่จะทำอะไรอยู่ น้องจะทำอะไรอยู่ เพื่อนๆจะทำอะไรกันอยู่น่ะ
..คิดแล้วอดสมเพชตัวเองไม่ได้..บางที...ผมก็แอบคิด..ว่าถ้าย้อนเวลากลับไป..แล้วผมไม่ทำแบบนั้น..ตอนนี้ผมจะเป็นยังไงน่ะ...
ผมอาจจะใส่ชุดนักศึกษาสีขาวตัวใหม่ นั่งโอดโอยในวันรับน้อง แล้วบ่นรุ่นพี่ลับหลังกับเพื่อนๆ เข้าคลาสเรียนกับอาจารย์เก่งๆ..จับไวโอลินมาเล่นแล้วก็ขัดเช้าขัดเย็น แล้วช่วยแม่ขายของไปตามเรื่อง อาจจะเป็นเพื่อนกับเด็กศิลปกรรมแนวๆสักคนแบบที่ผมฝัน..อยากมีเพื่อนแบบโน้นแบบนี้ ไปเที่ยวไปทำกิจกรรมกัน..ไปหม้อสาว แล้วหาแฟนซักคน... นี่ก็ความฝันสวยๆของผม..กับช่วงเวลาที่เขาว่า “สนุกที่สุดแล้ว”ในชีวิต
...แต่ตอนนี้....
ภาพลูกกรงสี่เหลี่ยมและพื้นซีเมนต์เย็นจัด ทางเดินมีแสงสว่างสลัวๆเปิดไว้ และลูกกรงหลายๆชั้นที่ซ้อนกันเป็นประตูปิดเปิดเวลาเข้า – ออก ภาพที่เห็น..ภาพความจริงในชีวิตที่แสนจะโหดร้าย..ทำเอาผมร่ำๆอยากจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้..
สถานที่แห่งนี้..มันไม่เหมาะกับผมเลยซักนิด..
โดนกักขัง โดนทำร้าย ..แต่...มันก็เพราะผลกรรมของผมทั้งนั้น...แม้มันจะไม่เหมาะกับผม หรือมันจะทำลายชีวิตและทำร้ายผมยังไง..แต่..มันก็เป็นผลตอบแทนสิ่งที่ผมทำลงไป..ไม่มีสิทธิ์โอดครวญอะไรทั้งนั้น
...ทว่าบางที...มันก็เหนื่อยจนอยากหนีความจริง..จนแอบคิดไม่ได้...ถ้า...ถ้ามันไม่เป็นแบบนี้..ถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่...ถ้า...
ผมถอนใจเฮือกแล้วสะบัดหัวตัวเองแรงๆ เอามือลูบหน้าขึ้นลง..พร่ำเพ้อพาสิ่งที่เป็นจริงไม่ได้มันก็เท่านั้น..สู้ทำใจให้สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ดีกว่า...
แอ๊ด....
เสียงลูกกรงประตูเปิดออกทำให้ผมขมวดคิ้ว หันขวับไปมองคนที่เดินเข้ามา..
“..เป็นยังไงบ้าง...” คำถามจากคนตรงหน้าทำเอาผมชะงัก..มองหน้าพี่กันย์แล้วแอบสงสัย กับประเด็นที่ค้างคาในหัวนิดหน่อย..คนๆนี้จะนึกเสียใจมั้ยน่ะ..เคยคิดบ้างมั้ย..ว่าถ้าเขาไม่อยู่ตรงนี้..ถ้าเขาไม่ทำความผิดลงไป..ชีวิตของเขา จะเป็นยังไง จะรุ่งเรืองหรือสวยสดงดงามแค่ไหน..คิดบ้างรึเปล่า..
“..ผมไม่เป็นไร..” ส่ายหัวตอบ พี่กันย์ถอนใจแล้วทรุดตัวลงขัดสมาธิตรงหน้าผม คว้ามือขวามามอง..
“..หมายถึงที่นิ้ว..ถ้าเป็นเรื่องที่หน้า หรือตัว ก็ไม่อยากถามคนชอบหาเรื่องหรอก..” ว่าพลางก้มมองนิ้วหัวแม่โป้งขวาของผม..ไอ้เนมหน้าบึ้งเมื่อโดนตำหนิ..กลายเป็นพวกเดียวกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ..
“..ไม่ได้หาเรื่อง..แต่มีคนมาหาเรื่องก่อน “ ตอบกลับเสียงแข็ง ครับๆขาๆชักจะไม่เหลือ แต่ไอ้คำหลังน่ะ ไม่มีแต่แรกแล้วน่ะ
“..ก็เป็นซะอย่างนี้..ทำไม่ไม่หัดยอมคนเสียบ้าง แรกๆก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้ เริ่มกลายเป็นคนก้าวร้าวไปตั้งแต่เมื่อไหร่...?..ไม่เข้าใจเลยจริงๆ..ว่าทำไมต้องทำตัวแบบนี้...”
“...งั้นเหรอครับ?..” ถามกลับ..มองหน้าคนที่พูดออกมา..หึ..น่าขำ...
“..จะบอกว่า...คนอย่างพี่...ก็เห็นแก่ตัว ขี้ขลาด..และก็ขี้แพ้..ไม่ต่างกับคนอื่นเลยสิน่ะ..” คนตรงหน้าพูดขึ้นราวกับจะเดาใจผมได้..ซึ่งมันก็ใช่..ผมมองหน้าคนพูด ยิ้มหยัน
“..แล้วเนมคิดว่า..ตัวเอง..จะกล้ายืนหยัดต่อสู้..แบบ..โง่ๆ...อย่างนี้..ไปอีกนานแค่ไหน..”
“..............”
...ยืนหยัดต่อสู้...แบบโง่ๆ....
ด้วยวิธีการของคนโง่?....
คำพูดนี้..ออกมาจากปาก ของคนตรงหน้านี้แน่หรือ?.
รอยยิ้มของคนตรงหน้ายังเหมือนเดิม..ดูจริงใจ..และเอื้ออารี..แต่นาทีนี้..ผมกลับรู้สึกหนาวยะเยือก..เมื่อสบมองมัน...
“..คนที่ไม่ทำ..ไม่พูด..ไม่แสดงออก...ไม่ได้หมายความว่าไม่คิดหรอกน่ะ..”
“..หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะบ้าง ความคิดแค้นไม่จริงจัง กับการกระทำเหมือนเด็กๆ..มันใช้ไม่ได้ในนี้หรอก..”
“..พูดเหมือนพี่มีวิธีที่ดีกว่านั้น..” ผมทำเสียงขึ้นจมูก..มองหน้าคนพูด “..แล้วความคิดเด็กๆ..อะไรกัน..คิดว่าผมโง่นักรึไง?..”
“..งั้นเหรอ?...” พี่กันย์ยิ้มในหน้า ใบหน้ายิ้มแย้มค่อยก้มมองนิ้วโป้งของผมอีกครา
“..แต่เชื่อมั้ยล่ะ..อีกไม่เกินสามวัน..ไอ้ความเกลียดนักหนาที่พร่ำเพ้อคร่ำเคร่งบ้าบออยู่ตอนนี้..ก็จะหายไปแล้ว..”
“.............” คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..มองหน้าคนพูด...ในสายตาของพี่กันย์..ผมมันเด็ก..ขนาดนั้นเลยเหรอ?..ผมมันโง่..ลืมง่าย..และทนทานต่อความเจ็บปวด ขนาดนั้นเชียว..
“...แล้ว...คนฉลาด...คิดว่าผมควรจะทำตัวยังไงล่ะ..” ผมกระแทกเสียงใส่..สายตาวาววับ
“..นั่นสิน่ะ...”
รอยยิ้มเรื่อยๆนั้นยังประทับบนริมฝีปากไม่คลาย ดวงตาหันมาสบมองตา..เลิกคิ้วน้อยๆ..
“..มันก็ขึ้นอยู่กับว่า..จะเกลียดจนอยากฆ่าให้ตาย...เหมือน....” ว่าพลางบุ้ยปากไปทางซ้ายของห้องขัง..ผมมองตาม..แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก...กับสายตาดุดันที่จ้องมองมา..ผู้ชายคนหนึ่ง..จ้องมองมาที่ผมกับพี่กันย์..ดวงตาดุดัน น่าเกรงขาม สายตาเข้ม..ใบหน้าเหี้ยมโหด..และ..สายตาของผู้ชายหลายคนรอบห้องขังที่จ้องมองมาตรงๆ..ด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความปรารถนาร้าย
“..หรือว่าแค่อยาก ..แก้เผ็ด...อยากทำให้เขาเห็นว่าตัวเองมีความสามารถ มีความสำคัญ....อยู่บ้าง.....ก็....” เอ่ยแล้วพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกพรืด.. ไม่ต้องบุ้ยใบ้มาให้ใคร..ผมก็พอรู้..ว่าคำนั้นมันเหมือนด่าตัวผม..เยาะเย้ยความงี่เง่า...ไม่ได้เรื่องราว กับหัวคิดไร้สาระของตัวผมเอง..
“..แต่มาถึงขั้นนี้..จะถอยหนีก็ยากแล้วล่ะ...” พูดออกมาเรียบๆ แต่ผมกลับรู้สึกถึงความปวดแปลบตรงปลายนิ้ว..รีบก้มมองนิ้วโป้งตัวเองทันควัน แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะความเจ็บปวดแล่นวายจนผมร้องจ๊าก..
โอ๊ย !!!!!!!
“..คิดว่าคงจะดีขึ้นแล้วล่ะ...”
“..ที่สำคัญ..นักดนตรี..ต้องมีความอ่อนโยนน่ะ..รู้มั้ย?..”
หึ..ทำมาเป็นเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย..นี่ตลอดมา ผมโดนหมาป่าห่มหนังแกะหลอกมาตลอดใช่มั้ยเนี่ย..
..แต่ไอ้เนมก็ตัดสินใจเขวี้ยงความเคืองใจนี้ทิ้งไป... อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรผม..ในเมื่อตัวเองไม่ได้เดือดร้อน แถมยังได้รับผลประโยชน์..จะสนใจมันทำไมนัก..
...หืม...ก็แค่เรื่องง่ายๆ..จะเคยโกรธแค้นหรือถูกหลอกแค่ไหน..คนเรา ก็สามารถจับมือกันได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อผลประโยชน์ไม่ใช่เหรอ?..
แล้วนับประสาอะไร...กับคนที่คอยดูแลผมมาตลอด ทำดีกับผมมาตลอดกัน..
...อีกอย่าง..ถ้าเนียนได้แบบนี้..ก็ไม่เลวนักหรอก..
“...ตอนนี้ผมไม่ได้เล่นมัน..แล้วอีกอย่าง..ความอ่อนโยน..มันก็ชนะทุกอย่างไม่ได้หรอก..”ผมว่า..พลางมองคนที่ขยับนิ้วโป้งผมไปมา..เหมือนตรวจอะไรสักอย่างอยู่เงียบๆ..ทั้งที่เมื่อกี้..เพิ่งจะดึงนิ้วผมจนเจ็บแปลบ
“..ก็เลย..เป็นซะแบบนี้..” พี่กันย์ว่าพลางเอามือมาจิ้มแผลผมเบาๆ “..มีแผลไปซะทั่ว..แต่รู้ไหม ในสายตาของคนรักษาน่ะ แผลพวกนี้ มันไม่ใช่เรื่องสนุกหรอกน่ะ “
“..พูดถึงรักษา...” ผมชะงัก นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “..พี่....เคยเป็นหมอ...รึอะไรทำนองนี้มาก่อนรึเปล่า..”
“..อืม...เป็นนักศึกษาแพทย์น่ะ..” คนตรงหน้ารับคำผมเบาๆ..ผมหันไปมองหน้าพี่กันย์..นักศึกษาแพทย์..หมอ..แล้วต้องมาติดคุก..มาอยู่ที่นี่..ตรงนี้...
“..พี่ไม่เสียใจบ้างรึไง?..” ผมได้ยินเสียงตัวเองเบาแทบกระซิบด้วยความตกใจ..
“..เสียใจสิ...เสียใจมาก...แต่ยังไง..ก็ไม่มีทางกลับไปแก้ไขอะไรได้..เลยต้องยอมรับ..ต้องทนอยู่ให้ได้..เพราะอย่างน้อย..ในนี้ก็ยังมีคนยอมรับในตัวพี่..ยังได้รักษาคนที่เจ็บป่วยบ้าง..แค่นี้ก็พอแล้ว..” เอ่ยพลางหันมามองหน้าผม...ลูบหัวผมเบาๆ
“..ความรู้สึก...ของการสูญเสีย..สิ่งที่เราไม่อาจจะเอากลับคืนมาได้..พี่เข้าใจดี..”พี่กันย์ว่าแล้วถอนใจเบาๆ “..ความฝันที่ต้องดับสลายไป..ไม่สามารถจะทำแบบนั้นได้อีก..พี่รู้..ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน..เวลาที่เราเสียไปในนี้..พอเราออกไปข้างนอกนั่น..ไม่ว่าจะสิบปี ยี่สิบปี ก็เอามันคืนกลับมาไม่ได้หรอก..อนาคตเรา ความฝัน คนที่เรารัก..และคนที่รักเรา..มัน...”
พูดแล้วเขาก็ถอนใจยาว..ผมเม้มปากแน่น..ฟังคำพุดนั้น..แล้วมันสะท้อนใจตัวเองเป็นที่สุด..
“..แต่อย่าคิด..ว่าเราเจ็บปวดแค่คนเดียว เราต้องเผชิญอะไรที่หนักหนาคนเดียว ทุกคนในนี้ มีเหตุผลมีที่มามีการกระทำต่างกัน อย่าคิดว่าเราจะทุกข์อยู่คนเดียว..มีคนที่ทุกข์และเจ็บกว่าเราอีกมาก..เวลาจะคิดจะทำอะไรก็อยากให้ช่วยเข้าใจ..หรือพยายามเข้าใจ..คนอื่นบ้าง สักนิด...”
“..เพราะไม่ว่ายังไง เนมก็ต้องอยู่ในนี้อีกนาน..”
“.......” ผมฟังแล้วถอนใจยาว..ใช่...อีกนานเลยเชียว..คิดแล้วน่าหัวเราะตัวเองจริงๆ..ผมอยู่ที่นี่มาแค่เดือนเดียว ก็ทำท่าจะอยู่ไม่ได้เสียแล้ว แถมยังคิดจะดัดหลังสั่งสอนชาวบ้านเขาเสียมากมาย..ความคิดแบบนี้มันเด็กดีๆนี่เอง..
..อ้อ...แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำหรอกน่ะ
แล้วอีกอย่าง...
ผมหันไปมองคนตรงหน้า..พูดดีนี่..พูดจาดี...แต่เข้าใจว่า กำลังวางแผนดัดหลังใครสักคนให้กระอักเลือดเล่นไม่ใช่เหรอ?..
คนเรานี่..นอกจากดูแต่หน้าไม่ได้ ดูแต่การกระทำไม่ได้..บางครั้งก็ต้องดูให้ออกถึงสันดาน ด้วยสิน่ะ
“..นิ้วนี่ค่อยยังชั่วไปเยอะแล้ว..เส้นเอ็นเริ่มสมานตัว อีกสักสองสามวัน..ลองไปขออาจารย์ธีระเทสต์ดู..” พี่กันย์กระซิบกระซาบ..แต่พอผมนึกถึงหน้าอาจารย์ธีระคนนั้น..คนที่ทำผมน้ำตาแตกก็อดจะสยองไม่ได้
“..เขาว่าต้องเป็นนักโทษชั้นดีไม่ใช่เหรอถึงจะรับ..ผมยังอยู่แค่ชั้นกลางเอง..กว่าจะปรับก็เดือนมิถุนาโน่น..” ว่าแล้วก็เซ็ง..ถึงจะขยับมือได้เล่นได้ ก็ใช่ว่าจะได้เล่นเสียเมื่อไหร่
“..แต่เขาก็ต้องการคนมีฝีมือนี่..ลองตื้อดูสิ..เล่นมาหลายปีไม่ใช่เหรอ ฝีมือคงดีกว่าพวกที่ฝึกหัดกันอยู่แน่..ลองไปของเล่นให้ดูสักครั้งสิ..” เสนอทางสว่างมาให้ ..ผมขมวดคิ้ว..ครุ่นคิด..
หมับ !!..
“..งั้นพี่ไปส่งผมน่ะ..ช่วยผมหน่อยน่ะ...”ผมคว้าแขนพี่กันย์มกอดอ้อนทันที..งานนี้มันต้องมีตัวช่วยสิ
“..อ่าว เห้ย...ไหงพูดแบบนี้ล่ะ..” รายนี้พอโดนอ้อนก็หัวเราะขำ ทำหน้าเหรอหรา ชิ นึกว่าผมไม่รู้เหรอว่าพี่ก็หนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลเหมือนกันแหละ ไอ้ที่เมื่อกี้น่ะ คิดจะให้ผมลืมง่ายๆหรือไง..ถ้าใครคิดจะลากผมไปร่วมหัวจมท้ายด้วยแล้ว..ผลประโยชน์ของผม..มันก็ต้องเป็นหนึ่ง..
...คนเราก็ต้องเห็นแก่ผลประโยชน์ของตัวเองเป็นที่ตั้งอยู่แล้ว..ไม่อย่างนั้นจะมีแรงบันดาลใจได้ไง..?
“..น่า...น่ะๆๆๆ..น่ะพี่น่ะ...พี่กันย์ใจดี๊ ~~ ใจดีออกอย่างนี้ ไปไหนก็มีแต่คนเขาต้อนรับน่า....อย่างน้อยๆก็ช่วยพูดให้ผมหน่อยสิ..แบบว่า...” ไอ้เนมหน้าด้านอ้อนเข้าไป มือก็เกาะแขน หัวก็ซุกไหล่ถูๆไถๆเข้าไป คิดถึงไอ้เนมแอ๊บแบ้วกันมั้ยทุกคน ตอนนี้ล่ะจัดไปเต็มที่เลย ทำตาแป๋ว เสียงอ่อนเสียงหวาน เอาหัวถูๆไถๆซะเป็นการใหญ่ เล่นเอาซะพี่กันย์แกหน้าม้าน..มองผมแบบว่าอึ้ง...ทึ่ง สยอง..
“..ถ้าฝีมือไม่ถึงพูดเท่าไหร่ก็ไม่ได้หรอก..” ยังปฏิเสธเหมือนไม่ให้ผมเคยตัว แต่ไอ้เนมยิ่งเกาะเข้าไปใหญ่..จนไปๆมาๆจะปล้ำพี่แกคาห้องขังอยู่แล้วเนี่ย..
“..แหม...แต่ถ้าเก่งก็ได้ใช่มั้ย..ใช่มั้ยพี่..ใช่มั้ยๆๆๆๆ..ช่วยผมน่ะ น่ะๆๆๆๆๆๆ น้า~~~~.” ผมยังพัวพันพี่แกยิ่งกว่าปลาหมึก เพื่อสิ่งที่ต้องการนักหนาแล้ว วันนี้เป็นไงเป็นกัน หน้าด้านแค่ไหนก็ไม่สน ผมประกบมือสองข้างเข้าหากันเนียนๆซบอกพี่กันย์แล้วสบตา ทำตาแป๋วแล้วก็สาธุๆใส่แกอยู่นั้น..
“..เอ่อ....เฮ้อ....” ท่าทางระอาปนลำบากใจนั่นทำผมขำ..แต่ก็ยังอ้อนเอาแบบเนียนๆต่อไป แบบว่าถ้าพี่ไม่ตกลง งานนี้ได้โดนไอ้เนมปล้ำชัวร์ๆ...
“..นี่พวกมึง...จะเอากันตรงนี้จริงๆเหรอว่ะ...” เสียงทักลอยๆนั่นทำเอาผมสะดุ้ง หันไปมองที่มาของเสียงทันควัน พบว่าไทยมุงจำนวนมากพอดูกำลังมองมาเหมือนดูหนังสด..เล่นเอาหน้าม้านไป..แต่ที่น่าอายกว่า คือเมื่อสบตาคนที่นั่งยองๆเกาะลูกกรงมองหน้าผมกับพี่กันย์แบบไร้ความรู้สึก....พี่วิทย์ !!...
ผมกับพี่กันย์ผละออกมาจากกันทันทีราวกับโดนไฟช๊อต ไม่กล้าสบตาชาวบ้านเขาเลยว่าจะทำสีหน้าใส่ยังไง ไอ้ผมก็จำตัวเองได้ดีเลยว่าไปหน้าด้านเนียนซบเนียนกอดพี่เขาไปเท่าไหร่ แม้จะไม่คิดอะไร แค่มันก็ส่อวุ้ย..
“..ง่า...คือ..แบบว่า.....”ผมเกาหัวแกรกๆ ขยับปากอธิบาย อย่าเข้าใจเจตนารมณ์ผมผิดเซ่ !!..
“..แค่เล่นกันเฉยๆเอง..ไม่มีอะไรซักหน่อย..” พี่กันย์แกหัวเราะเบาๆพลางหันไปมองหน้าพี่วิทย์ที่มองมา แล้วชะโงกไปสบตาใกล้ๆ..
“..ไม่เข้าใจอะไรผิดน่ะ”...ว่ามั้ยว่ารูปประโยคนี้มันแปลกๆ...
“..ห๊ะ...” งานนี้พี่วิทย์ผงะเมื่อถูกจ้องหน้าใกล้ๆ “..เข้าใจผิดถูกบ้าบออะไร กูจะเข้าใจยังไงก็เรื่องของกูสิ !! “ว่าแล้วก็ทำหน้าบึ้งส่ายหัวพรืด..ทำท่าจะลุกพรวดไป
“..อ้าว..ก็เผื่อจะเอาไปลือกันผิดๆไง..แล้วคนอื่นจะได้ไม่ซวย..” ว่าแล้วก็ลุกพรวดเดินตามตูดพี่วิทย์ที่เดินหนี “..แล้วขาหายรึยัง ขอดูหน่อยซิ “
“จะมาดูขากูทำไม ไอ้ควาย !!! โรคจิตเหรอมึง ไปขอดูกับไอ้เมฆของมึงโน่น “ ฝ่ายนั้นยืนหน้าบึ้งหันกลับมาเถียงเสียงดังลั่น นี่ถ้าเท้าสะเอวเสริมด้วยผมว่าคงเหมือนสามีภรรยาแถวบ้านตีกัน ดูแล้วขำชะมัดยาด..
“..เมฆเขาไม่ได้ขาเจ็บซักหน่อย..ขอดูหน่อยซิ เดี๋ยวเกิดขาเน่าเป็นบาดทะยักขึ้นมาจะทำยังไง..”
“..ก็หมายความว่ามึงเป็นหมอเก๊ไงว้อยยยย..”...ก็ทะเลาะกันเข้าไปเถิด..
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูโลหะเอี๊ยดอ๊าดดังเข้าหู ทำให้ผมละสายตาจากภาพคู่สามีภรรยาทะเลาะกันได้ แต่พอเงยหน้าขึ้นไปมองเท่านั้น อารมณ์ที่เริ่มจะดีก็ชะงักงัน..ใบหน้าที่เพิ่งคลี่รอยยิ้มเต็มที่ได้เป็นครั้งแรกก็หุบฉับ..ไอ้เนมเถิบไปนั่งซุกริมซอกเดิมของตัวเองทันที..แล้วคว้าผ้าห่มน้องเน่าของตัวเองมานั่งกอดจมปุ๊ก..
“..ชิ....ไหนบอกไม่ชอบที่โดนเอา..... “ เสียงล้อเข้าหูพร้อมกับหัวเราะเยาะ..ทำเอาผมหน้าบึ้ง..ร้องหึในลำคอ..แล้วเหลือบตาขึ้นมามองคนพูด..
“..ก็ยังดีกว่าคนเอาเป็นพี่ล่ะว่ะ..” ผมพัฒนาขึ้นใช่มั้ย ในเรื่องปากหมาเอ๊ย..พูดแล้วแสดงออก..
“..สัดนี่..ลามปามน่ะมึง...” คนพูดง้างมือใส่กบาลผมผลั่วนึงเรียบร้อย ก่อนจะนั่งยองๆลงข้างๆผมที่งอก่องอขิงอยู่..
“..เหี้ยพี่โตเรียกว่ะ...จงคลานไปหาซะโดยดี..” แนะ..มีเล่นคำ...ผมเหลือบตามองพี่โตที่นั่งๆนอนๆให้ลูกน้องบีบแข้งบีบหาให้อยู่แล้วหน้านิ่ว..จะเรียกไปทำหยัง?..
“...ไปทำไร...” ผมออกปากถามทันที ยังรีๆรอๆ..จนคนมองหมั่นไส้ ตบหัวผมอีกป้าบ..
“..ไปซะเถอะน่า...เหี้ยพี่โตคงเรียกไปนวดส้นตีนมั้ง..เห็นอารมณ์ดีแล้วนี่วันนี้..”แล้วที่บอกว่านวดส้นตีน คงไม่ได้หมายถึงเอามันมาคลึงหน้าผมเป็นการคลายเครียดใช่มั้ย?.. ผมเดินเข้าไปใกล้อย่างหมดทางเลือด..เห็นหน้าแล้วเริ่มแหยะ...อยากจะแหวะใส่หน้า..พอดีว่าแพ้ท้อง..เหอะ
“...........” ลงไปนั่งปลายตีนอย่างสมยอม พับเพียบเลยด้วยแต่เงียบไม่เปิดปาก..จะหยิ่ง..มีไรมั้ย..
“..ได้ข่าวว่ากวดตีนนักเหรอมึง..ช่วงนี้...” เหลือบตามามอง ไหล่พิงลูกกรงหนา แขนซ้ายมีพี่แม้กนวด..ขาก็มีพี่แทนบีบคลายกล้ามเนื้อ กอดอกแล้วมองมาที่ผม ออกปากถามแบบเหยียดๆ มองแล้วมันน่าหมั่นไส้จริงๆ สบายนักใช่ไหม?..สบายใช่ไหม?..
“.........” ไอ้เนมก็แค่มองหน้า ไม่พุดไม่จา เหลือบมองไอ้พี่แม้กที่ทำหน้าเยาะใส่..ชิ..ทำเป็นเด็กช่างฟ้อง..เป็นหมารึไง ถึงชอบคาบข่าวไปบอกคนโน้นคนนี้..
..เออ..ลืมไปว่าหมาน่ะ..กู...
“..หมาน่ะ..มันไม่กัดพวกเดียวกันหรอกน่ะ...” เสียงเรียบๆนั้นมาพร้อมกับปลายตีนที่เสือกพากตัก แทบจะจิ้มพุงกะทิแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว..ไอ้พี่เวรรรรรร..ไอ้เฮียเหี้ยๆเอ๊ย..
“..นวดตีนกูไป...”ว่าแล้วก็กระดิกปลายตีนยิกๆ..น่าหมั่นไส้..
“..............” แต่ไอ้เนมก็ยังต้องทำอยู่ดี..ความปลอดโปร่งโล่งใจที่ได้รับจากคำพูดของพี่กันย์เพียงเล็กน้อยเหมือนจะปลิวไปกับสายลมเมื่อได้ฟังคำสั่งและการกระทำสุดชั่ว..เออ..หมา...หมาสิน่ะ...ว่าคนอื่นว่าเป็นหมาใช่ไหม?..สะใจดีใช่ไหม..
“..ไอ้สัด !!..นวดดีๆสิว่ะ...” เสียงร้องว้ากทำเอาผมสะดุ้ง ก่อนจะพบว่าตัวเองหนักมือกับการบีบฝ่าตีนสากๆมากเกินไป..เท้าทั้งใหญ่ทั้งแข็ง..ใครจะอยากเอามือนวดกันเล่า..
“..เห็นว่าตีนหนา เลยต้องเพิ่มแรง..” ผมบอกเรียบๆ ไม่รู้ฝ่าตรีนนี่จะหนาเท่ากะโหลกรึเปล่า..
“..หึ...ปากดีนักน่ะ..” เหี้ยพี่โตว่าพลางขยับแขนบอกปัดไอ้พวกที่นวดๆอยู่ให้สลายตัว ผมนึกว่าจะรอดแล้ว..แต่ที่ไหนได้..
“..บีบต่อสิ..อย่าชักช้า...” หยึย..คราวนี้มันเล่นพากมาทั้งสองตีน..ตีนเหม็นๆสองข้าง แหวะ...อยากอ้วกว้อยยยยย... ขยะแขยงจริงๆ..
“..ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยมึง..ชอบถูกเนื้อถูกตัวผู้ชายนักไม่ใช่รึไง..นี่กูก็ให้โอกาสมึงแล้วน่ะ..ให้จับปลายตีน กูแล้วนี่...”
“...........” อยากจะบอกนัก..ว่าแม้แต่ปลายผมกูก็ไม่อยากจะแตะ..
“..ต่อหน้ากูทำไมเงียบ..ทีต่อหน้าไอ้กันย์ล่ะระริกระรี้..อยากได้มันเป็นผัวมากนัก...ให้กูสงเคราะห์มั้ยล่ะ..”
“..ถ้าอยากได้ก็มีปัญญาหาเอง..ไม่รบกวนคนอื่นหรอก..” ผมหน้าบึ้ง พยายามข่มความโมโห..กับถ้อยคำเสียดสีและดูถูกนั้น..
“..หึ....มึงไปขนของมานอนที่เดิม..ไม่ต้องคิดหรอกว่ากูทำทำไม..จะเฝ้าหมา..โดยเฉพาะหมาติดสัดอย่างมึง...มันต้องล่ามโซ่ไว้ไม่ไกลตัว..” คำพูดนั้นทำให้ผมหน้าชา..แก้มร้อนวูบด้วยความอับอายปนโมโห..เพราะเสียงนั่นดังชัดเจนจนทุกคนในห้องได้ยินกันหมด..ผมกัดฟันกรอด..เมื่อแว่วเสียงหัวเราะและเฮฮาคุ้นหู...ที่ทำให้อกเจ็บแปลบ..
หมับ !!!..
“...ก็ดี...แต่ถึงจะติดสัด...หมาอย่างผมมันก็เลือก !!!”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
บรรยากาศเริ่มคลายลง ซอฟท์ลงนิดหน่อย (แน่ใจว่าซอฟแล้ว)
ประโยคสุดท้ายโดนจายยยยยย...หมั่นไส้เฮียเหี้ยๆจริงๆ..แดกปลาเป็นอาหารชิมิวันนี้..ถึงได้หวงก้าง ฮ่าๆๆๆ..
เห็นคนอื่นเขาหนิดหนมกันแล้วหมั่นไส้อ่ะจิ..หวงงงงง สิน่ะลุง..
ตอนนี้อ่านแล้วอาจะเกิดการสับสน มึนงง ก่งก๊งในบางเรื่องและบางอารมณ์..เพราะ..ในจะมีต่อในวาระต่อไป เอาออกมากไม่ได้ ..
ปอลอ..ได้ยินเสียงใครโหยหวนเรียกพี่กันย์ๆ..แว่วๆหว่า..คงฟังผิดอ่ะเนอะ..
และ...ท่านใดที่ทำใจไม่ได้..กรุณากลับไปอ่านชื่อเรื่องอะเกน..ก็มันแบดกายนี่เคอะ..มิใช่กู๊ดบอยเน้..คึคึคึ
-
เมื่อไหร่เหี้ยพี่โตถึงจะเห็นใจน้องเนมบ้างเนี่ย
-
หึๆ
พี่โต หวงอ่ะดิ ทำเป็นพูด :m16:
-
สู้เค้าเนม เอ๋ย.....
ค่อยๆคิด ค่อๆยทำ ค่อยๆออกแรงกัด เอาให้จมเขี้ยวแล้วก็กระชาก o18
มา edit หลังอ่านอีกรอบ
เนมในตอนนี้ เหมือนคนที่กำลังกำหินในมือ จนแน่น...
ตัวเองคั่งแค้น.... ใครรับรู้บ้าง
ตัวเองเจ็บ...... ใครเจ็บด้วย
อ่านแล้ว น่าสงสาร คนที่ยึดติดกับความเกลียดชัง มักจะทำอะไร แล้วเสียใจภายหลังเสมอ...
“..หมาน่ะ..มันไม่กัดพวกเดียวกันหรอกน่ะ...” ใครบอกว่ะ... กุเห็นในซอยกัดกันทุกคืน... 555
-
สองตอนรวดเลย.....ขอบคุณค่ะ
คนเรานี่..นอกจากดูแต่หน้าไม่ได้ ดูแต่การกระทำไม่ได้..บางครั้งก็ต้องดูให้ออกถึงสันดาน ด้วยสิน่ะ
ชอบประโยคนี้จัง.....ตรงใจ
เนมแน่ดีอ่ะ....ยอมถอยแต่ไม่ยอมแพ้....อยากให้อิพี่โตหลงรักจริงๆ...คงสะใจพิลึก
คุณหมอกับวิทย์ น่ารักดีอ่ะ...เถียงกันแต่ก็มีแคร์กัน...ฮาดี...
-
แหมๆ หวงก้างอะดิ o18
-
มาเม้นให้ไรท์เตอร์ก่อนนะครับ
อิอิ
มาต่อให้2ตอน ว๊าวๆ
แล้วเด๋วมาอ่านทีหลังนะครับ
:-[
-
“...ก็ดี...แต่ถึงจะติดสัด...หมาอย่างผมมันก็เลือก !!!”
ประโยคนี้ โดนจายยยยยยย
เหี่ยพี่โตมันเป็น...ป่ะเนี่ย ถึงได้หวงก้าง กร๊ากกกกกกกกก
สงสัยอยากให้น้องเนมตัวหอมๆนิ่มๆมานอนข้างๆอ่ะดิ
แกล้งละเมอแตะก้านคอมันเลยลูก เอ๊ะๆ ไม่ดีๆ แกล้งละเมอเหยียบไข่มันดีกว่า สะใจกว่าเยอะ
แต่พูดจริงๆนะ ยังงมหาทางที่สองคนนี่มารักกันไม่เจอเลยอ่ะ :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
มาต่อแล้ว อิอิ
-
เป็น boy's love story ที่ไม่เหมือนใครดีค่ะ
คือไม่มีบรรยากาศหวานแหวว นอกจากบทบรรยายการต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีที่มีอยู่น้อยนิด อ่านแล้วคิดถึงหนังเรื่อง shawshank's redemption เลย
สู้ๆค่ะ คนเขียน ขอให้มาลงสม่ำเสมอนะคะ จะติดตามต่อไป :L2:
-
ชิส!!!~ ไอ่จ๋าฝูงหวงก้าง.... :z6: :z6: จัดไปเน้นๆ ณ ยอดหน้าไอ่เหี้ยพี่โต กร๊ากก
เหนเด็กในสังกัดยิ้มระรื่นหน่อยก็นะ ลากมากัดจิกใกล้ๆฝ่าตรีน...แหม ไอ่สัน...ดาน ไอ่ขี้หวง :a14: :a14: :a14:
เฮ้อ ส่วนเจ้าน้องเนม ในขณะที่ตัวเองอยากจะต่อสู้โดยไม่เลือกวิธี แต่ในสายตาคนอื่นไม่่ว่าจะพี่ทิน หรือ พี่กันย์ การกระทำแบบแรงมาแรงตอบนั่น คือวิธีการเด็กๆที่ถ้าอยู่รอดในคุกนี้
แต่ก็คงช้ำในตาย....ก่อนไม่ถึงเดือนแหงๆ ไอ่ปากก็พูดไปไม่ผ่านสมองกรอง เหมือนเป็นเดะยุง่ายๆ...ไม่ปล่อยให้คำพูดของไอ่พวกบรรดาลุงๆนั่นผ่านเลยไปเลยแต่กลับเก็บเอามาคิดแล้วก็สวนตอกกลับไป...ผลที่ได้คือ..อุ้งตรีนของอิตาลุงแก่ๆพวกนั้น :เฮ้อ: ลูก
การมีชีวิตแบบสงบๆในคุกอ่ะหายากโดยแท้ แต่สิ่งที่ต้องเรียนรู้คือไม่พาตัวเองไปเจอตรีนอีกนั่นแหละ..............
พี่กันย์นี่พระเอกของตอนเลยนะนั่น เรียกรอยยิ้มและท่าทางขี้อ้อนของเจ้าเด็กน้อยแสนดื้อได้เป็นอย่างดี...เจอท่าไถหัวเข้าไป 5555
เอิ่ม...แต่พี่เคอะ...พี่วิทย์นี่ว่าที่ภรรเมียคนที่เท่าไหร่เคอะพี่กันย์ มีการออกตัวด้วยว่า ....“..ไม่เข้าใจอะไรผิดน่ะ”.
>>เวิร์ดดิ้งง้อเมียชัดๆ แหม...ออกแนวไม่อยากมีปัญหาในครัวเรือนเลยนะคะพี่.......กันไว้ดีกว่าแก้ชิมิ....
“..คนที่ไม่ทำ..ไม่พูด..ไม่แสดงออก...ไม่ได้หมายความว่าไม่คิดหรอกน่ะ..”
“..หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะบ้าง ความคิดแค้นไม่จริงจัง กับการกระทำเหมือนเด็กๆ..มันใช้ไม่ได้ในนี้หรอก..”
>>ปี้กันย์สอนน้อง :man1: :man1:
“..มันก็ขึ้นอยู่กับว่า..จะเกลียดจนอยากฆ่าให้ตาย...เหมือน....”
"..หรือว่าแค่อยาก ..แก้เผ็ด...อยากทำให้เขาเห็นว่าตัวเองมีความสามารถ มีความสำคัญ....อยู่บ้าง.....ก็....”
>>การกระทำแบบเด็กๆที่ใครๆก็คงมองออกสินะ ยิ่งไอ่ตัววายร้ายนี่รู้จุดอ่อนด้วยแล้ว
ก้คงไม่ยากที่จะหาอะไรมาขู่ไม่ให้เนมกำเริบอ่ะนะ
“..แต่อย่าคิด..ว่าเราเจ็บปวดแค่คนเดียว เราต้องเผชิญอะไรที่หนักหนาคนเดียว
ทุกคนในนี้ มีเหตุผลมีที่มามีการกระทำต่างกัน
อย่าคิดว่าเราจะทุกข์อยู่คนเดียว..มีคนที่ทุกข์และเจ็บกว่าเราอีกมาก..เวลา จะคิดจะทำอะไรก็อยากให้ช่วยเข้าใจ..หรือพยายามเข้าใจ..คนอื่นบ้าง สักนิด...”
>>เป็นความรู้สึกที่เข้าใจได้นะแต่ปฏิบัติยากโดยแท้ เจ้าเนมยังต้องเรยนรู้อะไรอีกแยะ
ยิ่งชีวิตจริงการกระทำที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง..พี่กันย์คงไม่อยากให้หมกมุ่นไปโดย
ไม่ได้หันมามองสิ่งรอบตัวเลยอ่ะนะ ถึงเวลาที่ต้องเรียนรู้และอดทนอย่างจริงๆจังๆแล้วล่ะ
เจ้าเนม...
o13 o13 เลิศเลอเป็นที่สุด...เบื้องหลังไอพี่โต..อยากรู้เหมือนกันว่ามันรู้สึกยัง
หรือก็แค่ดัดสันดานเด็กคนนึงไม่ให้เหิมเกริมเฉยๆ
+1 จัดให้คะ
-
เข้าใจนะว่า เนมคงกำลังสับสนจริงๆ พอเจอเรื่องกดดันมากๆ เข้า มันก็ต้องหาทางรอดให้ตัวเอง
ขึ้นอยู่กับว่าจะด้วยวิธีไหน แต่ถ้าจะคิดแก้แค้นลูกเดียวก็ไม่ไหวนะ มันอาจทำให้
เรื่องยิ่งบานปลายเข้าไปใหญ่ แล้วยิ่งคนรอบข้างเหมือนจะดูออกว่าที่เนมเริ่มต่อต้าน
เริ่มเปลี่ยนนิสัย เริ่มกวนโมโหเนี่ย เพราะต้องการจะแก้แค้น เค้าจับทางถูกแล้วนะน้อง
เพราะฉะนั้น เนมต้องใช้ความสงบ สยบ ความเคลื่อนไหว (55555+ หนังจีนมาเอง)
เอาใจช่วยอยู่นะจ๊ะ
:pig4: ไร้ท์เตอร์นะคะ o13
-
:m31: :m31: :m31:
ไม่มีไรทำ แค่อ่านแล้วอยาก :m31:
-
ยาวสมใจ
แล้วมาต่อ ไวไวนะงับ
-
+ ให้ความไม่กลัวตายของไอ้เนมลูกหมาน้อยจ้า ^^
-
อิพี่โต จัดไป :z6:
บังอาจเอาตีนเน่าๆ มาให้เนมดม
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อ2ตอน ขอบคุณก้าบบบบบบบบ :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านมาถึงตอนนี้จิงๆเราเริ่มสนใจอดีตของพี่กันย์มากกว่าพี่โตแล้วล่ะ
เราชอบคนโรคจิต น้ำนิ่งไหลลึกแบบพี่กันย์ที่สุด
อยากรู้จังว่าตอนนี้พี่กันย์คิดจะแก้แค้นใครให้กระอักเลือด
แต่แบบว่าเห็นสายตาคนอื่นทีมองมาตอนที่กันย์ชี้ให้น้องเนมดูนั่นแหล่ะ
ถึงได้รู้ว่าพี่กันย์เขาเองก็มีศัตรูเยอะเหมือนกันแฮะ
น้องเนมสู้ๆๆๆๆ :fire: อย่าให้เหี้ยพี่โตมันข่มได้
หลอกให้มันรักแล้ว ทิ้งไปเลย หึ
ถ้าวันไหนพี่โตมาชอบน้องเนม นะ เค้าจะหัวเราะให้ฟันร่วง
แต่หลังจบตอนนี้แล้ว อยู่ดีๆก็ให้กลับมานอนทีเดิน พี่โตมันคิดอะไรอยู่ :impress2:
-
+1 ที่มาต่อให้....น้องเนมสู้ๆ
-
:laugh: หึหึหึ มีหวงนะจ๊ะ เหี้ยพี่โต o18
-
OH!! Bad Guy เจงๆ
อยากอ่านอีกเยอะๆนะค้าบบบ
ขอบคุณที่มาต่อให้คับป๋ม :L2:
-
จบคำ "หมาอย่างผมก็เลือก" ปุ๊ป บาทา พี่โตก็ปั๊กเข้าให้แน่นอน :z6:
สงบปากสงบคำหน่อยดีกว่าไม๊ เนมมมมม เห็นกินยำเท้าแต่ละทีละสงสารเจง ๆ
:เฮ้อ:
-
เนมสู้สู้ครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
รออ่านต่อนะครับ
-
มาต่อแล้ว ฮิ้วๆ >w<
นะ คนดีไม่มีที่อยู่ มันเลวถึงจะเร้าใจ ฮ่าาาาา
รักคนแต่งสุดสุดไปเลย :กอด1:
-
ตามทันแล้ว :ลันลา:
-
อ่านแล้วไม่มีอะไรจะพูด
นอกจาก นับถือคนแต่ง แต่งได้บีบหัวใจมาก
555+
รอตอนต่อไปนะคะ
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยาวววววววววววววสะใจกันไปข้าง ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ o22
ตอนที่เนมบอกว่าจะค่อยๆแก้แค้น o13 แต่
พอรู้ว่าพี่โตก็รู้แผนการนะ :เฮ้อ:
โตเก่งจริงๆ ไม่งั้นคงยืนหยัดเป็นตัวเป้งๆในคุกไม่ได้
-
ประโยคสุดท้ายซะจ๋ายยย :laugh:
แต่กว่าซะแก้แค้นได้ ไอแนมช้ำในตายก่อนไหม ปากอย่างนั้นนะ :serius2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
อย่า ยอม แพ้
น่ะ เนม
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
“...ก็ดี...แต่ถึงจะติดสัด...หมาอย่างผมมันก็เลือก !!!”
เนม แร๊งงงงงงงงงง
o13 o13
-
เลือกให้ดีนะน้องเนม
คิดให้ดี อะไรที่มันดีสำหรับเรานะ
เอาใจช่วยน้องเนม
:z6: พี่โตซักรอบ
-
เนมเอ๊ย ,, พี่โตแม่ม ไม่แน่นี่หว่า
หวงเค้า พอเค้ามีคนออดอ้อนล่ะออกเชียว !
อยากให้เนมทำแบบนั้นกับแกล่ะเซ่ ฝันไปก่อนเถอะตอนนี้ :m16:
พี่กันย์นี่สุดๆ เพราะตั้งแต่ออกมาตอนแรกเนี่ย
เรายังไม่รู้เลยนะว่ากันย์คิดอะไรยังไง
เค้าถึงว่า ,, คนที่ดูเฉยๆ นิ่งๆ แท้ที่จริงแล้วไม่รู้ใจจริงเค้าหรอก
กับคนที่โผงผางพูดจาห้วนๆ กลับเป้นคนที่ดูง่ายเสียกว่า :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:fire: :m31:
เกลียดพี่โตแล้วววว :m16:
ชิ
“...ก็ดี...แต่ถึงจะติดสัด...หมาอย่างผมมันก็เลือก !!!”
ประโยคนี้ สุดยอดครับท่าน
น้องเนมเจ๋งที่สุด
-
:z6: :z6: :z6:
ไอ้พี่โตหมาหวงก้างเอ้ย :beat:
-
โฮ่!!...
เหี้ยพี่โตหวงก้างคร้าบบบบ
แหม อิจฉาพี่กันย์อ่ะดี๊ อยากโดนกระแซะใช่ไหมล่ะ :angry2:
ฮึ ฮึ เดี๋ยวพี่ก็ได้โดน กระแซะทีถึงทรวงในเลยล่ะ หึ หึ
รอวันนั้นมาถึงวันที่น้องเนมรอก่อเห๊อะ เหี้ยพี่โตเสร็จแน่
น้องเนมเจ๋งมาก สู้ต่อไป แอบเชียร์พี่กันย์ว่ะ :o8: เขิ๊นเขิน
-
:fire: :fire: :fire:
โฮ่ ๆ สะใจเว่ย
ไรเตอร์มาต่อเร็วๆน้า
-
“...ก็ดี...แต่ถึงจะติดสัด...หมาอย่างผมมันก็เลือก !!!”
ไม่อยากจะบอกว่าถ้าในชีวิตจริงผมเป็นไอ้เหี้ยพี่โต แล้วน้องเนมมาพูดจาแบบนี้เนี่ย
รับรองคืนนี้น้องเนมมีผัวรอบวงแน่!
มันท้าทายกันไปหน่อยนะ
(ทั้งๆที่เอาใจช่วยน้องเนมมาตลอดนะเนี่ยย)
-
คราวนี้มาต่อให้สองตอนเลย.....ชอบบบบบ......ขอบคุณนะค้า...^^
พี่โตเกิดหวงอะไรขึ้นมาเนี่ย...55+...แค่ไปอ้อนคนอื่นนิดเดียวเอง....หวงก็บอกมาดีๆ..ไม่เห็นต้องว่ากันเลย...>__<
(ไหนบอกว่ากำลังอารมณ์ดี....นี่ดีแล้วอ๋อเนี่ยย...)
หนูเนม....เค้าให้มาอยู่ใกล้ๆแล้วก็ช่วยซอฟลงหน่อยน้า...กลัวหนูเนมวื่งหนีไม่ทันอะ...T^T
-
ประโยคสุดท้ายโดนจายเฮียเหี้ยๆๆน่าดู
สงสัยตอนหน้าไอ้เนมเสียตัว
:laugh:
-
น้องเนม เดี๋ยวก็ได้โดนรับประทานตีนอีกหรอกึ่ะ ห่วงนะ :กอด1:
รักเนม เกลียดโต ซะงั้น
เปลี่ยนพระเอกทันไหมคะเรื่องนี้?
-
ทิ้งคำพูดแบบนี้ไว้ ตอนหน้ามีตื้บรึป่าวหว่า
-
รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างแรง !!!! :z13:
-
o18 นู๋เนมสะใจมาก
มาต่อด่วนค้างอ่ะ
เริ่มจะเคลียนแล้ว :z3:
:serius2:
-
อยากอ่านๆๆๆๆ
โอ๊ย!!!!!!! อยากอ่านมากๆเลยอ่ะ :z3:
-
พี่กันย์สงสัยต้องให้ความร่วมมือน้องเนมหน่อยละ
ถึงยังไงน้องก็ยังเด็กความคิดอาจจะยังไม่เข้าท่า
หาคนมาช่วยฝึกวิชาที ทำยังไงถึงจะแก้แค้นไอ้คนเฮงซวยนั่นได้
แหม่ พูดไปพูดมา เริ่มแค้นมากกว่าน้่องเนมละ :m31: :fire: :angry2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
เข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก
เขียนได้เก่งมากๆ
เนมไปพูดแบบนี้โดนไอพี่โตกระทืบแน่รุยอ่ะ
-
เย่ๆๆๆ
โคตรดีจัยคับที่ไรเตอร์มาต่อแบบยาววววววววๆให้อ่าน
เฮียเหี้ยมันจะทำไรเนมกลับอ่ะ
เนมก็สู้ต่อไป
แล้วมาต่อไวๆนะคร้าบบบบบบบบบ
:pig4:
-
แปลกแหะ อ่านไปมาเริ่มรำคาญเนม อยากให้โดนแรงๆซักทีเหมือนกัน กลายเป็นพวกหาเรื่องใส่ตัวไป
-
ไอ้โต........เมิง :beat: :z6: :beat: :z6:
-
โว้ววววววววววววววววววววว :m11:
อ่านทันซะที
อิอิหลังจากแอบอ่านมาได้3วัน :m23:
ไปนั่งรอ นอนรอดีก่า :a3: :a11: :a12:
-
:fire:เนมสู้โว้ยยยย
เอาคืนนนนน
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
แรงได้อีกกกก
มาต่อเร็วๆนะคะ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
แอบมาเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนตอนล่าสุดเลย
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก
ชอบเรื่องแนวนี้ค่ะ ตบจูบ เตะจูบ ฮ่าๆ :z6:
เอาใจช่วยให้เนมแก้แค้นได้สำเร็จค่ะ
พี่โตมันน่านัก :angry2: ทำไรไม่คิดถึงใจคนอื่นเลย
-
ไอคุณ พี่โต จะร้ายกับเนมไปถึงไหนนนนนนนนนน!! :m15:
โลกแห่งความเป็นจริงมันร้ายกว่าที่เราคิด แต่การที่เนม จะฮึดสู้ มันไม่ผิดนี่ค้าบ..
พี่โตก็นะ ...ทำแต่ล่ะอย่าง ช่วงนี้ มะปลื้มเลยอ่า.. :z3:
-
:ped149:เนมสู้ๆ
-
อ๋อย...........น้องเน๊มมมมมมมมมมมม
พอเถอะลูก....... :sad4: แค่นี้หนูก็ช้ำไปหมดแล้วน๊า.......
ขอบคุณคนเขียนมากมากค่ะ :กอด1: เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
เหอะๆ ไอ่พื่โต หมั้นไส้ว่ะทำเป็น หวงอ่าดิ
เนมทำดีกับพี่กันย์ แล้วหมั้นไส้ที่เนมเกลียดตัวเอง
กลัวคนอื่นหาว่าแพ้พี่กันย์รึงาย ช่ายมั้ยยย
เหอะๆเนมสู้ๆต่อไป ทาเคชิ 555+
+1 จร้า
-
มันอาจจะจริงอย่างพี่กันแกว่า ถ้าจะทำต้องเอาให้ตายไม่ใช่แค่ให้เจ็บ... เพราะงูมันต้องบี้หัวเราถึงจะปลอดภัยจริงมะ?...
แต่แว่... ทำไม๊~ คนใจดีมันโหดได้จริงจัง...
แต่....
กรี๊ดคู่กันวิทสดใจ อะฮิ้ว~~~
ชอบตอนเฮียๆกหยอดกันจริงจัง! :-[
-
อ๊ะๆๆ!!
พี่โตหึงนี่หว่า.... :laugh:
หึงแล้วทำเนียนซะด้วย.... :m20:
-
“...ก็ดี...แต่ถึงจะติดสัด...หมาอย่างผมมันก็เลือก !!!”
โหยยยย มันจี๊ด โดนเลยประโยคนี้ o13
-
สุดยอดเลยเนม
เอาให้ไอ้พี่โตสำนึกเลย
สู้ๆๆ
-
อ๊า
ตามอ่าน 2 ชม.22 ตอน
ทันแร้วๆๆๆๆๆ :mc4:
ขอสมัครเป็นเอฟซีพี่โตเลยได้ป๊ะ เจ้คนเขียน
ชอบๆน้องเนมก็ชอบนะแหม่ :-[
รอวันน้องเนมโดน o18
-
ราตรีสวัสดิ์ครับ :man1:
-
คนแต่งขา เร็วๆ เข้า คนมารออ่านกันเยอะแล้ววววววววววววววววว
(http://gotoknow.org/file/chaowmobile/%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%88.jpg)
^
^
^
ii
ภาพคนมารออ่าน
-
:z13: :z13:
ดีนะที่มนรูปไม่มีหนูดาว o22
:call: แต่ก็รออ่านนะเจ้าคะ
-
:L2: :L2: :mc4: :call:
-
มารอ,,,,
:z13:
-
:z2: :z2:รอด้วยคนน่ะ
-
มาแจ้งข่าวเคอะ
คือเผอิญว่าตอนนี้ไรท์เตอร์ แอดมิดเข้าโรงบาลไปแล้วอย่างด่วน ด้วยอาการไมเกรนบวกไข้สูงลิ่ว เลยได้ ไปนอนจ้องหมอที่โรงพยาบาลแล้วตั้งแต่เช้าวันอังคาร
ไรท์เตอร์เลยฝากมาบอกว่า จะมาอัพวันพฤหัสค่ะ เพราะจะได้ออกวันนั้นพอดี
มาแจ้งให้ทราบน่ะค่ะ :bye2:
-
^
^
^
^
หายเร็วๆนะค่ะ พักผ่อนเยอะๆค่ะ
:3123: :3123:
-
คนแต่งขา เร็วๆ เข้า คนมารออ่านกันเยอะแล้ววววววววววววววววว
(http://gotoknow.org/file/chaowmobile/%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%88.jpg)
^
^
^
ii
ภาพคนมารออ่าน
กลายเป็นป้าไปแล้วเรา!! o22 o22
-
หอบดอกไม้มาเยี่ยมไข้ค่า หายป่วยเร็วๆ นะคะ :L2: :L2: :L2:
-
กะว่าจะมาทวง
บอกว่าไรท์เตอร์ป่วย o22
ไม่น่าเชื่อว่าพี่แกจะป่วยเป็น 555+
ล้อเล่นค๊า ขอให้หายเร็วๆนะค๊า คิดถึงพี่โต :z2:
คิดถึงคนเขียนด้วย :3123:
-
ขอให้หายป่วยเร็วๆ นะค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
หายไวๆนะคร๊าบ~ :n1:
-
:L2:ขอให้หายไวๆน้า
-
ราตรีสวัสดิ์ :man1:
-
อ่านแล้วอิน :m31:
อินไปอินมากับอารมณ์ของตัวละคร
ช่วงนี้เนมดราม่ามากเกินไปไหมเนี่ย?
-
น้องเนม วิธีที่เราเลือกใช้แบบนี้
มันเปลืองตัวนะคะ ไม่เอา ๆ ยิ่งเรากระแทกไปแรงเท่าไหร่ เราก็จะเจ็บตัวเท่านั้น
จะว่าไม่ได้ผลเลยเหรอ ก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว เราว่าได้ผลนะ แต่มันเปลืองตัวเจ็บตัวเปล่า ๆ
เชื่อว่าลึก ๆ อิพี่โตก็ห่วงเรื่องนี้เหมือนกัน ห่วงร่างกายเนมที่ต้องกลายเป็นกระสอบทรายให้คนอื่น
แต่ความที่อยากจะดัดนิสัยเนมด้วย อยากให้เนมยอมสิโรราบ ไม่แข็งข้อ มันเลยยังปล่อย
___อย่างที่พี่กัณบอก การที่เรายอม ไม่พูดไม่แสดงออก แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่คิด จะฝังเขี้ยวเราต้องทำเงียบ ๆให้เหยื่อตายใจ o18
พี่กัณที่ก็คงเป็นซาตานในคราบเทพบุตรสินะ .....
ปล หายป่วยเร็ว ๆ เน้อ :L2: :กอด1:
-
Imprison 23: หมาบ้า..กรุณาฉีดวัคซีน..
ปึง !!!!..
เสียงเหวี่ยงประตูเปิดหวือกระทบกรงเหล็กเสียงดังสนั่น ทำให้หลายคนสะดุ้งเฮือก แต่คงไม่มีใครสะดุ้งได้เท่าผม ที่พอเถียงคำไม่ตกฟากปุ๊บ ตีนที่เคยอยู่บนตักก็ปลิวหวือมาใส่ท้อง จุกกันไม่ทันตั้งตัวก็เจอดึงพร้อมกับแขนที่โดนลากติดมือไอ้พี่โตปลิวหวืออกจากห้องขังไปแล้ว !!..
“..ประตูปิดตอนสองทุ่มครึ่ง ห้ามมาช้า !!! “ เสียงผู้คุมตะโกนไล่หลังทำให้ผมแทบน้ำตาไหล โถ่ แทนที่จะห้าม ..ดันสมรู้ร่วมคิดให้ผมโดนลากมาเสียนี่..
วิ่งออกมาจากห้องขังผ่านอาคารโรงเรือนต่างๆทั้งๆที่ผมยังเจ็บแปลบตรงลำตัว การถูกลากมาโดยตั้งตัวไม่ทันทำเอาผมหอบแฮ่ก เจ็บปวดตรงหน้าท้อง แต่ก็ยังต้องก้าวไปตามแรงดึงอยู่ดี
“..โอ้ยยยยยย..” ผมครางดังลั่นเมื่อถูกเหวี่ยงตัวลงกระแทกผนังปูนจนจุกแอ๊ก..ไอ้เชี่ยพี่โตโว้ย..เห็นว่าแรงเยอะถึงเหมือนควายแล้วก็ลากเอาลากเอาน่ะ..
ไอ้เนมมองซ้ายมองขวาหลุกหลิก..จากที่โดนลากพามานั้นผมไม่รู้แล้วว่าเดินทะลุจากไหนไปไหนบ้าง เพราะไอ้พี่โตนี่ก้าวยาวชิบหาย แถมยังกึ่งเดินกึ่งวิ่งอีก..ไม่รู้จะลากผมมาทำไม..แต่ก็ได้แค่กลับมาโทษตัวเอง..ปากหาเรื่องจริงๆยอมนวดตีนเหม็นๆนั่นดีๆก็พอแล้วแท้ๆ..
..แต่จะสนทำไม..ปากดีไป มันก็มองว่าผมไม่ใช่คนเหมือนเดิม..
..จะพามาทำอะไรอีหล่ะ..ฆ่าเลยดีมั้ย ถ้ามันกวนใจดีนัก..
ผมเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจ สายตาของผมสอดส่องหาร่างของคนที่ลากตัวเองมาแอ้งแม้งอยู่..พบว่าไอ้คุณพี่โตกำลังยืนคุยอยู่กับนักโทษสองสามคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้า หนึ่งในนั้นหันมามองผมด้วยแววตาชวนขนแขนสแตนด์อัพ
..ผมกวาดสายตามองหาทางหนีทีไล่โดยไวเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มผิดปกติ พบว่าบริเวณนี่คือหลังอาคารโรงอาหารที่มีผ้าสีตุ่นๆตากอยู่อยู่ระโยงระยาง บรรยากาศโดยรอบชวนให้นึกถึงโรงแรมสยองขวัญชวนขนหัวลุก..ในคุกมีผีใช่มั้ย?..ได้ข่าวว่าผีดุด้วย...
หมับ..
อูย....บีบแขนจนแน่นแล้วลากให้ลุกยืนขึ้นโดยไม่บอกกล่าว..ผมหันไปมองสบตาผู้ชายที่ทำเหมือนผมเป็นตุ๊กตายัดนุ่นที่ไม่รู้สึกรู้สาอย่างไม่พอใจ..แม้จะรู้..ว่าไม่มีใครเคยสน..โดยเฉพาะกับคนๆนี้..
“..หืม... นี่เหรอว่ะ..ที่.... “ เสียงทักทำให้ผมชะงักจากการจองล้างจองผลาญไอ้พี่โตด้วยสายตา..
“..มีมาให้มึงลอง...ไอ้ปื้ด...”คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..สายตามองไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้ หน้าตาดูโรคจิตพอควร แม้ใบหน้าจะไม่ได้เรียกว่าขี้เหร่อะไรแต่รัศมีโรคจิตที่แผ่มานั้น..ทำเอาผมขนลุกเยือก
“..เอาจริงเหรอว่ะ..หน้าตาก็ออกจะดี..เหี้ยโต..” ผู้ชายคนนั้นบอกพลางก้มๆเงยๆมองมายังตัวผม..และเอมมือมาลูยแก้มเบาๆ...แม้จะเบา..แต่..มันน่าขยะแขยง..
ไอ้เนมหันไปมองหน้าไอ้พี่โตอย่างไม่เข้าใจ..และได้รับเพียงรอยยิ้มหวานที่ไม่เคยพบเจอ..แต่มันมีในสถานการณ์ที่ไม่ดีเอาเสียเลยทำเอาผมหนาววูบไปถึงสันหลัง
“..เออน่า..ของสมนาคุณพิเศษ...” ว่าพลางหัวเราะเบาๆ..ผมเม้มปากแน่น..เมื่อรู้สึกถึงลางสังหรณ์ซวยๆบางอย่าง..
“..แล้วอีกอย่าง..” พูดพลางหันมามองหน้าผม แสยะรอยยิ้มหวานชวนอ้วกนั้นมาให้อีกรอบ
“..กูเห็นว่ามันอยากจนตัวสั่น..กูเลยจัดให้..”
..ว่าแล้วก็เหวี่ยงร่างผมปะทะกับผนังโดยแรง.
“..ไอ้เนม...ในเมื่อมึงมันรนหาที่นัก..ก็เอาก้นมึงไปเซ่นรุ่นพี่หล่อๆมีประสบการณ์ที่กูหามาให้ก็แล้วกันน่ะ..”
“..แล้วก็จะได้ช่วยอวยให้กับลูกค้ากูด้วย “
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มนั้นทำเอาผมนิ่งอึ้ง.. พร้อมกับส่งแขนผมไปให้กับผู้ชายอีกคนที่ยิ้มรับ..มือที่กอดรวบเอวแล้วล็อกปิดปาก..ทำเอาผมตัวชาวาบ ยิ่งเมื่อสบกับแววตาที่รื่นรมย์ของผู้ชายคนนั้นที่พามาผมก็รู้เลยว่ามันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น..
...เอาผมไปเซ่นให้ไอ้พวกวิปริตในคุก?...
เหี้ยพี่โต ไอ้จัญไร !!!
“...เหี้ยนี่มันโง่จริงๆ...” เสียงกระซิบเบาๆริมใบหู..พร้อมกับใบหน้าที่มีหนวดเคราหรอมแหรมขยับมาใกล้..แต่ผมหลับตาปี๋ เบี่ยงหน้าหนี ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมกับเสียงหยอกล้อที่ส่งไปถึงคนที่พาผมมาที่นี่...
“..แล้วจะยืนดูทำไมว่ะ...เฝ้ายามให้กู..บริการดีจริงน่ะมึง..”
หัวใจผมเย็นเฉียบ..เมื่อรู้..ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง..
..สายตาผมเหลือบมองคนที่ยืนพิงกำแพง..มองมาด้วยสายตาชาเฉย ในมือคีบบุหรี่อัดเข้าปอดแล้วปล่อยออกมาจนควันโขมง..แล้วเหลือกตาขึ้นฟ้า..ไม่ได้มีท่าทีอนาธรร้อนใจใดๆเลย..
..เหมือนยืนดูละครฉากนึงที่ตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง..เท่านั้น...
ดวงตาผมลุกวาบ..เมื่อได้มองสบตาผู้ชายคนนี้..ความเคืองแค้นคุกรุ่นคลุ้มคลั่งอยู่ในอก..
“..เรียกว่าพี่ปื้ดสิจ๊ะ..ไอ้น้องเนม ~~ “ เสียงนั้นทำเอาขนลุกพรึ่บ..ไอ้เนมรีบเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากที่จะโฉบมาทันควัน..คงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง เพราะหลังจากที่ผมถูกผลักลงบนพื้น ก็ถูกไอ้ปื้ด ที่เหี้ยพี่โตเรียกคว้าตัวขึ้นมาด้วยอาการที่แทบจะเรียกว่าอุ้ม..แล้วลากๆถูๆมาที่ตรงนี้..ผ้าสีตุ่นที่ถูกตากทิ้งไว้โดนทึ้งมารองตัว โดยที่ผมไม่ได้รู้สึกขอบใจสักนิด..
“..ทำไมไม่เรียกว่ะ...อยากกินกำปั้นกูก่อนรึไง..” เสียงนั้นเข้าหู ทำให้ผมสะดุ้งจากอาการใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มองผ่านแสงจันทร์สีหม่นๆที่สาดลงมากระทบพื้น แสงสว่างเพียงน้อยนิดส่องให้เห็นใบหน้าที่ฉายแววโรคจิตอย่างเห็นได้ชัด..ดวงตาขุ่นมัวนั่นยิ่งทวีความบ้าคลั่งเมื่อเห็นผมไม่มีปฎิกริยา...
“.อึก !!...” ผมเค้นเสียงออกมาเมื่อโดนผลักลงพื้นซีเมนต์จนหัวกระแทกพื้น..พร้อมกับมือที่กดลงมาบนลำคอ..นี่มันฆาตกรจิตวิปริตฆ่าข่มขืนรึไง !!..
ดวงตาผมกวาดมองไปทั่ว พยายามหาทางหนีทีไล่..แต่ กลับไร้ทางออกโดยสิ้นเชิง..
“..ปล่อย....ปล่อย...... “ ร้องลั่น เมื่อไอ้มือที่เคยบีบคอนั่นเลื่อนไปกระชากผมให้ต้องแหงนหน้าขึ้น ไอ้เนมหลับตาปี๋เมื่อเห็นใบหน้าที่โฉบลงมาอีกรอบ..
ผลั่วะ!!!
ง้างตีนถีบไปแบบไม่เกรงใจสักนิด..แต่โล่งใจได้เพียงแว้บเดียวเมื่อถูดจับขาแล้วลากลงมาทันที ผมงอตัวพยายามลุกขึ้น แต่มือที่ตะบปตรงขาอ่อนแล้วกดไว้เจ็บแปลบจนต้องหน้าเบ้..เชี่ยเอ๊ย..
“..มึงจะดิ้นไปทำไมว่ะ...เหี้ยโต..ไอ้นี่มันจะดิ้นทำห่าอะไร !!..” เอามือมาอุดปากผมไว้แล้วตะโกนถามตัวต้นเรื่อง ผมหันไปมองอย่างอ้อนวอน..พยายามสบตาขอความช่วยเหลือ..แต่สิ่งที่ได้รับ..มีแต่รอยยิ้มเย้ยหยัน..
...ไร้ความอาทร..ไร้ความปราณี...
..และที่สำคัญที่สุด...มีแต่ความสะใจ..
“..หือ...ก็ได้อารมณ์ดีไม่ใช่รึไง..ได้ข่าวว่ามึงชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?..” ว่าแล้วหันไปหัวเราะร่า..ไม่ได้สนใจผมที่พยายามขอความช่วยเหลือแม้แต่น้อย..แต่ถึงจะเห็น..มันก็เท่านั้น..เพราะคนที่พาผมมาที่นี่..ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเขาไม่ใช่เหรอที่พาตัวผมมาตรงนี้..
..หรือว่านี่..จะเป็นงานที่ หมา ตัวนึงต้องทำ...
งาน...ที่เหมาะสมกับผมใช่ไหม?..
เพราะอ่อนแอ..เพราะโง่..และดักดาน..
“..เหี้ยนี่รู้ใจกูดีชิบ..งั้นมาเอากันต่อดีกว่าน่ะจ๊ะ...” เสียงไอ้ปื้ดทำให้สติที่ล่องลอยกลับมาอีกครั้ง น้ำตาที่คลอเมื่อกี้ถูกกระพริบไล่อย่างไม่ยอมแพ้..เอาสิ..คิดว่าหน้าอย่างนี้ไม่มีแรง..ถึงจะไม่มีแรงแต่ก็มีปัญญาทำให้งานนี้พังได้ก็แล้วกัน !!..
“..หือ...เชื่องกับกูแล้วเหรอ..อย่างนี้สิ..จะได้น่ารัก..” ไอ้ปื้ดว่าเมื่อผมเอื้อมมือไปคล้องคอมัน..ไอ้บ้าเอ๊ย..แก่รึสมองเสื่อมกันถึงคิดว่ากุจะยอม..
“..เชื่อง...บ้านมึงสิโว้ย !!!!!!!!!!!! “ ตะโกนกรอกหูแม่งให้ตื่นกันทั้งเรือนจำเลยเป็นไง โก่งคอเต็มที่ไม่สนใจว่าคอจะแตก ตะโกนใส่หูจนมันมึนแล้วอ้าปากกัดหูให้เต็มแรง..มึงตายยยยยยยย..
“...โอ้ยยยยยย เหี้ยโต..เด็กมึงทำไรกู..ปล่อย...ปล่อยหูกูโว้ยไอ้เหี้ยยยยยย..” เสียงโหวกเหวกหร้อมกับหมัดเข่าศอกที่ประเคนมามันไม่ได้เข้าถึงสมองของไอ้เนมหรอก เพราะตอนนี้ขากรรไกรล็อกใบหูนี้ไว้เป็นตัวประกันแล้ว..งับ..งับเข้าไปงับให้หูขาดไปเลยยยย
“...ไอ้เหี้ยนี่..ปล่อยสิว่ะ !!! “ เสียงตะโกนกรอกหูไม่ได้ทำให้ไอ้เนมสะดุ้งสะเทือนสักนิด..หมัดเข่าศอก..เอาสิ..เอาเข้าไป..จะกระทืบดกูให้ตายก็ไม่ยอมปล่อยโว้ย..ว่าแล้วก็ออกแรงงับอีกเฮือก..แง่ง....
“..โอ้ยๆๆๆๆๆ..ไอ้เหี้ยโต..เอาเด็กมึงออกไป..อูยยยยยย...”
“..กูแกะไม่ไม่ออกนี่ว่ะ...เหี้ยเนม..ปล่อยสิว่ะ !! “
“.........” ชาติหน้า.. กูไม่ปล่อยซะอย่าง จะทำไม..ว่าแต่อะไรคาวๆว่ะ..เลือดเหรอ..น่าแหวะจริงๆ..
“ โอ้ย..หูกูจะขาดแล้ว..หูกูจะขาดแล้วววววว..”
“..ไอ้เหี้ยยยยย ปล่อยยยยยย...”
“.............” ไม่ปล่อย ไม่ปล่อยยยยยย..ยังไงก็ไม่ปล่อยยยย.
.แต่ขณะที่สถานการณ์กำลังคับขันได้ที่ ไอ้เนมได้ลิ้มเลือดเค็มปะแล่มๆมาอย่างต่อเนื่อง..แต่ที่เอวกลับรู้สึกแปลกๆ..มัน...
“..ก้ากๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ปล่อยยแล้วๆๆๆๆๆ... “ ไอ้เนมร้องว้ากอย่างเสียจริตเมื่อถูกจัดการจุดอ่อนในที่สุด...ปากที่อ้างับไม่ยอมปล่อยเมื่อครู่ต้องผละออกทันควันเมื่อโดนจี้จุดตรงข้างเอว.. ลงไปนอนชักดิ้นชักงอลืมโลกทันที..
“..ไอ้เหี้ย !! มึง...” มองหน้าคนที่กัดฟันกรอดๆเหมือนจะฆ่าคนตรงหน้าอย่างไร้ความสำนึกผิด..ทำหน้ากวนตีนใส่อย่างรวดเร็ว..กล้าทำแบบนี้กับกู..กูก็กล้าเล่นแบบนี้กับมึงเหมือนกัน..หึ..
“...ไอ้หมาบ้า..อูย....น้ำลายเต็มหูกูเลย..จะเป็นบาดทะยักมั้ยเนี่ย...” ฟังเสียงไอ้ปื้ดโรคจิตครวญครางแล้วหมั่นไส้เกินกำลัง เลยมองหน้าแล้วอ้าปากใส่อีกรอบ..ได้ผล..ไอ้คนตัวโตๆที่เพิ่งทำท่าโรคจิตใส่เมื่อกี้..มันชะงักวูบแล้วสะดุ้งทันควัน..
“..ไอ้เหี้ยโต..มึง..จะแกล้งกูใช่มั้ยว่ะ..ไอ้ห่า..เลิกๆๆๆๆๆ..จบเรื่องจบราวเลยมึง..กูไม่คบไม่ค้าด้วยแล้วโว้ยยยยย..” ได้ผล..ไอ้ปื้ดที่กลัวเสียหูจนเสียขวัญร้องว้ากใส่ไอ้พี่โตทันที..แม้มันจะส่งสายตาอาฆาตมาให้แต่ไอ้เนมไม่สน..ทำหน้าตาออเซาะใส่อย่างไร้ความสำนึกผิดทันควัน..กูรู้..ว่ามันโรคจิต..
..ได้ผล..ไอ้ปื้ดหันมาทำตาหวานใส่อย่างรวดเร็ว..เหมือนจะลืมไปแล้วว่าเคยโดนกัด..
“..เห้ย..ไอ้ปื้ด.มึง..เลิกง่ายๆได้ไงว่ะ...” รายนี้เหมือนจะเสียคู่ค้าสำคัญเลยลุกขึ้นโวยวาย แต่ไอ้ปื้ดเดินกุมหูตัวเองฟึดฟัดไปแล้ว สร้างความสุนทรีย์ให้ไอ้เนมอย่างยิ่ง..แต่เมื่อกี้แอบเห็นหูเป็นรอยเลือดซิบๆ..หวังว่าจะไม่เป็นหนัก..
“..ไอ้.........” เหี้ยพี่โตหันขวับมาเล่นงานทันที กัดฟันกรอด..แต่ไอ้เนมเชิดหน้าสู้ ตอบทันควัน..
“....ไม่รู้รึไงว่าหมามันชอบกัดคน !!! “
เหี้ยพี่โตกัดฟันกรอด...คว้าแขนผมไปบีบแน่นกระชากตัวไอ้เนมให้ลงนอนไปแผ่สองสลึง..กระชากเสียงห้วนหนักตอบโต้อย่างรวดเร็ว..
“..เออ...เดี๋ยวกูจะเลาะฟันมึงให้หมดปากเลย !!! ..”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ความจริงตอนนี้น่าจะเป็นซีนอารมณ์..แต่..คงมีแต่อารมณ์ขำขัน...
เหี้ยพี่โตค่ะ...ถ้าจี้เอวไม่ทัน..มีสิทธ์หูขาดแน่..
แล้วไอ้หมาจอมแสบตัวนี้..จะโดนอะไรต่ออีกหว่า?..
นอนแผ่ในบรรยากาศชวนจิ้นจริงๆ..
ตอนนี้สั้นไปนิด ขอโทษด้วยน่ะค่ะ
เขียนไปพิมพ์ไปด้วยอารมณ์กึ่มๆ..อุตส่าห์รีบออกจากโรงบาลมาเรียน ปรากฏว่าวันนี้อาจารย์ไม่สอนอีก แป่ว..รู้งี้นอนจ้องหน้าหมอที่โรงบาลอีกซักคืนดีกว่า เหอๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และความห่วงใยน่ะค่ะ ตอนนี้ก็ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ความจริงจะได้กลับเมื่อวาน เเต่เสือกเอาแล็คเชอร์ของเพื่อนมานั่งอ่าน ผลเลยปรากฏว่ากลับมาปวดกบาลอีกรอบ แถมหนักกว่าเดิม จนหมอต้องขู่..ถ้าไม่เลิกอ่าน หมอจะย้ายไปนอนห้องเตียงรวมน่ะจ๊ะ (อย่าค่ะหมอ อย่า หนูกลัวผี :m15:)
ปอลอ..หมอหล่อ..แต่ก็รู้ๆกัน หึหึ..
ปอลอสอง..นั่นมันพี่กันย์ชัดๆ อ้ากกกก..
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
นึกว่าเนมจะเสียให้โรคจิต :sad4:
กัดหู : :jul3:
แล้วจะโดนพี่โตเล่นงานอะไรต่อหน่อ
:sad4:
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
น้องเนมเราสุดยอดอ่ะ พี่โตมานปัญญาอ่อนป่าวเนี้ย เหอๆๆ โกด :m16:
-
โอยไม่!
แต่คิดสภาพถึงจะหาว่าต่อสู้ด้วยวิธีโง่ๆ
แต่ถ้าใครโดนแบบนี้ก็คงสู้ขาดใจเหมือนกัน
ไอ้พี่โตเอ้ย ,, เมื่อไหร่จะเข้าใจเนมมันวะคะ เฮ่อ
-
ตอนอ่านช่วงแรกจะร้องไห้อยู่แล้ว แต่พออ่านไปถึงตอนกัดหู :laugh: ร้องไม่ออกเลย
รอตอนต่อไปค่ะ อยากรู้ว่า อิพี่โตจะทำไรต่อ :o8:
พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ก้าบบบบ :กอด1:
-
o13
ไม่กระชากด้วย...จะได้ขาดไปเลย 555
-
:angry2: เปลี่ยนจากกัดหูพี่ปื้ด ไปกัดหูเหี้ยพี่โตดีกว่า น้องเนม :z6:
-
น้องเนมสุดยอด o13
เอามันให้ตายเลย
-
กำลังเศร้าๆ สงสารน้องเนมอยู่เชียว
เหี้ยพี่โตมาจี้เอวเท่านั้นแหล่ะ
ขำไปกับน้องเนมเลย
โอ้ย บรรยากาศ ชวนจิ้นจริงๆด้วย
น้องเนมจะโดนเลาะฟันยังไงเนี่ย :-[
หายป่วยไวๆนะคับ
-
น้องหมา เอ้ย น้องเนมจะโดนพี่โตเลาะฟันวิธีไหนล่ะเนี่ย
อ๊างงงงงงงงงง อยากรู้แล้วๆ บรรยากาศชวนจิ้นจริงๆอ่ะ
หายป่วยเร็วๆนะคะ
-
พี่โตเลาะฟันอั้ยเนมเลย เลาะด้วยลิ้นนะ อรั้ยยย ^^
+ ให้จ้า หายไวๆ น๊า
-
สัดหมา ไอ่เหี้ยพี่โต แม่ง เหี้ยจริง
นี่มันจะให้ไอ่หื่นนั่นเอาตูดน้องเนมจริงเหรอ หรือแค่ขู่เฉย ๆ (ขนาดนั้นไม่ขู่แล้วมััง<< อยากอ่านในมุมไอ่เหี้ยพี่โตว่ามันคิดจะปล่อยให้ไอ่นั่นยำน้องเนมจริง ๆ ป่าว )
แม่งได้กับพี่กัณย์ยังดีกว่า ส่วนไอ่เหี้ยพี่โตไม่ต้องให้มันได้แม้แต่จะเห็นขาอ่อนน้องเนมเลย
ชิส์ แม่งแค้นโว้ยย เมื่อไหร่มันจะเจ็บปวดซักที เอาคืนร้อยเท่าเลย :m31:
บวกให้คนเขียน&คนโพสต์
มาต่อเร็ว ๆ นะ ไม่หนำใจเลย :o12:
-
จะรอดมั้ยเนี่ย
จะรอดมั้ยเนี่ยยยยยยย
-
เกลียดเหี้ยโตจริงๆ :fire: :m31:
อยากให้ไอ้โตต้องเจ็บปวดจากฝีมือน้องเนมเร็วๆ :angry2:
คนแต่งหายไวๆน้า :L2:
-
อ่านแบบเครียดๆ มาจนถึงเนมโดนจี๋เอว ฮาก๊ากกกกกกกกกเลย 555555555+
รู้รักษาตัวรอดดีมากจ๊ะเนม สู้มัน...ลูก o13
-
^
^
จิ้มพี่1582 :z13:
โหอิพี่โต ไมมันเลวอย่างนี้เนี่ย :angry2:
อยากรู้อ่ะว่าจะให้ไอ้นั่นทำเนมจริงๆ เหรอ มันคิดอะไรของมันอยู่เนี่ย คงอยากสั่งสอนใช่เปล่า แบบนี้เชียร์น้องเนมจัดการอิพี่โตสุดใจเลย จัดการมานนนน อย่าไปยอม :m31:
-
แอบมานอกเรื่อง...
ใครจะไปดูหนังเรื่อง ตายโหง กันบ้าง???
ไม่ได้มาโปรโมทหนังและอวยอะไร เพราะยังไม่ได้ไปดู แต่พอเห็นมันมีตอน "คุกกองปราบ" ก็เลยอยากไปดู..
แต่...
เผอิญว่า...กลัวผี...แหะๆ...เลยอยากถามว่าใครไปดูมาแล้วมั้ง แล้วเป็นยังไง แรงดลใจที่อยากให้ไปดู ก็มีแค่ คุก คุก คุก กับคนแสดง..เอิ่ม..ถ้าแบบนี้ไปในคุก ท่าจะไม่รอดอ่ะค่ะ ฮ่าๆ..
อยากจะดูบิวท์อารมณ์จริงๆ แต่ดูแค่ทีเซอร์กับเพลง OST.ก็ขนลุกวาบๆแล้ว
ใครไปดู ลองมาเล่าสู่กันฟังดูน่ะค่ะ ว่าสภาพ คุกในหนังมันหลอนแค่ไหน...
รู้แต่ตอนนี้คนเขียนหลอนแล้ว บรึ๋ย ~~
และขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ตบตี(พี่โต)ทั้งหลาย และกำลังใจ ส่วนเรื่องสุขภาพ ตอนนี้ก็ค่อยยังชั่วมากแล้ว มีแรงมาปั่นต่อแน่นอน
^
^
^
จิ้มรีบนมั่ง..ตอบตามตรงว่าพี่โตมัน "ตั้งใจ" อย่างแรงเลยล่ะเคอะ
-
:z13: คนเขียนเบาๆ
รอตอนเอาคือใจจดจ่อค่ะ
-
อิพี่โตใจร้าย
:z6: :z6:
-
สยิวกรุ่น....
-
โตมันเลวเนอะ หวังสั่งสอน
ฮึ้ยย :z6:
-
เหี้ยพี่โต ไอ้จัญไร !!! ------ คำนี้แหละ เหมาะสุด :m16:
-
อีพี่โตเลวได้อีกกก เหี้ยได้อีก เห็นใจเนมมั้งอะไรมั้ง
:m31: :m31:
เนมสู้ๆๆ เอาใจช่วยสุดฤทธิ์ :a2: :a2:
ปล.จะไปดูเหมือนกันเรื่องตายโหง กลัวผีนะ แต่อยากดู เค้าเอามาจากเรื่องจริงมาสร้างทั้งนั้นหนิ
-
น้องเนมนี่แน่จริงๆ
หูเกือบขาดแล้วมั้ยล่ะ ไอ้พี่ปึ้ด
พี่โตนะ พี่โต ทำกับน้องเนมได้
มีการจี้เอว น่ารักอ้ะ
ตอนนี้มันน่ารัก(ในสายตาเค้าอ่า 555)
เอาเลยโต จัดการน้องเนมซะ (ตกลงเข้าข้างใครหว่า)
-
:laugh:
รักนุ้งเนม
ชอบนุ้งเนม
จี้เอวนุ้งเนม
ตอนหน้าพี่โตจาทามไรนุ้งเนมอ่า
เลาะฟัน ?
จุ๊บหรอ เหอๆ
-
อีพี่โตแม่งจะเลวไปไหนเนี่ยะ :z6:
-
เหี้ยพี่โตเมื่อไหร่จะเอ็นดูน้องเนมสักทีเนี่ย
อยากเห็นฉากที่พี่โตคอยประคบประหงมน้องเนมจังเลย
หวังว่าคงมีฉากนี้น่ะ
-
เนมน่ารักได้อีกอ่า น่ารักค่อดดเลย 555+
หมั้นไส้ไอ่พี่โต ง่ะ :beat: เลวมาก
หึหึอย่างที่ไอ่นั้นว่า ไอ่พี่โตแม่งโง่ หึหึ
เนมสู้เขาอย่าไปยอม :z2:
-
ซีนอารมณ์แต่เค้าฮาอ่ะ
โห น้องเนม ตั้งใจกัดซะขนาดนั้น แต่ดันบ้าจี้ซะงั้น
พี่โต จะทำไรน้องเนมอ่ะ ทำเบาๆน่ะจ๊ะ :monkeysad:
-
:m16: เคืองไอ้พี่โตจริงๆ
อยากรู้จิงๆว่า ถ้าน้องเนมไม่ฮึดสู้
แล้วโดนไอ้โรคจิตนั่นขืนใจจริงๆ
ไอ้พี่โต มันยืนดูได้ด้วยความสะใจจริงๆหรือเปล่าเนี่ย
โชคดีที่น้องเนมยังรักษาจิ้นไว้ได้อยู่ :เฮ้อ:
ว่าแต่ว่า จะรอดเงื้อมือ ไอ้พี่โตมั้ยเนี่ยยยยย
-
ไอพี่โต เถื่อนว่ะ
-
:กอด1:ปลอบใจนู๋เนม
:fcuk:ไอ้พี่โต
:pig4:ไรท์เตอร์ค้าบ
-
หนูเนมสุดยอดดดดดด.....555+
กัดไม่ปล่อยเลยคนเก่ง...เก่งมากเลยนะเนี่ย....^^
พี่โตจะโมโหทำไมคะ....ก็อยากพาไปให้กัดถึงที่อะ....ทีหลังก็อย่าทำอีกสิ.....รังแกคนอื่นเค้าแบบนี้ใช้ไม่ได้อะคะ.... :fire:
-
กร้าก ๆๆๆๆ
ไม่รู้รึไงว่าหมาชอบกัดคน
-
ทำไมไม่ขาดหว้าาาา :m16: :m16:
-
.. ไอ้พี่โตจะโหดไปไหน !!!
[/b]
-
o13 o13 o13 o13
น้องเนมเจ๋งจริง!! กัดหูแมร่งเลย เฮอะ ไอ้พี่โตดันมาจี้ซะก่อน ไม่งั้นหูขาดไปแล้ว
ขำตอนน้องเค้าขำอ่ะ กำลังลุ้นๆเครียดๆเลยนะ แต่ดันมาบ้าจี้ก่อนเพราะไอ้เหี้ยพี่โต
:fire: :fire: :angry2:
ไอ้เหี้ยพี่โต แก! แกไปตายซะ ทำแบบนี้ได้ไงอ่ะ
แม่งเอ๊ย มันน่าฆ่านักทำกับน้องเนมได้
รอคอยวันที่ถึงเวลาน้องเนมเอาคืน หึหึหึ
เจอกันแน่ไอ้เหี้ยพี่โต!! :angry2:
-
น้องเนมได้ใจ
เป็นกำลังใจให้น้าาา สู้ๆ!!
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โคตรขำกับน้องเนม ยังได้อยู่ๆๆ สู้ตายๆๆ
นอนแบบนั้นระวังโดนหนักนะ อิๆๆๆ
ปล.คนแต่งน่าจะขอถ่ายรูปมาด้วยซัก ช๊อตสองช๊อต กร๊ากๆๆๆๆ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :jul3: สะจาย โคดโคด
นู๋เนมได้จายเจ้จิงๆ
แต่ตอนต่อไป แบบว่า..แบบ อะจึก อะจึก แล้วชิมิ :z1:
จะตั้งตารอว่านู๋เนมจะโดนกี่รอบ เฮ้ย..ไม่ช่าย!!!! โดนไอ้พี่โตทำร้ายแค่หนาย
-
:L2: เอาดอกไม้มาเยี่ยมคนป่วยจ๊า
รอฉากอัศจรรย์ :haun4:
สุดท้ายย ร๊ากกพี่โตเสมอออ ตั้งแต่แรกเจอ :impress2:
-
^
^
^
^
:z13:
จิ้มๆๆๆ..จิ้มรีบนมั่ง..ทะลุไปถึงรีบนของบนขอบนอีกที
แวะมารอบดึกๆ..เห็นเม้นแล้วอดไม่ได้...
รับรองตอนหน้า "อัศจรรย์" สมการรอคอยแน่ๆ.. หุหุ o18
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กั๊บ..
-
:z13: จิ้มด้วย
ฝันดีครับ :man1:
-
สู้ต่อไป super name :a1:
พี่โต ตอนหน้า จะทำไร .. :z1:
-
เนม สู้ๆๆ
สู้ต่อไป นู๋เนม
สักวันมันต้องเป็นทีของเรา
-
:a5: :a5:
หายยังครับที่รัก
คุณยังดีที่มีหมออยู่ไกล้ ๆ
ผมสิ
ต้องหายามากินเอง
"ยาใจคนจน"
เน่าสนิท 55555555555++++ :beat:
-
เนมมันเจ๋งจริงๆ รักษาตูดต่อไปให้ได้นะ ไฟท์!!!! :a9:
-
พี่โตเอานี่ไป :beat:
โถ่ๆน้องเนม มานี่มา :กอด1:
-
ไอ้เนมเอ๊ยยยยยยยยยยยย :m20:
-
อยากอ่านต่อแล้วคร้าบบบบบบบบ
เนมจะโดนไรอีกเนี่ย..
สู้ต่อปายยยยยยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
สนุกมากครับ
คนแต่งทำไมเก่งจัง
ผูกเรื่องได้น่าติดตามมาก
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้
เป็นกำลังใจให้ครับ
:L2: :L2:
-
:man1:
-
ไอ่พี่โต :beat: :beat:
-
รอดจากไอ้ปื๊ด สงสัยจิโดนเห้ยพี่โต
แต่แบบว่าขอสถานที่ดีกว่านี้ได้มั้ยอ่ะ
:z1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เลวชาติ อร้ากกกก น้องเนม
เมื่อไหร่หนูจะพ้นวิบากกรรม อร๊าก
มิอาจจะทานทน
-
ขอบคุณครับ กว่าจะพ้นกรรมเนมก็ช้ำในตายพอดี
-
แรงจริงแหะ
ตอนหน้าซีนอารมณ์ถึงใจแน่ๆเลย :z1:
-
กว่าจะรักกัน น้องเนมคงตายคาตีนพี่โต
:z6:
-
:z13:
^
^
^
เจาะไข่รีบน งุงิ..
แว่บๆมา เดี๋ยวตอนดึกๆจะมาอตอนต่อไปค่ะ
หึหึ..เอาแขนไปแนบกระทะไฟฟ้าตอนกำลังร้อนๆนี่..มันช่าง...
สงสัยต้องไปทำบุญล้างซวยล่ะเหวย.. ไปล่ะกั๊บ :L2:
-
^
^
^ :z13: จิ้มม
ดูแลตัวเองด้วยครับ :man1:
-
หุหุ
ชอบเรื่องนี้มากมายยย
เอาใจช่วยนะค๊ะ.. พี่โตเนี่ยย หึงแร๊งงง
สงสัย..ของเค้าดีจริง :m20:
-
มารอ
ร๊อๆๆๆๆ
จะมารอทุกวัน ขยันเม้น
เผื่อคนเขียนจะเปลี่ยนใจ ยกพี่โตให้เค้า :impress2:
-
^
^
^
^
จิ้มรีบนนนน
เข้ามารอด้วยคนนะคะ
-
writer ก้าบบบบบ วันนี้วันเกิด ขอยาวๆนะ :laugh:
พรุ่งนี้เช้าจะไปตักบาตร เดี๋ยวเอาบุญฝากนะ อิอิ
:pig4:
-
Imprison 24: เกลียดมึงจริงๆว่ะ
“เดี๋ยวจะเลาะฟันให้หมดปาก”
คำนี้วนเวียนอยู่ในสมองของไอ้เนมหลังจากโดนกด(?)ให้นอนแผ่ลงบนพื้นที่เดิมเมื่อกี้ หัวกบาลของผมไม่ได้แข็งและหนาขนาดใครบางคนเลยโขกพื้นดังโป้ก เล่นเอาเจ็บสุดๆ..ไอ้ผ้าผืนบางๆที่รองอยู่มันไม่ได้ลดทอนความเจ็บไปได้เลย เห็นท่าทั้งตัวผมคงมีรอยช้ำ..แต่อืม..มันก็มีอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ
โดนกดลงให้นอนบนที่เดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม เปลี่ยนไปแค่คนที่ทำตอนนี้..
ตัวสูงใหญ่โถมใส่ผมทั้งร่าง มือสองข้างตรึงข้อมือผมไว้แน่น สีหน้ากัดฟันกรอดดูโกรธเกรี้ยวและโมโหร้ายเกินบรรยาย เข่าของผมทั้งสองข้างถูกกดลงด้วยกล้ามเนื้อขาของไอ้พี่โต ทำเอาแรงดิ้นเหลือศูนย์ พยายามขยับแต่ร่างสูงใหญ่กลับโน้มกายเข้ามาใกล้ พร้อมกับใบหน้าที่ประชิดมากขึ้นเรื่อยๆ...
“...ทำอะไรเนี่ยยยยยยย...” ไอ้เนมร้องว้ากทันทีเมื่อโดนมัดแขนทั้งสองข้าง หน้าเหี้ยมๆที่เข้ามาใกล้ผละออกเมื่อเสร็จกิจ มัดแขนผม...ใช่..ไม่ผิดแน่..มัดแขนขวาประกบแขนซ้ายด้วยผ้าสีตุ่นๆผืนเดิม ที่ซวยอีกรอบ..แต่จะมัดผมทามม้าย..
“..จะฉีดวัคซีนกันพิษสุนัขบ้าให้มึงไง..” เสียงตอบเหี้ยมๆนั่นทำเอาผมขนลุก..มองหน้าไอ้พี่โตอย่างหวาดผวา..บุคคลที่เดาใจยากที่สุด..อ่านยากที่สุด..และรับมือยากที่สุด..
เลยไม่อาจรู้ได้ ว่าตอนนี้กำลังคิดอะไร จะทำอะไรผม
“..ไม่เอาน่ะ..ปล่อยสิโว้ยยยยย..” แหกปากร้องว้ากทันควัน พยายามหันซ้ายป่ายขวาอย่างหลุกหลิกเหลือกตาหาทางหนีทีรอดรอบๆข้างแต่เปล่าเลย ไม่เห็นสักนิด มีเพียงความมืดที่โรยตัวลงโดยรอบ มีแสงไฟสลัวรางออกมาจากมุมหนึ่ง แต่รอบๆกายผม มีแต่ผืนผ้าสีหม่นสะบัดพรึ่บพรับ ดูแล้วสั่นประสาทเหมือนหนังสยองขวัญ
“..ไม่มีใครมาช่วยมึงหรอกไอ้ควาย ร้องไปก็เท่านั้น..หรืออยากให้กูมัดปากมึงด้วย..” เสียงนั้นทำให้ผมหันขวับ ว่าแล้วไอ้พี่บ้านี่ก็จะเอาผ้ามามัดปากอีก ไอ้เนมส่ายหน้าวืดทันที ไม่เอาหรอก ถึงยังไงก็มีไม้ตายสุดท้าย กัดให้ขาดเลย แง่งงงง..
“..จะทำอะไรอีก..แค่นี้ยังไม่พอรึไง !!! “ กระขากเสียงใส่อย่างไม่พอใจ..มีอะไรนักหนา จะมาเอาอะไรกับคนอย่างผมนัก จะปล่อยให้คนๆนึงใช้ชีวิตธรรมดาๆบ้างไม่ได้หรือไง..ผมได้ไปเหยียบตาปลาพี่แกตอนไหนถึงได้มาตามรังควานกันไม่หยุดหย่อน..
“..อะไร...โวยวายอะไรของมึง..” คนโดนด่ายังทำหน้าไม่รู้เรื่องใส่ผม..ไอ้พี่โตบ้า..จะเอาอะไรกับชีวิตนี้อีกห๊ะ..
“..ไม่ต้องมาพูดเลย..จะทำอะไรอีกว่ะ..จะเอาอะไรอีก..เอาไปฆ่าทิ้งซะเลยดีมั้ย ถ้ามันขวางหูขวางตานักน่ะ !!! “ ผมตะโกนใส่หน้าคนที่มองมาเฉยๆอย่างอารมณ์เสีย.. ทั้งหงุดหงิด ทั้งอารมณ์เสียทั้งไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลย ว่าจะมายุ่งย่ามอะไรกับชีวิตคนอื่นเขานัก..
ไม่เข้าใจว่าจะมาทำร้ายผมทำไม..
ทั้งชีวิตนี้น่ะ จะเอาให้มันเละไปหมดเลยใช่ไหมถึงจะพอใจ !!..
“..ทำไม...งงทำไม..ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นใส่น่ะ “ ด่าว้ากทันทีเมื่อรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางรอด “ จะทำอะไรก็ทำเลย หรือว่าจะลากไปหาใครอีก ก็เอาซิ..เอาไปให้ไอ้พรรคพวกของพี่ เอาไปเซ่ !!!! “
พูดแล้วเสียงสั่นจนต้องหยุด..ขอบตามันร้อนผ่าวๆ ผมไม่ได้อยากจะร้องโวยวายเหมือนผู้หญิงที่เพิ่งโดนลากไปข่มขืน แต่จะให้ทำยังไง รู้สึกยังไง ก็ผมทั้งรังเกียจ ทั้งขยะแขยงการกระทำแบบนี้เป็นบ้า แค่คิดว่าจะโดนลากไปให้ใครทำแบบเมื่อกี้อีก..
“..ไม่ต้องมาท้า กูทำแน่ !!! “ เสียงเข้มๆตะคอดใส่ทำเอาผมน้ำตาคลอ..ไอ้พี่โตบ้า..ถ้าจะฆ่าแล้วมาทำแบบนี้ทำไม ไม่ฆ่าไปซะเลยล่ะ..
ในเมื่อไม่เคยสงสารคนอื่นเขา ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นอยู่แล้วนี่..
เป็นขาใหญ่ไม่ใช่รึไง กับอีแค่ฆ่าหมาตัวนึงทิ้ง มันคงไม่ลำบากนักหนาหรอก..
“..ก็ทำไปเซ่..รออะไร..ไอ้เหี้ยพี่โตบ้า..ไอ้พี่งี่เง่า..จะ...อุ๊!!....” บีบคางซะเต็มแรงจนน้ำตาคลอ..แรงบีบนั้นมากจนผมต้องร้องออกมา เงยหน้าสบตาคนทำอย่างไม่เข้าใจ..
..ดวงตาคู่นั้นกรุ่นคุด้วยความไม่พอใจที่วาวโรจน์..แต่ผมไม่สนใจ..จ้องสบไปด้วยแววตาที่รุนแรงไม่แพ้กัน..
..หรือว่าทนฟังที่ผมพูดไม่ได้ ไม่ชอบที่โดนประชดประชันรึไง..
แล้วทำไม ทำไมไม่คิดจะสนใจความรู้สึกผมบ้าง..ซักนิด..ซักนิดก็ยังดี..
ทั้งที่ผมยอม..ยอมแล้ว..ก็แค่ขอให้สนใจผมบ้าง คิดกับผมในฐานะ “คน”ซะบ้าง..
“..หุบปากซะ...”
“.....” พูดไม่ได้แต่ส่ายหัวแทน..
“..หรืออยากได้ผัวเหมือนเมื่อกี้อีก..”
“..ไอ้คนที่โดนงับหูเกือบขาดนั่นรึไง..” พอหลุดจากแรงบีบนั่นก็ปากดีทันที..เอาสิ คราวนี้ก็พามาอีกสิ ถ้ากัดหูขาดไม่ได้ ก็จะงับ ไอ้นั่น ให้ขาดคาปากเลย คอยดู !!..
“..หึ...คราวนี้...ไม่ได้มีแค่คนเดียวแน่..”ไอ้เหี้ยพี่โตว่าอย่างนั้น..จะกี่คนมันก็ไม่ต่างกันหรอก..ไอ้พี่โตเหี้ย !!
“..เกลียดที่สุดเลยว่ะ..”
“ ห๊ะ?...”
“..เกลียดคนอย่างพี่ที่สุดในโลก..เกลียดไอ้พี่โตว้อยยยยยยยยยยยยย “ เกลียดไอ้คนที่เอาตัวเองเป็นใหญ่ เกลียดคนที่ดีแต่จะใช้กำลังบังคับคนอื่น เกลียดคนที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของผมบ้างเลย เกลียดที่สุด !!
ผั่วะ !!..
“กูบอกว่าอย่าตะโกน..!!!..” ว่าไม่ว่าเปล่า..ตบแก้มอีกรอบด้วยเศษผ้าในมือ..ฮือ...เจ็บ..ไอ้พี่เวร..
“..แล้วที่บอกว่าเกลียดกูน่ะ..รู้แล้ว...” ว่าแล้วยิ้มเหี้ยมๆ..ก้มลงมาใกล้ช้าๆ..ด้วยรอยยิ้มแปลกๆไม่น่าไว้ใจ พร้อมกับลมหายใจที่พ่นลงใกล้ๆหู..
“..แต่กูไม่สนใจ...”
..แต่...จะขยับมาทำไม..
เนมเริ่มเหลียวซ้ายแลขวา..เมื่อไอ้พี่โตก้มหน้าลงมาใกล้..ทำสีหน้าท่าทางแปลกๆและไม่น่าไว้ใจอย่างที่สุด..ก้มลงมา..ก้มลงมาทำไม..เพราะว่ามันใกล้..ใกล้...ใกล้เกินไปแล้ว....
“..จะ...อุ๊บ....”
ริมฝีปากของผมถูกไอ้ของแข็งๆอะไรสักอย่างกระทบทันที ทำเอาเสียงขาดหายไปด้วย..ไอ้เนมตาค้าง มองเห็นใบหน้าของไอ้พี่โตที่ห่างไปแต่คืบ..ตาคม...จมูกโด่ง..คิ้วเข้มๆ..ไม่อยากยอมรับเลยว่าหล่อ..แต่สัมผัสแข็งๆ..ปนเจ็บปะแล่มๆบนปากตัวเองทำเอาผมหน้านิ่ว ถึงมันจะเจ็บแปลบๆแต่ก็รู้สึกว่ามันนิ่มๆรู้สึกแปลกๆด้วย..มันนิ่มๆ เบาๆ..แล้วยัง....หวาน..เหมือนจะเคลิ้มไป..
..ก่อนจะรู้สึกเจ็บจี๊ด !!!..
“..อะ...อุ๊ก...” จะโวยแต่กลับโดนสอดลิ้นเข้ามาในปาก..แล้วก็ควานไปทั่วจนรู้สึกแปลกๆ..สัมผัสนุ่มลื่นของวัตถุแปลกปลอมที่สอดเข้ามาในปากทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ พยายามหดลิ้นหนีเจ้าเรียวลิ้นที่พยายามควานหา แต่กลับโดนดึงเข้าหาจนได้..ปลายลิ้นเรียวนั้นดุนดันอย่างเชี่ยวชาญ หลอกล่อให้เผยอริมฝีปากออก แล้วค่อยๆดึงให้แลบออกมาแตะริมฝีปากอย่างเชี่ยวชาญ ...นี่มันอะไรกัน..ถ้าไม่เข้าใจผิด..นี่เขาเรียกว่า..จะ...
...เจ็บว้อยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!....
คราวนี้น้ำตาไหลพรากๆทันทีแบบไม่มีสั่งคัท รวดเร็วพอๆกับตอนที่ไอ้พี่โตผละออกไปพร้อมกับเอาแขนปาดปากตัวเอง..ขณะที่ไอ้เนม..ตอนนี้อยู่ในสภาพนอนหงายอ้าซ่า..แขนสองข้างถูกพันธนาการไว้โดยเชือกสีตุ่นๆ..ใบหน้าแดงจัดด้วยความโกรธเคืองปนเจ็บปวด หูเหอแดงก่ำ น้ำตาไหลพรากๆยิ่งกว่าเขื่อนแตก..และสาเหตุที่ทำให้เกิดสิ่งนี้..ก็คือริมฝีปากที่ถูกขบกัดจนเลือดเปรอะเลอะปลายคาง และที่สำคัญที่สุด...ลิ้นผมถูกกัด !!!..กัดเต็มแรงเลยด้วย !!!..
ไอ้เนมอ้าปากค้าง ความเจ็บจี้ด ปนชาและแสบร้อนในปากพวยพุ่งยิ่งกว่ากินพริกเข้าไปสักร้อยเม็ด..น้ำตาไหลพรากๆด้วยความเจ็บปวดสุดชีวิต..และพอเหลือบตามองผู้กระทำ..ไอ้คนทำยืนมองแล้วหัวเราะขำ..มันน่านัก !!!..
“..ฮึก !!! ไอ้พี่โตซาดิสต์ !!! “ ร้องก็ร้องด่าก็ด่า..ให้ตายสิ..น่าสมเพชตัวเองที่สุดเลยว้อยยยยย
“..จำไว้แล้วกัน..อย่ามาคิดลองดีกับกู...” ส่งคำพูดมาอย่างเหี้ย..แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ ไอ้เนมพยายามยกตีนไปถีบซักทีให้หายเจ็บใจ แต่ถูกจับไว้แล้วนั่งทับทันที !!..
“..โอ้ยยยยยย...”
“..กูบอกให้หุบปาก !! “
“..ก็มันหนักนี่..ตัวเท่าควายแล้วมานั่งทับ..ไอ้พี่โตบ้า !! “
“..เงียบ !!! .เดี๋ยวจะโดนหนักน่ะมึง !! “ มาขู่ใส่หน้าเหี้ยม แต่ตอนนี้ไอ้ความเจ็บมันกลายเป็นความบ้าคลั่ง ไอ้เนมหน้าเบี้ยว แหกปากร้องโวยวายทันควัน
“..นี่เรียกว่าเบาแล้วเหรอไอ้พี่โตบ้า..ปล่อยสิว้อยยยย ปล่อยยยยยยยๆๆๆๆ “
“..ซักวันกูจะตัดลิ้นมึงทิ้ง..”
“...มีปัญญาทำรึไง แน่จริงก็ทำเลยเซ่ !! เอาซะให้พอ จะเอาไปทำอะไรก็ทำ นี่มันไม่ใช่คน มันเป็นหมา เอาไปเลย เอาไปไหนก็ไป !!! “
“..อย่ามาประชดกู !!! “
“..ไม่ได้ประชด!!..”
“..ประชด..ไม่ต้องมาเถียง..หรือที่พูดนี่..อย่างโดนแบบเมื่อกี้อีกรอบ..” ว่าแล้วหันมามองหน้า แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้วางใจอย่างยิ่ง..
“..หึ...ติดใจกูล่ะซิ..ที่จะ...”
“..ไม่ใช่ !!! “ ร้องลั่นขัดคำพูดนั้นทันที อย่า..อย่าเด็ดขาด อย่าเอาคำว่าจูบมาใช้กับการกระทำแบบนั่นน่ะเฟ้ย นั่นมันเรียกว่ากัด กัดปาก ไม่ใช่จูบ..รับไม่ได้ อ้ากกกก
“..ไม่ใช่เหรอ..จริง?..” ยังจะมาเล่นลิ้นกวนตีน แล้วทำหน้าตาตอแหลแลดูบ้องแบ้วชวนตบที่สุด ประกายตาวูบวาบที่มองมาเล่นเอาหน้าร้อนวูบ..
“..ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยย “
“..ไม่ใช่แล้วเรียกอะไร..?..”
“..ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ..เกลียดไอ้พี่โตว้อยยยย ชาตินี้ยังไม่เคยเกลียดใครเท่าเลย ขอให้ตกนรกหมกไหม้ สาธู้ ~~~ “ จากบ้าคลั่งเริ่มกลายมาเป็นเสียสติ ยิ่งเอาเรื่องบ้าๆที่ตัวเองทำมาพูดหน้าตาเฉยแบบนั้นนี่มัน..ทุเรศที่สุดดดดด เห็นว่าไอ้เนมไม่ค่อยพูดเลยนึกว่าจะพูดไม่ได้ใช่มั้ย จะสาปแช่งให้ชักแหง่กๆตายห่าไปต่อหน้าต่อตาซะเลย..
“.ไอ้ควาย..คนทำบาปอย่างมึง..พระที่ไหนจะมาฟัง “ โห...เอาเรื่องบาปบุญมาอ้าง ตัวเองล่ะคนดีตาย ทำอะไรร้ายๆมามากกว่าผมอีกน่ะ!!
“..พี่ก็เหมือนกัน..บาปเยอะกว่าด้วยซ้ำ..ก่อนอกคุกไม่พอมาก่อในคุกอีก บาปปปปปปปป...” ลากเสียงยาวแล้ว ทำปากยื่นใส่ไอ้คนบาปตรงหน้าทันที..ชิ..
“..หึหึหึหึหึ..ฮ่าๆๆๆๆ..” ยิ้ม แล้วหลุดหัวเราะร่าราวกับมีความสุขนักหนาทำเอาไอ้เนมอ้าปากค้าง..หัวเราะทำไม เห็นคนอื่นเจ็บแล้วมีความสุขใช่มั้ย ได้ยินคนอื่นเขาด้า ร้องโหวกเหวกโวยวายเพราะตัวเองแล้วมีความสุข ซาดิสต์ ไอ้พี่โตเหี้ยซาดิสต์ชัดๆ..
“อย่ามาหัวเราะน่ะ เกลียดไอ้พี่โตว้อยยยยยย..”
“..ฮ้าๆๆๆๆๆ”
“เกลียดไอ้พี่โต เกลียดๆๆๆๆๆ..” ร้องดีดดิ้นซะอย่างกับนางเอกหนังน้ำเน่า แต่ไอ้ที่บอกว่าเกลียดน่ะ จริง..ซักวันจะอ้วกใส่หัว ชิ..
..แต่ตอนนี้ต้องเงียบไปก่อน..ในเมื่อสมคบคิดกับพี่กันย์แล้ว..จงทำตัวเอ๋อแดรกเนียนๆไป
“...ฮ่าๆๆๆๆๆ...”
“..เกลียดเหี้ยพี่โต..เมื่อไหร่จะพากลับห้องว่ะ จะนอน..”
ว่าแล้วก็มองไปโดยรอบที่มีแต่คนสองคนอยู่ตรงนี้ หนึ่งนอนหงายอ้าซ่าถูดมันแขนและนั่งทับขา อีกหนึ่งตัวโตเท่าควายแต่มานั่งทับเข่าคนอื่น ยึดเอาเป็นที่นั่งแล้วหัวเราะอารมณ์ดี ท่ามกลางบรรยากาศมืดสนิท มีผ้าสีหม่นตากอยู่โดยรอบ และลมร้อนโชยพัดทำให้ผ้าปลิวช้าๆเหมือนในหนังผี แลดูโรแมนติกอย่างชวนปวดกบาลที่สุด
“..กูจะไปแล้ว...” หยุดหัวเราะแล้วพูดจาดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น ทำให้ผมนิ่งฟังแล้วยิ้มดีใจ ที่จะได้ไปนอนหรือไปทำอะไรก็ตามในสถานที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่..
“..แต่..ไม่เอามึงไปด้วย..”
“..ห๊า....”อ้าปากค้างไปแล้วด้วยความต๊กกะใจ..
“...นอนกินลมชมผีอยู่ตรงนี้ก็ดีนี่นา..ไอ้เนม..กูอุตส่าห์ใจดี พามึงมาผ่อนคลายน่ะเนี่ย..” ปากก็ว่า หน้าตาก็ยิ้มแย้มแสนดี..แต่ไอ้คำที่พูดนี่..
“..ไม่อาวววววๆๆๆๆๆๆ ไม่เอา พาผมกลับบบบบบบบบบบ “ ฮือๆๆ..ไอ้พี่เวร เอาผมกลับเดี๋ยวนี้ ไม่อยากกินลมชมผี ไม่อยากจะผ่อนคลายอะไรทั้งนั้น..
“..อ้าว..?...ไม่อยากผ่อนคลายเหรอ?..กูอุตส่าห์ใจดี จะพาหมามาเดินเล่น..” ว่าแล้วก็ทำหน้าตาเหรอหราอย่างตอแหลเป็นที่สุด..เชี่ยพี่โต..เกลียดมึงงงงงง..
“..จะตายเอาน่ะสิ..ไม่อาวววว ผมผมกลับบบบบ แก้มัดซะทีเซ่..” น้ำตาแทบนองหน้าอีกรอบเมื่อไอ้คนพูดทำท่าจะทิ้งจริงๆ..ลุกขึ้นยืดตัวไปมาแล้วเดินห่างไปอีก ทำเอาผมร้องว้ากขึ้นมาโดยพลัน..
“..นี่...มึงรู้มั้ย..ตรงนี้เคยมีนักโทษมาแขวนคอตายด้วยน่ะมึง..” เดินมาหาแล้วนั่งยองๆข้างๆ จับหัวผมให้หันไปตามทิศที่มือตัวเองชี้..
“..มันอกหักว่ะ..เมียไปมีคนใหม่ มันเลยมาแขวนคอตายอยู่ตรงนี้ ลิ้นจุกปากเชียวน่ะมึง หน้างี้เขียวไปหมดเลย เขาว่ามันยังไม่ไปไหนว่ะ..วันดีคืนดีก็จะ....”
“..หยุดดดดดด ไม่อยากฟัง ไอ้พี่โตบ้า อย่าแกล้วกันเซ่ !!! “ ผมแทบจะร้องไห้ด้วยซ้ำ หลับตาปี๋ไม่กล้ามองตามนิ้วที่ชี้ไปเลยด้วย..พยายามเอาตัวเองให้ลุกให้ไหว แต่ติดที่คนตัวโตกลับเอาร่างของตัวเองกดตัวผมไว้..
“..ฟังไม่จบ เลียมารยาทว่ะมึง..เดี๋ยวคืนนี้มันไปตามหามึงในคุกแน่..” ว่าแล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะเคล้ากับเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวของผม..ไอ้พี่โตบ้า...
ฮือ...
“..ไม่เอา..พี่นั่นแหละ ขอให้แฟนหักอก !! “ เป็นไง แช่งมันซะเลย..แต่พูดไม่ทันขาดคำก็เจ็บหูแปล๊บ..คราวนี้น้ำตาไหลโดยสมบูรณ์..
“...เชี่ย ปากหมา..” ว่าแล้วก็ปล่อยให้หัวหล่นวูบโขกพื้นเพราะตั้งตัวไม่ทัน แว่วเสียงพูดห่างไปอีก ทำเอาผมจิตตกเข้าไปกันใหญ่..
“..กูว่าจะพาไปแล้วเชียว แต่ปากแบบนี้ อยู่เป็นเพื่อน “ผี”แถวนี้ดีกว่า..มันขี้เหงานา...”
“..ฮือ.....ขอโทษค้าบบบบบบ พี่โต พาผมไปด้วยยยยยยยยยยยย” เข็ดแล้ว เข็ดจริงๆ จะไม่พูดมากแล้วค้าบ พาผมออกไปที...
“..หึหึหึ..เป็นไงล่ะมึง..กลัวผีซะเสียหมา ฮ่าๆๆๆ.. “ แว่วเสียงหัวเราะเมื่อเห็นว่าเดินกลับมาหาอีกครั้ง แล้วทิ้งตัวหล่นตุ๊บ ผมเม้มปากแน่น อยากจะด่ากลับ แต่ก็อดทนเอาไว้ เพราะไม่งั้นได้โดนทิ้งไว้ตรงนี้แน่
“..พาผมออกไปที..แก้มัดให้หน่อยเซ่..” ครางหงิงๆเสียงอ่อน..ยอมเป็นหมาซักวัน..
“..ไม่...” คำตอบนั้นทำเอาผมอ้าปากค้าง แล้วทำท่าจะร้องว้ากอีกรอบ
“..กูยังไม่ไป..จะดูดาว..” ว่าแล้วก็นั่งทอดหุ้ยสบายอุรา แต่ไอ้เนมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า..อัน....มืดมิดแบะไร้แสงดาว..?...หันไปมองหน้าคนมองที่ทำราวกับกำลังซาบซึ้งกับความงามของท้องฟ้า..ที่มีแต่เมฆ..
...ดูดาวอะไร..หรือว่าหาดาวฮาเม็ก..?..
“..มันมีดาวซะที่ไหน?..” อดปากหมาไม่ได้ ทำหน้าเอือมใส่คนฟังซะด้วย..
“..อ้อเหรอ..งั้นกูไปดีกว่า..” ว่าแล้วพลางทำท่าจะลุกไม่ได้สนใจไอ้คนที่กระแด่วกระแด่วอยู่ตรงนี้เลย..
“..มีคร้าบบบบบ มีครับพี่..ดาวสวยสุดๆเลยด้วย ..พี่โตสุดหล่อดูดาวเป็นเพื่อนผมทีเห้ออออ...” กัดฟันตอแหลอดทนพูดด้วยน้ำตาที่ไหลพรากๆในความรู้สึก.พยายามเอาปลายเท้าหนีบตีนของคนที่จะเดินไปด้วยอาการเว้าวอนเป็นที่สุด..
รู้สึกอย่างเด่นชัดเลย ว่าคนฟังมันหัวเราะพรืด แต่ก็ยอมลงมานั่งที่เดิมแต่โดยดี..แล้วก็...
“..ฮ่าๆๆๆๆๆ..”
“........” ชิ..หมั่นไส้..มีความสุขนักใช่มั้ยว่ะ ได้แกล้งคนเนี่ย..
“..หึหึหึหึหึ..” เอาเข้าไป..
“ ฮ่ะๆๆๆ...” โว้ยยยยย พยายามอย่าต่อล้อต่อเถียง แง่ง..
“..จะหัวเราะอะนัก ดูดาวก็ดูไปเซ่..” แต่มันอดไม่ได้จริงๆ..
“...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ “ ว่ะ..ไอ้พี่โตหันมามองหน้านอดหน่อยแล้วกลับไปขำขันต่อไอ้บ้าพี่โตไปแดรกยาบ้ามาใช่มั้ย หรือว่าบุหรี่ที่ดูดเมื่อกี้มันผสมกัญชา ถึงได้บ้าหัวเราะอย่างกับคนเสียสติแบบนี้เนี่ย !!..
“..เป็นบ้าอะไรเนี่ยยยยย..หยุดหัวเราะเหอะ..”
“ หึหึ ฮ่าๆๆๆ ..”
“..โว้ยยยยยยย หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้น่ะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยย..”
“..เรื่องของกู.. ฮ่าๆๆๆๆๆ..”
...ฮึ่ย.. ไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเอียงหัวไปมองหน้าคนที่หัวเราะร่าอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกปลงอนิจจัง ช่างหัวแม่ง..จะหัวเราะก็หัวเราะไป..แม้ว่าตัวเองจะปวดแก้มหน่อยๆก็เถอะ..
เงยหน้าไปมองฟ้า พยายามตามหาดาวฮาเม็กซักดวงเผื่อจะโผล่มา..อดจะเหลือบมองเฟ้นใบหน้ายิ้มระรื่นหัวเราะมีความสุขไม่ได้..ไอ้ความรู้สึกดีใจที่เกิดขึ้นเล็กๆน้อยๆ..เหมือนลูกโป่งที่พองขึ้นช้าๆ..ทำให้ต้องหันกลับไปมองฟากฟ้าอันสวยงามอีกครั้ง..ถึงจะมีดาวรึไม่มี.ฟ้า..มันก็สวยของมันแบบนี้นั่นล่ะ..
..มองแล้วยิ้ม..ยิ้มแล้วมองข้างๆก็ยังเห็นท่าทางยิ้มและหัวเราะบ้าๆอยู่..เลยๆได้แต่ถอนใจพรู...
....ไอ้พี่โต..โรคจิต ซาดิสต์ และ..บ้าไปแล้ว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อุ๊ย..ตอนนี้หวานน่ะ..หวานแบบปะแล่มๆเอามาเซอร์วิสระหว่างบรรยากาศแห่งไฟแค้น ว้ากกกกก (อย่าบอกน่ะ..ว่าหวานมากสุดได้แค่นี้ )
เอามาแอบอ้างได้รึเปล่าว่านี่คือจูบแรก แบบว่า..ด้วยรักและคาวเลือด..ออกจะโรแมนติก..คึคึแถมรายการดูดาวด้วยน้า ฮี่ๆ..
ไอ้คู่นี้นี่มัน....จะเปลี่ยนชื่อนิยายเป็น รักด้วยลำแข้งจะทันมั้ย?..
แล้วถ้าสองคนนี้ได้กัน..ใครจะจุดพลุฉลองมั่ง ห้า ห้า
...ว่าแล้วก็แอบเหลือบดูตอนที่แล้วๆมา...ตีกันจะเป็นะตาย ..แต่ก้อย่างว่า ลูกผู้ชายนเค้าเคลียร์กันเองได้ แบบว่ามิตรภาพไงคู๊ณณณ..
.. o12 ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นน่ะ บอกแล้วไงว่ามิตรภาพ !!!
..ใครเชื่อก็ฟายสิ..
ปอลอ..วันนี้วันเกิดใคร แฮปปี้เบิร์ธเดย์น่ะค้า
ปอลอสอง.."อํศขรรย์" กันมั้ยเคอะ
-
^
^
^
จิ้มมมม
แปะก่อนอ่าน
รอตอนอัศจรรย์
ดูก่อนพี่โตที่ร๊ากกกก
----------------------------------------------------
ง่า หวานแค่นี้จริงอ่ะ ไม่ยอมๆ :z3:
5555+
ดูดาวแล้ว จูบก็แล้ว
เหลืออะไรน๊า ?? คนเขียน ต่อๆๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ขอหัวเราะมั่ง.... :m20:
กุบ้าไปแล้ว...
ลงชื่อรอตอนอัศจรรย์ ด้วยคนค๊าบบบบ :L2:
ดิทนิดหน่อย....
หลังจากที่อ่านอีกรอบ...
คาดว่าโตอาจหัวเราะ เพราะว่า เนมเป็นคนแรกที่ด่าตรงๆ กับโตก็ได้ว่าเกลียดมัน ว่ามันเลว แบบว่าทุกคนเกลียดมันแต่พูดไม่ได้ไง แล้วก็มีหนูเนมคนเเรกที่บอกไปตรงๆ ว่าเกลียดมึง อะไรประมาณนี้.....
แต่ถ้าเราเป็นไอ้โต เห็นท่าทางหนูเนมกลัวผีอย่างนี้เราก็หัวเราะนะ 555
-
คืนที่ดาวเต็มฟ้าฉันจินตนาการเป็นหน้าเธอ :o8:
-
จิ้มให้ทะลุ katte :z13:
โอ้ยย
ตอนนี้น่ารักกก
น้องเนมน่ารักมากมาย
เอิ่ม พี่โต
รู้สึกว่าตอนนี้เฮียจะเมายา 555
คืนนี้ฝันดีนะคะทุกคน :bye2:
-
หวานเรียกเลือดจริงๆๆเลยตอนนี้
ไอ้พี่โตท่าจะบ้าเนอะ หัวเราะอยู่ได้ แอบรักน้องเนมบ้างแล้วอ่ะดิ
-
อ๊ะจ๊ากกกกกกกกกก
ไรทเตอร์ทำงี้ได้ไงอ่ะ
ทำเราหายเกลียดอีพี่โตไปได้จมเลยอ่ะ
แง่ง พาทนี้มันเจือกหวานใส่น้องเนม
เลยเผลอใจอ่อนให้มันไปหน่อย :o8:
แต่หวังว่าคราวหน้าคงจะไม่ทำให้น้องเนมเสียใจอีกนะ
ไม่งั้นเจอ :z6:
ปล.ถึงจะเกลียดให้เหี้ยพี่โต แต่ถ้าคู่นี้ได้กันจริงๆจะพาไรทเตอร์แห่รอบอำเภอเลย :haun4:
-
ขอหวานกว่านี้อีก ได้อีก อิอิ
แต่ตอนนี้เหมือนพี่โตจะเมาซักอย่าง หัวเราอยู่นั้น
เมาเลือดน้องเนมรึเปล่ กัดลิ้นซะแบบนั้น เดี๋ยวไม่มีใช้นะ
:o8:
-
o18 สรุปน้องเนมงอนเหี้ยพี่โตที่แฟนมา อิอิอิ
:laugh: ส่วนเหี้ยพี่โตก็โกรธที่น้องเนมไม่ยอมมาอ้อน อิอิอิ :haun4:
-
หึึหึ
จุูบกันแล้วเว้ยยยยยยยยยย
-
อัศจรรย์มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิอิอิ
-
รักด้วยลำแข้งจริงๆฮ่าาา าาา
พี่โตมันเพี้ยน เลิฟซีนแต่ละทีไม่มีธรรมดาเลย
มาต่อบ่อยนะค๊าบ >w< ชอบเรื่องนี้มากมาย
-
ตอนนี้มันหวานปยขมปะแล่มๆ จากรสเลือด :laugh:
รุนแรงได้ใจจริงๆพี่โตเอ๊ย ,,
-
ขอบคุณค่า..
พี่กันย์นี่เก่งจริงๆ นะ..อ่านเนมออกทะลุเลย..
เพราะจริงๆ แล้วเนมมันแค่งอนไอ้เหี้ยพี่โตเฉยๆ ไม่ได้เกลียดจริงๆ เสียหน่อย..ไม่งั้นบรรยากาศแบบนี้คงไม่มีวันเกิดขึ้นได้แน่.. :z10:
ส่วนไอ้เฮียเหี้ยๆ ก็สั่งสอนน้องมันเบาๆ หน่อยได้มั้ยฟร่ะ.. :z6: :beat:
-
แอบหวานในหลืบรึตอนนี้ คริ ๆ ๆ
เมื่อไหร่จะร๊ากกก . . . พี่โตคงไม่คิดหาคำตอบ ~
ปล.บอกเมียพี่โตแกส่งกล้วยบวชชีสิ จะได้เสร็จเนม หึหึหึ
-
งงกับตอนนี้แหะ จะสื่อว่าพี่โตรู้สึกยังไงหรอ ก็ไม่ใช่นะ เอ้ะยังไง :laugh:
-
+1 ก่อนเม้นท์
เหี้ยพี่โต :z6:
จะหวานทั้งที ทำเหมือนชาวบ้านเค้าไม่ได้เลยใช่ไหม
หึ ช้ำหมดแล้วน้องเนม
โดนกัดลิ้นด้วย ดีนะไม่ขาดซะก่อน
:serius2:
-
แหม.........รักกันเลือดคาปากเลยนะไอ่เหี้ยพี่โตโรคจิต
มีความสุขดิเหนน้องเนมกลับมาบ้าบออีกหนแล้วอ่ะ...อีกอย่าง
รู้จุดอ่อนจี้ๆเพิ่มอีก...เด็กน้อยกัวผี...อม... กร๊ากกกกกกกกกกก
กัดไอ่โรคจิตไร้นัมเบอร์ซะหูจะแหว่ง....มาเจอไอ่โรคจิตซาดิสตัวจิงเข้าไป
เฮ้ออออออออปากกับลิ้นหนูนี่ พังหมดกันโธ่ๆๆๆ จะได้คิสแรกทั้งทีก็มาเจอไอ่บ้านี่
เสียของจริงๆเนอะลูก แต่เราเนี่ย....ติดจวย เอ้ย จาย คิสป่าเถื่อนแบบนี้รึป่าวลูก :m12:
มันจ้วงจูบซะ ฟัน ลิ้น ปาก จะพังหมด ได้เลือด
+1 คะ เลิศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศส
-
รักกันแรงจริงๆ
-
โฮกกกก ตามอ่านทันแล้วหนุกมากๆเลยคราบบ
ครบทุกรสจริงๆนิยานเรื่องนี้อ่านไปร้องไห้สงสารเนม :m15:
บางตอนก็ร้องไห้แต่ไม่ได้เศร้านะแบบว่าขำน้ำตาเล็ดอ่ะ :jul3:
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ดีมากๆและน่าติดตามจริงๆตอนนี้ตกหลุมรักเนมเข้าแล้วอ่ะ
เด็กอะไรจะน่ารักได้ขนาดนี้ อ่านแล้วอยากจะ :z6: :beat:อิพี่โตสุดๆ
คนอะไรนะเจี้ยได้ขนาดนี้ว่ะ แต่ในความเจิ้ยของไอ้พี่โตลึกๆแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้น
ป่ะค่ะไรท์เตอร์ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ โคตรๆติดเนมเลยอ่ะตอนนี้มาต่อไวๆน๊า+หนึ่งให้ทั้งคนแต่งแลคนโพสเลยนะคะ
-
ทั้งสงสารเนม ทั้งขำเนม
เนมน่ารักจริงๆ อยากให้พี่โตหลงจนหัวปักหัวปำ
-
เค้าหวานกันแบบได้เลือด
จูบแรกมาพร้อมกับเลือด ไอ้ที่พี่โตมันกัดน่ะ
กะเรียกสติตัวเองใช่ม่ะ จะได้ไม่หลงน้องเนม
แล้วตกลงเค้าจินั่งชมดาวกันแบบดีๆมั้ยเนี่ย
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆ..จิ้มรีบน :z13:
แอบมาดูก่อนเข้านอน มีแต่คนชอบเลือดสาด กรั่กๆๆๆ..
ตอนนี้ไอ้โตมันบ้าไง ฮ่าๆๆ..แบว่าเฮียแกเป็น ยันเดระ บวกซึนเดเระเข้าไปอีกดอก ปวดกบาล.. :z3:
ทางรักของสองคนนี้ยังอีกยาวไกลนัก เมื่อไหร่มันจะรักกันว่ะ :เฮ้อ: คนเขียนยังเหนื่อยใจลยเหอะ..
ปอลอ..ดาวฮาเม็ก..คือความจริงมันเป็นมุก แตเหมือนจะไม่มีใครเก็ท..ใครรู้จัก ดาวฮาเม็กมั่ง ถ้าตอบได้จะส่งตอนอินไซต์เฮียโตมาเป็นของขวัญ ฮ่าๆๆๆ
มุกนี้มันมากจากการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งที่...ตัวเอกมีตาเหมือนปลาตาย ชอบทำหน้าเบื่อโลก มีผมหยักศก..และไรท์เตอร์รักการ์ตูนเรื่องนี้ชะมัด !!
ราตรีสวัสดิ์ ค่า :man1:
-
รีเควสฉากหวานกว่านี้บ้าง อะไรบ้าง
อยากให้พี่โตรักน้องเนมเร็วๆ น้องเนมน่ารักขนาดนี้ พี่โตอดใจไหวได้ไงเนี่ย
ตอนนี้แบบพี่โตซาดิสมาก :angry2:
นี่แค่จูบน้องเนมยังถึงกับเลือดตกยางออก
ถ้าพี่โตเอาจริงน้องเนมอาจตายก่อนถึงสววรค์
แต่ฉากวันนี้น้องเนมก็แอบฮาอ่ะ อุตส่าห์กล้ามาหลายตอน
แต่มาตกม้าตายตอนกลัวผีเนี่ยแหละ
สุดท้ายเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อัพตอนต่อไปเร็วๆน่ะจ่ะ
:bye2:
-
หวานแบบฮา ๆ
-
:haun4: :haun4:
:laugh: :laugh:
-
:jul3:
ฝันดีครับ :man1:
-
:z1: :z1:
หวานกันซะ(เอ๊ะ...หวานตรงไหน--*)
555+
-
โห ตอนนี้หวานเบรกอารมณ์ หวานแบบ SM
-
หวานแบบซาดิสๆ
โปรดๆ +ๆ
-
รอตอนต่อไป (ทั้งที่พึ่งอ่านตอนนี้เสร็จ กร๊ากกกกกก)
-
เลือดหวาน :jul3:
สงสัยอิพี่โตชดเลือดเนมเข้าไปแล้วเกิดอาการ แบบนี้ถ้าอยากให้มันอารมณ์ดี ว่างๆ ก็ยอมสละเลือดให้ชิมอีกสักทีแล้วกันเนม :laugh:
-
:beat: :beat: :beat:
เลือดสาด
กระจาย
โสรเนม ทำไมต้องโดนด้วยน้าาาา
-
เหี้ยพี่โตมันกวนได้ใจจริงๆ....จะจูบดีๆแบบชาวบ้านเขาก็ไม่ได้ :z6:
น้องเนมตู..จะรอดไหมเนี่ย...คิดแล้วให้หวั่นใจ...เฮ้อ!
-
:impress2:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
ของเค้าดี จริงๆๆๆๆ
:z13: :z13:
-
:o8: :-[ :impress2: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใจว่า ถ้าพวกเรา เหล่ารีบนๆ ทั้งหลายได้เข้าไปสัมผัสมั่ง
ในคุกคงมีสีสันขึ้นเยอะเลยเน้ออออออออออ
ไม่ต้องให้น้องเนมโดนอยู่คนเดียว
ไปช่วยน้องรับโชคหน่อยจิ
-
ไอ่พี่โตกวนค่อดเลย
หนูเนมอ๊ากกกก โดนกัดลิ้นอารัยเนี่ยยย 555+
หวานแบบปะแล่มๆอ่า SM ไอ่พี่โตตอนนี้กวน
ตอนนี้ฮาดีอ่าชอบๆ :impress2:
-
ก็ยังไม่เข้าใจอารมณ์นายโตเลย รอตอนต่อไปครับ
-
หวานแนวละครพิศาลเลยนะเนี่ย กระทืบ...จูบ.... :haun4: มันส์ดีค่ะ
เนมอ้อนตรีนพี่โตได้น่ารักจริงๆ
มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
^
^
:laugh:
พิศาลเลยเหรอคะ
งั้นตอนต่อไปเรามาเข้มข้น
โดยการให้เนมได้เลือดจากอย่างอื่นด้วยดีไหมก๊า o18
ขอบคุณสำหรับรีค่ะ
-
ไอพี่โตท่าจะติดใจน้องเนมละซี้
^^
ขอบคุณค่ะ
-
รั่วทั้งคู่เลยหว่ะ 5555 :laugh:
-
โอ้.....ในที่ซุ้ดดดดดด :mc4:
(....แม้จะกัดก็เหอะ)
รอลุ้นกันต่อไป เอิ้กๆ :t3:
-
คู่นี้เค้า รักกันรุนแรงจริงๆ :laugh:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว ได้อรรถรสในการอ่านไปอีกแบบจริงๆ
สนุก ลุ้นตอนต่อไป ว่า เอิ่ม...ไอ้น้องเนมมันจะ จะ จะ
โดน..... ไอ้เหี้ยพี่โต :oo1: หรือเปล่าแวะ แหะ แหะ
-
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดนะค่ะ ^^
ต่อไปคิดว่าอิพี่โตน่าจะเปลี่ยนนิสัยแล้วใช่ป่ะ
ตอนนี้น่ารักแบบเลือดๆ โรแมนติคแบบโหดดี ดูหนูเนมก็เคลิ้มๆนะ
รอตอนต่อไปนะก้าบบบบบ
:pig4:
writer ในที่สุดก็รู้แล้ววววว ดาวฮาเม้ก มาจากเรื่อง กินทามะใช่ป่ะค่ะ ^^
อยากอ่านนนนนน inside อิพี่โตอะก้าบบบบบบบบบ pleasssssssss
-
โอย......คู่ทรหด หรือคู่โหด ดีคะเนี่ยะ o22
.
.
น้องเนมเอ๊ย!.... กว่าจะตกลงปลงใจกันได้นี่ หนูจะไม่กลายเป็นมาโซไปเหรอค๊า..... :sad4:
.
.
ส่งกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
น้องเนมหนูรั่วมาก นี่วางเนื้อให้เสือมันตายใจชิมิคะ :z3:
แหม ไอ่เหี้ยพี่โต น้ำลายหมานี่เปลี่ยนอารมณ์คนได้นะ แหม ๆ ติดใจล่ะสิ :z2:
รอตอนต่อไป มาเร็ว ๆเน้อ
-
มานั่งรอด้วยคนนะ
-
นั่งรอด้วยคน
ตอนต่อไปมีแววว่าจาหวานนะเนี่ย :laugh:(แต่เรื่องคาดเดายากโคตร :เฮ้อ:)
:bye2:
-
พี่โตตาย เร็ว ๆ นี้
:)
อิอิ พี่เนมกำลังเริ่มแผนการณ์อันชั่วร้ายแล้ว หึ ๆ :กอด1:
-
คิดถึงพี่โตขาโหดครับ
-
หวานแล้วหรอเนี่ย :a5:
แต่ก็ bad guy นี่นะ :z1:
ตอนนี้ดีหน่อย ไอ้พี่โตซอฟลงมาเยอะ
(กัดลิ้น น้องเนมเนี่ยนะ T_T)
รออ่านฉากเรียกเลือดต่อๆไปนะค้าบบ
-
ดาวฮาเม็ก มาจากเรื่องกินทามะฮ่ะอิป้า
ขอด้วยคน ฮุฮุ
:laugh:
ดูเหมือนจะมีคนตอบถูกนะเนี่ย
เอามาเลยไรท์เต้อร์ อินไซด์อิพี่โต o11
ป้า...มาต่อด่วน เค้าอยากอ่าน :angry2:
-
^
^
^
ถูกกกกก ไรเตอร์เอามาลงเร็วนะก้าบบ
คำตอบนี้หายากมากกกกก เอาไปpost หามาจากboard board หนึ่ง ฮ่าๆๆๆๆ จิงไม่รู้หรอก
-
อัศจรรย์เลือดพุ่ง ฮ่าๆๆๆ เลือดพุ่งจริงๆด้วยแหละ
หนูเนมโดนกัดลิ้น เจ็บนะนั่น
ไอ้พี่โตมันโหดร้ายยยยยยยย T T
นี่คือฉากหวานที่รู้สึกว่าหวานที่สุดแล้วเท่าที่อ่านมา
และคาดหวังว่าภายภายหน้ามันน่าจะมีอีกนะเออ
ก็รอกันต่อปายยยยย
-
:angry2:อีพี่โตแม่งมารมณ์ไหนวะเนี่ยะ
เนมน่าสงสารได้อีกเน๊อะ :เฮ้อ:
-
ตกลงว่าจะหวานนนนนนนนนนน :o8: :-[ :impress2:
หรือ!!
จะโหดดดดดดดดดดดด :z10: :beat: :z6:
o18 o18 :z3: :z3: o18 o18
-
มีคนรู้จักดาวฮาเม็กจริงๆด้วย ชิชะ
คราวหน้าจะถามเรื่องอลิกับทชชี่มั่ง เอาให้ติดกินทามะกันทั่งหมดนี่ล่ะ :laugh:
กะว่ะจะเข็นมา ตอนต่อไปเป็นอันแน่นอน แต่ระยะเวลาไม่แน่นอน
เนื่องจากใกล้เทศกาลไฟนอลแฟนตาซีขึ้นมาทุกขณะ...
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และกำลังใจน่ะค่ะ
ตอบรีบน..อะไรๆมันก็เป็นไปได้ ฮ่าๆ..
ปอลอ...ไฟนอลแฟนตาซี..ก็เดากันเอาเถิด..
-
หัวเราะไรอ่า
งงงงงงงงงงงง
แต่ว่านะ...นานๆทีีจะมี..นะ
มีบ่อยๆนะคะ ไม่ค่อยเหนสองคนนี้เค้า...กันเลย เห่อๆ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
รีบน มีเสียงจากดาวฮาเม็กตะโกนมาไกลๆว่า ฉาก :oo1: :oo1:
ยังเร็วไปร้อยปี :laugh:
ไรท์เตอร์เค้าติดการ์ตูนประดุจเด็กรุ่นน่ะค่ะ ต้องเข้าใจเค้าหน่อย
:z2:
-
--**--
เอ่อ...เหมือนจะหวานนะ...อิอิ :-[
แบบว่าจูบ เลือดสาดเลยอ่ะ+55 :m25:
:a5:จะสอบไฟนอลแล้วเหมือนกันค่ะ....เป็นกำลังใจให้จ้า~~~~~
-
โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห... :m16:
เล่นแรงน่ะฮ่ะ เดี๋ยวไซต์คิกขาคู้เลยเน้.. :z6:
ว่าติดการ์ตูนไม่เท่าไหร่ มาว่าชั้นแก่...มีตายยยยยยย :m31:
อายุยังไม่ถึงเวลาเข้าผับเลยค่ะเธอ เล่นงี้มีเคืองอ่ะห๊ะ..
ปอลิง..ผู้คนที่ผ่านไปและอ่านมา โปรดอย่าสนใจค่ะ..ไม่มีอะไรหรอกก๊ะ..ไรท์เตอรออกจะใจดี๊ ~~ใจดี..หึหึหึ
-
อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ
เหมือนคนเขียนจะคุมอารมณ์ของเรื่องไม่อยู่ แกว่งมากไปหน่อยหรือเปล่า?
เอาให้แน่ว่าจะเขียนแนวไหน
หรือว่าตั้งใจเขียนแบบนี้อยู่แล้ว
ถ้าใช่ก็อดเสียดายนิดหน่อยไม่ได้
เพราะที่ผ่านๆ มา ทำได้ดีทีเดียว
-
:a5:
-
ตอบรีบนค่ะ..
ยอมรับน่ะค่ะว่ามันแกว่ง..แต่จะว่าไงดีล่ะ..คงเพราะตั้งใจว่าจะเขียนแบบนี้มาแต่แรก..
แต่ตอนนี้มันขัดอารมณ์ของเรื่องไปมากเลยทีเดียว รู้ดีเลย แหะๆ.. :m23:
แต่เพราะคอนเซปของเรื่องนี้ ไม่ใช่แนวรันทดมาแต่แรกแล้ว ที่เห็นเนื้อเรื่องรุนแรงส่วนใหญ่ก็มาตอนหลังๆน่ะค่ะ
ความจริงแล้ว พอตัดสินใจเขียนนิยายเรื่องนี้ สิ่งที่คิดว่าจะสื่อออกมาคือ "การใช้ชีวิตคุก" น่ะค่ะ โดยผ่านจากตัวเอกที่เข้ามาสัมผัสด้วยตัวเอง และเจอเหตุการ์ณต่างๆนาๆทั่งร้ายและดีปนกันไป และอีกอย่างก็คือ "ความรัก"ในคุก ระหว่างผู้กระทำผิดด้วยกัน
คิดเหมือนกันค่ะว่าอารมณ์มันตัดไปตัดมาแบบนี้จะทำให้คนอ่านเสียอารมณ์รึเปล่า..อารมณืของเรื่องที่ผลิกผันไปมา ซึ่งกำหนดมาจากเหตุการ์รที่ตัวนายเอกพบเจอและสิ่งที่เราคิดจะสื่อก็คงเอาออกมาไม่หมดจริงๆ..
ขอบคุณสำหรับคำติติงน่ะค่ะ จะรับไปปรับปรุงค่ะ ขอบคุณมากสำหรับคำถามน่ะค่ะ
-
:laugh:จูบแรกเลือดกระจายแล้วอ่ะ
ตอนไปนู๋เนมจะเหลือเหรอไม่อยากคิดอ่ะ
เคลียกันเองดีกว่า
ปล.สงสัยเจ๊โตแอบหึงเจ๊กันแน่นอน
o18
-
มาต่อเร็วๆนะคับบบบบ
:call: :call:
-
หวาน...?
หวนาแบบมีกลิ่นคาวเลือดอะไรทำนองนี้ป่ะ ? 55555.
รีบๆมาต่อนะคร๊าบบบ :} :z2:
-
:z2: :z2:
-
เห็นด้วยกับรีบนบางท่านค่ะ
แบบว่าเนื้อเรื่องบางตอนพาอินไปกับความคับแค้นของน้อง :m15: ประมาณเชื่อเลยว่าเจ็บนี้ต้องมีแลก
แต่ตอนล่าสุดกลายเป็นเหมือนคู่รักงอนง้อกันเท่านั้นเอง :เฮ้อ: แบบว่าทำเอากราฟดิ่งวูบอ่ะค่ะ
แต่ส่วนเนื้อหาของเรื่องก็ยังยอดเยี่ยมค่ะ o13
-
หวานแบบแปลกๆเนอะ ไอ้พี่โต เนี่ยยย
-
ตอนนี้มันอะไรก๊านนนน :a5:
มันไม่ใช่อะ หวานจนแปลก
-
ในที่สุดก็ได้อ่าน
อิพี่โตมันโรคจิตแหงมๆ
อยากอ่านต่อต่อไปแย้ว
มาต่อไวๆนะคร้าบบบ...
:pig4:
-
มาเร็วๆๆๆๆๆค้างอ่ะ
อยากเจอน้องเนมอิอิอิ :z1: :z1:
-
ผมกลับคิดว่า มันก็สมเหตุสมผลอยู่นะ กับงานเขียนของน้องเขาที่พยายมสื่อออกมาให้เห็นว่า ตัวละครมันมีความรั่ว ของทุกตัว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่การแสดงออกของตัวละครจะคุ้มดีคุ้มร้าย
อีกอย่างถ้าเรามองในมิติ ลึกๆ ของตัวละครมันก็น่าจะเป็นแบบนี้ ต้องมองให้ออกว่า ตัวละครที่ชื่อโต ถึงแม้จะมีความโหดร้ายและดิบเถื่อน แต่ด้วยใจจริงๆแล้วผมคิดว่าน้องคนแต่งพยายามสื่อให้เห็นว่า จริงๆแล้ว โตไม่ได้จะคิดร้ายกับเนมจนถึงขนาดอาฆาตมาดร้าย จะเอากันให้ถึงตาย โตอาจจะมีความเอ็นดูน้องเนมอยู่ลึกๆ(บางทีอาจจะลึกมากจนเรามองไม่เห็น ฮ่าๆ)
ถ้าเรามองในแง่ความเป็นจริงของสังคมจากข่าว หรือจากสื่อต่างๆ จะเห็นคนที่อยุ่ในนั้นถ้ามีคนใหม่เข้าไปแล้วเปรี้ยตรีนแบบน้องเนม เขาเอากันจนตายไปแล้ว รุมซ้อมกันจนตายจากที่เป็นข่าวที่เห็นอยุ่บ่อยๆ
แต่ของเนมจะเห็นว่าโดนรุมซ้อมขนาดนั้น ยังมาทำปากดีต่ออีกได้ แสดงว่าพี่โต มานก็ไม่ได้เอาจริง อาจจะแค่สั่งสอนให้หลาบจำ ในความเปรี้ยวตรีนของน้องเนมก็ได้ แต่ จริงๆมันอาจจะแอบเอ็นดูนู๋เนมอยู่ก็เป็นได้ แต่จะโอ๋มากก็ไม่ได้เด๋วจะได้ใจ และเป็นที่หมั่นใส้ของคนอื่น
ประเด็นแบบนี้จะมองให้มันอ่อนด้วยในแง่วรรณกรรมก็เป็นได้ แต่ถ้าจะมองให้มันสอดคล้องกับวัตถุประสงค์ของคนแต่งก็ย่อมเป็นไปได้เหมือนกันครับ
แต่ผมคิดว่าผมเข้าใจในสิ่งที่น้องคนแต่งพยายมจะสื่อนะครับ
-
ร๊อ รอ รอ
เมื่อไหร่พี่โตของเค้าจะมา อ่า : 222222: :110011:
คิดถึงพี่โต
กอดนักเขียน :กอด1:
เค้าอยากอ่านวันเน้~~~
ปล.รอวันนักเขียนยกพี่โตให้เค้า :impress2:
-
วันนี้น้องเนมก่ะอีพี่โตจะมามั้ยน้าาาาาาา
-
รอ ร้อ รอ ...
ชอบเรื่องนี้สุดๆเลย
ขอซื้อต่อบทไปทำหนังได้มะคับ
:call:
-
เข้ามานั่งรอคุณเหี้ยพี่โต กับ น้องเนมเหมือนกัน
วันนี้จะมาไหมน้า
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อัพไวๆ น่ะจ่ะ
:bye2:
-
รอค้าบ
หวานปนเลือด
ฮุฮุ.....ได้ใจ :-[
-
มารอตอนต่อไปด้วยเหมือนกัน :L2:
อยากเห็นน้องเนมเอาคืนไอ้เอี้ยพี่โตเร็วๆ
-
อ๊ากก อ่านทันแล้ว :-[
สนุกมากๆ เลยอ่า มันแลแปลกใหม่ดีจัง
ได้อ่านแบบนี้แล้วมันเหมือนแง่มุมใหม่
มาต่อเร็วน้า อยากอ่านต่อแล้ว
พ่อกับแม่เคยเข้าไปสอนวิชาชีพในคุกชายอ่า
แล้วเราอยากถามมาตลอดว่าเป็นไงบ้าง
แต่พ่อกับแม่สอนเฉพาะพวกที่กำลังจะพ้นโทษแล้ว
แม่เคยเล่าให้ฟังแต่ในคุกหญิง แต่คุกชายไม่เคยเลย
จะถามอะไรมากก็ไม่กล้า เพราะแม่ไม่รู้ว่าชอบพวกนี้ - -^
ไงก็ขอบคุณที่มาตีแผ่ค่ะ มึนๆว่า ตกลง
เนมจะทำยังไงกันแน่ ลุ้นๆ ต่อไป
ปล. ชอบคาแรกเตอร์เมฆอ่า :impress2:
-
Imprison 25: ละเมอ..เพ้อ..พก..
แปะ!!!...
เพี๊ยะ !!!..
เพี๊ยะ !!!..
ตุ๊บ !!!!!!!..
“..โอ้ยยยย...ถีบทำไมเนี่ยยยยย...” ก้มลงบ่นปนกระซิบทันทีเมื่อโดนฝ่าตีนยังสีข้างทำเอาเอวแทบจะถลอก..เอาเข้าไป ถีบได้ถีบเอา ฮึ่ย..
“..แล้วมึงดิ้นไปดิ้นมาหาพ่อรึไงว่ะ..” เสียงด่ากลับทำเอาผมคอหดวูบ..แต่มันความผิดไอ้เนมเรอะ ก็ในนี้มันมีแต่ยุงนี่นา กัดมาตัวแล้วตัวเล่า ทำเอาคันคะเยอไปทั้งตัว..
“..ก็ยุงมันกัดนี่..” เถียงคำไม่ตกฟากใส่ทันควัน ทำเอาเจ็บแปลบที่สีข้างอีกครั้งอย่างรวดเร็ว..และซ้ำรอยเดิม..ชึ่ย...ไอ้พี่โตแม่ง..
“..เหอะ..ลากคนอื่นมานอนแล้วยังจะมาด่า รำคาญนักก็ให้กลับไปนอนที่เดิมเด้ ..มาทำเป็นไม่พอใจ คนเค้าอยากจะอยู่จะตายชักล่ะ..”
ผั๊วะ !!!
“..หงะ..”
“..เดี๋ยวกุก็จับมุดคอห่านซะหรอกไอ้เวร หัดสงบปากสงบคำซะมั่ง ตีหนึ่งตีสองแล้ว อยากโดนตีนรึไงมึง !!”ว่าแล้วก็ออกแรงเขกหัวผมสองสามรอบ ไอ้เนมหน้าบึ้งเลย แต่ก็ยอมเงียบไป..แม้มือจะเกาแขนแกร่กๆ..
“........” เสียงหายใจแรงแบบไม่พูดไม่จาทำเอาผมชะงัก นึกถึงความเจ็บแปลบบนปากและลิ้นของตัวเองแล้วยังสยองไม่หาย..เกร็งตัวนอนนิ่ง..หลับตาปี๋..
แหมะ..
อะไรเย็นๆเหนียวๆหล่นลงบนแขนผม ผมลืมจาขึ้นมามองแขนตัวเอง พบว่ามันเป็นเนื้อครีมสีขาวๆที่ส่งกลิ่นหอมจางๆ คุ้นจมูก..ถึงจะคุ้นจมูก..แต่ไม่คุ้นเลยกับการกระทำนี่ ผมก้มมองแขนตัวเองที่มีเนื้อครีมสีขาวหยดลงไปหลายจุด แล้วหันไปมองหน้าคนทำอย่างไม่เข้าใจการกระทำ
“..เอาทาๆไปซะ..จะได้หมดเรื่อง.. “ว่าพลางโยนขวดยากันยุงไว้เหนือหัวตัวเอง หันมาทำหน้าเข้มใส่ “..ถ้าคราวนี้ไม่เงียบล่ะก็มึง...”
คาดโทษใส่แล้วหันไปนอนหงาย ผมยกแขนสองข้างตัวเองมาลูบเนื้อครีมให้ทั่วหัวคิ้วก็ขมวดน้อยๆ..ครุ่นคิด...
...จำกันได้มั้ย..ว่าการกระทำแบบนี้..มันเกิดขึ้นตอนคืนแรกที่ผมมาที่นี่..คืนที่ผมเกือบจะโดนเลื้อย..
..มือหนาที่ลูบเนื้อครีมไปมาลวกๆบนแขนผม ปากก็บ่น แล้วสุดท้ายก็ลากผมไปซุกอก..บอกขอโทษที่ทำให้ผมเจอเรื่องไม่ดี...
...นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมนับถือและซาบซึ้งในบุญคุณที่ผู้ชายคนนี้มีให้..
แล้วตอนนี้......ล่ะ.....
“..ถ้าลำบากนัก...ก็..ไม่ต้องให้มานอนตรงนี้..ก็ได้..” ผมบ่นลอยๆด้วยเสียงไม่ดังนัก..หัวอกมันตื้อปนเจ็บแปลบๆอย่างไม่รู้สาเหตุ..ขอบตาร้อนผ่าว..รู้สึกแปลกๆเหมือนอยากร้องไห้ แต่ก็ไม่ใช่...
มันเป็นความจริง..ที่ยังไงผมก็อยู่คนละห้องขังกับพี่กันย์จะแปลงร่างเป็นงูเลื้อยออกไปหาตอนกลางคืนได้รึไง..ไอ้การที่ให้ผมมานอนตรงนี้..ไม่มีความจำเป็นสักนิด..
แล้วยิ่งที่ทำวันนี้..มันอะไร?..
ยอมรับว่ามันไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีนักหรอก ไอ้การถูกลากคอไปให้คนอื่นทำมิดีมิร้ายถึงที่ โดยผู้ชายที่ตัวเองไว้ใจ..หรืออย่างน้อย ก็เคยไว้ใจ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน..ว่าทำไม..ทำไมมันกลายเป็นแบบนั้นไปได้..
..ทำไมถึงกลายเป็นคนเดิม..คนที่เคยดูแลปกป้องผมเมื่อตอนแรกล่ะ..ทั้งที่ทำกันถึงขนาดนี้แท้ๆ..
แต่ที่ท่าโมโหที่สุด ก็คงไม่พ้นตัวเอง..ที่พอเอาเข้าจริงแล้ว..ไอ้ความโกรธที่มี..มันกลับค่อยหายไป..เหมือนกับที่พี่กันย์พูดไว้ไม่มีผิด..
โกรธ..เกลียด..มากจนขนาดอยากจะทำร้าย เอาให้ตายกันไปข้างไม่ใช่เหรอ?..แล้วทำไม...?...
ผมเอามือลูบหน้าตัวเองแรงๆแล้วถอนใจเฮือก..พลิกตัวๆไปอีกด้านอย่างครุ่นคิด..
พยายามทบทวนความรู้สึก..ว่าทำไม..
หรือผมจะเป็นได้แค่เด็กน้อยโง่ๆที่ไม่โตซักที เหมือนคนอื่นมอง..
....มันจะเป็นแบบนั้นเหรอ?..จะลืมเหรอ กับสิ่งที่เคยได้รับ..ความอัปยศอดสูนั่น จะทำเป็นลืมๆมันไปซะ แค่เพียงโดนทำดีด้วยครั้งเดียว เนี่ยน่ะ
มันจะคุ้มค่าแล้วเหรอ?..จะยอมให้อภัยเหรอ?..ไม่ง่ายไปหน่อยรึไง..ไม่สาสมกับสิ่งที่ได้รับมาเสียหน่อย..
จะทำตัวเหมือนคนขี้แพ้ เพราะโดนทำดีด้วย หรือจะอาฆาตแค้นโกรธเคืองต่อไป เพราะสิ่งที่ได้รับมันหนักหนาขนาดนั้น..
..จะเอายังไง?..
“..หึ....ใครจะยอม...” เสียงตอบรับลอยๆทำให้ผมชะงัก..พลิกตัวไปหันไปมองหน้าคนพุด..คำตอบที่ได้รับนั่นทำให้ผมเลิกคิ้วทั้งที่เกือบลืมคำถามตัวเองไปแล้ว แต่กลับนึกขึ้นมาได้ซะนี่..ก็แค่บ่นว่าไม่เห็นต้องลากมานอนนี่..แต่คำตอบนั่นไม่ได้ทำให้รู้อะไรเพิ่มเลยสักนิด แล้วพอหันไป..เชี่ยพี่โตกลับนอนหนุนแขนตัวเอง นอนหลับไปแล้ว หรืออย่างน้อยก็หลับตาไปแล้วนั่นล่ะ..
“............” ผมเลยได้แต่พลิกตัวไปอีกด้าน..แต่พอเจอพี่ทินนอนอ้าปากหวอ ท่าทางน่าพิสมัยเกินจะทนเลยพลิกกลับมานอนหงาย..แต่กลับโดนแขนหนักๆ..หนาๆพากลงบนอกดังตึก..เล่นเอาแน่นกันไปพัก..
สุดท้ายไอ้เนมเลยได้นอนตะแคง..หันหน้าไปทางไอ้พี่โตที่นอนหงายอ้าซ่า..เงาร่างที่หนากว่าอย่างเห็นได้ชัดนั้นอยู่บริเวณตรงใบหน้าของผม..ผมแอบเหลือบมองหัวไหล่ คาง เลยไปจนถึงใบหน้าที่หลับตาพริ้ม..หลับอย่างสุขขีนั้น พอเทียบกับตัวเองที่ต้องมานอนคิดไปเครียดมาอยู่นี่ มองแล้วมันก็อดหมั่นไส้ไม่ได้..
..กัดหูอีกรอบดีมั้ยว่ะ..
“..คึ...” คิดแล้วหลุดขำเอง..แค่อ้าปากกัดรอบเดียว คนเดียว ยังโดนไปตั้งขนาดนี้..คิดแล้วแอบลูบปากตัวเอง..แผลที่โดนลูบร้อนวาบ..คิดถึงไอ้คำพูดล้อเลียนของพวกลุงๆทั้งหลายแล้วอดหน้าแดงไม่ได้..สมองแบบนี้คิดได้แต่เรื่อง..ไม่เป็นเรื่อง..ชิ...
ผมพ่นลมหายใจพรูออกจากปากแล้วตัดสินใจหลับตาลง..ปล่อยให้สมองได้หยุดพักและร่างกายได้พักผ่อน..ตัดสินใจวางปัญหาครุ่นคิดหนักสมองและเหนื่อยอกเหนื่อยใจไว้แค่นี้ ไม่ว่าผมจะคิดอะไร หรือจะทำอะไรต่อไป ตอนนี้ก็ต้องพักผ่อนเอาแรงอย่างน้อยก็เพื่อจะลุกขึ้นมายืนหยัดได้ในวันพรุ่งนี้..
...วันนี้มัน....เหนื่อยเกินไปแล้ว..
ตุ๊บ !!!
เปลือกตาขยับขยุกขยิก..เมื่อรู้สึกถึงความหนักของวัตถุบางอย่างที่พาดลงบนกาย แม้จะไม่หนักมากแต่ก็มากพอจะทำให้ตื่นขึ้นมาจากนิทรารมย์ของตนเอง..เปลือกตาหนาเปิดขึ้นช้าๆ..อันดับแรกที่เห็นคือเพดานสีดำสนิท..และแสงสลัวที่ลอดออกมาจากทางเดิน..ทำให้รู้..ว่ายังไม่ถึงเวลาเช้า..
คิดแล้วขมวดคิ้ว..ก้มมองไอ้วัตถุที่พาดลงมาบนตัว..
“....” ถอนใจแรงๆเมื่อเห็นว่ามันคืออะไร..เชี่ยนี่...เอาตีนมาพาดตัวกูเลยน่ะมึง..
ภาพที่เห็น คือไอ้ควายตัวเดิมที่วันนี้ลากมันมานอนข้างๆ หลังจากที่ไปนอนดมส้วมมาเป็นอาทิตย์ กวนตีนแกว่งปากหาส้นเท้าชาวบ้านมาตั้งหลายวัน เหมือนมันจะไม่รู้ตัวเลย ว่าที่รอดปากเหยี่ยวปากกามาทุกวันนี้ได้เพราะใคร แถมยังทำท่าจะแปรพักตร์ไปอยู่กับไอ้หมอหมาๆ..ที่ทำตัวเหมือนคนดี..นักหนา..ทั้งที่ความจริงมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับกูเลย..
วันนี้ได้ฤกษ์ชำระความ เลยลากมันออกไปให้ไอ้ปื้ดลองดู..เตี้ยมกับมันไว้ว่าให้ลองก่อน อย่าเพิ่งเอาจริง..ไอ้ห่านั่นบ่นใหญ่...อยากแดกเนื้อสด...เหอะ...กูเก็บไว้ต่อราคาว่ะ...
แล้วยังไง..แค่จะเอาไปให้ไอ้ปื้ดมันดัดนิสัยซักยกสองยก..ที่ไหนได้..เสือกคันปากกระโดดงับหูมันซะอย่างนั้น แถมเกาะแน่นยิ่งกว่าหมีโคอาล่าเกาะต้นยูคา ลากออกยังไงก็ไม่มา..เลยต้องเอาวิธีปัญญาอ่อนที่สุดมาใช้..จี้เอวแมร่ง..แถมไอ้เวรนี่ก็เสือกบ้าจี้..ดันปล่อยอีก..
แต่ปากหมาๆของมันนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ เถียงคำไม่ตกฟาก น่าเอาตีนยัด แต่ไอ้หนังหนาๆแบบนี้ ตีนยัดไปก็เท่านั้น เลยเอามาแกล้งดีกว่า..ตอนแรกก็แต่จะหยอกๆ..คิดจะกัดให้เป็นแผลไป จะได้หงอ..
...แต่..ใครจะรู้ว่ะ..ว่า...แม่งพอ...
ชิ...ก็ถือว่าทำไปเพราะติดลม คิดอะไรมาก..
ไอ้ปากแบบนั้น.. มันก็เหมือนทั่วไปนั่นแหละ..ปากผู้ชายแม่งก็ทั้งแห้งทั้งแข็ง...ถึงปากไอ้นี่มันจะ...เออ..จะ..นุ่มกว่า..นิดหน่อย..ก็...ก็แค่เพราะมันมาอยู่ใหม่..ก็เลยยังดูดีมีสกุลอยู่บ้าง อีกหน่อยก็คือๆกัน เหมือนกับคนอื่นนั่นล่ะ..
แล้ว..ไอ้ที่สอดลิ้นเข้าไป..ก็...ก็แต่จะกัดลิ้นมันแต่นั้น จะเอามือลากไป ก็ขยะแขยงน้ำลาย เลยต้องทำแบบนี้...แค่เอาลิ้นควานๆไปลากเอาลิ้นมันออกมาแล้วกัด..ก็แค่นั้น...ไม่ได้จะเคลิ้มจะอะไรสักนิด..
...ก็แค่ไม่อยากให้มือเปื้อนน้ำลายล่ะว่ะ !!
แล้วที่หัวเราะ..ที่ชอบใจ..ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก...
ก็แค่หัวเราะคนโง่...หัวเราะท่าทีโง่ๆของมัน..หัวเราะ...ไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่พอใครทำดีด้วยหน่อยก็เขวไปทางนั้น..
ทั่งที่กุทำกับมันเหมือนหมา ทั้งที่ตอนนั้นกูลากมันมาให้คนอื่นเอา พอกูหันมาทำดีนิดเดียวมันกลับทำเขว..อ่อน..อ่อนจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรได้..
ทั้งน่าสมเพชจนต้องถอนใจ..และน่าขำ..
มันน่าขำ...น่าขำเป็นบ้า..
“..อือ..”..เสียงร้องครางงึมงำ เลยก้มลงมอง..เชียนี่..มึงเอากูเป็นหมอนข้างแล้วใช่ไหม?..
ไอ้เนมมันเอาตีนขวามาพาดตรงเอว แต่นั้นไม่พอ ยังจะเอาหัวมาซุกแขนอีก..
แล้วไอ้หน้าโง่ๆนั่นมันก็...โว้ยยยยย จะเอาหน้ามาหนุนแขนกุเพื่อ !!พ่อมึงรึไง กุเป็นแม่มึงเรอะ
พยายามดิ้น สลัดไอ้ตัวมีขนนี่ แต่..เหมือนยิ่งดิ้นยิ่งไปกันใหญ่ มันยิ่งขยับตัวเบียดเข้ามาเรื่อยๆ กินที่บนฟูกไปเรื่อย..
ตุ๊บ...
..สุดท้าย...ไอ้เวรนี่ก็เอาตัวกูเป็นที่นอนซะสมบูรณ์แบบ..
...มองหน้าโง่ๆที่ซบอกน้ำลายยืดแล้วนึกโมโห ละเมอห่าไรว่ะ นอนดิ้นไปดิ้นมาจนมาทับกูทั้งตัวแบบนี้ ถึงมันจะไม่หนัก ก็ใช่ว่ากุจะไม่รู้สึกน่ะ..อึกอัดตายห่า..ร้อนก็ร้อน..ฮึ่ย...
หน้าขาวๆที่ซบอก..เหมือนจะเงยหน้านิดๆ..ปากยืนหน่อยๆ..เลยเห็นไอ้รอยแดงปื้นๆจากปากที่โดนกัดไปด้วย..เลยลองเอามือไปลูบดูเบาๆ..อือ...ก็นิ่มๆดี..เหมือนเยลลี่เลย
งั่บ !!..
ดึงมือออกมาแทบไม่ทัน ไอ้เวรนี่มึงชักจะเหมือนหมาเข้าไปทุกทีแล้วน่ะ !!..
ตัดสินใจนอนนิ่งปล่อยให้มันอยู่อย่างนั้นไปก่อน เงยหน้ามองเพดานที่มืดทึบแล้วก้มมองหน้าไอ้ควายตรงหน้า มองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ..
มึงมันก็เป็นควายอย่างที่กูคิดจริงๆ..
โง่..ยอมให้คนอื่นปั่นหัว โง่..ยอมถูกหลอกไปทั่ว..
โง่....ที่คิดว่าจะมีคนจริงใจกับมึง..
ทำไมตรรกะง่ายๆของที่นี่ มึงถึงไม่ยอมเข้าใจซักที..
..ก็แค่ผลประโยชน์..
คบกันด้วยผลประโยชน์ เข้าหากันด้วยผลประโยชน์..อยู่ด้วยกันก็แค่ รวมกลุ่มเพื่อมีชีวิตรอด.เพื่อให้แข็งแกร่ง สร้างอิทธิพล เอาความสุขสบายเข้าตัว เอาความทุกข์ ไปถมให้คนอื่น..
..เอาสมองที่ไหนมาคิด..ว่าจะมีใครเข้ามารับผิดด้วยความสำนึกผิดและคิดจะอยู่ จะทำตัวดีๆเพื่อจะได้ออกไปเป็นคนใหม่..
คนแบบนั้นน่ะมี...มี..แค่ตอนแรกๆ..แต่พอนานไป..มึงรู้ไหม?..ว่าสุดท้าย สัญชาติญาณของคนก็จะผลักดันให้ต้องดิ้นรนและทำทุกสิ่งเพื่อตนเอง.
ไม่รู้ว่าคนแบบมึงหลุดมาที่นี่ได้ยังไง..ไม่รู้ว่าไอ้โง่คนนี้..จะถูกคนอื่นหลอกไปอีกนานแค่ไหน..
มึงมันโง่..ที่จริงใจ โง่..ที่ลืมอะไรง่ายๆ..
แค่กูดีกับมึงนิดเดียว มึงก็กลับเอนเข้ามาหาฝ่ายกูแล้ว..ไม่รู้ตัวรึไง..
ดิ้น...
กำลังคิดอะไรเพลินๆกลับต้องมาสะดุ้ง มานอนตายบนตัวกูซะเต็มที่แบบนี้ยังเสือกดิ้นอีก..เอาหัวถูๆไปทางนู้นทางนี้ นึกว่าเป็นอกเชี่ยกันย์รึไงว่ะ ไอ้เวร กูไม่ใช่พวกวิปริต เหอะ..
..แล้วมันก็ยังขยับต่อ..สุดท้ายจบลงที่มันเอาหัวมาซุกคอกู พ่นลมหายใจอุ่นๆใส่หู..
เหลือบมองดูมัน..เห็นแต่คอ..กับอกที่ผ้ามันย้อยตกลงไปนิดหน่อย.. พยายามหันไปมองหน้ามัน..เห็นแก้มมันอยู่ใกล้ๆ..ขนตาพับลงปิดลูกตากวนตีนนั่นไว้..มันพ่นลมออกมาจากปากน้อยๆ..เหมือนฝันดี..
มึงฝันดี..แต่กูไม่ได้หลับ..ไอ้ห่า !!!..
คิดแล้วอารมณ์เสียชิบหาย..แถมมันยังดิ้นไปโดนโน่นโดนนี่..เออ...โดนไปซะทั่ว..
“..ไอ้เนม...” กระซิบใส่หูมันเบาๆ..แต่หนักหน่อย..
“............” มันกรนเบาๆเป็นคำตอบ..ไอ้เชี่ย..
“..ไอ้เนม..” คราวนี้เสียงเข้มกว่าเดิม..แต่มันก็ยังทำแค่ขยับตัวยุกยิก..
“....งือ..... “ ครางงึมงำในลำคอ..แล้วแขนของมันทั้งสองข้างก็ตวัดกอดรอบคอกู เอาให้แน่นซะจนหายใจแทบไม่ออก แล้วเอาหัวตัวเองซุกลงที่ซอกคอ..ล็อกแน่นเกาะทั้งตัวยิ่งกว่าปลิง..เป็นอันเสร็จพิธี...
“.........” กูได้แต่นอนจ้องเพดานคุก..ไม่รู้จะเอาอะไรมาด่ามันแล้ว..
“..อืม...” เสียงครางหงุงหงิงแบบมีความสุขนักหนา พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆของยาทากันยุงโชยเข้าจมูก..นี่ตอนดึกๆมันจะหอมเป็นพิเศษรึไง..หรือว่ามันถูกกับหนังไอ้เนม กลิ่นเลยดีเป็นพิเศษ..ไม่เห็นเหมือนตอนที่กูทา
“.........” ตามหลักก็ควรสะบัดมันให้หลุดแล้วง้างตีนถีบไปให้ไกล เสร็จแล้วก็ลากคอมันไปนอนในส้วม..แต่..ไอ้น้ำหนักที่ทับบนตัวนี่ก็ไม่ได้น่ารำคาญเท่าไหร่..
...ไปๆมาๆ..มันก็ชวนง่วงดีเหมือนกัน...
ก้มไปมอง..เห็นหัวที่มีผมดำ..กับแก้มขาวๆนั่นชัดถนัดตา..เวลามันโกรธหรือว่ามันอาย แก้มมันจะเห่อแดงไปหมดทั้งหน้า ดูแล้วขำยังกะอะไร..
...แต่กูนี่สิ...จะนอนยังไงดี...
“..พี่โต..เฮียเว้ย..” เสียงกระซิบนั่นทำให้กุสะดุ้ง หันขวับไปทางเสียงเรียกนั่น มองหน้าไอ้ทินที่ตื่นเมื่อไหร่ไม่รู้ ทำตาวิบๆวับๆใส่กูเห็นแล้วอยากจะเอาศอกถอง แต่เพราะมีปลิงติดอยู่แบบนี้ เลยไม่รู้จะทำยังไง...
“..อะไร...” ถามเสียงห้วนมาทำหน้าตาแบบนั้นใส่ กูล่ะหงุดหงิด
“..พรุ่งนี้...ป๋าบอกให้ไปหาว่ะ..” มันกระซิบ..สีหน้าลำบากใจ..
“..เออ...” กุนิ่งไปพักเมื่อได้ยิน ก่อนจะตอบมันออกไปเบาๆ..ไอ้ทินพยักหน้ารับสีหน้าลำบากใจไม่น้อยมันทำท่าเหมือนจะมาแกะไอ้ตัวที่เกาะตัวกูให้ แต่ก็ช่างมันเถอะ..กูไม่ได้หนักอะไร..
“..หึ....” พลิกตัวไปนอนตะแคง ไอ้ควายตัวนี้เลยเอนลงมาด้วย..มันยังกอดคอกุแน่นเหมือนกลัวตก..ว่ะ..แกล้งไม่สำเร็จผล..
เห็นท่าทีสุขสันต์แล้วหมั่นไส้จริงๆไอ้เด็กเวรนี่ ...
ยกแขนพาดหลังมันผลั่ว..แล้วเอามือดันๆหัวมันให้ซุกอกมากกว่าเดิม..กูไม่ได้พิศวาส..แต่รอดูดีกว่า..ว่าพอตื่นขึ้นมา..มันจะทำหน้ายังไง..
“.........” ไอ้วิทย์ทำหน้ารู้ทันแล้วพลิกตัวกลับไปนอน เห็นหน้ามันแล้วอยากเตะชิบหาย...
ก้มมองดูไอ้คนที่นอนหลับตรงหน้าแล้วก็อดถอนใจอีกเฮือกไม่ได้..ก็ก็ใช่จะไม่รู้ ว่าที่มึงเป็นแบบนี้เพราะอะไร..ถึงจะบอกว่ามึงโง่..แต่กูก็เข้าใจดี..ว่ามันเป็นเพราะอะไร..
บางสิ่งบางอย่างกับคนบางคน ต่อให้ร้าย และทำให้แค้นจนอยากจะกระอักเลือดแค่ไหน..ถึงจะอยากบดขยี้ด้วยปลายเท้าและให้มันสลายหายลงไปต่อหน้าต่อตา..
แต่สุดท้ายแล้ว..ทำยังไง..ก็เกลียดมันไม่ลงซักที..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ประกาศด่วนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ค่ะ !!
จากที่ประกาศไปในเม้นก่อนๆแล้วว่าเรากำลังมีภารกิจ ไฟนอลแฟนตาซี ใกล้เข้ามา..
และบัดเน้...เมื่อหันไปมองปฏิทินแล้วไซร้.....
อีกสองอาทิตย์ก็จะสอบแล้วน่ะค่ะพี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ่านหนังสือยังไม่จบเลย เดี๋ยวต้องไปติวอีก ฮว้ากกกกกกกก :o211:กฎหมายสี่ตัว...หึหึหึหึ...ฆ่ากุเลยเหอะ...
ดังนั้น เพื่อเกรดอันสวยงามที่ต้องไขว่คว้าให้ได้มาแล้วไซร้ ไรท์เตอร์จึงขอลายาว(มากกกกกกกกกกก) เพื่อไปปฏิบัติภารกิจนี้ให้ลุล่วง !!!...
..คาดว่าประมาณปลายๆกุมภานี้คงแล้วเสร็จและเมื่อเสร็จภารกิจนี้แล้วจะเข้ามาต่อตอนต่อไปโดยไวค่ะ..
...
ว่าด้วยเรื่องของตอนนี้....
อินไซด์พี่โต..มาแล้วก๊ะ หึหึ ทำหลายคนผิดหวังไปรึเปล่า
มันอาจไม่ใช่อย่างที่หลายคนคิด และที่ไรท์เตอร์คิด ก็อาจจะไม่เหมือนที่หลายคนอยากจะให้เป็น เมื่อลงมือเขียนตอนนี้ที่คิดไว้ คือเราไม่ควรมองอะไรแค่ภายนอก ด้วยมุมมองของคนภายนอกไม่สามารถนำไปตัดสินผู้อื่นได้ เพราะคุณไม่ใช่เขา ไม่ได้ไปยืนอยู่บนจุดๆเดียวกับเขา และไม่อาจรู้ได้ว่าภายใต้รอยยิ้ม ท่าทีต่างๆและบรรยากาศที่สวยงาม..มันมีอะไรซ่อนอยู่...
อยากลองเขียนพาร์ทที่เอาความคิดของคนสองคนในสถานการณ์ใกล้เคียงกันมาเขียนตั้งนานแล้วและพอลองเอาความคิดของสองคนนี้มาเปรียบเทียบกัน..ไอ้เนมมันก็เด็กจริงๆด้วย
ป๋าคือใคร?..ป๋าก็คือ....พระเอกที่แท้จริงของเรื่องนี้ค่ะ... ผลั่ว !!! :beat: โดนตบทันควัน..
ล้อเล่นค่ะ..ป๋า..คือ...ผู้ที่จะทำให้ไอ้พี่โตทำตัวสมเป็นพระเอกซักที (หมายถึงมั้งน่ะ)
เรื่องคำถาม ที่ถามมาประมาณว่าทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ ทำไมอารมณ์มันเป็นแบบนี้ ถือว่าตอนนี้ก็อาจจะช่วยเฉลยข้อข้องใจไปได้นิดหน่อย แต่ถ้ามีข้อข้องใจอะไรก็ถามมาได้เลยน่ะค่ะ จะมาตอบให้วันหลัง(หมายถึงหลังสอบ ) ค่ะ
..ส่วนความคิดเห็นและทุกคำติชมที่มีก็ขอรับไว้ปรับปรุงค่ะ จะเอาไว้แก้ตัวในโอกาสต่อไปเพื่อที่จะเขียนให้ดีๆยิ่งขึ้น ไม่ขออะไรมากหรอกค่ะ ขอแค่คอยติดตามอ่านกันแบบนี้ก็พอใจแล้ว..
ปอลิง...คิดว่าเนมจะไม่เอาคืนพี่โตแล้ว...คิดงั้นกันจริงอ่ะ :m12:
-
:z13: พี่โตค๊า
ในที่สุดพี่โตก็ทำตัวสมเป็นพระเอกแล้วว
ไรท์เตอร์ขาอย่างน้อยหนูก็เป็นคนนึงที่รักพี่โตมาตั้งแต่ต้นน๊า :-[
ปลาย กุมภา แม่เจ้า !! :o12:
ได้แต่รอคอย พี่โตของช้านนน :beat: ของน้องเนมดิ ลืมๆ
ขอให้ได้เกรดอันสวยงามนะค่ะ
ตอนต่อไปขอ ยาวๆๆๆๆๆ
รักไรท์เตอร์ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มารับทราบว่าไรท์เตอร์จะอู้
:beat:
ตอนหน้าไอ้เนมจะทำหน้าไงน้า
เป็นกะลังใจให้เรื่องสอบครับ :o12:
-
:m15: :m15:
ปลายกุมภาเลยรอคับ
มันนานอ่ัะ
เค้ารอไม่ไหวนะ
มาเร็วนะ
T T
-
อยากเจอป๋าจริงๆ ป๋าของเรื่องเป็นคนใช้ได้ไหมอยากรู้
สอบเดือนกุมภาเหมือนกันเลยค๊าบ
ขอให้สอบได้คะแนนเอๆ สู้ๆค๊าบ :z2:
-
กรี๊ดดดดอัพแล้ว ตาม ๆ มาจองช่อง 555 ไปอ่านล่ะ :z2:
-*- อ่านเสร็จด้วยความมัน ลืม ว่าจองที่ไว้ กรำ ไปเม้นท์ ช่องใหม่อีก
รีล่าง รูปภาพโดนใจ ^^ ว่าของคนโพส ก็ :o8: รีล่างนี้ :z1:
V
V
V
V
V
-
:z2:
-
o13 :bye2: o13 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ขอให้สอบได้คะแนนเยอะ ๆ นะ
แ่บ่งกันมั่ง
-
ไอ้ปากแบบนั้น.. มันก็เหมือนทั่วไปนั่นแหละ..ปากผู้ชายแม่งก็ทั้งแห้งทั้งแข็ง...ถึงปากไอ้นี่มันจะ...เออ..จะ..นุ่มกว่า..นิดหน่อย..ก็...ก็แค่เพราะมันมาอยู่ใหม่..ก็เลยยังดูดีมีสกุลอยู่บ้าง อีกหน่อยก็คือๆกัน เหมือนกับคนอื่นนั่นล่ะ..
แล้ว..ไอ้ที่สอดลิ้นเข้าไป..ก็...ก็แต่จะกัดลิ้นมันแต่นั้น จะเอามือลากไป ก็ขยะแขยงน้ำลาย เลยต้องทำแบบนี้...แค่เอาลิ้นควานๆไปลากเอาลิ้นมันออกมาแล้วกัด..ก็แค่นั้น...ไม่ได้จะเคลิ้มจะอะไรสักนิด..
...ก็แค่ไม่อยากให้มือเปื้อนน้ำลายล่ะว่ะ !!
หน้าขาวๆที่ซบอก..เหมือนจะเงยหน้านิดๆ..ปากยืนหน่อยๆ..เลยเห็นไอ้รอยแดงปื้นๆจากปากที่โดนกัดไปด้วย..เลยลองเอามือไปลูบดูเบาๆ..อือ...ก็นิ่มๆดี..เหมือนเยลลี่เลย
ยกแขนพาดหลังมันผลั่ว..แล้วเอามือดันๆหัวมันให้ซุกอกมากกว่าเดิม..กูไม่ได้พิศวาส..แต่รอดูดีกว่า..ว่าพอตื่นขึ้นมา..มันจะทำหน้ายังไง..
ไอ้พี่โต แน่ใจเหรอข้างบนนี่ มัน:z1: แล้วบอกว่าไม่หวั่นไหว ชิชิ
รู้สึกฉากนี้จะหวานกว่า ฉากที่แล้วเพียบ แล้วไอ้พี่กันย์ซ่อนนิสัยร้าย ๆ ไว้ขนาดไหนกันนะ
รอต่อไปขอให้สอบได้คะแนนมาก ๆ นะ :L2:
-
เชี่ยพี่โต แม่งน่ารักอ่ะตอนนี้
เอาดิ ไอ้แก้มขาวๆไอ้ปากแดงๆน่ะ จะทนมันได้แค่หนายยย
-
:pig4:ค้าบ
นานแค่ไหนก็จะรอ :-[
-
อิพี่โตตอนนี้มันเริ่มใจอ่อนแล้ว
ว่าแต่ปลายกุมภาเลยหรอค่ะ
:serius2:
-
ขอให้โชคดีตอนเช้านะน้องเนม :-[
-
กะแล้ววว ว่าที่น้องเนมรอดมาได้ถึงตอนนี้ไม่โดน :oo1:จากคนอื่น ก็เพราะอิพี่โตเนี่ยแหละ คลุ้มอยู่ ไม่งั้นไม่น่ารอดอะ
แต่อิพี่โตก็หาข้อแก้ตัวเก่งนะเนี่ย อิอิ
ยังไงก็จะรอนะค่ะ ปลายกุมภาก็รอ :o12:
ขอให้สอบได้คะแนนดีๆนะค่ะ สู้ๆค่ะ
:กอด1:
-
ป้าดดดดดดดดดดดดดดดดด ด ติ๊โถ่
-
ขอบคุณที่มาต่อให่นะครับ
-
o18 o18
เนม ขี่(?)พี่โตแระ
-
พี่โตคิดงั้นจริงๆ เหรอ
หึ ใจร้ายย
-
ขอบคุณค่า..
อิพี่โตหวงน้องมันอะดิ :-[ว่าแต่ปากแข็งได้โลห์เลยเฮีย..
แหม..มีการไม่อยากให้มือเปื้อนน้ำลายน้อง..แต่ปากเปื้อนได้ว่างั้น.. :z1:
น้องก็ดันละเมอเป็นใจให้เฮียแกจริงๆ อ้างนั่นนู่นนี่..ความจริงแล้วอยากกอดน้องมันก็บอกมาเหอะ..
ปล.เต็มที่กับการอ่านหนังสือ..A คงไม่ไปไหนเนอะ.. o13
-
ว้า! ไม่น่าเร่งเฉลยความคิดของโตเลย
หมดสนุกไปโข (ถึงจะพอเดาได้ว่าคนแต่ง วางโตไว้ในรูปนี้ แต่ก็นะ ยังไม่อยากอ่านในตอนนี้อะ มันไม่ได้ช่วยแก้ไขการที่คนเขียนแกว่งอารมณ์ของเรื่องไปขนาดโน้นในตอนก่อนหน้า)
และไม่เห้นจำเป็นต้องทำเลย น่าจะค่อยๆ พาอารมณ์คนอ่านกลับมาใหม่ด้วยวิธีอื่นน่าจะดีกว่าการเลือกที่จะเฉลยนายโตจนเกือบหมดเปลือกแบบนี้ ไม่แยบยล ไม่แยบยลเลย
แล้วดูสิ จู่ๆ ก็แกว่งอารมณ์ของเรื่องกลับมาในแนวเดิม(ในแง่ของภาษาและความซับซ้อน)
น่าจะเลือกพาอารมณ์คนอ่านกลับมาด้วยวิธีอื่น(ซึ่งอ่านจะยากเย็นกว่าวิธีนี้ แต่มันจะโชว์กึ๋นคนแต่งได้ดีเลยอะ)
น่าจะปล่อยให้่คนอ่านจมอยู่กะความเครียดแค้นของเนมไปอีกสักพัก ให้เนมได้รับความทรมานและความกดดันที่ดูสมจริงกว่านี้อีกนิด (เพราะดูแล้วมันยังเบาไปกับความเลิ่นเล่อของเนมในตอนแรก)
ปล่อยให้เนมพบกับโลกของคนคุกมากกว่านี้อีกหน่อย
ปล่อยให้เนมเคว้งและสับสนต่อไป(การที่เอาหมอกันย์มาพูดให้เนมคิดได้ ก็นับว่าทำได้ดีทีเดียว) น่าจะแพล่มด้านร้ายของกันย์มาบ้าง ให้เนมมันหัวปั่นเล่น(ถ้าต้องการให้ตัวละครมีมิติ)
จากนั้น กระชากอารมณ์คนอ่านให้กระเจิงไปกับปฏิบัติการ "ป๋า"
ก่อนค่อยๆ ใส่ด้านดีของโตกลับเข้ามา เพื่อให้คนอ่าน สติกระเจิง กลับความซับซ้อนในใจ"คน" ของตัวละคร
เก็บการต่อสู้กันเองภายในจิตใจและความสับสนของเนมเอาไว้ พร้อมๆ กับค่อยๆ แตกใบผลิกอของต้นรักขึ้นในใจท่ามกลางความเกลียดแค้น ชิงชัง อาฆาตในใจเนม และความสับสนของโต ก่อนจะส่งกันย์เข้ามาป่วนใจเนมพร้อมๆ กับบีบเค้นใจวิทย์ให้เกือบแหลกหลาญตามสไตล์คนแอบรัก
สุดท้าย คือเมฆที่ รอดูทุกคนจมลงในวังวนนี้ เมฆ...จะลอยตัวเหนือปัญญาและก้าวเดินออกไปจากคุก โดนมีเรื่องราวของทุกคนในนี้ไว้เป็นอุทาหรณ์สอนคนอ่าน
อ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าเป็นไปได้ เรื่องนี้คงจะัมันพะยะคะสุดๆ
เจ้รับรอง น่าจะถูกใจคนอ่าน คอนิยายแนวจริงจัง
หรือว่าคนอื่นๆ ว่าไงคะ
ไม่ใช่อะไรหรอก น้องคนแต่งทำมาดีแล้ว อุตส่าห์ฉีกเรื่องแหวกแนวขนาดนี้
ก็เลย "คาด-หวัง" มากไปหน่อย
คงไม่ถือสา
แต่สุดท้ายแล้ว คงแล้วแต่คุณน้องนะคะ เจ้แค่ลองสาระแน แน่ะๆ ไปดู ข้างๆ คุๆ คะ
ถ้าเขียนเองคงไม่ได้ดีขนาดนี้
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่าน
แล้วจะแวะมาอีก เมื่อ.....
เจ้สอง :bye2:
-
อารมณ์เนมไม่ต่อเนื่องเลย
ตอนแรกก็ทั้งโกรธทั้งเกลียด
แต่แป๊ปๆ กลับไปรู้สึกดีด้วยซะงั้น
ตามอารมณ์คนแต่งไม่ค่อยทันเลยแฮะ
-
พี่เนมของเราเก่งคับ
เนียน ๆ ไปก่อนนะช่วงนี้
ถ้ามันหลงเมื่อไหร่ก็จัดการมันซะ
เอาให้ตายทั้งเป็น
ให้มันรู้ซะมั่งว่าไผเป็นไผ!!
:กอด1: ไรเตอร์อีกครั้งคับ :)
-
อารมณ์ยังกระโดดไปกระโดดมาอยู่ เกือบเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน ระดับความเข้าใจก็ค่อยๆมาเป็นลำดับดี
แต่ยังไงก็แล้วแต่ ตอนหน้าขอยาวๆนะ เดี๋ยวจะขอตามอ่านย้อนหลังอีกรอบเพื่อความเข้าใจที่อาจจะมีมากขึ้น
รอคอยตอนต่อไปอย่างแน่วแน่ o13
-
โอ้วววว เราชอบตอนนี้ ชอบมากที่สุดเลยล่ะ
ถึงเหมือนว่าพี่โตจะยังไม่อะไรก้ตาม
แต่ก็ปล่อยเนมซะที่ไหนล่ะเนอะ หึหึหึหึ :impress2:
-
แหม...หาข้ออ้างหักล้างให้ตัวเองนะไอ่คุณโต...ชอบเค๊าไปแล้วอ่ะดิ๊ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เรื่องนี้พล๊อตแปลกแหวกแนวดี
มาลงบ่อยๆ คงเขียนเก่งขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน
จะรออ่านหลังน้องสอบเสร็จนะ
โชค A ค่า :L2:
-
ขอให้ได้เกรด A ทุกตัวนะจ๊ะ :L2:
แล้วมาต่อไวไวนะ
-
มาให้กำลังใจคนแต่งค่ะ :L2:
มาถึงตอนนี้ อารมณ์ค่อนข้างปกติเนอะ ไม่ได้คับแค้นเหมือนตอนที่แล้ว แต่เราว่าถ้ายื้อไปอีกหน่อยก็ยังได้พีค ได้อีกนะ
อินไซด์พี่โต มาเร็วกว่าที่คิดแหะ... (สงสัยคนแต่งกลัว แฟนขับไอ้พี่โตมันจะเพิ่มขึ้นกว่านี้) แล้วก็เหี้ยมน้อยกว่าที่คิด แต่ก็ไม่ผิดที่คาดไว้เท่าไหร่ที่ออกจะสมเพช และ เวทนา เนม
-
ย่ะฮู้ :man1:
-
รอได้ซำเหมอ :z2:
-
:L2: เป็นกำลังใจให้คนแต่งปฏิบัติภารกิจการสอบ
ให้ได้โดยดี และโดยเร็ว นะค้าบบบ
ต้องรอถึงเดือนเต็มๆเลยหรอเนี่ย :m15:
แต่ดีหน่อยเดือนกพ มีแค่ยี่สิบแปดวัน หุหุ
รออ่านอยู่นะค้าบบบ ไรเตอร์ :z2:
-
คนโพสมานั่งอ่านเม้นบ้างอะไรบ้าง... o22
เพิ่งรู้ว่าไรท์เตอร์มันมาต่อ
ลายาวเลยเหรอคะเพ่ :angry2:
สอบได้G นะเคอะ :3123:
ไปอ่านตอนล่าก่อน :bye2:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เหี้ยพี่โตแก้ตัวอ่ะ =..=
ไม่เคลิ้มๆ กุไม่ได้เคลิ้ม โอ๊ยยยเชื่อตายอ่ะ อันที่จริงมันก็เคลิ้มทั้งเหี้ยพี่โตทั้งไอ้น้องเนมนั่นแหละ
ตอนแกนึกว่าไอ้น้องเนมจะอ่อนลงมาหน่อย ที่ไหนได้มาอ่านคำทิ้งท้ายไรเตอร์ ก็กลับมาคิดได้ว่าไอ้น้องเนมแกล้งเชื่องนี่หว่า เอาเถอะ รอดูต่อไปก็แล้วกันว่าใครมันจะล้มก่อนกันระหว่างไอ้พี่โตกับน้องเนม แค่คาดว่าจะเป็นรายหลังมากกว่า เนอะ?
ไรเตอร์จะสอบแล้ว เค้าก็จะสอบแล้วเหมือนกันเลย เราจะสอบวันที่15 อ๊าก งานเหลืออีกตรึม ไหนจะต้องงไปติวอีกเช่นกันเลยค่ะ T T สู้ๆค่ะไรเตอร์ เอาให้ได้A เลยนะคะ ข้าพเจ้าก็จะรอมาอ่านหลังสอบเหมือนกับที่ไรเตอร์จะมาอัพหลังสอบเช่นกันค่า!
เรื่องที่เนื้อเรื่องมันดูแกว่งๆน่ะ เข้าใจอยู่นะ เพราะว่าต่างคนมันต่างใส่หน้ากากใส่กันนี่หว่าเนอะๆ? เราอ่านแต่มุมของน้องเนมอย่างเดียว ก็เลยรู้แค่น้องเนมว่าคิดยังไงอยู่ แต่พี่โตเราไม่เคยรู้ว่าเวลาพี่แกทำดีแต่ใจล่ะเขาคิดยังไง?? บบางคนก็เลยรู้สึกว่ามันแกว่งๆนะ เดี๋ยวเครียดเดี๋ยวรั่วเดี๋ยวหวาน แล้วตอนนี้ก็พิสูจน์แล้วนี่ว่าเพี่โตมันคิดยังไงอ่ะเนอะ
-
โอ้ :sad4:
ยังงี้ก็คิดถึงพี่โตกับน้องเนมน่ะสิ
คิดถึงไรท์เตอร์ด้วย ^__^
สอบได้ สอบได้ นะคะ
:กอด1:
ตอนนี้พี่โตทำตัวเป็นพระเอกซักที
เลวมาตั้งนาน 555
-
อ่านตอนนี้แล้วเผลอไปกับเหี้ยพี่โต
ทำเอาลืม 3-4 ตอนที่ผ่านมาไปเลยว่าทำอะไรไว้กับน้องเนมบ้าง
เคลิ้มอ่ะ แหม ยังไม่รู้ตัวเองล่ะสิว่า
แอบคิดไม่ซื่อกับเนมอยู่ :o8:
-
ตั้งแต่อ่านมา
เห็นอิพี่โตมันน่ารักที่สุดก้ตอนนี้แหละ
จะสอบเหมือนกันเลย...
สู้ๆๆนะคับไรท์
แล้วจะรอต่อปายยยยยยย
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ไร้ท์เตอร์นะคะ สอบผ่าน....เพี้ยงงงงงงง :call:
-
พี่โตทำตัวน่ารักเป็นด้วยแงะเนี่ยยยเหอๆ
หนูเนมน่ารักค่อดเลยง่า
เอาให้รักก่อนแล้วค่อยสลัดทิ้ง หึหึ o18
สู้ๆน้าค่ะไรท์เตอร์ ใกล้ไฟนอลแล้วเหมือนกัน o22
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
โฮก ให้รอนานจัง คิดถึงแย่เลย
ยังไงก็ขอให้ไรเตอร์สอบผ่านทุกชุดเน้อ :call:
-
จิตใจตนเรา อยากแท้หยั่งถึง
เหมือนจะใช่แต่ไม่
เหมือนจะขาวแต่ดำ
อยากจะเห็นพี่โตเป็นพระเอกกับเค้าซักที กร๊ากกกกกกกกกกกก
สู้ๆสำหรับไฟนอลนะคะ
-
กลับมาเร็วๆน๊า
ขอให้สอบได้ด้วย
:call: :call:
-
ไอ่พี่โต ปากแข็งนะเนี่ย ยอมรับเหอะว่าติดใจปากนุ่ม ๆ น้องเนม :z2:
อีกเดือน :z3:
สู้ ๆ :L2:
-
พี่โตก็อ้างไปนู้นไปนี่น่ะ
ติดใจเยลลี่นุ่มๆๆนิ่มๆๆจากปากนู่เนมแล้วอ่ะจิ
มารอดูตอนตื่นตอนเช้าว่าจะเป็นอย่างไร คิดแล้วก่ฮ่าๆๆๆ
-
เมื่อไหร่พี่โตจะ :oo1: :oo1: :oo1:น้องเนมซะทีอ่า
แอบหื่น :haun4: :haun4: :haun4:
เห๋อๆ
-
ขอให้ไรเตอร์เก็ทเอน่ะจ่ะ
สอบเสร็จแล้วรีบอัพด่วนน่ะ :angry2:
อ่านตอนนี้แล้วอีกไม่นานพี่โตคงรู้ใจตัวเอง
น้องเนมน่ารักซะขนาดนี้ ใครจะอดใจไหวๆ :-[
สรุปพี่กันต์นี่แอบร้ายปะ พี่โตพูดเหมือนพี่กันต์ก็เป็นคนไม่ดี
หรือพี่กันต์ทำดีกับเนมเพื่อหวังผล?
อยากให้เนมคิดเอาคืนพี่โตอ่ะ แบบที่ผ่านมาพี่โตทำเจ็บแสบเกินไป
รีเควสบทน้องเนมเอาคืนพี่โตเยอะๆ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์จ่ะ
:bye2:
-
เนมอย่าใจอ่อนน๊า..
ตั้งใจสอบนะไร้ท์เตอร์
-
รอลุ้นๆ พรุ้งนี้เช้าช่างยาวนานนัก :z10:
เฝ้ารอคอยอย่างใจจดจ่อคะ ไรเตอร์สู้ตายยยยยยยย o13
-
o13
เป็นกำลังใจให้ในการสอบนะคะ
^^
ขอบคุณค่ะ
-
เชี่ยพี่โตหนิ ที่จริงแล้วแอบหวั่นไหวกะน้องเนมหละซิ
-
ฝันดีครับ :man1:
-
Thanksssss krub.
ขอให้ได้grade ดีๆนะครับ
รอคอยตอนต่อไปครับ
-
แหมๆ อย่ามาทำเป็นปากแข็งหน่อยเลยไอ้พี่โต
เดี๋ยวปั๊ดเลยนี่ :beat:
-
ไม่เข้าใจเลย แต่เนมจะเปลี่ยนใจไม่เอาคืนรึเปล่าน้า คงต้องรอไปถึงปลายเดือนกุมภาสินะครับขอบคุณคนแต่งนะครับขอให้ทำข้อสอบได้คะแนนดีๆครับ
-
คนมาคอยให้กำลังใจเพียบเลย
-
หยุดไว้แบบไม่ค้างคา...ให้อภัยได้
ปฏิบัติภารกิจให้ลุล่วง...แล้วกลับมาต่อ รอค้าบบบบ :L2:
-
แค่รู้สึกถึงผลประโยชน์ การถูกหลอกลวง บรรยากาศถ่อย เถื่อน โหด ชวนขนหัวลุกก็ชวนคลั่งแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะเข้าบรรกาศเครียดหนักกว่านี้ซะแล้ว ดีที่มีขำ ๆ และเลือดหวานๆ สาดมาบ้างหน่อย สงสัย ป๋าจัง จะเป็นตัวละครที่ไม่ดีรึเปล่า แค่พูดถึงชวนให้กดดันจริงๆ จะเอาเนมไปเซ่นป๋าไหมน้า :serius2: ม้ายยยยเอาๆๆๆๆๆๆๆ ไม่คิดอ่านในมุมรั่ว ๆ มันทำให้เรื่องนี้ไม่เครียดนะ
-
ต้องรอุถึงสิ้นเดือน :sad4:
อยากเห็นตอนพี่โตหลงรักเนมแบบหัวปักหัวปำจริงๆเลย
จะหัวเราะให้ฟันร่วง :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
เดือนแห่งความรักทั้งที
แต่จะไม่ได้อ่านเรื่องรักๆ เลยเหรอ
:เฮ้อ:
-
:really2: :really2:
-
มันทะแม่งทะแม่งยังไงอยู่นาพี่โต
แล้ว..ไอ้ที่สอดลิ้นเข้าไป..ก็...ก็แต่จะกัดลิ้นมันแต่นั้น จะเอามือลากไป ก็ขยะแขยงน้ำลาย เลยต้องทำแบบนี้...แค่เอาลิ้นควานๆไปลากเอาลิ้นมันออกมาแล้วกัด..ก็แค่นั้น...ไม่ได้จะเคลิ้มจะอะไรสักนิด..
อร๊าย พี่โตปากกับความรู้สึกลึกๆ ข้างในม่ายตรงกานนนนนนนนน o18
-
ทำไมงานนี้หายไปหลายวัน
คิดถึงครับ
-
เก็ท A นะคร้าบบบบบบ
:-[
-
หน้าที่ 55 เลขสวย ^_______^
:L2: มารอ และให้กำลังใจ :z2:
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA :call:
-
มารออ่ะกั๊บบบบ
:call: :call:
-
มารอๆๆๆๆๆๆๆ
-
โหยยยยยย รอนานมากมายยยย
แต่คนแต่งก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะค๊าบบบ
รอ...เนมโดนกดจริง ๆ จัง ๆ ซักที :z1:
-
มาโหยหวนรอด้วยคน :sad4:
-
:z13: จิ้มๆๆๆ ไรเตอร์ยังสบายดีอยู่ชิมิ ขอให้รอดพ้นการสอบโดยเร็วไวนะคะ สู้ตายจ้า
:z10: ปล.เราเองก็ยังกระดึ้บๆกะการสอบอยู่เลย น่าโฮกมากกกกก..... :z3:
-
:z2: :z2: :z2:
เข้ามารอจ้า....
:really2:
-
ไร้ท์เตอร์ขอให้ GET A เด้อจ้า
-
เอาอีก เอาอีก
555
ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะครับ
-
:pighaun:
ชอบ
มากๆๆ
รอด้วย :haun4:
-
:L2:เข้ามารอและให้กำลังใจไรท์เตอร์
-
ไรเตอร์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
มารออีกวัน
-
แอบมารอ
-
แอบมารอ
-
:t3: :t3: :t3: :t3:
-
:t3:
แอบมา รอ รอ รอ
-
.
..
...
รอด้วยคน เน้ออออ
:jul3: :jul3:
-
รอเสมอฮะ
:กอด1: :กอด1:
-
รอด้วยคนค้าบบบบบ
:z13: :z13:
-
กำลังใจไม่มีวันหมด
:a5:
-
เนมสู้ๆ ไรต์เตอร์สู้ๆ
อิพี่โตอย่าสู้นะ อย่ามายุ่งกับเนมด้วย ชิส ชิส
-
:call: :call: :call:
-
แอบมารอด้วยคน :call: :call:
-
อ่านแล้วทั้งปลง ทั้งขำ
อิพี่โตแม่งข่มคนอื่นทำให้นุ้งเนมเจ็บจนต้องแหกปากทั้งร้องด่า ทั้งสาปแช่ง
แต่แม่งก็ยังดุให้เสียงเบาๆอยู่ได้ ไอ่บ้าเอ้ยคนเจ็บ คนกลัวที่ไหนเค้าจะร้องกันค่อยๆวะ
ทั้งกัวตายทั้งกัวผีทั้งกัวโดนข่มขืนรอบสองทั้งกลัวใจตัวเอง ความกลัวทั้งหลายทั้งเหล่
ประดังกันเข้ามา...ทั้งๆที่น้องเนมไม่อยากจะมีผัวอ่ะนะ....แต่ในสถานการณ์เก็บกดกดดัน
ก็ต้องโผล่ด่าท้าทาย เอาให้คำพูดร้ายๆนั่นเสียดแทงเค้าไปในรูหูของไอ่คนบ้าอำนาจให้ได้
ไม่อยากร้องไห้ก็ต้องร้องเพราะทนไม่ไหวจริงๆทั้งเจ็บตัว เจ็บใจ ทั้งหวาดระแวง โวยวายไป
ก็เจอแต่มือแต่ตรีน เจ็บตัวซ้ำๆซากๆแต่เพราะเป็นเจ้าเนมทั้ง หมาบ้า...กัดโต้ตอบออกไปประหนึ่ง
หมาชิสุ..คิดว่าตัวเองเป็นร๊อตไวเลอร์อ่ะนะ ทำอะไรได้ทำไปก่อนทั้งๆที่ตัวเองก็เจ็บอยู่แล้ว
ผลตอบแทนของหมาชิสุตัวน้อยคือการได้กลับมาเป็นไม้ประดับให้ไอ่จ๋าฝูงอีกครั้ง เหอะๆ
ไอ่พี่โตเด็กมันยังคิดไม่ได้หรอกว่า โลกในคุกอ่ะมันมีแต่ผลประโยชน์..แต่ตอนนี้ก็คงคิดอะไรได้มากแล้ว
คนบางคนเปลี่ยนแปลงตัวเองได้รวดเร็วตามสิ่งแวดล้อมแต่คนบางคนจำเป็นต้องเปลี่ยนแต่มันก็ต้อง
ใช้เวลาดิวะ จะให้ไวเหมือนจิ้งจกเปลี่ยนสีได้ไง เพราะจิตวิญญาณของคนดีอ่ะมันไม่ได้ทำลายกันง่ายๆนะเว้ย
ต่อให้ขึ้นชื่อว่าทำเลวเพื่อการอยู่รอดก็เหอะ ไอ่เหี้ยพี่โตเองก็เหอะยอมรับมาซะว่าทำร้ายไอ่เด็กวอนตรีน
นี้ไปลงจริงๆอย่ามาอ้างว่าเก็บความซิงไว้ต่อรองราคาเลยวะ...ถ้าถึงคราวเสียไปจริงๆลุงเองจะไม่เก็บไว้กิน
เองก่อนเรอะ...ก่อนปล่อยสู่ตลาดอ่ะ เหอะๆ ไอ่เหี้ยลุงพี่โตปากแข็ง...ที่ยังคุ้มหัวกะลานุ้งเนมอยู่นี้
ก็เพราะเอ็นดู....มันอยู่ไม่ใช่น้อยมิใช่เรอะ...เห็นความอาฆาตแค้นของนุ้งเนมเป็นเพียงแค่เด็กปากหมาวอนอุ้งตรีนเฉยๆ
คงอยากจะสั่งสอนบทเรียนเบสิคให้เด็กมันแค่นั้นชิมิ ไม่ได้คิดจะเอามันถึงจะตายจากไปชิมิ
“..ถ้าลำบากนัก...ก็..ไม่ต้องให้มานอนตรงนี้..ก็ได้..”
“..หึ....ใครจะยอม...”
>>หึหึ ไอ่ลุงแก่หัวก้าง กรั่กๆๆๆๆ มีครั้งที่หนึ่งก็ย่อมมีครั้งต่อๆไปเว้ย ท่องเอาไว้ เยลลี่ถ้วยโปรด :pighaun:
ยังอยากจะแบ่งให้คนอื่นจริง จริงรึไอ่เฒ่า กร๊ากกด่าแบบนี้สะจวยเว้ย :m20:
"บางสิ่งบางอย่างกับคนบางคน ต่อให้ร้าย และทำให้แค้นจนอยากจะกระอักเลือดแค่ไหน
..ถึงจะอยากบดขยี้ด้วยปลายเท้าและให้ มันสลายหายลงไปต่อหน้าต่อตา..
แต่สุดท้ายแล้ว..ทำยังไง..ก็เกลียดมันไม่ลงซักที.."
>>เคยเข้าใจอารมณ์คนอื่นเค้าด้วยเรอะวะคะ อิพี่โต
+1 เจ้าคะ..................นุ้งเนมกวนตีนคนให้น้องลง เพื่อสุขภาพปากและฟันนะลูก :กอด1:
-
เข้ามารอ o4
-
คนเขียนเราติดสอบแหงๆ
สู้ๆครับ
-
มารอจร้า..
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
รอออออออออออออออ
นานนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาได้แล้ว
-
หวานจังเลยอ่ะ
มดขึ้นกระทู้หมดแล้วว ฮิฮิ
โชคเอ ในการสอบนะ ไรท์เต้อ :L2:
-
:jul1: มารอด้วยคน
ยังค้างอยู่ :o12:
ขอให้สอบลุล่วงเกรด A ถล่ม :3123:
-
:man1:
-
ยังไม่อัพอีกเหรอเนี่ย รอ รอ รอ...
-
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
ดัน ดัน ดัน ดัน ดัน ดัน ดัน ดัน
เมื่อไหร่จะมา....???????
:o12:
-
:call:
-
ตามมาอ่านจากเด็กดี>.<
สู้ๆนะครับ!!!
อิพี่โตมันซึน!!!!=3=.......มากไประวังนะเฮีย...... o18
-
ยังนอนไม่ตื่น?
อะ ตั้งนาฬิกาปลุกดีกว่า
(http://img.kapook.com/image/health/sleep3.jpg)
-
แบบว่า
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :serius2:
-
ยังไงๆ เดี๋ยวน้องเนมต้องโดนถีบ 55
-
:call: :call: :call:
-
:L1:รอน่ะครับผม
-
:serius2:
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ แง แง
-
:fire:
ไรเตอร์หายไปไหนเนี่ย ?
กลับมาต้องจับตีก้น
-
รอค้าบ :o11:
:jul1:นู๋ไก่ลงแดง
-
ฉัน ยัง ต้อง รอ อีก นาน มั้ย
มาต่อซะทีซิคับ
-
อยากอ่านต่อแล้วเหมือนกันจ้า
-
รีบๆสอบแล้วมาต่อไวๆน๊าาาาา
เค้านะรอ
555+
:-[ :-[
-
มารอๆๆๆมานค้างอ่ะ
-
แบบว่าอยากอ่านต่อจังเลยครับ
คิดถึงไรท์เตอร์
-
:t3:ตื่นเถอะ ไรเตอร์ อย่ามัวแต่ละเมอ..เพ้อ..พก
ตื่นขึ้นมาป่ะกับความจริงว่า รีดเดอร์ทุกคนรออยู่
อยากอ่านแว้ว :call: :call: :call:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:t3: มารออีกคนอีกวันอีกนานไหม
จะสอบเสร็จนี่ :mc4:
-
มารอๆๆๆ :undecided: :undecided:
-
รอคอยนานแล้วน๊า!!!!!!!! มาเร็วๆหน่อยซิ
เร้ว!!!! :serius2:
-
:t3:
-
:call:
-
:t3: รอ รอ
-
มาแจ้งอีกทีค่ะ
ไม่รู้ทราบกันรึยัง ว่าตอนนี้ไรท์เตอร์กำลังอยู่ในภาวะไฟนอลแฟนตาซี :sad4:
คุณพี่เธอบอกมาว่าจะมาอัพประมาณสิ้นเดือน พร้อมตอนพิเศษ
คือตอนพิเศษแบบพีเรียดที่ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้น่ะค่ะ :m26:
เเต่เเต่งเป็นการเฉพาะกิจ
อยากอ่านกันไหมเคอะ :m12 อดใจรออีกนิดดส์
ขอคุณสำหรับการติดตามค่ะ :pig4:
:bye2:
-
อ๊าคคค จิ้มคนโพส ทะลุถึงไร้ท์เตอร์
อยากอ่านจ้า รอๆๆๆๆๆ
-
:angry2: :angry2:
ก้อมานนานๆๆๆๆๆๆๆๆมากอ่ะ
ตั้งสิ้นเดือน o12
แต่ก้อจารอ :undecided:
-
:o12: :o12: :o12:
อยากอ่านไวไวจัง พลีสสสสสสสส
-
สะ..สิ้นเดือน O[]Olll
รอต่อไป o7 :dont2: :o7:
-
o14 o15
:L2:
จงรออย่างมีความหวัง.......
สู้ต่อไป
555++
-
ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
สู้ ๆ ค่ะ :a2:
-
อุ๊ยแปลกแยกกกกก
แบบว่ามีแต่เราอ่ะป่าว ที่ดีใจที่คนเขียนมาอัพปลายเดือน 5555+
แบบว่าเผชิญภารกิจไฟนอลแฟนตาซีเช่นกัน
รอๆๆๆๆๆปลายเดือนจะมาอ่านพี่โต(ของชั้น :beat:)ให้เต็มคราบบบ
สู้ๆนะค่ะคนเขียน คนโพส :L2:
ปล.ยังรอที่เดิม วันที่คนเขียนจะยกพี่โตให้เค้า :beat:
-
แอบมาแฮปปี้วาเลนไทน์..
ขอให้มีความสุขมากๆน่ะค่ะ :L2:
ขอมอบดอกกุหลาบจากใจ อะฮิ :L1: :3123:
ส่วนเรื่องนิยาย จะมาลงตอนพิเศษแล้วต่อประมาณวันที่ยี่สิบหกค่ะ เลื่อนมานิดหน่อย ยังไงก็ขอให้รอกันหน่อยน่ะค่ะ เพราะตอนนี้ก็ครำเคร่งกับการสอบอยู่
ว่าแล้วก็ขออำลาไปอ่านหนังสือต่อ
จาก ไรท์เตอร์
สถานะ : ใกล้ตาย..
เลเวลปัจจุบัน : คุล้มคลั่งและใกล้บ้าแล้ววววววววว :m31: :z3:
-
สู้ๆ สำหรับการสอบนะ ^^
แต่ตอนต่อไปขอยาววววววววววววววววววววววววววววว ก็จะดีมากกกนะจ้ะ
:L2: :L2:
-
แฮปปี้วาเลนไทน์น๊า...
:L1: :L1: :L1:
-
happy valantine day nas :L1: :3123:
-
:man1:
รอ ร้อ รอ
-
ไรเตอร์อยากได้อาวุธเสริมมั้ยค่ะ
เด๋วจิส่งไปให้
ยังไงก็จะรอค่่าาา
-
:z3: ลอยคอ รอคอย
-
มารอด้วยคนนนนนนนนนนน
:z2:
-
:m30: โอ๊ะ
ตอนพิเศษ!!!!!!!
:m2: :m2:
รอๆๆๆๆๆๆ
-
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
โฮกกกกกก สิ้นเดือนนานแสนนานแต่ก็เต็มใจรอคอยยยย :กอด1:
-
รับทราบครับ
รอสิ้นเดือน
-
สุขสันต์วันแห่งรัก :man1:
ย้อนหลังครับ
-
:t3: :z3: :z2: :z10: :z13: :really2: :impress3: :เฮ้อ: :sad4:
มาปูเสื่อรอ
-
รอ รอ รอ
รอนะครับ
-
กระซิกๆ คิดถึงๆ :sad11:
-
ตอนพิเศษ : พวกเอ็ง..รู้จักวันวาเลนไทน์กันมั้ยว่ะ!!
วันนี้วันที่สิบสี่..กุมภา..
รู้มั้ยว่ามันวันอะไร?..
วันอาทิตย์ ตอบแบบนี้มีตบคว่ำ วันพระ..เออ ถึงจะใช่ แต่ไม่ตรงประเด็น วันนี้มันวันวาเลนไทน์โว้ยยยยย
..แต่มันจะต่างอะไรกับวันปกติ วันวาเลนไทน์ที่หนุ่มๆสาวๆเขาซื้อของขวัญมอบให้กัน สวีตหวานแล้วพากันไปต่อถึงไหนต่อไหน จนกลายเป็นวันเสียตัวแห่งชาติ ถึงจะเป็นวันแบบนั้น แต่.. คิดว่าในคุก มันจะมีอะไร???
คิดซิ..คิด..คิดว่า วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรักในคุก ..คุกที่มีประชากรชายล้วนร้อยเปอร์เซ็นต์ หน้าตากร้านแดดกร้านลมหัวยุ่งหนวดเฟิ้ม ไม่เจริญหูเจริญตามันจะมีอะไรแตกต่างไปจากวันปกติมั่ง..?
กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...
เสียงกริ่งเรียกเข้าแถวดังยาวเหยียดลั่นไปทุกอาคาร ทำให้บรรดานักโทษที่กำลังปฏิบัติภารกิจต่างๆอยู่ชะงัก ต่างพากันละวางจากสิ่งที่ทำเพื่อไปเข้าแถวตามเสียงกริ่งและเสียงเรียกของผู้คุม..
กลางลานซีเมนต์กว้าง มีปะรัมพิธีสำหรับพูดขนาดกลางตั้งอยู่ เบื้องหลังคือเสาธงขนาดใหญ่ที่ชักธงชาติไทยผืนใหญ่ขึ้นไปไหวตามลม แปดโมงเช้าที่แดดเริ่มร้อนเปรี้ยงทำให้ใบหน้าของบรรดานักโทษที่ต่างทยอยกันมาเข้าแถวมีสีหน้าไม่พอใจนัก ใบหน้าที่กร้านแดดกร้านลมยิ่งดูทะมึนขึ้นไปใหญ่..
เมื่อเห็นว่ามากันครบพร้อมแล้ว พัศดีประจำเรือนจำก็ก้าวออกมาขึ้นไปยืนพูดบนปะรัมพิธี..
“..เนื่องจากวันนี้...” เอ่ยแปล้วกระแอมกระไอเบาๆ “..เป็นวันพิเศษ วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก ถึงแม้จะไม่ใช่ประเพณีไทย แต่เนื่องในวันดีๆแบบนี้ ผมก็อยากให้ทุกคนมีความสุข ทางเราได้แจ้งญาติสนิทมิตรสหายของทุกคน นักโทษทุกชั้นไม่ว่าจะเก่าหรือใหม่ว่าวันนี้ ทางเรือนจำจะจัดกิจกรรมสร้างเสริมความสำพันธ์ในครอบครัว ให้บรรดาพ่อแม่พี่น้องญาติสนิทมิตรสหายหรือคนรัก ได้มาเยี่ยมและร่วมทานอาหารกลางวันด้วยเป็นกรณีพิเศษ..”
คำประกาศนั้นเรียกเสียงพึมพำกระหึ่มเบาๆ หลายคนหันไปพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นด้วยไม่เคยรู้มาก่อน..
“..อะแฮ่ม...เดี๋ยวก่อน..” เสียงประกาศออกไมโครโฟนของพัศดีทำให้ต้องเงี่ยหูฟังอีกครั้ง “...เนื่องในโอกาสอันดีนี้ ที่ทางเรือนจำจัดมาให้ ผมหวังว่าทุกคนจะมีความสุข และขอให้อยู่ด้วยความสงบ ไม่ก่อเหตุอะนะครับ..สวัสดี..”
ร่างของพัศดีวัยกลางคนในชุดราชการสีกากีเดินลงจากปะรัมพิธี ผู้คุมก็เดินสวนมาอีกครั้ง ออกปากบอกกำหนดการและวิธีวางตัวคร่าวๆแก่เหล่านักโทษ ก่อนจะปล่อยให้แต่ละคนไปจัดการเตรียมตัวเพื่อพบคนสำคัญในเช้าวันนี้..
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังไปทั่วเรือนนอนตามปกติ ต่างจากทุกวันก็อาจจะเป็นเพราะเสียงพูดคุยนั้นเต็มไปด้วยความยินดีปรีดา ใบหน้าของทุกคนเปี่ยมสุขไปด้วยความคาดหวังเพราะจะได้พบกันญาติพี่น้องและคนรัก หลายรายเดินถือขันน้ำและอุปกรณ์อาบน้ำตัวปลิวเพื่อไปทำความสะอาดร่างกายและดูแลตนเองให้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด...
ภายในห้องลูกกรงสี่เหลี่ยมที่คับแคบ อารมณ์แห่งความยินดีสุขสมยังอบอวลไปทั่ว สายตาที่แสนสุขเต็มไปด้วยความหวังไม่ได้ต่างกับที่อื่นในเรือนจำแห่งนี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุขของคนหลายคน ทำให้อดจะยิ้มตามไม่ได้..
“..อูย...กูโคตรตื่นเต้นเลยว่ะ...” เสียงพึมพำข้างตัวทำให้ผมหันไปมอง พบว่าคนพูดซึ่งก็คือพี่ทินยืนผุดลุกผุดนั่ง เอามือกุมอกข้างซ้ายของตัวเองไว้..ท่าทางตื่นเต้าราวกับสาวน้อยจะได้เจอคนรัก..ซึ่ง..มันขัดกับบุคลิกพี่แกชอบกล..
“..ตื่นเต้นอะไรของมึงไอ้ทิน ทำหน้าเหมือนสาวน้อยไปได้น่ะไอ้ตูด..ได้ข่าวว่าเมียมึงบอกเลิกไปแล้ว..ถุย...”
“..พูดอย่างกับมึงดีนักน่ะไอ้ฟาย..เมียมึงก็บอกเลิกเหมือนกัน..” พี่ทินหันไปเถียงกับพี่แม้กที่ยืนเก็บข้าวเก็บของอยู่..
“..งั้นพวกมึงสองตัวก็หันมาเอาตูดกันซะสิ..”
“..ไอ้เวร!!! เอาอะไรคิดว่ะ...”
ผมหัวเราะหึหึอย่างขบขันเมื่อได้ยินเสียงทักของพี่กิต ก้มมองผ้าห่มเน่าๆในมือที่กำลังพับเก็บ...แว่วเสียงต่อล้อต่อเถียงของเหล่าพี่ๆทั้งหลายก็ได้แต่อมยิ้ม..ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง..
...แม่...
ผมวางผ้าห่มกับหมอนเน่าของตัวเองลงบนพื้น ริมฝีปากแยกเป็นรอยยิ้มไม่คลายจนผมยังเจ็บแก้ม แต่มันก็หยุดไม่ได้เสียที...
เงยหน้าขึ้นมองผู้ร่วมห้องทุกคนที่ต่างมีสีหน้ายินดีปรีดา.. ผมรู้ว่าบางคนญาติพี่น้องก็ใช่จะมีเวลาว่างมาเยี่ยมเยียนบ่อยนัก บางคนก็ได้แค่คุยกันผ่านโทรศัพท์ น้อยคนนักที่จะมีคนมาเยี่ยมเยียนเป็นประจำและเรื่องทานข้าวร่วมกันยิ่งไม่ต้องพูดถึง..
“..สิบโมงแล้วพวกมึง..รีบไปกันได้แล้ว..” เสียงร้องบอกต่อกันทำให้ผมลุกพรวดขึ้นตามเสียงนั้น เดินตามก้นพี่ๆทั้งหลายที่ยังส่งเสียงเฮฮาเป็นระยะ..ด้วยหัวใจที่ยินดีปนคาดหวัง..
“ เขาให้ทำอะไรบ้างน่ะ..” หลายรายพอยืนต่อแถวกันแล้วก็ชักจะขยับตัวยุกยิก เหมือนตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ผมก็ไม่แตกกันยืนชะเง้อคอมองไปมองมาด้วยความอยากรู้และความตื่นเต้น..
“..จะชะเง้อคอไปไหน เตี้ยๆแบบมึงชะแง้ให้ตายก็ไม่เห็นหรอก..” ชิชะ..น้ำเสียงปากหมาคงที่และถาวรแบบนี้เป็นใครคงไม่ต้องบอกล่ะมั้ง แต่ก็ช่าง ว่าไปก็เท่านั้นวันนี้ผมอารมณ์ดี จะได้พบกับคนที่รัก แล้วจะมาหงุดหงิดเพื่ออะไรกันล่ะ
“..แหม...พี่..ใครๆเขาก็ตื่นเต้นกันสิ ไม่ได้มีคนมาเยี่ยมทุกอาทิตย์เหมือนพี่นี่หว่า..” พี่เบิร์ดที่อยู่ห้องขังตรงข้ามกันร้องทักอย่างร่าเริงและกวนตีน ส่วนตัวเองก็ยืนแด๊ดแด๋อยู่ข้างหน้าสักสองสามคิว..
“..แล้วไง..ดีกว่าไม่มีใครมาเหมือนมึง..”
“..จิ๊....ขอให้เจอกล้วยยยยยยยยยยยยย สักวัน “ ว่าไม่พอยื่นนิ้วกลางมาให้อีก..เอาเข้าไป ..
“..เชี่ยนี่อยากโดนตีนรึไง..” โว๊ะ...ลืมรึไงว่าเขาไม่ให้ก่อเรื่อง เดี๋ยวก็ซวยกันหมดหรอก !!..
“..เงียบดิ๊พวกมึง..เถียงกันหาพ่อ..”เสียงจิ๊จ๊ะดังมาข้างหลัง พอหันไปดูก็เห็นพี่วิทย์ยืนรออยู่พร้อมกับพรรคพวก แถมไอ้คนข้างหลังผมทำท่าจะกระโจนเข้าไปหาเรื่องคนที่ยืนลอยหน้าลอยตาไม่ห่าง
“..พี่..ไม่อยากเจอแฟนก็ตามใจ..” ผมเอ่ยลอยๆพลางหันไปมองหน้า “..แล้วไม่ใช่แค่พี่จะไม่ได้เจอน่ะ พอมีเรื่องก็จะไม่ได้เจอกันทั้งหมดนี่ล่ะ..”
ว่าแล้วก็หันไปมองหน้า แถมรู้สึกได้ว้าทุกสายตาก็จับจ้องไปยังสองหัวหน้านี่เช่นกัน
“..รอดตัวไปน่ะมึง..” รอบนี้หันมามองหน้าแล้วเหมือนจะฟัง แต่ก็คงเพราะรู้ น่ะสิ ว่าจะซวยกันหมดอย่างที่ว่าจริงๆ..
“..เอ้าๆๆ..เดินเรียงกันเข้าไปน่ะ..เข้าแถวกันดีๆล่ะ “ ผู้คุมสั่งพร้อมกับเปิดประตูออกช้าๆ พวกผมก็กรูกันเดินเข้าไปยังบริเวณที่จัดไว้ให้เยี่ยม ที่ตอนนี้มีคนนั่งอยู่หนาตา มีนักโทษหลายรายนั่งอยู่กับครอบครัว พุดคุยหัวเราะกันยิ้มแย้มแจ่มใสบรรยากาศแห่งความสุขนั้นทำเอาผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ ตาก็พยายามกวาดมองหาคนที่ตัวเองอยากเจอ
“..เนม..ทางนี้..!!” เสียงทักนั่นทำให้ผมหันขวับไปมอง ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างด้วยความดีใจ และรีบสาวเท้าไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นมะม่วงทันที..
แกร๊ก...
เสียงปิ่นโตสีเหลืออ่อนลายดอกไม้วางลงบนพื้นหิน พร้อมกับข้าวของแต่ละอย่างที่วางลงช้าๆ อาหารแต่ละอย่างเตรียมมาพร้อมสรรพถูกบรรจงวางลงตรงหน้า ทำให้คนมองยิ้มรับอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาสีเข้มทอดมองวงหน้าหวานของหญิงสาวตรงหน้า..
แว่วเสียงผู้คุมประกาศอะไรบางอย่างดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะครืน แม้ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไร แต่บรรยากาศดีๆนี้ก็ทำให้เขาหัวเราะตามได้ไม่ยาก
“..ผู้คุมเขาพูดอะไรเหรอ?..” เสียงถามนั้นทำให้เขาหันไปมองหน้า ก่อนจะส่ายหัว..
“..ไม่รู้สิ..”
“..อ้าว?..” คนฟังมีสีหน้างวยงง.. “งั้นโตหัวเราะทำไม..”
“ ก็อารมณ์ดี..” ออกปากพลางทอดสายตามองกับข้าวตรงหน้า ..แล้วเลยไปมองสบตาหวานๆของหญิงสาวคนรัก เธอยิ้มให้เขาน้อยๆ..ก่อนจะชีชวนไปยังอาหารเบื้องหน้า..
“..เขาบอกให้ทานข้าวได้แล้ว..กินสิ..เรื่องอื่นไว้ทีหลัง..”
“..เรื่องอะไร?..เรื่องอื่น หืม?..” ว่าพลางส่งสายตาล้อเลียน ทำเอาคนสบตาแก้มแดงเรื่อขึ้นทันที แต่สาวเจ้าก็ค้อนขวัก..
“..กินๆไปเลยน่ะ กินให้หมดด้วย ไม่หมดจะงอน..”
“..โห...งั้นกินไม่หมดดีกว่า ตั้งเยอะขนาดนี้..”
“..โตบ้า...”
คำตอบรับนั้นเรียกเสียงหัวเราะเบาๆ ที่เต็มไปด้วยความสุขจากผู้ฟัง..
“..ป๋า...มาทำไมว่ะ?..” ถามพร้อมกับปลายเท้ายกขึ้นพาดกับโต๊ะ..จงใจเอาปลายเท้าชี้หน้าบิดาบังเกิดเกล้าของตัวเอง..
“..ก็เค้าส่งจดหมายมาเรียก..ทำไม มาไม่ได้เหรอ ไอ้หมา..” ผู้โดนปลายเท้าชี้หน้าก็พอกัน เอาบุหรี่ที่สูบอยู่มาจี้ตีนลูกชายซะงั้น..
“..โอ้ยยยยยยยยยย... เจ็บน่ะ !! แล้วอย่ามาเรียกไอ้หมา เอาภาษาบ้านเกิดตัวเองมาเรียกทำไมว่ะ.. “ โวยพลางก้มลงปัดๆปลายเท้าตัวเองที่โดนปลายบุหรี่จิ้ม ดีที่ผู้เป็นพ่อไม่ได้จงใจทำอะไรรุนแรง ไม่อย่างนั้นคงได้เจ็บแสบๆร้อนๆกันไปอีกนาน..
“..ใครบอกให้เอาตีนมาชี้หน้าป๋าล่ะว่ะ ไอ้ลุกหมา.. “ คนเป็นพ่อทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ พลางหันไปหยิบบุหรี่อีกมวนมาสูบหน้าตาเฉย..
“..ขอโทษน่ะครับ..ขอความกรุณางดสูบบุหรี่สักครู่น่ะครับ..” ผู้คุมที่ดูท่าจะมองการพบกันของพ่อลูกคู่นี้มาพอสมควรแล้วก้าวเท้าออกมาห้าม เนื่องจากบุหรี่ถือเป็นข้อห้ามไม่ให้นักโทษมีไว้ในครอบครอง แม้ว่าลับหลังพวกมันจะหาสูบกันเป็นล่ำเป็นสัน แต่กะจะมาสูบต่อหน้าต่อตา กํคงต้องห้ามกันหน่อย..
“..ไม่เป็นไรหรอกน่า พ่อหนุ่ม..ฉันรู้หรอกว่าเขาห้ามไม่ให้พวกมันสูบ ฉันไม่ให้มันหรอกน่า..” ว่าพลางดีดขี้บุหรี่ไปตรงหน้าลูกชายที่กอดอกหน้าบึ้งใส่..
“..ถึงไม่ให้ก็ไม่ได้ครับ เพราะจะเป็นการรบกวนผู้อื่น..” ผู้คุมเอ่ยค้าน ให้คนฟังถอนหายใจเฮือกรับ แล้วเอานิ้วเคาะปลายบุหรี่ให้เศษของมันตกลงเบาๆ..บนมือของลูกชายตัวเอง..
“..ว๊ะ !!.ไอ้ป๋าบ้านี่ มาที่นี่จะหาเรื่องกันใช่มั้ยเนี่ยยยยยยยยยย..”
“..หึ....” เสียงร้องในลำคอแผ่วเบา กอดอกพิงผนังซีเมนต์ สายตามองไปยังลานกว้างที่บัดนี้แน่นขนัดไปด้วยผู้คนหลายหลาก สีหน้ามีความสุขของเหล่านักโทษ บรรยากาศของการพบกันอีกครั้งช่างน่ามองนัก..
ทว่าอีกมุมหนึ่งของความปลื้มปิติยินดี และเสียงหัวเราะแห่งความสุขสม กลับมีนักโทษไม่น้อยที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่เบื้องหลัง บ้างก็นั่งคุยกัน บ้างก็กอดอกมองภาพแห่งความยินดีนั้น..ราวกับจะตอกย้ำตัวเอง..ว่า..เป็นผู้ที่ “ถูกลืม” ถูกลืมเลือนและทอดทิ้งจากครอบครัว ตลอดจนญาติพี่น้อง หรือกระทั่งคนรัก...
มุมหนึ่งของความสุขก็ยังคงปะปนด้วยความเศร้าสร้อยระคนเหว่ว้า การถูกลืมเลือนสำหรับพวกเขาเป็นเรื่องปกติ ทว่ามันก็น่าอิจฉาและแสลงใจไม่น้อย..ที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนอื่นๆที่ไม่ถูกทอดทิ้ง..ได้มองเห็นภาพของผู้ที่ยังมีคนรออยู่เบื้องหลัง หาใช่ถูกตัดหางปล่อยวัดทิ้งไว้เดียวดายเช่นตน..
กึก..!!
ฝีเท้าเดินมาหยุดลงเบื้องหน้า ทำให้เงยหน้าไปมอง..สบตาสีนิลที่คุ้นเคย ความอบอุ่นอาทรในแววตานั้นมองตรงมายังที่ตรงนี้ พร้อมกับคำถามแผ่วเบา..
“..มาเยี่ยมได้ไหม?..”
ฮ้า.... ช่างมีความสุขเหลือหลาย..
ผมนอนตีพุงสบายใจเฉิบบนตักแม่ตัวเองอย่างไม่รู้จักอายแล้วในตอนนี้ หลังจากกินอาหารฝีมือแม่ที่แสนอร่อยจนพุงกาง แล้วนอนหนุนตักแม่พลางฟังแม่เล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นข้างนอกไปพลาง ลูบหัวผมไปพลาง..
“..แล้วน้อง..” ผมออกปากถามแม่เรื่องน้องสาวที่ผมไม่เห็นแม่แต่เงา..
“..น้ำไปเรียนพิเศษจ๊ะ..” แม่ตอบกลับมาแบบนั้น ทำให้ผมพยักหน้าหงึก แล้วหันไปกอดเอวแม่ เอาหน้าซุกพุงซะเลย..
“..อ้อนแม่ใหญ่เชียว..อายคุณอาเขามั่งสิ..” แม่ว่าพลางพยักเพยิดไปทางคุณอาที่ว่า คุณอาสินธรที่อยู่ข้างบ้านที่รักผมเหมือนลูก เป็นคนจัดการดูแลอะไรหลายๆอย่างให้กับผมจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี..
“..ไม่เป็นไร ๆ..รู้น่ะว่าคงเหงา..” คุณอาว่าพลางหัวเราะเบาๆ สายตากวาดมองไปโดยรอบด้วยแววตาใคร่รู้ปนยินดี..
“..ว่าแต่ไม่ค่อยเห็นสาวๆมาเยี่ยมเลยน้า ส่วนมาเป็นพ่อแม่สิเนี่ย “
“..อาจะหลีสาวเหรอ??..” ผมถามตาโต ทำเอาคนฟังยกมือเขกหัวผมเบาๆ..
“..เจ้าคนนี้นี่..เดี๋ยวไม่ยกนิ่มให้น่ะ..” ว่าพลางหัวเราะเบาๆอย่างเหนือกว่า..
“..โห..ลูกอามาจีบผมเองน่ะ..แล้วนี่ไปไหนล่ะ ตะกี้ยังอยู่นี่อยู่เลย..” ผมหันซ้ายหันขวามองหา”นิ่ม” เด็กสาวข้างบ้านที่มาพร้อมกับลุงสินธรผู้เป็นพ่อ..
“..อืม..เห็นบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำนี่...” รายนี้ไม่ห่วงลูกตัวเองเท่าไหร่ ชะเง้อคอมองไปมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นสุดๆ..
“..เนมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !!!!!!!!!!!!!!!!! “ เสียงร้องดังลั่นชนิดที่ว่าแหวกรู้หูทำให้ผมสะดุ้ง ลุกพรวดมาจากตักแม่ทั้งที่ออกจะนุ่มสบาย ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างหล่นตุ๊บลงมาบนตัว พร้อมๆกับกลิ่นหอมจางๆ..
“..นิ่ม !!..” ผมร้องเมื่อเห็นคนที่ยืนแป้นแร้นอยู่เบื้องหน้า นิ่มลูกสาวคุณอาสินธร เด็กสาวข้างบ้านที่ตามจีบผม ตอนนี้เอ่อ..เธอเดินแกมวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับเรียกชื่อผมดังลั่น และหอบกุหลาบแดงช่อเบ้อเริ่มมาโยนให้ผม..
...คือความจริงแล้วเขาคงไม่อยากโยน แต่เผอิญหกล้มหลุดมือมากกว่า..
“..สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า..” เจ้าตัวยิ้มร่า มองหน้าผมตาหวานทำเอาผมได้แต่เกาหัวแกรกหัวเราะฝืดๆ.. แว่วเสียงหัวเราะกับเป่าปากรอบๆกายแล้วยิ่งกระดากใจเข้าไปใหญ่..
“..อ้อ...ขอบใจๆ..” ผมรับงึมงำ ก้มมองดอกกุหลาบสีแดงช่อโต..ก่อนจะยื่นให้เธอกลับ..
“ เอ๋...? “
“..ความจริงไม่ต้องซื้อมาซะมากขนาดนี้ก็ได้ ยังไงเราก็เอาเข้าไปไม่ได้อยู่ดี สู้เอาของกินมาดีกว่า.. “ผมว่าพลางยิ้มบางๆให้ “..ถึงจะเป็นของนิ่ม แต่ถ้าเอาให้เราก็แสดงว่าเป็นของเรา..งั้นก็ขอให้กลับแล้วกัน..แฮปปี้วาเลนไทน์.. “
“แหม..เนมล่ะก้อ ~~” ยัยนี่อายม้วน ทำเอาผมหัวเราะขำ..
“..อะแฮ่มๆ...ไม่เอาให้พ่อสิน่ะ..” รายนี้ก็งอนลูกซะหน้าตาเฉย..
“..พ่อไม่น่ารักเหมือนเนมนี่..เนม..เค้าซื้อช็อคโกแลตมาให้ตัวด้วยล่ะ..” ว่าพลางยื่นกล่องสีชมพูหวานมาให้ผม ผมพยักหน้ารับขอบคุณ มันคงเป็นการให้ที่สวยงามอยู่หรอก ถ้าไม่ได้มาส่งให้กันในคุกนี้น่ะ..
“..หนุ่มๆสาวๆนี่ดีจังน้า..” อาสินธรว่าแล้วหัวเราะเบาๆ.. “ ถึงจะเป็นที่นี่ก็เถอะ ยังไงวันแห่งความรัก ก็เป็นวันแห่งความรักอยู่ดี..โอ้..คู่หนุ่มสาวนั่นสมกันดีนี่...”
อาสินทรว่า ทำให้ผมมองตาม ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ที่แท้ก็จอมมารคนเดิมในมาดไม่เหมือนเดิม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สวีตกับแฟนจนผมแอบเอียน เหอะ..
“..เนมๆ...แล้วเราจะมาเยี่ยมเนมอีกได้ไหม?..” นิ่มหันมาถามผม..
“..ได้สิ..แต่ต้องมากับพ่อ ไม่งั้นก็มากับน้าแก้วน่ะ..ห้ามคนเดียว ไม่ดี..”
“..อื้ม..งั้นเราไปน่ะ..เราต้องไปเรียนพอเศษต่อแล้ว..” นิ่มว่าพลางลุกขึ้น พลางสาวเท้าเดินจากไผพร้อมอาสินธร..
“..แปลกจังน่ะครับ..” ผมมองตามร่างของสองคนนั้น..พูดออกมาเบาๆ..
“..อะไรล่ะหือ?..”
“.ผมนึกว่า..อาสินธรจะรังเกียจ ..แล้วนิ่มก็จะกลัวผม..แต่พวกเขากลับยังเหมือนเดิม..แปลกจัง..” ผมหัวเราะๆเบา..แต่ก็อดปวดแปลบในใจไม่ได้..
“..แม่ก็ไม่รู้..แต่แม่ดีใจที่พวกเขายังเหมือนเดิมกับเรา..” แม่ว่าพลางลูบไหล่ผมเบาๆ..
“..ผมอยากให้คนอื่นเหมือนเดิม อยากให้พวกเขามองผมเหมือนเดิม เป็นคนเดิม..” ผมกระซิบแผ่วเบา รู้สึกเจ็บแสบตรงลำคอ..
“..ทุกคนจะ...เป็น..เหมือนเดิม..ถ้าลูกกลับไป..น่ะ...” แม่บอก..แต่น้ำเสียงสั่นไหว กับดวงตาที่หวาดหวั่นนั้นทำให้ผมอดปวดใจไม่ได้..
“..แม่...ผม..จะเป็นคนดีน่ะครับ..จะทำให้ได้ ถึงแม้จะอยู่ในที่แบบนี้ก็ตาม..” ผมกระซิบ..กอดเอวแม่ไว้แน่น..
“..แม่รู้..ว่าหนูทำได้..” แม่ยิ้มให้ผมพลางหยิบช๊อคโกแลตของนิ่มในกร่อนที่ผมแกะออกมาหย่อนลงปากผมที่อ้ารับ..
“..เนม..แม่จะมาเยี่ยมหนูได้อีกเมื่อไหร่?..” แม่ถามผมเบาๆ..พลางลูบหัวช้าๆ..
“..ต้องครบสามเดือนก่อนครับ..” ผมบอกพลางกลืนช๊อคโกแล๊ตของนิ่มลงคอ..แล้วลุกขึ้นมองหน้าแม่ตัวเอง..
“..คิดถึงแม่จัง..” ผมกอดเอวผู้หญิงที่รักที่สุดในชีวิตไว้ ซบหน้าลงกับไหล่ผอมๆของแม่..
“..อืม..แม่รู้...”
“..แม่ต้องดูแลตัวเองดีๆน่ะ...”
“..จ๊ะ..แม่รู้...”
“...แม่....ผมรักแม่น่ะครับ...”
“..แม่รู้..ลูก..”
ผมยิ้มน้อยๆ..ขณะที่ทอดกายลงกับตักของผู้เป็นมารดาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้ม พยายามซึมซับเอาความรักและความอบอุ่นให้มากที่สุด เพื่อเป็นกำลังใจในวันต่อไป..
“ป๋า !! ถ้าจะมาชวนทะเลาะน่ะ กลับบ้านไปเลยไป..” เสียงตะโกนแสนคุ้นหู ทำให้ผมหันไปมอง ก่อนจะหลุดหัวเราะพรืดแบบหยุดไม่อยู่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า..
ก็พี่วิทย์ขี้โวยคนเดิมที่ตอนนี้ทำหน้าแบบไม่รู้ว่าจะอึ้งหรือจะอายหรือควรโมโหดี เพราะในมือของผู้ชายวันกลางคนที่หน้าตามีแววคล้ายกันพอควรมีดอกกุหลาบดอกหนึ่งในมือ..
“..ชวนทะเลาะอาราย..อาวิทย์..ป๋างานยุ่งอุตส่าห์มาเยี่ยมทั้งที จะพูดดีๆกับพ่อไม่ได้ใช่มั้ย?..” คำพูดของคนเป็นพ่อทำเอาคนฟังชะงัก แต่พอมองเห็นดอกกุหลาบเจ้าปัญหาในมือบิดาเท่านั้นแหละ วิทย์ก็ร้องว้ากต่อ..
“..แล้วพ่อบ้านไหนมันเอาดอกกุหลาบมาให้ลูกมั่งว่ะ !!ไปไกลๆเลยน่ะ ..”
“..ทำไม?..ก็เขาบอกว่าเอามาให้คนที่รักนี่..เอ็งไม่รักป๋ารึไง?..” คำถามนั่นทำเอาคนฟังชะงัก แก้มขึ้นสีหน่อยๆ มองพ่อตนเองที่ยังถือดอกกุหลาบไว้ในมือแล้วนึกอยากโบกตาแก่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่ซักโป๊ก แต่ก็จนใจเพราะทำไม่ลง เขาเลยเอื้อมมือควักกระเป๋ากางเกง..ยืนดอกกุหลาบพลาสติกสีแดงที่เยินๆไปไม่น้อยมาตรงหน้าผู้เป็นบิดา..
“..ใครว่าไม่รักล่ะว่ะ..แต่แก่ๆอย่างป๋าน่ะ เอาดอกเยินๆนี่ไปเลย..เอาตีนทำมากับมือ..”
โต๊ะม้าหินอ่อนสีขาวใต้ต้นมะม่วงที่ผลิใบเป็นร่มเงามีร่างของสองหนุ่มนั่งนิ่ง ทั้งสองคนในชุดนักโทษสีกากีมองหน้ากันไปมาท่ามกลางความอึกทุกครึกโครมของบรรยากาศโดยรอบ แต่โต๊ะนี้กลับเงียบกริบ..
“..ไม่มีใครมาเยี่ยมรึไง?..” ออกปากถามพลางเท้าคางมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย..
“..จะมีใครมาล่ะ..” ว่าพลางหันไปมองโต๊ะที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนักเมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกคุ้นหู..กันย์ยิ้มน้อยๆเมื่อเหลือบเห็นท่าทีขัดเขินปนโมโหของคนไข้รายประจำ ก่อนจะหันมาหาอีกรายที่นั่งเท้าคางไปทางอื่นไม่มองมาสักนิด..
“..แต่ไม่เห็นจำเป็นเลยนี่..” เอ่ยพลางสะกิดให้คนเหม่อหันมามองหน้า “..ถึงจะโดนตราหน้าว่าโดนทิ้ง ก็ไม่เห็นจะน่าสน..ในเมื่อเมฆยังมีพี่อยู่ทั้งคน “
“..แต่ยังไงก็อยากให้มีคนมาเยี่ยมอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ?..” ฟังแล้วก็ว่าไปอีกเรื่อง..
“..ก็ใช่..”รับคำพลางมองไปยังบรรยากาศโดยรอบ.. “..แต่ถึงไม่มีใครมา มันก็ไม่น่าเศร้าเท่าไหร่หรอก..”
“..หึ....”คนฟังโคลงหัวแล้วหันมามองหน้าคนพูดเงียบๆ..
“..บอกแล้วไง..ว่าแค่นี้ก็พอแล้ว...”
กล่องของขวัญสีหวานถูกแกะออก พร้อมๆกับช๊อคโกแล๊ตสีหวานข้างในทำให้คนได้รับยิ้มออกมา มือเอื้อมหยิบมันเข้าปากพลางมองหน้าคนตรงหน้า...
“..ทำเองเหรอ?..”
“.แน่สิ..ทำเองอยู่แล้ว..” หญิงสาวยิ้มภูมิใจ..
“..อืม..ก็ว่า..รสชาติเหมาะกับที่กิ้งทำจริงๆ..” คนได้ฟังคำตอบกวนออกไปทันที ส่วนคนฟังก็ตีหน้าบูด ทำท่าจะดึงเอาของในกล่องนั้นกลับ..
“ว่าอย่างนี้ไม่ต้องกินน่ะ.. “
“..แนะ..อย่างอนสิ..พูดเล่น..” ว่าแล้วหยิบมาวางเหมือนเดิม พลางกุมมือเล็กนุ่ม ไว้ด้วยสองมือ..พร้อมๆกับสบตาคู่หวานด้วยรอยยิ้ม..
“..เพราะกิ้งทำ..ก็เลยอร่อยไปทุกอย่างเลยไง..” เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ขณะที่คนฟังชะงัก แก้มขึ้นเป็นสีจัด..ยิ่งเมื่อมือหนาไล้แก้มขาวเบาๆก็ยิ่งขึ้นสี..
“..แฮปปี้วาเลนไทน์..”
“..อืม..แฮปปี้วาเลนไทน์...” กิ้งก้มหน้าหลบสายตาคมคู่นั้น..ขณะที่คนมองก็อมยิ้ม พลางหยิบขนมในกล่องมากินอีกครั้ง..
“.หวานแปลกกว่าทุกที..ใส่อะไรไปข้างในเหรอ?..” ออกปากถาม กิ้งชะงัก หันมามองหน้าพลางยิ้มหวาน..
“..มันเป็นกล้วยราดช๊อคน่ะ..”
แกร๊ง.......
......HaPpY VaLaNtinE Day’s””...
“..วันนี้อารมณ์ดีสุดๆเลยน้า ~~..”
“..แน่สิว่ะ ได้เจอครอบครัวทั้งที..”
“..ว่าแต่แม่มึงให้อะไรมาว่ะ?..”
“..ผ้าขนหนูเว้ย กับสบู่ใหม่ตั้งเยอะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น กุฝากไว้ที่กองพัสดุ ไม่มีทางที่มึงจะจิ๊กไปได้หรอกไอ้สัด..”
เสียงพูดคุยล้งเล้งของบรรดาพี่ๆทั้งหลายดังขึ้นในห้องขังหลังจากเสร็จสิ้นการเยี่ยมเยือนของครอบครัวในวันพิเศษแห่งนี้ บรรยากาศแห่งความสุขความยินดีเหมือนจะยังตกค้างอยู่ไม่น้อย ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนยังไม่จางหาย เสียงพูดคุยหยอกล้อกันด้วยความยินดียังดังแซงแซ่..
“..มึงได้อะไรมาว่ะไอ้เนม..แหม..ตัวเท่าเมี่ยง มีสาวหอบกุหลาบมาให้ช่อเบ้อเริ่ม..ดูแล้วอิจฉาโว้ย !!..” พี่ทินเดินมาหาผมพลางออกปากทัก
“..หึ ถึงผมตัวเล็กก็หล่อน่ะพี่..หล่อเกาหลีอ่ะ ไม่รู้จักรึไง..” ผมว่าพลางหัวเราะหึหึ
“..เหอะ..หลงตัวเอง..ยืดเลยน่ะมึง..” ว่าพลางยกมือเฉดกลาบผมเบาๆแบบว่าพอรู้สึก..
“..สู้พี่ตะ.....” น้ำเสียงเย้ยเยาะที่จะเอาผมไปเปรียบเทียบกับไอ้คุณพี่โตหยุดลงแค่นั้น พร้อมกับความเงียบยาวเหยียด และสายตางวยงงที่ตามมา..
..ผมส่งสายตาเป็นเชิงไม่อาจทราบได้ให้พี่ทินและพรรคพวกทันที ตาก็มองไปยังท่านผู้นำที่ตอนนี้ นั่งซุกอยู่กับมุมห้อง หยิบรูปถ่ายอะไรสักอย่างมาดูแล้วบ่นงึมงัมกับตัวเอง..
“..เหี้ยพี่โตเป็นไรว่ะ???...”
......HaPpY VaLaNtinE Day’s””...
กลับมาแล้ว..
กลับมาเขียนต่อเลยเหรอ..เปล่า..มาเขียนต่อตอนปลายเดือนเหมือนเดิม แต่ตอนนี้เอาตอนพิเศษที่นั่งพิมพ์สดมาลงไว้ก่อน แบบว่าแฮปปี้วาเลนไทน์ไงค่ะ..
ถึงจะช้าไปหน่อยก็หยวนๆแล้วกัน เพราะเราไม่ว่างจริงๆ นี่ว่างจากการสอบประมาณสี่วัน รีบเข็นมาให้อ่านเลยน่ะเนี่ย .. ตอนแรกกะจะเอาตอนพิเศษที่เขียนไปแล้วมาลง แต่มันยังไม่สมบูรณ์ดี บวกกับอยากเขียนตอนวาเลนไทน์ซักหน่อย ตอนนี้เลยบังเกิดขึ้น..
ปอลอ..เรื่องในตอนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้องเรื่องหลักน่ะจ๊ะ..
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:z13: จิ้มคนแต่งนะค้าบบ
ดีใจได้อ่าน ตอนพิเศษหลังวาเลนไทน์
ไว้รออ่านตอนสิ้นเดือนอีกนะค้าบ :z2:
-
ขอบคุณครับที่เอาตอนพิเศษมาให้อ่านกัน
-
เชี่ยพี่โตได้กล้วยแล้วอะ ดีใจอะ :laugh:
-
น้องเนม ได้กินข้าวฝีมือแม่ ได้นอนหนุนตักแม่ ไม่มีอะไรจะวิเศษเท่านี้อีกแล้ว :monkeysad: ซึ้งมากๆ
อิพี่โตนั่น.......เกือบจะหวานแย่งซีนแล้วแต่ มะเอียดันทำช๊อกโกแลตราดด้วยกล้วย o22 :a5: ช๊อคเลยดิ กร๊ากก
เจ้าวิทย์ไอ่เดะทรพี ไมใจร้ายกับป๋าแบบนี้ฟ่ะ เอิ๊ก
พี่กันย์กับนุ้งเมฆ เฮ้ออออออออออหันมาเยี่ยมกันเอง......หวานแบบเงียบๆ
สู้ๆคะไรเตอร์ :a2: :a2: +1 เด้อ
-
กล้วยราดช็อค ชอคไปเลยป่ะพี่โต
่ป๋ากับลูกวิทย์น่ารักจังเลย
มีให้ดอกกุหลาบด้วย
:m20:
-
สมน้ำน้าพี่โต เจอกล้วยยยยย
-
แอบฮาเล็กๆนะตอนนี้ น่ารักดีจัง
มุมมองของคุกมีมากขึ้นหลังจากอ่านเรื่องนี้จริงๆ o13
-
ความรักของแม่ ยิ่งใหญ่ และเเน่แท้ที่สุด :o8:
:L2: เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้าาา
-
o22 ดีใจ.....เเต่ค้างค้าบพี่น้อง
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :L2:
-
:L2: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษเช่นกันคร้า
-
กล้วยราดช้อคโกแลต
:oo1:
-
หึหึ อิพี่โต... o3
-
มาซะที รอเป็นปี
เนิ่นนาน เป็นอสงไขย
ขอบคุณมากครับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:laugh: พี่โต ได้กล้วย แล้ว โครตดีใจ 5555+++
:laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โดนแล้วไหมล่ะ เหอะๆๆ สุดยอดรับวาเลนไทน์กับพี่โตมากมาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
สมน้ำหน้า!!! ฮิ้วววววววววว มีความสุขสุดยอดไปเลย อิๆๆๆ :m20:
-
จะรอตอนต่อไป
ยังไม่get เรื่องพี่โต
เลยอ่า :call:
-
ฮ่าๆๆๆ ไอ้พี่โต สมควรละ :m20: :jul3: :laugh:
โดนกล้วยราดช็อคไป กรั่กๆๆๆ
เด๋วไม่ใช่ว่ามาพาลน้องเนมนะเฟ้ยยย :call:
-
และแล้วไอ้คุณพี่โตก็ได้กินกล้วย :m20: :m20:
-
เย้ๆๆๆๆ
กล้วยจงเจริญๆๆๆ
555+
:laugh: :laugh:
-
วาเลนไทน์ก็คือวาเลนไทน์ บรรยากาศที่สดชื่นแต่แฝงไปด้วยความเหงา :L1:
-
คนอื่นเค้าโคตรจะแฮปปี้ แต่ท่าทางเหี้ยพี่โตจะไม่
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สมน้ำหน้ามัน :m20:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า
เหี้ยพี่โตได้กล้วยค่ะ กล้วยช็อคด้วยนะ อิอิ
ถึงกับช็อคเลยล่ะ
รอเนื้อเรื่องหลักอยู่นะจ๊ะ ไรเตอร์
-
ซุ่มมานาน ได้โอกาสเม้นให้สักที
ตอนนี้หวานๆนิสนึง
แอบตลกกับประโยคนี้อ่ะ "ผ้าขนหนูเว้ย กับสบู่ใหม่ตั้งเยอะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น กุฝากไว้ที่กองพัสดุ ไม่มีทางที่มึงจะจิ๊กไปได้หรอกไอ้สัด"
นิสัยเหมือนเด็กๆที่ชอบหวงของเลย
น่ารักดี :laugh:
-
วาเลนไทน์หว๊านหวานนนนนนนนนนน :-[
ก่อนอื่น แฮปปี้วาเลนไทน์ย้อนหลังค่ะ :3123:
ชอบตอนนี้จัง บรรยากาศครอบครัวแอบคล้ายที่บ้าน :laugh:
แต่มันอยู่ในเดอะคุกนี่สิ :o
-
พี่โต อินเลิฟ ค้างอยู่รึป่าว
:really2:
-
กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
ป๋า..........ชอบป๋า........ป๋าแรงงงง ฮ่าๆๆๆๆๆ
ว่าแต่.......ป๋าเนี่ย....พ่อเจ๊วิทย์ใช่ป่ะ= =;
ป.ล.เฮียโตได้กินกล้วยสมใจ^_________^ ฮ่าๆ
-
พี่โตได้ กล้วย สมใจ 5555
ดีใจแทนน้องเนมที่ได้เจอแม่ :L1:
พี่โตหวานกับแฟนมากๆเลยอ่ะ
-
:m20: สะใจอีพี่โตว่ะ โดนเต็มๆ :laugh:
เนม :o12:อ่านแล้วน้ำตาจะไหลอ่ะ
-
สมน้ำหน้าไอ้พี่โต
ไอ้กล้วยแล้วโว้ยยยยยยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
กว๊ากกกกกกกกกกรักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆสะใจกล้วยราดช๊อค
ช๊อคนี่ไม่ใช่ช๊อคโกแลตนะพี่โต ช๊อคแบบช๊อคหยั่งงี้เลย :a5:
-
รออ่านตอนต่อไปสิ้นเดือนครับ
-
เจอ กล้วย จน ได้ 555+
-
อืม พึ่งเก็ต "กล้วย"
555+ แอบช้ามากมากมาย
ไอพี่โตโดนซักที สะใจ
อ่านเรื่องของเนมแล้วก็ :monkeysad:
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โตได้กล้วย ก๊ากๆ ,,
ว่าแต่พี่โตยังแลดูหวานแหววกับแฟน ทำไม๊ ทำไม แล้วน้องเนมของเค้าล่ะ :z10:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
เนมน่ารักจัง :o8:
+555 :laugh: :laugh:เชี่ยพี่โตได้กล้วยราดช็อคอ่ะ... :a5: :a5: :a5:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
กลับมาแล้ว แล้วเทอก้อกลับมาอีกครั้ง
-
ขอบคุณน้าคร้าบ...
ที่มาลงให้ได้อ่านกัน
รอมานาน....
สู้ๆค๊าบป๋ม...(จะสอบแล้ว งืมๆๆ)
-
:fire: :fire: :fire: :fire: มาต่อเร็วๆๆน้า
-
ขอบคุณครับ
-
ดีใจมากๆที่มาต่อแล้ว
ขอบคุณไรเตอร์มากๆที่เจียดเวลามาลงก่อนสิ้นเดือน
ขอให้ได้เก็ทเอน่ะจ่ะ
o13
-
ถูกใจเนื้อเรื่องมากเลยครับ ตั้งแต่ได้อ่านตอนแรก
เป็นอะไรที่แปลกใหม่และไม่เหมือนใครจริงๆ
ชอบครับ เป็นกำลังใจคนแต่ง
-
เชียร์ไอพี่โตเลิกกะแฟนเร็ว ๆ
วิทย์กะพ่อน่ารักดี ให้ดอกไม้กันด้วย
-
ไอ่พี่โตโดนกล้วยยยยยยยยยยยย!!!!!!
555555555555555555555555555
:z1: :mc4: o18 :m20: :impress2: :z2:
-
น่ารักจัง.... :กอด1: Happy วาเลนไทน์นะจ๊ะไรเตอร์ สู้ๆ จุ๊บุ จุ๊บุ
-
:L2:สุขสันต์วาเลนไทน์ย้อนหลังค๊า
อิพี่โตได้กล้วย อ๊ากกกกกก :laugh:
เดี๋ยวอิพี่โตจะได้ฤกษ์เปลี่ยนแฟนแล้วเฟ้ย เหอ เหอ
:กอด1:ไรท์เตอร์
-
ได้กล้วยแล้วยังไงอ่ะ
เคลียร์หน่อย เค้างง :serius2:
ได้กล้วยหมายความว่าจะโดนทิ้ง
หรือว่าไอ้พี่โตไม่ชอบกินกล้วย
ยังรอนะจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
^
^
^
^
จะโดนทิ้งนะ
ก๊ากกกกกกกก
เพ่โตจะโดนทิ้งงงงงง
ดีใจจ้งงงงงงงงงงงงง
:laugh: :laugh:
-
:jul3:เจอกล้วยจิงด้วย
แต่ :a5:พี่โตนั่งมองไรอยู่อ่ะ
-
ดีจัยที่ได้อ่าน..55
ได้กล้วยคือรัย..
-
น้องเนมได้กุหลาบช่อใหญ่ ส่วนพี่โตได้กล้วยลาดช็อคโกแล็ต 55
-
^
^
^
^
^
^
^
^
จิ้มทะลุถึงคุณ OT
พี่โตได้กล้วยแสดงว่าเฮียแกใกล้จะโดนเมียทั้งแล้วไง เอิ๊กๆ
มันเป็นความเชื่อในคุกค่ะ
ว่าคนที่ได้กล้วยจากภรรยาจะโดนทั้งในไม่ช้า
ปล.มารอร๊อรอคุณพี่โตที่รัก :impress2:
-
5555555+
ขอให้กล้วยจงเจริญ ฮิ้ววววววววว o13 o13
-
มารอ 55555555
พี่โต โดนกล้วย
ช็อค ไปเรย :z2:
-
เข้ามาเป็นFCพี่โต กับน้องเนม ดูแล้ว มันจะเริ่มรักกันตรงไหนน๊า ท่าจะอีกนาน นี้ยังไม่ผ่าน3เดือนเลย รอต่อไปนะคะ งุงิ :pig4:
-
อกหักไปซะไอ่พี่โต วะฮ่าาาา :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. เนมกับแม่น่ารักจัง >w<
-
สงสัยจะยังสอบไม่เสร็จ
สู้ๆ
-
รออยู่นะคับ
ZZzzzzz......
-
:m20: ขำอ่ะกล้วยราดช็อค...
ช่างคิดนะนี่ทะลึ่งไม่สิ้นสุด...555+ o22
-
:laugh: เหี้ยพี่โตได้กล้วยยย
เสร็จเร็ว ๆ น้า รออ่านตอนต่อไปใจจะขาดแล้ววว
-
รอตอนต่อไปเน้อ
:bye2:
-
ใกล้สิ้นเดือนแล้ว
เย้ๆๆๆ
รอๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
พอสิ้นเดือนต้องไปต่างจังหวีดที่ไร้ซึ้งคอมพิวเตอร์
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดจะหาอ่านได้จากไหน ต้องอาทิตหนึ่งอ่ะ :z3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:รอจนเซ็งล่ะ
-
:z2:
-
: :serius2: :serius2::
-
ถึงผู้อ่านทุกท่าน
กลับมาแล้วค่ะ แม้ว่าพรุ่งนี้จะมีสอบอีกก็เถอะ แหะๆ
ขอบคุณมากน่ะค่ะที่รออ่านกันอยู่ ใกล้จะสอบเสร็จแล้ว อีกไม่นานก็จะเอาตอนต่อไปมาลงค่ะ
อืม.. ว่าด้วยเรื่องที่จะแจ้งในครั้งนี้
เหมือนว่าการที่เราไม่ได้อัพมานับเดือน พุดง่ายๆคือไม่ได้เล่นเน็ตมานานนับเดือนนี่.. ทำให้ไม่ได้ติดตามข่าวสารอะไรหลายอย่างเลยทีเดียว
และเรื่องก็บังเกิดเมื่อมีคนส่งข้อความลับในไอดีของไรท์เตอร์ ว่ามีคนนำนิยายเรื่องนี้ไปโพสต์ที่อื่น
ซึ่งก็ขอแจ้งน่ะค่ะ ว่าที่สิงสถิตย์ของนิยายเรื่องนี้ มีสองแห่ง "เท่านั้น"
นั่นก็คือในบอร์ดนี่และในเว็บเด็กดีที่ไรท์เตอร์ลงนิยายหลายๆเรื่องไว้ในนั้นค่ะ
แต่ในกรณีนี้ สถานที่ซึ่งนิยายเรื่องนี้ไปปรากฏ ไม่ใช่ทั้งสองแห่ง และเป็นบอร์ดปิดแห่งหนึ่งซึ่งไม่ขอเอ่ยนามมา..
เมื่อมีคนมาแจ้ง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เลยไปสมัครเข้าบอร์ดเขา (ซึ่งเข้ายากมาก แทบตาย :m15:)
และปรากฏว่า นิยายเรื่องนั้นก็เป็นเรื่องนี้จริงๆ มีการเปลี่ยนชื่อเรื่อง เปลี่ยนเป็นชื่อ "รักร้ายในเรือนจำ" ค่อก.. o22 รับไม่ได้อย่างแรง
และได้เปลี่ยชื่อตัวละครในเรื่องทั้งหมด จากชื่อไทยแท้ๆ เป็นชื่อภาษาญี่ปุ่น..ประมาณว่าเนม เป็นนิโนมิยะ จากโต เป็น โตชิโอะ (ขออ้วกซักรอบเหอะ โตชิ..โอะ)
แต่เนื้อเรือง การดำเนินเรื่องทั้งหลายแหล่ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย กระทั่งภาษาไทยในเรื่อนจำยังมี..เอ่อ...ไหนบอกว่าคุกญี่ปุ่นก๊ะ..
พอได้ทักท้วงไป ปรากฏว่านอกจากจะไม่ได้รับการตอบสนองแล้ว ยังบอกว่าเราไปลอกของเขามาอีก สาธุ..
ตอนนี้กำลังวิวาทตบตีกันอยู่แบบขำๆ พูดตามตรงว่ารับไม่ได้ อย่างมาก คุยกันไปคุยกันมาพอเถียงกันไม่ได้จำนนต่อหลักฐาน ก็บอกว่าเอาของเพื่อนมา แถมยังบอก พี่..หนูเป็นเด็ก ก็แค่เล่นขำๆ.. โถ ทีด่ากันตอนแรกนี่เหมือนจะไม่ขำเลยเนอะ พอโต้ไม่ได้ก้เถียงกันหน้าซื่อๆ..เฮ้อ..เด็กสมัยนี้..
ยังพยายามบอกให้ลบออก ไม่ต้องขอโทษอะไรก้ได้ แค่ลบออกก้พอ เลิกเอาของคนอื่นมาแอบอ้างซะทีเถอะ โตขึ้นระวังติดนิสัย จะกลายเป็นขโมย ไม่รู้ตัว
แถมนิยายเรื่องนี้ก็ใช่จะดีเด่อะไร ไม่ไปหานิยายหนุกๆนักเขียนเทพๆมาอ่านบ้างล่ะเว้ย
ที่มาแจ้งวันนี้ก็เรื่องโจรน้อยขโมยนิยาย และเรื่องสถานที่อัพนี่แหละค่ะ เป็นการป้องกันการเข้าใจผิด และฝากวานให้สอดส่อง เผื่อจะเจอเข้าอีกราย ถึงนิยายเรื่งนี้ไม่ได้ดีเด่อะไรนัก แต่เมื่อถูกลอกไปแบบไม่ขออนุญาติ แถมแถหน้าด้านๆแบบนี้เนี่ย ก็ต้องขอทวงสิทธิ์กันหน่อยล่ะ
ส่วนอีกเรื่อง..
ไปเจอเอ็มวีนึงของเฮียเจย์ (เจย์ โชว์) ดูแล้วแบบ...อืม...
ทนไม่ไหว อยากเขียนอย่างแรง เลยนั่งซักประมาณชั่วโมกว่า จนคลอดเรื่องสั้นมาได้เรื่องหนึ่ง เอาลงไว้ในบล็อกของตัวเอง ตามลิงค์นี้ค่ะ ใครสนใจอ่านนิยายแนวจีนๆ + จิตๆ เชิญยลได้
http://silencenuite.blogspot.com/
แลวเจอกันหลังวันสอบค่ะ :pig4: :pig4:
-
สู้ๆค่ะ
โหหห
อ่านแล้วปี๊ดดดแทน :fire:
หนูก็แค่ขำๆ พูดมาได้เนาะ
ยังงไงก็สู้ๆนะคะ
-
อย่าไปสนใจเด็กหน้าชีเมนต์แบบนั้นเลย
ตั้งใจสอบนะคะ
ขอให้Get Aค่ะ
-
:sad4:เข้ามารับทราบค่ะ
:beat:ตบอีเด็กหน้าหนา
-
เหออ บอร์ดไหนหว่า??
เดี๋ยวนี้ก็น่ะ เอาไปกันหน้าตาเฉยเลยวุ้ยย พอจับได้แล้วทำแถต่อนี่ น่า.. :z6:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ทำข้อสอบ แล้วก็กลับมาแต่งเรื่องต่อเน้อ
-
น้องค้ะ ไปขำคนเดียวเถอะ !!!
อย่านี้มันน่าตบ หน้าด้านนนนนนนนนน
จะสิ้นเดือนแล้วเอยยยยย ~
พี่โต กับ น้องเนม จะมาแล้ว
:angry2:
:angry2:
:angry2:
-
ไม่ขำเฟ้ย!!! :m31: :m31:
นังหนูคนนั้นทำไมมันตอบได้ติ่งหูขนาดนี้ อยากให้คนถูกใจ ชื่นชมผลงานก็คิดเองเขียนเองสิค่ะ คิดว่าเปลี่ยนชื่อเรื่อง ชื่อตัวละครใหม่ก็กลายเป็นเรื่องใหม่หรือไงกัน
ความคิดไม่สร้างสรรค์สุดๆ :m16:
จบเรื่องติ่งหูหน้าซีเมนต์ไปแล้ว เรื่องสอบก็สู้ๆ นะค่ะ ขอให้ที่อ่านตรงกับที่จะอ.ออกสอบ เก็บAกลับบ้านสบายๆค่ะ :กอด1:
ปล.ฮากล้วยราดช็อคฯของเจ๊กิ้งมาก เบื้องหลังช็อคโกแลตแสนหวานดันกลายเป็นกล้วยผลไม้ต้องห้ามของชายในคุกไปซะได้ 55+ ช็อคไปเลยอิพี่โต
-
รับทราบครับเจอกันหลังสอบ
แต่ว่าไอ้คนที่เอานิยายไปลงที่อื่นนี่มันน่าฆ่าจริงๆ
ขอประณามคนประเภทนี้ครับ
เอาใจช่วย สู้ๆนะครับ
-
+ ให้กำลังใจไร้ท์เตอร์
และไว้อาลัยแด่เยาวชนอันเป็นอนาคตของชาติ >.<
โตชิโอะ น่ารักไปป๊าววว
-
:L2:
มาให้กำลังใจคร้าบบบบ
คนไร้จิตสำนึกนี่มัน :m31: จิง ๆ เล้ย
-
ปล่อยพวกไม่มีสมองมันไป
:angry2:ไอ้พวกชั่งก็อปนี่ละเกลียดนัก
ตั้งใจทำข้อสอบน้าไรเตอร์จ๋า :-[
เค้ารอนู๋เนมกะเฮียโตนะจ๊ะ o13
-
มาให้กำลังใจไรท์เตอร์จ้า :L2: สุ้ๆนะ แบบนี้มีเยอะ จะนิยายเด่นไม่เด่น โดนหมดแหละ :เฮ้อ:
-
เข้ามารอและดันค่ะ :z2:
-
ใครกล้าทำกะคนสวยได้ลงคอ
มันต้องจับเฉือน
ให้หมด
ไง คนเขียนก็สู้ ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้
มาลงไว ๆ น้าาาาาาา
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
อย่า ยอมโดย เด้ดขาด
สู้ขาดใจ
:3123: :3123: :3123:
-
อยากให้พีเอ็มไปบอกแอดมิน บอร์ดปิดอันนั้นนะคะ
เพราะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่บอร์ดปิดแห่งหนึ่ง
พอแอดมินรู้ เค้าแบนคนโพสคนนั้นเลยนะคะ
แต่ถ้าแอดมินเฉย ก็ไม่รู้ทำไงแล้วค่ะ
คงต้องกรวดน้ำให้คนไม่มีจิตสำนึกคนนั้น
-
ร้ายกาจมาก นังนั่นอ่าๆๆ อิอิ
สอบเสดวันไหนละค้าบบเสดพร้อมกันอะป่าว
ผมเสดวันที่ 8 เนื่องจากวันที่ 1 เป็นวันมาฆบูชา ถูกเลื่อนวันสอบเสดซะงั้น
ยังไงก้อรอคนเขียนอยู่นะค้าบบ อิอิ :z13: :z13:
-
ไม่เป็นไรนะ
จะเป็นกำลังใจให้
สู้ๆ
:กอด1: :กอด1:
-
Imprison 26: อันธพาล
“..เอาขยะไปทิ้ง..” เสียงเข้มๆนั่นทำให้ผมชะงัก ก่อนจะก้มลงไปหิ้วถังขยะพลาสติกสีเขียวเข้มด้วยสองมือ แล้วยกกึ่งลากไปเหวี่ยงทิ้งลงบนบ่อกว้างๆบ่อหนึ่ง
ปึ่ก!!
“ ระวังหน่อยสิว่ะ..” เสียงทักนั่นทำให้ผมที่เพิ่งเหวี่ยงเศษขยะเปียกจำพวกใบไม้และเศษหญ้าลงบ่อสะดุ้ง เมื่อถังขยะในมือเผลอไปชนใส่ผู้อื่น ผมหันไปมอง ก่อนจะชะงักกับใบหน้าของคนที่มองมาอย่างหาเรื่องและไม่พอใจเสมอนั่น
“..ไม่เคยเห็นคนรึไง..หลีก...”เอ่ยพลางเหวี่ยงเศษขยะลงบ่อ ผมยังขมวดคิ้ว อึ้งปนตะลึงไม่หายกับใบหน้านั้น..
“..ไอ้เนม...มาเอาขยะได้แล้ว..”เสียงตะโกนเรียกทำให้ผมยอมละสายตาไปได้ในที่สุด แต่ก็ยังพกพาความมึนงงและไม่เข้าใจไปด้วยอย่างสลัดไม่หลุด
“..มองทำไมนัก..ก็อีหรอบเดียวกับบนหนังหน้ามึง ทำเหมือนไม่เคยเห็น..” พี่แม้กว่า พลางโกยใบไม้แห้งๆใส่ถังขยะตรงหน้าผมงกๆแบบๆไม่ใส่ใจ..
“..แต่นั่นมัน...” ผมยังข้องใจไม่หาย เขม้นมองใบหน้าหวานๆของผู้ชายที่ยืนตักเศษหญ้าอยู่ไม่ไกล..
“..ถึงจะอยู่มานาน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่โดนซักหน่อย “ เสียงพี่ทินบ่นลอยๆดังเข้าหู “ จะเป็นไอ้เมฆก็เถอะ ยังไงก็อยู่คนละแดน ถ้ามีเรื่องอะไรก็ช่วยไม่ได้..”
“..คนของพี่โต..แดนโน้นก็มีนี่พี่..” ผมหันไปถาม อย่างไม่เข้าใจกับรอยฟกช้ำดำเขียวบนใบหน้าของเมฆ รอยที่ดูสดๆใหม่ๆบนใบหน้าหวานๆน่ารักนั้นดูน่ากลัวพิกลในสายตาของผม เพราะถ้าดูไม่ผิด ผมเห็นที่ข้างแก้มขาวๆนั่น..มี..รอยมีด..
“..มันไปขัดขาพวกอื่นเอง..ใครอยากยุ่ง..”
“..แล้ว.....”
“..เลิกซักซะที..ใครมันจะโดนประคบประหงมแบบมึง ไอ้เรื่องแบบนี้มันของธรรมดา ไม่อยากโดนก็ต้อง”เกาะหนึบ” แบบมึงไง..”
“..พี่...ก็บอกว่าไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อยยยยย !!!!!..” อ้ากกกกกก อย่ามาตอกย้ำได้ไหมว่ะ อุตส่าห์ทำลืมๆไปแล้วน่ะเนี่ย...
ก็หลังจากคืนนั้น ที่ผมถูกลากไปทารุณกรรมนั่นล่ะ ตื่นเช้ามานี่แทบช๊อคเพราะพบว่าตัวเองนอนกอดไอ้พี่โตหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแก หลังจากโดนถีบไปสองสามทีตอนรับอรุณแล้ว ไอ้สายตาล้อเลียนวิบวับนี่..ไม่อยากจะพูดถึง..แถมจากนั้นไอ้คุณพี่โตก็ยังดีใจหาย ไปไหนก็ลากผมไปด้วยจนตัวติดกันเป็นแฝดอินจันไปแล้ว ส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตารับกรรมและเสียงทั้งโห่ทั้งแซวที่บัดนี้มันก็ยังไม่จางหาย
“..เอาน่า..ไม่ต้องเขินไปมึง..เดี๋ยวก็ชินว่ะ..” พวกลุงแก่ๆนี่มันยังไงกันน่ะ จะล้อกันไปถึงไหน??
“..ไม่เอา..ไม่พูดแล้วเว้ย..” ผมบ่นแล้วเดินลากถังขยะไปที่อื่น ไม่อยากจะสนใจไอ้พวกลุงๆที่ป่านนี้ก็ยังหัวร่องอหงายไม่หยุดนั่น..
แต่ที่ยังคาใจไม่หาย คือไอ้ร่องรอยการทำร้ายร่างกายบนใบหน้าของเมฆนั่น ชวนให้ผมอยากรู้จริงๆว่าใครทำ แล้วไม่คิดจะมีคนช่วยเลยเหรอ คนคิดแก้แค้นก็ไม่มีรึไงไอ้เรานึกว่าจะเหมือนเด็กช่างกลที่พอเห็นเพื่อนโดนรุมทีก็ยกขโยงกันไปเอาคืน
..แต่จะคิดอีกที นี่มันคุกนี่หว่า จะเหมือนข้างนอกได้ยังไง..
..เฮ้อ..คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดยังจะไปยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก..
“..มีอะไร??..” น้ำเสียงห้วนกระชากคุ้นหูนั่นทำให้ผมชะงัก เหลือบไปเห็นคนที่ผมกำลังสงสัยกับไอ้พี่โตยืนคุยกันอยู่ สัญชาติญาณแห่งความเสือ..ก...เอ้ย...อยากรู้อยากเห็นแล่นพล่าน มันบอกให้ผมค่อยๆแอบย่องไปแอบฟังแถวๆมุมอาคาร ใกล้กับที่สองคนนั่นยืนคุยกัน..
ผมขมวดคิ้ว เมื่อแอบเห็นท่าทางเครียดๆนั่น ทั้งสองคนยืนมองหน้ากันแล้วเงียบ..ทำเอาผมขมวดคิ้วยุ่งแล้วก็ขยับตัวไปใกล้อีกหน่อย เห็นเสี้ยวหน้ากวนๆของไอ้พี่โตแล้วหงุดหงิดพิกล มีอะไรนักหนาถึงต้องมาคุยกันลับๆล่อๆ..
อย่ามามองหน้าผมแบบนั้นน่ะ แค่อยากรู้ ไม่ได้หึงน่ะเว้ย
“..ไปขัดขาหมาที่ไหนมาว่ะ... รายนั้นถามได้น่ารักมาก.หึหึ..น่ารักชิบหายยยย แทนที่จะห่วงลูกน้องตัวเองแท้ๆ
“..ช่างเถอะ...แค่นิดหน่อย..”
“..อย่าให้งานสะดุดแล้วกัน..”พอเขาบอกว่าไม่ต้องสนใจ ก็ไม่สนจริงๆหันมาคุยเรื่องงานได้หน้าตาเฉย ตาลุงนี่หน้าเงินจริงๆ แต่ไอ้พี่โตหันขวับมามองหน้าเมฆที่ยักไหล่ก็คว้าคอหมับ..เฮ้ย !!..
“..หรือมึงคิดจะเปลี่ยนขั้ว..” เห้ย เปลี่ยนขั้วอะไร ไม่ใช่รัฐบาลชุดXXXXXน่ะเว้ย จะได้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาน่ะ แล้วนั่น ไปบีบคอเขาทำไม ได้ข่าวว่าแผลที่หน้าเมฆยังไม่หายเลยไอ้พี่โตแม่ง..ซาดิสต์จริงๆสิน่ะ..
“..หึ...พูดอะไรของมึง..” เมฆปัดมือที่บีบคอเขาแน่นออก แล้วมองสบตาไอ้พี่โตเงียบๆ...ราวกับจะวัดใจ..
“..กะอีแค่โดนเรียกไป ถึงกับเสียเซลฟ์เลยเหรอว่ะ ยังไงมึงก็ไม่ได้โดนล้วง จะเครียดไปทำไม..?...”
“..เพราะมันไม่ได้”ง่าย” เหมือนที่มึงคิด..” เอาอีกแล้ว ไอ้เนมอยากเอาหัวทุบผนังซะจริงๆ ทำไมชอบคุยกันเรื่องที่กุไม่เข้าใจว่ะ หรือว่าที่จริงแล้วไอ้เนมมันโง่ มันซื้อบื้อ มันง่ะ...เอ่อ...ไปๆมาๆก็เหมือนจะจริง..
“..ไม่ง่ายเพราะเกือบจะโดนตัดหน้ารึเปล่าล่ะ..”
“ งั้นเหรอ?..”
“..แค่คนๆเดียว มึงคุมมันไม่ได้ ก็สมควร..” รายนั้นยักไหล่ ทำท่าไม่แยแส..ส่วนไอ้พี่โตก็หน้าเครียดหรี่ตามอง..
“..คนที่คิดแบบนั้น ก็คงมีแต่มึงล่ะมั้ง..?...ไปโดนเป่าหูอิท่าไหนว่ะ ถึงโง่เหมือนเดิมซะได้ “
“..เหมือนมึงจะลืมไปแล้วล่ะมั้ง..ว่าตอนมึงมาน่ะ..เขา”รับน้อง”กันแบบไหน...” คำพุดนั้นทำให้เมฆหน้าซีดไป..ขณะที่ผมเงี่ยหูฟัง ประเด้นไอ้เด็กใหม่นั่น..มัน..คุ้นๆ..
“..หึ..ไอ้เหี้ยนั่นมันโชคดีกว่ากุ..” เมฆหัวเราะหึๆ
“ กุว่ามันดี..ที่มาถูกเวลา..แต่โชคร้ายน่ะ..มากกว่ามึงแน่ๆ..”
“..จะทำอะไรก็ทำ กุก็ทำงานของกุไปแล้ว มึงอย่ามาขู่..”
“..กูไม่ได้ขู่...แต่ถ้าเรื่องมันไปกันใหญ่ล่ะก็ มึงรู้ใช่มั้ย ว่าต้องรับผิดชอบ..” ผมนิ่ง..ไม่รู้ว่าใครพูดคุยอะไรกันด้วยสีหน้าแบบไหนแล้ว ผมนิ่งฟัง ลำตัวแนบไปกับของผนังรู้สึกว่าหัวตัวเองมันเต้นตุบๆด้วยความเครียด..
“..ถ้ามึงคุมมันได้ เรื่องก็ไม่ดังขนาดนี้หรอก..นี่อะไรว่ะ...อิแค่ไอ้โง่คนนึง เพราะมึงนั่นแหละใจอ่อน...” เสียงโวยวายเข้าหู..ทำให้ผมยิ่งขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ..
“..กูไม่ได้ใจอ่อน..และไม่เคยใจอ่อน..ลองถามไอ้”พี่ชาย”สุดที่รักของมึงสิ ว่ามันทำอะไรไว้..รู้แล้วค่อยมาโทษกู..” เสียงตุ๊บตับหลังกำแพงปูนทำเอาผมแอบสะดุ้งไม่ได้ แต่การแอบมาฟังคนอื่น มันก็แย่พออยู่แล้ว นี่ถ้าโดนจับได้...ไม่อยากจะคิด...
“..ชิ...พวกมึง มันน่าขยะแขยงจริงๆว่ะ..ทำเหี้ยอะไรไม่ได้ก็เอาของเข้าล่อ มึงอย่าคิดน่ะ ว่ากุไม่รู้ว่ามึงจะทำอะไร..ถึงมันจะเป็นควาย แต่ก็เป็นควาย”ของกู” ที่กูเท่านั้น จะใช่มันไถนา หรือทำอะไรก็ได้..”
“..อ้อ...แต่ความจริงแล้ว..มันไม่ใช่ควายหรอกน่ะ...”
“..มันเป็น”ปลาทอง”ต่างหากล่ะ..ไอ้ความจำสั้นที่โดนทำอะไรไว้แล้วไม่เคยจำ เหมือนปลาทองที่กินอาหารแล้วลืม ก็เลยกินต่อจนตัวเองท้องแตกตาย..”
“..เหอะ !!!..แค่ถูกเรียกไปก็คลั่งเหมือนโดนของ แล้วมาพาลโทษคนโน้นคนนี้..ไอ้เชี่ยเอ้ย...” เสียงก่นด่านั้นดังขึ้นหลังจากมีเสียงเดินจากไป ผมนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม สมองมึนตื้อ มึนงงกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฟัง มันอะไรกัน..น้องใหม่..? การพนันขันต่อ..? โดนเรียก..?..แล้ว..พี่ชาย..นั่น..มันใคร?..
เพล้ง !!!!
เสียงแก้วแตกดังขึ้นข้างหู ใกล้ชนิดว่าเศษของมีคมปลิวเฉียดหูผมไปไม่กี่คืบ ทำเอาตัวเย็นวูบ พร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังขึ้นใกล้ๆตัว..
“ ไอ้หมาตัวไหนแอบฟัง มึงออกมา!! “
เอาแล้วไง..
“..มึง.... “ พอผมโผล่หน้าไปตามคำเชิญ คนที่ยืนอยู่ก็เหมือนจะชะงักไป หน้าตาเครียดๆนั่นยิ่งเครียดกว่าเดิม และทำท่าเหมือนโมโหจนทำอะไรไม่ถูก..
ปึก !!..
ผมโดนคนตัวเล็กๆนั่นเหวี่ยงไปชนต้นไม้ซะอึกใหญ่ ทำเอาไอ้เนมเบิกตากว้างตัวเล็กกว่าผม ทำไมแรงเยอะกว่าผมได้ล่ะเฮ้ย
“ มึงได้ยินอะไรบ้าง มึงรู้อะไรบ้าง บอกกูมา !!!! “ กระชากคอเสื้อผมแล้วเขย่าแรงๆจนหัวสั่นหัวคลอน หน้าหวานๆนั่นแลดูโหดและโรคจิตจนต้องสะดุ้ง ทำเอาผมกลัวโดยอัตโนมัติ สำนึกที่ว่าคนตรงหน้าคือนักโทษคดีฆ่าคนตายเริ่มลอยเข้าสมอง..พร้อมๆกับวัตถุคมๆจี้ตรงคอหอย...
“..ไม่....ได้ยินแต่ก็ไม่รู้เรื่อง พูดอะไรก็ไม่รู้..” ไอ้เนมปฏิเสธปากคอสั่น มันก็จริงนี่หว่า ฟังน่ะฟังหมด แต่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่ะเว้ย..
“..ไอ้เวร..ชอบสอดรู้สอดเห็นจริงน่ะมึง..” ผมได้ยินเสียงสถบในลำคอนั่น พร้อมกับมือที่ลดแรงขยำลง สงสัยผมต้องหัดไปฟิตกล้ามแล้วสิน่ะ ถ้าคนตัวเล็กกว่ายังสามารถเหวี่ยงไอ้เนมกระแทกต้นไม้ได้น่ะ..
“..ว่างนักเหรอว่ะ มายุ่งเรื่องคนอื่น หรือมาเฝ้าผัว กลัวหาย..” ไอ้คำพูดหลังๆนั่นทำเอาผมอ้าปากหวอ..
“..ถึงกุจะเป็นเมียเหี้ยนั่นเหมือนกัน แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก..กุไม่แย่ง..” ว่าแล้วตบแก้มผมเบาๆแล้วยิ้มแสยะ..
“..ถ้ามึงมาได้ยิน ก็ช่างเถอะ ได้ยินไปก็เท่านั้น สมองควายแบบนี้คิดอะไรคงไม่ออก..” ไอ้คำหมิ่นประมาทนั่นทำเอาผมปี้ดเหมือนกัน หน้าไหนๆทำไมมันชอบด่าผมโง่กันนัก..
พอไม่พูด ก็หาว่าโง่ พอพูดก็หาว่าเถียง ทำอะไรถึงจะถุกใจกันห๊ะ..
“..อ้อ..เว้นแต่จะเอาเรื่องที่กุด่าไปฟ้องผัวมึงนะ..”
“..ไม่ใช่ครับ..ไม่ได้มีอะไรกัน..” ผมงึมงำตอบกับคำพูดที่เหมือนจะแก้ตัวไปก็เท่านั้น คนฟังเลิกคิ้ว ก่อนจะตอบกลับ..
“..ก็ช่าง..ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของกู ที่ต้องไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน..” ชิบ...เจ็บกันมั้ยเนี่ย..ผมล่ะเจ็บสุดๆ..
“..แล้วหน้าไปโดนอะไรมาครับ..”
“บอกแล้วไงไม่ใช่เรื่องของมึง เสือก..” ว่าแล้วก็ผลักไหล่ผมเบาๆก่อนจะมองหน้า
“ มึงเป็นตุ๊ดใช่มั้ย?..”เห๊..
“..ตุ๊ดแน่ๆว่ะ สัด ตัวโตกว่ากุซะเปล่าเสือกไม่มีแรง ถึงว่าชอบโดนเอาตูด คงจะ....”
“ เงียบทีได้มั้ยครับ..” ผมร้องห้าม คิ้วเริ่มกระตุกยิกๆ..
“..ไม่...” รายนั้นลอยหน้าลอยตาพูด “..สงสารพ่อแม่มึงจริงว่ะ ที่มีลูกออกมาเป็นตะ...”
ผลั่ก !!!
“..ขอโทษน่ะ “ผมเค้นเสียงออกมาในลำคอ “ อย่าลามปามถึงพ่อแม่คนอื่นมัน”บาป” น่ะรู้มั้ย “
“..หงุดหงิดเรื่อง”เหี้ยๆ” อะไรมาไม่รู้หรอกน่ะ แต่ที่รู้ คืออย่ามาพาลใส่คนอื่น เหมือนเด็ก “ผมจ้องหน้าเขาเขม็ง เรื่องอื่นไม่ว่า แต่อย่ามาด่าพ่อแม่ ผมรับไม่ได้..
“..หงุดหงิดเรื่องมึงไง ไอ้เวร !! “ มือคู่นั้นกระชากคอเสื้อผมมาเข่าแรงๆ..อย่างมีน้ำโห ตาคู่โตนั้นมองสบตาผมด้วยแววตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด..
“เพราะมึง ทำให้ทุกอย่างมันวุ่นวายขนาดนี้..หัดฉลาดเหมือนคนอื่นมั่งสิว่ะ ไอ้ควาย !! “
“..แต่ที่ได้ยินมันไม่ใช่แบบนั้นนี่..ทำพลาดเองแท้ๆ..” ผมหัวเราะหึๆ เลเวลความกวนโมโหของตัวเองผุดขึ้นมาจากไหนไม่รู้อย่างกะทันหัน มองหน้าเมฆที่โมโหอยู่แล้วจงใจเหยียดยิ้ม..
“..แล้วจะให้เป็นคนฉลาดที่คอยเดินตามเกมส์ของคนอื่น ผมไม่เอาว่ะ...”
“..มึง...”
“ เพราะขัดขา..แล้วปล่อยให้กัดกันเอง มันสนุกกว่าตั้งเยอะ !!..”
“..ไอ้เหี้ย !! พ่อแม่...“
ผลั่วะ !!!
“ บอกแล้วไงครับ..ว่าอย่าลามถึงพ่อแม่..กู....” คราวนี้ผมกำคอเสื้อของคนตรงหน้ามาบ้าง แก้มขวาที่โดนไปอีกหมัดเห่อร้อน แต่ผมก็ไม่สนใจเรื่องสิ เขาไม่สนใจผมเองนี่ บอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าลามปามถึงพ่อแม่ ไม่ว่าในสายตาของคนพวกนี้ พ่อแม่จะเป็นอะไร ผมไม่สนใจ แต่ถ้ามาด่าพ่อด่าแม่ผมล่ะก็.จะกลายเป็นอันธพาลก็ยอม..
“..คนที่ด่าพ่อ ด่าแม่คนอื่นน่ะ แสดงว่าต่ำ..จนไม่มีใครเอา...” ผมพูดช้าๆ มองสบตาเมฆที่วาวโรจน์..เขามองหน้า..ก่อนจะ..
ผลั่วะ!!!
“..รู้จักสู้คนแล้วสิน่ะมึง..แต่ยังอ่อนว่ะ..” หมัดฮุกตรงเข้าดั้งจมูกจนมึนวูบ...อูย..เจ็บชิบ..
“..หัดทำตัวเป็นควายที่ดีแล้วอยู่แต่ในคอกซะ ไอ้เวร .!!..”
ผลั่วะ !!!
“..ไม่ว่ะ !! “ ผมตะโกนบอก อย่าให้กูได้เลือดขึ้นหน้าอีกรอบน่ะมึง ไม่งั้นล่ะก็...
“..ทีตัวเองก็ยังชอบ”แหกคอก “ เลยนี่ เรื่องอะไรจะฟังว่ะ..”
“ ไอ้..... “ ผมบีบแขนคนที่ถลาจะมาชกแน่น แบบเค้นเอาสุดแรงแล้วจัดการเอาเข่ากระทุ้งไปที่ลำตัวของคนที่ตัวเล็กกว่า เมฆอ้าปากจะด่า แต่ผมไม่สนใจรีบเหวี่ยงตัวหมดนั่นลงคลุกขี้ดินขี้ทรายทันที..
“..จู่ๆก็มาด่ากันแบบนี้ หวังอะไรไม่ทราบ ไม่รู้หรอกน่ะ ว่าไปเหยียบหางหมาตอนไหน แต่ถ้ามาทำตัวเป็นอันธพาล ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน !! “
“ หุบปากไปซะ คนอย่างมึงจะรู้อะไร!!! “
ผลั่วะ !!
“ก็บอกกันสิว่ะ “ ผมผลักคนที่จะลุกให้ล้มอย่างเดิม แล้วตะโกนลั่น...
“..ทำอะไรกันน่ะ...”
“พี่...”
“พี่กันย์ “ ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำเรียกนั่น พร้อมกับมองคุณหมอ(มั้ง) ที่เดินไปพยุงตัวคนที่ผลักผมให้ลุกขึ้น ตาที่มองมาฉายแววงวยงงและกล่าวหาสาดมายังผม จนผมตัวเองยังรู้สึกละอายที่จู่ๆก็ทำตัวไม่ดี มาท้าตีท้าต่อยกันชาวบ้านเขาแบบนี้ แล้วอีกฝ่ายก็ตัวเล็กกว่าด้วย...
“..กัดกันทำหอกอะไรว่ะพวกมึง??..” เสียงถามพร้อมการปรากฏตัวของไอ้คุณพี่โตและสมุน หลายคนทำหน้ามึนกึ่มเมื่อเห็นว่าคนที่ลงมือชกกับเมฆจะๆเห็นจะเป็นผม
“.... “ ผมได้แต่ยืนเงียบ..ทำหน้าไม่ถูก ทุกทีเป็นฝ่ายเสียหาย แต่คราวนี้กลายเป็นว่าเหมือนเด็กอนุบาลทะเลาะกันแล้วครูประจำชั้นมาเจอ ราวกับว่าเอาเรื่องขนาดตัวมาวัน ซึ่งผมดูท่าจะผิดเห็นๆ...
“..โว้ว...รู้จักตีคนแล้วเหรอมึง..แต่มาตีกันพวกเดียวกันนี่มันยังไง??..” เสียงทักนั่นยิ่งทำให้ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่มีใครด่าอะไร แต่ทำไมตูถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ร้ายล่ะเนี่ย..
“..อ่าว..นั่นไปคลุกขี้ดินที่ไหนมาว่ะ..” นี่มันวันรวมญาติรึไงกัน นี่พี่วิทย์ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้อีกราย เอานิ้วก้อยเคะขี้หูเล่นแล้วตอบคำถามกับสายตาที่มองมา
“ ..เล่นตะโกนด่ากันซะดังแบบนั้น คนหูหนวกล่ะมั้งที่ไม่ได้ยิน “ ว่าแล้วก็หันมามองหน้าผม..
“..เหมือนเด็กอนุบาลทะเลาะกันเลยว่ะ..”
ว่าแล้วหันไปมองเมฆที่พี่กันย์เช็ดหน้าให้อยู่ หน้าตาที่รื่นเริงนั้นสะดุดลงนิดหน่อย นัยน์ตาหรี่ลงน้อยๆ เมื่อเห็นสองคนนั่นนั่งงุบงิบงุ้มมิ้มอะไรกันไม่สนชาวบ้าน เลยหันหลังแล้วเดินอาดไปหาพี่โตมองหน้าเครียดๆนั่นแล้วหัวเราะใส่..
“..โถ...เมียน้อยทะเลาะกันเองแบบนี้ เสียหัวเลยน่ะมึง..”
“..หาผัวให้ได้ค่อยพูดเหอะ สัด..”
“..ใครหน้าไหนจะมีผัวว่ะ ไอ้เวร !! “ ว่าแล้วเขย่าคอเสื้อไอ้พี่โต ให้ลูกน้องผู้จงรักทั้งหลายกรูกันเข้าไปห้าม แถมลูกน้องเฮียวิทย์ที่ตามนายมายังกรูกันเข้าไปหา อ่าว เฮ้ย..นี่ตกลงมาทำอะไรกันเนี่ย..
ปี๊ด...ปี๊ด...ปี๊ด....
เสียงนกหวีดนั่นทำเอาผมขนลุกยะเยือก..หันไปมองผู้คุมที่ถือตะบองมาแต่ไกล ขาก็มันขยับไปโดยอัตโนมัติทันที..
ชิบหายแล้ววววววววว...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
หลักสูตรเร่งรัด สองคนแอ๊บแบ๊วให้กลายเป็นอันธพาล..
..แต่ไปๆมาๆแลดึเหมือนไร้ค่าชอบกล ฮ่าๆ
นุ้งเนมแอบโหด น่ารักดน่ะก๊ะ..
บอกเล่าเห้าสิบ
มีนักโทษมาลอกท่อน้ำแถวหน้ามอล่ะ น่าจะเป็นพวกที่ใกล้จะพ้นโทษแล้ว ใส่เสื้อเรือนจำ รXXX
อันว่าเรื่องความจริงนั้นต่างกับความฝัน ก็อย่างที่รู้ๆกันนั้นแล แต่มีประมาณสองสามคน หน้าตาน่าฮักจนอยากเดินไปย่นน้ำให้ แล้วลากคอมาสัมภาษณ์ แต่เพื่อนบอกระวังเขากดหัวมึงทิ่มบ่อน้ำ โครงการนี้เลยพับไปอย่างน่าเสียดาย
เรื่องสอง เรื่องการก๊อปนิยายที่บอกไป เอิ่ม...คือตอนนี้ก็ได้แต่กุมขมับค่ะ ส่วนนิยายน่ะ ทางบอร์ดนั่นเขาลบให้แล้ว แถมแบนยูสเซอร์น้องคนนั้นด้วย เพราะทางบอร์ดเขาเขียนกฎไว้อย่างชัดเจนว่าห้ามลอกนิยายของคนอื่นมาแอบอ้าง ซึ่งเรื่องก็ควรจะจบลง...
แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิพี่น้อง..
เพราะหลังจากที่โดนแบนยูส กลายเป็นว่าน้องคนนั้นดันโทรมาก่อกวน(เสือกให้เบอร์ไปตอนคุยทางเอ็ม เพราะเขาบอกอยากจะเคลียร์ส่วนตัว ) ประมาณว่าเพราะเราไปแจ้งที่บอร์ด แอดมินบอร์ดนั้นเลยลบยูสเขาจนเข้าบอร์ดนั้นไม่ได้ ซึ่งนั่นเป็นการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง เพราะฉะนั้นนี่คือความผิดชองอิชั้น..(เวรแล้ว..ตอนแรกกุเป็นผู้เสียหายไม่ใช่.?... :z3:)
แถมยังให้ผู้ปกครอง..ขอย้ำ ผู้ปกครอง..มาพูดให้เราไปคุยกับทางแอดมินบอร์ดนั้น ให้เขายอมให้น้องคนนั้นเล่นบอร์ดอีกครั้ง (เห้ย นั่นมันบอร์ดเขา ชั้นไปมีสิทธิ์อะไร??? ) และไรท์เตอร์ที่เขียนนิยายวายน่ะ มันผิดกฎหมาย จงยอมให้น้องเขาเอาเรื่องของมึงไปโพสต์เสียโดยดี มินั้นจะโดนมิใช่น้อย ชิชะ....
... o22นี่กุกำลังทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย...Me/ มองนาฬิกาที่บอกเวลาตีสาม..พรุ่งนี้มีสอบ กดตัดสายแล้วปิดเครื่องนอน..
“”””””
ไม่อยากถอนหงอกคนแก่ มันบาป...
ปอลิง..
มีสอบอีกตัว สอบศีลธรรม ..
ปอลอสอง..
สอบอาญาผ่านแล้ว รักนุ้งเนมสุดยิด ข้อสอบออกเหมือนที่ชั้นเขียนคำวินิจฉัยให้แปะๆเลย อร้างงงงง (แต่อีกสามข้อบอดสนิท ..ทำใจ)
-
จิ้มๆๆๆๆๆ
ในที่สุดก็มา
แต่เรื่องน้องคนนั้นยังไม่จบอีกหรอก
ทั้งๆที่เขาผิดทำไมเขายังไม่สำนึกอีก
เราไม่เข้าใจ
น้องคนนั้นเข้าต้องการอะไร
ถึงเข้าไปเล่นบอร์ดได้
แล้วคนในบอร์ดนั้นล่ะ
เขาจะชอบหรอ
คนที่ก๊อปงานคนอื่น
เขาจะต้อนรับเธอหรอ
ไม่เข้าใจจริงๆ
+1เป็นกำลังใจนะ
:กอด1: :กอด1:
-
เหมือนไรเตอร์เราจะผิดนะ :really2:
ทำใจๆ คงต้องคุยกันอีกยาวมั้งนั้น
-
อ้าวววว
แล้วตกลงใครผิดใครถูกเนี่ย
ชักจะงง
:a6: :a6:
-
:z3 :z3: เด็กสาวสองคนทะเลาะกัน 555
ในสายตาคนอื่นคงคิดว่าเป็นเรื่องชู้สาวอ่ะนะ
แต่จริงๆแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ อย่าให้เจ้าเนมถึงจุดพีคนะ
รายนี้กัดไม่ปล่อยจริงๆถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะตัวเล็กท่าทางภายนอกจะดีขนาดไหนก็เหอะ
เมื่อลืมตัวแล้วก็สู้ไม่ถอยจริงๆ เก่งดี!!! สม เรื่องกำลังซับซ้อนได้ที่
ในคุกมีหลายกกแล้วทำไมเมฆถึงว่าเพราะเจ้าเนมอะไรมันดูพลาดไป
แล้วอิป๋าเรียกอิพี่โตไปเรื่องอะไร ไมถึงทำให้เฮียแกรวนขนาดนี้เนี่ย
ทุกอย่างมีเงื่อนงำแหะ o8
ควายในความหมายของเมฆหรือปลาทองของอิพี่โตคือเจ้าเนม...o8
แล้วพี่กันย์ไปทำอะไร...ถึงเป็นการขัดลาภอิพี่โตฟ่ะ...o8
“..โถ...เมียน้อยทะเลาะกันเองแบบนี้ เสียหัวเลยน่ะมึง..”
“..หาผัวให้ได้ค่อยพูดเหอะ สัด..”
>>จะบอกว่า น้องเนมก็มีอิพี่โตปกป้องด้วยอุ้งทีนอยู่กลายๆ น้องเมฆนี่ไม่ต้องพูดถึง
ก็พี่กันย์มันก็ห่วงด้วยสายตาไปอ่ะนะ..........แต่นุ้งวิทย์นี่สิกีซซซซซซซซซซซซ
โดนอิพี่โตย้อนเรื่องปั๋ว.........มันจี๊ดมวกกกกกกก 555
ปล.+ 1 คะเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ทั้งเรื่องสอบ.......สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องรบราฆ่ากันกับอิเด็กคนนั้น เฮ้อออออออออพ่อแม่รังแกมัน (ฉัน)จริงๆ
รักษาสุขภาพด้วยคะ
-
น้องเมฆแรงส์
ตกลงพี่กันย์เลือกใครเนี้ยระว่าเมฆกะวิทย์
คราวนี้ไม่มีหมายเหตแปลศัพท์เฉพาะหรอคะ?
น่าตีผู้ใหญ่มากกว่า ให้ท้ายเด็กในทางที่ผิด
:m16:
-
สะดุ้งกับเม้นท์ของคุณChaoyui
หรือว่าเราจำทำอะไรผิดไปจริงๆ..(มึนกึ่มกับตัวเองอยู่..)
ถ้าเป็นเรื่องแบนยูสคือเรื่องแบนยูสโดนลบออกจากบอร์ดนั่น อิชั้นไม่ได้ทำน่ะค่ะไม่ได้แจ้งให้เขาลบแต่อย่างใด แค่ PM ไปแจ้งว่านิยายเราโดนก๊อปมา ขอให้ไปตรวจสอบ และจัดการลบนิยายให้ด้วย ส่วนอิเด็ก(นรก) คนนั้น เราไม่ได้ขอให้เขาลบยูสหรืออะไรเลย มันขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของแอดมินน่ะค่ะเขาก็ชี้แจงมาว่าเพราะทำผิดกฏ..หรือเราทำอะไรพลาดไปจริงๆหว่า..
จิ้มคุณMecon
เรื่องวิทย์นี่..นั่นสิน่ะ..เจ็บจี๊ด ฮ่าๆๆ
อิพี่กันย์ท่าจะไปเหยียบตาปลาของเฮียโตเข้าจริงๆล่ะ แต่เพราะใครเพราะอะไรตอนไหน อืม นั่นสิน่ะ..
คุณ emo bboll ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ เด้กน้อยทะเลาะกันมันก็ขำดี เหอะๆ
ราตรีสวัสด์ค่ะ :bye2:
-
:-[ ขนาดมีสอบนะนี่..555++
ตั้งใจสอบนะคร้า
-
ตอนนี้ออกแนวโหดแหะ
อยากเห็นฉากเริ่มหวานของพี่โตกับน้องเนมจัง
:bye2:
-
ทะเลาะกันเหมือนเด็กจริงๆด้วยสิเนี่ย
แต่ก็นะ อย่าให้เนมขึ้น หึหึ
แล้วงงพี่กันย์มาก คนที่มีเงื่อนงำที่สุดในเรื่องคงเป็นคนนี้
ทำอะไรเดาไม่เคยออก คิดอะไรไม่เคยรู้ เฮ่อ~
-
หนู๋น้อยกัดกันน่ารักดี หุหุ
มะไหร่อีตาเนมจะได้เป้นเมียตัวจริงๆของอ้ายพี่โตสักทีน๊า
อยากรู้ว่ามันจะเป็นไง 55
:กอด1:ไรท์เตอร์
-
ขอให้ได้เกรดเยอะ ๆ นะครับ
:o8:
จะรอฉลองยินดี
-
ในที่สุดก็มา + 1 แต้มเป็นกำลังใจค่ะ
-
+1 ต้อนรับการกลับมาค่ะ :L2:
เรื่องยังวุ่นอยู่ เหนื่อยแทนเนม :เฮ้อ:
-
ติดตามมานานแล้ว ขอหน่อยเถอะครับ เรื่อง นังเด็กเวน ที่ก๊อปนิยายชาวบ้านเนี่ย
ผมว่าการที่ไร้ท์เตอร์ส่ง PM ไปบอกทางบอร์ดนั้นให้ทราบว่ามีการก๊อปนิยายของตนไปลง เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วครับ
นิยายของเราก็คือเราเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ เรามีสิทธิ์ที่จะแจ้งให้ทราบว่าเป็นผลงานของเราโดยชอบ
ส่วนการแบนยูเซอร์ของทางบอร์ดนั้น เป็นสิ่งที่บอร์ดนั้นมีสิทธิ์โดยชอบที่จะทำ ถ้าเห็นสมควรกำจัดสมาชิกที่เป็นเหลือบไร อะนะ
แล้วการที่ชีจะเอาญาติผู้ใหญ่(ฝ่ายพ่อ ฝ่ายแม่) มันมาคุยแล้วมีการขู่ว่าการลงนิยาย Y ผิดกฎหมายเนี่ย ถามหน่อยเหอะ ลูกเมิง หลานเมิงอะใจแตก สะแหล๋น "นอ" มาอ่านเอง ถ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะก็กลับไปดูดอเล็คตร้าเอ็นเอฟเพิ่มพลังสมองจะดีกว่า นี่ถ้าเป็นผู้ชายจะไล่ให้ไปตัด "เกรียน"
สู้สุดใจไปเลยครับไร้ท์เตอร์
ถ้ามีสิ่งใด สิ่งหนึ่งที่ไรท์เตอร์ทำผิด ผมคิดว่าคือ
"การให้เบอร์โทรศัพท์" แก่ชีไป
ซึ่งลงทุนหน่อย แถวสยามมีแจกซิมฟรี เปลี่ยนเบอร์ไปเลยครับ อย่าเอาสมองไปใส่ใจครอบครัวแบบนี้เลยเห๊อะ
อารมณ์ขึ้นๆ :fire:
ปล.1 เราเองก็เข้าข่ายเป็นเหลือบอยุ่เหมือนกาน สมัครสมาชิกนานแระ แต่เพิ่งจะเม้นต์เป็นครั้งแรก มันอดไม่ไหว
ปล.2 อ่านค้างอยู่ที่หน้า 26 ครับ ไม่กล้าอ่านต่อกลัวตอนจบไม่สวย รอให้ใกล้จบก่อน ตอนนี้ติดตามสถานการณ์จากคอมเม้นต์อย่างเดียว .....>> เข้าข่ายโรคจิตหว่ะกรู :z6:
-
อยากเริ่มเห็นฉากหวานๆๆของเพ้โตกะนู่เนมบ้างแล้วอ่ะ
ขอให้ได้เกรดเยอะๆๆๆน่ะ
ส่วนเรื่องยุ่งน้องคนนั้นอ่ะ ขอให้หายไปจากชีวิตคนแต่งเล๊ย สู้ๆๆๆๆน่ะ
-
เอออ..... ออกนอกนิยายเล็กน้อย
ไรเตอร์ที่เขียนนิยายวายผิดกฏหมายตรงไหน ???
เดี๋ยวนี้ที่ร้านหนังสือชั้นนำยังมีนิยายทอมดี้ ด้วยไม่ผิดกว่าหรือ ???
มันก็ถือเป็นอาชีพ และการก๊อปนิยายมันก็ผิดกฏหมาย
ถ้าไรเตอร์เรื่องนี้จะเอาเรื่องจริง ๆ เราว่าชนะขาด
คนเราคิดนิยายกว่าจะได้แต่ละตอน มันเหนื่อยนะ
แต่มีคนมาก๊อปกันง่าย ๆ แบบเนี่ย
ตลกเนอะ !! มีการให้ก๊อปนิยายแต่โดยดีด้วย
ใครจะยอม !!!!!!!!!!!!!!!!!! :fire:
-
ฉันก็สู้คน นะฉันก็สู้คน
ร้องเพลงให้น้องเนม 55
ตอนนี้โหดดด :beat:
เค้าอยากเห็นฉากน่าร๊ากกกกอ่า :o8:
-
ตอนนี้ออกแนวโหดแหะ
อยากเห็นฉากเริ่มหวานของพี่โตกับน้องเนมจัง
:bye2:
อยากเห็นด้วยคน
-
อ่านแล้ว งงๆๆ อ่าๆๆ
กลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า??
:z13: :z13: คนเขียน
-
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอนะ ^^
ส่วนเรื่องก้อปนิยาย จัดการไปเลยไม่ต้องไปสนใจ เราไม่ผิดอะ
แล้วแค่โดนแบนusername เราว่ามันก็สมควรแล้วหนิ
นิยายอะ กว่าจะเขียน แต่ละบท แต่ละเรื่อง มันต้องกลั่นออกมาจากสมอง
แล้วถ้าโดนเอาไป แล้วบอกว่าแต่งเอง รับไม่ได้จริงๆ ขนาดเราคนนอก เรายังรับไม่ได้เลย
อย่าได้แคร์ เราไม่ผิด
:L2: :กอด1:
-
ยัยเด็กนั่นน่าเกลียดจริง :fire:
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์
รบลาฆ่าฟัน :beat:กับตระกูลของยัยเด็กนั่น
เเล้วเมื่อไหร่เราจะได้เห็นพี่โต
หวานกับน้องเนมมั่งเนี่ย
รอตอนต่อไปนะ
-
เข้ามาเกาะติดสถานการณ์ค่ะ
แอบช้าไปหน่อยเพราะอยู่ในช่วงสอบ
ตอนนี้พึ่งสอบเสร็จ ฟรีมากมาย ลัลลาสุดชีวิต 555
เรื่องที่มีคนก๊อปนี่ ตามที่อ่านดู
คุณไรเตอร์ได้เรียกร้องตามสิทธิ์ของผู้แต่ง ไม่เห็นจะผิดตรงไหน
คนที่ผิดนะคนก๊อปชัดๆ
กล้ามากนะคนๆนี้
ก็อปไปเจ้าของเรื่องเขาตามมาเจอยังไม่ยอมรับอีก
คุยไปสู้ไม่ได้เอาผู้ปกครองมาช่วย
อันนี้นี่คิดไม่ถึงจริงๆว่าชีจะกล้าขนาดนี้
ไม่รู้ว่าตอนไปขอให้ผู้ปกครองพูดกับไรเตอร์จะบอกว่าไง...
โอ๊ยยไม่อยากจะให้มาก
เอาเป็นว่าพายเป็นกำลังใจให้นะคะ
อย่าเครียดค่ะ เสียสุขภาพจิต เราไม่ผิด
อยู่ในสังคมถึงจะเป็นทางเน็ต แต่เราก็ต้องเคารพกฎส่วนรวม
ู^^
ขอให้โชคดีนะคะ
ปล. แอบงงค่ะว่าการที่คุณไรเตอร์เขียนนิยายเรื่องนี้มันผิดตรงไหน
ปล.อีกนิด เขาช่างมีจินตนาการและความกล้าในการเปลี่ยนชื่อตัวละคร+ชื่อเรื่อง แต่ช่วยเอาความสามารถตรงนี้ไปแต่งนิยายที่เป็นของตังเองดีกว่ามั้ย
ปล.สุดท้ายแล้ว กรี๊ดน้องเนมมมมมมมมมมมมมม พัฒนาการใช้ชีวิตในคุกไปอีกขั้น ๕๕๕๕+ รอตอนต่อไปนะคะ
-
จิ้มๆๆๆ :z13: :z13:
มาต่อแล้ว=w=อิอิ
ทะเลาะกันได้น่ารักจริงๆ>3<
คึคึ
-
โห เอาประสบการณ์ที่โดนลอกนิยายไปแต่งเรื่องใหม่เลย แต่งให้มันเลย เรื่อง เด็กเปรต อะไรงี้ >.<
-
โห เอาประสบการณ์ที่โดนลอกนิยายไปแต่งเรื่องใหม่เลย แต่งให้มันเลย เรื่อง เด็กเปรต อะไรงี้ >.<
หรือไม่ก็เด็กนรก ก็เหมาะสมนะค่ะ
-
เนมแร๊งงงงชอบอ่ะโหดดี อย่าว่าแต่เนมเลยเรื่องที่โตพูดกะเมฆ
มันคืออารัยฟร้า ไม่รุเรื่อง :serius2: มึนๆงงๆ 555+
ไรท์สู้ๆคนที่ก๊อปนิยายหน้าด้านยังไม่พอ แล้วยังจะมีหน้า
มาขอให้เข้าบอร์ดนั้นได้อีก บอร์ดอารัยยยเนี่ยยยอยากรู้จริงๆเล้ยย
ไรท์สู้ๆ จร้า o13
-
เย่ๆๆในที่สุดก็กลับมา
ติดตามต่อไปนะค๊าบ
แล้วก็.ขอให้เรื่องราวมันจบลงด้วยดีเน้อ
สู้ๆ
-
:m31: ใครก๊อปของคนอื่นนางุดงิดนะ
สาปเลยอย่าให้เกิด
แต่น้องเนมสู้คนแล้วน่ารักสุด
แต่คุณโตเริ่ม แปลก ๆ ไปละนะตั้งแต่น้องเนมนอนเกี่ยวก่ายเค้าหน :call:
-
น้องเนมโหด
-
อ๊ากกกกกก อัพแว้ววววว เพิ่งสอบเสร็จวันนี้เองนะเนี่ย วุ่นวายชอบกล งานยังส่งไม่ครบเลย
ไรเตอร์สู้ตายนะค้าาาาา จ๊วบๆ :กอด1:
ปล. :seng2ped: ตู่ไม่รักเด็กเฟ้ย !!! .....แม่ไม่ปลื้ม จบ!!
-
คนแก่แบบนั้นมันก็น่าถอดหงอกช่างนี้กระไร
แนะนำว่าถ้าโทมาอีกให้ถอนค่ะ ฮิีๆๆๆๆ
-
o13นู๋เนมเก่งมากมาก
เฮียโตจะเข้าข้างใครว้า
เมียเก่ารึเมียใหม่ :laugh:
-
อูววว หนูเนม ถึงจะเป็นควายแต่ก็จริงใจนะเฟ้ยย :3125:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
สู้ๆๆๆๆ ไปเรย นู๋เนม
อย่ายอม น่ะ
:angry2: :angry2: :angry2:
-
:pig4:ขอบคุณครับ
เพิ่งจะเข้ามาอ่าน
จนตามทันและ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ o13
-
น้องเนมบอก " ฉันก็สู้คน นะ ฉันก็สู้คน " :z2:
-
o22 พี่โตโอ๋น้องอีกแล้ว(จริงหรอ)555+
-
Imprison 27: พูดคุย
“..เหี้_ยแม่ง..จังไร..”เสียงสถบก่อนด่าดังอยู่ใกล้ๆหูไม่ได้ลดความรุนแรงลงแม้แต่น้อย แม้ว่าไอ้เนมจะนั่งคุดคู้อยู่กับซอกแบบน่าอนาถ..
“ อยู่ดีไม่ว่าดี กัดกันยังกับหมา..” เสียงบ่นนั่นยังตามมาหลอกหลอน ทำให้ผมต้องเอาหน้าซุกเข่ามากกว่าเดิม สมองเริ่มคิด และถามตัวเองว่า ตกลงตะกี้เนี่ย กูไปทะเลาะกับชาวบ้านเรื่องอะไรว่ะ หรือว่าเกรียนแตกเพราะความเครียด เพราะโดนยึด..อุ๊บส์..
“..แล้วตกลงพวกมึงทะเลาะกันเรื่องอะไร..” นั่นน่ะสิครับ..ผมก็ยังสงสัยตัวเอง..
“ ไม่มีไร แค่ด่าพ่อล้อแม่กันเฉยๆ..” คนที่โดนผมชกซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ใกล้ๆตอบหน้าตาเฉยอย่างไม่แยแส แต่พอผมหันไปมอง กลับถลึงตาใส่..อึก...ขอโทษก๊าบบบบ ผมไม่ทำแล้ว ตอนนั้นมันลืมตัว.
“..ควาย..เพราะอีแบบนี้สิพ่อแม่มึงถึงโดนล้อ..” โอ้ย...เจ็บว้อย..
“ พี่ก็เลิกพูดเรื่องพ่อแม่ซะทีสิ..” ผมหน้าบูด เคืองเรื่องบิดามารดาเหนือสิ่งอื่นใด ด่ากูยังพอคบ แต่ด่าพ่อแม่ที่เคารพคบไม่ได้ (เอ๊ะ สโลแกนคุ้นๆ)
“ อย่าให้มีอีกน่ะพวกมึง..”
“............ “ ตาดุๆนั่นมองหน้าผมวืด จนต้องสะดุ้ง แต่คนพูดก็หันไปทางอื่น ไม่สนใจ..
“..ชิ...เพราะแบบนี้ไง ถึง..”
“ ไอ้เมฆ !!!!!!!! “ เสียงตวาดนั้นดังลั่นจนแก้วหูแทบแตก ผมสะดุ้งเฮือกมองไอ้พี่โตที่ยืนจังก้าด้วยดวงหน้าเครียดเข้มน่ากลัว ตาดุๆคู่นั้นฉายแววโมโหโกรธาและเคืองเสียจนแทบตัวสั่น แววตาคู่นั้นมันน่ากลัวจนมองแล้วยังอดสะท้านไม่ได้ แม้จะรู้ว่าไม่ได้มองมาที่ผม แต่ยังไงมันก็ยังชวนผวาอยู่ดี..
“..ไปล่ะ...” คนโดนตวาดนั่งจ้องตากับไอ้พี่โตสักพักก็ยักไหล่แล้วเดินจากไป ทิ้งผมให้ตัวสั่นงันงกอยู่คนเดียว ไม่สิ อยู่กันหลายคนอยู่หรอก แต่มันก็เหมือนอยู่คนเดียวนี่เอง เพราะคนที่โดนตีนน่ะ..มันกูคนเน้ !!
“....นิสัย...แม่ง..” เสียงสถบใกล้ๆหูทำให้ผมชะงัก หันมามองหน้าคนพูด ที่ยืนค้ำหัวอยู่..
“..อ่าว....” ผมอุทานงงๆเมื่อเห็นคุณท่านยืนจังก้า มาได้ไง(ว่ะ)
“ มองหน้าทำไม?? “ พี่วิทย์ถามผมพลางเดินอาดๆไปนั่งที่เดิมที่เมฆเคยนั่ง ก่อนนั่งหันไปมองหน้าพี่กันย์ที่ยังอยู่ที่เดิม..
“..มาอยู่ทำไมตรงนี้..?..” ว่าแล้วก็ยกตีนขึ้น ทำท่าจะถีบซะงั้น ได้ข่าวว่าเขาเคยทำแผลให้น่ะครับพี่ แล้วจะว่าไปพี่นั่นแหละมาอยู่ในหลืบนี่ได้ยังไง หรือมาเพราะติดร่างแหหนีผู้คุมเมื่อกี้
“..แผลหายรึยัง..?... “ รายนี้ก็หลบแล้วออกปากถาม พี่กันย์ครับ ช่างมีจิตวิญญาณของการเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้ เมื่อกี้กิ๊ก..เอ้ย เมฆเจ็บก็ปลอบเมฆ ตอนนี้เจอพี่วิทย์ก็ถามอาการอีก ช่างมีน้ำใจ จนไอ้คนที่โดนหลอกซ้ำหลอกซากอย่างผมอดคิดไม่ได้ว่ามันดูตอแหลชอบกล อะแฮ่ม..หรือว่าผมจะฉลาดขึ้นแล้ว..ถึงได้รู้จักสังเกตสังกา..หึหึ
“ เรื่องของกู..อย่ายุ่ง..” พี่วิทย์ว่าพลางสถบใส่ ไม่สนใจรายนั้นที่ยังมองอยู่เลย ก่อนจะตวัดตาขวางๆใส่พี่กันย์ที่ยังอยู่ที่เดิม..
“..ไอ้เหี้ยนี่..มาเสือกอะไรตรงนี้ว่ะ จะไปหาเมียมึงหรือไปหาควายที่ไหนก็ไปสิ!!..” หืม...และดูประชดแบบหวังผลชอบกล..
“..ขอโทษทีแล้วกัน..” พี่กันย์ว่าพลางยิ้มออกมา..แบบเครียดๆ...เครียดจนผมนึกว่าฝืนยิ้ม นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย แค่ผมทะเลาะกับเมฆแค่นิดหน่อย ทำอาเฮียหลายท่านเกรียนแตกเลยเหรอ หรือไปเหยียบตาปลากันตอนไหนว่ะ???
...หรือจะมีอะไรในกอไผ่ ที่ไม่มีใครรู้...
“..แล้วก็.... “ พี่กันย์ว่าพลางหันหน้ามามองผม สีหน้าเครียดๆนั่นยังไม่หายไป จนผมขนลุกเยือก..
“ เนมครับ...ว่างๆก็ขอพี่ตรวจนิ้วบ้างน่ะ “ชก”คนอื่นไปเมื่อกี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรรึเปล่า..”
เฮือก....
ได้แต่มองตามแบบไม่มีสิทธิ์เอ่ยอะไรทั้งนั้น ชิบหายแล้วววววว นี่ผมไปหาเรื่องเด็กพี่?น้องพี่? สุดที่รัก..เอิ่ม..หมายถึงคนสนิทของพี่..เพราะแบบนี้ใช่มั้ย เลยมาเหวี่ยงใส่ผมแบบนี้น่ะ.. แล้วไอ้คำพูดที่ว่าให้ไปตรวจนิ้ว หวังว่าจะไม่หักนิ้วผมทิ้งน่ะเว้ย...
“..เอาแล้วไง...ไปเหยียบหางมันซะได้..โถๆ ไอ้ควายน้อยๆๆ..”พี่แม้กยิ่งตอกย้ำพลางขยี้หัวเกรียนๆของผมอย่างมันส์มือ อย่าพูดได้ม้ายยยย สยองอยู่น่ะเว้ยเฮ้ย..
“..มึงอย่าพูดสิ..เดี๋ยวไอ้คนแถวนี้จะสะเทือน..ใจ....” ไอ้พี่โตพูดด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ ดูมีความสุขลั้นลาผิดกับตอนที่ตะโกนคอมโบ้ใส่เมฆเมื่อกี้ลิบลับ..ประชดใครครับ..หรือจะเป็นไอ้คนที่กำลังทำท่าเหมือนจะเอาเศษไม้ในมือทิ่มลูกตาใครซักคน ที่นั่งข้างๆผมนี่..
“..ไอ้พวกนี้..มึงออกไป..” คนพูด”ข้างๆ” ผมบอก ฟังใกล้ๆยังได้ยินเสียงกัดฟันกรอดๆสีหน้าที่ผมเคยบอกว่าน่ารักแบบกวนๆ บัดนี้ไม่เหลือเค้าความกวนไว้สักนิดมีแต่สีหน้าโมโหปนขัดใจที่แสนชัดเจน ตวัดสายตามองพวกผม แล้วเค้นเสียงหนักๆ
“..ไม่ได้ยินเหรอพวกมึง..กุมีเรื่องจะพุดกับลูกพี่มึง..สองคน เข้าใจมั้ย???..”
และแล้วผมก็ถูกลากออกมาโดยพลัน...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภายในซอกหลืบอาคารทรงสูงในเรือนจำแห่งนี้ สถานที่เงียบๆ..ไร้สรรพเสียงกลับมีชายหนุ่มสองคนนั่งเงียบกันอยู่ ฝ่ายหนึ่งยังนั่งอยู่ที่เดิม ส่วนอีกคนที่ตัวสูงกว่าก็เอนกายพิงผนังปูนสากๆและเต็มไปด้วยคราบหยากไย่นั่น...
“..ตกลงมีอะไร..?..” ออกปากถามก่อนเรียบๆ..
“..ไอ้เหี้ยนั่นเป็นอะไร?..หรือมึงคุมคนไม่อยู่ว่ะ??..” ถามพลางเงียหน้ามาสบตา อีกฝ่าขมวดคิ้วยุ่งอย่างอารมณ์เสียทันควัน.
“..ทำไมหน้าไหนมันมีแต่พูดแบบนี้กัน?..กูปล่อย ไม่ได้หมายความว่ากูคุมไม่ได้ ไอ้สัด !! “
“..แล้วมาด่ากูทำพ่_อ มึงเรอะ !! “ วิทย์ได้รับคำตอบแล้วด่ากลับทันควัน “ ทุกทีก็ไม่เห็นบ้าแบบนี้ อะไรเข้าสิงมึงว่ะ??หรือที่มึงโดนเรียก..จะจริง.. “
“..ข่าวเร็วชิบหาย..” ร้องเฮอะในลำคอราวกับจะเยาะเย้ย..
“..เหี้ย..มันคงเป็นแค่ข่าวลือหรอก ถ้าพรรคนี้มึงจะไม่ทำตัวแปลกๆน่ะ ไอ้โต..” เจ้าตัวว่าพลางขมวดคิ้ว ปัดก้นลวกๆแล้วยืนประจันหน้าอย่างเป็นการเป็นงานขึ้น
“..ตั้งแต่เรื่องไอ้เนม..แล้วยังเรื่องนี้อีก..” เจ้าตัวบ่น พลางถอนใจเฮือก..
“ รู้งี้กูจัดการแต่แรกยังจะดีซะกว่า..เห็นมึงคุมไอ้เมฆอยู่ เลยนึกว่าจะได้..แต่ทำไมเป็นแบบนี้ว่ะ..”
“..ถ้าให้มึงไปจัดการไอ้กันย์ มึงจะเอาอยู่งั้นสิ ? “ โตถามแล้วเหยียดยิ้ม..
“..ไอ้โต !!! มึงอย่ามากวนโอ้ยกู...กู....”
“..พอ....เรื่องมึง...กูรู้..เรื่องกู...มึงก็รู้...ทั้งมึงทั้งกูก็ไม่ได้เชื่อง ไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างตามที่ถูกสั่ง..แค่ทำ”เหมือน”จะทุกอย่าง แค่นั้น..” ร่างสูงกว่าสรุป แล้วหันไปมองหน้าอีกฝ่ายที่นิ่งไป แววตาปั่นป่วนของคนถูกจ้องสงบลง พร้อมกับหัวเราะเครียดๆ..
“ แต่ไอ้ที่บอกขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้นี่ท่าจะจริง..”
“..ให้มึงจัดการไอ้เนม หรือให้กูจัดการ สุดท้ายกูก็จะส่งไอ้เมฆไปไอ้กันย์อยู่ดี..”
“..นี่มึงยังไม่จบ..มึงส่งมันไปแล้วจะมาบอกกูทำไม เปลี่ยนเหี้ยอะไรได้มั้ยว่ะ แล้วอย่ามาทำท่าเหมือนกูอะไรมันมากขนาดนั้น ..สมองกูมี ศักดิ์ศรีกูก็มี..ไม่ใช่ควายที่จะถูกคนอื่นจูงจมูกเอาง่ายๆ !!! “วิทย์หน้าบึ้ง โวยใส่คนพูดอย่างไม่พอใจ ไอ้เรื่องที่เขาจะรู้สึกอะไรยังไงกับใคร มันไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นต้องยุ่ง ไม่ต้องมาทำท่าเป็นห่วงเป็นใย เขาไม่ได้โง่ ไม่ได้บ้าขนาดจะถูกใครหลอกใช้ ไอ้เรื่องที่รู้สึกกับไอ้เรื่องตัวเองเป็นน่ะมันขัดกันใช่ไหม..เขารู้ แต่เมื่อถึงเวลาลงมือ เขาทำได้แน่นอน.. ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะต้องมาสมเพช !!..
“..กูไม่เชื่อใจไอ้เมฆ..” โตถอนใจ พูดออกมาเรียบๆเมื่อได้ยินคำพุดของอีกคนเข้าหู..เขาไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย เพราะบางที อาจจะได้เห็นอะไรที่ทำให้เขาไม่มั่นใจ จึงพอใจจะฟังแค่เสียง..ที่เหมือนจะมั่นใจนั่น..ก็พอ
“..ทำไม...”
“..ตอนแรกกูจะใช้ไอ้เนม..แต่มึงก็เห็น..” คนพูดส่งเสียงขึ้นจมูกฮึ..ยักไหล่ “..มันเป็นคนโง่...ที่ยังไง..ก็โง่อยู่ดี..ก็ไม่เคยคิด ว่าจะได้เจอคนโง่แบบนั้น..เฮ้อ...อุตส่าห์จะเอาไว้ใช้งาน แต่มันทำตัวของมันเอง ในเมื่อไม่ยอมลง กูก็จะส่งไปให้นายซะ..”
“...........”
“..เรื่องไอ้เมฆ กูพอรู้..ว่ามัน”เคย” กันมาก่อน..เพราะอย่างนั้น กูเลยอยากให้คนอื่นไป แต่..ขนาดมึงแล้วยังไร้หวัง..เอ๊ะๆ..โทษที..กูไม่พาดพิง..” คนพูดยกมือกันเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะโวยอีก รอยยิ้มที่มีขึ้นดูขบขันปนสมเพช กับคนไม่สามารถจัดการตัวเองได้..
“..ไอ้เนมยิ่งแล้วใหญ่..สนิทแล้วได้เหี้ยอะไร ยังควายโดนหลอกมานานเป็นชาติไม่รู้ตัว..”
“ มึงเลยใช้ไอ้เมฆ แล้วไง..พลาด?..”
“ ไม่พลาด..แต่กูไม่ไว้ใจ..” โตบอกเสียงเข้ม นัยน์ตาคู่คมหรี่ลงช้าๆ ยามครุ่นคิดคำพูดที่จะออกจากปาก..
“..ตอนแรกก็เหมือนจะดี..แต่นานไป..ก็อย่างที่มึงเห็น มันถือตัวว่าทำงาน มันคิดว่าไม่พลาด แต่มันไม่เคยรู้..ว่าตัวเองโดนหลอกใช้..”
“..มึงรู้..” วิทย์ฟังแล้วเอ่ยปากถาม..
“..ถึงกูจะคุมคนไม่ได้ แต่กูก็ใช้คนเป็น “
“..เหี้ยนี่ อย่ามาประชด..แล้วไง มึงจะทำอะไร เอาคนของกูไปมั้ยล่ะ..?..”
“ จะทำอะไรได้ว่ะ..หรือมึงจะลงทุนเอง..?..” โตบ่น พลางออกปากกระเซ้าคนตรงหน้า ที่ไม่วายส่งสายตากราดมาใส่อีกรอบ..
“..แล้วมึงจะเอาไง..”
“..เอาคนของมึง ไปจับตาดู..” โตเอ่ยเรียบๆ “..เรื่องไอ้เมฆ เดี๋ยวกูจะจัดการเอง เหมือนมันจะโดนพวกไอ้สรจัดการนี่ ไอ้เบิร์ดบอกกูแล้ว..ส่วนเรื่องหมากัดกัน..ช่างมันเถอะ..ไอ้เมฆก็ไม่ได้ใส่ใจ..ส่วนไอ้เนม..มันก็ทำได้แค่นั้น..”
“..เออ..” รับคำก่อนจะเอนตัวพิงกำแพง เอาปลายเท้าเขี่ยดินช้าๆ.. ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อนึกอะไรได้..
“ นี่...ตอนแรก..ที่มึงจัดการไอ้เนม..ไหนว่าลากไปให้ไอ้ปื้ด ทำไมจู่ๆถึงปล่อย ไม่เหมือนมึงเลยนี่หว่า ไอ้คนที่แค่มีอะไรเคืองนิดๆหน่อยๆก็...เหอะ...”
“..จะคุมคน..มันต้องรู้จักวิธี เล่นให้ตายแล้วได้อะไร..” โตบอกเรียบๆ “ แล้วเรื่องนี้อีกก็เหมือนกัน กูอยากเล่นให้หนักกว่านี้หรอก แต่ไอ้เหี้ยกันย์..สันดานชอบชุบมือเปิบ ถ้ากูพลิกไม่ทันป่านนี้ก็ไปลอยคอร่วมกับไอ้พวกนั้นแล้ว ไอ้ควายนั่นยิ่งโง่ๆอยู่ ปล่อยให้ไอ้กันย์สุมไฟสิเป็นเรื่อง...”
“..หึ... “ วิทย์พ่นลมออกจากจมูกแรงๆ “ ไอ้เหี้ยนั่นก่อเรื่องจริงน่ะ..ตกลงมันจะลากไอ้เมฆกับไอ้เนมไปด้วย ..เรื่องไอ้เมฆ ..มึงต้องระวัง ส่วนเรื่องไอ้เนม..รายนั้นไม่รอดมือมึงมั้ง..”
“ กูทดสอบมาแล้วว่ะ ว่าพอสัตว์มันออกจากไข่ คนที่มันเห็นหน้าคนแรก จะเป็น”แม่”..”
“ ..อยากเป็นแม่คนเหรอว่ะ????...”
“.สัด...ไปหาผัวซะมึง....”
“..มึงจะมาอะไรกับกูนักว่ะเรื่องนี้เนี่ย???.. “ วิทย์ร้องถามห้วนๆ..อย่างไม่พอใจ ทำไมมีแต่คนคิดว่าเขามันอ่อนแอ จนตัดสินใจอะไรไม่ได้...
“..ก็มึงมันดูออกง่าย..” โตเลิกคิ้ว บอกเรียบๆ..
“..มีแต่พวกชอบเสือกเท่านั้นล่ะที่รู้..” วิทย์สวนขวับแบบไม่ยอมแพ้
“..แล้วไง ถ้าไม่รู้เกิดทำอะไรพลาดไป ได้ยุ่งตาย..”
“..เชี่ย...วันนี้มึงก็พูดชื่อไอ้เด็กนั่นหลายคนแล้วเหอะ..” อีกคนหาเรื่องมาอย่างไม่ยอมแพ้..จ้องตาคนฟังที่หันมามองหน้า..
“...แล้วไง...”
“...............” วิทย์ฟังแล้วได้แต่เงียบ ไอ้ห่านี่แม่งไม่สะเทือนสักนิด..แต่กูว่ามันต้องมีอะไรสิน่า.
“..พรุ่งนี้กูจะไปเจอป๋า..กูจะบอกให้มึงไปจัดการเรื่องอื่นเทน..”
“..ไอ้โต...มึง...”
“..ไม่ใช่มึงไม่มีน้ำยา..แต่มึงดูออกง่ายเกินไป..มันตบตามึงได้ แต่มึงตบตามันไม่ได้ และ...มึงก็ไม่คิดจะทำ..”
“.............” คำกล่าวนั้นทำให้ผู้ฟังนิ่งเงียบ..
“..กูขอเตือน..มึงทำได้แค่สั่ง อย่าลงไปจัดการเอง...ลูกน้องมึงต้องมารายงานกู..มึงไปจัดการอย่างอื่นซะ..”
“..เฮ้ย !!! ..นี่มันอะไรของมึง???...” วิทย์ร้องลั่น สีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งยวด กับคำพุดนั้น หน้าชาไปทั้งแถบกับคำปรามาส..
“..กูคิดว่ากูรู้จักมึง..ดีพอที่จะให้มึงทำแบบนั้น..” โตเอ่ยเรียบๆ.. “ สาเหตุที่มึงติดคุก..ไม่ใช่เพราะเรื่องแบบนี้รึไง..ในฐานะเพื่อนที่รู้จักกันมา เรื่องนี้กูจะจัดการเอง มึงถอยไปอยู่ห่างๆซะ..”
“..คิดว่ากูเป็นตัวเอกหนังน้ำเน่ารึไงว่ะ..ที่ต้องมาหนักใจเรื่องแบบนี้จนสุดท้ายก็พลาดน่ะ..?..” วิทย์ถอนใจเฮือก สบตาคนพุดอย่างหนักแน่น “..ถ้ามึงคิดว่าตัวเองโตขึ้นจากตอนนั้น กูก็เหมือนกัน..ถึงกูจะดูออกง่ายแบบที่มึงว่า แต่ถ้าเลือกระหว่าง..ความอยู่รอดของกู กับไอ้เหี้ยที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน แค่ถูกใจนิดๆหน่อยๆคนนั้น..กูเลือกตัวเองอยู่แล้ว..”
“..แต่ก็เอาเถอะ..นั่งบนภูดูหมากัดกันก็สบายดี..”
“ ระวังกระดูกปลิวมาโดนหัวก็แล้วกัน..”
ร่างของคนตัวสูงใหญ่กว่าเดินดุ่มออกจากซอกนี้ไป วิทย์มองตามเงาร่างนั้นในหัวก็ครุ่นคิดถึงคำพูดที่ได้ฟังมา นึกโมโหตัวเองที่กลายเป็นไอ้โง่ในสายตาคนอื่น เพราะเรื่องไร้สาระเรื่องเดียว...
“...ทำยังกับกูเป็นสาวน้อยไปได้..สำหรับกู..จะรักแค่ไหนกูก็ฆ่าได้ทั้งนั้นแหละ..ที่มึงเห็นมันยังไม่พอรึไง..?..” เขาคิดไปถึงเหตุการณ์ที่ตรึงอยู่ในสมอง วันที่เขารังเกียจจะนึกถึงมันเป็นที่สุด เพราะแค่คิด ความรู้สึกสะอิดสะเอียนก็จะแล่นมาถึงคอหอย..
..ภาพของหญิงสาวที่เขารักกำลังกอดกกกับเพื่อนสนิทที่สุด ทำให้สติขาดสะบั้น ปืนสั้นที่เคยใช้เพื่อป้องกันโจร บัดนี้กลับกลายมาเป็นอาวุธสังหาร ยิ่งฟังเสียงร่ำไห้ร้องขอของพวกมันแล้วยิ่งหนวกหุ มองภาพคนที่เขารักทั้งสองคนกำลังอ้อนวอนแล้วยิ่งสะอิดสะเอียนนัก ยิ่งรักมาก..รักมากเท่าไหร่ เขาก็บรรจงจรดปลายกระบอกปืนลงในปากของคนๆนั้นมากเท่า มองแววตาที่แสนรักหลงเป็นครั้งสุดท้าย..เสียงห้ามเสียงโวยวายไม่มีผล..ยามที่เขาเหนี่ยวไกปืนช้าๆและมองภาพผู้หญิงที่เขารัก เบิกตากว้างนอนฟุบจมกองเลือด ข้างๆร่างของเพื่อนรักที่รอยกระสุนปรากฏที่หน้าผาก..
....เพราะรักมาก..จึงไม่อาจยอมรับ ไม่อาจทนทาน การทรยศ การหักหลัง..
....เพราะรักมาก..จึงเหนี่ยวไก ปลิดชีวิตให้สองคนนั้นได้ไปเคียงคู่กันในที่ๆไม่มีเขาอยู่อีกต่อไป..
...เพราะรักมาก..จึงยินดี ที่จะส่งทั้งสองคนไปนรก..และพาตัวเองมาอยู่ในที่แบบนี้..
กรรมเหรอ? เขาไม่รู้หรอกว่ามันจะมีรึเปล่า เพราะไม่เห็นว่ามันจะมีตัวตนให้พบ..ถ้าคิดว่ามันจะเป็นอะไรได้ในชีวิต อาจจะเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยมีความสุขเมื่อรัก หรือคิดจะรักใครสักคนกระมัง..
แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามา สาดมาปะทะสายตาของเขาจนแสบตาขึ้นมากะทันหัน ก็คงเพราะแบบนี้ล่ะมั้ง ถึงแสบตาจนน้ำตาไหลอาบแก้ม แม้เขาจะนึกสงสัยตัวเองที่มันเลอะกว่าทุกทีก็ตาม...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
จบตอนแล้ว..เห็นมั้ยว่าช่วงนี้ไรท์เตอร์ขยัน..(ได้ข่าวว่าลาสอบไปชาตินึงแล้ว)
เรื่องของเรื่องคืออ่านไม่รู้เรื่อง จะนักธรรมโทธรรมเอก ก็ยังไม่สันทัดภาษาบาลีอยู่เช่นเดิม ฮ่วย
ตอนนี้สงสารวิทย์จังเลยน้า..สรุปแล้วก็หลงรักพี่กันย์อย่างที่หลายคนคาดแหละค่ะ...แต่เรื่องพี่กันย์คิดยังไง..อันนี้ก็ยังเป็นปริศนา...
แล้วเรื่องพี่โตกับวิทย์ ทั้งสองคนมีนายคนเดียวกันค่ะ แต่จะคุมคนละกลุ่ม กระทาสองนายนี้เคยรู้จักกันมาก่อน เลยรูเรื่องอะไรๆของกันและกันไม่น้อย ส่วนเนม เหมือนจะฉลาดขึ้น แต่ไปๆมาๆก็เหมือนเท่าเดิมอยู่ดีฉลาดขึ้นสิย่ะ..
ปอลอ..เรื่องก๊อปนิยาย จบแล้วค่ะ จำเป็นต้องโหดเพราะเกินจะทนจริงๆ นานไปยิ่งเสียสุขภาพจิต เลยจบลงด้วยประโยคคำพูดสั้นๆง่ายๆ หลังจากให้เพื่อนผู้ชาย(มั้ง) รับโทรศัพท์ แล้วบอกว่า
เพื่อน// “..สวัสดีครับ คุณXXX ใช่มั้ยครับ นี่สน.XXX ครับ..คุณXXมาขอลงบันทึกประจำวัน..”
Me// “..น้องค่ะ อย่าคิดว่าคนที่เขียนนิยายแบบนี้ จะเป็นคนดีสิค่ะ..ถ้ามึงไม่หยุดมึงเจอคุกแน่ !!!
..ไรท์เตอร์ใจดีน่ะค่ะ..แต่แค่กับคนที่ดีด้วยน่ะค่ะ...^ ^
:pig4:
-
อ่านเรื่องนี้จบทุกตอนทีไรจะได้อารมณ์แบบ
'เอ๊ะ!ยังไง'
สงสัยเรากับเนมคงไม่ต่างกันเท่าไหร่
:laugh:
-
เอิ๊กๆ
เฮียโตเจ๊วิทย์ สามัคคีกัน
เหอๆ
ว่าแต่....
วิธีแก้แค้นไรเตอร์เนี่ย...........เจ๋งอ่ะ=[]=
-
งง ทำไมมีสรรพนามบุรุษที่สามเยอะเกิน ฮาาา
แต่เหมือนไอ้เรื่องโง่ๆ นี่ น่าจะเกี่ยวข้องกะหนูเนม
นู๋เนมสู้ค่า :ped149:
-
เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี๊ย
แล้วเนมไปเกี่ยวอะไรด้วย อ่านแล้วงง :really2:
-
อ่านแล้วก็
มึนนิสนึง
อยากรุแล้วอ่ะ
งืมๆๆ
เนมคับ..ฉลาดขึ้นมา(นิสนุง)แล้วซินะ
อิอิ
ฝันดีนะคับไรท์
-
ชอบ :z1: :z1:มาก :pig4: :pig4:
-
เหอะๆ อดีตของวิทย์ออกแล้ว.........ปมค่อยๆคลี่...เอ..หรือว่ามันยิ่งมัดแน่นขึ้นฟ่ะ :z3: :z3:
เด็กทะเลาะกันอิพี่โตตอกกลับน้องเนมเถียง...เจ้าเมฆเหมือนจะด่าอิพี่โตว่าไร้น้ำยา ใจอ่อนกับเจ้าเนมตามเคย..
ส่วนพี่กันย์รายนี้นี่ดูจากภายนอกไม่ได้เลยชิมิ หึหึ ขนาดเจ้าเนมแม่งยังด่าว่าดูสตอ!!! ทำดีหวังผลชิมิ
พวกนี้มันคบกันเพราะผลประโยชน์อยู่แล้วนี่หว่า...พี่กันย์ก็ไม่ต่าง อิพี่โตมันเลยคอยทำหวงก้าง
อิพี่โตกับเจ้าวิทย์ข้างเดียวกัน......ส่วนพี่กันย์ก็จะอยู่ฝ่ายตรงข้ามรึยังไง...
ส่วนเหยื่อล่อ เจ้าเมฆ กับ น้องเนม.....น้องเนมมันทำอะไรได้ฟ่ะ 555 หรือว่าของสดใหม่มันอร่อย
เลยอยากได้มากินไรงี้ เอิ๊ก..........
“..เรื่องไอ้เมฆ กูพอรู้..ว่ามัน”เคย” กันมาก่อน..เพราะอย่างนั้น กูเลยอยากให้คนอื่นไป แต่..ขนาดมึงแล้วยังไร้หวัง..เอ๊ะๆ..โทษที..กูไม่พาดพิง..”
>>วิทยล่ออิพี่กันย์มะได้เรอะ
“ แล้วเรื่องนี้อีกก็เหมือนกัน กูอยากเล่นให้หนักกว่านี้หรอก แต่ไอ้เหี้ยกันย์..สันดานชอบชุบมือเปิบ
ถ้ากูพลิกไม่ทันป่านนี้ก็ไปลอยคอร่วมกับไอ้พวกนั้นแล้ว ไอ้ควายนั่นยิ่งโง่ๆอยู่ ปล่อยให้ไอ้กันย์สุมไฟสิเป็นเรื่อง...”
>> :m21: :m21: o2
อิพี่กันย์ชุบมือเปิบเรื่องไรฟ่ะ กีซซซซซซซซวสนใจใคร่รู้
+1 คะ เลิศศศศศศศศ น้องเนมกินโอเมก้าสามแยะๆนะลูกจะได้ฉลาดมวกๆ555
เรื่องก๊อบนิยาย......คนแต่งเลิศศศศศศ นี่สิของจริง
-
555555555555+
กงก๊ง แบบเดียวกะน้องเนมเลยตรู o2 :undecided: :confuse: กรากกกกก ได้อ่าน(ฟัง) แต่ไม่รู้เรื่อง
5555 คุยไรกันวะ .............เอิ้กกกกกก
เท่า ๆ ที่เดา ๆ การที่พี่โตโดนเรียก น่าจะเกี่ยวกับเนม? คงจะมีเรื่องยุ่งยากตามมาอีกแหงม ๆ เดาไม่ถูกเลย
ส่วนเมฆ กรี๊ดดดดดดดด น่าสวย ๆ มีรอยแผล กรี๊ดดดดดดด ขออย่าให้มีรอยแผลเป็นนะ เสียดาย +สงสาร แล้วไปขัดขาใครเค้าเข้าเนี่ย
ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกสงสารเมฆยังๆไงไม่รู้ แสดงว่าตอนที่เข้ามา โดน "รับน้อง"
คงเป็นอะไรที่เรียกว่า ."นรก" สำหรับเมฆแน่ ๆ เนมมันยังโชคดีจริง ๆ ที่อย่างน้อยมีไอพี่โต คุ้มกะลาหัวกลาย ๆ (ถึงกระนั้นก็หนักฉิบหาย)
ว่าแล้วหันไปมองเมฆที่พี่กันย์เช็ดหน้าให้อยู่ หน้าตาที่รื่นเริงนั้นสะดุดลงนิดหน่อย นัยน์ตาหรี่ลงน้อยๆ เมื่อเห็นสองคนนั่นนั่งงุบงิบงุ้มมิ้มอะไรกันไม่สนชาวบ้าน
>>> ชอบฉากนี้ ชอบความห่วงใยที่กัณย์แสดงกับเมฆ (รู้สึกสงสารเมฆยังไงไม่รู้ คิดว่าคงมีอะไรที่ทำให้เค้าเปลี่ยนไป คงเจอเรื่องร้าย ๆ มามาก ๆ แน่ ๆ เลยอยากให้เค้าได้รับความรักบ้าง )
ส่วนวิทย์ก็ เง้ออออออ ภาพมันตำใจ เลยหงุดหงิด เอิ้กกกกกกก (จะเป็นรักสามเศร้ารึเปล่าเนี่ย ?)
--------------------
ส่วนเรื่องก็อปนิยาย โหหหหห นี่ต่อมสามัญสำนึกตายด้านไปแล้วเหรอ ??
ไม่อายบ้างหรือกับการกระทำของตัวเอง เฮ้ออออออออ อนาถ
เด็กอะไรวะเนี่ย ไม่อยากนึกเลย โตขึ้นมาจะเป็นคนแบบไหน
ประมาณว่าเพราะเราไปแจ้งที่บอร์ด แอดมินบอร์ดนั้นเลยลบยูสเขาจนเข้าบอร์ดนั้นไม่ได้ ซึ่งนั่นเป็นการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง
แถมยังให้ผู้ปกครอง..ขอย้ำ ผู้ปกครอง..มาพูดให้เราไปคุยกับทางแอดมินบอร์ดนั้น ให้เขายอมให้น้องคนนั้นเล่นบอร์ดอีกครั้ง (เห้ย นั่นมันบอร์ดเขา ชั้นไปมีสิทธิ์อะไร??? ) และไรท์เตอร์ที่เขียนนิยายวายน่ะ มันผิดกฎหมาย จงยอมให้น้องเขาเอาเรื่องของมึงไปโพสต์เสียโดยดี มินั้นจะโดนมิใช่น้อย ชิชะ....
>>> ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น หึหึ
อายแทนว่ะ เป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า ความคิดได้แค่นี้
ปล. ว่าแต่ไรท์เตอร์เก็บหลักฐานไว้หรือเปล่า (ทั้งก่อนหน้านี้(ก๊อป)+ตอนนี้(ที่โทรมาก่อกวน+ข่มขู่ ?).....ไม่ใช่ไรหรอก เผื่อได้ใช้วันข้างหน้าอุคิอุคิ)
ปล. เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "พ่อแม่ รังแกฉัน" มันเป็นแบบนี้นี่เอง อา มิต ตา พุด
และไรท์เตอร์ที่เขียนนิยายวายน่ะ มันผิดกฎหมาย
>> กร๊ากกกกกก อยากหัวเราะให้ฟันหน้าร่วง
+1 ให้กำลังใจ
---------------------
ปล เมนต์ตอนก่อน โพสต์ล่าสุดยังไม่อ่าน เด๋วมาเม้นท์เพิ่ม :bye2:
-
ยังงงอยู่ มาไขข้อกระจ่างด่วน
:call:
-
ต้องยังงี้ซี้ถึงจะสมที่เขียน "รักร้าย ๆ ของผู้ชายในคุก"
มันต้องร้ายมาก ๆ ๆ :m20: :m20:
เจอยังงี้จอดกันไป หึหึหึ
-
อ่านแล้ว งง นิดนึง :serius2:
แต่ก็พอเข้าใจ :z2:
้น้องเนมจะโดนไรต่อหว่า
เนมน้อย สู้ๆ
-
คุยอะไรกัน ง๊ง งง -*-
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดๆๆๆๆๆ
-
:pig4:
-
:a5: อ่านตอนนี้แล้วยังงงงงงงงง
อยู่อ่ะเอาให้เคลียหน่อยนะขอรับ งง ขอรับกระผม :z3:
-
:z2: มาอานครั้งแรก ชอบ มาก เขียน ได้ เยี่ยม มากพี่
อารมณ์ นิสัย ตัว ละคร เหมือน คนในสังคมมาก น่ะพี่ ใส่ใจแต่ไม่แสดงความรู้ สึก
:L2: :L2: :L2:+ 1 :L2: :L2: :L2:
-
อ่านแล้วแอบงง ความลับมากจริงนะแกสองคนเนี่ย
แกจะส่งเนมไปไหนยะอิพี่โต
ส่งไปให้นายกินหรือยะ
ไม่ย๊อมมมๆๆๆ o9
สงสารเมฆกับวิทย์
อ๊าาา
เนมก็เริ่มฉลาดขึ้นมาแล้ววมั๊งงงงง
-
เข้าใจขึ้นมานิดนึงแล้ว แต่ก้อยัง งง อยู่ดี 555+
สรุปโตจะเอาอย่างไงกับเนม แล้วกันย์สรุปว่า หว่านพืชหวังผลซะงั้น
สงสารวิทย์จังเล้ยยยย :o12:
ไรท์เจ๋งมากมายมันต้องเด็ดขาดแบบนี้แหละค่ะถึงจะเหมาะสม o13
-
Wowwww
ยิ่งอ่านยิ่งมึนครับ แต่ก็ชอบนะ
มาต่อไวๆนะครับ
เป็นกำลังใจให้writer ด้วยครับ
คนไม่ดีต้องเล่นให้หนักๆ :angry2: :z6: :z10:
-
ยิ่งอ่านยิ่งงงไปกันใหญ่ เนมจะเป็นยังไงต่อนะเนี่ย
-
อ่านแล้วววว... งงอ่าา
ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับ เนม เนี่ย
แต่ยังไงก็ เนม สู้ๆๆๆ นะ
:pig4: ไรท์เตอร์ ค่าา
-
เนมแลมึนๆดีจัง ฮ่า ๆๆ
ค่อยๆ เผยทีละนิดแล้วซินะ
แต่บางครั้งอ่านแล้วงงๆอยู่ว่าใครพูด = =^
รีบๆ มาต่อนะ :L2:
-
อ่านแล้วทุกคนงง
ไอ้เราก็งงเหมือนก๊านนนนนน
:m28: :m28:
-
สรุปอีพี่โตนี่จะแอบเลวหรือไร
แล้วอีพี่โตจะรักเนมไหมอ่ะ
แล้วจะส่งเนมไปให้นายใหญ่เหรอ :a6:
-
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง... :L2:
ขอร่วมประณามคนชอบคัดลอกงานผู้อื่น... :beat:
และที่สำคัญขอไว้อาลัยให้ผู้ปกครองที่น่าจะว่ากล่าวเด็กให้ยอมรับโทษจากการทำผิดกลับให้ท้าย... :z6:
-
เคลียร์ได้สักทีเนอะเรื่องเด็กคนนั้น นิสัยแย่มากๆเลย
แล้วผู้ปกครองเค้าน่ะ มันยังไงกัน ไม่ใช่ว่าเชื่อลูกเค้าอย่างเดียวหรอกนะ ผู้ใหญ่ไรฟระ ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย ไม่รู้หรือไงว่าอะไรกันแน่ที่มันผิดที่มันถูก แต่ไรเตอร์ก็ทำดีแล้วแหละ เมื่อไม้อ่อนมันังหน้าด้านไม่เลิกก็ต้องไม้แข็งไปเลยไม่งั้นไอ้พวกนั้นมันก็ยังตามเกาะไม่เลิกหรอก
เอิ่ม ไรเตอร์คะ เหมือนจะเห็นคำผิดที่ทำให้คิดไปไกลซะด้วยสิ
ก็ใน Chapter27น่ะ
คำว่า "พรรคนี้" มันควรจะเป็น "พักนี้"
แหม ไอ้ "พรรค" นี้น่ะ มันไปคนละแนวเลยนะนั่นน่ะ
อ่านสองตอนล่าสุดมีความรู้สึกว่า นี่เราโง่แบบน้องเนมสินะ (เอิ๊ก อินี่ฉานพูดอะรายออกปาย)
ยิ่งอ่านยิ่ง จริงๆนะเนี่ย บุรุษที่สามที่สี่โผล่กันมาให้เพียบแล้วไหนจะต้องมานั่งงงว่าประโยคนี้ใครพูดวะ? อีก
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องซะทีเดียว ก็พอจะรู้เป็นบางเรื่องนะ
ไรเตอร์น่ะชอบเขียนให้เหมือนน้องเนมจะฉลาดขึ้น แต่ไหง น้องเนมมันยังฉลาดเท่าเดิมวะคะท่าน!
แล้วก็ พี่กันย์น่ะ ดูท่าพี่แกจะหว่านเมล็ดไว้หลายที่เชียวนะนั่น วุ่นวายกันใหญ่เลย หึหึ
แต่สรุปแล้วเราว่านะ เหมือนทุกๆคนมันจะใส่หน้ากากเข้าหากันหมดเลยอ่ะ ไม่ยักจะมีใครจริงใจกันสักคนเลย นี่เราคิดไปเองรึเปล่านะ
อีกเรื่องๆๆ พี่โตะเป็นไรมากป้ะ? ผัวๆอยู่ได้ ด่ากันทีไรต้องไล่วิทย์ไปหาผัวทุกที แล้ว...พี่โตเค้าอยากเป็น 'แม่' ไม่ยักรู้มาก่อนเลยแฮะ ถ้าพี่ท่านก็คงต้องไปหา 'ผัว' อย่างพี่วิทย์แล้วล่ะ ๕๕๕
ปล.เมื่อไหร่น้องเนมจะฉลาดคะ?
ปลล. แล้วเมื่อไหร่น้องเนมจะแก้แค้นสักทีล่ะ? รีบๆฉลาดเข้านะไอ้น้องเอ๊ย
-
อ่านตอนล่าสุดละก็รู้สึกโง่เหมือนเนมเลย :laugh:
ดูไปวิทย์ก็น่ารักดี อยากเห็น ป๋า ของทุกๆคนไวๆ
อยากเห็นเนมเล่นไวโอลีนด้วย มากๆ :z2:
-
ถ้าเป็นผมนะจะขอถอนหงอกผู้ใหญ่ซักทีเถอะ เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่น่าเคารพอย่างมาก
เริ่มตั้งแต่มันเป็นเรื่องของเด็ก ควรให้เด็กจัดการ
ถึงตัวเองอยากเข้ามาช่วยเพราะเป็นผู้ปกครอง แต่ควรจะมีความยุติธรรมบ้าง
เราเป็นผู้เสียหาย โดนก๊อบนิยาย อิเด็กเวนนั่นโดนแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำมั้ง
เวลาทำไรไปไม่คิด พอสู้ไม่ได้ก็เอาผู้ปกครองมาช่วยย
แถวผู้ปกครองก็ปัญญาอ่อน ยังมีหน้ามาให้เราไปบอกให้แอดมินยกเลิกแบนมัน
ยังมีหน้าอีกมาขู่เรื่องนิยายวาย แล้วที่ลูกมึงก๊อบนิยายไปไม่ผิดกฏหมายงั้นสิ
ก๊อบก็ผิดกฏหมายแล้ว ดัดแปลงมึงก็ยังผิดกฏหมายอีก เวรมากอิเด็กนี่
อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นมากกกกก เนี่ยแหละสังคมเรามันถึงได้เสื่อมโทรมลงทุกวัน
ลูกทำไม่ดี พอแม่ยังให้ท้าย โตขึ้นมามันก็จะกล้าทำความผิดที่ใหญ่ขึ้น
สงสัยพ่อแม่มันจะโกงเงินบริษัทจนเป็นนิสัย เลยสอนให้ลูกขโมยของคนอื่นเค้าด้วยย
จบแล้วก็ดีไป เฮ้อออออ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก บ่นอะไรไปนี่ :serius2:
แต่ยังไงก็ยืนยันคำเดิมว่า เมื่อไหร่เนมจะโดนกดซักที
:laugh: :laugh: :laugh:
เอามาให้อ่านนะ
"ไม่เป็นอะไรหรอก ใคร ๆ เขาก็ทำกัน"
บทความนี้ดังพอตัวนะครับ คงมีหลายคนที่เคยอ่านมาแล้ว เอาไว้สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่านละกันครับ
เมื่อชัยอายุ 6 ขวบ ขณะที่นั่งรถไปกับพ่อ ถูกตำรวจจับเพราะขับรถเร็วเกินกำหนด พ่อแอบยื่นเงิน 500 บาทให้ตำรวจ และได้รับอนุญาตปล่อยตัวไป พ่อหันมาพูดกับชัยว่า "ไม่เป็นไรลูก เงินแค่นี้ซื้อเวลา ใครใครเขาทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 8 ขวบ ป้าพาไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าเป็นเงิน 75 บาท เมื่อป้าไปชำระเงิน ยื่นธนบัตรร้อยบาทให้พนักงาน ได้รับเงินทอน 55 บาท เพราะลูกค้ามากและเข้าใจว่าธนบัตร 50 บาทคือ 20 บาท ป้ารับเงินทอนและใส่กระเป๋าทันที แทนที่จะบอกพนักงานว่าทอนเงินผิด เมื่อออกจากร้านป้าก็พูดกับชัยว่า "ไม่เป็นไรหลาน ความผิดของเขาเองใครใครเขาทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 9 ขวบ ครูให้การบ้านปลูกต้นหอมแดงในกระบะ 2 สัปดาห์ แล้วนำไปส่งที่โรงเรียน แม่ลืมซื้อหัวหอมแดงมาให้ชัย เมื่อครบกำหนดวันส่ง แม่ให้พ่อไปซื้อต้นหอมแดงที่ตลาดและฝังลงในกระบะให้ชัยนำไปส่งครู และพูดว่า "ไม่เป็นไรลูก ครูไม่รู้หรอก มีส่งก็ดีแล้ว ใครใครเขาทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 12 ขวบ ชัยทำแว่นตาใหม่ราคาแพงของลุงแตก ลุงจึงนำใบเสร็จไปอ้างกับบริษัทเครดิตที่ลุงใช้บริการอยู่ว่าแว่นตาถูกขโมย ได้รับเงินชดใช้มา 15,000 บาท เต็มราคาที่ซื้อมา ลุงพูดกับชัยอย่างภาคภูมิใจว่า "ไม่เป็นไรหรอกหลาน สิทธ์ของเราใครใครเขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 15 ปี ได้เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน ครูฝึกได้สอนวิธีกลั่นแกล้งฝ่ายตรงข้ามให้บาดเจ็บโดยไม่ผิดถือว่าอยู่ในเกม ครูฝึกบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอก ได้เปรียบไว้ก่อนเป็นดี ใครใครเขาทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 16 ปี ได้ไปทำงานระหว่างปิดเทอมที่แผนกซูปเปอร์มาร์เก็ต ของห้างสรรพสินค้าที่มีชื่อแห่งหนึ่ง หัวหน้าแผนกให้ชัยจัดกระเช้าผลไม้ โดยแนะนำให้จัดวางผลไม่สวยจวนจะเน่าอยู่ก้นตะกร้า คัดผลสวย ใบโตสีสด จัดวางอยู่ส่วนบน หัวหน้าแผนกสอนว่า "ไม่เป็นไรหรอก ผู้ซื้อไม่ได้ใช้เอง แต่นำไปฝากคนอื่น ใครใครเขาทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 18 ปี ได้สมัครสอบเพื่อเข้าขอรับทุนของมหาวิทยาลัย ปรากฏผลทราบเป็นการภายในว่ามาเป็นอันดับ 2 เมื่อพ่อรู้เข้าจึงไปพูดกับกรรมการซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน ในที่สุดชัยก็ได้รับทุน พ่อพูดกับชัยว่า "ไม่เป็นไรลูก เป็นโอกาสของเรา ใครใครถ้ามีโอกาส เขาทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 19 ปี เพื่อนเอาข้อสอบปลายปีที่ขโมยมาขายกับชัยเป็นเงิน 1,500 บาท ชัยลังเลใจและตัดสินใจซื้อในที่สุด เพราะเพื่อนพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอกชัย เกรดมีผลกับอนาคตนะ ใครใครเขาทำกันทั้งนั้นแหละ"
เมื่อชัยอายุ 24 ปี ชัยถูกจับข้อหายักยอกเงินบริษัท 700,000 บาท และต้องติดคุก พ่อกับแม่ไปเยี่ยมและตัดพ้อต่อว่า "ทำไมลูกทำอย่างนี้กับพ่อแม่
ที่บ้านเราไม่ได้สอนให้ลูกเป็นคนขี้โกงเลยนะ"
แนวคิดจาก It' s ok , son , everybody does it . By Jack Griffin ผู้เรียบเรียง
-
เมื่อไรน้องเนมจะเก่ง เฮ้อน้องเนมคนดี
-
อ่านแล้วยัง งงๆ
คนเขียน เขียนเหมือนเอาไว้อ่านเอง เข้าใจเองเลย
แต่ละประโยคสนทนา ไม่มี อ้างอิงชื่อคน ไม่อ้างที่มาที่ไป
มีการใช้คำที่ "สื่อความนัย" เยอะไปเปล่า?
รู้สึกเหมือนคนเขียนจะเน้น ความลึกลับ ซ้อนเงื่อน เลยดูว่าจะมองข้ามพื้นเรื่องไปบ้าง (หรือเปล่า?)
หรือว่า เจ้จะ โง่ ไปเอง
เจ้สอง
-
เอ่อ เจ๊พี่สองมาเม้นแบบนี่ก็ดีแล้ว
เพียวก็มีความรู้สึกแบบนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี
มันเป็นความรู้สึกหลังอ่าน แต่ไม่สามารถเรียบเรียงออกมาได้
คือแบบว่าอ่าน ๆ อยู๋แล้ว งงว่าใครเป็นคนพูดอ่ะ
แต่ด้วยความที่ไอ้หนูเนมมันฮาดี โครงเรื่องดี เลยไม่สนใจจุดอื่น
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วยัง งงๆ
คนเขียน เขียนเหมือนเอาไว้อ่านเอง เข้าใจเองเลย
แต่ละประโยคสนทนา ไม่มี อ้างอิงชื่อคน ไม่อ้างที่มาที่ไป
มีการใช้คำที่ "สื่อความนัย" เยอะไปเปล่า?
รู้สึกเหมือนคนเขียนจะเน้น ความลึกลับ ซ้อนเงื่อน เลยดูว่าจะมองข้ามพื้นเรื่องไปบ้าง (หรือเปล่า?)
หรือว่า เจ้จะ โง่ ไปเอง
เจ้สอง
เห็นด้วยกับเจ๊ค่ะ ไม่อ้างว่าใครพูดประโยคไหนด้วยคือต้องอ่านหลายรอบมากและต้องเดาเอาว่าใครพูดประโยคนี้ คือลำพังขนาดรู้ว่าใครพูดประโยคไหน ยังมึน ๆ กึ่ม ๆ เลย :z3:(ตรงนี้ก็เข้าใจว่าอาจจะต้องการปล่อยให้เป็นเงื่อนงำ?...) แต่การที่อ่านแล้วไม่อ้างว่าใครพูดประโยคไหนเลย กลายเป็นพันกันไปหมด :z10:
มิน่า ตอนที่อ่านบทสนทนา ระหว่าง พี่โต กะ วิทย์ ดูวิทย์จะไม่ค่อยกลัวพี่โตพูดแหย่หนวดเสือโดยไม่เกรงกลัวและพี่โตก็ไม่ค่อยจะถือสาเท่าไหร่ ที่แท้ก็เป็นเพื่อนกันมาก่อนนี่เอง
เหมือนจะมีเรื่องยุ่ง ๆ ตามมา เฮ้อออออออ หวังว่าอิพี่โตจะไม่ทำร้ายเนมนะโว้ยแก จะส่งน้องเนมชั้นไปบรรณาการให้ใครไม่ได้นะว้อยยยย :angry2:
ส่วนกัณย์ คนนี้แยบยลกว่าที่คิด เป็นคนที่ฉลาดมาก เท่าที่มอง คิดว่า กัณย์กับเมฆมีสายสัมพันธ์กันอยู่ และเมฆก็ค่อนข้างสำคัญสำหรับกัณย์?
หรือ เมฆก็อาจจะเป็นแค่เครื่องมือที่โดนตลบหลังอีกที? (เดาไม่ถูกเลยคุณหมอคนนี้ ว่าภายใต้หน้ากากที่สวมนั้น เป็นยังไง)
ส่วนวิทย์เนี่ย คิดว่ากัณย์เค้าทำแบบนี้กับวิทย์ เพื่อให้วิทย์หวั่นไหว เพื่ออะไรบางอย่างมากกว่า (ซึ่งวิทย์ก็ตกหลุมนั้นไปแล้ว) ให้เป็นไปตามแผนของเค้าหรือ ทำให้แผนนั้นง่ายขึ้น
ผู้ชายคนนี้ฉลาด และอาจจะเลือดเย็นกว่าที่คิด?
---------
ส่วนเรื่องก็อป
พวกนี้ต้องเจอของจริงซะบ้าง o13
แล้วอิหนูคนนั้นออกมาจากในกะลาซะนะ โลกภายนอกเค้าเป็นยังไง
ไม่ใช่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
พฤติกรรมแบบนี้ที่ไหนเค้าก็ไม่ตอนรับหรอก พ่อแม่ก็ให้ท้ายแบบหน้ามืดตามัว
สอนให้ลูกเป็น โจร ? :เฮ้อ:
-
ชอบมากๆๆเลยค่ะเรื่องนี้ ไม่ได้เข้ามานานกลับเข้ามาก็อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย สนุกมากๆๆ แต่ว่าอ่านตอนสุดท้ายนี่แอบงงนิดหน่อยอ่ะ แต่ไม่เป็นไร เป็นกำลังใจให้คนแต่งแต่งต่อไวๆๆนะค่ะ อย่าาดตอนน้า เดี๋ยวเราขาดใจ
-
ควายน้อยกลอยใจ :o12:ชีวิตเนมดูมีอันตรายรอบด้านเลยนะ จะทันเกมส์เขาบางกันไหมเนี๊ยะนู๋เนม :เฮ้อ:
-
เห๋ยๆ ไอ่พี่โต กับ พี่วิทย์ อย่าคุยรัยรู้เรื่องกันอยู่ สองคนเด้!~ ;O
:เฮ้อ:
-
เหมือนรู้เรื่องกันอยู่สองต่อสอง
จะส่งเนมไปให้ป๋า ป๋าไหน มีป๋าใหญ่กว่าพี่โตอีกเรอะ โอ้วม่ายยยยย :z3:
-
มารอ..ร้อ.รอ
-
มารอด้วยคนนนนนนน
:really2: :really2:
-
^
^
^
^
:z13: :z13:
จิ้มพี่โม
มาปูเสื่อนอนรอด้วยคน :impress2:
-
:serius2: แอบมางงด้วยคน ทำไมเนื้อเรื่องมันซับซ้อนซ่อนเขื่อนเสียขนาดนี้น้อ.... :z3:
หลังๆเริ่มมึนได้อีกจริงๆนะไรท์เตอร์ นัทอ่านตามมิทันตัวละครเลยอ่า แต่เนมน่ารัก โตโหดดี ชอบ! หุหุ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2:
-
โดดหอมไรท์เตอร์สองที ด้วยความแรง :กอด1:
ไรท์เตอร์คะ เด็กที่ก็อปของชาวบ้าน มันย่อมเกรียนไม่หยุดหย่อนยามเมื่อเราใช้เหตุลค่ะ เราต้อง แรงงงงงงงงง ถึงจะจบ
โฮะๆๆๆ
แต่ สรุป ด้วยความรู้สึกไอ้เฮนะ อิพี่กันย์มันเหมือนจะแคร์อิพี่วิทย์จริงๆ แต่กะอิเนมกะเมฆ น่าจะงานชัวร์ๆ
แต่ ยังไงๆ เรื่องนี้ ไอ้เฮก็ชอบค๔วิทย์กันย์ที่สุดอ้ะ :-[
ปล. ช่วงนี้เนมมันสู้คนสุดๆ เอ้อ~
-
ชีวิตจริงเข้มข้น ไม่ต่างกับนิยายเลยนะค่ะคุณไรเตอร์
ดีใจด้วยค่ะ ที่วิกฤตการณ์ติ่งหูเป็นพิษผ่านไปได้ด้วยดี ...บางทีก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าบางเรื่อง เราที่เป็นผู้เสียหายมีปากมีเสียงขึ้นมา ไหงกลายเป็นว่าเรากลับต้องยุ่งยาก ลำบากเสียยิ่งกว่าเดิม เพราะคู่กรณีมันเป็นเด็ก(ทำผิดแล้วต้องคอยปกป้อง โอ๋กลัวมันเสียใจ คิดจะเลี้ยงให้มันโตไปเป็นเทวดา หรือเป็นหมาในอนาคตกันแน่ ผู้ใหญ่แบบนี้มันแก่กระโหลกกะลาชัดๆ :เฮ้อ:)
ส่วนเรื่องน้องเนม...อืมมม คาดว่าระดับสติปัญญาเราคงพอๆ กับน้องเนมเป็นแน่ เพราะไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ 55+ คงรอท่านไรเตอร์เฉลยล่ะ
-
ลึกลับซ่อนเงื่อนหันเข้าไป
เห็นทีคนแต่งต้องรีบมาอเพื่อเฉลยแล้วค่ะ อิอิ
แอบเห็นใจน้องเนม ไม่รู้ว่าภายภาคหน้าจะโดนอะไรอีกบ้าง เฮ้ออออ
-
ได้รู้สาเหตุการติดคุกของ 1 กระทาแล้ว งืมมม
นุ้งเนมฉลาดกว่านี้คงยาก เอาเป็นมีชีวิตรอดไปเรื่อยๆ พอละ >.<
เคลียร์เรื่องนิยายได้สะใจมาก จัดไปเล่ยยย ให้ได้ยังงี้ ^^
-
มาต่อแล้ว
เย้ เย้
รอมานานแระ ต่อซะที
ไม่เหนมี NC เลยอ่า
อา่อ่าน NC เนมกะโต ละก้อ วิทย์กะกันย์ มั่งอ่า
มะเหนมีเลยอ่าค่ะ
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
:really2: ก็ยังคงมีเงื่อนอะไรให้คอยติดตามอีกต่อไปเรื่อยๆ
คาดเดายากจริงๆ ว่าเนื้อแท้แต่ละคนเป็นไง คิดอะไรกะใครยังไง
รอติดตามนะคับ :z2:
-
สงสันเราคงจะเข้าใจทุกอย่างตอนจบแน่ๆ
ดูมันลึกลับได้อีกนะครับ
ช่วงนี้สอบสินะครับ
สู้ๆนะครับ
-
ถึงแม้ตอนนี้อ่านแล้วจะงงไปบ้าง
แต่ก็เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์มาอัพต่อไวๆน่ะค่ะ
จะได้คลี่คลายปริศนา อยากรู้จังว่าป๋าจะเป็นอย่างไร
ตั้งใจสอบน่ะจ่ะ ของให้ได้เก็ทเอทุกวิชาเลย
:bye2:
-
จาย..จา..ขาด..รอน..รอน
มาต่อไวๆหน่อยคร้าบไรท์
ไม่ไหวจะเคลีย
:serius2:
-
คิดฮอตอย่างแรง ต่อด่วน พลีสสสสส :z3:
-
:call: รอคอยกันเข้าไป...
รออยู่นะจ๊ะ :L2: :L2:
-
รอๆๆๆ
มาต่อเหอะน๊าาาา
:serius2: :serius2:
-
สอบเสร็จเมื่อไหร่ของแบบว่ายาวๆให้หายคิดถึงเลยนะครับ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน :mc3:
เรื่องนี้มีเงื่อนงำอะไรมากมายมาให้ผู้อ่านปวดหัวเล่นตลอดเลย
ตอนนี้รู้สึกว่ากันย์จะโดนเปิดเผยธาตุแท้ออกมามากขึ้น
ก็อย่างว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ท่าทางว่ากันย์จะร้ายน่าดู
เหมือนกับว่าเมฆกำลังโดนหลอกใช้อยู่ แถมจะดึงตัวเนมไปด้วยอีกมันยังไงกัน:m28:
แล้วก็พึ่งรู้นะว่าโตกับวิทย์นี่อยู่ฝ่ายเดียวกันอ่ะ
ช่วยกันวางแผนกำจัดกันย์ซะด้วยซิ
แต่แอบสงสารวิทย์อยู่นะ ดันไปรักคนที่ไม่ควรรักเข้า :monkeysad:
แต่ยังงงกับโตอยู่ ตกลงจะดีหรือร้ายกับเนมกันแน่อ่ะ
ดันไปพูดกับเมฆว่า“ กุว่ามันดี..ที่มาถูกเวลา..แต่โชคร้ายน่ะ..มากกว่ามึงแน่ๆ..”
แล้วยังมาตอนที่คุยกับวิทย์อีกว่าจะส่งตัวเนมไปให้นายนี่มันยังไงกันเนี่ย :serius2:
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ซับซ้อนสุดยอด ยากที่ผู้อ่านจะคาดเดาได้จิงๆ
แต่ชอบที่ไรเตอร์มีคำศัพท์แปลกๆมาให้ได้งงกันนะ
เป็นความรู้ที่ไม่เคยได้จากที่ไหนเลย น่าสนใจมากค่ะ o13
รออ่านต่อไป รู้สึกค้างคาใจมากๆ
:oni3: :oni3: :oni3:แล้วรีบมาต่อนะคร๊า :oni3: :oni3: :oni3:
-
:call:
-
หายไปไม่กี่วันอัพ 2 ตอน อิอิดีใจ ๆ ๆ ไปอ่านดีกว่า
:-[
-
รอต่อไปค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งซ่อนเงื่อน สนุกดีค่ะ
น้องเนมก็นะ เหมือนจะทันคน แต่ก็ไม่ทันซะที น่ารักไปอีกแบบ
:jul3:
-
Imprison 28: คนสำคัญ (อ่านทอล์คด้วยน่ะจ๊ะ )
“..เจ็บมั้ย?..” มือหนาแนบแก้มเบาพร้อมกับผ้าขาวที่ถูกส่งให้ ทำให้คนตัวเล็กที่นั่งเงียบหันมามอง เมฆมองหน้าคนที่ยื่นมือมาหา ก่อนจะถอนใจ..
“..นิดหน่อย” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก ไอ้เรื่องชกต่อยกันมันก็เป็นเรื่องปกติ จะต่อยใครหรือโดนใครต่อย มันก็เป็นเรื่องที่เขาเจอประจำอยู่แล้ว..
“..ดันมาซ้ำแผลเก่าซะได้ “ กันย์บ่นลอยๆพลางมองใบหน้าหวานที่ฟกช้ำไปด้วยร่องรอยต่างๆ ทั้งรอยหมัดและรอยเลือด.. เขาลุกไปค้นอุปกรณ์ปฐมพยาบาลในห้องหาหยุกยาที่พอจะรักษาแผลบนใบหน้านั้นได้
“..เหอะ....ก็เพราะใคร ไม่ใช่น้องชายสุดที่รักรึไง..” เมฆบ่นลอยๆ เอนตัวพิงพนักเก้าอีกแล้วมองร่างสูงที่กำลังหยิบจับอุปกรณ์ทางการแพทย์อยู่ นัยน์ตาเขาหรี่ลงน้อยๆเมื่อเห็นว่าร่างนั้นถอนใจเฮือก..
“..ใครกัน สุดที่รัก ไม่เห็นรู้จัก..” คนโดนกระทบกระเทียบทำหน้าไม่สนใจ ก่อนจะวางอุปกรณ์ลงบนโต๊ะข้างๆ แล้วเริ่มลงมือทำแผลให้กับคนที่ชอบหาเรื่อง
“..ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ชอบหาเรื่องตลอดเลยน่ะ..แต่ไหนแต่ไรมาล่ะ.. “ กันย์บ่น พลางเช็ดใต้ดวงตาที่มีรอยเขียวคล้ำด้วยท่าทีอาดูร..
เขายิ้มน้อยๆยามนึกไปถึงวันที่เด็กชายตัวน้อยร้องไห้โยเยยามถูกเพื่อนแกล้งแล้ววิ่งมาหา”พี่ชาย”ให้เขาทำแผลให้เจ้าตัวประจำ จนกลายเป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจที่ทำให้เขาคิดอยากจะเป็นหมอ
แต่คนฟังกลับนิ่ง..
“..แล้วไง...” เมฆขมวดคิ้วใส่อย่างไม่พอใจ “..อย่ามาพูดเรื่องเก่า ไม่ชอบ..”
“..ก็ได้ๆ...” รับปากแล้วไล้รอยแตกบนริมฝีปากเล็ก รอยเลือดสีสดเลอะบนเรียวปากยังส่งเห็นจางๆทำให้อดสงสารไม่ได้ มองแก้มที่เคยขาวใสน่ารัก บัดนี้มันกลายเป็นสีเขียวเข้มปนม่วง ฟกช้ำและบวมเป่งไปหมดอย่างน่าอดสู
สบตาคู่โตที่มองตรงมาก่อนจะก้มลงไปหา ประคองใบหน้าที่เจ็บช้ำนั้นอย่างเบามือราวกับมันจะแตกสลาย..ก่อนจะแลบเรียวลิ้นออกมาแตะกลีบปากที่แตกระแหงเบาๆ ส่งความอ่อนโยนคล้ายจะปลอบประโลมให้คลายความเจ็บ..และค่อยๆไล้วนบนริมฝีปากแดงจัดแม้ในใจอยากจะขบกัดให้สมกับความปรารถนาแต่เพราะรู้ว่าเจ้าตัวยังเจ็บ จึงได้แต่ไล้เบาๆไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างใด ขณะที่เจ้าตัวเล็กนิ่วหน้าสะดุ้งนิดๆ..
“..อือ.....”ครางพ้ออกมาเบาๆเพราะมันเจ็บแปลบ..แม้ปะปนกับความนุ่มหวานๆที่ล่อลวงให้เขาเคลิ้มตามได้ไม่ยาก แต่ความเจ็บระบมที่มากขึ้นเมื่อคนตรงหน้าเริ่มละโมบเหมือนจะกลืนกินริมฝีปากของเขาให้สม อยากทำให้เมฆต้องตีแขนหนาแรงๆให้เจ้าตัวผละออก..
“..เจ็บ...” บ่นแล้วยกแขนทาบปากที่แดงเห่อ ก้มหน้างุดซ่อนหน้าที่แดงไม่แพ้กันอย่างรวดเร็ว
“..ขอโทษๆ..ไม่ทำแล้ว...รอหายก่อนดีกว่า..” รับคำพลางดึงแขนเจ้าตัวเล็กออกจากใบหน้า แล้วยิ้มตาใสเสียจนคนจะพาลโกรธไม่ลง..
“...เหอะ....” ก็เลยได้แต่บ่นงึมงำไปตามเรื่อง..
นั่งมองคนที่ก้มหน้าก้มตาทำแผลให้ด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้นแล้วก็ได้แต่เงียบ เมฆลอบกวาดตามองไปทั่วๆห้องพยาบาล ก็เห็นแต่อุปกรณ์ทำแผลกับยาชนิดต่างๆเท่านั้น แอบเห็นแฟ้มบันทึกอาการเจ็บป่วยของนักโทษเปิดทิ้งไว้..และขมวดคิ้วเมื่อเห็นรายชื่อหนึ่ง..
“..มันเป็นอะไร?..”
“ใครเหรอ?..” ถามพลางค่อยๆกดปลาสเตอร์ปิดแผลบนดั้งจมูกอย่างเบามือ
“..ไอ้วิทย์..”
“..ขาเจ็บมั้ง..เอาขาไปให้อะไรบาดไม่รู้ ลึกพอดูเชียว นี่ยังไม่ได้ตรวจดูเลย ไม่รู้จะหายรึเปล่า..” กันย์บอกพลางหันไปเก็บแฟ้มไว้ในลิ้นชัก หันไปทางเมฆที่ทำแผลเสร็จแล้วและกำลังนั่งเงียบ.. “ ทำไมเหรอ?..”
“..ก็รู้อยู่นี่ ว่ามันคิดยังไง?..” เจ้าตัวว่า ทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ
“..มันไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องสนใจซักหน่อย.. “ กันย์ลากเก้าอี้มานั่งประจันหน้าเจ้าเด็กน้อยขี้อิจฉา สบตาอย่างไม่ระหยี่..
“..เหรอ...ก็แน่สิ พี่ก็อ่อยแบบนี้ไปเรื่อยๆจะได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่องสิน่ะ!!! “ เจ้าตัวถลึงตาแล้วพูดเสียงดัง “ ..ทำเป็นสุภาพบุรุษ คอยดูแลอย่างนู้นอย่างนี้ คลื่นไส้...”
“..นี่....” คนเป็นหมอหรือเคยเป็นหมอ ท้วงขึ้นมาเบาๆ..
“..อะไร !! “ รับเสียงห้วนแล้วถลึงตาใส่อีกรอบ
“..หึงก็บอกมาสิ..”
“ ไม่ใช่เรื่องนั้นซะหน่อย !! “ แว้ดขึ้นมาแม้ใบหน้าจะแดงก่ำ แล้วละล่ำละลักว่าต่อไปทันควัน “ ไอ้คนทำน่ะไม่คิด แต่คนคิดน่ะก็รู้อยู่ ซักวันเหอะจะเจอดี “
“ ไม่เห็นจะต้องสน..” กันย์ตอบเรียบๆ แล้วพูดต่อทันทีเมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะเถียง “ คิดแล้วยังไง ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย..ดีเสียอีกที่จะไม่กล้าทำอะไรพี่..เพราะชอบ...”
“..เห็นแก่ตัว..”
“..พี่ไม่สนหรอกน่ะ ว่าจะต้องทำอะไรให้ใครเจ็บ..แค่คนที่รักไม่เป็นไร..ก็พอแล้ว..” มือหนาวางแปะลงบนกระหม่อมแล้วขยี้เบาๆ.. “..ใครที่ทำให้เมฆของพี่เจ็บ..พี่ไม่ปล่อยไว้แน่..”
“..ผมไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้นหรอกน่ะ.. “ เม้มปากแน่นแล้วสะบัดหัวออกจากสัมผัสนั้น
“..ไม่สำคัญกับคนอื่น แต่สำคัญกับพี่ พี่ไม่ยอมให้เมฆต้องเจออะไรร้ายๆอีกแล้ว..เวลามีอะไรก็ต้องบอกพี่ เข้าใจไหม ? “
“..กระทั่งเรื่องเหี้ยพี่โตน่ะเหรอ?..”
“..ทุกเรื่อง..” กันย์พยักหน้า ไม่หวาดหวั่นกับสายตาที่มองมาอย่างไม่แน่ใจของเจ้าตัว
“..บ้าเอ้ย..พี่ไม่ได้มีคนคุ้มหัวอย่างพวกมันน่ะ เดี๋ยวก็ลำบากซะเปล่าๆ..” เมฆบ่นเสียงดังแล้วมองหน้าคนพูดตรงๆ “ ทำเป็นเก่งไปเหอะ เดี๋ยวได้เจอพวกมันเล่นเอา..”
“..ก็ไม่ได้จะยอมแต่แรกอยู่แล้วนี่.. “ กันย์ยิ้มแล้วหัวเราะขึ้นมาลอยๆ “ ยังไงตัวช่วยสำคัญรายนึง..ก็ไม่กล้าทำอะไรพี่..ส่วนตัวถ่วงอีกราย ก็มองว่าพี่...เป็นเทวดาสำหรับเขาไปแล้ว..”
“ ที่สำคัญ เหมือนว่าจะคุมไม่อยู่ซะด้วยสิ.. “ หมายถึงใครคงไม่ต้องบอก..
“..โง่อย่างนั้นก็สมควร ..” เมฆแบะปากไม่พอใจก่อนจะนึกอะไรได้แล้วหันไปมองหน้าคนพูดทันที.. “ ทำไมต้องอะไรกับไอ้เนมนัก ไม่เห็นเข้าใจ..มันมีอะไรกัน???”
“..เรื่องนั้น....” คนถูกถามชะงักเล็กน้อยแล้วหรี่ตาลงอย่างใคร่ครวญ.. “..เคยได้ยินไหม...เรื่อง”การพนัน”กันระหว่างพวกนักโทษใหญ่ๆในคุก..”
“..พนัน...” เมฆขมวดคิ้ว อย่างไม่เข้าใจ..
“..เอาง่ายๆ..ก็...อย่างเช่น นักโทษติดคุกคดีร้ายแรงที่ต้องอยู่ในนี้สามสี่สิบปี สร้างอิทธิพล สร้างดินแดนของตัวเองมาแล้ว..หรือนักโทษบางรายที่”ติดคุกแต่ชื่อ” ส่วนตัวก็ไม่ได้อยู่ในนี้ด้วยซ้ำ พวกนี้น่ะชอบพนันกันด้วยเรื่องแบบนี้..”
“...............”
“ ตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในเรือนจำ..หรือตั้งแต่ถูกพิพากษาจำคุก ชื่อของเราแต่ละคนน่ะ ผ่านการรับรู้จาก”เจ้าพ่อ”ทั้งหลายมาแล้ว..ทีนี้ลองคิดเล่นๆสิว่า เจ้าพ่อที่มีเงินล้นมือ มีอิทธิพลมากมาย นึกอย่างเล่นอะไรสนุกๆดู อย่างการเดิมพันอะไรเล็กๆน้อยๆกับเด็กใหม่ที่เข้ามา มันจะเป็นยังไง?..” กันย์ขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะเอ่ยออกมาอีก
“..เมฆคิดว่าตัวเองโชคร้าย ที่ต้องมาเจอเรื่อง”รับน้อง”ตอนเข้ามาใหม่ๆ...แต่ถ้าเทียบกับบางคน ที่เหมือนตัวหมากในอุ้งมือ ที่ปล่อยให้คนโน้นคนนี้โยกเล่นตามใจชอบ แล้วเราก็วิ่งไปวิ่งมา โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามันวนอยู่ในฝ่ามือของใครบางคนที่กำลัง”สนุก”กับการดิ้นรนของเราอยู่..”
“..มิน่า...” เมฆนิ่งไปพัก ก่อนจะนึกถึงประโยคที่ไอ้พี่โตบอกเขาไว้ เมื่อเขาบอกว่าไอ้เด็กใหม่นั่นดูจะโชคดี เสียเหลือเกิน
“ กุว่ามันดี..ที่มาถูกเวลา..แต่โชคร้ายน่ะ..มากกว่ามึงแน่ๆ..”
ก็คงจะจริงอย่างที่พี่โตมันว่า...
“..ชีวิตแบบนั้น มันน่าสมเพชในสายตาคนมองน่ะ ว่ามั้ย?..” กันย์ถอนใจเบาๆแล้วมองหน้าคนฟัง “ เอาเถอะ ในเมื่อเล่าให้ฟังแล้ว ก็จะเล่าให้ฟังทั้งหมดแล้วกัน..”
“..เล่ามาสิ...” ว่าแล้วก็จ้องหน้าคนพูด นึกหงุดหงิดไม่น้อยกับเรื่องที่เขาไม่ได้รู้มาก่อน นึกแล้วอารมณ์เสียไม่น้อย แล้วกับพี่ชายที่ท่าทางเหมือนจะแสนดีตรงหน้า กลับรู้ไปซะทุกเรื่อง...รู้ดี..เสียจนเขาคิดว่ามันจะเกินไปรึเปล่า..
“..อย่างรายที่เข้ามา...ไม่ใช่รายแรก.ก็แค่หมากอีกตัวที่จะมีคนพยายามลากมันไปให้ถึงอีกฝั่ง อย่างเด็กคนนั้น..ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก ก็แค่”ถูกเลือก” ก็เท่านั้น...”
“..จะบอกว่านั่นเป็นสาเหตุที่มีแต่คนไปตอมไอ้เนมยังกะแมงวันเรอะ..” เมฆพึมพำแล้วยักไหล่ “ ก็แล้วไง..สุดท้ายก็เหี้ยพี่โตมันได้ไปอยู่ดี..ก็ได้มันไปตั้งแต่ตอนแรก...”
“..มันไม่ใช่ได้แบบนั้นซะหน่อย “ กันย์หัวเราะเมื่อคนตรงหน้าบ่นงึมงำ.. “..ได้...น่ะหมายถึงเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนให้เข้ามาอยู่กับฝ่ายตัวเองแบบ”ถาวร” ไงล่ะ นั่นถึงจะเรียกว่าได้และชนะไปจริงๆ..”
“..ไอ้ควายนั่นคงจะคิดออกอยู่หรอก..” คนฟังพาลไปนึกถึงท่าทีของอีกฝ่ายแล้วส่ายหัวออกมาอย่างระอาใจ.. “ มันไม่ใช่คนโง่ แต่ถ้ายังดันทุรังแบบนั้นต่อไป ก็ไม่ต่างอะไรกับควายตัวนึง..นี่ขนาดเหี้ยพี่โตจัดการไปรอบสองรอบแล้ว ยังเหมือนเดิม..”
“..อื้ม...” ฟังแล้วรับคำขณะที่คนพูดขมวดคิ้วแล้วหันไปจ้องเขม็ง
“ อย่าบอกน่ะเว้ย ว่าที่ชอบไปอ่อยแถวนั้นบ่อยๆ แถมทำตัวอย่างกะพ่อพระนั่น...” เมฆชี้หน้าหล่อแล้วแบะปาก แต่คนโดนชี้หน้ากับไม่หยี่ระ พยักหน้าหงึก..ทำเอาคนชี้อ้าปากค้าง..
“ แต่สุดท้ายก็ไม่สมหวังล่ะว่ะ..” เจ้าตัวบ่นงึมงำ..
“ อะไรเล่า..เรื่องมันเพิ่งจะเริ่มต่างหาก..ถึงลากมาไม่ได้ แต่ก็ทำให้หมอนั่นโดนเรียกไปหาแล้ว..”นี่ก็ยังไม่ยอมรับ..ทำให้เมฆเริ่มครุ่นคิด..
“..แล้ว...เหี้ยพี่โตจะรู้มั้ย..” เมฆขมวดคิ้ว เอ่ยเครียดๆยามนึกถึง “ จะรู้มั้ยเรื่องนี้..แล้ว...ถ้ารู้..”
“..หมอนั่นรู้..” คำพูดนั้นทำให้คนฟังเกร็งตัวขึ้นฉับพลัน สีหน้าซีดเผือก!!..
“..มะ...ไม่....มัน...ผม......” ริมฝีปากสั่นระริก..รู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน ความทรงจำร้ายๆที่พบเจอจากการขัดคำสั่งเริ่มลอยวนเข้ามาในสมอง ทำให้ตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ เมฆสั่นศรีษะช้าๆขบริมฝีปากตัวเองอย่างหวาดหวั่น..
“..ไม่เป็นไรๆ....” มือหนาลูบศรีษะแล้วดึงมาซบไหล่ยามที่เห็นน้องชายที่รักตัวสั่นระริก.. “ ไม่เป็นไรน่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก พี่อยู่ตรงนี้แล้ว พี่จะปกป้องคนสำคัญของพี่..ไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับเมฆอีกแน่ !!..”
“..แต่....ถ้า....พวกมัน..รู้...”เนื้อตัวสั่นระริกน่าสงสารยามที่ถูกโอบกอบทำให้กันย์เม้มปากแน่น...นึกโกรธ..เคืองแค้นเจ้าพวกเดนคนที่ทำให้คนสำคัญของเขากลายเป็นแบบนี้..
มองเห็นร่างเล็กๆกอดเขาแน่นราวกับลูกแมวน้อย เนื้อตัวสั่นเทาเต็มไปด้วยร่องรอยความทรงจำที่โหดร้าย..และทุกครั้งที่คนตรงหน้าต้องพบเจอ เขาคนนี้..ทั้งที่รัก...แต่มันจะไปถึงช้าก้าวหนึ่งเสมอ..เขาไม่สามารถปกป้องก้อนเมฆที่อ่อนไหวจากสายลมที่โหดร้ายได้เลยสักครั้ง จนกระทั่งมันเปื้อนไปด้วยสีหม่นของความร้าวร้านที่ยากจะลบล้าง..
“...ไม่เป็นไร...คราวนี้..จะไม่มีอะไรมาขวางพี่ได้อีกแล้ว..” กันย์กดใบหน้าหวานให้ซบกับแผ่นอกของตนด้วยสายตาอ่อนโยนนักยามทอดมองร่างเล็กในอ้อมแข็ง มือหนาลูบเบาๆ..บนเส้นผมนุ่ม
“..ไม่ว่าจะต้องร้ายกับใคร พี่ก็ไม่สนหรอกน่ะ..เพื่อคนที่พี่รักแล้ว..” สายตาอ่อนโยนสบกับดวงตาที่สั่นไหว เมฆเม้มปากแน่นอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็ซบลงตรงอกหนาอีกคราแล้วกอดรัดแน่น..ร้องออกมาอย่างหวาดหวั่น..
“..อยู่กับผม..น่ะ....อยู่กับผม..”
“..อืม...พี่จะอยู่กับเมฆ..”
“..อย่าทิ้งผมไปอีกเลย..อย่าปล่อยผมไว้คนเดียว..ผมไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว..”
“..ไม่ทิ้งแล้วคนดี...พี่จะอยู่กับเมฆตลอดไป..”ดวงตาอ่อนหวานสบกับตาคู่สีน้ำตาลที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใส กันย์เอื้อมมือเช็ดน้ำใสตรงสองแก้มและเบ้าตาบนใบหน้าสวยช้าๆ..
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปใกล้ มองดวงหน้าหวานของเด็กน้อยที่ชัดตรงหน้าด้วยแววตาแสนรัก จนตาคู่นั้นปิดพับลงด้วยความขัดเขิน เขาจึงจูบลงบนเปลือกตาแผ่วเบา..และก้มลงประทับรอยจูบหวานๆแก่เด็กน้อยดั่งคำสัญญา..
“..อือ...” เสียงครางสั่นๆผะผ่าวริมหูทำให้เขาอดอมยิ้มนึกถึงวันคืนเก่าๆขึ้นมาไม่ได้ ดวงตาพราวยามจ้องมองใบหน้าแดงเรื่องของเด็กหนุ่ม..เขายิ้ม..จับดวงหน้าหวานมาซุกไหล่..
แล้วแววตาอ่อนโยนก็แปรเป็นแข็งกร้าว ยามมองสบดวงตาอีกคู่ที่ฉายแววตกตะลึงไม่น้อยจากด้านนอก ที่มองผ่านรอยแง้มของประตูห้อง..กันย์เอื้อมมือคว้าม่านสีฟ้าแล้วรูดปิดสีหน้าราวกับจะร้องไห้นั่นให้พ้นจากสายตา..
...ไม่จำเป็นต้องมีใคร..หากมีคนสำคัญของเขาอยู่ข้างๆ..
...ไม่จำเป็น..แม้กระทั่งเจ้าของแววตาดื้อดึงคู่นั้นก็ตาม..
จมูกหนาซุกลำคอขาวที่ยังหอมหวานแม้จะมีร่องรอยการถูกทำร้ายร่างกาย แต่เขาก็ไม่นึกรังเกียจสักนิด..ตรงกันข้ามมันกลับทำให้เขาอยากปกป้องดูแล”คนสำคัญ”คนนี้ให้มากขึ้น..และจะไม่ยินยอมให้ใครมาทำร้ายอีก.. ลิ้นสากหนาไล้ลำคอขาวแล้วขบมันเบาๆจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก..
“..อือ...พี่...” เสียงครางสั่นๆดังมาจากเจ้าตัวน้อยทำให้เขาชะงัก..เมฆมีสีหน้าสีเคอะเขินอย่างที่เขาไม่ได้เห็นมานาน สีหน้าของ”น้องเมฆ” ที่พี่ชายคนนี้คิดถึงนักหนา ทำให้หัวใจพองโตด้วยความตื่นเต้นระคนปิติ..
“..เอาแต่บอกว่าคนสำคัญ...ไม่เห็นบอกรักผมซักคำ..” น้ำเสียงพ้อของเจ้าตัวช่างน่ารักนัก..เขาควรจะรู้สึกอย่างนั้น แต่คำพูดนั้นกลับเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาตรงที่ไหนสักแห่งในหัวใจ..ทำให้ลำคอแห้งผากนักยามกล่าวออกมา
“..ครับ..พี่รักเมฆน่ะคนดี..”
เจ้าเด็กน้อยของเขาก้มหน้างุด กอดคอแล้วกระซิบคำรักหวานหูเช่นกัน กันย์ยิ้มออกมาช้าๆ..คล้ายกับได้ยินเหมือนเสียงสะอื้นจากภายนอก..หรือส่วนไหนสักแห่ง..ในสมองของเขา..
....เป็นน้ำเสียงที่หดหู่ และลบมันออกไปไม่ได้..พอๆกับแววตาเศร้าๆที่ติดตา..
กันย์หลับตาลงช้าๆ..กอดคนสำคัญ ของเขาไว้ในอ้อมแขน..เมื่อลืมมันไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องลืม..ก็แค่ทำเป็นไม่สนใจมันซะ..เพราะเขามี”คนสำคัญ” อยู่ตรงนี้แล้ว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
คงมีหลายคนเริ่มเชียร์สามพีคู่นี้แล้วสิน่ะ..เพราะคู่เอกมันไม่รักกันซักที แถมไม่มีมือที่สามอีกกี่ชาติมันจะรักกันได้ว่ะนั่น (นั่นสิน่ะ)
พี่กันย์เป็นพวกชอบสปอยล์ตัวเองรึเปล่าหว่า..เหมือนย้ำคิดย้ำทำว่าตัวเอง”ต้องรู้สึกแบบนี้”
ฟีลของคู่นี้ต่างกับคู่วิทย์กับกันย์น่ะ เพราะฟีลเมฆกับกันย์จะเป็นอารมณ์ประมาณรำลึกอดีต ปนหลอกตัวเองหน่อยๆของใครไม่ก็ใครสักคนนี่ล่ะ แต่พอพี่กันย์มาแรดกับเมฆปุ๊บ ฟีลจะเปลี่ยนเป็นน่ารักปนฮาบวกกับหวานปะแล่มๆ เหมือนรักเก่าสู้กับรักใหม่ จะว่าไปเราก็ชอบ (คู่เลว)แบบนี้น่ะ แต่จะเอาจบแบบใครได้ไปดีหนอ เพราะชอบแบบ(รักต้องฆ่า)นี้เหมือนกัน
ส่วนเรื่องตอนที่แล้ว ใครที่ไม่เข้าใจไรท์เตอร์ก็ขอโทษด้วยน้า เรื่องการเขียนก็จะพยายามต่อไปค่ะ
ส่วนบทที่แล้ว ขอเฉลยเลยแล้วกันว่าหลักๆที่เราจะสื่อ ก็คือ..
คำถาม..ทำไมอิพี่โตเปลี่ยนฟีลเร็วชิบบบบ ... คำตอบมันอยู่ตรง “การเข้าแทรกแซงทางการเมือง..อุ้ย..เรื่องมือที่สามชอบชุบมือเปิบต่างหาก ถ้าอ่านสามบทหลังประกอบกันแล้วก็จะแจ้งชัดว่ามันคือผู้ใด..
คำถาม..ทำไมไอ้เนมมันดู”โง่”จังเลยฟ่ะ...คำตอบ โง่ในสายตาของคน(ที่คิดว่าตัวเอง)ฉลาดน่ะค่ะ
คำถาม..สัตว์น่ะพอเห็นหน้าใครครั้งแรกก็จะนึกว่ามันเป็นแม่..คำตอบ คล้ายๆกับการอธิบายนิสัยของเนมในสายตาพี่โตว่า กูรู้น่ะ ถึงกูจะร้ายกับมึงอีกกี่หน หรือร้ายกับมึงแค่ไหนพอกูหันมาดีกับมึงมึงก็จะกลับมาอยู่กับกูเอง เพราะเรียกง่ายๆว่าเนมติดภาพที่เหมือนจะดีของพี่โตในตอนแรกๆไปแล้ว และลบความรู้สึกนั้นไม่ได้ ถึงจะโกรธหรือโดนทำร้ายยังไงไอ “ความรู้สึกดีในตอนแรก” ก็จะกลับมาทำให้ไม่สามารถไปจากพี่โตได้ค่ะ
คำถามสุดท้าย..เรื่องนี้มันมี"คนดี"อยู่จริงๆกคนมั้ย....ก็กลับอ่านชื่อเรื่องเอาเองเหอะ
ส่วนที่เหลือ ปิดโลดดดดด
และในตอนนี้ คงรู้กันแล้วชิมิ..ว่า ทำไม นายเอกของเราถึงซวยหมาและเป็นที่ต้องการ รวมถึงถูกพี่โตดึงตัวไว้ซะขนาดนั้น..
ปอลอ.. เรื่อง “การติดคุกแต่ชื่อ” เกิดขึ้นในเมืองไทยจริง ในคดีของทายาทตระกูลดังตระกูลหนึ่ง ย้อนไปประมาณปีพศ. 25XX บอกแค่นี้ล่ะเหวย กลัวโดนหางเลข..แค่เขียนเรื่องนี้อายุก็สิ้นไปอีกสิบวันแล้ว(ห้าๆ)
ปอลอสอง..เสียใจที่ต้องบอกว่า การพนันแบบนี้ ไม่ได้เป็นเรื่องกุขึ้นมา มันเกิดขึ้นจริงว่ะค่ะ
-
o13
-
อร๊ายยยย
เริ่มรู้สึกว่าเมฆน่ารัก!!!~ จริงๆนะ =3= :L1:
-
เฮ้อ!!!!!!!!
เมื่อไรไอ้พี่โตมันจะหลงรักน้องเนมอย่างหัวปลักหัวปลำสักที
จะคอยดูวันที่มันตามง้อน้องเนม
เอาให้ง้อกันจนตายเลย
55555555
-
งั้นเนมจะโดนอะไรมั้งเนี่ย
:sad4:
-
อ่ะ คนๆ นั้นที่แอบเห็นนี้ใช่เฮียวิทย์เปล่าค่ะ
ไม่อยากบอกว่าชอบเฮียอ่า ชอบตอนพิเศา น่ารักได้ใจมากๆ
-
เรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
สงสารน้องเนมจัง ไม่รู้ว่าจะต้องเขอกับอะไรบ้าง :m15:
-
มันมียังมีเบื้องหลังที่เรายังมะค่อยเข้าใจเท่าไหร่
แต่ก็เริ่มเกิดความรู้สึกกังวลว่าน้องเนมจะมีชะตากรรมยังไงต่อไปเนี่ย :serius2:
ไอ้เหี้ยพี่โตคะ ไม่ค่อยจะไว้ใจแกอ่ะ แต่ก้ขอฝากน้องเนมด้วยนะ :m15: :impress3:
-
:เฮ้อ: ไม่มีคนดีที่สุดและคนใจร้ายที่สุดสินะ มีแต่คนที่เห็นแต่ประโยชน์
ของตนเป็นที่ตั้งนั่นแหละเต็มยั้วเหยียไปหมด แม่ง...แต่ละคนสมองต้องคิด
อะไรทุกอย่างลึกเป็นสองเท่าอ่ะ ไอ่ที่ทำกับไอ่ที่คิด และไอ่ที่ใจต้องการอ่ะ
ไม่เหมือนกันเลย ............เจ้าเนมเอ้ย แม่งมาผิดเวลาจริงๆ
เมฆอ่ะไม่ไ่ด้อ่อนแอแบบที่อิพี่กันย์เห็นหรอก จริงๆแล้วต้องมีซัมธิงลึกกว่านี้รึป่าว
ถ้าก้อนเมฆของพี่กันย์อ่อนแอ อ่อนไหวง่ายๆแบบนี้ เรื่องร้ายๆที่เจอมาตลอด
การเข้าคุกอ่ะ มันคงทนอยู่ไม่ไ่ด้หรอก ประสบการณ์ของความโหดร้ายที่เมฆเจอมา
มันต้องสั่งสอนและกัดกร่อนให้เมฆเป็นคนที่เข้มแข็งกว่านี้ดิ ถึงจะมีหรือไม่มีไอพี่กันย์
คุ้มภัยอยากที่อิพี่กันย์มันสัญญิงสัญญาไว้ก็ตาม
“..ก็ไม่ได้จะยอมแต่แรกอยู่แล้วนี่.."
“ยังไงตัวช่วยสำคัญรายนึง..ก็ไม่กล้าทำอะไรพี่..ส่วนตัวถ่วงอีกราย
ก็มองว่าพี่...เป็นเทวดาสำหรับเขาไปแล้ว..”
>> น่ากัวฉิบ คนฉลาดเวลาทำเรื่องเลวจะยิ่งเลวกว่าคนโง่ๆคิดแผนเลวด้วยซ้ำ เฮ้อเจ้าเนม..
...ไม่จำเป็นต้องมีใคร..หากมีคนสำคัญของเขาอยู่ข้างๆ..
...ไม่จำ เป็น..แม้กระทั่งเจ้าของแววตาดื้อดึงคู่นั้นก็ตาม..
>>สายตาวิทย์เหรอ..วิทย์อาจดูเหมือนเจ็บแต่คงไม่เยอะเท่าที่อิพี่กันย์แม่งคิดหรอกมั้งนะ
เจ้าเนมเอ้ยกิน โอเมก้าสามหน่อมะลูก
+1 คะ
-
:-[ o13
-
o18 o18 o18
-
เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้างแระ :z1:
ไรเตอร์ เขียนพื้นๆเหมือนตอนนี้แทรกบ้างก็ดีเหมือนกันนะคับ
รอติดตามตอนต่อๆไปน๊า รออ่านว่าใคร จะ Bad Guy คนต่อไป
-
สงสารเมฆอ่ะ
และสงสารเนมในอนาคตอ่ะ พี่โต เปลี่ยนใจหน่อยได้ม๊ายย
-
:a5:
เข้ามาลุ้นต่อไป
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ก็มิได้แปลกใจอะไร สำหรับคู่กันย์-เมฆ
แต่กำลังรอดูว่าวิทย์จะทำไรได้มั่ง และท่าจะสนุก อิิอิ
ส่วนโต-เนม อยู่รอดูฉากที่ อิโต กลืนน้ำลายตัวเอง ต่อไปอย่างมีความหวัง
อิอิ
-
คู่กันย์ กับเมฆ แอบมาหวานกันนี้เอง
-
คนที่เรียนแพทย์ คิดแยบยลทุกคนรึเปล่า (เรื่องร้ายๆ )
-
:เหอะ1: :เหอะ1:
-
o13
เจ๋งค่ะ ชอบเรื่องซับซ้อนแบบนี้จัง
-
Thanksss krub.
แต่ช่วยแย้มอีกนิดได้ไหมครับเรื่องพนัน พนันยังไงครับ(ผมโง่ครับ แหะ แหะ)
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งรู้สึกว่าคนที่หักหลังกันคือเมฆแน่ๆ
o13
-
ไม่รู้จะเม้นไร ฮา
การเมืองเยอะนะในนี้ หุๆ
ขอด่าหน่อย เหี้ยพี่โต :angry2: ถึงมันไม่ออกตอนนี้ก็เถอะ
สงสารนู๋เนม สู้ๆนะลูก :monkeysad:
-
จะว่าไปเนมก็น่าสงสารนะครับ
แต่ไม่อยากให้เนมต้องน่าสงสาร
555งงมั๊ยครับ
คืออยากให้เนมฉลาดคิด แต่ว่าแกล้งโง่ไว้
สุดท้ายเอาคืนพวกเลวๆให้สาสม
เหอะๆๆ
-
ชอบวิทย์มากกว่า = =''
-
เหนือฟ้า ยังมีฟ้า
เหนือกระดาษ ยังมีซาลาเปา
เหนือโต ยังมีวิทย์
เหนือวิทย์ ยังมีเมฆ
เหนือเมฆ ยังมีเนม
เหนือเนม ยังมี ...
ป้าไร้ท์เตอร์ไง (เขียนได้ซับซ้อนจนน่าเรียกว่า "ป้า")
-
เย้ ๆ มาต่อแล้ว
สอบเป็นไงบ้างคร้าบบบ
+1 ให้กำลังใจคร้าบบ
:กอด1:
-
โต เนม มัจจะเป็นยังไงต่อไปอีกหละเนี้ย นึกสงสารเนมอยู่เหมืนอกันอ่ะ
เรื่องจะเป็นไงต่อไปรอติดตามนะคะ
:pig4:
-
มะได้เจอ เนม คิดถึง จัง :เฮ้อ:
-
เค้าเชียร์ พี่กันย์ กะ พี่วิทย์ อ่า
ไมพี่กันย์ใจร้ายงี้อ่า
:angry2: :angry2: :angry2:
:o12: :o12: :o12:
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านแล้วบอกได้คำเดียวว
"สงสารเนมจัง"
แต่ ไรท์เตอร์ คงไม่ใจร้ายทำกับ เนม ได้ลงคอหรอก รึป่าวว??
:pig4:
-
ว้ากกกกกกกกกกกก !!! รอมานานอัพแล้ว อัพแล้ววววว
พี่กันย์....น้องเมฆ.....เฮียวิทย์
....อืม....
พี่โต.....น้องเนม....
จะเป็นไงต่อไปนะเนี่ย เดาเรื่องไม่ถูกเลยจริงๆ จะมีคู่อื่นอีกไหมคะคุณไรเตอร์จ๋าาาาาา จุ๊บๆ
:z2: :z2: :z2:
สู้ตายนะค้าาาาา :กอด1:
-
มันจะเปนรักสามเศร้ามั้ยหนอ..
คู่กันย์-เมฆ-วิทย์
อิพี่กันย์มันร้ายเจงๆอ่ะ
น่ากลัวชิบ..
ส่วนอิหนูเนม
สู้ต่อไปลูก..
555+
อิพี่โตเมื่อไหร่จะรักเค้าซะทีน้อ..
แล้วมาอัพอีกนะคับไรท์
ติดตามต่อไป..
-
o22
ถ้าแยกกลุ่มให้ถูกต้องเป็น พี่โต เมฆ เนม / พี่กันต์ เมฆ วิทย์
ตัวแปรจริงๆ น่าจะเป็นเมฆมากกว่า...ว่าเมฆอยู่ฝ่ายไหนแน่
ที่สำคัญพี่โตร้ายเปิดเผย พี่กันต์ร้ายเงียบ...ใครจะร้ายกว่ากัน
สงสารไอ้หนูเนมเจงๆๆๆ :เฮ้อ:
ปล.แววตาที่มองมา วิทย์ แน่นอน :กอด1:
-
ตอนแรกก็ไม่เข้าใจอะไรอยู่เหมือนกัน
ตอนหลังๆ ก็อยากจะเพิ่ม Ram ตัวเองอยู่เหมืนกัน
เพราะ เรื่องมันชักจะใหญ่มากขึ้นไปทุกวัน ดูเลวร้ายมาก (ในความคิดเรา) ในตอนต่อไป
:serius2: ปวดหัวว่ะ
-
ตอนแรกลุ้นให้น้องเมฆกับพี่กันย์เข้าใจกันซะที แต่ตอนนี้ :monkeysad: สงสารน้องวิทย์ด้วยค่ะ
:m31: ..... รักพี่เสียดายน้อง โอ๊ย.......เอาเป็นตะเภาแก้วตะเภาทองเลยแล้วกันค่ะ คุณพี่กันย์ขา.... :impress2:
ขอบคุณคนเขียนมากมายค่ะ :กอด1: ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่ชอบพี่กันย์ :angry2:
ที่ทำดีกับเนมก็หวังผลใช่ไหม รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ
ตอนหน้าเนมจะเป็นยังไงหนอ?
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อัพตอนหน้าเร็วๆ
:bye2:
-
Imprison 29: เสียงโซ่ตรวน
ภาพของผู้ชายสองคนที่กอดจูบแสดงความรักกันต่อหน้าต่อตา ทำให้คนมองถึงกับนิ่งอึ้งไปด้วยความตกตะลึง..หัวใจของเขาปวดร้าวเมื่อเห็นความรักที่คนสองคนแสดงออกต่อกัน..มองเห็นคนๆนั้น..กอดเจ้าเด็กตัวเล็กนั่นอย่างรักใคร่นักหนา..แล้วส่งสายตาแข็งกร้าวมาให้..ก่อนจะรูดปิดม่านไป...
...ภาพที่เห็นนั่นทำให้เขานิ่งอึ้ง เจ็บจี๊ด...และ.....
“ แหยะ..แม่ง ทุเรศลูกกะตา..”บ่นแล้วหันกลับมามองพรรคพวกที่อยู่ด้านหลัง วิทย์มองเจ้าคนที่ส่งเสียงกระซิกๆอย่างกับจะตายนั่นอย่างรำคาญตา
“ ไอ้พงศ์ ร้องกระซิกๆอย่างกับพ่อตาย..อะไรนักหนาว่ะ !? “หันไปบ่นใส่ลูกน้องร่างยักษ์คนหนึ่งที่ยืนกุมท้องหน้าเหมือนขี้ไม่ออกมาสามวัน แถมยังน้ำตาคลอส่งเสียงกระอืดๆในลำคอเหมือนร้องไห้
“..พ่อตายไปแล้วเว้ย..แต่มันเจ็บจนเจี้ยวจะขาดอยู่แล้ววววววว ..” ว่าพลางกุมเป้าตัวเองไว้แน่น หน้าเขียวๆสลับเหลืองอย่างน่าทุเรศในสายตาคนมอง วิทย์ส่ายหัวระอาแต่พอหันกลับไปมอง..ประตูห้องที่แง้มอยู่ไม่มาก..ก็ชะงักอีกครั้ง..
..ภาพที่เห็น..ก่อนที่ผ้าม่านจะรูดปิด..ทำให้เขาถึงกับนิ่งงันไปด้วยความตกใจ..
แต่ไอ้สายตาที่ไม่เคยเห็นสักครั้ง..จากไอ้คนน่าโมโหนั่น...
...มันทำให้โคตรเคืองเลยว้อยยยยย
..มีสิทธิ์อะไรมาถลึงตาใส่กูว่ะ ไอ้หมอเก๊ ไอ้โรคจิตเอ้ย !!!.คิดว่ากุอยากดูพวกมึงจ้ำจี้กันนักรึไง..ไอ้สัด !!
ว่าแล้วก็อยากจะเดินไปเตะประตูซักโครมให้พวกมันหงายเงิบกันไปทั้งคู่..แต่คิดไปคิดมา ...ลองอับอายต่อหน้าคนหมู่มากน่าจะดีกว่าน่ะพวกมึง หึหึ..
ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินดุ่มไปยังผู้คุมที่อยู่หน้าอาคารพยาบาล พลางลากเจ้าลูกน้องที่กุมเป้าจนหน้าเขียวไปด้วยแม้มันจะโอดครวญแค่ไหนก็ตาม..
“..นาย...เรียกคนมาดูไอ้นี่ให้น่อยสิ.มันปวดท้องมากเลย..” ว่าแล้วก็ลากตัวไอ้พงศ์ที่กุมเป้าหน้าสลับสีอยู่มาโชว์ตัว..
“..มันเป็นอะไร?..” ผู้คุมมองคนเจ็บด้วยสีหน้าประหลาด
“...มันปวดท้องน่ะนาย บอกว่าอยากฉี่แทบตาย แต่ฉี่ไม่ออก..”ว่าแล้วก็ตบมือที่กุมหว่างขามันซะผั่วใหญ่ ให้ไอ้พงศ์มันร้องโอ้ก ครางอืดๆจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ..
“..สงสัยเป็นนิ่วมั้ง..เฮ้ย..แต่มาตายห่าตรงนี้ไม่ได้น่ะมึง ไปให้ไอ้กันย์ดูให้สิ..” ว่าแล้วก็ชี้ไปทางห้องเดิม แต่วิทย์ก็ถอนใจ สีหน้าลำบากลำบน..
“..มันทำอะไรอยู่ไม่รู้น่ะนาย ปิดม่าน เรียกก็ไม่หือไม่อือ...”
“..เหรอ?..ทำอะไรอยู่ว่ะ กุเพิ่งเห็นมันมาลงชื่อทำงานเมื่อกี้เองนี่..ตามมา เดี๋ยวไปบอกให้มันดูให้..” ว่าแล้วก็เดินนำดุ่มๆ..ส่วนวิทย์ก็ลากเจ้าลูกน้องที่ยังร้องไห้ปนครางอยู่ให้ตามหลังมา และถึงขนาดมันเจ็บปานนั้น...ก็ยังไม่วายถาม..
“..ไปถามผู้คุมทำไมละพี่..เรียกเอาก็ได้นี่หว่า..” ไม่ต้องถามถึงการเคะประตูด้วยซ้ำ เพราะมารยาทน่ะ..มันไม่เคยมีอยู่แล้ว..
“..เอาน่า..เดี๋ยวมึงก็รู้..” ลูกพี่ที่แสนดียิ้มระรื่นพลางตบเป้าคนถามแรงๆอีกทีเป็นรางวัล จนต้องร้องออกมาอีกรอบใหญ่..แต่ปากก็ยังทำท่าเป็นห่วงเป็นไยนักหนา
“..นาย..ไอ้นี่ท่าจะไม่ไหวแล้ว...มันจะลงไปคลานอยู่แล้ว.. !! “
“..เออๆ..” ผู้คุมรับปากพลางหันไปตบประตูผลั่วใหญ่ ปากก็ร้องเรียกไปด้วย แต่เมื่อประตูมันเปิดแง้มอยู่แล้ว จึงสามารถมองเห็นข้างในได้อย่างง่ายดาย..
“..ประตูก็เปิดนี่หว่า ไอ้กันย์ ทำอะ..........”
“................................................” ม่านสีฟ้าถูดรูดเปิดอย่างแรงด้วยฝีมือผู้คุม..และภาพที่ทุกคนเห็น..ก็ทำให้ความเงียบเกิดขึ้นโดยทันที...
“...!!!!!!...” วิทย์ทำหน้าตกใจหลักจากลากลูกน้องผู้เจ็บปวดมาได้..แต่ในใจน่ะเหรอ...
หึ หึ หึ..คิดจะเล่นกับใครไม่เล่น...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“..จะไปไหน...”
“..เรือนจำพิเศษครับ...”
“..มีใบอนุญาตมั้ย...?..”
“........... “ผู้คุมนายหนึ่งซึ่งประจำอยู่ตรงประตูเหล็กที่กั้นระหว่างแดนต่างๆรับใบขออนุญาตจากร่างสูงแล้วก้มอ่านเงียบๆ..ก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ
“..อ้อ...ของป๋านี่เอง..” ว่าแล้วก็ตวัดลงลายมือพร้อมกับยื่นกระดาษใส่มือคนรอตามเดิม ก่อนจะเปิดประตูเหล็กออกกว้าง....
ก้าวเท้าออกจากแดนที่ตัวเองอยู่แล้วเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยปูนซีเมนต์ ในมือมีกระดาษขออนุญาต
ที่ถูกพับจนเป็นสี่เหลี่ยมเล็ก ชายหนุ่มเดินไปเงียบๆแต่สายตาที่มองตรงไปข้างหน้านั้นฉายแววระแวงระวังเมื่อพบเห็นนักโทษหลายรายจ้องมองมายังตน..
ผ่านไปจนถึงรั้วหนามแห่งหนึ่ง รั้วหนามที่ก้นเขตแดนกระทั่งในคุก เป็นการแสดงให้เห็นว่าคนที่อยู่ในที่แห่งนี้..ไม่เหมือนกับนักโทษอื่น..
ในสถานที่ซึ่งมีชื่อว่า “เรือนจำพิเศษ”
ที่สำหรับกักขังบุคคลสำคัญทางการเมือง เจ้าพ่อยาเสพติด และผู้ทรงอิทธิพลต่างๆที่ทำพลาด..ใช่..ต้องบอกว่าพลาดเพราะการทำผิดของบุคคลเหล่านี้เป็นเรื่องปกติ การทำผิดแล้วพลาดถูกรับรู้ และเห็นได้ชัดถึงความผิดนั้นต่างหากเป็นเหตุให้ถูกตัดสินให้มาอยู่ที่นี่..
เอกสารขอผ่านแดนที่ได้รับการรับรองจากผู้คุมทำให้สามารถก้าวเข้าไปในแดนนี้ได้..และเพียงก้าวเข้าไป บรรยากาศก็แปรเปลี่ยนไปโดยทันที...
ในฐานะนักโทษคนหนึ่ง โตอาจจะเคยชินกับบรรยากาศดิบเถื่อนและแข็งกร้าวในเรือนจำ..ภาพของการโหวกเหวกโวยวายทะเบาะวิวาท และผิดใจกันเป็นเรื่องที่เขาพบเห็นเป็นปกติและมันก็เป็นบรรยากาศปกติในเรือนจำที่เขาอาศัยอยู่...แต่..มันไม่ใช่ที่นี่...
เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าไปก็ต้องระวังตัวโดยทันควัน แม้ไม่มีท่าทีข่มขู่คุกคามปรากฏสักนิด แค่แววตามองเห็นแล้วผ่านไป แต่เพียงแค่นั้น..กลับทำให้เขาเกร็งมากกว่าเดิมเสียอีก..
ภาพของเรือนที่พักหรูหรา มีห้องออกกำลังกายในร่มและโรงอาหารสะอาดสะอ้านดูดีไม่ได้ติดตาเขามากกว่าภาพของห้องพักขนาดกลางที่มีเตียงและห้องน้ำในตัว บางห้องมีคนนั่งทำอะไรอยู่เงียบๆคนเดียวด้วยท่าทีเคร่งขรึม..บางห้องก็ว่างเปล่ามีเพียงเครื่องตกแต่งที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นระดับเดียวกันกับเหล่านักโทษทั่วไปข้างนอกนั่น
แต่ภาพที่ทำให้เขาขนลุกยามมองเห็น กลับเป็นภาพของผู้คนที่ทำกิจกรรมต่างๆร่วมกันเดินไปไหนมาไหน ด้วยสภาพที่ขามีโซ่ตรวนขนาดใหญ่ล่ามไว้โดยถ้วนทั่วทุกราย...
...นี่คือเรือนจำที่ใช้ระบบ “ขังเดี่ยว”
สะดวกสบาย อาหารการกินพร้อม ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องลำบาก..
....แต่ต้องถูกล่ามโซ่ตรวนติดตัว และถูกจัดให้อยู่คนเดียวในห้องเงียบๆ..วันหนึ่งอาจจะได้ออกมาแต่สองชั่วโมง..
แกร๊ง....
เสียงโซ่ตรวนดังเบาๆ ยามที่มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหา ทำให้เท้าที่ก้าวเดินต่อชะงักลง..
“..มานี่สิ...ป๋าแกรออยู่...” ชายคนนั้นนำทางไปยังใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง..ที่มีชายร่างผอมนั่งอยู่กับกระดานหมากรุกเพียงลำพัง..
“..อืม..มาแล้วเหรอ?... “ ดวงหน้าแม้จะบอกอายุที่เกินเลขสี่ แต่ดวงตายังสดใสฉายแววรอบรู้เฉลียวฉลาดหันมาสบมองแล้วพยักหน้าให้นั่ง โตยกมือไหว้เงียบๆและชายคนนั้นก็พยักหน้ารับเบาๆ..
“ เล่นหมากรุกไหม..?..” ว่าพลางจัดเรียงตัวหมากแต่โตส่ายหน้า...
“..เล่นไม่เป็นน่ะครับ..”
“..เดินสิ... “ ชายคนนั้นไม่สนใจคำปฏิเสธ โตจึงหยิบตัวเบี้ยขึ้นวางส่งๆเสียตัวหนึ่งอย่างไม่กล้าขัดใจ..
“..เป็นยังไงบ้างล่ะ...ช่วงนี้..” ถามเรื่อยๆพลางจ้องมองกระดานหมากรุก
“..ก็ดีครับ...ไม่มีอะไร..”
“..งั้นเหรอ?..แล้ว..ทำไม..ถึงมีเรื่องนี่ได้ล่ะ..” โตชะงักกับคำถามนั้น ชายหนุ่มจ้องมองไปยังผู้ที่อยู่ตรงข้าม แต่ชายที่เขาเรียกว่า”ป๋า”ก็ยังสนใจอยู่กับกระดานหมากรุกจนเขาต้องหยิบเบี้ยไปวางอีกตัว..
“..ก็แค่ข่าวลือ..” เขายักไหล่ไม่สน ก่อนจะตัดสินใจเริ่มประเด็นเพราะเกลียดความอึดอัดและบรรยากาศที่ต้องเป็นเบื้องล่างคนอื่นเป็นที่สุด “..แล้วที่ป๋าเรียกผมมา เพื่อมาถามเรื่องนี้หรือไง?..”
“..คนๆเดียว ก็ยังคุมไม่ได้...มันเสียความน่าเชื่อถือน่ะ..รู้มั้ย?..” ชายคนนั้นเอ่ย พลางขยับขาเปลี่ยนท่านั่งคลายความเมื่อยขบ จนมีเสียงโซ่กระทบกันดังขึ้นเบาๆ
“..แล้วใครบอกว่าผมคุมไม่ได้..? “ โตขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ ป๋าฟังพวกมันมากไปแล้วล่ะมั้ง มันไม่ได้อยู่ในกลุ่มผม จะรู้เรื่องอะไรอย่างมากก็แค่มองจากข้างนอก..”
“..ฉันจะเชื่อใครหรือฟังใครต้องถามความเห็นแกด้วยเหรอ..โต...” ดวงตาสีเข้มตวัดมองปราดหนึ่ง..แต่คำพุดนั้นทำให้คนฟังชะงัก... “..แล้วคิดว่าข่าวที่ได้น่ะ..มาจากนอกกลุ่มจริงๆรึไง..ป๋าไม่มีสิทธิ์ถามเด็กคนอื่นในกลุ่มเลยเหรอ..?..”
“..ป๋า..ให้เด็กผมคอยรายงานเหรอ?..ไหนบอกจะไม่ตามไง?..”โตขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดเมื่อได้ยินแบบนั้น..
“..ทำไม หรือฉันไม่มีสิทธิ์ เด็กแกก็คนของชั้น เพราะแกเป็นลูกน้องชั้น จะเถียงรึไง?..” วางหมากอีกตัวลงบนกระดาน แล้วหันไปจิบน้ำ...แต่คนฟังนี่สิแทบเต้น
“...ไหนว่าไม่ก้าวก่ายไง..” โตเถียงขึ้นมาอย่างไม่ยอมแพ้ หยิบม้าโขกลงบนกระดานทันควัน แต่ยังไม่ทันจะวางกลับโดนดีดจนล้ม และสายตาของผู้ร่วมเล่นจ้องเขม็ง
“..เอาม้าออกทั้งที่เบี้ยยังขวางได้ยังไง.. “ ว่าพลางหยิบม้าไปวางที่เดิม “..แล้วที่พูดเมื่อกี้..จะสั่งใครงั้นเหรอ?.. “ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่สายตาเย็นๆที่ส่งมาทำให้โตเกร็งตัวขึ้นมาในฉับพลัน..
“..ขอโทษครับ “ ชายหนุ่มรับคำเบาๆแล้วขยับเบี้ยอีกตัวในกระดานฝั่งตน “..แต่ผมแค่ไม่เข้าใจ..แล้วอีกอย่าง..ป๋าทำไมไม่บอกก่อน..”
“..ถ้าบอกก่อนจะรู้เหรอ..ว่าแกกลายเป็นไอ้พวกไร้น้ำยาไปแล้ว..”
“..เอาอะไรมาวัด..” โตพ่นลมหายใจพรืด มองหน้า..
“..คนๆเดียวก็คุมไม่อยู่..เกือบโดนลูกน้องไอ้ก้องฉก..บอกให้จัดการมันซะก็ทำไม่ได้อุตส่าห์ไว้ใจให้แกกับวิทย์คุมแดนนั้น อยู่กันสองคน ทำไมคุมไม่ได้แค่เด็กไอ้ก้องคนเดียว..” ชายวัยกลางคนถามเรียบๆ ตาจ้องกระดานหมากรุกแล้วดันตัวม้าให้ออกมากลางกระดาน..โตก้มมองกระดานหมากรุกและขยับเบี้ยออกอีกหนึ่ง แม้ใบหน้าจะฉายแววไม่พอใจ
“..มันได้อภิสิทธิ์หลายอย่าง ป๋าก็รู้..เพราะเห็นว่าคุมแดนกันสองคนทางนั้นเลยส่งไอ้คนเคี้ยวยากมา..”
“..มันจะได้อะไรพิเศษไม่ใช่ประเด็น..เรื่องของเรื่องคือแกเอามันไม่อยู่ ปล่อยให้มันคอยขัดแข้งขัดขา...ไอ้เด็กใหม่ที่นึกว่าจับอยู่แล้ว ก็ยังทำท่าจะโดนลากไปทางนั้น...ดูแลกันยังไง?..” คำถามนั้นทำให้โตนึกอยากจะบอกนัก ว่าดูแลกันด้วย ลำแข้งนี่แหละ เพราะเห็นท่ามันจะโง่นานกว่านี้หากไม่ทำอะไรซักอย่าง เลยต้องจัดหนัก..แต่นี่นอกจากจะไม่ได้ผลแล้ว เขายังเกือบเสียตัวพนันไปให้อีกฝ่ายชนิดที่ถ้าไหวตัวช้ากว่านิดเดียวอาจจะพลาดได้ทันที..
“..หรือว่าแกคุมผิดวิธีกัน..ใจดีกับมันมากไปรึเปล่า?...”
“..กลับไปก็จะเรียบร้อยแล้วครับ “ เลี่ยงไม่ตอบคำถามนั้นเสีย เพราะถ้าถามตัวเอง..เขาก็ว่าใจดีกับไอ้ควายตัวนั้นมากโขอยู่ เพราะถ้าเป็นเด็กใหม่คนอื่นที่ไม่ใช่มันและไม่เป็นตัวพนันแบบมัน มาท้าทายเขาอย่างนั้นก็อย่าหวังเลยว่าจะรอดไปได้..
..นี่เพราะมันเป็นตัวพนัน แถมยังโง่แบบนั้น ไม่ยอมเข้าอกเข้าใจอะไรซักที เลยทำอะไรไม่ได้น่ะสิ
“..ฉันให้โอกาสอีกครั้งเดียว..ถ้าถึงกำหนดส่งของคราวหน้ายังใช้ไม่ได้ ก็เอาตัวมันมาส่งให้ผู้พันจัดการ..”
“..ผู้พัน “..โตเบิกตากว้าง นึกเสียววาบในอกเมื่อได้ยินชื่อ”ผู้พัน”จากปากคนตรงหน้าพาลคิดไปถึงเจ้าคนโง่ที่หากมันยังเป็นแบบนี้ต่อไป..โอกาสการได้เจอผู้พันของมันก็ยิ่งสูงลิบ..
ตอนเจอไอ้ปื้ดมันยังกัดหูสู้ขาดใจ แล้วถ้าเจอผู้พัน มันไม่ชักแหง่กๆน้ำลายฟูมปากเหรอนั่น
“ให้ผู้พันเลยเหรอป๋า “ เขากลืนน้ำลายอึก..ขนาดผู้ชายด้วยกันยังสยอง คิดดูเถอะ..
“..ผู้พันชอบเด็ก..โดยเฉพาะหนุ่มๆ.. “ ป๋ายิ้มให้แล้วตอบอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ “ทำไมเหรอ?..หรือว่าเสียดายไอ้เด็กนั่น ได้ข่าวว่าเป็นเมียแก..”
“เฮ้ย.. “ โตสะดุ้งแล้วส่ายหัวทันที “ ไม่ใช่น่ะป๋า..แค่ทำเหมือนจะเป็นหรอกใครจะขัดที่สั่งไว้เล่า..”
“..ก็เห็นท่าเหมือนเสียดาย..หรือเสียดายผู้พัน ตอนแกมาใหม่ๆผู้พันเขาก็อยากเจอ..”
“..อย่าน่ะเฮ้ย..บอกแล้วไงว่าไม่ชอบเอาตูดผู้ชาย..ขยะแขยงว่ะ..” ว่าแล้วก็ลูบแขนตัวเองขึ้นลง แค่คิดถึงหน้าตาของ”ผู้พัน” กับท่าทางหื่นๆนั่นก็ยังขนลุกไม่หาย โตคิดว่าชาตินี้ขอเจอผู้พันแค่ครั้งเดียวในชีวิตก็เป็นพอ..ถ้าเป็นไอ้เนมก็ว่าไปอย่าง..
ไม่สิ..ถึงเป็นไอ้เนมกูก็ไม่เอาหรอก..
“ ก็ดี..จองตัวเด็กนั่นไว้เลยแล้วกัน ยังไงแกก็เอาผู้หญิงนี่น่ะ..แต่ในคุกมันเลือกไม่ได้..มีสิทธิ์เลือกทำไมไม่เอาล่ะ พวกกระเทยก็มีเยอะแยะ..ถือว่าลองไว้ก็ได้”
“..ถึงจะเหี้ยแค่ไหนผมก็รักเดียวใจเดียว “ โตหน้าตึงบอกเรียบๆ “ อย่าพยายามซะให้ยาก ลองครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว “
“..ก็ขอให้จริงอย่างที่พูด...แล้วคนของไอ้ก้องที่อยู่แดนนั้น จะเอายังไง..” พอได้ฟังคำตอบชายผู้ถูกเรียกว่าป๋าเลิกคิ้วมองหน้าของเจ้าเด็กฝีมือเยี่ยมที่ตนเองไว้ใจแล้วยิ้มมุมปากนิดๆอย่างรู้ทัน..
“...จะจัดการเอง..แต่ต้องเลือกคนหน่อยคราวนี้.. “ โตบอกเครียดๆ.. “ ก็อย่างที่บอกว่ามันมีตำแหน่ง เลยเล่นยาก..ส่งเด็กไปดูท่าทีแล้วแต่ท่าทางจะโดนกิน..”
“..หือ...” เรือถูกดันออกมากลางกระดาน กินเบี้ยของฝ่ายตรงข้ามไปสองตัวแต่โตไม่ได้สนใจอะไรยังคงขยับตัวม้าหนีไปเรื่อยๆ
“..เด็กเก่าผู้พัน “
“ อ้อ...คนนั้นเหรอ?..แล้ววิทย์ล่ะ ให้พวกนั้นช่วยสิ..” ฝ่ายเจ้านายพูดออกมาแบบนั้นทำให้โตนึกหนักใจเมื่อนึกถึงอีกคนที่เขาไม่อยากให้ยุ่งเรื่องนี้เอาเสียเลย..
“..ก็ว่าจะช่วยกันอยู่..จะเอาเด็กของไอ้วิทย์ช่วยอีกแรง.. “ โตรับคำแล้วตัดสินใจเอาทั้งขุนทั้งเรือออกมาให้รู้แล้วรู้รอดเมื่อตัวเบี้ยถูกกินจนหมดกระดาน แว่วเสียงหัวเราะในลำคอของผู้เป็นนายทำให้เขาหงุดหงิด..ก็เล่นไม่เป็นนี่หว่า..
“ อย่าลนให้มากนักสิไอ้เด็กน้อยเอ๋ย..คิดจะทำการใหญ่ต้องใจเย็น..รีบร้อนไปนอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้วยังมีสิทธิ์โดนเก็บได้อีกน่ะ..รู้ไหม?.. “ ฝ่ายนั้นกินม้าไปตัวหนึ่ง เรือ ไปอีกตัว ทำให้โตขมวดคิ้วยุ่ง ถึงจะเล่นไม่เป็น แต่ไอ้เรื่องความพ่ายแพ้นี่..เขาล่ะเกลียดเป็นที่สุด..
“..จัดการเรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อย และไม่มีที่ติเหมือนที่แกเคยทำ..อย่าให้ฉันต้องผิดหวังล่ะ..” เอ่ยพลางขยับเปลี่ยนท่านั่งให้เกิดเสียงอีกครั้ง สายตาละจากตารางหมากรุกมาจ้องหน้าอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก...และนี่ล่ะ..ที่กลายเป็นกดดันด้วยความเงียบจนพูดไม่ออก..
“..ไอ้เด็กคนนั้น มันหมายถึงศักดิ์ศรีของฉัน ฉันไม่ชอบคำว่าแพ้ เพราะฉะนั้น ต่อให้รำคาญมันแค่ไหนก็ต้องเก็บเอาไว้ คนบางคนมันโง่เกินกว่าจะเข้าใจอะไร...ชั้นรู้ ..แต่ในฐานะที่แกไม่เคยพลาด ชั้นจะให้โอกาสแกอีกครั้ง..”
ม้าขยับกินขุนและรุกฆาต..เสียงวางหมากรุกดังโป๊กเหมือนตอกย้ำชัยชนะขณะที่ผู้ชนะยิ้มบางๆ..แล้วพยักหน้าช้าๆ..
“..แค่ครั้งเดียว... “
“................”
“..ป๋า..แล้วครั้งต่อไป..เมื่อไหร่..”
“ อีกสามอาทิตย์..” ตอบแล้วหันมามองหน้า
“..เก็บกระดานหมากให้ด้วยน่ะ.. “ ออกปากบอกแล้วลุกจากที่นั่ง บิดกายด้วยอาการเมื่อยขบ โตก้มลงรวบรวมตัวหมากและกระดาน ก่อนจะเดินตามไปยังพื้นที่ซึ่งเป็นที่พักเดินผ่านห้องพักต่างๆมาจนถึงห้องในมุมหนึ่งที่มีคนเปิดประตูเข้าไป พร้อมกับผู้คุมที่ยืนมองนาฬิกา
โตเดินไปยื่นกระดานหมากรุกให้แล้วเดินออกมาช้าๆ..ฟังเสียงลากโซ่แกรกกรากที่ดังก้องแม้กระทั่งเขาเดินออกมาแล้ว ก็ยังได้ยินและได้เห็นภาพขาที่ถูกล่ามโซ่พร้อมกับความรู้สึกอึดอัดที่ไม่จางหายไปไหน..และประโยคคำพูดที่เป็นดั่งคำสั่งเด็ดขาดนั้นก็ดังขึ้นมาทันที..
“แค่ครั้งเดียว”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เนมหายไปไหน???
..หลบไปซักพัก (ห้าๆ) ตอนหน้าก็เจอเนมแล้วค่ะ
ตอนนี้ขำวิทย์ ฮ่าๆ..ใครที่คิดว่าวิทย์มันร้องไห้ เปลี่ยนความคิดซะน่ะ..นี่มันผู้ชายในคุกน่ะคู้นนนนน..ถึงเฮียเขาจะอ่อนไหว แต่ก็ไม่ร้องไห้เพราะใครง่ายๆหรอกน่า
อีกอย่าง นี่มันไม่ใช่ช๊อตละครหลังข่าว ที่นางเอกเห็นพระเอกอยู่กับคนอื่นแล้วจะกลับไปร้องไห้ โถๆๆๆ ..วิทย์มันเล่นแบบนี้แหละ แสบใช่ย่อย แต่ทำแบบนี้..ก็สื่อว่า คราวหน้าไม่มีการออมมือกันแล้วค่ะ ถ้าคิดว่ารักแล้วจะไม่กล้าทำ มันไม่ใช่แน่นอน เหอะๆ..
ส่วนป๋า..ไปพบป๋า..ตอนแรกจะเอาป๋าเครียดๆ..แต่ป๋าแกน่ารักออก..ไม่จำเป็นต้องข่มพี่โตด้วยบุคลิกน่ากลัวหรอกน่ะ เพราะแค่นั้นเฮียแกก็เร็งจะแย่แล้วววววว..
ส่วนผู้พัน..ผู้พันคือใคร?..ไม่รู้จักกันจริงอ่ะ??..ใส่ชุดขาวยืนขายไก่ทอดอยู่แถวห้างไงเล่า (5555+ )
ถ้าถามว่าในเรื่องไรท์เตอร์กลัวใครที่สุด..ชั้นขอสารภาพว่ากลัวผู้พันอ่ะค่ะ..พอจะการันตีคุณภาพของอีกหนึ่งบอสได้รึยัง ห้าๆ..
ปอลอ..ผู้พัน..เป็นนักโทษน่ะค่ะ อย่าเข้าใจเป็นอื่นไป
อ้อ..ตอนนี้ซึนน่ะเนี่ย ทั้งวิทย์ทั้งพี่โต พวกแกซึนกันทั้งคู่ ชิ
-
:z13: :z13:ไรเตอร์ค่ะ
อ่านตอนนี้แล้ว เริ่มรู้สึกถึงอะไรน่ากัวๆง่ะ
อีกนานไหมน๊ากว่าอิพี่โตจะรักอิน้องเนมได้เนี้ย อิอิ
จะรอดูวันที่อิพี่โตกลืนน้ำลายตัวเอง ทำเป็นพูดดีไป ว่าแขยงจะดูสิว่าต่อไปจะเป็นไง
รอ รอ :pig4:
-
ไรเตอร์พูกเรื่องได้ยอดมาก
ตอนนี้เรื่องมาถึงหนึ่งในสี่ยังค่ะ
ปมเยอะจริงๆ
-
จิ้มwriter :z13:
คิด ถึง น้องเนม มาก ๆ :z2: :z2:
โต เหมือน จะเสร็จเนม น่ะนี่ o18 o18
-
คนอ่านอ่านแล้วก็อยากจะซึนหนักๆ ด้วยคน
สงสารนุ้งเนม >.<
-
อีก 3 อาทิตย์ของป๋าจะเกิดไรขึ้น
ยังไม่สน คริๆๆ อยากเห็นฉากเริ่มหวาน
ของอิเพ้โตกับนังนู่เนมจังๆๆ อิอิ
-
อ่านจบตอนนี้ละหงายเงิบ..อุตส่าห์สงสารวิทย์คิดว่าจะเศร้า :jul3:
แล้วจะเป็นยังไงกันต่อไปละนี่ :เฮ้อ:
-
งานนี้หนูเนมท่าจะแย่แน่ๆ เลย
พี่โตค่ะถนอมๆ หนูเนมไว้ใช้นานๆ นะค่ะ :m16:
-
วิทย์นี่แสบได้ใจจริงๆ =0=d o13
:laugh:
รักป๋าอ่ะ>.< เอิ๊กๆ
ส่วนผู้พันที่ว่า........ที่บอกว่าหน้าหื่นๆ.........ทำไมเห็นหน้าอาเบะลอยไปลอยมาหว่า....... :a6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลัวผู้พันมาเจอน้องเนมจริงๆ
-
อีกนานมั้งนี่ คาดหวังกับเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ
จะมาหวังว่าเรื่องนี้รักกันง่ายๆ คงไม่ใช่
หึหึ
-
Thanks krub.
เรื่องมันซับซ้อนจัง
-
มีความรู้สึกว่าอ่านเรื่องนี้แล้ว ยังอีกนานแน่กว่าเรื่องจะค่อยๆคลี่คลายออกมา
คำว่า สามอาทิตย์นี้ น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกเยอะ
แต่ว่า ไม่ส่งเนมไปม่ะได้เหรอ อยากให้น้องเป็นของพี่โตคนเดียวง่ะ ไม่ได้เหรอค่าาาาาาาา
ขอแนะนำให้เหี้ยพี่โตกดเนมเพื่อสอนงานก่อนแมร่งเลยอ่ะ
-
:jul3:
แอบสะใจ..วิทย์เจ๋ง(อย่าไปแอบเจ็บล่ะ)
แล้วลูกเนมจะเปนไงนะ
เจอป๋าสั่งเฮียมาขนาดนี้แล้ว
ลุ้นๆๆคร้าบ...
มาอัพไวๆๆนะคร้าบ...
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชะตากรรม
คน เรา
:a5: :a5:
-
วิทย์แสบมากอ่ะ 55
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเนมจัง ไม่รู้ว่าอนาคตต่อไปจะเป็นอย่างไร
อยากเห็นฉากเริ่มหวานของพี่โตกับเนมจัง
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อพตอนต่อไปเร็วๆ
:bye2:
-
เฮียวิทย์ สุดยอดมากค่ะ o13
ได้เอาก็นึกว่าเฮียแอบร้องไห้ที่สามีแอบไปกิ๊กเด็ก เหมือนางเอกละครหลังข่าว
เหอ เหอ ดันลืมไปว่าเฮียวิทย์ก็เป็นหนึ่งในตัวละครเรื่องนี้ที่ อืมมม "โฉด" เหมือนกัน
ถ้าอิพี่กันย์รู้ว่าไอ้ที่เฮียแกคิด(เข้าข้าง) ตัวเองว่า เฮียวิทย์ร้องไห้นั้น อันที่จริงเป็นเสียงลูกน้องแกร้อง :laugh:
ปอลิง ชักอยากเห็น "ผู้พัน" แล้วสิ
-
“..ถึงจะเหี้ยแค่ไหนผมก็รักเดียวใจเดียว “ โตหน้าตึงบอกเรียบๆ “ อย่าพยายามซะให้ยาก ลองครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว “
เมื่อมีครั้งแรกย่อมมีครั้งที่สอง.........กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
“..ถึงจะเหี้ยแค่ไหนผมก็รักเดียวใจเดียว “ โตหน้าตึงบอกเรียบๆ “ อย่าพยายามซะให้ยาก ลองครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว “
เมื่อมีครั้งแรกย่อมมีครั้งที่สอง.........กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
ผมว่า "ลองครั้งเดียว ... แล้วก็รักเลย ดีกว่า :haun4:" :o8:
-
มาต่อเเล้ว เรื่องชักเริ่มจะคลี่ตลายเเล้ว(รึเปล่า)
รอตอนต่อไปเพื่อจะหายข้องใจกว่านี้
-
เริ่มมีอะไรโผล่มาให้ใช้สมองซะแล้วสิ
ยิ่งฉลาดๆอยู่ ๕๕๕+
รอน้องเนมมมมม
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ยังคงลึกลับซับซ้อนน่าติดตามเหมือนเดิม
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอติดตามกันต่อปายย :z2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่านทุกตัวอักษรพร้อมกับคิดตาม
สุดท้าย....ก็ยังโง่งมอยู่อย่างเดิม ยิ่งอ่านแล้วยิ่งงง
เด็กคนนั้น เด็กคนนี้ คราวหลังช่วยพูดเป็นชื่อด้ายม้าย
อิ นี่ ฉาน ม่าย เข้า จาย
โอ้วววว ผู้พันคนนั้นน่ะ ข้าพเจ้าล่ะอยากเจ๊อ อยากเจอ เมื่อไหร่จะออกมาหน้าเวทีสักทีล่ะคะ?? รออยู่น้า
-
อ่านเรื่องนี้ต้องเค้นสมอง..คิดอะไรมากมายจริง ๆ.. o8
เป็นเรื่องที่แตกต่าง..แล้วก็แต่งได้ดีมาก ๆ เลย ชอบมากกก..เก่งมากเลยนะ..
เป็นกำลังใจให้.. :L2:
-
มีปทมาเรื่อยๆๆเลยอ่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าได้ฝึกสมองไปด้วย หุหุ
ปล. คนแต่ง ผูกเรื่องเก่งมากมาย ข้าน้อยขอคารวะ :pig4:
-
เข้ามา :z13:
และ +1 คร้าบบ
-
วิทย์แสบดี โตจะทำไงกับน้องเนม โดนขู่แบบนี้ น้องเนมมีหวังเจอผู้พัน (ปีไก่ 2 ชิ้น)
-
ไอ้เราก็นึกว่าน้องวิทย์จะเฮิร์ท.....ที่ไหนได้ พ่อแสบได้ใจ
ลืมคอนเซ็ปไปเลยค่ะ คนเขียนขราาา........
ฮืม...รักร้าย ๆ ของผู้ชายในคุก :z3:
รอติดตามเหตุการณ์ต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
แหม. นุ้งวิทย์แก้เผ็ดด้วยการให้นาย..ได้เห็นหนังสดกลางวันแสกๆเรอะ 55
อิพี่กันย์แม่งปกป้องสุดที่รักไม่เลือกวิธี น่ายันชิบ
ส่วนเรื่องป๋า..เป็นนายใหญ่ใจต้องเหี้ยม....ขิงแก่ก็งี้ ทั้งสุขุม ทั้งเลือดเย็น
แม่งอ่านอาการอิพี่โตซะขาดกระจุยแถมยังสอนให้วิชาอีกนะ...เหอะๆ
ป๋าเป็นนายของอิพี่โตกับนุ้งวิทย์ ส่วนพี่กันย์ก็อีกขั้วนึก
เด็กเก่าผู้พันคือ นุ้งเมฆชิมิ เห้อ เหนอาการนุ้งเมฆเข้าไปไม่อยากให้นุ้งเนมเจอแบบนั้นเลยอ่ะ
แต่ว่าคนที่ถูกเลือกแม่งก็กำหนดชะตาตัวเองไม่ได้นี่หว่า แต่ถ้ายังใช้งานไม่ได้อยากใจไอ่พวกนี้
มีหัวได้โดนไอ่ผู้พันขึ้นครูแน่.............. :fire: :serius2: :angry2:
+1 คะ
-
แหม. นุ้งวิทย์แก้เผ็ดด้วยการให้นาย..ได้เห็นหนังสดกลางวันแสกๆเรอะ 55
อิพี่กันย์แม่งปกป้องสุดที่รักไม่เลือกวิธี น่ายันชิบ
ส่วนเรื่องป๋า..เป็นนายใหญ่ใจต้องเหี้ยม....ขิงแก่ก็งี้ ทั้งสุขุม ทั้งเลือดเย็น
แม่งอ่านอาการอิพี่โตซะขาดกระจุยแถมยังสอนให้วิชาอีกนะ...เหอะๆ
ป๋าเป็นนายของอิพี่โตกับนุ้งวิทย์ ส่วนพี่กันย์ก็อีกขั้วนึก
เด็กเก่าผู้พันคือ นุ้งเมฆชิมิ เห้อ เหนอาการนุ้งเมฆเข้าไปไม่อยากให้นุ้งเนมเจอแบบนั้นเลยอ่ะ
แต่ว่าคนที่ถูกเลือกแม่งก็กำหนดชะตาตัวเองไม่ได้นี่หว่า แต่ถ้ายังใช้งานไม่ได้อยากใจไอ่พวกนี้
มีหัวได้โดนไอ่ผู้พันขึ้นครูแน่.............. :fire: :serius2: :angry2:
+1 คะ
-
อิพี่โตบอกไม่เอาผู้พันแต่ถ้าเป็นนู๋เนมก็ว่าไปอย่าง
555+
:z1: :z1:
-
สงสารเนม :impress: พี่โตจะทำกับน้องเนมจริงๆ หรอ
เมฆก็น่าสงสารอ่ะ หลงคิดว่ากันย์จะดี :เฮ้อ:
-
:m31:คำสั่งดูรุนแรงนะแล้วเนมจะทำไงดีอ่ะ
-
:fire: :fire: :fire: :fire:
เอาไงต่อดีวะ
เข้มข้นเชียยว
-
ก็ยังต้องรอวันที่ไอ้พี่โตมันจะรักน้องเนม
จนหัวปลักหัวปลำ 5555+
-
ผมว่า "ลองครั้งเดียว ... แล้วก็รักเลย ดีกว่า :haun4:" :o8:
อะถูกกกกกกกก โฮะๆๆ ฮ่าาาาาๆๆ o13
to becontinew เนอะ อิอิ
-
:L1: :pig4:
-
:L2:
-
:man1:
-
มึน :really2:
-
นึกสภาพผู้พันไม่ออก
แต่ป๋าออกมาลักษณะนี้แหละดี
ดูใจดี แต่เลือดเย็น ไม่เหมือนตัวโกงอื่นที่เอาแต่เสียงขู่
ปล.ตอนต่อไปต้องรอ 3 อาทิตย์เหมือนเหี้ยพี่โตปะ :laugh:
-
ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้ หนึ่งวันและอีกหนึ่งคืนเต็มๆค่ะ
อยากจะบอกว่า ประทับใจมากกกกกกกกกก น้ำตาไหลไปกับหลายๆฉาก หลายๆซีน
คนเขียนทำการบ้านมาดีมากๆเลยค่ะ
-
คุณพระคุ้มครองนะน้องเนม
เฮ้อออออออออออออออออ
-
รอนะครับ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:L1: :L1: รอรอรอรอรอรอ...........ชอบครับ
-
ถึงจะเป็นควายน้อยตัวที่2(ถัดจากน้องเนม) แต่ก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุที่แผ่จากคุณป๋าและตัวละครที่ยังไม่เคยเห็นหน้าอย่างผู้พันเต็มๆ ค่ะ เนมเอ้ย...งานนี้จะรอดมือผู้พันกินเด็กมั้ยเนียะ :เฮ้อ:
-
กร๊าซซซ...อ่านรวดเดียวจบ!!!
ขอบอกว่าสนุกสนานมากมายเลยขอรับ...
อ่านไปจมูกก็ได้กลิ่นข้าวแดงโชยมาตลอดเวลา...
มีความรู้ใหม่ๆมาฝากคนอ่านเสมอ...
จนคนอ่านอยากเข้าไปอยู่ในคุกซะแล้ว ( อ้าว??? )
อะจ๊าก!!! ล้อเล่นๆ...ถึงจะพิศมัยหนูเนมแค่ไหน
แต่เข้าไปแล้วเจอนักโทษแบบเฮียโตเข้าไป
งานนี้มีผูกคอตายคาห้องขังล่ะฟระ!!!
ดูแล้วพี่กันย์ท่าทางจะร้ายลึกค่อดๆ
แบบนี้ต้องให้พี่วิทย์แกดัดหลังซักกะหน่อย
โฮะๆๆๆ เนมก็ช่างใสซื่อและน่าสงสารจับจิต!
เฮียโต...เฮียต้องปกป้องหนูเนมนะเฟ้ย
คงไม่ปล่อยให้หนูเนมถูกผู้พันทำมิดีมิร้ายชิมิ
ป๋าก็ป๋าเหอะ!!! แกยึดอำนาจซะเลยเซ่!!!
ปั๊ดโธ่!!! อ่านแล้วหงุดหงิดอย่างแรง-*-
เมื่อไหร่เฮียโตจะหลงรักหนูเนมหัวปักหัวปำ
เหมือนที่ไอ้พี่กันย์หลงรักหนูเมฆบ้างหนอ
เฮ้อ...ว่าแต่หนูเนมไม่ใช่ของนะเฟ้ย!!!
มีมาจงมาจองกันด้วย...โหย-*-
ตอนต่อๆไปหนูเนมคงอนาถเลือดสาดกระจายแน่เลยเนี่ย
คิดแล้วแอบหยองๆอยู่นะเนี่ย...
แต่ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเฮียโต (คง) ปกป้องหนูเนม...
ชิมิเคอะ?????
มาต่อเร็วๆนะก๊าบเพ่น้องก๊าบ...
อ่านแล้วติดหนึบหนับ...ได้อารมณ์คนคุกสุดๆ
สู้ต่อไปนะก๊าบเพ่น้องก๊าบ... :bye2:
และเราก็ขอยกนิ้วโป้งให้ไรเตอร์นะขอรับ
แต่งนิยายได้เยี่ยมจริงๆ
ครบทุกรสชาติ เข้มข้นสุดๆเลยขอรับ
o13 o13 o13 o13 o13
-
^
^
^
แวะมาช่วยดันครับ
-
ดันๆๆ อัพไวไวนะคะ ลุ้นๆๆ สู้ๆ
-
:z13: :z13: :z13:
-
^
^
^
มาดันครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
เปนกำลังใจให้นะครับ :L1:
-
Imprison 30: ต้องเลือก..
เวลาบ่ายแก่ๆแสงอาทิตย์ที่เคยร้อนเปรี้ยงเริ่มอ่อนแสงลงแล้วนั่นล่ะ ร่างสูงๆของ นช.ธรณินทร์(จำชื่อจริงเฮียได้ไหมนี่) หรือว่าพี่โตของใครหลายๆคนจึงได้กลับมาในแดนสิบสองที่ตัวเองพักอยู่ และทันทีที่ได้พบเจอบรรดาลูกกระจ๊อกทั้งหลาย เรื่องปวดหัวก็มีตามมาในบัดดล..
“..พี่โต..หายไปไหนมาว่ะ??? “ รายนี้แล่นถามอย่างกับแม่ ทำเอาท่านพี่ผู้ไม่เคยผิด(หรือไม่ยอมรับว่าตัวเองผิด)หน้านิ่วอย่างไม่พอใจ..
“ กูจะหายไปไหนแล้วมันหนักหัวใคร?.. “ ว่าพลางส่งสายตาเหี้ยมๆมองปราดไปทั่วทำเอาคนมองต่างก็หัวหด แต่ทินลูกน้องคนสนิทก็ออกปากทักอย่างว่องไว..
“ ไม่หนักหรอกเฮีย แต่มันเกิดเรื่องสิว่ะ..” เจ้ากรมข่าวกรองประจำกลุ่มออกปากบอกอย่างว่องไว ขณะที่คนฟังขมวดคิ้ว นี่กูไปไม่เท่าไหร่ ก็เกิดเรื่องได้แล้ว หน้าไหนมันทำอะไรอีกว่ะ..
“..ใครไปก่อเรื่องอะไรอีก หรือว่า.... “ เอ่ยแล้วสายตาของท่านหัวหน้าก็หันขวับไปมองหาร่างของคนๆหนึ่ง คนที่เมื่อได้ยินคำว่าก่อเรื่องแล้ว เขาจะนึกถึงมันทันที..
..และพอหันไปสบตากลมแป๋วที่จ้องมองมานั่นล่ะ..
“..อะไร?..ผมเปล่า?.. “ ผมร้องบอกทันทีที่ไอ้คุณพี่โตกวาดสายตามามองทันที เห็นผมเป็นคนยังไงว่ะ พอได้ยินคำว่าก่อเรื่องล่ะมองมาทางนี้ทันทีเชียว.. ที่ตัวเองหายไปไม่ดูแลลูกน้องเป็นวันๆล่ะ เฮอะ !!
“ แล้วใคร????.. “ ไอ้คุณพี่โตออกปากถาม พลางกวาดสายตามองไปโดยรอบ แต่ทุกคนที่รู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วกลับเงียบกริบ..ไอ้ผมก็ไม่เสนอหน้าไปพูดอะไรหรอก..เพราะเหตุใดรู้ไหม?
..1. ไอ้ผมมันแค่ตัวปัญหา ลูกกระจ๊อกตัวเล็กๆแถมโง่เหมือนควายในสายตาไอ้คุณพี่โต เพราะงั้น..พูดไปก็เท่านั้นล่ะ ท่านไม่ฟังหรอก..
2.แต่ที่สำคัญที่สุด เพราะเรื่องที่เกิดต่างหากล่ะ ถ้าออกปากพูดไป..เหอะๆ..
“..เงียบทำห่าไรว่ะ???.. “ รายนี้ออกปากถาม ยิ่งทุกคนอึกอักนานเข้า ยิ่งเงียบ..ยิ่งไม่พูดไม่จา สีหน้าพี่แกก็ยิ่งทะมึนขึ้นทุกวัน..
“...จะ..... “
“..กูเอง..” เสียงเรียบๆเหมือนไม่สนใจท่าทีโมโหโทโสของคุณพี่โตทำให้ผมหันขวับไปมอง ก่อนจะชักสีหน้าเหยเมื่อเห็นว่าใครพิงกำแพงลูกกรงอยู่ตอนนี้..
“..มึงไปทำเรื่องอะไรมาอีก??... “
“..ก็ถามลูกน้องมึงดูสิ..ว่าตอนนี้ ไอ้พวกนักโทษในคุกน่ะมันเล่าลือเรื่องอะไรกัน?..” พี่วิทย์ยืนเกาหลังแกรกๆด้วยสีหน้าชิลล์สุดจะบรรยายจนผมยังผวาโทสะคุณพี่โตแทน
“...หือ???... “ น้ำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอแสดงออกมาชัดเจนว่าอารมณ์ไม่คงที่อย่างรุนแรง..
“เฮ้อ ~~ “ พี่วิทย์ถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นว่าไม่มีใครยอมบอกอะไรแน่ สายตากรอกไปมามองดูผู้คนที่เดินไปมาก่อนจะ..
“ ก็ลูกน้องกูมันปวดไส้ติ่งแต่พอพาไปหาไอ้กันย์ เสือกเจอมันกับไอ้เมฆเมียมึงกำลังเอากันอยู่น่ะสิว่ะ !!! “
“..................... “ เอิ่ม...โอเค..ไอซี..ชัดเจนแจ่มแจ้งแดงแจ๋..
คือตอนนี้ทุกคนเงียบกริบหมด ตั้งแต่พี่วิทย์แกยืนชิลล์แล้วแหกปากออกมาลั่นคุก คืออยากบอกว่าตอนแรกมันก็แค่เรื่องซุบซิบจริงมั่งไม่จริงมั่งที่พี่ทินไปรู้มาแล้วมาเล่าให้ฟัง เรื่องของเรื่องคืออยากบอกให้ไอ้คุณพี่โตรู้แค่ว่ามีข่าวลือไม่ดีๆ ว่าแกโดนเมียสวมเขา ไม่ได้จะประกาศให้ชาวโลกรู้อย่างคุณพี่วิทย์เลยเหอะ
...แต่ตอนนี้ มันรู้กันไปทั่ว แถมไอ้พี่โตยั่งยืนหน้าทะมึนจะฆ่าคนอยู่ตรงนี้แล้วน่ะคร้าบบบบ..
“..พี่...ใครบอกให้พูดดังว่ะ.. “ ลูกน้องคุณพี่วิทย์กระซิบบอก..แต่ประทานโทษ ก็เสียงดังจนได้ยินกันหมดเหมือนกัน
“...อ้าว...ไม่ให้พูดเหรอ??..” พี่แกก็ทำเนียนทำมึนได้อีก น่าจะหมดทางเยียวยาแล้วด้วย อีแบบนี้น่ะ.. “ .ไม่ให้พูดเหรอ?..กูพุดไม่ได้เหรอว่ะ โต???.. “
คราวนี้ทุกสายตาเบนไปโฟกัสคุณพี่โตที่ยังยืนนิ่งมาจนถึงบัดเดี๋ยวนี้..หวังว่าเฮียคงไม่ได้ช๊อคตาตั้งไปแล้วน่ะเฟร้ยยยย..
“..ก็ไม่เห็นเป็นไร... “ พี่โตพูดเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะยักไหล่ช้าๆ “ ..ส่วนไอ้เมฆ..มันจะไปเอาใครก็ช่างหัวสิ..จะสนทำไม..”
“..แต่มันก็คนกลุ่มเราน่ะพี่..แถมยังเป็น...เอ่อ.... “ พี่แม้กท้วงออกมาเบาๆพลางเหล่มองหน้าเฮียแก..
“..ใครชอบแดกของเหลือเดนก็ช่างหัวมันสิ..เผอิญว่ากุชอบของใหม่ ไอ้ที่เหลือใช้จะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของมัน.. “ ว่าแล้วก็คว้าไหล่ผมหมับ..เฮ้ย !! อะไรว่ะนั่น ว่าไม่พอยังลากผมเดินเข้าไปในห้องขังอีก เจร้ย !!ทำอะไรวะเนี่ย แถมยังเสียงโห่ตามหลัง มันอะไร??
“..โอย....นี่พี่ลากมาทำไมเนี่ย???... “ ผมถามไอ้คุณพี่โตที่ลากผมมาจากกลุ่มที่โห่ฮากันแล้ว..
“...ลากมาฆ่ามั้ง..” ชะอุ้ย..ตอบแบบนี้เงียบดีกว่าว่ะ เผื่อเฮียแกจะเอาจริง..
แต่เงียบได้แค่สักพัก..
“เอ่อ...... “ประมาณว่าอยากรู้อย่างรุนแรง..เลยไม่รู้ว่าจะถามได้มั้ย..
“..มีไรก็ว่ามา...”
“...แล้วเรื่องเอ่อ..ที่พี่วิทย์ว่า...ไม่โมโหเหรอ?... “ ผมถามอย่างงงๆทำให้คนฟังชะงัก..แล้วหันมามองหน้า
“...โมโหทำไม...กูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน...”
“..แล้วทำไม... “ ทำไมทุกคนว่าเมฆเป็นเมียเฮียเล่า..
“..แล้วไม่ถามไอ้พวกนั้นบ้างล่ะ ว่าทำไมเข้าใจว่ามึงเป็น..” คนพูดนิ่งไป ก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วแสยะยิ้ม... “...เมียกู...”
“.............” อ้ากกก โว้ยยยยย ถามอะไรเข้าตัวเองหมด แล้วไอ้พี่โตก็หัวเราะอย่างจอมมารผู้ชนะศึกแล้วเดินกึ่งลากผมเข้าไปยังห้องที่ใช้ซุกหัวนอน ที่ทุกทีมันใกล้จะตาย แต่วันนี้ไม่รู้จะไกลไปไหน ส่วนผมก็ได้แต่เดินตาม ทั้งหน้าแดงก่ำ และหัวใจที่มันเต้นแร๊พตั้งแต่ได้ยินคำว่าเมียออกจากปากไอ้พี่โต..
อ้ากกกกกกกกกกก กูไม่ใช่เมียมึง..ยอมรับไม่ได้ว้อยยยยยยย
“..ผมไม่ใช่เมียพี่ซักหน่อย... “ ตั้งหลักได้แล้วเถียง แต่ก็กระซิบเถียง พยายามกระแหย่งไปพูดใกล้ๆหูคนตัวสูงที่ยังก้าวเร็วๆจนผมแทบตามไม่ทันนี่..
ปึก !!!
จุ๊บ...
เฮือก.. !!!
ราวกับเวลาทั้งโลกหยุดนิ่ง..เงียบ..หยุดไปแล้ว..เหลือแต่ผมกับพี่โตสองคน ยืนมองหน้ากันภายใต้ความเงียบงันของทางเดินมืดสลัวของเรือนจำแห่งหนึ่ง ..
..ผมนิ่ง..มองหน้าของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่คืบ..สัมผัสถึงลมหายใจรินรดกัน..และริมฝีปากของผม...
....ที่กำลังประทับลงไปที่แก้มของผู้ชายอีกคนหนึ่ง...
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!
ผละออกจากันทันทีราวกับผีเข้า ผมรีบเด้งตัวออกห่างจากตัวผู้ชายตัวสูงๆโดยอัตโนมัติ..หน้าแดงจัด หูเหอแดงก่ำแล้วเสียงหัวใจที่เต้นโครมๆสะท้อนในอกยังกับกลองรบ นี่ยิ่งทำให้ไปกันใหญ่...
“..จะ....จะหยุดเดินทำไมกันเล่า !!! ... “ ว้ากใส่ทันทีที่งมหากล่องเสียงตัวเองเจอ แบบนี้สิ ชาวบ้านเขาถึงมองว่าผมเสร็จไอ้พี่บ้าคนนี้ไปแล้ว อ้ากกกกก
“..แล้วมึงจะยื่นหน้ามาหากูทำพ่_ง มึงเหรอ !!! “ แนะ..มีด่าผมกลับ แต่ใครจะไปรู้เล่า !!
“..ก็ใครบอกให้ตัวสูงยังกะเปรต แถมยังเดินจ้ำเอาๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่ะว่าจะหยุดตอนไหน !!! “ ผมเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มองไอ้พี่โตที่เช็ดแก้มตัวเองอย่างแหยงๆแล้วหมั่นไส้ชิบหาย เห็นแล้วก็ต้องเช้ดปากตัวเองบ้าง ฮึ่ยยยยยยย..
“..ก็หัดสังเกตเอาสิว่ะ..ควายยยยยยยย.. “ ว้ากกกก ขอโวยอีกสักทีเหอะ..คราวนี้เล่นด่าชัดเจนเลยเว้ยยยย
“..ชิ...ไม่ต้องพูด..จงใจใช่มั้ย? พี่จงใจล่ะสิ..กลัวเสียหน้าใช่มั้ยที่โดนแย่ง เลยจะสร้างกระแสตัวเอง.ให้... “
“..ใครว่ากูจะเอามึง!!!.. “ ตอบกลับมาเรียบๆแต่แสนหนักแน่น...เล่นเอาหน้าม้านไปไม่ใช่น้อย..
“..ชิ...จำไว้เลย..ทำมาเป็นพูดดี ที่แท้ก็..ฮึ่ย...ไอ้ลุงวิปริต.. “
“...ลุงบ้านมึงสิ เมียกูสวยกว่ามึงหลานสิบเท่า ไอ้ควายยยยยย !!” เฮ่ยยยย มาด่าว่าควายอยู่นั่นล่ะ
“..หึ...แต่ก็บอกไปแล้วนี่.. “ กลับมาเถียงทันทีแบบไม่ยอมแห้ ไอ้พี่โตยักไหล่ชิวๆ เชิงไม่สน แล้วออกเดินอีกรอบ เมินกันซะหน้าตาเฉย
“..แล้วพูดไปทำไมล่ะว่ะ.. “ ผมเลิกใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นซะ เดินตามไอ้คุณพี่โตต่อ เป็นผู้ชาย คิดไรมาก..
“..ก็แค่ให้ใครบางคนได้รู้...” ว่าแล้วแสยะยิ้มมุมปาก..นี่ก็เหมือนจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน... “ ว่าถึงจะเอาคนของกูไปได้..ก็ใช่ว่าจะชนะกู..”
“...ไม่เข้าใจอ่ะ...” นี่คือความสัตย์จริง ไอ้พี่โตหันมามองหน้าก่อนจะถอนใจเฮือกแล้วเหวี่ยงกำปั้นใส่หน้าผากผมโป๊กใหญ่..แม่ง...เจ็บ...
..นี่แก้แค้นจากเมื่อกี้ด้วยใช่ไหมว่ะ
“..โง่.... “ คำปรามาสที่เดี๋ยวนี้ผมชักเฉยชากับมัน..แต่ก็ยังบอกกับตัวเองเสมอเช่นกัน ว่าตูไม่ได้โง่..
“...เมฆเป็นคนของพี่ใช่มั้ยอ่ะ..แล้วไป...เอ้อ...กับพี่กันย์ ไม่มีใครว่าเหรอ?..” ผมออกปากถาม ยังพยายามก้าวเดินไปให้ทันเฮียแกอยู่..แต่ก็สาบานกับตัวเองเช่นกันว่าจะไม่ยืนหน้าเข้าไปอีกเด็ดขาด
“..ใครจะว่า..พอใจจะสมสู่กันก็ทำไปสิ..” พี่โตยักไหล่ไม่สนใจ “..แต่ไอ้เมฆ...เสือกโง่ไปเอากับอีกฝั่ง คิดจะทำลายชื่อกู ทำให้กูเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น..”
....เอ่อ...นี่คิดกันแบบนี้เหรอนั่น..
“..แต่ตอนนี้พวกมันกลับมาโง่แทน.. “ รายนี้ว่าแล้วหัวเราะหึๆ มองหน้าผมแล้วยิ้ม..จะ...เฮ้ย...ยิ้ม?...ยิ้มให้ผมเนี่ยน่ะ !!!
...เฮือก ..พระเจ้าจอร์ด.. มันเกิดอะไรกับไอ้พี่โตว่ะนั่น มายิ้มให้ผม แถมยังเอามือมาขยี้หัวกันอีก เฮ้ย..มันแปลก..แปลกเกินไปแล้ววววว..
...เลิกมายิ้มแบบนี้ซะทีสิเหร้ยยยยย พูดเรื่องน่าขนลุกแล้วมายิ้มเนี่ยน่ะ มันผิดแผกแปลกแยกกับชาวบ้านชิบหาย เลิกลูบหัวตูได้แล้วววว ไอ้เนมจะได้เลิกหน้าแดงซักที !!
“...ทำหน้าอะไรของมึง?..” หลังจากเอามืออกจากหนังหัวผมแล้วก็ขมวดคิ้วยุ่ง ออกปากถาม ก็ถามตัวเองก่อนสิเฮ้ย ว่าเมื่อกี้ทำอะไรผิดแผกแปลกแยกกว่าชาวบ้านเขามั่ง..
“...ปะ..เปล่า... “ ผมเอามือลูบหูตัวเองบอกงึมงำก่อนจะรีบสาวเท้าตามไอ้พี่โตที่เดินลิ่วถึงผมจะไม่ได้อยากมาก็ตาม แต่โดนลากมาถึงนี่แล้ว ก็ไปๆกับเขาซะให้จบเรื่องจบราวซะเถอะ..
“...ที่พี่พูดอย่างนั้น แสดงว่า..พี่กันย์ไม่ใช่พวกเรางั้นเหรอ?.. “ ผมพยายามคิดตามคำพูดเมื่อกี้ หลังจากเดินตามมาได้และเรียกสติสตังมาอยู่กับเนื้อกับตัวสำเร็จแล้ว ที่บอดกว่า เอ่อ... ไปเอากับอีกฝั่งนั่น คนที่เป็นคู้กรณีก็คือพี่กันย์ และเมื่อพี่โตบอกว่าอีกฝั่ง ก็แสดงว่าไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน พอไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน ก็แสดงว่า...
“...เออ... “ รายนี้ตอบเบาๆ ยังสนใจกับการเดินมากกว่าการฟังผมอยู่ดี..
...ฟังกันหน่อยสิ ไอ้เนมกำลังจะแสดงให้เห็นถึงอัจฉริยะภาพให้เห็น มาทำเมิน เดี๊ยะๆ..
“...งั้นที่ผมไปสนิทกับพี่กันย์..ก็ไม่ดีอ่ะสิ.. “ ใช่มั้ย?..นี่ตูวิเคราะห์ถูกแล้วใช่มั้ย? ต่อไปจะได้ระวังตัว..
“..เพิ่งรู้รึไง.. “ แนะ...ไอ้คำพูดนั่นมันทำให้นึกว่าตูโง่น่ะนั่น..เอ่อ...หรือจะจริง..
“..แต่พี่กันย์ก็ช่วยดูแลนี่นา... “ ผมบอกงึมงำ..คราวนี้ไอ้คนตรงหน่าหยุดกึก..ก่อนจะหันมามองหน้า..
“...ดูแลในสายตามึงคืออะไร?...ดูแลในความคิดมึง..ต้องทำแบบไหน?..” สายตาดุๆจ้องมองมาพร้อมคำถามที่ต้องการคำตอบ..
“..ดูแล..แบบที่คอยตามประคบประหงม มีอะไรนิดอะไรหน่อยก็ปลอบ..ดูแล..แบบมดไม่ใช้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ดูแลจนกลายเป็นง่อย ทำอะไรไม่เป็น คิดอะไรไม่ได้ด้วยตัวเอง ดูแล..จนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดูแล จนกลายเป็นคนโง่ ที่ต้องเดินตามที่คนอื่นขีดไว้..นั่นน่ะเหรอ?..แบบที่มึงต้องการ..”
“...ไม่ใช่ซักหน่อย. “ ผมขมวดคิ้ว เถียงออกไปทันควัน..กับคำพูดที่ได้ยินนั่น.. “..ใครอยากจะได้แบบนั้นกัน..แล้วที่ว่าพี่กันย์ช่วยดูแล..ก็แค่...เรื่องนิ้ว..ก็เท่านั้น..อ้อ...กับเวลาที่โดน..”ใครบางคน”..รังแกด้วยมั้ง..”
“..แล้วไอ้...”ใครบางคน” ของมึงน่ะ..มันคงดีแต่รังแกมึงสิน่ะ..หรือคิดว่ายังไง?.. “
“..ก็เปล่า.. “ ผมถอนใจพรืด..ไม่รู้จะพูดยังไง มองหน้าไอ้พี่โตที่ยืนนิ่งอยู่..ก่อนจะบ่นงึมงำ..
“..แค่บอกว่าเขาช่วยดูแล ไม่ได้บอกว่าจะอยู่ด้วยซักหน่อย..แล้วถึงจะรังแก..แต่ก็ช่วยคุ้มกะลาหัว ก็รู้อยู่หรอก..ไม่ได้โง่ซักหน่อย..อย่างอนสิว่ะ..”
“...ใครงอน..” แนะ..ยังเสือกได้ยินอีก...แถมเป็นคำหลังด้วย..ฟังให้มันจบๆประโยคไม่ได้รึไง?
“..เปล่า.. “
“........... “ ไม่พูดแล้วยังจะมองหน้า..
“ เออๆ.. ก็แค่บอกว่าไม่ชอบไอ้การดูแลของพี่กันย์หรอก ไม่ได้เป็นง่อย..แต่ก็ไม่ชอบแบบโดนตื้บวันเว้นวันเหมือนกัน..” ผมรีบพูดทันที แถมอย่างชัดเจนด้วยกับประโยคหลัง..
“..เรื่องมาก... “ แนะ.ขอแค่นี้ยังจะมาบ่นน่ะ “..ถ้ามึงทำตัวดีๆ คงจะไม่โดนหรอก.. “
“..ไม่เป็นหมา.. “ บอกไว้ก่อน ไอ้เรื่องที่ทำไว้ไม่เคยลืม..แต่ไม่รู้จะเอาคืนยังไง ฮึ่ม...
“..เหอะ..แต่ถ้ามึงยังทำตัวแบบนี้...” พี่โตว่า ไปๆมาๆผมถึงรู้ว่าตัวเองมาถึงเรือนนอนแล้ว ในคุกสายบัวอันเป็นสถานที่หลับนอนอของผมไม่มีใครอยู่ซักคน พี่โตเดินเข้ามานั่งทอดหุ่ยอยู่ในมุมประจำของตัวเอง..แล้วมองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง..
“..จะทำอะไรผมอีก.. “ ไอ้เนมระวังตัวแจขึ้นมาทันใด..ทำให้สายตาคนตรงหน้ายิ่งเขม้นมองหนัก..ไอ้คุณพี่โตถอนหายใจเฮือก..
“..อีกสามอาทิตย์... “ พูดขึ้นมาลอยๆแล้วหันมามองหน้า..
“...สาม..อาทิตย์... “ ผมยังไม่เข้าใจ..
“..ที่ผ่านมากุเล่นๆมาตลอด “ พี่โตพูดเรียบๆ “ ปล่อยมึงทำตัวเรื่อยเฉื่อยตามใจ..แต่ตอนนี้ ท่าจะต้องเอาจริงขึ้นมาแล้ว.. “ ที่ผ่านมาเรียกล้อเล่นงั้นเหรอ???? นี่ขนาดปล่อยให้ผมเรื่อยเฉื่อยตามใจ???...เหอะ..
“....... “ ไอ้เนมได้แต่นั่งเงียบ..แม้หัวจะคิดค้านไปต่างๆนาๆ ไม่ได้รู้สึกไปเองแล้วสิ ว่าบรรยากาศระหว่างผมกับไอ้พี่โตมันแปลกๆเหมือนไอ้คุณพี่โตจะเกร็งๆแถมเครียดนิดหน่อย ทั้งที่ปกติจะทำอะไรตามใจมากกว่านี้แท้ๆ..
“..ถ้าอีกสามอาทิตย์..มึงยังทำงานให้กูไม่ได้..มึง...ก็อยู่กับกูไม่ได้.. “
“หา...?... “
“..ถ้ามึงทำงานให้กูไม่ได้...ทำ “เลว”ให้กูเห็นไม่ได้..มึงจะโดนย้ายไปอยู่แดนอื่น..กับ...” พี่โตถอนใจเฮือกนิดนึงแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ
“ กับคนอื่น..ที่...จะทำกับมึง ไม่ต่างกับ..ที่ไอ้เมฆเคยเจอ..”
“..ผมไม่เข้าใจ.. “ ออกปากบอกไปด้วยความยากลำบาก..มองสบตาไอ้พี่โตที่ตอนนี้ไม่ได้มีสีหน้าล้อเล่นยิ่งใจเสีย รู้สึกเหมือนอากาศที่มีรอบตัวเหมือนจะค่อยๆหายไป..
“..มึงต้องออกไป..จากที่นี่...ไปอยู่กับคนอื่น ที่เขาจะเอามึงอยู่.. “ พี่โตอธิบายด้วยสีหน้าครุ่นคิด.. “ ก็เลือกเอาแล้วกัน..ว่าจะเอายังไง ..”
“..อยู่...ที่นี่...ไม่ได้เหรอ?... “ ผมได้ยินเสียงตัวเองถามไปแบบนั้น พร้อมกับส่งสายตาหวาดหวั่นไปยังคนตรงหน้า..
“..มึงไม่ใช่เด็กแล้ว..อย่าให้กูพูดหลายรอบ..ถ้ามึงทำได้ มึงก็ได้อยู่..ไม่ใช่กับกูก็ได้ จะกับไอ้ทินไอ้แม้กไอ้วิทย์หรือไอ้กันย์ก้แล้วแต่..ถ้ามึงทำ มึงก็ได้อยู่ตรงนี้..แต่ถ้าทำไม่ได้..มึงก็จะได้ไปอยู่กับคนที่ ไม่บังคับมึง คอยดูแลมึง เอาใจใส่..มันก็อาจจะดีกับมึงก็ได้นี่... “ เสียงไอ้พี่โตบอกทำให้ผมหน้าเสีย..มองหน้าคนพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่พุ่งพรวด..
“...จะทิ้งผมเหรอ?.. “ ผมถามออกไปเบาๆ..แต่ไอ้คนตรงหน้ามีสีหน้าตกใจเว่อร์..จนน่าด่าซักรอบนัก..
“..อย่าทำเหมือนกูเอามึงเป็นเมียได้มั้ยว่ะ..ที่ทำเหมือนคนได้แล้วทิ้ง.. “ รายนี้ก็บ่นงึมงำ..ชะ..
“..อ้าว...ก็เอาไปแล้วนี่..รับผิดชอบด้วยล่ะ..” ไอ้เนมทำเนียนใส่ซะเลย กอดอกหน้าบึ้งทำแก้มป่องทำเอาไอ้พี่โตหน้าเหวอ เอาล่ะสิ..ไม่เคยเห็นไอ้เนมหน้าด้านใช่มั้ย ก็อย่าบอกใครล่ะ อายตัวเองเหมือนกัน..
“ อย่าเล่น..แล้วถึงกูเอามึงจริง..ถ้ามึงทำไม่ได้ ยังไงมึงก็ต้องไป.. “
“.......... “ ผมไม่เข้าใจ..
“..มึงคิดว่ากูใหญ่นักใช่มั้ย?.. “ พี่โตหัวเราะขึ้นมาเบาๆพลางมองหน้าผม “ กูใหญ่ในนี้ก็จริง..แต่ก็มีคนที่ใหญ่กว่ากู คนที่สั่งกุได้ คนที่เป็นนาย..เพราะงั้นถ้านายสั่ง..กูก็ต้องทำตาม โดยไม่สีสิทธิ์โต้แย้ง.. “
“..แล้วถ้าไม่ทำ... “ ผมเกริ่นขึ้นมาเบาๆ..
“..กู...มึง..ไอ้ทิน ไอ้แม้ก ไอ้กิต..ไอ้เมฆ ไอ้วิทย์..และอีกหลายๆตัวในนี้....” ไอ้พี่โตหัวเราะขึ้นมาเบาๆแล้วเอานิ้วชี้ปาดลำคอตัวเอง ทำเสียง ฉึบ..เบาๆให้เห็น..
“..ก็เลือกเอาแล้วกัน..จะทำไม่ทำ... “ บอกแล้วลุกพรวด.. “ ถ้ามึงทำ มึงก็ได้อยู่ตรงนี้..ที่นี่..แต่ถ้ามึงไม่ทำ มึงก็ต้องไปอยู่ที่ใหม่..กับคนอื่น.ที่อาจจะดีกับมึงแบบที่มึงอยากได้..แต่อย่ามายุยงให้กูไม่ทำตาม..ถ้าไม่ทำตามที่สั่ง คนซวยไม่ใช่แค่กู..แต่มีมากกว่านั้น กูเป็นหัวหน้าของพวกมัน มันรับใช้กู แต่หน้าที่ของกูก็คือปกป้องไอ้พวกนั้นด้วย...”
แกร๊ง...
เสียงเปิดประตูกรงขังทำให้ผมชะงัก เห็นพี่เบิร์ดเดินหน้านิ่งเข้ามาในห้อง และร่างของไอ้คุณพี่โตที่เดินออกไปแล้วหันมาสั่ง..
“..กูบอกไปมันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี...มึงเล่าแล้วกันเบิร์ด..” ว่าแล้วก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว..
“..ใครจะเข้าใจล่ะ.. “ ผมบ่นออกมาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ถามจริง ว่าใครเข้าใจพี่แกมั่งว่าคิดอะไรอยู่น่ะ..
“..ไม่คิดจะเข้าใจมากกว่า..” พี่เบิร์ดว่าพลางนั่งลงตรงข้ามผม..แล้วมองหน้า..
“..แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องเข้าใจ”กันและกัน” แล้วล่ะ..ที่ต้องเข้าใจน่ะ..มันทั้งหมด..รวมทั้งสถานภาพของตัวมึงด้วย.. “
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ไอ้เนมกำลังจะได้รู้เรื่องทั้งหมด.. (หรือเกือบหมด) แล้วล่ะค่า
มาดูกันซิ ว่าคุณน้องเนมจะเข้าใจพี่โตมั้ยน้า และจะยอมทำตามที่พี่โตว่ารึเปล่า...?..
..ส่วนตอนนี้...หลบมาสวีตกันใช่มั้ย? พวกแกน่ะ !!
เอาเถอะ..หวีตกันไปเถอะ ตอนสุดท้ายแล้วน่ะ..ต่อไปก็เครียดแล้วเฮ้ยยยยยย
..ตอนเขียนแอบสงสารพี่โตแฮะ..ตอนท้ายๆเป็นหัวหน้าก็ปวดหัวนา แล้วพี่โตก็อาลัยรัก(เหรอ) ไอ้เนมไม่ใช่เล่น....
มารอดูกันเถิด..ว่าไก่ชิ้นนี้จะไปถึงผู้พัน(แซนเด๋อ)ของเราหรือไม่ รึว่าจะถูกคาบไปแดร๊กซะก่อน คุ คุ
-
เนมในที่สุดก็ยอมรับแล้วซิน่ะว่าเป็นเมียพี่โต 555555555555
เอาเมฆ กับ กันย์ไปเก็บเหอะ
พี่โตน่ารักกว่าเยอะเลย (มั้ง)
น้องเนมดีกว่า พี่โตน่าสงสารเหมือนกัน
เป็นผู้นำก็ปวดหัวยังงั้นแหละ
มาต่อไว ๆ เลยไรท์เตอร์
-
อืมม
เนมเอาไง ๆ
คิดหนัก ๆ
:z3:
-
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress3:
น้องเนมอย่าไปไหนนะ อยู่ข้างๆพี่โตนี่แหละ ฮือๆๆๆ :m15:
อย่าว่าเราเลวเลยนะ
แต่อยากยุให้พี่โตมัน... น้องเนมในเร็ววันจริงๆ
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
:z13: :z13:
ลุ้นๆๆๆๆ
-
:sad4: อิพี่โตแม่งเล่นไม้อ่อนล่ะ
จัดการพูดกับนุ้งเนมตรงๆเลยไม่ต้องอ้อมค้อมอะไรละ่
แต่มันจะเป็นการพูดตรงๆที่ทำให้คนฟังทั้งช็อกทั้งใจหาย
ถึงที่นี่ไม่ได้ดีเลิศเลออะไร แต่สภาพมันชินและคุ้นเคยแล้วไง
จะให้ไปอยู่ที่ใหม่ กับใครไม่รู้แม่ง......โคดสยอง
ในคุกคงไม่ได้ปล่อยให้เดะใหม่ซิงกันนานๆหรอก เฮ้อ
จะให้น้องทำไรฟ่ะ ส่งยา ส่งของเรอะ กรรมแค่เดินไม่ได้ไปเตะปากใคร
ยังทำได้ยากเลยแหะ งานนี้คงเหมือนเอาหินไปทุ่มใส่หัวเดะน้อยแน่ๆ
“...จะทิ้งผมเหรอ?.. “
“..อ้าว...ก็เอาไปแล้วนี่..รับผิดชอบด้วยล่ะ..”
>>โคดน่าสงสาร นี่คือสิ่งที่เดะน้อยคิดได้ิชิมิลูก โอ๋ๆๆ
+1 จ้า o13 o13 o13
-
จะได้รู้ความจริงเเล้ว
เเล้วเนมจำทได้มั้ย ลุ้นสุดตัว ไรเตอร์รีบมานะ
:call: :call:
-
o13 สุดยอดค่ะ พี่โต เอาใจเป็นเต็มๆเลย เป็นหัวหน้าคนเค้า ก็มีความคิดแบบนี้แหละ โอ้ยๆๆๆ
ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่โตอ่ะ ไรท์เตอร์อย่าใจร้ายกับพี่โตมากนะคะ อย่าให้พี่โต โดนนายเชือดนะ เดี๋ยวคนอ่านจะขาดใจตายตามพี่โตไป
ตอนหน้า เตรียมพารามานั่งรอเลยล่ะกัน เครียดมากๆ เดี๋ยวปวดหัวตาย
-
ลุ้นไปกับ เนม ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
เนม สู้ๆๆๆ
รอตอนต่อไปดีกว่า ฮิฮิ
-
อ่า...ต้องเลือกแล้วสิ
ทำไงดี ทำไงดี
PS.ยังเชียร์พี่วิทย์ กับ พี่กันย์ อยู่น๊าาาา
อ้อ! อีกอย่าง NC NC NC !!!!!! ::oo1: :oo1: :oo1: แอบหื่น :haun4: :haun4: :haun4: :z1: :z1: :z1: อิอิ ^^
-
มันแอบมาหวีตกันตรงไหนว่ะ???
555+
นี่เรียกว่าหวีตแล้วหรอ???
o22 o22
-
:sad11: ไรเตอร์จ๋าๆๆๆๆอย่าหักมุมให้น้องเนมเป็นของคนอื่นนะ :serius2:
:o12: น้องเนมเค้าอุตส่าห์บอกพี่โตว่าอย่าทิ้งเค้าแล้ววววอ่ะ ยังไงน้องเนมก็ต้องเป็นของพี่โตคนเดียวนะ :z3:
-
หูยยยย พี่โตต้องช่วยเนมน๊า
ได้แล้วจะทิ้งกันได้ไง เนมปล้ำเลย อย่าได้แคร์ อิอิ
-
อ้ากกกก จะให้น้องเนมที่แสนใสซื่อทำอารัยคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เนมรู้เรื่องทั้งหมดแล้วคงจะเศร้า
ชีวิตตัวเองเหมือนลูกไก่ในกำมือใครไม่รู้
เฮ่อ! อะไรกันนะเนี่ย น้องเนมยิ่งใสซื่อบื้อบริสุทธิ์อยู่ด้วย
จะปรับตัวปรับความคิดทันมั้ยน้อ
เชื่อเถอะระหว่างเนมไป "ทำงาน"
พี่โตต้องมีเอี่ยวแน่นอนเถอะ ฮ่าๆ
-
รอลุ้นความจริงที่ใกล้จะเปิดเผยต่อไป :L2:
-
:L2:
-
อร๊ากกกกกก น่าร๊ากโฮก.... :man1:
นู๋เนมมันน่ารักได้อีกจริงๆเลย ฮ่าๆๆ ลุ้นให้เกิด เจ๊ดันเต็มที่ นู๋เอ้ย โฮะๆๆ
ไม่ยอมๆ อย่ากลายเป็นไก่ให้ผู้พันมันเน้อ... :sad4: สู้ตายๆ
ในที่สุดเรื่องราวก็จะเปิดเผย เราจะออกจากกะลากันแล้ว หุหุ ลุ้นอย่างต่อเนื่อง เชียร์ไรเตอร์สุดใจขาดดิ้นจ๊ะ :กอด1:
-
น้องเนมมมม ช่างกล้านะลูก!!! น่ารักที่สุด :กอด1:
อิพี่โตขา น้องมันน่ารักขนาดนี้ ปกป้องสุดชีวิตนะคะ
ไหนๆ ใครๆ ก็คิดว่าได้น้องมันเป็นเมียแล้ว ก็ทำให้มันเป็นความจริงซะหน่อยดีไหม!!! :z1:
อย่าเครียดมากเลยนะคะตอนต่อๆ ไปน่ะ สงสารน้องอะ
:monkeysad:
-
คนเขียนโรคจิตว่ะ
ทำเอาคนอ่านเครียดน่ะเนี๊นะ :serius2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ เนมสุดตัว
จะรอดไหมน้า
-
“...จะทิ้งผมเหรอ?.. “
พี่โตอย่าทิ้งน้องเนมนะ
-
:fire: :fire: เครียดๆๆๆๆๆๆๆ......น้องเนม..........
-
ห้ามทิ้งเนมนะเฟ้ยเฮียโต!!! :z3:
ถ้าทิ้งมีตามไป :z6: จริงๆด้วยไม่ได้ขู่นะโฟ้ยยยย
หนูเนมน่ารักขนาดนี้...ถ้าแกยังทิ้งลงชั้นก็ไม่รู้จะด่าอะไรและเนี่ย-*-
ถ้าหนูเนมรู้เรื่องอะไรต่อมิอะไรแล้วจะเป็นไงต่อไปล่ะเนี่ย!!!
คิดแล้วก็ขอร้องไห้สงสารชะตาชีวิตหนูเนมไว้ล่วงหน้าเลยละกัน :m15:
-
นั้นสิอิพี่โต คนเค้าคิดกันไปหมดแล้วว่าเฮียได้หนูเนมเป็นภรรยาแล้ว
เพราะงั้นห้ามส่งเนมน้ย ไปเป็นไก้ผู้พันเด้ดขาดเลยนะ
เค้าไม่ยอมมมมมมม :serius2:
อืมมม เฮียวิทย์นี้เล่นแรงใช้ได้นะเนี๊ย แต่ว่าน่ารักอ่า :-[
-
อ่า ... เค้าก็คิดว่า ไอ้เนมมันไม่คิดจะเข้าใจมากกว่าที่จะไม่เข้าใจจริงๆนะ
ถึงมันจะไม่รู้ว่าเรื่องอะไรก็ตามเหอะ แต่อย่างน้อย มันน่าจะเข้าใจถึงอะไรบ้าง แต่ไม่อยากรับรู้ด้วยคำว่า(พอ)เข้าใจก็ได้ ...
แต่ อยากถามหน่อยค่ะ ผู้พันนี่เป็นคนที่ฆ่าให้ตายไม่ได้หรอคะ?
-
เนมเมียโต เนมเมียโต
กล้าเร้อออ ที่จะส่งเมียรักไปให้คนอื่นอ่ะเฮียโต :o9:
กล้าเร้ออออ
-
กดบวกให้ประโยคนี้....
“..ดูแล..แบบที่คอยตามประคบประหงม มีอะไรนิดอะไรหน่อยก็ปลอบ..ดูแล..แบบมดไม่ใช้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ดูแลจนกลายเป็นง่อย ทำอะไรไม่เป็น คิดอะไรไม่ได้ด้วยตัวเอง ดูแล..จนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดูแล จนกลายเป็นคนโง่ ที่ต้องเดินตามที่คนอื่นขีดไว้..นั่นน่ะเหรอ?..แบบที่มึงต้องการ..”
o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โฮ้กกกกกกกกกกกกกกกกก :a5: ป้าขยันอัพอย่างเเรงงงงงง
หรือชั้นไม่ได้มานาน :laugh:
ยังไม่ได้อ่านเลย
ไปอ่านก่อน คึคึ
-
ไอ้พี่โต ได้แล้วทิ้งหรอ ไม่น้า :o12:
-
ไอ้น้องเนมแสดงอัจฉริยะภาพออกมาจึ๋งนึงแล้ว เจ้าข้าเอ๊ย :mc4:
น้องเนมจะได้รู้เรื่องแล้วนะ หนูใกล้จะเลิกโง่แล้วนะ (รึเปล่านะ?)
เมื่อรู้เรื่องแล้วก็หัดแสดงอัจฉริยะภาพให้เห็นหน่อยว่าหนูก็ไม่ได้ โง่ ไม่ได้ ควาย อย่างที่ใครๆเขาด่าหนูกัน
สงสารพี่โตว่ะ มีความรู้สึกว่าตอนนี้พี่โต แกพูดอย่างจริงจัง แล้วว่าเนมต้องทำอะไร ไม่งั้นจะเกิดอะไรขึ้น
พี่โตแกเป็นหัวหน้าก็ต้องรับผิดชอบสินะ โคตรเท่เลยว่ะพี่ แต่สงสารที่มีน้องเนมมาอยู่ในอาณัติจริงๆ(?)
ปล.อยากเจอผู้พันคนนั้นจริงๆ เมื่อไหร่จะออกโรงคะเนี่ย??
-
ยิ่งอ่าน..........ยิ่งคิดว่าผู้พันเหมือนอาเบะ=0=;
:oo1:
นุ๊งเนมฉู้ๆ นุ๊งเนมฉู้ตายยยยยย
:ped149:
-
แนะ พี่โต รับผิดชอบตัวตัวเองเลย 555555+
หนูเนมได้ใจมาก อ้อนซะ :impress2:
-
เขา :z3: :z3:หวีด กัน ตอนไหน
ง่ะ ตอนหน้า ของจริง หรอ o22 o22
-
น้องเนม :monkeysad:
พี่โต :เฮ้อ:
-
อิน้องเนมหน้าด้านได้ใจมากกกก
ถ้าอยากอยู่ข้างๆอิพี่โตก็รับทำงานชั่วๆไปนะจ๊ะ เอาใจช่วยจ้า
:pig4: :pig4:
-
อิพี่โต รักเนมบ้างมั๊ยเนี่ย
จะไม่รู้สึกอะไรจริงๆเหรอ
ถ้าเนมต้องไปเป็นของคนอื่น
-
พูดกันดีๆ ก็เป็นเนอะคู่นี้... :o8:
แล้วหนูเนมจะเลือกทางใดเล่า...รอๆๆๆๆๆ
-
อ่ะ พี่โตโหดเกินไปแล้ว จะทิ้งน้องเนมได้ลงคอเลยหรอ
มาต่อด่วนเลยน่ะค่ะ รออยู่ลุ้นมากมาย
:serius2:
-
นู๋เนมจะทำยังต่อละเนี่ย อิเพ้โตจะรุ้สึกอะไรบ้างไหม
ลุ้นๆๆๆๆ
-
เฮ้ออออ = = 2 วันทันจนได้^^
มาต่อเร็วๆๆนะคร้าบ เงื่อนงำเยอะ อ่านแล้วชวนปวดหัว แต่ก็น่าติดตามดีนะครับ 555+ o13
-
:z6: เนมจะรู้เรื่องทั้งหมด(แน่หรือคะ)...555+
-
ไม่ใช่แค่น้องเนมที่จะได้รู้เรื่องเกือบทั้งหมด
แต่คนอ่านอย่างผมก็จะได้รู้เรื่องเกือบทั้งหมด อย่างที่บอก
ไว้ด้วยเหมือนกาน :z1:
รอลุ้นกันว่า น้องเนม จะทำได้ หรือไม่ได้
.....
ถ้าคุณแน่ อย่าแพ้เด็กคนอื่น
..... :z2:
-
:z3:อืม
-
ฮือออ.. น้องเนม :m15:
มันหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วใช่มั้ย?
-
:z3: :z3:
อิพี่โตอย่ามาโหดร้าย
-
ตอนนี้แอบหวานบ้างอะไรบ้าง 555555555555555555555555+
-
น้องเนมเลือกพี่โต เสร็จพี่โตเร็วๆ นะ
-
คิดถึงน้องเนมจัง อัพไวไวเน้อคะ กิ้กิ้ ไรเตอร์สู้ๆ o13
-
:pig4:
อ่านทันสะที
:call:
-
ลุ้นสุดฤทธิ์ว่าตอนหน้าระหว่างน้องเนมกับอิฉัน ใครมันจะเข้าใจเรื่องราวสลับซับซ้อนหลังลูกกรงได้ก่อนกัน
ตอนนี้รัศมีทั่นผู้นำจับเฮียโตมากมาย คิดได้สมกับเป็นจ่าฝูงมีความรับผิดชอบดีอ่ะ เจ๋งเลยคับเฮีย o13
-
สาธุขอให้เนมโดนพี่โตกดก่อนไป :laugh:
-
ได้อารมณ์เครียดปนสยดสยองอะ
-
เมื่อไหร่ ไอ้พี่โตจะยอมใจอ่อนเนี่ยยย
-
เอามาฝาก เพื่อเติมพลังคนเขียน อิอิ
(http://dek-d.com/contentimg/nut_2/donut/horapa20090325_203643.jpg)
-
ก่อนอื่นยกให้ไปเลยในความอึดแต่ล่ะตอน o13 แต่งได้เยี่ยมเยอะมาก
เราชอบนะ เรื่องนี้ :กอด1:
เป็นโอกาสครั้งแรกที่เรามาเม้นในนี้ได้^^
พึ่งสมัครสมาชิกเสร็จ
ยากแฮะ วุ่นวายหน่อย
แต่เราก็เคยเม้นในเด็กดีนะ
ส่วนมากเราเข้าเด็กดีบ่อย
จะไปไรมั้ยถ้าเราอยากให้อัพบ่อยขึ้นกว่าเดิม :call:
ลุ้นจนจะรอไม่ไหวแล้ว
อยากให้ไอ้คุณพี่โตสยบใต้แทบเท้าน้องเนมเร็วๆ
ทำกับเค้าไว้เยอะน้าพี่โต
มันจะมีฉากให้ระทึกไหมเนี่ย :haun4:
เนมต้องทำเลวอะไรอีก
เมื่อไหร่ จะมาต่อซักทีค้า :oo1:
~
เริ่มเพ้อแล้ว~ :z6: :z3: :z2: :z10:
^___^
เม้นกระเตื้อง
ไรท์เตอร์ก็ตื่นตัวสิคะ^^ :z13:
-
ขอให้พี่โตกดเนมเร็ว ๆ :laugh:
ไรท์เตอร์มาอัพเร็วๆน้า
-
o22
รอลุ้นต่อไป
^^
ขอบคุณค่ะ
-
รออออออออออออออออ
-
ไีรเตอร์สู้ๆ ไฟ้ติ้งคร่าาาาาา
:z13: :z13: :z13:
-
ในที่สุดเนมก็จะรู้เรื่องกับเค้าแล้ว :mc3:
ไม่อยากให้เนมไปอยู่กับคนอื่นนอกจากโตเลย :serius2:
ไม่งั้นเนื้อเรื่องคงจะหดหู่ยิ่งกว่านี้
เพราะแค่นี้ก็สงสารเนมจะแย่อยู่แล้ว :sad4:
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
:a9: :a9:แล้วมาต่อไวๆน๊า :a9: :a9:
-
สอบเสร็จซะทีได้มาอ่านแล้ว อิอิ
ในที่สุดก็ถึง conflict ของเรื่องแล้ว
เนมจะตัดสินใจยังไงนะ น่าลุ้นละ :impress2:
-
เข้ามาตะโกนก้องบอกโลกให้ได้รับรู้ทั่วกัน
ว่า " ตูคิดถึงนิยายเรื่องนี้จังโฟ้ยยยย!!! " :angry2:
-
:z3: :z3: :z3:
-
น้องเนม กะ พี่โต~~~~~
น่าร๊ากกกกน่ารัก
อัพ!! อัพ!! อัพ!! :really2:
-
อยากรู้อย่างแรงกล้ามาเฉลยซะทีเถอะจ้า น้านะ ไรเตอร์น่าร๊ากกกน่ารักจ๋าาาาา :กอด1:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
เนมจะโดนไรมั่งเนี้ย
-
น้องเนมสู้เค้าน๊า....
แล้วน้องเนมต้องทำอะไรอ่ะ
ไอ่พี่โตจะปล่อยน้องเนมไปกับคนอื่นจริงๆหรอถ้าน้องเนมทำไม่ได้อ่ะ
พี่โตทำใจปล่อยน้องเนมได้เรอะ ?
-
อิพี่โตกะน้องเนมอยู่ไหนเนี่ยยยยย
-
เข้ามา รอ คร้า
เชียร์เนมอยู่น้า สู้ๆๆๆๆๆๆ
-
Imprison 31: ไม่มีคำตอบ
“..แล้วทำไมไม่ยอมพูดเอง.. “ ผมถามคนตรงหน้าที่เดินเข้ามานั่งพิงลูกกรงอยู่ตรงข้าม พี่เบิร์ดทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเกาหัวแกรกๆ..
“..ไม่รู้..ท่าจะคิดว่าคุยเองไม่รู้เรื่องมั้ง.. “ตอบมาอย่างนั้น..แต่ไม่ได้ช่วยให้ผมเข้าใจอะไรเพิ่มขึ้นเลยและยังทำให้หงุดหงิดขึ้นอีกต่างหาก
“..ทำไมไม่รู้เรื่อง..ผมก็ฟังภาษาคนออก “ ถอนหายใจแรง ขณะที่พี่เบิร์ดหันมามองหน้า ยิ้มมุมปาก..
“..ก็แค่แปปเดียว จะหงุดหงิดอะไรนัก.. “
“..แล้ว..ตกลงมีอะไรงั้นเหรอ “ ขี้คร้านจะต่อความยาวสาวความยืด และยิ่งไอ้เรื่องที่พี่โตพูดไปเมื่อกี้มันก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก..และยิ่งมันสำคัญขนาดให้คนอื่นมาพูดแทนตัวเอง ผมก็อยากรู้ ว่ามันจะอะไรกันนัก..
“..อืม...ก็ที่พูดไปเมื่อกี้.. “ ว่าพลางหันมามองหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆชนิดไม่รู้สึกรู้สา... “..ไม่ว่ามึงจะเข้าใจไอ้ที่ผ่านมารึเปล่า...ไม่สิ...คงต้องบอกว่าไม่เข้าใจอยู่แล้ว..”
“..อะไร?.. “ ผมถามกลับเสียงห้วน ไม่ค่อยพอใจกับท่าทีที่มองผมเหมือนคนไม่ได้ความนั่น พี่เบิร์ดร้องหึ..ออกมาเบาๆพร้อมกับมุมปากที่กระตุกขึ้น..
“...โถ...แค่รู้ว่าจะโดนทิ้ง ก็ดิ้นจะเป็นจะตายเลยเหรอเนี่ย..” คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก ความหงุดหงิดที่พุ่งริ้วๆตั้งแต่ที่พี่โตเดินออกไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรเพิ่มเติม ยิ่งทวีมากขึ้นกับคำพูดของคนตรงหน้าผมขมวดคิ้วจ้องมองพี่เบิร์ดตรงๆ..
“..หาเรื่องผมทำไม?... “ ผมถามกลับอย่างไม่ยอมคาใจ “ ไม่ได้ทำอะไรให้พี่ซักหน่อย..จู่ๆก็มาหาเรื่อง..”
ปัง !!
เท้าที่เตะประตูลูกกรงทำให้ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองหน้าที่ยังยิ้มแย้ม แต่ดวงตากลับฉายแววโกรธเคืองอย่างปิดไม่มิด และปลายเท้าที่เพิ่งแกว่งไปโดนประตูลูกกรงเหล็กของคนตรงหน้า มันเฉียดตัวผมไปไม่มาก มองแล้วรู้สึกขนลุกขึ้นมาเฉยๆแม้จะชักเท้ากลับมาอยู่ที่เดิม แต่กลับชวนคิดจริงๆว่าถ้ามันเกิดเหวี่ยงมาถูกผม จะเกิดอะไรขึ้น..
“..มึงต่างหาก...” น้ำเสียงของคนตรงหน้าเรียบเรื่อย “..ที่หาเรื่องให้พวกกู..”
“ห๊ะ??.. “ ผมร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้ายิ้มๆของพี่เบิร์ดหายไปแล้วมีเพียงใบหน้าถมึงทึง ที่มองมาเท่านั้น..
“..คิดอยู่ได้ว่าตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์..ถูกคนอื่นเขารังแกตลอด ถุย... “ สีหน้ารังเกียจนั่นมองตรงมาอย่างไม่ยอมลดละ..
“..นับตั้งแต่มึงก้าวเข้ามาที่นี่..มึงก็ทำให้พวกกูซวย..รู้ตัวบ้างไหม?.. “ มุมปากแสยะยิ้มขึ้นมาบางๆคล้ายประชดประชันในที..
“..มึงไม่เคยเข้าใจไอ้”สถานะ” ที่แท้จริงของตัวเองเลย..สักนิด.. “ พี่เบิร์ดหัวเราะเบาๆในลำคอ แล้วจับไหล่ข้างหนึ่งของผมไว้ “..รู้บ้างไหม? นับแต่มึงเข้ามาเหยียบที่เรือนจำนี่..มึงก็คือนักโทษ มึงก็คือคนทำผิด มีสถานะเป็นเดนสังคมแบบเดียวกับพวกกู ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง สิ่งที่มึงต้องทำ คือก้มหน้ารับกรรม รับโทษที่ตัวเองก่อไว้..ถูกมั้ย?... “
“........ “ ผมพยักหน้ารับเบาๆ เม้มปากเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่ไหล่ซึ่งมากขึ้นมาอีกนิด..
“..แล้วทำไมวันนี้...กูถึงต้องมาคุยกับมึง ถึงไอ้เรื่องทุกอย่างที่มึงควรรู้ ถึงสถานะของตัวมึง รู้ไหม?.. “
“......... “ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน
“..เพราะ..มึง...มันไม่เคยเข้าใจอะไรสักนิดน่ะสิ.. “ น้ำเสียงแผ่วต่ำบอกออกมาไม่ดังนัก แต่ชัดเจนในสมองของผมยิ่งกว่าอะไร..
“..ไม่เคยเข้าใจว่าตัวเองเป็นนักโทษ..ไม่เข้าใจ ไม่ว่าใครต่อใครเขาพยายามบอก ให้มึงรู้และยอมรับกับสถานะของตัวเอง..ไม่ว่าจะเป็นใคร..ไอ้โตมันบอกมึงมากี่ครั้งแล้ว แต่มึงไม่เคยจำ ที่กูเห็นคือมึงยังพยายามปฎิเสธความจริง ทุกอย่าง..ทุกอย่างเลย...แถมยังทำลืมไปหน้าตาเฉย..”
“..บอกอะไร...” ผมแค่นหัวเราะถามคนตรงหน้า “..ไม่เห็นว่าใครจะบอกอะไรผมตอนไหน มีแต่คนบอกว่าผมโง่..มีแต่คนพุดจาเยาะเย้ยว่าควายอย่างโน้นอย่างนี้..หรือที่บอกให้รู้สถานะของตัวเอง มันเป็นสถาน่ะที่เรียกว่า “ควายตัวนึง” กันแน่..”
“..ถ้ามึงเป็นควายตัวนึง แบบที่ว่าก็ดีน่ะสิ..กูจะจับมันมาล่ามโซ่ ลากไปลากมาได้ตามใจชอบ ไม่ใช่มึงที่ไม่รู้จัก..ไม่เคยรู้ว่ามึงคือลูกน้องพวกกู และต้องทำตามที่พวกกูสั่ง ไม่มีสิทธิ์คัดค้านอะไรทั้งนั้น !!
“..ไอ้เรื่องที่เคย..ทำร้ายผม...น่ะเหรอ...... “ ผมได้ยินเสียงตัวเองถามไปแบบนั้น..
“..ก็เออน่ะสิ...พยายามบอกให้มึงรู้ ว่าตัวมึงอยู่ในฐานะนักโทษ และที่สำคัญ คือมึงเลือกเอง..เลือกมาอยู่กับพวกกู..เลือกมาอยู่ใต้เงาของ”ขาใหญ่”ในคุก....คิดว่าการมาเข้าพวกกับใครสักคน สิ่งที่มึงต้องทำ คือการเดินตามต้อยๆและคอยให้ทุกคนเขาคุ้มครองเวลาเกิดเรื่องอะไร..แค่นั้นเหรอ?.. “
“...................... “
“..การจะได้อะไรมาซักอย่าง ก็ต้องเสียบางอย่างตอบแทนทั้งนั้น..หรือคิดว่ามันจะเหมือนกลุ่มเพื่อนตอนมัธยม ที่คบกับเพราะถูกใจ ไม่หวังสิ่งตอบแทน..เหอะ... “
“........... “ ผมผลักคนตรงหน้าที่บีบไหล่ตัวเองแน่นออกห่างไป พ่นลมหายใจแรง..เมื่อรู้สึก..ว่าความอึดอัดมันโผล่จากไหนไม่รู้เล่นงานเสียจนหายใจลำบาก..
“..ทุกสิ่ง..ที่ทำก็หวังผลตอบแทนทั้งนั้น..เพราะอย่างนี้ กูเลยต้องมาเล่าให้ฟังแต่แรกไง.. “ พี่เบิร์ดว่าแล้วยกมือเสยผมแรงๆพลางหันมามองหน้าผม..
“..อย่าเพิ่งทำหน้าเหมือนจะตาย..รอกูพูดจบก่อน แล้วก็จำไว้ด้วยน่ะ จำไว้อย่าลืมไปง่ายๆอีก...จำไว้ เพราะกูไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก..แล้ว....... “
“..เอาล่ะ...ฟังน่ะ.. “ เหมือนคนตรงหน้าจะใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการเรียบเรียงคำพูดมาบอกผม..ขณะที่ในหัวผมมึนตื้อ เฝ้ามองภาพนั้นด้วยความสมเพชตัวเองที่กลายเป็นคนโง่...เสียจนต้องคิด ต้องพยายามอย่างหนัก..ที่จะทำให้ผมเข้าใจเรื่องอะไร..สักอย่าง...
...ไม่สิ....คงพยายามบอก...เรื่องที่ผมรู้ดีอยู่แก่ใจ...แต่ไม่อยากยอมรับมันมากกว่า...
“..ในวันที่มึงเข้ามา...ไม่สิ...เขาก็บอกไว้แล้วล่ะ..ว่าเป็นมึง.. “ คิ้วของผมขมวดน้อยๆเมื่อได้ฟังเรื่องที่ไม่รู้มาก่อน “..มี..คนใหญ่คนโตที่เป็นเจ้านายพวกกู..สักคนสองคนที่เขาไม่ถูกกันอยู่..เริ่มพนันกันอีกรอบ..ว่าไอ้เด็กใหม่ที่เข้ามา มันจะเป็นใครน่ะ มันจะอยู่ฝ่ายไหน..ถ้ามันอยู่ฝ่ายใคร คนนั้นก็ชนะพนันแล้วกัน..เห็นมั้ยว่ามันเป็นเกมส์ง่ายๆ..เล่นไม่ยาก..แต่สนุกเป็นบ้า ที่ได้เห็นพวกลูกน้องพยายามแทบตายที่จะดึงมันมาเป็นพวก..แล้วดูซิ..ว่าไอ้เด็กใหม่นั่น มันจะเลือกฝ่ายไหน หรือมันจะทนไม่ได้แล้วผูกคอตายคาห้องขังซะ...”
“.................”
“..แล้วพอมึงเข้ามาปุ๊บ..มาอยู่ในแดนไอ้โตนี่..มันก็รู้มา มันถูกสั่งมา เลยมาหามึง เลยเอามึงมาเป็นพวก ทั้งที่ความจริง”ขาใหญ่”อย่างมันไม่จำเป็นจะต้องสนใจเด็กใหม่ที่เข้ามาด้วยซ้ำ ก็คุกน่ะมันมีคนเข้ามาทุกวันจนจะล้นอยู่แล้ว..เห็นมั้ย..รู้รึยัง ว่าทำไมพี่โตของมึงถึงต้องมาสนอกสนใจมึงตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในนี้..รวมทั้งไอ้กันย์แสนดีของมึงนั่น ทำไมต้องมาคอยดูแลประคบประหงม คอยใส่ใจมึงขนาดนี้ด้วย.. “
“...เพราะ..อย่างนี้... “ ผมได้ยินเสียงตัวเองถามออกไปแบบนั้น..ขณะที่ยกแขนข้างหนึ่ง พาดลงบนหน้าผากตัวเองแรงๆสักที และพยายามเรียกสติที่มึนงงให้กลับมา..
“..แต่พอเข้ามาแล้วแทนที่มึงจะรู้ที่ไหนได้ ดันคิดว่าเขาทำไปเพราะใจดีด้วย เพราะหวังดี..กูคิดแล้วยังขำ..แถมมึงยังไม่เป็นแบบที่คนอื่นเขาเป็นอีก...ทั้งโง่ ทั้งงี่เง่า...ไอ้โตมันก็พยายามเหลือเกินที่จะบอกมึง ทั้งบอกดีๆ..ทั้งขู่มึง..หรือกระทั่งลงมือลงไม้ ...แต่ก็ไม่เห็นว่าจะได้อะไร...แถมมึงยังทำท่าจะกับไอ้กันย์ง่ายๆ..มันเลยต้องกลับมาใจดีด้วย...แล้วมึงก็ดันลืมไป..ลืมทุกอย่างที่เคยเจอ...จนกระทั่งตอนนี้...”
พี่เบิร์ดที่พล่ามอะไรออกมายาวเหยียดหันมาสบตาผมตรงๆอีกรอบ แล้วเหยียดรอยยิ้มมุมปาก
“..ตอนนี้ที่ไม่เหลือเวลาอะไรแล้ว... “
“..อะไร?...ที่บอกว่าสามสัปดาห์นั่นน่ะเหรอ..ที่บอกว่าผมต้องเลือกน่ะเหรอ ไม่เลือกไม่ได้รึไง..ไม่ทำไม่ได้เหรอ.... “ ผมได้ยินเสียงตัวเองร้องถามไปแบบนั้น ถามไปทั้งที่รู้ดี...รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้..
“...ถ้ามึงไม่เลือก...ก็จะมีคนเลือกให้มึงเอง... “ พี่เบิร์ดตอบมาเบาๆ.. “..กูบอกแล้วไง...ว่าไม่มีใครช่วยโดยไม่หวังผลตอบแทน..ถ้ามึงทำ...มึงก็รอด มึงก็ได้อยู่ที่นี่ต่อ ได้อยู่ทำพวกกูซวยแบบนี้ไปเรื่อยๆ... “
“..ถ้าไม่..ก็ต้องไป.. “ ผมยังจำได้ที่พี่โตบอก
“....แถมไปลงนรกด้วยน่ะ...นรกกว่าที่มึงต้องเจอตอนนี้ นรกยิ่งกว่าพรรคพวกที่ไม่จริงใจ..เอาแต่ประโยชน์เข้าตัวเอง และไม่หวังดีกับมึงซักคนแบบนี้ซะอีก...”บอกผมแล้วก็หัวเราะเบาๆ..
....ไม่จริงใจ..
ไม่หวังดี.. เอาแต่ประโยชน์...
ผมมองหน้าคนที่พูดประโยคนี้ออกมา อยากรู้ว่าเขาจะทันคิดรึเปล่า ว่ามันหมายถึงตัวเอง แต่พอเห็นใบหน้าเยาะหยันนั่นแล้ว ความรู้สึกไม่แน่ใจก็หายไปทันที..
“...ไม่หวังดีงั้นเหรอ...”ผมมองหน้าคนพูด “..งั้นมาบอกผมทำไม..ปล่อยๆให้ผมซวยไปก็น่าจะดีแล้วนี่..”
“...ก็ลองถามไอ้โตดูสิ..ว่ามันคิดยังไง...ปรกติมันสนุกจะตาย ที่เห็นคนแบบมึงต้องตายทั้งเป็น...” ตอบแล้วไพล่ไปหาคนที่ไม่อยู่ตรงนี้ ทำหน้าเหมือนรายนั้นกำลังหาเหาใส่หัวอยู่..
...ผมเบือนหน้าหนี ถอนใจเบาๆ..เมื่อนึกถึงคนที่ถูกกล่าวถึง..
มีความสุข ที่เห็นคนอย่างผมต้องตกนรกทั้งเป็นงั้นเหรอ?
ทั้งที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แล้วปล่อยให้ผมเจอดีซะให้รู้แล้วรู้รอด..แล้วจะมาช่วย มาบอก ให้คนอื่นมาลำบากคุยกับ”คนโง่”อย่างผมให้รู้เรื่องไปทำไม?..
...ก็น่าจะเอาแต่ประโยชน์ของตัวเอง..แบบที่พี่เบิร์ดว่าไม่ใช่รึไง?
เพราะอะไรล่ะ..ถึงต้องทำแบบนี้...
“..แล้วต้องทำอะไร?... “ ผมถามออกมาอย่างอับจนปัญญา รู้สึกถึงลมหายใจที่ไม่มั่นคงของตัวเอง..และน้ำเสียงที่สั่นไหว..
“..ไม่ยาก....”คนบอกยักไหล่ “..แค่เอาของไปส่ง..ให้พวกที่อยู่อีกแดน..และ...”กำจัด”...เสี้ยนหนามของพวกกูไปซะ...แค่นั้น...”
“...หมายถึง....”
“..ใช่...ส่งยา...และ ฆ่าคน...ให้พวกกูเห็นไงล่ะ.. “
ผมกลั้นหายใจ..เมื่อได้ยินคำตอบนั่น..
“...........”
“..มือนี่น่ะ...เคย”ฆ่า”ใครสักคนมาแล้ว.. “ พี่เบิร์ดกำแขนผมแน่นพร้อมทั้งมองหน้า จ้องสบตาอย่างเยือกเย็น “...มือนี้น่ะ มันเปื้อนเลือดไปจนล้างไม่ออกแล้ว..แค่เดินไป...ง่ายๆแค่นั้น...เดินไปเรื่อยๆ...แล้วเอาของไปให้...เสร็จแล้วก็....ฆ่ามัน...แค่นั้น...แค่นั้นเอง...”
เดินไป...แล้วฆ่ามันซะ..งั้นเหรอ..
...ทำเหมือนที่เมฆเคยทำงั้นสิ..
ทำทุกอย่าง..ให้คนๆนั้นยอมไว้ใจ..เผลอเรอ....แล้วก็..ฆ่า...มันซะ...
“..มะ....ไม่..น่ะ....ผม..... “ ผมดึงแขนออกจากมือที่บีบแน่น สีหน้าของตัวเองเป็นอย่างไรไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ภาพความทรงจำของตัวเองมันหมุนวนมาอีกรอบ ภาพของมือเปื้อนเลือด...ภาพของร่างไร้วิญญาณที่นอนแน่นิ่ง...ภาพพวกนั้น...ที่ผมไม่อยากพบเห็นมันอีกแล้ว...
“...ทำไม...” ผมได้ยินตัวเองถามออกไปแบบนั้น...” ทำไม...ต้องเป็นผม... “
..ทำไมล่ะ ทำไมไม่ใช่คนอื่น..
คนไหนก็ได้ คนที่โหดร้ายกว่านี้ คนที่ฉลาดกว่านี้ คนที่สามารถเข้าใจอะไรได้ง่ายๆและทำตามคำสั่งของทุกคนได้ง่ายกว่านี้ คนแบบนั่น..แบบนั้นน่ะมีมากมาย
..แล้วทำไม..ทำไมต้องเป็นผม..
“...เพราะมันน่าสนุกไงล่ะ...” เสียงที่ได้ยินทำให้ผมชะงัก...หันไปมองหน้าคนพูดทันที..
“..การเล่นกับชีวิตของคน ความรู้สึกของคนน่ะ...มันสนุกแค่ไหนรู้มั้ย?.. “ เสียงหัวเราะแหบพร่าดังมาพร้อมกับร่างของคนตรงหน้าที่ทรุดลงข้างตัว “...ยิ่งดีเท่าไหร่...ยิ่งใสซื่อ..ยิ่งบริสุทธิ์แค่ไหน...ถ้าทำให้มันเปื้อนได้...ทำให้มันเปลี่ยนไป..กลายเป็นแบบที่ตัวเองต้องการ...มันสนุก...ใช่มั้ยล่ะ....”
“............”
“..และยิ่งมึง..ต่อต้าน ขัดขืนมากแค่ไหน..คนพวกนั้น..คนข้างบนนั่น ก็จะยิ่งกด..ให้มึงต่ำลงไป..ให้จมลงไป..เรื่อยๆ...โดยที่พวกกูไม่มีสิทธิ์ทำอะไรได้เลย..”
“.............”
“ ..กระทั่งไอ้พี่โตที่คอยคุมกะลาหัวเน่าๆแบบนี้...ก็ต้องยืนนิ่ง..ได้แต่ยืนมอง..โดยไม่มีสิทธิ์...จะช่วยเหลือหรือทำอะไรให้มึง..ได้อีกแล้ว...”
“....เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้ผมมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่.. “ ไม่รู้ว่าเพราะความน้อยใจ หรือความผิดหวังงี่เง่าอะไรที่ทำให้ผมพูดแบบนั้นไป.. แต่พี่เบิร์ดก็หัวเราะเบาๆรับ
“..อืม..นั่นสิน่ะ..ไม่เคยทำอะไรหรอก..”
“..ทุกคนก็ด้วย ไม่เห็นมีใครจะทำอะไรให้ผม ไม่มีใครใจดีด้วยซักคน..” แต่ผมกลับไพล่ไปคิดถึงเรื่องที่เคยเจอะเจอกันมา และคำพูดของคนตรงหน้า ที่บอกว่าผมมันตัวซวย..ผมที่ทำร้ายพวกเขาโดยไม่รู้ตัว..
“..อือ...ใช่ๆ...”
...แต่พอคิดว่าจะต้องไปอยู่ที่ไหน..กับใครไม่รู้..และ...จะเจออะไรไม่รู้
“....แต่ผมก็ไม่อยากไปนี่...”
“...งั้นก็เลือกซะสิ..ว่าจะทำหรือไม่ทำ..” พี่เบิร์ดถาม แล้วมองหน้าผมที่นิ่งเงียบ..เขาทอดสายตาออกไปมองรอบๆห้องขังสี่เหลี่ยมอย่างเลื่อนลอย..แล้วถอนใจเบาๆ...
“..ยอมรับซะเถอะ..ว่ามึงน่ะ...กลายเป็นของเล่นให้คนอื่นไปแล้ว..”
“...น่าสมเพชตัวเองชะมัด...” ผมหัวเราะขื่นๆออกมา..
“..อืม...”
“.................”
“..แล้วจะเอายังไง..มึงจะเลือกทางไหน?..”
...ผมมองหน้าคนพูด..ในสมองกำลังครุ่นคิดอย่างจริงจังกับคำถามนั้น....
..จะยอมทำตามไหม?..
“..แค่ให้รู้ว่ายอมอยู่กลุ่มเดียวกัน..ทำไม..ต้องให้ทำถึงขนาดนั้น..” ผมถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ หัวสมองปวดหนึบกับทางเลือกที่ไร้เหตุผล “..แค่ให้รู้ว่าอยู่ฝ่ายไหน..ทำไมต้องทำ...ไม่เข้าใจ..”
“..กูบอกแล้วไง..ว่าเป็นแบบนี้...เพราะอะไร” พี่เบิร์ดลุกขึ้นช้าๆ แล้วหันมามองหน้าผม “..ที่กูจะพูดก็มีแค่นี้... ตอนนี้มึงก็รู้แล้วมั้ง ว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน..”
“...ตัวพนัน..ตัวหาผลประโยชน์...”..ผมแสยะยิ้มหยัน..อย่างนึกสมเพช...
“...รู้ตัวก็ดี...”
“..ถ้าผมไม่ทำ...ทุกคนจะเดือดร้อนไหม.?.. “ คนฟังขมวดคิ้ว หันมามองหน้าผม ด้วยสีหน้าครุ่นคิด..
“..ก็แค่ไอ้โตล่ะมั้ง..ที่ต้องเจอดี..แต่มึงจะสนใจอะไรล่ะ ยังไงมันก็ทำมึงซวยไม่ใช่เหรอ..”
“..แล้วคนอื่น... “ ผมปัดความตกใจของตัวเองออกไป ถามหาคนอื่นๆ..คนอื่น..ที่ไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้น..
“..ไม่...ถ้าตราบใดที่มึงไม่ไปอยู่กับไอ้กันย์..”พี่เบิร์ดว่า ก่อนจะถลึงตาใส่ทันที “..แต่อย่าคิดน่ะ ว่าไปอยู่กับไอ้กันย์แล้วจะรอด..ไม่ว่าอยู่กับใคร ยังไง สิ่งที่มึงต้องทำก็คือแบบนี้นั่นแหละ..”
“..ผมรู้...”..ได้แต่ยิ้มเยาะหยันตัวเองไปพลางๆ..
“...แล้วจะเอาไง...”
...ผมมองหน้าคนถาม..คิดทบทวนถึงสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา..
..นับแต่ที่เขาบอกว่า..ทุกคนเข่ามาหาผมและทำดีกับผมเพื่อประโยชน์ที่ตัวเองจะได้รับ..
..บอกว่าคนๆหนึ่งที่ผมตามต้อยๆอยู่ทุกวัน ยอมให้ผมอยู่ข้างๆเพราะคำสั่งของใครอีกคน..ที่ผมไม่รู้จัก...
....และทางเลือก..ที่ผมต้องเลือก..ระหว่างฆ่าคนที่ผมไม่รู้จัก...ไม่มีความแค้น...ไม่ได้มีอะไรต่อกันเพื่อให้ตัวเองได้รับการยอมรับ และได้อยู่ที่นี่...ที่เดิม กับคนกลุ่มเดิม..
..กับการไม่ยอมกระทำ..และต้องเจอกับสิ่งที่แย่กว่า..ที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร..
“.ถ้าอีกสามอาทิตย์..มึงยังทำงานให้กูไม่ได้..มึง...ก็อยู่กับกูไม่ได้.. “
“หา...?... “
“..ถ้ามึงทำงานให้กูไม่ได้...ทำ “เลว”ให้กูเห็นไม่ได้..มึงจะโดนย้ายไปอยู่แดนอื่น..กับ...”
“ กับคนอื่น..ที่...จะทำกับมึง ไม่ต่างกับ..ที่ไอ้เมฆเคยเจอ..”
“..มึงต้องออกไป..จากที่นี่...ไปอยู่กับคนอื่น ที่เขาจะเอามึงอยู่.. “
“..มึงไม่ใช่เด็กแล้ว..อย่าให้กูพูดหลายรอบ..ถ้ามึงทำได้ มึงก็ได้อยู่..ไม่ใช่กับกูก็ได้ จะกับไอ้ทินไอ้แม้กไอ้วิทย์หรือไอ้กันย์ก็แล้วแต่..ถ้ามึงทำ มึงก็ได้อยู่ตรงนี้..แต่ถ้าทำไม่ได้..มึงก็จะได้ไปอยู่กับคนที่ ไม่บังคับมึง คอยดูแลมึง เอาใจใส่..มันก็อาจจะดีกับมึงก็ได้นี่...
....คำพูดของคนบางคนดังขึ้นมาในสมองของผม..อาจจะดีกับผม..งั้นเหรอ?..
คนที่พี่เบิร์ดบอกว่าไม่ได้หวังดีกับผมจริงๆ บอกว่าถ้าผมทำไม่ได้..ก็ต้องไปอยู่กับคนอื่น..คนอื่น..ที่ไม่บังคับผม..ที่ดีกับผม..ที่ไม่ทำร้ายผม..
...มันจะมีจริงเหรอ?..คนแบบนั้น...
“..ถ้าทำไม่ได้..ต้องไปอยู่กับใครน่ะ..?..”
คนฟังทำหน้าตาประหลาดๆใส่ทันที่ที่ได้ยินคำถามนั้น สีหน้าแหยงๆของพี่เบิร์ดทำให้ผมคิดว่าคน”ดีๆ”ที่พี่โตพูดถึง..มันคงไม่ได้ดีอะไรนักหรอก
“...เอ่อ...ผู้พัน...”
“..ใครล่ะ?..ชื่อผู้พัน..หรือเป็น...ผู้พัน..” ประโยคหลังผมก็ถามประชดประชันไปแบบนั้น เพราะมันเป็นไปไม่ได้..
“..ผู้พันเป็น...” พี่เบิร์ดยังมีสีหน้าอิหลักอิเหลื่อเหลือจะกล่าว “..เป็นมือขวาของเจ้านายไอ้โต..ก็เจ้านายกูและมึงด้วยนั่นล่ะ..เป็นนักโทษในเรือนจำพิเศษ..”
“..คิดว่าถ้าผมไปอยู่กับคนๆนั้น...อยู่กับผู้พัน..จะดีมั้ยล่ะ??..” ผมถามออกไป
“...ไม่รู้สิ...บางทีมึงอาจจะชอบก็ได้...”
อาจจะชอบ...งั้นเหรอ?..
แต่พอเห็นสีหน้าพี่เบิร์ดที่อาจจะเคยเจอมาแล้ว..คงบอกได้ว่า...ที่ผ่านมาไม่มีใครชอบเลยงั้นสิ...
..แล้วผมจะชอบ...งั้นเหรอ?..
เป็นไปได้รึเปล่า?...
ผมอาจจะมีอิสระ ไม่ต้องฟังคำสั่งใคร ไม่ต้องถูกทารุณ ไม่ต้องถุกดุด่า..
...แต่จะเป็นไปได้เหรอ?..เขาจะดีกับผมจริงๆงั้นเหรอ?..
แต่ถ้าอยากอยู่ตรงนี้ต่อไป...ก็ต้องแลกกับการทำลายชีวิตคนอีก..ใช่ไหม?..
...ต้องเสียอะไรไป..เพื่อแลกกับสิ่งที่อยากได้อีกเหรอ?..
ผมเม้มปากแน่น..ในอกปวดหนึบจนทรมาร ในสมองก็ปั่นป่วนจนคิดอะไรไม่ออก..
การหนีจากเรื่องที่เจอไปตายเอาดาบหน้า กับการยอมทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการเพื่อรักษาสิ่งที่มีอยู่..ผมไม่รู้เลย ว่าจะเลือกอย่างไหน..
..ผมไม่อยากฆ่าคน....ผมไม่อยากทำร้ายใคร..
..แต่ผมก็ไม่อยากไปจากที่นี่..ไปจากคนที่คุ้นเคย อีกเหมือนกัน..
แล้วจะทำยังไง???
“..บอกมาได้แล้ว...เขาเรียกอาบน้ำ..”
น้ำเสียงเร่งเร้ายิ่งทำให้ผมปวดหัว..เม้มปากแน่น..อย่างอับจนหนทาง..
....ที่สุดแล้ว......ผมลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินออกไปจากห้องขัง...
“...ไม่มีคำตอบ...”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ไม่มีไร แค่ลองเสียง)
ปวดหัวกับตัวเลือกนี้จริงๆ..เฮ้อ...
เป็นเราก็เลือกยากน่ะนั่น..
ตอนนี้ก็พยายามเขียนเต็มที่น่ะค่ะกลัวว่าจะออกมาไม่ดีเท่าที่คาดหวังไว้ รู้สึกไม่มั่นใจเท่าไหร่แฮะ
แล้วที่หายไปหลายวัน..เอิ่ม...คือ เฟลเรื่องไม่เป็นเรื่องจนทำไรไม่ได้..ถ้าช่วงนี้คนรู้จักที่ได้คุยกันคงรู้ว่าเครียดเรื่องอะไร..อารมณ์ไม่ค่อยคงที่อย่างแรง รู้สึกผิดหวังกับมนุษย์บางรายอย่างที่สุดจนไม่มีสมาธิทำอะไรเลย ให้อภัยอิชั้นเถิดค่ะ ที่ไร้ความสามารถในการขจัดปัดเป่าเรื่องแบบนี้ ก็หวังแต่ว่าจะได้ย้ายหอ(อีกแล้ว) และจะไปพ้นหูพ้นตากันซักที เฮ้อ...
..แล้วใครที่บอกว่าผู้พันเหมือนอาเบะน่ะ ไม่ใช่น่ะผู้พันน่ะ ยิ่งกว่า จ๊ะ (กร้ากกกก)
-
รอๆๆ จะรอ
-
^
^
^
^
:z13: จิ้มๆๆ รีบน
เอามาลงแล้วน่ะค่ะ
-
เราเป็นคอมเม้นแรกของวันเลยรึป่าวเนี่ย
:really2:
ไรท์เตอร์ เราว่า คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับไอ้เนม ก็คือ ไม่มีคำตอบเนี่ยแหละ
ไม่รู้สิ
มันชวนติดตาม
จิงๆนะ
อยากอ่านต่อ
ว่าแต่ จะมาเมื่อไหร่ค่ะ
ชอบเรื่องนี้จริงๆ
เป็นกำลังใจต่อไปนะ
แต่ว่า ความเครียด กับเรื่องบางเรื่อง อย่าเอามาใส่สมองเลยค่ะ
ยิ่งอากาศร้อนๆอยู่แบบนี้
เดี๋ยวก็ไม่สบายกายไม่สบายใจเอาป่าวๆ
เดี๋ยวใจร้อนระอุเป็นไฟ
เดี๋ยวร่างกายมอดไหม้เป็นจุล
(เรากำลังพูดอะไรเนี่ย)
อย่าถือสาค่ะ
กำลังเพ้อ เพ้อ ~
555+
ฮาให้หายเครียดน้า^^
-
พอรู้เรื่องแล้วเครียดหนักกว่าเดิม
:z3:
-
สงสาร เนม อ่ะ
เป็นเราก็คงเลือกไม่ถูกเหมือนกันแหละ
แต่ในใจลึกๆ ก็อยากรู้เหมือนกันว่า เนม จะเลือกอะไร
งั้นก็คง..............................ต้องรอตอนต่อไป ฮิฮิ
:pig4: และก็เป็นกำลังใจให้ ไร้ท์เตอร์ค่าา อย่าคิดมากนะคะ สู้ๆๆๆ
-
สงสารนู๋เนมมมมมมมมมม
เป็นเมียอิพี่โตซะ จะได้จบๆ(ไม่เกียวหนิ)
หนูเนมสู้ๆ :ped149:
ไรเตอร์ต่อเร็วๆนะค่ะ
แบบว่าค้างงง
-
ค้างงงงงงง ลุ้นว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป
o9 มาต่อเร็วนะครับอยากรู้
-
ไม่เลือกได้มั๊ยนะ
เห้ออออ
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ไรท์เตอร์อัพแล้ว เย้
แต่สงสารเนมจัง เป็นเราก็คงเลือกไม่ถูกแน่เลย :sad11:
-
o19 จุกเลยขอรับ
แต่ว่ามาต่อดีกว่านะ
-
:a5:ช๊อคที่ไรท์เตอร์บอกว่า ผู้พันยิ่งกว่าอาเบะ
55555 ตอนนี้ชักเริ่มมันส์แล้ว
พอดีมีเพื่อนผู้ชายสองคน ชื่อโตกับเนม บังเอิญมากๆ :-[
เป็นกำลังใจให้เนม พี่โตก็ช่วยน้องเนมหน่อยซิ
เด็กมันไม่ประสีประสา
-
^
^
^
:z13:จิ้มรีบน จริงดิๆ..อยากเจอมั่ง ห้าๆ
ในชีวิตจริงไม่มีโตกับเนม เจอแต่เนมที่ไม่พึงประสงค์อยู่คนนึง ฮ่วย
ช่างเถิด อย่าไปเทียบ ห้าๆ
ตอบรีบนและทุกรี
ขอบคุณสำหรับกำลังใจน่ะค่ะ จะพยายามอัพให้บ่อยขึ้นงับ
อยากให้ไม่เลือกเหมือนกัน แต่มันเป็นไปไม่ได้ง่ะ :o12:
ขอบคุณทุกรีงับ
ราตรีสวัสดิ์ :L2:
-
เลือกยากจริงจริงอ่ะ
รออ่านต่อนะคะว่าเนมจะเลือกยังไง
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คิดว่าเนมไม่ยอมทำและก็ไม่ยอมให้เฮียโตโดนเล่นด้วย
คือยังไงดีละ เนมนี่พลาดจริงๆไม่เหมาะกับคำว่า "ฆาตกร" เลย
อยู่ผิดที่จริงๆ เป็นชีวิตที่โชคร้ายจริงๆน้องเนมเอ๋ย :sad11:
-
:serius2: :serius2: :z3: :z3: o22 :a5: :o12:
-
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดปวดหัวแทน น้องเนมจริงๆ :z3: :z3:
-
สงสารเจ้าเนมจริงๆ เล้ยยย จะไหวมั้ยยย
-
มะมีคำตอบ :เฮ้อ:
รักเมนน่า :z10:
-
ปวดหัวแทนหนูเนมจริงๆ :z3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตามน้องเนมมาจากบอร์ดเด็กดี 555+
สู้ๆๆ ว่าอิน้องเนมมันจะซื่อไปถึงไหนฟระนั่น
ไม่เข้าใจเจงๆๆๆๆ ปล่อยให้ไปเจอผู้พันก็ดี (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
^
^
^
ประโยคข้างบนตัดทิ้งฉับๆๆๆ อย่าเชียวนะไรเตอร์!!!!!!!!!!!!!!!!11
:m16: :m16: :m31: :m31: :fire: :fire:
-
ใครจะไปเลือกได้ล่ะ
เนมก็ไม่ได้อยากจะฆ่าคนอยู่แล้วนิเนอะ
สงสารเนมอ่ะ
:sad4: :sad4:
-
สงสารน้องอะ!!!!
เฮ้ออออ เมื่อไหร่จะมีความสุขกับเขาซักทีนะ น้องเนม
พี่โต เริ่มเอ็นดูน้องบ้างรึยังคะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้จ้าาาาา :L2: :กอด1:
-
น้องเนมม .
ถ้าน้องเนมไปพี่โตจะ....ใคร
:sad4:
-
ไปเพื่อที่จะไม่ทำร้ายใคร.........แต่อาจจะโดนคนอื่นทำร้าย......
กับอยู่แล้วจะต้องทำร้ายคนอื่น........
เฮ้อ...เลือกยาก
คนเราไม่ได้เลวโดนสันดาน เลือกยากมากมาย
:เฮ้อ:
-
ให้เราเป็นหนูเนมก็คงเลือกไม่ได้เหมือนกัน
ทำลายคนอื่น แล้วตัวเองรอด
ปล่อยไปแต่ตัวเองจะถูกทำอะไรต่อไปไม่รู้
เลือกอยากจังเลยเนอะ
:เฮ้อ:
-
ไม่มีคำตอบน่ะถูกแล้วมั้ง
เนมน่าจะลองไปอยู่กับผู้พันน่ะค่ะ
ฮ่า ๆๆๆ บางทีผู้พันอาจจะหลงเนมจนโงหัวไม่ขึ้นก็ได้
เดาตอนต่อไปไม่ถูก
มาต่อไว ๆ เลยนะ
-
ไม่ว่าเลือกทางไหนก็... :เฮ้อ:
-
ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน ...
:z13:
คร้าบ
-
บีบคั้นกันเหลือเกิน...จะเลือกทางใดดีล่ะเนี่ย :serius2:
-
สงสารเนมที่สุด
ไม่ว่าทางไหน ก็นรกพอกัน แสดดดดดดด
เครียดดดดดดดด -"-
-
เริ่มเก็ทเหมือนหนูเนมแล้ว อิอิ เครียดแทนเลยลูกเอ้ย
ไม่รู้จะเลิกทางไหนแต่ที่แน่ๆ ไม่เอาผู้พันอ๊ากกกกลัววว :serius2:
-
อึ๋ยไม่ไหวนะ
ผู้พันที่เมฆยังขยาดเลยนะ
เนมไม่ไหวหรอก
-
:serius2:
ปวดหัว...อ่านแล้วเครียดอะ....
คนเขียนๆดี ..จนคนอ่านๆแล้วอิน
อินแล้วก้อเครียด ...เฮ้อ...
-
กรี๊ดๆๆๆ
เจ๊เนม!!! อย่าไปอยู่กับอีตาผู้พันไก่เคเอฟซีที่ให้ความรู้สึกเหมือนอาเบะนั่นนะ!!!!=[]=
-
เกลียดการตัดสินใจแบบนี้ที่สุดด :z3:
-
เครียด ไม่มีคำตอบ :เฮ้อ:
-
เครียดจริงๆเชียว ฮึฮึฮึ
ดีใจนะที่เห็นเนมตอบว่า ไม่มีคำตอบ น่ะ
แล้วก็นะ อยากให้ผู้พันน่ะออกโรงจังเลย อยากรู้ว่าเป็นคนยังไง อยากรู้ว่าร้ายแรงยังไง ถึงได้ทำให้ทุกคนขยาดได้ขนาดนั้น
-
เอ๊ะ...อาเบะ....อาเบะคือใครอ่าคะ เหมือนจะคุ้น แต่นึกไม่ออก
อือ...พอลองมองย้อนถามความรู้สึกของตัวเองบ้าง
'ถ้าเป็นเราจะเลือกทางไหนละ'
คง......อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละมั้ง :z2:
นู๋เนมมั่นใจในตัวเองเข้าไว้นะ สู้ๆ
ว่าแต่ถ้าเลือกฆ่าคนแล้วคนที่ให้ฆ่าคือ กันย์ ละจะเกิดไรขึ้นนะนั่น หุหุ o13
-
โอ้ย เครียดดดดดดด :serius2: :serius2: :serius2:
-
ให้ไปเลย :เฮ้อ:
-
น่าสงสาร และ น่าเห็นใจมากๆ นะค่ะ แต่
มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องตัดสินใจอย่างง้่ายๆ จริงๆน่ะค่ะ
สู้ต่อไปน่ะค่ะ เนม
-
สงสารหนูเนม
-
เมื่อไหร่เฮียโตจะรักหนูเนมของเราเนี่ยยยย
ฮึกๆๆๆ :m15: ช้ำใจเจงๆเลยง่าไรเตอร์ที่ร๊ากกก
หวังว่าเฮียโตคงไม่ให้เนมไปทำไรอย่างนั้นแน่ๆนะ
แล้วหนูเนมจะเลือกอะไรง่ะ..อย่าไปหาผู้พันเยยนะ
ฮึกๆๆๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆ อ่านแล้วเศร้ากับหนูเนม ชีวิตอนาถมั่กๆ
มาต่อเร็วๆนะก๊าบเพ่น้องก๊าบบบ อยากอ่านมากมาย
เข้ามาดูทุกวันเลยว่าอัพรึยังหนอ??? เวลาไม่อัพกระผมก็จะ
นั่งเศร้าอยู่หน้าคอม :monkeysad: ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด(?)
-
ไม่แปลกใจเลยที่เห็นข่าวว่าบางทีเครียดจนเป็นบ้า ที่จะเจอแบบนี้ เหอ ๆ น่ากลัวมากก :serius2:
-
สงสารน้องเนม :monkeysad:
หาทางออกไม่เจอ เฮ้ออออ...ปวดตับ :z3:
-
เครียดแทนน้องเนมเลยอ่าค่ะ
อ่านไปแล้วบีบหัวใจจริงๆ :m15:
-
แค่นึกถึงผู้พันนี่ก็ขนลุกละ
ถ้าเนมตัดสินใจไปอยู่กับผู้พันล่ะก็ :call:
+1 ให้กำลังใจคับ สู้ สู้
-
แล้วเนมจะเลือกได้เหรอครับ
ทางสองทางที่มีก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่
คิดดีๆนะเนมว่าจะอยู่กับอิพี่โตหรือผู้พัน
-
นิยายสั่นประสาท
-
ทางไหน ๆ ก็ดูไม่น่าเลือกเอาซะเลยแฮะ :เฮ้อ:
ปล.ขอให้คนแต่งกลับมาสดใสไวๆ นะจ้ะ :L2:
-
บทนี้ยกความดีความชอบให้เบิร์ด ตอนเดียวปริศนาทั้งหมด(หรือเปล่า)กระจ่างกันเลยทีเดียว
แต่สำหรับเนมคงเหมือนกลับไปยืนที่จุดเริ่มต้นของเขาวงกตที่มีทางเข้า 2 ทาง ทางหนึ่งทางสว่าง แต่เต็มไปด้วยพงหนาม ส่วนอีกทางมืดทึม มองไม่เห็นแม้ทางเดิน เป็นป้าก็เลือกไม่ถูก(ขอไม่เลือกซักทางได้มั้ย :เฮ้อ:)
ปล.จากคำพูดเบิร์ด ทำให้คิดได้อีกอย่าง ว่าบทลงโทษของชาวคุก นอกจากจะโดนจำกัดอิสระภาพทางกายแล้ว ยังรวมไปถึงความคิดด้วย ไม่สามารถคิด หรือทำอะไรด้วยเองได้ ต้องกลายเป็นเบี้ยหมากของคนอื่นแม้จะไม่อยากก็ตามที :เฮ้อ:
ปลล.ถึงคุณไรเตอร์ เคยรู้สึกเฟลกับคนๆนึงเหมือนกันค่ะ หลังจากฟูมฟาย เพ้อคลั่งไประยะนึง ก็เริ่มคิดได้ค่ะว่าบางทีการที่เรามานั่งเจ็บช้ำเสียใจกับคนๆนั้นขนาดนี้มันเพราะเราเชื่อใจ วาดหวังในตัวเค้ามากเกินกว่าที่เค้าเป็นจริงหรือเปล่า บางทีเค้าอาจจะมีอยู่ร้อย แต่เราวาดฝันว่าเค้ามีเป็นพัน พอมันไม่เป็นอย่างที่คิดก็มานั่งเสียใจเอง คิดไปคิดมาเราสี่งที่ทำร้ายเราอย่างร้ายแรงที่สุดก็คือความคิด ความคาดหวังของเรานะเองค่ะ บางทีถ้าไม่คิด ไม่หวังกับใครเกินไป(ตัวเราเองบางทียังไม่ได้ดั่งใจ กับคนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง) ผิดหวังขึ้นมาได้ไม่เจ็บมากนัก เดี๋ยวนี้ทำอย่างนี้ตลอดค่ะ
ไม่ว่าคุณไรเตอร์จะเกิดเฟลด้วยกรณีใด แต่ก็ขอกลับมาแข็งแรง สดใสลุกขึ้นได้เร็วๆ นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
:a5: เครียดแทนเนมอ่ะโคตะระกดดันเลย
-
:z3: ปวดหัว ปวดใจ ตามน้องเนมไปด้วยจริงๆ
ทำไมสถานการณ์มันถึงบีบบังคับ ให้ตัดสินใจ
เลือกเรื่องที่ไม่อยากทั้งคู่ด้วยนะ
สุดแท้แต่ไรเตอร์แล้วกันนะคับ :z3:
-
ท่านไรเตอร์เอามาลงที่นี่ด้วยหรือค่ะเนี่ย!
เราตามนิยายอีกเรื่องที่ชอบ(แต่ดันโดน...)มาน่ะค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจออีกเรื่องที่ชอบม๊ากมากด้วย... :กอด1:
สงสัยว่าจะได้ย้ายเว็บที่สิงสถิตอย่างจริงจังแล้วล่ะค่ะ
เบื่อล่ะ กับ xxxxxxx :m16:
คาดหวังว่านู๋เนมจะเลือกที่จะ ไม่ทำตามเงื่อนไขนะคะ
แบบว่า...ไม่อยากให้ทำบาปมากไปกว่านี้แล้วน่ะค่ะ
อยากให้คิดเสียว่าทั้งหมดทั้งมวลที่(ถ้า)ต้องเจอ คือ การไถ่บาปที่ฆ่าคนตายแล้วปลงเสียเถอะ :เฮ้อ: (อ้าว เฮ้ย งี้แล้วเรื่องจะไปไงต่ออ่ะ )......
...
...
เอาเป็นว่า อิพี่โตไม่ยอมแล้วกัน.....55555+
ง่ายดี แถมแอบโรแมนซ์ด้วย >.< อิอิ
-
จะไงดีล่ะทีเนี้ย..
-
มารอครับบบบ
-
สวัสดีงามๆค่ะ คนอ่านทุกท่านนนนนน
คำบัญชาจากเบื้องบนสั่งให้มาทำหน้าที่โดยว่อง เพราะอู้ไปนาน :laugh:
เอาตอนใหม่มาฝาก
เพิ่มดีกรีความกึ่มให้ได้ที่กว่าเดิม เห่อๆ
อ่านให้สนุกนะคร้าบบบบบบบบ(หรือจะเครียด :m29:)
:pig4:
.............................................................................
Imprison 32: ใกล้..แต่เอื้อมไม่ถึง
ผมเดินออกมาจากห้องขังที่ตัวเองอยู่ มือถือขันน้ำสบู่และของที่ใช้ในการทำความสะอาดร่างกาย เดินไปตามทางเดินที่เคยไปประจำ ตามหลังนักโทษรายอื่นที่เดินนำอยู่ก่อนหน้า..พยายาม..เดินไปเหมือนทุกๆวัน ทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ และพยายามทำให้เป็นปกติ...
...แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัวขึ้นทุกที...ทุกที...
สมองมึนงง..หัวใจปวดร้าวเจ็บและอึดอัดจนคิดอะไรไม่ออก..
...ทางที่ต้องเลือกทั้งสองทาง ไม่มีทางไหนดีกับผม”จริงๆ"เลยซักทาง
ไม่ว่าจะทำเพื่อตัวเองอยู่รอด หรือหนีไปตายเอาดาบหน้าก็ไม่ใช่ความคิดที่ผมต้องการทั้งนั้น มันอาจจะเป็นความคิดที่ฉลาด..หากจะเลือกทางแรกหรือทางที่สอง..สำหรับบางคน สำหรับคนฉลาดๆแต่กับผม..แต่กับคนโง่อย่างผม ผมเลือกไม่ได้สักทาง..
...ไม่อยากให้คำตอบ แต่ผมรู้..รู้..ว่าจะต้องตอบออกไป...
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเลือกทางไหน..ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...
แล้วจะทำยังไง..ผมจะทำยังไง..
....ผมเม้มปากแน่น คิดถึงคนที่บอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ฟัง..คิดถึงคนที่ทำเหมือนชีวิตผมเป็นของเล่น..มีความสุขมากไหมกับการที่เห็นผมทรมาร มีความสุขใช่ไหม ที่เห็นผมต้องทุรนทุรายเจียนตาย..
ทำไม..ทำไมต้องบีบคั้นกันขนาดนี้...
ปึก !!!!
คงเพราะใจลอยเกินไปเลยเดินไปชนคนอื่น ผมงอตัว รู้สึกเจ็บแปลบตรงใบหน้าโดยเฉาะดั้งจมูก แถมคนตรงหน้าก็ตัวใหญ่เป็นตึกจนผมแทบก้นจ้ำเบ้า..
หมับ..
“ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ...” ผมเงยหน้ามองคนพูด..เมื่อได้ยินน้ำเสียงคุ้นหู..สายตาเลือนพร่าจับจ้องไปเบื้องหน้ามองเห็นร่างของคนที่ผมคุ้นตาด้วยสายตารางเลือนด้วยหยดน้ำตา..ใบหน้านั้นชะงักเล็กน้อย..ก่อนจะดึงแขนผมไปทางอื่นไม่ให้หลีกทางนักโทษคนอื่นๆที่เดินตามหลัง..
“.............”
ก็เหมือนเดิม ไม่มีคำถาม ไม่มีเสียงปลอบ ไม่มีอะไรสักอย่างสำหรับคนตรงหน้า พี่โตก็คงรู้ดีว่าผมเป็นแบบนี้เพราะเรื่องไหน เขาก็คงรู้ดีว่าเพราะอะไร ดังนั้นไอ้คำปลอบอะไรนั่นก็ไม่จำเป็น..
..เขาก็น่าจะรู้ดี..ว่าที่ผมเป็นแบบนี้..ส่วนหนึ่งมันเพราะใคร..
แต่ถึงจะรู้แบบนั้น..
“.......... “..บางครั้ง..บางที...ผมก็อยากได้ยินเสสียงปลอบโยนของผู้ชายคนนี้บ้าง..
“..แล้วจะเอาไง...” น้ำเสียงถามเรียบเรื่อย..และสายตาที่มองไปทางอื่น..ไม่ยอมสบตา..
..ผมมองท่าทีนั้น...แล้วยิ้มออกมา..เป็นรอยยิ้มที่ฝืดและบิดเบี้ยวเกินจะทน....
“..ผมมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอ?..” ถามไปก็ยิ่งเจ็บใจตัวเอง..
“...ก็ให้มึงเลือกไง...” เลิกคิ้ว...ถามออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนน่าโมโห..ใบหน้าเย็นชาไม่ใส่ใจนั่นทำให้ผมนึกโมโหนัก นึกแค้นเคืองคนตรงหน้าที่มาทำกับผมแบบนี้..เพราะเขาไม่ใช่เหรอ? ส่วนหนึ่งก็เพราะเขานี่..ไอ้พี่โตบ้าที่ทำให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้...
“..ให้เลือกว่าจะไปอยู่ในนรกแบบไหนงั้นเหรอ !!! “ ผมตะโกนลั่น น้ำตาไหลพร่างพรูอย่างอัดอั้น มองใบหน้าของคนตัวสูงใหญ่ที่ชาเฉยอย่างเจ็บปวด “..ทำไม...ทำไมต้องทำแบบนี้..ทำกับผมแบบนี้ทำไม..มีความสุขมากใช่ไหม..สนุกมากใช่ไหมที่เห็นคนอื่นเขาทุกข์ใจ..ชอบใช่ไหมที่เห็นผมต้องตกนรกทั้งเป็น !!! “
“..ตั้งสติหน่อย..” น้ำเสียงนั่นจะตกใจหรือเป็นห่วงผมไม่รู้..ไม่ได้สนใจ แค่คำพูดที่ออกมาจากปากคนๆนี้..คนที่ไม่ได้เจอเหมือนผม ไม่ได้อยู่สถานะเดียวกับผม..ก็ทำให้ผมโมโหหงุดหงิดแทบคลั่ง..
..ก็ใช่สิ ไม่ได้มาเจออย่างผม ไม่ต้องมาฆ่าใคร ไม่ต้องมาทำร้ายใครนี่..
..ตัวเองมีอำนาจ ยืนสั่งชาวบ้านเขาก็พอ นี่คงยืนรอดูผมทุรนทุรายอย่างมีความสุขใช่ไหม?
“..ไม่ต้องมาพูด ไม่ได้เจอแบบเดียวกับผมก็ดีสิ..ได้แต่ยืนสั่งคนอื่นจะเข้าใจความรู้สึกของผมเหรอ?..” น้ำตาท่วมไปหมดแล้ว ไหลพรากๆน่าอายเป็นบ้า แต่ผมไม่คิดจะสนใจอีกแล้ว ยิ่งเห็นหน้า ยิ่งมองเห็นหน้าไอ้พี่โตก็ยิ่งเกลียด..ยิ่งโกรธจนอยากจะหายไปจากโลกนี้ซะ “...นี่คงจะรอดูเต็มที่เลยละสิ..ก็เกลียดผมมานานแล้วนี่..ผมมันโง่..มันงี่เง่า.. เออ!!!..มันโง่มาตั้งแต่ยอมเดินตามชาวบ้านเขาต้อยๆตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาแล้ว โง่ที่เชื่อคนอย่างคุณ..ทั้งๆที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันเลยแท้ๆ !! “
“..นี่!!! “
“..เกลียด..ผมเกลียดพี่..เกลียดคนอย่างคุณที่สุดในโลก..ทำไมต้องเป็นผม..ทำไมต้องทำร้ายผม...ไม่สงสารผมบ้างเหรอ?...ไม่คิดจะสงสารผมซักนิดรึไง?...” ผมร้องไห้โวยวายออกมาอย่างสุดจะกลั้น ในหัวมันร้องบอกซ้ำๆว่าไม่มีทางเลือก ไม่มีทางออก..
..น้ำตาไหลพราก..สะอึกสะอื้นจนตัวโยน..ได้แต่มองหน้าคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวด..
..ทำไม...ทำไมไม่สงสารผมบ้าง..
“............” ไม่มีเสียงพูดออกมาจากปากคนๆนั้น..มีแต่นัยน์ตาที่หรี่เล็กลง..และใบหน้านิ่ว..แสดงสีหน้าแหลกประหลาดที่ผมไม่เคยเห็น...เหมือน..เจ็บ..จากอะไรสักอย่าง..
...มองแล้วอยากจะหัวเราะตัวเอง..คิดไปได้ยังไงว่าเจ็บ..คิดไปได้ยังไงว่าไอ้พี่โตคนนั้นจะเจ็บ..แล้วอีกเสี้ยวหนึ่งของความคิด..ก็ยังสงสัย..ว่าเพราะใคร..เพราะอะไรอีก..
..แต่ผมแน่ใจ..ว่าเขาไม่ได้เจ็บ..ไม่ได้ปวดร้าวเพราะผม..เพราะผมที่ร้องไห้ทรมาร..ไม่ใช่แน่ๆ..
...มีแต่สมเพช คนอ่อนแออย่างผมล่ะไม่ว่า...
“....”.ผมหลับตาลงอย่างปวดร้าว..ขอบตาร้อนผ่าวกลั้นเสียงสะอื้นที่หลุดจากลำคออย่างยากลำบาก..เพราะถึงจะโกรธจนขาดสติ..เสียใจจนคลุ้มคลั่งแค่ไหน..ก็ไม่อยากเป็นแบบนั้น..ไม่อยากทำร้าย..
...และทันทีที่นึกถึงช่วงเวลานั้น..ภาพร่างของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ..ในสภาพเลือดท่วมกายก็ผุดขึ้นมาทันควัน...
..กลิ่นคาวเลือดที่เหมือนอวลอยู่ในจมูก..เหมือนมันยังอยู่ตรงนี้..เลือดที่เคยเปื้อนมือ..มันยังไม่หายไป..และล้างไม่ออก..ล้างไม่หมดซักที..
...เลือดที่ไหลนองจากร่างที่แน่นิ่ง..กับเศษไม้..เศษซากของสิ่งที่รัก..ทำให้ผมเพิ่งรู้..ว่าได้ทำลายความฝันและชีวิตตนเองให้พังลงไปกับตา..และทำมันลงไป...ด้วยมือ..ของตัวเอง..
...นัยน์ตาปิดลงช้าๆขณะที่หยดน้ำร้อนๆไหลอาบแก้ม..ผมหลับตา ไม่อยากมองเห็นมือของตัวเอง..ที่มันเปื้อนเลือด..เปื้อน..จนล้างไม่ออก...
เปื้อนไปด้วยสีแดงฉานที่น่ารังเกียจ..
..เพียงแค่นึกถึงช่วงเวลานั้น..
ไม่เอา...ไม่อยากเป็นอีกแล้ว...
หมับ...
แรงดึงที่แขนแรงๆพอให้เจ็บ..ทำให้ผมสะดุ้งออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเอง แต่หัวใจที่สั่นไหวด้วยความหวาดกลัวไม่ได้หยุดลงเลย..
นัยน์ตาผมมองไปยังคงที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าใคร...ไม่สนแล้วว่าจะเป็นใคร เพราะตอนนี้ในอกมันทวีความเจ็บปวดจนทนไม่ไหว เจ็บจนแทบบ้าตาย..
“..ฮึก....ฮือ....” ผมร้องไห้ออกมาดังลั่น..ร้องออกมาสุดเสียงกอดคนตรงหน้าไว้แล้วซบหน้าลงกับอกหนาๆนั่น ร้องระบายความอัดอั้นออกมาให้พอใจ..ทั้งที่ผมบอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจแม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น บอกตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ แต่..มันทนไม่ไหว..
...ไม่ไหวแล้ว..
ในหัวมันเอาแต่คิด..เอาแต่ถาม..
มันเฝ้าย้ำถามว่าทำไม..ทำไมต้องเป็นผม..
ทำไมต้องเกิดขึ้นกับผม ทำไมต้องเลือก ทำไมต้องถูกบังคับ ทำไมต้องเจ็บปวด..ทรมาร..
...แต่คำพูดของแม่ที่เคยพร่ำสอนก็ดังขึ้นมาตอบคำถามนั้นทันที..
...มันเป็นเวรกรรม...
ผมหลับตาลงอีกครั้ง ขอบตาร้อนผ่าวยังมีน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่หยุด..
ในหัวเฝ้าถามตัวเองอีกครั้ง..ถามกับคำตอบของแม่ในความคิด.....เวรกรรม...แล้วผมล่ะ....
...แล้วผมที่ต้องพบเจอกับมัน...จะทำยังไง...
.....................................
มองเห็นไอ้โง่คนหนึ่งกำลังร้องไห้..เขาเห็นแบบนั้น...
โตยืนนิ่ง..ปล่อยให้เจ้าเด็กน้อยที่ยังประสาในสายตาเขาโอบกอดเอาไว้แน่น..
สายตามองทอดต่ำลง มองเห็นเด็กคนนี้สั่นไปทั้งตัว พร้อมกับปล่อยเสียงโฮดังลั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกของเขา หลังจากที่เขาไปดึงแขนเจ้าคนนี้ให้ลูกขึ้น เมื่อเห็นท่าทีผิดสังเกต สีหน้าซีดเผือกและร่างที่สั่นระริกไปทั้งตัว..
...และดวงตาว่างเปล่า..ไม่ได้สะท้อนสิ่งใด เหมือนจมอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง..มันดูน่าห่วง..เกินกว่าจะปล่อยผ่าน..
..และยังมือที่กำเข้าหากันแน่น..จนเส้นเลือดปูดโปน..มันหมายความว่าอย่างไร?..
นั่นทำให้เขาตัดสินใจคว้าแขนของมันไว้ บีบแน่นๆเหมือนจะเรียกสติ หวังให้มันหันมาโวยวายใส่แบบคนบ้าเมื่อกี้..เพราะคิดว่ามันคงดีกว่า..ดีกว่าจะ...ทำท่าทางที่เขาไม่รู้จัก..และไม่รู้จะทำยังไง..แบบนั้น..
โตถอนหายใจเบาๆ..เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กคนนี้คงยังไม่เลิกงอแงง่ายๆ..เวลาแบบนี้..เขาควรทำอะไรล่ะ..ปลอบ..?
ก้มมองท่าทางสะอึกสะอื้นน่าสงสาร เหมือนกับเด็กน้อยไร้ที่พึ่งและกำลังเจ็บปวดแสนสาหัส..มองแล้วหัวใจมันปวดหนึบแปลกๆ..แต่เขาก็ถอนใจ..แล้วมองผ่านมันไปเสีย ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เจ้าคนนี้ต้องทำ และคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องจัดการไปพร้อมๆกัน..
...โตถอนใจเงียบๆ..และหยุดมือที่จะยกขึ้นลูบหัวลูบหลังร่างที่สั่นไปทั้งตัวไว้แค่นั้น.. มองเจ้าเด็กน้อยที่กำลังเจ็บปวดแสนสาหัส..และก้มมองมือตัวเอง..
...เพราะความจริง ก็คือเขาลงมือทำร้ายเด็กคนนี้ไปด้วยส่วนหนึ่ง..
....แล้วจะมีสิทธิ์ไปปลอบมันไหม?..
ในเมื่อเป็นความจริงส่วนหนึ่งที่ปฎิเสธไม่ได้ และเขาก็ไม่คิดปัดทิ้ง คือเขาเป็นคนที่ทำร้ายเด็กคนนี้..ด้วยมือของตัวเอง..
..ด้วยมือนี้เหมือนกัน ด้วยการกระทำที่ผ่านมา..และบางที..อาจจะมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ..
ในเมื่อเป็นแบบนั้น...ถ้าอยากให้มันเข้มแข็งและเติบโตขึ้น..
...ถ้าอยากให้มันเป็น และทำตามที่หวัง...
...ก็ไม่ควรจะสนใจ..
สมองบอกให้แกะมือมันออกแล้วเดินหนี..แต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม..โตยกมือซ้ายที่กำลังจะลูบหัวคนตรงหน้าขึ้นพาดลงบนหน้าผากตัวเอง มือขวากำแน่น..แนบอยู่ข้างกาย..
..เขาขมวดคิ้วมุ่น..เม้มปากอย่างครุ่นคิด..
เคยมีคนเจออะไรที่หนักหนากว่านี้ ด้วยน้ำมือของเขามาแล้ว มีคนมาร้องไห้เสียใจต่อหน้ามากมายหลายคน..แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ..ไม่คิดจะลังเลที่จะทำตาม”คำสั่ง”ที่ได้รับ..
..ไม่เคยมีครั้งไหน..ที่ต้องมานึกเสียใจลึกๆ..และลังเล..กับ..เหยื่อ..แค่คนเดียวในเกมส์ของเจ้านาย..
ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ เพราะพวกมันอ่อนแอ เพราะพวกมันโง่..เลยตกเป็นเหยื่อ..
พวกมันไม่ฉลาด ไม่กล้าได้กล้าเสียพอที่จะยืนหยัดขึ้นมายืนด้วยตนเอง ก็เลยต้องตกอยู่ในฐานะ เหยื่อ..
....แล้วทำไม..?...
“..เกลียด..ผมเกลียดพี่..เกลียดคนอย่างคุณที่สุดในโลก..ทำไมต้องเป็นผม..ทำไมต้องทำร้ายผม...ไม่สงสารผมบ้างเหรอ?...ไม่คิดจะสงสารผมซักนิดรึไง?...”
น้ำเสียงที่เจ็บปวด..และแววตารวดร้าวที่มองมายังชัดเจน..
..สงสาร..?..
คำถามของเจ้าเด็กที่กำลังร้องไห้ซบอกอยู่ตรงหน้ายังติดหู..
....โตก้มมองร่างที่กอดเขาแล้วร้องไห้ลั่นอีกครั้ง ภาพที่เห็นทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวก็พลันอ่อนยวบลงอย่างไม่รู้ตัว.. ยิ่งเห็นมันร้องไห้เท่าไหร่ ยิ่งเห็นมันทุกข์ใจแค่ไหน ท่าทีที่แสดงออกมาก็ยิ่งย้ำ..ยิ่งถามให้คิด..
..ไม่คิดจะสงสาร...จริงๆหรือ...
ครั้งนี้เขาถามตัวเองแบบนั้น...
เพราะความสงสารเป็นที่มาของความใจอ่อนและความผิดพลาด..งานแต่ละอย่างที่เขาทำเกี่ยวพันกับชีวิตคน ต้องถือคติ “ถ้าไม่ทำมัน มันก็ทำเรา ถ้าไม่จัดการมัน มันก็จัดการเรา” เพราะฉะนั้น ความใจอ่อนสำหรับเขามันไม่จำเป็น..
แต่พอเห็นร่างของเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กอดเขาไว้แน่น และร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวด..ด้วยความทุกข์ที่เขาเป็นส่วนหนึ่ง ที่สร้างมันขึ้นมา..
..มันก็อดจะ..ถามตัวเองไม่ได้...
...แต่...
โตถอนใจแรงๆ..ด้วยความกลัดกลุ้ม..
ถึงสงสาร ก็ช่วยอะไรไม่ได้..ถึงคิดไป..ก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว..
เพราะทางของมันเขาไม่ได้เป็นคนกำหนด และทางของเขาเอง ก็กำหนดไม่ได้..
ทุกอย่างมันอยู่ในกำมือของ”ป๋า” เพียงคนเดียวเท่านั้น..
คิดเท่าไหร่ก็ได้แต่สมเพชตัวเอง แถมยังมีแต่ความลังเล สับสน ไม่เข้าใจ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย โตถอนใจฟึดฟัดเขาไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ก้มมองเจ้าคนตรงหน้าที่ยังร้องไห้ไม่หยุด ความหงุดหงิดก็ทำให้เขาตัดสินใจจะแงะมันออกซักที..
..เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น ก็คงไม่เว้นจะต้องใจอ่อนและต้องถูกตำหนิอีก...
ยกมือขึ้น..ตัดสินใจจะแงะมันออก..แต่กลับง้างค้างไว้อยู่แบบนั้น..สมองสั่งให้ทำ แต่ร่างกายกลับไม่ขยับ..
มันชะงักกับเสียงเล็กๆน่ารำคาญในหัว..
...กระทั่งรู้สึกเย็นวูบตรงช่วงลำตัว..เขาก้มลงไปดู..เห็นเจ้าคนนั้นละมืออกจากเอวเขา..ใบหน้าแดงก่ำเปื้อนน้ำหูน้ำตาค่อยๆเงยขึ้นมา..
..เจ้าตัวชะงักไปกับมือที่กำลังง้างขึ้นของเขา..ชักสีหน้าเหยแล้วเดินกึ่งวิ่งหน้าเบี้ยวออกไป..
โตนิ่ง..อ้าปากค้าง..นึกโมโหตัวเองเป็นครั้งแรก ที่ง้างมือไว้แล้วไม่ยอมทำอะไรเลย..
..ลังเล มันไม่ใช่นิสัยของเขา..
และการลังเลแบบนี้..มันทำให้เขาโมโหตัวเองชอบกล..
..ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้..จะเอมมือไปคว้าไว้ หรือจะผลักไสก็ได้ทั้งนั้น..
...แต่ไม่ทำ..
โตถอนใจแรงๆ..ก้มลงหยิบแปรงสีฟันและผ้าเช็ดตัวของไอ้เด็กโง่ที่ทำให้เขาว้าวุ่นหงุดหงิด ป่านนี้มันคงไปนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง..และลืมไปแล้วว่าทิ้งอะไรไว้..
โตเดินตามทางที่คาดว่าเจ้าตัวจะไป..ถอนใจให้ใส่ตัวเองเป็นระยะ..
...เพราะไม่ยอมเอื้อมมือไป..ต่อให้ใกล้แค่ไหน..ก็ไม่ถึง..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ผมเดินกึ่งวิ่งมาจากทางเดินแคบๆ โซเซกลับเข้าไปในห้องขัง ที่ตอนนี้ว่างเปล่าเพราะไม่มีคนอยู่ ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาตัวเองที่ยังไหลเป็นสาย..
..สะอื้นออกมาเบาๆอย่างหยุดไม่ได้แล้วผมก็รีบอุดปากไว้..
หลังจากร้องไห้ซบอกพี่โตจนพอใจ ผมนึกว่าจะโดนดีอีกซักรอบ..แต่ก็เปล่า มีเพียงมือที่ง้างขึ้นและสีหน้าหงุดหงิด แต่แค่นั้นก็เกินพอแล้ว พอที่ผมจะรู้ว่าเขาไม่พอใจ..
..ไม่พอใจที่มาร้องไห้แตะต้องตัวเขาอีก..
ผมเม้มปากแน่น ถลาไปอีกมุมของเรือนจำ ที่ใกล้ๆห้องน้ำ แม้จะเหม็น แต่ก็ไม่สนใจ ผมแหวกข้าวของเครื่องใช้ที่กองๆสุมกันอยู่ แล้วมองไปที่ผนังปูน..มองชอล์คสีขาวที่ขีดบอกวันที่
..ผมก้มนับช้าๆด้วยนัยน์ตาแดงก่ำเปื้อนน้ำตาและร่างกายที่สั่นระริกไม่หาย..
..สองเดือน..กับอีกสามวัน...
...ผมก้มหน้าต่ำ..สะอื้นไห้ออกมาอีกรอบ..
เดินโซเซกลับไปที่นอนตัวเอง..ก้มลงคว้าหาผ้าห่มที่แม่เย็บให้ คว้ามากอดแน่น..
...อีกสามอาทิตย์..กว่าที่ผมจะพบแม่..
แต่ตอนนี้ ผมอยากเจอแม่เหลือเกิน..
อยากจะร้องไห้บนตักไม่ ซบอกเหมือนเด็กๆและให้แม่ลูบหัวช้าๆปลุกปลอบเบาๆ..อยากให้แม่บอกว่าไม่เป็นไร อยากให้แม่บอกว่าเข้มแข็ง..อยากได้ยินเสียง..อยากอยู่ใกล้ๆ
ผมน้ำตาร่วง ยามคิดถึงเวลานั้น..
กลิ่นหอมสะอาดของผ้าห่มเหมือนกลิ่นของแม่ มันไม่ได้มีกลิ่นสาบอับๆเหมือนผ้าห่มของคนที่นี่..แต่ถึงมี ผมก็ไม่สนใจ..ในเมื่อมันเป็นของแม่ มันก็คือกลิ่นของแม่ และมีแม่..อยู่ข้างกายผมเสมอ..
..เหมือนมีแม่อยู่ใกล้ๆ..
เหมือนมีแม่คอยโอบกอดและให้กำลังใจอยู่ตลอกเวลา..
และถ้าแม่อยู่ตรงนี้..บางที แม่อาจจะบอกผมได้..ว่าควรทำยังไง..
..แม่คงจะบอกได้ ว่าผมต้องเลือกทางไหน และจะบอกให้ผมเลือกทางที่ดีที่สุดเสมอ...
..เพราะแม่ คือคนเดียวในโลกนี้..ที่หวังดีกับผม และรักผมมากกว่าตัวเอง..
..ผมกอดผ้าห่มผืนโตไว้แนบอก..ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น..ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเป็นสาย..
..แต่ตอนนี้ไม่มีแม่...
ไม่มีใครอยู่กับผม..ไม่มีใครอยู่ข้างๆผม..ไม่มีใครสามารถช่วยผมได้อีกแล้ว..
.....ผมจะทำยังไง...?..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ปวดหัวแหะ//ใครแช่งไรท์เตอร์ สารภาพมาซะดีๆ
แฟนคลับเนมอย่าเพิ่งยำอิชั้น และแฟนขับ(?)พี่โตก็อย่าทำร้ายไรท์เตอร์ด้วยเช่นกัน..
..เห็นมั้ยว่าพี่โตก้เริ่มเอะใจบ้างละน่า มันเป็นเรื่องของความผูกพันค่ะ อยู่กิน(?)กันมาตั้งสองเดือน จะไม่มีเยื่อใยต่อกันก็เกินปายยยย แม้การอยู่กินที่ว่า คือการกินหมัดและซ่งติงเป็นอาหารว่างก็เถิด..
..ส่วนเนม...เฮ้อ... คิดไม่ออกว่าจะเลือกทางไหนใช่มั้ย..คิดไม่ออกเหมือนกันเลยเนอะ //ตบบ่านายเอกหาพวก ห้าๆ..(แต่ไอ้คิดไม่ออกนี่มันอะไร??? )
...อัพก่อนจะเริ่มเรียนซัมเมอร์ในวันอาทิตย์ เรียนตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น.. อร้ากกกกก เป็นศพแน่..
ปอลิง ..ชื่อตอนอ้างอิงจากการ์ตูนนารุโตะเมียไอ้เกะ ตอนสี่ร้อยกว่าๆ..กับเรื่องราวที่เหมือนตามสะมีกลับบ้าน(ขอบ่นหน่อย) นี่มัน Shonen i แบบที่อาจารย์แกว่าจริงๆ..
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
อืมมมมมมมมมมมม !
มีคนบ้านั่งร้องไห้เพราะอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ด้วย
น้ำตาลไหลอ่ะ สงสารเนม
เค้าไม่เป็นแฟนขับ พี่โตน่ะ เป็นแต่แฟนคลับ จ่ะ
5555555555 พี่โตก็น่าสงสารนะ
คือในมุมของเฮียแกคงไปไม่ถูก
อยากให้เนมไปอยู่กับ ผู้พัน จัง
บางทีผู้พันอาจจะถูกใจเนมก็ได้
-
อ๋อยยย สงสารเนมจริง ๆ แล้วพี่โตจะหาทางช่วยมั๊ยอะ
ไม่อยากให้เนมต้องไปทำอะไรแบบนั้นเลย
-
เป็นแฟนคลับเนม แตาเป็นแฟนขับ(ไล่)พี่โต (ล้อเล่นค่ะ)
พี่โตก็หัดช่วยน้องเนมมันหน่อยสิ
อ่านเรื่องนี้เแล้วเครียดอ่ะ
-
ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมทำกับเนมแบบเน้้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากมุดเข้าไปตบกบาลพวกป๋าๆบ้าบอนั้น ชริส์
สงสารน้องงงงงง เหี้ยพี่โตขา ไปกอดปลอบทีเห้อะ ยอมๆสักนิดเห้อะ
-
น่าสงสารจริงๆ
-
T^T
เป็นคนบ้านั่งร้องไห้ด้วยคน........
เศร้า!!!
สงสารเจ๊เนมมมมม
งื้ดดดด
-
:m15:
โถ...หนูเนม
-
สงสารหนุเนมมม หนูเนมของป้า พี่โต สงสารน้องก้อช่วยน้องสิ :m15:
ไอ้ป๋านี่มันครายฟร้าเหมือนเรื่องเฉิอด ป่ะ ดิดิ
ไรท์เตอร์ o13
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:m15: สงสารหนูเนม..
:monkeysad: แต่สงสารพี่โตมากกว่า เพราะเรื่องบางเรื่องที่ไม่ทำไม่ใช่ไม่อยากทำ แต่เพราะมันทำไม่ได้ต่างหากเล่าวุ้ย :z3:
-
เนม สู้ๆ น้า ป้าเอาใจช่วยละกันค่ะ
แต่ขอบอกว่า แอบมีน้ำตาซึมๆ มาบ้างเหมือนกันนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:เฮ้อ:
จะทำยังไงล่ะทีนี้
-
ง่าา ตอนนี้เศร้าอ่ะ
น่าสงสารทั้ง พี่โต และก็ เนม เลยอ่ะ
ไงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคู้เน่อออ
:pig4: writer kaa
-
สงสารเนม
เมื่อไหร่จะพ้นจากเรื่องร้าย ๆ ซักที
:กอด1: เนม
-
สงสารอ้ายเนมขนาด
T_T
:o12:
-
สงสารเนม
เมื่อไหร่จะพ้นจากเรื่องร้าย ๆ ซักที
:กอด1: เนม
อยู่ในคุกจะมีเรื่องดีๆได้ไงอ่ะ
คงมีแต่เรื่องร้ายๆแน่เลย
:m15:
-
น่าสงสารจัง
พี่โตเอ๊ย เค้าว่าความรักที่ลึกซึ้งที่สุดเกิดจากความสงสารนะเออ (เอามาจากเรื่องจามอง --'' ไม่รู้จริงเท็จประการใด)
-
ไม่ไหวก่ะตอนนี้ ปวดใจ สงสารไอ้นู๋เนมจริงๆ :monkeysad:
-
โฮก พี่โต เอ็งไม่ต้องคิดแล้วเว้ย
ทำตามสิ่งที่อยากทำนั่นแหล่ะ ดูแลเนมซี่
โฮกฮาก ,, อย่าปล่อยให้เนมทำนะ
พี่โตต้องมีทางออกแน่นอน ขาใหญ่อยู่มานาน
เพราะงั้นปกป้องเนมด้วยนะ
อ่านตอนนี่ไปน้ำตาซึมเลย มันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
แต่เข้าใจความรู้สึกของทั้งพี่โตและเนมนะ
มันแบบว่าคนนึงก็เครียดแทบบ้า
คนนึงก็สับสนในตัวเอง เฮ่อ หาใจตัวเองให้เจอซักทีพี่โต
-
สงสัยเพิ่งจะมีคนโชคร้ายจริงๆแบบเนมเข้ามาในคุกแหะ
เฮียโตถึงยอมใจอ่อนได้
เอาละแล้วจะยังไงต่อไปนะ
ตอนหน้าขอรู้ผลแล้วนะ ไม่เอายืด!! :laugh:
-
อร๊ายยยยยย... :m31: ไม่ไหวแล้ว
:angry2: ทำไมต้องกดดันน้องเนมแบบนี้
จะทำยังไงดีๆ ไอ่พี่โต จะทำยังไงดีเนี้ย :m16:
-
สงสารน้องเนมอ่ะ :o12: :o12:
พี่โตทำรายสักอย่างเด่เพ่
-
:serius2: ไรเตอร์จ๋า ตอนหน้า ถ้าน้องเนมตกเป็นของใครหรือเป็นอะไรไปนะ :z6:
:angry2: แล้วถ้าพี่โตไม่ช่วยน้องเนมนะ :fire: ไรเตอร์ศพไม่สวยแน่ๆๆๆๆ ปวดตับจริงๆๆตอนนี้ :m15:
-
:serius2:
:o12:
-
เครียดแทนหนูเนมอ่ะ :เฮ้อ:
-
:really2: :really2: :really2:
-
ทำไมมันค้างๆชอบกล สงสารเนม
โฮ :o12: ไรเตอร์ใจร้าย
มาต่อเร็วน๊า
-
:o12: :sad4: :o12:
ไม่ไหวแล้วว อ่านๆไป ยิ่งกดดัน
-
ปวดเครื่องใน(ตับมันน้อยไป)กับตอนนี้จริงๆ
คุณไรเตอร์เล่นพาน้องเนมเข้าจุดอับ จะเดินหน้าก็ไม่ไหว จะถอยไปก็ไม่ได้ แล้วจะเป็นไงต่อล่ะค่ะเนียะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :bye2:
-
เครียดมาก เลือกทางไหนดีเนี่ย :z3: :z3:
-
เห็นภาพเลยครับ เศร้ามากมาย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สาปส่งหั้ยอิป๋าแลกระบวนการมัน ตายๆ ไปให้หมด
สววรค์ต้องไม่เข้าข้างคนผิดร่ำไปหรอก
แล้วสักวัน ความสุขที่พวกเขาได้รับจะจุกคอพวกเค้าจนตายยยย สาธุุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z3: :impress3:
-
ใกล้เหละ ๆ ใกล้เริ่มชอบพี่โตเหละ
อีกนิดน่ะพี่โต อีกนิด เริ่มใจดีกับน้องเนมแล้ว
-
โฮๆๆๆๆๆๆๆ :o12: เศร้า :monkeysad:
ทำใจสะเถอะนะ นู๋เนม...มันเป็นเวรเป็นกรรมนะ ลูกเอ้ย
.....
.........เป็นเวรกรรมที่ต้องมาเป็นนายเอกในนิยายของพวกป้าๆสาวกวายโรคจิตทั้งหลาย 555+ :laugh:
ยิ่งชีวิตนู๋เศร้าน่ารันทดแค่ไหน ยิ่งสนุก......หึหึ o18
แต่แหม.......ไปกอดกันกลมร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำแบบนั้น.......ไม่มีใครมาเห็นบ้างหรือคะ :impress2:
โอ้ย....นู๋เนมก็อยากให้เฮียโตกอดปลอบตอบ แต่ตั่วเฮียก็กลัวใจตัวเองไม่กล้าจะสัมผัส.....
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z1:
มาอัพอีกเร็วๆเซ่ค๊า >.< คลั่งงๆ คนอ่านไฟลุก :fire: ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ :m31: (สุมไฟให้ไรเตอร์ ปั่นให้ว่อง!)
-
เน๊มมมมมมมมม
:sad4:
จะเลือกยังไงล่ะลูกกกกกกกก
ร๊อรอรอรอๆ
:m15:
-
:m15:น้ำตาไหลพรากเลยใจร้ายๆๆ ใจร้ายที่ซุ้ดดดดดดดดด
ทำกับเนมแบบนี้ได้ไง ฮือๆ กระซิกๆ ฮึก.... :o12:
ทรมานอะมาต่อไวไวนะคะ ไรเตอร์กไลังอินอย่างแรงเลยคร่า~ o13
-
...เพราะไม่ยอมเอื้อมมือไป..ต่อให้ใกล้แค่ไหน..ก็ไม่ถึง..
กดบวกให้ประโยคนี้ อิอิ
-
สงสารอิเนมน้อย>< รักกันยากจริง
อัพทีเล่นเอาร้องไห้ กระซิกๆๆ :sad4:
อย่าลืมมาอัพต่อนะคั๊ฟฟฟฟ
ปล.รักน้องเนมน้อยๆๆๆ ของป้า 5555+ :-[
-
ง่ะ
ตอนใหม่ไม่ช่วยให้หายค้างเลยอ่ะ TT^TT
ไรเตอร์โหดร้ายกับเนมมั่กๆ
-
:m15: :monkeysad: โคตรสงสารเนมเลยไม่ว่าจะยังไง
เนมก็เป็นแค่เด็กผู้ชายที่พึ่งออกมาจากอ้อมอกแม่เพราะการทำผิดพลาดเพียงครั้งแรกของชีวิต
ที่ไม่สามารถพูดเพียงคำว่าขอโทษได้แต่ต้องชดใช้ด้วยอนาคตทั้งหมดของชีวิต
แล้วต้องมาเจอคนระยำๆ เห็นชีวิตคนเพียงแค่หมากในเกมส์ชีวิตเกมส์นึงแค่นั้น
โคตรน่าสงสารเลยร้องไห้แบบสะอึกตัวโยงอ่ะนะ อิพี่โตเมิงจะอะไรนักหนากับเด็กคนนึงวะ
มาผิดที่ผิดทาง เมิงก็สมควรจะรู้สึกอะไรบ้างอ่ะนะ ไม่ใช่ทำชั่วจนชาชิน
เฮ้อนี่แค่น้องเนมได้เลือกอะนะว่าจะทำอะไรไม่ทำอะไร
แต่...........เจ้าเมฆเนี่ยสิ แม้แต่ทางเลือกคงไม่มีเลยมั้งอีกอย่างโดนทำร้ายทั้งร่ายกายและจิตใจ
พร้อมๆกันอย่างแสนสาหัสด้วยใช่มั๊ยนั่น
+1 คะ
-
ภาวะกลืนไม่ข้าคายไม่ออก... :z3:
เนม โต รวมคนอ่าน คิดอะไรไม่ออก
แต่ห้ามคนเขียนคิดอะไรไม่ออกนะเฟ้ย :jul3:
-
:เฮ้อ: ช่างซับซ้อนๆ ทำให้เดาเรื่องราวไม่ค่อยออกเลยว่าต่อไปจะเป็นยังไง
-
สงสารเนมได้ทุกเรื่องจริงๆซิน่า :o12:
พี่โตไม่สงสารเมียรักเลยหรือ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหล สงสารเนมด้วยคน กาซิกๆ :m15:
-
ไรท์เตอร์ยอดเยี่ยม o13 อัพเร็วมาก
ไรท์เตอร์จะเรียนซัมเมอร์แล้วหรอ
จะมีเวลาอัพนิยายมั้ยค่ะ? เป็นห่วงจัง :sad11:
เรานะ อ่านไป ดูที่สกอร์บาร์ไปว่ามันเลื่อนลงมาเยอะแค่ไหหนแล้ว ถ้าเลื่อนลงเกือบสุด แสดงว่านิยายเกือบจะสุดตอน ไม่อยากให้จบเร็วเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆ :-[
:impress3:
ไปเม้นในอีกบอร์ดนึงต่อแล้วกันน้า ^^ ไปฟังเพลง 555+ :z2:
-
:m15: น้องเนม :m15:
-
สงสารเนมมากๆ :monkeysad:
น้ำตาจะไหลแล้ว :m15:
-
T^T :monkeysad: นู๋เนม :z2: :z2:สู้ ๆ
-
อ่านไปร้องไห้ไปค่ะ เศร้ามากกกกกก :o12:
โคตรสงสารน้องเนมอ่า โฮๆๆๆๆ
เลือกทางไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นเลยนะ
พี่โตอ่า ช่วยน้องเนมทีดิ แง่ :monkeysad:
-
อ่านแล้วเข้าใจทั้งสองคนนะ แต่ว่ามองไม่เห็นทางออกจริงๆ
เออ ใช่แล้วมีเรื่องนึงสงสัยมานานแล้ว
คือว่า เนมน่ะ โดยเนื้อแท้ไม่ใช่คนไม่ดีใช่มะ แล้วทีนี้ที่ฆ่าคนไปน่ะเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่โมโหสุดขีด ดังนั้น พอมาเจอเหตุการณ์ที่บังคับต้องฆ่าคนหรือจะตกนรกอีกแบบนั่นน่ะ เลยรู้สึกว่าทำไมต้องเป็นตัวเอง และไม่อยากทำ เพราะตัวเองน่ะไม่ใช่คนเลือดเย็นที่จะตัดสินใจลงมือฆ่าคนได้
คำถามนะคะ
แล้วนักโทษที่เข้าเรือนจำโดยข้อหาฆ่าคนน่ะคนอื่นๆน่ะ มีไหมที่ต้องทำแบบเนม ถ้ามีน่ะเขาจะรู้สึกยังไงเหรอ? จะเป็นแบบเนมไหม? เพราะบางคนน่ะมันฆ่าคนเพราะอารมณ์ชั่ววูบแบบเนมก็มีนี่นา หรือว่าเนื้อแท้ของนักโทษคนนั้นก็เลวร้ายพอที่จะฆ่าคนได้โดยไม่เสียใจ??"
เข้าใจที่เราถามไหมอ่ะ?? น่าจะเข้าใจนะ สงสัยมานานแล้วล่ะ ประเด็นนี้น่ะ
-
อ่านมาตั้วแต่เด็กดี แล้วก็ในนี้ด้วย
พึ่งสมัคร สมาชิก
ขอโทษ ด้วย นะฮะ
พึ่งจะมีโอกาสสมัคร งงๆตั้งนาน
จะมเม้ให้กำลังใจคนแต่ง เสมอๆนะฮะ
สู้ๆ
เอ่อ
รัก เนมมาก สงสารมากก
สมหวังเร็ววๆๆ สาธุ
-
ตามอ่านจนทันแล้ว....
และ......
ก็ต้องมานั่งรอต่อไป เพราะติดหนึบซะแล้วล่ะ
....
....ความผูกพันที่ทั้งสองคนมีให้กันมันคงค่อยๆลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ สงสารน้องเนมที่ต้องมาเจอเรื่องที่เลือกยากแบบนี้
เพราะไม่ได้เป็นคนที่ไฝ่เลวแต่แรก ทำลงไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบถึงได้ฆ่าคนไป แต่จิตสำนึกเป็นคนดีอยู่
แล้วจะเลือกได้เหรอ อ๊ากกกกกกก อึดอัดแทนน้องเนม
....
....ว่าแต่พี่โตคงจะใจอ่อนนานแล้วละม๊าง แต่ไม่ยอมรับตัวเอง เพราะการที่ต้องเป็นคนแกร่งเลยไม่คิดว่า
ตัวเองจะมีอารมณ์นี้อยู่ได้อีกแล้ว แต่น้องเนมก็ทำลายกำแพงพี่โตลงทีละนิดละนะ ด้วยความใสซื่อ แอ๊บแบ๊ว
พี่โตเอ๊ย ใกล้แค่เอื้อมก็เอื้อมไปซะเซ่ เฮ้อ แต่คนอย่างพี่โตเนี่ยนะ อยู่ในสังเวียนมานาน จากอีกนานแค่ไหนน๊อ
ถึงจะรู้ว่ารักน้องเนี่ย :เฮ้อ:
...
ปล. ขออีกนิด ฮาตอนพิเศษวันวาเลนไทน์ อิพี่โตได้กล้วยช๊อกโกแล๊ตจากน้องกิ๊ง กร๊ากกกกกกกกก
นั่งกินข้าวไปอ่านไปทำเอาเกือบสำลัก ลื่นเลยทีนี้พี่โต ทำใจเหอะ น้องเนมอยู่ใกล้ๆคว้าไว้ซะ
ปล.2 ขอบคุณคนเขียน ที่สามารถผูกปมเรื่องได้เยอะแำยะมากมาย ทำให้น่าติดตาม อยากแกะปมไปด้วยกันที่ละปม
มันทำให้ลุ้น ให้ตามติด บางตอนอ่านไปใจเต้นแรง (?)ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ขอบคุณคนโพ้สที่มาช่วยกันทำมาหากิน ขอให้ได้คะแนนสอบเย๊อเยอะทั้งสองคนนะคะ
-
ง่า.......บีบคั้นอารมณ์ได้อีกอ่า :sad4: :sad4:
แร้วเรื่องจะเป็นยังไงกัลเล่านี่ ไม่อยากจะคิด โฮกกกกกกกกกก :o12:
-
อ่านทันเเล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ :m19:
ขอบอกนะว่านิยายเลี้องนี้ออกเเนวคิดหนักเเละทำให้ปวดหัว o12
เเต่ก่อทำให้อ่านเเบบรุ้นๆดี :haun5:
เเต่หยังไงก่อมาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะครับ :m5: :m5: :m5: :m5:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:sad4: สุดๆ
บีบหัวใจมาก
^^
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊าก หนักใจยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด :เฮ้อ:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
สงสารหนูเนม
-
ใจอ่อน ใจอ่อน ใจอ่อน
ย้ำต่อไป.
-
ฮึกๆๆๆ หนูเน๊มมมมม :m15:
เอาโล่นายเอกน่าสงสารจับจิตไปเลยลู๊กกกก
อ่านแล้วน้ำหูน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว
เฮียโตจัดการด่วนนนนนนน ปกป้องหนูเนมด้วยเน้
ไม่งั้นมีตามไปถีบนะโฟ้ยยยยย :z6:
มาอัพต่อเร็วๆนะก๊าบเพ่น้องก๊าบบบบ
-
ทำไมทำกับเนมแบบนี้ T^T
-
แล้วตกลง เนมจะทำยังไง :monkeysad:
ไอ่พี่โตเริ่มสับสนและ คึคึคึคึคึคึ
ว่าแต่ไอ่ครั้งนึงของพี่โต(ที่พูตอนไปเจอป๋า)เนี่ย มันกับใครฟะะะะ ???
-
:o12: จุก คำเดียวไม่รู้จะพูดไรดี
:z3:
-
สงสารเนมจัง :m15:
ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็เจ็บปวดอยู่ดี
พี่โตเริ่มใจอ่อนแล้ว^^
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อัพไวๆเน้อ
-
ไรเตอร์สู้ๆมาอัพไวไวน้านะนะ คิดถึงมากๆ ไรเตอร์สู้ต้าย~ :กอด1:
-
เอ้ย ผมว่าเด่วมันจะมีการเปลื่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ๋นะ
คิดดูดิ น้องเนมคิดมากจนไกล้ตายทั้งเปนขนาดนั้น ไปคุนพี่เก่งมันคงทนไม่ไหวแล้วหรอก ผมว่ามันต้องทำไรซั้กอย่างแหละ
อีกด้านหนึ่งพี่กัน บอกแล้วไม่ใช่หรอว่า จะแก้แค้นคนที่ทำให้เมฆเปนอย่างนั้นอ่ะ
ผมว่า ทั้งสองน่าจะร่วมมือกันได้นะ ลองคิดและวางแผนดีๆ เอาหั้ยเนียนๆ ไม่งั้นจบหมู่ เอ้้อ
เศร้าใจค้าบบบ
-
สงสารเนมจังเลยอ่ะ
สามอาทิตย์ที่แม่จะมาเยี่ยมได้
แล้วก็เป็นสามอาทิตย์ที่เนมต้องเลือก
ปวดใจแทนเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เห้ออออ
มันใกล้ แต่เอื่อมไม่ถึงจริงๆ
-
จะมาอ่านต่อนะ
:bye2:
:bye2:
-
อย่าให้รอนานสิขาดความต่อเนื่องแล้วแฟนๆจะหายน่ะ
-
คิดถึงง ..
เนม ม
โอ๊ย ยๆๆ
แล้ว จะเป็นยังไงต่อไป
ผู้พัน ไก่เคนตั๊ขี้ เอ้ยกี้ จะ ทำอะไร ไหม นั่น ถ้าไปอยู่ด้วย
ไม่อาวว
อยู่กะโตแหละ
โฮกกกก
-
อยากอ่านต่ออออออออออออ
-
:serius2:เริ่มคลั่งแว้ว~.....ไรเตอร์จ๋าาาาา มาต่อเถอะน้านะนะ จ๊วบๆ :man1:
-
โครตเครียด น้องเนมเลือกไปอยู่กับผู้พันเนอะ เสียสละชีวิต และไม่ต้องฆ่าคน
-
อ่านตอนนี้แล้วสะเทือนตับ สงสารเนมอ่ะ :o12:
นี่น้ำตาซีมฉากนี้ ที่น้องเนมวิ่งกลับมาที่ห้องขัง แล้วนอนกอดผ้าห่มของแม่
โฮฮฮฮอออออออออออออออออออ ซีนนี้ ปวดใจสุด ๆๆๆ :o12: :o12:
-
สิ่งที่จะทำต่อไปนี้
เขาเรียกว่า "ดัน" อิอิ
อึ้บๆๆๆๆๆๆๆ
-
ช่วยเจ๊สองดันทั้งน้ำตา เรื่องมันเศร้า แง
-
เปบกำลังใจให้คร้าป o13 :L1:
-
ทำไมเรื่องมันเศร้าแบบนี้อ่ะ แง้ๆๆๆ
เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันพันกันแบบนี้อ่ะ :z3:
-
เมื่อวานได้มีโอกาสได้เยี่ยมทัณฑสถานบำบัดบำบัดพิเศษกลางพอดี อดคิดถึงนุ้งเนม กับ เอี้ยโตไม่ได้
อยากให้นุ้งเนมย้ายมาอยู่แดน ๑ แดน ๗ แดน ๔ ที่นี่อ่ะ
-
^
^
^
แวะมาช่วยดันด้วยคน
-
"ดัน"ด้วยคนนะ
:m23:
-
Imprison 33: งูเห่า
ซุกหน้าลงกับผ้าห่มผืนเดิม หลับตาแน่น..ไม่อยากจะสนใจอะไร...
เสียงสะอื้นในลำคอยังกลั้นไม่ไหว ก็ได้แต่ปล่อยมันไป หวังว่าคงจะหายไปเองถ้าหมดแรง..
ผมนั่งนิ่งๆ อยู่ในมุมหนึ่งของห้องขัง ไม่สนใจจะไปอาบน้ำหรือกินข้าวอย่างคนอื่นเขา..ได้แต่กอดผ้าห่มผืนบางไว้แนบอก..
ในอกมันยังเจ็บปวดรวดร้าว..แต่เสียงร้องในลำคอกลับแผ่วหาย..ผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ..
และให้ผ้าห่มของแม่เป็นที่ซับน้ำตา ...
ตึก!
เสียงอะไรหนักๆกระทบพื้น ทำให้ผมชะงัก..แต่ก็ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามอง จะเป็นใครหรืออะไรก็ช่าง..
เสียงคล้ายลมหายใจดังแผ่วเบา..แต่เพราะไม่มีใครเลยยิ่งเด่นชัด..ผมขมวดคิ้วน้อยๆ..เมื่อได้ยิน..
..ได้ยินเสียงลมหายใจ..และรู้สึกเหมือนมีใคร..อยู่ข้างๆ...
ในหัวพลันคิดถึงคนๆนั้นทันที..พี่โต..คนที่มอบอกให้ร้องไห้..มอบไหล่ให้พักพิง..
..แต่ภาพใบหน้าเครียดเขม็งของผู้ชายคนนั้นและมือที่ง้างขึ้นก็ทำให้ความคิดนี้ต้องล้มเลิกไป..พร้อมกับความรู้สึกเจ็บเสียดอันไม่มีที่มาเกิดขึ้นอีกครั้ง..
ซึ่งผมก็ได้แต่กอดผ้าห่มผืนนี้แน่นขึ้นอีก และซุกหน้าลงไปแน่นขึ้นเรื่อยๆ..
...ซึมซุบเอาความรู้สึกดีๆของแม่..ของบ้าน..มาเยียวยาหัวใจ..
...อยากหลับตาลง..แล้วไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาพบความจริงเสียเลย..
แกร๊งงงง...
เสียงพูดคุยและเปิดประตูห้องขังทำให้ผมลืมตาขึ้นมาทันที แต่ก็ยังนิ่ง ไม่ยอมขยับไปไหน ฟังเสียงพูดคุยปนเสียงหัวเราะของผู้คนในนี้แล้วรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเหล่านั้น เจ็บที่ตัวเองรู้สึกเจ็บปวดหดหู่อยู่คนเดียว..ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความสุขของผู้คนโดยรอบ..
...แต่ทว่า มันกลับดังเพียงไม่นาน..แล้วเงียบ..
..ความประหลาดใจเกิดขึ้นพร้อมกับความหวาดระแวงทันที..จู่ๆทำไมคนพวกนี้ถึงเงียบ..และทำไมถึงเป็นแบบนั้น....
..สังหรณ์ร้ายเกิดขึ้นทันควัน..หรือ..จะมีใครทำอะไรผม..
กำลังคิดจะขยับตัวและโผล่หน้าขึ้นไป แต่กลับได้ยินเสียงเรียก..
“.....พี่โต..”..แล้วอะไรสักอย่างข้างกายผมก็ถอนใจแรง..ทำให้หัวใจแปลบวูบ..
คนที่อยู่ข้างๆ...คือ...
“..อะไร...” เสียงนั่นยิ่งทำให้ผมมั่นใจ..นี่...เขามานั่งข้างๆผม..งั้นเหรอ?
“..เมื่อกี้เฮียวิทย์มาหา..บอกว่าจะคุยด้วย..”
“..มันรออยู่ไหน?”
“..ห้องพยาบาลว่ะ..”
ห้องพยาบาล...
ผมที่นั่งเงียบฟังบทสนทนาของทั้งสองคนมาตลอดขมวดคิ้ว..
เมื่อนึกถึงห้องพยาบาล..
...พี่กันย์..
“ ดูมันด้วย ห้ามใครมายุ่ง !!! “ เสียงตะโกนลั่นใกล้หู พร้อมกับความอบอุ่นที่ผละหาย ทำให้รู้ว่าคนข้างกายลุกไปแล้ว..
..ความหนาวเหน็บเข้ามาแทรกอย่างรวดเร็ว..
พร้อมกับลางสังหรณ์...ร้าย..บางอย่าง..
ที่มาพร้อมกับความหนาวเหน็บและโดนเดี๋ยวทันทีที่พี่โตออกไปจากห้องขัง..
ผมหลับตาลงช้าๆ..สะอื้นในลำคอแผ่วเบา..
...ทั้งที่น่าจะรังเกียจและผลักไส..แต่ไม่ว่ายังไง..ผมก็เกลียดเขาไม่ได้..
แต่ก็ไม่กล้าจะฉุดรั้ง..หรือพักพิงได้เลย..
...ความหนาวเหน็บและวูบโหวงในอก เหมือนบางสิ่งขาดหายไป ทำให้ผมรู้ ว่าน้ำหนักการมีตัวตน.. แม้จะเป็นแค่ความคิด ของผู้ชายคนนั้น มันมากแต่ไหน..สำหรับผม..
..แต่....
...ผมคงไม่มีตัวตนในความคิดของเขา..
ผมขดตัวแน่นขึ้นอีก ใบหน้าจมลงกับผ้าห่มเท่าที่ทำได้จนแทบหายใจไม่ออก..
ในสมองยังหวัง..ว่าจะมีคนมานั่งข้างๆและคอยให้ความอบอุ่นอีกครั้ง..
ทั้งที่มันก็แค่ความหวังลมๆแล้งๆของตัวเอง..
ถึงรู้ว่าคงไม่มีทางเป็นไปได้..แต่ก็อยากจะลองคิดดู..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภายใต้กลุ่มอาคารที่กลายเป็นสีสลัวเลือนรางเพราะแสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าสีดำสนิทที่ดวงดาวเริ่มปรากฏประปรายภาพที่เห็นทำให้ผู้เฝ้ารออดจะอมยิ้มไม่ได้
วิทย์ยืนนิ่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้อาคารพยาบาล เขากำลังรอเจ้าลูกน้องผู้โชคร้ายที่ใส้ติ่งดันกำเริบซะตอนนี้ มันเลยต้องถูกหามส่งห้องพยาบาลด้วยอาการร้องโอดโอยแทบเป็นแทบตาย..เพราะทางเรือนจำไม่ยอมส่งตัวนักโทษที่เป็นผู้ป่วยตอนกลางคืน..
ก็เลยมีแต่..ไอ้หมอเก๊คนเดียวที่พอช่วยได้..
แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่..เพราะต้องการจะมาจับตาดูพฤติกรรมของหนึ่งในศัตรูของกลุ่ม และ..นัดพบกับเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ยังมาไม่ถึง..
..คนของเจ้าเพื่อนโง่ๆของเขาบอกว่า หายไปกับไอ้เด็กคนนั้น..โดยที่ยังไม่ทานข้าวเย็นด้วยซ้ำ..
วิทย์ แอบหน้ามุ่ย แล้วถอนใจแรง..มันเคยว่าเขาว่าไม่รู้จักแยกแยะ..งานนี้อยากด่านักว่าใครกันแน่ไม่รู้จักแยะแยะและ..ไม่รู้จักคิด..
...เดี๋ยวใกล้ตายหมู่แล้วมึงจะรู้สึก..
แซ่ก...
เสียงย่ำด้านหลังทำให้ชายหนุ่่มชะงัก..หันขวับไปมองทันควัน..
“ มีอะไร? “ เขาถามเสียงแข็ง เมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือใคร..กันย์หรือเจ้าหมอเก๊ที่เพิ่งโนนนินทาเดินมาใกล้ ในชุดเสื้อกาวน์สีขาวทับชุดนักโทษสีน้ำตาล..
ถึงจะรู้ว่าคนตรงหน้าใส่เพื่อความสะอาดปลอดภัยหรืออะไรก็ตาม..แต่นักโทษในชุดเสื้อคลุมของหมอ..มันดูขัดกันชอบกล..
..แต่ก็...ไม่ถึงกับ..น่าเกลียดอะไร..
คิดแล้วเงยหน้าไปมองเจ้าคนหน้าเป็นที่ยังคงยิ้ม..แม้จะพูดประโยคไหนออกมาก็ตาม..
“..ใส้ติ่งแตกครับ...ตายแล้ว..”
“..ห๊ะ...หา!? “ วิทย์อ้าปากค้าง มองหน้ายิ้มๆนั้นอย่างไม่เชื่อหู.. “..มึงว่าอะไรน่ะ !!!! “
“...ผู้ชายคนนั้น...ใส้ติ่งแตกครับ..รักษาไม่ทัน.เลยตายไปแล้ว...”
“..อะ....อะ...ไอ้....”..วิทย์อ้าปากค้าง ใบหน้าซีดเซียว ฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหู...
“..จริงๆน่ะครับ..ไม่เชื่อจะดู”ศพ” ของเขาก็ได้.. กำลังจะผ่าออกแต่....”
“หา !!! มึงว่าไงน่ะ ผ่าออก..นี่....นี่มึงผ่าท้องมันแล้ว...แล้วไอ้น้ำเกลือ ยาชายาสลบอะไรพวกนั้นมึงเอามาจากไหน???...”วิทย์ท้วงลั่น มองหน้าไอ้คนตรงหน้าอย่างไม่ยอมเชื่อถือ ถึงจะเป็นหมอ แต่ไอ้เรื่องแบบนี้..ถ้าไม่มีอุปกรณ์ ไม่มีเครื่องมือ จะผ่าท้องคนหรืออะไรได้ยังไง เขาไม่มีวันเชื่อ..
“..ก็มันพอจะมีอยู่ในห้องพยาบาลบ้างน่ะครับ..ดูนี่ไง..ยังมีเลือดติดอยู่เลย...” เสียงบอกนั้นทำให้คนฟังชะงัก..เพราะเขามองแต่หน้าของหมอนี่และเพราะความมืด ทำให้เขาไม่เห็น..ไม่เห็นว่าชุดกาวน์สีขาวมีรอบเปื้อนของเลือด..และถุงมือยางพาราเปื้อนสีแดงฉานที่สวมทับมือหนาไว้..และปลายนิ้ว..ที่จับมีดขนาดเล็กปลายแหลม..ซึ่งเปื้อนไปด้วยรอยเลือดสีสด...
ปึก !!
แผ่นหลังชนเข้ากับต้นไม้อย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเผลอขยับตัวหนี สายตายังจับจ้องแต่ปลายมีดและใบหน้ายิ้มแย้มไม่เปลี่ยนของคนตรงหน้า...วิทย์หัวใจเต้นแรง...ไม่ใช่เพราะคนตรงหน้าคือผู้ชายที่เขาชอบ..แต่สัญชาติญาณบางอย่างมันกรีดร้องก้องในสมอง..
...มันบอกให้เขาหนี...มันบอกว่าการอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้มันอันตราย...
แต่...
วิทย์กลืนน้ำลายเอื้อก..ลมหายใจไม่สงบ..เขาเม้มปากแน่น
“..ยะ...อย่าอาของแบบนี้มาขู่กูน่ะ..มึงทำอะไรมัน..บอกมาซะดีๆ !! “ เขาร้องลั่น มือคว้าปกเสื้อกาวน์มากำรวบไว้ ส่งสายตาแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้..แม้ในอกจะสั่นระรัวด้วยความหวาดหวั่นอันแปลกประหลาด..
“..ฮ่ะๆ...พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ..ผมพยายามจะช่วยน่ะ..แต่มันช้าไป.เลยทำได้แค่...” กันย์ยิ้มน้อยๆยังอธิบายอย่างใจเย็น ยกมือขึ้นเสมอหัวเมื่อเห็นท่าทีเอาเรื่องนั้น..
...ทว่าแววตาที่จับจ้องคนตรงหน้ากลับเย็นยะเยียบผิดกัน...
“..อย่ามาตอแหล !! ให้ตายกูก็ไม่เชื่อ..ไอ้หมอเถื่อน ทำแบบนี้ตามใจชอบเหรอ คิดว่ากูโง่นักรึไง !! “ วิทย์เขย่าคอร่างที่สูงกว่าตนแรงๆอย่างไม่พอใจ เขาหันซ้ายหันขวา มองหาผู้คุมหรือไม่ก็เพื่อนสนิทที่น่าจะมาถึงแล้วอย่างหงุดหงิด..
“..คอยดู..เดี๋ยวกูจะลากผู้คุมมาลากคอมึงไปเอง..ถือว่าตัวเองได้อภิสิทธิ์พิเศษ เลยคิดจะทำอะไรก็ทำเหรอว่ะ !! ที่ไอ้ปากดีอย่างมึงต้องมาอยู่ในคุกนี่ มันก็เพราะทำชาวบ้านเขาตายไม่ใช่รึไง ไอ้ ....อุ๊ก...”
มือหนาคว้าหมับตะปบลงบนริมฝีปาก ทำให้วิทย์สะดุ้งเฮือก หันขวับมามองหน้าผู้ชายที่ปิดปากเขาไว้ จะถลึงตาใส่ แต่เมื่อสบกับแววตาแข็งกร้าว..และปลายมีดที่จ่อบนลำคอ..ก็ทำให้ตัวเย็นวาบ...
“...ไม่ต้องมทองหาหรอก ไม่มีใครอยู่แถวนี้...แน่นอน...” น้ำเสียงเย็นเยียบกระซิบแผ่วเบา..ทำเอาคนฟังขนลุกยะเยือก แววตาหวาดหวั่นมองปลายมีดที่ยังอยู่ที่เดิม สลับกันมองแววตาของชายตรงหน้าอย่างร้อนรน..
...แต่ที่น่าโมโหตัวเองที่สุด...คือตอนนี้แทนที่จะโกรธแทบตาย แต่เสียงในอกนี่กลับเต้นแรง...แรงซะจนก้องอยู่ในหู..
...ก้องจนใบหน้ายิ้มแย้มนั้นมีสีหน้าล้อเลียน..มือที่ปิดปากเขาไว้ เลื่อนลงมาทาบบนแผ่นอก.. แม้อีกข้างจะยังจ่อมีดไว้ตรงที่เดิมก็ตาม..
“..อะ...มึง..”
“..เสียงหัวใจเต้นแรงดีน่ะครับ...เต้นแรงมาก...” ใบหน้ายิ้มแย้มนั่นหันมาสบตา มือหนายังทาบอยู่ที่เดิมสัมผัสแผ่นอกและการเต้นของหัวใจอย่างใคร่รู้..
“...ที่เป็นแบบนี้..มันเพราะ..กลัว...” ริมฝีปากหนาเอ่ย..ก่อนจะบิดขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน.. “..หรือว่า..เพราะ..เป็นผม..ที่อยู่ตรงนี้...”
“..หะ...หา...พูดอะไรของแก..อึ๊....” วิทย์อ้าปากโวยวาย ใบหน้าเริ่มขึ้นสี แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น มีดปลายแหมที่จ่อบนลำคอก็กดเข้าไปจนเลือดซึม..ทำเอาตัวเย็นวาบ..
“..รู้ไหม..ว่านี่น่ะ..มันเป็นมีดผ่าตัดน่ะ..คม...จนตัดหลอดลมให้ขาดได้แค่ครั้งเดียว..” เสียงกระซิบริมใบหูแผ่วเบาชวนให้เลือดในกายเย็นเฉียบ..วิทย์ยืนนิ่ง..ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าพูดอะไรออกไป มีเพียงดวงตาที่กรอกไปมา..
“...ผมว่าคุณอยากจะดู”ศพ” ของเพื่อนคนนั้นสิน่ะ..งั้นเราเข้าไปข้างในดีไหม?..”
“..หะ...หา...ไม่หรอก ไม่เอา กูไม่ชอบเลือด มันตายแล้วก็ช่างมัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ให้ผู้คุมเอาศพจะ..ดะ....” ชายหนุ่มรีบปฎิเสธทันคัวนด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยจบประโยคดี ดวงตาก็ต้องเบิกค้าง...
...เพราะริมฝีปากของตนเองถูกทาบปิด..และกดทับโดยริมฝีปากของนักโทษหนุ่มหน้าเป็นที่..
...ที่เขาชอบ.....แต่...
“..อะ...โอ้ย..” วิทย์ร้องอู้ หลังจากริมฝีปากหนาผละจาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำและหัวใจก็คงเต้นแรงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่ามันปนกับความตื่นเต้นปนหวั่นกลัว..และตอนนี้ อาจจะเพื่อมาอีกหนึ่งความรู้สึกคืออาการเคืองโกรธ เพราะริมฝีปากของเขาถูกคนตรงหน้า ขบกัดอย่างรุนแรงไร้ความปราณี ชนิดที่ว่าเลือดไหลซิบและเขาต้องร้องโอดโอย...
“..หึ...หวานดีน่ะครับ...” คำพูดนั้นทำให้คนฟังหน้าแดงแป๊ดยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซีดสนิทเมื่อเห็นคนตรงหน้าแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองที่มีเลือดของเขาเปรอะอยู่..
“..เลือดของคุณเนี่ย..มันน่ากินดีจริงๆน่ะ...”
“...อะ...แก..แก....” วิทย์อ้าปากค้าง แทบพูดไม่ออกเมื่อได้รู้ว่าไอ้คนที่เขาเผลอไปชอบน่ะมันมี”รสนิยม”แบบไหน...
“..หึ...อย่างงั้นเรา...ไปดูศพ เพื่อยืนยันความจริงกันดีมั้ย?...”น้ำเสียงเอ่ยถามแสนสุภาพ แต่ผู้ฟังไม่อาจปฎิเสธได้เลย และทันทีที่เอ่ยก็ถูกลากไปทันใด
ภาพที่คนเห็นภายนอกอาจจะเป็นผู้ชายสองคนที่จูงมือกันเข้าไปในห้องพยาบาลอย่างสนิทสนม..แต่ความจริงก็คือ ปลายมีดที่จ่อเข้ากับแขนซ้ายของวิทย์ทันทีที่เจ้าตัวจะผลุนผลันหรือหนีไปไหน..
ดวงตาสีเข้มกรอกไปมาอย่างอับจนหนทางยามถูกอัญเชิญตัวเข้าไปในห้องพยาบาล วิทย์พยายามมองหายามหรือใครก็ได้ที่จะอยู่แถวนี้ แต่ก็เสียเปล่าเพราะไม่มีวี่แววใดๆของสิ่งมีชีวิต ในใจนึกก่นด่าเจ้าเพื่อนงี่เง่าที่หายไปไหนไม่รู้ ปล่ยให้เขาต้องเผชิญกับสถานการ์ณที่เสี่ยงอันตราย ต่อทั้งหัวใจและชีวิตแบบนี้..
ใบหน้าขาวส่ายลอกแล่กได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ก่อนจะถูกดันเข้าไปในห้องพยาบาลพร้อมกับชายในชุดกาวน์เปื้อนหยดเลือดที่ปิดประตูลงทันควัน...
...และนั่นก็เหมือนจะปิดทางรอดของ”เฮียวิทย์”แห่งแดนสิบสองไปด้วย..
.....................................
เสียงหอบเบาๆดังขึ้นภายใต้ความเงียบและแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่อง ภายใต้แสงมืดสลัวและเงาดำของเหล่าอาคารที่ปลุกขึ้นอย่างเป็นระเบียบ ร่างสูงใหญ่ยืนตัวงอ หอบแฮ่กอยู่หลังอาคารพยาบาลหลังจากวิ่งผ่านอาคารและห้องขังมาอย่างรวดเร็วแบบไม่คิดชีวิต
สายตาปราดมองทั่วบริเวณอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากก็หอบเบาๆ ส่งสายตาสองส่องหาเพื่อนสนิท เจ้าตัวร้ายที่น่าจะอยู่แถวนี้ หรือบริเวณนี้...
โตขมวดคิ้ว กวาดสายตาหาอย่างรีบร้อน หลังจากรู้ว่ามันมารออยู่เขาจะไม่มาก็ได้ หากไอ้ทินจะไม่บอกว่า มันรอเขาอยู่ตรงไหน
“ห้องพยาบาล” คือคำตอบสุดท้ายของสถานที่ซึ่งควรพบกันเพื่อพูดคุยธุระในตอนนี้
เพราะแถวนี้น่ะมีตัวอันตรายที่เขากับมันก็ยังโค่นไม่ลง แต่แล้วไง ไอ้วิทย์กลับมารออยู่ตรงนี้ซะได้..
โตพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ถ้าเจอตัวจะขอกระทืบมันซักที โทษฐานโง่ไม่มีหัวคิด
ชายหนุ่มสอดสายตาหาอย่างร้อนรน หลังอาคารพยาบาลที่เป็นแปลงผักและบ่อน้ำที่ควรจะมีร่างของเพื่อนสนิทโผล่มาจากที่ไหนซักแห่งกลับไม่มีแม้แต่เงา ทำให้เขาเริ่มคิดมากหลังจากวันนี้เจอแต่”เรื่อง”เยอะแยะนับไม่ถ้วนแล้ว..
เท้าก้าวเลียบอาคารก่ออิฐถือปูนสภาพกลางเก่ากลางใหม่อย่างว้าวุ่นไม่น้อย เมื่อหลังห้องพยาบาลไม่เจอ บางทีอาจจะอยู่หน้าห้อง เพราะเมื่อตอนมาเขาก็รีบร้อนเกินกว่าจะถามรายละเอียดว่าอยู่ตรงไหน บางทีมันอาจจะยืนรอที่หน้าห้องพยาบาลก็เป็นได้ เพราะได้ข่าวว่าเด็กมันเป็นไส้ติ่ง..
รีบก้าวไปตามใจคิด และทันทีที่เลี้ยวออกไปเจอแสงสลัวจากหลอดไฟที่เปิดไว้ ก็พบกับร่างของเพื่อนสนิทที่ยืนคุยกับ”ตัวอันตราย” ในชุดเสื้อตัวยาวสีขาว
โตขมวดคิ้ว รีบก้าวไปหาอย่างเร่งร้อนเมื่อเห็นว่าท่าทางของเจ้าคนที่รออยู่เริ่มแย่ ทั้งที่สั่งไว้แล้วเชียวว่าห้ามยุ่ง ทั้งที่บอกไว้แล้วว่าคนที่อ่อนไหวเรื่องความรักแบบมัน ไม่ควรจะมาเกี่ยวข้องอะไรกับ”ศัตรู”ที่เขาต้องกำจัดคนนี้...
แล้วนี่มันฟังกันซะที่ไหน?...
ฉึบ....
ร่างที่ก้าวเดินถูกแกรั้งด้วยฝ่ามือที่ทาบลงบนไหล่..และไม่ได้มีเพียงนั้น...ยังมีมีดปลายแหลมขนาดเล็กที่เขาพอจะดูออกว่ามันคมแค่ไหน จ่ออยู่ตรงลำคอ..
พร้อมๆกับเสียงเอ่ยแผ่วเบา..ที่ทำให้เขาต้องแสยะยิ้มเยาะหยันตนเอง..
“..อยู่นิ่งๆจะดีกว่าน่ะ...”
น้ำเสียงคุ้นหู เรียกเสียงหึในลำคอแผ่วเบา...พร้อมกับเสียงสถบในลำคอ...
“...งูเห่า...”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ไม่ต้องบอกแล้วล่ะมั้ง ว่าใคร...
พี่กันย์กับเมฆ คู่ชั่วกลับมาแล้ว ว่าแล้วก็จุดพลุต้อนรับหน่อย
ตอนนี้ คงไม่ขัดตอนใช่มั้ย? อยากแสดงให้เห็นว่า วิกฤติน่ะ ไม่ได้มีแค่เนมที่เจอน่ะจ๊ะ บอกแล้วว่าถ้าพัง..รับรองตายหมู่แน่นอน
,,และถึงไม่พังเพราะเนม อาจจะพังเพราะมือที่สาม ที่เข้ามาสร้างสถานการ์ณ(อุ้ย..ไม่เกี่ยวกับมหกรรมกีฬาสีแห่งชาติน่ะค่ะ)
อีกอย่าง..เรื่องดีๆถ้ามีมันก็แค่เรื่องเดียว แต่เรื่องแย่ๆน่ะ บทจะมีมันก็มากันให้พรึ่บ
ตอนนี้น้องเนมก็เพ้อเศร้าเหงาหงอยต่อไป ส่วนพี่โตกับวิทย์ก็...หึหึ..
สถานการ์ณของวิทย์ที่เข้าถ้ำเสือไปแล้วจะเป็นเช่นไร โปรดติดตาม..
คำเตือน :ตอนหน้ากรุณาเตรียมเลือดสำรองมาด้วย.. หุหุ
ปอลอ...ขออภัยที่มาต่อช้า รู้สึกว่ายิ่งเรื่องใกล้จะมาถึง ณ จุดที่ชาวบ้านเขาพากันลุ้นแล้ว อิชั้นยิ่งเขียนไม่ออกขึ้นเรื่อยๆ..
ปอลอสอง...สำหรับผู้สอบถามมา เรื่องการ์ตูนไอ้โตเมียเกะ(ที่เราว่า) บทสัมภาษณ์ของอาจารย์ มาซาชิ คิชิโมโตะ ผู้แต่งเรื่อง นารุโตะ กล่าวไว้(ประมาณปลายปี 2008)ว่า ความสัมพันธ์ระหว่าง ซาสึเกะและนารุโตะเป็นแบบ Shonen ai คือ มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน (เรียกอีกอย่างว่าวายแบบอ่อนๆ พบเจอได้ทั่วไปในการ์ตูนของแคลมป์) แต่ไม่ใช่วายน่ะค่ะ Shonen ai ไม่จำเป็นต้องวายค่ะ แค่รักและผูกพันกันเกินกว่าชายทั่วไปเฉยๆ....อ่านแล้วอิชั้นก็..... หงายเงิบ.. ไปเลยเชียว
แปะรูปทำอย่างไร? อยากรู้มากกกกกกก เพราะจะแปะรูปวิทย์(ที่ใครเห็นไม่หลงรักไม่ได้แน่) บวกแปะรูปทุกคนด้วย ช่วยตอบทีน่ะค้า
-
คลิกปุ่มข้างบนที่เป็นรูปภาพ แถว2 ตัวที่3 อ่ะคับ จะได้คำสั่ง [ img ][ /img ]
ละก็ใส่ URL ของรูปลงไปตรงกลาง เป็นอันเสร็จพิธี...
ทิ้งไว้แบบนี้แสดงว่าตอนหน้าอาจมี :oo1: ระหว่างกัณกับวิทย์ :o8:
ปล. ที่แท้เจ้สองก็ ดัน เป็น นึกว่าชอบ ถูกดัน อย่างเดียว :t4:
-
ลุ้นๆ
ขอบคุณคนแต่งนะครับ o13
ปล. อยากเห็นเนม คลั่งแบบว่า บ้าเลือด แทงยับ อะไรเทือกๆนั้น พอจะมีบ้างมิ ^_^
-
^
^
^
^
^
คิดเหมือนกันเลยครับ
-
เดียวจะเตรียมเลือดไว้ นับตั้งเเต่บัดนี้เป็นต้นไป
ไรเตอรือย่ามาช้าจนเลือดเเห้งหมดนะ คิคิ :-[
ลุ้นสุดๆเรื่องราวกำลังน่าลุ้น :call:
-
พี่กันย์กับเมฆ คู่ชั่ววววว !
อุ๊ปส์ ! น้อยไปมั้ง
ชั่วก็ไม่พอ เลวก็ไม่พออีก นรกไม่ต้อนรับ
อะไรกันอ่ะ พี่กันย์แม่-ง care แต่เมฆริไง
เอาคู่นี้ไปหมกส้วมด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่โต กับ น้องเนมน่ารักที่สุดเล๊ย ~
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย ๆ
เค้ารอฉากสวีทของคู่นี้อยู่
ปอลอจุด คู่กันย์กับเมฆเอามันไปไกล = =
-
เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้น....
เห็นคำว่างูเห่าแล้วนึก ถึงเพลงพี่อิ๊ด วงฟลาย...555
ยังเยี่ยมเหมือนเคยจ๊ะ o13
-
หยั่งงี้ใช่มั้ยครับที่เค้าบอกว่า
"ไม่มีสัจจะในหมู่โจร"
แล้วยังงี้น้องเนมจะเชื่อใจใครได้มั่งล่ะเนี่ย
-
เอิ่ม อ่านตอนนี้รู้สึกว่า พี่กันย์โคตรน่ากลัวอะ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นประมาณพระรองเกาหลี ต่อให้หล่อ ต่อให้ดียังไง นางเอกก็ไม่หลงรัก
แต่พอตอนนี้ โอ้ววววว ตังโกงตัวชั่ว ชัดๆๆๆๆ
น้องเนม อยู่ใกล้ๆพี่โตไว้นะ อีพี่กันย์อันตรายมากกกกก
ปล. เป็นห่วงพี่วิทย์อ่ะ งืมๆๆๆ โดนลากไปทำไรเนี่ยยยยยยย (แอ๊บแบ๊วไม่รู้สุดๆ)
ที่ให้เตรียมเลือดเนี่ย เพื่ออะไรเหรอ (แอ๊บแบ๊ว โคตรอ่าาาาาา :haun4:)
-
อ่านแล้วชอบตัวละครวิทย์ที่สุด
แต่งสนุกมาก เริ่ด
-
โอ้ว ยังงี้คู่ชั่วควรจะมอบให้ใครดี??
แต่ทำกันไปเพราะแรงกดดันหรือว่าอะไร
หึหึ ,, อะไรก็ทำไปอย่าให้เนมเดือดร้อนไปมากกว่านี้พอ
ส่วนพี่โต ไม่ใช่ไม่ห่วงนะแต่ว่าพี่โตเนี่ย
เอาตัวรอดได้เองแน่นอน! สู้เค้า!
วิทย์ก็โดนลากเข้าห้องไป
สรุปแผนนี่มันยังไงกันแน่?
เอาใจช่วยตัวละครทุกตัว ไรเตอร์และคนโพสท์จ้า
-
สงสารเนม
เนมกำลังเศร้า
:sad4:
-
ค้างกว่านี้ได้อีกไม๊ค๊าไรท์เตอร์ โคตรค้างเลยอ่ะ
เข้มข้นขึ้นทุกตอน ตอนต่อไปขอให้มาไวๆสาธุๆ
-
ตอนหน้าคงต้องลุ้นวิทย์กับกันย์ :oo1:พร้อมถุงเลือด
แต่แอบเชียร์วิทย์นะ :laugh:
เนมสู้สู้เข้มแข็งไวไวนะ ลุกขึ้นมาปกป้องตัวเองให้ได้ซะที
รอตอนต่อไป ลุ้นกับเรื่องนี้มากค่ะ
:call: :call: :call:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูกกะตอนนี้เลยค่ะ
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
-
คู่รักนรกแตก น่ากัวที่สุดดดดดดดดดดดดดดด
-
เหตุการณ์สับสน แต่ก็น่าติดตามครับ
-
เวน กรรม อย่างแท้ หวังว่าจะตกลงผลประโยชน์ทับซ้อนกันได้
โหยย ชั่วเสมอภาคกันจิงๆ เล่นเอาระดับตวามชั่วพี่โตเปนแมวป่าไปเลย
ขึ้นชื่อว่างูเห่า กะต้องตายด้วยพังพร แต่ไหนละ โอ้ มากัดมันที
ผมว่าสถ่นการสร้างวีรบุรุษนะ เนมชอบมาเจอสถานการแบบนี้อ่ะ
ผมว่าคงช่วยได้ มั้ง
รอเลือดตอนน่า แต่ไม่เอาจากหลอดเลือดแดงคาโรติคนะคับ มันพุ่งแรงเกิน น่ากลัวไป ไม่อยากคิด ตื่นเต้นที่จะถูกเสียบ BP สูง โดน scalpel ปาดคอ คงจะมีน้ำพุย่อมๆ ในห้องพยาบาลลล
-
+1 ให้กับความเครียดที่ข้าพเจ้าจะตายแล้วเนี๊ยะ :sad4:
-
เสียเลือดด เลือดไรอ่ะะ
!! เอ็นซีใช่ไหมมมมมมมมมมมมม !!
\
\
แลดูว่า อาจจะไม่ใช่ อาจจะเกิดการต่อสู้จนเสียเลือด เสียเนื้อ
ไม่อาวววว
อาา ว วว เอ็นซีๆๆ
ห้าๆ
:z13:
ขอ รับบริจาค กรุ๊ป AB ด่ว นน น น น น น
^^
รักไรท์เตอร์ :กอด1:
-
เลือดในที่นี้ คิดได้ 2 แบบ
ถ้าไม่เอ็นซี (ซึ่งคิดว่าคงยากอ่า ดูสถานการณ์แล้วไม่ให้เท่าไหร่ :เฮ้อ:)
ก็จากมีดคมๆ ของเฮียกันย์ :z3: :z3:
แต่แบบไหนเราก็ไม่เอาทั้งนั้นถ้ามันเป็นเลือดของเอียวิทย์ (ที่รัก :o8:)
รูปเฮียวิทย์น่ารักเน้อออ มาสปอย ฮ่าฮ่าเห็นจากที่เห็นที่นู้นมา
-
คู่ชั่วจริงๆ กันย์กะเมฆ :beat:
รอลุ้น วิทย์กะโต ว่าจะเป็นไงมั่ง ภายใต้คมมีดผ่าตัด o22
รอดูรูปทุกคนด้วยนะค้าบบ
-
อ๊ากกกก มาต่อไวๆ นะคร๊าบบบ
ลป. ชอบ กันย์จังเลย โหดดี :haun4:
-
คนที่โผล่มาคือ เมฆ รึป่าวครับ
...
ลุ้นต่อ ๆ
:z10:
-
พึ่งมาเม้นในนี้
มัวแต่เม้นที่นู้น
สองคนนี้ชั่วได้ใจจริงๆ :m16:
อิพี่กันย์อย่ามาทำอะไรเฮีนวิทย์นะ :angry2: :angry2:
และเลือดที่ไรเตอร์ว่านะ ท่าทางจะเป็นเลือจากมีดผ่าตัดของอิพี่กันย์มากกว่า
จากประสบการณ์ที่อ่านมา :z3: :z3:
-
รูป ๆ ๆ อยากดูรูป
เอามาลงเร็ว ๆ น่ะครับ
-
พี่กันต์ จิต เหมือนกันนะเนี่ย >////////<
ชอบๆ :z2:
-
อยากอ่านแล้วคับบบบ อยากเห้นรูปด้วยคับบบบ
-
วิทย์จะเป็นไงบ้างเนี้ย
โดนจับไปแบบนั้นอ่ะ
พี่โตด้วย
แต่คนนี้คนเอาตัวรอดได้(มั้ง)
สงสารเนมจังเลยอ่ะ
เนมต้องทำตามที่พวกนั้นต้องการด้วยหรอ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:m15: ขอรับบริจาคเลือด้วยครับ
กลัวไม่พออ่ะ o22
-
ต้องสำรองไว้เยอะๆ
แล้วที่ว่าเลือดนี่ของใครอ้ะค๊าบบบบบ
-
สงสารน้องเนมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สถานการณ์พลิกผลัน ?
น่าลุ้นดีจริงๆ
-
:m15: เมียเก่าดิ
เหอะๆเล่นแบบนี้ แม่งน่าฆ่าทิ้งทั้งผัวทั้งเมีย ถ้ารอดไปได้อ่ะนะ
กับวิทย์อ่ะน่าสงสารเพราะไอพี่กันมันใช้อุ้งตรีนขยี้ใจนุ้งวิทย์
แต่กับอิพี่โตมัน จิตแข็งกว่าอ่ะนะถ้าจะเล่นงานกับเจ้าตัวตรงๆ
งานนี้นองเลือดคะ เชือดให้ถึงคอหอย เลยนะอิพี่โต
ส่วนน้งเนม...........พี่โตแม่งจะได้ใจไปไหน...ข้าวปลาไม่กิน
แต่มานอนข้างๆเป็นเพื่อนเดะีขี้แยอ่ะนะ :เฮ้อ: ไอ่คนเฝ้านุ้งเนมมันไว้ใจได้ป่าววะ
เกิดเปิดศึกสองทางแย่เลยนะเนี่ย
+1 เด้อ
-
เอาเลือดมาทำไมอ่ะ
เอาเพลงมาร้องรอนะ
ถ้าเธอไม่อยากอยู่กับฉันจริง ๆ
ยินยอมทุกสิ่งให้เธอทิ้งไป
ฉันขอเพียงให้เวลาหน่อยได้ไหม
อยากเล่านิทานให้ฟัง
ชาวนาคนหนึ่งมีชีวิตลำพัง
ไปเจองูเห่ากำลังใกล้ตาย
สงสารจึงเก็บเอามาเลี้ยงโดยไม่รู้
สุดท้ายจะเป็นอย่างไร
คอยดูแลด้วยความจริงใจ
ห่วงใยและคอยให้ความรัก
เป็นกังวลว่ามันจะตาย
เฝ้าคอยเอาใจทุกอย่าง
แต่สุดท้ายชาวนาผู้ชายใจดี
ด้วยความที่เขาไว้ใจ น่าเสียดาย
กลับต้องตายด้วยพิษงู
นิทานมันบอกให้ยอมรับความจริง
ว่ามีบางสิ่งไม่ควรไว้ใจ
อะไรบางอย่างให้ทำดีสักแค่ไหน
ไม่เชื่อง ไม่รัก ไม่จริง
5555555555555+ ไอพี่โตมันไปรักอีพี่กันย์ตอนไหนฟะ
-
แปะรูปหน่อยๆๆๆๆ อยากดูๆๆๆๆ
ไม่กล้าเตรียมเลือดอ่า เอามาทำอะไร กลัวน๊า
-
พี่โต กับเฮียวิทย์ คงต้องสังเวยชีวิต แล้วล่ะ 555
-
เค้าทำงานกันเป็นแก๊งค์ หุหุหุ คู่ปั๋วเมีย เอ๊ยคู่ชั่ว กันย์เมฆ คึคึคึ
ตกอยู่ที่นั่งลำบาก แล้วล่ะ พี่วิทย์พี่โต ตายหมู่จริงๆ แต่วิทย์ดูท่าจะแย่กว่าโตนะ เพราะพี่วิทย์แกโดนมาก่อนหน้านั้นแล้ว พี่กันย์แกเล่นควักหัวใจออกมาแล้วมาขยี้ให้ยับไปแล้วหนิ
แล้วก็นะ แบบว่า ตอนหน้ามันจะเล่นเชือดคอกันใช่ป้ะ =O=? ฮ่ะๆ
-
กรรมค่ะ กรรมของคนอ่านค่ะ ชอบค้างคา ทำให้ต่อมสอดรู้ของ อีเจ๊เริ่มทำงานตลอด มาต่อเลยค่ะ ทำคนแก่จิตป่วง รออ่านให้หายฟุ้งซ่านค่ะ 555 :pig4: :call:
-
ไปเป็นเมียเค้าเลยกลับมาหักหลังเชียวนะนังเมฆ
อ๊ากกกกก :angry2: อยากฆ่ามานนน
แล้วที่ให้เตรียมเลือด นี่คู่ กัณฑ์-วิทย์ หรือว่า โต-เนม กันเนี่ยย
รอลุ้นค่า อุอุ :pighaun:
-
เลือด...
..........
.............
:a5:
ลุ้นแบบสู้ตายเลยคร่า~ o13
-
เดี๋ยวน่ะค๊ะ ไอ้เตรียมเลือดมาสำรองเนี๊ยะ เอาไว้ใช้ในสถานการณ์ไหน
ตาย หรือ โดน ค่ะ :a5:
-
สงสัยโตกับวิทย์จะ....เสร็จ o13 o13 o13
-
กำลังมัน มาต่อเร็วๆน่ะคร้าบ
-
รอเลือด เนมกะโต หรือ กันกะวิทย์ ว้า... o22
-
เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ ไม่สารมารถคาดเดาตอนจบได้เรยจริงๆ :sad4:
บีบคั้นในทุกๆ ตอน สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :impress2:
-
เลือดพร้อมมมม รอคนแต่ง :z1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก หนูเน๊มมมมมมมม :serius2:
มาตาม(ว่าที่)สามีหนูหน่อยเร๊วววว แล้วรีบๆไปตามคนมาช่วยด่วนนน
อ๊ากกกก กันย์จะทำไรวิทย์ล่ะนี่...โอ้*-* แค่คิดก็ :z1:
ตายและเฮียโต...ทำไงดีล่ะเนี่ย เฮ้ออออ :เฮ้อ:
เอ๊ะ!!! หรือวิทย์จะโดนขืนใจแล้วฆ่าทิ้งอีกที - -
อย่าน๊า!!! :sad4: โหดร้ายเจงๆเลยง่า :o12:
มาอัพต่อเร็วๆนะก๊าบเพ่น้องก๊าบบบบบ
รออ่านอย่างใจจดใจจ่อขอรับเพ่น้องก๊าบบบ
-
'งูเห่า โฮ่งๆๆ' ห้า
ไม่ฮาา
ขอรับบริจาคเลือด กรุ๊ป AB อีกรอบ
ห้า
ระหว่างรอออ
กัน ไมไม่รักวิทย์ วะ เห้อ รึ รัก เห้อ ไม่ๆ นังเมฆ ฮืออ
ล้าไปแล้วว
รักเนม จ๊ะ ไม่สนใคร รักเนมม
รักไรเตอร์
กออดดด
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้และรอลุ้นไอ้โตและน้องเนมต่อไปฮับ :o8:
-
งานเข้ายาวเป็นหางว่าว
คราวนี้แหละ ได้รู้กันว่า มันล้มทั้งแถว หรือจะล้มทีละแถว เหอะๆๆ
:เฮ้อ:
-
:z10: เวลาช่างผ่านไปช้านักแล.....ได้โปรด Please~~ :กอด1:
-
ชอบวิทย์มากๆๆๆ :-[
อย่าให้หมอเื่ถื่อนมาเอามีดปาดคอวิย์นะ พลีสสสส :sad4:
-
ตอนนี้ตื่นเต้นมาก
จะรอดไหมเนี่ย เรื่องยังค้างคาอยู่เลยนะ :serius2:
น้องเนมตอนนี้ก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้เนอะ 555
-
แล้ววิทย์จะรอดมั๊ยเนี่ย
-
อ่านแบบรวดเดียวจบเลย :oo1:
ขอบคุณไรท์เตอร์มากที่สร้างสรรค์
ผลงานดีๆแบบนี้มาครับ
:pig4:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
มาอัพต่อด่วนๆเลยคร๊า :impress2:
อิพี่โตจะเจออะไรเน้อคราวนี้
จะรอดไหมเนี่ย...
รอด! ต้องรอด!
รอดกลับมาหานู๋เนม....
หรือจะให้นู๋เนมไปช่วยไว้ดีจ๊ะ? อิอิ... :กอด1:
-
รอคอย เธอมาแสนนาน
ทรมาน วิญญาณ นักหนา ระทมอยู่ในอุรา แก้วกานดา ฉัน รอเธอผู้เดียว
เธอเอยแม้เราห่างกันแสนไกล
ชายใด ดวงใจ ฉันไม่แลเหลียวว 0.0
เลือด แห้ง แล้วว .. ห้าๆ
แวะมาบอก คิดถึงงง + วิทย์
เนม
แล้ว วว ว
-
:angry2: เมื่อไหร่จะมาครับพี่น้องครับ :z3:
ลุ้นจนเครียด
-
มารอลุ้นตอนต่อไป
และมารอฆ่าอิพี่กันต์กับอิน้องเมฆ
ปัจฉิมลิขิต. :กอด1: ไรเตอร์ เฮียวิทย์ หนูเนม และพี่โต
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
ลุ้นจนตัวโก้งแล้วน่ะ
พร้อมสำรองเลือดรอแล้วด้วย
คริๆๆ
-
"รักร้ายๆ...." อ่านชื่อเรื่องแล้วนึกถึงคุณ G-Wa จังเรื่องนั้นก็สุดยอด !
เรื่องนี้ก็ชอบ.....สงสัยจะหลงรักความรักแบบร้ายๆเข้าแล้วละ อิอิ รักนะ จุ๊บๆ :3123:
-
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
พี่น้องครับ เมื่อไรจะมาครับ อยากอ่านครับ รอไม่ไหมแล้วครับ เครียดครับเครียด ลุ้นว่าจะเป็นอย่างไรต่อไปคับ
ลุ้นจนเครียด มาก :serius2: ปวดจิต
-
ภาวนาให้น้องเนมรอด :call: เหอๆ
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ
เดาไม่ถูกเลยอ่าา
รอตอนต่อไปน้าา
:pig4: ไรท์เตอร์
-
งูเห่าาา จะฉกตายแล้วว เกี่ยวไหม น่าจะไม่ :z6: ถีบตัวเองง
คิดถึง วิทย์ กะเนมแล้วว
คนแต่งด้วยย :กอด1:
ดุเดือด เลือดพล่านนน o22
-
ยิ่งอ่านยิ่งมันอ่ะ
ถึงแม้พึ่งเจอก็ตาม
จะติดตามตอนต่อไปน่ะ :bye2:
-
เข้ามารอตอนต่อไป
น้องเนมก็ยังน่าสงสารเหมือนเดิม
^^
ขอบคุณค่ะ
ปล. รอดูรูปค่ะ
-
ขอโทษที่เม้นช้านะ
อยากดูรูปน้องเนมเต็มตัวอ่า
น้องเนมกับคุณพี่โต
มีรูปเดี่ยวแยกกันมั้ยค่ะ? :pig4:
-
หายใจเข้า.....รัก
หายใจออก......ก็รัก
หายใจเข้า-ออก.....ก็รักร้ายๆ
หลงไหล~หลงไหล :really2: หัวปักหัวปลำแล้วคร่า~ :-[
มาต่อไวไวเถอะน้า น้านะ จ๊วบๆ :กอด1:
-
มาต่อเห๊อะ~
คิดถึงวิทย์ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
แวะมาอีกที
เย็นๆๆ
ด้วยความคิดถึงจนอดใจไม่ไหว ต้องเม้มอีก
:monkeysad:
-
:z3: :z3: :z3:
-
รอลุ้นและเป็นกำลังใจให้น้องเนมอยู่นะ
-
:z3: :z3: :z3: เครียด
-
อึก....ก้มหน้ามองปลายเท้า
ขอโทษน่ะค้า :monkeysad:
อิชั้นผิดไปแล้ววววว อร้ากกกกกกก
คือเรียนหกวันในหนึ่งสัปดาห์อย่างหมดเรี่ยวแรง ไม่มีแรงมาต่อเลยค่า ขอโทษจริงๆที่ทำค้างคา
พอเรียนแบบนี้แล้ว ช่วงนี้คงได้อัพช้าจริงๆ จะย้ายหอ(อีกแล้ว)ด้วย :serius2:
อีกอย่างหนึ่ง ตอนหน้ามันช่างต้องรวบรวมพลังอย่างสุดยิดในการเขียน
แต่อย่างไร โทษที่เราอัพช้าก็ยังคงเดิมอยู่ดี ขออภัยอย่างแรงง้าบ
..จะมาต่อตอนเย็นน่ะค้าประมาณสองทุ่มสามทุ่มนี่ล่ะ รอได้เลย แหะ
:L2:
-
^
^^
^^^
^^^^
^^^^^
^^^^^^
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:mc4: ดึกๆ เย้ๆ!
-
คิดถึงวิทย์ๆๆ
แล้ว
จากกันไปนาน
งูก็ยังคง เ่ห่า บ๊อกๆๆ
อยู่
ฮาไหม อีนี่ กูว่าไม่วะ งั้นถีบมันแม่งเลยย
อย่า อย่าถีบกู o22
สายไปสเียแล้วมึง o18 ฮะะๆ :laugh: ถีบแม่งเลยย >>> :z6:
อ่ะ กูโดนถีบรึเนี่ยยย
เห้อ
อย่าถือสาา
คิดถึงจน เครียดด
ห้าๆ
:กอด1: รอเสมอออ
-
ู^
^
^
^
^
มาขำรีบน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
งูเห่า มา 5 วันละเน้อ~!!!!! :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
Imprison 34: พลั้ง
ฉิบหาย...
ไม่มีคำไหนที่วิทย์จะบอกตัวเองได้ดีเท่าคำนี้อีกแล้ว เพราะทันทีที่เขาถูกลากตัวมายังห้องพยาบาล สถานที่ที่ควรปลอดภัยหากคนเฝ้าอยู่จะไม่ใช่ไอ้คนตรงหน้า ซึ่งก็คือกันย์ที่ยิ้มหน้าเป็นอยู่ตลอดเวลา..มันยิ้ม..ยิ้มขณะที่เอามีดมาจี้หลังชาวบ้าน..ยิ้ม..แม้จะกำลังมัดแขนเขาไว้กับเตียง..
ใช่...มัดกับเตียง..
กับหัวเตียงที่เป็นโครงเหล็ก บนเตียงสีขาวว่างเปล่าในห้องพยาบาล ประตูถูกล็อกไว้แน่นหนาและเขาก็ถูกมันถีบโครมให้หน้าคว่ำลงกับเตียง คิดแล้วยังเจ็บดั้งไม่หาย
แต่ยังไม่ทันโวยเลย มันก็คว้าแขนหมับแล้วเอาผ้าก๊อซสีเนื้อทั้งมัดทั้งพันจนเขาดิ้นไม่หลุด..ด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย..
วิทย์พยายามขยับตัวด้วยสีหน้าเจื่อนขึ้นเรื่อยๆ ในสองก็นึกถึงฉากฆาตกรรมสยองขวัญที่เหยื่อโดนควักตับควักไตต่างๆนาๆ ทั้งเรื่อง saw ที่เขาชอบนักหนาหรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ซึ่งตัวฆาตกรมันมักจะเป็นคนที่เราคาดไม่ถึง หรือดูเป็นคนดีๆ ทั้งที่ความจริงมันเป็นโรคจิต...
...ซึ่งทุกอย่างที่ว่ามา มันตรงกับไอ้กันย์ คนตรงหน้าชัดๆ !!
ชายหนุ่มรู้สึกลำคอแห้งผาก เหงื่อเริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ...จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่คนอ่อนแอที่ป้องกันตัวเองไม่ได้ เขาเข้มแข็งและมีลูกน้องในสังกัดตั้งเยอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเก่งกล้าสามารถสู้กับมีดผ่าตัดอันเล็กๆแต่คมชิบหายอันนี้ ยิ่งเห็นรอยเลือดบนปลายมีดนั่นก็ยิ่งขนลุก แค่นึกว่ามันจะจิ้มพรวดเข้ามาตรงลำคอจนเลือดพุ่งกระฉูด...แค่นั้น ก็แทบไม่มีแรงต่อกรแล้ว..
เสียงครูดเบาๆ ดังขึ้นเมื่อกันย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วย ซึ่งมี”ผู้ป่วยจำเป็น”โดนมัดอยู่ ข้างหลังคือเตียงพยาบาลอีกเตียงที่ถูกม่านสีขาวรูดปิดไว้ เลยไม่สามารถรู้ได้ว่ามีอะไรอยู่..
..แต่ถ้าดูจากรูปการแล้ว..ตรงนั้น..มันคงไม่พ้นเจ้าลูกน้องดวงซวยของเขาแน่..
คนเป็นลูกพี่ได้แต่ขอโทษขอโพยในสมองเงียบๆ..แต่สายตาก็สบประมานกับดวงตาแข็งกร้าวนั้น..มองแล้วก็ได้แต่นึกก่นด่าตัวเองที่ประมาทจนได้เรื่อง ทั้งการมาอยู่ที่นี่คนเดียวมืดๆค่ำๆ ทั้งการเรียกคนอื่นมาคุยด้วย..พุดถึงคนอื่นก็คิดไปถึงไอ้โต ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน..
“..เหม่ออะไรล่ะครับ..หรืออยากเจอหน้าลูกน้อง..จะให้เจอก้ได้น่ะ...” ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินไปเปิดม่านสีขาวนั้น วิทย์เหลือบไปเห็นแค่กลุ่มผมสีดำๆก็ขนลุกพรึ่บ ร้องห้ามทันควัน..
“..ไม่เอา...ไม่เอาว้อยยย ไม่อยากดู !! “ ไม่อยากเห็นสภาพร่างหรือสภาพศพของลูกน้องเขาตอนนี้ มันทั้งน่าเศร้าและน่าอนาถพอกัน.. สายตาตวัดมองไอ้เจ้าหมอเถื่อนที่เดินกลับมาที่เดิม..แล้วเท้าแขนบนหัวเตียงด้วยท่าทียิ้มแย้มปนสงสัย..ดูตอแหลจนน่าถีบซักที..
“ หึ..ก็ไหนตอนแรกอย่าเจอนัก...”รอยยิ้มมุมปากน่าสงสัย วาดขึ้นทันควันเมื่อเจ้าตัวถอดเสื้อกาวน์สีขาวออก ใบหน้ายิ้มระรื่นเช่นเคยเดินวนไปรอบเตียง มองเหยื่อของตนด้วยแววตาขบขัน..
“..มองห่าอะไรว่ะ...” ปากสวยๆนั่นพ่นคำพูดแสนจะไม่เข้ากับตัวเข้าให้ แต่กันย์ไม่สนใจ นั่งลงขอบเตียง แล้วขณะที่มืออีกข้างก็ถือมีดผ่าตัดอันเล็กไว้..
“..มอง...คนที่หลงรักผมอยู่ไง..” ริมฝีปากคลี่ยิ้มระเรื่อย แต่ใบหน้าคนฟังแดงจัด..ปนกันทั้งอายทั้งโมโห..
“...พะ...พ่อมึงสิว่ะ !! เอาเรื่องนี้มากจากไหน ใครหลงรักห่าอะไร ไม่มีว้อยยยย หน้าไหนจะมาหลงรักคนอย่างมึง...สาดดดด หลงตัวเองชิบ ไปกกอยู่กับไอ้เมฆคนเดียวเหอะ...” ว้ากใส่ไอ้คนตรงหน้าไปทันที แม้จะรู้ว่าตัวเองหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง แถมยังมาใจเต้นอีก..แต่ยังไง เขาก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะไอ้คนตรงหน้า ที่มันยังยิ้ม..ยิ้มพร้อมกับเอ่ยคำพุดเชือดเฉือน..
“..เหรอ...” กันย์รับคำเบาๆอย่างไม่สนใจ มือหน้าคว้าหมับตรงปลายคางของคนตรงหนี้ เค้นเสียงเรียบๆ “ ทำเหมือนไม่มีใครรู้ใครเห็น..รี่มาหาผมแทบทุกวันแบบนั้น..แถมยังมาลามปามกับเมฆ..จะให้คิดยังไง..”
“..แล้วที่ทำไปวันนี้น่ะ..ผมปลื้มมากเลยน่ะ..วิทย์..”กันย์วางมีดลงกับพื้นเตียง เมื่อเห็นว่าถือมันไปก็ไร้ประโยชน์ “ กล้ามาก...ที่มาแล่นชนกับผมตรงๆแบบนั้น...ทั้งที่ผมคิดว่าคุณน่าจะฉลาด..และรู้จักคิดมากกว่านี้แท้ๆ..”
“..ก็เหมาะสมดีกับคนแบบพวกมึงนี่...ไงล่ะ..คงอายหน้าม้านจนแทบไปไหนไม่ได้..ไม่มีปัญญาหาเองเลยไปเอาของเหลือเดนคนอื่นมะ....อึก...” น้ำเสียงเย้ยหยันและใบหน้าหยิ่งยโสนั้นคงทำให้คนมองไม่อาจรับไหว มือหนากดแนบลำคอ มองสีหน้าบิดเบี้ยว..และท่าทีทรมารอย่างใจเย็น..
...วิทย์อ้าปากพะงาบ...รู้สึกทรมารจนไม่มีเรี่ยวแรง ปวดคอ หูอื้อไปหมด ได้ยินแต่เสียงวิ้งๆอยู่ในหู สายตาพร่ามัวมองเห็นใบหน้าที่ยังคงยิ้มระเรื่อย..วูบหนึ่งรู้สึกเจ็บจี๊ด...เมื่อเผลอนึกถึงเรื่องเก่าๆ..ทั้งคนที่รักกับเพื่อนสนิทหักหลัง..ทั้งเรื่องโง่ๆของเขายามเมื่ออยู่ที่นี่...โง่ ที่ไปรักไอ้คนแบบนี้..
...คนที่ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาและรังแต่จะหาผลประโยชน์..เห็นความรู้สึกของเขาเป็นของเล่น และหาผลประโยชน์จากมันอย่างไม่แยแส..
..โดยไม่ได้รู้เลย ว่าการกระทำร้ายๆของเขา..ที่เกิดขึ้น ทั้งในวันนี้ หรือวันอื่น..แทบทุกเวลาเมื่อเห็นคนๆนนี้อยู่กับคนอื่น..หรือ..อยู่กับไอ้คนสำคัญนักหนาของมัน...ทำไปแล้วเขาก็มานั่งทุกข์..นั่งเจ็บ..ไปด้วยไม่แพ้กัน..
น้ำตารินไหลลงบนหางตา...ไม่รู้เพราะความเจ็บ..เจ็บที่ตัว..และสำนึกที่บอกว่าเขากำลังจะตาย หรือความเจ็บ..ความสมเพชตัวเองที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจ..เหตุผลไหนกันแน่..ที่ทำให้เขาต้องน้ำตาไหล..
ปลายนิ้วจิกลงบนผิวเนื้อ กดแน่นด้วยความทรมาร ร่างกายบิดเร่า ดิ้นพล่านด้วยสัญชาติญาณเอาตัวรอดมัจจุราชที่อยู่บนร่างยังคงไม่ปราณีและนานเข้าแรงกดก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ..ทำให้ทำนบน้ำตายิ่งทะลัก..ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทีละน้อย..
...ร่างกายกระตุกด้วยลมหายใจกระชั้น..แววตามองคนตรงหน้าไม่ได้ฉายแววเคียดแค้นหรือเคืองโกรธ..ตรงข้ามมันกลับดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวด..
..และบางที...นั่นอาจจะเป็นฟางเส้นสุดท้าย..
“..ฮะ...คะ..แค่ก...อึก.....” ไม่ว่าคนทำจะเกิดใจอ่อนในวินาทีสุดท้าย หรือเพราะอะไรกันแน่..ในวินาทีที่เขาคิดว่าจะไม่รอด มือที่กดทับหลอดลมมาตลอดกลับผละจาก..วิทย์สะลักทันที ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าปอดอย่างตะกรุมตะกราม ทว่ายังไม่ทันจะหายใจคล่อง อากาศที่ควรได้รับกลับถูกช่วงชิงไปอีกครา..
...เสียงครางท้อวงดังในลำคอยามถูกริมฝีปากหนาประกบแน่น..ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างอย่างตกตะลึงไม่น้อยมือเรียวกระตุกถี่ เขาคงจะรีบผลักไอ้หมอบ้านี่ออกไปแล้ว ถ้าหากไม่ถูกมันแน่นแบบนี้ ยิ่งร่างใหญ่โตกว่าคร่อมทับทั้งตัว..ยิ่งชวนหายใจไม่ออกเข้าไปใหญ่..
ความคิดยังปะติดปะต่อไม่ทัน อาจเพราะสมองขาดออกซิเจนหรือเขาที่มึนงงเกินไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่จริงหรือฝัน แต่ยิ่งริมฝีปากหนากดทับมากเท่าไหร่ ก็เหมือนจะทำให้สติที่ไม่ค่อยสมบูรณ์หลุดหายไปเรื่อยๆ..
“..อึ๊..... “ แรงขบกัดตรงริมฝีปาก ที่เดิมที่ยังสดใหม่ทำเอาเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง เผลอร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ..และคนด้านบนก็ใช้โอกาสนี้สอดลิ้นเข้าไป..และนั่น..ยิ่งทำให้คิดอะไรไม่ออกเข้าไปใหญ่..
...หัวสมองมึนเบลอ ทั้งจากการขาดอากาศและจูบที่รุกรานทำให้ไม่รู้ตัวเลย ทั้งตอนที่ถูกดึงกางเกงลงไปกองอยู่ปลายข้อเท้า หรือกระทั่งตอนที่เสื้อถูกเลิกขึ้น และมือของอีกฝ่ายลูบผ่านแผ่นอกเบาๆ..
“...อึ...จะ..ทำ...” ร้องถามเมื่อร่างสูงผละจาก สมองที่เบลอหนักเริ่มแล่นขึ้นมาอีกครั้ง วิทย์ผงกศรีษะมองตัวเองที่ตอนนี้ถูกลอกคราบออกไปเกือบหมดด้วยใบหน้าแดงก่ำ..สัญญาณเตือนภัยร้องลั่นในสมองทันควัน..ถึงเขาจะชอบไอ้หมอนี่ แต่ก็ไม่คิดจะอยากถวายตูดให้ ไม่ได้อยากจะถูกมันเอาทำเมีย แล้วนี่มัน..
“..ปล่อย กู !!!!!!!!!!! “ ร้องลั่นใส่หูไอ้หมอโรคจิตทันที ร่างสูงที่เหมือนจะหันไปสงบสติอารมณ์หันหน้ามามอง..แล้วยิ้ม...
“...ไม่ครับ...” มือหนาบีบคางแน่น แล้วสอดลิ้นเข้าไปรุกรานอีกครั้ง แม้ว่าวิทย์จะพยายามกัดแต่แรงบีบที่มากขึ้นก็ทำเอาเจ็บจนทำไม่ไหว..
ฝ่ามือลากไล้ไปทั่วร่าง ทั้งบีบเค้นทั้งจิกนิ้วครูดผ่าน ทำเอาร่างเพรียวดิ้นพล่าน จะดิ้นก็ถูกมัดไว้ แถมขาก็ยังถูกนั่งทับจนเจ็บแปลบ ไอ้หมอบ้านี่ดันรู้ว่าควรนั่งตรงไหนเขาถึงจะลุกไม่ขึ้น มันก็ทับซะตรงนั้นแถมยังแกล้งรังควาญท่อนล่างของเขาไม่ห่าง..
“...นี่ขนาดไม่ชอบน่ะ... “ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้ม คราวนี้ก้มลงงับใบหูและวอกคอ วิทย์ดิ้นพล่นด้วยความเจ็บปนเสียวซ่าน น้ำตาที่เคยไหลพราก ตอนนี้มันคลออยู่ในเบ้าตา รู้สึกดีพอๆกับรู้สึกเจ็บ..ไม่ปฏิเสธหรอกว่าสัมผัสจากคนที่รักำให้รู้สึกดี ..แต่กับไอ้คนที่ไม่ได้รักเขาตอบ..มันทำแบบนี้ไปทำไม..
“..ไอ้..เหี้ยยยย..มึงทำแบบนี้ทำไม.. !! “ ทันทีที่ปากเป็นอิสระเขาก็ร้องลั่นทันที ก่อนจะรู้สึกถึงความเจ็บแปลบและกลิ่นเลือด ความเจ็บบริเวณลำคอ ทำให้เขารู้ว่ากันย์กัดลงไปตรงไหน..
“..หึ...ก็อยากได้นักไม่ใช่รึไง..อุตส่าห์สนองให้จะเรียกร้องอะไรอีก..ผมว่าผมออกจะใจดีน่ะ..” กันย์บอกเรียบๆ.. “..แล้วที่เคยเห็นผมกับเมฆ..อืม..คิดว่าคงอยากเจอกับตัวเองบ้าง..ในฐานะที่..อยากได้ผม ..นักไงล่ะ”
ปลายคมมีดกดลงบนหลังหูเบาๆ..ทำให้ร่างเพรียวสั่นยะเยือก มือหน้าข้างหนึ่งกำลังตวัดปลายมีดกลงบนผิวของเขา ส่วนอีกข้างกลับบีบเค้น..ปรนเปรอส่วนกลางลำตัวที่ค่อยผงาดขึ้นมาอย่างช่ำชอง..
วิทย์เกร็งตัว..ร่างสั่นระริก ทั้งความปรารถนาและความหวาดหวั่นถาโถมเข้ามาหาพร้อมกัน ชวนให้หวาดหวั่นและกระอักกระอ่วนใจ สายตาของเขาจับจ้องชายตรงหน้าที่สายตาจับจ้องมายังลำคอเขา ด้วยใบหน้ายิ้มๆ..ทว่าดวงตากลับวาวโรจน์ ดูตั้งใจกับการกระทำครั้งนี้..กดปลายมีดลงบนผิวของเขาสร้างความเจ็บแปลบปนหนาวยะเยือก..ยิ่งมองเห็นท่าทีตั้งอกตั้งใจ ราวกับทำงานจิตรกรรมชิ้นเอกแล้ว มันทำเอาเขาร้องไม่ออก...
“..อือ....” ดวงหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ..ดวงตาพยายามเพ่งมองร่างสูงที่กดทับกายตนไว้ แต่ทำได้ยากยิ่งในยามที่ความปรารถนากำลังรุมเร้า ริมฝีปากที่สั่นระริกครางงึมงำออกมาเบาๆ..ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านเกินจะต้านทาน..
“..อ่ะ....อือ....” รอยเผลบนเรียวปากแดงจุดขึ้นอีกยามที่ถูกฟันคมขบลงอีกครา ทั้งขบกัด และดุดันเรียวปากแดงเห่อด้วยอารมณ์สุนทรี ทั้งปลายมีดที่ยังลากไล้บนหลังหู..ปาดทำสัญลักษณ์บางอย่าง..ที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร..และมือหนาซึ่งปรบเปรอเบื้องล่าง..หยอกล้อ..บางคราก็บีบเค้นหนักหน่วง บางครั้งก็แกล้งผละจาก วนเวียนอยู่แถบต้นขา..ทำเอาดิ้นพล่าน..
“..หึ....” เสียงหัวเราะแผ่วเบาคล้ายจะหยอกเย้า วิทย์กดปลายมีกลงบนลำคอขาวอีกครั้ง..ฟังเสียงครางที่ไม่รู้ว่ามันสุขสมหรือเจ็บปวดด้วยความเปรมปรีดิ์..พร้อมกับค่อยๆหนักมือกับส่วนกลางลำตัวอีกครั้ง..
“...อะ..อย่า....” เสียงร้องท้อวงนั้นดังขึ้นยามผละมือจาก กันย์เผยรอยยิ้มเช่นผู้ชนะ มองร่างของหนึ่งใสสองคู่อริประจำแดนที่บัดนี้นอนอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างด้วยความพึงใจ ใบหน้าแดงจัด..นัยน์ตากลมมีน้ำใสคลอเอ่อ..ริมฝีปากบางแดงช้ำและมีรอยถูกขบกัดเปื้อนรอยเลือดจางๆที่สังเกตได้.. มองต่ำลงมายังผลงานที่เขาแสนภูมิใจ ทั้งลำคอที่มีรอยกัดจนเลือดไหลออกมาไม่น้อย..แต่คงน้อยกว่าบริเวณหลังหู..ที่เปื้อนหยาดเลือดจนผ้าปูสีขาวกลายเป็นสีแดงจัด..หยาดเลือดสีแดงๆที่ไหลย้อยลงมาตามซอกคอนั้นตัดกับสีผิวจนกลายเป็นสีสันอันน่าหลงไหล..ยิ่งเมื่อเห็นร่างกายที่กำลังร้อนเห่อด้วยแรงปรารถนาแล้ว..นี่เป็นยิ่งกว่าศิลปะชิ้นเอก..
ดวงตาสีนิลวาววับ..เอามีดออกจากลำคอขาว วางลงข้างกายอย่างไม่สนใจนัก..ก่อนจะเอื้อมมือเปื้อนเลือดกำขาเรียวสองข้างแน่น..แล้วแยกมันออกช้าๆ..
ดวงตาคลอน้ำใสที่เคยพร่ามัวด้วยแรงปรารถนาบัดนี้เริ่มเลิ่กลั่นเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ริมฝีปากขยับจะเอ่ยคำพูดที่เขารู้ดีว่าคงไม่พ้นต่อว่า..ทำเหมือนไม่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์..
...กันย์ก้มลงปิดปากคู่นั้นด้วยปากของเขา ลิ้นลามเลียริมฝีปากและปลายลิ้นของอีกฝ่ายจนครางอู้..ส่วนด้านล่างเขาก็แหวกขาเรียวจนอ้ากว้าง..และกดร่างตนเองลงไปในทันที !!
“ ฮื้อ...... “ ร่างเพรียวสั่นระริก ริมฝีปากแม้ถูกปิดก็ยังร้องออกมาในลำคออย่างอดรนทนไม่ไหว..น้ำตารินทันทีที่สอดกายเข้าไป กันย์สัมผัสได้ว่าร่างที่ตนทาบทับอยู่สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่เคยเคลิ้มฝันด้วยความปรารถนาบัดนี้บิดเบี้ยวรุนแรง จนเขาอดสงสารไม่ได้ แต่เมื่อมองเห็นสีแดงบนลำคอขาวนั้น ก็ละความสนใจจากปฏิกริยานั้นทันที..
“..อ๊ะ...อ้ากกก.... “ ร้องลั่นยากที่ลำคอซึ่งเป็นรอยกรีดรูปร่างอะไรสักอย่างถูกดูดดุน..มันเจ็บ..เจ็บจนพุดไม่ออก ยิ่งบวกกับความเจ็บปวดเบื้องล่างที่ยังถาโถมทำให้ต้องร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว..เจ็บใจที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้จนพูดไม่ออก..จนเสียงสะอื้นเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องสั่นไหว..
“..ฮ่ะๆ..ความจริงก็ชอบแบบนี้นี่นา...” ร่างที่ทาบทับอยู่ละริมฝีปากออกจากลำคอที่ทั้งดูดดุนและขบกัดจนประสาทสัมผัสชาด้าน แต่เบื้องล่างยังขยับกายอยู่..วิทย์ร้องเครือในลำคอ ความปรารถนาที่บดบังความคิดความชั่งใจทำให้เขาร้องออกมาอย่างไม่อาย.. จนอีกคนกลับมาหัวเราะแบบนี้..
“...อื้อ....กะ..กันย์..มึง...” เสียงครางดังขึ้นอีดครั้งเมื่อถุกพลิกตัวให้นอนคว่ำ ทั้งที่ส่วนล่างยังคงถูกเชื่อมต่อกัน มือหนาลูบเส้นผมสีดำสนิท..ก่อนจะจิกให้มันเลยขึ้น..มองไปยังม่านสีขาวเบื้องหน้า..
“..ตามหาลูกน้องอยู่ไม่ใช่เหรอ..ผมว่าวิทย์เก่งจังน่ะ...ที่รู้ว่า...”
ครืด...
เสียงเปิดม่านสีขาวดังเบาๆ แต่ไม่ได้เข้าถึงโสตประสาทของวิทย์เลย ร่างเพรียวเอนกายรับแรงกระแทกอย่างเคลิบเคลิ้ม ยามที่ความต้องการบดบังทุกอย่าง กระทั่งรอยกัดบนลำคอและรอยแผลจากมีดกรีด ยามนี้..ที่ความปรารถนากำลังไต่ขึ้นสูง เขากลับไม่รู้สึกปวดแสบปวดร้อน..ตรงข้าม..มันเจ็บแปลบๆปนเสียวซ่านสร้างอารมณ์อย่างประหลาด ลมหายใจร้อนข้างหูทำเอาสติเตลิดไปไกล..
...ริมฝีปากครางออกมาไม่หยุดอย่างห้ามอารมณ์ไม่ไหว ดวงตาคลอด้วยหยาดน้ำเหม่อมองภาพกลุ่มผมดำและร่างอะไรบางอย่างขยับเบื้องหน้า แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสายตา ยามที่สองมึนเบลอปรารถนาแต่ความสุขและการปลดปล่อย..
..เสียงลมหายใจแรง และเสียงหัวเราะดังอยู่ข้างหูยามความปรารถนาใกล้จะบรรลุกับความเจ็บแปลบปนซ่านเสียวที่ลำคอ..นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่รับรู้..พร้อมๆกับความรู้สึกรุนแรงที่ปะทุออกมา!!..
ร่างสั่นระริก..ทั้งมึนงงทั้งสุขสันต์ยามได้ปลดปล่อยออกมา..สติที่เตลิดไปไกลเริ่มกลับมาหาตัวอีกครั้ง..กลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆเช่นเดิม..และ...
...พร้อมกับภาพที่เขาไม่เคยเห็น..
ดวงตาพร่ามันด้วยหยาดน้ำเบิกกว้าง เพ่งมองไปเบื้องหน้าอย่างตกตะลึงรู้สึกราวกับตกลงมาอยู่ในนรกชั่วพริบตาทั้งที่เมื่อครู่ยังอยู่บนสวรรค์ มองภาพของลูกน้องที่เขานึกว่าตายไปแล้ว..ลุกขึ้นมามองหน้าเขาอย่างตกตะลึง...และ...ผิดหวัง...
“..ดีจังเลยน่ะครับ..ที่เขายังมีชิวิตอยู่...” น้ำเสียงเปรมปรีดิ์..และท่าทียิ้มแย้มนั่นทำให้หัวอกแปลบวูบ..เหมือนเห็นนรกมาเกยอยู่ตรงหน้า..
“..อะ..ไอ้...นพ..มึง...” ยังยายามจะแตะมันที่หัวปูดเลือดอาบ แต่มือยังถูกพันธนาการไว้ กันย์หยิบมีดมาปาดผ้าก๊อซที่พันธนาการข้อมือคนตรงหน้าออก และนั่งลงข้างๆร่างเพรียวที่ยังอึ้งจนพูดไม่ออก..
“...ดีจังเลยน่ะ.. “ เอ่ยพลางทำหน้านิ่ว.. “ แต่วิทย์นี่ไม่ไหวเลยนา..เดี๋ยวลุกน้องก็ระ....”
ตุ๊บ !!!
“ มึงหุบปากน่ะ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!! “ วิทย์ร้องลั่น คว้าหมอนเขวี้ยงใส่ไอ้คนตรงหน้าทันควัน ในอกทั้งปวดร้าวทั้งอดสู.. ร่องรอยบนลำคอและซอกคอที่เต็มไปด้วยรอยเลือด บัดนี้มันร้อนผ่าวปนเจ็บแสบ..เขาแทยอยากจะฆ่าตัวตายซะให้ได้..เป็นแบบนี้..โดนไอ้ห่านี่เอาเป็นเมีย..แถมยัง.
.แม้ในอกจะคลั่งคลั่งด้วยความอัปยศอดสู แต่เรื่องตรงหน้าก็สำคัญกว่า เขารีบจัดการตัวเองแล้วหันไปหาลุกน้องที่บัดนี้ยืนอึ้ง..พยายามยิ้ม และทำท่าทีเช่นที่เคย..
“ มึงนี่ดวงแข็งนี่หว่า..ไหนไอ้ห่านี่บอกว่าตายไป..”
“..พี่...” ไอ้นพ..มองร่างของหัวหน้าแกงค์ตนเองอย่างตกตะลึง..ความรู้สึกมันปนเประหว่างความขยะแขยง..และความผิดหวัง..
“...ทำหน้าแบบนั้นทำไมว่ะ..นี่มัน...ไม่มีอะไรหรอก..ป่ะ..ไปเถ.....”
“..อย่ามาจับ... “ น้ำเสียงห่างเหินและเหยียดหยามเด่นชัด ยิ่งกีดไปในใจของผู้ฟัง พร้อมกับร่างสูงๆที่เดินเข้ามา..จับไหล่เขาหมับ..
“..แบบนี้..คงไม่เอาไปบอกใครน่ะ..” น้ำเสียงนั่น..มันทำให้วิทย์แทบคลั่ง เขาหันไปมองหน้าคนทำด้วยแวววตาวาวโรจน์..โกรธเสียจนตัวสั่น..
“..ขยะแขยง..กูจะไปฟ้องป๋า...กุไม่เป็นลูกน้องคนวิปริตอย่างมึง !!! “ ลุกน้องที่เคยภักดีพูดออกมาแบบนั้นด้วยน้ำเสียงขยะแขยง..ทำเอาคนฟังอึ้ง..เงียบกริบ..ด้วยความรู้สึกหลากหลาย..เหมือนฟ้าผ่า..ลูกน้องที่เคยจงรักภักดี..ตอนนี้..มันกลับมาพูดแบบนี้กับเขา..มัน..
ผั่วะ !!!!
“..ไอ้เหี้ย !! ไอ้สัด....ไอ้....มึง....ง......”เขาเหวี่ยงหมัด ชกหน้าไอ้กันย์อย่างไม่คิดชีวิต ดวงตาคั่งแค้นด้วยความโมโหโกรธา..ในสมองคิดแต่ว่าเป็นเพราะคนตรงหน้า เป็นเพราะมัน ที่ทำให้เขา..
“...ชกไปสิ..ลูกน้องมึงจะได้เอาเรื่องนี้ไปบอกชาวบ้านไงล่ะ !! “ คนตรงหน้าตะคอกไส่เขาด้วยใบหน้าสะใจเหลือหลาย..ทำเอาสะอึก..วิทย์รีบผลุนผลันออกไปมองเห็นมีดผ่าตัดบนเตียงก็รีบคว้า หวังว่าจะเอามาจิ้มพุงไอ้เหี้ยนี่ในอนาคต..
... วิทย์รีบผลุนผลันออกจากห้องพยาบาล แม้จะเจ็บช่วงล่างจนแทบเดินไม่ไหว แต่มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะสนใจ สายตารีบกวาดมองหาลุกน้องของตน ต้องหา..ต้องเจอ..ต้องคุยให้รู้เรื่อง..ไม่งั้น..ไม่อย่างนั้น...
“..เห้ยยยย..ไอ้วิทย์..” เสียงตะโกนลั่นทำให้หันไปมอง เห็นไอ้โตกำลังวิ่งมาหา เขารีบชี้ไปยังร่างของลุกน้องที่วิ่งเห็นหลังอยู่ไวๆ..ก้าวเท้าวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิต..แล้วถลาไปจับบ่ามันทันที..
“ไอ้นพ !!! มึง !! มาคุยกับกูก่อน.. “ กำแขนมันเขย่าแรงๆด้วยแววตาร้อนรน แต่ไอ้ลุกน้องตรงหน้ายังสะบัดหนี ไม่พอใจ..
“ เหี้ยยย อย่ามาจับตัวกู ทุเรศชิบหาย ...เป็นลุกพี่แต่ไปนอนกับไอ้พวกศัตรู ไอ้วิปริต !!!!! “ มันร้องลั่น แต่คำพูดนั้นทำเอาเขาอึ้งกิมกี่ มือที่ถือมีดมาด้วยสั่นระริก..
“..ไม่ใช่น่ะ..มึงฟังกู..มึงฟังกู !!!! “ วิทย์ตะโกนลั่น พยายามดึงไหล่ลุกน้องตัวเองไว้ แต่ทำอย่างนั้นมันกลับยิ่งสะบัดหนี..
“..ปล่อยกู..กุจะไปฟ้องป๋า กุจะบอกคนให้หมดเลย มึง..เสียแรงที่กุนับถือ..ไอ้วิปริต....ไอ้.......”
...น้ำเสียงโวยวายนั้นเงียบไป.. ทำให้วิทย์หันมามองหน้าคนพุด..ที่ฉายแววตกตะลึง..สายตามองมายังเขาอย่างคาดไม่ถึง..
....คาดไม่ถึง..กับปลายมีดที่ปักลงบนหน้าท้องตัวเอง...
มือที่ถือมีดสั่นระริก..วิทย์ก้มมองมือตัวเอง..แล้วมองลุกน้องที่ค่อยทรุดกายลง..
เขาพลาด...อีกแล้ว..
พอได้ยินมันพูด..ได้ยินมันก่อนด่า..ได้ยินมันบอกว่าจะเอาเรื่องไปโพนทะนา..เขาก็โมโหจนขาดสติ..
เฝ้าคิดแต่ว่า..ทำยังไงให้มันเงียบซะ...ให้มันหยุดพูด...
พอรู้ตัวอีกที..ปลายมีดเก้เสือกไปยังหน้าท้องของคนตรงหน้าแล้ว..
“..อะ...ไอ้...ไอ้นพกู...”
“..วิทย์ !! มึงมี..... “ เสียงเพื่อนสนิททัก..ทำให้เขาชะงัก..วิทย์หันไปมอง..มองเห็นใบหน้าที่ฉายแววตกตะลึง..ยามเห็นร่างที่กองอยู่แทบเท้าเขา..
“..นี่มึง...” เขาไอ้ยินมันครางอย่างสิ้นหวัง..
“..ไอ้โต...กู...” ริมฝีปากของเจาสั่นระริก..พยายามจะพุด..จะอธิบายทั้งหมด เมื่อเห็นดวงตาที่ฉายแววผิดหวังของเพื่อน..
..แต่เขาเห็นมันถอนใจเฮือก..บ่งบอกว่าพูดไปมันก็ไร้ความหมาย..
ปรี๊ดดดดดดดดดด !!!!!!
เสียงนกหวีดทำเอาสะดุ้งเฮือก..วิทย์หันขวับไปมองทันที เขาใจกระตุกยามเห็นผู้คุมหลายนายวิ่งมาหาอย่างรวดเร็วพร้อมกระบองใบมือ..และ..เบื้องหลัง..
คือร่างของนักโทษในชุดเสื้อกาวน์สีขาวแปลกตาที่ยืนยิ้มบางๆ..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อุก....
เขียนแล้วเกิดอาการตื้อเอง.เครียดเว้ยเฮ้ยยย เขียนเอ็นซีนี่..
มันอาจไม่ใช่เอ็นซีหื่นๆที่หลายคนปรารถนา นี่เป็นการเขียนเอ็นซีครั้งแรกด้วย ยังไงก้แนะนำกันด้วยน่ะค่ะ..ที่บอกให้เตรียมเลือดลำรอง..หึหึ..คิดว่าได้ใช่มั้ยล่ะ..
ตอนนี้อนุญาตให้ตบตีอิพี่กันย์เต็มที่ !!!!
-
แปะก่อนเดี๋ยวเอารูปมาลง
ทำไมใส่แล้วมันไม่ขึ้น งงสุดๆง่ะ
เอาเป็นว่าขอไปตามล่าจากเว็บต้นฉบับเลยล่ะกัน
-
:z3:
ทำไม ทำไม ทำไมถึงทำแบบนี้!!!!!!!!!!!!
ความลังเลที่เห็นตอนบีบคอแวบ(แค่แว๊บ.........เดี้ยว~) นั่นก็การแสดงใช่ไหม....การแสดงใช่ม้ายยยยยย :serius2:
อิคุณกันย์ อิโรคจิต อิซาดิสสสสสส :angry2:
โอ้ย!!!เดาเรื่องไม่ถูกเลยจริงๆคร่า แล้วนู๋เนมของเราละ จะเป็นไงต่อไปละเนี่ย
โตที่อยู่ในเหตุการจะถูกรวมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยมั้ย?
ส่วนตาวิทย์คาหนังคาเขาอยู่แล้ว คงแถไปไหนไม่รอดงานนี้จะเป็นไงละเนี่ย แล้วแผลที่เกิดบนร่างกายนั่นอีก
โทษที่เป็นอยู่ก็มากแล้ว จะมีโทษหนักกว่านี้อีกใช่ไหม ยิ่งกระทำการในคุกด้วย อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :m31:
มันอะไรกันละเนี่ย :m16:
....แฮ่ก...แฮ่ก....โอยขอไปเติมพลังก่อนละโกรธจนเลือดทะลักเล้ย~ :m25:(เอ๊ะ...รึไม่ใช่ ?) อิอิ
รักไรเตอร์น้า จุ๊บๆ :กอด1:
ปล.ตอนนี้คำผิดเยอะมากๆเลยเน้อ แหะๆ
-
กรี๊ดด
พลั้งงง
เม้มก่อน ตามไปอ่าน ฉะแว้บบ
ปล งูไม่เห่าตูและ ฮะะะ :laugh:
ไม่ฮาอีกแล้วว
ถีบกูเลยคราวนี้กูยอม
ไม่พูดกูก็ถีบ :z6: เอาไป
ขอบใจกูไม่เจ๊บบบ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
น้องวิทย์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้กันย์ :z6: :beat: เกลียด ไอ้กันย์
มึงงงงงงงงงงงงงงงงง โฮกกก
สงสารวิทย์ จับจิต
:z1: สภาพก่อนอ่าน อ่านไปครึ่งตอน วิทย์เสีย เลือดดด :haun4:
:serius2: o22 :a5: :o12: จบตอน
หลากหลายอารมณ์ทำใจไม่ได้ วิทย์จะเป็นไรไหม
รักไรเตอร์
คุกเข่า สวมกอดแนบขา อย่าทำร้ายวิทย์ ของฉันนเลยย
งูไม่เห่า แล้ว แต่ตอนนี้ ฉกกุเลย กูย๊อมมมมมมมมมมมม
-
อีพี่กันย์
อิเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย(แอบหยาบคายยย)
-
กันย์ :z6:
:o12:วิทย์
-
กันย์ร้ายเกินไปซะแล้ว
เอาความรุ้สึกของคนอื่นมาเล่นอย่างงี้
:angry2:
+1 ขอบคุณไรเตอร์นะคร้าบบ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
เฮียวิทย์
:z3: :z3: :z3:
ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย
ส่วนอิพี่กันย์ .... ไม่อยากพูดถึง
-
ไอ่กันย์เลวมาก~!!! ฉันจะไม่เชียร์แกอีกแล้วววว เกียจแกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
อย่าให้วิทย์เป็นอะไรมากนะ ขอเห๊อะ :o12:
ขอให้คุณน้องเมฆของไอ่กันย์เจอยิ่งกว่านี้ เดี้ยงไปซ้าาาาา :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
เวร ไอ้กันย์โคตรของโครตเลว :angry2: :angry2:
-
ไอ่กันย์..............เชรี้ยได้อีก.....................
แผนซ้อนแผน ได้เอาเป็นเมีย ได้ทำให้เจ็บใจที่โดนหยามศักดิ์ศรี ทำร้ายทั้งกาย และใจ มีแผลติดตัวไปจนตายด้วย
ทำลายความเป็นลูกผู้ชาย แถมยังได้กำจัดคนตรงหน้าออกไปจากวงโคจรอีก...........
คิดแผนนานมั๊ยเมิง.............ฆ่าคนในคุกนี่ โทษประหารเลยป่าวฟ่ะ
อย่างน้อยๆเจอป๋าส่งเด็กมาปาดคอก่อนเป็ฯแน่ อีกอย่างนะ
เรื่องไอนพอ่ะ มันจะเข้าใจผิดก็ช่างแม่งมัน ลูกน้องเชี้ยๆแบบนี้เอาตรีนเขี้ยเด๋ซเีดียวก็เจอ
ออกมารักษาตัวให้หายแล้วให้เฮียโตจัดการเลยดีกว่า
ทำแบบนี้ เหมือนเอาหินถ่วงคอตัวเองฆ่าตัวตายชัดๆ เฮ้อ วิบากกรรมฝ่ายนี้
ท่าทางหนักชิบ........... :เฮ้อ: :เฮ้อ: ไอ่พี่โตใครเอามีดจ่อคอเมิงห๊ะหายหัวไปไหนมา
แม่ง.............เสียเพื่อนร่วมอุดมการณ์ไปหนึ่ง
ไอกันย์ น่าปาดคอเมิงให้ตายนัก แบบนี้เรียกว่าแก้แค้นได้สองเด้งรึป่าว
+1 คะ o13 o13
-
กันย์นี่เลวกว่าที่คิดอีกนะ :3125:
วิทย์จะรอดมั้ยเนี่ย
เอาใจช่วย
-
หนะ......ไหนในเด็กดีพี่ปุ้ยบอกว่าไม่หื่น={}=
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดโว้ย!!!
สงสารเฮียวิทย์~
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
แก๊~ไอ้เฮี่ยกันย์~ชั้นเกลียดแกยิ่งกว่าไอ้พี่โตอีก :fire:
ป.ล.หวังว่าป๋าสุดหล่อจะเข้าใจเฮียวิทย์
-
:serius2: เฮียวิทย์ ม่ายยยยยยยยยยย แล้วเฮียวิทย์ของเราจะคู่กับใครรรร :z2:
:L2: คิดถึงน้องเนมมมมมม จัง
-
แปะก่อนเดี๋ยวเอารูปมาลง
ทำไมใส่แล้วมันไม่ขึ้น งงสุดๆง่ะ
เอาเป็นว่าขอไปตามล่าจากเว็บต้นฉบับเลยล่ะกัน
พี่ปุ้ยทำแบบนี้ครับ อัพโหลดรูปลงเว็บฝากรูป
[พวก เว็บ Photobucket หรือ .imageshack นั่นแล~จะใช้เด็กดีก็ได้นะ อัพโหลดลงแกลลอรี่]
เมื่ออัพโหลดเสร็จแล้วรูปที่อัพโหลดก็จะเด้งขึ้นมา
คลิกขวาที่ตัวรูป
[ใน กรณีที่ใช้ Internet Explorer] กด Properties บรรทัดล่างสุด แล้วมันจะเด้งหน้าต่างคุณสมบัติรูปขึ้นมา แล้วคัดลอกตรง Url ภาพ
[ในกรณีที่ใช้ Fire Fox] คลิกขวาที่รูปแล้วกด คัดลอกที่ตั้งภาพ
จากนั้นก็ ตามสามสเต็บ
(http://i754.photobucket.com/albums/xx183/M-kyo/M-kYo/01.jpg?t=1269790979)
และเมื่อกดแล้ว มันก็จะเป้นแบบนี้~
(http://i754.photobucket.com/albums/xx183/M-kyo/02.jpg?t=1269791216)
จากนั้นพี่ปุ้ยก็
(http://i754.photobucket.com/albums/xx183/M-kyo/03.jpg?t=1269791492)
สามเสต็บง่ายๆเหมือนแกงรอยไทย~ตึ่งโป๊ะ
พี่ปุ้ยสู้ๆ~
-
ทำไมไร้การควบคุมสติอย่างนี้ละ
เปนไปตามแผนเค้าไม้ละ
เอ้อ
-
:serius2: ไม่ไหวอี่พี่กันไม่ไหวอุส่าว่าเป็นคนดี
ไงดีแตกวะเครียด
สงสารเฮียวิทย์จัง พี่โตยืมน้องเนมไปปลอบเฮียวิทย์หน่อย
-
อ้าวคุณน้องวิทย์คะ
ซวยอลังการเลยงานนี้
รอดไปได้เมื่อไรก็กลับมาฆ่าอิหมอโรคจิตกันย์นะ
เดี๋ยวช่วยเอามีดจ้วงมันเอง
-
:m31: กันย์ๆๆๆๆ ทำไมทำงี้ฟร่ะ วิทย๋ซวยบรมเลยเจอคนแบบนี้ รักคนแบบนี้ :monkeysad:
ทำไมมันช่างน่าเศร้านัก กันย์ๆๆๆ ช้านแค้นแกๆๆๆๆๆ อ๊ากกกก ทีกลับเมฆนะ กันย์ขอโทด
เมฆอย่างนู้นอย่างนี้ เชอะๆ อย่ามาเสียใจมี่แล้วแล้วกันเฟ้ยยย
สมเวลารอคอยจริงๆเลยค่ะ ไรท์เตอร์ตอนนี้ชอบบบมากๆๆ แถมบวกไปเลยยย
-
กัณฑ์ร้ายมากมาย
เริ่มสงสารวิทย์เเล้ว
เเล้วเนมจะเป็นยังไงเนี่ย
ยังไม่เคลียร์มาต่อด่วน
เมื่อไหร่จะมีฉากสวีทบ้างอ่ะ
เครียดจะเเย่อยู่เเล้ว :z3:
-
โห พี่กันย์ร้ายสุดๆ อะ ร้ายแล้วยังแผนสูงอีก
ตอนแรกอุตส่าห์ไว้ใจนึกว่าจะเป็นคนดีมาปกป้องเนม
เหอ เหอ เหอ ตอนนี้เนมรีบอยู่ให้ไกลตาคนนี้ดีกว่านะเนี่ย
สงสารวิทย์ด้วย :m15:
แล้วตอนต่อไปหนูเนมจะต้องตัดสินใจยังอะว่าจะกินเคเอฟซีป่าว ฮ่าๆ
-
โห พี่กันต์
สุดท้ายก็หันมาเชียร์น้องเนมเหมือนเดิม
-
ทำไมมันกลายเป็นแบบรี้เนี๊ยะ :fire:
-
กันต์........โครตเลว :beat:
น้องเนมจะเป็นยังไงบ้างนะ :monkeysad:
-
แวะมา าาาาาาาาาาา ม๊าาาาาา (คร่ำครวญญญ)
:o12: ทำไม ถึงท๊ามม กับ วิทย์ ด๊ายยยยยยย
ไอ้กันย์ :angry2: มึงง
มีไร o18
มึงยังจ๊ะถ๊ามม กูอีกหรอออว่ามีไร :angry2:
เอาตีนไปกินซร้าา :z6:
ทำแล้วรับผิดชอบเลยนะมึงง เห้ออ
พลั้ง พลั้งพลาดไปแล้วว :z10:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมพี่กันย์มันชั่วงี้คะ
สงสารเฮียวิทย์อ่ะ
:o12:
ขอ :z6: ที
-
ซับซ้อน
เจ้สอง :bye2:
-
:a5: :a5:
ทำไมอิพี่กันย์มันเลวได้ใจอย่างนี้
ทำไมต้องทำกับเฮียวิทย์ถึงขนาดนี้
แล้วเฮียวิทย์จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
:serius2:
อ่านแล้วมันหงุดหงิดๆ
-
อีพี่กันย์~~~~~~หักสามร้อยล้านแต้มมมมมมมม
คุณไรเตอร์เก่งมากค่ะ สามารถทำให้อิฉันเกลียดตัวละครที่เคยอยู่ในเกณฑ์บวกมาตลอด 30 กว่าตอนที่ผ่าน ให้กลายเป็นเกลียดดดดดดดแบบสุดขั้วได้ในตอนเดียว :m31:
คิดว่าอิพี่กันย์ก็คงมีเหตุผลในการกระทำ ที่ไม่ต่างกับท่านพี่โต(สรรพนามเปลี่ยนแบบเห็นๆ)เท่าไหร่ ไม่ว่าจะปกป้องตัวเอง หรือพวกพ้อง แต่แบบนี้มัน...โหดร้ายเกินไปแล้ววววววววววววว :sad4:
ปล.ช่วงนี้พี่โตคงต้องรับจ๊อบปลอบขวัญเด็กๆ อีกซักพักนะค่ะ เหนื่อยใจแทน :เฮ้อ:
-
เหอะๆ อิพี่กันย์ มันเลวแสรดๆอ่ะ เห้สุดจะหาที่ใดมาเปรียบ มันเลวทั้งผัวทั้งเมียอ่ะแหละ
ย้ากกกกกกกก :z6: ตายซะ!! อิพี่กันย์
พี่วิทย์นี่สติแตกจริงๆใช่ไหมเนี่ย ถึงได้ "พลั้ง" จนฆ่าลูกน้องตัวเอง
เข้าใจความรู้สึกเลยนะ เพราะตัวเองไปเจออะไรมามากแล้วไหนลูกน้องก็เข้าใจผิด จนจะไปฟ้องป๋า
รอวันที่จะได้แก้แค้นอิพี่กันย์ ย้ากกกกกก อยากเห็นอิพี่กันย์มันหมอบกระแตอยู่แทบเท้าพี่วิทย์อ่ะ จะมีวันนั้นมะ??
-
:o211:
^
^
อาการหลังจบตอน :m31:
ไม่โกรธพี่กันย์ o18
เเต่โบะขี้ป้าได้ปะ :laugh:
ตอนนี้ช่างทำให้เอ่ยคำว่า เฮ้ย!!! ออกมาได้เยอะสุด
ประมาณว่านี่รึ เอนซีเลือดที่ว่า o22
เลือดจริงๆ....ไม่ปฏิเสธ :freeze:
// จากไปพร้อมเลือดสองถัง(เก็บมาจากวิทย์น้อย) :laugh:
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ฮึ้ยยยยยยยยยยยยย :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:oo1: พลั้งจริงๆ
น่าสงสารวิทย์ที่สุด
ในสถานการณ์นั้น เป็นใครๆ ก็ :เฮ้อ:
-
:dad1: :dad1:
เครียด เครียด
55555555555
-
ตอนนี้ตอนเดียวทำให้เทพบุตรกลายเป็นซาตานได้ในพริบตา
55555555555555555555555555++
-
น่ากลัว :serius2:
-
มันซับซ้อนกันเหลือเกิน เรื่องของเนมก็ลำบากแล้ว แล้วยังมาเรืองของวิทย์กับกันย์อีก รออ่านตอนต่อไปครับ
-
อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยย
ตอนต่อไปมาอย่าด่วนเลย
เฮียวิทย์จะเป้นอย่างไรต่อเนี่ย
-
มึนนนนนน ครับ
-
โห พี่กันย์ นึกว่าเป็นคนดี T^T
-
(http://:L2: สุดยอด คุณ กันย์ เลว ได้อีก:L2:)
-
NC ดีแล้วค่ะ :haun4: เหมือนมือโปรจริงๆนะ^^ o13 ตามติดไปเม้นในบอร์ดเด็กไม่ดีนะจ๊ะ^^ :impress2:
รีบๆมาต่อมาอัพนะคะ^^ :z13:
อยากรู้ว่า วิทย์ คนดีๆ เค้าจะต้องโดนอะไรอีกไปนานแค่ไหน
แล้วคนไม่ดีอย่าง กันย์ :fire: ไม่รอดหรอก :m31:
เรื่องบางเรื่องมันก็ซับซ้อนกว่าที่คิดนะคะ^^
-
กันต์มันเลวจริงๆทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด
คนแบบนี้เหรอที่จะรักใครได้
-
วิทย์ผู้น่าสงสารของพวกเร๊า!!! :m15:
เมื่อก่อนเคยชื่นชมเคยเทิดทูนเฮียกันย์...ตอนนี้ชักอยากกระโดดถีบ :z6:
ไหงมันเล๊วเลวได้เยี่ยงนี้ล่ะเนี่ย??? :angry2:
แล้วเมื่อไหร่กันน๊อที่เฮียโตจอมโหดของเราจะรักหนูเนม
เฮียโตต้องปกป้องหนูเนมให้ได้นะ ไม่งั้นล่ะก็...หึหึหึ o18
ไรเตอร์ที่ร๊ากกกกกกกกก...กระผมขอพระรองซักคนได้ป่ะก๊าบ???
ให้มาแย่งหนูเนมไปเล๊ยยย...เฮียโตจะได้รู้สึกตัวซักกะที
มาอัพต่อไวๆนะก๊าบเพ่น้องก๊าบบบบบ...
อยากอ่านต่อมากมาย จะลงแดงแล้วขอรับเพ่น้อง!!!
ป.ล.อย่าลืมพระรองนะขอรับ...ขอรีเควสพระรองให้หนูเนมซักคนสองคนนะขอรับ!!! :z2:
-
เข้ามาพลั้งอีกแล้วววว
พลั้งพลาดด TT^TT
น้องวิทย์ ลูกรักหัวแก้วหัวแหวน ของ อิฉันจะเป็น ราย ม๊ายย เคอะะะ
อีกันย์ รับตีนกูปายย :z6:
ตบให้ม้าม ทะลักกก :beat:
รับผิดชอบ การเสียสมดุล ทางธรรมชาติของลูกชาย วิทย์ด้วยยย เพราะแกทำให้วิทย์เสียศูนย์ เดินได้อย่างไม่มั่นคงแล้ววว :beat: :angry2:
-
ตอนนี้เหมือนจะดีนะที่มีNC
แต่ตอนจบสงสารวิทย์อ่ะ T^T
-
:beat: กันต์ พร้อม :z6:
-
สงสารพี่วิทย์อ่ะ
ทำไมกันย์ทำแบบนี้อ่ะ
แล้วพี่วิทย์จะเป็นยังไงต่อไปเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เคยบอกแล้วว่าคนเงียบๆหงิมๆ ไม่ใช่ว่ามันดี
เพราะเราไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ในใจ
ดูอย่างพี่โตดิ คิดอะไรก็แสดงออกมาหมด เฮ่อ ,, :เฮ้อ:
กันย์เอ่ยกันย์ ,, เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยนะเนี่ย
เอาเข้าไป๊ ,, แล้ววิทย์จะโดนอะไรบ้างวะเนี่ย :z3:
อย่าให้มันมากไปเลย แต่ก็นะ ถ้านพไม่ตายล่ะนะ
พี่โตช่วยเพื่อนด้วยจริ่ี ! :serius2:
-
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปอ่ะเนี่ย
เกลียดพี่กันย์ว่ะ
:z6:
-
น่าแปลกขึ้นไปทุกวัน o22
-
:a5:
อ๊ากกกกกกกกกกกก
ทำร้ายจิตใจมากมาย
^^
ขอบคุณค่ะ
-
เซงเลย เสียตัว เจ็บใจ โดนเพิ่มโทษย้านแดนแน่ๆ
หวังว่าไอลูกน้องคงไม่ตายจะได้โทษน้่อยลงอ่ะ แต่ไอลูกน้องตัวดี มึงไม่เหนหรอว่าลูกพี่มึงโดนมัดอยู่นะตอนโดน...อ่ะ
ฟรายย สมควรตาย 5555+ :laugh:
ตอนต่อไปมาอย่างด่วนพี่ รมเสียๆๆ
ใครก็ได้จับไอกันปี้หั้ยเดินไม่ไหวที เกียดมานนน ทำกับคนที่รักตัวเองอย่างนี้อ่านะ ครวย :m31:
-
เข้ามาพลั้งอีกแล้วววว
พลั้งพลาดด TT^TT
น้องวิทย์ ลูกรักหัวแก้วหัวแหวน ของ อิฉันจะเป็น ราย ม๊ายย เคอะะะ
อีกันย์ รับตีนกูปายย :z6:
ตบให้ม้าม ทะลักกก :beat:
รับผิดชอบ การเสียสมดุล ทางธรรมชาติของลูกชาย วิทย์ด้วยยย เพราะแกทำให้วิทย์เสียศูนย์ เดินได้อย่างไม่มั่นคงแล้ววว :beat: :angry2:
-
เข้ามาพลั้ง
พลั้งพลาดอีกรอบบบ
TT^TT
Science How are you ?? วิทย์ สบายดีไหมลูกเป็นบังไงบ้าง
Gun i will kick you ass SucKYou TT^TT :z6:
-
o22
อึ้งได้อีก...สงสารวิทย์จังเลย ซวย 2 เด้ง
ทำไมพี่กัณฑ์ร้ายได้ขนาดนี้... :z3:
-
สนุกมากๆเลยคะ ตอนแรกดูจากชื่อเรื่อง ก็ยังชั่งใจอยู่ :m21: แต่พออ่านแล้วสนุกจริงๆ o13
จะติดตามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
:pig4: :L1:
-
ฮือๆๆๆ
ในเด็กดีมันโดนแบนอะ แต่ไม่เป็นไร เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
ไรเตอร์สู้ๆ ไรเตอร์สู้ตาย พูดถึงเรตก็ไม่แรงอะ เห็นไอ้พวกติด TOP ทั้งหลายแหล่(ชาย+หญิง) นางเอก
แท้งลูกไม่รู้กี่ครั้งไม่เห็นแบน ลำเอียง..............
-
เฮียวีทททททท... :dont2:
:sad5: ซวยมหาศาลแล้ว
-
:sad4: โธ่.....น้องวิทย์.....
:z6: อิพี่กันย์....ที่ทำลงไปน่ะ ไม่รู้สึกอะไรซักนิดเลยหรือไง .... ซักแว๊บนึงก็ไม่รู้สึกเลยเชียวหรึ :monkeysad:
ขอบคุณคนเขียนมากมาย ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
โอ้ยเรื่องนี้สุดยอดลึกลับไปไหนค่ะ!!
เสียเลือดจิงๆๆอ่ะ ไปกับเลือดที่คอของวิทย์อ่ะ อิิอิ
แอบซาดิส์น่ะเรา หึหึ
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ รีบๆๆมาต่อน๊า
เป็นกำลังใจให้สู้ๆๆ :3123: :3123: :3123:
-
แวะมารอครับ
-
o13 ยอดเยี่ยมครับสนุกดีมาลงต่อนะครั o13
-
แวะมาเยี่ยมเยียน คิดถึงคนเขียนจังเลย :กอด1:
-
มาต่อเถ้อ~ได้โป้รด~ :serius2:
-
:z3: :z3: :z3:
-
ง่าาาาาาา คิดถึงพี่โตจังเลยอ่ะค่ะ
ไรเตอร์อยู่ไหนเนี่ย.........อยากอ่านแล้วอ่าค่ะ
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เฮียกันย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาจรรยาบรรณแพทย์ไปไว้ไหนนนนนน?? (ไม่เกี่ยว =___= )
ป้าตามมาจากเด็กดีจ้า แต่ขี้เกียจกลับไปเม้นที่นั่น เลยเม้นที่นี่ซะเลย
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สงสารวิทย์ หลังจากนี้คงจะเรียกความเชื่อใจจากลูกน้องได้ยากแน่ๆ ทำไงต่อไปล่ะเนี่ยยยยยย
(ไอ้) เฮียกันย์เลวววววววววววววววววววววววว
แต่พี่โตน่ารัก (หนูเนมเริ่มทำตัวเป็นเด็กน้อยน่ารำคาญแระ -*- ไม่มีอะไรได้ดั่งใจทุกอย่างหรอกนะจ๊ะหนู เลือกเอาซักอย่างแล้วสัญญากับตัวเองว่าจะไม่คิดย้อนกลีบไปแล้วบอกว่าเสียใจเด็ดขาด เท่านี้ก็มีลมหายใจอยู่อย่างมีความสุขได้แล้วล่ะจ๊ะ )
เป็นกำลังใจให้ไร้ท์เตอร์ค่า ^O^/////
-
มาอัพแล้วอิอิ
ตามมาจากเด็กดีเจ้าค่ะ
แต่ไรเตอร์ทำไมโดนแบน
ฮือๆๆT^T :o12:
เด็กดีโดนแบน
กะอีแค่ตอน 34 พลั้ง ตอนเดียวเอง
เสียใจเลย ติดตามมา
มาโดนแบนแล้วโดนก็อปอีกเครียดแทน
ตามไม่เป็นไรค่ะ สู้ๆ
เรายังมีไทยบอยเลิฟมาเขียนเอ็นซีในนี้ก็ได้นิ
สู้ๆน่ะจ้ะ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากฆ่าคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m31:
สงสารวิทย์ที่สุดเลย
นั่งอ่านไปน้ำตาก็คลอได้อีก :monkeysad:
เกลียดไอ้พี่กันย์โว้ยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :fire:
ทำไมเลวได้ใจงี้วะ
อ๊ากกๆๆๆ อยากกระทืบๆๆๆ ฮึ่ม!!! :m16:
-
โครตน่ากลัว ไอ้น้องกัณฑ์
-
เราก็เป็นอีกคนที่ตามอ่านมาตั้งแต่แรกเลย แต่...เพิ่งได้มาเม้นท์ครั้งแรก โทษที เม้นท์ช้าไปหน่อย....
พออ่านตอนล่าสุดแล้วเลือดท่วม เดาตอนต่อไปไม่ออก และก็เดาความคิดของหมอ(จำเป็น)กันย์ไม่ออกด้วย
แต่เรา(แอบ)คิดว่า...กันย์ต้องรู้สึกดีกับวิทย์บ้าง แต่เพราะมีเหตุผลบางอย่าง(ความอยู่รอด)เลยต้องทำร้ายวิทย์แบบนั้น
และยิ่งได้อ่านตอน "คนสำคัญ" รู้สึกว่า ตอนท้ายมันทะแม่ง ๆ ไงไม่รู้
บางครั้ง...."คนสำคัญ" ก็ไม่ใช่ "คนที่เรารัก" เสมอไป ไม่งั้นทำไมก่อนที่กันย์จะบอกรักเมฆ ในใจถึงรู้สึกแปลบ ๆ ล่ะ
สงสารวิทย์....เชียร์วิทย์โว้ย....
-
:t3: นอนเฝ้ากระทู้ รอตอนต่อไป:t3:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก ขอชมว่าเขียนได้ดีมากเลยครับ
ชอบมาก ๆ จะรออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
ตอนนี้เลือดสาดเลยแฮะ
ขออีก ขออีก แบบว่าซาดิสม์อะ อิอิ
-
กันย์นิเหมาะกับสุภาษิตรู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ
สงสารวิทย์จัง
ไรเตอร์มาอัพเร็วๆน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ :bye2:
-
สู้ๆๆๆนะไรเตอร์.........
เฮียวิทย์จะเป็นไงต่อไป นึกแล้วว่ากันย์เลวชั่ว(ชาติ)มาตั้งแต่ต้น ไม่งั้นรักกับไอ้เมฆไม่ได้หรอก
-
มาแจ้งข่าวแทนป้าคนเเต่งค่ะ
ช่วงนี้ป้าท่านกำลังวุ่นวายกับการย้ายหอ
และที่หอไม่มีเนต o22
อีกซักสองวันคงได้อ่านกันเน้อออออ
ขอบคุณที่ติดตาม :bye2:
-
^
^
^
^
รับทราบแล้วครับ
-
รับทราบครับ
-
เกลียดกันต์เข้าเส้นเลือดฝอยที่หัวแม่ตี น :z6: :z6:
ปล.รับทราบแล้วค่ะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย! :3125:
เครียดๆๆๆๆๆ :m31: :m16:
สงสานเฮียวิทย์ T^T
รีบๆเอารูปมาลงนะฮะ! อยากจะยลโฉม บรรดาชาวคุก! :o8:
555555555555555+.
อ๊ากกกก เกลียดเฮียกันย์มากกก ไม่ไหวเเละ เหยียบหน้าแมร่งเลย :z6:
-
สมัยนี้ยังมีอยู่อีกเหรอครับ หอไม่มีเนตเนี่ย
ไม่มีเนตใช้แล้วเหมือนโดนตัดขาดจากโลกภายนอกเลยนะ
-
ประกาศ
โปรดฟังอีกครั้ง อีกครั้ง และ อีกครั้ง
อิชั้นขออภัยอย่างยิ่งที่หายตัวไปร่วมสามชาติ
ด้วยเหตุ ย้ายหอ หอใหม่ไม่มีเน็ต
และจะเอามาลงพรุ่งนี้ค่ะ
ปอลอ. ที่เด็กดีลงแล้วมีปัญหาโดนแบนตอนล่าสุด...คึคึคึคึคึ... :m20: :m20:
....ทำไปได้..
-
^
^
รับแซ่บคะ ....
คนแต่งสู้ๆคะ
-
มารออ่านหลังจากที่ รอมาสามชาติเเล้ว(ขอยืมมาใช้หน่อยนะคร้าบ)
ห้ามเบี้ยวอย่างเด็ดขาด ต่อมาต่ออย่างด่วนที่สุด :call:
-
:m31: อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :m16:
-
Imprison 35: พังทลาย
ปลายมีดแหลมคมสัมผัสลำคอเบาๆ..พอรู้สึก ทำให้ตัวเย็นวาบ...
น้ำเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังเรียบเรื่อย..ทว่า...เขาก็จำได้ดี..
โตแสยะยิ้ม..เย้ยหยัน..
คิดไว้แล้ว ว่าสักวันมันต้องก่อเรื่อง..รู้แล้ว..ว่าคนอย่างมันเลี้ยงไม่เชื่อง แค่สบตาก็รู้...รู้ว่ามันเป็นคนยังไง..
แต่ถึงรู้...เขาก็ยังทำพลาด..น่าสมเพชตัวเองจริงๆ...
“..เลี้ยงไม่เชื่อง..” เขากอดอก ยืนนิ่งตามที่มันต้องการ แต่ปากยังไม่หยุดพูด..วาจา...ยังเชือดเฉือน..ไม่ต้องหันไปมอง..ก็รู้ได้เลย ว่าไอ้คนข้างหลังมันต้องกัดฟันกรอด ดวงตาวาววับด้วยความไม่พอใจ..
....เพราะมันแพ้ไม่เป็น...เพราะมันอ่อนไหวกับไอ้คำเยาะหยันเสียดสี...
พอกับๆ....
“....เอาตัวไอ้วิทย์ไปทำไม..?... “ ถามเรียบๆ สายตายังจับจ้องมุมอาคารที่ร่างของเพื่อนสนิทลับหายไป แม้จะรู้ว่าอย่างไอ้วิทย์ก็ดูแลตัวเองได้...แต่กับคนที่มันเผชิญด้วย..เขาก็ชักไม่แน่ใจ...
“..ก็แค่ไปดูอาการลูกน้อง..” น้ำเสียงตอบกลับปนเสียงหัวเราะหึเบาๆ...โตเลิกคิ้ว...
“..งั้นเหรอ..ถ้าอย่างนั้น..จะเอามีดมาจี้คอกูเพื่ออะไร?..”
“..คนที่ทำกับกูไว้ มันต้องได้รับผลตอบแทนที่สาสม !!!!! “ เสียงตะโกนข้างหู ทำให้คนฟังชะงัก โตอยากจะหัวเราะให้ลั่น แต่ทำไปไอ้เด็กนี่น่าจะโมโหเขามากกว่าเดิม จึงตัดสินใจนิ่งแค่นเสียงตอบจากการกลั้นหัวเราะจนปวดท้อง..
“...กู..?...เข้าใจอะไรผิดไปแล้วมั้ง..”
“...พวกมึงสองคนนั่นแหละ...พวกมึงทั้งสองคนทำกู จะโดนบ้างมันก็สมควรแล้วนี่..ทั้งมึง..ทั้งไอ้วิทย์ !!! “ เมฆคะโกนลั่น มองแผ่นหลังของผู้ชายตรงหน้า ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่เขามีมานับแต่เข้ามาอยู่ที่นี่เหมือนจะปะทุออกมาในวันนี้ ยิ่งมองเห็นท่าทางของผู้ชายที่เขาโกรธเกลียด.. ท่าทีไม่หยี่ระ ไม่สน ราวกับว่าคมมีดที่จ่อลำคอของตัวเองอยู่จะทำอะไรไม่ได้..
“..มึงทำตัวเองก่อนไม่ใช่รึไง?...อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นคนบริสุทธิ์ซะเต็มประดา...กุล่ะสะอิดสะเอียน..” โตแสยะยิ้ม.. ฝ่ายนั้นยืนอยู่ข้างหลัง มองไม่เห็นหน้าเขา เช่นเดียวกับเขาที่มองไม่เห็นหน้ามัน เพราะแบบนั้นจึงไม่จำเป็นต้องนั่งทำหน้านิ่งๆใส่..และไม่ว่าเขามีสีหน้าเยาะเย้ยแค่ไหน ไอ้คนข้างหลังก็ไม่อาจรู้ได้..
“..พวกมึง....พะ...พวกมึงนั่นแหละ.. !!! “ เมฆตะโกนลั่น ทั้งที่เขาน่าจะยืนนิ่งๆทำตัวเหนือกว่าไอ้คนที่ ถูกเขาจะเอาชีวิต ทั้งที่ควรเป็นแบบนั้น กลับรู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อน..เพราะกำลังพูดกันเรื่องนั้น..เรื่องร้ายๆที่เขาพบเจอ..
“..เหรอ...?...เหมือนมึงจะเป็นคนดีมากเลยน่ะ เข้ามาก็ซวยเลย..ไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลย ไม่ได้หักหลังใคร ไม่ได้ทำให้ใครเกือบตาย...” โตแสยะยิ้ม เอ่ยเสียงห้วนทันควัน “..มึงทำอะไรไว้..อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง..พูดอย่างกับกูอยากยุ่งกับมึงนัก....”
“..พวกมึงบังคับกู..” เมฆรู้สกว่ามือของเขาสั่น...สั่นยามได้ยินคำพูดนั้นมาจากปากคนตรงหน้าอีกครั้ง เขาเกลียดช่วงเวลานั้นที่สุด..ช่วงที่เด็กใหม่อย่างเขาโดนรังแกสารพัด...
เมฆเม้มปากแน่น...สมองมันพาลไปคิดถึงช่วงเวลาสองปีกว่าๆที่ผ่านมา..
นับแต่เขาก้าวเข้ามาในเรือนจำนี้ เขาก็เป็นที่ต้องการของกลุ่มต่างๆเพราะหน้าตาและรูปร่างที่เหมือนผู้หญิง เขามักจะถูกรังแกโดนลากไปมาเพื่อเอาตัวให้กับพวกเฒ่าหัวงูที่มีอำนาจทั้งหลาย
ไม่มีใครช่วยเขาเลย..ไม่มีสักคน ทุกคนดูจะสนุกสนานกับความทุกข์ของเขา พนันขันต่อกันเป็นที่สนุกสนาน..ว่าสุดท้ายแล้ว..ใครจะได้เขาไป...
เมื่อเขาเลือก..ที่จะอยู่กับกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุด..นั่น...ก็เหมือนจะเปิดทางสู่นรก..
จำไม่ได้แล้วว่าทุกข์ทรมารแค่ไหน..รู้แต่ว่าช่วงเวลาที่เหมือนตกนรกนั้น..กลับมีคนๆหนึ่งยื่นมือมาช่วยเหลือ..
...ผู้ชายที่ปากเสียท่าทีขี้โมโห..แต่ความจริงแล้วใจดี...ใจดีมากกว่าใคร..เดินเข้ามาช่วยเหลือเขา พาเขาออกมาจากกลุ่มนั่น..ทำดีกับเขา..ที่ไม่คิดจะไว้ใจใครอีก...จนเขายอมติดตามเป็นลูกน้อง..จน....เขารู้สึกเหมือน...จะ....รัก....คนๆนั้น...
...วิทย์...คือคนที่ยื่นมือมาหา...
แต่เขาไม่รู้เลย..ว่านั่น...จะมาจากคำสั่งของใครอีกคน..
เมื่อใช้ประโยชน์จากเขา..โดยการพาไปสนองตัณหาไอ้โรคจิตนั่นจนพอใจ..ไอ้คนสองหน้านั่น..ก็ยังมาทำดี..มาขอโทษ..ทั้งที่เขาต้องพบเจอนรก..ที่พวกมันไม่มีทางเข้าใจ..
...บดขยี้ความเชื่อใจไม่เหลือ...แล้วจะมาขอโทษ..มาเว้าวอน...เพื่ออะไร..
ความเชื่อใจ...ความรัก..หรือเกือบรัก..ที่มีให้...มันทำให้เขาโกรธเกลียด..เคียดแค้นมันมากกว่าอะไรทั้งหมด..
เพราะฉะนั้น..จึงหักหลัง...จึงหลอกล่อ..ทำให้มันถูกทำร้ายจนเกือบตาย...
...ก็สาสมแล้ว...
ที่ทรยศความรัก..ความไว้ใจที่เขามีให้...สิ่งที่ควรได้รับ..ก็ไม่ต่างกัน..
...และหลังจากนั้น..ทำให้เขามาอยู่กับไอ้คนตรงหน้า..อยู่กับคนที่เป็น”เพื่อนสนิท”ของมัน...
พวกมันไม่กล้าเขวี้ยงเขาทิ้ง..เพราะเขารู้เรื่องมากไป..
พวกมันกำจัดเขาไม่ได้..เพราะ...ไอ้โรคจิต...มันห้ามไว้...
เพราะอย่างนั้น...นี่..จึงเป็นทางที่เขาสามารถทำให้พวกมันกระอักเลือดได้อย่างสาใจ..
....ความแค้นที่พวกมันทำกับเขาไว้..ต่อให้ตายตกไป..ก็ไม่มีวันจางหาย..
“...คนที่ทำให้กุเจ็บ..ต้องเจ็บมากกว่ากูเป็นร้อยเท่า...” เมฆเค้นเสียงออกมาจากลำคอเหี้ยมๆ “...โดยเฉพาะมัน..ไอ้วิทย์...มันทำให้กูเจอแบบไหน..มัน...ก็ต้องเจอแบบนั้น...”
...เขาตกลงไว้แล้ว..ตกลงกับพี่ชายแล้ว..
ให้ทำร้ายมัน..ให้ทำอย่างที่เขาเคยเจอ..
เขารู้...รู้ว่ามันรัก..รู้ว่ามันชอบ”พี่ชาย”ของเขา...
มันรักทั้งที่ไม่รู้..ว่าพี่ไม่มีวันรักใครนอกจากเขา...
..รัก...ทั้งที่ไม่รู้...ว่าเขา...รักมันแค่ไหน...
ดังนั้น...มันก็สาสมแล้ว..สำหรับสิ่งที่มันได้รับ..
หลอกลวงเขา..ทำให้เขารัก...และทำร้ายเขา..หักหลัง....
.....มันสมควรเจอสิ่งเดียวกัน
“..หึ..ระวังพลาดทีหลังก็แล้วกัน..” โตยิ้มมุมปาก..แค่ฟังคำพุดจากปากไอ้เด็กนี่..เขาก็พอรู้..ว่าเพื่อนเขายังไม่เป็นอันตราย..และรู้..ว่าจุดอ่อนของไอ้เมฆ..ก็ยังคงเป็นอารมณ์ของมัน..ความรู้สึกของมัน..
...ไม่ต่างกับไอ้วิทย์...เพื่อนของเขา
แต่ถ้าจะถามถึงความต่าง..ก็คงเป็นไอ้เมฆ..ที่ปล่อยให้ความรู้สึกของตัวเองเป็นทางกำหนดทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำละมั้ง..
“..อย่ามาปากดี..จะตายอยู่แล้วยังมาเล่นลิ้น...”เมฆตวาดเสียงห้วน..คนฟังเพียงแต่ยักไหล่..ไม่สนใจ..
“..ก็ลองทำสิ...งานนี้ไอ้วิทย์ท่าจะได้ไล่ฆ่ามึงลูกเดียว..ชนิดที่ต่อให้อ้อนวอนยังไงก็ไม่รอดเลยล่ะ...” โตเปรยขึ้นมาเรียบๆ..แต่สัมผัสได้ว่ามือที่ถูกมีดจ่อคอเขากำลังสั่น...หึ...ถ้ามองเห็นหน้ามันเขาคงระเบิดหัวเราะแน่ๆ..
“..อย่างมันเหรอ..จะทำได้..” เมฆเค้นเสียงออกมาจากลำคอ...ถึงเขาจะทรยศ..พาคนๆนั้นไปถูกทำร้ายจนปางตาย..แต่พอฟื้นขึ้นมา..วิทย์กลับไม่แม้แต่จะด่าว่าทำร้ายหรือเคืองโกรธเขา..เพียงแต่ถอนใจเบาๆ..รับคำจากโตที่เสนอว่าจะเอาตัวเขาไว้ในกลุ่ม..เพียงเท่านั้น..
“..หึ...มึงคงไม่เคยเห็นมันโกรธสิน่ะ...” โตแสยะยิ้ม..มือที่เคยยกขึ้นลดการ์ดลงช้าๆจนเกือบเท่าแขนเรียวที่จ่อมีดลงบนลำคอของเขา..ไอ้เมฆคงกำลังเหม่อ..เลยไม่รู้..ว่าเขากำลังทำอะไร..
“..เวลามันโกรธ..มันจะทำทุกอย่าง..”โตค่อยๆลดมือไปใกล้มือข้างที่ถือมีดไว้ “..จะฆ่าคนที่ทำให้มันโกรธแค้นจนหายไปจากโลก..ด้วยวิธีที่ทรมารที่สุด..มันฆ่าผู้หญิงที่มันรักที่สุด..ด้วยการเอาปืนยัดปากแล้วยิง..ฆ่าเพื่อนสนิทของมัน..ด้วยการยิงเข้าตรงหว่างขา..และยิงซ้ำๆ..จนพวกมันตายทั้งคู่...คนที่ทำให้มันโกรธเคืองจนขาดสติน่ะ..จะต้อง....”
พลั่ก !!! กร๊อบ..
“ โอ้ยยยยยยย.... “ เมฆร้องลั่น..มือถูกบิดข้อลือจนกระดูกลั่นกร๊อบ..ร่างเล็กทิ้งตัวลงด้วยแรงถีบของร่างสูง..ใบหน้าซีดเผือก..เมื่อเห็นใบมีดที่ตนเคยถือ..ส่องประกายวาววับอยู่ในมือของร่างสูงใหญ่...
“..จะต้อง...ตาย...”
มือหนาง้างมีดเล็กคมขึ้นสูง..ดวงตาวาววับสบมองร่างเล็กที่นอนงอตัว..โดยมีฝ่าเท้าของเขาเหยียบท้องน้อยไว้โดยแรง..จนมันไม่มีทางหนี..
“...โทษที่มึงทรยศกู...ทั้งที่กูให้โอกาส...” ปลายมีดเงื้อขึ้นส่องประกายวาบในดวงตา...ร่างเล็กสั่นระริก..สำนึกว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ควรจะลองดีด้วย..เพราะมันทำให้เขา...อาจต้องพบจุดจบ..
“...โทษที่มึงทรยศไอ้วิทย์...ทั้งที่มันให้โอกาสมึง อย่างที่ไม่สมควรจะให้...”
ฉั่วะ !!!
“ อ้ากกกก...... “ ร่างเล็กสั่นระริก...มือขาวกุมแก้มซ้ายตัวเองแน่น...แต่เลือดยังไหลซึมชื้นเปรอะทะลักออกจากฝ่ามือของเขา...
ฝ่าเท้าเหยียบลงบนมือที่กุมแผลบนหน้า..โตแสยะยิ้ม..มือข้างหนึ่งเขวี้ยงมีดเล็กๆในมือไปไกล ขณะที่ฝ่าเท้าขยี้ขย้ำบนฝ่ามือและรอยแผลที่ปรากฏอย่างเลือดเย็น.
แผลที่ยาวตั้งแต่ลำคอจรดหางตา แผลที่เขาจงใจกรีดลงบนหน้าของมัน ไอ้คนทรยศที่มีดีแค่หน้าตา ทั้งความคิดและสำนึกมีแต่ความแค้นเคืองและโกรธเกรี้ยว เอาแต่โทษคนอื่น ไม่เคยมองตัวเองและไม่เคยคิดจะให้อภัยใคร เอาแต่โยนความผิดให้คนอื่น เข้าข้างตัวเองซ้ำๆพร่ำพูดแต่ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอเพราะถูกคนอื่นทำร้าย...
....ในเมื่อหน้าสวยๆ..นี่มันสร้างความลำบากให้มันมากนัก..เขาก็จะกำจัดมันเอง..
“..พอใจมั้ยล่ะ..คราวนี้รับรอง..จะไม่มีใครสนใจมึงเพราะหน้าตาแบบนี้อีกแน่ !! “ โตคำรามในลำคอ ขยี้ฝ่าเท้าเน้นๆลงตรงลำคอขาว ได้ยินเสียงมันร้องลั่น..แต่เขาไม่สนใจ...
“..กล้าลองของกับกู...มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ...แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีก..จะไปกกกับผัวที่ไหนก็ไป !!! “ ฝ่าเท้าเหวี่ยงเปรี้ยงลงบนใบหน้าสวยอีกที จนมันกลิ้งโค่โร่..ใบหน้าข้างหนึ่งมีรอยกรีดยาวจากหางคิ้วไปจรดลำคอและเปื้อนไปด้วยรอยฝ่าเท้าของเขาจนเห็นได้ชัด ริมฝีปากถูกเตะอย่างแรงจนบวมออกมาให้เห็นภายในเวลาอันรวดเร็ว..โตยิ้มหยัน..รู้สึกเหมือนได้แก้แค้นให้เจ้าคนที่ถูกพาตัวไปและยังหายจ้อยไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง..
“..อ้อ... “ โตยิ้มน้อยๆ..เมื่อนึกบางอย่างได้ “..ไอ้วิทย์เอง..ก็เคยชอบมึงเหมือนกันน่ะ..”
“..........อะ...ไอ...” เมฆหันมามองคนพูดอย่างตกตะลึงไม่น้อย เค้นเสียงออกจากลำคออย่างยากลำบาก
“..แต่ก็แค่เคย..รับรองจากนี้..มันจะเกลียดมึงจนแค่เห็นหน้าก็ยังอยากจะฆ่าเลยล่ะ !! “ เขาเอ่ยแล้วเดินออกไปเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโวยวาย มองเห็นร่างเพื่อนไกลๆจึงรีบวิ่งไปหา..
..โดยไม่รู้เลย..ว่ามีปัญหาใหญ่กว่านั้นรออยู่แล้ว..
“..หึ..... “ เมฆพยุงตัวขึ้นมาจากพื้นเงียบๆ..ก้มลงถ่มเอาเลือดปนน้ำลายที่ไหลออกจากปากลงพื้น ดวงตาพร่ามัวมองเห็นใบหญ้าสีสดได้พร่ามัวเต็มที...
น้ำตาหยดลงแล้วไหลอาบแก้มเงียบๆ..เมฆนิ่วหน้าเมื่อความเค็มมันสัมผัสบาดแผลจนเจ็บแปลบ..เขาพยายามพยุงตัวขึ้นเดินสะโหลสะเหลไปหา “พี่ชาย”ที่ตอนนี้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเขา...
เขามองเห็นพี่ชายในชุดกาวน์ยืนอยู่ตรงประตูห้องพยาบาล..นัยน์ตาคู่นั้นมองทอดยาวไปยังใต้ร่มไม้ใหญ่...ที่มีร่างของคนที่เขาเกลียดที่สุด...สองคน..ยืนอยู่ตรงนั้น..
...ทั้งที่เกลียดที่สุด..แต่...เขาก็ยังเห็นลำคอที่เปื้อนเลือด..กับใบหน้าที่ทุกข์ทรมาร..
พี่ชายเดินเข้ามาหา โอบกอดไว้แล้วร้องถามอย่างตกอกตกใจ..เมฆพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย..สายตาจับจ้องไปยังร่างของคนๆนั้น..ที่บัดนี้ถูกสวมกุญแจมือและเดินตามผู้คุม..ตรงมาทางนี้เรื่อยๆ...
และ..ชั่วระยะที่เขาเดินผ่านไป..แววตาคู่นั้นหันมาสบมองเขา..และพี่ชาย..มันฉายแววเกลียดชังอย่างชัดเจน
....เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พังครืน..ก้องสะท้อนในอก ดวงตาพร่าเลือน..และความเสียใจที่ออกมาเป็นน้ำตา ก็ทะลักทะลายในที่สุด...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เสียงพูดคุยแซงแซ่ ทั้งที่เวลาใกล้จะสามทุ่ม ทำให้ผมชักจะหงุดหงิด ทั้งที่ปวดหัวและเครียดมาทั้งวันจนอยากนอน แต่เสียงพูดคุยรอบตัวก็ยังดังอยู่จนไม่อาจจะข่มตาหลับได้..และที่สำคัญ มันเป็นเรื่องที่ทุกคนพูด..เกี่ยวกับ..
พี่โต..และ..พี่วิทย์...
เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ...?
ผมค่อยๆเงยหน้าจากผ้าห่มของตัวเองเหลือบตาที่แดงก่ำและแสบร้อนของตัวเองมองไปโดยรอบ มองพี่ทินที่นั่งคุยอะไรกับพรรคพวกสีหน้าเครียดอยู่ก็ค่อยๆขยับเข้าไปหาช้าๆ...
“..พี่.. “ ผมเรียกออกไปเบาๆ..รู้สึกว้าเสียงตัวเองแหบเครือและแผ่วเบาเหลือเกิน
“..อะไร... “พีทินรับคำและหันมามองหน้า ผมกวาดสายตามองคนในห้องขังแล้วถามออกไปอีก “พี่โตล่ะ”
“..ยังไม่มา... “
“..เอ๋.... แต่ไหนเมื่อกี้ผู้คุมบอกจะสามทุ่มแล้ว..” ผมท้วงอย่างไม่เข้าใจ ก็ผู้คุมบอกว่าประตูจะปิดสองทุ่ม แต่นี่สามทุ่มแล้วยังไม่มา..หรือว่ามีอะไร?...
“..ก็คิดอยู่นี่ไง..ว่าจะเกิดเรื่อง..” พี่แม้กบอกเบาๆ..พลางขมวดคิ้ว “..ได้ยินผู้คุมเขาคุยกันเรื่องนักโทษโดนแทงที่ห้องพยาบาล..ฟังแล้วน่าเป็นห่วงว่ะ... “
“..หรือว่า..พะ...พี่โตจะโดน...” ผมร้องอกมาอย่างตกใจไม่น้อย แต่ทุกคนมีสีหน้าเอือมระอา..ส่ายหัววืดแบบพร้อมเพรียง..
“..รายนั้นน่ะ ต่อให้ควายขวิดก็ไม่ตาย ที่น่าห่วงคือพี่แกจะไปจิ้มพุงใครเขามากกว่าน่ะสิ... “ ฟังลูกน้องเขาว่าเถอะ...
“ .. มึงไปอยู่ที่เดิมไป..เดี๋ยวเขาจะปิดไฟแล้ว ยังไงก็รอฟังพรุ่งนี้แล้วกัน.. “ พี่แม้กว่าพลางรุนหลังผมให้ไปที่เดิม..ผมเดินเอื่อยๆกลับมา นั่งอยู่ที่เดิม สายตากวาดมองทั่วห้องขังที่ตอนนี้ทุกคนคุยกันจ้อกแจ้กและเหลือบมองพี่ๆกลุ่มเดียวกันที่ยังคงหน้าเครียดไม่หาย..
...ผมถอนใจเฮือก..ตอนนี้ที่พึ่งก็ไม่มีแล้ว..คนที่จะเห็นใจยิ่งมีน้อยกว่าน้อย..ถึงจะร้ายกับผมมากแค่ไหน แต่พี่โตก็คอยดุแลมาตลอด..ถ้าหายไปไหนอีกคน...หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น...ผม...จะทำยังไงดี....
แอ๊ด...
หลับตาลงได้แค่แป๊ปเดียว..เสียงเปิดประตูลูกกรงและปิดอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงขยับตัวพรวดพราดของหลายคนทำให้ผมหันขวับ มองเห็นร่างสูงๆเดินดุ่มเข้ามา..พี่โตยกมือห้ามพวกที่จะถาม บอกเสียงเครียด..
“ กุจะนอน คุยกันพรุ่งนี้... “
....ว่าแล้วก็ก้าวยาวๆลงมานอนข้างๆผม..หลับตาลงทันที..
เป็นผมเสียอีกที่นอนไม่หลับ..ได้แต่นอนตาค้างมองคนตรงหน้า...ใบหน้าที่เดินเข้ามา แม้จะไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ หรือไปทำใครเขาบาดเจ็บแต่...มันก็ฉายแววเหน็ดเหนื่อยให้คนมองอย่างผมอดกังวลไม่ได้...
....แต่คิดแล้วก็ได้แต่สมเพชตัวเอง..ทั้งที่ตัวเองยังจะเอาไม่รอด ยังจะไปสนใจคนอื่น...
ผมถอนใจเฮือกแล้วหันไปเอาหน้าซุกกับหมอนอีกครั้ง ความกังวลหลายๆเรื่องเหมือนจะมาทับถมกันในวันนี้เสียหมด...ทั้งที่เรื่องที่ได้รู้..เรื่องที่ผมจะต้องตัดสินใจ..แต่ยังตัดใจไม่ได้ว่าจะเลือกอะไร...
...คิดแล้วบ่นน้ำตาก็พลันจะตื้นขึ้นมาเสียอีกอย่างนั้น ผมรีบซุกหน้าลงกับผ้าห่มดังเดิม เอากลิ่นของแม่มาช่วยซับน้ำตา ไม่อยากร้องไห้ให้คนที่พึ่งมาถึงได้หงุดหงิดจนจะเพ่นกบาลผมอีกรอบ..
ผมหลับตาแน่น..ถึงจะเครียดแค่ไหน..ความอ่อนล้าเหน็ดเหนื่อยที่เผชิญมาทั้งวันก็ทำให้หลับไปโดยง่าย..
ต่างกับอีกคนที่นอนนิ่ง...แต่ข่มตาหลับไม่ลงซักที...
โตนอนตาค้าง..เอาแขนก่ายหน้าผากอย่างเครียดขึง..ดวงตากลอกมองเพดานปูนไปมาอย่างจนปัญญา..
...เรื่องไอ้วิทย์แทงไอ้นพ...แม้จะยังไม่รู้ว่าอยู่หรือตาย..แต่..ข่าวที่ออกมา..และเรื่องที่เกิดขึ้น...มันทำให้เขาต้องคิด..
แล้วยังเรื่องไอ้เนม...
นัยน์ตาเหลือบมองเจ้าเด็กน้อยข้างๆ..มันนอนกอดผ้าห่มหลับตานิ่ง..อาจจะหลับ..หรือยังไม่หลับเขาไม่แน่ใจ..มองเห็นน้ำใสๆคลออยู่ที่หางตาของมัน เขามองแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก..
จะว่าไป..ที่ไอ้เนมกำลังจะเจอ..ก็ไม่ต่างกับที่ไอ้เมฆเคยเจอ...
เพียงแต่คนทำคราวนั้นเป็นไอ้วิทย์..ไม่ใช่เขา..
...แต่ผลลัพท์ของมันล่ะ...
จะเหมือนกับที่ไอ้เมฆมันทำ..และเหมือนกับที่ไอ้วิทย์ต้องเจอรึเปล่า...?..
....โตถอนหายใจเฮือก สมองคิดหาช่องทางอย่างหนักหน่วง..
เรื่องไอ้วิทย์แทงไอ้นพ..เรื่องมันอาจจะไม่ได้แปลกอะไร..แต่กับเขาและมัน..ที่นานสั่งมาแล้ว..ว่าห้ามเกิดเรื่อง..ห้ามก่อเรื่อง..
..แล้วนี่....กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก..
...ถ้าไอ้นพตาย..ไอ้วิทย์จะต้องโทษหนักกว่าเดิม และอาจจะถูกย้ายไปแดนคุมขังอื่น..ที่ไม่ใช่ที่นี่..
....แล้วถึงไอ้นพไม่ตาย...หากมันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นล่ะ..จะเกิดอะไรขึ้น..
โตเม้มปากแน่น เขาคิดว่าตัวเองพอจะดูออก...จากรอยที่คอ..รอยมีดที่หลังหู..และจากริมฝีปากที่ถูกกัดจนบวมช้ำและเลือดไหลนั่น...
ประกอบกับคำพูดของไอ้เมฆ..ถ้าเขาเดาไม่ผิด..ไอ้นพ..น่าจะเห็นบางอย่างที่ไม่ควรเห็น..แล้วถ้าเป็นแบบนั้น..ถ้ามันไปเล่าให้คนอื่นฟัง..สถานะของไอ้วิทย์จะเป็นยังไง...เขาไม่อยากจะคิด...
...ถ้าเพียงจะช่วยให้มันรอด...
...ก็มีทางเดียว...
นัยน์ตาคมเหลือบมองร่างเล็กๆข้างๆ..ตอนนี้เจ้าเด็กน้อยนอนขดตัวหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ..โตเอื้อมมือเช็ดหยดน้ำใสๆที่คลออยู่ตรงหางตาเจ้าตัวเบาๆ..ด้วยมือ..ที่เขารู้สึกว่าสั่นเหลือเกิน..
....เจ้าเด็กน้อยครางอือแล้วขยับตัวหนี..โตชักมือกลับ..หัวใจมันเจ็บลึกๆ..เมื่อคาดคิดไปถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด..ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้...
....หากเจ้าเด็กน้อยคนนี้...เปลี่ยนไปเพราะความเคืองแค้น..กลายเป็นเหมือนกับไอ้เมฆ...เขาจะทำยังไง..
โตเม้มปากแน่น..ถอนหายใจเฮือกใหญ่..ละมือจากใบหน้าขาว..กำมือที่สั่นระริกของตัวเองไว้แน่น..
....ถึงจะไม่อยากทำ...แต่ก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี..
เพื่อความอยู่รอดของเขาและพรรคพวก..ยังไงก็ต้องทำ...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
กลับมาแล้วค้าบบบบ...
ข้ากลับมาแล้ว..จากปลายสุดของวัฏสงสาร..เอ๊ะ..ผิดเรื่องแฮะ//สามง่ามทิ่มกบาล
ตอนนี้เขียนไปแล้วสงสารเมฆโฮกกกกกกกกกกกกกกก...
สมการสามผี(เขียนถูกแล้ว)แบบไม่มีทางออกจะจบลงแบบไหน...ไม่ยู้ววววว//โดนตบ
ตอนนี้หลายคนเดาทางผิดรึเปล่า คนที่ทำให้เมฆทั้งรักทั้งเคือง คือพี่วิทย์น่ะจ๊ะ หาได้เกี่ยวกับพี่โตไม่ ถ้าเกี่ยว คงจะเป็นการที่เฮียแกรับมาใช้งานต่อ
ประโยค “ ใครทำอะไรเมฆ มันผู้นั้นต้องได้รับสิ่งตอบแทน” ของพี่กันย์เค้าน่ะ แก้แค้นถูกคนแล้วน่ะค่ะ แบบว่าพุ่งฉึก..เหอๆ..
ส่วนเรื่องความหลังทั้งหมด สรุปคร่าวๆก็คือ เมฆเข้ามา เพราะความที่หน้าตาออกสวยเลยถูกยื้อยุดฉุดกระชากไปมา พี่วิทย์แกมาช่วย แต่มาตามคำสั่งของ”ท่านผู้นั้น”(ชายผู้เป็นปริศนาแต่คาดว่าหลายคนคงรู้จักชื่อของเขาดี ผู้พันไงก๊าบ..)พอเมฆรู้เลยแค้นเคือง หลอกล่อพี่วิทย์ให้โดนคู่อริรุมทำร้ายปางตาย เฮียโตแกเลยรับมาใช้งานต่อค่า..
พูดถึงเมฆ...เมฆเป็นตัวละครที่น่าสงสารและน่าหมั่นไส้ในตัวเดียวกัน ความที่โดนอะไรมาเยอะเลยน่าสงสาร แต่เพราะเขาไม่ให้อภัยใคร แถมยังคอยแต่โยนความผิดให้คนอื่น คอยตามจองล้างจองผลาญชาวบ้าน เลยกลายเป็นน่าหมั่นไส้ไปซะงั้น
..ถือว่านี่เป็นตัวอย่างของคนที่เอาอารมณ์เป็นใหญ่ค่ะ..สังเกตได้ว่าที่เมฆเจอจะคล้ายๆกับสิ่งที่เนมเจอ หรือต้องเจอในเวลาอันใกล้นี้..และหากจะให้เนมทำเหมือนเมฆ ให้แค้นและไม่คิดอภัย..แรงมาแรงกลับ..แค้นมาแค้นไป..จุดจบก็คงไม่ต่างจากเมฆซักเท่าไหร่..
พาร์ทอินไซดืพี่กันย์จะมีมั้ย..ไม่แน่ใจ..พี่แกแอบเขียนยาก..
แล้วสิ่งที่วิทย์เจอ..ก็คงบอกได้อย่างเดียวว่า...กรรมนั่นคืนสนอง..
เวรกรรมสมัยนี้มันติดจรวดพี่น้องงงงงงงง...
.....
นิดนึง... พี่โต..
เฮียแกโหดอ่ะ..เห็นมั้ย ที่ทำกับคนอื่น ที่ทำกับเนมเขาเรียดใจดีมากแล้ววววว (จริงจริ๊งงงงงงงงงง)
พี่แกใจร้ายกับคนอื่นมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งใจดีกับเนมมากขึ้นเรื่อยๆ..ห้าๆ
ประกาศ...
ไรท์เตอร์ย้ายหอใหม่..และ..หอนั่นไม่มีบริการอินเตอร์เน็ต..พยายามหาลู่ทางอยู่ค่ะ อาจจะมาต่อได้ประมาณอาทิตย์ล่ะครั้ง โปรดทำใจ (ทุกทีก็มาต่ออาทิตย์ล่ะครั้งอยู่แล้ว//เอ๊ะ..ใครพูด..)
ปอลอสอง... ตอนหน้า..มาเคาท์ดาวน์รอความวิบัติกันเถิด...(อินโทรชวนโดนตบมาก)
-
แีอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่โต จะทำไรอ่า
เข้าใจนะว่า เพื่อความอยู่รอด งือๆๆๆ ไม่อยากให้มี เมฆ2 เกิดขึ้นนะ :monkeysad: อย่าให้น้องเนมทำไรแย่ๆเลยนะ ขอสักคนเหอะที่ยังมีความเป็นคนดีอยู่บ้างอ้ะ
แล้วเฮียวิทย์ล่ะ ไม่นะ เฮียวิทย์
ตอนนี้อ่านไปก็เครียดไป โอ้ววววว พี่โตโหมดโหด แอบเสียดายหน้าเมฆ อ่ะ......... :impress3:
ตอนหน้าาาาา จะตั้งตารอนะคะ อย่าวิบัติมากน้าาาา แิอบกลัวววววว
-
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
อยากอ๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากอ่านต่ออย่างแรงค่า o13
-
แม่จ้าวต้นเหตเป็นเยี่ยงเน้นี่เอง
ทรยศความไว้ใจของเมฆ ตอนนี้วิทย์ก็ต้องไปใช้กรรมเยี่ยงเคย
เฮ้อ ชะตากรรมของแต่ละคน โคดของโคดอ่ะ
เมฆคิดว่าจะทำอิพี่โตได้แต่ไหงกลับมาหน้าแหกซะเอง อิพี่โตเยี่ยงคูโบต้า
ทั้งร่างกายและนิสัย ใช้สมองมากกว่าอารมณ์อ่ะนะ...นุ้งเมฆจากที่เหนือกว่ากลายเป็น
ล้มเหลวไม่เป็นท่า..........ยังรู้สึกอะไรๆกับวิทย์อยู่ล่ะสินะ ตอนสบตากับวิทย์
ถึงได้ยินเสียงของใจที่พังทลายอ่ะ สร้างกรรมต่อกรรมแบบนี้ไม่มีใครหยุด..ก็ต้องสร้างต้องผูกกันไปเรื่อยๆ
ชะตาของวิทย์รอวันชดใช้เท่านั้น..
ชะตาของนุ้งเนมมะมีทางเลือกอะไรแล้วล่ะลูก เฮ้อ หนูเป็นแค่หมาก...เค้าสั่งก็ต้องทำวะ
ส่วนอิพี่โต....เฮียเป็นคนใจดีจริงๆเรอะ หรือกับแค่เจ้าเนมเท่านั้น
+1 คะ o13 o13
-
จริงๆอ่านเรื่องนี้จากบอร์ดข้างนอกค่ะ
แต่ไหนๆก้อไหนๆ อ่านในนี้เลยละกันเนอะ
เป็นเครียดกับสามผี? เฮ้อ~
โตกลัวน้องจะเป็นแบบเมฆอะดิ อย่าห่วงไม่เป็นหรอก เนมมันบ๊อง(เฮ้ย ?!?)
กลัวว่างานแรกของน้องจะเป็นงานนี้จริงๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ห้ามหายไปนานน่ะ อ่านไปอึดอัดไปด้วยเลยน่ะเนี่ย
อิเพ้โตจะทำยังไงละเนี่ย
-
:monkeysad:
-
:a6:
ผิดคาด.................เฮียวิทย์เองเราะ=[]=
++++++++++++
อืม..........พี่ปุ้ยฮะ........ผมมีข้อสงสัย......
ผู้พัน ที่ว่า...........ประมาณนี้รึเปล่า??
(http://i527.photobucket.com/albums/cc358/Snowroseih/Hitlerabe.jpg)
[หลบตรีนผู้พัน........ :oni1:]
-
ยิ่งอ่านยิ่งหมดกำลังใจไงไม่รู้ แต่ละคนที่ปลื้มดับไปเป็นรายๆ o22
ขอให้วิทย์ไม่เป็นไร และขอให้เนมไม่กลายเป็นเมฆสอง :เฮ้อ:
-
^
^
^ผู้พันอาเบะ!!!! o13
แค่ชื่อตอนก็พาอิฉันวิตกจริต จิตตกไปเสียกว่าครึ่งแล้วคุณไรเตอท่ร์จะกระทำย่ำยีอะไรวิทย์อี๊กกกก(ตอนที่แล้วก็สะบักสะบอมทั้งกายใจขนาดนั้นแล้ว :m15:)
พอเห็นเป็นนังหนูเมฆโดนยำบ้าง ค่อยใจชื้นหน่อย(ซะงั้น) แต่เท่าที่อ่านมาแต่แรก ไม่ทันได้รู้สึกเลยค่ะว่าเมฆรู้สึกอะไรพิเศษกับวิทย์ เห็นแต่ชีเริ่ดๆ เชิดๆ ไม่แคร์สื่อตลอด
พออ่านตอนนี้เลยเหวอไปเลย :a5:
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ครับ คงวุ่นวายมากมายกับการย้ายหอ
สำหรับตอนใหม่ อ่านแล้วปลงครับ
สัตว์ใหญ่กินสัตว์เล็กเสมอ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
thank you krab
-
ในที่สุดก็ตามทันสักที.....
น่าสงสารเนมอ่ะ
ถ้ากลายเป็นแบบเมฆทำงัยนี่
รอลุ้นต่อไปค่ะ :m15: :monkeysad:
-
มาต่อเเบบไม่เคลียร์อีกและ รอดูความวิบัติตอนต่อไป
อยากรู้ว่ามันจะเเค่ไหน เเค่ตอนนี้ก็ยุ่งเหยิงอยู่เเล้ว
-
อ๊าาา
กดดันสุดสุด
ไอป๋า
จะทำให้พี่โตเราเป็นพระเอก
หรือจะทำให้เป็นผู้ร้าย ในสายตาเนมมากกว่าเดิมฟะเนี่ย
หรือเนมเราจะเสร็จไอผู้พันอีก
อ๊าาา
คนอ่านเครียด
T^T
พี่วิทย์อีก
ปัญหายุ่งเหยิง
:z3: :z3: :z3:
-
แปะรูปตัวละครค่ะ :mc4:
เเฮ่มๆ คนแรกเฮียโต :-[
(http://image.dek-d.com/23/857554/104350186)
ตามติดชิดขอบชีสด้วยน้องเนม :กอด1:
(http://image.dek-d.com/23/857554/104350187)
หมอเถื่อนที่รักของคนโพส :laugh: พี่กันย์
(http://image.dek-d.com/23/857554/104350185)
วิทย์น้อย :m3:
(http://image.dek-d.com/23/857554/104350189)
นุ้งเมฆ : 222222:
(http://image.dek-d.com/23/857554/104350188)
ตามนี้ค่ะ
ไว้ว่างๆจะเอารูปคุณน้องกิ๊ง กะคุณน้องน้ำ(น้องสาวเนม)มาแปะนะคะ
:กอด1:
-
จิ้มๆๆๆ
:impress2: :impress2:
-
โอ๊ยยยยย เครียด!!!! :z3:
อ่านเรื่องนี้ทีไรไม่เคยเดาทางถูกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป :really2:
สงสารทุกคนเลยอะ สถานการณ์มันบีบบังคับซะเหลือเกิน :o12:
ยกเว้นอิพี่กันย์นะ ชิ!!! :fire:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่โตจะทำอะไรคร้า
:z3: :z3: :z3:
-
:m15:
น้องเนม...
-
สรุปแล้วก็คือน้องเนมก็ต้องไปทำงานชั่วๆพวกนั้นสินะ
ไม่งั้นก็จะโดนเล่นจากป๋าใหญ่
ไม่งั้นก็ไม่รอดกันหมด
เอ้าโดนบีบบังคับอีกแล้วนะน้องเนม :z10:
-
เรื่องราวมันเป็นแบบนี้นี่เอง
อารมณ์นำพาให้ชีวิตใครหลายๆคนลงเหว
เพราะงั้นทำอะไรก็ต้องใช่สติ
เฮียพี่โต (เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม) ใจดีว่ะ ใจดีกะเนมมาก มากสุดๆ
แสดงว่าถ้าเนมเสียใจ ยังยังมีคนที่เสียใจกว่าคือเฮียพี่โต (ในบางเรื่อง) ใช่มั้ยอ่า
แวะมา +1 ให้ ฉากกรีดหน้าเมฆ ชอบบบบบบบบบบบบ
-
:m15:
ไม่รู้จะสงสารใครดี...มันเป็นเหตุเป็นผล และเป็นวงเวียนกรรมโดยแท้
เนมจะดำเนินชีวิตไปแบบเมฆหรือไม่...โตจะทำอะไรต่อไป...รอต่อไปคับ :กอด1:
-
ไม่อยากให้เนมเป็นเหมือนเมฆเลยอ่ะ
เนมจะไม่โดนแบบนั้นใช่ไหม
แล้วพี่โตจะทำยังไงเรื่องพี่วิทย์กันนะ
รอตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เมฆน่าสงสารรรร (ตรงไหน)
เกลียดเมฆ กับ พี่ กันย์จริง ๆ เลยให้ตายเถอะ !
ตอนหน้ามันแน่ ๆ 5555555
-
ไม่นะเนมม
โตโต้ จะทำไรเนมม ม
อย่าท๊ามมมมมมมมมม
เอารองเท้าเขวี้ยงหน้าแน่
หาทางอื่นซิ
อยากช่วยวิทย์ก็หาทางอื่น
อย่าเอาเนมไป เป็นแบบ อีเมฆ หมอก สีดำ คนนั้นนนนนนน
ไม่น่าเลยย
อีกันย์คนเดี๊ยววว เลยเมิงงงงงงงงงงงงงงงงง
o22
ตอนแรกพลั้ง ตอนนี้ พังทลาย จริงๆๆๆ
พั่พังพั่งพั้งพั่งง TT^TT
อย่าทำเนม พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
รักเขาแล้วว ทำไปก็เจ็บปวด อย่าไปทำน้องมันเล ยย ย
อีกไม่นาน น้องจะได้ออก แล้วไม่ใช่รึไงงง
ไม่อาวว
ปล. รูป โตหล่ออ เมิ๊กก ค่ะะะ.. เนมก็ น่ารักสุดๆๆ
อีกันย์ อีหมอเลวว ไม่มีจรรยาบรรณ .. อียาหม่องตราถ้วยทอง .. อี ปัญหาโพรงจมูก อิิมเมจมึงหล่อ แต่กู ไม่ชม ที่กูชมไ ปถือว่ากูหลอก :laugh:
อีเมฆ มึงไม่ .. หล่อ ไม่น่ารัก ไม่มีความดีีๆ รับประกันผล :z6:
หึหึ
ทำวิทย์ผู้แสนน่ารัก ได้
ปลวิทย์ น่ารักก
-
อ่า....เออ....คือ
ลำนำเพิ่งออกใหม่
อิตากันย์นี่อิมเมจ..."เหร่อเหยียน" ชัดๆ!!!
-
ชีวิตเนมช่างน่าสงสารจริงๆ
-
เครียด สนุก ชอบ ติดตามตอนต่อไป เหอะ เหอะ
ชอบทุกรูปเลยยยยยยยยยยย
-
กริ๊ดดดด พี่โตหล่อมาก เนมน่ารัก วิทย์น่ากิน!!!!
หมอกันย์ - -* ฉันยังแค้นแกอยู่ ผ่าน!!! ยังไงก็หมั่นไส้เมฆอยู่ดี :z2:
-
อ่านไปก็กดดันไป ไม่อยากคิดถึงความวิบัติตอนหน้า แต่ว่า ผมอยากอ่านอ่ะคร้าบบบบ...เฮ้ออออออ
จุ๊บไร้เตอร์เป็นกำลังใจซะ 1 ที...555
-
อ่านแล้วสะเทือนใจ....
สงสาร ปน สมเพช เมฆนิดๆ คนเราปล่อยให้ความแค้นมาครอบงำ จิตใจ...
:L2: ให้คนแต่ง..จ้า นึกว่า หายไปไหนมา 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่รู้สิ..ส่วนตัวคิดว่าเมฆเป็นคนน่าสงสารมาก ๆ อ่ะ..
น้องเนมจะเป็นไงต่อไปนะ..
เฮ้อ !! สงสารทุกคนเลย .. :m15:
ปล. ตอนต่อไปเครียดยิ่งกว่านี้อีกเหรอ.. :z3:
-
โอ๊ยยยยยย
อ่านซ้ำอีกรอบ
อย่างนี้เนมก็มีโอกาศที่เสร็จไอผู้พันเด่
อ๊าาาาาาาาาาา
พ่โต แกต้องช่วยเนมให้ได้นะ
พี่วิทย์
อ๊าาาาาาาาาาาาาาา
สงสารพี่วิทย์
อิเมฆ+อิกันย์ :beat: :z6:
ถึงจะสงสารแต่ความหมั่นไส้มันมีมากกว่าเฟ้ยยยยย
ตอนพลั้งว่าสะเทือนใจ ไปจนจุกแล้ว
- -*
ตอนนี้มันก็ฮึ่มมม
ตอนหน้ายังมีอีกหรออออออออออออออออ
โอ๊ยยย
ตอนหน้าตาใครละเนี่ย
เนมหรอ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ขอบอกว่าเราในสภาวะตอนนี้ คิดอะไรไม่ออกจริงๆค่ะ มันตื้อๆไปหมด
ขอไม่เม้นมากนะคะ
ส่งกำลังใจให้
รีบมาต่อนะคะ^^
-
ได้อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆจัง
แล้วคิดว่าเนมก็คงเป็นรายต่อไป
พี่โตก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี เฮ้อ สถานการณ์ตึงเครียดเหมือนบ้านเมืองตอนนี้ 55
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อัพตอนต่อไปเร็วๆน่ะค่ะ
:bye2:
-
:serius2: เป็นวงจรอุบาทว์ง่ะ
เป็นเมฆ เป็นเนม หรือเป็นใครๆ ก็ไม่อยากให้เจอกะตัวเองหรอก
งานนี้ ต้องแทคทีมทุกกลุ่ม เลิกแบ่งสี แล้วรวมกันเป็นหนึ่ง กำจัดไอ้ป๋านี่ซะ :laugh:
-
สงสารเมฆนะ แล้วก็สงสารเนมมากๆด้วย
ขออย่าให้เนมเป็นแบบที่เมฆเคยเจอเลย
จะน้ำเน่าไปมั้ยถ้าอิผู้พันมันจะยอมไม่ให้เนมไปทำภาระกิจ
ถ้ารู้ว่าเนมกับโตเป็นผัวเมียกันจริงๆ
-
จะมีทางไหนที่พอจะช่วยน้องเนมได้ไหมเนี่ย สงสารอ่ะ :sad11:
-
ฮึก ยังไงก็ต้องทำ ไม่มีทางออกอื่นเลยหรอพี่โต
ไม่มีทางที่มันดีกว่านี้แล้วหรอ?
จะให้เนมเป็นเหมือนเมฆหรอ ไม่ดีมั้งพี่โต
อย่าให้มันเป็นแบบนั้นนะ เมฆคนเดียวก็น่าสงสารพอแล้วนะ
ที่สุดคือ อิเลวพี่กันย์ เมิงคิดไรอยู่กันแน่วะ!
ฮึ่กโฮก!!!
-
:a5:
นึกไม่ถึงว่าคนที่เมฆชอบจะเป็นเฮียวิทย์ นึกว่าเป็นอิพี่โตมาตลอด
ตอนหน้าจะเป็นไงต่อไป คิดหาทางช่วยเนมให้ได้นะ
ปล.รูปเฮียวิทย์ ดูแล้วน่ารักกว่าอยู่หล่อนะ :o8:
-
ทิ้ง อินโทรตอนต่อไปซะค้างเลย
:serius2: :serius2:
อ่านแล้วเครียดแทนเนมจิงๆ :z3:
-
งานนี้จะสงสารใครดีเนี๊ยะ :z3:
-
เนื่องจากเรื่องนี้มี ผช. เยอะมากกกกกกกกกกกกก
และคนเขียนก็ใช้ เขา เขา และ เขา
จนคนอื่นต้องคอยมานั่ง ทำความเข้าใจว่า เขานั้น น่ะ เขาไหน จะใช่ เขานี้ หรือ เขานู้น
อ่านไป มึนไป
แต่ยังเต็มใจที่จะอ่านคะ
เจ้สอง :bye2:
-
เฮอะๆ อิพี่โต โหดจริงๆ แต่ก็สมควรแล้วล่ะ แบบเมฆน่ะ มันต้องเจอแบบนี้
ตอนท้ายน่ะดูเหมือนอิพี่โตตัดสินใจจะต้องใช้เนมให้ได้เลยใช่ไหมคะ? ต้องใช้เนมเพื่อให้ทุกคนอยู่รอดใช่มะ?
แต่เราเชื่อนะเนมน่ะจะไม่เหมือนเมฆชัวร์ๆ แต่จะออกมาในรูปแบบไหนก็ไม่รู้ เหอๆ
ปอลิง. ความวิบัตินั่น่ะ มันคืออาร๊ายยย
-
โฮก ตั้งแต่ เที่ยงคืนเมื่อวาน ไม่ได้นอนเลยที่เดียว ไล่ทันเเล้ว :mc4:
เนื้อหาเข้มข้นมากครับผม แบบว่า โฮกกกกกกก เหมือนชีวิตจริงมากๆออกแนวมีความสุขบนความทุกข์ยังไงไม่รู้ :a6:
แต่คนอ่านเเบบว่าปวดหัวใจมากอ่ะ กดดันสุดๆ อ่านตอนหลังๆมานี้เครียดเลย
ช่วงเเรกนี้แม่งรั่วสุดตรีนอ่ะ แต่งเก่งมาก ออกแนวเปลี่ยนอารมณ์ปุ๊บปั๊บเดี๋ยวฮา เดี๋ยวกดดัน และเรื่องว่าบทนี้ใครพูดก็ดีขึ้นมาก เริ่มรู้เเล้วว่าใครพูดใครคิด
คนอ่านใกล้ตายเเล้วครับ ช่วงนี้เข้มข้นมากอ่ะ แต่จะบอกว่า คู่ เมฆ กันย์ วิทย์ จะรันทดไปไหน :a11:
คนนั้นแอบรักคนนี้ คนนี้แอบรักคนโน่น คนโน่นแอบรักคนนั้น (สรุป คนนั้น คนนี้ คนโน่น คนไหน ก็ไม่รู้ :z3:) ยิ่งอ่านยิ่งใกล้บ้าตามแล้ว
สงสัยต้อง มีการเปิดโปง ไอ "เจ้านาย" ที่มันไม่ถูกกันทั้งสองคนแล้วสอยมันลงมาสะ ได้แต่ภวานาให้ประตูหลังน้องเนมปลอดภัย
ไหนจะเรื่องที่ แฟนไอโตอีก เรื่องจะไปถึงไหนว่ะเนี่ย :เฮ้อ: ต้องติดตาม ต้องติดตาม :a1:
ปล. กรี๊ดดดดดด รูปมากมายอ่ะ น่ารักมากกกก โดยเฉพาะ เฮียโต กับ น้องเนม แล้วก็พี่กันย์กับวิทย์ (ชื่อไอสองคนนี้น่าสลับกันเน้อ แม่....จะเรียกน้องวิทย์ก็กระไรอยู่ o22) ตรูละเชียร์อิพี่กันกะวิทย์ สุดใจขาดดิ้นเลยนะเนี่ย
ปล2.เพี้ยง!!!! :call: น้องเนมตรูของอย่าได้ถูสังเวยให้ไอป๋า(หื่น)เลย ถ้าเป็นอย่างนั้นนะ :z3: ไม่ย๊อมมมมมไม่ยอมมมมมม :z13:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานแระ
อ่านทีเดว 2 ตอนเลย
:jul1: :jul1: :jul1:
โหดร้ายที่สู๊ดดดดดด
-
เอ่อ นอกจากตัวละครจะเครียดแล้ว
คนอ่านก็เครียดเหมือนกัน
ไม่รู้จะสงสารหรือหมั่นไส้เมฆดี
แล้วเฮียวิทย์ทำไมทำอย่างนี้กับเมฆล่ะ ฮือๆ เลยไม่รู้จะสงสารดีมั้ย
แล้วหนูเนมจะเจออะไรเนี่ย เฮียโตจะให้หนูเนมไปเหรอ :m15:
ป.ล. รูปเฮียวิทย์โฮกกกกกกได้อีกทั้งหล่อทั้งน่ารัก ชอบๆ :-[
-
น้องเนมไปไหน?
-
แหะๆ อ่านตั้งนาน ไม่กล้าคอมเม้นท์
ผมไม่รู้ว่าผมมีสิทธิ์คอมเม้นท์ไหมน้า
แต่ว่า แหะๆ
ทรมาณ นะครับ ไม่ใช่ ทรมาร
ติดตามครับ
o13
-
น้องเนมต้องรอด เดี่ยวพี่อธิษฐานให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง
-
รอจบแล้วอ่านทีเดียว
ขี้เกียจรอ
.................เม็ดเยอะ :seng2ped: :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :jul3: :m20: :pigha2: o18 :m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :L3: :sad4:
-
:pighaun: ชอบรูปมากครับน่ารักดี :pighaun:
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคับ :haun4:
-
:L2:
-
เจอเนม นิดเดียว อะ :z2: คิดถึง:z3:
-
:man1: :man1: :man1: :man1:
สงกรานต์เที่ยวไหนครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:เนมจะเป็นไงต่อว้า :o12:
-
รอตอนต่อไปแบบ :z3:
^^
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้!!!!เจ้าป่อเจ้าแมะ เห้นอิมเมจตัวละครแล้วน้ำหมากสาดกระจาย
อิหมอกันย์ผ่านๆๆๆๆๆแค้นๆๆๆๆๆๆๆเคืองโกรธอยุ่ ชิ
คริๆๆๆ
-
แล้วพี่กันย์จะได้กะเฮียวิทย์รึป่าวเนี่ย
แต่เฮียกันย์แอบร้ายอ่า ( ร้ายมั๊กมาก สงสารเฮีวิทย์อ่า :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:)
แต่ว่ามี NC ด้วย อิอิ (แอบหื่น ^^ :oo1: :oo1: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4: :z1: :z1:)
เอาอีก เอาอีก เอาอีก ...ก :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบคู่เน้ แต่ก้อชอบคู่ เฮียโตกะน้องเนมนะ ขอ NC มั่ง
^^
-
น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
แต่รูปน่ารักมากเลย
:jul3:
-
เศร้าอ่ะ
รอตอนต่อไปดีก่าา
:L2: :L2: :L2:
-
:z2:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เเละ คนโพสต์ ตอนเเรกเห็นชื่อเรื่องไม่กลาอ่าน 55++ เเต่พออ่านเเล้วหยุดไม่ได้สนุกมาก +เครียดมาก + บีบอารมณ์สุดๆ เฮ้อ ..คิดไม่อกเลยว่าต่อไปจะเป็นยังไง รีบมาต่อนะคะ รอค่ะ สุ้ๆๆๆไรเตอร์
-
ตามรูป ชอบพี่โต พี่กันย์ และพี่วิทย์ อิอิ
มันเริ่มจะกลายเป็นวัฏจักรซะแล้วว
เข้ามาใหม่ก็กลายเป็นหมากในเกมส์ต่อไป
พอเกมส์จบ ก็หาหมากตัวใหม่ เฮ้อออ
-
วิทย์น้อย :m3:
(http://image.dek-d.com/23/857554/104350189)
ช่ายยยยยเลย ตรงใจฉันเลยยยยย อร๊ายยย น้องวิทย์แต้ๆ :m3:
-
เฮียโตเท่ที่ซุ้ดดดดดดด~ :-[
วิทย์คุงก็น่ารักขั้นสุดยอด!!!
เนมจังก็น่า LoVE~ แบบสุดขั้ว อ๊ากกกกกก เลือกไม่ถูกแล้วคร่า~ :really2:
ปล."อยากเก็บเธอไว้....ทั้งสามคน...." โฮะๆๆ
คิดถึงไรเตอร์ที่สุดเล้ย มาส่งกำลังใจให้คร่า พยายามเข้านะ สู้ๆ รักไรเตอร์จ้า จุ๊บๆ :กอด1:
-
มารอด้วยความหวัง :impress: คิดถึง คิดถึงคนเขียน
-
ใจร้ายยยยยยยยยยยยย :monkeysad: กันทุกคนเลยยยยย ฮือออออออ.....
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2: ส่งกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
แวะมาดู (อีกแระ) ค่ะ ^^
คิดถึงๆ
รีบมาต่อนะคะ
:กอด1: :กอด1: :m3: :m3:
-
กดดันคร้าบ..
อิพี่โต
อย่าเอาอิหนูเนมไปทำไรไม่ดีเลยนะ
งืมๆๆ
สงสารอิหนูเจงๆๆ
สู้ๆๆๆๆ
-
โอ๊ย !! เครียดดดด นี่มันนิยายอะไรกันเนี๊ยะ :m31:
-
พี่ค่าา...... ติดตามจากเด็กดีมา ฮุฮุ
เพราะโดน แบน บ้างตอนเฉย
มาเจอที่เว็บ นี้ ดีใจมากค่ะ อิอิ
รีบมาต่อนะค่ะ รอเสมอ
รักเฮีย โต ชอบ นู๋เนม แอบ กิ๊ก นาย วิทย์ อยาก ตบ ตา เมฆ หมั่นไ้ส้ หมอ กันย์
-
เข้ามาพังพั่งพั้งพั้งพังง
ไม่พลั้งงง ง งง งแล้วว แต่พัง เลยย
วิทย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ .. . . .. . ... ลูกกกกกกกกก
อี เมฆๆๆ . . สมน้ำ
หน้า กะลาหัวเจาะ โดนพี่ โต กรีด
กรีดมันเลย ย
อีหันย์ มึงต้องเจ็บกว่าวิทย์ สามเท่าตัวว
โต อยา่ทำไรเนมนะะ
อ๊ากกกก
:angry2:มึงจะร้องไรนักหนา :z6:
-
:serius2: จะเป็นยังไงต่อป้ายยยย
-
หวัดดีคะ
เพิ่งเข้ามาเป็นคั้งแรกคะ
-
กี๊สสสสสสสสสสส บวกให้เนม ชอบรูปเนม น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
จะยังไงต่อไปล่ะทีนี้
เนมต้องทำจริงๆเหรอครับ
-
น้องวิทย์น่าฮัก ขนาด ลุงอยากได้ๆๆ
-
ดันๆๆ ฮึบๆๆ :กอด1:
ไรเตอร์สู้ตาย!!!
-
แง่วววๆ
เกิดอารายขึ้นก่าเฮียโตๆ ๆ ๆ
-
:z3: :z3: :z3:
-
เนมจะรอดมั๊ยเนี่ย สงสารจัง
รอตอนต่อไปค่ะ T^T :serius2: :เฮ้อ:
-
เรื่องนี้หนุกดีนะครับ อ่านมานานละ เพิ่งเม้นอ่าคร้าบ แหะๆ :o8: o13 o13
-
คิดถึงน้องเนมจัง
-
กระดึบ :z10: :z10: มารายงานตัวว่าจะเข้ามาตามเรื่องนี้จากเล้าแล้วเจ้าคะ
หลังจากตามอ่านอีกบอร์ดแล้วมารู้ว่ามาลงที่นี้ เลยกะว่าอ่านจากที่นี่ที่เดียวดีกว่า
แต่อ่านแล้วกำลังเครียดตามน้องเนมอะ :serius2: และสงสารมากด้วย :m15:
ไปอ่านต่อก่อนนะคะยังตามคนเขียนไม่ทัน :really2:
-
:m15: :monkeysad:
ขอโทษน่ะค่ะที่อัพช้า พอดีคอมพ์เสียอ่าค่ะ ส่งซ่อมอยู่ เล่นเน็ตก้ไม่ได้ :z3:
อีกประมาณสองวันจะเอาลงค่ะ ขอโทษน่ะค่ะ
ท้ายนี้..สุขสันต์วันสงกรานต์ :L2:
-
ตามไรเตอร์ทันแล้ว..ววววว
แต่ทำไมมันเป็นอย่างงี้เนี่ย
32 นี่สงสาร :m15:เนมมากมายกดดันจนเครียดแทน :serius2:
33 สงสาร :m15:วิทย์ที่เจอแบบนัน
34 สงสาร :m15: เมฆ และโต
สรุป คนอ่านเครียดคราบบบบบ.... :m31:
-
ไรท์เตอร์คะ จะบอกว่า หน้าตาแต่ละพี่ท่าน.... น่าเอ็นดูเกนสันดอนค่ะ//หลบตรีนแฟนคลับทุกผู้นาม...
ก็... ตามที่ไอ้เฮคิดไว้ มัน... เถื่อนกว่านี้นี่นา :m17:(ยกเว้นไอ้เนมมัน ต้องต้องเอ๋อๆ แอ๊บๆ แป๋วๆ กว่านี้นิดนุง อันนี้ก็เข้าข่ายเว้นแต่ว่า ตี๋ไปนิดดดดดดดดด (มันแร่ดไม่เท่าว่างั้นเถอะ//หลบตรีนแฟนคลับเนมภาคฉอง)
ส่วนอิพี่กันย์... มันต้องแบบ เคยดูซีรียส์เรื่อง มาโอภาคญี่ปุ่นบ่คะ? ถ้าไม่ ก็น่าจะเคยดู ซีรียส์เรื่องจอมมาร(มันชื่อนี้มั้ยอ้ะ??)ภาคเกาหลีที่มันเคยมาฉายช่องเจ๊ดตอนเช้าๆกึ่งสายๆอ้ะค่ะ อิท่านทนายเทวดานั่นน่ะค่ะ อิพี่กันยที่ไอ้เฮคิด หน้าตายิ้มแย้มแบบยิ้มกริ่มๆตลอด อาศัยความหน้าตาดีเกินหน้าเกินตาผู้ชาย(ยกเว้นอิพี่โต เพราะไอ้เฮชอบหล่อถ่อย เอ้ย เถื่อน)หลอกชาวบ้านชาวช่องเค้าจนหัวปั่น มันแบบนั้นล่ะค่า
---------
เข้าเรื่อง ...
ตอนแรกๆที่อ่านก็สงสารเมฆอยู่หรอดนะ แต่ว่า อ่านๆมา เห็นมันโทษคนอื่นโดยไม่มองตัวเองเลยว่าทำไม เนี่ย... ชักหงุดหงิดเกิดอารมณ์หมั่นใส้ขึ้นมาหน่อยเลยเฉดทิ้งไปแระ
หันมาสนใจไอ้น้องเนมนี่ดีกว่า ถึงมันจะโดนเหมือนเมฆบ้างอะไรบ้าง โทษโชคชะตา โทษฟ้า โทษดินในแบบของมัน แต่มันก็ยังพอจะเหลือเนื้อที่มานั่งขบคิดว่าจะเอายังไงกะชีวิตมันดี ก็น้า~ อยู่ในคุกนี่นะ จะผิดจริง รึผิดเฉพาะกิจ แต่ก็ขึ้นชื่อว่าโดนลากเข้ามาแล้ว มันก็คุกล่ะวะ....
มันเป็นสังคมป่าดงดิบขนานแท้ สู้เค้าเว่ยเนมเอ้ย
ส่วนอิพี่โต... .ใคร๊~ ใครว่าเฮียแกใจดำ แกออกจะโอ๋ไอ้เนมมันจะตาย ดูดิ๊ มาว่าอิพี่โตได้
ส่วนพี่วิทย์... พี่วิทย์คะในแถแนะที่ไอ้เฮเอ็นดูพี่มาตั้งกะเปิดตัว เชียร์พี่สุดใจขาดดิ้นชักกะแด่ว ก็ยังปักใจเชียร์พี่ต่อไปค่ะ!! (*A*)9!
(ปล.ตอนอ่านจบความคิดเชียร์พี่วิทย์ออกมาเป็นกระบึงโกย พิมพ์เม้นท์ไปมา มันหายไปไม่รู้อ้ะ...โอ้~ วิกฤตปลาทองเล่นงานไอ้เฮอีกแล้ว)
ปล. ผู้พันที่ไอ้เฮคิดไว้ คืออิตาอ้วนหน้าหื่นใน เรนโบว์ นช แดนสองห้องหก (อ๊ะเปล่า? ไม่ได้อ่านมาตั้งกะเล่ม12มั้ง)อ้ะค่ะ น่ารังเกียจแบบนั้นแหละ (ฮิตเลอร์นี่มันดูดีไปอ้ะ)
-
ตั้งแต่ติดตามอ่านนิยายมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เครียดที่สุดเลยครับ
-
:call:
-
รอได้ครับ
-
Imprison 36: อยากพบ..?
ตอนเช้ามาถึงไวกว่าที่คิด..
ผมนั่งขยี้ตาง่วงๆเมื่อเสียงกริ่งบอกเวลาดังขึ้นพร้อมๆกับร่างของผู้ต้องขังร่วมห้องพากันลุกขึ้นมา เสียงพึมพำที่ดังค่อยๆเริ่มทวีความดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับร่างของนักโทษหลายรายที่ลุกขึ้นมาหาวแล้วเกาหูเกาหัวกันไปตามเรื่อง
ผมนั่งนิ่ง หลังจากลุกขึ้นมากอดผ้าห่มผืนเดิมอย่างเบลอๆ ปวดขมับตุบๆแถมกระบอกตายังร้อนผ่าวปนเจ็บแสบ ผมลองเอามือคลำดูแล้วพบว่ามันเพิ่มอาการบวมเข้าไปอีกอย่าง ไม่อยากจะคิด ว่าหนังหน้าตัวเองตอนนี้โทรมขนาดไหน..
เสียงขยับตัวพร้อมกับร่างที่ก้าวพรวดจากข้างกายทำให้ผมมองตาม ร่างของพี่โตเดินดุ่มนำพวกพี่คนอื่นๆออกไป เห็นท่าทีพี่ทินเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบเสียเมื่อมองเห็นสีหน้าคนที่เดินผ่านไป..
ผมเดินตามพวกพี่ๆเข้าไปทำกิจกรรมส่วนตัว สายตาสอดส่องมองหาพี่โตที่น่าจะอยู่..ทั้งในห้องน้ำ แถวทางเดิน แต่ก็ไม่เห็น..
ผมเดินไปหาพี่ทินที่ก้มหน้าล้างหน้าล้างตาอยู่แบบไม่สนชาวโลก ข้างคือพี่กิตที่กำลังใช้ขันน้ำตักน้ำมาล้างแผลที่แขนของตัวเองที่เลือดโชก..สงสัยคืนที่ผ่านมานี่จะละเมออีกแล้วสิน่ะ..
“..พี่ทิน...” ผมเรียกเบาๆ..ความจริงอยากเรียกดังๆ แต่เพิ่งรู้นี่เองว่าผมเสียงแหบ เสียงคนกำลังล้างหน้าครางในลำคอเบาๆให้ผมรู้ว่าได้ยินแล้ว ผมเลยถามประเด็นต่อไปทันที..
“..พี่โตล่ะ...ไม่เห็นอยู่แถวนี้เลย..”
“..ไม่รู้...” คำตอบงึมงำทำให้ผมหน้านิ่ว “ จะถามทำไม พี่แกก็ไปๆมาๆแบบนี้น่ะ ยิ่งช่วงนี้มีแต่เรื่อง..”
“....อ่า...แล้วไม่ล้างหน้าเลยเหรอ?..” ผมกำลังงงกับตัวเองอยู่เหมือนกันว่าจะสนใจอะไรนักกับเรื่องล้างหน้าแปรงฟัน..
พี่ทินสะบัดหน้ามามองหลังจากล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว เพิ่งรู้ว่าพี่แกก็หล่อพอตัวแต่สีหน้านั่นก็ทำซะแปลกๆประหลาดๆจนคนมองอย่างผมยังงง..
“..พี่โตแกออกไปรอบนึงแล้ว ไม่รู้เหรอ? มึงนอนอืดอยู่ล่ะสิ ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.. “ คำพูดนั่นทำให้ผมนิ่ง นี่เกิดอะไรขึ้นตอนผมหลับเป็นตายอยู่ด้วยเหรอ..
“...แล้ว...”
“..อย่าเพิ่งคุยตอนนี้ คนเยอะ...” ตัดบทแล้วเดินหนี ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าที่นี่ไม่ได้มีแต่พวกตัวเอง..
“แล้วพี่โตไปไหน...” ผมถามเมื่อเดินตามพี่ทินออกมาจากห้องอาบน้ำ คนฟังส่ายหัวก่อนจะหยุดกึก
“...จะถามหาทำไม ถ้าจะไปกวนน่ะอย่างเพิ่ง พี่แกอารมณ์ไม่ดีอยู่ เดี๋ยวมึงจะได้โดน..”ว่าพลางเอื้อมมือขยี้หัวผมเบาๆ แล้วหัวเราะก๊าก “ หรือว่าคิดถึง..เริ่มทำตัวเป็นเมียขึ้นมาแล้วน่ะมึง ..”
คำพูดนั่นทำเอาผมชะงัก ทำสีหน้าเอือมระอาอย่างไม่ปิดบังใส่ทันที..
“..ผมเป็นห่วง...แล้วก็...มีเรื่องจะพูดด้วย..”
“..มีอะไร?.... “ คนฟังชะงัก มองหน้าผมพลางเลิกคิ้ว..
“...เรื่องสำคัญ..” ผมตอบพลางถอนหายใจเฮือก “..เรื่องนี้ไม่ให้เกี่ยวก็ไม่ได้ มันเรื่องของผมนี่...เลยว่าจะถาม...”ผมเงียบไปก่อนจะถอนใจอีกเฮือก...เมื่อนึกถึงเรื่องที่จะพูด...บางที มันอาจจะไม่เหมาะกับสถานการ์ณตอนนี้จริงๆล่ะมั้ง..
“..ช่างเถอะ... “ผมตอบพลางเดินออกมา ทิ้งให้เหล่าพี่ๆทั้งหลายมองหน้ากันแบบงงๆ
“..เมื่อคืนผู้คุมลากพี่โตไปถามเรื่องเฮียวิทย์ ตอนนี้อาจจะอยู่ห้องพยาบาล มีอะไรก็ไปแถวนั้นแล้วกัน..”พี่ทินเดินดุ่มมาคว้าคอเสื้อผมตอนเดินไปแล้วบอกเรื่องที่เกิดขึ้นลวกๆ ผมพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งไปยังสถานที่นั้นทันที..
...หลังจากทั้งร้องไห้ทั้งนอนคิดมาทั้งคืน..พอเริ่มหายบ้า..ผมก็พยายามจะหาทางออกที่ดีที่สุดกับตัวเองเท่าที่จะทำได้อยู่
..ถึงเรื่องที่พบเจอมันจะแย่แค่ไหน แต่อย่างน้อย วิธีการของคนฉลาด..ที่เล่นกับชีวิตของคนอื่น ก็ทำให้ผมได้คิด..
......คิดได้ว่าเวลานี้..สิ่งที่ควรทำไม่ใช่การ “ร้องไห้คร่ำครวญ”
..แต่เป็นการยืนหยุด เพื่อลุกขึ้นสู้ต่างหาก..
ต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ใช่ถอยหลัง..
เพราะถ้าล้มไปแล้ว..จะไม่มีโอกาสลุกขึ้นอีกเลย..
...ขอแค่ความมั่นใจ..
.... อยากจะถามอะไรบางอย่าง...อีกสักนิด..
..ถ้าได้คำตอบในเรื่องที่ผมอยากรู้..บางที อาจจะทำให้ผมตัดสินใจทำอะไร..หรือเลือกทางไหนได้ซักที..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
โตเดินเอื่อยๆตามหลังเจ้าคนในชุดเสื้อกาวน์สีขาว มายังห้องพยาบาล สถานที่ซึ่งควรจะเรียกว่า”อันตรายที่สุด” มากกว่าปลอดภัยไปเสียแล้ว สายตาจับจ้องไปยังร่างของเพื่อนสนิทที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ..
“...มาแล้วเหรอมึง?.. “ เสียงทักนั่นทำให้เขาพยักหน้ารับ มองเจ้าวิทย์ที่นั่งเอนตัวอยู่บนเตียงพยาบาล กอดอกแน่น ใบหน้าบูดบึ้งมีร่องรอยบวมช้ำ แก้มขวาถูกปะด้วยผ้าพันแผลสีขาวอันโต ยาวไปถึงหลังหู และลำคอที่ถูกปะผ้าพันแผลอันโตไว้..
“...เออ...มีอะไร.. “ โตรับคำเบาๆพลางหันมามองหน้าหลังจากสำรวจดูบาดแผลรอบกายของเจ้าตัวแล้ว วิทย์ถอนใจเบาๆ..สายตาเหล่มองมุมห้องที่มีคนสองคนยืนอยู่ตรงนั้น คือร่างของกันย์ที่ยืนเปลี่ยนผ้าพันแผลบนหน้าของเมฆที่นั่งเงียบ ใช้สายตามองมาที่เขาทั้งคู่เขม็ง..
“..มองหาพ่_อมึงเหรอ?..” ส่งเสียงห้วนๆใส่นัยน์ตาโตที่จ้องมองมา เมฆสะดุ้ง จากนั้นก็หันหน้าหนี..ทำให้คนเอ่ยประโยคนี้อย่างวิทย์ชะงัก..พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น..
“...อาการไอ้นพเป็นยังไงบ้าง.. “วิทย์ถามเบาๆหัวคิ้วยังไม่คลายลง..
“..กระเพราะเป็นแผล ไม่เจ็บมากนักหรอกครับ..เพราะจิ้มพลาด.. “
“..ใครใช้ให้มึงตอบ...เสือก !!! “วิทย์ตะโกนลั่น ถลึงตาใส่ใบหน้ายิ้มเรื่อยนั้นอย่างหงุดหงิด..
“...ก็ผมเป็นเจ้าของไข้นี่...ใช่ไหม?.. “ กันย์ยิ้มบางๆตอบ แต่สายตาที่แฝงความหมายบางอย่าง..จ้องสบนัยน์ตาของอีกฝ่าย นั่นทำให้วิทย์ชะงัก..เม้มปากแน่น..
“....พวกมึงออกไปสิว่ะ...ตาบอดรึไงไม่เห็นว่าคนเขาจะคุยกัน.. “ โตบอกเสียงห้วน นัยน์ตาขวางมองกราดไปยังชายหนุ่มสองคนที่อยู่มุมห้อง..
“...แค่ทำแผลเท่านั้นล่ะครับ..” กันย์ตอบพลางขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือหนาจับจูงมือเล็กของเมฆให้ลุกตามกันไป..ขณะที่มีสายตาคู่หนึ่งมองตาม..พร้อมกับเจ้าตัวที่เม้มปากแน่น..และสายตาอีกคู่ที่หันกลับมามองเบื้องหลัง..ด้วยดวงตาเหว่ว้าระคนเศร้าสร้อยแปลกตา..
..เพียงแต่ดวงตาทั้งสองคู่ไม่ได้สบมองกัน...
..ปัง....
เสียงปิดประตู..ทำให้โตหันกลับมามองร่างของเพื่อนสนิทอีกครั้ง วิทย์ก้มลงมองผ้าห่มที่คลุมอยู่บนบั้นเอว..เงียบไปสักพัก จึงเงยหน้ามาสบดวงตาที่มองอยู่ก่อนแล้ว..
“..มีใคร..ถามอะไรรึเปล่า?..” วิทย์ถามเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกอย่างครุ่นคิด..
“..กูบอกไปแล้ว.. “โตบอกเรียบๆพร้อมกันนั้นก็สบตาเจ้าตัวที่มีท่าทีตกใจ “..บอก..ว่าไอ้นพมันทำไม่ถูกใจมึง เลยเจอดี..”
“..เหรอ?...” วิทย์ชะงัก ผ่อนลมหายใจเบาๆ
“...แล้วมึงจะเอายังไงต่อ.”..โตถาม พร้อมกันนั้นก็เหลือบมองไปทางหน้าต่างห้องที่เปิดอยู่..เห็นหลังใครสักคนไวๆ..นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วเครียด..
“............”
“....ไม่ว่ามึงจะเจออะไร..จะบอกกูรึเปล่า..นั่นก็เรื่องของมึง..”โตบอกเรียบๆ พลางนั่นลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงมองหน้าเพื่อนสนิทที่ยังเงียบ สายตามทันมองเหม่อไปอีกทางหนึ่ง..ไม่ยอมสบตา..
..ขณะที่มือข้างหนึ่งยกขึ้นบริเวณลำคอ..แล้วแตะเบาๆ..
“..สักวันกูจะบอก.. “ วิทย์พึมพำ..สายตาเลื่อนลอยกลับมาก้มมองผ้าห่มสีน้ำตาลตราของเรือนจำ..
“..ไม่จำเป็นหรอก..” โตตอบรับ เสมองไปรอบๆห้อง.. “..จะยังไง...มันก็เรื่องของมึง....”
วิทย์ฟังแล้วเหยียดยิ้มเครียด..
“..สมกับเป็นมึงดีนี่..ไอ้แล้งน้ำใจเอ้ย..” เจ้าตัวสถบเบาๆ..แต่ก็ยังขยับยิ้มมุมปาก..ส่วนคนฟังก็เหยียดรอยยิ้มขบขัน..ขันในความแล้งน้ำใจของตัวเอง..
“...วันนี้มึงจะไปหาป๋า..ใช่มั้ย?..เรื่องกุ คงทำให้รอไม่ได้อีกล่ะสิ..” วิทย์หัวเราะหึ..เหยียดรอยยิ้มหยันตัวเอง “..ยิ่งเกิดเรื่อง...เหี้ยๆ...แบบนี้ด้วยแล้ว..”
“..หึ..ไม่มีใครสนใจหรอก ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องเหี้ยแค่ไหน..ถ้าไม่ทำให้พวกมันเสียประโยชน์..ไม่มีใครสนใจมึงหรอก ไม่ว่ามึงจะเป็นจะตาย..ถ้ามึงไม่ได้ทำ..ให้พวกมันขายหน้า..” โตพูด มองหน้าคนที่อยู่บนเตียง..
“...แล้วตอนนี้...”..วิทย์แสยะยิ้ม สบตาคนพูด..ที่มองมาที่เขาเช่นกัน..
“..ถ้ากูจัดการไม่ได้..กูก็ไป..เหมือนกับที่มึงจัดการไม่ได้..และ..อาจจะต้อง..ไป..” โตว่า พลางถอนหายใจเฮือก.. “ เดี๋ยวกุจะไปหาป๋า..มึงมีอะไรจะฝากบอกมั้ยล่ะ.. “
“..ถามมันสิ...ว่าก่อนตาย กูจะขออะไรได้บ้าง?.. “ วิทย์หัวเราะ เอ่ยออกไป..และนั่น ทำให้ผู้ฟังชะงัก...
“...ถึงกูจะแล้งน้ำใจ แต่กูก็ไม่ชอบให้ใครตายหรอก..” ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง..มองหน้าคนพูดที่ยังนิ่ง.. “ โดยเฉพาะมึง..”
“..แต่ถ้ามึงจะช่วยกู..มึงก็ต้องทำให้ใครบางคนตายทั้งเป็น.. “ วิทย์เลิกผ้าห่มขึ้น บิดตัวคลายเมื่อยขบ ก่อนจะถอนหายใจ หรุบสายตาลงต่ำก้มมองฝ่ามือตัวเอง “..กูก็ไม่รู้หรอกน่ะ ว่าไอ้เด็กนั่น..มันสำคัญหรือ..มีอะไรกับมึงยังไง..แค่ไหน..”
“..แต่กูอยากเตือนมึง..ถ้า....มึงตัดสินใจพลาด..มึง..อาจจะต้องเสียใจทีหลัง..เหมือนกู...กูไม่อยากเห็นมึงถูกไอ้เด็กนั่น มองด้วยสายตา..แบบที่กูเจอ...”
“...ไอ้เนม..ไม่เหมือนไอ้เมฆ..” โตนิ่งไปหลังจากฟังคำพูดของเพื่อน..มองเห็นแววตาไหวระริกซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาที่หรุบต่ำของคู่สนทนา “..ถึงมันจะโง่..จะอ่อนแอ..แต่...มันเกลียดกูไม่ได้หรอก..รวมทั้ง...ทรยศกูไม่เป็นด้วย..”
มือหนาของคนพูดแตะลงบนไหล่ของเพื่อน..บีบมันเบาๆ...
แม้จะไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่ กับไอ้เมฆ..ที่มันเคยดูแลเคยรักใคร่เอ็นดู..แต่ก็พอจะรู้..และเข้าใจความสับสนของมันไม่น้อย..
“..ส่วนมึง...ไม่ใช่ว่าจะไร้หวัง..”
อยากบอกว่าไอ้เมฆมันรัก..แต่...บอกไปก็เท่านั้น..
มันจะมีอะไรเปลี่ยนไป..?
แค่คำว่ารักคำเดียว ไม่สามารถทำให้อะไรเปลี่ยนไปได้หรอก..
คำว่ารัก..ลบเรื่องที่ไอ้เมฆเคยหักหลังไอ้วิทย์ไม่ได้ พอๆกับลบเรื่องที่ไอ้วิทย์หักหลังไอ้เมฆไม่ได้เหมือนกัน
เพราะอย่างนั้น..ไม่บอกเสียยังจะดีกว่า..
“...กูไปล่ะ... “โตบอกพร้อมกับลุกขึ้น ก้าวเท้าออกห่างจากเตียงผู้ป่วย..แต่พอแตะมือลงกับลูกบิดประตูกลับมีเสียงร้องทักดังขึ้น..
“..เดี๋ยว..”
“....มีอะไร?... “ ร่างสูงหันหลังกลับ..จ้องหน้าคนพูด..
“...กู...” วิทย์เม้มปากแน่น มือบิดผ้าห่มสีน้ำตาลอ่อนแน่น..เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง..ในที่สุด..ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นช้าๆ..
“...กู...ไม่ต้องการให้ไอ้นพ..มีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีก..”
โตสบตาคนพูด...ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ...
“..เข้าใจแล้ว..”
ก่อนที่ประตูบานนั้นจะงับปิดลงเบาๆ..แววตาเครียดขึ้งของคนที่เดินออกไปยังติดตาจนวิทย์อดใจหายวาบไม้ได้..
...ให้ไป”ฆ่า” ใครสักคน ไม่ใช่เรื่องง่าย..
..แต่ไป”ฆ่า” ใครสักคนที่..รู้จัก เคยกินข้าว เคยอยู่เป็นพรรคพวกเดียวกัน..มันยากยิ่งกว่า..
แต่...จะปล่อยให้มันหายป่วย..แล้วเอาเรื่องอัปยศของเขาไปป่าวประกาศหรือบอกใครน่ะหรือ..
..ไม่ได้หรอก..
วิทย์ถอนหายใจเบาๆ..ก้มมองฝ่ามือตัวเองอีกครั้ง..ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ..
..ไอ้นพ...กูไม่อยากทำร้ายมึง..
...แต่ถ้าไม่ทำให้มึงหายไปจากโลกนี้..คนต่อไปที่ต้องตาย..อาจจะเป็นกู และพรรคพวกของมึง..
กูจะไม่บอกว่าชีวิตมึงเป็นการเสียสละหรอกน่ะ..เพราะกูรู้..ว่ากูทำไปเพราะความเห็นแก่ตัว..
..มึงตาย..เพราะกูเห็นแก่ตัว...
....ถ้าโกรธนัก...ไม่ต้องอโหสิให้กูก็ได้..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ผมนั่งเงียบๆอยู่หน้าห้องพยาบาล หลังจากถามมาแล้วได้ข่าวว่าพี่โตแกอยู่ที่นี่..แต่ที่มารอตรงนี้ ก็เพราะทันเห็นพี่กันย์และเมฆเดินออกมาจากห้องพยาบาล..และบอกผมว่าพี่โตกำลังคุยกับพี่วิทย์อยู่..
ผมพยักหน้าและเดินมานั่งหน้าห้อง สายตาจ้องมองพี่กันย์กับเมฆที่เดินเคียงกันไปทางอื่นด้วยท่าทีสนิทสนม..นั่นทำให้นึกสงสัย..ว่า..ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ คืออะไร?..
...พี่น้อง..?
....ญาติสนิท..?
....คนรัก..?..
ผู้ชายกับ..ผู้ชาย?...จะเป็นไปได้เหรอ..
แต่ก็เอาเถอะ..ผมละสายตาจากสองคนนั้น..เรื่องของพวกเขาอาจจะน่าสนใจ แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรที่ผมต้องสนใจมากกว่า”ชะตากรรม” ของตัวเองหรอก
ผมเดินวนหาที่นั่งเหมาะ..สายตาเหลือบไปมองเห็นม้านั่งสีแดงอยู่ใกล้กับหน้าต่าง..จึงทรุดตัวลงนั่ง..และ...ได้ยินประโยคบางประโยคที่คนสองคนกำลังคุยกัน...ผ่านหูเข้ามา..
คำพูดบางคำของสองคนนั้น..ทำให้ผมต้องหรุบสายตาลงต่ำ..และทบทวนความคิดของตัวเองเมื่อรู้ว่า..อาจจะมีเวลาไม่มากอย่างที่คิด..
...ผมไม่เคยคิดเรื่องจะฆ่าใคร..หรือ..ทำร้ายใครสักคน..
แน่นอนว่าผมเคยเกลียดใครมากมาย ทั้งคนที่ผมลงมือสังหารไป ผมก็เกลียดเขา..แต่...ก็ไม่ได้เกลียดชังจนขนาดจะฆ่าให้ตาย..
แล้วตอนนี้ ผมต้องมาฆ่าใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก ไม่ได้โกรธเคืองกัน ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้..มีอะไรเกี่ยวข้องกัน..
แต่ต้องฆ่าเขา..เพราะ...คำสั่ง?..
...ไม่ยุติธรรมจังน่ะ...ผมว่า..
แล้วไอ้คนที่สั่งผม..เป็นใคร?..ผมก็ยังไม่รู้จัก เป็นคน”ยิ่งใหญ่”แค่ไหน ผมก็ยังไม่รู้
....แล้วจู่ๆมาสั่งแบบนี้...เหมือนจะสนุกกันมากเลยสิน่ะ คนพวกนั้นน่ะ..
ไอ้ผมไม่ยิ่งใหญ่พอจะไปทำอะไรใครเขา ที่ผ่านมาผมก็รู้ว่าเป็นบทเรียนที่ดีพอจะให้จำแล้ว และยิ่งผมที่อยู่ในฐานะ”หมาก”ตัวหนึ่งแล้วด้วย..แต่ แค่อยากพบหน้า อยากพูดอะไรด้วยสักนิดก็คงไม่เป็นไร ล่ะมั้ง
แอ๊ด....
เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างของคนที่ผมรออยู่ก้าวออกมา ทำให้ผมลุกพรวดเดินเข้าไปหา ดูท่าพี่โตคงกำลังเหม่อ หรือไม่ก็กำลังคิดอะไรอยู่จนไม่ได้สังเกตผมที่เดินเข้ามาหาเลย แถวสีหน้าก็ยังเครียดขึ้นจนผมชักนึกเครียดแทน..
ฉึบ...
ผมเอื้อมมือดึงเสื้อสีน้ำตาลของคนตัวโตเบาๆ..นั้นทำให้พี่โตชะงัก และหันมามองหน้าผม..นิ่งไปนิดเหมือนนึกไม่ถึงว่าผมอยู่ตรงนี้..
“...มีอะไร..? “ พอตั้งหลักได้ก็หันมาถาม ผมมองหน้าพี่เขา..แล้วละมือที่ดึงเสื้อออก แต่ขยับตัวเข้าไปใกล้พลางจ้องหน้าอย่างจริงจัง..
“...วันนี้จะไปไหนรึเปล่า?.. “ ผมถามออกไป นั่นทำให้คนฟังชะงัก..เลิกคิ้ว..
“..ถามทำไม.?”
“..ผมอยากเจอพวก”ป๋า” ของพี่น่ะ..ได้รึเปล่า..” ผมถาม พี่โตขมวดคิ้ว สีหน้าเครียด..
“..จะเจอทำไม !! “ คราวนี้จะคอกใส่ซะดั่งลั่น..
“..แล้วทำไมจะเจอไม่ได้.. “ผมถามกลับ อย่างไม่พอใจ
“..ท่านมาใช่คนที่ใครอยากเจอก็จะได้เจอ มึงมีอะไรนักหนา..” พี่โตว่า เดินก้าวออกจากหน้าห้องพยาบาล ทำให้ผมต้องเดินตามทันที..
“...ในฐานะที่เป็น”หมาก”ตัวต่อไป..เจอไม่ได้เหรอ?.. “
“...หึ... “ ร่างสูงๆชะงักกึก..หันขวับมาสบตาด้วยสีหน้าเย้ยเยาะ ดูน่าหมั่นไส้จนผมมองแล้วต้องหน้านิ่ว.. “..ก็เพราะมึงเป็นหมากไงถึงไม่มีสิทธิ์ แล้วมึงที่เป็นแค่”หมาก”ตัวต่อไป คิดว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน?..ถึงจะไปขอพบคนเดินหมาก..”
“..เพราะผมคิดว่าพี่น่ะ...”รอ”ไม่ได้แล้วล่ะมั้ง..” ผมพุดเรียบๆพลางจ้องหน้า จากการได้ยินสารพัดสารพันข่าวลือที่ออกมาเมื่อเช้านี้ ทันทีที่ผมลุกออกไปจากที่นอน ก็มีข่าวส่งมาถึงกันปากต่อปาก และข่าวนั้น ต่างก็เป็นเรื่องของ “พี่วิทย์”แทบทั้งสิ้น..
..ทั้งข่าวที่บอกว่า พี่วิทย์ไปมีเรื่องกับพี่กันย์ เสียท่าจนโดนเล่นงาน แต่”ไอ้นพ” มาเจอเข้าเลยถุกทำร่ายไปด้วยและพี่กันย์ก็ป้ายความผิดให้พี่วิทย์..
หรือข่าวที่ว่าพี่วิทย์ไปมีเรื่องกับ”ไอ้นพ”เรื่องไร้สาระ แต่ทะเลาะกันจนถึงขั้นโดนแทงเกือบตายและตอนนี้พี่วิทย์ก็ถูกทำทัณฑ์บนไว้.
และข่าวลือสารพัดสารเพ เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าจะมีมากี่ข่าว สิ่งที่ผมจับใจความได้ ก็คือ พี่วิทย์ ที่กำลังตกที่นั่งลำบากจากการโดนกล่าวหาว่าทำร้าย”ไอ้นพ”นักโทษในเรือนจำ จนถูกทำโทษและเป็นผลให้พี่โตและพรรคพวกอาจจะลำบาก..เพราะทำให้เกิดเรื่อง...
ประกอบกับ..คำพูดของพี่วิทย์.กับพี่โต ในห้องพยาบาลที่ผมได้ยินมา...
..นั่นทำให้ผมคิดว่า..บางที ผมคนนี้ อาจจะต้องทำสิ่งที่ฝืนใจก่อน”สามอาทิตย์” ที่ว่า...
นั่นทำให้ผมตัดสินใจ...
..ต้องการพบกับป๋าผู้ยิ่งใหญ่ที่สั่งการมาแบบนั้น..
ก่อนที่จะ..เลือกว่าจะทำยังไงกับชีวิต..
“...เหมือนจะฉลาดขึ้นสิน่ะ...” พี่โตฟังคำพูดของผมแล้วพูดออกมาแบบนั้น..ผมไม่ได้พยักหน้าหรือปฏิเสธอะไรไป แต่ยืนเงียบ จ้องหน้าคนพูด..ที่เริ่มมีสีหน้าเครียดกว่าเดิม..
“..กูไม่ใช่คนดี... “พี่โตบ่นออกมาลอยๆ..
...รู้อยู่แล้วล่ะ..เรื่องนั้นน่ะ..
“...ในแดนสิบสอง..กูอาจจะควบคุมมึง..เป็นลูกพี่เป็นขาใหญ่..หรืออะไรก็ได้ที่หมายถึงคนมีอำนาจ คอยกดขี่มึงจนมึงเหม็นขี้หน้า..แต่ถ้าออกจากแดนนี้ไป หรือไปที่...แดนพิเศษ...กูกับมึง..ก็เป็นแค่นักโทษธรรมดาเหมือนกัน..”พี่โตบอกก่อนจะเดินก้าวยาวๆให้ผมวิ่งตามแทบไม่ทัน “ เพราะอย่างนั้น ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน..หรือทำอะไร...กูก็ไม่มีสิทธิ์จะช่วย..หรือซ้ำเติมมึงหรอกน่ะ...”
“.......................”
“..เพราะอย่างนั้น...ถึงมึงจะเลือกไม่อยู่กับพวกกู..และ...ไปหาพวกอื่น..ก็ไม่รอดหรอก..”พี่โตเดินมาถึงทางแยกสองทาง..ด้านซ้ายคือทางไปโรงอาหาร ส่วนด้านขวา คือทางแคบๆที่ใช้เดินออกไปยังแดนอื่น..ซึ่ง..ผมไม่เคยไป..
“..ไม่ว่ามึงจะทำยังไง..”
“....................”
“....ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน...”
“.......................”
“...ก็หนีจากเรื่องนี้ไม่พ้น...”
....ผมรู้...
พี่โตหันมามองหน้าผม ก่อนจะเดินไปที่ทางแคบๆนั้น..โดยที่มือซ้าย ขวาแขนผมให้เดินตามมาด้วย..
...ผมเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังทอแสงตะวันก้มมองมือที่กำลังกุมแขนผมเดินนำ แรงลากไม่ได้หนักหน่วงหรือบีบแรงจนเจ็บเหมือนเคย..มันแค่เป็นการจับจูงธรรมดา..ธรรมดาจนผมอดแปลกใจไม่ได้..ก่อนจะหรุบสายตาลงช้าๆ...และพูดบางคำออกมาเบาๆ...
“...ใช่ว่าผมจะเป็นคนดี..ขนาดไม่เคยทรยศใครหรอกน่ะ...”
...ไม่ว่าใคร..ก็สามารถทำทุกอย่าง เพื่อตัวเองได้ทั้งนั้น..
..กระทั่งทรยศหรือหักหลังคนที่รักและไว้ใจที่สุดก็เถอะ..
...แล้วนับประสาอะไร...กับ..
ผมเหลือบมองแผ่นหลังของชาย ที่อยู่ตรงหน้า เขาใจร้ายและทำร้ายผมมามากมาย มาก..พอที่จะให้ผมเกลียดชังแล้ว..ถ้าหาก...ผม..
..จะหักหลัง เขา..จะทำร้ายเขาตอบเเทนเหมือนที่เขาทำกับผมบ้าง..
จะเป็น ยังไง...
พี่โตไม่พูดอะไร เหมือนกับเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดาจนจนชาชิน นัยน์ตาสีเข้มหันมามอง..ก่อนจะหันกลับโดยไม่พูดอะไร..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อัพช้า...
ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแหะๆ...
แค่จะบอกว่า..คอมพ์เสีย เล่นเน็ตไม่ได้..ฟิคหาย นิยายหด..และ...
...อนิเมที่โหลดมามันหายป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (สรุปนี่คือเรื่องใหญ่)
ยังไงก็สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังแล้วกันค่ะ ช่วงนี้ขอเลิกแซวและกัดท่านๆทั้งหลายสักพัก..เพราะเขาระอุกันอยู่..หึหึ..
ส่วนตอนนี้...
ซอฟท์ลงนิดนึง..เอาเป็นว่าเตรียมตัว..(นี่ซอฟท์แล้ว?)
สมการสามผีก็ยังเป็นสามผีเช่นเดิม.... พี่โตแมนเนอะ อุอุ
..สังเกตมั้ยว่าเนมเริ่มทำตัวเป็นมอสระเอีย..ห้าๆ
ตอนหน้า ก็ทูบีคอนตินิ้วววว กันต่อไป...
:pig4: :pig4:
-
^
^
^
^
จิ้มพี่คนข้างบน เอิ้กๆ :mc4: :mc4:
อ่านมา พอจาเริ่มเข้าใจในหลายๆเรื่องแล้วฮะ
o13 o13 :bye2:
-
ในที่สุดก็มา :a2:
หลังจากที่หายไปนานจนเกือบลืมตอนที่เเล้ว :sad4:
เนมกำลังจะตัดสินใจเเล้วใช่มั้ย
-
ตอนหน้าขอไวไว ชดเชยช่วงเวลาที่ไม่ได้อัพมานานได้มั้นอ่ะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วน่าสนใจดี
เจ้สอง o13
-
เรื่องราวเหมือนไม่เลวร้ายอย่างที่คิดแหะหรือว่า
ความเลวร้ายมันยังไม่มาถึงกันแน่เพราะเหมือนตอนนี้อ่ะ
ต่างคนต่างรักษาตัว..แต่ต้องพึ่งไอ่เชี้ยพี่กันต์โหยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทรมานวะ....ไอ่นพอ่ะไม่ควรเก็บไว้หรอกพอหมดความนับถือปากก็หมาเลย
ปิดปากไปซะ
ระหว่างเมฆกับวิทย์อ่ะเหมือนมีละอองดำๆรอบตัวเลยอ่ะ เฮอ้ก็นะคนมีคดีมีอดีตกันนี่หว่า
สายตาเมฆ เศร้าสร้อยว้าเหว่ เพราะใครเหรอ...เพราะวิทย์ใช่มะ เฮ้อ
“..ถึงมันจะโง่..จะอ่อนแอ..แต่...มันเกลียดกูไม่ได้หรอก..รวมทั้ง...ทรยศกู ไม่เป็นด้วย..”
>>พี่โตแ่ม่งแน่จริงๆสัญชาติญาณมันบอกแบบนั้นเลยรึ
แต่ก็นะในเมื่อน้องเนมตัดสินใจแบบนั้นแล้ว...พาไปซะเลยจะได้รู้ว่า
ไอ่ที่เรียกว่าหนาวยะเยือกจับใจอ่ะ มันรู้สึกยังไง
ของจริงจะได้เจอตัวเป็นๆแล้วสินะเนี่ย :เฮ้อ:
+1 คะ
-
เจ๋งอ่ะ ไอ้หนูเนมฉลาดขึ้นมานิดนึง เหมือนจะตัดสินใจได้แล้วนะนั่น นี่แหละเวลาที่รอคอย หึหึหึ
แล้วก็นะ ที่พี่โตน่ะบอกว่าเนมจะไม่ทรยศตัวเอง มั่นใจมะ? อย่าไปมั่นใจให้มากนะ เพราะคนเราน่ะ ถ้ามันถึงที่สุดแล้ว กะอีแค่ทำอะไรที่ใครๆก็คาดไม่ถึงเพื่อให้ตัวเองรอดน่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาสุดๆ ระวังหลังไว้หน่อยก็ดีนะ เพราะหมาน้อยอาจจะกลายร่างก็ได้ หึหึ
รอตอนต่อไปจ้า
-
เนมเริ่มแมนอ่ะ อิอิ รออ่านต่อ :pig4:
-
เนมเริ่มเข้มแข็งเหละ o13
-
:เฮ้อ:ตูล่ะสงสารเนมจริงๆ :o12:
เอาไงต่อไปวะเฮียโต :serius2:
-
หายไปนานมากกกกก
เรื่องท่าจะยุ่งยากกันเข้าไปอีกเนอะ
-
เฮ้ออออออออ หนูเนมจะตัดสินใจยังไง
อ่านตอนนี้แล้วบอกไม่ถูกเลยอ่ะ :เฮ้อ:
นี้แสดงว่าเฮียวิทย์(สุดน่ารัก :o8:) ก็ชอบ ... เมฆเหมือนกันหรอค่ะ แล้วอย่างนี้สมการสามผี จะออกมาในรูปแบบไหนกันแน่เนี๊ย
แต่อยากให้สองคนนั้นได้กัน ส่วนเฮียวิทย์ก็ส่งมาให้เค้า :laugh: :laugh:
-
น้องเนมต้องเลือกแล้วสินะ..
เกลียดไอ้พวกป๋า.. เห็นชีวิตคนอื่นเป็นเรื่องสนุก .. :fire: :z6:
-
รอฉาก..
"ฉะ กับ ป๋า" อยู่ครับ :z2:
-
หายไปน๊านนน นาน แต่ไม่เป็นไรคนอ่านรอได้....
มาถึงตอนนี้แล้ว อะไรจะเกิดมันก็คงต้องเกิด ตราบใดที่ยังอยู่ในนี้ จะไปคาดหวังให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามใจคิดคงไม่ได้ เพราะเราเป็นแค่หมาก คงต้องให้คนเดินหมากตัดสินใจ...
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป.... แง่มๆๆ
:L2: คนแต่งจ้าาาา
-
ทำไงได้ จะมาลงช้าอีป้าแก่ๆ ไม่เคยว่า แต่ขอให้มาแล้วกันคะ :pig4:
-
ไม่ว่าจะเลือกทางใหนแต่พี่โตก็จะอยู่เคียงข้างเนม ช่ายม๊ายยยย :sad4:
-
เนมอย่าอ่อนแอนะ
ต้องสู้
อย่ารอความเห็นใจจากใคร
ใครดีมาต้องดีตอบ
ใครชั่วมาเราต้องโครตชั่วไปตอบกลับเลย
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
ตอนนี้ซอฟจริงๆ
แต่ก็เครียดอยู่ดี
เฮียโตดูแมนและเนมฉลาดขึ้นนิดนึงแล้วหนิ555+
คาใจกับสมการสามคน กัน วิทย์ เมฆ จริงๆ
จะซับซ้อนอะไรขนาดนั้น
-
อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป
:เฮ้อ:
-
อยากอ่านเนมทำหน้าที่เมีย จริง ๆ :z2: :z2:
-
เป็นกำลังใจให้กันต่อไป
-
น่าติดตามจริง ๆ
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
เนม เริ่ม ฉลาด ขึ้น
เอาหล่ะ จะ ติดตาม ไรท์เตอร์ ต่อไป
อัพ อัพ อัพ อัพ :m31:
-
อยากเจอผู้พัน ขอหล่อๆนะ :กอด1:
ปล. ไม่ชอบ หมอเถื่อน กับ นังเมฆงี่เง่าปัญญาอ่อน :z6: :z6: :z6: :z6:
จริงอยากให้มันตายแทนลูกน้อง วิทย์ที่น่ารักทะลุจักรวาลจริงๆ ฟรักกกกกก
-
ยังลุ้นได้อีกนะครับ
-
แล้วสิ่งที่น้องต้องตัดสินใจจะเป็นยังไง
จะเกิดอะไรขึ้นบ้างหากน้องต้องทำอย่างที่ว่า
สงสารน้องเนมว่ะ
ว่าแต่ว่า ทำตัวเป็นเมียแล้วเมื่อไหร่จะได้เป็นเมียค่าาาาา
-
เนมจะทรยศพี่โตเรอะ!
ไม่นะเนม ~
-
ไรทเตอร์หายไปนานเยย
อ่านแล้วก็เครียดเหมือนเดิม
เพราะฉะนั้น...
เอาน้องเนมมาเซ่นซะดีๆ o18
-
รอการตัดสินใจของหนูเนมอยู่ o18
-
โอม
จงลง ๆ
ๆ
ๆ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อยากอ่านต่ออีกแล้ววว
to be continue นะค้าบบบ :call:
-
เฮ้อออออ เนมเอ้ย จะรอดออกไปแบบครบไหมน้า
พี่โตเองถ้าทางจะปกป้องไม่ไหวด้วย
-
หายไปซะนานเลยอ่า
เข้ามาดูตั้งหลายครั้งแระ
คิดถึง คิดถึง พี่วิทย์ กะพี่กันย์(ใจร้าย) จังเลย
ขอ NC วิทย์-กันย์ อีก ชอบๆแอบหื่น :haun4: :haun4: :haun4:
แต่ว่าพี่กันย์ใจร้ายกะพี่วิทย์จังเลย ถนอมๆหน่อยจิ เดี๋ยวก็ช้ำหมดหรอก
(แฟนคลับ วิทย์-กันย์ ^^)
อะ ! แถม NC โต-เนม ด้วยกะดีนะคะ อิอิ (มากไป มากไป)
รีบกลับมาอัพนะคะ
o13 o13 o13
-
อืม ตอนนี้สนุกแหะ
เนมเวลาอ้อนแล้วน่ารักดี
อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว :z10:
-
แวะมารอตอนต่อไปครับ
-
ลุ้นๆๆๆๆๆ
คิ้วจะเป็นโบแล้ว
ตอนต่อไปมาไวไวน่ะ
-
เย้!!!
ตอนใหม่มาแล้ว
แล้วก็รอตอนต่อไป 555+
^^
ขอบคุณค่ะ
-
:serius2: อ่านไปปวดตับ ปวดหัวไป
แต่ก็ชอบดราม่าสุด ๆๆ
-
เดาทางกันไม่ถูกเลย
รีบมาเฉลยความตั้งใจของเนมไวๆ นะจ้ะ :L2:
-
ดูเหมือนจะไม่มีเรื่องไรใหญ่โต
แต่จะไว้ใจได้ไหมเนี่ยความคิดของเนมเนี่ย
:call: :call: :call: อย่าให้เกินไรขึ้นเลย
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังด้วยนะคะ ดูเเลสุขภาพด้วยอย่าไปเล่นมหกรรมกีฬาสีเเห่งชาติกับเค้าอะ ตอนนี้เครียดเนอะดูรันทดเเละหดหู่ไงไม่รุ้เเต่ เนมจะทรยศพี่โตเลยหรอ สุ้ๆๆมาอัพนะไรเตอร์
-
หวังว่าจะดีขึ้นเนอะ ลุ้นๆด้วยคน อึนๆซึนๆเลยเรา.... :call:
-
เนมคิดได้แล้ว
หวังว่าเรื่องคงจะไม่เลวร้ายไปกว่านี้แล้วนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
สำหรับตอนนี้...
พี่โต๊ววววววววววววววววววววววววววววววววว :man1:
พี่แมนมาดมั่นจนน่ารักน่ากอดแทนน่าเตะแบบทุกที เยสสสสสสสสสสสส
ไอ้เนมมันฮึดแระ ตอนหน้าจะเกิดอะไรฮาร์ดๆขึ้น... ต้องตามดู
แต่มันกล้าเนอะ ที่เอ่ยปากขอพบป๋าเนี่ย =_=
อืม...
ว่าแต่ ไรท์เตอร์บอกว่าไอ้เนมมันเริ่มหน้าที่มอสระเอีย
แต่ตอนนี้ ไอ้เฮเห็นว่าพี่โตแกก็เริ่มทำหน้าที่ป๋อสระอัวแล้วเหมือนกัลลล
-_-+
แต่ไรท์เตอร์เคอะ มันอาจจะซอฟต์เพราะไม่มีตอนสกรัมทีนแบบทุกที... แต่สาบาน
นี่ซอฟต์แล้ว??
-
:z3: :z3: :z3:
-
มาต่อเร็วๆ นะค่ะ
ลุ้นมากมาย สงสารเนมจัง
พี่โตด้วย T^T :m15: :monkeysad:
-
ดูเหมือนว่าเนมเริ่มจะเรียนรู้วิธีการเอาตัวรอดใน "คุก" แล้วล่ะสิ
-
:impress2: เพิ่งมาอ่านครั้งแรก ก็ชอบเลยครับเรื่องนี้
มันได้ทุกอารมณ์จริงๆครับ ทำให้ติดใจ อยากอ่านตอนต่อไปขึ้นมาทันที :laugh:
เหมือนว่าตอนนี้ เนมจะต้องเลือกซักทางแล้วสินะครับ :เฮ้อ:
:m15: อดสงสารไม่ได้ ทั้งพี่โตแล้วก็เนม
ขอบคุณครับไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้นะครับ :pig4:
-
มาปูเสื่อ รอจ้า.............. :L2:
-
มาต่อเร็วนะครับอยากรู้ตอนต่อไปจะแย่แล้ว :z1:
-
แวะมารอครับ
-
เครียด แต่สนุกอ่ะ
เนมจะตัดสินใจยังไงน้า
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ลุ้นจนตัวโก่งแล้วคร่า~ ทรมานๆ อยากรู้ๆ :sad4:
-
เคยเอาเรื่องนี้ไปคิดเล่นๆ ว่าถ้ามีฉาก NC ...
คิดว่าon topดูท่าจะเหมาะกับสองคนนี้ (เฮียโต ก่ะ นู๋เนม) มากเลย :-[
:z1: อยากอ๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มาอีกเร็วๆนะก๊า :กอด1:
-
เข้ามาเดินวนเวียนในเรือนจำตามหาตัวเนม กับโตคะใครเห็นบ้างจับตัวมาให้หน่อยซิ
หายไปนานคิดถึง :really2: :really2: :really2:
-
หายไปไหนเจ้าค่ะ ทั้งสองที่เลย
คนอ่านยังสถิตอยุที่บอร์ดนี้เรื่องนี้ไม่ไปไหน
แต่เจ้าคนแต่งหายไปไหน :o12: :o12:
นานแล้ว หรอไม่ไหวแล้ว
ตัดพ้อ>< :impress3:
-
คิดถึงน้องเนมกับพี่โตจังเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อัพตอนต่อไปเร็วๆน่ะค่ะ
:bye2:
-
:serius2: :serius2:
โอ้ยอยากอ่านซะจะลงแดงตายอยู่แล้วอ่ะ
จะเป็นไงบ้างเนี๊ยะ
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งค้า
:L2:
-
น้องเนมจะตัดสินใจว่าไงเนี่ย เครียดจริงๆ ไม่ว่าทางไหนก็... :เฮ้อ:
เนมเริ่มทำตัวเป็นมอสระเอียแล้วจริงๆ ด้วยอะ
นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นเมียจริงๆ นะ แค่รั้งตำแหน่งเมียเฉยๆ ยังห่วงหาซะขนาดนี้
จะรออ่านตอนที่นุ้งเนมเป็ยภรรเมียของพี่โตจริงๆ (ซักกะที) ว่าจะตัวติดกันตลอด 24 อ๊ะเปล่า..
ว่าแต่จะได้เป็นจริงๆ เมื่อไหร่กันน้า... :-[
-
คิดถึงเนมจังเลยยย รีบมาต่อนะค่ะ
-
:z3: :z3: :z3:
คิดถึง
-
ชื่อตอนอยากพบ แต่เรานักอ่าน "อยากอ่าน" งะ :L2:
-
แจ้งข่าวนิดหน่อย
เนื่องจากได้กลิ่นธูปวนเวียนแถวนี้ ฮ่าๆๆๆ
คือ... อิชั้นอยากจะบอกนักอ่านที่รักทุดคนว่า...
หลังจากลงนิยายตอนล่าสุดได้สองวัน...
ก็เกิดเหตุอาเพศขึ้นแก่ไรท์เตอร์อีกครั้งนั่นคือ..
นิยายหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5:
วินโดวส์เจ้ง เป็ดคอมพ์ทีมีแต่คำว่าเออเร่ออยู่เต็มไปหมด :serius2:
ตอนนี้...
เพลงๆไม่หาย อนิเมไม่หาย หนังไม่หาย.
แต่นิยายมันหายป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3:
* คาดว่าจะกู้สภาพจิตคืนและเอานิยายมาลงตอนต่อไปได้ประมาณวันเสาร์ที่หนึ่งหรืออาทิตย์ที่สอง ขออิชั้นทำใจที่สูญเสียนิยาย ฟิค โด และอื่นๆอีกมากมายอีกสองสามเพลา
จึงแจ้งมาเพื่อทราบ (ฮ้ากกกกกกกก :serius2:)
รอกันหน่อยน่ะค่ะ :m15:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย :o
เศร้า :o11:
อยากอ่าน :undecided:
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
รอเดือนหน้าก็ได้ :sad2:
-
8 8 8 8 8 8 8 8 8 8 8 8 8 วันแล้ว :z3: :z3: :z3: :z3:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :o12:
แต่ก็ต้องรอต่อไป อ๊ากกกกกกกกก
แนะนำเลยไรท์เตอร์ เซพใส่ทั้งfolder ในคอม ทั้ง flasdrive ทั้ง cd dvd ก๊าก :laugh: :really2:
ใช้วิธีนี้รับรองไม่หายชัวร์555+ o22
-
แนะนำเลยไรท์เตอร์ เซพใส่ทั้งfolder ในคอม ทั้ง flasdrive ทั้ง cd dvd ก๊าก :laugh: :really2:
ใช้วิธีนี้รับรองไม่หายชัวร์555+ o22
เราก็เคยนะ...เซฟสองชั้นเก็บไว้ใน flasdrive...ปรากฏว่า...
flasdrive เจ๊ง... :undecided:
เซ็งไปเลย :sad2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เซ้งแทนไรเตอร์คะ แต่ไม่เป็นไรรอได้
ขอให้เนมไม่เสร็จคนอื่น เป็นของโตแต่เพียงผู้เดียวนานแค่ไหนก็รอ
(มันเกี่ยวกับคอมไรเตอร์เจ้งปะอะ อิ อิ ) :really2:
-
รอ รอ รอ
รอ รอ รอ
รอ รอ รอ
รอกันต่อปายยยยยย
-
HAPPY MAY DAY na ka^^
-
แว อ๊า ยู
ค่ะ
-
คิดถึงนุ้งเนมกะพี่โต!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
++++++++ >_<
-
หายไปไหนกันครับ
มาอัพให้หน่อยสิ
-
Imprison 37: หลงกล/ผิดพลาด/คาดไม่ถึง
นี่มันอะไรกัน..?...
ผมตัวเย็นวาบ ความกล้าที่เคยมาเหมือนจะลดฮวบฮาบทันทีที่ได้เข้ามาในที่แห่งนี้ เรือนจำพิเศษของนักโทษที่มีอิทธิพลตัวเป้งในคุก บรรยากาศไม่หมือนที่ไหนที่ผมได้สัมผัสไม่มีเสียงหัวเราะหรือตะโกนโหวกเหวกใส่กัน มีเพียงเสียงพึมพำพูดคุยกันดังออกมาเบาๆ แต่ไม่รู้...ว่าคนพูดคือใคร บรรยากาศในห้องขัง ทันทีที่ผมก้าวเข้ามา สิ่งที่สัมผัสได้คือความเย็นยะเยือก ทั้งที่ห้องขังดูสะอาดน่าอยู่ แต่ความเย็นจากสายตาที่จ้องมองมาของผู้คนโดยรอบนั้นเหมือนจะกลบความน่าอยู่ของสถานที่ได้เสียสนิท
ภาพของเรือนที่พักหรูหรา มีห้องออกกำลังกายในร่มและโรงอาหารสะอาดสะอ้านดูดีห้องพักขนาดกลางที่มีเตียงและห้องน้ำในตัว บางห้องมีคนนั่งทำอะไรอยู่เงียบๆคนเดียวด้วยท่าทีเคร่งขรึม..บางห้องก็ว่างเปล่ามีเพียงเครื่องตกแต่งที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นระดับเดียวกันกับเหล่านักโทษทั่วไปไม่ได้ทำให้มันน่าอยู่ หรือน่ามองขึ้นเลย..
ผมเดินตามหลังพี่โตมาเงียบๆไม่มีปากเสียง สายตาไม่กล้าแม้แต่จะหลุกหลิก ได้แต่ก้มต่ำลงมองพื้นคอนกรีตอยู่แบบนั้น..
เสียงลากโซ่ตรวนดังขึ้นมาเบาๆผสานกับเสียงพูดคุนหึ่งๆเหมือนผึ้งยามที่ก้าวเข้าไปในห้องพักทำให้ผมตัวแข็งทื่อ ความกลัวเล่นงานประสาทสัมผัสจนหนาวสันหลังเยือก...ผมรู้สึกว่าตัวสั่น..ทั้งๆที่ไม่มีใครพูดหรือทำอะไรผมสักนิด..
แต่ผิวเนื้ออุ่นจัดที่บีบกุมฝ่ามืออันเย็นเฉียบของผม ทำให้ผมเงยหน้าไปมองแผ่นหลังกว้าง หัวใจที่สั่นไหวด้วยความกลัวพลันชะงักด้วยความประหลาดใจ ขณะที่ก้มมองฝ่าหนาที่เลื่อนจากจับแขน..มาจับมือที่เย็นเฉียบของผมไว้...ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...
...แต่ที่น่าแปลกใจกว่า..คือหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความกลัวกลับสงบลงอย่างประหลาด..
มองฝ่ามือที่กุมมือผมไว้มั่น..ความรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจก็โผล่มาจากไหนไม่รู้...แต่ที่แน่ๆ ทำให้ผมกลับมามีกำลังใจฮึกเฮิมอีกครั้ง..
แม้ว่าที่นี่จะน่ากลัว..เสียงพูดคุยพึมพำกันจะน่าขนลุก..สายโซ่ตรวนที่โผล่ออกมาจากท่อนขาของทุกคนที่ผมเหลือบไปเห็นจะน่ากลัวจนแทบไม่กล้าขยับ..ทั้งบรรยากาศมืดทะมึนที่ไม่น่าอยู่สักนิด..
...แต่ถ้าอยากจะตัดสินอนาคตตัวเอง...ด้วยตัวเองแล้ว...ก็มีแต่จะต้องสู้ล้าฝ่าฝันเรื่องพวกนี้ไปให้ได้..
แกร๊ง...
เสียงเอี้ยดอ้าดของประตูห้องขังที่เปิดอ้าออกทำให้ผมชะงัก ละสายตาจากมือของตัวเองที่ถูกพี่โตจับไว้ ขึ้นมาเงยหน้า มองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมกับพี่โตแทน..
“...มาแล้วเหรอ?..” น้ำเสียงเรียบๆ นั่นดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับสายตาสอดส่องของผู้ชายคนนั้น ทำให้พี่โตปล่อยมือซึ่งกุมมือผมไว้แน่นทันที ผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นเชิงล้อเลียน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร..
..และนั่นทำให้ความเย็นวาบของสายตาที่มองมาของผู้คนโดยรอบทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจอีกครั้ง..จนผมอดใจสั่นไม่ได้..
แค่กุมมือไว้ กับถูกปล่อยมือ..มันต่างกันได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย..?..
“..แล้วนี่ใครกัน..” คำถามอีกหนึ่งคำถามถูกส่งมา ทำให้ผมชะงัก ตัวแข็งทื่อ.. มองแผ่นหลังกว้างของพี่โตที่บังผมไว้อย่างหวั่นๆ..
“..เด็กมันอยากเจอน่ะ..ป๋า..” คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก เงยหน้าขึ้นไปสบมองแววตาของผู้ชายที่พี่โตเรียกว่า”ป๋า” อย่างลืมตัว..
ผู้ชายคนนั้นชะงัก กับสายตาที่พุ่งไปมองของผม แต่เขาก็ยังยิ้มระเรื่อยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน แม้ว่าการจ้องของผมมันจะเสียมารยาทเอามากๆก็ตามที..
รอยยิ้มของเขายังกว้างและน่ามองอย่างสม่ำเสมอ แม้ว่าจะเจอกับสายตาเสียมารยาทของผมเข้าไปเต็มเปา ใบหน้าของผู้ชายที่ดูท่าจะอายุประมาณสี่สิบต้นๆนั้นก็ยังระรื่นผ่องใส แววตาที่เหมือนจะเอ็นดูมองมาที่ผมฉายแววเฉลียวฉลาดและรู้ทัน ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ผมน้อยๆ..ยามที่เอื้อมมือมาลูบผมบนหัวผมเบาๆ..
..นั่นทำให้ผมกล้าพอจะขยับตัวออกมาจากหลังพี่โต แม้จะรู้สึกถึงอาการกระวนกระวายของคนข้างหลัง..แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร..
“..เด็กคนนี้เหรอ?..ท่าทางออกจะว่าง่าย...” รอยยิ้มบางๆที่ส่งมาให้ ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบไป แม้สำนึกจะเตือนว่าชายคนนี้คือคนที่สั่งการให้ผมไปทำเรื่องบ้าๆที่ผมต้องทุกข์ใจอยู่ทุกวันนี้ แต่เพราะท่าทางแบบนั้น มันเลยทำให้ผม..รู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนที่น่าคบหา..อย่างน้อยก็เพราะรอยยิ้มของเขา..
..นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ใครๆก็ว่าผม”อ่อน”เกินไป..
เชื่อคนเพราะรอยยิ้ม ไว้ใจเพราะท่าทีเป็นมิตร..โดยไม่สามารถมองให้ถึงตัวตนที่แท้จริงของคนๆนั้นได้เลย..
แปล๊บ !!
“..แต่ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้ก็ไม่รู้ !!! “
“อึก.....”ผมสะดุ้งเฮือก เม้มปากแน่น เมื่อน้ำเสียงเข้มๆเค้นออกมาพร้อมกับอาการเจ็บแปลบที่บริเวณโคนผมซึ่งเมื่อครู่ยังถูกลูบเบาๆอย่างอาดูรเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก แต่ตอนนี้มันกลับถูกกระชาก กำแน่นราวกับคนทำเกลียดผมนักหนา..
“..เอ่อ...ป๋า.....” พี่โตชะงัก สีหน้าเลิ่กลั่นเมื่อมองเห็นฝ่ามือที่กำกระชากเส้นผมของผม แม้ว่าผมจะเป็นนักโทษ ที่มีผม”เกรียน”อยู่ตลอดเวลา แต่ไอ้การตัดผมสามเดือนครั้งน่ะ มันก็ทำให้ผมยาวขึ้นมามากพอที่จะโดนจิกโดนทึ้งได้เหมือนกัน..
สีหน้าพี่โตดูจะลำบากใจอย่างเห็บได้ชัด คงเพราะไม่รู้จะเข้าข้างใคร จะช่วยหรือสนับสนุนฝ่ายไหน..ไม่สิ ไอ้การสนับสนุนฝ่ายไหนน่ะ ก็รู้กันแน่ๆอยู่แล้ว กับลูกน้องดีเด่นแบบนั้น จะมาสงสารหรือคิดจะช่วยผมได้ยังไง
“..หือ?..ทำอะไรกันเหรอ?...” เสียงเย็นๆของใครสักคนข้างหลังผมดังขึ้นมาพร้อมกับมือที่วางลงบนไหล่ผมทำให้ตัวเย็นวาบ ฝ่ามือที่กำเส้นผมแน่นผละออกมา พร้อมกับใบหน้ายิ้มระเรื่อยนั้นจ้องมอง..คนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังผม?..
“...มาพอดีเลย...” ป๋า บอกด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่นึกดีใจเอาเสียเลย เพราะเขาส่งยิ้มนั้นไปให้คนข้างหลังผม ซึ่งอาจจะบอกได้โดยนัยว่าเป็นฝ่ายดียวกัน..
..ซึ่ง...อาจจะมีความโหดแบบเดียวกัน..
“...เอ่อ..ผะ..... “ เสียงเรียกเบาๆจากพี่โตพร้อมกับสีหน้าเหยซีดปนลำบากใจเล็กๆนั่น ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าคนข้างหลังจะเป็นใคร แต่ไม่ทันทำอะไร มือหนาของชายข้างหลังก็วางบนไหล่ผมเบาๆ..
“..หนุ่มน้อยคนนี้มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ..” ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ พร้อมกับใบหน้าที่ชะโงกมาใกล้..ใกล้จนผมผงะออกมาแทบไม่ทัน ในเมื่อมันแทบจะชนจมูกผมอยู่แล้ว... !!!
“..เหวอ..” ผมอุทานออกมาเบาๆ ผงะออกจนขาพันกันแทบตั้งหลักไม่ทัน ถ้า..ไม่มีมือของผู้ชายคนนั้นมาจับเอาไว้..
“..ระวังหน่อยสิ..” น้ำเสียงนุ่มๆเอ่ยเตือนเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่เผยโฉมให้ผมเห็นชัดถนัดตา..
..ซึ่งมันทำให้ผมเงียบไปพักหนึ่งอย่างคนจนด้วยคำพูด..
ใบหน้าของชายคนนั้นก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร เป็นหน้าตาของชายวัยใกล้เคียงกับป๋า ที่ยืนข้างๆ แต่อะไรบางอย่างบนใบหน้าเขาทำให้ผมรู้สึกทะแม่งๆแปลกๆ ทั้งรอยยิ้มกว้าง ท่าที”ไนซ์” เสียเต็มประดาและ..ดวงตาสีน้ำตาลที่กระตือรือล้นและแฝงแววระยับ..ซึ่ง..ผมสามารถบอกได้ภายในสามวิที่เห็นว่า มันเป็นดวงตาของตาลุงแก่หื่นกามชัดๆ !!
..อย่าคิดว่าผมชอบตั้งอคติหรือมองคนในแง่ร้าย ผมคิดว่าที่ผ่านมา ตัวเองออกจะมองโลกในแง่ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ แต่เคยไหม ที่บางครั้ง เราเจอหน้าใครบางคน ทั้งที่พบเจอเป็นครั้งแรก แต่กลับรู้สึกไม่ชอบมาพากล รู้สึกถึงอันตรายและความไม่มั่นคงของชีวิตทันทีที่คิดจะไปเกี่ยวข้องหรืออยู่ใกล้คนๆนั้น..
...ซึ่งตอนนี้ ผมกำลังรู้สึกแบบนั้น..กับ..ผู้ชายคนนี้..และมันรุนแรงเสียจนต้องแอบหลบเข้าไปในหลืบหลังพี่โตอีกครั้ง พร้อมกับกำเสื้อสีกากีแน่นอย่างหาที่พึ่ง..
...แม้ผมจะรู้อยู่แก่ใจก็เถอะ ว่าตอนนี้ ไม่สามารถพึ่งพาใครได้..
“..อ้าว.ทำไมทำท่าแบบนั้นซะล่ะ...ดูเหมือนเด็กน้อยหลบหลังพี่ชายเลยน้า ~ “ ผู้ชายคนนั้นพูดยิ้มๆ ก่อนดวงตาพราวระยับจะหรี่ลง “..หรือหลบหลัง”คนรัก” กันล่ะ.. “
“..อ่ะ...” ผมละมืออกจากเสื้อสีกากีผละออกจากหลังพี่โตพร้อมกับส่ายหัววืด ขยับห่างจากร่างสูงใหญ่ของคนข้างกายทันทีเมื่อได้ยินข้อกล่าวหาที่อาจทำให้คนข้างๆนึกเคืองโกรธขึ้นมา..
“..........” แต่พี่โตกลับมองมาที่ผมเงียบๆ..โดยไม่มีคำพูดใด..
“...อ้าว?...ไม่ใช่เหรอ..” ผู้ชายคนนั้นยิ้มบางๆพลางยักไหล่ “..นึกว่าที่ใจอ่อนจัดการอะไรไม่ได้อยู่ทุกวันนี้ จะเป็นเพราะ..เด็กคนนี้ซะอีก..”
“.............” ผมมองหน้าพี่โตที่นิ่งเงียบ เม้มปากแน่น..กับคำพูดเสียดสีนั้น..มองไปที่ผู้ชายแปลกหน้าสองคน ที่คนหนึ่งมีชื่อเรียกว่า”ป๋า” ส่วนอีกคน..ผมไม่รู้จัก..
..นี่เป็นครั้งแรก..ที่ผมเห็นพี่โตโดนคนอื่นด่า..
และเป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน..ที่คนข้างกายผม..ไม่..แม้แต่จะเถียงกลับหรือส่งสายตาจ้องเขม็งกลับคืน..
..ทำได้แค่นิ่งเงียบ..ราวกับคนไม่ได้ยิน..
และนั่น..ทำให้ผมรับรู้ถึงความหนักอึ้งของคำว่า”เจ้านาย”กับลูกน้อง อย่างชัดเจน..
“..แต่ที่บอกให้มาหา..มีแต่แกไม่ใช่เหรอ..โต.. “ ผู้ชายที่ใครก็เรียกว่าป๋า พูดออกมาเบาๆ พลางจ้องผมเงียบๆ “..พาเด็กคนนี้มาด้วยทำไม?..”
“..เด็กมันอยากเจอน่ะครับ..เลยพามา..” พี่โตเปิดปากพูดเรียบๆ..
“..แค่นั้น..?..ตอนนี้ฉันกลายเป็นพวก”สัตว์” ในกรงไปซะแล้วเหรอ..ที่ใครอยากดูก็ร้องขอมาดูง่ายๆน่ะ...?” ผู้ชายอีกคนเอ่ยปากพูด พลางใช้สายตาจ้องเขม็งไปทางพี่โตที่มองกลับด้วยแววตาเรียบสงบ..คล้ายจะไม่โกรธ..คล้ายจะไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้น..
...แต่จะเป็นไปได้เหรอ..เมื่อผม..ที่แค่ยืนเงียบๆ..ฟัง..ก็ยังรู้สึกร้อนรนและเจ็บแสบ..
“...ขอโทษครับ...แต่...”
“..พอ...มีอะไรไปคุยกันที่อื่น..” “ป๋า” ตัดบทเรียบๆ ไม่สนใจคำขอโทษขอโพยของพี่โต...ทั้งที่ผมยืนฟังแล้วยังอึ้งกับคำของโทษที่แทบไม่เคยได้ยินจากปาก แต่คนๆนี้กลับปัดทิ้งไปง่ายเหมือนมันไร้ค่าซะเต็มประดา..
“.......” พี่โตพยักหน้ารับ ทำท่าเหมือนจะเดินตามหลังป๋าไป..แต่คนที่เดินนำชะงัก..หันมามองหน้าผม..
“..ให้เด็กนี่ไปกับผู้พันแล้วกัน..”
“.............” ผมชะงัก..ดวงตาเบิกขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดนั้น หันไปสบตาพี่โตที่มองหน้ากลับ..แล้วก็ทำได้แค่ถอนใจแล้วพยักหน้ารับ..
...อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง...?..
แล้วผมที่ทำได้แค่เดินตามมา..จะทำอะไรได้..
“..ไปกันๆ... “ ผู้ชายที่ผมรู้แล้วว่ามีชื่อประหลาดๆว่าผู้พันเอามือมาโอบไหล่ผมไว้ด้วยรอยยิ้ม..แต่ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันแลดูสยองพองขนยังไงชอบกล.. เขาพาผมเดินห่างออกจากพี่โตและผู้พันที่เดินไปอีกทางหนึ่ง..โดยที่คนตัวโตนั่นไม่มีแม้กระทั่งสายตามองกลับมาสักนิด..
..จนชักจะหงุดหงิดทะแม่งๆ..
แต่ก่อนอื่น...
ผมก้าวเท้าตาม”ผู้พัน” ที่โอบไหล่ผมไปพลางยิ้มร่าไปพลาง พาให้เดินลึกเข้าไปในห้องขังที่แบ่งได้สัดส่วน เดินไปเรื่อยๆยังสุดทางเดิน และเดินเข้าไปในห้องขังสะอาดสะอ้านเต็มไปด้วยข้าวของอำนวยความสะดวก มีผู้คุมยืนประจำอยู่..แต่เขาก็มองหน้าผมแค่แว้บเดียวแล้วเมินไปไม่สนใจ..เหมือนกับว่าผมไม่ใช่คนนอก(หรืออย่างน้อยก็นักโทษคนละแดน)ที่ไม่สามารถย่างเท้าเข้าไปนั่งนอนเดินยืนหรือทำกิจกรรมอะไรก็ตามในห้องขังของนักโทษรายอื่นได้ทั้งนั้น..
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง..เมื่อมองเห็นท่าทีเริงร่าเกินพิกัดของ”ผู้พัน” คนนั้น...แต่ก็ได้แต่สูดหายใจลึก..เดินเข้าไปเงียบๆ..เพราะสำหรับผม..ก็ไม่ได้มีทางเลือกอะไรให้ตั้งแต่แรกแล้ว..
...ที่ทำได้ ก็แค่เผชิญกับมันตรงๆ..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“..อะไรกันนักกันหนาน่ะ..ช่วงนี้...” เสียบ่นพึมพำลอยๆเหมือนรำคาญนั่นทำให้โตหันไปมองสบตาชายผู้ได้ชื่อว่าเป็น”นาย” ป๋าของเขานั่งเอนๆอยู่ในห้องขัง..ที่เปิดประตูอ้าไว้..แต่เขาไม่คิดจะเปิดเข้าไป..หรือไปนั่งอยู่ในนั้น..
“.ขอโทษครับ..” โตก้มหัวขอโทษอีกรอบ ได้ยินเพียงเสียงบ่นครางงึมงำตามมาเหมือนรำคาญของ”ป๋า”ชายวัยกลางคนหันมามองสบตาเขา..แล้วถอนใจพรู..
“..รู้มั้ยช่วงนี้กูอับอายชิบหาย..”
“............”
“..เด็กคนเดียวก็จัดการไม่ได้..แล้วลูกน้องยังจะมาก่อนเรื่องซ้อนๆสองสามเรื่องติดกันอีก..แล้วนี่มึงยังพาไอ้เด็กนั่นมาด้วย..คิดอะไรกัน..แบบนี้จะไม่ให้กุหงุดหงิดได้ไง..” เสียงบ่นด่าหงุดหงิดของ”ป๋า” ทำให่ชายหนุ่มทำได้เพียงนิ่งเงียบฟัง..ก็พอรู้อยู่หรอกว่ามันน่าหงุดหงิดแค่ไหน ในเมื่อคนรับหน้าทุกอย่างแบบเขา รู้เรื่องทุกอย่างและอยู่ในเหตุการณ์แทบทุกเหตุการณ์ยังรู้สึกว่ามันน่าปวดหัวและควบคุมไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนเป็นเจ้านายแบบนี้..
“...ขอโทษครับ..แล้วผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย..” โตบอกเรียบๆ..นึกโมโหตัวเองที่ไม่รู้เมาหรือบ้าไปกินอะไรเข้า ถึงได้ทำให้เขาใจอ่อน พาไอ้ตัวปัญหามาที่นี่..แล้วนี่ถ้ามันเพิ่มเรื่องปวดหัวให้อีกล่ะก็...
“...เรื่องไอ้วิทย์... “ ชายวัยกลางคนถามออกมาเบาๆ..สายตาจับจ้องไปยังลูกน้องที่นั่งขัดสมาธิอยู่นอกขอบประตูห้องขัง..
“...มันสั่งจัดการไอ้นพแล้วครับ..” โตตอบเบาๆ..ตอบ..ในเรื่องที่เขาพอจะตอบให้ได้..
“..แล้วเกิดอะไรขึ้นกับมัน?..” แต่เหมือนผู้เป็นเจ้านายจะไม่ได้อยากรู้แค่นั้น..
“...มัน...มีเรื่องกับไอ้กันย์ครับ..” โตพยายามเลือกบอกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย “ ..แล้วไอ้นพมันทำท่าเหมือนจะแปรพักต์..ก็เลย...”
“...หือ?..แบบนั้นเหรอ?..” เสียงถามเบาๆ..พร้อมกับเอนตัวพิงผนังห้องของป๋า..ดูเหมือนจะไม่เชื่ออย่างที่ฟัง..นัยน์ตาวาววับฉลาดทันคนคู่นั้นจ้องมองสบมาตรงๆ..บ่งชัดว่าไม่เชื่อ..
“.............” โตเงียบ..ไม่ได้จ้องสบตาคู่นั้น..ขณะเดียวกัน..ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก..
“..ถึงที่กูได้ยินมามันจะไม่ใช่แบบนั้น..ที่กูรู้..จะเป็นเรื่องอื่น..ที่มากกว่า..แต่.ก็ตามใจ ถ้ามึงไม่อยากบอก..”
“...ผม...”
“..เรื่องไอ้วิทย์จบ..ให้มันเคลียร์หาทางออกให้ตัวเองให้ได้แล้วกัน..ไม่ได้ก็อย่าเอาหน้ามาให้กูเห็นอีก..”
“..ครับ..ผมจะบอกมันแบบนั้น..” โตรับคำเบาๆ..ดีใจที่อย่างน้อย..เพื่อนของเขาก็ยังมีทางรอด..
“..แล้วไอ้เด็กที่แกพาล่ะ..ยังไง..หรือมันพอใจจะอยู่กับผู้พันแล้ว..?” นั่นเป็นคำถาม..ที่คนฟังก็ยังไม่รู้ ว่ามันจะตอบออกมายังไง..
“..ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน..ที่จริงแล้วมันอยากมาเจอ..อยากมาคุยกับป๋าสักหน่อย..”
“..งั้นเหรอ?....แล้วคิดว่ามันจะมาถามชั้นรื่องอะไร?..คิดว่ามันจะทำอะไรได้?..” ชายนามว่า”ป๋า” ขยับรอยยิ้เมพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของลูกน้องที่มีท่าทีกระอักกระอ่วน..
“...แต่ยังไง..ก็ควรจะให้โอกาสกับคนที่อยากลองดิ้นรนดูไม่ใช่รึไง?..”เพียงครู่เดียว..ก่อนที่ใบหน้าของมันจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม..ที่ทำให้คนมองต้องขยับรอยยิ้มตาม..
“..ฮ่าๆ...นึกว่าแกจะเอาความคิดแปลกๆของไอ้เด็กนั่นมาใส่หัวซะอีก..ที่แท้ก็แค่นึกสนุก..” ชายวัยกลางคนเอ่ยยยิ้มๆพลางยิ้มออกมาอย่างหมายมาด..
“..แต่ยังไง..แค่มันได้เจอผู้พัน..นั่นก็พอแล้วล่ะมั้ง..”
“..เอ๋?...”
“..ท่าทางแกจะถูกใจเด็กนั่นน่ะ..มันคงไม่ต้องทำงานแล้วล่ะ..แค่หมั่นมาหาเค้าก็พอ..” คนพูดหัวเราะออกมาเบาๆด้วยดวงตาพราวระยับ..ซึ่งทำให้คนมอง ทำได้แค่ขยับรอยยิ้มฝืดๆ..
...เพียงแค่นึกถึงชะตากรรม ของคนที่ถูกใจป๋า..และสิ่งที่คนๆนั้นจะได้เจอ..
...ก็เพราะถูกใจไม่ใช่เหรอ..ถึงทำไอ้เมฆและไอ้วิทย์ต้องเจอกับเรื่องบ้าๆทั้งหลายแหล่..
“..แต่ทำไม?..ช่วงนี้แกถึงทำอะไรผิดๆ..พลาดๆ..ตลอดได้ล่ะ..” คำถามที่เชาไม่อยากเจอ..ดังขึ้นพร้อมกับแววตาเรียบเฉยจากคนถาม..แววตา..ที่โตรู้ ว่ามันเอาจริง..และ..ไม่เปิดโอกาสให้ท้าทาย..
“.......”
“..ทั้งเรื่องไอ้วิทย์..เรื่องไอ้เมฆ ..แล้วยังไอ้เด็กคนนั้น..” “ป๋า” เอ่ยพลางจ้องมองสบตาชายที่นิ่งเงียบ.. “..ตัวแก..ที่บอกว่าจะทำทุกอย่างให้ดี..และ..ไม่มีข้อผิดพลาด..ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นเสมอมา แล้วพอถึงคราวพลาดขึ้นมา ทำไมมันถึงได้ลุกลามและ..เละเทะได้ขนาดนี้..”
“..............” ชายผู้ถูกประณามยังเงียบ..และนั่นทำให้โทสะของผู้พูดทุเลาลง..แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น..
“..หรือแกจะ..แก่..และไร้น้ำยาจนไม่อาจจะจัดการอะไรได้อีกแล้ว..ให้เด็กใหม่ๆของฉันได้แสดงฝีมือบ้างดีไหม?..”
“..ผมจะทำงานทั้งหมดให้เรียบร้อยเร็วที่สุด..” โตบอกออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น..ทุกครา น้ำเสียงแบบนี้ ทำให้คนฟังเชื่อมั่นได้เสมอ..แต่คราวนี้..ไม่แน่ใจว่ามันเป็นแบบนั้นอีกหรือไม่..
“..เร็วที่สุดเหรอ?..” คนฟังหัวเราะรับเบาๆ..แต่แววตาของ”ป๋า”กลับวาววับผิดกัน.. “..เร็วที่สุด..ไม่ใช่เร็วที่สุด..แต่ต้องพรุ่งนี้..แค่พรุ่งนี้เท่านั้น..”
“..หา !! แต่....” โตเบิกตากว้าง อุทานอย่างลืมตัวกับกำหนดการแสนกระชั้นชิดนั่น..มันจะเป็นไปได้ยังไง?..
“..ทำไม?..น้อยไป..ทำไม่ได้..?..หรือแกจะให้พวกเด็กใหม่ไปจัดการแทนล่ะ..” ชายผู้สั่งการขยับรอยยิ้มเย็น..มองสบตาลูกน้องมือดีของตนด้วยรอยยิ้ม..ที่สงบนิ่งไม่หวั่นไหว..
“..แล้วเรื่อง....”
“..ไอ้เด็กนั่นให้ผู้พันจัดการ..ไม่ต้องรออะไรแล้ว ที่แกจะทำมีแค่เอาตัวมันมาให้ผู้พันก็พอ..” “เจ้านาย” สั่งการออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนหนัก เริ่มแสดงถึงความไม่พอใจ..เมื่อเห็นว่ายังไม่มีการยืนยัน..รับคำ จากคนของตนเช่นทุกคราที่สั่ง..
โตนิ่ง..มองหน้า”ป๋า” ลึกพี่ที่ตนเองเคารพและคอยทำตามคำสั่ง เขาเชื่อมาตลอดว่าการทำตามคำสั่งของคนๆนี้จะทำให้เขาและพรรคพวกสามารถใช้ชีวิตในเรือนจำแห่งนี้ได้อย่างไม่ลพบาก มันก็เป็นเช่นนั้น..แต่ทว่า..ทำไม..ในครั้งนี้ เขากลับรู้สึกอยากต่อต้านและไม่ทำตามคำสั่งนั้นเสียเหลือเกิน..
..แต่ทว่า..ช่ายหนุ่มก็รู้ดี..ว่าทางเลือกของเขา..ก็ใช่จะมีอยู่มาก..
ลมหายใจพรูดออกจากจมูกเบาๆ....ดวงตาเข้มแข็งมองสบผู้เป็นนายอีกครั้ง พร้อมกับรับคำหนักแน่น..
“..ทุกอย่างจะเรียบร้อยตามที่สั่งครับ..”
“..ดี...ต้องแบบนี้สิ..” เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ผู้ฟังก็ยิ้มรับ “ อย่าให้ฉันต้องโมโหเลยจะได้ไหม..พอโมโหหงุดหงิดแล้วมันจะชอบพาลไปทั่ว..ไม่ดีเลยเนอะ..แบบนี้..”
“...........” โตเพียงแต่ขยับยิ้มรับโดยไร้เสียง..รอยยิ้มชืดๆถูกส่งไปเพียงเพื่อเอาใจเจ้านายเท่านั้น..ใช่จะไม่รู้ว่าเหยื่อของอารมณ์”พาล”หรือ”หงุดหงิด”ของเจ้านาย ใช่จะเป็นใคร นอกจากต้นเหตุของความผิดพลาด..และต้นเหตุของความหงุดหงิดเช่นตัวเขา..
“..ส่วนเรื่องเด็กนั่นไม่ต้องคิดมาก..ผู้พันแกเล่นของแกไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ปล่อย ถ้าแกชอบก็รอได้ไม่ใช่รึ..”
“..หา?..ใครชอบ..” โตชะงักหน้านิ่ว กับคำพูดนั้น..
“..แต่นึกว่าแกจะชอบมันซะอีก..เห็นเขาลือกันว่าท่าทางประหลาดๆ..” ป๋าแซวออกมาพร้อมกับจ้องหน้าลูกน้องตัวเองที่ชักสีหน้าเหย..
“..อย่ามาชักนำหน่อยเลย..” โตบ่นงึมงำ มองหน้าเจ้านายของตนที่ขยับกายลุกขึ้น แสดงให้เห็นว่าหมดเรื่องจะสนทนาด้วย..นั่นทำให้เขาต้องลุกตามพร้อมกันกับที่..ร่างของชายตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้..และแตะฝ่ามือลงบนไหล่เบาๆ..
“..แต่ไอ้การทำงานพลาดบ่อยๆ..มันก็ไม่ดีน่ะ..รู้มั้ย..?..”
..คำพูดนั้นทำให้ผู้ฟังตัวแข็งทื่อ..
“...แต่ยังไง..แกก็จะได้รับในสิ่งที่สมควรได้แล้วล่ะ..”
สบมองรอยยิ้มเยื้อนที่ดูไม่น่าไว้วางใจสักนิดของชายตรงหน้า แม้จะรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ..แต่โตก็ไม่มีโอกาสสงสัยอะไรได้นาน เมื่อถูกรุนหลังให้เดินไปพร้อมกับตำสั่งที่บอกให้ไปหาเจ้าคนที่เขาพามาด้วย..ชายหนุ่มเดินไปหาห้องของ”ผู้พัน” ตามที่ได้ฟังมา โดยไม่ทันได้มองเห็นรอยยิ้มบางๆ..จุดขึ้นบนริมฝีปากของ”ป๋า” ที่ยืนมองอยู่เบื้องหลังเลย..
...ถ้าเขาเห็น..บางที เขาอาจจะนึกระวังตัว..
แต่ถึงเห็น..ถึงจะระวังตัว..ผลของมันอาจไม่ต่างกัน..
เมื่อเขาเดินมาหาไอ้เด็กโง่คนนั้น เจ้าคนที่ก้มหน้าต่ำเดินออกมาเงียบๆจากห้องขังของชายที่ทุกคนนึกหวั่น เขายกมือแตะแขนมันเบาๆ..และได้สบมองแววตาแข็งกร้าวก็จ้องมองมา
...พร้อมๆกับความรู้สึกเจ็บแปลบที่แผ่ซ่านทั่วกาย และหยดเลือดที่กระเซ็นมาโดนใบหน้าของเขา..เจ้าตัว..เงยหน้ามามองสบตา..ด้วยดวงตาวาววับ..และคำพูดเบาๆ..ที่เค้นออกมาจากปาก..
“..สาสมแล้วนี่...กับเรื่องที่พี่เคยทำกับผม..” .
.และเบื้องหลังเจ้าเด็กโง่คนนั้น...ก็คือร่างของ”ผู้พัน” ที่ยืนพิงประตูห้องขังด้วยรอยยิ้มสบายอารมณ์..
..หัวสมองมึนงง..บอกได้อย่างเดียว..กับสิ่งที่คนตรงหน้าแสดงออก..
...ทรยศ...?..
ไม่สิ..อาจจะเป็น..
แก้แค้น..
..กับสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับมัน..
แล้วใครกันน่ะ..ที่บอกว่ามันโง่เกินไป..ที่จะเคืองแค้นหรือทรยศคนอื่นเป็น..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
คึหึหึหึ หัวเราะสับปะรดแล้วเดินจากไปเงียบๆ..
.....ทูบีคอนตินิ้วววววว..
:pig4: :pig4:
-
ไม่นะ...ไม่....ไม่เอานะ........
...ป๋าให้เนมจัดการเฮียโตหรอ...
...เนมทรยศเฮียโตหรอ...
...นู๋เนม...ทำร้ายพี่โตหรอ...
ไม่เอานะ...
ทำแบบนี้ได้ยังไง ......ใจร้าย.....
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad5:
-
:a5: หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องอย่างที่คิดหรอกนะ
ถ้าใช่ก็โหดร้ายเกินไปแล้วอ่าา :monkeysad:
รีบมาเคลียร์ด่วนเลยน้าา คุณผู้แต่ง :call:
เป็นกำลังใจให้จร้าา
-
:a5: เกิดอะไรขึ้น เนมทำอะไรพี่โตอะ
แทงหรอ?? กับความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้น
จะสงสารใครดีละเนี่ย :เฮ้อ:
ก็ to be continue อย่างที่คนแต่งว่าไว้ก็แล้วกัน :z3:
-
:serius2:ไม่ ไม่นะ พี่โตเราโดนอะไร น้องเนมทำอะไรพี่โต รีบมาต่อเร็วๆ เลยนะ โฮ พี่โตตายแล้ว เอ้ยไม่ใช้ ใจจะขาดตายอยู่แล้ว มาเร็วๆ เลย ขอร้อง แล้วจะรักกันยังไงเนี่ย
-
อ๊ายยยยยยยย อ่านตอนนี้แล้วก้องง
ตกลงน้องเนมเป็นอะไรหว่า เนมใสๆซื่อบื้อๆของเราหายไปไหนเนี่ย
-
มาต่อแล้วววว...............
ไม่ยอมมมมมมม เนมทำอะไรพี่โตเนี่ย
ค้างอย่างแรง ลุ้นค่ะลุ้น T^T :m15: :monkeysad:
-
ไรน์เตอร์จ้าาา
เค้าอ่านแล้วไม่เข้าใจอ่ะ ช่วงท้ายๆ อ่ะ
แบบว่าเค้าโง่เอง (เนม 2 - -) หรือ ตามไม่ทัน
ไม่กระจ่างอย่างแรงงงงง
-
ฮ่วยยยยยยยยย
อึดอัดจริงๆ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
-
มันเกิดอะไรขึ้น รอการอธิบายจากไรเตอร์
เพราะเชื่อว่าที่เนมทำมันมีสาเหตุมาจากอะไร
สักอย่างเเน่ๆ เครียดดดดดด
-
เฮ้ยย อะไร ?? อะไรอ๊า
เนมทำอะไรพี่โตอ่ะ งง
ค้าง ค้าง ค้างงงง !!! อย่างรุนแรง!!! TOT
แง๊~ ..รึ รึว่าผู้พันไปเป่าหูอะไรน้องเนม TwT
หวังว่าพี่โตคงไม่ส่งน้องเนมไปให้ผู้พันจริงๆใช่มั้ยย
อ๊ากกกกก ก . เครียดดดดดดดดดดดดด!!!!
ฮื๊ออออ อย่าทำแบบนั้นเลยนะเฮีย ถ้าทำแล้วเฮียจะเสียใจเองน๊าTOT
รอตอน่อไปนะค๊ะ เป็นกำลังใจให้ อิอิ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:เฮ้ยยยยไรอ่ะไรอ่ะ เลื่อดไร เลือดใครอ่ะ เลือดไรกระเซ็นอ่ะ ไม่นะ
ไม่เอานะ ไม่อยากให้ใครเป็นไรทั้งนั้นอ่ะ ไม่เอานะ ทั้งเฮียโตทั้งหนูเนมอ่ะ
ไรเตอร์กลับมาเลยนะ ไม่เอาอ่ะ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อะไรอ๊ะ มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ เนสมทำไร พี่โตเป้นอะไร
ม่ายน้าาาาาา มันค้าง :z3: :serius2:
-
พูดได้คำเดียวว่า งง!
เกิดไรขึ้น งง งง งง
-
:angry2: มันเกิดอะไร
มันเกิดอะไรห้า
ปวดตับจริง ๆๆ :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก
เกิดอะไรขึ้นกับเนมมมมมมมมมมมม
^^
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ทำไมมันเป็นแบบนี้อ่ะ :serius2:
เนมทำอะไรพี่โต
มาต่อด่วนมันค้าง
คนอ่านนอนไม่หลับ คิดมาก
-
สงสัยป๋าคงอยากจะกำจัดเฮียโตแล้วมั้ง
เลยให้ผู้พันเป่าหูหรือไม่ก็หลอกว่าพามาโดนยำ
อะไรทำนองนี้รึเปล่านะ
อย่าหายไปนานอีกนะครับ กำลังดราม่าเลยยย
-
*0* มาทำให้ค้างแล้วก็จากไป :m15:
เนมจะทำอะไรพี่โต หรือพี่โตจะทำอะไรเนม งงไปหมดแล้วค๊าบบบบ :a5:
-
อะไร!?
เนมโดนผู้พันเป่าหู? ล้างสมอง?
ระหว่างนั้นพูดอะไรกัน? โอ้ยเครียด
+1 เป็นกำลังใจค่ะ
-
อ่านไปแล้วเหมือนจะหมดลมเลยค่ะ
ปวดปอด ปวดกระเพาะจริงๆ
เกิดอะไรขึ้นกะน้องเนมและพี่โตอ๊า :m15:
-
งงค่าาา
-
น้องเนมเสียสละชวิตตัวเองรึยังไง
-
ม่ายยยยยยยยยยยยจริ๊งงงงงงงงง
หนูเนมทำได้ไงลูก :serius2:
-
อ่า..........อึ้ง..........
หลงกล/ผิดพลาด/คาดไม่ถึง จริงๆ ด้วย -*-
จากที่อ่าน เดาเอาเองแบบงงๆ ว่าพี่โตโดนน้องเนมเอามีดจิ้มพุงใช่มะคะ??
ซึ่งถ้าถูก...ก็ไม่รู้ว่าอีตาผู้พันทำอะไรน้องเนม
น้องเนมถึงได้ช่างกล้ามาทำร้ายพี่โตเยี่ยงเน้~
บอกทีว่าในห้องนั้นมันเกิดอะไรขึ้นนนน.... :serius2:
-
เกิดอะไรขึ้นก้บเนมเนี่ย
งงไปหมดแล้ววว
-
ว่างจัด เข้ามาอ่าน นิยาย แล้วก็หนีไป อิอิ
-
ไรเตอร์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไรเตอร์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไรเตอร์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
้
มาบอกเหตุการณ์ตอนที่น้องเนมอยู่กับผู้พันหน่อยจิ >_.<
เดี่๋ยวนี้!!!!!!!!!!!
ฮ่าาาาาาาา ล้อเล่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ^^
แต่เที่ยงคืนนี้ก็ดีนะจ๊ะ อิอิ ^^
ไรเตอร์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:laugh: บ้าจังเรา มีความสุข
เห็นพี่โตเจ็บปวด - - 55555
เริ่มมันส์ เกลียดกันเข้าไปปป
เวลารักกันจะได้สนุกๆๆ = =''
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆคะ เป็นกำลังใจต่อไป
-
หายไปพักนึง...
กลับมาอีกที ก็ทำให้คนอ่าน ช๊อก..อยากรู้ตอนต่อไปในทันทีทันใด...
อ่านเรื่องนี้แล้ว เดาทางไม่ถูกเลยจริงๆ เยี่ยมเหมือนเคยจ้า... o13
-
เนมโดนอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยย
น่าสงสารที่สุดแล้ว :o12:
:sad4: :sad4:
กลับมาเร็วๆนะ :กอด1:
-
ไม่ใช่ว่าไม่ฉลาดนะ แต่ผมเดาไม่ถูกเลยอ่ะ
น่าลุ้นมาก
-
คนแต่งทำให้คนอ่านพิศวงงงงวยมากขึ้นอีกแล้ว
เดาทางไปไม่ถูกแล้วน้า
อยากรู้เรื่องเร็วๆว่าจะเป็นไงต่อไป
จุ๊บ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ผู้พันพูดอะไรกับเนมอ่ะ
ทำไมเนมถึงมีท่าทางแบบนั้นล่ะ
เครียดตามเลยนะเนี้ย
รอตอนต่อไปมากมายอ่ะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พี่ปุ้ยฆ่าผมเหอะ!!!!!!
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
อิพี่โตววววววววว
ชั้นเคืองแกขนาดไหนแต่แกต้องเป็นพระเอกต่อนะเฟร้ยยยยยยยยยยยย=[]=
///พี่โตแจกสกายคิก
-
:undecided: :confuse:
เจ้าเนมไม่ใช่คนที่จะเอามีดมาทิ่มพุงกันอื่นได้ง่ายๆหรอกนะ
กับการที่ได้คุยกับอิผู้พัน หรือการที่ได้รับรู้อะไรมาก็ตาม
น้องไม่ได้คนเลวในสันดานทำอะไรไปด้วยความเคียดแค้นแ้ล้ว
หยิบมีดตามคำบัญชาของคนอื่นมาไล่ทิ่มคนที่ตัวเองคิดว่าอยู่ด้วยแล้วอุ่นใจถึงจะไม่ทั้งหมดก็ตาม
เอาตัวเจ้าเนมมาให้ผู้พัน...ก็จบเหรอง่ายแบบนั้นเลยรึ
หรือเจ้่าเนมมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรกับผู้พันกันนะ เพื่อแลกกับรอยแผลและหยดเลือดของอิพี่โตอ่ะ
+1 ค่ะ
-
ในที่สุดก็ตามทันเห้อ
:o12:
-
เลือดใครอ่า กี๊ดดดดดดดดดด
-
อย่าๆๆๆๆ
ไม่เอาแบบนี้
-
O__o!?
ไอ้เนมโดนรมยาเรอะ??
มันจะง่ายไปมะกะการโดนตาแก่ตัณหากลับเป่าหูแล้วเชื่อเอาจริงจังขนาดแทงไอพี่โตที่เป็นว่าที่แม่ของเจี๊ยบได้แบบนี้...
ไม่เก็ท -*-
ไรท์เต้ออออว (เอ้อว เอ้อว เอ้อว) มาต่อด่วนนนนนนนน (อ่วน อ่วน อ่วน)
-
มันเกิดอะไรขึ้นนะเนี้ยระหว่างที่เนมไปกับผู้พัน
เฮ้อ .... มันจะยุ่งยากมากขึ้นทุกทีนะเนี้ย
แล้วป๋า ... กำลังเล่นเกมส์อะไรกันอยู่นะเนี้ย
-
เรื่องนี่น่ากลัวขึ้นอีกแล้วอ่ะ
:sad4:
-
แง้ๆๆ ไม่จริงใช่ม่ะครับเนี่ย ที่น้องเนมจะอัดไปโตไปหนึ่งหมัดแบบนั้น
ต้องแอบมาฉากน่ารักๆๆ กระนุ๋งกระหนิงกะผู้พันหรือเปล่า
เลยรอดมาได้แยยฉิวเฉียดแบบนั้นอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
อะ...เอม....อา....อาย....อู้...อืม...อะ...อวย
....
......
......... :really2:
โอ้ย~ พูดไม่เป็นภาษาคนแล้วนะคร่า~ หักมุมได้อีกนะนี่ จะเกิดอะไรขึ้นละนั่น
ไม่เคยเป็นไปตามที่คิด ได้ลุ้นตลอดเลย ปลื้มคร่า~พี่ปลื้มมากๆ
ไรเตอร์สู้ตาย ขอส่งกำลังใจให้พี่สุดใจขาดดิ้นเลยคร่า~
จินตนาการสุดยอด แหวกความคิดน้องไปไกลโล้ด....เนมที่ร๊าก~นู๋ทำอะไรเฮียแกละนั่น
หายไปแวบเดียวทำไมเป็นแบบนั้นละจ๊ะ o22
-
"เลือด" มาจากไหน
ใครเป็นคนทำให้เลือดออก
แล้วเลือดออกมาจากร่างกายของใคร
สับสนมากมาย
ต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m31: :m31: :m31: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เกิดไรขึ้นเนี่ยไม่นะไม่เอาแบบนี้
เนมเป็นอะไรเกิดไรขึ้นกับเนม
แล้วเลือดที่ว่าเป้นของใคร เนมแทงโตเหรอ
ผู้พันบ้านั้นทำไรเนม :angry2: ทำไมเนมทำร้ายโตอะ
โอยสับสนอย่างแรงไรเตอร์ไปไหนมาไขข้อข้องใจเดี๋ยวนี้เลยนะ :m15:
-
เกิดอะำไรขึ้นเนี่ย....
อ่านเรื่องนี้ทีไร ใจเต้นรัวทุกที...
มารอตอนต่อไปนะคะ... อยากรู้มากๆๆๆๆ
-
ไรเตอร์ไม่ไหวววแล้ว
เลือดลมหยุดเดินหมดแล้วเนี่ย
เครียดดดดด
มาเคลียร์ด่วนเลยนะค่ะ
ทำไมเนมทำร้ายเฮียโตได้
:z10:
-
เนมเจอผู้พันกดแล้วอะเปล่า เลยแค้นโต
-
ง่า "
เครียดจัง
เอาใจช้่วยน๊ะจ๊ะเนม
สู้สู้
-
ง่า.... ยังไม่มาต่ออีกเหรอ
-
:fire:
-
ไอ่หัวงูมันทำอะไรน้องเนมๆๆ
-
อัพ อัพ อัพ
หุหุหุ^O^
-
เราว่า เราอาจจะเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากนะ เพราะเรารู้สึกว่าเรื่องนี้ การเขียนของไร้เตอร์เหมือนกำลังดูโทรทัศน์อะ เราว่ามันเข้าใจยากอะ สรุป เราว่าบางทีอ่านแล้วมันงงๆอะ
-
มาปูเสื่อรอคร้าบบบ
-
ผู้พันทำไรเนม :serius2:
จะเป็นไงต่อไป...
:เฮ้อ:
-
นุงเนมทำไมทำกับพี่โตแบบนี้หละ :serius2: :serius2:
บอกซิว่ามันไม่จริงๆๆๆๆๆๆ
ไอ้ผู้พันต้องเปาหูมั่วแน่เลย ชิชิ
ไรท์มาต่ออย่างเร่งด่วน!!!! :z3:
-
จงลง
ลง
ลง
ลง
ลง
-
อะเจ้ยยยยยยยยยยยยยย!เกิดอะไร ขึ้นกับไอ่พี่โต!!!?
แล้วนั่นไอ่เนมมันไปทำอะไร แล้วผู้พันแซนเดอร์ไปทำไรไอ่เนม ?
-
คิดถึงไรเตอร์อย่างแรงคะอย่าหายไปนานเดี๋ยวไอ้พี่โตมันตายนะ
-
มันเกิดอารายขึ้นล่ะเนี่ยยยยยย ไรเตอร์ค่าาา มาเคลียร์ด่วนเลย ค้างอย่างนี้ คนอ่านนอนไม่หลับกินข้าวไม่ลงนะรู้มั๊ย
-
โอย นู๋อยากตาย... :m25:
มาลงไวไวนะคะไรเตอร์ จะลงแดงแล้ว
เรื่องนี้ยอมแพ้ จิ้นต่อไปไม่ออกจริงๆ :call:
-
o18
-
มาอัพได้แล้วค่า อยากอ่านแล้วววว คิดถึงจัง TT
-
แล้วใครกันน่ะ..ที่บอกว่ามันโง่เกินไป..ที่จะเคืองแค้นหรือทรยศคนอื่นเป็น..
ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดอิหนูเนมก็ได้ตลบหลังอิพี่โตแล้ว(?)ล่ะมั้งนะ
สะใจค่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงเป็นเรื่องที่น่าสะใจเป็นที่สุด
เพราะว่าเนมน่ะ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองเคยคิดไว้แล้วนี่นา หึ เคยทำอะไรไว้กับเขา ผลนั้นก็จะกลับคืนเข้าสักวันก็เท่านั้นเอง เคี๊ยกๆๆๆ
ปล. ชอบคาแรกเตอร์ผู้พันเป็นบ้าเลยอ่ะ ดูโรคจิตๆดี ฮ่าๆๆ สมแล้วที่รอคอยการเปิดตัวของพี่ท่าน หวังว่าพี่แกจะมีบอีกนะ??[/color]
-
เกิดอะไรขึ้น
เนมเสร็จป๋าแล้วเหรอ
-
เกิดไรขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ก็ว่าเรื่องนี้มันน่ากลัว ทึบ ๆ ตอนนี้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง คนเขียนก็ช่างหลอกช่างล่อ ช่างลวงกันจัง ตอนแรกมันยังฮาแตกอยู่เลย
-
นึกถึงเรื่องแผนลับแหกคุกนรกเลยแฮะ เจ้าหื่นกามนั่นไง ใช่มิๆ
-
งานนี้สงสัยคุกแตกแน่
-
ไรเตอร์จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ^^
มาต่อเร็ว ๆน้าาา
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ >_<
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
ไม่ไหวแล้ว เลือดจะกระอักอยู่แล้ว
สงสารพี่โตอ่ะ (แฟนคลับพี่โต)
*-*
-
:impress2: :impress2:
นะนะ รีบมาอัพไวๆนะค้าบ
:m15: :m15: :m15: :sad11: :sad11: :sad11:
สงสารพี่โตอ่ะ ไม่รู้เป็นอะไรมั่งรึเปล่า
-
นู๋เนมเปลี่ยนไป............ได้ไง ??????????
-
wait wait wait
-
รอด้วยคน
-
สงสัยไรเตอร์เจอระเบิดเสื้อแดง ของเสธแดง
ขณะนี้ยุไอซียู ยังไม่ได้สติ อาการหนักมากกกกก หลับไป 4 วัน
คุณหมอคาดว่า อีก 4 เดือนถึงกลับบ้านได้
อิอิ ^^
ฮ่าาาาาาาาาาาาา >_<
-
เนมกับพี่โตหายไปไหนอ่ะ
คิดถึงแล้วน้า
เดี๋ยวงอนเลยนิ
-
เฮียโตเลือดออกหมดตัวแล้วคร๊าบ~ ไวอีกนิดๆ แผ่บๆ >p<"
-
มาตามกลิ่นธูป...
ได้ข่าวว่าดองไปชาติเศษ ต้องขออภัยที่ตอนที่แล้วไม่ได้แจ้งล่วงหน้าน่ะ่ค่ะ
เรื่องของเรื่องที่อยากบอกก็คือ
ตอนนี้ไรท์เตอร์กำลังเข้าสู่วิกฤติ "สอบซัมเมอร์"อยู่ค่ะ
..ตอนแรกจะเอามาลงอีกซักตอนไว้ก่อนจะลายาว แต่..
มันไม่ทันแล้วพ่อแม่พี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad4:
ไม่ได้อยากจะดอง แต่..อีกสองวัน(นับจากนี้)ก็สอบแล้ววววว
หลังวันที่สิบเก้าน่ะค่ะ จะมาต่อหลังจากนั้น เพราะสอบเสร็จพอดี..
...ช่วยกันเอามือกุมแผลอิพี่โตไปพลางๆก่อนเน้อ.. :กอด1:
ขอโทษที่ไม่ได้แจ้งก่อนค่ะ รอกันหน่อยน่ะค่ะ :m15:
...ว่าแล้วก็ลาไปโต้รุ่งต่อ เหอๆ
-
ไม่เจ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ :m15:
ทำอย่างเน้ได้ยังง๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :dont2:
-
อันตัวข้าพเจ้าเพิ่งสอบซัมเมอร์เสร็จวันนี้ รีบแจ้นกลับบ้านมาดูอาการเฮีย....ชีวิตมันเศร้า อ๊ากกกก :z3:
^
^^
^^^
^^^^
:z13:
จิ้มให้ทะลุไรเตอร์ อิอิ :3123: สู้ๆจ้า
-
แวะมารอครับ
-
coming coming coming
Please...
-
หลังวันที่ 19
อีกตั้งอาทิตย์นึงเลยนะ
ลงแดงตายแน่ๆ
-
^
^
^
ถึงกับลงแดงเลยเหรอครับ
อิอิอิ
-
อ่านแล้วเครียดนะ
ชีวิตมันหนักจริง ๆ o13
-
19 ช้าไปปรับเป็น 18 ได้ไหมคนดี....ปิ๊งๆ
-
ยังไม่มาอีกหรอค้าบบบ :z3:
-
อะเฮือก....อีกสองวัน ขอยาวๆ :call:
-
เมื่อไหร่จะมาซะที
คนรอคิดถึงสุดสุด
-
แวะมารอครับ
-
วันนี้ 18 แล้ว แอร๊ยยยยยยยยยยยย :impress2:
จะ 19 แล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
แกทำยังกับว่า เที่ยงคืนเป๊ะ ของวันที่ 19 ไรเตอร์จะมาอัพเลยยังงั้นแหละอินังกุหลาบ
กุหลาบ : :o11:
แกอย่าลืมสิ...ไรเตอร์เขาสอบเสร็จวันที่สิบเก้า นั่นก็หมายความว่ากว่าแกยังได้อ่าน อย่างน้อยๆ ก็ต้องผ่านวันที่ สิบเก้าไปแล้วเท่านั้นล่ะเว้ยย :angry2:
-
คิดถึง น้องเนม อ่ะ
ขอให้การสอบผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ ไร้ท์เตอร์
-
แวะมารอครับ
-
ตามมาทวงจากเด้กดี :laugh:
u p PLZZzzzz :z3:
:L2: :L2: :L2:
-
Thank You สำหรับเรื่องดีๆ :bye2:
-
ใกล้จะได้อ่านแว้ว ว่ะ ฮะฮะฮะ :jul3: ...
อย่าบอกว่าสอบเสร็จ ปิดเทอม กลับบ้าน ไม่มีเน็ตอีกนะไรเตอร์ :m29:
-
คิดเถิ้ง....คิดถึงอะ
-
แอร๊ยยยยยยย
น่าสงสารท่านไรเตอร์ :m15:
กระซิกๆ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด...ขอให้บ้านเมืองสงบเร็วๆเถิด :call:
รักและคิดถึง :กอด1:
-
เฮ้ย ทำไมเนื้อเรื่องมันไม่ออกมาล่ะเนี่ย
-
Imprison 38: หลงกล/ผิดพลาด/คาดไม่ถึง[2]
ถ้าพูดถึงห้องขังในเรือนจำพิเศษ ในสายตาของผมแล้วมันเป็นห้องพักที่สะอาดและดูดีเกินกว่าที่พักของเหล่านักโทษธรรมดาๆอย่างผมมชมาก แมม้จะมีขนาดแคบกว่า แต่ก็สะอาดสะอ้านอย่างเห็นได้ชัด มีทั้งเตียงนอนและห้องน้ำในตัวเรียบร้อย ดังนั้น การได้เข้ามาในห้องนี้มันก็ไม่ได้ดูแย่หรืออะไรหรอก ถ้าไม่คิดว่าผมมาเพื่อทำอะไร..หรือมีจุดประสงค์อย่างไร
ผมเหลือบมองผัชายที่ดินนำเข้ามา พลางหันหลังมองร่างของพี่โตที่หายไปจากสายตาแล้ว ซึ่งก็แน่นอนเพราะผมคิดว่าตัวเองนั้นเดินออกมาไกลพอดู..
..แล้วคนที่พามานั่นไม่ได้สนใจอะไรผมซักนิด..
ผมนั่งลงบนพื้นห้องที่สะอาดสะอ้านเกินกว่าพื้นห้องขังที่ผมนอนอยู่เสียอีก.. สายตามองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่บนปลายเตียงเขาจ้องมองมาที่ผมเช่นกัน..ด้วยรอยยิ้มแปลกตา..
“...นั่งบนเตียงก็ได้น่ะ.. “ คำพูดใจดีนั้นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเชื้อเชิญ แต่ผมส่ายหัว..
“..นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ สะอาดกว่าห้องขังที่ผมอยู่เยอะ..” ผมบอก พร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆ แม้เป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนชอบกล..
“..หึ...ลำบากแย่เลยสิน่ะ..” ผู้พันบอกพร้อมกับจ้องหน้าผม “..ยิ่งต้องเจอเรื่องยุ่งๆด้วย..คิดว่ายังไงล่ะ..กับความจริงที่รู้น่ะ..” รอยยิ้มเยื้อนบนใบหน้าของคนถามไม่ได้หายไป ขณะที่ออกปากพูดเรื่องการพนันของตัวเองด้วยแววตายิ้วแย้ม..นั่นทำให้ผมนึกฉุนขึ้นมาวูบหนึ่ง..แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะถึงยังไง..ผมก็ไม่อาจจะมาโวยวายอะไรได้..
...จะเสียใจหรือจะมาร้องไห้ให้เห็น พวหเขาก็ไม่มีวันใจอ่อน ผมรู้..
...ที่ผมทำได้ก็แค่ต่อรอง..หรืออย่างน้อยก็แค่พูดคุยสักนิด..
“..ความจริงแล้ว..ผมมา..ก็เพราะอยากคุยเรื่องนั้น.. “ ผมเปิดประเด็นเรียบๆ สายตาของผู้พันที่มองมาดูแปลกใจเล็กน้อย คนฟังเลิกคิ้ว..ก่อนจะพยักหน้า.. “..กับป๋า..”
“..ไม่ใช่ฉัน..?.. “ ผู้พันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมกับถาม ผมพยักหน้ารับส่วนเขาก็ส่ายหัว..แล้วหัวเราะเบาๆ.. “..นั่นสิน่ะ..ก็น่าจะรู้นี่นา..เพราะเธอก็ตกใจพอดู.แล้วก็..คิดว่าคงไม่ได้อยากเจอฉันสักเท่าไหร่..”
“..แต่ว่า..คิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอได้แล้วล่ะมั้ง..ถึงเธอจะไปเจอป๋า..ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก.. “ ผู้พันบอกยิ้มๆ สรรพนามที่เรียกชื่อผมดูคล้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองคุยกับลูกศิษย์ เสียแต่แววตาของเขากลับแข็งกระด้าง รอยยิ้มที่ส่งมา คล้ายจะระอาหรือเหนื่อยหน่ายกับการดิ้นรนที่ไร้ประโยชน์ของผม..
...แต่ผมคิดว่า..ถ้าลองมาได้เจอ หรือได้ทำถึงขนาดนี้ ก็ไม่มีวันจะปล่อยให้มันไร้ประโยชน์หรอก..
“..พี่โตบอกว่า..ถ้าผมไม่ทำตาม ผมต้องถูกพาไปอยู่กับคนอื่น.. “ ผมเกริ่นออกมาช้าๆ.. “ แล้วคนอื่นที่ว่า..คือใครเหรอครับ..?..”
“..แล้วคิดว่าจะเป็นใคร?..” คนฟังถาม เหมือนจะหยั่งเชิงความคิดผม..
“..เพราะไม่รู้..ผมถึงถามครับ.. “ ผมตอบออกไปเรียบๆพลางสบตาคนที่มองมา “ ถ้าให้ผมคิด ผมก็คงคิดไม่ออก เพราะไม่ได้รู้จักใครมากมาย..แล้วก็ไม่ได้”รู้” อะไรมากขนาดจะคิดออกได้..”
“..ฮ่าๆๆๆๆ.. “ คนฟังหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ แววตาพราวระยับขบขันมองมาที่ผม “ คำพูดคำจาก็ดูเป็นคนฉลาดนี่นา..ทำไมถึงทำตัว..โง่ๆ..ไปได้ล่ะ..?.. “
“..ทั้งที่น่าจะรู้อยู่..ว่ากฎของที่นี่ คือปลาใหญ่กินปลาเล็ก ต่อให้ดีแค่ไหนหรือมีความรู้มีศีลธรรมอะไรนักหนา..เมื่อมาเหยียบที่นี่แล้ว..ไอ้เรื่องพวกนั้นมันก็ใช้ไม่ได้หรอกน่ะ.. คนที่ทำผิดกฎหมาย คือคนที่ต้องถูกลงโทษ กฎหมายน่ะเป็นบรรทัดฐาน”ต่ำสุด”ของสังคม เมื่อคนทำผิดกฎหมายแล้ว..ทำไมถึงคิดจะมาเป็นคนดีของสังคมอะไรในนี้กันล่ะ..? หรือคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ..ถึงจะได้มาทวงถามความยุติธรรม หรือความปราณีอะไรในที่ๆตัวเองอยู่..”
“..ผมก็ไม่ได้เป็นแบนั้นซะหน่อย.. “ ผมพูดเรียบๆ มองหน้าคนฟัง “ ผมก็ แค่คนเห็นแก่ตัวปกติธรรมดา ที่ไม่ต้องการให้ตัวเองทำเรื่องที่ไม่ชอบ ก็แค่นั้น..”
“..หือ?..เป็นแบบนั้นเหรอ?..แล้วที่มานี่..ก็จะมาทวงถามความยุติธรรมของตัวเอง หรือมาโวยไม่ให้ทำกันล่ะ?..”
“..ผมแค่อยากรู้ ว่าทำไมเป็นผม แล้วทำไม ผมต้องทำเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดด้วย..” ผมมองหน้าผู้พันที่เลิกคิ้ว..เขายิ้มน้อยๆ พลางหยิบอะไรบางอย่างจากใต้หมอน..
“..คำตอบของมัน ก็อยู่ในคำถามแล้วไง.. “ ชายคนนั้นตอบ “ ที่ต้องทำ เพราะความอยู่รอด ที่เป็นตัวเธอ..ก็เพราะเธอ..เป็นคนแบบนี้..นั่นมันทำให้เกมส์นี้น่าสนใจยังไงล่ะ..”
“..เกมส์... “ ผมเม้มปากแน่น เหยียดรอยยิ้มเครียด
“..หึ..จะเกลียดจะแค้นหรือจะไม่พอใจก็ช่างเถอะน่ะ แต่นี่มันความจริง..ไอ้พวกชั้นก็รู้กันมาแล้วล่ะ..ทั้งเรื่องที่ทำ..หรือสาเหตุ..ก็ออกจะเป็นคนดีนี่น่ะ..ทำไปก็เพราะช่วยเหลือคนในครอบครัว..บอกได้เลยว่าต้องเป็นเด็กดีเสียจนน่าเอามาเล่นแน่ๆ..แค่คิดก็ยังน่าตื่นเต้นเลย..” ผู้พันหัวเราะ พลางมองหน้าผม “ ชีวิตในคุกของเราน่ะ..มันน่าเบื่อน่ะ...ไม่มีอะไรทำหรอก..นอกจากจะหาของเล่นใหม่มาเรื่อยๆ..”
“...เพราผมเป็นแบบนั้น..คุณเลยเลือกผม..” ผมกำมือแน่น มองหน้าคนพูดเขม็ง
“..แน่นอน...เพราการดิ้นรนของเธอ..จนถึงตอนนี้ มันก็ยังสนุกจนน่าลุ้นเลยล่ะ.. “ ชายคนนั้นแสยะยิ้ม และลุกขึ้นยืนช้าๆ “กับคำถามที่ว่าจะไปอยู่กับใคร..สั้นๆว่า คือฉัน.. ถ้าไอ้ลูกน้องพวกนั้นมันทำอะไรไม่ได้..ชั้นทำเอง..ง่ายๆไม่มีปัญหา...”
มือหนาคว้าไหล่ผมหมับ..บีบมันเบาๆ ขณะที่ใบหน้าคนพูดก้มลงมาใกล้..
“..รับรองว่ามันต้องสนุก...จนลืมไม่ลงแน่ๆ...”
ปลายมีดคมจ่อใบลำคอ..นั่นทำให้ผมเกร็งตัวแข็งทื่อ..ผู้พันนั่งลงข้างๆผมแต่ปลายมีดนั้นยังไม่ละออกจากลำคอของผมวัตถุปลายแหลมเย็นๆไล้ลงข้างลำคอระเรื่อย ดูราวกับเย้าแหย่จนน่าขนลุก..ใบหน้าของคนทำที่มองมาใกล้ๆแลดูมีความสุขเสียจนผมนึกโกรธ..
“..ไม่อยากทำใช่มั้ยล่ะ..ชั้นรู้น่ะ..เรื่องที่เธอต้องไปฆ่าคน หรือไปส่ง”ของ”ให้พวกเรา..” เสียงกระซิบนั้นดังแผ่วเบา พอๆกับมีดคมที่จ่อไล้วนทั่วลำคอ ผมตัวแข็งทื่อเม้มปากแน่นไม่กล้าขยับตัวได้แต่สบตาวาวๆคู่นั้นเขม็ง..ก่อนจะสะดุ้งเฮือก..เมื่อมือหนาคู่นั้นแตะลงบนบั้นเอวและไล้วนช้าๆ..
“...ชั้นช่วยเธอได้น่ะ...เพราะชั้นชอบเธอมากเลยล่ะ..เด็กน้อยของฉัน..” ปลายมีดแตะลงบนปลายคางและงัดมันขึ้นจนผมต้องเงยหน้าตาม.. ฝ่ามือที่แตะบั้นเอวลูบขึ้นบนเอว...สัมผัสเบาๆแตะไล้วนจนผมขนลุกวาบ
“...ผม...ไม่....อยาก...” ผมเม้มปากแน่น เค้นสียงออกมาจากลำคอ..
“..ไม่เป็นไร..เธอไม่ต้องฆ่าคนแล้ว..แค่ทำตามที่ชั้นบอกก็พอ..รู้ไหม..” ปลายมีดละออก ทำให้ผมหายใจพรู แต่มืออีกข้างยังไม่ละจากเอว ผมพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่ใบหน้าของคนพูดกลับเกยลงบนลำคอออกแรงกดไม่ให้ผมขยับ..
“..ไม่ต้องฆ่าใครแล้ว... ชั้นจะช่วยเธอ..”
“..จะช่วยผมยังไง..” ผมหรี่ตามอง พยายามขยับตัวอย่างอึดอัด...” ช่วยปล่อยได้มั้ย ผมหายใจไม่ออก..”
“..ฮ่ะๆ...ก็ได้..” ผู้พันยิ้มน้อยๆ และผละจากตัวผมไป ผมรีบขยับตัวออกห่าง แต่มือหนาของอีกฝ่ายรีบดึงแขนไว้แน่น..บีบแรงจนผมหน้านิ่ว..
“..จะขยับไปไหนไกล..นั่งตรงนี้.. “ เขาบอก จ้องสบตาผมด้วยแววตาข่มขู่..
“...แล้วถ้าไม่ให้ทำ..ผมต้องทำยังไง.. “ ผมถามออกไป ถ้ามันมีทางที่จะผ่อนปรนในสิ่งที่ได้รับ แม้สักนิด แค่มีหนทางสักเพียวงเล็กน้อย ผมก็ยินดีที่จะรับมันไว้..
“...แค่มาหาฉัน..เป็นของฉันก็พอ.. “ คนพูดนั้นทำให้ผมแข็งทื่อ สบมองแววตาที่มองตรงมาแล้วเม้มปากแน่น..
“...ช่วยอธิบายได้ไหมครับ ว่ามันคืออะไร?..”
“..หืม..?...ไม่รู้เหรอ..น่าจะเข้าใจนี่ ว่าในนี้น่ะ มันไม่มีผู้หญิง..มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น..ไอ้ธรรมชาติของพวกเรามันก็...” คำพูดที่ส่อแววนั้นทำให้ผมรู้ชัดเจนทันที ที่ต้องแลกมันคงไม่พ้นอะไรๆแบบที่คนอื่นต้องทำเพื่อแลกความสุขสบายในคุก..ผมมองหน้าผู้พันที่ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา..แน่นอนนว่าผมคงไม่ยอมทำลงแน่ถ้าหากไม่มีเรื่องบีบคั้น แลเขาก็คงรู้ เพราะรู้ ถึงได้ทำแบบนี้ จะคอยบีบให้ผมหมดทาง จนต้องทำแบบนี้งั้นสิ..
“...ถ้างั้นผมยอมไปทำให้มันจบๆไปซะยังจะดีกว่าครับ.. “ ผมบอกกลับห้วนๆ ไม่ได้อยากฆ่าคน แต่ก็ไม่ได้พอใจที่ตัวเองต้องมาทำแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน และกับคนที่...ทำกับผมแบบนี้...ทำผมรังเกียจตั้งแต่แรกพบ..
“..จะทำได้เหรอ?.. “ ผู้พันฟังแล้วหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่เชื่อว่าผมจะทำได้...
“..อย่าลืมสิครับ..ว่าผมก็เคยฆ่าคนตายเหมือนกัน..” ผมจ้องหน้าเขาเขม็ง..
...........
ถ้าไม่ได้อีก จะกรี้ดแล้วน่ะเฟ้ย
-
ฮือ เนื้อเรื่องโดนไฟเผาแล้วแน่ๆ
-
เนื้อเรื่องไม่ออก แต่กุหลาบอ่านได้แล้ว 555 :laugh:
อยากอ่านตอนหน้าต่อจังเลยค่ะ :impress2:
Imprison 38[2]
ถ้าพูดถึงห้องขังในเรือนจำพิเศษ ในสายตาของผมแล้วมันเป็นห้องพักที่สะอาดและดูดีเกินกว่าที่พักของเหล่านักโทษธรรมดาๆอย่างผมมชมาก แมม้จะมีขนาดแคบกว่า แต่ก็สะอาดสะอ้านอย่างเห็นได้ชัด มีทั้งเตียงนอนและห้องน้ำในตัวเรียบร้อย ดังนั้น การได้เข้ามาในห้องนี้มันก็ไม่ได้ดูแย่หรืออะไรหรอก ถ้าไม่คิดว่าผมมาเพื่อทำอะไร..หรือมีจุดประสงค์อย่างไร
ผมเหลือบมองผัชายที่ดินนำเข้ามา พลางหันหลังมองร่างของพี่โตที่หายไปจากสายตาแล้ว ซึ่งก็แน่นอนเพราะผมคิดว่าตัวเองนั้นเดินออกมาไกลพอดู..
..แล้วคนที่พามานั่นไม่ได้สนใจอะไรผมซักนิด..
ผมนั่งลงบนพื้นห้องที่สะอาดสะอ้านเกินกว่าพื้นห้องขังที่ผมนอนอยู่เสียอีก.. สายตามองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่บนปลายเตียงเขาจ้องมองมาที่ผมเช่นกัน..ด้วยรอยยิ้มแปลกตา..
“...นั่งบนเตียงก็ได้น่ะ.. “ คำพูดใจดีนั้นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเชื้อเชิญ แต่ผมส่ายหัว..
“..นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ สะอาดกว่าห้องขังที่ผมอยู่เยอะ..” ผมบอก พร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆ แม้เป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนชอบกล..
“..หึ...ลำบากแย่เลยสิน่ะ..” ผู้พันบอกพร้อมกับจ้องหน้าผม “..ยิ่งต้องเจอเรื่องยุ่งๆด้วย..คิดว่ายังไงล่ะ..กับความจริงที่รู้น่ะ..” รอยยิ้มเยื้อนบนใบหน้าของคนถามไม่ได้หายไป ขณะที่ออกปากพูดเรื่องการพนันของตัวเองด้วยแววตายิ้วแย้ม..นั่นทำให้ผมนึกฉุนขึ้นมาวูบหนึ่ง..แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะถึงยังไง..ผมก็ไม่อาจจะมาโวยวายอะไรได้..
...จะเสียใจหรือจะมาร้องไห้ให้เห็น พวกเขาก็ไม่มีวันใจอ่อน ผมรู้..
...ที่ผมทำได้ก็แค่ต่อรอง..หรืออย่างน้อยก็แค่พูดคุยสักนิด..
“..ความจริงแล้ว..ผมมา..ก็เพราะอยากคุยเรื่องนั้น.. “ ผมเปิดประเด็นเรียบๆ สายตาของผู้พันที่มองมาดูแปลกใจเล็กน้อย คนฟังเลิกคิ้ว..ก่อนจะพยักหน้า.. “..กับป๋า..”
“..ไม่ใช่ฉัน..?.. “ ผู้พันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมกับถาม ผมพยักหน้ารับส่วนเขาก็ส่ายหัว..แล้วหัวเราะเบาๆ.. “..นั่นสิน่ะ..ก็น่าจะรู้นี่นา..เพราะเธอก็ตกใจพอดู.แล้วก็..คิดว่าคงไม่ได้อยากเจอฉันสักเท่าไหร่..”
“..แต่ว่า..คิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอได้แล้วล่ะมั้ง..ถึงเธอจะไปเจอป๋า..ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก.. “ ผู้พันบอกยิ้มๆ สรรพนามที่เรียกชื่อผมดูคล้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองคุยกับลูกศิษย์ เสียแต่แววตาของเขากลับแข็งกระด้าง รอยยิ้มที่ส่งมา คล้ายจะระอาหรือเหนื่อยหน่ายกับการดิ้นรนที่ไร้ประโยชน์ของผม..
...แต่ผมคิดว่า..ถ้าลองมาได้เจอ หรือได้ทำถึงขนาดนี้ ก็ไม่มีวันจะปล่อยให้มันไร้ประโยชน์หรอก..
“..พี่โตบอกว่า..ถ้าผมไม่ทำตาม ผมต้องถูกพาไปอยู่กับคนอื่น.. “ ผมเกริ่นออกมาช้าๆ.. “ แล้วคนอื่นที่ว่า..คือใครเหรอครับ..?..”
“..แล้วคิดว่าจะเป็นใคร?..” คนฟังถาม เหมือนจะหยั่งเชิงความคิดผม..
“..เพราะไม่รู้..ผมถึงถามครับ.. “ ผมตอบออกไปเรียบๆพลางสบตาคนที่มองมา “ ถ้าให้ผมคิด ผมก็คงคิดไม่ออก เพราะไม่ได้รู้จักใครมากมาย..แล้วก็ไม่ได้”รู้” อะไรมากขนาดจะคิดออกได้..”
“..ฮ่าๆๆๆๆ.. “ คนฟังหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ แววตาพราวระยับขบขันมองมาที่ผม “ คำพูดคำจาก็ดูเป็นคนฉลาดนี่นา..ทำไมถึงทำตัว..โง่ๆ..ไปได้ล่ะ..?.. “
“..ทั้งที่น่าจะรู้อยู่..ว่ากฎของที่นี่ คือปลาใหญ่กินปลาเล็ก ต่อให้ดีแค่ไหนหรือมีความรู้มีศีลธรรมอะไรนักหนา..เมื่อมาเหยียบที่นี่แล้ว..ไอ้เรื่องพวกนั้นมันก็ใช้ไม่ได้หรอกน่ะ.. คนที่ทำผิดกฎหมาย คือคนที่ต้องถูกลงโทษ กฎหมายน่ะเป็นบรรทัดฐาน”ต่ำสุด”ของสังคม เมื่อคนทำผิดกฎหมายแล้ว..ทำไมถึงคิดจะมาเป็นคนดีของสังคมอะไรในนี้กันล่ะ..? หรือคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ..ถึงจะได้มาทวงถามความยุติธรรม หรือความปราณีอะไรในที่ๆตัวเองอยู่..”
“..ผมก็ไม่ได้เป็นแบนั้นซะหน่อย.. “ ผมพูดเรียบๆ มองหน้าคนฟัง “ ผมก็ แค่คนเห็นแก่ตัวปกติธรรมดา ที่ไม่ต้องการให้ตัวเองทำเรื่องที่ไม่ชอบ ก็แค่นั้น..”
“..หือ?..เป็นแบบนั้นเหรอ?..แล้วที่มานี่..ก็จะมาทวงถามความยุติธรรมของตัวเอง หรือมาโวยไม่ให้ทำกันล่ะ?..”
“..ผมแค่อยากรู้ ว่าทำไมเป็นผม แล้วทำไม ผมต้องทำเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดด้วย..” ผมมองหน้าผู้พันที่เลิกคิ้ว..เขายิ้มน้อยๆ พลางหยิบอะไรบางอย่างจากใต้หมอน..
“..คำตอบของมัน ก็อยู่ในคำถามแล้วไง.. “ ชายคนนั้นตอบ “ ที่ต้องทำ เพราะความอยู่รอด ที่เป็นตัวเธอ..ก็เพราะเธอ..เป็นคนแบบนี้..นั่นมันทำให้เกมส์นี้น่าสนใจยังไงล่ะ..”
“..เกมส์... “ ผมเม้มปากแน่น เหยียดรอยยิ้มเครียด
“..หึ..จะเกลียดจะแค้นหรือจะไม่พอใจก็ช่างเถอะน่ะ แต่นี่มันความจริง..ไอ้พวกชั้นก็รู้กันมาแล้วล่ะ..ทั้งเรื่องที่ทำ..หรือสาเหตุ..ก็ออกจะเป็นคนดีนี่น่ะ..ทำไปก็เพราะช่วยเหลือคนในครอบครัว..บอกได้เลยว่าต้องเป็นเด็กดีเสียจนน่าเอามาเล่นแน่ๆ..แค่คิดก็ยังน่าตื่นเต้นเลย..” ผู้พันหัวเราะ พลางมองหน้าผม “ ชีวิตในคุกของเราน่ะ..มันน่าเบื่อน่ะ...ไม่มีอะไรทำหรอก..นอกจากจะหาของเล่นใหม่มาเรื่อยๆ..”
“...เพราผมเป็นแบบนั้น..คุณเลยเลือกผม..” ผมกำมือแน่น มองหน้าคนพูดเขม็ง
“..แน่นอน...เพราการดิ้นรนของเธอ..จนถึงตอนนี้ มันก็ยังสนุกจนน่าลุ้นเลยล่ะ.. “ ชายคนนั้นแสยะยิ้ม และลุกขึ้นยืนช้าๆ “กับคำถามที่ว่าจะไปอยู่กับใคร..สั้นๆว่า คือฉัน.. ถ้าไอ้ลูกน้องพวกนั้นมันทำอะไรไม่ได้..ชั้นทำเอง..ง่ายๆไม่มีปัญหา...”
มือหนาคว้าไหล่ผมหมับ..บีบมันเบาๆ ขณะที่ใบหน้าคนพูดก้มลงมาใกล้..
“..รับรองว่ามันต้องสนุก...จนลืมไม่ลงแน่ๆ...”
ปลายมีดคมจ่อใบลำคอ..นั่นทำให้ผมเกร็งตัวแข็งทื่อ..ผู้พันนั่งลงข้างๆผมแต่ปลายมีดนั้นยังไม่ละออกจากลำคอของผมวัตถุปลายแหลมเย็นๆไล้ลงข้างลำคอระเรื่อย ดูราวกับเย้าแหย่จนน่าขนลุก..ใบหน้าของคนทำที่มองมาใกล้ๆแลดูมีความสุขเสียจนผมนึกโกรธ..
“..ไม่อยากทำใช่มั้ยล่ะ..ชั้นรู้น่ะ..เรื่องที่เธอต้องไปฆ่าคน หรือไปส่ง”ของ”ให้พวกเรา..” เสียงกระซิบนั้นดังแผ่วเบา พอๆกับมีดคมที่จ่อไล้วนทั่วลำคอ ผมตัวแข็งทื่อเม้มปากแน่นไม่กล้าขยับตัวได้แต่สบตาวาวๆคู่นั้นเขม็ง..ก่อนจะสะดุ้งเฮือก..เมื่อมือหนาคู่นั้นแตะลงบนบั้นเอวและไล้วนช้าๆ..
“...ชั้นช่วยเธอได้น่ะ...เพราะชั้นชอบเธอมากเลยล่ะ..เด็กน้อยของฉัน..” ปลายมีดแตะลงบนปลายคางและงัดมันขึ้นจนผมต้องเงยหน้าตาม.. ฝ่ามือที่แตะบั้นเอวลูบขึ้นบนเอว...สัมผัสเบาๆแตะไล้วนจนผมขนลุกวาบ
“...ผม...ไม่....อยาก...” ผมเม้มปากแน่น เค้นสียงออกมาจากลำคอ..
“..ไม่เป็นไร..เธอไม่ต้องฆ่าคนแล้ว..แค่ทำตามที่ชั้นบอกก็พอ..รู้ไหม..” ปลายมีดละออก ทำให้ผมหายใจพรู แต่มืออีกข้างยังไม่ละจากเอว ผมพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่ใบหน้าของคนพูดกลับเกยลงบนลำคอออกแรงกดไม่ให้ผมขยับ..
“..ไม่ต้องฆ่าใครแล้ว... ชั้นจะช่วยเธอ..”
“..จะช่วยผมยังไง..” ผมหรี่ตามอง พยายามขยับตัวอย่างอึดอัด...” ช่วยปล่อยได้มั้ย ผมหายใจไม่ออก..”
“..ฮ่ะๆ...ก็ได้..” ผู้พันยิ้มน้อยๆ และผละจากตัวผมไป ผมรีบขยับตัวออกห่าง แต่มือหนาของอีกฝ่ายรีบดึงแขนไว้แน่น..บีบแรงจนผมหน้านิ่ว..
“..จะขยับไปไหนไกล..นั่งตรงนี้.. “ เขาบอก จ้องสบตาผมด้วยแววตาข่มขู่..
“...แล้วถ้าไม่ให้ทำ..ผมต้องทำยังไง.. “ ผมถามออกไป ถ้ามันมีทางที่จะผ่อนปรนในสิ่งที่ได้รับ แม้สักนิด แค่มีหนทางสักเพียวงเล็กน้อย ผมก็ยินดีที่จะรับมันไว้..
“...แค่มาหาฉัน..เป็นของฉันก็พอ.. “ คพูดนั้นทำให้ผมแข็งทื่อ สบมองแววตาที่มองตรงมาแล้วเม้มปากแน่น..
“...ช่วยอธิบายได้ไหมครับ ว่ามันคืออะไร?..”
“..หืม..?...ไม่รู้เหรอ..น่าจะเข้าใจนี่ ว่าในนี้น่ะ มันไม่มีผู้หญิง..มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น..ไอ้ธรรมชาติของพวกเรามันก็...” คำพูดที่ส่อแววนั้นทำให้ผมรู้ชัดเจนทันที ที่ต้องแลกมันคงไม่พ้นอะไรๆแบบที่คนอื่นต้องทำเพื่อแลกความสุขสบายในคุก..ผมมองหน้าผู้พันที่ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา..แน่นอนนว่าผมคงไม่ยอมทำลงแน่ถ้าหากไม่มีเรื่องบีบคั้น แลเขาก็คงรู้ เพราะรู้ ถึงได้ทำแบบนี้ จะคอยบีบให้ผมหมดทาง จนต้องทำแบบนี้งั้นสิ..
“...ถ้างั้นผมยอมไปทำให้มันจบๆไปซะยังจะดีกว่าครับ.. “ ผมบอกกลับห้วนๆ ไม่ได้อยากฆ่าคน แต่ก็ไม่ได้พอใจที่ตัวเองต้องมาทำแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน และกับคนที่...ทำกับผมแบบนี้...ทำผมรังเกียจตั้งแต่แรกพบ..
“..จะทำได้เหรอ?.. “ ผู้พันฟังแล้วหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่เชื่อว่าผมจะทำได้...
“..อย่าลืมสิครับ..ว่าผมก็เคยฆ่าคนตายเหมือนกัน..” ผมจ้องหน้าเขาเขม็ง..
“..ถ้าทำแบบนั้นได้ แล้วจะลำบากใจหรือมาอ้อนวอนพวกฉันให้เหนื่อยทำไม..?..” ผู้พันถาม เลิกคิ้วและยิ้มออกมาอย่างเหนือกว่า..
“..แค่ทางเลือก.. “ผมเหยียดยิ้มตอบทันที “..ถ้าเลือกได้ใครอยากจะทำร้ายคน..ถ้าเลือกได้ใครอยากจะฆ่าคนที่เราไม่ได้เกลียดแค้นอะไรเขาเลย..ผมแค่ไม่อยากจะฆ่าคน ไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้..”
ความเงียบเกิดขึ้นทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นจบ ผู้พันมองหน้าผมที่สบตาตอบอย่างไม่กลัวเกรง แต่แม้ผมจะทำแบบนั้น แววตาของเขากลับฉายแววรู้ทันและมาดร้ายไม่เปลี่ยน ทำราวกับคำพูดของผมมันลอยลมเชื่อไม่ได้เสียจนน่าเบื่อ..
“..แล้วถ้าฉัน..ให้ทำคนที่เคยทำร้ายเธอล่ะ...” ข้อเสนอแปลกประหลาด มาจากปากของชายตรงหน้า ผู้พันยิ้มน้อยๆ วางมีดพกขนาดกลางที่เคยให้จิ้มลำคอผมเมื่อครู่ลงบนฝ่ามือของผม..
“..จะบอกเหรอ..ว่านับจากวันที่เข้ามาในนี้ไม่ได้เคียดแค้นใครเลย ไม่ได้โกรธเคืองใครสักคน..” ผู้พันพูดออกมาช้าๆพลางมองตาผม “ เอาสิ..ทำให้ฉันเห็น ว่าสามรถทำได้แบบที่เธอพูด..ถ้าหากพูดว่าไม่อยากทำร้ายคนที่ไม่รู้จัก แล้วกับคนที่โกรธแค้นล่ะ..มันจะยากอะไร..”
“..ลองคิดดูสิ..คนที่คอยทำร้ายเธอ..ตั้งแต่เข้ามาในนี้ คนที่ชักนำให้เธอต้องเจอเรื่องร้ายๆมากมาย..” เสียงกระซิบนั่นดังเบาๆราวกับภูตผีปีศาจ “..มีไม่ใช่เหรอ..พวกที่คอยหัวเราะเยาะเย้ย..เหยียดหยามตัวเธอยิ่วกว่าสัตว์..ทั้งที่ตัวเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทั้งที่ทำในสิ่งที่ถูกต้องแท้ๆ..ต่าคนพวกนั้นกลับบอกว่าเธอโง่นักหนา..”
..ฝ่ามือของคนตรงหน้าหยิบยื่นมีดพกมาไว้ในมือ จับปลายนิ้วให้กำรอบมันทีล่ะนิ้วอย่างตั้งใจ ขณะที่ผมนิ่งงัน สมองคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด..
...คนที่ทำร้าย.. คนที่เหยียบหยามกันราวกับไม่ใช่คน..
ความทรงจำที่ไม่อยากจำ..เรื่องที่บอกให้ตัวเองลืม..ไม่อยากจองเวร..ไม่อยากเคียดแค้น..
...แต่ปฏิเสธไม่ได้..ว่าถ้าหากมีโอกาส...หากสามารถทำได้ล่ะก็..
ผมเม้มปากแน่น..ก้มมองมีดพับปลายแหลม..มองคมมีดในมือ..
ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอ..
ในตอนที่ผมถูกทำร้าย..ในตอนที่ผมถูกเหยียดหยาม..
รสขมปร่าของเลือดที่อวลในปาก..รสชาติเฝื่อนคอของข้าวที่กองอยู่บนพื้นปูนสกปรก..
..คนที่บอกว่าผมผิด..คนที่บอกว่าผมโง่..
น้ำเสียงตอกย้ำ..ถ้อยคำสารพัดที่ด่าทอ..
“..ถ้าทำให้ชั้นเห็น..ก็ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้วล่ะ..ไม่ต้องมาอยู่กับชั้นก็ได้..ถ้าอยากอยู่ที่เดิมก็ไม่มีใครว่า ไม่ต้องไปส่งยาไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น.. “ ถ้อยคำกระซิบกระซาบทำให้ผมหันไปมองสบตา..ผู้พันยิ้มน้อยพลางพยักหน้ารับสายตาที่ถามหาความั่นใจของผม..
“..แต่.... “ ผมยังลังเล..ไม่แน่ใจ..
“..ทำไมล่ะ...นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอน่ะ.. “ ผู้พันยิ้ม..และดึงผมให้ลุกขึ้น..
“..หรืออยากจะไปฆ่าใครที่ไม่ได้มีความผิดเลย..”
“....”ผมส่ายหัว..
“..หรืออยากจะมาอยู่กับฉัน..นั่นก็ไม่ว่าหรอกน่ะ..”
“.....” ผมยิ่งส่ายหัวแรงๆเข้าไปใหญ่..
“..เพราะอย่างนั้น..นี่เลยเป็นทางที่ดีที่สุดไง..” ผู้พันบอก ผมหันไปมองหน้าเขา...เม้มปากแน่น..
“..ผมไม่อยากทำร้ายใคร..”
“..ในโลกนี้น่ะ..มันไม่มีอะไรที่จะได้ไปซะทุกอย่างหรอกน่ะ.. “ผู้พันบอกเรียบๆพลางมองหน้าผม “ นั่นคือทางที่เธอต้องเลือก..ว่าจะทำยังไงต่อไป..ก็มีแค่นี้ ขึ้นอยู่กับว่าจะทำยังไง..”
“..แล้ว...ใคร..?.. “ ผมถามกลับเรียบๆ ผู้พันหันมามองหน้า หัวเราะรับเบาๆ..
“..คนๆนั้น..เธอน่าจะรู้จักดีไม่ใช่รึไง..” ผมหันไปมองหน้าคนพูด..ผู้พันยิ้มน้อยๆชี้ออกไปทางหน้าประตูห้องขัง ที่เรากำลังยืนมองมันอยู่ “..คนที่จะมาที่นี่มาหาเธอเป็นคนแรก..นั่นคือคนที่เธอต้องจัดการให้ฉันดู..”
“.......” ผมชะงัก คนที่จะมาหาผม..มันคงไม่พ้นผู้ชายที่พาผมมา.. “..นั่นหมายถึงพี่โต..”
“..หรือจะบอกว่านั่นไม่ใช่คนที่เธอเกลียด..”
“..แต่นั่นเป็นคนของคุณ..”
“..คนที่ทำพลาด..มันต้องถูกลงโทษ..” ผู้พันกระซิบเบาๆ พลางจับมือผมที่ถือมีดพกนั้นไว้ในมือ “..และคนที่จะทำ..งานนี้อย่างเหมาะสมที่สุด..ก็คือเธอ..”
“..มันประจวบเหมาะกันเลยน่ะ..มันเหมาะสมดีแล้วนี่ ชั้นรู้ว่าเธอเกลียด..และแค้นมันแน่ๆ..”..ผู้พันบอกพลางกำมือผมที่ถือมีดไว้ “..เคยทำอะไรเธอไว้ล่ะ..ลองคิดดูสิ...”
ผมก้มหน้านิ่ง..คิดไปถึงเรื่องที่พี่โตเคยทำไว้กับผม..
มันร้ายแรง..ใช่..
ไม่เคยมีใครทำร้ายผมอย่างนี้ ไม่เคยมีใครทำกับผมอย่างไม่ใช่คนแบบนี้..
...เขาเคยทำร้ายผม..
...เคยทำกับผมเหมือนไม่ใช่คน..
...เคยพาผมไปให้คนอื่นข่มขืน..
นั่นมันมากพอที่จะทำให้ผมโกรธ เกลียด..และแค้นเสียจนอยากจะฆ่าให้ตาย..
..แต่ว่า...
แต่...
เขาก็เคยช่วยผมไว้..
เขาเป็นคนเดียวที่..เป็นที่พึ่งของผม..
“..นี่...” เสียงกระซิบของผู้พันดังเบาๆ..พลางแตะลงบนบ่าของผม..
“...จะบอกอะไรให้น่ะ..ว่าที่เขาพาเธอมานี่...ไอ้โตน่ะ..มันพามาให้ฉันหรอก..เพื่อแลกกับทางรอดของมัน..รู้ไว้ซะ..”
..น้ำเสียงนั่นทำให้ผมตัวชาวูบ..
ผมหันขวับไปมองคนพูดอย่างไม่เชื่อหู..แต่สายตาจริงจังที่มองมา..ทำให้ผมพูดไม่ออก..
“..พาผมมา..ให้...” ผมพูดเสียงแผ่ว เม้มปากแน่น..
’คนที่ผมคิดว่าอยากช่วยหาทางรอด หรือย่างน้อย..ก็อยากให้โอกาสผม...
...แต่ความจริงแล้ว..ที่พามา..ก็เพราะจะใช้ผม..สังเวย...เพื่อความอยู่รอดของตัวเองงั้นเหรอ..
ผมเม้มปากแน่น ขอบตาผ่าวร้อน..
ความผิดหวังเริ่มแล่นมาจุกอก แม้ผมทอยากจะเถียงว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่การที่นำผมมาทิ้งไว้กับผู้ชายคนนี้พร้อมกับเดินหนีไม่หันมามอง..นั่น..มันก็บอกได้มากแล้วไม่ใช่หรือ..
...ผมหัวเราะออกมาเบาๆ...เสียงหัวเราะนั้นพร่าสั่น..และ..สั่นไหวด้วยความปวดร้าวที่เริ่มแพร่กระจาย..
...ความผิดหวังที่ถูกหักหลัง..
ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นความจริง..แต่ก็จริง..และจริงจนไม่อยากจะเชื่อ...
อีกแล้ว..เกิดขึ้นอีกแล้ว...การถูกหักหลัง..ครั้งแล้วครั้งเล่า..จากคนๆนั้น..
ผมน่าจะฉลาด น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วสิน่ะ ว่ามันต้องเป็นแบบนี้..
เขาก็บอก ก็พูดอยู่เสมอ..ว่าหากจะเสียสละใครสักคน เพื่อคนหมู่มาก..หากจำเป็น.ก็ต้องทำ หากต้องทำ..ก็จะไม่ลังเล..
..แล้วมันจะแปลกอะไร..ถ้าจะเป็นผม คนที่เป็นต้นตอของปัญหาทุกอย่าง คนที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นทุกๆอย่าง..
เสียงเปิดประตูเหล็กดังเบาๆทำให้ผมชะงัก พบว่าผู้พันกำลังเปิดประตูเหล็กออกกว้าง ผมมองภาพเบื้องหน้าที่ผู้คุมไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว มีแต่ห้องขังฝั่งตรงข้ามที่ว่างเปล่า..
..และหันไปยังทางเดิน ที่มีร่างสูงใหญ่ของคนที่ผมรู้จักดีเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ...
ผมหลับตาลงช้าๆ..ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตากร้าวแข็ง..
ความผิดหวังอัดแน่น..
ความโกรธแค้นปะทุออกมาจนล้นอก..
ฝ่ามือเย็นเฉียบของคนที่อยู่เบื้องหลังบีบเบาๆ..นั่นเหมือนจะบอกว่าเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ผมจะเลือกได้..
...และเป็นทางเลือกที่..สาสม..ที่สุด..ถูกต้อง..ที่สุด..กับทุกฝ่าย
ผมเม้มปากแน่น..กำมีดพับในมือแน่นจนเกร็งข้อขาวและออกแรงเสือกมันเข้าไปในร่างของชายตรงหน้าสุดแรง...
ผมสบแววตาเบิกค้างและคาดไม่ถึงที่ตรงมา..ความเจ็บปวดในหัวใจแล่นวาบไปทั้งร่าง..
แต่ก็ยังเค้นน้ำเสียงออกมาแผ่วเบา..
..น้ำเสียงที่ผมรู้สึกว่าพร่าสั่นเหลือเกิน..
“..สาสามแล้วนี่..ที่พี่เคยทำกับผม..”
สาสมแล้ว..
สมควรแล้วที่ต้องเจอ..
“...ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ..”
ประโยคนั้นผมบอกกับทุกคนที่อยู่ในนี้..
..พี่โต...ผู้พัน..และ..ตัวเองด้วย..
...ผมไม่ได้โง่...
....ในที่สุดแล้ว..ก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัว ที่ทำเพื่อตัวเอง..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ถเดี๋ยวมาดิทออกให้ค่า :m5:
-
ขอบคุณคุณกุหลาบที่มาดิทให้ค่า
ทำไมเราโพสต์ไม่คิด?? งงมากมาย..
ชีวิตชั้นช่วงนี้ขาลงชัดๆ..( มันตัดสัญญาณโทสับอีกแล้วT^T อีdเดี๋ยวเน็ตลาแน่ บอกลาทุกท่านไว้ณ ที่นี้น่ะค่ะ
รอเฉลยออกมาตอนหน้าค่า
-
เนมโดนผู้พันเป่าหูอ่ะเปล่า???
พี่โตคง งง เลยอ่ะดิเนี่ย
รอเฉลยเน้อ
-
มันเป็นจังซี่ !!!
-
ทำไมถึงเป็นแบบเนร๊!!!!!!!!!!!!!!TOT
นี่มันคือเรื่องเศร้าใช่มั้ย??
ตั้งแต่เริ่มอ่านมายังไม่เห็นน้องเนมจะมีความสุขกะเค้ามั่งเลยTOT
แล้ว ผู้พัน ยังจะไปเป่าหูน้องเนมอีกTT
เฮียโตคะ ทำอะไรซักอย่างเซ่!! ทำดีกะน้องเนมมั่งเถอะ
-
หนทางที่ต้องเลือกเพื่อความอยู่รอด
-
ผู้พันมันเต้าจริงๆ
-
:เฮ้อ:
เครียด....จัด
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย..... o22
ไม่ได้ช่วยให้หายอึดอัดขึ้นเลยอะ...รอตอนต่อไปนะคะ
-
ไหงเรื่องมันมืดอย่างนี้
-
อ้อ ตอนนี้ก็คือเบื้องหลัง กว่าจะมาเป็นไอ้เนมคนใหม่ สินะ
อุแหม่ ตาผู้พันเนี่ย ก็เข้าใจพูดดีเนอะ อ่านแล้วยิ่งชอบผู้พันเลยอ่ะ >.< คริคริ
หว่านล้อมไอ้หนูเนม จนสามารถรื้อฟื้นความรู้สึกเมื่อตอนเป็น "หมา" กลับมาได้ หลังจากที่ความรู้สึกนั้นมันไม่ปรากฎให้คนอ่านได้เห็น
แต่มันก็สาสมแล้วนี่ กับสิ่งร้ายๆที่เคยทำ เพราะถึงแม้จะมาทำดีแค่บางครั้งมันก็ลบล้างไม่ได้นี่นา ความแค้นแต่ละคดีมันคนละเรื่องกันนี่ ดังนั้นเลยต้องเคลียร์เป็นเรื่องๆไป ฮึ ฮึ ฮึ~
รอตอนหน้าค่ะ
อ้อ! จนถึงตอนนี้ก็ยังอยากเห็นอิเมจของตัวละครอยู่ดีค่ะ อยากรู้ว่าผู้พันน่ะ มันจะหน้าตาจิตนิดๆเหมือนที่คิดไว้ไหมน้ออ~?
-
หนูเนมได้ปล่อยความเป็นหมาออกมาอีกครั้ง
ผู้พันกล่อมหนูเนมจนสำเร็จ แล้วหนูเนมก็
จัดการพี่โต โฮๆๆๆ เครียดๆ
อยากให้ถึงตอนหน้าไวๆ
แล้วอีกสามหนอด้วย อิพี่กัน เฮียวิทย์ เมฆ
ป.ล. ขอยืนยันคำเดิมอ่านเรื่องนี้แล้วเลือดลมก็ยังไม่เดินเหมือนเดิม เครียดๆ
-
อยาก อยาก อยากอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คำถามเดียววันไหนมาต่อค่ะ
จะได้นับวันรออยากอ่านอ๊ะ
สนุกมากเลย
-
เกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมมันเป็นแบบนี้อ่ะ..........
-
เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว
-
ชอบมาต่อแบบเศร้าๆ
........แล้วก็ค้าง อ้ากกกกกก
รอตอนต่อไป
^^
ขอบคุณค่ะ
-
แล้ว พี่โต กะ น้องเนม จะเป็นไงต่อไปอ่ะ
อยากรู้เร็วๆ ต่อไวไวนะจ๊ะ ไร้ท์เตอร์
-
รอเฉลยด้วยคน
ว่าแต่ตอนต่อไปที่จะมานี่อีกนานมั้ยค่ะ
จะปล่อยให้คนรอกังวล สับสน คิดไม่ออก
อีกกี่วัน :monkeysad: :monkeysad:
-
หายไปซะนานเลยนะคะ
คิดถึง พี่วิทย์ กะ หมอกันย์ จังเลยยย
:3123: :3123: :3123:
-
น้องเนมถูกปั่นหูอีก อย่าไปเชื่อเน้อ สงสารพี่โตอ่ะ
พี่โตก็ทำไรไม่ได้อีก เป็นลูกน้องเค้า จะมีทางที่คู่นี้จะรักกันได้
โดยไม่มีใครเจ็บมั๊ยอ่ะ เราเดาเรื่องไม่ได้เลย รอติดตามตอนต่อไป
เป้นกำลังใจให้นะค่ะ :L2: o13
-
น้องเนม จัดการ พี่โต เลย ชิ จะได้รู้ซะเมียอย่างเรา ๆ มะใช่ของตาย อิอิ :a5: เนมจัดการโต แค่บาดเจ็บ ถ้าคนอื่น อาจจะถึงตายได้ ว่างั้นน่ะ :a5:
เมื่อไรจะได้อ่านพี่โตกะ เนม :oo1: :oo1:กันว่า :z2: :z2:
-
ดีใจที่มาต่อสักที แต่ขออีกได้ป่ะมันกั๊กๆ ยังไงก้อไม่รู้อ่ะ
-
เครียดกดดันมาก
ฉันจะเป็นลม
เหอะๆ
-
โอ้ยยยยยอีผู้พันเลว :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
หนูเนมอย่าไปเชื่อมันนะ :serius2:
-
โดนผู้พันเป่าหูเต็มๆเลยนะเนมเอ๊ย
ยังไงเนมก็ใสซื่อบริสุทธิ์เกินไปหรือเปล่านะ
ที่จะทำใจยอมรับเรื่องที่ยากได้
เพราะจิตใจเนมบริสุทธิ์ เลยถูกเค้าชักจูงง่าย
ต้องพึ่งพี่โตแล้วล่ะ กู้ชื่อของตัวเองคืน
ให้เนมกลับมาเข้าใจพี่โตถูกได้แล้วนะ
-
กำ แล้วไงต่อกันดี ธ่อ นู๋เนม
-
ทางเลือก ความอยู่รอด และความเห็นแก่ตัว ของคน ผลจะเป็นยังไงต่อไป รอค่ะรอ... +1
-
:call:
-
:เฮ้อ: ช่างเหอะ ไม่รู้บอกว่าไรดี
รออ่านเฉลย ต่อไปละกันนะค้าบ :L2:
-
อีตาผู้พันนี่มันสุดยอดจริงๆ มีจิตวิทยาที่กล้าแกร่งจริง สามารถปั่นหัวคนให้เกลียดกันได้
รอตอนต่อไปว่า อีพี่โตจะเป็นยังไงต่อไป
-
ผู้พันกล่อมสำเร็จซะด้วยสิ
แต่เนมจะทำร้ายพี่โตไหมเนี้ย
ลุ้นๆ จังเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เริ่มจะดราม่า=x=
ไอ้พี่โตว๊อยยยยย
อย่าตายนะเฮ้ย=[]=!!!
-
มันค้างไปมั๊ยครับ
เหอะๆ
-
เชื่อเลย ไอ้หนูเนม แค่คนอื่นพูดเป่าหูนิดเดียวก็แทงคนได้แล้ว
พี่โตทำดีอะไรไว้ลืมหมด
แต่เป็นไปได้เหรอ ที่คนอย่างเนมขนาดพ่อเลี้ยงที่เลวขนาดนั้นยังเสียใจที่ทำเลย แต่กับพี่โตกลับทำได้
หงุดหงิดกว่าเดิมอีก เหมือนมีปมอะไรบางอย่างอยู่ที่เรายังไม่ได้คลาย
-
แล้วอะไร มันคือเรื่องจริง
สนุกดีครับ
-
o22
เนมจะฆ่าเฮียโตได้เหรอเนี่ยยยย
หันกลับไปปักฉับที่อกข้างซ้ายผู้พันซักทีดิ๊ :laugh:
-
:angry2: นู๋เนมเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ
เครียดจัดแน่นอน
เชคประสาทด่วน
ทำเฮียโตทำไม :serius2:
-
รออ่านต่อ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตอนที่ 2 ของอันนี้มาเเล้วเเต่ว่าเรา ไม่กล้าอ่านเเต่เเวะมาเมนท์ให้ 55++ เรารอคลีคลายก่อนนะเเล้วเราจะอ่าน ขอเฝ้าระวังก่อนนะ
-
:serius2: น้องเน๊มมมมมม .... หยุดคิดสักนิด กลับมามีสติอีกซักหน่อยซิค๊าาาาาาาาาาาาา
.
.
.
อ่านเรื่องนี้ทีไร ต้องดมส้มโอมือสู๊ดดดดหนัก ๆ ทุ๊กที
ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่ะ จุ๊บ จุ๊บ :กอด1:
-
:angry2:น้องเนมเป็นบ้าอะไร!! เรื่องไรมาแทงพี่โตเนี้ย :m31:
หึหึ นิสัยวะ คนเค้าอุตสาห์เคยช่วยตั้งหลายครั้ง
นี้อะไรเข้าไปหาผู้พันแปบเดียว ออกมาจะฆ่าจะพี่โตเฉยเลย
ยิ่งอ่านยิ่งเหนื่อย ยิ่งเครียดๆๆ แต่สนุกมากกกกกกก o13
-
มาต่อไว ๆ
สอบก็เสร็จแล้ว มาเลยมา
นะนะ ไร้เตอร์สุดเริฟ
-
สงสารน้องเนมจัง ต้องอยู่ในภาวะกดดันขนาดนั้น
-
เืมื่อไหร่จะมาต่ออะค๊าบ กำลังแซดเลย ฮือๆๆ :o12:
:o12:
:o12:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ เหตุการณืบ้านเมืองก็สงบแล้ว สงสารคนอ่านเถอะคร้าบบบบ
ตอนต่อไปอยากให้มีฉากหวานๆ ง้อกันบ้าง เทคแคร์กันบ้างจังวุ้ย
ฮ่าๆๆๆ รออ่านะครับ
-
เอามาลงแล้ว แต่ทำไมลงไม่ได้ค่ะ.ง??? งงมาก
พาร์ทที่แล้วคุณกุหลาบก็ช่วยอีดิทลงให้ มันมาแค่ช่วงทอล์คกับชื่อตอน ทำไมอัพไม่ได้อ่ะ ไม่เข้าใจ
งงมากกกกกกกกก ใครก็ได้ช่วยบอกที จะอัพแล้วอ่ะ แต่ทำไมมีปัญหา :m31:
-
แงะ อดอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o22
ทำไงดี :m15: ทำไงดี :m15: จะทำอย่างไรดี๊!!!! :serius2:
-
คุณกุหลาบมาแล้ว.. (กระพริบตาปริบๆ)
..ทำไมมันโพสต์ไม่ได้หว่า?????????
ทำได้แค่เองลิงค์ในเด็กดีมาแปไว้ก่อน ชีวิตรันทดมากกกกก
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=524334&chapter=45 ตามนี้น่ะค่ะ
ขอแก้ไขปัญหาชีวิตก่อน (?)
-
กุหลาบคิดว่ารู้อะไรนิดหน่อยแล้วค่ะ= =
ท่านไรเตอร์ลองลงโดยไม่ใส่ชื่อตอนดูสิคะ (ประมาณว่าก๊อปมาแล้วลบชื่อตอนออกอ่ะค่ะ) ไม่แน่ใจนะ แต่คิดว่าอาจจะได้?
======
กลับมาจากเด็กดีเพื่อมากรีดร้อง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ช๊อบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :impress2:
น่ารักมากเลย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m31: :fire:
ฮึ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทนไม่ไหวแล้วววว
รัก พี่โต ! รัก หนูเนม !!
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คลั่ง!!
====
ปล. ที่แอบบอกว่าให้ลบชื่อตอนออก ความจริงก็ไม่แน่ใจนักหรอกค่ะ แต่สังเกตุจากครั้งที่แล้วที่ท่านไรเตอร์พยายามลง แล้วชื่อตอนมันกลายเป็น
Imprison 38: หลงกล/ผิดพลาด/คาดไม่ถึ/div>
เนี่ย อาจจะเป็นเพราะชื่อตอนไปซ้อนโค๊ดอะไรไว้หรือเปล่า?
เพราะตอนที่กุหลาบก๊อปของท่านไรเตอร์มาครั้งที่แล้ว กุหลาบแก้ชื่อตอนของท่านไรเตอร์ด้วย
แต่ก็ไม่แน่ใจอ่ะค่ะ อยากให้ท่านไรเตอร์ลองดู เผื่ออาจจะลงได้
-
“..ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ..”
บางที นั่นอาจจะเป็นคำพูดแรก ที่เขาคิดว่ามันพูดถูก...
จ้องสบแววตากร้าวแข็งที่มองตรงมา และก้มลงมองร่างกายเบื้องล่างของตัวเอง
..เลือดสีเข้ม...เริ่มซึมชื้นออกมาตามบาดแผล..
ปลายมีดพกแหลม..มีรอยเลือดของเขาติดอยู่ประปราย..
โตมองหน้าเจ้าคนทำ..ความรู้สึกแรกที่รู้..คือความเจ็บ..ทั้งร่างกายและควารู้สึกวูบโหวงราวกับมีมือที่มองไม่เห็นจับอะไรบางอย่างในตัวมากระชาก เขย่าอย่างแรงจนสั่นไหว..
...มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็ก...บีบแรงจนคนโดนจับหน้านิ่ว และแววตาแข็งกร้าวที่มองมาเริ่มอ่อนลงจนเห็นได้ชัด..
“..ทำอะไรของมึง?..” โตถามออกไปด้วยน้ำเสียงกรรโชก แต่ใบหน้าของเจ้าคนที่เคยกลัวเขาจับใจเมื่อไม่นานมานี้กลับไร้ร่องรอยสำนึกผิดหรือตกใจ แววตาที่มองมานิ่งๆเรียบๆ...เหมือนกับสิ่งที่ตัวเองทำ..มันปกติ..และ...ไม่มีอะไรผิดแผกไปทั้งนั้น.
...อาจจะเป็นครั้งแรก...ที่โตนึกได้..ว่าคนตรงหน้า มันเคยฆ่า ใครสักคนมาก่อนจริงๆ
แววตาไร้ความสำนึกผิด..ท่าทางที่ไร้ความหวั่นกลัว..
..การกระทำ ที่มีเพียงความเกลียดชังเป็นแรงผลักดัน..
“..ก็บอกแล้วไง..ว่ามันสมควรแล้ว..” เจ้าตัวสะบัดมือเขาออก..และหันไปโยนมีดในมือให้คนที่ยืนมองอยู่เบื้องหลังด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง..ผู้พันไม่ได้รับมีดในมือมาด้วยซ้ำ ได้แต่ปล่อยให้มันตกลงพื้นและจ้องหน้าไอ้คนทำอย่างนิ่งอึ้ง...
“...ทำไมล่ะครับ..ผมก็ทำตามที่บอกแล้วๆไง..” ไอ้เนมมันบอกอย่างนั้น พร้อมกับหันไปสบตาผู้พัน “..คุณไม่ได้บอกให้ผมทำถึงขั้นไหนนี่ ..”
ผมหันไปมองหน้าผู้พัน พลางเอื้อมมือไปหาไอ้คุณพี่โตที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า เอาเสื้อสีหม่นที่เจ้าตัวใส่ทบกันแล้วทาบบนแผลพร้อมกับคว้ามือเจ้าตัวที่นิ่งอึ้งให้กุมแผลตัวเองไว้ให้มั่น..
...อาจจะงง ว่าผมทำอะไร..
ในวินาทีที่เอามีดแทงไปตรงร่างของคนที่ผมเกลียด มันก็น่าจะแทงที่หัวใจหรือไม่ก็ปาดคอให้ตายๆไปซะ
ยอมรับว่าเกลียด ...เกลียดทุกอย่างที่พี่โตทำ..ทำให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้..
...แต่ท่ามกลางเสียงกระซิบที่หลอกล่อผม ราวกับปีศาจนั่น..เสี้ยวหนึ่งของความคิด..ก็ยังย้ำเตือนบอกถึงความตั้งใจของผมตอนมาที่นี่..และ..สิ่งที่ได้รู้จากพี่ๆทั้งหลาย..
..พวกเขาก็ไม่มีสิทธิเลือก..พอๆกับผม..
ทุกอย่างที่พวกเขาทำ..มันอาจจะมาโดยสมัครใจ..อาจจะครึ่งหนึ่ง หรือทั้งหมด ผมไม่รู้..
..แต่อย่างน้อย ผมก็รู้..ว่าทุกอย่างที่ผมเจอ..มันมาจากคำสั่งใคร..
จะให้ผมแก้แค้นเหรอ..ก็ดีสิ..
..ผมไม่ต้องฆ่าใคร ไม่ต้องเป็นเมียไอ้ลุงบ้าโรคจิตนี่..ไม่ต้องไปส่งยา..ไม่ต้องทำอะไรที่ผมเกลียด..ก็ดีสิ..
...แค่แทงลงไป..จะได้แก้แค้นและไม่ต้องทำเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบ..ใช่ไหม..เป็นแบบนั้นใช่ไหม..?..
แต่ผมไม่ได้โง่พอที่จะทำแบบนั้น..
...การฆ่าคนตายในคุก..มันต่างอะไรกับการขุดหลุมฝังตัวเอง..ให้ลึกขึ้น..ลึกขึ้นเรื่อยๆ..
..แล้วแน่ใจได้ยังไง..ว่าผมไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ..แล้วจะมีความสุข..
...แน่ใจได้ยังไง..ว่าผมจะหลุดพ้นจากทุกสิ่งทุกอย่าง..
มันง่ายเกินไป..เกินกว่าที่จะเชื่อถือได้..
..แต่ถ้าจะไม่ทำ..
ผมก็ต้องฆ่าใครสักคนอยู่ดี..การทำแบบนี้อาจจะดีกว่า..
เพราะนอกจากจะทำตามคำสั่งของตาลุงนี่แล้ว ก็ยังได้แก้แค้น..อย่างที่ผมอยากทำด้วย...
ผมมองหน้าพี่โตที่มองหน้าผมนิ่งๆ ผมมองแผลที่ผมแทงลงไป..ด้วยการจับมีดแทงลงบนหน้าท้องแล้วกระชากมีดให้กรีดลงไปบริเวณหน้าท้องจนถึงข้างเอว..
..จะโหดมั้ย?..ไม่รู้สิ ผมรู้แต่ว่า มันคงดีกว่าการแทงเข้าไปในเนื้อของคนตรงหน้าแบบตรงๆ
แบบนั้นมันอาจจะถึงตาย..และ...ผมอาจจะต้องกลายเป็นฆาตกรอีกครั้ง..
..ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ...
ไม่ว่าใครจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม..
“..หึ...แบบนั้นมันผิดกติกานี่...” ผู้พันพูดออกมาหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง..แววตาที่มองมาที่ผมดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด..
“..บอกแล้วไงครับ..ว่าคุณแค่บอก..ให้ทำตามที่ผมรู้สึก...ถึงผมจะเกลียด จะแค้น แต่ก็ไม่ได้อยากจะฆ่าใครให้ตาย..” ผมหันไปมองหน้า “...แล้วถ้าผมทำลงไป..จะเชื่อได้ยังไง..ว่าผมจะไม่ถูกลงโทษน่ะ...”
..ถ้าเสี้ยวหนึ่งเป็นความเป็นแก่ตัว..
...อีกหนึ่งความคิด ก็คือต้องการอยู่รอด..
เขายื่นโอกาสมาให้ ด้วยเหตุผลงี่เง่าว่าแค่อยากเล่นสนุก ผมรู้..
...พูดตามตรงว่าต่อให้พี่โตเอาผมมาถลายผู้พันจริงๆอย่างที่เขาว่า ผมก็คงไม่มีสิทธิ์จะโกรธ..ถึงโกรธไปก็เท่านั้นเพราะกับคนที่เคยพาผมไปให้คนอื่นข่มขืนน่ะ..เรื่องที่เขาทำมันไม่แปลกหรอก
แต่ถ้าถามว่าผมผิดหวังไหม..ก็แน่สิ...ผิดหวังอยู่แล้ว...
...นั่นคงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมตัดสินใจแทงลงไป แต่ก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ผมคิดจะฆ่าใครไปอยู่ดี..
ผมสบตาคนที่พูดด้วยนิ่งๆ..ผู้พันมองหน้าผม..เลยไปมองพี่โตที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังแววตาที่เคร่งเครียดนั้นชวนให้ผมนึกหวั่นที่ไปกระตุกหนวดเสือแบบนี้..แต่เขาก็หัวเราะขึ้นเบาๆแทนคำตอบ..
“...นั่นสิน่ะ...ไม่ใช่คนโง่จริงๆด้วย..” ผู้พันบอกพลางก้มลงหยิบมีดที่ตกลงบนพื้น แววตาที่จ้องมองมาคราวนี้ฉายแววถูกใจเสียจนผมหนาวสันหลังเยือก..และมือหนาของคนด้านหลังก็ตะปบไหล่ผมหมับ..บีบแรงจนหน้านิ่ว..
“...หวังว่ามึงจะอธิบายไอ้เรื่องที่ทำไปได้น่ะ...” น้ำเสียงเรียบนิ่ง..แต่ฉายแววคุกรุ่นอยู่ในทีทำให้ผมขนลุกวาบ..ผมพลิ้วตัวหนี ขยับออกมาจากรัศมีของบคคลอันตรายทั้งคู่
“..ผู้พันสั่ง..” ก่อนจะป้ายขี้ไปให้อีกคนทันที..
“............” พอได้ยิน ไอ้พี่โตก็หันไปมองหน้า..แต่คนที่ใหญ่กว่าก็ยังทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว..
“..ก็ทำพลาดเองนี่...” รอยยิ้มแสยะนั่นทำผมขนลุกเยือก...นึกไม่ออกเลยว่าถ้าผมตัดสินใจแทงไปแรงๆหรือฆ่าให้ตายไปอย่างที่เสี้ยวหนึ่งคิดจะทำนั่น...ผลของมันจะออกมาแบบไหน..
“..แต่ไม่น่าจะ..เอาเด็กมาเล่นแทนเลยนี่ครับ..”
“..นั่นก็เป็นทางเลือกของเขาเอง...ก็เล่นไปทำเด็กมันแค้นซะนี่..” ในที่สุดก็ยังโยนกลับมาหาผมจนได้ พี่โตหันมามองหน้าผม ผมเม้มปากแน่น สบตาดุๆคู่นั้นอย่างไม่กลัว..
“...ผมไม่แทงให้ลำไส้ทะลุตายก็ดีแค่ไหนแล้วครับ..” ผมจ้องหน้าคนพูดปากบอกห้วนๆ..อย่างไม่กลัวเกรง..นี่มันทางที่ผมเลือก ดีแค่ไหนแล้ว ที่ผมไม่เบือกที่จะฆ่าไปให้ตายน่ะ..ดีแค่ไหนแล้ว..ที่ผม..เลือกแบบนี้..
...หวังก็แต่ว่าจะไม่ทำคุณบูชาโทษก็แล้วกัน..
“.เหรอ....” ริมฝีปากของคนฟังกระตุก...แล้วเหยียดเป็นรอยยิ้มชวนสยองขวัญ “ งั้นมึงก็เตรียมใจรับผลที่จะตามมาแล้วสิ...”
...ผมเม้มปากแน่น..ยอมรับว่าใจหายวาบ..ด้วยความผิดหวัง..
วูบหนึ่งผมคิดว่าพี่โตจะนึกขอบใจ ที่ผมไม่ทำตามคำสั่งของผู้พัน..แต่เอาเข้าจริงๆ..กลับมาเป็นแบบนี้..
...ยังไงก็เห็นว่าผมเป็นคนผิดอยู่ดี..
“...ผมไม่เห็นว่าทำผิดตรงไหน..” ผมเม้มปากแน่น บอกห้วนๆ หลบตาคนที่มองตรงมา..แล้วเบือนหน้าหนี ไม่ใช่ด้วยความสำนึกผิด..แต่ไม่อยากมองเพราะขอบตามันร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ..
...หัวใจปวดแปลบ..ผิดหวัง..ผิดหวังอีกแล้ว..
ผิดหวังจนอยากย้อนเวลากลับไปแล้วแทงแรงๆให้ตายไปซะหมดเรื่อง..
“..ถึงจะบอกว่าไม่ได้ทำผิดกติกา..แต่เล่นตุกติกแบบนี้ก็ไม่ไหวน่ะ... “ เสียงของผู้พันดังขึ้น ทำให้ผมชะงัก..หันไปมองสบตาเขาอีกครั้ง..และ รอยยิ้มที่มองตรงมานั่น มันทำเอาผมใจไม่ดีเอาเสียเลย..
“...แต่ในฐานะที่..ใจกล้า...กล้าได้กล้าเสีย..กล้าจะลองทำแบบนี้... “ น้ำเสียงที่พูดออกมาไม่ได้ยินดีตามที่พูดเอาเสียเลย ตรงข้าม ผมรู้สึกเหมือนกำลังเหยียบกับระเบิดที่มองไม่เห็น.. “..ฉันไม่ให้ไปฆ่าใครแล้วก็ได้..เพราะแค่กล้าเล่นกับลูกพี่ตัวเองขนาดนี้..ก็พอแล้วล่ะเนอะ..” ผู้พันว่าพลางยิ้มร่า..ทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้สั่งให้ผมฆ่าพี่โตตั้งแต่แรก รอยยิ้มแบบนั้นทำให้ผมนึกฉุน กำหมัดแน่นด้วยความหมั่นไส้เต็มกำลัง..
“..แต่เรื่องส่งของน่ะ..ฝากด้วยล่ะกัน..”
ผมชะงัก..หันไปมองหน้าคนพูด..ก่อนจะมองหน้าพี่โตที่สบตาคนสั่งอยู่..เพียงอึกใจเดียวก็ยิ้มออกมา..รอยยิ้มที่ทำให้ผมเสียววาบ..เกร็งไปทั้งตัว..
“..ครับ...ผู้พัน..” รับคำพลางเหยียดยิ้ม ไม่ได้หันมามองผม แต่ผมเห็นมือข้างที่ไม่ได้กุมแผลของตัวเองกำหมัดแน่น..
ผมเบือนหน้าหนีทั้งสองคนให้พ้นตา ยอมรับว่าไม่อยากมอง..ส่วนหนึ่งก็ด้วยความผิดหวัง...และ..ความโมโหที่ยังคุกรุ่น เพราะสุดท้ายแล้ว ผมก็เหมือนตัวอะไรสักอย่างที่เอาไว้เล่นแก้เบื่อแก้เซ็ง ถึงผมจะทำตามที่เขาบอกรึเปล่า เชื่อได้เลยว่าผู้พันก็คงไม่เดือดเนื้อร้อนใจอยู่ดี..
“..ถ้างั้น..ขอออกไปทำแผลเลยแล้วกัน..” พี่โตพูดขึ้นมาพร้อมกับคว้าแขนผมไว้ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมา มองสบแววตายิ้มๆเหมือนเรื่องที่ผ่านมาเป็นเรื่องโกหกของผุ้พันแล้วนึกโกรธแต่ก็ได้แต่เดินตามแรงลากหรือกระชากของพี่โตและมองคนที่อยู่ในห้องขังพิเศษด้วยความขุ่นเคือง..
..แต่ก็สมแล้วล่ะ..ที่ยืนอยู่ในจุดนี้ได้..
คนใจอ่อนแบบผม คงทำไม่ได้อย่างเขา..
ผมถอนใจเฮือก และยอมเดินตามแรงลากของพี่โตที่ดูจะแรงขึ้นทุกที ไม่แม้แต่จะสบมองแววตาที่คงโมโหฉุนโกรธถึงขีดสุด ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามแรงลากนั่นไปอย่างเลื่อนลอย..
..นึกด่าตัวเอง..ที่สุดท้าย ก็ทำร้ายคนๆนี้ไม่ได้..
...แล้วก็ไม่เห็นว่าเขาจะดีกับผมเลยซักนิด..
“..เอ๋....กลายเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง?.. “ คำถามจากคนที่เดินมาถึง พร้อมกับมองไปยังร่างของเด็กสองคนที่เดินออกไปเมื่อครู่ ทำให้ใบหน้าของคนฟังชะงัก และหันไปมอง..
“..ก็...แค่ผิดแผน..นิดหน่อย..” คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก และเดินเข้าไปในห้องขัง..มองมีดพกเปื้อนเลือดในมือของคนถือแล้วส่ายหัว..
“...น่าเสียดาย.. “ พึมพำแบบนั้นแต่ดวงตากลับวาววับ..ชายที่ทุกคนเรียกว่าป๋า หันไปหยิบมีดพกจากมือของผู้พันพลางถอนหายใจ..และเอนตัวพิงบนแผ่นอกแกร่ง..
“..นิดหน่อยน่า..แต่ไอ้เด็กนั่นมันก็ฉลาดพอตัว..ทำเอาคาดไม่ถึงเลยน่ะ ให้ตายสิ.. “ ผู้พันบ่น พาดแขนตัวเองลงบนไหล่ของอีกคน พร้อมกับแขนที่โอบรอบเอวอีกฝ่าย..
“..แต่ก็สนุกใช่มั้ยล่ะ?..” คำถามที่ถูกส่งมาทำให้ต้องหัวเราะร่า..ผู้พันเอื้อมมือกุมฝ่ามืออีกคนที่ถือมีดพกไว้..มองเลือกที่เปื้อนกระเซ็นใบมีดแล้วหัวเราะ..ใช้ปลายจมูกสัมผัสผิวแก้มอีกฝ่ายปลายลิ้นแลบเลียหลังใบหูเบาๆ..เรียกเสียงงึมงำคล้ายจะบ่นว่า แต่ชายวัยกลางคนไม่สนใจ
“..ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะนะ..ต้องเตรียมไว้ก่อนจะได้”ออกไป”..ข้างนอกน่ะ..”
“..อืม..”
“.แต่ตอนนี้..ช่างมันก่อนแล้วกัน..”
...คำพูดนั้นทำให้เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้น มีดพกถูกเหวี่ยงทิ้งลงบนพื้นใต้เตียงอย่างไม่มีใครสนใจมันอีกพร้อมกับเสียงพูดคุยที่เงียบลงในเวลาต่อมา..
..ยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ...
ปึก !!
ผ่านแดนพิเศษมาแล้ว และคงกำลังถึงแดนของผม ทางแคบๆที่ผมเคยเดินเข้ามากับพี่โตในตอนเช้า..ตอนไปก็โดนลาก ตอนมาก็ไม่ต่างกันและ..อาจจะรุนแรงกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ..
...แรงกระแทกแผ่นหลังกับผนังซีเมนต์นั้นแรงจนเจ็บหนัก..ผมเม้มปากแน่น เงยหน้าไปสบดวงตาคุกรุ่นที่มองตรงมา..แล้วเบือนหน้าหนี..
“..หลบทำไม..” เสียงถามนิ่งเรียบ แต่ฉายแววโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด..พลางเอื้อมมือมาบีบคางผมแรงๆ..
“..แล้วมีอะไรอีก..” ผมถามกลับและหันมาสบตาคู่นั้นในที่สุด แรงบีบที่คางเพิ่มขึ้น..แรงจนผมนิ่วหน้า..
“..มึงกล้ามากน่ะที่ทำแบบนั้น.. “ น้ำเสียงแผ่วต่ำ..และแววตาที่เดาไม่ถูกของคนพูดถูกส่งมาหา ผมได้แต่ถอนใจ..ด้วยความผิดหวัง..
“...แล้วยังไง..ผมไม่เห็นว่าตัวเองจะทำผิดตรงไหน..” ผมสบตาคู่นั้น เอ่ยออกมาห้วนๆ.. “..จะโกรธจะโมโหอะไรก็ตามใจสิ..”
..แรงบีบที่คางมากขึ้นทำให้ผมเบ้หน้า.. ผมหรุบสายตาลงต่ำ ไม่ยอมสบตา ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด..ผมไม่ได้รู้สึกผิดจากการกระทำของตัวเอง..แต่กำลังโมโห..และผิดหวัง..ผิดหวังจนไม่อยากจะมองหน้าใครทั้งนั้น..
โดยเฉพาะคนๆนี้..
..ผมบิดริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มขื่น เมื่อรู้ในที่สุดว่าผู้พันสั่งให้ผมทำแบบนั้นไปทำไม..ต้องการแบบนี้..ที่แท้ก็อยากทำแบบนี้งั้นสิน่ะ..
..ถึงจะไม่ได้กำจัด..หรือได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ..แต่ยังไง เขาก็ไม่ได้ผิดหวังไปซะหมดหรอก..
เพราะชะตากรรมทุเรศๆของผม มันก็คงต้องเจออะไรแบบนี้ให้เขาสนุกอีกเยอะ...
“..ทำแบบนั้น..แล้วไม่คิดบ้างเหรอ..ว่าถ้ากูไม่ตาย..มันจะเกิดอะไรขึ้น..”
“..ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้จะฆ่าใครให้ตาย “ ผมหันไปมองหน้า กระชากเสียงห้วนใส่ “ ผมก็ไม่ได้คิดหรอก ว่าจะฆ่าใครน่ะ ถ้าอยากให้ตาย ผมก็ลงมือไปแล้ว..ไม่ต้องมาถามว่าถ้าไม่ตายจะเกิดอะไรขึ้น..จะทำอะไรอีกล่ะ..หา..?.“
โตมองหน้าเจ้าคนถาม ใบหน้าของเด็กน้อยที่เขาคิดว่ามันแสนโง่งี่เง่าอยู่ใกล้เพียงลมหายใจคั่น ความเจ็บปวดจากรอยแผลที่หน้าท้องยังคงอยู่...แต่มันก็ดีกว่าที่คิดไว้มาก เพราะมันเป็นแค่รอยแผลไม่ร้ายแรง..และเบา..เบากว่าที่คิด..
..มันดูเล็กน้อยเกินกว่าจะบอกว่าทำไปเพราะโกรธเกลียดหรือยากแก้แค้น..
หรือหากเจ้าตัวบอกว่าทำไปเพราะแก้แค้น เขาก็อยากบอกมันว่าแค้นของมัน..ช่างเล็กน้อยและปราณีเสียเหลือเกิน..
กลัวว่าจะเป็นเหมือนอย่างที่เพื่อนรักเอ่ยปากเตือน..กลัวว่าทุกอย่างจะซ้ำรอยเหมือนที่มันพูด..
แต่ก็ดีแค่ไหนแล้ว ที่เด็กคนนี้เข้มแข็งเกินกว่าจะหลงไปกับกลลวงหลอกล่อของคนๆนั้น..
..ดีแค่ไหน..ที่มันยังเหมือนเดิม..
แต่มันก็ชวนให้สงสัย..หรือ..อยากรู้ถึงได้ถามออกไป..
“..แล้วทำไมไม่ทำ..”
“..แล้วทำไมไม่ทำ...” คำถามที่ส่งออกมาคำเดียว..แค่คำพูดประโยคเดียวเท่านั้น..ที่ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไง..
..ผมไม่สบตาคู่นั้น..แต่หรุบต่ำ..พร้อมกับรอยยิ้ม..สมเพชเวทนาตัวเอง..
...ไม่รู้สิ...
..ที่ไม่ทำ..เพราะอะไรไม่รู้..
ทั้งที่น่าจะทำ..แต่ก็เปล่า..แค่ไม่อยากเพิ่มโทษให้ตัวเอง..ไม่อยากทำร้ายใคร..ไม่อยาก...
...แต่ไม่รู้เหมือนกัน ว่าอะไรกันแน่...ที่เป็นเหตุผลจริงๆ..
หมับ...
ร่างทั้งร่างของผมกระตุกเฮือก..สั่นไหวไปถึงหัวใจเมื่อจู่ๆแขนของพี่โตคว้าตัวผมไปกอดหมับ..หัวใจที่สั่นไหวด้วยความผิดหวังเหมือนจะเต้นแกว่งขึ้นมาอีกครั้ง..แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร..
...รู้แต่ตัวผม..ก็สั่น..สั่นพอๆกับอีกคน..
ผมหลับตาแน่น..เม้มปากหลับตาไม่ยอมมองไม่ยอมลืมตาขึ้นมา..อาจจะเพราะกลัว..กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน...
กลัวว่าอ้อมแขนที่กอดผมอยู่จะไม่ใช่ความจริง กลัวว่าเสียงกระซิบเหล่านี้มันจะเป็นเพียงเรื่องโกหก..
“..ขอบใจ....”
น้ำเสียงสั่นไหว..ของคนตรงหน้าเอ่ยแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ.. ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่ไหวสะท้าน และอาการหอบเบาๆ..พร้อมกับคำพูดอีกหนึ่งประโยค..ที่เบาแสนเบาจนแทบไม่ได้ยิน..
“...ขอโทษ...”
ก่อนที่ร่างของคนตัวโตจะทรุดฮวบ..ทำเอาผมคว้าเอาไว้แทบไม่ทัน..
ผมลืมตามามองคนที่ทรุดตัวพิงไหล่ผมไว้ เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงเมื่อคนที่พิงดูจะหมดสติไปจริงๆ..ผมเอื้อมมือไปกุมแผลที่ท้องของเขาซึ่งเหมือนจะรุนแรงกว่าที่คิด และหยดเลือดที่ไหลซึมออกมาเประเปื้อนมือของผมเต็มไปหมด..
...อย่าบอกน่ะ..ว่าผมแทงลึกไปจนเจ็บหนักเข้าจริงๆน่ะ!!
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
รู้สึกยังไงบ้างกับโอจิค่อน (หัวเราะก๊าก..)
..เอาเป็นว่าตอนนี้อาจจะไม่แรงอย่างที่หลายคนคิดไว้ ถ้าเกิดทำลงไปจริงๆก็คงไม่พ้นกลายเป็นแบบเมฆกับวิทย์ล่ะมั้ง ที่เป็นแบบนี้คิดว่าน้องเนมมันพัฒนาแล้วน่ะเออ เหมือนกับคนๆนึงที่สุดท้ายความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ยังฉุกรั้งให้คิดได้อยู่ แต่จะว่าไปน้องแกก็แอบดาร์ก มีแบบไม่รู้สึกผิด เพราะคิดว่าสมแล้วซะด้วยถ้าพูดถึงเรื่องที่โกรธเกลียดหรือแค้น ความรู้สึกแบบนี้มันก็ไม่ได้หายไปง่ายๆ เพราะงั้นเนมก็เลยแทงเพราะอยากจะแก้แค้นด้วย แต่เขาไม่คิดจะฆ่าหรือเอาให้ถึงตาย
เรื่องแผล คิดไว้นานมากว่าจะแทงตรงไหน คือแทงน่ะแทงแน่ แต่ถ้าจะเอาประมาณแค่สั่งสอน(?)หรืออะไรประมาณนั้นจะแทงยังไง ตรงไหน ตอนแรกจะให้แทงแขน แต่คิดว่ามันน้อยไป จะทิ่มเข้าพุงตรงๆเลยก็ไม่ได้เพราะกลัวแผลมันจะลึกมาก เดี๋ยวพระเอกเราจะม่องซะก่อนแถมถ้าแทงเป็นแผลใหญ่ๆแรงๆนี่เรื่องจะลุกลามบานปลายไปหลายขนานเลยทีเดียว จะแทงข้างหลัง(ทะลุถึงหัวใจ)ก็ไม่ได้ เพราะคิดว่าเฮียโตคงไม่ง่าวพอที่จะถูกแทงแบบเห็นจะๆปานนั้น สุดท้ายมาลงที่ทิ่มนิดแล้วกรีดเลย แต่ทำไมมันแลดูซาดิสต์หนอ..
ผู้พันกับป๋าจะหายไปพลอดรักกันสักพัก (ฮ่าๆ)แต่ลุงๆแกก็ยังไม่หายไปตลอดหรอกค่ะ จะมีชื่อและคำสั่งมาให้กระตุกขวัญเป็นระยะ พี่ท่านวางแผนอะไรกันไว้ก็รอดูกันต่อไป..หุหุ
ส่วนเฮียโต ..เฮียโตเป็นอะไร..?..อุตส่าห์ง้างปากขอโทษแล้วน่ะนั่น..
สองคนนี้บางทีอาจจะถึงเวลาได้รักกันแล้วมั้ง..อาจจะ..น่ะ...
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ.. :L1:
-
:mc4: ลงได้แล้วววววว
-
พอไม่ใส่ชื่อตอนแล้วโพสต์ได้จริงอะไรจริง..
ขอบคุณคุณกุหลาบที่แนะนำน่ะค่ะ
ส่วนที่กรี๊ดกรา๊ด...
ระวังโดนหักหลังล่ะตัว น้องเนมกะไรท์เตอร์ยิ่งเดาใจไม่ได้อยู่ (//วิ่งหลบตรีน)
-
พอไม่ใส่ชื่อตอนแล้วโพสต์ได้จริงอะไรจริง..
ขอบคุณคุณกุหลาบที่แนะนำน่ะค่ะ
ส่วนที่กรี๊ดกรา๊ด...
ระวังโดนหักหลังล่ะตัว น้องเนมกะไรท์เตอร์ยิ่งเดาใจไม่ได้อยู่ (//วิ่งหลบตรีน)
เพื่อนิยายที่รัก กุหลาบเต็มใจค่ะ :-[
:o ระวังโดนหักหลัง!
อย่าน๊า ได้โปรดล่ะคร๊า :impress:
เพื่อเห็นแก่ความดีความชอบ...ได้โปรดอย่า :dont2: อ๊างงงงงงงง~
-
ไม่รู้ไม่ชี้ (โดนตบ)
คิดว่าช่วงนี้จะยังไม่(มั้ง) ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยแนะนำน่ะค่ะ แล้วก็ที่ช่วยโพสต์ให้ตอนที่แล้วด้วย ขอบคุณมากๆค่า
ขอบคุณที่ติดตามนิยายบ้าๆบอๆเรื่องนี้ด้วย อิอิ
ยังไงก็ขอลาไปนอนก่อนน่ะค่ะ ฝันดีค่ะ
-
ฝันดีเช่นกันค่ะ
กุหลาบจะไปหลับฝันถึง ฉากหวีดวิ้วเมื่อกี้ :impress2:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
รักไรเตอร์ :จุ๊บๆ: จ๊วบบบบบบบบบบ!
-
โอ๊ะ โอ
ใกล้ฉาก love scene แล้ววว
ใช่ป่ะๆ
รอมานาน
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ พาร์ท ที่3 คลี่คลายมาเร็วทันใจ 55++ว่าอยู่ว่าหนูเนมมันไม่ใช่คนเลวร้าย น่ารักดีนะ ฉลาดด้วย สุ้ๆๆๆไรเตอร์ รักกันซะทีก็ดีนะ จะได้ช่วยกันได้
-
แล้วเมื่อไหร พี่โตกะน้องเนมจะ เลิฟเลิฟ กัน
รอตอนต่อไปอยู่นะ
:call: :call: :call:
-
จะถึง love scene แล้วหรอเนี่ยย (ใครบอก ??) :z2:
ถ้ามีขอไม่เอาของผู้พันกะป๋านะ จิ้นแล้วสยอง 55
เอาของน้องเนมกะพี่โตนะค้าบ อิอิ :z1:
-
มาลงแล้ว............................น้องเนมนี่น่ารักได้อีก
ผิดคาดเลยนึกว่าน้องเนมจะโหด น้องเนมไม่ทำเพราะว่าน้องเนมรักพี่โตไงจ๊ะ
อ่านเรื่องนี้ทีไร เดาเนื้อเรื่องไม่ได้สักที สนุกมากเลยค่ะ :o8: :L2:
มาต่อไวๆน่ะค่ะ อยากอ่านฉากหวานแหวว สวีทหวีดวิ้วมั่ง
คิดถึงตอนพี่โตหวานไม่ออกเลย คงตบจูบ ตบจูบแน่ เขิล...แทน
-
น้องเนมไม่ได้โง่นะ ....
-
พึ่งรุ้สึกว่า พี่โตมีเลือดเนื้อและจิตใจเป็นคนปกติก็วันนี้แหละ
:m15: ซึ้งได้อีก ต่อให้ทำร้ายทั้งร่้ายกายและจิตใจน้องเนมแค่ไหน
สิ่งที่ตัวเองมันใจมาตลอดว่าคนโง่คนนี้ไม่มีวันทำร้ายตัวเอง.....ทั้งๆที่ตัวเองก็
ไม่เห็นจะน่าไม่ทำร้ายน้อยซะที่ไหน.... สิ่งที่เชื่อมันมาตลอดมันก็ดูเหมือนจะพัง
ทลายเมื่อน้องเอาเนื้อชั่วพี่โตออกบ้าง หึหึ แต่...... เืลือดแค่ไม่กี่หยดกับการซื้อใจของเนมอ่ะ
มันสำเร็จแล้วจริงๆ หันหน้ามาดูคนโง่คนนี้บ้างแล้วสินะอิพี่โต :monkeysad:
น้องเนมของอิป้า เท่สาดที่สุดถึงจะเผชิญกับพวกอมนุษย์ที่มองเห็นเราไม่ใช่คนแล้ว
แต่ก็กล้าเสี่ยงเพื่ออะไรที่มองไม่เหนในวันข้างหน้าเลยสักนิด เยี่ยม!!
+1 จ้า
-
โอ้ยลุ้นเกือบตายว่าจะเป็นยังไงหรือเปล่า
อย่างน้อยก็ไม่ต้องไปฆ่าใครแล้วนะเนมเอ๊ย
แล้วก็อย่างน้อยก็รู้ล่ะว่าอะไรเป็นยังไง
ว่าแต่ว่าโอจิค่อนเนี่ยมันกรี๊ดนะ
ไม่คิดมาก่อนเลยนึกว่าจะมีผลประโยชน์ต่อกันนิดหน่อย
ที่ไหนได้มีเบื้องลึกกันตั้งขนาดนี้เลย อิอิ
ตอนหน้าก็คงเข้าใจกันดีมากขึ้นแล้วนะ
ทั้งเนมทั้งพี่โตแหล่ะ
-
o22
รักกันด้วยเลือดและหยดน้ำตาจริงๆ :เฮ้อ:
-
ลุ้นแทบตายยยยยยยยยย >O<
ออกมาดีกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ตอนแรกคิดไปโน่นมานี่ว่าเฮียโตจะตายรึป่าวเนี่ย น้องเนมจะโดนผู้พันทำอะไรมั้ย
เฮียโต เริ่ม หวั่นไหว แล้วรึยังน้า ฮ่าๆๆๆ
-
:mc4: มาแล้วอย่างที่ใจรอคอย แอบหวั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็พอทน เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บรรยากาศยังโอเค ทั้งโต+น้องเนม ผู้พันกะป๋า(เหมือนจะชอบคู่นี้ กร๊ากกก)
คิดถึงวิทย์ของเค้า:กอด1:~ วิทย์จ๋า i :L1: u
-
อร้ายยยย หวานแล้วๆ ถึงจะแค่นิดเดียวก็เหอะ
-
น้องเนมเป็นคนดีจริงๆเร้ยน้าา เท่มากกลูก ชอบตอนนี้อ่ะค่ะ ได้เห็นอีกมุมนึงของพี่โต ตอนนี้พี่โตคงได้รู้แล้วละว่า นู๋เนมไม่ใช่คนโง่ อิอิ
-
ได้เวลารักกันแล้ว เย่ๆๆๆ
-
น่าจะรักกันได้ตั้งนานแล้วคู่นี้อ่ะ
เรื่องร้ายๆพักไว้บ้างอะไรบ้างก็ได้ม้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m29:
-
หวังว่าพี่โตคงไม่เป็นอะไรนะ
เนมนี้ก็แรงดีเหมือนกันนะเราน่ะ
เล่นซะพี่โตหมดสติเลย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เืมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีน๊า
:oo1:
:oo1:
:o8:
:-[
-
รักกันๆๆๆๆ ถึงเวลาแล้วสินะ
ที่ พี่โต กะ น้องเนม จะรักกัน ฮิ้วๆๆๆๆ
เนม เจ้าเล่ห์อ่ะ สุดยอดทำให้ผู้พัน กะ พี่โต คาดไม่ถึง
เชียร์ เนมๆๆๆๆ
-
เนมซาดิส !! นิดๆ :jul3:
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ...
สนุกมากและก็เครียดมากในเวลาเดียวกัน o13
นู๋เนมก็ไม่ได้โง่อย่างที่ใครเค้าว่านี่นา...
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
o13 ลุ้นซะลืมหายใจเลย
แม้ไรเตอร์ ให้เขารักกันเถอะ อยากเห็นความหวาน อย่าเครียดทั้งเรื่องเลยจะหัวใจวาย
:impress2:
-
แผลเหมือนจะไม่หนักอะไร
แล้วเฮียโตเป็นไรอ่ะ
:a5:
-
ฉลาดมาก
ปรบมือๆๆ
แปะๆๆ
ใกล้จะหวานแล้วเนอะ
อิอิ
-
:z3: นู๋เนม กับ เฮียโต
เกิดอะไรกันขึ้น
-
ผมไม่เห็นว่าจะทำผิดตรงไหน ป๊าดดดดดด ไอ้น้องเนม พูดได้ถูกใจจอร์ชมากไอ้น้องเอ๊ย
สำนึกไว้เถอะไอ้พี่โตว่าน้องเค้าปราณีเอ็งขนาดไหน คริคริ
แต่ว่านะ ไอ้พี่โตถึงกับยอมพูดว่าขอโทษด้วยล่ะ เหอๆ แปลกดีเนอะ? หรือในใจมันจะมีอะไรๆอยู่หว่า?
ที่ว่า หักหลังน่ะ มันหมายความว่าไงคะ ไรท์เตอร์ อย่าใจร้ายกับนักอ่านไปมากกว่านี้เลยน้า :m15:
ปล. ตอนนี้สุดแสนจะถูกใจ โอจิคอน อย่างเราเป็นที่สุด :o8:
-
สายใยเริ่มถักทอแล้ว
-
ชอบพี่โตเวอร์ชั่นนี้มาก
-
เอ้าเห้ยๆ!พี่โตอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนา~~~
แอบมีวายรุ่นใหญ่ :m29: :m28:
-
จะถึงเวลารักกันแล้วเหรอ
คนอ่านจะได้เตรียมดีใจล่วงหน้า
:m3: :m3: :m3:
-
ตกใจอย่างแรง ป๋า กับ ผู้พัน พระเจ้าอึ้ย..
ดีใจที่โตไม่เป็นไรมาก แต่นะชิวิตของพวกเค้ายังต้องเจอไรอีกมากมายที่เราต้องตามลุ้น
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ตกกาจัยกะน้องเนม
นึกว่าแค้นจนถึงขั้นแทงพุงพี่โตซะแล้ว
แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีลึกๆนะคะ
ที่ 2 คนนี้เค้าหันมาพูดดีๆกัน
บรรยากาศเริ่มหวานแย๊ว หงิงงงง :o8:
-
อ๊ะ !!!
พี่โตอย่าพึ่งเปนไรนะ
สงสารจังเลยอ่า
... คิดถึงหมอกันกะพี่วิทย์ ^^
-
เนมไม่น่ายั้งมือเลยอะ น่าจะเสียบเข้าไปให้ลึกๆ เอาให้ลึกสุดใจไปเลย
เลือด เลือด เลือด...... 555 (ตรูกลายเป็นคนซาดิสม์ไปแล้วเหรอเนี่ยฟระ)
-
ถ้าคนแต่ง Up เร็วขึ้นเป็น 3 วันครั้งจะดีกว่านี้....เพราะอารมณ์มันจะต่อเนื่อง.....บางทีนานเกินไปก็ทำให้แฟนๆไม่กลับมาอ่านต่อ....
-
โฮ..........ดีใจที่พี่โตกับเนมมีบทหวานๆ บางเห็นมีแต่โหดๆ กันไม่รู้จะรักกันยังไง พี่โตเริ่มจะรักเนมแล้วใช่ไหมละ ขอหวานอีกนิดค่ะ
-
ถ้าได้รักกันจริ
ๆ รัลรองไอ่พี่โตไม่กล้าหือกับน้้องเนมหรอก หุหุ
-
โอย เล่นเอาใจหายใจคว่ำ หัวใจคนแก่จะวาย :try2:
ไม่คิดว่าเนมจะหาทางออกในทางตันได้แบบนี้ ต่อไปอิพี่โตจะมาเรียกน้องควายไม่ได้แล้วนะ หุหุ o13
-
แวะมารอครับ
-
^
^
^
เข้ามานั่งรอเป็นเพื่อนรีบน
-
ไรเตอร์!!!!!!!!!!!!
ยอดเยี่ยมมากกกกกกกกกกกกก
ซูฮกให้้ o13 o13 o13 o13 o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านจบแล้วรู้เลย ว่าชีวิตที่ต้องการความอยู่รอดในคุกเป็นยังไง
แต่ๆๆ อยากจะบอกว่า ชอบคาแร็กเตอร์พี่โตอ่ะ แข็งนอกอ่อนใน กรี๊ดดดด รู้สึกว่าพี่โตก็เริ่มอ่อนๆ ลงแล้วนะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอติดตามต่อไปอยู่นะค่ะ
-
รอ ต่อไปเรา
-
แวะมารอเหมือนเดิม
-
โอจิค่อน..
-
ขอบคุณครับ ยังไงๆก็อยากให้มาต่อเร็วๆนะครับ จะลงแดงแล้ววววว
อยากรู้ฉากต่อไปครับ ขอหวานๆๆ
-
ท่านSerinขา...จะมาเมื่อไรเน้ :z3:
-
รอลุ้นตอนหวานๆ อะจึ้ยๆ ^.^
-
แวะมารอเหมือนเดิม
-
^
^^
^^^
รอด้วยคนค่ะ...จะได้ไม่เดียวดาย :undecided:
-
กลับมาตามอ่าน ฉลาดขึ้นเเล้วนิ น้องเนม เฮียแก อ่อนโยนขึ้นอ่ะน่ารักวะ
ชีวิตคนเราก็แบบนี้แหละ ทำทุกอย่างให้ตัวเองอยู่รอด ก็แค่นั้น
...ธรรมชาติ ของสิ่งมีชีวิต...
ตามต่อไป สนุกดี
-
ผู้พันกับป๋าเอ่อ....... รักของหนุ่มใหญ่
ทำไมมันหักมุมอย่างนี้ไม่เคยคิดเลยอ่ะ
ตอนนี้ชอบเฮียโต อ๊ากกกกกก
เริ่มอบอุ่นและขอโทษหนูเนมแล้วววว
หนูเนมก็นะมีแอบเลว แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี
ป.ล. มาตามเฮียวิทย์ เฮียวิทย์หายไปไหนนนนน
-
หายไปไหนครับ
มาจุดธูปแล้วนะครับ
555
-
ชะเอิงเอย ช่วงนี้พาายุเข้า อยากอ่านคลายเหงาอีกซะตอน ปิ้งๆ :กอด1:
-
:monkeysad:
เข้ามาตั้งหน้าตั้งตารอน้องเนมค๊าบ
:t3:
-
คืนนี้จะอัพไหมอ่า ท่าน Serin ส่งข่าวด่วน :z3:
-
ตามมาจากเด็กดี :mc4: รออยู่น้ามาไวไว :bye2:
-
อ่านรวดเดียวั้งวันเลยค่ะ
ชอบมากๆๆ พล๊อตแหวกแนวจริงๆ
พระเอกเถื่อนและเกรียนได้ใจมาก5555
รอลุ้นคู่พี่โตกะเนมอยู่นะคะ5555
-
ผมเพิ่งอ่านไปได้ไม่กี่หน้า แต่ก็ชอบครับ สนุก+สาระ
มาต่อไวๆนะครับ
:L2: กำลังใจให้คนเขียนและคนลงเรื่องครับ
-
Imprison 40: อำพราง
วูบ..
แค่วูบ...
เออสิ ก็แค่วูบไปเท่านั้น...
ผมหน้ามุ่ย แอบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันค้อนลมค้อนแล้งใส่ไอ้คุณพี่โตที่เดินอยู่ข้างๆ ซึ่งปรกติพี่ท่านคงจะไม่เดินข้างๆผมหรอกถ้าหากว่าจะไม่เกิดอาการ “วูบ” ไปซะเฉยๆเหมือนเมื่อครู่...
หลังจากเอ่ยคำสองคำที่ผมไม่เคยได้ยินให้ฟังแล้ว พี่โตก็ทรุดฮวบไปทำเอาผมใจไม่ดีหมด แต่ที่ไหนได้ความจริงแล้วก็แค่วูบไปครู่เดียวเอง พอผมตกใจแล้วเขย่าแขนเรียกซ้ำอย่างคนตกใจและใจเสียสุดๆ คนตัวโตก็สะลึมสะลือลืมตามาในที่สุด และยังวินิจฉัยอาการตัวเองง่ายๆเรียบๆว่าแค่”วูบ”ไปก็เท่านั้น..
..ดังนั้นก็เลยเป็นเหตุให้เดินช้าลงและยอมมายืนข้างๆผมได้แบบนี้...
ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของไอ้คุณพี่โตอย่างครุ่นคิด คำสองคำที่พี่ท่านพูดออกมายังตกตตะกอนคั่งค้างในหัวแบบล้างยังไงก็ไม่ออก คำว่าขอบคุณนั่นมันสำหรับเหตุการณ์อะไร..และคำว่าขอโทษ มันสำหรับสิ่งทีเขาทำไว้ตอนไหน..
..หรือจะทั้งหมด..?
ผมเหลือกตาขึ้นฟ้าอีกรอบ..ก็ไม่ใช่ว่ามันมากหรือน้อยไปหรอก คำขอโทษและขอบใจ ถ้านั่นเป็นคำพูดที่มาจากใจจริงๆ ได้ฟังแค่ครั้งเดียวนั่นก็พอแล้ว และสำหรับคนอย่างพี่โต ผมคิดว่าเขาไม่ใช่คนที่จะบอกอะไรพล่อยๆออกมาหรอก..
..ถ้านั่นเป็นความจริง..มันก็..
..ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าของพี่โตอีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้งเฮือก เพราะสายตาคมๆของคนตัวโตก็มองมาที่ผมก่อนแล้วจนผมตกใจ แต่แปลก เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยมองหน้าหรือจ้องตากัน แต่ทำไมครั้งนี้ พอสบตาแล้วแก้มมันถึงร้อนวูบ จนต้องเบือนหน้าหนีได้ละเฮ้ย !!
ผมหันขวับ กลับมาก้มกน้าก้มตาตั้งหลักควบคุมการเต้นของหัวใจและความร้อนที่พวยพุ่งวูบวาบ..อ่า...ให้ตายสิ จะเขินขึ้นมาทำไมกันน่ะ..ยิ่งเหลือบตามอง เห็นหูพี่โตแดงก่ำแล้วมัน..
หือ.?...
คราวนี้ผมหันกลับไปมองอีกรอบ ไอ้พี่โตยังคงอยู่ในสภาพมือข้างหนึ่งกุมท้อง อีกข้างปล่อยสบายส่วนหน้าก็หันไปอีกทางทำท่าเป็นสนใจผนังฉาบปูนที่มีร่องรอยการขีดเขียนกำแพงเหมือนเด็กมัธยมมากกว่าผม..มันไม่น่าแปลกใจเท่ากับ..เอ่อ...
..เท่ากับใบหูที่ขึ้นสีจัด..ซึ่งผมเป็นผู้ชาย ย่อมรู้อาการของผู้ชายด้วยการดี ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ บอกได้อย่างเดียวว่ามันคืออาการ”เขินจนหน้าแดงถึงหู” อาการของลูกผู้ชายอกสามศอกที่บ่งชัดว่าสิ่งที่ทำลงไปมันทำให้เกิดอาการเขินอายเกินกำลัง...
...ไอ้คุณพี่โตกำลังเขิน...?
“...หึ...คึ.คึ..คึ.. ฮ่าๆๆๆๆๆ....” ผมพยายามมากแล้วน่ะที่จะกลั้นหัวเราะ อุดปากหรือทำอะไรก็แล้วแต่ ที่จะทำให้อาการขบขันนี่หยุดลงแต่มันหยุดไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นพี่โตหันมามอง ใบหน้าที่งวยงงในยามแรงเปลี่ยนเป็นโกระเคืองเสียใจแทบควันออกหู ผมคิดว่าไม่นานก็คงเจอหมักซักสองสามอันประเคนเข้าหา หรือไม่ก็บาทาลูบพักตร์แน่ๆ แต่ทว่าคนโมโหก็ทำได้เพียงฟึดฟัด มองสบดวงตาที่ฉายแววขบขันและเสียงหัวเราะของผม ออกอาการกระฟัดกระฟียดอย่างกับผู้หญิง..แล้วก็หันหน้าหนี..เดินต่อไปก็เท่านั้น..
ผมอมยิ้ม...มองแล้วรู้สึกอารณ์ดีอย่างประหลาด กับคนที่ผมมองว่าใจร้ายและมองไม่เห็นหัวใคร..ก็มีมุมมองแบบนี้..มีมุมมองน่ารักๆจนผมนึกไม่ถึงเสียด้วย..
..เอ๋...?..เมื่อกี้ผมบอกว่าไอ้คุณพี่โตน่ารัก..
..ไม่จริงหรอก ทำลืมๆไปซะน่ะ ห้ามบอกใครด้วย !!!
“..ไม่โกรธผมเหรอ?.. “ ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวโตอีกครั้ง ออกปากถามอย่างสงสัย ถึงผมจะไม่ได้ทำอะไรที่ร้ายแรงแต่ก็ใช่ว่าการทำร้ายร่างกายขาใหญ่แบบพี่แก เขาจะยอมกันได้ง่ายๆ
“..เรื่องอะไร..? “ หันมาถามผมเรียบๆ ด้วยสีหน้าราวกับลืมไปแล้ว นั่นทำให้ผมต้องกระพริบตาปริบๆ..
“..ก็............” ก็เรื่องที่แทงเข้าตรงพุงพี่จนต้องมายืนกุมอยู่เนี่ย !!
“.ช่างมัน...กูลืมไปแล้ว.. “เอ๋...คำพูดนั้นทำให้ผมนึกแปลกใจขึ้นอีกเท่าตัว แต่สุดท้ายก็พยักหน้าช้าๆแล้วยิ้มรับ..
“...ขอบคุณครับ.. “ ผมตอบแล้วยิ้มให้ชายตรงหน้า จะว่านี่เป็นครั้งแรกก็ได้ ที่นับจากเข้ามาในเรือนจำแห่งนี้ที่ผมสามารถมอบรอยยิ้มกว้างๆและเต็มใจแบบนี้ให้กับพี่โตที่ผมนึกเกลียดชัง..
..และนั่นทำให้คนได้รับชะงัก..ใบหน้าเริ่มอิลักอิเหลื่อจนผมไม่แน่ใจว่าตัวเองทำอะไรผิดรึปล่า แต่พี่โตก็หันหน้าหนีไปซะเฉยๆ
โดยที่มีมือเปื้อนเลือดยกลูบหัวผมเบาๆ...
ผมยิ้มค้าง เหลือบตาตัวเองมองฝ่ามือหนาที่ยกมาลูบหัว ทั้งเบามือและเต็มไปด้วยความอบอุ่นซะจนนึกไม่ถึงว่าคนอย่างพี่โตจะทำได้...และผมจะได้รับ
...ผมชะงัก..และยิ้มออกมาน้อยๆ..อย่างคาดไม่ถึง เอื้อมมือแตะลำแขนหนาที่กำลังไล้ฝ่ามือลงตรงศรีษะของตัวเองด้วยรอยยิ้ม..ยิ้มอันแข็งทื่อและชืดชาจนพี่โตนิ่งไป..ก่อนจะดึงมือหนาคู่นั้นให้ไปวางแหมะลงบนแผลตัวเองที่เดิม..พลางตวัดตาค้อนอย่างไม่พอใจ..
..เพราะผมคงดีใจกว่านี้ ถ้าเลือดมันไม่เปื้อนหัวผมไปด้วยน่ะ !!!
ผมเดินข้างๆพี่โตไปจนถึงแดนที่เราทั้งคู่อยู่ พี่โตไม่ตอบอะไรกับคำถามของลูกน้องหรือคนที่พบเห็น ได้แต่เดินลิ่วๆนำผมไปจนถึงห้องขังที่เราสองคนอยู่..
“..พี่ไม่ไปห้องพยาบาลก่อนเหรอ?..” ผมถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินเข้าไปในห้องขังไม่สนใจบาดแผลสักนิด
“..เดี๋ยวก็ไป..” คนตัวสูงตอบเรียบๆพลางเอนกายพิงประตูห้อง ผมหน้ามุ่ยออกปากจะทักท้วงอีกรอบ..
หมับ..
ใครสักคนคว้าแขนผมให้หันไป พร้อมกับมือที่ตะปบหน้าผากแรงๆทำเอาผมสะดุ้งเฮือก..พี่แม้กนั่นเองที่ยืนอยู่ข้างหลัง กำลังขมวดคิ้ว มองผมกับพี่โตสลับกันด้วยสีหน้าตื่นเต้น..
“..โห...ข่าวที่ว่าเฮียกับไอ้เนมไปเจอป๋ามาก็จริงดิ..เจ็บทั้งคู่เลยเว้ย..แต่ดูท่าไอ้เนมจะหนักกว่าแฮะ..” ว่าพลางเอามือมาตะปบหน้าผากผมพร้อมกับตีแรงๆเหมือนกลัวชาวบ้านเขาไม่รู้.. แต่ประทานโทษน่ะครับ นั่นมันความหวังดีในความหวังร้ายรึเปล่า เพราะจู่ๆเล่นมาตะปบตีหน้าผากกันแรงๆแบบนี้ ถ้าผมมีแผลที่หน้าผากจริง ป่านนี้ร้องว้ากเกือบตายไปแล้วไม่รู้ !!
“...เออ จริงว่ะ ..พี่เจอที่ท้องเหรอว่ะ..ส่วนไอ้เนมโดนตีกบาลเหรอมึง เป็นไงไปแหยมกับ...”
..พี่ทินหยุดพูดเมื่อพี่โตยกมือขึ้น ทำนองว่าหุบปากได้แล้ว..
“..พาไอ้นพไปลงบ่อ.. “
ผมไม่เข้าใจว่าประโยคนั้นหมายถึงอะไร ไม่เข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่พอพี่โตเอ่ยประโยคนั้นออกมา ห้องขังที่เคยเต็มไปด้วยเสียงจ๊อกแจ้กจอแจก็เงียบลง พร้อมกับใบหน้าตื่นตะลึงของนักโทษหลายคนมองตรงมายังชายที่ยืนอย้างๆผม..
..ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่โตพูดหมายึงอะไร ไอ้คำว่า “ลงบ่อ “ นั่นมันคือหารกระทำแบบไหน แต่ว่า พอทุกสายตามองไปที่พี่โตแบบนั้นแล้ว ขนาดผมที่ยืนอยู่ข้างๆได้สบมองปววตาของทุกคน ก็ยังต้องแปลบใจวูบ..
..แววตาที่ตื่นตะลึงและฉายแววหวาดกลัวเข้าไว้ด้วยกัน..
ผมไม่รู้ว่าพี่โตจะสั่งมันออกมาด้วยความรู้สึกไหนและสบมองทุกสายตาที่จ้องมาด้วยความรู้สึกอย่างไร..
แต่เมื่อผมลองจ้องมองเข้าไปในแววตาสีนิลคู่นั้นลึกๆ..กลับพบว่ามันสั่นไหวกว่าที่เคย..
“..เอาถึงขนาดนั้นเลยหรอเฮีย..แต่ทำไม่ถูกใจ...” พี่ทินเอ่ยปากออกมาคนแรก..แต่พี่โตส่ายหัวหายใจแรงขึ้นจนพี่ทินจะเอ่ยปากต่อยังต้องเงียบ..
...อาจจะคิดว่าพี่โตคงอารมณ์เสีย แต่ทำไม..ผมถึงมองเห็น..ว่ามันแฝงแววปวดร้าว.สั่นไหว..
และนั่นทำให้ผมตระหนักได้เป็นครั้งแรกว่า..บางคนที่เรามองว่าไร้หัวใจ ความจริงแล้ว เขาอาจจะเจ็บปวดกับส่งทีต้องทำลงไปอย่างเงียบๆก็เป็นได้..
“..ที่ไหน?... “ เสียงถามเรียบๆ ดังขึ้นเบ้องหลังทำอาผมที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้งเฮือก พบว่าพี่กิตยืนอยู่ข้างพี่แม้ก กำลังจ้องหน้าพี่โตและถามออกมาเรียบๆ..
“..หลังห้องพยาบาล..”
..เอ่นแล้วก็ลากแขนผมออกมาอย่างรวดเร็ว..ผมเหลือบไปมองบรรดาพี่ๆที่อยู่ในห้องขังอีกครั้ง สายตาบางคู่ยังมองตรงมา..ด้วยแววตาที่ผมไม่อาจจะเดาได้..และบางคนก็เริ่มดินออกมาจากห้องขังเงียบๆ..
ผมหันกลับไปมองพี่โตที่เดินก้ายาวๆเร็วเสียจนผมต้องวิ่งตาม ถ้าหากใบหน้าคนพูดมันจะไม่แข็งทื่อและน่ากลัวเสียจนต้องเงียบกริบ ผมก็ไม่ลังเลใจหรอก ว่าจะออกปากถามถึงความหมายของคำว่า “ลงบ่อ” ที่ว่า...
ก๊อกๆ..
ปัง !!
และด้วยสเตปการเคลื่อที่ระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญทุกพื้นที่ ไม่ถึงห้านาทีผมและพี่โตก็มาถึงหน้าห้องพยาบาล สถานที่ซึ่งอาจจะบอกได้ว่าอโคจรไปเสียแล้ว คนลากผมมายกมือเคาะประตุเพื่อมารยาทสองครั้งรัวๆและยกฝ่าเท้าถีบเข้าทันที..
...คืออยากบอกว่าถ้าเคาะแล้วทำแบบนั้น..เปิดออกไปเลยจะง่ายกว่า..
แต่ภาพต่อมาที่ผมเห็นกลับทำเอาชะงัก อ้าปากพูดไม่ออกขึ้นมาซะอย่างนั้น
บนเตียงนอนผู้ป่วยโครงเหล็กเสริมด้วยผ้าปูที่นอนอย่างดี(ที่สุดในเรือนจำนี้) มีร่างของนที่ผมรู้จักดีทั้งสองคนอยู่ตรงนั้น หนึ่งคือผู้ป่วยที่นอนอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่ตอนเช้า นั่นก็คือพี่วิทย์ และอีกรายก็คือพี่ชายใจดีที่ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าดีจริงมั้ย ตำแหน่งผู้ช่วยผู้คุม และกำลังทำหน้าที่”หมอ”โดยสวมเสื้อกาวน์สีขาวทับกับชุดนักโทษสีกากี..ซึ่งก็คือพี่กันย์
มันคงไม่แปลกอะไรมากนัก..หากว่าคนสองคนที่ผมพูดถึงนั้นจะไม่ได้กำลัง...
..มือข้างหนึ่งของพี่กันย์กำแขนพี่วิทย์ไว้แน่น อีกข้างหนึ่งเลิกเสื้อนักโทษสีหม่นบนตัวของผู้ป่วยออกโดยที่ร่างทั้งร่างกำลังเอนทับตัวพี่วิทย์ซึ่งพิงตัวอยู่บนหัวเตียง..
..อัปกริยาทั้งหมดมันอาจจะเหมือนกำลังตรวจคนไข้..แต่ภาพที่มาเห็นนี่มัน..
...พูดตามตรงว่ามันออกแนวจะปล้ำเค้าชัดๆ !!!
“..จะปล่อยไอ้วิทย์ได้รึยัง..หรือจะให้กูเอาเลือดหัวมึงออกก่อน..”พี่โตพูดออกมาห้วนๆ ประหนึ่งไม่สนใจฉากส่อแววอนาจารชวนฟ้าผ่าที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า พี่วิทย์ซะอีกที่หน้าขึ้นสีจัดอย่างรวดเร็ว...เร็วพอๆกับฝ่าตีนที่ง้างถีบกลางลำตัวของพี่กันย์โดยแรง..
..เอ้อ...จะว่าไปสองคนนี้ก็เหมือนมวยคู่สูสีเลยแฮะ..
พี่กันย์เซไปชนเข้ากับอีกเตียงหนึ่งที่อยู่ข้างๆ สีหน้าเริ่มมืดทะมึนขึ้นทันควัน พร้อมกับตวัดสายตาจ้องพี่วิทย์..ซึ่งคนป่วยพอเห็นว่าได้เพื่อนก็ยิ้มแสยะอย่างไม่แยแส..แต่พอเลื่อนสายตามาเจอแผลที่พุงกะทิพี่แกและมองหน้าผมแว้บนึงนั่นล่ะ..ถึงได้ชะงัก สีหน้าเครียดขึ้นมาทันที..
ผมปาดเอาเลือดตรงหัวตัวเองออก นี่มันเปื้อนเยอะจนใครต่อใครเข่าเห็นแล้วนึกว่าผมเจออะไรกระแทกหัวจริงๆงั้นเหรอ?..
คิดแล้วก็หันไปมองหน้าพี่โต กะว่าจะทำตาเขียวใส่ แต่ใบหน้าของคนข้างตัวผมกลับซีดลงเร อยๆจนสังเกตได้..
ผมรีบคว้าแขนพี่โตให้ไปนั่งบนเตียงทันควัน หันไปมองหน้าพี่กันย์ที่เป็นหมอ..ซึ่งเขาก็กำลังมองแผลที่ท้องพี่โตพอดี..
“..แผลไม่ลึกน่ะครับ..แต่ลากยาวไปหน่อย เลือดเลยเสียเยอะ..” พี่กันย์บอกพลางหันไปค้นของกุกกัก.. ผมเอือมมือถลกเสื้อที่พี่โตใส่ คนตัวโตกำลังพิงพนักเตียง หายใจถี่ขึ้น..
“...ใช้อะไรบ้าง..บอกมา..กูจะทำเอง..!! “
..หา..?...น้ำเสียงห้วนๆนั่นทำให้ผมชะงัก..เป็นคนป่วยแล้วยังจะเรื่องมากอีก แทนที่จะให้เขารีบทำแผลให้ตั้งแต่แรก
“...เผื่อแผลมึงลึกน่ะโต.. “ พี่วิทยืพูดพลางเดินมามองแผลที่ท้องพี่โต ก่อนจะเอื้อมมือมาที่หน้าผากผม พอแตะไม่เจอแผลก็ร้องอ้าว..
“...แล้วนี่มึงไม่มีแผลเหรอว่ะ?.. “ ถามผมพลางทำหน้านิ่ว ผมส่ายหัว ดังนั้นพี่วิย์จึงก้มมองแผลบนหน้าท้องพี่โตอีกครั้งอย่างสนอกสนใจ..
“ ..ลากยาวเลยว่ะ เหมือนแล่ปลาเลยนะมึง..ฝีมือใครว่ะ?..” คนป่วยก่อนที่พอเห็นมีคนป่วยเป็นเพื่อนก็เริ่มยิ้มร่าดี๊ดาจนผมเริ่มปวดกบาลแทน.. แต่ขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่นั้น กล่องพยาบาลก็วางลงบนเตียงข้างๆตัวผม..
“..แผลไม่ลึกมาก คงไม่ได้เย็บอะไร เพราะอย่างนั้น แค่แอลกอล์ฮอล์ น้ำยาล้างแผล..ผ้าก๊อซ ลำสี ก็พอแล้วล่ะครับ..” พี่กันย์อธิบายเสร็จแล้วเดินลิ่วออกไป ดังนั้นบรรยากาศเกร็งๆจึงหายไปโดยอัตโนมัติ..
“..ตกลงใครทำ.. “ คราวนี้พี่วิทย์ถามเสียงแครียด เพราะเรื่องแผลนี่จึงทำให้ใครต่อใครลืมไอ้ภาพชวนกระอักกระอ่วนใจที่เห็นไปได้มากโข..
“........” พี่โตเงียบไปนิดหนึ่ง..นั่นทำให้ผมคิดได้ว่าคำถามที่ว่านั่นหมายถึงอะไร ผมหันไปมองหน้าพี่วิทย์ที่กำลังเครียดขึง..บ่งบอกว่ากำลังคิดจะเล่นงานมือมีดนี่...นั่นก็คือผมเอง...
“...เอ่อ.... “
“..ไอ้เนม...” ผมกำลังจะอ้าปากพูด แต่พี่โตชิงบอกก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ..และนั่นทำให้พี่วิทย์ชะงัก..หันมามองหน้าผม..และ..กวาดมองไปทั่วตัว..
“..............” ความเงียบจึงเกิดขึ้นครู่หนึ่ง โดยที่พี่โตกำลังทำความสะอาดแผลตัวเองเงียบๆด้วยแอลกอล์ฮอล์อยู่ใกล้ๆ ใจเด็ดจนผมมองแล้วชักเสียวไส้ชะงัด ถามเลือดก็ยังไหลออกมาจากแผลเรื่อยๆ..อูย...สยอง...
“...เหรอ....” สุดท้ายพี่วิทย์ก็รับคำเบาๆ..และกระโดดไปนั่งเตียงตัวเอง มองผมที่กำลังช่วยพับเสื้อให้พ้นจากรัศมีปฎิบัติการ์ณของพี่โต และกำลังช่วยเอาสำลีชุบน้ำมาทำแผลให้อยู่เงียบๆ..
“..เจ็บมั้ย?..” จู่ๆ..พี่แกก็ถามออกมาเบาๆ..
“...เออสิ... “ พี่โตรับคำ หน้านิ่ว “ มาลองดูบ้างมั้ยล่ะ ของมึงแต่แผลเท่านั้นยังเจ็บแทบตาย ลองเจอแบบกูสักรอบไหมเล่า..?”
“..ไม่เอา..กูไม่มีคนพยาบาล.. “ พี่วิทย์ยักไหล่ มองผมกับพี่โตสลับกันด้วยรอยยิ้มแปลกๆจนผมเริ่มขนลุก..
“..หึ...” พี่โตแสยะยิ้ม ก่อนจะหน้านิ่ว เมื่อสำลีกดผ่านบาดแผลที่ยังเปิดอยู่ มือหนาคู่นั้นคว้าแขนผมข้างที่วางอยู่บนเตียงหมับแล้วบีบแน่น..
“..คร้าบๆ..เจ็บก็บอกสิ.. “ ผมพอจะรู้จึงละมืออกจากส่วนนั้น มองแผลยาวที่กรีดไปจนถึงข้างเอวด้วยความสยองเล็กน้อย เพราะพอทำความสะอาดแล้วจ้องมันดูชัดๆ..ก็สยองใช่น้อยอยู่..
“...จะทำไรก็ทำน่ะ..กูหลับ..” พี่วิทย์ว่าพลางกระโดดขึ้นบนเตียงตัวเองแล้วหลับตาพริ้ม..หันหลังให้ผมกับพี่โตประมาณว่า “อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่กวนแล้ว” นั่นทำให้พี่โตหน้านิ่ว ส่วนผมก็ส่ายหัวอย่างนึกขัน..
“..เบาหน่อย.. “ เสียงเข้มๆบอกผมเมื่อผมกำลังเอายาใส่แผลชุบสำลีและปตะลงบนบาดแผลของคนตัวสูง..ผมเงยหน้าไปมองพี่โตที่หน้านิ่ว..ก่อนจะพยักหน้ารับ..
“..ขอโทษครับ.. “ผมออกปากงึมงำด้วยความรู้สึกผิด..แต่..ถ้าถามว่าย้อนเวลาไปได้ผมจะทำมั้ย คำตอบก็ยังคงเป็น “ทำ “อยู่ดีนั่นล่ะ..
“..หุบปากแล้วทำไปให้เสร็จๆ..” ว่าพลางบีบแขนผมแน่น ถ้ามืออีกข้างจะไม่ได้แตะอยู่แถวๆหน้าท้องละก็ เชื่อได้เลยว่าคงปลิวผ่านกบาลผมให้เจ็บแสบเล่นๆไปแล้ว ว่าแตร่ทำไมพี่แกถึงได้ล่ำบึ้กปานนี้น่ะ หน้าท้องผมทำไมไม่มีซิกแพ็คเป็นลอนใหญ่ๆน่าลูบแบบนี้บ้าง..อ้ากกก..
...แต่ไม่ได้หมายความว่าผมมองหน้าท้องพี่โตแล้วอยากจะลูบน่ะเว้ย..
“...ไอ้โต..แล้วพวกป๋าว่าไงมั่งว่ะ...เอ้อ..ลืมไป..นี่กุละเมอน่ะ..” จู่ๆพี่วิทย์ก็ออกปากถามขึ้นมา ทำให้ผมที่กำลังอยู่ในภวังค์(อิจฉา)ชะงักหลุดขำ ก่อนแกจะออกปากว่าละเมอซะงั้น..แถมยังทำเอฟเฟกต์เสียงกรนใส่เพิ่มเติมซะด้วย..
“..สาด..ไม่ต้องมาละเมอแล้ว.. “ พี่โตบ่นใส่คนที่ทำซาวด์แทร็คกวนประสาทไปอีกรอบ ส่วนพี่วิทย์ก็ส่งเสียงหัวราะใต้ผ้าห่มออกมาเบาๆ..
“..ไม่ว่าไง..จัดการเรียบร้อยแล้ว..ส่วนมึง... “ พี่โตบอกเรียบๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะจากในผ้าห่มจะเงียบไป “..ป๋าแกบอกว่า..ห้ามพลาดอีก..ส่วน....เรื่องนี้ จะจัดการยังไงก็ตามใจ..”
“..แล้วที่กุบอก...” พี่วิทย์เงยหน้าออกมาจากโปงผ้าห่ม สภาพหัวยุ่งเล็กน้อยดูไม่แปลกตาเท่าใบหน้าเครียดขึ้ง พี่โตกันไปมองตา ขณะที่ผมค่อยเริ่มพันผ้าก๊อซรอบเอวพี่แกช้าๆ..
ก๊อกๆ..
เสียงเคาะเบาๆ ที่หน้าต่างทำให้ต่างคนก็ชะงัก พี่วิทย์หันไปเปิดหน้าต่างห้องพยาบาลที่อยู่ฝั่งสวนผักด้านหลังให้เปิดอ้อาออก พบว่าคนที่ว่าเคาะ คือพี่ทินนั่นเอง..
ใบหน้าของคนเรียกดูเครียดแปลกตา ดวงตาคู่นั้นมองพี่วิทย์ พี่โต และผมสลับกันไปมาช้าๆก่อนจะพยักหน้าพลางเบี่ยงตัวออกจากหน้าต่าง...
..ใบหน้าพี่วิทย์ฉายแววเคร่งเครียดขึ้นทันควัน สายตาจับจ้องไปยังเหตุการ์ณด้านนอกผ่านบานหน้าต่างอย่างเคร่งเครียด ผมชะงักพอดีกับที่ลุกขึ้นจะเอื้อมพันผ้าพันแผลบรอเวณด้านหลังของพี่โต แขนหน้าล็อคเอวผมำว้ ให้ค้างอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งยืนในอ้อมแขนพี่โต..พร้อมๆกับสายตาของทุกคนที่มองไปยังเบื้องนอก..
...ซึ่งมีร่างของเหล่าบรรดาพี่ๆในกลุ่มยืนอยู่ประจิบริเวณนั้นเป็นบางจุด สายตาเหลียวซ้ายขวาอย่างบ่งบอกว่ากำลังดูลาดเลาไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง และบริเวณแปลงผักหลังห้องพยาบาลนั้น จะมีบ่อน้ำที่ขุดๆไว้สำหรับใช้ดผีกอยู่ ปกติแล้วจะมีท่อพีวีซีต่ออกจากข้างบ่อน้ำ เพราะใช้ระบบแรงปั้มมอเตอร์แถมแผ่นซีเมนต์กลมขนาดใหญ่ที่ปิดบ่นน้ำนั้นไว้ก็หนักจนยกแทบไม่ขึ้น..
...ทว่าตอนนี้ มันกลับถูกยกออกด้วยแรงของชายร่างใหญ่สองสามคน พร้อมกับร่างของผู้ชายอีกคนทีชื่อ”นพ” ได้ถูกต้องให้เดินเข้ามาหาบ่อน้ำนั้นเรื่อยๆ...
ผมหันไปมองพี่วิทย์ ที่กำลังจ้องภาพเบื้องหน้านิ่งๆ ใบหน้าเรียบเฉยและริมฝปาเม้มแน่น..แต่ดวงตาคู่นั้นมันกลับสั่นระริก..
..คนๆนั่น..กับข่าวลืมเมื่อวาน..
และประโยคสุดท้าย ที่พี่วิทย์พูดกับพี่โตก่อนผมจะไปหาป๋า..
..นั่นทำให้สามรถเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย โดยเฉพาะเมื่อพี่วิทย์พยักหน้าช้าๆยามที่ได้สบมองแววตาของพี่ที่ชื่อนพคนนั้น..
ผมอ้าปากจะพูด..ทว่ามือหนาของใครสักคนกลับเลื่อนมาปิดตาผมไว้ช้าๆ...
...และเมื่อผมได้แสงสว่างตื่นมาอีกครา ร่างของเขา ก็หายไปจากพื้นที่เคยอยู่ ดิ่งลงไปอยู่ใต้บ่อน้ำนั้นแทน..
“..นั่น...คือโทษของคนที่ทรยศ..”
เสียงกระซิบเบาๆทำให้ผมชะงัก หันขวับไปมองหน้าคนพูด...
ผมเหยียดรอยยิ้ม..ถามออกมาช้าๆ..
“..แล้วผมล่ะ..จะต้องเป็นแบบนั้นรึเปล่า..?..”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
นี่ก็หวานน่ะตอนนี้น่ะ (วิ่งหลบตรีน)
จะเอาเวลาไหนไปสวีตกันล่ะค้า ลืมไปรึเปล่าว่าพี่วิทย์ก็อยู่ที่ห้องพยาบาลด้วย เหอๆ..ไม่รู้ทำอะไรกับพี่กันย์น่ะเนี่ย..? (ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้)เอาเป็นว่าสองคนนี้ก็แอบสวีตกันเอาเถอะ..ฮ่าๆ แต่ในความรู้สึกของอิชั้น ตอนนี้ถือว่าพี่โตใจดีมากกกกก มากเกินปกติล่ะน่ะทั้งเนมทั้งโตเหมือนคนกำลังจีบกันใหม่ๆ เลยไม่รู้จะทำตัวยังไง ถึงเหตุการ์ณมันจะไม่ใช่ แต่อิไรท์เตอร์คิดแบบนั้นจริงๆน่ะ ฮ่า.. ส่วนพี่วิทย์ น่าฮ้ากกกกกก น่าฮัก..ฮี่ๆๆ(เนม:ตูล่ะเฟ้ยยยยย)
แอบตกใจนิดหน่อยที่ลัทธิบูชาลุงมาแรงเกินคาด ฮ่าๆ :bye2:
-
:z13: แปลกจังวันนี้มาเช้า (แต่ไม่เป็นไร กุหลาบ Stand By รอ 24 ชม. อิอิ :z1:)
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ถ้าไม่นับตอนสุดท้ายเน้)
เอาล่ะ ไปอ่านอีกรอบก่อน :-[
อ่านอีกรอยแล้วก็ยังกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :impress2:
อ๋อย อ๋อย น่าร๊ากอะไรแบบนี้น๊า :-[
เก็บไปจิ้น ไปนอนฝันดีกว่า แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล.ลัทธิบูชาลุงน่ากลัวง่ะ...เกย์รุ่นหย่าย o22
-
ขอหวานต่อไปอีกหลายๆตอนนะ
อ่านไปอมยิ้มไป พี่โตมันน่ารักของมันน้า
:pig4: ไรท์เตอร์สุดยอดด :pig4:
-
เหมือนจะหวานๆละ o18
วิทย์น่ารัก น่ารัก น่ารักๆๆๆๆๆ :-[ :กอด1:
ปล. อยากอ่านตอน รักร้อนแรงของผู้พันกับป๋า อะ จะมีไหม :interest:
-
รออ่านอยู่นะ หนุกๆๆๆ :call:
สวีทกันเต็มที่เลย ยย
((ออกเเนวประชดนิดนึง)) :m16:
พี่โตเขิน นน :z1:
อร้ายย ยย :o8:
-
+1 เป็นกำลังใจให้เนมกับพี่โต สู้ๆน๊ะจ๊ะ :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ สนุกอะ เเวะเข้ามาดูก็ได้อ่านเลย พี่โต น้องเนม น่ารักเเต่เสียว พี่วิทย์ พี่กันย์อะ โอ น่ากลัว เเต่ไรเตอร์รอบนี้ พิมพ์ผิดเยอะนะ สุ้ๆๆจะรอตอนต่อไปนะ
-
อ่านไปเจ็บแทนพี่โตไป..................... แอบดีใจที่ตอนนี้น้องเนมกับพี่โตไม่เครียดใส่กัน แต่ก็สงสารนพง่ะ
แต่จะว่าไปพี่โตก็แคร์เนมมากๆเลยอ่ะ เอามือปิดตาไม่ให้น้องเห็นภาพที่ไม่น่าดู โอ้ยยยย แบบนี้จะไม่ให้รักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว พี่โตๆๆๆ
-
o13
พี่โตมีเขิลลลลด้วยยย
:pig4: รอติดตามตอนต่อไปค่า
-
ตามอ่านทันแล้ว รอต่อนะค๊าบ ขอบคุณครับพ้ม ^^
-
ว๊ายยยย พี่โตก็.. :-[
-
ตอนนี้แอบหวานจริงๆด้วย อ๊ายยย เขิลแทน :o8:
วิทย์ละเมอซะเนียนนะ 555
-
วิทย์น่ารักดี แต่ไงก็เชียร์ กัณ เมฆ สงสารเมฆ ไรเตอร์ก็อย่าใจร้ายกะน้องเมฆนะคะ เอ็นดูน้องหน่อย กรากกก โดนซ้อม โดนทำร้าย คนอ่านใจจะขาด 555
ชอบตอนนี้ที่สุด อิพี่โตน่ารักมากกกกกกกกกรี๊ดดดดดดดดด มันกระชุ่มกระชวย สะหยิวกิ้ว หัวใจดีจริง ๆๆ ห้า ห้า ห้า ขออีกๆๆๆๆๆชอบ ๆๆๆๆ
เหมือนเพิ่งเริ่มจีบกันจริง ๆๆๆ อิอิ รอว่า้หรือไหร่ร้ากกกกกกันซะที ขอให้ไวๆๆทีเต๊อะ 55
ชอบตอนอิพี่โต มันเอามือปิดตาเนมไว้ แสดงว่า แคร์เนมมาก
คำถามเนมที่ทิ้งไว้ช่าง ปวดตับ ดีแท้
มีอย่างที่กลัว กลัวว่าถ้าต่อไป เนมเป็นคนรักของพี่โต เป็นคนสำคัญของพี่โต แล้วจะเป็นจุดอ่อนของพี่โต ที่ศัตรู ใช้มาเล่นงาน
-
มีเขิน ๆ :z2: :z2: น่ารัก :mc4: :mc4:
-
น่ากลัวจังเลยเนอะ ลงบ่อ
แต่ตอนนี้ก็หวานเนอะ
ตลกพี่วิทย์อ่ะ มีการบอกว่าละเมอซะด้วย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พูดว่าหวานไม่กล้าเถียงเลย :a5:
เพราะที่ผ่านมาถ้าเทียบกันพี่โตหวานแล้วคับ :o8:
-
มันก็หวานสุดแล้วตามสไตล์ล่ะนะ
แล้วยังมีทำแผลให้กันอีก ฮิ้ว
-
ตอนนี้หวานจิง ๆ
หวานผิดที่ผิดทางไปนิด
-
อ้ายพี่โตเขิน
อยากเห็น 555+
แอบหวานซะด้วย
^^
ขอบคุณค่ะ
-
แค่นี้ก็หวานมากแระ.. สำหรับเรื่องนี้..
ขำพี่วิทย์ :jul3:
น่ากลัวนะมีจับไปโยนบ่อด้วย :a5:
-
ตอนแรกๆมาน่ารักเชียวทั้งหนูเนมและเฮียโต
เขินกันได้อีก
ในที่สุดเฮียวิทย์กับอิพี่กันย์ก็กลับมา ชอบคู่นี้มากกกกก
ทำอะไรไม่แครฺ์สื่อเลยอิพี่กัน
เฮียวิทย์ก็นะ
ตองหลังนี่มันน่ากลัวไปมั้ย สงสารพี่นพอ่ะ
แต่ มันก็สมควรแล้วกับการทรยศ
ป.ล. หวานต้นสยองปลายมากอ่ะค่ะไรเตอร์
-
แบบว่าแอบมี สะหวีวี่วี กันนิดนึง
55555555555555+. พี่โตเขินน่ารักนะเนี่ย :-[
คำถามสุดท้ายของเนมนี่......อื้มมมมมม :m29:
-
ตอนนี้หวานมากกกกกกก ของเรื่องนี้ตั้งแต่อ่านมาอะ ^^
ขอบคุณนะค่า~~~
-
:call:
เมื่อไรจะรักกัน
-
อิพี่โตก็สามารถเนาะ ทั้งหวานทั้งโหดได้ในเวลาเดียวกัน
-
:o8: :impress2:
-
จะเอาโตเนม จะเอาโตเนม
เมื่อไหร่คู่นี้จะอโบเดเบกานซะทีคะ อิอิ รออยู่น๊า :-[
-
ถูกใจๆๆๆครับ ขอบคุณที่มาต่อนะครับ บังไงตอนหน้าก็ขอหวานๆๆ ไม่ก็กวนๆของวิทย์กะคุณหมอนะครับบบ
-
อ่านตอนนี้แล้วก็เขิล.........พี่โตนะแอบหวานได้อีก มีอาการหูแดง แอบหลงรักน้องเนมแล้วหละสิ
จะได้หวีตหวานแหววกว่านี้มั๊ยเนี่ย เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :3123:
-
หึึหึ บรรยากาศกลิ่นคาวเลือดแต่มีความหวานลอยค้างในอากาศ
ฮิ้ววววววววว อิพี่โตเอ้ย ทั้งๆที่แมนสาดเยี่ยงเน้แล้วยังมีมุมอ่อนโยนให้เจ้าเนม
ได้เคลิ้มบ้าง เยี่ยม
ส่วนไอ่พี่กันย์มันยังไม่จบอีกเหรอจะเอาอะไรกับคนป่วยนักหนาวะ หรือว่าติดใจ
แม่งสงสารวิทย์อ่ะทำอะไรมันก็ไม่ได้ด้วยเพราะร่ายกายไม่เอื้อแล้วใจถึงจะเกลียด
แม่งแค่ไหนแต่ก็นะ โดนโจมตีจุดอ่อนเข้าไปก็แพ้ทางทุกที
ลุ้นเจ้าเนมต่อไปคะ สถานการณ์เปลี่ยนแต่หมากตัวนี้ก็ต้องเดินตามผู้เล่นต่อไป
+1จ้า
-
พอป๋าสวีตใครๆก็พลอยดีด้าไปด้วยวุ้ย อ่านแล้วเขิน เฮียโตน่าร๊ากโฮก...กร๊ากกกกก :jul3:
เอาวุ้ยๆ ได้ลุ้น วิทย์-กันย์กันซะที อิอิ เอ๋...เราลืมใครไปเปล่าหว่า ? อะช่างเถอะไม่สำคัญ โฮะๆ :impress2:
-
ตอนนี้ พี่โต กะ เนม น่ารักกันจังเลยอ่าา ทำแผลให้กันด้วย ฮิฮิ
แต่ตอนท้ายแอบโหดอ่ะ โทษร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ น่ากลัว เหอเหอ
-
ตามมาอ่านทันแระ
^^~
-
อ่านไป ทั้งเครียด ทั้งสงสาร ตัวละครทุกตัวครับ มันเหมือนชิวิตจริงของทุกๆคนนะครับ เพียงแต่เรารู้ตัวกันบ้างหรือเปล่าเท่านั้นเอง
-
จะว่าหวานดีมั๊ยเนี่ย=_=;;;
ตอนจบแอบสยองแฮะ..........น่ากลัว.................
-
ฉลาดจริงๆเนม แต่มันก็แค่เอาตัสรอดได้แค่หนนี้เท่านั้นแหละ
ต่อจากนี้ไปจะมาไม้ไหนอีกก็ไม่รู้ สงสารจริงๆ
-
นี่ก็ถือว่าหวานที่สุด ที่อ่านเจอในเรื่องแล้วนะเนี่ย (กร๊ากกก ว่าไป)
มีแอบเขิน กันด้วย แต่สุดท้ายก็โหดเหมือนเดิม
+1 ให้แล้วนะคร๊า
-
รอตอนต่อไปคับบบบบ ชอบเรื่องนี้มากมาย
-
:pig4: ขอหวานๆ แบบเน้อีกหลายๆ ตอนนะค่ะ
-
:L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มานั่งรอ :กอด1: รักน๊า ท่านไรเตอร์ :L2: มาเร็วๆน๊า
-
ปล. อยากอ่านตอน รักร้อนแรงของผู้พันกับป๋า อะ จะมีไหม :interest:[/color]
อยากอ่านด้วยอ่ะ ^_^
สนับสนุน \\ ^-^ //
-
รออยู่น้ามาไวไว :L2:
-
พี่โตแอบปิดตาให้เนมด้วย
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โหยยยยยยยยยยยยยย
สนุกมากๆๆๆ
ยิ่งอ่านยิ่งมัน
แต่ซับซ้อนจนปวดหัวไปโม้ดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบพี่โตกะน้องเนมมากๆๆๆ
หวานกันจังเลย อิอิ
ปล.ขอเชียร์หมอกัณกะนู๋วิทละกัน หุหุ
รอตอนต่อไปน๊าค๊า^^
-
ตามมาอ่านทันแล้วครับ
-
รู้สึกได้เลยว่าตอนนี้มันช่างน่ารักเป็นที่สุด :o8: ยกเว้นตอนท้ายน่ะนะ เพราะมันช่างเลือดเย็นจริงๆ
พี่วิทย์ตอนนี้น่ารักอ่ะ น่ารักจริงๆนะ ไม่ใช่ตอนอยู่กับพี่กันย์นะ :z1: หมายถึงตอนที่เหลืออยู่สามคนน่ะ คริคริ
ส่วนพี่โตกับเนมนี่ก็หยั่งกับหนุมสาว(?)ที่เพิ่งจีบกันใหม่ๆอย่างที่ไรท์เตอร์บอกอ่ะแหละ อ่านตอนนี้แล้วทำให้กระชุ่มกระชวยเป็นบ้าเลยอะ
ปล. เมื่อรู้ว่าลัทธินิยมลุงมาแรง ก็ควรจะให้บทลุงๆให้มากนะคะ ฮิฮิ เพราะคนอ่านเค้าปลื้มม :impress2:
-
เย้ๆ
มีเฮียกันย์ กะ เฮียวิทย์แล้ว
อ๊ะ! เฮียกันย์จะทำไรเฮียวิทย์อ่า
รู้น๊าาาคิดไรอยู่
:haun4: :haun4: :haun4: :oo1: :oo1: :oo1: :z1: :z1: :z1:
-
ความหนาวมาลงตอนท้ายมาช่วยสุ่มไฟให้อบอุ่น ไรเตอร์สู้ตาย!!! \(^-^)/
-
ตอนนี้เค้าสวีต(?)กันใช่มั๊ยค่ะ
ถ้าเอามาตรฐาน ของเรื่องนี้ตอนนี้ถือว่าหวานมากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
ปอลิง อิพี่กันย์จะทำอะไรพี่วิทย์(ของเค้า :-[) กันยะ
เดี๊ยวก็โดน :z6: ซะนี้
-
. . . ร อ . . . :L2:
รั ก ไ ร เ ต อ ร์ น๊ า ค๊ า . . . :กอด1:
-
ชอบชอบ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ขอที่หวานสุดๆอ่ะ จะมีอีกเปล่า
แต่ตอนสุดท้ายก็สยองจริงๆอ่ะแหละ
o22
-
แวะมารอครับ
-
:เฮ้อ: เข้ามารออ่านต่อไป
-
:impress3:
เข้ามารอเช่นกันกะข้างบน อิอิ
:impress3:
แอบมาให้กำลังใจพี่โต กะ น้องเนม คริคริ
:impress3:
ขอตอนหวานๆ อีกสักตอนนะไรต์เตอร์ พลีสสสสส
-
รอกันต่อไปครับ
555
-
ขอหวานอีกนิดได้ไหมค่ะ เอาแบบ 2 ต่อ 2 นะคะ พี่วิทย์ไม่เกี่ยว หรือว่าหวานได้แค่นี้เพราะพี่โตอยู่ในโหมดโหดมากกว่าอะ (ตบจูบ ตบจูบ)
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เพิ่งอ่านได้แค่ตอนที่19 อดใจไม่ไหวขอมาระบายหน่อย :z3:
ทำไมเนมมันน่ารำคาญงี้อ่ะ :z6: นึกว่าตัวเองมาเข้าค่ายรึไง นี่ในคุกนะเฟ้ย :angry2:
ไม่เคืองโตเลยที่ทารุนไอ้หนูเนม น่าจะให้เนมเจอของจริงสักครั้งจะได้เข้าใจสถานะการณ์ของตัวเองสักที
จำใส่สมองแกอยู่ในคุกเว้ย ไอ้เนม :beat:
ปล.แหะ แหะ อดใจไหวจริง และขอชมผู้แต่งที่มีความพยายามหาข้อมูลทำให้นิยายสมจริงมากค่ะ :L2: กดบวกให้ด้วยใจ
ปล.2 ขอไปอ่านต่อก่อนนะคะ
-
^
^^
^^^
ตอนอ่านแรกๆ ก็รู้สึกเหมือนกันเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะอินโนเซนต์ไปถึงไหน :เฮ้อ: แต่รับรองว่าพอเจอหนูเนม Evolution แล้วชอบ :laugh: แบบ...กำลังดี ไม่ใส่สีจนเกินไป :กอด1: รู้สึกเหมือนผ้าขาวที่ย้อมสีใหม่ ถึงภายนอกจะดูเปลี่ยนไปยังไง แต่ความจริงข้างในก็ยังเป็นผ้าขาวอยู่ดี
ปล.รอตอนต่อปายอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อไรจะมาน๊า :call:
-
หุหุหุ ถือว่าหวานเเล้วสำหรับเรื่องนี้
บีบหัวใจมาหลายตอนเเล้ว กร๊ากกกกกกกก
ขอให้หวานไปอีกหลายๆตอนเเล้วกัน
อย่าเพิ่มมาแนวบีบหัวใจหลุดจากขั้วเเบบเดิมเเล้วกันครับบบบบ
รอตอไป อิอิอิ หนุกมากมายยยยย
-
คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง
ฝนตกพรำๆ ลมตวัด พัดปลิว ผ่อนผ้าที่ตาก กลับมาซักใหม่เอย...T_T" เรื่องมันเศร้า
-
^
^^
^^^
ตอนอ่านแรกๆ ก็รู้สึกเหมือนกันเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะอินโนเซนต์ไปถึงไหน :เฮ้อ: แต่รับรองว่าพอเจอหนูเนม Evolution แล้วชอบ :laugh: แบบ...กำลังดี ไม่ใส่สีจนเกินไป :กอด1: รู้สึกเหมือนผ้าขาวที่ย้อมสีใหม่ ถึงภายนอกจะดูเปลี่ยนไปยังไง แต่ความจริงข้างในก็ยังเป็นผ้าขาวอยู่ดี
ปล.รอตอนต่อปายอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อไรจะมาน๊า :call:
จิ้มๆคุณกุหลาบ จิ้มรีบนทุกรีด้วยค่า
ขำกับอีโวลูชั่นนี้มาก ตอนแรกทุกคนรู้สึกกงั้นจริงอ่ะ ฮ่าๆไม่แน่ว่าเจอน้องเนมเวอร์ชั่นงี่เง่าแล้วจะเซ็งหลายเด้ใส่ คึคึ
ตอนใหม่มาแล้วงับ แต่รอน้อง Katte มาอัพให้ คุณเธออู้งานมานานแล้ว ขอใช้หน่อย
รอแปปน่ะค้า :L2:
-
^
^^
^^^
อ้ากกกกกกกกกกกก :m31: จะมาแล้ว จะมาแล้ว
รอๆๆๆๆๆๆ ฮึ้ยยยยยยย :fire:
อยากบอกว่ารักไรเตอร์นักแล :กอด1: และถึงแม้หนูเนมจะงี่เง่าเค้าก็รักนะตัว :กอด1: และเหนือสิ่งอื่นใด...เขารักพระเอกของตัวอ่ะหนูเนม :laugh:
-
:m11: วู้ มาอัพเเล้วค่า ร้อนๆส่งจากเตากันเลยทีเดียว เอิ้กก :laugh:
มาทำหน้าที่หลังจากหายไป(อีกแล้ว) โดนใบสั่งก็ต้องมาล่ะค่ะทุกท่าน คึคึคึ
ขอบคุณทุกเรปเเทนคุณพี่ปุ้ย และขอบคุณทุกการติดตามค่า :กอด1:
:impress3:คิดถึงเล้าเป็ด คิดถึงชาวเล้า
ไปอ่านเลยฮ่าาาา
Imprison 41: ความสำคัญ
สิ้นคำถามนั้นก็มีเพียงความเงียบที่เกิดขึ้น...
พี่วิทย์ที่นั่งมองหน้าต่างนอกห้องพยาบาลหันมามองหน้าผมด้วยแววตาแปลกประหลาด ส่วนมือใหญ่ที่ละจากดวงตาของผมวางบนไหล่ บัดนี้ผละจาก และยังคว้าเสื้อมาใส่พลางเดินดุ่มออกไปข้างนอก..
ผมชะงัก หันไปมองแผ่นหลังของคนตัวโตที่น่าจะอยู่ตอบคำถามเสียก่อน แต่พอหันมากลับสะดุ้งเฮือก กับนัยน์ตากลมๆของพี่วิทย์ที่จ้องเป๋งมาที่ผม...
“ เอ่อ...” ผมอึกอักกับแววตาที่มองมาไม่น้อย ขณะที่พี่วิทย์ผละออกห่าง พิงตัวไว้บนพนักเตียงอย่างเดิม..
“..มันเป็นคนเลวนักเหรอ?..” จู่ๆก็ถามออกมาเรียบๆ นั่นทำให้ผมขมวดคิ้ว พลางเสียงย้ำก็ดังขึ้นอีก “ กูถามว่าในสายตามึง ไอ้โตมันเป็นคนเลวนักรึไง..?..”
“............” ผมไม่รู้จะพูดยังไง ก็ไม่รู้สิน่ะ แต่คิดว่าคงไม่ใช่คนดี จะพูดว่าพี่โตเลวซะเต็มประดาก็คงไม่เต็มปาก แต่จะพูดว่าดีนักหนาก็คงเป็นการโกหก..สรุปคือ..พี่โตในตสายตาผมก็เป็นคนที่เอียงได้ทั้งดีทั้งเลว จะเป็นแบบไหนมากกว่ากันก็คงนับได้จากพฤติกรรมการทำตัวในแต่ล่ะกรณี ซึ่งบางครั้งดีใจหาย ส่วนบางครั้งก็..ร้ายเชี่ยๆ..
“..กูว่าไอ้โตมันก็เลวเหมือนกันน่ะ..เหมือนกูเป๊ะ..” พี่วิทย์ว่าพลางชี้เข้าหาตัวเองหน้าตาใสซื่อ..
“............ “ ผมพยักหน้ารับ แม้จะยังไม่เข้าใจว่าจะมาบอกผมทำเพื่อ..
“..แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้น..มันก็เป็นเพื่อนที่ดีของกู..และเป็นลูกพี่ที่ดีของลูกน้อง..” พี่วิทย์พูดออกมาเรียบๆ “ ไม่คิดบ้างเหรอ ว่ากับคนเชี่ยๆอย่างไอ้โตทำไมถึงมีคนติดสอยห้อยตามซะขนาดนั้น..คิดว่าเพราะอิทธิพลหรืออำนาจของมันแค่นั้นรึไง..?.. “
“.........”
“..อิทธิพลกับอำนาจอาจจะทำให้คนยอมติดตาม แต่ถ้าเป็นคนไม่สนใจลูกน้อง ใช้งานพวกมันแบบโหดร้าย ถ้าไม่ใช่ลูกพี่ที่ดี..ก็ไม่มีใครติดตามได้นานหรอก..แล้วกับมึง...มาถามว่าตัวเองจะโดนแบบนั้นบ้างไหม?..กูถึงอยากรู้ ในใจมึงคิดว่าไอ้โตมันเลวมากนักรึยังไง..หรือจะเชื่อใจอะไรมันไม่ได้อีกแล้ว..” พี่วิทย์ว่าพลางจ้องหน้าผมเขม็ง..กอดอก..
“...ไม่ใช่พวกพี่รึไง..ที่สอนผม..” ว่าอย่าไว้ใจใคร..อย่าเชื่อใจใคร...ไม่ใช่เพราะคนพวกนี้เหรอที่ทำให้ผมผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า..แล้วใครจะกล้า..เชื่อใจหรือไว้ใจอีกครั้ง..เพื่อที่จะถูกหักหลัง..อีกครั้ง..และอีกครั้ง..
ถึงสิ่งที่ผ่านมา อาจจะเป็นหลักประกันให้ผมได้ครึ่งหนึ่งว่าผมจะไม่ถูกปฏิบัติอย่างเดิมอีก แต่กับพี่โต..ใครจะเอาอะไรมาประกันได้ ว่าผมจะไม่โดนแบบเดิม..อีก หรือต้องมีชีวิตแขวนไว้กับความพอใจเป็นครั้งคราวหรืออามณ์ขึ้นๆลงๆของคนๆหนึ่ง..
“....เหรอ...” พี่วิทย์ถามออกมาง่ายๆด้วยสายตาไร้แววสำนึกผิดหรืออะไรทั้งนั้น ก่อนจะเหยียดยิ้มเครียด..
“..รู้ไหมว่าทำไมไอ้นพต้องตาย..”
“....ไม่...”
“..แล้วรู้ไหม..ว่าใครเป็นคนสั่งให้ฆ่ามัน..” พี่วิทย์ถามอีก แต่คำถามนี้..ผมคิดว่าตัวผม..ตอบได้...
“..พี่โต...”
“..นั่นก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่มึงคิดว่าตัวเองต้องเจอแบบเดียวกับมันรึไง..? “ พี่วิทย์ถอนใจเฮือก มองหน้าผม
“กูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้มึงเข้าใจ..พวกกูน่ะ ไม่ได้มีแค่ตัวคนเดียว พวกกูมีลูกน้อง มีนายมีพรรคพวกที่ต้องคุ้มกะลาหัวและใช้งานมัน..การอยู่บนที่ลสูงน่ะ ปีนขึ้นมามันยังไม่ง่ายเท่าการรักษาตำแหน่งกับฐานะพวกนี้ไว้..กูทำพลาด..กูจบ..ลูกน้องกูจบ..กูรอด ลูกน้องกูก็รอด พวกกูต้องรับผิดชอบชีวิตและทุกๆการกระทำของลูกน้องอย่างพวกมึง คิดว่ามันสบายเหรอ..หรือติดว่าพวกกูอยากทำ อยากจะฆ่าไอ้นพให้ตายไป ทั้งที่มันเป็นลูกน้อง..เคยกินข้าวด้วยกัน เคยหัวเราะ เคยยิ้มด้วยกันมา มึงคิดว่าคนเป็นๆที่ไหนมันอยากจะทำ..”
“...แล้วมึงคิดเหรอ..ว่าที่ไอ้โตมันถูกมึงแทง..นั่นจะเป็ยนแค่การเล่นตลกของไอ้พวกเหี้ยข้างบนนั่น..”
“...เป็นเพราะคุมผมไม่ได้รึไง..” ผมถาม สบตาพี่วิทย์นิ่ง
“ ผมรู้ว่าที่พี่พูดเพราะอยากให้ไอ้ลูกน้องหัวเน่าแบบผม เข้าใจซะบ้างว่าการเป็นหัวหน้าหรือลูกพี่มันไม่ได้สบาย ผมก็รู้หรอกว่าที่พี่โตถูกผมแทงเพราะคำสั่งนั่นมันมีผลยังไง..แต่จะให้ผมเชื่อใจ คนที่เคยเอาข้าวคลุกเศษดินมาให้กินด้วยเวลาแค่วันเดียว มันง่ายไปมั้ยกับความไว้ใจของผมที่ถูกทำลายลงไป..ถ้าความรู้สึกของคนมันกู้คืนมาง่ายขนาดนั้น..ก็คงไม่มีคนมาเสียใจทีหลังหรอก..”
ผมพูดพลางสบตาพี่วิทย์ มองสบแววตาที่วูบไหวเพราะคำพูดของผมแล้วก็ถอนใจเฮือก ใช่ว่าจะไม่รู้กับสิ่งที่หลายคนพยายามยัดเยียด บอกว่าผมไม่ต้องกลัวอะไรแล้วต่อจากนี้..ไม่ต้องกังวลอะไรอีกเพราะพี่โตจะจัดการให้..ผมกลายเป็นหนึ่งในพรรคพวกที่พวกเขาต้องปกป้องแล้ว..แต่แล้วไง ไอ้คำพูดพล่อยๆหรือท่าทีเป็นนมิตรนั่น จะยืนยันได้เหรอ ว่านับจากนี้ไปผมจะไม่ถูกปฏิบัติอย่าง ”หมา” ยามที่ใครเขาไม่พอใจอีก..
...ถึคำถามที่ผมถามออกไปจะทำร้ายจิตใจคนฟัง..แต่กับคนพูดอย่างผม จะมีใครกล้าพอจะยืนยันว่าจะไม่เป็นเหมือนเดิมแล้วบ้าง..?
ในเมื่อพวกเขาพูดเองว่าอย่าไว้ใจใคร อย่าฝากชีวิตไว้กับใคร จะผิดอะไรถ้าผมถามแบบนั้น..
...ถึงมันจะทำร้ายจิตใจใคร ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสน..
“ยังไงก็เถอะ... “ คำพูดของพี่วิทย์ทำให้ผมผละออกจากภวังค์
“..มึงจะคิดยังไงก็ตามใจ กูพูดอะไรไม่ได้มาก..หรือพูดไปมึงก็คงไม่คิดจะฟัง.. กูไม่อยากให้มึงมองไอ้โตในแง่ร้ายจนเกินไป พวกมึงยังดีที่ผ่านจากไอ้เรื่องราวทุเรศๆของไอ้เหี้ยสองตัวนั่นมาได้..กูคงหวังมากไปที่จะให้มึงกับไอ้โต..เฮ้อ.....”
บ่นแล้วก็ถอนใจ คำพูดสุดท้ายนั่นทำให้ผมนิ่วหน้า หวังอะไร?..เขาหวังอะไรกับการที่ผมกับพี่โตไม่ได้โกรธจนฆ่ากันตายหลังจากไปเจอพวกป๋ามา..หวังจะให้รัใคร่ปรองดองแน่นแฟ้น.หรือหวังให้ผมอัพเกรดตัวเองกลายมาเป็นสมุนมือขวาของพี่โต..?
“...เอ้อ..แล้วผมต้องไปส่งของเมื่อไหร่?..” ผมถามออกไปเรียบๆ แม้จะเจ็บแปลบยามคิดถึงเรื่องที่ต้องทำ..แต่ว่า..ถ้าไม่ทำมันก็คง...
“..อีกสองอาทิตย์.. “ พี่วิทย์ตอบพลางหันมามองหน้าผม “ กูรู้ว่ามึงไม่อยากทำ หลังงานนี้ถ้าไม่มีคำสั่งมา..มึง..ก็คงไม่ได้ทำ..อีกแล้ว..มั้ง...”
“..เลี่ยงได้ด้วยเหรอ?.. “ ผมถามหน้าบูดบึ้ง กับคนที่ตอนนี้คงกลายเป็นสมาชิกแกงค์นี้เต็มตัวแล้ว จะเลี่ยงงานแบบนี้ได้ยังไง..
“..ได้สิ.. “ พี่วิทย์ว่าพลางยักไหล่ “ คนอยากทำแทนมึงมีเยอะแยะ ทำแล้วก็ใช่จะเสียเปล่า ได้อะไรตอบแทนตั้งเยอะ..มีแต่มึงล่ะมั้ง ที่ทำท่าจะตายเอา.. “
“..ไม่ได้อยากได้ของที่ต้องทำอย่างนั้นแลกหรอกน่า... “ผมหน้ามุ่ย แค่มีข้าวกินก็พอแล้ว ผมไม่ได้ต้องการอะไรนอกจาก..เสียงไวโอลิน...
เสียงกังวานของเครื่องสายที่ผมหลงใหลดังแว่วออกมาทำให้ผมชะงักกึก เรื่องวุ่นวายที่เข้ามามันทำให้ผมเกือบลืมเรื่องไวโอลินที่ผมอยากเล่นไปซะสนิท ตอนนี้ที่ไม่มีอะไรแล้ว..ผมจะขอเล่นมันได้ไหมนี่..
“...ทำหน้าอย่างกับหมาหงอย..” พี่วิทย์บ่น พลางลุกพรวดออกจากเตียง ผมหันไปมอง ตั้งท่าจะประคองถ้าพี่ท่านจะเซล้มไป แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมกับแรงปัดที่แขนผมเบาๆและเสียงบ่นของเจ้าตัว..
“..กุเจ็บแค่ไหล่ คอ แล้วก็หลังหู ได้เกี่ยวเชี่ยไรกับพุง..ไปดูไอ้โตนู่น..” ว่าพลางเดินตัวปลิวไปค้นหาพลาสเตอร์ยาในกล่องปฐมพยาบาลบนโต๊ะหมอหน้าตาเฉย ผมหันไปมองพร้อมกับกระพริบตาปริบๆอย่างพูดไม่ออก..
แอ๊ด....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมชะงัก พร้อมกับพี่วิทย์ที่กำลังแกะพลาสเตอร์ปะเข้าที่คอสะดุ้งเฮือก หันวับมามองร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์สีขาวที่ยืนอยู่ตรงประตูพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจประดับบนใบหน้า..
... พี่กันย์ยิ้มให้ผมแค่แว้บเดียวแล้วหันไปมองพี่วิทย์ที่กำลังเก้ๆกังๆปิดพลาสเตอร์ที่แผลอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้น ทว่ากลับแลดูเย็นยะเยือกพิกล..
“..เวลาจะเอายาหรือของใช้อะไร..อย่าหยิบเองโดยพละการสิครับ..” ว่าพลางเดินเข้าไปปิดกล่องที่ถูกค้น พี่วิทย์ขยับห่างพี่กันย์อย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มกระตุกตรงมุมปากแบบสั่นๆ
“..ช่วยไม่ได้..ใครบอกให้ไม่อยู่..” วาจาไร้ความรู้ผิดชอบทำให้ผมยิ้มเหย มองเห็นมุมปากพี่กันยืกระตุกยิกคล้ายจะยิ้มไม่ออก จนผมอยากวิ่งหนีไปให้พ้นมวยคู่นี้เสียเหลือเกิน..
“..งั้นก็เชิญนั่งให้ผมเปลี่ยนผ้าพันแผลได้แล้วครับ..” เอ่ยพลางคว้าหมับเข้าที่ไหล่ของคนจะหนี บีบพร้อมลากให้นั่งลงบนเก้าอี้บุนวมหน้าโต๊ะ ผมมองเห็นพิ่วิทย์ส่งสายตาจ้องเขม็งประมาณว่าเอ็งต้องนั่งเป็นตอไม้อยู่ที่นี่ แต่ว่ารอยยิ้มเย็นๆที่พี่กันย์ส่งมานี่สิ..ทำผมชักไม่แน่ใจ..
“..เนมครับ...พี่ว่าจะบอก..ลองคุยกับอาจารย์ธีระดูแล้ว..คิดว่าน่าจะเข้าไปลองได้ถ้าฝีมือถึงขอทำเรื่องกับทางเรือนจำได้ไม่เป็นไร..”คพูดนั้นทำให้ผมชะงัก ตาเบิกกว้าง..
“..จริงเหรอครับ!!..”
“ ครับ..” สิ้นเสียงรับคำพร้อมกับรอยยิ้มผมก็ถลาออกจากห้องพยาบาลทันควัน โดยทิ้งเสียงร้องเรียกของพี่วิทย์ที่ดังออกมาจากห้องพยาบาลไว้เบื้องหลัง..
โทษทีน่ะครับ ยังไงโอกาสในการเล่นไวโอลินอีกครั้งของผมก็สำคัญกว่า..
..กว่าสงครามของสองคนนั่นล่ะน่ะ
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เขาเกลียดมัน..
แน่นอนว่าวิทย์คิดแบบนี้นับแต่ต้องพบเจอเรื่องบัดซบทั้งหลายจากคนเหี้ยๆอย่างไอ้กันย์ คนอย่างเขามันรักแรงเกลียดแรง โดยเฉพาะกับคนอย่างไอ้กันย์..ไอ้คนเหี้ยๆที่ทำเรื่องเลวๆไว้กับเขามากมาย..
แน่นอนว่าตัวเขาใช่จะเป็นคนดีอะไรนัก..แต่ทว่า..เก็ไม่เคยทำร้ายใคร..ด้วยเรื่องแบบที่มันทำ..
ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างขัดเคือง วิทย์จ้องหน้าเจ้าคนที่กำลังจัดหาหยูกยามารักษาแผลของเขาเขม็ง รอยเลือดและรอยแผลยังไหลพราก หลังจากที่เขาเผลอ”แทง”ไอ้นพลงไปด้วยความขาดสติและโมโหจากคำยั่วยุของมัน..และ..ทำให้ต้องถูกผู้คุมพาตัวมาสอบสวน ลดชั้นนักโทษและตัดวันหยุดรวมทั้งวันลดโทษไปด้วย..
...นั่นเพราะมันคนเดียว..
ยิ่งคิด ใบหน้าก็ยิ่งง้ำตาเขียวปั๊ด แม้จะยังดีที่แผลซึ่งเขาเขาได้รับ พอจะเฉไฉพวกผู้คุมได้ว่าเป็นการป้องกันตัวและแผลไอ้นพก็ไม่ได้หนักขนาดตาย มันยังพักอยู่ในห้องพยาบาล..อีกแห่ง..
แต่ทว่า..ที่เรื่องทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้..มันเพราะใคร..
ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้หมอเหี้ยนี่ !!
“..เอามือออกจากแผลด้วยครับ..” น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยพร้อมกับมือที่ปัดมือเขาออก กวาดลำลีชุบแอลกอล์ฮอล์ลงไปในแผลจนเจ็บแปลบ..
“..มึงทำเชี่ยแบบนี้กับกูทำไม..กูไปทำอะไรให้มึง..” วิทย์กัดฟันกรอด ถามออกไปเสียงต่ำ แม้จะถือว่าเป็นศัตรู อยู่คนละฝั่งกัน แต่ทว่าเขากับมันก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันเลยสักครั้งไอ้กันย์ยังคงเป็นนักโทษชั้นดีและเขาก็ยังเป็นตัวก่อเรื่องของแดนอยู่เสมอ..ทว่า ก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรกัน..
..มันคอยดูแลสารพัดแผลของเขา..จนตัวเขาเผลอใจไป..รัก..มันเสียด้วยซ้ำ..
“โอ๊ย...” วิทย์สะดุ้งเฮือก ยามถูกสำลีกดตรงแผล รสชาติของแอลกอล์ฮอล์ฆ่าเชื้อนั้นเจ็บแสบจนต้องสะดุ้ง ขณะที่หูแว่วเสียงหัวเราะในลำคอแผ่วเบา..นั่นทำให้ฟังแล้วต้องเม้มปากแน่น..
“..กูเกลียดมึง..” วิทย์สถบออกมาอย่างสุดกลั้น..
เสียงหัวเราะแผ่วต่ำเบาลง ทว่ามือยังไม่สะดุดด้วยซ้ำ ยังคงลากไปตามรอยแผลเป็นทางยาวอย่างต่อเนื่อง
“..ก็ตามใจสิครับ..ไม่ได้ห้าม..”
“..ไอ้เหี้ย..”
“..เหรอ..” ฝ่ามือชุบแอลกอล์ฮอล์ละจากบาดแผลตรงหลังหู..ก่อนที่มือหนาจะบีบคางแน่น จับเชิดสูงพลางกดแอลกอล์ฮอล์ลงไปอย่างแรงจนสะดุ้งเฮือกทั้งร่าง วิทย์กัดฟันกรอด มือขวาพุ่งไปหาใบหน้าของคนทำ แต่มืออีกข้างกำไว้แน่น
ตาสบตาท่ามกลางความเงียบ แววตากร้าวแข็งสบกับแววตาวาววับด้วยแรงโทสะ..
“..อยากถูกขังลืมรึไง?..” กันย์เอ่ยเสียงห้วน บีบแขนคนตรงหน้าแน่น มืออีกข้างจับใบหน้านั้นเชิดสูง.. “ถามว่าทำทำไม..แล้วไม่ถามตัวเองบ้างล่ะ ว่าทำอะไรไว้กับคนอื่นบ้าง..”
“..อะไรของมึง..? “ วิทย์ยอมละกำปั้นลงมาพูดคุยด้วยสีหน้าบูดบึ้ง แม้อยากจะแก้แค้นแค่ไหน แต่เขาก็รู้ ว่าการทำร้ายร่างกาย เพิ่มคดีให้ตัวเองอีกไม่ใช่เรื่องฉลาด
“ ..หึ... “ กันย์บิดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ “..ความจำสั้นจังน่ะ..เคยทำอะไรกับใครไว้ไม่เคยสำนึก ผลกรรมมันเลยตามสนอง เรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นเหรอครับ..?..”
“..แต่กูไม่เคยทำอะไรให้มึง..” วิทย์ตะคอกใส่อย่างไม่พอใจ..จะเอาสาเหตุงี่เง่าแบบนี้มาเป็นคำตอบงั้นเหรอ?..
“..แล้วไม่เคยทำไว้กับคนอื่นหรือไง !!!!!” น้ำเสียงตะโกนดังใส่หน้าพร้อมใบหน้าเคียดขึ้งนั้นทำให้วิทย์สะดุ้งเฮือก กันย์ละมือจากปลายคางมน สะบัดหน้าไปทางอื่นเพื่อลดความโกรธแค้นที่พุ่งขึ้นมา
“..เคยมองเห็นแก้วใบสวยๆที่เราทะนุถนอมมาอย่างดีมันร้าวแตกเพราะมือคนอื่นรึเปล่า..มองแล้วรู้สึกยังไง?..มีความสุขใช่มั้ยกับการทำลายของที่คนอื่นเขารักนักหนา !!! “ ..กันย์เขวี้ยงเศษสำลีในมือทิ้งลงบนพื้นด้วยความไม่พอใจ ตวัดสายตามองคนที่นั่งอึ้งอยู่บนเตียง
“..มองเห็นมั้ย..แววตาที่เขามองมาน่ะ ว่ามันทุกข์ทรมรรแค่ไหน มีความสุขมากใช่ไหมกับการเหยียบย่ำความรู้สึกของคนอื่นเล่น ..ผมก็ทำอยู่นี่แล้วไง...กูก็ทำให้มึงเห็นแล้วนี่ ว่ามันเป็นยังไง !!!!!”
ใบหน้าโกรธแค้นดวงตาวาววับนั่นยังติดตาเสียจนเมื่อมือหนาคว้าผ้าก๊อซมาปะลงบนแผลแล้วปิดทับแผลอย่างแรงจนตัวสั่นหัวคลอนไม่ได้อยู่ในความสนใจ ชัดเจนเสียจนมองเห็นแต่ใบหน้าและฝ่ามือที่สั่นระริกเพราะความดกรธยากจะระงับ..
....ความโกรธของคนที่ของสำคัญถูกทำลาย..
คนสำคัญของมัน..คนที่เขาเหยียบย่ำ..ทำร้าย..
“..ไอ้เมฆ....” วิทย์ก้มหน้านิ่ง พึมพำเสียงเบาแทบกระซิบ...
“..หยุด...หยุดพูดได้แล้ว..” กันย์เม้มปากแน่น..เหมือนจะใช้ความพยายามอย่างมากในการระงับสติอารมณืไม่ให้เข้ามาทำร้าย..หรือทำอะไรเขาไปมากกว่านี้..
หลับตาลง..เอนตัวลงกับพนักพิง..
ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่ำห่างออกจากเตียงพยาบาล..และแว่วเสียงประตูเปิดออก..
วิทย์มองหน้าเพื่อนมนิทที่เดินเข้ามาหาด้วยแววตาครุ่นคิด..หากไอ้โตมันทำพลาด..ก็คงต้องเจออะไรไม่ต่างจากเขา..
มองแววตาปวดร้าวของไอ้เมฆที่เขาเห็นเพียงชั่วครู่.. มองเห็นเด็กน้อยในวันวานที่เขาเป็นผู้ดูแล..และชักนำสู่ขุมนรกที่มันไม่ต้องการ..
..มันเป็นคนสำคัญ..เป็นหัวใจ..และโลกทั้งใบของคนอีกคนหนึ่ง..
และคนๆนั้น.ก็เป็นหัวใจของเขา..
...ส่วนหัวใจมันล่ะ...?..
วิทย์ไม่ได้โง่พอจะไม่รู้ว่าไอ้เมฆคิดยังไงกับตัวเอง..ทว่านั่นก็เป็นอดีต
กับปัจจุบันแล้วเขาไม่กล้า..กระทั่งจะคิด..
..จนกลัวว่าเด็กคนนี้ของไอ้โต จะเป็นแบบนั้นไหม..
การพนันขันต่อของคนพวกนั้น..ไม่จำเป็นต้องใช้อะไรมากกว่าคน แต่การพนันของพวกเขาต่อรองกันด้วยชีวิตต่อชีวิต..
กลัวว่าไอ้โตต้องเจอแบบเดียวกัน..กลัวว่าไอ้หมาโง่ของมันจะไม่ต่างไปจากไอ้เมฆของเขา..
แต่เพราะมันกับเด็กคนนั้นเข้มแข็ง...เข้มแข็งเกินกว่าจะถูกทำลายด้วยน้พมือของคนอื่น..พวกมันจึงมายืนอยู่ตรงหน้าเขาได้อีกครั้ง ด้วยสภาพเละเทะ..แต่ดีกว่าที่คิด..
อย่าน้อยก็ดีกว่าคำท้าทายที่เขาพูดกับไอ้กันย์ตอนพวกมันยังไม่มา..
....แม้ว่าไอ้เด็กน้อยของไอ้โตจะยังหวาดกลัวและไม่กล้าจะไว้ใจ..
แต่อย่างไรก็ยังดีกว่าเขา..ดีกว่าตัวเขาที่ทำลายทุกอย่างลงไปด้วยตัวเอง..
..เพราะเชื่อว่าต่างก็เข้มแข็ง ทั้งที่จริงไม่ใช่..
และปัจจุบัน..กับสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจที่เขาเจอ..กับการอยู่กับไอ้ตัวอันตรายสองต่อสอง หลังจากหมาน้อยของไอ้โตวิ่งตามเสียงสีซอนั่นไปเรียบร้อยแล้ว..
วิทย์ค้อนใส่เจ้าคนที่หายไปเสียจนตาคว่ำ..พลางนิ่วหน้ากับแรงกดแผลไม่เบานักนั่น..
“..มึงนี่ถนัดใช้ของหลอกล่อจริงน่ะ..เหี้ย..” บ่นใส่ แต่คนฟังเพียงหัวเราะหึ..เพียงแต่ไม่ขำ..
วิทย์หรี่ตาลงช้าๆ..รู้ว่าคนอย่างไอ้กันย์..ตราบใดที่เขาหรือมันไม่หายจากโลกนี้กันไปข้าง มันก็จะไม่เลิกราวีคนที่ทำร้ายคนที่มันรักนักหนาแน่ๆ..อยากจะรู้นัก..ว่าคนอย่างมันจะใช้อะไรมาทำร้าย เอาอะไรมาจ้องล้างผลาญกันอีก..
หรือมันคิดว่ามันเหนือกว่าตรงที่เขารัก..
..แล้วมันคิดว่าตัวมันดีกว่า..ตรงฐานะที่จะทำอะไรได้ไม่ลำบาก
ก็ลองดู..เขาก็อยากจะลองฟาดกับมันดูซักตั้ง..
...เพราะเกมส์นี้ยังไม่จบ..และมันยังไม่ยอมเผยไพ่ใบต่อไปซักที..
วิทย์หรุบตาลงต่ำ...ก่อนจะเปิดขึ้นอีกครั้งยามที่มองสบแววตาของคนที่กำลังเปลี่ยนแผลให้..
“...ถ้ากูรักไอ้เมฆ...มึงจะยอมให้กูอยู่กับมันได้รึเปล่า...”
..ถ้าหากจะลองเสี่ยงพนัน..ก็ไม่มีอะไรจะเสีย.
. .......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ใครลืมไปแล้วบ้างว่าน้องเนมหวังอะไรอยู่ ฮ่า....
..ใสเจียที่ความหวานยังมาไม่เพียงพอ แบ่งเนื้อที่ให้ดราม่าแบบว่านิดนึง ตอนหน้ายังมีหวานต่อค่ะ ฮ่าๆ..
ถ้าถามว่าเฮียโตหายไปไหน บอกได้คำเดียวค่ะ ว่ารายนั้นน่ะ “งอน” ฮ่าๆๆๆ
-
อ๊ายยยยยยย ยาวมั่กๆค่ะ :impress2:
ซะใจ แต่ยังไงก็อยากอ่านต๊ออออออออออออ :serius2:
ปล.นังหนูเนม เพื่อไวโอลินแกทิ้งพี่วิทย์ได้แบบ...เชียวนะ :o
ปลล. ตอนหน้ายังมีหวานต่อได้อีก o7 เยี่ยม คอยดูนะ ไรเตอร์ อิกุหลาบจะเฝ้าหน้าจอรอ 24 ชม. ไม่ไปไหนจนกว่าไรเตอร์จะมา :fire:
ปลลล. สงสารพี่วิทย์ :sad2: รักคนเลว
ปลลลล. สงสัยตอนหน้าเค้าจะง้อกันแน่ๆเลย :impress2: ไรเตอร์ขา ของ้อแบบถึงเนื้อถึงตัวเน้~~~~
ขอดิทอีกที
ไรเตอร ชื่อพี่ปุ้ยป่าวหว่า :confuse: แอบเห็นท่านเคทบ่นแพลมๆอยู่ด้านบน
และท่านขา ที่บอกว่าของ้อแบบถึงเนื้อถึงตัวเนี่ย ไม่ใช่ง้อด้วยลำแข้งน๊าค๊า :m20:
-
มาอัฟแล้วววว รอตอนต่อไปอยู่นะค๊าบบบบ ^^
-
ตอนหน้าหวานจริงดิ
รอนะ
o18
-
ตอบคุณกุหลาบจิ้มด้วย :z13:(กำลังเวิ่นออริกะคุณน้องแคทในเอ็มพอดี)
ชื่อปุ้ยค่ะ เรียกพี่ได้ เรียกน้องได้ แต่เรียกป้าจะเคือง :m31: ฮ่าๆ
..รู้ได้ไงอ่ะว่าเขาจะถึงเนื้อถึงตัวกันแบบไหน :confuse:
-
ตอนนี้ ไม่ได้ยินเสียงพี่โตเลยวุ้ยยย คิดถึง (เอ็งไปได้ยินเสียงพี่โตตอนไหน ห่า)
ชอบบ ๆๆ
ลุ้นน ๆๆ
ตอนหน้า จะไปเตรียม ผึ้ง มด มากองไว้รอ ฮิ้ววววว
-
น้องเนมมม(เสียงคร่ำครวน)
ทำไมไม่ไปหาอีพี่โตก่อนละลูก รายนั้นงอนหนูไปไกลแล้วววว
ห่วยสงสารน้องวิทย์จริงๆ พี่กันย์นับวันยิ่งน่ากลัว
-
อ่านแล้วก็อยากอ่านต่อเร็วๆ
ขอบคุณทั้งคนแต่ง คยโพสเลยนะครับ
-
ตอบคุณกุหลาบจิ้มด้วย :z13:(กำลังเวิ่นออริกะคุณน้องแคทในเอ็มพอดี)
ชื่อปุ้ยค่ะ เรียกพี่ได้ เรียกน้องได้ แต่เรียกป้าจะเคือง :m31: ฮ่าๆ
..รู้ได้ไงอ่ะว่าเขาจะถึงเนื้อถึงตัวกันแบบไหน :confuse:
:o แอร๊ยยยยยย พี่ปุ้ย(เราจะเข้าข้างตัวเองไปไหมว่าอาจจะเด็กกว่า :try2: ) เอาเป็นว่า เรียกว่าคุณปุ้ย ดีกว่าเนอะคะ แบบว่า อายุกุหลาบก็ใช่จะเรียกใครว่าพี่ได้ง่าย แหะๆๆ :m23:
กุหลาบไม่รู้หรอกค่ะ ว่าเขาจะถึงเนื้อถึงตัวกันแบบไหน แต่ที่พิมพ์ออกไป มามันจากใจล้วนๆ :laugh:
ไม่รู้ว่าเคยบอกคุณปุ้ยไปหรือยาง แต่กุหลาบชอบเก็บเอาเรื่องนี้ไปจิ้นบ่อยๆ :-[ และชอบจิ้นฉากหวานเป็นประจำ โดยเฉพาะNC และขอบอกว่า...กุหลาบว่า On Top เป็นท่าที่เหมาะแก่ทั้งสองคนม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ๊ายยยยย (และที่บอก นี่คือจะ ไซโค คุณปุ้ย o3 โอมมมมมม จง On Top :oni3: โอมมมมม จง On Top 55555+ :laugh5:)
-
:a5:
รอติดตามค่า o13
-
เข้ามาแสดงตัว(ไม่ค่อยได้เข้ามาเว็บจนจำไม่ได้ว่าเคยมาแสดงตัวในเรื่องนี้ยัง )
พอโอกาสอำนวย(คอมพ์อำนวย 55+)เลยเข้ามาซะหน่อย อยากบอกว่า
น้องแต่งเรื่องได้ดีจังเลย อ่านแล้วเพลิน ของเขาดีจริงอ่ะนะ
ชอบน้องเนมมาก ช่างน่าเอ็นดู อยากได้อย่างนี้ซักคน ฮุๆ
ช่วงนี้บ้านเมืองผ่านอะไรเครียดๆมาเยอะ หวังว่าผู้แต่งคงไม่ใจร้ายจัดแบบฮาร์ดคอร์มาเป็นคอมโบหรอกนะคะ
เอาน้ำตาลมาเป็นระยะอย่างนี้ก้อดี อ่านไปยิ้มไปให้แก้มมันแตกกันไปเรยทีเดียว
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
หวานของเรื่องนี้ ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดีแหละน่า.. o18
สงสารพี่วิทย์จัง แต่ละคนก็มีแต่เรื่องน่าเศร้าทั้งนั้น..
เวลาเปิดอ่านเรื่องนี้แต่ละตอนที่มาต่อ ต้องทำใจก่อนอ่านนะ..
แต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ ต้องอ่าน เราเสพย์ติดดราม่าซะแล้วววววว :a5:
จะติดตามต่อไปเน้ออออ.. :z2:
-
+1 ก่อนเลยจ้า
หวานแล้วก้มาเครียดตามเดิมเลยนะเรื่องนี้
ไม่ให้หายใจหายคอกันมั่งเล้ย ฮ่าๆ XD
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ มาเเล้วเย้ๆๆๆ ปิดซอยฉลองเลย พี่โต งอน 55+ไม่อยากจะคิดเเต่ว่า พี่วิทย์คิดได้ เนม กลายเป็นหมาน้อย ไวโอลิน กลายเป็เสียงซอ มันเข้ากันไม๊ เเต่คำถามสุดท้ายน่ากลัว
-
วะ..........แว๊ก=[]=
////รีบโบกธง วิทย์*เมฆ
ทำไมรู้สึกว่าอยากจะสนับสนุนคู่นี้จังฟะ= =;;;
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเฮียตัวนะรักค่ะ มารอตอนหน้า หุหุ
-
หุบยิ้มไม่ได้ อ๊ากกกกกก ช่วยทีคร่า~ :-[
-
พี่โต"งอน" ก็เข้าใจนะ น้อยใจล่ะซี้~ ที่ไอ้หนูเนมไว้ใจตัวเอง :z1: แต่ไอ้หนูเนมมันก็มีสิทธิ์ระแวงเฮียอยู่นะ เพราะในอดีตมันมีอะไรหลายๆอย่างทำให้วางใจไม่ลงอ่ะ ยังไงก็สู้ต่อไปเน้ออ
ส่วนพี่วิทย์ หนูอยากจะบอกพี่ว่า ไอ้หนูเนมมันวิ่งไปเพราะ "ไวโอลิน" ไม่ใช่ "ซอ" นะพี่ = =* แก้ไขความคิดพี่อย่างโดยด่วน
-
ที่ว่างอนนี่ เพราะโดนแทงอะนะ..... o22
ผู้ชายงอนนี่คิดภาพไม่ค่อยออก แต่ยังไงก็ต้องเป็นหน้าที่หนูเนมง้อแล้วล่ะ
แต่หนีไปสีไวโอลินนี่ จะมีเวลามาง้อมั๊ยน๊อ
+ ใหทั้งป้า เอ๊ย คุณปุ้ย คุณเคทเลยค่ะ
edit : กลับไปอ่านอีกรอบ ถึงบางอ้อ งอนที่โดนถามซะงั๊น o22
-
:a5: เฮียโตงอน
แต่หนูเนมก็ไปเล่นไวโอลีนซะแล้วจะไม่ไปง้อพี่โตหน่อยหรอ
ส่วนเฮียวิทย์กับอิพี่กัน
เป็นคู่มวยที่สู่สี้กันอย่างที่ หนูเนมบอกจริงๆ
เมฆคือตัวแปรสำคัญมากๆของความรักทั้งสามคน
แต่ยังไงก็เชียร์เฮียวิทย์กับอิพี่กันอยู่ดี
-
จะว่าไปก็เริมชอบพี่โตและ
ถึงข้างนอกจะดูโหดร้าย
แต่ยังไงซะก็ยังมีหัวใจเหมือนคนทั่วไป
อิอิอิ
-
ฮ่า ๆรอน้องเนมไปง้อ พี่โต :z2: :z2:
-
เฮ้อ มันเป็นความจริงของชีวิต ปลาใหญ่กินปลาเล็ก
-
เพิ่งอ่านเมื่อวาน แต่วันนี้ก็อยากอ่านต่ออีกแล้ว :sad2:
แล้วก็อยากคุยกับคุณปุ้ยบ้างจัง มีโอกาสใดบ้างน๊า ที่เราจะคุยกันได้ o18
-
ยังตามเป็นกำลังใจให้เฮียโตกับน้องเนมเลยไปถึงพี่วิทย์อีกนิดด้วย
:L2:
-
นานๆ มาลงที ต้องย้อนไปอ่านตอนที่แล้วด้วยถึงจะตามทัน
ไงก็ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียโตมีงอนด้วยเหรอ
เนมรีบตามไปง้อเร็ว
-
ฮีวววววววววววว ตามทันแล้วค่า :z2:
มีพัฒนาการที่ดีนะหนูเนม ตอนหลังๆนี่ ดูฉลาดขึ้น
ขอเชียร์ 3p ของ เมฆ วิท กัน หุหุ
แต่ไม่ต้อง sm เหมือน ตอนวิทกะกันนะ มันสยอง
ปล.อิลุงมันงอนอะไรอ่ะ เค้าไม่เห็นรู้เลย :really2:
-
^
^^
^^^
มันงอนที่หนูเนมไปถามว่า "แล้วตัวเองจะฆ่าเค้าไหมอ่ะ ที่เขาจิ้มพุงตัวเองอ่า :m13: " ไงคะ :laugh5:
-
ป๋าโตงอนเป็นแล้วนะ เดี๋ยวนี้เก่งใหญ่ละ โหะๆ
-
มาขอติดตามด้วยคนน่ะค่ะ
อิอิิอิ
-
รอฉากหวานๆของ พี่โต กะ น้องเนม ฮิ้วๆๆๆ
-
ขอบคุณไรเตอร์ที่มาต่อให้นะค้าบบ
บวกหนึ่งให้เป็นกำลังด้วย :L2:
-
พี่โตงอน
55555555555555555555+
^^
ขอบคุณค่ะ
-
เนมอ่ะ พอรู้ว่าจะได้เล่นไวโอลิน
แล้วก็ทิ้งพี่วิทย์เลยนะ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
นู๋เนมทำทุกอย่างเพื่อไวโอลินจริงๆ
ทิ้งพี่วิทย์ได้เฉยเลย หุหุ
ชอบคู่กัณวิทย์อะ หึหึ
ปล.นู๋เนมควรจะไปง้อเฮียโตก่อนดีไหมจ๊ะ^O^
-
เข้ามาทักทายบอกกล่าวกันนิดนึง ไม่ได้มาอัพนิยายหรอกค่ะ เเหะๆ (วิ่งหลบส้นตรีน)
ขอบคุณทุกความเห็นทุกคอมเม้นต์ที่เข้ามาให้กำลังใจกันน่ะค่ะ ขอบคุณจากใจจจริงๆเลยค่ะ เพราะอย่างที่รู้กันว่ากำลังใจของคนเขียนคือคอมเมนต์ของคนอ่าน ยิ่งเวลาอ่านตอนทุกคนมีอารมณ์ร่วมกับตัวละครที่เราสร้างขึ้นมา วิเคราะห์วิจารณ์หรือให้กำลังใจกันแล้ว รู้สึกภูมิใจสุดๆกับนิยายเรื่องนี้เหลือเกิน อิ อิ
ส่วนข่าวที่จะมาแจ้งก็คงต้องบอกให้ระวังตะวกันไว้ก่อน เพราะตอนต่อไปอาจจะมาช้าหรือมาเร็วกว่าเดิมก็ไม่ทราบได้ เพราะ ณ ปัจจุบัน ตารางเรียนของไรท์เตอร์ออกมาแล้วอย่างน่าปลาบปลื้มมาก..อินี่มีเรียนกระทั่งวันอาทิตย์ ว่างแค่วันเสาร์แหละทุกค้นนนนนนนน :m15: โหดร้ายจริงๆ
อย่างที่รู้กันว่าอิชั้นเรียนนิติ..ซึ่ง...เป็นสาขาวิชาที่ต้องใช้ความลำบากในการท่องจำแบบไม่หายใจหายคอ ยิ่งขึ้นปีสองเข้าไปแล้วเนื้อหามันเริ่มเข้มข้น ไม่อาจจะปล่อยวางมาหลั่นล้าได้แบบเดิมเท่าไหร่ เพราะอย่างนั้น เลยอยากจะบอกล่วงหน้าว่าอาจจะเอานิยายมาลงช้าบ้างอะไรบ้าง (แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มา) อาจจะอาทิตย์ละตอนสองตอนแค่นั้น คงไม่อาจอัพอะไรได้เหมือนแต่ก่อนแล้ว (ซึ่งกรณีนี้คนอ่านอาจะท้วงได้ว่าเอ็งก็เแ็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เรอะ :beat:)
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทิ้งน่ะค่ะ แค่บอกว่ามันอาจจะช้าบ้างอะไรบ้าง หวังว่าคงไม่ถือสาและตามอ่านกันต่อน่ะค่ะ :monkeysad: พูดตามตรงว่านิยายแต่ละตอนเนี่ย ใช่ว่าอยากจะเขียนก็สักจะเขียนๆขึ้นมามันก็ต้องใช้ความตั้งใจบวกกับอารมณ์ความคิดพอสมควร เพราะฉะนั้นหวังว่าจะไม่โกรธเราที่บางตอนมันมาช้า หรือมีติดขัดอะไรบ้าง และขอแค่มีคนตามอ่านต่อไปก็ดีใจแล้วค่ะ
ปอลิง..ใครเม้นเป็นรายที่สองพันห้าร้อยสามสิบสาม..จะเขียนฉากหื่นให้ตามที่รีเควสก็ได้เอ๊า :z2:
ปอลิงสอง..สองพันห้าร้อยสามสิบสาม..คืออะไร..ทายซิ :laugh:
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งค่า :L2: :L2:
แก้ไขนิดนึง..
..ไม้ใช่ว่าจะปั่นเม้นน่ะเฮ้ย ขอแค่ตามปกติน่ะค่ะ
อ้อ..
..จะโตเนมก็ได้ ชั้นรู้หรอกว่าพวกเธอจะเอาอะไร :jul3:(วิ่งหลบตรีน)
-
2533 !!! ปีเกิดคุณปุ้ย แน่ๆเลย!!
-
อ๊ากกกกกก
ฉากหื่น ของพี่โตกะน้องเนม
ตั้งตารอมานานแล้ว 55+
สมใจอยาก ตอนต่อไปค่อยอัพก็ได้ไรเตอร์ อัพฉากหื่นก่อนสิ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
:pighaun: :pighaun:
-
รับทราบ... :pig4:
แต่ตอนหน้าขอแบบหวาน ๆ หน่อยได้ป่ะ :o8:
อ่านเรื่องนี้ทีไร...ปวดตับทู๊กที
-
มาเม้นกันเยอะๆเร็วครับ
ใครเม้นที่ 2553 อย่าลืมรีเควส ตอนหื่นของพี่โตกับนู๋เนมด้วยนะค้าบ
2553 คืออะไรเหรอคับ
ชี้แจงด่วนนนนน
:call: :call:
-
คุณกุหลาบมาแล้วอย่างเร็ว.. :L1:
ชื่นชมความช่างสังเกตมากๆเลยค่า ทุกๆท่านเลย นึกไม่ถึงว่าจะมีคนเฝ้าทู้เราเยอะขนาดนี้น่ะเนี่ย :L2:
..แถมยังทายถูกอีก งั้นสรุปก็รู้อายุกันไปแล้วสิน่ะ
ปอลิง..รึจะมีคนเควสผู้พันกะป๋า :oo1:
-
เอ่อ แก้คับ
2533
ปีเกิดใช่มั้ยคับ
-
55555555+ :m20: ว่าแล้ว! ว่าแล้ว! ทีนี้กุหลาบก็เรียกน้องปุ้ยได้อย่างเต็มปากเต็มคำ o18 อ่ะหึหึ (ความจริงก็ใกล้ๆกันแหละค่ะ กุหลาบปี32 555+ :laugh:)
เควส ป๋าก่ะผู้พัน :m29: แค่ฟังก็หยองแล้วค่า o22
ถ้าเป็นกุหลาบจะเควส NC โต-เนม แบบ On Top :laugh: (แกเป็นไรก่ะ OnTop นักหนาเนี่ย นังกุหลาบ :m23:) ไม่รู้สิ แบบว่าอยากเห็นมากมายเลยอ๊า :m3:
-
ู^
^
^
^ จิ้มๆ :z13:
นึกว่าคุณพี่ชอบซะอีก อิอิ
ปอลิง ..เน็ตจะหมดแล่ว ลา่ก่อนน่ะงับ เจอกันวันนิยายลงห้าๆ :L1: :L1:
-
^
^
^ ฝันดีค่า มาอีกทีเร็วๆน๊า :bye2:
-
เสี่ยงกับการรักของไอ้วิทย์
-
อาจจะยังไม่เข้าใจในโครงเรื่องโดยละเ่อียดนะ พออ่านมาระยะหนึ่ง รู้สึกจะชอบเรื่องราวของกันย์ เมฆ และวิทย์ นะ มันเข้มข้นดี ส่วนเนมก็ดีนะ ไม่ใช่ไม่ดีนะ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะ
ขอบคุณมากนะ ที่ทำให้-- ทั้งๆที่ก็เหนื่อยกับชีวิตประจำวันมากแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะ ไปละ บาย....
-
จะรอคอยความหวาน...............
-
โอ้ว นั่งอ่านกว่าจะทัน อิอิ สนุกมากๆเลยค่่ัะ ลุ้นทุกคู่อ่า แต่เกลียดไอ้หมอเถื่อนวุ้ยแต่ก็ชอบความซาดิสต์ของมัน เอ๊ะ ยังไง คิคิ
ก็วิทย์มันน่าแกล้งจริงๆอ่า รอดูตอนสวีตวิ้ดวิ้วของโตกะเนมนะเคอะ จุ๊บๆ
-
เนมจะรู้ไหมว่าเฮียโตเค้างอนมันช่าง o22
-
จิ้ม + ให้เป็นกำลังใจจ้ะ
-
พี่โตงอน !!! หนูเนมอย่าลืมไปง้อนะ อิอิ
รอตอนหน้าค่ะ ขอหวานๆๆ 555
-
ไรเตอร์สู้ตาย อยากอ่านต่อมากมายเลย สู้ๆ
เดี๋ยวดัดเฮียโตแกไม่ทัน งอนใหญ่แล้วนั่น ฮ่าๆๆ
-
แวะมาดัน วันล่ะนิด เพื่อ 2533 ที่รอคอย :laugh:
ในที่สุดวันที่เรา + ได้ก็มาถึง :กอด1: ขอมอบ + แรกให้น้องปุ้ยจ้า :-[ :L2:
-
จงลง...จงลง...จงลง... :call:
2533 เป็นปีเกิด งั้นเราขอสะเออะเรียกว่า "น้องปุ้ย" เเล้วกัน :impress2:
ตอนหน้าแอบมีหวานเหรอ...หวานของเรื่องนี้ เดายากเนอะ
ชอบเนม-โต แอบเชียร์วิทย์-กันย์ มานานและ
มาต่อเร็ว ๆ เน้อ...
-
รอ ตอนต่อไปนะครับ หุหุหุ ขอหวานๆ สักตอนนะ ไรท์เตอร์จ๋า นายเอกจะง้อพระเอกสำเร็จมะน้อ หุหุหุ
-
รอกันต่อไปครับ
-
รอ รอ รอ
-
:a11:
:a9:
:a1:
:z2:
รอๆ รอ :กอด1:
-
เม้นที่เด็กดีไปแล้ว
เวะมาดัน รอ 2533 อิอิ
:L1: :m3: :m18:
-
รอเพิ่มอีกหนึ่งวัน
อิอิอิ
-
ไรเตอร์ขา อยากอ่านต่อแล้วค่ะ น้าๆ
-
:call:
:call:
:call:
ไม่รู้ว่ากลิ่นธูปจะส่งต่อถึงไรท์เตอร์หรือป่าว
มาต่อซักทีเหอะ...เตรียมยาฉีดมดรอเเล้ววุ้ย
-
แล้วกันต์ไม่รู้เบื้องหลังของพวกป๋าหรือไง
อาจป็นกันต์ที่เป็นเบี้ยของเมฆที่ไว้แก้แค้นวิทย์
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
คิดถึงแล้วน้า...อัพเต้อะ จุ๊บๆ
-
Imprison 42: Canon In D
เสียงตัวโน๊ตระดับเสียงต่างๆที่ดังคลอออกมาจากพื้นอาคารหลังหนึ่งทำให้ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี ส่วนฝีเท้าก็ก้าวยาวขึ้นเรื่อยๆ..ก้าวเร็วขึ้น เร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง..
...วิ่งไปหาความฝัน และความหวัง...
น้ำเสียงของพี่กันย์ยังดังก้องในหัว ไม่สำคัญว่ามันจะมาจากใคร แต่ข้อความนั้นทำให้ผมดีใจ..อาจจะดีใจที่สุด นับแต่มาอยู่ที่นี่
..ดีใจที่สุด..
ความคิดนั้นทำให้ร่างของผมชะงัก..ฝีเท้าชะลอลงอย่างรวดเร็ว..
กับคำว่าดีใจที่สุด..
ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่..ที่สุด...อีกต่อไป..
..เมื่อไหร่กันที่ผมเลิกคิดถึงไวโอลิน..เลิกคร่ำครวญหามันที่เป็นเหมือนชีวิตของผม..
เมื่อไหร่ที่ผู้คนและสถานที่แห่งนี้มีอิทธิพลต่อผม..มากกว่าเสียงดนตรีที่คอยขับกล่อมประโลมใจผมตลอดมา..
และเมื่อไหร่กัน..ที่ใครสักคน..
เริ่มก้าวเข้ามามีความสำคัญ..มากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ...
ใคร..คนที่ผม...
ผมเงยหน้าขึ้นจากพื้นดินเมื่อมองเห็นพื้นซีเมนต์สีหม่น ความคิดทุกอย่างหลันหยุดชะงักเมื่อแว่วเสียงหวานกังวานใสของไวโอลินสีไม้มะฮอกกานีที่อยู่ในมือของนักโทษคนอื่น..และ...มองสบสายตาของชายที่หันมามองหน้า..
ผมว่าผมจำได้ ว่าเขาคือ “อาจารย์ธีระ” ครูสอนดนตรีคนนั้น..
แววตาคู่นั้นสบมองผมพลางตวัดลงไปมองฝ่ามือ..นั่นทำให้ผมเกร็งมือแน่นขึ้น กำมือซ้ายของตัวเองแน่น..
“..สวัสดีครับ..” ชายคนนั้นทักผมเรียบๆพลางหันมายิ้มให้..นั่นทำให้ผมสูดลมหายใจลึก..เพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง..
“..ผมอยากเล่นไวโอลิน..”
“..ครับ..ก็พอทราบมาบ้าง..” เขารับคำ พลางกวาดตามองผมนับแต่หัวจรดเท้า ราวกับจะประเมินค่าสินค้าชิ้นหนึ่ง ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับลูกศิษย์คนหนึ่งที่เล่นเสร็จแล้ว และนำไวโอลินมาคืน..
“..คิดว่าคงมีประสบการ์ณ..งั้นลองเล่นให้ฟังสักเพลงสิครับ...” อาจารย์ธีระว่า พลางยื่นไวโอลินให้ผม..ผมเดินเข้ามาในห้องสายตาจับจ้องกล่องไม้สีสวยนั้นอย่างเหม่อลอย..รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่เต้นโครมคราม..
..มือไม้สั้นระริกยามได้แตะต้องคันชักและตัวเครื่องสี..ผมได้แต่เบิกตากว้าง อื้อใจลอย รู้สึกอยากตบหน้าตัวเองแรงๆให้ผมรู้ว่าไม่ได้ฝัน..รู้ว่าน้ำหนักของเครื่องสีในมือไม่ใช่แค่จินตนาการ...
..ในที่สุด...โอกาสก็กลับมาหาผมอีกครั้ง..
มือของผมลูบไล้กล่องไม้สีสวยในมืออย่างเหม่อลอย.. รอยยิ้มกว้างจนรู้สึกว่าปากแทบจะฉีก วินาทีนี้สารพัดสารพันความคิด ความสับสนต่างก็หายไปจากสมอง..มีเพียงความสงบนิ่งและอื้ออึงด้วยความเปรมปรีดิ์เหลือล้น..
“...ผม...”
“...เพลง Canon In D ครับ..” อาจารยธีระบอกสั้น ด้วยรอยยิ้ม..แต่พอผมฟังแล้วกลับชะงัก..รอยยิ้มเหมือนจะหยุดกึกไป “..เป็นเพลงที่ไม่ยากเท่าไหร่ สำหรับคนที่เรียนมา..คิดว่าคงได้..”
..แต่ไม่มีโน้ต !!!
ผมเม้มปากแน่น แทจะแยกเขี้ยวขึ้นกัดลำคอของอาจารย์สอนดนตรีคนนี้ให้ขาดแหว่ง เพลงที่ให้ผมเล่นไม่ใช่เพลงที่ยากเกินไปก็จริง แต่ไม่มีโน้ตดนตรีให้ดูแถมไม่ให้เวลาทำความคุ้นเคยกับเครื่องคนตรีในมือเนี่ย..มันหมายความว่ายังไง?
..จะแกล้งกันใช่มั้ยว่ะ !!
ผมมมองหน้าตาเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกรู้สาของคนตรงหน้าแล้วชักจะเริ่มเข้าใจอารมณ์ของพวกที่กระทืบคนเพราะความโมโห โอเคมันเป็นแบนี้สิน่ะ..เพราะไอ้คนนนั้นมันกวนตีนแบบนี้สิน่ะ..
ฮึ่ย...แต่คิดเหรอว่าผมจะยอม..
ผมหลับตาลง ๆม่มองใบหน้ายียวนกวนประสาทนั่นให้เสียอารมณ์อีก.. สูดหายใจเข้าลึกๆ พ่นลมหายใจออกยาวๆทำสมาธิสงจิตสงบใจจากความโมโหและความตื่นเต้นยินดีที่ประเดประดัง.. ในมือถือคันชักและไวโอลินไว้ สัมผัสผิวไม้เรียบลื่นช้าๆ...ปลายนิ้วลูบไล้..แตะตรงสายเอ็น..และกล่องไม้สีสวยอย่างทะนุถนอม...
..ในสมองนึกถึงโน้ตเพลง Canon In D ที่เคยฝึก..แม้มันจะนานมาแล้ว แต่มันก็เป็นอีกเพลงที่ผมมักจะหยิบมาเล่นเสมอ..เพลงที่มีเนื้อหาเศร้าสร้อย..เนิบช้า..ก่อนจะค่อยเปลี่ยนเป็นรื่นเริงกังวาน..ราวกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาบนพื้นดินหลังจากเมฆครึ้มพัดผ่าน..
..เพลงที่ให้ความรู้สึกของความยินดี..เพลงที่เป็นดั่งฟ้าหลังฝน..
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ...รอยยิ้มประดับบนริมฝีปาก..ยามคิดทบทวนถึงเรื่องราวหลากหลายที่พบเจอ..เปรียบดังเมฆครึ้มที่พัดพาสายฝนแห่งความโศกเศร้าเสียใจเข้ามา..ก่อนทุกอย่างจะเริ่มกระจ่างแจ้ง..ด้วยแสงแห่งดวงอาทิตย์..เหมือนกับสิ่งที่ผมพบเจอตอนนี้..
...ผมเบือนหน้าจากอาจารย์ธีระที่ยินมองอยู่..เปลี่ยนมาหันไปมองภาพต้นไม้สีเขียวและท้องฟ้าสดใสเบื้องนอก..
...พาดตัวไวโอลินลงบนไหล่ขวา ขยับใบหน้าและมุมคางให้เหมาะเจาะกับที่วาง แล้วเหยียดแขนออกจนสุด...ก่อนจะงอเข้าหาตัวเล็กน้อย แตะปลายนิ้วลงบนเส้นเอ็นสีขาว ใช้อุ้งมือรับส่วนปลายยาวแกะสลักเป็นคันรับงอนงามเอาไว้..
มือข้างซ้ายจับปลายคันชักให้มั่น ผมขยับนิ้วโป้งช้าๆรู้สึกโล่งใจที่อาการติดขัดหายไปจนแทบไม่รู้สึก ก่อนจะสอดปลายนิ้วลอดใต้สายชัก กุมคันไม้สีสวยให้มั่น...
หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความยินดีปนเคยคุ้นค่อยสงบลงยามที่ผมผ่อนลมหายใจยาว..และค่อยๆหลับตาลงช้าๆ..ยามที่บรรเลงโน้ตเพลงตัวแรก ฟังเสียงใสกังวานให้ผ่านไปด้วยความยินดี..
..เปี่ยมด้วยความคาดหวัง...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
หงุดหงิด..
ยอมรับก็ได้ว่าเขารู้สึกหงุดหงิด..
โต ถอนใจเบาๆ สายตาจับจ้องพรรคพวกที่กำลังรดน้ำผักที่แปลงเกษตรหลังโรงฝึกงาน..
ไม่ไกลจากหลังห้องพยาบาล..ไม่ห่างจากบ่อน้ำที่กลายเป็นแหล่งฝังวิญญาณไอ้นพสักท่าไหร่..
..สายตาของเขากวาดมองไปที่ไหน..มองหน้าไอ้พวกลูกน้องคนใด..ก็ได้แต่มองเห็นแววหม่นเศร้า..ไม่แน่ใจ..และ..ไม่กล้าสบมองตาเขาเสียด้วยซ้ำ...
นัยน์ตาสีเข้มหรุบต่ำลงอย่างครุ่นคิด..รู้ดีว่าเรื่องที่เกิดไม่ใช่สิ่งที่จะยอมรับกันง่ายๆ นักโทษในคุก แม้ใครต่อใครจะด่าทอว่าจิตใจกร้านหยาบเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้ายและกิเลสตัณหา..แต่..อย่างน้อย..ทุกคนก็ยังเป็นมนุษย์ ยังเป็น”คน” ที่มีความรู้สึก..ความรักใคร่และผูกพันในฐานะคนหนึ่งคนที่มีต่อกัน ไม่ใช่เรื่องที่จะลบไปง่ายๆ..และ..ให้มันหายไปได้เฉยๆ..
...เหมือนกับการฆ่า..หรือกำจัดใครสักคนให้ไปจากโลกนี้ด้วยน้ำมือของตนไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ...
โดยเฉพาะหากรู้จัก..และ..เคยผูกพันกับคนๆนั้น..ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม..
แล้วการที่จู่ๆตัวเขามีคำสั่งให้”ฆ่า”ไอ้นพ..ลูกน้องในกลุ่ม..ทำร้ายมันเสียเฉยๆโดยที่ไม่มีใครรร่วมรับรู้สาเหตุที่แท้จริงที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ความผิดของมัน ไม่มีใครรรู้ที่มาของความไม่พอใจหรือเหตุผลที่ต้อง”ฆ่า”....
..ไม่มีใครรู้เพราะไม่อาจจะให้รับรู้..
ดังนั้น ไม่แปลกที่ต่างคนต่างไม่สบายใจ..หลายคนมีสีหน้าหม่นซึมยามต้องสังหารเพื่อนในกลุ่ม..
...แต่...ยังไงก็ปล่อยมันไม่ได้อยู่ดี..
แล้วยังเรื่องของ.. “มัน..”
เรื่องของไอ้เจ้าคนที่เขาคิดว่ามันโง่เหมือนควายและซื่อสัตย์เหมือนหมาที่คอยตามเจ้าของต้อยๆ..
..คิดแบบนั้นมาตลอด..
แม้ตอนนี้จะไม่ใช่แบบนั้น..แต่เรื่องความไว้ใจที่มันมีให้..นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดว่ายังคงจะมีอยู่เช่นเดิม..
...แต่นึกไม่ถึง..ว่ามันกลับหายไปเสียเฉยๆ..
ยามที่เจ้าตัวออกปากถาม..แววตาที่มองมาทั้งคลางแคลงไม่แน่ใจ..และฉายแววหวาดหวั่น
..ไม่ใช่แววตาของคนที่เคยเชื่อในสิ่งที่เขาพูดเช่นเดิม..ไม่ใช่แววตาของเด็กที่เคยไว้ใจเขานับแต่วันแรกที่พบหน้า..
มันไม่ใช่...ไม่ใช่...มันเปลี่ยนไป..
..หรืออาจะทั้งตัวเขา..และมัน..ที่เปลี่ยนไปจากเดิม..
มือหนาแตะลงบนข้างเอวที่ผ้าพันแผลปะทับอยู่ สัมผัสอุ่นวาบย่ามที่เจ้าตัวแตะต้องยังไม่จางหายทั้งความเจ็บแปลบยามถูกทำร้าย หรือความรู้สึกหวานๆปนขมปะแล่มยามที่เจ้าตัวนั่งทำแผลให้..
การกระทำที่ขัดกัน..แต่...ก็ดูเข้ากันดีอย่างไม่น่าเชื่อ ยามที่ตัวมันได้ทำ..
โดยเฉพาะ..เมื่อมันทำให้เขา..
เพราะอย่างนั้น..ทำไม..มันถึงได้..แตกต่าง..
ทำไม เพราะเป็นแค่ไอ้เนม..ควายตัวนึงที่เขาปรามาส หมาตัวนึงที่แคยเหยียบย่ำ..ทำไมมันถึงได้เปลี่ยนไปและการเปลี่ยนแปลงนั้นก็มีอิทธิพลกับตัวเขาอย่างไม่น่าเชื่อ..
เสี้ยวหนึ่งเสียงกระซิบในหูบอกว่าดีแล้ว..ที่มันเปลี่ยนไป...เปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่จะเชื่อฟังและทำประโยชน์ให้..
แต่อีกครึ่งหนึ่งในใจ กลับอยากให้มันเป็นเหมือนเดิม...
เสียงอะไรบางอย่างดังกังวานทำให้ชะงักจากห้วงคิด นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังโรงฝึกงานอีกหลังที่อยู่ห่างกันไม่ไกล เสียงดนตรีที่เขาพอจะรู้ว่าไอ้เด็กคนนั้นมันรักนักหนาดังขึ้น..
...แต่เสียงเพลงนั้นกลับทำให้เขาชะงัก..
...เสียงแผ่วเบา..ราวกับลอยไหลระเรื่อยไปกับสายลม..
จากกรีดแว่ว..บาดหู..
เศร้าสร้อย..เนิบช้า...สิ้นหวัง..
ค่อยถี่กระชั้น..เปลี่ยนเป็นรื่นเริง..หวานแผ่ว...
สัมผัสได้ถึงความสุขและความสบายใจของคนเล่น..สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ละเมียดละไมซึ่งสื่อออกมา..
อะไรไม่รู้..ทำให้เขาเผลอคิดไปถึง..ใบหน้าของเจ้าเด็กคนนั้น...
..และรอยยิ้ม...ที่จะปรากฏออกมาเมื่อฟังเพลงนี้...
นั่นทำให้ร่างสูงลุกพรวด..เดินก้าวยาวๆไปยังอาคารฝึกงานซึ่งเป็นที่อยู่ของพวกนักโทษที่มีพรสวรรค์ด้านดนตรีและชื่นชอบด้านนี้จะไปฝึกซ้อมกันอยู่ที่นั่น..
..แค่คิดว่าอยากจะเห็นหน้าคนเล่น..และ..รู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกออกไปจากที่เคยได้ยิน..
เหมือนคุ้น..ทั้งที่ไม่เคยตั้งใจฟัง
เหมือนอยากจะฟัง..ทั้งที่ไม่เคยสน...
.....แปลกจริงน่ะ..
นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังบานประตูของห้องฝึกงาน..มองไปยังร่างของใครสักคนที่ยืนอยู่กับไวโอลินสีน้ำตาลงเงาวับ..ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับหลับตาพริ้ม..ดวงหน้าระบายยิ้มสุขสม..
มือขาวบางเคลื่อนที่ไปตามเส้นเอ็นสีขาว แตะพรมลงไปอย่างอ่อนโยนและว่องไว พอดีกับเส้นเอ็นอีกคู่ทาบลงไป กดเสียดสี.. กลายเป็นจังหวะเพลงที่รื่นเริงมีความสุข..
..นัยน์ตาคู่นั้นหลับพริ้มลง..ไม่ได้มองสิ่งใดหรือใครที่ไหน รอยยิ้มนั้นช่างมีความสุข..สุขเสียจนมองแล้ว..
...อดจะยิ้ม...ให้กับอารมณ์ที่สื่อออกมาไม่ได้..
..กับความสุขที่ราวกับจะล่องลอยอยู่ในความฝันที่ต้องการ..
พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนหวานยินดี..ที่ส่งมาให้ยามโน้ตตัวสุดท้ายสิ้นสุดลง..
....สุข... อย่างที่ไม่เคยได้เห็นที่ไหน...
....สุข...เสียจนต้องยิ้มออกมา..
...สุข...เสียจนไม่กล้าเอื้อมมือแตะต้อง..หรือทำลายมันอีกต่อไป..
แปะๆ...
เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ ราวกับจะทำลายบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยมนต์สเน่ห์ให้หายไป...แววตาสองคู่ที่สบมองกันเงียบๆชะงักงัน ร่างเพรียวหันไปมองหน้าอาจารย์ธีระซึ่งละมือลงไปแล้ว..รอยยิ้มประดับบนริมฝีปากของชายคนนั้น เต็มไปด้วยความพอใจ..
..”ครับ...เพราะมาก...ขอต้อนรับเข้าสู่วงดนตรีของเรือนจำเรา...พรุ่งนี้เป็นต้นไป..คุณจะเป็นหนึ่งในนี้..”
“...อ่ะ...ขอบคุณครับ..” ผมเบิกตากว้าง..ยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อได้เข้าร่วมเล่นและฝึกซ้อมที่นี่ได้..
ดีใจที่ได้ทำตามความต้องการของตัวเองอีกครั้ง..
..ดีใจที่ทำได้...จนต้องหันไปยิ้มให้กับคนที่อยู่ข้างๆอย่างดีใจ..
ก่อนจะชะงักวูบ..หลบตาพร้อมกับแก้มที่ร้อนผ่าว..
...ทำไมคนเรามันเขินกันได้รุนแรงขนาดนี้เนี่ย !!!
ผมเม้มปากแน่น..หลังจากบอกลาและเดินออกจากเรือนฝึกงานด้วยความดีใจ..ดีใจสิที่ทำตามที่ตัวเองหวังได้แล้ว..แต่...แต่ในสมองกลับยังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น..
ผมที่กำลังล่องลอยอยู่ในความสุขของตัวเอง..และยินดีที่ทุกสิ่งเป็นไปตามที่คาดหวัง..
ผมยิ้ม..ก่อนจะลืมตา..ได้เฝ้าของทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมพบกับสิ่งที่ดีขึ้น..พบกับอะไรดีๆ..
สิ่งที่ผมคาดหวังคือภาพของต้นไม้เขียวชอุ่ม..ท้องฟ้าสีสดใสทอประกายด้วยแสงแดด..ที่ผมมองเห็นก่อนจะหลับตา..
แต่ทว่า..ใครจะคิด..
...พอลืมตาขึ้นมาแล้ว..
กลับเจอคนๆหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น..
ตาสบตา..พร้อมกับรอยยิ้มของเขา..ที่ผมไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก..
รอยยิ้มอ่อนบาง เต็มไปด้วยความสุขและเปี่ยมไปด้วยความสบาย..
นั่น..เพราะดนตรีของผมรึไงกันน่ะ?..
“..เอ่อ... “ ผมเรียกขึ้นมาเบาๆ...เรียกพี่โตที่เดินนำอยู่ตรงหน้า..คนตัวสูงทำเหมือนไม่ได้ยิน เพราะแบบนั้นผมจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปหา..คว้าฝ่ามือหนาตรงหน้าไว้..
...นั่นทำให้คนตัวโตตรงหน้าชะงัก..หันมามองหน้าผมและตวัดสายตาลงไปมองฝ่มทือที่กุมกันไว้..
ผมไม่ได้ปล่อยมือนั้นลง..ตรงข้ามกลับบีบมันแน่นขึ้นด้วยสองมือของตัวเอง..
..และมองสบดวงตาคู่นั้น..ที่ไม่ได้ฉาบฉายไปด้วยความโหดร้ายแข็งกร้าวเช่นที่เคยเป็นมาแล้ว..
“...อะไร..? “ ออกปากถามเจ้าคนที่คว้ามือเขาไว้ โตมองสบตาเจ้าคนตรงหน้า..ดวงตาสีนิลที่ยังคงสดใสและเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาเช่นที่เคยเป็น..
“...ผมเล่นไวโอลินเพราะรึเปล่า..? “ คำถามนั่น...ดังออกมาจากปากของเจ้าตัวพร้อมๆกับรอยแดงข้างแก้มที่ชัดเจนขึ้น..
...เหมือนเด็กน้อย..ที่กำลังขัดเขิน..และ...ต้องการคำชม..
มือขาวบางทั้งสองข้างบีบกระชับมือของเขาแน่นขึ้นอีกอย่างไม่มั่นใจ เมื่อยังไม่มีคำตอบออกมาจากปากของเขา..โตมองเห็นสีหน้าที่เริ่มยุ่งยากของเจ้าตัว..และ..คิ้วที่ขมวดมุ่น..ท่าทีไม่มั่นใจปนลังเล..จนน่าขำ..
“...อืม....” ตัดสินใจเลิกคิ้วพร้อมกับทำท่าครุ่นคิด.. นั่นทำให้เจ้าตัวซึ่งมีท่าทีหงอยเหงาลงไปชะงัก..หันมาเงยหน้ามองสบตาเขาอีดครั้ง..ด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง..
“.....เพราะมั้ย?..ชอบมั้ย?..” คำถามนั่นยังดังขึ้นมาอีก เจ้าตัวดูกระตือรือร้นเหมือนเด็กๆพร้อมกับเขย่ามือเขาเบาๆ..ท่าทางนั้นทั้งน่ารักและน่าขำจนต้องกลั้นหัวเราะเสียด้วยซ้ำ..
“..นี่...ตอบหน่อยสิ..ผมเห็นพี่ยิ้ม..นั่นยิ้มเพราะฟังเพลงที่ผมเล่นรึเปล่า....” นั่นคงจะหมายถึงรอยยิ้มที่มีขึ้นยามได้เห็นท่าทีและใบหน้าอันเปี่ยมสุขของเจ้าตัว..โตแสยะยิ้ม..บอกออกมาสั้นๆ..
“..หลงตัวเอง...”
“...อ่ะ....” ท่าทางคนฟังชะงักและคงจะบูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ..โตยิ้มน้อยๆ..มองเจ้าตัวเล็กตรงหน้า..สมองคิดกระหวัดไปถึงยามที่มองเห็นเจ้าตัวกำลังเล่นไวโอลิน..ภาพที่เห็น..มันทำให้เขาได้รู้..รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน..
...รู้..ว่าเด็กคนนี้ บริสุทธิ์ สะอาด..เพียงใด..
...รู้...ว่าโลกของเด็กคนนี้..ยังคงสะอาดสดใสด้วยเสียงดนตรีที่คอยขับกล่อมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน..
..และรู้..ว่าต่อให้ต้องพบเจออะไร..ข้างใน..ในหัวใจดวงนี้..ก็ยังจะงดงามอยู่เสมอ..
..ภาพของเจ้าคนตัวเล็กสูงแค่ไหล่กำลังกำมือเขาแน่นด้วยแววตากระเง้ากระงอดปนใจเสีย ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม สาดทอเข้ามาช้าๆ..นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองยามที่ฝ่ามือของเขาข้างหนึ่งลูบไล้บนศรีษะเจ้าตัวเบาๆ..ริมฝีปากขยับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม..
“..แต่ก็จริง..”
“...............” ใบหน้าตื่นๆ และดวงตากลมๆเบิกโตขึ้นยามที่ได้ยินทำให้โตอดหัวเราะหึออกมาไม่ได้ ยิ่งเมื่อแววตาฉงนสงสัยราวกับไม่แน่ใจในคำตอบมองตรงมา..นั่น..ทำให้ริมฝีปากหนาหยักยิ้ม..พร้อมๆกับมือหนาที่แตะลงบนปลายคางเจ้าตัวเบาๆ..
นัยน์ตาคู่หวานมองสบ..ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจแรงกระหน่ำอยู่ในหู..สมองแว้บไพล่ไปคิดถึงใบหน้าของหญิงสาวคนรัก..แต่..ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว..เมื่อดวงตายังคงสบตา..มองเห็นใบหน้าตนเองอยู่ในแววตาของร่างตรงหน้า..
ริมฝีปากหนาหยักเอื้อนเอ่ย..ห่างจากใบหน้าของคนที่กุมมือไว้เพียงลมหายใจคั่น..
“...เพราะมาก...”
...พร้อมกับปิดพับลง..ยามที่ริมฝีปากแตะประทับแผ่วเบา..
เพราะ...
ไพเราะ..และ..น่าฟัง...
น่าหลงใหล...จน..
อยากจะเก็บไว้ฟังคนเดียว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
แอ่ก......(ไรท์เตอร์นอนตายอนาถ..)
ตอนที่เหนื่อยที่สุด ไม่ใช่ตอนเครียดๆ แต่เป็นตอนหวานๆนนี่แหละ โฮกกกกก เขียนเสร็จแล้วอยากล้มไปร้องกรี้ดๆ..ไม่ใช่อะไรหรอก มันหวานเกิ๊น ~
เพิ่มเติมนิดนึง..
เพลง Canon In D เป็นเพลงบรรเลง มีหลากหลายเวอร์ชั่นเครื่องดนตรี สำหรับไวโอลิน นี่เป็นเพลงในระดับที่ 3 คือจะมีการขึ้นโพซิชั่นบ้างเล็กน้อย ไม่ก็ถ้าไม่ขึ้นอาจเป็นเพลงที่ค่อนข้างเร็วการโยงโบว์อาจมีมากและซับซ้อน ส่วนใหญ่คนที่จะเล่นโพซิชั่นนั้นควรจะเล่นแบบปกติให้คล่องก่อน ประมาณสามปี
เพลงนี้มีเนื้อเพลงที่บรรยายถึงความสุขและความทุกข์ของชีวิต ในตอนเริ่มต้นจะเป็นท่วงทำนองช้าๆ..เศร้าสร้อยและจะเริ่มเปลี่ยนเป็นดนตรีเร็วขึ้น กระชั้นร่าเริง เหมือนชีวิตที่ผ่านพ้นเมฆหมอกของความทุกข์ทรมารมาพบกับความสุขสมยินดีค่ะ..
อยากฟังมีอยู่ในยูทูปเน้อ เค้าเอาเพลงแปะไม่เป็น..แฮ่..
-
ตอนนี้หวานละมุนละไมมากๆ เลย ขอบคุณนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ทำเค้าแทบจะวิ่งออกไปกรี๊ดท่ามกลางสายฝน
พี่โต น้องเนม ซารางเฮโย๊วววววววววว
น่ารักมากค่ะ ตอนนี้ หวานมากจริงๆ
โอ๊ยยยยยย นับเป็นจูบแรกของพี่โตกะน้องเนมเลยนะเนี่ย ที่หวานได้ขนาดนี้
อร๊างงงงงงงงงงงง อ่านแล้วย้วยเลยเรา :m25:
-
มาไม่ทันคนแรก :sad2: เศร้า อึน โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :dont2:
Edit------
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
หวานม๊ากกกกกก โอ้ยยยยย เขาจุ๊บกันแล้ว :-[ เขาจุ๊บกันแล้ว :m1: เขาจุ๊บกันแล๊วว :m3:
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อ๊า อ๊า อ๊า :give2:
(พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้อีกแล้ว รักน้องปุ้ยมากๆเล๊ย :กอด1:)
ปล.เขาง้อกันแบบถึงเนื้อถึงตัวจริงๆด้วย :-[
-
กรี๊ดดดดดดด
น่ารักสุดๆ เค้าเริ่มหวานกันแล้วล่ะ ไม่ได้หวานจนเลี่ยน แต่มันทำให้คนอ่านเขินแทนได้อ่ะ *//*
อีกอย่าง ตอนนี้มันทำให้รู้สึกว่าเนมมันกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งหลังจากจับไวโอลิน แถมยังดู ใสบริสุทธิ์ถึงกับทำให้อิพี่โตมันคิดจะเก็บไว้คนเดียว :z1:
-
หวานสุดๆชอบๆ ตกลงเค้าจูบกันใช่มะเนี่ย พี่โตกับน้องเนม อย่าหายไปนานนะคะ
จะแวะกลับมาดูว่าไรท์เตอร์อัพตอนต่ออ๊ะยัง^^
อยากให้หวานอีกๆ^^
-
ไม่ไหวแล้วค้า !
เคยอ่านโหด ๆ มามาเจอฉากนี้น๊อคเลย
เฮียค้ะ หวานก้เป็นหรออ ?
นั่งอ่านพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ
เป็นตอนที่ผ่อนคลายที่สุดแล้ว ~
เฮียโคตรน่ารัก > <
เห็นไหมเฮียลืมแฟนเฮียจริง ๆ ด้วย 5555
-
เขินนนนน บทเพลงมันพาไปหวานมากกกกกกกก
มาเม้นท์เป็นกำลังใจ
ขอเพิ่มความหวานอีกนิดน่ะค่ะ
-
o13 o13 o13
-
กรี๊ด ๆๆๆๆ มาต่อแล้ว... :laugh:
จิ้มก่อน...แล้วค่อยกลับไปอ่าน
-
หวานอย่างที่บอกจริงๆ
เขินอ่ะ...
:o8:
-
อ่านไป กินกาแฟไป ทำไมกาแฟมันหวานเจี๊ยบแบบนี้ฟ่ะ :m11:
-
:-[ :-[ :-[
หวานมากกกกกกก เปนตอนที่หวานและรออ่านมานาน
แหมพี่โตนี่แอบมีใจให้เนมแล้วอ่ะดิ
-
กี๊ดดดดดดดดดด พี่โต กล้วยของภรรยาออกฤทธิ์แล้วดิท่า
-
ตัดชึบ :z3: :z3: :z3:
หวาน :o8: :o8: :o8:
พี่โต :z1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ มาเจิมแล้วจ้า หวานได้ใจจริงๆๆๆ จูบกันใช่มั๊ย
อย่าให้จิ้นเอาเองเน้อ น้องเนมแอบเขิล ใจเต้นแล้ว
พี่โตก็ลืมหน้าแฟนไปแล้ว ปิ๊งปั๊งกันเรียบร้อยโรงเรียนจีนไปแระ
ลุ้นเมือ่ไหร่ จะมีฉากหวานๆๆ ให้ได้จิ้นอีก :-[ :o8:
-
อร๊ายย หวานน
ตอนนี้เคลิ้มสุดๆ
ชอบบ > < หวานทั้งไรท์เตอร์ ดนตรี ทั้งคนเล่น คนฟังและคนอ่านเลย
หวานนมาก 555
o13 :m3: :m18:
ฝันหวานนะค๊า จุฟ จุฟ จุฟ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.......... o>_<o
ทั้งที่เป็นเรื่องร้าย ๆ มาตลอด ไม่เจอกลิ่นอายของความรักมาก่อนเลย กลับรู้สึกว่าความรัก
และหัวใจของคนที่มีความรักให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนล้นใจ ...มันบริสุทธิ์ได้มากมายขนาดนี้
เอาใจไปเลย >///< :-[
-
แอร๊ยยยยย เริ่มหวานแล้ว :-[
ชอบบบบบบบบบ จัง :L1:
-
สุโค่ยมาก กริ๊ดๆๆ น้องเนมมันจะทำหน้ายังไงต่อไปนี่ แค่คิดก็เขินแระ เหอๆ เฮียโตขา :man1:
-
ในที่สุด!!!! น้องเนม ก็เล่น ไวโอลีน :m3:
พี๋โตแกเริ่มจะ ห่วง หวง โหดละใช่ไหม :laugh:
+ล้านให้กับตอนนี้เลย :กอด1:
-
http://www.4shared.com/embed/7510832/48d2dafd
เป็นเพลงที่เคยได้ยินบ่อยๆจริงๆแหละค่ะ ปกติก็ฟังไม่ได้คิดอะไร ... แต่หลังจากนี้ไป เวลาได้ยินคงคิดถึงเฮียโตกับน้องเนมมากๆแน่เลย :-[
ปล. ใครสนใจโหลดก็ตามลิงค์นี้ปาย :laugh: http://www.4shared.com/audio/Tu3BA3V2/Canon_in_D_solo_violin.htm
-
นึกภาพตอนอิพี่โตหวานกับเนมไม่ออกเลยวุ้ย
-
รักคนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ตอนนี้หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอแบบนี้อีก...เออ.....สัก..2-3 ตอนนะ
ขอบคุณค่ะ
-
หวานมากกกกกกกกกก
นานๆจะเห็นหวานกันซักที
สมใจ......
-
อ๊ายยยยยยยยย หวานเกินไปแหละ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดยาวๆดังๆ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเลยนะคะ
ตอนก่อนๆที่ว่าหวาน เทียบไม่ได้กับตอนนี้ซักกระผีกเดียว !
มันหวานแบบไม่เกรงใจใครกันเลยทีเดียว พี่โตขา ~~
ปกป้องดูแลน้องเนมด้วยนะ !
เก็บไว้ 'ฟัง' คนเดียวก็ได้ !
+1 ค่า
-
:-[
กี๊ดดดดดดดดด...หวานๆเเบบนี้น่ารักๆๆๆทั้งคุณพี่โตเเละนู๋เนมเลย
ปล+1ให้ค่า o13
-
รอบหน้าภรรยา ทำกล้วยเชื่อม กล้วยตาก กล้วยบวชชีมาเลยนะ จะได้หมดพันธะ หุหุหุ
-
หวานจริงๆ ตอนนี้หวานสุดๆ เท่าที่เคยมีมา
เนมกับพี่โตน่ารักมากตอนนี้ :-[
-
กรี้ดดดดดดดดด มีซีนหวานกับเค้าด้วยอ่ะ พี่โต
น้องเนมน่ารัก เล่นไวโอลินเพราะด้วย (CF โดยพี่โต)
ขอให้อย่ามีอะไรเกิดขึ้นอีกเล้ย
-
หวาน จนแทบลืมรสชาติของน้ำตาลเลยนิ
-
อุ้ย....ตกใจพี่โตอะ หวานนะหวานได้ แต่ไม่คิดว่าจะหวานได้ขนาดนี้ :o8: เขินอะ
:pig4: writer คะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆให้ลั่นห้อง พี่โต น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องเนมด้วย อ่านมาตั้งเเต่ต้น ตอนนี้เเหวกเเนวสุดๆอะ เเต่ชอบมากเลย อ่านเเล้วนั่งอมยิ้มอะ เข้าใจเลยว่าทำไมไรเตอร์ถึงเเต่งลำบากเพราะมันเเหวกเเนว กว่าทุกตอนเลย ชอบๆๆเเต่ว่านะถ้าเนมเป็นควาย พี่โตจะเป็น นกเอี้ยงเปล่า เเล้วถ้าเนมเป็นหมาน้อยเเล้วพี่โตก็ต้องเป็นปลอกคอดิใช่เปล่า สุ้ๆๆไรเตอร์ 55++
-
:-[
เขิลแทน
-
พี่โตทำอารายยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z1:
น้องไรเตอร์จ้า :กอด1: :L2:
-
โอยยย จาเป็นลม หวานนนนสลบ
-
โอ๊ยยย
โดนใจค๊า โต + เนม หวานซะ
สงสารเฮียวิทย์จังเยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
เฮียกันย์ใจร้ายยย :angry2: :angry2: :angry2:
ปล. ให้ +1 ค๊าาา
-
วี๊ดดดดดดดด
ยัยเจ้......ชื่ออะไรนะ......ภรรเมียไอ้คุณพี่โตน่ะ.......
ทำกล้วยบวชชีมาให้ไอ้พี่โตกินที!!!!!!! กล้วยตาก กล้วยเชื่อม กล้วยปั่น นมรสกล้วย ไอติมรสกล้วย กล้วยปิ้ง ฯลฯ
เอามาเยอะๆเลย!!!!!!
ตอนนี้เฮียโตน่ารักไม่ไหวจะเคลีย!!!!!!!!
////นอนจมกองเลือด...
ป.ล.ยังเชียร์ วิทย์ เมฆ *0*
-
หวาน ต้องมีขม สุข ต้องมีทุกข์ น้องเนมๆๆ หวานกับไอ่พี่โต
-
กรี๊ดดดดดดดด!!!!!! โอ้แม่เจ้า....
ได้ใจอะไรเยี่ยงนี้เนี่ย
พี่โตยิ้ม....เหอะๆๆๆ ฝันค้างล่ะคืนนี้ อัศจรรย์สุดกู่
-
กรี๊ด อ่านตอนนี้แล้วอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ
หวานจัง หวานที่สุดเท่าที่เคยอ่านเลย
หนูเนมกับไวโอลีนนี่เข้ากันมาก
เฮียโตแกอ่อนโยนก็เป็นหนิ
แฟนเฮียโตนี่ต้องมาเป็นตัวปัญหาชัวร์ ไม่ยอมๆ
ป.ล. ทำไมอิพี่กันย์ไม่มีโหมดนี้กับเฮียวิทย์บ้างเนี่ยแต่คงจะยาก ก็เล่นเจอหน้ากันทีไรได้แผล
ทุกทีอย่างนี้ 55+
-
หวานมากๆๆค่าาา
น่ารักจังเฮียโตกะน้องเนม
อ่านไปยิ้มไปเลยทีเดียว
-
ขอบคุณไรท์เตอร์มากๆ หวานหยอด อ่านไปนี่ยิ้มตามเลย ชอบๆๆเอาอีก
แต่ตอนหน้านี่ขอแบบมดขึ้นกองเลือดเลยนะครับ ฮ่าๆๆ
ชะเง้อคอรอดูตอนต่อไป รีบๆมาต่อนะครับ
-
หวาน น่ารักกันทั้ง พี่โต และ น้องเนม เลยอ่าา
ชอบๆๆๆ ขอตอนแบบนี้อีกนะคะ ไร้ท์เตอร์ ^^
-
กรี๊ดดด ดดดด กรีดร้องอย่างถูกใจเป็นที่สุด..
พี่โตน่ารัก น้องเนมยิ่งน่ารักใหญ่...
หวานที่สุดเท่าที่เคยอ่านเรื่องนี้มา.. :-[
เอาเก็บไว้เป็นกำลังใจในการอ่านตอนเครียด ๆ ต่อไป..
น้องเนมพี่โต สู้ ๆ ..แอบเป็นกำลังใจให้พี่วิทย์ พี่กันย์ น้องเมฆด้วย..
ปล. เกลียดไอ้พวกป๋าสุด ๆ :m16:
-
“...เพราะมาก...”
...พร้อมกับปิดพับลง..ยามที่ริมฝีปากแตะประทับแผ่วเบา..
อันนี้คือ.... ทำอารายอะ ไม่คิดลึกนะ เอิ๊ก ๆ
-
จบตอน อารมณ์ไม่จบ
เข้ามาเพื่อสครีม :m3: อ๊าย อ๊าย(อีกครั้ง) อ๊าย(และอีกครั้ง)
บ้าเข้าขั้น ถึงขนาดโหลดcanon in d ลงมือถือ ฟังทั้งวันกันเลยทีเดียว :laugh:
ฟังแล้วมีความสุข :กอด1:
พอหลับตาแล้วฟัง จินตนาการตาม...
ตอนแรกเหมือนลมเบาๆเหนือยอดไม้...เอื่อยๆ ช้าๆ จนเหมือนกับจะหยุดนิ่งเป็นบางครั้ง ประมาณได้กับชีวิตที่ค่อยๆดำเนินไป และหยุดนิ่งลง...
พอเริ่มเร่งจังหวะก็เหมือนลมในทุ่งหญ้ากว้าง...ลมที่ทำให้ปลายหญ้าลู่ไหว เหมือนเต้นรำ...ทำให้คิดถึงสีสันที่แซมเข้ามาของดอกไม้ สีสันที่ทำให้ชีวิตดูสวยงาม...
(บ้ามากเลยทีเดียว :laugh:)
แต่เหนือสิ่งอื่นใด อิกุหลาบจิ้นถึง เฮียโตก่ะหนูเนม :laugh:
จิ้นว่าทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ใกล้ชิดแอบอิงกันในอ้อมอก บนพื้นหญ้า ใต้แสงแดดละมุน :-[ แล้วหนูเนมก็เล่นไวโอลีนเพลงนี้ด้วยใบหน้าหลับตาพริ้ม ในขณะที่เฮียโตแอบยิ้มอยู่เบื้องหลังม่านเปลือกตาที่หลับสนิทของเจ้าหนูเนม :m1: แล้วพอโน๊ตตัวสุดท้ายจบลง เจ้าหนูเนมก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ใสซื่อและสะอาดบริสุทธิ์ จนเฮียโตอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปไล้เบาๆที่แก้มของเจ้าหนูเนม ก่อนจะโอนเอนลงประทับจุมพิตละไมที่แก้มขาวที่ขึ้นสีระเรื่อเพราะความสุขที่ทำให้หัวใจเต้นแรง...
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
ถ้าได้อย่างนี้อิกุหลาบตายไปเลย!
แต่ตายแบบมีความสุขมากจนตายเลยอ่าน๊า :impress2:
-
โหย หวานสุดขอบฟ้า น้ำตาลยังว่าขมไปเลย เจอซีนนี้เข้าไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด>O<
....มดกัด.....
ในที่สุดก็มีฉากหวาน(จริงๆ)ออกมาให้ชื่นชมจนได้
เฮียโตกับนู๋เนมเริ่มหวั่นไหวกันแล้ว อิอิ
-
ไรท์เตอร์ของเราทำการบ้านดีมาก
ข้อมูลแน่นตลอด เข้าถึงทุกรายละเอียด
แต่จะว่าไปตอนนี้ก็หวานจนน่ากลัว
ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
-
ขอน้ำตาลเรียกพี่อีกซักตอน จะมากไปป่าวน่ะ :o8:
ไหน ๆ ก็ดราม่าเเทบทั้งเรื่องเเล้ว ขอหวาน ๆ ติดกันหลายตอนหน่อยนะคะ...น้องไรท์เตอร์
มารอตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ตอนนี้หวานมากๆ เลยอ่ะ
พี่โตหวานซะ
สงสัยเสียงไวโอลินจะช่วยด้วยนะเนี้ย
พี่โตถึงหวานขนาดนี้
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อะโห ตอนนี้... ปรบมือกับการเลือกเพลงมาเป็นองค์ประกอบเลยค่ะ
มันเหมาะมากๆ
แบบว่าคิดถึงช็อตหนังสักเรื่องอยู่ใช่มั้ย แล้วมันต้องเป็นหนังสงครามด้วย อืมมมม.... มันเข้ามากกกกกกกกกกกก
แถมตอนนั่งอ่านก็เปิดฟังไปด้วย แล้วฝนตกอีก... ฟีลแบบว่าอินสุดๆ ฮ่าๆ
---
ตอนนี้แบบว่า หวานมากสำหรับตัวหลักทั้งสอง เอาจรองก็หวานที่สุดตอนจบน่ะแหละนะ แม้จะแอบสงสารพี่โตแก การถูกกลัวมันน่าเศร้ากว่าการถูกเกลียดเยอะนะ
แต่สำหรับตาวิทย์กะตากัน-..-" ... ความจริงตากันมันเหมือนจะเริ่มเปิใจแล้วป้ะ ไม่งั้นมันไม่เปิดท่าทางทางอารมณ์ ออกมาแบบนั้นนี่นา เพราะปกติ ตานี่มันโป๊กเกอร์เฟสขั้นเทพแบบสุดๆ ...
อืมสู้ต่อไปนะคู่นี้ แบบว่าเชียร์อย่าพยายามให้จบอนาถ ตายคู่รึตาวิทย์ตายเลยนะ
แต่ถ้าคู้นี้ใครจะตายจริง... ก็ขอเป็นวิทย์ตายดีกว่า แค่เรื่องที่เจอมา แค่นี้ พี่วิทย์แกก็แทบจะแหลกสลายไปแล้ว
เพราะงั้น ถ้าสมมติ ไรท์เตอร์อยากจะดราม่ากะคู่นี้แบบขั้นสุดยอด... ก็ขอให้อิตาพี่กันย์มันรับเคราะห์ไปเห๊อะ
เพราะไอ้เฮเป็นพี่วิทย์แควนคลับค๊าบบบบบ~
-
เบเด เบเด มดขึ้นคอม อะจึ้ยๆ น่ารักเวอร์ เนมมันคิกขุขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย อร๊ายยยย (^-^)
-
หลังจากเครียดมานาน
ไรท์เตอร์ก้เริ่มจะหวานแล้ว
ขอบอกว่ายังไม่ชินเท่าไร 5555
-
เข้ามารอ :impress3: อยากอ่านต่อจะแย่แล้วน๊า
-
รักเนม...........
-
ให้ตายเหอะ อ่านจบแล้วยังต้อนย้อนไปอ่านตรงพารากราฟ ที่อิีพี่โต จู จุ๊บ น้องเนม ฝึกว่าตาฝาด !!!!!!!!!!!!!!!
แอร๊ยยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกก กรีี๊ดดดดดดดด
อิัชั้นไม่นึกไม่ฝันว่า อิคุณพี่โตมันจะทำอะไรที่หวานที่โรแมนซ์ติกปานนี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด สลบ!!!!
รีเควสต์แบบนี้ เยอะ ๆ ค่ะ กรี๊ดดดดดดดดด
-
คงไม่มีคำใดจะเทียบได้กับคำว่า...น่ารักกกกกกกกกกกกก ว้อยยย
อ่านแล้วอดยิ้มไม่ได้ ฮิฮิฮิ
-
ถ่ายทอดความรู้สึกได้อย่างลึกซึ้งและคล้อยตามจริงๆครับ
พรรณาโวหารยอดเยี่ยมครับ
เหมือนแบลคกราวกลายเป้นสีขาวอีกครั้งหลังจากเป็นสีดำหม่นมานาน
-
ชะแวบๆๆ มาแอบมอง มาต่อเร็วๆนะครับ
-
วิ่งมาดู มายัง
-
:call:
:call:
:call:
-
มาชะเง้อคอรออ่านก็ยังไม่มา มาแร็วๆนะครับ
-
แวะมาทักทาย ^ ^
อัพพรุ่งนี้ตอนดึกๆค่ะ
วันนี้มีกิจกรรม เหนื่อยเกิ๊น..
-
รับทราบ
:laugh:
-
Yes! :a2:
:m1:
:จุ๊บๆ:
-
มารอคร้าบบบบบบ o13
-
จริงนะครับ พรุ่งนี้ตอนดึกๆ
-
เฮ้อ ........ เหนื่อย ตามอ่านทั้งวันเลยค่ะ T^T ในที่สุดก็ถึงตอนล่าุสุด
แต่ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้องเนมน่าสงสารอ่ะ ทั้งที่ทำไปเพราะปกป้องตัวเองกะน้องสาวแท้ๆ โดนติดคุงซะนานเรยอ่า T[]T!!!
พี่โตก็ .. เหี้ยยยยยยม สุดสุดเลยนะค่ะ แม้กะน้องเนมจะมีใจดีด้วยบ้าง แต่ก็น้อยว่ะค่ะ อย่าโหดอย่าซาดิสม์ให้มันมากนะสิค่ะ คนอ่านตามอารมณ์ไม่ทัน แล้วกะเมียยยย เมื่อไหร่จะเลิกค่ะะะะ T.T จะำ้ไ้ด้หันมาจริงจังกะน้องเนมบ้าง
ถึงคู่ชั่ว พี่กันย์กับเมฆ ......... เฮ้อ ..... เกลียดไม่ลงค่ะ ถ้ามนุษย์ไม่ถูกอารมณ์กิเลสครอบงำก็คงจะไม่ถูกเรียกว่า มนุษย์
สงสารวิทย์ . . . . สามพีไปเลยดีมั๊ยค่ะ????
ตอนที่น้องเนมเข้าไปกะผู้พัน เราใจหายยยย นึกว่าน้องเนมกลายเป็นเมียผู้พันไปซะแร้วววว ว ค่อยอย่างชั่ว . . ที่ยังรักษาเอกราชไว้ให้พี่โต . . อุ้บส์!!!
ไอ้ผู้พันกับป๋า ชอบเล่นตลกกับชีวิตคนนัก ทำไมไม่เป่ายิ้งฉุบ ใครแพ้เอาปืนจ่อหัวกันเลยว่ะ หรือถ้าหื่นมากก็เอากันเองเลยไป -*- หงุดหงิด พวกโรคจิต แล้วรัฐบาลไทย(ในนิยาย) ทำไมไม่ดูแลคนในคุกบ้างงงงงงงงงงงง อ๊ากกกกกกกกกกกกก
พี่โตก็น่าสงสารนะ จะน่าสงสารกว่านี้ถ้าเลิกกับเมียเก่า แล้วหาเอาเด็กสีไวโอลินเป็นเมียซะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ตอนล่าสุดนี่่น่ารักมากกกกกกกก เลยคะ่ !!! ความสุนทรีย์ของทั้งต้นไม้กับเสียงดนตรีเป็นใจ ให้พี่โตก้มลงไปจูบน้องอย่างอ่อนโยน อิอิ >,<!!!
หนีคุกพากันออกไปเลยเถอะ T_________T รุคกี้เคยอ่านในนิยายที่พระเอกนายเอกก็หนีตายกันอย่างนี้ ไปอีกประเทศนึงเลยทีเดียว
ทางทีดีคือให้ไอ้พวกที่อยู่ในเรือนจำพิเศษตายกันให้หมด เดี๋ยวปั๊ดมุดจอไปเผาทิ้งให้หมดเลยนี่ -*-
ไรท์เตอร์ ไฟท์ติ้ง !!! XD
-
อร๊ายยยย~ ไรเตอร์น่ารักเวอร์ จ๊วบๆ \(^3^)/
-
เฮ้อ ........ เหนื่อย ตามอ่านทั้งวันเลยค่ะ T^T ในที่สุดก็ถึงตอนล่าุสุด
แต่ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้องเนมน่าสงสารอ่ะ ทั้งที่ทำไปเพราะปกป้องตัวเองกะน้องสาวแท้ๆ โดนติดคุงซะนานเรยอ่า T[]T!!!
พี่โตก็ .. เหี้ยยยยยยม สุดสุดเลยนะค่ะ แม้กะน้องเนมจะมีใจดีด้วยบ้าง แต่ก็น้อยว่ะค่ะ อย่าโหดอย่าซาดิสม์ให้มันมากนะสิค่ะ คนอ่านตามอารมณ์ไม่ทัน แล้วกะเมียยยย เมื่อไหร่จะเลิกค่ะะะะ T.T จะำ้ไ้ด้หันมาจริงจังกะน้องเนมบ้าง
ถึงคู่ชั่ว พี่กันย์กับเมฆ ......... เฮ้อ ..... เกลียดไม่ลงค่ะ ถ้ามนุษย์ไม่ถูกอารมณ์กิเลสครอบงำก็คงจะไม่ถูกเรียกว่า มนุษย์
สงสารวิทย์ . . . . สามพีไปเลยดีมั๊ยค่ะ????
ตอนที่น้องเนมเข้าไปกะผู้พัน เราใจหายยยย นึกว่าน้องเนมกลายเป็นเมียผู้พันไปซะแร้วววว ว ค่อยอย่างชั่ว . . ที่ยังรักษาเอกราชไว้ให้พี่โต . . อุ้บส์!!!
ไอ้ผู้พันกับป๋า ชอบเล่นตลกกับชีวิตคนนัก ทำไมไม่เป่ายิ้งฉุบ ใครแพ้เอาปืนจ่อหัวกันเลยว่ะ หรือถ้าหื่นมากก็เอากันเองเลยไป -*- หงุดหงิด พวกโรคจิต แล้วรัฐบาลไทย(ในนิยาย) ทำไมไม่ดูแลคนในคุกบ้างงงงงงงงงงงง อ๊ากกกกกกกกกกกกก
พี่โตก็น่าสงสารนะ จะน่าสงสารกว่านี้ถ้าเลิกกับเมียเก่า แล้วหาเอาเด็กสีไวโอลินเป็นเมียซะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ตอนล่าสุดนี่่น่ารักมากกกกกกกก เลยคะ่ !!! ความสุนทรีย์ของทั้งต้นไม้กับเสียงดนตรีเป็นใจ ให้พี่โตก้มลงไปจูบน้องอย่างอ่อนโยน อิอิ >,<!!!
หนีคุกพากันออกไปเลยเถอะ T_________T รุคกี้เคยอ่านในนิยายที่พระเอกนายเอกก็หนีตายกันอย่างนี้ ไปอีกประเทศนึงเลยทีเดียว
ทางทีดีคือให้ไอ้พวกที่อยู่ในเรือนจำพิเศษตายกันให้หมด เดี๋ยวปั๊ดมุดจอไปเผาทิ้งให้หมดเลยนี่ -*-
ไรท์เตอร์ ไฟท์ติ้ง !!! XD
เม้นท์ได้ใจจริงๆค่ะ o7 +1 ให้กับความพยายาม
อ่านแล้วแอบคิดถึงตอนที่อ่านเรื่องนี้แล้วเจอ "ผู้พัน" ใหม่ๆ ... แบบตอนที่ได้ยินแค่ชื่อเสียงเรียงนาม และสันดานดิบอ่านะ :try2: ตอนอ่านแรกๆ มีความรู้สึกเหมือนแกเป็น สส. (สาวเสียบ) ยังไงยังงั้นเลย :laugh: แอบคิดว่าแกจะจริตจะก้านแต่ชอบเสียบก้นผู้ชาย (ประมาณกระเทยความ อา ราย หยั่ง เงี้ย <<ไปว่าเขาซะเสียหายเลยแก :laugh: )
-
thank you very much krub
-
:call:
มารอตอนหวาน ๆ (รึเปล่า) ตอนต่อไป
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ...น้องไรท์เตอร์
:call:
-
รอด้วยคน
-
มาแจ้งข่าวค่ะ
ขอลงพรุ่งนี้น่ะค่ะ ไม่ไหวแล้วปวดหัวมากค่ะ จ้องคอมพ์ไม่ได้เลย
ขอโทษทุกคนที่เลียเวลารอน่ะค่ะ พรุ่งนี้จะต่อจริงๆค่ะ วันนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ แทบจะน็อคไปกองบนเตียงแล้วค่ะ
เจอกันพรุ่งนี้น่ะงับ..
-
ลงพรุ่งนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ :z3:
แบบว่า เมื่อวานกุหลาบปั่นรีพอททั้งคืนยังไม่ได้นอนเลย :sad2: วันนี้ก็เรียนทั้งวัน แถมยังมีเทสย่อยอีก
...ไม่ไหวแระค่ะ จะตายแล้ว ไปนอนก่อนดีกว่า :z3:
พรุ่งนี้เจอกันค่ะ :bye2:
-
มาหรือยังงงงงงงง ชะแวบๆๆๆๆ
-
สุดยอดดดค่ะ o13
ยอมนอนดึกอ่านรวดเดียวเลยนะเนี่ย
หลังจากเครียดจ๊าดดมานาน ตอนล่าสุดนี่บรรยากาศดีจัง :กอด1:
-
รับทราบคับป๋ม :laugh:
ถ้าเกิดพรุ่งนี้ไม่มาต่อล่ะก็.....ก็.....ก็จะรอจนกว่าจะมาต่อนั่นเเหล่ะ (แป่ว) :z6:
ยังไงน้องไรท์เตอร์รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...ไม่ไหวก็ไม่เป็นไรค่ะ...รอได้เสมอ... :sad11:
-
สู้ตายคร่า~ จุ๊บๆ ^-^
-
:call:
มาปูเสื่อรอพี่โต กะ หนูเนม
:impress2:
-
Imprison 43: ต่อรอง หรือ ต่อกร
นี่มัน....
ผมเบิกตากว้างขึ้นโดยอัตโนมัติ...กับ...สิ่งที่พบอยู่ตรงนี้..
ริมฝีปากที่เคยบิดเป็นรอยยิ้ม บัดนี้ถูกทาบทับ..เบาๆ...ช้าๆ...
โดยคนที่...น่าจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะนึกถึง..กับการกระทำแบบนี้..
...นัยน์ตาสีเข้มที่มองมา...มันดูแปลก...แปลกไปจากทุกที..
นัยน์ตาหวานๆ...นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูปนรักใคร่..
มันแปลก...ไปจน..แทบเป็นคนละคน..
ผมหลับตาลงช้าๆ...เมื่อริมฝีปากถูกบดเบียดหนักขึ้น..พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น..
มือของผมสั่นระริก..ไม่รู้จะเอาไปเกาะไว้ตรงไหน จึงได้แต่คว้าแขนเสื้อสีหม่นของคนตรงหน้าไว้..กำแน่นจนยับยู่...
ความรู้สึกแปลกๆเหมือนหัวใจหล่นวูบไปกองลงที่ปลายเท้ายังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยามที่รู้สึกถึงแรงบดขยี้ที่แรงขึ้น..แล้วค่อยผ่อนลง..เบาลง..จนเคลิบเคลิ้ม..
..รู้สึกถึงแขนแข็งแรงที่กอดรัดร่างของตัวเองไว้...แน่นขึ้น...แน่นจนแทบไม่มีช่องว่าง..
รู้สึกแปลกๆจนหัวหมุน..ร้องครางออกมาเบาๆ..เหมือนคนละเมอ..
แถมหัวใจมันยัง...เต้นแรง...แรงจนแทบทะลุออกมานอกอก..
แรงพอๆกับเสียงเต้นในอกของคนอีกคน..ที่อยู่ตรงหน้า...
นี่มัน...จูบ..ใช่ไหม?
..จูบ..ไม่ใช่เอาปากกัด..ไม่ใช่เมื่อคราวนั้น..
นี่คือจูบ...จูบหวานๆ เบาๆ..จูบอย่างทะนุถนอม..เหมือนว่าเป็นสิ่งสำคัญ...
...พี่โต...กับ....ผม...
มัน....
ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจหอบ..สั่นไปทั้งตัว..เหมือนขาดอากาศหายใจ..
ความรู้สึกวาบหวามแปลกๆในอกทำให้ผมแทบไม่กล้ามองหน้าคนทำ...ที่ยังคงกอดผมไว้แน่น..พร้อมกับนิ้วมือที่เกลี่ยไล้ใบหน้า...ทำให้รู้สึกแปลกๆระคนเขินอาย..
“...พะ.....”
อะแฮ่ม.
เสียงกระแอมเบาๆ...ดังขึ้นแทนที่ความเงียบและเสียงลมหายใจสอดประสาน..ผมชะงัก...เงยหน้าออกจากแผ่นอกหนาที่อิงซบอย่างลืมตัว..กวาดสายตาหาที่มาของเสียง....
....และภาพเบื้องหน้า...ทำให้ผมรู้ซึ้งถึงคำว่า ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน มันเป็นยังไง...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บ้าที่สุด !!!!!
อ้ากกกกกกกกกกกกกกก งี่เง่าเป็นบ้า นี่ผมฝันไป ฝันไป ฝันไปใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้เนมนั่งกัดปาดเอามือสองข้างทึ้งผมบนหัวทั้งที่สั้นเกรียนจนจิกไม่ค่อยติดสักเส้น ขณะที่สมองของผมกำลังรวน กำลังแฮงค์ เออเร่อ อย่างรุนแรง..
...ไม่ต้องมาถามเลยน่ะว่าเรื่องอะไร ก็เมื่อกี้ยังแอบดูอยู่ใช่ไหมเล่า.?
แอบดูกันอยู่ทั้งกลุ่มเลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมนั่งกุมหน้ากุมหัวกุมหัวตัวเองอยู่ในมุมมืด มองหน้าใครไม่ติดซักคน ท่ามกลางเสียหัวเราะเฮฮาคิกคักที่ดังไม่ขาดสายซึ่งมาจากปากพวกถ้ำมองเมื่อกี้ ก็เมื่อกี้...เมื่อประมาณสามสิบนาทีที่ผ่านมานี้เอง ผมที่กำลังอารมณ์ดีลั่นล้าสุดขีดกับไอ้พี่โตที่ไม่รู้ว่าไปเมายา...เออ..ใช่ มันต้องเมายา เมายาแน่ๆ..ที่ไอ้คุณพราะโต”ทำ”ไปมันต้องเป็นเป็นเพราะเมายาแน่ๆ..
แต่..แต่ผมไม่ได้เมานี่ว้อยยยยยยยยยยยยยยยย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้ว ผมขอคุ้มคลั่งให้หายบ้าก่อนเถอะ เพราะหลังจากที่ผมกับไอ้พี่โต..เอ่อ...เผลอ..เมา มึนหรืออะไรสักอย่างแล้ว..เอ่อ...ก็ทำแบบนั้นนั่นล่ะรู้กันอยู่อย่ามาเซ้าซี้..ที่พอทำแบบนั้น..กำลังเอ่อ...เคลิ้ม..เอ๊ย...หมายถึงมึนได้ที่ เสียงคุณพี่เบิร์ดก็กระแอมกระไอออกมาว่า “เอ่อ...ช่วยแหกตาดูด้วยครับ ว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกมึงสองคน”
ใช่...ไม่มีคนเดียว แถมมีเป็น”ฝูง” ซะด้วยซ้ำ..
...กุจะเอาหน้าไปไว้ที่หนายยยยยยย
ผมแทบอยากจะบ้า หลังจากพี่เบิร์ดพูดแบบนี้พร้อมกับลูกตานับสิบคู่ที่มองตรงมา..
...ทุกคนมองหน้าผมกับไอ้พี่โต..พร้อมกับ...หัวเราะออกมาปนเสียงโห่ฮามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
เออ..ทุกคนมีความสุข สุขมากกกกกกกกกกกกก
...ไม่ได้ดูเล้ย ว่าผมน่ะทำหน้ายังไง ..!!
ผมหน้างอ ก้มหน้างุดพยายามทำตัวกลืนไปกับแปลกกราวด์และวอลเปเปอร์อันประกอบด้วยลูกกรงและพื้นซีเมนต์ ฉากหวานของนิยายเรื่องไหนกันว่ะมันเป็นแบบนี้เนี่ย ไม่มี๊ เพราะงั้นไม่ใช่ ผมไม่ยอมรับ..ถึงไอ้คนทำตะกี้ยังจะไม่สำนึกแถมมานั่งเบียดอยู่ข้างๆก็เถอะ..
“...ขยับไปหน่อยสิ..จะแบนแล้วน่ะ.. “ ผมบ่นงึม สายตากำลังวิเคราะห์ดูองค์ประกอบของเนื้อปูนบนพื้นอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ขณะที่รู้สึกถึงลมหายใจของใครสักคนใกล้เข้ามาจนสะดุ้งเฮือก..
“..จะหน้าบางอะไรนัก..” ชะ ดูพูดเข้า ใครเขาจะหน้าหนาเหมือนคุณพี่กันว่ะครับ คิดแล้วหมั่นไส้..
ไม่พอ...แค่นี้ยังโห่ฮากันไม่พอใช่ไหม..ถึงต้องกระแซะมาใกล้ พร้อมๆกับเอื้อมเอามือมากอดเอวผมไว้แน่นๆ..แบบนี้..
...นี่...มัน...มันรู้สึกจั๊กกะเดียมแปลกๆง่ะ
“... หรือพี่พอใจ ที่ถูกคนอื่นมองว่าเป็นเกย์...” ผมถามอย่างหงุดหงิด เหลือบตามองคนตัวสูงที่ออกแรงยกผมไปนั่งบนตักตัวเองทั้งตัว..อะไรว่ะเนี่ย..จะมากไปแล้วน่ะ !!
“..ไม่จะเป็นต้องเป็นเกย์ซะหน่อย ที่นี่น่ะ จะเสียบผู้ชายมันเรื่องปกติ หรือมึงเห็นว่ามีผู้หญิงให้มึงเอา..” พูดงึมงัมอยู่ข้างหลัง
“....................” คำพูดนั้นทำให้ผมชะงักจากการเอาเล็บสั้นๆของตัวเองขูดลูกกรงหาหวย หันไปมองหน้าพี่โตที่ชะโงกมาใกล้ ด้วยแรงกอดที่เอวมากขึ้น..พร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ...
..ด้วยน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
แสดงว่าไอ้ที่มากอดจูบลูบคลำกันนี่ แค่อยากจะ “เอา” แค่นั้นใช่มั้ยว่ะ ...หา??
“ ถ้าอยากนัก ทำไมไม่ไปหาคนอื่นว่ะ “ ผมกระชากเสียงใส่อย่างหงุดหงิด พร้อมกับหันมาจ้องหน้าคนพูด อารมณ์หวานหรือเหมือนจะหวาน อาการเขินหรือเกือบเขินหรืออะไรเทือกๆนั้นหายไปกับสายลมแล้วเมื่อได้ยินไอ้”วาจา”ของคุณพี่โตที่กล่าวออกมา..
ไม่รู้ทำไมผมถึงหงุดหงิด..
ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่พอใจ..
แต่ได้ยินว่า..ไม่ใช่เพราะ รัก หรือ ชอบ..
....... มันน่าโมโหชะมัด !!!
“....พอใจ....” ดูคนพูดเถอะ นี่มันเป็นคนเดียวกับไอ้บ้าเมื่อกี้ที่ยิ้มหวานใส่พร้อมกับจูบ..เบาๆ นั่นรึเปล่า?
“..แต่ผมไม่พอใจ..” ผมบอกห้วนๆ..แต่ไอ้พี่โตเหลือกตาขึ้นฟ้า พร้อมกับเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมเบาๆ...แต่เจ็บวุ้ย!!
“...อย่าคิดอะไรให้ปวดกบาลไปเลย..ไอ้ควายน้อย..” ว่าพร้อมกับยักไหล่ช้าๆ กระซิบถ้อยคำอันแสนจะแสลงหูให้ผมฟังใกล้ๆ..
“ ไอ้พี่บ้า...” ด่าใส่แล้วเบือนหน้าหนี ดีที่วันนี้ผม อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างกับการได้เล่นไวโอลิน ไม่งั้นล่ะก็อย่าหวังว่าผมจะยอมให้กอดแกะแต๊ะอังกันอยู่แบบนี้ ชิ..
..แต่ว่า...
ผมเอื้อมมือไปกำลูกกรงเหล็กอันโตอีกครั้งด้วยอารมณ์เหม่อๆ...ไอ้คำพูดเมื่อกี้...มันยังติดหู..
ผมเหลือบมองคนตัวโตที่ยังคงโอบเอวผมไว้หลวมๆ..และนั่งฟังพวกพี่ๆเขาคุยกันอย่างไม่อินังขังขอบ.
...ไม่รู้..ว่าทำไปทำไม..
ไม่เข้าใจ..ว่าทำไมต้องเป็นผม....ไอ้ตำพูดที่บอกออกมานั่น..ใคร..ใครเขาจะเชื่อ..แล้วใคร..จะเข้าใจ..
..แต่...ถ้าพูดว่าชอบ...ผมจะเชื่อไหม?..
ผมถอนใจเบาๆ พลางขยับตัวให้หลุดจากมือและตักที่นั่งอยู่ หันกลับมานั่งจ้องลูกกรงห้องขังที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างครุ่นคิด..
..จะบอกว่าชอบ..ผมก็ไม่เชื่อหรอก..
ไม่เชื่อ..ว่าพี่โตจะทำอะไรไปโดยไม่มีผลตอบแทน..ไม่มีส่วนได้..ไม่หวังผล..
ไม่เชื่ออีกแล้ว...ไม่เชื่อ...พอๆกับที่ไม่เข้าใจ..
..ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าของคนตัวโตที่อยู่ข้างๆ...แล้วถอนใจออกมาเบาๆ..บอกว่าทำไปเพราะแค่”อยากจะเอา” กับคนๆนั้น มันอาจจะฟังง่ายกว่า..และ..ยอมรับได้มากกว่าคำว่า”ชอบ”หรือ”รัก”..ที่มีให้ผม..
..เพราะต่อให้บอกว่า”ชอบ”ผมก็ไม่เชื่อ..
ต่อให้บอกว่า”รัก” ผมก็ไม่เข้าใจ..
...จะให้พูดยังไง..ผมก็ไม่อาจจะวางใจเขาได้อีกแล้ว..
ผมหรุบตาลงแล้วหันหลังให้ลูกกรงสีสนิม เอาหลังพิงพร้อมกับเหลือกตามองเพดานปูนสีหม่นๆ..เอาเสียงหัวเราะหรือโห่แซวพวกนั้นให้ลอยผ่านหู..พร้อมกับนึกไปถึงพรุ่งนี้..กับไวโอลินที่ผมรัก..
..ปล่อยให้การกระทำและคำพูดที่เข้าใจยากของไอ้คุณพี่โตให้ตกตะกอนอยู่ในสมองซะ..อย่าเก็บเอามาให้เคืองใจ..
....เพราะยังไง...ต่อให้ทำดีแค่ไหน..ผมก็ไม่กลับไป”เชื่อ”เขาอีกแล้ว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“...ถ้ากูรักไอ้เมฆ...มึงจะยอมให้กูอยู่กับมันได้รึเปล่า...”
...นั่น...มันพูดออกมาได้ยังไง..
ผมรู้สึกว่ามือตัวเองสั่น...สั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..
แววตาที่มองมา..ตรงๆ..ไม่เสหลบ..ไม่สั่น..ไม่หวั่นไหว..อย่างที่ควรเป็น..
..รัก..
มันพูดออกมาว่ารัก...
...รัก..เมฆ...
รัก..คนสำคัญของผม..
รัก...คนที่ผม...สัญญากับตัวเอง..ว่าจะปกป้อง..จะไม่ให้ใครมาทำร้าย..
รัก..
..รักทำไม!!!!!
“...ทำไม?....ทำไม..?.. “ ผมได้ยินตัวเองถามออกไปแบนั้น..พร้อมๆกับกัดฟันกรอด..รู้สึกหงุดหงิด..อึกอัดในหัวใจจนแทบจะดิ้นเร่าๆ...
ทำไม..ทำไม..ทำไมต้องรัก...
นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองสบตา..ดวงตาคู่นั้นไร้ร่องรอยของความเจ็บปวดหรือความถือดี..ไม่มี...ไม่มีความเจ็บแค้นชิงชังอยู่..
...มันพูดว่ารัก...รัก..รักจริงๆงั้นเหรอ?..
“...นั่นมันเรื่องก่อนที่มึงจะมา..มึงไม่เกี่ยว..” ผมได้ยินมันพูดออกมาแบบนั้น...เรื่องก่อนที่ผมจะมา..จะย้ายมาเรือนจำแห่งนี้...จะมาพบกับเมฆ...เมฆที่เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน..
...ไม่เกี่ยว...ทำไมจะไม่เกี่ยว..
มึงทำร้ายเมฆ...ทำร้ายคนสำคัญของกู....ทำแบบนั้นไป..แล้วยังจะมีหน้า..มาบอกว่า..”รัก”
“โกหก...” โกหก...ไม่มีวันเป็นจริง...ไม่ใช่ความจริง..
“...มึงรู้ได้ยังไงว่าไม่จริง..?..” มันถามออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม...ยิ้ม..ที่น่ารังเกียจ..
“...เพราะถ้าเป็นความจริง...คงไม่มีความยตัวไหน ปล่อยให้คนที่ตัวเองรักไปเจอเรื่องร้ายๆได้ลงคอ..” ผมเค้นเสียงใส่มัน..ไอ้วิทย์หันมาหัวเราะใส่..มันยิ้ม..ยิ้มเหมือนขำซะเต็มประดา..
“..นายมึงไม่สอนรึไง..ว่าทำอะไร ต้องนึกถึงคำสั่งก่อนเป็นอันดับแรกน่ะ..” มันว่าพร้อมกับยักไหล่ “..แล้วมึงคิดว่ากุมีความสุขมากรึไงที่ทำแบบนี้..แต่ก็น่ะ...ไอ้คนแบบมึง พูดไปด้วยก็เท่านั้นล่ะว่ะ..”
“หึ...” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ.. “ ก่อนมึงจะได้รัก...กุว่ามึงคงตายไปก่อนแล้วล่ะ..”
“..หือ.?...จะเอาก็เอาซี..” มันว่าพร้อมกับยักไหล่ “ จะทำอะไรล่ะ..จะ”เอา”กุแบบตอนนั้นอีกเหรอ..ก็ตามใจน่ะ..แต่ถ้ามึงจะเอาก็เอาให้ตายล่ะ..เพราะถ้าไม่ตาย..สุดท้าย กูนี่ล่ะจะกลับมาทำร้ายมึงเอง !! “
ผมชะงัก..มือเอื้อมไปหาลำคอของมันทันที..ไอ้วิทย์ยังยิ้มแสยะมาให้..เหมือนไร้ซึ่งความกลัวเกรง...
ผมเอื้อมมือไปบีบลำคอขาวที่ดูบอบบางแน่นขึ้น..แน่นขึ้นเรื่อยๆ..ยามที่มองเห็นรอยยิ้มแสยะที่แสนจะแสลงตาของไอ้คนสกปรกคนนี้..
..รอยยิ้มของมัน...ที่มีเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่..
ท่าทีไม่สนใจหรือแยแสใคร..ท่าทีเหมือนมีความสุขซะเต็มประดา..
ไม่เคยสำนึกว่าทำใครเจ็บปวด..
ไม่เคยสำนึกว่าทำใครร้องไห้..
ไม่เคยคิด..ว่าใคร...ใครกี่คน...ที่ต้องเจ็บปวดกับรอยยิ้มของมันบ้าง..
...มือของผมกดแน่นขึ้น..มันไม่แม้แต่จะเอื้อมมือมากั้นขวาง..มันยังคงยิ้มแสยะ..แววตายังคงวาววับ..
เห็นแล้วอยากทำลาย..ให้ย่อยยับลงกับตา..
มองแล้วมันเจ็บปวด..เหมือนมีหนามแหลมๆ ทิ่มตำหัวใจ..
..มันซ้อนทับกับใบหน้ายามร้องไห้ของคนๆนั้น...คนที่สำคัญกับผมที่สุด..
อยากทำร้าย...อยากเข่นฆ่า...อยากจะทำให้มันหายไปจากโลกนี้ซะ..
เพียงเพื่อที่คนๆนั้น...จะกลับมายิ้มสดใส..และ..มองทั้งหมดในหัวใจให้ผมคนเดียว..มองแต่ผมคนเดียว..ไม่ใช่...มัวแต่จ้องมองหาคนที่ไม่เคยมองกลับมาอย่างมัน..
อย่ามาบอกว่ารัก...อย่ามาพูดว่ายังรัก..
โกหก...คำๆนั้นมันโกหก...ทั้งรักผมหรือเมฆ..หรือรักใครก็ตาม..
...มึงรักแค่ตัวเอง...มึงสนใจแค่ตัวเอง...มึง...มีแต่ตัวเอง..
เพราะอย่างนั้น..อย่ามาพูดว่ารัก !!!
“...ฮ่ะๆๆๆ..มึงนี่มัน... “ วินาทีที่จะกดฝ่ามือไปเต็มแรง...เพราะอะไรไม่รู้..ถึงๆได้ผละมืออก...ไม่..ทำแบบนั้นไม่ฆ่ามันให้ตาย..
เพราะอะไรไม่รู้...ไม่แน่ใจ...ไม่เข้าใจ..
“..ทำไมไม่ฆ่าให้ตาย..ขี้ขลาดเอ๊ย !! “ มันยังหัวเราะ..หัวเราะปนกระอักกระไอออกมาเบาๆ..แววตาที่มองมายังไม่แสดงความหวาดกลัวหรือดกรธแค้น..มีแค่แววตาสมเพช..สมเพชคนอย่างผม..
“...จะฆ่าให้ตายทำไม..” วินาทีนั้น รู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวที่ปะทุขึ้นอย่างรวด้ร็ว..ผมเอือมมือไปหาคนตรงหน้า..เอื้อมมือไปลูบแก้มขาวเบาๆ...จนแววตาของคนๆนั้นเริ่มเปลี่ยนไป..
ผมยิ้ม...ไม่ว่ายังไง..นี่คือคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว..ว่คำพูดเหล่านั้นมันจริง..หรือโกหก
“...ทรมาร..จนอยู่ไม่ได้...มันน่าสนใจกว่าเยอะ !!! “ ผมออกแรงบีบแน่นขึ้น จนวิทย์ทำสีหน้าเหย..นั่นทำให้ผมพอใจ..และละมือออกมา..
..มือขาวของคนตรงหน้าเอื้อมแตะรอยบีบที่ขึ้นเป็นสีสด..ใบหน้าแฝงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด..
..แต่วินาทีที่เขาหันไปมองประตู...ดวงตาคู่นั้นกลับเบิกกว้างขึ้น..
พร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก..แปลกตา
“..คิดงั้นเหรอ?..กุว่ามันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก...”
รอยยิ้มมุมปาก..ไม่น่าไว้ใจ..ปรากฏขึ้นมาชวนให้หงุดหงิด..
แต่ก่อนอื่น..ผมหันไปมองที่ประตู..
พลันรอยยิ้ม..ก็ค้างอยู่บนริมฝีปาก..
สบมองดวงตาของคนๆนั้น..ที่...แทยไม่มีเงาของผมอยู่ในแววตา..
ดวงตาคู่นั้น...จ้องมองไปที่...คนบางคน..บนเตียง..
แววตาที่ผมไม่ได้มองมานานนัก...ทอดมองไปยัง..คนๆนั้น..
...พร้อมกับแก้มขาว..ที่เริ่มขึ้นสีจัดขึ้น..
ผมหันไปมองหน้ามัน..คนที่น่าเกลียด..น่าชังที่สุด..
มันยิ้ม..ยิ้มแล้วหันมามองหน้าผม..
ริมฝีปากปรากฏถ้อยคำที่น่าชัง..
มันพูดออกมาโดยไร้เสียงว่า..
..กู..ชนะ...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
...ไม่มีอะไรจะเอ่ยมากมายสำหรับตอนนี้...
คือหลายคนคงหงายเงิบกับความคิดไอ้หนูเนม..และเริ่มอยากเอามีดอีโต้สับซะบ้างแล้ว..อย่าทำร้ายนายเอกของเราน่ะคุคุ..น้องเขามีเหตุผลของเขาน่า..และที่เฮียโตปากหมาก็คงมีเหตุผลของเขาเหมือนกัน
หลายคนคงอยากจะมห้ทั้งสองคนวีตกันมากกว่านี้ แต่สวีตเกิน..รู้สึกว่ามันไม่ใช่ฟีลของตู่นี้ เลยสวีตกันได้แค่ตอนต้นๆกลับมาจิกกัดและงอนกันอย่างเคย
..ส่วนสามผีของเรา รอบนี้พี่หมอกันย์แกมาสำแดงความจิตให้ชมกัน..ใครจะแพ้ จะชนะ จะอยู่ จะไป จะใจสลาย ลงเล่นพนันได้ที่ไรท์เตอร์(โดนตบปลิว)
และ..
สุขสันต์วันเกิดแบดกายยยยยยย :mc4:
เผื่อใครไม่รู้..แบดกายครบหนึ่งปีแล้วน่ะค่ะ..นับจากวันแรกที่เอามาลง ..แต่เขียนได้สี่สิบกว่าตอนเอง o22
ความจริงวันนี้ คิดเอาไว้ว่าเป็นวันเกิดนังหนูเนมด้วยล่ะ..แต่ขนาดคนเขียนยังลืมเลย..นี่ถ้าไม่มีคนทักคงลืมไปแล้ว..
..เนื่องในวาระครบหนึ่งปี...เราก็ไม่มีอะไรจะมาให้จริงๆ..
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและอ่านเรื่องนี้มาตลอดหนึ่งปี..แม้ว่านิยายเรื่องนี้จะเครียดและชวนปวดกบาลแค่ไหน ไรท์เตอร์จะอู้บ่อยและขี้เกียจอัพเพียงใดก็ขอขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับทุกคนทุกตอมเม้นท์นักอ่านทั้งแสดงตัวและมาเป็นเงารางๆ(ฮ่า)ที่ติดตามกันมาตลอด..
..ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่า (จุดพลุฉลอง) :mc4: :mc4:
:L2:
:L2:
-
:z13: คนแรก คนแรก เร็วไหมคะ 555+ :laugh:
Edit1
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยังอ่านไม่จบ แต่สครีมเพราะคนแอบดูมันเยอะจัด! แถมยังจูบกันเร่าร้อนด้วย!!
อ๊ายยยยยยยยยย :-[ มีความสุข ไปอ่านต่อดีกว่า
Edit2
ร่วมฉลอง 1 ปี แบดเกย์ :mc4: (อยากบอกว่าอ่านงี้จริงๆ ตอนแรกๆ ปัจจุบันนี้ก็ยังติดอยู่ :laugh:)
ฟีลนี้แหละค่ะกำลังดี ช๊อบบบบบบบบ ชอบ :impress2:
ว่าแต่ว่า สามผีโรคจิตของเรานี่น่ากลัวจริงๆ :try2: เดาไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง :เฮ้อ:
ปล. อยากจะบอกว่าสงสัยเราจะดวงสมพงศ์กันพอสมควรเลยแหละค่ะ น้องปุ้ย
ที่โพสตามเร็วๆนี้ปกติไม่ได้ นั่งรอนานอะไร แต่เหมือนประมาณว่า มี "ลาง" แล้วเปิดเข้ามาแล้วเจอ! o22
สุดยอดเรา :กอด1: เราเกิดมาคู่กันจริงๆ อิอิ
-
จิ้มๆ :z13:
นั่นสิเนอะ..เห็นด้วยค่ะ เอานิยายมาลงทีไรเจอพี่กุหลาบตลอด อิอิ
ดวงสมพงศ์กันจริงๆค่ะ
ปอลิง..ความจริงอัพคราวนี้กะจะบอกข่าวร้ายล่ะ เค้ามีลูกชายคนใหม่แล้ว นุ้งเนมกำลังจะตกกระป๋อง ฮ่าๆ(มีดกระซวก)
-
^
^
จิ้มบวกไร้เตอร์
:mc3: :a13:
สุขสันต์วันครบรอบ 1 ปีฟิคจ้า สุขสันต์วันเกิดนู๋เนม
ดองยังไงก็รออ่านตลอดน๊า
-
ปอลิง..ความจริงอัพคราวนี้กะจะบอกข่าวร้ายล่ะ เค้ามีลูกชายคนใหม่แล้ว นุ้งเนมกำลังจะตกกระป๋อง ฮ่าๆ(มีดกระซวก)
เฮ้ย :o ไม่ยอมนะ จะถีบนู๋เนมลงกระป๋องได้ยังไง...แต่ถ้าถีบส่งไปให้(ลงหลุมรัก)พี่โตก็ว่าไปอย่างน้า :impress2:
แล้วลูกชายคนใหม่นี่จะเป็นใครกันหว่า :confuse:
-
กรี๊ด.....หวานได้นิดเดียวเองอ่ะ ไม่เป็นไร หุหุ ยังดีกว่าไม่มีเลย
หนูเนมไม่เชื่อใจพี่โตแล้วหรอ อยู่ในคุกอ่ะเนอะ จะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้
สงสารคู่นี้จริงๆๆ :o12: :sad4:
-
ปอลิง..ความจริงอัพคราวนี้กะจะบอกข่าวร้ายล่ะ เค้ามีลูกชายคนใหม่แล้ว นุ้งเนมกำลังจะตกกระป๋อง ฮ่าๆ(มีดกระซวก)
เฮ้ย :o ไม่ยอมนะ จะถีบนู๋เนมลงกระป๋องได้ยังไง...แต่ถ้าถีบส่งไปให้(ลงหลุมรัก)พี่โตก็ว่าไปอย่างน้า :impress2:
แล้วลูกชายคนใหม่นี่จะเป็นใครกันหว่า :confuse:
ไม่ตกกระป๋องหรอกค่า พูดเล่น แฮะๆ
แค่จะแต่งนิยายเรื่องใหม่(หาเหาใส่หัว)เท่านั้นเอง
แบบว่ามีลุกรักอีกคน ..แต่ความจริงน่าจะเป็นพี่ชายมากกว่าน่ะหุหุ
-
^
^
^
:laugh: เรื่องใหม่! ยอดไปเลย จะรออ่านนะคะ (แต่อย่าเอาเวลาไปทุ่มให้ลูกชายคนใหม่หมดน๊า เดี๋ยวหนูเนม(และหนูกุหลาบ)จะน้อยใจ :impress3:)
ปล.กำลังอ่านซ้ำๆ :-[ อีกหลายๆรอบ ซึมซับความหวาน :impress2: อ๊ายยยยยย
ปลล.เราแอดเอ็มคุยกันไปเลยแทนดีม่ะคะ :laugh: เดี๋ยวผิดกฏเล้า :sad4:
-
ขอบคุณค่า
แต่คงอีกนานหรอกกว่าจะคลอดออกมา บางทีอาจจะรอให้เรื่องนี้จบก่อนมั้ง
ขอไปตามดราม่าก่อนน่ะค่ะ กำลังติด ฮ่าๆ
Edit.โฮกกกก ก็ว่างั้นหละค่ะ ยาวหลายรีแล้วเนี่ย
-
HBD Bad Guy!!!!!!
เรื่องมันก็กลับมาเครียดเหมือนเดิมอีกแล้ว หลอกให้สวีตแค่แป๊ปเดียว เฮ้ออออ 55555
เรื่องใหม่เรื่องอะไรครับ จะขอตามไปอ่านครับ
-
รับทราบจ๊ะ! o15
-
วะ วะ ว้าววว ครบหนึ่งปีแล้ว ยินดีด้วยนะครับ :กอด1:
:mc4: :mc4:
-
หนูเนมน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก พี่โตแม่งกวนตีนจริงๆ
-
พี่โต..ปากนะปาก..กำลังหวานอยู่เชียว.. :m16:
สงสารน้องเนม อยู่แบบนั้นมันไว้ใจใครยากจริง ๆ นั่นแหละ..
มาคอยดูดีกว่าว่าพี่โตจะทำไงให้น้องเนมเชื่อใจ...
ส่วนอีก3 คน เดาไม่ถูกเลย สงสารอ่ะ..
-
มันส์จริงๆอิอิ สามคนนั้น ชอบวิทย์อ่ะ เหมือนวิทย์จะกลับมาคุมเกม หึหึ เอาคืนอีหมอหื่น ฮ่าๆ ทั้งเฮียโตกะเนมก็เริ่มหวั่นไหวกันแล้วใช่ม้า
-
เข้าใจสิ่งที่ไอ่พี่โตพูดออกมานะ
เพราะตัวมันเองก็คงไม่กล้ายอมรับและพูดคำว่า รัก หรือชอบ
ออกมาง่ายๆหรอก เพราะณ เวลานี้มันก็คงไม่รู้เหมือนกันว่า ไอ่เดะเนมคนนี้
ทำไมถึงทำให้พี่ท่านทำอะไรลงไปโดยไม่ต้องผ่านสมอง แต่ใช้ใจสั่งเลยต่างหาก
แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เอ็นดูและอยากดูเอ็น กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกไม่ใช่ล่ะ
มันทำให้พี่ท่านทำไปโดยธรรมชาติ และไอ่ที่ว่าเอาๆเนี่ย เหอะๆ ถ้า ถึงเวลาจะเอาจริงๆ
คนอ่านว่าพี่ท่านจะเข้าใจว่าคำว่า"เอา" มันไม่ได้แต่สักว่า "เอาๆ" เท่านั้นมันต้องอ่อนโยน
ละมุนและทนุถนอมทุกตารางเนื้อแน่นอน งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิพี่โตคนอ่านคือว่าฉากนี้หวานซ่านไปถึงหัวใจเลยวะ มะต้องพรอพแยะแค่มีลูกน้อง
เป็นตัวปลากรอบก็พอแล้ว 5555555555555555555555555555555
สงสารเนมสุดพลัง ยอมรับกับตัวเองแ้ล้วสินะ การกระทำที่ทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาอ่ะ
ถ้าไม่ใ่ช่ไอ่คนตรงหน้าจะยอมให้ทำแบบนี้รึ ถึงปากอิพี่โตจะห่วยแตกแต่รสชาตโคดละมุนเลยชิมิลูกน้องเนม :o8: :-[
ส่วนวิทย์คิดว่าถือไพ่เหนือกว่าแล้วแน่เหรอ เฮ้อ เข้าใจว่าพี่กันย์รักเมฆมากแต่จริงๆและลึกๆแล้ว
พี่กันย์แน่ใจเหรอว่าหัวใจตัวเองยังไม่เปลี่ยนไปอ่ะ อีกอย่างค.รักที่มีให้เมฆมันไม่ใช่แค่ค.ผูกพัน
กันเท่าั้ันั้นเรอะ มันเป็นค.รักแน่ๆเหรอ
ส่วนวิทย์จะหลอกลวงเมฆอีกครั้งรึยังไง ดูจากการกระทำเมฆจะลบล้างความรุ้สึกแค้นใจจากตัวเองได้หมดเหรอ
หรือค.รักจะชนะทุกอย่าง ฮิ้ววววววววววววววววววในค.จริงๆความรักก็ไม่อาจลบค.แค้นได้หรอกจริงมะ
+1คะ o13 o13 o13 ไอ่พี่โตสมเป็นพี่โตจริงๆ แม่งนึกว่าน้องเนมเป็นเดะนั่งดริ้งรึไง5555555เอา
มานั่งตักแสดงค.เปนเจ้าของสุดพลังแค่นี้หมาที่ไหนก็มะกล้าแหยมเดะเฮียแล้วคะ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ครบรอบ 1 ปี ครับ
-
อุ๊ยๆ ครบ 1 ปีละหรอเนี่ยเร็วจัง HBD น๊ะค๊าาาาา :mc3: :mc3: :mc3: :mc2: :mc2: :mc2:
สวีตจังเลยน๊าาาาา โต เนม เนี่ย น่ารักๆ :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8: :impress2: :impress2: :impress2:
แต่ไง๋คู่อาเฮียวิทย์กะอาเฮียกันย์เปงงี้ล่ะคะเนี่ย
เค้ารอลุ้นอยู่นะคู่เนี๊ย ชอบ ชอบ :z1: :z1: :haun4: :haun4: :oo1: :oo1: :laugh: :laugh: :กอด1: :กอด1: :m3: :m3: :m3: :m1: :m1: :m1: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
-
ร่วมฉลองและรออ่านตอนต่อไป................. :mc4: :mc4: :mc4:
สุดท้ายก้มาเปนพ่อแง่แม่งอน(มันเขียนแบบนี้ใช่มั้ยเนี่ย)เหมือนเดิม
แต่ก้น่ารักไปอีกแบบนะ :impress2:
-
:3123: :3123:
ฉลองครบรอบ 1 ขวบจ้า
:mc4: :mc4:
-
+1 เลยค่า !
พี่โตกับเนม หวานมาเป้นระยะๆมากๆ
แต่อีกคู่สินะ ... ไม่รู้จะลงเอยยังไง
-
เบริ๊ดเดย์ นู๋...นู่เนมม!!! :mc4: ขอให้ความสุขมากๆนะจ๊ะ
หวานปนขมปนเปรี้ยวหลายๆรสก็สนุกดี รักนู๋เนมม
:mc3:ร่วมฉลองครบรอบเรื่องนี้1 ปี อิอิ :mc3: :mc2:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านกันนะค๊า
ชอบมากมายย จุฟฟ
ปล.อ่านตอนใหม่ไปคร่าวๆ เด่วพุ่งนี้มาเม้นอีกที
ไปนอนก่อน Zzzz แหะๆ
-
:oo1: :oo1: :oo1:
ตามมาตลอดน๊า ชอบชอบ
-
+1 ฉลองครบรอบหนึ่งปีค๊า :mc4: :mc4:
-
อ่านไป หน้าแดง ไปพร้อม กะนู่เนม แล้ว น่ารักเกิ๊น...........
-
พี่โตกับเนมหวานกันแบบไม่แคร์สื่อจริงๆ
ต่างกับคู่วิทย์ กันย์ เมฆ จริง
-
:mc4: ฉลอง
-
+1 happy birthday :mc4:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ก่อนอื่น โอเมเดโตะ, สุขสันต์วันเกิดนะคะ พึ่งรุ้เหมือนกันว่าเเบดกาย ครบ 1 ปีเเล้วพึ่งจะมาตามเมื่อไม่นานนี้เอง 55++ ตอนนี้สั้นเนอะ เเต่เราเข้าใจ หนูเนมนะ โดนทำซะขนาดนั้นมันต้องระวังตัวกันมั่งเเต่ก็ไม่ใช่ไม่เชื่อซะทั้งหมดหรอก ถ้าพี่โตพิสูจน์ตัวเองได้เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีเอง เเต่ถ้าให้พี่โตสารภาพตามตรงคงไม่ใช่เเนวเเกอะ เเล้วตอนนี้เเกอาจยังไม่รุ้ก็ได้ว่าเเกรุ้สึกยังไง อาจจะคิดว่าเเค่สถานที่เเละบรรยากาศพาไป เเต่ สามผีของไรเตอร์อะ น่ากลัวเเฮะ สุ้ๆๆนะคะๆไรเตอร์ ไม่ว่าจะอุ้ จะขี้เกียจยังไงรีดเดอร์ก็จะรอ หลงเข้ามาเเล้วนี่นา 55++ครบ 1 ปีเเล้ว เย้ๆๆๆ
-
HBD OH!! Bad Guy :mc4:
[/color]
-
อยากอ่าน 3 ผี
เข้าใจเนม อย่าเพิ่งเชื่อใจ เจ็บแล้วต้องจำนะหนู
-
ทำใจอยู่นาน กว่าจะเข้ามาอ่าน กลัวเจอเรื่องหนักๆเลยต้องขอทำสมาธิก่อน แต่ผิดคาด มาเจอเรื่องหวานๆของน้องเนมกะพี่โต .. น่ารักมากค่ะ
me/ทำเป็นไม่สนใจพี่วิทย์กะหมอกันย์โรคจิต
-
HBD คร่า
พี่โต พักนี้มีหวานเป็นระยะๆนะคะ ^^ น่ารักมาก
แต่เนมห้ามเชื่อใจพี่โตนะ เดี๋ยวจะเจ็บอีก พี่โตยังคลุมเครืออยู่เลย
เจ็บแล้วจำเยอะๆ ห้ามใจอ่อน
ลุ้นจัง เมื่อไหร่พี่โตแกจะยอมรับซักทีว่ารักเนมเข้าแล้ว อิอิ
-
น้องเนมจ๋า อย่าเพิ่งเกลียดพี่โตเลยน๊า
แง๊ๆๆๆ อยากให้คู่นี้เค้ารู้ใจตัวเอง แล้วก็รู้ใจกันและกันไวๆ
(แต่คาดว่าอีกนานนนนนน) :monkeysad:
-
สุขสุนต์วันเกิดหนูเนมและแบ๊ดกาย^^
:mc4:หวานแบบเถื่อนๆโหดๆโฉดๆ ก็โรแมนซ์ดี ฮิยะฮ่าๆๆ :z1:
-
:a13: ด้วยคน
-
หนึ่งปีแล้วเร็วจัง
Happy Birthday
-
ก็จริงงงแหละนะ ตอนนี้เหมือนมันจะมีอะไรๆไม่มากเลยอ่ะ
แต่ไรท์เตอร์อ่ะ ชอบทำให้คิดว่าไอ้หนูเนมมันจะวางใจเชื่ออิพี่โตบ้างแล้วแต่ที่ไหนได้ ในใจมันยังคงเก็บกดเอาไว้รอวันที่จะระเบิด ฮ่าๆๆ ดีแล้วไอ้หนูเนม แค้นน่ะมันมีไว้ชำระ มันทำมา1เราคืนมันไป100 o18
แล้วระหว่างอิพี่วิทย์กับอิพี่กันย์ ใครกันแน่ที่มันจิตกว่ากัน เหอๆๆ
-
แบบว่า....คือ....แบบ...เออมมัน...คือ.....อ๊ากกกกก
น่าร๊ากกกกกเวอร์ จะน่ารักไปไหนเนี่ย ชอบมากๆ ชอบที่ซุ้ดดดด~
ได้ฟิวมากๆเลยคร่า~ บรรยายได้เห็นภาพลอยขึ้นมาเลยทีเดียว เคลิ้มจนอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งมาก
ไม่อยากเลื่อนลงไปเล้ย...ลุ้นให้หวานอีกนิด อะไรแบบเนี่ย อิอิ
Happy brid day นะจ๊ะ จุ๊บๆ ^-^
-
:mc4: :mc4:
-
รักกก เรื่อง นี้ ...
:m3:
-
แอบย่องมาดูนู๋เนมกะเฮียโตสวีทวี้ดวิ้ว ต่อด้วย.....
ความเจ้มจ้นระดับพระกาฬกับคี่(มะใช่คู่) วิทย์-กันย์-เมฆ ที่กำลังทวีความร้อนแรงไม่อาจคาดเดาได้ว่าเกมนี้จะเป็นของไผ!?
ก้อคงได้แต่ รอติดตามตอนต่อไป
ป๋อหลอ แฮปปี้ แอนนิเวอร์ซารี่ ย้อนหลังไปกับเรื่องนี้และนู๋เนมด้วย^^
-
ว้าวววว วว ว ว ว วว ว
เฮือก ............. จูบกันนานขนาดนั้นเลยเหรอจ้ะตัวเองงง ง ง ง คนอ่านก้อเขิลลล นะ >w<!!
ถ้าเกิดไม่มีคนส่งเสียง อาจจะเปลื้องผ้ากันตรงนั้น ... อุ้บส์!!
แอบเข้าใจเนมนะ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันแสดงให้เห็นว่า ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น
เฮ้อ . . . . แต่น้ำเซาะหินทุกวัน หินมันยังกร่อนนะเนม ลำพังอะไรกับหัวใจของมนุษย์ที่เป็นเพียงก้อนเนื้อหยุ่นๆที่เต้นได้
เมื่อไหร่สองคนนี้จะรักกันซักที ช่วยออกมาหวานนอกคุกจะดีมาก 5555555555
แล้วสามผี ความสัมพันธ์มันจะกำกวมไปไหนว่ะค่ะ สามพีไปเลยป่ะ เมฆอยู่ล่าง วิทย์กลาง กันย์บน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สุขสันต์วันเกิดค่าาาาาาาาาา ถึงจะเพิ่งมาใหม่แต่ก้อรักเรื่องนี้นะค่ะ
แล้วลูกชายคนใหม่ที่หมายความว่าไงอ๊ะ ! T.T มาใหม่ก้อดี จะได้ไม่ต้องมาพนันอะไรกับน้องเนมมาก สงสาร
น้องเนมก็ให้หล่นลงไปอยู่ในหลุมรักของพี่โต
สู้ ๆ ค่ะ
-
...แวะมาดัน...
เรายังคงไม่ลืม 2533 NC ที่รอคอย :a2: 555+
-
ไอ้พี่โตมันจะเห็นเนมเป็นตัวแทนของแฟนมันหรือเปล่า
เรื่องจะเป็นไปทางไหนน้า
ลุ้นแหะ
-
สุโค่ย
-
:L2: 1 ปีแล้วหรอเนี่ย bad guy
HBD ด้วยนะค้าบบ
รออ่านหนูเนมตอนต่อไป
-
ถ้าอิพี่โตรู้ว่าน้องเนม คิดยังไง
คงได้มีการงอนสะบัด อีกรอบแน่ๆๆ แอร๊ยย
เฮียแกหวานไม่เกรงใจสื่อเลยเหอะ แม่ยกปลื้ม อยาะจะให้ได้กันเร็ว ๆๆ 555ลงเอยกันซะทีเถอะ หวังว่าจะเป้นการแสดงออกมาจากใจนะโว้ยยย อิพี่โต ไม่ใช่เสแสร้ง เผื่อจะได้ใช้เป็นเครื่องมือกะนุ้งเนม ไม่งั้นแม่ยกไม่ยอมแน่ ๆ ฮึ่ม ๆๆ
เชียร์ พี่กัณ เมฆ ด้วย 55 สงสารเมฆ T^T
-
ครบรอบ 1 ขวบ
แต่หนูเนมยังไม่โดนเลยอ่ะ o18
-
มาวนๆ เวียนๆ ชะเง้อรอดูตอนต่อไปครับ คิดถึงคู่นู๋เนมกะพี่โต จังวุ้ย
-
ปีหนึ่งแล้วหรอเนี่ยไม่น่าเชื่อเลย HBD คร้าบ
ถ้ายังไงขอฉากเรียกเลือดมาบ้างนะคร้าบ ฮาฮ่า
ตอนนี้นี่วิทย์ร้ายจริงแหะ สรุปแล้วก็ยังอยากแก้แค้นอยู่ใช่ไหมละ
-
แวะมารอตอนต่อไปครับ
-
ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะตามเรื่องนี้มาเป็นเวลา 1 ปี แต่ไม่ค่อยได้เม้นท์ :o8:
เวลาผ่านไป แต่เนื้อเรื่องยังชวนให้ปวดตับเหมือนเดิม
มารอความหวานของพี่โตกับหนูเนม + ความโรคจิตของสามพี เหอะ ๆๆๆ
มาต่อเร็วๆ นะจ๊ะ น้องไรท์เตอร์
-
อ่ะแห่มๆๆ เนื่องจากวันเกิดหนูเนม ก็ขอ ตอนพิเศษ หวานอมเปรี้ยวเล็กน้อยจะได้ไหม???
ฮิๆๆๆๆ
หวีดน่ารักเกิ๊น!!!!!!!!!!!!!!!
-
หวานตอนละนิด จิตแจ่มใส ฮิ้วๆๆๆๆ
ยินดีด้วยค่ะ ที่ครบปีนึงแล้ว
จะติดตามต่อไปคร่าา ^^
-
มีหวานกับเขาด้วยนะเฮียโต
ขอหวานอีกเยอะๆๆ
แล้วงานนี้เฮียวิทย์แกจะชนะพี่กันย์ได้อย่างไร
-
มารอ :z2:
-
หวานวันละนิด จิตแจ่มใส กร๊ากกกก >_<"
-
ว่าแล้วมันจะหวานกันได้กี่น้ำ อิพี่โตขยันทำเสียอารมณ์จริงๆ
ว่าแต่อย่าลืมมาหวานหวานกันอีกนะ พี่โตหนูเนม :jul3:
หนูเนมสู้ๆ
HBD OH!! Bad Guy
:mc4:
-
:a2: ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ว...
อ่านแล้วแบบ ปวด ตับ ไต ไส้ พุง กรุอยากจะเข้าเอามีดไปกระซวกไอ่พวกเชรี่ยหัวๆทั้งหลาย...
เมิงมาอยู่ในคุกสบายๆกว่าคนอื่นเค้า ว่างมากนักหรือไงเมิง เอาชีวิตคนมาล้อเล่นเนี่ย....
อ่านช่วงแรกๆๆๆ พี่โต...หึหึ เชรี่ยยยยยยย สุดๆๆ กระทืบน้องเนมกรูซะเอ๋อเลย...
ส่วนน้องเนมที่น่าสงสาร...ไส้แตกไม่รู้กี่เส้นแล้ว ซี่โครงคงมารวมตัวกันแล้วล่ะ...หัวเนี่ย เมิงจะตบกันทำไมนักกกกกกกก
ไอ่พี่กันต์ แมร่งโรคจิตโดยแท้..มันแฝงตัวอยู่ภายใต้หน้ากากเทวดา...รวมทั้งเมฆด้วย
สองตอนล่าสุด หวาน น่ารัก ถึงจะปะแล่มๆๆ เพราะอยู่ในคุก แต่ดีกว่าลากน้องเนมไปกระทืบล่ะวะ....
ปล...ไรท์เตอร์แต่งได้สุดยอด.... o13 ชอบๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้เดาไม่ออกใครจิตสุด ในเรื่อง....เหอเหอ
-
มารอตอนต่อไป :laugh:
และนับวันรอเลข 4 หลัก 2533 กับ NC ที่รอคอย :impress2:
-
วันนี้มีลาง เหมือนจะได้อ่าน...รึเปล่านะ :m13:
อยากรอ แต่ไม่ไหวแระ ง่วงนอนจัง ขอนอนก่อนนะกั๊บ :m8:
-
มานั่งรอตอนต่อไปจ้า... :laugh:
-
:t3:
-
เอ้...วันนี้น้องไรท์เตอร์จะมาต่อมั้ยเอ่ย o18
มารอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ...
-
มาต่อพรุ่งนี้ค่ะ
..เมื่อวานไฟดับ..Orz
วันนี้ คน(ไฟ)ดับ :sad11:
-
...วันนี้คน(ไฟ)ดับ...
...พรุ่งนี้คน(ไฟ)ลุก...ใช่มั้ยคะ...5555
รับทราบค่ะ... :laugh:
-
อิอิ แอบมาเติมน้ำตาลให้คร่า~ ลุ้นให้หวานกันอีกนิด รู้สึกความเย็นมาเยือนเป็นระลอก เอิ้กๆ
-
คิดถึงน้องเนมแล้วนะ :o8:
ไรท์เตอร์รีบมีไฟนะ อยากอ่านจะแย่แล้วๆๆ o18
-
พรุ่งนี้แล้ว
รอ รอ รอ
-
ชอบคู่ กันวิทย์ ที่ซู๊ดดดด~ :give2:
เฮียโตกับหนูแนมก็หว๊านหวาน~~ :-[
.......
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่า o14 o7 :dont2:
-
รอ...รอ...รอ...รอ...
จงลง...จงลง...จงลง... :z2:
-
รอให้ไฟลุกแล้วค่อยมาก็ได้ แต่รออยู่น้า
-
ไรเตอร์สู้ตายเจ้าคร่า~ ปิ้งๆ ฮู่เร่ฮุ้ย!!! ^-^
-
มารอทวงสัญญา
"มาต่อพรุ่งนี้ค่ะ
..เมื่อวานไฟดับ..Orz"
-
มึนๆ :really2: ยังไม่ได้นอน...ใครกันนะบอกว่าจะอัพเมื่อวานนี้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :sad12: นี่มันเช้าแระน๊า ตะวันส่องแล๊วว
-
เมื่อคืนนั่งรออ่านยันตี 3 ...
เที่ยงวันเข้ามาดู ก็ยังไม่เห็นวี่เเวว น้องเนม+พี่โต เเละสามผี...
น้องไรท์เตอร์ใจร้าย....โฮก ๆๆๆๆๆๆ จะทรมานคนอ่านตาดำ ๆ ไปถึงไหน :m15:
-
มาอัพไวไวไวเลยยยย
-
Imprison 44: ไม่รู้
ผมนั่งเงียบ มองเหล่าพี่ๆทั้งหลายที่กำลังทำกิจกรรมออกกำลังกายยามว่างกันอยู่ แฮ่ม..ไม่ใช่หรอกครับ ความจริงมันคือการทำงานประจำวันกันนั่นล่ะ บ้างก็กวาดพื้น บ้างก็ตักน้ำรดแปลงผักกันบ้างสถานที่ปฎิบัติงานก็ที่เดิมนั่นแหละครับ..หลังห้องพยาบาล...กับบ่อน้ำข้างหลังที่กลายเป็นที่ฝัง.ร่าง..ของใครบางคน..
พูดถึงเรื่องนี้แล้วผมแอบหน้าเสีย ไม่รู้ว่าความจะแตกหรือมีคนพบศพเมื่อไหร่ ธรรมชาติของคนเราเมื่อตายน่ะครับ ตายลอยน้ำแบบนี้ก็คงมีขึ้นอืดลอยออกมาให้เห็นสักวัน ความก็คงแตกเมื่อนั้นล่ะครับ ทั้งที่เรือนจำมีระบบขานชื่อทุกคืนแต่พี่ๆเขาบอกกันว่ากลบเรื่องนี้ไว้แล้ว ให้คนขานแทนแถมยังใช้ความสนิทสนมกับผู้คุม “ปิดเรื่อง” ให้เงียบฉี่...กระทั่งนักโทษด้วยกัน ยังรู้แค่ว่านพคนนั้นนอนพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องพยาบาล..
...นั่นทำให้ผมรู้ซึ้งอีดครั้งว่าอิทธิพลในคุกนี่มันไม่น้อยกว่าข้างนอกจริงๆ..
แต่ที่ผมกังขาใจ..มากกว่าเรื่อง”ศพ”คือคนที่ออกคำสั่งนั้นมากกว่า..
..พี่ๆที่ทำอาจจะรู้ว่าคนสั่งคือพี่โต..
แต่...ผมรู้ว่าคนที่ขอให้ทำจริงๆ..มันไม่ใช่คนนั้น..
ผมหันไปมอง”คนๆนั้น”ด้วยแววตากังาปนหวาดหวั่นใจรอยยิ้มกวนๆของเขายังคงมีเหมือนเดิม..หรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ยามที่ออกมาจากห้องพยาบาล..แม้ใบหน้าจะมีรอยฟกช้ำ..มีบาดแผล..ทั้งถูกลงโทษเพิ่ม..ทว่า..รอยยิ้มของพี่วิทย์กลับเพิ่มขึ้นอย่างน่าประหลาด..
ประหลาดจนผมยังแอบขนหัวลุกเลยล่ะ..
และเหมือนว่ากระทั่งพี่โตก็ยังรับรู้ได้ถึงความหลอน..เอ่อ..หมายถึงความเปลี่ยนไปของพี่วิทย์ เพราะงั้นตาคู่นั้นเลยชอบแอบจ้อง..นั่งจ้อง..เพ่ง..และจ้องพี่วิทย์ตอนเผลอบ่อยๆ..บ่อยจนเกินไปแล้วมั้งลุง..
“..มองไร..”ออกปากถามขึ้นมา พลางใช้ตาคู่นั้นที่เคยใช้จ้องชาวบ้านมามองผมจนต้องสะดุ้ง ทำไมล่ะ ตาลุงนี่ ทีคนอื่นล่ะจ้องเอาจ้องเอา..ทีตัวเองล่ะจ้องไม่ได้เลยใช้ไหม?
“...เปล่า..” ผมปฏิเสธพลางหันไปที่อื่นแทน ไม่ยอมสบตาคนตัวโตที่เพิ่งมาเจอกันจังๆ..ก็ครั้งนี้..พลันรู้สึกถึงแรงกระแทกแรงๆตรงสะโพก ทำเอาเกือบหน้าจ้ำดินหากตั้งตัวไม่ทัน ผมหันขวับไปมองเจ้าของฝ่าเท้าประหาร ที่ยืนทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ระรื่นอยู่..
“..ไปช่วยพวกมันทำงาน ถืออภิสิทธิ์ไรมานั่งจ้อง ไปๆๆๆๆ..” ว่าพลางยกฝ่าเท้าถีบใส่พลางขับไล่กันหน้าตาเฉย โหยยยยยยยย ไอ้คนที่มันเคยกอดจูบลูบคลำกันเมื่อสองสามวันก่อนมันใครว่ะ ใครว่ะหา? เอาไอ้พี่โตคนเดิมมาเซ่..
ผมหน้าบูด สะบัดหน้าพรืดใส่ไอ้พี่โตบ้าอย่างไม่ยอมลอดราวาศอก มือข้างหนึ่งลูบก้น อีกข้างก็ออกปากพูดเรื่อง”ตำแหน่งใหม่”ของผมปาวๆท่ามกลางเสียงหัวเราะปนโห่แซวชวนปวดกบาล..
“..ผมไม่ต้องทำก็ได้ อาจารย์ธีระบอกไว้แล้วนี่..ชิ...” รู้กันมั้ยครับว่าคนที่เล่นดนตรีอย่างพวกเครื่องสายแบบไวโอลินนี่ เขาห้ามใช้งานมือหนัก เพราะหากมือด้านประสาทสัมผัสส่วนปลายนิ้วแข็งกระด้างไม่ทำงานไปล่ะก็ จะทำให้เล่นดนตรีไม่ได้เท่าที่ควร เพราะอย่างนั้น ผมเลยได้ความคุ้มครองพิเศษจากท่านอาจารย์ธีระ(ที่ผมจะเริ่มรัก)ทำให้ไม่ต้องทำงานกรรมกรแบกหาม คึคึคึ..
“...ธีระ...” ไอ้คุณพี่โตกอดอกแล้วหรี่สายตาลงเล็กน้อยด้วยมาดผู้นำที่เหนือกว่าจนน่าหมั่นไส้ แต่ที่ทำให้ผมผิดสังเกตุคือนัยน์ตาคู่นั้นมากกว่า..มันคุกรุ่นแฝงด้วยเลศนัยนแปลกๆ..พลันก็พราวระยับไปด้วยแววหัวเราะ..
“..หึ...แล้วมึงจะรู้ ว่าความบังเอิญที่ซ้อนทับความบังเอิญมันเรียกว่าอะไร...”
...วาจาเหมือนจะสื่ออะไรแปลกๆทำให้ผมขมวดคิ้ววุ่น..นึกฝันถึงคำที่พี่ท่านต้องการสื่อถึงด้วยความไม่มั่นใจยิ่ง..ว่าคนอย่างพี่โตคนนั้นพูดจาแบบนี้ก็เป็นด้วย..
เคยได้ยินไหมครับ..ที่ว่า..
ความบังเอิญซ้อนทับกับความบังเอิญ...มันคือ
“..พรหมลิขิต...” ผมออกปากพูดไป...ทำให้คนตัวโตที่ขยับลุกไปทำอย่างอื่นไม่ได้สนใจจะไล่ผมไปทำงานอีกหันมามอง..มุมปากบิดยิ้มแสยะ..แน่ล่ะว่าผมแจ้งใจในทันใดว่ามันไม่เกี่ยวกับประโยคหวานเน่าใดๆทั้งสิ้นในสามโลกสักนิด...
“..มัวแต่คิดอะไรหวานแหวว..กุจะบอกให้น่ะ ว่าความบังเอิญ...” พี่โตแสยะยิ้มนิดแล้วหันมามอง ทำให้ใบหน้า...เอ่อ..หล่อๆนั้นดูดีขึ้นมานิดนึงแบบว่าหัวใจกระตุกไปซักเฮือก ก่อนคนตัวโตจะกระตุกยิ้มออกมา.. ”ที่ซ้อนทับกับความบังเอิญ....มันเรียกว่าความตั้งใจต่างหาก..”
ตั้งใจ...?
ตั้งใจอะไร..ใครตั้งใจ..ไม่เห็นเกี่ยว..
ผมหน้านิ่วมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างไม่ค่อยพอใจ ไม่ต้องเดาก็รู้ได้แล้ว ว่าคงจะไปทำอะไรหรือตกลงแผนการ์บางอย่างโดยที่ผมไม่รู้แน่ๆ..
...แต่..ไม่ว่าจะความบังเอิญหรือความตั้งใจ ..มันก็ไม่เกี่ยวกับไวโอลินที่รักของผมอยู่แล้ว
ผมถอนใจพรืด หันหลังมาตั้งใจว่าจะไปขลุกอยู่กับเจ้ากล่องไม้สุดที่รักของผมต่อ ดีกว่าจะมาคิดอะไรงี่เง่าให้เสียอารมณ์..แต่พอหันหลังกลับไปก็สะดุ้ง กับแววตาของเหล่าพ่อ แม่ พี่น้อง..เอ่อ..ไม่ใช่.งแต่เป็นพ่ๆที่มองหน้าผม..พร้อมกับพี่ทินหน้าเดิมที่เข้ามาตบบ่าเบาๆ...ด้วยใบหน้าเห็นใจ...
“...อย่าคิดมากเลยว่ะไอ้เนม...พวกกุเข้าใจ..” พร้อมกับเหล่าคนเบื้องหลังทั้งหลายพยักหน้าหงึก..
“.................” เอ่อ...อะไรเหรอครับ...
“...คือมึงต้องรู้..ว่าถึงจะชอบหรือจะ..เอ่อ..รัก...แต่มันก็เป็นไปได้แค่ในคุกนี่ ข้างนอกน่ะ ..มันต้องผู้ชายกับผู้หญิง..ถึงจะรักกันยังไงก็ช่าง...” วาจาเห็นใจแต่คำพูดออกแนวโหดร้ายนั่นทำให้หัวอกคนเป็นเคะ..เอ๊ย!หัวอกคนฟังชะงักขึ้นมานิดนึง....ผมกระพริบตาช้าๆ...หันไปมองสบตาไอ้คุณพี่ทินที่ยังคงแฝงความสงสารอย่างหนัก...
“.................”
“...เวลาที่ตัวจริงเขามาหาก็ต้องทำใจปล่อยๆไป..อย่างน้อยน่ะ...ในคุกนี่ มึงก็เป็นคนเดียวของเฮียเหี้ยๆของพวกกูล่ะน่ะ...”
“.................” ผมยังคงเงียบ...แต่กระพริบตาถี่ขึ้น...มองสบตาพี่ๆที่หันไปปัดกวาดอะไรต่อหลังจากพูดและพยักหน้ากันเสร็จ..ผมใช้เวลาคิดทบทวนแค่เสี้ยวมิลลิเส็ก...ก็...รู้แล้วว่าพวกพีท่านหมายความว่ายังไง...
....ผมมองไปที่อาคารหลังใหม่ที่โด่ดเด่นอยู่เบื้องหน้าเรือนจำจนมองเห็นตัวอาคารเหลือบกันอยู่..มองหลังคามุงกระเบื้องสีสด...และ...มองพระอาทิตย์บนหัวโดยไม่ได้ตั้งใจ...
ยังจำกันได้ไหม...
วันอาทิตย์...ตอนบ่าย...เขาจะทำอะไรกัน...
ผมไม่สน...ไม่เห็นสน หรืออย่างน้อยก็บอกตัวเองว่าจะไม่สนใจเรื่องพรรคนี้ แฟนใครมาเยี่ยมที่รักใครมาหาก็เรื่องของเขาไป ตราบใดที่”แม่”ของผมจะไม่โผล่หน้ามาหากันในวันที่ครบสามเดือนแรกของการอยู่ที่นี่...
...อ่า...จะว่าไป...มันก็...เกือบ...ใกล้จะสามเดือนแล้วสิน่ะ..เวลาที่แม่จะมาเยี่ยมผม...วันเวลาที่รอคอยว่าจะได้เห็นหน้าแม่ ในที่สุดก็จะมาถึงในไม่ช้า...
เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่เข้าใจ...ว่าตัวเองจะ....เงียบไปทำไม..
...ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงหงุดหงิด..และ...อารมณ์เสียกับเรื่องที่ใครเขาว่ามัน”เป็นไปไม่ได้..”
จะสนทำไมในเมื่อผมไม่ใช่เกย์..ไม่ใช่พวกรักร่วมเพศ..ไม่...ได้เป็นแบบนั้นเสียหน่อย..
ไม่ได้มีอะไร...กับ....
พลันลมหายใจหยุดชะงักเมื่อผมคิดถึงคำๆนี้ภาพความทรงจำกับเรื่องราวที่อธิบายไม่ได้และไม่พบคำตอบนั่นยังวาบเข้ามาในสมอง.....ทั้งจูบ..และ..กอดนั่น..มัน...คืออะไรกัน..
แค่เผลอตัว...เผลอใจ...บรรยากาศมันพาไป...แค่นั้น..ใช่ไหม?..
ผมยังไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจเสียด้วยซ้ำ..ว่า...ที่ทำไป ทั้งตัวผมและ...พี่โตคนนั้น ตอนที่ทำ...ต่างคนต่างคิดอะไรอยู่..
เพราะอย่างนั้น..นั่นมันก็...คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญเผลอไผล..ที่ไม่มีผู้ชายที่ไหนเก็บมาคิดมากให้วุ่นวาย....
ใช่ไหม?...
จริงใช่ไหม...ที่เป็นแบบนั้น...
ทั้งที่คิดแบบนั้น...แล้วแท้ๆ...
ผมสูดหายใจลึก..รู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดห้วงของตัวเองซึ่งมาพร้อมกับความเจ็บแปลบตรงช่องอก...บ้าเอ๊ย..สงสัยผมจะเพี้ยนจนป่วยแน่ๆ...
แต่แปลกน่ะ..ที่ป่วยแล้ว...มันเจ็บหัวใจ..และเศร้า..เหลือเกิน..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ผมนั่งมองผืนผ้าสีขาวที่ปลิวสะบัดไหว..ท่ามกลางสายลมที่พัดมาอย่างต่อเนื่องจนมันปลิวตามแรง..รวมทั้งชิ้นส่วนเล็กๆ...เศษผ้ากองไม่ใหญ่ที่ผมนั่งมองอยู่ตรงนี้..
...มันคงเป็นภาพแปลกประหลาดและชวนอดสูไม่น้อย..กับ....ลานซีเมนต์กว้าง..แดดร้อนในตอนบ่ายๆ..สายลมปลิวจนมันไหวสะบัดไปตามลม..มีร่างของชายคนหนึ่งนั่งพิงอยู่ในซอกหนึ่งของมุมตึก...มอง...สายนเชือกไนล่อนที่ร้อย”ของสำคัญ”ของผู้ชายทุกคนซึ่งกำลังปลิวไปตามแรงลมอีกหนึ่งชนิด..
ของสำคัญที่ชื่อว่ากางเกงใน ที่ผม..ไอ้เนมคนนี้กำลังนั่งเฝ้าอยู่ ดูมันจะผกผันกับความคิดซึมเซาของผมอย่างมาก เพราะโดนเหล่าพี่ๆทั้งหลายไล่ให้มาเฝ้ากกน.หลังจากนั่งทำหน้าหมาหงอยใส่จนคนมองรำคาญตา ถามว่าทำไมต้องมียามเฝ้ากางเกงใน..ก็ขอถามกลับว่านักโทษทุกคนมีโอกาสออกไปซื้อใช้เองไหม..คำตอบคือไม่ เพราะงั้นการที่มีคนล่ะตัวสองตัวแถมของแบบนี้มันเก่าได้ย้วยได้..การขโมยกกน.จึงเกิดขึ้น..
..และเกิดคนเฝ้ากกน.มาพร้อมๆกัน..
แต่อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย..พระเอกที่ไหนเขามานั่งแช่อยู่ในอากาศร้อนตับแล่บเพื่อเฝ้ากกน.กันบ้าง..ผมว่าตัวผมนี่ล่ะ..เป็นพระเอกที่ซวยโคตรๆที่สุดของเรื่อง..
พระเอกที่...กำลังคิดมาก...กับ...เรื่องน่ารำคาญอะไรซักเรื่อง..
ต้องถูกไล่มาเฝ้ากกน.เนี่ยน่ะ...แม่_งงงงงเอ๊ย...
ผมถอนใจเฮือกอย่างหงุดหงิด หลบสายตาให้พ้นจากกางเกงใน..สีสันสวยสดงดงามหลายตัวที่เรียงรายต่อหน้า เบือนหน้ามามองผนังปูนที่กำลังสึกกร่อนได้ที่อย่างนึกเบื่อหน่าย...
..ทั้งที่ว่าไม่น่าจะเบื่อะไร..ผมโดนใช้งานอะไรมากกว่านี้..ตอนนั้นทั้งโดนแกล้งทั้งโดนทำร้ายสารพัด..ไม่มีกระทั่งไวโอลินมาหล่อเลี้ยงหัวใจผมด้วยซ้ำ..
..กลับกันที่ตอนนี้..ผมไม่ต้องทำงานหนัก..ไม่ต้อง...ทำอะไรมากมาย..มีดนตรีที่ผมรักเป็นเครื่องบันเทิงใจ..แต่ไม่รู้ทำไม...ลึกๆแล้ว...มันกลับ..รู้สึกเบื่อหน่าย..และ...หงอยเหงาอย่างประหลาด..
บางครั้งนั่งมองพวกพี่ๆที่เขานั่งคุยหัวเราะเฮฮากัน...มองพวกเขาที่แม้จะทะเลาะแต่ก็เป็นหนึ่งเดียวกัน..มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมันแตกต่าง..แปลกแยก และไม่เข้ากับใครทั้งนั้น..
บางครั้งที่พวกเขายื่นมือมา..ผมอาจจะเอื้อมเข้าหา..แต่บางครั้ง..ก็ปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี..
ไม่รู้ทำไม...ทั้งที่พยายามแล้ว...
แต่มันก็ยัง...เหงา....
ผมสูดหายใจลึกแล้วปล่อยออกมาเฮือกใหญ่ เอนตัวพิงผนังปูนที่ช่วยหลบแสงแดดให้มาก เงยหน้ามองพระอาทิตย์ดวงโตที่ยังส่งแสงจ้า..
สองวัน...สามวันแล้วรึเปล่า...
ที่ผมหลบหน้า...ที่คนๆนั้นก็หายไปจากสายตา..คล้ายกับว่า..ไม่มีตัวตน..
ไม่รู้ว่าคำพูดของเขามันจริงรึเปล่า..และไม่รู้..ว่าเขาคิดอะไรแบบนั้นออกมาจริงๆหรือไม่..
แต่ที่ผมรู้...คือตัวเองที่ๆม่พอใจ..และ..
เป็นฝ่ายเดินหนีออกมาเสียบ้าง..ผมหลับตาลงช้าๆ..
..คงเพราะแสบตา...น้ำใสๆมันถึงไหลออกมาแบบนั้น..
ไม่เพราะ..ผมคิดถึง..มือที่เคยยื่นมาหาหรอก...ไม่ใช่เลย..
...มือของคนตัวโต..หน้าดุ...ชอบทำตัวโหดๆ..ที่ความจริงแล้ว..ใจดีกว่าที่คิด..
แต่...ผมก็ไม่อาจจะเชื่อใจได้..
คงเพราะไม่อาจเชื่อใจ..ถึงได้รู้สึกห่างเหิน..แบบนี้ล่ะมั้ง..
ผมหลับตาลงพร้อมกับสุดน้ำมูกพรืด...
ไม่ใช่เพราะมือคู่นั้น...ที่กำลังห่างออกจากผมไปเรื่อยๆหรอก...
ไม่ใช่เพราะ..ความจริงแล้ว..มือคู่นั้น..มีเจ้าของ..ที่แท้จริงรออยู่หรอก..
.
เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้ว..รู้ดี...เห็นมากับตาตัวเองเลย...ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรด้วยซ้ำ....
ผมเข้าใจดี..ไม่ต้องให้ใครมาบอกเลย..
และ
ผมกับเขา...เรา...ไม่ได้เป็นอะไรกัน..
เพราะอย่างนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกงี่เง่าอะไรซักอย่างให้เสียเวลา..
ความแสบร้อนบริเวณใบหน้าเพราะแสงแดดที่แผดเผาหายไป ทำให้ผมชะงัก..สมองที่กำลังคิดอะไรอยู่เริ่มให้ความสนใจกับ ร่มเงา ของสิ่งนั้น..
นั่นทำให้ผมลืมตาขึ้นช้าๆ...
ภาพที่พร่ามัวเพราะหยดน้ำตา..กับแสงแดดที่ส่องมาเจิดจ้านั้นทำให้ต้องหรี่ตาลง..มองคนที่มาบังแสงให้..คนตัวโตๆ..ที่ยืนมอง..พร้อมกับแววตาที่ผมอ่านไม่เคยออกซักครั้ง..กำลังยื่นมือข้างหนึ่งมาตรงหน้าช้าๆ...
..ยื่นมือออกมา...เพื่อให้ผม...เอื้อมรับ...
“..ร้องไห้ทำไม...” ทุกคราวเสียงของเขาจะห้วน...หนัก..ไม่น่าฟังเท่าไหร่..แต่คราวนี้มันเบา..และอ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อ...
“.............” ผมไม่ตอบ..เอื้อมมือเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะแก้มออกลวกๆ อย่างไม่ยอมให้ถูกล้อเลียน..แววตาคู่คมที่ทอดมองมานั้นชวนให้ใจเต้น...แต่ของบางอย่างที่อยู่ในมือของเขา..กลับทำให้ผมะงัก..และเม้มปากแน่นอย่างขุ่นเคืองใจ..
คำพูดของพวกพี่ทินดังขึ้นในหัว..
...ผมมองหน้าพี่โต..สบตา...ได้แต่มองอยู่อย่างนั้น เห็นเพียงแต่ภาพทิวทัศน์เดิมๆและดวงตาสีดำคู่เดิมที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง...
ผมไม่สามารถมองทะลุ..หรือ...เห็น...ในสิ่งที่อยากเห็นสักครั้ง...
..มีเพียงสีดำ...มีเพียงทิวทัศน์ที่มืดบอด...
“....ลุกขึ้นสิ...” เสียงของพี่โตยังเร่งเร้า..ผมเม้มปาก ไม่ตอบ..เพียงแต่หรุบตาลงอย่างสับสน..
...เคยอย่ากรู้และอยากถาม..ว่าสิ่งที่”เรา”ทั้งสองคนกำลังทำอยู่...มันคืออะไร..
กอด..เพื่ออะไร..
จูบ...ไปทำไมถ้าไร้เหตุผล..
...หรือเป็นแค่ความต้องการล้อวนๆไม่มัอย่างอื่นเจือปนกันแน่...
ผมกำหมัดแน่น..จำได้ดีว่าต่อให้ออกปากถาม..หากคำตอบที่ได้มาคือคำว่ารัก..ผมก็ไม่อาจทำใจให้เชื่อ..
แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่อยากรู้..และ...ไม่อยากได้ยิน..
และไม่ได้หมายความว่าหากได้ยิน..ผมจะคิดอย่างเดิม..
เพียงแค่วางพนันงี่เง่ากับศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่เพียงนิดของตัวเอง ว่าหากได้หัวใจของใครซักคนมาเหยียบเล่น..มันจะเป็นอย่างไร..
แต่ผมเพียงแค่คิดต่อรองในสิ่งที่ตัวเองไม่มีวันได้..
“...ทำแบบนี้...ทำไม...” ผมได้ยินตัวเองออกปากถามออกไปแผ่วเบา...เบา...จนแทบกระซิบ..
แต่ลมหายใจที่แรงขึ้นของอีกคน ทำให้ผมรู้ ว่าเขาได้ยินมันแน่นอน..
...มันเป็นคำถามที่ผมอยากรู้...มานานแล้ว..
อยากรู้..ว่าเราสองคนกำลังทำอะไร..
อยากรู้..ว่าผม..กับผู้ชายตรงหน้า..กำลังเล่นอะไรกับหัวใจตัวเอง..
เรากำลังทำอะไรอยู่..โอบกอด..จูบ..ใกล้ชิดกันถึงเพียงนั้น..
ทำไป...ทำไม?...
ก้อนเนื้อที่มีชีวิตจิตใจดวงนั้น..มันกำลังเฝ้ากระซิบถามคำถามที่ผมไม่อยากตอบอย่างบ้าคลั่ง..
..ขอเพียงแค่คำตอบ
“...ไม่รู้.....”
ผมหัวเราะหึออกมาทันทีที่ได้ยิน...ได้ยินถึงคำตอบและเสียงอะไรบางอย่างในตัวที่พังครืน..
ไม่รู้...
คำตอบของคนโง่...หรือว่า...ความจริง..
ผมเหลือบไปมองฝ่ามือที่ยังคงยื่นส่งมาหา แต่ใบหน้าทั้งแววตานั้นไม่ได้มองมาที่ผมอีกต่อไปแล้ว คนๆนั้นกำลังเมินมองไปทางอื่น..มองอะไรบางอย่างที่ผมเองก็ไม่เห็นและไม่รู้ว่ามันคืออะไร..
เพี๊ยะ !!!
ผมปัดมือคู่นั้นออก..และลุกออกจากร่างเงาของคนๆนั้น....
เดินผ่านประตู...ผู้คน หรือกรงเหล็กมากมายที่ไม่ได้อยู่ในสายตาด้วยนัยน์ตาที่เลือนพร่า...
ผมปัดมือคู่นั้นออกอีกแล้ว...
ไม่ยอมเอื้อมมือไปหา..ไม่ยอมเอื้อมมือ...เพื่อคว้ากับมือคู่นั้นไว้..
ผมเดินพรวดเข้าไปในห้องไหนซักแห่ง..พร้อมกับปิดประตูโครม...
มองไม่เห็นอะไร...นอกจากแววตาคู่นั้น..
มองไม่เห็นอะไร..ในดวงตาสีดำคู่นั้น..
สีดำที่เกินจะหยั่งถึง..
สีดำกว้างที่ใหญ่เกินไป...จนผมไม่อาจเชื่อว่าหัวใจในมือมันมีอยู่จริง....
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
//อย่าเอาถ้วยไหกะละมังมาปาใส่เค้าน่ะ :monkeysad:
ถ้าปล่อยให้เล่นกันไปแบบนี้เรื่อยๆ ชาติหน้าตอนบ่ายๆล่ะค่ะ อิพี่โตกับนังน้องเนมถึงจะได้กัน..อุ๊บส์..หมายถึงรู้ใจกันซักทีต่างหาก..แหะๆ..
ส่วนที่มาอัพช้าไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ..
ไป เรียน กลาบบบ มาแล้วววน็อคคคคคคคลานนนนนมาอัพพพม่ายยยหวายยยยยยยย :really2:(โดนถีบฐานกวนตรีน)
ความจริงคือช่วงนี้หงุดหงิดมากค่ะ เครียดเรื่องเรียนไม่พอมาเรื่องเพื่อนอีก บอกตามตรงว่าตั้งแต่เข้ามหาลัยไรท์เตอร์ทีปัญหากับเพื่อนมาตลอด เพื่อนที่คบตอนปีหนึ่งก็...น่ะ...เลยว่าขึ้นปีสองหาใหม่ก็ได้ว่ะ ปรากฏว่าเจออันที่เลวร้ายกว่าเดิม ทั้งขี้จุกจิกขี้บ่นชอบใช้เงินเปลืองไม่ชอบไปเรียนหยังสือสารพัด
...และที่แย่ที่สุดคือชอบบังคับคนอื่นน่ะค่ะ ไรท์เตอร์เป็นประเภทที่ถ้าขอร้องจะทำ แต้ถ้าบังคับฆ่าให้ตายกุก็ไม่ทำ เลยหงุดหงิดและอารมณ์เสียกับคนนี้มาก สุดท้ายเลยกรวดน้ำคว่ำขัน กุไปหาใหม่ก็ได้เฟ้ยยยยยย :angry2:
แต่ยังไงก็ขอโทษทุกคนด้วยน่ะค่ะ ที่ทำให้เรื่องส่วนตัวเข้ามามีผลกับนิยายแบบนี้ จะว่าไป..ตอนนี้ไรท์เตอร์ก้อารมณืเดียวกับเนมนี่แหละค่ะ เซ็งชีวิต :z3:
แต่ยังไงก็เชียร์เยอรมัน :laugh:
-
นุ้งเนมเริ่มสาวแตกใหญ่แล้วนะ ความคิดความอ่าน 555
-
:z13: น้องไรท์เตอร์ก่อนเเล้วค่อยอ่าน...
เเต่เหลือบเห็นบ่นเรื่องเพื่อนเหรอคะ...ไม่ต้องคิดมากหรอกเน๊อะ เนี่ยเเหล่ะชีวิตมหาลัย หาเพื่อนที่เข้าใจเเละจริงใจกับเราจริง ๆ ได้ยาก อีกอย่างน้องเพิ่งอยู่ปี 1 บางครั้งอาจมีอะไรที่ยังจูนหากันไม่ได้ก็ได้ ยังไงก็อย่าเครียดไปเลย เครียดเรื่องเรียนอย่างเดียวก็ปวดหัวอยู่เเล้ว...
หาวิธีคลายเครียดโดยการเขียนนิยายให้คนอ่านอ่านดีกว่า (เอ๊ะ! หรือทำให้เครียดลงตับกว่าเดิมอีก 555555) ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องไรท์เตอร์นะคะ... :กอด1:
-
งุงิงุงิ :serius2:
สั่นจังเลยอ่ะ
แต่ก็ได้อารมณ์ดีนะ ตอนนี้อ่ะ
อิอิ o13
:กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารหนูเนมมากมายอ่ะ :sad4: :o12:
-
พี่โตเมื่อไหร่จะรู้ใจซักที่ ไรเตอร์หากิ๊กใหม่ให้น้องเนมเอาที่สนใจน้องเนมมากๆๆกว่าไอ่พี่โตเลยยยย
-
มาให้กำลังใจไรเตอร์เจ้าค่ะ
อย่าได้เครียดไปเลยค่ะ เพราะชีวิตหลังออกจากรั้วมหาลัย ก้าวเข้าสู่วัยทำงาน อาจจะต้องเจอเรื่องหนักกว่านี้อีกมากนัก o18 (สาบานว่าให้กำลังใจอยู่นะค่ะ) ทั้งเพื่อนร่วมงาน ทั้งเจ้านาย :m25: เพราะฉะนั้นช่วงชีวิตที่สนุกสุดๆ อย่างตอนเรียนมหาลัยใช้ให้เต็มที่ค่ะ ถ้ามันเกินเยียวยาจริงๆ ก็ทางใครทางมันดีกว่า ไม่เสียเวลา และสุขภาพจิตดี
ปล.น้องเนมเข้าสู่สภาวะตื่นคน ไม่ไว้ใจใครเหมือนแมวจรอีกแล้ว ตอนต่อไปจะได้มีความหวานมากระตุ้นระดับน้ำตาลในเส้นเลือดมั้ยล่ะเนียะคุณไรเตอร์ :sad4:
-
เนม ชีสวยเริ่ดเชิ่ดได้แล้วเหรอยะ สไตล์นางเอกจ๋าาาามาก ถูกใจอะ ดูดื้อๆรั้นๆน่าปราบชมัด อิอิ :z1:
-
น้องเนมสับสนทางเพศและตัวเองอยู่ ฮ่าๆ
-
:pig4:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
รัก นู๋เนม มากกกกกก
พี่โตแก :angry2:
-
กี๊ดดดดดดดดดดด เมื่อไหร่อีคุณพี่โตจะรู้ใจตัวเองสักที
น้องเนมก้อด้วยน่ะ มันน่านัก ฮึ่ม!!!! :m31:
มาเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ ชีวิตในมหาลัยเป็นอารัยที่สนุกน่ะค่ะ
เเต่ถ้าเราเจอเเบบนี้ก้อตัดหางปล่อยวัดไปเถอะค่ะ เพราะฉันเองก็เคยเจอเเบบนี้
เป็นตัวของเราเอง อย่าได้เเคร์เพื่อนเเย่ๆเเบบนั้นเลย ใช้ชีวิตในมหาลัยให้คุ้มเถอะค่ะ
มารู้ตัวอีกทีเวลามันผ่านไปเร็วน่ะ จำได้ว่าเวลาว่างๆมานั่งที่เดิมที่เราเคยเจอกันตอนปี1
เล่าเหตุการณ์ที่เราได้เจอด้วยกัน ดูรูปภาพตอนได้ทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน มีเเต่รอยยิ้มของเพื่อนๆ
สู้ๆๆน่ะค่ะ เก็บเวลาเเห่งความสุขเเละสนุหนี้ให้มากที่สุดน่ะค่ะ
-
:L2: มอบดอกไม้เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ ให้สู้ต่อไป
อย่าเพิ่งเครียดไปเลย เพิ่งจะขึ้นปีสองเอง ชีวิตเพิ่งเริ่มต้น ยังมีปัญหาและอุปสรรคให้ต้องฝ่าฟันอีกเยอะ
แล้วจะรู้ว่า นรกมีจริง ตอนที่ใกล้จะจบน่ะแหละ เหอ ๆๆ
ในฐานะที่เรียนจบมานานแล้ว ขอยืนยันว่า ช่วงเวลาที่เรียนในมหา'ลัย
เป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดแล้ว อยากให้ไรเตอร์เก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆ ตอนนี้ไว้
จะได้ไม่เสียดายและเสียใจ เวลามานึกถึงตอนหลัง
กับเพื่อน ก็ลองคุยกันดี ๆ ก่อนสิ เผื่อบางทีเบื้องหลังการบังคับ อาจมีเหตุผล
และความหวังดีแอบแฝงอยู่ก็ได้ ถ้าไม่เปิดใจคุยกัน แล้วจะรู้ได้ยังไง
คนเราถ้าคิดเอาเอง ก็มักจะคิดแต่ในทางร้ายไว้ก่อน ซึ่งมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิดก็ได้
ปฏิกิริยาที่ตามมา คือ กาารแสดงออกเพื่อปกป้องตนเองตามสัญชาติญาณ
ซึ่งบางทีก็อาจจะไปกระทบกระเทือนความรู้สึกของเพื่อนโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้
ถ้าไม่รัก ไม่ชอบ ไม่หวังดี ใครเขาอยากจะมายุ่งให้ถูกด่า ถูกเกลียดขี้หน้า
ใช่ว่า เราจะเลือกคบเพื่อนได้อยู่ฝ่ายเดียว เพื่อนเขาก็เลือกคบได้เหมือนกัน
ที่ไหนเป็นน้ำ ใคร ๆ ก็อยากอยู่ใกล้ เพราะมันเย็นกาย สบายใจ
บางทีมันก็ต้องปรับตัว ปรับความคิดเข้าหากัน พอ ๆ กับคบแฟนน่ะแหละ
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ ด้วยความปรารถนาดี เพราะเป็นแฟนคลับติดตามผลงานมาตลอด
ไม่อยากให้ไรเตอร์ท้อแท้ กับเรื่องแค่นี้ เดี๋ยวจะพาลหมดกำลังใจเลิกแต่ง
คนอ่านก็แย่อดอ่านกันพอดี นิยายดี ๆ เนื้อเรื่องแปลก ๆ แบบนี้ ใช่ว่าจะมีมาให้อ่านได้บ่อย ๆ
ใครไม่รัก แฟนคลับที่นี่ก็รักนะ
สู้ สู้ นะคร้าบ :yeb:
:ped149:
-
ง่า...เศร้าเลย
เฮ้ออออออออออออ
เฮียโตก็นะ...ทำซะ
สงสารเนมจัง
แต่มันก็สับสนทั้งสองฝ่ายนี่นะ
จะโทษเฮียอย่างเดียวก็ไม่ได้
เพราะยังไม่มีใครชัดเจนเลยสักคน
ทั้งเฮียโต ทั้งนู๋เนม...
รอตอนต่อไปนะคะ^^
-
ชอบตอนนี้ อินเนอร์ดีแท้ ครึๆ แบบนี้ล่ะถึงจะได้รู้จวยกันและกัน เอ้ยใจกันและกัน
เข้าใจนะว่าคำตอบว่าไม่รู้ของพี่โตอ่ะมันก็คือความไม่รู้จริงๆ สับสน อ่อนไหว
หรือมันคลุมเครือ จริงๆจะไม่แยแสก็ได้นะกับอิแค่เดะ็คนนึงแต่มัึนไม่ใช่ความพิศวาสแบบเซ็กส์ไง
มันมีอะไรมากกว่านั้นนุ้งเนมมันเดินเข้าไปนั่งกลางใจคนโฉดๆนั้นได้
ถึงแม้ว่าทั้งเจ้าตัวและอิพี่โตอ่ะนะมันก็ไม่รู้หรอกว่าเข้ามาเยอะมั๊ย นานเท่าไหร่แล้ว
แต่จะให้ละสายตาไม่มองไม่แคร์ไม่สนมันก็ทำไม่ได้แล้ว
นุ้งเนมก็เหมือนกันไ่อที่ว่าเหนคนอื่นเล่นคุยกันถึงจะตีกันแต่ก็รวมเป็นหนึ่งได้
แล้วยังเอื้อมมือจะดึงเราเป็นหนึ่งด้วยอ่ะนะเพียงแค่เราไม่เคยจะสนใจหรือแม้ถึงขั้นเมินไปอ่ะนะ
เหงา หว้าเหว่ มันก็ไม่แปลกหรอก เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออ
ครูธีอะไรนั่้นเป็นคนของพี่กันย์รึยังไง แง่มๆไอ่ทีว่าตั้งใจๆหนะ
กลิ่นชักไม่ดีแหะ
+1 จ้่า สู้ๆ
-
เริ่มจะเซ็ง เฮียเหี้ยๆละ หาคนใหม่ให้เนมป่ะ~!!
ปัญหาไรเตอร์นั้น ข้าพเจ้าก็ประสบมาเช่นกัน~!!!!
และตอนนี้ข้าพเจ้าก็มาอยู่คนเดียว ลั๊นล๊าแล้ว~ :z2:
สู้ๆ~!! ไรเตอร์ take care ~ :n1:
-
รักกันก็อย่ามาทำเมินใส่พี่เขาสิหนูเนม :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วบีบหัวใจมาตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนสุดท้ายเลย
อย่างนี้ต้องให้เนมมีคนใหม่ซะก็หมดเรื่อง
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตอนนี้ อารมณ์สุดๆ เป็นอารมณ์ของหนูเนมเเต่ถ้าพี่โต บอกรักจริงๆก้ต้องมีหวั่นไหว บ้างเเหละเเต่พี่โตไม่รุ้ก็ไม่ผิดนะ ในเมื่อเค้าเป็นผู้ชายทั้งคู่ อีกคนมีเเฟนเป็น ผู้หญิงส่วนอีกคนไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่เเบบนี้คงต้องคุยกันยาว ถ้าไม่เรื่องอะไรมาก่อนอะนะ เเต่ข้องใจ อาจารย์ธีระ เเล้วสิ ความบังเอิญบนความบังเอิญ อืม....สุ้ๆๆไรเตอร์ถ้าเพื่อนไม่ดีก็ไม่ต้องไปคบ ของเเบบนี้เราเลือกได้เลือกส่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง..เเบบโตชิบา เลย..นำสิ่งที่ดีสู๋ชีวิต 55++
-
สงสัยอาจารย์ธีระคงอยู่ในเกมด้วยละมั้ง
แต่เรื่องมาแบบนี้ก็ดีนะ พี่โตจะได้รู้ตัวเองมั่งว่าทำอะไรอยู่
ดูท่ากล้วยราดช้อคโกแลตคงใกล้สำแดงผลซะแล้ว :impress2:
-
เห็นใจทั้งคู่ครับ มันก็คงไปแบบแถกๆอย่างนี้อะ มันตัดสินใจยากเนอะ
-
แอบมาดู อุ๊ ตอนใหม่มาแว้ว ^^
มะ มะ เครียดกันให้สุดลิ่มทิ่มประตูเร้ย
แต่หวังว่าจบซีนเครียดๆแล้วจะมีซีนสวีทวี้ดวิ้วมาอีกนะ
เพราะตอนนี้ก้อแห้งเหี่ยวกับรายงานบานตะไทที่สุมหัวอยู่เนี่ยอ่ะค่ะ T^T
ปล.สู้ๆนะคะ ขอให้ได้เจอกับสิ่ง(/คน)ดีๆในชีวิตละกัน
-
ให้เวลาอิพี่โตหน่อยนะหนูเนม
เป็นกำลังใจให้นะก๊าบบบบ :L2:
-
เครียดไปกับน้องเนมด้วย.. :z3:
อาจารย์ธีระ..บุคคลต้องสงสัยอีกคนแล้วสินะ.. o8
พี่โต..รู้ว่าอาจารย์ธีระเป็นใครก็ปกป้องน้องเนมด้วยล่ะ..(จะฝากได้มั้ยเนี่ย)..
ปล. รอน้ำตาลหวาน ๆ อยู่นะ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดด
น้องเนมมมมมมมมม เคะแตกแล้วหรออออออ ก๊ะ (หรือความจริงแตกนานแล้ว?)
นู๋ตกหลุมรักเขาแล้วนะค่ะลูกขาาาาา
เหลือแต่อีพี่โต ชะนีน่ะปล่อยไปเถอะค่ะ แต่เด็กแบบน้องเนมม มีคนเดียวบนโลกกก นะคร่ะ !!
พี่โตวว ว วว อย่าตอบว่าไม่รู้นะค่ะ ! ใจตัวเอง มีรึจะไม่รุ็! ชิชะ !!!!!!
ไรท์เตอร์ค่ะ คนอ่านก้อประสบปัญหาเดียวกัน สามเทอม อยู่กะเพื่อนมาสามกลุ่มแหร่ะ เหอๆๆๆ
สู้ๆ นะค่ะ TT_____TT
-
อ๊ากกกกกกกกกก
รักดราม่าาาาาาา
////กอดไรเอตร์
[แต่แอบเชียร์ให้เข้าใจกันเร็วๆเน้อ]
ป.ล. หลอนเฮียวิทย์ด้วยคน
-
ไอ้เหี้ยพี่โตนี่
แม่เอ๊ยยยยยยยยยย
ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยยยยยยยยย :z6: :z6:
-
เครียดอ่ะ
โฮฮฮ
ไม่เข้าใจเนม
อาจเพราะเราไม่ใข่คนซับซ้อนขนาดนั้น
5555
ติดตามเรื่องนี้อยู่ตลอดนะจ๊ะ
-
มาต่อไวๆน้า คุณไรท์เตอร์สุดแสนน่ารัก
รักพี่โต^^
-
สมชื่อตอนจังเลย ไม่รู้
เฮียโตก็ทำไรที่มันชัดเจนหน่อยจิ
-
สงสารนู๋เนมจังเลย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:m15:
ก็ยังบีบหัวจายอย่างเคย :เฮ้อ:
-
หวานกันได้ไม่เท่าไร เรื่มเคลียดอีกละ
เนมน่าสงสารอะพี่โตจะเอายังไงก็ว่ามาเลยดีกว่า
ทำยังนี้มันน่าเจ็บปวดสำหรับเนมนะพูดมาได้ว่าไม่รู้ว่าทำแบบนั้นทำไม
-
ชอบเถื่อนๆ สนุกดี 55
หวานมากไม่ไหว อิอิ
พี่โตจะทำยังไงต่อน๊ออ รอลุ้นๆ
-
เอาน่า เครียดไปก็ใช่ที่...พอกันนั่นแหละ บางทีการทำเฉยๆ มันอาจจะง่ายกว่า
เพื่อนซักวัน มันคงมีคนที่เหมาะสมกับเราซักคนแหละ เอาน่า...เดี๋ยวก็ดีเอง
ใจร่มๆนะไรท์เตอร์จัง อิๆๆ
-
ความรัก
-
ให้กำลังใจด้วยค่ะ เพื่อนบางครั้งเราต้องคบในส่วนดีของเขาค่ะ ส่วนร้ายถ้าเล็กน้อยก็ช่างมัน แต่ถ้าเข้ากันไม่ได้เลย ก็อย่าทนดีกว่า เสียสุขภาพจิตของตัวเราเองเนอะ
เนมตอนนี้ สับสนกับตัวเองมากมาย (พี่โตก็ไม่น่าจะต่างกันใช่มั้ยน้อ?)
-
ไอ่พี่โตแม่ง!! :angry2:
ตอบแบบนั่นน้องก็เสียใจดิ :m16:
น่าให้เนมเอามีดมาแทงอีกสักรอบ จริงๆๆๆ :เฮ้อ:
แต่ก็นั่นแหละ รู้ว่าพี่โตแม่งก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กว่าจะได้อ่าน ช้ามากมาย :monkeysad:
ขอบ่นแบบนอยด์ๆหน่อยว่าช่วงนี้ ไม่มีเวลาว่างเลย :เฮ้อ:
การบ้านก็เยอะ หนังสือก็ยังไม่ได้อ่านเลยจะสอบอยู่แระ ยิ่งทำLab อาทิตย์ล่ะ สองLab Report ก็ สองเล่ม ไม่ได้นอนไปหลายวันเลยอ่า
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :sad12:
เอาล่ะ...
มาเข้าเรื่องของเขา(เฮียโตก่ะหนูเนม) กันดีกว่าเนอะ :eiei1:
เหมือนหนูเนมอยากให้เฮียโตบอกว่า "เพราะรัก" เลยอ่า
แต่ปากก่ะใจไม่ตรงกัน...ไม่สิ "สมอง" ก่ะใจไม่ตรงกัน อิอิ ทำเป็นคิดว่าไม่ใช่ ไม่อยากแบบนั้น แต่ความจริงแล้วในใจก็อยากให้เขาพูดหรือบอกความรู้สึกที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นคนสำคัญใช่ไหม? (ถ้าไม่ใช่อิกุหลาบก็ขออภัย :m15:) แต่จะบอกว่า ที่หนูเนมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็น "ส่วนต่าง" ในคุกน่ะ อิกุหลาบตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆก็เป็นค่ะ...
มันเป็นความรู้สึกประมาณว่า กำลังเดินไปคุยไปอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนอยู่ดีๆ พอรู้สึกตัวอีกที กลายเป็นว่า เรากำลังออกห่างจากพวกเขาตอนไหนก็ไม่รู้ตัว? ทั้งเรื่องที่คุย จังหวะที่เดิน ก็ไม่เข้ากันสักอย่าง พอมัวแต่ยืนคิดว่าทำไม พวกเขาก็เดินไปกันแล้ว...และไม่มีใครหันกลับมาหาเราเลยสักคน...
เพราะอย่างนี้ หนูเนม เลยถามเฮียโตไปอย่างนั้นหรือเปล่าคะ? อยากให้เขาบอกว่าตัวเองมีความหมาย อยากมีที่ที่จะยืน มีหลักที่จะยึด และคิดว่าต่อให้เฮียโต พูดตอบออกมาว่าเพราะ "รัก" หนูเนมก็คงจะไม่เชื่อแน่ๆ...อย่างที่หนูเนมบอก... ไม่เชื่อ...ไม่ใช่ว่าจะ "ไม่อยากได้ยิน" อิกุหลาบ ปลื้ม ประโยคนี้มากมาย
" ไม่เชื่อ ก็ไม่ได้แปลว่า ไม่อยากได้ยิน "
กรี๊ด อ่ะ :m3: เหมือนประมาณว่า "ก็รู้ว่าไม่จริง แต่ก็ยังอยากฟัง อยู่ดีว่า เขารักเรา" :m17: แบบนี้ก็เหมือนหนูเนมแคร์พี่โตขึ้นมากแล้วนะเนี่ย :laugh:
พิมพ์ซะยาวเหยียดเลย เอาเป็นว่ากุหลาบไปนอนแระนะจ๊ะ มาต่ออีกเร็วๆน๊า :bye2:
-
โอ้ย ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แต่ยังไงก้อขอบคุณนะครับ
มาต่อไวๆๆหน่อยนะ คราวนี้อ่ะ
-
กลับมา เพื่อ สครีม!!!
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เพิ่งนึกได้ว่ามีคนได้ 2533 ไปครองแล้ว!!!!
ม่ายนะ ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
เป็นผม ผมคงขอแยกไปขังเดี่ยวจะดีกว่า
ปลอดภัยจากความรัก ปลอดภัยจากตัวเอง
เม้นแล้ว งง งง ,,
แต่ก็น่ะ ขอบคุณที่มาอัพคับ บ บ บบบบ บ บบ
-
เข้าใจเนมนะ แล้วก็เข้าใจไรเตอร์ด้วยล่ะ
ถ้าปล่อยให้มันเล่นง้องแง้วกันต่อไป
ชาตินี้พี่โตมันก็จะ 'ไม่รู้' ต่อไป
เป็นกำลังใจให้ค่า :)
-
คิดถึงนะมาต่ออีกนะครับ
-
ชอบตอนนี้นะ เขียนได้ดีค่ะ
เริ่มเข้าใกล้ความจริง(จะรักกัน)อีกนิดแล้ววววว (คู่นี้แสดงความรู้สึก รัก หึง หวงกันออกมาแล้วววว กรี๊ดดดดดดด)
เศร้าไปกับเนมจริง ๆ ภาพบาดใจ คำตอบบาดใจ T^T :o12:
ชอบที่เนมปัดมืออิพี่โตออกได้ใจ ดีมากลูก กดดันอิพี่โตเข้าไป 555+ (จะได้รู้ใจตัวเองสักที^O^)
เนมนอยด์ใส่อิพี่โตหนัก ๆ เลยนะลูก แสดๆๆๆ กดดันเยอะ ๆ ถอยห่างออกมา หนีหน้าให้มากที่สุด ทำเหมือนอิพี่โตไม่มีตัวตน ไม่สนใจ ไม่ยอมให้กอด หอมเหมือนเคย หึ!ฯลฯ
รู้คำตอบ แล้วค่อยมาคุยกันละกันนะคุณพี่โต :beat: (ต่อเวลาให้ o18)
ส่วนพี่โต เข้าใจในคำตอบนะ เชื่อว่ารู้สึกอย่างนั้นในตอนนั้น ไม่โกหก (แต่ไม่ถูกใจแม่ยก555)
คือก็คงจะสับสนตัวเองอย่างมาก ๆ ที่รู้สึกดีอย่างนี้กับเนม (ทั้งที่มีแฟนที่แสนดีที่คอยอยู่ข้างนอก)
"ไม่รู้"
จริงเป็นคำตอบที่ตรงที่สุด(ทำไมถึงอยากกอด อยากหอม อยากจูบ อยากใกล้ชิด)
แต่มันก็ทำร้ายคนที่ได้รับได้อย่างที่สุดเหมือนกัน
+1 สำหรับตอนนี้ได้ใจ
------------------------------------
-
น้องเนมคงต้องให้เวลาพีโตอีกซักหน่อย เดี๋ยวเฮียแกน่าจะรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ แต่ยังสงสัย อะไรคือความตั้งใจที่พี่โตหมายถึง หุหุ
-
2550 หุหุ
อิพี่โตจะทำเยี่ยงไรต่อไป รอติดตามอยู่นะจ๊ะ ไรเตอร์สู้ตายยยย !!! ^-^
-
ใครได้ 2533 ไปอ่ะ?
แต่ใครได้ไปแล้วก็แสดงตัวรีเควสด้วยน่ะค้า
แวะมาเยี่ยมเยียน แฮะๆ..
ปล. Durarara จบแล้วง่ะ คิดถึงอิซายะ T^T
-
ถ้าเราไม่ตอบรีพรายนี้ ก็ไม่มีคนได้ 2553
คิดอยู่นานกว่าจะตอบ อิอิอิ
อ่านถึงตอนนี้แล้วก็เครียดๆ
เหมือนมันค้างคา อยากให้สองคนนี้รู้ใจกันมากกว่านี้
เห้อออออ
-
โฮ่ๆๆๆกว่าจะตามทัน
อ่านถึงตอน 29 แล้วหายไปกลับมา 44 แล้วเหรอะ!!
ยังรักพี่โตตั้งแต่ตนเรื่องปัจจุบันยังไม่เปลี่ยนแปลง งงง :กอด1:
ในที่สุดมันก็เริ่มรักกันแล้ว วว ตอนที่ 44=='
ต่อเร็วๆนะเคอะ!!ตอนนี้ค้างอย่างแรง งงง
รักและคิดถึงไรเตอร์ค่ะ :L2:
-
สมชื่อตอนจังเลย ไม่รู้
เฮียโตก็ทำไรที่มันชัดเจนหน่อยจิ
นี่งาย 2533 มีอารายหรอ อยากรู้ ๆ
ว่าไปแล้ว เนมก็คงเริ่มหวั่นไหวแล้ว รู้ใจตัวเองแล้วววว
แต่พี่โตเค้าก็มีตัวจริงของเค้าแล้ว แต่เหมือนตอนก่อน ๆ ว่ามีอาถรรพ์ของฝาก ที่ห้ามเอามาฝาก
แล้วพี่โตก็เคยได้แล้วด้วยนี่ อิอิ อาถรรพ์จะเป็นจริงป่าวน๊อ
-
เห็นกุหลาบทวง 2533 แล้วก็เพิ่งนึกได้
ว่าแล้วก็เหลือบไปดูทู้ก่อนของตัวเอง o22 ปีเกิดตรูเหมือนกันนี่หว่า
แก่ได้อีกนะตรู :z3:
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า
-
ไอ้หนูเนมสาวแตกอีกแล้ว = =
-
คิดถึงนะคับมาต่อเร็วๆนะคับ
-
เฝ้ารออย่างใจจดจ่อ คิดถึง...จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป (แอบหวัง อิอิ) :กอด1:
-
อิพี่โตมัน... ไม่รู้ รึ ไม่อยากยอมรับกันแน่ว๊ะ!!!!!!.... :z6:
แต่นะ ...
ไร้สิ่งจะเอื้อนเอ่ย เพราะดูเหมือนคู่ที่ไอ้เฮเชียร์จะเป็นโศกนาฏกรรมไปซะแล้ว เพราะงั้นคู่ของเฮียกะน้องเนมจะพยายามเอาใจช่วยอยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วงนะหนู เพราะดูเหมือนทุกอย่างที่ไอ้เฮพยายามเชียร์เสริม มันเป็นต้องร่วงกราวทู้กที... ไม่เชื่อดูปีเตอร์ เช๊ก ไอ้เฮซี้ย์~~~~
นั่งรอแทบตายว่าบอลโลกคราวนี้จะมีมั้ย ดัน.... ไม่มี :o12: ...
ใครจะเข้ารอบก็แล้วแต่อำนาจเงิน เอ้ย อำนาจฟ้าละนะ....
ปล. บอลปีนี้คนเชียร์เบอรมันเยอะแฮะ ที่สำคัญ เชียร์ขึ้นด้วยล่ะเธอว์ ....
-
เฮียโตทำเเบบนี้ได้ไง :sad4:
สงสารเนมจัง :o12:
มาต่อเร็วน้า~ :z2:
-
คิดถึงน้องเนมแล้ว :impress2:
หมั่นไส้อิพี่โตอีกครั้ง :beat: รีบไปโอ๋เนมมันเลย
-
เชรี่ยพี่โตปากเเข็งอีกเเละ :z6:
แล้วเมื่อไรจะรักเเละหวีดกันจริง ๆ ซักที
รอตอนต่อไปนะคะ...
-
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน...ไม่ต้องหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย...ไม่ต้องรักเหมือนคนรักก็สุขล้นใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ...ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้... :n1:
อิอิ มาฮัมเพลงรอ ส่งกำลังใจให้เต็มที่เลยเน้อ~ รีบๆมาลงนะจ๊ะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
รอนะคับลุ้นว่ามะไรจะได้รับการอภัยโทษ
-
รอ ค่ะ รอ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
จิ้มไร้ทเตอร์ ^^
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกครับตอนแรกสุดจะหดหู่อย่างมากตอนนี้เริ่มจะหงุดหงิดและอาการแบบนี้อ่ะ
-
รอตอนต่อไปขอรับ ตามทันแล้ว :กอด1:
-
เขามาแวะแต่ยังไม่เจอน้องเนมเลย ดันคับดัน
-
45 จะมายังน่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แว๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มาต่ออีกนะ
ติดๆๆขัดๆๆ
-
รู้สึกกลายเป็นมหกรรมลงชื่อรอไงชอบกล แอบปลื้มแทนไรเตอร์จริงๆเลยจ้า รีบมาเอาใจแฟนๆหน่อยนะคร่า~
จุ๊บๆ รักไรเตอร์คร่า~ อิอิ ^-^
-
อยากรู้ว่าพี่โตได้กล้วยจากเมียหรือเปล่า
(มีตอนพิเศษสุดๆด้วยนะชอบ...555)
ขอบคุณคราบ :call: :call: :call:
-
เข้ามานั่งรอไร้ท์เตอร์อยู่นะครับเจอเหตุการ์แบบนี้เข้าไปเราเองคงเสียศูนย์เหมือนกันนะครับสงสารหนูเนมจังเลยแต่อันนนี้ขอมอบให้เฮียโตนะครับโทษฐานทำอะไรไม่ชัดเจนแถมทำหนูเนมร้องไห้อีกแล้วอ่ะ :z3:
-
มาลงชื่อรออีพี่โตกับหนูเนมจ้า o18
-
:a5:
"ไม่รู้" ช่างตอบได้อย่างมั่นใจ :เฮ้อ:
-
ขอเเจ้งข่าวด่วน
ช่วงนี้ไรท์เตอร์ไม่ว่างอย่างรุนแรง คาดว่าจะมาต่อตอนหน้าให้ในวันจันร์ค่ะ
ขอโทษน่ค่ะ แต่ไม่มีเวลาจริงๆ รอกันหน่อยน่ะค่ะ
ปล. เยอรมัน.. :กอด1:
-
ขอเเจ้งข่าวด่วน
ช่วงนี้ไรท์เตอร์ไม่ว่างอย่างรุนแรง คาดว่าจะมาต่อตอนหน้าให้ในวันจันร์ค่ะ
ขอโทษน่ค่ะ แต่ไม่มีเวลาจริงๆ รอกันหน่อยน่ะค่ะ
ปล. เยอรมัน.. :กอด1:
ง่า วันจันทร์เลยเหรออออ :m31:
เค้าอยากรู้ความเป็นไปแล้วอ่ะ พี่โตของหนู~~~(เนม)
ปล.(ด้วย)อาร์เจน :กอด1:
-
จ้า รออย่างใจจดจ่อเลยคร่า~
ปอลิง...อาเจนก็ดีนะ...อิอิ
-
เรื่องสนุกมากๆเลยครับ
ชอบอย่างแรง..
มันมีอะไรให้คิดเยอะแยะเลย
และทุกอย่างมันคือ...ความจริง...ที่อยู่ในจิตสำนึกของคนเรา
เจ๋งมั่กๆๆๆๆ
-
มานั่งนับถอยหลังถึงวันจันทร์
คิดแล้วอยากตบอีพี่โตซักฉาด...พูดมาได้ "ไม่รู้" :z6:
ปล.เราก็บราซิลเเล้วกัน แม่งเชียร์ทีมไหน ทยอยกลับบ้านกันไปเเละ :m15:
-
รอให้ถึงวันจันทร์เร็วๆแล้วคับคิดถึง
-
มาดันๆ เพราะตกหน้าแรก รอวันอัพจ้า
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เราไม่ได้รักเค้า เค้าก็ไม่ได้รักเรา
แค่นี้ก็เป็นเหตุผลเพียงพอแล้วที่เราจะไม่ต้องมีอะไรต่อกัน
เศร้าเนอะ...
-
วันจันทร์หนอ วันจันทร์หนอ วันจันทร์หนอ.....เมื่อไหร่จะมาถึงซะทีน้าาาา MISS YOU มากๆคร่า~
ปล.เยอรมันสู้โว้ย ! ^-^
-
มารอด้วยคน :call:
-
ช่วยเรียกอีกแรง :call:
-
พีทินพูดได้
จึ่กกกกกกกกกกกกกกก
มากค่ะ
:o12:
เมื่อไหร่พี่โตจะได้กล้วย
:laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
อัญเชิญๆ
:call:
-
สิ่งที่จะทำต่อไปนี้เรียกว่าการ"ดัน" :z2:
ดันๆๆๆต่อไป
เมื่อไหรจะถึงวันจันทร์โอ้เย~~~
ปล.เพราะอาร์เจนไม่อยู่ให้ดันTT^TT
-
อิดอกพี่โต
พูดมาได้ว่าไม่รู้
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทั้งเคืองทั้งหงุดหงิด
พวกเมิงจะมุบมิบกันไปอีกนานไหม
แล้วอีพี่โตมันจะสับสนไปอีกนานไหม
แล้วเมื่อไหร่อีน้องเนมมันจัมองทะลุถึงหัวใจพี่โตเสียที
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
ใจคนยากแท้หยั่งถึง
เมื่อไหร่ก็ตามที่เราไม่สามารถทำใจให้เชื่อใจใครสักคนได้
เมื่อนั้นเราก็จะยังรักใครสักคนไม่ได้เช่นกัน
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
กะเทยแก่สติแตกแล้วคร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
วันจันทร์แล้วครับผมยะฮู้รอมาตั้งนาน รอเวลาไรท์เตอร์จะมาต่ออ่ะครับผม
-
ขอที่นั่งรอด้วยคน :laugh:
-
มายังหนิ รอ ร๊อ รอ
-
เฮ้อ...อย่าบอกนะว่า วันนี้ก็ยังไม่มาต่อ....
หรือว่าเราต้องกินเเห้วอีกเเล้ว :m15:
-
รอ รอเธอมาแสนนาน อิอิ แอบกดดันไรเตอร์ คิดถึงมากๆเล้ย จุ๊บๆ ^-^
-
Imprison 45: ความบังเอิญที่ซ้อนทับความบังเอิญ
ผมนั่งมองหน้าผู้ชายตรงหน้าที่ชื่อว่าพี่เบิร์ด เขาก็นั่งมองหน้าผม จะต่างกันก็แค่เขามองหน้ามพร้อมๆกับพูดอธิบายอะไรบางอย่างให้ผมฟัง..
ซึ่งเป็นอะไรบางอย่างที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด..
ผมมองวัตถุสีดำเล็ดๆตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า ทั้งที่ในใจสับสนคิดไม่ออก..สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมก็คือ”ของ” ที่ผมต้องไปจัดการส่งให้เรียบร้อย ตามที่”ป๋า”และ”ผู้พัน” สั่งมา..
ลืมไปได้ยังไงน่ะ ว่าทั้งสองคนนั้นยังสั่งผมให้ทำสิ่งนี้อีก อาจจะเพราะว่าตอนนี้ผมมีเรื่องให้คิดเยอะเกินไปเสียจนลืมเรื่องไม่น่าจำไปเสียแล้ว..
อาทิตย์กว่าๆที่ผมควรจะมีความสุขมากมายหลังจากได้กลับมาเล่นไวโอลินอีกครั้ง แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น ผมชื่นชอบและมีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ขณะเดียวกันก็กลับรู้สึกว่างเปล่า..และ...สับสนอย่างที่ไม่ควรจะเกิด..
คำว่า”ไม่รู้” ที่ผมได้ยิน กลายเป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมกับคนๆนั้นสื่อสารกัน เป็นคำสุดท้าย ที่คนๆนั้นบอกกับผม..
บอกว่า”ไม่รู้” แล้วจากนั้น เราสองคนก็ไม่มีอะไรจะพูดกันอีก..
ไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องอยี่ใกล้ๆ พูดคุยกัน หรือทำอย่างอื่นร่วมกันอีก..
แม้ว่าจะยังอยู่รวมกลุ่มกันตามปกติ ผมก็เป็นเบ๊คอยรับใช้คนโน้นคนนี้เหมือนเคย นอนอยู่ที่เดิม ทำอะไรๆเหมือนเดิม..แต่เปลี่ยนไปก็แค่ เราไม่มีคำพูดอะไรจะเอ่ยต่อกันอีกแล้ว..
.ก็ดี..ที่ไม่จำเป็นต้องมานั่งคิดสับสน ปวดหัวกับเรื่องไร้สาระไม่เป็นเรื่อง
ทั้งที่ผมคิดแบบนั้น...แต่....
ไม่รู้ทำไม ผมถึงต้องคิดมาก..และรู้สึกว่างเปล่า..คล้ายอะไรบางอย่างหายไป..
จนกระทั่งวันนี้ แม้ผ่านมานับอาทิตย์ ความรู้สึกนี้ก็ยังไม่จ่างหายและยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นทุกวัน..
จนกระทั่งแค่มองหน้า แต่มองเห็นใบหน้าของคนๆนั้น ผมก็ไม่อาจทนมองด้วยความรู้สึกว่างเปล่าและเจ็บแปลบในใจได้อีกแล้ว..
ผมลอบถอนใจเบาๆ พลางมองหน้าพี่เบิร์ดที่กำลังมองหน้าผมอยู่เช่นกัน..โดยที่ด้านหลัง มีคนๆนั้นยืนมองอยู่..
ผมนิ่วหน้า นึกอยากจะก่นว่าสักครั้ง ถ้าไม่ทำอะไรก็จะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม เพราะนอกจากจะทำให้ผมไม่รู้เรื่องแล้ว ยังทำให้ผมรำคาญและนึกปวดใจเสียด้วย...
ถ้าเขาไม่มีอะไรพูดกับผม และผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขา..เรา...จะมานั่งจ้องหน้ากันอยู่แบบนี้เพื่ออะไร?...
“....มึงฟังกูอยู่รึเปล่า?..” พี่เบิร์ดหน้านิ่วออกปากถามผมที่นั่งเงียบ...ผมพยักหน้าช้าๆ..
“..ผมรู้แล้ว..แต่..ที่ไหน..ใคร..?..” ผมถามกลับออกไป ทำใจมาตั้งแต่รู้แล้วว่าตัวเองต้องทำ ยังไงก็ต้องทำ ทำเพื่อให้คนพวกนั้นพอใจที่สั่งการผมได้..
เพียงแค่นั้นผมก็จะหลุดจากเรื่องบ้าๆที่น่าอึดอัดนี่เสียที เพราะพี่วิทย์ก็เคยบอกแล้ว ว่าผมไม่จำเป็นต้องทำอีก..
ผมถอนใจเบาๆ...จ้องมอง”ของ”ที่อยู่ตรงหน้า
ได้ยินเสียงลูกกรงกระทบกับโครงเหล็กเบาๆ จึงเหลือบตาขึ้นไปมอง..เห็นว่าพี่โตเดินออกไปแล้ว ผมแสยะยิ้มขึ้นมาทันที คลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่อผมต้องรู้เรื่องนั้นเมื่อครั้งที่แล้ว..เขาก็ทำแบบนี้ไม่ต่างกัน..
..ให้คนอื่นคุยแทน ไม่กล้านั่งมองผม..เวลาที่รู้เรื่องทั้งหมด...
แล้วจะมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไมตั้งแต่ทีแรก..
“..แถวๆโรงฝึกงานมีคนเยอะมั้ย..” พี่เบิร์ดเกริ่นๆถามออกมา ทำให้ผมเลิกคิ้ว..หรือจะให้ไปส่งของตรงนั้น..
“..ไม่เท่าไหร่..แต่ผู้คุมเฝ้าอยู่ตรงทางเข้า..” ผมพูดออกมาเรียบๆ..มองหน้าคนถามที่ถอนใจเฮือก...
“..เหรอ...” พี่เบิร์ดนิ่งไปอีก..ก่อนจะเงยหน้ามามอง
“..พรุ่งนี้..ตอนสี่โมง...ที่ห้องดนตรีของมึง...” คำพูดนั้นทำให้ผมนิ่งไป..ห้องดนตรีที่ใช้ฝึกดนตรี จะให้ไปส่งของกันตรงนั้น?..
“..ใคร?...” ผมถามเสียงเครียด ออกจะตกใจไม่น้อยที่บรรดานักโทษที่มีใจรักด้านเสียงเพลงเหมือนผม มาทำเรื่องแบบนี้ด้วย..ไม่สิ คงบอกว่าโดนเหมือนกันล่ะมั้ง..
“........... “ พี่เบิร์ดมองหน้าผมแล้วเลิกคิ้ว.. “แน่ใจน่ะว่าอยากรู้..”
“.......... “ ผมพยักหน้า จะใคร ผมก็ไม่ตกใจแล้ว..
“...ไอ้ธีระ..” บอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน “ ..มันก็แค้รับออกไปข้างนอกล่ะน่ะ ยังไงก็ทำให้ดีล่ะ กุขี้เกียจโดนนายด่าอีก..”
พี่เบิร์ดบอกแบบนั้นแล้วเดินออกไป...ผมนิ่งเงียบ มองของห่อเล็กๆในมือด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด..
อาจารย์ธีระ...
..ไม่ได้ผิดหวัง ไม่ได้เสียใจ..แต่แค่...คาดไม่ถึง...
ผมเอนตัวพิงลูกกรงสีเข้ม หางตามองเห็นเงาสีดำวูบวาบไปมาก่อนจะปิดพับลง ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ นับแต่ที่ออกมาจากห้องขังพิเศษนั่น..มาที่ห้องพยาบาล..คำพูดของพี่วิทย์...พี่กันย์ ตลอดจนพี่โต..
...ความบังเญที่ซ้อนทับกับความบังเอิญ..
ไม่ใช่พรหมลิขิต แต่เป็นการจงใจ..
พี่กันย์ไม่ได้ตอบรับคำขอบคุณของผม ยามที่ผมรู้ว่าตัวเองได้รับ “โอกาส”
คำพูดของพี่โตเมื่อเกือบสองเดือนก่อน ตอนที่ผมรู้เป็นครั้งแรก ว่าตัวเองจะเล่นไวโอลินไม่ได้..
และ...เวลาที่เขาเอ่ยถึง”ความบังเอิญ” ขึ้นมา..
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ถอนใจพรูด..
นี่วางแผนกันไว้แล้วหรือ...
ตั้งแต่แรกใช่ไหม..ผมที่ก้าวเข้ามา อยากเล่นไวโอลินเสียใจตัวสั่น คอยเฝ้าของร้องคนนั้นคนนี้ด้วยความปรารถนาเสียจนจะบ้าคลั่ง...
...นับแต่พี่กันย์..ที่เปิดฉากหลอกล่อผมด้วยความต้องการของตัวผมเอง..จนตัวผมเกือบจะโอนเอนไปทางนั้น..
และพี่โต...ที่รู้..และคงจะวางแผนมาตั้งแต่แรก..
รู้ว่าผมอยากเล่น..รู้ว่าผมมีฝีมือพอจะพ้นข้อห้ามที่ไม่อนุญาตให้นักโทษที่ไม่ได้อยู่”ชั้นดี”เข้าร่วม..
ดังนั้นจึงให้ผมไปพบป๋ากับผู้พัน.. ให้พวกเขาเจอตัวและเริ่มแผนการ์ณของตัวเองใช่ไหม...
และความบังเอิญที่ซ้อนทับกับความบังเอิญนั่น...ก็ส่งผลให้เรื่องเป็นแบบนี้..
เป็นไปตามความตั้งใจของทุกคนจริงๆ..
ผมมองของในมือ เอามันไปซ่อนไว้โต้หมอนเน่าๆของตัวเอง พร้อมกับเดินออกไปจากห้องขังด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก...ทั้งกึ่งคาดไม่ถึงและเจ็บใจ แต่ทว่า ความพอใจก็แฝงแทรกไว้อยู่ข้างในนั้น..
พอจะมองออก ว่าทำไม พี่โตถึงได้เป็นหัวหน้าของทุกๆคน...
ผู้ชายคนนั้น ทั้งวางแผนต่างๆและรู้จักใช้คน รวมทั้งสถานการ์ณต่างๆให้เป็นประโยชน์...
...และตอนนี้ก็ยังทำให้ผมที่ปกติคงจะโวยวายเหมือนคนบ้า..นิ่งเงียบไปและเลือกที่จะรักษาไว้ซึ่งผลประโยชน์ของตัวเอง...
ไม่สนว่าผมต้องทำตามที่เขาต้องการ หรือเขาทำเพื่อผม ให้ความต้องการของผมลุล่วง..
..รู้แต่ว่า.. ความบังเอิญนั้น..แท้จริงแล้ว คือความตั้งใจทั้งหมดของผู้ชายคนนี้นั่นเอง...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“...สวัสดีครับ... “ ผมออกปากทักอาจารย์ธีระ.. พลางยกรอยยิ้มขึ้นมาบางๆ ชายคนนั้นยิ้มตอบ..เป็นยิ้ม ที่ผมรู้สึกได้เลยว่าไม่เหมือนเดิม..
ดวงตาของเราทั้งคู่สบมองกันช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงยิ้มระเรื่อยพอๆกับใบหน้าของผมที่เรียบเฉยไร้วี่แววตื่นตระหนก แม้จะมี”ของ”อยู่ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองก็ตาม..
ผมเอื้อมมือไปไล้สายเอ็นสีขาวตรงหน้าเบาๆ พร้อมกับค่อยๆไล่ปรับเสียงไปทีล่ะเส้น ภายนอกเหมือนจะตั้งใจ ทว่า..สายตาของผมสอดส่อง มองไปโดยรอบ..เห็นร่างของลูกศิษย์ของอาจารย์ธีระสามสี่คนกำลังขะมักเขม้นลองเสียงดนตรีบ้าง เช็ดถูเครื่องดนตรีในเมือบ้าง..ประตูหน้ามีผู้คุมยืนอยู่คนหนึ่ง ประจำอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย..ดูคล้ายไม่สนใจและไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในนี้..
ผมหรุบสายตาลงมองกล่องไม้มะฮอกกานีในมือ...ลองเอามันพาดบ่าและหลับตาลงลองเล่นเพลงช้าๆ...ซึ่งเป็นบทเพลงสั้นๆ ในท่อนเนื้อไวโอลินของเพลง Grommy Sunday เพลงอาถรรพ์ที่ทำให้คนฆ่าตัวตายไปหลายพันคน..
ท่วงทำนองบาดหูถูกบรรเลงเพียงแค่ไม่กี่ท่อน ผมก็ละมือลงและวางไวโอลินบนตักเช่นเดิม
Grommy Sunday มันทำให้ผมนึกถึงวันอาทิตย์...
..และนึกถึงคำว่า “ไม่รู้ “ ที่ออกมาจากปากคนๆนั้น..
และนึกถึงเรื่องราวทุกอย่างนับแต่ก้าวเท้าเข้ามาในนี้..
เป็นความจริงว่าเวลาเรามีความสุข ความทุกข์ที่เรานึกถึงจะเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว แต่พอเวลาเรามีทุกข์ จะนึกถึงเรื่องมีความสุขแบบไหน มันก็ลืมไปได้เสียทั้งนั้น..
ไม่เหมือนเวลาที่เราทุกข์และนึกถึงเรื่องที่เราพบเจอมา ความเคียดแค้นบางอย่างที่ถูกทับถมไว้ แม้จะแค่เล็กน้อยก็จะรวมกันทำให้เรานึกเคืองโกรธ จนเพียงมีแค่เรื่องเล็กๆก็ทำให้เรานึกโมโหจนทำอะไรบ้าๆลงไปได้...
แต่ในตอนนี้ที่ความรู้สึกของผมมันสับสน กึ่งทุกข์และสุข..ผมกลับนึกถึงเรื่องราวที่พบเจอมาไดด้วยสายตาที่เป็นกลางอย่างไม่น่าเชื่อ...จนสามารถบอกว่าบางสิ่งที่ตัวเองทำมันแสนจะโง่งั่งและน่ารำคาญแค่ไหน..
เป็นเรื่องดีที่ว่าผมเป็นผู้ใหญ่ เติบโตขึ้นพอจะมองโลกนี้ที่โหดร้ายได้อย่างเต็มตา..หรือว่าเพราะสังคมแบบนี้ ทำให้ผมเคยชินกับความโหดร้ายและอยุติธรรมที่ได้รับกันแน่..
ลองคิดง่ายๆว่าหากผมไม่ได้ก้าวมาอยู่ในเรือนจำแห่งนี้..หากต้องมาทำงาน”ส่งของ”อย่างตอนนี้..ไม่มีซะล่ะที่ผมจะทำได้คงต้องตัวสั่นนั่งร้องไห้ไม่ก็บ้ากันไปข้าง..
แต่นี่ผมกลับทำและเริ่มทำมันลงไปอย่างชาชิน ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเสียด้วยซ้ำ...
..จะเรียกว่าผมโตขึ้น..หรือว่าความเลวร้ายมันครอบงำกันแน่...
“...ชอบเพลงนั้นงั้นเหรอครับ..? “ คำถามที่ออกมาจากปากอาจารย์ธีระทำให้ผมชะงัก..เงยหน้ามามองเขา..ผมส่งยิ้มไปให้รับกับรอยยิ้มที่ส่งมาหา...
“...ไม่หรอกครับ..ในเมื่อมันเศร้าซะขนาดนั้น...” ผมยิ้มส่งให้เขาตามปกติ.. มองหน้าของผู้ชายตรงหน้า...เขา...ที่ผมคิดว่าอย่างน้อยก็คงเป็นคนดีอยู่บ้าง..
น่าแปลกที่ตัวเขา..ซึ่งไม่ได้อยู่ในสภาพถูกบีบบังคับ..ไม่ได้ยากไร้หรือลำบากอะไร..เป็นคนธรมดาที่ออกจะร่ำรวยด้วยซ้ำในสายตาผม..ถึงเลือกที่จะทำแบบนี้...เลือกที่จำทำลายชีวิตและอนาคตของคนหลายๆคนไปเพียงเพื่อความสุขสบายของตนเอง..
ผมหรุบตาลงมองสายไวโอลินที่เขากำลังปรับให้..ยิ้มออกมาฝืดๆ..เพราะยิ่งคิดหาเหตุผล เหมือนสุดท้ายมันก็วกเข้าหาตัวเอง..
สุดท้าย..เหตุผลของทุกคน ก็เพียงเพื่อตัวเอง..
เพื่อตัวเอง เห็นแก่ตัว ก็เท่านั้น..
“..อาจารย์มาสอนที่นี่นานแล้วเหรอครับ... “ ผมออกปากถามไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นเคย
“..ครับ...ก็จบดนตรีมาแต่ตกงานน่ะ เลยลองมาทำที่นี่ดู ได้ไม่แพงหรอกครับ แต่ก็พอเลี้ยงตัวได้.. “ เขาพูดออกมาแบบนั้น..หมายความว่าการทำแบบนี้คงช่วยยกฐานะของอาจารย์ได้สิน่ะ..
“..ผมก็เคยฝันแบบนั้น.. “ ผมบอกออกมาเรียบๆ..มือขวาช่วยเขาถือตัวไวโอลิน..แต่มือซ้ายล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกง..หยิบห่อสีดำเล็กๆมาไว้ในมือพร้อมกับกำแน่น..
“..ผมอยากเรียนดนตรีที่ออสเตรีย อยากไปกรุงเวียนนา ..อยากไปเรียนไวโอลินที่นั่น.. “ ผมยิ้มออกมาขณะพูด รอยยิ้มที่แข็งทื่อและจืดชืดแปลกตา จนผมยังรู้สึกว่ตัวเองช่างน่าขำ..มือที่กำของห่อเล็กๆนั้นค่อนข้างเย็นชืด...และสั่นไหว..
“..น่าสนใจน่ะครับ..และ...ก็น่าเสียดาย.. “อาจารย์ธีระถอนใจอกมาขณะพูด..ผมไม่รู้ว่าเขาทำไปอย่างจริงใจหรือเสแสร้ง..แต่มันก็ช่างแนบเนียนเสียจนน่าใจหาย..
...หัวใจผมเจ็บปวด เมื่อมองเห็นคนๆหนึ่งที่มีดนตรีเป็นเฉกเช่นเพื่อนคู่กายเหมือนผม ถูกย้อมไปด้วยสีดำของความชั่วร้ายที่เขาเลือกเอง..
ผมค่อยๆเอามือออกจากกระเป๋ากางเกง..หางตาเหลือมองร่างสูงๆของผู้คุมที่ยามนี่ยืนพิงกรอบประตู สายตาเหม่อมองออกไปด้านนอก..
ฝ่ามือเย็นชืดและสั่นระริกรีบซุกเข้าไปใต้โต๊ะ..ที่โต๊ะมีที่สำหรับใส่ของ เพราะที่นี่คือห้องเรียน ผมกำมันแน่นและค่อยๆปล่อยลงไปช้าๆ...
ได้ยินเสียงโน้ตดังบาดหูขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งเฮือก สายตาหวาดหวั่นมองสบตาที่พราวไปด้วยแววหัวเราะของอาจารย์ธีระ เขาส่งไวโอลินให้ผมด้วยรอยยิ้มระเรื่อย..
“.เสร็จแล้ว ลองเล่นดูน่ะครับ..” ผมพยักหน้าพร้อมกับลูกพรวดออกมาจากตรงนั้น หางตายังมองเห็นเขาเข้าไปนั่งแทน..และ..คงไม้ต้องบอกว่าทำอะไรต่อ
ผมเม้มปากแน่น..ไม่มีสมธิในการเล่นหรืออ่านโน้ตใดๆทั้งนั้น..ผมมองมือตัวเองที่สั่น..และรู้สึกถึงริ้มฝีปากที่ไหวระริก...
ในที่สุดจึงขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ..ผมยังมองเห็นดวงตาที่ฉายแววขบขันของอาจารย์ธีระชัดเจน..ชัดเสียจนผมกลัวตัวเอง..
..กลัวว่าสักวัน ผมจะกลายเป็นแบบนั้นขึ้นมา..
ลมหายใจสั่นไหวระบายพรูออกมาในซอกแคบๆของตึก..ผมกัดปากตัวเองแน่น..ถึงจะบอกว่าตัวเองเริ่มชาชิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพอทำจริงๆแล้วจะคุมใจไม่ให้หวั่นไหวได้ โดยเฉพาะเมื่อมีคนที่เป็นดั่งอนาคตที่ผมไม่ต้องการอยู่ใกล้ๆ..
เสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้ทำให้ผมชะงัก..มองเห็นร่างคุ้นตาของอาจารย์ธีระยืนมองมา..ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้นมองผมด้วยดวงตาซึ่งพราวไปด้วยแววหัวเราะ..
“.ไม่เป็นไรมากน่ะ..” คนๆนั้นยังมีกะใจมาถาม พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้..
“.............” ผมพยักหน้าพาตัวเองออกมาจากซอกเล็กๆนั่น พร้อมกับมือหนาที่พาดลงบนไหล่..ร่างของชายคนนั้นเข้ามาประชิดด้วยรอยยิ้มเช่นเคย..
“..อย่าคิดอะไรมากเลยน่า แรกๆก็แบบนี้ล่ะ นานไปเดี๋ยวก็ชิน..” เขาเอ่ยเหมือนจะปลอบ แต่เป็นถ้อยคำปลอบโยนที่ผมฟังแล้วรู้สึกแย่ขึ้นทุกที..
“..ผมไม่ได้ทำอีกแล้วล่ะ.. “ ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง..
“..เอ๋?..งั้นเหรอ..น่าเสียดายน่ะ..” อาจารย์ธีระบอกพร้อมกับชักแขนออกจากไหล่ของผม เขาหันหลังกลับไปด้วยสีหน้าปกติเช่นเดิม..
“..ผมไม่เห็นว่าคุณต้องทำแบบนั้นเลย..” ผมขมวดคิ้ว พลางถามออกไป..เขาใช่ว่าจะร้าทงเลือกแบบผม ไม่ต้องทำก็ยังได้..แต่ทำไมถึง..
อาจารย์ธีระชะงัก หันมามองหน้าผมพลางส่ายหัว..
“เหมือนที่เขาบอกมาเลยน่ะ.. “ บอกให้ผมนิ่วหน้าว่าไอ้”เขา”น่ะมันใคร.. “ ถึงคนบอกจะดูภูมิใจกับเธอนิดๆ แต่ผมไม่ใช่หรอกน่ะ..ทำตัวแบบนี้น่ะ อยู่รอดยาก..”
“................”
“..แต่ผมจะบอกอะไรให้อย่างน่ะ..” อาจารย์ธีระเอามือบีบไหล่ผมเบาๆ พลางจ้องหน้าผมเขม็ง..
“...มึงไม่ใช่กู..มึงไม่รู้หรอก..”
ผมหลับตาลงช้าๆ..มองเห็นร่างของอาจารย์ธีระหันหลังกลับไป..มันก็คงใช่..ผมไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ใช่ผม ต่างคนก็ต่างไม่รู้ถึงความรู้สึกนึกคิดตลอดจนปัญหาของกันและกัน จะมาด่าว่าตัดสินแทนกันไม่ได้..
..เรื่องที่ผมคิดว่าผิด..เขา อาจจะตอบว่าถูก
..และเรื่องที่ผมคิดว่าถูกต้อง เขาก็มองว่ามันผิดได้เช่นกัน..
ผมเลือกที่จะปัดเรื่องนี้ไปให้พ้นสมองและตัดสินใจจะไปเริ่มซ้อมไวโอลินต่อ ในเมื่อผมก็ทำงานนี้เสร็จแล้ว ต่อจากนี้ทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น..ผมก็คงไม่ต้องเจอเรื่องให้เครียดอีก..
แต่ทว่าเงาดำๆด้านหลังทำให้ผมต้องหันขวับ...ไปสบตากับ...บางคนที่ผมไม่ได้คุยกับเขามานานนับสัปดาห์
“.............”
“..............”
เพราะแบบนั้นเราทั้งสองเลยไม่มีคำพูดใดต่อกัน ผมเพียงแต่มองหน้าเขา และเขาก็มองหน้าผม พี่โตไม่ได้ทำท่าจะมีอะไรมากกว่านั้น ผมเลยตัดสินใจจะเดินออกไป..
...หมับ..
เพียงแต่เมื่อจะหันหลัง เขาก็เอื้อมมือมาหา..คว้าข้อมือผมไว้ด้วยมือที่เย็นชืดจนน่าแปลกใจ..
“..ทำงานเสร็จแล้วใช่ไหม?..” นั่น...คือคำพุดแรกที่ผมได้ยินในรอบสัปดาห์ ผมแสยะยิ้ม นึกก่นด่าตัวเองที่หวังโง่ๆขึ้นมาแว้บหนึ่ง ก่อนจะหันหลังไป
ยิ้ม...อย่างเสแสร้งจนตัวเองยังตกใจไปให้พร้อมกับพยักหน้ารับทันที..
“..ช่วยปล่อยแขนผมด้วยล่ะครับ..” ผมบอกเรียบๆ พลางบิดแขนตัวเองออกจากมือที่เกาะกุม เขาจึงปล่อยมือผมไป...และ..ออกปากถามอีกครั้ง..
“...แล้วเมื่อกี้ไอ้ธีระมันทำอะไร..?” คำถามนั้นทำให้ผมนิ่วหน้า หันขวับไปสบตาคู่สีดำสนิทนั้นอย่างชาเฉย..
“..ไม่รู้...”
ไม่รู้ว่าอาจารย์ธีระตั้งใจจะทำอะไร และไม่รู้ ว่าจะมายุ่งวุ่นวายกับผมอีกทำไม..
..นับแต่พี่โตพูดว่าไม่รู้ เราก็ไม่ต้องคุยอะไรกันอีกแล้ว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.....
ฮาโหลวๆๆๆ (เคาะไมค์ )
เยอรมัน อาเจน 4-0 เอ๊ย !! ไม่ใช่ (วิ่งหลบแฟนคลับอาเจน)
กลับมาต่อแล้วค่ะ โฮะๆๆๆๆ อารมณ์ดีเกินบรรยาย (เรื่องอะไรคงมิต้องบอก ) แต่นิยายตอนนี้เครียดน่ะเออ แบบว่าสักนิดสักหน่อย คำตอบของความบังเอิญซ้อนกับความบังเอิญของอิพี่โตก็คือ มันจงใจนั่นเอง
สำหรับแผนการ์ณของเฮียแก เราต้องย้อนไปตั้งแต่ตอนแรกๆที่น้องเนมร้องไห้ตอนโดนอาจารย์ธีระว่าใส่ว่าเล่นดนตรีต่อไปไม่ได้แล้ว และอิพี่กันย์มาปลอบ ส่วนเฮียโตก็มาฮื่อแฮ่ใส่ จากนั้นก็ตอนที่พี่กันย์มาบอกข่าวดีของเนม และคำพูดของอิพี่โตตอนที่แล้ว รวมทั้งเรื่องตอนจะส่งของและงานที่ให้เนมทำด้วยค่ะ สรุปคือวางไว้ตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย และก็เฉลยออกมาแล้วว่า คนที่ทำใหแนมได้เล่นไวโอลินไม่ใช่พี่กันย์ แต่เป็นเฮียโตต่างหาก แม้จะเป็นการทำที่มีจุดประสงค์แอบแฝง แต่สุดท้ายน้องเนมก็เลือกผลประโยชน์ของตัวเองน่ะค่ะ
สุดท้ายเราก็เลือกทางที่ต้องเลวแม่งกันทุกคนอยู่ดี(นิสัย) แต่นี่ล่ะค่ะคือจุดประสงค์ที่เขียนนิยายเรื่องนี้ คนเลวก็มีหัวใจน่ะเอ้อ..
สุดท้ายนี้ เจอกันตอนหน้าน่ะค่ะ
ปล. เยอรมันชุดดำเท่ห์มว้ากกกกกกกกก :-[
-
มาแว้วว วววว
แปะไว้เดี๋ยวเม้น
----------------------------------------------------------------------------------------
ทำร้ายจิตใจ(ตั้งแต่อาร์เจนล่ะ เอ๊ย มิใช่ๆ)
เค้ารอนานมากเลยนะ มาสั้นหน่อยเดียวเองเหรอ :m15:
ที่สำคัญพี่โตของน้องออกหน่อยเดียว
โอ๊ย ค้างคาๆ :m31:
คุยกันซะทีเถอะค๊า ให้มันรู้เรื่อง รักกันซะทีเต๊อะ นะๆ
ปล.อีก 4 ปีอาร์เจนจะกลับมา!!<<อินี่ไม่จบ=='
ปล.2 ตอนหน้าขอแบบด่วนและยาวเอาแบบเคลียร์ระดับความสำพันธ์นะค่ะ
รักไรท์เตอร์เสมอเด้อค่ะ :กอด1:(ถึงคงเราจะเชียร์คนล่ะทีม<<มันไม่จบจริงๆด้วย :angry2:)
-
แปะๆๆๆๆ
ปล. เยอรมันจะต้องเป็นจ้าว โลก !!!
-
ดูท่า พี่โต ก็ไม่ใช่คนไร้หัวใจ แต่เป็นคนที่ไม่ดีที่มีหัวใจเหมือนกัน
-
งะ อาไรกานนิ ตอนนี้ ...........
แต่ขอบคุณ ไรเตอร์ ที่มาต่อ คะ
-
:impress2:
ถ้าเยอรมันได้เข้าชิง ไรเตอร์จะเขียนลงทีเดียวสองตอนรวดเลยมั้ยเนี่ย???
:impress3:
-
อ่านตอนนี้แล้วเครียดจริงๆ แต่ก้อโอเคที่เนมปลงได้
-
ง่ะ....งงไปหมดแล้ววววว
ซับซ้อนเหลือเกิน
แต่อย่างน้อยก็มีฉากหวานๆ(?)มาให้เห็นแว๊บๆ อิอิ
รอตอนต่อไปค๊า^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คำว่า "ไม่รู้" สาดใส่เต็มหน้าคนอ่าน :o12: :o12:
ปวดใจและสะใจปะปนกันไป เฮ้อคนอ่านซาดิสรู้ว่ามันจะเจะปวด
ก็อ่าน....ตอนนี้มีแต่คนรักษาแต่ผลประโยชน์ของตัวเองแท้ๆแน่นอนจิงเชียว
ถึงจะมีอุปสรรคที่ขอให้นุ้งเนมได้มีทางเลือกก็คงไม่ทำแต่คนบางคน
เค้าก็ยังเลือกที่จะทำ อิพี่โตมาดูผลงานรึไง คนเราอ่ะนะใจคอจะใจจืดใจดำไปทำซากอ้อยอ่ะไรฟ่ะ
หรือว่า ปล่อยให้นุ้งเนมทำแบบ คิดแบบนี้ เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วว่างั้น :เฮ้อ:
+1 คะ o13 o13
-
ฉันก็ไม่เคยเห็นว่าโลกนี้จะมีคนดีสักคน
ตามนั้น
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กรูมันเลว
ตีอกชกหัวพลางเดินออกจากกระทู้ไป
ปล. ยังไม่หายสงสัยว่าอีพี่โตมันทำไร นอกจาก บีบคั้นนังนู๋เนมมันให้เดินตามเกมส์
-
อย่าไม่รู้บ่อยหนูเนม
เดี๋ยวโดนพี่โตตบ(ด้วยเม้าท์)
-
:z2:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ นอกหน้นอตาไปเเล้วอะ เยอรมัน อะ อิจฉา เเต่ว่าน้องเนมงอนพี่โตเหรอ เเล้วก็เขาใจความหมายของความบังเอญซ้อนทับความบังเอิญ ที่เนมพูดก็จริงเราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใคร ทุกคนมีควมคิดของตัวเองเละเรื่องที่เราคิดว่าถูกก็ไม่จำเป็นว่าคนอื่นจะต้องคิดเเบบเดียวกับเรา หนูเนมโตขึ้นจริงๆโตในทางที่ดีด้วยนะเนี่ย เเต่พี่โตรีบง้อหนูเนมเถอะงสารกลายเป็นสาวน้อยเเรกตกหลมรักซะเเล้ว 55++ สู้ๆๆไรเตอร์ อย่ามัวไปเป่า วูวูเซล่า เพลินจนลืมมาอัพนิยายอะ
-
คราวนี้มาต่อน้อยจัเลยอ่ะครับผม เฮ้ออออ.อึดอัดจังเลยไอ้เหตุการณ์แบบนี้อ่ะ :sad4:
-
เฮ้อ...ยิ่งนานวันน้องเนมยิ่งซึมซับและเย็นชามากขึ้น...เดาไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง...รออ่านต่อจ้า
-
ขอบคุณมากครับชอบเรื่องนี้มากเลย
-
เนมทำตัวอย่างนี้ แล้วจะอยู่รอดไหมเนี่ย
-
เย้ๆจะมาต่อให้อีกมะไรคับขอยาวๆหน่อยนะคับ
-
เอ่อ คือว่านะ หมากมันถูกวางไว้ตั้งแต่ตอนแรกสินะ เหอะๆ เจ็บใจดีเนอะ แต่ก็สะใจอะไรสักอย่างอยู่ลึกๆ ไม่รู้เพราะว่าอะไร
เรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะ!! ไรทเตอร์เชียร์เยอรมันใช่ไหมคะนั่น?? :m11: เอ้ววว คอเดียวกันหนิ ยังเยอรมันก็ต้องเป็นแชมป์ใช่มะ?? แล้วไหนจะชุดยูนิฟอร์มนั่นอีก เท่ห์เหลือรับประทานค่า!! ฮิฮิ
-
โตขึ้นแล้วหนูเนม...ไอ้ "ไม่รู้" ของหนูเนี่ยเด็ดได้ใจ :laugh:
-
น้องเนม fighting !!!
เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเนอะๆ
-
ทุกคนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น..
จะเลวก็มีเหตุผล ..แล้วแต่ว่ามันคืออะไรสินะ..
ไม่เป็นเค้าเราไม่รู้อย่างที่อาจารย์ธีระบอกจริง ๆ นั่นแหละ...
ถ้ามีทางเลือก..ใครอยากจะเป็นคนเลวเนอะ..
อ่านเรื่องนี้แล้วสุดยอดจริง ๆ มันเครียดนะ..แต่ก็อยากอ่าน..
เอาใจช่วยพี่โตกับน้องเนม.. :L2:
-
พี่โตสุดยอด................
หนูเนมดูโตขึ้นแล้วสิเนะ
-
หนุกๆๆๆ รีบมาต่อนะ
เนมน่าสงสารจังTT'
-
บอกได้คำเดียววว เศร้าาาา
อยากอ่านต่อมากมาย :m15: อยากรู้ว่า
พี่โตจะเอายังไงกับน้องเนมมที่น่าร๊ากกก (กับแฟนเฮียแกด้วยแหละ)
o18
ปล. แหมม แต่แอบช๊อบชอบ
ตอนพี่โต โหดๆเถื่อนๆ ฮ่าๆๆ
-
อึดอันจังเยย หนูเนมเจ็บปวดอยู่คนเดียวตลอด
อยากให้มีคนอื่น พูดเรื่องหนูเนมบ้างงะเช่น กันย์ โต บลา ๆ..
ไม่มีใครดีกับหนูเนมจริงเลย น่าสงสาร T^T
ต่อไวๆนะคะไรท์เตอร์ >O< :call:
-
:เฮ้อ:
-
เหตุผลองแต่ละคนไม่เหมือนกัน ...... ก็เข้าใจอยู่หรก
พี่โตก็ห่วงคนอื่นเค้าเป็นเหมือนกันนะเนี่ย
-
อ่านมุมน้องเนมล่ะทำเอารู้สึกสับสนไปด้วยเลย
-
ไรท์เตอร์ทำร้ายจิตใจมากก มาย้ำเรื่องอาร์เจน ฮืออออออออออออออออออออออออออออออ
สงสารน้องเนมจริงจัง เฮ้อ. . . ก็ได้แต่หวังว่าจะทำเพียงแค่นี้เท่านั้นนะ
เป็นไงล่ะ !
ไอ้พี่โต !! โดนย้อนกลับบ้าง !! ไม่รู้ !!
เชอะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไรท์เตอร์สู้ๆ นะค่ะ ^^
-
แง้อ อยากเคลียร์จังเลย ความสัมพันธ์คลุมเครือมากมาย
พี่โตนี่ วางแผนเก่งนะคะ
-
ไม่อยากให้เนมโหดร้ายเลยอ่าาาา >.<
-
อิพี่โตทำตัวไม่เคลียร์เลยอ่ะ
น้องเนมเลยเป็นแบบนี่เลย
:เฮ้อ:
ปล.อย่าลืมดูเยอรมัน กับ สเปนนะ
เชียร์เยอรมันจ้า :กอด1:
-
ฮูยๆ...แอบมาจิ้มตูดเราได้ มาลงตอนเรานอนพอดีเด๊ะเชียว โป้งๆ ฮ่าๆ
ปล.คราวนี้หมึกยักษ์เลือกสเปนอะ...^-^
-
ยังไงเนมก็สู้ๆ น้า
:เฮ้อ: พูดได้อย่างเดียวตอนนี้ สงสารเนมจังเลย
-
น้องเนมมาอีกทีวันไหนคับ รออยู่นะ
-
เข้ามานั่งรอไร้ท์เตอร์จะใจบุญมาต่อนิยายให้ลูกนกลูกกาตาดำๆที่นั่งรออ่ะครับผม
-
ชอบประโยคนี้ของไรเตอร์มากเลยอ่ะ "มึงไม่ใช่กรุ ไม่รู้หรอก"
เพราะเราก็เตือนตัวเองอยู่เสมอเลยอ่ะ คนอื่นทำไม่ดี เพราะเขาอาจจะมีสิ่งจำเป็น
ที่เราอาจไม่รู้ก็ได้ แต่ก็อย่างว่าอะนะ คนเรามาจากร้อยพ่อ พันแม่
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ เลยค่ะ รีบๆๆมาต่อนะค่ะ
เฮ้อ.หวานแหววได้นิดเดียวเองอ่ะ ขออีกนิดได้มะอ่ะ หุหุหุหุหุหุ :o8: :-[
-
เอาแล้วไงพี่โตโดนย้อนลอยเลย
ธีระนากลัวนะ
-
+1 ค่า!
ตอนนี้พี่โตไม่ออกโรงเลยนะ หึหึ
เป็นด่านของเนมคนเดียวสินะเนี่ย
เพราะงั้นคราวหน้าก็มาถอนคำว่าไม่รู้ได้แล้ว โฮก
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o22 o22
เยอรม๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o12: :sad4: :sad11:
* ชีช้ำอย่างแรง มาเวิ่นก่อนลงนิยายตอนดึกๆคืนนี้งับ
** รู้สึกเหมือนเวรกรรมตามทัน นัดที่แล้วยังไปเย้ยแฟนอาเตฃจนอยู่เลย ตอนนี้... :m15:
ปล. ไอ้หมึกพอล เอ็ง... :angry2: :serius2:(me/ก่อกองไฟเตรียมย่างหมึก) o18
-
ไม่อยากจะเชื่อเรย พี่เยอแพ้อ่ะ so sad so bad!!!
จะรอทานนังพอลย่างนะ เด๋วไปเตรียมน้ำจิ้มก่อน เอาให้แซ่บสุดหูรูดเรย~!!!
น้องเนมสู้ๆ รออยู่นะ
-
เนมมาต่ออีกวันไหนคับ อยากอ่านแล้วขอยาวๆเลยนะคับ
-
มานั่งรอตอนต่อไปด้วยคน...
เอ่อ..รู้สึกว่าไรท์เตอร์ยังอารมณ์ค้างกับหมึกพอล 55555
ชักเสียว กลัวว่าจะมาระบายกับนิยายให้เครียดกันเข้าไปอีก
เเค่นี้ก็เครียดจนลงตับกันอยู่เเล้ว...ขอหวาน ๆ หน่อยได้มั้ยอ่ะ... :-[
ป.ล. เชียร์กระทิงดุเหมือนเดิม....เอิ๊กๆๆๆๆ
-
เข้ามาไล่อ่านทันจนได้ :o8:
เข้ามาร่วมรอด้วยคนค่ะ :-[
คุณพี่โต เมื่อไรจะรู้นะว่า "คิด" ยังไงกับหนูเนมกันแน่ คิดแล้วฉุน :fire:
หนูเนมเล่นให้พี่โตหงายหลังไปเลยนะเจ้าค่ะ
แต่ก็คงยังสงสารทั้งคู่ :serius2:
ไรเตอร์ก็พยายามเข้า อากาศก็นะ ฝนตกบ่อยๆ รักษาสุขภาพด้วยนะ :กอด1:
ปอลิง รอให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเองต่อไป :z3:
-
เนมเริ่มปลงยังไงชอบกล...อิพี่โตแผนสูงจริงโว้ย...ชิ ยุให้เนมตบจูบเล้ย กร๊ากกก
-
น้องเนมกับพี่โตนี่ มะไหร่จะหวานแหวว กันซะที 55 คงอีกยาวแน่เลย
-
เมื่อไหร่อีพี่โตจะรู้ใจตัวเองเนี๊ยยยยย
หวานกะน้องเนมให้มันนานๆได้ไหม
ใจเเข็งไว้น่ะหนูเนมมม
-
Imprison 46: หันหลัง
ผมเบือนหน้าหนีไม่สบมองแววตาสีดำสนิทที่คุ้นเคยนั้น..ทั้งรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าเหลือเกินที่ทำตัวแบบนี้ เหมือนกับตัวเองมีความสำคัญนักหนา ประชดประชันกันไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้ เพราะผมกับเขา ต่างคนก็ต่างไม่ใช่คนสำคัญของ..ในสายตาของอีกฝ่าย..
เพราะคิดแบบนั้นผมจึงหันหน้าไปหา..ถอนใจยาวๆ พยายามไม่ใช่อารมณ์และความสับสนที่คั่งค้างอยู่ในจิตใจทำให้เรื่องมันแย่ขึ้น ผมมีบทเรียนมากับตัวเองมากพอที่จำรู้ว่าการยั่วโมโหหรือทะอะไรให้พี่โตไม่พอใจ ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำอย่างยิ่ง..
ผมจึงหันไปบตาคู่นั้นอีกรอบ..ไม่สนใจแววตาที่ขุ่นมัวคล้ายมีอะไรไม่พึงประสงค์ของอีกฝ่าย เพราะรู้ดีว่าไอ้สิ่งที่เขาไม่พึงประสงค์..ก็คงเป็นผม..
“..มีอะไรอีกล่ะครับ..หรือจะเอางานอะไรให้ทำอีก.. “ ผมหันไปถามอย่างเฉยชา..สีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่สนใจนัยน์ตาที่หรี่ลงเล็กน้อยเหมือนมีอะไรทิ่มตำให้เจ็บปปวดของอีกฝ่าย..
“..หรือถ้าไม่มี..ผมจะได้กลับไปฝึกไวโอลินต่อ...”
“..เมื่อกี้ไอ้ธีระมันทำอะไร?.. “ ดันถามผมในคำถามเดิมเป๊ะๆ... ทำให้ผมต้องถอนหายใจเฮือกอย่างหงุดหงิด..
“..ก็บอกว่าไม่รู้ไง ! “ ก็อาจารย์ธีระนั่นมาพุดอะไรที่ผมก็ไม่รู้..จะให้ตอบว่าไงฟ่ะ
“..ไม่รู้ได้ยังไง?..มึงหูหนวกเรอะ ถึงไม่รู้ว่ามันพุดอะไร? “ ตะคอก มาตะคอกใส่ผมอีก คนมันอารมณ์ไม่ดีน่ะเฟ้ย จะมาตะคอกใส่อีกเพื่ออะไรหา? จะหาเรื่องกันรึไง?..
“..โว้ยยยย อย่างี่เง่าได้มั้ย บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้สิ..อยากรู้ไปถามเองเด๊ !!! “
“...ไอ้...... “ เหมือนว่าไอ้คุณพี่โตก็โมโหพอกัน กัดฟันกรอดๆใส่จะด่าอะไรก็ไม่ด่า...ผมเลยสะบัดหน้าหนีจ้ำพรวดๆออกมาซะเอง..
หงุดหงิด...หงุดหงิดเป็นบ้า..
ทำตัวงี่เง่า ทำตัวน่ารำคาญ..
มาเจอกันแล้วทำแบบนี้ ไม่ต้องเจอไม่ต้องคุยกันเลยซะยังจะดีกว่า..
ผมคิดแบบนั้นแล้วก็ได้แต่เม้มปากแน่นจนเจ็บแปลบๆ..ไม่ต้องคุย ไม่ต้องเจอกันแล้วจะได้หมดเรื่องหมดราวกันซะ..
ในเมื่อผมก็ไม่ได้ชอบที่จะได้ยินคำว่าไม่รู้จากเขา พี่โตก็คงไม่ชอบกับคำว่าไม่รู้ของผมเหมือนกัน..
แต่ทั้งที่รู้อย่างนั้น...ทำไม...เราถึงไม่หยุด..
.
ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่สั่นไหวของตัวเอง..จนต้องสูดหายใจลึกระงับอารมณืพลุ้งพล่าน..ทั้งที่เมื่อก่อนผมไม่ได้เป็นแบบนี้..และ...พี่โตก็ไม่ใช่แบบนี้..ทำไมเราสองคนทำตัวงี่เง่าใส่กัน ทำไมต้องมาคอยคิดเล็กคิดน้อยทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันซักนิด..
และ..เมื่อไหร่ที่ผมทำตัวน่ารำคาญได้ขนาดนี้กัน...
ผมลดฝีเท้าลงและชะงักกึกอยู่กับที่..พยายามที่จะระงับอารมณืของตัวเองที่โกรธง่ายและงี่เง่ากว่าปกติสิบล้านเท่า..แต่..สิ่งที่ตามมา..ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก..
ผมตัวแข็งทื่อ..เมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนที่กอดรัดร่างของตัวเองอยู่..ไม่ต้องถามเลยว่าเป็นใคร..เพราะแขนแข็งแรงคู่นี้ ผมรู้จักดีเกินกว่าจะคิดว่าเป็นใครอื่น...
กอด...พี่โตกอดผม...
ทำไม...เพราะอะไร?..
ทั้งหัวใจของผมมันบีบรัดรุนแรงเสียจนเจียนบ้า..รู้สึกถึงความร้อนผ่าวตรงขอบตา..กับ...อ้อมแขนที่แสนคุ้นเคย..
ทำไม? ทำไมต้องกอดผมอีก...
ทำไม...ทั้งที่เรา...
ผมเม้มปากแน่น แน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวโตที่กำลังสั่นไหวไม่แพ้กัน ไอ้ความรู้สึกบ้าๆที่เล่นงานหัวใจให้บาดเจ็บแบบนี้..มันคืออะไร มันเพราะอะไรกันแน่..
แต่ผมก็ไม่กล้าถาม...
ได้แต่นิ่ง ได้แต่หันหลัง...และยืนนิ่งอยู่ตรงนี้..
เพราะกลัว..กลัวเหลือเกินว่าหากออกปากถามไป...คำตอบที่ได้..ก็คงไม่พ้นคำว่า “ไม่รู้ “
แค่คำๆนั้น..มันก็ทำร้ายจิตใจผมมากเกินพอแล้ว..
“..ปล่อยสิ....” ผมได้ยินเสียงตัวเองกระซิบออกไปเบาๆ...ด้วยน้ำเสียงสั่นไหว..
“...ไม่.... “ น้ำเสียงอู้อี้ของอีกฝ่ายดังอยู่ริมหู...สั่นไหวคล้ายไม่แน่ใจ..แต่ยิ่งทำให้ขอบตาผมร้อนผ่าว..จะร้องไห้อยู่รอมร่อ..
“..นี่....ผม....”..จะร้องไห้อยู่แล้วน่ะ..รู้ไหม..
...ผมเจ็บจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..
ทำไม ทำไมถึงใจร้ายกับผมนัก..
“...พี่ต้องการอะไรอีกห๊ะ!!! “ ผมเม้มปากแน่น แหกปากตะโกนออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว สะบัดแขนทั้งคู่ออกแล้วหันไปประจันหน้ากับคนๆนั้นอย่างนึกเดือดดาล “ งานอะไรผมก็ทำให้แล้ว..ทุกอย่าง..แล้วพี่จะเอาอะไรอีก ต้องการอะไรจากผม จะมารังควาญผมทำไม !!! “
ผมได้ยินเสียงตัวเองตะโกนออกไปแบบนั้น..ทั้งที่น้ำเสียงสั่นไหวและภาพเบื้องหน้ามันพร่ามัว..ใช่แล้ว..ผมกำลังร้องไห้ ร้องด้วยคว่ามอัดอั้นและอึดอัด ไม่พอใจ ไม่เข้าใจ ทั้งสิ่งที่ตัวเองเป็น ทุกอย่างที่ตัวเองคิด รวมถึงการกระทำขิองไอ้พี่โตที่ยิ่งทำให้ผมสับสน...
...อย่าทำให้ผมคิด...คิดว่าตัวเองมีความสำคัญนักได้ไหม?.
ผมทำตามที่บอกเสร็จแล้ว..ก็ปล่อยผมไป ไปไกลๆตา ปล่อยให้ไปไหนก็ได้ ..
อย่าให้ผมอยู่ใกล้พี่...และพี่ก็อย่ายุ่งกับผม..ต่างคนต่างอยู่ไปเสียที...
“............. “ คนตรงหน้ายังคงเงียบและไม่พูดอะไร ผมเม้มปากแน่น ขบริมฝีปากตัวเองเสียจนเจ็บแปลบใช้ท่อนแขนปาดๆน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างหงุดหงิด..และปากก็ยังพร่ำพูด...พรั่งพรูความอึดอัดและหงุดหงิดออกมา..
“...ปล่อยผมอยู่คนเดียวได้ไหม?..อย่ามายุ่งกับผมอีก...ผมทำตามที่คุณบอกไปทุกอย่างแล้ว..ปล่อยผมใช้ชีวิตของผมแบบนี้คนเดียวได้ไหม?..อย่ามาทำร้ายผมอีกเลย....”
ผมสะอื้นจนตัวสั่น..รู้สึกสิ้นหวังและเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว..ก้มหน้าสก้มตาเช็ดน้ำตาตัวเองที่ยังคงไหลไม่หยุดและไม่ได้มองคนตรงหน้าเสียด้วยซ้ำ...
....ผมกลัว...กลัวว่าต้องทำอะไรแบบนั้นอีก..
กลัว...กลัวว่าจะถูกทำร้าย และเหยียบย่ำความรู้สึกครั้งแล้วครั้งเล่า..
กลัว...ที่จะต้องเข้าใกล้คนๆนี้ ให้เขาใช้ทั้งวาจาและร่างกายทำร้ายผมจนเจ็บช้ำ..
ผมไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว...เพราะฉะนั้น....
“..ไม่ได้... “ น้ำเสียงทื่อแข็งแทรกเข้ามาในความคิดของผมเรียกลมหายใจที่สะดุดกึก.. น้ำเสียงที่พูดยังแข็งกระด้างเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป..แต่..มืออุ่นๆที่ลูบหัวผม..สัมผัสของมันช่างแผ่วเบา..ทั้งยังสั่นไหว..
“...ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น..มึงต้องอยู่ที่นี่...ต้องอยู่ตรงนี้...เข้าใจไหม..?... “
“...ฮึก.....ทำไม....ทำไมล่ะ....” ผมได้ยินตัวเองถามออกมาด้วยความอัดอั้น..ทั้งกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น..เกลียดตัวเองที่ต้องมาร้องไห้เหมือนเด็กๆและอ่อนแอขนาดนี้..ทั้งที่ไม่น่าจะเป็นสักนิด...
..แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไหว...ได้แต่ถามคำๆนั้นอีกครั้ง..
ทำไม?..ทำไมต้องทำแบบนี้..ทำไมไม่ปล่อยผมไป...ทำไมต้องทำร้ายกันอีก...ทำไม...
“..ไม่รู้...” ผมได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองสะดุดลง...พร้อมกับริมฝีปากที่ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจกลั้น..สมองยังได้ยินคำนั้นก้องสะท้อนอยู่..
ไม่รู้..
ไม่รู้อีกแล้ว...
ไม่รู้...
จะตอบผมแบบนี้อีกนานไหม?..ตอบผมด้วยคำตอบนี้อีกนานไหม?..
“...ไม่รู้...ไม่รู้ก็ไปตายซะ!!! ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า ไอ้... “ ผมทรุดตัวลงนั่งยองๆกับพื้น งอตัวร้องไห้ไปทั้งด่าออกไปด้วยเหมือนคนสติแตก..รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่ร้าวเหมือนจะสลาย..เพราะคำว่าไม่รู้...ไม่รู้..และไม่รู้...ที่ยังคงดังก้องอยู่อย่างนั้น...
“...ก็บอกว่าไม่รู้..มึงจะเอายังไงหา !! “ เสียงตะโกนบนหัวดังลั่นจนต้องสะดุ้ง ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกคนด้วยน้ำตา มองใบหน้าที่ทั้งเครียดเขม็งและฉายแววเจ็บปวด..
“...จะให้กุบอกอะไร..บอกยังไงถึงจะพอใจ?..บอกว่าหวังดีงั้นเหรอ...พูดอย่างกับมึงจะเชื่อ !! มือหนาเขย่าแขนผมแรงๆ..เสียจนหัวสั่นหัวคลอน ใบหน้าของพี่โตบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ทั้งที่เขาเป็นคนทำร้ายผม แต่เหมือนว่าตัวเขา...จะเจ็บผวดมากกว่า..
“..แล้วจะให้ผมเชื่อได้รึไง?... “ ผมกัดฟันถามออกไปแบบนั้น..มือกำเสื้อคนตรงหน้าแน่นพร้อมทั้งน้ำตาที่พร่างพรู...
“...ถ้ามึงไม่เชื่อ มึงต้องการอะไรจากกูล่ะ...อยากได้อะไรจากกูนัก ถึงต้องมาทำเป็นหนีหน้าไม่ยอมพูดจาแบบนั้น.. !! ตะคอกผมพร้อมกับบีบแขนจนแน่น
“....แล้วถ้าผมทำแบบนั้นจะทำไม?...หนีหน้าก็แปลว่าไม่อยากเจอ ดูไม่ออกเหรอ !! “ ผมร้องบอกออกไปทันควัน “แล้วพี่จะมาวุ่นวายอะไรกัน จะเดือดร้อนอะไรเหรอถ้าไม่มีผมอยู่ตรงนั้น....ไอ้เนมน่ะ...มันก็แค่ควายโง่ๆตัวนึงที่เอาไว้รองมือรองตีนไม่ใช่รึไง!!”
“..........................”
คนตรงหน้าเหมือนจะผงะไปและนิ่งอึ้งด้วยความตกใจ...ขณะที่ผมจ้องตาพี่โตเขม็ง...
ผมมีความสำคัญกับพี่แค่นั้นอยู่แล้ว..ใช่ไหม?..
“...ถ้า...ถ้ามันเป็นแบบนั้น..ก็แค่...แค่หาควายตัวใหม่มาจูงจมูกเล่นก็พอไม่ใช่เหรอ..?.. “ผมยิ้ม..รู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ช่างน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงเป็นที่สุด..ไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนออกไป..พี่โตถึงได้ทำหน้าเจ็บปวดซะขนาดนั้น “ ไม่ต้องเป็นผมก็ได้นี่..ไม่ใช่คนๆนี้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ?..ใช่ไหมครับ..ใช่ไหม..?...ใช่....”
ผมเม้มปากแน่น ไม่อาจจะเปล่งเสียงพูดอะไรออกมาได้อีกแล้ว..รู้สึกถึงกระบอกตาที่ปวดร้าวระบมและปวดหัวหนึบ..ทั้งเจ็บ..เจ็บเสียจนพูดอะไรไม่ออก..
เจ็บที่ความสำคัญของผม..มีแค่นั้น...แค่นั้นจริงๆ...
“..ไม่ใช่...”ท่ามกลางความขื่นขมและธารน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด เสียงที่ดังออกมาแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบนั้นทำให้ผมะงักกึก...และเงยหน้าไปมองคนพูดอย่างคาดไม่ถึง..
“..ไม่ใช่...ได้ยินไหม?.. “ ฝ่ามือหนาประคองผิวแก้มที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของผมและปาดเช็ดมันเพียงแผ่วเบา.. ใบหน้าคมที่ก้มลงมาหานั้นใกล้เสียจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ..แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องนิ่งงัน คือดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น..ดวงตาที่เคยทอดมองมาอย่างชาเฉยและแข็งกระด้าง..ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป..อย่างที่ผมไม่เคยได้เห็น..
นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นทั้งเว้าวอนและเจ็บปวด ทอดมองสบดวงตาของผม และใบหน้าที่แฝงไปด้วยแววแห่งความสับสน..ทำให้ผมต้องนิ่งอึ้ง..ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง..
กระทั่งริมฝีปากหนาประกบเบียดลงเบาๆ..กลืนเสียงสะอื้นของผมไว้ในลำคอ..ปรนเปรอรสชาติหวานๆ ผสมกับความปวดแปลบบนริมฝีปาก..และในหัวอก...
“..อือ.... “ ผมได้แต่หลับตาลงและเอื้อมมืออันสั่นเทาเกาะเกี่ยวฝ่ามือหนาที่ประคองใบหน้าผมไว้..ร่างกายของผมสั่นระริก..ทั้งความเจ็บปวดและความสุขสมปะปนกันเสียจนแยกไม่ออก...
...รู้แต่ว่ามันเจ็บ...เจ็บ..พอๆกับสุขสันต์..
เจ็บ..พอๆกับความยินดีที่ผุดขึ้นมาในหัวใจ...
ทั้งเสียงกระซิบ...ที่ดังขึ้นแผ่วเบา..ท่ามกลางเสียงหอบหายใจสั่นระริก...
“...อยู่ตรงนี้ก่อน...อย่าไปไหนน่ะ...” แขนหนาโอบกอดรัดร่างกายของผมไว้แน่น..ให้ใบหน้าของผมซุกลงกกับไหล่หนาและได้ยินเสียงกระซิบที่สั่นไหวนั้นชัดเจน..
“.......ทำไมล่ะ........ “ ผมเม้มปากแน่น...หลับตาลงช้าๆ อย่างสับสนและหวั่นไหว...และ ออกปากถามคำถามที่แสนจะปวดหัวใจอีกครั้ง..
แม้จะรู้..
ว่าคำตอบคงเป็นเหมือนเดิม..
“..ไม่รู้ !!”เสียงกระซิบนั้นดุดันพอๆกับอ้อมแขนที่รัดแน่นขึ้นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไปไหน “ ก็บอกว่าไม่รู้ไงล่ะ..คิดว่าคนที่...คนที่ไม่ได้..โอ้ยยยยยยยยย...หมายถึงคนอย่างกู..คนอย่างกูน่ะ..ไอ้เนม..มึงเข้าใจไหม..เข้าใจไหมว่ากูเป็นคนยังไง... “ น้ำเสียงนั้นสั่นไหวราวกับคนไม่แน่ใจในต้อนท้าย..พร้อมกับคลายอ้อมกอดที่รัดตัวผมแน่นให้คลายลง..และประคองใบหน้าให้หันมาสบตา..
“...กูไม่รู้ว่าคิดยังไงกับมึง..เพราะกูไม่เคยคิดแบบนี้กับคนอื่นมาก่อน..ไม่รู้ว่ามึงเป็นอะไรสำหรับกูกันแน่..ไม่รู้..ว่ามึง..สำคัญกับกุแค่ไหน..”
“................” ผมเม้มปากแน่น จ้องหน้สคนพุดด้วยใบหน้าเคืองโกรธ..กับคำตอบ..ที่ไม่ได้ทำให้อะไรในสมองผมชัดเจนขึ้นมาสักนิด..
“...แต่อย่าเพิ่งโกรธกูได้ไหม?..อย่าไปไหนไกลๆกู..ต้องอยู่ข้างๆกูแบบนี้ เข้าใจไหม? เข้าใจไหม?.. “ น้ำเสียงถามคาดคั้นและดวงตาที่สั่นไหว..แต่นั้นทำให้ผมเบ้หน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดกว่าเดิม..
“....คิดว่าผมเป็นอะไร..?...ถึงต้องให้ผมทำแบบนั้น..พี่เห็นแก่ตัวเกินไปแล้วรู้ไหม?..ไม่สนเลยว่าใครจะเจ็บจะรู้สึกยังไง..ใครมันจะมาบ้ารอ..รอให้พี่คิดออก...” ผมกัดฟันพูดออกไปอย่างเจ็บปวด..ทั้งหงุดหงิดไม่เข้าใจและเจ็บปวดเสียจนต้องร้องไห้ออกมา...กับคำพูด...ที่แสนจะเห็นแก่ตัวแบบนั้น..
“....แต่...”
“..ผมเป็นคน..รู้ไหม...ผมเป็นคนๆหนึ่ง.. “ ผมกำมือหนามาแตะลงบนอกของตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด “ ผมเป็นคนที่มีความคิด..ความรู้สึก..เจ็บได้เหมือนพี่..สันสนได้เหมือนพี่..พี่บอกให้ผมอยู่ข้างๆ...โดยที่ไม่บอกว่าผมคืออะไร..บอกว่าตัวเองไม่รู้..บอกว่าสับสน...บอกว่าไม่รู้..ไม่รู้อะไรทั้งนั้น..แล้วผมล่ะ...ไอ้เนมคนนี้ล่ะ...”
“..............” ผมปล่อยแขนตัวเองลงจากมือหนา พร้อมกับหันหลังให้คนตัวโตและใบหน้าที่นิ่งค้างไว้แค่นั้น
“...พี่เอาแต่มองว่าตัวเองสับสน..ไม่รู้อะไรทั้งนั้น..แล้วทำไมไม่คิดบ้างว่าผมก็สันสน..แล้วก็เจ็บ...ไม่ต่างกัน..”
ผมเงยหน้าขึ้น..พยายามกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมา ขณะที่ปลายเท้าข้างหนึ่งเริ่มยกก้าวออกห่าง..จากคนๆนั้น..
“...ถ้าเป็นแบบนี้...ผมว่า..ไม่ต้องอยู่ใกล้กันซะยังจะดีกว่า..”
“..เพราะผมก็ไม่ใช่เทวดา..ไม่ใช่คน..ที่จะทนรอให้พี่มารู้..สึก....อะไรด้วย..ชั่วชีวิต..”
“...แล้วถ้ากูบอกว่าชอบ..มึงจะอยู่ได้ไหมล่ะ?..”
จู่ๆ...คำถามนั้นก็ดังขึ้นมา..ทำให้ผมชะงัก...นิ่งเงียบไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย..
รู้สึกถึงลมหายใจตัวเองที่ชะงัก..และขาดห้วง..
ชอบ...
ชอบผม..?
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า รัก...
หรือแม้มันจะหมายความว่ารัก..
จากเรื่องราวที่ผ่านมา...
“...ไม่...”
ผมก็ไม่เชื่ออยู่ดี...
“หึ...”
ผมได้ยินเสียงเบาๆ..ดังมาจากข้างหลัง..ก่อนที่ตัวเองจะก้าวเดินออกมา..
ไม่รู้ว่าคนพูดจะรู้สึกยังไง..ดีใจ...เสียใจ..หรือสมเพช...
แต่ที่ผมรู้..คือ..ถึงเขาจะบอกออกมาว่ารัก...รักผมมากแค่ไหน...ผมก็ไม่เชื่อ..
ผมหลับตาลงและก้าวเดินออกมาจากคนๆนั้น..หลับหุหลับตากึ่งเดินกึ่งวิ่งสะเปะสะปะออกมาอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง..ดวงตาที่พร่ามัวมองเห็นซอกตึกเล็กๆ..อยู่ไกลๆ..นั่นทำให้ผมตัดสินใจก้าวเดินเข้าไปซุกตัวและนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น..
เอื้อมมือมากุมหัวตัวเองไว้อย่างสับสนไร้ทางออก..ดวงตาที่ยังมีน้ำตาไหลพรากจ้องมองไปยังกำแพงปูนด้วยความสันสน..
ถ้าพี่โตบอกว่ารัก...บอกว่าต้องการ..ผมก็ยังไม่เชื่อ..
แล้วผมต้องการจะได้คำตอบอะไรจากเขากัน...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ฮือออออออ เยอรมันแพ้ :m15: (มันยังไม่จบ)
แต่ตอนนี้ไม่ได้มีต้นเหตุมาจากความพ่ายแพ้ของด๋อยสึและท่านกิลเบิร์ตแต่อย่างใด และไม่ได้มาจากความแค้นในตัวหมึกพอลด้วย เพราะไรท์เตอร์กินหมึกย่างมาแล้ว เชื่อสิจ๊ะ อิอิ (โดนถีบ)
ตอนนี้น่าสงสารพี่โตเนอะ..เฮียถึงขั้นขอร้องอ้อนวอนให้อยู่ด้วยเลยทีเดียว..แต่นุ้งเนมก็ยังไม่ใจอ่อน แถมยังไม่รู้ว่าต้องการอะไรจากเขาอีกด้วย น่าเขกหัวแท้น้อ...
แต่ก็เข้าใจเขาหน่อยน่ะค่ะ เพราะเราบอกไว้แล้ว ว่าทำไรมันต้องได้รับผลตอบแทน ช่วงนี้เป็นช่วงทรมารพี่โตค่ะ โทษฐานที่ทำตัวไม่ดีไว้ในตอนก่อนๆ อยากทำตัวให้เขาไม่ไว้ใจเอง พูดอะไรมาเขาเลยไม่เชื่อ..สาสมแล้ววววว(โดนตีนเฮียโตไล่ถีบ..)
ปล. สารภาพว่าเขียนตอนนี้แล้ว คนเขียนแบะหน้าน้ำตาซึมไปหลายรอบ แถมยังปวดหัวอย่างแรง ทั้งสงสารไอ้เนมทั้งสงสารเฮียโต เมื่อไหร่พวกเอ็งจะลงเอยกันนนนนน (ถามตัวเองสิว่ะ !! )
ปล. สอง ไปอ่านนิยายเรื่องใหม่ของเค้ายังค้า เรื่องนี้น่ารักฮาๆน่ะค่ะ เชื่อสิ...
-
กวาดตาดูคร่าว ๆ ...ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ดัง ๆ :laugh:
เหมือนจะหวานไงก็ไม่รู้.. :-[
+1 ให้ไรท์เตอร์ด้วยค่ะ....ขอชะเเว๊บไปอ่านเเละ...
-
ชะอุ๋ย วันนี้อัพด้วย^^ ดีใจจัง ดีนะที่เข้ามาดูก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้มีกำลังใจสอบ ... หลังจากที่ บ่นๆกับเพื่อนทั้งวันว่า "ขนาดเยอรมันยังแพ้ แล้วอย่างกูจะทำข้อสอบได้อย่างไร :z3: "
-
ุุ^
^
^ จิ้มพี่กุหลาบ
บางทีอ่านจบแล้วอาจจะไม่คิดแบบนั้นก็ได้น่าะค่ะ
เพราะปัจจุบันอิคนเขียนกำลังซัดยาพาราเม็ดที่สองอยู่..
:sad4: หมึกพอลช่วยตูด้วยยยยยย
-
ยกนี้ให้เนมชนะ
แต่เนมเองละ
ต้องการอะไรจากพี่โต
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
บีบหัวจวยสุดๆ
อยากกดบวกสักสิบครั้ง แต่ทำได้แค่ครั้งเดียว
แงๆ
-
เจ็บแทนเนมอ่ะ งือ :o12:
รอตอนต่อไปนะครับ :L2: :L2: :L2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดด
อ๊ากกกกก อินกับบรรยากาศ(เกือบ)โรแมนติกในเรื่อง
แล้วอยากกรี้ดให้ลั่นบ้าน ถ้าไม่เกรงว่าแม่หลับแล้วละนะ (>_<)
ทรมานนะ แต่อิพี่โตมันก็สมควรจริงๆแหละ ช่วงแรกทำร้ายนู๋เนมไว้ตั้งเยอะ แค่นี้เล็กน้อย
แต่ชอบบทแอบหวานเล็กๆในความซึ้งมากกว่า เฮียแกแบบว่าจะถนอมก็เป็นนี่นา มากๆเล้ย ฮ่าๆ
รีบไปนอนก่อนละคะ เฝ้ารอจนเลยเที่ยงคืนและ เดี๋ยวตื่นไม่ทันอีก แหะๆ
ปล.ไรเตอร์สู้ตายจ้า รักนะ จุ๊บๆ ^-^
-
ว๊าว ๆ มาทันอัพตอนใหม่พอดีเรยอ่า :impress2:
นี่ก็ยังนึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่า เนมต้องการคำตอบว่ายังไงกันแน่
เพราะถึงจะให้ใช้คำพูดว่ายังไง ก็ไม่เชื่ออยู่ดี
ต้องรอดูพี่โตพิสูจน์ตัวเองแล้วล่ะ ว่าแต่..จะทนได้นานเท่าหร่ายยย :serius2:
-
อ่านแล้วเข้าถึง inner ตัวละครมากมายตอนนี้ฮาฮ่า
จะสงสารใครดีละ หึหึ
-
เครียดว๊อยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ฮืออออออออ
เจ็บปวด พี่โตแลแสดงออกขึ้นเยอะนะ
แต่ก็ยัง "ไม่รู้" อะไรไปมากกว่านี้อยู่ีดี
แต่นะ จะให้จู่ๆ มายอมรับมันก็คงไม่ใช่พี่โต
(ทั้งๆที่ก็ยอมรับไปตั้งขนาดนี้แล้วอะนะ)
สู้ต่อไปพี่โต เนม
+1 จ้า
-
อ่านแล้วปวดใจอ่ะ
ทำไมนะคนเรารักกันต้องเป็นแบบนี้ตลอด
-
:L2: :really2: :L2: :really2: :L2: :really2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โต เอ้ย สุดท้ายก็แพ้ใจตัวเองและน้ำตาเด็กดื้อใช่มั๊ยล่ะ
แต่จะให้พูด จะให้อธิบายอะไร คนแบบฮีคงทำได้ยาก
อะไรที่เราไม่เคยทำ ไม่เคยรู้สึกมันทำให้ประหม่าและยิ่งไม่มั่นใจเสมอ
แต่.......สุดท้ายยังดีที่รั้งนุ้งเนมไว้ด้วย อ้อมกอด และคำพูดที่คลุมเคลือแบบนั้น
นุ้งเนมก็ยังเด็ก..หมายถึงอ่อนหัดเรื่องพวกนี้จะให้ควบคุมหรือกดมันไว้คงทำไม่ได้หรอก
:m15: :m15: ปวดหัวใจแทน
+1 คะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
+ ให้ไร้ท์เตอร์ทั้งน้ำตา
นุ้มเนมออกฤทธิ์ใส่พี่โตซะแล้ว
สมน้ำหน้า 555
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
เป็นตอนที่อ่านแล้วเสียน้ำตาเยอะที่สุดเลยยย ย
-
ปวดใจทั้งสองคน
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
โอ๊ยอ่านแล้วเศร้า
.
.
.
คิดถึงพี่วิทย์ + เฮียกันย์ :m1: :m3:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วไม่รู้จะสงสารใครดี
ตูกลายเป็นคนหลายใจไปแล้ว :o12: :o12: :o12:
:เฮ้อ:คิดไปคิดมาตอนนี้เริ่มลำเอียงมาอยู่ข้างเนม :laugh:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ช่วยด้วยไรเตอรื รีดเดอร์ปวดใจ เเง้ๆๆๆฮือๆๆงืดๆๆ น้ำตาน้ำมูกไหลเต็มหน้าจอ เค้าสงสารพี่โต + เเอบสมน้ำหน้า สงสารหนูเนม เเต่เเอบเพลียหัวใจเอา อับดุลไปถามไม๊จ๊ะจะได้รูว่าตัวเองต้องการอะไร รีดเดอร์ก็งงขนาดตัวเองยังไม่รุ้เเล้ว พี่โตจะรู้ด้วยไม๊ เเต่นิยายเรื่องใหม่ของไรเตอร์ เรื่องไรอะเด๋วไปตามดูนะ เเล้วเมื่อไหร่เค้าจะหวานกันเนี่ย (กลับไปเช็ดน้ำมูกที่ติดหน้าจอคอมฯก่อน)
-
ขอบคุณไรเตอร์มากๆนะครับผมตอนนี้หายปวดหัวหรือยังอ่ะครับไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับผม
รู้สึกเบปวดด้วยกันทั้งคู่เลยอ่ะ ทั้งเฮียโต หนูเนม คนหนึ่งก็สับสนตัวเองว่าจะเอายังไงแน่กับชีวิต อีกคนก็สับสนกับการกระทำของอีกฝ่าย ไงก็ฝ่าฟันต่อไปทั้งคู่นะครับ
-
โอ้ย อิเพ่โต นิ .........บื่อได้อีก
นู๋เนม นิก็เล่นตัว จิงเนาะ.
อ่านตอนนี้บีบหัวใจมาก
-
นั่นสินะ ถ้าพี่โตบอกว่ารักล่ะ...
เฮ้อออ อึดอัดจายยยยยย :เฮ้อ:
สงสารพี่โตก็สงสารนะ แต่ก็นี่แหละ กินผลของการกระทำที่ตัวเองปลูกไว้ไปก่อนแล้วกันนะ...
ปล. ตามไปอ่านเรื่องใหม่มาแล้วค่ะ ชอบมากกกกกกกก...รีบมาต่อเน้อ
-
พี่โต ก็อ่อนมาเยอะแล้ว
นู๋เนม ก็ลองอยู่ตรงนั้น ต่ออีกซักหน่อยจะเป็นไรไป
เพราะไหนๆ ก็อยู่ตรงนั้น มาตั้งนานแล้วนี่เนอะ :L2:
-
:serius2: โอ๊ย! ปวดตับ
เมื่อไหร่สองคนนี้จะลงเอยกันซะทีอ่ะ
งอนกันไป งอนกันมา เดี๋ยวน้องเนมก็โดนสอยไปก่อนหรอก
แล้วเมื่อไหร่ถึงจะได้เห็นฉากกิจกรรมเข้าจังหวะ ชะชะช่า วาก้าวาก้า ของสองคนนี้กันซะทีล่ะ
:angry2: ไรเตอร์ผิดหวังกะเยอรมัน แล้วอย่ามาพาลกะคนอ่านดิ ฮือ ๆ ๆ :sad11:
-
:serius2: ปวดจวย
-
ถึงตอนนี้สงสารทั้งพี่โต ทั้งหนูเนม
พี่โต ต้องรับผิดชอบในหน้าที่ที่รับมอบหมายมาให้สำเร็จไปด้วยดี ถึงภารกิจนั้นจะต้องทำร้ายจิตใจของคนที่รักก็ตาม แต่เพื่อส่วนรวม(หมายถึงลูกน้องในแก็งค์อะนะ)มันก็ต้องทำ
ส่วนเนม จากปัจจัยทั้งในอดีตและปัจจุบันมันทำให้เชื่อได้ยากว่าสิ่งที่พี่โตพูดมันเป็นเรื่องจริง
งานนี้คงต้องพึ่งระยะเวลา และ ความจริงใจหนักแน่นของอีตาพี่โตละนะ ว่าจะทำยังไงให้เนมเชื่อมั่นได้
-
ขัดเคืองกับ "ไม่รู้" พูดบ่อยจิง...แต่อ่านไปอ่านมาสถานการณ์แบบนี้
คำว่า "ไม่รู้" ดูจะดีและเหมาะสมที่สุดแล้วนะหนูเนม...ห่วงก็ไม่ไว้ใจ
บอกรักก็ไม่เชื่อ จะให้เค้าพูดอะไรได้ล่ะ...รอเวลาๆๆๆๆ :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะสมหวัง
-
พี่โตไม่รู้ นู๋เนมก็ไม่รู้
แล้วมีใครรู้มั้ง ว่าเมื่อไหร่จะเข้าใจกันซักที :เฮ้อ:
-
ปวดหัวอยู่แล้วมาอ่าน
ยิ่งปวดเข้าไปใหญ่ :laugh:
โอย คู่นี้ น่ารักทั้งคู่เลย
พี่โตนี่พูดจากใจป้ะเนี่ย หรือแค่พูดรั้งนู๋เนมไว้
:m15:
-
เข้ามาบวกคนเขียนก่อนจ้า อ๊ากกกกกกกกกก (อยากกดให้สักสิบแต้ม )
ชอบตอนนี้มากให้ตาย เรียกได้ว่าเป็นจุดพีคจุดหนึ่งไคล์แม็กซ์ของเรื่องเลย สุดๆๆไปเลย
เด๋ยวมาคอมเมนท์นะจ๊ะ
-
:sad4: :o12:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ยังตามอ่านไม่ทันเลย
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ
อ่านไปไม่กี่ตอนเองเนมน่าสงสารมากเลย
สู้ ๆ นะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ถ้าพี่โตบอกว่ารัก...บอกว่าต้องการ..ผมก็ยังไม่เชื่อ..
แล้วผมต้อง การจะได้คำตอบอะไรจากเขากัน...
เพราะคนเรา มีความเชื่อใจ ให้คนอื่น เพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิตไง.... :กอด1:
-
ทามมายไรต์เตอร์ชอบทรมานนนนนน หนูเนมอย่างนี้้้ ชอบเรื่องนี้จังแร๊งแรงทั้งพระทั้งนาย หุหุ อ่านแร้วนึกถึงการ์ตูนเรื่อง sakura gariเลย
พล็อตเจ๋งสุดๆเลยคร่าาาาาา คุณพี่โตรีบตามไปปลอบสิคร่า อย่าให้หนูเนมสับสนนานน๊าาาาา
-
โอ๊ยยยแวะมาอ่านได้ทันอีกแล้ว อ่านแล้วปวดตับปวดไต อิพี่โตจริงๆ หนู่เนมก็นะ เห็นใจพี่เค้าหน่อยซี่
-
เฮียโตก้ช่วยทำตัวให้หนูเนมเค้าไว้ใจหน่อยเซ่.................
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
เอาเข้าไป ทรมานกันเข้าไป :z3:
เมื่อไรจะหาคำตอบให้ตัวเองกันได้นะสองคนนี้..เฮ้อ ออออ
"ไม่รู้" อืม.. เจ็บดีเนอะ..
-
ปล้ำไปเลยพี่โตก็ จะได้เข้าใจกันเสียที อิอิอิ :-[ :o8:
-
กดบวกให้ writer หนึ่งจึก ^^
อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาจะไหล สงสารเฮียยย T____T
สนุก ค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
พี่โตไม่รู้
นู๋เนมไม่รุ้
คนอ่านก็ไม่รู้เหมือนกัน เหอๆ
เฮ้อออออออออออออออ
ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี-o-
ได้แต่หวังว่าทั้งพี่โตและนู๋เนมจะมีคำตอบที่ดีกว่านี้
รอตอนต่อไปนะคะ^^
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์
เข้าใจเนมนะ โดนอะไรมาเยอะเลยนี่นา
ของแบบนี้ต้องใช้เวลา ถึงคราวพี่โตปวดใจมั่ง
ปล. เชียร์เยอรมันเหมือนกันเลยอิอิ
-
เนมกับพี่โต :เฮ้อ:
-
พี่โต ต้องแสดง :กอด1: :กอด1:มากขึ้นอีก ฮ่า ๆๆๆๆงานเข้า ยิ่งแสดง ความรักเก่ง ๆ ซะที่ไหน :กอด1:
นานไหมน๊ะ เนม จะถูกแสดงความเป็น เจ้าของ :z1:
+1ให้writer กะพี่โต :L2:
-
อีกไม่นาน หากตื้อไม่สำเร็จอาจมี มคปด. ชัวว์ป๊าป เฮียโตสู้โว้ย !!!
-
สงสารทั้งสองคนเลย TT'
เเล้วจะได้ลงเอยกันมั้ย?
-
มันทรมานเนอะ
-
คำพูดของพี่โตเชื่อไม่ได้เลยเหรอน้องเนม
ฮืออๆๆๆๆ นี่!!ไม่รู้ หรือ เเกล้งไม่รู้กัน
อย่าทรมาณคนอ่านเลยน่ะจ้ะไรเตอร์
-
น้องเนม อย่าบีบคันหัวใจพี่โตมากเลย เฮียแกกำลังสับสนอยู่อะ น่าสงสารทั้งคู่เลยค่ะอยากให้ลงเอยกันสักที่
-
สรุปงานนี้คนอ่านตายก่อนค่ะ ฮืออออออออออออ :sad4:
อ่านแล้วเจ็บหัวใจแทนพี่โตและน้องเนมจริงๆ
พี่โตก็คงยังไม่กล้ายอมรับความรู้สึกของตัวเองนะ ว่าชอบน้องเนม
และมันก็ยังไม่น่าจะมากพอที่จะเปนความรัก
น้องเนมก็เข็ดจากการที่เคยโดนพี่โตหลอกมาก่อน เลยยังไม่เชื่อใจ
และเชื่อว่าที่น้องเนมชอบพี่โตนั้นมันก็คงยังไม่มากพอที่จะเปนความรักได้เช่นกัน
-
คนหนึ่งสับสน อีกคนไร้ความเชื่อ ส่วนคนอ่านคิ้วจะเป็นโบแล้ว
-
คนหนึ่งสับสน อีกคนไร้ความเชื่อ ส่วนคนอ่านคิ้วจะเป็นโบแล้ว
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
รู้แค่ว่าหมดหัวใจ
ให้ไร้เตอร์
-
ฮือๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆ :m15:
หนูเน๊มมมมมมมมม!!!!!
พี่โต๊!!! ( ใครก็ได้เอาทิชชู่มาโหลนึงดิ๊ อินี่จะร้องน้ำตาท่วมโลก! )
อ่านไปน้ำตานี่ปริ่มๆ ใจจะขาด!!! :sad4:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~
กลับมาอัพต่อด่วนเลยท่านไรเตอร์
มิไหวจะเคลียร์ อ่อนเพลียไม่อยากจะเซด!
เศร้าหนักเลยงานนี้
รีบกลับมาเคลียร์ในตอนหน้าด่วนนนน!!!
สู้ๆนะก๊าบเพ่น้องก๊าบบบบบ o13
-
อ่านตอนนี้ บีบจิตคนอ่านเหลือเกิน
ไอ้คุณพี่โต เอาซะอย่างซิฟ่ะ มัวแต่ไม่รู้ๆๆๆ ใครจะไปรอฟ่ะเนี่ย :fire:
สงสารน้องเนม กระซิก กระซิก
-
นั่งอ่านจบเมื่อวานค่ะ
ไม่รู้พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง
ตาแฉะกันเลยทีเดียว
ป.ล.อ่านแล้วอินมากกกกกกกกก ชอบๆๆๆ
ตอนล่าสุดนี่ก็สุดๆเลย ไม่รู้จะพูดยังไง เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.เข้ามาอีดิทบรรทัด
-
ได้เข้ามาอ่านสักที
เเต่"ปล. สอง ไปอ่านนิยายเรื่องใหม่ของเค้ายังค้า เรื่องนี้น่ารักฮาๆน่ะค่ะ เชื่อสิ..."
ไม่น่าเชื่อถือเลยนะเนี่ย
....
เฮียโตทำกับเนมไว้ก่อนนะความเชื่อใจของคนมันก็มีขีดจำกัด
ยังไงก็ง้อเค้าอีกหน่อยแล้วกัน ให้เราได้อ่านบทหวานบ้างอะไรบ้าง
-
5555+ เพิ่งตามอ่านทัน
สุดยอดมากเรื่องนี้ สนุกมากๆ หลากอารมณ์
แค่เห็นชื่อเรื่องก็เมิน ไม่อยากอ่านแล้ว
แต่ไปๆ มาๆ ตะบี้ตะบันอ่านข้ามคืน จนทัน 55555+
พี่โต เค้ากำลังสับสน เข้าใจเค้าหน่อย
ส่วนเนม ก็โชคดีหลายๆ อย่างในสิ่งแวดล้อมที่ล้วนเลวร้าย
ขอยกมือเป็นแฟนคลับพี่วิทย์ด้วยคน 5555+
-
เนมน้อยผู้น่าสงสาร
พี่โต...เอาดีๆสิครับ เดี๋ยวเนมก็ใจอ่อนเองแหลคับ ฮ่าๆๆ
-
อ่านแล้วบอกได้คำเดียวว่าปวดใจให้กับทั้งคู่สุดๆ เหตุผล...ไม่รู้
-
ไม่รู้ เป็นคำพูดที่ง่ายดี เหอๆ
ดูเหมือนตอนนี้ทุกคนจะมีเหตุการณ์ผลอะไรต่อมิอะไรที่เป็นสาเหตุของความสับทั้งตัวละครและคนอ่านเอง แบบว่างงๆกับอารมณ์ตของตัวละครเล็กน้อย แต่โดยส่วนตัวคาดว่าเรื่ืองแบบนี้น่าจะเกิดจากการที่เยอรมันฯแพ้สเปนแหงแซะ = =*
-
การรออะไรบางอย่างเวลามักผ่านไปช้าเหลือเกิน ทำให้ความทรมานมันก่อเกิดอย่างห้ามไม่ได้
แล้วต้องทนทุกข์อีกซะเท่าไหร่ละ การรอคอยถึงจะจบลงซะที...
นู๋เนมน่าสงสาร และน่าหมั่นเขี้ยวไปในตัวคร่า~
พอเฮียแกยอมละสบัดหนี แง่มๆ น่าหม่ำจริงๆ....(ท่าทางเราจะสาย S แฮะ ฮ่าๆๆ)
ส่วนเฮียน้าาาา ! พอน้องหนีละมาใกล้ แล้วก่อนหน้านี้ละยะทำอะไรไว้คะ น่าซัดซะเปี้ยง แล้วค่อยเชียร์ต่อนะเนี่ย หุหุ
นู๋วิทย์ หมอกันย์ เอแล้วใครอีกคนหว่า...ไม่ได้ออกนานเริ่มลืมแล้วน้าาาา อืม...เอาเป็นว่าสองคนนี้ซับซ้อนกว่าคู่เนมอีกอ่าในความคิดนัทนะ แต่กัดกันน่ารักมากๆเล้ย ดูเลือดสาดยังไงชอบกล คนที่คิดอย่างแต่ทำตรงข้ามตลอดคงเป็นหมอกันย์ ปากบอกทำร้าย แต่ที่อ่านมีแต่ลวนลามเลือด(คนอ่าน)กระจายนะยะ (>_<-) กร๊ากกกก ถูกใจเป็นที่ซุ้ดดดดด...(^ ู^ บอกแล้วว่าสาย S อิอิ)
ส่วนคู่ป๋าๆ ดูหยองๆน้องไม่วิจารณ์ละกัน กลัวโดนหางเลข เฮือก!! (0.0")
สุดท้ายๆ ฟินาเล่ >>>> ไรเตอร์น่ารักที่ซุ้ดดดดดด!!! น่ารักขั้นสุดยอดเล้ย ไม่ทิ้งกันไปไหนนานๆรักสุดๆเลยคร่า~ เอาใจนัทไปเลยละกันนะ คริคริ
ปล.รักไรเตอร์คร่า~ ว่าแต่ไรเตอร์ชื่ออะไรหว่า ? ไรเตอร์กับคนโพสคนเดียวกันรึเปล่าคะ ? สงสัยมานานแล้วละ เอหรือเคยบอกแล้วหว่า ? ถ้าบอกแล้วบอกนัทอีกทีนะ เค้าขี้ลืมอ่า แต่เค้าไม่เคยลืมคิดถึงไรเตอร์นะ อิอิ จุ๊บๆ ^-^
-
ตามมาจากเด็กดี อ่านกี่ทีก็ยังปวดจิต บีบใจเหมือนเดิม เมื่อไหร่ไอ้คุณพี่โตจะ "รู้" ใจตัวเองซักที เนมก็ด้วย อยากอ่านฉาก feat. (คิดไรของแกเนี่ย!!!!) รอนะจ๊ะไรท์เตอร์
-
มาต่อให้วันไหนคับเนี้ย
-
เข้ามากดดันไรเตอร์ครับผม
-
อ่านแล้วบีบหัวใจสุดๆอ่ะ...
-
ไรเตอร์มาต่อวันไหนคับ
-
:call:
:call:
เข้ามารอตอนต่อไป...เเอบสงสัยว่า เมื่อไหร่มันจะเข้าใจกันซักที
เด๋วพี่โต"ไม่รู้" เเละอีน้องเนมก็"ไม่รู้"...พี่โตยังพอเข้าใจว่า อาจจะไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเนมนั้นมันคืออะไร
แต่กับคุณน้องเนมเนี่ย...สรุปเเล้วรู้สึกยังไงกันเเน่...เค้าบอกว่า ชอบก็ยังไม่เชื่อ ยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรจริง ๆ
เฮ้อ...ยังคงปวดตับเเละปวดจิตกับเรื่องนี้เหมือนเดิม เมื่อไหร่มันจะหวานเเละก็หื่นกันซักที คู่วิทย์กับกันย์เค้าไปกันไหนต่อไหนเเล้วอ่ะ คู่นี้ยังเล่นสงครามประสาทกันไม่เลิกเลย
น้องไรท์เตอร์คะ...เมื่อไหร่จะ NC นี้ที่รอคอยซักทีหง่ะ...เค้ารอจนรากงอกเเล้วนะ :m15:
-
ถึงจะที่3 ก็รักนะ จุ๊บเยอรมัน>3 จุ๊บพี่โอ>33
:กอด1: :กอด1:
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
เจ็บปวดกับความไม่เข้าใจ ของคนสองคน
เศร้าอ่ะ..
-
Wow wow wow ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย เจอสองตอนรวดดด ดีใจมาก อยากกระโดดจุ๊บคนแต่งจัง
เฮียโตสู้ๆๆ นู๋เนมก็น่ารักเกิ้น ยังไงก็ขอบคุณนะครับ รีบมาต่อเร็วๆๆนะครับ เดี๋ยวเอาโซฟามาตั้งรอ กดดันคนแต่ง เฮ้อๆๆ ไปเด้อ
-
โอ๊ย ยยยย :m31:
จากตอนที่แล้วเคืองพี่โต(ที่รัก)
ตอนนี้เคืองนังเนมมากกกกกกกกกกก
อารายของเธอค๊า ถ้าเค้าบอกตัวก็ไม่เชื่อแล้วแกจะหวังไปทำมายย :angry2:
ไรท์เตอร์ค่ะ ขอต่อแบบเคลียร์นะ สำเร็จโทษนังเนมซ้า!! :oo1:
-
ขอเมนท์ย้อนหลังด้วยนะคะ ^^
<<<ตอนสี่ห้า>>>
เฮ้อ :เฮ้อ: ในที่สุดน้องเนมก็ต้องทำงานนั้นจนได้
แถมยังเป็นคนใกล้ตัวที่คิดไม่ถึงอีกด้วย
เบื่อพวกที่เอาชีวิตคนอื่นมาเล่น
ชอบคำพูดนี้ของเนมมากที่ย้อนคืนอิพี่โตไปว่า
.."ไม่รู้".. (ให้คะแนนน้องเนมเต็มสิบ)
โคตรสะใจเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบว่าเหอะ ๆ เป็นไงล่ะพี่โต รู้สึกยังไงบ้าง
พอโดนคำพูดพวกนี้เองบ้าง
เราว่าใจจริงลึก ๆ อิพี่โตก็แอบห่วงน้องเนมเหมือนกันนะ
(แม้จะเป็นช่วงเล่นสงครามประสาทระหว่างกัน เหอ ๆ)
สุดท้ายก็ทนไม่ไหวเสียเอง
เนมเอาใจแม่ยกไปเลยลูก
อ่านตอนนี้เนมโตขึ้นจริง ๆ o13
<<ตอนล่าสุด>>
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m11:
อยากจะบอกว่า ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกกกก
ในที่สุด ๆๆ ก็ถึงวันนี้สักที(หลังจากที่รอมานาน แม้จะไม่ใช่ตอนสารภาพรัก
หรือตอนเอ็นซี (ที่อยากให้เกิดไว ๆ เหลือเกิน 55)) เราว่าเป็นจุดพีคอีกหนึ่งจุดเลยนะคะสำหรับเรื่องนี้ ชอบอะ สุด ๆ ในอารมณ์ มันเหมือนกันกับ จากที่แง้ม ๆ นิด ๆ ก็เผยออกมามากขึ้น กรี๊ดดดดดดดดดด
ไม่คิดไม่ฝันว่าคนเถื่อน ๆ ทื่อ ๆ แบบพี่โต จะรั้งนุ้งเนมไว้ด้วยอ้อมกอด
และคำว่า ชอบน้องเนม
เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ชอบตอนนี้ที่รุ้สึกว่า อิพี่โตแคร์น้องเนมมาก กรี๊ดดดดดด
คนอ่านอ่านไปเสียน้ำตาไปค่ะ กรากกกกกกกกกกกกกก
สะเทือนใจไปกับเนมและพี่โต
ไม่รู้ แต่อยากให้อยู่ข้าง ๆ อย่าจากไปไหน
อีกคนก็ ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ อ๊างงงงงงงส์
เข้าใจนะ เข้าใจน้องเนมและอิพี่โตอะ
ในส่วนพี่โตก็อย่างที่บอก ว่าคนอย่างเค้า คนแบบเค้า ....
แต่ก็มารู้สึกกับเจ้าเด็กคนซื่อบื้อคนนี้ได้
เด็กคนนี้กลับมามีอิทธิพลกับความรู้สึกตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ
มันหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จริง ๆ
มัน "ไม่รู้"จริง ๆ
ไม่เข้าใจ แอร๊ยยยยยยยย แต่อย่างให้อยู่ใกล้ ๆ
อยากให้อยู่ในสายตาตัวเองตลอด เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงงง
ซุ๊ดดดดด(สุดน้ำมูก ปาดน้ำตา อินไปกะอิพี่โต :m15:)
สุดท้ายถึงขนาดยอมรั้งด้วยคำว่าชอบ ก็ยังไม่อาจรั้งเนมไว้ได้ ไม่อาจจะทำให้น้องมันเชื่อได้
เจ็บปวดรวดร้าวดีจัง แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
ส่วนน้องเนม กรี๊ดดดดดด
เห็นด้วยทุกอย่างเลยลูก เอาไปร้อยแต้มที่กดดันอิพี่โตได้สุด ๆ อ๊ากกกกกกกกก
ถูกใจน้องเนมจริง ๆ คึคึ คำพูดที่ตอกอิพิโตคืนไปเอาไป สิบจ๊วฟฟฟฟฟ (บาดใจอิพี่โตสุด ๆ)
เข้าใจเนมเหมือนกัน ใช่ว่าเราไม่สับสนใช่ว่าเราไม่เจ็บปวด กรี๊ดดดดดดดด จะให้เราไปอยู่ข้าง ๆ รอวันให้พี่โตรู้มันใจร้ายไปหน่อยไหม มันเจ็บนะเฟ้ยยยยยยยยยยยย
งั้นก็อยู่ห่าง ๆ กันเสียดีกว่า
ซี๊ดๆๆซู้ด ๆๆๆT^T (สะเทือนม้ามไปกับน้องเนม กรี๊ดดดดดดดด คนโฉดอ่อนไหวเสียน้ำตา :sad4:)
รออ่านนะคะ อยากจะรู้แล้วว่าจะเป็นยังไงสำหรับสองคนนี้
สู้ ๆ ทั้งอิพี่โต และน้องเนมนะคะ
ปล.พี่โตคะ ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็ปล้ำไปเลยสิคะ กรากกกกกกกก ว่าแต่คุณพี่ต้องทำไปเพราะรักน้องเนมนะคะไม่งั้นจะตามไปบึ้มส์คุณพี่ถึงในคุกเลยนะคะ ปล้ำแล้วต้องรับผิดชอบด้วยอะไรด้วย กรากกกก
ยกให้เป็นเมียหลวงถูกต้องตามกฏหมายเลยนะคะ กรากกกกก (ไม่สิถ้าเมียหลวงเดี๋ยวมีน้อยตามมา ต้องยกให้เป็นเมียรักเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น กรากกกกกก )
คนอ่านเริ่มเพ้ออออออออ กรากกกกกกกก มาต่อไว ๆนะคะ เดี๋ยวบ้าหนักว่าเดิม 555
ปล. รักน้องเมฆด้วยอีกคนค่ะ กรากกกกกก
บวกหนึ่งจ้าาา รออ่านนะคะไรท์เตอร์
-
อ๊ากกกก คิดถึงมากๆเลยคร่า~
ไรเตอร์อยู่หนาย คาใจกับความสัมพันธ์สองคนนี้จริงๆเล้ย มาช่วยบรรเทาความร้อนรุ่ม ของนักอ่านหน่อยจ้า จุ๊บๆ
-
วันนี้น้องไรท์เตอร์จะมาต่อตอนไปหรือป่าวเอ่ย :o8:
-
อยากบอกไรเตอร์ครับสงสารเด็กน้อยตาดำๆที่นั่งรออ่านนิยายด้วยนะครับผม ตอนนี้ตกมาอยู่หน้า 2 แล้วนะครับไรเตอร์
-
นั่งนับวันรอนะเนี้ยคับ
-
มันเข้าใจยากจริงวู้ยยย ความรัก!
เป็นกำลังใจให้น้องเนมนะครับ ^_^
+1 ให้ครับ ... เขียน .. วางเรื่องได้ดี ชอบครับ ... ขอบคุณนะครับ
-
คอยอยู่นะคราบ
-
Imprison 47: พบกันอีกครั้ง
“..ไอ้เนม...เอ็งทำอะไรเฮีย..”
“..ไอ้เนม..มึงมะไรกับเฮียป่าวว่ะ..”
“..ไอ้เนม..เฮียแกเป็นอะไร..”
“..ไอ้เนม...”
“..ไม่รู้เว้ย !! “ ผมหันไปตะคอกใส่คนถามอย่างหงุดหงิด อารมณ์เสียกับไอ้พวกพี่ๆที่วนเวียนเข้ามาถามเป็นรอบที่ร้อยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่โต..
ผมจะรู้ไหม?..แล้วทำไมต้องมาถามผมด้วยล่ะ !!
ผมถอนใจเฮือก สถบออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเหล่มองพี่โตที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้องขัง ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเป็นปกติ...ปกติจนแทบไม่มีคนสังเกตเห็น..
ทว่า...ในสายตาของคนเคยคุ้น ความเป็นปกติของี่โตกลับบอกอะไรบางอย่างที่น่ากลัวเสียจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้..
มองแล้วผมก็ได้แต่เม้มปากแน่น..ไม่อาจมองเป็นอย่างอื่นได้ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ก็คงเพราะเมื่อวาน..เมื่อวาน.ที่ผมเดินหนีออกมาอย่างนั้น..
แล้วไง?..
ผมอดคิดอย่างพาลๆไม่ได้ ก็ผมไม่ยอม ไม่ตกลง จะทำไม?..
แลกกับการให้ไอ้พี่โตทำหน้าตาเริงรื่นมีความสุขอย่างเดิม..แทนที่กับการที่ผมจะไปนั่งเป็นตุ๊กตาเสียบกบาลอยู่ข้างๆ..นั่งอยู่ใกล้ๆ..ถูกกอดถูกหอมไปตามเรื่อง..จะดีกว่างั้นเหรอ?
ไม่ดีกว่าแน่นอน..แต่...ทำไมเสี้ยวหนึ่งในความคิดของผม..ถึงอยากให้มันเป็นแบบนั้นล่ะ..?
ผมเบือนหน้าหนีภาพที่พี่โตถลึงตาใส่พี่ทินที่ไปเก้อเร้อเก้อติกอยู่ใกล้ๆ อย่างไม่สนใจแต่พลันก็รู้สึกถึงแรงแตะตรงปลายเท้าแรงๆ..
ป๊าบ !!
“โอ๊ย !!! “
“..เดี๋ยวนี้กล้าตวาดใส่กุเหรอมึง? คนเขาอุตส่าห์มาเรียก ไม่สำนึกบุญคุณเลยไอ้ห่า..” ไอ้คุณพี่แม้กพูดพางซักผลั่วเข้ากลางกระหม่อมของผมแรงๆ จนไอ้เนมต้องครางอูย..ก็ใครจะรู้ล่ะฟ่ะก็มีแต่คนมาถามเรื่องพี่โต ไอ้เราก็นึกว่าใช่เลยเผลอว่าไปแบบนั้น..
“...แล้ว...มีอะไรล่ะครับ...” ผมออกปากถามไป.ขณะที่พี่แม้กก็หรี่ตามอง
“..วันนี้วันอาทิตย์ไง..” ครับ?..ผมทำหน้างงใส่คนพูด วันอาทิตย์แล้วไง?..
“..วันนี้วันอาทิตย์ วันเยี่ยมญาติ !! มึงอยู่ในนี้ครบสามเดือนแล้วเลยมีคนมาเยี่ยม เข้าใจรึยัง !! “ รายนี้ท่าจะหงุดหงิดเลยตะคอกใส่ผมดังลั่น “ เป็นอะไรว่ะ ตะกี้ไปบอกเฮียว่าแฟนมาเยี่ยมก็อีหรอบเดียวกัน ปกติพวกเอ็งต้องดีใจกันไม่ใช่เหรอห๊ะ??”
ผมลุกพรวดออกจากเรือนจำอย่างรวดเร็วไม่สนใจคำกล่าวของพี่แม้กอีก มองเห็นผู้คุมยืนอยู่และพยักเพยิดเชิงให้เดินตามมาด้วย จึงได้แต่เดินตามด้วยอาการดีอกดีใจจนออกนอกหน้า..ก็ถ้าคุณมาอยู่ในที่แบบนี้และกำลังเจอปัญหาแบบผม..จะดีใจมั้ยเล่า?..
“..ไอ้โตล่ะ.. “ คำถามของผู้คุมที่เผื่อแผ่ไปยังคนในห้องขังทำให้ผมชะงัก “ เมียมันมาเยี่ยมนี่..นั่งอยู่ตรงนั้นทำไม?..เดี๋ยวก็*ตกรถหรอกมึง..”
“...แปปนึงคร้าบ ~~ “ พี่ทินร้องบอกพลางออกแรงฉุดกระชากลากถูให้พี่โตลุกขึ้น..ขณะที่ผมมองตาม แต่เมื่อคนตัวโตเดินมาทางปากประตูทางออก..ผมกลับหลบตาวูบ แสร้งมองไปทางอื่น..
ผมสูดหายใจลึกพลางจ้องมองกำแพงสีหม่นอย่างเหม่อลอย พยายามบอกตัวเองให้คิดถึงแม่...ผู้กำเนิดที่มาเยี่ยมในวันนี้ วันที่ผมเฝ้ารอคอยว่าจะได้พบ..วันที่ผมวาดหวังไว้ตลอดมา
...แต่ทำไม...ทั้งที่เป็นแบบนั้น ผม...ทำไมถึงกล้าจะลืมมันไปได้..
“...รอตรงนี้..” ผู้คุมบอกเสียงเข้ม นั่นทำให้ผมสะดุ้งและละออกจากภวังค์ พบว่าตัวเองกำลังยืนนิ่งอยู่ตรงประตูเหล็ก..ประตูที่ผมจำได้ดีพอควร ด้านในนั้นเป็นโต๊ะเก้าอี้ ที่จัดไว้อย่างมีระเบียบห้าหกแถวมีโทรศัพท์สาธารณะอยู่สี่ตู้ และผู้คุมที่ยืนประจำโดยรอบ..
..ขอบตาของผมร้อนผ่าว..ใช่..ตรงนี้คือที่เยี่ยม..สำหรับญาตินักโทษที่จะมาเยี่ยมเยียน สถานที่ซึ่งผมอยากมาเหลือเกิน..
...และเป็น...ที่ๆ”คนสำคัญ”ของพี่โตจะมาเจอกันด้วยใช่ไหม?..
ความคิดนี้แว้บผ่านมาในสมองแค่เพียงชั่วแล่น..แต่กลับตกค้างอยู่ในความนึกคิด ผมยังจำได้ว่า..เคยมาที่นี่..เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นและเคยมองเห็นใบหน้าที่เปี่ยมรอยยิ้มแสนสุขของ..พี่โต..
ผมยืนนิ่ง ไม่อยากจะหันหลังไปมองหน้าคนที่ยืนต่อแถวด้านหลัง..ผมรู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีสิทธิจะมาต่อว่าอะไรพี่โต..ที่...ยังมีใครอีกคนอยู่ในใจ..
...แม้ผมจะเจ็บปวดที่ได้รู้...แต่ในเมื่อคำว่าชอบของเขา..ไม่ได้ทำให้ผมเชื่อมั่น และไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกถึงสิ่งนั้นจริงๆแล้วล่ะก็..การที่เขาจะมีคนที่รักมากนักหนาคนนั้นอยู่..ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร..
..เพราะความรักของพี่โต...ไม่ควรมีเผื่อแผ่มายังผมอยู่แล้ว..
แอ๊ด.....
เสียงเปิดประตูเหล็กทำให้ผมชะงัก..เงยหน้ามามองภาพเบื้องหน้า กวาดสายตาไปทั่ว...ก่อนจะสะดุดกับร่างเงาหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงนั้น..
...ขอบตาผ่าวร้อน...นิ้วมือสั่นระริกและหัวใจล้นปรี่ด้วยความรักและคิดถึงจนทนไม่ไหว..
ผมถลาไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที ทิ้งความสับสนและเจ็บปวดกับเรื่องราวทั้งหลายไว้เบื้องหลัง โผเข้ากอดผู้หญิงที่ตัวเองรักกว่าใคร..คนที่ผมมั่นใจว่าเธอเองก็รักผมมากที่สุดเหมือนกัน !..
“..แม่......” ลำคอแห้งผาก...ริมฝีปากสั่นระริกไหว..ทันทีที่ผมโผเข้ากอดซุกไซ้ร่างอุ่นๆของแม่น้ำตาแห่งความคิดถึงและตื้นตันก็พลันจะไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่..
“...เนม...ลูก.... “ ผมได้ยินเสียงเรียกออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นไหวของแม่..ผมจึงกอดร่างของแม่แน่นขึ้น..ซบใบหน้าลงกับหัวไหล่และอกอุ่นที่ผมคุ้นเคย..อ้าแขนกอดแม่ให้แน่น...แน่นที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้..
“...แม่..แม่ครับ...ผม.... “ ผมพูดเสียงสั่นด้วยความดีใจ น้ำตาไหลพรากลงข้างแก้มด้วยความดีใจจนพูดไม่ออก แต่กระนั้นก็ยังพยายามเค้นเสียงออกมาเบาๆ “...ผมคิดถึงแม่...คิดถึงน้อง.....”
....ผมคิดถึงบ้าน...บ้านหลังน้อยที่ผมอยู่มานับสิบกว่าปี..
...ผมคิดถึงพ่อ...พ่อที่แม้จะจากไปแต่ก็ยังอยู่ในใจผมเสมอ...
....คิดถึงแม่....แม่ที่แสนใจดีและคอยดูแล..
...คิดถึงน้องสาวคนสำคัญ..คิดถึงเพื่อนๆ..คิดถึงสังคมภายนอก...คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่าง”ข้างนอก”นั่น...
“...แม่ก็เหมือนกัน.. “ แม่กระซิบบอกกับผมเบาๆ พลางเอื้อมมือมาประคองใบหน้าผมให้สบกับแววตาคู่ที่แสนเคยคุ้นซึ่งชุ่มไปด้วยหยดน้ำตา มือนุ่มๆสีขาวนวลเอื้อมปากน้ำตาบนใบหน้าผมเบาๆและยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส “...แม่คิดถึงลูก...คิดถึงมาก..”
“...ผม....”..วินาทีนั่นผมอยากบอกแม่ว่าอยากลับบ้านเหลือเกิน..อยากให้ทุกอย่างที่เคยผ่านมาเป็นแค่ความฝัน..ฝันร้ายๆที่เราเพิ่งจะลืมตาตื่น..ฝัน...ที่ไม่ใช่ความจริง..หรืออย่างน้อยก็ฌขอเป็นแค่ค่ายหักแรมหรืออะไรก็ได้..ทว่า...ผมก็รู้..รู้ดีเชียวว่าจะไม่สามารถทำอย่างที่อยากทำได้..ดังนั้น การบอกว่าตัวเองมีความทุกข์..ไม่ม่ความสุขและอยากออกไป..มันก็คล้ายการทำร้ายแม่ดีๆนี่เอง..
ผมผละออกจากอ้อมแขนของแม่ แต่ก็ยังงอแงไม่เปลี่ยนด้วยการเอนตัวไปนอนบนตักนุ่มๆของแม่หน้าตาเฉย...ผมนอนกอดเอวแม่ไว้แน่น..พลางอมยิ้มและหลับตาลงซึมซับความอบอุ่นของผู้ให้กำเนิด..
มือนุ่มๆของแม่ลูบเส้นผมบนศีรษะของผมที่สั้นกุด..แต่ขณะที่ผมหลับตากลับรู้สึกถึงปลายนิ้วที่สั่นระริก..
“..เนม...ลำบากไหมลูก...” แม่ถามออกมาเสียงสั่น มือคู่นั้นค่อยๆลูบแก้มผมเบาๆอย่างทะนุถนอม.. “ ผอมไปตั้งเยอะเลย..กินข้าวน้อยไปรึปล่า..แถมยังมอมยังกะแมวคราว..ที่ไหล่ก็มีรอยชำอะไรไม่รู้...ไม่...”..
“.....ไม่เป็นไรครับแม่..ไม่เป็นไร.. “ ผมลุกจากตักนุ่ม โผกอดแม่แน่น..รู้สึกถึงอาการสั่นระริกของคนในอ้อมแขน.. ผมรู้ดีว่าสภาพของตัวเองไม่ดีเท่าไหร่..หากเทียบกับลูกรักที่แม่ดูแลประคบประหงมมาสิบกว่าปี..เด็กหนุ่มที่เคยดูดี..ผิวขาว แก้มนุ่มๆและแววตารื่นเริงเปลี่ยนไปแล้ว..ผมรู้ดี..ตัวผมตอนนี้เป็นเพียงนักโทษตัวคล้ำ..ใบหน้ากระดำกระด่าง ซูบผอมและมีแผลทั่วตัว...
“..อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ..ผมกำลังโตขึ้นต่างหาก..ผมเป็นหนุ่มแล้วน่ะแม่ ดูสิ กล้ามโตขึ้นเยอะ เห็นไหม?..เห็นไหมๆ..” ผมถลกแขนเสื้อเบ่งกล้มให้แม่ดูอย่างหวังให้คนมองนึกขำ..แม่มองผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ..พลางเอื้อมมือลูกแขนผมเบาๆ..
“..ผอมขนาดนี้ยังจะมาโชว์กล้ามอีก..วันนี้แม่ทำกับข้าวมาด้วยน่ะ...”.. แม่ว่าพลางเอื้อมมือหยิบปิ่นโตสีเหลืองเถาใหญ่มาให้ดู...ผมกอดเอวแม่แน่นพลางเอาหน้าซุกไหล่ และชะโงกมองอาหารในปิ่นโตด้วยความตื่นเต้น..
เพราะอาหารของแม่..อร่อยที่สุดในโลก..
ผมหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่จนถูกดุ...พร้อมๆกับนั่งทานอาหารและคุยสารทุกข์สุขดิบกับแม่ตลอดเวลา..จนกระทั่งผู้คุมบอกเวลา..ว่าเหลือเวลาเยี่ยมเพียงหนึ่งชั่วโมง..
“.......................” ผมได้เพียงแต่ยิ้มให้ขณะที่ใบหน้าของแม่หมองเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด..เศร้าใจที่ต้องจากกัน..แต่ไม่อยากให้แม่สบายใจ..
“....มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า?...” แม่ถามออกมาเบาๆ..ขณะที่ก้มมองผม ซึ่งตอนนี้กำลังนอนตักแม่อีกรอบ..
“...ผม.....” งักไปด้วยไม่รู้จะพูดยังไงดี..ผมถอนใจเฮือก..”...ไม่มีอะไรหรอกครับ...”
“...อย่ามาปิดแม่สิ..ไม่สำเร็จหรอกน่ะ..” แม่บอก..นั่นทำให้ผมชะงัก..และหันไปมองทางอื่นอย่างไม่ยอมสบตา..
“...แม่เห็นลูกท่าทางเหม่อๆ..เศร้าๆน่ะ...ตาแดงด้วย..ร้องไห้ใช่ไหม?..” แม่ถามออกมา..ยิ้งทำให้ผมต้องพลิกตัวหนีคำถาม..แต่พอพลิกไปมองอีกด้าน..กลับต้องพลิกตัวหนีแทบไม่ทัน..
...ไม่น่าหันไปทางนั้น..
...ไม่น่าหันไปมอง..คนรักเขากำลังกอดกันกลม..
...ไม่น่า...เลย...
“...เนม....บอกแม่มาสิ...ลูก....” แม่ยังตั้งท่าจะถามต่อ..ผมจึงเอื้อมมือไปจับมือแม่ไว้..และเงยหน้าไปสบตา..
“..แม่...สมมุติน่ะ...สมมุติ... “ ผมพูดออกมาอย่างครุ่นคิด “..คือ...เนมอยากรู้...แต่ไม่รู้จะพูดยังไงดี... “
“..อะไรล่ะ..?... “ แม่ถามอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่ผมก็ขมวดคิ้ว...
“...จนถึงตอนนี้..ผมก็ยังไม่รู้เลย..ว่า...มันคืออะไร...” ผมถอนใจเบาๆ..พลางเอื้อมมือกอดเอวแม่แน่นขึ้น..
“..มันทำให้ลูกไม่สบายใจรึเปล่า?..” มือของแม่ลูบเบาๆ..นั่นทำให้ผมผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย..
“..แม่...เนมไม่รู้...”
“.......................”
“..เนมก็ไม่รู้..เขาก็ไม่รู้...ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..ไม่มีใครรู้เลยซักอย่าง...” ผมเม้มปากแน่น จ้องมองเสื้อสีเข้มของแม่อย่างหดหู่ “...คือ...เรื่องนี้มัน....”
...มันเริ่มจากไหน...ผมก็ยังไม่รู้..และมันเหมาะจะเล่าให้แม่ฟังเหรอ?...จะโยนความไม่สบายใจให้แม่อีกหรือไง?
“...ไม่รู้...แต่ก็ลองพูดมาสิ..ถ้าบอกมา..แม่อาจจะรู้ก็ได้.. “ แม่พูดออกมาแบบนั้น ทำให้ผมถอนใจเฮือก เงยหน้าขึ้นสบตาหญิงวัยกลางคนที่มีเค้าหน้าและดวงตาคล้ายคลึงกับผม..เห็นแม่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้..แต่ผมรู้ดีว่าแม่เข้มแข็วง อาจจจะเข้มแข็งมาก...จนผมนึกไม่ถึงก็ได้..
เพราะหากแม่ไม่เข้มแข็ง...ทั้งผม..ทั้งน้อง...เราสามคน คงจะล้มลงและไร้ทางเดินต่อนับแต่พ่อเสียไป..
...แต่เพราะแม่..แม่ที่คอยดูแลอยู่...นั่นทำให้ผมกับน้องสามารถยืนหยัดอยู่ได้..
“...คือ...แม่...แม่เคยรักใครใช่ไหม?..แม่รักพ่อ..แม่รัก...เขา...ใช่ไหม?.. “ ผมออกปากถามไปอย่างลังเล..แม่ของผมที่แต่งงานสองครั้ง..กับ..พ่อและ...เขาคนนั้น...
...ปีศาจที่บัดนี้ความเกลียดชังในใจผมเริ่มทุเลาลง..เขา....เขาที่แม้จะไม่ใช่พ่อแท้ๆ..แต่...ก็ถือว่ามีบุญคุณ..
ผมพยายามจะไม่ว่าร้ายเขา..ไม่ด่าทอหรือเคียดแค้นเขา..เพราะไม่อยากทำให้แม่ไม่สบายใจ..
“...รัก...สิ.....” แม่ตอบรับออกมาพร้อมกับถอนใจเบาๆ “ ถึง..มันจะไม่ใช่ความรักแบบเดียวกันก็เถอะ..”
“...ยังไง?... “
“..รัก...ที่แม่รักพ่อ..เรารักกันจริงๆ..รักอย่างที่อยากผูกพันอยากสร้างครอบครัวด้วยกันและอยู่เคียงข้างกันชั่วชีวิต...แต่กับ...เขา.... แม่ยอมรับว่าความรักของแม่มีเงื่อนไขกับเขาอยู่มาก..แม้จะรัก...แต่...ยังไงมันก็ไม่เหมือนกัน...”
“...งั้น...ผมขอถามอะไรซักอย่างน่ะ.. “ ผมลุกขึ้นมาจากตักของแม่..พลางจ้องหน้ามารดาตัวเองเขม็ง..
“...............” แม่พยักหน้าแทนคำตอบ..
“..สมมุติน่ะแม่...ถ้า..ถ้าเกิดมีคนๆนึง..บอกให้เรารอ...รอมให้เขารักเรา..รอให้เขาอยากอยู่ข้างๆ รอให้เขารู้สึกดีด้วย..ให้เราอยู่กับเขาเพื่อรอแบบนั้น..แม่จะทำไหม?..”
“..เอ๋?... “แม่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ..แม่งงใช่ไหมครับ...ผมก็งง และยังไม่รู้จะจัดการยังไงดีเลยเนี่ย..
“...คือ..เรากับคนๆนั้นน่ะ...รู้จักกัน...ทำหลายๆอย่างร่วมกันมานาน...จนวันนึง..เราเริ่มรู้สึกแปลกๆกับเขา..และเขาก้เหมือนกัน...” ผมพูดขณะที่แม่พยักหน้าหงึก...ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนขึ้น งี่เง่าเป็นบ้าที่เอาเรื่องนี้มาคุยกับแม่...ถ้าแม่ร้ว่าคนที่ผมพูดถึงเป็นผู้ชาย...แม่คง....
แต่จะให้ทำยังไงเล่า..ก็ผมมีใครให้ปรึกษาที่ไหน เก็บอะไรไว้มากๆโดยไม่พูดอะไรกับใคร โจทย์ออกมาเราก็คิดๆด้แต่แบบเดิมๆอะไรเดิมๆ..เพราะคิดอยู่คนเดียวไม่ปรึกษาใคร..
...เพราะอย่างนั้น..ผมถึง...
“...แต่...เขามีคนรักอยู่แล้ว..รักมากด้วย..แถมการกระทำของเขายังคลุมเครือซะเหลือเกิน..จนแทบไม่รู้ว่ารักหรือเกลียดกันแน่..แต่ถึงเป็นแบบนั้น..เขาก็ยังเข้าใกล้และบังคับเราให้อยู่ข้างๆแบบนั้น...ไม่ได้ใส่ใจว่าเราจะรู้สึกยังไงเลย...”
ผมมองหน้าแม่...เม้มปากแน่นเมื่อคิดถึงระยะเวลาเหล่านั้น รู้สึกถึงความแสบร้อนตรงกระบอกตา..บ้าเอ๊ย...
“..แล้วพอถามออกไป...เขาก็ตอบได้แค่ว่า..”..ไม่รู้..” แค่คำๆนี้เท่านั้น..ทั้งที่ทำให้เราสับสนและไม่รู้จะทำยังไง..แต่เขาก็ยังบอกให้เราอยู่ข้างๆ..แล้วยังเอาแต่บอกว่าไม่รู้ๆๆๆๆๆ อยู่แบบนั้น...แม่ว่าเขาเห็นแก่ตัวไหม?..แล้วแม่คิดว่าที่เราไม่ยอม..มันผิดไหม?..มันแย่ไหม?..”
แม่มองหน้าผม...ก่อนจะนิ่งเงียบ..มองอยู่แบบนั้นจนผมชักจะหน้าเสีย..กลัวว่าแม่อาจจะรู้..ไม่สิ...ผมพูดมาขนาดนี้แล้วใครจะไม่รู้..ผมว่าแม่รู้...รู้แน่ว่าหมายถึงผมกับใครสักคน..และ...อาจจะรู้มาก่อนแล้วด้วยซ้ำว่าผม..รู้ว่าไอ้เนม...ชาตินี้อาจจะไร้แฟนสาว...คิดแล้วเศร้าว่ะ..
“...แล้วเนมรู้สึกยังไงกับเขา...” แม่ถาม..แต่กลับทำผมสะดุ้ง..
“..แม่...คือ..ไม่ใช่..ไม่ใช่น่ะ...คือไม่ใช่ผม...ผม..เอ่อ....”
“..ก็ได้ๆ..งั้น..คนๆนั้น...รัก..คนที่เอาแต่บอกว่าไม่รู้นั่นรึเปล่าล่ะ?..”
“..........” เอ๋?....
ผมนิ่ง กระพริบตาปริบๆมองแม่ที่ตั้งคำถามออกมา..
...รัก....รึเปล่า..?....
ผมนิ่ง...คิดถึงใบหน้าของพี่โต...และ...ทุกสิ่งที่ผ่านมา..
กอด...แขนแข็งแรงที่กอดผมไว้แน่น..
ใบหน้าที่โน้มเข้ามาหา...ยามที่จะ..จูบ...
น้ำเสียงที่กระโชกแข็ง..ทว่าบางครั้ง..กลับ...นุ่มนวลอ่อยโยน..
...รัก..รักไหม?...รักคนๆนั้นไหม?...
“....ผม.....ผม....” ผมตะกุกตะกัก รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงจัด...รักไหม?..รัก...ไม่รัก..
“..ว่ายังไงล่ะ...”
“..แต่เขาบอกว่าไม่รู้น่ะแม่..” ผมออกปากท้วง..” ทั้งๆที่เขาบอกว่าไม่รู้..แต่เขาก็ยังให้เราอยู่ด้วย..มันเห็นแก่ตัว..เห้นแก่ตัวน่ะแบบนั้น...”
“...มันก็ใช่...แต่...ลองถามตัวเอง...ไม่สิ..คนๆนั้นน่ะ...ถามเขาดูสิว่ารู้สึกยังไงกับคนเห็นแก่ตัวคนนั้น.. “ แม่มองหน้าผมและออกปากสั่งสอน “ คนเราน่ะลูก..จะรักจะเกลียดกันมันมีร้อยพันสาเหตุ...แต่ไม่คิดบ้างเหรอ..ว่าใครให้อะไรเราแล้ว เราก็ต้องให้เขาตอบแทน...เขาบอกว่าไม่รู้...แล้วตัวเราล่ะ...คนๆนั้น..ล่ะรู้สึกยังไง..รักไหม?..เกลียด..หรือว่า..ไม่รู้...เหมือนกัน...”
“...........”..ผมส่ายหน้า พึมพำคำว่า”ไม่รู้” ออกมาเบาๆ..
“..ถ้าเป็นแบบนั้น..จะว่าเขาเห็นแก่ตัวไม่ได้หรอกน่ะ..”
“..เขาบอกว่าชอบ..” ผมกระซิบบอกเบาๆ..”...แต่..ผะ...เอ๊ย...คนๆนั้น ไม่ยอมเชื่อ..”
“...พอเขาตอบว่าไม่รู้ก็ไม่พอใจ...แต่พอเขาบอกว่าชอบไปก็ไม่เชื่อ..แถมยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงอีก..” ผมพยักหยักหน้าหงึก..นี่ไม่เกินสิบนาที..แม่ผมใจเรื่องทั้งหมดได้ทะลุประโปร่งขนาดนี้เลยเหรอ?..
“...ถ้าอย่างนั้น..ทำไมไม่ลองอยู่ตรงนั้นดูล่ะ...” เอ๋....
“...แต่ถ้าทำแบบนั้น..ก็ต้องเจ็บไม่ใช่รึไงครับ..” ผมหันไปถามอย่างงงๆ..
“..อ้าว...ก็ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบ..แล้วทำไมถึงเจ็บ...” แม่ผมอมยิ้ม เอียงคอถามเหมือนกำลังไล่ผมจนมุม..
“...แต่..ความจริงคือไม่รู้.ต่างหาก...” ผมบ่นพึมพำเบาๆ..
“..ถ้าเป็นแบบนั้น..จะว่าเขาเห็นแก่ตัวไม่ได้หรอกน่ะ..ในเมื่อต่างฝ่ายก็พอกัน” แม่ถอนใจแล้วบ่นออกมา “ ความรักไม่ใช่การเอาชนะ อย่ามากลัวเสียฟอร์มหรือกลัวหน้าแตก..อย่าให้ความโกรธความเกลียดระแวงหรือเรื่องในอดีตมาบดบัง..ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจน่ะ...เมื่อบอกว่าต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงต่อกัน...ถ้าเป็นแม่...แม่จะนั่งอยู่ตรงนั้น..จะอยู่ข้างๆ..จะไม่ไปไหน...ถึงจะไม่ได้อะไรกลับมา..ก็ยังดีกว่าไม่รู้..และเสียใจไปจนตาย..”
“...............ทั้งที่เขา...เคยร้ายกับเราเหรอครับแม่...” ผมกระซิบถามออกไป...และนิ่งด้วยความรู้สึกหลากหลาย..
“.....ให้อภัยสิ..แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง..เชื่อแม่..”
“..แต่.... “ ผมบ่นงึมงำ..ยังค้างๆคาๆกับเรื่องที่แม่บอก ถ้าแม่รู้เรื่องทั้งหมด บางที..แม่อาจจะเข้าข้างผมและรู้สึกเหมือนผมก็ได้..
“..อย่ามาดื้อกับแม่น่า...ลองดูน่ะจ๊ะ...แม่เชื่อว่าคนที่ลูกชอบน่ะเป็นคนดี..ถึงจะเสียด่ายนิดหน่อย...แต่ไม่ก็ไม่บังคับลูกหรอก....”
“..อ่ะ...หา...แม่..แม่ครับ..ไม่ใช่ผมน่ะ..ไม่ใช่ผม...” ผมร้องลั่นทันที แต่ไม่ยิ้มไม่พูดอะไรพลางคว้าตัวผมไปกอดไว้แน่น..
“..ไม่ใช่ก็ไม่ใช่จ๊ะ..แต่ฝากบอกเขาคนนั้นของลูกด้วยก็แล้วกัน..ว่าอย่ามัวกลัวและอย่าปิดกั้นใจตัวเอง..ลองให้อภัยกันดุบ้าง..มันไม่ยากเกินไปหรอกจ๊ะ...” แม่กดผมแน่น พลางหอมแก้มผมเบาๆ “..แม่รักลูกน่ะจ๊ะ..แม่จะมาเยี่ยมบ่อยๆน่ะ...”
“...ดูตัวเอง..แล้วก็..ฝากน้องด้วยน่ะครับ...” ผมกำแขนแม่แน่นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย..
“..จ๊ะ...ลูกก็ดูแลเองน่ะจ๊ะ...น้องเนมคนเก่งของแม่...” แม่กระซิบบอกพร้อมกับหันหลังเดินไปกับผู้คุมที่บอกหมดเวลาเยี่ยม..ผมหันไปเหลือบมองด้านหลัง..มองคู่รักที่กำลังร่ำลากันด้วยท่าทีอาลัยอาวรณ์..
...แม่ไม่ได้บอก..ว่าควรจะจัดการกับเรื่องที่เขามีคนอื่นอีกคนยังไง..
...ผมถอนใจเบาๆพลางเดินเข้าแถวเพื่อเดินตรงสู่ห้องขังอีกครั้ง..
...แม่บอกให้ผมเลิกโกรธ..เลิกกลัว..และให้อภัย..
...แม่บอกให้ผม..ให้โอกาสเขา..
แต่ไม่รู้..ว่าเขาจะให้โอกาสผมอีกรึเปล่า...?
ผมแหลือบไปมองมือหนาที่เกาะกุมฝ่ามือบางของหญิงสาวคนนั้นแล้วถอนใจเบาๆ..โอกาส มันอาจจะไม่มีตั้งแต่แรกแล้วก็ได้..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
* รอรถ - การออกไปรอพบญาติ
ตกรถ - ญาติไม่มาพบตามนัด
เว้นว่างจากภาษาไทยในเรือนจำมานานมาก.....
สวัสดีค่ะทุกท่าน..ไรท์เตอร์หายไปหลายวันเลยเนอะ ไม่ได้ไปทำอะไรหรอกค่ะ แค่อ่านหนังสือสอบ..สอบกลางภาคอีกแล้ว อ้ากกกกกกก :serius2:
ส่วนตอนนี้..ไม่ได้เครียดอย่างตอนที่แล้วน่ะค่ะ บอกตามตรงว่าเรื่องใกล้จะถึงบทสรุปแล้วล่ะค่ะ ( หมายถึงแค่เรื่อง”ไม่รู้” นี่อ่ะน่ะ ) ถ้ารอให้น้องเนมของเราคิดได้อ่ะเหรอ เหอะๆ ให้พี่โตมาปล้ำเร็วกล่าค่ะ (ห้าๆ) แต่ไรท์เตอร์ไม่ชอบแบบนั้น และยิ้งๆม่ชอบเรื่องมือที่สาม เพราะงั้น แม่น้องเนมก็เลยมาหา ครบสามเดือนแล้วน่ะค่ะน้องเนมได้พบแม่หลังจากส่งของเสร็จน่ะค่ะ ท่านแม่ของเราเลยเป็นสาววายเอ๊ย! ศิราณีปรึกษาเรื่องความรักไปซะเลย..
..ทีนี้ก็เหลือแต่ว่าสองคนนี้มันจะเลิกซึนใส่กันเมื่อไหร่ อย่าซึนสิจ๊ะตัวเธอ ที่มีดราม่านี่เพราะความซึนแท้ๆ (ทำไมมันเหมือนจะคล้ายๆสโลแกนเว็บบางเว็บที่ไรท์เตอร์สิงอยู่เลยอ่ะ เหอๆ)
ยังไงก็ตามพบกันตอนหน้าค่ะ
ปล. เม้นที่ 2533 คือใคร โปรดแสดงตัวด้วย เรารอรีเควสฉากหื่นของท่านอยู่.. :haun4:
ปล. สอง..พรุ่งนี้อัพ Gelati lier ค่ะ :bye2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
จบแล้วอ่าาาาาา
สั้นนนนนนนน ไม่ย๊อมมมมมมมมมม น้องเนมเหมือนจะรู้ใจตัวเองแล้วแท้ๆ
ที่พี่โตกอดกะแฟน เพราะว่าบอกลากันชิมิล่า (นั่น....................)
เนม !! รู้ใจตัวเองแล้วนะลูก !! T.T
เนม เลิกซึนซะที่สิลูก !! แต่นายเอกสมัยนี้มันก็ต้องซึนแหละนะ ถึงจะขายออก (ฮา...)
เพิ่งสังเกต เม้นท์แรก อุ้ยตายว้ายกรี๊ด เขิลลล สุดๆ เรย
ไรท์เตอร์สุ้ๆ ค่าาาาาาาาาาาาาา
เก็ทเอ++++
-
เอาอีก เอาอีก
ยังไม่จุใจ
:laugh:
-
จิ้มที่สองก้อได้เอ้า ไปอ่านแพ๊บ
-
เหมือนไม่มีอะไรนะ แต่บรรยากาศระหว่างเนมกับแม่ชวนร้องจังเลย
เหมือนเนมเจอพี่พึ่งยามที่ตัวเองกำลังลำบากแล้วก็สับสนนะ เฮ้อ ~
แล้วพี่โตจะยังไงต่อไปล่ะเนี่ย เง้อ
รายนั้นยังไวจะตัดเมียตัวเองขาดมั้ยล่ะนิ
-
ไม่เอาแบบน้องเนมเป็น มือที่สามเหมือนกัน
เมื่อไหร่พี่โตจะเลือกน้องเนมคนเดียว อยากให้พี่โตกดน้องเนมเร็วๆ
คนอย่างเนมไม่น่ามาอยู่ในคุกเลย ถึงจะฆ่าคนเพราะปกป้องคนอื่นก็เหอะถ้าเนมไม่มาอยู่ในคุก
คงมีชีวิตที่ดีๆในมหาลัย มีหน่มๆมาจีบ ไม่ต้องมานั่งปวดใจกับอิพี่โต
-
น้ำตาซึม ได้กอดแม่ได้หอมแม่ได้ระบายสิ่งที่อั้ดอั้นให้แม่ฟัง
แม่เค้าเลี้ยงเรามาแต่เล็กแต่น้อยทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
ได้กินข้าวฝึมือแม่ โฮน้องเนม อิป้าคนอ่านน้ำตาซึมอ่ะ สงสาร
แต่ลูกของแม่ก้ต้องเข้มแข็งอ่ะเนาะ
ส่วนอิพี่โต สิ่งที่แสดงกับสิ่งที่เห็นๆกันอยู่นี่ เฮ้ออออออออออออ
มันคืออะไรกัน จะให้น้องเนมยอมทิ้งทิฐิอย่างงั้นเหรอ
มันไม่เปนการเซอรวิสพ่อคนไม่รู้ไปหน่อยเหรอ
กีซ ทำใจไม่ได้ไม่ยอมๆยังไงก็ขอให้น้องเนมได้มีค่าบ้างอะไรบ้าง
อย่าไปยอมอยู่ข้างๆโดยพี่อิพี่โตมันไม่ยอมเสียสละอะไรเลย กีซ
+1 คะ
-
เต็มที่ๆๆๆ ขอให้ได้คะแนนดีๆน๊า!!!!!
รักน้องเนม....
-
แม่น้องเนมใจดีอบอุ่นจัง :o8:
ว่าแต่แม่คะรู้หรือเปล่าว่าแม่กำลังจะได้ว่าที่ลูก(เขย)ถ้าน้องเนมใจอ่อน
:pig4: :pig4:
-
2533 รีเควสสิจ๊ะ เค้ารออ่านด้วยคน อิอิ
เนมน่ารัก ซึนๆก็น่ารักคร่า~
แต่ไรเตอร์น่าีร๊ากกกกกที่ซุ้ดดดดดดดด!!!
รักไรเตอร์จัง จุ๊บๆ
-
ขอตอนต่อไปอย่างด่วนเลยได้มั้ยอ่ะ
อยากรู้ว่าพี่โตจะว่ายังงัยกะหนูเนมอ่ะ
-
อ่านแล้วคิดถึงแม่ อยากกลับบ้านนน
-
แม่น้องเนมได้ใจมากค่ะ
ให้คำปรึกษาได้ตรงจุดเกิดเหตุมากๆ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำตาไหลพรากกกกกก สงสารคุณแม่ ต้องพรากจากลูชาย กาซิกๆๆ
แต่คุณแม่สบายใจได้นิดนึงแล้วล่ะ เพราะลูกชายมีฟามรัก อิอิ
-
อ่านแล้วคิดถึงแม่เลยตอนนี้
-
นึกถึงบรรยากาศแล้วอยากร้องไห้ตาม
เพิ่งผ่านมาแค่สามเดือน แต่อะไรๆ ดูจะล้ำหน้าไปมากเหลือเกิน
พาร์ทนี้ พี่โตไม่มีบทพูดเลย 5555+
คุณแม่ขโมยซีนไปหมดเลย
-
จริงๆด้วย เนมรอแต่คำตอบของพี่โตอยู่ ทั้งๆที่พี่โตก็อาจจะรอคำตอบของเนมเหมือนกัน
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ มีสอบก็ สุ้ๆๆนะคะไรเตอร์ สุ้ไปพร้อมกับ หนูเนมเเละพี่โต ดีเเล้วอะ มือที่สามไม่ดี คุณเเม่มาช่วยชีวิตมากมายยังไงก็เข้าใจเราที่สุดอยู่เเล้ว ใช่ไม๊ล่ะ ลุ้นตอนหน้าอะ จะได้หวานกันไม๊เนี่ย
-
อืมมม ซึนได้ใจจริง ๆ
แต่ว่า ทำไมพี่โตนิ่งไปอะ คิดอารายอยู่ จะสู้ รึ จะถอย
น้องเนมคงต้องหันมาปรองดองแล้วหละ ไม่งั๊น แห้วลอยแก้ว เสริฟถึงห้องขังแน่เรย
หาคำตอบให้กับคำว่า "ไม่รู้" ให้เจอไว ๆ นะจ๊ะ :haun4:
-
ตอนนี้รู้อย่างเดียวครับรักคุณแม่จังเลยอ่ะ :o12: ส่วนอิพี่โตแล้ว หนูเนมจะซึนยังไงช่างเถอะตอนนี้เขารักแม่หนูเนมที่สุดเลยอ่ะ :sad4:
-
รักแม่น้องเนมสุดใจ ใจกว้างแล้วยังเปิดความคิดให้น้องอีก
ทีนี้เหลือแค่โตแล้วว่าจะเอายังไง
-
ไม่ลองก็ไม่รู้ เน๊อะ นู๋เนม สู้โว๊ยยยยย
-
น้องเนมจะเปิดใจไหมนะ
ปล.ขอให้แฟนพี่โต ทำกล้วยมาให้เถ๊อะ สาธุ อิอิอิ
-
โอ้ว....แม่เนมรู้แล้วรึป่าวว่าคนที่เนมพูดถึงเป็นเนมนั่นเอง ฮ่าๆๆ ต่างคนต่างไม่รู้ใจตัวเอง ลำบากแฮะ T^T
ปล. โอ้ว....ผมก็สอบกลางภาคเหมือนกัน อย่าเพิ่งมาต่อก็ดีนะคับ
ไว้สอบเสร็จเดี๋ยวจะมาอ่านต่อ เอิ้กส์ๆ
-
:กอด1:
คุณแม่น่ารักที่สุดดดดดเลยยยย เข้าใจทุกอย่าง
อาจจะหมายรวมถึงสถานภาพลูกด้วยเลยนะนั่น
เอาใจช่วยหนูเนมกับพี่โตกันต่อไป :-[
-
น่ารักมากมาย
-
อึดอัดอ่ะ พูดม่ะออกบอกม่ะถูก สงสารน้องเนม สงสารพี่โต :เฮ้อ:
-
เฮ้ออออออออออออออ
ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี
ทั้งพี่โต และนู๋เนม สู้ๆๆ
ปล.คุณแม่น่าร๊ากกกกกกกกก หุหุ
-
เเม่เนมน่ารักจัง
เนมสู้ๆๆ รักกันเร็วๆๆนะ
-
เป็นคุณแม่ที่น่ารักมากๆๆๆๆ อ่านแล้วรู้ึกดีที่เนมมีแม่แบบนี้ ต้องแบกอะไรไว้บนไหล่มากมายคงจะวางลงเมื่อได้เจอแม่
แต่ว่านะ ไอ้หนูเนมนี่ไม่น่าคิดนะว่าคุณแม่เขาจะไม่รู้ ก็ในเรือนจำที่แกอยู่น่ะ มันมีแต่ผู้ชาย!! ผู้ชายน่ะเข้าใจไหมไอ้หนูเนม แล้วคุณแม่ของมีเหรอ ที่จะไม่รู้ว่าไอ้"คนๆนั้น"ของแกน่ะ มันเป็นเพศไหน ฮ่าๆๆ
-
:o12:
-
คุณแม่น่ารักมาก..เข้าใจลูกจริง ๆ
น้องเนมคงจะยอมเปิดใจมากขี้น..
แต่อิพี่โตนี่สิ.. จะเอาไง.. :m16:
รอลุ้นต่อไป..
-
คุณแม่น่ารักกกกกกกกกกกกกก>3<
เจ๊กิ้งครับ.................ไหนล่ะกล้วย!!??? เอาเมนูกล้วยมาประเคนคุณชายโตหน๊อยยยยยยยยยยย
-
อยากเอาความแน่ใจว่า พี่โต รักหนูเนมรึเปล่างะ
หนูเนมก็ซึนมาก โฮกกT^T
รักกันไวๆ นะ พี่โตก็รู้ใจตัวเอง ไวๆ ด้วยย
-
รัก.....รักแม่น้องเนม :laugh: :laugh:
คุณแม่ ฝากลูกเขยอีกคนนะ อิอิ :o8:
นู๋เนม ตัดสินใจได้ แล้ว พี่โตล้ะ เอาไงดีเฮียย
:z2:
-
ให้พี่โตมาปล้ำเร็วกล่าค่ะ (ห้าๆ) แต่ไรท์เตอร์ไม่ชอบแบบนั้น และยิ้งๆม่ชอบเรื่องมือที่สาม
---> อ่านตรงนี้แล้วมึน ๆ ว่าไรท์เตอร์จะไม่เขียนให้เนมเป็นมือที่สามอย่างนั้นเปล่า
อืม พูดยากนะ เพราะยังไงก็ดูเหมือนละเลี่ยงไม่ได้เพราะยังไงถ้าโตหันมารักเนมแทน
ก็ต้องเป็นมือที่สามอยู่ดี นอกเสียจากแฟนสาวคนนั้นของโตเป็นฝ่ายมาบอกเลิกโตเสียเองแล้วโตก็มาปลูกต้นรักกับเนม ซึ่งก็ต้องเป็นในช่วงนี้ หรือเร็ว ๆ ที่สุดในช่วงที่กำลังมึนตึงสับสนกันนี้แหละ แต่ถ้าหลังจากนี้ ถ้าสมมุติเนมยอมให้โอกาสโตชิมิ ยอมกลับมาอยู่ข้าง ๆ ในขณะเดียวกันโตก็ยังไม่เลิกกับแฟนสาวคนนั้นในทุกวันหยุดที่มาเยี่ยมเมื่อตัวจริงเค้ามา เนมก็ต้องกลับไปเป็นเงาอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ ซึ่งถ้าทำแบบนี้ระหว่างนี้ ไปเรื่อย ๆ
(เนมคงจะน่าสงสารที่สุด เมียเก็บ?)
เฮ้อออออออออ รอจนกว่า แฟนสาวคนนั้นมาบอกเลิกโตเอง(ซึ่งจะเป็นฝ่ายโตไม่ได้เพราะถ้าโตเป็นคนบอกเลิก=เนมก็ต้องเป็นมือที่สามไปโดยปริยาย เพราะยังไงก็ดูเหมือนว่าโตรักเนมถึงได้มาเลิกกับหล่อน) สถานะของเนมถึงจะเลื่อนขั้นอย่างนั้นเหรอ
แล้วถ้าแฟนสาวคนนั้นรักโตมาก รอจนวันที่โตพ้นโทษ แล้วเนมก็จะไม่กลายเป็นแต่ตัวสำรองที่จะกลายเป็นอดีตเมื่อถึงวันนั้นหรือเปล่า
ในฐานะเป็นแฟนคลับเนม(+โตด้วย)เราอยากให้โตเป็นฝ่ายที่เลือกเนม(รักเนม)
ไม่ใช่เพราะไม่เหลือตัวเลือกถึงเลือกเนม (ไม่ว่าระหว่างนั้นจะเป็นแค่การที่ยังคบกับแฟนสาวเพราะความผูกพัน ไม่อยากให้เจ้าหล่อนเสียใจ แล้วต้องรอให้เจ้าหล่อนเป็นคนทิ้งโตก่อน)
จะเลวก็เลวเหอะ อย่างน้อยก็เป็นคนเลวที่รักเนมมากละว้าาา(จะเป็นมือที่สามสี่ห้าก็เป็น==")
เพราะอย่างนี้จะได้รู้สึกหน่อยว่าพี่โตมันรักเนมมาก ๆ ถึงเลือกที่จะเลิกคบแฟนสาวแล้วมารักกับเนม
ก็ในเมื่อเจอคนใหม่(ซึ่งแม้แต่โตก็ยังบอกว่า เนมเป็นคนที่เค้าไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน)แล้วรักกัน ก็ปล่อยคนเก่าไป อาจจะใจร้ายนะ แต่ก็ยังดีกว่ายืดเยื้อไปแบบนี้ อย่างน้อยถ้าโตหมดรักแฟนสาวคนนี้เจ้าหล่อนเองก็จะได้เปิดโอกาสให้ตัวเองได้คบกับคนใหม่
แต่ถ้าจะเป็นคนดี(สำหรับแฟนสาวคนนั้น) ก็อย่าได้จะเอาเนมไปเป็นตัวสำรองใครเลย
ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า เลิกเชียร์ๆๆๆๆๆๆ สงสารเนมว่ะ ถ้าต้องไปอยู่ในสภาพนั้น
เพราะงั้นถ้าจะรักเนมเลือกเนมอยากให้เนมอยู่ข้าง ๆก็ต้องไปเลิกกับแฟนก่อนนะพี่โต ทำให้ดูหน่อยสิ
ว่ารักเนมมันจริงอะ
All or Nothing
โอเค๊
ถ้าได้ก็ต้องได้ทั้งหมด ไม่งั้นก็ต้องไม่มีอะไรเลยเหมือนกัน
-->>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<--
ตอนล่าสุดเห็นด้วยกับคุณแม่นะเนม ที่ว่าให้โอกาสเค้าหน่อย ลองเชื่อใจดู
แต่ไม่เห็นด้วยที่เนมจะยอมกลับไปยืนข้าง ๆ โตโดยที่โตไม่ลงทุนไรเหมือนกัน
อยากให้เนมมีค่ากะพี่โตบ้างอะไรบ้าง ยังมาพรอดรักกอดกันกลมตำ ๆ ตาอีก ย๊ากกกกกกส์ :z6:
เนมเนี่ยคิดว่าแม่ไม่รู้เหรอลูกว่าลูกกำลังพูดถึงหนุ่มคนไหน ในคุกที่เนมอยู่มี ญ เสียที่ไหน
เชียร์น้องเนมต่อไป เอิ้กกกกกกกก
ปล. แอบเข้าใจโตนะ ถ้าจะบอกเลิกแฟนตอนนี้ก็นะ เนมก็ยังเคลียร์ไม่ได้ ขนาดบอกว่าชอบไป
ขอร้องแล้วก็ยังไม่ยอม ไม่เชื่อใจ ไอ้ครั้นจะทิ้งแฟนแล้วมาตามง้อเนมก็นะ
ไป ๆ มา ๆๆ จับปลาไม่ได้สักตัวทำไง กรากกกกกก เอาเหอะ งั้นระหว่างนี้พี่ก็ค้นหาใจตัวเองซะนะ ว่าคิดกะน้องมันยังไง ได้คำตอบแล้วไปพูดเคลียร์กับเนมซะ หลังจากนั้นก็ไปเลิกกับแฟน เหอๆๆ จะเป็นคนเลวก็เป็นมือที่สามก็เป็นเหอะ เพราะแฟนคลับก็เลวเหมือนกันที่เชียร์ 5555(เอาวะ ! อย่างน้อยก็รู้สึกว่า เนมมีค่ากับอิพี่โต พี่โตรักเนมจริง ๆ ดีว่าให้เนมไปเป็นแต่"เงา" สำหรับเค้า)
-
เเน่ใจใช่ไหมว่าคือความรัก
คำง่ายๆๆเเต่ทำไมกว่าจะรู้สึกกว่าจะเข้าใจมันยากนักน่ะ
ถามความรู้สึกของตัวเองสิหนูเนมม พี่โตก้อด้วย
ไม่รุ้ ไม่รู้ ไม่รู้ เเล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองงงง
ปล. คุณเเม่เนมเข้าใจลูกมากๆๆ น่ารักที่สุด
-
ถ้ารีที่2533ไม่มา คุณพี่จะขอรีเควสต์แทนได้มะนี่ 55+(อ่ะนะคนเรา)
รออยู่จร้า
-
ให้พี่โตมาปล้ำเร็วกล่าค่ะ (ห้าๆ) แต่ไรท์เตอร์ไม่ชอบแบบนั้น และยิ้งๆม่ชอบเรื่องมือที่สาม
---> อ่านตรงนี้แล้วมึน ๆ ว่าไรท์เตอร์จะไม่เขียนให้เนมเป็นมือที่สามอย่างนั้นเปล่า
อืม พูดยากนะ เพราะยังไงก็ดูเหมือนละเลี่ยงไม่ได้เพราะยังไงถ้าโตหันมารักเนมแทน
ก็ต้องเป็นมือที่สามอยู่ดี นอกเสียจากแฟนสาวคนนั้นของโตเป็นฝ่ายมาบอกเลิกโตเสียเองแล้วโตก็มาปลูกต้นรักกับเนม ซึ่งก็ต้องเป็นในช่วงนี้ หรือเร็ว ๆ ที่สุดในช่วงที่กำลังมึนตึงสับสนกันนี้แหละ แต่ถ้าหลังจากนี้ ถ้าสมมุติเนมยอมให้โอกาสโตชิมิ ยอมกลับมาอยู่ข้าง ๆ ในขณะเดียวกันโตก็ยังไม่เลิกกับแฟนสาวคนนั้นในทุกวันหยุดที่มาเยี่ยมเมื่อตัวจริงเค้ามา เนมก็ต้องกลับไปเป็นเงาอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ ซึ่งถ้าทำแบบนี้ระหว่างนี้ ไปเรื่อย ๆ
(เนมคงจะน่าสงสารที่สุด เมียเก็บ?)
เฮ้อออออออออ รอจนกว่า แฟนสาวคนนั้นมาบอกเลิกโตเอง(ซึ่งจะเป็นฝ่ายโตไม่ได้เพราะถ้าโตเป็นคนบอกเลิก=เนมก็ต้องเป็นมือที่สามไปโดยปริยาย เพราะยังไงก็ดูเหมือนว่าโตรักเนมถึงได้มาเลิกกับหล่อน) สถานะของเนมถึงจะเลื่อนขั้นอย่างนั้นเหรอ
แล้วถ้าแฟนสาวคนนั้นรักโตมาก รอจนวันที่โตพ้นโทษ แล้วเนมก็จะไม่กลายเป็นแต่ตัวสำรองที่จะกลายเป็นอดีตเมื่อถึงวันนั้นหรือเปล่า
ในฐานะเป็นแฟนคลับเนม(+โตด้วย)เราอยากให้โตเป็นฝ่ายที่เลือกเนม(รักเนม)
ไม่ใช่เพราะไม่เหลือตัวเลือกถึงเลือกเนม (ไม่ว่าระหว่างนั้นจะเป็นแค่การที่ยังคบกับแฟนสาวเพราะความผูกพัน ไม่อยากให้เจ้าหล่อนเสียใจ แล้วต้องรอให้เจ้าหล่อนเป็นคนทิ้งโตก่อน)
จะเลวก็เลวเหอะ อย่างน้อยก็เป็นคนเลวที่รักเนมมากละว้าาา(จะเป็นมือที่สามสี่ห้าก็เป็น==")
เพราะอย่างนี้จะได้รู้สึกหน่อยว่าพี่โตมันรักเนมมาก ๆ ถึงเลือกที่จะเลิกคบแฟนสาวแล้วมารักกับเนม
ก็ในเมื่อเจอคนใหม่(ซึ่งแม้แต่โตก็ยังบอกว่า เนมเป็นคนที่เค้าไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน)แล้วรักกัน ก็ปล่อยคนเก่าไป อาจจะใจร้ายนะ แต่ก็ยังดีกว่ายืดเยื้อไปแบบนี้ อย่างน้อยถ้าโตหมดรักแฟนสาวคนนี้เจ้าหล่อนเองก็จะได้เปิดโอกาสให้ตัวเองได้คบกับคนใหม่
แต่ถ้าจะเป็นคนดี(สำหรับแฟนสาวคนนั้น) ก็อย่าได้จะเอาเนมไปเป็นตัวสำรองใครเลย
ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า เลิกเชียร์ๆๆๆๆๆๆ สงสารเนมว่ะ ถ้าต้องไปอยู่ในสภาพนั้น
เพราะงั้นถ้าจะรักเนมเลือกเนมอยากให้เนมอยู่ข้าง ๆก็ต้องไปเลิกกับแฟนก่อนนะพี่โต ทำให้ดูหน่อยสิ
ว่ารักเนมมันจริงอะ
All or Nothing
โอเค๊
ถ้าได้ก็ต้องได้ทั้งหมด ไม่งั้นก็ต้องไม่มีอะไรเลยเหมือนกัน
-->>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<--
ตอนล่าสุดเห็นด้วยกับคุณแม่นะเนม ที่ว่าให้โอกาสเค้าหน่อย ลองเชื่อใจดู
แต่ไม่เห็นด้วยที่เนมจะยอมกลับไปยืนข้าง ๆ โตโดยที่โตไม่ลงทุนไรเหมือนกัน
อยากให้เนมมีค่ากะพี่โตบ้างอะไรบ้าง ยังมาพรอดรักกอดกันกลมตำ ๆ ตาอีก ย๊ากกกกกกส์ :z6:
เนมเนี่ยคิดว่าแม่ไม่รู้เหรอลูกว่าลูกกำลังพูดถึงหนุ่มคนไหน ในคุกที่เนมอยู่มี ญ เสียที่ไหน
เชียร์น้องเนมต่อไป เอิ้กกกกกกกก
ปล. แอบเข้าใจโตนะ ถ้าจะบอกเลิกแฟนตอนนี้ก็นะ เนมก็ยังเคลียร์ไม่ได้ ขนาดบอกว่าชอบไป
ขอร้องแล้วก็ยังไม่ยอม ไม่เชื่อใจ ไอ้ครั้นจะทิ้งแฟนแล้วมาตามง้อเนมก็นะ
ไป ๆ มา ๆๆ จับปลาไม่ได้สักตัวทำไง กรากกกกกก เอาเหอะ งั้นระหว่างนี้พี่ก็ค้นหาใจตัวเองซะนะ ว่าคิดกะน้องมันยังไง ได้คำตอบแล้วไปพูดเคลียร์กับเนมซะ หลังจากนั้นก็ไปเลิกกับแฟน เหอๆๆ จะเป็นคนเลวก็เป็นมือที่สามก็เป็นเหอะ เพราะแฟนคลับก็เลวเหมือนกันที่เชียร์ 5555(เอาวะ ! อย่างน้อยก็รู้สึกว่า เนมมีค่ากับอิพี่โต พี่โตรักเนมจริง ๆ ดีว่าให้เนมไปเป็นแต่"เงา" สำหรับเค้า)
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""
เข้ามาเจอความเห็นนี้...ขอบอกว่าอยากยกนิ้วให้เลยค่ะ o13 ตีโจทย์แตกมาก
ขอตอบเลยแล้วกัน ..สำหรับประเด็นมือที่สามกันความเข้าใจผิด
... เรื่องของเรื่องคือ มือที่สามที่ไรท์เตอร์พูดถึง ไม่ใช่เรื่องน้องเนมไปเป็นมือที่สามของใครหรอกค่ะ เพราะประเด็นมือที่สามที่เนมเป็น มันเป็นมาแต่แรกแล้ว เปลี่ยนไม่ทันแล้วล่ะน่ะ (ห้าๆ)
แต่มือที่สามที่ว่า คือการที่ความสัมพันธ์ของพี่โตกับน้องเนมจะเปลี่ยนไป เพราะมีมือที่สามมาชอบน้องเนม..ว่าด้วยปัจจุบัน เนมมันก็เนื้อหอมเกินมนุษย์แล้ว สำหรับไรท์เตอร์ ตัวคนเขียนเองไม่ชอบนิยายที่มีคนมารุมหลงรักนายเอกเหมือนกับว่าโลกนี้มีผู้ชายเหลือคนเดียว เพราะถึงจะหน้าสวยน่ารักยังไง มันก็คือเพศผู้อยู่ดี :laugh: เลยไม่อยากให้นิยายของตัวเองเป็นแบบนั้นและจะพยายามไม่ให้เป็นแบบนั้น แม้บางครั้งมันจะเลี่ยงไม่ได้ก็เถอะ :z3:
และยิ่งไม่ชอบนิยายที่ตัดเพศแม่ออกจากสารบบ เพราะงั้นเรื่องนี้ถึงจะอยู่ในคุก และคุกก็มีแต่ผู้ชาย เราก็จะไม่ตัดเพศแม่ออก พี่กิ้งคนสวยก็จะลอยละล่องวนเวียนคอยหลอกหลอนชาวบ้านเป็นระยะๆแหละค่ะ (โดนถีบ :z6:)
ในความคิดของอิชั้นเนี่ย คิดว่าถ้าจะทะเลาะกันหรือดีกัน ขอเป็นเพราะพวกเอ็งสองคนเถอะ อย่าทำเพราะแรงกระตุ้นจากรอบข้าง มันดูไม่จริงใจว่ะ (ห้า่ๆ เหมือนรู้สึกไปเองไงก็ไม่รู้)
ตอบคุณ : mumoo นั่นสิน่ะ..ยังไม่มีใครมาแสดงตัวเลยอ่ะค่ะ เรายกเลิกดีไหม?(โดนตบ :beat:)
อยากตอบเม้นให้ครบทุกคน..แต่ไม่รู้จะตอบยังไง เยอะโฮกแล้ว.. :monkeysad:
คนอื่นอย่าเพิ่งน้อยใจน่ะค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ แต่ที่เข้ามาตอบเพราะเห็นว่ามีเรื่องค้างคาเฉยๆอยากตอบให้เข้าใจเท่านั้นเองน่ะค่ะ..ไม่ได้หงุดหงิดโกระเคืองอะๆไรเลยด้วย เราออกจะเฮฮาอารมณ์ฺดี :oo1:
...
ไว้พบกันเมื่อชาติต้องการเคอะ ( เอ็งต้องรีบๆอัพสิเฟ้ยยยย :z6:)
-
โดดกอดคุณแม่ได้มั๊ยค่ะเนี๊ย
หุหุ ให้คำปรึกษาได้เยี่ยมยอกมากเลยค่ะ
-
นับนุนๆๆๆๆ
ถ้ารี 2533 ยังไม่มารีเควส
ขอรีเควสสสสสสสสสสสสสสสส :haun4: แทนได้มะเอ่ย :laugh:
-
เนมจะจัดการกับความรู้สึก ยังไง
ไอ้พี่โตล่ะ จะจัดการกับความรู้สึก แล้ว ภาระของตัวเองยังไง
-
แต่ว่าให้พี่โตมันเคลียร์ตัวเองเรียบร้อยยังหว่า???
:m23:
-
รอลุ้นๆ :z1:
เชียร์ เนม โต เต็มที่ :z2:
-
+1 รอ :impress2: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: ของทั้งสองคนอ่ะ
-
อยากให้พี่โตเคลียร์ตัวเองก่อนอ่ะ.....
แต่ก็ยังเชียร์อยู่นะ
-
ว้า โตจะได้ของฝากจากเมียแกข้างนอกแล้วคับ
:call: :call: :call: :call: :call:
คอยอยู่นะคราบ
ขอบคุณครับ
-
ชอบเนมแล้วแฟนสาวของพี่โตละทำไง
เนมเป็นแฟนที่ห้องขังส่วนแฟนสาว
เป็นคนรักข้างนอก
-
ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายวันเลย คิดถึ๊งงง คิดถึง
ลุ้นจังเลย ว่าพี่โตของเราจาว่างาย
มาต่อไวๆนะคะ
:call: :call: :call: :call: :call:
o13 o13 o13
-
แม้เป็นมือที่สามแต่เราก็รักนะ จุ๊บๆ เนมสู้ๆ^^
-
รอตอนต่อไปขอรับ :เฮ้อ:
-
ตอนนี้เป็นอารมณ์ประมานว่าสะใจ!!!!!!!
และเห็นใจ~~~โต ไปในเวลาเดียวกันเลย :m20:
รอตอนต่อไปอยู่เผื่อเนมจะให้โอกาส
-
อ๊าย ยยยยย
แล้วถ้าหนูเนมไปบอกพี่โตตอนนี้จะทันมั๊ยอ่า
พี่โตกอดกะแฟน กรี้ดดด กอดลา ชิมิเคอะ :laugh:
รอๆๆๆตอนหน้า ในที่สุดฉากความรักที่รอคอยใกล้มาถึงแล้ว(เหรอ?)
กอดไรท์เตอร์ :กอด1:
-
นานเลยกว่าจะอ่านเรื่องนี้สักครั้ง โอ๋ๆๆอย่าพึ่งโกรธนะ เรื่องนี้ฟิลมันดูหม่นๆ ถึงจะเล่าแบบขำๆก็เถอะแถมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบางคาดเดายากมาก จดๆ จ้องๆก็หลายครั้ง เพื่อจะเข้ามาอ่าน ไม่ใช่ว่าไมสนุก หรืออ่านแล้วน่าเบื่อนะ แต่ขอเวลาเตรียมใจนะ เพราะตอนอ่านครั้งแรก เรื่องนี้ก็ชวนหวาดหวั่นซะแล้ว เป็นปีเลยกว่าความสัมพันธ์ของไอ้พี่โตกับควายน้อยจะจูนกันได้(แม้ในเรื่องจะ 3 เดือนก็เถอะ) ส่วน สามผี เมฆ กันย์ วิทย์ ก็ขยันขโมยซีนคู่เอกกันจริงๆ สงสารนพนะ ทำกันขนานนั้นเลย :monkeysad: ตอนอ่านก็จินตนาการฉากหวานๆ ขิงเนมกับพี่โตแล้ว ตอนแรกดูหวาน ๆ แต่พอไปๆมาๆกับรู้สึกขำ (เป็นงั้นไป) อ่านเรืองนี้ต้องเผื่อใจไว้เจอตอนหม่น ๆ และเรื่องไม่คาดฝัน ไม่อยากไม่มีเรื่องเศร้าเลย :serius2: เป็นกำลังใจให้สามผี ให้จัดระเบียบรักของตนเองให้ลงล็อกซะ ถึงมันจะชอบขโมยซีนคู่เอกก็เถอะ
-
สะ สั้นนนนนนนนนนนนนนน
ง่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:sad4: :sad4: :sad4:
กล้วยยยยยยยยยยยย
พี่โตอยากได้กล้วยยยยยยยยยยย
โอ้ยยยยยยยย
ลุ้นค่ะ
อยากอ่านอีกอ้า
:L2:
-
up up up
-
มานั่งรออ่านตอนต่อไปครับ อยากรู้ว่าพี่โต หนูเนม จะเดินไปทางไหน
-
มารอนะคับ
-
อ่านแล้ว
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
น้ำลายฟูมปาก
-
เข้ามารอตอนต่อไปอีกคน
เฮ้อ...เมื่อไหร่มันจะลงเอยกันซักทีอ่ะ...
-
อยากอ่านตอนหวานๆ ของคู่นี้จัง (NC ด้วย) แต่ก็อยากให้พี่โตเคลียร์ความรู้สึกกับเนมก่อนดูเหมือนเนมจะรู้ใจตัวเองแล้ว จริงๆ แล้วพี่โตอาจจะรู้เหมือนกันแต่เคลียร์ไม่ออกเพราะอีกคนก็มาก่อนแถมยังคอยได้อีก ส่วนเนมมาที่หลังแต่ใกล้ชิดกว่าก็ได้นะ
-
รอน้องเนมนะคับ
-
รอซีนหวานๆ
-
เย้ๆๆ :mc4:
ในที่สุดก็อ่านตามทันแล้ว o13
ขอระบายย้อนหลังตั้งแต่ต้น
...ฝาก :beat: อีคุณพี่โต
...ฝาก :กอด1: น้องเนม และพี่วิทย์
...แอบ :-[ เขิลล์ ฉากน่ารักๆ หวานๆ ระวังอีคุณพี่โต กับเนม
...อวยพรย้อนหลัง Bad Guy ที่ครบรอบ หนึ่งปี
...มะโหๆ เกาหลีตกรอบ :3125:
......หมดละ อิอิ +1 กับ ไรท์เตอร์งับ เปิดอ่านวันละตอน สองตอนในเวลาทำงาน (เจ้านายเห็นมีหวัง :beat: ตรุแน่เลย) จนได้ติดตามทันแล้ว
ขอเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ต่อไปครับ o13
-
Imprison 48: ที่ตรงนั้น..
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง....
เสียงหวีดยาวของกริ่งบอกเวลาเรียกให้ทุกคนที่กำลังง่วนอยู่กับกิจกรรมส่วนตัวชะงัก ผมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนไว้ตรงด้านหน้าของโรงอาหารที่บอกเวลาห้าโมงแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้นไปทำกิจกรรมส่วนตัวอย่างที่คนอื่นๆเขาเริ่มไปกัน..
หยิบสบู่ผ้าเช็ดตัวขันน้ำและแชมพูมาถือไว้ และเดินตามหลังคนอื่นๆเพื่อไปอาบน้ำ ได้ยินพี่ทินคุยกับพี่แม้ก เรื่องงานอะไรสักอย่างแว่วๆ อดจะเหลือบมองดู...ที่นั่งของคนๆนั้นที่ว่างเปล่าอยู่ไม่ได้..
. .ยอมรับว่าผมใจหายวาบ..หลังจากกลับมาจากการเยี่ยมญาติด้วยอารมณ์ชื่นมื่น แล้วพบว่าพี่โตถูกป๋าเรียกตัวไปหาอีกครั้ง..
แค่นึกถึงชื่อของสองคนนั้น ผมก็อดจะระแวงไม่ได้..ผู้ชายสองคนที่ไม่รู้จะมีแผนอะไรมาเล่นกับตัวหมากในมืออีก..
“...ไอ้เนม...เฮ้ย !!! “ สะดุ้งกับเสียงเรียกของพี่ทิน ผมหันไปมองหน้าคนพูดที่พยักเพยิดไปทางพี่โตที่ปรากฏตัวมายืนขวางลำตรงหน้าประตูทางออกห้องขัง..ที่กำลังจะตรงไปห้องอาบน้ำ..
“..........” ผมมองหน้าเขาอย่างไม่มีคำพูดใดๆหลุดมาจาดปาก..คำพูดของแม่เวียนวนเข้ามาในสมอง..ให้โอกาส..ให้อภัย..
...แต่...พี่โตที่อยู่กับแฟนอย่างมีความสุขขนาดนั้น ต้องการอะไรจากผมอีกงั้นเหรอ?
ให้โอกาส..?..เขาจะต้องการอีกไหม?..แล้วจะให้ไปเพื่ออะไร..อดจะคิดไม่ได้ว่า บางครั้ง ผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ได้มองว่าผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่..เขาต้องมารอคอย..คำว่าโอกาสจากผม..
...บางทีอาจจะเป็นผมที่บ้า..คิดไปเอง..
มือหนาแตะลงบนท่อนแขนของผมและออกแรงบีบเบาๆ..ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ สบมองดวงตาคู่คมที่มองตรงมาอย่างกังขามือผมเอื้อมไปยันตัวเขาไว้...ไม่ให้เงาร่างใหญ่เอนมาหาเสียจนไม่มีทางออก...
“...มะ...มีอะไร?..” ผมออกปากถามตะกุกตะกัก..พยายามหลีกหนีใบหน้าที่เริ่มประชิด..ยังเห็นนักโทษหลายคนเดินมาและมองผ่านเราสองคนไปราวกับธาตุอากาศ แต่เชื่อเถอะ..ว่าในใจพวกเขาต้องคิดถึง”ข่าว” สารพัดที่จะออกมา..
“...ป๋า...” น้ำเสียงแผ่วระโหยที่ไม่ได้ยินบ่อยนักยามนี้เรียกชื่อที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด..ทำให้ผมชะงักด้วยความหวาดหวั่น.. “..ขอมึง...ไปอยู่กับไอ้วิทย์..”
“..หา!? “ ผมอุทานออกมางงๆ...พร้อมกับจ้องหน้าพี่โตเขม็ง..
“..ป๋าบอกให้มึงไป..อยู่กับพวกไอ้วิทย์..”
“..ทำไมล่ะ?..ก็ผมทำงานอะไรเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?..ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับผมอีกไง..ทำไม?.. “ ผมครางออกมางงๆ..พร้อมกับบีบแขนหนาแน่นขึ้น นัยน์ตาจ้องเขม็งไปยังแววตาคู่นั้น..ที่ตอบกลับมามีเพียงน้ำเสียงเรียบเรื่อย และแววตาชาเฉย..
“..เพราะมึงอยู่กับกูไม่ได้..”
“.....................” ผมเบิกตากว้าง...หัวใจเต้นกระหน่ำแรงขึ้นด้วยความหวาดหวั่นที่แผ่ปกคลุมจิตใจ..ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าหากไม่ได้อยู่กับคนๆนี้..ไปอยู่กับคนอื่น..ที่อื่น หรือใครก็ได้..เพียงแค่ไม่ได้อยู่กับพี่โต ผมก็คงไม่ลำบากและ..วุ่นวายใจ แต่พอเอาเข้าจริงๆ..มันกลับไม่ใช่แบบนั้น..ผมกลัว...กลัวการจากที่แห่งนี้ไปมากกว่าที่คิดเสียอีก..
“..ไปอยู่กับไอ้วิทย์...” แรงบีบที่แขนแน่นขึ้น..แต่ทำให้ผมตัวแข็งทื่อ..คำพูดที่ออกมาไม่ใช่คำพูดแต่เป็น..คำสั่ง.ให้ผมต้องทำตาม..
“....แต่......”
“..ไปซะ...จะได้ไม่ลำบากใจ..”
เอ๋..?
ผมกระพริบตาปริบๆ..อ้าปากจะถามเมื่อได้ยินคำตอบที่แปลกประหลาด..แต่..คนตัวสูงกลับเดินดุ่มๆห่างออกไปแล้ว..ทิ่งให้ผมยืนเคว้ง..อย่างมึนงงอยู่ตามบำพัง..
...ไปซะ..จะได้ไม่ลำบากใจ....
ทำไม?..ทำไมถึงต้องลำบากใจ..?
ทำไม..ถึงพูดแบบนั้น...
ฝีเท้าเร็วกว่าความคิด..ผมถลาวิ่งตามพี่โตไปอย่างรวดเร็ว..มองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาเดินปะปนกับฝูงชนเข้าไปในห้องอาบน้ำ..ปกติผมมักจะเข้าไปอาบในห้องน้ำ..แต่..วันนี้ผมตัดสินใจจะเดินเข้าไปหา..ในสภาพทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่ผ้าขนหนูคาดเอวด้วยความกังวลจนคิดอะไรไม่ออก..
เสียงน้ำกระทบพื้นซีเมนต์ดังซ่าๆไม่ขาดสาย..ขณะที่ผมขยับตัวเดินแทรกเหล่านักโทษไปยืนข้างคนตัวโตที่กำลังหลับหูหลับตาสระผมอยู่..
ผมตักน้ำเย็นๆมาล้างหน้า..เหลือบมองคนตัวโตที่ชะงักเล็กน้อย..เมื่อล้างแชมพูออกจากตาแล้วพบว่าคนข้างกายของเขาเป็นใคร..
“...ทำไมผมต้องไป..” ผมถามออกมาไม่เบานัก..แต่ท่ามกลางเสียงน้ำและเสียงคนพูดคุยกันหลากหลายกลับไม่มีใครได้ยินมันนอกจากเราสองคน..
“...คำสั่ง..” น้ำเสียงออกห้วนนั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว..รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ..และ..ความรู้สึกหนักอึ้งเข้ามาแทนที่..
“...คำสั่งบ้าอะไร..ไร้สาระ..?..ทำไมผมต้องไป..ทั้ง...ทั้งที่ผมอยู่ในห้องขังเดียวกับพี่..กับ ทุกๆคนแล้วทำไมเป็นผมที่ต้อง...”
“..หุบปาก !! “ เสียงตวาดหนักๆทำให้ผมสะดุ้ง..มองพี่โตที่อยู่ข้างๆ..แต่ทำตัวเหมือนห่างกันเรื่อยๆอย่างงวยงง..
..แต่จะว่าไปแล้ว..นั่น..มันก็อาจจะมาจาก..ความต้องการของผมด้วยส่วนหนึ่ง..
ผมบอกให้เราห่างกัน..
เราสองคน..ที่ไม่ควรจะมีอะไรต่อกันไปมากกว่าลูกพี่กับลูกน้อง..
แค่นั้น..ที่ผมคิดว่าน่าจะเพียงพอแล้ว ที่จะจบความรู้สึก ความสับสน แต่กลับกลายเป็นว่ามันอาจจะทำให้ทรมารกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้..
หมับ...
มือหนาคว้าแขนผมและลากเข้าห้องน้ำ ผมหันไปมองสบตาคู่นั้นอย่างไม่เข้าใจ..แต่แววตาเฉยชาที่มองมาไม่ได้มให้คำตอบอะไรกับผม..เราสองคนเดินไปท่ามกลางเสียงหัวเราะปนโห่ฮาที่ผมคุ้นชิน..แต่แรงบีบที่มือมีมากขึ้นจนผมต้องหน้านิ่ว..
ปัง !
ประตูห้องน้ำปิดลง..พร้อมกับร่างของผ้ายสองคนที่เบียดตัวเข้ามาในห้องน้ำขนาดคับแคบ..มือหนากดแขนของผมทั้งสองข้างแนบกับผนัง..พร้อมกับใบหน้าที่เข้าประชิด..และแววตาที่ฉายแววโกรธเคือง..ตัดพ้อ..สั่นไหว “...จะเอายังไงกันแน่ !!” ผมเห็นเขากัดฟันกรอด นัยน์ตาคู่นั้นแทบจะระเบิดออกมาด้วยความขัดข้องใจจ้องมองผมเขม็ง.. ผมขมวดคิ้วกับคำถามนั้น..และรู้สึกเจ็บ..กับแรงบีบที่มากขึ้นทุกที..
“....อะไร..?..”..ผมถามออกไปอย่างงวยงง..แว่วเสียงกัดฟันกรอดและเสียงหายใจหนักๆของคนตรงหน้า..แววตาที่จ้องมองมายิ่งลุกโชนด้วยความเคืองโกรธ..
“...กูปวดหัวกับมึงแล้วน่ะ !! “ น้ำเสียงกระชากทำให้ผมสะดุ้งเฮือก “..ทำเป็นไม่รู้..หรือไม่รู้จริงๆกันแน่..มึงบอกเอง.บอกเองไม่ใช่หรือไงว่าต้องการอะไรน่ะ หา?..”
...เอ๋....
เรื่องนั้น..มัน..
“...กุบอกว่า..ชอบ..มึงก็ไม่เชื่อ..ขอให้อยู่ข้างๆก็ไม่เอา..กุก็ทำตามที่มึงต้องการแล้วไง..อยู่ห่างๆกัน..ใช่ไหม?..แล้วจะมาไม่พอใจอะไรอีก??..” คำถามนั้นทั้งตัดพ้อต่อว่าและขัดข้องใจเป็นล้นพ้น..ทำให้ผมชะงัก..เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง..
“...ผม..... “ ผมเม้มปากแน่น..พุดไม่ออก..ใช่..มันความผิดของผมนี่..ความคิดของผม..ทุกอย่าง...ทุกๆอย่างที่พี่โตบอกออกมา...
...ที่ไปหาป๋า..เพราะเรื่องนี้งั้นเหรอ?..
...เพราะเป็นผม..ที่...บอกว่าควรอยู่ห่างๆกัน..
...ก็เลยทำแบบนี้...
ผมควรจะดีใจใช่ไหม..ผมควรจะหัวเราะแล้วบอกว่าดีแล้วใช่รึเปล่า..
..แต่ทำไม..ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นทุกที..
“..ทำไม?... “ ผมเม้มปากแน่น..ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ..ดวงตาพร่ามัวจ้องมองคนตัวโตตรงหน้า.. “ ทำไมทำแบบนี้..จะมาทำดี..มาตามใจ..มาสนใจที่ผมพูดอะไรตอนนี้..ทั้งๆที่....ทั้งที่แต่ก่อนน่ะ..ไม่ว่าผมบอกอะไรก็ไม่ฟังแท้ๆ...”
...ใช่..ทำไม..ถึงมาทำตามที่ผมพูด..
..ทำเป็นสนใจ..เข้าอกเข้าใจ..ทำตามที่ผมบอก..เพื่ออะไร..?..เพราะอะไร..?..
..ทั้งที่เมื่อก่อน ผมอยากให้เขาฟังแทบตาย..กลับไม่ได้รับความสนใจเสียด้วยซ้ำ..
แล้วมาตอนนี้...แค่ผมพูดแค่นี้ เขาก็ทำไปแล้วงั้นเหรอ?
“...ตอนนี้..มันไม่เหมือนเมื่อก่อน...” คำตอบที่ไม่ได้ทำให้อะไรชัดแจ้งขึ้นมาเลย ดังขึ้นจากริมฝีปากที่ใกล้กับใบหูผมเสียจนแนบชิด..ผมเงยหน้าไปสบมองดวงตาและใบหน้าที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบอย่างไม่เข้าใจ..ส่ายหัวเร็วๆกับแผ่นอกหนา..
“..ทำแบบนี้ทำไม.?..พี่น่ะ...ไม่ใช่คนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?..เรื่องอะไรถึงมายอมผม..ทำตามที่ผมบอกขนาดนี้...เอาแต่ใจตัวเอง..ไม่นึกถึงคนอื่น..แบบเมื่อก่อน..ทำแบบเมื่อก่อน..ก็ได้..ไม่ใช่รึไง..?...” ผมถามออกไปอย่างอัดอั้น..รู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองที่สั่นไหวจนเจ็บปวดในอก..
...ทำไม..ต้องทำแบบนี้..
ที่ผมพูดไว้น่ะ..บอกไว้แบบนั้น..ไม่เห็นต้องฟังเลย คนอย่างพี่ที่ไม่เคยฟังใคร..ทำไมต้องมาฟังคำพุดผม..ในเรื่องที่ผม..ไม่ได้ต้องการมันจริงๆด้วย..
“..บังคับผมสิ...รั้งผมไว้..ทำยังไงก็ได้..ให้ผมต้องอยู่กับพี่แบบนี้..ต่อให้ผมไม่เต็มใจก็เถอะ...”
...ผม..ก็ยังอยากอยู่ข้างๆ..
ไม่ว่าจะเจ็บปวด..หรือต้องร้องไห้..ต้องคิดมาก..ต้องเสียใจ..
แต่ผมไม่เคยคิด..อยากจะจากไป..อยากไปไหนไกลๆ..ไม่เคยคิดแบบนั้น จริงจังเลยสักครั้ง..
...เข้าใจไหม..ว่าบางครั้ง..คำพูดที่ผมบอกออกไป..ผม..ก็ไม่ได้ต้องการมันจริงๆ..
“...กูไม่อยากทำแบบนั้น... “ ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องมองผมอย่างไม่เข้าใจเช่นเดิม..ดวงตาที่สับสนด้วยความขัดข้องใจเหมือนที่ผมแสดงออกต่อเขา.. “..เข้าใจไหม?..มันไม่เหมือนเมื่อก่อน..”
...ไม่ใช่...อีกต่อไปแล้ว..
มองเห็นใบหน้าของเจ้าตัวอยู่ใกล้เพียงลมหายใจคั้น..
...มองเห็นแววตาสั้นไหว..ไม่เข้าใจ..
ไม่อยากให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้..แต่ก็สับสน..ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรเช่นเดียวกัน..
...มันอาจจะไม่ใช่รัก..
สักวันก็คงต้องผ่านพ้นไป..
...แต่...
“...แล้วทำไม..?..ไม่ทำอย่างที่พี่ต้องการ..ทำแบบนั้นก็ได้ไม่ใช่เหรอ..? “ ผมมองหน้าพี่โต ยิ้มออกมาอย่างฝืดฝื่น “..ผม...ไม่เข้าใจหรอกน่ะ..ว่าตัวเองต้องการอะไร..ไม่เข้าใจว่าต้องทำอะไร..ไม่รู้...ซักอย่าง..”
...ไม่รู้ว่ารัก...หรือแค่สับสน..หวั่นไหวชั่วครั้งชั่วคราว..
ไม่รู้อะไรเลย...
ผมมองหน้าพี่โต..ปล่อยให้ความเงียบไหลเวียนผ่านเราสองคนไปเรื่อยๆ..มองเห็นใบหน้าที่ไม่เข้าใจของผมในแววตาของเขา..ผมยอมรับว่าตัวเองงี่เง่า พูดออกมาแล้ว..แล้วพอเขาทำตามที่บอก กลับมาทำเป็นไม่พอใจซะอย่างนั้น..
ผมก้มหน้าลง..ไม่สบตาคู่นั้นเหือนเดิม..รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว..
...ทำไม...ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้น่ะ..การจะเข้าใจใครสักคนนี้..มันลำบากขนาดนี้เลยเหรอ?
“..ถ้าอย่างนั้น...อยู่ข้างๆกันก่อน..ได้ไหม?...” น้ำเสียงที่ถามออกมาแผ่วเบาราวกับกระซิบ..คำพูดนั้นทำให้ผมเบิกตากว้าง..มองหน้าคนพูดอย่างตกใจไม่น้อย..ผมรู้ว่าพี่โตคงกลัวคำปฏิเสธเพราะเขาเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาผมเสียอบ่างนั้น
...ขณะที่ผมหลับตาลงช้าๆ..ครุ่นคิด..ถึงคำพูดของแม่..ความรู้สึกของตัวเอง..และ...ใครอีกคนของพี่โต..
ผมเม้มปากแน่น..รู้สึกถึงความไม่พอใจของตัวเอง..รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็ก..เด็กเล็กๆที่ต้องการความรักความสนใจทั้งหมดให้ตกอยู่กับตัวเองคนเดียว..และหวง...หวงของๆตัวเอง แม้จะไม่ได้รักใคร่มันอย่างแท้จริง..
...และหวง..กระทั่งสิ่งนั้นไม่ใช่ของตัวเอง..ด้วยซ้ำ..
...ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง..สบมองแววตาที่จ้องมองมาอย่างรอคอยคำตอบ..
ทั้งที่รู้..ว่าอะไรๆที่มันค้างคา..ยังไงก็จะรบกวนจิตใจและทำให้เป็นทุกข์..
แต่บางครั้ง..ขอแค่เอื้อมมือคว้าความสุขที่อยู่ตรงหน้า..แล้ว..ค่อยรอคอยจะเผชิญกับความทุกข์ที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า..
“...แต่ห้ามยกผมให้คนอื่นอีกน่ะ..”
และผมก็อยากรู้...ว่าที่ว่าง..ที่อยู่ข้างๆนั้น...จะเป็นเช่นไร...
“............” ดวงตาของพี่โตเกลื่อนไปด้วยความงวยงง..คาดว่าคงงงกับผม..ที่เคยปฏิเสธคำถามนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย..ทำไมจู่ๆถึงยอมรับ..ถึงตอบตกลง..
..ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..
..แต่เมื่อรู้ว่าจะต้องไปที่อื่น..ที่ไม่ใช่ที่ตรงนี้..ผม...ขออยู่ที่เดิม..ขออยู่ข้างๆแบบนี้..แม้จะต้องแบกความกังวลและสับสนพวกนี้ไว้ก็ตามทีเถอะ..
...ในเมื่อผมก็ไม่รู้..ไม่แน่ใจในตัวเองว่ารู้สึกยังไง..และเขา..ก็ไม่แน่ใจเช่นเดิม..ว่ารู้สึกยังไงกับผม..
..จะผิดไหม..หากผมจะลองให้โอกาสตัวเองให้ไปยืนอยู่ที่แห่งนั้น..
..เผื่อว่าจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง..มากขึ้นกว่าเดิมบ้างสักนิด..
...ไม่ว่า..ผู้หญิงคนนั้น..จะเป็นคนสำคัญ..ยิ่งกว่าผม..หรือใครๆ..
ขอเป็นคนบ้า..ที่ยอมหลับหูหลับตา..ปิดตาลงข้างหนึ่ง ไม่มองความจริงอีกครึ่ง..ข้างนอกนั่น..
..ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้น..จะเป็นใคร...
จะเป็นที่รักแค่ไหน..จะผูกพันกันเท่าไหร่...
...ขอแค่..ข้างในนี้..แค่ที่นี่..
ขอผมเป็นคนๆนั้น..ก็พอ..
“......................” สรรพเสียงของผมและพี่โตเงียบลงไปเพียงชั่วอึดใจ..ข้างนอก..ผมได้ยินเสียงน้ำ..เสียงคนพูดคุยกัน..แต่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแคบๆ..กลับมีเพียงเสียงลมหายใจของผม..และพี่โตที่ดังขึ้นกลบความเงียบภายในนี้เท่านั้น..
ผมหลับตาลง มือทั้งสองข้างบีบลงบนแขนหนาของคนตัวโต..ใบหน้าแหงนเงยขึ้นพิงศรีษะลงบนผนังปูนแข็งๆ..
ร่างของคนตัวสูงที่มีเพียงกางเกงในสีเข้มทาบลงบนตัวของผมที่เหลือเพียงผ้าขนหนูบนเอว มือข้างหนึ่งโอบรอบเอวผมไว้..ไม่ให้หกล้มเพราะสะดุดกับถังน้ำ
ริมฝีปากที่ถูกเก็บกินอย่างตะกรุมตะกรามร้อนผ่าวและเปียกชื้น..ผสมกับเสียงลมหายใจร้อนๆรินรดใบหน้าทำให้ผมร้อนครางออกมาเบาๆอย่างมึนงง ละมือจากลำแขนหนามาเกาะไว้ตรงไหล่ของตนตัวโตกว่า
“..อะ...อย่า..” ผมร้องห้ามกุกกักเมื่อริมฝีปากร้อนที่ผละจากจะวกกลับมาฉกชิงลมหายใจต่อ.. มือทั้งสองข้างดันไหล่ของคนตัวโต..ดวงตาพราวระยับให้ออกห่างเมื่อรู้สึกว่าผ้าขนหนูที่เกาะสะโพกอย่างหมิ่นเหม่จะหลุดอยู่รอมร่อ..
“..อะไร...” น้ำเสียงครางฮืมไม่พอใจในลำคอไม่ได้หลุดรอดจากหูทำให้ผมต้องตวัดสายตาไม่พอใจใส่..มือที่เกาะตรงไหล่หนาออกแรงทุบลงไปไม่เบานักให้พี่โตผละออก..
“..ปล่อยสิ..นี่มันห้องน้ำน่ะพี่..” ผมว่าพลางเบี่ยงตัวหนี..แต่คนตัวโตกว่าไม่สนใจสักนิด
“..แล้วไง..จะให้ไปเอากันตรงไหน..”
...แม่ง...หน้าด้าน..
ผมกัดฟันกรอด รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว..มองหน้าที่ยังคงไม่รู้สึกรู้สาแล้วเค้นเสียงออกมาจากลำคออย่างเคืองๆ..
“...ที่บอกว่าจะอยู่ข้างๆ มันหมายความว่าผมต้องเป็นอีตัวให้คุณเอางั้นเหรอครับ.?..” ผมถลึงตาใส่พี่โต..ทำให้ดวงตาคู่นั้นหันมามอง..พร้อมกับพยักหน้าหงึก..
“..โอเค..งั้นลาก่อน..จะลากผมไปหาพี่วิทย์หรือใครก็ได้ตามใจเลยครับ..” ผมหันหลังเอื้อมมือคว้าประตู..แต่มือหนาตะปบคว้ามันทันควัน พร้อมกับเสียงกระซิบชวนสยองขวัญยิ่งนัก..
“..โทษทีว่ะ..ไม่ทันแล้ว...”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
สวัสดีค่ะ..หุหุสำหรับแบดกายตอนนี้..
..หลายคนอาจจะคิดว่า..เอ๊ะ..ง่ายไปรึเปล่าหว่า ตอนที่แล้วๆมายังใจแข็งจะเป็นจะตายแล้วทำไมตอนนี้มายอมง่ายๆซะงั้น..
..ต้องเข้าใจเขานิดนึงน่ะค่ะ ว่าเวลาเราจะเสียอะไรที่สำคัญไปเนี่ย..จะรู้ค่าของมันก็ตอนนั้นแหละค่ะ อย่างเนม ปากบอกว่าอยู่ห่างๆกัน พอพี่โตให้ไปอยู่กับพี่วิทย์เพราะจะได้ห่างกันอย่างที่ว่า เจอแบบนี้เข้าไปจริงๆ กลับไม่อยากไปซะแล้ว..ทำให้รู้ว่าความจริงแล้วเนี่ย ไอ้ที่ๆเราอยู่ทุกวันนี้ สำคัญกับเราแค่ไหน..และเรื่องแฟนพี่โต..ต้องเข้าใจนิดนึงว่าไอ้การยอมอยู่ข้างๆ ไม่ได้หมายความว่าเป็นแฟนกันค่ะ แค่อยู่ข้างๆเท่านั้น ต่างฝ่ายต่างไม่แน่ใจความรู้สึกของกันและกัน เพราะงั้น เราไม่มีสิทธิ์เขี่ยพี่กิ๊งทิ้งน่ะค่ะ เพราะเนมก็ยังไม่รักพี่โตและพี่โตก็ยังคงไม่รักเนม..
ต่างคนต่างก็ไม่รู้..เพราะงั้น..มันเลยจบลงที่..ไม่รู้และค่อยๆศึกษากันไปน่ะค่ะ..
..แต่เรื่องนั้นไม่นับพฤติกรรมหื่นของพี่โตน่ะค่ะ ห้าๆๆๆ
ปล.ชั้นรู้น่ะ..ว่าพวกเธอหวังอะไร.. o18
ปล.สอง..สามผีจะกลับมาแล้วววววว..
-
เยี่ยม~!!!! อนาคต NC ใช่ไหม 555+
ถนอมน้องเนมหน่อยนะลูกพี่โต ไม่งั้นก็ยกให้เฮียวิทย์ คนนั้นเค้าน่ารักทำอะไรก็ไม่ผิด :m3:
-
ให้ลุ้นอีกละ และจะคอยนะคับมาต่อเร็วนะ
:call: :call: :call:
-
อร้ายๆๆๆ ใครหวังอะราย ไม่มี๊ไม่มี ไร้เตอร์กล่าวหาคนอ่านอ่ะ~!!
(แต่ก้อแอบเสียดายนิดๆ แค่นี๊ดเดียวเอง จริงๆนะเอ้อ!! เค้ามะช่ายคนอย่างน้านนน~)
ไม่ได้ncคู่นี้ ไปรอ3Pจากสามผีก้อด้ายยย
จัดมาๆๆๆๆๆ(แต่เค้าไม่ได้หื่นนะ แค่อยากเอามาเป็น case study เฉยๆ)
-
กรี๊ดดดด
หน้าอีพี่โตด้านได้อีก
"จะให้เอากันตรงไหน" ไม่ไหวแล้ว :m25:
หนูเมนยอมๆพี่เขาไปเถอะ
-
หุหุหุหุหุ
ไม่ทันอะไรเนี่ย :impress2:
ไม่ทัน เปลี่ยนใจ หรือ ไม่ทันแล้ว..... :o8:
หุหุหุ
รอลุ้น อย่างใจจดใจจ่อ หุหุหุ :L2:
:L2: :L2: :L2:
-
+1 ก่อนเลยกรี๊ด
อ่านไปลุ้นไปว่าจะยังงัยนะ ดีที่พี่โตรั้งไว้ทัน หึหึ ~~
ว่าแต่ว่า ตอนต่อไปอ่ะ มันจะยังไง กรี๊ดนะ โฮกโฮก
อยากให้เป็นอย่างที่หวัง อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จุดจบของเรื่องนี้มันจะอยู่ที่ไหนนะน่าลุ้นจริงๆ
-
จะฝากความหวังไว้กะ ไรเตอร์ ได้ไหม นิ เด๋วหักมุม ตัดอารมณ์เรา อีก แย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อย่าไปยกให้ใครเขาง่ายๆ นะว้อยย ไอ้พี่โต !
อย่างเนมนี่มันหายาก ยกให้ใครเขาไปล่ะก็เสียหายหลายแสนนะว้อยยยย
อนาคต ....... หึหึหึ
เอาเถอะค่ะ ความผูกพันมันมีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อนาคตก็จะรู้เองว่าใครสำคัญกับใครยังไง
พี่โต แต่ก่อนล่ะไม่เคยจะสนใจความรู้สึกเขา พอมายังงี้่ละ เป็นงายยยยยย ช้ำล่ะซี่ !! อยากจะหัวเราะให้หินปูนในฟันกระเด็น
อิอิ ก็ได้แต่หวังว่าเรื่องนี้จะจบ และจบอย่างแฮปปี้ >w<!!
ว่าแต่.........
อยากได้ตอนต่อไปสามสิบนาทีข้างหน้านี้เลยอ่ะค่ะ
:call: :call: :call:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~~!!~ ไม่ทัน :a5:
ไม่ทันจริงๆ~~!!~ ตอนนี้ไม่ทันจะคว้ากล่องทิชชู่ แต่ตอนแน่ได้คว้าแน่ชิมิ หุหุ :z1:
-
แปะๆ อ่านก่อนเดี๋ยวเม้นค๊า :กอด1:
----------------------------------------------------------------------------------
ที่บอกว่าง่ายน่ะ ง่ายจริงค่ะ ง่ายเกินจะให้อถัย :fire:
.
.
...
.
.
.
ทำไมไรท์เตอร์ไปง่ายยั่งงี้~~~ :m31:
กลับมาเลยน๊า กลับมาต่อเดี๋ยวนี้เลย ยยยยยยย
โอ๊ยค้าง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.อ่านหลายรอบ แล้วก็ยังนั่งยิ้ง โอ๊ย ชอบแต๊ๆ
ปล.2 เพิ่งสังเกต เพิ่งจะมีแววฉากอัศจรรย์ตอนที่ 48 แม่เจ้า o22
ปล.3 กอดไรท์เตอร์ :กอด1:
-
พอหนูเนมเค้าไม่ไปเฮียแกก็จัดให้เลยนะ อิอิอิ
ชอบบบหนูเนมตอนพูดประโยตนี้จัง “...แต่ห้ามยกผมให้คนอื่นอีกน่ะ..”
หนูเนมเค้าบอกแล้วนะอย่ายกหนูเนมให้ใครหล่ะ
-
ค้างโว้ยยยยย 5555
-
+1 รอ NC คริๆ พี่โตหื่นว่ะ ชอบ เนมอ่ะ
-
เย้ๆ ได้อ่านแล้วมาต่อเร็วๆนะคับรออย่างมีหวัง
-
ได้กันซะที แต่อารมณ์มันค้างอ่าครับ
ทำไมไม่ต่อให้จบฉาก++++
ชิชิ งอลไร้เตอร์
-
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ กะ นู๋เนม :L1:
-
พี่โตวัดใจเนมใช่ป่ะเนี่ย..
-
รอตอนต่อไป มาเร็วๆนะ
-
ตอนหน้าขอให้คนอ่านสมหวังทีเท้อะ :call:
เพราะเรา want มากๆ :z1:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ชอบมากเลยอะ ที่หนูเนมพูดว่า ...อย่ายกผมให้ใครอีก...โห ยกนิ้วให้เลยหนูเนม เเต่พี่โต หื่นได้ใจเลยจะปล้ำเค้าเเล้วอะคุณพี่เเต่ รีดเดอร์ก็เเอบหวัง 55+++ สามผีจะมา จะมาเรียกเลือดหรือ ว่าน้ำตาอะ สุ้ๆๆไรเตอร์ อ่านตอนนี้เเล้วชุ่มชื่นหัวใจ คิกๆๆ
-
งง อารมณ์หนูเนมมากค่ะ
:really2:
แต่ก็น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
:-[
แต่แบบ
.......
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3:
รอตอนต่อไปนะคะ
หนูเนมสู้ๆ
พี่โตจงได้กล้วยในเร็ววัน
:call:
-
กรี๊ดพี่โตตตต :impress2:
-
ไม่ทันจริงๆ
ไม่ทันถึงไหนก็จบซะงั้น :z3:
-
thank you krub
-
แอบสงสัย "สามผี" นี่ ... 3P หรือเปล่าหว่า :z1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนหน้าขอ NCนะครับผม หุหุหุ
-
แหม อิพี่โตพอได้รับคำตอบสมใจ ก็หื่นเลยนะยะ หนูเนมอย่ายอมง่ายๆลูก
ถ้าหนูเนมยอมตอนนี้พวกข้างนอกก็ได้ยินหมดซิ เอาไว้ตอนดึกค่อยย่องมา 2 คนใหม่ :laugh:
-
อ๊ายยยย ตอนนี้น่ารักอ่ะ :o8:เสร็จแน่นู๋เนมเอ้ยยยย อิพี่โตจะปล่อยให้หลุดมือออกมาจากห้องน้ำหรอ อิอิ :z1:
-
เขียนเก่งจังเลยครับ มีการหาข้อมูลด้วย เนื้อเรื่องใหม่ดี
อ่านแล้วทำให้รู้สึกกดดันจากสิ่งที่พวกเขาแต่ละคนต้องแบกรับในการเอาตัวรอด
ความสัมพันธ์ทางเพศในคุกที่ยืนยันตัวเองว่าแค่ทำไปเพราะไม่มีตัวเลือก
ความสัมพันธ์แบบที่เป็นความรักผสมความเคียดแค้น
ความสัมพันธ์ ผูกพันธ์ ระหว่างหัวหน้ากับลูกน้อง
แต่ยังไม่ค่อยเห็นการแสดงออกถึงความหวัง
เห็นมีแต่พี่โตที่หวังว่าเมื่อออกจากคุกจะได้กลับไปหาภรรเมีย
นอกนั้นก็คืออยู่ไปวันๆ ให้เอาตัวให้รอดแค่นั้นเอง
ปล. ลงบ่อคือการทำให้จมน้ำตายใช่มั้ยครับ
-
:z3:
กรี๊ดดดด ในที่สุดๆ เลือดที่เราพร้อมจะหลั่งตลอดเวลาก็ถึงเวลาจะหลั่งออกมาแล้วใช่มั้ย
แต่ต้องระแวง อ่านเรื่องนี้ต้องท่องไว้ ความแน่นอนตือความไม่แน่นอน
เฮียโตโหมดหื่น เขาชอบๆ
หนูเนมตอนนี้ถูกใจมากกกกกกก
และสุดท้าย สามผี จะกลับมาแล้วววววววว
รอ อิพี่กันย์ เฮียวิทย์ นานแล้วฮุๆ
-
ทำไมไม่ยาวกว่านี้ 5555+
ขำพี่โต ทำเป็นเหวี่ยงเนม
ดราม่าชัดๆ
-
เอิ๊กๆ ซีนนี้อารมณ์มันดูแกว่งๆดีเนอะ มันแบบว่า ทุกอย่างมันปุปปัปไปหมดเลย บทจะยอมก็ยอมบทจะแข็งก็แข็ง บทจะแอบหวานจะหื่นอยู่ๆก็ผุดขึ้นมาซะงั้นอ่ะ
จะรอคอย สามผี และ ...
-
มารอ NC NC NC NC NC หวังว่าคงไม่หักมุมนะจ๊ะ อิอิอิ :impress2:
-
อ่ะ "...ไม่ทันแล้ว" :serius2: ไม่ทันอะไรกันค๊าาาาาาาาานั่น
อุอุอุอุ
ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่ะ จุ๊บ :กอด1:
-
“...ที่บอกว่าจะอยู่ข้างๆ มันหมายความว่าผมต้องเป็นอีตัวให้คุณเอางั้นเหรอครับ.?..” ผมถลึงตาใส่พี่โต..ทำให้ดวงตาคู่นั้นหันมามอง..พร้อมกับพยักหน้าหงึก..
.... :m20:
พี่โตเกรียนโคดอ้ะ 555555 :laugh:
ชอบมากเลย สนุกจริงๆๆ เลิฟเรื่องนี้ อ๊าย
2 3 ผี นี่คือ 2 3 พี อ้ะป่าว :m25:
รอฉากตู๊ดๆๆ
:haun4: o18 กอดไรท์เตอร์ๆๆๆ :L2:
-
ลุ้นตอนต่อไปค่ะ ^^
อยากรู้จังจะเป็นยังไง
-
ไรเตอร์เค้าก้อหวังอยู่อย่างเดียวอ่ะค่ะ
:haun4: :haun4:
ไม่ทันนี่อารัยคะ โอ๊ย!!!ค้างมากกกกกก
กำลังจะเป็นเลิฟซีนเเร้วเชียวววววว
มาตัดให้ค้างงงงงงงงงงงง
PLS! PLS!
-
:z3:
อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยฉากนั้นหายไปไหนไม่ยอมมมมมมมมมม :serius2:
ไม่เป้นไร 3 ผี 3 พี จะมาต่ออารมณ์ให้ใช่มะ :haun4:
-
หว๋ายยยยยยยยย
ฉากสุดท้ายหวาดเสียวจัง อิอิ
ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันซะที
รอตอนต่อไปคะ^^
-
โหะๆ นุ้งเนมสู้ๆ
-
สงสัยหนูเนมจะเสียสาวแน่คราวนี้5555
-
ไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆ ไม่ได้หวังเล้ยยย ยย :z1:
อิพี่โต .. ถูกใจอ่ะดิ น้องอ่อนให้แล้วอ่ะ..(ไม่อ่อนมันก็บังคับอยู่ดี)
น่ารักแบบฉบับอิพี่โตกับหนูเนม :jul3:
รอลุ้นตอนต่อไป..
-
อ๊ากกกก
อะไรอ่า ไม่ทันแล้ว !!!
อุ๊ยๆ NC อะป่าว อิอิ แอบรออยู่ค๊าาา :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :z1: :z1: :oo1: :oo1:
-
อ๊ากกกกกกกกก ค้างคา.........
เอร๊ยยยยยยยยยย ////โยนกล้วย[??]ให้พี่โตหนึ่งหวี!!! >.< :mc4:
-
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
โล่งอกอย่างนึงคือนุ้งเนมไม่ได้ปฏิเสธใจตัวเอง หรือต่อให้ฝืนปฏิเสธคนที่จะช้ำใจตายก็คือตัวเอง
ไปอยู่กับกกใหม่ หรืออะไรใหม่ๆใครกันจะไม่กัวแล้วอีกยอ่าง
ใจลึกๆก้อยากอยู่ตรงนี้นั่นล่ะนะเฮ้ออออออออออออออ
อิพี่โตคุณพี่ช่างใจดีจริงๆนะคะแหมมไปบอกป๋าแบบนี้แล้วตอนนี้เดะมันอยากอยู่กับตัว
จะกล้าไปบอกป๋าอีกรอบรึฟ่ะ คิดแล้วสยอง........
นุ้งเนมอ้อยเข้าปากช้างแล้วลูก....จะหนีไปไหนล่ะคะ
ให้ไม่แน่ใจตัวเองแค่ไหน ณ จุดหื่นก็ยั้งไม่อย่แล้วฮิ้วววววววววววววววว
ออกไปล่ะก้อถ้าไม่มีอะไรในก่อไผ่แต่ข่าวหนูกระฉ่อนแน่ลูกอิอิ
+1 คะ ลุ้นน้องเนมโกหกใจตัวเองซะปวดตับเลยคะ
-
เอ่่อออออออออ แบบว่าเค้ากำลังบิ้้วท์อิน ๆ อยู่ดี ๆ เจอกระโยคนี้เข้าไป
ร่างของคนตัวสูงที่มีเพียงกางเกงในสีเข้ม
ทาบลงบนตัวของผมที่เหลือเพียงผ้าขน หนูบนเอว
^
^
ปู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!(http://image.ohozaa.com/ix/y1p07a8i5mbn4aao7iinlkc2dzyk8ltjmri.gif)
คือแบบว่านะ ตอนนี้ก็น่ะ ชิมิ สองคนนั้นเครียด ๆเคลียร์กันอยู่ พอตกลงปลงใจกัน?ได้แล้ว
บรรยากาศกำลังหวานซึ้ง ประหนึ่งหลังฉากทั้งคู่กำลังมีกลีบดอกไม้ร่วงประกอบ (http://image.ohozaa.com/ip/wanwan_27.gif)(
ประหนึ่งฉากหนังเกาหลีนางเอกกับพระเอกบอกรักกัน กรากกกก)
คนอ่านก็ลืมว่าโลเคชั่นสองคนนี้ว่าสองคนนี้้กำลังอาบน้ำกันอยู่ :m20:
แต่ก็นะ ในที่สุดก็...... กรี๊ดดดดดดดดดดดดด(ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนอย่างเป็นทางการ) :-[
แต่ก็นะ นิมิตหมายอันดี กรี๊ดดดดดดดดดด ดีใจกะพี่โตและน้องเนม กรี๊ดดดดดดดดดดด
เค้ารอฉากหวาน ๆ คู่นี้เน้อออออออออ รักกัน ๆ ฮิ้วววววววว :o8:
อิพี่โตนี่หื่นเหอะ กรากกกกกกกกก แหม ๆ เพิ่ง วันแรกเองนะ 5555 (้เนมเตรียมใจไว้ล่วงหน้าหน่อยนะลูก
555 มรแววว่าที่สามีหนูหื่นมาก55)
“..โทษทีว่ะ..ไม่ทันแล้ว...”
แอร๊ยยยยยยย จะต่อว่าไรคะคุณพี่โต
“..โทษทีว่ะ..ไม่ทันแล้ว...(กูไม่ยกมึงให้ใครเด็ดขาด)”
หรือว่า
“..โทษทีว่ะ..ไม่ทันแล้ว...(มันขึ้นแล้ว :haun4: (รับผิดชอบด้วย))”
แอบเดาว่าพี่โตแกล้งลองพิสูจน์ใจเนมเปล่าอะ(ว่ายังอยากจะอยู่ข้างกายกันไหม) แบบที่จริงฮีตอแหลเรื่อง
ไปคุยกับป๋าเรื่องขอให้เนมไปอยู่กับวิทย์
แต่ที่ไปพบป๋าอาจจะเป็นธุระเรื่องอื่น หรือว่าไปบอกแบบนั้นจริง ๆ หว่า ? แอร๊ยย สับสน
+1 ขอบคุณที่มาต่อจ้าาา
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกอะไรกัน :a5:
ไม่ทันจริงๆด้วย ฮึกฮืออออออออแถมยังค้างด้วย :o12:
เค้าไม่ยอมนะไรเตอร์ :serius2:
ตัวเองทำเค้าค้างอะ :sad4:
-
รอ nc คู่นี้ก่อนได้ป่ะ ...แล้วค่อย 3p เอ้ย สามผี :z2: :z2: :z2:
-
"ชั้นรู้นะ ว่าพวกเธอหวังอะไร"
......................
......................
......................
รู้ ก็ จัด มา สิ ค๊าาาาาาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักมากอ่าาาาาา อ่านแระคลั่ง อ๊ายยยยยยยยยยย :m1:
ท่าน "kun" reply ที่ 2533 รีบๆขอ NC สักทีสิค๊าาาาาาาา อิกุหลาบอยากกกกกก :haun4: (อย่าคิดลึกนะ "อยากอ่านนนนน")
อย่ามาหลอกให้เสียว แล้ว เลี้ยวกลับนะจ๊ะ จัดNC ต่อมาด้วยๆเลย คิกๆๆๆ
แต่คิดอีกที........อย่าเพิ่งเลยเนอะ............
ให้เขากอดจูบลูบคลำกันในที่สาธราณะให้หนำใจก่อน .... เดี๋ยวค่อยไปต่อในที่ลับกันสองคน ตอนที่อะไรๆมันลงตัวแล้ว :-[
อยากอ่านต่อเร็วๆค่า :bye2:
-
จัดการนู๋เนมเลย พี่โต.....(ขอโตดเหล่าบรรดาแฟนคลับนู๋เนม ก็.....อยากเห็นบท........นิ :pighaun:)
-
อ๊ากกกกกกซ์ ไรเตอร์ใจร้าย
ค้างแบบนี้ได้ยังงายยยยย :serius2:
มาต่อให้ไวเลยนะ
ทำคนอ่านอารมณ์ค้างคา ระวังจะอยู่เป็นโสดคนเดียวน้า
-
อยู่ให้ข้างๆให้ไอ่พี่โตโลมเลีย ดีกว่าไปอยู่กะพี่วิทย์ที่อาจจะคุ้มหัวไม่ได้ดีกว่ามั้ง
-
ตอนหน้าถ้าไม่มี NC เค้าจะแช่งไรเตอร์ o18
ปอลิง รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
สงสัยที่บอกว่าให้ไปอยู่กับพี่วิทย์นะจะเป็นแผนของเฮียโตมากกว่ามัง น้องเนมจะได้ยอมง่ายๆ ไง คิดถึงพี่วิทย์ กับ พี่กันย์คะ แต่ตอนนี้อยากอ่านคู่พี่โตกับน้องเนมก่อนอะ
-
โอ้ว ตอนนี้สุดยอดเลย
ความสุขลอยอยู่ตรงหน้าแล้วจะคว้าไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงมันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่นี่นะ ห้ามไม่ได้จริง อิอิ
-
น่ารักกกกกกกกมากกกกก
กระชากเข้าห้องน้ำ เว้ยยยยยย
ถูกใจตอนนี้
มันใช่เลยที่รอมานาน 55555
-
up up
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง โตจัดการเลยลูก อาหารอยู่ตรงหน้าอย่าปล่อยให้หลุด นานๆ หนูเนมจะอ่อนให้ขนาดนี้
:z1: รีบมาต่อนะค่ะ
-
อ๊ากกก ตอนหน้าขอ NC นะคร๊าบบ :haun4:
-
ตอนหน้าขอเอ็นซีแบบจัดเต็มเลยนะ
ไม่ไหวๆ ขอเตรียมใจไว้รอก่อนเลย
ว่าแต่สามพีอะไรเหรอ?
-
ไม่นะ!! อย่าจบแบบนี้!!!! :z3:
โอยอยากกระโดด :z6:ไรเตอร์ให้สมรักเล้ย จบงี้มัน....อ๊ากกกกกก :serius2:
มาต่อโดยด่วนนะคะ ขอร้อง Please.... :impress3: แบบนี้มันทรมานโดยแท้
ปล.ไรเตอร์น่ารักที่ซุ้ดดดดด(จนอยากตามไปหลอกในฝัน กร๊ากกกก)
อย่าปล่อยให้รอนานนะคะ ทรมานจริงจิ้ง กำลังลุ้นเล้ย o22
-
ไรเตอร์คับ
มารอน้องเนมนะคับน้องเนมยอมพี่โตเหอะ อย่าเล่นตัวเลยคับ
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
^
^
^
ป้าข้างบนเป็นอะไรค๊ะ หรือร้องแทนน้องเนมค๊ะ :pigha2:
ตอนหน้ามาต่อโดยไว...เปิดซิงในห้องน้ำ :m25:
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่มาต่อให้ครับ
แต่จะว่าอะไรมั๊ยถ้าจะขอncเยอะๆ
กร๊ากกกกก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยิ่ง กว่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงง.....
up up up
-
เข้ามารอน้องเนม กะพี่โต
ึคึคึ
-
ในที่สุดก็อ่านทันซะทีมาต่อเร็วนะ
(ค้างนะเนี่ย)
-
อีพี่โตถ้าตอนหน้ายังเผด็จศึกเนมไม่ได้ มีเจอด่านะ :serius2:
น้องเนมคนสวย ยอมๆพี่โตไปเหอะนะ พวกพี่รออ่านกันมานานแล้ว :laugh:
:กอด1:
-
อนาคตเอ็นซีชัวร์ป้าบ..................
คอนเฟิร์ม!!!!!!!!
-
o13
-
จิ้นกันไปไกลแล้วน้า....ไรเตอร์จ๋ารีบมาเฉลยทีจ้า
-
ม่าย ไหว แล้นนนนน
:serius2:
อ่านหนังสือไม่รุเรื่องเลย
แบบ ว่า ค้างงงงงงง...
มามะ ไรเตอร์ up up up :sad4:
อิอิ
-
เงียบจัง ดันๆ
ู^
^
ู^-^
ไรเตอร์สู้ๆ
-
จงมา จงมา ๆ ๆ ๆ
-
มาต่อเถอะนะ :call:
up up up!!!
-
เข้ามาดูหลายครั้งละน๊าาา
ยังมะมาอีกหรอ หลายวันละนะ
มาซะที่เห๊อะ จะลงแดงตายอยู่แล้ว ค้างตึ่งมาหลายวันแล้วอ่า
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ฮุ้ยเล่ฮุ้ย ไรเตอร์สู้ๆ ปั่นแบบสู้ตายเลยคร่า~ ค้างมั่กๆ T^T
-
แว่บมาอัพได้อาจจะพรุ่งนี้ค่ะ ตอนนี้อ่านหนังสือสอบอยู่
รอสักพักน่ะค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้มาแจ้งข่าวก่อนค่ะ
-
ขอด่วนครับ 555
-
หายจะเป็นอาทิตย์ แล้วนะคะ คิดถึง นู่๋เนม เพ่โต & ไรเตอร์ คะ
-
ดัน แบบ เบาๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อยากอ่าน NCCCCCCCCของพี่โตกะเนม อ่ะ :impress2:อยากอ่าน ๆ :m25:
-
นู๋เนม นั้นละที่สับสน
ยอมๆพี่โตซะเหอะ
จะได้รู้ใจตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมด้วย :z1:
-
โดล แน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาละโว้ยยย ถ้าไม่โดน จะหายตัวไป 3 ตอน o18
-
จะสอบเหมือนกันเลย สู้ๆนะ อย่ายอมแพ้คร่า~
(แต่นัทอยากเอาโจทย์มาต้มกินเป็นสิบหน ไม่เข้าสมองเล้ย)
ค้างตะหงิดๆ แต่ยังรออย่างใจจดจ่อจ้า จุ๊บๆ (*^*)
-
หนูเนมระบมแน่ อย่าหื่นมากนะน้องโต ถนอมไว้
-
วันนี้ 27 แล้วเน้ออออ มาต่อเถอะ น๊าๆๆๆๆ :serius2:
-
Imprison 49: GUN
“..โทษทีว่ะ..ไม่ทันแล้ว...”
คำๆนั้นดังก้องในหัวสมองของผม ขณะที่สายตาเปลี่ยนจากภาพของประตูบานสีเหล็ก มาเป็นแผ่นอกหนา แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของคนที่กำลังยืนคร่อมผมไว้ สายตาคู่เดิมที่ผมเคยสบมองมานับครั้งไม่ถ้วน คราวนี้ฉายแววแปลกตาไปจากเคย จากแววตาแข็งกร้าว โกรธเกรี้ยวและอารมณ์เสียที่ผมมักจะเห็นเสมอแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่แปลกประหลาด..แม้จะดูคุกคาม ทว่าก็อ่อนโยนอยู่ในที..
ผมสบตาคู่นั้น มองแววตาที่จ้องกลับมาอย่างไม่ลดละด้วยอาการพูดไม่ออก..
ขณะที่มือหนาแตะลงบนเอวของผมเบาๆ..ทำให้ผิวเนื้อที่ไร้เสื้อผ้าและเพิ่งผ่านการอาบน้ำมาเมื่อครู่สะดุ้งนิดๆจากความร้อนในมือใหญ่ที่แผ่ออกมา..
ผมรู้สึกว่าแผ่นหลังของตัวเองทาบลงไปบนประตูร่างของคนตัวโตก้มลงมาหาเรื่อยๆ จนหมดทางจะหนี หมดทางจะหลบตาไปไหน..ทำได้เพียงแค่มองสบแววตาคู่นั้นราวกับต้องมนต์สะกดเท่านั้น..
ปัง!!ๆๆๆๆๆ
เสียงตบประตูดังลั่นทำให้ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองหน้าพี่โตด้วยสายตาเลิ่กลั่น รู้สึกเหมือนกำลังทำความผิดอะไรซักอย่างแล้วโดนจับได้เลยแฮะ แต่ดูเหมือนพี่โตแกจะไม่คิดอย่างนั้น เพราะกำลังง้างประตูเปิดออกด้วยสีหน้าหงุดหงิดอารมณ์เสียเป็นที่สุด ยังอยู่ในสภาพเดิมที่มีเพียงกกน.ติดตัวและเอ่อ...ไม่ได้มองน่ะครับ มันเห็นเอง เห็นว่า...เอ่อ..ไอ้นั่นน่ะ มันกำลัง..อ้ากกก ช่างเหอะ ไม่พูดแล้ว..
และเหมือนจะเห็นท่าทีผิดปกติของผม พี่โตจึงหันขวับมามองคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเห็นสภาพผมเท่านั้นแหละ ประตูที่กำลังแง้มเปิดออกก็ปิดอีกปังทันควัน พร้อมกับร่างของพี่แกหันขวับมาใกล้ สถบพึมพัมพลางเอื้อมมือมาที่กลางลำตัวของผม..
ฮะ..เฮ้ยยยยย..ทำไรว่ะ !!
ผมหน้าตื่น เมื่อเจ้าตัวกำลังกระชากผ้าเช็ดตัวผมออกอย่างรวดเร็วเกินจะตั้งตัวทัน แถมยังทำหน้าทำตาโมโหใส่เสียอีก มือหนาจับมันมาจัดๆใหม่พร้อมกับทำสีหน้าไม่ชอบใจใส่ผมด้วย ขณะที่ไอ้เนมได้แต่ยืนทื่อ ปล่อยให้พี่โตแกจัดการพันผ้าเช็ดตัวที่ผมเพิ่งเห็นว่ามันจะหลุดลงไปแล้วอย่างคล่องแคล่ว แต่ไม่แคล้วจะหน้าแดงขึ้นมาจนเห็นได้ชัด..ขณะที่ผมก็มองตามอยู่แบบนั้น ในหัวมีแต่ความคิดว่าตั้งแต่เล็กจนโตนอกจากพ่อกับแม่แล้ว ยังไม่มีใครมาพันผ้าเช็ดตัวแบบนี้ให้ผมเลย แต่ขณะเดียวกัน..พ่อแม่ทำให้ผมก็จริง แต่ผมไม่เคยเห็นพ่อแม่หน้าแดงตอนทำเหมือนพี่โตเลย..
อืม...ท่าจะมีปัญหาซะล่ะมั้ง...
ผมหรี่ตามองคนตัวโตที่กำลังหันไปจะเปิดประตูอีกรอบ แต่ก่อนนั้นก็ก้มมองท่อนล่างผมที่เรียบร้อยไปแล้วพร้อมกับก้มมองของตัวเองไปด้วย..นั่นแหละ...ทำให้เขาชะงัก...
..รวมทั้งผมที่..เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำไม่รู้ไม่ชี้กับ...ไอ้ที่มันโด่เด่ออกมาด้วย..
ปังๆๆๆๆๆ
“ ไอ้โต..ไอ้โต..เฮ้ย..โต !! “ เสียงตะโกนดังลั่นแทรกมาทำให้พี่โตที่ตอนแรกนิ่งไปเหมือนจะได้สติ เสียงนั้นทำให้ผมชะงักไปเหมือนกัน เพราะคิดว่าตัวเองน่าจะจำไม่ผิดว่านั่นคือเสียงของพี่วิทย์และขนาดพี่วิทย์ยังมาเรียกได้ ก็คงไม่อะไรเกิดขึ้นแน่ๆ และพี่โตก็คงคิดเหมือนกันจึงสถบพรืดออกมาแล้วหันไปตะโกนตอบเสียงเรียกที่ยังดังอยู่
“ เออ..รู้แล้ว เดี๋ยวออกไป !! “ อ้าว? ทำไมไม่ไปซะตอนนี้เลยล่ะครับคุณพี่ จะเดี๋ยวก่อนทำไม แถมยังหันมามองหน้าผมแล้วเสือกตัวพรวดเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว..และพื้นที่เท่ามดดิ้นตายแบบนี้ จะให้ผมหลบไปไหนได้พ้น..
“ อะ...เอ่อ..พี่โต...” ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าเหย ใจเต้นตุ้มๆต่อมอย่างไม่แน่ใจอะไรในชีวิตสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้..ที่คว้าตัวผมไปกอดอีกรอบแล้ว..
“..เออน่า..จะออกไปแบบนี้ก็ไม่ดี..” ที่พูดคงหมายถึงอะไรที่ชายหนุ่มก็รู้กันดี แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุซะล่ะม้าง..ที่ต้องจับมือผมไป...จับ..ไอ้นั่นของพี่น่ะหา?
“..นี่ผม....” จะดึงมือออกก็ไม่ได้เลยชักจะหงุดหงิดขึ้นมา นี่ผมไม่ได้ตกลงกับพี่เพื่อจะอยากทำแบบนี้น่ะ..
“..น่ะ...ช่วยกูหน่อย..” เสียงกระซิบคล้ายจะอ้อนดังอยู่ริมหู ที่คนตัวโตเข้ามากอดไว้ใกล้ชิด ทำเอาหน้าร้อนผ่าว..มือหนาข้างหนึ่งจับมือของผมทาบลงบนกลางร่างกายตัวเอง และอีกข้างก็กอดเอาไว้แน่น พร้อมกับเสียงกระซิบและลมหายใจร้อนๆที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆลำคอ
“......... “ผมเม้มปากแน่น..ใบหน้าร้อนผ่าวจนแทบจะไหม สบตาคู่คมที่ทอดมองมาอย่างออดอ้อนนั่นแล้วต้องเสหรุบตาไปทางอื่น..ลำคอเหมือนจะมีก้อนเสมหะใหญ่ๆอุดคอเอาไว้จนได้แต่พูดจาอึกอักอยู่อย่างนั้น
“..น่ะ....” เสียงกระซิบออดอ้อนยังวนเวียน และยิ่งส่งผลให้มือไม้เริ่มอ่อนปวกเปียก ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับริมฝีปากหนาที่แตะเบาๆลงบนติ่งหู..พร้อมกับลมหายใจร้อนๆ ที่ทำเอาตัวสั่นระริก..
“..............” ยังคงไร้คำพูด แต่มือก็ยอมให้เป็นไปตามการักนำของคนตัวสูง ใบหน้าแดงก่ำซุกลงกับแผ่นอกหนาและปิดดวงตาลงอย่างไม่คิดจะต้านทานอะไรอีก นั่นทำให้รอยยิ่มบางๆประดับบนริมฝีปากได้รูป พร้อมกับอ้อมแขนหนาที่กอดกระชับร่างบางแน่น..เอื้อมมือลอดผ่านผ้าขนหนูสีเข้มที่พันเองกับมือไปแตะลงบนร่างของอีกฝ่าย..จนสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที..
ผมหลับตาปี๋ไม่กล้าจะก้มมองว่าตัวเองทำอะไรลงไป ไอ้เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เคย แต่ไอ้การทำให้คนอื่นนี่ไม่เคยน่ะครับ และดูตอนนี้สิ ผมไม่อยากจะพูด คิดดูน่ะ ผู้ชายสองคน ที่กำลังยืนแนบชิดติดกันในห้องน้ำเล็กๆที่แทบหาที่ทางขยับตัวไม่ได้ ผมตอนนี้เรียกว่าทำอะไรไม่เป็นไปแล้วทั้งนั้น ได้แต่เอนตัวเข้าไปพิงตัวพี่โตลูกเดียว อายนักก็เอาหน้าซุกลงบนไหล่บางอกบ้าง มือข้างหนึ่งก็เอื้อมไปกอดคอคนตัวใหญ่ไว้กันล้ม ขณะที่มืออีกข้าง ก็กำลังทำอะไรกับของๆคนอื่นโดยที่ถูกคนอื่นชักนำอีกที..
ริมฝีปากของผมถูกบดขยี้อีกครั้งด้วยเรียวปากคู่เดิมที่เริ่มจะเคยคุ้น จูบหนักๆให้ตัวสั่นวะหวิวกันไปข้างหรือจูบเบาๆราวกับขนนกปัดแตะชวนจั๊กจี้นั่นผมได้รับจากคนตัวสูงมาหมดแล้ว บางครั้งปากคู่นั่นก็ละจากริมฝีปากของผมให้เวลาหาอากาศหายใจ แต่ก็ไปขบกัดเบาบ้างหนักบ้างบนซอกคอจนผมต้องหลุดเสียงครางออกมาเป็นระยะ... นั่นยังไม่รวมถึงด้านล่างที่ตอนนี้ผ้าขนหนูหล่นหายไปไหนไม่รู้ และมือผมที่เคยถูกชักนำให้ทำตามที่เจ้าของร่างนั้นพอใจ ตอนนี้ก็กลายเป็นว่ากำลังแตะต้องลบไล้มันตามใจตนเอง ให้มันสอดรับกับสัมผัสที่ผมได้จากฝ่ามือหนาคู่นั้น..บางครั้งก็ช่างร้อนรุ่มจนผมแทบทนไม่ไหว แต่ก็ยังแกล้งผ่อนแรงลงไปให้ผมครางประท้วงออกมาและลงโทษด้วยการปล่อยปละละเลยของเขาเสียบ้าง..
ตอนนี้เสียงเคาะประตูหรือเสียงเรียกข้างนอกไม่ได้อยู่ในสมองผมแต่อย่างใด เปรียบเทียบไปมันคงเป็นแค่เสียงที่ไม่ต่างอะไรกับการกระซิบ มันยังแผ่วเบาเมื่อเทียบกับเสียงลมหายใจร้อนผะผ่าวที่รดรินตรงใบหู..เสียงครางฮึมในลำคออย่างพึงใจของคนตัวสูง..หรือกระทั่ง..เสียงร้องของผมที่ดังออกมาเป็นระยะ..และต้องถูกริมฝีปากคู่นั้นกลืนกินไปครั้งแล้ว..ครั้งเล่า..
“...อะ.....” ผมร้องออกมาเบาๆเมื่อริมฝีปากคู่นั้นเลียไล้ซอกคอและฝากรอยกัดไว้อีกเป็นที่เท่าไหร่ไม่รู้ และก็ช่วยไม่ได้เหมือนกันที่มันช่างเหมาะเจาะกับจังหวะที่มือหนาเร่งเร้าการกระทำของตนเสียจนผมตัวสั่น..รู้สึกปั่นป่วนและสุขสมเสียจนแทบทนไม่ไหว..
“..อือ.... “ แน่นอนว่าผมเอาคืนอยู่แล้วแม้ว้าแทบจะไม่มีแรง ผมยังพยายามทำตามที่รู้สึกมาอย่างขยันขันแข็ง และเสียงครางฮืมในลำคอนั้นทำให้ผมรู้สึกพึงใจ เหมือนว่าได้รับรางวัล..และยังมีริมฝีปากหนาที่เข้ามาทาบทับ..มอบของรางวัลที่คนตัวสูงอยากจะเชยชมมาให้..
“...พะ...พี่....พี่....” ผมร้องเสียงสั่นรู้สึกถึงความรู้สึกที่ปั่นปวนกันอยู่ตรงท้องน้อย ทั้งอัดอั้นอยากจะปลดปล่อยแต่ก็สุขสมเกินจะทานทนไหว ผมไม่รู้ว่าตัวเองละมือจากร่างกายของคนตัวสูงเมื่อไหร่ และไม่รู้ว่าแผ่นหลังของตัวเองไปทาบลงบนผนังปูนเย็นเยียบตั้งแต่ตอนไหน รู้แค่ว่ายามนี้ผมทำได้เพียงแค่ร้องร่ำเสียงสั่น หัวสมองตื้อตันไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก รู่สึหถึงมือหนาที่กอบกุมฝ่ามือของผมให้สัมผัสสิ่งนั้นอีกครั้งพร้อมกัน..และยังนำส่วนสำคัญของเราสองคนมาทาบทับกันอย่างใกล้ชิดเรียกให้ความรู้สึกเสียวซ่านแล้นวูบไปทั่วกาย
“..อือ..รู้แล้ว...เรียกชื่อพี่หน่อยสิ...” น้ำเสียงออดอ้อนแปลกหูนั้นแทรกมาท่ามกลางสติอันรางเลือน ผมผวาเข้าไปแลกจูบนัวเนียกับริมฝีปากคู่นั้นด้วยความอยากกระหาย ยิ่งจูบนั้นดูดดื่มและหวานซ่านมาเท่าไหร่ ความรู้สึกทั้งมวลก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น..
“..อื้อ...” ผมร้องท้วงยามเมื่อริมฝีปากคู่นั้นผละจาก รู้สึกฉุนขึ้นมาน้อยๆเมื่อถูกทำให้อารมณ์ที่กำลังต่อเนื่องหยุดชะงัก แต่เมื่อปลายลื้นชื้นเลียไล้ติ่งหูกลมมนเบาๆอย่างหยกล้อก็ทำให้ผมพึงใจจนต้องร้องคางออกมาอีกครา..
“..อา...เรียกชื่อพี่หน่อยสิเด็กดี..น่ะ..เรียกชื่อพี่โต....” วาจาหวานแปลกหูไม่ได้ทำให้ผมสนใจไปมากกว่าใจความคำขอร้องนั้น และยามนี้ที่ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลกำลังจะไปถึงที่สุด จะอะไรก็ช่างผมยอมทำมันทั้งนั้น..
“...อ่ะ...พี่....พี่โต...ผม....อ....” ริมฝีปากพึมพำครางออกมาเบาๆท่ามกลางเสียงลมหายใจร้อนแรงนั้นสร้างอารมณ์มากกว่าที่คิด เพราะทันทีที่ผมเรียกชื่อของคนตัวสูงเบาๆ พร้อมทั้งใช้ดวงตาที่หรี่ปรือด้วยคลื่นอารมณ์ของตัวเองสบกับแววตาอีกคู่ วินาทีนั้นสัมผัสเบื้องล่างก็รุนแรงขึ้นจนหน้าเหย ความรู้สึกปั่นป่วนและซ่านสยิวนั้นรุนแรงกว่าทุกครั้งจนต้องร้องครางออกมา แต่เมื่อริมฝีปากถูกปิดด้วยเรียวลิ้นคู่นั้นแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดก็ทะลักทะลายออกมาจนผมตัวสั่นระริก...
“...............................”
“..............................”
คำพูดใดๆที่เราทั้งคู่จะเอ่ยต่อกันนอกจากเสียงลมหายใจหอบถี่และร่างกายที่สั่นสะท้านไปทุกส่วน ท่ามกลางความสุขสมที่สาดซัดเข้ามาหา ริมฝีปากของเราสองคนยังไล่เลาะเล็มกันและกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
จนกระทั่งเสียงเคาะประตูซึ่งดังมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทาบแน่เริ่มแว่วเข้าหูอีกครา ผมจึงเบี่ยงหน้าออกมาจากิมฝีปากคู่นั้น แต่ไม่วายได้ยินเสียงท้วงเบาๆจากคนตัวสูงที่ใช้ปลายฟันงับริมฝีปากล่างของผมแล้วเอาปลายลิ้นดุดดันหยอกล้อเบาๆ..
สารภาพว่าผมหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นแววตาชื่นมื่นปนล้อเลียนของพี่โต แขนหนาที่คอยพยุงไม่ให้ผมทรุดตัวลงไปเมื่อครู่ออกแรงกอดรัดผมแน่นขึ้นจนต้องบิดตัวหนีให้ห่างออกจากกัน..
“..อะไรของมันนัก...” ปะโยคนี้ไม่ได้บ่นใส่ผมแต่เป็นพี่วิทย์ที่ยังตบประตูโครมๆไม่เลิก จนพี่โตต้องขมวดคิ้ว้องจิ๊จ๊ะ ต้องปล่อยให้ผมจัดการตัวเองเช่นที่ตัวเขาทำเหมือนกัน
“..อาบน้ำในนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนกินข้าวจะไปหา..” พูดแบบนั้นแล้วยังแอบก้มมากัดลำคอผมเบาๆจนผมรีบผลักให้หันหนี แว่วเสียงหัวบาๆในคำคอชวนให้อายจนอยากจะสถบด่าใส่ แต่พอผมหันมาอีกรอบ พี่โตก็แง้มประตูเปิดแล้วงับมันลงอย่างวดเร็วเรียบร้อยแล้ว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“..มีอะไร?..” น้ำเสียงถามออกจะห้วนกระชากไม่น้อยทำให้วิทย์หน้าบึ้ง เป็นเขาวะมากกว่าไม่ใช่เหอที่ควจะหงุดหงิด กับการที่ต้องมาตามไอ้เพื่อนคนนี้และยังต้องมานั่งเฝ้าปะตูไม่ให้คนอื่นมาแอบส่องทั้งที่พวกมันคงอยากทำจะตายและมานั่งตบประตูโครมๆแบบเขาเนี่ย..
..ไอ้เลิฟซีนของพวกเอ็งยังไม่เผยแพร่ เพราะใคร รู้ตัวมั้ยว่ะ?
เขม่นมองหน้ามันแต่มันก็คงไม่รู้ แถมตอนออกมามันยังมีรอยแดงๆอยู่บนคออยู่เลย แล้วแบบนี้จะไม่ให้เอาไปลือได้ที่ไหน ไหนบอกว่าไม่สนผู้ชายไงว่ะ
“...เฮ้ย..บอกมาได้แล้ว ไม่มีไรจะได้กลับไป.. “ โตบ่นใส่เพื่อนที่ยังเงียบแล้วทำตาขุ่นมองมาอยู่อย่างไม่สนใจ
“..เลิกสนใจเมียน้อยมึงสักพักเหอะ..” วิทย์บ่น แต่หารู้ไม่ว่าคำนั้นทำให้คนได้ฟังหันมามองขวับ “..กุก็ไม่ได้ว่างขนาดจะมานั่งเฝ้าประตูให้แม่งเอากันทุกวันหรอกว่ะ..”
“..ยัง...” ออกปากไปแค่นั้น ให้ไอ้วิทย์หันมามองหน้าสักหน่อยแล้วก็แสยะยิ้ม อยากบอกว่ายังไม่ใช่แบบนั้น แต่ก็ช่างเถอะ..ไม่ใช่เรื่องของมันซักหน่อย
ดังนั้นร่างของพี่โตแห่งแดนสิบสองจึงหันไปยืนประจันหน้าเพื่อนที่ตอนนี้กำลังขมวดคิ้วเครียดจนน่าสงสัย..อย่างประสงค์จะให้ธุระของมันจบซักที..
“...แล้วตกลงมีอะไร?...”
“..มึงบอกป๋าว่าจะให้ไอ้เนมมาอยู่กับกู...” วิทย์เลิกคิ้วถาม..สารภาพว่างวยงงไม่น้อยเมื่อได้รู้ข่าว และยิ่งไม่เข้าใจว่ามันจะทำไปทำไม ในเมื่อจากที่เขาเห็นก็ดู”หวง”กันออกนอกหน้าเสียขนาดนั้น..
“..กูแค่ลองถามดู..แต่ตอนนี้ไม่แล้ว..” เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มุมปากแถมด้วยใบหน้าระรื่นจนวิทย์ถอนใจบ่นผสมด่าใส่อย่างหงุดหงิด
“..ห่าเอ๊ย...กุล่ะนึกว่า... “
“..แล้วมีแค่นั้นรึไง..” โตหันไปถามพลางเลิกคิ้ว..” กุก็แค่ลองถามดู ถ้าไปได้..และมันอยากไปกุก็จะให้มันไป แต่ตอนนี้..ไม่แล้ว เพราะกุก็ไม่อยากคอยฟังมึงบ่นเหมือนเรื่องไอ้เมฆอีกหรอก...”
“...เรื่องไอ้นพ...” วิทย์เปรยออกมาเสียงเครียด...และนั่น ทำให้ตาคมหันไปมองรอบกาย หลังห้องเก็บอุปกรณืในยามเย็นที่บัดนี้ไร้ผู้คน แต่ทว่าก็ไว้ใจไม่ได้ว่าจะไม่มีใครรู้..
“..จะพูดถึงไอ้คนที่มันป่วยอยู่ทำไม..” โตเปรยออกมาเรียบๆ...ตอนนี้ข่าวการ”ลงบ่อ” ของไอ้นพยังไม่มีใครรู้ระแคะระคายนอกจากพวกเขา ทั้งผู้คุมตลอดจนนักโทษด้วยกันเองรู้แค่ว่ามันกำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล จึงไม่มีใครเห็นหน้าช่วงนี้..
หลังจากนั้นก็ใช้อำนาจของคนของป๋า ที่อยู่ข้างนอก จัดการสร้างข่าว และกลบเรื่องที่เกิดขึ้น จะกลายเป็นว่ามันเป็นอัมพาต สมองไม่ทำงานหรืออะไรก็ได้..แค่ทำให้คดีเงียบและไม่มีใครนึกถึงการมีตัวตนของมันอีกก็พอ..
“...เพราะไอ้”คนป่วย”มันทำเรื่องให้อีกแล้วน่ะสิ..” วิทย์หัวเราะเย็นๆพลางเอื้อมมือลูบหลังหูอย่างลืมตัว ปลายนิ้วที่แตะลงบนผ้าพันแผลสีขาวที่ยังคงอยู่..ทั้งที่ผ่านมันมานับสามอาทิตย์ แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เปิดออก..
..รอยยิ้มของชายหนุ่มยิ่งกดหนักขึ้นยามเมื่อรู้สึกถึงการมีอยู่ของรอยแผลนี้ ที่ต่อให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมถอด ไม่ยอมให้รอยแผลแห่งความอัปยศนี้ปรากฏให้ใครเห็นอีกเป็นอันขาด...
โตเหลืบมองแววตาของคนตรงหน้าแล้วหรี่ตาลงช้าๆ..มองรอยแผลที่เขาเห็นมันมาจนชินตา แผลที่เรียกเลือดเมื่อสามสี่อาทิตย์ก่อนนั้นบัดนี้แทบหายสนิท..จะเหลือก็แต่...รอยแผลข้างหลังหู..ที่ทำให้เพื่อนของตนมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเป็น..
รอยแผลที่ใช้มีดหมดกรีดทับ ทำรอยลึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันหลังเลือดออกมาไม่หยุด..
รอยแผลที่เป็นดังรอยสัก..
เขาเคยมองเห็นมันอยู่เพียงครั้งเดียวและไม่อยากจะเห็นมันอีก..กีบแค่รอยกรีดต่างๆนั่นมันไม่เท่าไหร่ แต่รอยกรีดลึกที่เขียนภาษาอังกฤษคำว่า “GUN” ไว้น่ะสิ..
..มันคงเปรียบเหมือนสัญลักษณ์แห่งความอัปยศและพ่ายแพ้..ที่ไม่ต้องการให้ใครได้เห็น..
“..ทำไม...มันหนีออกจากโรงพยาบาลรึยังไง?..” เอ่ยถามออกมาเรียบๆ พลางเบือนหน้าหนีจากผ้าก๊อซสีขาวที่ปิดตรงหลังหูไว้..
“..เปล่า...ถ้าแค่นั้นคงจะดี...” วิทยบ์เอ่ยเครียดๆก่อนจะเม้มปากแน่น “ แต่นี่เสือกมีคนไปลากมันออกจากโรงพยาบาลแล้วมาหาตำรวจน่ะสิ..”
...คำพูดนั้นทำให้โตขมวดคิ้ว..มองหน้าวิทย์อย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยินออกมา..
“..ศพไอ้นพมันถูกเอาขึ้นมาจากบ่อแล้ว !..ตอนนี้ผู้คุมกำลังสอบสวนอยู่.. “ วิทย์กระซิบเสียงเครียด ใบหน้าไร้รอยยิ้ม..
“...เป็นไปได้ยังไง?.. “ โตขมวดคิ้ว เค้นเสียงออกจากลำคอ การที่คยนเราจะอืดลอยน้ำหลังจากตายมาวันสองวันก็ไม่ใม่เรื่องประหลาดหรอก แต่กับคนที่มีก้อนหินก้อนใหญ่ถ่วงไว้..ศพมันจะหนักขนาดยกก้อนหินขึ้นแล้วลอยขึ้นมาได้เหรอ?..
“..ใคร...? “ ชายหนุ่มถามเสียงเครียด..ใช่...ใคร..ใครที่เป็นคนคาบข่าวไปบอกผู้คุม ใครที่เอาเรื่องนี้ไปบอก เอาเรื่องนี้ไปแจ้งให้รู้..
“...มึงก็รู้นี่..ว่าบ่อนั่น...อยู่ที่ไหน..” วิทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย..รอยยิ้มที่เคยมีหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ความโกรธเกรี้ยว..แววตาที่เต็มไปด้วยความเคืองโกรธนั้นไม่ต่างจากแววตาของคนฟัง ที่บัดนี้กัดฟันกรอด..
...ห้องพยาบาล..
ไอ้กันย์...
“..กู..จะจัดการไอ้เหี้ยตัวนั้น...ให้ไปตายพ้นๆจากทางของกูเอง...” ริมฝีปากของเพื่อนรักพึมพำเสียงแผ่วต่ำ...ทว่าคำที่เอ่ยออกมาไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด..แววตากร้าวแข็งของวิทย์...ทำให้คนมองชะงัก..มองแววตาที่ไม่เคยเห็นแบะ..ไม่อยากจะเห็นที่ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง..หลังจากที่พบเห็นครั้งสุดท้ายในวันที่เพื่อนรักกำลังฆ่าคนสองคนที่มันรักนักหนาให้ตายตกตามกันไป..
แววตาที่เขาไม่อยากจะเห็นอีก..
ทว่า...โตเม้มปากครุ่นคิด..ยังจำได้ดีถึงคำพูดของป๋า...ที่กล่าวถึงโอกาสของคนตรงหน้า..
...ถ้าไอ้วิทย์..ทำพลาดอีก..จะไม่มีคำว่าปราณี..
...ถ้าไอ้วิทย์..ก่อเรื่องอีก..จะต้องโดนลงโทษ..
ด้วยการถูกหยิบยื่นความตายให้..และ..คนที่หยิบยื่นให้มัน..อาจจะต้องเป็นตัวเขาเสียเองด้วยซ้ำ..
เพราะฉะนั้น...เรื่องนี้..
....ให้รู้ไม่ได้..ให้ระแคะระคายไม่ได้ จะให้มันต้องมาถูกสงสัยอีกก็ไม่ควร..เพราะ..โอกาสของมัน จะไม่มีอีกเป็นครั้งที่สาม..
เพราะอย่างนั้น...คนที่ต้องรับบทถูกสงสัยในครั้งนี้...ต้องเป็น..เขา..
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ยามความเครียดขึ้งเข้าครอบคลุมความคิด.. ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับเหยียดยิ้มออกมาอย่างชาเฉย..
“..เอามันให้ตายล่ะ...”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ตะ..ตอนนี้..
อยากบอกว่าอายโว้ยยยยยย (เอาหน้ามุดท่อ) :o8: รู้สึกเหมือนประจานความหื่นให้ชาวบ้านรู้ ตอนแรกกะจะข้ามไปแล้ว แต่ไปๆมาๆมันกลับสับสน แล้วสุดท้าย สุดท้าย สุดท้าย... เลยตัดสินใจเขียนขึ้นมาจนด้ายยยยย..
ส่วนเรื่องพี่วิทย์ รู้แล้วชิมิ ว่าที่หลังหูเขามีอะไร..
และเรื่องนพ..บอกแล้วว่า เวรกรรมมันติดจรวดจ้า..
ส่วนตอนหน้า..
เรามาเล่นผีผ้าห่มกันเต๊อะ !!! :z1:
(แต่หลังจากไรท์เตอร์สอบเสร็จน่ะตัว.) o18
-
:z13: จิ้มป้าาาาาาาาาาาาาา
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
.....เด่วมาดิท อ่านก่อน
////////////////
:jul1:
หมดแล้วเลือดหนึ่งถังที่เตรียมสำลองมา ถูกใช้ไม่เหลือ
เเถมยังมีเสียเพิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :haun4:
พี่โตหวานอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ประโยคแรดของอิพี่โต :-[
“..อา...เรียกชื่อพี่หน่อยสิเด็กดี..น่ะ..เรียกชื่อพี่โต....”
(ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ) ระริกระรี้ นุ้งเนมแอบร้อนเเรง เเต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะการชักนำของพี่โตล่ะสิ :interest:
พี่โตเอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก<<<คลุ้มคลั่งไปละ :beat:
..................
ส่วนเฮียกันย์ที่รัก ไม่ได้เห็นหน้ามาแค่รอยสักก็ยังดี :m17:
ดิชั้นยังรอเฮียอยู่นะเคอะ
ปล.ผีผ้าห่ม :m12: อย่ามาทำมีเลศนัย :a3:
-
เหอะ ๆๆๆ ผีผ้าห่ม.... :o8:
ขอให้น้องไรท์เตอร์ตั้งใจสอบนะจ๊ะ เเล้วก็ให้ทำข้อสอบฉลุยด้วย
-
อ๊ากกกก!!! ถึงแม้จะไม่เต็มชุด...แต่มาแค่นี้เราก็ถึงกับ :m25:
ขอเต็มๆชุดบ่อยๆเลยได้มั้ยก๊าบเพ่น้องก๊าบ ( ในตอนต่อๆไป เอิ๊กๆ :z1: )
แอบเคืองเฮียวิทย์ที่มาตอนเค้ากำลังจะ... :angry2:
แต่ม่ะเป็นไร ยังไงๆก็มีฉากเลิฟซีนมาให้เรายลจึ๋งนึงและ เอิ๊ก~
มาต่อไวๆนะก๊าบเพ่้น้องก๊าบบบบ!!! ค้างเอ็นซีไม่เต็มชุด...
แบบนี้ต้องจัดเต็มชุดแบบหนัีกๆให้อ่านกันล่ะก๊าบบบ!!! :laugh:
-
บวกให้ทันทีเลย อรั้ยยยยยยยยยยยย
นุ้งเนมเด็กดีของพี่โต >//<
ไร้ท์เตอร์สอบเสร็จไวๆ นะจ๊า
-
:-[ :-[
อ่านแล้วเขินอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กรี๊ดดดดดด :z1: ได้แค่นี้ก็ยังดี เข้ามาดูวันล่ะสามรอบ
แอบกลัววิทย์อ่ะตอนนี้
รอคอยตอนผีผ้าห่มต่อไป
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอผีผ้าห่มอยู่น้า ไรเตอร์
กร๊ากก :z1:
-
ในที่สุดเลือดมาจริงๆ มาแบบหวานๆ
ถึงจะมีคนขัดก็เถอะ เฮียวิทย์ ไม่น่าเลย
จะเต็มที่ซะหน่อย
แต่แค่นี้ก็สุขใจแล้ว ในสถานการณ์ที่ตรึงเครียดมากกกก
เอ่อเสียอารมณ์กัยเฮียวิทย์แต่ไอ้เรื่องแผลเป็นนี้มันอะไร
มีกงมีกัน ชอบค่ะชอบคู่นี้เรารัก sm 55+
อิพี่กันย์เฮียวิทย์
เรื่องนพนี่อ่านไปคิ้วแทบจะชนกันทำไมมันกลับมาอีกแล้ว
ลุ้นจนนั่งไม่ติดแล้วค่ะ
-
เอาวะ แค่นี้ก็ได้ รอตอนหน้า เอาแบบเซตใญ่จุใจเลยเน้อ
-
ขออย่าให้วิทย์น้อยผู้น่ารักเป็นไรเลยนะ ไม่อยากให้ตายเลยจริงๆ
ลากกันไปตายแทนได้ไหม
ปล. อยากอ่านผีผ้าห่ม :m3:
-
แปะก่อน
อ่านๆๆๆ
------------------------------------------------
อ๊าย ยยยยยย ลงไปดิ้นกะพื้นแล้วเน้ออ
ชอบๆๆๆๆๆๆ มาแค่นี้ก็ปลื้มค๊า :-[
ตอนหน้าขอแบบ complete สำเร็จลุล่วงเลยได้ม๊า :impress2:
กอดไรท์เตอร์ :กอด1:
-
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ถึงไมไ่ด้ลึกซึ้งแต่ก็ลึกซึ้งล่ะหว้า 555555555555555555
ถ้าเทียบเดะใส่เอ๊าะอย่างนุ้งเนมกับลุงกล้านโลกแบบพี่โตอ่ะนะ
ประสบกามห่างกันหายขุมจัด ๆๆๆ นี่แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นลูกน้องหนู
มีอีกแยะแต่ไอ่ที่ว่าแยะอ่ะไม่รุ้ว่ามันคือค.สุขหรือค.ทุกข์ปนค.สุขสมคละเคล้ากันไปอ่ะนะเฮ้อออออออออออ
ไอ่พี่กันย์แม่ง.................กัดไม่ปล่อยๆจริงๆคนฉลาดเวลาทำเรื่องชั่วย่อมจะเลวได้ลึกมากกว่า
หลายขุมนักอ่ะนะแล้่วนี่แม่งสลักชื่อตัวไว้บนร่างกายคนที่ตัวป่าวประกาศว่าเป็นศัตรูแบบนี้อ่ะ
วิทย์มันไม่เกลียดแทบจะเอาเลือดมาล้างเท้าก็ไม่รู้ว่าจะยักไงแล้ว
หยามกันให้ได้ทุกเรื่องเลยสินะ ศักดิ์ของลูกผู้ชายมันสำคัญกว่าอะไร...งานนี้ถ้าหมาบ้าไม่เข้าสิง
วิทย์อ่ะนะก็ไม่ต้องเรียกวิทย์ว่าคนแล้ว เหอะๆเลือดล้างเลือดแหงๆ
o13 o13
-
อ๊ายยยยยยยยย อยากอ่านตอนหน้า
ผีผ้าห่มอ่ะ มานจะน่ากลัวแค่ไหนเหรอ เหอๆๆๆ :z1:
-
:o8:บทจะอ้อนก้ออ้อนซะหวานเลยน่ะพี่โต
ว๊ายๆๆๆๆๆ เขินนนน
อยากอ่านตอนผีผ้าห่มเร็วๆๆจัง
มา :กอด1:กอดให้กำลังไรเตอร์
-
:-[นึกว่าเนมจะเสร็จไอ้พี่โตซะแล้ว เรื่องดูโปร่งๆ แปบเดียวเองเริ่มเครียดอีกแล้ว :z3:
-
รู้สึกจะชอบอ่านคอนนี้ระหว่างพี่โต น้องเนมมากที่สุด อร๊าย เขิล~
:-[
เรามาประจานความหื่นของนักอ่านกันบ้างค่า~ :laugh:
-
ไอ้โตบ้า เล่นเอาคนอ่านเขินเลยยยยยย :o8:
ไหนจะหนูเนมอีก ทำไมหนูน่ารักแบบนี้ค๊าๆๆๆๆๆๆ เป็นคนดีของไอ้พี่โตด้วย :z1:
แต่พอมาหลังๆ ทำเอาเสียวไส้ไปเลยวุ้ย
พี่กันต์แม่งโหด เหลือเกิน ** o22
สรุป ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก เข้ามาดูทุกวัน วันละหลายๆรอบ
:กอด1:
-
จ๊ากกกกกกก!!!!
แก้มจะฉีกอยู่แล้ว อ๊ากกกก หุบไม่ได้ กร๊ากกกกก อ่านไปกรี้ดไป ลุ้นสุดโค่ย!!
ไรเตอร์น่ารักเวอร์ๆอะ ขอให้ดวง A พลัสๆเลยคร่า~ สู้ตายจ้า (^-^)
-
หุหุหุ
บอกได้คำเดียวว่า ขอ 2 หุหุหุ
สงสารวิทย์มากๆเลย เฮ้อ ๆๆ
หุหุหุ :L2: :L2:
-
:กอด1:มากอดไรท์เตอร์ให้กำลังใจในการสอบจ้า
ในคุกก็มีแบบให้เขินได้ด้วย :-[ :impress2:
ตอนนี้พี่โตเริ่มหวานแล้วน้องเนมน่ารักมาก :o8:
-
:L2:
ให้กำลังใจไรท์เตอร์ สอบแร้วๆๆ สู้ๆๆๆๆๆ
สงสารวิทย์ . . . กันย์จะร้ายไปไหนอ่ะ T_T
แล้วนี่กันย์รู้ัมั๊ย ว่าเรื่องที่กันย์ทำ มันทำร้ายคนอ่านมากมายยยยยยย ขนาดหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยย TT[]TT!!!! :z3:
:serius2:
แล้ว . . . พี่โต เร่งน่าดูเลยนะนั่น .. หึหึหึ :m20:
ว่าแต่ . .
ไรท์เตอร์ว่าอะไรนะค่ะ . .
ผีผ้าห่มหราาาาาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z1:
รอๆๆๆ
สู้ๆ กับการสอบนะค่ะ >w<!! เกทเอๆๆๆๆๆ
-
อยากรู้ๆๆ
วิทย์จะจัดการยังไงหนอ
แล้วหนูเนมจะ....มั้ย
:-[
555
จะรอหลังสอบนะค๊าบไรท์
เกทเอๆๆๆๆ
-
+1 :z1: :m25:น้องเนมเด็กดีของพี่โต :z2: :z2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
สอบเหมือนกันค่า :เฮ้อ:
-
สนุกดีครับ นายโตจะทำยังไงต่อไปนะ
-
อ๊ายยยยยย กลัวผีผ้าห่ม :z1
ขอให้ผู้แต่งสอบฉลุย เอเพียวๆเลยนะน้อง :L2:
สอบเสร็จรีบมาเล่าเรื่องผีนะจ๊ะ
-
เย้ๆ ไรเตอร์ใจดีที่สุดเลย พี่โตสุดยอด
-
“..อือ..รู้แล้ว...เรียกชื่อพี่หน่อยสิ...” :pighaun:
“..อือ..รู้แล้ว...เรียกชื่อพี่หน่อยสิ...” :haun4:
“..อือ..รู้แล้ว...เรียกชื่อพี่หน่อยสิ...” :m25:
“..อือ..รู้แล้ว...เรียกชื่อพี่หน่อยสิ...” :jul1:
อ้า......... :man1: ไรท์เตอร์ 1ที
อีพี่โต สมหวังแล้ว ไม่เสียแรงที่เชียร์ให้เกิดเหตุการณ์ :m25: นี้ขึ้น :o8:
-
พี่โตอ้อน!!! เป็นไปได้ไง ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณคับ รออ่านตอนต่อไปนะคับ ^^!
-
เห็นมะ หนูเนม พี่บอกแล้ว ว่า อย่ายอมๆ(ตอนนี้) คนแอบดูก็เยอะ คนขัดจังหวะก็แยะ เหอๆ พี่โตก็หวานเป็นอะไรเป็นเนาะ หวานๆอ้อนๆอย่างงี้หนูเนมหลงตายเลย
เฮ้อ!!! วิทย์กะกันย์จะเป็นไงต่อไป ลุ้นๆ
-
:o8:
พี่โต นู๋เนม อร๊ายยยยยยยยยยยยย
ตั้งแต่อ่านมานู๋ชอบตอนนี้ 5555 :laugh:
-
:o8:
-
อ่ะ เกือบได้กันอย่างเต็มรูปแบบแล้วสินะเนี่ย
ไม่ประจานความหื่นหรอกค่า มันก็ต้องมีบ้างเนอะ อิอิ
ว่าแต่ตอนไน้าจะเกิดอะไรขึ้นอีกนะ
อย่างนี้คือพี่โตก็ต้องออกหน้าแทนใช่มั้ยเนี่ย!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดตอนนี้ก็มาถึงซะที อิอิ
แหม...ตอนแรกมาซะหวาน
ไหงจบด้วยเรื่องเครียดๆละเนี๊ย
หวังว่านู๋เนมจะไม่เปงรัยนะ หุหุ
-
+1 ค่ะ รอดูผีผ้าห่ม คึคึ :z1:
-
ห้องน้ำแคบๆกับผู้ชายสองคน :-[
ชีวิตในคุกแบบนี้เหมือนต้องระวังทุกฝีก้าวเลย
-
อ่านชื่อตอน ครั้งแรก คิดไปไกล
พออ่านเนื้อเรื่องไปได้ครึ่ง ความหมายเปลี่ยนไปอีกอย่าง
แต่พออ่านจนจบ 5555+ ความหมายเปลี่ยนแบบผลิกผันอีกแล้ว
สรุปได้ความว่า ชักจะอยากร่วมมือกับพี่วิทย์ พี่โต
จัดการ ไอ้คนที่คุณก็รู้ว่าใครซะแล้ว
ตายซ๊าาาาาาาาาาาา
ปอลอ.....รอยแดงๆ ที่คอ หุหุ
-
ไอ้กันต์ มึงตายแน่
:z4:
-
อะ ได้เสียเป็นเมียผัว
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงค์
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
โอ๊ยยยยย จะบ้าตาย พี่โตเวอร์ชั่นหื่น
-
อ๊ายย ไม่ได้อ่านตั้งหลายตอน พอมาอ่านรวดเดียวไหงอิพี่โตหื่นขึ้นอ่า รู้จักอ้อนด้วย หนูเนมก็รู้สึกจา...สาวขึ้น(เย้ย!!!) จุ๊บไรท์เตอร์ 1 ที เป็นรางวัลที่ทำให้คนอ่านใจจะละลาย >///<
-
สอบเสร็จเมื่อไรค๊า อยากเจอผีผ้าห่ม อิอิอิ :-[
-
ในที่สุดเลือดมาจริงๆ มาแบบรีบๆ
เพราะมีคนขัด เฮียวิทย์ ไม่น่าเลย
จะเต็มที่ซะหน่อย
แต่แค่นี้ก็สุขใจแล้ว ในสถานการณ์ที่ตรึงเครียดมากกกก
เอ่อเสียอารมณ์กัยเฮียวิทย์แต่ไอ้เรื่องแผลเป็นนี้มันอะไร
มีกงมีกัน ชอบค่ะชอบคู่นี้เรารัก sm 55+
อิพี่กันย์เฮียวิทย์
เรื่องนพนี่อ่านไปคิ้วแทบจะรวมกันกันทำไมมันกลับมาอีกแล้ว
ลุ้นจนจะ ไมเกรนขึ้นเลย55+
-
กรี๊ดด เขิลๆๆๆๆ พี่โต ^^
แต่พอตอนหลังนี่ เขิลไม่ออก หน้าแห้งเลย
พี่กันย์ โหดดดดด สงสารวิทย์ที่สุดเลยอ่า
อยากรู้จังจะเป็นยังไงต่อไป
เนม จะน่ารักไปไหนคะ ^^
-
:pighaun: :m25:
เลือดกระฉูด! แต่ทำม้ายยยยยยยยยยย!
กลับมาเครียดซะงั้น (-_-;;)
ชิ! ยังดีนะที่ยังมีนิดๆหน่อยๆ (ฮ่าๆๆๆๆ หื่นอ่ะ)
รีบๆมาอัพน้าาาาาาาา...ขอบอกว่าเรื่องนี้อ่านแล้วเครียด แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ มันสนุกง่ะ
เอ้า! เนมสู้ๆนะ
-
ในที่สุดเลือดมาจริงๆ มาแบบรีบๆ
เพราะมีคนขัด เฮียวิทย์ ไม่น่าเลย
จะเต็มที่ซะหน่อย
แต่แค่นี้ก็สุขใจแล้ว ในสถานการณ์ที่ตรึงเครียดมากกกก
เอ่อเสียอารมณ์กัยเฮียวิทย์แต่ไอ้เรื่องแผลเป็นนี้มันอะไร
มีกงมีกัน ชอบค่ะชอบคู่นี้เรารัก sm 55+
อิพี่กันย์เฮียวิทย์
เรื่องนพนี่อ่านไปคิ้วแทบจะรวมกันกันทำไมมันกลับมาอีกแล้ว
ลุ้นจนจะ ไมเกรนขึ้นเลย55+
-
แวะ มา ดัน 555
-
ไม่หื่นหรอกค๊าาา ไร้เตอร์ เค้าหื่นกว่าอีก เห่อๆ :haun4: :haun4: :haun4:
แหมๆเฮียกันย์นี่ละก้อ กรีดเป็นชื่อตัวเองซะด้วย อิอิ ชอบ (ชอบคู่นี้จังอ่า :impress2:)
เอ...ใครกันน๊าาาที่จะเล่นผีผ้าห่ม (อยากจะให้เป็น เฮียกันย์ กะ เฮียวิทย์จิงๆเล๊ย แอบหวังเล็ก o18)
.
.
PS. ตั้งใจทำข้อสอบนะคะไร้เตอร์ ขอให้ได้คะแนนเยอะๆน๊าา สาธุ๊ ( ขอสาธุด้วยคนนะคะ อิอิ ใกล้จะสอบเหมือนกัน )
-
ตามมาจากเด็กดีด้วยความงุ่นง่านใจเล็กน้อย
แต่ ณ ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า... :haun4:
เอาใจไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ><
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ไหวแล้วววววววววว มันจะอะฮิอะเฮอะฮิฮะอะกรุกรู๊~ เกินไปแล้วววววว (ที่กล่าวมาทั้งหมดแปลว่า'น่ารักที่สุดในสามโลกทั่วทุกจักรวาลแพร่ถึงกาแลคซี่')
แอร๊ยยยยยยย พี่วิทย์เพื่อนที่ดีจริงๆ หรือแท้จริงแล้วแอบอยากดูเอง?? กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณนพยังไม่จบ-*- เพราะอิพี่กันย์แท้ๆเชียว! ขัดลาภจริง!!!
ขอเลิฟซีนพี่โตกะเนมอีสักรอบสองรอบก็ไม่ได้ จะมาขุดศพอะไรตอนนี้ฟระ- -*(นี่คือประเด็นนี่เคือง? 555+ เอ๊ะ!? หรือพี่วิทย์จะเคืองเรื่องเดียวกัน!? :laugh:)
สุดท้ายนี้ ...สามผีมาเร็วๆ มาเล่นผี...ผ้าห่มกาน~ :impress2:
-
:haun4:
ผีผ้าห่ม...อยากเล่นด้วยจังเลยยยย :-[
รอๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
เตรียมกระดาษทิชชู่ไว้ซับเลือด รอตอนหน้าจร้าา :haun4:
-
แว้บมาจากเด็กดีค่า :m25:
เว็บมาสเตอร์ไม่ปล่อยผ่าน เราก็ไม่ง้อ มาบอร์ดนี้ก็ได้(วะ)
น้องเนมกับพี่โตน่ารักขึ้นเรื่อยๆ ภาวนา....อย่าให้มีเรื่องอะไรให้ผิดใจกันอีกเลยนะคะ งือออออออออ :sad4:
-
ทุกทีรอตอนต่อไป
แต่คราวนี้รอผีผ้าห่มขอรับ :กอด1:
-
อะจึ้ย ผีผ้าห่มทำจิ้น กร๊ากกกก มาต่อไวไวนะคะ สู้เค้า ทาเคชิ !!
-
ชอบตอนนี้ที่สุด.............
คราวหน้ากลายเปนผีผ้าห่มแล้วซะงั้น o13 o13 o13
จะรอเจอผีผ้าห่มนะ...........
-
มานั่งรอผี.........
-
o13
-
:laugh: มาแล้ววว ตอนที่รอคอย
:-[ "ไม่ทันแล้ว" จริง ๆ อย่างที่โตว่า เหอ ๆ
สรุปว่า วิทย์ มาดูต้นทางให้ซะงั๊น :jul3: อยากร่วมวงด้วยอ๊ะป่าววว อ๊างงง
เป็นกำลังใจในการสอบนะค๊า
-
เฝ้ารอ ผีผ้าห่ม...... o18
-
มันอะไรกันนี้หาจะมีฆ่าตกรรมอำพรางอีกแล้วเหรอครับแล้วพี่วิทย์กับพี่กันต์โรคจิตนี้จะลงเอยยังไงเนี้ย
-
เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันเลย กะลังหวานๆกันอยู่ดีๆ
เมื่อไหร่ปัญหามันจะจบสักทีน้า
-
สุดยอดมากกกกกกกก
-
+1 น้องเนมน่ารักเหมือนเดิมอ่าาาา
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้ทำเค้าเขิลลล
พี่โตกะน้องเนมโคตรสวีทหวานแหววถูกจวยมากกก
อยากอ่านผีผ้าห่มใจจะขาดรอนๆ คิคิ
อ่า เอาใจช่วยให้พี่โตกะพี่วิทไม่โดนจับได้นะ
ไม่งั้นน้องเนมซวยอีก ไม่มีคนมาดูแล ฮืออ
-
อิพี่โตทำเลือดหมดตัวน้องเนมแล้ว :oo1: :jul1: :jul1:
-
อ่านจบ บอกได้แค่ว่า.....ทั้งเสียวทั้งเครียด
-
อืมม โทษฐานของการอ่านข้าม สารภาพว่าไม่รู้่ไปหลายเรื่อง 555 ก็เค้ารับความเครียดไม่ได้อะ :laugh:
-
:-[ เหะๆ เพิ่งมาอ่านกว่าจะอ่านจบปาไป 3 วัน
ปั่นรายงานไปแวะมาอ่านไปเกือบโดนดุครับ
สนุกมากเลยครับ มีทั้งดราม่า แล้วก็ความหวานลึกๆในแต่ละบุคคล
สะท้อนอีกแง่มุมของมนุษย์ และสังคมในคุกได้ดีทีเดียวครับ
นั่นรออ่าน...... :z13:
-
โอ๊ยยยย ฉาก NC :pighaun:
เอาอีกๆๆๆ 55+
-
:m25: เขินโว้ยยยยยย อิพี่โตโคตรหวานเลยอ่ะ
มีเรีกพงเรียกพี่ อร๊างงงงงงงง ออดอ้อนไอ้หนูเนมซะ!!
เมื่อไหร่กันย์จะมาอ่ะ -0-
-
อะ.................แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
:3123: ///ขว้างดอกไม้ให้ไรเตอร์+อิคุณพี่โตซักร้อยดอก!! กู๊ดจ๊อบ!!!!
มีเรียกพี่ด้วย...........เอร๊ยยยยยยย ///นอนตาย
-
อิพี่โตกับน้องเนมร้อนแรงใช่เล่นนะเนี่ย
-
รอผีผ้าห่ม ๆ
อิอิ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เลือดสาดเล็กๆกันเลยทีเดียว ว๊าย อายเเทน เเต่ว่า น่ากลัวอะ เรื่อง นพเนี่ยถ้าพี่โตโดนเเล้วใครจะดูเเลหนูเนม ส่วนผีผ้าห่มเนี่ย พี่โต กับ หนูเนมใช่เปล่า ไม่ใช่ สามผี นะ อันนั้นน่ากลัวเกิน สุ้ๆๆนะไรเตอร์ ขอให้สอบผ่าน
-
ตอนหน้าๆๆๆๆๆๆ
ผีผ้าห่มๆๆๆๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[ :-[น้องเนมเด็กดี
-
กรั๊กๆๆๆ :z1: :jul1: :m25: :haun4: :pighaun:
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2: :o8: :-[
-
เริ่มรู้สึกว่าพี่โตก็มีส่วนน่ารัก + หืดอยู่เหมือนกัน ส่งสัยจะมากด้วย เนมต้องรับศึกหนักแน่ๆ ตอนหน้าผีผ้าหม่เหรอรออยู่จ้า
-
ตั้งใจสอบนะคะ สู้ๆ
-
ชอบพี่โตอ้อน~! :o8:
อัพอีกน๊า สนุกมากๆ ค่ะ o13
-
ได้อ่านฉากนี้ของเฮียโตกับนู๋เนมก็จินไปไกลแระ อิอิ
ผีผ้าห่มามาไวไวน่ะ อยากเล่นผีผ้าห่มจาง
มีสมาธิในการสอบน่า :z1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
อ่านแล้วเขินเลยนะเนี้ย
อิอิ
ในห้องน้ามเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
มานั่งปูเสื่อรอ สามผี :-[
-
เป็นเนื้อเรื่องบันเทิง ชีวิตจริงโหดแบบนี้ใหม รึว่ายิ่งกว่านี้
-
มาต่อได้ผแล้วนะคับ
-
:mc4: ฉลองหน้าที่ 100
:m22:มารอแอบดูผีผ้าห่มอยู่นะค่ะ ขอให้โชคดีในการสอบ แล้วก็รีบมาต่อไวไว :call:
-
:a5:
-
เข้ามารอค่า! อยากให่ไอ้พี่กันย์ออกมาไวๆจังเลย*0*
-
หนู ช้อบ ชอบ ค่ะ :haun4:
5555555555555
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เอาอีก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอผีผ้้าห่มด้วยคน กรี๊ดดดดดดดด :jul1:
สามผีไว้ก่อนได้ปะ
ณ จุดนี้ ว้อนท์ พี่โต+น้อมเนม ชื่นใจแม่ยก :impress2:
-
มารอตอนผีผ้าห่มอ่ะครับ
-
กรี๊ดดดดด
อ่านรวดเดียว
ก็เจอของดี :-[
มารอผีผ้าห่มด้วยคน o13
-
อยากกอดเนมกับพี่โตจัง555อิอิ
-
มานั่งรอผีผ้าห่มด้วยอีกคน :o8:
-
มานั่งรอนะคับไรเตอร์ สอบใกล้เสร็จยังคับ
-
สอบเสร็จแว้วววว ฝั่งไรเตอร์เป็นไงบ้างคร่า~ ยังไหวอยู่รึเปล่าเอ่ย สู้นะจ๊ะ อย่ายอมแพ้ จุ๊บๆ
-
ตกมาอยู่หน้า2แล้วนะครับไรเตอร์
-
:t3 :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
:sad4: :sad4: :sad4:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เฮ้อ...วันนี้จะมาต่อพี่โตกับน้องเนมหรือป่าว
NC นี้ที่รอคอย :-[
ไม่รู้ว่าน้องไรท์เตอร์สอบเสร็จยังหง่ะ...ยังไงก็ขอให้สอบผ่านฉลุยนะจ๊ะ....
-
กรี๊ดดดดดดดด นุ้งเนมมมมม เกือบแล้วลูก เกือบแล้ว...
ตอนหน้า ผีผ้าห่ม เต็มสตีม หุหุ o13
-
คุณ HenKi คร่า~ อีโมเยอะไปเน้อ
-
เขาเล่นผีผ้าห่มเมื่อไร เราจะแอบไปเปิดโปง ดูบ้าง อิอิอิอิ :haun4:
-
พรุ่งนี้ค่ะ จะอัพ
ตอนนี้กำลังคร่ำเคร่งอยู่ื พรุ่งนี้ก็จะได้ปลดปล่อยแล้ว จะได้สอบแล้ว จะได้เจอนรกแล้ว....
ปวดหัวมากกกกกกกค่าตอนนี้ ฮืออออ T T อาจารย์ใจร้ายชิบบบ
เจอกันพรุ่งนี้(ตอนไหนไม่รู้ )ค่ะ
-
ปูเสื่อรออออ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พรุ่งนี้ท่านปุ้ยจะอัพ!!! อิกุหลาบเพิ่งจะได้อ่านตอนที่49 5555555+
แบบนี้ก็แจ่มดี ไม่ต้องค้างนาน กรี๊ดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เฮียโตก่ะหนูเนมมมมมมมมมมม เขา....... อ๊ายยยยยยยยยย อยากจะกรี๊ดให้ไม่ใช่ภาษาคน :m3: แต่ทำไม่ได้ เพราะเราไม่รู้ภาษษามนุษย์ต่่างดาว :laugh:
โอ้ย ท่านปุ้ย อิกุหลาบไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่มันสุดย๊อดดดดด ไปเล้ยยยยยยยยยย :-[
แล้วตอนต่อไปหนูเนมจะมองหน้าคนอื่นติดได้ยังงายยยยย อายเขาตายเลย เขารู้กันทั่ว 555+
แล้วเฮียโตก่ะหนูเนมล่ะ เขาจะเปลี่ยนไปกันยังไงบ้างน๊าา :m1:
รอ รอ รอ
ปล.ท่านปุ้ยไปขุดนิยายอิกุหลาบมาจากหน๊ายยยยยยยยยยย!
-
คิดถึงเนมแล้วนะ ๆๆๆๆ :m17:
เย้ๆๆ ไรท์เตอร์ใจดีจะมาอัพแล้ว :m4:
-
มาปู่เสื่อรอเเละถุงเลือดพร้อม....
วันนี้จะเสียเลือดให้กับผีผ้าห่มระหว่าง พี่โตเเละหนูเนมซักที 5555555
-
ร้อยหน้าแล้ว ผีผ้าห่มออกมาเถอะ
-
รอออจ้า ไรท์เตอร์ ตั้งใจสอบนะ วิชาสุดท้ายแล้วสู้ๆ ^^
-
โอ้วว
บอกจะอัพวันนี้นะค่ะ ปูเสื่อนอนรอแล้วเน้อออ
-
ท่านปุ้ย บอกว่า พรุ่งนี้จะอัพ .... ตอนวันที่ 5 .......
งั้นก็แสดงว่า.........หลังเที่ยงคืนสินะ! 555+
-
พรุ้งนี้ โอ้เย้ จุ๊บๆ รอลุ้นหนูเนมออกจากห้องน้ำละงานนี้ กร๊ากกกก ผีผ้าห่มสู้โว้ย
ไรเตอร์สู้ตาย!!! ไฟ้ติ้งๆ จุ๊บๆ (^-^)
-
เหมือนตัวเองจะบ้าไปเเล้ว...กด F5 ทุก 5 นาที....
ไรท์เตอร์จ๋า...มาต่อซะทีเถอะ :call:
-
จงมาๆๆๆๆๆ :z2:
-
Imprison 50: ผีผ้าห่ม
ผมนั่งนิ่งเอนตัวพิงลูกกรงสีสนิมของเรือนจำห้องเดิม ที่นอนที่เดิมที่ตัวเองคุ้นเคย หลังจากได้มาใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ร่วมสามเดือนแล้ว สายตาของผมมองไปยังบรรดาพี่ๆในห้องขังที่นั่งคุยจุ๊กจิ๊กอะไรกับีตามมุมนั้นมุมนี้ จะบอกว่าไอ้เนมเป็นที่รังเกียจจนไม่มีใครเข้ามาเรอะ มันก็ไม่ใช่หรอก แต่เป็นเพราะคำสั่งขาดของ”พี่โต” คนนั้นต่างหากล่ะ ที่ทำให้ผมไม่มีใครกล้าเสนอหน้ามาคุยด้วยสักคน
...เอาล่ะ อยากจะให้ย้อนไปเล่าให้ฟังใช่ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..
ก็นับจากเดินออกมาจากห้องน้ำน่ะสิ ผมต้องพบกับสายตาสารพัดคู่ที่จ้องมองมาพร้อมกับคำพูดโห่แซวมากมายหลากหลายจนแทบจะเอาหน้ามุดดินหนี แถมไอ้”รอย” ที่มีอยู่ทั่วตัว ก็ยังเด่นเสียจนไม่กล้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แน่นอนล่ะ ว่านั่นทำให้ทุกคนรู้ว่ายังไงผมก็กลายเป็น”เมีย”พี่โตไปเรียบร้อยแล้ว
อยากตะโกนบอกว่าไม่ใช่เฟ้ย ยังไม่ถึงตรงนั้น ยังไม่ได้XXXXX อะไรกัน แต่ก็ไม่กล้าพูดเพราะร้ดี ว่าต่อให้พูด มันก็เท่านั้น.. ..
สุดท้ายผมเลยได้แต่มานั่งแกร่วรอคุณพี่โตที่หายไปพร้อมกับพี่วิทย์เมื่อตอนเย็น ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วก็ยังไม่กลับมา..ไม่รู้ไปแอบเล่นชู้..เอ๊ย...ไปทำอะไรกันนักหนา..
แกร๊ง...
เสียงเปิดประตูเหล็กพร้อมกับเสียงทักทายของพี่ๆทำให้ผมรู้ว่าตาลุงที่ผมเพิ่งแช่งไปเมื่อครู่กลับมาแล้ว ผมเงยหน้าไปมองใบหน้าที่ฉายแววเครียดไม่น้อยที่มองตรงมา คนตัวโตหันไปคุยอะไรกับพวกพี่ทินนิดหน่อยแล้วเดินมาหาผมที่นั่งพิงลูกกรง และมองภาพในมืออยู่เงียบๆ..
“...รูปใคร?..” ไออุ่นจากคนตัวโตมาพร้อมกับคำถามเบาๆ...ผมเลิกคิ้ว มองหน้าคนพูดที่เริ่มเอามือมาวางแหมะบนเอว แต่สายตาคู่นั้นเขม็งจ้องไปที่รูปถ่ายในมือผม..
“...รูปกับแม่..กับน้องไง...” ผมบอก...รูปถ่ายท่ได้มาเป็นของที่แม่เอามาให้ผมเมื่อวันเยี่ยม เป็นรูปที่ผมถ่ายครั้งล่าสุดกับครอบครัว..อันประกอบไปด้วย..แม่..กับน้อง..ในชุดนักเรียนมัธยมปลายเสื้อขาวกางเกงดำ ถือใบประกาศนียบัตรและดอกไม้จนเต็มมือในวันจบการศึกษา
มองแล้วอดจะยิ้มออกมาเศร้าๆไม่ได้..รูปถ่ายที่ตอนนั้นผมยังคงมีอนาคตงดงามสวยหรู..มีมหาลัยที่ตัวเองจะเข้าเรียนต่อ มีเพื่อนๆมีแม่ มีน้อง..มีบ้าน มีครอบครัว... รอยยิ้มของผมในรูปถ่ายใบนี้ เทียบกับรอยยิ้มของผมในตอนนี้แล้ว..มันช่างต่างกันจนน่าใจหาย...
มือของผมชี้ไปยังใบหน้าของสตรีวัยกลางคนที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับระบายรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า..
“..นี่แม่ผม...ส่วนนี่..” ผมชี้ไปยังเด็กสาวอีกคนที่ยังอยู่ในชุดมัธยมต้น ใบหน้าน่ารักยิ้มแป้นถักเปียสองข้างและแววตาสุกใสยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ “..น้องสาว..ชื่อน้ำ...”
“..อืม...น่ารักดี...” พูดพร้อมกับเอื้อมมือมากอดเอวผมไว้ แต่พอได้ยินแบบนั้นไอ้เนมหน้ามุ่ย หันไปมองหน้าทันที..
“..ห้ามจีบน่ะ..” หวงครับ น้องสาวน่ารักขนาดนี้ อย่างพี่น่ะอย่ามายุ่งกับอนาตของชาติเลย..
แต่คนฟังหัวเราะเบาๆใกล้หู ทำเอาผมขนลุกซู่ แต่คำถามที่ได้ยินต่อมาน่ะซี ทำเอาขนลุกจนทำอะไรไม่ถูกเชียว..
“..หึงรึไง?..ไม่เอาหรอก จีบพี่แล้วมาจีบน้อง รถไฟชนกันตาย..”
แหม..พี่ท่านจะหลงตัวเองเกินไปมั้ยครับ.. ผมหันไปทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอใส่ทันที ตวัดสายตาค้อนไปด้วยอย่างหมั่นไส้ แต่แววตาที่เหลือบเห็นเพียงชั่วครู่ทำให้ผมชะงัก..
“..มีอะไรรึเปล่า?..”
“..หือ..?...” ใบหน้าที่ซุกอยู่ตรงไหล่ของผมหันมามองสบตา..ก่อนที่มือใหญ่จะสัมผัสศรีษะของผมเบาๆ
“..ไม่มีอะไร...นอนเถอะ...” ว่าแล้วก็เอนตัวนอนลงกับที่นอนทันทีแถมยังคว้าคอผมให้หล่นตุ๊บตามไปด้วยเสียอีก.. ทำเอาผมหน้ามุ่ย จะนอนทั้งที่แสงไฟยังแยงตาเนี่ยน่ะ แถมตอนนี้ยังสองทุ่มกว่า มาทำง่วงอะไรนักหนา..
“..ปล่อยดิ...ปวดคอ... “ ผมบ่น พลางแงะอตัวเองออกจากฝ่ามือที่ทั้งลากทั้งเกาะไว้แน่น ไม่อะไรหรอกน่ะครับ ก็ที่นอนตรงนี้น่ะสิ คือผมน่ะนอนข้างพี่โตก็จริง แต่ไอ้ที่นอนของพี่แก ไม่อยากจะบอกน่ะว่ามันต่างกับผมแค่ไหน ไอ้เนมน่ะเป็นนักโทษธรรมดาที่แค่ได้นอนกับผ้าห่มบางๆรองพื้นก็ดีแล้ว แต่กับขาใหญ่แบบพี่โตแล้วเนี่ย ไอ้เศษผ้าที่ซ้อนทับกับจนหน้าเป็นตั้งแบบที่เขาเรียกว่า”คอนโด”แบบนี้น่ะ ลากเอาผมไปนอนแล้วเอาแขนหนีบคอไว้ ไม่จงใจให้ผมปวดคอตายแล้วจะอะไรล่ะครับ..
ผมเอื้อมมือเอารูปถ่ายที่แม่ให้มาสอดไว้ใต้หมอน พร้อมกับเอาตัวลงนอนบนที่นอนบางๆของตัวเอง ตอนนี้พวกพี่ๆก็เริ่มจะปูที่นอนตัวเองนอนบ้างตามที่ขาใหญ่แกทำ..ผมว่าก็เข้าใจอยู่หรอกน่ะ ว่าถ้าพี่โตนอนแล้วคนอื่นยังมาส่งเสียงจิ๊กจั๊กจ้อกแจ้กเนี่ย จะเกิดอะไรขึ้น...
ผมเหลือบมองคนตัวโตที่นอนอยู่บนที่นอนตัวเอง เจ้าของที่นอนก็จงใจนอนแผ่จนเต็มที่ซะน่าเกลียด จะไม่แบ่งให้ผมไปแอบๆนอนด้วยซักนิดไม่ได้รึไง ใครๆเขาก็อยากได้ที่นอนนุ่มๆนอนทั้งนั้นแหละ..
แต่บ่นในใจไปก็เท่านั้นเพราะตอนนี้พี่ท่านนอนหลับตาไปซะแล้ว มองเห็นเค้าหน้าที่ยังคงความเครียดนั้นแล้วก็นึกส
งสารไม่น้อย คิดว่าคงไปเจออะไรที่น่าปวดกบาลมาอีกเป็นแน่...
...คิดถึงเรื่องน่าปวดกบาลแล้วก็วกมาหาตัวเอง..หวังว่าต้นเหตุมันไม่ได้มาจากผมน่ะ..เพราะผมก็ไม่ได้ทำอะไรอีกแล้วนี่..ไหม?..
“..ปิดไฟ..” เสียงผู้คุมร้องบอกพร้อมกับฝีเท้าที่ย่ำห่างออกไปเรื่อยๆมาพร้อมกับความมืดสลัว มองเห็นได้เพียงรางๆเพราะแสงจากปากทางเข้าที่เดียวเท่านั้น..ขณะที่ผมตัดสินใจจะหลับตาลงและนอนให้เป็นสุข...กลับรู้สึกถึงฝ่ามือที่คว้านเข้ามาหาตัว และตะปบแขนไว้แน่น..
“...อะไร...” ผมร้องถามงงๆ นัยน์ตาสบมองกับดวงตาวับวามของพี่โตในความมืด คนตัวโตเอามือจุ๊ปากบอกให้เงียบ แล้วเปิดผ้าห่มตัวเองออก..พลิกตัวให้นอนตะแคงให้เหลือพื้นที่ไว้..
“..มาสิ...” แววตาคู่นั้นมองมาทำเอาผมหน้าร้อน..นึกตะขิดตะขวงใจไม่น้อยที่มาทำอะไรแบบนี้..แต่ว่า...เพราะไอ้ที่นอนนุ่มๆนั่นต่างหากที่ล่อใจ ทำให้ผมอยากลองนอนดูมั่ง ไม่ใช่เพราะพี่โตนอนอยู่ตรงนั้นหรอกน่ะ..
..และอีกอย่าง..ก็แค่อยากรู้..ว่าที่ตรงนั้น มันเป็นยังไง..
ผมชะงักเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อสบมองแววตู่นั้นที่มองมา ก็เลิกอิดออด ได้แต่ขยับตัวไปหาและเอนตัวเข้าหาคนตัวโตที่นอนอยู่บนฟูกนอนนุ่มๆที่กางแขนรับให้ผมเข้าไป..
...อยากรู้..ว่า..”ที่ข้างๆ” ที่พี่โตบอก...มันจะอบอุ่น...และสบาย..แค่ไหน...
ผมขยับตัวเข้าแนบชิดคนตัวโต รู้สึกถึงอ้อมแขนหน้าที่กอดรัดร่างผมเอาไว้ไม่ให้ตกลงไป แขนแขนหนาอีกข้างที่ทำหน้าที่ต่างหมอนให้หนุน...
“...อืม..” เสียงพี่โตครางงึมงำพร้อมกับจมูกที่สูดลมหายใจเข้าช้าๆ และริมฝีปากที่แตะลงบนเส้นผม ทำให้ผมใจเต้นอยู่ไม่น้อย อ้อมแขนของคนตัวโตรัดตัวผมแน่นขึ้น ไม่ได้แน่นจนเจ็บ..แต่แน่น...พอที่จะให้ผมรู้ ว่ายังมีใครอีกคนอยู่ข้างๆ..
ผมยิ้มน้อยๆ เอื้อมมือสอดเข้าไปยังเอวหนา และกอดหมับเข้าให้อย่างรวดเร็ว..ความรู้สึกเหมือนได้กอดตุ๊กตาตัวโตๆ ทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้..
...นี่ไม่ใช่ตุ๊กตา..แต่เป็นคน ที่มีเลือดเนื้อและมีชีวิต..
มีหัวใจเต้นอยู่บนอกซ้าย ที่กำลังเต้นประสานกับหัวใจของผมอยู่..
ผมยิ้มออกมาในความมืด พร้อมกับซุกใบหน้าลงไปยังแผ่นอกหนาของพี่โต..ฟังเสียงลมหายใจเข้าออก ฟังเสียงหัวใจเต้นที่เหมือนกัน ฟังมันดังพร้อมๆกันกับร่างกายของตัวเอง..
..ความรู้สึกของการได้โอบกอดและหายใจร่วมกับ มันเป็นแบบนี้นี่เอง..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อืม....
ผมขยับตัวขยุกขยิกในความมืดและสติที่เลือนราง ความอบอุ่นที่ห่อหุ้มตัวไว้ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นความฝันมากกว่าความจริง..แต่มือเย็นๆที่แตะลงบนบั้นเอวพร้อมกับลูบไล้เบาๆ..นั่นทำให้ผมรู้สึกแปลก..
...ทั้งกึ่งรำคาญ..ทั้งวาบหวามแม้ในความฝัน..
อือ....
ผมพลิกตัวหนีฝ่ามือคู่นั้นที่เริ่มไล่เลาะเข้าหาตัวมากขึ้นเรื่อยๆ แม้จะรู้สึกดีเพียงใด แต่ห้วงนิทราอันแสนสุขนี้ก็ทำให้ยังไม่อยากลืมตาตื่น..จึงได้แต่ร้องฮืมในลำคออย่างไม่พอใจนิดๆ ยามที่ฝ่ามือคู่นั้นเริ่มไล้วนเย้าหยอกให้รู้สึกหงุดหงิดใจมากขึ้นเรื่อยๆ..
“..ชู่ว...เบาๆ....”เสียงกระซิบคุ้นหูนั้น ดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสเปียกชื้นตรงริมฝีปาก...เปียกๆ แฉะๆ และของบางอย่างที่นุ่มหยุ่นก็ทาบทับลงมาไม่ขาด ทำให้รู้สึกปวดปะแล่มและ...รู้สึกแปลกๆ..
“..อื้อ..... “ ฝ่ามือเย็นๆนั้นเอื้อมมาสะกิดยอกอกทำเอาผมสะดุ้งเฮือก และร้องครางออกมาทันที แม้ริมฝีปากหนาจะแตะทับลงมาทันควัน..แต่นั้นก็ทำให้เปลือกตาของผมปรือขึ้นในที่สุด...
....ความมืด...
ภาพที่ยังลางเลือนไม่ชัดเจนเป็นสิ่งแรกที่พบเจอ ก่อนที่ดวงตาจะปรับโฟกัสและมองเห็นว่าความมือที่ว่านั้น คือเส้นผมสีดำและใบหน้าของใรบางคนที่ผมคุ้นเคยดี..
“..พี่โต... “ ผมร้องถามออกไปเบาๆ ขณะที่คนตัวสูงก็ร้องงึมงำรับในลำคอ.. แต่มือกับริมฝีปากยังไม่หยุด ฝ่ามือหนายังคงไล้แตะเนื้อตัวของผมอยู่อย่างนั้น และริมฝีปากที่ซุกไซ้ซอกคอก็ยังไม่ยอมห่าง..
“..น่ะ...นี่...” ผมร้องออกมาอย่างตกใจ พร้อมกับเหลือบตามองรอบๆอย่างหวาดระแวง อย่าลืมน่ะว่านี่คือห้องขัง..และ นักโทษยี่สิบกว่าคนที่นอนกรนคร่อกอยู่ตรงนี้น่ะ จะไม่อายเค้าเลยรึไง
“..พี่โต..ปล่อยสิ..ไม่เอาน่ะ..ผมไม่เล่นด้วยน่ะ... “ ผมพยายามเอื้อมมือดันคนตัวโตที่ทาบทับร่างผมทั้งตัวให้หลีกออก แต่เหมือนว่าจะไม่สะเทือนเลยสักนิด ร่างสูงใหญ่ที่คร่อมผมไว้ยังคงก้มลงซุกไซ้ซอกคอ พร้อมกับกัดมันเบาๆ...ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก..
“..ชู่ว..เงียบสิ..ไม่มีใครรู้หรอกน่า..” ไอ้คนหน้าหนาก็ยังคงหน้าหนาเหมือนเคย บอกแบบนั้นแล้วเอามือมาแตะปากผมไว้เชิงว่าให้หยุดพูด แต่ผมก็ยังไม่ยอมหยุดดิ้น สายตายังคงกวาดมองรอบข้างอย่างหวาดระแวง ในหัวสมองมีแต่คำว่าถ้า..ถ้ามีคนตื่นมาเจอล่ะ ถ้าผู้คุมมาเห็นล่ะ ถ้า..นั่นโน่นนี่สารพัด...
“..ไม่เอาน่ะครับ..พี่โต..ไม่เอา... “ ผมร้องออกมาอย่างหมดหวัง ไอ้ที่จะทำกันตรงห้องน้ำยังว่าแย่แล้ว แต่ที่ตรงนี้ ห้องขังที่มีคนนับยี่สิบกว่าชีวิตอยู่ที่นี่..ผมไม่ยอม..ไม่ยอมทำแบบนี้แน่..
“..ไม่เป็นไรน่า...” พี่โตยังคงบอกผมด้วยคำพูดเดิม แต่ยิ่งทำให้ความกลัวของผมมันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่ได้เป็นคนหน้าด้านไม่สนมนุษย์มนาแบบพี่น่ะ จะได้มาทำอะไรๆกันต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ แล้วถ้ามีใครรู้ ถ้ามีใครเห็น ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน..
“..ฮึก....ไม่เอา..ผม...” ด้วยความกลัวและงอแงเป็นทุนเดิม ทำให้ไอ้เนมเริ่มแบะปากด้วยน้ำเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ นั่นทำให้คนตัวโตชะงัก พื่โตหันมามองหน้าที่เบ้เหมือนมีใครจะมาทำมิดีมิร้ายของผม ก่อนจะถอนใจเฮือก..
“..เฮ้อ...ชอบทำให้กุคิดว่าตัวเองจะข่มขืนมึงอยู่เรื่อย.. “ ทิ้งตัวลงนอนข้างๆผมพลางบ่นออกมา ขณะที่ผมก็ยังหน้าเบ้ แม้จะรู้ว่ารอดตัวไปได้แล้วก็เถอะ..
“..แล้วจะเอายังไงล่ะหือ..ไอ้ที่มันตั้งขึ้นมาแล้วเนี่ย.. “ บ่นพร้อมกับคว้ามือผมไปตะปบตรงหว่างขาตัวเองทันควัน ทำเอาไอ้เนมสะดุ้งเฮือก จะชักมือออกก็ไม่ได้ เพราะคนตัวโตขยับเอาใบหน้าและปลายจมูกมาชิดตรงลำคอเอาแขนผมแนบติดแผ่นอกตัวเองไม่ให้ขยับไปไหน..
“...ไม่เอาน่ะ..ถ้าคนอื่นเห็นจะทำยังไง... “ ผมยังพยายามดึงแขนหนี ไม่ยอมให้คนตัวโตที่เริ่มรุกเข้าหาทำสำเร็จง่ายๆ..
“..ถ้าคนอื่นไม่เห็น...ก็ได้สิน่ะ...” ริมฝีปากหนายิ้มออกมาบางๆท่ามกลางความมืด ทำเอาไอ้เนมหนาวสันหลังเยือก..
...พร้อมๆกับความมืดที่มาเยือนอีกครั้ง เมื่อพี่โตตวัดผ้าห่มคลุมร่างเราสองคน และร่างของเขาก็ร่อมทับตัวผมไปเป็นที่เรียบร้อย..
..เฮ้ยยยยยยยยยย ผมไม่ได้ต้องการแบบน้านนนนนนนนนนนนนนนนนน
“..ฮื้อ..... “ อ้าปากจะทักท้วงแต่ไม่ทันซะแล้ว เพราะพี่โตแตะริมฝีปากตัวเองเบียดเข้ากับริมฝีปากผมเป็นการปิดคำพูดที่จะกล่าวออกมาเรียบร้อยแล้ว..
ฝ่ามือร้อนๆไล้ตามสีข้างขึ้นมา พร้อมกับถลกเสื้อที่ผมใส่อยู่ให้ขึ้นมาถึงลำคอ และอีกข้างก็คว้ามือผมที่ถูกจับให้สัมผัสความแข็งขึงของตัวเองให้สอดเข้าไปในกางเกงของเขาบ้าง..
ริมฝีปากหนาบดเบียดรุนแรงเสียจนผมหายใจหายคอไม่ออก มืออีกข้างของผมไม่มีปัญญาจะผลักออกแล้วจึงได้แตะเอื้อมมือไปเกาะเกี่ยวแผ่นหลังของพี่โตไว้..
“..อ่ะ....” ผมร้องออกมาเบาๆเมื่อพี่โตแตะมือลงบนส่วนล่างของร่างกายที่เร่มแข็งขึง แค่ลูบไล้มันเบาๆก็ทำให้ผมตัวสั่นขึ้นมาทันที ในสมองไพล่คิดไปถึงตอนเย็น..ดังนั้นมือที่ถูกชักนำให้ลูบไล้ลงบนแก่นกายของคนตัวโตจึงเริ่มขยับไปตามที่ได้รับสัมผัสมาบ้าง..
“..อืม..ดีมาก... “ เสียงกระซิบเบาๆ และลมหายใจร้อนๆที่รดรินตรงซอกคอหลังจากผละจากริมฝีปากของผมไม่นานดังขึ้นราวกับคำชมเชย ขณะที่ผมหลับตาพริ้ม ร้องออกมาเบาๆยามที่ฝ่ามือคู่นั้นกอบกุมความปรารถนาของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ ส่วนกางเกงและปราการด่านสุดท้ายก็หลุดลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้าอย่างรวดเร็ว..
ฝ่ามืออีกข้างแตะลงบนแผ่นอก บดขยี้ยอดอกเบาบ้างแรงบ้างทำเอาผมครางฮืออกมาไม่เป็นภาษา ผมละมือออกจากส่วนกลางร่างกายของพี่โตอย่างหมดแรง ได้เอื้อมไปหาลำคอหนาพยายามดึงให้ริมฝีปากคู่นั้นกลับมาประกบกับริมฝีปากของผม ครั้งแล้ว..ครั้งเล่าอย่างหลงลืมตัว..
“..อ่ะ.... “ ผมร้องออกมาเบาๆ เมื่อปลายนิ้วที่เคยแตะต้องส่วนกลางของร่างกายจนแข็งขึงไล้วนไปยังด้านหลัง พร้อมกับกดลงเบาๆ..สร้างความรู้สึกประหลาดจนชวนให้ขนลุกซู่...
“..เจ็บเหรอ..?.. “ คำถามแสนน่าอายทำให้ผมส่ายหัวช้าๆ..แต่เมื่อปลายนิ้วสอดลุกเข้าไปในร่างกายกลับต้องเบ้หน้าและร้องออกมาทันควัน.
“..เจ็บ.... “ ผมหน้าเหยด้วยความไม่คุ้นชิน ปลายนิ้วที่ขยับอยู่เบื้องหลังสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดเสียจนต้องส่ายหน้า..เจ็บแปลบ..แต่อีกชั่วขระหนึ่งก็แฝงไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่เคยเจอ..
“..พี่โต...จูบ..ที.... “ ผมกระซิบเบาๆเมื่อเห็นว่าริมฝีปากคู่นั้นแวะเวียนขบกัดที่ลำคอและแผ่นอกจนเริ่มเจ็บชา แต่ความเจ็บปวดเบื้องล่างทำให้ริมฝีปากแห้งผากคล้ายกระหาย..
“..อืม....” ครางรับแล้วทาบริมฝีปากลงบนเรียวปากบางตามคำขอ ขณะที่ปลายนิ้วที่ซอกวอนเบื้องล่างเพิ่มจำนวนขึ้น..ทำให้คนใต้ร่างต้องเบ้หน้า ร่างกายบิดเกร็งด้วยความไม่คุ้นชิน..
“..เจ็บ... “ริมฝีปากหนาละออกมาประทับจูบบนผิวแก้ม ขณะที่เรียวปากบางร้องออกมาด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอนัยน์ตา..
“..ไม่เป็นไร..แปปเดียว...” เสียงเอ่ยปลอบนั้นทำให้ผมพยักหน้ารับ แม้จะไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงรึเปล่า.. ได้แต่หลับตาลงแล้วปล่อยให้ริมฝีปากคู่นั้นคอยปลอบประโลมให้คลายความเจ็บ..
“..อื้อ....” สะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วที่อยู่ในร่างเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ สร้างกระแสความเจ็บปวดปนวาบหวามเสียจนต้องร้องออกมาเบาๆในลำคอ..ปลายนิ้วที่ขยับเสียดสีเบื้องล่าง เรียกให้เลือดสูบฉีดบริเวณผิวแก้มเสียจนแดงก่ำ.. ริมฝีปากบางเผยอออกหอบกระเส่า ยามที่คนตัวโตผละจาก
“..อา....” นัยน์ตาที่เอ่อคลอด้วยหยดทอดมองมาอย่างเว้าวอนท่ามกลางความมืด เพราะรู้ว่ามีคนร่วมห้องนับยี่สิบคนจึงต้องกัดริมฝีปากไว้แน่น พยายามระงับเสียงของตัวเอง โดยหารู้ไม่ ว่าท่าทางของตนนั้นน่ามองเพียงใด..คนบนร่างหายใจแรงขึ้น พร้อมกับกัดฟันกรอดอย่างอดทน..แต่เมื่อแขนทั้งสองข้างเอื้อมเข้ามาหา นั่นทำให้ความยับยั้งช่างใจหมดไปโดยสิ้นเชิง..
“..อย่าเกร็งน่ะ...” เสียงกระซิบเบาๆนั่นทำให้ผมชะงัก ปรือขึ้นมาสบตาที่มองมา แต่พี่โตก็ไม่ปล่อยให้ผมคิดอะไรนานนัก คนตัวโตทาบแตะริมฝีปากของผมไว้อีกครั้งแต่จูบหวานๆทั้งหนักหน่วงและร้อนแรงนั่นกลับสิ้นฤทธิ์ทันควันเมื่อผมรู้สึกถึงบางอย่างที่แทรกเข้ามาในร่างกาย..
“.......... “ เสียงร้องของผมดังอยู่ในลำคอ ขณะที่น้ำตาซึ่งเอ่อคลออยู่แล้วไหลพรากออกมาอย่างสุดจะกลั้น..เจ็บ...เจ็บจนน้ำตาไหล..ทั้งเจ็บทั้งจุกเสียงจนร้องไม่ออก ความสุขวาบหวามที่เคยได้รับเมื่อครู่ราวกับจะสลายไปเป็นธาตุอากาศ ที่รู้สึกชัดเจนอยู่ตอนนี้คือความเจ็บ..เจ็บเสียจนอยากจะร้องไห้..
“..ฮึก...เอาออกไป..ไม่เอา..เจ็บ... “ ผมร้องออกมาเมื่อผละจากจูบนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมกับฝ่ามือที่เคยเกาะเกี่ยวร่างกายเบื้องหน้าผละออก พยายามผลักไสพี่โตสุดกำลัง..
“..แปปเดียว...อย่าร้องไห้..น่ะ..อย่าร้อง... “ เสียงกระซิบแผ่วเบานั้นไม่ได้ทำให้ผมหายเจ็บไปมากกว่าจูบที่ปลอบประโลมนั่น พร้อมกับเกร็งตัวขึ้นเมื่อฝ่ามือร้อนๆแตะลงบนส่วนกลางของร่างกายทำให้ต้องครางฮือออกมาทันควัน
“..อ่ะ...อา.... “ ร้องครางออกมาเมื่อคนตัวสูงเริ่มขยับตัว..ผมหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด..ตอนใส่เข้ามาว่าเจ็บแล้ว..แต่ตอนขยับตัวยังเจ็บเสียยิ่งกว่า เจ็บจนน้ำตาที่ไหลออกมาเริ่มจะผลิตออกมาอีกรอบ ผมได้แต่จิกนิ้วลงบนแผ่นหลังกว้าง กดแน่นด้วยความเจ็วปวด..พี่โตดึงให้ผมเอาคางเกยไหล่ตัวเองไว้ เพราะแบบนั้น ผมเลยอ้าปากงับไหล่ของเขาเสียเลย..
“..ฮื้อ.... “ แต่ขยับไปได้สักพัก ความเจ็บปวดก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ดีขึ้น ผมรู้สึกว่าตัวเองร้องครางน่าอายออกไปมากพอดู กว่าริมฝีปากของพี่โตจะเข้ามาปิดไว้ ถึงรู้ว่าไม่ควรให้ใครได้ยินก็ยากจะคุมสติได้อยู่ เพราะตอนนี้ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นทำให้ผมมีความสุขเสียจนคิดอะไรไม่ออก ได้แต่กอดพี่โตแน่น พร้อมกันแลกจูบกับริมฝีปากคู่นั้นอย่างคุ้นชิน..
“...อือ... “ เสียงครางในลำคอของพี่โตที่ผมได้ยินนั้นสั่นพร่าแปลกหูไม่ต่างกับเสียงของตัวเองเลย ขณะที่เบื้องล่างยังคงถูกสอดใส่เข้ามาไม่หยุด มีแต่จะแรงขึ้นเรื่อยๆ สร้างความรู้สึกให้มากขึ้นความร้อนจากลมหายใจที่พร่างพรูมาปะทะกันยิ่งทำให้สติเลือนราง ที่รู้สึก ที่สัมผัสได้มีเพียงความสุขสมที่เกิดขึ้นเท่านั้น..
“..พี่...โต.... “ ผมร้องออกมาอย่างเว้าวอนเมื่อริมฝีปากคู่นั้นผละจาก มองเห็นรอยยิ้มล้อเลียนชัดเจนจนน่าโมโห อยากจะเอื้อมมือไปทุบซักทีสองทีแต่มือทั้งสองข้างก็ทำได้เพียงเกาะเกี่ยว กอดรัดคนตรงหน้าไว้เพียงเท่านั้น..
เบื้องล่างเริ่มปั่นป่วนรุนแรงขึ้นทุกที แรงสอดใส่ที่มากขึ้นพร้อมกับเสียงหอบหายใจแผ่วเบาทำให้ผมรู้สึกดีจนอยากจะปลดปล่อย ริมฝีปากหนาขบกัดซอกคอแรงๆจนผมหน้านิ่ว แต่นั่นก็ยิ่งทำให้อารมณ์เพิ่มสูงขึ้นจนแทบทนไม่ไหว ผมซบหน้าลงกับไหล่หนา หอบสั่นระริก เอนตัวรับแรงกระแทกสอดใส่ที่ทวีความรุนแรงขึ้นพร้อมกันนั้นก็ใช้ปลายฟันขบกัดไหล่หนาที่สั่นระริกแน่น...ได้ยินเสียงครางแผ่วเบาในลำคอของพี่โตและเสียงร้องของตัวเองที่พร่าสั้น..พร้อมกันนั้นก็ปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาในที่สุด..
ผมหรี่ตามองภาพเบื้องหน้าที่ยังคงอยู่ในความมืดสลัว เสียงหอบหายใจของผมและพี่โตยังคงสอดประสานกันแผ่วเบาราวกับเสียงดนตรีที่บรรเลงร่วมกัน..ร่างกายที่ทาบทับตัวผมทั้งหนักและอุ่นจนร้อน ขณะที่ความเหนื่อยอ่อนเข้ามาเล่นงานจนต้องหลับตาลง ริมฝีปากของใครบางคนก็แตะลงบนหน้าผากผมเบาๆทำให้อดจะยิ้มออกมาไม่ได้..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เหนื่อยอ่ะ..
เขียนตอนนี้เหนื่อยมากกกกกก เพราะมันเป็นตอนหื่น เหนื่อยเฟ้ยยย
มาอัพดึกมากเลยน่ะเนี่ย นั่งเขียนตั้งแต่สี่ทุ่มถึงตอนนี้แหละแค่ะ หึหึ..ตอนเดียวเองน่ะ พูดตามตรงว่าฟุ้งซ่าน ไม่ค่อยมีสมาธิเลยใช้เวลานาน
เรื่องของเรื่องคือไรท์เตอร์เสี้ยนอยากเขียนดราม่ามากกกกกกกกกกก(แบบว่าปลดปล่อยความเครียด) แต่ต้องทำใจเพราะตอนนี้มันหื่น มิใช่ดราม่า เลยฟุ้งซ่านไปหน่อย เหอๆ..
ปล. คำเตือน..ไรท์เตอร์กำลังอยากเขียนดราม่ามาๆอยู่..ตอนนี้.. o18
ปล. สอง...เราไม่มีอะไรจะพูดเรื่องข้อสอบ :z3:
-
จิ้มมมมมม
ไม่เสียเวลาที่อุตส่ารอ 555555555+ :laugh:
---------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
เขามีอะไรกันแล้ว! เขามีอารายกานแล๊ววววววววววววววววววววววววววววววววว!
:pighaun:
-
ในที่สุด... อย่างนี้ต้องจุดพลุฉลองงง!
พลุไม่มีจุดประทัดไปก่อนละกัน :mc4:
แต่พี่โตคะ ถึงจะใต้ผ้าห่มแต่ถ้ามีการขยับร่างกาย"แบบนั้น" คงมีคนตื่นแน่นอนคะ ฮ่าๆๆ
-
หนูเนม วันรุ่งขึ้นโดนล้อทั่วห้องแน่หนู
พี่โตหื่นดี 555
-
:m25: ผีผ้าห่มสุดยอดดดดดดด
กล้ามากเลยพี่โต
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ o13
-
ขอหื่นไปสักสองสามตอนก่อนจะมาม่าได้ไหมมมมมมมมมมมม
เฮือกกกกกกกกกกกกก เลือดท่วมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
นุ้งเนมน่าร๊ากไปไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
แค่นี้พี่โตก็หลงแย่แล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
+1 ก่อนกรี๊ดดังๆนะ
ได้กันแล้วววววววววววววววว !!!!
เหมือนเป็นฉากที่รอคิยมาแสนนาน
ถ้าต่อๆไปแฮปปี้ก็ดีสินะเนี่ยแต่ดูจากตอนที่แล้ว
ไม่น่าจะเลยนะเนี่ยยย
ยังไงก็ตาม ขอหวานอีกเยอะๆก่อนนะคะแล้วค่อยเข้าเรื่อวเครียดไป ฮ่าๆๆๆ
-
อ๊ากกกกก อีพี่โตทำไมมันน่ารักแบบนี้ล่ะ :haun4:
เนมอ่ะ พรุ่งนี้โดนแซวแน่ :laugh:
-
อ๊ายยย
แปะก่อน อ่านๆๆๆๆ
----------------------------------------
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
อิพี่โตหื่นอ่า คิดงายยยเนี่ยเอาผ้าห่มมาคุม
แล้วว่าเปิดมาป๊บเค้ายืนมองกันทั้งห้องล่ะค่ะเฮียยย
พรุ่งนี้นังเนมเค้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน
โอยปลื้ม หลังจากคืนนี้ นังเนมก็เลื่อนเป็ฯศรีภรรยาเต็มตัวแล้วดิ
ฉากความรักที่รอคอยมานาน(มาก) :impress2:
สุดท้ายๆๆๆๆ กอดไรท์เตอร์ :กอด1:
ปล.ไรท์เตอร์ทำเค้าไปโรงเรียนสายอ่า :serius2:
-
ไม่รู้จะเม้นไรแล้ว :m25: :m25:
หนูเนมครางซะขนาดนั้น เค้าตื่นกันทั้งห้องแน่ๆ :impress2:
-
:z1: :haun4::m25: :jul1:บรรยายเป็นตัวหนังสือมะได้ +1แทนเม้ม
-
:-[
พูดไม่ออก ทั้งเขินทั้งอายทั้งตื่นเต้น :m25:
-
ไม่สามารถตัดสินได้อย่างเป็นเอกฉันท์ว่าใครหื่นกว่ากัน
ระหว่างพี่โต.....เนม
กับอีกยี่สิบกว่าชีวิตนั้น 55555+
-
:haun4: :haun4: :haun4: กรี๊ดดดดด อยากมุดเข้าไปดูในผ้าห่มจริง
แต่ครางกันขนาดนั้น เปิดผ้าห่มออกมาไม่ใช่คนในห้องนั่งดูกันตาค้างอยู่หรอ
-
โอย อยากมุดผ้าห่มด้วยคน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เค้าได้กันแล้วอ่ะ :pighaun:
-
ไม่อยากได้ดราม่าอ่า :z3:
:-[ ตอนนี้อ่านแล้วเขินนนน ฮิ้ววว ว ว
-
กะ.................กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
///นอนจมกองเลือดตาย :jul1:
พี่โต........กู๊ดจ๊อบ!!!!!!!!!!!! ///โยนดอกไม้ให้
-
:m25: สมกับความเป็นเอ็นซีละมุนเลยทีเดียว
ครึๆผีผ้าห่มไม่เกรงใจชาวบ้านที่นอนฟังกันให้สลอน
พรุ่งนี้เช้าเถอะ...ดังแน่ๆอิหนูลูกป้า 555
พี่เค้าทำดีชิมิลูก55 ตอนหัวค่ำทำมาเปนต่างคนต่างนอน แวปๆมีสะกิด
ล่อให้มานอนกอดๆกันเล่นๆ แต่จริงๆแล้ว ราชสีห์มีแผนชั่วร้าย555 มันจะปล้ำ เอ้ย มันจะปล้ำ กร๊าก
ลูกแกะของอิป้าฝันกลางดึก อึก อึก อึกๆๆ (เสียงเอ็กโคว 555555)
ช่วงกำลังอินเลิฟอ่ะนะ การเปลี่ยนแปลงนิดๆหน่อย ของคนที่เรารัก
มันก็ทำให้เรารู้ว่าเค้ากำลังเผชิญกับอะไรอ่ะเนาะ ของแบบนี้มันสื่อกันได้
แต่ที่ไม่รู้คือ เรื่องมันจะใหญ่โตหรือร้ายแรงถึงขั้นเอาชีวิตหรือไม่ ก็สุดจะหยั่งอ่ะนะ
ได้จ้ำจี้กันนิดๆหน่อยๆเสียพี่เค้าว่าตาลุงเลยรึ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
อย่าให้พี่เค้ารู้นะลูกไม่งั้น โดนลงโทษแน่ๆอิิอิ o13
-
และแล้วก็ หุหุ หิหิ อิอิ อ๊ะอ๊ะ (บ้าไปแล้น 55)
-
+1ให้ไรเตอร์ โอ้ยใจจะขาด :jul1:
-
ในที่สุด.....แต่มันจะวุ่นวายหลังจากนี้หรือเปล่า
-
:pighaun: ได้กันแล้วๆๆๆๆๆ
ในที่สุด... :oo1:
ต่อไปพี่โต ต้องอยู่ภายใต้อาณัติของน้องเนม :laugh:
-
ตื่นเช้ามาคนรู้หมดเลย
ว่าทำไรกัน
พี่โตหื่นสุดยอด
-
มาแล้วววววว :haun4: :haun4: o13
-
การรอคอยที่นานแสนนานสิ้นสุดลงแล้ว555+ เช้ามาได้ดังทั่วแดน12แน่หนูเนม แต่รู้สึกหวั่นๆใจกับไรเตอร์ไงก็ไม่รู้จู่ๆอยากเขียนดราม่าซะงั้นอ่ะ
-
ได้้กัันแระ อิิอิิ
-
:mc4: วันที่รอคอยยยยยยยยยยยย :mc4:
สองคนนี้ได้สังเกตุรึเปล่า ว่าเสียงกรนในห้องขัง หายไปตอนใหน
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยส์ :z1:
-
หึหึ. . . ในที่สุด :m25:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ได้กันสักที รอมาตั้งนาน
แต่น่าสงสารน้องเนมเนอะ
แบบว่า... แบบว่า ... ไม่มีไรหล่อลื่นเลยอะ :z13:
-
ออก จาก ห้อง สอบ ปุ๊บ
ตรง ดิ่ง มา เลย ค๊าบ
ขอบ คุณ นะ ค๊าบบบ...
จะรอ ต่อ ไป 5555
:impress2:
-
หุๆๆๆๆๆๆ มีผีผ้าห่ม เยอะ เลยเนาะ ตอนนี้ :z1:
-
:mc4: วันที่รอคอยยยยยยยยยยยย :mc4:
สองคนนี้ได้สังเกตุรึเปล่า ว่าเสียงกรนในห้องขัง หายไปตอนใหน
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยส์ :z1:
^
^
^
โห...คุงพี่ หนูคิดว่าตอนนั้นคงไม่มีกะจิตกะใจจะสังเกตหรอกค่าาาาา! :laugh: :laugh:
-
o13
โฮกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เเล้วก้อ....จนได้
ฮ่าๆๆๆๆๆ
เเล้วถ้าตื่นขึ้นมาจะเป็นยังไงต่อน่ะ
มารอ มารอจ้ะ
-
ผีตัวนี้น่ากลัวโคตร แต่น้องเนมก็ไม่หวั่นชิมิ 555 :o8:
:z1:คาดว่าพรุ่งนี้เนมจะถูกล้อเลียนแหงๆ
-
ไอ้พี่โต....หื่นขนานแท้!!!
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[
-
:o8: พี่โตน่ารักจัง อ่อนโยนแม้เป็นผีผ้าห่ม .. ในที่สุด ..
-
พี่โตหื่นนนนน ^^
สงสารเนมอ่ะ เจ็บน่าดูเลย แล้วก็คงจะอายมากด้วย
ถึงจะเป็นผีผ้าห่มแล้วก็เถอะ พุ่งนี้เตรียมโดนล้อได้เลยเนม 555+
-
มาอีหรอบนี้ ตอนต่อไปต้องยุ่งแน่ ๆ
ไหนจะเรื่องลงบ่อ
ไหนจะเรื่องแฟนอีพี่โต
:z3:
-
ไรท์เตอร์จ๋าาาาาาาาาา อย่าเพิ่งดราม่าเล้ยยยยยยยย
ขอฉากหวานขอพี่โตกะน้องเนมอีกซักนิดดเห้อออออออออ
พลีสสสสสสสสสสส
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :L2:
-
โถ... แค่ในห้องน้ำ ยังไม่กล้าสบตาใคร
แล้วงานนี้ ... :-[
-
โอ้วส์ เวอร์จิ้นของน้องเนมเราดำเนินมาได้ถึง 50 ตอน
ในที่สุดมันก็โดนพี่โตพรากเอาไปเสียแล้ว
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
:z1:
วันรุ่งขึ้นคงไม่มีใครกล้าแกล้งน้องเนมจริงๆ เปลี่ยนสถานะแล้วนี่เน้อออ >w<!!!!
ไรท์เตอร์ ---- ไม่เอา เค้าไม่เอาดราม่าาาาาาาาาา
แค่นี้ชีวิตรุคกี้ก้อดราม่าพอแล้วววววววววววววว TT[]TT!!!! :'(
ขอตอนมีความสุขๆ หน่อยเถ้ออออออออออออออออออออออออออ
ฮือออออออออ
สู้ๆ นะค่ะ
เรื่องข้อสอบ --- เราอย่าไปพูดถึงมันดีกว่าค่ะ TT_____________TT
-
:-[ :-[
-
สบายตัวเลยซิถ้า...........พี่โต..............นู๋เนม............
:oo1: :o8: :oo1: :-[ :oo1: :-[
-
เสร๊จแล้วว หนูเนมมมม คาดว่าพรุ่งนี้ไม่พ้น โดนแหงมๆ ห้าๆๆ ในห้องขัง 20 คนอ๊ากกก จะเหลือเรอะ
พี่โตหื่นตัวพ่อเลย หนูเนม หพระมาคุ้มครองนะลูก ผีผ้าห่มตัวนี้น่ากัววว คิคิ
-
อ้ากกกกกกก ละลาย
555
เสร็จพี่โตซะแล้วน้องเนมมม
^^
ขอบคุณค่ะ
-
อย่าดราม่ามากนะคับสงสารน้องเนม
-
ในที่สุกก็เป็นของกันแระกันแย้วน่ะ นู่แนมกะอิเพ้โต ดีใจอย่างสุดซึ้งเลยน่ะเนี่ย เหมือนเป็นเเขกไปร่วมงานส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวยังไงมะรุ้ 55555555555+
ดราม่าจะมาแล้วหรอ จะเป็นใครละเนี่ย ขอหวานอีกนึดก่อนได้มะ
-
ตอนเช้าโดนแซวแน่เลย
:laugh:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ >>///<<
โดนใจมั๊กม๊ากเลย nc นี้ o13
ขอคู่เีฮียวิทย์กะเฮียกันแบบนี้บ้างจิคะ อยากเหนคู่นี้เค้าหวีตกันมั่งง่า นะค๊าา นะนะนะนะ ^^ :m18: :m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
ปล. คำเตือน..ไรท์เตอร์กำลังอยากเขียนดราม่ามาๆอยู่..ตอนนี้.. o18
ปล. สอง...เราไม่มีอะไรจะพูดเรื่องข้อสอบ :z3:
ใช่ค่ะไม่มีอะไรจะพูดจิงๆ ยากม๊ากกก แทบตายคาห้องสอบ โอยยย :a5: :z3: :m15: :a6: :sad3: :freeze: o6
-
ตามมาอ่านที่นี่ ตัวอักษรมันใหญ่ดี แหะแหะ
NC สุดยอดมาก + จบได้ค้างอีกตามเคย อาเมน~
-
อ่านตอนนี้ละใจละลายเลย โดนใจมากกกกกกกกกกกก :กอด1: writer
-
ในที่สุดๆ เย้ๆ :haun4:
-
:m25:
ตายละนะ เฮือก !!
ขอเลือดด่วนไม่ไหวแล้วคร่า~ อ๊ากกกกก น่ารักเวอร์ๆ
พี่โตไม....งี้เนี่ย กร๊ากกกก ไรเตอร์สู้ตาย !! :กอด1:
-
สุดยอด!!!!!!!!!!!!!
-
สุดยอดอ่ะ
-
:pighaun: :haun4: :oo1:
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำหมากกระเซ็นเต็มหน้าจอเลยอะ คริคริ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
เปนผีที่เด็ดดีจริงๆๆ
-
ผีแบบนี้ คนอื่นๆคงอยากตื่นมาดู คึคึ :z1:
-
หูยยยยยยยยยยยยยย
โอววววววว
หึหึ
-
เหอะๆ จากดราม่า ไหงกลายเป็นหื่นๆไปแล้ว :laugh:
เรื่องสอบไรท์เตอร์สู้ๆน้า o13
-
อืม ค่อยสมใจอยากหน่อย อิอิ
-
:impress2:อ้ายยยยยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกก รอตอนต่อไปปปปปปปปปปปป o13
-
รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
ใต้ผ้าห่มมีเพียงแค่สองเรา
ตอนนี้แอบหวานนะเนี่ย ปลื้มมมมม
อยากรู้ตอนเปิดผ้ามาจะเป็นไง คิคิ
-
ทันแล้ววววววววววว
อ๊ากกกกกกกกกกก คุ้มค่าที่อดหลับอดนอนตามจริงๆ
-
อ่า น้องใหม่ (ที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้)
อ่านตั้งเเต่ตอน 7 โมงเย็นยัน 3 ทุ่มครึ่ง
อืม อ่านบทนำน่ะขยาดเล็กๆ กลัวว่าจะเป็นเเบบกล้ามชนกล้าม
โอ้ว! เเต่พออ่านๆไป อ้อ ไม่ได้กล้ามชนกล้าม โล่ง!
อ่านๆไป มีร้องไห้เเค่ตอนเดียว ตอนที่เเม่ร้องเพลงกล่อม นอกนั้น SM ถูกใจเรา เหอๆ
ยิ่ง NC ที่อิพี่กันย์มันทารุณ เฮียวิทย์ยิ่งปลาบปลื้ม โฮะๆ
ถ้าใครไม่เชื่อ ...
ดู Avatar เราสิค่ะ!!~
-
เอิ่ม ๆ
เค้าทำอะไรกันอ่ะ หนูไม่รู้หนูแบ๋วๆ
555
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อัพตอนต่อไปเร็วๆน่ะค่ะ
-
เค้ามีอะไรกานแล้วววววววววววววววววววววววว
คาดว่าวันรุ่งขึ้น เนมคงจะลุกไม่ไหว แต่แบบว่าเสียงกรนที่ปกติมันสนั่นมันหายไปไหนน้ออออออ
-
+1 ไรท์เตอร์ ตอนที่แหละที่รอคอย กรี๊ดดดดดดดดด :mc4: :jul1:
ในที่สุด ๆ กรี๊ดดดดดดดด น้องเนมก็มีซะมี เป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีนะลูกกกก ส่วนอิคุณพี่โต แม่งหื่นว่ะ 555 ครั้งแรกของน้องเนมสักขีพยานเป็นสิบ ๆ เลยไหมนั่น กรี๊ดดด
แต่ หนู ช้อบ ชอบ ค่ะ กรากกกกกกกกกกกกกกก ถูกใจมาก ๆ :laugh:
แอร๊ยยย พี่โตเวลาพูดเพราะ ๆ หวาน ๆ กับเนม แม่ยกละลายไปพร้อม ๆ กับน้องเนมด้วย ไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
ไรท์เตอร์อยากจะเขียนดราม่าแล้วเหรอ แอร๊ยยยยยยย ดราม่าอะไรก็ได้ แต่ขออย่างเดียว ขอให้น้องเนมเป็นของอิพี่โตคนเดียวนะ แบบว่าแอบกลัว อยู่ในนั้น เสือ สิงห์ กระทิง แรด เยอะ อ่าแถมยังมีพวกชอบเล่นกับชีวิตคนอื่นอีก เฮ้อออ ยิ่งเนมเป็นคนที่พี่โตรัก จะยิ่งเป็นเป้าจุดอ่อนเปล่า
รับไม่ได้ถ้าน้องเนมต้องโดนอะไรแบบนั้นอ่าาา หวงน้องมากกก เป็นเมียพี่โตคนเดียวพอ เอิ้กกกกกกกกกกก
-
อิ นุ้ง เนม เอ๋ย เพ่ รอ มา นาน ละ
555555555555555
คิดถึง ไรเตอร์ สุดจายเลย
up up up
:impress2:
-
:m25:
ฉากนี้ที่รอคอย
คุ้มค่าจริงๆ
คุณค่าที่เนมคู่ควร :laugh:
-
ในที่สุด 555555
-
:haun4:
ให้เจอผีแบบนี้สักล้านรอบ ก็ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม กรี๊ดดดดดดดดดดด
กลัวคนไม่รู้หรอคะเนมขา~ รู้กันทั้งเล้าแล้วล่ะค่ะ :-[
ในที่สุดซู้ดดดดดดดดดดดดดด พี่โตก็สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำสักทีว่า 'เนมเป็นมะเอียของกู!!' อรั๊ยยยย
จนดร้ายยยยยยย
จัดมาอีกสักทีดิ พี่โตวววววว o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m25: :m25: :m25:
:pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
:mc4: :mc4: :mc4:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
มาต่อบ่อยๆน่ะครับ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ปิดซอยฉลองเลย ตอนที่รอคอย ฮิ้ว เเละเเล้วน้องเนมก็มีสามีเป็นตัวเป็นตนซะที เเต่ก็ค้างอะ เเล้วทำไมไม่ทีใครกล้าเข้าไกล้ หนูเนม เเล้วพี่โต ความกล้าขั้นเทพ เเต่ไม่อยากได้ ดรราม่าอะ ไรเตอร์ จะเอาไปลงกับ สามผีอะดิ เรื่องพี่วิทย์ก็พึ่งเริ่ม เฮ้อ เเต่ให้พี่โต + หนูเนมมีความสึข ซักพักก็ดีนะ สุ้ๆๆไรเตอร์ เรื่องข้อสอบทำดีที่สุดก็พอเเล้ว
-
มารอตอนต่อไป เมื่อผีผ้าห่มเจอไทยมุง
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: กำเดาไหลไปหลายรอบ
ในที่สุด ...................... นู๋เนม ก็ได้เป็นเมียอีพี่โตอย่างเป็นทางการแล้วสินะ
.......นู๋เนมไปตรวจฉี่ด้วยนะ ท้องเปล่า คิคิ o13
-
มารอตอนใหม่งับ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
เราว่านะ เดี๋ยวเรื่อมันก็ออกอาการดราม่าตามที่ไรท์เตอร์อยากจะเขียนอะแหละเราว่า
แล้วเมือ่ไหร่พี่กันย์จะมาน้อ?
-
ตัดริ้บบิ้น ฉลองงง เปิดซิงหนูเนมมมม
เฮียโตค้าบ เล่นคาไว้ไม่ถอนออก หนูเนมก็อึดอัดแย่ดิ o18
แต่สลับที่เป็นพี่โตอยู่ล่าง หนูเนมอยู่บน แล้วคาไว้ โหยโคตรได้ฟิว ไปละ หื่นเกิน 55 :laugh:
-
:L2: :L2:
o13 o13
:mc4: :mc4:
:bye2: :bye2:
:a12: :a12:
-
ผีผ้าห่มน่ากลัวมากกกกกกก :jul1:
NC ที่รอคอยก็มาแล้ว ฉากหวานๆ ก็ผ่านไปแล้ว...
อย่าบอกนะว่า....ตอนต่อ ๆ ไปจะเป็นดราม่าตามความต้องการของไรท์เตอร์....
ม่่ายยยยยยยยย....ปวดตับอีกแล้วเหรอกรู....
-
จะมีใครตื่นมาเจอผีกันบ้าง
-
ใช้วลาอ่าน 1 คืน กับอีก 1 วัน
อยากจะบอกไรเตอร์ว่า จะดราม่าก็อย่าให้มันปวดตับมากนะคะ อย่าทำร้ายไอ้เนมมันมากนะ (...เรียกไอ้เพราะอิชชี่ ชิส์)
สงสารพี่โตของเค้าด้วยนะ
...............
.........
....
..
.
พี่โตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต ไอ้หื่นเอ๊ย แอร๊ยยยยยยยยย :o8:
-
เฝ้ารออย่างใจจดจ่อเลยจ้า
-
นึกว่าจะไม่ได้เห็น NC แล้วนะเนี่ย แต่พอมีตื่นเต้นชะมัดเลยคะแบบว่านะ :oo1: กันในห้องขังอะ
:oo1: ในห้องน้ำว่าตื่นเต้นแล้วในคุกพระเจ้าลุ้นสุด ๆ ลุ้นแทนเนมว่าจะมีคนแอบฟังหรือแอบมองไหม :-[
:pig4: writer คะ
-
ห่มนานไปแล้วนะคะเนี้ย
ออกมาจากโปงได้เลี้ยววววววววววววววววววววววววววววว อิอิ
เจ้สอง จุบุจุบุ
-
.........คาดไม่ถึงกับพี่โต ทำไม น่ารักแบบนี้เนี่ย กร๊ากๆๆ ถนอมเนมสุดๆ เหอะๆๆๆ
-
เข้ามารอรับขวัญลูกสะใภ้
อิอิ
แม่ยกปลื้มน้องเนมเป็นฝั่งเป็นฝา 55555555
-
ฉากนี้เรทติ้งกะเพื่อมอย่างแรง
-
นานเกินไปแล้วนะครับ หายไปนานแล้วนะ
-
และแล้วน้องเนมก็โดนพรากความบริสุทธิ์
-
อยู่ใต้ผ้าห่มมาหลายวันแล้วนะคะ
ออกมาเถอะคนข้างนอกให้อภัยแล้ว (..เค้าเตรียมล้อกันอยู่ 555++)
จุดธูปอันเชิญคะ :call: :call:
-
รอ รอ รอ รอ รอ
-
อยู่ใต้ผ้าห่มมาหลายวันแล้วนะคะ
ออกมาเถอะคนข้างนอกให้อภัยแล้ว (..เค้าเตรียมล้อกันอยู่ 555++)
จุดธูปอันเชิญคะ :call: :call:
่น่านสิคะนานเกินไปแล้วน๊าาาา
คิดเถิงจาแย่ละนะคะ
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
........วันนี้วันแม่อย่าลืมบอกรักแม่กันนะคะ ^^
(http://file:///C:/Documents%20and%20Settings/Administrator/My%20Documents/14_1217667082.gif)
-
เฮ้อได้กันที่ตอน 50 เหมาะสมที่สุด น้องเนมน่ารัก
-
น้องเนมมมม น่ารักได้อีกกก
พี่โต หวานกว่านี้ได้อีก
ตอนนี้พี่โต กอด หอม จุ้บบบบบบบบ
อ้อนเนมอย่างน่ารัก
น้องเนมยอมให้พี่โตแว้วววววว :-[
-
คิดถึงแล้วน้า มาเปิดโปงกันดีกว่า อิอิ ^-^
-
มาต่ออีกสิครับ
-
อยู่ในผ้าห่มนานๆ มันร้อนน้าาา
รีบออกมาเถอะ ทุกคนให้อภัยแล้ว
-
:mc4: ได้กันแล้ว
ได้กันแล้วคร๊า
เพื่อนฝูงงงงงงงงงงงงงงงง
ปล.เราต้องทำใจเรื่องดราม่าใช่ม๊ะเนี่ย
-
เปิดผ้าห่มเหอะ แบบว่าคนอ่านรอจนจะคลั่งแล้ว
จิ้นไปไหนถึงไหนแล้ว:serius2:
-
เข้ามาปูเสื่อรอไรเตอร์ค่ะ
:D
-
เพิ่งได้อ่าน ... มาทันฉากเด็ดพอดี ... ทักทายผู้แต่งด้วยครับ
รออ่านต่อนะ
-
สงสัย Writer ก็มัวแต่มุดผ้าห่ม ไม่ยอมไปแต่งต่อซักที :laugh:
-
ชอบดราม่าแบบเลือดสาดกระจายแบบนี้มั๊ก ๆ :pighaun:
ไม่ขอแบบน้ำตาแตกนะคร๊า
-
ออกจากโปงได้แล้ว ผัวเมียคู่นี้ อิอิ
-
:m25:
เลือดหมดตัวแล้วครับ
-
ไรเตอร์คับ เอาเฮียโตกับน้องเนมกลับมาได้แล้วคับ
-
เอ้....วันนี้เค้าจะมีพิธีอัญเชิญผีออกจากผ้าห่มหรือยังหว่า...ศุกร์ 13 ด้วย
ตอนนี้รอจนรากเริ่มงอกเเล้ว 55555 ไรท์เตอร์ใจร้าย...ไม่มาต่อซักที
-
กำลังตามอ่านอยู่นะคะ
ใกล้ทันแล้วล่ะ
ติดใจ~
-
ไรเตอร์หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยคร่า อยากอ่านต่อกันแล้วจร้า
อัพ อัพ
-
คิดถึงจังเลยคับมายังคับ
-
ไรเตอร์ค่ะ ถ้ายังไม่ยอมมาพาไอ้เนม(..ชิส์ อิจฉามาน) กับพี่โต(..ของเค้า) ออกจากผ้าห่ม
....ลูกลิงจะไปลากสองคนนั่นออกมาเองแล้วนะคะ 555
-
คิดถึงๆๆ
-
น้องเนมกับพี่โตอยู่ในผ้าห่มนานเกินไปป่าวหง่ะ...
คนข้างนอกเค้ารอกันอยู่เยอะนะ
-
เออพี่โตจะต่อรอบสองหรอ ไหงยังไม่ออกมาอีกอ่าาาาาาา
อยากอ่านนนนนต่อออออออออออออ มากมาย
-
ไรเต้อร์ มาต่อเหอะค่ะ~~~
ไม่ไหวแล้วววว อยากอ่านต่อมาก เข้ามาดูทุกวันเลยอะ pleaseeeee
:call: :call:
-
รอดูตอนเช้าว่าเพื่อนๆจะแซวว่าอย่างไรบ้าง 55555555555
มาต่อซะที่ อิอิ เค้ารออยู่น๊าค๊า
-
ท่านปุ้ยค่า จะดราม่าก็ลงมาเถอะค๊าาาาาาาาาาาาา
อยากอ่านใจจะขาดแล้วววววT^T
-
ร้อนๆ อยู่ในผ้าห่มนานไปไหม
-
ท่านปุ้ย! ถ้าคืนนี้ไม่มาอัพ กุหลาบจะงอนแล้วนะ!! :m16:
-
:กอด1:
Imprison 51: What the ?
อับอาย..
น่าอายเป็นที่สุด..
อายจนไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน อายจนคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ในโรงอาหาร สายตาจ้องมอง *“แกงปาระเบิด” ที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงจัด ใบหน้าได้แต่ก้มงุดไม่กล้าหันไปสบตาชาวบ้านชาวช่องที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะซึ่งยังคงหัวเราะคักพูดถึง “หนัง Rate R-18+”ที่ได้รับชมและรับฟัง..แม้จะเป็นแค่..เอ่อ..เสียงกับภาพ..ที่เห็นแค่นอกโปงผ้าห่มก็ตามแต่ว่ามันก็ยัง..
“..ซี๊ด..เฮีย คืนนี้สุดยอดเลยว่ะ เห็นอยู่มานานไม่จัดการอะไร ที่แท้ก็**มีตัวนี่หว่า..” น้ำเสียงซี้ดซ้าดบาดหูของพี่แม้กทำให้ผมเบิกตากว้าง ไม่กล้าจะหันไปมองสบตาเหล่าคนที่นั่งหัวเราะด้วยซ้ำ..ถึงผมจะยากลุกขึ้นมาเถียงแค่ไหน..แต่ก็..
“ ใช่...นี่แค่ได้ยินน่ะพี่ แค่ได้ยินยัง***ปี๊ดป๊าดขนาดนี้..ถ้าเห็นด้วยนี่คง...โอ๊ย...!! “ คนพูดคือพี่เบิร์ดที่ถูกเพ่นกบาลไปแล้วโทษฐานพูดจาติดเรทเกิน ชิ สมน้ำหน้า..
“..โถ่..ทำหวงเว้ยสาดขอให้มึง****เหยียบเปลือกกล้วยเข้าสักวัน..” แช่งชักหักกระดูกแล้วเดินจากไปเมื่อเห็นว่าผู้คุมเริ่มหันมามองเนื่องจากมีการจับกลุ่มเกินเหตุ
“..อย่างเฮียแกไม่พลาดง่ายๆหร๊อก..” พี่ทินบ่นลอยตามหลัง แต่คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..เม้มปากพลางหรี่ตามองข้าวเช้าของตัวเองเหมือนอยากจะวิเคราะห์ว่าข้าวแดงและแกงตรงหน้ามันมีส่วนผสมอะไรบ้าง..
ปึก!!
“นี่..นั่งมองอะไรนักหนา กินเข้าไปได้แล้ว “ น้ำเสียงที่ไม่หยาบกระด้างเท่าไหร่นักแต่แสนคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับไหล่ของผมที่มีวัตถุหนักๆอันชื่อว่าแขนพาดอยู่ ผมหันไปมองสบตาพี่โตแล้วหน้ามุ่ยทันควัน
“..อะไร?..ไม่พอใจ..?” ชะ คำพูดคำจายังหาเรื่องเหมือนเก่า ถึงน้ำเสียงมันจะไม่แข็งทื่อเหมือนเดิมและหน้าตาของคนพูดออกแนวล้อๆขำๆก็เถอะ...แต่..ในอารมณืของผมตอนนี้ ต่อให้มาอ้อนจ๊ะจ๋า ผมก็จะหงุดหงิดใส่อยู่ดี..
“.............” เลยเงียบใส่ซะ ก่อนจะหันไปหยิบช้อนตักข้าวเช้าที่ผมเริ่มทำใจได้ว่ามันคืออาหารมาใส่ปาก
“..แหนะ..ทำเงียบ..ก็ไม่มีใครเห็นไม่ใช่รึไง? “ รายนี้ก็รู้ๆอยู่ว่าผมไม่พอใจเรื่องอะไร เลยเปรยแบบนั้นขึ้น ต้องรู้สึเพราะผมโวยเรื่องนี้มาตั้งแต่ตื่นขึ้นและ..รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ว่าไอ้การคลุมโปงของผมเนี่ยมันกลายเป็นที่จดจำแค่ไหน แต่พี่โตก็ยังมายักไหล่ช้าๆเป็นเชิง”ข้าแน่..ไม่สน” เออ หน้าหนาได้โล่สิน่ะ ดูแล้วหงุดหงิดชะมัด
“..อ้อ..งั้นคราวหลังผมคงต้องบอกว่า “ไม่มีใครรู้ ใครเห็นได้ยิน หรืออะไรทั้งนั้น” ใช่ไหม?..” ผมเถียงต่ออย่างไม่พอใจ หันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้พี่โตที่นั่งกินข้าวหน้าตาเฉยอยู่ข้างตัว
“..สัด..งั้นจะไปที่ไหนล่ะว่ะ ข้างป่าช้ารึไง..” เขาหมายถึงด้านหลังของเรือนจำที่เป็นที่ฝังเถ้ากระดูกของนักโทษหลายรายที่ไม่มีญาติมารับศพ..ป่าช้าที่ว่าผีเฮี้ยนสุดๆจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“..ไม่ทำดีกว่ามั้ย “ ผมบ่นงึมพลางถลึงตาใส่ไอ้คุณพี่โต นี่มันเรื่องอะไรเนี่ยถึงต้องมาทะเลาะเรื่องแบบนี้..ในที่นี่..มันยังมีเรื่องให้เขานินทาน้อยไปใช่ไหม?!
“...หึ หึ... “ หัวเราะแค่นั้นแล้วหันไปกินข้าวต่อแบบไม่อยากสาวความให้ยาวยืดแต่ไอ้หึสองหึนั่นมันอะไร? เป็นเสียงของมนุษย์โรคจิตที่กำลังคิดแผนชั่วชัดๆ
“..ฝันไปเถอะ..”
..อ้ากกกกกก..ไอ้พี่โตหื่น!!
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วสิน่ะ ลมเย็นๆถึงได้เริ่มโชยชายเข้ามาและทำให้บรรยากาศร้อนๆชุ่มฉ่ำขึ้นมากกว่าเคยแม้ผมจะเชื่อมาตลอดว่าเมืองไทยมีสามฤดู นั่นคือ ร้อน ร้อนมาก กับร้อนมากที่สุด แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มเชื่อหนังสือที่บอกไว้ว่ามีฤดูหนาวกับเค้าแล้วเหมือนกัน
ผมลืมตาขึ้นมองท้องฟ้ายามบ่ายที่สดใสไร้เมฆหมอก หลับตาลงรับลมเย็นๆที่ชายโชย หูแว่วเสียงแซ่กๆของไม้กวาดที่กวาดพื้นพยายามจินตนาการอย่างสุดความสามารถว่าเสียงนี้คือเสียงกวาดพื้นของพระสงฆ์ในวัดที่มักจะเงียบ สงบและลมเย็นอยู่เสมอ..
ดีกว่าต้องลืมตามาพบว่าตัวเองอยู่ในคุก ..
ป๊าบ!!
“ โอ๊ย !! “ ผมร้องลั่น เอามือกุมก้นแล้วเด้งตัวพรวดขึ้นมาจากพื้น น้ำตาแทบจะไหล บรรยากาศรื่นเริงบันเทิงใจในจินตนาการหายวับไปทันทีที่สบตาของพี่ทินที่ยืนมองอยู่ด้วยสายตาเย็ชาพร้อมกับไม้กวาดในมือ
“..ตีผมทำไมอ่ะ..” ไอ้เนมออกปากถามมือคลำก้นตัวเองไว้ด้วยสีหน้าราวกับจะร้องไห้ มันเจ็บ เจ็บกว่าทุกทีทำไมต้องมาซ้ำเติมกันเนี่ย ก็รู้ๆอยู่ว่าผมไปทำอะไรมา..อ้ากกกกก เจ็บ..
“..อย่ามาทำอ้อน ช่วยกันทำงานเข้าสิว่ะ นึกว่าเป็นเมียพี่โตแล้วจะได้อู้เรอะ..” วาจาแสนจะขัดหูทำให้ผมหน้าบูด ขอร้องเห อะ ผมไม่คิดเลยว่าการได้เป็นเมียพี่โตจะมีอะไรดีขึ้นมา นอกจากจะเจ็บตูด..ชิ คิดแล้วยังอารมณ์เสีย
“..ผมไม่ได้อยู่แผนกกวาดพื้นซักหน่อย..” ไอ้เนมเถียง “ ผมเล่นดนตรี ไม่ต้องทำงาน “
“..ทำเป็นยืดเชียวน่ะมึง..แล้วไม่คิดจะช่วยคนอื่นเขาบ้างรึไง ไปๆ ไปช่วยไอ้เมฆเก็บใบไม้โน่น “ พี่ทินใช้แล้วทำท่าจะเอาไม้มาสะกิดตูดผมอีกรอบ ทำเอาไอ้เนมร้องว้าก รีบวิ่งไปช่วยการช่วยงานชาวบ้านเขาทันที
..เป็นเมียพี่โตแล้วไง ไม่เห็นได้อะไรหรอกเหอะ แถมยังโดนล้อด้วย.. คิดไปก็หงุดหงิดอารมณ์เสียไป ตูดก็เจ็บ ร้อนก็ร้อน ไอ้บรรยากาศเย็นๆเมื่อกี้มันหายไปไหน?
..อ้อ อีกอย่าง ผมไม่ใช่เมียพี่โตเว้ยยย ไม่ต้องมาเรียก เขามีฟงมีแฟนอยู่เป็นตัวเป็นตน ผมมันไม่ใช่เมียยย เหอะ
“..เป็นไง..” น้ำเสียงทักเรียบๆ ของคนที่ถือถังขยะโกยใบไม้ด้วยมือเปล่าลงถังทำให้ผมเงยหน้ามามอง..หน้าเมฆที่เคยมีแผลเป็นรอยช้ำพอสมควรเมื่อสองสามอาทิตย์ที่แล้วเริ่มทุเลาลง จะมีก็แต่รอยกรีดตรงข้างแก้มที่ยังชัดเจนอยู่.. แววตาที่เขามองมาที่ผมไม่ได้แข็งชืดเย็นชาเหมือนเดิม แต่ผมกลับเห็นมันเป็นประกาย..เหมือนมีความสุข?
“..ก็...” ผมอึกอัก ไม่รู้จะคุยอะไรดีกับคนที่ตัวเองเคยทะเลาะและไม่ชอบหน้า เมฆหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาบางๆ อ้ากกกกกก น่ารัก !!
“..ถามว่าเป็นไง..เจ็บมั้ยล่ะ ได้ข่าวว่าคืนแรกก็เอากันซะลั่นเลยนี่..” บ้าเอ๊ย..นี่ผมดังไปถึงไหนแล้วเนี่ย ตอนเช้ามาก็มีแต่คนพูดเรื่องนี้ นี่ยังโดนล้อไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอว่ะ
“..เจ็บดิ ไม่ต้องถามมากเลย..” ผมบ่นอุบอิบ ขณะที่เมฆฟังแล้วหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะหันมาสบตาผม
“..แค่นี้เอง นานๆก็ชิน..” เอ่ยวาจาสั่งสอนราวกับรุ่นพี่ผู้มากประสบการ์ณ ขณะที่ผมชะงัก จำได้รางๆว่าตอนแรกๆมีคนบอกว่าเมฆเป็นเมียเก่าของพี่โต..นี่แสดงว่า..
“..กับพี่โตน่ะเหรอ?..” ผมออกปากถามไปอย่างนั้น แปลกใจนิดหน่อยที่น้ำสียงตัวเองออกแนวห้วนสั้น แต่ก็เอาเถอะ ผมที่หงุดหงิดจากการต้องมาทำงานๆงกๆทั้งที่เจ็บไปทั้งตัวและ..เอ่อ..ก้น ก็แค่นั้นแหละมั้ง..
“..หึ...ไปเอามาจากไหน ไอ้พี่โตเกลียดกูจะตาย..” เมฆพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างไม่พอใจ ขณะที่ผมชะงัก ขมวดคิ้วมุ่น..
“..อ้าว..ก็ไหน...” คนอื่นเขาเรียกว่าเป็นเมียพี่โตล่ะ ผมเถียงต่อในใจ เหลือบมองเมฆที่ยักไหล่ช้าๆแล้วเริ่มลากถังขยะไปตามเก็บที่อื่นต่อ..
“..แต่พวกนั้นพูดกันไปเอง เห็นใครตัวติดกันก็เหมาเป็นผัวเป็นเมียกันหมดนั่นล่ะ ..ไม่รู้รึไง ตอนกุเข้ามาแรกๆ ไอ้ทินยังเป็นเมียไอ้พี่โตด้วยซ้ำ...” หา? คำตอบทำเอาผมเบิกตากว้าง เหลือบมองพี่ทินที่กวาดพื้นไปบ่นไปคุยไป มองนับแต่หัวจรดเท้าของพี่แกแล้วนึกเทียบกับพี่โตดู..และเอ่อ...แค่นึกภาพของสองคนนี้คร่อมกัน
..บรึ่ย...ขนลุกว่ะ..
หรือบางทีพี่โตอาจจะชอบแบบ..หนุ่มแน่น..ตัวใหญ่ล่ำ..เสียงดัง..เอ่อ พอเหอะคิดแล้วสยอง
“..คิดอะไรของมึงว่ะ..ทำหน้าแปลกๆ “ เมฆทักผมพลางส่ายหัว ผมรีบก้มลงไปช่วยเขาเก็บใบไม้สะบัดหัวเอาความคิดกับทฤษฎีดันกล้ามให้ไปห่างๆสมอง..
“..เปล่า..” ผมปฏิเสธแล้วส่ายหัวแรงๆ เมฆก็ไม่ได้สืบสาวเอาอะไรอีก รายนั้นลงมือเก็บเศษใบไม้เงียบๆด้วยใบหน้าที่ชื่มชื่นจนผิดปกติ..
“..จริงสิ..” เมฆที่เงียบไปหันมามองหน้าผมเหมือนนึกอะไรได้ “..ไอ้พี่กันย์บอกให้มึงลองไปดูแผลที่นิ้วหน่อยน่ะ มันบอกว่าอยากดูว่าหายจริงรึยัง..”
“..อ๋อ...งั้นเหรอ...” ผมยิ้มเหย พยักหน้ารับ ทั้งที่ความจริงไม่มีความคิดที่จะไปหาพี่กันย์เรื่องนิ้วหรืออยากไปหาคนๆนั้นคนเดียวเลยสักนิด บอกตามตรงว่าผมกลัวเขาจนไม่กล้าไปเจอกับพี่เขาตามลำพังอีก..
“..ไม่ต้องไปก็ได้..เดี๋ยวไอ้พี่โตงับหัวเอา กุก็แค่มาบอก..” พูดแบบนั้นแล้วยักไหล่ ผมเลิกคิ้ว อ้าปากจะพูด แต่รู้สึกถึงเงาคนที่มายืนค้ำหัวจึงหันไปมอง
ตุ๊บ..
ว่ะ...โยนเสื้อมาใส่หน้ากับทำไมเนี่ย เหม็น..
ผมหน้ามุ่ยกับเสื้อตัวใหญ่ที่แปะลงตรงหัว ถึงมันจะกันแดดได้ แต้ทั้งเปียกทั้งมีกลิ่นเหงื่อแบบนี้มันไม่น่าเอามาบังซักนิด ยกเว้นถ้าอยากเมากลิ่นเต่าตายล่ะก็..
“..เหม็นอ่ะ..” ผมบ่นพลางเอาเสื้ออกจากหัวสบตาพี่โตที่ยืนอวดกล้ามท้าแสงอาทิตย์อย่างหมั่นไส้เล็กๆ ทำไมผมไม่มีกล้ามใหญ่ๆแบบนี้บ้างน่ะ เห็นแล้วอิจฉาวุ้ย..
“..ฮิ้วววววว.. สุดยอดเลยเฮีย...” เสียงพี่แทนตะโกนดังลั่นทำให้ผมกระพริบตาปริบๆ หันไปมองรอบกายที่บัดนี้เหล่านักโทษจ้องมองแผ่นหลังของพี่โตตาไม่กระพริบ พร้อมกับอมยิ้มส่งเสียงแซวมาเป็นระยะอย่างรื่นเริง..แถมแววตาที่ส่งมาวิบวับนั้นยังมองเลยมาที่ผมด้วย
“..แม่งฟันคมดีนี่หว่า..” เสียงหัวเราะของพี่วิทย์ทำให้ผมชะงัก..หันไปมองด้านหลังที่ตอนนี้เขากำลังช่วยเมฆโกยเศษใบไม้ลงถังขยะอยู่..ดูเป็นภาพแปลกตาที่ผมไม่เคยเห็น..จะว่าไปแล้วไม่เคยเห็นสองคนนี้อยู่ใกล้กันมากกว่า..
“หึ..นิดหน่อย..” เสียงที่แสดงความภาคภูมิใจเล็กๆของพี่โตทำให้ผมขมวดคิ้ว หันไปมองตาแต่ก็ต้องหลบวูบ..กับแววตาพราวระยับที่จ้องมองมาอย่างล้อเลียนในที..
“..อะไรเนี่ย..” ผมบ่น สายตาเหลือบเลยไปทางมือที่ถือเสื้อพาดไหล่อยู่..จนพบกับรอยเขี้ยวเล็กๆ..ที่อยู่บนไหล่พี่โต..
...ผม...หน้าแดงขึ้นมาทันควัน..
สมองไม่คิดทำงานผิดพลาดแน่ๆ เพราะผมจำได้ดีว่าเมื่อคนนี้ ใครฝากรอยนี้เอาไว้..
หมับ...
มือหนากุมศรีษะผมไว้แล้วขยี้เบาๆราวกับหมั่นเขี้ยว ปลายคางสากอยู่บริเวณดวงตาบดบังสายตาผมออกจากทัศนียภาพโดยรอบ ผมรู้สึกถึงปลายจมูกที่ซุกอยู่บนเส้นผมที่ไม่ได้ยาวอะไรของผม ก้มลงสูดจมุกฟุดฟิดแล้วหน้ามุ่ย..
“..ไปนั่งใต้ต้นไม้โน่นไป..ตากแดดแล้วหัวเหม็นเชียว..” ว่าพลางผลักหัวผมออกเบาๆ แหม..ทำมาเป็นพูด แล้วทีเมื่อคืนใครว่ะกอดเอาหอมเอาอยู่นั้น...ชิ
“..ไม่เอาอ่ะ..ทำให้เสร็จก่อน.. “ บอกแล้วก็ทรุดตัวลงช่วยกอบเศษใบไม้นั้นต่อ ก่อนจะขมวดคิ้วกับมือสองข้างที่ช่วยกันกอบใบไม้แบบ...เอ่อ..ใกล้ชิด..
กระพริบตาปริบๆพลางหันไปมองหน้าเมฆ ที่มีพี่วิทย์นั่งยองๆซ้อนอยู่เบื้องหลัง ก้มลงช่วยกันกอบเศษใบไม้..และเหมือนจะลวนลามเมฆไปพลางๆด้วย..
รายนั้นหน้าแดงไม่ยอมสบตาผมเลย แก้มขาวๆแดงก่ำพร้อมกับก้มหน้างุด..ส่วนพี่วิทย์หันมาจ้องหน้าผมเขม็งทีนึงเป็นเชิงไล่? ก่อนจะขะมักเขม้นกับการลวนลาม..เอ๊ย..ช่วยงานเมฆต่อโดยไม่สนสายตาประชาชี..
แรงกระตุกตรงคอเสื้อทำให้ผมหันไปมอง พี่โตยังยืนบังแดดให้ผมอยู่ที่เดิม(ขอบคุณ) แต่ก็ส่งรอยยิ้มประมาณว่า..กุชนะมึงแล้ว ลุกมาซะดีๆ..มาให้ด้วย..
ผมเหล่มองมนุษย์สองคนตรงหน้าที่กำลังทำกิจกรรมธรรมดาด้วยท่าทีแปลกๆก่อนจะตัดสินใจเดินตามพี่โตไปนั่งใต้ต้นไม่ เมื่อพี่วิทย์จ้องเขม็งมาที่ผมพร้อมขยับรอยยิ้มชวนสยองขวัญ..
“..มาเร็ว..ไอ้เมฆมีคนช่วยแล้วน่า..” พี่โตลากคอผมไปนั่งใต้ต้นไม้ ผมแอบเหล่มองสองคนนั้นอีกรอบ..มองไปมองมาการโกยเศษใบไม้ลงถังขยะ มันดูท่าจะกินเวลายาวนานแน่ๆ..
“..ทำไมไม่มีใครแซวสองคนนั้นมั่ง..” ผมหน้ามุ่ยไม่พอใจ..การกระทำที่เห็นตรงหน้าน่ะ บ่งชัดว่ามนุษย์เพศผู้สองคนนี้กำลังเกิดปฏิกริยาทางเคมีต่อกะน..แล้วทำไมไม่ออกปากแซวบ้าง..ทีผมล่ะก็..
“..ไม่รู้..กลัวโดนตีนมั้ง..เอ้าน้ำ...” พี่โตว่าพลางส่งน้ำมาให้ ผมเลิกคิ้วมองหน้าคนพุดก่อนจะรับแก้วในมือพี่แกมากิน ..แล้วทีผมกับพี่..ไม่มีใครกลัวตีนพี่โตมั้งรึไง? หรือเฮียจงใจกันหา?
“.ชาวบ้านเค้าไม่กลัวพี่โตกันงั้นสิ..” ผมว่า ขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น แต่พี่โตฉุดแขนผมไว้ พร้อมกับบังคับให้นั่งลงบนตัก
“..ใครว่า...” บอกแล้วเอามือมากอดเอวผมหมับ นี่ร้อนจะตายยังมามีอารมณ์จะกอดจะโอบ..ดูอากาศบ้างเถอะคร๊าบบบบบ..
“..ร้อน.... “ ผมบ่นพลางหน้ามุ่ย แต่พี่โตยักไหล่เชิงไม่สน สายตายังจ้องไปที่พี่วิทย์กับเมฆที่ยังคงทำปฏิกริยาฟิวชั่นอยู่กลางแสงแดด
“..ไปหาอะไรมาพัดสิ..” ว่าไปอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่ละสายตา แต่จ้องมองด้วยแววตาเครียดขึ้งแปลกๆ ทำไมกันน่ะ..? หรือว่านอกจากเมฆกับพี่ทินแล้ว..ยังมีพี่วิทย์เป็นเมียเฮียอีกคน
“..นี่...นี่....พี่โต...” ผมออกปากเรียก ครั้งแรกยังทำท่าไม่ได้ยิน จนต้องทุบไหล่เบาๆสลับกับเรียกนั้นล่ะถึงจะหันมา พี่โตมองหน้าผมพร้อมกับเลิกคิ้ว ผมจึงหันหลังไปมองหน้าทันควัน..
“..พี่วิทย์ชอบเมฆเหรอ?..” ผมอกปากถามไปแบบนั้น..ส่วนคนฟังเลิกคิ้วถอนหายใจเบาๆ
“..มั้ง...” ดูเหมือนไม่สนใจน่ะ..แต่เมื่อกี้ยังจ้องเขม็งอยู่เลย..
“..แล้วพี่กันย์ล่ะ..?..”
“....................” เงียบ..แล้วหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง..
“.....................” ผมก็จ้องตอบ..จะตอบว่าไงล่ะเอ้า..
“..ทำไม?..ชอบมันเลยกลัวมันเสียใจรึไง?..” ถามก็ถามเฉยๆสิ ทำไมต้องบีบแขนกันด้วยเล่า ผมหน้ามุ่ย ดึงแขนออกจากการเกาะกุม มองหน้าพี่โตที่หน้าบึ้งสนิท
“..เปล่าซักหน่อย..” คือพี่เขาอาจจะเป็นคนดี..คอยช่วยเหลือผมอยู่..หมายถึงในตอนที่มาแรกๆนะ แต่มาตอนนี้ พูดตามตรงว่าผมไม่กล้าบอกว่าชอบเขาหรอก
“..แล้วถามทำไม?..มันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมันสิ..” พี่โตว่าพลางเอาแขนทั้งสองข้างประสานกันด้านหลังแล้วเอนพิงลำต้นมะม่วง..แถมยังเบือนหน้าไม่สบตาได้แต่จ้องเขม็งไปทางพี่วิทย์กับเมฆราวกับจะรอดูว่าจะมีไฟฟ้าสถิตย์หรือฟ้าจะผ่าลงมาเมื่อไหร่
“..ก็มันน่าสงสัย..พี่กันย์สนิทกับเมฆ..แล้วกับพี่วิทย์ก็เคย..” ผมพูดไปถึงภาพอันไม่ชวนให้เข้าใจระหว่างสามคนนี้ ผมเคยเห็นเมฆกันพี่กันย์สนิทสนมกัน อยู่ในห้องพยาบาลจู๋จี้กัน และก็ยังเห็นพี่กันย์กับพี่วิทย์ในท่าทางที่ชวนเข้าใจผิดเป็นอย่างมากอีก..
“..เฮ้ออออ..ช่างเถอะ..เรื่องของพวกมันน่า จะออกมายังไงก็ช่างมันสิ กับแค่มีอะไรกันครั้งสองครั้งหรืออะไรแบบนั้น ไม่ได้ทำให้รักกันสักหน่อย ได้แล้วเบื่อก็มีเยอะถมเถ....” พี่โตบ่นออกมาราวกับรำคาญ..แต่เนื้อในถ้อยคำนั้นทำให้ผมชะงัก..รู้สึกเหมือนมันวกเข้ามาหาตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
“....................” ผมเงียบ..จ้องมองใบหน้าของคนพูดที่ยังคงจับจ้องไปที่เมฆกับพี่วิทย์อย่างไม่วางตา และเหมือนเขาจะรู้ว่าถูกมอง..จึงละสายตาออกมาในที่สุด..
“...อะไร..?..” ถามออกมาแบบนั้นเมื่อมองเห็นแววตาของผม เอื้อมมือจะมาแตะลงบนใบหน้า แต่ผมเบือนหน้าหนี..
“...............”
“..อย่าทำแบบนี้..” แววตาที่จ้องมองมาเขม็ง ทำให้ผมยิ่งหน้ามุ่ย แล้วไอ้คำพูดที่สั่งนั่นมันอะไรกัน..อย่ามาทำเหมือนผมเป็นของตัวเองหน่อยเลย..
“..ทำไม..” ผมถามออกไปห้วนๆ ยังคงผลักมือที่เอื้อมเข้ามาหาตัวอย่างไม่พอใจ..
“..ไม่ชอบ..มึงเป็นของกู อย่ามาทำไม่สนใจ..กูหวง..” ว่าพลางเอื้อมมือมาดึงแก้มผมแล้วออกแรงบีบไม่เบานัก “ ถ้ากูจะเอาแค่ครั้งสองครั้งแล้วเลิก จะมาเสียเวลาง้อมึงแทบตายเหรอ หือ?..”
..ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดนั้นทำให้ผมนึกดีใจขึ้นมา แต่ก็ยังคงแสร้งทำหน้ามุ่ยแบบเดิม
“..ไม่รู้สิ..บางทีผมอาจจะเหมือนเมียเก่าของพี่ก็ได้..อย่างเมฆแล้วก็พี่ทิน..” พูดมาถึงตรงหน้าผมก็หลุดหัวเราะมองเห็นสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของพี่โตแล้วขำก๊าก..
“..สัด..ใครเอามาเล่าให้มึงฟังเนี่ย !! “ บ่นไปหน้าแดงไป คงทั้งอายทั้งโกรธ ผมหัวเราะก๊าก ยิ่งมองก็ยิ่งขำ
“..ไม่นึกน่ะว่าพี่จะชอบแบบกล้าม..โอ๊ย...เจ็บน่ะ... “ ผมอ้าปากจะแซวต่อด้วยอารมณ์ดี แต่พี่โตตบก้นผมเพียะใหญ่ ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก เกร็งตัวน้ำตาเล็ดขึ้นมาในทันใด..
..ทีตอนปกติล่ะตบหัวตบหลังกัน มาตอนเจ็บตูดทำไมต้องมาตบแต่ก้นด้วยหา..เจ็บน่ะเฟ้ย !!
“...เจ็บเหรอ?..โทษทีๆ...” ไอ้คำพูดเหมือนสำนึกผิดแต่หัวเราะร่วนแล้วหยิกแก้มผมต่อนี่มันอะไร ทำท่าอารมณ์ดีซะน่าหมั่นไส้..
“..อ้อ..เมื่อกี้เมฆบอกว่าพี่กันย์เรียกให้ไปดูมือล่ะ..” ว่าพลางชูมือข้างที่เจ็บออกมา พี่โตเอื้อมมือมาจับปลายนิ้วของผมแล้วกดคลึงเบาๆพลางขยับมันไปมา
“..ห้ามไปคนเดียว..ถ้าจะไปก็มาบอก..” ผมพยักหน้ารับ แม้จะไม่อยากไปแล้วก็เถอะ
“..ไม่ห้ามเหรอ?..” ผมถามกลับ..เพราะพี่โตไม่ชอบพี่กันย์แน่นอน แต่ก็ยังให้ผมไปหาพี่กันย์อีกทั้งที่เมื่อกี้แค่พูดถึงยังโมโหเลย..
“..ก็เพราะมือนี่ไง..ถ้าไม่หายมึงก็ต้องเสียใจนี่..จะห้ามไปทำไมล่ะ..” คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาน้อยๆ ขณะที่พี่โตเริ่มหาวเหมือนจะง่วง ก็แน่ล่ะสิ ลมเย็นๆแบบนี้ บรรยากาศน่าหลับจะตายไป
ผมหันไปมองพี่วิทย์กับเมฆที่ตอนนี้ย้ายมานั่งหลบร้อนอยู่ตรงม้าหินอ่อนแล้ว แถมยังมีการป้อนน้ำกันซะด้วย มองเห็นรอยแดงข้ามแก้มของเมฆกับแววตาพราวระยับนั่นแล้วก็ต้องยิ้ม เพราะผมรู้ว่าเขารู้สึกดีแค่ไหน..ถึงจะงงไปบ้างที่จู่ๆคนไม่เคยเข้าใกล้พูดคุยกันมาทำสนิทชิดเชื้อแบบนี้ แต่..ถ้าพวกเขามีความสุข ก็ไม่เป็นไรล่ะมั้ง..
ส่วนพี่กันย์..
ผมนึกไปถึงพี่คุณหมอคนนั้น แต่ก็ถอนหายใจพรืด อย่างที่พี่โตว่า มันไม่ใช่เรื่องของผม ไปยุ่งกับเขาก็ไม่ดีแน่ก็คงเคลียร์กันได้..ล่ะมั้ง..
สายลมเย็นๆที่พัดต่อเนื้องทำให้ผมเริ่มง่วง รู้สึกว่าพี่โตจะอารมณืดีขนาดนั่งผิวปากเป็นเพลงเชียว ร่างกายที่อยู่ด้านหลังผมเป็นเหมือนเบาะรองชั้นดี ชวนให้ง่วงงุนและนอนหลับซักงีบ..
แต่ขณะที่กำลังคิดจะเอนตัวไปนอนนั้น หางตาก็เหลือบไปเห็นผู้คุมในชุดสีกากีเดินอาดๆแหวกกลุ่มนักโทษเข้ามา เสียงผิวปากของคนด้านหลังผมชะงัก และขยับตัวลุกทำให้ผมต้องลุกตามไปด้วย..
“นช. ธรณินธร์ ..พัสดีเรียกตัว !! “ น้ำเสียงเข้มๆของผู้คุมที่เดินมาถึงตัวทำให้ผมชะงัก และเสียงหึ่งๆของเหล่านักโทษเงียบไปในทันที พี่โตพยักหน้าและเดินตามผู้คุมไปโดยดีด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงราวกับรู้อยู่แล้ว ขณะที่ผมได้แต่ยืนนิ่ง มองสบแววตาที่มองมาเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเห็นเพียงแผ่นหลังนั้นหายไปกับผู้คุม..
..ขณะที่ผมยืนเคว้ง..มองไปโดยรอบ เหล่านักโทษต่างก็มีสีหน้าวิตกบ้างก็เริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน..โดยที่ผมได้แต่ยืนเงียบด้วยความไม่เข้าใจ..
..มันเกิดอะไรขึ้น?..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ภาษาไทยในเรือนจำ
*แกงปาระเบิด - แกงที่เนื้อสัตว์และผักเปื่อยยุ่ย
**มีตัว – ใช้ล้อเลียนผู้ต้องขังที่มีพฤติกรรมรักร่วมเพศแต่ปกปิดไว้
***ดึ๋งดั๋ง/สด/ปี๊ดป๊าด - รู้สึกกระชุ่มกระชวยหรือมีอารมณ์ทางเพศ
****ลื่น/เล่นสเก๊ต/เหยียบเปลือกกล้วย/เล่นสกีน้ำแข็ง - ใช้เย้ยหยันผู้ต้องขังที่ภรรยาไปแต่งงานใหม่
อ้างอิง นายวิชาติ บูรณะประเสริฐสุข มหาบัณฑิตจากคณะศิลปศาสตร์ สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ พื่อนำเสนอในวิทยานิพนธ์ เรื่อง "ลักษณะภาษาสแลงของผู้ต้องขังและความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพและสติปัญญาของผู้ต้องขังกับพฤติกรรมทางภาษา ศึกษากรณีเรือนจำกลางคลองเปรม"
สวัสดีค่ะ แหะๆ
หายไปเลย..กี่วันน่ะ..(นับนิ้วแล้วรีบเอาลง ทันที)
พอดีกลับบ้านค่า กลับไป(แร่ด)อยู่กับแม่ซักหน่อย เนื่องในวันแม่ก็เลยมาอัพช้าหน่อยค่ะ
ยังไงตอนนี้..ยังไม่ดราม่าเนอะ..แค่เกริ่นนำ พี่โตกับเนมก็สวีตกันได้แค่นี้ล่ะ หุหุ
ส่วนคู่สามพีเริ่มแผลมๆมาแล้ว คิดว่าหลังจากนี้คงเป้นเรื่องของสามผีเสียส่วนใหญ่ กันย์ วิทย์ เมฆ จะเป็นเช่นไร รอติดตามกันได้ค่ะ..
ปล. บอกรักแม่รึยังค่ะ ยังไม่สายนะเออ
-
จิ้ม ฉึก ๆๆ รอนานมากอ่ะ กว่าไรท์จะมา!!
-
โดนล้อไป10บ้านเลย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
นึกว่าไม่มีคนรู้สะแล้วนะเนี่ย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แต่พี่โตจะหึงโหดไปปะ
-
รอนานเหมือนกัลล์จ้า อย่างนี้ต้องทำโทษ อัพอีกตอนซะดีๆ คริคริ
-
>>>+1 น้องเนม ยังงง ๆ อยู่เหมือนเดิม น่ารัก :z2: :z2:พี่โตหื่น ว่ะ :z2: :z2:
-
ได้แต่ฮา เอ็นดูน้องเนม
-
:pig4:ค้าบ
-
อ๊ากๆ หวานแค่นี้ก็นั่งอมยิ้มอยู่นานสิบนาที
55
ท่าทางเราจะโรคจิตมากๆ
พี่โตก็น่ารักดูแลเอาใจใส่เมียเป็นอย่างดี
แต่พี่โตนี่หื่นมากๆๆๆๆๆ 555
อุอุ
-
:pig4:
-
ชอบพี่โตจัง :o8: 555 น้องเนมก็น่าร้ากกกกมากกกก
รอตั้งนานแน่ะ ขออีกซ้ากกะตอนสิคร้าบ :3123: writer
-
ชอบตอนนี้อ่ะ อิอิ เนมเขิน น่าร้ากๆ สวีตวิดวิ้วว
-
มันน่ารักแล้วก็สงบแบบแปลก ๆ ใช่มั้ยเนี่ย..
เตรียมตัวรับดราม่าสินะ..
ชอบน้องเนม แอบเป็นกำลังใจให้น้องเมฆด้วย.. :L2:
-
ค้างอีกแล้ว :o12:
ตอนนี้หวานมากขอรับ ชอบตอนหนูเนมโดนแกล้งชะมัด โฮะโฮะโฮะ
รอนานมาก... แต่ก็ยังรอต่อไปขอรับ เหอะๆ
-
:jul3: :m20: :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4:
โดนล้อเลย 555+
-
บอกแล้วแต่แม่ไม่รัก งุงิ เนมน่ารัก อิอิ
-
พี่โตสามารถมาก
ในห้องขังมีคนมากมายเลยนะ
เช้ามาไม่มีแซวไม่ได้แล้วแหละ
อีกอย่างหลักฐานรอยฟัน + เสียง
มัดตัวเลย
-
ตอนนี้หน้ารักมากเลย :-[
แต่ต่อไปเป็น 3P กลัวจะเป็น 3P แบบสยอง ๆ อะ เพราะแต่ละคนโห๊ด โหด
:pig4: writer คะ
-
“..ไม่ชอบ..มึงเป็นของกู อย่ามาทำไม่สนใจ..กูหวง..” ว่าพลางเอื้อมมือมาดึงแก้มผมแล้วออกแรงบีบไม่เบานัก “ ถ้ากูจะเอาแค่ครั้งสองครั้งแล้วเลิก จะมาเสียเวลาง้อมึงแทบตายเหรอ หือ?..”
ูู^^^
^^
^
ชอบตรงนี้ :o8: :o8:
สมน้ำหน้าไอ้เนมโดนล้อ 555 (..เรียกไอ้อย่าโกรธนะคะ อิชชี่ ชิส์)
พี่โตค่ะ ถ้าเบื่อไอ้เนมเมื่อไหร่ ลูกลิงยังว่างนะคะ ...พี่โตหื่นได้ใจลูกลิงจริงๆ :m25: :m25:
...ไรเตอร์ค่ะ อย่าดราม่ามากด้อ สงสารคนอ่านด้วย เด๋วจะปวดตับ
ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ ขอบคุณพี่โตด้วย อิอิ :L2: :L2:
-
คนเราพอรู้ใจตัวเองแล้วมันมีความสุขยังงี้นี่เอง !
น้องเนมกับพี่โตน่ารักมากกกกกก
พี่โตหวงเนมได้อีก ! ทั้งหวงทั้งห่วง ชอบจังตรงประโยคที่ว่าถ้าจะเอาแค่ครั้งสองครั้งไม่ตามง้อหรอก
มัน . . .
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เฮ้อ ...... เป็นเรื่องของสามผีก็โอเคค่ะ ไม่เป็นไร ขอแค่อย่าทำให้น้องเนมกับพี่โตเป็นอะไรเลยนะ ! สาธู๊วววว ว ว ! >,<
จะเกิดอะไรขึ้นกับพี่โตนะ T_____T
พี่โตไม่เป็นไรนะๆๆๆ ฮือออออออออ
น้องเนมไ่ม่ต้องห่วงนะ ไม่มีอะไรหรอก เขาแค่เรียกไปเอาแกงกล้วยบวชีล่ะมั้ง
55555555555555
ไรท์เตอร์สู้ๆ นะค่ะ
-
อ้ากกกก พี่โต๊พี่โต น่ารักเกินไปแล้วนะคะ
มีหวงเนมด้วย ^^ น่ารักที่สุดเลย
อย่าให้มีเรื่องอะไรเกินขึ้นเลย พึ่งพักได้ไม่เท่าไหร่เอง ลุ้นๆๆๆ
-
พี่โต กะ หนูเนม รักกันได้อีก รักกัน รักกัน :m25:
พายุเริ่มก่อตัวแล้วใช่มั้ยนั่น :fire:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อุว้าว.....วันนี้มาเร็วมากมาย...
(ท่านปุ้ยอาจจะยังไม่รู้ แต่จะบอกว่าท่านมาได้เวลามากเลย 555+
เพราะอิกุหลาบโพสไว้ว่า ถ้าวันนี้ม่ะมา จะโกรธ :laugh:)
-
หวานจัง ชอบๆๆๆๆ เขิน อิอิ :z1:
-
หลงรักในตอนนี้สุดๆ รอคอยมาตั้งแต่ตอนที่ 1 แล้ว 555+ :z1:
-
ผลการสอบสวนเป็นไงน๊อ พี่โตจะรอดมั๊ยนั่น
อย่าเพิ่งดราม่าได้ม๊ายยยย :monkeysad:
น้องเนมยังไม่หายเจ็บตูดเรยยย(เกี่ยวมัีย :z6:)
แล้วมาต่อไว ๆ นะคะ รอทั้ง 2P 3P เลยค่า
-
โหย อยากสารภาพว่า สะหวายพึ่งอ่านจบเมื่อวาน อ่านตั่งแต่ ห้าทุ่มถึง 7 โมงเช้า ยังไม่ได้เม้นเลยค่ะ เม้นไม่ไหว ง่วงจัด ขอโทดนะค๊า :monkeysad:
แล้ววันนี้เข้ามากะเม้นทดแทน ปรากฏว่า มีตอนใหม่ up :mc3: ดีใจมากเลยคร่าาาา เพราะเห็นว่าอัพไม่ได้อัพ....เออ....ไม่นานมาก .... นั่นแหละ
ตอนแรกว่าจะค่อยๆอ่าน แต่ติด น่าน ล่อยาวเลย เจ็ดโมงอยากที่บอก ฮ่าๆๆๆ
สำหรับสะหวาย ที่ชอบเรื่องนี้เพราะ มันมีใครเอาอะไรมาตีหัวแรงๆให้กลับมามองตัวเอง มองสิ่งที่ตัวเองทำ แล้วต้องรับผิดชอบ แม้ว่าไม่ได้ตั้งใจ
สะหวายเองก็มีคนที่ไม่ชอบ เคยคิดเล่นๆเออถ้าเค้าคนนั้นหายไปก็ดีเนอะ แต่พออ่านประโยคที่ว่า "เรามีสิทธิอะไรที่จะตัดสินชีวิตคนอื่น" ตอนนั้นง่วงๆนี่ตื่นเลย เออเนอะ เราเป็นใครวะ ทำไมคิดอย่างนี้ รู้สึกเลย แค่คิดก็ผิดแล้ว เพราะสะหวายรู้สึกว่า การคิดก็เหมือนเอาเมล็ดไปปักในดิน รอมันงอก นิยายเรื่องนี้ช่วยดึกเมล็ดบร้าๆนี้ออกไป
แค่ประโยคเดียวทำให้คนอ่านขยายผลได้ขนาดนี้ ไรท์เตอร์สุดยอกเลยค่ะ
ที่จริงมีประโยคกระแทกหัวอีกเยอะ ตื่นเลยค่ะงานนี้ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ ชอบแนวคิดนิยายเรื่องนี้จริงๆค่ะ
-
ลงโทษมาอัพอีกตอนเลยนะคับ ค้างอะแงแงแง
-
พี่โต น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องเนมก็น่ารัก แต่ว่าเค้าเรียกพี่โตไปไหน ไม่น๊าขอหวานๆอีกสักตอน สองอตนสิคะ พรีสสสสสสสสสสสสส
-
หวานซะขนาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หวานจนน่ากลัวว่าจะมีไรต่อปายยยยยยย
-
อ่านรอบสองขำว่ะ :z2: :z2:พี่โต หล่อ หื่น หวง โหด... :mc4:ผู้ชายผู้เพียบพร้อม
-
พี่โตนี่หื่นได้ตลอดเลยอ่ะ
ว่าแต่พี่โตโดนเรียกไมทำไมอ่ะ
-
เย้ๆ มาต่อซะที คิดถึ๊งงงคิดถึง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :man1: :man1: :man1:
เอ๊ะ ! ว่าแต่ไร้เตอร์อยู่จังหวัดไรอ่าคะ
-
ขอให้มีตอนหวานไปอีกนาน ๆ หน่อยนะครับ
ยังไม่อยากได้ดราม่าอ่ะ :call:
-
โฮ่ +1 ค่ะ : )
น่ารักจริงนะตอนนี้ ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องโดนล้อเนอะเนม ฮ่าๆ
ทำใจซะเถอะ อย่างที่พี่โตว่าแหล่ะ มันคงไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ ฮ่าๆ
พี่โตโดนเรียกไปแล้ว เรื่องนั้นหรือเปล่านะ เฮ้อ
หวานกันไม่ทันไรเรื่องเครียดๆจะมาอีกแล้วสินะเนี่ย
-
หึหึ
โอยย
เครียดแทนน้องเนมอ่าา
ขออย่าให้พี่โตเป็นอะไรเลย
แต่....
ฆ่าคนตายเลยอ่ะ
งืมมมม
-
:o8: หวานสุดๆ ชอบอ่ะ เอาอีกเยอะๆนะ
เอาแบบผีผ้าห่มอีกก็ได้ เค้าไม่ปฏิเสธ
แต่ดราม่า เพลาๆบ้างเฮ๊อะ
ปล.ตอนหน้าคงเปนเรื่องเกี่ยวกะคนทีหนีออกจากโรงบาลแน่เรยอ่ะ กรุขอเครียดล่วงหน้าเรยละกัน
-
ให้ตายดิ้นสิขอรับ
มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกละ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปขอรับ
ปอลิง เค้าอยากได้ตอนผีผ้าห่มอีกรอบ o18
-
พี่โตจะโดนอะไรอีกมั้ยอ่ะ
-
บทนี้หวานนน แต่...พี่ทินก็เคยเป็นเมียพี่โตเรอะ! มายก็อด!! ยังไงๆก็รักไรท์เตอร์ 55+
ตอนหน้าต้องเริ่มดราม่าแน่เลย ไม่นะ!เพิ่งหวานได้กี่ตอนเองอ่า...
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ โห พี่โต + เนม หวานกันขนาดนี้ก็ถือว่า สุดยอดเเล้ว เเต่เเอบกังวลไปกับเนมเรื่องพี่โต นะเนี่ย เเต่ ถ้าสามผีมาดูท่าจะเครียดๆ สุ้ๆนะไรเตอร์ รอตอนต่อไปอย่างลุ้นตัวโก่ง
-
ตอนนี้หวานสุดๆ พี่โตน่ารักนะ
ตอนหน้าอย่าเพิ่งดราม่าได้มั้ย ให้น้องเนมหายก่อน
-
จิ้นภาพสมัย พี่ทิน -เมียพี่โต
ไม่ไหว ไม่ไหว 5555+
-
:impress2:หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน่ารักกกกกกกกกกกกก o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเนม น่ารักอ่ะ
o13
:กอด1:รักทุกคน
เพิ่งมาเป็นสมาชิกใหม่นะ สวัสดีจ้าทุกคน
-
ว่าแล้วต้องเป็นที่กล่าวขวัญ ไม่มีภาพแต่เสียงคมชัด 555555555
ข้าวใหม่ปลามัน เฮียโตกับไอ้เนมนี่หวานหยดเลย
-
+1 ค่ะ รอคู่สามผี
-
แว่บเอารูปมาแปะ
ส่วนตอนหน้าก็แปะน่ะ แต่แปะไว้ก่อน o18(ภาษาเหนือค่า หมายความว่าเอาไว้ทีหลัง :laugh:)
รูปนี้เป็นรูปแฟนอาร์ตที่มีคนวาดส่งมาให้ค่ะ ชอบมากมาย นุ้งเนมน่ารักมากกกกกกก ไรท์เตอร์ก็ปลื้มมากเลย เพิ่งเคยได้รูปแฟนอาร์ตอันแรก (และเราก็หวังว่าจะมีอันต่อไปเรื่อยๆ :laugh:)
คลิ๊ก (http://www.temppic.com/img.php?16-08-2010:1281943757_0.15813900.jpg)
พูดถึงแฟนอาร์ต ไรท์เตอร์วาดรูปเป็น แต่ทำใจวาดน้องเนมหัวเกรียนไม่ด้ายยยย :jul3:
-
เอ็นดูเนมเนาะ โดนล้อ 3 บ้าน 8 บ้านเลย
-
เเอร๊ยยยยย น้องเนมอายยยย :-[
เเต่พี่โตยังมีหน้ามาโชว์อีกน่ะ ฮ่าๆๆๆ
เเต่โดนเรียกตัวไปทำไม กำลังหวานกันอยู่เรยอ่ะ
-
:o8:
อ่านไปก็อมยิ้ม เขิลกันเข้าไป :jul3:
สงสัยพี่โตโดนสอบเรื่องศพแน่เลย
จะรอดไม๊น่ะ :เฮ้อ:
-
อ๊า เพิ่งจะได้เข้าบอร์ด
ได้อ่านเเล้ว เย้ๆๆๆ
จะรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
น่ารักจริงๆคู่นี้
-
“..ก็เพราะมือนี่ไง..ถ้าไม่หายมึงก็ต้องเสียใจนี่..จะห้ามไปทำไมล่ะ..”
.
..
..
...
รักอีพี่โตจัง หวานซะสุดๆ เลย :-[
-
ตอนนี้มีความสุขดี แต่ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย~
>o<
-
บรรยาศหวานๆ น่ารัก โปร่งๆ ในตอนแรก กลับมามืดครึ้มตนท้ายซะอีก :m31:
สามผีนั่นจะเป็นไงบ้างนะ :เฮ้อ:
-
ช่วงแรกก็โปรโมชั่นน่ะแหละ แบบว่ารักเราหวานซะ!
เราว่า อีกสักพักก็ได้กินมาม่ากันอ่ะ -0-
-
:m22: :m22: :m22: :m22:
:m7: :m7: :m7: :m7:
:mc1: :mc1: :mc1: :mc1:
-
พี่โตน่ารักอ่ะ ถึงจะโหดไปหน่อยก็เหอะ
-
อ่านไปยิ้มไป บ้าละกรุ~
หวังว่าพวกโอบาคอนจะไม่เล่นอะไรแปลกๆอีกน่ะ
มีตอนพิเศษโอบาคอนไหม อยากอ่าน ผู้พัน หะ ป๋า บ้าง 5555
-
ชอบพี่โต ดิบดี
-
อิพี่โต -3-
-
เมฆจะโดนวิทย์หลอกหรือเปล่าหนอ ขอตอนต่อไปเลยนะไรเตอร์ อยากรู้จัง
-
รูปน้องเนมน่าร๊ากกกกก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อยากเหนรุปพี่วิทย์มั่งจัง :-[
-
พี่โตมีมุมน่ารักกะเค้าเหมือนกันแฮะ
หวานๆอย่างนี้ไปอีกซักตอนน้า :-[
น้องเนมเขินทำไม ทีมะคืนนี้ หุหุ :m25:
รอคู่สามพี :เฮ้อ:
-
โทษฐานที่มาลงช้าน่าจะต่อสักอีกตอน 2 ตอนน่ะ
-
โตจะเจอเรื่องอะไรหว่า
-
เกิดไรขึ้นเนี้ยกลัวเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นอ่ะครับ
-
พี่โตจะโดนเรียกไปทำไมนะ
ติดตามจ้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:impress2:
รักพี่โต เอ็นดูน้องเนม
รักวิทย์ เอ็นดูน้องเมฆ
ทำไมตอนนี้มันหวานซ้า...
ตอนหน้าขอหวานๆ อีกนะค่ะ น่ารักดี^^
-
ใจน้องเนมคงไปตามพี่โตแล้วล่ะ
จะเกิดอะไรขึ้นกะพี่โตปะเนี่ยย
คงไม่มีอะไร เหมือนที่พี่โต รู้อยู่แล้วก็ได้เนอะ
-
เฮียโตนี่น่ารักจิงอะไรจิง
แต่ต้องเตรียมตัวดราม่าอีกนี่ซิเฮ้อ
เอาหวานๆนานหน่อยก็ดีนะ
-
น่ารักสุด ๆ เลย คู่นี้
อิพี่โตนับวันยิ่งน่ารัก แอร๊ยยยยยยยยยย
หวาน ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
มีนั่งตงนั่งตัก กรี๊ดดดดดดดดดด หวานไม่แคร์สื่อเลย
5555+ ครั้งแรกของเนมมีประจักษ์พยานเป็นสิบ ๆ ชีวิต 555
วิทย์ทำดีกับเมฆเพราะหวังผลเปล่าเนี่ย
ขอเถอะ ...... อย่าทำร้ายเมฆเลย แค่นี้ก็สงสารน้องจะแย่ ดูท่าเมฆจะรักวิทย์สุด ๆ ตอนนี้เมฆน่ารักมากเลยอะ
แล้วมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย มีเรียกตัว พี่โตจะเป็นอะไรหรือเปล่า แอบห่วง!
-
......ลุ้นระทึกกันต่อไป....คิดถึงไรเตอร์ที่ซุ้ดดดดด
-
อ่านทันแลวในที่สุด สนุกมากๆ ค่ะ ชอบมาก
เป็นกำลังใจให้น้องเนมกะพี่โตต่อไปนะคะ
-
ครึๆต้อนรับเมียใหม่พี่โตกันเร็ว ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว
เขินหน้าดำหน้าแดงกันข้าง 55 แค่คลุมโปงก็ปิดทุกอย่างในโลกนี้ได้รึลูก
โดนลุงเ้ค้าหลอกเอาแล้วในที่สุดก็นะ ช้างตายทั้งตัวแถมมีเสียงอีกต่างหาก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก พอพูดถึงตรงนี้ พี่ทินตรูก็อดีตเดะที่โตด้วยอีกคน :a5: o22
อึ้งไปสามวิ 55 แต่ก็นะเรื่องแบบนี้จะหงายจะคว่ำก็ทำเมียได้
อิหนูลูกป้าออกแนวสับสนค.สัมพันธ์ซ้ำซ้อนของคู่เมฆกับวิทย์อ่ะนะแต่ก็ปล่อยๆเค้าไปลูก
ทุกคนมีวิถีทางของตัวเอง แล้วแต่จะเลือกอ่ะนะ เฮ้ออออออออออออออ
ถ้ากูจะเอาแค่ครั้งสองครั้งแล้วเลิก จะมาเสียเวลาง้อมึงแทบตายเหรอ หือ?..”
>> เฮียได้ใจคนอ่านมากกกกกกกเคอะที่จับกิริยานุ้งเนมได้ ก็นะไม่ใช่แค่อยากเอานี่นา
ไอ่ค.รู้สึกดีๆมันก็มีอยู่ไม่ใช่น้อยอ่ะนะ น่ารักที่ฉุด
พี่โตโดนเรียกไปทำไมหรอ น่าหวั่นใจซะไม่มี
เรื่องพี่กันย์ พี่โตแม่งใจกว้างดี เกี่ยวกับเรื่องมือจะห้ามกันได้อย่างไรล่ะเนาะ ครึๆ
o13 o13 o13
-
เฮียโตโดนเรียกตัวไปทำไมนะ หรือว่าจะเป็นเรื่องอะไรอยู่ในสระ
-
เฮียโต รักน้องเนมหวังแต่ง 55
-
เฮียนิถึงตอนดีก็ดีใจหาน ถึงตอนร้ายนิ โห้ๆม่อยากจะพูด สุดๆจิงๆ
ปล.มาต่อได้แล้วคะ
-
Miss.
-
วันนี้สามผีจะมาป่าวหว่า
-
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเฮียโตอ่ะ เพิ่งจะเริ่มหวานเองน่าาาาา
แล้ว..............3pP จะมาวันนี้ใช่มะเอ่ย ตริๆๆ
-
ตกมาหน้า2แล้วนะครับผม
-
ไรเตอร์สู้ๆ ส่งกำลังใจให้เต็มที่เลย หนูเนมสู้โว้ย !! อย่าหวั่นแม้วันมามากนะจ๊ะ
-
รอสัพวันสองวันแล้วจะมาอัพน่ะค่ะ เสาร์อาทิตย์ทำงานพิเศษค่ะ เลิกดึก ออกเช้า เหนื่อยเกินจะอัพได้
-
ไล้เต้อ เขียนดีมากๆๆเลย แต่อ่านแล้วเศร้าอ่ะ ขอร้องอย่าเขียนเศร้ามากน่ะค่ะ
ทำใจมิได้ ห้่าๆๆ
ตอนนี้เปนห่วงน้องเมฆว่าจะโดนวิทย์หรอกอ่ะ สงสาร
-
ครั้งหน้าขอให้มีพี่โตน้องเนมแซมๆนิดๆน่ะ 555
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆครับ
มาอัพไว ๆ นะครับ จะรอ
o13 o13 o13
:mc4:
-
อยากบวกให้ไรเตอร์บ้างจัง ตอนนี้เอาใจไปก่อนละกันนะคะ ไรเตอร์น่ารักที่สุดเลย~
-
ระหว่างรอตอน 52 ก็กลับไปอ่านตอน 50 อีกแระ
อ่านกี่ที กี่ที มันก็กรี๊ดดดดด :jul1: เลือดจาหมดตัว
-
มาต่อได้แล้วนะคับ อาทิตย์นึงแล้วคับ คิดถึง
-
คิดถึงมากมายยยยยยยยยย >_<!!
-
อยากอ่านแล้ว
-
:call:
จงลง ๆๆๆๆๆ
-
มาเหอะนะๆๆๆๆ
-
writer สู้ๆจ้า จุ๊บๆ
-
*0*
:a5:
จะเกิดอะไรขึ้นกับพี่โต??????????
-
อยากอ่านจัง
แต่ทำไม เยอะจัง ร้อยกว่าหน้าแล้ว
ฮือๆๆ ตามทันไหมนิ
คงน่าสนุกเน๊าะ
เรื่องในคุก วู้ววววว
-
ตามกลิ่นธูปมา..เหอๆ
ถ้าไม่ติดขัดอะไรก็ พรุ่งนี้ลงจ้า ไม่ได้เขียนนิยายมาหลายวันก็คันมือมิใช่น้อย(ตอนหน้ากรอกลับไปกลับมาในหัว ยิ่งนานไปยิ่งดราม่า เหอๆ )
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่า
-
รอ รอ รอ รอ นะคับ
-
โอมมมม จงลง เพี้ยง
-
พรุ่งนี้ของท่าน Serin เป็นวันนี้หรือพรุ่งนี้หว่า
มันก้ำกึ่งชอบกล โพสต์ตอน 12.05 เหอะๆๆๆๆๆ
จงลงๆๆๆๆ วันนี้ด้วยเถิด :call:
-
:call: จุดธูปๆ มาๆๆๆๆ จงมาๆๆๆๆๆ
วันนี้จะรอถึงเช้าเลยเน้
-
Imprison 52: ครั้งที่สอง
เสียงพูดคุยหึ่งๆของเหล่านักโทษที่อยู่บริเวณโดยรอบที่เกิดเหตุไม่ได้ทำให้ผมสนใจไปมากกว่าแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไป ความรู้สึกสงสัยยังคงอยู่ในสมอง เฝ้าครุ่นคิดถึงสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไม..ทำไมพี่โตถึงถูกเรียกตัว..การถูกเรียกตัวไปพบพัสดีหรืออีกนัยหนึ่งก็คือเจ้าหน้าที่ซึ่ง”ใหญ่”ที่สุดในเรือนจำแห่งนี้ใช่ว่าจะเกิดขึ้นได้กับนักโทษทุกคน แล้วนี่..มันจะเพราะอะไรกัน?
“...ไอ้เนม...” เสียงเรียกดังข้างๆทำให้ผมหันไปมอง พบว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆคือพี่วิทย์ที่มาเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้และแน่นอนว่าตอนนี้ข้างๆเขา มีเมฆยืนอยู่..ผมสบมองแววตาของคนทั้งคู่ที่ดูแตกต่างกันไป...หนึ่งคนนั้นดูครุ่นคิดห่วงใย..แต่อีกหนึ่ง..มีแววตาของความสะใจ..สาสมใจ..
“..ครับพี่...” ผมร้องรับ แต่เม้มปากแน่นและจ้องสบตาเมฆที่ยืนยิ้มบางๆด้วยดวงตาวาววับด้วยความดีใจ..นั่นทำให้ผมอดจะนึกโกรธขึ้นมาไม่ได้ ถึงแม้จะรู้ ว่าพี่โตก็ใช่คนดีอะไร และก็คงจะทำเรื่องให้ช่าวบ้านเขาแค้นไปทั่ว..แต่...ในเมื่อ..ตอนนี้..เราสองคนตัดสินใจ”อยู่ข้างๆ”กันแล้ว..มันก็เป็นปกติไม่ใช่เหรอ ที่ผมจะไม่พอใจหากมีใครมาใช้สายตาแบบนั้นกับ”คนข้างๆ”เรา
“..อย่ามาทำหน้าตาแบบนั้นใส่กันน่ะ พวกมึง...” พี่วิทย์ปรามออกมาด้วยเสียงคำรามต่ำๆ ตวัดสายตาเข้มๆใส่ผมและเมฆ ผมจึงถอนใจพรืดและหันหน้าหนีและได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอของเมฆดังขึ้นเบาๆ
“..แล้ว..นี่มันเกิดอะไรขึ้น..? “ ผมออกปากถาม..แต่พี่วิทย์ชะงัก..และหันมาจ้องหน้าผมเงียบๆ..
“............” พร้อมกันนั้น ก็ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปาก..
“...พี่..... “ ผมขมวดคิ้ว จ้องมองไปยังใบหน้าและดวงตาของพี่วิทย์เขม็ง พร้อมกันนั้นก็พบว่ารอบกายมีร่างของบรรดาพี่ๆในแกงค์ยืนล้อมรอบพร้อมทั้งมองมาเหมือนจะหาคำตอบ..คำตอบของคำถามที่ทุกคนอยากจะรู้
...เกิดอะไรขึ้นกับพี่โตของทุกคน...ขาใหญ่ของลูกน้อง...
ทำไม..ทำไมถึงโดนพาตัวไป ทำไมถึงหายไปโดยไร้คำตอบ..
..เพราะอะไร?..
“..........” และนั่นยิ่งทำให้พี่วิทย์หรี่ตาลงด้วยความเคร่งเครียดมากกว่าเดิม...แน่นอนว่าหากพี่โตไม่อยู่..คนที่สั่งการควบคุมแทนก็คือพี่วิทย์ ดังนั้นคำถามของสิ่งที่เกิดขึ้น..พี่วิทย์ก็ควรจะตอบ..
“....ไม่มีอะไรหรอก...” นั่นเป็นคำโกหกที่แย่ที่สุดเท่าที่คนๆหนึ่งจะคิดได้ ดังนั้นแววตาอันเคลือบแคลงของทุกคนจึงปรากฏขึ้นโดยพร้อมเพรียง..แน่นอน ไม่เว้นแม้แต่ผม..
“...โกหก..” เสียงนั่นไม่ใช่ผมพูด...แต่เป็นเมฆที่สวนขึ้นมาทันควัน สายตาของเขาจ้องไปที่พี่วิทย์เช่นกัน..แววตาที่ทั้งรอคอยคำตอบ..และ...รู้ดี...
...พี่วิทย์ตวัดสายตาไปมองเมฆพร้อมกับเอื้อมมือผลักไหล่เจ้าตัวออกห่างด้วยสีหน้าหงุดหงิด..
“...กลับไปที่ห้องขังซะ...เดี๋ยวไอ้โตจะมาบอกเอง...” พูดเรียบๆพลางหันหลังหนี เดินฝ่าทุกคนในกลุ่มไปสีหน้าหงุดหงิดเครียดขึ้งที่ผมมองเห็นเพียงชั่วครู่เหมือนจะเป็นภาพลวงตา หากว่าเมฆจะไม่ได้วิ่งตามไปโดยไวด้วยสีหน้าแตกตื่น..ทิ้งไว้เพียงหน้าตาที่ยังบ่งบอกความสงสัยและเสียงประท้วงในใจของทุกๆคน..
...เรื่องที่เกิดขึ้นนั่น..เราไม่มีสิทธิ์จะรู้หรือไง?
...........
ในห้องขัง...ทั้งที่ผ่านไปสามชั่วโมง..ร่างของพี่โตก็ไม่ปรากฏตัวขึ้น..
ผมได้แต่นั่งนิ่ง สายตาจับจ้องบนฟูกหนาที่ได้นอนกลิ้งเมื่อคืน อ้อมแขนที่กอดรัดไว้และเรือนร่างแกร่งที่แนบชิด ทุกสิ่งนั้นเหมือนความฝันที่อยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล เมื่อตอนนี้..แม้เวลาจะผ่านไปหลายชั่วโมง.. ก็ยังไม่มีร่างของคนๆนั้นโผล่ขึ้นมา...
ผมเสมองไปทางพี่ๆที่อยู่ในห้อง แน่นอนว่าทุกคนมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก..สำหรับผม การขาดพี่โตไป..แม้ไม่อาจจะเทียบได้ว่าเหมือนขาดบางสิ่ง..ทว่า กับพี่ๆในเรือนจำที่มี”พี่โต”เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันแล้ว..การขาดหัวหน้า ขาดคนที่คอยให้ความมั่นใจ ให้ความปลอดภัย ก็เหมือนจะทำให้ขาดหลักยึด..
เสียงพูดคุยหึ่งๆของนักโทษหลายรายในห้องขังอื่นๆดังข้ามกันไปมาเพื่อสนทนาเรื่องที่เกิดขึ้น..บางครั้งเป็นแค่การพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารและเหตุการ์ณที่พบเห็น แต่บางคราก็เหมือนคำขู่กรรโชก เยาะเย้ย พวกเราที่หัวหน้าถูกเรียกตัวไป และอาจต้องโทษหนัก..อาจจะถูกขังลืม..วิพากวิจาร์ณกันไปสารพัด..
กระทั่งในตอนที่ผู้คุมจะดับไฟ...ปิดประตูเรือนจำ พี่โตก็ยังไม่โผล่มา..
ผมปูผ้าห่มผืนบางของตัวเอง ข้างๆฟูกนอนหนาที่วางอยู่ในที่ประจำ นักโทษคนอื่นต่างก็เริ่มเอนตัวลงนอนลงบ้างตามสัญญาณบอก มองแล้วก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ
“..เนม... “ เสียงทักของคนนอนข้างๆ นั่นก็คือพี่ทินทำให้ผมหันไปมอง..คนพูดนอนแผ่ สอดแขนหนุนเป็นหมอนและหลับตาลง ทว่าสีหน้ายังไม่เรียบสนิท
“..ครับ...” ผมรับคำเบาๆ หันมาตบหมอนตัวเองบ้าง...
“..ไปนอนที่เฮียดิ..”
“หา?...” ผมคิดว่าตัวเองฟังผิด
“..ก็บอกให้ไปนอนบนนั้น..เดี๋ยวพี่แกกลับมาเห็นเมียตัวเองนอนเจ็บก้นบนพื้นกุได้โดนกระทืบตาย..” สถานการ์ณแบบนี้ยังจะมาอารมณ์ขัน ผมทำหน้าเบี้ยวใส่คนพูดแล้วส่ายหัว แม้รู้ว่าคนพูดนั้นหลับตาลงไปแล้ว.
.
“..ไม่เอาหรอก เดี๋ยวรายนั้นกลับมา..มาบ่นว่าผมนอนทับที่เค้า..ได้โดนถีบเจ็บกว่าเดิมอีก.” ไอ้ประเด็นเมียพี่โตที่เคยฮอตฮิตเมื่อเช้าตรู่ของวันนี้น่ะ เหมือนจะกลายเป็นเรื่องรองไปแล้ว ผมจึงเอ่ยเถียงกลับไปด้วยความเคยชินแม้จะยังเจ็บก้นไม่หายตามที่พี่ทินบอกก็เถอะ..
“ โฮ้ยยยย..หลงขนาดนั้น มีเรอะจะถีบ.. “ พี่ทินบอก ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองหน้า รอยยิ้มบางๆตรงมุมปากของผมเลือนหายไปเมื่อสบแววตาจริงจัง..และคำพูดที่บอกออกมา..
“..นอนตรงนั้นเถอะ..พวกกูจะได้มั่นใจ..ว่ายังมีใครอยู่...”
ไฟดับลงแล้ว...เหลืออยู่เพียงความมืดสลัว..
แสงไฟมัวๆจากทางเดินส่องมาให้เห็นเพียงรางๆ..ขณะที่ผมเอนตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่ม..”คอนโด” ผืนใหญ่ของพี่โตที่เคยพอดีไปสำหรับคนสองคน ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า มันกว้างจนไม่รู้จะนอนยังไง..
นัยน์ตาของผมมองผนังปูนสีกระดำกระด่าง พลางถอนหายใจเบาๆ..ท่ากลางความเงียบของห้องขังนี้ทั้งที่ปกติ..จะมีแต่เสียงกรนดังสนั่นแท้ๆ..
“..นอนตรงนั้นเถอะ..พวกกูจะได้มั่นใจ..ว่ายังมีใครอยู่...”
คำพูดนั้นของพี่ทิน ทำให้ผมได้รู้ว่าแม้จะแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ยังไงในใจทุกคนก็ยังกังวลเรื่องนี้อยู่..
การที่คนๆนึงถูกพัศดีเรียกตัวไปมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?.. ผมยังนึกสงสัย..ขณะที่คำตอบจากปากของคนฟัง..ก็ดังขึ้นมาทันควัน..
..พัศดีไม่ได้มีเวลาว่างขนาดจะเรียกนักโทษในคุกไปนังคุยเล่นฆ่าเวลากันวันละคนสองคน..
....การถูกเรียกตัวไป..มีเพียงสองกรณีคือ “เรื่องดี” กับ “เรื่องไม่ดี “
หากเป็นเรื่องราวดีๆ มีหรือจะไม่ถูกป่าวประกาศ และต่อให้ดีแค่ไหน...การจะเอาตัวนักโทษไป”คุยเรื่องดีๆ” จนเลยเวลากินข้าว อาบน้ำ หรือแม้กระทั่งนอนน่ะ..มันจะเกิดขึ้นได้เหรอ?
..ในขณะที่..”เรื่องไม่ดี” นั้น...
...การถูกสอบสวนข้ามวันข้ามคืนถือเป็นเรื่องปกติ..
สอบสวน...ในสมองของผมมีแต่คำๆนี้..หากพูดถึงสอบสวน ก็คงเป็นเรื่องของความผิด..และความผิดของพี่โต.. ผมก็ต้องของบอกตามตรงว่าเยอะจนไม่อาจจะนับได้..
และถ้าเป็นแบบนั้น...
..อาจจะ”หาย” ไปโดยไม่มีใครรู้ข่าว..
..วันพรุ่งนี้อาจจะมี”คนใหม่” เดินเข้ามาให้รับน้อง..
และที่นอนตรงนี้...ก็อาจจะต้องเปลี่ยนตำแหน่ง อาจจะหายไป..อาจจะ...
...นั่นคือเหตุผล ที่ทุกคนอยากให้ผมนอนอยู่ตรงนี้ ผมไล้มือลงบนเนื้อผ้าที่ปูนอน มองสีสันที่แทบไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร ได้กลิ่นเหงื่ออันคุ้นเคยอวลอยู่ในจมูก..
จะแปลกไหมที่ขอบตาผ่าวร้อน และลำคอตีบตันขึ้นมากะทันหัน..
ผมงอตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบางที่เมื่อคืนที่แล้ว..ยังมีใครอีกคนนอนห่มด้วยกัน..
มือกำหมอนใบใหญ่ที่เคยใช้หนุนนอน..
...หัวใจที่สับสนว้าวุ่นยังคงเต้นกระหน่ำอย่างหาทางออกไม่ได้..
คิดถึง..ยอมรับว่าคิดถึงมาก..
...และเป็นห่วง..เสียจนนอนไม่หลับ..
การนอนคิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆ อะไรบ้างกับคนที่เรารู้จัก..ใช้ชีวิตร่วมกัน หรืออาจจะ”รัก”นั้น..ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเอาเสียเลย หัวใจที่บีบตัวต่อเนื่องด้วยความหวาดหวั่น จากเรื่องราวที่พบ คำบอกเล่าที่ผ่านหู ท่าทางของคนรู้จัก...ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมกัน มันยิ่งทำให้จินตนาการนั้นเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ..
ใบหน้าของผมซบลงบนหมอน พยายามข่มตาหลับ..
และในตอนนั้น ก็ได้กลิ้นที่คุ้นเคยที่ปลายจมูก..
..กลิ่นของ..พี่โต..
พี่โตที่ตอนนี้..ไม่อยู่...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
การผล็อยหลับลงท่ามกลางความคิดอันหวั่นวิตกของตัวเองไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี ผมครางออกมาอย่างไม่พอใจเมื่อรู้สึกถึงการรบกวนข้างๆกาย หงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่ต้องลืมตาตื่น อาการปวดหัวที่เข้าจู่โจมพร้อมกับความมืดสลัวนั้นทำให้เกือบจะด่าออกไป หากไม่ได้เห็นใบหน้าที่เคยคุ้นซึ่งเอนตัวมาแนบชิด..
นั่นทำให้ความยินดีแล่บวาบขึ้นมาในใจจนต้องโผเข้าหาทันควัน.. รู้สึกถึงอ้อมกอดแน่นๆและเสียงร้องงอแงคล้ายจะสะอื้นของตัวเอง..ที่ปกติคงไม่มีทางร้องออกมาแบบนั้น..
..ยิ้มออกมาเพราะความยินดียังคงผุดขึ้นไม่ยอมหายไปไหน...
กลับมาแล้ว...
“ ฮื่อ....พี่โต... “ ผมร้องออกไปเบาๆ ขณะที่พี่โตเอนตัวลงมาหา ท่ามกลางสติที่เลือนรางนั้น จำได้ดีว่าผมคิดจะอ้าปากถามหาเหตุผลที่หายไปด้วยความอยากรู้ แต่เพราะง่วงงอแงเกินกว่าจะทำอะไร พอแผ่นอกหนาแนบชิด พร้อมกับแขนที่กอดรัดโอบกอดผมไว้ทั้งตัว แต่ครางฮื้อออกมา ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากคู่นั้นไปเสียแล้ว..
“...ชู่ว...เงียบๆ...” เสียงกระซิบนั้นดังแผ่วเบา พร้อมกับริมฝีปากหนาบดเบียดเข้ามาหาอีก ผมหลับตาลงขณะที่ลำคอครางออกมาอย่างพึงใจ ยกแขนโอบรอบลำคอใหญ่อย่างถือวิสาสะ..
“...อือ.... “ ริมฝีปากหนาที่แตะบดเบียดเบาๆ พอให้เคลิบเคลิ้มนั้นรู้สึกถึงคาวเลือดแปลกๆอวลในปากจนสติที่ใกล้จะดับลงอีกรอบตื่นตัวขึ้นมา..ทว่าพอลืมตา อ้าปากจะถามก็ถูกช่วงชิงลมหายใจด้วยริมฝีปากคู่นั้นครั้งแล้วครั้งเล่า..
“........ “ แม้จะเป็นเวลากลางคืนและแสงมีไม่มากนัก ทั้งสติที่เรือนลางอีกคำรบ แต่ก็ยังมองเห็นรอยช้ำบนไหปลาร้าเด่นชัดจนอยากจะเอื้อมมือไปแตะ ทว่านอกจากเสียงลมหายใจแนบชิด กับริมฝีปากที่ยังคงบดเบียดแช่ไว้ราวกับจะออดอ้อนนั้น เสียงขยับตัวกระซิบกระซาบด้วยความยินดีของผู้คนโดยรอบคือสิ่งที่รับรู้ ก่อนความง่วงงุนจะฉุดให้หนังตาปิดลง โดยที่ริมฝีปากยังคลอเคลียกันไม่ขาด และความสงสัยยังที่ค้างคาในใจ..
...แผลอะไรน่ะ..?
“...นี่....มันอะไรกันน่ะ..?”ผมเผยอริมฝีปากออก มองภาพที่เห็นเบื้องหน้าพลางเลิกคิ้ว ตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว และไม่ใช่ตอนกลางคืนที่ผมยังงัวเงียไม่เลิก แม้จะยอมรับว่าตื่ยนขึ้นมามันมีบ้าง แต่ไม่ใช่ออดอ้อนงอแงแบบเมื่อคืนแน่นอน เพราะการตื่นขึ้นมาโดยที่ริมฝีปากยังคงแตะกับปากที่ แตก แห้ง และคาวไปด้วยเลือดของพี่โตนั้น..ไม่ใช่ความน่าอภิรมย์เลยสักนิด..
..แน่นอนว่าคนที่ตื่นขึ้นมาอย่างพี่โตอาจจะนึกอยากแกล้งเขาโดยการขยับมาจุ๊บอีกรอบพร้อมกับรอยยิ้มหื่นๆ..แต่ว่า...ในปัจจุบันที่มองเห็นสภาพชัดเจนแล้ว..ผมไม่แม้แต่จะนึกจะอายพี่โตด้วยซ้ำ
..ไอ้เนมมองสภาพของขาใหญ่แห่งแดนสิบสาองตั้งแต่หัวจรดเท้า..
...ปากแตก..
..คิ้วแตก..
..แก้มมีรอยโดนชก..?
“..ไม่ทราบว่าไปกัดกันใครมาครับ..? “ ผมถามออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปากเครียดๆ..ขณะที่คนฟังยักไหล่มองหน้าผมแล้วค่อยๆ..เลิกเสื้อขึ้น..
“.............” ที่เห็นไม่ใช่ภาพอุบาทว์หรืออนาจารย์ใดๆทั้งสิ้น แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องอ้าปากค้าง..คือสภาพภายใต้ร่มผ้า ที่ไม่มีเชื้อรากลากเกลื้อนหรืออะไร แต่กลับมี..
..รอยสีม่วงๆ..เขียวๆ ห้อเลือดและช้ำไปทั่วตัว..
“..ไอ้ที่เห็นข้างนอกน่ะจิ๊บๆ.. “ ว่าพลางลดเลื้อลงและยกมือแตะมุมปากเบาๆ ท่าทีของคนเจ็บยังชิลๆจนน่าโมโห..แต่พอเห็นแผลแล้วก็โมโหไม่ลง..
“..ใครทำ...? “ ผมอ้าปากถาม..
“..............” สิ่งที่ได้รับมามีเพียงดวงตาที่หรี่ลงข้างหนึ่งพร้อมกับคิ้วที่เลิกขึ้น..พี่โตไม่ได้ส่งเสียง”หึ”ออกมาจากลำคอรึว่าส่งสายตาเชิง”มึงโง่” ออกมาเช่นที่เคยทำ มีเพียงแววตาที่ไม่อาจแทนคำพูดได้..หรืออาจจะบอกได้ว่า..แน่ใจน่ะว่าอยากรู้..
“..ไปทำแผลกัน.. “ ผมทำท่าชักชวน ปัดๆไอ้คว่ามสงสัยเรื่องนั้นทิ้งลงในใจ แม้จะพอนึกคำตอบออกได้บ้างว่า การถูกผู้คุมเรียกตัวไป..คนที่ทำแบบนี้ไปก็คงไม่ใช่ใครอื่น..
“...จะไม่ถามหน่อยเหรอ?..ว่าเกิดอะไรขึ้น..” พี่โตเลิกคิ้วเหมือนงวยงงนักหนาที่ผมไม่ได้ร้องโวยอยากรู้ทุกเรื่องเหมือนเมื่อก่อน.. ไอ้เนมจึงถอนหายใจเฮือก..
“..อยากรู้สิ..แต่ถ้าไม่อยากบอก ต่อให้ง้างปากแทบตายพี่ก็คงไม่พูด..จะเซ้าซี้ไปทำไม..” ผมบ่นอย่างปลงๆ เรียกรอยยิ้มมุมปากจากคนฟังพร้อมกับมือที่ขยี้หัวเกรียนๆของผมเบาๆ
“..เด็กดี...” คำชมนั้นน่าจะดี...แต่ทำไม..ผมถึงไพล่ไปคิดถึงเรื่องอื่นที่เกี่ยวกับคำชมนี้ไปซะได้..
“..ทำไมหน้าแดง คิดอะไร?..” น้ำเสียงล้อเลียนนั้นทำให้ผมหน้ามุ่ย แต่ก็ฉุดมือพี่โตให้ลุกขึ้นไปโรงพยาบาล ท่ามกลางพี่ๆในห้องขังที่ยืนฟังการพูดคุยของผมกับพี่โตมานานพอควรแล้ว พี่ทินเดินมาประกบคล้ายจะช่วยดูแลอีกคน ด้วยสายตาสอดส่องราวกับจะหาคนร้ายในหมู่พวกเราเสียอย่างนั้น..
“...เดี๋ยว...” เสียงคุ้นหูของพี่วิทย์ที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง..พี่โตหันไปสบตาพี่วิทย์ที่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าประตูห้องขัง..คนพี่มองแผลของพี่โตแล้วเบิดตาขึ้นนิดๆ..ก่อนจะหรี่ลงคล้ายไม่พึงใจ..
“...อะไร?..” พี่โตออกปากถาม พลางเดินเข้าไปหา..
“..เป็นไงบ้าง..” พี่วิทย์เอ่ยออกมาเบาๆ..
“..ไม่เป็นไรมาก...ตกลงมีอะไร..” เน้นย้ำ...พลางจ้องหน้าพี่วิทย์ ด้วยสีหน้ารู้ทันว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ..
“................” พี่วิทย์ถอนใจเบาๆโดยไม่พูดอะไร.. นั่นทำให้พี่โตขมวดคิ้วหงุดหงิด หันมาคว้าแขนผม ทำท่าจะลากออกไปข้างนอก แต่พี่วิทย์ยืนจังก้าขวางลำไว้ก่อน..
“...จะบอกไม่บอก...” ดูท่าพี่โตจะรำคาญกับท่าทางอมพะนำของพี่วิทย์เต็มที จึงกระชากเสียงใส่สีหน้าเริ่มหงุดหงิดจนเห็นได้ชัด รวมถึงเพิ่มแรงบีบที่มือของผมมากขึ้นด้วย..
“...เมื่อกี้กูไปหาป๋า...” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนชะงัก..รวมทั้งพี่โตที่มีท่าทีนิ่งลงไป..
“.............”
“....พอดีถูกเรียกไปถาม..เรื่องนี้...” พี่วิทย์บอกพลางถอนห่ายใจเบาๆ..
“...แล้ว...มึงว่ายังไง” พี่โตออกปากถาม..พลางหรี่ตาลงอย่างเคร่งเครียด..
“..เรื่องนี้...ป๋าบอกว่าจะช่วย..” คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาได้ และทุกคนเริ่มมีสีหน้าดีขึ้น แต่พี่วิทย์ยังคงมีท่าทางหนักใจ เพราะแบบนั้น พี่โตถึงได้ยังจ้องเขม็งไม่ห่าง..
“...ถ้าหาก....”
ถ้าหาก..?
“..มันเป็นครั้งแรก..”
เอ๋?...
ผมขมวดคิ้วกับคำพูดนั้น ขณะที่หันไปมองหน้าพี่โต สีหน้าที่เครียดเขม็งขึ้นกระทั่งฝ่ามือที่เย็นชืดลงจนผมรู้สึกได้นั้นไม่ใช่สิ่งที่น่าจะเกิดขึ้นสักนิด ทำให้ผมรู้ได้เลยว่านี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีซักเท่าไหร่...
ทั้งที่พวกป๋าบอกว่าจะช่วย..
...หรือมีอะไรมากกว่านั้น..?
“..กุขอโทษที่ต้องให้มึงมาออกหน้าแทน..ทั้งที่..เราทั้งสองคนไม่มีครั้งที่สองแท้ๆ..” พี่วิทย์ยิ้มออกมาเครียดๆพลางเม้มปากแน่น “ กู....”
“..ช่างมัน...” น้ำเสียงตัดบทห้วนๆทำให้คำพูดของพี่วิทย์หายไปจากลำคอ ผมหันไปมองหน้าพี่โตที่ตอนนี้เรียยสนิท มือที่กำแขนผมไว้เพิ่มแรงบีบพร้อมทั้งกระชากตัวผมออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ไอ้เนมเบิดตากว้าง..
“...จะไปไหน!? “ ทั้งผมและพี่วิทย์ตะโกนออกมาพร้อมกัน.. ฝ่าผมที่ถูกลากพยายามรั้งตัวเองไว้ ขณะที่พี่วิทย์มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก..
“..ไปทำแผล!!.” พี่โตตะโกนตอบไปเรียบๆ พลางเร่งฝีเท้าเดินออกมา จนผมต้องเร่งเดินตามให้ทัน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อพี่วิทย์วิ่งพรวดเข้ามาแตะไหล่และถลันเข้ามาเดินขวาง..
“...อะไรอีก?..” พี่โตถามออกไปห้วนๆอย่างหงุดหงิด.
“..โทษที...วันนี้กุจะใช้ห้องพยาบาล...” พี่วิทย์พูดออออกมาเรียบๆ พร้อมกับรอยยิ้มแสยะ..ที่ทำเอาผมขนหัวลุก..ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆหวังว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นความฝัน แต่ก็คงยาก เพราะพี่วิทย์เดินอาดๆเข้าไปยังทางเดินสู่ห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
สวัสดีค่ะ..
อัพดึกเนอะช่วงนี้ ขอโทษที่หายไปนานน่ะค่ะ ช่วงนี้ยุ่งค่ะ พอดีทำงานพิเศษด้วย เลยเลิกดึกไปหน่อย หมดแรงไม่มีปัญญาจะคลานมาอัพ เหอๆ..
ส่วนตอนนี้...ใครที่สงสัยเรื่องครั้งแรกครั้งที่สอง ก็อ่านทวนได้ตอนหลงกล ผิดพลาด คาดไม่ถึง นั้นแหละค่ะ
ปล. ตอนหน้า..หึหึหึ o18 o18
-
เจิมก่อน....เเล้วค่อยวิ่งไปอ่าน
:pig4: น้องปุ้ยมาก ๆ ค่ะ
-
ค้างอะ แงแง
-
ช่วยถ้าเป็นครั้งแรก แต่แลว่านี่ไม่ใช่ใช่มั้ย??
พี่โตจะถูกกำจัดเหรอ ไม่นะ!!!
ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยนะ เพี้ยง (>/\<)
-
ถ้าพี่โตเป็นอะไรไปใครจะดูแลน้องเนมละ
แต่พี่โตเป็นพระเอกนี่เนอะคงไม่เป็นอะไรไปง่ายหรอก
ขอบคุณไรท์เตอร์มากเลยทีมาต่อ+1เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
โฮะๆๆ เอาแหละเหวย สามผีจะออกมาแล้ว เฮียกันหายไปนานเลย....เนอะ อิอิ
รักไรเตอร์จ้า จุ๊บๆ ^-^
-
เง้อ เพี้ยงๆๆๆๆ อย่าให้พี่โตเป็นอะไรเลย อย่าให้ถูกกำจัดเลยน้า สงสารเนมอ่า T_T
คิดว่าจะดีขึ้น งือ บีบคั้นจิตใจต่ออีกแล้วอ่า กลัวพี่โตเป็นอะไรไป ไม่เอาน้า
ปล.ดีใจที่คอยอยู่จนดึก แล้วก็ได้อ่าน ^^ ขอบคุณที่มาอัพต่อให้นะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
:m23:อืมม์ ๆ พอเข้ามาอ่านก็เข้าใจแหละครั้งที่สอง
:m17:ตอนเห็นหัวเรื่อง....ไอ้เราก็เข้าใจว่า ครั้งที่ 2 :m12:
:o11: เฮียวิทย์คงไม่เป็นไรใช่ไหม??
-
โอ๊ย!!! ดราม่าซะ ตอนหน้าปวดตับมากกว่านี้แหงๆ (..แอบแวะมาก่อนนอน เครียดซะงั้น)
ไรเตอร์ค่ะ อย่าทำร้ายพี่โต กับพี่วิทย์ ของลูกลิงมากไปกว่านี้เลยนะคะ ไม่ไหวๆแอบหมั่นไส้อิเมฆ :z6:อุตส่ามองมันดีขึ้นแท้ๆ
...พี่วิทย์สู้ๆ จัดการห้องพยาบาลให้สำเร็จนะคะ
ขอบคุณไรเตอร์นะคะ มาต่อเร็วๆเด้อ
-
อ่าพีั่โตโดนทืบ
:เฮ้อ: น่าสงสารแต่ก็นะ
แต่รักเื่อนจริงๆๆพี่ดต
อย่าลืมมีเมียกะเขาแล้วนะ
-
เฮ้อ
ปวดหัวอีกแล้ว
มีใครบ้างไหมที่ทำผิดแค่ครั้งเดียว
...........
สงสารพี่โตกับเนมจัง
-
พี่โต+น้องเนมสู้สู้น๊ะจ๊ะ :กอด1:
-
ไรท์เตอร์สู้ๆ
-
+1 แล้วรอตอนหน้า o18
-
" ครั้งที่สอง " :jul3:
ไอ้เรา ก้อ :z1: อ่ะนะ
แต่เหอะ :seng2ped:
:z3:
-
:serius2: ง่า.... ถึงขนาดลืมหายใจไปแป๊บนึงเลยทีเดียว
บีบบบบ มันบีบบหัวใจอีกแร้ววว
หวานๆ อยู่ได้ แค่ 2 ตอน เชอะ คนเขียนจายร้ายยยยยย
-
:z1: ไอพี่กัณ ตายแน่ ตายแน่ ไอ้พี่กันณ์ อุวะฮะฮะ
มีความสุขหะ
ปล. แต่ เฟลนิดนึงเรื่องพี่โตโดนตุ๊บตั๊บ
-
ปริศนาเพียบ งงๆ ต้องกลับไปตามคำชี้แนะ 555+
-
กรรมจริงๆ
ทำไมพี่โตโดนซ้อมซะขนาดน้านนนนน
สงสารอ่ะ
เรื่องนียังไม่จบแค่นี้แน่ๆ
-
ชื่อตอนทำไขว้เขว...เค้านึกว่าครั้งที่2ของน้องเนมซะอีก :-[
ตอนนี้เริ่มมาคุกว่าเดิมอีกแล้ววว :serius2:
-
ค้างงงอ่ะ ....งง..ไม่เข้าใจ...
-
อ่า บทกุ๊กกิ๊กมาแป๊บ บทหนักกลับมาอีกแล้ว
ตอนนี้ยังงงว่าเกิดไรขึ้นกันเฮียโตของเราเนื่องจาก นช.ทั้งหลายในคุกชอบพุดกันสั้น ๆ อะ
เข้าในความรู้สึกของเนมเลยว่าฟังแล้วมันงงยังงัย เนมอยากรู้เราก้อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดไรขึ้น
:pig4: writer คะ
-
นึกว่าท้องฟ้ากำลังจะแจ่มใส
อยู่ๆ ลมพายุก็พัดมาซะงั้น o22
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เย้ๆๆๆมาอัพเเล้ว หงิงๆๆๆ สงสารหนูเนมอะ พึ่งจะหวานเเละ ยอมรับใจ ตัวเองได้นิดเดียวเองก็ต้องมา ตุ่อสู้ปัญหา ชีวิต อีกเเล้วอะ อย่างใหญ่หลวงด้วย ไรเตอร์ อะ เค้าไม่อยากกิน มาม่า ไม่ต้องมามากก็ได้นะ สู้ๆๆนะไรเตอร์ ขยันมากเลย ดูเเลสุขภาพด้วยนะ อ่านตอนนี้จบ สงสาร หนูเนม + เป็นห่วงพี่โต หงิงๆๆ รอตอนต่อไป :กอด1:ไรเตอร์
-
แง้ว...จะดราม่าอีกแล้วรึเปล่า
-
บวกให้เนม คริ ๆ :z2: ขำ ๆ พี่ ทิน มีถีบเหรอ หลงขนาด นั้น :z2:+1 รับพี่โต โดนซ้อม
-
อ่ะๆหลงกลครั้งที่สองคิดไปไกล 555
แต่ห้องพยาบาลครั้งหน้ามีเฮแน่เลยว่าแต่จะแย่งพี่วิทย์ได้มั๊ยย ><
พี่โตอย่าโดนอะไรอีกนะสงสารน้องเนม...
รอตอนต่อไปน๊าไรท์เตอร์ ^^
-
พี่โตหลงเนมจริงๆ
-
อยากบอกว่ารู้สึกงงๆอยู่เกิดไรขึ้นนะครับ มีแต่ปริศณาเต็มไปหมดเลยอ่ะ
-
ไล้เต้อรีบมาลงอีกน่ะค่ะ ติดมากกกกกกกก
รอมานานแล้วววววววววววววววววววววว
อิอิ :L1:
-
พี่วิทย์ ไปทำไรที่ห้องพยาบาลจ๊ะ
-
ปล. ตอนหน้า..หึหึหึ
อ่านมาทั้งตอน ยังไม่ค้างเท่าประโยคนี้ ประโยคเดียวเลย
-
อย่าหายไปนานอีกน่ะไร้เตอร์
-
น้ำตาไหลเลย กรี๊ดดดดดดดดด สงสารพี่โต ไม่นะ พี่โตห้ามเป็นอะไรนะ
ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแท้ ๆ ทำไมต้องมีอุปสรรคด้วย
และก็ใครก็ตาม(กัณ or วิทย์)อย่าทำให้น้องเมฆเสียใจนะว้อยย ชอบตอน
เมฆมีความสุข น่ารัก คนอ่านเห็นก็มีความสุขด้วย
-
ตอนหน้า หึหึ o18
ใครจิ้มใครคะ
ถ้าให้เดาคงเป็นคู่ sm แน่ๆ
ปล.ขอบคุณผู้แต่งค่ะ :L2:
-
โห ค้างอะ :a5:
เล่นซะพี่โตน่วมทั้งตัวเลย มันน่า :z6:
ป.ล. ไรทฺเตอร์พักผ่อนมากๆน้า เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้
รักนะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โตคงไม่โดนอะไรอีกนะ สงสารเนม
รอตอนหน้า..หึหึ o18
-
อ่า...พี่โตน่าสงสารจัง
แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหมเนี๊ย(คงมีแน่ๆ -o-)
แล้ววิทย์จะใช้ห้องพยาบาล!!!!
ว้ายๆๆๆๆ
ไม่อยากคิดไว้ก่อนอะ
กลัวผิดหวังเหมือนชื่อตอน(ตอนนี้อ่ะ)หุหุ
วิทย์จำทำไรน๊า
รอดูฉากหวานของเฮียโตกะนู๋เนม(จะมีไหม- -)กับคู่ 3p อยู่นะคะ
^^
-
พี่โตไปโดนหมาฟัดมานี่เอง...
พี่วิทย์ ใช้ห้องพยาบาลทำไรอ่า...แต่จะทำอะไรก็ตามแล้วก็เก็บมันให้เกลี้ยงล่ะ o18
-
อย่าบอกนะว่าพี่ วิทย์แต่เปลี่ยนข้าง "ทำไมต้องใช้ห้องพยาบาลล่ะ" ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก >,,,<
รับไม่ได้ หรือว่า เนมจะต้องถูกทำมิดีมิร้ายอีก โอ๊ยยยย เครียด ร่วมด้วยช่วยเครียด
พี่โตกับเนมพึ่งจะ ตกล่องปล่องชิ้นเองนะ พี่โตจะปล่อยเมียเป็นม่ายแล้วหรอ
-
ขอบคุณไรเตอร์ที่มาต่อ
รออ่านตอนต่อไปนะคับ :L2:
-
โอวววววววววววววววว
-
ตอนต่อไปคงเป็นของสามผีอีกหน่ะสิค้าบ
จะเอาพี่โตกับน้องเนมมม สวีทกันดีจังช่วงนี้ :mc4:
-
อย่าให้รอถึงอาทิตย์เลยนะ ไรเตอร์มาต่อให้หน่อยนะคับ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารพี่โตอ่า
..............
ว่าแต่อาเฮียวิทย์นายไปทำไรที่ห้องพยาบาลฮะ !!! :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ่านแล้วจิตตกอ่ะ เฮ้อ...
ไรเตอร์มาต่อเร็วๆน้า :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:serius2:
บอกได้คำเดียวว่า "อึมครึม" อึดอัดเป็นที่ซู้ดดดดด :เฮ้อ:
แต่ตอนท้ายนี่สงสัยได้เวลาเอาคืนไอ้พี่กัน...
-
โอ๊ย! :serius2: เข้มข้นค่ะ เข้มข้น
รีบๆมาต่อน้า...
-
พัศดีไปจัดการเรื่องอะไรหว่า เรื่องนพหรือเรื่องไหนนะ มึน :z2:
เรื่องพี่วิทย์ ไรท์เตอร์ทำหน้าซะ :laugh: มีอะไรหรอ เค้าอยากรู้ๆๆ o18
รอจ้าาาา
:L2: :L2: :L1: :L2: :L2:
-
ครั้งแรก?? ครั้งแรกอะไรอ่ะ? เครียดอีกแล้วอ่ะ T^T อ่านแล้วรู้สึกหดหู่ แต่มันก็เข้ากับเรื่องนี้ดีนะไอ้ซีนที่ทำให้รู้สึกแย่+หดหู่เนี่ย
ว่าแต่พี่วิทย์น่ะ จะไปทำอะไรในห้องพยาบาลมิทราบคะพี่? แต่ดูท่าทางพี่กันย์จะได้ออกโรงแล้ว :m1:
-
โหยพี่ขาหายไปนานสองนาน เรียกไปยำอุ้งทีนนี่เอง
หงะถ้าไม่อึดจริงอะไรจิรงๆป่านนี่ช้ำใจตายไปแล้วอ่ะเฮ้อ
"เด็กดี" กร๊าก นุ้งเนมบ้าคิดเหมือนอิป้าเลย 555
มาชมนุ้งเนมเยี่ยงชมนุ้งหมาแบบนี้ จะห่วงดีมั๊ยนะอิอิ
มาขอเติมพลังตอนคนง่วงๆ มึนๆ งอแงๆนี่ ชื่นใจชิมิเคอะ ฮิ้วววววววว
อิพี่วิทย์ ใช้ห้องพยามาร เอ้ยพยาบาล ทำอะไร หรา!!!!! ไม่เกี่ยวกับก้อนเมฆชิมิ :m20:
o13
-
จะเชือดกันแล้วหรอ o18
-
เรื่องแลดุเดือด
แต่ อึมครึม จัง :L2: :L2:
-
วิทย์อย่าวู่วามนะ พลาดทีไรคนที่ซวยคือโต
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เห๊อะ!!! เกิดอะไรขึ้นหน่ะ
ว๊ากกกกกกกกก
-
พี่โต อ่านมาสองสามตอนนี้ยังค่อยรู้สึกว่าพี่เป็นพระเอกขึ้นมาหน่อย
มันเกิดอะไรกันเนี่ยยย
น้องเนมยืนข้างๆ พี่โตไว้นะคะ
จะอยู่ด้วยกันตลอดไป*
พี่วิทย์ จัดการสะสางห้องพยาบาลเลยนะค่ะ สู้ๆ
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่าาา
-
ค่อย ๆ อ่าน ทำความเข้าใจ..
เครียด ดดดดด ด :z3:
ติดตามต่อไป..
-
โอย................จะเป็นอย่างไงต่อไปคะเนี่ยยย............. :a5:
คุณพี่โตเจ็บมากมั้ยยยยย..................... :sad4:
ขอบคุณไรท์ตอร์มากค่ะ :L2:
-
///ปิดตาชี้หน้าเฮียวิทย์
เฮียวิทย์คิดอะไรหื่นๆแหง!!!!!!!!!
///โดนต่อย
้อ่า........ป๋าใจร้ายยยย
-
มาต่อเร็วๆนะ
รออ่านอยู่ครับ
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค้าบบบบบบบ o13
-
งานนี้จะออกหัวหรือก้อยอ่า
รอตอน หึหึหึ
ดูแลสุขภาพด้วยน่าไรเตอร์
-
เครียดดดดดดดดดดด :serius2:
-
พี่โต เกิดอะไรขึ้นหว่า :z3:
-
omggggggg ไอ่พี่โตมันไปโดนอะไรมาาาาา
หายไวๆเด้ออ ไอ่พี่โตต :P
-
พี่วิทย์จะใช้ห้องพยาบาลทำอะไรเหรอ
:impress2: :impress2:
หายไวไวนะพี่โต
-
กัวไร้ท์เตอร์อ่า อย่าโหดร้ายเลย แงๆๆๆ
-
:call: สาธุอย่าให้เฮียโตเป็นอะไรเลย ....ความเครียดลงกะเพาะ ไปนอนดีกว่า รีบมาต่อนะ :z3:
-
จบได้ค้างอีกตามเคย
ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น? ลุ้นมากมายขอรับ
ยังไงก็ต้องรอล่ะนะ :o8:
สู้ๆ ต่อไปขอรับ
ปล. น้องเนมยังคงความน่ารักเสมอ o13
-
ห้องพยาบาลมีอารายอ่า
แล้วเท่าที่จำได้ ป๋า ขู่ว่าอย่าให้พลาดครั้งที่ 2 ไม่งั๊นจะกำจัดป่าวหว่า
ม่ายยยยยยยยยยยยยน๊าาาาาาาาาาาาาาาา
อย่าทำไรพี่โตน๊า เด๋วหนูเนมเป็นหม้าย :laugh:
-
เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกทีแล้ว อิอิ
คนเขียนวางพล๊อตได้ดีมากเลย ชวนให้ลุ้นตลอด ฮาฮ่า
พี่โตจะโดนปลดแอกไหมนะ อยากให้อยู่กับน้องเนมไปก่อนนะช่วงนี้ เพิ่งจะหวานกันไม่กี่ตอนเอง
-
อะไรน่าตอนหน้า หึหึหึ อยากรู้อ่าส์
-
พี่โตครั้งที2 ผิดไรหว่า
-
ขยันสร้างเรื่องให้ยุ่งยากเสียจิงแต่ละคน เอ้อ คงไม่แคล้วเนมต้องโดนอะไรอีกแน่
แต่เฟกเตอร์ คือ พี่โต ไม่ยอมแน่นอนผมว่านะครับ มั้ง 555
-
ดีใจจังที่พี่โตกลับมาได้
เจ้าเนมเองก็อย่าดื้อมากนะพี่โตจะได้ไม่ปวดหัวอีก
-
ไม่รู้จะบอกว่ายังไงดี
นอกจาก....เจ๋ง..สุสุคร้าบ o13 o13 o13
-
ตึงเครียดสุดๆ หวานได้ไม่นานจริงๆ
แล้วเฮียวิทย์ จะใช้ห้องพยาบาลทำอะไรล่ะเนี่ย
เอาคืน?
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ตั้งเเต่อ่านเรื่องนี้มาตั้งเเต่ตอนเเรก....โคตรอึมครึม ไรท์เตอร์เขียนได้ดีมาก ๆ จนเราเดาไม่ออกซักตอน เอ๊ะ...หรือว่ากรูโง่เองวะ 555555
ความผิดครั้งแรกของวิทย์คือ เเทงนพ แล้วของเฮียโตล่ะ เรื่องคุมเนมไม่อยู่หรือเรื่องนพเหมือนกัน แล้วที่โดนซ้อมเนี่ยเพราะจัดให้นพลงบ่อหรือป่าว
ระยะหลังพออ่านเเล้วเริ่มกลัววิทย์หง่ะ...จองห้องพยาบาลเอาไว้ทำไรเอ่ย...กำจัดกันย์หรือกระทำชำเราหมอกันย์เหมือนที่ตัวเองเคยโดนมาก่อน
ความคิดของตัวเองไม่เคยพ้นเรื่องหื่น เหอะ ๆๆๆๆ อายว่ะ...คิดได้เเต่เรื่องแบบนี้...
แล้วไหนเรื่องเมฆอีก...ประกายตามีความสุขเพราะวิทย์อย่างนึงและรู้ว่าจะมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับโตด้วยใช่ป่าว...
เอ่อ...ตอนหน้าขอ SM+NC นะคะ...เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย ร่ายมาซะยาวเหยียด สุดท้ายก็ไม่พ้น :jul1:
-
เรื่องเครียดๆ เริ่มเข้ามาอีกแล้ว :ped144:
-
มารอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
เดาพอร์ตเรื่องไม่ออกเลยอะคับ ไรเตอร์มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ในที่สุดก็ตามทันจนได้ :laugh: :laugh: :laugh:
พอถึงตอนนี้ไอ้พี่โตดูจะเป็นพระเอกขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว :impress2:
แต่ผมก็ยังสงสัยน่ะ ในใจพี่โตแกคิดอะไรกันแน่ กิ๊ง หรือ เนม ??? :m31:
ยังไงก็จะติดตามต่อไปน่ะค๊าฟ !!! รีบมาต่อไว ๆ น่ะค๊าฟฟ :oni1:
-
ตอนหน้าคุณหมอต้องโดนเอาคืนแน่เลย กิ้วๆ
-
WRITER FIGHTING !!!
-
หายไป 3 วัน
ก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว
-
พี่โตคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม
คงไม่มีใครมาทำอะไรพี่โตใช่หรือไม่
พี่โตสู้ๆๆๆๆ
สู้ต่อไปนะ 555
เอิ่มมม ไรท์เตอร์ก็สู้ต่อไปด้วยนะ 555
-
ไอ้พี่โตหื่น!!
แต่ยังงง ทำไมถึงชื่อตอนว่าครั้งที่ 2 ฮ่าๆๆ (อุตส่าห์จิ้นไปซะไกล)
-
ทำพลาดครั้งที่ 2 ไง เลยชื่อว่าครั้งที่2 ใช่มั้ยคับไรเตอร์ มายังคิดถึงแล้วนะ
-
คิดถึงพี่โต หนูเนม เเละสามผีเเล้ว...เมื่อไหร่ไรท์เตอร์จะมาต่อซักทีหง่ะ...
-
แฮ่ๆกว่าจะโผล่หัวเข้าเล้าได้TT^TTงานจะเยอะไปไหน
แต่โชคดีที่เข้ามาแล้วได้อ่านนู๋เนมให้หายคิดถึง^^
สงสารเฮียโต ป๋าไม่ช่วยแล้วอ่ะ ทำไงดีๆ
ไม่เอาย้ายแดน ไม่เอาขังเดี่ยวไรงี้นะ เด๋วนู๋เนมเฉา(ไม่มีคนคอยให้น้ำให้ปุ๋ย 55+)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:a5:
-
ให้คอยนานๆมันซมซาน รู้ไหมเอ่ย ...ยิ่งเธอทำเฉยฉันเองจะบ้าตาย โอ้ เย้~~~
-
สามผี จงมาๆๆๆๆ
ตอนหน้าเหมือนจะดราม่า + โคตรเครียด
แล้วจะมีพี่โตและหนูเนมโผล่ขึ้นมาด้วยป่าว
-
คุคุคุ ไม่อยากได้ มาม่า เเต่ก็อยากได้ตอนต่อไป ไรเตอร์ ยังไม่มาเหรอ หงิง หงิง หงิง (นั่งครางรอ)
-
นั้นสิครับ เกิดอะไรขึ้นกับไอ้คุณพี่โตกันเนี่ย :z3: ยังค้างคาใจอยู่ :serius2:
:call: โอม จง ลง
:call:โอม จง ลง ........
-
มารออ่าน
-
สงสารพี่โตกะน้องเนมอ่ะ สาธุขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเลยน้า
เพิ่งได้กันแค่คร้งเดียวเอง5555
-
สงสารพี่โตกะน้องเนมอ่ะ สาธุขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเลยน้า
เพิ่งได้กันแค่คร้งเดียวเอง5555
คิดเหมือนกันเด๊ะ...ตรงที่...เพิ่งได้กันแค่ครั้งเดียว... 55555
ทำไมยิ่งอ่าน ยิ่งหื่นอ่ะ
วันนี้ไรท์เตอร์จะมาหรือป่าว รอมาครบอาทิตย์แล้วนะ
-
พี่โตทนทายาทไม่ต้องห่วง มาลุ้นคู่เฮียวิทย์กันดีกว่าจ๊ะ อิอิ ^-^
-
พรุ่งนี้เจ้แกจะอัพค่า
ขอไปหลับก่อนล่ะ ง่วงงงงง :bye2:
-
มาวันนี้หรอไรเตอร์ ขอ2ตอนรวดเลยนะอิอิ
-
ดราม่ากำลังจะมาแล้วครับท่าน หุ หุ
-
สนุกดีจังครับ ชอบอ่าน
-
เฝ้าหน้าคอม...รอตอนต่อไป :laugh:
-
ชอบผีผ้าห่มคร่ะ อร๊ายยยยยยย :o8:
อ่านรวดเดียวแบบnonstop
ชอบจิงจังๆๆๆ
รักไรท์เตอร์ รักคนโพสด้วยค่ะ
และก้อนั่งรอตอนต่อไป
-
มานอนรอจ้ะ :กอด1:
-
เย้จะมาลงให้แล้วใช่มั้ยค่ะไล้เต้อ ลุ่นๆๆ ตื่นเต้นๆๆอ่ะ อิอิ ห้าๆๆ
-
Imprison 53: ดัดหลัง
หากสายตาสามารถฆ่าคนได้...มันก็คงจะตาย...ตายไปแล้วนับแต่วันนั้น
และแน่นอนหากว่าสายตาห่วงใย อาทร สามารถทำให้คนฟื้นชีวิต มันก็คงจะฟื้นมานับครั้งไม่ถ้วน
คงเพราะมีทั้งคนชัง และรัก เพราะมีทั้งคนอยากฆ่าให้ตายและปกป้องสุดชีวิต..มันจึงยังมีชีวิตรอด..
เหมือนกันกับตัวเอง..เหมือนกับตัวเรา..ทั้งสามคน..
ทะเลาะวิวาทต่อปากต่อคำ จองล้างจองผลาญ ทำไปมันก็เท่านั้น สิ่งที่ได้มีเพียงความสะใจชั่ววูบ..แต่กลับร้าวลึกอย่างรุนแรงในจิตใจ..
..ทว่าก็ยังจะจ้องล้างผลาญ..ทำร้าย มุ่งเอาชีวิตอยู่อย่างนั้น..
ซ้ำไป..ซ้ำมา...
วิ่งวนอยู่ในวงกลมแคบๆ ราวกับหนูติดจั่น
ทำตรงข้ามกับความรู้สึกและสถานะของตน จนตัวเองก็พลอยนึกว่าตนเป็นเช่นนั้นจริงๆ
แอ๊ด.....
ประตูบานสีทึบตรงหน้าถูกผลักออกช้าๆ นัยน์ตากวาดมองทั่วห้องที่ว่างเปล่า..ไร้ผู้คน
..ตึก....ตึก....ตึก..
ได้ยินเสียงบางอย่างดังอยู่ในสมอง..นั่นคือเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง..ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันแปล่งหูที่ออกมาจากปากของตน..
“..พี่?..” เสียงที่ดังอยู่ข้างหลังทำให้ต้องขยับยิ้มรับบางๆ...หันไปสบมองแววตาของน้องรักที่สบมองมาหา..
“...ครับ...” เอ่ยรับพลางเอื้อมมือลูบแก้มขาวช้าๆ สบมองแววตาพราวระยับของเจ้าตัวแล้วก็ต้องอมยิ้ม..
“...พี่วิทย์จะมาไหม?..” คำถามนั้นทำให้ต้องขมวดคิ้ว ฝ่ามือที่ละออกจากแก้มขาวซึ่งมีรอยขีดแดงๆยังชัดเจนอยู่เผลอกำแน่น...จิกเล็บลงไปจนเจ็บ..แม้ว่ารอยยิ้มจะยังประทับอยู่บนใบหน้าและแววตาอ่อนโยนจะไม่ได้หายไปไหน..
“...มาสิครับ...มาแน่นอน...” ..มาแน่...เดินเข้ามาในนี้...เดินเข้ามาหาด้วยความโกรธ ไร้สติยั้งคิด และต้องพลั้ง...พลาด เช่นคนโง่เขลาอย่างทุกครั้งที่เป็น..
..ไม่ว่าจะมาทำไม พยายามไปเพื่ออะไร...ก็เปล่าประโยชน์..
“..ก็ดี..ผมยังคิดอยู่เลยว่าถ้ารายนั้นรู้เรื่องที่ไอ้ป๋ามันสั่ง...จะเป็นยังไง..” นั่นหมายถึงคำพูดที่ราวกับเอ่ยประหารของคนๆนั้น...ชายหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลแห่งเรือนจำ..และ..รวมไปถึงโลกใต้ดิน วงการมืด”ข้างนอก” นั้นด้วย..
“..หึ...ไม่เป็นไรหรอกน่า..คนฉลาดน่ะ ต้องรู้จักปรับตัวและระวังตัว..มัวแต่ยึดติดกับเรื่องเดิมๆ ก็มีแต่จะเสียใจเปล่าๆ..”..
มันก็ใช่..
แต่บางที อาจจะยกเว้นเจ้าพวกนั้น...และเจ้าคนๆนั้น..ที่ยังยึดติดกับบางสิ่งบางอย่างนั้นจนไม่ลืมตามองรอบกาย
หวังยึดเอาที่พักพิงเดิมที่ตัวเองคิดว่ามันเป็นขุนเขา หากแท้จริงแล้วกำลังจะถูกสายลมพัดพาและกัดกร่อนลงทีล่ะน้อย..ทีล่ะน้อย..
“..ไอ้พวกนั้นมันจะยอมเรอะ...ไอ้การจะ”รวมแกงค์” กันนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆน่ะ..” เมฆบ่นออกมาลอยๆ พลางนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกสีสด และแบะปากออก “ ถึงจะเป็นคำสั่งของไอ้ป๋า...แต่จะให้ไอ้โตโดนเด้งไปแดนอื่นแล้วให้พี่เป็นหัวหน้าพวกมันแทน...แค่ค้นเรื่อง”ศพ”ของไอ้นพมาน่ะ...พวกมันจะยอมได้เหรอว่ะ?..”
“..ถ้าไม่ยอม...ก็ไม่ต้องอยู่สิ..” ยักไหล่พลางยิ้มออกมาน้อยๆ สายตาก้มมองกระดาษจดบันทึกบรรดาผู้ใช้บริการห้องพยาบาล แล้วพลิกหน้าต่อมาที่ว่างอยู่ พร้อมกับเอาคลิบสีดำมาหนีบไว้กับพื้นฟิวเจอร์บอร์ดสีน้ำเงินเข้ม นัยน์ตาหรุบต่ำลง..ยามครุ่นคิดถึงเรื่องที่น้องชายคนสำคัญเป็นคนถาม..
..การขุดเรื่อง “ศพ” ของไอ้คนทรยศ..ไม่สิ ไอ้คนปากมากที่ตายด้วยฝีมือหัวหน้าแกงค์ของพวกมันขึ้นมาก็เหมือนการหาเรื่องใส่ตัว ไหนจะคำถามถึงเรื่องราวท รับรู้ ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่อง จัดการทุกอย่างให้ไร้ข้อสงสัย ให้เหมือนกับมันเป็นการ”บังเอิญ”ค้นพบเรื่องผิดปกติ มากกว่าการสมรู้ร่วมคิดและเอามาเปิดโปงภายหลัง..
..ตอนที่ไอ้นพมันตาย...เขารู้..รู้ดีเลยทีเดียว..
..ตอนที่มันต้อง”ลงบ่อ” เขาก็เห็น..
กระทั่งเรื่อง”ความผิดพลาด”ของไอ้โต...เขาก็รู้ดี..
คิดแล้วกันย์ก็ยิ้มออกมาน้อยๆอย่างระอาใจ..
พวกมันที่ซื่อสัตย์กับเจ้านายอย่าง”ป๋า” ที่คนในคุกถือว่าเป็นตัวอันตราย ซื่อสัตยบ์และทำงานให้ ทั้งที่ไอ้ป่าคนนั้น กลับกลอกและหลอกใช้คนไปทั่ว..
พวกมันไม่ยอมให้มีข้อเสีย หรือข้อผิดพลาดเกิดขึ้นในงานของตนเป็นอันขาด คนที่ทำพลาด ต้องถูกกำจัด..
แม้จะแค่ครั้งเดียว ก็ถือว่าใช้งานไม่ได้..
ดังนั้น เมื่อไอ้โตทำพลาดเรื่องไอ้เด็กเนมนั่น..มันจึงกลายเป็นเหมือนไส้ติ่งที่ต้องถูกตัดออก..
และยิ่ง”ลุงชาติ” เจ้านายของเขา ตัดสินใจรวมแกงค์เข้ากับพวกไอ้ป๋า..การเลือกหัวหน้าแห่งแดนสิบสองคนใหม่..ในแกงค์ที่แข็งแกร่งกว่าเดิมนั้น..ไม่มีทางเลย ที่จะเป็น”ไอ้โต”คนเดิมที่เคยทำพลาด
..ยิ่งเป็นไปไม่ได้กับไอ้วิทย์...ไอ้คนที่มันทำพลาดมาตลอดแบบนั้น..
ดังนั้น...เขาคนนี้ จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด...ที่จะขึ้นเป็นหัวหน้าและสานต่องานของลุงโชติและไอ้ป๋าให้เรียบร้อย..
..งานแรกคือการกำจัดไอ้โตออกจากแดนสิบสอง...จึงเริ่มขึ้น..
“..แล้วพี่จะทำยังไงกับพี่วิทย์...” คำถามนั้น..ทำให้กันย์ชะงัก..รอยยิ้มที่ปรากฏค้างอยู่บนใบหน้าค่อยหายไปอย่างช้าๆ..
“..ถ้ามันยอม...ก็ได้อยู่...ถ้าไม่..ก็ต้องไป...” กันย์เอ่ยช้าๆ พลงมองไปทางประตูห้อง..ถามถึงเวลาจากเมฆเบาๆ..เพราะนี่...มันก็ใกล้เวลาที่พวกเขาจะต้อง”คุย” กันแล้ว..
“..อา....งั้นเหรอ?..” น้ำเสียงแผ่วเบาแปลกหู...ชวนให้จิตใจสั่นไหว..เมฆหันหน้าไปมองทางอื่น ไม่ยอมสบตาเมื่อแววตาของกันย์มองมายังตนเอง..
...นั่นทำให้ดวงตาของอดีตนักศึกษาแพทย์หรี่ตาลงช้าๆ อย่างครุ่นคิด...
“..ทำไมหรอครับ...? สงสารหรือไง...” เอ่ยถามออกไปด้วยรอยยิ้มบางๆ แม้ในใจจะเริ่มคุกรุ่น ได้ยินเสียงกรีดร้องในสมอง..และเสียงคำรามด้วยความไม่พึงใจจากในอกซ้ายของตัวเอง ขณะที่พยายามมองสบแววตาคู่นั้นของเจ้าตัว..
...เมฆหรุบตาลงช้าๆ...และหัวเราะออกมาเบาๆ...ฟังดูเจื่อนหู..
..บอกไปเถอะ...พูดเถอะว่าสงสาร...บอกว่าแค่สงสารก็ได้..
..เพราะต่อให้เป็นความสงสาร แค่พูดออกมาแบบนั้น จะได้แน่ใจ และมั่นใจบ้าง..ว่าไม่ได้คิดอะไร..
กันย์พยายามเฝ้าหวังแบบนั้น แต่ทว่าดวงตาที่มองมา มันกลับทำให้หัวใจแปลบวูบ..
“..ใครจะสงสารมันกัน ไอ้คนแบบนั้น..” น้องชายที่น่ารักของเขาพูดออกมาพลางหัวเราะหึ ด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก...ถ้อยคำฟังดูเย้ยหยัน ชอบใจ แต่ทว่า...แววตากลับมองหนี ห่างออกไปจากสายตา..
ดวงตาคู่นั้นจ้องมองกระจกใสออกไปด้านนอก..ไม่ยอมสบตา..
....โกหก....นั่นน่ะ...ไม่ใช่ความจริง..
แม้จะเจ็บปวด แต่เพราะรัก..รักมาก...จึงได้แต่เม้มปาก เบือนหน้าหนี ไม่พยายามสบมองแววตานั้นอีกต่อไป..
..เพราะรัก...จึงไม่ยอมหักใจ..
เพราะรัก..ถึงได้ทำทุกอย่าง..
แอ๊ด.....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ..ทำลายความเงียบที่อวลอยู่ในบรรยากาศ..ทำให้นัยน์ตาสองคู่หันไปสบ..มองดูเจ้าตัวที่บัดนี้ดวงตาคู่นั้นขุ่นมัว ไม่สบตาใครเสียด้วยซ้ำ..
“..เรียกมานี่...มีอะไร...” ปกติน้ำเสียงของวิทย์ ถ้าไม่หงุดหงิดอารมณืเสียก็คงห้วนๆไม่น่าฟัง ทว่าน้ำเสียงเรียบเย็นฟังดูรื่นหูแปลกๆนี้ทำให้คนฟังทั้งสองคนต้องเลิกคิ้วขึ้น...อีกทั้งรอยยิ้มบางๆบนใบหน้านั่นอีกเล่า..มันมีท่าทีเหมือนคนที่ต้องเจอปัญหาที่หนักอกหรืออย่างไร?
“...อา..ก็เรื่องไอ้นพ...ไม่สิ...หมายถึง”ศพ ”ของเจ้านั่นน่ะ...” กันย์หรี่ตาลงแล้วแสยะยิ้มเยือกเย็นตอบ มองไปยังร่างที่ค่อยๆปิดประตูห้องลงแล้วยืนพิงอยู่ตรงผนังด้วยแววตาครุ่นคิด...ท่าทางแบบนั้นไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก..นั่นแสดงว่าเจ้สตัวคงจะเตรียมตัวมา...ดีพอสมควร..
“..แล้วไง?..ใครเป็นคนขุดศพมันขึ้นมาก็จัดการอุทิศส่วนกุศลแล้วก็บวชหน้าไฟให้แม่งด้วยสิ..” วิทย์ยกมือมาเคะขี้หูตัวเองอย่างไม่สนใจ..แม้ปากคนจะเราะร้ายเช่นเดิม..แต่อาการใจเย็นแบบนี้ เรียกได้ว่าผิดไปจากที่รอคอยค่อนข้างมาก...
..นั่นจึงทำให้กันย์ยิ้มออกมาอย่างหงุดหงิด..กับท่าทีแบบนั้น..
“...ยังไม่ได้มั้ง..พอดีว่าคนทำยังถูกสอบสวน..ผู้ต้องสงสัย ทั้งคนที่เคยมีเรื่องด้วยอีก..” กันย์หรี่ตาจ้องสบตาเจ้าตัวที่ยืนนิ่งฟัง..คำพูดนั้นทำให้วิทย์ชะงัก..หน้าตาเริ่มตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย..ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา
“...ก็ตามใจสิ..จะสืบอะไรก็สืบไป..ก็ให้ผู้คุมมาถามพ่อคนรู้ดีแบบมึงก็แล้วกัน..ใช่ไหม?..” จ้องมองสบแววตาคู่นั้นพลางยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่นั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้พลาสติก
“..เมฆ..มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปกินข้าวรึไง?..” คำถามนุ่มหูนั่นไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมสำหรับเมฆอีกต่อไป ตรงกันข้าม รอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้ทำให้หนุ่มน้อยเริ่มมีท่าทีอึกอัก...ไม่แน่ใจ..
“..เมฆกินมาแล้วน่ะครับ..ไม่ต้องห่วง..ผมดูแลเขาอย่างดี..” กันย์สวนขึ้นมาทันควันอย่างไม่ยอมใฝห้คนตรงหน้าทำให้คนของเขาไขว้เขว วิทยืเพียงแค่เลิกคิ้ว.. ความหงุดหงิดโมโหในใจที่พยายามข่มลงอย่างยากเย็นก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้องนี้เริ่มจางลงไป..ไม่ใช่เพราะหายโกรธแต่เป็นเพราะท่าทีของคนในห้องนี้ มันชวนขันเสียจนเขาเริ่มสาแก่ใจต่างหาก..
นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองไปยังใบหน้าที่เริ่มฉายแววขัดเคือง รวมทั้งแววตาลั่นเลิ่กที่มองมายังตัวเขา..ชายหนุ่มก็แสยะยิ้มออกมานิดๆ..
“..งั้นเหรอ..น่าเสียดายแฮะ ว่าจะชวนไปกินข้าวด้วยกันซักหน่อย ไอ้โตกับไอ้เนมเพิ่งจะไปกินกันเมื่อกี้นี้เอง..” วิทย์ยิ้มออกมา พร้อมกับแสร้งถอนใจเบาๆ..
“..อ้อ....กลับมาแล้วเหรอ?..” กันย์สวนขึ้นด้วยแววตาวาววับ.. “แล้วไม่พามาหาหมอเหรอครับ..เห็นว่าแผลเยอะเอาการ..”
“..กุว่าไม่จำเป็นว่ะ...อีกอย่าง มาหาหมอแถวนี้ก็เท่านั้น...เพราะมันมัวแต่เอาเวลารักษาคนอื่นมานั่งคุ้ยศพแดกเองซะนานแล้ว..”
“..นั่นมันเป็นคำพูดของคนที่โดน”ศพ”นั่น...เห็น...อะไรที่...”
“นั่นสิน่ะ..มันเป็นเรื่องของ”เราสองคน”แท้ๆเนอะ..กันย์...” วิทย์สวนขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ใบหน้ารื่นเริ่งนั้นถูกฉาบทับด้วยแววตาเขินอายมีเลศนัย...จนทำให้เมฆเบิกตากว้าง หันขวับไปมองหน้ากันย์ทันควัน..
“..อ่ะ..โทษที...ลืมไปว่า...” วิทย์แสร้งกัดปากตัวเองเบาๆไม่ให้พูดออกไป พร้อมกับหรุบตาต่ำ ทว่าแววตาวาววับมองเห็นท่าทีเลิ่นลั่กของกันย์ที่หันไปหาเมฆ..นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ้มแสยะ นึกสะใจที่อุตส่าห์ทำตัวเหมือนนางร้ายในละครทีวีไปแล้วไม่เสียเปล่า..
“...เอ้อ...เมฆ...วันนี้มีเวรไปซักผ้าไม่ใช่รึไง..รีบไปก่อนจะโดนด่าสิ...” วิทย์ยิ้มพลางบ่นออกมาลอยๆ ท่าทีคล้ายจะอุบเรื่องที่ต้องการจะคุยกันต่อไว้แค่สองคน ยิ่งทำให้เมฆนึกสงสัย จนเจ้าตัวยิ้มเครียด
“..ไม่เป็นไรครับพี่เมฆ...ผมไม่เป็นไร...คุยกันต่อสิ...” เอ่ยพลางจ้องหน้าสองคนเขม็งราวกับจับผิด วิทย์เลิกคิ้วแล้วยิ้มรับ..มองหน้ากันย์ที่เริ่มฉายแววหงุดหงิดแล้วอมยิ้มหวานส่งให้..
..อย่างจงใจเย้ยเยาะ..
“...แล้วจะคุยอะไรอีกล่ะ..หือ?..” รอยยิ้มแสยะถูกส่งไปยังกันย์ที่นิ่งไป...ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอนใจช้าๆ
“..งั้นก็ไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลาแล้ว..” กันย์บอกเสียงเรียบ นึกเคืองโกรธคนตรงหน้าในใจ..ทั้งที่ทุกครั้ง..ทุกครั้งที่ผ่านมา คนที่ชนะ คนที่ได้นำในเกมส์พวกนี้ก็คือเขา แต่นี่...มันกลับมาทำท่ากวนน้ำให้ขุ่น ทำให้เขาต้องนึกไขว้เขวไปได้..
...ยิ่งมันกล่าพูดเรื่องนี้ ต่อหน้า...
มองไปทางเมฆที่บัดนี้จ้องตนเขม็งด้วยแววตาขวางๆแล้วก็นึกเคืองโกรธ...ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นจะต้องาอ้อมโลกเพื่อกดดันหลอกล่อเจ้านี่อีกต่อไปแล้ว!!
“...แกงค์ของมึงและของกูจะรวมกัน...และคนที่จะเป็นหัวหน้า..ก็คือกู...”
“................”
ความเงียบคือคำตอบของทุกสิ่ง..ขณะที่กันย์ยิ้มออกมาอย่างหมายมาด..
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ..” เสียงหัวเราะลั่นของวิทย์ทำให้ชายหนุ่มที่เหลืออีกสองคนถึงแก่สะดุ้ง มองไปยังวิทย์ที่ยืนหัวเราะลั่นด้วยท่าทีราวกับขบขันนักหนา แววตาที่มองมาฉายแววเย้ยเยาะเสียจนน่าโมโห..ยิ่งกับท่าทีที่แสดงออกแล้ว..มันยิ่งทำให้กันย์นึกเคืองโกรธ
“..โธ่เอ๊ย..กุนึกว่าอะไร..เห็นท่าทางแบบนี้นึกว่าฉลาด สุดท้ายมึงก็แค่ไอ้โง่ที่โดนหลอกอยู่ดี..” วิทย์หัวเราะลั่นพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีกลั้วหัวเราะขบขัน แต่ทว่าแววตาที่มองออกมทาก็ฉายแววหมิ่นแคลนอย่างเห็นได้ชัด
“ จะเป็นหัวหน้าแกงค์ หัวหน้าพวกกู..แน่จริงก็ข้ามศพกูกับไอ้โตไปให้ได้สิ !! “ วิทย์เอ่ยกร้าวพลางจ้องหน้ากันย์เขม็ง “ ไอ้แผนโง่ๆที่มึงกับไอ้เหี้ยชาติมันคิดขึ้นมา อย่านึกว่ากูไม่รู้น่ะ คิดจะล้มพวกกูงั้นเหรอ?..มึงนึกว่าทำได้ง่ายๆรึไง?..”
“...กับไอ้คนที่มีมือมีตีนแต่เหมือนไม่มี ทำอะไรไม่ได้ซักอย่างแบบมึงน่ะ..ยังมีหน้าจะมาท้าอีกเหรอ?..” กันย์ตอกกลับทันทีด้วยความเคืองโกรธ ไม่ได้สนใจเมฆที่ยืนมองหน้าเขาอย่างตกใจเลยแม้แต่น้อย
“ถุย !! ..ทำมาเป็นพูด ไอ้หมาลอบกัดอย่างมึง ก็ไม่ได้ดีกว่ากูนักหรอก!! “ วิทย์สวนกลับทันที พลางเดินย่ำสามขุมเข้าไปหาร่างที่ยืนอยู่บนโต๊ะ
หมับ!!
“...ตำแหน่งหัวหน้า ถ้ามึงคิดว่าจะเอาไปได้ก็ลองดูสิ ไอ้กันย์...”เขย่าคอเสื้อร่างสูงแรงๆพลางจ้องหน้าเขม็ง “ อย่ามาทำเป็นหมาลอบกัดเที่ยวเอาเรื่องเหี้ยๆที่มึงทำมาป่าวประกาศ..ทำแบบนี้ซักวันมันจะวกเข้ามาหาตัวเอง..ไอ้ขี้ขลาด !! “
ผลักร่างของคนตรงหน้าออกแรงๆพร้อมกับเอื้อมแขนไปคว้าเอาข้อมือของเมฆที่ยืนนิ่งอยู่ให้หันมามองตน วิทย์มองหน้าหวานที่ตอนนี้ฉายแววลังเล ก่อนจะออกปากถาม..
“ ว่าไง...มึงจะอยู่กับกู..หรือจะอยู่กับมัน เลือกมาซะ เมฆ...” เอ่ยพลางบีบแขนเจ้าตัวแน่น..ขณะที่เมฆชะงักกับคำถามนั้น..เม้มปากแน่น..
“..พี่วิทย์.....”
“..ตอบ” คราวนี้ชายหนุ่มไม่ยอมอ่อนข้อลง “..จะโกรธเกลียดแค้นพี่ต่อไปก็ตามใจ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไปอยู่กับมันซะ พี่จะได้คิดได้ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันก่อนๆ มันเป็นแค่เรื่องโกหก..”
“..อ่ะ...ผม.. “เมฆนิ่งงันไปเมื่อถูกจี้จุด....ใช่แล้ว..หลายวันที่ผ่านมา..ที่พี่กันย์คอยแต่หายตัวไปไหนนานๆอยู่เรื่อย เพราะแบบนั้น วิทย์จึงเข้ามาหา..เข้ามาใกล้.งเข้ามาทำให้หวั่นไหวอีกครั้ง..
“...วันก่อนๆ...อะไร?.. “ กันย์เอ่ยถามเสียงเรียบแต่แววตาของช่ายหนุ่มเริ่มปั่นป่วน..หันมามองหน้าวิทย์ที่ยืนนิ่ง..พร้อมกับมองสบตาเมฆที่กำลังมีท่าทีลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด..
“...พี่....ผม...ผมเอ่อ...” เมฆเอื้อมมือกุมแขนเสื้อของกันย์ไว้ นั่นทำให้วิทย์หน้าบึ้งและละมือออกจากข้อมือของเจ้าตัวทันควัน..
“..พี่วิทย์ !!! เดี๋ยว....” เมฆรีบคว้ามือวิทย์ไว้ทันควัน..สีหน้าของเจ้าตัวดูราวกับลำบากใจแสนสาหัส..ไม่ต่างกับกันย์ที่ยืนอึ้ง..แววตาสั่นไหว..
“..ปล่อย...พอได้แล้ว..จะอยู่กับมันก็อยู่ไป..อย่ามายุ่งวุ่นวายกันอีก..”วิทย์เอ่ยเสียงห้วน พลางดึงมืออกอย่างรวดเร็ว..พร้อมกับเดินไปที่ประตู ไม่สนใจเสียงร้องท้วงของเมฆสักนิด..
แกรก...
มือที่กำลังหมุนลูกบิดประตูของวิทย์ชะงัก..เมื่อรั้สึกถึงแรงกอดรัดที่เอวของตัวเอง..กอดแน่น พร้อมกับใบหน้าและร่างอันสั่นเทาที่เข้ามากอดซบ..
“..พี่วิทย์..เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป..คุยกับผมก่อน...” เมฆนั่นเองที่กอดเอวเขาไว้แน่น พึมพำถ้อยคำที่ทำให้ต้องชะงักฝีเท้า..
“..เมฆ..นี่มันอะไร..ลืมที่เราคุยกันไปแล้วเหรอ?..” กันย์เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าหวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน.. วิทย์มองหน้าเจ้าตัวมุมปากยิ้มแสยะอย่างเหนือกว่าตวัดผ่าน....ก่อนจะก้มไปหาเมฆที่ยังกอดเอวเขาไว้แน่น..
“...เมฆ...ปล่อย...” เอ่ยออกมาเรียบๆ สายตาจ้องมองไปยังรอยแยกของบานประตูเบื้องหน้าที่กำลังเปิดอ้าออก..
“..ไม่เอา...คุยกับผมก่อน อย่าเพิ่ง..อย่าไป...” เมฆไม่สนใจแรงยื้อทางด้านหลัง สองมือยังคงกอแอววิทย์ไว้แน่น..สองตาหลับปี๋ไม่ยอมลืมขึ้นด้วยซ้ำ..
..บางที มันก็อาจจะเป็นการดีแล้วที่เขาไม่ลืมตาขึ้นมา..เพราะภาพที่เห็นอาจจะทำให้ต้องนิ่งอึ้งอย่างไม่อาจกล่าวคำ
ด้วยระยะห่างที่มีไม่มากระหว่างคนสามคน ยิ่งกันย์ที่พยายามดึงแขนเจ้าตัวออกจากร่างของวิทย์ ยิ่งออกแรงเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น..
และเมื่อวิทย์ตัดสินใจหันกลับมาเหมือนจะต่อบทสนทนาหรือทำให้มันจบๆลงไป..ใบหน้าที่เข้ามาประชิดของกันย์ ทำให้เจ้าตัวถึงกับแทบผงะ..
ขณะที่กันย์กัดฟันกรอด มองแววตาอวดดีที่อยู่ห่างเพียงแค่เอื้อม..จึงคว้าหมับเข้าที่กกหู..ซึ่งปะพล่าสเตอร์สีข่าวเอาไว้แน่นหนา..
ปลายนิ้วกดลงบนรอยแผลแรงๆ คล้ายจะจิกลงให้เกิดรอยซ้ำและเจ็บปวด..ทำให้วิทย์อ้าปากค้างทำให้ริมฝีปากของกันย์ทาบปิดลงไปอย่างรวดเร็ว..
หัวสมองคล้ายจะมึนตื้อขึ้นชั่วขณะ..
..ทำไปด้วยความโกรธ..โกรธจนหน้ามืดและเกลียด เกลียดจนไม่รู้จะทำยังไง..
มองไปยังคนที่รักนักหนา คนสำคัญคนนั้นกำลังกอดแล้วร้องร่ำไห้ไม่ให้มันไป..ให้ความสำคัญกับมันที่น่าเกลียดชัง คนที่น่ารังเกียจ..
..คนที่เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย..
เพราะอย่างนั้นจึงได้แต่เอื้อมมือไปกดย้ำซ้ำรอยแผลเดิมและปิดริมฝีปาดคู่นั้นด้วยปากของตัวเอง ขบกัด..ดูดดึงแรงๆให้เจ้าตัวเจ็บ...ให้ปวดร้าว..จนได้กลิ่นเลือดคาวคลุ้ง..
..เกลียด..เกลียด..นี่คือความเกลียดที่ไม่มีทางระบายออกไปได้ต่อหน้า”คนสำคัญ” คนนี้..
ผลั่ก!!
“..เมฆ...ไปกันได้แล้ว!! “ เอ่ยห้วนๆพลางดึงแขนเมฆที่กอดเอวตนเองไว้แน่ ถ้อยคำนั้นทำให้เมฆเงยหน้ามาสบตาด้วยอารามดีใจ ก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อพบว่าวิทย์หันไปมองทางอื่น..
“..พี่กันย์..ผม... “ เมฆหันไปมองหน้าอีกคนที่อยู่ด้านหลัง..สบมองแววตารวดร้าว..และ..มองเห็นริมฝีปากที่แดงและมีรอยเลือดติด..แต่เพราะชายหนุ่มตรงหน้ากำลังกัดฟันกรอด เขาจึงไม่คิดอะไรมากมายนัก..
“...ไปกันได้แล้ว..” วิทย์เอื้อมมือมาลูบเส้นผมนิ่มเบาๆพร้อมกับกดใบหน้าหวานให้ซบลงกับแผ่นอก..ขณะที่ทืออีกข้างเปิดประตูห้องพยาบาลออกกว้าง ไม่ยอมให้วิทย์ได้เงยหน้าขึ้นมาจากอกตัวเอง หรือมองมายังร่างของ”พี่ชาย” ที่ยืนอยู่ในห้องเด็ดขาด..
จะได้ไม่รู้..ว่าแววตาของเขามั่นสั่นไหว..
จะได้ไม่เห็น ว่าริมฝีปากของเขาแดงจัดและมีเลือดไหลซิบๆ..
จะได้ไม่สนใจ..ว่าเขากำลังทำสายตาท้าทาย..ทั้งที่หัวใจกำลังปั่นป่วนสับสน..
จะได้คิดต่อไป..ว่าเขารัก..รักมันคนเดียว...
เมฆนึกดีใจปนหวั่นกลัวเล็กๆ..แม้จะยินดีที่ถูกหึงหวง ทว่าก็กลัวกับท่าทางเคืองโกรธของ”พี่ชาย”เหลือเกิน..
..สารภาพตามตรงก็ได้ ว่ายังไงเขาก็ต้องการ”พี่กันย์”ไว้เป็นที่พึงสุดท้ายอยู่ดี..
คิดขณะที่ซุกหน้าลงบแผ่นอกของชายที่เขาหลงรักแน่นพร้อมกับเอื้อมกอด หักอกหักใจตนเองไม่ให้ใจอ่อนสงสารพี่ชายที่ต้องอยู่คนเดียว..
...โดยไม่รู้เลยว่า..สายตาของชายที่เขารักและผูกพันทั้งสองคนที่มองสบตากันอยู่เบื้องหลังนั้น..มันเป็นเช่นใด..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ทำไมอารมณ์มันเหมือลอบเล่นชู้กันว่ะค่ะ????
อ๊ากกกก มิเข้าจ๊ายยยยย.. ทั้งที่พย่ายามแต่งออกมาเชิงชังรักหักสวาทพร้อมๆกับแผนหักหลังซึ่งกันและกันแท้ๆ กลับกลายเป็นว่าเหมือนวิทย์กับกันย์นัดกันมาเล่นชู้ต่อหน้าเมียหลวง(ของทั้งคู่) ซะงั้น
ปล. สรุปย่อๆกันงง..
- ป๋ากับลุกพี่ของกันย์ชื่อ”ชาติ” กำลังจะรวมแกงค์ของตัวเองเพื่อทำงานใหญ่
- กันย์จึงรับคำสั่งมาว้าต้องกำจัดโตเพื่อเป็นหัวหน้าแกงค์ให้ได้(เป็นต้นเหตุของคดีศพนพที่พี่โตตกเป็นผู้ต้องสงสัย)
- กันย์กับเมฆเรียกวิทย์ออกมาคุยเรื่องแกงค์ ซึ่งวิทย์รู้มาจากป๋าก่อนแล้ว(จากตอนที่แล้วที่ว่าไปคุยกับป๋ามาและป๋าไม่ยอมช่วยโตอีก)
- แน่นอนว่าวิทย์ไม่ยอม และท้าทายกันย์ว่าทำให้ได้
- ให้เมฆเลือกว่าจะอยู่กับทางไหน ซึ่งแน่นอนว่าเมฆเลือกวิทย์ ทำให้พี่กันย์เกิอาการคลั่งและเอ่อ...นั่นน่ะ..
-ตกลงว่าที่เอ็งทำไปนี่เกลียดแน่นน่ะพี่ก๊านนนนน งงแทนว่ะ ???? (แ้ล้วถ้าเอ็งไม่เข้าใจ ใครจะเข้าใจว่ะ หา? :angry2:)
ปล. สอง เมฆเกลียดพี่โตจริงๆ และคิดว่าถ้าพี่โตตายไปได้ยิ่งดี แต่เพราะพี่โตเป็นเพื่อนกับวิทย์ เมฆที่รักวิทย์มากเลยยอมอยู่ฝ่ายพี่โต แต่แน่นอนว่าถ้าพี่โตโดนซิวไปจริงๆ วิทยืก็จะดีใจมากๆและสามารถอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพี่โตได้ทันที เหอๆ
-
มานั่งรอนะคับมากี่โมงคับ
-
โอ๊ย!!~ อะไร ทำไมมันเป็นแบบนี้เนี่ย อึดอัดดีแท้
ไอ้พี่กันย์ มึงนะสันดาร คิดจะเก็บพี่โตง่ายไปหน่อยมั้ย ฮะ!! :angry2:
:z3:
-
= =llll
เครียด อยากให้พี่โตและน้องเนมอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเท่านั้นแหละค่ะ
เหอๆ
ลำบากใจมากมั๊ยค่ะ กันย์ วิทย์ ... สองคนนี้เหมือนจะรู้สึกอะไรๆ ตอ่กัน -*-
สามพีมั๊ยค่ะ
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า ^^
-
-ตกลงว่าที่เอ็งทำไปนี่เกลียดแน่นน่ะพี่ก๊านนนนน งงแทนว่ะ ???? (แ้ล้วถ้าเอ็งไม่เข้าใจ ใครจะเข้าใจว่ะ หา? )
ตามนั้นอ่ะ ไรเตอร์ ไอ้พี่กัณฑ์ เอ็งไปสำรวจใจตัวเองดีๆป่ะ แมร่ง ไม่รุดิแทที่จะสงสารเมฆ ไมตัวเราดั๊น สงสารวิทย์มากกว่าหว่า
:serius2:ไม่เข้าใจตัวเองเรย
-
ไม่เสียแรงที่นั่งอ่านหนังสือหน้าคอม แล้วก็กด F5 บ่อยๆ
...เชียร์พี่โตกับพี่วิทย์ค่ะ เอาชนะมันให้ได้นะอิพี่กัน อย่าไปยอมแพ้ไอ้ป๋าด้วย :m31: :m31:
ไรเตอร์ค่ะ อย่าหายไปนานอีกนะคะ คนอ่านมันเครียด ยิ่งตอนนี้บรรยากาศในเรื่องมาคุมาก ยิ่งอยากรู้ตอนต่อไปเร็วๆ รีบๆมาต่อนะคะ
:pig4:ไรเตอร์ค่ะ เป็นกำลังใจให้เด้อ o13
-
สั้นๆเลยนะ สงสารเมฆ
-
เอาหนูเนมมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แอบงงตอนหลังนี่พี่กันกับหนูวิทย์พูดอะไรกัน
หนูวิทย์กับพี่โตหนิเค้าเป็นเพื่อนกันได้ยังไงคะ?
-
:m31: งง มากๆๆๆๆๆ
ก็คิดอยู่ว่าเมฆเลือกวิทย์
แต่ก็งง ว่าจะยังไงกันแน่
วิทย์ กัน อะไรกันยังไง
แต่สงสารพี่โตอ่าไม่รู้จะโดนไรบ้าง
อยากอ่านตอนหวานๆๆของพี่โตกะเนมบ้าง
กลัวจะดราม่าจนไม่มี :z3:
แต่เมฆชัดเจนดีนะ
-
:sad11: แหมมมมมมมมมมม...อารมณ์ เราสามคน
ในอารมณ์ เราสามคน ขออนุญาติสงสารหนูเมฆ การโดนทรยศโดยคนที่รักมันเจ็บอ่ะ
:call: :call: :call: :call: :call: ขอให้ลงเอยกันด้วยดี สาธุ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เล่นชู้กันซึ่งๆหน้าเลยหละสองคนนี้ :-[
-
เรื่องนี้ชักสับสนซ้อนเงื่อนจริงๆ
และที่แน่ๆ หลายคู่จิงๆ 55555+
-
โอ้ว...แม่เจ้า เครียดๆๆ
รักสามเส้า ชัดๆ !!!!
ปอลิง. “...ไปกันได้แล้ว..” วิทย์เอื้อมมือมาลูบเส้นผมนิ่มเบาๆพร้อมกับกดใบหน้าหวานให้ซบลงกับแผ่น อก..ขณะที่ทืออีกข้างเปิดประตูห้องพยาบาลออกกว้าง ไม่ยอมให้วิทย์ได้เงยหน้าขึ้นมาจากอกตัวเอง หรือมองมายังร่างของ”พี่ชาย” ที่ยืนอยู่ในห้องเด็ดขาด..
ต้องเป็น เมฆ รึเปล่าคะ :กอด1:
-
:monkeysad:สงสารรรรรรรรรรรรรรรรทุกคนนนนนน
แอบเชียร์คู่กันย์กะวิทย์หรือ 3pดีหว่าาาาา o18
-
ยอมรับว่ามึนจริงๆกับความสัมพันธ์ของ 3 คนนี้นะ
แบบว่ามันกำกวมก้ำกึ่งกันอย่างงงๆมาแต่แรก 555
-
รีบมาลงต่อของเนม กะไอพี่โตนะ^^
-
ไม่ใช่ลักลอบเล่นชู้แล้วเนี่ย
มันเล่นกันจะๆเลยนี่หว่า :angry2:
จ๊วบจ๊าบด๊วบด๊าบกันเลยทีเดียว :z3:
ไม่รู้จะสงสารใคร รักพี่เสียดายน้อง
น้องเมฆน้อย โถ่ๆๆ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยจริงๆ
แต่เกลียดอิพี่กันย์ที่สุดละ ดูเหมือนจะเป็นตัวโกงระดับโลก 5555
จะเอาน้องเนมน้อยๆ กับอิพี่โตอ่า
เค้าไปทำแผลกันถึงไหนๆแล้ว :m25:
คิดถึงๆๆๆ
-
ความสัมพันธ์ของสามคนนี้ยุ่งเหยิงสุดๆ อยู่กันแบบสามคนไปเลยละกัน
-
เหมือนกับไรท์เตอร์จะพิมชื่อผิดหลายคำอยู่ จนบางครั้งอ่านแล้วสับสน จากปกติสมองตัวเองยิ่งตามเรื่องนี้ไม่ทันอยู่แล้ว พอมาเจอแบบนี้ บื้อเลยครับ 555555
คุณพี่่กันย์จะเอายังไงดีคะ...เกลียด โมโห แต่กลับกระชากเค้าเข้ามาจูบซะงั้น... เอ่อ....คนอ่านอยากให้โมโหบ่อย ๆ นะ เพราะแอบเชียร์กันย์-วิทย์ มานานแระ
อ่านตอนนี้แล้วก็สงสารเมฆเหมือนกัน...อีกคนก็รัก แต่หารู้ไม่ว่า คนนั้นรักตัวเองเหมือนกันหรือป่าว...ส่วนอีกคนก็พี่ชายที่ผูกพันกันมานาน แล้วก็ให้ความสำคัญกับเมฆมากที่สุด แต่เหมือนได้กลิ่นทะแม่งๆ เหมือนกับว่า คนสำคัญกับคนรัก จะเป็นคนเดียวกันหรือป่าวหว่า เพราะครั้งก่อนนานพอดู คงบอกรักเมฆได้ทันที โดยไม่ลังเลและรู้สึกเจ็บปวดกับสายตาของวิทย์ที่แอบมองอยู่ (ยกมาจากตอนๆ นึง นานแระ จำได้แม่น เพราะคนอ่านชอบคู่นี้)
อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ทำให้แน่ใจสุดๆ ว่า เมฆรักวิทย์ แต่วิทย์กับมีใจให้กันย์ และอีกคนน่ะสิไม่แน่ใจซะแล้วว่า สิ่งที่คิดอยู่น่ะ ใช่ความรู้สึกตัวเองจริงหรือป่าว เพราะบางครั้งการกระทำกับสิ่งที่คิดช่างต่างกันลิบลับ...ปล้ำวิทย์เพราะแก้แค้นให้เมฆ จูบวิทย์เพราะหึงเมฆเงี้ย เหอะๆๆๆๆ คนเกลียดกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอ แล้วใครจะให้คำตอบได้ล่ะเนี่ย เพราะคุณพี่กันย์...ยังเหมือนไม่รู้ใจตัวเองซะเลย
คุณพี่โตของหนูเนม จะเจออะไรบ้าง เหอะๆๆๆ กลิ่นดราม่าเริ่มโชยมาแต่ไกลแระ...
-
ทำไม เค้าสงสารกันย์อ่ะ เจ็บปวดแทน ทำทุกอย่างเพื่อเค้าแต่เค้ากลับเลือกอีกคน แล้วที่ทำไปเพื่ออะไร
แต่ที่น่าสงสารที่สุดคือเมฆ เฮ้ออออ เรื่องของเราสองสามคน พูดยากจริงๆ
-
เรื่องนี้ไม่รู้จะสงสารใครดีอ่ะ :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้ซึ้งกับประโยคที่ว่า รักมากก็แค้นมากเลยอ่ะครับ
-
o22 ช่างกล้าเน๊อะ ทำกันได้
คิดถึงนู๋เนมกะเฮียโตด้วยยย
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
กันย์ :o12:
-
ชักจะยังไงยังไงแล้วนะ 3 คนนี้มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ ๆ
แต่อย่าถึงขั้นต้องให้ใครมาเสียสระชีวิตเลยนะ กลัว ๆ ยังไงไม่รู้
กันย์รักเมฆ ทำทุกอย่างเพื่อเมฆ แต่เมฆรักวิทย์และกำลังจะทำทุกอย่างเพื่อวิทย์แต่วิทย์รักกันย์ โอ้ยุ่งเหมือนยุงตีกันเลย
:pig4: writer คะ
-
ตกลงอิพี่วิทย์นี่เป็น potato(คนกลาง) :oo1:
ได้ทั้งรับและรุก ชิมิ ชิมิ คะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย :-[
แล้วอิพี่กันย์จะเอายังไงกันแน่
แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆจังรุยยยยยย :o12:
ปอลิง.นั่งรอตอนต่อไปอย่างต่อเนื่อง ฮิ้ว~~~
-
o22
โอ้ว เรื่องชุลมุนของ3ผี
:m20:
เหมือนจะมีเขียนชื่อสลับกันอยุ่บ้านเน้อ แต่จำไม่ได้อ้ะ ว่าตรงไหนมั่ง :sad4:
มีตรงนี้ที่นึง ไม่ยอมให้วิทย์ได้เงยหน้าขึ้นมาจากอกตัวเอง >> ไม่ยอมให้เมฆ
รอต่อปาย ~ ขอบคุณจ้า
:L2: :L1: :L2:
-
แล้ววิทย์จะทำเสียแผนอีกไหม?
สรุปว่าโตโดนเด้งแน่ๆ ถ้าไงเอาน้องไปอยู่ด้วยละ
-
อ่านแล้วมึนดีแท้ สรุปเราเชียร์เนม :laugh:
-
ชั้นเกลียดแกสองคนจัง ไอ่กัณ ไอ่วิทย์ :z6: :z6:
แม่งทำกับเมฆได้ สงสารเมฆที่สุด แม่งนี่ยังยืนอยู่ทนโท่ ไอ่วิทย์นี่ก็แม่ง เอาเมฆเป็นเครื่องมือ กี่ครั้งแล้วนะแกทำกับน้องเมฆแบบนี้
ปกติอ่านนิยายจะปลื้มคู่รอง บางที่มากกว่าคู่หลักซะอีก แต่เื่รื่องนี้ชอบคู่หลักมาก ๆ (อยากอ่านเยอะ ๆ)
แต่ก็เซ็งคู่รองมาก ๆ เหมือนกัน ยิ่งถ้าไิ่อ่กัณได้กะไอ่วิทย์อ่านะ รมณ์เสีย ชิส์
รอน้องเนมพี่โต :m31:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ 3ผี จริงๆอะ มาเเล้วเเม่เจ้า เครียดได้อีก+ลุ้นระทึกตัวโก่ง ไม่นะไรเตอร์ อย่าให้หนูเนม เป้นม่ายนะไม่เอาอะ เเต่ว่าอึ้งสุดๆ ฉากจูบเเล้วมีอีกคนอยู่ตรงกลางอะ สุดยอดเลยไรเตอร์ ถ้าอีกคนรู้นะ จะเป็นอะไรที่เจ็บมากเลย รอบนี้พิมพ์เพิ่มเยอะ ตกเยอะ ผิดเยอะ เเละ สลับชื่อกันด้วยใช่เปล่า มันงงๆ
ปล.ที่ไรเตอร์ บ่นว่า "ทำไมอารมณ์มันเหมือลอบเล่นชู้กันว่ะค่ะ????" เราว่าใช่เลย ฟีลล์นั้นเลย เเต่ตอนนี้เราสงสารเมฆนะ ถ้ารูว่าคนที่ตัวเองรักกับพี่ชายตัวเองเป็นยังไง เเล้วจะทำยังไง เเม่เจ้า ..เอิ๊กๆๆ ขอพารา 2 เพื่อเตรียมตัวสำหรับตอนต่อไป
หนูเนม + พี่โต ไปหนายยยยยยยย ดูเเลสุขภาพด้วยนะไรเตอร์ สู้ๆๆๆๆ
-
สงสารเมฆจังจะโดนวิทย์หลอกอีกแล้วเหรอ
แล้ววิทย์ดูเหมือนมันจะชอบอิพี่กันย์นะ
อ่านไปอ่านมา อ้าว อ้าว กลายเป็นรักสามเศร้าเราสามคนซะแล้ว
คิดถึงน้องเนมกับพี่โตที่สู๊ดดดดดดดด :กอด1:
-
จะให้รอถึงวันที่9 เลยหรอไรเตอร์
-
เนม กะ พี่โตเมื่อไรจะได้อยู่อย่างสงบสุขค้ะเนี้ย TT
-
สามหนุ่มนี่ ชิงรักหักสวาทกันน่าดู
เชียร์ 3P ไปเลย
-
:z1:พี่กันต์ เกลียดมาก ระวังจะรักมากน้า
สงสารเฆมอะ อารมณ์รักสามเศร้ามากมาย
น่าสงสารทั้งสามคนเลยอะ :serius2:
-
ไม่ได้อ่านไป 2-3 ตอน มีเรื่องเครียดอีกแล้ว
:serius2:
-
ตอนนนี้ เหงา ๆ เศร้า ๆ เหมือนกันย์เป็นอะไรสักอย่าง :z3: :z3:ไมสบายหรือเปล่า
-
แร๊งงงงงง เป็นภาพที่สลดใจได้อีก สามผัวเมีย
คนนึงกอดอยู่ข้างหลังของคนนึง ส่วนคนนั้นก็กำลังจูบกับอีกคน
สรุปกันย์เกลียดวิทย์จริงๆเหรอ คนที่เกลียดคงไม่จูบกันดูดดื่มขนาดนั้นหรอกมั้ง
ตอนนี้สงสารเมฆ
-
writer พิมพ์ชื่อผิดเยอะเลยค่ะ อ่านแล้วเลยงง ๆ แต่พยายามลำดับเรื่องตาม เลยเข้าใจได้ ^^ อยากอ่านพี่โตกับน้องเนมง่ะ > <
-
เหอๆๆๆๆ นายกันย์เอ๊ย...ถามใจตัวเองแน่ๆอีกทีเถอะว่ารักใครกันแน่ :laugh:
ส่วนเนมคงยังไม่รู้เรื่องคุณพี่โตถูกบีบให้ย้ายแดนสิเนี่ย :เฮ้อ: สู้ๆนะ
-
:impress2: :impress2:
ในที่สุด... ก็อัพแล้ว!!
สวรรค์!! :o12:
ตอนนี้เป็นอะไรที่อ่านแล้วระทึกมากมายขอรับ
วิทย์ยังคงน่ารักดั่งเดิม อ๊า~ ชอบ~
รอตอนต่อไปนะขอรับ มาอัพไวๆ น้า~ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องของสามคนนี้นี่ยุ่งอีรุงตุงนังไปหมด :really2:
-
พวกเขาสองสามคน เอิ้กส์ๆ
พี่โตกบเนมจะต้องเจออะไรกัันบ้างคับเนี้ยยย
-
เอิ่มมม ตอนนี้มันเป็นเรื่องของเราสองสามคนจริง
ไม่รู้จะสงสารใครดีแท้
ใครกันแน่ที่ดี......แต่คิดว่าเรื่องนี้
คงไม่มีใครดีหรอก 555
คนเราต้องการความอยู่รอดทั้งนั้น
แน่ละ อยู่ด้วยกันด้วยผลประโยชน์
แต่เมฆจะไปอยู่กับวิทย์เพราะรักใช่ไหม
-
โหย :serius2:พวกนี้มันยังไงกันแน่ฮะ :angry2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เรื่องเป็นมาด้วยประการฉะนี้ แลฯ....
To be continew Oh My God~
-
อ๊าค
วิทย์ สไตรค์ แบ๊ค!! o13 o13
สะใจ ยังไงไม่รู้ ฮา
รอตอนต่อไปจ้ะ :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
โอย....อารมณ์....อาวรณ์.....อาฆาต....และอาซิ้มเครียด..... :z3:
นั่งเฝ้า...รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
:L2: ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
เครียดดดดด....ได้อีก
-
สงสารทั้ง 3 คนเลย.. :sad11:
มันคงอึดอัดมาก..
แล้วพี่โตกับน้องเนมจะเป็นไงต่อไป..ต้องเข้มแข็งมาก ๆ นะ..
เกลียดไอ้พวกป๋าขาใหญ่มาก ๆ :m16:
-
เออ เหมือนเล่นชู้กันจริงๆด้วย
อย่าทำให้เมฆช้ำไปกว่านี้เลย
-
เครียดดีๆ ชอบจังเลย อารมณ์แบบนี้แหละที่ต้องการ ฮ่าๆๆ
แต่พี่กันย์แกคิดเหรอว่าจะล้มกันง่ายๆ นี่ไม่ได้เข้าข้างพี่โตนะ แต่เราว่าคนระดับนี้มันไม่ง่ายหรอกที่จะล้มกัน เอ๊ะ หรือจะง่ายหว่า
แต่ว่านะ ตอนนี้เมฆน่าสงสารว่ะ โดนหลอกไปซะแล้ว เล่นโดนเอามาเป็นเครื่องมือยั่วอารมณ์โมโหของกันย์
แล้วไหนเมฆยังจะมองกันย์เป็นที่พึ่งสุดท้ายอีก นี่เห็นว่าไอ้พี่วิทย์สำคัญกว่าคนที่เป็นแค่"พี่ชาย"อย่างพี่กันย์สินะ กระซิก กระซิก
ปล.ใครๆอาจเกลียดพวกป๋าๆ แต่เรายังยืนยันอ่ะว่าชอบพวกป๋าๆมาก ยังไงก็ขอช่องให้ป๋าๆเค้าได้ออกโรงได้ไหม?? *0*
-
และแล้ว
เมฆก็ปล่อยให้หัวใจ..............
นำทาง
แล้วพี่โตละ
เป็นอย่างไรบ้าง
คิดถึงเนมนะคร้าบบ
-
ตอนนี้ไม่มีใครผิด ฆ่าไอ่ป๋าก่อนเลย คนแรก :m31: :z6:
เฮียโต สู้เขา อย่าได้ยอมแพ้ ตอนนี้เหมือนแอบเล่นชู้จริงๆ อ่ะไรท์ 55+
-
จริง ๆ แล้วเชียร์ กัณ เมฆ
อยากให้เมฆอยู่กับไอ่พี่กัณ อย่างน้อยก็ดูแลเมฆได้มากกว่าไอ่วิทย์
ไปอยู่กับวิทย์ แม่งดูแลไม่ได้เลย :angry2:
แต่ตอนล่าสุดนี่น่าตบกระโหลกทั้งสองคน :beat:
-
คืองงกับคำพูดของไล้เต้อมากมายอ่ะ ตรงประโยคนี้อ่ะค่ะ นี่คือพิมพิดหรือว่าอะไรอ่ะ
ปล. สอง เมฆเกลียดพี่โตจริงๆ และคิดว่าถ้าพี่โตตายไปได้ยิ่งดี แต่เพราะพี่โตเป็นเพื่อนกับวิทย์ เมฆที่รักวิทย์มากเลยยอมอยู่ฝ่ายพี่โต แต่แน่นอนว่าถ้าพี่โตโดนซิวไปจริงๆ วิทยืก็จะดีใจมากๆและสามารถอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพี่โตได้ทันที เหอๆ
ไอ้ประโยคนี้: แต่แน่นอนว่าถ้าพี่โตโดนซิวไปจริงๆ วิทยืก็จะดีใจมากๆและสามารถอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพี่โตได้ทันที เหอๆ
กำลังหมายความว่า วิทย์จะทรยศหรอค่ะ
เพื่อนๆคนไหนเข้าใจมาตอบให้ด้วยน้าา :sad4:
เคลียดๆๆ
-
เฮ้อ...... อึดอัดจัง พี่กันย์ก็นะ
ไม่รู้แล้ว ไร้คำบรรยาย สงสารหมดอ่ะ ทั้ง 3 คน
เหมือนว่าจะเป็นรัก 3 เศร้าที่กันย์ยังไม่รู้ใจตัวเองนะคะ
เอ่อ...แต่จริงๆเราก้ไม่ค่อยชอบใจพี่กันย์เท่าไหร่หรอก เหอเหอ
เอาเป็นว่า ปล่อยไปเถอะ 555+
มาสนพี่โตกับหนูเนมดีกว่า ^^
รอตอนหน้านะคะ
-
คืองงกับคำพูดของไล้เต้อมากมายอ่ะ ตรงประโยคนี้อ่ะค่ะ นี่คือพิมพิดหรือว่าอะไรอ่ะ
ปล. สอง เมฆเกลียดพี่โตจริงๆ และคิดว่าถ้าพี่โตตายไปได้ยิ่งดี แต่เพราะพี่โตเป็นเพื่อนกับวิทย์ เมฆที่รักวิทย์มากเลยยอมอยู่ฝ่ายพี่โต แต่แน่นอนว่าถ้าพี่โตโดนซิวไปจริงๆ วิทยืก็จะดีใจมากๆและสามารถอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพี่โตได้ทันที เหอๆ
ไอ้ประโยคนี้: แต่แน่นอนว่าถ้าพี่โตโดนซิวไปจริงๆ วิทยืก็จะดีใจมากๆและสามารถอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพี่โตได้ทันที เหอๆ
กำลังหมายความว่า วิทย์จะทรยศหรอค่ะ
เพื่อนๆคนไหนเข้าใจมาตอบให้ด้วยน้าา :sad4:
เคลียดๆๆ
ไรท์เตอร์น่าจะพิมผิดนะ "แต่แน่นอนว่าถ้าพี่โตโดนซิวไปจริงๆ วิทย์ก็จะดีใจมากๆและสามารถอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพี่โตได้ทันที "
มันน่าจะเป็น "เมฆก็จะดีใจมากๆ และสามารถอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพี่โตได้ทันที" จ๊ะ
-
นู๋วิทย์ ที่สุดแห่งอารมณ์!!!
กะเอาคืนด้วยวิธีนี้เหรอลูก ไม่กลัวไอ้พี่กันย์มันมาเอาคืนเรอะ?(แต่คิดว่าคงไม่กลัวหรอก ออกจะท้าทายซะขนาดนั้น --")
ส่วนเฮียโต......ม่ายยยยยยยยยยยยยน้า!!!
ไร้เตอร์อ่ะ อุตส่าห์บอกแย้วไงว่าไม่เอาย้ายแดน ไม่เอาขังเดี่ยวแท้ๆ TT^TT
อย่าใจร้ายกะนู๋เนมเลยน้า สงสารเนม เอ็นดูเนม นะๆๆๆ ไร้เต้อร์คนดี๊คนดี (>/l\<)
-
อยากได้ตอนต่อไปแล้วอ่ะ
สุดท้ายจะเปนยังงัยเนี่ย............
-
ตอนนี้ พี่โตกับเนม โดนขโมยซีนเต็มๆ
วิทย์พูดแบบนี้ แสดงว่า พี่โต ก็ยังคงจะมีหวังรอด ไม่โดนเด้งอะดิ
เพราะถ้ากันย์ ทำไม่สำเร็จ คนที่ขึ้นมาเป็นหัวหน้า คงไม่พ้นโตหรอก :serius2:
-
ยังซับซ้อนได้อีก
-
อย่าทรยศเมฆนะวิทย์ ไม่รักก็อย่างทำแบบนี้ เมฆถ้าโดนคราวนี้ไม่รู้จะเป็นไงมั้งนะ โดนหลอกคราวนี้ยอมตายแลกกันสักตั้งเลยนะ เมฆน่าสงสารไม่รู้เรื่องในเกมที่คนอื่นเดินเลย เมฆสู้นะ แต่รักเฮียโต กะ น้องเนมนะ
-
รักซ้อนซ่อนเงื่อน
-
น่าสงสารทั้ง 3 คนเลย ชีวิตเหมือนไม่ใช่ของตัวเองโดนชักใยตลอดๆ
แต่ที่น่าสงสารสุด ก็คือเมฆ ไม่รู้อะไีรบ้างเหรอ
-
เข้มข้นและสนุกมากเลย o13
มาเรื่อยๆน่ะค่ะ :L2:
-
จะอารมร์ไหนดีเนี่ย
จะมาดัดหลังแถมมีแอบเล่นชู้กันอีกวะงั้น
555555555555
-
เฮียกันย์ กะ เฮียวิทย์มาแว้ววววว
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ความสัมพันธ์สามเส้านี่มันทรมานจิงจังนะคะเนี่ย :serius2:
แล้วตกลงมันยังไงกันหว่า
กันย์ :กอด1:เมฆ
เมฆ :man1:วิทย์
วิทย์ o18 กันย์
แต่ระหว่างสมการมันก็ยังมีความสัมพันธ์แอบแฝงอีก
กันย์ :oo1:วิทย์ เพราะแค้นจิงอ่ะ
กันย์ :oo1:เมฆ เพราะรักมากแน่หรอ
วิทย์ :oo1:เมฆ ? อดีตอ่ะใช่ แล้วปัจจุบันหล่ะคะ เฮียวิทย์โดนหลังแล้วลืมหลังหรอคร้า คิคิ
แต่วิทย์ไม่ :oo1:กันย์
และ เมฆไม่ :oo1: วิทย์แน่นอน
เอ๊ะ หรืออาจจะมีในอนาคต :-[
ปอลิง. นานแค่ไหนก้อจะรอ ร๊อ รอ นะคะ
รักไรท์เตอร์จังเลย อ่ะ รักคนโพสด้วยยยยย
-
:t3: :L3:
-
เพียรอ่านมานานหลายวัน ในที่สุดก็ได้เม้นสักที :กอด1:
ต้องขอบใจไรท์เตอร์มากๆ ที่ไห้เราเรียนรู้กฏหมายผ่านนิยายเรื่องนี้ได้
แบบที่เด็กวิทย์ไม่คิดจะอ่านประมวลกฏหมายเล่มใหญ่ๆนั่นแน่ๆ เหอๆ ขอชื่นชมด้วยใจจริงค่ะ :กอด1:
อ่านแรกๆ ก็คิดว่าตัวละครที่เกี่ยวข้องเยอะเนอะ เรื่องราวจะทั่วถึงกันเร้อ
แต่ก็ทั่วนะ เพราะทุกคนมีบทพูดถ้วนหน้า แม้บางประโยคจะไม่รู้ว่าใครพูดก็ตาม :a5:
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ไม่ว่จะเรื่องเรียนหรอเรื่อง นิยาย
o13 :L1:
-
รักสามเศร้าพันพัวกันไปหมด
อาเมน
-
กันต์เกลียดวิทน์ แล้วจูบ 55 คนเกลียดกันทำกันอย่างนี้ 55 เฮียโตหลงน้องเนมจริงจังเลย
-
o13 ต้องขอยกนิ้วให้กับเจ้าของเรื่องค่ะ สามารถผูกปมต่างๆ ได้น่าติดตามมากๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครดีเลย ...
-
OMG ...
กันย์(คิดว่าตัวเอง)รักเมฆและเกลียดวิทย์(มั้ง) ..... ไม่รู้ใจตัวเอง o8
วิทย์ รู้ตัวเองว่ารักกันย์ แต่หลอกใช้เมฆเพื่อแก้แค้น .... เห็นแก่ตัว o12
เมฆ อยู่กับกันย์แค่เป็นที่ยึดเหนี่ยว แต่ใจมอบให้วิทย์คนเดียว .... oh :o7:
เอาวะเชียร์วิทย์แต่สงสารเมฆแล้วกัน
เพราะอย่างน้อยเมฆก็รู้ใจตนเอง และซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตน
มันเจ็บน่าดูเลยที่ถูกคนที่ หนึ่งเรารัก อีกหนึ่งก็ไว้ใจ ทำร้ายเพราะความเห็นแก่ตัวและไม่ยอมรับความจริง(รึเปล่า)
จะรอดูบทสรุปของคี่(ใช้คู่ไม่ได้55)นี้ ซึ่งคาดว่าคงอีกนาน ... สู้ๆนะ
-
Imprison 54: คำโกหกหรือความจริง
นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงเล็กน้อย เหมือนเจออะไรไม่พึงประสงค์..เมื่อมองเห็นตัวเขา...ที่เดินมาพร้อมกับวิทย์..
แววตาที่นึกเกลียดชังมาตลอดกวาดผ่านอย่างรวดเร็วราวกับไม่อยากเห็น ไม่อยากมองให้เสียเวลา..ก่อนจะหันไปมองสบตาคนข้างกาย..ด้วยแววตาที่หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด..
“..นี่น่ะเหรอธุระที่มึงว่า?...” แววตากล่าวหาที่มาพร้อมกับอาการฮึดฮัดนั้น ไม่ได้ทำให้คนข้างตัวนึกโกรธ เจ้าตัวเพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อย ทำราวกับท่าทีชวนโมโหนั้นไม่เคยเกิดขึ้น..
“..ก็ประมาณนั้น..”
“..หึ....” น้ำเสียงขึ้นจมูกไม่พอใจของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง ทำให้ชายหนุ่มอีกคนที่ติดสอยห้อยตามกันมาหน้านิ่ว ใบหน้าที่ฉายแววงุนงงน้อยๆเหลือบไปมองคนตัวโตที่ทำหน้าไม่พอใจ แล้วถอนหายใจเฮือก
“..ลำพังตอนนี้ตัวเองก็หน้าตาไม่หล่ออยู่แล้ว จะมาบึ้งอะไรให้น่าเกลียดกว่าเดิมเนี่ย...” เจ้าของคำพูดนั้นทำให้บรรยากาศที่เริ่มจะตึงเครียดขึ้นมาพลันหายวับไปทันควัน โตส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงระอาก่อนจะวาดมือขึ้นเหนื่อศรีษะเจ้าตัวเล็ก กำปั้นทุบลงไปอย่างไม่เบาแรงนัก เรียกเสียงโวยวายจากคนข้างตัวได้ทันควัน..
“..พูดยังกะมึงหล่อตาย..” วาจาเสียดแทงด้วยใบหน้านิ่งสนิทนั่น ทำให้คนฟังหน้ามุ่ย ก่อนจะแบะปากลงทันควัน..
“..หล่อกว่าพี่ตอนนี้ก็แล้วกัน เหอะ !! “ เอามือลูบผมที่มีไม่เท่าไหร่ของตัวเอง แล้วก็ออกปากเถียงอย่างไม่ยอมแพ้..
“...โถ อย่างมึงเนี่ยน่ะหล่อ..หัดดูความจริงก่อนจะมาหลงตัวเองดีกว่ามั้ง..ไอ้เนมเอ๊ย..” วิทย์หัวเราะก๊ากก่อนจะลงมือขยี้เส้นผมที่เหลือไม่มากบนศรีษะของเจ้าตัวอย่างเร็ว เรียกเสียงโวยวายจากเจ้าคนโดนรังแก กับรอยยิ้มสมใจของชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ..
...ทว่ารอยยิ้มประดับบนริมฝีปากที่ยังคงเป็นรอยบวมช้ำได้ไม่นาน แววตาของโตก็หรี่ลงอย่างไม่พึงใจเมื่อมองเห็นดวงตาที่ลุกวาบ...ของเจ้าคนที่กำลังยืนอยู่ข้าง”เพื่อน”ของเขา..
และเหมือนจะรู้ถึงกระแสของความไม่พอใจที่เริ่มก่อตัว..ดวงตาคู่นั้นจึงลุกวาบขึ้นและหันมาสบมองทันที..
“...มีอะไรเหรอครับ..” น้ำเสียงถามเรียบสนิทและเฉยชาเช่นคนไม่รู้จัก แต่ดวงตาที่วาววับคู่นั้น..ทำให้ไม่อาจแปรเป็นความรู้สึกอื่นใดได้เลย นอกจากความแค้นเคือง..และ ไม่พอใจ...
“..ก็เปล่า..แค่สงสัย..ว่าแผลที่หน้านั่น..หายดีรึยัง ก็แค่นั้นเอง..” รอยยิ้มแสยะตรงมุมปากทำให้คนมองสะดุ้งเฮือก วิทย์หน้าซีด เผลอกุมแก้มตัวเองทันควัน..แตะลงไปบนรอยแผลสีเข้ม ที่ลากยาวนั้นอย่างระแวดระวังขณะที่ดวงตาลุกวาบ..สบมองอย่างคนไม่ยอมอ่อนข้อ..
..ชายหนุ่มเม้มปากแน่น จ้องหน้าคนพูดอย่างแค้นเคือง ไม่พอใจก ระทั่งรอยแผลก็ยังรู้สึกว่ามันปวดแปลบขึ้นมาอีกครั้ง..
...ยังจำได้ดี รสชาติของคมมีดที่บาดลงบนผิวแก้ม..ชาหนึบ..ก่อนจะเจ็บแปลบ..
...เลือดซีเข้มที่ไหลกระเซ็น..และน้ำหนักของฝ่าเท้าที่กดทับผิวเนื้อ กระทั่งถ้อยคำสาปส่งที่ติดหู..
...งูเห่า...ทรยศ...กระทั่ง...ไม่รัก...
...คำพูดที่ไม่อยากฟัง..ว่าคนที่รักนักหนา ไม่ได้มีใจให้กับตนแล้ว..
คิดพลางตวัดสายตาไปมองคนข้างกายที่กำลังยิ้มเริงร่า และแววตาที่มองกลับมา..ยิ่งทำให้นึกหวั่นไหว..
ดวงตาคู่นั้น..ยังไม่สะท้อนเงาของตนเองเลยแม้แต่น้อย..
“...ไม่เป็นไรแล้วล่ะพี่..แค่โดนหมากัด..”
คำพูดนั้นทำให้แววตาคนฟังเบิกขึ้นอย่างไม่พอใจ ก่อนที่โตจะยิ้มออกมาด้วยท่าทีเมินเฉย
“..ถ้าคิดว่าแค่นั้นก็ไม่เป็นไร..เพราะหมาที่มึงคิดว่ามีไม่กี่ตัว..ความจริงแล้ว..มันมีมากกว่านั้นเยอะ..”แววตาที่มองมาเย็นชาเสียจนเมฆขยับตัวห่างไปอย่างนึกหวาดหวั่นไม่น้อย..
“..ขอให้งูเห่าอย่างมึงฉกให้ตายทุกตัวก็แล้วกัน..ไม่งั้น มึงนั่นแหละจะถูกกัดจนหัวขาดกระเด็น..”
“....ก็ให้ระวังเหมือนกันเถอะ!!....” สูดหายใจลึก มือจิกเข้ากับแขนซ้ายของตัวเองด้วยความหวาดหวั่น วิทย์เม้มปากแน่น พยายามสบมองแววตาที่มองมาอย่างไม่หวั่น แต่ทว่า ก็เป็นไปได้ยากยิ่ง..เมื่อดวงตาคู่นั้นราวกับจับจ้องเขาไปเสียทุกอิริยาบถ..ทุกการกระทำ เสียจนหายใจไม่ออก..
“..หึ...ถ้าคิดว่าน้ำหน้าอย่างมึง..กับไอ้หมาตัวนั้นจะทำอะไรได้..ก็ลองดูสิ..” โตเอ่ยออกมายิ้มๆ แต่นั่นทำให้คนฟังชะงัก..เมฆหรี่ตาลงช้าๆ พยายามทำเป็นไม่สนใจ..ไม่ใส่ใจ แต่ก็เป็นไปด้ากเหลือเกินเมื่อคิดว่าคนตรงหน้ารู้เรื่อง..และแผนการ์ณองพี่ชาย...ทั้งหมดแล้ว..
“..มีอะไรกันเหรอ?..” วิทย์เอ่ยปากถาม พร้อมกับแตะไหล่เจ้าตัวเบาๆ นั่นทำให้แววตาที่สั่นสะท้านเมื่อครู่..เหมือนจะได้สติ..
“..เปล่า...” เอ่ยตอบ..กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ..รู้สึกกระทั่งว่าน้ำลายตนเองขมเฝื่อน..บาดคอเกินจะทน..
“..ดีแล้ว...” แววตาที่ส่งมาคราวนี้ทำให้นัยน์ตาที่มองค้างกระพริบช้าๆก่อนจะหรุบตาลงและผุดรอยยิ้มขึ้นมา...
..แค่ตาฝาดไป..เพียงเท่านั้น..
แค่ฝัน แค่มองพลาด แค่...ตาลาย..ว่านัยน์ตาคู่นั้นไม่สะท้อนความรักออกมา..
..ทุกสิ่งที่มองเห็น..ไม่ใช่ความจริง..
“..แล้วนี่กินข้าวรึยัง..” วิทย์ออกปากบ่นงึมงำ พร้อมกับลูบท้องตัวเองไปมา “สาดเอ๊ย...หิวจนปวดกระเพาะไปหมดแล้ว..”
“..เหอะ..แล้วใครใช้มึงไปซะนาน..ไปถามพวกห้องครัวเองสิ..กูไปล่ะ..” เอ่ยพลางคว้าแขนคนข้างกายแล้วลากออกมาทันควัน..ไม่สนใจน้ำเสียงถามไถ่นั่นแม้แต่น้อย..นั่นทำให้วิทย์หัวเราะออกมาเบาๆ..มองไปยังเพื่อนรัก..กับ...เด็กอีกคนที่ทำให้มันยิ้ม..และมีความสุข..
มือลูบบนไหล่ผอมของคนข้างตัวเบาๆ..ทอดสายตามอง..ด้วยแววตาอ่อนโยน..
“..ถ้า...มีความสุขแบบนั้นบ้าง..ก็คงดีสิน่ะ..”
ถ้อยคำนั้น ทำให้คนได้ฟังชะงัก วิทย์หรุบตาลงต่ำ..หลังจากมองเห็นเสี้ยวหน้าเปื้อนยิ้มของชายหนุ่ม ยามหรุบตาลงเขามองเห็นฝ่ามือที่ว่างเปล่าคู่นั้น..จึงเอื้อมมือสอดประสานแอบอิงเข้าหาไออุ่นที่เขาต้องการด้วยหัวใจที่อ่อนล้าและสั่นไหว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก......
.
จานอาหารตรงหน้าถูกวางลงช้าๆ..พร้อมกับช้อนสแตนเลสสีเหล็ก สายตาหรุบต่ำจ้องมองจานข้าวที่คุ้นเคย
..อาหารก็เป็นเช่นทุกวัน..จะห่วย..หรือจะน่ากิน ก็ไม่มีสิทธิเลือกอะไรได้..เพราะมันไม่ใช่..สิทธิของนักโทษในคุก ไม่ใช่หน้าที่ที่คนทำผิดจะมาร้องเรียน..ไม่พอใจ..หรือกล่าวถึงความไม่พึงใจของตนเอง..นั่นไม่สามารถทำได้
ทว่าแม้ร่างกายจะถูกพันธนาการ..จองจำด้วยลูกกรงหรือโซ่ตรวน หัวใจเท่านั้นที่มีอิสระ..
..แต่กระทั่งหัวใจ..ก็ยังต้องทนทุกข์..สับสนกับทางเลือกที่ไม่อาจจะรู้ผลของมัน..
“..ทำหน้าแบบนั้น..เป็นอะไรไป?..” ฝ่ามืออุ่นๆที่ทาบลงบนศีษะ ราวกับจะแทรกซึมความอบอุ่นลงบนหัวใจที่หนาวเหน็บ..ทำให้เมฆขยับยิ้มออกมา..ทว่าก็เป็นรอยยิ้มที่เย็นชืด..เฉยชาอยู่ในที..
ทั้งที่ได้ในสิ่งที่หัวใจต้องการแล้ว..แต่ทำไม..เพราะอะไร..ถึงรู้สีกว่างเปล่า..ใจหาย..
“..เปล่า...ไม่มีอะไร..” ตอบรับออกไปเบาๆพร้อมกับกลืนอาหารเช้าให้ลงกรเพาะไปอย่างรวดเร็ว จนแทบไม่รู้สึกถึงรสอาหารด้วยซ้ำ..แต่ก็ดีแล้ว เพราะอาหารที่นี่..ไม่รู้รสชาติอะไร ยังจะดีเสียกว่า..
“...งั้นเหรอ..” มือคู่นั้นละออกไปทันควัน..ชวนให้รู้สึกใจหายลึกๆ..จนต้องเงยหน้าไปมองหน้าเจ้าของมือ และยิ่งต้องขมวดคิ้วด้วยความงวยงงมากกว่าเดิม..เมื่อตาคู่นั้นหันไปทางอื่น..ด้วยที่ทีไม่พอใจ
“..ถ้าไม่พอใจจะมา..ทำไมไม่อยู่ตรงนั้นซะล่ะ..” น้ำเสียงเรียบเฉย..เอ่ยขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยซ้ำ..
“..ไม่ใช่แบบนั้น...” เมฆออกปากท้วงขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าเขาไม่เต็มใจ ไม่อยากมา ไม่ใช่..
..แต่..การจากมา ออกห่างจากพี่ชายคนสำคัญและปล่อยให้ยืนอยู่ตรงนรั้นเพียงลำพัง..มันจะไม่ใจร้ายไปหรือ..ไม่...ชวนให้สงสาร..หรือใจหายบ้างหรืออย่างไร..
“..แล้วอะไร..? “ วิทย์เลิกคิ้ว..หันมามองหน้า แววตาคู่นั้นยังขุ่นมัวด้วยความไม่พอใจ “ จะอยู่กับคนทางโน้นก็ไม่เลือก มาอยู่กับทางนี้ก็ไม่ชอบ..จะเอายังไง..”
“..ผมเกลียดไอ้โต..และรู้..ว่าพี่...ก็แค่อยากแก้แค้นพี่กันย์..”
“................” ถ้อยคำนั้นทำให้คนฟังชะงัก...ดวงตาเบิกกว้างขึ้นช้าๆ..ก่อนจะหรี่ลงราวกับระวังภัย..
“...แปลกใจรึไงที่รู้...” เมฆยิ้มฝื่นๆออกมาเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น แม้ว่าหัวใจเขาจะสั่นไหว ด้วยความเจ็บปวดก็ตาม..
“..ก็เปล่า..” วิทย์ยิ้มมุมปากออกมากับคำถามนั้น ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ ราวกับครุ่นคิด ก่อนจะค่อยมองไปยังร่างที่นั่งมองเขาเบื้องหน้า “ก็รุ้อยู่..รู้ทั้งสองเรื่องนั่นล่ะ..เมฆ...”
“...........” คราวนี้เป็นเมฆที่ต้องเงียบ พร้อมกับจ้องหน้าคนพูดอย่างครุ่นคิด
“..รู้...ว่ามึงอ่ะ เกลียดไอ้โตแค่ไหน ..เรื่องนี้ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้..นิสัยแบบนั้น..” วิทย์บิดริมฝีปากลงคล้ายจะล้อเลียน “..ส่วนเรื่องที่ทำไปเพราะอยากเอาชนะไอ้กันย์..นั่น...ถ้ามึงไม่รู้..กูก็ไม่รู้จะพูดยังไง..”
“..มาตอนนี้แล้ว..จะมีใครมาเฝ้าเพ้อฝันถึงความรักอันบริสุทธิ์สดใสเหมือนนิยายน้ำเน่าอยู่อีกรึไง..รักน่ะมันรักได้...แต่ต่อให้รักแค่ไหน..ก็ไร้ประโยชน์..” แววตาคนพูดหรุบต่ำลงพร้อมกับหัวเราะในลำคอแผ่วเบา..เปลือกตาที่หรุบต่ำลงปกปิดไม่ให้เมฆมองเห็นรแววตาของคนพูด...บางทีถ้าหากเขามองเห็น..อาจจะนึกเสียใจที่เลือกทางนี้..หรือไม่อย่างนั้น ก็อาจจะนึกสมเพช.. ทุเรศเจ้าคนที่ไม่อาจลืมตามามองคนที่ตัวเองใช้คำว่า”รัก”หลอกล่อเพื่อให้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการ..
“...ผมรู้..... “ เมฆเพียงแต่ยิ้มรับด้วยแววตาสั่นไหว..รู้..รู้ดีว่าความรัก...ที่เขาจงใจจะเข้ามาคว้านั้น หาได้งดงามหรือสวยสดเช่นวาดหวัง..มันเป็นเพียงความรัก..
...รัก...รักที่โง่งมและขลาดเขลา..
“...แล้ว...ตามมาทำไม..อยู่กับคนที่รัก...มันดีกว่าไม่เหรอ..? “ วิทย์เหลือบมองคนตรงหน้าเพียงครู่ก่อนจะระบายรอยยิ้มชาเฉยบนริมฝีปาก
“..ก็เพราะรักไง..” เมฆยิ้ม..ยิ้มให้ชายหนุ่มตรงข้าม ก่อนจะตักข้าวในจานออกมาเป็นคำ และบรรจงยัดมันลงในปากที่อ้ากว้างอย่างเชื่องช้า..
“...โง่.....” เอ่ยถ้อยคำถากถางทั้งที่ริมฝีปากยังเคี้ยวหยุบหยับ ทำให้เมฆหัวเราะขันรับคำพูดนั้นด้วยรอยยิ้มล้อเลียน ก่อนจะอ้าปากรับข้าวจากฝ่ายตรงข้าม และเคี้ยวมันด้วยดวงตาที่ร้อนผ่าว..
“...พี่กำลังจะทำร้ายพี่ชายที่ผมรัก..” วาจากล่าวหานั้นไม่ได้ทำให้คนฟังนึกโกรธหรือฉุน ตรงกันข้าม วิทย์ กลับหัวเราะเบาๆ..พลางคว้าแก้วน้ำมาดื่ม..
“.แล้วไง..ก็กุเกลียดมัน...” อ้าปากรับข้าวอีกคำจากอีกฝ่าย มองสบแววตาที่สั่นไหวและดวงตาร้อนผ่าว..ก็ทำเพียงแค่ยิ้ม..ยิ้มพร้อมกับตักอาหารไปจ่อบนริมฝีปากของมันเท่านั้น..
“...มึงก็กำลังจะทำร้ายเพื่อนรักกู..” รอยยิ้มของคนฟังหยักขึ้นคล้ายจะยิ้ม..
“..แล้วไง...ก็ผมเกลียดมัน..” ก่อนจะอ้าปากรับอาหารจากช้อนของฝ่ายตรงข้าม..สบมองแววตาที่แห้งผาก..และรอยรื้นเบาบางในแววตาคู่นั้นก็ราวกับกำลังสั่นไหว..
“...แล้วมึงจะอยู่ฝ่ายไหน?..” เนื้อไก่ที่สับและจนเปื่อยยุ่ยจ่ออยู่บนริมฝีปาก จึงอ้างับเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว ตามด้วยน้ำซุปที่ชืดจางและเย็นจนไร้รสชาติ..นอกจากมันจะเย็นชืดแล้ว ยังขมปร่า..
“...พี่อยู่ฝ่ายไหน..ผมก็อยู่ฝ่ายนั้น..” ผักคะน้าที่เยิ้มด้วยน้ำมันถูกส่งมาตรงหน้า แม้จะไม่ชอบกินก็ยังฝืนกลืนมันลงไป แต่ก็ขมจนต้องคว้าน้ำซุปมาซดล้างปาก
“..ถึงจะเป็นฝ่ายเดียวกับคนที่มึงเกลียด..? “ ข้าวในจานกำลังพร่องลงอย่างรวดเร็ว..ขณะที่น้ำซุปเย็นชืดถูกส่งมาให้กลั้วคอแก้กระหาย..
“..ถ้าจะอยู่ฝ่ายเดียวกับพี่กันย์..พี่จะยอมไปรึไง..”เมล็ดข้าวสีเข้มหล่นลงบนพื้นโต๊ะ มือหนาจึงแตะปัดให้ไกลคล้ายจะรำคาญ..มองจานข้าวของตนและอีกฝ่ายที่พร่องลงไปมากแล้วจึงยิ้มมุมปากราวกับจะขบขัน..
“..ฆ่ากูให้ตาย..แล้วเอาไปแค่นั้น..”
“..อย่าท้าน่ะ..”
“..แล้วคิดว่าไงล่ะ..”ระบายรอยยิ้มบนริมฝีปาก ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับมีความสุขนักหนา ทั้งที่สมองตื้อทึบ หัวใจก็ด้านชาราวกับถูกหวดด้วยกระบองหนักเป็นรอยครั้ง..ทุกคราที่สบมองแววตา ทุกครั้งที่ตอบคำถาม..ราวกับมีคมมีดที่มองไม่เห็น ค่อยจ่อลงบนก้อนเนื้อบนอก แล้วค่อยๆเชือดมันลงไปทุกครั้ง..ทุกคราที่ได้ฟังถ้อยคำที่เอ่ยออกมา..
.. นัยน์ตาสองคู่เพียงสบมองกันเงียบๆ ก่อนจะเริ่มใช้ช้อนตักอาหารบนจานของตัวเองอีกครั้ง
“...ผมรักพี่...”
“..รู้แล้ว...”
“...รักมาก...มากเลยน่ะ..”
“..อืม...”
“ จะไม่พูดอะไรบ้างหรือไง..” เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ สบมองดวงตาของคนฟังที่ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ วิทย์ตักข้าวในถาดแบ่งออกมาเป็นชิ้นพอดีคำอีกครั้ง ก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า
“ กูรักมึง...” แต่กูก็โกหก..
ริมฝีปากคู่นั้นอ้างับเข้าไปอย่างรวดเร็ว.
“..กูเกลียดมึง..” นั่น...ก็โกหก..
“..แล้วตกลง..รู้สึกยังไงกันแน่..”เลิกคิ้วขึ้นคล้ายจะไม่เข้าใจคำตอบ..คนฟังเพียงแต่โคลงศรีษะเบาๆ แล้วยกน้ำดื่มขึ้นมาช้าๆ..
“..ทั้งสองอย่าง..” วางแก้วน้ำที่ว่างเปล่าลงข้างกาย ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะแก้มาวที่มีรอยแผลเป็นสีเข้มเหลืออยู่ชัดเจน..วิทย์ยิ้มออกมาช้าๆ..ขระที่ลูบรอยแผลนั้นตามรอยยาวและไล้ผิวแก้มของเจ้าตัวแผ่วเบา..
“....มึง...ทำให้กูต้องฆ่าไอ้นพ..” มองแววตาที่ฉายแววไม่แน่ใจของคนตรงหน้าแล้วยิ้ม..ยิ้มออกมาช้าๆ ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องที่เพื่อนของตนต้องเผชิญ ยามที่เขาลงมือทำร้ายลูกน้องในแกงค์..รู้..ว่าผู้ที่ร่วมมือคือใคร..รู้ ว่างูเห่าตัวนั้น...อยู่ที่ไหน..
“...มึง...คิดจะ..ทำร้ายเพื่อนรักของกู..ทุกอย่าง..ทุกทาง..”รอยยิ้มบนริมฝีปากของตนเองกว้างขึ้น ขณะที่ใบหน้าของอีกฝ่ายซีดลงจนแทบไร้สีเลือด “..และยัง..ร่วมมือกับพี่ชายที่แสนดีของมึง..แต่แสนเลวสำหรับคนอื่น..พยายามล้มพวกกู..ล้มแกงค์ที่พวกกูใช้ชีวิตทั้งชีวิตแลกเอามา..”
แกร๊ง....
ช้อนสเตนเลสหลุดจากฝ่ามือลงไปยังจานสังกะสีเคลือบสีขาว ดังขึ้นเบาๆ ท่ามกลางโรงอาหารที่ผู้คนเริ่มจางหายไป..
ขณะที่ร่างของอีกฝ่ายเข้าประชิด สีสันในแววตาหายไปจนไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่แข็งกร้าวน่ากลัว..ไม่ได้เคียดแค้น ชิงชัง หรือสงบนิ่ง มีเพียงแววตาเรียบเรื่อย เฉยเมยคล้ายจะเล่าเรื่องราวอันไม่สลักสำคัญออกมาสักเรื่องเท่านั้น..
ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวที่นั่งอยู่ ยืดตัวขึ้นมาประจัญ เผชิญหน้าและสบตากับแววตาของคนที่ตนเองเฝ้าฝันหา รอยยิ้มน้อยๆที่ระบายบนใบหน้าของอีกฝ่ายช่างน่าเคลือบแคลงสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของตนในยามนี้ เพราะมันช่างร้อนผ่าวเสียจนใกล้จะลุกไหม้..และสั่นไหว..แทบไม่กล้าลืมตา..
“..กูรู้ดี..ว่า”งูเห่า” ตัวนั้น อยู่ที่ไหน..” เสียงกระซิบแผ่วเบาใกล้ใบหูเสียจนต้องหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับแม้มริมฝีปากทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น..แน่นเสียจนเจ็บแปลบ..
“..งูตัวนั้น..กูจะขอรับไว้เอง..” อ้อมแขนที่รัดอยู่บนกายนั้นทั้งแข็งทื่อและร้อนผ่าว เจือความอบอุ่นไว้ให้สัมผัสเพียงเสี้ยว ทว่านั่นก็มากพอ..มากเกินพอแล้วที่จะลืมตาขึ้นมาสบมอง..
“..จะฉกก็ได้..แต่ขอให้ฉกแล้วตายไปด้วยกันทั้งคู่เถอะ..”
พร้อมกันนั้น ริมฝีปากร้อนผ่าวก็เข้ามาทาบทับ...มันร้อน ร้อนเสียจนแทบลุกไหม้..ร้อน...ร้อนจนแก้วน้ำใกล้มือก็ไม่อาจจะบรรเทาความรุ่มร้อนนั้นได้..
หลับตาลงช้าๆ...พลางเอื้อมมือกำเสื้อสีเข้มไว้แน่น..พึมพัมด้วยริมฝีปากแดงก่ำของตัวเอง..เพียงแผ่วเบา.ทว่าชัดเจนและหนักแน่น..
“..ก็ได้...ผมจะเป็นคนฆ่าคุณเอง..”
..หากวันไหนที่งูตัวนี้เลื้อยมาฉก..ก็จะขอฉกให้ตายตกลงไปด้วยกันทั้งคู่..
ไม่ว่าจะเป็นรักก็ดี หรือเกลียดก็ตาม ความรู้สึกทั้งหมด..ขอให้มันจบลง..ในวันที่หมดลมหายใจ..
..ไม่ว่าสิ่งนั้น จะเป็นความจริงหรือคำโกหกก็ตาม..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก......
.
สวัสดีค่ะ..
ดราม่ามหานครมาอีกแล้ววว..
รู้สึกชอบตอนนี้กว่าตอนที่แล้วน่ะ..ส่วนน้องเนมกับพี่โตมาแป๊ปเดียว มาให้ถูกแย่งซีนแล้วจากไป ฮ่าๆ..
ชอบความรู้สึกในตอนนี้น่ะค่ะ แบบว่า..ไม่ว่ามันจะจริงหรือจะโกหก..ยังไงมึงกับกุก็ตายด้วยกันแล้วกัน และชอบตอนป้อนข้าวกันมากที่สุด..แบบว่าอืม..พวกแกป้อนข้าวกันด้วยอารมณ์แบบไหน? (พาลนึกไปถึงหนังพิศวาสฆาตกรรมที่ตัวเอกถูกป้อนข้าวแล้วร้องไห้โฮๆชอบก๊ล)
จะว่าไปแล้ว ทั้งเมฆทั้งวิทย์นี่..เป็นประเภทคลั่งรัก รักต้องฆ่าทั้งคู่สิน่ะ..เขียนตอนนี้แล้วรู้สึกสะใจอิพี่กันย์ชอบกล(แฟนคลับคุณหมอจะไม่เหลือแล้วมั้ง)
ตอนหน้าเจอกันแบบไฟท์ติ้งเซอร์ไวเวอร์ค่ะ หุหุ ..
ปล. ใครว่านิยายเรื่องนี้มันโหดโคตรซาดิสต์อ่ะ ใจร้ายยย :o12: นิยายเค้าออกจะน่ารักใสๆ :fcuk:
-
จิ้มก่อนนนนนนนนนนนนน
,,,,,,,,,,,,,,,,,
หวานแบบฝืดคอดีชะมัด.. :z3:
หนูเนมกับพี่โต ออกมาแปบเดียวเอง แอบหนีหายไปไหนสองคน :serius2:
-
เดา ใจอารมณ์คน นิมันยากยิ่ง ยิ่งนัก
-
เฮ้อ . . . โหดร้าย
แต่ก็รู้สึกว่า
ทางนี้เป็นทางเดียวของทั้งสามคนแล้วละนะ - -'' มันคงไม่มีคำว่า แฮปปี้เอนดิ้งจริงๆ
จะทางไหนก็ได้ ขอแค่พี่โตกับน้องเนมแฮปปี้ก็พอ เหอๆๆๆๆๆ
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่ะ
-
ดราม่ามาอีกแล้ว...เเถมคราวนี้มาเร็วซะด้วย 55555 วันจันทร์ต้นสัปดาห์
อ่านตอนนี้แล้วซึ้ง (สงสัยเป็นคนชอบความเจ็บปวด) ซึ้งที่วิทย์เอาเมฆมาอยู่ข้างตัวจะด้วยเหตุผลอะไรก็เหอะ เหมือนจะเป็นคนรับทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้เอง เพราะลึก ๆ แล้วส่วนหนึ่งที่ทำให้เมฆกลายเป็น"งูเห่า" ก็เพราะวิทย์ ประโยคที่ว่า "ถ้าจะฉกก็ขอให้ฉกแล้วตายไปด้วยกันทั้งคู่เถอะ" โคตรชอบบบบบบบบบบ
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรก นึกสงสัยว่า สุดท้ายพี่โตกับหนูเนมจะได้อยู่ด้วยกันมั้ย ส่วนสามผีนั้น ใครจะคู่กับใคร
แต่พอได้อ่านตอนนี้จบลงไป...มันเปลี่ยนเป็น จะเหลือผู้รอดชีวิตจากความแค้นนี้ซักกี่คน....น้องปุ้ยแต่งได้เยี่ยมมากค่ะ :pig4:
-
ดราม่ามหานครจริงๆ ค่ะ :o12:
-
รักต้องฆ่า อ๊าคคคคคคคคค ไม่ไหวแล้ว อิอิ
-
นิยายใสๆ?
ใสที่สุดค่ะ ==^
ตอนนี้ดราม่ามากกว่าตอนที่แล้วอีกอ่ะ
ช่วงนี้ขาดความหวานแหะ
ยังดีที่มีพี่โตกะเนมโผล่มาแม้นิดเดียวแต่โดนใจ โฮะๆๆ
-
ดะ ดะ ดราม่าโฮก.... :m15:
แต่ยิ่งอ่านยุิ่งสนุก 555
ขอบคุณที่มาต่อจ้า :-[
-
ไรท์เตอร์ชอบ SM แหงๆ 555 ชัวร์ ! o13
นิยายเรื่องนี้หวานนานๆมันจะตายหรือไงร้ายเตอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
-
:o12:ตามอ่านมาสองวัน....ในที่สุดก็ทันซะทีเฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณน่ะครับ แล้วมาต่อไวๆ นะครับ ขอเป็นฉากเนม กับแม่ น่ะครับ อิอิ เจอฉากนี้ทีไร น้ำตาไหลแบบสั่งคัตแล้วยังไม่ยอมหยุดเลยครับ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: :z13:
-
ใช่ค่ะ นิยายเรื่องนี้น่ารัก หวานแหวว อย่างที่ไม่เคยอ่านเจอที่ไหนเลยย :z3: :z3:
ยิ่งอ่ายยิ่งเครียด ตอนหน้าขอแบบหวานๆ ของอิพี่โตกับน้องเนมได้มั๊ยอ่ะค่ะ
แต่เราก็ชอบตอนป้อนข้าวนะ หุหุ
-
พาราเซตามอลด่วนๆ ใสจนปวดใจเลยค่ะไรท์เตอร์
ปล ยอดขายมาม่าทะลุเพดานแล้ว
-
เมฆก็มาเฉลยจนได้สินะ
หึหึ
ไม่เกินคาดเท่าไหร่
แต่....เบื้องหลัีงพี่โตต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่
เข้าใจว่าป๋า ก็อาจจะเป็นแค่หุ่นเชิดนะ........
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m22:อ่านจบตอนแล้ว........
:m29:อึ่ง ทึ่ง แอบเสียวนิหน๊อยยย.......
:เฮ้อ:นอกนั้น มันอึง ๆ อวล ๆ ล้วน ๆ เลย
:m17: :m17:แบบว่าอยากจะร้องไห้เพราะสงสารก็กลัวจะเสียมารยาทอ่ะ
-
เง้อ อึ้งทึ่งเสียวสะท้าน o18
คือเจ้าแผนการณ์กันหมดอ่ะ เลยสับสนงงงวย พออ่านนานเข้าถึงเข้าใจ
แล้วก็ต้องถอนใจ ขอให้มันผ่านไปได้ด้วยดี :serius2:
-
อืมนะ...ทรมานกันเข้าไป ยังปวดตับได้อีกคะไรท์เตอร์ :sad2:
-
มาม่าต้มยำน้ำข้นระคนน้ำพริกปลาร้า !!! มายก้อด!!เป็นความแซบเจ็บแปลบแบบได้กลิ่นอายเน่าๆเล็กน้อยพอเป็นกระสัย
หร่อยประทับใจเพียงแค่จินตนาการไปตามเนื้อเรื่อง แซ่บ!!!ถึงใจ .... เน่า!!!แต่เร้าอารมณ์!?!
ปอลอ เค้าป่าวโรคจิตนะตัว แค่เมามาม่าปลาร้าทรงเครื่องไปหน่อย ยืนยันอีกครั้งว่าขออี๊กกกกกกกก!!!!!
-
มีเรื่องให้ลุ้นกันทุกตอนเลย
พี่โตเริ่มติดเนมแล้วสิ
-
o13
ไรเตอร์ยอดมากเลยครับ ที่แต่งเรื่องออกมาได้เยี่ยมขนาดนี้
มีครบหมดทุกรส สุข เศร้า เหงา หื่น ดราม่า พิศวาส ฆาตกรรม
ตัวละครทุกตัวล้วนแต่มีลุ่มลึกในอารมณ์ มีที่มาที่ไปในการกระทำ
ทำให้ชวนติดตามทุกตอนเลย เหมือนอ่านนิยายฝรั่ง
แล้วก็ได้ความรู้เกี่ยวกับกฏหมายและชีวิตในเรือนจำแฝงในนิยายด้วย
ไม่ใช่ละครหลังข่าว ที่ตัวร้ายก็ร้ายซะจนทะลุออกมานอกจอ
หาดีไม่ได้เลย ตัวดี ก็ดีซะจน ควายเรียกพ่อ
ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ
ป. ล. ช่วยจัดเรื่องให้พี่โตกะน้องเนมมากหน่อยสิครับช่วงนี้
ห็นมีแต่ดราม่า จนน้ำตาจะท่วมจอแล้วหนา
-
เอ่อ ..มันใสตรงไหนอ่ะพี่ :m15:
สงสารเมฆนิดๆ ก็นะพี่โตก็ทำกะเค้าไว้มากก็เงี๊ยะแหละ แต่ขอแค่ พี่โตกะเนม ไม่ตายก็พอละ
ส่วน เราสามคนนั่นเหมือนจะหาจุดจบสวยไม่เจอไงไม่รุอ่ะ
ตอนนี้ก็เริ่มทำใจตั้งแต่เนิ่นๆ
ปล. ถามย้ำอีกครั้ง มันใสตรงหนายยยยยยยยยย
-
:o12:ทำไม ตอนนี้ อ่านไม่เข้าใจเลย
ใครพูดกะใคร งง งง :serius2:
เดี๋ยวบ่ายๆเย็นๆมาอ่านต่อ สงสัยเพราะง่วง ไปนอนก่อนดีกว่า :m17:
-
หุหุ...อะไรนี่ เกลียดแต่ก็เอามาอยู่ใกล้ตัว...
แต่อ่านแล้วมันออกแนว รักนิดๆเกลียดหน่อยๆ เหมือนรู้ไส้รู้พุงเมฆแล้วอ่ะ...แต่ก็เอาตัวเองเข้าแลก.. o13 แผนการณ์เยอะกันได้อีก
พี่โต น้องเนม มานิ๊ดนึงให้หายคิดถึงอ่ะนะ
-
ไรเตอร์เขียนชื่อตัวละครผิดจนงง ๆ อีกแว้ว ^^'' ว่าแต่พี่โต น้องเนมกลายเป็นตัวประกอบไปแล้วเหรอ T^T
-
สนุกสุดๆไปเลยจร้า
โตกับเนม กรี๊ดดดด เป็นคู่ที่ได้ใจมากๆ ชอบสุดๆ
-
+1 ให้คนแต่งค่ะ เรื่องนี้ใกล้จะถึงจุดแตกหักแล้ว (รึมันเลยมาแล้วหว่า :z3:)
-
อืม ประโยคแรกๆที่มีเนมกับโตอ่ะ ก็งงๆเหมือนกัน ใครพูดกับใคร.....
แต่อ่าน วนไปวนมา ก็พอจับได้คร่าวๆ คิดว่าน่าจะถูกมั้ง
ตกลงวิทย์กับเมฆ เขารักกัน??
งั้นเก็บไอ้พี่กันย์เลยมั้ย เดี๋ยวเราจัดการให้(มาเป็นของเราเอง //โดนหมอกันย์เชือดคอ o22อ๊ากกก)
ไรเตอร์ เรื่องนี้มันใสตรงหน๊ายยยยย :sad4:
-
รักมาก เกลียดมาก
ความรู้สึกสองอย่างนี้มันมาอยู่ในคนคนเดียวกัน
โอ้ว
:o12:
บาดจิต
-
มันคงจะน่ารักผสมดุเถื่อนใช่ปะคะ 555. อยากอ่านหนูเนมกับพี่โตแล้วค่าาา เอิ๊กๆ
-
ฮือ ทรมานอ่า :z3:
แต่ก็รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
ซาดิสซ์ คิคิ
-
เรื่องนี้อะ มีแต่ความรักที่ทรมาณจริงๆ
มีแต่ทุกข์ระทมจริง
แต่ก้อยังชอบอ่านเป็นที่สุด
สงสารทุกๆสิ่งที่จะเกิดจริง
สมมตินะถ้าเรื่องนี้จบแบบมีใครตาย
หรือไม่สมหวังอะ จะไม่แปลกใจเลย
ดราม่าได้อีกอะ :z10:
-
ยอมรับตอนนี้งง :z2: :z2: :z2:
-
หวานปะแล่ม ปะแล่ม
สิ่งหนึ่งที่เมฆรู้แบบแน่ชัดคือ รักวิทย์มาก และเกลียดโตมาก
สิ่งหนึ่งที่วิทย์รู้คือ ..รักกัน และอยากฆ่ากัน
...รักต้องฆ่า สุดท้ายคู้นี้จะตายด้วยกัน ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ฝ่ายไหนชนะ คนตายก็ยังเป็น2คนอยู่ดี
พี่โตกับเนม โผล่ออกมาขโมยซีนเล็กๆ มาแบบหวานนิดหน่อยแต่มีความสุข แม้สถานการณ์จะเลวร้าย
ใกล้ถึงวันอาทิตย์รึยัง ถ้าถึงวันอาทิตย์แล้วเมียพี่โตมาเยี่ยม หนูเนมมันจะเป็นยังไงหว่า ...
:pig4:ค่า มาต่อไวไวเด้อไรเตอร์
-
จะคอยเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
มันเป็นโชคชะตาให้ทั้งคู่ต้องมาผ่านพบ อยู่ที่ทั้งคู่จะตัดสินใจไปทางไหนต่อ
-
ไรเตอร์ ขอร้องล่ะ ฮึก ฮึก :m15: ตอนนี้จะโหดแค่ไหนก็ตามใจ
แต่ตอนจบ...ไม่ต้องสวยมากก็ได้ แต่ขอแค่ใครซักคนมีความสุขก็พอ :sad4:
ช่างบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน แง... :o12:
-
writer บอกนิยายเรื่องนี้หน้ารักใส ๆ อืมมมมม....... สงสัยจะใสจัด reader อ่านทีไรเส้นเลือดจะแตก อิ.อิ.
จากตอนนี้รู้สึกคนที่หน้ากลัวที่สุดไม่ใช่ใครเป็นวิทย์ กับเมฆเพราะเหมือนจะจิต ๆ นะ 2 คนนี้ o18
:pig4: writer คะ
-
มันเกิดอะไรขึ้น...งง???
:a5:
-
อ่ะนะ เพราะง่วงจริงๆเมื่อเช้าเลยอ่านไม่รู้เรื่องเลย แหะ แหะ :m23:
วิยท์เอางูเห่าไว้ใกล้ตัว มันก็อยู่กันอย่างระแวง จะมีความสุขได้ไงนะ
เมฆถึงจะได้อยู่กับคนที่เรารักแต่เขาไม่รักเราเลยเนี่ยจะหาความสุขจากไหน o16
น่าสงสารทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
:mc4: ไม่ได้เข้ามาเป็นอาทิตย์ ได้อ่านตั้ง 2ตอน หน่ำใจมาเลยฮับ o13
เฝ้ารอ.....ตอนต่อไป
:z13: สู้ๆ นะครับ ไรท์เตอร์
-
ใครว่าซาดิสต์เนอะ 5555
ให้ตายไปทั้งคู่ เท่ากับศูนย์
ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบสินะ
-
เนมโต
-
นิยายเค้าออกจะน่ารักใสๆ :fcuk:
เอิ่ม... ยอมรับก็ได้ขอรับว่าน่ารักสดใส แต่แบบว่า
มันน่ารักสดใสแบบซาดิสเนี่ยสิขอรับ เหอะๆ :เฮ้อ:
สรุปคู่ กันย์ x วิทย์ x เมฆ จะลงเอยอย่างไรล่ะขอรับเนี่ย~ :serius2:
เหอะ ยังไงก็สนับสนุนแค่ กันย์ x วิทยเท่านั้น!!
คิดถึงน้องเนมด้วยขอรับ หลงตัวเองได้อีกน้า~ น้องเนมเนี่ย
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะขอรับ o13
-
น่ากลัวทั้งคู่ ไอ้คู่รักโหดคู่นี้
ยังจะมีหวีตๆกันกลางโรงอาหาร
อายคนอื่นเค้าบ้างมั๊ย 5555+
-
น่ากลัวทั้ง2คนนี้
เหะๆๆๆๆ
อยากไดดตอนเนมกะพี่โตอ่า
คิดถึงงง
โดนคู่นี้แย่งซีนหมดเลยนะเนี่ย
-
อ่านตอนนี้แล้วเราคิดเลยนะ ว่าถ้าไอ้หน่อนี้มันเป็นคนรักกันจริงๆ รักแบบจริงๆมันคงเป็นคู่รักที่แบบว่า โหด โฉด ซาดิสม์ มากๆแหงเลยอ่ะ แล้วไหนจะบรรยากาศตอนที่มันป้อนข้าวกันอีก โอ๊ยย รังสีความจิตมันออกมาแผ่ออกมาซะ!!
ส่วนอันนี้น่ะ
ปล. ใครว่านิยายเรื่องนี้มันโหดโคตรซาดิสต์อ่ะ ใจร้ายยย :o12: นิยายเค้าออกจะน่ารักใสๆ :fcuk:
ไรเตอร์ช่างกล้า!!
-
อ่านไปกี่รอบๆ ก็ให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน
ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน รวมอยู่ในนิยายเรื่องนี้เลย
-
โอยยยยยยยย มันอารมณ์ไหนละนั่น ดราม่าซะ พวกสามตัวเนี๊ยะ มันชวนจิตจริงทั้งสงสาร น่ากลัว ดูหม่นๆ อย่างไรอย่างนั้น ชอบขโมยซีนกันจริง
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2:
-
เครียดว่ะ จะนอนหลับมั้ยเนี่ย อ่านเรื่องอื่นมายิ้มปากกว้างจนตีนกาขึ้นมาอีกสองเส้น
มาอ่านเรื่องนี้ เครียดคิ้วขมวดอีก เบื่อมาม่าแล้วอ่ะ กินทู๊กวัน
-
อ่านตอนนี้จบก็ เห้อ ตลอดอ่ะ
รักต้องแลกด้วยเลือดและน้ำตา :sad4:
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ดราม่ามาแล้ว..ทั้ง 3 คน บรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว..
มันกดดันจัง..
อีกนานเลยนะชีวิตพวกเค้าจะได้สงบสุขกันน่ะ...
รอลุ้นตอนต่อไป.. :L2:
-
ทรมานจังเลยยยยย ฮืฮฮฮฮฮ
พี่โตกับเนม ออกมาแปปเดียวเองอ่ะ T_T
-
เป็นฉากโรแมนติกดราม่าที่ยิ่งใหญ่แห่งปีเลยเชียวค่ะ
อ่านแล้วมันบาดลึกไปถึงขั้วหัวใจ น้ำตารื้นเลยล่ะ
มีเพียงความตายเท่านั้นที่จะทำให้ความรักของคนคู่นี้สมบูรณ์ (แต่ต้องตายทั้งคู่นะ...โดนแฟนสามผี :beat:)
:pig4:
-
เป็นนิยาย แนวน่ารัก(ลักเอาไปฆ่า) จริงๆ เลยค่า
มีแต่คนโหด ๆ มีลับลมคมใน
แต่อ่านไปก็ลุ้นดีค่า เดาต่อไม่ถูกเลย
และลุ้นแต่ว่า เนมจะเสร็จพี่โตอีกเมื่อไหร่ 555 :z1:
-
ไม่ว่าจะเป็นรักก็ดี หรือเกลียดก็ตาม ความรู้สึกทั้งหมด..ขอให้มันจบลง..ในวันที่หมดลมหายใจ..
ชอบจังชอบจัง ขอบคุณมากเลยนะคะ
-
ระแวงรัก ทุกข์ทรมานจังเลยอ่ะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนนี้เเล้วต้องใช้ สมาธิ อย่างมากเลย ดีใจที่ตอนใหม่มา เเต่อ่านตอนนี้เเล้ว อ้อ น้องเนม + พี่โต น่ารัก เเต่ช่วงเเรก ไรเตอร์ พิมพ์ชื่อสลับกันเปล่า เมฆ กับ วิทย์ อะ ตอนที่ป้อนข้าวเเบบให้ความรูสึก จิตเล็กๆนะ เเล้วก็ คู่ของ เมฆ + วิทย์ คิดว่าเป็น ความรักเเบบ ยันเดะเระ อะ คือรักต้องฆ่า เศร้า + น่าสงสาร จากตอนเเรกที่ไม่ค่อยชอบ 3 ผี อ่านตอนนี้เเล้ว เราชอบเเละ สงสาร 3 ผี มากขึ้นนะ ชอบที่พี่วิทย์รักเพื่อนเเละจะยอมรับทุกอย่างไว้เอง ชอบเมฆที่ถึงจะเป็นงูเห่าเเต่ก็ รุ้จักที่จะรัก
+1 ให้ไรเตอร์ สำหรับนิยายน่ารัก( รักชีวิตตัวเอง)ใสๆ (ไสไปไกล้ๆกับความมืด เเละ อึมครึม) เเล้วไอตอนหน้า ไฟท์ติ้ง เซอร์ไวเวอร์เนี่ยมันจะมายังไง ??
-
ใสจั๊งจังอ่า 555
จะสงสารคุณหมอดีมะเนี่ย
แต่ก้อนะ ยังไงเราก้อเชียร์ กันย์-วิทย์อยู่ดีอ่า ^^ :man1: :man1: :man1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะเปนตอนของพี่โตกะเนมอ่ะ
อยากอ่านสองคนนั้นแล้วอ่า...................
-
:เฮ้อ:
รู้ทันกันหมดทุกอย่าง...แต่ก็ตัดใจกันไม่ได้...
สรุปว่าความรักของสามหนุ่มนี้เป็นวงกลมใช่ไม๊
กัน รัก เมฆ > เมฆ รัก วิทย์ > วิทย์ รัก กัน :z3:
-
โหด...เลว...ไม่มีใครดี สมกับชื่อเรื่อง Bad Guy จริง ๆ แต่ก็มีเเอบหวานปนโรคจิตพิลึก
ไรท์เตอร์คะ....รักใสๆ ตรงไหนจ๊ะ... :serius2:
-
:เฮ้อ:คิดถึง Writer จัง เมื่อไรจะมาต่อเน้ออออ +3 ให้ Writer ครับ อิอิ :impress3:
-
เป็นความรักที่แสนจะงงงวยเสียจริง ๆ :m31: :m31:
ยังไงก็มาต่อไว ๆ น่ะคร๊าฟฟฟ :beat: :serius2: :z6: :angry2: :fire: :impress2:
-
:call:
สามผีจงมาหลอกหลอนคนอ่านเร็ว ๆ ด้วยเถอะ....อยากดราม่ามากๆๆๆ
-
:m25: ทั้ง Writer และ คนโพส หายไปไหนครับ อิอิ คิดถึงมากมายแล้ว มาแต่เร็วๆ :m25:
-
:เฮ้อ: ขอถอนหายใจแรงๆซัก 4-5 ที
สำหรับนิยายน่ารักใสๆ
-
คำๆนี้น่าจะเหมาะกับนิยายเรื่องนี้มากกว่า ซาดิส :z10: :z10: :z10:
แต่ก็ชอบ :impress2:
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วงงๆช่วงที่มา้กลับมาเจอเนมกับโตอ่า งงว่าใครทำอะไร เดี๋ยวคนตัวใหญ่ คนตัวเล็ก คนข้างตัว คนข้างๆ งงๆนะคะ ช่วงนั้นอธิบายไม่ชัดเจนนึกภาพตามไม่ออกเลยอ่าค่า~
ไรเตอร์สู้ๆ
-
ขอบคุณที่มาต่อให่เรื่อยๆนะครับ ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันแล้ว เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:z13: :เฮ้อ:ยังไม่มาอีกเหรอครับ มาเถอะครับ ทางบ้านให้อภัยหมดแล้ว :เฮ้อ: :z13:
-
มาต่อได้เเล้วจ้า กำลังสนุึกเล้ย :call: :call:
-
ยังชอบระหว่างหมอกัณต์ กีบเฮียวิทย์ นะ เกลียดแบบซาดิส ข่มขืน จูบ กัดปาก 555
-
:oo1: o13
-
เมื่อไรจะมาคะนี่
-
ดร่ามาตลอดเลยพี่ไรเตอร์ เรื่องนี้
ความรักแต่ละคู่ดูไม่แฮปปี้กันเท่าไรเลย
มีอุปสรรค์ ซับซ้อน มากกเลย
-
:เฮ้อ:สงสัยทั้งคนแต่ง และคนโพสต์ โดนขังในเรือนจำ (ใจ) เลยไม่มาโพสต์ต่อ อิอิ :เฮ้อ:
-
อ๊าก ก ก ก ก เครียด รักก็ไม่ได้เกลียดก็ไม่ได้ แล้วจะอยู่ใกล้กันทำไมมิทราบ เฮ้อ รอตอนต่อไปค่า
-
เข้ามาซุ่มด้วยคน พร้อมประกาศจับยัยป้าคนเขียน :beat:
เธอหายเข้ากลีบเมฆเป็นเวลายาวนานไปเเระ
ป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
มาอัพด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
-
:a5: นี่ๆ ข้างบนอะ ทำเนียนนะ
-
คิดถึงพี่โต หนูเนม รวมทั้งสามผี และที่สำคัญไรท์เตอร์เต็มแก่แระ...
เฮ้อ...ทำไมนิยายในเล้าช่วงนี้ ดราม่ามากมาย อ่านเรื่องโน้นจบ และตามมาอ่านเรื่องนี้...โคตรจะปวดตับเลย :serius2:
-
นั่งรอค่ะนั่งรอ
มาเร็วๆน่ะ
แวะมาลุ่นทุกวันอ่ะ ห้าๆๆ
-
Imprison 55: ก่อเหตุ
บรรยากาศในนี้เริ่มเปลี่ยนไป..
ถ้าเปรียบเหมือนท้องฟ้า ก็คงเป็นสภาพของเมฆหมอกที่เข้าปกคลุมอย่างเงียบงัน และก่อตัวช้าๆเพื่อรอให้มีกำลังมากพอจะเปลี่ยนตัวเป็นพายุฝนโหมกระหน่ำรุนแรง..
ผมคิดว่าตอนนี้ บรรยากาศในเรือนจำ แดนสิบสอง..มีสภาพเป็นแบบนั้น ทั้งลักษณะท่าทางของนักโทษ สายตาที่มองอย่างใคร่ครวญและระมัดระวัง การจับกลุ่มพูดคุย รวมทั้งข่าวลือสารพัดที่ถูกปล่อยออกมาในแต่ล่ะวัน ..หนึ่งอาทิตย์แล้ว ที่เป็นแบบนี้ นับแต่วันที่พี่โตถูกพาตัวไปสอบสวน..วันรุ่งขึ้น คนที่โดนสอบสวนบ้างคือพี่กันย์..ที่มีข่าวมาว่าเป็นคนพบศพ และต่อมาก็เป็นพี่วิทย์.. และอีกหลายๆคนที่ถูกเรียกตัวไปไม่ขาดสาย..
สิ่งเหล่านั้นเป็นเหมือนระเบิดเวลาที่รอการปะทุขึ้นมา ทำให้บรรยากาศในนี้แปรปรวนและชวนให้หวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย..
ผมละมือจากไพ่ในมือหลังจากถูกกินเป็นรอบที่สองโดยเจ้ามืออย่างพี่แม้ก ซึ่งรายนั้นเอาแต่ยิ้มร่าเพราะชนะมาหลายรอบติดๆ โดยมีเสียงเยาะเย้ยของพี่ทินเรื่องความอ่อนของตัวเองอยู่ใกล้ๆ..
ตอนนี้เป็นตอนบ่ายของวันอาทิตย์ในรอบสัปดาห์อันน่าเบื่อหน่าย อาจจะบอกว่าน่าเบื่อกว่าปกติด้วยซ้ำ เพราะทุกทีเราจะได้ออกไปข้างนอก ไปกวาดพื้นลอกท่อหรือบำเพ็ญประโยชน์อะไรก็ช่างเถอะ แต่การได้ทำงานข้างนอกที่ไม่มืด ทืบ อับ เหมือนในเรือนนอนนี่ ก็ดีกว่าแน่นนอนเสียแต่ตอนนี้เสียงเม็ดฝนที่กระทบหลังคานั้นทำให้พวกเรานึกเบื่อ เพราะฝนตก ทำให้ไม่มีโอกาสได้ไปนั่งชิวอยู่ใต้ร่มไม้ หรือแอบจิ๊กหนังสือพิมพ์ของผู้คุมมาอ่าน ทำได้แค่นั่งเล่นไพ่อีแก่กินน้ำแก้เบื่ออยู่นี่..
ผมเหลือกตาขึ้นมองเพดานเมื่อรู้สึกถึงหยดน้ำฝนที่รั่วลงมาใส่หลัง พลางอ้าปากหาวนึกอยากนอนคลุมโปงหลับไปซะเลย เสียแต่พี่ๆเขายังเล่นไพ่กันไม่เลิกรา..
“...น่าเบื่อจังแฮะ...” ผมบ่นออกมาดังๆพลางหาวอีกรอบ เอื้อมมือหยิบสำรับไพ่จากมือพี่แม้กเจ้าเดิมที่ยิ้มร่า
“...เออน่า หยิบๆไป รอเดี๋ยวผัวมึงก็มา..” ชะ..ผมหรี่ตามองคนพูดแล้วแบะปากใส่ พี่แม้กกำลังพูดถึงพี่โตที่ตอนนี้ออกไปข้างนอก ไม่ใช่ไปถูกสอบหรืออะไรหรอกครับ แต่ออกไปเพราะ..วันนี้เป็นวันอาทิตย์..เหมือนเดิมนั่นแหละ มีคนมาเยี่ยม..
“..ว่าจะถามหลายทีแล้ว ไม่กลัวผู้คุมยึดรึไงพี่..” ผมถามพี่ทินที่กำลังหยิบไพ่มาจั่วด้วยสีหน้ารื่นเริง เพราะไพ่แกได้เปรียบกว่าเห็นๆ คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก หันมามองหน้าผมตาขวาง
“.จะยึดเพราะมึงปากโป้งนี่แหละ สาดดด ..ไม่ต้องถามหาพ่อมึงเลย ..หงุดหงิดเรื่องผัวตัวเองแล้วพาล ไอ้นี่..” โว๊ะ..ผมชักสีหน้าใส่คนพูดที่กำลังรอเอาไพ่ลงรอบต่อไปอย่างตั่งอกตั้งใจ คนเขาอุตส่าห์ถามเพราะเป็นห่วง เกิดอะไรจะได้ไม่โดนจับยัดเข้าขังเดี่ยว แต่นี่ดันเสือกมาว่ากันอีก เรื่องไหนไม่ว่า เรื่องไอ้คุณพี่โตด้วยน่ะ พูดอยู่ได้ว่าเป็นผัว ..ขอให้โดนมั่งซักวันเหอะ..
ผมทำหน้าบึ้งใส่คนพูดแล้วแอบถอนใจ ถามว่าหงุดหงิดหรืออารมณ์เสียมั้ยที่พี่โตไปหาแฟนของเขาอีกแล้ว..พูดตามตรงว่าผมหงุดหงิด...จนถึงหงุดหงิดมาก..แต่ เพราะนึกได้ว่าตอนนี้เราก็แค่..อยู่ข้างๆกัน..เท่านั้น ทำให้ผมได้แต่ยอมรับมันไป ..
แต่ถ้าถามว่าชอบไหม..ก็ไม่ชอบอยู่ดี
พี่ทินพูดถึงความสัมพันธ์แบบนี้ว่า...มันเป็นเรื่องปกติ..หลายคนเขาก็เป็นแบบนี้ อยู่ในคุกก็กินนอนด้วยกันฉันผัวเมีย แต่พอมีญาติๆหรือแฟนมาเยี่ยม ไอ้สถานะนั้นก็จะเปลี่ยนผันเป็น น้อง หรือเพื่อน อะไรไปได้หน้าตาเฉย..
พี่แกสรุปง่ายๆว่าพี่โตก็แค่ “มีเมียสองคน “ คนนึงอยู่ในคุก กับอีกคนอยู่นอกคุก มันก็เท่านั้น
...หรือก็พูดง่ายๆ ว่าผมมีความสำคัญ..ก็แค่ตอนอยู่ในคุก รู้กันแค่ในคุก ข้างนอกไม่เกี่ยว..
แน่นอนว่าผมไม่ได้พอใจสักเท่าไหร่กับข้อสรุปแบบนั้น แต่จะทำไงได้ ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นเรื่องจริง เพราะถ้าถามว่าถ้ามีแม่น้องหรือเพื่อนๆมาเยี่ยม ผมจะบอกเขาไหมว่าคนๆนี้เป็นแฟนน่ะ หรืออะไรเทือกนั้น ผมก็ไม่กล้าบอกอยู่ดี..
สรุปว่าตอนนี้ ที่ผมทำได้ ก็แค่นั่งเฉยๆ แล้วรอ..ให้พี่โตกลับมาก็แค่นั้น..
พูดตามตรงว่ามันน่าเบื่อ...เบื่อมากๆ แถมยังชวนแสลงใจ..
ทำไมน่ะเหรอ?..จะให้ผมพูดมั้ยว่าที่เห็นตอนหน้านี่มันอะไร ไอ้ภาพชวนแหวะของคนสองคนที่..เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญและกำลังสวีตกันจนชวนมดกัดอยู่แบบนี้เนี่ย
“..ป๊อกเก้า..” น้ำเสียงที่แสนภูมิใจของพี่วิทย์ดังขึ้นพร้อมกับมือที่วางไพ่ลงกลางวง ทำให้เหล่าขาไพ่ครางฮืออย่างไม่พอใจ ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันเต็มไปด้วยความพอใจของพี่วิทย์และคนที่นั่งตักอยู่..
...ไม่ต้องถามก็รู้ใช่ไหม ? ว่าคนๆนั้นเป็นใคร เพราะนับแต่อาทิตย์ที่แล้วที่ผ่านมา คนๆนั้นก็กลายมาเป็นเหมือนเงาตามตัวของพี่วิทย์ มีพี่วิทย์ที่ไหน มีเมฆที่นั่น แถมยังสวีตกันหวานแหววจนคนอื่นยังเอียนแทน..
ผมเท้าคางพลางรับไพ่มาจากเจ้ามือที่กำลังเริ่มแจกไพ่ หลังจากตาที่แล้วพี่วิทย์ชนะไปแบบเฉียดฉิวนัยน์ตายังคงมองไปยังสองคนนั่นอย่างงวยงง กำลังพยายามนึกว่าไปปิ๊งรักกันตอนไหน แต่ยังไงก็คิดไม่ออก..
ช่างเถอะ..ผมถอนใจแล้วละสายตามาจากคู่รักชวนหวาดนั่น หลังจากเมฆถลึงตาใส่ผมเป็นรอบที่สองโทษฐานไปจ้องหน้าเค้าจนเจ้าตัวจับได้..กำลังจะก้มมาดูไพ่ของตัวเอง แต่ก็ต้องสะดุ้งกับแขนหนาที่สอดรอบเอวพร้อมกับออกแรงยกจนผมสะดุ้ง..
“..อ้าว?...” ผมครางงงๆเมื่อเห็นคนที่ผมกำลังบ่นหาปรากฏตัวขึ้นเร็วเกินคาด เหลียวมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ประตูใหญ่ มันบอกเวลาบ่ายสองครึ่ง.. มาก่อนเวลาตั้งนาน..
“..ยังไม่ถึงบ่ายสามเลย..” ผมออกปากท้วงเมื่อพี่โตเข้ามานั่งในวงไพ่แทนที่พร้อมกับยกตัวผมมานั่งตักเหมือนคู่รักที่ผมเพิ่งวิจารณ์ไปเมื่อครู่
“ อยากให้อยู่ถึงบ่ายสามรึไง..” พูดจายังกะผมจะไปบังคับอะไรเขาได้ ผมเหลือกตาขึ้นขณะที่ฟังคำโวยวายของพี่โตที่บังคับให้ทั้งวงแจกไพ่ใหม่ เพราะตัวเองได้แต่ไพ่ห่วยๆ แถมยังมาพาลบ่นว่าผมมันซวยจับได้แต่ใบแย่ๆ ...ฟังแล้วชัดอยากให้ผู้คุมเดินมาตรวจจริงๆ จะได้ลากคอกันไปขังเดี่ยวทั้งแกงค์ให้รู้สำนึก..
“...เฮีย..ว่าแต่รอบนี้เจ้กิ๊งไม่เอาไรมาให้เหรอ?..ไม่มีไรมาแบ่งกันบ้างรึไง..? “ พี่กิตหันมาถามหลังจากจับไพ่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเงียบไปเพราะโดนทั้งวงทำสายตาพิฆาตใส่ ผมถอนใจเฮือกขณะที่หันไปจ้องหน้าแล้วแบมืออกทันควัน..
“..อะไร?..” พี่โตทำเสียงเข้มๆใส่..
“..ของฝากไง มีไรก็มาแบ่งกันบ้างสิ อยากกิน..” ผมว่าพลางจ้องหน้าพี่โตเขม็ง..ไม่ได้ต้องการของฝาก และกำลังไม่พอใจมากๆอยู่ ที่ทำนี่แค่อยากรู้ว่าเขาจะเอาอะไรมาให้ แค่อยากรู้ว่าคนของพี่โต..จะเอาอะไรมาฝากก็เท่านั้น
นัยน์ตาคู่นั้นหรี่ลงก่อนจะเอามือมาขยี้หัวผมแรงๆแล้วจับบิดคอหันไปกลางวงต่อ
“ ไม่มี..กินหมดแล้ว..”
“..เหรอ? งั้นคราวนี้ผมกินให้หมดบ้างดีกว่า..” พูดถึงตอนแม่มาเยี่ยมอาทิตย์ก่อนหน้า เอากับข้าวมาเยอะจนผมเอามาแบ่งให้ทุกคนกินบ้าง ผลก็คือ..บางรายแทบจะแทะปิ่นโตกินให้หมดกันไปข้าง บอกแล้วไงว่าแม่ผมทำอร่อยจริง
“..อย่ามางี่เง่า..” หา..? แค่พูดแบบนั้นดันโดนด่าว่างี่เง่าซะงั้น ผมทิ้งตัวเอนกับแผ่นอกหนาแรงๆให้เจ้าตัวรู้ว่าไม่พอใจ แต่ก็ทำได้แค่นั้นเพราะเขาดูจะไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรสักนิด..
ผมเหลือบมองปลายคางสากและเสี้ยวหน้าของพี่โตที่กำลังจดจ้องกับการเล่นไพ่อย่างหงุดหงิด หงุดหงิดที่ดูจะไม่สนใจอะไรผมเลยนอกจากเจ้ากระดาษสี่เหลี่ยมนั่น
เฮ้อ.. ไปดีกว่า..
“..จะไปไหน..” ออกปากถามเมื่อผมลุกพรวดจากตักของตัวเอง ขณะที่ผมหันไปมองหน้าด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งไม่หาย สนใจด้วยเรอะ อยากเล่นไพ่นักก็เล่นไปสิ.
.
“..ไปขี้!!!..” ว่าแล้วก็เดินออกมาจากห้องขัง ได้ยินเสียงหัวเราะลั่นอันเต็มไปด้วยความพึงพอใจ(ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะพอใจอะไรนัก) ของพี่ทินกับเสียงล้อเลียนของคนอื่นๆพาลให้ไม่อยากฟังจนต้องรีบเดินออกมาเร็วๆ.. รู้สึกว่าตังเองโคตรงี่เง่า แต่จะทำยังไงได้ ก็คนมันอารมณ์เสียนี่..ไม่ใช่พ่อพระน่ะโว้ย จะได้มานั่งยิ้มร่าไม่รู้สึกอะไรตอนโดนเมิน..
ไอ้พี่โตก็หมือนกัน ถึงจะรู้ว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆจังๆ แต่จะช่วยไว้หน้า รึพูดจารักษาน้ำใจกันมากกว่านี้น่ะเป็นมั้ย ไม่ใช่ว่าผมนั่งอยู่ตรงนั้น ยังจะไปพูดถึงแฟนตัวเองหน้าตาเฉย.. ทีตอนจะเอาล่ะพูดจาซะดิบดี มาตอนนี้ล่ะก็ทั้งด่าทั้งบึ้งใส่.. ชวนหงุดหงิดชะมัด อะไรก็ขวางหูขวางตาไปซะหมดจริงๆ..
ผมถอนใจเฮือก ตั้งใจจะเดินฝ่าสายฝนไปนั่งซ้อมดนตรีที่อาคารโน้นซักหน่อย จะได้อารมณ์ดีขึ้น แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็เห็นหลังไวๆของคนที่ทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว..
ทำอะไร?..
ผมเดินเข้าไปใกล้พี่กันย์ที่กำลังหยุดยืนอยู่หน้าเรือนนอนรวมของพวกผม ใบหน้าที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้านั่นทำให้ผมนึกสงสัย..ยิ่งของบางอย่างในมือด้วยแล้ว..
“.พี่กันย์...” ผมออกปากเรียกคนตรงหน้าเบาๆ ได้ผม พี่กันย์หันมามองหน้าผม..ใบหน้าที่กำลังเฝ้ามองบางอย่างนั้น เสี้ยวด้านข้างที่ผมเห็นเมื่อกี้ดูจริงจังและเคร่งเครียด แต่เมื่อหันมาสบตา ท่าทางนั้นก็เลือนหายไป..
“..ครับ....” พี่กันย์ยิ้มรับ พร้อมกับซ่อนบางอย่างไว้ทางด้านหลัง ทำให้ผมขมวดคิ้ว ใบหน้าของพี่กันย์มีรอยฟกช้ำที่พอเห็นอยู่หลายจุด คิดว่าคงเพราะโดนเรียกตัวไปสอบถามนั่นแหละ นัยน์ตาคู่นั้นตวัดมามองฝ่ามือผมก่อน ขณะที่ผมยกมือขึ้น แล้วยิ้มออกมาช้าๆ
“..ผมคิดว่ามือหายแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง..” ชิงตอบไปก่อนเจ้าตัวจะได้ถามขึ้นมาเสียอีก “ แล้วพี่กันย์มีอะไรเหรอครับ?..หรือว่าจะมาหาเมฆ?..” ผมถามออกไป เพราะสายตาที่จับจ้องไปยังทางเข้าเรือนนอนนั้น มันเป็นทางเดินเข้าไปที่ห้องขังของพวกผม ที่วันนี้พี่วิทย์กับเมฆอยู่ในนั้น..
“..เปล่าหรอก...” ออกปากปฏิเสธพร้อมกับทำท่าจะหันหลังกลับ..แต่ก่อนหน้านั้น พี่กันย์ก็คว่ามือผมขึ้นพร้อมกับยัดบางอย่างใส่มือ
“..อะไร?..” ผมออกปากถามอย่างไม่ไว้ใจ พย่ายามยื้อมือพี่กันย์ไว้กันเวลาเอาของอันตรายมาให้แล้วชิ่งหนี
“..ให้เมฆ...” บอกแล้วสะบัดมือผมหนี แต่ดันเป็นการเดินเข้าไปในเรือนนอนของผมตามด้วยพรรคพวกอีกสามสี่ราย.. ทำให้ต้องขมวดคิ้วงงๆ ผมยกมือขึ้นมาดูของในมือ มันคือกระดาษใบหนึ่ง..ไม่สิ รูปถ่ายใบหนึ่ง รูปถ่ายสีซีดจางตามกาลเวลาในนั้นเป็นร่างของเด็กชายสองคนในวัยไล่เลี่ยยืนยิ้มให้กล้อง ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มไร้เดียงสา..
..ใคร?...
ผมพลิกไปด้านหลังรูป ไม่เห็นอะไรนอกจากวันที่ซึ่งเขียนไว้ด้านหลัง..
...เอาให้เมฆ... ผมขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก..คงเป็นรูปของเจ้าตัวล่ะมั้ง..
คิดไปก็เท่านั้นเลยตัดสินใจเอามันใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อน ผมจะก้าวเท้าออกไปแต่หูกลับได้ยินเสียงเอะอะข้างในเรือนนอน..ที่ๆพี่กันย์กำลังเดินเข้าไป..
เกิดอะไรขึ้น..?
“..โอ๊ย !!! “ ร้องออกมาเมื่อถูกชนที่ไหล่แรงๆ จากร่างของใครคนหนึ่ง แต่ก่อนจะได้คิดอะไร มือของใครบางคนก็คว้าแขนผมไว้แล้วกระชากตัวปลิวทันที..
“..เฮ้ย !!!นี่มัน...เหวออออออออออออ...” ผมอ้าปากท้วงเจ้าคนที่ลากแขนผมมา แต่พอเห็นว่าคนทำเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่โตก็ทำท่าจะร้องถาม..ถ้าหากพี่แกจะไม่เอามือทั้งคู่ของตัวเองกดทั้งหัวทั้งตัวของผมให้ซุกลงกับแผ่นอกตัวเอง แล้วกดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก !!!
มันอะไรกันเนี่ย..?
ผมได้แต่งวยงง เพราะถามไปนอกจากจะไม่ได้คำตอบ ตอนนี้ยังจะโนด่าอีกด้วย เพราะสีหน้าเครียดๆของพี่โตบอกว่ามันน่าจะมีเรื่อง..
เสียงตุ๊บตั๊บที่ได้ยินทำให้ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นว่าพวกพี่ทิน พี่แม้ก พี่กิต กับอีกสองสามคนกำลังโรมรันพันตูกับพวกของพี่กันย์ที่ผมเห็นเมื่อครู่เป็นพัลวัล..
“...เหี้ยนี่มันสติแตกรึไงว่ะ..มันจะทำอะไรของมัน?..” เสียงของพี่วิทย์ที่ดังขึ้นใกล้ๆทำให้ผมค่อยดันตัวออกมาจากอกพี่โต มองเห็นพี่วิทย์ยืนหน้าเครียดอยู่ข้างๆ ตอนนี้พวกเรากำลังยืนอยู่ในซอกแคบๆของอาคาร ส่วนสามสี่คนนั่นกำลังตะลุมบอนกันหน้าเรือนนอนโดยมีนักโทษทั้งหลายยืนเชียร์อยู่..
“..อย่าประมาท...” พี่โตพูดออกมาเบาๆพลางจับจ้องไปยังร่างของลูกน้องสามสี่คนที่กำลังวิวาทกันอยู่
“ หรือมันตั้งใจจะเพิ่มคดีให้มึง..” พี่วิทย์พูดออกมา ผมเพิ่งสังเหตุว่าเมฆกำลังเกาะแขนพี่วิทย์แน่น สายตามองออกไปด้านนอก..
“..ไม่มึงก็กูนั่นแหละ โดนคดีเพิ่มไม่ได้อีกแล้วทั้งคู่ มึงห้ามออกไปน่ะ ปล่อยพวกนั้นมันลุยไป..” พี่โตสั่งเสียงเครียด สายตาจับจ้องไปยังพี่ๆทั้งหลายที่ยังคงออกลีลาหมัดมวยกันอย่างลืมตาย..
“..ไอ้สัด!! “ พี่วิทย์สถบดังลั่นเมื่อเห็นว่ามีนักโทษหลายรายกำลังเข้ามาร่วมวง และนักโทษที่ว่า มันเป็นพวกของพี่กันย์ทั้งนั้น เพราะผมเห็น ว่าพวกเขาเข้าไปรุมทำร้ายพวกของพี่โตทันที..
“.................” ผมเงยหน้าไปมองเสี้ยวหน้าของพี่โต เมื่อเห็นว่าร่างสูงนั้นกำลังกัดฟันกรอดจนได้ยินเสียง พร้อมทั้งเพิ่มแรงกดตรงหัวไหล่ผมแน่น..
“...เชี่ย !! มึงอย่า...” พี่โตร้องห้าม เมื่อพี่วิทย์ทำท่าจะโผเข้าไปร่วมวงนั้น เพราะเหมือนว่าพวกพี่ทินพี่แม้กและอีกสองสามคนจะโดนรุมมากขึ้นเรื่อยๆ เมฆดึงแขนพี่วิทย์ไว้แน่นพร้อมทั้งร้องห้ามทันควัน
“..เดี๋ยวผู้คุมก็มา..” นั่นทำให้พี่วิทย์ชะงักไปได้บ้าง ทว่าก็ยังคนลุกลี้ลุกลนจนน่าเป็นห่วง ผมนิ่งอึ้ง มองเหตุการ์ณเบื้องนอก สายฝนยังคงสาดซัดหนักขึ้นเรื่อยๆ ใจร้อนรนรอคอยว่าเมื่อไหร่พวกผู้คุมจะมาซักที..
“..ทำไมไม่มีใครมา..” พี่โตเอ่ยเสียงเหี้ยม..ผ่านริมฝีปากที่เม้มแน่นอย่างเครียดจัด เพราะการต้องยืนมองพรรคพวกถูกรุมมันไม่ใช่อะไรที่น่าอภิรมย์เลย..
“..หรือไอ้กันย์มันปิดปากพวกนั้นไว้..” พี่วิทย์พูดถึงเหล่านักโทษที่มุงดูโดยรอบ “ แต่คนของเราทำไมไม่ไปแจ้งว่ะ เชี่ยเอ๊ย..จะรอแม่งตายห่าหมดรึไง..”
“..พวกไอ้เบิร์ดล่ะ..” พี่โตถามออกมาเรียบๆ แต่ดวงตากลับคุโชนด้วยความไม่พอใจ..
“...กูไม่รู้...เหี้ยเอ๊ย !!! “ พี่วิทย์ทำท่าจะกระโจนเข้าหาเมื่อเห็นว่ามีคนของพี่กันย?มาสมทบอีก แต่โดนเมฆรั้งแขนไว้ทั้งสองข้าง จึงได้แต่ดิ้นพร้อมกับสถบดังลั่น..
“...มึงห้ามออกไป..!!! เนม...ไปกับกู...” ว่าพลางดึงแขนผมออกจากซกตึกโดยเร็ว..พี่โตไม่ได้กระโจนเข้าร่วมวงอย่างที่คิด แต่กลับพาผมวิ่งฝ่าฝนและแทรกตัวผ่านเหล่านักโทษที่เข้ามาเขียร์เหมือนดูมวยอยู่เวทีมวยราชดำเนิน เข้าไปในห้องขังที่พรรคพวกของเราอยู่กัน แต่ก็ต้องกัดฟันกรอก เมื่อพบว่ามีมือดีที่ไหนไม่รู้ล็อคกุญแจพร้อมกับขังพวกพี่ๆไว้ในเรือนนอนเรียบร้อยแล้ว..
“..ไอ้โต !! เกิดอะไรขึ้นว่ะ?..” พี่แบงค์ออกปากถามดังลั่น พวกที่ถูกขังอยู่ในเรือนนอนต่างก็กระวนกระวายเพราะได้ยินเสียงเชียร์และข่าวที่บอกต่อกันมาจากนักโทษข้างนอก..
“..พวกไอ้ทินโดนรุม !! เหี้ยเอ๊ย...ใครมาล็อกประตูขังพวกมึง..” พี่โตถามเสียงเครียด สีหน้าทะมึงราวกับจะฆ่าคนได้ ขณะที่พวกคนที่โดนขังเริ่มโวยวายขึ้นมาทันควัน เพราะที่โดนขังไม่ใช่ห้องเดียว แต่เป็นทุกห้องเลยทีเดียว พวกที่เหลืออกมาเชียร์ก็พวกที่ไปทำธุระอย่างอื่นไม่ทันได้กลับเข้าห้องขัง
“..ไม่รู้ ! พวกกูนึกว่าผู้คุมจะประชุมกันเลยส่งคนมาลอกกุญแจเหมือนทุกที เหี้ยเอ๊ย !! “ คำพูดนั้นทำให้ผมนึกขึ้นได้ ทุกบ่ายวันศุกร์หลังจากหมดการเยี่ยมญาติ พวกผู้คุมจะประชุมประจำสัปดาห์กัน เลยจะมีการขังนักโทษทุกคนไว้จนกว่าจะถึงมื้อเย็น เป็นการกันการก่อเรื่อง
งั้นแสดงว่า ถ้ามีการล็อกทุกห้อง พวกของพี่โตที่อยู่เรือนนอนอื่นก็ออกมาไม่ได้ด้วยงั้นสิ..?
“...จะล่อกูออกไปสิน่ะ !! “พี่โตสถบออกมาดังลั่นอย่างไม่พอใจ พี่กันย์รู้แน่ๆว่าพี่โตก่อเรื่องไม่ได้ และถ้าพี่โตเข้าไปตะลุมบอนช่วยพวกพี่ทินล่ะก็..ผู้คุมจะต้องจับได้และถูกทำโทษนี่ และพี่วิทย์ก็ไม่ต่างกัน แถมยังจะโดนหนักกว่าด้วยซ้ำ เพราะเจอทัณบนเรื่องทำร้ายพี่นพมาแล้ว !!
“...ไอ้โต !! ไอ้พี่โตโว้ยยยยย พี่โต !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “ เสียงของเมฆร้องดังลั่นพร้อมกับวิ่งถลาเข้ามาหาด้วยสีหน้าตระหนกนั้นทำให้ทุกคนหันไปมองทันควัน เมฆถลาเข้ามาพร้อมทั้งคว้าแขนพี่โตทันควัน
“..มีอะไร? “พี่โตถามเสียงห้วน ขณะที่ผมมองตาม คิ้วกระตุกวูบ แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เวลาจะมาไม่พอใจ
“..วิทย์..ไอ้วิทย์ออกไปช่วยพวกไอ้ทินล้ว มึงไปช่วยมันเร็ว !!! “ เมฆร้องลั่นพลางออกแรงจะลากพี่โตไปให้ได้ ขณะที่พี่โตมีสีหน้าเครียดจัด...
ถ้าออกไป...พี่กันย์ก็ต้องใช้โอกาสนี้ไปบอกพวกผู้คุมแน่..แต่ถ้าไม่ไป..พี่วิทย์ล่ะ พวกพี่ทิน..พี่คนอื่นๆที่กำลังโดนรุมอยู่ตอนนี้ล่ะ !!
“...เร็วๆสิ...มึงจะรอมห้เพื่อนมึงตายรึไง !!!!! “เมฆตะโกนลั่นอย่างรีบร้อน นัยน์ตาแดงจัดด้วยความร้อนรนเป็นห่วงนั้นจ้องใส่พี่โตอย่างไม่ยอมแพ้ ขณะที่ผมนิ่งอึ้ง..สมองกำลังครุ่นคิดอย่างเร่งด่วน..
พี่โตหันขวับมามองหน้าผมทันควัน..
“..มึง...”
“..พี่โต...ไปเลย ผมจะไปบอกผู้คุมเอง..ไปพาพี่วิทย์กับทุกคนออกมา !!! “ ผมตะโกนบอกทันควัน “..เรื่องพี่กันย์ ผมจะขวางเอง ถ้าผมไปบอกผู้คุมไม่ได้ เขาก็ไปบอกไม่ได้เหมือนกัน !! “
ผมพูดพลางรุนหลังพี่โตให้วิ่งออกไป พี่โตหันมาจ้องหน้าผมก่อนจะพยักหน้ารับ มือหนายกขึ้นลูบหัวผมเบาๆแล้วออกแรงวิ่ง ขณะที่ผมก็หันขวับไปอีกทาง วิ่งออกไปแจ้งผู้คุมที่ตึกอำนวยการใหญ่..
แต่สาวเท้าไปตามเส้นทางนั้นไม่นานนัก กำลังผ่านห้องเก็บอุปกรณ์ ผมก็เจอร่างของตัวอุปสรรค์ใหญ่ขวางอยู่..
พี่กันย์...
ผมนิ่งเงียบ จ้องหน้าชายที่เคยช่วยเหลือตัวเองและหลอกใช้ผมไปในตัวด้วยแววตาระแวดระวัง..เขายืนอยู่ตรงนั้นแสยะยิ้มเหี้ยมๆออกมาทันที..
มีดปลายแหลมในมือนั้นทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ..เมื่อเขาชูขึ้นช้าๆและเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ
“..ถ้าหันหลังกลับไปดีๆ..แล้วพี่จะช่วยทำเป็นไม่เห็นซะนะ...”
ผมนิ่ง จ้องหน้าเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปยังเบื้องหลัง..ที่ๆมีไม้กวาดทางมะพร้าวแขวนเรียงรายไว้..
“..โทษที...ถ้าผมไม่ได้แจ้งผู้คุม..พี่ก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน..”
ให้มันรู้ไปสิ..ว่าระหว่างมีดผ่าตัด กับไม้กวาดทางมะพร้าว อันไหนจะชนะ !!
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก......
.
แล้วคุณคิดว่าอันไหนจะชนะ???
ลงพนันได้ว่าจะเลือกข้างไหน หมดเวลาเมื่อตอนใหม่มาถึง รางวัลเป็นจูบของคนที่ชนะในแมตช์นี้ค่ะ รอรับได้ทันทีไม่จำกัดจำนวน( ส่วนมือใครหรือตีนใครจะตามมาอันนี้อิชั้นไม่ทราบเน้อ.. o18)
ส่วนเหตุการ์รในตอนนี้ กันงงนิดนึง ว่าเกิดอะไรขึ้น..
ปกติตอนบ่ายของวันอาทิตย์ หลังการเยี่ยมญาติจะมีการประชุมของเหล่าผู้คุม โดยก่อนการประชุมนี้จะมีการเรียกรวมนักโทษในแต่ละแดนแล้วให้อยู่ในห้องขังระหว่างที่ผ้คุมประชุมค่ะ เพราะไม่มีคนดูแล จะได้ไม่ก่อเรื่อง
ดังนั้นเมื่อพี่กันย์พร้อมพรรคพวกเดินมาเอากุญแจล็อคห้องทันที ส่วนมากเลยนึกว่าเป็นเหตุการ์ณนี้ โดยไม่มีใครรู้ว่าจะเป็นแผนของพี่แก ที่ใช้ตัดกำลังพี่โต
ส่วนข้อสงสัยอื่นๆ(เราคิดว่าท่านมีแน่ๆ เช่น เอากุญแจมากจากไหน ทำไมถึงได้อภิสิทธิ์นี้ ..หรือแดนอื่นจะเป็นไง )อันนี้ขออุบไว้ตอบตอนหน้าค่ะ
ปล. ไรท์เตอร์ใกล้จะสอบแล้วววววววววววววววววววววว :serius2:
เข้ามาซุ่มด้วยคน พร้อมประกาศจับยัยป้าคนเขียน :beat:
เธอหายเข้ากลีบเมฆเป็นเวลายาวนานไปเเระ
ป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
มาอัพด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
เห็นอันนี้แล้วมันอยาก :z6:
แล้วทำไมเธอไม่ช่วยชั้นโพสต์เนี่ยยย แม่คู้นน หายสาบสูญไปไหนมา??
ใครป้าว่ะ เดี๊ยะๆ :fcuk:
-
มาแล้ว :mc4:
-
เข้มข้นดุเดือดมากกกก
อดใจที่จะอยากรู้ตอนต่อไปแทบไม่ได้แหนะ
รีบมาต่อนะคะ
หวังว่าเมฆจะไม่มีเอี่ยวในตอนนี้หรอกนะ
ขอบคุณค่ะ
-
!!!!!!!!!!!!
มันเรียกเลือด . . ของตัวละครอีกแล้วคับท่าน!!!
ขอเชียร์ไม้กวาดทางมะพร้าว
นู๋เนมสายตาดี ปัดทีเดียว เอาให้มันหลุดมือเลยนะลูก
-
ทำไมกันมันเหี้ยขึ้นทุกวันวะ
เลวได้ใจจริง
พี่โตทำไงละที่นี้
ลุ้นจัง
:z2:
-
ลุ้นนนนนนนนจนตูดเกร็งไปหมดแล้ว
-
:serius2: :serius2: :serius2:ลุ้นอ่ะ
:angry2: ไมหว้า...
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: อ๊ากกกกกกกกกกกกกก............
นี่คือ อาการหลังอ่านจบตอน
ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
สรุป...เป็นบ้าไปแล้ว รอลุ้นตอนต่อไป :เฮ้อ:
:กอด1: เค้ารออยู่นะ ตัวเอ๊งงง!!!!!!!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ามาต่อตอนใหม่ทั้งทีก้มีเรื่องกันจนได้นะ
แล้วใครจะชนะหล่ะเนี่ย.........................
-
ไม้กวาด!!!
เพราะช่วงเอื้อมยาวกว่า ฮ่าๆ
โอยลุ้น!!! เนมต้องสู้เค้านะ
-
ไม่รู้อ่าเชียร์พี่โตกะเนมขาดใจ
ไอ้พี่กันอะไรนักหนาวะ
แต่เนมแย่แน่ๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไงดีพี่โตไม่อยุ่ด้วย
-
:serius2:เนมพี่โตสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เนมเอาไม้ตีมันแรงๆเลยยยยยยยย o13
เริ่มจะเกียจอีพี่กันย์แล้ววววววววว :fire:
-
เลือกให้เค้าแลก อาวุธกันแทนได้มั๊ยอ่ะ
ไม่งั้น เนม แกรอดยากอ่ะ
-
เชียรไม้กวาด ขึ้นขี่เป็นแฮร์รี่ สอยพี่กันย์เลย :z3:
-
:m16:ไม่ใช่ว่านังเมฆ...เฮ้ยยยยน้องเมฆก็สมรู้ร่วมคิดกะเควี้ยยยยกันต์มาดึงเฮียโตไปร่วมวงน่ะเฟ้ยยยยพ่อจับกดเลยเอิ๊กๆๆๆ:m16:
-
ไม้กวาดก็ไม้กวาดเซ่
นุ้งเนม สู้ตายอยู่แล้ว
555
เกลียดอิพี่กันย์ว่ะ :z3:
-
เนมอย่าฟาดพี่กันย์แรงนะลูก เอาให้ตายก็พอ.....
-
น้องเนมสู้ๆ
-
เอาใจช่วยน้องเนม สู้ สู้ :L2:
-
ต้องไม้กวาดเท่านั้น..ฟาดมันให้หัวแบะเลยนะ เนมสู้ๆๆๆ
-
อะไรชนะดีละ เอาเป็นเลือดชนะได้มั้ย เพราะมันต้องได้เลือดแน่ๆเลย หึหึหึ
-
ลุ้นๆ อยากอ่านต่อ กำลังมันส์
เอาล่ะสิ มีดผ่าตัดกับไม้กวาดทางมะพร้าว ...ผลออกมาแล้ว อิเนมแพ้ชัวร์
งานเข้าพวกพี่โตของชั้นแน่ๆ :o12:
สิ่งนี้เพื่อพี่กันย์อยากจะกระโดดถีบสองขาคู่ :z6: :angry2:
...ไรเตอร์อย่าหายไปนานอีกนะ รอลุ้นจนปวดตับ
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด...
โอ้ย ลุ้นจนปวดตับไปหมดแล้วค่ะ >O<
เนมสู้ๆ ถึงไม้กวาดจะไม่คม ก็ขอให้ตีโดนจุดก็แล้วกัน
ไรเตอร์มาต่อไวๆนะค่ะ สงสารคนอ่านที่ปวดตับรออ่านตอนต่อ TOT
-
ลุ้นมากไปแล้ว ไอ้ไม้กวาด กับมีดผ่าตัดเนี่ย ไม้กวาดมีโอกาศชนะนะถ้าไม่ใช่เนมเป็นคนต่อสู้อะ
writer มาเร็ว ๆ นะ อย่าหายไปนานอีกนะคะ แบบว่าไม่เคยขอให้ writer มาเร็วเลยเมื่อไหร่เมื่อนั้น
แต่คราวนี้ขอให้มาเร็วหน่อย แบบว่าอยากรู้เรื่องเร็ว ๆ
:pig4: writer คะ
-
:m16:ไอ้พี่กันต์เลว
อย่าทำอะไรน้องเนมขั้นน้า :m31:
-
หึหึ
อย่าให้น้องเนมต้องลงมือเอง..............
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เย้ ตอนใหม่มาเเล้ว พร้อมกับ การอ่านด้วยอาการ นั่งตัวตรงเกร็ง ลุ้นระทึก โอ้เเม่เจ้าหนูเนม ของเจ๊ สู้เค้านะลูก ปกติจะกลัวมีดอะนะ เเต่ตอนนี้ ทุ่มเต็มที่เลย ลงข้างไม้กวาดทางมะพร้าว สู้โว้ย..คุคุคุ
ปล.จะสอบตั้งใจ นะไรเตอร์ +1 ...ให้กับความระทึก
-
ไอ้ยๆๆ เครียดๆๆ ทุกตอน บีบหัวใจมากมาย :z3:
-
กรี้ด!!!!!!!!!! เนมสู้ไอ้พี่กันย์ให้ได้นะลูก
ไอ้พวกเรียนหมอมันฉลาดร้ายจะตาย :m31:
-
ทำไมไอ้พี่กันต์มันร้ายขึ้นทุกตอนหว่า :angry2:
-
:z6: ไอ้เหี้ยกันย์ เจอไม้กวาดทางมะพร้าวหน่อยเป็นไง
เนม อย่ายอมแพ้นะ เพื่อพี่โต สุดที่รัก :oo1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
เลือดจะสาดอีกแล้วหรือเนี่ย ?? :m31: :m31: :m31:
เชียร์ไม้กวาดน๊าา
ผมคิดว่าน่าจะมี ฮีโร่มาช่วยน๊า
มาอัพไว ๆ น่ะคร๊าฟฟฟ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หง่ะ....เนมจะเอาไม้กวาดทางมะพร้าวจิ้มตาไอ้พี่กันต์เหรอ...แนะนำว่าเอาจิ้มตูดเลย อิอิ :z13:
-
เชียร์เนม สู้ๆ :ped149:
-
พี่กันย์ทำไมทำหยั่งงี๊
เนมสู้ ๆ นะ อย่ายอมแพ้ เอาไม้กวาดจิ้มตาไปเลย
:m31:
-
ดูก้อรู้ว่าอะไรชนะ ไม้กวาดทางมะพร้าว ชัวร์ :m20:
-
o22 ไม้กวาดนะลูก
-
เหอะๆๆๆ เดายากจัง...มีดผ่าตัดกับไม้กวาด! :m16:
ถ้าแกจะชนะ...ก็รอปาฏิหาริย์ไม่ก็มีคนมาช่วยล่ะน้า ไอ้เนมเอ๊ย! :เฮ้อ:
-
เย้ๆ ไอ้หนูเนมจะได้บู๊แล้ว(ล่ะมั้ง?)
อืม มีดกับไม้กวาด :m28: คาดว่า ไม้กวาดได้ระยะทาง มีดโดนทีนี่ท่าจะเอาเรื่องอยู่นะ เพราะพี่แกเป็นหมอนี่นา
เอาเป็นว่าสรุปไม่ได้แต่เชียร์หนูเนมอ่ะ
จะว่าไป ไอ้หนูเนมมันจะไปสู้ใครเค้าได้วะนั่น เหอะๆๆ
-
:serius2: เครียดแทนเนม ทั้งเรื่องเชียร์เนมคนเดียว :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม้กวาดสิคะ
ไม้กวาดต้องชนะ
ทั้งความคงมนแข็งแรง
และการได้เปรียบของระยะทาง ยังไงก็ต้องชนะอยู่แล้วววววว
-
เชียร์เนมมม
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ตีหัวมันให้แบะเลยเนม
ไอ้เลวนิ!!!
:z6:
-
รอลุ้นอย่างใจจดจ่อ อิอิ
-
ไรท์เตอร์จะสอบแล้ว แต่ลีดเดอร์กำลังสอบอยุค่ะ 555 แอบย่องมาอ่านนะเนี่ย คลายเครียด(มั้ง)
รู้สึกมึนกว่าเดิม อ่านะ
สู้ๆจ้า
ไม้กวาดชนะ!!!!!!!!!! อะไรที่เป็นไปไม่ได้ ย่อมเป็นไปได้^^
-
นานนะคะ o18 แฮ่ๆ :eiei1:
ไม้กวาดนี่จะสู้มีดได้หรอ แต่เอ๊ะ ! มีดอันเล็กกว่าไม้กวาดนะ อาจจะได้อยู่ (แอบเชียร์น้องเนม o18)
-
อยากให้ไม้กวาดชนะ :o12:
-
น้องเนมจะโดนเชือดไหม ไม้กวาด กับมีดมันต่างกัน
-
น้องเนมต้องสู้นะ..ยังไงก็เชียร์น้องเนมอยู่แล้ว
เอาตัวรอดให้ได้ล่ะ
เครียด.. รุนแรงกันจริง ๆ .. :z3:
-
เราอุตสาห์เชียร์กันย์-วิทย์สุดแรง เเหม...พอมาเจอแบบนี้เเล้ว คุณหมอเลวเข้าขั้นจริงๆ น้องเนมสู้เค้านะจ๊ะ เราอาศัยอาวุธที่ใหญ่กว่าตีแมร่งให้ตายเลย...เลวดีนัก
งานนี้ใครจะแพ้หรือชนะไม่รู้ แต่ที่คนอ่านอย่างเราเสียวก็คือ หวังว่าจะไม่มีมือที่สามเข้ามาเอี่ยวด้วยแล้วกันนะ บอกตรงๆ ยังไม่ไว้ใจงูเห่าที่ชื่อว่า "เมฆ" ซักเท่าไหร่
รอตอนต่อไปจ๊ะ...
-
ไม้กวาดต้องชนะสิ o17
-
สนุก
มันมีเรื่องอะไรกันนักหนาเนี่ย o18 :z6:
-
พี่กันย์เลวววววววววไปแล้ววววว ฮืออออ เชียร์นุ้งเนม
-
เหอะๆ ถ้าเอาตามความจริงก็แน่นอนล่ะนะขอรับว่า... มีดชนะแน่นอน
แต่... ก็นะ... ไม่อาจเดาได้จริงๆขอรับ
รอตอนต่อไปนะขอรับ ( ปูเสื่อรอ )
ในที่สุดก็มาอัพ โฮะโฮะโฮะ รอวันนี้มาเนิ่นนาน~
-
ตื่นเต้นค่ะ อยากอ่านต่ออ่ะ สนุกมากมาย
ไลเต้อสู้ๆน่ะ เปนกำลังใจให้
มาโพสเร็วๆน่ะค่ะ
-
ค้างอย่างแรงเลยค๊า
มาอัพต่อเร็วๆน๊า จะรออ่าน
นั้นจิ ใครจะชนะน๊า เนมสู้ๆๆๆๆๆ (ไม่ค่อยลำเอียงเลย)
สนุกมากๆเลยจร้า
-
เห็นไหมว่ากองเชียร์ไม้กวาดเยอะขนาดไหน...อย่าทำให้กองเชียร์ผิดหวังน่ะเนม คนเขียน+คนโพส ขอกระโดดหอมแก้มทีนึง...
-
เฮ้อ...พี่กันย์เริ่มเหมือนหมาจนตรอกยังไงไม่รู้ เศร้า...
ขอทายว่าไม้กวาดทางมะพร้าวด้วยคนดีกว่า(แม้จริงๆแว่บแรกที่คิดคือ มีดผ่าตัด 55+)
รอมาเฉลยคร่า^^
-
อ่านทันซะที เย้ เย้......
กะลังดุเดือด เลือดผลานกันเลยที่เดียว
น้องเนมสู้ๆ ด้านไม้กวาดชนะแน่นอน :a2:
-
เก่งจริงๆ นะอีตาเนม
-
มาลงชื่ออ่านด้วยคนนะ
สนุกมาก เป็นนิยายที่แปลก แหวก แนว...โคตร
อ่านแล้วถึงใจ อ่านแล้วต้องคิดตาม มันก็เครียดนะ แต่ทำไมถึงหยุดอ่านไม่ได้เลยก็ไม่รู้
คนอ่านคนนี้อาจเข้าไม่ถึงแก่นคนคุก แต่เริ่มจะเข้าใจสภาพสังคมที่บีบบังคับพวกเค้าแล้ว
* ชอบศัพท์ของนักโทษจัง มันแรงแบบมีความหมาย
อยากบอกว่ายิ่งตอนหลังยิ่งได้ใจ อ่านแล้วมันเขินไปกับการกระทำของพี่โตยังไงก็ไม่รู้
ไม่อยากจะเชื่อว่าเนมสามารถทำให้พี่โตที่โหดร้ายกลายเป็นแมวเชื่องๆได้
อยากให้ไรท์เตอร์มาอัพทุกวัน เพราะเนื้อเรื่องดำเนินมาอย่างเข้มข้นจนอดทนรอไม่ไหวแล้ว
+1 ไรท์เตอร์
ขอลงชื่อเป็นแฟนคลับไรท์เตอร์ด้วยคนด้วยยยย
เป็นกำลังใจให้ และขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้พวกเราอ่านน้า
:กอด1:
-
เกมส์นี้ใครอดทนกว่า ใช้กึ๋นกว่า จะเป็นฝ่ายชนะ
-
ไอ้พี่กันย์นี่มันเหมาะเป็นคนเลวประจำแดนจริงๆ
อยู่ไปจนชาติหน้าเลยนะเฮีย แง่งงงงง
-
มันแน่ ๆ คราวนี้
เชียร์ไม้กวาดแล้วกัน 55
-
ลุยเลยคับพี่น้อง
สู้แค่ตาย :z6: เนม เลท'ส โก ไฟติ้ง!
-
เชียร์น้องเนมสุดใจ
สู้สู้ นะคะ
-
สู้ ๆ น ะ ค ะ ^-^
-
อยากได้ฉากหวาน ๆ อีกอ่ะ
-
กรี๊ดดด
น้องเนมผ่านด่านไปให้ได้นะ
พี่กันย์นี่วางแผนเก่งจัง
-
ทำไมยิ่งอ่าน มันยิ่งบีบหัวใจอ่ะไร้ท์เตอร์
ผมจาไม่ไหวแล้วน้าาาาาาาา (แต่ก็รออ่านทุกที)
:a5:
-
ตามอานทันจนได้ :a2:
ตอนนี้มันน่าจะลุ้นจนเครียดนะครับ
แต่พอมาตอนท้าย
" ให้มันรู้ไปสิ..ว่าระหว่างมีดผ่าตัด กับไม้กวาดทางมะพร้าว อันไหนจะชนะ !! "
ยังคิดจะสู้อีกเนอะหนูเนม :m26:
:m20: :m20:
ปล.เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ในการเขียนนิยายครับ :กอด1:
ส่วนเรื่องสอบคงไม่ต้องห่วงชิวๆใช่ไหมครับไรเตอร์ :m12:(หลบลูกถีบไรเตอร์)
-
เนม กับ ไม้กวาด
จะไหวไหมเนมเอ๋ย
-
มานั่งรอ นอนรอ รีบๆ มาต่อไวๆ นะครับ อยากรู้ๆ ว่าใครจะชนะ เนมสู้ๆ
-
อยากอ่านต่อแล้วววว o9
-
ตีให้มันตายเลยนะเนม
-
การต่อสู้ของ 2 หนุ่มเมื่อไหร่จะมาหว่า
-
มารอไรเตอร์นะคับ
-
วันนี้จะมาหรือป่าวหว่า
:call: จุดธูปเรียกแล้วนะเนี่ย..
-
:call:มาเถอะครับ บอกแล้วไงครับว่าสังคมให้อภัยแล้ว...อิอิ :call:
-
ทำไมมันเข้มข้นขนาดนี้ แล้วใครจะชนะเนี่ย
-
ทุ้มหมดตัว ไม้กวาดมะพร้าว เท่านั้น
-
เข้ามาเชียร์น้องเนม กับไม้กวาดคู่ใจ :z3:
-
still waiting!!!
-
อยากอ่านอ๊ะ อยากอ่าน อยากอ่านต่ออ๊ะ ..............รีบมาต่อนะ
-
Imprison 56: ลวงตา
ระหว่างไม้กวาดทางมะพร้าว..กับมีด..
คิดไปได้ ว่าอันไหนมันจะชนะ..
..เฮ้อ... ถึงไม่ต้องถามก็รู้ดีล่ะ ว่ายังไงมีดมันก็เหนือกว่า ถึงมีดในมือพี่กันย์จะเป็นมีดเล็กๆ แต่ดูจากลักษณะท่าทางของคนถือแล้ว...มันบ่งบอกความมั่นใจและชำนิชำนาญจนผมแอบกลืนน้ำลายเอื้อกส่วนไม้กวาดทางมะพร้าวในมือผม..ถึงมันจะได้เปรียบเรื่องระยะและความยาว แต่...
..แต่ยังไงมันก็สู้มีดไม่ได้เว้ย !!!
..เอ่อ..แต่ถึงเป็นแบบนั้นก็เถอะ ยังไงก็ต้องสู้ให้ได้ เพราะถ้าปล่อยให้พี่กันย์ไปบอกผู้คุมตอนนี้ ตอนที่พวกพี่โตอาจจะตะลุมบอนกันอยู่และหาทางช่วยพรรคพวกออกมาไม่ได้ ถ้าต้องมาเจอคดีกันอีก..รับรองว่าเกิดเรื่องใหญ่แน่..
“..ผมไม่เข้าใจเลย..พี่ทำแบบนี้ไปทำไม?..” ออกปากถามพี่กันย์อย่างหงุดหงิด กับเรื่องวุ่นวายที่ก่อขึ้น เป็นไปได้ก็อยากถ่วงเวลาไว้ก่อน แล้วรอให้ใครสักคนมาบอกว่าเรื่องมันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พี่กันย์ยังไม่มีท่าทีว่าจะรุกเข้ามาประชิด เพราะงั้นการชวนคุยถ่วงเวลาไปเรื่อยๆอาจจะดีกว่า..
“..ไม่รู้เรื่อง? “ พี่กันย์เลิกคิ้ว ถามผมด้วยท่าทีหน่ายๆ “ ขนาดไม่รู้เรื่องแล้วยังมาทุ่มช่วยเขาจนสุดตัวนี่..จะว่ายังไงดีล่ะ..”
แววตาที่มองมาเหมือนประณามว่าผมโง่ซะเต็มประดา ทำให้ชักจะหงุดหงิด มันก็จริงที่ผมไม่รู้เรื่องอะไร ถึงตลอดช่วงระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ พี่โตกับพี่วิทย์มักจะออกไปปรึกษาหารืออะไรกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่บ่อยๆ..แต่ผมก็ไม่รู้..และไม่ได้ออกปากถามไปด้วยซ้ำ
“..ก็ช่วยไม่ได้..เพราะยังไงนี่ก็เป็นที่ของผม พี่จะเข้ามาก่อกวนหรือทำลายมัน ผมก็ต้องช่วยสิ..ถึงจะไม่รู้อะไรก็เถอะ..” ผมบอกออกไปทันควัน..ก็ถ้าสิ่งที่พี่กันย์ทำคือการเข้ามาก่อกวนและปั่นป่วนกลุ่มของพี่โต ทำให้เกิดเรื่องเดือดร้อน มันก็เหมือนเข้ามารังควานผมด้วย แล้วเรื่องอะไรเราจะปล่อยให้เขาทำไปตามใจชอบล่ะ..
เพราะที่นั่น ก็เป็นที่อยู่ของผมเหมือนกัน ถึงจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่ตอนนี้ที่ต้องทำก็คือช่วยกัน ไม่ใช่มาขัดแข้งขัดขากันเอง..
..ส่วนเรื่องทั้งหมดน่ะ ถึงจะไม่พอใจที่ไม่รู้เรื่อง แต่จบเรื่องแล้วค่อยถามก็ได้(ว่ะ)
“..แล้วถ้าจะบอกว่า..เรื่องนี้มันไม่ใช่”การก่อกวน”หรือ”ทำลาย” แบบที่เนมคิด..มันเป็นแค่การแย่งอำนาจกันในแกงค์..ยังอยากจะยุ่งอยู่อีกเหรอ?..” ผมฟังแล้วเลิกคิ้ว มองหน้าพี่กันย์ที่ลดท่าทีจะต่อสู้ลงไปมาก แต่กระนั้นก็ยังคงถือมีดไว้อยู่ เขามองมาที่ผมด้วยสายตาครุ่นคิด..ไม่ได้มุ่งร้าย หรือเลือดเย็นแบบที่เห็นก่อนหน้า
..แต่คำพุดที่ว่านั่น...การแย่งอำนาจกันในแกงค์..หมายความว่ายังไง?..
พี่โตกับพี่กันย์อยู่คนล่ะแกงค์กันไม่ใช่เหรอ?..
“....พวกป๋าสั่งมาเหรอ?..” ผมถามไปถึงคนที่คาดว่าจะเป็นตัวการใหญ่..เพราะจู่ๆการที่คนๆหนึ่งจะมาอาจหาญทำเรื่องแบบนี้คนเดียวโดยมีแรงผลักดันแค่อยากจะแย่งอำนาจอะไรกัน..มันก็ดูจะไร้เหตุผล ไร้แรงจูงใจไปหน่อย ถึงผมจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องราวทั้งหมด..แต่..ก็คิดว่าคนทางนั้นน่าจะมีเอี่ยวด้วยไม่น้อย
“..จะว่าอย่างนั้นก็ได้..” คราวนี้พี่กันย์รับคำ ทำให้คิ้วของผมยิ่งขมวดมากขึ้น
“ ทั้งที่อยู่คนละแกงค์เนี่ยน่ะ?..จะเชื่อฟังมากไปรึเปล่า?...” ผมออกปากถามอย่างข้องใจ อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้ ก็พวกพี่โตน่ะ ถึงจะเป็นลูกน้องแต่ก็ดูออกเลยว่าระวังระแวงพวกป๋ายิ่งกว่าแกงค์อื่นซะอีก..พูดง่ายๆว่าพร้อมจะหักหลังกันอยู่ตลอดเวลาเลยก็ยังได้..
“..นี่ไม่รู้กระทั่ง...เฮ้อ...จะให้มาทำคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยนี่แย่เลยน่ะ..เพราะยังไงก็ไม่อยากให้คนนอกมาเกี่ยวด้วยอยู่ดี..” พี่กันย์บ่นพึมพำด้วยสีหน้าลำบากใจ.. แต่ไอ้ที่ว่าผมคนนอกน่ะ..มันยังไงว่ะครับ..นี่ไอ้เนมยังเข้ามาพัวพันกับพวกพี่ไม่พออีกเหรอ!?
“..ผมไม่ใช่คนนอก..” ผมหรี่ตาลง แล้วจ้องมองพี่กันย์ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ
“..แค่เป็นเมียหัวหน้า ไม่ได้หมายความว่าจะรู้ทุกอย่างสิน่ะ..ถ้าเขาไม่พอใจจะเล่าอะไรให้ฟังซะขนาดนั้น..ไม่เรียกว่าคนนอกแล้วจะเป็นอะไร..” พี่กันย์ตอกกลับ ทำเอาผมสะอึกอึ๊ก.. “..ช่างเถอะ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่พี่จะไปยุ่งเกี่ยวด้วย..แต่ลองถามตัวเองดูแล้วกัน ว่าอยู่ใกล้ไอ้โตขนาดนั้น แล้วมันยังไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟัง..ทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่..เกี่ยวข้องกับลูกน้องและความเป็นไปของแกงค์แท้ๆ..แบบนี้จะให้เรียกว่าอะไร..”
“............” ผมเงียบ แต่สายตายังจดจ้องมองพี่กันย์ไม่ห่าง..ยอมรับว่าคำถามนั้นแทงใจไม่น้อยเพราระแน่นอนว่าผมตะขิดตะขวงใจมากอยู่ที่ไม่รู้เรื่องอะไร..แต่เพราะช่วงอาทิตย์นี้มีแต่เรื่องวุ่นวาย อารมณ์พี่โตมักจะขึ้นๆลงๆไม่เป็นปกติ ผมเลยไม่อยากจะไปซักไซ้ถามอะไรอีก..เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ.งแต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าพี่โตจะรู้ถึงความคิดของผม หรือนึกสนใจผมบ้างรึเปล่า..
“..แกงค์ของเนมกับแกงค์ของพี่จะรวมกัน..และนี่คือการหาหัวหน้าแกงค์...ถ้าเข้าใจแล้วก็ถอยไปซะ..นี่เป็นการตัดสินระหว่างพี่กับไอ้โต..” คำพูดนั้นทำให้ผมหันมาจ้องหน้าพี่กันย์เขม็ง.. ซัมซับสิ่งที่ได้ยินดข้าไปช้าๆ..รวมแกงค์..? มันก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรหรอกกับชีวิตนักโทษที่ลุ่มๆดอนๆอยู่ตลอดเวลาแบบนี้..แต่...ทำไมผมไม่รู้ ทำไมพี่ๆทกคนไม่รู้..คนที่รู้ มีแต่พี่กันย์กับพี่โตแค่นั้นเหรอ?..ทำไมคนพวกนี้ถึงทำเหมือนคนในแกงค์ไม่มีความสำคัญ..ไม่เคยบอกเรื่องราวอะไรให้รู้เลยล่ะ..
...และที่น่าอดสูที่สุด..กระทั่งผม..ที่อยู่ข้างๆ..พี่โตก็ยังไม่ได้บอกอะไร..กลัวทำให้ผมไม่สบายใจหรือแค่ไม่อยากเปลืองน้ำลายบอกกันแน่..
ผมสูดหายใจลึก เก็บเอาความไม่พอใจไว้ข้างในอย่างเร่งด้วน ถึงตอนนี้จะเคืองแค่ไหนสิ่งที่ต้องทำก็คือต้องช่วยพี่ๆทุกคนไม่ให้ลำบาก..ต่อให้จะมีเรื่องค้างคาใจจนอยากจะเข้าไปหาเรื่องกับตัวการซะเดี๋ยวนี้..ก็ต้องรอ..รอให้ทุกอย่างมันคลี่คลายลงก่อน..ต้องทำให้เรื่องวุ่นวายนี่จบลงโดยดีซะก่อน..
“..ไม่ได้หรอก...” ผมพุดช้าๆ สบตากับพี่กันย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า “..ผมให้พี่ไปบอกผู้คุมไม่ได้ จนกว่าพี่ๆทุกคนจะปลอดภัย..”
“..มันน่าจะเป็นเรื่องที่เราตกลงกันได้ไม่ใช่เหรอ?.” พี่กันย์เอียงคอน้อยๆสีหน้าครุ่นคิด แต่มือที่ถือมีดเริ่มตั้งการ์ดพร้อมโจมตีอีกครั้ง “ นึกว่าจะคุยกันรู้เรื่องซะอีก..พี่ไม่ยังอยากทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องนะ..”
“..สายไปแล้วล่ะครับ..” ผมได้แต่แสยะยิ้ม เหลือบมองข้างหลังที่มีแค่ไม้กวาดทางมะพร้าวและไม้กวาดดอกหญ้าแขวนไว้ ไร้อุปกรณ์มีคมหรือมีพร้าใดๆปรากฏ “..ตั้งแต่พี่บอกเรื่องทั้งหมดกับผม..มันก็เกี่ยวกับผมเต็มๆแล้วล่ะ..”
“.........”
“..แล้วอีกอย่าง..พี่ก็อยากเอาผมมาเกี่ยวตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง?..พี่ไม่ได้แค่อยากจะเป็นหัวหน้าแกงค์..แต่อยากเอาใครบางคนกลับมาด้วยต่างหาก..ก็แค่ใช้เรื่องนี้เป็นบันใดแค่นั้นเอง..กระทั่งที่เล่าให้ผมฟังก็ตั้งใจจะใช้ผมด้วย..ไม่งั้นจะให้ไอ้นี่กับผมทำไม?..” ผมเอื้อมมือไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเอารุปถ่ายในกระเป่าออกมาชูข้างหน้า.. ทำให้พี่กันย์ชะงักไปเล้กน้อย..ไม่ผิดแน่..ถ้าการได้เป็นหัวหน้าแกงค์ ล้มพี่โตกับพี่วิทย์ได้หรือไม่ก็ทำให้สองคนนั้นถูกย้ายไปแดนอื่นได้แล้วล่ะก็..พี่กันย์จะเอาเมฆกลับมาอยู่กับตัวเองอย่างนั้นสิน่ะ
“..ก็ว่าแล้ว..ว่าคนที่มาอยู่ในนี้ ไม่นานก็เปลี่ยนไปทุกคน..” พี่กันย์เอ่ยช้าๆ..แล้วหรี่ตาลง “..จากเดิมที่เคยซื่อๆ..ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วสิน่ะ..ก็อุตส่าห์ใจดีด้วยไม่อยากให้ลำบากแท้ๆเชียว..”
“..ไม่ทันแล้วล่ะครับ..” ผมยิ้มให้อีกฝ่าย หยิบไม้กวาดมาถือไว้ในมือให้มั่น กวาดตาหาองศาหลบและฟาดกลับอย่างระแวดระวัง
“..อืม..” พี่กันย์ยิ้ม..แต่ดวงตาวาววับ..เริ่มขยับตัวและง้างมือขึ้น..
“...ผมเปลี่ยนไปแล้ว...”
เราทั้งสองคนยิ้มให้กันอีกครั้ง ก่อนที่พี่กันย์จะพุ่งพรวดเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว มือข้างที่ถือมีดนั้นพุ่งเข้ามาหา..เร็วจนขยับตัวหนีเกือบไม่ทัน..
ผมรู้สึกว่าหัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นชัดๆว่ามีดที่พุ่งเข้ามาเฉียดพุงตัวเองไปแค่นิดเดียวจนนนึกเสียวไส้ ผมรีบขยับตัวหนี มือก็ง้างไม้กวาดทางมะพร้าวในมือตวัดใส่ท้ายทอยพี่กันย์..เสียแต่เขาก็หลบทันและกระโดดห่างออกไปอีก นั่นล่ะ..ถึงเป็นโอกาสของผม ให้เปลี่ยนความหงุดหงุดจากเรื่องที่รู้เอามาเป็นพลังงานเรื่องนี้ แค่มองหน้าพี่กันย์แล้วเหมือนมีลิ้งค์ไปถึงหน้าของอีกคน..ไอ้พี่โตที่ป่านนี้คงไปซัดกับพวกนั้นนัวเนียหลายตุบแล้วแน่ๆ..แต่มาปิดเรื่องนี้ไม่ให้ผมรู้นี่..มันน่านัก..
ผมง้างไม้กวาดในมือสุดแรงและ...ออกแรงทั้งฟาดทั้งตีแบบไม่ลืมหูลืมตา ทำเอาพี่กันย์หน้าเสีย เพราะมีดของเขาจะจัดการคนได้ก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้แต่เล่นโดนไม้กวาดทางมะพร้าวไล่ฟาดอยู่ทุกครั้งที่ขยับตัวจนไปไหนไม่ได้อย่างนี้ จะเข้ามาหาผมได้ยังไง..
“..เฮ้ย...ใจเย็นสิ..” พี่กันย์ร้องบอกผมที่ยืนถือไม้กวาดฟาดงวงฟาดงาใส่เขาฝ่ายเดียวอย่างหวั่นๆ..เพราะตอนนี้ที่ผมถือคือส่วนด้ามไม้กวาด ไอ้ส่วนปลายที่เป็นทางมะพร้าวแหลมๆยาวๆน่ะหันไปทางอีกฝ่าย ไม่อยากจะคิดเหมือนกันว่าถ้าหลบไม่ทัน แล้วมันไปถูกใส่หน้าหรือทิ่มตา..จะเกิดอะไรขึ้น..
“...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้พี่ไป !!” ผมตะโกนใส่อย่างดุเดือด หมุนตัวประจัญหน้าพี่กันย์ที่พยายามเดินเข้าหาทางด้านหลังที่เป็นจุดอ่อนอยู่ตอนนี้ ผมเริ่มถอยหลังไปยังด้านหน้าที่ไม่มีหลังคากันฝน ทำเอาน้ำฝนเริ่มสาดใส่หน้า
“..แล้วจะให้พวกนั้นซัดกันจนตายรึไง?”..พี่กันย์ยังตะโกนใส่ ท่าทางจะไม่พยายามเข้ามาประชิดตัวผมแล้ว ถามยังต้องคอยหลบไม้กวาดที่จะฟาดใส่ทุกๆสามวิอีก
“..ก็ให้พี่ไปบอก มันก็ตายเหมือนกันนั่นล่ะ..” ร้องตอบไปทันควัน ทำมาบอกว่าไม่กลัวพวกนั้นตายรึไง..ให้พี่กันย์ไปบอกผู้คุมเรื่องก็คงจบไม่ต่างกัน รอให้พี่โตไปเคลียร์ให้ได้ซะยังจะดีกว่า..
พี่กันย์ยืนละล้าละหลัง เมื่อเห็นว่าเข้าใกล้ผมไม่ได้ ก่อนจะกัดฟันกรอด หันหลังวิ่งไปทางประตูใหญ่ที่เป็นที่ประชุมของผู้คุม เฮ้ย !!..
“...พี่กันย์...หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...” ผมร้องลั่น วิ่งพรวดไปกั้นสุดชีวิต ไม่อยากคิดว่าถ้าผู้คุมรู้เรื่อง แล้วออกมาจัดการ พวกพี่โตจะโดนหนักแค่ไหน ยังไงก็ไม่ได้..ยังไงก็ให้ไปไม่ได้ว้อยยยยย..
ผมถลันเข้าไปกั้นจนทัน แต่ยังไม่ได้จะดีใจมือหนากลับคว้าแขนผมไว้หมับ..ใบหน้าที่เปียกด้วยหยาดฝนจ้องมองตรงมาด้วยรอยยิ้ม..แสยะ..
“..ยังไงก็อ่อนไปอยู่ดี..” พี่กันย์ยิ้ม ก่อนจะเอามืออีกข้างง้างขึ้น เผยให้เห็นคมมีดที่วาววับในมือ..
ผมเบิกตากว้าง พยายามสลัดแขนให้หลุดแต่ยังไงก็ทำไม่ได้ มองเห็นฝ่ามือที่เข้ามาใกล้ตัวเรื่อยๆ เป้าหมายคงอยู่ที่ลำคอไม่ก็ใบหน้า..
ผั่วะ !!!
“โอ๊ย!! “ ผมร้องลั่นเมื่อปลายมีดเฉียดเข้าตรงลลำคอจนเป็นทางยาว แต่การที่เอามือ ข้างที่ว่างของตัวเองไปคว้าไม้กวาดจากมือข้างที่ถูกยึดไว้ แล้วพยายามลอบเอามาไว้ข้างหลังโดยไม่ให้พี่กันย์สังเกตเห็นนี่ไม่ใช่ง่ายๆเลย ดีที่เขาจับจ้องอยู่กับลำคอและมืออีกข้างของผม เลยสามารถทำได้ เพราะอย่างนั้น ไอ้เนมเลยเขวี้ยงปลายไม้กวาดใส่หน้าผากพี่กันย์สุดแรง. พร้อมกับออกแรงยันให้ห่างตัว.. จนตอนนี้พี่กันย์นอนหงายเอามือกุมหน้าตัวเองไว้..อูย..เจ็บมั้ยอ่ะ..จะทิ่มเข้าตารึเปล่าก็ไม่รู้..
“..โทษน่ะพี่..” ไอ้เนมบอก ก่อนจะดึงมีดออกมาจากมือพี่กันย์แล้วพาดไม้กวาดใส่ตัวพี่เขาสุดแรง..ยอมรับว่าไม่อยากทำเลย...แต่จะทำไงได้..ถ้าผมไม่ทำ..เขาก็ต้องทำผม
“.......”แต่ยังไงผมก็ใจอ่อนเกินไปอยู่ดี เพราะฟาดไปแค่สามสี่ที เห็นพี่เขากุมหน้าดิ้นกระแด่วไปไม่กี่ครั้งก็ใจอ่อน..ผมไม่อยากทำ..และสงสารคนที่โดนทำเลยลดมือลง เขวี้ยงไม้กวาดไปอีกทางอย่างยอมละมือ..
“..ไม่ทำต่อล่ะ..” พี่กันย์ถามออกมาเบาๆ แต่มือยังไม่ละออกมาจากหน้า เหมือนว่าไม้กวาดทางมะพร้าวจะทิ่มตาเขาจริงๆ เลยไม่อาจจะลืมตามองมาได้อีก..ทำเอาผมใจแป้ว..กลัวทำคนอื่นเขาตาบอด..
“...ไม่เอา..ผมไม่อยากทำคนไม่มีทางสู้..” ผมบอกเบาๆ นั่งยองๆมองหน้าพี่เขาที่กุมหน้าอยู่ รอยเลือดที่หยดไหลมาเป็นทางทำเอาผมกลัวมากกว่าเดิม..ถ้าผม..ทำพี่กันย์ตาบอดจริงๆ..มันจะเกิดอะไรขึ้น..
“..หึ....” รายนั้นได้แต่แค่นหัวเราะแล้วไถลตัวขึ้นมาจากพื้น ขยับไปทางที่ไม่มีฝน มองเห็นท่าทีพี่กันย์ตอนนี้แล้วเหลือแต่ความสงสาร นึกโกรธตัวเองที่ทำอะไรรุนแรงเกิน..ตาบอด..ถ้าทำคนอื่นตาบอด..
โอ้ย..คิดแล้วผมยิ่งฟุ้งซ่าน.. อยากเข้าไปช่วยดูแต่ก็ไม่กล้า เพราะสถานการ์ณตอนนี้ยังไม่น่าไว้ใจ ถ้าพี่กันย์ลุกขึ้นมาบอกผู้คุมเมื่อไหร่ล่ะก็จบกัน แต่ก็กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้..เพราะเลือดที่ไหลอาบหน้านั่นมัน..น่ากลัวสิ้นดี..
“............” จู่ๆพี่กันย์ก็ลุกพรวด แล้วเดินเซๆซัดๆ เข้าไปในอาคารอีกรอบ แม้ว่าประสาทตาจะไม่ปกติ แต่เขาก็เดินไปอย่างเคยชิน เดินไปยังหน้าเรือนนอนของผมที่ตอนนี้มีพรรคพวกของทั้งสองฝ่ายกำลังตะลุมบอนกันอยู่...
ผมได้แต่เดินตามไปช้าๆ คุมเชิงอีกฝ่ายอยู่ในที ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในสภาพแบบนี้ จะเดินไปอีกเพื่ออะไร?..ไปช่วยสู้?.หรือไปตกลงกับพี่โต..? หรือจะไปหาเมฆ..?
ผมเบิกตากว้าง..มองที่ๆเคยเป็นลานต่อสู้ซึ่งตอนนี้มีนักโทษประมาณห้าหกรายถูกผู้คุมบังคับให้นอนหมอบอยู่กับพื้นเอามือพาดศรีษะ และอีกสามสี่รายที่นอนแผ่หลา เพราะถูกเล่นงาน..
สายตาของผมกวาดมองทั่วบริเวณ มองฝ่าสายฝนตามหาร่างของพวกพี่ๆที่อาจจะอยู่แถมนี้ หรือมองหาพี่โต..ที่น่าจะช่วยคนอื่นๆอยู่..
แต่เปล่า..ไม่มี..มองไปทางไหนก็ไม่มีพวกพี่โตอยู่ที่นี่..ผมมองเห็นพรรคพวกของตัวเองสองคนที่นอนหมดสติอยู่..เสี้ยวหน้าที่เห็นคือพี่กิตกับพี่แม้ก..แล้วพี่โตกับพรรคพวก หายไปไหน?...
หมับ!!
แขนผมถูกคว้าโดยใครสักคนแล้วลากออกจากที่นั่น ผมมองเห็นพี่กันย์เดินดุ่มๆตามมาช้าๆ ยิ่งชวนให้งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น?..หันไปมองคนที่คว้าแขน..เป็นพี่ทิน..ที่ตาปูดตาบวมและปากมีรอยเลือดซึม
พี่โตล่ะ?..
ยิ่งคิดไปก็ยิ่งง ที่ผมน่าจะเห็น มันควรเป็นพวกพี่โตกำลังตะลุมบอนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่นักโทษหลายรายถูกผู้คุมควบคุมตัวไว้ และพี่กันย์ควรจะรีบหนีไป ไม่ใช่เดินตามมาให้โดนตีนพวกผม..ไม่ใช่รึไง?..
“...พี่โตล่ะ?..”ผมออกปากถามเมื่อเดินมาถึงหลังโรงอาหาร ที่มีพรรคพวกรออยู่ประมาณสี่ห้าคน เหมือนว่าหลายคนจะโดนปล่อยออกมาจากห้องขังแล้ว..ผมมองเห็นพี่วิทย์กำลังนั่งเช็ดเลือดที่ไหลอาบคิ้ว มีเมฆนั่งเช็ดข้อศอกตัวเองที่ถลอกเป็นแผลเหวอะอยู่ใกล้ๆ..พี่ทินที่พาผมมาแล้วหันไปนั่งอยู่ที่พื้นซีเมนต์เอามือกุมแก้มแล้วครางซี้ด มีพี่เบิร์ด กับพี่ๆในห้องขังอีกสองสามรายนั่งมองอยู่..
“..โน่น..” พี่เบิร์ดเป็นคนบอก ชี้ไปทางด้านหลังที่มีผ้าตากไว้ ทำให้ผมนึกได้..ว่านี่มันเป็นที่เดียวกับที่พี่โตเคยพาผมมา..ไอ้ที่บอกว่าแถวนี้มีผีแขวนคอตายอะไรนั่น..
ผมหันไปมองพี่โต ที่กำลังยืนคุยกับใครสักคนด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ผมเห็นพี่กันยืเดินเข้าไปใกล้อย่างไม่กลัวโดนกระทืบซ้ำ..ทุกคนที่อยู่ตรงนี้มองหน้าไอ้พี่กันย์ด้วยสีหน้าสะใจ มีเพียงเมฆที่อ้าปากหวอ สีหน้าวิตก ตาจ้องมองมือของพี่กันย์ที่ยังปิดตาไว้ตลอดและเลือดที่ไหลอาบหน้าก็ยิ่งมากขึ้นจนผมกลัวแทน..นี่ตกลงว่าไอ้เนมทำเขาตาบอดไปแล้วจริงๆใช่ไหม???
แรงสะกิดเบาๆตรงไหล่ทำให้ผมหันไปมอง พบว่าพี่ทินที่เอามือกุมแก้มอยู่กำลังส่งสายตาถาม บวกกับชี้ไปที่พี่กันย์ว่ามึงทำอะไรมัน..? ประมาณนั้น..
“..เอ่อ...พอดีว่าเอาไม้กวาดทิ่มหน้า..” ตอบไปเบาๆแต่ไอ้พี่เบิร์ดเสือกหัวเราะเสียงดังลั่น โว้ย..จะหัวเราะเพื่อ..เข้าใจครับว่าพี่สะใจ แต่ไอ้ข้อหาทำคนอื่นตาบอดมันกำลังตกมาที่ผม..กล้วน่ะเว้ย..
“..ตามันจะบอกรึเปล่า..เลือดอาบเลยว่ะ..” พี่เบิร์ดหัวเราะหึหึ กระวิบด้วยน้ำเสียงแสดงความสะใจ ขณะที่สายตาก็จับจ้องพี่กันย์ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย..
“..มึงนี่ก็ใช่เล่นน่ะ..ไม่เป็น..เห้ย...แผลที่คอมึงอ่ะ..เลือดไหลเยอะเชียวไอ้เนม..” พี่แบงค์..พี่ที่ถูกขังอยู่เมื่อกี้ทักผมเบาๆพร้อมกับชี้ไปที่คอ..อ่า ก็ว่าอยู่ทำไมรู้สึกเจ็บแปลบๆ..ผมเอื้อมมือแตะลงบนรอยแผลที่คอ..ก่อนจะครางซี้ดเพราะแผลที่ได้มันใหญ่เล่น แถมยังมีเลือดไหลเป็นทางยาว..
“..แล้ว..มันเกิดอะไรขึ้น..?..” ผมออกปากถาม เช็ดเสือดไปด้วย สายตาก็จ้องพี่กันย์ที่ยืนคุยกับพี่โตและผู้ชายอีกคนไปด้วย..สีหน้าที่สามคนนั้นคุยกันดุเคร่งเครียด พี่โตตวัดสายตามามองผมพร้อมกับมองพี่กันย์สลับกันเป็นระยะด้วยสีหน้าเหมือนอยากจะหาเรื่องต่อ..
“..พอดีคนของป๋ามาห้ามไว้..” พี่เบิร์ดเกริ่นเบาๆ..พร้อมกับมองไปทางสามคนนั้น “..เห็นว่าผู้คุมที่เอากุญแจให้พวกไอ้กันย์เป็นคนของป๋า..เอาไปให้แล้วไปแจ้งกับพัศดี..เหี้ยเอ๊ย...”
ฟังพี่เบิร์ดสถบพึมพำแล้วผมได้แต่นิ่ง ช็อคค้างไปไม่มากก็น้อย.. ที่สงสัยว่าพี่กันย์เอากุยแจมากจากไหน พี่เขาก็ว่ามีคนของป๋าที่เป็นผู้คัมเอาให้พี่กันย์จัดการ เห็นว่าแดนอื่นๆก็ถูกล็อคอย่างเรียบร้อย มีแต่แดนสิบสองที่พี่กันย์มันรีบร้อนเกินไป เพราะจะหาทางเล่นงานพี่โตเลยไม่ได้ดูให้ดีๆ..ประกอบกับผู้คุมคนนั้นเอาเรื่องไปบอกพัศดี..เลยมีคนไปจัดการ..และเรื่องก็เป็นอย่างที่เห็น..
..แล้วสรุปว่า..ที่ผมเอาไม้กวาดทางมะพร้าวไปจิ้มตาคนอื่นนี่...มันไม่ได้มีผลอะไรเลยใช่ไหม???
“..นี่แผนของป๋า?..” ผมถามออกมาเสียงเครียด อารมณ์คุกรุ่น ชัดอยากจะเอาไม้กวาดไปทิ่มลูกกะตาของพวกคนในคุกพิเศษนั่นซักทีสองที..ไม่ทราบว่าเล่นแบบนี้มีความสุขนักรึไง?
“..อืม..แผนของป๋ากับไอ้ชาติ..ลูกพี่ไอ้กันย์น่ะ..มันจะรวมแกงค์ แต่หาหัวหน้าที่แดนเราไม่ได้ ก็เสือกมีไอ้ตัวเป้งๆมาอยู่ด้วยกัน..” พี่เบิ์รดหัวเราะหึ ราวกับจะเย้ยหยัน “ เลยทำแบบนี้ไง..ใครแกร่งกว่าก็ชนะ ทั้งเรื่องสพที่ไอ้กันยืมันเอามาเล่น..ทั้งเรื่องนี้..หวังว่าจะชนะ..เชี่ยเอ๊ย..ควายไม่รู้เรื่อง ก็เสือกจะเล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับป๋า..ไม่รุ้รึไงว่ามันเป็นไง..”
เสียงหัวเราะของพี่เบิร์ดทำเอาผมได้แต่ยิ้มเหย..สรุปว่าที่ทำไปนี่แค่อยากจะพิสูจน์ว่าใครจะเจ๋งกว่ากัน ส่วนพี่กันย์ก็พลาดนิดเดียวที่ไปเอาคนของป่ามาช่วย..ส่วนพวกป๋า..มันก็ไม่ต่างจากพวกงูเห่าพร้อมจะแว้งฉกใครก็ได้ ไม่ว่าจะเด็กตัวเอง หรือว่าเด็กคนอื่น..
จะว่าไปแล้วที่ป๋าทำมันก็มีเหตุผล..นอกจากจะได้ทดสอบลูกน้องตัวเอง มันหัวปั่นเล่นๆแล้ว ยังจะได้เห็นประสิทธิภาพของหัวหน้าอย่างพี่โต ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง และสุดท้ายก็คงไม่อยากให้คนของแกงค์อื่นมาคุมแดนนี้ ถึงจะบอกว่ารวมกันแล้ว มันก็ยังมีสองแกงค์อยู่ดี..
หึหึหึ..สนุกมากกกกกกก เลยสิน่ะ ไอ้คนพวกนี้น่ะ !!!
ผมสถบคำหยาบคายอยู่ในลำคอ นึกเคืองพวกป๋าขึ้นมาอีกแล้ว ทั้งที่รู้ว่ามันก็ทำไปแค่เพื่อความสนุก อย่างเรื่องของผมที่เคยเกิดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เล่นแบบนี้นี่..ไม่ทราบว่าว่างนักรึไงว่ะ !!
แล้วดูแต่ละคนสิ.. พวกพี่ๆก็เจ็บตัว หัวเสียไปตามๆกัน แล้วยังจะเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นอีก และที่สำคัญที่สุด..ถ้าผมทำคนตาบอดเพราะเรื่องี่เง่าแบบนี้ขึ้นมา..มันจะเป็นยังไงหา..?????
“..ไอ้สัด !! “ ในที่สุดก็ต้องด่าขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ไหว เข้าใจแล้ว..ผมเข้าใจอย่างดีเลย ว่าทำไมพวกลูกน้องของป่าทุกคน กระทั่งพี่โตก็ยังทำท่าระแวงระวังพร้อมทรยศป๋าได้ทุกเวลา ก็ไอ้คนเป็นหัวหน้ามันทำตัวซะแบบนี้ ลูกน้องที่ไหนมันจะวางใจได้เนี่ยยยยย...
“..เอาน่า..เดี๋ยวมึงก็ชิน..” พี่เบิร์ดเห็นท่าทีหัวเสียของผมแล้วก็ได้แต่ครางฮึ่มฮั่มปรามในลำคอ แต่ขอบอกว่าหน้าตาพี่แกก็อารมณ์สียไม่แพ้กัน เพราะใครรู้ว่าไอ้เรื่องดิ้นรนใหญ่โตของพวกเรา กลายเป็นแค่โจ้กของพวกข้างบนแล้วเนี่ย..มันก็ควรจะเคืองด้วยกันทั้งนั้น..
“..มันก็ดีเหมือนกัน..เพราะถ้ารวมแกงค์..ยังไงเรื่องแบบนี้ก็ต้องเกิดอยู่แล้ว..” พี่ทินสรุปขึ้นมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย.. “ รวมกันเป็นแกงค์เดียวแต่มีลุกพี่สองคน ใครจะสั่งจะว่าอะไรก็ไม่เด็ดขาด ฟังคนโน้นก็เหลือคนนี้..แบบนี้ก็ดีแล้ว..”
ฟังพี่ทินว่าแล้วผมก็ได้แต่ถอนใจ เหลือบไปมองพี่โตที่ยืนคุยกันไม่เลิก ผมมองหน้าพี่กันย์..มองหน้าเมฆที่มีสีหน้าซีดสลดลง และมองพี่วิทย์ที่ขมวดคิ้วเครียด..ก่อนจะเอื้อมมือสัมผัสรูปถ่ายในกระเป๋ากางเกง..แล้วก็ถอนใจพรืด.. ถึงจะบอกว่าการดิ้นรนของพี่กันย์เป็นเรื่องงี่เง่าในสายตาของใครหลายคน..แต่ว่า..ผมคิดว่าตัวเองรู้ดี ว่าลึกๆแล้วเขาทำไปทำไม..
...ก็แค่อยากได้คนๆนั้นคืนมา..มันก็เท่านั้นเอง..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ถามตามตรงว่าตอนนี้ใครอยากกระทืบพวกป๋าบ้าง ขอบอกตามตรงว่าคนเขียนคนนึงแหละอยากทำ เหอๆ.สาเหตุของเรื่องมีเท่านี้ แต่ที่พี่กันย์ทำไปมันมีเหตุผลมากกว่านั้น สารภาพว่าตอนนี้สงสารพี่กันย์แฮะ..ไม่กล้าทำไรแกรุนแรง โดนไม้กวาดก้านมะพร้าวจิ้มตาไปแล้วนี่..เสียวว่ะ..
สรุปนิดนึง..กันงง..(เป็นแบบTime lineเรียงเหตุการ์ณก่อนหลังและที่มาที่ไปน่ะจ๊ะ )
- ป๋ากับลุงชาติ(ลูกพี่ของกันย์) จะรวมแกงค์ แต่ในแดนสิบสอง มีทั้งพี่โตกับพี่กันย์ที่ใหญ่พอกันทั้งคู่ เลยไม่รุ้ว่าจะให้คนไหนมานำดี..
-พอพี่กันย์รู้เรื่อง เลยจัดการเอาเรื่องที่พี่โตสั่งฆ่านพมาเล่นงานพวกพี่โต
- พี่วิทย์รู้เรื่องแล้ว แต่ฝ่ายพี่โตทำอะไรไม่ได้ ประกอบกับพี่โตเพิ่งโดนป๋าเล่นงานไปเรื่องเนม เลยได้แต่หาทางตั้งรับ ไม่สามารถขุดเรื่องอื่นมาโต้ตอบได้
- พี่วิทย์เข้าไปคุยกับพี่กันย์และเอาเมฆมา ทำให้พี่กันย์ตัดสินใจจัดการขั้นเด็ดขาด จะเล่นงานพี่โตที่โดนคดีอะไรไม่ได้อีกแล้ว(ถ้ามีเรื่องอีกพี่โตจะโดนย้านแดนทันที) เพื่อให้เมฆกลับมาอยู่ฝ่ายตัวเอง(บอกไว้แล้วว่าเมฆเกลียดพี่โต ถ้าพี่โตไปซะเมฆก็ไม่ได้ว่าอะไร)
- วันอาทิตย์หลังบ่ายสามโมงจะมีการประชุมผู้คุม พี่กันย์จะใช้เวลานั้นให้เป็นประโยชน์เลยไปเอากุญแจจากผู้คุมที่เป็นฝ่ายป๋ามาจัดการ(พี่กันย์ใช้อภิสิทธิ์ของตัวเองในเรื่องนี้ได้อยู่แล้วเพราะได้ช่วยงานทางเรือนจำมาหลายอย่าง จึงเอากุญแจมาได้ง่ายๆ)
- พี่กันย์เข้าใจว่าป๋าก็อยากกำจัดโตจึงไม่ได้ระแวงผู้คุมคนนั้น ผู้คุมที่รอท่าอยู่แล้วจึงไปแจ้งพัศดี
- พี่โตไปช่วยพรรคพวกและเนมไปขวางกันย์ไม่ให้ไปบอกผู้คุมจนกว่าฝ่ายโตจะจัดการเสร็จเรียบร้อย
- หลังจากถูกไม้กวาดทิ่มหน้า พี่กันย์เลยกลับมาทางฝ่ายตัวเองและพบว่าโดนผู้คุมจัดการไว้แล้ว ส่วนพวกพี่โตหนีมาได้บางส่วน
- สรุปว่าที่ป๋าช่วยเพราะแค่อยากรู้ว่าพี่โตจะจัดการเรื่องนี้ได้ไหม แต่สุดท้ายก็ไม่อยากให้อำนาจในการขัดการแดนนี้ไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายอยู่ดี แม้จะรวมแกงค์กันก็ตาม.
......... เป็นอันจบแผนการ์ณของป๋าด้วยประการละฉะนี้..
ส่วนตอนหน้า พี่กันย์กับพี่โตจะตกลงกันได้ไหม? และตกลงแล้วพี่กันย์แกจะโดนไม้กวาดทิ่มตาบอดจริงๆหรือไม่..ส่วนพี่โตจะโดนฤทธิเดชอะไรของเนมบ้างหลังจากพี่ท่านอุบเงียบจนอาจจะโดนฝ่าตรีน โปรดติดตามตอนต่อไปค่า..
ปล. สรุปว่าเนมชนะ(แบบเกือบฟลุ๊ค) ใครรอรับ :จุ๊บๆ:จากเนมก็เตรียมรอรับของแถมเป็น :z6:จากพี่โตไปด้วยน่ะจ๊ะ หุหุหุ
ปล. อีกนิด อย่าพยายามเข้าใจพวกป๋าเลย..เพราะมันเปล่าประโยชน์จริงๆ
-
เฮ้ออ โล่งอก ยังไงก็ขอเป็น :กอด1: เนม แน่นๆ แล้วกัน ส่วนรอย :z6: ไม่รับได้มั้ย อิอิ ขอบคุณครับ รออ่านตอนต่อไป...
-
ไม่คิดเลยว่าเนมจะกล้าทำ
กร๊ากกกสะใจ
งงมากป๋าเอาไงกันแน่แค่ทดสอบพี่โตใช่ไหม
โอ๊ยงงง :serius2: แต่สนุก
ตอนหน้าพี่โตกับกันจะเจกกันแล้วววพี่โตสู้ๆๆๆๆ
แต่เนมจัดพี่โตหนักๆๆเลยนะที่ปกปิดเรื่องนะ
ฮ่าๆๆๆๆ
-
อยากจะแจก Free kick กะไอ่พวกป๋าจริงๆเลย
หมั้นไส้ - - ดีแต่สั่ง พี่กันย์โดนเนมจัดการซะ คิคิ
คือความจริง ป๋าเนี่ยอยากให้พี่โตคุมอ่อ เลยแบบมาทดสอบว่าเหมาะสมรึป่าว
แอบงงเล็กน้อย แต่เข้าใจส่วนมากคะ คิคิ
-
นัดรวมพลไปกระทืบไอ้ป๋าเลยดีไหม
ไอ้กันย์ มาทำน้องเนมได้เลือดได้ไง ให้โตทำได้คนเดียวโว๊ยยยยยย
-
น้องเนมก็สู้คน เก่งมากน้องแต่เสียวว่าพี่กันย์จะตาบอดหรือเปล่านะสิ
ปล จะมีซีนหวานๆ แบบพี่โตง้อน้องเนมบ้างไหมจ้ะ
-
ทำไมรู้สึกสงสารกันย์อีกแล้ว โถ พ่อคุณ ทำเพราะความรักอย่างเดียวเลยนะนั้น :m15:
เป็นไงล่ะ ความรัก มันทำให้ตา(จะ)บอดจริงๆแล้วนะนั้น ขอให้แค่หัวแตกเถอะ อย่าได้ตาบอดจริงๆเลย แค่นี้ก็รันทดจะแย่ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
พวกไอ้ป๋ามันน่านัก แม่ม !!!
แย่ที่สุดเลยว่ะ ,, คนอื่นเป็นผักปลาหรือไงเว้ !!!
พี่กันย์ ความรักทำให้ตาบอด ฮ่าๆๆๆๆ
ตาจะบอดมั้ย คงไม่หรอกมั้ง เฮ้อ
-
อลหม่านพันตูกันดีเหลือเกินพ่อคุณเอ๊ยยยย
แต่งานนี้หนูเนมเด็ดมากมาย :laugh:
-
ว้าววว
น้องเนม
เห็นอ่อนๆ
ก็อย่าหลงคิดว่า
ไอ้เชือกเส้นนี้มันไม่มีอะไรดีน้าา
อย่างน้อย มันก็คงเหนียวพอจะรัดบีบลำคอท่าน
จนขาดอากาศหายใจตายได้เหมือนกัน.......
หึหึ
-
ชักจะสงสารพี่กันยืซะแล้วซิ
แต่ยังไงเฮียวิทย์ก่ต้องมีเมฆเคียงคู่
เห้นตัวแค่นี้เก่งไม่เบานินู่เนม
ที่แน่ๆๆเพ้โต.......นุ๋เนมมีงอลแย้ววววว
นอนดึกวันนี้คุ้มจริงๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียดอีพวกป๋านี่จิง :angry2: :angry2: :z6: :z6:
จะสงสารใครดีล่ะ ???
-
เหนื่อยอ่ะ ลุ้นมากเลย :z3:
เครียดแทนอีพี่โตกับพี่กันต์ :serius2:
-
เนมเริ่มเก่งขึ้นคิดอะไรได้ไว เริ่มตามเขาทันแล้ว
บทสรุปสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ขอปูเสื่อนอนคอยเลยแล้วกัน
>_<!!
-
น่าจะใช้้วิธีการส่ง sms โหวตเอา
พี่จะกดโหวตให้น้องเนม ไม้กวาด เป็นหัวหน้าแทนเลย
ชิ
เซงป๋า :z3:
ลึกๆแล้วพี่กันย์มันเป็นยังไง?
-
คนอย่างป๋าเนี่ยอยู่ในคุกยังรู้สึกเปลืองพื้นที่เลยว่าปะ :3125:
:pig4: writer คะ
-
เนมจัดหนักใส่พี่โตหน่อย อิอิ
-
เอาเป็นว่านั่งรอตอนหน้าดีกว่าขอรับ :กอด1:
-
+1ให้เนม อิอิ :impress2: พี่writer ถานหน่อย น้องเมน มีสิทธิ์เป็นหัวหน้าแก๊งป่ะ :z2: :z2: :z2:
-
เหตุผลเดียวจริงๆ ที่กันย์ทำลงไป
น้องมันจะซึ้งบ้างไหมหนอ
ต่อไปเนมต้องน้อยใจแน่ๆเลย ที่พี่โตไม่ค่อยชอบเล่าอะไรให้ฟัง
-
สุดท้ายไม้กวาดก็ชนะ ส่วนมีดทำได้แค่เกิดแผลที่คอ 555 พวกป๋านี่ก็...จริงๆ ทำอย่างกะดูละครลิง เฮ้อ!
-
ขอรับแค่ :จุ๊บๆ: จากหนูเนมได้มั๊ยค่ะ
ไอ้ :z6: นี้ ไม่เอาได้มั๊ยอ่า
-
:เฮ้อ:โล่งอกกกกก
มารอตอนหน้าที่เนมจัดการพี่โตตตตตตตตตตตตตตต o13
-
สรุป ในคุก นอกคุก ที่ไหนๆก็ไม่ต่างกัน คนตัวเล็กๆก็ต้องเป็นเบี้ยให้คนตัวใหญ่เสมอ
-
นะ...ไม่รู้จะว่าไรดี
-
รักน้องเนมจัง
-
ซับซ้อนจริงให้ตายเหอะ :z3:
-
รอลุ้นควบตอนหน้า
เพื่อความบันเทิงใจ
-
มารอให้เนมมอบโชคให้พี่โต 5555+
-
เห้อ สุดท้ายก็เป็นอย่างงี้.เอง
-
อืมม อ่านแล้วมีนงงดี ตอนนี้อ่านแค่ว่าขอให้เนมออกจากคุกได้แบบปกติคนที่สุึดก็พอแระ เหอะๆ
-
ไม้กวาดก้านมะพร้าว vs มีดผ่าตัด :pigha2:
ไม่รุ้จะหัวเราะหรือเครียดดี หึหึหึ
แต่สุดท้ายนู๋เนมก็ชนะอยู่ดี อิอิ
รอตอนต่อไปค๊า...^^
-
เข้าใจ ในเนื้อเรื่องนิดหน่อย
แต่พออ่านสรุป แล้ว เก็ท ยิ่งขึ้นคร๊า
ไรเตอร์ขาสรุปเก่งงี๊สรุปชีทเรียนให้เค้ามั่งดิ :-[ อิอิอิ ล้อเล่นนะค๊า
ปล. ทุ่งเนมมากๆ แกทำไงเอาไม้กวาดสู้ชนะมีดเนี่ยฮะ สุดยอดมากๆอ่ะ
-
ไม่พยายามเข้าใจพวกป๋านั่นหรอกค่ะ
ก็แค่พวกจิตป่วง ว่างจัด ไม่มีอะไรทำ
ทำไมไม่วิ่งกัดหางตัวเองเล่นว่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สงสารพี่กันย์อยู่บ้างเหมือนกัน เฮ้อ . . . = =''
้เนมม อย่าน้อยใจเลยนะลูกน๊าาาาา โอ๋ๆๆๆ
พี่โต . . เสร็จแน่ เมียงอนแล้ว
แต่แผลที่คอนู๋อ่ะ ทำแผลเร็วๆ นะลูกขา ><
ไรท์เตอร์สู้ๆค่า
-
นู๋เนมฝีมือเริ่มพัฒนาแล้ว
สู้สู้จ้า
ทั้งแดนวางแผนตลบหลังป๋าเลย
-
สนุกและเครียด...ตอนนี้เริ่มรู้สึกสงสารกันย์แล้ว หลังจากที่ตอนก่อน ๆ โคตรจะเกลียดขี้หน้าเลย ที่ทำไปทั้งหมด เพียงเพราะต้องการให้คนที่ตัวเองรักมาอยู่กับตน และคนที่รักตัวเองล่ะ สนใจเค้าบ้างมั้ย...มาถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นเเฟนคลับกันย์-วิทย์อย่างเหนียวเเน่น ถึงแม้ว่าจะเห็นแสงสว่างของความเป็นไปไม่ได้อยู่รำไรก็เหอะ :o12:
ตอนหน้าพี่โตเตรียมถูกเมียซักฟอกแน่ ๆ จะรอดูว่าพี่โตจะเข้าชมรมคนเกลียมัวหรือป่าว 555
รอตอนต่อไปค่ะ...
-
ชนะแบบเฉียดฉิวเนาะเนมเกือบไปแล้ว
ไอ้ป๋ามันจิตไม่ปกติสินะ เห็นชีวิตคนอื่นเป็นของเล่นอยู่ได้
-
อยากฆ่าพวกไอ้ป๋าว่ะ!!! :fire:
-
ห่างหายฉากรักไปนาน
รออ่านอยู่น่ะครับ 555
-
เซ็งพวกป๋าอ่ะ...สงสัยว่างมากเกิน จริงๆแหล่ะ.. :z6:
-
^-^ LoVe LoVe
-
เนมสู้ๆอย่ายอมแพ้ยังงี้ต้องมีเคลีย อิอิ
-
ขอบคุณมากครับสำหรับตอนใหม่
-
พี่โตงานงอก 55+
นู๋เนมยิ่งมายิ่งโหด(พอๆกับที่ยิ่งสาวแตก)ขึ้นทุกวัน
สงสารพี่กันย์ แต่พอคิดว่าแกเองยอมที่จะทำร้ายคนอื่นได้ไม่เลือก มันก้อสงสารได้ไม่สุดอ่ะ
กลับกันบ้าง ถ้าเหตุการณ์เป็นไปตามที่แกวางแผนไว้ คงมีคนต้องถูกแกทำร้ายอีกเยอะ เพราะงั้นเลยยังเชียร์พี่โตอยู่เหมือนเดิม
ยังไงเฮียโตแกก้อยังคิดถึงลูกน้องในกลุ่มอย่างจริงจัง แต่พี่กันย์เหมือนจะคิดถึงแต่คนๆเดียวซะมาก
ดังนั้น ..พี่โตสู้ๆๆๆ (แต่ตอนนี้เอาตัวรอดจากนู๋เนมให้ได้ก่อนนะเฮีย >o<)
-
ตอนหน้าเนมจะแผลงฤทธิ์แล้วสินะ
หนุกแน่ๆๆ
-
อยากเห็นพี่โตโดนเนมเล่นงานจัง อิอิ ไม่ต้องหนักน่ะเนม ขอแค่ :pighaun:ก็พอ ถ้ายังไม่รู้เรื่องก็ต้อง :beat:
-
เดาล้วนๆ...
1.ไม่น่าตกลงกันได้ มีเรื่องกันซะขนาดนั้นตกลงกันได้ก็ง่ายไปหน่อยแล้ว แต่ถ้าเฉพาะกิจก็ไม่แน่
2.พี่กันไม่ตาบอดชัวร์
3.อิเนมอาจจะเหวี่ยงๆพี่โตพอเป็นพิธี แต่ไม่กล้าให้ตรีนพี่โตชัวร์ พี่โตอาจจะมีเหตุผลแบบเรื่องของกุ กุไม่อยากให้มึงรู้กุเป็นห่วง เผลอๆเนมอาจได้อย่างอื่นจากพี่โตแทน :m25:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อืม อ่านตอนนี้เเลเว้เเอบขำ เนมอะ ร้าย + ฮา เหมือนกันนะนั่น เเละเเล้ว ไม้กวาดก็ชนะมีด คุคุคุ เเต่พี่โต + พี่กันย์ ตกลงกันได้เปล่า ไม่รุ้ ที่อยากรู้คือ พี่โต จะโดนอะไร จากหนูเนม เเต่ ไรเตอร์ พิมพ์ ผิดเยอะเหมือนกันนะ สู้ๆรอตอนต่อไป
-
:a5:
-
แหม.. ที่เข้าใจพวกป๋าก็คือ คงจะเบื่อเลยหาเรื่องสนุก(บนหัวคนอื่น)ทำ แค่นั้นเอ๊งง~
รอดูอิทธิฤทธิ์น้องเนมดีก่า ฮี่ๆ
-
แค่อยากบอกว่า
เรื่องนี้สนุกที่สุด
-
คำอธิบายท้ายบทของคุณไรเตอร์ช่วยได้มากเลยค่ะ (เห็นทางป้าจะมึนซะยิ่งกว่าน้องเนมซะแล้ว :o8:)
ยอกย้อนซ้อนเงื่อนมั่กค่ะเรื่องนี้ o13
-
มีคำธิบายด้วย o13
ดีจัง เข้าใจมากขึ้นเลยอ่ะ
มาต่ออีกน้า อยากรู้อะพี่กันย์มาทำเนมเลือดออกซะขนาดนั้น
พี่โตจะว่ายังไง :z2:
-
พวกป๋าเนี๊ยะเห็นชีวิตคนเป็นของเล่นจริงๆ :m31:
-
ขออบอกไว้ก่อนเลยเรา เราไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจป๋าๆทั้งหลายเลย เพราะรู้ตัวดีว่าสติปัญญาไปไม่ถึง T^T ดังนั้นเลยทำได้แค่รอเรื่อง "สนุกๆ" ที่พวกป๋าเขาจะขนมาฝาก ฮ่าๆๆ
แต่ว่านะ แอบทึ่งในตัวเนมล่ะ แหมๆๆ เอาชนะพี่กันย์มาแบบหวาดเสียวสุดๆ นึกว่าเนมจะโดนเชือดไปซะแล้ว ^O^ ที่ไหนได้ เมียพี่โตเขาของดีจริงๆเล่นเอาพี่กันย์ตาเกือบบอด(รึเปล่า?)
Ps. รู้สึกดีที่ไรท์เตอร์สรุปให้ตอนท้ายเพราะบางทีเราอ่านก็ไม่ค่อยเข้าใจ อยากให้ทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆอ่ะ นะ!!
-
มาต่อเร็วนะ
-
ตอนนี้เล่นเอาลุ้นซะ เฮ้อ...
พวกป๊านี่มันอะไรกันเนี่ย ทำตัว... ถ้าพวกป๊าไม่ได้อยู่แดนพิเศษจะรอดไหมเนี่ย? ไม่อยากคิด
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปเสมอ
ปล. อยากได้ :จุ๊บๆ: เนมโดยปราศจาก :z6: พี่โตอ่า
ว่าแต่... เราไม่ได้ตอบนี่วา ว่าใครชนะ ( มั้ง ).... ช่างเหอะ :really2: ขอไว้ก่อนล่ะกัน o13
-
งูพิก็คืองูพิษอยู่ดี
-
อย่าหายไปนานๆ นะครับ คิดถึง อิอิ :m19: :oni2:
-
ขอบอกว่าอ่านแล้วเครียด เพราะลุ้นไปกับเนมเกือบจะทุกตอน สนุกดี เนมเริ่มสู้คนแล้ว หรือสู้มาตั้งนานแล้วหว่าแต่ไม่เคยชนะโดยเฉพาะกับอิพี่โต
รักคนเขียน :L1:
-
เป็นนิยายที่ให้คนอ่านลุ้นกันทุกตอนจริงๆ คนอ่านอย่างเราจะลงเเดงอยู่เเล้วค่ะ...ไรท์เตอร์สุดยอด o13
-
อ่านแล้วเห็นภาพเลยค่ะ ดุเดือดมาก
เนมเปลี่ยนไปแล้ว กันย์จะตาบอดมั้ยนั่น
แอบสงสารกันย์อยู่เหมือนกันนะ ผิดเพราะรัก
-
จะเรียกมันว่า .. ป๋า ทำไมให้เปลืองปาก
เรียก.. ไอ้สัด!! อย่างเนมเรียกอะดีแล้ว
:z2:
-
น้องเนมรู้ทะลุปุโปร่ง 55 เก่งจัง
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:call: :call: :call:
ขอบคุณคราบ
-
:mc4: :mc4: :mc4:ให้ตัวเองที่อ่านตามมาทันแล๊ว
ขอรวบคำพูดทุกอย่างภายในคำเดียว ขอบคุณ :pig4: :pig4: :pig4:
:z13:
-
:z13:
^
^
^
^
^
จิ้มมมมมมม..
เข้ามาดีใจที่ได้เจาะไข่แดง ฮุฮุ (โยกหัวหลบฝ่าตรีนนักอ่าน :a3:)
อนึ่ง..จะมาแจ้งข่าวว่าจะอัพพรุ่งนี้น่ะค่ะ แบบว่าเพิ่งสอบมา ขอเวลาทำใจกับคะแนนสอบล่วงหน้าสักเล็กน้อย :sad4: :z3:
-
มาตั้งตารอไอ้หนูเนมเหวี่ยงใส่อิพี่โตอย่างเป็นทางการ
:z2:
-
คิดถึงคะแนนไปใย ฮึกๆ อย่าไปสนใจมันเลย...(TT^TT) ยากเวอร์ อ๊ากกกกกก
-
ว่าไปเนมก็โหดนะเนี่ย
-
ว่าแต่ Writer กับคนโพส หนีไปเที่ยวกันหรือป่าว หายไปเลย เกือบจะอาทิตย์แล้วนะคร๊าบบบบไม่มาต่อหน่อยเหรอ อิอิ แบบว่าคิดถึงแล้วอ่ะครับ...
-
ช่วงนี้ทั้งคนเขียนเเละคนโพสกำลังเตรียมตัวกับการสอบ finalFantasy ค่ะ
ต้องขอโทษทุกคนที่ยังไม่สามารถมาโพสได้ในช่วงนี้นะคะ :monkeysad:
ขอบคุณทุกการติดตามค่า :L2:
-
สู้ๆน่ะค่ะ สอบเส็ดเร็วๆ ตั้งตารอ อิอิ
-
สู้ๆ ตั้งใจสอบทั้งคนเขียนและคนโพสเลยนะจ๊ะ...
-
Imprison 57: เท่าเทียม
ผมนั่งนิ่งมองพี่โตและพี่กันย์ที่ยังคงคุยกันอยู่กับคนชองป๋า..ไม่มีท่าทีว่าจะจบบทสนาลงโดยเร็วทำให้คนในแกงค์ได้แต่นั่งเงียบฟังเสียงฝนที่สาดกระทบหลังคามุงกระเบื้องอย่างเหนื่อยหน่ายและรอคอยอยู่ในที.
.
ผมหันไปมองพี่ทินและพี่เบิร์ดซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆทั้งสองคนก็จ้องมองไปที่วงสนทนาเคร่งเครียดของสามคนนั้น พี่ทินอ้าปากหาว..แต่ก็ต้องกลับมาร้องจ๊ากและเอามือกุมแก้มที่บวมฉึ่งเป็นสีเขียวไว้แทบไม่ทัน ส่วนพี่เบิร์ดก็เท้าแขนลงกับเข่าตัวเอง จ้องมองสามคนนั้นสลับกับกรอกตาไปมา..
ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะสะดุ้งเล็กๆกับแววตาที่เมฆมองมา สายตาที่ดูโกรธเคืองและขุ่นขวางนั้นยังจับจ้องมาที่ผม แววตาคู่นั้นกระตุ้นให้ผมนึกถึงสิ่วงที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงได้ มันคงถึงเวลาแล้วที่จะเอาให้เขา..ของที่พี่กันย์ฝากเอามาให้ผม..ทั้งที่ความจริงแล้วแทบไม่จำเป็นจะต้องฝาก..แค่เดินเอาไปให้ต่อหน้าก็ยังได้ เพราะเมฆก็ไม่ได้มีท่าทีขุ่นเคืองหรือรังเกียจ หนำซ้ำตอนนี้ยังโกรธเคืองผมที่ไปทำร้ายพี่กันย์ จนใช้สายตาแบบนั้นมองมาไม่ห่าง..
แต่จะว่าไป ถ้ากลับกัน มีใครทำให้คนสำคัญของผมต้องบาดเจ็บบ้าง..ผมก็คงต้องโมโหโกรธเคืองไม่ต่างจากเขา..
ผมสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และขยับตัวจะลุกไปพลางๆ ขณะที่สายตายังจ้องสบตาเมฆ..ก่อนจะขมวดคิ้ว..เมื่อมองเห็นสายตาของพี่วิทย์กำลังจ้องมองมา..ไม่ได้จ้องมาที่ผม แต่มองไปยังร่างของพี่กันย์ที่ยืนเจรจากับพี่โตและคนของป๋า ด้วยสีหน้าและแววตาที่หลากหลาย..
ก่อนที่นัยน์ตาคู่นั้นจะหรุบลงมองเสี้ยวใบหน้าด้านข้างของเมฆที่นั่งอยู่ใกล้ตัว แล้วถอนหายใจออกมา..
ผมขมวดคิ้ว..ยอมรับว่าในสายตาของตัวเอง ความสัมพันธ์ของทั้งพี่กันย์ เมฆและพี่วิทย์ยังคลุมเครืออยู่มาก ยอมรับว่างวยงงในสิ่งที่เห็นไม่น้อย..ช่วงระยะเวลาที่ผมเข้ามาใหม่ๆ..เมฆกับพี่กันย์ยังสนิทสนมและใกล้ชิดกันจนน่าสงสัย..และพี่วิทย์ก็ยังคงจงเกลียดชังเป็นไม้เบื่อไม้เมาของทั้งสองคน ..ทว่า...เหมือนแค่กระพริบตาเพียงสองสามครั้ง ภาพความสัมพันธ์ของคนตรงหน้าก็เปลี่ยนไป..กลายเป็น...เรื่องที่ผมไม่อาจจะเข้าใจ..เมฆกลายมาเป็น..เอ่อ..คนรักของพี่วิทย์ ส่วนพี่กันย์..ก็คล้ายจะหลุดจากวงโคจร..ไปเป็นแค่..ตัวประกอบไร้ชื่อในเรื่องราวของพวกเขาทั้งสาม..
คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ยอมรับว่างวยงงและอยากรู้ที่มาที่ไป แต่ทว่า เรื่องความสัมพันธ์ของคนอื่นนั้นจะถามใครคงไม่มีใครอยากเล่า..และ ยอมรับว่าแค่เรื่องของตัวเอง ก็ยังเอาไม่รอดเลย...เหอะ..
ผลั่วะ!!!!
เสียงกำปั้นกระทบเนื้อทำให้ผมสะดุ้ง หลุดออกจากภวังค์ หันขวับไปมองที่มาของเสียงก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อพี่โตเหวี่ยงกำปั้นใส่พี่กันย์อย่างแรง มือสองข้างที่ยกขึ้นปิดตาผละออกจากกันเผยให้เห็นใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือด..จนทำให้ผมใจหายวาบ..
ผมผวาลุกพรวดขึ้น จะเดินเข้าไปใกล้ เพราะเสี้ยวหน้าของพี่กันย์ที่เห็นนั้น..มันเต็มไปด้วยเลือด..และนั้น..หมายความว่า..ผมทำให้ใครคนหนึ่งตาบอดไปแล้ว..ใช่รึเปล่า?..
“..หยุด...” เสียงพี่เบิร์ดดังใกล้หูพร้อมกับมือที่บีบแขนแรงๆทำให้ผมชะงักฝีเท้า หันไปจ้องมองเสี้ยวหน้าที่จับจ้องภาพการวิวาทของทั้งสองคนซึ่งฉายแววเคร่งเครียด
“............. “ ผมเม้มปากแน่น ไม่กล้าขยับไปไหนตามที่ถูกห้ามไว้ ผมได้แต่ยืนจ้องมองการต่อสู้ของทั้งสองคน มองพี่โตที่ซัดกำปั้นใส่พี่กันย์และการโต้ตอบของอีกฝ่าย ที่มีเพียงคนยืนมองไม่ได้ไปช่วยห้ามหรือไปช่วยซ้ำเติมฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง..
ผลั่ก...
ใบหน้าอาบเลือดและร่างกายที่เปียกโชกด้วยน้ำฝนของพี่กันย์ทรุดลงกับพื้นเหมือนพยุงตัวเองไม่ไหวขณะที่พี่โตยืนตระหง่าน มือข้างหนึ่งเช็ดหยดเลือดที่ริมฝีปากหอบลึกๆอย่างสาแก่ใจเมื่อเห็นสภาพยับเยินของคู่ต่อสู้
“..มึงจะเอายังไง..” พี่โตเอ่ยถามออกมาเรียบๆ..น้ำเสียงไม่ได้ตะคอกข่มขู่ แต่ชวนให้หนาวสันหลังมากกว่าเสียอีก..
“.................” พี่กันย์ไม่ตอบ เพราะกำลังไอออกมาเบาๆพร้อมกับถ่มน้ำลายที่เปื้อนไปด้วยเลือดลงพื้นพร้อมกับเอามือลูบใบหน้า...และใช้ดวงตาแดงก่ำจ้องตอบดวงตาคู่นั้นของพี่โต..
..พอเห็นว่าตาคู่นั้นยังใช้การได้ ผมก็ถอนหายใจพรูออกมาอย่างโล่งใจ ใบหน้าช่วงคิ้วถึงดั้งจมูกเป็นรอยแดงเป็นจุดๆด้วยก้านมะพร้าวที่ผมทิ่มใส่สุดแรง และดวงตาทั้งสองคู่ก็แดงก่ำ..แต่นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีส่วนใดเสียหาย ส่วนรอยเลือดที่ไหลอาบแก้มซึ่งผมเห็นนั้น เป็นเลือดที่ไหลออกมาจากมือของพี่เขา ..คาดว่ามีดผ่าตัดที่จะใช้กำหราบผม ตอนชุลมุนกันมันคงเฉี่ยวมือพี่แกเป็นแผลด้วยล่ะมั้ง..
...เฮ่อ...ทำเอาซะใจเสียเลยเว้ย..
“..กูถามว่ามึงจะเอายังไง!? “ คราวนี้น้ำเสียงพี่โตห้วนกระชาก..ทำเอาพวกเราเงียบกริบ..และจ้องมองพี่กันย์ที่โซเซลุกขึ้นมาอีกครั้งอย่างใจจดใจจ่อ..
“..เอาไง?...ก็มึงชนะแล้วนี่..มึงต่างหากที่ต้องคิดว่าจะเอายังไงกับกู..”พี่กันย์หัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเย้ยเยาะก็ไม่ปาน “..รีบๆคิดเข้าล่ะ..กูต้องไปช่วยไอ้พวกโง่ที่โดนจับข้างนอก..”
คำพูดนั้นทำให้ผมนึกขึ้นได้ เพรำวกที่ถูกจับไป นอกจากจะมีพวกพี่กันย์และ พวกของพี่โตก็มีด้วย..
“...หึ...พวกป๋ากับไอ้ชาติมันบอกให้เอามึงไว้ว่ะ...แต่กูยังคิดไม่ออก ว่าจะเอาไว้ในสภาพไหนดี..” พี่โตแสยะยิ้ม นั่นทำให้ผมนึกได้ว่าคนของป๋าไม่อยู่แล้ว..
“...ก็ตามใจมึงสิ...ในเมื่อยังไงมึงก็ได้เป็นหัวหน้าแล้วนี่..” พี่กันย์บอกเสียงเรียบ “ ..แต่ถึงมึงจะไม่เอากูไว้ ก็ทำไม่ได้หรอกนะ เพราะยังไงกุก็เป็นรอง..แม้จะแค่มึงตัวเดียวก็เถอะ..”
“...กูให้มึงคิด..ว่าจะเอายังไงกับพวกของมึง..” พี่โตกระชากเสียงอย่างเริ่มไม่พอใจที่พี่กันย์ยังเล่นลิ้นยอกย้อนไม่เลิก ” ..จะทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลอง..ขัดแข้งขัดขากูต่อไป หรือจะยอมอยู่กับที่กับทางให้ลูกพี่กุกับลูกพี่มึงสั่งได้ตามสะดวก..จะเอายังไงว่ามา!! “
“..แค่รวมแกงค์ ไม่ได้หมายความว่ากูจะเป็นลุกน้องมึง..” พี่กันย์พูดเสียงเครียด สีหน้าไม่พอใจ..
“กูก็ไม่ได้อยากจะเอามึงมาเป็นลูกน้องหรอก..” พี่โตแสยะยิ้ม ก่อนจะหันมามองหน้าพวกผมเพียงชั่วครู่..”..ถ้ามึงยังอยากอยู่ที่นี่แบบสงบๆ..ก็หัดเจียมกะลาหัวแล้วรอรับคำสั่งกูเงียบๆก็พอ..เพราะตอนนี้คนที่ชนะ คนที่เป็นใหญ่คือกู...ไม่ใช่มึง !! “
ผลั่วะ..
ฝ่าเท้าของพี่โตเหวี่ยงปะทะกลางลำตัวของพี่กันย์โดยแรงจนพี่กันย์ล้มตัวลงกระแทกพื้นซีเมนต์แข็งหยาบ..ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย มองร่างที่สะบักสะบอมของพี่กันย์แล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือก..สงสารก็นึกสงสารอยู่บ้าง ..แต่ว่า..ถ้าเป็นฝ่ายพี่กันย์ที่ชนะ คนลำบากก็ต้องเป็นผมและพวกพี่ๆทุกคน..ถ้าหนทางที่จะไม่ทำร้ายใครมันเป็นไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องเลือกมันสักทางอยู่แล้ว
พี่โตเดินอาดๆมาทางผมกับพวกพี่เบิร์ดอยู่ รายนี้สะบัดเท้าเตะก้นพี่ทินเบาเป็นเชิงหยอกล้อคนที่นั่งหน้าเมื่อยอยู่ เหมือนว่าจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วล่ะมั้ง ถึงได้ไม่มีท่าทีร่าเริงขึ้นได้..
..อาจจะเพราะได้อัดคน..เลยหายเครียด..
ข้อสรุปในใจนั่นทำให้ผมได้แต่ยกริมฝีปากยิ้มเยาะกับตนเอง หรี่ตามองพี่กันย์ที่พยุงตัวขึ้นมานั่งได้แล้วด้วยสภาพสะบักสะบอมเกินบรรยาย..
...สรุปว่า..พี่กันย์แพ้.
พี่โตชนะ และ..ได้คุมที่นี่..ใช่ไหม?..
ผมเงยหน้าขึ้น มองพี่โตที่เดินมาคุยกับพี่เบิร์ด โดยมีพี่วิทย์เดินมาสมทบ..อยากจะถามทุกอย่างให้กระจ่าง แต่ท่าทีลับลมคมในของทั้งสามคนนั้นมัน..ทำเอาหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ..
ผมยังจำคำพูดของพี่กันย์ได้ดี ที่ว่า..ไม่ยอมบอกอะไรเลยทั้งที่อยู่ข้างๆ อยู่ใกล้กันขนาดนี้แท้ๆกลับเมินเฉยไม่ยอมเล่าเรื่องราวอะไรให้ ไม่ยอมให้รับรุ้อะไร ปิดหูปิดตาเราเหมือนเป็นคนตาบอด..เหมือนพวกง่อยที่ทำอะไรไม่ได้ใช้อะไรไม่ป็น ได้แต่รอให้คนอื่นทำให้..จัดการให้เท่านั้น..
“..พี่ทิน...” ผมนั่งยองๆลงตรงหน้าพี่ทินที่กำลังบีบนวดเอวตัวเองไปพลางๆ
“..อะไร?..” รับคำ..ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังพี่โต พี่เบิร์ด และพี่วิทย์ที่ยืนคุยกันอยู่..
“..พี่รู้เรื่องพวกนี้มั้ย?..เรื่องรวมแกงค์..เรื่องพี่โตกับพี่กันย์..เรื่องทั้งหมด...” ผมถามออกไปช้าๆ พี่โตที่คุยเรื่องวนี้แค่กับพี่วิทย์สองคน..ไม่บอกคนอื่นกับพี่โตที่บอกเรื่องนี้กับ ทุกคน..ยกเว้นผมอันไหนมันจะน่าหงุดหงิดมากกว่ากัน..
“..รู้....แต่ไม่มาก...” พี่ทินตอบเรียบๆ “..รู้แค่ที่เฮียแกบอกให้รู้..ส่วนเรื่องที่ไม่รู้..ก็...ไม่...”
“...แล้วรับได้เหรอ?.. “ ผมขมวดคิ้ว..
“..ก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่..” พี่ทินว่าพลางยักไหล่ “ มันก็เหมือน..อะไรดีว่ะ...ก็พวกประชุมนั่นนู่นนี่ในสภาอะไรเงี๊ยะ..คนในหรือพวกระดับสูงๆเค้าก็จะตัดสินใจ ตกลงกันก่อน แล้ว..ก็สั่งพวกล่างๆอย่างเราทำ พองานเสร็จก็ออกมาบอกรอบเดียวเลย..”
“........เหรอครับ..” ผมเลิกคิ้วกับการเปรียบเทียบของพี่ทิน..ก่อนจะหันไปมองพี่กันย์ที่นั่งพิงกำแพงบล็อกซีเมนต์อยู่..เนื้อตัวเปียกชุ่มเปื้อนด้วยเลือดและร่องรอยของการถูกทำร้าย ทั้งจากไม้กวาดของผม และจากหมัด..จากฝ่าเท้าของพี่โต..
“..ไม่มีใครช่วยพี่กันย์เลยรึไง?..” ผมถามออกไป มองบริเวณรอบๆที่มีพรรคพวกของพี่โตยืนอยู่ แต่ละคนมีสีหน้าเมินเฉยกับอาการของพี่กันย์โดยสิ้นเชิง..มีเพียงเมฆที่มีท่าทีนร้อนรน แต่จนใจด้วยไม่กล้าออกไปช่วยต่อหน้าพี่โต..
“..ช่วยทำไม..สมน้ำหน้ามันแล้ว..เชี่ย..” พี่ทินสถบในลำคอเบาๆ..ส่งสายตาเกลียดชังไปยังพี่กันย์ที่นั่งพักเงียบๆไม่มีท่าทีจะลุกไปไหน..หรือหวาดระแวงว่าจะโดนรุมทำร้ายเลยสักนิด..
“..ทั้งที่ตอนนี้เขาก็อยู่แกงค์เดียวกับเรานะ..” ผมท้วงเบาๆ..
“..แล้วไง..ก็กุเกลียดมัน..” อืม..ก็ดูเป็นเหตุผลที่ธรรมดาสามัญและเป็นจริงของโลกดี..
ผมหรี่ตามองพี่กันย์ที่นั่งเงียบ กับมองเมฆที่มีสีหน้ากึ่งร้อนรนกึ่งหวาดกลัว..จะไปดูแลพี่กันย์ก็กลัวพี่โต กับพี่วิทย์โกรธ..แต่ถ้าไม่ไปดุพี่กันย์ก็ดูน่าสงสารเกินไป..
ผมเอื้อมมือไปหารุปในกระเป๋ากางเกง ขณะที่มองทั้งสองคนสลับไปมา..ไม่รู้ว่าควรจะเอารุปนี้ไปให้ใครดี..
ฝ่ามือหนาเอื้อมมือมาจับแขนผมเบาๆ ทำให้ผมเงยหน้าไปมอง พี่โตที่ก้มลงมาหาใบหน้าที่บวมช้ำไปบ้างเล็กน้อยก้มลงมาใกล้และออกแรงแกให้ผมลุกขึ้น ผมกวาดตามองรอบๆ พี่ๆหลายคนก็กำลังลุกขึ้นเหมือนจะแยกย้ายกันออกไป..แต่..ผมกำลังคาใจ..และอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด..
“...ไป...ไปทำแผล..” พี่โตว่า..ส่วนผมก็เหล่ดูคนที่ปกติจะรอทำแผลชาวบ้านอยู่ที่ห้องพยาบาล..ซึ่งตอนนี้ก็ยับเยินไม่แพ้ใคร..
“..จะไม่เล่าให้ผมฟังหน่อยรึไง?..” ผมเลิกคิ้ว..มองหน้าพี่โต..
“..เอออ..ไว้ก่อน..” พี่โตบิดขี้เกียจไปมาแล้วตอบผมอย่างไม่สนใจ..ท่าทีแบบนั้นชวนขัดลูกกะตาชะมัด..
“..ผมอยากรู้ตอนนี้..” ผมยืนยัน จ้องหน้าพี่โตเขม็ง..
“..............” รายนั้นฟังแล้วยืนนิ่ง หรี่ตามองหน้าผมครู่หนึ่ง..
“..เรื่องมันจบแล้ว จะรู้ไปทำไม..”
“..ก็รู้ไว้..ว่าสาเหตุที่ผมต้องเอาไม้กวาดไปจิ้มตาชาวบ้านเขาจนเกือบบอดน่ะ..มันเพราะอะไร..”ผมยังไม่ยอมแพ้ จ้องหน้าพี่โตเขม็ง..จนพี่ๆที่ทำท่าจะลุกออกไปชะงักและยืนรอเหมือนจะฟังผล..
“..ทำไม..?..ไม่พอใจ..?..ห่วงมันเหรอ?..” พี่โตออกปากถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ..เสียแต่นัยน์ตาขุ่นเคืองคู่นั้นไม่ได้ทำให้ผมกลัวเขาเหมือนปกติ..เพราะตอนนี้ผมคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์รู้ และตัวผมไม่ผิด..
“..ใช่..ผมไม่พอใจ..ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น..” ผมหรี่ตาลงแล้วถอนหายใจเฮือก “ ทำไมจู่ๆผมต้องวิ่งพรวดไปสู้กันคนอื่น..ทำไม..ถึงมีเรื่องทะเลาะกัน..ห้องขังก็โดนล็อค..ทำไม?..เพราะอะไร?....นั่นเป็นเรื่องที่ผมมีสิทธิ์รู้ไม่ใช่รึไง ? ”
“..รู้แล้วได้อะไร?..บอกแล้วไงว่าเรื่องมันจบไปแล้ว..ก็แค่ใช้ชีวิตเหมือนเดิม..ไม่มีอะไรเปลี่ยน..ก็แค่นั้น แล้วอยากจะถามหาต้นเหตไปทำไม..มึงจะเอาไปหาเรื่องใครรึไง?..” ไอ้คำพูดวกไปวนมาแบบนี้ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด แค่ไม่อยากบอก ไม่อยากเล่าให้ผมรู้ ก็ไม่จำเป็นต้องหาถ้อยคำสวยหรูมาหว่านล้อมเลยสักนิด พูดออกมาว่าจะรู้ไปทำไม เรื่องมันจบแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว ..แค่นั้น คิดว่ามันจะจบง่ายๆเหรอ? ไม่หัดคิดถึงความรู้สึกคนอื่นที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้บ้างรึไง..หรือเพราะเป็นลุกพี่..จะทำอะไรจะคิดอะไร..ให้ใครเสียหายแค่ไหน..ขอแค่เรื่องมันจบไปแล้วไม่มีใครรุ้ก็ได้งั้นเหรอ?..
“..แค่ไม่บอก..เพราะเห็นว่าบอกไปแล้วก็ไม่ได้อะไร..พวกโง่ที่อยู่ในแกงค์เดียวกันก็แค่คนที่ต้องอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม..มีหน้าที่แค่ทำตาม.. สาเหตแค่นั้น บอกมาตรงๆก็ได้นี่ ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมอะไรเลย..” ผมกระชากเสียง ใบหน้าบูดบึ้ง “..ไม่รู้ว่าพี่จะคิดว่าผมเป็นอะไรน่ะ..แต่ว่า....ก็แค่ออกปากบอกซักนิด มันมีอะไรยากมากนักเลยเหรอ ถึงผมจะช่วยคิดอะไรไม่ได้เป็นแค่ไอ้โง่คนนึงในสายตาคนอื่นก็เถอะ..แค่พูดว่าเกิดอะไรขึ้น มันก็ไม่ยากหรอกมั้ง..”
“............”
“..บอกตามตรงน่ะ..ไอ้การมารู้ทีหลังนี่มันทำให้รู้สึกว่าตัวเองโง่เป็นบ้าเลยว่ะ...ทั้งที่อยู่กันแค่นี้..แต่ก็ยังต้องมารู้เรื่องจากปากคนอื่น..”..ผมหรี่ตาลงแล้วยิ้มเยาะตัวเองเสียทีสองที “..ทำให้คิดได้อย่างเดียว ว่าพี่เห็นผมเป็นแค่ควายที่ถูกขังไว้ในคอกเดียวกันเท่านั้น..”
“..เหอะ...” เสียงร้องเยาะในลำคอของพี่กันย์ทำให้ผมหันขวับไปมอง..ก่อนจะหรี่ตาลงเมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้น..
“..ไม่ต้องดีใจไปหรอก..ที่ผมพุดขึ้นมาไม่ใช่เพราะความคิดพี่..แค่เห็นแล้วก็รูสึกอยู่เต็มตาแค่นั้นเอง..” ผมจ้องหน้าพี่กันย์..ก่อนจะสาวเท้าไปหาพี่วิทย์...เพราะรู้แล้วว่า..รูปในมือ..สมควรจะเอาให้ใคร..
“..ของฝากน่ะครับ..” ผมพูดเบาๆ พลางยื่นไปให้พี่วิทย์ที่นั่งเงียบอยู่..นัยน์ตาของพี่วิทย์หันมาจ้องหน้าผม ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้ม..และหันไปทางพี่กันย์..
“...พอดี...พี่กันย์เขาฝากมาให้...” ว่าแล้วผมก็พยักเพยิดไปทางเมฆที่นั่งมองรูปในมือด้วยสีหน้าอึ้งๆ “..แต่ผมคิดว่า..น่าจะให้เจ้าของเขารู้ก่อน จะได้ไม่เกิดเรื่อง..”
“..ถูกไหมครับ..พี่กันย์..” ผมหันไปมองหน้าพี่กันย์ที่กำลังจ้องมองมายังตัวผมเอง หน้าตาท่าทางตกตะลึงจนพุดไม่ออกนั้นไม่ได้ทำให้ผมสนใจไปมากกว่ารอยยิ้มแสยะเมื่อกี้..คิดว่าจะหลอกใช้ผม..ให้ผมเอาไปให้เมฆ..แล้วทำให้สองคนนี้แตกกัน..เพื่อที่เมฆจะได้กลับมาหาตัวเองงั้นเหรอ?..
...ผมไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นซักหน่อย..
เรื่องอะไรจะไปช่วยคนอื่น..แล้วทำให้เกิดเรื่องที่แกงค์ของตัวเองอีกล่ะ..
-
“...มานี่....” มือหนากำแขนผมแน่น แล้วออกแรงลากทำให้ต้องผละจากสามคนนั้นไป ทั้งที่ผมยังอยากรู้อีกซักหน่อย ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่.. แต่เพราะคนที่ลากนั่นแหละเป็นเรื่องที่ผมต้องจัดการก่อนคนแรก..ทำให้ต้องละจากทางนี้ไปอย่างน่าเสียดาย..
“..ทำไมไม่คุยกันต่อหน้าทุกคน..? “ ผมออกปากถามด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา ถึงความโกรธเคืองของคนที่ลากตัวเองออกมาอยู่..
“............” พี่โตไม่พูดอะไรนอกจากเดินจ้ำพาผมมายังด้านหลังของเรือนนอน..ที่เป็นเรือนเพาะชำ..สำหรับเพาะกล้าผักหรือกล้าไม้ก่อนลงปลูก..เสาปูนห้าหกเสามีเพียงโครงเหล็กที่วางไว้ และหลังคาที่ควรมีก็ถูกแทนที่ด้วยตาข่ายสีเขียวเข้มที่วางทับหลายๆชั้นเพื่อกันไม่ให้ฝนที่ตกลงมาเม็ดใหญ่ๆทำให้พืชผักที่เพาะไว้เสียหาย ส่วนด้านข้างก็ถูกตาข่ายสีเขียวล้อมไว้โดยรอบเช่นกัน
“..นี่...พามาทำไมที่นี่..” ผมออกปากถามห้วนๆ แม้จะรู้ว่ายังคงไร้คำตอบพี่โตเปิดประตูเรือนเพาะชำที่ทำด้วยสังกะสีแล้วปิดเสียโครมใหญ่..ขณะที่ผมสอดส่ายสายตามองไปรอบๆผ่านสายผนที่ยังคงลงเม็ดไม่เลิก ไม่เห็นมีอุปกรณ์อันตรายอย่างมีดพร้าหรือจอบสำหรับสับกบาลคนเล่น ทำให้วางใจได้ระดับหนึ่งว่าคงไม่ถูกพามาฆ่าหั่นศพ..
“...อูย....” ผมครางอุ้เพราะน้ำผนที่ตกลงมาไม่ขาดสายหยดใส่ใหล่ที่เป็นแผล จนเจ็บจี๊ด..ผมหันไปมองคนที่กำลังยืนทำอะไรไม่ทราบอยู่ตรงหน้านึกเคืองที่ลากมาที่แบบนี้ แทนที่จะพาไปที่ดีๆไม่ต้องมาเปียกฝน
“...ร้ายนักนะมึงน่ะ...” หือ?..เสียงพุดของพี่โตทำให้ผมชะงัก หันไปมองพี่โตที่นั่งอยู่บนตั่งเล็กๆที่แต่เดิมคงเอาไว้สำหรับเพาะต้นกล้าผัก แต่ตอนนี้มันเหลือเพียงแกลบสีดำผสมดินจนร่วนซุยเท่านั้น..
“..อะไร?..” ผมเลิกคิ้วถาม ไม่ได้เดินไปหาพี่โตที่นั่งอยู่ค่อนข้างไกล..
“...มานี่ซิ.....โดนไอ้กันย์มันเป่าหูมาว่าไงน่ะ..” ว่าพลางกวักมือถี่ๆให้เดินเข้าไปหา ผมสืบเท้าเข้าไปแต่ไม่ใกล้มาก ยังเว้นระยะห่างพอให้หลบฉากออกมาทัน..
“..บอกว่าไม่ใช่..” ผมค้าน ยกมือลูบแผลตัวเองอย่างหงุดหงิด..เพราะมันแสบขึ้นมาเรื่อยๆเมื่อโดนน้ำฝนหยดใส่ไม่ขาดสาย..
“...ไม่เชื่อ...” อ้อ...หมายความว่าคิดว่าตัวเองเลี้ยงผมเชื่องจนไม่คิดจะออกมาแย้งตัวเองได้เลยว่างั้น..
“..ก็ตามใจ..” ผมบอกห้วนๆ..ตอนเช้าที่เล่นรไพ่แล้วไม่เห็นหัวกันก็ยังเคืองอยุ่..กินข้าวกับแฟนแล้วกลับมาคุยหน้าระรื่นนั่นก็เคืองอยู่..แล้วใช้ผมให้เอาไม้กวาดทางมะพร้าวไปจิ้มตาคนโดยที่ไม่รุ้เรื่องอะไรเลยก็เคือง พอถามก็ไม่ตอบอะไรเลยก็ยิ่งเคือง..สรุปคือตอนนี้ผมไม่พอใจ..มากๆ..
“..นี่...” ผมหันไปจ้องหน้าพี่โต..แล้วเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ “..ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว..จำได้ไหมที่บอกผม..ไอ้ที่บอกว่าขอให้อยู่ข้างๆในความหมายของพี่มันคืออะไร?..”
“....หือ?...” หน้าตาคนฟังมันคงออกแนว..มึงจะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรตอนนี้..ล่ะมั้ง..
“..บอกตามตรงน่ะ..จากการกระทำของพี่ที่ผ่านมา..” ผมหรี่ตาลงช้าๆ..อย่างครุ่นคิด.. “ ทำให้ผมคิดว่าไอ้การอยู่ข้างๆ..ที่พี่ทำ..มันก็แค่อยากได้ใครสักคนมานอนกก..ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากกว่านั้น...”
“..........”
“...แต่ที่ผมต้องการ..ไม่ใช่แบบนี้...ถึงปากพี่จะบอกว่าไม่ใช่ แต่การกระทำมันก็เป็นไปแล้ว..ไม่เห็นจะแตกต่างจากก่อนหน้านี้...ก็แค่มีสิทธิมาทำอะไรๆกับตัวผม..ตามใจชอบ...มันก็แค่นั้น...”
“..หมายความว่าจะเลิก...” พี่โตพรี่ตาลงช้าๆ มองหน้าผมด้วยดวงตาที่เข้มขึ้น..
“...จะเลิกได้ยังไง..” ผมฟังแล้วอยากหัวเราะ แต่ก็ขำไม่ออก “ ผมกับพี่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ..พี่ก็ยังมีแฟนของตัวเอง...” ผมยิ้มออกมาอย่างเยาะหยันตัวเอง “...และไม่ได้ทำให้ผมรู้สึก ว่าตัวเองสำคัญอะไรกับพี่เลย ........ถึงปากคุณจะบอกว่าผมสำคัญกับคุณ..แม้จะไม่รู้ว่าฐานะไหน แต่การกระทำของคุณน่ะ..ทำให้ผมคิดได้แต่...แค่ว่าผมไม่มีความสำคัญอะไรกับคุณเลย..”
“..........” พี่โตนิ่วหน้ากับสรรพนามที่เริ่มห่างเหินซึ่งผมหยิบยกมาใช้..นั่นทำให้ผมยิ้มออกมา..เมื่อรู้สึกว่าทำให้คนฟังได้รุ้สึก...อะไรกับสิ่งที่ผมพูดเสียบ้าง..
“..มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ผมจะหยิบมาเรียกร้องความสนใจหรือเอามาอ้างได้ใช่มั้ยล่ะ...แต่รุ้ไหม? ที่คุณทำวันนี้น่ะ..มันทำให้ผมรู้สึกแย่ว่ะ..คนอื่นเขามองเห็นว่าเราอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ไม่ได้รุ้เรื่องรู้ราวอะไรเลย..ไม่รู้หรอกน่ะว่าในคุกที่ผมเพิ่งจะได้เข้ามาเนี่ย..มันมีกฏเกณฑ์หรือข้อห้ามอะไรที่วางไว้ไม้ให้ลูกพี่อย่างคุณ..ทำอะไรกับลูกน้องได้บ้าง..”
“...แต่ผมแค่อยากจะถามให้คุณได้ลองคิด...ว่าการที่คุณให้คนที่ไม่รู้อิดโหน่อิเหน่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยไปต่อสู้เพื่อคุณ หรือไปทำอะไรตามที่คุณสั่งจนบาดเจ็บ..หรืออาจจะตายเนี่ย..ค่าตอบแทนของพวกเขามีแค่การได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขท่ามกลางการอยู่ใต้เงาของคณแค่นั้นเหรอ?..ไม่คิดว่าเขาจะอยากรู้หรืออยากมีส่วนร่วมอะไรบ้างรึไง?..ผมที่เพิ่งมาอยู่ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะจะพูดอะไรได้มากหรอกน่ะ..แต่แค่อยากจะบอกว่า การที่คุณปิดไม่ให้เรารู้ แล้วให้เราไปรู้จากคนอื่นน่ะ ไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย มันทำลายความเชื่อใจ..มันเหยียบลงไปบนความไว้ใจที่เรามอบให้..”
“..มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย....นอกจาก...รู้สึกแย่..และ..ไม่ไว้ใจคุณอีกต่อไป..”
“..ถ้านั่นเป็นความรู้สึกของ”เรา” ที่มึงว่า..แล้วตัวมึงล่ะ..รู้สึกยังไง...” พี่โตออกปากถามผมหลังจากเงียบไปนาน...ผมหรี่ตาลง..ฟังคำถาม ก่อนจะถอนายใจเฮือก
“..ก็รู้สึกว่าพี่ไม่ให้ความสำคัญกับผม และไม่สนใจจะบอกเล่าอะไรให้ผมเลย เป็นแค่ปลิงที่เกาะอยู่บนตัวควายโดยที่ไม่รู้เลยว่าควายตัวนั้นคิดยังไง..และสักวันก็อาจจะถูกสลัดลงไปโดยที่ไม่รู้อะไรเลยเหมือนกัน..”
“........... “ ไม่รู้ว่าพี่โตจะเข้าใจไอ้เรื่องที่ผมเปรียบเทียบรึเปล่า แต่รู้แน่ว่าไม่ได้ดีใจที่ถูกเปรียบเทียบว่าตัวเองเป็นควาย..
“..นั่นทำให้ผมคิด...ว่าผม...ไม่ได้มีความสำคัญอะไร...และไม่ต้องอยู่ข้างๆก็ได้...ไม่ใช่รึไง?..”
“...นั่นก็จริง...” พี่โตรับคำด้วยรอยยิ้ม.. ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาและกระชากแขนผมให้ถลามาแนบอกตัวเองแรงๆ..
“..แต่ช่วยไม่ได้...ที่ควายอย่างกูไม่คิดจะสลัดปลิงอย่างมึงไปไหน...”
“..นี่....ที่ผมพุดมันไม่ได้ซึมเข้าสมองเลยรึไง !!” ผมตะโกนกรอกหูพี่โต ดิ้นกระแด่วๆอยู่ในอ้อมแขนที่รัดตัวเองแน่นๆ..
“..ไม่รุ้สิ ..ยอมรับว่ามึงนี่ท่าจะไปฝึกพุดสุนทรพจน์มา..พูดจาสุภาพแต่บาดใจชิบหาย..” พี่โตหัวเราะ แล้วออกแรงรัดผมแน่นขึ้นอีกจนกระดุกแทบหัก..”..แต่ว่า..โทษน่ะเว้ย....นักโทษอย่างกูน่ะ ฟังภาษาแบบนั้นแล้วไม่ได้เข้าใจมากขึ้นไปกว่าคำพูดที่มึงบอกกูว่าเป็นปลิงติดอยู่บนตัวควายหรอก..”
“...นี่....ก็หัดคิดบ้างสิ..ผมไม่พอใจน่ะ ทุกคนก็ด้วย ทำไมทำเหมือนระ.... !!” ผมพยายามบิดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง แต่ก็ทำได้แค่พยายามเพราะยังไงมันก็หลุดออกมาไม่ได้ซักนิด..
“...เหอะ...ก็แค่พุดว่างอนกูที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย แค่นั้นก็จบแล้ว..” พี่โตหัวเราะ แล้วคลายอ้อมแขนที่เขย่าตัวผมไปๆมาๆได้ในที่สุด ก่อนจะผลักผมจนเซถลา
ตุ๊บ !!..
ผมครางโอดโอย..มือกุมหลังตัวเองที่อาจจะหักได้เพราะทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างแรง ดีที่ไม่ใช่พื้นปูนแต่เป็นพื้นดินผสมกับแกลบดำและปูนขาว...มันเลยนุ่มกว่าที่คิด..
“...หึหึ..ไอ้ดอกเตอร์..นอนอยู่ตรงนั้นแหละ..เดี๋ยวนักโทษอย่างกูจะแถลงทุกความสงสัยของมึงให้กระจ่างเลย..” เอ่อ...ถ้อยคำแบบนั้นมันไม่ได้ช่วยให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้นเลยซักนิด เพราะตอนนี้...ร่างทั้งร่างของไอ้พี่โตก็กระโจนขึ้นมาคร่อม เอาเข่าทั้งสองข้างกักไว้ไม่ให้ผมขยับไปไหน..
“..เฮ้ย...นี่มันไม่ใช่...อื้อ...” ผมอ้าปากจะท้วง แต่พี่โตก็เอามือปิดปากผมไว้ และแสยะยิ้มทีทำเอาขนลุกวาบ..
“..เหอะๆ...ทำกูหงุดหงิดตั้งแต่ไอ้คุณๆผมๆนั่นแล้ว..แสลงหูจริงๆ...”เสียงกระซิบนั้นทำเอาเสียวสันหลังวาบ ผมหันไปมองซ้ายมองขวา พยายามมองหาคนหรืออะไรก้ได้ที่น่าจะอยู่แถวนี้..แต่เปล่าเลย..ไม่มีใครอยู่ซักคนเพราะตอนนี้ฝนตกหนักแบบนี้ จะมีก็แต่ไอ้บ้าเท่านั้นแหละที่จะโผล่ออกมาเดินท่อมๆอยู่...
“..อ๊ากกกก..อย่าน่ะเว้ยยยย เดี๋ยวก็ฟ้าผ่าหรอก พี่โต..หยู๊ดดดดดดดดดดดดด..” ผมร้องลั่นเสียงแต่พี่โตไม่ได้สนใจจะฟัง คนตัวโตเอามือปิดปาดผมไว้อีกรอบ และเริ่มสาธยายความหงุดหงิดออกมาท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมากระทบใบหน้าผมและร่างกายที่ทาบทับอยู่..
“..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...ไอ้เนม...”
ถ้อยคำที่รู้เอาก็ตอนสายไปแล้วยิ่งชวนให้ผมช็อคมากกว่าเดิม สายตาที่เลือนรางเพราะหยดน้ำฝนที่ตกลงมาใส่หน้ามองเห็นพี่โตยิ้ม...และ...เริ่มปฏิบัติการล่อฟ้าผ่าทั้งกลางวันแสกๆอย่างรวดเร็ว...
อ้ากกกกกกกกกกกก ผมจะไม่สงสัยอะไรอีกแล้วววววววววววววววววววววววว...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ตอนหน้าจะเป็นบทสรุปของสามผี..และ..โปรดเตรียมเลือดสำรองมาด้วยน่ะค่ะทุกท่าน..หุหุ o18
ส่วนตอนนี้...
พี่กันย์กลายมาเป็นลุกน้องของพี่โตตามคำสั่งของป่าและลุงชาติ เจ้านายของทั้งสองคนค่ะ พี่โตเป็นหัวหน้าแกงค์ พี่กันย์เป็นรอง ทุกคนต้องฟังคำสั่งพี่โตเป็นหลักแต่ยังไงในแกงคืก็แตกเป็นสองกลุ่มหลักๆอยุ่ดีค่ะ..
ส่วนที่เนมเอารุปไปให้พี่วิทย์ ก็เพราะ พี่วิทย์เป็นเป้าหมายโดยตรงของรูปที่พี่กันย์ฝากมาให้ เพราะถ้าเอาให้เมฆ เมฆก็อาจจะหวั่นไหวคิดถึงความสัมพันธ์ครั้งก่อนๆและกลับมาหาพี่กันย์ซึ่งจะเป็นไปตามที่พี่กันย์คาด และวิทย์ก็คงไม่พอใจแน่..ส่วนถ้าเอาให้พี่กันย์ ผลก็คงไม่ต่างกัน ดังนั้นถ้าเอาให้วิทย์ วิทย์จะเป็นคนตัดสินใจได้ค่ะ ว่าจะทำไงต่อไปดี..
ส่วนเรื่องเนมกับพี่โต...ง่ายๆก็คือเนมมันไม่พอใจที่ไม่รู้อะไรเลย ก็พาลไปคิดรวมๆทบตั้นทบดอกกับสิ่งที่พี่โตมันว่าและทำมาในตอนก่อนๆ เลยหงุดเงี้ยวเช่นนี้..นานๆทีน้องเนมจะพุดจาอะไรแบบผู้ใหญ่ ประชดแดกดันกันอย่างน่ารักซะบ้างแบบนี้.. ก็แปลกไปอีกแบบเนอะ..แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก พี่โตแกจะจัดการให้ :oo1:
-
สวัสดีครับ ผมขออนุญาติ เขียนเรื่องราวในคุกซักเรื่องนึงนะครับ แต่คงไม่แรงเหมือนของคุณ ของผมโทษน้อยครับ ออกแนวใสๆมากกว่า หวังว่าคงไม่เป็นไรนะครับ ผมเคยอ่านเรื่องของคุณนิดนึง ก่อนเข้าไปในนั้น เลยได้ไอเดียมาเขียน ขอบคุณครับ
-
กรี๊ดดดด ค้างอย่างแฮงงงง พี่ดตก็แอบง้อในแบบของพี่โตนะ อิอิอิ งานนี้ท่าทางจะ out door แฮะ 555 :-[
มาต่อเร็ว ๆ น้า ส่วนสามผี ส่วนตัวเชียร์ วิทย์xกันย์ แบบว่าไม่ชอบเมฆเป็นการส่วนตัว หุหุหุ
-
จิ้มไว้ก่อน,,แค่ได้อ่านประโยคสุดท้ายของไอ้พี่โตก็ชวนจิ้นแล้ว
...............
อ๊ากกอะไรอ่ะ..มันค้างนะ!! :serius2:
แต่พี่โตแม่งเท่ห์เหลือหลายว่ะ..แต่เนมนี่ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก
เข้าใจประชดประชันนะ :o8:
-
โฮกกกกกกก พี่โตหื่นไม่ดูเวล่ำเวลาเลย :impress2:
น้องเนมเจ็บอยู่นะเฟ้ย พาไปทำแผลก่อนสิ แล้วจากนั้นจะทำอะไรก็ทำตามสบายเลย :z1: :pighaun:
-
ไม่มีเอนซีหรอ...............
น่าจะมีนะ
นานทีเนมจะพลาดท่าให้มีเอนซีกันอ่ะ
แต่พี่โตนี่หื่นดีจริงๆ
-
“..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...ไอ้เนม...”
ไอ้พี่โตคำพูดบาดลึกชอบมากกกก
รักพี่โตขึ้นเป็นกอง
โอ๊ยหวานกะเขาได้แค่นี้แหลาะคู่นี้ 55++
แต่งมากอ่า3Pเนี่ย
ตกลง กันย์รักเมฆแต่มีอะไรสักอย่างกับวิทย์
เมฆรักวิทย์ แต่รู้สึกดีดีให้กันย์
วิทย์ละรักใคร งงมากอ่า
รอตอนหน้าคงสรุปทุกอย่าง
-
สรุป สรุป กันย์? เมฆ? วิทย์? >>>>>>>>>>>3p
ส่วนไอ้คุณพี่โต โจ๋ขาใหญ่ของแก๊งค์ เผด็จการ!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องเนม น่ารักขึ้นเป็นกอง พูดจารู้เรื่องกับเค้าบ้างแล้ว ^________^
5555+ 66 7 8
-
ตอนหน้าต้องเตรียมเลือดสำรองมาด้วยเหรอจ๊ะ....จัดไป...จะเตรียมไว้เป็นลิตรเลย 55555
-
o18พี่โตเท่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เนมก้อแค่คิดว่าตัวเองม่ายมีความสำคัญแค่นั้น อยากได้รับความสนใจ :impress2:
น่ารักนะนี่เนมมมมมมมมมมมมม o13
-
+1 ค่า !
โฮก ตอนนี้ปัญหาคลี่คลายแล้วใช่มั้ย
เนมบอกงอนพี่โตก็จบนะ :laugh:
-
รอบนี้ มาเร็วมากกก ครับ
-
แอร๊ยยย แอร๊ยยย แอร๊ยยย
เค้ารอฉากต่อไปอยู่นะตัวเธอ หุหุ :m25: :m25:
-
เตรียมเลือดไว้โฮกตอนหน้าขอรับ :กอด1:
-
+1 น้องเนม อิอิ งอน แล้ววิชาการจับ :m20:แล้วพี่โตก็จัดซะ :oo1:
-
ประมาณว่าความตายเท่านั้นแหละที่พรากมึงไปจากกู
:-[
อิพี่โต หวานได้เหมือนกันเหรอแกอ่ะ ??
555
คุณน้องเนมหงุดเงี้ยว :jul3:
คุณพี่โตเลยสงเคราะห์ซะเลย
รอบทสรุปสามพี จะยังไงหนอ เดาไม่ออกบอกไม่ถูก
-
อ๊ากกกกกก >>O<< ต่อไป.....nc อะป่าว :z1: :z1: :z1: ค้างเลย ค้าง
เออ...ว่าแต่รูปที่ว่านี่มันรูปไรอ่า ใช่รูป พี่กันย์กะเมฆ อะปะ??? งงๆอยู่
-
น้องเนมวาจาเชือดเชือนมาก แต่ก็แพ้พี่โตอยู่ดี 555
+1 ค่ะ
-
กอดไรท์เตอร์ !!!!!!!!!
น้องเนมน่ารัก หลงอ้ะ ><
พี่โตทำอะไรอ้ะ อย่าไปกลัวฟ้าเลย 555555
ตอนหน้า อ๊ากกกกกกกกกกก ~
รอคอย ๆๆๆๆ
-
เฮ้ออออ เนมอุตส่าห์พูดตั้งนานไม่ซึมเข้าไปในหัวพี่โตเล้ยยย
ดันกลายว่าทำให้พี่โตหมั่นไส้ ปล้ำล่อฟ้าซะงั้น
แอร๊ยยย
-
:z1: หลบดีๆแล้วกันเดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอา :pighaun:
-
“..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...ไอ้เนม...”
ชอบคำนี้ของโตจัง ถ้าเนมหยุดคิดซักนิดกับคำพูดนี้ คงดีใจ แต่ก็นะพี่โตไม่ให้เวลาคิดอะ :haun4:
:pig4: writer คะ
-
อ้าวเนมกับพี่โตกำลังปฏิบัติการเป็นสายล่อฟ้ากันเหรอ :z1:
“..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว
...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...ไอ้เนม...”
รักแบบโหดๆของพี่โตก็ทำให้ซึ้งได้เหมืนกัน :m1:
-
อุ้ย....นู๋เนมงอนซะแบบนี้
พี่โตเลยจัดการง้อด้วย... :oo1:
หุหุ
ชอบนู๋เนมประชดจังเลย
เจ็บดีจริงๆ หึหึหึ
น่ารักสุดๆๆ :-[
-
เอาท์ดอร์ กลางสายฝน โรแมนติกดีแท้
-
พี่โตตอบคำถามได้ ชัดเจนอย่างยิ่ง
อิอิ
แต่
ไม่กระจ่าง...................
สักนิดเดียว..
เหอะๆ
-
ปลิงที่เกาะบนหลังควาย
ช่างเป็นคำพูดที่คนฟังซึ้งจริงๆไอ้น้องเนม - -
อยากรู้จังว่าเขาทำอะไรกันแล้วฟ้าจะผ่าอ่ะค่ะ :z1: หนูไม่รู้ หนูแบ๊ว จริงจริ๊งงงงง
แต่ตอนนี้
ไปจองเลือดรอก่อนนะคะ
-
กิ๊สสสสสสส พี่โต ชอบประโยคนี้จัง
“..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...ไอ้เนม...”
หุหุ งอนเขาจนได้เรื่องล่ะเนมเอ๊ย :z10:
-
“..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...ไอ้เนม...”
ประโยคนี้กระแทกใจอย่างแรง o13
เป็นการแสดงความเป็นเจ้าของที่ได้ใจสุดๆ
-
ประชดประชันกันได้น่ารักจริง
แอบหวานด้วยนะเนี่ย
กด + ให้เลยค่า
ตอนหน้าทิ้งท้ายไว้ได้ชวนจิ้น
-
ค้างอย่างแรง ขอบอก
ทำกันอย่างนี้ได้ไงอ่า
เอาคู่เพ้ดตกะนู่เนมมาก่อนได้ไหม
ชอบจัง ควายกับปลิง อิอิ
-
ฮึ..คำพูดของพี่โตโดนใจสุดๆ!!
เอาไปเลย 10 กระโหลก^^!
-
:haun4: เนม จะสงสัย หรือไม่พอใจอะไรอีกมั้ย ?? :z1:
-
พูดไปก็เหนื่อยป่าวนะเนี่ยเนม
แหมอิพี่โต รู้หรอกว่าเข้าใจที่เนมพูด เบี่ยงเบนประเด็นใช่ไหมอ่ะ
ชิชิ :m16:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แดกดันได้สุภาพมากมายคร้าน้องเนมผลตอบแทนคือความหื่นๆๆๆๆของคุณพี่โต555555
-
พี่โตมันฟังออกแต่ประโยคที่เข้าข้างตัวเอง
และตัวเองได้ผลประโยชน์จริงๆ
บอกว่าอยู่ข้างๆกันจนกว่าจะตาย
แล้วแฟนสาวของพี่โตละ
ทำไง
ง้าค้าง อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โฮ่ๆๆๆๆ :z1: ปฏิบัติการล่อสายฟ้ากันกลางแจ้งเลยเรอะ! :haun4:
เสียดายก็ตรงไม่เขียน NC นี่แหละ...ไม่งั้คงชวนจิ้นมิใช่น้อย :laugh:
-
พี่โตอะ เท่ได้อีกนะ
เนมจ๋า จะน่ารักไปไหนอะ
ประชดซะเห็นภาพเลยอะ :m20:
รอตอนต่อไปอย่างแรง :call:
-
555++ เนม จัดไปอย่าให้เสียของ พี่เค้ารักเรานั่นแหละ แต่ควาย ก็ไม่คิดสลัดปลิง แค่นี่ก็โอแล้วน่ะหนูเนม อิอิ...
-
Imprison 57: เท่าเทียม.
^
^
^
^
เค้าล่ะกะนึกว่าเท่าเทียมอะไร(แล้วมันอะไรล่ะว๊า ?)
ตอนแรกเห็นชื่อตอนนึกว่าน้องเนมจะหันมากดพี่โตจะได้เท่าเทียม 5555
โอ๊ยย สำหรับเลือดเค้าเตรียมรอตั้งกะผีผ้าห่มครั้งที่แล้วแล้วอ่า มีเหลือเฟือ
ปล.ร๊ากก พี่โตของน้อง(เนม)
ปล.2 กอดไรท์เตอร์ :กอด1:
-
น่ารักๆ ได้อีกกกกก 555+
แต่ค้างอย่างแรงเลยค่า
อย่าสปอยให้อยากแล้วจากไปได้ไหมมมมม (กรีดร้องง)
มาอัพเร็วๆนะค่า
จะตั้งตารออ อิอิ
-
อ้าก...ปลาช่อนลุยสวน...อิอิ
-
:jul1:
สนุกมากค่ะ
น่ารักสุดๆๆสำหรับคู่เอก
:impress2: :-[
-
สนุกจับจิต .... รีบๆกลับมาอัพนะค่ะ
สนุกเวอร์ เสพติดเรื่องนี้จิงๆ
-
พี่โตเขาจัดให้
แล้วเนมชอบป่ัะล่ะ
:jul3:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่โตจัดการน้องเนมด่วนเรยยยยยยยย
เด็กมันน่ารักนั้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
น้องเนมช่างประชดประชันจริงเชียว..
แต่พี่โตฟังรู้เรื่องประโยคเดียวแหละนั่น :jul3:
ในเรื่องเครียด ๆ ก็ยังมีเรื่องให้ยิ้มได้ล่ะนะ.. :o8:
-
อ่านแค่ตอนแรกก็ติดใจแล้ว ไม่คิดว่าในคุกจะมีอะไรยังไงด้วย ให้มุมมองแล้วก็มิติได้ดีทีเดียว
แม้ช่วงกลางๆและจะออกยืดเยื้อไปสักนิด ทว่าตอนนี้ก็เข้มข้นน่าติดตามทีเดียว
เนม...เหมือนจะโง่ แต่ก็ไม่โง่ มันเหมือนจูนเข้ากับที่ใหม่ไม่ได้ สมองยังไม่เปิดรับ ตอนแรกก็เลยเอ๋อๆไปบ้าง แต่ตอนนี้ก็สู้ยิบตาทีเดียว
โต...แรกๆ ไม่ชอบที่ดูถูกเนมไปแบบนั้น แต่พอรู้ว่าจริงๆแล้วโตเองก็ทำอะไรไม่ได้มากก็พอเข้าใจได้อยู่
กันย์...น่าสงสารนะ ใช้ความฉลาดดึงรั้งในสิ่งที่สูญเสียไปแล้วให้กลับมา แถมยังทำร้ายใครต่อใครอีก
เรื่องสามพีนี่ไม่พูดมากละกัน เพราะยังไงก็หวังให้มันจบแบบสามพีอยู่ดี
รอตอนหน้า เตรียมเลือดรอไว้แล้ว อย่าทำให้ผิดหวังนะ
-
:laugh: หุหุหุ.....เสร็จอีพี่โต
หนูเนมจ๋า...เหวี่ยงอย่างนี้บ่อย ๆ พี่โตท่าจะชอบ
ชอบเขามากชิมิ :m12: เอาน่า ๆ ก็แค่ยอมรับมัน :m13:
ปากแข็งกันจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคู่เราสามคนนั้น :เฮ้อ:
-
เนมแค่อยากได้ยินคำว่ารักก็แค่นั้น
พูดไม่ได้หรอจ๊ะพี่โต
-
ประชดอย่างสุภาพ พี่โตทำเป็นไม่เข้าใจ
สุดท้ายน้องเนมก็เสียรู้พี่โตจนได้
โดนล่อมา เชือด ไม่รู้ตัว :laugh:
+1 กำลังใจ ขอบคุณค่ะ
-
เหอะๆ นู๋้เนมได้ใจมาก แต่ไอ้พี่โตมันคงเข้าใจหรอก ไปหาซอมาสีให้ฟังดีกว่า :laugh:
-
แล้วเนมก็เสร็จอีกจนได้
แล้วไอ้ที่พูดไปจนมากมายเพื่อ...
-
o13 o13
ท่านกลางสายฝน
พี่โตชั่งกล้ามาก
รอขอรับ รอตอนต่อไปอย่างสม่ำเสมอ
น้องเนมน่าัรัอมาก~ :man1:
-
สรุปว่าไอ้คำว่า "เท่าเทียม" มันหมายถึงอะไรอ่ะครับ Writer เข้ามาเฉลยหน่อย อิอิ :m15:
-
555555555555555+ เข้ามารอตอนต่อไปเจ้าค่า..................
-
หายไปสองอาทิตย์.......
อัพไปกี่ตอนเนี่ยจ๊อด=[]=!!!
-
อร๊ากกกกกก อ๊ากกกกก เค้าเขินนะตัว เดี๋ยวรีบไปรีดเลือดเพื่อนมาเตรียมไว้ก่อนละนะ กร๊ากกกก (=>_<)+
-
การตัดสินใจของน้องเนมสุโก่ยมากที่ยกภาพใบนั้นให้พี่วิทย์
ยังคงดีใจที่พี่กันย์ไม่ได้ตาบอด เหอๆๆๆ .....
ไม่อยากให้น้องเนมรู้สึกผิดที่ทำให้ใครบาดเจ็บน่ะค่ะ 55555555 นี่คือประเด็น
ส่วนน้องเนม ประชดไ้ด้น่ารักมาก
แต่ก็ดูเจ็บแปลบในเวลาเดียวกัน
เพราะพี่โตมันไม่เคลียร์ใช่มั๊ยค่ะ มันไม่ชัดเจนค่ะ !!
พี่โต ! อุเคะทุกคนชอบผู้ชายชัดเจนนะค่ะ !!!!!!! :angry2:
เคลียร์กับสตรีนางนั้นซะ !!! ว่ามีเมียใหม่แล้วอยู่ในคุก 555555
เอ้าท์ดอร์ .... สายฝน
จะเตรียมเลือดสำรองพร้อมทิชชู่ไว้เลยค่ะ
:z1:
เขินนนน แทนน้องเนม
พี่โตแกกล้ามว๊ากกกกกกกกกกกกก
และเราก็ชอบมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :haun4:
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า :กอด1:
-
ขอบคุณไร้เตอร์นะคะที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ ตามคนอื่นมาอ่านที่หลัง
เลยขอเม้นนิดนึงเพื่อเป็นกำลังใจให้ไร้เตอร์เหมือนคนอื่นๆบ้าง
อ่านชื่อเรื่องตอนแรกคิดว่าเรื่องคงจะดิบถื่นและรุนแรงจนอ่านได้ไม่กี่ตอนแน่ๆ
เพราะคดีที่โดนแรงๆกันทั้งนั้น
แต่อ่านไปเรื่องมันไม่ออกแนวเถื่อนหรือหยาบ
แต่เน้นซีนอารมณ์แล้วดราม่าล้วนๆ
ให้ความรุ้สึกว่าถ้าไม่เน้นเรื่องสาระพัดเรื่องดูเหมือนจะเป็นชีวิตนอกคุกแต่แค่ลำบากมากหน่อย
ขอบอกว่าสนุกมากคะเป็นเรื่องที่ไม่กล้าจะหามาอ่าน
แต่พออ่านเรื่องนี้แล้ว
ไม่ผิดหวังจริงๆ
-
นึกว่าจะโดนพี่โตตื้บซ้ำตอนที่ด่าว่าเป็นควาย เอ้ย เปรียบว่าควาย แต่กลายไปทำให้เฮียแกเข้าใจซะงั้น อิอิ
-
พี่โตหื่นมาก
ท่ามกลางสายฝนเลย อุอุ
แต่ตอนนี้เนมฉลาดขึ้น ดูเข้มแข็งขึ้นด้วยอ่ะ
เป็นการตัดสินใจที่ฉลาดมากที่ให้รูปกับวิทย์
-
บทต่อไปน้องเนมต้องเจ็บแผลไปโน :oo1:ด้วยอ่ะป่าวเนี่ย
อย่า :z6: :z6: :beat: :beat:น๊า
-
กรี๊ด ตอนหน้าจะสรุป3ผี ที่รอคอยแล้ว :impress2:
outdoorเลือดท่วม โอววววว
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ รู้สึกว่า ช่วงหลังๆเราจะชอบเนม + พี่โต มากขึ้น ร้ายไม่ใช่เล่นนะเนี่ยเเต่ชอบเนมมากกว่า กร๊ากกกกกกกก เจอนอกสถานที่ซะงั้น โคตรอันตรายเลย
ปล.ตอนหน้าซับเลือดอะชอบนะ เเต่ถ้าสามผีมาด้วยคงวต้องเตรียมกินมาม่าอีกเเล้ว สู้ๆๆทั้งไรเตอร์ ทั้งคนโพสต์ +1 ให้หนูเนม ของเจ๊ คุคุคุ
-
พอเนมพูด ผมๆ คุณๆ แบบนี้ แล้วทำให้พี่โตแสลงรูหู ถึงขั้นต้องลงโทษ สถานหนัก (ละมั๊ง หุหุ) ชักอยากจะให้ เนมพูดบ่อยๆ แล้วสิ
แต่พี่โตค่ะ คำพูดพี่ “..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...ไอ้เนม...” มันช่าง......... ประทับใจผัดไท นี่สิ ลูกผู้ชายตัวจริง
-
o13
สนุกดีครับ ขอบคุณครับ
-
สงสารหนูเนม :เฮ้อ:
-
อยากอ่านแล้วอ่า
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ๊ะ !!
555
ร้อยวันพันปีไม่เคยทวง
ทาทวงเอาตอนนี้แหละ ! 5555555
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
-
เข้าแถวรออ่านด้วยคนครับ อิอิ o13
-
รอน้องเนมกะพี่โตด้วยคน
เพิ่งตามมาทัน...
-
คืนนี้มามั้ยนะรอนะคับ
-
นั่งรออ่านจ้า
-
สู้ๆน่ะ รักพี่โต ชอบน้องเมฆ แหล่พี่วิทย์ เชียหนูเนม ห้าๆๆๆ
-
มานั่งรอฉากเรียกเลือดหง่ะ :haun4:
-
มานั่งรอ สามผีด้วยคน ><
ขอเป็นกันย์วิทย์ด้วยเหอะ~~~
-
ดันๆๆๆๆ :z2:
-
ง๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อีพี่โตแม่ง หื่นว่ะ
ชอบบบบบบบบบบบ
ง้อแบบหื่นๆ กรั่กๆๆๆๆ
-
มารอดูบทสรุปของสามผีครับดูวุ่นวายกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไงก็ไม่รู้ แต่พี่จ้าระวังฟ้าผ่านะเฮียกลางแจ้งแบบนี้อ่ะ
-
Imprison 58: สายฝน
สิ่งที่ถืออยู่ในมือ..มันหนัก...หนักอย่างที่ไม่เคบคิดว่ามันจะเป็นได้ ราวกับรูปถ่ายเพียงรูปเดียวจะเป็นดั่ง..ก้อนหินก้อนใหญ่ๆสักก้อน..
ถ้าหากเป็นก้อนหิน..ได้จริงๆก็คงดี เพราะหากเป็นก้อนหิน ก็คงเขวี้ยงมันไปง่ายๆ ทิ้งมันไปเพราะมันไร้ค่า..เพราะมันไม่ใช่ของที่สำคัญ..ของสำคัญที่...
น้ำใสๆไหลกระทบกับฝ่ามือเย็นชืดและขาวซีดช้าๆ เสียงน้ำกระทบหลังคาดังขึ้นเบาๆ..เป็นจังหวะราวกับบทบรรเลงราวกับท่อวงทำนองดนตรี..ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน..และ...เสียงกลั้นสะอื้นในลำคอของ..คนที่อยู่ข้างกาย...
น้ำใสๆที่กระทบกับฝ่ามือไม่ได้เย็นจัดเช่นที่เคยสัมผัส ทว่ามันกลับอุ่นร้อน..เพราะมันไม่ใช่น้ำฝน.ไม่ใช่ของแบบนั้น แต่เป็นน้ำตา..ที่ไหลลงมาช้าๆ ตามร่องฝ่ามือที่พยายามจะ..ปิดมันไว้..
..เขาหลับตาลงช้าๆเหมือนไม่อยากเห็น ไม่อยากมองอะไร..ไม่อยากได้ยินเสียงสะอื้นไห้ เสียงหายใจที่ราวกับเป็นคำถาม หรือเสียงน้ำฝนที่ยังคงสาดกระทบหลังคา..ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น...
รูปใบเล็กๆนี่มันอะไรกัน..? วิทย์ได้แต่แสยะยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน..เยาะเย้ยตัวเองที่ไม่รู้อะไรเอาเสียงเลย..ไม่รู้อะไรบ้างเลย..ไม่รู้..กระทั่งความจริงที่ควรจะรู้มาตั้งแต่ต้น..
...ความรัก...หรือจะเทียบกับความผูกพันและความเชื่อใจ..
ความรักของเขา..ที่เหมือนกับเงาที่สัมผัสไม่ได้ หรือจะสู้กับความผูกพันและความเชื่อใจที่คนสองคนมามาให้กันตลอดเวลา..
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของคนสองคนในภาพสีซีดจาง..เวลา...ที่ไม่มีเขา..ไม่มีใคร..นอกจากคนทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าตนเองตอนนี้..
ยากจะปฏิเสธได้ว่า..คนที่เข้ามาแทรกกลาง..คือเขา...คือตัวเขาคนนี้..
ฝ่ามือที่บีบมือของเขาแน่นขึ้นทำให้เขาได้แต่ยิ้มหยัน..มองไปยังคนที่กุมมือเขาไว้..บีบมือ..ของเขาแน่นขึ้นราวกับจะวอนขอ..ให้อยู่แนบข้าง..ทั้งที่เจ้าตัวยังก้มหน้าร้องไห้ น้ำตาไหลทะลักออกมาจากฝ่ามือตัวเองหล่นมายังมือของเขา..
..กำลังพยายาม..จะทำอะไร?..
จะยื้ออะไร?..จะ...ทำใจ..อยู่งั้นเหรอ?
รู้สึกว่าลมหายใจยามที่ตัวเขาสูดมันลึก..นั้นช่างสั้นไหว รู้..รู้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ รู้ว่ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เรื่องที่พูดคุย ตกลงกันมาก่อนหน้านี้มันก็แค่คำเตือน ก็แค่ข้ออ้าง..แค่กล่าวถึงสิทธิ์ที่ตนพึงจะมี..สิทธิในตัวคนๆหนึ่ง..ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะสามารถตกลงกันได้ง่ายๆหรอก เพราะหากตกลงกันได้ง่ายๆ...หากจะลืม..หรือตัดใจกันได้ง่ายๆ...ตัวเขา...ก็น่าจะ..ทำ...มันไปได้แล้ว..
ที่ทำได้ก็แค่พยายามจับเชือกในมือของตนให้แน่น..โดยไม่สนใจว่ากองเชือกที่พันกันยุ่งเหยิงนั้นจะถูกดึงให้ตึงขึ้น..จนใกล้จะขมวดเป็นปม..
ก็แค่ทำเป็นหลับตาลงข้างหนึ่ง..มองเพียงเส้นเชือกที่ตนเองถือไว้ในมือ ไม่ได้มองกองเชือกที่กำลังขมวดเข้าหากันช้าๆ..กระตุกดึงให้พวกเขา..ทั้งสามคน ที่พยายามจะดึงมันมาหาตนเองต้องถูกดึงกลับ..และแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น จนกว่าจะแก้ปมเชือกที่ขมวดเข้าหากันได้..
และตอนนี้..ที่ไม่มีทางให้ไปต่อ..เมื่อเส้นเชือกถูกขึงจนตึงร้าว สิ่งที่ทำได้ ก็คือ...ตัด....ทิ้งไปเสียหนึ่งข้าง..
....ถ้าไม่ทำแบบนั้น..ก็ไม่อาจจะไปต่อได้..
ถ้าไม่ทำแบบนั้น เส้นเชือกที่ตนถือไว้..ปลายเชือกที่ตวัดเข้าหาตัว..จะพันรัดลำคอตนเองเสียจนขาดใจตาย..
“...ร้องไห้ทำไม..ร้องไปฝนก็ไม่ได้หยุดตกหรอก..” เขาก็แค่เอ่ยประโยคที่..งี่เง่าที่สุดออกมา วิทย์เงยหน้าขึ้นมาสายฝน ที่ตอนนี้ก็สาดกระหน่ำรุนแรงขึ้นทีละนิด...
“...ก็ไม่ได้อยากจะให้หยุดซักหน่อย..” เสียงพูดนั้นอู้อี้กับมือของตัวเอง ทำให้คนฟังยิ้มออกมา วิทย์อยากจะเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนิ่มๆของเจ้าตัวเบาๆสักครั้งอย่างที่เคยทำ..แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด..เพราะเขาไม่อยากจะ..กระตุกปมเชือกที่อยู่ในมือตนเองให้รัดแน่นขึ้นอีก..
“...งั้นก็หยุดร้องซะสิ...” วิทย์ตอบแล้วดึงมือข้างที่ถูกกุมไว้ออกเบาๆ...ได้ยินเสียงเจ้าตัวสะอื้นกระชั้นในลำคอถี่ขึ้นมาแล้วอดสงสารไม่ได้..”...หยุดร้อง..แล้วมาคุยกัน..นะ..”
“...ผม....” เมฆพยายามปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง มือข้างหนึ่งก็พยายามจับฝ่ามือที่เคยเกาะกุมไว้..แต่ที่คว้าได้..กลับเป็นฝ่ามือที่กำรูปนั้นไว้แน่นแทน..
ยอมรับว่าลมหายใจสะดุด..เมฆเบือนหน้าไปมองเจ้าของฝ่ามือที่ยิ้ม..ยิ้มมาให้อย่างเพลียๆ..อาจจะเพราะเหตุที่ร่วมทะเลาะวิวาทด้วยก็ใช่..หรืออาจจะเพราะเรื่องนี้มันช่างหนัก..และเหนื่อยหัวใจเหลือเกิน..
อยากจะเข้าไปกอดแน่นๆแล้วบอกว่าให้มั่นใจ..มั่นใจในตัวเขาและสิ่งที่เขาจะทำ..แต่ทว่า เมื่อมองไปยังข้างกาย..ใบหน้าที่อาบเลือดและเปื้อนรอยยิ้ม...รอยยิ้มอันหม่นเศร้าก็ทำให้หัวใจกระตุกไหว..
ก้มมองกระดาษสีซีดในมือของคนที่เขารัก..ยอมรับว่ารูปนั้น...มันสั่นสะเทือนหัวใจตนไม่น้อย..รูปที่ตัวเขายืนเคียงข้าง”พี่ชาย”ที่เพิ่งจบมัธยมต้น ด้วยใบหน้าแย้มยิ้มอันไร้เดียงสา..รอยยิ้ม ที่หายไปจากใบหน้าของเขานานแล้ว..
ภาพที่ทำให้ความรักและความทรงจำในหัวใจถูกกระตุ้นขึ้นมา..ภาพที่ทำให้ตัวเขาต้องร้องไห้...เพราะไม่อาจจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่านี้ไปได้..จะย้อนเวลากลับไปแก้ไข หรือจะกลับไปเปลี่ยนหัวจตัวเองให้รักและผูกพันกับคนๆเดียว..ต่างก้เป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น..
“พี่ชาย” ของเขา..ทำมันลงไปเพื่อเอาตัวเขากลับไปอยู่ในอ้อมกอด...”ผู้ชาย”ที่เขารัก ได้เพียงแต่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนล้า..และหวังว่าทุกสิ่งมันจะจบลงตรงนี้เสียที..
เมฆหลับตาลงช้าๆ..น้ำตาที่ถูกเช็ดจนแห้งเหือด ยังไม่วายกลิ้งหล่นออกมาจากหางตาจนได้..
ถามว่ารักใคร..คำตอบของเขายังคงเป็นเช่นเดิม..
แต่ถ้าถามว่าใครสำคัญกว่า..เขาไม่อาจจะตอบได้เลย
“ เช็ดน้ำตาสิ...” พี่ชาย..บอกเขาเบาๆ พลางเอื้อมมือเพื่อจะเช็ดหยดน้ำตาที่เอ่อไหล แต่ก็ชะงัก เพราะนึกได้ว่ามือของตนเองเปื้อนเลือด รังแต่จะทำให้หน้าเขาเปื้อนมากขึ้น..
“..ขี้แยเอ๊ย..” วิทย์หัวเราะขึ้นเบาๆพลางล้อเลียนเขา แม้เสียงหัวเราะที่ออกมาจะไม่ได้เต็มไปด้วยความสุขเช่นที่ควรเป็นก็ตาม..สายตาของวิทย์มองมาและเฝ้าบอกให้เขาเช็ดน้ำตาอยู่เงียบๆ..
นั่นอาจจะเป็นความแตกต่างของสองคนนี้ก็ได้..เมฆเอื้อมมือเช็ดน้ำตาตัวเองพลางคิดเงียบๆ..กับพี่ชาย..พี่ชายจะปกป้องและทำทุกอย่างให้กับเขาจนแทบไม่ต้องมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร..แต่กับวิทย์น่ะไม่ใช่..เขาก็ยังคงขี้แกล้ง ชอบเย้าแหย่และปล่อยให้เขาทำอะไรด้วยตัวเองเสมอ.. มีเพียงสายตาที่คอยมองมาให้กำลังใจเงียบๆเท่านั้น..
..มันเป็นความแตกต่างของชายสองคนที่เขาต่างก็ขาดไม่ได้ทั้งคู่..
เสียงขยับตัวและเสื้อผ้าที่เสียดสีข้างตัวดังขึ้นเบาๆในความเงียบ วิทย์หรี่ตาลงช้าๆ..ขณะที่วางรูปนั้นลงบนมือของเมฆ..มองแววตาและท่าทางของเจ้าตัวขณะที่รับมันมา..แล้วก็ได้แต่ถอนใจ..
...จะทำยังไง...ถึงจะ”ตัด”เชือกที่กำลังรัดลำคอของพวกเขาให้ขาดลงได้นะ..
หรุบตามองพื้นซีเมนต์เปื้อนฝุ่นผงและรอยฝ่าเท้า..ก่อนจะมองไปที่ชายอีกคน..ซึ่งกำลังจ้องมองเมฆตาไม่กระพริบ..
ดวงตาคู่นั้นก็ยังไม่มองมาที่เขาเหมือนเดิม..มันจับจ้องไปยังดวงตาของคนที่ข้างกายเขา เมฆก็กำลังจ้องภาพนั้น สลับกับใบหน้าของเจ้าตัวไปมา..
วิทย์ยิ้มออกมาอย่างเพลียๆ...ไม่มีใครมองมาที่ตัวเขา...
ไม่มีใคร”เห็น”แววตาของเขา..
ไม่ต่างอะไรกับตอนนั้น...ยามที่เขาเจ็บปวดหัวใจแทบสลาย เมื่อเห็นเพื่อนสนิทกับหญิงสาวที่ตนรักกำลังโอบกอดแสดงความรักกันอยู่..เขาจำได้ว่าตัวเองมองทั้งคู่อยู่ตรงนั้น..ทั้งคู่ที่ยังคงสบตากันและกันอยู่ แม้จะเป็นห้วงสุดท้ายของชีวิต..
...จะว่าไปแล้ว..มันอาจจะเป็น”เวรกรรม”
กรรมที่ไปทำร้ายคนอื่น..พรากชีวิตผู้อื่น...กรรมที่ไปทำคนที่กำลังรัก..อาจจะส่งผลให้เขา...ตัวเขาที่สุดท้าย..ก็คว้าสิ่งที่เรียกว่า”ความรัก”มาครอบครองไม่ได้เสียที...
หรือบางที...คนที่ต้อง”ตัด”...ก็คงเป็นตัวเขาเอง..
วิทย์ผุดลุกขึ้นยืน มองข้างหนึ่งปัดกางเกงตนเองช้าๆ ไม่ได้สนใจว่าฝนผงมันจะไปปัดถูกกบาลใครบ้างเพราะมันไม่ได้สลักสำคัญอะไร..เขาทำท่าจะเดินออกไป..แต่มือก็ถูกคว้าไว้..
...ด้วยฝ่ามือสองข้าง..
วิทย์เลิกคิ้ว..จ้องมองฝ่ามือที่ฉุดแขนตัวเองไว้อย่างไม่เข้าใจ..มือซ้ายที่ถูกจับไว้ด้วยมือของเมฆ..ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจเท่ามือขวา..ที่ไอ้กันย์กำลังใช้มือเปื้อนเลือดของตัวมันเองจับมือของเขาไว้..
...ผ่านวินาทีแห่งความสงสัยและดีใจเพียงชั่ววูบ..ความหงุดหงิดก็เข้ามาแทนที่..กับน้องชายสุดที่รักนี่ไม่ยอมให้เปื้อนอะไร แต่กับตัวเขานี่ต่อให้เลือดหรืออะไรก็ไม่สนใจซินะ..
สลัดมือมันทิ้งบอกตัวเองว่าน่าจะรู้ดี...เพราะแต่ไหนแต่ไหร คนที่ถูกทะนุถนอมรักใคร่ ก็ไม่ใช่ตัวเขาอยู่แล้ว..
“ ทำไมชอบเดินหนีไปก่อนอยู่เรื่อย..” เมฆเป็นฝ่ายถาม..แต่วิทย์ก็เหลือกตาขึ้น เป็นใครก็เถอะ เห็นท่าที ”รักใคร่” กันจะเป็นจะตายแบบนั้น ไม่เดินออกมาก็หน้าด้านเต็มทน..
“..ยังจะถาม..” วิทย์ตอบงึมงำในลำคอ พลางถอนหายใจเฮือก “ ไม่ไหวน่ะเมฆ..มึงจะอยู่กับกูทั้งที่ทำตาหวานใส่”พี่ชายสุดที่รัก”ของตัวเองแบบนี้เนี่ย..ขอเหอะ..”
“..ก็มัน...”
“..ถ้ามึงบอกว่าชิน กูนี่ล่ะจะเอามะเหงกประเคนใส่หัวมึง..” วิทย์สวนขึ้นมาพลางถอนหายใจเฮือกแล้วจ้องหน้าเจ้าตัวตรงๆ
“..พูดตามตรงน่ะ...เมฆ...ถ้า..มึงยังตัดสินใจอะไรไม่ได้อยู่แบบนี้..กูก็ไม่อยากจะอะไรกับมึงมากแล้วน่ะ..” วิทย์บอกออกมา เขาถอนใจเฮือกๆราวกับได้ระบายอะไรซักอย่างออกไปให้พ้นๆสมอง “ ส่วนมึง..ไอ้กันย์...ขอเหอะว่ะ..จะทำอะไรก็ไว้หน้ากันบ้าง..ไม่ใช่อยากจะก่อเรื่องก็ทำ อยากจะแย่งแม่งก็แย่ง..เคยเห็นหัวหรือสนใจใครนอกจาก..เอ้อ..ไม่สิ...ไม่ต้องถามก็รู้ มึงก็เห็นได้แค่หัวเดียว..”
ว่าแล้วก็อดจะแสยะยิ้มออกมาไม่ได้..ยิ้มสมเพชตัวเองที่จนถึงตอนนี้..ถึงจะเริ่ม..คิด...เริ่มจะจดจำได้ถึงความรู้สึก”รัก” ไอ้เมฆที่มากขึ้นเรื่อยๆ..แต่ไอ้ความฝังใจ..ที่ตัวเขามีต่อไอ้กันย์ก็ใช่จะหายไปไหน..
...ใช่ว่าจะมีแค่ไอ้เมฆที่หลายใจ..เขาก็หลายใจพอกัน..
เพราะงั้นต่อให้เมฆหรือไอ้กันย์ออกไป..ผลมันก็เหมือนเดิม สู้เขาออกไปจากตรงนี้เสียเองยังจะดีกว่า..
เพราะถึงจะหลายใจรักใคร..ก็คงไม่ได้ทำให้คนอื่นต้องมาเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว..
“ เพราะงั้นเลยจะเสียสละ..งั้นสิ..” วิทย์ฟังคำพูดของเมฆและขมวดคิ้ว ..เสียสละเรอะ..ไม่ใช่ว่ะ..กูกำลังจัดการกับชีวิตตัวเองต่างหาก
“..แน่ใจงั้นเหรอ?..” คราวนี้เป็นคำถามของไอ้กันย์..วิทย์กำลังจะอ้าปากตอบ แต่ก็ต้องหุบปากลงเพราะสายตาคู่นั้นกำลังจ้องเนคำตอบจากเมฆ ไม่ใช่เขา..
“..ผมยังยืนยันเหมือนเดิม..เหมือนที่เคยเป็นนั่นแหละ..ต่อให้พี่วิทย์จะไม่รักผมแล้ว..มันก็ยังเหมือนเดิม..” คำตอบของเมฆทำให้เขาขมวดคิ้ว..ไม่ต่างกันไอ้กันย์ แต่มันทำสีหน้าเจ็บปวดเสริมเข้าด้วย..
“..ทั้งที่...”
“ ผมรู้..” เมฆตอบ หยุดคำพูดของกันย์ไว้แค่นั้น “ ผม..ยังรักพี่..รักพี่ที่เป็นพี่ชายของผม คนที่ผมรัก รักมากๆ.. และผมก็ยังรักพี่วิทย์..รักอย่างที่ผมเป็นมาตลอด..”
“..ตอนนี้ขึ้นอยู่กับพี่แล้วล่ะ..พี่วิทย์..ว่าจะเลือกใคร ระหว่างผมกับพี่กันย์..”
“ หา????..” ถ้ากินอะไรอยู่ สารภาพว่าวิทย์ต้องขย้อนมันออกมาแน่นอน ชายหนุ่มจ้องหน้าเมฆสลับกับกันย์อย่างตกตะลึง หัวใจเต้นแรงเหงื่อซึมชื้นขึ้นเรื่อยๆ..ก็..คำถามที่ส่งตรงถึงตัวเขานั่นมันอะไร เขาจ้องมองหน้าเมฆด้วยอารมณ์ตื่นๆปนตกตะลึงไม่น้อย..หรือ...หรือว่าเมฆจะรู้แล้วว่าเขากับไอ้กันย์เคย..หรือว่าไอ้กันย์จะเป็นคนบอก..แต่จะเป็นไปได้เหรอในเมื่ออีกฝ่ายน่ะเกลียดเขาขนาดนั้นและ..ถ้าบอกไปเมฆมันจะไม่โกรธหรือไง?..
“..ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกน่า...แค่บอกว่าจะเลือกผม..หรือจะกลัวพี่กันย์มายุ่ง จนเลือกจะหนีออกไปอย่างที่พี่ทำเมื่อกี้น่ะ..”เมฆบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ..แต่คนฟังอย่างวิทย์นึกโล่งอก..นึกว่าจะรู้เรื่องที่เขากันไอ้กันย์มัน...เฮ้อ....
“..ไม่ต้องมาแอบกัดกูเลยน่ะ..” วิทย์จ้องหน้าคนถามแล้วเอื้อมมือไปคว้าเจ้าตัวเข้าใกล้ “ เสียใจด้วยว่ะ..กูพอใจจะกดขี่ขมเหงมึงแบบนี้ต่อไปล่ะ..คราวนี้ถ้าอยากร้องของความช่วยเหลือ ก็เชิญ”พี่ชายที่รัก”ของมึงได้เลย..”
“..ปากเสียว่ะ..” เมฆบ่น แต่ก็ยอมให้เขาเล่นหัวโดยดี วิทย์หันไปมองหน้ากันย์..เจ้าคนถูกมองมีสีหน้าเจ็บปวด อย่างที่เขาก็รู้ว่ามันต้องเป็น..นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองเขาเพียงชั่วครู่..ก่อนจะเดินไปหาเมฆ แล้วกอดเจ้าตัวไว้แน่น..
“..ยังไงถ้าเปลี่ยนใจ..ก็มา...”
“...อืม...ผมรู้...” เมฆรับคำเบาๆ..พลางกอดตอบเจ้าตัวแน่นขึ้น วิทย์เกาหัวแกรก อ้าปากจะท้วง แต่ก็สะดุ้งกับมือของกันย์ที่ตะปบเข้าที่คอ แล้วใช้ความสามารถตามวิชาชีพที่มันเคยเรียนกมากระชากผ้าพันแผลเขาออกแล้วกดปลายนิ้วลงไปบนแผลนั้นโดยแรง..
เสียงดังเพี๊ยะ.. ดังขึ้นขณะที่เมฆกำลังกอดพี่ชายต่างสายเลือดไว้แน่นทำให้คนฟังขมวดคิ้ว..กอด..ที่เขาทำด้วยความรู้สึกเต็มร้อยเป็นครั้งแรกยังทิ้งรอยอุ่น ขณะที่เขาเงยหน้ามาจากอกของพี่ชาย..มองไปที่วิทย์...ซึ่งกำลังยืนหน้าบิดเบี้ยวมือข้างหนึ่งกุมแผลบนคอไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเคือง..
เมฆหันมามองหน้ากันย์..พี่ชายของเขายังคงยิ้มให้ แม้มืออีกข้างที่กำลังสะบัดอยู่หลังกางเกงนั้นจะกระตุกยิก..
เมฆแสยะยิ้ม..ออกปากถาม
“..มีอะไรที่ผม”ไม่รู้”รึเปล่า..”
“..ไม่...!! “ ตอบพร้อมเพรียงกันทั้งสองคนพร้อมกับวิทย์ที่คว้าแขนเขาไว้ นัน์ตาคู่นั้นหรุบตามองรูปในมือเขาเพียงชั่ววูบ..ก่อนจะถามออกมาเบาๆ..
“..แน่ใจเหรอ?..”
“..อืม..” เขารับคำเบาๆ พลางหันไปยิ้มฝห้พี่ชาย..นัยน์ตาคู่นั้นยังฉายแววเศร้า...แต่อย่างน้อยรอยยิ้มนั้นก็ไม่ได้โกหก..
วิทย์ยิ้มออกมาบางๆ..ไม่อาจจะบอกได้ว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร..มันไม่ได้โล่งสบายไร้ความกดดันอะไรแบบที่เคยคิด แต่ก็ไม่ได้หนักหนา จนหายใจไม่ออกเหมือนที่ผ่านมา..
..ถ้าเชือกที่ถือไว้..มันกำลังตึงจนจะขาด..หากตัดไม่ได้ ..ที่ทำได้ก็คงเป็นเดินถอยหลังกลับมามองไปยังปมของเชือกนั้น.. แล้วค่อยๆเดินไปจากตรงนั้นอีกครั้ง..
ชายหนุ่มอ้อมมือคลำรอยแผลที่ถูกเล็บจิกเสียจนเจ็บแปลบและเป็นรอยแดงแล้วถอนหายใจแผ่วเบา..
มันยังไม่จบ..ต่อให้ถอยออกมาคนละก้าว..ความรู้สึกก็ยังเหมือนเดิมอยู่ดี..
เหลือบมองศรีษะของคนที่อยู่ข้างกาย พร้อมกับหรุบตาลงช้าๆ..
คราวนี้...ไอ้กันย์มันยอม..ยอมเพราะอย่างน้อย ตนก็ยังเป็นที่รักเช่นเดิม
ถือว่าไม่ได้แพ้ไปเสียจนหมดรูป เพราะยังคงสำคัญ..สำคัญแม้จะคนละความหมาย..
...แต่เขาก็รู้ดี..ว่ามันจะไม่หยุด...
เส้นเชือกที่ตึงแน่นมันคลายลงก็จริง... แต่ปมที่กองอยู่ตรงนั้นมันขมวดเข้าหากันเรียบร้อยแล้ว..
พร้อมกับปลายเชือกที่มัดลำคอของพวกเขาแน่น...เหมือนเดิม..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
-
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ตอนนี้ฝนกำลังตก..
แม้จะตกไม่หนักมาก..แต่ก็ถือว่าลงเม็ดอย่างสม่ำเสมอ..พอจะให้รู้สึกเจ็บ..
และจะเจ็บมากๆ...ถึงมากที่สุด สำหรับคนมีแผลอย่างเขา!!
เจ็บครับ..ตอนนี้ไอ้เนมกำลังพยายามนอนให้นิ่งคล้ายศพ เผื่อว่าไอ้คนหื่นที่กำลังทำการลอกคราบผมอยู่มันจะคิดไปว่าผมเป็นศพ..แน่นอนว่าดีกว่าการต้องนอนเป็นคนมีชีวิต ซึ่งกำลังโดนไอ้พี่โตหื่นมันจับปล้ำกลางสายฝน!!
เวรเอ๊ย...ตอนนี้ผมแทบจะยิ้มไม่ออก นัยน์ตาที่เปิดออกมาก็ต้องเจอกันสายฝนที่เทใส่อย่างต่อเนื่องจะว่าหนาวก็หนาวแต่ก็พอจะร้อนได้อยู่...เพราะ...เอ่อ...ก็เพราะ...เพราะไอ้พี่โตมันกำลัง”ทำ”แบบนั้นกับตัวผมอยู่น่ะซิ จับลอกคราบอย่างเดียวไม่พอน่ะ ยังแถมพ่วงด้วยกัด..แถมยังจูบจนผมได้แต่ร้องอู้อี้ในลำคอเท่านั้น..
แต่ปัญหาใหญ่มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ คือตอนนี้น่ะ แผลที่เลือดกำลังไหลซึมตรงต้นคอของผมกำลังถูกน้ำฝนซึ่งตอนนี้ประสิทธิภาพในการกัดกร่อนไม่ต่างจากน้ำกรดเล่นงานอยู่..มันเจ็บน่ะเฟ้ย จะทำตรงนี้ไม่ว่าแต่ขอไปปิดแผลก่อนได้มั้ยวะ.อุ๊บส์...ถือซะว่าผมไม่ได้พูดก็แล้วกัน
“..ฮื้อ...พี่โต...ปล่อย..ก่อน..ผมเจ็บน่ะ..” ผมทำตัวนิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องขยับตัวและส่งเสียท้วงออกมาเพราะทั้งน้ำฝนที่หล่นใส่ประกอบกับความรู้สึกเจ็บปนเสียววูบจากรอยกัดนั่นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ..
“...แผลไม่เห็นลึกเลย อย่ามาสำออยน่า..” แง่ง..ไอ้พี่โตบ้าเอ๊ย อยากเอาตรงไหนก็เอางั้นใช่ม๊ะ หัดเข้าใจสภาพจิตใจและร่างกายของชาวบ้านเขาบ้างเซ่...ไอ้งี่เง่า..
“..ปล่อยนะ !! ..จะสำออยก็ช่างผมเหอะ แต่ไม่เอาตรงนี้เว้ยยยยยยย..” ผมตะคอกใส่พี่โตด้วยเสียงแหบแห้ง หงุดหงิดและไม่พอใจอย่างยิ่ง.. พยายามดิ้นหนีรัศมีหื่นจากพี่โตสุดความสามารถ...
ตุ๊บ...
“...นิ่งๆ.....” จู่ๆสายฝนที่สาดกระหน่ำก็ขาดหายไป เพราะคนตัวโตบังผมไว้หมดแล้ว ใบหน้าที่กำลังแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่ากำลังเกิดความต้องการจ้องมองมาที่ผม ก่อนจะเอื้อมมือข้างหนึ่งแตะบนรอยแผลบนลำคอ กดเบาๆจนผมสะดุ้งเฮือก..
“..อะ...อ๊ะ....” ผมร้องออกมาเบาๆขนลุกวาบไปทั่วกาย เมื่อพี่โตกำลังใช้ปลายลิ้นของตัวเองไล้ทำความสะอาดรอยแผลของผมเบาๆ..มันเจ็บแปลบ..แต่ก็รู้สึกซ่านสยิวจนต้องร้องออกมา..
“...เดี๋ยวก็หายแล้ว..เขาว่าน้ำลายน่ะมีฤทธิ์ทำให้แผลประสานตัวเร็วนะ..” บอกแล้วก็ยิ้มออกมา เสียแต่ผมยิ้มไม่ออก ใครเขาเอาเรื่องแบบนี้ไปกรอกหูพี่แกเนี่ย อยาก”ทำ”จนไม่อยากย้ายที่ก็บอกมาเถอะ.
“..แล้วอีกอย่าง...มึงยังไม่อยากให้กูข่มขืนใช่มั้ย?..”..นี่มากกว่ามั้ง..ที่อยากบอกผมน่ะ..ผมมองหน้าพี่โตที่กำลังแสยะยิ้มคุ้นตา พร้อมกับก้มลงมาหาริมฝีปากของผมอีกครั้ง.ก่อนจะร้องครางออกมาเบาๆ..อย่างสิ้นหวังในการหลบหนี..
ท่ามกลางสายฝนที่ลงเม็ดอย่างต่อเนื่องจนท้องฟ้าอยู่ในสีขมุกขมัว หลังอาคารเก็บอุปกรณ์ในเรือนจำแห่งหนึ่ง..ยังมีเรือนเพาะชำหลังไม่น้อยตั้งอยู่ สีเขียวของชะแลงกันฝนที่พันโดยรอบนั้นโดดเด่นพอสมควรในยามนี้ ภายในเรือนเพาะชำที่เม็ดฝนไซส์ไม่ใหญ่นักร่วงพรูลงมากจากหลังคาอย่างไม่หยุดนั้น ยังมีร่างของนักโทษชายสองคน..ที่กำลังพัวพันกันอย่างเร่าร้อน..
พื้นนั้นเป็นพื้นสีดำด้วยเถ้าแกลบผสมดิน ในยามที่ฝนตกก็มีสภาพเปียกแฉะและติดผิวเนื้อได้ง่าย ดังนั้นเสื้อที่ทำด้วยผ้าเนื้อหยาบสีกากีจึงถูกกระชากออกมาจากร่างแล้วปูรองร่างที่อยู่ข้างใต้ พืชที่ถูกเพาะปลูกไว้และต้นไม้ประดับขนาดกลางนั้นบดบังสภาพเปล่าเปลือยของคนทั้งคู่ได้อย่างดี แลเห็นเพียงภาพเรือนลางของร่างที่กำลังไหวพะเยิบพะยาบราวกับใบไม้ต้องลม..
“..อะ...” เสียงครางเบาๆดังมาจากลำคอที่เปียกชื้น นัยน์ตาปิดลงตามธรรมชาติและหลีกหนีความแสบเล็กๆเมื่อยามน้ำฝนหยุดลงบนดวงตา ขณะที่ใบหน้าแหงนเงยขึ้น..ริมฝีปากบางร้องครางออกมาแผ่วเบาเมื่ออารมณ์ปราถนาถูกชักนำไปไกลหว่าจะครองสติไหว..
“..ปากนี่น่ะ...” เสียงของโตดังขึ้นเบาๆพร้อมกับปลายนิ้วที่แตะลงบนริมฝีปากของเจ้าตัวยุ่งใต้ร่างของตนอย่างเย้าหยอก “..ไม่ปราศัยต่อแล้วหรือไง เมื่อกี้เห็นพูดได้พูดดี..” ว่าแล้วก็ส่งมันเข้าไปในโพรงปากที่ร้อนจัดเมื่อเทียบกับเรือนร่างที่เย็นเชียบของเจ้าตัวตอนนี้..
“..อื้อ....” ปลายนิ้วที่เข้ามานั้นเย้าแหย่ปลายลิ้นและโพรงปากจนต้องครางอู้และยอมไล้เลียมันอย่างที่คิดว่าควรทำ ขณะที่ความร้อนในตัวยิ่งพุ่งสูงขึ้น..เพราะมือหนาที่กอบกุมส่วนกลางลำตัวไว้..
“..อ๊ะ...” สะบัดแผ่นหลังหยัดโค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อปลายนิ้วเปียกชื้นที่ผละออกไปนั้นแทรกเข้าไปในเรือนกายส่วนล่าง นัยน์ตาที่เปิดขึ้นอย่างลืมตัวแลสบนัยน์ตาวาววับเป็นประกายล้อเลียนของคนที่อยู่ใต้ร่างแล้วนึกโมโห จึงส่งกำปั้นทุกไหล่หนาแรงๆอย่างหงุดหงิด..
“..นิสัยไม่ดีน่ะมึง..” โตบ่น แต่น้ำเสียงก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไร ตรงกันข้ามยังฉายแววสุขสันต์เสียด้วยซ้ำ เขาจับเอามือข้างที่ทุบไหล่ตัวเองมาโอบรอบลำคอไว้ ขณะที่นิ้วมือของตนก็ยังคงกดลึก หมุนคว้างในร่างกายของคนตรงหน้าราวกับจะกลั่นแกล้ง..
“..พี่โต...อะ...” หลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับส่งเสียงท้วงคนตัวโตกว่า เนมครางอู้เมื่อโตไล้ปลายลิ้นลงบนรอยแผลบนลำคอ..สัมผัสมันชวนสั่นสะท้านด้วยความวูบไหว เพราะมันทั้งเจ็บแสบ..และเสียวซ่านไปด้วยในตัว..
“..อืม..เป็นไง..” หัวเราะอย่างอารมณ์ดีในลำคอแล้วโน้มตัวไปดูดไล้ปลายติ่งหูกลมมน ขบกัดเบาๆให้เจ้าตัวสะดุ้งเป็นพักๆ..สายฝนที่สาดลงมาไม่ได้เป็นอุปสรรค์เท่าใด หากเทียบกับภาพของเรือนร่างขาวตรงหน้าที่ได้เห็นทุกซอกทุกมุมชัดเจน..ซึ่งเป็นจุดประสงค์ของเขามาแต่ต้น..
“..บ้าเอ๊ย..แกล้งกันนี่..” น้ำเสียงท้วงอู้อี้ใกล้กับซอกคอของตน ทำให้โตหัวเราะเบาๆอย่างนึกเอ็นดู ดังนั้นปลายนิ้วที่สอดเข้าไปในร่างกายของเจ้าตัวจึงยิ่งกดหนัก และคว้านควักไปทั่วพอๆกับฝ่ามือที่กอบกุมความปราถนาของคนที่อยู่ใต้ร่างไว้..
“..อ่า...จะทำอะไรก็ทำสิ..เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดทั้งคู่หรอก..” ทั้งที่ตัวเองก็ต้องการจนแทบไม่ไหวแท้ๆ แต่ปากก็ยังพูดแบบนี้ออกมา ..โตยิ้มล้อเลียนเจ้าคนพูดอย่างรู้ดี ประทับริมฝีปากลงกับปลายจมูกเล็กๆนั้น แล้วกัดเขาๆอย่างหมั่นเขี้ยว เรียกเสียงครางประท้วงดังเหมือนแมวใกล้หู..
“..ไม่เป็นไรๆ..ถ้าเป็นหวัด จะฉีดยาให้..”กระซิบล้อเลียนก่อนจะขบกัดตรงลำคอขาว ปลายลิ้นไล้รอยนูนของเส้นเลือดที่เห็นชัดเจนไปมา รู้สึกว่ามันช่างดูยั่วเย้าน่าเล่นเสียนี่กะไร
“..อา..ไม่เอาหรอก..ให้พี่โตฉีดน่ะให้พี่กะ...อ๊า !!.. “ เพราะปากดีแบบนั้น ปลายนิ้วที่ถูกถอนออกจึงแทนที่ด้วยส่วนที่ร้อนผ่าวอย่างแรง..จนเจ้าคนพูดต้องร้องลั่น เนื้อตัวสั่นระริกด้วยแรงปรารถนา..ทั้งจุกเสียดแต่ก็รู้สึกดีเสียจนพูดไม่ออก..
“...ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้น่ะห้ามพูดชื่อคนอื่น...อยากตากฝนไปทั้งคืนหรือไงหา?..อย่าคิดนะว่าจะทำไม่ได้น่ะ..” เสียงกระซิบแฝงความขุ่นเคืองมาพร้อมกับฟันคมขบลงกับลำคอของเจ้าตัวแรงๆ จนคนปากดีตอนนี้ครางอู้เนื้อตัวสั่นสะท้าน..
“...พี่โต...อือ...” เจ้าตัวครางออดอ้อนเมื่อร่างใหญ่โตไม่ได้ขยับกายโหมเร้าจังหวะเช่นที่ควรทำ กลับแช่นิ่ง แต่ปลายนิ้วที่กอบกุมส่อวนกลางร่างกายกลับยิ่งขยับหยอกล้อจนแทบทนไม่ไหว..ชวนให้อึดอัดด้วยความกระสันต์อยากจะปลดปล่อย..
“..อะไร?..ทำไมเหรอ..หืม...” โตเอ่ยถามพร้อมกับขบกัดยอดอกสีสวยเอามันเข้าไปในโพรงปากแล้วตวัดลิ้นเลียเล่นอย่างหยอกเย้า แม้ร่างกายที่แทรกลึกเข้าไปในเรือนกายใต้ร่างจะเกร็งเขม็งด้วยความต้องการ ทว่า..เพราะคำพูดระคายหู..ทำให้เขานึกอยากจะกลั่นแกล้งเจ้าตัวให้มากกว่านี้..
“..อา...พี่โต...อะ....” นัยน์ตาพร่ามัวไปหมดด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ หัวสมองมึนตื้อคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว นอกจากอยากจะให้ความปรารถนาอันใหญ่โตที่แทรกลึกอยู่ในตัวเขาได้ขยับเสียดสีโพรงเนื้อที่โอบล้อมอยู่..แต่ทว่ายิ่งต้องการกลับยิ่งถูกกลั่นแกล้ง ยั่วล้อ จนแทบทนไม่ไหว..
“...พี่โต...” น้ำเสียงเว้าวอนอย่างต่อเนื่องเข้าหู ทำให้ความหงุดหงิดหายไปได้มาก แต่กระนั้น เมื่อเห็นแววตาสั่นไหว ออดอ้อนของคนตรงหน้ามันก็ยิ่งทำให้นึกอยากแกล้งเข้าไปใหญ่..แต่ยังก่อน เพราะหากยังไม่ขยับกายอยู่เช่นนี้ คนที่ลำบากก็คงกลายเป็นตัวเขาเองมากกว่า..
ริมฝีปากบางอ้ากว้าง หอบหายใจสั่นไหวเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่ขยับไหวอยู่ในกายตน...เนื้อตัวสั่นระริกครางออกมาเสียงสั่นด้วยความซ่านสยิวที่แล่นวาบทั่วผิวกาย..ฝ่ามือเอื้อมไปหาไหล่หนาที่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้า..แล้วกอดรัด พัวพัน จิกเล็บลงไปเพื่อระบายความรู้สึกที่พลุ้งพล่านอย่างทนไม่ไหว..
“...หึหึ..เป็นไง..ยังอยากให้คนอื่น”ฉีดยา”ให้อยู่อีกไหม?..” ถามออกไปพลางเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นให้แรงขึ้น..แรงขึ้น..จนเสียงครางหวานหูดังขึ้นไม่ยอมหยุด..ริมฝีปากที่ส่งเสียงครางของเจ้าตัวลัดเลาะเข้ามาขบกัดซอกคอเขาคืนบ้าง..ก่อนจะก้มลงกระซิบ..
“..ไม่เอาแล้ว..ให้พี่โตคนเดียว..”
“..อืม....ดี...” คำพูดถูกใจนั้น ไม่รู้ว่ามันมีน้ำเสียงยั่ว..หรือท้าทายตรงไหนรึเปล่า..หลังจากกระซิบเชยชมไปแล้วเขาถึงได้ขยับตัวกระแทกกระทั้นแรงขึ้น..แรงขึ้นเรื่อยๆจนได้เห็นใบหน้าแดงก่ำด้วยความปรารถนาที่เจียนล้น เจ้าตัวส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้..ทั้งยั่วเย้าและออดอ้อนอยู่ในที..จนอดจะก้มตัวลงไปบดเบียดริมฝีปากและขยับมือที่สอดไล้เรือนกายเพรียวช้าๆ..
“...อา...พี่โต..ผม..จะ...” แค่สีหน้าและท่าทางก็บอกได้แล้วว่าความปรารถนาที่เจียนล้นนนั้นคงใกล้จะทะลักออกมา โตโน้มกายแนบชิดขึ้น รั้งสะโพกขาวให้แนบชิดขึ้นแล้วกระหน่ำโถมตัวลงไปไม่ยั้ง จากนัยน์ตาของตนมองเห็นภาพร่างกายบอบบางบิดเร่า เนื้อตัวกลายเป็นสีชมพูจัด ใบหน้าที่สะบัดไปมาด้วยความซ่านสยิว และแผ่นหลังซึ่งตอนนี้ไถลออกจากเสื้อที่วางรองอยู่ ไปพาดลงกับพื้นดินปนแกลบสีดำหม่น อีกทั้งสายฝนที่ยังคงทิ้งตัวลงมาไม่ยอมหยุดบนร่างของคนทั้งคู่..ยิ่งพร่างพรมลงบนผิวกายยิ่งดูน่ามอง..ยิ่งพาให้ความต้องการลุกโชน..
“..อา..อ๊า..” เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับเรือนกายสะบัดไหวด้วยความปรารถนาที่ล้นทะลัก..ท่อนแขนเล็กโอบรอบแผ่นหลังแล้วประทับรอยเล็บลงไปไม่เบานัก แต่ยามนี้แทบไม่รู้สึกอะไรนอกจากความซ่านสยิวที่ยิ่งมากขึ้น..ทั้งริมฝีปากบางโผเข้าจุมพิตและควานหาปลายลิ้นอย่างเร่าร้อน..ชวนให้ความต้องการที่ลุกโชน..เผามอดจนไหม้เกรียม..
“..อือ...อะ..” โตครางออกมาหนักๆส่งกายเข้าหาร่างบางแรงๆอีกสองสามครั้ง ก็ปลดปล่อยออกมาท่ามกลางเสียงลมหายใจหอบเร่าปะทะกับสายฝน..สบมองแววตาเลื่อนลอยของเจ้าคนที่นอนหอบนิ่ง..แดงจัดไปทั้งหน้าและลำตัว..
โตยิ้ม โอบอุ้มเจ้าตัวทั้งร่างออกมาแนบกาย กายที่แม้จะปลดปล่อยความต้องการออกมาแล้วทว่าก็ยังไม่ได้ถอนออกทำให้เสียงครางเบาๆดังมากจากริมฝีปากของเนม นัยน์ตาที่หลับพริ้มลืมขึ้นมาสบมอง..ก่อนจะหลบวูบแล้วซัดกำปั้นลงบนแผ่นหลังคนตัวสูงเสียหลายตุบ..
แต่มีเพียงเสียงหัวเราะอารมณืดีเท่านั้นเป็นคำตอบ..ทำให้นึกโมโห..แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ความรู้สึกคับยิบก็เริ่มเกิดขึ้นเมื่อขยับตัว เนมเอื้อมมือไปสัมผัสหลังของตัวเอง ก่อนจะเบิดตากว้างเมื่อรู้ว่าทั้งแกลบเม็ดเล็กและเศษดินนั้นกำลังติดอยู่บนแผ่นหลังของตัวเอง!!
เสียงหัวเราะลั่นดังปนกับเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้เสียหาย เมื่อพบว่านอกจากแผ่นหลังของตัวเองแล้ว ยังมีเสื้อและกางเกงที่เปื้อนไปเป็นแถบ อย่างไม่ต้องบอกเลยว่าไปออกกำลังกายนอกสถานที่กันที่ไหน..
ใบหน้าบูดบึ้งปนอับอายนั้นทำให้คนมองนึกขำ ก่อนจะมองไปยังแผลที่ช่วงคอ โตเอื้อมมือโอบเอวเจ้าคนที่โวยวายไม่หยุดแล้วตัดสินใจพาเจ้าตัวออกมาจากเรือนเพาะชำเพื่อจะได้ลากไปทำแผลอย่างที่ไอ้คนขี้โวยมันต้องการซักที..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ตอนนี้ยาวเนอะ..แฮ่กๆ...สิบหน้าเอสี่พอดีเด๊ะ..
ตอนแรกจะตัดโชะสองตอน แต่ดันบอกไว้แล้วว่าให้เตรียมเลือดสำรอง ก็เลยตามนั้น.. :z1:
อยากบอกว่าตอนเขียนเอ็นซีก็ฟุ้งซ่านเหมือนเดิม หูฟังเพลงป๋าเนปเต้นอะโกโก้( มันช่างเป็นเรื่องราวที่ฮาได้ทำร้ายจิตใจสาวกสเนปเป็นอย่างมาก) สมองนอกจากจะคิดเรื่องเอ็นซีแล้วยังไพล่ไปนึกหน้ายั่งยั่งกับรุ่นพี่(ตัวเอกจากการ์ตูน(ส่อวาย)เรื่อง แอตแลนติส)ทุกๆสามวิ กลายเป็นว่าที่จิ้นนี่ส่วนใหญ่ไม่ใช่พี่โตกดเนม แต่เป็นรุ่นพี่กดไอ้ฉู่หมิงยั่งต่างหาก !!
ว่าด้วยเรื่องสามผี...มันจบแล้วเหรอ?..ก็เออเซ่ จบแล้ว..จบแบบนี้แหละ จบแบบนี้สมควรแล้วแหละ เหอๆ หากถามว่าที่เคยคุยกันสามคนก่อนเกิดเรื่องนี่ต่างกันตรงไหน? ก็ตรงที่คราวนั้นพี่กันย์แก”ไม่ยอม” ไงล่ะค่ะ
ในคราวที่แล้ว กันย์ยอมให้วิทย์พาเมฆออกมาก็จริง แต่ยังไม่ยอมไม่ออกปากบอกซักคำว่าจะยอมรับ..ยอมให้เมฆอยู่กับวิทย์ ดังนั้นจึงก่อเรื่องขึ้น
แล้วมาตอนนี้ กันย์ก็ยอมรับในที่สุด และ..ถ้าคุณสังเกตจะพบว่า วิทย์นั้นเริ่มรู้สึกดีกับเมฆมากขึ้น และถึงขั้นยอมรับกับตัวเองว่า”รัก”เมฆ และยังบอกว่าความรู้สึกที่ตัวเองมีให้กันย์นั้น อยู่ในขึ้นที่เรียกว่า”ฝังใจ”
แน่นอนว่ามันยังจบแบบไม่เคลียร์เหมือนเคย (คือเหมือนจะดีกันได้ในระยะหนึ่ง แต่อีกแง่ก็ยังไม่) แต่ถ้าจะให้เคลียร์แบบว่าตัดคนๆหนึ่งออกจากวงโคจรแล้วไซร้ ขอบอกว่างานนี้”ถึงตาย”ค่ะ ซึ่ง..บอกตามตรงว่าไรท์เตอร์ยังไม่อยากทำแฮะ..เพราะถ้ามีใครตายไปนี่..ที่เหลือสองคน รับรองได้ฆ่ากันตามไปติดๆแน่นอนค่ะ
สามผีที่เคีลยร์ตอนนี้ ก็คงว่าด้วยแง่ที่ยอมรับกันและกันมากขึ้น ไม่ใช่ปิดหูปิดตาไม่ยอมรับเหมือนที่ผ่านมาซึ่งมันก็เป็นการเคลียร์ที่ทำได้ในตอนนี้ละเนอะ..
เป็นไปตามโครงเรื่องที่วางเอาไว้ในครึ่งแรกละค่ะ เพราะ..แบดกายจะจบแล้ว....เหลืออีกไม่กี่ตอนค่ะ ไม่ใช่ว่าจบบริบูรณ์น่ะ อันนี้ต้องบอกว่จบครึ่งแรก ซีซั่นแรก หรือจะบอกว่าจบภาคแรกก็ได้มันก็เลยจบแบบยังค้างๆคาๆมีอะไรให้คาใจเยอะ..รอเรามาต่อครึ่งหลังอยู่ ซึ่งไรท์เตอร์จะขอลาพักไปสามปีเพื่อเรียน...อุบส์ ล้อเล่นจ๊ะ(โยกศรีษะหลบฝ่าตรี o18น) ก็มาต่อตามปกติแหละค่ะ แต่ระหว่างครึ่งแรกกับครึ่งหลัง เราก็จะมีตอนพิเศษมาแทรกเท่านั้นเอง..
ว่าด้วยเรื่องตอนพิเศษ...สำหรับพี่น้องเล้าเป็ดทั้งหลาย อัญเชิญรีเควสตอนพิเศษได้เลย...มีข้อตกลงงง่ายๆ นั่นก็คือ..จิ้นมาเหอะค่ะ บอกสถานการ์ณ บอกเรื่องราว และอารมณ์ของตัวละครที่ว้อนท์ให้เราแต่งตอนพิเศษให้เรียบร้อย จะคู่ไหนก็ได้ ทำอะไรก็ได้กดกันที่ไหนก็เอาเต๊อะ (รู้สึกว่าหลังจากมีเอ็นซีท่ามกลางผู้คนหมู่มากและเอาท์ดอร์ไปแล้ว..เราไม่มีอะไรจะอายแล้วละค่ะ ) ของใครน่าสนใจ เราจะหยิบมาแต่งให้ท่านโดยพลัน
(สมมุติ : คู่พี่โตกับพี่ทิน ตอนเจอกันครั้งแรก มาตอนนี้พี่ทินหึงพี่โตที่ไปกิ๊กกับเนม น้อยใจเลยขอเอสเอ็ม อะไรก็ว่ากันไป..แต่ขอบอกตามตรงว่าถ้าขอแบบนี้จริงๆอิชั้นจะขนหัวลุกมากๆ)
ตอนพิเศษจ๊ะ หมดเขตตอนหน้าเน้อออออ
สำหรับตอนนี้ ก็ขอลาก่อนค่ะโปรดติดตามตอนต่อไปงับบบ..
ปล.ไม่ได้ยินร๊อก สองคนนั้นนน่ะ ไอ้เสียงฟ้าร้งฟ้าร้อง ต่อให้ผ่าลงมายังน่าสงสัยว่ามันจะเป็นตอตะโกกันท่าไหนเลย :laugh:
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มมมมมคนแต่งอีกรอบ
ตะกี้แอบคั่น :m29:
โฮกกกกกได้อีกค่ะ :m10: :m10:
-
นุ้งเนมขี้อ้อน น่ารักจริงจริ๊ง :man1:
แต่อิพี่โตก็ขี้แกล้งนะคะคุณ
ตอนนี้นี่แบบว่า :m25: ตายไปเลย
-
:m25: :m25: :m25:
พี่โตนี้ไม่สนใจสถานที่เลยนะค่ะนั้น เอาท์ดอร์แถมกลางฝนอีก
นี้ถ้ามีฟ้าผ่าประกอบฉากด้วยนะจะหัวเราะให้
ส่วนสามผี อืมมมมม เอาเป็นว่าเราจะพยายามทำความเข้าใจนะค่ะ :try2: :try2:
-
:m1: :m3: สายฝนเย็นฉ่ำชื่นจายยยยย....สำหรับคู่อีพี่โต :m11:
:m17: สำหรับ 3 ผี ให้เป็นแบบรักเรา 3 คนไม่ได้เหรอ :m13:
แบบว่า..........ความสุขจงเจริญ :m18: :m18:
-
writer ขยันขั้นเทพ สู้ตาย สู้ๆจุ๊บๆ จ๊วบๆ
อ่านไปหน้าแดงไป อ๊ากกกกกกกก
-
สรุปว่าทินเป็นกิ๊กโตมาก่อนจริงๆเหรอ ขนลุก55555
แต่ตอนนี้อ่านแล้วอิ่มดีครับ
-
ว่าไปแล้วไอ้คู่ SM เนี่ยมันคู่หลักชัดๆ ดีไม่ดี ก็เป็นกันทั้งแดนนี่แหละ 555+
ตอนพิเศษ ขอคู่ป๋า-โต 5555+
-
สุดๆพี่โตฉึกๆ
-
ไอ้พี่หลงเนมหัวปักหัวปำแล้ว :impress3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แอบเครียดตอน3P
แต่คิดไว้ว่าเมฆเลือกพี่วิทย์แน่ๆๆ
แต่อีกใจก็แอบหวั่นไม่ได้เพราะพี่กันย์ก็ทำทุกสิ่งอย่างให้เมฆ
ก็เลยแอบหวั่นว่าจะเลือกพี่กันย์
แต่เลือกพี่วิทย์ก็ชื่นใจ
แต่พี่โตนี่จริงๆๆๆได้ทุกสถานที่ ฮ่าๆๆๆไม่หื่นเลย
เนมน่ารักเนอะทั้งยั่วทั้นอ้อน
อยากอ่านตอนพิเศษคู่พี่โตกับเนมเยอะๆๆๆๆๆ
รอซีซั่นต่อไปครับ
-
ได้ทุกที่เลยนะพี่โต
สภาพตอนนี้ของคนอ่านคือ...
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
ขอบคุณมากคะ อ่าน เอ็นซี กิ๊วๆๆ น่ารักดีคะ :haun4:
ส่วนตอนพิเศษ นิ ขอหมอกัณย์กะเพ่วิทย์ ได้ไหม ชอบคู่นี้อะ ไม่รู้ทำไม ดูรันทด ดิ หึๆๆ :L2:
-
ดีนะขอรับที่เตรียมทิชชู่ซับเลือดไว้ :-[
ปอลิง รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a1:
-
สามผี ดูแล้ว วิทย์ และกันย์คงตัดใจไม่ได้ มันต้องมีเรื่องอีกแน่
ส่วนคู่พี่โตกะเนม โอ้ววว :m10: :m24:
-
o18พี่โตเถื่อนนนนนนนนนนนน
น้องเนมน่ารักกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
หื่นไป ฮาที่พี่โตกับนุ้งเนมคุยกันไป นี่ก้น่ารักอีกแบบนะ :z1:
3 ผี ไม่ตัดใครซักคนไม่ได้หรอ อิอิ :m18:
..
.
ตอนที่อ่านถึง 'ไรท์เตอร์จะขอลาพักไปสามปีเพื่อเรียน...' ไอ่เราอุทาน เฮ้ย..! o22
:m16:แกล้งเค้าอ้ะ :fire: ตกใจหมด
ตอนพิเศษ อยากอ่าน พี่ทินกับพี่แม๊ก(หรือพี่เบิร์ดก็ได้) ไม่รู้ว่าใครสนิทกับใครมากหว่ากันแงะ
มีซัมติงกันอ้ะ เลือดพุ่ง หรือ หวานๆ เถื่อนๆหรือ ยังไงก้ได้ แค่อยากอ่าน555
:L2: :L1: :L2:
-
หึหึหึ....บรรยายซะคิดภาพตามได้เลย...
ชอบครับ...ติดตามตลอดเลยนะ
การแสดงออกซึ่งรักของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน...แต่ทั้งหมดก็คือ รัก...
-
:z1: :haun4: :pighaun:
ลา 3 ปี กลับมาพร้อมคู่ลูกๆเลยมั๊ยค่ะ??(ลูกน้องเนมกะพี่โต 555)
:กอด1:ไรท์เตอร์
-
ว้า!!! เสียดายจังนึกว่าจะอยู่ด้วยกันทั้ง 3คนซะอีก
อ่านไปมีความรู้สึกว่ากันย์น่าจะเริ่มคิดอะไรกับวิทย์บ้างแล้วนะนี่
ส่วนคุณหนูเนมกับพี่โต เฮ้อ!! ยังน่ารักกันได้อีก โดยเฉพาะน้องเนม
อุตส่าห์จะพยายามไม่ไปตามอารมณ์ที่พี่โตปลุกปั่น แต่ในที่สุดก็ คริคริ
-
ตอนพิเศษว้อนท์มานาน
อยากอ่านคู่ กันย์xวิทย์ สุดๆเลยค่ะ
อ่านจากเรื่องหลักแล้วรู้สึก "ทำไมเฮียสองคนนี้ ความสัมพันธ์เค้าลึกลับกันจ๊าง"
เลยอยากอ่านตอนพิเศษ nc แบบ sm สุดยอดของสุดยอดหึหึหึ
แบบว่าในชีวิตจริงเค้าลึกลับดีนัก มาเปิดเผย(ร่างกาย)สุดๆตอน nc นี่ก็ยังดีว้า<<<มันเกี่ยวกันเรอะ??
ไม่ว่ายังไงก็ว้อนท์ กันย์xวิทย์ที่สุดค่า (เทียนไข โซ่ แส้ กุญแจมือ แอร้ยยย)
จินตนาการไปไกลโลดแล้ว(ไอหื่น>///<)
ดังนั้น ขอความกรุณาแต่งคู่นี้ด้วยเถอะค่า (ถ้าไม่แต่งจะอัญเชิญเฮียนพแกไปเข้าฝัน หุหุหุ)
ปล.อ่านตอนพี่โตxนู๋เนมแล้วเสียเลือดมากมายอ่า
-
พี่โตไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนใช่ป่าวกับน้องเนมแกหื่นซะไม่เลือกสถานที่เลย :laugh:
ตอนพิเศษขอ พี่โตกับเนมอีก :กอด1:
-
เเอร้กกก พี่โตหื่น (อีกเเล้ว ว) 55
ร้อนเเรง
-
ตอนแรกอ่านแล้วแทบค้าง ขอหยุดสามปี o9
ที่ไหนได้แค่แกล้งเล่น :เฮ้อ:
ตอนพิเศษขอคู่พี่โตกับเนมเยอะๆเลย
:haun4: :haun4:
-
กรี๊ดดด ดีใจมากมายที่ เมฆเลือกวิทย์ ^^
ลุ้นมานาน ปวดตับ 555+
เนมขา น่าร้ากกกกก ขี้อ้อน อิพี่โต หลงหัวปรักหัวปรำ แอบมีหึงด้วย 555+
พออ่านจบมาอ่านที่ไรเตอร์เขียน อ่านถึงตอนที่ไรเตอร์บอกว่า
'ไรท์เตอร์จะขอลาพักไปสามปีเพื่อเรียน...'
โอโห้ shock เลย 555+ แทบกรี๊ดอ่ะ โดนไรเตอร์เล่นไปเต็มๆ หุหุหุ
ถ้าลาจริง คงได้มี รีดเดอร์ลงแดงกันบ้างแล้ว (อย่างน้อยก็เราคนนึง 555+)
ตอนพิเศษอยากได้ เนมกะพี่โตอีก คู่นี้กำลังน่ารัก ^^
-
รู้สึกว่านี่คงเป็นบทสรุปจบที่ดีที่สุดของสามคนนั้นแล้วล่ะค่ะ
ขาดใครไปไม่ไำด้จริงๆ
มันก็วนเวียนอยู่ยังงี้ ความรักแบบสามคน เศร้า แต่ก็ดีกว่ามีใครคนใดคนนึงจากไป
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยย :haun4:
พี่โตน้องเนมมมมม สุโก่ยยยยยยยยยยยย
น้องเนมเซ็กซี่มว๊ากกกกกกกค่ะ จิ้นภาพตามแล้วเขินนนนนนนนนนน
พี่โตก็นะ . . . เอ้าท์ดอร์กลางสายฝน ท่ามกลางฝูงชน
ทำมาหมด !!!
จะจบซีซั่นแรกแล้วหรือนี่ ใจหายยยยย แต่มีซีซั่นที่สองสินะค่ะ~~
ตอนพิเศษเหรอ . .
อยากได้อารมณ์แบบแหกคุก -*- (อีนี่โรคจิตมากมั๊ย//ไรท์เตอร์)
พี่โตกับน้องเนมหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ไปโผล่ที่เม็กซิโกไรงี้
(อ่านนิยายมากไปมั๊ยแก//ไรท์เตอร์)
หรีือไม่ก็อารมณ์โรแม๊นซ์กิ๊วก๊าว แบบพี่โตน้องเนมเคยเจอกันสมัยเด็กๆ (ไม่เหมาะกับเรื่องนี้เลยให้ตายสิ !!)
5555555555555
รอตามใจอารมณ์ไรท์เตอร์ด้วยแหละดีแล้ว
:กอด1:
-
เนมกดโต -จบ-
555+ ขอโตกดเนมเหอะ สัจธรรมของหมู่มวลมนุษยชาติ 555+
-
เฮือกกกกกกกกกกกกกก ไปขอรับบริจาคเลือดก่อนน๊า
บวกให้สุดๆ 555
-
:z1: ตอนพิเศษเหรอ..ขอเป็นพี่โตหึงเนมกะคนอื่นที่ไม่ใช่พี่กันต์ได้ปะหรือไม่ก็ตอนที่เนมไม่สบาย
แล้วพี่โตก็ดูแลเนมแบบหวานๆ :laugh:
-
:jul1: :z1:
-
อ๊ายยย เริงรักกลางสายฝน หนูเนมจะช้ำมั้ยเนี่ย พี่โตนะพี่โตจะอดทนอีกนิดพาหนูเนมไปที่แห้งๆกว่านี้ก็ไม่ได้ กร๊ากกกกก ส่วนวิทย์ เมฆ แล้วก็กันย์ อืม...แบบว่า...คิดยากก็สามพีซะเลยสิ หุหุหุ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เอาตอนพิเศษที่โตกะเนมได้พ้นโทษแล้วได้มั้ยอ่ะ
อยากรู้ว่าจะเกิดไรขึ้นบ้างอ่ะ
-
พี่โตนี่ไม่ไหวเลยนะ หื่นได้ตลอดเวลา
-
o18พี่โตกดน้องเนมแบบหวานๆมากกกกกกกกกก o13
-
สามพีก็เคลียร์ไปได้เปราะนึงเนอะ
อยุ่ที่วิทย์ต่างหากหรอกหรือว่าจะเลือกใคร
วิทย์แอบเหวอเล็กน้อย 55
ส่วนคุ่พี่โต หลังจากกิจกรรมกลางสายฝน
สงสารเจ้าเนมมัน เลอะเทอะเละเทะไปหมด
ขนาดรองพื้นแล้วนะเนี่ย
เดี๋ยวกลับไปหอนอนใครๆ ก็พอเดาออกว่าไปโดนคลุกมา 55
และเหมือนจะกลับมาหยอกล้อได้แล้ว
ส่วนเรื่องรายละเอียดเราว่าน่าจะยังไม่เคลียร์มะ
ทำแผลให้เนมแล้วคุยกันวะนะคะพี่โต สงสารเด็กมัน
ไม่มีใครชอบคิดว่าตัวเองง่าวอยู่ตลอดเวลาดอก ..
-
+1 :jul1: :jul1:สายฝนร้อนฉ่า :m20: :m20:
-
มีหลายความรู้สึก บรรยายไม่ถูก เอาเป็นว่าอยากอ่านต่อ
ส่วนเรื่องตอนพิเศษ ท่านใดอยากจะรีเควสอย่างใด เชิญเลยเจ้าค่ะ ลูกลิงรออ่านอย่างเดียว :laugh:
...ขอคนเขียนอย่างเดียว รบกวนมาต่อแบบต่อเนื่องนะคะ เดี๋ยวคนอ่านจะลงแดง :m15:
-
อยากอ่านกันย์ วิทย์อ่ะ สถานการณ์แบบที่ว่าเวลาผ่านไปกันย์กลายมาเป็นว่า
รักวิทย์เข้าแล้ว จากนั้นสร้างตัวละครให้กันย์หึงวิทย์
ลากวิทย์ไปตบจูบๆจบด้วย NC ตามนั้นเลยค่ะ 555
-
:o8: :o8: :o8:ซี่ซั่น2จะถึงตอนที่ออกจากคุกหรือยังอ่ะคะ อยากรู้ว่าถ้าออกจากคุกแล้วจะเป็นไงพี่โตกับแฟนสาวและเนม เอะๆ อยากอ่านๆๆๆๆๆ :o8: :o8:
-
สามผีนี่ยังไม่เคลียร์นะเนี่ย
้ค้างคาใจ ค้างคาใจ
คาดว่าพี่กันย์ของเราต้องโผล่มาก่อกวน(หัวใจคุณวิทย์)แน่ๆ
ส่วนพี่โตกะเนมนี่ไม่อายฟ้าอายดินเลยเนอะ
แต่อย่างว่าทำในเรือนนอนให้ทุกคนรับฟังไปแล้ว จะมาอายอะไรอีกเนอะ 5555
ส่วนตอนพิเศษ อยากอ่านแบบ กันย์กำลังกดวิทย์อยู่ แล้วเมฆมาเจอ เลยขอร่วมด้วย อะไรแบบนี้ล่ะค่า *///*
-
ตอนนี้ได้ใจสุดดดดดดด o13
มันเป็นอะไรที่ทำให้ต่อเนื่องได้ดีจริงๆๆ
ตอนพิเศาเดี่ยวไปจิ้นก่อนน่า
ตอนนี้อิ่มกับตอนนี้อยู่ :haun4:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ โฮะๆๆๆ อยากบอกว่า ตอนนี้ขึ้นตอนมาได้ดีมาก ชอบที่ไม่เอา สามผีไว้ตอนท้ายเอาเศร้าไว้ก่อนเเล้วค่อยเอาดีทิ้งท้าย เราก็คิดว่าสามผียังไม่จบสงสารอะ คิดว่าพี่กันย์ยังไม่ยอมปล่อย วิทย์อะ เศร้าเเต่ไม่มีใครตายอะดีที่สุด
เนม เซ็กซี่มาก โฮะๆๆๆเจ๊ ชอบอย่างเเรง จะจบซีซั่นเเรกเเล้ว ถ้าไรเตอร์ดองจริงๆคงไปโหวตที่เซ็งเป็ดอวอร์ด เป็นนิยาย ดองเค็มเเห่งปี กร๊ากกก ไรเตอร์ ไม่พิมพ์หนังสือเหรอ อยากได้ เเต่ว่ามีพิมพ์ผิดเยอะเหมือนกันนะ
ตอนพิเศษ ขอ พี่กันย์ กับ วิทย์ เอาเเบบเอสเอ็ม เพราะคู่นี้เเบบนี้เเหละดี อยากได้ คุคุคุ(ไม่ต้องบอกเลย ว่า อีคนอ่านเป็นคนยังไง)
+1 ให้ไรเตอร์ เดี๋ยวไปเช็ดเลือดก่อน เปลื้อนคอมหมดเลย กร๊ากกกกกกก
-
3 ผีจบไปแล้วแบบขมุกขมัว
พี่โต-ก็เร้าร้อนท่ามกลางสายฝนที่เย็นช่ำกันไป
***ปล.****ตอนพิเศษ เค้าขอ NC ของ 3 ผีได้ม่ะแบบ 3 คนผัวเมียอ่ะ :haun4:
-
สายฝน ผสมกับน้ำ.... เข้ากันจริงๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1: เลือดท้วมเลย เฆ่อๆ ชอบๆ
แต่คู่ สามพีนี่สิ (แอบขัดใจนิดนึง o9 เพราะเค้าเชียร์ กันย์-วิทย์ อยู่อ่า :m3: )
แต่ว่า..แต่ว่า..รีเควสได้นิ ... ขอรีเควสคู่นี้ละกัน แค่อยากรู้ว่าวิทย์ชอบกันย์ได้ไงอ่า (หรือว่าอยู่ในตอนแรกๆแล้วไม่ได้อ่านหว่า :m29:)
ยังไงก้อรีเควสคู่นี้แหละค่ะ ..แต่สถานการณ์นี่คิดไม่ออกอ่า... o6
-
อร๊ายยยย พี่โตตอนนี้ไม่ทันใจน้องเนมเล้ยยยย :pighaun:
ตอนพิเศษอ่ะค่ะ อยากดูคู่ วิทย์ กันย์เขากดกันอ่ะ คิคิ
:pig4:
-
เออ...ประมาณว่าอยากได้ ตอนพิเศษเป็น ฉากที่เนมกับไอ้พี่โต ออกจากคุกและไป อะจึกๆ กันนอกคุกบ้างเจ้าคะ :pighaun:คริคริ
หรือ แบบว่าตอนในคุก เป็นตอนแรกๆ ที่เนมเข้าคุก :impress2:เป็นความรู้สึกของบรรดาลูกน้องของเฮียโต ที่คิดว่าไอ้เนมนี้มันน่ารัก น่าเอาจริงๆ :oo1: ประมาณนี้แหละเจ้าคะ
คริคริ ไม่รู้จะถูกใจไรเตอร์ไหม โปรดรับไปพิจรณาด้วยนะเจ้าคะ :-[
:bye2:
o13
-
พี่โตหื่นได้ไม่เลือกที่ดีจิงๆ หุๆ
ว่าแต่สามคนนั้น เศร้าๆแฮะ สงสาีรกันย์ :เฮ้อ:
-
เรื่องของสามผีอ่านก็ยังงงๆอยู่ว่าตรงนี้เป็นส่วนของใครแต่พอจะสรุปใจความได้อยู่
แต่มันดูเหมือนว่าทั้งในใจและภายนอกมันยังดูค้างๆคาๆนะ ถึงแม้จบแบบนี้จะดูเหมาะกับไอ้สามหน่อนั่นก็เถอะ ใจจริงอากให้มันเคลียร์มากกว่านี้ก็ยังดีแฮะ
ส่วนคู่ขาใหญ่นั่นน่ะ น่ากลัวว่ะ ความอายหาไม่เจอแล้ว ฮ่าๆๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าพี่โตมันขี้อวดว่ะ แบบว่าอยาจะอวดว่าได้เนมเป็นภรรเมียแล้ว
จะว่าไปเมื่อวานมันก็มีข่าวที่ว่าแม่ค้าส้มตำโดนฟ้าผ่าตายนี่นา พออ่านแล้วคิดถึงข่าวนี้เลยนะเนี่ย เสียวจังเลยว่าโตกับเนมจะโดนฟ้าผ่าอ่ะ แบบว่ากำลังเมามัน(?)กันอยู่แล้วจู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมา สุดท้ายก็ดับอนาถทั้งคู่อะไรแบบนี้น่ะ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
อยากอ่าน กันย์ x วิทย์ :serius2: คีบเอาเมฆไปเก็บชั่วคราว :oni1:
ในที่สุดพี่โตมันก็เอาจริงๆ สินะ ท่ามกลางสายฝน :เฮ้อ:
ไม่คิดเลยแหะว่าพี่โตจะเป็นคนแบบนี้ แต่... ชั่งเหอะ เร้าใจดี :laugh:
อ๊า... เรื่องนี้จะจบแล้วหรือขอรับ? :o12: ไม่อยากให้จบเลย แต่อยากรู้ตอนจบ ( :z6: แอ้ก )
แล้วยัยแฟน ( สาว ) พี่โตล่ะขอรับ? เอายังไง?
ยังไงก็รอเสมอขอรับ //ปูเสื่อรอ :L2:
-
เลือดท่วมกันเลยทีเดียว ทั้งหวาน ทั้งหื่นเลย...ตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจนใกล้จะจบภาคเเรกเเล้วเนี่ย รู้ความรู้สึกนึกคิดของตัวละครหลักแทบทุกคน ยกเว้นหมอกันย์นะ ถ้าอยากจะขอตอนพิเศษอยากให้ไรท์เตอร์เขียนถึงความรู้สึกของกันย์ที่มีต่อวิทย์น่ะ เพราะกันย์รักและให้ความสำคัญกับเมฆแน่ ๆ แต่วิทย์ล่ะ จะไม่รักก็ไม่ใช่หรือจะเกลียดก็ไม่เชิง มันก้ำกึ่งยังไงไม่รู้ โมโหเค้า เกลียดเค้าแต่จูบเค้าเนี่ยนะ เหอะ ๆๆๆๆ เอาใจเเฟนคลับกันย์-วิทย์อย่างเราหน่อยเถอะนะ....แค่รู้ว่าเมฆไปอยู่กับพี่วิทย์ก็ช้ำใจพอเเระ :o12:
มีเรื่องอยากจะถามอีกซักเรื่อง...ไรท์เตอร์มีความคิดจะรวมเล่มบ้างหรือป่าวหง่ะ บอกตรง ๆ เป็นนิยายที่เราชอบมากมายแล้วก็ตามอ่านมาเป็นปีๆ ถ้ารวมเล่มก็จะดีมากๆ ยังไงก็บอกด้วยนะจ๊ะ...รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
หึหึ
แล้วจากไป
-///-
-
เลือดหมดตัวแล้วค่ะ ไรเตอร์อยากอ่านตอนพิเศษ ขอพี่กันย์ กับ วิทย์ค่ะ เอาแบบหมดตัวเป็นก็อกที่สองเลย พี่โตนี้หืดใช่เล่นเลยนะเนี่ย แล้วเนมจะรับไหวเหรอ หึหึ.......
-
อ่านจบตอนนี้คงต้องขอตัวไปเพิ่มเลือดซะแล้ว
เสียไปเยอะ จบซะทีกรณีศึกษาของสามหนุ่มสามมุม
แต่ไอ้พี่โตมันมะกลัวฟ้าฝนเอาซะเลย
เล่นกลางแจ้งแบบน้านนนน
ดีนะที่ฟ้าไม่ผ่าลงมาซะก่อน
555555
-
ขอ NC18+++ โต กับ เนม หลังออกจากคุกแล้วค่ะ
:z1:
-
ปกติจะอ่านแล้วเม้นท์อีกเว็บหนึ่งใช้คนละชื่ออ่ะคร้าบ
แต่ตอนนี้ตามความหื่นของเฮียโตมาฮ่าๆ
ก็เลยจะขอใช้สิทธิ์ ตอนพิเศษขอคู่เฮียกันย์xเฮียวิทย์ครับ
ไม่เครียดไม่เศร้าจะดีมาก(เป็นไปได้เร้อคู่เนี๊ยะเหอๆ)
ชอบตอนเฮียวิทย์เขิน+เหวี่ยงน่ารักดี
ตอนแรกๆที่สองเฮียออกมาเจอกันนี่แอบน่ารักอ่ะครับชอบ
-
:m25:
ให้พี่โตฉีดยาได้คนเดียวววววว
น้องเนม แรงตลอด 5555
คู่สามผี เหมือนปมจะคลาย แต่จริงปมเพิ่มป่าวนิ 555
เชียร์ๆ ให้พี่กันย์ได้เข้าวงเนอะ สองคนมันเหงา :laugh:
แอบขอตอนพิเศษด้วยคน วิทย์-เมฆ ใสๆ :z1:
-
หึหึ...เรือนเพาะชำผีสิง คริคริ จะรุนแรงไปไหน..
ตอนพิเศษ...อืมม นึกไม่ออกอ่า...อ่านได้หมดเลย o13
-
ขอบคุณค่า
-
สรุปแล้วเนมก็ยังคงไม่รู้อะไรต่อไปอยู่ดี โดนพี่โตปิดปากไปตามระเบียบ ฮิฮิ
ส่วนสามคนรักสามเส้านั่นก็นะ ไม่ไหวเลย อยากรู้ว่าจริงๆแล้วทำไมกันต์กับเมฆต้องมาติดคุกแหะ
พอมาอ่านเรื่องนี้แล้วก็คิดได้ว่า ขนาดในคุกยังเล่นกันซะขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ภายนอกสังคมถึงได้เน่าเฟะขนาดนี้ แย่จริงๆ
-
ทำไมสาวๆ แถวนี้มัน หื่น กันจัง อิอิ
-
โอ้วววว... ฉากรัก ท่ามกลางสายฝน
นึกแว๊บไปถึงฉากนึงในหนังเรื่อง .. เพื่อนกูรักมึงว่ะ
หุหุ :z1:
-
:m31:
-
โอ้วววว สุดท้ายเราก็อ่านจนถึงการโพสล่าสุดได้สักที :เฮ้อ:
แต่ชอบคู่พีี่่โตกับน้องเนมมากๆๆๆๆๆเลย... :o8: อิอิ
อยากอ่านอีกอ่า มาต่อเร็วๆนะคะ o13
-
ประกาศ !!!!!!!!!!
สอบถามเรื่องการรวมเล่มแบดกายครึ่งแรกค่า
รายละเอียดเชิญที่นี่เลยค่ะ
http://writer.dek-d.com/silenceserin/writer/viewlongc.php?id=524334&chapter=65คลิ๊ก (http://ใส่ลิงค์ที่นี่)
-
ชอบมากมายครับเรื่องนี้ อ่านแล้วรู้สึกอินมาก จนต้องบอกว่าสุดยอด อยากได้แบบรวมเล่มด้วยทำไงครับผมชอบมากๆ
-
อยากได้แบบรวมเล่ม คะ แต่กว่าจะจบภาคสอง ใช้เวลาสองปีเลยหรอ เห้อ รอนานมากเลย
-
อ่านตอนฝนกำลังตกหนักได้อารมโคตะระเลยเจ้าคะ :haun4:
:pig4: writer คะ
-
ชอบเรื่องนี้มากมากเลย เขียนได้แนวมากๆ อิอิ
-
น่าสนใจอะ แต่ไม่มีตังค์
TT[]TT!!!
กว่าจะจบภาคสองอีกตั้งสองปีแหน่ะ . . .
คิดดูก่อนนะ
-
สนใจรวมเล่มครึ่งแรกเหมือนกันน่ะ
2 ปี กว่าจะจบภาค 2 นานมากกกก
-
อ่านรวดเดียวจนมาถึงตอนนี้ แอบเหนื่อย แต่ก็ทนค่ะ
เป็นพอตเรื่องที่หาอ่านได้ยากทีเดียว
ต้องขอบคุณผู้แต่งที่มีเรื่องราวสุดเข้มข้นแบบนี้มาให้อ่าน ^^
จะรอติดตามนะคะ !! o13
-
ทำม๊ายยย ทำไม
ช่วงนี้ถึงได้จะออกรวมเล่มให้เสียเงินกันเยอะแยะขนาดนี้
แต่ถึงยังไงจะออกมาเท่าไหร่ ก็ซื้อเก็บหมดอยู่ดี
ปล.เชียร์แบบแยกนะคะ
-
อ๊ายๆๆ ปลื้มอ่ะ อิอิ อยากให้เมฆคู่กับวิทย์อ่ะ อิอิ รู้สึกดีมากมาย ห้าๆๆ ไล้เต้ออย่าแต่งให้เศร้าน่ะจ่ะ หุหุ
เขียจ้าา :-[
-
อยากอ่านพี่โต-พี่ทิน
ตอนที่มีอะไรกันแรกๆ
เปลี่ยนบรรยากาศ 55555
-
เหอะ เหอะ
-
ได้เลือดจรีงๆ ด้วยตอนนี้
พี่โตแกจะโหดกับน้องเนมไปถึงไหนห่ะ
-
รู้สึกว่าตอนนี้ตาจะแฉะแล้ววว :sad4:
กว่าจะตามมาทัน วู้
เยี่ยมค้า
-
มาบอกว่าสนใจรวมเล่มครึ่งแรกค่ะ อยากได้เก็บไว้อ่าน
ถ้ารอพร้อมกันแล้วต้องรออีกเป็นปี ขอเป็นเล่มเดียวก่อนดีกว่า
ส่วนตอนพิเศษ อยากได้คู่น้องเนมกับพี่โต ชอบคู่นี้มาก นับวันยิ่งหวานมดขึ้น อิ อิ
-
ไลเต้ออ อยากอ่านเรื่องของพี่ทิน กับ พี่แม็คอ่ะ ห้าๆๆ
ให้พี่ทินเปนรับ พี่แม็คเปนรุค ได้มั้ยอ่าาา น๊าาาาา อิอิ :o8: :pig4:
-
อยากได้นะ
แต่น่าจะให้จบภาคสองเลยนะ
เพราะว่ามันค้างแน่ๆเลย
แต่อย่างไงก็ได้ตามใจไรเตอร์หิหิ
แต่ที่สำคัญ เข้าลิ้งไม่ได้อะ จะเข้าอย่างไง ใครก็ได้ช่วยบอกทีนะ
ขอบคุณมา ณ ที่นี้ครับ
-
รวมเล่มจัดไปเลยค่ะ สนับสนุน ยกมืออีกหนึ่งเสียง...
ตอนพิเศษจัดมาแบบด่วนๆนะคะ รออ่านอยู่ :m25:
ภาค2กว่าจะจบต้องใช้เวลา 2ปีเลยเหรอ ....นานได้อีกอ่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องเนมแอบแรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :jul1:
-
สนุกอ่ะ 555555+
ลึกลับซ่อนเงื่อนได้อีกกกก 55+
เดี๋ยวนี้คู่พี่โตแอนด์น้องเนมหว๊านหวานนนนนนน ชอบ >_______<
แต่...คู่ 3พี =_= เฮ้ออออออ
สงสารกัน -_- วิทย์อีกคน -_-
ให้เค้ามานั่งจับเข่าคุยแล้วอยู่ด้วยกันสามคนเลยไม่ได้เหรอ ไม่ตอ้งเลือก 555555555
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ ติดตามต่อฮับ ^_^
-
เป็นกำลังใจ
:m25: :m25: :m25:
-
จัดมาค่ะ เก็บเงินรอพี่โตกับหนูเนมอยู่ เล่มเดียวก่อนก็ได้ ขืนรอเล่ม 2 อีก 2 ปี ลงเเดงตายเเน่เลย
-
:z3: :z3:
เขินเด๊อออ
ไรท์เตอร์ ~ :กอด1:
-
:z3: :z3:
เขินเด๊อออ
ไรท์เตอร์ ~ :กอด1:
-
ตอนพิเศษขอเป็นคู่กันย์กับวิทย์ สองคนนี้เวลาเจอกันแล้วหวานปนจิต
ถ้างั้นขอรีเควสเอาแบบจิตไปเลยนะคนแต่ง o18
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน :L2:
-
น่าสนในมากๆนะครับแต่โหยกว่าจะจบได้อีกตั้ง2ปียาวนานดีจัง
-
ตอนนี้เรียกเลือดได้หมด จิงๆ
หวาน คลุกเคล้าไปด้วย อารมณ์ ซาดิสซ์ ที่พี่ไรเตอร์มี (อุ๋บ!)
และยังมีรัก สามเศร้า เราสามคนอีก รอตอนพิเศษนะจ๊ะ
-
+1 ค่ะ เลือดกระฉูด :pighaun:
-
ไม่เข้ามานานพลาดไปสี่ตอน T^T
ชอบพี่โตช่วงหลังๆจังแหะ รู้สึกเหมือนพี่แกจะหลงเนมมากขึ้น
ตอนพิเศษเหรอ ขอตอนหวานๆของโตเนมก็พอค่ะ
นึกฉากไม่ออกแหะ ได้ทุกสิ่งแหละเราน่ะ 55
-
:jul1: :jul1: :jul1:
อ่าาา... เลือดพุ่ง ^ ^
พี่โตโฉดหว่าาาา!!
น้องเนมกัดให้หูหลุดเลยลูก!!
คู่ 3 เศร้ายังคงดำเนินต่อไป...
เมฆ กันย์ วิทย์ = = อีกหน่อยจะเป็น 3p มั้ยอ่า....
ลุ้นต่อๆ ฮ่าๆๆ :L2: :L2: :L2:
-
อิอิ
อ่านทั้งวันตั้งแต่ตอนที่1จนมาถึงตอนล่าสุด โฮ๊ะๆๆๆ(งานการไม่ทำ) - -"
พระเอกโฉด แต่ก็แอบมีมุมน่ารักนิ
แต่อยากรู้ว่าหลังจากนี้จะเป็นไงอ่ะ (หลังจากกลับไปให้คนอื่นๆเห็นสภาพ) :jul3:
นู๋เนม ชินได้แล้วนะ อิอิ :-[
รอตอนต่อไปอยู่น๊า หุหุ :z13:
-
รอน้องเนม วันนี้จะมามั้ยนะคับ
-
แวะมารอตอนต่อไปหลังจากผ่านฉากรักท่ามกลางสายฝนจ๊ะ
-
ขอให้สามคนนั้นผ่านไปด้วยดี
เนมยั่วสุดๆเลยเว้ย :m25:
พี่โตหาที่ได้เริ่ดมากกลางสายฝนด้วย
-
อ๊ากกกก..
น้องเนม น่า รัก ม๊วกกกกกก
55555+
สู้ๆ นะ ครับ ไรท์
ติดตาม ตลอดไป 555
ตอนพิเศษ- เฮียวิทย์ กับ พี่กันย์ ค๊าบบ
-
วันนี้จะมาต่อไหม คะ
-
:call:
คืนนี้จะมามั้ยน๊าาาาา
-
มารอตอนพิเศษ
ไหนว่าจะมาไงว่ะค่ะไรท์เตอร์ :angry2:
เอาฉากงามๆของ 3 ผีมาเซ่น ซะดีๆ o18
:z2:
-
รอๆ เช่นเดียว
ไรท์เตอร์อ่ะ
:oni1: :oni1:
-
Imprison 59: ยอมเข้าใจหรือยอมทำใจ
ผมนั่งหน้าบูด ไม่หันไปมองหน้าไอ้พี่โตที่เหลือบมามองตรงนี้ทุกๆสามวิด้วยซ้ำ ขณะที่กำลังก้มมองขวดโลชั่นทาผื่นในมือที่ได้มาจากการไปจิ๊กของเขามา ไม่สนใจว่าคนจะนั่งมองหรือว่าหันไปทางอื่น รู้อย่างหนึ่งว่าตัวผมตอนนี้ กำลัง”ไม่พอใจมากๆ “อยู่ แค่นั้นพอ..
ไม่ต้องเดาใช่ไหมว่าเพราะอะไร ก็ไอ้การอุตริไปล่อฟ้าผ่ากลางสายฝนเมื่อกี้เนี้ย ทำเอาหลังผมคันยิบ จนต้องร้องโวยวายให้ไอ้พี่โตแบกมาที่ห้องพยาบาล เจ้าตัวคนทำเลยหันไปหยิบโลชั่นทาผื่นจากกล่องปฐมพยาบาลของพี่กันย์ ซึ่งตอนนี้หายสาบสูญไปไหนก็ไม่ทราบได้..
ในห้องตอนนี้มีนักโทษนอนแบ๊บอยู่สามราย หนึ่งในนั้นผมจำได้ว่าเป็นคนของพี่กันย์ที่ไปเปิดศึกกับพี่โตเมื่อครู่ ส่วนอีกสองราย...คือพี่ซันและพี่กิตที่นั่งมองหน้าผมกับพี่โตอยู่..
สองคนนั้นไม่แม้กระทั้งอ้าปากถามพี่โตด้วยซ้ำว่าไปทำอะไรกันมา ได้แต่มองหน้าผมและหลังที่ตอนนี้ผมกำลังพยายามปัดเศาดินเศษแกลบออกให้หมดๆโดยไม่สนใจท่าทีจะเข้ามาช่วยของพี่โต สลับกับสีหน้าของเจ้าตัวแล้วบ่นพึมพำทำนองว่า”ทำไปได้” กันอยู่สองคน
เออ...ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าพี่แม่งหน้าด้านทำไปได้ยังไง มีความอายเหลืออยู่บนเสี้ยวหนึ่งของจิตสำนึกบ้างมั้ยว่ะ !!
แล้วอย่ามาพูดจาทำนองว่าผมก็ร่ววมือด้วยเชียว ไอ้นั่นมันแค่เคลิ้ม...ไม่สิ..ก็แค่..เอ่อ...รู้สึกดี..นิดหน่อย แค่นั้นเอง ก็ไอ้พี่โตมันทำแบบนั้น เป็นใครจะไม่เคลิ้ม..เอ๊ย..ไม่ยอมแพ้กับเขาล่ะครับ
ผมหยิบโลชั่นมาและเริ่มจะเทครีมสีขาวลงบนต้นแขน ก็ได้ยินเสียงตุ๊บตับอะไรอยู่ข้างหลัง...พอหันไปมอง ก้พบว่า..เอ่อ บัดนี้ลูกน้องพี่กันย์กำลังถูกพี่โตเอาพระบาทฟาดเข้าที่พระโอษฐ์ของหจ้านั่น และ..พี่กิตกับพี่ซันก็ลากคอหมอนั่นออกจากห้องพยาบาลอย่างรู้งาน..
ตุ๊บ....
ใบหน้าผมสัมผัสเข้ากับหมอนใบโตอย่างกะทันหันทำเอาแสบๆจมูก ผมหันไปทจะท้วง แต่ทว่าพี่โตก็ใช้มือกดผมให้นอนเอนลงไป พร้อมๆกับมือที่ล้วงลึกเข้ามาในเสื้อ พร้อมกับถลกสูงขึ้นทันที...อ้ากกกกกกกก..
“...พะ...พี่โต....” ผมชะงัก ร้องเรียกเสียงสั่นๆ อย่าบอกน่ะเฮ้ย..อย่าบอกน่ะว่าพี่แกจะเอาห้องพยาบาลมา..
“..นอนนิ่งๆน่า...” อะไรเย็นๆหยดใส่แผ่นหลังทำเอาสะดุ้ง ก่อนปลายนิ้วของคนตัวโตจะทาบลงมาและลูบไล้แผ่นหลังที่เป็นผื่นแดงขึ้นเบาๆ...
“...อือ...ทำเองก็ได้...” ผมบ่น พร้อมกับครางอู้อย่างไม่พอใจ..
“...ทำอย่างกับจะเอื้อมถึง..” เสียงบนหัวผมบ่นลอยๆ ชวนให้ขัดใจ ผมหันไปมองหน้า ทำตาเขียวปั๊ดใส่..
“ ก็เพราะใครล่ะ !!! “
“...เออ...ขอโทษ..” คำขอโทษที่ได้ฟังทำเอาผมกระพริบตาปริบๆ และใบหูรู้สึกถึงลมหายใจที่ใกล้ชิด”..พอดีว่า..งะ..”
“...โว้ยยยย ทายาไปเลยไป ไม่ต้องพูด !!” ผมร้องว้ากใส่ไอ้คุณพี่โตอย่างหงุดหงิด แก้มแดงก่ำ แขนทั้งสองข้างยืดขึ้นมากอดหมอนใบโตไว้แล้วซบใบหน้าลงไปช้าๆ...ขณะที่ปลายนิ้วและมือหนาก็ลูบไล้เนื้อครีมบนแผ่นหลังต่อไปเรื่อยๆ..ช้าๆ ชวนให้ร็สึกดีอย่างบอกไม่ถูก..
“...วันที่กูไปหาป๋าเรื่องของมึงไปอยู่กับไอ้วิทย์..” จู่ๆพอใกล้จะเคลิ้บหลับเสียงพี่โตกลับดังขึ้นเงียบๆ ผมขมวดคิ้วน้อยๆ...นึกไปถึงวันที่อยู่ในห้องน้ำ...วันนั้น..
“....พวกมันพูดกับกูเรื่องจะรวมแกงค์กับไอ้ชาติ..ลูกพี่ไอ้กันย์...” น้ำเสียงเรียบเรื่อยนั้นมาพร้อมกับปลายนิ้วที่กดลงบนแผ่นหลังเบาๆคล้ายจะนวดคลายความเมื่อยขบ..
“...ไม่แน่ใจหรอกนะ..ว่าพวกมันจะรวมกันเพื่ออะไร..อาจจะเพราะพวกมันคิดว่าใกล้จะถึง”วันนั้น”แล้วก็ได้...” คำพูดของพี่โตทำให้ผมชะงัก...วันนั้น..วันนั้นอะไร?..วันนั้นของเดือนเหรอ? หรือวันอะไรกันแน่..
“...บอกตามตรงว่ากูก้ไม่เข้าใจว่าพวกป๋ามันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร..บางทีอาจจะแค่แก้เบื่อ..หรือไม่ก็เตรียมการอะไรซักอย่างไว้ แต่ที่แน่ๆ มันเริ่มไม่มั่นใจในตัวกู...และ ความสามรถของกูว่าจะทำตามที่พวกมันสั่งได้อีกรึเปล่า..ประกอบกับจะรวมแกงค์...เลยต้องหาหัวหน้า แดนนี้น่ะมันมีแต่ปัญหามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พวกกูมีสองคนแท้ๆยังกดไอ้กันย์ที่มีคนเดียวไม่ค่อยจะได้..”
ผมขมวดคิ้วน้อยๆ..เมื่อฟังที่พี่โตพูด และพยายามคิดตามเงียบๆ...
“...ทั้งเพราะอยากจะทดสอบว่ากูยังจะทำตามคำสั่งได้อีกมั้ย..ทำได้ดีแค่ไหน...แก้เบื่อไปก็คงใช่ด้วย..มันเลยให้กูกับไอ้กันย์..ต้องแย่งกันเป็นหัวหน้า...เพราะอย่างนั้นเรื่องศพที่ไอ้กันย์มันเอามานั่นก็เพราะจะเล่นงานพวกเรา..และเรื่องที่มันทะเลาะกับไอ้วิทย์เรื่องไอ้เมฆ...และที่มันพยายามจะทำให้กูโดนลงโทษ...ด้วยการให้ออกมาต่อยกับลูกน้องของมัน..นั่นก็ใช่...”
“..แล้ว....ตอนนี้....” ผมออกปากถามเบาๆ..
“..ไอ้กันย์มันแพ้..เป็นได้แค่รอง..งานทุกอย่างที่ได้รับมา ขึ้นอยู่กับกู..เพราะงั้นเรื่องที่มึงเอาไม้กวาดไปทิ่มหน้ามันก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์หรอก..เพราะอย่างน้อยก็สะใจคนแถวนี้..”เหอะ..คำพูดนั้นทำให้ผมหลุดขำ...สะใจไอ้คนแถวนี้..ถ้าไอ้”คนแถวนี้”มันรู้ว่าตอนฟาดพี่กันย์ผมจินตนาการว่ากำลังหวดใครอยู่ ท่าจะยิ้มไม่ออกซะล่ะมั้ง..
“..อยากรู้อะไรอีก..” เสียงทุ้มๆถามออกมาเบาๆ..ขณะที่ผมขมวดคิ้วน้อยๆ หันไปมองหน้าคนถาม..
“..เรื่องที่พี่ควรจะบอกที่สุด...”
“.อะไร..เรื่องแฟนกู หรือเรื่องไอ้วิทย์ ..หรือว่า....”
“ไม่ใช่ !! “ ผมถอนใจแรง..กับคำถามที่งี่เง่านั่น แน่นอนว่าผมอยากรู้เรื่องที่พี่โตพูดมาเหมือนกัน แต่..ยังไงก็น้อยกว่าเรื่องที่กำลังพุดอยู่..ตอนนี้...
“...ทำไมไม่บอกอะไรผมเลย..ไม่บอกพี่ๆทุกคนเลย..เห็นพวกเราเป็นอะไรเหรอ?...โดยเฉพาะผมที่อยู่ใกล้...พี่ขนาดนี้แท้ๆ..ก็ยังไม่รู้อะไรเลย...”
“.............” คำถามนั้นทำให้คนฟังเงียบไป มือที่กำลังนวดแผ่นหลังผมบาๆชะงักและหยุดลง พร้อมกับพับชายเสื้อที่ตลบขึ้นให้คลุมแผ่นหลังไว้เหมือนเดิม..
มือหนากำแขนผมข้างนึงไว้ แล้วออกแรงดึงไม่เบานักก็พลิกตัวผมให้นอนหงายง่ายๆ..ก่อนที่เจ้าตัวจะโน้มตัวมาคร่อมทับ..จ้องมองผมด้วยแววตาสีเข้มคู่นั้น..
“...ไม่พอใจเหรอ?..”
“..เออสิ...” ผมถอนหายใจพรู..ยังจะมาถาม..
“...งอน...?..หรือว่าหึง..?..” น้ำเสียงกะลิ้มกะเหลี่ยคล้ายจะล้อเลียนไม่ได้ทำให้ผมนึกขำ..ผมซัดกำปั้นลงบนอกหนาแรงๆ แล้วถลึงตาใส่คนพุดมาทันที..
“..อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง..”
“..เรื่องเดียวกันแท้ๆ..” ไอ้บ้านี่ก็ยังไม่ยอมรับ..ทำให้ผมถอนหายใจพรูด้วยความเหนื่อยหน่าย...
“..ไม่พูดงั้นสิ...อย่างนั้นก็ลุกเถอะ กลับไปกินข้าวอาบน้ำดีกว่า..” ผมเอื้อมมือดันแผ่นอกหนาที่คร่อมทับเบาๆ พยายามจะลุกขึ้น แต่มือของพี่โตก็กดใหล่ไว้..บังคับกลายๆให้นอนเอนอยู่แบบนั้น..ผมส่ายหน้าล่อกแล่ก..ขอบอกไว้ก่อนน่ะ ว่าวันนี้ทำมาเยอะแล้ว ผมไม่เอาที่ห้องพยาบาลอีกรอบหรอกน่ะ !!
“...ถ้าพุดไปแล้วจะมีอะไรเปลี่ยนรึเปล่า..” หือ?...คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก “..พูดไปแล้ว..บอกไปแล้ว นอกจากจะทำให้ไม่สบายใจกัน มันจะมีอะไรอีกงั้นเหรอ?..ยังไงเรื่องก็ต้องเกิดอยู่ดี แล้วถ้าบอกมึง..ก็คงเป็นกระต่ายตื่นตูมจนชาวบ้านชาวช่องเขารู้หมด...”
ปลายนิ้วจิ้มเข้ากับจมูกผมเบาๆคล้ายจะหยอกล้อ..ทำให้ผมกระพริบตาปริบๆ
“..ไม่พูดหรอกนะว่าเป็นห่วงหรือว่าไม่อยากให้เป็นอันตราย พูดไปคนแถวนี้ก็ไม่เชื่ออยู่ดี..” ไอ้คนคิดเล็กคิดน้อย..ผมย่นจมูกทันทีที่ได้ยิน ไอ้พี่โตคงยังฝังใจกับไอ้เรื่องที่ผม”ไม่เชื่อ”เขาอยู่ไม่หาย แต่จะให้ทำไงได้..อารมณ์ตอนนั้นมันเป็นแบบนั้นจริงๆนี่หว่า..
ผมหันไปมองหน้าพี่โตแล้วถอนใจเอื้อมมือไปแตะท้ายทอยที่มีผมสั้นๆปกคลุมอยู่แล้วลูบมันเบาๆ..
“..ลองพูดดูอีกครั้งมั้ยล่ะ..บางทีตอนนี้ผมอาจจะเชื่อก็ได้...”
“..งั้นเหรอ..?..” พี่โตชะงัก ก้มหน้ามาสบตาผมแววตาที่สะท้อนภาพของตัวเองนั่นทำให้ผมอดดีใจไม่ได้ ริมฝีปากผมบิดขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ขณะที่ริมฝีปากหนาตรงหน้าเผยออกกระซิบคำพูดเบาๆ..ใกล้ๆหู
“...เพราะเป็นห่วง...ไม่อยากให้เป็นอะไร..เพราะกลัวจะต้องร้องไห้..เลยไม่อยากบอกออกไป..เข้าใจรึเปล่า?..”
“..อื......อ.......”
คำๆนั้นไม่ได้หมายความว่าผมเข้าใจหรือไม่เข้าใจหรอก..เพราะถึงอยากจะพูด..ริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาก็กลืนคำพูดของผมไปหมดแล้ว..ทั้งปลายลิ้นที่เลียไล้..และนัยน์ตาที่ทอแววหวานนั้นทำให้ผมได้แต่ครางรับในคำคอแผ่วเบา..ดวงตาหรี่ปรือใกล้จะปิดลงกับจูบหวานๆ...แม้จะนึกอ่อนอกอ่อนใจว่าตัวเองโกรธคนๆนี้ได้ไม่นานซักที..แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไปจากสมองเพียงไม่นาน...ที่ริมฝีปากคู่นี้คอยปรนเปรอ..มอบความหวานล้ำให้ลองชิมรส..
มือผมค่อยๆผละจากผมสั้นๆตรงท้ายทอยลงมาเกาะไหล่หนาไว้ ปลายเล็บจิกขยี้เสื้อผืนบางที่พี่โตสวมอยู่ ขณะที่หัวสมองว่างเปล่า..ลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน..และ มาที่นี่เพื่อทำอะไร..
“.......ขอโทษที่ขัดจังหวะน่ะครับ...แต่นี่คือห้องพยาบาลไม่ใช่”โรงแรมม่านรูด”..”
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ผมนั่งมองไพ่เอโพธิ์ดำ กับไพ่ข้าวหลามตัดเลขไม่ถึงห้าในมืออย่างเบื่อๆเซ็งๆ... นัยน์ตามองไปยังผู้ร่วมวงไพ่ที่กำลังมีสีหน้าเคร่งเครียดแล้วถอนใจพรูอีกรอบ ตัดสินใจทิ้งใบหนึ่งในมือไปสั่วๆ เพราะยังไงไอ้คนอย่างผมเล่นไปก็มีแต่แพ้กับแพ้..โชคไม่เคยมีจริงๆกับเรื่องการพนัน..ชิ
“...ห่า...ทิ้งลงมาทำไมว่ะ...กูว่าจะลงบอดซักหน่อย..” พี่วิทย์ร้องบ่นขรม ท่ามกลางเสียงหัวเราะเย้ยหยันของผู้ร่วมวง เสียงฝนตกจั๊กๆอยู่ภายนอกชวนให้ง่วงดีแท้ ง่วงจนอยากจะทิ้งตัวนอนกลิ้งกับพื้นแล้วหลับไปให้สาแก่ใจจริงๆ..
“..อย่าด่ามันสิว่ะ เดี๋ยวไม่มีไรกิน...เป็นลาภปาก..” พี่ซันร้องว่าขณะที่ในมือถือถ้วยสังกะสีที่แอบไปเอามาจากห้องครัว ในถ้วยนั้นมีขนมบัวลอยอยู่ และมีพี่ๆอีกสามสี่คนล้อมวงต่างก็ถือช้อนไว้ด้วยท่าทีเตรียมเล็งอย่างมืออาชีพ
“..วันนี้ทำไมมึงมาเร็ว...” พี่ทินถาม พร้อมกับร้องว้ากเมื่อเห็นไพ่ที่ตัวเองได้..
“..อ้อ...แม่จะไปโรงพยาบาลต่อนะ...” ผมว่า..พร้อมกับหรุบสายตาลงต่ำ...วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่วนเวียนมาครบอีกครั้ง หลังจากอาทิตย์ที่แล้วเกิดเรื่องไป อาทิตย์นี้ดูเหมือนจะมีการกวดขันเข้มงวดกว่าเก่า.. ผมเหลือบมองเมฆ ที่นั่งลุ้นไพ่อยู่ข้างๆพี่วิทย์..นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองสบตาผมชั่วครู่แล้วมองผ่านเลยไป.. ไม่รู้ว่าความหมายในแววตานั้นคืออะไร แต่ที่แน่ๆคือเมื่อพี่วิทย์สังเกตเห็น รายนั้นก็หันมายิ้มให้บางๆ..
อาจจะบอกว่า...ไม่มีอะไร..น่าห่วงแล้ว..
ยอมรับว่าอยากรู้มาก..ว่าหลังจากผมทิ้งระเบิดไว้ในมือพี่วิทย์เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้สามคนนั้นไปพูดคุย..ตกลงอะไรกันยังไง..ตอนไหน แต่ผมคาดว่ามันจะเรียบร้อย หรืออย่างน้อยก็ตกลงกันได้
เมื่อพี่กันย์เข้ามาเจอผมกับพี่โตที่กำลังเอ่อ...ทายากันในห้องพยาบาลนั้น ใบหน้าของคนๆนั้นไม่ได้เศร้าสร้อยหรือสิ้งหวัง หลังจากเขาเอ่ยไล่ผมกับพี่โตอย่างเป็นปกติแล้ว..ก็มีเพียงนัยน์ตาแดงก่ำเท่านั้น ที่ผมเห็นว่ามันผิดจากเดิมได้ข่าวว่าเพราะก่อเรื่อง จึงโดนลดวันลดโทษและลงโทษทำทัณฑ์บนเสียยกใหญ่..
พอผมกับพี่โตถามพี่วิทย์..รายนั้นก็แค่ยิ้ม บอกว่าทุกอย่างเคีลยร์กันจบแล้ว..และเริ่มใช้ชีวิตแบบตัวติดกันกับเมฆเหมือนเดิม และเมื่อภาพนั้นผ่านมาให้เห็นเป็นอาทิตย์ ยอมรับว่าผมก็เริ่มชิน..กับมันบ้างแล้ว..
ก็หวังแต่ว่า..มันจะจบด้วยดีจริงๆแล้วกัน..
“...เนม...คราวหน้าบอกแม่มึงทำแกงบวชฟักทองมาด้วยนะ กูอยากกิน..” ไอ้คำสั่งไร้ความเกรงใจนี่มันอะไรกัน ผมหันไปมองคนพุดที่ยังคงกินบัวลอยที่ตอนนี้เหลือแค่น้ำด้วยสายตาระอา..
“..สาดดดดด..ไม่ขอให้ทำกล้วยบวชชีมาเลยล่ะมึง...” พี่กิตว่าเข้าให้ ทำให้ทั้งห้องขังระเบิดเสียงหัวเราะ ส่วนผมก็ยิ้มบางๆ รับคำขอของกินอือๆอาๆไปอย่างนั้น ขณะที่คิดถึงแม่และ...คิดถึงสาเหตุที่แม่ต้องไปโรงพยาบาล..
“น้องอาการกำเริบ..”
ได้ยินแล้วผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เรื่องที่น้องสาวผม..มีอาการทางจิตอ่อนๆนั้นผมทราบดี ผมฟังหมออธิบายถึงความกระทบกระเทือนทางจิตใจที่ส่งผลให้น้องสาวของผม..กลายเป็นเด็กที่หวาดกลัวการอยู่ใกล้กับคนแปลกหน้าหรือผู้ชายสองต่อสอง..กลัวการถูกผู้ชายแตะตัวหรือจับมือถือแขน..เนื่องมาจากประสบการ์ณจากการเกือบถูกข่มขืน..โดย...เขาคนนั้น...
ไม่รู้ว่านี่จะเป็นการลงโทษอีกอย่างด้วยรึเปล่า..แต่ถ้าเป็นการลงโทษผมก็ของท้วงว่ามันไม่ยุติธรรมสักนิด แทนที่จะมาลงโทษคนบาปอย่างผม จะไปทำร้ายน้องสาวผมไปทำไม...
ผมมองไพ่ในมือแล้วถอนหายใจเฮือก เกลียดตัวเองที่ไร้ค่า ทั้งที่ไม่ได้ง่อยเปลี้ยเสียขาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้..ได้แต่ใช้ชีวิตอยู่ในนี้ ในเรือนทำที่ไม่รู้จะมีทางออกรึเปล่า..
ผมปล่อยให้แม่กับน้องต้องเผชิญชีวิตที่ยากลำบากอยู่ข้างนอก ขณะที่ตัวเองก็มานั่งสบายอยู่ตรงนี้..
“...แล้วพี่โตไปไหนว่ะ..ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?..” ใครสักคนออกปากถามหาพี่โต ก่อนจะสะดุ้งและเหลือบมองมาที่ผม..ผมเพียงแค่ยิ้ม แล้วเอนตัวพิงลุกกรงหนา..ไม่ได้โกรธหรือบึ้งอะไร..อาจจะเพราะทำไปก็เท่านั้น..
คิดแล้วก็ถอนหายใจเฮือก รู้สึกเบื่อหน่ายกับเหตุการ์ณที่เหมือนเดิมแทบจะทุกๆอาทิตย์แบบนี้...ฝนตก ไม่ได้ออกไปไหนก็นั่งเล่นไพ่ คุยกันเรื่อยเปื่อย ขณะที่คนมีญาติมาเยี่ยมก็ไปหาญาติแล้วที่เหลือก็นั่งรอ..รอให้เวลาผ่านไป
แอ๊ด....
เสียงเปิดประตูห้องขังเบาๆ..ทำให้ผมหันไปมอง..พบว่าคนที่ทุกคนกำลังบ่นหาเดินเข้ามา พร้อมกับนั่งลงข้างผม ดึงตัวผมมานั่งตัก...เหมือนเดิม..เหมือนอาทิตย์ที่แล้วเปี๊ยบ..
“...ได้ของฝากมาไหม?..” ผมออกปากถาม..ไม่ได้หงุดหงิด..อาจะเพราะชิน..และนึกปลงกับเรื่องนี้ไปเสียแล้ว..
“.........” แต่อีกคนเหมือนจะไม่ได้คิดแบบนั้น..พี่โตมองหน้าผม แล้วเงียบ..ไม่ทำอะไรนอกจากเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ..แล้วหยิบไพ่ในมือผมออกมา..
เขายิ้มเมื่อเห็นว่าไพ่ในมือผมยังห่วยเหมือนเดิม..ก่อนจะลุกขึ้น จูงมือผมให้ลุกตาม..ออกมาข้างนอก..นอกเรือนนอนที่ตอนนี้มีฝนตกลงมาเหมือนกับอาทิตย์ที่แล้ว..ไม่มีผิด..
ผมยังมองเห็นพี่กันย์นั่งทำแผลนักโทษรายหนึ่งที่ประตูใหญ่ โดยมีผู้คุมยืนมองจากทางด้านหลัง..มองเห็นรายนั้นนั่งก้มหน้าก้มตาทำอย่างไม่ปริปากอะไรเหมือนเดิม..
ผมถูกดึงให้ทุรดตัวลงนั่งบนพื้นซีเมนต์..ใกล้ๆกับชายคาเรือนนอนมองเห็นน้ำฝนไหลลงมาบนพื้นดินที่เป็นสีเขียวและเริ่มเอ่อไหลพื้นซีเมนต์สีขาวใกล้กับพื้นที่ผมนั่งอยู่..
ผมมองออกไปข้างนอก ซึ่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกลายเป็นสนามมวยชั่วคราวตอนนี้มีเพียงหญ้าสีเขียวและต้นไม้รอบๆพื้นที่ที่ผมเห็น ไม่มีใครตากฝนวิวาทกันเหมือนอาทิตย์ที่แล้วสักคน..
ผมหันไปมองพี่โตที่พอทรุดลงก็เงียบ ในมือนั้นมีกระดาษสีขาวอยู่คาดว่าคงจะเป็นจดหมาย..จดหมายของใครนั้น..ผมไม่รู้...และพูดตามตรงว่าอยากรู้..
การยึดติด..กับใครสักคนหรืออยากรู้เรื่องราวทุกอย่างของคนๆนั้น หลายคนเรียกมันว่าความรัก..แต่ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบไหน..มันเหมือนกับว่าพอขยับเข้าใกล้..กลับพบว่าห่างออกไปทุกที แต่พอทำท่าจะเดินหนี..มันกลับเดินเข้ามาหา..
เจ้าสิ่งที่เรียกว่า ..ความรัก..นั่น..
มันทำให้ผมนึกเหนื่ยใจไม่น้อย ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่ต้องมานั่งปวดหัว สับสน ว้าวุ่นใจกับเรื่องแบบนี้และยิ่งถ้าเป็น..คนๆนี้ คนที่กำลังนั่งอยู่ข้างผมด้วยแล้ว..มันเป็นเหมือนโจทย์ที่ยากที่สุด...ซึ่งชั่วชีวิจอาจจะไม่มีวันเข้าใจ..
อยู่นิ่งๆในที่ๆตัวเองควรจะอยู่..รู้...เท่าทีอีกคนต้องการให้รู้ และรู้ เท่าที่ตัวเราควรจะรู้..ละพื้นที่ละระยะห่างจากกันไว้เพียงนิด เพื่อให้มีที่เป็นของตัวเอง..แบบนั้นใช่ไหม? ที่ควรจะเป็น..
..แบบนั้นใช่ไหม?..พี่คนข้างๆผม ต้องการ
“..นี่...” เสียงเรียบเรื่อยนั้นทักเบาๆ ผมครางรับในลำคองึมงำเป็นเชิงรับรู้โดยที่สายตายังคงจ้องมองสายฝนเบื้องหน้าไม่ได้หันไปมองหน้าของพี่โต..
“..จะหึงบ้างก็ไม่ว่าหรอก..” หา? ผมเลิกคิ้ว หันไปมองหน้าพี่โต แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้มองหน้าผม หันไปมองต้นไม้ใบหญ้าตรงหน้าทำราวกับพูดลอยๆเท่านั้น
“..เหนื่อยเปล่าๆ..” ผมถอนหายใจพรู..
“..มึงเคยรักใครไหม?..” อ่า..คำถามนั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว..พลางนึกถึงคนที่รัก..ผมใช่ว่าจะไม่เคยมีแฟนแต่..มันก็เป็นแค่การคบกันแบบผิวเผิน ไม่ได้จริงจังอะไร ทำเหมือนเป็นแฟชันของเด็กสมัยนี้เสียมากกว่า..
“..ก็....เคย...” ผมหรี่ตาลงแล้วยกแขนขึ้นมาพาดหัวเข่าตัวเองซึ่งงอเข้าหาตัว นึกไปถึง..คนที่ผมเคย..คิดว่ารัก..
“.........” พี่โตหันมามองหน้าผมชั่วครุ่แล้วหันกลับ หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน “..แล้วตอนนี้ยังรักอยู่ไหม?..”
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายขมวดคิ้วบ้าง..
“...ไม่รู้...อาจจะ..ยังชอบอยู่..” เพราะผมคิดว่า ความรู้สึกตัวเองไม่ได้มากถึงขั้น..จะรัก ตั้งแต่แรก
“นั้นสิน่ะ ความรู้สึกแบบเด็กๆก็ดีไปอย่าง ไม่ต้องคิดมากอะไร..”พี่โตหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถอนห่ายใจเฮือก “..ไม่เหมือน......”
ไม่เหมือนอะไร?..ผมหันไปจ้องหน้าพี่โต รายนั้นหันมามองผมเหมือนกัน..
“..อย่าคิดเปรียบเทียบ..ว่ามึง..กับเขาคืออะไรสำหรับกู..” มือหนาทาบลงบนกระหม่อมผมเบาๆ “ มันไม่ใช่..ของที่จะมาเทียบกันได้..ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน...”
“..........” ผมยกยิ้มมุมปาก ไม่พุดอะไร สมองนึกไปถึงคำพูดของพี่ทินเรื่องเมียในคุก กับเมียนอกคุกนั่น..
“..เหมือนกับมึงที่ตอบไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง..ชีวิตที่มันมีแต่ความไม่แน่นอนน่ะ..มันคาดหวังอะไรไม่ได้..” อา...ใช่ คาดหวังอะไรไม่ได้ ต้องมีชีวิต ต้องดิ้นรน ไม่ดิ้นรนก็ไม่รอด...นี่..คือที่ๆผมอยู่ตอนนี้ คือสิ่งที่ต้องทำ..ตอนที่ผมอยู่ในคุก..ตอนที่ผมอยู่ที่นี่..
“...เพราะอย่างนั้น กุถึงไม่อยากจะรั้งเขาไว้..และไม่อยากให้มึงยึดติดกับกู...มากเกินไป...”
“.......” ผมหรุบสายตาลงต่ำ..ไม่พูดอะไร แต่ใจความในเนื้อหานั้นทำให้ขอบตาร้อนผ่าว..ผมรู้สึกเจ็บในอก..ยอกแสยงไปทั้งใจ...
ไม่อยากให้ยึดติด..แล้ว...จะบอกให้อยู่ข้างๆทำไม..จะบอกว่าต้องอยุ่ด้วยกันชั่วชีวิต..ไปทำไม..
“...ตอนที่เรามีอยู่เรายังไม่นึกถึงคุณค่า..แต่พอมันหายไปถึงจะรู้..ว่ามันสำคัญมากแค่ไหน..”พี่โตถอนใจเบาๆพลางลูบหัวผมที่กอดเข่า นั่งตัวสั่นซุกหน้าลงกับท้องแขน.. “..เพราะอย่างนั้น..ถึงไม่อยากให้มึงมายึดติด..ไม่อยากให้ต้องมาเสียใจ..มันก็เป็นไปไม่ได้เพราะกุเป็นคนทำแบบนั้น และกู..ก็เป็นฝ่ายที่ขาดมึงไปไม่ได้...”
“....เพราะไม่อยากจะรั้งเขาให้มารอคนอย่างกู...ที่ตอนนี้มีมึงอยู่..แต่เขาไม่มีใคร..กุเป็นคนที่เห็นแก่ตัว..เลยไม่อยากจะให้อะไรหลุดมือไปซักอย่าง.."
“........” ผมเบ้หน้า ไม่รู้จะยิ้มหรือบูดบึ้งดี...กับสิ่งที่ได้ฟัง..
ผมยังคงสำคัญ..แต่เขาก็สำคัญพอๆกัน..นั่นใช่ไหมที่จะบอก...
“....ทั้งมึง..และเขา สำคัญกับกูเหมือนกัน..เป็นคนที่กูขาดไม่ได้ทั้งคู่...เพราะอย่างนั้น อย่าให้กูต้องเลือก...กูทำได้ดีที่สุดแค่บอกให้เขาเปิดใจ..หาคนใหม่เข้ามาในชีวิต..และกับมึง...กูทำได้...แค่รั้งให้มึงอยุ่กับกุแบบนี้ต่อไป..แค่นั้น..”
แขนหนากอดรัดบั้นเอวผมแน่นและซบหน้าลงกับไหล่..ขณะที่ผมชะงัก..เอื้อมมือไปแตะแผ่นหลังคนตัวโตที่กอดผมไว้แน่น..อย่างไม่แน่ใจ..
“....เลิกกับแฟนเหรอ?..” นั่นเป็นคำถามที่คนโง่ๆอย่างผมพอใจนึกได้จากคำพุดเหล่านี้..
“..เปล่า...แค่ขอ...บอกให้เขามองคนอื่นบ้าง..” พี่โตกระซิบบอกเบาๆ “..กูไม่ใจแข็งพอที่จะเอากิ๊งออกไปจากชีวิต..เพราะเขาสำคัญกับกู...กูทำได้แค่นี้...กูให้มึงได้แค่นี้...เนม...”
“............” ผมตัวสั่น สุดหายใจเข้าลึก..ถึงพี่โตจะกอดผมอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น..เพราะคำพูดเหล่านั้น..
....พอไหม?...
ทำได้แค่ขอให้แฟนมองหาคนใหม่บ้าง..ขอให้เขา...มองหาอนาคต ไม่ใช่รอนักโทษที่สิ้นไร้ไม้ตอก..
..ให้กับผมได้แค่นี้...
ไม่ใจแข็ง...พอจะทิ้งผู้หญิงที่มั่นคงซื่อสัตย์กับตัวเองมาหลายปี..ไม่อาจจะทอดทิ้งเขา..เพื่อ...คนอย่างผม..
ทำได้แค่นี้...ทำให้ผมได้แค่นี้...
เพราะสำคัญ..ทั้งคู่ เลยตัดใครออกไปไม่ได้..
ผมเม้มปากแน่น รู้สึกว่าแก้มตัวเองเปียกชื้น..ขอตาร้อนผ่าว และริมฝีปากสั่นระริก..
อยากจะเปล่งเสียง แต่..ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้เลย..
ผมไม่มีสิทธิ์จะบอกว่าไม่ยุติธรรม เพราะผมต่างหากคือคนที่เข้ามาแทรกกลาง คนที่น่าสงสาร ควรจะเป็นผู้หญิงคนนั้นมากกว่า..ผู้หญิงที่แสนดี ทนรอพี่โตอยู่หลายปี..
ผู้หญิงคนนั้น ควรจะเจ็บปวด.ยิ่งกว่าผมด้วยซ้ำ..
“..พี่มันชั่ว..เห็นแก่ตัวโคตร..” ผมหัวเราะออกมา ทั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้ม..
“..กูรู้...” พี่โตละอ้อมแขนที่กอดรัดผมไว้ มองหน้าผมแล้วเอามือลูบแก้มเบาๆ “..กูขอโทษ ที่ให้มึงได้แค่นี้..”
“..ช่างเถอะ..” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ... “ คนที่ควรขอโทษน่ะ..มันแฟนพี่มากกว่า..ไอ้ผมน่ะ ต่อให้ไม่บอกว่าสำคัญ..ก็ต้องอยู่ข้างๆแบบนี้ ไปชั่วชีวิตไม่ใช่รึไง..”
“..เพราะมึงก็สำคัญไง...กุถึงต้องทำ...”
“.ขอบคุณ..ครับ....” ผมยิ้มออกมา..ไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหน..แต่ที่แน่ๆ..ผมไมได้มีความสุขมากพอเท่ากับคำขอบคุณที่บอกออกไป..
แค่ขอบคุณ ที่ให่ความสำคัญกับผม..
อาจจะเท่ากัน..กับคนๆนั้น..
แต่ก็ยังดีกว่า..ไร้ความสำคัญ..
ผมถอนหายใจเฮือก...ฟังเสียงเรียกของผู้คุมที่บอกให้เข้าเรือนนอน แล้วลุกขึ้นมองออกไปข้างนอกที่ตอนนี้ฝนเริ่มซา..และ...แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องเข้ามา..
...หวังว่า..ฟ้าจะสดใสในเร็ววัน..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
[/color]
กระทืบพี่โตเลย โว้ว เย~~ (เอ็งสิโดนกระทืบ :beat:)
ตอนนี้อย่าโกรธพี่โตน่ะ สงสารเฮียแกหน่อย ห้าๆ
ว่าไปถึงเรื่องแฟนพี่แก จะบอกว่าได้เนมแล้วสลัดแฟนทิ้งเลยเหรอ ก็สงสารกิ๊งเขาบ้าง บอกตามตรงผู้หญิงที่รอแฟนมานับห้าปีนี่น่านับถือและน่าสงสารน่ะ ถ้าพี่โตไปสลัดเขาทิ้งเลย อิชั้นว่ามันเลวไป และถ้าทำแบบนั้นกับคนอื่นได้ กับเนมก็คงไม่ต่าง..ว่ามั้ยล่ะ..
เพราะงั้น ไรท์เตอร์คิดว่า ที่พี่โตยอมบอกให้กิ๊งลองมองหาคนอื่นดูบ้างก็ถือว่าพัฒนาน่ะ เพราะจะไม่ทำก็ได้ กิ๊งที่อยู่นอกคุกไม่มีทางรู้อยู้แล้วว่าพี่โตมีใคร..จะเอาเนมคนนึงเอากิ๊งอีกคนควบสองก็ไม่เป็นปัญหา ไม่เห็นต้องส่าใจเลยว่าเนมรู้สึกยังไง แค่อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็พอแล้ว แบบนี้ก็ยังได้ แต่เพราะทั้งสองคนต่างก็เป็น”คนสำคัญ” พี่โตเลยไม่อยากให้ใครต้องเจ็บ
ถามว่าตอนนี้พี่โตรักใคร เราก็ไม่รู้นะ(ห้าๆ) แต่ทั้งกิ๊งและเนมมีความสำคัญพอๆกัน เพราะสำคัญเลยไม่อยากให้เจ็บและไม่ยากเอาเปรียบ แต่จะให้ตัดใครคนนึงไปเลย เขาก็ทำไม่ลง ถือว่าตอนนี้พี่โตน่าสงสารพอสมควร(อุ๊ย...แต่ทำไมเห็นแต่คนเคืองพี่โต o18)
จะว่าไปแล้ว..เรื่องกิ๊งนี่ก็เป็นเหมือนระเบิดเวลาน่ะ ฝังไว้รอเฉลยในครึ่งหลัง แฮ่ๆ
ตอนหน้าตอนส่งท้ายค่ะ จะจบครึ่งแรกแล้ว โอ้วเย.. :z2:
ปล. โปรโมท..นิยายเรื่องใหม่ Stone rose’s line กุหลาบทรายใต้เงาหิน เป็นเรื่องแนวทะเลทรายค่ะ แอบบู้นิดๆและมีการชิงไหวชิงพริบกันพอสมควร ที่สำคัญ นายเอกนิสัยน่าฆ่ามาก(ห้าๆ) ตัวเอกคนนึงเป็น(ว่าที่)บอสมาเฟีย อีกคนเป็นชี้ค จะรักกันได้ไง งานนี้ต้องติดตามค่ะ คลิ๊ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18705.0)
ปล. สอง คนที่สนใจนิยาย จะลงรายละเอียดการสั่งจองต่างๆและความคืบหน้าภายหลังนะค่ะ
ปล. สาม ตอนพิเศษรอก่อนขอเขียนตอนส่งท้ายจบแล้วลงค่ะ แต่หมดเขตรีเควสแล้วน่ะ
-
:z13: จิ้มก่อนนนนนนน o13
.........................................
พี่โตเท่โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
เนมขี้หึงงงงงง ขี้อ้อนนนนนน o13
-
เฮออออออออ ไม่ผิดหวังกับนิยายเรื่องนี้จริงๆ o13 สู่โค่ย.... o13
-
ไม่ผิดหวังกับพี่ปุ้ยและแบดกายจริงๆค่ะ
สุดยอดมากๆเลย
พี่โต เกี๋ยวเข้าใจความรู้สึกพี่โตนะ
คนที่เรารักเราก็อยากให้เค้าได้ดีอะเนอะ
ไม่ต้องมาจมปรักอยู่กับเรา
แต่กับน้องเนม ก็เป็นคนที่รัก แล้วก็อยากให้อยู่ข้างๆด้วย
:-[
ยังไงๆก็ขอติดตามแบดกายต่อไปค่าา :n1:
-
เข้าใจความรู้สึกพี่โตนะ ..เพราะสำคัญทั้งคู่เลยไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บ
พี่โตไม่ได้ทิ้งกิ๊ง แล้วก็ไม่ได้ไม่ให้ความสำคัญกับเนม แล้วที่สำคัญเฮียแกยังยอมรับด้วยว่าตัวเองเห็นแก่ตัว
ปล.รออยู่นะคะทั้งหนังสือและตอนพิเศษ
:L2:มาต่อไวไวนะคะ
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้ม จิ้ม จิ้ม จิ้ม3รีบน ให้ทะลุไปถึงคนแต่งค่ะ
สงสารกิ๊งค่ะ อย่างที่คุณปุ้ยบอกนั่นล่ะ กิ๊งรอพี่โตมาตั้งห้าปี คนแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เป็นคนดีค่อดๆเลยล่ะค่ะ o7
สงสารเนมด้วย สงสารที่เนมเลือกไม่ได้ ตามที่เนมบอกเลย ถึงยังไงเนมก็ยังต้องอยู่ตรงนั้นข้างๆพี่โตต่อไปอยู่ดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
แต่ก็คิดอีกว่า ในเมื่อพี่โตบอกกิ๊งให้เปิดโอกาสให้คนอื่นบ้าง เนมก็น่าจะเปิดโอกาสให้คนอื่นบ้างเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องยึดติดกับพี่โตแบบนี้ตลอดไป เพราะพี่โตเป็นคนบอกเองนี่เนอะว่าทั้งสองคน สำคัญเท่าๆกัน ถ้าเท่าเทียมกันจริง ก็ให้เนมเปิดโอกาสมองคนอื่นด้วย ไม่ใช่ให้กิ๊งคนเดียว
เพราะแบบที่พี่โตทำอยู่นี่มันไม่ได้เรียกว่าสำคัญเท่ากัน ดังที่พี่โตบอกเลยค่ะ ไม่น่าแปลกใจอะไรที่เนมจะร้องไห้อย่างนั้น :o12:
:เฮ้อ:
ดำเนินเรื่อง ผูกเรื่องยังคงยอดเยี่ยมไม่เปลี่ยนแปลงนะคะคุณปุ้ย o13
สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ :กอด1:
-
สู้ๆคับ ใกล้จบครึ่งแรกแล้ว555
-
เฮียแกทำขนาดนี้ได้ก็สุดยอดล่ะนะ
เพราะมันลำบากใจโคดๆแหละ แล้วระเบิดเวลามันคือไรค๊า?? ค้างคา
ติดตามกันต่อจ๊า :pig4:
-
หวานอม ขมกลืน ....
ใจหนึ่งก็สงสารผู้หญิง อีกใจก็สงสารเนม
เฮ้อ~~~
-
ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากันระหว่างเนมเเละกิ๊ง เฮ้อ....ความรักบางครั้งก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ ก็เข้าใจพี่โตนะที่เลือกใครไม่ได้ซักคน เพราะต่างก็มีความสำคัญทั้งคู่...แต่ยังไงก็ดีใจนะที่ยังให้ความสำคัญกับน้องเนมและก็ขาดเนมไม่ได้ด้วย เหอะ ๆๆๆๆ โคตรชอบ :-[
ตั้งหน้าตั้งตารอคอยตอนหน้าสุดฤทธิ์ รอตอนพิเศษและหนังสือด้วยนะจ๊ะ...
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกรักพี่โตจัง
ใส่ใจกับความู้สึกของคนที่รัก(ถึงจะ2คนก็เถอะ)
ไม่อยากให้ใครเจ็บปวดเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง
ยอมที่จะให้คนรักมีอนาคตที่ดีกว่านี้ เฮ้อ ก็ยังเป็นผู้ชายที่ดีล่ะน้า
-
สงสารเพ่โต กาซิกๆๆ
-
ขอบคุณครับ
-
อ่านตอนนี้รุ้สึกซึ้งอ่ะ
ขยาดจะมีฉาดชวนเสียวยังโดนเพ้กันยืสลัดอีก
5555555555+
คอรรพิเสษขอโหวตตตตตตตตต
ให้เนมคิดจะกดเฮียโต
แล้วอ่ะไรมันจะเกิดขึ้นหว่า
อยากรุ้จัง
อิอิ
-
>w<
มาตอ่แล้ว อิอิ
นึกว่าจะมีฉากในห้องพยาบาลซะแล้ว :z1:
ขัดจังหว่ะจริง :fire:
-
โตทำถูกต้องแล้วล่ะ ถ้าทิ้งกิ๊งไปเลย มันจะดูเลวยิ่งกว่านี้ซะอีก
จะมีผู้หญิงคนไหน อดทนรอได้นานขนาดนี้ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่สิทธิเลือก ไม่ใช่เลือกไม่ได้
นู๋เนมอย่าเสียใจไปเลยนะ ถ้าเนมเป็นพี่โตแล้วจะเข้าใจเองล่ะ ว่ามันรู้สึกแย่กับตัวเองแค่ไหนที่ทำแบบนี้
-
มา ม่า กำ ลัง อืด ได้ ที่ เลย แต่ ไม่ อยาก กิน อ่ะ
.......อยาก ได้ ของ หวาน สัก ถ้วย..............
-
พี่โตอ่ะ หวาน :o8: :o8: :o8:กะน้องเนมแล้ว :-[ :-[+1 :z2:
-
ไม่รู้ทำไม อยากให้เนมถอยออกมาอีกครั้งจัง เผื่อใครบางคนจะรู้ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน
ไม่ชอบแบบนี้ว่ะ โว้ย
ปล ฝากถามใครคนนั้น ถ้าเกิดเธอคนนั้น รอจนคุณออกมาจากคุก จะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
-
พี่โต :กอด1: เนมไม่ร้องนะ o18
-
เนมถึงจะมาทีหลังแต่พี่โตก็ให้ความสำคัญเท่าเทียมกัน
เพราะฉนั้นจงภูมิใจที่พี่โตเป็นคนแบบนี้
พี่โตแมนมากสำหรับการตัดสินในเองที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกตอนนี้
แต่มันให้ความรู้สึกอยากทำแบบนี้กับ :z6: :z6:กับพี่โตอยู่ดี :laugh:
-
อ่านแล้วเหมือนพี่โตจะหวานกับเนมนะ
แต่....
มันทะเม่งพิกล อ่านแล้วน้ำตาจะซึม
-
เข้าใจพี่โตน่ะ เราว่ามันพูดลำบากจริงๆนั่นล่ะ :serius2:
ขาดไม่ได้ทั้งคู่ แล้วจะให้ทำยังไงล่ะเนอะ เอาใจช่วยพี่โตต่อไป
ว่าแล้ว ตามไปอ่านเรื่องใหม่ก่อนดีกว่า ชอบจังแนวทะเลทรายอ่ะ o18
-
ชอบตอนนี้จังเลย..........
ทำให้เข้าใจอีพี่โตมากขึ้น อ่านตอนนี้แล้วเบา ๆ ดีนะ รู้สึกคล้าย ๆ วันพักผ่อนชิวชิว
ไม่รู้ว่าพายุจะพัดมาหลังจากนี้หรือเปล่า :z2:
-
เป็นความคิดที่ดีมากๆ ยังไงกิ๊งก็เป็นคนที่รักโตมาตั้ง 5 ปีตั้งก่ะยังไม่เข้าคุก
สงสารพี่โตนิดนึงก็ได้ สงสารครอบครัวเนม อยากให้เนมออกมาเร็วๆจัง :เฮ้อ:
-
วู้ ~~~~~
พี่โตน่ารักอ้ะ 555555
แค่นี้ก้พอแล้วอ้ะ ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลา ; )))
-
อึนๆ ตันๆ กับตอนนี้จัง อิอิ
-
โตทำดีที่สุดแล้วในช่วงเวลานี้
จะว่าไปเนมยังโชคดีกว่ากิ้งที่ยังได้อยู่เคียงข้างคนที่เรารัก ได้รับความรัก ความห่วงใยอยู่แบบนี้ แต่กิ้งไม่ได้โอกาสนั้นเลย มันคงทรมานไม่น้อย
-
สงสารใครดี?? ทั้งสามเลยละกัน สงสารพี่โต สงสารเนม สงสารกิ๊ง ..
รอระเบิดเวลาของกิ๊ง ละกันเนอะ
จะจบครึ่งแรกแล้ว :mc4:
-
ทั้งหวานและเศร้า
+1 ขอบคุณค่ะ
-
ในความรู้สึกที่อ่านตอนนี้ คิดว่าโตทำถูกต้องที่สุดแล้ว
แต่ถือว่าทำเพราะเห็นแก่ตัวด้วยในส่วนหนึ่ง เพราะถ้าไม่มีเนมเข้ามาในชีวิต
โตก็คงจะไม่บอกให้กิ๊งเปิดใจหาคนใหม่แน่นอน ซึ่งมันก็แล้วแต่มุมมอง
มอง +ก็มีความสุข, มอง -ก็ทุกข์กันไปจ้า
+แต้มสำหรับตอนนี้ ประทับใจจริง :กอด1:
-
:laugh:สงสารตัวเองมากกว่าอ่านแล้วค้างๆคาๆ
รอตอนหน้าอาจได้กินมาม่าจนอิ่มท้อง :เฮ้อ:
-
พี่โตมันเห็นแก่ตัว แต่ก็ต่างกรรม ต่างวาระ
สิ่งที่ทำให้เนม มันเป็นสิ่งใกล้ตัวที่พึงระลึก และแคร์ความรู้สึก
ฉันท์ใด ก็ฉันท์นั้น
หากอยู่กับน้องกิ้ง ก็คงไม่ได้ทำแบบนี้ (ล่ะม๊างงง 5555+)
คงไม่มีเนม เพราะดูเหมือนเฮียโตจะไม่เจ้าชู้ เพียงแค่เปลี่ยวใจ และผูกพันธ์ คิดงั้นนะ
-
กิ๊งก้น่ารักดีนะ :')
อยากให้มีความสุขเหมือนกัน ~
แต่รักนุ้งเนมมากกว่า :laugh:
-
เฮ้อ สงสารพี่โตมากมายขอรับ
แต่... ก็นะ...
รอเสมอขอรับ
มาอัพไวๆ น้า~
( นั่งรอหนูเนมต่อไป )
-
:เฮ้อ:
ไม่รู้จะสงสารใครดี...แต่ที่แน่ๆ ต้องยกความดีความชอบให้ writer
ที่เลือกทางออกแบบนี้ให้เฮียโต...ละเอียดอ่อนดีแท้... :L2:
-
ก็ถือว่าถูกที่พี่โตทำแบบนั้น
เอาใจช่วยให้แฮปปี้แอนดิ้งทั้ง 2 ฝ่ายแล้วกัน
-
:z3: สงสารทั้ง3คนเลยอ่ะ
น้องเนมน่ารัก :impress2:
:กอด1:ขอบคุณค่ะ~
-
บรรยากาศอึมครึมๆแปลกๆ
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปโลดขอรับ :a1:
-
สุดยอดมากกก ตอนแรกๆอย่างหวานอ่ะ ^^
พอหลังๆ เรื่องแฟนพี่โต
เราก็ไม่รู้นะว่าจะสงสารใครดี กิ๊ง หรือว่าหนูเนม
เฮ้อ... เรื่องแบบนี้มันก็ขึ้นอยู่กับคนกลางน่ะแหล่ะ
ยังไงก็ เอาใจช่วยพี่โตนะ
+1คร่า
-
พี่โตเริ่มจะหวานกับน้องเนมแล้วหนา~
เขินๆ
-
ไม่โกรธพี่โตเลยนะตอนนี้
อย่างน้อยพี่ก็ยอมรับแหละว่าความรู้สึกตอนนี้เป็นยังไง
กะคุณกิ๊งมันก็ต้องรักอยู่แล้ว ผูกพันกันมาตั้งหลายปี
ไม่สมควรต้องมาเลิกกันเพราะหนูเนมหรอกนะคะ
ค่อยๆให้เวลามันตัดสินละกัน อะไรที่คิดว่าสำคัญที่สุด
เอาใจช่วยทั้ง 3 คน (ไรเตอร์ด้วย 555+)
-
เข้าใจพี่โตนะ แล้วก็สงสารทั้งกิ๊งทั้งเนม
-
แค่นี้ก็ถือว่าดีขึ้นแล้วล่ะนะ..
จะให้ตัดเลยก็คงจะยาก..ค่อยเป็นค่อยไป.. :L2:
-
+1 ค่า o13
พี่โตเค้าก็ทำให้เนมได้เยอะแล้วนะ
ตามที่เรารู้สึกน่ะนะ ,, เพราะงั้นเนมดีใจได้แว้ว :impress2:
สงสารทั้งสองตนเลยนะ แต่คนที่เห็นแก่ตัวที่สุด
จริงๆแล้วก็อาจไม่ได้ต้องการแบบนี้ก็ได้ :เฮ้อ:
-
เห้อออออออออ
ตอนนี้แอบซึ้งนะ
พี่โตตรงดีจัง
ชอบ
กิ๋งดีนะไม่อยากให้พี่โตบอกเลิกเหมือนกัน
เพราะพี่โตมีเนม อีกคน
แต่กิ๋งน่าจะหาคนที่ดูแลที่ดีกว่านี้ได้
แต่เข้าใจคนมันรักอ่านะ
แต่พี่โตทำเพื่อเนมเหมือนกันนะเนี่ย
-
หนังสือ
-
wirter สู้ตาย รัก wirter แบบสุดขั้วเลยเว้ยเฮ้ย o13
-
เจ็บปวด ไม่ต่างกัน ทั้งสามคน :m15:
-
รักร้ายๆผู้ชายในคุกจริงๆเลย.................
-
เฮ้อออออออ ...... ฟ้าใกล้สว่างอีกครั้ง
ผ่านอะไรมาเยอะจิงๆ พี่โตก็ค่อยๆ เคลียปัญหา
ไม่กี่วันแต่เหมือนผ่านมาทั้งชีวิตเลย
-
เห็นด้วยกับไรท์เตอร์ที่สุด
เพราะ
.
.
.
.
ถ้าเป็นผม
ผมก็คงพูดแบบนี้
-
เป็นเนมคงทำใจลำบาก ต้องมาเจ็บอาทิตย์ละครั้งเลยหรอ
เรื่องแบบนี้จะให้ชินนี่ไม่ง่ายเลยอ่ะนะ นู๋เนมยิ่งเป็นคนคิดมากด้วย
+1 นะจ๊ะ ตามไปอุดหนุนทุกเรื่องค่ะ :L2:
-
ปีหน้ารางวัลเซ็งเป็ดจะโหวตให้เรื่องนี้อ่ะ ฮ่าๆ ได้ใจมากมาย
-
โอว หวานกระชากใส้ :o8:
แต่ก็แอบสงสารกิ๊งนิดนึงนะเนี่ย
o13 รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ ไรท์เตอร์
สนุกมากเลย
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ว่าเเล้วเชียว ว่าตอนนี้มันจบเเปลกๆเพราะตอนหน้าจะจบเเล้วนี่เอง มันเป็น ความอบอุ่น ที่มาพร้อมความเหงา ลำบากกันทุกคน
ปล.เย้จะได้หนังสือเเล้ว สู้นะไรเตอร์
-
สงสารทั้งเนม ทั้งผู้หญิง
อีพี่โตได้อยู่ฝ่ายเดียว
แต่ก็เข้าใจนะ จะตัดกันง่ายๆได้ไง
-
จะว่าไปกิ๊งน่าสงสารที่สุดน๊ะ :m15:
เนมก็น่าสงสาร :sad11: มีแต่อีพี่โตนี่แหละ ได้ตลอด :interest:
-
สำหรับเราโตทำดีเท่าที่ได้แล้วอาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย
เพราะถ้าเราเป็นคนถูกกระทำแบบกิ๊งก็คงแย่เหมือนกัน
รอเวลาให้ทุกอย่างมันลงตัวกว่านี้แล้วกันนะ
:pig4: writer คะ
-
รักสามเศร้า เราสามคน กิ๊ง โต เนม :เฮ้อ:
เห็นใจทั้งสามคนเลย
ปล หนูเนมชักจะสาวขึ้นทุกวัน :laugh:
-
ผมว่า นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วมั้ง
ถ้าไปบอกเลิกฝ่ายหญิงผมว่าเขาน่าสงสารมากนะ
แต่อย่างว่า รักร้าย จะให้ดีกับทุกคนคงเป็นไปไม่ได้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
ตอนแรกยังยิ้มอยู่เลย...ตอนหลังชักยิ้มไม่ออก
บอกไม่ได้ซะงั้น...มันตื้อ
เอาใจช่วยพี่โตนะ สู้ ๆ
:pig4: :pig4:
-
พี่โตต้องรักกับเนมเพราะนี่คือนิยายเกย์ 555
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ทำไมตอนนี้มันเศร้างี้เนี่ย แต่ก็เข้าใจพี่โตนะ แต่ก้อสงสารเนม ละก้ออิพี่กันย์ด้วย (เพราะเค้าแอบเชียร์ึคู่ กันย์-วิทย์ อยู่ง่ะ :กอด1:)
-
รู้สึกว่าการตัดสินใจของพี่โตตอนนี้น่านับถือนะค่ะ
อาจจะเป็นที่ว่า รักแท้ย่อมแพ้ระยะทาง
ผู้หญิงคนนั้น ก็อยู่รอพี่โตมาตั้งห้าปี พี่โตเองก็รักเธอมาตั้งนาน
แต่ว่ากับเนมไม่เหมือนกัน เนมเป็นคนที่อยู่ข้างๆ พี่โต ใ่นช่วงเวลาที่พี่โตต้องเผชิญกับอะไรบางอย่าง
แต่กิ๊ง เธอแค่อยู่เป็นกำลังใจ
รุคกี้คิดว่า พี่โตรักกิ๊ง
แต่เนมเป็น"คนสำคัญ"ของพี่โต
พี่โตทิ้งเนมไม่ได้หรอก คนที่เรารักนะ เราทิ้งได้ ให้เขาไปอยู่กับสิ่งที่ดีกว่าได้
แต่คนสำคัญน่ะ ---- ทิ้งไม่ไ้ด้จริงๆ :D
ขอให้กิ๊งเปิดรับคนใหม่ได้เร็วๆ ขอให้พี่โต ตัดใจจากพี่กิ๊งได้ไวๆ ให้เธอได้ไปเจอสิ่งที่ดีกว่าเถอะนะ
ถ้ารักเธอจริงๆ
อยู่ฟันฝ่าอุปสรรคกับคนที่สำคัญของพี่โต ซึ่งก็คือน้องเนมต่อไปนะ
เพราะพี่โตกับน้องเนม เป็นคู่แท้ของกันและกันนะ :'(
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
เค้าจิ้มเรื่องใหม่แล้วนะ !
-
กดจิ้มม มมม
ตอนนี้หวานมากๆเลยอ่าส์ ช่วงแรกๆอ่ะนะเค๊อะ เอิ๊ก ก กก
ชอบนิสัยพี่โตอ่ะ ดูซึนๆดี ก๊ากกกก ก :z1:
สรุปเรื่องสามผีนี่ยังไง??
คราวแล้วที่อ่านก็เข้าใจว่าเมฆจะกับไปอยู่กับกันต์โดยทิ้งวิทย์ไว้
แล้วมาอ่านตอนนี้ เมฆมาอยู่ตัวติดกับวิทย์ ??? ยังไง อะไร งงมากคร๊าาา :serius2: :serius2:
ช่วงท้ายเศร้าอ่า สงสารทั้งคู่เลยยย
ไม่อยากเตะพี่โตหรอกค่ะ เพราะเราว่าพี่แกตัดสินใจดีมากเลยนะ ที่ปล่อยให้กิ๊งเปิดใจหาคนใหม่ ดีมากค่ะเฮีย
เพราะถ้าพี่โตทิ้งกิ๊งเลยนี่ดูใจร้ายมากอ่าส์
แต่ก็สงสารเนมนะ เฮ้อออ
สุดท้ายจะจบแบบไหนก็ยังเดาทางไม่ออก แต่ขอจบแบบแฮปปี้แอนดิ้งได้ไหมเค๊อะ
ตามไปอ่านเรื่อง Stone rose's line : กุหลาบทรายใต้เงาหิน" โดยเร็วเมื่อเห็นว่าเป็นเกี่ยวกับทะเลทราย
เค้าชอบบ บบบ ชอบมากกมายก่ายกองอ่ะ >________<
-
คู่ของสามคนนั้น ไม่อยากให้วิทย์เลือกใครเลยสงสารทั้งเมฆและกันต์อย่างให้ใครสักคนเสียใจเลย
-
จะว่าพี่โตเหมือนทุกทีก็ไม่ได้แหะ เพราะว่าตอนนี้เฮียแกทำตัวน่ารัก มั๊งนะ :laugh: :laugh:
ส่วนเรื่องกิ๊ง อืมมมมไม่ได้ไม่ชอบนะ ก็เจ๊แกไม่ได้ทำอะไรเลยนี้เนอะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เห็นใจโตนะ มันคงยากมากกว่าจะตัดสินใจทำแบบนี้ได้
เห็นใจเนม ที่ต้องมารับฟังเรื่องแบบนี้
แต่ มันคือความจริงของชีวิต
-
ปวดตับยันปวดเครื่องใน
-
อึดอัดใจกับพี่โตจริงๆ
-
อึดอัดแทนอ่ะ
จริงๆแล้วจะไปว่าพี่โตก็ไม่ได้ เพราะถ้าถามว่าใครผิด? คำตอบก็คือไม่มี เรื่องแบบนี้มันห้ามได้ที่ไหนกันล่ะ
ถ้าจู่ๆจะไปว่าพี่โตบอกให้พี่โตเลือกมาเลยว่า พี่กิ๊ง หรือ เนม
ถ้าเลือกพี่กิ๊ง ก็จะถูกถามว่าแล้วเนมล่ะ แล้วที่ผ่านมาหมายความว่าไง?
ถ้าเลือกเนม ก็จะโนอีกว่า พี่กิ๊งผิดตรงไหน ทั้งๆที่รักโตขนาดนั้น ทั้งๆที่อดทนรอมาอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรอได้ขนาดนี้แล้วยังจะทิ้งกันเหรอ?
หนักใจแทนพี่โตอ่ะ แต่ไม่เป็นไร เพราะเดี๋ยวไรท์เตอร์คงจะหาจุดที่มันลงตัวให้เองละ แต่คงอีกนานแหงๆ
-
อัพเดทข่าวสำหรับผู้ที่ต้องการสั่งจองหนังสือค่ะ
รายละเอียดหนังสือ + สั่งจองหนังสือ !!
สวัสดีค่ะ นักอ่านทุกคน
ตอนนี้มาแจ้งข่าวเรื่อง การรวมเล่มค่ะ ว่าด้วยการรวมเล่ม เราได้ข้อสรุปมาแล้วว่าจะทำแน่นอน(ใครที่ยกมือแล้วไม่เอาจริงอิชั้นงอนแน่ ห้าๆ)
เราเลยมาแจ้งรายละเอียดค่า
ตามที่บอกไว้ก่อนแล้วว่าเนื่องจากความหนา ที่ถ้ารวมเป็นเล่มเดียว นอกจากราคาจะแพงเว่อร์แล้วยังไม่คุ้มอีกต่างหาก เราเลยจัดแบ่งเป็นสองเล่ม สองปก และของสมนาคุณที่มากขึ้นด้วย (เฮ)
ปกแรกจะเป็นพี่โตกับน้องเนมค่ะ (รูปยังไม่ปรากฏ เนื่องจากคนวาดยังติดสอบ )
ถามว่าหน้าปกเรทมั้ย? ....ไม่นะ เพราะเราก็ไม่ชอบปกเรท (ฮ่าๆ)เป็นรูปน้องเนมกับพี่โตหันหลังแล้วเอนตัวพิงกันค่ะ พี่โตจะจับมือน้องเนมไว้ข้างนึง แล้วหันหน้ามาเหลือบมองน้องแบบห่วงๆ(เชื่อเถอะว่าแค่ดูปกก็อาจจะกรี้ดไปแล้ว อิๆ) และระหว่างทั้งสองคนก็จะมีลูกกรงกั้นอยู่ ประมาณนี้แหละค่า
ปกสองจะเป็นสามผีค่ะ
ปกไม่เรทอีกเช่นเคย ปกโตเนมจับมือ ปกนี้แม้แต่มือยังไม่จับด้วยซ้ำ จะเป็นปกที่เมฆนั่งเศร้าๆซึมๆ ส่งสายตาไปหาพี่วิทย์ ส่วนพี่กันย์ยื่นมือมาหาเมฆแบบห่วงๆ แต่สายตาก็เหลือบมองพี่วิทย์อีกเช่นกัน ส่วนวิทย์ก็หันมาเหลือบมองสองหนุ่มนี่เหมีอนกัน แบบว่าเราแค่จ้องตาค่า
ราคาจะตกประมาณเล่มละสองร้อยแปดสิบบาทถึงสามร้อยบาทค่ะ ต้องดูความหนาของหน้าอีกที
เนื้อหา จะมีโปรไฟล์ตัวละครและรูปตัวเต็มของทั้งห้าคน(ใครขอรูปผู้พันกับป๋า ขอเป็นภาคสองเน้อ) เป็นโปรไฟล์และความผิดที่ลงไว้ในหน้าต้นๆของนิยายค่ะ
ถัดมาจะเป็นเนื้อหาทั้งหกสิบตอน และตอนพิเศษที่รีเควสอีกห้าตอน สองตอนแรกจะเป็นตอนพิเศษที่เปิดให้รีเควสทางไทยบอยเลิฟกับเด็กดีค่า ส่วนอีกสามตอน จะเป็นตอนพิเศษ ที่จะแฉ(ห้าๆ)ความลับบางอย่างของตัวละครที่คุณไม่เคยรู้ อ่านแล้วอาจจะเงิบไปเลยก็ได้นะออ
และของแถม
- อย่างแรกเลยก็คือที่คั่น จะมีทีคั่นสองแบบอีกเช่นเคยค่ะ เป็นรุปตัวเอสดี(ตัวละครแบบตัวเล็กๆน่ารักๆเหมือนในการ์ตูน) ของพี่โตกับน้องเนมและสามผีค่ะ จะอยู่ในอิริยาบถไหนก็รอดูได้ค่ะ
-สอง เป็นรูปโปสการ์ดค่ะ โปสการ์ดรูปปกหน้าแบบไม่มีตัวหนังสือที่เรารู้ว่าคุณอยากได้ มีให้ทั้งสองปกค่ะ
- สาม จะเป็นพวงกุญแจค่ะ พวงกุญแจตัวเอสดีอีกเช่นกัน จะเป็นรูปใคร ยังไงเดี๋ยวเราจะค่อยๆเอามาให้ดูนะค่ะ(อาจจะเป็นเอสดีแบบเดี่ยวคนละสองสามตัวประมาณนี้ค่ะ)
- และสุดท้าย..เป็นสมุดโน้ตค่ะ สมุดโน้ตขนาดเอห้า ขอบห่วง แบบปกอ่อนหนายี่สิบแผ่น ข้างในสกรีนลายเป็นรูปตัวละครค่ะ ตัวสมุดโน้ตนี่ยังไม่แน่นอนว่าจะเป็นแบบไหน เพราะราคาที่ไปเจอตกเล่มละเกือบร้อย(โอ้ว...) อาจจะเป็นแบบทำเองค่ะ
...........
และรายละเอียดการสั่งจองค่า
1 . จะเปิดจองตั้งแต่วันนี้ จนถึงวันที่แปดธันวาคมค่ะ (โดยการส่งอีเมล์มายืนยันค่ะและจะมีอีเมล์ตอบกลับไปจากไรท์เตอร์ )
2. โอนเงินได้ตั้งแต่วันที่ยี่สิบพฤศจิกายน ถึงเที่ยงคืนวันที่แปดธันวาคม
3. ยืนยันการโอนงานได้ โดยส่งเมล์มาที่ Saranghae_htoy_18 แอท เมลร้อน .com
4 . ค่าจัดส่งสี่สิบบาททั่วประเทศค่ะ
5. ใครที่โอนเงินมาแล้ว รอรับเมล์ตอบกลับจากไรท์เตอร์ด้วยค่ะ
6. จัดส่งเรียบร้อยในวันที่สิบสองธันวาคมค่ะ รอรับได้เลย
................................
รายละเอียดตามนี้ค่ะ ใครมีอะไรสงสัยก็เมล์มาถามได้ตลอดเลยนะค่ะ
Edit : ในอีเมล์สั่งจอง + คำนวนราคาคร่าวๆ
ขอรายละเอียด
ชื่อ สกุล :
ยูสเซอร์ :
ที่อยู่ :
เบอร์โทรศัพท์ติดต่อ :
ต้องการสั่งจอง : (ชุด)
.....................................................
ราคาชุดหนึ่งจะตกประมาณ : (ถ้า)เล่มละสามร้อยบาท สองเล่ม 6oo บาท ค่าส่ง 40 บาท = 640 บาทค่ะ
: (ถ้า) เล่มละสองร้อยแปดสิบบาท สองเล่ม 560 บาท ค่าส่ง 40 บาท = 6oo บาทค่ะ
: จะมีสองราคานี้ค่ะ ที่คำนวนไว้ แต่ต้องรอความชัดเจนด้านค่าวาดปกและตัวเอสดีต่างๆกับราคาสมุดโน๊ตอีกที แต่ก็จะราคาไม่มากไปกว่านี้แล้วค่ะ
ปล. ใส่กระปุกเก็บตังค์วันละสิบบาท ท่านก็จะได้หนังสือเราไปครองครอง (ฮ่าๆ)
ปล. สอง สอบถามและติดตามความเคลื่อไหวได้ที่ www.facebook.com/silence serin ค่ะ เซิร์ซเอาก็เจอนะเออ
-
ว้าวๆ
อ่านจบล่ะรอตอนพิเศษน่ะคร้าาา~
จริงๆตั้งใจจะมารีเควสตอนพิเศษกะเค้ามั้ง
แต่ม่ะทันซะแล้ว :o12:
เพิ่งมาติดเน็ตนี่เอง(สีเดือนให้หลังยังเล่นได้แท้ๆฮื่อๆ)โอเค
เรื่องนี้ทำให้ลุ้นจนหายใจไม่ทั่วท้องเลยเนอะ(ทู้กคนนน)
อิอิ
เอาจิงน่ะ นู๋แอบติดใจคู่ผู้พันกะป๋าอ่าาาาาาา o18 (อินี่แรงส์)
ชอบทุกตัวละครเลยล่ะค่ะ อิอิ จิงๆชอบ3pน่ะเนี่ย(โดยนุ้งเมฆเป็นฝ่ายรับทั้งขาขึ้นและขาล่อง อิ อิ น่ารักจะตาย) :z3:
พี่โตเนี่ยน๊าโชคดีอ่ะได้เนมมาเป็น(เมีย)คนข้างกาย..อันกำยำ..แอร๊ง :impress2:
สู้ๆค่ะ จริงๆอยากเสนอหน้าไปสั่งหนังสือมั้ง แต่กระเป๋าตังแฟ๊บ ฮื่อๆๆๆ
พี่ไรเตอร์เอารู้หน้าปกมาโชว์มั้งดิ อยากเห็นๆๆๆ :กอด1:
รักค่ะ เรื่องนี้ :L1: :L1: :pig4: :pig4:
แอบจิกมาจากเด็กดี น่ารักเนอะนุ้งเนมของเฮา คนวาดเจ๋งค่ะ o13
(http://image.ohozaa.com/il/105890244.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=189cdd8f79b586b39f5f88f9869c5d36)
-
อ่านทันแล้วครับ ... เนื้อเรื่องแหวกแนวดี ชอบมากๆ
น้องเนมน่ารักมากจริงๆ :)
รอตอนต่อไปครับ ลุ้นๆๆ
-
อยากได้ครับ
แต่เขาสั่งจองกันไปที่เมลล์อะไรอะคร๊าฟฟฟฟฟฟ
-
คุณ JAROEN เข้าไปตามลิงค์ที่คุณ katte โพสต์ไว้เลยเน้อ...ส่วนเราสั่งจองและได้เมลตอบกลับเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ...ไรท์เตอร์
-
วาดสวยมาก ไม่จองไม่ได้แล้ว
เด๋วไปจองที่บ้านดีกว่า ออฟฟิศ เมล์ร้อนเดี้ยงตลอดเลย
-
สั่งจองแล้วค่า รอรับเมลตอบกลับ ฮิๆ
-
เข้า ลิ้งนี้หรือป่าวครับ
http://writer.dek-d.com/silenceserin/writer/viewlongc.php?id=524334&chapter=65คลิ๊ก
มันไม่เห็นเข้าได้เลย
รบกวนด้วยนะครับถ้าใครรูว่าเข้าอันไหน ในการสั่งจองหนังสือ ตอนนี้หาไม่เจอแล้ว ตาลายหมดแล้วอ่ะ
ขอบคุณมากๆ ครับ
-
อัพเดทข่าวสำหรับผู้ที่ต้องการสั่งจองหนังสือค่ะ
ตามรายละเอียดได้ที่นี่ค่ะ คลิ๊ก
ข้อความอันนี้ก็เข้าไม่ได้
เอาเป็นว่า ขอจอง 1 ชุดแล้วกัน
แต่ก็ยังอยากจองแบบถูกวิธีนะ ใครรู้บอกด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อัพเดทข่าวสำหรับผู้ที่ต้องการสั่งจองหนังสือค่ะ
ตามรายละเอียดได้ที่นี่ค่ะ คลิ๊ก
ข้อความอันนี้ก็เข้าไม่ได้
เอาเป็นว่า ขอจอง 1 ชุดแล้วกัน
แต่ก็ยังอยากจองแบบถูกวิธีนะ ใครรู้บอกด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เข้าตามลิงค์นี้นะจ๊ะ...ลองดู
http://writer.dek-d.com/silenceserin/writer/viewlongc.php?id=524334&chapter=67
ลิงค์นี้เข้าได้นะ เราทดลองเรียบร้อยแล้วจ๊ะ..
-
ขอบคุณคับ
-
ขอบคุณมากครับ เข้าไปจองได้แล้วครับ
ขอบคุณจริงๆๆๆ
ทุกคนน่ารักมากครับ
ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ
-
พี่โตนี่น่ารักในแบบเถื่อนๆนะ
ที่ทำได้ถึงขนาดนี้ดีแค่ไหนแล้ว
เพราะจะเลิกแฟนเลยเธอคงงงน่าดู
คนอ่อนไหวแบบเนมจะรู้สึกแย่ยิ่งกว่านี้แน่นอน
ว่าทำผิดตรงไหน
ขอบคุณที่มาอับให้อ่านต่อจ้า
-
เจ็บแทนเลยค่ะ ไหงเปนงี้อ่ะ เฮ้ออ
อ่านแล้วเจ็บแทน แงๆๆ
ไล์เต้อนี้แต่งได้สุดๆอ่ะ สงสารแฟนพี่โต แต่ก็สงสารเนม
ตอนแรกคาดคะเน เรื่องแฟนพี่โตไว้ว่า กิ๊งเองอาจจะแอบคบใครอีกคนนึงข้างนอกซะอีกแล้วมาบอกเลิกพี่โตไรงี้
จะได้ไม่เจ็บมากนัก แต่นี้มันอ่านแล้วสุดจะเจ็บอ่ะไล้เต้อ แงๆๆ
-
เตรียมหยอดกระปุกโลด :a1:
-
wirter สู้ๆ....^-^
-
รวมเล่มแล้วจะลงต่อในนี้อีกไหมค่ะหรือว่าหยุดลงเลยต้องซื้อเป็นเล่มอ่านต่ออย่างเดียวคะ
-
ู^
^
^
ป้าปุ้ยบอกว่าลงต่อจนจบเเน่นอนค่า
คุณเธอกำลังปั่นอยู่ :m18:
ขอบคุณทุกรีพลายนะคะ :กอด1:
-
แฮ่ซซซซซซซซ :z6: เข้ามาถีบรีบน :m16:
ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากทำ ชะ
จะมาแจ้งข่าวว่าจะอัพตอนสุดท้ายวันมะรืนนี้ค่า(หมายถึงครึ่งแรกน่ะ) แล้วจะมีตอนพิเศษสองตอนก่อนจะต่อเข้าครึ่งหลังค่ะ
ขอไรท์เตอร์กลับบ้านก่อน เค้าอดไปกินสลากอ่ะ เซ็งง่าว :sad4:
-
รับทราบจ๊ะ...เหอะ ๆๆๆ มีครึ่งแรกและครึ่งหลังด้วย เเถมยังมีตอนพิเศษอีก 2 ตอนคั่นกลาง เห็นบอกว่ามีตอนพิเศษทั้งหมด 5 ตอน กำไรคนอ่านอย่างเรามาก ๆๆๆๆ อยากได้หนังสือแล้วหง่ะ...อยากอ่านนนนนนนน :serius2:
-
เค้ารออยู่น๊ะตัวเอง :impress2: :m20:
:L2: :pig4:
-
อ่านทันแล้ว สนุกมากเลย แต่บางทีก็แอบเครียด ช่วงไหนลุ้นๆนี่ตัวเกร็งกันเลยทีเดียว
พี่โต เวลาหวานน่ารักเว่อร์
-
แค่บรรยายก็เห็นภาพกันเลยทีเดียว ของสมน้ำหน้าคุณ เอ้ย!ของสมนาคุณก็จุใจ รีบไปหลังไมค์ด่วนๆละ 5555
-
เข้ามารอหนูเนม o4
-
ดันๆๆๆ ฮึ๊บๆๆๆ
-
ไรท์เตอร์บอกว่าจะมาลงวันนี้ใช่ป่าว...นั่งรอหนูเนมกับพี่โตด้วยคน o18
-
รออยู่เหมือนกัน เป็นกำลังใจ ให้ไรท้เตอร์สุดๆ
อ่านแล้วนั่งเศร้าเลย มันค้างอ่ะ เห็นใจเฮียเขานะ โน้นก็รักนี่ก็รัก
เลือกไม่ได้ทั้งสองคน เฮ้อ อย่าเศร้านะเนมมมม
-
สงสารเนมเนอะ
แต่ก็แอบคิดว่าโตก็ทำดีที่สุดแล้ว
ความรักไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
-
Imprison 60: ปิดกระดาน
เสียงฝนสาดกระเซ็นหลังคากระเบื้องเป็นจังหวะนั้นขาดหายไปได้หลายวันแล้ว และลมเย็นๆที่พัดมากับบรรยากาศอึมครึมของท้องฟ้านั้นไม่ได้ทำให้คนมองรู้สึกแย่อย่างที่ควรเป็น..ตรงข้าม พวกเราต่างก็ดีใจ ที่สามารถออกมาข้างนอกเรือนนอนได้ และยังสามารถกวาดพื้น ทำความสะอาดต่างๆได้โดยไม่เดือดร้อนอะไรมากนัก ด้วยไม่มีแสงอาทิตย์ส่องทอประกายกล้าให้หงุดหงิด
ผมนั่งมองท้องฟ้าสีหม่นที่มีเมฆสีเดียวกันไหลผ่านท้องฟ้า เอนตัวพิงลำต้นมะม่วงที่ประจำอย่างเคยชิน สายตามองไปยังพรรคพวกที่นั่งสนทนากันอยู่หลังจากพักกับการทำความสะอาดอันยาวนาน
“...แบบนี้ชวนง่วงจริงแฮะ..” ผมบ่นลอยๆพลางบิดตัวคลายเมื่อยขบ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือหนาตะปบเข้าที่เอวออกแรงจี้ไม่เบานัก จนต้องหัวเราะก๊าก..
“...พี่โต...อะไรกันอ่ะ ..” ผมทำหน้าบูดส่งไปให้คนทำ วันนี้พี่โตไปหาพวกป๋ามา คิดว่าคงจะไปคุยเรื่องที่ตกลงกับพี่กันย์เรื่องหัวหน้าแล้วนั่นล่ะ ผมหันไปมองหน้าพี่โตคิดสะระตะไว้ในหัวเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าพี่เขาจะทำหน้ายังไงบ้าง..แต่..สีหน้าปกตินั้นก็ทำให้ผมขมวดคิ้ว..
“...ไม่มีเรื่องอะไรเหรอ?..”
“ อะไรกัน...คิดว่าทุกครั้งที่กูไปต้องมีแต่เรื่องรึไง..” พี่โตบ่นออกมา ขณะที่ผมส่งเสียงหึขึ้นจมูก แล้วพยักหน้ารับทันที..
“..ปฏิเสธมั่งก็ได้..” พี่โตว่าแล้วเอื้อมมือยกตัวผมให้นั่งตัก ผมเอื้อมมือคว้าแขนหนาไว้ขณะที่ถูกยกตัวขึ้น..แหม หมั่นไส้คนแรงเยอะจริงๆแฮะ..
“...ป๋าไม่ว่าไรจริงอ่ะ?..” ผมยังคงอยากรู้ เอียงคอถามอย่างสงสัย
“..จะว่าอะไร...ก็ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของพวกมันนี่..” พี่โตว่า ริมฝีปากบิดขึ้นคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ คาดว่าคงไม่พอใจที่ตัวเองต้องเดินตามเกมส์คนอื่นอีกเช่นเคย..
“..ก็ยังดีกว่าโดนลงโทษไม่ใช่รึไง? “ ผมจ้องตากลับ ออกปากถามบ้าง
“..ก็ใช่...แต่ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี..”พี่โตบ่นงึมแล้วถอนใจเฮือก แขนรัดเอวผมไว้แล้วเอาหน้ามาทาบลงตรงไหล่
“...แหมพี่...ทำอ้อนอ่ะ...” ผมแซวใส่อย่างไม่จริงจังนัก ส่วนขาใหญ่แห่งแดนสิบสองก็ยิ้ม แล้วเอามือขยำหัวผมให้หันไปทางพี่ๆในกลุ่มที่นั่งคุยยืนคุยกันอยู่ สายตาหลายคู่ที่มองมาทางผมกับพี่โตยังคงฉายแววยั่วล้อเช่นเคยแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมอับอายหรือเขินจนสู้หน้าใครไม่ได้แล้ว..ผมไม่ได้หน้าด้านขึ้นนะ แค่ชินแล้วเท่านั้นเอง..
“....เฮ้ย โตมะ......เฮ้ย !!!!!!! “ เสียงร้องทักของพี่วิทย์ที่กลายแป็นเสียงร้องจ๊ากทำเอาผมชะงัก ชะเง้อไปมองเหตุการ์ณ ปรากฏว่าพี่วิทย์กำลังนั่งกุมนิ้วเท้าตัวเองที่เลือดโชก มีจอบอันใหญ่แน่นิ่งอยู่แนบเท้าและมีเมฆยืนเหวอ
“...เป็นไรอีกว่ะมึง..ห่านี่...จอบอยู่ตรงนี้ดีๆเสือกเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ..” พี่โตร้องบ่นใส่อย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะปัดมือเชิงว่าเรื่องที่จะถามไว้ทีหลัง ตอนนี้รักษาตีนมึงซะถ่อนเถอะ...
ผมมองตามพี่วิทย์ที่พยายามจะลุกขึ้นเดินโขยกเขยก เสียแต่เท้าไม่ทันถึงพื้น เมฆก็ร้องว้ากใส่แล้วสั่งให้ลูกน้องพี่แกลากคอท่านหัวหน้าไปขึ้นเขียง..เอ๊ย...เย็บเท้าที่ห้องพยาบาลด่วน
แต่ก่อนที่เหล่าลูกน้องจะลากพี่วิทย์ที่ร้องโวยวายใหญ่ไปห้องพยาบาล เมฆก็ลากแขนพี่กันย์มาลิ่วๆแล้ว..เหมือนผมจะมองเห็นประกายไฟแว้บๆในดวงตาเมื่อสองหนุ่มหันมามองตากัน ก่อนพี่วิทย์กับพี่กันย์จะเริ่มสงครามกันเหมือนที่ผมเคยเจอทั้งสองคนนี้แรกๆ...
ผมมองแล้วยิ้มขำๆ นึกถึงตอนที่ผมเจอทั้งสองคนนี้ นึกถึงตอนที่ผมมาที่นี่ใหม่ๆ มาจนถึงตอนนี้ ผ่านมาสามเดือนแล้ว..สามเดือนที่ผมใช้ชีวิตอยูที่นี่ ทั้งที่เคยคิดว่าคงอยู่ไม่ได้...รู้สึกแย่..และ..อะไรอีกมากมาย..
ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่โตที่หันไปคุยกันพี่ซันที่เดินมาหา นึกไปถึงตอนที่เจอคนๆนี้แรกๆ คนตัวโต หน้าโหดๆชอบทำตัวแปลกๆเดานิสัยไม่ออก...ทั้งใจร้าย แต่บางทีก็คอยดูแลใส่ใจ ทั้งทำตัวลึกลับ วางแผนอะไรลึกลับมากมาย..คนที่ผมเคยนึกเกลียด...และนึกชิงชัง..ที่ตอนนี้กลับกลายมาเป็นคนที่นั่งกอดผมทำให้ผมนั่งยิ้มอยู่ใกล้ๆแบบนี้...
“พี่โต...” ผมเรียกเบาๆ ขณะที่พี่โตหันมามองหน้าตามเสียงเรียก..
“...อยู่มาได้จนสามเดือนเนี่ย..ผมอึดเนอะ..” ว่าแล้วก็ชมตัวเองซักหน่อย..
“...เหอะ...ร้องไห้น้ำตาไหลไปกี่ปี๊ปแล้วล่ะ..”พี่โตเอามือมาขยี้หัวผมแรงๆ “ แต่ก็เอาเถอะ...อึดได้จริงๆนี่..นึกว่าจะบ้าตายแขวนคอคาห้องขังไปล่ะ..”
“...ถ้าทำจริงจะยอมมั้ยล่ะ...” ผมหรี่คาลงน้อยๆ ออกปากถาม
“..อืม....ตอนโน้นไม่แน่ใจ...แต่ตอนนี้ไม่ยอมหรอก..” ผมฟังแล้วหัวเราะหึหึ เอื้อมมือดึงแขนที่พาดลงตรงคอมาบีบเล่น เห็นท่อนเนื้อแน่นๆแล้วหมั่นเขี้ยวอยากจะอ้าปากงับด้วยความอิจฉา...กล้ามโตได้ใจจริงๆ
“..ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรแล้วนี่..เรื่องอะไรจะไปแขวนคอตาย..” ผมว่าก่อนจะนิ่วหน้าน้อยๆ “นอกจากว่าพวกป๋าจะหาอะไรมาเล่นให้ชาวบ้านเขาปวดหัวอีกนะ..”
“ ไอ้นั่นพวกมันก็ทำประจำอย่แล้ว..” พี่โตหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงพลางถอนหายใจเฮือก “ เตรียมใจไว้เถอะ ว่าจากนี้ก็จะมีเรื่องวุ่นวายอีกเยอะ...”
“ อืม.....” ผมรับคำเบาๆ จากการใช้ชีวิตมาสามเดือน ทำให้พอจะทำใจได้ว่าการอยู่ในแดนสิบสอง โดยเฉพาะอยู่กับผู้ชายชื่อโตนี่..รับรองว่าไม่มีเรื่องอะไรน่าเบื่อหรือไม่มีอะไรทำแน่นอน..
“..เฮ้อ....อยู่กับพวกอื่นอาจจะดีกว่าก็ได้นะ..” พี่โตแกล้งถอนใจแล้วพูดออกมา
“ พูดยังกะจะปล่อยให้ผมไปอยู่กับพวกอื่น..โดนท่านทั้งหลายกำหนดมาแต่แรกแล้วนี่..จะหนียังไงก็ไม่พ้นหรอก..” ผมว่าอย่างหมั่นไส้กับคำพูดที่ได้ยิน ทั้งที่ทำยังไงตัวเองก็ไม่ปล่อยแท้ๆ
“แน่นอน..” ยืนยันขนาดนี้ แล้วเมื่อกี้มาทำเหมือนเสียสละ ชิ
“..ความจริงมันก็มีอะไรที่มึงต้องรู้อีกเยอะ...แต่ก็ช่างเถอะ..” พี่โตงึมงำแล้วยักไหล่ ผมก็รู้อยู่หรอกว่าแค่สามเดือนแรกนี่ผ่านมาได้ก็ไม่ใช่ว่าผมจะรู้อะไรไปเสียทุกเรื่อง
“ ก็สอนผมสิคร้าบบบบบ..” ผมทำเสียงยานก่อนจะลุกขึ้น “ ไปซ้อมไวโอลินก่อนนะ..แล้วตอนเย็นๆจะมา..”
“ ซ้อมอะไรนานนัก “ พี่โตร้องถามสีหน้ายุ่ง ขยับตัวลุกขึ้นบ้าง
“ โห...ก็ต้องซ้อมนานดิ ไม่งั้นจะจำได้ยังไง.....อยากฟังมั้ยล่ะครับ..มาด้วยกันสิ..” ผมว่าแล้วหันหลังเดินไม่ได้ใส่ใจว่าพี่โตจะเดินตามมารึเปล่า
“..ฟังแล้วง่วงจะตาย...แต่ก็เอาเถอะ..อย่างน้อยก็กล่อมให้หลับฝันดี..” เสียงบ่นของพี่โตไล่หลังมา พร้อมกับมือหนาที่คว้ามือผมมาบีบไว้ ผมหันไปยิ้มแยกเขี้ยวให้พี่แกแล้วหัวเราะเบาๆ ตามองเห็นห้องดนตรีตั้งอยู่ตรงหน้า หูฟังเสียงพี่โตตะโกนคุยกับพวกพี่ๆที่อยู่ข้างหลัง
ผมมองท้องฟ้าที่ยังคงเป็นสีครึ้มหม่นแล้วยักไหล่..ต่อให้ท้องฟ้าไม่สดใส วันนี้ผมก็ยังมีความสุขอยู่ดี
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เสียงประตูเปิดดังเอี้ยดอ๊าดเบาๆ สะท้อนก้องในความเงียบของเรือนอน คนมองหันไปยิ้มให้แล้วพยักเพยิดให้นั่งลงบ้าง..
“..เป็นไง...” น้ำเสียงทักเรียบเฉย..จากชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าเคร่งขรึม ไรหนวดบางๆที่อยู่บนริมฝีปากขยับทุกครั้งที่เขาออกปากถาม..
“..อืม...คิดว่ากำลังใกล้จะแพ้..” ชายคนนั้นตอบพลางส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ นัยน์ตาพราวระยับเจ้าชู้นั้นก้มมองกระดานหมากรุกที่ตนเองกำลังเสียท่า..
เสียงถอนใจยาวๆ มาจากชายหน่มผู้ถาม เจ้าตัวยังคงยืนอยู่ที่ประตูห้องขัง ไม่ได้นั่งตามคำเชิญแต่อย่างใด..
“ เรื่องไอ้พวกแดนสิบสองต่างหาก..”
“ ..คนของกูชนะ..” รอยยิ้มพรายประดับบนใบหน้าดูดี ผู้ตอบขยับหมากรุกในมือไปยังหมากของฝ่ายตรงข้ามอย่างใจเย็น “รุก..”
“...ใจร้อนจริงๆน้า...คุณป๋า.. “ คนจะแพ้บ่นงึมงำพร้อมกับขยับหมากหนี..
“..อ่อนเองต่างหากเล่า..ท่านผู้พัน..” ป๋าหัวเราะแล้วขยับตัวหมากไล่ตามไม่ห่าง..” แล้วมึงจะว่ายังไงกับผล..ชาติ...?..”
“...ไม่ว่ายังไง ไอ้กันย์แพ้ก็คือแพ้..มันอ่อนเอง ช่วยไม่ได้..” คนถูกถามยักใหล่ “ ใครจะครองแดนนั้นก็ช่างเถอะ..ยังไงก็ได้ผลประโยชน์ร่วมกันอยู่ดี..”
“ เอ...จะดีเร้อ...คนของกูทั้งนั้นนะ..” นัยน์ตาฉายแววยั่วล้อกราดมอง ขณะที่มือก็ยังขยับหมากในมือไล่ตามหมากที่อีกฝ่ายขยับหนีอยู่ “ กลัวป๋าอย่างกูหักหลังรึไง..?..”
“ ถ้ามึงฉลาดพอก็คงไม่ทำแบบนั้นหรอก..เพราะกว่าจะถึง”วันนั้น“มันอีกนาน...มีเวลาลองใจกันอีกเยอะ..” ชาติ ยิ้มอย่างไม่สนใจ มองสองชายหนุ่มที่กำลังเล่นหมากรุกอยู่เบื้องหน้าด้วยดวงตาสงบนิ่ง..
“..นั่นสินะ...แต่ต่อไปก็คงจะมีปัญหาตามมาเยอะ..เพราะในแดนสิบสอง...” ป๋าเกริ่นแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ มีแต่ไอ้พวกดื้อด้าน..แต่นิสัยน่าสนใจ..น่าเล่นตั้งหลายคน..”
“ เพลาๆบ้างก็ได้ เดี๋ยยวลูกน้องมึงตบะแตก..ไล่ฆ่าลูกพี่เหี้ยๆอย่างพวกมึงไปซะก่อน..” ชาติว่าพลางส่ายหัวช้าๆอย่างนึกระอาใจกับนิสัยของคนที่เขาตัดสินใจร่วมกลุ่มด้วย..เพื่อ..จะทำการใหญ่ในวันหน้า
“ มันไม่ทำหรอก...เพะรามันรู้..ว่าถ้าทำกู ต่อให้ออกไปข้างนอกนั่นได้..มันก็ไม่รอดเหมือนกัน..” ป๋าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางตัวหมากลงไปอีกหนึ่ง.. “รุกฆาต..”
“ เฮ้อ....แพ้ทุกที...” เสียงโอดดครวญนั้นทำให้คนชนะหัวเราะรับ
“ แพ้แล้วก็ทำตามกติกาด้วยละ...”เสียงหัวเราะเบาๆของสองคู่หูทำให้คนฟังอย่างชาติมีสีหน้าเบื่อหน่าย เจ้าตัวออกปากลาแล้วเดินหนีออกมาจากห้องขัง..แต่ ก็ยังช้าเกินที่จะไม่เห็นภาพหนุ่มใหญ่สองคนนั่งแลกน้ำลายกันอยู่ดี..
“ หึหึ..ทำหน้าตื่นเชียว..” ป๋าหัวเราะเบาๆ พลางเอนตัวลองนอนบนตักของอีกหนึ่งหนุ่มในชุดนัดโทษ..เสียงโซ่ตรวนซึ่งถูกใส่ไว้ที่ข้อเท้าดังกริ้งเบาๆ..ตามการขยับกาย..
“...ก็ชอบทำอะไรโจ่งแจ้งนี่นา..สมควรแล้ว..เนอะ...” ผู้พันหัวเราะเบาๆขณะที่ไล้ปลายนิ้วลงด้านหลังใบหูของชายผู้ทอดตัวลงบนตักของตน
“...ก็ตามกติกา...ต้องนั่งให้หนุนทั้งวันละ...” น้ำเสียงสั่งการนั้นเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากลำคอคนฟัง ป๋าขยับศรีษะที่หนุนตักอีกฝ่าย จัดที่จัดทางให้สบายตัว
“..อย่าใจร้อน...” ผู้พันไล้ปลายนิ้วนั้นขึ้นมาบนริมฝีปากบาง ยกมือมันเบาๆให้เผยออกอย่างง่ายดาย..
“ อืม....” รอยิ้มจากมุมปากที่มองลงมานั้นแปลกตาแต่ชวนให้รู้สึกดี ริมฝีปากทีเผยออกจึงเผยปลายลิ้นเรียว ไล้เลียปลายนิ้วที่ไล้ปลายฟันพร้อมทั้งขบกัดจนเลือดสีเข้มไหลออกมาจากปลายนิ้ว ด้วยนัยน์ตาพราวระยับ..
“ มีเวลาอีกตั้งนาน...”
ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะ..ก่อนจะโน้มศรีษะเข้าหากันแบ่งปันลิ้มชิมรสเลือดจากริมฝีปากของกันและกัน ภายในห้องขังของแดนพิเศษที่เงียบงันและหนาวเย็น..
กระดานหมากที่หมดความสำคัยแล้วถูกปัดให้ตกลงจากเตียงอย่างไม่มีใครสนใจมันอีก ตัวหมากตกกระจัดกระจายลงบนพื้นซีเมนต์สีเข้ม แต่เสียงกระทบพ้นของมันกลับดังน้อยกว่าเสียงหัวเราะปนเสียงหอบครางของสองร่างบนเตียงนัก..
ริมฝีปากที่ทาบทับกันยังคงเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อแผนการ์ณต่างๆเป็นไปดังหวัง..
ท่วงท่าการเคลื่อนไหวเชื่องช้าทว่าแฝงด้วยความเร่าร้อนนั้น..สอดคล้องกันคำกล่าวสุดท้าย..
เพราะ...มีเวลาอีกตั้งนาน..
[/b]
แฮ่ม...หมดครึ่งแรกแล้วละค่ะ :o8:
ตอนสุดท้ายสั้นเนอะ.. แถมยังมีเหล่ารุ่นดึกมาเขย่าขวัญตอนจบอีกต่างหาก..(แต่รู้นะ ว่าหลายคนชอบ)
ตอนนี้เป็นตอนสบายๆส่งท้ายค่ะ ไม่มีอะไรมาก รอคอยครึ่งหลังกันดีกว่าค่า..
ความจริงควรจะมาต่อเมื่อวาน แต่ไม่ไหวจริงๆค่ะ พอดีไม่สบาย(กลับบ้านทีไรไม่สบายตลอด แถมคราวนี้ต้องงดกินกับข้าวบางอย่างด้วย เซ็งชิบ :m15:)แต่งได้ไม่ถึงหน้าเลยกลับไปนอน แบบว่าไม่ไหวแล้วววว..วันนี้ถึงคลานมาต่อได้ แหะๆ..
ตอนต่อไปเป็นตอนพิเศษนะค่ะ..รออ่านได้เลย
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มค่ะ
ตอนสุดท้ายสั้นง่ะ :a5:
แต่ทำไมรู้สึกว่าน้องเนมน่ารักขึ้น อ้อนขึ้นอ่าาาาา :o8: ชอบบบบบบค่ะ :m3:
จะรอติดตามซีซั่นIIนะคะ :bye2:
:กอด1:กอดคนแต่งแน่นๆส่งท้ายซีซั่นแรกค่ะ :กอด1:
-
โอ้วจบครึ่งแรกแล้วสินะ!
พี่โตกับเนมน่ารักมาก อ่านแล้วบรรยากาศสีชมพูลอยฟุ้งเลยนะ อิอิ
แต่เรื่องของป๋ากับผู้พันจะทำอะไรต่อไปก็ต้องรอดูพาร์ท 2 ล่ะนะ,, อ่านบทหวานแหววของคนแก่หน่อยแล้วมัน >__< จริงๆเล้ย!!!
ติด +1 นะคะ
-
อึ้งงงงงง
อึ้งอย่างแรกคืออึ้งความหวานของพี่โต มันหวานได้ด้วยว่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!
อึ้งที่สอง อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง นึกภาพตามแล้วสยองปนสยิว ตกลงป๋ากะผู้พัน เป็น....กัน 5555555
-
พี่โตหวาน :-[
แอบตกใจกับตอนจบขอรับ ผู้พันกับป๋า :a5:
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
พี่โตกับน้องเนมมาแล้ว วว คิดถึงจังเลย
คิดถึงคนเขียนด้วย ฮ่าๆๆ
รอครึ่งหลังและรอภาคต่อไป 55555 :)
-
เย่ๆเเละเเล้ว ก้จบ อยากรู้พาทของป๋ากะผู้พันจัง รู้สึกมีซัมติง 555
-
ครึ่งหลังรีบๆมานะคะ
อิป๋ากะผู้พันมันเป็นซาดิสต์ :z1:
:pig4:ค่าให้กำลังใจไรเตอร์ค่า
-
สองเฒ่าทำอะไรกัน ขยายความเดี๋ยวนี้นะ
-
ป๋ากับผู้พันนี่แรงจริงๆ ขอคาระวะ :laugh:
:pig4:
-
จบครึ่งแรกได้แรงมากขอรับ :laugh:
รอครึ่งหลังและตอนพิเศษต่อไป หุหุ
ตกลงป๋าเคะ แล้ว ผู้พันเมะใช่ไหมอ่ะ? มันไม่มี NC จะๆ ให้เห็นเลยเดาไม่ค่อยออก :เฮ้อ:
-
รออ่านตอนพิเศษจ๊ะ...
-
ป๋า กับ ผู้พัน :a5:
โฮกกกกกกกกกก
แต่พี่โตกับหนูเนมน่ารักจัง :กอด1:
มีเวลาีอีกตั้งนาน
แสดงว่าเรื่องจะยาวชิมิเคอะ o18
-
ครึ่งแรกยังขนาดนี้
ครึ่งหลังคงลุ้นกันทุกตอนที่เดียว
กว่าเนมหรือโตจะออกจากคุก
คนอ่านคงได้หัวใจวายตายสักวัน
แต่ก็จะเฝ้ารอต่อไป :man1:
ตอนพิเศษจะเป็นยังไงหน่า
รออยู่นะ :bye2:
-
อ้ายยยยยยย ป๋ากะผู้พัก กรั่กๆๆๆ ว่าแล้วก้อแอบเชียร์คู่นี้ :oo1: :oo1: ก๊ากกกก
รอภาค2ต่อปายยยยยยยย :L2: :L2: :กอด1:
-
หุหุ...ทิ้งท้ายครึ่งแรกให้มีได้ลุ้นต่อ..
-
วิ้ดวิ้ววววววววววววววววว ~
>< ชอบ ป๋า กับ ผู้พัน จัง 5555555
อ่า ๆ พี่โต กับ น้องเนมก็น่ารักน้า
-
สงสัยว่าป๋ากับผู้พันใครรุกใครรับ???
-
ขอบคุณสำหรับการคลายตัวของเรื่องครับ รอตอนสองอยู่นะครับ
-
อ๊าก ก ก ก ชอบค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
...ปะ...ปะ...ปะ ป๋า ขา....โอ้ทั้งซาดิสทั้งมาโซกันเลยทีเดียว (*p*)
-
ก็ มันคาใจ ข้างในลึก ๆ....
มีภาคต่อรึ? ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านตอนพิเศษของแต่ละคนก่อนหน้าที่แนบจะเข้าคุกจัง
บรรยากาศตอนนั้นป็นไง หรือไม่งั้นเรื่องราวของ โต วิทย์ เมฆ พี่กันย์ ทิน ก่อนหน้านี้
หรือเรื่องของป๋าดีนะ ฮุ ๆๆๆ ขอมากไปแน่เลย :z3:
-
ตอนนี้มาทำน่ารักใส่กัน
หมั่นไส้ชะมัด 55555
-
รอตอนพิเศษและครึ่งหลังคะ :pig4:
-
รอตอนพิเศษครับ
-
อ่านแล้วให้ควารู้สึกว่ามันเป็นตอนจบที่จะเชื่อมไปอีกภาคจริงๆอ่ะแหละ สบายๆ ไม่มีเรื่องเครียดอะไรมากมาย แต่แอบทิ้งปมไว้หน่อยเพื่อกระตุ้นความสนใจ
ที่ร่ายๆมาน่ะ ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะบอกว่า
ชอบคุณลุงทั้งหลายเป็นบ้าเลย(ว่ะ)
อ๊ายยยย อ่านแล้วนั่งยิ้มๆเพ้อๆเหมือนคนบ้า ขอบคุณคุณลุงสุดๆอ่ะ ตอนจบถึงได้ออกมาถูกใจเหล่าสาวกคุณลุงกันเป็นแถว
ว่าแล้วก็รอภาคสองจ้า
-
:m25: :m25: :m25:
แม้แต่ตอนจบ ... มันช่าง .... โอ้ว ... ป๋าขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ทีตอนนี้่ล่ะอ้อนกันไปอ้อนกันมาทั้งพี่โตน้องเนม น่ารักกันจริงเลยเว้ยยยย
ตอนพิเศษนี่อยากเห็นหลังออกจากคุกแล้วจริงๆว่าจะเป็นยังไงกันบ้าง
แต่มันดูจะเป็นการสปอยล์เนื้อเรื่องเกินไปสินะคะ :z10:
(อยากรู้มากๆว่าจะได้ออกจากคุกกันมั๊ยในเรื่องนี้ จะเขียนจนครบ 15 ปีที่อยู่ในคุกเลยมั๊ยคะ ? :m23:)
รอทั้งหนังสือ รอซีซํ่น 2 รอตอนพิเศษนะคะ
:catrun:
-
แอบหวานๆๆกันนะ
กร๊ากกก
แต่พวกป๋าไรนักหนาหนุกมาอ่าดิทีนี้เนี่ยยยย
ตอนไปอะไรจะเกิดขึ้นอีกหว่าาาาา
-
:a5: อึง o22 ทึ่ง :oo1: เสียว :pighaun:
:pig4: :pig4:
-
งานนี้มีหลงรุ่นใหญ่กันมั่งละค่ะ
ลุงชาติไม่สนมาแทรกแซงป๋ากะผู้พันหน่อยเหรอ 55
พี่โตนี่อ่อนโยนแบบนี้โดนใจเลยค่ะ
เนมไม่ต้องเอ่ยถึงเพราะคนนี้เค้ารักของเค้าอยู่นานแสนนาน กร้ากกก
รักนะ เนมน้อย
-
+1 ส่งท้าย :mc4:จบแล้ว วู้ว...<<< สยองฉากจบ o22 ทำไปได้ สองคนนั้น
-
ว้าว อ่านแล้วรู้สึกว่า คู่พี่โตกะเนมนี่ แอบมีหวานนะ ^^
รออ่านต่อค่ะ
-
ง่ะ จบครึ่งแรกแล้ว
รอครึ่งหลังต่อนะ ^^
ปิดฉากด้วยรุ่นเดอะ - -" มันก็.....แปลก ดีไปอีกแบบนะ _ _!!
น้องเนมน่ารักขึ้นอ่ะ 55555555+ อ้อนก็น่ารักกกกก
แถมพี่โตก็น่าร๊ากกกกกกกกกก น่ารักขึ้นอีกเย้ออออออออออออออ~~ 555+
น้องเนมคุมพี่โต(?) ซะอยู่หมัดแล้วล่ะ ว่ะฮ่าฮ่า
ติดตามต่อนะ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ สู้ๆ ^^V
-
ป๋ากันผู้พัน!!~ :z2: คิดอยุ่แล้วเชียว
คิดถึงพี่โตกับน้องเนมตั้งนาน คุคุ
-
สรุปว่า ที่พนันเนี่ย ความสุขส่วนตัวของ ป๋า กะผู้พัน แค่นี้แม่นบ่???
รอตอนพิเศษอยู่นะจ๊ะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กรี๊ดดดดด ให้กับคู่ส่งท้ายเเต่ยังไงก็ ยังรัก พี่โต + เนม เช่นเดิม จบเเล้ว ซีซั่นเเรก รอรอ ตอนพิเศษเเละซีซั่น 2 คำผิดเยอะนะไรเตอร์
ปล.เห็นด้วยกับป๋า เเละผู้พัน เวลามีอีกตั้งนาน เเต่คงไม่นาเกินไปนะไรเตอร์ +1 คุคุคุ เค้าจองหนังสือเเล้วนะ เดี๋ยวกลับไปเก็บเงินก่อน
-
จิ้นรุ่นใหญ่ แล้วก็นั่งขำตัวเองแบบว่าเคยเจอแต่เด้ก ๆ พ่อเจอรุ่นใหญ่เลยจิ้นแล้วก็ขำ ๆ แต่หน้ารักดี ถ้าไม่โหดกับพี่โตอะนะ
:pig4: writer คะ
-
รออ่านอยู่นะครับ
อย่าหายไปดื้อๆ เหมือนพวกแดนสิบสองล่ะ
-
ตอนจบแบบว่า :a5:
รอตอนพิเศษหวานๆนะ
ขีดเส้นใต้ค่ะ
-
เหตุการณ์แค่ 3 เดือน เหมือนผ่านไป 3 ปีเลยค่ะ เปลี่ยนน้องเนมผู้ใสซื่อ ให้กลายเป็นน้องเนมที่ทันคน และเข้มแข็งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ (อ่านตอนแรกๆ ยังคิดเลยว่านายเอกเรามันจะรอดมั้ยเนียะ)
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
ปล.คู่รุ่นใหญ่ จิตได้ใจมากค่ะ o22
-
จบแว้ววววว
อ่านมาตั้งกะตอนแรกๆ นึกว่ามันาน
น้องเนมเพิ่งเข้าคุกมา 3 เดือนเองเหรอ :a5:
5555 ชอบจริงๆค่ะไรท์เตอร์ ฉากของรุ่นใหญ่เค้าอ่ะนะ
รอตอนต่อปาย ย :oni1:
ปล.รักษาสุขภาพนะค่ะ เป็นห่วง(นิยาย :laugh:)
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้เหมือนน้องเนมมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ขึ้นมาก
และเหมือนทางผู้ใหญ่จะหาไรเล่นสนุกๆ ไปเรื่อยๆ
อีกยาวงานนี้
-
ปลาใหญ่กินปลาเล็ก เป็นทอดๆ กันไป
อยากรู้ว่า ป๋า กับผู้พัน จะมีใครงาบไปบ้างมั๊ยเนี่ย
รอตอนพิเศษ^^
-
อ่า...ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน....ถึงกับปิดกระดานกันเลยทีเดียว
อ่านมาถึงตอนนี้เหมือนทุกอย่างจะสดใส คลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว (มั้ง)
แต่คิดว่าก็คงต้องมีพายุระรอกสองให้พี่โตต้องจูงมือนุ้งเนมไปฟันฝ่ากันในครึ่งหลังอีก ชิมิๆ
รออ่านตอนพิเศษ ไม่รู้ว่างานนี้จะเสียเลือดหรือเสียน้ำตาดี คริ คริ
-
โห
นานมาก
กว่าจะโผล่มานะป๋า
คิกๆ
แต่ก็นะ
รุ่นดึกก็ยังมีไฟนี่เนอะ
-
รอค่ะรอ อิอิ
-
เย่ๆๆ บวกให้จ้า
รอตอนพิเศษด้วย ไม่เอาพวกอิรุ่นดึกนะ สยอง ยี๋ >.<
-
จบภาคแรกแล้ว
น้องเนมมีความสุข ก็ดีใจแล้ว
รอตอนต่อไปค่า
:L2:
-
จบแล้วเหรอ มีความสุขกับเนมจังเลย ฮู้ๆๆ
-
ไล่อ่านจบซักที
อิจฉาเนมจังมีความสุขสักทีนะ
ขอบคุณค่ะ
จะรออ่านภาคต่อไป
o13
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยพี่โตหวาน
-
จบแบบเบาๆไม่มีปมอะไรมาก
แถมมีรุ่นเดอะมาให้ยลอีก หุหุ
รอตอนพิเศษค่า
-
รอฉากหวานๆของป๋า กับผู้พัน o22
-
แค่ 3 เดือนยังขนาดนี้
ภาคต่อมิระทึกกว่าเหรอนี่
:z1:
-
รอตอนพิเศษจ๊ะ
-
จะลงต่อในนี้ หรือว่า ขึ้นใหม่ คะคุณน้องขา
ปล. โตทำแบบนี้ก็เป็น "โต" ดีแล้ว
ปลล. ชม กิ๊ง อึดมากคะคุณน้อง รอมาได้ตั้งหลายปี สุดยอดชะนีไทยแท้ๆ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน ตาแฉะเลย :laugh:
ชอบเนมจริงๆ แต่ก็อิจฉาด้วยนิดๆนะ
ปล.จองด้วยคน เดี๋ยวส่งเมลไปก่อน
-
:pig4: :กอด1:
-
:mc4: จบครึ่งแรกแล้ววว
เข้ามาร่วมรอตอนพิเศษสุดๆ
ครึ่งหลังตอนมันส์หยดติ๋งแน่นอน
:pig4: :pig4:
:z2: :z2:
-
จะลงต่อในนี้ หรือว่า ขึ้นใหม่ คะคุณน้องขา
ปล. โตทำแบบนี้ก็เป็น "โต" ดีแล้ว
ปลล. ชม กิ๊ง อึดมากคะคุณน้อง รอมาได้ตั้งหลายปี สุดยอดชะนีไทยแท้ๆ
ตอบค่า...เอาลงต่อเลยค่ะ ไม่ขึ้นใหม่
-
^
^
ต่อเลยมั้ยคะ อยากอ่านมั่กมาก
-
ไรเตอร์น่ารักเชียวว ขนาดไม่สบายยังมาต่อให้
มาม่ะ มาม๊วฟสักทีให้หายไข้ หุหุหุ :กอด1: :กอด1:
ป๋ากับผู้พัน ....นี่ถ้าเอาลูกพี่ชาติมาร่วมด้วยนะ o13 กิ๊บมั้ยล่ะเอ่อ ฮ่าๆ ๆๆ
พี่โตนับวันยิ่งหวานขึ้นเรื่อยๆ อยากให้ภาคสองเป็นแบบนี้เยอะๆอ่ะค่ะ แฮ่ๆ
รอตอนพิเศษน้าาาา มาอัพไวๆนะค่ะ จุบุๆ
ปล.หนูคาวัลโลกับอัชชาอ์ด้วยน้าา แฮ่ๆๆ
-
ตอนพิเศษจะมาหรือยังเอ่ย...คนอ่านนั่งนับวันรอเเล้วหง่ะ :call:
-
ติดตามมานานมาก ขอบคุณไรเตอร์น่ะค่ะสำหรับนิยายดีๆ
ติดตามรอครึ่งหลังต่อไปค่ะ
-
อ๊า จบภาค 1 แล้วหรอเนี่ย
ติดตามมานานมาก ฮาๆๆ
ยังไงก็จะติดตามต่อไปจนจบเลยนะคะ
สู้ๆจ้า ไรทเตอร์ +1 ให้ด้วย อิอิ
-
ติดตามต่อไป :L2:
-
อันดับแรกต้องขอบคุณคนแต่งก่อน o13
แต่งได้สนุกและมันมากกกก (เห็นภาพเป็นฉากๆเลยอ่ะ)อิอิ
อ่านตอนแรกแบบว่า เรื่องนี้แปลกดีจังอ่ะ ไม่เคยเห็นใครแต่งเลย
อ่านไปได้ซักพักแบบ น่ารักว่ะ แต่พอกลางๆเรื่อง แบบเครียดดดดอ่ะ :a5:
นี้มันเรื่องแบบไหนกันวะ แต่มันก็ค่อยๆ หวานกันไปเน้อ..อิอิ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดเยอะดี ชอยอ่ะ และก็กลัวด้วย อิอิ (กลัวใจตัวเอง)
ขอบคุณอีกครั้งน้า
รอตอนต่อไปจ้า
-
รอตอนพิเศษค่า หวานๆๆส่งท้าย อิอิ :-[
-
รอพี่โตกะนู๋เนม
-
อ่านแรกๆ เหมือนจะจบ...ยิ่งใกล้จะจบเหมือนยิ่งจะยุ่ง o22
-
รอตอนพิเศษค่ะ
-
First impression
Special: 1 [vit mode]
กูนั่งมองพวกลูกน้องในแกงค์เล่นไพ่นกกระจอกกันเป็นรอบที่ร้อยแล้วนึกเบื่อแทนพวกมัน แต่ก็เอาเถอะ มันไม่เบื่อนี่ ไม่เหมือนกุที่ออกมานั่งทอดหุ่ยมองฟ้าสบายอุราอยู่สองคน..
แน่นอนว่าไม่ใช่คนเดียว กูมองหน้าไอ้คนข้างๆ มันกำลังเอาตีนเขี่ยๆพื้นที่มีหญ้าสีเขียวงอกขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ กูก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ จะอารมณ์ดี จะมีความสุขเมื่ออยู่กับกู..มีความสุขจริงๆอย่างที่บางคน...คนที่รักมันนักหนาหวังไว้..
คิดไปก็ชวนเหนื่อยใจมากกว่าจะเป็นอย่างอื่น กุก็ไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้วเรื่องของเราสองสามคน..มันมาไกลเกินไป ไกลเกินจะถอยหลังกลับ และไกลเกินจะกลับหลังไปโดยไม่คิดอะไร
ตอนนี้เรื่องของเรื่องมันแทบจะไม่ได้อยู่ที่ใคร จะรัก จะชอบใครอีกแล้ว มันกลายเป็นว่าใคร..จะสามารถรัก..และอยู่กับใครได้ต่างหาก..
ไม่ว่าจะรักหรือไม่รัก ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียด ก็ไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว..
มองหน้ามันแล้วนึกถึงตอนที่เจอกันครั้งแรก ตอนที่กูรับงานนี้มาจากป๋า ตอนที่กูได้เจอมัน...มันยังเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ผอมๆ ท่าทางซึมเซา จมจ่ออยู่กับเรื่องราวในอดีตของตัวเอง มันทั้งเศร้าและน่าเวทนา และควรจะน่าสงสาร แต่ก็เปล่า..เปล่าเลย กูทำเหมือนตัวเองจะคิดสงสาร จะคิดเอ็นดูมัน แต่ก็เปล่า..ตอนนั้นกูก็เหมือนคนโง่..ยังคะนอง ยังหลงระเริงกับอำนาจที่ได้รับ คิดจะเอามันไปทำอะไรมากมาย คิดจะชีวิตคนๆนึงมาให้ความบันเทิง ให้ความสนุกกับชีวิตที่น่าเบื่อของตัวเอง..
แสร้งทำดีกับมัน เข้าอกเข้าใจและคอยดูแล แต่ลับกลังกลบวางแผนกลั่นแกล้ง คอยหัวเราะเยาะกับความยากลำบากที่มันเจอ ทำเรื่องร้ายกาจมากมาย...มาก...ราวกับเป็นการแก้แค้นโชคชะตาที่ทำให้กูมาอยู่ตรงนี้ แก้แค้นกับความรัก..ความรักที่มันให้กูมา และแก้แค้นกับความรักที่กูมีให้คนคู่นั้น..ความรักที่ทำให้กูต้องมาทุกข์ทรมารอยู่ในคุก..
และไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ที่รัก..รักจนไม่อาจจะทนเห็นมันไปอยู่กับคนอื่นได้ แต่กุก็โง่ที่รู้ตัวเมื่อสายไป รู้ตัวก็เมื่อมันต้องไปอยู่กับไอ้ผู้พัน..และกลับมาในสภาพ...ที่ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว..
แววตาของมันขุ่นมัว..นัยน์ตาที่เคยสะท้อนแววตาของกันและกัน..หายไปแล้ว..เหลือเพียงเสี้ยวหน้าแข็งกระด้าง..และน่าอดสู..
เอื้อมมือไปหามันยังไงก็ไม่ได้รับการตอบรับ พยายามจะเข้าหามันเท่าไหร่ปลายเท้าของมันก็ถอยหนี ทำร้ายจิตใจกูมากขึ้นทุกที..ทุกที ...
...กระทั่งสุดท้ายที่มันทำร้ายกู...กูก็ยังเห็นความเจ็บปวดของมันชัดเจน..
เราสองคนเหมือนคนที่กำลังพายเรือในอ่าง..วนเวียนหลงวนอยู่ในหนทางที่ไม่มีทางออก ทำได้เพียงแค่ทำร้าย ทำลายกันให้แตกยับกันไปข้างหนึ่ง..ทั้งงี่เง่าทั้งน่าสมเพช
...กูเคยนึกว่าชาตินี้ทั้งชาติ ทั้งกูและมันคงไม่สามารถจะกลับมาอยู่ข้างๆกันได้อีก..
กูหันไปมองหน้ามันที่นั่งอยู่ข้างๆ..เอื้อมมือไปลูบต้นคอมันเบาๆ..ไอ้เมฆหันมางงๆ..มันมองตากูแล้วชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มให้...รอยยิ้ม ที่กูคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติมันคงไม่หันมายิ้มให้กูอีกแล้ว..
...ดีแล้ว...ที่มันยังหันกลับมาหากู...มาอยู่ข้างๆกันแบบนี้เหมือนเดิม..
เรื่องที่กูจะรักใครชอบใคร..ในตอนนี้ มันไม่สำคัญแล้ว...
ขอแค่..ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม..
..................................................
นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสามโมง เสียงหวีดสั้นๆก็ดังไปทั่วเรือนจำ..กูลุกขึ้นจากพื้น เดินดุ่มไปร่วมกันเข้าแถวฟังประกาศของพัศดี...เรื่องของไอ้นพที่เคยเป็นปัญหา ตอนนี้มันเงียบไปแล้วเพราะไอ้ชาติ ที่ตอนนี้กูต้องนับมันเป็นลูกพี่อีกคนจัดการให้..ก็ยังถือว่ามันใจดี มากกว่าไอ้ป๋ากับได้ผู้พันที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากคอยสร้างเรื่องมากลั่นแกล้งชาวบ้าน..
“..มีเรื่องอะไร?..” กุถามไอ้โตที่เดินเข้ามาก่อนแล้ว มันยังไม่ตอบแต่เดินเข้าไปร่วมแถว ตวัดสายตามองไอ้เมฆที่อยู่ช้างๆกูนิดหน่อย แต่ข้อความในดวงตาคู่นั้นมันคงสยองพอที่จะทำให้เมฆมันหันรีหันขวางและเดินผละจากกุไปเข้าแถวของมัน
กูมองไอ้เนม..ที่ยืนอยู่หลังไอ้โตแล้วยิ้มให้มันนิดๆ..ไอ้เด็กคนนั้นก็หันกลับมายิ้มให้..ไม่ว่ายังไง เวลามันยิ้มก็ยังเหมือนเดิม..เหมือนวันแรกที่กุเจอเป๊ะ.. ยิ้มซื่อๆ ท่าทางโง่ๆ...จนไม่น่าจะคิดร้ายอะไรกับใครได้ลง แต่พอเอาเข้าจริงๆไอ้เด็กคนนี้มันก็ฉลาดและร้ายได้ใช่ย่อย แม้ต้องรอเวลากระทั่งเฉียดเป็นเฉียดตายมันถึงจะทำใจแข็งทำร้ายคนอื่นเขาเสียทีก็เถอะ..
กุหันไปมองหน้าไอ้โตอีกรอบ มันชะงักกับท่าทีของกูกับเด็กของมัน แม้สีหน้าจะไม่แสดงออกอะไร แต่แววตามันไม่ใช่ นัยน์ตามันดูขวางๆชอบกล เหมือนเวลามีคนมาแย่งของๆตัวเอง
กูซ่อนยิ้มในหน้า หันไปยักคิ้วให้มันเหมือนรู้ทัน กูเจอไอ้โตครั้งแรกตอนอายุสิบห้า กูเข้ามาเรียนอาชีวะในโรงเรียนเดียวกับมัน เจอกันครั้งแรกไอ้โตมันก็เป็นหัวโจกในกลุ่มเพื่อนซะแล้ว..มันเป็นคนที่เป็นนักเลงพอตัวนิสัยตรงๆ โผงผาง แต่ความจริงเป็นคนใจเย็นผิดคาด กับคนที่เป็นเพื่อน มันจะเป็นห่วงและคอยดูแล กลับกันคนที่มันเกลียดและเป็นคู่อริ จะไม่มีคำว่าปรานี..ไม่มีคำว่าสงสาร ต่อให้ตาย..จะตายตกไปต่อหน้า มันก็ไม่คิดจะสนใจ..
เพราะมันเป็นคนแบบนั้น ตอนที่ลงมือฆ่า...มันถึงไม่ปราณี
ต่อให้คนๆนั้นเป็นญาติฝ่ายพ่อของมัน แต่เพราะไอ้คนนั้น วางแผนจะฆ่าพ่อแม่และครอบครัวของมันเพียงเพราะเรื่องผลประโยชน์ที่ขัดแย้ง ไอ้โตเลยลงมือ..ทั้งวางแผนและทำเองตัดหน้าคนที่จะฆ่าพ่อแม่มันให้มันตายก่อนจะรู้ตัว..
ตอนที่กูรู้ข่าว กูยังไม่เข้าใจ กูยังเข้าไปด่าทอต่อว่ามันว่าทำไปได้ยังไง และทำไปเพื่ออะไร ไม่รู้ว่ามันจะทำลายอนาคตของตัวเองไปทำไมเพื่อเรื่องแบบนั้น..แต่พอมาถึงคราวตัวเอง..กู...ถึงได้เข้าใจ..
...การจะฆ่าใครสักคน ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมากมาย..
แค่อยากให้มันหายไปจากโลก ก็เพียงพอที่จะปลิดชีวิตคนๆหนึ่งแล้ว..
มีคนคิดมากมาย แต่คนที่ลงมือทำกลับมีเพียงไม่กี่คน ดังนั้นจึงกลายเป็นคนชั่วช้าบาปหนา ที่ฆ่าคน ทำร้ายคน ทำความผิดที่คนส่วนใหญ่มนสังคมไม่ทำกันได้หน้าตาเฉย..
กูอยากบอก..ว่าไม่มีใครต้องการเป็นคนเลว..
อยากบอกว่า..ไม่มีใครอยากจะฆ่าคนอื่น ทำร้ายคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล ทุกคนย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเองทั้งนั้น..
..เพียงแต่เหตุผลนั้น..ไม่ว่ายังไงก็เพียงพอที่จำชดใช้ชีวิตของคนหนึ่งคน...
กูมองไอ้โตที่กำลังเอามือลูบหัวไอ้เนม..ด้วยแววตาอ่อนโยนและมีความสุขแล้วนึกไปถึงอีกคน..ผู้หญิงอีกคนที่ทำให้มันมีสีหน้าแบบนี้ได้เช่นกัน..
กูนึกถึงกิ๊ง...นึกถึงผู้หญิงที่ทำให้เพื่อนกูยิ้มได้และหัวเราะได้แบบนี้..
ไอ้โตไม่ใช่เด็กบ้านแตกมีปัญหาชีวิตอะไร มันก็แค่คนธรรมดา มีชีวิตธรรมดาๆ แต่คนที่จะเข้าถึงจิตใจมันให้มันได้ยิ้ม ได้หัวเราะแบบนี้มีน้อยกว่าน้อย..
แต่เพราะเรื่องแบบนี้ ถ้ามันยิ้มให้คนๆเดียวเหมือนที่ผ่านมา มันก็คงจะไม่เป็นปัญหา แต่เมื่อมันยิ้ม..ให้กับคนสองคนแล้ว..เรื่องมันก็จบลงง่ายๆไม่ได้แน่...
กูก็ได้แค่คิด..ได้แต่หวัง ให้มันสามารถจบเรื่องนี้ได้สวยๆ สามารถจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเหมือนที่มันทำได้ตลอดมา..
และกูหวังว่ามันจะจัดการได้ตลอดไป..
“..เรื่องไอ้นพ..เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?..” ไอ้โตถามเบาๆ ทำให้กูหันไปมองหน้า แล้วพยักหน้ารับช้าๆ..
“..เออ...ไอ้ชาติมันจัดการให้..”
“...เหรอ..ใจดีผิดปกติว่ะ..”ไอ้โตยิ้มขำๆคล้ายจะเยาะ กูยิ้มออกมาบางๆรู้ว่าไอ้โตมันไม่คิดจะไว้ใจพวกที่สั่งการอย่างบน ไม่ว่าจะใครหน้าไหนได้ทั้งสิ้น..
รับเข้ามาได้ก็เขี่ยทิ้งออกมาได้ ใจดีด้วยก็ใจร้ายใส่ได้เหมือนกัน..
คนที่อยู่ในนี้ หาพวกที่เชื่อใจกันได้น้อยกว่าน้อย เพราะแบบนั้น ถึงต้องรักษา ต้องเก็บเอาคนที่ไว้ใจได้ไว้ใกล้ๆตัว..ต่อให้มันจะเป็นคนไร้ประโยชน์หรือไร้ค่าแค่ไหนก็ตาม
คำว่าที่พักพิงที่ไม่มีวันทรยศหักหลัง คนๆนึงหากันทั้งชีวิตอาจจะไม่เจอ แล้วถ้าหากเจอ จะไม่คว้าไว้ได้ยังไง..
เหมือนกับไอ้โตที่คว้าไอ้ซื่อบื้ออย่างไอ้เนมมาอยู่ข้างๆ หรืออย่างกู.ที่...
กูเหลือบมองเมฆที่ยืนอยู่ในแถม แล้วหรี่ตาลงน้อยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเชื่อใจคนๆนึงได้มากแค่ไหน..โดนเฉพาะคนที่เคยทรยศหักหลังกันมาก่อน..
สายสัมพันธ์ที่สานต่อมาจากรากฐานที่ปรักหักพังไปเมื่อครั้งก่อน จะว่ามั่นคงก็ได้ จะว่าง่อนแง่นก็ยังไหว..
ทำได้แค่พยายามเชื่อใจ..พยายามไว้ใจ แต่ก็เผื่อใจไว้..ทำได้มากที่สุดแค่นี้..
..เพราะยังไง ก็คงดีกว่า จะพยายามเข้าใจ คนที่ไม่เคยเข้าใจ..
ดีกว่าจะพยายามแทรกตัวเข้าไปในที่ๆมองไม่เห็น..
กูถอนหายใจเฮือกเมื่อความคิดยังเวียนวนไปหาคนที่ไม่ควรจะคิดถึง.. มองหน้าไอ้เนมที่เดินมาหาไอ้โตอีกรอบแล้วยิ้มให้มันเหมือนเดิม ไม่สนใจสายตาเขม็งของไอ้โตที่จ้องมองมา..
ตอนเจอมันครั้งแรก ที่กูสนใจมัน อาจจะเพราะแววตาซื่อๆใสๆ ที่เหมือนกับเมฆ..คล้ายกันกับคนที่กูเคยทำร้ายและเป็นคนที่จะต้องเจอเรื่องราวเดียวกัน เรื่องราวเหมือนๆกันด้วย..
ยังจำๆได้ว่าวัน ที่ได้เจอมัน ไอ้เนมมันเหมือนตัวประหลาดในดงคนคุก เพราะทั้งหน้าตา ลักษณะท่าทาง ไม่ได้เหมือนคนที่ทำความผิดหนักหนาชนิดที่ต้องเข้ามาอยู่ในเรือนจำเดียวกับพวกกูแม้แต่น้อย..
แววตาซื่อๆสั่น สะท้อนความทุกข์ระทมและหวาดหวั่นในใจ นัยน์ตาและจมูกของมันแดงก่ำ บ่งว่าร้องไห้มาอย่างหนัก ริมฝีปากเม้มแน่นท่าทางที่พยายามทำเหมือนเข้มแข็ง..กระทั่งผมบนหัวมันยังไม่เหมือนชาวบ้านด้วยซ้ำ..
กูเฝ้ามองมันที่มีไอ้โตก้าวเข้ามาในชีวิต ทั้งสนิทสนมและทำร้ายแบบเดียวกับที่ตัวเองเคยทำ..กูยอมรับว่ากลัว..กลัวว่าความใกล้ชิดสนิทสนมที่แผงไว้ในพฤติกรรมโหดร้ายของไอ้โตมันจะมีอะไรมากกว่านั้น กลัวว่ามันจะรักแล้วไม่ยอมรับ กลัวว่ามันจะร้าย..จนลืมไปว่าคนที่อาจจะเจ็บได้..ก็คือตัวมันเอง..
กูได้ใจ...และอาจจะถึงขั้นอิจฉา ที่พวกมันผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้ เพราะความเข้มแข็งของไอ้เนม..มันไม่ได้เป็นบ้า มันไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้สาปแช่งไอ้โตเหมือนที่กูเคยเจอ ถึงมันจะยังไม่เชื่อใจและไว้ใจกัน แต่ทว่า ก็ยังดีที่มันรอดมาได้ ยังดีที่..มันกลับมาอยู่ข้างกันได้
ไม่เหมือนที่กูต้องเจอไม่เหมือนที่กูเกือบจะเสียใครไปตลอดกาล..
แต่ตอนนี้..ที่เรื่องราวมันเลยเถิดไป..กูก็เฝ้ามองมันเงียบๆ เพื่อดูว่าสุดท้ายแล้ว เรื่องมันจะจบลงตรงไหน..อยากรู้ว่าที่สุดแล้ว..ความรักที่มีถึงสองคนของไอ้โตจะจบลงยังไง..
“..เช็คชื่อครับ..” เสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆทำเอากูสะดุ้ง..กูหันไปมองหน้ามัน..ไอ้กันย์กำลังถือสมุดปากกาไว้ในมือและยื่นปากกามาให้เงียบๆ..กุแอบเม้มปากหางตามองเห็นไอ้โตเหลือบมองมาทางนี้..กูรีบจรดปากกาเซ็นชื่อลงไปเร็วๆแล้วหันหน้าหนี ไม่อยากสนใจ..
เพราะไมรู้จะสนไปทำไม..
กูสบตาไอ้โตด้วยท่าทีไม่ระหยี่..ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะรู้ว่ามันต้องการอะไร..รู้..ว่ามันอยากเห็นแบบไหน...และรู้ ว่ามันยังกังวลเรื่องไหนเกี่ยวกับตัวกู..
กูที่ผิดพลาดเพราะความรัก..ล้มคว่ำมาสองคราวเพราะคำว่ารัก...ไม่รู้ส่าสุดท้าย จะมาตายเพราะคำว่ารักรึเปล่า?
ล้มครั้งแรก...ชีวิตกูถึงต้องมาจมปลักอยู่ในคุก ตามติดเพื่อนรักที่ถุกส่งตัวมาชนิดว่าติดๆกัน..
ล้มครั้งที่สอง..กูเกือบจะตายไปแล้ว..ดีที่ไอ้โตมาช่วยไว้ทัน ๆไม่งั้นกุก็อาจจะไม่รอด..
กูไม่อยากจะล้มอีก...ไม่อยากจะเจ็บปวดทุกข์ทรมารอีก แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม..
ไม่รู้ว่าในสายตาคนอื่น มันจะมองว่ากูรักเมฆรึเปล่า..ไม่รู้ว่าในสายตาไอ้โต มันจะคิดว่ากูจัดการกับความคิดของตัวเอง จัดการกับคำว่ารักที่ค้างคาอยู่ในสมองนี่ได้หรือยัง..
และไม่รู้...ว่าไอ้คนที่กูรัก...มันจะคิดยังไงกับกูที่รักคนของมัน..
ไม่รู้ว่าไอ้กันย์มันจะคิดยังไง..มันรู้แน่ว่ากูรัก..แต่ไม่รู้ กูไม่รู้ ว่ามันจะยังคิดว่ากูรักมันอยู่รึเปล่า..ในเวลานี้ที่กูอยู่กับเมฆ..
กูบอกกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่ากูเป็นคนหลายใจ..กูรักเมฆ...รักและไม่อยากให้มันร้องไห้ ถึงแม้ความชอบที่ได้อยู่ใกล้กันนั้น ตอนแรกมันจะเบาบางเสียจนแทบไม่รู้สึก..แต่นานไป..ความรู้สึกที่กูคิดว่ามันตายไปแล้วกลับค่อยๆเกิดขึ้นมาอีกครั้ง..
กูรักเมฆ...แต่ไม่ได้หมายความว่า..กูจะรักไอ้กันย์น้อยลง...
ความรู้สึกรัก..มันเกิดขึ้นช้าๆ ค่อยๆฝังตัวลึกลงไปเหมือนกับรากไม้ที่ค่อยเกาะลงบนผืนดิน..ต่อให้ถอนออกมาได้...ในดินนั้นก็ยังเหลือรากแก้วรากฝอยเล็กๆอีกมากมาย..
ก็เหมือนกับความรู้สึก ที่ไม่ว่ามันจะทำร้าย..ร้ายกับกูมากแค่ไหน ต่อให้รากแก้วมันโดนถอนออกไปรากฝอยในหัวใจมันก็ยังอยู่และพร้อมจะเติบโตขึ้นมาตลอดเวลา..
กูไม่รู้ว่าเริ่มรู้สึกแบบนี้กับมันตอนไหน...กับไอ้คนหน้าตายที่ทำเป็นแต่ยิ้ม..ถึงกูจะด่ามันก็ยังยิ้ม ต่อให้กูโกรธมันก็ยังคงยิ้ม..ยิ้ม...แม้จะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนมาก็ตาม..
ไม่ใช่ว่ากูไม่รู้ว่ามันพยายามจะทำอะไร ไม่ใช่ว่ากูไม่เห็น ว่ามันกำลังขุดหลุมลึกและหลอกล่อให้กูตกลงไป แต่กูก็ยังทำเฉย เดินไปตกลงในหลุมนั้นด้วยความเต็มใจ..
กูยังจำได้ในวันที่มันเข้ามาในแดนสิบสองเป็นครั้งแรก.. ผู้ชายท่าทางสะอาดสะอ้านใจดี มีแต่รอยยิ้มบางๆเหมือนชาตินี้จะโกรธใครไม่เป็น กูจำได้ว่าตัวเองต้องนอนแบ่บให้มันพยาบาลเป็นเดือนเพราะถูก”คนที่รัก”หักลังจนเจ็บหนักปางตาย..
ตอนที่กูกำลังทำใจกับการที่ใครบางคนจากไป มันก็เริ่มเข้ามา..เข้ามาช้าๆ..ช้าจนกูแทบไม่รู้สึกตัว..
...และเมื่อรู้ตัว กูก็หลงรักมันไปแล้ว..
กูเลิกรักมัน...ไม่ได้ มันยากพอๆกับการที่กูต้องตัดใจจากเมฆ..
กูเลิกรักเมฆไม่ได้..มันยากพอๆกับที่เมฆตัดใจจากกูไม่ได้..
กูเลิกรักคนสองคนนี้ไม่ได้..มันยากเหมือนที่ไม่ว่ายังไงไอ้กันย์ก็รักเมฆและเกลียดกูอยู่ดี..
กระดาษสีขาวในมือถูกกูบีบจนแน่น...ข้อความหวัดๆที่บอกเวลาหนึ่งทุ่ม..กับสถานที่ที่ทำให้กูกัดฟันกรอด..
.....................................................................
กูอาบน้ำเสร็จแล้ว และสมควรไปทานข้าว..
แต่กูไปไม่ได้...กูต้องไปห้องพยาบาล..
กูเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูเงียบๆและนั่งนิ่ง..
ฝ่ามือเย็นๆแตะลงบนแผลหลังใบหูที่ยังคงถูกปิดไว้..มันค่อยแกะออกช้าๆ..และไล้ปลายนิ้วลงบนรอยแผลนั้นช้าๆ
กูเม้มปากแน่น..รู้สึกว่าลมหายใจตัวเองสั่นไหว..และขาดห้วง..
“..มีอะไร...” กุถามออกไปเบาๆ..ทำให้มันหยุดมือที่กำลังลูบแผลกู และเอาแผ่นแปะปวดสีขาวใหญ่ๆแปะลงไปแทน
“..เมฆเป็นยังไงบ้าง..? “ กูยิ้มออกมาช้าๆ นึกอยากจะด่า..นึกอยากจะสถบว่าให้สาสมใจ เจอกันเมื่อไหร่มันก็ถามแต่เรื่องแบบนี้..แต่จะทำไงได้...กูจะหวังอะไรจากมันได้..
ไม่ได้รัก...ไม่ได้ชอบ แถมยังเกลียด..เกลียดกันเสียขนาดนี้..
“...สบายดี..และดีมากๆตอนอยู่กับกู..”
“ก็ดี..ดีแล้วที่เมฆยังสบายดี..” ไอ้กันย์รับคำเบาๆ..และเงียบไป...
กุกระพริบตาถี่ๆมองหลอดไฟตรงประตูที่ส่องแสงจ้า..ท่ามกลางความเงียบที่แม้แต่เสียงลมหายใจยังดังเกินไป..ไม่มีแม้แต่คำกล่าวใด ไม่มีกระทั้งการขยับตัว..นี่ถ้ามันจะเอามีดมาฆ่ากูตรงนี้ กูก็คงไม่รู้สึกตัว..
“....เรียกมาทีไรก็ถามแบบนี้...จะมาเสียเวลาทำไม..” กูถามออกไปห้วนๆ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย
“แล้วมาทำไม..” คำถามมันเหมือนจะยอกย้อน..แต่ ก็ทำให้ได้คิด
“..ก็มึงเรียกมา..ยังไงตอนนี้มึงก็เป็นลูกพี่..ไม่ใช่รึไง..” กูตอกกลับเรียบพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้..
“..ก็ใช่...เพราะอย่างนั้น..ลูกพี่ถึงจะขอสั่ง..” คำพูดนั้นทำให้กูชะงัก หันไปมองหน้ามันหันไปสบตาไอ้กันย์เป็นครั้งแรกของวัน “ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามทำเมฆเสียใจ ห้ามทำเมฆร้องไห้ ไม่ว่าจะเกิดอะไร..มึงต้องปกป้องเมฆ..ด้วยชีวิต...ด้วยชีวิต...”
“..ไม่ต้องบอกกูก็ทำอยู่แล้ว..”
กูเปิดประตูออกมา แล้วเดินดุ่มเข้าไปในเรือนนอน ไม่ได้ร้องไห้หรือเสียใจแต่ในหัวอกมันตื้อไปหมด..
“..แล้วถ้ากูตาย....” ถ้ากูตาย...
กูเม้มปากแน่น..หรุบตาลงมองพื้นกับคำถามที่เผลอพุดออกมา ทั้งที่ได้คำตอบอยู่แล้ว..
ถ้ากูตาย..มึงก็คงไม่เสียใจ..
........................................
“..พี่ไปไหนมาเหรอ?..”เสียงถามเบาๆ..ดังขึ้นทำให้กูชะงัก..เงยหน้าขึ้นมามองตาคนถาม..กุไม่ตอบแต่เดินไปหาแล้วคว้ามันมากอดแน่น..
“..อะไรเนี่ย..” มันบ่นงึมเหมือนจะเขิน..ทำให้กุหัวเราะแล้วออกแรงกอดไอ้เมฆแน่นกว่าเดิม..
“คิดถึงมึงอ่ะ..” กูบอกไปตามตรง..ไอ้เมฆเอามือมาทุบแขนกูแรงแก้เขิน แล้วเดินนำเข้าไปในห้องขัง..
“...อะไรว่ะ..มาถึงก็นอน..” เมฆมันบ่นพลางเอาหมอนมาโยนใส่หัวกู...สนุกจริงนะมึงนี่..
“..ง่วงแล้วนี่..มาๆนอนเถอะ...” กูว่า พลางดึงแขนมันมานอน หลับตาลงแม้แสงไฟจะยังเจิดจ้าแสบตา..ถาให้เทียบกันแล้ว เวลาอยู่กับไอ้กันย์ความรู้สึกมันจะกระส่ายกระสับไม่เป็นสุขและไม่กล้ากระทั่งจะหายใจ.. ขณะที่เวลาอยู่กับเมฆ กูจะสงบกว่ามาก..และสามารถจะกอดมันแน่นๆได้โดยที่ไม่ต้องคิดมากอะไร..
อาจจะเพราะกูกับมันผ่านช่วงที่ความรู้สึกที่มีต่อกันย่ำแย่ที่สุดมาแล้ว ตอนนี้แทบจะไม่มีเรื่องที่จำต้องมากลัวเกรงหรือว่าประหม่าต่อหน้ากันอีก..
ผ่านความรู้สึกที่เกลียดเหมือนจะฆ่ากันแล้วมาอยู่ข้างๆกันได้แล้ว..
กูลืมตามามองหน้ามันอีกครั้ง สบนัยน์ตาที่เริ่มจะสดใส..แล้วอดจะก้มหน้าลงจูบปากมันเบาๆไม่ได้..
ไอ้เมฆไม่ได้หลบตาเขิน มันหันมามองตากูจ้องตาเขม็ง..
“..ตอนแรกที่เจอกันพี่ก็ทำตาแบบนี้เหมือนกัน...”
“งั้นเหรอ?..” กูรับคำเบาๆ..พลางคิดถึงเรื่องราวตอนนั้น..ตอนที่เมฆเข้าในเรือนจำนี้ใหม่ๆพบกูที่ยังจมจ่ออยู่กับความผิดหวังและเคียดแค้น..
“..แต่ตอนนี้..พี่ดูเหมือนคนอกหักมากกว่าคนโง่อย่างแต่ก่อน..”
“...กูไม่ได้อกหัก..” กูตอบไอ้เมฆพลางหัวเราะเบาๆ..
เพราะกูไม่ได้ถูกรักมาแต่แรกแล้ว...
“..ตอนนี้กูรักมึง..” กูมองตามันแล้วเอามือไปลูบผมมันเบาๆพลางหลับตาลง “อันนี้กูพูดจริงและรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”
ไม่ได้โกหกครึ่งนึงแบบที่เคยบอก..และเคยเข้าใจ..
............................................................
ทำไมมันกลายเป็นโหมดดราม่าไปด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
รีเควสที่ขอมาทางเด็กดีคือขอตอนที่พี่วิทย์เข้ามาเจอทุกคนใหม่ๆ..ไอ้เราเลยเขียนตั้งแต่เมฆ..พี่โต เนม มาจนพี่กันย์ :z3:
พอเจอคนอื่นไม่ดราม่า แต่พอถึงคราวเจอพี่กันย์ทีไร มาม่าซองโตทุกที..ฮือออออ ไม่ได้ตั้งจายจริงๆมันเป็นไปเอ๊งงงงงงงงงงง
ส่วนฉากหวีดน่ารักๆตรงใกล้จบ เรียกเรทติ้งเมฆบ้าง รับรองครึ่งหลังทุกคนต้องรักเมฆขึ้นอีกจมค่ะ หุหุ :กอด1:
ปอลิง... รูปหน้าปกมาแล้วววว แต่แปะไม่เป็น ต้องการยลความหล่อพี่โตเชิญโซโฮกได้ทางเด็กดีค่ะ :bye2:
-
:z13:
มาม่า น้ำตาคลอมาเชียว แต่อยากเจอเมฆโหมดน่ารักเร็วเนอะ :o8:
-
อยากอ่าน พี่กันย์xวิทย์อ่ะ (อ่านตอนแรกคิดว่าจะมีติ๊ดชึ่งระหว่างสองคนนี้ซะอีก) อิอิอิ
แล้วก้อน้องเนมxพี่โตเยอะ ๆ อ่ะ ^^
ปล.ช่วยเอาน้องเมฆไปเก็บหน่อย 555 :call:
-
วิทย์กับเมฆก็น่ารักดีเน้อ...อยากเห็นน้องเมฆโหมดหวานแหวว เร้วว
-
3p 3p เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ ก็อยากให้สมหวังทั้งคุ่น้า
-
ไม่อยากให้ 3p ชอบกันย์กับวิทย์
แต่ก็สงสารเมฆมัน
3p ก็ได้วะ :o12:
-
3 คนนี้ อบอวนไปด้วยความเศร้าจิง
:o12:
-
สงสารอ่ะ T^T
อยากให้สมหวังกันทุกคน
3p ก็ได้นะ ไม่อยากให้ใครเสียใจอ่ะ
ปล.อยากอ่านของเนมกะพี่โตเยอะๆ ^^
(แอบลุ้นด้วย สุดท้ายจะลงเอยยังไง เฮ้อ...)
-
:m15: ตรงนี้อ่ะ
"แล้วถ้ากุตาย"
ไม่ไหวจะเคลียร์ กัน รัก วิทย์บ้างไหม
-
อ้าย
อกอีแป้นจะแตก
แอบสงสารสามผีอ่า
-
เห้ยยยยย
สับซ้อนส่อนเงื่อน 3พีนิ
โอ๊ยยยปวดหัวแต่อยากรู้จริงๆๆว่ากันย์รักวิทย์บ้างไหมสักนิดนึง
อะไรๆๆๆก็เมฆ
-
เรืิ่องมันสับสนวุ่นวายดีแท้เน้อ
ไม่รู้จะสงสารใครเลย :เฮ้อ:
-
เฮ้อออ สามผีที่แสนปวดร้าว
เฮ้อออออออออออออออออออออออ ถอนหายใจแรงๆอีกที
-
:o12:ดราม่าสุดเลยอะ
พี่วิทย์สู้ๆ ไม่ต้องไปสนใจกันย์มัน :z6:
-
สรุปให้สามคนมันอยู่ด้วยกันไปเลยก็ไม่เลวนะ
-
เอาจริงๆ อยากตบกะโหลดพี่กันย์สักป๊าบบ
หมั่นไส้
ชริ~
55555555555555555555
-
สงสารทั้งสามคนมากเลย :m15:
แต่แอบรู้สึกอยากกระทืบพี่กันต์อยู่นิดๆ :z6:
อยากรู้ความรู้สึกของกันต์ที่มีต่อวิทย์ :เฮ้อ:
-
น้ำตาไหลตอนอ่านที่วิทย์เล่าถึงตอนส่งเมฆไปอยู่กับผู้พัน
ตกนรกทั้งเป็น นึกถึงภาพเด็กคนหนึ่งที่เค้ามาในสถานที่แบบนี้ เจอคนที่รักเห็นตัวเองเป็นแค่ของเล่น หลอกล่อ ซื้อความชื่อใจไว้ใจ แล้วผลักให้ตกนรกไปอย่างเลือดเย็น
สงสารน้องเมฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆ
เพราะงั้นตอนนี้ ขอเถอะนะ อย่าทำให้น้องเมฆเสียใจอึกเลย อยากให้คน ๆ นี้มีความสุขกับเค้าบ้าง
ถ้าเป็นวิทย์ก็ขอให้วิทย์รักและดูแลเมฆให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ ก็ขอให้เป็นกัณ
ปล, ไม่เชียร์กัน-วิทย์ จบข่าว
ส่วนโต --ขอให้เลิกกะแฟน ญ ของเอ็งเร็ว ๆ
-
มาช่วยรีบนเชียร์ เซงพี่โต สงสารน้องเมฆ :z10:
ถ้าต้องการลงรุปในเล้า อ่านในกระทู้นี้เลยจ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63.0
ดูที่คอมเม้นท์ที่ 6 นะ :mc4:
-
ขอบคุณค่า เดี๋ยวจะลองแปะดู
-
เอารูปมาแปะให้ค่ะ
ป้านี่ใช้ไม่ได้จริงเนอะ :fcuk:
(http://i55.tinypic.com/2vhub69.jpg)
-
กูรักเมฆ...แต่ไม่ได้หมายความว่า..กูจะรักไอ้กันย์น้อยลง...
อ๊าย ยยยย :-[ ชอบประโยคนี้สุโก่ยย
สามผีก็มีมุมดราม่า ช่วงนี้มาม่าบ่อยอ่ะไรท์เตอร์
ขอสวีทหวานแหววให้เลือดลมเดินมั่งดิ o18
:pig4: :pig4:
-
เฮ้อ!!!ตอนพิเศษแล้วขอหวานๆของสามคนนี้หน่อยเหอะ
แอบเสียเลือดด้วยก็ดี อิอิ
-
สงสารอ่ะ ..ทั้ง 3 คนเลย
อยากให้มีความสุข.... หวาน ๆ กับเค้าบ้าง..
-
ทำไมความรักของวิทย์ถึงได้รันทดแบบเน้
แหม พอถึงสามคนนี้ที่เราดราม่าตลอด
5555
แต่ก็ทำให้ได้อ่านหลายรสชาดดีจ้า
ขอบคุณนะสำหรับตอนพิเศษ
รอซีซั่นสองนะ :impress2:
-
โอยยยย เศร้าอ่า :z3:
สงสารทั้งสามคนเลย
เอา3pไปเลยละกัน ไม่อยากดราม่าละ ก๊ากกกกกกกกกก :z2: :z2:
-
เส้าจริงๆ ถึงกูตาย มึงก็คงไม่เสียใจ โฮววววววว
-
รักสามเศร้า เราสามคน :เฮ้อ:
ปกสวยได้อีกขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
หมันไส้กันย์ จะอะไรๆก็เมฆกันนักหนา
สงสารวิทย์บ้างสิ
เห็นวิทย์กับเมฆดีก็นแบบนี้ก็โอเคแล้ว
แต่ทำม๊าย ทำไม กันย์วิทย์ถึงยังเย็นชากันอยู่แบบเน้
อยากเห็นอะไรวี๊ดวิ้วหวานแหววของสองคนนี้บ้างอะไร แต่ดูท่าจะเป็นไปได้ยาก
ยิ่งช่วงนี้น้ำท่วม มาม่าคงเยอะ(เกี่ยว?)
กันย์รู้สึกยังไงกับวิทย์กันแน่
อยากให้สามผีสามคนนี้มีความสุข หวานกันซักที
ปล.ปกงามค่าาา
ปล2.กันย์กดวิทย์ไปเลยยย ให้เมฆมันเห็นซะ สามผีจะได้สมบูรณ์กันซะที
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ดราม่าอ่ะ เวลาวิทย์เล่าทีไรนี่รู้สึกถึงกระแสดราม่ามาแต่ไกล :z3:
บางทีเราก็คิดนะว่า วิทย์น่ะรักกันต์ในฐานะแบบคนรัก แต่กับเมฆคงเป็นแค่น้องชาย ล่ะมั้ง
อืมม ม อาจเป็นเพราะใจเรามันเอียงให้วิทย์กับกันต์ได้กันอ่ะ ฮ่าๆๆ :เฮ้อ:
แต่ก็เบื่อกันต์อ่ะ สงสารวิทย์ที่สุดและในสามผีเนี้ย
จะมีภาคของกันต์บ้างมั้ยอ่ะค่ะ อยากเห็นอินไซด์ตากันต์บ้างไรบ้าง
รูปหน้าปกสวยอ่ะคร๊าาาา าา
หน้าพี่โตนี่หน้าตาดูอ่อนโยนเกิ้นน นน ฮ่าๆๆๆ ๆ o13
รอตอนต่อไป กิ๊บกิ๊วว ว
-
อื้มแปลกแหะ เราไม่ค่อยชอบสามพี เพราะเราคิดว่า คนเราจะรักกันก็ควรให้ใจไปใครคนเดียว ไม่ใช่มาแบ่งใจอะไรแบบนี้ แต่มันก็เป็นแค่ความรักในอุดมคติของเรา = ='' แล้วถ้ากันย์มีใจให้วิทย์สักนิดนึง เมฆจะไปอยู่ตรงไหนในความสัมพันธ์ของสองคนนี้? ส่วนเรื่องกันย์ เมฆ วิทย์ ตอนแรกๆเราไม่ชอบเมฆเลยแต่พออ่านไปอ่านมากลายเป็นว่า เมฆน่าสงสารมากสำหรับเรา... *sighs*
-
พี่โต น่าจะเติมหนวดเติมเครานิดๆเนอะ ดูเถื่อนดี :z1:
-
มาม่าซองโตๆจัมโบ้ยังเรียกพี่
:pig4:
-
ทั้งพี่โตและวิทย์เหมาะที่จะเป็นเพื่อนรักกันจริง ๆ ขนาดจะรักใครก็ดันมีมันซะ 2 คนเหมือนกัน...แต่พี่โตยังดีตรงที่สามารถเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองให้เนมได้รับรู้แบบโต้งๆ แต่เฮียวิทย์ของเราก็โคตรจะรันทดเลยหง่ะ รักกันย์แต่เหมือนกับรักต้องห้ามยังไงก็ไม่รู้ แม้ตอนนี้วิทย์จะได้อยู่กับเมฆซึ่งก็ต้องยอมรับเลยว่า ขัดใจคนอ่านอย่างเราเพราะเราเชียร์คู่กันย์-วิทย์มาตั้งแต่เเรกเลย :m15:
ทุกคน...เราสามารถรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของแต่ละคนได้หมด ยกเว้น...หมอกันย์ อยากรู้เเค่อย่างเดียวว่า มีใจให้กับเฮียวิทย์บ้างมั้ย มันคงไม่มีแค่ความเกลียดอย่างเดียวหรอกหน่ะ (แอบหวัง) ถ้าไรท์เตอร์เขียนพาร์ทของกันย์จะทำให้คนอ่านอย่างเราชุ่มชื่นหัวใจขึ้นมาบ้าง เพราะอ่านของเฮียวิทย์ บอกได้คำเดียวเลยว่า โคตรอิ่ม...กินมาม่าจะเป็นลังแระ เฮียวิทย์ของเราจะดราม่าไปไหนนนนนน :serius2:
-
มาม่า อ่าาาา
:pig4:
-
รูปปก เนมตัวใหญ่กว่าที่คิดแฮะ พอๆ กันกับเฮียโตเลย
ที่จิ้นไว้เนมน่าจะตัวเล็กกว่าเฮียโต แล้วเฮียโตก็น่าจะเถื่อนกว่านี้ด้วย
-
เฮ้อ เมฆหนอเมฆ ชีวิตลูกนี่ชั่ง.... ดราม่าได้อีก :เฮ้อ:
เอาเถอะๆ ปูเสื่อรอตอนต่อไปเสมอ
สู้ๆ นะขอรับ o13
:z13:
-
อยากอ่านฉากเนมโตอีกอ่ะ
-
ความสุขแบบหวานแหวคงหาไม่ได้ในคุก
แต่ก็อยากให้ทั้ง 3 มีความสุขในแบบที่เป็นอะ
:pig4: writer คะ
-
อิ่มจนจุก เพราะมาม่าซองโต ที่ไรท์เตอร์แอบต้มให้กิน :sad4:
ภาพปกโดนจายยย แม้พี่โตจะดูสลิมไปหน่อยก็เถอะ o13
-
ทำไมอ่านแล้วมันดราม่าอย่างนี้
พี่วิทย์มีแต่มุมเศร้าๆหรือไง ไม่ว่าจะเจอใคร แลพี่แกจะมีดราม่าเล็กๆตลอด
เชียร์อยู่นะพี่วิทย์ สูๆ :a9:
-
สับสน วุ่นวาย
ตอนนี้ คิดถึงตอนพิเศษเสมอนะค่ะ
-
เฮียวิทย์เก่งจัง รักได้ทั้งสองคน
-
รักสามเส้าแบบนี้ จะจบยังไงน๊า
เพราะไม่ว่าจะจบแบบไหนก็ต้องมีคนเจ็บอยู่ดี
งั้นก็สามพีไปเลยแล้วกัน! 555 :o8:
ภาพปกสวยอ่ะ เป็นลายเส้นแบบที่เราชอบเลย :-[
ใจจริงเราอยากให้วิทย์เคะมากกว่านะเนี่ย แต่จะให้เมฆเมะก็ยังไงอยู่ :เฮ้อ:
ดูเหมือนคนที่ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีความสุขคือพี่กันย์นะ แอบสงสารนิดๆ :o12:
รอตอนต่อไปนะคะ คู่โต-เนมน่ารักมากค่ะ o13
-
ระ..รูป :impress2:
รูปสวยยยย พี่โตหล่อ น้องเนมน่ารัก แอร๊ย
รักสามเส้า มาม่าแบบรุนแรง :really2:
:กอด1:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกก หายไปนานนนนนนนน
กลับมาอ่านรวดเดียวค่า คิดถูกจริงๆที่อ่านหลังสอบ 555+ ขืนอ่านช่วงสอบ หรือก่อนสอบคงว้าวุ่นใจจนทำข้อสอบไม่ได้แน่ๆ
อ่า... บอกตรงๆนะคะ ว่าตอนที่ไม่อยากอ่านก็คือไม่อยากอ่านเลย มันกลัวเครียด กลัวดราม่า กลัวเฮียโตใจร้ายกับน้องเนมอีก ได้แต่แว้บเข้ามาอ่านเม้นท์แล้ววิเคราะห์แนวทางว่าสุขหรือทุกข์ (---อาการหนัก) แถมแต่ละเม้นนะคะ เอาซะไม่กล้าอ่านเลยจริงๆ เดี๋ยวอินจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องทำคนไข้ตายได้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเฮียโต แต่พออ่านแล้วไม่อยากหยุดเลยค่ะ 555+ :impress2: (เว้นตอนของพี่กันย์ พี่วิทย์และหนูเมฆไว้หน่อย ดราม่าแบบ...โอยยย คือภูมิต้านทานด้านนี้ต่ำค่ะ อ่านแล้วอินจัด สงสารทุกคนเลยยย พายเรือในอ่างจริงๆ)
เรื่อง 3พี เศร้าผิดคาด และเรื่องหลักก็น่ารักผิดคาด (ย้อนกลับไปอ่านตอนแรกๆแล้วแบบ....โอ๊ววววววววววววว์ :-[)
นับถือไรเตอร์จริงๆ เป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องค่ะที่จะซื้อเก็บแน่ๆ(ถึงแม้จะอ่านหมดแล้วก็ตาม)
ขอบคุณป๋ากับผู้พันค่ะ ที่ยังมีเวลาอีกยาว (ให้คนอ่านได้อ่านอีกยาววววววว o13)
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับเรื่องเจ๋งๆนะคะ (///กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส)
-
เริ่มอินกับสามคนนี้แล้วอ่า...น่าสงสารทั้งสามคนเลยแฮะ
-
o22 มาม่าอะ
-
รักโตอ่า
พี่วิทย์ก็น่ารัก
-
รักสามเศร้า ต้องมีสักคนที่เจ็บอยู่ดี
ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง
ตอนพิเศษนิมันดราม่าจริงๆ T.T
-
โหยหาถึงเฮียโตและหนูเนมจัง
คิดถึง
-
เป็นตอนพิเศษที่อ่านแล้วอึนๆ เมื่อไหร่ความรักของสามผีนี่จะลงตัวแฮบปี้เสียที
เป็นแบบตอนนี้ก็เหมือนๆ จะดีนะ ดีกับเมฆกะพี่วิทย์อะ แต่สงสารพี่กันย์ :m15:
ไอ้จะเชียร์ให้สามพีก็....ไม่รู้ว่าพี่กันย์มันรักพี่วิทย์บ้างรึป่าวเนี่ยดิ่ ดูไม่มีวี่แววเลย...เฮ้อ...
ปอลอ.หน้าปกโซโฮกจริงๆ นะฮ้าฟฟว์...พี่โตหล่อ เนมน่ารัก...คิดถึงโตเนม
:pig4:ขอบคุณไรเตอร์ค่า ที่มาต่อให้หายคิดถึง อิอิ
-
ไอ้คุณวิทย์ มัวแต่ไปคิดเรื่องไอ้พี่โต เรื่องน้องกิ้ง กับเนม
ของตัวเอง ก็อิรุงตุงนังใช่ย่อย
คนที่น่าสงสารที่สุดเห็นจะเป็นเมฆ แต่อย่างน้อย ณ เวลานี้ก็ได้อยู่ในอกอุ่นๆ ของคนที่รัก
ไม่ต่างกับเนม เพราะงั้น อย่าคิดอะไรมาก อนาคตในแดนสิบสอง ยังอีกยาวไกล
-
เหมือนไรท์เตอร์จะทำมาม่าหกไว้ชามโตค่ะ บอกได้แค่นี้ ฮาๆๆๆ
ส่วนปก เราคิดไปเองรึเปล่านะว่าสองคนนั้นมันหน้าเมือนกัน
-
โหะๆๆ ติดตามค่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ และ ก็อยากให้มีตอนของพี่ทินไรแบบนี้ด้วยอ่ะค่ะ พวกตัวประกอบ ห้าๆๆ
-
รักรันทด
-
3 คน 2 ทาง ลบไปคนเถอะวิทย์ จะได้ไม่ปวดใจ
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วมึนหาทางออกกับเรื่องนี้ไม่ได้
เหมือนงูกินหาง
-
สามผี ดราม่า ตอนเเรกนึกว่าจะบู้เลือดสาดด :jul1: 55
-
:เฮ้อ:
วังวนของความรัก ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
ขออนุญาติเอารูปปกสามผีจากเด็กดีมาแปะนะคะ ไม่รู้เห็นกันหรือยัง o18
(http://www.uppicweb.com/x/i/ie/106015896.jpg)
ชอบเมฆอ่ะ เมฆน่ารัก ส่วนพี่กันกะพี่วิทย์ก็...หล่อกระชากอารมณ์เหลือเกิน...
แต่แอบไม่เข้าใจสายตาพี่กันว่ามองพี่วิทย์ด้วยความรู้สึกแบบไหน..แต่ที่รู้ๆ คือดูรูปนี้แล้วมันแอบบีบหัวใจเล็กๆ :m15:
ส่วนอันนี้ปกโตเนม ฉบับแก้ไขค่ะ เห็นว่าพี่โตตัวโตขึ้น(แต่หน้ายังหล่อโฮกเหมือนเดิม.. :-[)
และน้องเนมหน้าโศกขึ้นอีก :m15:
(http://www.uppicweb.com/x/i/ix/106015963.jpg)
เครดิต: จากเว็บเด็กดีค่ะ
-
ส่วนตัวคิดว่าดีแล้วที่เอาตัวเลขออกไป มันขัดๆมากเลย
ปล.ชอบปกสามผีนะ :-[
-
เพิ่งอ่านได้สองตอนก้อชอบแระ น่าติดตาม :haun4:
-
ความรักของพี่วิทย์ :เฮ้อ:
มารอไรเตอร์ :call:
-
รอด้วยคน
-
ที่ไหนมีรัก ที่นั่นก็มีทุกข์ทั้งนั้นแหละ :L1:
-
ชอบทุกคู่เลยค่า~
-
เศร้าจัง
ตอนนี้
เฮ้อ
รักสองคน
บนสองใจ
ลำบากนะครับ
-
ปวดตับกับสามผี เฮ้อออ :เฮ้อ:
ชอบน้องเนมที่สุดของที่สุด :-[ พี่โตก็นะหื่นซะ
แต่คู่นี้หวานใช่ย่อยน๊า o18
+1 ให้ไรเตอร์จ้า :L2:
-
เหนรูปแล้วอยากกรี๊ดมากมายค่ะ ห้าๆๆๆ เท่ระเบิด ห้าๆๆ
-
:call: มานั่งรอหนูเนมคิดการณ์ใหญ่จะกดพี่โต 55555
-
เพิ่งได้โผล่หัวเข้าเล้าหลังสอบเสร็จ(สอบเสร็จไปเป็นอาทิตย์แต่ขอไปทำใจแบบยาวๆก่อน ไม่รอดแน่ตรู)
ซีซั่นแรกก้อปิดฉากซะแล้ว มาไม่เคยทันตอนจบกะใครเค้าซะที
แต่อ่านแล้วก้อถือว่าไร้เตอร์จบได้เคลียร์ในระดับหนึ่งเลยนะ ไม่รู้สึกขัดๆอะไรเท่าไหร่
(แต่อยากให้พวกข้างบนที่รวมแก๊งค์กันน่ะ สามพีกันเรยดีมะ นุงนังโรมรันพันตูกันเองจะได้อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไม่ต้องมีกะจิตกะใจมาเล่นสนุกกะชีวิตของบรรดาเบี้ยๆทั้งหลาย!!!)
ขอบคุณสำหรับความสนุกในซีซั่นแรก และขอความกรุณาต่อๆไปในซีซั่นสองด้วยจ้า
ปล. +1 ให้ความขยันของไร้เตอร์ค่ะ
-
ตอนหน้าต้องต้มน้ำรอมะ แต่คราวนี้ขอเป็นไวไวนะ :z2:
(เห็นเค้าบอกว่าเส้นไม่อืด)
-
มันก็พูดยากอะนะ เรื่องความรักแบบนี้
อยู่กับเมฆแล้วสงบ คงเพราะว่ารู้สึกสมหวังไง
อยู่กับกันย์แล้ววุ่นวาย เพราะต่างฝ่ายต่างไม่เคยเผยใจ
-
:call: อัญเชิญไรท์เตอร์มาต่อตอนไปเเระ...วันนี้จะมามั้ยเอ่ย
-
Special 2
Im possible: มันเป็นไปไม่ได้หรอก..ไอ้น้อง
.............................................................>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ในเวลาบ่ายสองโมงของวันหนึ่งในสัปดาห์..ผม..กำลังนั่งยองๆอยู่ในซอกแคบๆที่อยู่ระหว่างอาคารในเรือนจำ นัยน์ตาของผมจ้องมองตาของคนตรงข้ามเขม็ง..ผมสบตาเขา...เขาสบตาผม ขณะที่ความเงียบพัดผ่านเราทั้งคู่เป็นเวลานานพอดู..
“..มึงแน่ใจนะ..ว่าไม่ได้เมาแดด..”ในที่สุดชายหนุ่มตรงข้ามผมก็ออกถาม นัยน์ตาโตหวานของเขายังฉายแววเหนื่อยระอาอย่างยิ่ง...ผมพยักหน้ารับช้าๆ สีหน้าจริงจังเป็นที่สุด..
“...กูบอกตามตรงนะ....” เมฆเอามือมาตบไหล่ผมแรงๆสองทีพลางถอนหายใจอย่างนึกระอา.. “มันเป็นไปไม่ได้..”
“.....” ถ้อยคำที่เหมือนคำประกาษิตนั้นทำให้ผมทำหน้านิ่ว..จ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจจริงๆว่าแทนที่จะสนับสนุน ดันมาห้ามสิ่งที่ผมคิดแล้วบอกว่าเป็นไปไม่ได้ซะงั้น..
“..มึงมองหน้ากูนะ..” เมฆชี้ไปที่ปากตัวเองและเริ่มขยับช้าๆ “..มึง..ไม่..มี..ปัญ..ญา..ทำ..ได้...หรอก..”
“..ทำไมล่ะ..ก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่..” ผมท้วงหน้าตาบูดบึ้ง “ อย่ามาพูดแบบนี้หน่อยเลย ยังไงมึงก็เคยคิดจะกดพี่วิทย์เหมือนกันนั่นล่ะ..”
“..เออ...กูเคยคิด....แต่เลิกคิดแล้ว..”เมฆมันรับคำสีหน้าปกติ พร้อมกับยักไหล่ช้าๆ “ กับกูน่ะ..กูว่าตัวเองยังพอจะมีหวัง..พี่วิทย์ไม่ได้ตัวโตเหมือนควาย...ยังกะไอ้พี่โตซักหน่อยแล้วดูมึงเถอะ จะเอาอะไรไปสู้ จะเอาแรงที่ไหนไปกดพี่โตมันไม่ทราบ !! “
“...ขนาดตัวไม่เห็นเกี่ยวหรอก..” ผมท้วงทักควัน ไอ้ประโยคที่ว่าความสูงไม่มีผลในแนวราบน่ะ เคยได้ยินไหม? ว่าแล้วก็แบะปากใส่เมฆ “ ป๊อดก็บอกมาเหอะ...”
“..ป๊อด...เหอะ ถ้าอย่างกูป๊อด มึงก็ไอ้ลูกแหง่อ่ะดิ...คิดน่ะคิดได้ แต่ช่วยเจียมกะลาหัวนิดนึง..เดี๋ยวมันจับได้มาแล้วมึงจะซวย..” ว่าแล้วเมฆก็ขยับตัวมองไปรอบๆซอกตึกที่มีเพียงสองเราและหยากไย่ใยแมงมุมด้วยสีหน้าหวาดผวา..
“.......” ผมเงียบแล้วมองหน้าเมฆด้วยแววตาเคลือบแคลง ดูท่าพี่โตแกจะไปแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรกับมันมาแน่ๆถึงได้กลัวไอ้พี่โตซะจนขึ้นสมองขนาดนี้... ที่ผมเรียกมาก็เพราะอยากจะมาคุยเรื่องแผนลับ..แผนการที่ผมวางไว้และอยากได้ผู้ช่วย..แต่กลับกลายเป็นว่าแทนที่จะช่วย เมฆมันดันบอกผมให้เลิกคิดซะงั้น..ทำไมกัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ..
“..ช่างเหอะ..กูไปล่ะ...งานนี้ตัวใครตัวมัน..กูบอกแล้วไม่เชื่อก็ตามใจเดี๋ยวมันจับได้ขึ้นมามึงได้ซึ้งอีกนานแน่..” เมฆว่าพลางลุกขึ้นปัดๆกางเกงตัวเองอย่างรวดเร็ว..
“..ช่วยกันนิดนึงไม่ได้เหรอ?..” ผมออกปากถามด้วยสีหน้าอ้อนวอน..
“..ไม่...ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว..” เมฆว่าแล้วส่ายหัวพรืด ผมทำหน้าบูดแต่ก็ลุกขึ้นมาปัดกางเกงตามอีกคนด้วย ก็นี่มันเวลาทำความสะอาด พี่โตและพวกก็กำลังกวาดพื้นทำอะไรไปตามเรื่องถ้าหายไปนานได้โดนบ่นหูชากันพอดี..
ผมเดินหน้านิ่วตามก้นเมฆที่เดินตรงแน่วไปหาพี่วิทย์สุดที่รักของเขาแล้วนึกเซ็งขึ้นมา หลังจากที่ผมตกเป็นเมีย..เอ่อ..ไม่ใช่..หลังจากที่ผมถูกพี่โตกระทำชำเราไปหลายรอบแล้ว..ความเจ็บปวดทั้งหลายหล่อหลอมให้ผมนึกฮึด อยากจะเป็นฝ่ายกดพี่โตกลับมั่ง เพราะอะไรนะเหรอ เพราะเจ็บตูดน่ะสิครับ.ไม่อยากจะพูดว่าโดนกดแต่ละที..เล่นเอาสะโพกครากข้ามวันข้ามคืน..จนอยากจะเปลี่ยนแผนไปเป็นฝ่ายรุกพี่แกซาบซึ้งขึ้นมาซะบ้าง..
และพอคิดจะไปปรึกษากับใครสักคน หน้าเมฆก็แว้บขึ้นมาทันที..เพราะจากหน้าตาและขนาดตัวมันก็บอกอยู่ทนโท่ว่าเมฆน่ะต้องเป็นฝ่ายถูกกดแบบเดียวกับผมแน่ๆ..และช่วงสามสี่อาทิตย์ให้หลังนี้ ผมกับเมฆก็พูดคุยเล่นหัวกันอย่างปกติแล้ว ไม่ได้โดนขู่แง่งๆเวลาเดินเข้าไปใกล้อย่างเก่า..พูดก็พูดเถอะ ว่าช่วงนี้เมฆน่ารักขึ้นจม..เพราะการประคบประหงมเยี่ยงของรักของพี่วิทย์แกแน่ๆ..ไม่ใช่โดนใช้งานจนโทรมบักโกรกเหมือนไอ้เนมคนนี้..หึ..
แต่อะไรกัน พอผมเรียกมาคุย เมฆมันดันบอกให้ผมเลิกคิดแถมไม่เอาด้วยแบบนี้..ทำเหมือนตัวเองไม่เคยคิดจะกดพี่วิทย์กลับ..อย่ามาซึนไปหน่อยเลย
“..อ้าวเฮ้ย..ไปไหนมา ไอ้พวกสมาคมแม่บ้านในเรือนจำนี่..”พี่ทินแกร้องแซวขึ้นมา หลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากแปลงผัก เมฆเดินเข้าไปใกล้แล้วออกแรงเขวี้ยงก้อนดินก้อนเล็กๆใส่หลังพี่แกเต็มแรงอย่างนึกหมั่นไส้ทำเอาพี่ทินร้องว้าก แล้วเมฆก็รีบวิ่งแจ้นมาหลบหลังพี่วิทย์โดยเร็ว..
“..อย่าให้เผลอนะมึง..” พี่ทินร้องท้าเมฆอย่างอึดฮัดท่ามกลางเสียงหัวเราะของเหล่านักโทษที่กำลังออกแรงจัดการกับแปลงผักอยู่ “...พูดความจริงทำเป็นไม่พอใจ ไม่เหมือนไอ้เนมเมียพี่โต..เฮ้ย...!!”
พี่แกร้องว้ากอีกรอบหลังจากที่ผมส่งก้อนหินก้อนที่สองใส่หลังแกอีกคน ผมยืนแบะปากใส่พี่ทิน แล้วรีบแจ้นไปหาพี่โตที่นั่งอยู่ใต้ต้นมะม่วงใกล้ๆแปลงผัก..
“..เดี๋ยวระวังไอ้ทินมันเอาคืนขึ้นมาน่ะมึง..” พี่โตทันทันทีที่ผมเข้าไปใกล้ตัว ข้างกายมีจอบอันโตที่เคยเล่นงานเท้าพี่วิทย์มื่ออาทิตย์ก่อนวางอยู่ทนโท่ มิน่า..ผมถึงไม่เห็นพี่แกย่างกรายมาแถวนี้เลย
“..ก็ไม่ชอบนี่..” ผมหน้าบูดแล้วนั่งลงข้างพี่โต รายนั้นหยิบเอาหมวดสานจากไหนไม่รู้มาพัดให้ผมอย่างใจดี..
“...ความจริงนี่ฮึ..แล้วนี่ไปไหนกันมา..” พี่โตส่ายหัวกับอาหารไม่ยอมรับความจริงของผม แล้วออกปากถามเรื่องที่ผมหายไปกับเมฆด้วยสีหน้าดุๆ..
“..ไปเข้าห้องน้ำ...พี่ทำไมชอบไปทำหน้าแบบนี้ใส่เมฆเนี่ย..เกิดอะไรขึ้นรึไง?..” ผมออกปากถาม พี่โตส่ายหัวปฏิเสธแล้วดึงผมเข้ามาใกล้ตัว
“...ไม่มี..แต่ไม่ไว้ใจมัน..” แนะ...ฟังเขาพูดเข้า.. ผมไม่พูดอะไรนอกจากจะเอนตัวลงนอนบนตักพี่โตอย่างถือสิทธิ์ แน่นอนว่ารายนั้นก็ไม่ว่าอะไรนอกจากยิ้มแล้วใช้หมวกสานในมือพัดลมเย็นๆให้ผมต่อไป..นี่ล่ะอภิสิทธิ์ของเด็กพี่โต ฮี่ๆ..
“...โหย...พี่...ระวังมดมาหามน่ะเว้ย..หวานเกินหน้าเกินตากันจริงๆ.” เสียงพี่ทินออกปากแซวดังขึ้นมาทำให้คิ้วผมกระตุกยิก แต่ไม่ทันจะทำอะไร มือใหญ่ที่เคยหยิบพัดมาคลายความร้อนให้ ก็เปลี่ยนเป็นคว้าก้อนหินเขวี้ยงใส่คนแซวทันที..
เสียงโวยวายของพี่ทินตังขึ้นทำให้ผมหัวเราะหึหึบนตักพี่โตอย่างสาแก่ใจ มองเห็นพี่แกเต้นเหยงอยู่กลางแดดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อย่างขบขัน..นึกจะแซวใครไม่แซว สมน้ำหน้าจริงๆ..
.......................................................
แต่ถึงช่วงนี้พี่โตแกจะเอาอกเอาใจผมแค่ไหน..ปณิธานในใจผมก็ไม่เปลี่ยนหรอกครับ เพราะการโดนทำร้ายประตูหลังชนิดวันต่อวันเนี่ย มันจะทำผมตายเอา..แถมปรึกษาใครก็ไม่ได้ เมฆมันเซย์โนไปแล้ว แถมช่วงนี้ยังไม่มาเยื้องกรายแถวๆแดนสิบสองเลย(อาจจะเพราะมาครั้งล่าสุดโดนพี่โตประเคนส้นเท้าไปให้ก็ได้)ผมจะไปปรึกษาพี่วิทย์..แต่คาดว่าอาจจะโดนตีนก่อน จะปรึกษาพี่ทินหรือพี่ๆในห้องขังเดียวกันก็รู้เลยว่าอาจจะถึงคราวตายได้ จะคิดปรึกษาหมออย่างพี่กันย์น่ะเรอะ...ได้ถูกพี่โตกระทืบไส้ไหลสิไม่ว่า...ช่วงนี้เลยทำได้แต่จดๆจ้องๆเมียงๆมองๆมาทั้งอาทิตย์ พยายามสังเกตคู่กรณีให้มากที่สุดครับ เพราะถ้าโพล่งอะไรไปแล้วไม่ถูกอารมณ์พี่แก อาจจะอ่วมได้ไม่ทันตั้งตัว
พฤติกรรมแปลกๆของผมก็ถูกพี่โตแกทักมาเหมือนกัน..แต่ผมก็ทำเฉย..บอกปัดๆว่าไม่มีอะไร ทำให้รายนั้นได้แต่หงุดหงิดฮึกฮัดเองไปตามเรื่อง และไปเที่ยวลากคอคนนั้นคนนี้มาสอบสวนว่าเอาเรื่องแปลกๆอะไรมาใส่หัวผมอีกรึเปล่า ถึงผมจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่ก็ยังไม่เชื่ออีก ให้ตายเถอะ !!
“ พี่โต...” ผมครางเสียงต่ำในลำคอ ขณะที่มองอีกฝ่ายซึ่งกำลังก้มๆเงยๆทำอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้า..
“..อือ....” เสียงครางรับฮึ่มอั่มคล้ายอารมณ์เสีย ไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดเท่าท่าทางที่แสดงออกมานั่น ไอ้เนมส่ายหัวอย่างนึกเบื่อหน่ายกับเรื่องสัปดนที่พี่แกคิดมาเต็มที..
“..อืออะไรเล่า..หันมามองผมก่อนซิ..นี่พี่ทำอะไรว่ะ?..” ผมร้องถามพี่โตที่กำลังกางผ้าขาวที่อยู่ในลานตากผ้าหลังโรงอาหารแล้วเอามามัดไว้กับเชือกแถวๆนั้นพร้อมกับเอาก้อนหินทับ..
“..ทำอะไร...ทำที่นอนไง..นี่พามาโรงแรมแล้ว..” หา?..ไอ้คำพุดนั้นทำเอาผมมึนตึ้บ..โรงแรม..โรงแรมอะไรของเขากัน แล้วนี่ ยังจะมาทำท่าจริงจังขึงขังผูกผ้าขาวนั่นต่อไปอย่างขะมักเขม้นอีก..
“..แล้ว...พาผมมาทำไม..” ไอ้เนมชี้ไปที่ตัวเอง ขณะที่อ้าปากถามพี่โตเสียงห้วน..
“..พา...เมีย..มา....เอา..”.. โอ้ยยยยยยยยย..สุดจะเอ่ย พุดไม่ออกทีเดียวพอไดยินพี่แกทำหน้าด้านแล้วออกปากแบบนี้..มาเอา..มาเอาอะไรของพี่กันครับ..นี่มันตะวันตรงหัว ยังจะมาหื่นบ้าบออะไรกันอีก..ไอ้พี่โตเว้ย..ไอ้หื่นนนน
“..พี่นี่หมกมุ่นเกินไปแล้วนะ..ตะวันก็ตรงหัวยังจะมาทำบ้าบออะไรอยู่ได้..อยากโดนฟ้าผ่ารึไงครับ ” ผมแว้ดใส่พี่โตอย่างหงุดหงิด ไร้สาระเกินไปแล้ว พอกินข้าวได้ไม่เท่าไหร่ก็ลากผมออกไปอย่างกับมีเรื่องสำคัญ..ไอ้เรานึกว่ามาทำอะไร ที่แท้กลับพามาที่นี่..ฮึ่ย...
“..เหอะ...ทำตอนฝนตกโครมๆแม่งยังไม่ผ่าเลย..กลัวอะไรว่ะ..” พี่โตลงไปนั่งหน้าเริ่ดอยู่บนผ้าสีขาวที่เอามาปูพื้น และในนี้ก็กลายเป็นเหมือนห้อง..เอ่อ...โรงแรมอย่างที่พี่แกบอก..
“..มาๆ ลงมาได้แล้ว จะทำตอนกลางคืนก็บอกไม่เอากลัวคนเห็น..จะทำในห้องน้ำก็ไม่เอามันแคบ จะทำที่ไหนก็ไม่ชอบ..พามาโรงแรมแล้วไง..ไม่ต้องมาหาข้ออ้างเลย..”
“..ไม่เอาโว้ย !! “ ผมว้ากใส่พี่โตแล้วยกมือชี้หน้าขาใหญ่แห่งแดนสิบสองอย่างหงุดหงิด “ ทำไปคนเดียวเลยไปไอ้พี่โตหื่น..!! “
“..ห่านี่..ทำคนเดียวไม่มันส์โว้ย..เนม..มึงอย่าให้กูได้ข่มขืนนะ....” น้ำเสียงเริ่มกดต่ำเป็นอันตราย แต่ผมที่กำลังไม่พอใจสุดๆไม่อยากจะฟังไม่อยากจะสน..ก่อนจะชะงัก..และหรี่ตาลงช้าๆ..
“..ถ้าพี่ยอมให้ผมอยู่ข้างบน...จะทำก็ได้..” ผมส่งข้อเสนอไปให้พี่โตอย่างเหนือกว่า..ถ้ากล้าเป็นฝ่ายถุกกด ผมจะทำด้วยก็ได้นะครับ หึหึหึ..
“..หา....?....” พี่โตชะงักลากเสียง.....
“..ก็บอกว่าผมจะอยุ่ข้างบนไง...พี่มาเป็นเมียผมบ้างสิ !! “..พุดจบสีหน้าราวกับเห็นอะไรไม่น่าพึงประสงค์ของไอ้คุณพี่โตก็ปรากฏขึ้นทันที...วุ้ย...เสียมารยาทเกินไปแล้วมั้ง แค่ผมจะเป็นฝ่ายกดบ้าง ช็อคอะไรนักหนา..
“....ให้กุเป็นเมียมึง...” พี่โตหัวเราะหึหึ...มองหน้าผมด้วยสายตาที่ทำเอาผมขนลุกวาบ รู้สึกถึงอันตรายเข้ามาใกล้ตัวอย่างฉับพลัน ฉีกยิ้มให้พี่แกที่เริ่มทำหน้าตาทะมึนทึน..แต่วินาทีต่อมาพี่โตกลับยิ้มหวาน..หวานเสียจนน่าขนลุก..
“..ก็ได้...ถ้าทำกูเคลิ้มได้ละก็....” หา...ไอ้ข้อแม้ที่ว่านี่มันอะไรกัน..ผมหน้านิ่ว มองหน้าพี่โตที่ทำหน้าตาท้าทายมาให้แล้วนึกเคืองอยู่เหมือนกัน..แต่ว่า...ไอ้ข้อแม้ที่ว่านั่นมัน..
“...ยังไง....? “ ผมถาม ยังไม่เข้าไปใกล้รัศมีปฏิบัติการของพี่แก เพราะลางสังหรณ์ผมบอกว่า...ไว้ใจไม่ได้ชัดๆ..
“....ก็ทำให้กูรู้สึกดีจนยอมเป็นเมียมึงได้ไง..อยากเป็นผัวกูนักไม่ใช่เหรอ...หึหึ...” ไอ้หึสองหึนั่นทำผมกลืนน้ำลายเอื้อกอีกรอบ.. ผมหรี่ตาลงมองหน้าพี่โต ชั่งน้ำหนักหาข้อดีข้อเสียจนถี่ถ้วนแล้วจึงเริ่มมีความหวัง..และปลายเท้าก็เริ่มขยับไปหาคนตรงหน้าช้าๆ..
“..ถ้าผมทำได้...จะ...ยอมนะ...” ผมออกปากถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ..
“..เออ...ยอมสิ” พี่โตรับคำสีหน้าสบายๆ..
“..แน่นะ...”
“..จะเอาไม่เอา...” คราวนี้คนจะเป็นเมียผมเริ่มหงุดหงิด ทำตาดุ ไอ้เนมเลยยอมเดินเข้าไปใกล้และถูกดึงให้นั่งลงด้วยแรงพี่แก ก่อนที่คนตรงหน้าจะดึงกางเกงตัวเองลงมาอย่างรวดเร็ว..พร้อมกับกางเกงใน..
ภาพเจ้าหนอนยักษ์ที่เคยทำผมเลือดพุ่งมาแล้วดีดตัวปรากฏต่อสายตาอย่างชัดเจนท่ามกลางแสงแดดยาวกลางวันฟ้าโล่งจ้า ทำเอาไอ้เนมชักสีหน้าสยองขวัญ..ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น..แต่มันแปลกที่ต้องก้มลงมาดูชัดๆทั้งที่ยังสว่างโร่ ไม่ใช่ที่มืดๆหรือซอกหลืบไหนอย่างเคย..
...แต่...ยังไงแรงผลักดันและความตั้งใจก็ยังทำให้ผมฮึกเหิม ทนเอาเว้ยยย จะได้เป็นคนกดกะเขาสักที..
-
“ เอ๊า...ทำสิ...” คนที่โชว์ของควรสงวนของตัวเองออกมาหน้าตาเฉยออกปากสั่งผมด้วยน้ำเสียงชาชิน ตัวนอนเอนราบกับพื้น และเอาแขนทั้งสองขางสอดไว้ใต้ศรีษะ ท่าทาง”ชิลๆ”เสียจนผมนึกเคืองขึ้นมาทันควัน..
..สูดหายใจลึก..พี่โตต้องเป็นเมียผม อดทนไว้ ...
“..เร็วๆ...เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะหรอมึง..ทำแบบที่กูเคยทำให้นะหือ?..มีปัญญามั้ยล่ะ?..” พี่โตว่าพลางยักคิ้วให้ผมอย่างกวนโมโห “ ถ้าทำไม่ได้ ก็อย่า...อุ....”
เสียงพี่โตหายไปกลายเป็นเสียงอุทานเบาๆในลำคอเมื่อผมคว้าหมับเข้าที่พี่โตน้อยที่ไม่น้อยนั่น และเริ่มจะทำให้แกอย่างเก้ๆกังๆ...อาศัยจากประสบการณ์ที่เคยช่วยตัวเองมันก็มีอยู่หรอก แต่ประสบการณ์การช่วยคนอื่นน่ะ ไม่มีวุ้ย..
โตก้มมองเจ้าของความคิดเกินตัวที่กำลังสัมผัสร่างกายของเขาอย่างเงอะงะแล้วนึกขำ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าถึงจะไม่เก่งไม่คล่องเท่าไหร่ มันก็ยังทำให้รู้สึกดีจนต้องครางออกมาในลำคอเบาๆ..
“..ใช้แต่มืออยู่ได้..อย่างอื่นก็ทำด้วยสิ..” ออกปากเร่งเจ้าตัวเมื่อทำไปสักพัก มองเห็นใบหน้าของเจ้าตัวแสบก้มงุด..แก้มขาวขึ้นสีเรื่ออย่างน่ามองแล้วนึกพอใจ ยิ่งเมื่อเจ้าตัวค่อยๆใช้ปลายลิ้นแตะลงบนส่วนนั้นเบาๆ..อย่างลังเลใจ นั่นทำให้รู้สึกดีจนต้องครางออกมาเบาๆในลำคอ.
“..เอาเข้าไปสิ...” กระซิบบอกพลางยันตัวลุกขึ้นมาพิงผนัง ก้มมองภาพที่เด็กหนุ่มตรงหน้าค่อยๆกลืนกินแก่นกายของตนเข้าในในริมฝีปาก..ทีละเล็ก,,,ทีละน้อย...
ปลายนิ้วไล้ลงบนเส้นผมสีดำสนิทตัดสั้นแล้วลูบมันเบาๆที่หน้าผากชื้นเหงื่อของเจ้าตัว..ขณะที่ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องภาพน่ามองเบื้องหน้าตาไม่กระพริบ เสื้อสีน้ำตาลเข้มบนร่างของเจ้าตัวดูเกะกะน่ารำคาญเสียจนต้องเอื้อมมือไปดึงมันให้ร่นขึ้นมาถึงอก.. พร้อมกับปลายนิ้วที่ไล้ลงบนแผ่นอกขาวนวลและสะกิดยอดอกเล็กเบาๆ..
“ฮื้อ....” เสียงครางฮืมในลำคอของเจ้าตัวดังขึ้นเบาๆพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันช้าๆ..แตะริมฝีปากก็ยังพยายามและเล็มส่วนกลางลำตัวที่บัดนี้ชูชันเพราะแรงอารมณ์อย่างตั้งอกตั้งใจ..จนโตมองแล้วหัวเราะออกมาเบาๆในลำคอ กับความตั้งใจของเจ้าตัวแสบ..อยากจะมอบรางวัลให้เป็นการตอบแทน ทว่าสิ่งที่เจ้าตัวขอ คาดว่ามันคงไม่มีวันได้แน่ๆ..
“...เม้มปากด้วยสิ...” เสียงกระซิบดังขึ้นเบาๆพร้อมกับปลายนิ้วที่ขยี้ยอดอกเป็นการลงโทษทำเอาผมครางฮือ พยายามเม้มปากตามที่ถูกบอก แต่รับมันมาไว้ในปากได้ไม่นานก็ต้องผละออกและปาดเช็ดน้ำลายที่เปรอะแก้มช้าๆ..
“...ยอมแพ้แล้วเหรอ..หือ?...” เสียงหัวเราะแผ่วต่ำในลำคอดังขึ้นทำให้ผมหันไปจ้องหน้าพี่โตอย่างเคืองๆ ก่อนจะก้มลงอีกครั้ง ครั้งนี้กะพยายามจะทำให้เต็มที่จนพี่แกต้องออกปากยอมแพ้ แต่ว่ายังไม่ทันจะก้มหน้าไปเลยก็ต้องร้องจาก กับปลายนิ้วที่ถูกส่งมาที่ช่องทางด้านหลังแบบไม่ทันตั้งตัว..
“...พี่โต..!! ...ฮื้อ.....” ผมร้องเบาๆ ทุบแขนพี่โตแรงๆ เมื่อรู้สึกว่าสถานการณ์ชักจะเสียเปรียบไปใหญ่ แต่กลับถูกกดหน้าลงไปที่เดิมทันควัน..พร้อมๆกับตอนนี้ที่กางเกงของผมถูกกระชากอออกอย่างรวดเร็ว...เฮ้ย ..
“..พี่โต !! ไหนว่าจะให้ผม...อุ่ก...”กำลังจะอ้าปากถาม แต่กลับถูก”ไอ้นั่น”ของพี่โตยัดพรวดเข้าปากทันควัน แถมเข้ามาลึกซะจนแทบสำลัก..ไอ้พี่โตบ้าเอ๊ย...เจ็บน่ะเว้ย เดี๋ยวก็กัดให้ขาดซะหรอก !!
“..อย่าคิดจะกัดเชียว..ไม่งั้น...” เสียงกระซิบอย่างรู้ทันของพี่โตดังขึ้นใกล้หู พร้อมกับมือที่กอบกุมเจ้าเนมน้อยของผมเป็นตัวประกันเช่นกัน..โธ่เอ๊ย...ไม่น่าเสียรู้ไว้ใจไอ้พี่โตเลย รู้ทั้งรู้ว่าไว้ใจไม่ได้ แบบนี้ผมก็แพ้แต่แรกแล้วสิ..
“........” ผมพุดไม่ได้..ไม่ใช่ไม่อยากจะด่า แต่สิ่งที่อยู่ในปากนี่มันทำให้ไม่สามรถพูดอะไรได้ ทำได้แต่ยกมือฟาดขอพี่โตแกแรงๆให้รู้ว่าไม่พอใจ..มากๆ..
“..อะไร..ชอบแบบซาดิสต์รึไง?..” พี่โตถามเสียงกลั้วหัวเราะ..มือคู่นั้นจัดการเร่งเร้าความรู้สึกของผมเสียจนต้องบิดตัวครางออกมาในลำคอ..และในเมื่อเสียรู้ไปแล้ว..ผมเลยได้แต่คิดจะกลั่นแกล้งเจ้าโตน้อยเป็นการแก้แค้น..
“...อย่าสิ...อื้อ...” พี่โตครางออกมาเมื่อผมละเลงลิ้นลงบนส่วนหัวเป็นการแก้ลำกลับ..แต่นึกไม่ถึงว่าจะถูกแก้แค้นเหมือนกันโดยเฉพาะเมื่อพี่โตโน้มตัวเข้ามาหาช่องทางด้านหลังของผม และค่อยละเลงลิ้นลงบนส่วนนั้นช้าๆ..
“...พะ...พี่...โต...อ้า...อย่าครับ...ฮื้ออ...” ผมผละออกมาครางเสียงสั่น บิดตัวทุรนทุรายอย่างอดรนทนไม่ไหว..ไม่ไหวแล้ว..พอปลายลิ้นร้อนๆไล้แตะตรงส่วนนั้นก็ทำเอาท้องไส้ปั่นป่วน ทั้งเสียวทั้งสยิวจนทำอะไรไม่ถูก ผมอ้าปากร้องลั่น ละมือจากส่วนทีแข็งขึงของพี่โตแล้วครางฮือ...
“...หึหึ..ฝีมือแค่นี้อย่ารึอาจมากดพี่โตนะ...เนม..” พี่โตหัวเราะหึหึกับชัยชนะที่ใช้แค่ปลายลิ้นสยบความเคลื่อนไหวของผม ตอนนี้ไอ้เนมได้แต่คุกเข่าโก่งโค้งให้สะโพกลอยเด่น ส่วนท่อนบนเอนราบกับพื้น ตรงหน้าก็มีพี่โตน้อยที่ตอนนี้ใหญ่พอจะทำผมหนาวสันหลังเยือกตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า แต่ไม่มีกระทั่งแรงจะอ้าปากงับมันสักทีเสียด้วยซ้ำ..
“...ฮื้อ...พี่โต...พี่โต...” ผมครางเสียงสั่น ความตั้งใจจะกดและเป็นสามีของพี่โตหายไปท่ามกลางกระแสอารมณ์ที่เชี่ยวกราก ตอนนี้ขอแค่พยุงตัวได้และมีใครสักคนปลอดปล่อยผมจากความรู้สึกอัดอัดเสียวสะท้านได้ก็พอแล้ว..
“...อะไร..ไม่คิดจะกดพี่โตแล้วเหรอ..หือ?..”น้ำเสียงกระซิบถามนั่นทำให้ผมนึกเคืองขึ้นมา เออสิ..ผมมันไร้น้ำยานี่ ใครจะเชี่ยวแบบพี่กันล่ะหึ..อย่าให้ถึงคราวบ้างแล้วกันพ่อจะเล่นซะพูดไม่ออกเลยทีเดียว..
“ อยากอยู่ข้างบนใช่ไหม?..จะให้ทำก็ได้นะ..” หา...ผมชะงัก หันกลับไปมองหน้าพี่โตที่ยักคิ้วยิ้มยั่ว..คำพูดที่แสนใจดีนั่นมันมาจากปากไอ้คนตรงนี้แน่เหรอ?..จะให้ผมทำ...
“..จริงเหรอ?...” ผมออกปากถามซื่อๆ หน้าตาเหรอหรา..
“...จริงสิ...มานี่...” ว่าแล้วก็ออกแรงดึงตัวผมให้คร่อมทับบนร่างที่เอนพิงผนังของอีกฝ่าย นัยน์ตาคู่นั้นมองมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปราถนา ส่วนกลางของร่างกายแข็งขึงถูเบียดชิดสะโพกมนที่พยายามขยับห่าง..เสื้อสีน้ำตาลเข้มถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว..ดังนั้นร่างเพรียวจึงเปลือยเปล่า เหลือเพียงกางเกงสีเข้มที่ถูกร่นลงไปกองอยู่บนเข่า.
“ฮื้อ....” ปลายนิ้วที่ยังคงสะกิดเบาๆตรงช่องทางด้านหลังทำให้ผมครางฮืออกมาไม่หยุดหย่อย ใบหน้าแดงจัด ผมหลบตาพี่โตที่มองมาอย่างล้อเลียนขณะที่เอื้อมมือจิกทึ้งไหล่หนาของพี่โตแรงๆ กัดปากแน่นแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปสบตาด้วยแววตาออดอ้อน..
“..ไหนบอกจะให้ผมอยู่ข้างบนไง..” ผมอ้อน หวังว่ามันจะทำหีพี่แกใจอ่อนได้ ..แต่เปล่า..เปล่าเลย กลับกลายเป็นว่าพี่โตแกกระแทกปลายนิ้วเข้าไปในร่างของผมแรงขึ้นอีก จนผมสะดุ้งเฮือกแหกปากร้องลั่น....
“...อย่ามาบ่น..ใครบอกให้มายั่วกันแบบนี้..” ฟังแล้วกัดปากแน่น..เออ...ผมมันผิดตลอดแหละไอ้พี่โตบ้า..
“...นี่ก็ให้อยู่บนแล้วไง..ไม่รู้เหรอ?..” เสียงกระซิบนั้นทำเอาผมตาโต หันมองหน้าพี่โตที่ยักคิ้วล้อเลียนให้แล้วอยากจะร้องไห้ขึ้นมาตงิดๆ ไอ้พี่โตขี้โกงอ่ะ มาแกล้งกันแบบนี้ได้ไง..มันเสียใจน่ะโว้ยยยยย เสียความตั้งใจหมด !!
“...พี่บ้า..ขี้โกงอ่ะ..อ๊ะ...” ผมร้องอุทานเสียงสั่น เพราะพี่โตกำลังกดส่วนปลายที่ชูชันเข้าไปในร่างของผมช้าๆ..ความใหญ่โตคับแน่นที่บดเบียดเข้ามาทำให้ผมเบ้หน้า กัดปากแน่น..
“...อย่าเกร็งสิ....” กระซิบกับเจ้าคนที่อยู่ข้างบนเบาๆ มือข้างหนึ่งลูบสะโพกมนและส่วนกลางลำตัวของเจ้าตัวช้าๆปลุกอารมณ์ไปด้วย อีกข้างจัดการลูบท้ายทอยเจ้าคนที่กอดรัดลำคอเขาแน่น..เนื้อตัวสั่นระริก เม็ดเหงื่อเริ่มไหลออกมาจากร่างกายที่หอบสั่น..และมีสีชมพูระเรื่อด้วยแรงอารมณ์..
“..อา...จะ ..เจ็บ...” เสียงผมร้องครางลั่นเมื่อพี่โตกระแทกตัวเข้ามาสุดแรง..ทั้งเจ็บทั้งจุกไปทั้งตัวจนขาแทบทรงตัวไม่อยู่..ผมรู้สึกว่าตัวเองขาสั่น เหยียดเกร็งด้วยความเสียวสยิวซะจนไม่มีแรงขยับตัว..นัยน์ตาที่มีน้ำตาเอ่ออกมาด้วยความเจ็บเสียงหรี่ลงเล็กน้อยมองพี่โตที่หอบหายใจแรงๆอยู่ข้างหู..ใบหน้าที่ผมคุ้นเคยดีบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความซ่านเสียวนั่นทำให้ผมรู้สึกสะใจลึกๆที่เป็นฝ่ายทำให้พี่แกทำหน้าแบบนี้เสียบ้าง..ไม่ใช่ว่าต้องเป็นคนคอยมองสีหน้าพออกพอใจของเขาอยู่ฝ่ายเดียว..
ผมหรี่ตาลงน้อยๆ..มองหน้าพี่โตที่ยังคงเงยหน้าและหอบหายใจหนักๆในลำคอ ผมไล้ปลายนิ้วลงบนริมฝีปากหยักสวย นัยน์ตาคู่นั้นจึงลืมขึ้นมาและปลายฟันคมจึงออกแรงขบปลายนิ้วผมเบาๆพอให้รู้สึก..
ผมเม้มปากแน่นขณะที่เริ่มตัดสินใจจะขยับตัวขึ้นช้าๆเพราะความอัดอัดคับแน่นในตัวยังไม่ขยับไปไหน..พี่โตมองหน้าผมแล้วยิ้มล้อๆ ก่อนที่จะกุมสะโพกผมไว้แล้วออกแรงขยับสวนขึ้นมาเบาๆ...แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วที่จะทำให้ผมตัวสั่นเพราะพอทำแบบนี้แล้ว..มัน...ชักจะรู้สึก..มากกว่าทุกครั้ง..
“..อือ...เป็นไงมั่ง..” พี่โตหรี่ตาลงถามผมยิ้มๆ “ ..ได้อยู่ข้างบนแล้วก็ทำงานหน่อยสิ..เอ๊าเร็ว..”
ว่าไม่พอยังยกมือตบก้นผมแรงๆจนต้องสะดุ้งไปอีกรอบ..ไอ้เนมหน้าแดงก่ำมือที่พาดลงบนไหล่พี่โตออกแรงจิกแน่นแข้งขายังเกร็งสั่นแต่ก็ออกแรงขยับตัวยกสะโพกขึ้นและกดมันลงไปช้าๆ..
ความรู้สึกแปลกๆที่แล่นผ่านทั้งร่างเวลาขยับกายนั้นทำให้รู้สึกดีไม่น้อย ผมมองหน้าพี่โตที่เอนตัวพิงผนังแล้วทำหน้าสุขีพร้อมกับครางบาๆในลำคอด้วยความรู้สึกหมั่นไส้เล็กๆ เพราะงั้นเลยออกแรงขยับอีกทีและกดสะโพกลงเร็วและแรงกว่าเดิม..ได้ผล..คราวนี้พี่โตครางออกมาในลำคอเบาๆและหน้าเริ่มแดงขึ้น ..ส่วนผมน่ะเหรอ..ความซ่านสยิวมันแล่นพล่านไปทั่วร่างจนแทบทนไม่ไหวแล้ว..
แต่เพราะอยากจะเล่นงานให้คนชอบแกล้งได้เจอดีวะมั่ง ผมเลยยิ่งออกแรงขยับตัวต่อไป..ยกสะโพกขึ้น..แล้วกดลง..แรงขึ้น..เร็วขึ้นเรื่อยๆ..สองตามองใบหน้าที่มักจะนิ่วน้อยๆและครางออกมาในลำคอด้วยความเสียวซ่านของพี่โตทุกครั้งที่ขยับตัว..รู้สึกพอใจที่ไม่ต้องกลายเป็นฝ่ายรอรับไปเสียทุกทีแล้ว...ถึงมันจะเจ็บและผมก็ยังเป็นฝ่ายถูกกดเหมือนเดิมก็เถอะ..
โตหรี่ตาลงมองร่างเพรียวที่ขยับกายบนตักเขาด้วยสายตาพออกพอใจ เหมือนว่าเจ้าเด็กน้อยของเขาจะเรียนรู้และหัวไวเหลือเชื่อ เพราะตอนนี้เจ้าตัวออกแรงขยับตัวเองโดยที่เขาไม่ต้องสอน ผิวขาวกลายเป็นสีชมพูระเรื่อไปทั้งตัวด้วยแรงอารมณ์ ใบหน้าของเจ้าตัวเหยเกครางออกมาเบาๆและยังขยับท่อนล่างอย่างต่อเนื่อง นัยน์ตาคู่นั้นเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส รีมฝีปากสีจัดที่ถูกขบกัดเบาๆเพื่อกลั้นเสียงครางแผ่วที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอ..ดูยั่วเย้าน่ามองจนอยู่นิ่งๆไม่ไหว..
ปลายลิ้นแตะลงบนเรียวปากสีสด แตะไล้และขบมันเบาเชิงหยอกล้อ กลืนเอาเสียงหอบครางและเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายไว้ในลำคอ ฝ่ามือบีบเคล้นสะโพกมนแล้วจับกระชากท่อนล่างที่กลืนกินร่างกายของตนเข้าหา พร้อมๆกับหยัดสะโพกแนบชิด เรียกเสียงครางเครือหวานหูและร่างเพรียวที่สั่นสะท้าน ปลายนิ้วที่ตะปบลงบนไหล่จิกเล็บลงไปแรงๆคล้ายจะต่อว่าที่จังหวะเนิบช้าถูกรุกเร้าจนกลายเป็นรีบเร่ง..แต่โตไม่สนใจ เขายังคงจับสะโพกบางไว้แล้วขยับเป็นจังหวะรุนแรง..เร่งเร้า..
“...อา...พี่โต...มัน...” ผมครางเสียงสั่นเมื่อสามารถหนีออกมาจากเรียวปากคู่นั้นได้..ตอนนี้ร่างกายผมเหมือนจะไม่ใช่ของตัวเอง เพราะถูกพี่โตทั้งกอดและควบคุมมันจนไม่อาจบังคับตามใจต้องการได้เลย..ทั้งฝ่ามือที่บีบเค้นสะโพกและบังคับจังหวะขยับกายให้เป็นไปตามใจ และแก่นกายที่ขยับรุกเร้าเข้าหาแนบชิด.. เสียงครางปนหอบหนักในลำคอของพี่โตดังขึ้นใกล้ๆหู..กระทั่งปลายลิ้น ยังเลียไล้ซอกคอผมและขบกัดราวกับกระหายอยาก..
“..อ๊ะ...” ผมร้องครางเมื่อพี่โตกระชากส่วนนั้นออกจากด้านหลังของผมอย่างแรง..จนร่างกายโล่งวาบ แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะพี่โตจับผมหันหลังให้และโก่งโค้งสะโพกขึ้นมาให้เขาสอดส่วนนั้นเข้ามาอีกครั้ง..
“..ซี๊ด...อือ....” เสียงคารางอย่างพึงพอใจของพี่โตที่ตอนนี้กลายมาเป็นผู้นำเกมอย่างทุกทีดังเข้าหู..มันทำให้ผมนึกเคืองอยู่นิดหน่อย และจางหายไปจากสมองอย่างรวดเร็วเพราะความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั้งตัวจนกลั้นเสียงครางไม่ไหว..
“...พี่โต...ไม่ไหวแล้ว...” ผมร้องบอกพี่โตเสียงสั่น ได้ยินเสียงครางรับของอีกฝ่ายดังขึ้นเบาๆ..และร่างกายส่วนล่างก็ยิ่งกระแทกกระทั้นหนักขึ้นจนผมแทบหูอื้อ ไม่สามรถรับรู้อะไรได้อีก ที่รู้สึกมีเพียงความต้องการของร่างกายที่ใกล้จะปลดปล่อย และแกนกายร้อนๆที่สอดใส่เข้ามาในตัวไม่หยุดเท่านั้น..
“...อะ...อ๊า....” ผมครางออกมาดังลั่นเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งเข้ามาในตัวพร้อมกับส่วนนั้นของผมที่ปลดปล่อยลงมาบนพื้นที่มีผ้าปูสีขาวรอรับไว้จนเป็นด่างดวง.. ไอ้เนมครางหอบ มือไม้อ่อนปวกเปียกแทบจะพยุงกายไม่ไหว เลยได้แต่นอนพังพาบอยู่อย่างนั้นกับพื้นโดยที่มีพี่โตคร่อมทับอยู่ด้านบน..
ปลายลิ้นชื้อไล้แตะลงบนใบหูทำให้ผมขยับตัวหนี แต่พี่โตกลับไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น..ลมหายใจร้อนๆรดรนลงบนผิวแก้มพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ชวนสยองขวัญยิ่งนัก..
“...อีกรอบนะ..”
“..........” ผมหันไปมองหน้าพี่โตด้วยสายตาตื่นตระหนก แต่รายนั้นไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มรื่นพร้อมกับฝ่ามือที่บีบคลึงสะโพกผมเบาๆแล้วสอดกายเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว..
เสียงครางของผมเล็ดลอดออกมาอย่างสิ้นหวัง ขณะที่ในใจแทบจะหลั่งน้ำตาร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด...เสียท่าเสียตูดไม่ว่า แต่ต้องมาเสียรู้พี่โตด้วยความตั้งใจของตัวเองแบบนี้เนี่ย..มันน่าแค้นโว้ย !!!
..................................................................................
ตอนนี้เป็นเวลาประมาณทุ่มสิบนาที ปกติทานข้าวแล้วจะมีหนังและภาพยนตร์อะไรให้ได้ดูกัน แต่ผมไม่สนใจจะดูมันแล้ววันนี้ เลยมานอนคว่ำหน้ากลิ้งอยู่บนที่นอนของพี่โตด้วยสีหน้าบูดๆ..
ส่วนเจ้าคนต้นเรื่องนะเหรอ ผมไม่อยากจะสนใจหรอก เลยได้แต่ถีบให้มานั่งเป็นหมาหวงก้างแถมๆนี้ ปล่อยให้เขานั่งหงุงหงิงออเซาะผมต่อไป แต่รู้ไว้เหอะว่าไม่คิดจะสน ชิ..
ปลายเท้าของใครหลายคนเดินผ่านเรือนนอนและประตูห้องขังก็เปิดออกพร้อมกับเสียงเอะอะเช่นเคย ขณะที่ผมรู้สึกว่ามีชายคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่นอกห้องขังและจ้องมองผมอยู่ จึงเงยหน้าไปมองอย่างสงสัย..
เมฆมีสีหน้าราวกับว่าเวทนาเกินทนเมื่อเห็นสภาพของผม มันถอนใจเบาๆแล้วนั่งยองๆมองผมจากด้านนอกของเรือนนอน..เจ้าตัวมองหน้าผมที่ทำหน้าเซ็งแล้วมองหน้าพี่โต ก่อนที่เมฆจะถอนหายใจเฮือก..
“..กูว่าแล้ว..”
...
TBC. >>>>>>>>>>>>>> Bad guy 2
ในที่สุดตอนพิเศษก็จบไปแล้วค่ะ แฮ่ๆ :กอด1:
ตอนนี้ไม่มีมาม่าหกหรอกแต่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าให้เตรียมเลือดสำรองมาด้วย งานนี้ก็หามกันไปขอรับบริจาคเองนะเค๊อะ... :oo1: :oo1:
จบตอนหื่นพิเศษสเปเชี่ยลไปแล้วค่ะ ต่อไปก็รอซีซั่นสอง ครึ่งหลังนะค่ะ
...ว่าแล้วก็รีวิวซะหน่อย..
“..แต่งงานกันก็ได้ไม่ใช่เหรอ?..”
“...ทำไมผมต้องกลายเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องอยู่เรื่อย ถ้าไม่มารู้เอง ต่อให้ตายก็จะไม่บอกใช่ไหม !! “
“...ทุกคำที่พูดไปน่ะ...มันเชื่อไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...”
“...กูรักเขา..ไม่ได้รักมึง..ไม่ได้รักเลย..เข้าใจรึยัง ..”
“..แล้วเวลามันย้อนกลับมาได้รึไง !!..ทุกคำที่พูดออกมาน่ะมันเอากลับคืนมาได้เหรอ? ทำร้ายจิตใจกันไปแล้วมาบอกว่าขอโทษ จะทำไปเพื่ออะไร!!...”
“...เรื่องนี้มันไม่มีทางจบแบบมีความสุขหรอก..มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ..ของที่มันแตกหักพังทลายไปแล้วน่ะต่อให้พยายามแค่ไหน..ก็ไม่มีทางจะเป็นแบบเดิมได้อีกแล้ว..”
“..เลือกเอาแล้วกัน..ระหว่างจะยอมทำผิดอีกครั้งแล้วเป็นอิสระ หรือว่าอยู่กับความถูกต้องแล้วต้องถูกขังไปจนตาย..”
ประโยคไหนใครพูดลองเดากันดูได้...และทั้งหมดนี้เจอกันตอนครึ่งหลังนะจ๊ะ หุหุ o18
ปอลิง..อาจจะอัพต้นเดือนหน้านะค่ะ เพราะช่วงนี้ยุ่งๆอยุ่กะเรื่องเรียน แฮ่ๆ :bye2: :bye2:
-
อุ้ยมาแล้ว ค่า มาแบบไม่ได้ตั้งตัวเลยนะนี่ หุๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาแบบนี้ก็ตายกันพอดี :m25:
-
อ๊าก!!! (เสียงอิฉันสำลักเลือด) :m25:
พิเศษสมชื่อตอน ตอนเดียวส่งป้าไปนอนจมกองเลือด RIP ไปแล้วค่ะ เอิ๊กๆ
แต่!! รีวิวภาค 2 คาใจมั่กกกกกก แต่งงาน! กูรักเค้าแต่ไม่รักมึง!! เรื่องนี้มันไม่มีทางจบแบบมีความสุขหรอก..มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ!!! อะไรกันนี่ :m31:
เป็นรีวิวที่อ่านแล้วปวดตับ ปวดไตมากค่ะ :sad4: คุณไรเตอร์ก็เขียนเก่งเกิน ทำให้คนอ่านอ่านแล้วอินได้ขนาดนี้ นับถือๆ o13
จะรออ่านภาค 2 ค่ะ
-
ได้อยู่ข้างบนสมใจ แต่สถานะเหมือนเดิม
เนมเอ้ย อยากจะขำก็กลัวน้องเนมจะว่าซ้ำเติม
แต่แหมเนมจ๋า บางคนอ่ะ เขาเกิดมาเพื่อรุกอย่างเดียวลูก
ดังนั้นเจียมตัวไว้เหอะ รับอย่างเดียวแน่ๆอ่ะ เนมเอ้ย
-
:jul1: :jul1:
-
โอ้ย ยย ย !! กด like ตอนนี้พันล้านครั้ง ฮ่าๆ ... อ่านแล้วอยากอ่านซ้ำอีกหลายๆรอบ แต่พอมาถึงตอนรีวิวซีซั่นสองแล้วแบบ เอ่อ ... ไม่ค่อยดีแฮะ
รอจ้าๆๆ ๆๆ
-
ว้าวๆๆๆ มันเป็นไปไม่ได้หรอก แค่เนมคิดก็ฮาแล้ว :m25:
ปล ภาค 2 ท่าจะมาม่า
-
เนม ไม่เปนไรหรอกลูก
ไหน ๆ ก้อได้อยู่บนแล้ว
ยอม ๆ ไป
:-[ :impress2:
-
แอบมายั่วให้เลือดไหลก่อนกลับไปเครียดต่อหรือนี่
-
กรี๊ดดดด ตามมาจากเด็กดีค่ะ แฮ่ะๆ
น้องเนม หนูเอาอะไรคิดเนี่ยลูก :z3: น่ารัก ใสซื่อมากๆๆ
แต่เมฆนี่ฮาสุดๆ มุมนี้ น่ารักจริงเชียว
พี่โตนี่ก็หื่นไม่เลิก :เฮ้อ: เป็นคนตรงตลอดอะ ฮ่าๆ สงสารเนมที่สุดอะ แต่ก็นะ มัน Impossible จริงๆแหละเนม
เค้าเตือนก็ไม่เชื่อนะ ฮ่าๆ โดนเต็มๆ ก๊ากๆ แต่ก็มีเปอร์เซ็นนะนั่น พี่โต จริงๆก็แอบเคลิ้มแหละวะ รู้นะ ฮ่าๆ โหมดนี้ทีไร พี่โตใจดี น่ารักผิดหูผิดตาตลอดอะ เอาใจช่วยให้เนมกดพี่โตได้ในเร็ววัน o13
ส่วนรีวิวภาคสอง :a5: ดราม่าทุกประโยค :sad4: น่ากลัวทุกวลี นั่น เว่อไป ฮ๋าๆ
สู้ๆกับเรื่องเรียนนะคะ เรื่องอื่นด้วย :กอด1: รอภาคสองต่อไป :z2:
ปล. ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจะไปโอนเงินภาในอาทิตย์นี้แหละ แฮ่ะๆ :man1:
-
มาอ่านตอนนี้ถึงกับตายไปเลยทีเดียว
:pighaun: :pighaun:
อยากอ่านภาคสองไวไวแล้วอ่ะ
แต่ขออย่ามาม่าเยอะได้ไหม
ที่รีวิวมามันดูมาม่ามากๆเลย
กด+ให้สำหรับตอนนี้
-
"มันเป็นไปไม่ได้หรอก" ตอนแรกไอ้เรารึนึกว่จะมาม่า พออ่านได้ไม่กี่บรรทัดเริ่มคิดเลยว่า ไอ้หนูเนมันต้องอยากกดอิพี่โตแหงแซะ ซึ่งข้าพเจ้าก็เดาถูก ฮ่าๆๆๆๆ
เนมมันไม่ได้เจียมตัวเล๊ยย แต่ว่านะ ยังไงก็อยู่บนสมใจอยากมิใช่รึ หึหึหึ :z1:
Ps. ภาคสองมันช่างเย้ายวนจริงๆ เอาเป็นว่าจะรอจ้า
-
ภาคสองนี้จะเป็นฉากเรียกน้ำตารึป่าวน่ะ แงๆๆ
อย่าทำร้ายเมฆอีกน่ะจ่ะ ไลเต้อ พรี้สสสสส
-
555คิดไว้แล้วว่าพี่โตต้องมาแบบนี้แน่นอน
ให้อยู่ข้างบนเหมือนกันแหละน่า
ยอมๆไปเหอะเนม อย่างน้อยก็ได้อยู่ข้างบน
-
:jul1: :jul1: :jul1: นู๋เนมอยากลองของเองนะ ก๊ากกก น้องเมฆเค้าก้อเตือนแล้วไม่ฟัง :z2: :z2:
:a5:เหงรีวิวแล้วมันต้องมาม่าชัวร์ใช่ม้ายยยยยยยยยยย :serius2: :serius2:
-
:pighaun:
ตายดีกว่า..........55555.......สุดยอดดดดดดดดดดด
-
มาม่า................
-
พยายามได้ดีมั่ก ๆ จ๊ะ o13 ในที่สุดก็ได้อยู่ข้างบน :laugh:
-
สงสัยจะเป็นมาม่าที่อืดเต็มที่
-
เราว่ามีคำผิดคำหนึ่งที่มัน @>w<@ ไปหน่อยนะจ๊ะ แก้หน่อยก็ดี อ่านแล้วมันตะขิดตะขวงใจอ่า ^^''
ไม่อยาก quote มา เดี๋ยวไม่งาม (คำเดียวกับ อาหารทะเลชนิดหนึง)
-
อ๊าก :jul1:
คำพูดแต่ละคำ เดาไม่ถูกเลยว่าของใคร
แต่ถ้าเป็นของพี่โต กับหนูเนม โหย ไม่อยากจะคิดต่อเลย :เฮ้อ:
-
:m25: :impress2: o13
-
:pighaun:
ตอนหลังมันแอบฮาว่ะค่ะ :m20:
ชอบน้องเมฆขึ้นเยอะเลยวุ้ย
-
:pighaun: เลือดไม่พอแล้วค่ะ หายไปหมดตัวละเนี่ย
สุดท้ายก็กดพี่โตไม่ได้สินะน้องเนม :m20: เสียท่าจนได้
ซีซั่นสอง ทำไมกลิ่นมาม่าลอยมาเลยละค่ะ :monkeysad:
-
เป็นอย่างที่เมฆบอกจริงๆ..เนมหนูหาเรื่องโดนพี่โตเล่นเองนะ :o8: :pighaun:
เห็นสปอยภาคสองแล้ว...พูดไม่ออกบอกไม่ถูก :z3:
-
ขอยืมประโยคของเมฆได้มั๊ยค่ะ
เราก็ว่าแล้วววววว :m20: :m20:
อะไรไปดลจิตดลใจหนูเนมให้อยากลุกขึ้นมากดอิพี่โตค่ะนั้น ขนาดเมฆที่เป็นรุ่นพี่เตือนแล้วยังเชื่ออีก 555+
ตอนพิเศษไม่มาม่าค่ะ แต่ ตัวอย่างภาคสองนี้ทำเอาเครียดกันทีเดียวเชียว แต่ละประโยคช่างชวนคิดเเต่เรื่องร้ายๆชวนมาม่าทั้งนั้นเลยอ่าาา
-
:jul1:
-
:pighaun: สุดบรรยาย ต้องการเลือดด่วน :m25:
ภาคหลังความรู้สึกว่ามันจะต้อง :a5: เริ่มมาละ
:pig4: :pig4:
-
หนุกคับ..มันหนุกจิง ๆ เลย
อ่าน 2 วันรวด ตามทันและ
พี่โตหื่นได้ใจจิงคับ อ่านตอนหื่น
ทีไรเสียเลือด :jul1: ทุกครั้ง
o13 ให้ไรเตอร์ และรอซีซั่น 2 ต่อไป
ด้วยความระทึกคับ :เฮ้อ:
-
เฮือก!!! กรี๊ดดดดด
พี่โตน่าร้ากกกกกกก 555+
หนูเนมลูก รับไปเถอะ อย่าไปคิดกดอิพี่โตเลย เดี๋ยวจะโดนหนักกว่าเดิม หุหุหุ
ภาคหลัง แอบน่ากลัวอ่ะ ไม่อยากเดา T_T เอาเป็นว่า จะรออ่านนะคะ
-
หนูเนมพลาดตั้งกะ คิดจะไปกดเค้าละอะจ๊ะ o18
ไม่อยากอ่านภาคสองเลย :z3:
-
โคตรหื่นเลยพี่โต น้องเนมช้ำหมดเลยยยยย
น่าสงสาร จิงๆ นะ
แต่รีวิวตอนหน้านี้มันอะไรกันนนน ไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นน
-
:pighaun: :jul1: :jul1:
เลือดหมดตัวเลยทีเดียว
เนมนี่ก็ช่างกล้าคิด คิดตามแล้วสยองเลย เหอๆ o21
เป็นไงล่ะเมฆเตือนไม่ฟัง ฮ่า ๆๆๆๆ
อ่านรีวิวภาคสองแล้วแบบ .... :m8: :m15:
เค้าจะเตรียมชิชู่ไว้เยอะๆ
เฮ้ออ วิ่งหนีไปซบอกคาวี่และชีคอัลชาอ์ดีฟร่าาา าาา :z2: :z2:
-
“...กูรักเขา..ไม่ได้รักมึง..ไม่ได้รักเลย..เข้าใจรึยัง ..” ประโยคนี้ ขอให้คนพูดเป็นพี่กันต์เหอะ อย่าให้คนพูดเป็นพี่โตเลยนะ :o12:
-
เฮ้อออ~! ว่าแล้วววว :เฮ้อ:
อย่างเนม ไม่มีทางหรอกใช่มะพี่โต?
ซีซั่นสอง แววมาม่าน้ำ"ข้น"มาแต่ไกล :m29:
-
:pighaun: โอ้ยแทบตาย จิ้นไปแล้วอิจฉาเลยตู
เนม สมใจแล้วสินะ อิอิ
-
อะ...เออ....โฮก....(เลือดท่วมจอ....)
-
:jul1: หยิบทิชชู่เเทบไม่ทัน พี่โตหื่นได้ใจมาก ๆ เเถมน้องเนมก็โคตรกล้าคิดการณ์ใหญ่อีกด้วย 55555
ส่วนรีวิวภาค 2 เนี่ย ไม่อยากเดาเลยว่า มันเป็นคำพูดของใครกันบ้าง เห็นแววดราม่ามาแต่ไกล เราต้องปวดตับอีกเเล้วใช่มั้ยเนี่ย
-
ไม่ได้เตรียมเลือดไว้ เจอแบบนี้ น็อคคาสนามรบ :jul1:
รอภาคสองค่า
-
เป็นไงหนูเนม อิอิ อยู่บนวิวดีป่ะ :m20:
-
ฮ่าๆ น้องเนมคิดการใหญ่ แต่ฝีมือไม่ถึง
เลยโดนสวนกลับซะนอนแบ่บเลย
เมฆดูจะไม่แปลกใจเท่าไหร่นะเนี่ย 55
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะคะ แล้วเจอกันภาค2 ค่า
-
ได้กดสมใจแล้วเนม :haun4:
รอภาคสอง
-
ได้อยู่ข้างบนสมใจแล้วนี่นา น้องเนม :m25:
-
หยิบทิชชู่เกือบไม่ทันน่ะขอรับ :m25:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตอนพิเศษเเรกไม่ได้อ่านนะ มันมาม่าอ่านจากเมนท์เอา ส่วนตอนที่ 2 โฮะ โฮะ งานเเบบนี้มันอยู๋ในสายเลือดกล้าเนอะหนูเนม โดนเข้าไปเต็มที่เลยสิลูก ภาค 2 นี่ถ้าจะเข้มข้นเเต่คงมีหลายรสใช่ไม๊ไรเตอร์ คงไม่มาม่าตลอหรอกนะ
ปล.ภาพปกตัวละครสวยนะคะ เเต่เราว่าหน้ามันต่างกันเลยอะ ทำให้เเตกต่างกว่านี้ดีกว่ารึเปล่า
-
ชอบคะว่า กูว่าแล้ว ของนู๋เมฆอ่ะ :laugh:
โดนมั่กๆ
-
เย้ยย คิดจะรุกพี่โตรึ อย่านะเนม เคะแบบนี้ต่อไปอ่ะดีแล้ว 55
นึกภาพเนม :oo1: พี่โตไม่ออกเลยแฮะ :serius2: (ไม่อยากนึกด้วย!)
แต่ดูเนื้อเรื่องซีซั่นสองจะซีเรียสน่าดูเลยแฮะ
อยากอ่านไวๆจังเลยค่ะ :impress2:
ว่าแต่ ตอนพิเศษนี่ หมดแล้วใช่มั้ยคะ?
ชอบอ่ะ หวานกันดีจังเลยน๊า
แอบฮาเมฆด้วย กูว่าแล้ว.. 555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
ไอ้ตัวเหลืองๆที่ไรเตอร์ทิ้งไว้มันหมายความว่ายังไง!!!!!!!! :sad4:
-
พี่โต..ได้อีกอ่า :impress2: :impress2: :impress2:
-
หื่นกันทั้งคู่ :haun4:
-
:m25:
แอร๊ยยยย เลือดไหลจ๊อกกก
หื่นแต๊ๆ น้องเนมยังไงก็โดนอยู่วันยังค่ำ กรั๊กๆ
เมฆพูดถูกก 5555
รีวิวนั่นมันอะไรกันนี่!?
ชวนให้ติดตามเสียเหลือเกินค่ะไรท์เตอร์~
:z2: รออยู่นะคะ สู้ๆค่า :กอด1:
:L2:
-
น้องเนมก็ต้องก้มหน้ารับชะตากรรมต่อไป 555
อยากอ่านครึ่งหลังแล้ว ดราม่าน้อยๆน่ะไรเตอร์
-
กรี๊ดดดดดดดดดด กับสเปเชี่ยลทั้งสอง
เรียกเลือดเว่อร์ เห็นชื่อตอนเป็นไปไม่ได้ นึกว่าจะเศร้า
โธ่ถัง !
แต่ภาคต่อไปนี่สิ . . .
มาม่ายกกำลังสิบเหรอค่ะ TT_____________________________________TT
ร้องไห้ไว้ก่อนแล้วค่ะ
ฮือออออออออออออออออออออออ
-
“..เลือกเอาแล้วกัน..ระหว่างจะยอมทำผิดอีกครั้งแล้วเป็นอิสระ หรือว่าอยู่กับความถูกต้องแล้วต้องถูกขังไปจนตาย..”
...ยังกับจะได้ดู prison break
หะหะหะ งานนี้ผู้ชายจะแหกคุกรึป่าวเนี่ยยยยยยยย ??
-
:m10: ลูกลิงเสียเลือด
เนมเอ๊ยอยากจะอยู่ข้างบนได้อยู่สมใจเลยทีนี้ :m10:
ไม่อยากจะเดาภาค2เลย
แต่ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าไอ้ประโยคที่บอกว่า "กูรักเขา ไม่ได้รักมึง...." เป็นพี่โตพูด เอ๊ะ! หรือว่าพี่วิทย์ :really2:
ให้กำลังใจไรเตอร์ค่ะ สู้นะคะ :pig4: :L2:
-
ขำก้ากกกก เนมคิดได้ไงจะกดพี่โตเค้า
กระดูกมันคนล่ะเบอร์ แถมเสียรู้ให้เจ็บใจเล่นอีกต่างหาก
-
ไม่ได้เข้ามาซะนาน เข้ามาอีกที Special 2 แระ Special แรก .. ไม่รู้จะสงสารใครอ่า แต่เค้าแอบเชียร์ กันย์-วิทย์ น๊า :oo1: (เชียร์มานานแระน๊ะ o18)
Special 2 นี่ โอ้ OoO เลือดท่วมเชียว :jul1: :jul1: :jul1: ชอบๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
แอบติดตามเงียบๆ จากเว็บเด็กดี
เพราะมีลิงค์สารบัญเป็นตอนๆ ทำให้ติดตามได้สะดวก
ขอบคุณมากนะครับ สำหรับเรื่องน่าจิ้นแบบนี้
รูปปกพี่โตกับพี่เนม แหล่มๆ ทั้งคู่เลย
ชวนให้จิ้นไปไหนต่อไหน
ชอบโครงหน้าของทั้งสองคนเลย
แต่งต่อไปให้เราอ่านเรื่อยๆนะครับ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เพิ่งอ่านเสร็จเลือดยังซับไม่หมดเลยอ่ะ
พรีวิวภาค 2 o22
เค้าไม่เอามาม่า เค้าไม่เอาง่า :serius2:
ที่บอกว่าไม่ได้รักมึงเนี่ย คงไม่ใช่พี่โตพูดกะน้องเนมใช่ม่ะ :m15:
รีบมาเอ่ยเเจ้งแถลงไขนะค่ะคนเขียน เพราะคนอ่านจะขาดใจตายซะก่อน :monkeysad:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้มาม่าไม่หกจริงๆ ค่ะ แต่เลือดนี่...ท่วมจอเลย :pighaun:
เนมก็ช่างคิดได้ จะไปกดพี่โตเค้า ไม่ดูขนาดบ้างอะไรบ้าง...
เมฆก็เตือนแล้ว ดันไม่ฟังอีก น่าจับฟาดจริงๆ (//หลบตีนพี่โต)
แต่เนมก็ไม่เห็นจะต้องเสียใจนี่นา ก็ได้กดพี่โตแล้วไม่ใช่เหรอ..คิคิ :-[
ก็แบบว่ากดตัวเองลงไปบน...พี่โตไง ก็เรียกกดเหมือกันไม่ใช่?? :z1:
ครึ่งหลังนี่..ดูๆ แล้วคงซัดมาม่าเป็นลังแน่เลย เราจะกลับมาดราม่ากันอีกแล้วหรือนี่ หึหึ
แต่ละประโยคก็ไม่อยากเดาเลยว่าใครพูด รออ่านครึ่งหลังเลยดีกว่า
ระหว่างนี้จะทำใจรอซัดมาม่าชามโตไว้ล่วงหน้านะคะ...
-
ในที่สุดก้ได้อ่านตอนพิเศษแบบที่ต้องการ
แต่ว่าภาคสองคงดราม่าเยอะแน่ๆเลยอ่ะ
-
เตรียมรออ่านภาค 2
-
เนมเอ้ย!!!!!!!!!!!
ช่างคิดได้นะ จะกดพี่โตเนี่ย
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
และ
เตรียม :o12:กับซีซั่น2 ท่าทางจะมาม่าหลายลังเลยทีเดียว :sad4:
-
โอ่ย ครึ่งหลัง ทำเอาครั่นเนื้อครั่นตัว
อยากอ่านซะเดี๋ยวนี้ ทีหลังอย่ามาสปอยกันอย่างนี้ มันบาป
ฮ่าๆๆๆๆ
-
มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ :m25:
สงสารเนม 555555
-
มา
อินู๋เนม
เด๋วเจ้สอนให้ อิอิ
-
หึหึ.....เป็นไงล่ะนู๋เนม ได้อยู่ข้างบนสมใจอยาก อิอิ
-
:pighaun:
อ๊อก เลือดไหลตาย
หนูเนมหนอหนูเนม ชอบประโยคจบมากเลยขอรับ
"กูว่าแล้ว" :jul3:
สุดๆ!!
ยังไงก็รอครั้งหลังอยู่นะขอรับ
ไอ้ประโยคที่ว่า " กูรักเขาไม่ได้รักมึง" นี่มันยังไงกันนะ ไอ้พี่โตพูดหรือเปล่า? :m16:
-
ตอนนี้น่าจะเป็นลาบเลือดนะ :laugh:
แต่ว่า ... ตอนหน้าเนี่ย สามผี ชัวร์
เอ๊ะ หรือว่าไม่ใช่หว่า :confuse:
-
ท่านพี่เนมเอ๋ย
แค่คิดก็ผิดแล้วล่ะ
คราวหน้า อย่าแม้กระทั้งคิดนะพี่
เด๋ยวได้อยู่ข้างบน(เข้าใจเน๊าะ)หลายๆ รอบ มันไม่คุ้มน๊าาา
รอต่อไปงับ
-
:m25: :m25:
เลือดหมดตัว
นุ้งเนมก็ช่างคิดได้อีก :เฮ้อ:
:L2:
-
ตามอ่านตั้ง 3 วัน กว่าจะจบ เหอะๆ.. :haun5:
แรกๆ โคตรของโคตรจะเครียด แม่ง หักหาญน้ำใจ ความไว้เนื้อเชื่อใจกันสุดฤทธิ์ เอาแต่ผลประโยชน์กันสุดๆ..
(แต่ในคุก มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะ โหดกว่าด้วย ผมเคยถามพี่ผมที่ติดคุก)
แต่พอหลังๆ อุ๊ย..เปลี่ยนไปเลย ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในคุกจริงๆ ก็คงจะดีสินะ (เรื่องความรักในคุกอ่ะนะ) :pigha2:
คนเขียนแต่งเก่งมากเลยครับ อันนี้ยอมรับ o13 ทำให้เห็นเลยว่า จริงๆแล้ว ไม่ว่าจะนอกหรือในคุก มนุษย์มันก็
หาผลประโยชน์จากกันและกันเสมอ.. :เฮ้อ:
ป๋อล๋อ.รออ่านซีซั่น 2 ต่อไป (ทำเหมือน prison break เลย มีเป็นซีซั่นๆ 55+)
ป๋อล๋ออีกรอบ.ผมต้องสั่งจองก่อนเพื่อรับข้อความรายละเอียดการโอนต่างๆใช่มะครับ..
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เจอตอนพิเศษไป นองเลือดเลย :pighaun:
-
:a5: สปอยภาค2 นี่มันยังไง
อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยนะจ๊ะ ถ้าเป็นแบบนั้น นั่นมาม่าเป็นโกดังเลยนะ
.
.
รอ รอ รอ :call:
-
ประโยคสุดท้าย เหมือนจะแหกคุก อย๊ายยยยยยยยยยยยยย :angry2:
แล้วออกไปทางดราม่าๆ ไงไม่รู้
แต่ยังไงก็ติดตาม ไม่ทิ้งไปใหนแน่นอนนนน :man1:
-
555+++
คิดเหมือนเมฆเลยไม่มีทางหรอกงานนี้
จะกดพี่โตหรอนู๋เนม
โดนเขากดกลับมาสะเลย
5555++
สงสารเนมเลยเนอะโดนกดสะ
-
เนมจ๊ะ....สุดท้ายก็เสร็จไอ้พี่โตสุดหื่นอีกจนได้
-
55555
ขอลอกคำพูดน้องเมฆ
กรูว่าแล้วว 555555
ส่วนคนอ่านก็เสียเลือดเสียเนื้อกันไป (ยกทิชชู่ซับกำเดา)
ปล. รูป น้องเมฆน่ารักจริง หน้าหวาน ๆๆๆๆๆๆๆๆ เนมก็น่ารัก
-
:m25:
ว้าววไล่อ่านมาจนตอนพิเศษ
สมาคมแม่บ้านนเหอะเหอะ
สนุ้กสนุกคะ
รักพี่โตน้องเนม
มารอภาคสองนะคะ
:-[
-
ตอนนี้ สเปเชียลจริง ๆ :z1:
ขอจองหนังสือ 1 ชุดด้วยจ้า ต้องแจ้งที่ไหนคะ
หาหน้าทีทำการจองไม่เจออ่า...ว่าอยู่ที่หน้าไหน
วันนี้เน็ตช้ามาก หลุดบ่อย กว่าจะเปิดที่ละหน้านานอ่ะจ๊ะ
แล้วไม่รู้ว่า ยังทันหรือเปล่า ช่วยบอกหน่อยนะคะ
-
ู^
^
หน้า 135ค่ะ ลองไปดูนะคะอยู่แถวล่างๆ :z2:
-
ตอนนี้ไม่มีบทโหดเลย :z3:
-
ชอบจังเลย ช่วงนี้มีแต่บทหวานๆ
คู่พี่โตกับน้องเนมนี่น่ารักได้ใจมากๆเลย o13
แล้วมาต่อเร็วๆนะคะ จะรอต่อไปนะคะ :pig4: :pig4:
-
รอ...รอ... :call:
Bad Guy 2 ...คิดถึงหนูเนมเเละพี่โต รวมทั้งสามผีเเเล้วหง่ะ
-
ขออนุญาต เอารูปหน้าปกหนังสือเรื่องนี้ จากเว็บเด็กดี มาโพสต์ให้เพื่อนๆ ได้ดูและอิจฉากันเล่นๆ นะครับ
(http://image.dek-d.com/24/857554/106087744)
(http://image.dek-d.com/24/857554/106087749)
Thanks to Dek-d
-
ปกสวยมากๆอ่ะ สีสดสุดๆ
และยังรอภาค2อยู่น้า
-
โอนตังค์ได้มะไรแจ้งด้วยนะคับไรเตอร์
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบคำพูดปิดท้ายของเมฆ มากค่า~~~~~~ "กูว่าแล้ว..." เนี่ย :L2: :L2: :L2: เอาดอกไม้ให้เมฆไปเลย 3ช่อใหญ่ๆ :jul3:
:กอด1: :กอด1: 2กอดให้คนแต่ง
หนูเนม ถึงส่วนสูงมันจะไม่มีผลต่อแนวราบ แต่ ก่อนจะไปถึงตรงนั้นมันก็ยังมีผลอยู่นะ :jul3:
-
กรี้ดดดดดด ปกกรี้ดมากเลยค่า อ๊ากกกก อยากได้ๆๆๆ
-
ปกงามขนาด พี่โตหน้าชั่วได้อีกจริงๆ
เจ้คนเขียนค่ะ ไหนบอกจะอัพเรื่องนี้วันนี้ไงค่ะ :angry2:
เอามาลงซะดีๆ o18
-
Oh!!bad guy : รักร้ายๆของผู้ชายในคุก
Improbable 1: วันนี้ที่แดนสิบสอง..
ควันสีขาวกลิ่นฉุนจมูกลอยเอื่อยๆอยู่ด้านหลังอาคารก่ออิฐ ที่มีผ้าสีขาวผืนใหญ่สะบัดพลิ้วไปตามสายลมแรง แสงแดดจ้าสาดส่องลงมาตามรูโหว่และบากบิ่นของกระเบื้องมุงหลังคาสีซีดซึ่งผ่านฝนผ่านหนาวมามากมาย พื้นฉาบปูนหยาบๆกันดินโคลนมีสีกระดำกระด่างจากรอยเท้าเด่นชัด ขณะที่ร่างเงาของชายคนหนึ่งนั่งซุกตัวอยู่ริมชายคา ใบหน้าแหงนเงยมองท้องฟ้าสีจัดจ้าอย่างสบายอารมณ์ ริมฝีปากคาบบุหรี่ที่ส่งกลิ่นฉุนและพ่นควันสีขาวออกมาอย่างต่อเนื่อง..
ป๊าบ!
“..พี่โต !! มาอยู่นี่เอง..” เสียงร้องทักมาพร้อมกับฝ่ามือฟาดเข้าให้ที่หลังไม่เบานัก ทำเอาคนตัวสูงที่กำลังอยู่ในอารมณ์สุนทรถึงกับสำลักควันบุหรี่... นัยน์ตาสีเข้มตวัดมองเจ้าคนทำอย่างเอาเรื่อง แต่ก็พลันอ่อนลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อมองเห็นร่างเพรียวที่ยืนมองอยู่..นัยน์ตาสุกใสของเจ้าตัวจ้องเขม็งมายังตน พร้อมด้วยสีหน้าเอาเรื่อง..
“..แค่ก....อะไร..จะเสียงดังไปทำไม เดี๋ยวพ่อมึงก็มาหรอก..” ออกปากบ่นพลางสำลักกระไอเบาๆ เสียงแต่เจ้าคนฟังไม่นึกขำ เพราะเจ้าตัวยังจ้องเขม็งมาไม่ลดละ..
“..พ่อผมไปสวรรค์ตั้งนานแล้ว ถึงเรียกก็ไม่มาหรอก..แต่ไอ้ควันโขมงนี่ รับรองจะเรียกพ่อพี่มาแน่..” ริมฝีปากสีอ่อนบิดลงอย่างไม่พอใจพลางส่ายหัวช้าๆ อย่างระอาใจ.. “ดับเลยนะ..เดี๋ยวผู้คุมก็มาเช็คชื่อแล้ว คนอื่นเขากวาดพื้นอยู่ ตัวเองยังจะมานั่งดูดบุหรี่สบายใจเฉิบ..”
“..สั่งได้สั่งเอานะมึง..”ออกปากบ่นพลางขยี้บุหรี่ลงกับเศษจานกระเบื้องในมือช้าๆ ก่อนจะเก็บที่เหลือใส่ในกระเป๋าเสื้อ..
“..แล้วไงเล่า.. มาเรียกนี่ก็กลัวโดนลากไปขังหรอก..รู้อยู่ว่าเขาห้ามก็ยังจะกิน..แปลกคน...” บ่นพลางส่ายหัวและสาวเท้าเดินนำ..
“..เหอะ..ไอ้เนม..บุหรี่ในนี้นะ มีค่าซะยิ่งกว่าทองอีกน่ะมึง..ให้เอาเด็กมาแลกยังยอมเลย..” คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก..นัยน์ตาคู่นั้นหันกลับมามอง..ก่อนจะยิ้มแสยะ..
“...แล้วจะเอาผมไปแลกมั้ยครับ....พี่โต....”
“...เหอะๆ...ไม่โว้ย..ไปๆ มาเรียกไปกวาดพื้นกูก็ไปล่ะ..อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้ใส่กูเชียว..” บ่นแล้วพาดแขนลงบนลำคอเจ้าคนที่ทำหน้านิ่ว โตเอื้อมมือขยี้เส้นผมสั้นๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะก้มลงงับใบหู ทำเอาร่างเพรียวสะดุ้งโหยง.. หันมาทำตาปะหลับปะเหลือกให้อย่างไม่รู้จะแก้นิสัยยังไง..
.....Oh !! bad guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก....
“..มาแล้วเหรอเฮีย..หายไปไหนมาว่ะ..” เสียงทักทายที่แสนคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ผมกับพี่โตที่เดินคุยกันอยู่ชะงัก และหันไปมองบรรดาแกงค์ที่กำลังทำกิจวัตรเดิมอันคุ้นเคยอยู่..นั่นก็คือ กวาดพื้นและทำแปลงผัก..
พี่โตยักคิ้วให้เป็นคำตอบกันคำถามนั้น ก่อนจะลากผมมานั่งใต้ร่มไม้ต้นมะม่วงด้วยกัน
“.. เสร็จกันรึยังว่ะ...” พี่โตออกปากถาม แขนที่พาดบนไหล่ของผมละออกแล้วหันไปเท้าสะเอวถามบรรดาลูกน้องที่ทำงากันอยู่..ทำเอาเสียงโฮ่ฮาดังใส่อย่างรวดเร็ว..ในฐานะหัวหน้าผู้เต็มไปด้วยความรับผิดชอบ..แอบหลบไปนั่งสูบบุหรี่สบายแล้วให้ลูกน้องมาทำงานแทน..
“..ไปทำงานบ้างสิมึง..ร้อนจะตายห่า.. “พี่วิทย์เดินเข้ามาพักในร่มไม้บ้างด้วยใบหน้าอาบเหงื่อจนแดงจัด เม็ดเหงื่อเป้งๆไหลลงบนเสื้อสีกากีจนเปียกชุ่มจนมองแล้วรู้สึกร้อนแทน และพอหันไปมองท่านหัวหน้า...ท่าทีสบายอารมณ์ของพี่แกทำเอาหงุดหงิด...
“..พี่โตกินแรงว่ะ..” ไอ้เนมทำสีหน้ารังเกียจไปให้แล้วแบะปาก เรียกมะเหงกฟาดลงบนกบาลไม่เบานักจนต้องหน้าบึ้ง..
“..แหม..เป็นแค่ไอ้เนมกล้ามาว่ากูเหรอฮึ...เดี๋ยวเถอะ..” ว่าแล้วปลายนิ้วก็จัดการดึงแก้มผมไปมาอย่างล้อเลียน.. แถมไอ้คนทำยังทำหน้าทำตากวนตีนอีกแหนะ..แหม...มันน่านัก...
“...เจ็บนะเว้ย..พี่โตปล่อย..” ไอ้เนมบ่นพร้อมกับดึงมือหนาที่บีบๆดึงๆแก้มตัวเองไว้ ไม่ใช่ขนมมาชเมลโล่นะครับจะได้ดึงๆยืดๆได้ตามใจ มาทำยังกะผมเป็นเด็กห้าขวบไปได้..
“..หึๆ...แล้วนี่ไอ้พวกนั้นไปไหนกันหมด..” พี่โตละมืออกจากแก้มผมแล้วหัวเราะเบาๆอย่างสบายอกสบายใจ..ถ้าดึงแก้มไอ้เนมแล้วอารมณ์ปลอดโปร่งยิ่งกว่าได้สูบบุหรี่แล้วละก็ ทิ้งไอ้บุหรี่ครึ่งตัวเหม็นๆในกระเป๋าเสื้อซะสิครับ..เหม็นหืนจะตายห่า..
“..วันนี้ได้เวรอยู่แถวโรงเพาะชำน่ะ..เดี๋ยวคงมามั้ง..” พี่วิทย์ยกมือลูบเส้นผมที่เปียกชื้นของตัวเองแรงๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างพี่โต พร้อมกับผิวปากเบาๆ..
“..ร้อนมากรึไง..” พี่โตหันไปถามคู่หู พี่วิทย์ก็แค่ยักไหล่และตั้งหน้าตั้งตาผิวปากเป็นทำนองบ้างไม่เป็นทำนองบ้างไปอย่างนั้น..
“..มีอะไรเหรอ? หรือว่าพวกนั้นเรียกอีก..” ผมออกปากถามพี่โตที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่แกยักไหล่
“..ไอ้ชาติเรียก..ไม่รู้จะเรียกกูไปด้วยทำไม..” พี่โตบ่น และทำให้เสียงผิวปากของพี่วิทย์เงียบไปด้วยเช่นกัน..พร้อมกับนัยน์ตากลมๆคู่นั้นหันมามองหน้า..
“...กูรู้แค่นั้น..” พี่โตบอกสั้นๆ “..ช่างเถอะ..มันไม่กล้าทำอะไรหรอก..อยู่แกงค์เดียวกันมาตั้งสามปีแล้ว ถ้าเพิ่งคิดจะรนหาที่ได้..ก็สมองช้าไปหน่อย..”
“..กูแค่ห่วงเมฆ..” พี่วิทย์ว่า นัยน์ตาหรี่ลงช้าๆ..
“...ห่วงอะไร..มันแค่อยู่กลุ่มเดียวกัน..กลุ่มทำงานเองเหอะ..มึงจะกลัวอะไรนัก..” พี่โตบ่นใส่พี่วิทย์ที่ทำหน้านิ่วไม่เลิกอย่างนึกรำคาญ..
“..ไม่รู้...กูกวงของกู..ไม่เหมือนมึงนิ...” อะ...อะไรกันอีกครับ..พูดแบบนั้นแล้วทิ้งหางตามาให้ผมอย่างจะยุแหย่ให้มีเรื่องวิวาท..พี่โตแกครางในลำคอเบาๆและง้างฝ่าเท้าตวัดไปทางพี่วิทย์ทันที ซึ่งรายนั้นก็หลบพลิ้วตัวไปแล้วลึกพรวด พร้อมกับผิวปากทำนองกวนตีนจากไป..
.
“..เชี่ยนี่..กวนส้นตีน...” พี่โตบ่นงึมในลำคอก่อนจะหันมามองหน้าผม..ซึ่งผมก็มองหน้าแกกลับ..
“..ไม่ต้องมองแบบนั้นหรอกครับ..ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย..” ไอ้เนมส่ายหัวช้าๆพร้อมกับถอนใจเฮือก..ใครจะมาบ้าคิดเล็กคิดน้อยกับไอ้เสียงแหย่ของพี่วิทย์กันล่ะครับ..เฮ้อ... “ ถ้าผมเป็นแบบนั้นจริง ป่านนี้คงได้เลิกยุ่งกับพี่ตั้งแต่ปีแรกๆแล้วล่ะ ไม่อยู่กันมานานขนาดนี้หรอก..”
พี่โตฟังแล้วหัวเราะหึๆพร้อมกับยกมือมาโยกหัวผมเล่นเบาๆ..อย่างอารมณ์ดี เฮ้อ..คนแก่ก็งี้แหละครับ..ชอบถูกเอาอกเอาใจ แถมขี้ระแวง ขี้หวง ทั้งที่ไม่รู้จะหวงไปทำไม
อะแฮ่ม..และถ้าทุกคนยังจำประโยคข้างบนได้อยู่ ในข้อว่าด้วยวันเดือนปีนั่น..ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมได้อยู่ที่นี่ เรือนจำXXX แดนสิบสอง มาได้สามปีแล้ว..ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่มาได้ยังไง ทั้งที่ตอนแรกๆยังอยากจะตายๆไปซะให้รู้แล้วรู้รอด เอาเถอะครับ..ผ่านมันมาได้ตั้งสามปีแล้ว อย่าคิดถึงเรื่องร้ายๆในอดีตเลย..
...ที่อยู่ได้นานขนาดนี้..อาจจะเพราะ...คนข้างๆนี่ก็ด้วยล่ะมั้ง..
ผมถอนหายใจเบาๆพลางเงยหน้ามองฟ้า ท้องฟ้าสีเดิมและวิวทิวทัศน์เดิมๆที่ผมคุ้นตา ก่อนจะก้มลงมามองคนตัวโต ผิวสีเข้ม หน้าตาหล่อน้อยกว่าผม..(ฮ่าๆ)ที่ตอนนี้เอนตัวลงนอนบนพื้นหญ้าไปเรียบร้อยแล้ว..
“...ง่วงเหรอ?..เมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนรึไง?..” ผมออกปากถามพร้อมกับเอามือไล้โหนกแก้มพี่โตเบาๆ..เปลือกตาพี่โตกระพริบถี่เมื่อผมแตะปลายนิ้วไปใกล้ ก่อนรายนั้นจะครางฮืม
“...เออ..แม่งเสียงดัง..” พี่โตบ่นงึมงำ..ทำให้ผมหัวเราะรับเบาๆ..ไม่ใช่อะไรหรอกครับ..ก็เมื่อคืนนี้ เหล่านักโทษในแดนสิบสองแอบจัดงานเลี้ยงส่งเล็กๆให้กับนักโทษที่ได้รับการปล่อยตัว ก็นานๆทีนะครับ เพราะแดนนี้เป็นแดนของผู้ต้องขังที่มีโทษหนัก สิบปียี่สิบปี คนเข้าๆออกๆไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่...พอมีคนออกทีก็เลยต้องแสดงความยินดีด้วย..
ผมจำได้ว่านักโทษรายนั้นที่ได้ออกไปอายุล่วงเข้าไปสี่สิบกว่าแล้ว..ท่าทางขรึมๆอยู่เรือนนอนเดียวกันแต่อยู่ห้องข้างๆครับ.. ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสคุยกับลุงแกซักเท่าไหร่..ความจริงก็อยากรู้ว่าแกออกไปแล้วจะไปทำอะไร ยังไง ประกอบอาชีพไหน..ถึงผมจะติดคุกนาน...นานจนไม่อยากจะคิดเพ้อฝันถึงวันที่ออกไปข้างนอกให้ปวดใจเล่นๆ แต่พอเห็นคนเขาได้ออกไปบ้าง..ก็เลยอยากรู้ขึ้นมา..
ผมได้คุยกับลุงแกแค่สั้นๆ แสดงความยินดีเล็กๆน้อยๆ แค่นั้น..เพราะจากนั้นกลายเป็นว่านักโทษทุกคนก็พากันงัดเอาของกินอะไรไม่รู้มาจากไหนไม่ทราบ..เปิดเลี้ยงฉลองกันลั่นทั้งคืน แถมผู้คุมก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย..พี่โตก็เลยบ่นอย่างที่เห็นแหละครับ..เพราะแกไม่ค่อยได้หลับทั้งคืน..
ส่วนผมน่ะเหรอ..อยากบอกว่าหลับสบายนอนเหมือนตายเช่นเคยล่ะครับ..แอบกระซิบว่าเพราะพี่โตแกกอดไว้ ทั้งอุดหูทั้งกันเสียง เลยนอนหลับฝันดี..
“..บ่นอะไรล่ะครับ..พี่ก็ได้บุหรี่มาดูดแล้วไง..” ผมว่าพลางหัวเราะหึ..บุหรี่ถือเป็นของหายากในคุกครับ..มีค่ามาก ก็ขนาดที่พี่โตแกว่าเอาเด็กมาแลกเพื่อบุหรี่สักตัวก็ยังได้ เพื่อบุหรี่มวนนึงใช้ฆ่าคนได้ด้วยซ้ำ..เพราะในคุกไม่มีเงินทองใช้สำหรับซื้อขายอะไร ส่วนใหญ่ที่นี่ใช่ระบบแลกของมากกว่า..พวกโทรศัพท์มือถืออะไรพวกนี้ มีแต่บรรดาผู้ทรงอิทธิพลกันแหละครับที่มี ขาใหญ่อย่างพี่โตอย่างมากก็ได้บุหรี่ ส่วนพวกลูกน้องก็เป็นพวกของใช้และความสะดวกสบายอะไรก็ว่ากันไป..
เพราะอยู่ในกลุ่มด้วย..ผมเลยไม่กล้าจะค้านอะไรเวลามีใครไปทำงานอย่างที่ผมเคยทำ..อย่างส่งยา..หรือไปทำร้ายใคร..นานเข้าแล้วก็ได้แต่ทำใจชินล่ะครับ คิดเสียว่าเพื่อความอยู่รอด ทำได้แค่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ และพี่โตก็ใช้อิทธิพลของตัวเองช่วยให้ผมไม่ต้องทำเรื่องพวกนี้เท่านั้น..แค่นั้นก็พอแล้วล่ะครับ..จะให้คนอื่นเลิกทำน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก..
“...ที่ลุงชาติเรียกนี่..เรียกพี่กับพี่กันย์ไปเหรอ?..” ผมออกปากถามเมื่อนึกถึงเรื่องที่พี่โตคุยๆกับพี่วิทย์ไว้..
“..อือ...แปลกเหมือนกัน..ปกติเรียกแต่ไอ้กันย์ไป..ไม่เห็นหากู...” พี่โตบ่นๆออกมาพลางขมวดคิ้วทั้งที่กำลังหลับตาอยู่..
“..คงมีงานให้ทำด้วยกันละมั้ง..เพราะยังไงก็อยู่แกงค์เดียวกันนี่...” ผมว่าพลางเอื้อมมือกดปลายนิ้วลงบนหว่างคิ้วที่ขมวดมุ่น กดวนเบาๆให้หัวคิ้วเข้มนั้นคลายออกจากกัน..
พี่กันย์กลายมาเป็นคนที่อยู่แกงค์เดียวกันกับผมและพี่โตเมื่อสามปีก่อน หลังจากมีเรื่องวิวาทกันไปครั้งล่าสุด พี่โตเลยได้เป็นหัวหน้า พี่กันย์เป็นรอง..เพราะลุงชาติแกรวมแกงค์กับผู้พันและป๋า..ถ้าถามว่าคนล่างๆอย่างพวกเราต้องการรึเปล่า..ก็ไม่หรอก แต่แน่นอนว่าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธการตัดสินใจของพวกข้างบน..เลยได้แต่ก้มหัวยอมรับ..
แต่จะว่าไปรวมแกงค์กันก็ดีเหมือนกัน..เพราะในแดนสิบสอง..ตอนแรกที่ผมมานั้นมีสองแกงค์ที่คุมพื้นที่ คือพวกของพี่โตและพี่กันย์..พอเวลามีเรื่องอะไรขึ้นก็มักจะวาวาทฟาดปากกันอยู่บ่อยๆ.. แล้วพอมารวมแกงค์กันได้ สถานการณ์ในแดนสิบสองก็สงบลงมาก..ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรกันจะมีก็แค่เรื่องวิวาทเล็กๆไม่ใหญ่โตอะไรให้ปวดหัวเหมือนคราวที่มีสองขั้วเหมือนแต่ก่อน..
ดังนั้นตอนนี้ในแดนสิบสองเลยมีแกงค์พี่โตเป็นใหญ่..มีรองหัวหน้าเป็นพี่กันย์..ซึ่งก็ทำให้การร่วมมือครั้งนี้กลายเป็นว่าห้องพยาบาลกลายเป็นสถานที่สิงสถิตของกลุ่มเราไปโดยปริยาย..(ถามว่าผมชอบมั้ย..ไม่ ไอ้พี่โตมันชอบลากไปทำอะไรๆแถบนั้นให้พี่กันย์มาเจออยู่เรื่อย..) จากที่แต่เดิมมันคือสถานที่อโคจรอันดับต้นๆที่พวกผมจะไปเลยทีเดียว..
“..พี่โต..ไปดูเด็กใหม่กันดีมั้ยว่ะ..” พี่ทินเดินอาดๆมาหาพลางยกแขนขึ้นเช็ดเหงื่อบนใบหน้า..เสียงล้งเล้งนั้นทำให้พี่โตขมวดคิ้วแล้วครางฮึ่มในลำคอ..
“..ดูทำไม...” พี่แกบ่นไม่พอใจ..ขณะที่ผมเลิกคิ้วขึ้น..นัยน์ตาวาววับ..เด็กใหม่ที่จะเข้ามาในแดนนี้ปีๆนึงมีไม่กี่คนหรอก..แถมเด็กใหม่แต่ละราย..หน้าตามันไม่ใช่”เด็ก”เสียด้วยซ้ำ..มีแต่พวกลุงๆพี่ๆท่าทางน่ากลัวเข้ามา ไม่ค่อยมีเด็กจริงๆแบบที่ผมอยากเจอซักนิด เพราะไอ้ผมก็อยากจะกลายเป็นรุ่นพี่ มีคนเรียกพี่เนมอะไรบ้าง..ไม่ใช่ไปไหนก็มีแต่น้องเนมหรือไอ้เนม..เซ็งครับ..
“..มันมาแทนลุงเก่งแกเหรอพี่..” ผมออกปากถามเงยหน้าไปมองสบตาพี่ทิน..
“..ใช่...กูได้ยินไอ้พวกข้างห้องมันบ่นใหญ่ พี่เก่งแกไปแทนที่จะได้นอนสบายๆซักคืน คนเสือกเข้ามาซะงั้น..ท่าทางอารมณ์เสียกันน่าดู..”
พี่ทินว่าทำเอาผมยิ้มเหย ไม่ต้องเดาก็รู้ได้กลายๆว่า พวกที่อารมณ์เสียนั้นจะระบายความหงุดหงิดอย่างไรกับ”เด็กใหม่” รายนี้..
“..ช่างมัน..ไม่ได้มานอนห้องเรา..” พี่โตยังคงไม่เปิดตามาสนทนากับพี่ทิน.ได้แต่บ่นงึมงำแล้วทำท่าจะนอนต่อซะงั้น..
“..โห...ไรกันว่ะ..ทุกทียังไปเลย..”พี่ทินแกบ่นพร้อมกับส่ายหัวแรงๆเชิงไม่เข้าใจ “ หรือจะบอกว่าเบื่อไอ้พวกมาใหม่ที่เป็นลุงแก่ๆ..ขอบอกว่าไม่ใช่ว่ะ พวกแดนหนึ่งมันส่งข่าวมาบอกตั้งแต่เช้าแล้ว..ว่ายังเด็กอยู่เลยมึง..รุ่นเดียวกับไอ้เนมได้ล่ะมั้ง..”
“..จริงเหรอ?..” ผมหันไปถามด้วยสีหน้าสนอกสนใจ พี่ทินพยักหน้ารับหงึกๆ..
“..พวกมึง..”คราวนี้พี่โตลืมตาพรึ่บขึ้นมาแล้ว แต่สีหน้าและแววตายังหงุดหงิดบ่งชัดว่าไม่ชอบที่ถูกขัดเวลานอน “..จะเด็กแก่อะไรก็ช่างหัวมัน..ไม่เกี่ยวกับกู..ไอ้ทิน..มึงเห็นกุเป็นคงยังไงว่ะ..เฒ่าหัวงูรึไงถึงชอบเด็ก แค่คนเดียวก็ปวดหัวจะตายห่าแล้ว..ไปๆ ไปๆทำไรก็ไป...”
“..เซ็งว่ะ..” พี่ทินบ่นอย่างหงุดหงิดเมื่อขาดคู่หู ส่วนผมเอื้อมมือไปบีบจมูกพี่แกทันที..พาดพิงกันเรอะ..เดี๋ยวเหอะ..
“...จิ๊...ปล่อย..” พี่โตร้องขัดใจพร้อมกับดึงมือผมออก และกระแทกศรีษะลงบนตักไอ้เนมทันควัน..
“..อย่ากวนนะกูจะนอน..มึงอย่ามาประทุษร้ายกูอีกล่ะ ไม่งั้นคืนนี้เจอดีแน่..” หงะ...ข้อความที่ไม่ใช่แค่คำขู่จากพี่โตทำเอาผมที่กำลังคันไม้คันมือชะงักและผละออกอย่างเสียดาย ไอ้เนมหน้ามุ่ย ค้อนลมค้อนแล้งไปตามเรื่อง..มาขู่กันได้ขู่กันดี..เดี๋ยวเจอกดซักทีดีมั้ยครับ..
หยุดครับ..อย่ามามองหน้าผมแบบนั้นนะ ไอ้เนมเป็นคนมีความพยายามครับ ไอ้อุปสรรคเล็กๆน้อยๆประเภทพี่โตตัวใหญ่กว่าผม ล่ำกว่าผม แมนกว่าผม ของพรรคนั้นน่ะไม่ได้ทำให้ความพยายามของผมที่จะ”กด” พี่โตลดลงไปได้หรอก เพราะตอนนี้ก็ผ่านมาสามปีแล้ว ผมน่ะ ล่ำขึ้น(นิดนึง) ตัวใหญ่ขึ้น(เล็กน้อย)สูงขึ้น(รึเปล่า?) แมนขึ้นอีกจมนะครับ..เพรางั้นเรื่องจะกดพี่โตน่ะไม่ได้อยู่ในเรื่องประเภท เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว หึหึหึ
“...เฮ้ย..โต... “วิทย์ที่เมื่อครู่ทิ้งประโยคว่าร้ายชาวบ้านแล้วจากไปกลับมาแล้วครับ พร้อมกับร้องทักพี่โตเสียงดัง ทำเอาพี่โตที่กำลังนอนฝันดี และผมที่กำลังวาดวิมานในอากาศในโปรเจกต์เป็นสามีของพี่โตต่างก็สะดุ้ง..
“..มึงไม่ไปดูเด็กใหม่เหรอ?.. “ขนาดพี่วิทย์ก็ยังถามเรื่องนี้ออกมาด้วย ชะรอยว่าจะไม่ธรรมดาแล้วนะครับ..เด็กใหม่นี่มีอะไรรึเปล่าหว่า...
“...จะอะไรกันนักกันหนาว่ะ !! “ พี่โตแกท่าจะโมโหแล้วล่ะครับ ผุดลุกขึ้นมาและปัดความพยายามจะนอนหลับออกไปเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับหันหน้าไปมองพี่วิทย์ตาขวางเชียว..
“..มีอะไรนัก..มึงอยากไปดูก็ไปสิ..มันไม่ได้มาเข้าอยู่กรงเดียวกับกูซะหน่อย.. “ พี่โตบ่นดังๆอย่าวนึกรำคาญพร้อมกับยกมือขยี้หัวตัวเองแรงๆอย่างหงุดหงิด..แต่พี่วิทย์แทนที่จะเหวอกับอาการนี้กลับขมวดคิ้ว..มองมาที่ผมและพี่โตงงๆ..
“..อะไร..มึงไม่รู้เหรอ?..” คำพูดนั้นทำให้ผมกับพี่โตชะงัก..หันไปมองหน้าเพี่วิทย์ที่ทำท่าเหนื่อยใจใส่เราสองคน
“..เด็กใหม่น่ะ..มันมานอนห้องเดียวกับพวกมึงต่างหาก..”
“..........”.. คำพูดนั้นทำให้ผมกับพี่โตหันมาสบตากันอย่างงงๆอย่าหาว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะครับ..ก็ใครจะไปนึกถึง ห้องขังที่ผมกับพี่โตอาศัยนอนอยู่น่ะ มันเต็มมาตั้งแต่ผมเข้าอยู่เมื่อสามปีทีแล้ว แล้วนะครับ..ไม่มีคนเข้าออกเลยด้วย แล้วจู่ๆใครจะนึกว่าจะมีเด็กใหม่เข้ามา..แล้วจะให้พวกเราอัดกันเป็นปากระป๋องอีกหรือไง..นี่ก็แคบจะตายอยู่แล้ว..
แต่สีหน้ายุ่งๆของพี่โตทำผมชะงัก..ก่อนจะสะดุดใจกับเรื่องที่คุยกันมาหมาดๆ..ที่พี่โตบอกว่าลึงชาติเรียก..ทั้งที่ผ่านมาไม่ค่อยให้หาเลยแท้ๆ..
...รึว่า..ไอ้เด็กใหม่ที่จะเข้ามานี่มีอะไร?..
หรือ..คนพวกนั้น..วางแผนอะไรกันอยู่อีก..?
.....Oh !! bad guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก....
สวัสดีค่า..อะแฮ่ม...กลับมาแล้วกับแบดกายซีวันสอง ครึ่งหลัง..ภาคสอง อะไรก็ว่ากันไป :กอด1:
หายไปไม่กี่วันผ่านมาสามปีแล้วเนอะ (ห้าๆ) ก็สามปีแล้วล่ะค่ะตามที่วางโครงการไว้ โปรดสังเกตว่าหลังจ่ากอยู่กินกันมาสามปีพี่โตเริ่มออกอาการ”เกียมัว”แล้วเน้อ (ห้าๆ) ตอนนี้มาก็เบาๆสบายๆก่อนเปิดประเด็น ไม่มีอะไรมากหรอกจ๊ะ อย่าเครียดล่วงหน้าเลย ไว้ใจเค้าหน่อยเด้ (เพราะแกเป็นคนเขียนนี่ล่ะ ชาวบ้านเขาถึงไม่ไว้ใจ :angry2: )
และแจ้งข่าวเล็กน้อย ผู้ที่จองหนังสือไว้ หลังจากปรึกษาหารือกันและมีคนโทรมาขอหลายครั้ง..เราตกลงใจว่าจะเปิดโอนเงินแล้วค่ะ โอนได้ตั้งแต่วันนี้เลย อิชั้นจะเมลืไปบอกหมายเลขบัญชีและราคานะค่ะ
-
มีเด็กใหม่เข้ามา จะมีรัยป่ะเนี่ยยยย - -*
:a5:
-
ดราม่ากะลังมาแล้วสินะ
-
เด็กใหม่งั้นหรอ.. รุ่นเดียวกับเนมด้วยหนิ แล้วยิ่งถ้าน่ารักคล้ายๆเนมอีก...คงไม่มั่ง หรืออาจจะหล่อแบบพี่โต โอ๊ยอีรุงตุงนัก(แล้วกูจะคิดมากไปก่อนทำไมเนี่ย)
เขาว่างานนี้มีมันส์..เหมือนมีลากสังหรณ์ว่ามันจะป่วนหน่วงๆไงไม่รู้..ยิ่งมานอนห้องเดียวกันแบบนี้อีก
ปล.สามปีที่ผ่านมาพี่โตได้กลายเป็นตาแก่กลัวเมียไปแล้ว ฮ่าๆ
-
พี่โตน่ารักขึ้นเนอะ น้องเนมมิได้เป็นเบี้ยล่างอีกต่อไปแล้ว
เด็กใหม่... ?
โอ๊ยย ใจไม่ดีเลยง่ะ คไม่เข้ามาสร้างความร้าวฉานนะ
เพราะพรีวิวตอนนี้ที่แล้วดราม่า(มากกกกก)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครมาอีกหละ อย่ามาแย่งพี่โตของเนมนะ หรือจะแย่งเนมของพี่โต
-
เกิดเรื่องแน่ๆ ตามประสบการณ์ที่อ่านเรื่องนี้มา 555555555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด คนเขียนมาต่อแว้ว :m31:
ส่วนเด็กใหม่ ขออย่างเดียว
อย่ามาเป็นมือที่สามของเนมโตเลยนะ เค้าไม่ยอมมมมม :serius2:
กันย์ว่างๆอยู่ ให้กันย์ไปเลยโน่นๆ จะได้มีคนปลอบใจเนอะ :กอด1:
อย่ายุ่งกะ เนม-โต เลยค่า :sad4:
-
มาต่อแล้ว ขอบคุณมากคะ :L2:
-
ขออีกสักเม้นนะ จากพรีวิวครั้งที่แล้ว
“..แต่งงานกันก็ได้ไม่ใช่เหรอ?..”
“...ทำไมผมต้องกลายเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องอยู่เรื่อย ถ้าไม่มารู้เอง ต่อให้ตายก็จะไม่บอกใช่ไหม !! “ << น้องเนมจับได้ว่าโดนนอกใจ
“...ทุกคำที่พูดไปน่ะ...มันเชื่อไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...”
“...กูรักเขา..ไม่ได้รักมึง..ไม่ได้รักเลย..เข้าใจรึยัง ..” << อันนี้แหละที่คาใจ
“..แล้วเวลามันย้อนกลับมาได้รึไง !!..ทุกคำที่พูดออกมาน่ะมันเอากลับคืนมาได้เหรอ? ทำร้ายจิตใจกันไปแล้วมาบอกว่าขอโทษ จะทำไปเพื่ออะไร!!...”<< พี่โตบอกว่ารักคนอื่น
“...เรื่องนี้มันไม่มีทางจบแบบมีความสุขหรอก..มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ..ของที่มันแตกหักพังทลายไปแล้วน่ะต่อให้พยายามแค่ไหน..ก็ไม่มีทางจะเป็นแบบเดิมได้อีกแล้ว..”<< พี่โตบอกประมาณว่า กูรักคนอื่นไปแล้ว
“..เลือกเอาแล้วกัน..ระหว่างจะยอมทำผิดอีกครั้งแล้วเป็นอิสระ หรือว่าอยู่กับความถูกต้องแล้วต้องถูกขังไปจนตาย..”
ทำไมหนูอ่านแล้วเป็นอารมณ์แบบนี้ล๊า
ยิ่งมีเด็กใหม่มาตอกย้ำ
ไม่อาววว เจ้คนเขียนบอกหน่อยว่าเค้าคิดไปเอง :m15:
-
:m15: เครียดล่วงหน้าค่ะ เด็กใหม่นี่ต้องมีอะไรแน่ๆ
กลิ่นมันตุๆ ตั้งแต่เข้ามาละ
โอ๊ยยยยยย เครียดดดดด :z3:
-
ขอนอยด์ล่วงหน้า :sad2:
-
เด็กใหม่มาแอบเสียววะ
แมร่งเดี๋ยวไม่ใช่พวกไอ้แก่สั่งมาให้ทำไรอีกนะ
คงไม่ได้สั่งมาให้ยั่วพี่โตหรอกใข่ไหม :laugh: :jul3:
-
มีเรื่องอีกแหงๆ เห็นเงามรณะลางๆ :เฮ้อ:
ขอบอกเหมือนเดิมว่า..อย่าให้มันปวดตับมากนักนะ แค่ภาคแรกก็แทบกระอักเลือดแล้ว ถ้าภาคนี้หนักกว่าเดิมตายแหงๆ
ปอลอ...โอ้แม่เจ้า3ปีแล้วเหรอเนี่ย มีความรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน :jul3:
-
กลับมาแล้ว เย้
รีบมาเพราะตื่นเต้น ไปอ่านก่อนนะคร้าบ
-
แอร๊~~~~~
อย่าบอกนะว่าเด็กใหม่ จะเข้ามางาบอิพี่โตนะ :z3:
-
มาม่าอีกแน่เลย
ฮือ ร้องไว้ก่อน แต่เรารู้ว่าคนเขียนใจดี ไม่แกล้งกันหรอกใช่มั้ย :sad4:
-
ท่าทาง "เนม" จะเจอศัตรูหัวใจ (มั้ง) :m16:
-
อย่าเพิ่งเครียดหรือคิดอะไรไปล่วงหน้าว่า มันจะมีเเววมาม่ามาแต่ไกล เราต้องเชื่อใจไรท์เตอร์ (เหรอ) :m20:
อ่านจบซีซั่นแรกก็คิดว่า ตัวเองมีภูมิต้านทานดราม่าเยอะพอตัว เพราะฉะนั้น...จะดราม่าจนปวดตับขนาดไหนก็ไม่กลัว แค่ขอให้ตอนสุดท้ายพี่โตและหนูเนมรักและอยู่ด้วยกันก็พอ จะขอมากไปมั้ยเอ่ย....
-
ทางผู้ใหญ่เล่นอะไรกันอีก
แล้วเด้กใหม่ที่เข้ามาดูท่าทางไม่ธรรมดานะเนี่ย
ดราม่าตัวเบ้งปะเนี่ย
ต้อนรับภาคสองค่า
-
เอร้ย ไอ้พวกแก่บ้าอำนาจเริ่มเกมใหม่อีกแล้วเหรอ
-
โอ๊ะ เด็กใหม่...???
-
โห เปิดเรื่องมาก็ให้ลุ้น ตลอด อ่ะ
หวังว่าจะไม่มีเรื่องชิงรัก หักสวาทเน๊อะ สงสารนู๋เนม :m15:
-
3 ปีแล้ว
รู้สึกว่าบรรยากาศของคู่นี้ดูหวานขึ้นเยอะเลย
เด็กใหม่นี่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจจริงๆ
ู^^
ขอบคุณค่ะ
-
“..ไม่รู้...กูกวงของกู..ไม่เหมือนมึงนิ...”
คือพวกของพี่โตและพี่กันย์..พอเวลามีเรื่องอะไรขึ้นก็มักจะวาวาทฟาดปากกัน อยู่บ่อยๆ.. แล้วพอมารวมแกงค์กันได้
“..จะเด็กแก่อะไรก็ช่างหัวมัน..ไม่เกี่ยวกับกู..ไอ้ทิน..มึงเห็นกุเป็นคงยัง ไงว่ะ..เฒ่าหัวงูรึไงถึงชอบเด็ก แค่คนเดียวก็ปวดหัวจะตายห่าแล้ว..ไปๆ ไปๆทำไรก็ไป...”
แมนขึ้นอีกจมนะครับ..เพรางั้นเรื่องจะกดพี่โตน่ะไม่ได้อยู่ในเรื่องประเภท เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว หึหึหึ
“..อะไร..มึงไม่รู้เหรอ?..” คำพูดนั้นทำให้ผมกับพี่โตชะงัก..หันไปมองหน้าเพี่วิทย์ที่ทำท่าเหนื่อยใจใส่ เราสองคน
ที่พี่โตบอกว่าลึงชาติเรียก..ทั้งที่ผ่านมาไม่ค่อยให้หาเลยแท้ๆ.
ผิดเยอะนะครับ เลยแจ้งให้ ไม่ว่ากันเน๊าะ
ปล. เนมเหมือนจะมีงานเข้านะ จะมีคู่แข่ง คู่กัดหรือเปล่านะ และจะพยายามเชื่อว่า นักเขียนจะไม่ทำให้เราเครียด
-
เหมือนจะงานเข้าแฮะ แล้วถ้าจะเข้าพี่โตซะด้วยยังไงก้อย่าถึงขั้นครอบครัวแตกแยกเลยนะ
:pig4: writer คะ
-
เด็กใหม่จะทำให้ชีวิตที่สงบสุข(????) ของเนมยุ่งเหยิงขึ้นมากหรือเปล่าน้า
-
เด็กใหม่เข้ามาจะสร้างความวุ่นวายไม่ว่า
แต่ห้ามทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกเด็ดขาด
:13223: :13223:
-
ระแวงอ่ะ ระแวงไรท์เตอร์ เพราะไรท์เตอร์ชอบมาเซอร์ไพร์สเหล่ารีดเดอร์เหลือเกินจะทนทาน
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: ภาค2ออกแล้ววววววว
เด็กใหม่เปงคัยกันหว่า อิป๋ากะผู้พันหางานเข้าให้น้องเนมบ่อยจิงๆ :serius2:
ห้ามมาม่าเด็ดขาดน้า :angry2:
รับทราบ โอนเงินๆๆ หน้าปกสวยหม๊วกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
-
เกียมัวๆ หุหุ เฮียเรา ฮ่าๆๆ ลุ้นๆๆ ของใหม่มาแล้ว
-
ม่ายยยยยยย
หวังว่าไอ้เด็กใหม่คงไม่มาเป็นมือที่สามนะ รู้สึกหวั่นๆแบบไม่มีเหตุผลอ่า
-
555555555555
รักพี่โตค้ะ >< 3 ปีผ่านไปเฮียแกน่ารักขึ้นจม ; xxxx
มีหึงด้วย หยอกกันสบาย ๆ ==
เด็กใหม่คงเป็นตัวปัญหาอีกแล้วซิน้ะ TT
ไม่เอามาม่า 55555555
-
เด็กใหม่นี่เป็นตัวยุ่งใหม่ด้วยรึปล่าวน้า
-
"เด็กใหม่" แล้วไป
ไม่ใช่ "เด็กพี่โต" หนิ
อิอิ
-
คิดไปไกลแระ.. :z3:
มาใหม่ก็อย่าทำตัวมีปัญหาล่ะ..ขู่ไว้ก่อน.. :m16:
หรือไอ้พวกป๋าจะให้พี่โตกับพี่กันเข้าไปตีสนิทแบบที่ทำกับน้องเนมตอนแรก ๆ :m28:
-
โหยยยยยยยยยยย
ตามอ่านทันจนได้ เหอๆ
แต่ไม่รู้จะพูดไงดี
...เครียด....
ถ้าหายไปอีกก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเพราะอะไร
เครียดจนไม่กล้าอ่านต่อ :laugh:
ยิ่งสปอยที่ทิ้งไว้นั่น...น่ากลัวจริงๆ
อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
หวังว่าเด็กใหม่จะไม่มาทำปัญหาให้กับพี่โตและนู๋เนมน๊า.....>O<
-
ฮู้ววววว 3ปี พี่โตน่ารักขึ้นจมเลยแฮะ ^^
ว่าแต่ เด็กใหม่นี่ มาสร้างปัญหา??? แหงๆเลย ชิ
หรือว่ามาเป็นเพื่อนกะเนมให้อิพี่โตหึง อิอิ
-
เกริ่นกันมาให้อยากอ่านแบบนี้ ไม่ไหวแล้ว อยากได้เล่ม 2 แล้วอ่ะ :z10:
ภาคสองแต่งๆเร็วๆ รวมเล่มเร็วๆเลยนะคะ อยากอ่านต่อมากกกกก :z3:
แต่ตอนที่สปอยมา ทำให้คิดมากจิงๆอ่ะ โฮกกกกกก :serius2:
3 ปีที่ผ่านมา น้องเนมก้อยังไม่ล้มเลิกนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ส่วนพี่โต จุดจุดจุดทุกวันเลยรึป่าว อาการกลัวเมียเลยเปงแบบนี้ หึหึหึ :z1:
-
ชู้!! ใช่มั้ย
เอามันออกไปจากวงโคจรของเนมกับพี่โตซ๊าาา
แต่ถ้าจะไปกิ๊กกะคนอื่นไม่ว่ากันละกัน
-
กลิ่นตุๆอีกแร่ะ...
-
น่าจะเป็นแผนของพวกโอบะคอนอีกนั้นแหละ
คงไม่ได้เอามาปั่นหัว โตกะเนมหรอกนะ แบบ มาอ่อยโตไรเงี๊ยะ จะ :z6:ให้
-
อะไรๆ มีเรื่องแน่ๆ เลย :m16:
-
กลิ่นชักไม่ค่อยดีแระ เด็กใหม่จะเข้ามาทำให้
ความรักของน้องเนมกับพี่โตสั่นคลอนหรือเปล่าเนี่ย :z1:
-
:sad4:
ดร่าม่าอีกเเร้ว
อ่านเรื่องนี้ทีไรหัวใจข้าน้อยทำงานหนักทุกที
ลุ้นตัวโก่ง
พี่โตกะน้องเนมน่ารักกันจิง
สามปีแระวันเวลาฝ่านไปเร็วมาก
:laugh:
มีงานเข้าแดนสิบสองอีกเเร้วพี่น้องงง
รอลุ้นตอนต่อไปค้ะ
:pig4:
-
งานเข้าอีกแล้วน้องเนม พี่โต
-
เอาเด็กใหม่มายั่วโตแหงๆ
-
หึหึ...เด็กใหม่จะพาเรื่องปวดหัวอะไรมาให้พี่โตกับน้องเนมมั้ยเนี่ย
-
หนุกๆ เข้ามาเลย เดี๋ยวมีรับน้อง
พี่โต อย่าใจเต้นเมื่อสบตาก็แล้วกัน มีเฮแน่ๆ
-
เกมใหม่กำลังจะเริ่มแล้ว~
-
หวั่นๆอีเด็กใหม่แล้วซิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:monkeysad:
เมื่อไรจาอัพอ่า :monkeysad:
-
เค้าลางความวุ่นวายมาอีกแล้ว
เหอๆๆๆ
-
ปีนเข้าคอมพ์ไปฆ่าเด็กใหม่
เผื่อมันจะมาสร้างความร้าวฉานให้น้องเนมเศร้าใจ
พรีวิวๆๆ อันนี้แหละคาใจ :m16:
-
อ๊าก ลุ้นๆๆๆๆ
เด็กใหม่คือใครวา? :confuse:
น่ารัก หล่อ เท่ บลาๆๆ?
เอาง่ายๆ ขอรับ เด็กใหม่ที่เข้ามานี่มือที่ 3 ของใคร? เนมหรือพี่โต
ถ้าทำเนมเสียใจ มี :z6:
ยังไงก็รอตอนต่อไปเสมอนะขอรับ :man1:
เป็นกำลังใจให้ต่อไป :L2:
-
:serius2:ค้างงงงงง ใครอะอยากรุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก สะใจ
พี่โต เกลียมัววว ว ว ว วว ว ว ว ว วว ว ว ว
โอ้ย . . . หวาดกลัว T_T
จะวางแผนอะไรกันอีก
เครียดล่วงหน้าแล้วเนี่ย ขอไทลินอลไว้เลยกระปุกนึง 555555555
อย่ามาม่ามากนะตัวววว แค่นี้ก็ตายแล้วววว
น้องเนม พี่โต สู้ๆ
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่ะ
-
อ๊ากก เด็กใหม่ที่เ้ข้่ามานี่หวังว่าจะไม่เป็นปัญหานะ
อายุรุ่นๆเดียวกับเนมซะด้วย ถ้าเกิดพี่โตเกิดหลงเสน่ห์ขึ้นมาล่ะ :serius2:
ม่ายยยยยยยย :sad4:
พี่โตต้องคู่กับเนมเท่านั้นน้าา! :-[
แต่คู่นี้ดูรักกันดีจริงๆเลย น่ารักอ่าา
หลังจากนี้คงมีปัญหาตามมาอีกมากมาย ขอเก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆตอนนี้เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ :o8:
ปล. ค่าหนังสือทำเอาเราบ่จี๊ :o12:
-
ดันๆๆ :z2:
รอตอนต่อไปจ๊า คิดถึงแล้วเน้อ อยากรู้ด้วยว่าเด็กใหม่เป็นไง
:call:
-
อาจจะได้เอามาวันอาทิตย์อ่ะค่ะ เเจ้งข่าวก่อน
คอมพ์เป็ยไรไม่รู้ คือเปิดๆออกมาสักพักเครื่องก็จะร้อนเร็วมากๆและร้อนมากๆ แล้วมันก็จะทำการปิดเครื่องเองโดยอัตโนมัติ
ทำเอาไม่กล้าพิมพ์เลย วันนี้นั่งพิมพ์นิยายไปได้สองหน้าก็ดับอีกแล้ว ..T T
ว่าจะเอาไปเข้าร้านนะค่ะ อาจจะหายไปถึงวันอาทิตย์โน่น..
ปล. คอมพ์(โน๊ตบุ๊ค)ใครเคยมีอาการแบบนี้บ้างค่ะ? อยากรู้จริงๆว่ามันเป็นอะไร
-
อาจจะเป็นบทสนทนาของคุณกิ๊งที่มาบอกเลิกเฮียโตก็ได้
:m15:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ :pig4: :pig4:
สนุกมากก แต่แอบสงสัย ว่าเนมอายุ 18 ไม่ได้ไปศาลเด็กและเยาวชนเหรอ??? เพราะเด็กอายุ 18 ห้ามรับโทษประหารชีวิต+จำคุกตลอดชีวิตนิครับ
เขียนได้สนุกมาก ยอมรับครับว่าครั้งแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วไม่อยากอ่าน จินตนาการไม่ออกว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง แต่พออ่านไปแล้ว ชอบบๆๆ 555+
อ่านวันเดียวรวด ชอบที่คนเขียนเก็บข้อมูลค่อนข้างดีน่ะ เรียนนิติเหมือนกันเลย(รึเปล่า??) ผมเีรียนอยู่ปี 3 นะ อ่านไปก็ไปขุดๆ ความรู้เก่าๆ ที่เรียนผ่านมาแล้วในเรื่องอาญาภาคทั่วไป+วิ.อาญา
เคยไปดูงานที่คุกเหมือนกันครับ แต่ไม่ได้ลงลึกขนาดนั้นเพราะไม่ค่อยกล้าคุย กลัวเสียมรรยาทอ่ะทั้งที่ในใจอยากรู้ใจจะขาดเลย :sad4: :sad4:
สนุกมากครับ(ย้ำอีกรอบ) แหะๆ อยากได้หนังสือแต่คาดว่าคงจะไม่ได้รอบนี้เพราะหมดเงินไปกับตำราเรียน(ที่แพงอิบ) หลายพันแล้ว ถ้ามีโอกาศรีปริ้นหรือหนังสือเหลือยังไงก็แจ้งข่าวมาให้ทราบมั่งน่ะครับ ^^
-
ตามทันแล้ววุ้ยยยย o13
อ่านแล้วนึกถึงการ์ตูนเรื่องHotel Underground :impress2: หุหุหุ
อ่านตอนแรกๆน้ำตาไหลพรากกกกกกก แบบว่าเศร้ามากกกกกกกกกกกกกกก :m15:
อ่านต่อไป โหยตื่นเต้น ระทึก
จนถึงตอนล่าสุด กรี๊ดดดดดด อยู่กินกันมา3ปีแล้วโว้ยยยยย 55555 :laugh:
แล้วภาคต่อไปนี้มันยังไงน่อ เด็กใหม่
จะเป็นแบบเนมหรือเปล่า หรือตัวร้ายในคราบนางฟ้ากันแน่น้อ หรือ!! จะเป็นตัวจบปัญหาของ3คนอลเวงหรือเปล่า
โหยๆ อยากอ่านต่อเจ้าค่าาาาาาาาาาาาาาา :call:
-
มันคืออะไร
เด็กใหม่?
-
ของเล่นชิ้นใหม่ของพวกลุงๆ มาแล้วเหรอ
-
:call:
จงลง ๆๆๆๆๆ
-
1 สัปดาห์แห่งความมืดมน
คนเขียนใจร้ายยย มาลงให้ค้างแล้วหนีหายไป
ทวงๆๆๆๆ :m31:
-
improbabale 2 : เด็กใหม่
ผมเดินตามหลังพี่โต ที่เดินเข้ามาในแดนสิบสอง หลังจากพี่วิทย์เอ่ยประโยคนั้นออกมา พี่โตก็เดินนำผมเข้ามาในเรือนอนที่พวกเราอาศัยอยู่ แต่ก่อนจะไปถึง ผมก็พบกับกลุ่มของนักโทษหลายสิบคนยืนรุมล้อมอยู่เป็นกลุ่ม
ได้ยินเสียงพี่ทินคุ้นหู พร้อมกับแว่วเสียงก่นด่า ปนกับเสียงเชียร์อะไรบางอย่างด้วยความสะใจ
ผมหน้านิ่ว มองพี่โตที่เดินฝ่าเข้าไปในฝูงชนและเดินตามไปเงียบๆ
พี่ทินยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าหงุดหงิด นัยน์ตาคู่นั้นแฝงแววแห่งความไม่พอใจชัดเจนและแสดงออกกระทั่งดวงตา พร้อมกันนั้นผมก้มมมองบางอย่างที่คุดคู้อยู่ตรงหน้าพี่ทิน..ร่างในชุดสีเดียวกันกับผมเปรอะเปื้อนด้วยร่องรอยของฝ่าเท้า น้ำสกปรก
และอีกหลายสิ่งหลายอย่าง มันถือเป็นเรื่องธรรมดา..ธรรมดาสำหรับพวกเราเหล่านักโทษที่จะต้องพบเจอเมื่อเดินทางมาในเรือนจำนี้แรกๆ นั่นทำให้ผมรู้ได้ทันที ว่าร่างของมนุษย์ชายคนหนึ่งที่นอนหมอบอยู่ตรงปลายเท้าพี่ทินคงจะเป็นนัดโทษคนใหม่ไม่ผิดแน่
แต่ที่ผมไม่เข้าใจ คือพี่ทินมไปมีเรื่องอะไรกับหมอนี่ กับเด็กใหม่ที่ไม่รุ้เรื่อง และคงจะเสียขวัญ..ไม่รู้จะไปทำร้ายเขาทำไม ทั้งที่ดูท่าทางก็ไม่น่าจะใช่พวกอวดดีหรือทำตัวขวางโลกสักนิด..
นัยน์ตาของผมมองเห็นชายคนนั้นค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า มองเห็นแขนเพรียวที่สั่นไหวนั่นอย่างชัดเจน กระทั่งนำลายที่ถ่มลงบนพื้นเรือนจำซึ่งปนไปด้วยเศษเลือด รวมไปถึงใบหน้าฟกช้ำ..เต็มไปด้วยรอยหมัด แต่แววตาคู่นั้นยังคงหนักแน่น
ร่างของนักโทษรายนี้ค่อยๆพยุงตวลุกนั่งบนพื้น ขณะที่พี่โตเดินเข้าไปใกล้
"...มีอะไร ไอ้ทิน..? " พี่โตออกปากถามสีหน้าบูดบึ้งไม่น้อยทำให้ทุกคนชะงัก เพราะไม่มีใครต้องการให้ขาใหญ่โมโห ถึงจะเป็นลุกน้องคนสนิทอย่างพี่ทินก็เถอะ..
"..เหี้ยนี่กวนตีนว่ะพี่ รับน้องซักทีดีมั้ย? " พี่ทินสถบออกมาดังๆอย่างหงุดหงิด อาจจะหงุดหงิดมากกว่าพี่โตด้วยซ้ำ เพราะเจ้าตัวไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวสายตาขุ่นๆของพี่โตเท่าที่เคยเป็น นั่นอาจจะเพราะอารมณ์เสียมากนั่นเอง..
"..ที่มึงทำอยู่ก็รับน้องไม่ใช่รึไง ? " พี่โตออกปากถามพลางพ่นลมหายใจพรู ก้มลงมองหน้าเด้กใหม่ที่เงยหน้ามามองหน้าพี่โตทันควัน..
"................." ตอนนี้มีแต่งความเงียบ ทุกคนต่างก็จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างลุ้นระทึก...ไม่เว่อร์เกินหรอกครับ ก็คนที่จะตัดสินอนาคตของเด็กใหม่ในแดนสิบสอง..ว่าจะได้เป็นลูกน้อง อยู่ในกลุ่มได้อย่างมีความสุข หรือต้องถูกรังเกียจ ไม่ยอมรับแล้วได้แต่ใช้ชีวิตอยู่อย่างใจหายใจคว่ำ คนตัดสินใจน่ะมันก็พี่โตนั่นล่ะครับ..
"..หวัดดีครับพี่...." ไม่น่าเชื่อ ว่าคนที่กล้าออกปากก่อนจะเป็นเด็กใหม่ ที่นอกจากจะกล้าอ้าปากคุยกับพี่โตด้วยสีหน้าไม่หยี่ระแล้ว ยังกล้าจ้องหน้าพี่แกตอบเขม็งเสียด้วย
"............" พี่โตยั่งนิ่ง ประดุจว่าคำพุดเมื่อกี้เป็นแค่สายลมผ่าน ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเอาเสียเลย
"...พี่เป็นหัวหน้าที่นี่เหรอ? ขอผมอยู่ด้วยคนได้มั้ยพี่ มาใหม่เดี๋ยวหมามันจะกัดเอา.." เอ่อ..คราวนี้เข้าใจ แจ้งชัดแล้วล่ะครับ ว่าทำไมมันถึงโดนกระทืบ ปากชวนหาเรื่องชนิดเเรียกส้นตรีนลอยมาหาตัวแบบนี้ก็สมควรล่ะครับ เด็กใหม่มันพูดแบบนี้แล้วตวัดสายตามองพี่ทินแบบเหยียดๆ นี่คิดผิดแล้วมั้งที่เห็นสองคนนี้อยู่คนล่ะขั้วน่ะนี่ไม่ใช่หนังน้ำเน่านะครับ ที่พอเข้าคุกจะได้โดนฝ่ายร้ายนมาแกล้งแล้วฝ่ายดีมาช่วย เรียกมาเป็นพวก น้ำเน่าจริง(แต่เอ..มันเหมือนชีวิตใครน่ะ?)
ผมมองหน้าพี่ทินที่กำลังระงับโทสะไม่ใช่เดินไปเตะปากเด็กใหม่ตรงหน้าอย่างสุดความสามารถ ขณะที่พี่โตมองหน้ามันนิ่ง สีหน้าสงบแต่ผมพอตจะมองออกว่ากำลังมีพายุนิวเคลียร์ โซนร้อน หรือเฮอริเคนกำลังก่อตัวอยู่ในสายตาของพี่แก..อย่าได้เฉียดใกล้หรือทำอะไรให้ท่านได้เคืองโกรธ แต่เหมือนว่าคำเตือนทางโทรจิตของผมจะไม่สามารถส่งไปถึงเด็กใหม่ตรงหน้าเจ้าตัวถึงได้ทำท่าทางปปและสีหน้าแบบนั้นไปแล้ว และอีกซักห้าวินาทีต่อมา ปลายเท้าพี่โตก็ตวัดเข้าที่หน้าท้องเป็นส่วนแรก ตามมาด้วยซี่โครงและ..อื่นๆอีกมากมาย..
ผมเบ้หน้าอย่างหวาดเสียว เมื่อมองเห็นฝ่าเท้าของพี่โตที่กำลังองค์ลงเข้าทรงประทับที่ร่างของเด็กใหม่ตรงหน้า ท่ามกลางเสียเชียรืและโห่ฮาด้วยความชอบอกชอบใจของนักโทษโดยรอบราวกับว่านี่คือสนามมวยราชดำเนิน แบบว่าชวนให้นึกถึงมวยไทยเจ็ดสีขึ้นมาจับใจ
ถามว่าสงสารไหม? ก็นิดหน่อยนะครับ ตามประสาคนเข้าอกเข้าใจว่าเด็กใหม่น่ะมันต้องเจออะไร ทั้งเรื่องที่ต้องถูกขัง ถูกรังเกียจ และอื่นๆมากมาย โดนข้างนอกนั่นว่าลำบากแล้ว แต่พอมาในคุกแล้วเจอเรื่องแบบนี้อีกมันก็เหนื่อยใจสุดจะทน แต่ก็นั่นล่ะครับ ใครบอกให้ทำตัวเอง เป็นเด็กใหม่แทนที่จะสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่หาเรื่องชาวบ้าน แต่ไหงเข้ามาแล้วถึงมาทำท่าจองหองอวดดี โดนกระทืบแบบนี้ บอกได้คำเดียววว่าสาสม..
ผมมองเห็นเจ้าเด็กใหม่คนนั้นค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นเมื่อพี่โตหยุดฝ่าเท้าของตัวเองได้ในที่สุด (ช้าพอดูนะครับพี่ ตั้งสองนาทีกว่าจะหายมันส์) รอยเลือดที่กระเซ็นมาโดนปลายเท้าพี่โตถูกขาใหญ่เอาฝ่าเท้าเช็ดบนเสื้อสีกากีตัวใหม่ของเจ้าเด็กใหม่อย่างเย้ยหยัน ชวนให้คนรักศักดิ์ศรีเลือดขึ้นหน้าได้ง่ายๆ
"..ไปกราบตีนมัน.." พี่โตพูดเสียงเย็น พลางชี้ไปยังพี่ทิน ที่พอได้ยินคำนั้นก้แสยะยิ้มออกมาอย่าสาแก่ใจเป็นที่สุด.
"..อะ...อะไรน่ะ..." เจ้าคนมาใหม่ไอออกมาเบาๆพร้อมรอยเลือดที่กระเซ็นลงบนพื้น..คงจะน่าสงสารพอดู ถ้าเหตุของเรื่องจะไม่ใช่เพราะมันกวนตีนและดุถุกคนในแก๊งค์ของเรา
"..กูบอกว่า..ให้มึงไปกราบตีนหมาที่มึงว่า.." พี่โตเอ่ยนพร้อมกับชี้มือไปทางพี่ทินที่ยินยิ้มมุมปากอยู่ "กล้ามั้ยนล่ะ ถ้าทำ กูจะยอมรับมึงเป็นลุกน้อง เพราะอย่างน้อย มึงก็ใจถึง..หน้าด้านพอตัว..."
นั่นเป็นคำชม..ที่จะถือว่าเป็นคำชมก็คงได้มั้ง..
"..................." พวกเราในนี้ต่างก็นิ่งเงียบ จ้องมองเด้กใหม่ที่นั่งอึ้ง มันจ้องหน้าพี่โตอย่างตกตะลึง สลับกับจ้องหน้าพี่ทินอย่างไม่รุ้จะทำยังไงดี
" โหดไปมั้ยมึง?"ผมได้ยินเสียงนักโทษด้วยกันกระซิบออกมาเบาๆ ไอ้เนมหรี่ตาลงน้อยๆมองภาพตรงหน้า นั่นสินะ โหดไปรึเปล่า?
" แบบนี้ล่ะปกติแล้ว เด็กใหม่มาห้องมันทีไรไอ้โตแล่นเกือบตายทุกที มาดีๆมีที่ไหน" เสียงกระซิบตอบนั่นทำให้ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองนักโทษสองคนนั้น ที่กำลังกระซิบคำว่า"ยกเว้น....." และกำลังหันมามองหน้าผมอยู่...
สองคนนั่นหลบตาและหันไปทางอื่นทันที ผมขมวดคิ้วน้อยๆ พลางคิดว่า ถ้าผมไม่โชคดี(เหรอ?)ถูกป๋ากับผู้พันเลือกมาเป็นตัวพนันในเกมส์งี่เง่าเมื่อสามปีก่อนแล้ว ผมจะมีสภาพแบบนี้ไหม? หนักกว่า? รึเบากว่า? หรือต้องผูกคอตายในห้องขังแบบที่โดนว่าไว้จริงๆ
"..มีอะไร?..." น้ำเสียงเรียบๆที่แสนคุ้นหูทำให้ผมหันขวับไปมอง เด็กหนุ่มร่างผอมและใบหน้าน่ารักที่เดินมาข้างตัว เมฆที่น่าจะทำงานของวันนี้เสร็จแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม พร้อมกับมองภาพตรงหน้าไปด้วย พร้อมกับทำสีหน้าเย็นชา
"..เด็กใหม่เหรอ? " มันถามเรียบๆ พร้อมกับหันมามองหน้าผม " มาแดนมึงรึไง.."
" อือ มาแทนลุงเก่งที่เพิ่งพ้นโทษไปเมื่อวาน " ผมตอบสั้นๆ พลางมองภาพตรงหน้าเด็กใหม่ยังไม่ยอมขยับไปทางไหน ส่วนพี่โตก็ยืนกอดอกมองด้วยสีหน้ารื่นรมย์อย่างยิ่ง เหมือนว่าพี่แกจะมีที่ระบายหลังจากอดหลับอดนอนและอารมณ์เสียจากการถุกเรียกปลุกแล้วสินะ..
"..ไอ้โง่เอ๊ย....ซวยมาอยู่แดนไหนไม่ว่า เสือกมาอยู่แดนสิบสอง" เมฆมันบ่นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกราวกับเวทนาภาพของเด็กใหม่ผู้กำลังอึ้งไม่หายกับท่าทีของชายสองคนตรงหน้า " มาอยู่ที่เดียวกับพวกพญามารซะได้ "
"................." ผมหันไปมองหน้าเมฆด้วยสีหน้าบอกไม่ถุก นี่จะรู้มั้ยว่ากำลังว่าผม ว่าพี่โต พี่วิทยNสุดที่รัก พี่กันย์ รวมทั้งตัวเอ็งด้วยน่ะ !!
" อะไร...ดูทำหน้าเข้า " เมฆหันมาบ่นใส่ผม
" เปล่า แค่เพิ่งเห็นคนด่าตัวเอง.." ผมรับคำด้วยสีหน้าเรียบๆ แต่เมฆแทบจะพ่นไฟออกมาแล้ว ฮ่าๆ...
ปึก..
"...ทะเลาะไรกันพวกมึง.." ข้อศอกและท่อนแขนที่พาดลงมาบนหัวผมกับเมฆไม่เบานัก พร้อมกับกลิ่นจั๊กกะแร้ เอ๊ย..กลิ่นเหงื่อโชยมาบางๆ ก็คือพี่วิทย์ซึ่งอยุ่ในสภาพกรรมกรขุดดินถางหญ้า เหงื่อทั่วตัวเช่นเคย..
" เปล่าคร้าบบบ..ใครจะกล้าหาเรื่องสุดที่รักของพี่ได้ล่ะ.." ผมว่าพลางหัวเราะหึหึๆเมื่อเห็นเมฆโดนพี่วิทย์คว้าคอไปกอดรัดฟัดเหวี่ยง โดยที่เจ้าตัวพยายามแงะแขนคู่นั้นออกจากคอตัวเอง ปากก็บ่นอู้ว่าเหม็นกลิ่นเหงื่อ แต่หน้างี้แดงก่ำเชียว
"...แล้วนั่นไอ้โตลองตีนเด็กใหม่ไม่เสร็จอีกเหรอว่ะ?.. " พี่วิทย์ถาม หลังจากปล้ำจูบ...เอ้ย!!หอม....เอ่อ...กอด เมฆกลางฝูงชนได้สำเร็จแล้ว..
"..ยังพี่...กำลังตกลงกันอยู่..." ผมตอบ พร้อมกับหันไปมองภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง..
" ตกลงอะไร?..เฮ้ย...ไอ้โต..มึงยังไม่เสร็จเรื่องอีกเหรอ?มาได้แล้วเว้ย เมียมึงบ่นหา.....โอ๊ย!! "" พี่วิทย์ร้องเรียกพี่โตด้วยข้อความอันไม่น่าพึงประสงค์ ทำเอาผมแทบจะประทับฝ่าเท้าบนหลังตีนพี่แกไม่ทัน..แล้วก็ไม่ทันจริงๆเสียด้วย เมื่อพี่วิทย์แกเอ่ยประโยคนั้นเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับพี่โตที่หันมามองทันควัน..
"..รอแปปนะเมียจ๋า..เดี๋ยวกูขอจัดการไอ้พวกกวนตีนให้เสร็จก่อน..." ไอ้$@#%$@$ ... ไอ้พี่โตบ้าเอ๊ย...จะตะโกนขึ้นมาหาอะไรครับ !! ทำอย่างกับตอนนี้คนเขารู้กันไม่มากพอว่าผมกับพี่เป็นอะไรกัน ไอ้พี่ ###@#@ โว้ยยยยย ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว !!
ผมหันขวับ ไม่ได้หันกลับไปหน้างอใส่หรือตวัดตาค้อนลมค้อนแล้งเหมือนตอนอยู่กันสองคน แค่นี้ก็โดนชาวบ้านเขาแซวมากพอแล้ว จะทำตัวเป็นสาวน้อยให้ชาวบ้านลือเพื่ออะไรล่ะครับ ที่ทำได้ก็มีแต่หน้าบึ้งๆด้วยความไม่พอใจ ชิ..
"...อย่าเขินน่า ไอ้เนม...ไม่เห็นเป็นไรเลย....เน้อออออออ..." พี่วิทย์ว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ทำเอาผมชักสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะยิ้มออกเมื่อเมฆหันไปทุบหลังพี่แกเสียอั๊กหนึ่ง ตอบแทนที่โดนลวนลามกลางฝูงชนเมื่อครู่..
"...อย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน..." ไอ้เนมอาฆาตแรงน่ะเฟ้ยยย..
" โหยยย กลัวตายยยยย.." พี่วิทย์หัวเราะร่า ก่อนจะละมือออกจากคอเมฆแล้วเดินไปหาพี่โตที่ยินอยู่ตรงกลางวงด้วยสีหน้าสะอกสะใจบ้าง..
"..มึงจะให้มันทำอะไร?.." พี่วิทย์เลิกคิ้ว ออกปากถาม
" กราบตีนไอ้ทิน.." พี่โตตอบออกไปห้วนๆ นัยนต์ตายังจ้องเขม็งมองเด็กใหม่คนนั้นต่อไป..
"..หือ?...ทำไม " ว่าแล้วก็หันไปมองหน้าพี่ทินที่ยืนรอท่าอยู่..
"..มันด่ากูว่าหมาว่ะ พี่วิทย์.." พี่ทินตอบสั้นๆ คนฟังเลยพยักหน้าหงึกๆ...
"..อ้อ...งั้นก็ทำไปสิ.." พี่วิทย์ว่า ทำเอาเด็กใหม่ที่มีสีหน้าอ้อนวอน แทบจะคุกเข้ามาซบฝ่าเท้าพี่วิทย์ชะงัก มันทำหน้าเหวอๆได้อีก ทำเอาคนมองอย่างผมได้แต่ถอนหายใจ..อย่าเลยว่ะ..อย่าคิดไปหวังอะไรกับคนที่เข้ามาถามเลย กี่รายๆก็อีหรอบเดียวกันแหละครับ..เพราะ แดนนี้ถุกควบคุมไว้แล้วโดยพี่โตและพรรคพวก..
"..ทำไมว่ะ...กลัวไรมึง...ทำหน้าเบ้เชียว.." พี่วิทย์เลิกคิ้ว ก้มมองหน้าเด็กใหม่ด้วยท่าทีงงๆปนสงสัย..
"...อึก.......ผะ....." ไอ้เด็กใหม่จะอ้าปากพูดด้วยนัยน์ตาสั่นระริกใกล้จะร้องไห้เต้มที แต่พี่วิทย์แกบีบมือลงบนปลายคางที่จับอยู่ซะก่อน แรงซะจนเจ้านั่นหน้าเหยเก...ดูๆไปก็น่าสงสารนะนั่น..
"..มีปัญญาด่าคนอื่นว่าหมา แล้วทำไมไม่มีปัญญาขอโทษล่ะว่า ทีเห่ามาก็ยังเห่ามาได้ แบบนี้ต่างกับหมาตรงไหน?.." พี่วิทย์ถามพร้อมกับหัวเราะหึหึ แล้วสะบัดมืออกจากคางเด็กใหม่แรงๆ จะว่าไปแล้วพี่วิทย์เคยทำหน้าโหดๆให้ผมดูไม่บ่อยนัก..เพิ่งได้มาเห็นอีกครั้งก็คราวนี้ ถือว่าเป็นของแรร์เลยนะครับ..หายากๆ..
แต่ไปๆมาๆ ดูเหมือนจะมีคนไม่อยากเห็นมากกว่า
ผมเหลือบมองเมฆที่เม้มปากแล้วหันไปมองทางอื่น โดยที่มีฝ่ามือกำแน่น คราวแรกผมเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเมฆเป็นอะไร แต่พอมองไปก็นึกได้ คงเพราะเมฆไม่อยากเห็นพี่วิทย์เป็นแบบนี้ล่ะมั้ง? หรือไม่ก็ไม่อยากให้พี่วิทย์ทำหน้าตาแบบนี้กับใคร จะเก็บไว้ซาดิสต์กันสองคน..เอ่อ...เหมือนยิ่งคิดไปเรื่อยเปื่อยยิ่งพล่ามไร้สาระไปเรื่อยแฮะ..
"...เป็นอะไร?.." ผมออกปากถามเบาๆ ทำให้เมฆชะงัก เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมอง เลยรีบทำสีหน้าปกติ...
"...เปล่า..." เมฆบอกสั้นๆพลางถอนใจเบาๆ...ผมมองแล้วหรี่ตาลงน้อยๆ..
"..ไม่อยากเห็นพี่วิทย์ทำตัวแบบนั้นรึไง?.. " ผมถามออกไปเรียบๆ..ได้ยินเสียงลมหายใจอีกฝ่ายสะดุดลงพร้อมกับอาการถอนใจเบาๆอีกรอบ..
"..แล้วไง...พูดอย่างกับมึงชอบ.." เมฆตอบกลับมาเบาๆ ทำให้ผมหันไปมองหน้าพี่โตอีกครั้ง สีหน้าเยาะเย้ย เหยียดหยามคนอื่นที่ได้เห็น มันดูไม่น่ามองแบบที่เมฆว่านั่นแหละ แน่นอนว่าจริงๆแล้วผมก็ไม่อยากจะมองเห็น..ใครอยากจะมองคน..เอ่อ...หมายถึงคนข้างๆตัวเองมีสีหน้าแบบนั้นล่ะครับนอกจากจะไม่เจริญหูเจริญตาแล้วยังชวนประสาทเสียอีกต่างหาก...
...แต่ว่า..
"..ก็เปล่า..แต่แค่ไม่ทำหน้าแบบนั้นกับเราก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่รึไง?.." ผมถามาเมฆกลับเบาๆ ไอ้การทำตัวเป็นคนดีมีศีลธรรมโอบอ้อมอารีกับเพื่อนนุษย์น่ะ ใครๆก็อยากทำและอยากให้คนที่นรักเป็นกันทั้งนั้น แต่ในคุก ในที่แบบนี้ ทำตัวแบบนั้นจะอยู่รอดรึไง? สามปีที่ผ่านมามันสอนผมมามากแล้ว
อาจจะเห็นแก่ตัว แต่ในที่แบบนี้ แค่คนๆนั้นไม่ทำสีหน้าอย่างนั้นให้เห็น ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ?
"..กูรู้..แต่ก็ไม่อยากเห็นอยุ่ดี..มองแล้วประสาทเสียว่ะ.." เมฆบ่นออกมาเบาๆ ทำให้ผมเหล่มองช้าๆ เมื่อสามปีก่อนผมเข้ามาโดยไม่รู้เรื่องราวอะไรระหว่างพี่วิทย์กับเมฆเลย เมื่อเวลาผ่านไปถึงได้รู้อะไรมาจากพี่โตบ้าง ก็แค่คร่าวๆว่าเมฆเคยเจออะไรเหมือนกับผม และอาจจะมากกว่าผมด้วยซ้ำ เลยกลายเป็นคนแข็งกร้าวไม่ยอมเชื่อใคร ความทรงจำที่เมฆมี..ก็ย่อมเลวร้ายและฝังใจกว่าที่ผมเจออยู่แล้ว..
"..คิดมะ........"
"..คุยอะไรกัน..? " ฝ่ามือหนาโยกหัวเมฆเบาๆพร้อมกับเสียงทักนิ่มๆทำให้ผมกับเมฆหันกลับไปมอง แน่นอนว่าคนๆนั้นคือพี่กันย์..ซึ่งกำลังถือเอกสารอะไรบางอย่างในมืออยู่..
"...เรื่องเด็กใหม่พี่.." ผมตอบพี่กันย์ ทำให้พี่เขาหันไปมองคนที่อยู่กลางวง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันน้อยๆ..
"..พอดีเลย..ผู้คุมฝากเอกสารให้เด็กนั่นไปกรอก.." พี่กันย์ว่า ขณะที่กอดคอเมฆไว้หลวมๆด้วยท่าทีสนิทชิดเชื้อ ทำเอาผมหัวเราะแหะ ขยับห่างออกมาด้วยกลัวว่าบางทีลูกระเบิดอาจจะถล่มลงมาใส่กบาลได้..
"..มีอะไร..? " ว่าแล้วไง...ไม่เกินสิบวินาทีที่พี่กันเริ่มเข้ามานัวเนียเมฆ พี่วิทย์ก็เดินออกมาจากกลุ่มพิพากษานั้นแล้วส่งเสียงเข้มๆแหวกผู้คนมาก่อนตัวเสียอีก..
"..เปล่านี่ครับ..ทำไมเหรอ? พี่ชายน้องชายทักทายกันไม่ได้รึไง?.." อ่า..เหอะๆ...มองแล้วชักประสาทเสียครับ..พี่กันย์กับพี่วิทย์ เริ่มคู่มวยชุมชน เอ๊ย..มวยประจำแดนสิบสองอีกแล้ว..
".....ไม่ว่าหรอก ถ้าไอ้พี่มันคิดแค่นั้นจริงๆ " พี่วิทย์ส่งเสียงฮึ่มฮั่มแล้วเดินเข้ามาคว้าแขนเมฆมาหาตัว ได้ยินเสียงเมฆบ่นออกมา แต่ก็ต้องเงียบลงเพราะพี่วิทย์ทำตาดุใส่.
"..เฮ้อ..ช่างเถอะ... " พี่กันย์ถอนใจด้วยสีหน้าระอากับพฤติกรรมเยี่ยงเด็กหวงของอย่างพี่วิทย์..และยิ้มให้ " ดูแลกันดีๆแล้วกัน"
"..........." พี่วิทย์เงียบครับ ไม่พูดอะไรนอกจากจะจ้องตาพี่กันย์ที่ฉายแววอมหิตไม่เงียบออกมาเด่นชัด..บอกตามตรงว่าถึงผมจะเห็นบ่อย แต่ก็ยังไม่ชินครับ ไม่ชินจริงๆกับเรื่องแบบนี้
".....เอ่อ...พี่ ไหนบอกจะให้เด็กใหม่กรอกอะไร.. " ผมออกปากถามพี่กันย์ที่ยืนมองพี่วิทยืและเมฆที่เดินออกปากจากตรงนี้แล้ว..ทักให้เขารู้ว่า เด็กใหม่ต่างหากเฟ้ย !! ที่เอ็งควรจะสนใจน่ะ..
"..อ้อ.....แล้วดูทำเข้า.." พี่กันย์บ่นออกมาเมื่อหันไปเห็นภาพพี่โตเอาฝ่าเท้าไปกดแผ่นหลังเด็กใหม่ให้หมอบแนบอยู่กับพื้น..ด้วยสีหน้าแสนมีความสุข..
"....เรียกให้หน่อยสิ.." พี่กันย์สะกิดเเรียกใช้ผมเบาๆ...เอ่..พี่ครับ..เรื่องอื่นไม่ว่า แต่ทำไมต้องให้ผมทำตอนนี้เล่า..
" พี่ไม่เรียกเองล่ะครับ?.." ผมหันไปโบ้ยกลับทันควัน ไม่อยากจะขัดขวางความสุขพี่ท่าน เดี๋ยวได้ลำบากอีก..
"....เดี๋ยวโดนหาว่ามาขัดคออีกน่ะสิ.." พี่กันย์ว่า ทำให้ผมได้แต่ทำหน้าเหยเก..สุดท้ายแล้วก็ต้องมาลงที่ไอ้เนมคนนี้สินะ...เวรเอ๊ย...
"....เอ่อ........พี่โต.!! ..." เรียกแล้วนะ...ผมออกปากเรียกให้แล้ว ถึงเสียงมันจะไม่ดังนัก แต่ก็พอจะได้ยินล่ะ อย่ามาว่าผมไม่เรียก เรียกตามที่ขอแล้วครับพี่กันย์ ถ้ารายนั้นไม่ได้ยินก็เชิญเรียกใหม่เอง.. ผมทำหน้าตาไม่รู้สึกรู้สากับสีหน้าอ่อนใจที่พี่กันย์ส่งมาให้ อย่าหาว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยครับพี่กันย์ ไอ้ท่าทางมีความสุขที่ได้กดขี่ชาวบ้านเยี่ยงได้ขึ้นสวรค์แบบนั่นน่ะ ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนะครับ เพราะงั้นต่อให้ผมไปขัดคอก็อาจจะมีสิทธิม่องได้ง่ายๆ เข้าใจไอ้เนมนะพี่..
"..อะไร..." อ้าว...ได้ยินซะงั้น.. แถมหันมามองด้วยนัยน์ตาเขียวๆอีก..
".........." ผมไม่ตอบแต่ชี้ไปที่พี่กันย์ที่ยืนข้างๆเป็นเชิงบอกว่าไอ้นี่ต่างหากที่กวน..
"..มีเอกสารให้เด็กใหม่ทำน่ะครับ.."พี่กันย์ตอบ พลางเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปกลางวง
"..........เหรอ..." พี่โตรับคำสั้นๆ ขณะที่พี่กันย์ก้มมองเด็กใหม่ที่มองตนเองเยี่ยงพระมาโปรดแล้วหันมามองหน้าพี่โต พลางกระซิบบอกอะไรซักอย่าง..ซึ่งทำให้พี่โตถอนใจเฮือก..
"....ถือว่ามึงรอดไปแล้วกัน..." พี่โตชี้หน้าเด็กใหม่ด้วยสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด..
"..ไปไหนล่ะพี่.." พี่ทินออกปากถามสีหน้างงๆ..
"..ไปหาไอ้ชาติ.." พี่โตตอบสั้นๆพร้อมกับละฝ่าเท้าออกจากศพ(?)ของเด็กใหม่รายนั้น แล้วเดินมาทางผม..
"..ไปอาบน้ำก่อนไป..เดี๋ยวกูไปหาไอ้ชาติก่อน แล้วจะมากินข้าวด้วย.." พี่โตลูบหัวผมพลางสั่งสั้นๆ...ก่อนจะละแขนออกแล้วเดินไปพร้อมกับพี่กันย์ ส่วนศพเด็กใหม่นั้นก็ทิ้งไว้ให้พี่ทินและเหล่าพลพรรคในเรือนจำแดนสิบสองยำตีนกันตามสะดวก
ส่วนผมที่รู้สึกว่าการดูคนโดนกระทืบไม่ได้เป็นอะไรที่น่ามองนักก็เดินเข้าไปในเรือนนอน คว้าข้าวของออกมาอาบน้ำไปกินข้าวตามที่พี่โตบอกไว้..
......................................................................................
-
ที่นอนหน้าส้วมซึ่งถือเป็นจุดต้อนรับเด็กใหม่จุดที่สอง ได้รับการจับจ้องแล้วโดยไอ้เวรที่เคยเลื้อยผมไปเมื่อชาติที่แล้ว(หวังว่ายังคงจำได้นะครับ) ตอนนี้หมอนั่นดูจะดีใจมากๆที่ได้ย้ายที่เสียที ทำให้ตอนนี้ที่นอนของเด็กใหม่ก็กลายเป็นหน้าส้วมนั่นเอง..
พวกเราในเรือนนอนบ่นกันอู้ที่ต้องแบ่งที่นอนให้คนใหม่ หลังจากเบียดกันเป็นปลากระป๋องแล้วแม้ผมจะไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมายนักกับพื้นที่ซึ่งถูกเบียดอัดกันมากขึ้น แต่เห็นในห้องที่แทบไม่มีที่เดินแล้วก็น่าอึดอัดจริงๆนะครับ ขนาดพี่โตที่นอนแผ่หราบนคอนโดของตัวเองยังออกปากบ่นเลย
เด็กใหม่หลังจากโดนรุมสกรัมอย่างดุเดือดไปเมื่อเย็น ตอนนี้เหมือนจะเริ่มสำนึกได้ว่าควรสงบเสงี่ยม เลยเข้ามาปูผ้าปูที่นอนนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ในมุมอับหน้าส้วมซึ่งส่งกลิ่นโชยออกมาอย่างปลงในชีวิต มองแล้วก็นึกสงสารไม่น้อยนะครับ
" พี่โต... "ผมจิ้มแขนพี่โตที่นั่งคุยอะไรไร้สาระกับพี่ทินและพี่กิตเบาๆ ทำให้รายนั้นหันมามอง
"..แล้วเด็กใหม่นี่..มันจะอยู่แกงค์เรารึเปล่า?.." คำถามผมทำให้คนฟังชะงักส่วนพี่ๆในแกงค์ก็หันมามองหน้าพี่โตเช่นกัน..
"..เออ...." พี่โตรับสั้นๆ พลางนิ่วหน้านิดๆ... "เฮ้ย มึง...ไอ้เด็กใหม่ มานี่ดิ๊..."
ผมมองเด็กใหม่ที่สะดุ้งแล้วหันไปมองพี่โตหวาดๆอย่างนึกกังวลกับรอยแผลที่อาจจะเพิ่มขึ้นบนใบหน้าแล้วนึกเวทนา...ทนเอาเหอะครับมึง..เดี๋ยวก็ชิน
"..คะ...ครับพี่.... " พอโดนกระทืบไปเซทนึง เปลี่ยนไปหงิมเลยทีเดียว ใช้ดีจริงๆนะครับเนี่ย เจ้าเครื่องดัดสันดานด้วยฝ่าตีนเครื่องนี้
"...มึงชื่อไร...." พี่โตถามสั้นๆ..นั่นสิ กระทืบเขาจนน่วมแล้วยังไม่รู้ชื่อเลย..
"..เป้..........ครับพี่..." เด็กใหม่หันมามองหน้าพร้อมกับตอบคำถามพี่โตสั้นๆ ผมเพิ่งมองหน้าเจ้าคนนนี้ชัดๆก็ตอนนี้ ถือว่าเป็นคนหน้าตาดีนะครับ ผิวขาวเหลืองๆ ตาคม จมูกโด่งสวย ตัวสูงขายาวเก้งก้าง น่าจะสูงประมาณร้อยแปดสิบเลยทีเดียว ดุแล้วเซ็งครับ..มึงสูงกว่ากูอีกล่ะ..
"..อือ....ไอ้เป้...... " พี่โตกระดิกตีนไปมาช้าๆ ก่อนจะชี้ไปที่หน้าเด็กใหม่ทันควัน " นวดตีนกูหน่อยสิ..เวลากระทืบมึงจะได้ไม่เจ็บมาก..."
ไอ้เป้ฟังแล้วถึงแก่สะดุ้งเฮือก รอยตีนที่ได้รับท่าจะประทับตราตรึงในดวงจิตไม่หาย..แล้วพี่โตก็ดันไปพูดจาแบบนั้น ใครเขาอยากจะนวดให้เล่า ตาแก่นี่..
"....กุไม่รู้ว่าข้างนอกนั่น...." พี่โตเปรยขึ้นมาเบาๆ ชนิดที่ว่าคงมีแค่ผม พี่ทินและไอ้เป้เท่านั้นที่ได้ยินพลางหรี่ตาลงช้าๆ " มึงจะเป็นลูกใคร พ่อแม่มึงจะใหญ่มาจากไหน กูไม่สน..."
"..แต่จำไว้ ว่าในนี้ กูเป็นใหญ่...ถ้ามึงอยากอยู่ในแกงค์และอยู่ในนี้อย่างมีความสุข ก็ต้องฟังคำสั่งกู...."
"...ครับ..พี่โต..." ไอ้เป้รับคำสั่นๆพลางก้มหน้าก้มตานวดเท้าต่อไป ถึงผมมองแล้วจะรู้สึกแย่ไม่น้อยที่พี่โตยังทำนิสัยแบนี้..แต่ก็บอกแล้ว ว่ามันช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ข่มมันก็จะกำเริบเสิบสาน ไม่ขู่ก็จะได้ใจ ทางเดียวที่จะรักษาอำนาจไว้ได้ ก็คือต้องควบคุมอย่างเด็ดขาดเท่านั้น..
"..หน้านิ่วทำไม..? "ปลายนิ้วแตะลงบนหว่างคิ้วทำให้ผมสะดุ้ง..ไอ้เนมชะงัก หันมามองหน้าพี่โตที่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม..
"..เปล่าครับ..ไม่มีอะไรหรอก.." ผมปฏิเสธสั้นๆ หางตามองเห็นนัยน์ตาเด็กใหม่มองมาด้วยสายตาวาววับยังไงไม่รู้สิ..
"..ฮั่นแน่..หลงไหลในความหล่อของกูล่ะสิ...."
" หลงตัวเอง..." ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่พี่โตพลางฟาดมือลงบนไหล่หนาเบาๆอย่างระอาใจ..
เสียงคุยกันแซ่แซ่งของนักโทษที่เดินเข้ามาในเรือนจำทำเอาผมชะงัก พวกที่ไปดูหนังดูข่าวกันมาเหมือนมีเรื่องอะไรคุยก็ไม่รู้ ถึงได้ส่งเสียงดังกันมาแต่ไกล พี่แมนเดินเข้ามาหาพวกเราที่อยู่ในห้องขังมาก่อนแล้วด้วยสีหน้าแจ่มใส เห็นพี่โตเอนตัวพิงลุกกรงห้องขังโดยที่มีเด็กใหม่นวดฝ่าเท้าให้และผมนั่งอยู่ข้างๆก็หัวเราะเอิ้กอ้าก สีหน้าถูกอกถูกใจ..
" เป็นห่าไรเนี่ยมึง...เมายาเหรอ?.." พี่โตคว้าหมอนที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงใส่พี่แมนอย่างหมั่นไส้ แต่รายนั้นเบี่ยงตัวหลบทัน ส่วนเจ้าของหมอนผู้น่าสงสารซึ่งเป็นพี่ทินที่นอนติดกับเราก็เริ่มทำเสียงโวยวายไม่พอใจ..
"...ไม่เมาเนื้อหร๊อกกกกก..แต่มีข่าวดีจะบอกต่างหาก.." พี่แมนกหัวเราะร่าพลางนั่งลงข้างตัวพี่โต..
" ดีอะไร?.." พี่โตถามกลับ ผมก็นั่งฟังด้วยความสนอกสนใจ..
"...คืองี้..พรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงอีกแล้ว.." งานเลี้ยง?...จะมีคนออกจากคุกอีกแล้วเหรอ? หมายความว่าพี่โตอาจจะนอนไม่หลับอีกคืนแล้วสินะ..พอคิดแบบนี้แล้วหันไปมองหน้าเจ้าตัว เหอๆ หน้าบึ้งแล้วจริงๆด้วย..
" ใครไปอีกล่ะ.." พี่โตถามกลับสั้นๆ...
"...เปล่า...งานเลี้ยงแต่งงานต่างหากเว้ย !!! กูได้เป็นพิธีกรด้วยนะ 5555+ " ผมฟังแล้วหัวเราะเหอะ..มองหน้าคนที่เป็นพิธีกรงานแต่งของชาวบ้านแล้วส่ายหัวอย่างระอาใจ..
"...เออ..พูดถึงเรื่องนี้..พวกมึงไม่คิดจะแต่งงานกันบ้างเหรอ?.." หา...ช๊อทอัพ..อย่ามาทำตัวเป็นพ่อสื่อแถวนี้ครับพี่แมน...
" นั่นสิ ...จะแต่งงงานกันก็ได้ไม่ใช่เหรอว่ะ?.. "พี่กิตที่เก็บหมอนตัวเองได้แล้วหันมาถามอีกคน นั่นทำให้ผมกับพี่โตหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย....
............................................................................................... TBC .
[/color]
ติดตามตอนต่อไปค่ะ เหอๆ o18
ตอนนี้ไม่ค้างเนอะ ไม่ค้าง ไม่ค้างเลยยยยย แหะๆๆๆ :laugh: :laugh:
ประโยคที่หนึ่งที่รีวิวไว้ออกมาแล้วนะค่ะ "แต่งงานกันก็ได้ไม่ใช่เหรอ? " ไม่ได้ดราม่าซะด้วย คิดอะไรอ่ะ คิดอาร้ายยย เขาบอกให้ไว้ใจไรท์เตอร์ก็ไว้ใจสิจ๊ะ..อย่ากึดนักค่ะ ..(อีกอย่างประโยคนั้น ลืมบอกไปว่าไม่ใช่พี่โตกับเนมพูดทั้งหมดซะหน่อย โหย :jul3:)
มาอัพๆได้แล้วหลังจากหายไป ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ...แค่อเล้กซี่ที่รักป่วย(โน๊ตบุ๊คจ๊ะโน๊ตบุ๊ค) เป็นอะไรไม่รู้ จู่ๆก็ชอบดับเอง แถมยังร้อนเร็วมากๆ..
และที่สำคัญที่สุด..คือมันเปิดเวิร์ดแล้ว..อีกประมาณยี่สิบนาที พี่ท่านก็จะทำการดับโดยอัตโนมัติ เล่นเอาไม่กล้าจะพิมพ์เลย แบดกายนี่พิมพ์มาแล้ว หายมาแล้วหลายรอบ ทำร้ายจิตใจกันสุดๆ..แต่ที่เซ็งที่สุดก็คือ เอาคอมพ์ไปซ่อมแล้ว เปลี่ยนวินโดวส์ก็แล้วอะไรก็แล้วเปิดเวิร์ดออกมามันก็ปิดเองเหมือนเดิมแหละค่ะ (ทำอย่างอื่นนานแค่ไหนไม่เคยปิด เช้ดครกเอ๊ย :angry2:)
สรุปว่าตอนนี้พิมพ์ในโน๊ตเพด สั้นยาวเท่าไหร่ไม่แน่ใจ เอาตามที่ต้องการจะเขียนหนึ่งตอนไปแล้วกัน.. :เฮ้อ:
ปล. ใครรู้ว่าคอมพ์ข้างเจ้าเป็นอะไร โปรดตอบด้วย.. :o12:
ปล. สอง ไปซื้อหนังสือเรื่อง The godfather มา สนุกมากกก เลยไปซื้อวีซีดีอีกสามภาครวดมานั่งดู หลงรักมาร์ลอน แบรนโดไปแล้ว...แถมแอบจิ้นวาย อัลเบิร์ต เนรี กับ ไมเคิล คอร์เลโอเน่ไปแล้วด้วยยยยยยยย
ปล. สาม คู่นั้น(ในหนังสือ)มันส่อจริงๆนะตัวววว.. :impress2: :-[ เพราะงั้นพรุ่งนี้ จะอัพคาวี่แล้วเน้อออออ แบบว่ามีไฟ :กอด1:
สวัสดีค่ะ :L2: :L2:
-
ใครแต่งกับใครรรรรรรรรรรรรรรรรรร
ค้างสุด ๆ เลยยยอ่ะ
:a5:
-
ง่ะ :a5:
มันก็จริงอย่างที่เจ้คนเขียนพูดอ่ะนะ
โหยยย แล้วเอามาต่อกันทำไมอ่ะ เล่นเอาคนอ่านดราม่าล่วงหน้าเลยน๊า :angry2:
แต่ประโยคถัดๆมามันก็ดราม่าเยอะอยุ่นะ
เหอ เหอ อิเด็กใหม่จะจีบน้องเนมเหรอ ยากนะนั่นผัวหวง :laugh:
ปล.3ปีเนมเลวขึ้นเยอะนะ 55
ปล2.อิหนูเเนะนำว่าซื้อคอมใหม่ไปเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮิฮิ้ว!!~ พี่โต 3ปีผ่านไปเดี๋ยวนี้แอบมีมุมฮาๆ น่ารักๆ กับคนอื่นเค้าด้วยนะเนี่ย :m12:
ปอลอ...เรื่องแต่งงานอิเนมไม่ยอมแหงๆ ถ้าเป็นเมฆกับพี่วิทย์พอว่า :m18:
ปอลออีกที...มีความรู้สีกว่าเป้มันต้องมาเป็นประเด็นแน่ๆ
ปอลออีกสักที...พี่โตแม่งเลวว่ะ แต่เค้าก็ชอบนะ :m3:
เอารูปมาฝากด้วยค่ะ เป็นภาพประกอบจากนิยายเรื่อง DeathLock ของอ.ไอดะ ซากิ ส่วนคนวาดรูปคืออ.ทาคาชินะ ยู
เป็นเรื่องราวของนักโทษในเรือนจำประมาณนี้และคะ :m23:
ยูโตะ(นายเอก??)คือคนหัวดำคะ ส่วนหัวทองคือ ดิ๊ก(พระเอก)ค่ะ
(http://www.uppicweb.com/x/i/iu/a988061846.jpg)
(http://www.uppicweb.com/x/i/iw/bjdd1.jpg)
-
หึๆ เด็กใหม่จะคู่กะใครดีน้า
ท่าทางอย่างเน้...ขอเป็นเมะชนเมะได้ม้ายยยย
-
เด็กใหม่คู่กะพี่ทินแน่เลย
-
ในที่สุดตอนใหม่ก้มา
เด็กใหม่ต้องแอบคิดไรกะเนมแน่ๆเลย............
ว่าแต่แต่งงาน ถ้าเนมก้คงดีมากเลยนะ
-
เด็กใหม่ คิดอะไรกับเนมไม่ว่า
แต่ถ้ากับพี่โตมีเฮแน่ แม่ง
-
ตอนนี้น้องเนมแอบรั่ว(ในใจ)เยอะเลยอ่ะ :laugh: เนมจ๋าาาาา :impress2: น่ารักได้โล่เลยจ้ะ o13
ขอกรี๊ดกับรีนี้หน่อยค่ะ
(http://www.uppicweb.com/x/i/iu/a988061846.jpg) (http://www.uppicweb.com/x/i/iw/bjdd1.jpg)
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ :m3: :m3: :m3:
ชอบมว๊ากกกกกกกกกค่้ะ เฉพาะหนุ่มผมดำนะคะ (ปกติแล้วชอบคนผมดำค่ะ :o8:)
ดูเงียบๆเท่ๆ แต่แอบหล่อ&น่ารักมั่กๆอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ :-[
-
:serius2:จะเกิดอารัยขึ้นไหมน้าาาาาาา
เด็กไหม่ที่มาจะสร้างปัญหาอารัยไห้อะๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โตน้องเนมน่ารักกกกกกกกกกกกกกก o13
-
ดราม่ามันกำลังจะมาใช่ไหมมมมมมมมมมมมม
ไอ้เด็กใหม่ไม่รู้ไงพี่โตเป็นสามมีเนมนะ
อย่าตีท้ายครัวเชียวนะโว้ย
ผัวเขาโหด
แต่แต่งงานไรอ่าใครแต่งงงงงงงง
ปล.เอาดราม่าหนักๆๆนะไรเตอร์
-
เด็กใหม่ ปากดีใช้ได้เลยนะเนี่ย
ว่าแต่คู่ไหนจะแต่งงานกันน้า..
-
แต่งงาน โย่วๆ
-
เนมเรียนรู้การใช่ชีวิตได้แบบดีเยี่ยม
คู่ที่จะแต่งงานอย่าบอกว่าคู่เมฆนะ ถ้าเป็นงั้นละได้อึ้งกันท้วนทั่ว
:pig4: writer คะ
-
กร๊าก กร๊าก ขำความคิดของเนมมาก ไม่ก็ไม่อยากให้พี่วิทย์ทำหน้าตาแบบนี้กับใคร จะเก็บไว้ซาดิสต์กันสองคน.. :m20: :jul3:
-
แต่งงาน ฮ่าๆๆๆๆๆ แค่คิดก็มันส์แล้ว
-
โอ้ มาเฉลย ไปเรื่องนึงหละ ต่อไปเป็นไง หละนิ รอต่อไป
ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อ สักที :เฮ้อ:
-
อุ๊กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบมากให้อารมณ์แบบนั้นเลยอ่ะ :impress2:
-
อรั้ย แต่งงานเลยหรา ^^
-
โหย,,,,กรี๊ด
ตัดฉับเลย
คัยแต่งกะคัย และ พี่โตกะเนม แต่งกันได้ด้วย
อ๊ากกกก ไีรเนี่ย :serius2:
-
เด๋วนี้หนูเนมเป็นผู้เป็นคนกับเขาแล้วนะเนี้ยยย เริ่มอินกับบรรยากาศโดยรอบ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
จะบอกว่าชอบพี่โตมากมายยย ไม่รู้ชอบตรงไหน แต่อิมเมจโดยรวมแล้่วพี่โต แจ่มมมากกก :impress2:
พี่วิทย์ก็เข้าวินนะ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
หนูเนมสู้เขาน้าาาาาา แต่อย่างน้อยก็มีเมฆไว้คอยถกเถียง คงไม่แย่เท่าไหร่หล่ะนะ
แอบหลอนพี่กันย์อยู่ไม่หยุดหย่อนเลยอ่ะ o18
รอตอนต่อไปปปปปปปปปปป
-
เรื่องนี้อารมณ์เดียวกะเดธล็อค อิอิ ชอบๆแถวเถื่ิอนๆ เป้น่าจะคู่พี่ทินนะ อิอิ อยากให้คู่อ่ะ อย่ามาแทรกโตกะเนมก็แล้วกัน
ว่าแต่แต่งงานในคุกนี่ยังไง
-
กรี๊ดดดดดด
ชอบภาคนี้อะ เครียดและมาม่าน้อยลง ..................... มั้ง = =''
55555555555+
แต่น้องเนมดูเครียดน้อยลงแล้วก็มีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมนะค่ะ สามผีด้วย
เพราะพี่โต ขอบคุณพี่โต
สงสารเป้เหมือนกันนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ .... จริงมั๊ย สภาพสังคมที่นั่นเป็นอย่างนั้นนี่เนอะ
สู้ต่อไป
แต่อย่ามาทำให้ความสัมพันธ์ใดๆ ของบุคคลจากภาคก่อนมาร้าวฉานแล้วกัน
แล้วแต่งงานคืออะไร ?? สงสัยอ่าาาาาาาาาา
พี่โตกับน้องเนมคงต้องแต่งกันบ้างแล้วล่ะ
ฮิ้ววววววว
ไรท์้เตอร์สู้ๆ ค่าาา
รออ่านน้องคาวี่พรุ่งนี้
-
ว่าแต่น้องเป้
จะเป็นเด็กใครอ่า
???
-
:o12:ค้างงงงงงงงงงงงง
อินู๋เป้เด็กใหม่ก้องี้ ทนหน่อยนะตัว
รอๆๆพุ่งนี้คาวี่กำลังมา
:z2: :z2:
-
เด็กใหม่..มาแย่งซีนน้องเนมรึป่าว?
-
เด็กใหม่ชื่อ เป้
จับตาดูไว้อย่าให้ึคลาด
ส่วนเรื่องแต่งงาน
แต่งไปเรื่อนจ้ะ :oo1:
-
แต่งงานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่โตหน้าด้านขึ้น... อุ๊บ!! OxO น่ารักขึ้นรึเปล่าจ๊ะเนี่ย มีเมียจงเมียจ๋า ฮิ้วววววววว
ว่าาแต่งานแต่งน่ะ มันงานแต่งของใครก๊านนน
ปล. สงสารเด็กใหม่มากมาย แต่ช่วยไม่ได้มันวอนTeenเอง
-
เด็กใหม่กวนติงแท้ = = แล้วไอ้ตาวิบวับนั่นมันอะไร
จะทำไรน้องเนมหรือพี่โตค่ะเนี่ย
งานแต่งงานใคร! :a5:
-
อูยยยยยยยยย
ตื่นเต้น
จะได้มีงานแต่งกับเค้าไหมนี่
พี่โตวันนี้แอบน่ารัก เป็นหย่อมๆนะ
-
รู้สึกตะงิดๆกับเด็กใหม่ น่าจะกลายเป็นมรดกของทินรึเปล่าหนอ
ว่าแต่อย่าให้มาเป็นมือที่สามของเนมเลย สงสารเนมเดี่ยวพี่โตหึงโหด หุหุ
ว่าแต่แต่งงาน!!! คู่ไหน ใครหนอ หรือเขาจะจัดเซอร์ไพรส์พี่โตกับเนม อิอิ
เวิ่นเว้อไปเรื่อยแล้ว คนอ่าน 555
:pig4:
-
งานแต่งงานของใครกันหว่า...
แล้วเด็กใหม่เนี่ย จะมาเป็นตัวละครหลัก(ฝ่ายพี่โต)อีกตัวหรือว่าจะมาเป็นตัวป่วนกันนิ..??
-
คิดว่าเป็นเพราะพัดลมที่เครื่องรึเปล่าอ่ะ เพราะของพี่ก็เป็น แต่ของพี่ซื้อมาเกือบสี่ปีแล้วจะเจ๊งก้ไม่แปลก
วิธีแก้ตอนนี้คือ เวลาเล่นก็เอาพัดลมจ่อ 55555 ถ้าเอาไปซ่อมก็คือต้องซ่อมที่ศูนย์เอา
มาต่อกันที่เป้ อืมม มาวันแรก กวนตีนซะงั้น สมควรโดนอยู่ แต่เดาได้ป่ะ ว่าคู่กะทิน
5555555 แต่เดาทิศทางไปของเป้ไม่ถูก ไม่รู้จะดีหรือร้ายหรือไง จะรออ่านนะค่ะ
-
แต่งงาน????
ใครแต่งกับใครคะ? :serius2: พี่โตกับผู้หญิงคนนั้น???? ไม่นะ
ภาวนาให้เป็นพี่โตกับน้องเนมค่ะ
ภาคสองแล้ว.. ได้ข่าวว่าจะดราม่าเลเวลอัพ ขอร้องไห้ล่วงหน้าค่ะ :sad4:
-
วิ้ดวิ้วววววววววว ~
แหม ๆ เดี๋ยวนี้น้องเนมเราไม่เบา 555
ออกคำสั่งกับสะมีได้ด้วย ร้ายมากกกก !
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือพี่โตยังมีเนม ><
แต่งงานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เด็กใหม่ท่าทางจะมาพร้อมเรื่องยุ่ง ๆ นะเนี่ย..
เตรียมเครียดกันล่วงหน้าเลยทีเดียว..
งานแต่งงานใครหว่า...
พี่โตกับน้องเนมดูไว้เป็นตัวอย่างนะ.. :-[
-
ไม่ค้าง? เหอะๆ ค้างมากขอรับ :เฮ้อ:
ตกลงเด็กใหม่นี่มันยังไงกันหนอ? ยังไงก็รอนะขอรับ
เป็นกำลังใจให้ต่อไป :L2:
-
สมควรละเด็กใหม่ o18
ขออย่าให้ดราม่ามากมายเลย ขี้เกียจจะเครียด :z3:
-
สงสัยเด็กไม่จะไม่ได้ชอบพี่โตละม้างง..อิอิ คิดอะไรกับนุ้งเนมป่ะเนี่ย :laugh:
-
ผ่านไป3 ปี มีเด็กใหม่ ต่อด้วยงานแต๋งที่ค้าง ขอบอกว่าค้าง 5555555+
-
+1 ค่ะ :L2:
นั่นสิ แต่งงานกันก็ได้นี่เนอะ พี่โตกับเนม :impress2:
ถ้าแต่งกันจะเป็นยังงัยล่ะนิ อิอิ
-
ไม่่ค้่างเลยค่ะ ไม่เล้ยยย :serius2: :serius2: :serius2:
-
:z3:เห็นแววยุ่งแล้วสิ
-
พี่โตจะแต่งหรอ รักเมียจะตาย
แล้วเนมจะทำไงล่ะเนี่ย
-
อ่าว ค้างคาละทีนี้ ใครแต่งกับใคร เนม+พี่โต หรือว่า พี่โต+เด็กใหม่ หรือว่า เนม+เด็กใหม่ หรือว่า........ โอย หลายคู่ ขอแบบซอฟๆ หน่อยนะคะไรท์เตอร์ อย่ามาม่านัก มันบีบหัวใจเหลือเกิน :m16:
-
อ่า ค้างอ่า ไรเตอร์ มาอัพไวๆๆน้าจะรอ :z13: :z13:
เห็นแววยุ่งรำไรๆๆๆ เดกใหม่
รอน้า
-
ค้างอ่า :z3:
-
เด็กใหม่... :-[
หวังว่าเป้นี้จะมาลับปากกับพี่ทินในอนาคตอันใกล้ :laugh:
-
:z2: เด็กใหม่มา เหมือนว่าจะมีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นแฮะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายวันคิดถึ๊งคิดถึง :กอด1:
... (แอบสงสารพี่กันย์ อีกแระ) มีเด็กใหม่มา...แล้ว ??? (555 ไม่มีไร)
กั น ย์ - วิ ท ย์ เ ด้ อ พี่ น้ อ ง :oo1::man1::impress2: ( ยั ง แ อ บ เ ชี ย ร์ อ ยู่ น ะ )
-
ส่วนเจ้าของหมอนผู้น่าสงสารซึ่งเป็นพี่ทินที่นอนติดกับเราก็เริ่มทำเสียงโวยวายไม่พอใจ..
พี่กิตที่เก็บหมอนตัวเองได้แล้วหันมาถามอีกคน นั่นทำให้ผมกับพี่โตหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย....
:really2:
ตกลงเป้ขาวเหลืองๆสูงๆ หุ่นแห้งๆ o18
-
เด็กใหม่เหมือนจะสร้างปัญหา?
พี่โตอย่าวอกแวกละกัน
-
ประโยครีวิวประโยคที่หนึ่ง....หักโค้งซะ 55555 ไอ้เราก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ คิดว่าดราม่าสุด ๆ ตอนหน้าก็ต้องลุุ้นแล้วสิว่า น้องเนมกับพี่โตจะตอบคำถามว่ายังไง แต่ถ้าจะแต่งงานกันก็ดีนะ อยากรู้เหมือนกันว่า คนข้างในนั้นเค้าจะเเต่งงานกันได้ยังไง มีพิธีแบบไหน อยากอ่านนนนนนน
เด็กใหม่? ไม่อยากคาดเดาว่าจะมีปัญหาอะไรตามมา เอาเป็นว่า เชื่อใจไรท์เตอร์แล้วกัน เหอะๆๆๆๆ
-
แต่งงานนนนน !!!!
:z1:
-
สรุปเป้ คู่พี่ทินใช่ป่ะ อิอิ ลุ้นๆ
-
ง่า หวังว่าเด็กใหม่คงจะไม่มาแย่งพี่โตไปจากเนมนะ
หน้าตาดีซะด้วยสิ น่ากลัวๆ :o12:
ว่าแต่ งานแต่งใครล่ะนั่น?
-
วู้ววว เนมแรงขึ้นเยอะเลย ^^
ส่วนเด็กใหม่นี่ คิดจะจีบเนมใช่มั๊ย หุหุหุ
สู้ๆนะถ้าอย่างงั้น คนนี้อ่ะ เจ้าของเค้าหวง อิอิ
แต่เราว่าสุดท้ายก็ คู่กะพี่ทินแหงๆ
-
ถ้าจะคู่กะพี่ทิน ใครจะ... :oo1:ใครนิ
เดา ไม่ออกแฮะ :haun4:
-
เเอบสงสารเป้นิดนึง ง
555.
-
รอๆๆๆๆ :z2:
-
แอบมาโฮกฮากกับหน้าปกเดดล็อกด้วยคน 55555+ ภาพสวยเรื่องอล๊างงงง 555+
มากลับเข้าเรื่องของเราดีกว่า อะแฮ่มม 555+
ชอบพาร์ทนี้นะ เนมน่ารักกกกก เด็กใหม่เข้ามาก็กวนเลยเนอะ =_= ได้กินยำยำไปตั้งหลายซอง จะเกิดอาการแค้นเคืองหรือเปล่าเนี่ย - -" ดูท่าว่าเป้จะเป็นปมใหม่ของเรื่องหรือเปล่า 55
ว่าแต่ ใครจะแต่งงาน? อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วที่พี่โตกับน้องเนมหันมามองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายนี่...... จะเป็นคู่บ่าวสาว(?) คู่ต่อไปเหรอค๊าาาาาาาาาา 555+
PS. ชอบพี่โตมาดนี้จริงๆ มาดดิบๆ เถื่อนๆ ก๊ากกกกกกกกกก ได้มี 3P มาให้ชุ่มชื่นหัวใจอีกแล้ว ว่ะฮ่าฮ่า
ที่วิทย์แสดงอาการหวงเมฆนี่... เริ่มรักเมฆมากกว่าเดิมแล้วหรือเปล่า? T^T~
3P Fighting!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
Improbable 3 : แต่งงาน
" พวกมึงแต่งงานกันก็ได้ไม่ใช่เหรอ? "
หลังประโยคสั้นๆที่ถุกเสนออกมาจากปากของเหล่านักโทษร่วมคุกทั้งหลาย ทำให้เรือนนอนของผมเงียบกริบไปชั่วอึดใจ สายตาหลายคู่มองมายังพวกเราสองคน..มองมาที่ผมกับพี่โต ราวกับจะรอผมขยับตัวเหนียมๆหันไปมองหน้าพี่โตแล้วออกปากว่า"แต่งก็ได้" หรือไม่ก็รอพี่โตยิ้มเยี่ยงเทพบุตรแล้วหันมาถามผมอย่างน่ารักว่า"จะแต่งกับพี่โตรึเปล่า " และพวกมันก็จะได้เป็นคนส่งเสียงเชียร์ว่า "แต่งเลยๆๆ" เหมือนในหนัง
แต่ก็นั่นล่ะ เรื่องพวกนี้มันเหมือนในหนัง เหมือนในละคร หรือนิยายน้ำเน่า ไม่ใช่ชีวิตจริงเสียหน่อย
เพราะสิ่งที่พวกพี่ๆทั้งหลายได้รับ คือการมองหน้ากันอย่างเอือมระอาของผมกับพี่โตเราสองคนร่วมกันถอนหายใจอย่างพร้อมเพรียงและส่ายหน้าทั้งคู่
" ไร้สาระ " ผมบ่นออกมาสั้นๆ อย่างไม่คิดจะสนใจ
" แต่งทำไม ? ไม่แต่งแล้วพวกมึงไม่รู้รึไงว่าไอ้เนมเป็นเมียกู "พี่โตว่าพลางส่ายหัวยิก แต่ใจความทำให้ผมออกแรงทุบเข้าพี่แกเสียอั่กหนึ่ง โทษฐานกล่าวคำต้องห้าม..พูดคำว่าเมียที่ผมไม่อยากได้ยิน
"โห..พี่ ไม่คิดจะยกไอ้เนมเป็นเมียออกหน้าออกตาบ้างรึไง โอ้ย !! " พี่แมนที่กำลังทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อ ถูกผใเขวี้ยงหมอนใส่หัวฐานยุ่งไม่เข้าเรื่อง รายนั้นมองหน้าผมอย่างเคืองๆแล้วเหวี่ยงหมอนกลับมาให้อย่างหงุดหงิด
" งานแต่งที่พวกมึงว่ากันน่ะ พี่โตขยับขาไปพาดตักเด็กใหม่เสียผลั่วะหนึ่งแล้วเริ่มบ่น "จัดไปก็เท่านั้น เองพวกนี้มันสำหรับไอ้พวกที่ไม่มีปัญญาคุมเมียตัวเองมากกว่า ต้องแต่งให้ชาวบ้านรู้ไง จะได้ไม่มีใครมาแย่ง "
" แนะ .....แสดงว่าพี่คิดว่าคุมไอ้เนมอยู่ " พี่ทินหันมาถามยิกๆ สีหน้าเริงร่า
" มันเคยคิดจะไปเอาผัวใหม่ที่ไหนรึไง ? "ว่าแล้วก็ยกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า และเอามือมาโยกหัวผมเล่นเบาๆ เหอะ ไม่ต้องมาทำยิ้มย่องนะครับพี่โต ไอ้เนมไม่ไปหาเรื่องใส่ตัวด้วยการไปหาใครมากิ๊กด้วยหรอกเว้ย แค่คนเดียวยังนึกเสียใจไม่หาย ว่าไปรับปากทำไม รับปากไปแล้วโดนทำร้ายประตุหลังซะขนาดนี้..
" จุ๊ๆ...วางใจมากเข้าระวังไว้นะพี่ " ไอ้พี่ทินครับ มึงจะมายุแยงตะแคงรั่วหาอะไรครับพี่ ขนาดไอ้เนมไปยืนคุยกับคนอื่นเกินสิบนาทีพี่โตแม่งก็ทำสายตาอาฆาตใส่แล้ว จะมาใส่ร้ายว่าผมมีโน่นมีนี่ให้โดนตีนทำเพื่อ..
" เงียบไปเลยห่า ... เมียมึงนอกใจแล้วอย่ามาไส่ไคล้เมียกู " พี่โตเอามือผลักหน้าผากพี่ทินเสียทีหนึ่งโทษฐานปากหมา ก่อนจะหันมากอดเอวผมไว้อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
" เออ...ว่าแต่ที่แต่งกันมันใครน่ะ " ผมถามสั้นๆอย่างอยากรู้..
" อ้อ...ไอ้โน๊ตไงมึง ไอ้โน๊ตกับไอ้ตั้มที่นอนอยู่ห้องใกล้ๆนี่.." พี่ทินบอก ทำเอาผมฮาก๊าก เมื่อนึกถึงเรื่องของสองคนนี้ กับไอ้โน๊ต เจ้าของประโยคอมตะ " ตั้มเมียรักของโน๊ต " ไม่รู้ว่ามันเป็นลิเกเก่ารึว่ายังไงเวลาพุดถึงแฟนตัวเองล่ะหวานอย่างโน้นอย่างนี้ มันจะขึ้นต้นประโยคเมื่อพุดถึงเมียมันว่า " ตั้มเมียรักของโน๊ต..." อย่างโน้นอย่างนี้ จนโดนล้อไปทั้งแดน...
ส่วนเรื่องการแต่งงานใรเรือนจำ หลายคนอาจจะงงว่ามีด้วยเหรอ? มีสิครับ ถึงจะเป็นนักโทษชายก็เถอะ มันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อนักโทษสองคนนี้มันรักกันจริงจังจนถึงขั้นอยากใช้ชีวิตร่วมกัน เรื่องพิธีอะไรก็มีไม่มากหรอกครับ ก็แค่ประกาศบอกคนในแดนเดียวกัน แล้วจัดงานเล็กๆน้อยๆ เอาพวกขนมนมเนยอะไรมาแจกกินกัน แถมยังมีผู้คุมมาเป็นสักขีพยานด้วนนะครับ.. ร่วมรับรู้และช่วยประกาศไปในตัวว่าห้ามใครมายุ่งกับไอ้สองคนนี้อีก
" นึกไงมันถึงจะแต่ง กุเห็นพวกมันเอากันมาตั้งหลายปีแล้ว " พี่โตออกปากถามสั้นๆอย่างอยากรู้ ในคำถามที่ผมก็สงสัยเช่นเดียวกัน
" อ๋อ ก็เมื่ออาทิตย์ก่อนไงพี่ " พี่แมนเล่าให้ฟังด้วยสีหน้ารื่นรมย์ " ไอ้ตั้มน่ะ โดนพวกแดนอื่นลากไป แล้วไอ้โน๊ตพอมันรู้เรื่อง วิ่งตาตื่นไปโวยวายจนโดนซ้อมมาอีกราย มันเลยไม่พอใจ ประกาสแต่งงานไม่ให้ใครกล้ามาลากเมียมันไปเลย "
" พรุ่งนี้บอกพวกมันห้ามเสียงดังกันหลังเที่ยงคืนล่ะ ไม่งั้นกุเอาตาย " พี่โตสั่งสั้นๆด้วยท่าทีหงุดหงิดไม่น้อย
" อะไรเล่าเฮีย..นี่มันงานเลี้ยง... " พี่ทินโวยกลับอย่างไม่เข้าใจ
" งานเลี้ยงมึง แต่เวลานอนกู ...ไปๆ พอแล้วนอนได้แล้วพวกมึง กูง่วง " ว่าแล้วพี่โตก็สะบัดฝ่าตรีนที่ถูกบีบนวดออกจากอุ้งมือเด้กใหม่แล้วไล่ให้ทุกคนไปนอน พวกผมจึงเริ่มปูผ้านอนอะไรกันไปตามเรื่อง..
สามทุ่มแล้ว ไฟในเรือนนอนก็ปิดลง เหลือแต่แสงจากหลอดไฟอันใหญ่หน้าประตูห้องขัง ผู้คุมเดินเข้ามาตรวจการเงียบๆรอบหนึ่งแล้วก้ไปยืนประจำอยู่หน้าประตูใหญ่ของเรือนอนเช่นเดิม
ผมนอนซุกอกพี่โตอย่างเคยชิน ขณะที่แว่วเสียงสวบสาบขยับตัวและเสียงพุดคุยเบาๆรอบทิศ
".. ง่วงรึยัง? " พี่โตก้มลงถามเบาๆ ผมส่ายหัวช้าๆแล้วเงยหน้าไปสบตาพี่โตท่ามกลางความมือสลัวเป็นเชิงว่า"มีอะไร"
" ไม่อยากแต่งกับกุจริงอ่ะ " เอ๊า...เหมือนจะชัดเจนแล้วก็ยังไม่ชัดเจนอีก..จะอะไรกับเรื่องแต่งงานนักครับพี่โต..
" อะไรเล่า...ตัวเองเป็นคนบอกแล้วไม่ใช่รึไง " ผมถามกลับสั้นๆ พลางเอื้อมมือไล้กระดุกไหปลาร้าที่แข็งนูนออกมาเด่นชัดของคนตรงหน้า..
" อ้าว...ก็ถามเผื่ออยากแต่งไง จะให้ประกาศพรุ่งนี้เลยก็ยังได้น่ะ หือ..." ว่าพลางหัวเราะใส่หูผมหึหึ แหม อย่ามาเสนอเลยครับพี่โต ฟังดูก้รุ้ว่าจะล้อกันเรื่องนี้ ไอ้เนมไม่ตกหลุมพรางหรอก
" ไม่เอาหรอก พี่โตแก่ไป ไม่แต่ง " ผมว่าพลางหัวเราะหึหึ ตอนนี้ผมอายุยี่สิบเอ็ด ส่วนพี่โตน่ะเหรอ ปาเข้าไปยี่สิบหกแล้ว..
" อะไรนะ ...แก่เหรอ ? เดี๋ยวเถอะมึง ไอ้เนมไม่แก่บ้างให้รู้ไป " พี่โตอ้าปากงับหูผมเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ ผมหัวเราะเบาๆเมื่อถูกจี้เอวไม่เบานัก แต่ดิ้นไปได้ไม่นาน มือของพี่โตก็ออกแรงกดแขนผมไว้แล้วบีบเบาๆ..
ตาสบตาแค่ มองเห็นแววตาวาววับผมก็เข้าใจดี ไอ้เนมเหล่มองคนในเรือนนอนที่ผมรุ้ดีว่าพวกมันยังไม่หลับ แต่ก็ทำหลับๆไปซะจะได้หมดเรื่อง จะแอบดูแอบฟังงั้นสิ หึหึ ฝันไปเถอะ..
" อา...พี่โต เดี๋ยว " ผมร้องห้ามเบาๆเมื่อพี่โตลากมือขึ้นไล้และบีบแผ่นอกเบาๆอย่างเย้าหยอก..
" หือ... " พี่โตหรี่ตาลง ครางถามสั้นๆ
" ในห้องน้ำนะ.." ผมต่อรอง ถึงสถานที่จะไม่ดีแต่ขอแค่ไม่อุจจาดก็พอล่ะฟ่ะ
" ไม่เอา..เหม็น..ที่นี่แหละดีแล้ว " พี่โตทำท่าไม่ยอมและเริ่มจะเอาผ้าห่มมาคลุมโปงอย่างเคย..
" งั้นห้ามถอดนะ " ผมบอก ซึ่งพี่โตก็รับคำเบาๆ ละมือที่ทำท่าจะถอดเสื้อผมออกแล้วเปลี่ยนเป็นสอดมือเข้าไปในกางเกงแทน ผมขยับตัวพิงลูกกรงไว้ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน เม้มปากแน่นเมื่อพี่โตเริ่มจัดการถอดกางเกงออก ผมกวาดสายตามองรอบห้องขังอีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้งเฮือก ตัวแข็งทื่อ..
" อะไรว่ะ ! " พี่โตเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างหงุดหงิดไม่น้อย เมื่อถูกผมทุบไหล่เต็มแรง ไอ้เนมรีบพยักเพยิดไปทางมุมหนึ่งของห้องขังอย่างรวดเร็ว พี่โตมองตาม ซึ่งนั่นทำให้เราสองคนได้เห็นร่างของผู้ชายคนหนึ่งหันมามองเราสองคนด้วยนัยน์ตาวาววามเหมือนแมว..
ตุ๊บ !!
" ไอ้ห่า !!! "มองหาพ่อมึงรึไง !! " เสียงโวยวายของพี่โตดังลั่นแดนสิบสอง พร้อมกับหมอนที่เขวี้ยงไปใส่น้องใหม่เต็มแรง ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆมองพี่ดตที่เดินเข้าไปโวยหาเรื่องเด็กใหม่อย่างระอาใจ แต่ก็นึกดีใจที่อย่างน้อย..คืนนี้ผมก็ไม่ต้องเจ็บตัว..
ส่วนเด็กใหม่ที่กำลังโดนพี่โตเอาฝ่าเท้านวดหน้าอยุ่..ก็...ถือว่าเป็นคราวซวยของเอ็งนะ....
ผมหรี่ตาลงช้าๆ ก่อนจะเอาหน้าซุกหมอน หลับตาลงท่ามกลางเสียงหัวเราะขบขันของคนในเรือนนอนและเสียงโวยวายของพี่โตที่ดังเข้ามา..
พรุ่งนี้อย่ามาบ่นว่านอนไม่พออีกแล้วกัน...
...
เสียงหัวเราะปนโห่าฮาของเพื่อนร่วมห้องขังดังลั่นมาตั้งแต่ตกบ่าย ทุกคนมีสีหน้ารื่นรองรอคอยงานฉลองที่จะเกิดขึ้น ส่วนพี่โตน่ะเหรอครับ..หน้าบูด และชอบมองผมด้วยสายตาทื่ทำเอาหนาวสันหลัง มันเป็นความผิดผมเหรอครับ ที่เด้กใหม่มันทะลึ่งนั่งมองคนเขาจะอะไรกัน แล้วทำพี่หงุดหงิดไปกระทืบมันน่ะหา ไม่เห็นเกี่ยวกับไอ้เนมสักนิด
หลังบ่ายสี่ที่รอคอยก็มาถึง ในห้องดูโทรทัศน์นั่นแหละครับ กลายเป็นที่ฉลองงานแต่งซะนี่ ไอ้สองเจ้าบ่าวมันไปขอร้องผุ้คุมใช้ห้องและฉลองแบบนหน้าด้านๆ ได้มากระทั่งเครื่องขยายเสียง ที่ทำให้ไอ้พี่แมน พ่อสื่อพ่อชักที่ตอนนี้มันเพี้ยนหนัก ไปทำตัวเป็นโฆษกงานแต่งเขา พล่ามพิธีการอะไรมากมายราวกับงานแต่งจริงๆของบ่าวสาวที่จัดในโรงแรม ท่ามกลางเสียงเฮฮาของเหล่านักโทษในแดนสิบสอง..
" อ่ะแฮ่ม....ตอนนี้น่ะครับ กู..เอ๊ย...ผม อยากจะถามความรู้สึกเจ้าบ่าวหน่อย..ไอ้โน๊ต...เอ๊ย คุณโน๊ตครับ มึง เอ่อ คุณ รุ้สึกยังไงที่จัดงานแต่งขึ้น.." พี่แมนพล่ามยาวใช้สรรพนามผิดๆถูกๆทำเอาพวกเราฮาครืน ผมก็ไปนั่งเป็นสักขีพยานกับเขาด้วย พร้อมๆกับพวกพี่ๆในเรือนนอนเดียวกันและพี่โตแอ่นด์เดอะแกงค์ที่ตอนนี้ก็ยังนั่งหน้าบูดอยู่..
" ตอนแรกผมก็รู้สึกดีใจนะครับ ที่จะไม่มีใครลากตั้มเมียรักของโน๊ตไปแล้ว ..แต่ตอนนี้กูเริ่มเสียใจว่ะ เพราะแม่งตังค์ที่กูเก็บมาโดนพวกมึง มึง มึง และ มึง ผลาญกันอยู่เนี่ย.." ไอ้โน๊ตมันว่า ทำเอาพวกเราฮากันอีกรอบ เพราะขนมนมเนยหรือน้ำหวานที่พวกมันทานอยู่ มาจากการเองเงินที่ญาติๆฝากไว้ในบัญชีให้เรามาใช้แลกของน่ะครับ..
" แล้วไอ้ตั้ม เอ๊ย..คุณตั้มล่ะครับ คุณคิดยังไงกับความบ้าของไอ้โน๊ตที่มันเสร่อจัดงานแบบนี้ขึ้นบ้าง ? " พี่แมน มันเริ่มมั่วใหญ่แล้วครับ จากคำสุภาพกลายเป็นคำด่าอย่างสุภาพ แสดงว่าอีกไม่นาน มันจะต้องกลับมาถ่อยอย่างเดิม สูงสุดคืนสู่สามัญชัวร์ๆ
" กู..เอ๊ย ผมคิดว่า......"
" พี่โต หน้าบูดอะไรนักหนาเฮีย " พี่ทินร้องทักพี่โตที่ยังทำหน้าบอกบุญไม่รับต่อไป อย่างงงๆ
" นั่นดิเฮีย..ถึงคืนนี้จะไม่ได้เอา..อูย......." พี่กิตจะพุดเรื่องเมื่อคืนนี้ แต่โดนพี่โตมันทำตาเขียวใส่พร้อมกับกระทืบนิ้วเป็นเชิงว่าอย่ามาพูด กูไม่อยากได้ยิน
" เฮ้ยเนม...กูว่ามึงพาพี่โตไปรีเเล็กซ์ซะเถอะ ก่อนที่มึงจะโดนปล้ำกลางงานแต่งชาวบ้าน ท่าจะอาการหนักแล้วว่ะ " พี่ทินว่าพลางหยักเหยิดมาทางผม ทำให้ต้องหันไปมองหน้าพี่โตอีกรอบ เอ่อ...ไอ้การโดนขัดแค่คืนเดียวนี่พี่บูดข้ามวันได้ขนาดนั้นเลยเหรอะ..
" เป็นไรไปเนี่ยพี่โต..." ผมออกปากถามพลางก้มหน้าช้อนตามองหน้าพี่โตที่ยังบูดไม่เลิก
".............." ไม่ตอบ มาเงียบไม่ตอบอีก จะงอนกันรึไง?
" นี่..พี่โต....." ผมยังไม่ละความพยายาม หันไปอ้อล้อต่อไปอย่างไม่หยุดยั้งความพยายาม..
".................." จะเงียบไปถึงไหนครับ มีการหันมามองหน้าแล้วเมิน เดี๊ยะๆ
" เฮ้อ....ออกไปข้างนอกกันเถอะครับ ป๊ะ... "ในที่สุดผมก็ต้องจำใจลากแขนขาใหญ่ที่ตอนนี้ทำหน้าบูดบึ้งไม่หายออกไปจากห้องสันทนาการงานแต่งชั่วคราวของไอ้โน๊ตและตั้มเมียรัก ไม่มีเสียงใครโห่ตามหรือแซวอะไรอีก เพรระน้ำหน้าพี่โตตอนนี้ ทักแล้วเสี่ยงตายคาตีนมากกว่านัก
" เป็นไรไปพี่ " ผมถามพี่โตที่ทำหน้านิ่งๆ หลังจากลากกันมาแถวๆห้องอาบน้ำ ยอมรับก็ได้ว่าถ้าพี่แม่งจะทำก็เชิญครับ ทนเห็นมันทำหน้าเหม็นอะไรสักอย่างแล้วหงุดหงิด ไม่ไหวๆ
" ............." ยังไม่ตอบอีกวุ้ย..
" พี่โต....." ผมขมวดคิ้วมุ่น ท่าทางแบบนี้คงไม่ใช่หงุดหงิดเพราะหมกมุ่นล่ะ น่าจะมาจากอย่างอื่นมากกว่า.. " มีอะไรพี่ หรือเมื่อวานลุงชาติสั่งอะไรมาอีก " คิดว่าในโลกนี้เรื่องที่ทำพี่โตทุกข์ใจได้มีสองเรื่อง นั่นคือไม่ได้ทำกับโดนบังคับให้ทำนี่แหละ..
" ...กุเกลียดเด็กใหม่ " จู่ๆก็พล่ามขึ้นมา ทำให้ผมชะงัก หันมามองหน้าพี่โตทันควัน...
" ทำไมอ่ะ ? " ผมถามงงๆ ไม่ได้ถามว่าเกลียดทำไมนะครับ คนเราจะเกลียดหน้ากันมันไม่มีเหตุผลหรอก และยิ่งเด็กใหม่ที่มันทำตัวกวนตีนเนี่ย จะเกลียดไม่ชอบหน้าก็สมควรแล้ว แต่ที่ผมถามว่าทำไม คือทำไมต้องสนใจ เอามาใส่ใจ และทำไม? ถึงทำอะไรมันไม่ได้ล่ะ
" ไล่มันไม่ได้ว่ะ...ไอ้เหี้ย เสือกเป็นเด็กป๋า...." พี่โตสถบออกมาอย่างหัวเสีย ผมขมวดคิ้วมุ่น เด็กป๋า...มิน่า ถึงส่งมาอยู่แดนเดียวกัน..ห้องเดียวกันได้...ทั้งที่เรือนนอนของเราคนเต็มแล้วแท้ๆ
"..มันมาทำไม พี่? มันโดนส่งมาสืบอะไรรึไง? " ผมถามกลับ เริ่มเครียดขึ้นมาบ้างแล้ว
" ไม่รู้.... " พี่โตสถบเสียงเครียด " พวกป๋ามันยังไม่พูดอะไร มีแต่ไอ้ชาติ ไอ้ชาติฝากมันให้กุดูแล "
...พี่ก็ดุแลไปแล้วล่ะครับ ด้วยรักและฝ่าตีนแท้ๆเลย..
" แล้ว......... " ผมเลิกคิ้ว จะถามอย่างอื่นแต่ไม่รู้จะว่ายังไงดี....
"..เนม .." พี่โตหันมามองหน้าผม พลางถอนหายใจช้าๆ
"..ครับ....? " ผมเลิกคิ้วมองสบตาพี่โตและสีหน้าจริงจังของอีกฝ่าย
" ไอ้ชาติมันบอก.....ยกไอ้เป้ให้กูว่ะ "
"............................" ผมเงียบ..มองหน้าพี่โต
" ................." พี่โตก็เงียบ แล้วมองหน้าผมกลับเช่นกัน..
"....ยก ยังไง? " ผมขมวดคิ้ว...ถามกลับสั้นๆ
" หึ..." คราวนี้พี่โตหัวเราะออกมาสั้นๆด้วยสีหน้าไม่พอใจ " พวกเหี้ยแม่งคิดว่ากุเป็นเกย์วิปริตเอาใครก็ได้มั้ง..เลยบอกยกให้เหี้ยนั่นให้กุ พ่อมึงสิ ใครอยากได้ว่ะ "
" ให้เป็นเมียพี่ " ผมถามกลับ เมื่อเริ่มเข้าใจทุกอย่างชัดเจน..เเจ่มเเจ้ง
" อือ.... " พี่โตสถบพร้อมกับถอนหายใจฟึดฟัด
" แล้วจะเอามั้ยล่ะ? "
" ใครต้องการ " พี่โตจ้องหน้าผมเขม็ง.. สีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด " กูรู้เลยว่าพวกเหี้ยนั่นต้องมีอะไรอีกแน่ หึ ปล่อยพวกเราอยุ่สงบๆมาได้สองสามปีแล้วนี่...จะส่งไอ้เวรนั่นมากวนตีนกุรึไง "
" พี่โต..... "ผมหรี่ตาลงช้าๆ เอื้อมมือแตะไหล่หนาแบาๆ " แล้วพี่หงุดหงิดทำไม? "
"................"
" พุดเหมือนที่พี่เจอพวกป๋ามันไม่เคยทำงั้นแหละ ถ้าพี่ไม่ต้องการ พี่ก็บอกไม่เอาสิ จะยากอะไร " ผมบอกพี่โตที่ทำหน้ายุ่ง " หรือที่พี่มาหงุดหงิดนี่..เพราะอยากได้มันกันแน่.."
" นี่... "คราวนี้พี่โตหันมาทำตาขวางใส่ผมบ้าง " อย่ามาหาเรื่องกูนะเนม...เพราะกุไม่อยากได้ กุถึงหงุดหงิด ไม่อยากให้ใครมาแทรกเรื่องของเรา..ไม่เข้าใจรึไง ?"
" ไม่รู้สิ .. " ผมขมวดคิ้วกลับ " ก็พี่ออกอาการเกินเหตุ น่าสงสัย.."
ตุบ...
พี่โตคว้าแขนผมเข้าไปหา พร้อมกับกอดไว้แน่น...รัดแน่น เสียจนกระดุกแทบแตก แถมยังหัวเราะใส่หัวผมเบาๆ
" นี่หึงรึไงว่ะ " พี่โตว่าพลางหัวเราะเบาๆ ออกแรงกอดผมแน่นขึ้นอีกเท่าตัว
" ไม่รู้...เห็นพี่ออกอาการเว่อร์เลยหมั่นไส้.." ผมว่า พลางแงะหน้าตัวเองออกมาจากอกพี่โต
"หึหึ อย่าคิดมากน่า.. หึงนักเดี๋ยวกุจัดไปสามยกเลยมึงนี่...."
"อย่ามาเว่อร์..แล้วนี่อารมณ์ดีแล้วรึไง? "ผมหันไปมองหน้าพี่โตที่คราวนี้เริ่มยิ้มออก
" อือ เห็นมึงหึงแล้วอารมณ์ดีว่ะ " โห มีความสุขนะครับ พี่โตเห็นคนอื่นปวดหัวแทนตัวเองเนี่ย
" โรคจิตอ่ะ..สมแล้วที่พวกป๋าจะคิดว่าเป็นเกย์วิปริต ฮ่าๆๆๆ..." ถึงตาผมแล้วก็หัวเราะใส่บ้าง เอาให้มันรู้กันปายยย หึๆ
" ไม่ขำนะเรื่องนี้....ที่กูหงุดหงิดนี่เพราะไม่รู้จะบอกมึงยังไง เดี๋ยวก็มางอนกูอีก " พี่โตว่าพลางบีบจมูกผมเบาๆ " เรื่องเด็กใหม่กูไม่สนหรอก ต่อให้เอามาใส่พานประเคนกูก็ไม่เอา น่ารักเท่าน้องเนมรึก็เปล่า เนอะ..."
" ไม่ต้องมาชมเลย...ปากหวานทีไรผมเจอเรื่องทุกที " ผมว่าพลางดึงมือพี่โตออกจากจมูกตัวเอง
" แล้วจะเอาไงอ่ะ เด็กใหม่.." ผมดึงตัวเองออกมาจากแขนพี่โตได้ในที่สุด ออกปากถามบ้าง
" ..หึ ให้มันกำหนดอนาคตตัวเองดีกว่ามั้ง..มึงออกมาไอ้เป้... " พี่โตว่า ทำให้ผมชะงัก หันมามองหน้าเด็กใหม่ที่มันค่อยๆเดินออกมาจากเหลี่ยมเสา หน้าตาที่ยังบวมเฉ่งเพราะถูกพี่โตกระทืบไปเมื่อวานบวกเมื่อคืนนี้ มันเดินมาด้วยท่าทางปกติ ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวตีนพี่โตแต่อย่างใด
" จะเอาไง? " พี่ดตกอดอกมองมัน ถามออกมาสั้นๆ
"..........." มันเงียบ มองหน้าผมสลับกับพี่โตช้าๆ
" มึงรู้จักพวกป๋า ผู้พัน ไอ้ชาติ จากไหน? นานเท่าไหร่แล้ว " พี่โตถามใหม่เพราะคาดว่าภายในสามรายชื่อนี้จะต้องมีใครสักคนที่ไปเรียกมันมา
" ผมเคยอยู่แดนเจ็ด..." ไอ้เป้มันเล่า ผมขมวดคิ้ว มันออกคุกไปรอบนึงแล้ว..กลับมาอีก? " รู้จักป๋า จากพวกข้างนอก "
" ข้างนอก..มึงเคยเป็นเด็กส่งข้างนอกเหรอ? " พี่โตถามกลับ ผมมองหน้าไอ้เป้อีกครั้ง มันรู้จักชื่อป๋าที่เป็นตัวการจากพวกที่ส่งยาซื้อขายกันข้างนอก พอถุกจับเลยติดต่อกันได้งั้นเหรอ?
" ใช่...พอถูกจับ..ครั้งแรกติดไม่ถึงปี ..ส่วนตอนหลังเผลอไปฆ่าตำรวจเข้า ป๋าเลยบอกว่าถ้าอยู่แดนนี้ให้อยู่กับพี่โต เพราะเป็นคนของป๋า.. " เป้มันเล่าฉอดๆ กับวีรกรรมของตัวเอง..ทำเอาผมชักปวดหัวแทน ตอนแรกมันเป็นเด็กส่งยา พอถูกจับคุกแล้วออกไปก็พลั้งมือฆ่าตำรวจจนต้องเจอโทษหนักอีก..เฮ้อ..ผมมองหน้ามัน บางคนในนี้ทำผิดด้วยความไม่ตั้งใจ พวกเขาพยายามทำความดี หวังว่าจะได้ออกไปใช้ชีวิตเป็นคนดีข้างนอก แต่กับคนๆนี้ ทั้งที่มันเคยได้รับโอกาสแล้ว มันยังทำผิดอีก ทำแบบเดียวกันอีก..ทั้งที่มีโอกาสมากกว่าคนอื่นตั้งไม่รู้กี่เท่า..ที่จะปรับตัวเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนดี แต่มันก็ไม่ทำ..
" แล้วมึงรู้มั้ยว่าถูกส่ง......มาทำอะไร..? " พี่โตตั้งคำถามอย่างขัดข้องใจเป็นที่สุด ใช่ครับพี่ ผมก็ข้องใจพอๆกันนี่แหละ
" ........ก็ไม่เห็นเป็นไร " มันยักไหล่ สีหน้าชิวๆ แสดงว่ารู้ และก็คงจะ...เห็นว่าไม่เป็นไรเช่นกัน..เฮ้อ.....
" กูไม่ชอบมึง... " พี่โตบอกเสียงห้วน กวาดตามองหน้าไอ้เป้อย่างไม่พอใจ
" ..รู้แล้ว อย่างพี่คงประเภท....... "มันว่าแล้วกวาดตามองผม..ไอ้....^*&*()%& มองหน้ากูแบบนี้มีอะไรฟ่ะ !!มีปัญหาอะไรกับหน้าตาและความสูงของกูรึไง ..
" ยุ่ง!!!.. " พี่โตถลึงตาใส่มันอย่างไม่พอใจ
".....หึ.... "ว่าแล้วมันก็ยักไหล่ไม่สน ไอ้เป้ครับ อย่าว่าแต่พี่โตเลย ตอนนี้ไอ้เนมก็เหม็นหน้ามึงครับ กวนตีนชิบหายยยยยย..
" ป๋ามันสั่งไรอีก " พี่โตถอนหายใจแรงอย่างพยายามระงับอารมณ์เคือง
. " บอกให้ช่วยทำงาน...หางานให้ผมทำด้วยล่ะพี่.." โอเค...ไอ้เป้ครับ มึงแน่มาก กล้าสั่งพี่โตเชียวไอ้เหี้ย..
" ....กูเป็นลูกพี่มึง.... " พี่โตเอ่ยเสียงเรียบ มองหน้าไอ้เป้ที่ยังคงมีท่าทีชิลๆด้วยท่าทีคุกคาม..
" ครับ เฮีย.. " มันทำท่าสบายๆราวกับรู้จักพี่โตมานับสิบปี ผมมองหน้ามันแล้วถอนใจ มองเห็นเส้นเลือดบนขมับพี่โตสั่นระริก จึงถอยห่างออกมาอย่างรู้งาน.
.
ผลั่ว !! ตุ๊บ !! เอ๋ง (อันหลังผมใส่เองด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัว)
"..อย่ามาสะเออะทำหน้ากวนตีนใส่กูน่ะไอ้เหี้ย ต่อให้มึงเป็นเด็กป๋ากูก็ไม่สน พวกมันฉลาดพอจะเลือกกูแทนมึง จำไว้ !!! "
ผมหันหลังไม่มองภาพทารุณกรรมสัตว์โลก ได้ยินเพียงเสียงตุ๊บตั๊บคุ้นหู ก่อนที่พี่โตจะเดินมาหา คล้องแขนเข้ากับคอผมอย่ารวดเร็ว
" ไปเถอะ...อยู่นี่แล้วอารมณ์เสียว่ะ "
" พี่..... " ไอ้เป้ยังจะมาเรียกผมกับพี่โตที่ทำท่าจะเดินไป ผมหันขวับไปมองมันที่นอนอยู่บนพื้นในสภาพที่กลืนขนมตุ๊บตั๊บไปหลายปั้น แต่มันยังหันมามองหน้าพวกเราสองคน แล้วยิ้มออกมาน้อยๆในสภาพปากมีสีแดงติดอยู่..
" อย่าลืมล่ะ ว่าผมต้องทำงาน "
"............." พี่โตถอนหายใจฟึดฟัด ชะงักฝีเท้าเมื่อฟังคำพูดมันก่อนจะคล้องคอผมพากันเดินเข้าไปในงานแต่งของไอ้โน๊ตและตั้มเมียรักด้วยอารมณ์หน่ายระอา..
ตุบ...
พี่โตฟาดมือลงบนไหล่พี่กันย์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่เบานัก ทำเอาคุณหมอในชุดนักโทษหันขวับ มองสบตาพี่โตท่ามกลางเสียงหัวเราะปนโห่ฮาของงานแต่งที่ชักจะเละเทะขึ้นเรื่อยๆ
" เอาไอ้เวรนั่นไปทำงานกับมึง กูไม่อยากเห็นหน้ามัน " พี่โตสั่งสั้นๆ ความนัยน์คงหมายถึงเด็กใหม่ และพี่กันย์ที่เมื่อวานไปประชุมด้วยกันคงจะทราบดี จึงพยักหน้ารับช้าๆ แม้นัยน์ตาจะมีแววครุ่นคิด..
" ตอนนี้เด็กใหม่อยู่ไหน? " พี่กันย์ถามกลับ
" นอนตายอยู่ข้างนอกมั้ง " พี่โตว่า ทำเอาทั้งวงพากันหัวเราะครืน ทั้งที่ไม่ใช้โจ๊ก แน่ล่ะว่านั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนรอคอยกับชะตากรรมของเด็กใหม่ที่แสนกวนตีน..
" อีกแล้ว... "พี่กันยืถอนหายใจเอือกออย่างระอาใจ
" อ้อ.... " พี่โตชะงัก เลิกคิ้วเหมือนนึกขึ้นได้ "กูยกให้มึงก็แล้วกัน..แทนคนที่มึงควรจะปล่อยไปได้แล้ว.." พี่โตบีบไหล่พี่กันย์พร้อมทั้งก้มกระซิบอย่างหนักแน่น..ใจความนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น..
" ..... บางอย่าง มันก็เอาอะไรแทนไม่ได้หรอกครับ.."
คำตอบของพี่กันย์ทำให้พี่โตถอนหายใจแรงอย่างหงุดหงิด ผมขมวดคิ้วน้อยๆ มองหน้าพี่กันย์ที่ยังฉายแววรื่นเริงกับงานเลี้ยง ก่อนจะมองพี่โตที่มีสีหน้าเรียบสนิทและแววตาครุ่นคิด..
คนที่ควรจะปล่อยไปได้แล้วงั้นเหรอ?
ใคร?
...
หึหึหึหึ (วิ่งหนีตรีน :laugh:)
ตอนนี้เป็นงานแต่งแบบฮาๆขำๆ (ตอนต้นเหอๆ) เรื่องงานแต่งนี่มีจริงๆค่ะ จำได้ว่าอยู่ในหนังสือบันทึกนักโทษอะไรซักอย่างที่อ่านเมื่อสี่ห้าปีที่แล้ว..แต่เพราะมันเป็นชาย-ชาย ความจำมันเลยฝังรากลึกในง่ามสมอง แงะไม่ออกจนต้องเอามาแต่ง (แล้วทำไมไอ้พวกสุตรเคมีหรือสูตรคำนวนไม่จำได้บ้างงงง :z3: )
และ ตอนสุดท้าย...พวกป๋าจะทำการอะไรอีก โปรดติดตามค่ะ หุหุหุ
ปล. วันนี้ก็อัพคาวี่เน้อ ฝากมาเฟียกะท่านชีคหน่อย :3123:คลิ๊ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18705.240)
ปล.สอง พี่โตหวานว่ะ น่าหมั่นไส้ ( :z6:)
-
ปล่อยใคร ??
เมฆหรือป่าววว
-
จิ้มก่อน แล้วค่อยกลับมาเม้นต์...ขอตัวไปอ่านเเป๊บ
-----------------------------------------------------
เห็นแววความยุ่งยากมาแต่ไกล แล้วส่งเป้ไปอยู่กับกันย์จะดีจริง ๆ เหรอ เฮ้อ...ไม่อยากจะคิดว่าจะเสียวิทย์ให้กับเมฆจริงๆ เพราะเชียร์กันย์-วิทย์แบบสุดโต่ง :z3:
-
o18พี่โตเริ่มน่ารักขึ้นนะเนี่ยยยยยยยยยยยยย
อย่างงี้น้องเนมหลงรักตายเลยยยยยยยยยยยยยย o13
-
คนคนนั้น คือ เมฆ หรือ วิทย์ หวา???????
พี่โต นิ ถามน้องเนม อย่างงี้ แสดง ว่าคิด
อยากจะแต่งกะน้องเนม หละซี่ ฮิๆๆๆๆๆ :impress2:
-
กลับมาอ่านต่อหลังจากที่มีวี่แววว่าเป้มันจะไปคู่กับพี่กันย์
555
นึกว่าจะมาแทรกแซงเนมช้านนนนน
-
พวกป๋านี่หาอะไรเล่นไปเรื่อยเลยนะขอรับ เหอะๆ
ส่วนไอ้เด็กใหม่นั่น... มันมาโซใช่ไหมขอรับ?
เห็นโดนซัอมซะขนาดนั้น แต่ยังกวนต่อซะงั้น.... นะ
รอลุ้นตอนต่อไปเสมอนะขอรับ เป็นกำลังใจให้ต่อไป
-
" ไม่อยากแต่งกับกุจริงอ่ะ "...พี่โตแอบหวานนะเนี่ย :m1:
หมั่นไส้เด็กใหมาอ่ะ มันต้องมีซัมติงกับพวกไอ้ป๋า แล้วต้องสร้างเรื่องให้แน่ๆ
มีแววจะดราม่า เพิ่งเริ่มภาค2ได้ไม่กี่ตอนมาม่าชามแรกๆขอแบบเบาๆพอเจ็บตับนะคะ อย่าเยอะเดี๋ยวคนอ่านจะหัวใจวายซะก่อน
-
หรือพวกป๋าจะส่งน้องเป้ให้ขึ้นมาใหญ่แทนพี่โตหว่า
-
จะเอาหวานกว่านี่ เรื่องตัวป่วน ป๋าคงไม่ส่งมาให้พี่กันย์คาบไปง่ายๆหรอกจิงมั้ย
ยิ่งอ่าน รู้สึกวว่าเข้มข้นนะ ต่อไปจะมีแหก แบบ Prison Break ป่ะเนี่ย 55
-
คราวนี้มาต่อเร็วแฮะ
พวกป๋าจะให้เป้มาทำไรอีกเนี่ย..................
-
ยกให้เป็นเมีย คิดได้นะไอ้พวกป๋า
-
ปล่อยใคร? วิทย์ or เมฆ :m28:
พี่โตพูดงี้ไม่เคลียร์นะคะ น้องเนมอยากรู้ เอ่ยชื่อมาเลยดีกว่าพี่!!! :angry2:
ส่วนเด็กใหม่ สันดานเริ่มโผล่มาแต่ไกล ฆ่าคนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยรึไงฟะ :m16:
พูดชิวๆ เหมือนตูฆ่าก็แค่ติดคุก ใครจะทำไม เลววววววววววว :z6: :z6: :z6:
-
เด็กใหม่นี่มันทนจริงๆ
พวกป๋ามีไรทำให้หายเซ็งได้จริงๆ อ่ะแหละ
คนมันมีอำนาจอะนะ
ยกให้พี่กันย์ แล้วคงไม่มีอะไรแล้วมั้ง
-
เนมมีดีจริงๆ ด้วย^^
เท่านี้ก็รู้แล้วว่า ใครหญ่ายยยยยย 5555+
-
แหมมมมม
พี่โตอยากแต่งเองก็บอกสิจ๊ะ
55555555555555555
ว่าแต่ ไอเป้นี่ต้องเอาเรื่องอะไรมาอีกแน่ๆๆๆ
เห้อออ....
-*-
-
เด็กใหม่กวนทรีนอย่างแรงงงงงง
:pig4:
-
พี่กันย์รับเด็กใหม่ไปเถอะ
โคตรกวนมากมาย :beat:
-
ที่ตากันย์พูดก็ถูกนะ
บางอย่างมันแทนกันไม่ได้จริง ๆ
-
อ่านแล้วคิดถึงประโยคโปรยที่สปอยไป...
แง่งๆๆ...ชักจะวุ่นวายแล้วสินะ :3125:
-
:beat: หนอยไอ้เป้ หมูเขาจะหามเอาคานเข้ามาสอด ไอ้บ้า ..คนอ่านอดเลย
พี่โต: กูก็อดด้วย ฮึ่ย
เนม: กูรอด ฮี่ๆ
แล้วไอ้เจ้าเป้นี่ท่าทางแรงไม่น้อย พี่โต พี่กันต์ เอาให้อยู่นะ
-
เด็กใหม่ ไม่เห็นจะโดนเท่าที่เนมเคยโดนเลย
มันทนขนาดนี้ ก็จัดหนักเลยเป็นไง :z1:
-
ป๋าจะทำอารายอีกกกกกกกกกกก :serius2:
-
พี่โตอดเลยอารมณ์เสียต้องหาที่ระบายอารมณ์โดยการแจกขนมตุบตั๊บให้เด็กใหม่ :laugh:
เกลียดอิพวกป๋าโรคจิตมากๆ :z6:
-
สนุกเหมือนเดิม อ่านแล้วลุ้นตลอดเวลา
คนที่ควรปล่อยคือใคร....หลายคนคงเดาได้
-
ถ้ากันจำเป็นต้องเอาจริง ๆ แต่คงปวดหัวหน้าดูเลยละ เด้กมันกวน และไม่กลัว teen ซะขนาดนั้น
:pig4: คะ
-
ทำไมเป้มันทนมือทนตีนได้ขนาดนะ โดนแบบนี้แล้วยังไม่ยี่หระเลย น่ากลัวอะ
-
เอาให้พี่ทินไปเลยไอ้เป้อ่ะ อิอิ เอ๊ะ หรือว่าให้พี่กันต์ดี ก็งี้ทุกคน ไม่มีใครแทนที่ใครได้ แต่สุดท้ายเห็นมีใหม่ทุกคนเอิ๊กๆๆๆ
-
อิพวกป๋าเอาอีกแระ...
เด็กใหม่กวนตรีนมากกกกกกก :z6:
ไม่ชอบเลยยย อย่ามายุ่งกะพี่โตเด็ดขาดนะ เลววววว
แอร๊ยยย อินค่ะอิน..
ปล. เสียงเอ๋งของอิน้องเนมโค่ดตัดอารมณ์อ่ะ อน่างฮา
สนุกมากๆค่ะ...
-
เด็กใหม่นี่กวนตีนมากมาย กวนมาก็ได้ตีนมากไง อิอิ
-
โต เนม อ๊ากก อ่านแล้วมีฟามสุกจาง
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !
พี่โตหวานไป หวานไป ><
แหมมม ~ เด่วนี้มีมุมน่ารัก ๆ เยอะเลยน้ะ
-
พี่โตน่ารัก (ต่างกับตอนแรกๆลิบลับเลยจริงๆ)
แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะงานเข้าอีกแล้ว เหอๆ
-
พี่โตพูดน่าคิด 'ไอคนที่ควรปล่อยไปได้แล้ว' นั้นคือใคร?
มันน่าสงสัยน้า ฮ่าๆ
เด็กใหม่แกจะลุกขึ้นมาดูไอพี่โตกะเนมเค้าสวีทกันทำม๊ายยยย!!
-
555 อุตสาห์ไปทวงพี่โตจากกระทู้นู้น แต่เรื่องนี้อัพก่อนซะงั้น หน้าแตกเลยเฮา
ทำไมใจร้ายกะน้องเป้ขนาดน้านนนน (ได้ข่าวว่าอ่านไปสะใจมากถึงมากที่สุด :laugh:)
คนที่ควรปล่อยไปคือ เมฆ รึเปล่า อิเป้คงไม่ได้เข้ามาเพื่อคู่กะพี่กันย์ใช่ม๊า
ไม่อาววว ต่อให้เป็นไปไม่ได้เค้าก็ยังเชียร์กันย์-วิทย์อยุ่นะ :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โตน่ารัก :man1:
-
มองเห็นเมฆฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล.....อย่าให้เกิดเหตุหนักหน่วงแก่น้องเนมเลยค่ะ :call:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
ปล่อยเมฆหรือเปล่า?
=_=
เด็กใหม่อวดดีจริง -*-
เนมโตขึ้นมากกว่าเดิมเยอะเลย ! พี่โตก็น่ารักขึ้นทุกวันๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ 555+
ชอบที่พี่โตให้ความสำคัญกับเนมมากกว่าคนอื่นๆ ก๊ากกกกก~~
แต่ข้องใจ =_= พวกป๋าอีกแล้ว ในเรื่องนี้ไม่มีใครฤทธิ์เดชได้เทียมพวกป๋า เฮียแกเทพจริงๆ ขยันหาเรื่องมาให้ - -" เป้คงจะหนักพอตัว เฮ้อๆๆๆๆๆ
รออ่านๆๆๆๆ สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้
-
โอ๊ยว่าและแผนไอ้ป๋าตาแก่นี่เอง
เบื่อวะ สมน้ำหน้าไอ้เด็กใหม่แอบหมันไส้
น่าจะดดนหนักๆๆ
ดีนะพี่โตไม่หลงมัน
อย่ามายั่วพี่โตให้ยาก
แต่อย่าคิดกะเนมนะโว้ยไม่ยอม
พี่โตคงไม่ปล่อยไว้ด้วยละ
แต่พี่กันต์ยังไงก็งงตลอด ถึงจะคลี่คลายบ้างแล้วแต่อยากอ่านพาทของพี่กันต์จัง
-
รอ มาอัพ ต่อมากกก
ไม่ชอบ เด็กใหม่เลย จริงๆๆๆ
กวน ส้น ..... มากกก ได้อีก ได้อีก
-
เป้มีความจำเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมต้องเสี่ยงโดนตรีนตบหน้าด้วยการย้ำอยู่นั่นล่ะเรื่องต้องได้ทำงาน
อยากจะคิดอย่างนั้น แต่ก้อไม่แน่ใจ.. เพราะคนเขียนชอบสับขาหลอก ศอกทีเผลอแล้วเรอใส่หน้า
เพราะงั้นนอนกระดิกเท้ารออ่านเฉลยดีกว่า
ปล. ขอสมัครเป็นแฟนคลับเป้(คนแรกมั้ยเนี่ย?) ที่สามารถกวนจนทำให้เฮียโตงุ่นงานได้ หุๆ
-
พี่โตแมนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รักเดียวใจเดียวกะน้องเนม แม่มปลื้มว่ะ
ว่าแต่ไอ้เป้นี่ ไม่รู้จะชอบพี่โตหรือน้องเนมกันแน่ 555+
-
:z2: พี่โต ให้แน่นะที่ไม่เอาอ่ะ อย่าสักแต่พูดแล้วกันไม่อย่างงั้นละก็ :z6: แน่ๆ
:pig4: :pig4:
-
หวานวันละนิดจิตแจ่มใส โฮะๆๆ
-
จ๊ากกกกก ตกใจหมด กลายเป็นเราแต่งงานไปได้ไง :m16:
-
ู^
:z13:
... ความจริิงเปิดเผยแล้ว ว่ารีบนมีแฟนชื่อตั้ม :jul3: o18
-
+1 ค่ะ :mc4:
โฮกกกก ตอนนี้น่ารักนะ เหมือนไม่มีอะไร แต่น่ารักอ่ะ :impress2:
ชอบตอนที่พี่โตบอกไม่อยากแต่งจริงอ่ะ? กับตอนเนมหึง น่ารักจริงๆ :กอด1: :L2:
-
สารภาพว่าอ่านข้าม :laugh: เค้าเครียดนี่ :m15: อันนี้เห็นชื่อตอนว่าแต่งงาน นึกว่าพี่โตแต่งกับเนมซะอีกนะเนี่้ย อิๆ แต่อ่านตอนนี้ก็โอ พี่โตน่ารักดีมาก รู้จักทำตัวเปนคนดีกับเค้าด้วย 555
-
พี่โตพูดแบบนี้ก็เป็นด้วย!! :o8:
-
ขอบคุณนะคะเข้ามาอ่าน ภาค 2 สามตอนรวดเลย กลัวมาม่าเลยต้องเเอบไปทำใจด้วยการ วิ่งไปดู คาวี่ ยั่ว(อารมณ์) ท่านชีคมา (ชอบมากเหอะ) พี่โต น่ารักหวานขึ้น เป้ เด็กใหม่น่ากลัวโคตรอะ ป๋า คิดจะทำไรกันไว้ใจไม่ได้เลยอันตรายสุดๆๆ พี่กันย์ เหอะๆๆไม่มีใครเเทนใครได้อะเรื่องจริงเเต่ไม่ต้องเเทนไง เเค่รับเข้ามาเพิ่มเอง เดี๋ยวเจอความเเสบเด็กใหม่ก็ไม่ว่างจะยุ่งกับชาวบ้านเค้าเอง อ้อ เเล้วก็ความหวานของ พี่วิทย์ + เมฆ ดีเเล้วที่รักกัน +1 เอาไปเลย คุคุคุ
-
ว่าแล้วว่าอิเป้ต้องมีไรกับพวกป๋าๆ แน่เลย :angry2:
-
มันก้ต้องหวานมั่งอะไรมั้ง
อิอิ
-
โอ้ยยย
ตอนนี้ทำเอาละลายยย
".. ง่วงรึยัง? " พี่โตก้มลงถามเบาๆ
" ไม่อยากแต่งกับกุจริงอ่ะ "
พี่โต จะน่ารักไปไหนนนนนนนนนนนนน :o8:
-
เพ้โตจะหวานทั้งทีก่มีมารมาซะงั้น ก๊ากกกกก
ยังไม่พอ
เอาอีก เอาอีก อิอิ
เอ.....เพ้วิทย์เป็นไงน่าตอนนี้
-
:call: ใช้ๆๆ ให้พี่กันย์ไปเหอะ..จะได้ไม่มาวอแวกับคู่หยุดโลกของเรา
แหะ...เป็ดใหม่ยังไม่ออกจากไข่ เพื่อน้องเนมกับพี่โตโดยเฉพาะเลยคร้าบ
-
เด็กใหม่ท่าจะไม่เบานะเนี่ย
พี่โตแอบหวานนะตอนนี้
-
พี่โต มีแววเกลียมัวละนะ 555 น้องเนมน่ารักจิงๆ
เสียดายตอนนี้ไม่มีฉากที่เรารอคอย :laugh:
ชวดไปตั้งสองครั้ง เริ่มเหม็นขี้หน้าเด็กใหม่แล้วสิ(ด้วยคน)
แต่ก็ดีนะ รักสามเศร้า จะได้จบลง
แต่มันจะง่ายขนาดนั้นเหรอ
คงไม่ :sad4:
ปล งานแต่งฮาดี น่ารักๆ
-
อย่างพี่โตไม่ต้องแต่ง แต่ฉุดไปอยู่เลย ฮ่าๆๆ
-
พี่โตเป็นห่วงความรู้สึกน้องเนมด้วย น่ารักจริงจริ๊ง :o8:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบพี่โตว้าาาา ทำไงดี หนูเนมมมม ฝากด้วย ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
เหมือนผู้ชายเลว ๆ ชั่ว ๆ จะมีเสน่ห์อันยากจะบรรยาย ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักพี่โตอ่ะ :-[
หนูเนมก็ยิ่งนานวันยิ่งน่ารักเหมือนกัน มิน่าอิพี่โตถึงได้หวงนัก หวงให้ตลอดนะยะ :angry2:
ยิ่งอ่านยิ่งหลงเสน่ห์เรื่องนี้ มันเหมือน เครียดแต่อบอวนไปด้วยกลิ่นอายของความรัก แบบตำนานรักคลองแสนแสบ :laugh:
เหมือนขวัญเรียม คู่กรรม อะไรแบบนั้น :o12:
-
ดันๆๆๆๆๆ :z2:
-
พี่โต่งเป็นปู้จายที่น่านับถือจริงๆ
เรื่องานละโหดเถื่อน
แต่เรื่องรักนี่หวานแหวนน้ำตาลยังสู้ไม่ได้เลย
-
ไอ้เจ้าเป้มัน...มันทำให้เรารู้สึกว่า ไอ้หมอนี่ไม่ได้มายุ่งเรื่องระหว่างพี่โตกับน้องเนมสักเท่าไหร่ แต่มันจะทำให้มีปัญหาเรื่องในแก๊งค์ซะมากกว่า
อันนี้ตามความรู้สึกเราแฮะ ไม่ไม่รู้จะจริงรึเปล่านี่สิ
Ps.พี่โตแม่งวางฟอร์ม ทำเป็นว่าจะแต่งทำไม แค่นี้กรูก็คุมเมียอยู่ที่ไหนได้ลับหลังทำเป็นพูดมีเลศนัยว่า แต่งงานก็ดีนะ *0*
-
งานแต่ง ! ความจริงพี่โตกับน้องเนมเป็นผัวเมียทางพฤตินัยอยู่แล้ว เขาเห็นกันไปทั่ว ไม่ต้องแต่งก็ได้เนอะ
555555555555
ถ้าคู่พี่โตแต่ง คู่พี่วิทย์น้องเมฆก็ต้องแต่งด้วย แต่คู่นี้อาจต้องมีสาม . . รวมพี่กันย์ไปด้วย
555555555
หลายคนบอกว่า อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นตลอดเวลา
แต่รุคกี้คงต้องบอกว่า อ่านเรื่องนี้ แล้วลุ้นจนหยุดหายใจจะถูกต้องซะกว่า T^T ก่อนกดอ่่านทีไร ต้องทำใจ เพราะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
555555555555
แต่รักเรื่องนี้มากๆ เลยนะค่ะ :o8:
เฮ้อ ....... ไอ้เป้มันกวนจริงๆ ขนาดอ่านแล้วยังอยากจะมุดจอเข้าไปบีบคอมัน จะมายุ่งอาร๊ายยยยยยยยย
มรึงน๊าเมิงงงงงงงงงงงงงง เขากำลังจะเสริมสร้างความสัมพันธ์อันดีด้วยกันแท้ๆ !!!
เดี๊ยะๆ โดนเกลียดเพราะเรื่องนี้แหละ - -''
พี่โตเขาไม่ได้เป็นเกย์มาตั้งแตเกิดนะว้อย เขาเป็นเพราะน้องเนมต่างหาก ที่สำคัญ เป็นกับน้องเนมคนเดียวด้วยย่ะ
เรื่องพี่โตกับไอ้เป้ไม่ห่วง กลัวมันจะทำให้งานพี่โตเสียมากกว่า -*- วุ่นวายจนน่าจับรัดคอ
คาวี่ !! เอามันไปฆ่าสิลูก !! (คนละเรื่อง ..........)
ไรท์เตอร์ขา พี่โตหวานๆ ยังงี้อะดีแล้ว
คนอ่านชอบบบบบบบบบบบบบ ชดเชยจาก ความมาม่าแบบหฤโหดเมื่อภาคก่อน
เนอะๆๆ ><
พี่กันย์น่าสงสาร จะเชียให้ได้กับเป้ ก็หมั่นไส้มัน 5555 ไม่อยากให้มันมีความสุข !!
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า :กอด1:
-
ไอ้เจ้าเป้นี่มันยังไง ๆ อยู่นาไส้ศึกเป่า สังเกตไม่ใช่พวกที่อ่อนแอหัวอ่อนนะ ดูจากที่ยอมชนกับที่พี่โตหลายครั้งรู้ทั้งรู้ว่าพูดไปทำไปจะโดนอะไรกลับมา แปลก ๆแสดงว่าต้องเป็นคนที่ใจเด็ดพอดู กล้า ๆ อะ ถ้าเหมือนแอ๊บเป้นอ่อนแอไว้ ต้องการอะไร ? แต่แอบสงสารเวลาอิพี่โตซ้อม โดนไปกี่ตุ๊บแล้วนั่น
ขออย่างเดียว อิพี่โต แกอย่าเขวแล้วกัน ไม่งั้นโดน ดูแลน้องเนมให้ดีด้วย
กัณ-เป้ คู่นี้ก็อาจจะเป็นคู่ที่น่าสนใจก็ได้นะ อิอิ
-
เกลียดอิป๋าอ่ะ จะส่งเด็กใหม่มาให้พี่โตทำไมว๊า
ดันกวนตรีนพี่โต สมควรโดนยำตรีนอ่ะนะ
แต่เด็ใหม่ยังไงๆมันก็ทะแม่งๆ อยู่ดี ลุ้นจริงๆ
ยิ่งหลงพี่โตไปใหญ่เลย เดี๋ยวนี้หวงน้องเนมเกิน!
จะหวานไปไหนค่ะพี่ :-[ อารมณ์ดีเพราะน้องเนมหึง น่ารักวะ
งานแต่งฮามาก พิธีกรนี่แล้วใหญ่เลย :m20:
ว่าแต่..ปล่อยใคร? :m28:เมฆรึป่าว
-
ภาคสองเริ่มด้วยความสนุก ฮาๆ แต่ไม่ไว้ใจคนแต่งเลย เดี๋ยวมันมืดอีก
คนที่ควรปล่อย เมฆน้อยกลอยใจเฮียวิทย์รึ หรือเป็นคูู่่ที่ควรปล่อยดี
-
รอร้อรอ รอด้วยใจจดจ่อ เป้ท่าทางเบื้องหลังเยอะ.... (= =")
-
Improbable 4 : เมฆตั้งเค้า
ผมนั่งอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล สายตามองไปยังการสนทนาของพี่โตกับพี่กันย์ทคี่ชักจะยืดเยื้อไปเรื่อยๆด้วยความสนอกสนใจ ข้างตัวผมก็มีร่างของไอ้เป้ เด็กใหม่ นั่งยองๆมองขาใหญ่ทั้งสองที่นั่งคุยกันอยู่ เป้มันพยายามจะถามถึงเรื่องที่พวกนี้คุยกันจากผมเป็นพักๆ แต่ใครจะตอบล่ะครับ ปล่อยมันให้เผชิญนรกของเด็กใหม่ไปน่ะดีแล้ว...อุ๊ย..พุดเล่นครับ หมายถึงผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก เลยไม่มีอะไรจะเล่า บวกกับสายตาจ้องเขม็งของพี่โตที่กราดมาทางนี้ทุกๆสามนาที มันบอกให้ผมรู้ตัวอ้อมๆว่า ควรจะนั่งเงียบๆอยู่อย่างนี้ดีกว่า..
" ป่ะ ไปได้แลว " สักพักใหญ่ๆ ในที่สุดพี่โตก็เดินมาหาผมแล้วออกปากชวน ผมมองเห็นพี่กันย์ปรายมาตามองเราสองคนแล้วถอนหายใจเฮือก ด้วยท่าทีหน่ายใจยังไงชอบกล..
" แล้วผมล่ะพี่ " เป้มันถามออกมา ทำให้พี่โตที่มีท่าทีอารมณ์ดีชะงัก ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วชี้ไปที่พี่กันย์
" มึงเป็นลูกน้องไอ้กันย์แล้ว ถามมันโน่น " ว่าแล้วก็จองหน้าไอ้เป้แล้วถลึงตามใส่มัน " อย่าทำตัวมีปัญหาล่ะมึง "
" ครับๆ " ไอ้เป้ในพยักหน้ารับและหันไปมองหน้าพี่กันย์บ้าง รายนั้นก็มองหน้าไอ้เป้แค่เเว้บเดียวแล้วหันไปสนใจรายงานบนกระดาษขาวๆต่อ
เมื่อหมดธุระกับการฝากฝังลูกน้องที่ตัวเองไม่ต้องการให้คนอื่นแล้ว พี่โตก็คว้าตัวผมออกจากห้อง ปล่อยให้ลูกน้องกับนายใหม่สองคนคุยกันเอง..และถ้าตามไม่ฝาด ผมว่าเห็นสีหน้าหน่ายๆของสองคนนั้นชัดเจน..
" ตกลงจะให้ไอ้เป้มันไปเป็นลูกน้องพี่กันย์จะดีเหรอพี่? " ผมถามพี่โตหลังจากโดนลากคอออกจากห้องพยาบาลแล้ว
" อือ ดีสิ กุขี้เกียจเห็นหน้า " พี่โตรับคำแล้วยักไหล่
" ไม่ใช่แบบนั้น ก็ไอ้เป้มันนอนอยู่ห้องเดียวกับเรา ถ้าคุยอะไรกัน มันไม่ลอดไปถึงหูพี่กันย์หรอกเหรอ? "ถึงจะบอกว่าอยู่แกงค์เดียวกันแล้ว แต่ต้างก็ต้องมีความลับหรือเรื่องที่ควรรู้กันแค่พรรคพวกของแต่ละฝ่ายอยู่ละครับ ถ้าให้ไอ้เป้ที่เข้ามาไปเป็นลูกน้องพี่กันย์ มันก็เหมือนทำให้ตัวเองมีพวกอื่นอยู่ในห้องชัดๆ
" มันจะรู้ก็ช่าง เพราะถึงยังไงเรื่องสำคัญๆ...กุก็ไม่ให้มันลอดไปถึงหูไอ้เหี้ยนั่นหรอก.. " พี่โคว่า ก่อนจะหรี่ตาลงน้อยๆ "อีกอย่าง กูว่า...มันน่าสงสัย...."
" หือ? " ผมครางเบาๆ พลางมองหน้าคนพูด
" ให้ไอ้กันย์มันดูน่ะดีแล้ว กูดูออกว่าไอ้สองคนนี้มันก็คล้ยๆกันนี่ล่ะ แม่งร้ายทั้งคู่ ปล่อยให้พวกมันกัดกันเองมา อยู่กับกู ถึงกูจะดูออกบ้าง แต่มัวเอาเวลาไปสนใจมึงยังไงก็ได้เรื่องไม่เท่าไหร่ อีกอย่างก็เสียเวลา เสียสายตากู " พี่โตว้า ทำให้ผมพยักหน้ารับหงึกๆ และเอะใจในวินาทีต่อมาว่า...ที่แท้พี่ก็ขี้เกียจดูมันใช่ไหม?
" อย่าเอาผมมาอ้างน ่า"ไอ้เนมทำหน้านิ่วใส่พี่โต "แล้วที่ว่ามีอะไรนี่.."
" กูว่าช่วงนี้ต้องระวังตัว " พี่โตว่าสั้นๆ "ตั้งแต่ไอ้เป้มันบอกว่าป๋าสั่งมันมา...กูก็รู้แล้ว ว่าพวกแม่งต้องมีอะไรแน่ๆ.."
".........." ผมเงียบพลางมองหน้าพี่โตที่มีสีหน้าครุ่นคิด
" ไอ้พวกนั้นมันจะทำอะไรอีกก็ไม่รู้ " พี่โตบ่นออกมาเบาๆ " ได้กลิ่นตุๆลอยมาเลยล่ะ "
" แล้วแบบนั้น พี่เฝ้าเองยังจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ? ให้พี่กันย์เฝ้าก็ใช่จะ.."
" ก็ใช่..แต่ไอ้กันย์...มันก็ ไม่ยอมให้พวกนั้นหลอกใช่หรอกนะ..." พี่โตว่า ทำให้ผมเลิกคิ้ว มองหน้าคนพูดอย่างสงสัยปนทึ่งหน่อยๆ
" โห..นี่ญาติดีกันแล้ว? "
" พวกกูไปทะเลาะกันตอนไหน? " พี่โตขมวดคิ้ว ออกปากถาม
" แน่ใจเหรอครับ...ว่าไม่ได้ทะเลาะกันนะ " เห็นประจำเถอะ คุยกันก็กระโชกโฮกฮากจนพี่กันย์แกเบื่อจะพูดด้วยทุกทีไป
" หึหึ นั่นแค่ละคร "
"อ้อ งั้นความจริงก็สนิทสนม ? คุ้นเคย คุยกัน..."
" พอๆ อย่ามาลากไปเรื่องอื่น .." พี่โตปรามเมื่อพบว่าผมชักจะลากเรื่องของตัวเองกับพี่กันย์ไปในทางชู้สาว " คุยกันน่ะ ในต้องรู้ทันกันเว้ยบ ทะเลาะอะไรกันน่ะเรื่องปกติ แต่ไม่เคยมีปํญหาใหญ่ เข้าใจไหม? "
" อืม... " ผมพยักหน้ารับ..
" อ้อ จริงสิ " เงียบไปสักพัก รายนั้นก็หันมามองหน้าผมเหมือนนึกขึ้นได้ "วันนี้วันอาทิตย์นี่ แม่มึงมาเยี่ยมรึเปล่า ?"
" มาครับ..ทำไมเหรอ? "ผมถามกลับ ทำให้พี่โตชะงักไปเล็กน้อย ก่อนรายนั้นจะหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้านิ่งๆ ท่าทางนั้นทำให้ผมรู้ทันที ว่ามีอะไร
" พี่กิ๊งมาเยี่ยมเหรอ ? "
" อืม .... " พี่โตรับคำเบาๆ นัยน์ตายังจ้องหน้าผมอยู่
" ก้ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ พี่เขามาเยี่ยมนานๆที ออกไปเดี๋ยวคงได้เจอกัน " ผมว่าช้าๆ พลางเอื้อมมือไปจับมือพี่โต รายนั้นพยักหน้ารับช้าๆ แล้วบีบมือผมตอบ ขณะที่เราสองคนพากันเดินไปที่อาคารเยี่ยมของเรือนจำ...
ความเงียบก่อตัวช้าๆ ภายในห้องพยาบาล มีเพียงเสียงพลิกกระดาษเบาๆดังขึ้นเป็นครั้งคราวเท่นนั้น นัยน์ตาของกันย์ยังคงก้มมองกระดาษรายงานในมืออย่างมีสมาธิ และนัยน์ตาอีกคู่ของเด็กใหม่ก็จ้องมองมาที่ตัวเขาไม่กระพริบเช่นกัน ทั้งคู่ได้แต่ปล่อยความเงียบให้ลอยผ่านไปช้าๆ แม้ต่างฝ่ายจะมีท่าทีใจเย็นไม่รีบร้อนอะไร ทว่าความอดทนของคนมองก็ใช่จะมีมากเช่นกัน
เป้ลุกขึ้นจากท่านั่งยองๆของตัวเองมานั่งบนเตียง จ้องมองใบหน้าของลูกพี่ใหม่ที่ยังคงจับจ้องหน้ากระดาษสีขาวนั้นแล้วก็ถอนหายใจเอือก และในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายหมดความอดทน...
" ว่าไงพี่..ตกลงมีอะไรจะคุยรึเปล่า ? "
" แล้วมีอะไรจะถามมั้ยล่ะครับ ? " กันย์เงยหน้าขึ้นจากแผ่นกระดาษ ออกปากถามสั้นๆ และก้มลงไปมองรายงานในมือต่อ..
" มี..." เป้ถอนหายใจเฮือก พลางจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาหงุดหงิด " ที่อยากถามคือมีไรให้ทำ งานจะมาเมื่อไหร่? "
" ไม่ทราบครับ " กันย์ตอบกลบสั้นๆ " อยากรู้ก้ไปถามโตเอาเอง "
" อ้าว...ก็เมื่อกี้พี่โตมันบอกว่าผมเป็นลูกน้องพี่แล้วไง ไปถามมันให้โดนกระทืบอีกทำไมล่ะ พี่นั่นแหละ เป็นหัวหน้าผมก็ต้องตอบสิ " เป้ขมวดคิ้ว ออกปากถามอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด
" คำตอบมันก็อยู่ในคำถามแล้วนี่ครับ...ในเมื่อผมเป็นหัวหน้าคุณ จะบอก ก็ต่อเมื่อมีงานมา ไม่ได้มีหน้าที่รับคำสั่ง...." น้ำเสียงเรียบๆนั้นดังออกมาพร้อมกับนัยน์ตาคู่นั้นที่หันมาจ้องมองเพียงชั่วครู่ แต่เป้ก็ต้องเงียบ เมื่อมองเห็นแววตาแห่งความไม่พอใจในดวงตาคู่นั้นชัดเจน..
จ้องมองท่าทีของหัวหน้าคนใกหม่ที่มันยังเงียบอยู่อย่างนั้นแล้วก็นึกรำคาญใจเป็นที่สุด เป้ไม่ชินเลยที่ต้องมาเจอคนแบบนี้ กับป๋าก็ทีล่ะ แต่รายนั้นยังมีท่าทีใจดี แบ่งรับแบ่งสู้กันได้อยู่ ไม่ได้มีท่าทีนิ่งๆเงียบๆ ไม่สะทกสะท้านใจอะไรแบบนี้ มองเห็นแล้วมันน่ารำคาญปนอึดอัดเสียงจริงๆ
" หึ...แหม ท่าทางแบบนี้ดูจะฉลาดกว่าเหี้ยพี่โตเยอะนี่...ทำไมพี่ไม่ได้เป็นหัวหน้าว่ะ " เป้เลิกคิ้ว พลางออกปากถามคนตรงหน้า เขายิ้มมุมปากด้วยท่าทีสบายๆ
" ไม่รู้สิครับ...เพราะความฉลาดมันไม่ได้วัดกันจากคำพูด ตำแหน่งหน้าที่หรือลักษณะท่าทางภายนอก... " กันย์ตอบเรียบๆ ก่อนจะปิดรายงานลงช้าๆ และหันมาจ้องใบหน้าของเด็กใหม่ ลูกน้องคนใหม่ของตนให้ชัดตา " แล้วผมก็ใช่จะดีใจหรอกนะ ถ้ามีใคร...มาชมว่าสมควรเป็นหัวหน้าคนคุก "
" อ้อเหรอ.....เป็นพวกคุณธรรมสูงแล้วพลาดงั้นเหรอครับ ถึงไม่ดีใจน่ะ แปลกจังแฮะ ทำไมชอบเจอแต่คนพวกนี้อยู่เรื่อยๆ " เป้หัวเราะหึหึ พลางมองหน้าลูกพี่ของตัวเอง
" ก็จริงครับ เพราะอย่างน้อยคนดีที่ทำพลาด ก็ยังดีกว่าคนเลวที่ยังไงก็ไม่มีทางคิดอะไรดีๆ " กันย์ลุกขึ้จากเก้าอี้ ก้มหยิบคลิบบอร์ด มาไว้ในมือและจัดเอกสารบนโต๊ะด้วยท่าทีอารมณ์เย็น..
" ....แล้วก็..." กันย์เปรยขึ้นมาช้าๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบเสียงไป " เรื่องงานที่อยากจะทำ หรือเรื่องงานที่ได้รับมอบหมายมาให้ทำ "
"........."
" ก็รอให้ถึงเวลาอันควรก่อนแล้วกันนะครับ..." ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท " ถ้าว่างๆไม่มีอะไรทำก็ควรจะไปปลูกผัก ถางหญ้า หรือรดน้ำตเนไม้กับคนอื่นๆได้แล้ว .. และเสียใจด้วยนะครับ ที่ยังไงก็ต้องทำงานกับพวกที่คุณไม่ชอบขี้หน้าอยู่ดี "
" เหอะ แล้วแบบนี้จะให้มาอยู่กับพี่ทำไมว่ะ " เป้บ่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
" ไม่รู้สิครับ บางคนนึกเกลียดขี้หน้าใคร ก็ใช่จะมีเหตุผลจำเป็น " กันย์ยักไหล่ ไม่ได้สนใจคำถามนั้นมากนัก
เป้ลุกมาจากเตียงที่ตัวเองนั่งอยู่ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ลุกพี่ของตัวเอง เขายกรอยยิ้มมุมปากด้วยท่าทีคุ้นชิน และมองหน้าหัวหน้าใหม่ของตัวเองด้วยท่าทีชอบอกชอบใจ
" หึหึ ชักจะชอบพี่ขึ้นมาแล้วนะเนี่ย...."ว่าพลางวหัวเราะเบาๆ " ได้คุยกันแล้วยิ่งงงว่ะ ว่าทำไมพวกป๋าเอย ผู้พันเอย รึแม้แต่ลุงชาติ ทำไมถึงได้ให้ไอ้พี่โตเป็นลูกพี่ "
" อยากรู้ก็ไปถามเองสิ " กันย์ถอนหายใจกับการต่อปากต่อคำที่ไร้ประโยชน์ เขาหรี่ตาลงช้าๆ เริ่มเข้าใจว่าทำไมไอ้โตไม่อยากเอามันอยู่ใกล้ๆ เพราะแค่ที่เขาเจอวันแรกนี่..มันก็ชวนปวดหัวและน่ารำคาญเสียจริงๆ
" แล้วถ้าเป็นไปได้ ก็อย่าพูดมาก ให้ตัวเองน่ารำคาญมากกว่านี้นะครับ เพราะถึงผมจะไม่เอะอะก็กระทบเหมือนโตมัน แต่ก็ใช่ว่าจะอารมณ์ดีได้ตลอด "
" ตามนั้นๆ ลกพี่ " เป้ยักไหล่ รับคำ
" ถ้ารู้แล้ว....."
กันย์ชะงัก หรี่ตาลงเมื่อได้ยินเสียงเอะอะแว่วมาใกล้ เขาขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจเฮือก และวางของในมือลงบนโต๊ะแทบจะในทันที
ปึง..
เสียงเปิดประตุดังขึ้นพร้อมกับร่างของลูกน้องคนหนึ่งในกลุ่ม มีคนสี่ห้าคนเดินเข้ามาด้วย ร่างของคนป่วยมีแผลเลือดโชกอยู่ตรงกลางฝ่าเท้า ขณะที่พรรคพวกส่งเสียงเอะอะดุน่าปวดหัวยิ่งนัก
" เป็นอะไรไป? " กันย์ออกปากถามสั้นๆ พลางขมวดคิ้ว
" มันโดนหินบาด เสือกไปขุดแปลงผักแล้วไม่ใส่รองเท้า สมน้ำหน้าเอ๊ย " วิทย์ตอบพลางส่ายหัวปลงๆ กันย์มองคนป่วยก่อนจะหันมามองหน้าตนถามเสียแว้บนึง พยักหน้ารับและเดินไปเอากล่องปฐมพยาบาล
" จะ...จะโดนเย็บมั้ยว่ะพี่ กูไม่อยากโดนเย็บตีน " เสียงคร่ำครวญของไอ้ลูกน้องใจเสาะ ทำให้วิทย์ฟังแล้วอยากจะเอามือไปฟาดหัวมันซักสี่ห้ารอบ
" ใครจะยอมมาเย็บตีนให้มึง ไอ้ห่า ถ้ามันหนักขนาดนั้นก็เลือดออกตีนตายซะเถอะ " ว่าแล้วลูกพี่ก็ขยับตัวห่างจากเตียง ปล่อยให้กันย์เริ่มทำแปผลให้คนเจ็บ นัยน์ตาคู่นั้นกวาดมองรอบห้อง ก่อนจะขมวดคิ้วๆเมื่อมองเห็นเด็กใหม่..
" อะไร? ไอ้กันย์ มึงเอาเด็กใหม่มาเป็นพวกเหรอ? "คำถามนั้นทำให้บรรดาลูกน้องในแกงค์หันมามองตามลูกพี่มันทันควัน เป้มีสีหน้าปกติ ขณะที่กันย์ซึ่งกำลังทำแผลอยู่ถอนหายใจเฮือก
"ก็เปล่า ไอ้โตมันพามาให้ "
" อ้อ.... ไปกวนตีนมันมากก็ง้แหละ " วิทยพยักหน้ารับช้าๆ เขาเหลือมองกันยืเพียงชั่วแว้บ ก่อนจะหันไปมองหน้าเด็กใหม่พลางหรี่สายตาลงช้าๆ " แต่ก็ดีแล้วว่ะ อยู่กับไอ้โตได้ช้ำในตายแน่ "
" นั่นสิ " เมฆที่เดินไปปิดประตูหยักหน้าหงึกๆ เป็นการยืนยันความคิดร่วมกับอีกฝ่าย
" ก็บอกรายนั้นให้เพลาๆด้วยแล้วกัน " คนทำแผลได้ยินแล้วจึงออกปากบอก ทำให้วิทย์หัวเราะหึหึ
"ไม่บอกเองว่ะ ไม่กล้าพูดรึไง" ว่าก่อนจะหน้านิ่วเมื่อเมฆเอามือฟาดแขนไม่เบานัก
" รายนั้นจะหาว่าชวนทะเลาะสิ " กันย์ขยับยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเพี๊ยะแว่วเข้าหู
"เออๆๆๆ " วิทย์รับคำห้วนๆแล้วเอามือลูบแขนตัวเองไปมา จ้องหน้าคนทำที่ตวัดตาค้อนมาให้ตนแล้วก็โกรธไม่ลง จึงได้แต่ยกมือลูบหัวเมฆเบาๆ ท่าทางนั้นทำให้กันย์ซึ่งเงยหน้ามาจากบาดแผลของคนป่วยชะงัก เขาหรี่ตาลงน้อยๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้นและถอนหายใจอีกเฮือก
" พี่จะไหนต่อ " เมฆออกปากถามกันย์ที่เดินไปเอาก่องปฐมพยาบาลไปเก็บ ทำให้คนข้างกายชะงัก สีหน้าเริ่มบูดบึ้ง
" ตรวจรายชื่อน่ะ ..พวกที่มีญาติมาเยี่ยม "
" จะไปก็ไปสิ " วิทย์ออกปากตัดบทสั้นๆ " เดี๋ยวพวกกูเฝ้าห้องเอง
" ไม่เป็นไรครับ รออีกสักพักก็ได้ " กันย์ยกยิ้มุมมปาก ออกปากตอบอีกฝ่าย
" ไม่มีใครขโมยขาเตียงมึงหรอกโว๊ย... เฝ้าเหี้ยไรนักหนา " วิทย์หน้าบึ้ง ตะโกนใส่
" ช่วยไม่ได้ครับ มันเป็นหน้าที่ " กันย์ตอบเรียบๆสีหน้าไม่สะดุ้งสะเทือน
วิทย์ถอนหายใจฟึดฟัดแล้วหันไปนั่งลงบนเตียงพยาบาลที่ว่างอยู่ เมฆนั่งลงข้างๆเจ้าตัวแล้วออกปากบ่นปนกับปลอบให้เจ้าตัวเลิกโมโห เสียแต่ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเมื่อพบว่า"พี่ชาย"ของเขายังส่งสายตาห่วงใยมาไม่ขาด ไอ้รู้สึกดีมันก็ใช่หรอก แต่พอพี่วิทย์มันเห็น มันก็ฟึดฟัดออกมาไม่เลิกเหมือนเคย และดูหมือนกันย์จะสนุกดีกับการยั่วโมโหวิทย์เสียด้วย
ขณะที่เหตุการ์ณทุกอย่างอยู่ในสายตาของเด็กใหม่นามว่าเป้ เขามองคนสามคนที่ยังคงมีท่าทีฮึดฮัดและออกปากโต้เถียงกันเป็นครั้งคราวด้วยดวงตาวาววับ เพราะดูท่าทีว่า แดนสิบสองที่ดุเผินๆเหมือนจะสงบสุขและถุกควบคุมไว้ได้แล้ว แต่ทว่าก็ยังมีบางอย่างที่ยังจัดการไม่ได้อยู่เช่นกัน..
...
ผมนั่งอยู่บนม้ายาว ข้างๆก็คือพี่โตที่นั่งนิ่ง ต่างคนก็ต่างนั่งรอคนที่บอกว่าจะมาเยี่ยม ผมนั่งรอแม่..ส่วนพี่โต ก็นั่งรอ...แฟนสาว คนนั้น
ถามว่าผมรู้สึกแย่ไหม..ยอมรับว่ามันก็..มีบ้าง แต่ไปๆมาๆ มันก็คล้ายกับเป็นความเคยชินอย่างหนึ่ง ไม่ได้อยากจะยอมรับมัน แต่ว่ายังไง มันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี
เมื่อสามปีที่แล้ว พี่โตเล่าใฟ้ผมฟังแค่สั้นๆว่ายังไม่ได้เลิกกับพี่กิ๊งแฟนสาว และ...แค่บอกให้เธอพยายามหาคนใหม่เท่านั้น
คำพูดที่ว่า...การจะทิ้งเธอ คนที่แสนดีรอคอยมาตลอดหลายปีเพื่อผมนั้น..มันใจร้ายเกินไป ..ทำได้แค่ให้พี่กิ๊ง..มองหาคนอื่น บอกให้เขามองหาคนอื่นบ้าง และ ไม่จำเป็นจะต้องมาเยี่ยมเยียนอะไรกันทุกอาทิตย์ พี่โตพยายามจะให้เธอห่างหาย..และตัดใจไปมีคนอื่นเองโดยที่ตัวเองไม่ต้องบอกเลิก หวังว่าสักวันพี่กิ๊งจะมาบอกว่ามีคนอื่นที่รักแล้ว แบบนั้นมันจะดีกว่าที่จะออกปากทิ้ง..
จะว่าไงดัล่ะ ผมก็เข้าใจนะ ถ้าเป็นผม ผมก็คงไม่อาจจะทิ้งไปได้ พี่กิ๊งที่ผมรู้จักนั้นช่างแสนดีและน่ารักเหลือเกิน ดีเสียจนผมก็จะโกรธจะเคืองอะไรพี่โตไม่ลง
ยอมรับว่าเจ็บอยู่บ้างที่พี่โตไม่กล้าทิ้งเขาเพื่อคนอย่างผม แต่คำตอบก็ชัดเจนอยู่ในตัวแล้ว เราสองคนยังไงก็เป็นผู้ชาย ในนี้อาจจะรักกันได้ ถ้าวันนึง ออกไปข้างนอกล่ะ จะมีคนยอมรับเราเหมือนสังคมในเรือนจำงั้นเหรอ มันก็ไม่แปลกหรอกที่พี่โตจะยังไม่กล้าทิ้งพี่กิ๊ง
เพื่อว่าสักวันหนึ่ง ได้ออกไปข้างนอกนั่น อาจจะได้เป็นเพื่อน หรืออาจจะกลับมาเป็นอย่างเดิมได้
กาคบหากันของผมกับพี่โต ไม่ได้มีข้อผูดมัดใดนอกเหนือจากความสัมพันธ์ เรายังคงเป็นเค่" คนข้างๆกัน " เหมือนเช่นเมื่อสามปีก่อน
ยังไม่มีใครออกปากบอกว่ารัก และการคบกันก็ยังคล้ายกับการเดินถอยหลัง รอว่าสักวันใครจะเป็นฝ่ายหมดรักหรือขอเลิกก่อน
หรือไม่ก็รอว่าวันไหนใครจะได้ออกจากเรือนจำไป เพราะเมื่ออกไป ความสัมพันธ์คงไมแคล้วต้องขาดสะบั้น
เพราะเหตุนั้น เรื่องการแต่งงานหรืออะไรพวกนั้นน่ะ ทำไป.... ก็เท่านั้น ทำไปก็เปล่าประโยชนื มีผลก็แค่ตอนอยู่ในเรือนจำ ส่วนเวลาเมื่อเราออกไปข้างนอกนั้น มันก็ไร้เความหมาย
ช่วยไม่ได้ที่ผมกับพี่โตต่างก็คิดแบบนั้น เราถึงได้พยายามจะกุมมือกันให้แน่นที่สุด...และหวังว่าจะมีความสุขที่สุดก่อนที่เวลานั้นจะมาถึง
" นายธรณินทร์...ญาติมาเยี่ยมแล้ว " เสียงผู้คุมดังขึ้นทำให้ผมละออกจากภวังค์ ผมหันไปมองหน้าพี่โตที่มองไปยังพี่กิ๊งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างนอก นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองผมชั่วครู่ยิ้มบางๆให้ แล้วเดินออกไป
ผมหรุบตาลงช้าๆ ถึงจะชิน มันก็รู้สึกแย่อยู่นั่นล่ะ..
แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะยังไงมันก็เป็นแบบนี้ ไม่มีอะไรจยืนยงถาวรตลอดไปหรอก ผมรู้ พี่โตก็รู้ เพราะอย่างนั้นจะผูกมัดกันไปทำไม
เพราะต่อให้สัญญาสาบานหรือทำอะไร พอถึงเวลาจะจากไป ของพวกนั้นมันก็ไร้ค่า ทั้งนั้น
ผมลุกขึ้นเมื่อผู้คุมเรียก หันไปมองคนที่มาเยี่ยม แต่ก็ต้องชะงัก....นิ่งไปเมื่อเห็นว่าแม่มากับใคร..
มากับคนที่ผมคิดถึง..มากที่สุดอีกคนหนึ่ง คนที่ตลอดสามาปีมานี้ไม่เคยโผลหน้ามาเยี่ยมผมเลย
ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาทั้งสองคน ผู้หญิงทั้งสองคนที่ผมรักที่สุดยังคงยิ้มอ่อนหวานมาให้ สายตาผมจับจ้องเด็กสาว..สาวน้อยตัวเล็ก นัยน์ตาสุดใสและใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดีที่ได้เจอผม
ผมเอื้อมมือไปหาเธอ คว้ามือคู่นั้นมากุมไว้ช้าๆ และจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยดีคู่นั้น
สามปีแล้ว สามปีที่ผมไม่เห็นเธอ สามปีที่ทราบเพียงข่าวคราว ทำได้เพียงส่งผ่านความห่วงใยไปให้เธอ และหวังว่าสักวันเธอจะมีอาการดีขึ้น พอที่จะหันมายิ้มให้ผมได้อีกครั้ง สักวันที่เธอจะมาเยี่ยมผมได้..
" พี่เนม " น้ำเสียงใสๆของเธอกระซิบพร้อมกับจับมือผมไว้แน่น ทำให้ผมยิ้มออกมา ด้วยริมฝีปากสั่นระริก...
" น้ำ.... "
"...คิดถึงจังค่ะ " เธอตอบผมเบาๆ พลาวลุกขึ้นกอดไว้แน่น ผมกอดร่างน้องสาวตัวเองไว้ น้ำตาไหลพราก ความรู้สึกผิดที่ยังคงติดอยู่ในใจเหมือนถูกปลดเปลื้องไปมากกว่าครึ่ง เพราะที่ผ่านมา ผมคิด คิดมาตลอดว่าเพราะการกระทำของตัวเอง ทำให้แม่ต้องเสียใจ และทำให้น้อง..ต้องกลายเป็นคนจิตไม่ปกติ...ไม่สามารถรับความจริงอันโหดร้ายเกี่ยวกับตัวผมได้..
" หาย...แล้วเหรอ? " ผมถามกลับเบาๆ หลังจากละอ้อมกอดมาได้และนั่งลงบนม้าหิน น้ำยิ้มให้ผมช้าๆ น้องสาวของผมยังคงน่ารักเหมือนเก่า..
" ค่ะ ตอนนี้น้ำจะจบมอหกแล้วนะ " เจ้าตัวเล่าด้วยสีหน้ารื่นเริง " วันนี้เค้าทำกับข้าวมาให้พี่เนมด้วยล่ะ "
" ไหน..ชิมหน่อยสิ อร่อยรึเปล่า ? " ผมยิ้มออกมา ถามเจ้าตัวอย่างยกล้อ จนน้ำค้อนใส่ ผมหันไปหาแม่ แม่ยิ้มให้แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมแน่น
" หมออนุญาติให้มาหาเนมได้แล้วน่ะ ตอนนี้เหลือแค่ไปตรวจอะไรปีละครั้งเท่านั้นเอง " คำตอบของแม่ทำให้ผมพยักหน้ารับ มองหน้าน้องสาวตัวเองที่เริ่มเอาปิ่นโตมาวางลงบนโต๊ะม้าหินอ่อน และชักดชวนให้ผมกินด้วยสีหน้ารื่นเริง
ผมจับช้อนขึ้นมาทานตามที่เจ้าตัวชี้ให้ สายตาจับจ้องไปหน้าแทบจะไม่กระพริบ ดีใจเหลือเกินที่ได้น้องสาวคนเดิมกลับมาแล้ว..ดีใจ ที่ไม่เสียเธอไปอีก...
" พี่ " หลังจากทานข้าวเสร็จ เจ้าตัวก็เท้าคางมองหน้าผมอีกครั้ง คราวนี้แววตาดูจริงจังกว่าทุกที ทำให้ผมครางรับเบาๆในลำคอแลัวจ้องหน้ากลับบ้าง
" อยู่ที่นี่สบายดีรึเปล่า? " คำถามนั้นทำให้ผมชะงัก ก่อนจะหันไปยิ้มให้เจ้าตัว
" สบายดี..." ผมรับคำ ก่อนจะนิ่งไปพัก ผมจับมือน้องสาวตัวเองไว้แล้วบีบเบาๆ "น้ำ...พี่...."
" ค่ะ?"
" ขอโทษนะ ..พี่ขอโทษจริงๆ " ผมพุดเบาๆน้ำเสียงแทบจะเป็นกระซิบ ทำให้น้องสาวชะงัก นัยน์ตาคู่นั้นค่อยหรุบต่ำลงและมีความเศร้าสร้อยแฝงอยู่วูบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาช้าๆ
" ไม่เป็นไรค่ะ....พี่เป็นฮีโร่ของน้ำนะ เพราะพี่ช่วยน้ำไว้ ที่กลัว ที่เสียใจ มันไม่ใช่เพราะพี่หรอก" น้ำบอกเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าแม่ " น้ำคุยกับแม่แล้ว...เรื่องทุกอย่างน่ะ ปล่อยให้มทันเป็นอดีตไปเถอะค่ะ ให้มันแล้วกันไป..น้ำไม่เสียใจนะ ที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ มันเพราะน้ำไม่เข้มแข็งเอง ที่น้ำเสียใจ ไม่ใช่เพราะถูกเขาทำร้าย แต่เสียใจ ที่ทำให้พี่ต้องมา....เจอเรื่องแบบนี้...."
" แต่ก็นั่นล่ะ ถึงจะโกรธ จะแค้น จะเกลียดเขาไป มันก็เท่านั้น เขาก็ตายไปแล้ว...น้ำไม่อยากรื้อฟื้นแล้วล่ะ เรื่องที่พี่ทำ น้ำไม่เคยโกรธเลยเพราะพี่เนมทำเพื่อปกป้องน้ำ ไม่ได้ทำเพราะอยากจะทำ.... น้ำไม่โกรธพี่เลยนะ...ยังไงพี่ก็เป็นพี่น้ำเสมอ ขอโทษจริงๆค่ะ ที่ไม่ได้มาเยี่ยม..ตั้งหลายปี "
" ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร " ผมลูบเส้นผมสีดำสนิทเบาๆ ยิ้มออกมาน้อยๆ น้องสาวผม เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ ...เด็กหญิงตัวน้อยเติบโตขึ้นเพราะความเจ็บปวดและความทรงจำอันเลวร้าย ผมดีใจที่ตอนนี้เธอกลับมาเป็นน้องสาวคนเดิมที่ร่าเริงของผมอีกครั้ง เป้นครอบครัว เป็นคนที่ผมปกป้อง..
" คราวนี้มาเยี่ยมพี่บ่อยๆนะ "
" อื้อ...เค้าจะเอาขนมมาแบ่ง " ผมฟังแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ที่เจ้าตัวยังทำเหมือนตอนนั้นเหมือนเดิม ตอนที่ผมกับน้องยังอยู่ด้วยกัน ยังใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนั้น..เราทั้งคู่ยังคงมีความสุขและไม่มีใครนึกฝันถึงชะตาชีวิตเช่นนี้เลย..
" จริงสิ ตอนนี้แม่ทำร้านแล้วนะลูก " แม่ผมบอกออกมาเบาๆ ทำให้ผมชะงัก
" ร้าน ? "
" ร้านอาหารตามสั่งจ๊ะ อยู่หน้าบ้านน่ะ สะดวกดี ไม่ต้องคอยส่งของไปที่ตลาดเหมือนเดิม " แม่ว่า ทำให้ผมพยักหน้ารับ
" เค้าก็ช่วยด้วยนะ " แม่จอมแก่นของผมรีบเสนอตัวทันที ทำให้ผมหัวเราะก๊าก ยกมือลูบหัวเจ้าตัวอีกรอบ
"ดี...ห้ามอู้ เข้าใจไหม? ถ้าพี่ออกไป " ผมชะงักเมื่อเอ่ยคำนั้น ก่อนจะหันมายิ้มให้ต่อ " ถ้าพี่ออกไปจะไปช่วย..นะ "
" ค่ะ....น้ำจะรอนะ " น้องสาวผมรับค่ำเบาๆ นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
ผมนั่งมองคนสองคนที่ตัวเองรักที่สุดแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ นั่งคุยกับทั้งคู่ ขณะที่สายตาเหลือบมอไปที่คนบางคนซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ ผมมองเห็นท่าทีอันแสนห่วงใยของพี่กิ๊งคนนั้นแล้วได้แต่ลอบถอนใจ..ผมรู้ว่าเธอรักพี่โต และยังไงก้คงไม่จากไป..แม้จะต้องรออีกนานเท่าไหร่ก็ตาม..
เสียงฟ้าร้องครืนดังมาไกลๆ ทำให้บทสนทนาของผมกับครอบครัวชะงัก..ผมเงยหน้าขึ้นมองฟ้าที่เริ่มามีสีเทา..ฟังแม่บอกว่า สายฝนหลงฤดูแบบนี้..มักจะรุนแรง และตกหนักกว่าทุกครั้ง..
...ผมยิ้มรับแล้วพยักหน้า... ใช่ มันก็คงจะเป็นแบบนั้น..
...
สวัสดีค่ะ ตอต่อไปมาแล้ว หุหุหุ o18
ตอนนี้เมฆฝนเริ่มตั้งเค้า หลังจากสบายๆสาหลายตอนล่ะ เด็กใหม่..จะทำอะไรหนอ...โปรดติดตามค่ะ
ปล. แจ้งข่าวนะค่ะ ใครที่สั่งจองหนังสือแล้วยังไม่ได้เมล์แจ้งราคากับแจ้งหมายเลขบัญชี รบกวนเมล์มาบอกด้วยนะค่ะ เพราะเหมือนรายชื่อจะตกหล่นไปหลายคน มีคนโทรมาถามหลายรายแล้ว ขอโทษจริงๆค่า พลาดไปแล้ว..
ปล. สอง ใครส่งเมล์ยืนยันการโอน หรือเมล์จองมาในช่วงนี้ ช่วยรอหน่อยนะค่ะ เพราะตอนนี้ยุ่งมาก อาจจะตอบช้า ถ้ารออาทิตย์นึงแล้วไม่มีการตอบรับ ค่อยโทรมาถามหรือไม่ก็เมล์มาอีกรอบค่ะ
ปล. สุดท้าย วันนี้คาวี่ก็อัพ..ไปตามกันได้เลยค่ะ เรื่องนี้ไม่เครียด บอกแล้วไงว่าไม่เครียด ยังเฮฮาอยู่เฟ้ยยยยยยยยยย :laugh:
ปล.สุดท้ายจริงๆ คราวนี้ถ้าอัพนิยาย จะอัพสองเรื่องรวดเลยค่ะ จะได้ไม่สองมาตรฐาน (ฮ่าๆ :laugh:)
-
ดีใจด้วยเนมมม น้องสาวอาการดีขึ้นแล้ววว
-
เมฆตั้งเค้ามาตั้งไกล ท้องฟ้าทะมึนกันมาเลยทีเดียว เฮ้อ....เริ่มมาม่าแล้วสิ :serius2:
-
ง่ะ
พายุ ลูกนี้ ท่าทางจะทำเอาแดน 12 พังเป็นแถบๆ
-
ปล. สุดท้าย วันนี้คาวี่ก็อัพ..ไปตามกันได้เลยค่ะ เรื่องนี้ไม่เครียด บอกแล้วไงว่าไม่เครียด ยังเฮฮาอยู่เฟ้ยยยยยยยยยย
แปลว่าจะเครียดเร็วๆนี้ล่ะสิ :sad4: ร้องไว้ล่วงหน้า 55
-
เป้ท่าจะเจ้าเล่ห์ไม่เบา แต่ไม่อยากให้เป้เลวนะ อยากให้ร้ายอย่างมีที่มาที่ไป เพราะแอบชอบบุคลิกที่ดูมีอะไรๆดี อิชั้นชอบของแปลกค่ะ^^
ปล.แอบหลังไมค์ถึงไร้เตอร์นิดนึงค่ะ
-
อ่านเรื่องนี้ัทีไร ลืมหายใจทุกทีเลยอ่ะ มันบีบคั้นหัวใจจริง ๆ :serius2:
พี่โต ก็ยังแมนอยู่ดี ๆ ฮาๆๆๆ ชอบ ๆ อ่ะ :impress2:
หนูเนมก็ยังน่ารักอยู่ดี ชอบเหมือนกัน :-[
พี่วิทย์ก็ชอบ แต่พาทนี้แอบเทใจใหพี่กันย์หน่อยหนึ่ง แอบเท่ห์แบบขรึม ๆ :impress3:
แค่อยู่ข้างกันตลอดไปก็พอแล้วเน้พี่โตกับหนูเนม จับมือกันไว้ เราสามคน ฮาๆๆๆ
แบอยากมีเอี่ยวบ้างไรบ้าง นิดนุงก็ยังดี :laugh:
ปอลอ นั่งรอสุดสวยมาอัพตั้งกะวันอาิทิตย์แล้วอ่ะจ๊ะ ในที่สุดก็มาอัพเน้ :impress3:
ปอลอกำลังสอง ใครก็ได้เอาอิเป้ไปทิ้งบ่อที :beat:
-
หวานมาได้สามปี งานก้กะลังจะเข้ามาซะงั้น
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
:เฮ้อ:จะมีเรื่องร้ายๆอารัยเข้ามาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
เฮ้อ เนมเอ้ย เจ็บปวดไปถึงหน่ายยยยย
-
เห้อ ความรักที่ต้องมีจุดจบเหรอ เศร้าอ่ะ สุดท้ายยังไงพี่โตก็ต้องเลือกเนมนะ ถึงจะสงสารกิ๊งก็เหอะแต่กิ๊งก็สงสารเนมกะพี่โตมั่งดิ
-
อิเด็กใหม่คงไม่ได้กะพี่กันย์จริงๆใช่ป่าว :m15:
น้องเนมเอ๊ยย ต้องเข้าใจนะว่าความสัมพันธ์อย่างงี้มันเจ็บน่ะ อยู่แบบเมียน้อย(?)
ไหนคนเขียนบอกเฮฮาไง เค้าเห็นแววดราม่ามาแต่ไกลเลยนะ :angry2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสัยคนเขียนจะเก็บกด ชอบนักอะไรที่มันดราม่าเนี่ย
รู้แล้วว่าเมฆฝนกำลังมาอย่างรุนแรง แต่อย่าลืมนะคะฟ้าหลังฝนจะสวยเสมอ จริงมั้ยไรเตอร์?
-
โฮววววววววว สงสารนุ้งเนม
แล้วอิเด็กใหม่จะจัดหนักรึเปล่า นิสัยยยยยย
-
+1 ค่า
โฮกกกกกก เอาอีกแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
ดีใจด้วยนะเนมที่น้องสาวอาการดีขึ้นแล้ว
ต่อไปนี้จะเป็นยังไงต่อไปล่ะนะ
ส่วนเรื่องพี่โตกับกิ๊งก็ปล่อยมันไป o18
-
เด็กใหม่ที่ท่าจะตัวปัญหาของแท้เลย ><
ชอบแนวคิดของนอ้งเนมกับพี่โต น่ารัก
-
เมฆตั้งเคล้าจริงๆ เรื่องเริ่มจะเกิด อีกแล้ว แย่ๆๆๆ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: พี่กิ๊งเค้าก็ไม่ผิดอะนะ แต่ความรักมันก็ไม่มีใครผิดใครถูกหรอก
ว่าแต่มันใช่ความรักป่าวอ่า :z1:
น้องน้ำมาเยี่ยมได้แล้ว ดีใจด้วยนะจ๊ะเนม :กอด1:
-
เตรียมร่มไว้ด้วยล่ะเนม :m26:
ป้องกันไว้ดีกว่าแก้จ้ะ o13
ถ้าหยุดฝนไม่ได้ ก็หาวิธีทำให้ตัวเองเปียกน้อยที่สุดแล้วกันนะหนู :กอด1:
-
เด็กใหม่หน่ะ ถ้ามีปัญหานักก็จัดการมันเลย :z6:
-
สงสารเนม
อีกกี่ปีกว่าจะได้ออกไป ออกไปแล้วจะเป็นอย่างไร
เอ ว่าแต่ว่าที่เคยบอกว่าเนมลงเรียนต่อ ไม่ทราบว่าตอนนี้เรียนไปถึงไหน ใกล้จบหรือยัง
อย่างน้อยออกไปก็ยังได้วุฒิบ้างอะไรบ้าง
-
พวกป๋าเหี้ยมันกำลังจะทำให้เกิดเรื่องวุนวายขึ้นอีกเหรอถึงได้ส่งเด็กใหม่มา :angry2:
-
อย่าก่อเรื่องให้มันมากนักนะจ้ะไอ้เด็กใหม่ -*-
โอ้ยเครียด
ขอบตาร้อนผ่าว T^T
สงสารกิ๊ง ผู้หญิงที่ช่างอดทนและรักพี่โตเหลือเกิน
สงสารเนม ......
โอ้ย จุกอะ
ดีนะเลือกอ่านเรื่องนี้ก่อนอ่านคาวี่ 5555555555
ไรท์เตอร์สู้ๆ นะค่ะ
อย่าแต่งเรื่องเครียดมาก แค่สอบก็เครียดแล้วเนอะ 555555555
อย่างว่า เครียดขนาดไหน เราก็ยังอ่านอยู่ดี
:กอด1:
-
มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกละขอรับ o18
-
เด็กใหม่นี่มันปากไวจริงๆ
สมแล้วที่ใครๆ ก็ระอา
สงสารเนมเหมือนกัน แต่คิดว่าเนมคงชินแล้ว
ดีใจแทนเนมที่ต่อไปจะมีคนมาเยี่มเพิ่มอีกคน
-
กรี้ดกับปล.สุดท้ายมากเลย รักไรเตอร์ที่สุดเล้ย (>_<=)
-
เจ้าเด็กใหม่นี่ไม่ไหวเลยนะ
พวกป๋าคิดอะไรอยู่กันแน่? :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะขอรับ เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
สุข ทุกข์ คู่กัน มันเป็นสัจธรรม
-
เป้
เลว?
เห้อ
-
น้องน้ำ น่ารักจังเลยอ่ะ :กอด1: อ่านแล้วรู้สึกว่าเธอเป็นน้องสาวที่น่ารักมากมาย อ๊ายยย อยากมีบ้างๆๆๆ
ส่วนเด็กใหม่น่ะ มันน่าเอาส้นเท้ายัดปากเสียจริงๆ
แต่อันที่จริงเราแอบเห็นด้วยกับมันนะว่าทำไมอิพี่โตมันได้เป็นหัวหน้า(ฟระ)? เอิ๊กกก :pigha2:
-
เอิ้กกกกก เหมือนงานจะมากันเงียบๆนะนี่
นักโทษแดน12ทุกท่าน โปรดเตรียมตัว!! o18 o18
-
ดันๆๆๆๆๆ :z2:
-
ไอ้เด็กใหม่ชวนดราม่าดีแม้
ปากมันดีจริงๆๆๆสมควรแก่การโดนทืบมากกกกกก
สงสารเนมอีกแล้วววววว
-
ขอแค่ให้เมฆตั้งเค้า แล้วหายไป แทนที่ด้วยท้องฟ้าสดใสแทนด้วยเถิ้ดดดดด เพี้ยงงงง!!
พี่กิ๊ง... T^T ก็คงจะยังรักพี่โตเหมือนเดิม รอมาได้ตั้งนาน รอต่อไปอีกนิด ก็คงจะไม่เป็นไร แงๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้หนูเนม หนูเนมน่ารัก ^_____^~
เป้กวนได้โล่ =_= ปากคอช่าง....
ปล. คู่3P รักสุดใจ 555555555+
-
ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน
ปวดตับ แต่,,
หยุดอ่านไม่ได้ ฮ๋า ๆ
-
มีอะไรให้ลุ้นเยอะจริงๆ กับไอ้เด็กใหม่เนี่ย
มันกำลังจะมาใช่มั้ย :sad4: เครียดล่วงหน้า
-
ดีใจกับเนมจริงๆที่น้องดีขึ้นแล้ว
คิดแล้วเหนื่อยใจแทนเรื่องนึงดีขึ้นมาส่วนอีกเรื่องทำท่าว่าจะแย่แน่ๆ
แต่ไม่เป็นไร
พี่โตเราเก่งเสมอ เด็กใหม่ท่าทางจะโดนเอามาป่วนชีวิตอันสงบสุขแน่ๆ
แต่หนุ่มๆแดน12เค้าไม่ยอมหรอกเชื่อเหอะ
-
อย่าให้อะไรมาพรากเนมจากพี่โต
หวานนนกำลังดีเลย
-
ไม่ชอบตอนเนมกับพี่โตเศร้าเลย
-
ตามอ่านจนทันแล้วคร๊าบบบ ปกติจาไม่ค่อยอ่านแบบดร่าม่า ซะเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้
พออ่านแล้วมันทำให้น่าติดตามครับ ลุ้นครับลุ้นว่าน้องเนมจาเปนงัยต่อ
-
ไม่อยากดราม่าเล้ย ย
ท่าทางตอนหน้าคงเครียด
555.
-
ท่าทางเด็กใหม่จะพาเรื่องไม่ดีเข้ามาสินะ...
ตัวปัญหามาซะแล้ว...
-
ผิดตรงอื่นก็พอรับได้นะ แต่
" ไหน..ชิมหน่อยสิ อร่อยรึเปล่า ? " ผมยิ้มออกมา ถามเจ้าตัวอย่างยกล้อ จนน้ำค้อนใส่ ผมหันไปหาแม่ แม่ยิ้มให้แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมแน่น
:m28:
เอ้อ ยกยังไงอ่ะ ยกแบบโอเลี้ยงป่ะ
-
ดีใจจังน้องสาวหายแล้ว...
เริ่มทำใจยอมรับสภาพได้ตามกาลเวลา
ปัญหายังคงมีตามมาเรื่อยๆ สู้ๆ :3123:
-
เด็กใหม่จะทำอะไรก็ทำไป แต่อย่ามาเป็นมือที่สามของเนมกับพี่โตก็พอ
(ซึ่งมีความเป็นไปได้สูงมาก :serius2:)
ดีใจจังที่น้องน้ำเกือบจะหายดีแล้ว ฮุฮุ ไม่เห็นหน้าค่าตากันมาหลายตอนทีเดียว
หวังว่าพี่โตกับเนมจะรักกันไปนานๆนะ :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เนมเป็นผู้ใหญ่แล้ว เนมน่ารักเสมอ เย้ๆๆ
-
ฝนหลงฤดูมันจะมาแล้ว ชักเริ่มน่ากลัวแล้วล่ะซิ จะเป็นยังไงน่าาาาาา
-
สู้ๆ รอน้องเนมนะคับ เฮียโตมาเร็วนะ
-
น้องเนมดูปลงๆนะ
:เฮ้อ: คนอ่านพลอยปลงตามไปด้วย เหอะๆๆ
เป้ จะมีพิษสงอะไรป่าวหว่า ไม่น่าไว้ใจเลย
ขอให้เสร็จพี่กันย์ 555
-
คอยลุ้นต่อไปว่าเป้จะมาป่วนแดบสิบสองหรือปล่าว
-
น้องเนมสู้ๆน๊า.. :L2:
น้องใหม่อย่างเป้ ก็ให้คู่กับกันย์น่ะดีแล้ว
วิทย์กับเมฆก็จะได้ลงเอย ไม่เป็นสามคนผัวเมีย :z1:
-
รอติดตามต่อไป
-
มันส์มาก ตื่นเต้นตลอด
-
ต่อออ
ด่วน เลยยยยยยยยย ไรเตอร์ รอออนุกๆ
-
เค้าตามมาจากเด็กดีค่ะ :-[เพราะที่นั่นมันไม่มีnc กร๊ากกกก :z1: :z1:
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ หนูเนมกะพี่โต ตอนแรกนี่ไม่เห็นแววว่ามันจะรักกันได้เลย แต่ตอนนี้ หวานซ้าา :-[
แต่ที่ชอบมากกว่า(ไม่ได้ลำเอียงน้า) ชอบคู่สามผีอ่ะค่ะ อ่านแล้วจิตๆดี เหอเหอ o22 o22
ถึงแม้ภาคนี้จะเหมือนว่าเคลียร์กันไปแล้ว แต่มันยังไม่แล้วกันหรอกน่า เชื่อเหอะ
เพราะเราไม่อยากให้มันเคลียร์ 5555 :laugh: :laugh:
มารอด้วยคน เค้าจะย้ายที่สิงล่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
เออ...เห็นด้วยเมฆตั้งเค้าจริงๆ
-
จะเจออะไรกันอีกน้อออออ เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อครับ....
-
เด็นใหม่น่าจะเป็นตัวอันตรายไม่น้อยเลยนะ o18
-
จิ้มจึกๆ ฮ่าๆ
เดี๋ยวตามอ่านทีหลังแล้วกัน
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ + รออ่านตอนต่อไปปปปปป
-
เด็กใหม่นี่ท่าทางจะร้ายน่าดู o18 o18 o18 o18 o18
-
เห็นชื่อตอนแล้วนึกว่า "เมฆ"จะถล่มเฮียวิทย์ซะอีก 555+
-
นายเป้นี้โดนส่งมาสืบข่าวเปล่านิน่าสงสัย
-
Improbable 5 : โทษฟ้าโทษฝน
ครืนนนนน...
เสียงฟ้าร้องครางดังขึ้นเป็นระยะขณะที่ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นที่ฟ้ามืดครึ้ม เมฆสีดำก่อตัวแผ่เหนือฟากฟ้าที่เคยสดใส เป็นสัญญาณบอกได้อย่างดีว่าอีกไม่นานฝนกำลังจะตกและท่าทางจะเป็นฝนห่าใหญ่ซะด้วย
แต่ว่าท้องฟ้าที่ว่ามืดครึ้มทะมึนแล้ว ยังไม่เท่าสีหน้าของพี่โตแห่งแดนสิบสองตอนนี้เลย มันมืด ครึ้ม และ...ทะมึนทึนอย่างน่ากลัวเป็นที่สุด...
ผมมองหน้าพี่โตที่ถือจานข้าวมานั่งข้างๆและวางจานดังเพล้ง... ทำช้อนตกแล้วอารมณ์เสียเลยเขวี้ยงมันลงพื้นไปสองรอบ เดือดร้อนลูกน้องในแกงค์ต้องไปขอยัยป้าคนตักข้าวมาอีก แถมตักๆกินไปได้สองสามคำก้ตวัดสายตาเย็นยะเยือกไปให้คนรอบกายอีกสองสามรอบ โดยมีคนรอบกายช ื่อ"ไอ้เนม" ได้รับมาอย่างชัดเจนเป็นพิเศษ..
สภาพโต๊ะทางข้าวทั้งโต๊ะที่เงียบกริบไร้สรรพเสียง ทั้งที่ปกติจะเจี๊ยวจ๊าวกว่าใครทำเอาคนรอบๆหันมามอง แต่พอเห็นท่าทางเหมือนจะขวิดใส่ของพี่โตเท่านั้นแหละ พวกมันก็หันไปกินข้าวต่ออย่างสงบ แม้ว่าพวกเราที่อยู่ร่วมโต๊ะนั้นจะไม่สงบสุขเลยก็ตาม
เสียงตึงตังของพี่โตยังดังประกอบการกินอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ผมทำหน้านิ่วเหล่มองท่าทางพาลๆนั้นแล้วนึกอยากจะด่าเช็ดอีกสักสองสามรอบ แต่ก็ทำได้เพียงถอนใจเบาๆแล้วกินข้าวไปเงียบๆพยายามไม่ทำอะไรเตะหูเตะตาพี่แกท่านั้น แต่ขอเถอะ เป็นไอ้เนมทำอะไรก็ผิดหมดแหละ แค่ถอนใจแรงนิดหน่อยก็หันมามองหน้าแล้ว เป็นบ้าอะไรของพี่โตว่ะเนี่ย..
" เป็นอะไรเนี่ย ? " ผมวางช้อนลงกับจานข้าว หันมาถามพี่โตที่อารมณ์แปรปรวนเยี่ยงสตรีในวันมีประจำเดือนอย่างอดรนทนไม่ไหว
" อะไร ! " มาทำเสียงห้วนใส่อีก !! เป็นอะไรว่ะครับ มีอะไรขัดอกขัดใจรึไง วันนี้มีอะไรไปทำต่อมหงุดหงิดของพี่แตกอีกเหรอ? ไอ้เป้ก้เอาไปโยนเป้นภาระให้พี่กันย์แล้ว....แฟนก็มาเยี่ยมแล้วไง.. มีอะไรไม่ถูกใจอีก รึว่าแฟนพี่จะไปแต่งงานแล้ว เลยนึกเสียดายน่ะ..
"..........." ช่างหัวมัน ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ จะเดินถือข้าวไปเก็บ กินกับคนบ้าแล้วอาหารที่ไม่อร่อยก็ยิ่งไม่อร่อยขึ้นเรื่อยๆ ออกไปทำอย่างอื่นยังจะดีกว่าปล่อยพี่โตเป็ยนหมาบ้าไปคนเดียวเถอะ
" ไปไหน !! " ว่ะ..จะลุกก็ไม่ให้ลุก แต่พอถามอะไรก็ไม่ตอบ มีอะไรนักหนาเนี่ยไอ้พี่โต
" อิ่มแล้ว..ก็เอาจานไปเก็บสิ " ผมตอบ แต่แรงบีบที่ข้อมือหนักขึ้นอีกพร้อมกับแรงกระชากตรงแขนแรงๆทำให้ต้องนั่งลง
" กินแค่นั้นจะอิ่มอะไร ..รึว่ากินอิ่มตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วว่ะ !! " หา? หันไปมองหน้าพี่โตที่กระชากเสียงใส่อย่างงงๆ พี่โมโหที่ไม่เอากับข้าวของเยี่ยมไปให้กินด้วยงั้นเหรอ? อยากทานขนาดนั้นเลย?
" ....จะไปอ่านหนังสือ " ผมบอกสั้นๆพลางบิดแขนตัวเองออกจากมือพี่โตที่กำแน่นไม่ห่าง
" ไม่ต้อง" มาห้ามกันทำไม?
" อะไรเนี่ย...จะหงุดหงิดอะไรมาผมไม่รู้หรอกนะ แต่อย่ามาพาล ทำตัวแบบนี้ใครอยากจะอยู่ใกล้กัน " ผมว่าใส่ ทำเอาขาใหญ่ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเหมือนมีใครเอาอะไรเหม็นๆไปจ่อจมูกถลึงตาพรืดใส่ผมทันที แล้วก้สะบัดมือที่กำแขนผมแน่นออกแรงๆ
" เออ!! ...กูมันไม่น่าอยู่ใกล้ แต่จำไว้เลยถ้ากูไม่เต็มใจ ต่อให้มึงอยากไปไกลๆแค่ไหนก็หนีกูไม่พ้น ! " พี่โตด่าแล้วสะบัดมือหนีพรืด... หันไปจ้วงกับข้าวกินอย่างเมามันส์ต่อ แล้วทิ้งให้ผมรองรับสายตาประมาณว่า"มึงทำเหี้ยอะไรลงไป" จากคนรอบข้างแทน..
"............." ไม่เกี่ยวเฟ้ยยยยยย ไอ้เนมอยากจะบ้า ไม่ต้องมาทำหน้าตาแบบนี้ใส่กันเลยนะ ไอ้พี่โตมันบ้ามันคลั่งอะไรใครจะไปรู้ วันนี้ผมก็ไม่ได้ไปทำเรื่องอะไรรึสนิทกับใครหน้าไหน พี่แกต่างหากที่ควรโดนผมไม่พอใจน่ะ ออกไปจี๋จ๋ากับแฟนเก่าแบบนั้นน่ะหา ส่วนผมมีแค่น้องกับแม่....อะเดี๋ยวนะ....
ผมหันไปมองหน้าพี่โตที่ตอนนี้กินข้าวอยู่แบบไม่สนใจใครพลางขมวดคิ้ว....เอาคำพุดที่ได้ยินมากรอไปมาในหัวสองสามรอบอย่างพิจารณาแล้วกระพริบตาปริบๆ
...อย่าบอกนะว่าตาลุงนี่หึงผม...กับน้องสาวของผม...
โทษทีนะ หน้าตาน้องสาวผมมันต่างกับอดีตมากนักรึไง ไม่เหมือนในรูปที่ให้ดูเลยเรอะ? รึว่าพี่โตความจำเสื่อม หื่นจนสมองทื่อ ลืมไปว่านั่นนะควรจะเป็นผมกับน้อง...
ผมขมวดคิ้ว เหลือบมองพี่โตที่โซ้ยลืมโลกอยู่ข้างๆ แล้วหันไปมองคนข้างกาย แต่ละคนก็ดีๆเหลือเกิน ผมมองแล้วทำหน้าบึ้งใส่บ้าง ชี้ใส่แบบคาดโทษบ้าง อะไรของพวกพี่กันว่ะครับ ไม่ใช่ความผิดผมเหอะ
เพราะงั้นไอ้เนมเลยลุกจากโต๊ะแล้วเดินออกมาที่เรือนนอนเอง พร้อมไกับมองรุปถ่ายของตัวเองกับน้อง...อืม....
ไอ้เนมนั่งมองรูปตัวเองกับครอบครัวที่อยู่กับตัวมาสามปีกว่าๆแล้ว จำได้ว่าเคยเอาให้พี่โตดู มันยังว่าน้องผมน่ารักดี แล้ววันนี้ มาเจอกันแล้วจำไม่ได้? เหมือนจะหึง...รึไม่พอใจ อะไรประมาณนั้น
แล้วพี่ท่านมีสิทธิ์ไรมาหงุดหงิดโดยไม่ถามกันก่อนเนี่ย? ทีผมยังไม่หึงเลยเว้ย ทีไอ้เนมยังปลง ปลงแล้ว ปลงไปแล้วว่ายังไงพี่ก็ไม่ยอมเลิกกับแฟน แล้วนี่มาทำไม่พอใจ ทำหึง ทำหวง คิดว่าจะปลื้มงั้นเหรอครับ?
ผมถอนใจฟึดฟัด จะโมโหกันเรื่องอะไรก็ช่าง แต่พฤติกรรมมันไม่น่ารักสักนิดเลย งี่เง่า พี่โตงี่เง่าแล้วยังชอบทำตัวมีปัญหา มีอะไรทำไมไม่ถาม ปากบอกว่าไม่ได้ผูกมัด แต่ไม่ยอมให้ผมยุ่งกับใคร ทั้งน้องทั้งเพื่อนในเรือนจำ งี่เง่าชะมัด
" เฮ้ย ไอ้เนม " เสียงทักพร้อมกับร่างของเมฆที่ยืนอยู่นอกห้องขังผม ทำให้หันไปมองหน้ามันช้าๆ ไอ้เมฆนั่งยองๆเกาะลุกกรงแล้วยืนคุยกับผมผ่านเหล็กที่กั้นไว้ มันทำหน้าเบื่อๆเมื่อยๆอย่างเซ็งๆตามประสา เจ้าตัวมองหน้าผมก่อนจะออกปากถามในที่สุด
" เด็กใหม่มันชื่ออะไรว่ะ "
" เป้...ทำไมเหรอ? " ผมถามกลับงงๆ ขณะที่เมฆทำหน้าบึ้งๆ
" มันเอาแต่เกาะพี่กันย์ กวนตีนด้วย แม่ง...มันมายุ่งกับพี่วิทย์ด้วยอ่ะ ไอ้เหี้ยยยยย " เมฆมันบ่นออกมายาวๆราวกับเก็บความอัดอั้นมาแล้วทั้งวัน " วันนี้น่ะ แม่งไปนั่งคุยกับพี่กันย์ในห้องพยาบาลไม่ยอมออกมาช่วยกันทำงาน กูไปตามก็แล้ว พี่กันย์ไล่ออกมาก้แล้วมันยังไม่ออกไป แต่พอพี่วิทย์บอกว่าจะถีบมันตกบ่อขี้ ...แม่งรีบลุกเลยอ่ะ.."
....เอ่อ...คือเป็นกูโดนขู่ว่าจะถีบตกบ่อขี้....ก็จะลุกเหมือนกันล่ะ แล้วมันมีอะไรน่าสงสัยเรอะ?
" มันไม่ใช่แค่นั้นนะ " เมฆมันรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าของผม " จากนั้นไอ้เป้มันเอาแต่ตามพี่วิทย์ ไล่ยังไงก็ไม่ไป ไอ้หน้าด้าน...มันบอกว่ามันเป็นลูกน้องพี่กันย์ ถ้าไม่อยู่กับพี่กันย์ก็ต้องมากะพี่วิทย์...กูเกลียดมัน .."
".......แล้ว.....ไงต่อ.." ผมถามต่อแบบมึนๆ
" ก็กูเกลียดมันไง ไอ้ห่า เป็นเด็กไอ้ป๋ากับผู้พันเหรอ แม่ง ไอ้พวกนั้นมันโรคจิตจะตาย มันต้องสั่งให้ไอ้เป้มาก่อกวนพวกเราแน่ๆ มึงบอกพี่โตกระทืบมันให้ไส้ไหลแล้วส่งไปแดนอื่นทีสิ " เมฆว่าแล้วหันซ้ายหันขวา "นะ มึงบอกพี่โตที่ นอกจากมึงแล้วไม่มีหมาตัวไหนทำได้ล่ะ นะ..."
เอ่อ...เมฆครับ ขอบคุณที่มึงว่ากูเป็นหมา..
" มันเป็นเด็กป๋า ไล่ไม่ได้ คิดว่าคนอื่นอยากให้มันอยู่เหรอ " ผมว่าพลางถอนใจเบาๆอย่างระอา
" ไม่ได้เหรอ?...ไอ้พี่โตไล่ก้ไม่ได้เหรอ? " เมฆมันยังพยายามต่อรอง
" เออ....นี่อะไรว่ะเนี่ย อยู่มาก่อนกุก็น่าจะรู้ไม่ใช่รึไง " ผมบ่นใส่เมฆ ที่มันทำปากจู๋แบบที่คิดว่าน่ารัก(เออ ก็น่ารักอยู่)แล้วถอนใจเฮือก
" นึกว่าไอ้พี่โตทำได้ไง " เมฆว่า พลางถอนใจพรู " จะบอกให้มึงระวังไว้ให้ดี ไอ้เด็กใหม่แม่มร้าย "
" ยังไง? " ผมถามกลับสั้นๆ
" วันนี้กุเจอมันไปกับไอ้เบิร์ด....นี่มาไม่กี่วันนะมึง.." ไอ้เมฆว่า " ระวังไอ้พี่โตมึงไว้ดีๆ "
" ระวังพี่กันย์กับพี่วิทย์ก่อนเถอะ " ผมส่ายหัวกับคำพูดของเจ้าตัว " ได้ข่าวว่าเกาะติดไม่ใช่รึไง "
" ทั้งคู่นั่นแหละ " เมฆบ่น ก่อนจะเหลียวมองซ้ายมองขวา " พี่โตล่ะ? "
" ไม่รุ้สิ ดูทีวีอยู่มั้ง "
" เหรอ ทุกทีเห็นตัวติดกันยังกะอะไร กุจะเตือนอีกครั้งน่ะมึง ระวังไอ้เป้ให้ดี เผลอแล้วพี่โตมึงโดนล่อลวงแน่.. "
........ไอ้เมฆมันยังเต็มอยู่รึเปล่า? ผมมองหน้ามันแล้วถามตัวเอง รู้สึกตั้งแต่อยู่กินกับพี่วิทย์นี่...จากที่เงียบๆขรึมๆมันชักจะหลุดโลกบ้าขึ้นทุกวัน หรือว่านี่เป็นอุปนิสัยเดิมก่อนจะกลายร่าง?
ผมพยักหน้ารับมันแบบเบลอๆ แล้วมองเจ้าตัวที่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปแล้วถอนใจเฮ้อ มาบอกให้ผมระวังไว้ให้ดี พี่โตอาจจะไปกิกกับเด็กใหม่? คือที่เห็นอยู่พี่โตก็เกลียดมันยังกะอะไรดี จะมาพิศวาสอะไรได้ล่ะ
ผมถอนหายใจเฮือก ก่อนจะวางรูปในมือที่ถือไว้ ถึงพี่โตจะหึงงี่เง่ายังไง ก็ต้องไปบอกให้รู้อยู่ดีนั่นล่ะ ผู้ชายตัวโตๆงอนแล้วไม่น่าดูร๊อกกก
ผมสอดรูปเข้าไปในกระดาษสมุดจดในมือ นี่แหละครับหนังสือที่ผมมาอ่าน มันก้ไอ้ที่จดๆไว้นั่นแหละ จากการเรียนมาสามปีกว่าๆ ดีใจกันมั้ยครับที่ผมเกือบจะจบแล้ว หวังว่าจะสอบผ่านแล้วได้ปริญยาเร็วๆนะครับ อย่างน้อยก็มีความรู้ติดตัว ออกไปแล้วจะได้หางานทำได้ ดีกว่าอยู่ในคุกแล้วเสียเวลาไปเปล่าๆแบบไม่ได้อะไรเลย...
.................................................................................................
พอเดินออกมาจากเรือนนอนแค่แป๊ปเดียว ฝนก็เทลงมาเสียเต็มเม็ด ทำเอาตัวลีบเลยครับ พยายามเดินตามทางเดินแบบไม่ให้เจอฝน แต่ทำได้ยากล่ะครับ มันไม่ได้มีแค่ฝนรอย่างเดียวนี่ มีลมด้วย พอรวมๆกันผมเลยเปียกไปทั้งตัวจรดหัวเรียบร้อยแล้ว...เฮ้อ....
ยกมือขึ้นบังและพยายามเดินเร็วๆหยีตาฝ่าสายฝน แสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนส์ ส่องกระพริบวาบๆติดๆดับๆอยู่เสียอันหนึ่ง มันติดอยู่ตรงหน้าฌรงอาหารและห้องสันทนาการที่นักโทากำลังเฮฮากันอยู่นั้น ผมพ่นลมหายใจพรู ก้าวยาวๆไปหลบฝนในชายคาได้เป็นผลสำเร็จ..
อาคารที่สร้างติดกันนี้ห่างกันเพียงแค่ซอกตึกเล็กๆเต็มไปด้วยเศษหยากไย่ ผมเดินเลาะชายคาโรงอาหารไปช้าๆ มองทางจากแสงไฟที่ส่องลอดออกมาอย่างระมัดระวัง เพราะมักจะมีเศากระดุกไม่ก็เศษถ้วยบากบิ่นตกอยู่เสมอ ของพวกนี้ถ้าลองได้เหยียบลงไปแล้ว ต่อให้เป็นรองเท้าหูคีบตราปูก็เอาไม่ค่อยอยู่หรอกครับ
"..................." เสียงอะไร? ผมยืนนิ่ง เมื่อหูดันดีเกินไป ได้ยินเสียงเหมือนคนพุดคุยอะไรสักอย่างแทรกผ่านเสียงฟ้าร้องและเสียงฝนที่ดังลั่น ไอ้เนมขมวดคิ้ว ไม่อยากจะเสือกเรื่องของชาวบ้านหรอกครับ ถ้าเสียงที่ผมได้ยิน จะไม่ใช่เสียงของคนที่ผมรู้จักดี...เสียงของพี่โต..กับ..ใครสักคน..
" มีอะไร? " เสียงพี่โตดังขึ้นสั้นๆ ขระที่ผมแอบหลบอยู่ที่มุมตึกฟังเสียงคุยกันที่ดังมาจากซอกเล็กๆนั่น
" ผมมาถามเรื่องงาน " เสียงที่ดังขึ้นเรียบๆ ไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่
" งานอะไร? อยากทำงานมากนักเหรอมึง " พี่โตถามกลับสั้นๆ " เพิ่งมาถึงก็จะเริ่มเลยเหรอ? ขยัน? รึว่าหมดทางไปว่ะ "
" ฮะๆ ไม่ใช่งานแบบนั้นสักหน่อยพี่ .." พอได้ยินเสียงพี่โตพุด ประกอบกำคำตอบของเจ้าของเสียงนั่น ทำให้ผมรู้เลยว่ามันเป็นใคร ใช่ครับ ไอ้เป้ ไอ้เด้กใหม่คนนั้นนี่เอง..
ผมขมวดคิ้ว เมื่อคำเตือนของเมฆลอยขึ้นมาในสมอง.. แต่ก็นิ่งฟังสองคนนั้นคุยกันต่อไป
" แล้วอะไร? " เสียงพี่โตดังขึ้น
" ก็...งานที่ป๋ากับผุ้พันบอกให้ผมมาทำ.." เสียงไอ้เป้ดังแทรกมากับเสียงฝน ไม่รู้ผมคิดไปเองมั้ย ว่าเสียงมันแปลกๆ..แบบ...เอ่อ...จะยั่ว?
" งานเหี้ยไรอีก " ดูท่าพี่โตจะหงุดหงิดชนิดเข้าเส้นแล้ว " อย่ามาลีลามาก ไอ้เป้ "
"งั้นพี่ก็ร่วมมือกันหน่อยซี " เสียงไอ้เป้ดังขึ้นแทรก " รู้ไม่ใช่รึไง ว่าป๋าบอกยกผมให้..ถึงพี่จะไม่พิศวาส แต่แค่หลับหุหลับตาเอาครั้งเดียวก็จบน่ะ ..ไม่หือไม่อือแบบนี้กุก็โดนด่าสิ.."
ผมชะงัก ฟังแล้วตัวแข็งทื่อ ซาบวึ้งเลยที่ไอ้เมฆมันบอกว่าไอ้เป้ไปกับคนโน้นคนนี้ไปทั่ว...เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ยไอ้เป้...
" เหี้ยนี่....กูบอกแล้วไงว่าไม่ " พี่โตตวาดเสียงดังลั่น
" เข้าใจกันหน่อยสิพี่... บอกแล้วไงว่าผมทำตามคำสั่ง ไม่ทำตามก็โดนเล่นงานสิ พี่ก้เหมือนกัน ไม่เบื่อบ้างรึไง....เอาคนเดิมๆมากี่ปีแล้วว่ะ สรรหาความแปลกใหม่หน่อยสิ..."
" เงียบไปเลยมึง...จะอะไรกับที่โดนสั่งนักหนา " พี่โตมันว่าแบบนั้น..
" อ้าว...ก็โดนสั่งมานี่ ทำไมล่ะ? พี่ก็รู้นี่ ว่ามันขัดไม่ได้ ..เอาน่า พี่ก็แค่ลองของใหม่ ผมจะได้ทำไปให้เสร็จๆไง..สงสารคนมาใหม่บ้างสิพี่ กุโดนสั่งไรก็ต้อง....แต่จะติดใจก็ไม่....."
ผลั่วะ!!
"..จะไปไหนก็ไป " ไอ้เป้ถูกฝ่าเท้าถีบตูดเสียจนหน้าคะมำ ไม่ใช่ตีนพี่โตหรอกครับ ตีนผมเอง...ไอ้เนมเดินพรวดยกเท้าถีบมันสุดแรงด้วยความหมั่นไส้ พร้อมกับลากแขนพี่โตออกมาทันที
ผมกัดฟันกรอด มองมันที่นอนแบ๊บกับพื้นด้วยความอาฆาต ไอ้เป้ ไอ้ ^&%^%^& กล้ามากกกกก กล้ามากจริงๆนะเอ็ง จะเล่นกับใครไม่เล่น ไอ้....
หมับ !!
มือพี่โตตะปบหมับเข้าที่แขนผมแล้วบีบเบาๆ ทำให้ต้องเงยหน้ามาจากฝน ผมหน้านิ่วเมื่อมองเห็นพี่โตทำหน้าถมึงทึงใส่ ทำไม? ไม่พอใจที่โดนขัดใจเรอะ !!
" ลากกูมาทำไม ? " ถาม...ถามแบบนี้เพื่อ? ผมถลึงตามสาคนตอบ ปล่อยมือที่กำแขนพี่โตออกทันควัน เหอะ
" โทษทีครับ ...ปล่อยก็ได้ จะไปไหนก็ไปสิ..." แต่คราวนี้อย่ามาสะกิดน่ะเฟ้ยยยยยย ฮึ่ย
" แล้วลากกูมาทำไม .. "ตะคอก..มาตะคอกใส่กันอีก...ที่ลบากมาก็แค่หมั่นไส้เว้ยยย ไม่อยากเห็นพี่มีความสุข จะให้บอกงี้มั้ยครับ !!
" ไม่ลากแล้ว จะไปก็ไปสิ" ผมทำหน้าบูดใส่ ลองไปสิพี่โต ฮึ่ยยยยย...
" เหรอ? ก็ดี..." อึ่ก...ไอ้พี่โตว่าแล้วเดินไปทางเก่าทันควัน อ๋อ จะกลับไปสินะ หึ จะกลับไปเหรอ ดี....คราวนี้ไม่ต้องมายุ่งกับกูน่ะเฟ้ย !!
" เอออออ ไปก็ไปเลย คราวนี้ไม่ต้องมาใกล้เลยน่ะ สำส่อนแบบนี้ ไม่อยากเป็นเอดส์ตาย !! " ผมตะโกนลั่น ประสานไปกับเสียงฟ้าร้องครืน ว่าแล้วก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องดูทีวีในสภาพตัวเปียกโชก ใครจะมองก็ช่างแม่ง..ไม่เคยเห็นคนตากฝนรึไงฟ่ะ !!
หมับ !!
" โอ้ยยยยย ปล่อย !!!" ผมร้องลั่นเมื่อถุกพี่โตกระชากแขน ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตูดี กลับต้องถูกลากออกไปอีกแล้ว พี่โตไม่ฟังเสียงห้ามแต่ตั้งหน้าตั้งตาลากผมดุ่มๆออกไปจากห้อง ผ่านชายคา มาที่ซอกที่เดิม ที่ไอ้เป้มันยังสิงอแยู่แถวนั้นด้วย พามาทำไมว่ะ อย่าคิดจะลากมาร่วมวงด้วยน่ะเฟ้ย !!
" พี่โต !!!! ไอ้บ้า ปล่อยสิ อย่ามาทำตัวแบบนี้น่ะ !!! " ผมนร้องว้าก พลางออกแรงดิ้นสะบัดทั้งมือทั้งขา ไม่สนใจท่าทางงงๆของเป้หรือหน้าตาโมโหของพีjโต ก็แล้วไง ผมสิโมโหกว่า จะลากมาทำไมกัน !!
" เนม !!! เงียบ !! " พี่โตตะโกนกรอกหูผมดังลั่น หน้าตาที่ฉายแววดกระเคืองที่ผมไม่ได้เห็นมานานทำเอาสะดุ้งเฮือก และเงียบไปโดยอัตโนมัติ ผมนิ่งไปขบริมฝีปากตัวเองแน่น...
" ไปไหนก็ไปเลยไอ้ห่า ทำเมียกูหงุดหงิดอีกแล้ว ไป !! เดี๋ยวกูกระทืบไส้ไหลเลยแม่ง " พี่โตหันไปว้ากใส่ไอ้เป้ดังลั่นจนผมสะดุ้ง
" เออๆๆๆ กุก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก ไปบอกป๋าด้วยนะ ไม่งั้นก็จะกวนอยู่แบบนี้ล่ะ " เป้มันว่าแล้วทำหน้าบึ้งใส่
" สัด !! ไปไหนก็ไป!!!!" พี่โตว่าพลางสถบงึมงัม เป้มันเดินลอยชายออกไปไปอีกข้าง เหลือแค่ผมกับพี่โตที่เงียบ นิ่งกันไปทั้งคู่..
" ไล่ไปทำไม? " ผมถามกลับห้วนๆ หน้าตาบุดบึ้งไม่พอใจ
" เอ๊ะ !! " พี่โตทำเสียงจิ๊จิ๊ใส่อย่างไม่พอใจ แต่พอเห็นปมทำตาแดงๆ ก็ถอนหายใจเฮือก
" บอกมาสิ ..ไม่บอกก็ปล่อยเลย " ผมเริ่มง้องแง้งงี่เง่า ก็ไม่พอใจอ่ะ ไม่ต้องมาเงียบ ไม่ต้องมาทำงอน มาง้อกูซะดีๆเฟ้ย
"อะไร? มาทำงอน ทีมึงกอดยังกอดกับ......"
"นั่นมันน้อง !! " ผมขัดจังหวะการพล่ามประเด็นงี่เง่าของพี่ดตทันควัน คนฟังชะงัก มองหน้าผม "น้องผมไงเล่า!! น้ำอ่ะ จำไม่ได้รึไง ไอ้บ้า!! "
"...หา....นั่น..."
" ทีตัวเองล่ะไปนั่งคุยกับแฟนผมยังไม่ว่า เลย แล้วมาดกระกัน งี่เง่า ไอ้พี่โตงี่เง่า !!!!! " ผมร้องว้ากใส่พี่โตเป็นชุดอย่างหงุดหงิด ทีตัวเองล่ะทำผมยังไม่ว่า แต่ยนี่หงุดหงิด มาพาลกันแบบนี้ ฮึ่ยยยยยยยยยย
" มาด่ากูว่าบ้าทำไม? " พี่โตทำหน้าบูดใส่ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆทำท่าจะจูบ แต่ผมเบือนหน้าหนี " โอ๋ๆ กูขอโทษ...จำไม่ได้นี่หว่า.."
"...งี่เง่า.. " ผมฟาดมือลงกับแขนพี่โตผลั่วๆเป็นการระบายอารมณ์ " จะไปเอากับคนอื่นเหรอ? ไอ้พี่โตงี่เง่าแล้วยังสำส่อน เชิญ....."
" ไม่ได้ทำ " พี่โตขัดคำพุดผมไว้แค่นั้น ทำหน้ายุ่งๆใส่ " กุแค่จะพูดกับมันให้รุ้เรื่องต่างหาก มึงมาเลยเสียเรื่อง...ใครจะทำว้า~"
" รุ้อะไร? มีอะไรอีก ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย.. " ผมจิกเล็บสั้นๆของตัวเองลงกับแขนพี่โตแล้วถลึงตาใส่
" ที่พวกมันสั่งมาไงเล่า... " พี่โตว่า อย่านะ อย่ามาแก้ตัว อย่ามาทำหน้าตาอ้อนใส่ ฮึ่ย..
เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงทำให้ผมสะดุ้งเฮือก พี่โตเงยหน้ามองฟ้าแล้วบ่นอะไรสักอย่างงึมงัม แขนที่รัดผมตวัดแน่นขึ้นกอดแล้วเอาหน้ามาซุกกับไหล่อีกต่างหาก
"นี่ " ผมตบแขนพี่โตเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่แนบอยู่กับหน้าท้อง " อย่ามาทำ......"
" ไปอาบน้ำกันเถอะ..." พี่โตกระซิบเบาๆ หลังจากงับริมฝีปากผมเล่นเบาๆ นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววกรุ๋มกริ๋ม..แถมยังเบียดตัวกอดผมไว้แน่นอีก อ้ากกกกกกก
" แต่...."
" น่า...ฝนตกใส่แบบนี้ เดี๋ยวเป็นหวัดนะ " ชิ ทีแบบนี้ล่ะพูดจาหวานหู ผมแอบหน้ามุ่ย แต่ก็พยักหน้าเบาๆ และปล่อยให้พี่โตเดินจูงไปอาบน้ำใหม่ กันสองคน...
ผมเกาะหลังพี่โตไว้เมื่อเจ้าตัวเดินนำฝ่าฝนไปในเรือนนอน ตอนนี้ก็ยอมเอาใจเสียหน่อยหลังจาดพี่ท่านหงุดหงิดมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวห้ามไปก็โดนบูดใส่ มาโทษฟ้าโทษฝนอย่างโน้นอย่างนี้อีก..
ไอ้เนมเหลือบมองเงาของใครบางคนที่เดินดุ่มอยู่ตรงประตูมทางเข้าเรือนนอน ถึงพี่โตจะผ่านไปแบบไม่สนใจ แต่แววตาคู่นั้นก็แตะตาผมมากพอ..ทำให้ต้องหันไปมองตามันทันที ..
เรื่องพี่กิ๊ง..เรื่องแฟนของพี่โตที่อยู่ข้างนอกนั่น ผมพอจะรับ จะทำใจได้...
แต่ในนี้ ..จะต้องไม่มีคนที่สอง..จะต้องไม่มีคนไหนที่อยู่ข้างๆพี่โตแบบผม..
ผมจ้องตาไอ้เป้เขม็ง ก่อนจะถลึงตาใส่มันทันควัน...
อย่าคิด...จะมายุ่ง...
................................................................................................
ตอนนี้มาด้วยอารมณ์มึนๆ โทษฟ้าโทษฝนไปตามเรื่อง (ฮ่าๆ)
จุดประสงค์ของเด็กใหม่ยังไม่จางนะ เขาสั่งมาไงก็ต้องเป็นงั้น ไงล่ะเธอ ไงล่ะ เจอตรีนนังหนูเนมเข้าไป เป็นไง 5555+
ชอบตอนเนมถลึงตาใส่เป้ ตอนจบ ก๊าก...แบบว่า แอบดาร์ก พัฒนาไปตามวันเวลา
ช่วงนี้ยุ่งมากกกก มากถึงมากที่สุด เสาร์นี้ไปสำเพ็งมา ไปซื้อของทำพวงกุญแจ..แต่ไปเจออะไรที่แบบว่า...(อุบไว้ก่อน555+)
เรื่องคนที่จะจองหนังสือ เปิดจองถึงวันที่แปด ธันวา นะค่ะ ส่งแมวมาที่ Saranghae_htoy _18 แอด ฮอทแมว.คอมค่ะ
ปล. คาวี่อัพแล้วเน้ออออออ
ปล. สองช่วงนี้ตอบเมล์ช้า ถึงช้ามากกกกกกก รบกวนรบสักพัก(ใหญ่ๆ)
-
มาอัพแล้ววว แอบมาส่องตั้งกะเมื่อวานนนน
พี่โต น่ารักอ่ะ มีงอน หนูเนมนะนั่น :laugh:
หนูเนมทำใจน้า พี่โตแกแ่ก่ละ เลยหลง ๆ ลืม ๆ
แต่หนูเนมก็ให้อภัยได้ใช่ไหม :man1:
โกรธแค้นอะไรพี่โตไปลงกับอีเป้ได้เลยนะจ๊ะ อนุมัติ o18
แต่จะว่าไป อึดอัดแทนพี่โตนั่นนั้นที่ต้องเจอกับอีเป้ จอมป่วน :beat:
เด่วสั่งพี่กันย์ฉีดยาชาแล้วจับโยนบ่อซะเน่ :z6:
-
เอาแล้วไง ๆ น้องเนมก้อสู้นะจ๊ะ
55 5
พี่โตก้อมีหึงซักหน่อย :o8:
-
นู่เนม เด๋วนี้เก่งกล้า มีวิชา
ติดตัว กะเขาบ้างแล้วนะ
จำไว้ลูก เสียทองเท่าหัว
ไม่ยอมเสียผัวให้ชายใด ฮ่าๆๆ :laugh:
-
ก๊ากกกก เป้เจอนู๋เนม :z6:
เนมตอนหึงนี่แร๊งส์ o13 o13 :z2: :z2: :z2:
-
+1 ค่า
ฮิฮิ้ววววววว หนูเนมหึงอีกล่ะ
คราวนี้ถีบเป้เลยนะ :laugh:
ดีล่ะ แม่มกวนตีน :angry2:
-
พี่โตก้อหึงมะดูอารายเลย ส่วนหนูเนมก้อสุดยอด o13
-
เอาสิ
แรงๆๆทั้งนั้น
ไอ้เป้แรงวะเหลือขอพี่โตให้เอามันเลยอ่า
ดีเจอตีนน้องเนมหน่อยเป็นไง
แต่พี่โตเกินไปหึงน้องน้ำ
ฮ่าๆๆๆๆๆขำมว๊ากกกกกก
งี้ละคนแก่ขี้ลืม
-
ไอพี่โตบ้าาา
ไม่ผูกมัด แต่ไม่ให้ยุ่งกับใครเนี้ยนะ
-*-
ปล.จริงๆ เนมน่าจะแกล้งหนักๆ กว่านี้
ฮ่าาาาาาาาาาาาา
ว่าแต่ไอเป้นี่ท่าทาง วอน จริงๆ จังๆ
-
ชอบอ่ะ
เนมแอบร้ายนะเนี่ย................
-
น้องเนมก็สู็คนนะคร้าบบบบบบบบบบ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องเนมต้องกันพี่โตออกจากเป้นะ
รอบนี้ถีบ รอบหน้าขอก้านคอเลยนะเนม
-
ตอนแรกงงมาก อิพี่โตมันเป็นอะรายยยย
เดี๋ยวนี้น่ารักอ่ะเฮีย มีโมโหหึง :-[
อิเป้ :z6: เอ๊ยเค้าไม่เบื่อหรอก ก็คนเดิมเค้าสวยนี่หว่า :angry2:
น้องเนม เก๋กู๊ดจ๊ะหนู เจิดได้อีกจริงๆ
ใครบอกเนมไม่สู้คน รัศมีเมียหลวงออกมากๆ
สุดท้ายยขอบคุณค๊า ไปกด F5 รอคาวี่ :impress2:
-
สะใจโว้ยยยย เนมแรงส์สสส
-
55555 :laugh5:
เดี๋ยวนี้อิหนูเนมมันมีพัฒนาการเว้ยเฮ้ยยย :a2:
สามีข้าใครอย่าแตะ กร๊ากๆๆๆ :a14:
เอาเด็กใหม่ไปเก็บ :z6:
-
ฮิ้ววว หนูเนมหึงพี่โตด้วย แต่อิพี่โตก็จริงๆเลยน้า จำน้องเมียไม่ได้ ไม่ไหวๆๆ
-
จัดไปเลยน้องเนม
-
ทำไมรู้สึกตะหงิดๆว่า
พี่โตมันต้องเสร็จไอ้เป้แหง๋ๆ
ถ้าเกิดเป็นงั้นขึ้นมา :m31: คงต้องวิ่งออกจากกระทู้หลบออกไปทำใจ
นู๋เนม จะหาปั๋วใหม่ก็คงไม่ได้ เพราะพี่โตมันคงไม่ยอมแหง๋ :เฮ้อ:
-
:impress2:เนมหึงได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่โตขี้หึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
555 น้องเนมเทพมาก
-
น้องเนมมมมมมมมมมมมมมม ><
สะใจมาก ๆๆ อย่าไปยอมไอเป้มันน้ะ
-
เนมดีมากลูก
ส่วนไอ้พี่โต ถ้าแกเสร่อไปเป็นปั๋วนังเป๋ละก้อนะ น่าดู
จะไม่ยกน้องเนมให้แกอีกเลย พระองพระเอกก็ำไม่ต้องเอามันแล้วตำำแหน่งนี้
ยกให้พี่กัณดีกว่า
ปล. น้องเมฆของอิป้าน่ารักเสมอ อิอิ
ปล. เนมลี่สู้ ๆ
-
ร้ายอย่างโต ต้องเจออย่างเนม
ฮ่า ๆ
เวลาจะทำให้เนมแกร่งขึ้น ร้ายขึ้น กล้าขึ้น
:laugh:
-
หนูเนมหึงโหด กร๊ากกกกกกกกกกกก :jul3:
-
ขอมอบโล่ห์ หนุ่มโฉดรักเดียวใจเดียวแห่งแดนสิบสองให้พี่โต โย่วๆๆๆ
-
เอ่อ...เมฆครับ ขอบคุณที่มึงว่ากูเป็นหมา.. เนมก็นะยอมรับหน้าตาเฉยเลย:jul3:
อะไร....หึงก็ดูทิศทางลมบ้างซิพี่โต เดี๋ยวนี้เนมพัฒนาขึ้นแล้วนะมีหึงหวงพี่โตด้วย :laugh:
-
น้องเนมชัดเจนมากค่ะลูกกกกก o13
เป็นเมียพี่โตต้องมือหนัก ตรีนหนักแบบนี้แหละถึงจะเอาอยู่
อย่าให้ใครมาแหยม รักษาผัวให้รอด เป็นยอดดีนะลูกนะ
ฮ่าๆๆๆๆ
-
น้องเนมตอนนี้ดูแมนจังเลยอะ
พี่โตก้อนะงอนจังเลย :z3:
-
เนมสู้คนกับเค้าแล้ว
เนี่ยต้องยกความดีความชอบให้พี่โตเลยนะ
ไม่หึง ไม่หวง ไม่ทำนะเนี่ย
:pig4: writer คะ
-
ชอบตอนจบของตอนเหมือนกัน ชอบเนมดาร์ก :laugh:
พี่โตมันง้องแง้งขึ้นรึเปล่า แต่แบบนี้น่ารักดีอะ อย่าไปมีเมียน้อยเพิ่มละแก
-
กร๊ากกก น่าชื่อตอนว่าสามีข้าใครอย่าแตะนะเนียะ 55+
-
เป็นพัฒนาการที่ดีนะครับน้องเนมน่ารักขึ้นเยอะเลย
-
กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
สะใจว่ะค่ะน้องเนม พิษรักแรงหึงของหนูโดนใจพี่มากค่าาาาาา o13
-
เชียร์เนมเต็มที่ อย่าไปยอมไอ้เป้นะ
เป็นเด็กใหม่ที่วอนโดนตื้บมากๆๆๆๆ
-
น้องเนมสู้ตายค่ะลูก !!!
เสียทองเท่าหัว แต่ไม่ยอมเสียผัวให้ใครค่ะ !! ยึดคตินี้ไว้ค่ะลูกขาาาาาาาาา
ไอ้เป้ อย่าได้ริมายุ่งกับพี่โต หึๆ . . . รู้มั๊ยเมื่อสามปีก่อนเคยมีเด็กคนนึงถือไม้กวาดเอาชนะหมอถือมีดผ่าตัดไปได้นะเว้ย
555555555555555
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
-
เนมเริ่มแรง ประมาณว่าสามีข้า ใครอย่าแตะ :man1:
-
ไอ้พี่โตมันโทษฟ้าโทษฝน จริงๆ อิอิ...
จำผิดจำถูก แก่แล้วก็งี้...น้องเนมเกือบงานเข้า แต่ก็ได้เข้าจริงๆแหล่ะนะ :laugh:
น้องเนมโดดถีบเป้ได้สะใจมากมาย...กร๊ากกก
-
หนูเนมมันเริ่มวิทยายุธแก่กล้าอารมณ์ของๆกู :laugh:
พี่โตมันหึงไม่ดูตาม้าตาเรือ หึงดะอย่างเดียว นี่ถ้าไอ้เนมมันไปกอดกับผู้ชายคนอื่นพี่แกจะไม่หึงโหดแบบว่า.. :m25: เหรอ
ปอลอ...เรื่องนี้อัพกระจิ๊ดริด ทีคาวี่อัพอย่างยาว ชิส์ แน่จริงอัพทีละ3ตอนเท่ากันสิ
-
หึงโหดด้วยกันทั้งคู่ 555555
ตกลงพวกป๋าสั่งเด็กใหม่ให้มางาบใครกันแน่ พี่โต กันย์หรือวิทย์ ไม่ใช่สุดท้ายแล้วหวยมาออกที่หนูเนมล่ะก็ เหอะ ๆๆๆๆๆ รับรองเป้ไม่ได้ตายดีแน่ o22
-
เนมน่าร๊ากก !
โหย พี่โตมีหึงอ้ะ :laugh:
-
นู่เนม เด๋วนี้เก่งกล้า มีวิชา
ติดตัว กะเขาบ้างแล้วนะ
จำไว้ลูก เสียทองเท่าหัว
ไม่ยอมเสียผัวให้ชายใด ฮ่าๆๆ :laugh:
o13 o13 o13
เสียทองเท่าหัว
-
น้องเนมลุคใหม่ถูกใจพี่มากค่ะ :laugh:
มันต้องอย่างนี้เซ่ ป๋าก็ป๋าเถอะ น้องเนมอย่าได้กลัว
มะวานไปดูงานที่เรือนจำคลองเปรมมา โอ้ว บรรยากาศให้สุดๆ สายตาพยายามสอดส่องหาพี่โต น้องเนม
555 ทำไมมีแต่ดำๆ หน้าดุๆ ว้า
แต่เห็นห้องขังแล้ว คิดเรื่องนี้ออกเลย สมัยน้องเนมมาใหม่ๆ นอนหน้าห้องน้ำ :z3:
-
งอนๆ ง้อๆ น่ารักกันจริงจริ๊ง :o8:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน
สนุกมากเลยค่ะ ชอบเนมจังเลย น่าร้ากกกกกกกกกก
-
มันต้องอย่างนี้ อย่าได้มายุ่ง
พี่โตเป็นของไอ้เนม :a14:
-
" ไปไหนก็ไปเลยไอ้ห่า ทำเมียกูหงุดหงิดอีกแล้ว ไป !! เดี๋ยวกูกระทืบไส้ไหลเลยแม่ง "
ชอบประโยคนี้ของเฮียโต ได้จายยยยยยยย
เด็กใหม่โดน สตรีนนนไปเต็มๆๆๆๆ สะจายยยยยยยยย
-
เห็นด้วยกะรีบนค่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
o13
-
ทีหลังก็เติมท่าหนุมารถวายแหวนไปด้วยน๊ะน้องเนม
-
555+ ชอบตอนนี้อ่ะ ^^
+1
-
55555+ น้องเนมปั๊ดตะนาาาาาาาาา~
ชอบน้องเนมในบทบาทแบบนี้ 555+ สุดๆไปเร๊ยยยยยย
ชอบชื่อตอนจัง "โทษฟ้าโทษฝน"
ชอบตอนนี้อีกอย่าง พี่โตหึง!!! ก๊ากกกกกกก
แต่เป้ไม่ไหวจริง =__+!
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์
-
:กอด1: หนูเนม
ดาร์กได้ใจมากขอรับ โฮะโฮะโฮะ
รอตอนต่อไปขอรับ :mc4:
-
เนมเริ่มแร๊งงงง :m31:
ต้องสุ้นะคะน้องเนม อย่าไปยอม
ขอบคุณคนแต่ง สำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ :pig4:
-
อ๊ายยย อิพี่โตจำน้องสา่วเนมไม่ได้ ก็ต้องน่ารักเหมือนพี่ชายอยู่แล้วเนอะ
หึงก็ไปบอกไป ฟาดงวงฟาดงาอยู่ได้
อย่าไปยอมอิเป้มันนะ กวนมากเลยอ่ะ
-
หนูเนมหึงโหด ถีบซะขมำเชียว
เมฆน่ารักได้อีก
-
หนูเนม สุดยอด สะใจ อะไรๆ ก็แบ่งกันได้ แต่ของสำคัญจะแบ่งได้ไงชิมิส์... :jul3:
-
มันต้องอย่างนี้สิเนม เจ๋ง
เนมโหดดด
555. รีบมาต่อนะ
-
เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใครเนอะ เนมเนอะ
-
อุ๊ยตาย! ตายแล้วๆๆ เรื่องนี้เค้ามีอารมณ์หึงหวงกันด้วยเหรอเนี่ย =..= อ่านมาตั้งนานนับหลายสิบตอน เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเรื่องนี้พระเอก-นายเอกของเรามีการหึงหวงด้วย นึกว่าจะไม่ได้เห็นซะแล้วสิ คริคริ
จะว่าไป3ปีที่ผ่านมาเหมือนไอ้เนมคนเก่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปสินะ ดีแล้วล่ะ แบบนี้แหละดีแล้ว มันจะทำให้เรื่องมันมันส์ขึ้น เอิ๊กกก!
แต่ขอแนะนำ คราวหลังเอาให้หนักได้ไหม? แค่นี้มันสิวๆว่ะน้อง o18
ทำไมเด็กใหม่มันพูดราวกับว่าการโดนเสียบตูดมันเป็นเรื่องทั่วไปหลับหูหลับตาก็เสร็จแล้วเนี่ย??
-
มันต้องงี้สิน้องเนม หุหุ o13
-
:laugh: วิวัฒนาการตามวันเวลาจริง ๆ หนูเนม :laugh:
:pig4: :pig4:
-
น่ารักทั้งเนมทั้งเมฆ เฮียวิทย์มาช่วยไล่ด้วยเหตุผลส่วนตัวปะจ๊ะ ฮ่าๆๆ
-
เนมน่ารักมาก
-
เนมหึงน่ารักดีอ่ะ :impress2:
-
:o8: :-[ o13
-
อารมณ์แบบว่าผัวข้าใครอย่าแตะ 5555555+
-
เนมเวอร์ชั่นอัพเกรดด!
ดูแปลกตาดีแฮะ ไม่เหมือนสมัยที่เข้ามาใหม่ๆเลย
พี่โตก็น่ารัก ดูว่าง่ายขึ้นเยอะจริงๆ
แบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรนะ หลงเมียเหรอ? 555
รอตอนต่อไปค่า
ว๊ายย รีบไปอ่านคาวี่ก่อนน
-
ชอบตอนนี้มากๆ มีหวงมีหึงกันด้วย
-
55555++สะใจ เนมนายเยี่ยมมาก
-
เสียทองเท่าหัว เอาผัวชั้นไปเลยไวๆ เอ๊ย.....
เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร ชิมิ นุ้งเนมมมม
จัดการมานนนนน ไอ้เป้ :angry2: :beat: :z6:
-
ของของใคร ของใครก็หวง
ถูกต้องไหมเนม 555
มันต้องจัดให้หนักสิ
อย่าให้ใครมาหยามนะ!
-
น้องเนม ... มีหึงๆ 55555+
-
เมื่อไรมาต่อจ้า อยากอ่านแล้ววววว
-
รอตอนต่อไปจ๊ะ...
-
พี่โตตอนหน้าแตกน่ารัก :-[
-
คนเขียนเจ้าขา คนอ่านรออยู่นะเจ้าค่ะ ระหว่างรอเนี่ย เราย้อนกลับไปอ่านมาอีกรอบแล้ว :laugh: มาต่อเหอะค่ะ :call:
-
:z3: :z3: :z3:ชอบตอนนี้อ่า
เนมแรงได้อีก
-
เข้าไปอ่านคาวีตอนใหม่แล้วไรท์เตอร์บอกว่า จะยังไม่ต่อน้องเนมในช่วงนี้ :z3:
คนอ่านจะลงเเดงแล้ว....อยากอ่านตอนต่อไปหง่ะ :serius2:
-
ประกาศนะค่ะ
ช่วงนี้แบดกายจะของดอัพชั่วคราวค่ะ เพราะตอนนี้คนเขียนต้องรีบไปจัดการหนังสือก่อน เพราะใกล้จะถึงเวลาส่งของแล้ว ยุ่งมากกกกกกก มากกกกกกกก ค่ะทุกท่าน :m5:
เพราะฉะนั้น ของดอัพจนกว่าจะส่งหนังสือเสร็จนะค่ะ (วันที่ 12 ธันวาคม)
จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกันเคอะ o1
ปล. แต่บางทีอาจจะหลบมาแต่งและเอาลงบ้างถ้าทนไม่ไหว 555+ :a9:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ งดถึงวันที่ 12 เลยเหรอ :m15:
ง่างั้นตอนต่อไปขอยาวๆนะ ยาวๆ
ปล.ขอให้คนเขียนทนไม่ไหวบ่อยๆล่ะกัน :laugh:
-
พี่โตน่ารักน่าชังที่สุดมีงอนหนุเนมด้วยที่เค้ากอดกะน้องสาว
ถามดีๆแต่แรกก็จบเรื่อง
แหมๆพอรุ้ความจริงก็รีบจูงไปที่ลับตากันสองต่อสองทันทีเลยนะนั่น
ส่วนเจ้าเป้ เค้าส่งแกมาป่วนหรือมาอะไรกันแน่
หรือจริงๆแกสนพี่โตหว่า
-
คึคึ
โดนน้องเนมถีบกระเด็น สมน้ำหน้า นังเป้!!!
อิพี่โตหน้าแตก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก แหมๆ พี่น้องเขากอดกันไม่เห็นเป็นเลยค่ะคุณพี่ มาทำเนียนลืมหน้าน้อง(เมีย)ซะงั้น :jul3:
-
โอนเงินและส่งเมลกลับไปแล้วนะคะ...ยังไงไรท์เตอร์ช่วยอัพเดทรายชื่อคนสั่งจองไว้หน้าบอร์ดด้วยได้มั้ยคะ จะได้รู้ว่ามีชื่อของตัวเองหรือป่าวจ้า.... :pig4:
-
หุๆ เนมโหดอ่ะ
-
มาดัน + ปูเสื่อรอจ๊า :z2:
-
รอด้วยคน อัพ2ตอนรวดเลยนะ
-
มานั่งรอสามผี
:z6:พี่โตโดดถีบ
-
อยากอ่านนนนนนน :m31:
-
เข้ามารอไรท์เตอร์ รอให้มาอัพอยู่นะจ๊ะ
-
มานั่งรอไรท์เตอร์ด้วยอีกคน o18
-
สวัสดีค่ะ
- มีเรื่องจะแจ้งคือ พวงกุญแจที่จะทำ อาจจะเปลี่ยนเป็นสติกเกอร์แทนนะค่ะ เพราะนั่งวิเคราะห์แล้วว่า -----ตื้ด---- ที่เราซื้อมา มันสมควรอยู่เดี่ยวๆของมัน จะได้อารมณ์(?)มากกว่า 55+
- สมุดโน๊ตของเรามันโมเอ้คั่กๆ(ฮ่าๆ)
- ขอลบรายชื่อออกนะค่ะ ใครอยากจะเช็ค เมล์มาถามได้ค่ะ หรือจะส่ง PM มาก้ได้ เพื่อความสะดวกใจของคนสั่งแล้วกันค่ะ
ขอโทษทุกคนด้วยที่เอารายชื่อมาลงในบอร์ดเปิดโดยไม่ขออนุญาติก่อน ขอบคุณ คุณ Poes และคุณ Ak@tsuKII ที่ช่วยบอกนะค่ะ ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจหรอกค่ะ เพราะรู้ตัวว่าเราผิดที่ไม่ได้ถามว่าคนสั่งสมัครใจจะเผยชื่อรึเปล่า :m23:
ยังไงก็ขอโทษทุกๆคนด้วยแล้วกันค่ะ :m5: ขอโทษจริงๆ
......................................................
ปล. ตอนแรกจะเหลือชื่อต้นไว้ แต่มันอาจจะซ้ำกันและอาจจะงงๆ(บางคนไม่มียูสเซอร์) เลยคิดว่าเอาออกเลยดีกว่าค่ะ
ปล.2 ในเด็กดีก็ลบไปเรียบร้อยแล้วค่ะ สบายใจได้
-
ว้าวว ใกล้ความจริงแล้วว
จะว่าไป อยากได้พวงกุญแจแฮะ :sad4:
แต่ก็ตามสะดวกล่ะค่ะ :กอด1:
แล้ว.. ขอลายเซ็นด้วยไม่ได้เหรอคะ? :o8: แบบว่าจะเก็บไว้เป็นที่ระทึก เอ๊ย! ที่ระลึกอ่ะค่ะ :impress2:
แค่ลองขอดูเฉยๆ ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ แบบว่าคนสั่งเยอะ เราก็พอเข้าใจ :m15:
รอนะคะ :z2:
-
โอ้ยยย เสียดายยยมากก อยากจะบ้า TT
อยากได้ ๆ มาไม่ทันจอง
เฮ้ออออ จะมีรีปริ้นมั้ย???
-
รับทราบ แล้วคร่า
จะรอนะ เห็นชื่อ ของตัวเราเองแล้วจ้ะ
-
ขอบคุณคับ เห็นชื่อตัวเองละ
-
รอตอนต่อไปค่า
-
เมลไปแล้วไรท์เตอร์อาจจะไม่ค่อยได้เช็กเมลงั้นโพสต์ที่นี่เลยละกันค่ะ
รบกวนช่วยเอา ชื่อ-สกุล ของเราออกด้วยค่ะ
ขอตำหนินิดนะคะ ว่าไม่ควรลงแบบนี้ ควรจะลงเป็นยุสเซอร์เนม หรือ แค่ชื่อ ถ้าชื่อซ้ำก็ควรลงแค่อักษรตัวแรกของชื่อสกุล ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
ปล. สุดท้าย รายชื่อนี้จะมีอยู่ใช้เช็คจนถึงวันที่ 17 ธันวาคมนะค่ะ ใครมีอะไรต้องการแจ้งหรือแก้ไข แจ้งได้ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 17 ธันวาคมค่ะ เพราะหลังจากนี้เราจะเอารายชื่อออก เพื่อความเป็นส่วนตัวค่ะ
>>ถ้าลงไปแล้ว ต่อให้ 5-10 นาที (แล้วลบออก)ก็ไม่เป็นส่วนตัวแล้วค่ะ
-
ขอบคุณคับ เห็นชื่อตัวเองละ
-
:sad4: ขอโทษค่ะ ไม่เข้ามาอ่านนานเลยไม่ทราบว่ามีการเปิดการจองหนังสือวันไหน ถ้ายังไม่ปิดขอให้ไรเตอร์หรือเพื่อนช่วยบอกช่องทางการสั่งซื้อและโอนเงินให้ด้วยนะคะ อยากได้เก็บไว้ค่ะ ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
-
วันนี้ไรท์เตอร์บอกว่า จะมาอัพใช่ป่าว
นั่งรอพี่โตกับหนูเนมค่ะ :call:
-
* โทษค่า วันนี้ท่าจะยังไม่ได้อัพ เพราะนิยายที่นั่งเขียนมา มันหายยยยย ไปทั้งตอน T T (ทั้งคาวี่ทั้งโตเนมนี่ล่ะ เจ็บใจจริงๆ)
คนเขียนกำลังนั่งฮือๆ ทำใจอยู่ค่ีะ
ปล. อาจจะต้องเลื่อนส่งของอีกรอบ เพราะไฟล์ที่ส่งแก้มีปัญหา(ขอโทษจริงๆค่า)
-
อ๊ะ...นึกว่ามาอัพแล้วซะอีก
แต่ไม่เป็นไร รอด้ายยยยย
ส่วนเรื่องหนังสือ ก้อรอได้เช่นกันคร่า^^
-
รอกันต่อไป...ทั้งหนังสือและนิยาย :เฮ้อ:
-
อยากอ่านนิยายยยยยย ><
ส่วนหนังสือไม่เป็นไร ๆ รอต่อไป !
-
:เฮ้อ: ถอนหายใจรออย่างเซ็งๆ
อยู่ว่างๆไม่มีไรทำ :m7: รอละกัน
-
:z3: :z3: อยากอ่านคาวี่อะ (มาผิดกระทู้รึป่าว ก๊ากกกกกกก)
ไม่เปงไรค่ะ ทำได้แค่รอ 5555
ปล. เย้ๆเจอชื่อเราแล้ว นั่งรอ นอนรอ พี่โต+น้องเนมมาเยือนดีฝ่า :z2: :z2:
-
มีลงรายชื่อซ้ำกันด้วย ลองเช็คดูดีๆนะ
แต่ว่าลงชื่อนามสกุลมาหมดเลยหรอ :m29:
-
^
ถ้าต้องการเอาออกแจ้งได้นะค่ะ
รายชื่อนี่อีกไม่เกินสองวันคิดว่าจะลบออกแล้วค่ะ กลัวมีปัญหาเหมือนกัน :L2:
-
^
^
มันต้องรอคนแจ้งก่อนหรอ ไหนบอกว่ากลัวมีปัญหา ก่อนทำก็น่าจะลองคิดสักหน่อยนึง
สำหรับบางคนมันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็แค่ชื่อนามสกุลเอาไปทำอะไรไม่ได้ นั้นคือคนที่เค้าไม่คิด
แต่หลายๆคนในนี้ เวลาสั่งของส่วนมากจะให้มาแต่ที่อยู่ แล้วให้ใช้ชื่อยูสเซอร์จ่าหน้า ก็มีเยอะแยะ
พูดถึงแค่ยูสเซอร์ ก็น่าจะพอ อย่างน้อยชื่อนามสกุลบางคนเค้าอาจจะอยากให้สงวนไว้ไรงี้ ก็แค่แนะนำอะจ๊ะ
-
ู^
^
(อ้าวพี่ตรูัตัดหน้า อิอิ จิ้มทะลุ)
เราว่าคุณเอานามสกุลออกดีกว่าเหอะึค่ะ เหลือไว้แค่ชื่อก็พอแล้ว(ถ้าไม่อยากเอายูสเซอร์ลง) ทำไมต้องรอให้คนมาแจ้งก่อนถึงเอาออก
มันก็เหมือนคุณจับเค้า(คนที่ไม่เต็มใจเปิดเผย)แก้ผ้าแล้วคุณก็บอกว่าใครอยากได้เสื้อผ้าก็บอกนะ เดี๋ยวจะยื่นไปให้ แบบนี้เหรอ?? หรือจะรีบเอาเสื้อผ้ามาใ้ห้นะ รอก่อน อีกแป๊บ ถามว่าก่อนหน้านั้นมีคนเห็นว่าแก้ผ้าไหม ก็ต้องมีคนเห็น จริงมั้ย
(อันนี้แค่เปรียบเปรยนะคะอาจจะแรงไปนิด แต่อยากให้เ็ห็นภาพ)
ต้องขออภัยนะคะที่ข้อความของเราอาจจะทำให้ไรเตอร์ไม่พอใจ แต่อยากให้ใส่ใจและรักษาความเป็นส่วนตัวของผู้ชื้อ(ที่ชื่นชอบผลงานของไรท์เตอร์)ด้วยค่ะ เพราะบางคนก็ไม่เ็ต็มใจเปิดเผยความเป็นส่วนตัวในที่สาธารณะ แล้วบางทีคนเหล่านั้นอาจจะไม่ได้เข้าบอร์ดในช่วงนี้ ก็คงจะมาแจ้งอะไร(แบบเรา)ไม่ได้
-
ชื่อกฤตยา คลังวิจิตร จองไว้ 2 ชุดนะคะ
-
ู^
ค่า แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ
-
มารอน้องเนมและพี่โต :laugh:
-
น่าเสียดาย เรามาอ่านเจอตอนปิดจองไปซะแล้ว
สงสัยต้องรอในตลาดมือสองหรือไม่ก็รอรีปริ้นท์
ฮือ..เสียดายชะมัด
-
แงแงแงยังไม่อยากหรอนู๋เนม
-
ปูเสื่อรอ พี่โตมาพรุ่งนี้~~ (ตี 1 ก็พรุ่งนี้นะ :impress:)
-
Improbable 6 : พายุก่อตัว
ถ้าถามผมว่าไอ้เด็กใหม่ได้คำสั่งของป๋ามาว่ายังไง ผมขอบอกว่าไม่รู้ แต่ถ้าถามว่า"มัน"กำลังทำตัวยังไง ในรูปแบบไหนล่ะก็ ไอ้เนมคิดว่าตัวเองรู้ดีเลยทีเดียว..
มันกำลังก่อกวน ...กำลังสร้างความวุ่นวายชวนปวดหัวในแดนสิบสอง..
...เริ่มจากที่มันทำสนิทกับคนอื่นเขาไปทั่ว แถมนอกจากจะสนิทแล้ว มันยังไปกิ๊กกับชาวบ้านเขาไปทั่วอีดต่างหาก...
เออออ...ครับ อ่านไม่ผิดหรอก มันไปกิ๊ก กับชาวบ้าน...
...ไอ้เป้มันวิ่งว่อนแทบจะควงคนโน้นคนนี้ไปทั่วแดนล่ะครับ ปากก็บอกว่าเอาไว้ป้องกันตัว เพื่อความปลอดภัย แต่ทำไมไอ้เนมแอบเห็นมันยิ้มดีใจตอนชาวบ้านตบตีกันแย่งมันล่ะคร้าบบบบ โอ้ยยย ไม่ไหวเหอะ ไอ้บ้านี่
ผมเคยตั้งคำถามกับไอ้เมฆเล่นๆว่าไอ้เป้มันเอาความคิดจากไหนมาที่ว่าต้องมี"พี่"ในเรือนจำถึงจะปลอดภัย เมฆมันส่ายหน้านิดหน่อย หลังจากนั้นก็บอกสั้นๆว่า"จากมึงและพี่โต" มันบอกว่าพฤติกรรมของผมกับพี่โตเป็นต้นเหตุให้ไอ้เป้คิดว่าการมีคู่ในคุก ทำให้ตัวเองสบายและไม่ถูกรังเเก
อยากบอกมันนัก ว่ามันไม่สบายเลยน่ะเฟ้ยยย อยู่กับพี่โตแกเนี่ย !! แต่เรื่องนั้นไอ้เป้มันคงไม่คิดจะสน ผมก็คงไม่สนหรอก ถ้าไอ้เมฆมันจะไม่บอกว่าคนที่ถูกจ้องตาเป็นมันจะไม่ใช่พี่โต...
..มันบอกว่าพี่โตกำลังถูกยั่ว...ยั่วอะไรว่ะ ยั่วโมโห? เพราะทุกที่เจอกันไอ้เป้แทบจะโดนพี่โตยำตีน ข้อหาสอดรู้อวดดีมากไปหน่อย
ผมขมวดคิ้ว คิดว่าสำหรับคนเป็นเด็กใหม่แล้ว ไอ้เป้มันออกจะงี่เง่าและแสดงตัวอะไรชัดเจนไปหน่อย มันเคยเข้าคุกมาแล้ว ก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมถึงชอบมากวนตีนและอวดดีกับคนที่คุมแดนอยู่ล่ะ จะว่าป๋าให้ทายมันเรอะ? คนอย่างพวกนั้นน่ะจะสนรึไงถ้ามีคนของตัวเองโดนกระทืบไส้ไหลไปสักคน สันดานของเจ้าพวกข้างบนนั้นเป็นยังไงพวกเราก็รู้เช่นเห็นชาติมันมานักต่อนักแล้ว และอย่างไอ้เป้ มันจะเชื่อ...ไม่สิ มันจะสำคัญขนาดที่ป๋าจะขอไปเก็บไว้เลยเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ทฤษฎีนี้ ถ้าบอกว่าป๋าส่งของเล่นใหม่มามาป่วนแดน อันนั้นยังจะทำใจเชื่อได้มากกว่าอีก
ไอ้เมฆยังมาย้ำๆอีกว่าไอ้เป้กำลังหมายตาตัวเป้งๆในแดนนี้ไปคุ้มหัวมันอยู่ มันบอกว่าคนที่เสี่ยงที่สุดคือพี่กันย์พี่ชายสุดที่รักของมัน... และยังพล่ามเรื่องความแรด...เอ๊ย...ความสนิทของเป้กับพี่กันย์ด้วยความไม่พอใจไปเรื่อยๆจนผมต้องดักทางมันว่าใครกันแน่เป็นแฟนมัน นั่นล่ะไอ้บ้านี่ถึงจะยอมหยุด..
...ผมมองตามหลังมันที่เดินไป อยากจะบอกมันว่า..ไอ้ที่มันควรห่วงสุด ไม่ใช่ว่าพี่กันย์จะไปกิ๊กกับไอ้เป้ แต่ควรห่วงว่า...ผู้ชายสองคนที่มันรัก จะกิ๊กกันเองต่างหาก
...หึหึหึ ไม่คิดใช่มั้ยล่ะว่าผมจะรู้ คิดล่ะเซ่ ว่าผมจะเซ่อแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
แต่คนเรามันต้องพัฒนาน่ะครับ จะมาซื่อๆแบบเดิมได้ยังไง เพราะสายตาพี่โตมองพี่วิทย์ตอนอยุ่กับพี่กันย์(น่าจะเรียกว่าทะเลาะกันมากกว่า)มันทำให้ผมสงสัย...สงสัยจนออกปากถาม นั่นล่ะ ถึงได้คำตอบที่ทำให้รู้เรื่องนี้ขึ้นมา..
รู้....ว่าพี่กันย์เคยทำอะไรไว้เมื่อสามปีก่อน..
ผมไม่คิดจะสนใจเรื่องราวพวกนี้หรอกครับ ถ้าคนพวกนั้นจะไม่ใช่คนใกล้ตัวของเราแบบนี้ เมฆ..มันก็เป็นเพื่อนผม...พี่วิทย์ก็เป็นเพื่อนพี่โต...ส่วนพี่กันย์ก็ดีกับพวกเรา...แล้วแบบนี้ จะให้ผมไม่สนก็คงไม่ได้
แต่เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ ห่วงแค่ไหน อย่างมากก็ได้แค่เฝ้ามองดูห่างๆเท่าน้น..
โดยเฉพาะเมื่อตอนนี้เรื่องของผมมันก็ใช่ว่าจะ"สงบและเรียบร้อย"อะไรเท่าไหร่..
นั่นเลยเป็นสาเหตุให้ผมมานั่งคิดอะไรเงียบๆอยุ่ตรงนี้ไงล่ะครับ..
ก๊อกๆ
"เสร็จรึยัง กูหิวแล้วนะ..." เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้ผมชะงัก เงยหน้าขึ้นจากไวโอลินสีน้ำตาลในมือ มองเห็นพี่โตยืนเก๊กหน้านิ่งมองหน้าผมอยู่ตรงประตูโรงฝึกที่เปิดอ้าพร้อมกับเอามือเคาะประตูเบาๆให้เกิดเสียง
" แปปนึงพี่.." ผมตะโกนตอบ เอาไวโอลินที่กำลังขัดๆถูๆอยู่เดินเข้าไปเก็บในกล่อง บอกลาอาจารย์ธีระเจ้าเดิมที่พยักหน้าให้ แล้วเดินออกมาหาพี่โต ที่กำลังหน้ามุ่ย หัวเสีย
" หิวข้าว...ทำอะไรอยู่ นานนัก.." บ่น บ่นแบบนี้ประจำเวลาผมมาขลุกอยู่ที่นี่ตั้งแต่บ่ายจนเย็น ทำยังกับตัวเองไม่เคยหายไปไหนนานๆอย่างนั้นล่ะ
" ซ้อมไงเล่า ไม่ได้เอาเวลาไปดูดบุหรี่หรอก.."ว่าแล้วก็แอบกัดซักนิด
" เหอะ...บุหรี่มันไม่ได้มีให้ดูดทุกวันนี่ ของหายาสกได้มาก็ต้องรีบใช้สิ.." พี่โตยักไหล่ และลากผมออกจากอาคารฝึก เพื่อไปทานข้าวเย็นก่อนจะหมดไม่มีให้แดก
"พี่..........." ผมอ้าปากจะเรียก แต่พี่โตชะงักฝีเท้ากึก ทำให้ผมขมวดคิ้ว มองเห็นสายตาคู่นั้นจ้องไปที่หน้าห้องพยาบาล ซึ่งมีร่างของชายหนุ่มสองคนยืนอยู่..
......คนแรกคือพี่กันย์ เจ้าของสถานที่
...ส่วนอีกคน...คือไอ้เป้ ไอ้น้องใหม่คนนั้น
ท่าทีของพวกเขาสองคนดูผิดไปจากปกติ นั่นคือพี่กันย์ก็เงียบ ใบหน้าไร้รอยยิ้ม และมีท่าทีเคร่งขรึมแปลกตา
ส่วนไอ้เป้ก็แสยะยิ้มออกปากอธิบายอะไรซักอย่างด้วยสีหน้าท้าทาย ซึ่งมันไน่าจะทำเลย ต่อหน้าพี่กันย์ที่มีท่าทีเหมือนกำลังข่มอารมณ์โกรธแบบนั้น..
ผมขมวดคิ้ว หันไปมองหน้าพี่โต..
พี่โตเม้มปากแน่น แล้วจ้องมองสองคนนั้นด้วยท่าทีครุ่นคิด..
" เนม..." พี่โตเรียกผมเบาๆ
"ครับ?"
" ไปกินข้าวก่อน ..เดี๋ยวจะตามไป..." ว่าแล้วก็ออกแรงดันแผ่นหลังของผมให้เดินต่อ ผมขมวดคิ้ว ออกปากจะค้านเพราะอยากอยู่ด้วย แต่พี่โตหันมาจ้องหน้าแล้วส่ายหัว..นั่นเป็นท่าทางที่รู้กันดีว่าผมไม่ควรเข้าไปยุ่ง..
" กูกับไอ้กันย์ จะจัดการเรื่องนี้เอง.." ว่าแล้วก็รุนหลังผมให้เดินไปอีกครั้ง ไอ้เนมขมวดคิ้ว อยากจะออกปากทักท้วง แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ และเดินออกไปแต่โดยดี
ถึงผมจะอยากรู้ ถึงผมจะแอบกังวล
...แต่เมื่อพี่โตบอกไว้แบบนั้น ผมก็ควรจะฟัง และนั่งรีออยู่ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะได้รับรู้เรื่องราวที่"ควรรู้"จากปากพี่โต
นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้ ในการอยู่ร่วมกับคนๆนนี้
เขาจะคิดคำนวนทุกอย่าง และหาทางที่ดีที่สุดสำหรับปัญหาที่เข้ามา
บางครั้งเราอาจจะต้องไม่รุ้เรื่อง อาจจะต้องเป็นคนโง่ อาจจะทำอะไรไม่ได้นอกเหนือจากคำสั่ง
แต่หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดจบไป..เราก็จะได้รู้ ว่าวิธีนั้นคือวิธีที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว
ขอเพียงแต่เชื่อ...
.............................................
...............................
ผมนั่งมองพี่ๆที่กำลังดูหนังกันอยู่ในห้องขณะที่คนข้างกายดูไปก็ขมวดคิ้วไป ทั้งที่มันเป็นหนังตลกแท้ๆ พี่โตขมวดคิ้ยวมุ่น ท่าทีครุ่นคิดอย่างมาก ใบหน้าจ้องอยู่ที่จอโทรทัศน์ก็จริง แต่ผมว่า ทั้งสายตา ทั้งสมอง ไม่ได้จดจ่อหรือสนใจหนังที่กำลังฉายอยุ่ซักนิด..เรียกว่าเหม่อ จนไม่รู้จะเหม่อยังไง
มือพี่โตกำแน่นวางอยู่บนเข่า บีบแล้วคลายอยู่แบบนั้น ท่าทีว้าวุ่นใจมากแบบที่ผมไม่เคยพบเจอ..
นี่คุยเรื่องออะไรกันนะ?
ผมขมวดคิ้ว มองไปทางพี่กันย์ที่อยู่ไม่ไกล และพบว่ารายนั้นก็มีท่าทีเครียดขึ้ง คิดหนักไม่แพ้กัน..
ดังนั้นผมจึงหันไปมองอีกคนที่อยู่ตรงนั้น ...และเป็นอย่างที่คิด ไอ้เป้มันกำลังยิ้ม หัวเราะกับหนังตลกแบบไม่ระหยี่..
...มันทำอะไร? หรือพูดอะไร?
มีอะไรที่เกิดขึ้นงั้นเหรอ? ถึงได้ทำให้ลูกพี่ทั้งสองคนเกิดอาการเครียดจัดขึ้นมาแบบนี้..
ผมเม้มปากแน่น..ขมวดคิ้วขึ้นอีก...
...ท่าทางแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ ไม่ชอบเลยจริงๆ..
และเหมือนจะไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่รู้สึกได้ พี่ๆบางคนก็เริ่มรู้สึกถึงท่าทีประหลาดๆของทั้งสองคน พี่วิทย์มองหน้าพี่โตแล้วขมวดคิ้วตามบ้าง หลายคนทำท่าจะอ้าปากถามผม แต่พอไอ้เนมส่ายหัว ต่างก็ได้แต่มองหน้ากันแล้วกระพริบตาปริบๆ
ผมมองหน้าพี่โตแบบลังเลไม่น้อย อยากจะออกปากถามให้ความสงสัยจางหาย แต่ดูจากท่าทีเคร่งเครียดนั่นแล้ว ไม่รู้ว่าพี่โตจะบอกผมรึเปล่า
ความสงสัยนี้ยังคงตกตะกอนค้างคาอยู่ในหัวใจไม่หาย และเพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลานอนแล้ว พี่โตยังเงียบและมีท่าทีครุ่นคิดไม่หายเสียที
ไฟถูกปิด พวกเราต่างล้มตัวนอน แต่ท่ามกลางแสงไฟสลัว ผมกลับมองเห็ยนดวงตาของพี่โตที่เปิดค้าง และมือที่เผลอยกขึ้นก่ายหน้าผากอย่าลืมตัว
เสียงลมกรรโชกอยู่เบื้องนอกดังเข้ามาพร้อมกับเสียงฝนเทกระหน่ำ ผมเงยหน้ามองเพดานสีหม่น เม้มปากเข้าหากัน
...พายุงั้นเหรอ?
" พี่โต "
"............"
" พี่โต..พี่...."
" อะไร? " พี่โตชะงัก หันมามองหน้าผมเมื่อรู้สึกตัวในที่สุดว่าโดนเรียก
" พี่ต่างหากสมควรถูกถาม ว่ามีอะไร?" ผมออกปากถาม ท่ามกลางเสียงลมและเสียงฝนที่เริ่มตกกระหน่ำ..
".........."คราวนี้พี่โตเงียบ ไม่พูดอะไร
"มีข่าวอะไร? ใครจะก่อเรื่องอีก " ผมถามพลางจ้องสบตาคู่นั้นเข็มง..
".........." พี่โตถอนหายใจเป็นคำตอบ พลางยกมือลูบหัวผมเบาๆ
" รู้ไม่ได้เหรอ? " ผมถาม ขยับตัวไปซุกอกพี่โตอย่างคุ้นเคย
" ...มัน " พี่โตขมวดคิ้ว ท่าทีครุ่นคิด "...ต้องตกลงใจให้ได้ก่อน ถึงจะบอกมึงได้..."
" เรื่องสำคัญมาก " ผมถามต่อ
" ...ใช่..." พี่โตรับคำ ก่อนจะสบตาผม พลางถอนหายใจยาวๆ "และเป็นเรื่อง...ที่กูกลัวตัวเองตัดสินใจพลาดมากที่สุด "
"พี่....."
" นอนเถอะ" พูดตัดบทสั้นๆ เอามือลูบหัวผมเบาๆแล้วหลับตาลง แต่รอยย่นตรงหว่างคิ้วยังคงปรากฏชัดเจน..
ผมยกมือวางบนแผ่นอกหนา รับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจผ่านมือนั้น ขณะที่ใบหน้าจ้องมองเสี้ยวหน้าของพี่โตผ่านเสียงฟ้าร้องและแสงสว่างอันเลือนราง
กลัวตัวเองตัดสินใจผิด?
คนอย่างพี่โต...กลัวเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ?
................................................................................................
แต่พอผ่านพ้นไปหนึ่งวัน ที่ท่าเครียดๆของพี่โตที่เคยเกิดขึ้นมันแทบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง ราวกับว่าสีหน้าเครียดๆที่ทางขรึมๆนั้นมันแค่ภาพลวงตาที่ผมคิดไปเองมากกว่า ดูแล้วชักเสียใจนิดๆที่ทำเครียดแทนพี่แกไปด้วย
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆ ท่ามกลางการทำงานอย่างทุกทีที่เราเคยทำกัน จู่ๆเมฆมันก็เดินมาหาผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ รายนั้นเอื้อมมือมาหา แล้วดึงแขนไอ้เนมแรงๆ ให้ลุกจากใต้ต้นมะม่วงที่เพิ่งจะลงไปนั่งหมาดๆ
" อะไรว่ะ ? "ผมเลิกคิ้ว ถามมันกลับ
" พี่โต" ไอ้เมฆงึมงัม สีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งยวด
" พี่โตอะไร? " ผมเลิกคิ้ว ออกปากถาม
" ไอ้พี่โตของมึงไปหาไอ้เป้ที่กลุ่มกู แม่งเรียกมันไปคุยด้วย " ไอ้เมฆมันว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ " ว่าแล้วไง...กูว่าแล้วไง ไอ้เวรนั่น มันจะแดกใกห้หมดแดนเลยสินะ เหี้ยเอ๊ย..."
" มึงแน่ใจเหรอ? ว่าไม่ได้ไปเรียกเพื่อมาทำอย่างอื่น "ผมยังสงสัยไม่เลิก
" ทำอย่างอื่นน่ะ...ทำแน่ " เมฆว่าพลางถอนใจแรง "ลากกันไปแบบนั้นจะไปทำอะไรล่ะ มึงมาเลย ถ้าไอ้พี่โตแม่งเอาใหม่นะ มึงจิกหัวถีบตกบ่อไปเลย !! "
" ........" คราวนี้ผมเงียบ มองเสี้ยวหน้าที่แสดงความไม่พอใจออกมาของเมฆ และมองโดยรอบอย่างครุ่นคิด เมฆมันพาผมมาที่เรือนเพราะชำด้านหลังโรงฝึกงาน ก่อนจะดึงพรวดพาผมเข้าไปหลบอยู่ข้างต้นไม้
" เมฆ....มึงแน่ใจ? "ผมถามกลับ เพราะหลังจากเห็นท่าทางเครียดๆของพี่โตกับท่าทีของพี่กันย์เมื่อวานแล้ว คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าพี่โตจะไปมีชู้ที่ไหน ยังไง กับไอ้เป้ได้
" ดีกว่าไม่รู้ไม่ใช่รึไง? " เมฆมันว่า พร้อมกับดึงผมให้เดินเลาะเข้าไปใกล้อีก
" ไหน? ไม่เห็นมีใคร? "ผมถามกลับงงๆ
" เดี๋ยวสิ กูเห็นอยู่น่า อ๊ะ...นั่นไง " เมฆชี้ไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์การเกษตรที่อยู่ใกล้เรือนเพราะชำ พี่โตยืนหน้าเคร่ง คุยอะไรกับไอ้เป้อยู่ตรงนั้น ซึ่งดูยังไง๊ ยังไง ก็แทบจินตนาการหาท่าทีสวีตหวานแหววจากสองคนนี้ไม่ได้เลย
" ไปดิ" เมฆหมันรุนหลังผม แล้วเดินห่างออกมา
" อ้าว?.. "ไอ้เนมเหวอ ครางออกมางงๆ ลากกันมาถึงตรงนี้ แล้วตัวเองก็แจ้นหนีเนี่ยนะไอ้เมฆ ?
" มึงเป็นเมียพี่โต " เมฆมันกอดอก บอกผมสีหน้าเคร่งๆ " แต่กูไม่ใช่ ถ้าโดนจับได้ กูซวยกว่ามึง กูไม่อยากยุ่งกับมัน"
......... ที่มึงพามานี่ไม่ได้เรียกว่ายุ่งเลยนะเมฆ เฮ้ออออออ..
"แล้วจะไปไหน?" ผมเลิกคิ้ว ถามมันกลับบ้าง
"...ไป......." เมฆมันมองหน้าผม ก่อนจะหรุบตาลงช้าๆ " ไปคุยกับพี่กันย์"
".........." ผมขมวดคิ้ว มองมันแต่ไม่พูดอะไร
" กูไปนะ " มันว่าแล้วเดินหนี ผมมองตามหลังมันแล้วขมวดคิ้ว ช่วงนี้ไอ้เมฆออกจะวุ่นๆยุ่งๆอะไรกับเรื่อง"ผู้ชายสองคน"นั่นมากนักหนา..มีอะไรเกิดขึ้น หรือมีอะไรที่มันรู้ระเเคะระคายรึเปล่า?
แต่เสียงพูดคุยกันของพี่โตกับไอ้เป้ก็ทำให้ผมลากสติกลับมาสนใจเรื่องตรงหน้าก่อนเป็นอันดับแรก ไอ้เนมเอนตัวแนบผนังปูน เงี่ยหูฟังทั้งสองคนคุยกันด้วยความอยากรู้..
ไม่ได้หึงหวงหรือไม่พอใจ แต่กันไว้ก่อนโว้ยยยย...
"..ตกลงพี่จะเอาไง ? "เสียงที่ผมจับใจความได้คือเสียงของไอ้เป้ มันออกปากถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"....กูจะคุยกับพวกป๋าก่อน.." นั่นคือเสียงพี่โตตอบกลับ ซึ่งแสดงความลังเลอย่างชัดเเจ้ง
" พี่ก็คุยมาแล้ว.....คุยมาสองรอบแล้วก็ยังไม่ตอบอะไร จะเอาไงก็บอกมาสิพี่ " เสียงไอ้เป้ดังขึ้นมาแว่วๆ " จะไปไม่ไปทำไม่ทำก็บอกมา ...การที่ป๋าย้ายผมมานี่ไม่ได้ทำเพื่อให้ลอยไปลอยมาอยู่ทุกวันนะ.."
" เหรอ? กูเห็นมึงทำแบบนั้นอยู่นี่... " พี่โตกัดใส่ซะทีนึงด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
" หึ....อย่างน้อยก็ไม่ทำให้เสียเรื่องไปซักเท่าไหร่หรอก การตัดสินใจเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับพี่...ว่าไง..." ไอ้เป้มันลากเข้าเรื่องเดิมแล้วออกปากถามแบบไม่ให้ตั้งตัวทัน
".......กู.."
" ก่อนที่พี่จะตอบ "เสียงไอ้เป้แทรกเสียงพี่โตขึ้นมา " ขอบอกไว้ก่อน ว่าเรื่องนี้...พวกป๋าน่ะวางแผนมานานแล้ว...วางแผนมาหลายปี แน่นอนว่าไม่ต้องการให้ผิดหลาด ไม่ต้องการให้เรื่องนี้รั่วไหลไปถึงหูคนอื่น.."
" ขู่กูงั้นเหรอ? "น้ำเสียงพี่โตส่อแววอันตราย
" เปล่าพี่...แค่จะบอกเรื่องจริงให้ได้รู้ก็เท่านั้น.."
" จะบอกว่ายังไงกูก็ไม่มีทางเลือก นอกจากจะยอมทำตามอย่างนั้นล่ะสิ " พี่โตเปรยขึ้นมาเบาๆ
"แน่นอน"
" แล้วจะมาถามกูทำไม! " น้ำเสียงนั้นตวัดห้วนอย่างเริ่มไม่พอใจ
"ก็ให้พี่ลองคิดดู....เผื่อว่าเวลาที่ผ่านมานานพอดูเนี่ย จะทำให้หลายๆอย่างเปลี่ยนไป ทั้งเรื่องความฉลาด ทันคน หรือแม้แต่การทำงานที่เคยมีประสิทธิภาพ..." น้ำเสียงไอ้เป้ลากยาว.. " ที่ป๋าให้มาถามก่อน ก็แค่อยากรู้ ว่าพี่จะ"กล้า"และ"ใจเด็ด"พอจะทำรึเปล่า...เท่านั้นเอง..."
" หึ "
"....ถ้าพี่ไม่มีปัญญา...เอ๊ย ไม่สิ....ไม่ใจถึงเหมือนที่ผ่านมา กับไอ้เรื่องนี้เนี่ย..ผมก็พอจะเข้าใจนะ เพราะถ้าพลาดไปก็อาจจะถึงตายได้...เพราะงั้น..."
" หุบปาก !! " พี่โตตวาดเสียงดัง "ไอ้ลูกกระจ๊อกแบบมึงไม่มีสิทธิ์มาเห่าแบบนี้ใส่กูหรอกนะไอ้เป้....มีงานอะไรก็ทำไป...ถูกสั่งมาให้ทำอะไรก็ทำ อย่าก้าวก่าย อย่าเสือก..."
" ...นี่ผมก็ทำงานอยู่ไง " ไอ้เป้ตอบ
" นี่ไม่ใช่งานของมึง ! ...อย่ามาเสือกทำเป็นรู้ดี..." พี่โตตวาดเสียงห้วน " เรื่องนี้กูจะตอบพวกมันด้วยตัวเอง...ไม่จำเป็นต้องเอาคำตอบผ่านไอ้กระจอกแบบมึง..
" หึหึ....เอางั้นก็ตามใจพี่..." ไอ้เป้หัวเราะเบาๆ ผมไม่ได้เห็นกหน้ามัน แต่จากน้ำเสียง ไม่พ้นมันคงทำหน้าตากวนประสาทอีกแน่ๆ " แต่ขอบอกไว้อย่างนะ ว่าถ้าผมกระจอกจริง คงไม่ถูกสั่งมาแดนนี้..มาร่วมแผนนี้หรอก.."
" ลำพองมากก็ระวังจะเจ็บหนักแล้วกัน " พี่โตเข่นเคี้ยว พูดเสียงเข้ม
"...ไอ้คำนั้นน่ะ.... บอกตัวเองดีกว่าพี่...." ไอ้เป้มันตอบด้วยน้ำเสียงระรื่น
"เพราะตอนนี้...ผมว่าพี่ชักจะสนิมขึ้นแล้วว่ะ"
ผมรีบขยับตัวหลบเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า แต่โชคดีที่ไอ้เป้มันเดินไปอีกฝั่ง ไอ้เนมค่อยชะโงกมองที่เดิม พบว่าพี่โตยืนนิ่ง กำมือสองข้างแน่น ด้วยสีหน้าเครียดเขม็ง...
ไอ้เนมทรุดตัวลงบนพื้น...ผมขมวดคิ้ว ครุ่นคิดกับคำพูดเหล่านั้นอย่างถี่ถ้วน หากแต่ก็ไม่ได้เข้าใจอะไรมากขึ้นเลย..
...ในหัวมีแต่คำถามเดียว..สั้นๆ....
พวกป๋ากำลังจะทำอะไร?
.....................................
กลับมาแล้วค่าาาา
หลังจากหายหัวไป....อ่า ไม่นับวันดีกว่า ( :laugh:)
ตอนนี้พายุเริ่มก่อตัวแล้วนะเออ กางร่มเตรียมไว้ ณ บัดนาวนะค่ะพวกเธอทั้งหลายยยยยยยย อย่าหาว่าคนเขียนไม่เตือน o18
ปล. แจ้งข่าวสารและอัพเดทคอลเล็คชั่นหนังสือ ทางนี้ค่ะ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=524334&chapter=80
-
รอ....ร๊อ....รอ :call:
-
^
มาแล้วค่า
-
:z13: ไรท์เตอร์ก่อน...เด๋วมาเม้นต่อ
----------------------------------------------------------
อ่านตอนนี้แล้วโคตรหมั่นไส้ไอ้เชรี้ยเป้เลย...อยากให้พี่โตและพี่กันย์ร่วมมือกันจัดหนักซะที จะได้เจียมกะลาหัวเอาไว้บ้าง...กรูจะอินจัดไปมั้ยเนี่ย
พายุกำลังตั้งเค้า ต่อจากนี้คงดราม่าแล้วสิ เฮ้อ.....ปวดตับอีกเเระ
-
:serius2:เครียดแทนพี่โตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
:angry2:เกียจอีเป้กะอีป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z6:
-
เป้... พี่โต.... พี่กันย์...... มีอะไรกันแน่น้าาาาา อยากรู้ไส้จะบิดแล้วเนี่ยยยย >O<
-
:impress2:
-
เกลียดจิง ๆ กับพวกเบื้องบนหนิ
อิเป้ก้ออีกคน อย่ากวนตี..ให้มาก
อ่านแล้วอารมขึ้นเลย
:angry2:
-
อยากรู้ว่าวางแผนอะไรกันไว้อีกเนี่ย
เยอะจริงๆอิพวกป๋าเนี่ย :angry2:
-
คุณพี่~~ตอนใหม่ไม่ได้ทำให้อะไรชัดเจนขึ้นมาเลยค่ะ :sad4:
เครียดกว่าเดิมอีก :dont2:
ชักไม่มั่นใจด้วยคนซิว่าอิพี่โตสนิมขึ้นรึเปล่า(แน่สิไม่มีเรื่องมาตั้ง 3 ปี)
ทำไมขู่เค้าอย่างงั้นล่ะ เตรียมร่มไว้แล้วค่ะ ฮ่าๆ
ดังนั้นฝนหรือพายุใดๆก็รีบมาต่อนะค่ะ
รอตอนต่อไปโลดด :pig4:
-
คนเขียนค่ะ ....มีแววจะดราม่าขั้นรุนแรง
ไม่เป็นไรคะ แต่ขออะไรสักอย่างนะคะ ตอนที่จัดการกับอิเป้(ไม่รู้ว่าจะยังไงต่อ แต่บังคับว่าต้องมีตอนนี้ :laugh:)ขอเอามันให้กระอักเลือด ถูกกระซวกไส้ สะใจคนอ่านเลยนะคะ หมั้นไส้มันมากอ่ะ :m31:
-
อาไรกันว๊า เดาไม่ออก งืมมมม อึดอัดแทนเนม
-
ก่อนจะอ่านตัดสินใจนานมากเลย
เฮ้ออออ เพราะคิดว่า ไอเป้ ต้องเอาเรื่องใหญ๋ม๊ากกกก มาแน่ๆ
TT^T
โอ๊ยย กลัววว
ปล.รอหนังสือน๊า xD
-
มาแล้วๆ มาพร้อมกับความเครียด :เฮ้อ:
เกลียดอีเป้แระ ว่าแต่เรื่องเมื่อสามปีก่อนของพี่กันย์นี่อะไรอ่ะ อยากรู้ๆ :sad4:
-
รอตอนใหม่ด้วยใจระทึก !
ป๋านี่สุดๆเลย -- ไอ้เป้ก็นะ - -+++ เฮ้อออออ
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์
เป็นกำัลังใจให้เนมโต ^^~
-
ไอ่ป๋า นรก+ไอ่ผู้พัน สาก กะเบือเกลียดแมร่งว่ะ
แผนเส็งเคร็งอะไรของพวกมันอีกเนี่ย
พี่โต๊โต จะผ่านปัญหานี้ไงเนี่ย
ยังมีเห็บอย่างอิเป้อีก
ฉุนขาด...
เนม สมองเทพของเนมต้องทำงานแระ
เริ่ม เข้มข้นแล้ว หล่ะ มาต่อไวไว นะ
ขอร้องหล่ะ
-
คำนี้ไม่ค่อยเจอบ่อยนัก แต่ก็ยังผิดอยู่นะ
ดังนั้นผมจึงหันไปมองอีกคนที่อยู่ตรงนั้น ...และเป็นอย่างที่คิด ไอ้เป้มันกำลังยิ้ม หัวเราะกับหนังตลกแบบไม่ระหยี่..
ต้องเขียนเป็น ยี่หระ
ตอนนี้ งานจะเข้าไอ้เนมมั๊ยเนี่ย
-
อยากรู้เรื่องอ่า
วางแผนไรกัน
-
o22 พวกป๋าหางานมาให้อีกละ -3-
หมั่นไส้อิเป้ น้องเมฆจัดการสิ ไม่ต้องถึงมือเนมหรอก ก๊ากกกกก :z2: :z2:
-
พวกไอ้ป๋ามันจะทำอะไรอีกแล้วนะ
-
เฮ้อ เกลียดไอ้พวกป๋าจริงๆเลย....มันจะืทำอะไรอีกแล้วก็ไม่รู้์์!!!!
มาต่ออีกไวๆนะคะ จะรอต่อไปค่ะ o13
-
ไอ้เป้นี่กวนตีนจริงๆอ่ะ
-
เครียดจังเลยน้า~ ตอนนี้เนี่ย เราอ่านแล้วกลัวจัง กลัวอะไรก็ไม่รู้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่คิดถึงป๋ากับผู้พันจังเลยอ่ะ o18 อยากให้ลุงแกออกมามีบทอีกทีจังเลยอ่ะ~ หึหึหึ
ส่วนคอลเล็กชันของไปดูมาแล้วล่ะ งามมากค่ะ รอของอยู่นะจ๊ะ >.<
-
o13 o13 o13
เยี่ยมๆๆๆ มาก
-
หวังว่าพี่โตจะพาน้องเนมและพรรคพวกผ่านพายุลูกนี้ไปได้อย่างปลอดภัยนะคะ
:L2:
-
วางแผนไรกันเนี่ยยย เกลียดจริง
หมั่นไส้เป้สุดๆ ใครก็ได้เอาไปเก็บที
พี่โตสู้ๆ
-
จะทำไรกันนักกันหนาเนี่ย หมั่นไส้จริงๆๆ
-
อิป๋ามันจะให้พี่โตแหกคุกรึป่าวอ่ะ :a5: o22
:serius2:
-
อิเป้ :z6:
พวกป๋า :beat:
จะให้เ้ค้าอยู่กันอย่างสงบไม่ได้รึงายย :angry2:
-
ถามว่าตอนนี้กลัวบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นหรือเปล่า ก็คิดว่าไม่นะ คิดว่าโตคงฉลาดที่จะแก้ปัญหา และเนม คงจะรับมือกับมันได้ แต่ตอนนี้รู้สึกกลัวกับปัญหาที่คาราคาซังของทั้งสองคนมากกว่า เรื่องความรักที่ยังไม่เคลียร์ เพราะคิดว่าภาคสองนี้แฟนสาวของโตต้องมีบทบาทอย่างแน่นอนไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง ซึ่งนั้นคือจุดอ่อนของโต กลัวว่าจะมีคนใช่ตรงนี้เป็นเครื่องมือ กลัวเนมจะเสียใจ....(รึเปล่า?) ถึงแม้จะรักกันแล้ว แต่ก็ตัดอีกฝั่งหนึ่งยังไม่ได้......
ปล.1ไรท์เตอร์เจ้าขา...คุณทำให้ฉันเครียดจนนอนไม่หลับกับเรื่องราวและบทสรุปของภาคนี้ (หวังว่าพี่โตกับน้องเนมคงจะHappy ending กันใช่ไหม :m15: :m15: อย่าทำร้ายความรุ้สึกพวกเราเลยนะ).....สงสัยเครียดมากดื่มวีต้า...ยาดอง :really2: :really2: แล้วไปนอนดีกว่า 5555+
ปล.2เกลียดอีเป้เสล่อ อีป๋ามารุโก๊ กับอีผู้พันแซนดี้มากกกกกก ขยันหาเรื่องให้ลูกน้องจริง
-
โว้ว! พายุลูกเบ้อเริ่มเลยสิเนี่ย
ร่มธรรมดาเอาไม่อยู่ ต้องเอาร่มชายหาดมากางเลยป่ะคะ :z3:
-
:z6: อิเป้ :beat:
:pig4: :pig4:
-
ปัญหาขนาดนี้ คงต้องใช้ ร่มเป๊ปซี่ คันใหญ่ๆแล้วค่ะ คิดว่าร่มพกพา น่ารักๆ คงเอาไม่อยู่ :a5:
กลัวจิงๆ ว่าีพี่โตต้องทำอาไรที่มันทำร้ายจิตใจน้องเนมมมมมมมมมมม :z3:
ปล. รอต่อไปค่ะ มาเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :L2: :3123: :3123: :L1: :pig4:
-
ไอ่เป้
ทำเป็นแน่ .... สักวันจะโดนตื้บ
ไอ่พวกป๋ามันมีแผนไรกันอีกเนี้ย
-
เกลียดพวกป๋าอ่ะ
คิจะทำไรกันแน่อ่ะ
หมั่นไส้เป้อ่ะ หวังเป้จะโดนพวกป๋าทำเหมือนพี่โตบ้างอ่ะ
-
พี่โตคงเครียดน่าดู และดูเ้ป็นเรื่องซีเรียสมากๆ
อาเมน
เป้ก็กวนเหลือจะทน
-
:z3: ขอโทษค่ะ เพิ่งเปิดเมลล์วันนี้ เครียดเลย
พี่โตหึงน่ารักอ่ะ :-[ คิดถึงน้องเนม :กอด1:
เมฆน่ารักดี ออกแนวบ้าๆบอๆ 555+ วีนแตกได้อีก
ไอ้เป้มันคิดจะทำอะไรของมันอะ แล้วพวกป๋ามันจะทำอะไร
นับวันเรื่องชักจะวุ่นวายแท้ :เฮ้อ:
-
โอย อ่านแล้วปวดตับ
อยาดอ่านตอนต่อไป
-
เมฆ น่ารักอย่างงี้นี่เอง
เสี้ยมๆๆๆๆๆ 5555+
-
จะเกิดไรขึ้นดูน่ากลัวจัง
-
อยากรู้ๆๆๆ ว่าพวกป๋าวางแผนไรอยู่
รอๆๆ
:L2: :really2:
-
เครียดอีกแล้วว
กลัวอยู่อย่างเดียวว่าพี่โตจะนอกใจเนมนี่แหละ
แต่ดูเหมือนเป้มันจะไม่ตรงสเป็กพี่โตอย่างแรงนะ เพราะงั้นเบาใจได้ไปเปราะหนึ่ง
อ่านแล้วหมั่นไส้เป้สุดๆ กวนตีนตลอดศกอ่ะ
ที่แน่ๆพวกป๋าคิดจะทำไรกันอีกเนี่ย น่าส่งใครไปยิงทิ้งจริงๆ
แต่เมฆน่ารักจัง 555 ถ้าเกิดพี่วิทย์กับพี่กันย์ลงเอยกันจริงๆจะเป็นยังไงน้อ..
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เป้มันกวนประสาทอ่ะ :z3: เริ่มเครียดจริงจัง พวกอิป๋านี่ก็โรคจิตจริงๆ
-
มารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ...ไรท์เตอร์คะ รีบมาต่อโดยด่วนเจ้าค่ะ...คนอ่านจะเครียดตายอยู่แล้ว :z3:
-
ไอ้เป้มันเข้ามาเพื่อ?
-
เหมือนงานจะเริ่ม come แล้วสินะ T^T
-
:angry2: ไอ้แก่เล่นไงอีกเนี่ยงานนี้
ไอ้เป้น่าโดนหนักๆๆๆจริงๆๆๆ กวนตรีนมากมาย :z6:
ลุ้นต่อว่าเรื่องไรอีก
-
เครียดแทนเนมแล้วก็ชาวแดน12จังเลยอ่ะครับ
-
เป็นอะไรไม่รู้ แต่อยากให้วิทย์คู่พี่กันย์มากกมายยยย
ตอนนี้กรี๊ดพี่กันย์กับวิทย์ เชียร์ ๆ ขาดใจไปเลย
ปวดหัวมากคู่ วิทย์ กันย์เมฆไม่ลงตัวกันสักที ลุ้นมากก
-
มารอตอนต่อไป...วันนี้ไรท์เตอร์อัพป่าวจ๊ะ
อยากได้หนังสือแล้วหง่ะ :serius2:
-
ส่งหนังสือวันศุกร์ค่า รอรับได้งับทุกท่าน
ปล. วันนี้ขอไม่อัพโเนมนะตัว จะอัพประมาณเสาร์ค่ะ ขอส่งหนังสือให้เรียบร้อยก่อน(คราวนี้ส่งจริง 555+)
-
พวกป๋ากับอิเป้นิมันน่าโดน :z6: :beat: จริงๆ
-
จะได้รับหนังสือแล้ว :laugh:
-
พวกป๋าทำอะไรอีกเนี้ย หาเรื่องให้พี่โตอีกแล้วสิ
-
มาเต้นรอ :z2:
:call:
:กอด1:
-
มาส่องๆรอออ :z2:
-
รอ...ร๊อ...รอ... :call:
-
หายไปนานจังไรท์เตอร์
-
Merry X' Mas ค่ะ น้องปุ้ย... :L2:
ยังรอตอนต่อไปเหมือนเดิมนะคะ...
-
พวกป๋าๆสั่งเป้มาทำไม? เพื่ออะไร?
ยังเป็นข้ากังขาของคนอ่านอยู่ดี
เหมือนเกมส์ของพวกคนว่างงาน
ที่เอาชีวิตคนมาเล่นแทนตัวหมากไงก็ไม่รู้เนาะ
-
MERRY X'MAS~ :L2:
:z6: นังเป้ ไปตายซะ!!!!!!!!
ขอเล่าๆ// จากในหน้าเว็บเด็กดีนะคะ คือเมื่อก่อนอ่านเรื่องนี่ที่นั้น แล้วมันจะมีเพลง "นาฬิกา" ของ พี่ บีพีระพัฒน์ เปิดที่หน้าหลักบทความ จริงๆนะคะ เพราะนิยายเรื่องนี้ทำให้เราเกลียดเพลงนี้ไปเลย เกลียดไปเลยจริงๆ แค่ได้ยินมันเปิดตามช่องทรูมิวสิคก็แทบเปลี่ยนช่อง ฟังทีไรแล้วต้องนึกถึงเนมกับพี่โต ชีวิตมันช่างรันทด!! o21
หนุ่มๆในคุก ถึงคราวหวานก็หวานน่ารัก พี่โตกับหนูเนมรักกันดีก็น่ารัก หลานๆรักกันดีก็น่ารัก แต่เอาจริงๆ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นในคุก สถานที่ที่ไร้ซึ่งอิสระภาพโดยแท้จริง ต้องทำงาน ทำเรื่องที่ขัดจากความต้องการของตัวเอง เป็นสถานที่ที่รวมเหล่าคนบาปที่สกปรก แต่ในสถานที่แห่งนี้ ยังมี "ความรัก"
พอได้ฟังเพลงนี้ทีไรจะนึกถึงเรื่องเศร้าๆแบบนี้ทุกทีแล้ว แล้วก็พาลไปกลัว...กลัวเรื่องของหนุ่มๆจะมีปัญหา อยากให้รักกันนานๆ ยิ่งช่วงนี้ไรเตอร์ทิ้งปม (อีเป้!!!!) ยิ่งกลัวค่ะ (--แทบลืมๆไปแล้วว่ามันแค่นิยาย) เพลงนี้เลยเหมือนจะให้อิมเมจของสถานที่แบบนั้นไปเลยค่ะ เหอๆๆๆ :sad2: (//ขอโทษค่ะ พี่บี)
-
เข้ามาปูเสื่อรอไรเตอร์ค่ะ
-
สวัสดี เหล่าโปรแกรมทั้งหลายยยยยยยยย(/โดนถีบ)
ขอเลื่อนกำหนดการอัพเป็นวันอาทิตย์ตอนกลางคืนค่ะ เพราะตอนนี้ การส่งหนังสือยังไม่เสร็จเรียบร้อย ด้วยจำนวนหนังสือที่ปริมาณมากจนน่าลุกขนพอง( เกือบสองร้อยชุด=สามร้อยกว่าเล่ม) ทำให้อิชั้นต้องเปิดโรงงานนรกสองึคืนติดกันแล้ว(นอนตีสามแล้วลุกขึ้นมาตอนแปดโมง นั่งแพ๊คของต่อในสภาพซา่กศพ )
ซึ่งพรุ่งนี้หนังสือล็อตสองจะถูกส่งออกไปหมดแล้วค่ะ (แฮ่ๆ) ถือว่าหมดภาระเป็นที่เรียบร้อย จะมาอัพให้ตอนกลางคืนนะค่ะ
ขออภัยด้วยค่ะที่ไม่ได้มาบอกล่วงหน้า อิชั้นหนีออกมาจากโรงงานนรกไม่ด้ายยยย(/ได้ข่าวว่างานเอ็ง)
-
^
^
^
55+++ กำลังคิดอยู่เลยว่าไรเตอร์ หายๆไปไหน สู้ๆๆนะคะ น้องเนม + พี่ดต ของเค้าเเรงก็งี้ รอหนังสือเหมือนกันค่ะ คุคุคุ
-
หนังสือ หนังสือ หนังสือ มายัง
-
มารอพี่โต-น้องเนม เเละไอ้เชรี้ยเป้ด้วย :laugh:
-
อยากอ่านนนนนนนนนน :z3: :z3:
-
วันอาทิตย์แล้วยังไม่มาเลย
-
พ้นวันอาทิตย์มาเเระ ย่างเข้าสู่วันจันทร์...เงียบ.... :เฮ้อ:
รอมาตั้งแต่ค่ำ ไรท์เตอร์ก็ยังไม่มา หรือว่าเราจะหมกมุ่นกับนิยายมากเกินไป :z3:
-
ว้ากก ไกร้แว้วว หนังสือจะมาแระ รอคะรออ รักคนแต่งเรื่องนี้จังอิอิ :กอด1:
-
มารอไรท์เตอร์ รอตอนต่อไป และก็รอหนังสือจ๊ะ... :laugh:
-
^
จอโทษนะค่ะที่เมื่อวานไม่ได้มาอัพ ทำเอารอเก้อสองวันติดกันเลย ขอโทษจริงๆค่า แบบว่ามันน๊อคอ่ะแค่เปิดคอมพ์หนังตาก็จะปิดอยู่แล้ว หลับเป็นตายเลยเหนื่อยมากกกกกกกกกก โรงงานนรกเปิดทำการมาสามวันติดๆ โอยยยยยย...
ปล. ส่งของทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว
ปล.2 ถ้าได้ไม่ทันปีใหม่ ไปทุบหัวพนักงานไปรษณีย์เลยเคอะ !!(แล้วอย่าบอกนะว่าใครแนะนำมา555+)
-
^
^
จิ้มคนเขียน พร้อม +1 คะแนนที่290 ^____^ เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่คับผม :z2:
-
เย้ รอรับหนังสือ :z2:
นิยายเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ
เป็นห่วงจ้า :L2:
:กอด1:
-
Improbable : 7 เสี้ยน
...................
กูเดินถอยออกมาห่างๆเมื่อขับไล่ไสส่งไอ้เนมให้เดินตามพี่โตผัวมันไปในที่สุด มันทำหน้าลังเล พยายามจะเอากูไปด้วยเสียอีก ...เรื่องสิ ให้กูไปด้วยไอ้พี่โตได้รู้ว่ากูเป็นคนบอกให้มันไปหา จะได้โดนกระทืบตายสิไม่ว่า ที่ผ่านมายังไม่ชัดอีกรึไงว่าไอ้พี่โตมันรักกูแค่ไหน....
เดินออกมากึ่งบ่นกึ่งปลง แต่สุดท้ายกูก็อดใจไม่ไหวต้องหันไปมองไอ้เนมอีกรอบ เห็นมันกำลังเดินเข้าไปฟังพี่โตกับไอ้เป้นั่นคุยกัน กูชักสีหน้าลำบากใจขึ้นนิดหน่อย ถึงกูจะไม่ชอบพี่โต แต่ยังไงไอ้เนมมันก็เป็นเพื่อน ถ้าเกิดเหี้ยพี่โตมันทำอะไรแบบที่กุพุดไปจริงๆแล้วล่ะก็....กูไม่อยากเห็นไอ้เนมมันเสียใจว่ะ
"...อะ......" อ้าปากจะร้องเรียกให้มันกลับ แต่ไอ้เนมแว่ลบหายไปแล้วอย่างเร็ว ทีอย่างนี้ล่ะใช่ความเสือกเป็นพลังขับเคลื่อนเชียวนะ
"เฮ้อ....." เอาเหอะว้า เรื่องแบบนี้ ต่อให้ปิดยังไง ถ้ามันเป็นจริง ยังไงก็ต้องเห็นสักวันอยุ่ดี
กูเดินออกมาจากหลังต้นไม้ ยกแขนสองข้างมาสอดไว้ตรงหัว แล้วเดินออกไปด้วยท่าทีสบายๆ....แม้ในใจจะไม่คิดแบบนั้นก็เถอะ
เดินไปห้องพยาบาลอย่างที่บอกไป ตอนนนี้เป็นเวลาเย็นๆแล้ว อากาศมันเลยอึมครึมน่าดู เพราะฝนจะตกด้วยอะไรด้วย กูเดินเข้าใกล้ห้องพยาบาลที่เปิดไฟสว่างจ้า มองเห็นผู้คุมยืนคุยกันตรงใต้ม้านั่งหิน หนึ่งในนั้นเหลือบมองมาที่กูเพียงแค่ชั่วครู่แล้วกลับไปมองอย่างอื่นต่อ ขณะที่กูเดินไปใกล้ประตู กำลังจะอ้าปากทักและเอื้อมมือไปเปิด
ปัง !!
" ไม่รู้ก็บอกว่าไม่รู้สิ มาเยอะเย้ยกูทำไม? ในเมื่อมึงก็หาไม่เจอเหมือนกัน ไอ้ห่า ! " เสียงที่แสนคุ้นหูดีตะโกนออกมาพลางเปิดประตูออกสุดแรง กูเงยหน้ามองใบหน้าที่คุ้นเคยซึ่งกำลังบูดบึ้ง สายตาเคืองโกรธจับจ้องไปที่"พี่ชาย" ที่อยู่ในห้องพยาบาลเขม็ง
"...กวนตีนจะ......" พี่วิทย์กำลังอ้าปากจะบ่นต่อ แต่สายตาคู่นั้นมันปะทะเข้ากับตาของกูเสียก่อน มองเห็นแววลิงโลดในดวงตาคู่นั้นชั่วครู่ ก่อนจะเป็นประกายวาบด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
" มาทำไมตรงนี้? " น้ำเสียงถามนั้นนิ่ง...เรียบ....
" หา.....ก็....มาเที่ยว.....เฉยๆ "กูตอบตะกุกตะกัก เห็นไอ้เมฆปากหมาท่าทางไม่กลัวใครแบบนี้ก็จริง แต่ว่า...กับคนตรงหน้าแล้วเนี่ย ไม่ว่าจะทำยังไงก็เอาชนะพี่วิทย์มันไม่ได้ซักที เพราะงั้น..ไอ้ท่าทางแบบนี้ มีมาเมื่อไหร่กูเลยต้องเตรียมถอย
"...กูตามหามึงอยู่..." พีวิทย์ยิ้มออกมาด้วยท่าทางแปลกตา " แต่ไม่นึกว่าจะมาหาพี่ชายของมึง...ไปสิ...แล้วคราวหลังจะไปไหนก็บอกนะ ไม่ใช่หายไปแบบนี้ " พี่วิทย์บอกสั้นๆ พลางเบี้ยงตัวให้กูเดินเข้าไปหาพี่กันย์ ท่าทางใจดีไม่โกรธเคืองและคำพูดที่ไม่ได้ออกปากห้ามอะไรทำให้กูหน้าเหย เพราะนี่มันร้ายกว่าการด่าออกมาตรงๆเสียอีก กูมองหน้าคนพูด พยายามสบตาคู่นั้น เสียแต่ไม่เป็นผล
" เป็นอะไรไป? " กุออกปากถามงงๆ
" เปล่า...แค่กูตามหามึงอยู่.....ตามหา......" พี่วิทย์มองหน้ากูแล้วถอนหายใจเฮือก " แล้วสุดท้ายก็มาอยู่ตรงนี้........"
" พี่...." กูเริ่มหน้าเหย เมื่อรู้ว่าพี่วิทย์กำลังแสดงท่าทางแบบไหน
"คราวหลังหัดบอกซะมั่ง จะได้ไม่ต้องมาตาม "พี่วิทย์ว่าพลางหันไปมองคนในห้องพยาบาลด้วยสีหน้ารังเกียจจับใจ " แถวนี้ "
" มันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย "กูว่าเมื่อเห็นพี่วิทย์ยังทำท่าจะเข้าใจอะไรไปคนเดียวอีกนาน
" ช่างเถอะ จะไปก็ไปสิ " พี่วิทย์ถอนใจพรู แล้วเดินลงบันไดไป กูหันไปมองตาม พบว่าพี่วิทย์ยังยืนอยู่ตรงหน้าห้องเช่นเดิม
" เสร็จแล้วก็รีบออกมา จะรอ " บอกสั้นๆแค่นั้นแล้วหันไปมองอย่างอื่น แต่แค่นั้นก็ดีมากแล้ว ดีแล้วที่เข้าใจและไม่งี่เง่า
กูยิ้มให้แล้วเดินเข้ามาในห้องพยาบาล มองตาพี่กันย์ที่ฉายแววหน่ายๆ รายนี้นั่งเอนๆอยู่บนเก้าอี้ แล้วมองหน้ากูที่ทำตาเบื่อๆใส่เป็นการโต้ตอบ
" ก็ใครบอกให้มาโวยวาย พูดดีๆไม่เป็น " พี่กันย์ยักไหล่ ตอบคำถามที่แฝงมาจากท่าทางของกู นั่นก็คือ "ทำไมต้องทะเลาะกันอีกแล้ว(ว่ะ)"
" ไม่เห็นต้องพุด เพราะยังไงก็ไม่รู้ไม่ใช่รึไง " กูมองหน้าพี่กันย์ แล้วถอนหายใจพรูกับคู่อริที่ยังไงก็ไม่มีทางดีกันได้
" .......แล้วนี่หายไปไหนมา?" พี่กันย์ออกปากถามกูแทนที่พี่วิทย์เสียฉิบ กูมองหน้าคนพูด กัดริมฝีปากน้อยๆก่อนจะยอมบอก
" พาไอ้เนมไปแอบฟังไอ้พี่โตกับไอ้เป้..."
"............" พี่กันย์มันชะงัก เงยหน้ามาจากเอกสารบนโต๊ะ มองหน้ากูด้วยดวงตาที่ฉายแววครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้ววางคลิปบอร์ดในมือลงบนโต๊ะพลางลุกมาจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
ร่างของ"พี่ชาย" ลุกขึ้นยืนแล้วเดินวนรอบตัวกูช้าๆ สีหน้าคิดหนักกึ่งหนักใจที่แฝงมาอย่างชัดเจนทำให้กูต้องขมวดคิ้ว อ้าปากจะทัก แต่ก็เงียบลง เพราะว่ามือคู่นั้นบีบหมับเข้าที่ไหล่กูทั้งสองข้างแรงๆ
" เมฆ " พี่กันย์เรียกชื่อกูเบาๆด้วยท่าทีครุ่นคิด
".....? " กูเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้า และดวงตาที่คุ้นเคยด้วยความสงสัยไม่น้อย
"...ทางที่ดี....อย่ายุ่งกับสองคนนั้นอีกเลยนะ " พี่กันย์ว่า ทำให้กูต้องขมวดคิ้ว มือคู่นั้นบีบไหล่กูแล้วค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย ใบหน้าแสนคุ้นตาซบลงกับซอกไหล่กูด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อนแปลกตา
"........ทำไม? "ออกปากถามกลับเบาๆ พลางเหลือบไปจ้องตาของพี่กันย์เขม็ง พบว่าแววตาที่ยังคงแฝงความหนักใจนั้นทอดมองมาที่กูอย่างอ่อนโยน..
" พี่ไม่อยากให้เราต้องลำบาก.....เรื่องที่ไอ้เป้กับไอ้โตมันตกลงกันน่ะ....ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ....หรือ.....เรื่องที่เมฆจะเอาคนโน้นคนนี้ไปยุ่ง...." พี่กันย์ว่า คำพูดนั้นแฝงแววตำหนิอยุ่ไม่น้อย ทำให้กูหน้าเสีย "....ถือว่าพี่ขอ ถ้าไม่อยากให้เรื่องยุ่งไปมากกว่านี้ อย่าเอาใครไปเป็นตัวแปรมากกว่านี้เลย..."
" กระทั่งไอ้เนมเหรอ? "กูถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ หนึ่งก็คือไม่เข้าใจว่าไอ้พวกลูกพี่นี่มันจะมีความลับปิดบังอะไรนักหนา สอง คือไม่เข้าใจว่าไอ้เนมที่เป็นเมียพี่โต ไม่มีสิทธไปยุ่งถ้าผัวมันมีวี่เววจะไปมีเมียใหม่.. งั้นเหรอ....?
" เรื่องนี้มันเรื่องผลประโยชน์ ไม่ใช่เรื่องหาคู่ผัวตัวเมียในคุก " พี่กันย์บอกกูสั้นๆ "อีกอย่าง หึงหวงไปก็เท่านั้น ถ้าคนมันจะทำจริงๆ ต่อให้ห้ามแค่ไหนรั้งยังไงมันก็ไม่อยู่หรอก..."
".....เหรอ " กูมองหน้าคนพูด สีหน้าพี่กันย์ดูว่างเปล่าและไร้ความรู้สึกแบบแปลกๆ เพราะห่างกันมากไปรึเปล่า หรือเพราะเวลาที่กูห่างกับพี่กันย์ข้างนอกนั่น....เวลาที่พี่กันย์กลายเป็นอนาคตคุณหมอที่มีแต่คนรักใคร่นับถือ กับเวลาที่กูต้องทุกข์ทรมารอยู่ที่อื่น...เวลาที่ทำให้เราสองคนห่างกัน จะทำให้ตอนนี้....กูไม่สามารถจะเข้าใจ หรือเข้าถึงความคิดของ"พี่ชาย"คนนั้นได้เหมือนเดิม
รูปถ่ายที่พี่กันย์เคยให้ มันเป็นอดีตที่แสนไกลสำหรับกูไปแล้ว เวลาที่เราสองคนสนิทสนมกัน มันห่างไกลไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น สุดท้ายเราสองคนก็ต้องห่างกัน และตอนนี้ต่อให้กลับมาสนิทสนมกันเหมือนเดิม ช่องว่างที่หายไปก็ไม่มีใครถมมันจนเต็ม
นี่....อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้กู"รัก" พี่กันย์อย่างผู้ชายคนหนึ่งไม่ได้สักที
ในฐานะพี่ชายที่ดี...ฐานะของคนที่เคยรักใครดูแลกันมา มันก็ยังคงอยู่ และยังเป็นแบบนั้นอยู่เสมอ
แต่ในฐานะคนที่รักแล้ว...ยังไงมันก็ไม่ใช่ เพราะอยู่ใกล้ๆกัน พี่กันย์ก็ทำได้แค่ปลอบใจ แต่ถมที่ว่างและระยะห่างระหว่างเราสองคนไม่ได้สักที
กูมองหน้าพี่กันย์ที่ยังไม่คลายอ้อมกอดออก กอดของคนๆนี้มันอุ่น...อุ่นและอ่อนโยนอย่างที่เคยเป็นเสมอ แต่ขณะเดียวกันมันก็ทำให้กูหนาวจับใจ ทั้งที่ถูกกอดไว้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้อ้างว้าง โดเดี่ยวราวกับไม่มีใครเลย
เอื้อมมือไปลูบเเขนที่โอบตัวกูไว้ ก้มหน้ามองท่อนแขนหนาที่โอบรัด มองมันแล้วกูก็อดขมวดคิ้วไม่ได้....
...จะกอดกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ?
จะโอบกอดกู....ทั้งที่กูเป็นของคนอื่นไปอีกนานเท่าไหร่?
จะรอกู.....ทั้งที่กูรักคนอื่นไปอีกนานแค่ไหน?
.....จะยังรักกู....ต่อไปรึเปล่า?
กูเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่กันย์ด้วยความอยากรู้...คนหนึ่งจะรัก...จะสามารถรักใครได้นานแค่ไหนกันนะ พี่กันย์ที่รักกูแบบนี้จะยังอยู่อีกนานแค่ไหน? ตลอดไป? จะเป็นไปได้รึเปล่า?
และกู.....จะยังรักพี่กันย์ในแบบของ"น้องชาย"ต่อไปอีกนานแค่ไหน
สามปีที่ผ่านมา ทำให้เราห่างเหินกันไปบ้าง...สามปีที่ผ่านมา ทำให้กูไม่เข้าใจพี่กันย์มากกว่าเดิม เพราะกูไปรักคนอื่น ไปอยู่กับคนอื่นตามความพอใจของตัวเองเสียแล้ว
แต่ถึงเป็นแบบนั้น พี่กันย์ยังจะรัก...รักอยู่แบบนี้ต่อไปงั้นเหรอ?
ทั้งที่กูไม่เคยให้รักตอบเลย.....สักนิด.....
" พี่......" กูหันไปมองหน้าพี่กันย์ พลางส่งเสียงเรีกเบาๆให้นัยน์ตาที่เหม่อไปที่อื่นหันมาสบตา
"....หือ? "
" ปล่อยเถอะ....พี่วิทย์รออยู่ข้างนอก...." กูบอกสั้นๆ ทำให้รอยยิ้มในหน้าของพี่กันย์หายไปจากใบหน้าและค่อยๆผละท่อนเเขนจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์...
" แล้วก็...." กูเกริ่นออกมาช้าๆ "....ถึงพี่จะบอกว่าแค่เรื่องหาคู่ผัวตัวเมียในคุก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่อย่าลืมแล้วกัน ว่าพี่เคยก่อเรื่องไว้เพราะสาเหตุนี้..."
............................................
" รอนานรึเปล่า ? " ออกปากถาม ขณะที่กูปิดประตูห้องพยาบาลช้าๆ และพบว่าพี่วิทย์นั่งหน้างออยู่หน้าห้อง
พอใบหน้านั้นหันมามอง เมื่อแววตาคู่นั้นหันมาวสบตา ความรู้สึกเฉยชาที่เกือบๆจะกลายเป็นเจ็บที่กูมีให้พี่กันย์กลับเปลี่ยนไป...กูยิ้ม...ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ขณะที่ลงบันได้เตี้ยๆลองสามขั้นเดินไปเคียงข้าง
...ข้างๆ คนที่กู"รัก"
" หิวข้าว " พี่วิทย์ไม่ตอบคำถาม มองสบตากูที่ยิ้มแป้นแต่หน้าตาบึ้งๆนั่นก็บอกอะไรได้ดีพอดูแล้ว
"..รู้รึเปล่าว่าไอ้เป้มันมานี่ทำไม ?" กูออกปากถาม ทำให้พี่วิทย์ชะงัก มือที่เอื้อมมาโอบไหล่กูไว้ก็ช้าลงไปด้วย
" .....รู้.....แล้วไง? " ออกปากถามกลับ ขณะเที่เดินไปพร้อมกับกูเพื่อที่จะเข้าไปยังโรงอาหาร
"....รู้แค่ไหน? " กูออกปากถามกลับ พี่วิทย์ก้มมามองหน้ากูก่อนจะยกมือมาขยี้ผมกูเบาๆ
"....รู้เท่าที่คนๆหนึ่งมีสิทธิ์รู้ได้...อย่าคิดอะไรมากเลยเมฆ มันไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก...พวกเราก็เหมือนกัน "...คำพูดนั้นทำให้กูชะงัก หันไปมองหนเาพี่วิทย์หวังว่าจะได้เห็นสีหน้าอะลั่กอิเหลื่อตกใจที่ตัวเองเผลอพูดอะไรออกมา แต่คนข้างตัวกลับเงยหน้ามองฟ้าที่มือครึ้มอย่างไม่ได้สนใจ
".....ไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไป?..." กูถามกลับ สีหน้าสนอกสนใจ...
"....ก็จริงนี่..มึงเจอโทษจำคุกตลอดชีวิตรึไง ถึงจะอยู่นี่ตลอด " พี่วิทย์ว่าพลางยักไหล่ แต่คำตอบนั่นผิดกับที่กูคิดอยากจะได้ยินไปโข
"...แต่พี่กันย์บอกว่า......." กูเกริ่นช้าๆสีหน้าไม่แน่ใจ
"ว่า.....? "พี่วิทย์ทวนคำนิ่วหน้าน้อยๆ แต่ก้ไม่ได้มีท่าทีสนอกสนใจอะไรมากนัก
" เรื่องที่ไอ้เป้มันรับมาทำ...ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ "
" แน่สิ "พี่วิทย์รับคำ "ถ้าเรื่องเล็ก ไอ้พวกข้างบนนั่น จะลงทุนย้ายมันมาทำไม...เอาเถอะน่า...เมฆ... มึงอย่าไปสนใจอะไรมันมากนัก..."
" เหอะ..ชอบที่มันมาอ่อยรึไง? "กูถามกลับ จ้องหน้าพี่วิทย์เขม็ง อย่านึกว่ากูไม่เห็นนะ ที่ไอ้เป้มันชอบมานั่งคุยด้วยเป็นวรรคเป็นเวรน่ะ
" อ่อยอะไร?....ใครจะไปมีอารมณ์กับหน้าอย่างมันว่ะ...อย่าห่วงเลยเมฆ กูไม่นอกใจมึงหรอกน่า..." พี่วิทย์ว่า พลางกอดเอวกูหมับแล้วซุกหน้าเข้ากับไหล่อย่างรวดเร็ว ไม่รู้ทำไม คนรอบตัวกูถึงชอบเอาหน้าซุกไหล่กูนัก
" มึงสิน่าห่วงกว่า...เมฆ มึงอย่าหายไป...แล้วมาเจอไอ้กันย์โดยที่กูไม่รู้ได้ไหม? " พี่วิทย์บอกกูด้วยเสียงสั่นๆ " กูไม่ชอบเลยว่ะ "
" นั่นมัน...." กูอ้าปากจะท้วง
" ถึงมึงจะบอกไม่คิดอะไร แต่กูคิด เข้าใจไหม ไม่ว่ายังไงก็เลิกคิดไม่ไเด้ เพราะกูรักมึง....กูเลยหวง เข้าใจรึเปล่า?" พี่วิทย์พูดออกมา พลางถอนใจแรงๆ ฝีเท้าของเราสองคนหยุดลงไปแล้ว และกำลังยืนนิ่งอยู่ตรงทางเดินไปโรงอาหาร ที่ด้านหลังคือห้องพยาบาล และมีแปลงผักอยู่ข้างๆ
" ...อยากให้ผมไม่ต้องไปเจอพี่กันย์ไหม? " กูออกปากถาม เพราะพี่วิทย์ไม่เคยบ่นห้ามไม่ให้กูไปเจอพี่กันย์...บางที....บางทีนะ ถ้าพี่วิทย์ห้าม ตอนนี้ กูอาจจะไม่ไป...ไม่ไปเจอพี่กันย์อีกก็ได้
" ไม่หรอก......" พี่ ีวิทย์ถอนใจ มองดูดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับของฟ้าและเปล่งแสงสีทองสุดท้ายของวันทาบบนท้องฟ้าเป็นลำยาว "ถ้าห้าม มึงก็คงอึดอัด...และถ้าห้าม ไอ้กันย์ก็คงไม่พอใจ "
" กูไม่สนใจว่ามันจะว่าอะไรกูก็จริง ...แต่กูรู้นะเมฆ ว่าเวลาไม่ได้เจอกับคนที่รักน่ะมันทรมารแค่ไหน กูโชคดีที่มีมึงอยู่ตรงนี้ แต่ไอ้คนนั้นมันไม่ใช่....ถึงการที่ให้มึงไปเจอมันจะทำให้กูโมโห ไม่พอใจ หรือว่าระเเวง แต่ในเมื่อมันยอมละมือจากเราสองคน ให้กูกับมึงได้อยู่ด้วยกันแล้ว บอกตรงๆว่าการจะห้ามให้พวกมึงเจอกันอีก มันงี่เง่าว่ะ.....กูที่ทำแบบนั้นมันเป็นคนใจแคบ..."
" แต่ก็ยังหงุดหงิด " กูดักคอพี่วิทย์โหมดคนดีไว้สั้นๆ
" หึ....ก็หงุดหงิดสิ...มึงด้วย ชอบมาหามันตอนกูไม่อยู่ กูไม่รุ้เรื่อง จะไม่ให้โมโหได้ยังไง ชอบกอดกันคุยกันเหมือนรักซะเต็มประดา เห็นแล้วหมั่นไส้ ! " กูฟังพี่วิทย์มันบ่นแล้วหัวเราะหึหึ ปากบอกว่าไม่พอใจแต่สุดท้ายก็ยอมให้กูไปอยู่ดี แล้วยังจะมาโวยวายว่ากูนอกใจมันอย่างโน้นอย่างนี้....ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ยอมห้ามกันตรงๆแท้ๆ
"......ถ้าพี่บอกไม่ให้เจอ...บางทีผมอาจจะทำตามก็ได้นะ..." กูบอกพี่วิทย์ ทำให้คนฟังชะงัก หันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าครุ่นคิด
" งั้นเหรอ? "พี่วิทย์พึมพัม สีหน้าครุ่นคิดจนกูใจหายวาบ หวั่นใจว่าถ้าเอาจริงขึ้นมา ตัวเองจะทำได้ไหม
แขนขวาที่โอยกูไว้ละออกแล้วหันมาจับปลายคาง เบือนหน้ากูไปสบตาคู่เดิมที่คุ้นเคย...กูกระพริบตาช้าๆมองดูความนัยในแววตาคู่นั้น พี่วิทย์จ้องตากูนานเสียจนกูเริ่มประหม่า และหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะก็เริ่มกระโดดโลดเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครา..
หรี่ตาลงเมื่อมองเห็นใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้ กูมองเห็นปลายจมูกของพี่วิทย์โน้มเข้ามาหา ก่อนจะหลับตาลงเมื่อปลายลิ้นเปียกชื้นแตะเบาๆที่ริมฝีปากและค่อยๆสอดลึกเข้ามาด้านใน..
กูเอื้อมมือกำเสื้อด้านหน้าของพี่วิทย์ไว้แน่น ขณะที่เราสองคนกำลังจูบกันแบบบไม่อายใครตรงนี้...ทำเหมือนคู่รักปัญญาอ่อนแบบพี่โตกับไอ้เนมไปได้..แต่ยังไงก็ปฎิเสธไม่ออก ว่ามัน..รู้สึกดี....แค่ไหน....
" อย่าเลย กูไม่ชอบฝนใจใคร "พี่วิทย์บอกสั้นๆ ใบหน้าที่แนบชิดผละห่าง ท่ามกลางเสียลมหายใขจไม่เป็นจังหวะของเราสองคน อ้อมกอดที่รัดแน่นค่อยๆคลายอ้อมแขนจากตัวกู
" เมฆ....." พี่วิทย์เปรยออกมาช้าๆ "สำหรับกูแล้ว ไอ้กันย์มันเป็นเเค่เสี้ยนว่ะ แค่เศษไม้เศาหนามเล็กๆที่เอาออกไม่ได้....อาจจะเจ็บนิดๆตอนที่เผลอเอามือไปแตะมัน..ปฎิเสธไม่ได้หรอกว่าหนามมันทำกูเจ็บแต่สุดท้ายมันก็แค่นั้น ไม่มีใครโดนหนามยอกจนตายหรอก..."
"........." กูมองหน้าพี่วิทย์ที่ฉายแววครุ่นคิด ก่อนที่นัยน์ตาคู่นั้นจะหันมาสบมอง
" อีกอย่าง ถ้ากูห้าม แล้วมึงยอมทำตาม แบบนั้นกูก็ไม่ชอบเหมือนกัน เพราะแสดงว่ามึงเป็นคนแล้งน้ำใจที่ไม่เห็นหัวคนที่รักมึงแทบเป็นแทบตาย....เรื่องอื่นกูอาจจะไม่เชื่อมัน แต่เรื่องที่ไอ้กันย์รักมึงนั่นน่ะเป็นความจริงที่กูเชื่อ..." พี่วิทย์เอื้อมมือมาลูบหัวกูเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด
" ขอแค่มึง...จะไม่เอื้อมมือไปเปิดแผลที่กูโดนเสี้ยนตำแล้วกดมันให้ลึกกว่าเดิม แค่นั้นล่ะ ที่กูขอ " พี่วิทย์ยกมือแตะที่ลำคอ แตะตรงรอยแผลที่ไม่เคยเปิดออกให้กูเห็นสักครั้ง และเป็นสิ่งที่กูสงสัยอยากรู้มาตลอด แต่ถึงยังไง กูก็ไม่ได้เคยคำตอบอยู่ดี
กูนิ่งฟังคำพูดนั้น แล้วหันไปมองหน้าพี่วิทย์ พี่วิทย์ยิ้มให้กู แล้วกำมือกูไว้แน่นส่งผ่านความอบอุ่นให้กับฝ่ามือที่เย็นชืดของกันและกัน ดวงตาคู่นั้นมองไปที่ใบหน้ากูนิ่งๆครู่หนึ่งด้วยแววตาแสนห่วงใย ค่อยผละจากก่อนที่เปลือกตาจะหรุบต่ำลงช้าๆ
" เพราะอย่างนั้น...ถ้า......มีอะไรเกิดขึ้น...." น้ำเสียงที่ลอดออกมาแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน " อย่างน้อย มึงจะไม่เป็นอะไร "
" หา? " กูขมวดคิ้ว มองเสี้ยวหน้าของพี่วิทย์ที่ฉายแววเคร่งขรึม
".....เอาเถอะ อีกไม่นานมึงก็จะรู้ เมฆ.....แต่ตอนนี้ ืไปกินข้าวกันเถอะว่ะ " พี่วิทย์เอามือที่ลูบหัวกู ออกแรงขยี้แล้วเคว้าคอลากกูให้เดินตามทางไป ปากก็พูดพร่ำเรื่องอื่นโดยไม่สนใจคำถามของกูเลย กูพยายามจะอ้าปากท้วงถาม แต่ก็ไม่ได้รับการสนใจ สุดท้าย...เลยได้แต่หน้านิ่วยอมโดนลากไปที่โรงอาหารโดยดี
เสียงฟ้าร้องดังลั่นทำให้กูสะดุ้ง เงยหน้ามองท้องฟ้ามือครึ้มที่ตอนนี้น้ำฝนเริ่มสาดลงเปะปะ ปลายยอดไม้สะบัดพริ้วท่ามกลางแสงสลัวของยามเย็น ไพล่คิดไปถึงคำพูดของพี่วิทย์และพี่กันย์ ซึ่งบ่งบอกว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น....
ในตอนนี้ ตากูมองเห็นเพียงท้องฟ้าที่ไร้แสงดาว..ฝนตกเมฆครึ้ม...แสงแปลบปลาบของฟ้าแลบปรากฏให้เห็นไกลๆและ....
เสียงครืนครางของท้องฟ้าที่มันดังขึ้นแว่วในหู ราวกับเป็นคำเตือน..
...............................................................
พายุพัดมาแถวนี้อีกรอบและ 555+
..........
สวัสดีค่าพ่อแม่พี่น้อง ยังอยู่กันม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย (ตะโกนเรียกหา)
แหะๆ หลังจากที่เราไม่อัพมา (ไม่นับดีกว่าเนอะ) เอาเป็นว่านานพอดู ตอนนี้กลับมาแล้วค่า กลับมาพร้อมกับความมาคุที่ใกล้จะปะทุขึ้นนนนนนนนน
ถึงตอนนี้จะสั้นไปหน่อย แต่ถ้ามากไปมันก็ไม่ดีนั่นล่ะ เดี๋ยวเยอะแล้วมีหลุด คู่สามผีนี่มันต้องค่อยๆ ค่อยๆ (5555+) ตอนนี้สังเกตว่าสามปีที่ผ่านมา อะไรมันก็เริ่มเปลี่ยน พี่วิทย์เหมือนจะปลงได้มากขึ้น ขณะที่พี่กันย์กับเมฆก็เริ่มห่างๆกัน แต่มันจะจริงเร้อออออออออ งานนี้ต้องรอต่อไปค่ะ
แจ้งข่าวหนังสือนะค่ะ ตอนนี้ส่งไปหมดแล้วค่า ถ้าจนถึงวันที่สาม มกราปีหน้า ใครยังไม่ได้ ก็เมล์มาขอเลขลงทะเบียนเช็คได้ที่เมล์เดิมนะคะ แต่ถ้าไม่มีการส่งผิดพลาดหรือล่าช้า ทุกคนจะได้ก่อนปีใหม่ค่ะ ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่แล้วกันเนอะ
ปล. ใครอยากดูรายละเอียดการส่งของ เชิญได้ที่เด็กดีค่า
ปล.2 ชื่อตอนน่ะ ชั้นรู้น่ะ ว่าพวกเธอทั้งหลายคิดว่ามันเป็นเสี้ยนอะรายยยยยยย
ปล. สุดท้าย ใครที่อยากได้หนังสืออยู่ แต่สั่งไม่ทัน อิชั้นเอาลงขายไว้ที่ร้านนี้คะ ตามลิงค์นี้เลย(ราคาเพิ่มขึ้นเล่มละสามสิบบาท) คลิ๊ก (http://www.nana-narisshop.com/) ไปแย่งชิงกันได้ เพราะเอาลงไปแค่หกชุด ช้าหมด อดแล้วจะเสียจายยยยย
-
:z13: :z13:
บรรบากาศมันแบมาคุมากๆเลยนะ
เหมือนพี่วิทย์จะทำใจได้เรื่องพี่กันย์ เหมือนพี่กันย์จะทำใจได้เรื่องเมฆ
:เฮ้อ: สามผีนี้มันช่างซับซ้อน
-
รักน้องเมฆเชียรร์น้องเมฆสุดใจ ใครอย่ามาทำน้องเสียใจนะโว้ย
------------
ได้ของแล้วค่ะ
เข้าไปดูในเด็กดี แล้วทำไมเราไม่ได้ ที่คั่นที่เชื่อมด้วยโซ่อะ :serius2:
แจ้งตำหนิหน่อยนะคะ ตรงปก มีจุดหนึ่งที่เป็นฟองอากาศ(ประมาณเคลือบปกไม่สนิท)
มีใครเป็นแบบเรามั้งอะ :a5:
และ ตรงเล่มสองมีรอยบุบและท้ายเล่มยู่ๆ(ไปนิดนุง)ด้วย :z3:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาต่อแล้วววววว
อิอิ
สวัสดีปีใหม่นะค่ะ อิอิ
-
มหากาพย์มาม่ากำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วชิมิ?
ภาคไรดีอะ : มหันตภัยแห่งเป้!?
-
บรรยากาศมาคุชอบกลแหะ
เป็นห่วงพี่โตกับน้องเนมจัง
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: จะอะไรกันนักกันหนาน้อ ไอ้พวกข้างบนเนี่ย
ให้เค้าอยู่อย่างสงบกันไม่ได้ใช่มั้ย? :angry2:
เค้ายังเชียร์สามผีต่อไป :impress2:
ปล ตอนนี้แอบสงสารพี่กันย์ (นิ๊ดนิด)
สวัสดีปีใหม่ด้วยคนนะค่ะ แฮปปี้ๆ :3123: :3123:
-
รอรับหนังสือ ยะฮู๊
-
เกลียดคนข้างบน คิดว่าตัวเองเป็นเทวดาหรือไง
รวย มีอำนาจ แล้วจะทำได้ทุกอย่างเหรอ(อินจัด จากหลายสิ่ง :เฮ้อ:)
แต่ตอนนี้ก็มีเรื่องในอบอุ่นใจเนอะ
พี่วิทย์ เมฆ พี่กันย์ รักษาระยะห่างไว้ มันก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ??
พี่วิทย์รักเมฆมากนะเนี่ย อย่างน้อยเมฆก็จะปลอดภัย :กอด1:
-
ไต้ฝุ่นกำลังมา :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาต่อแล้ววว สวัสดีปีใหม่นะคะ ^_^
-
สั้นไปแล้วนะไรเตอร์ แงแงแง
-
โห ไม่คิว่าจะเป็น"เสี้ยน"นี้เลยนะ
เห็นชื่อตอนแล้วน้ำลายสอ รีบคลิ๊ก พออ่านจบ เอิ่ม....กูหื่นเกินไปรึป่าวหว่า เอิ่กๆ :o8:
ปล.ได้หนังสือแล้ว สวยมากกกกกกกกกกกกกก :-[
-
โอย เอาใจช่วยเนมสุดๆๆ เมฆ ด้วย ไม่ไหววววววววว ลุ้นเหมือนอั้นอึ ฮ่าาาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
หนังสือสวยมาก ได้รับแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาา :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
-
เชร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่วิทย์อย่างแมน!!!!!!
3 ปีผ่านไปวิทย์น้อยก็พัฒนาเป็นผู้ใหญ่จนได้
แต่ว่าจะเป็นได้กี่วัน??? จุดนี้อิฉันสงสัย 55+
ปล..หนูเนมของป้าหายไปไหนนนนน
ปลล..ได้หนังสือแล้นนนนนะคะ..^^~
-
เหมือนได้กลิ่นอาย มาม่า มาแต่ไกล
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อ่านแล้วเครียดอ่ะ
ปล.เรายังแอบเชียร์ กันย์ - วิทย์ อ่ะ ตัดใจไม่ได้ซะที TT^TT
-
อ่า.......ไอ้ "เสี้ยน" ที่ว่านี่......มันคือ "เสี้ยนหนาม" หรอกหรือคะ??
ไม่อยากจะบอกว่าเราคิดไปถึงนู้นนนน.......น......น.......
นี่เราเสพนิยายมากจนกลายเป็นคนหื่นแตกขนาดนี้เลย?? (ฮ่า ฮ่า ไปโทษนิยายอีกกรู -..-)
แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย อีพวกคนข้างบนนี่มันคงว่างมากจริงๆ เนาะ
สรรหาเรื่องมาให้เค้าอยู่ได้ จะอะไรนักหนาคะป๋าขา แบบว่าไม่เข้าอะใจอะ
คนๆ นึง มันจะมีความสุขกับการเล่นสนุกบนความทุกข์ของคนอื่นไปทำเพื่อ....??
เฮ่ออออ...ก็ได้แต่หวังว่าไอ้พายุใต้ฝุ่น(ไอ้เชี่ย)เป้นี่
จะไม่พัดกระหน่ำจนเกิดอะไรร้ายแรงกับโตเนมและ3ผีละกันนะ :call:
ปล.ได้ของขวัญปีใหม่แล้วนะคะ :m11:
แพ็กอย่างดีไม่มีบุบสลาย คุณค่าที่อิชั้นคู่ควรมากๆ o13
สมกับการรอคอยจริงๆ แบบว่าวันๆไม่ทำไรเลย เอาแต่นั่งรอคุณไปรษณีย์มาเคาะหน้าบ้าน อิ_อิ
ได้จับของจริงแล้ว หน้าปกสวยมากๆ ปลื้มค่ะ :m3:
รู้สึกเลยว่าตั้งใจทำหนังสือมากจริงๆ
ขอบคุณไรเตอร์มากๆ นะคะ
เข้ามา edit เพื่อบอกว่า....
ชอบตอนพิเศษ "สยอง" มากมาย (ชอบพี่ซอนย่าอ่ะ ฮาดี)
แต่ว่าเราอ่านแล้วไม่เห็นรู้สึกสยองเหมือนชื่อเรื่องเลยอ่ะ ดันรู้สึกสยิวแทน กร๊ากกกก...ก....ก..
อ่า....ตอน interview สัมภาษณ์สดก็ชอบนะคะ น่ารักดี อ่านแล้วก็คิดถึงโตเนม...
ตอนหน้าขอโตเนมให้หายคิดถึงหน่อยนะค๊า.....
แล้วถ้าไรเตอร์ใจดีตามใจพี่โต เพิ่มฉากนั้นให้พี่โตด้วยก็คงดี :m13:
เราเปล่าหื่นนะคะ แต่เรากลัวไรเตอร์โดนเอามีดจิ้มพุงกะทิตะหาก อิ_อิ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ของแถมน่าร้ากกกกกกก >_<
-
ชอบๆๆๆ o13
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ขอแถมได้ใจมากๆๆๆๆ
-
:z3: เบื่ออิพวกป๋า
ปล.ได้หนังสือแล้วค่าาาาาา ปกสวยมากๆๆๆ สีสวยโดนใจ พวงกุญแจก้อน่ารัก ชอบๆๆๆ :3123: :3123:
-
มันค่อยๆเป็นต่อยไป แบบ ค่อยๆ เกินไปรึเปล่า
ผ่านมานานเท่าไหร่ก็ยังแอบเชียร์กันย์-วิทย์อยู่
ไม่ใช่ว่าไม่ปลื้มเมฆนะ แต่ก็เชียร์ กันย์-วิทย์อ่ะ (ยังไง)
ชอบจังตอนที่น้องเมฆเรียกคู่พี่โตกับน้องเนมว่าคู่รักปัญญาอ่อน ฮ่าๆ
ถ้าเทียบกับ 3 ผี จริงๆคู่น้องเนมก็ดูติ๊งต๊องทางอารมณ์ไปเลยนะ
คิดถึงพี่โต รอตอนต่อไปจ๊า :pig4:
ปล.สวัสดีปีใหม่ด้วยนะค่ะ
ปล.2 อยากได้ตอนพิเศษจัง (โลภมาก)
-
มาแล้วๆ
เซ็งพวกป๋าๆ แกโคตร ชอบเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ :z3:
-
เหมือนจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นอีกแล้ว....
แดนนี้มันยังไงฟระเนี่ย งานเข้าไม่ว่างเว้น...
ไอ้ป๋าโรคจิต!!
-
เป้มันต้องมาทำงานอะไรนะ ถึงได้ทำเอาสะเทือนกันไปเป็นแถบๆ :z3:
แถมวิทย์ก็พูดจาเป็นลางไงไม่รู้ :z10:
-
งานที่เป้มานจะทำคือไรเนี่ย
อยากรุ้แล้ววววว
-
ผีสามตนนี่ท่าจะเข้มข้นขึ้นอีก ถ้าเมฆเห็นแผลที่คอแล้วจะเิกิดอะไรขึ้นนะ ยังไงวิทย์ก็ปิดไม่ได้ตลอดไปยกเว้นจะไปเข้าคลีนิกลบรอยแผลเป็น อิอิ
-
3pจริงๆๆคู่นี้
จริงๆๆนะอยากให้กันวิทย์คู่กัน
ขอสวนกระแส
ไม่รุ้ทำไม
-
เตรียมตัวรับพายุกันสินะ..
พวกพี่ใหญ่ก็พยายามกันตัวยุ่งออกห่างเรื่องนี้กันน่าดู..
มันต้องเรื่องใหญ่มากแน่ ๆ..
รอลุ้นตอนต่อไป.. :L2:
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่23 แปะไว้ก่อน เด๋วไปอ่านต่อ อิอิ คืนนี้ไม่ต้องนอนล่ะ
o13 o13 o13 o13
-
พายุมาม่าต้มยำเลยดีเทียว เฮ่อ
บวกจ้า
-
เข้ามาแจ้งว่าได้รับหนังสือแล้วนะ
เอเวอรี่ติงเรียบร้อยดีไม่มีปัญหาค่ะ
ยังไม่ได้แกะออกจากห่อเลย แอบดูแต่ของแถม
ขอบคุณนะคะ :L2: :กอด1:
-
ท่าทางจะเรื่องใหญ่นะเนี่ย
แต่ยังงัยก็เชื่อใจพี่โตดีกว่าเนอะๆ
ปล. ที่บ้านใหญ่โทรมาบอกว่ามีของมาส่งให้แล้ว
เราก็คิดว่าหนังสือแน่นอน เลยมาขอบคุณก่อนเลย
เพราะยังไม่ได้เห็นแต่เราก็คิดว่าต้องสวยแน่นอน :mc4: :mc4: :pig4: :pig4:
-
ได้รับของแล้วค่า
ถูกใจกุญแจมือจิ๋วมากๆ
-
จะเข้ามาบอกหลายวันว่าได้รับของแล้วนะคะ
ถูกใจมากๆ
-
วิทย์ก็นับว่าแฟรืดีนะ
อย่างน้อยกันย์มันก็ได้ชื่อว่าพี่ชายเมฆ
ถึงจะรักน้องแบบไหนก็ตาม
อาจเป็นหนทางนึงที่ช่วยเมฆเวลาเกิดอะไรขึ้นก้ได้
-
:fire: ตาร้อนเลยอ่ะค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปไวไว รู้สึกสามปีที่ผ่านมาพี่โตเริ่มอ่อนลงเยอะเลยนะคะ โชคดีปีใหม่กันทุกคนค่า
-
จาเป็นงัยต่ออะ พี่โตกะน้องเนมอะ สังหรณ์มะดีเลย
-
มีเรื่องตลอดอ่ะ สงสารเนม
เกลียดป๋าว่ะ
-
เตรียมรับพายุใหญ่ แล้วไม้ใหญ่ต้นไหนจะหักบ้างหนอ
-
หนังสือสมกับการรอคอยมากกกก...ตอนพิเศษก็ทั้งฮาเเตกและเเอบซึ้งกับความรู้สึกของพี่โตนะ
ส่วนภาคปัจจุบันก็เริ่มเห็นเเววเครียดลงตับอีกเเล้วล่ะสิ....ไปกินมาม่าชามโตรอไรท์เตอร์ดีกว่า :z3:
-
เครียด ดราม่าอ่ะ
อยากเห็นฉากหวานๆของเนมกับพี่โตอ่ะ
-
อ่านจบแล้วทั้งสองเล่ม คิดถึงน้องเนมจังเลย
-
happy New Year 20110 คร่าาา
-
Happy New Year 2011 มีความสุขมาก ๆ ตลอดปีตลอดไปคะ :L2:
-
สวัสดีปีใหม่คะ พบเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตตลอดไปค่ะ :กอด1:
รอพี่โตกะน้องเนม :-[
-
มหันตภัยมืด... เหอะๆๆ
-
กุ๊กกิ๊กกันไม่เท่าไหร่ภาวะตึงเครียด ต้องลุ้นกันจนปวดตับมาอีกและ
-
สวัสดีปีใหม่นะ โต + เนม วิทย์ + เมฆ + กันย์
-
สวัสดีปีใหม่ครับ
-
สวัสดีปีใหม่ เน้อ
พอดีไปต่าง จังหวัด เพิ่งกลับมา
และก็ ได้รับหนังสือพร้อม ที่แถม......กุญแจมือ ว้าววววววว
ของเค้าดีจริงเอย..........
ขอบคุณนะคะ Selin
-
Happy New Year' 2010
Starting,,,
good healthy
good richful and
lucky in game lunck in love ^^
-
นึกว่าจะโดนเสี้ยน "ทิ่ม" เอ๊ยยยยยยยย ตำซะอีก
-
พี่คะ
หนูสั่งไป 2 ชุด แต่วันนี้เพิ่งได้พัสดุจากเพื่อน แกะดู ปรากฎว่าได้มาแค่ 1 ชุด อะคะ
ชื่อที่สั่ง mookmak นะคะ โอนเงินไปครบ 2 ชุดเลยด้วย
-
:serius2:
เรื่องราวทำไมมันวุ่นวายดีเหลือเกิน...
พี่โตจะตัดสินใจยังไงอยากรู้จิงๆ :เฮ้อ:
-
เริ่มอึมครึมละเฮ้ย ลุ้นกันต่อสิน่า :z3:
ไอ้นู๋เนมไปแอบฟังเค้าเป็นไงบ้างเนี่ย
รู้สึกจะเดาทางไม่ค่อยออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แต่ละคนพูดซะให้คิดไปในทางลบสุดๆ :เฮ้อ:
-
จา.........มา...บอกว่า
อ่านพิเศษ สัมภาษณ์ 5 คน แล้ว ฮามาก
ยิ่งคนสัมภาษณ์ ยิ่งฮาใหญ่........ฮิ้ววววววววววว
ใน episode2 เนี่ยอ้ะ
ลุ้นระทึกว่า จะอารมณ์โหดเศร้าเมามันส์ประมาณไหน
ทำมั้ยทำไม อ่านแล้ว ตะหงิดตะหงิด ว่า คนแต่ง จะมาให้พี่วิทย์
แก เดท ซะก็ไม่รู้นะ เป็นห๊วงเป็นห่วง ซะจริงๆ จัง ๆ หว่า
เห็น ลางร้ายมาแต่ไกล แต่เห็นบอกว่า เรื่อง สบายๆ
แต่เรา.........ไหงอ่านแล้ว มันทุรนทุรายฟระ
ถ้ามีใครตายสักคน ขอเป็นไอ้ป๋า หรือไม่ก็ไอ้ผู้พันนรกแล้วกันนะ
................จุ๊บ จุ๊บ คนแต่งคร่าาาา
-
คถ.พี่โต-เนม มาสวีทกันต่อเร็ว
-
ลืมน้องเนมแล้วละ ว่าเป็นไงรอนานจัด
-
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ คือตามอ่านมาตั้งแต่ที่เด็กดีแล้ว
ชอบพี่โต+น้องเนมมากมาย แต่เราคงจะหยุดอ่านก่อน
แบบว่าเป็นพวกไม่นิยมมาม่า
เดี๋ยวคงรอแต่งจบก่อนอ่ะค่อยมาตามอ่านทีเดียว
ขอโทษด้วยน้าที่จะไม่ได้มาเม้นให้
แต่จะมาทีเดียวตอนจบละกาน :monkeysad:
ป.ล.ขอบคุนสำหรับนิยายดีๆนะ o13
-
มาสวัสดีปีใหม่ไรท์เตอร์ก่อนไปอ่าน
:กอด1: :กอด1:
-
สามผียังคงไม่จบง่ายๆ..
อยากรู้จังว่าสุดท้ายจะจบลงที่คู่ไหน
คงไม่ใช่พลิกตาลปัตรกลายเป็นกันวิทย์หรอกนะ (แต่ก็แอบหวังอยู่เหมือนกัน :z1:)
แต่ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วเมฆจะไปอยู่ไหนล่ะ? ใช้ไม่ได้ๆ :serius2:
ใครก็ได้เอาไอ้พวกป๋าไปเก็บที o18
ปล. ได้หนังสือแล้วค่า ของแถมถูกใจสุดๆเลย :impress2:
ใจจริงอยากให้มีรูปเนมตอนเล่นไวโอลินด้วย เพราะรูปนั้นน่ารักมาก แต่ก็เอาเถอะ :sad4:
รอตอนต่อไปนะคะ :mc4:
-
มาปูเสื่อด้วยคอนเซ็ปต์เดิม
เที่ยงคืนก็พรุ่งนี้นะค่ะคุณพี่คนเขียน :impress:
-
Imprison 8 : ล้วงความลับ
เพราะเรื่องงี่เง่าที่ไอ้เป้มันพูดถึงใช่ไหม? พี่โตถึงมีท่าทีเครียดขึงแบบนั้น...
ผมนั่งเงียบ มองไปที่พี่โตซึ่งกำลังนั่งทานข้าวอยู่ข้างกาย สีหน้าของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองไม่ได้มีท่าทีตึงเครียดหรือประสาทกลับแบบที่ผมใกล้จะเป็นอยู่ตอนนี้ ตรงข้ามกับไอ้เนมที่ใจเริ่มร้อนรน คิดมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้..
งานที่ป๋าสั่งให้ทำน่ะ มันไม่เคยมีดีอยู่แล้ว อันนี้ผมแน่ใจ และรู้ดีทีเดียว แต่ทว่า นั่นก็เป็นคำสั่งที่พี่โตรู้ดีไม่ใช่เหรอ? เป็นสิ่งที่ทำมาตลอดโดยไม่ได้มีท่าทีคิดมากอะไร
แน่ล่ะว่าไม่ได้มีใครทำท่าทาง"ยินดี"กับมันมากนัก ยามที่มีคำสั่งบ้าๆบอๆออกมา แต่ทว่า พี่โตก็ไม่ได้มีท่าทีเครียดกับคำพูดของใครขนาดนี้..
ทำอะไรกันนะ?
ไอ้เนมขมวดคิ้วลอบจ้องมองใบหน้าของคนในกลุ่มเป็นรายๆไปด้วยท่าทีสังเกตสังกา มองพี่โตที่กินข้าวเงียบๆแต่ดวงตาแฝงความกังวลชัดเจน มองพี่วิทย์ที่นั่งคุยกับเมฆ และกินข้าวกันหนุงหนิงสองคนอยู่ พี่กันย์ก็กำลังนั่งทานข้าวอยู่คนเดียวแบบไม่มีปากเสียงอะไรเช่นเคย ส่วนพี่ทิน พี่เบิร์ดและเหล่าลูกน้องทั้งหลายก็ยังคุยกันด้วยท่าทีรื่นเริง...
...เหมือนจะไม่มีใครรู้สักคน..ว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมเหลือบไปมองไอ้เป้ที่นั่งกินข้าวอยู่อีกโต๊ะ เพราะมันเป็นสิ่งที่เคืองตาพี่โตเกินกว่าจะมานั่งด้วยกันได้ มันยังมีสีหน้ารื่นเริงบันเทิงใจชวนถีบเป็นที่สุด ข้างตัวก็มี"ผัว"คนที่เท่าไหร่ไม่รู้นั่งอยู่ด้วย กินไปกัดคนอื่นไปพลาง มองแล้วมันน่าปวดหัวแทนจริงๆ
"เป็นอะไร?" น้ำเสียงทักของพี่โตดังขึ้นเบาๆ ทำให้ผมชะงัก หันมามองพี่โตที่กำลังจ้องมองมาทางนี้ จึงได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน
" ไม่มีอะไรหรอก แค่มองไปเรื่อยเปื่อย " ไอ้เนมตอบสั้นๆอย่างไม่อยากเจอเรื่องมากที่สุด
" เหรอ.....แต่มองไอ้เป้เขม็งเชียวนะ " พี่โตยิ้มเย็นยะเยือกให้ ทำเอาผมชักสีหน้าเจื่อน....อะไรกันเล่า จะมาหึงทำไมฟ่ะ ไอ้เนมไม่สนใจใครอีกแล้วเฟ้ยนอกจากพี่..อ๊ะ!! ไม่สิ หมายถึงในคุก ไม่สนใครอีกแล้ว แต่นอกคุกค่อยคุยกันอีกที
" ก็แค่สงสัย ตอนเย็นนี้มันหายไปไหนมาเท่านั้นเอง ไอ้เมฆบ่นว่ามันหายหัวไปไม่ยอมมาช่วยงาน " ไอ้เนมยิ้มเผล่ สบตาพี่โตแล้วตอบสั้นๆแต่ความนัยน์นั้นก็มากพอที่จะทำให้คนมีชนักติดหลังนิ่งไป และเบนสายตาไปจ้องไอ้เมฆเขม็ง..
ชะเฮ้ย....ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่ไปหมายหัวไอ้เมฆนะโว้ยยยยยผิดเป้าหมายแล้ว !!
" เหรอ....แล้วมันว่าไงอีก " ความอมหิตเงียบที่มองเห็นในแววตาคู่นั้นทำให้ไไอ้เนมแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอ หันไปมองไอ้เมฆที่ชักสีหน้าเหย แล้วถลึงตาใส่ผมอย่างหมายหัวแว้บหนึ่ง อยากบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ทันเว้ยเมฆ !
" แค่นั้นเอง...ก็แค่สงสัย ทำไมล่ะ...หรือว่าพี่ไปไหนกับไอ้เป้มา " ว่าแล้วก็จ้องหน้าท่านเสียหน่อย ทำให้ประเด็นกล่าวโทษไอ้เป้ของพี่โตชะงักไปแค่นั้น พี่ท่านหันมามองตาแล้วส่ายหัวช้าๆ....เหอะ...ไม่ทราบว่าจะโกหกกันไปถึงไหน..
" ไปไหนกับมันทำไม แค่เห็นก็คันตีนจะแย่ " เหรออออออออ....ฟังแล้วน่าเเบะปากใส่ชะมัด ถึงจะรู้ว่าพี่โตกับไอ้เป้ไม่ได้นัดกันไปคุยด้วยแรงพิษวาสหรืออะไรแบบนั้น แต่มันน่าหมั่นไส้นี่ ทำปกปิดมีความลับไม่พูดไม่จา ชิ
" ก็ว่างั้นแหลเนอะ....เพราะทุกทีไปไหนพี่ก็บอกนี่นา "ผมยิ้มให้พี่โตอย่างใสซื่อ นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความเชื่อใจจนล้นพ้น...แม้ความจริงกำลังนึกฮึ่มฮั่มใส่แบบไม่มีเหตุผลก็ตาม
" .....มึงไม่ได้ประชดกูใช่ไหม? " พี่โตแสยะยิ้มเหี้ยมๆ มองสบตา
" อะไรกัน พูดดีก็หาว่าประชด พูดไม่ดีก็หาว่าปากหมา จะเอายังไงกันล่ะเนี่ย ?" เลิกคิ้วออกปากถามไปอย่างอยากรู้ พี่โตแค่ยักไหล่ ไม่พูดอะไรอีก และหันไปกินข้าวด้วยสีหน้าปกติ จากหางตาผมมองเห็นไอ้เมฆกำลังยื่นนิ้วกลางพร้อมกับถลึงตาใส่เป็นคำคารวะที่ผมเสือกลากมันมาเป็นประเด็นวิววาท
" พี่โต พรุ่งนี้พี่จะไปเจอป๋าเหรอ? " จู่ๆพี่ทินก็เปรยขึ้นมา ทำเอาเสียงที่เคยจ้อกแจ้กเงียบกริบ ทุกคนต่างมองไปยังขาใหญ่แห่งแดนสิบสองอย่างสนอกสนใจ
" เออ...มีอะไร?" พี่โตถามกลับสั้นๆ อย่างไม่สนใจ
" ..ช่วงนี้ไปหาบ่อยจังว่ะ มีอะไรให้เล่นอีกเหรอ? " พี่ทินถามกลับ เล่น...ไม่ล่ะพี่ ดูจากท่าทีของพี่โตคราวนี้แล้ว เริ่องนี้มันไม่ใช่เล่นๆแน่นอน
"....จะอยากรู้ไปทำไม....ไอ้พวกนั้นคงจะหาอะไรดีๆมาให้มึงทำหรอก...." พี่โตเหยียดยิ้มพลางเปรยขึ้นมาเรียบๆ " ก็อุตส่าห์ส่ง"หมา"ตังนึงมาเฝ้ากระดูกของมันไว้แล้วนี่"
" ..............." คำพุดนั้นทำให้ทุกคนที่ฟังต่างก็เงียบไป ขณะที่บางรายเหลือบตามองไอ้เป้ไปพลาง แฝงด้วยแววตาระแวดระวังและไม่เป็นมิตร..
.
ผมหรี่ตามองท่าทีของทุกคนอย่างสังเกตสังกา พี่โตกำลังยิ้มเหยียดๆและก้มลงกินข้าวด้วยท่าทีไม่สนใจใคร ขณะที่ทุกคนในแกงค์เริ่มจะมองหน้ากันอย่างระแวดระวัง บ้างก็เหลือบมองไอ้เป้ที่ตอนนี้นึ่งขึง จ้องมองมายังพี่โตด้วยแววตาไม่พอใจลึกซึ้ง...
มองแล้วนึกถึงคำพูดของไอ้เป้ขึ้นมาได้...ที่มันบอกว่าพี่โตขึ้นสนิม....
...ผมมองท่าทีของมันแล้วอมยิ้ม กล้าพูดเหรอว่าพี่โตน่ะขึ้นสนิม คนใหม่อย่างมันถือตัวว่าเป็นที่โปรดปราน หรืออาจจะถูกหลอกล่อหว่านล้อมมาด้วยเหตุผลกลใดก็แล้วแต่
ทว่า หากคิดจะมาเป็นใหญ่ และจะมาอยุ่ในแดนสิบสองน่ะ แค่ได้รับการสนับสนุน เพียงแค่นั้นมันไม่พอหรอก..
และตอนนี้พี่โตก็กำลังเริ่ม"เล่น"สงครามประสาทกับมันอย่างเต็มรูปแบบ..
ปล่อยให้มันเหลิง ได้ใจ และทำตามใจ จนเผยธาตุแท้ เผยสิ่งที่ต้องการทำในที่สุด แล้วค่อยวางแผนตลบหลัง จัดการอย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาดจนเจ็บเจียนตาย..
แบบเดียวกับผมและหลายคนในนี้เคยเจอ..
เเบบเดียวที่ล้มพี่กันย์และกำลังจะล้มมัน...ให้มาอยุ่แทบเท้าอย่างหมาขี้ แพ้ตัวหนึ่ง
....................................................................
" ที่พูดน่ะจริงเหรอ?" พี่เบิร์ดออกปากถามสั้นๆ นัยน์ตาจับจ้องไปยังจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายสารคดีสัตว์โลกน่ารู้อะไรสักอย่างอยู่ ท่ามกลางเสียงพูดคุยล้งเล้งของเหล่านักโทษในห้องดังอยุ่อย่างต่อเนื่องอย่างไม่มีใครสนใจใคร ซึ่งผมก็ไม่ว่าหรอก เพราะการได้ดูโทรทัศน์ดูข่าวทีวีนี่ก็เป็นเพียงความบันเทิงไม่กี่อย่างที่มีได้ในเรือนจำแห่งนี้..
"...อะไร " พี่โตถามกลับสั้นๆ สายตาก็จ้องอยู่ที่หน้าจอเช่นกัน ไม่มีเหลียวมามองกันสักนิด ดูเผินๆเหมือนกับว่ากำลังพูดกับตัวเองอยู่ด้วยซ้ำ..
" ...ที่มึงพูดตอนกินข้าว " พี่เบิร์ดตอบ
" แล้วคิดว่ากูจะโกหกมั้ยล่ะ? " พี่โตยักไหล่ ตอบออกมาอย่างไม่คิดจะสนใจอะไรมากมายนัก..
" อยากให้พวกกูทำอะไรรึเปล่า?" น้ำเสียงเรียบๆนั้นถามต่อไป ขณะที่เสียงเฮดังมาแทรกบนสนทนา เพราะภาพเบื้องหน้ากำลังฉายภาพวัวกระทิงกำลังขวิดกันอย่างเมามันส์กลางทุ่งหญ้าทำให้เหล่านักโทษชายทั้งหลายต่างก็หัวเราะโห่ฮากันอย่างชอบอกชอบใจ
"....ไม่ต้อง "พี่โตตอบ พลางนิ่วหน้าเล็กน้อยกับเสียงเฮที่ดังกระหึ่ม " ปล่อยมันไป ทำอะไรเดี๋ยวจะเข้าตัวเปล่าๆ "
" แต่มันจะเล่นมึงไม่ใช่รึไง "พี่เบิร์ดขมวดคิ้ว ตอบกลับห้วนๆ
" กูดูเหมือนคนที่จะโดนเล่นงานง่ายๆเหรอ เอาเถอะน่า รอก่อน ถ้าถึงเวลา กูจะให้มึงจัดการตามสบายเลย " พี่โตตอบปัดๆ ด้วยท่าทีไม่สนใจ นัยน์ตากวาดมองรอบห้องก่อนจะมาสบตากับผมที่นั่งทำตาเเป๋วอยู่ข้างๆ ดวงตาคู่นั้นสะดุดกึก พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างขบขัน...
" มองอะไรหือไอ้น้องเนม ทำตาเเป๋วเชียวมึง " ว่าพลางยกมือมาขยี้ผมแล้วหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ แลดูอารมณ์ดีเแบบจริงๆจังๆ..
"....อยากรู้ไง " ผมยักคิ้วตอบ แต่ทำให้รอยยิ้มของคนฟังคลายลง พร้อมกับออกแรงโยกหัวผมเบาๆ
" ไม่บอก..." คำตอบนั้นทำให้ผมหน้าบึ้ง เอื้อมมือจะปัดฝ่ามือที่ขยี้ผมตัวเองออกไปจากหัว
"....แล้วมึงไปแอบฟังมา อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ "
"........." คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก...ไอ้เนมนิ่งไป ก่อนจะยิ้มร่าให้พี่โตอย่างประจบประแจงหวังจะลดโทษ แต่ในที่สุดก็ได้รับมะเหงกมาเป็นคำตอบ
" มานี่มา " ฝ่ามือหนาฉุกลากผมให้ลุกขึ้นท่ามกลางเสียงพูดคุยกันอย่างไม่สนใจใครของเหล่านักโทษทั้งหลาย
" ไปไหน " ผมขมวดคิ้ว ออกปากถามงงๆ
" ไปล้วงความลับ..." พี่โตตอบ พร้อมกับแยกเขี้ยวให้ด้วยดวงตาวาววับ
"............" ไอ้เนมชะงักพร้อมกับยิ้มค้าง สีหน้าของคนพูดที่แสดงความประสงค์ชัดเจนนั้นทำให้ขำไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ...แต่จะคัดค้านก็ช้าไปเสียแล้ว...เพราะพี่โตได้ทำการฉุดกระชากลากอุ้มผมออกจากห้องดูโทรทัศน์อย่างง่ายดาย..
แต่มันคงเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนนิดหน่อย เพราะตอนนี้คำถามของไอ้เนมไม่ใช่จะหนียังไง แต่กลายเป็น...คราวนี้จะเป็นที่ไหนกันนะ?
ไม่ได้หื่นน่ะคร้าบบบบบ แต่ไม่อยากให้ใครมาเจอเฟ้ย !!
..........................................
" อือ......อ่ะ "ริมฝีปากเม้มแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ส่งเสียงอะไรออกไป ใบหน้าซุกซบลงบนหมอนสีน้ำตาลเข้มบนเตียงหนา
"....หันมาหน่อย "เสียงกระซิบเบาๆ พร้อมกับลมหายใจร้อนนั้นทำให้เส้นขนพากันลุกเกรียวด้วยความซ่านสยิว นัยน์ตาหรี่ลงเล็กน้อยยามที่ถูกพลิกร่างให้นอนหงาย น้ำใสๆเอ่อคลอนัยน์ตาทำให้ภาพของผู้ชายทำกำลังขยับกายอยู่บนร่างนั้นเลื่อนลอย เบลอพร่ามองไม่ชัด แต่นั่นกลับสร้างอารมณ์หวามไหวได้มากกว่าเคยเสียงอีก
ผมเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงร้องที่ชักจะดังขึ้นเรื่อยๆไว้อย่างยากเย็น มองเห็นเงาร่างกำยำของผู้ชายที่คุ้นเคยดีขยับตัวอยุ่บนร่าง ขาทั้งสองข้างของผมเกี่ยวรัดเอวหน้าและถูกมือใหญ่จับกระชับไว้ตรงบั้นเอว มองเห็นเอวเกร่งที่มีมัดกล้ามสวยน่าลูบไล้กำลังขยับเข้าออกอย่างช้าๆ บางครั้งก็เปลี่ยนเป็นกระแทกกระทั้งรุนแรงจนต้องร้องอู้ ครางสั่นในลำคอ
" มะ....พี่โต..เดี๋ยวสิ " ผมร้องเสียงสั่น เกร็งตัวแน่นเมื่อถูกดึงแขนทั้งสองข้างให้ขยับกายขึ้นจากเตียงหนา แว่วเสียงแล่นเอี๊ยดอ้าดเป็นจังหวะแสนลามกแล้วหน้าแดงก่ำ พี่โตใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวผมไว้แน่น ดึงแขนทั้งสองข้างของผมให้พาดลงบนไหล่หนา พร้อมกับแรงกระแทกจากด้านล่างทำให้ผมสะดุ้งเอือก เนื้อตัวสั่นระริก
เรือนกายแข็งแกร่งผ่าวร้อนของพี่โตที่แทรกเข้ามาในร่างอย่างรวดเร็ว ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก เปล่งเสียงออกไปอย่างหลงลืมตัว แต่แทนที่คนทำจะนึกสงสารกลับยิ่งออกแรงกระแทกตัวเข้ามาอีกไม่ยั้งจนเนื้อตัวสั่นไหวไปหมด ผมจิกเล็บเข้ากับไหล่หนา ส่งเสียงครางเป็นห้วงๆใบหน้าแดงจัดอย่างไม่อาจจะทานทนไหว
" อา...พี่โต ...." ผมส่งเสียงครางเบาๆกระซิบใกล้กับใบหูของคนที่กอดรัดไว้ เป็นสัญญาณที่รู้กันดีว่ากำลังจะอดทนต่อความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายในกายไม่ไหว ผมส่งเสียงครางปนสะอื้นถี่ ริมฝีปากขบเม้มใบหูของพี่โตพลางจรดริมฝีปากแตะลงบนต้นคอหนาด้วยความวาบหวาม ขณะที่จังหวะเสียดสีเบื้อล่างเปลี่ยนเป็นเร่งเร้า รุนแรงตามอารมณ์ที่ใกล้จะปะทุ
"..อื้อ....." พยายามกลั้นเสียงร้อนจนต้องงับปลายฟันขบกับริมฝีปากสุดแรงจนเจ็บชา แต่สุดท้ายเสียงครางที่พยายามกลั้นก็ทนไม่ไหว ผมหอบสั่น ครางในลำคอออกมาเบาๆด้วยความซ่ายสยิว ยามที่พี่โตค่อยๆถอนกายที่ปลดปล่อยออกไปจากร่างกายท่อนล่าง..
คราบสีขาวขุ่นที่เปื้อนผ้าปูเตียงทำให้ผมหน้าแดงวาบ ผละจากอ้อมแขนที่รัดแน่นอย่างทุกลักทุเล แล้วได้แต่มองพี่โตตาขุ่น ชอบนักล่ะเรื่องหื่นๆ แถมชอบเหลือเกินที่จะเปิดเผยให้ชาวบ้านรู้เนื่ย..
พี่โตมองสบตาเคืองๆของผมแล้วได้แต่ผมยิ้มขับ ฟันคมอ้างับเอาริมฝีปากล่างของผมไว้เบาๆก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาคลอเคลียอย่างอารมณ์ดี
ปลายลิ้นที่เข้าซอกซอนในโพรงปากทำให้ผมครางอู้ อดจะรู้สึกดีกับมันไม่ได้ตามเคย
สมองพยายามต่อต้านว่ากำลัง"ทำ"กันอยุ่ที่ไหน พยายามบอกว่าถ้าพี่กันย์รู้ล่ะก็ ไม่เว้นจะโดนมองด้วยสายตาไม่พึงใจและท่าทีที่แสดงออกชัดเจนว่า"เบื่อหน่าย"การกระทำแบบไม่มียางอายบนหน้าของพี่โตแน่ๆ
แต่ทว่าสุดท้าย อ้อมแขนแข็งแกร่งที่กอดเอาไว้แนบแน่นกับริมฝีปากที่เข้ามากอดจูบคลอเคลียนั่นก็ทำให้ผมยอมแพ้กับมันในที่สุด...
...ช่างหัวพี่กันย์เถอะ..
ในที่สุดกว่าจะผละกันออกมาได้แก้มก็แดงจัดแข้งขาอ่อนไปหมดจนต้องกอดพี่โตไว้อย่างยอมแพ้ ..พร้อมกับเงยหน้าแดงๆขึ้นไปจ้องเขม็ง..
“ พี่นี่หื่นขึ้นทุกวัน “ ไอ้เนมบ่นพลางทำหน้ายู่ใส่..
“ มึงก็ให้ความร่วมมือไม่ใช่รึไง “ พี่โตว่า ชะ พูดยังกับว่าไม่ให้ความร่วมมือได้ บอกไม่เอาไปก็พล่ามอยู่ท่าเดียว “อย่าให้กุได้ข่มขืนมึงนะ”ตลอดล่ะ ตลอดดดดด
“ จะเอาไงกับผ้านี่ล่ะ เดี๋ยวพี่กันย์มาเห็นเจอเฉ่งอีกแน่” ไอ้เนมว่าพลางมองคราบที่ติดอยู่บนผ้าปูเตียงด้วยสีหน้าจืดเจื่อน
“ เหอะ ไม่เห็นต้องสน...ลองมันกล้าว่าสิ “ พี่โตยักไหล่ไม่แคร์ ตัวเองทำเปื้อนแล้วมาทำเมิน คิดว่าคนอื่นเขาจะปลื้มรึไงนะพี่..
“ เดี๋ยวก็ได้มี....”
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้ผมและพี่โตสะดุ้งเฮือก เหลียวมองประตูห้องพยาบาลที่ถูกปิดล๊อกด้วยฝีมือของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองอย่างระแวดระวัง พี่โตขมวดคิ้ว ท่าทีเต็มไปด้วยความสงสัย ขณะที่ไอ้เนมรีบผละออกจากอ้อมกอดนั้น คว้าเสื้อผ้าที่กองเรี่ยราดมาสวมอย่างรวดเร็ว..
ก๊อกๆๆๆๆ
"..........." คราวนี้พี่โตหน้าบึ้งจัด เพราะเป็นที่รู้กันแล้วว่า หากห้องพยาบาลปิดหรือไม่มีคนขานรับ นั่นแสดงว่าที่แห่งนี้..ซึ่งกลายเป็นแหล่งกับดานของกลุ่มพี่โตแห่งแดนสิบสอง กำลังถูกใช้อยู่ ไม่ว่าจะเจ็บปวดหรือมีธุระปะปังอะไรก็ตาม มันผู้นั้นต้องไสหัวกบาลกลับไปก่อนจะโดนตีน..
....แล้วไอ้คนที่มานี่มัน..อะไรล่ะเนี่ย...
" ...ไม่มีใครอยู่ "เสียงพึมพัมที่ดังแว่วๆนั้น ทำให้ริมฝีปากที่จะอ้าถามของผมหุบลงโดยอัตโนมัติ เดินลงมาหาพี่โตแม้สะโพกจะยังเคล็ดขัดยอกไม่น้อย พร้อมๆกับหยิบเอากางเกงมาให้พ่อคนที่ยืนโทงๆไม่สนใจชาวบ้านอยู่ตรงหน้า
" เหรอ? ทุกทีก็เปิดไว้นี่ถึงไม่มีคนอยู่ก็เถอะ " น้ำเสียงที่ค่อนข้างคุ้น ทำให้ผมขมวดคิ้วอีกรอบ นัยน์ตาหรี่ลงอย่างครุ่นคิด
" เอาเถอะ คุยกันข้างนอกก็ได้ "เสียงนั้นตอบรับพร้อมกันนั้นประตูก็ส่งเสียงกึก...ดังขึ้นเบาๆซึ่งแสดงว่าไอ้คนที่มานั่นมันต้องเอาหลังเอนไม่ก็นั่งพิงประตูอยู่แน่ๆ
" ....แล้วจะว่าไง " เสียงนั่นมาอีกแล้ว ผมขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อชักจับเค้าลางของมันได้มากกว่าเดิม
"...ย้ายมาอยู่กับกูเถอะน่า..ไม่เห็นรึไงว่าพวกมันทำกับมึงยังไง " น้ำเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ด้วยสำเนียงออดอ้อน
" แค่บอกให้กูรู้กูก็รอดแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำแบบนั้นมันอันตรายทั้งสองคนนะ "
ในที่สุดผมก้นึกออกว่าเสียงนั้นคือใคร
แม้จะไม่ได้ยินบ่อยนัก ทว่าความหมั่นไส้และความโดดเด่นของมันก็ทำให้ผมจดจำมันได้มากพอ
..และที่สำคัญ ผมเพิ่งจะได้ยินมันคุยกับพี่โตไปเมื่อเย็นนี้นี่เอง..
ใช่แล้ว มันนั่นล่ะ...
" เป้....นี่เรื่องใหญ่นะมึง พี่กูฆ่าแน่ถ้ากูบอกคนอื่น "
" มึงเห็นว่ากูเป็นคนอื่นสินะ งั้นก็อย่าช่วยกูเลย ปล่อยให้กูโดนพี่โตแม่งยำตีนสิ มันเกลียดกู มึงก็เห็นแล้วนี่.." ผมสบตาพี่โตที่ลุกวาบ นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองสบเพียงชั่วครู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าตอนนี้พวกเราต้องนิ่งเงียบ และฟังแผนการ์ณของมันทั้งหมดให้ออก..
"...แค่บอกเรื่องที่นายมึงสั่งให้ทำ แค่นี้มันยากเกินไปเหรอ...? ถ้าบอกแล้วเราจะได้ออกไปด้วยกันนะ "
.....คำพุดนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น พยายามต่อจิกซอว์ที่กระจัดกระจายในหัวสมองอย่างสุดความสามารถ..
ไอ้เป้กับใครสักคนเดินมาคุยกันที่ห้องพยาบาลที่มีพี่กันย์ประจำอยู่...?
มันคุยกับพี่โตเย็นนี้เรื่อ"งาน"ที่ป้าสั่งมาให้ทำ ....?
และเมื่อกี้ ที่มันพูด....
ออกไป....
ออกไปไหน?
......................................................................
สวัสดีปีใหม่เคอะทุกท่าน ลั้ลลา.. ยังไงก็แฮปปี้ปี 2554 นะค่ะชาวบ้านเขาอวยพรกันหมดแล้ว งั้นเราก็อวยพรเหมือนทุกคนแล้วกัน (หลบตีน :z6:)
...ขออวยพรให้พลังวายของทุกคนจงเพิ่มพุนขึ้นในปีใหม่นะค่ะ 55+ :oo1:
ตอนนี้มาอัพแล้วนะเคอะ แอบหื่นเล็กน้อยถึงปานกลาง หลังจากตอนที่แล้วชื่อตอนชวนคิด ต่อนี้ชื่อตอนไม่เกี่ยว จะมาก็มาเอง 555+
....และเป้มันจะมาทำอะไรกันแน่หนอ ..จะเอาไงกันนะ หุหุห
ปล. ตอนหน้าผุ้พันและป๋าที่รักของใคร(ก้ไม่รู้)จะกลับมาแล้วนะจ๊ะ.. o18
-
หายไปนานเลยอ่ะ
เป้โดนสั่งให้มาทำไรกันแน่นะ
ที่สำคัญใครคุยกะเป้อ่ะ
แล้วออกไปนี่คงหมายถึงออกจากคุกใช่มั้ยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
-
โอ้โห กำลังหื่นอยู่ดีๆ :haun4:
ตอนสุดท้ายเครียดซะงั้น :เฮ้อ:
หึหึ พี่โตนี่หื่นขึ้นทุกวันจริงๆนะแหละ :oo1:
เราก็ยังโง่ต่อไปเดาไม่ออกเลยว่าอะไรเป็นอะไร :z3:
-
...อยากจะไปล้วงความลับด้วยจัง :z1:
-
ใครคุยกับเป้อ๊าาาาาาาาาาา
-
เสียเลือดดดดดดดดอีกแล้วเจ้าค่า!! :jul1: :jul1:
-
มาทิ้งประเด็นให้คิดเล่นระหว่างรอตอนใหม่อีกแหละ :เฮ้อ:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เลือดแทบหมดตัวเลยค่ะเนี่ย พี่โตได้ใจสุดๆไปเลย
ว่าแต่ เป้คุยกับใครอ่ะ? แล้วจะออกไปไหน? จากคุก?
ปมมาอีกแล้วววววว หึหึหึ
-
แหกคุกไงอิหนูเนม คิดอะไรมากมาย :เฮ้อ:
ไปหื่นกะอิพี่โตอีกสักรอบให้สมองโล่งสิลูก :z1:
-
หื่นกันจริงๆๆๆๆ
-
ล้วงลับตับแตก กะพี่โต
ชอบจัง รายการนี้ อิอิ :pighaun:
-
คุยกะใครอะวิทย์หรือทินอะ
-
อ้ากกกกลุ้น ตกตงกันเรื่องอะไรนะ
เดี๋ยวนี้เนมให้ความร่วมมือด้วยย ฮ่าๆๆ
^^
ขอบคุณนะคะ
-
อิพี่โต ประเติมความหื่นรับต้นปีกระต่ายเร้ยยยยย
.................คิดถึง พี่วิทย์ พี่กันต์ และน้องเมฆด้วย
-
โอย ใครมันจะล้วงของใครกันนะ ซับซ้อน อยากรู้
-
:เฮ้อ:เรื่องยุ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เดาชื่อตอนผิดสองรอบแล้วนะนี่ นึกว่าล้วงความลับไอ้เป้ กลายมาเป็นพี่โตล้วง(ความลับ)น้องเนมซะได้ หื่นได้อีก เอิ่กๆๆ :z3:
-
ล้วง ลึก จิง จัง อ่ะพี่โต
อ๊ายยย
-
พี่โตนี่ขยันล้วงเนอะ ก๊ากกกกกกก :z1: :z1:
ปล.อิเป้มันจะออกไปไหนเนี่ย โอ้ย ลุ้นๆๆ :serius2:
-
อิตอนที่ชื่อมันไม่ส่อ มันดันหื่นกัน อิตอนที่ชื่ส่อ มันดันไม่ใช่ ไรท์เตอร์ชอบหลอกอ่ะ!
อันที่จริงคิดว่าล้วงความลับได้เด็กใหม่นั่น ที่ไหนได้ ดันมาล้วงอิน้องเนมนี่หว่า?
ว่าแต่ บุคคลปริศนานั่นน่ะ ใครเหรอ?? แผนสูงซะด้วยนะนั่นน่ะ
-
:pighaun: กะให้นองเลือดต้อนรับปีใหม่กันเลยใช่ม้ายยยยย :jul1:
พี่โตก็ โอ้ววววววว~ ตลอดอะตลอด ฮ่าๆๆ
ตาเป้มีแผนอะไรกันนะเนี่ย อยากรู้ๆ o18
-
ตั้งใจจะมาล้วงความลับก้ได้ความลับไปจริงๆด้วยวุ้ย
หลุดความลับออกมาให้หมดดดดดดดดด
พี่โตกับน้องเนมจะได้ครองรกกันอย่างมีความสุข!
-
เลือดหดเลย เครียดขนาดนี้ ฮ่าาา
-
เพิ่งรู้นะว่าเดี๋ยวนี้เขาล้วงความลับกันแบบที่พี่โตไปล้วงกับน้องเนม :laugh:
-
งานอะไรอะ เกลียดพวกป๋าจิงจิง
-
มาขัดจังหวะหื่นของพี่โตได้ไงเนี่ย
แล้วใครล่ะ แผนไร สงสัยอย่างแรง
-
เราไม่หลงไปกับชื่อเรื่องหรอกค่ะ รู้ดีว่าไรท์เตอร์ชอบหลอก
ขี้แกล้งด้วย ฮ่าๆๆ เชื่อถือไม่ได้ (แต่ตอนนี้ไม่หวังอะไรกับได้ซะงั้น :o8:)
มีแผนอีกแล้ววว แผนอะไร ออกไปไหน :a5:
ค้างๆๆ รอตอนต่อไปจ๊า
-
เป้มันคุยกับใครแว๊อยากรู้มากกกกกกกกกกกกกก
ดุดิแมร่งถ้าลูกน้องพี่โตคุยกะไอ้เป้นะขอให้แมร่งโดนยำตีนจนออกไม่ได้เลย :call:
-
:m16: ไม่ตอนรับได้มั้ยไอ้ผู้พันเนี่ย มาเมื่อไหร่มีเรื่องตลอดๆ :m16:
:pig4: :pig4:
-
จบแบบกำลังค้างเลย
รอตอนต่อไปค่า
-
หุ หุ เดาเอานะ...เป้คุยกะเมฆ เพราะเอ่ยถึงพี่ชาย ซึ่งน่าจะเป็นพี่กันย์
แต่..เมฆเข้าไปเกี่ยวข้องกับเป้ตอนไหน
หรืออีตาผู้พันยังเรียกใช้งานกับเมฆอยู่!!!
:z10:
-
พี่โตหื่น อิอิ
-
สวัสดีปีใหม่ ยังได้อยู่ๆๆๆ 5555+
เป้คุยกับใคร เมฆหรือเปล่า ถ้าใช่ ..... โนคอมเม้นท์ไปเลย
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้
-
อยากจะลองยำตรีนป๋ากับผู้พันดูซักครั้งค่ะ :z6: :z6: :z6: :z6:
ยังรักฉาก.....ของพี่โตอยู่ดี แม่มม มาทีเขินตล๊อดดดด กร๊ากกกกกก :haun4: :z1: :z1:
-
เหอๆ พี่โตชั่งเป็นคนที่ล้วง(ความลับ)เก่งจริงๆ หึหึหึ
ไม่อยากบอกเลยว่า...
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองโง่เกินไปรึป่าวที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลยTOT
คงต้องรออ่านตอนต่อไปอย่างเดียว หึหึ
ไม่เข้าใจพวกป๋าเลย(พวกนี้คงฉลาดเกินคน)
เป้ก็นะทำตัวน่า.... :fire:
แล้วใครมายืนคุยกะเป้หว่า?
-
ค้างซะงั้น :serius2:
แล้วตกลงไอ้เชรี้ยเป้มันคุยกับใคร เมฆ? คุยกันหน้าห้องพยาบาลด้วย แต่ถ้าเป็นเมฆเนมก็น่าจะจำเสียงได้นี่หน่า คงไม่ใช่หรอกมั้ง?
รอเฉลยตอนต่อไปดีกว่า...เดาเรื่องนี้ไม่เคยถูกซักตอน
-
หื่นได้ตลอดอ่ะพี่โต
ว่าแต่ค้างนะคะ ไอ้เป้มันจะทำอะไรอ่ะ :serius2:
-
หื่นได้อีก :man1:
-
อย่าบอกนะว่าสามผีจะกลายเป็นสี่ผี o22
เอ๊ะ หรือว่างานของเป้มันคือการปั่นหัว
-
+1 ให้เนมกับพี่โต :jul1:
-
ยิ่งอ่าน...ยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ เหอๆ... o2
อีเป้ ตัวดำเนินเรื่องภาคนี้เลยนะเนี่ย...ไม่มีแก คงไม่สนุก 555+
-
พี่กู คนไหนหน่า... งงๆๆ แล้ว ไงก้อติดตามๆๆต่อคร๊า คนแต่งสุโคร่ยยยยยยยยยยย
-
ค่อยยังชั่ว
เสือ แค่ห่มหนังแมว ชั่วคราว
-
ไอ่เป้ แสบจิงๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
ว่าแต่อิเป้คุยกะใครหว่า อยากรู้ๆๆๆๆๆ :serius2:
-
หึหึ พี่โตนี้ก็เปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อยๆ จนจะครบพื้นที่รึยังเนี่ย..
เป้คุยอยู่กับใครเนี่ย??
-
ไรท์เตอร์คะ...มาต่อซักทีเหอะ คนอ่านอยากรู้เเทบตายว่า ใครกันที่คุยกับไอ้เป้?????
-
เดาทิศทางของเรื่องไม่ออกจริงๆ วุ้ย
-
เอาป๋ากับอิผู้พันไปทิ้งไกลๆ เลย :z6:
-
อิป๋ากับผู้พันจะมาทำไมเนี่ย :m16:
พี่โตกับเนมล้วงความลับกันเบาเบา
-
อาทิตย์นึงแล้วน้องเนมยังไม่มา
-
:z2:
เลยได้ล้วงความลับของจริงไปในตัว
หื่นจนได้ดีเลยแฮ๊ะพี่โต :laugh:
-
ว้ายย ฉากจ๊ะทิงจาที่ห่างหายไปนาน คิดถึงจังเลย :impress2:
ว่าแล้วก็เกลียดไอ้เป้จริงๆ คิดจะทำอะไรของมันกันแน่
อีกอย่าง ไม่อยากเจอป๋าาาา :serius2: เอามันไปไกลๆเลย!
ว่าแต่ใครกันหว่าที่คุยกับไอ้เป้? สายอีกคนเรอะ?
ตอนหน้าก็คงจะได้รู้กันแล้ว รอตอนต่อไปนะคะ :mc4:
-
กรี๊ด กลัวการเข้ามาอ่านเรื่องนี้มาก เพราะกลัวค้างและกลัวเครียดสะสม 55555555
แต่ดูเหมือนยังไม่เครียด มันแค่เริ่มๆ
แค่พี่โตกับน้องเนมยังรักและเชื่อใจกันแค่นี้คนอ่านก็มีกำลังใจล้นพันแล้วค่า
เป้ . . แผนอะไรของแกย่ะ !! ออกจากคุก !!
เอาพี่โตกับน้องเนมไปด้วยดิ 5555555
ไรท์เตอร์สู้ๆนะค่ะ
เค้าอยากอ่านกุหลาบทรายใต้เงาหินแล้วอ่าาาาาาาา
-
พี่โตนี่ช่างหื่นจริงๆเลย
จริงๆไม่ได้กะจะล้วงความลับ
แต่จะล้วงตับมากกว่าละสิ
-
พี่โต
หื่นว่ะ
-
Improbable 9 : หลุมพราง
บรรยากาศในนี้เปลี่ยนไปทุกครั้งที่ย่างเท้าเข้ามา...
เรือนจำพิเศษเคยหนาวเย็นยังไง..ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น...เสียงลากโซ่ตรวนแกรกกรากยังชวนให้ขนลุกเช่นเคย...สายตาของผู้คนในห้องขังที่มองมาเงียบๆก็ชวนหนาวสันหลังได้ทุกครา..
ราวกับไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนไป...
แต่แววตาอันเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่เปิดเผยออกมาเด่นชัดของนายที่มักจะยิ้มแย้มเก็บอารมณ์อยู่เสมอทำให้หัวคิ้วขมวดมุ่น..โตมองสบตากับ"ป๋า"ชายที่เขาเคยคุ้น เขาพบว่าใบหน้าที่เคยประดับด้วยรอยยิ้มตอนนี้เครียดเคร่งขึ้นไม่น้อย..ใต้ดวงตาคล้ำดำราวกับคนนอนไม่หลับ และแฝงท่าทีกราดเกรี้ยวปนกระวนกระวายอย่างที่ไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก..และนั่น จุดความสงสัยให้ปะทุขึ้นมาอย่างเงียบงัน...
เขาสบตาของชายผู้เป็นนาย ซึ่งด้านหลังก็มีร่างของ"ผู้พัน"เจ้าโรคจิตคนเดิมที่เขาจำมันได้ดี...มันไม่ได้ยิ้มหรือมีท่าทีเจ้าเล่ห์เจ้ากลชวนสงสัยเช่นทุกครั้ง..หากใบหน้าเรียบเฉย..ฉายแววบูดบึ้ง ไม่พอใจ..
...กระวนกระวาย ขัดเคืองใจอะไรกันนัก...
ยังไม่นับไอ้ชาติ...คนที่กลายเป็นลูกพี่อีกรายเมื่อสามปีที่แล้ว มันมีท่าทีหงุดหงิดอย่างเปิดเผย..ชวนสงสัย...
ไอ้กันย์ที่ถูกเรียกมาด้วยนั่งเงียบอยู่ข้างๆ มันไม่ได้มีท่าทีอะไรกับอารมณ์ใจร้อนผิดปกติของเจ้าคนพวกนี้เหมือนกันกับกูที่นิ่ง สบตาพวกมันอย่างเฉยชา..แต่หนักแน่นอย่างที่เคยเป็นมา..
"...รู้ไหมที่เรียกมานี่มีอะไร? " ป๋ามันออกปากถามแสยะยิ้มหงุดหงิด..
" เรื่องไอ้เป้..." กูตอบกลับสั้นๆ ด้วยท่าทีไม่หยี่ระ..
"...ไม่ใช่เเค่นั้นหรอก.." ป๋าส่ายหัว สีหน้าหงุดหงิด " แต่ที่ฉันเรียกมา เพราะสงสัย ว่าทำไมมึงถึงชักช้า ไม่ทำตามที่สั่งสักที"
"..หา?....คำสั่ง...สั่งอะไร? " กูขมวดคิ้ว มองหน้าป๋าอย่างเคลือบแคลง
"..แกรู้อยู่แก่ใจทำไมต้องถาม " ป๋ามองหน้ากูถามกลับห้วนๆ
" ...หมายถึงเรื่องแผนการณ์ที่ไอ้เป้มันพล่ามมาน่ะเหรอ? " กูถามกลับ มองหน้าคนพูด " ถามตรงๆนะ..ป๋าคิดว่าแผนที่ว่ามามันจะสำเร็จเหรอ เรื่องละเมอเพ้อพกอะไรกันที่พูดน่ะ ไม่มีใครอยากทำตามแผนที่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จรึเปล่าหรอกนะ..."
" อ้อ...หมายความว่ากล้าขัดคำสั่งงั้นเหรอ? " ป๋าแสยะยิ้ม มองหน้ากูอย่างไม่พอใจ
" ....หรือว่าป๋าคิดจะให้ไอ้เป้มันทำแทน..." กูยิ้มแสยะให้มันอย่างเหนือกว่า เพราะแผนที่ป๋าว่ามา มันไม่มีทางสำเร็จได้ด้วยคนๆเดียวอยู่แล้ว และโดยเฉพาะไอ้เป้..มันไม่มีทางทำได้แน่..
"...ชาติ..พาลูกน้องแกไปคุยหน่อยสิ..ผู้พันด้วย ..." ป๋าออกปากไหว้วานสองคนด้านหลังให้ไปจัดการคุยกันเป็นการส่วนตัว.. กูชะงัก สีหน้าเรื่องเคร่งขึ้น เพราะไม่รู้ว่าถ้าแยกกันแล้ว..ไอ้คนพวกนี้จะหากลอุบายอะไรมากหลอกล่ออีก..กูไม่ได้เชื่อใจหรือวางใจไอ้กันย์มากนักก็จริง แต่กับสถานการณ์แบบนี้ ถ้าพวกมันหาอะไรมาล่อให้ไอ้กันย์ติดกับ แล้วมาแว้งกัดกู เรื่องมันคงจบไม่ได้ง่ายๆแน่...
"รู้สึกจะ..มั่นใจมากเลยนะ.." นัยน์ตาของป๋ามองมาด้วยแววตาวาววับ เปรยประโยคที่ส่อถึงความไม่พอใจชัดเจน
".........." กูคิดว่าตอนนี้ การไม่พูดคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด..
"...สองสามปีมานี้...ที่แกใช้ชีวิตสบายๆไม่มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร..มันทำให้ความเคารพยำเกรงในตัวฉันน้อยลงเหรอ? ..หรือว่าลืม...ว่าใครที่คอยคุ้มหัวแกอยู่กัน.." นัยน์ตาของป๋าวาววับแสดงความไม่พอใจชัดเจน...กูมองหน้าคนพูด แล้วยักไหล่..
"...แล้วป๋าดูเหมือนคนเดิมมั้ยล่ะ? "กูเลิกคิ้ว ออกปากถาม "...จากคนที่ไม่เคยมีคำสั่งไร้สาระ..ไร้ประโยชน์ แต่คำสั่งนี้น่ะ...มันไม่ใช่...คำสั่งที่ไม่มีความเป็นไปได้และรนหาที่ตายเหมือนคนโง่น่ะ ใครอยากจะทำกัน "
"..หึ...นี่แกขึ้นสนิมไปแล้ว อย่างที่ไอ้เป้บอกแล้วจริงๆงั้นเหรอ โต..? " ชายตรงหน้ายิ้มมุมปาก สบตากูพลางยิ้มน้อยๆ
"..ฉันไม่เคยสั่งอะไรที่ทำไม่ได้..ฉันไม่เคยทำอะไรที่ไร้ประโยชน์.. ทุกสิ่งที่ทำน่ะ มันไม่เคยไร้ค่า ถ้าแกไม่รู้ "
".. กระทั่งเอาไอ้ปากหมาไร้ประโยชน์นั่นมาในแดนสิบสองก็ด้วยเหรอ? " กูถามกลับ มองหน้าป๋าไม่ยอมหลบตา
"..ภายนอกมันอาจจะปากหมา ไร้ประโยชน์ ..แต่นั่นก็แค่ภายนอก...โต...ไอ้คนปากหมา ไร้ประโยชน์นั่น...มันทำอะไรได้มากกว่าที่มึงคิด.."
"..หึ... "กูเสมองออกไปด้านนอก...เอนตัวพิงพนักม้าหินอ่อนที่นั่งอยู่..
"..ลองไปคิดดูแล้วกัน ว่าจะกล้าทำรึเปล่า...เพราะถ้าแกไม่เอา ยังมีคนจะเอาด้วยกับฉันอีกเยอะ.." ป๋าเปรยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆอย่างคนที่เริ่มระงับอารมณ์ตัวเองได้..
" จะดิ้นรนทำไปทำไมว่ะป๋า..ไม่เข้าใจว่ะ.." กูหันไปมองหน้าป๋าอย่างขัดข้องใจเป็นที่สุด.. กับลักษณะท่าทางตลอดจนคำสั่งที่ออกมา มันไม่ใช่คนๆเดิมที่เป็นเจ้านายแสนฉลาดเหมาะสมจะร่วมมือด้วยเลยสักนิด แน่นอนว่ากูไม่ได้ไว้ใจหรือฝากชีวิตไว้กับคนอย่างพวกมัน แต่ว่า...ในสถานการณ์นั้น การเลือกนายที่ฉลาก ยังไงก็ดีกว่ามีผู้นำที่โง่ พาให้ตัวเองและคนในกลุ่มต้องตกต่ำอยู่แล้ว..
"...ถ้าแกเป็นฉัน แกก็คงทำไม่ต่างกันหรอก.." ป๋าตอบมาเท่านั้น พร้อมกับจ้องหน้ากูเขม็ง "เรื่องนี้น่ะ ฉันวางแผนมานาน...นานมากกว่าที่แกจะคิด..."
" ฉันรอให้ทุกอย่างพร้อม...รอให้ทุกสิ่งลงตัว..แล้วจะมายอมให้มันจบ เพราะคำพูดสั่วๆของคนๆนึงได้ยังไง"
"....แล้วถ้าไม่เอาด้วย.." กูถามกลับ สบมองแววตาที่วาบขึ้นด้วยความไม่พอใจของป๋าอย่างไตร่ตรอง..
"............" ป๋าเพียงแค่ยิ้มให้ โดยไร้คำตอบ..
"..งานนี้อาจจะมีคนตาย.." กูเปรยเสียงเครียด..
"...งานนี้มันต้องใช้คน..ต้องเสียสละ..และเรื่องแบบนั้น...แกเคยสนด้วยเหรอ? " ป๋ามองหน้ากูแล้วเลิกคิ้ว ถามกลับ " ฉันคิดว่าแกไม่เคยสน ว่าใครจะเป็นจะตาย ตราบใดที่ตัวเองเหลือรอด..นึกว่าแกคิดแบบนั้นเสียอีก..."
"......." สีหน้าแสดงความผิดหวังของป๋าทำให้กูนิ่งขึง ใบหน้าชาวาบ..ไม่ใช่เพราะความอาย แต่เป็นความแสลงใจที่ไร้เหตุผล
"...จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ เรื่องนี้มันอยู่ที่คนทั้งนั้น " ป๋ายิ้มบางๆส่งมาให้กูแล้วออกปากอธิบายอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆ "..มันอาจจะยาก แต่ก็ใช่จะเป็นไปไม่ได้...ฉันรอมาสองปีในการหาพรรคพวกที่แข็งแกร่งและสนใจร่วมอุดมการณ์เดียวกัน..สองปีจะรวมแกงค์กับไอ้ชาติ...และอีกสามปี....ควานหาตัวไอ้คนปากเปราะที่มึงด่านั่นมาอยู่ในแกงค์...แล้วฉันจะต้องล้มเลิก เพราะแกคนเดียวไม่เอาด้วยงั้นเหรอ? "
" คนเดียว? " กูขมวดคิ้วเครียด
" มีหัวหน้าได้ ก็เปลี่ยนหัวหน้าได้ แกไม่กล้าคนเดียว ก็อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนกัน...โต.. "ป๋ากอดอก สบตากูอย่างสงบ " ฉันมีคนสำรองแล้ว...ถ้าแกไม่รู้...ฉันบอกให้แกเลือกตัดสินใจก็เพื่อจะดูว่าแกน่ะใจถึงแค่ไหน...มีความ"กล้า"พอมั้ย..ซึ่งฉันคิดว่าตัวเองได้คำตอบแล้ว.."
"..แค่ไม่อยากทำอะไรที่เสี่ยงเกินเหตุ" กูออกปากแก้ตัว เมื่อรู้ว่าป๋า...มันวางแผนทำอะไรมานานกว่าที่คิด และสิ่งที่มันทำ ไม่ใช่เพราะความคิดชั่ววูบ และไม่ใช่เพราะ..คำตัดสินจำคุกตลอดชีวิตที่พวกมันได้รับมา...
ไม่ฉลาดเลย ถ้าจะยืนขวางลำมันตรงๆ แบบที่กูทำไปแล้ว..
" ..แล้วตอนนี้...ยังคิดแบบนั้นอยู่รึเปล่าล่ะ..? " ป๋าเลิกคิ้ว..ออกปากถามกลับ..
"จะใช้วิธีไหน ? " กูไม่ตอบคำถามนั้น แต่ถามกลับ..
ป๋าแสยะยิ้มบางๆ แล้วมองหน้ากู...
"...จลาจล..."
"........................"
" ความวุ่นวาย..ผู้คนมากมาย ควันไฟ การทะเลาะวิวาท ทำร้ายร่างกาย...มันทำให้มีช่องโหว่..." ป๋าพูดออกมาเรียบๆด้วยสีหน้าปกติ ราวกับว่าสิ่งที่บอกออกไปไม่ต่างกับพูดประโยคธรรมดาสามัญในชีวิตประจำวัน อย่างกินข้าวหรือยัง..รึกำลังทำอะไรอยู่.."..มากมายกว่าที่คิด..."
"ใครจะเป็นผู้นำ " กูถามกลับ เมื่อมองสบตาคู่นั้นแล้วเริ่มมีลางสังหรณ์ร้าย และนึกกังวลใจขึ้นมาทันควัน..
"..แกเป็นผู้นำที่ดีนะโต รู้สึกว่าที่ผ่านมาจะมีแต่คนเชื่อถือ..ใช่ไหม? " คำตอบนั้นทำให้กูเบิกตากว้าง...ขณะที่คนพูดก็ถอนหายใจเบาๆ ด้วยสีหน้าครุ่นคิดอันเสเเสร้งจนเห็นแล้วอยากจะอาเจียน "..แต่ก็นะ..ถ้าแกไม่อยากจะยุ่งขิงด้วยกับเหตุการณ์นี้...ฉันก็ไม่ว่าหรอก เพราะในแดนสิบสอง ยังมีคนมากมาย...หลายคน...."
"....หึ..... "กูมองหน้าป๋าด้วยสีหน้านิ่งไม่สั่นไหว แต่ทว่าในอกกลับคุกรุ่นด้วยความเคืองโกรธและความไม่พอใจ ที่แสดงออกมาทางแววตาอย่างเด่นชัด.
.
"...ฉันให้โอกาสแกเลือก...ไม่ได้จะบังคับ.." ป๋ามันพูดแล้วยิ้มให้อย่างเคย รอยยิ้มบางๆ...ดูราวกับไม่เคืองโกรธ หากแต่กูรู้ดี ว่าผลของการขัดใจมันนั้นถูกวางไว้เรียบร้อยแล้ว...และกูก็จำต้องเป็น"หุ่น"ให้มันเชิด โดยไร้คำโต้แย้ง..
"...เลือกเอา..ว่าจะยอมทำผิดแล้วมีอิสระ หรือทำสิ่งที่ถูกต้องแต่ถูกขังไปจนตาย.."
กูมองหน้าป๋า สบแววตาที่ไร้ความร้อนรนหรืออาการหงุดหงิดแอบแฝงเช่นที่เคยพบเมื่อครู่...
กูที่คิดว่าได้เปรียบ กูที่คิดว่าเป็นต่อ ทำให้พวกมันสามารถหงุดหงิด ร้อนรน ไม่พอใจ..กูที่ลำพองใจ และแสดงความต้องการของตัวเองออกมาอย่างโจ่งแจ้ง...พลัดตกหลุมของมันอย่างเต็มเปา..
...ราวกับเสียงเสียดสีของโซ่ตรวนดังขึ้นเบาๆ...สะท้อนเข้ามาในโสตประสาท...สายโซ่ที่หนักอึ้งซึ่งพันอยู่ใต้เท้าและถ่วงน้ำหนักให้ไร้อิสระทุกคราที่ก้าวเดิน...ที่กูรู้สึกว่ามันค่อยคลายออก ..หากเพียงชั่วครู่...มันกลับตวัดรัดรึงสองขาด้วยความหนักหน่วงที่มากยิ่งกว่าเก่า...
ให้เลือก....
มันบอกว่าเปิดโอกาสให้กูเลือกงั้นหรือ?
น่าขัน....
..ให้เลือก...ทั้งที่มันขีดเส้นให้กูเดินตามโดยไร้ทางหนี..
...................................................
กูนั่งอยู่บนม้าหินตัวเดิม ขณะที่ป๋าลุกขึ้น และบอกว่าจะไปตามไอ้กันย์และผู้พันกับไอ้ชาติ กูมองตามแผ่นหลังที่ผอมเกร็งและบางกว่า ชั่ววูบหนึ่งที่ความโกรธเกรี้ยวพุ่งขึ้นจนอยากจะลุกไปคว้าคอมันมากระทืบให้แหลกคาเท้า อยากจะทำร้ายให้มันตายตกไปเสียตั้งแต่ตอนนี้...
แต่กูก็ทำเพียงนั่งนิ่ง มองตามมันไปด้วยนัยน์ตาวาววับสะท้อนความไม่พอใจอันชัดเจน...
หัวสมองไพล่นึกไปถึงเมื่อเกือบเก้าปีก่อน..ในยามที่กูมาเหยียบเรือนจำนี้แห่งแรก...และคำพูด ที่มันบอกกับกู
...ลูกน้องงั้นเหรอ? น่าขำ...
..กูไม่เคยคิดว่ามันเป็นลูกพี่ นับแต่พบว่ามันเอาชีวิตของใครต่อใครมาล้อเล่น ถึงกูจะโหดเหี้ยม ชอบทำร้ายร่างกายใคร แต่ทว่า กูก็ไม่เคยเห็นชีวิตพวกมันเป็นของเล่น ไม่เคยคิดจะล้อเล่นกับความเจ็บปวดสับสนของคนที่ไม่มีทางไป..
กูเลิกไว้ใจพวกมันในวันที่ไอ้วิทย์อยู่ในสภาพปางตาย..
กูมองพวกมันเป็นแค่คนที่คุ้มกะลาหัวให้ปลอดภัย แต่ทว่าอย่าคิดไปฝากชีวิต..
กูคิด...โดยที่ไม่รู้ ว่าตัวเองตกหลุมพรางของพวกมันเข้าเต็มกำลัง...
...ตั้งแต่วันที่ไปเป็นลูกน้องของมัน ตั้งแต่วันที่ทำตามคำสั่งของมัน...นั่น...กูก็เป็นหนึ่งในแผนการณ์ของพวกมันมาตั้งแต่นั้น..
...มันเลือกคนที่แข็งแกร่ง..เลือกกู เลือกไอ้วิทย์ แล้วรวมเเกงค์ เพื่อสร้างอิทธิพลหนึ่งเดียวในแดนสิบสอง ที่อยู่ของนักโทษร้ายแรง ที่ต่างคนก็ร้ายกาจ ทำผิดใหญ่หลวงมาด้วยกัน
เวลาห้าหกปี ใช้สำหรับการทดสอบกู ..สามปี สำหรับการรวมแกงค์ และเพื่อเอาไอ้เป้เข้ามาเสริมในแผนการณ์
ต้องการให้กูแผ่อิทธิพลเต็มที่ ใช้กูเป็นตัวบังหน้า ให้สร้างความปั่นป่วน ใช้ชื่อกูเพื่อสร้างความวุ่นวาย ให้กูก่อเหตุ เพื่อจะให้มัน...ทำตามแผน...โดยที่ตัวกูไม่สามารถจะขัดขืนได้เลย..
....กูเม้มปากแน่น ปลายฟันขบกับริมฝีปากจนเลือดซิบ..ก้มมองฝ่ามือของตัวเองที่เกร็งจนขึ้นข้อขาว..
โกรธเเค้นที่ต้องถูกชักไย..เคืองแค้นที่ถูกหลอกล่อ..ด้วยคำว่าผลประโยชน์ที่แฝงความอันตรายเอาไว้..
..มันไม่เคยสนว่ากี่คนจะต้องตาย เพื่อสังเวยในสิ่งที่ตัวเองต้องการ..
ไม่เคยสนหากกูจะตาย หรือใครหลายคนจะตายไป ตราบใดที่พวกมันจะรอด..
...และกู ก็ต้องยอมเอาคอพาดบนเขียง เพื่อเป็นสะพานให้พวกมันข้ามไป..
"...มาแล้ว " เสียงของผู้พันดังขึ้น ทำให้กูหลุดจากภวังค์ กูเงยหน้ามองพวกมันที่เดินมาเป็นกลุ่ม สายตามองตรงไปยังไอ้กันย์ที่มีสีหน้านิ่งเรียบไม่มีท่าที...ขณะที่"นาย"ทั้งสามคนยืนอยู่ด้านหลัง และมองกูด้วยสีหน้าอันบ่งบอกชัยชนะ..
กูเม้มปาก แค้นจนแทบเจียนกระอัก แต่ก็ต้องบอกตนเองให้ยอมรับ...ใช่..พวกมึงชนะ
ถึงจะไม่พอใจแค่ไหนก็แสดงออกมาไม่ได้..
กูลุกขึ้นยืนและเดินออกไปโดยไม่มีคำลากับพวกมัน ไม่อยากสบมองแววตาที่ยินดีและแฝงแววเยาะหยันของพวกคนเหล่านี้ให้ระคายตาและแสลงใจ.
กูเกลียดความพ่ายแพ้... เกลียดการตกเป็นเบื้องล่าง..
ดังนั้น จึงเกลียดเวลานี้มากที่สุด..
ฝีเท้าของกูเดินก้าวยาวๆมาโดยมีไอ้กันย์เดินตาม กูและมันไม่ได้คุยอะไรกันนอกจากจะเดินดุ่มออกมาเงียบๆ กูมองรั้วเหล็กดัดที่วางเป็นชั้นๆอยู่รอบเรือนจำ และมองลวดหนามที่ขึงเป็นทางกั้นพวกกูในทางเดินระหว่างแดนปกติกับแดนพิเศษด้วยสายตาครุ่นคิด...
....เสี่ยงภัย...อันตราย ไม่ว่า...
แต่...
"..มึงตอบว่ายังไง.. "เสียงของไอ้กันย์ดังขึ้น ทำให้กูชะงักฝีเท้า มองเห็นผู้คุมยืนประจำอยู่ตรงปากทางเข้าสู่อยู่แดนไม่ไกล
"..อะไร.."
" คำสั่ง" ไอ้กันย์ตอบสั้นๆ บอกชัดว่ามันก็เคร่งเครียดและต้องการคำตอบไม่มีอารมณ์จะมาวิวาทหรือเล่นลิ้น..
"......แล้วมึงล่ะ.." กูถามกลับ..ทั้งที่เราสองคนก็รู้ดี ว่าไม่มีสิทธิ์จะปฎิเสธเลย..
".........." พวกกูยื่นกระดาษใบคำร้องขอข้ามแดนให้กับผู้คุมตรวจสอบ ปั้มตราผ่าน และถูกเรียกเก็บเอกสารเหล่านั้นไว้เป็นหลักฐาน ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรกันยามที่ผู้คุมยกมือลูบตัวขึ้นลงตรวจร่างกาย กันไม่ให้พกพาอาวุธหรือของมีคมเข้าไปในเรือนนอน..
" พวกมันจะเอามึงเป็นเฮด...มึงเป็นผู้นำตั้งแต่แรก..." ไอ้กันย์พูดขึ้นมาหลังจากเดินคล้อยหลังผู้คุมมามากพอดู..
"..ถ้ากูไม่เอาด้วย..มึงก็เป็นหัวหน้า ไอ้กันย์ " กูตอบกลับ สายตาจับจ้องทางเดินแคบๆที่มีแสงสลัวลอดผ่านมา เเละเบื้องหน้าคือเรือนนอนเดิมที่คุ้นเคยมาเกือบเก้าปี
"...มึงต้องเอาด้วยอยู่แล้ว " ไอ้กันย์มันตอบกลับสั้นๆ
" แล้วมาถามกูทำไม ว่าจะเอาไม่เอา " กูสวนกลับ เพราะมันและกูต่างก็รู้ดี ถึงปากมันบอกจะให้เลือก แต่ทางที่ทำได้คือต้องทำตามเท่านั้น ทำตามคำสั่ง ไม่เช่นนั้น ก็จะพบกับความตายที่ย่างกรายมาหา..
มีสองทางให้เลือกคือยอมทำตามคำสั่งกับยอมตาย แล้วใครจะเลือกความตาย?
..ระหว่างทำผิดแล้วมีชีวิตรอด กับทำถูกแล้วตาย ..ใครที่ไหนมันจะบ้าเลือก...ความตาย..
"....กูอยากได้คำตอบ..ไม่ได้ต้องการทุ่มเถียงอะไรไร้สาระ " ไอ้กันย์มันคงจะหงุดหงิดกับคำตอบของกู มันจึงกระชากเสียงถาม..หมดท่าทีอารมณ์เย็นโดยสิ้นเชิง..
"..แล้วคิดว่ากูจะตอบอะไรมึงได้มากกว่านี้!! " กูหันขวับกลับไปมองหน้ามัน ด้วยสีหน้าเครียดขึ้ง กระซิบเสียงห้วนสั้นใส่มันอย่างหงุดหงิด "มึงก็รู้ว่ากูกับมึงต้องทำ ไม่ทำก็ต้องตาย! ไม่มีสิทธิ์ค้าน! ไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ! หรือมึงอยากตายถึงคิดจะไม่ทำน่ะหา !!?"
"..........." ไอ้กันย์มันมองหน้ากูที่ตะคอกใส่แล้วเม้มปาก สูดหายใจลึก..
"...มันจะใช้กูเป็นตัวนำ...แต่มึงอย่าวางใจคนของมันมีทุกที่..ดูแลคนของมึงให้ดี...เกิดอะไรขึ้นก็อย่ามาเสียใจทีหลัง.." กูบอกมันสั้นๆ พลางหมุนตัวกลับ..กูบอกมันในฐานะลูกพี่..บอกมันในฐานะ"มนุษย์"คนหนึ่ง..บอกให้มันเตรียมตัว..เตรียมใจรับสิ่งที่เกิดขึ้น..พูดในฐานะของคน..แม้ว่าหลายคนจะมองพวกกูว่าเป็นสัตว์นรกก็ตาม..
"...คนของมึง...น่าห่วงกว่า.." ไอ้กันย์ตอบกลับสั้นๆ..ทำให้กูเลิกคิ้ว..กับคำว่า"ห่วง"ที่มันพูดมา..
กูยิ้มมุมปาก นึกขันในใจที่มันยังนึกห่วง..ห่วง...ไอ้คนแบบนั้นอยู่อีก..
" แค่มึงเลิกยุ่งกับพวกมันก็พอ.." กูบอกสั้นๆ เพราะเรื่องทุกอย่างจะจบลง..จบลงจริงๆหากมันเลิกยุ่ง..เลิกวุ่นวายอย่างที่ตัวมันกำลังทำอยู่...
ไอ้กันย์ไม่ได้ตอบอะไร และจากนั้นทางแคบยาวจากก้อนอิฐฉาบด้วยปูนก็สิ้นสุดลง เป็นเหมือนการบอกลาและสิ้นสุดบทสนทนาเพียงเท่านี้ กูเดินเลี้ยวมุมเข้าไปที่เรือนนอนซึ่งตอนนี้ยังเป็นตอนเช้า..เหล่านักโทษกำลังทำกิจกรรมต่างๆอยู่ในเรือนนอนของตัวเอง โดยไม่ได้ลุกออกไปตามเสียงกริ่งที่จะดังขึ้นตอนเจ็ดโมงห้าสิบ..
"..อ้าว.." เสียงทักที่แสนคุ้นหูมาพร้อมกับใบหน้าของคนที่กูคุ้นเคย..กูมองเห็นยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัน ขณะที่เจ้าตัวเดินถือขันน้ำและผ้าขนหนูพาดแขนไว้.. " พี่โต อาบน้ำรึยัง? "
"..ยัง " กูตอบสั้นๆ ขณะที่เดินเข้าไปในเรือนจำ ไอ้ทิน ไอ้แม้ก และไอ้กิต รวมทั้งนักโทษหลายคนเหมือนจะรู้ว่ากูไปไหนมา จึงได้หันมามองกูด้วยท่าทีเหมือนอยากจะคุยด้วย แต่กูยกมือขึ้นและปรายตาเป็นเชิงห้ามพวกมันกลายๆ..
" ไปอาบน้ำ...รึยัง?.." ไอ้เนมมันออกปากทักด้วยสีหน้าปกติ ขณะที่มองหน้ากูซึ่งกำลังก้มหยิบผ้าขนหนูและสบู่แชมพู..
"...อือ...." กูรับคำพลางเดินไปหามัน หางตามองเห็นพรรคพวกในเรือนจำที่ต่างก็หันไปทำกิจกรรมต่างๆแล้ว
...กูกวาดตามองลูกน้องในห้องขังที่ใช้ชีวิตด้วยกันมา..มองหน้าลูกน้องคนสนิทและ...ไอ้โง่ข้างๆกาย..อย่างครุ่นคิด..
สะดุดกับแววตาที่บ่งบอกถึงชัยชนะของไอ้เป้ซึ่งชวนให้หงุดหงิดนัก...กูหรี่ตาไม่พอใจแต่ก็เมินมองมันเสีย..
ก้มมองเจ้าคนข้างๆที่เดินถือข้าวของสำหรับอาบน้ำพลางพุดคุยกับลูกน้องในแกงค์ บางจังหวะมันหันมามองหน้ากูแล้วยิ้มให้อย่างรื่นเริง..แม้แววตาจะฉายความกังวล..
....กูรู้...ว่ามันเห็น...มันเข้าใจว่ากูไปไหนมา...แต่ที่มันมีท่าทีสงบ..ไม่ออกปากถาม..ไม่ทำท่าสงสัยเหมือนคนอื่น ทำเหมือนไม่รู้อะไร...เพราะมันกำลังรอ...รอคอยอย่างอดทน..ที่จะทำให้กูบอกทุกสิ่งกับมัน...
กูคิดถึงบทสนทนาของไอ้เป้กับนักโทษที่กูไม่คุ้นหน้าเมื่อวาน...และคำพูดของป๋ากับพรรคพวกเมื่อเช้านี้..
กูมองหน้ามัน...ไม่ต้องถามตัวเองว่าควรจะบอกมันหรือไม่เพียงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน..ในวันที่มันย่างเท้าเข้ามาในนี้...และสิ่งที่มันทำ..หรือสิ่งที่กู..บีบคั้นให้มันทำ..
..สัญชาติญาณกรีดร้อง..บอกออกมาทันทีว่าไม่ควร..
ยกมือวางพาดบนไหล่เล็กๆที่คุ้นมือ ที่ไม่บอก ไม่ใช่เพราะกังวลว่ามันจะกลัว แต่กูกลัว...กลัวเหลือเกิน ว่าเมื่อมันรู้...มันจะยอมเป็นคนโง่..
...กลัว...ว่ามันจะเลือก"โง่แล้วตาย"
กลัว..ว่ามันจะต้องจากไป..เพราะ...ไม่ยอมเลือกเป็นคนเลวอีกครั้ง...
..และครั้งนี้ ต่อให้ต้องปกปิด..ต่อให้ต้องทำร้าย..
...กูก็ต้องทำให้มันเป็นคนเลว..
....................................
รู้สึกดีที่ได้เขียนดราม่าอีกครั้ง o18:laugh: (ตีลังกาหลบศอก)
ตอนนี้พี่โตหล่อมากกกกกกกกกก (ฮ่าๆ) หล่อด้วยความแมน หุหุ ยิ่งนานไปพี่โตยิ่งดีเนอะ
ประโยครีวิวโผล่มาอีกประโยคแล้วนะค่ะ..."จะยอมทำผิดแล้วมีอิสระ หรือทำสิ่งที่ถูกต้องแต่ถูกขังไปจนตาย.." คนที่พูดประโยคนี้คือป๋าที่รักนั่นเอง
ตอนนี้ขอแถลงเรื่องปีที่พี่โตคิดกันงงเล็กน้อย... ตอนเนมเข้ามา พี่โตติดคุกไปแล้วห้าปีกับอีกแปดเดือนค่ะ (มีบอกไว้แล้วในโปรไฟล์) และนับจากเนมมา ก็ผ่านไปอีกสามปี รวมแล้วพี่โตถูกคุมขังมา เกือบเก้าปีแล้วค่ะ
เพราะงั้น...แผนการ์ณของป๋าคือ.. เจอพี่โตเมื่อเก้าปีก่อน..ให้พี่โตเป็นลูกน้อง สร้างบารมีฯลฯ(เกือบหกปี) + สามปีที่แล้วรวมแกงค์+หาตัวเป้ = ตอนนี้ เจอเป้ เตรียมการเรียบร้อย
me/จุดธูปคาระวะป๋า :call: ล้ำลึกจริงๆค่ะท่าน พี่โตก็เถอะ เจอแล้วตามไม่ทันจริงๆ
ปล. อย่าจิ้นป๋าพี่โตเชียวนะเอออออออ
ปล. มาลงช้า ขอโทษจริงๆค่าาาาาาาาาาา :sad4:
-
เห็นด้วยค่าา
พี่โตแมนมากก หล่อมากกก
สงสัยพี่โตคงต้องทำอะไรเพื่อน้องเนมเยอะเลย
สู้ๆๆ น้าา :mc4: :3123: :L2: เอาใจช่วย
ป๋ากับพลพรรคนี้ จิตมาก ๆ อ่ะแต่แบบเยอะไปไหม :angry2:
น้องปุ๋ยสุดสวย ๆ พักผ่อนมาก ๆ นะ เป็นห่วง :กอด1:
-
พี่โต!! ไปตามไมเคิล สคอล์ฟิลด์ มาช่วยด่วนค่าาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
นุ้งเนมบทกระจึ๋ง :sad4: :sad4: :sad4:
ปล.ไม่ให้จิ้นป๋ากะพี่โต งั้น เขาจิ้นป๋ากะพี่กันย์ได้มะ :laugh: :laugh:
-
พี่โตเริ่สอ่ะ ผู้ชายในฝันเลย แมนที่สุด เราคงตกหลุมรักคนเลวไปแล้วล่ะ เอิ่กๆ :jul3:
-
แหม ไอ่ป๋า ออกมาครั้งไหนก็มา สร้างความ ชิหายยยย ให้กับผู้คน
สมเลย ที่เรียก มันไอ่ป๋า นรก เกลียดมันว่ะ
นังเนม ของ ช้านนน จะเป็นไรมั้ยเนี่ย
พี่โต จะทำยังไง ต่อ แล้วยัง 3 P. อีกนั่น
กดดันกันจริง
หายไปนาน มาอีกที ก็เครียดดดดดดดดจัง
อย่าหายไปอีกอ่ะ มาต่อ ด่วน ด่วนเลย
ป๋า ตาย ห่ เพราะสะดุด ตรวน หัวกระแทกพื้น
-
อิป๋า :angry2: :angry2:แม่งงงงง ลงทุนขนาดนี้เลยหรอยะ เอาพี่โตไปบังหน้างี้ไดไง :m31:
ตอนนี้พี่โตสมเปงพระเอกมากอะ แม้นแมนนนน 555 :o8: :o8:
-
เฮียแมนสุดๆ
-
ตอนนี้พี่โตแมนมากจิงๆ
น้องเนมฟังพี่โตบ้างนะ
สงสารพี่โตจัง โดนบังคับขนาดนี้
-
รู้สึกว่าระหว่างพี่โตกับน้องเนมมันลึกซึ้งจริงๆง่ะ :o8:
แล้วก็เห็นด้วยว่าพี่โตหล่อมากกกกกกกกกก :-[
อีกอย่างจิ้นไม่ลงหรอกค่ะป๋ากะพี่โตอะ ไม่อาววววววว :serius2:
พี่โตอดทนนะ สู้ๆ เพื่อน้องเนม เอิ้กๆๆ :L2:
-
ป๋าแม่_ง! แจ๋วโคตรๆอ่ะ หึ! ช่างเป็นการวางแผนที่ยาวนานจริงๆเลยน้า~ ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าสุดท้ายมันเป็นยังไง คงจะสนุกพิลึกแหละ
เห็นด้วยกับไรท์เตอร์เลยอ่ะ ว่าพี่โตหล่อมาก! แมนเว่อร์ๆ เท่โฮก โอ๊ยย! บอกไม่ถูกแต่ตอนนี้พี่ได้ใจไปเลยว่ะ!
ส่วนเรื่องไม่ให้จิ้นป๋ากะพี่โตอ่ะ วางใจได้เลยล่ะ เพราะในใจเรามันมีแต่ป๋ากับผู้พันไปซะแล้วล่ะ อย่าไปเปลี่ยนคู่ให้เขาเล้ย = ="
เออใช่ อีกเรื่องๆว่าจะโพสต์บอกนานแล้ว เราเพิ่งอ่านหนังสือbad guyที่สั่งจบไป อยากจะบอกว่าคำผิดเยอะมากมาย นี่ท่านมิได้แก้ก่อนส่งพิมพ์หรอกรึ?
-
:angry2:ป๋าแม่งเ.....ว
สงสารเนม พี่โตตตตตตตตตต :monkeysad:
เครียดแทนนนนนนน :เฮ้อ:
-
โอย เครียดดดดด ท่าทางจะเครียดกว่าภาคแรกอีกนะเนี่ย -_-''
-
ทำไมมันเครียดอย่างเน้!!! :z3:
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย :เฮ้อ:
พี่โตแมนมัก o13
-
มาต่อแล้ว เย้ เย้
พี่โตตอนนี้นี่ nice guy ชัดๆ สุดๆ
ชอบบบบบบบบบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พวกป๋าให้พี่โตทำอะไรอะ งงจัง
-
ตายหมู่เลยดีกว่ายังงี้ >.<
-
อยากจะรู้ว่า เป้มันมีความสำคัญยังไงจริงๆๆๆค่ะ
โอ้ยยยยยยยยย พี่โต หล่อมากกกกกกก
-
อ่านตอนนี้แล้วเครียดดดดดดดดดดดดด :z3:
กลุ้ม นอย เซงงงงงงงงง :เฮ้อ:
คิดเหมือนพี่โตเรยว่าเนมจะต้องเลือกแบบนั้นแน่ๆ
เห้อออออออออออ แต่พี่โตนายแมนมากกก o13
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:เฮ้อ: เครียดแทน พี่โต :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
พี่โตพยายามเพื่อนุ้งเนมมากเลยนะเนี่ย
คิดแล้วก็เครียดนะ ที่ต้องมาทำโดยที่เราไม่สามารถปฏิเสธได้แต่แรก
เกลียดไอ้ป๋าว่ะ ไอ้ผู้พันรวมทั้งไอ้เป้ด้วย ตายได้ก็ดี
จำคุกตลอดชีวิตก็ยังทำชั่วอยู่ดี อยู่ไปทำไมเนี่ย :angry2:
เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้วสินะ เดาไม่ออกสักทาง :serius2:
-
พี่โตจะทำอะไร?????
He จะทำอะไรร
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนถึงตอนปัจจุบัน
รอตอนใหม่อยู่นะค้า o13
-
โอ้ววว พี่โต จะปั้นเนมให้เป็นอะไร เอาหนะ เพื่อคนรักพี่โตต้องฝืนทน
กำลังดราม่าบีบหัวใจดีเลยนะคะไรท์เตอร์
-
เอาแล้วไงงานเข้าจังเบอเร้อเลยอ่า
ไอ้ป๋าให้ทำไรเนี่ยยยยยยยยยย
พี่โตจะเลือกไรอ่า
-
เย้ ออกมาอีกประโยคจนได้ :เฮ้อ:
เกลียดอิป๋า :beat: :beat:
เห็นด้วยอย่างสุดซึ้ง ตอนนี้อิพี่โตแมนมากก
หล่อล้ำลึก(?)สุดๆ :impress2:
ตอนนี้น้องเนมเเทบไม่มีบทเลย ยย ย
หวังว่าพี่โตกะเนมจะไม่ผิดใจกันเพราะเรื่องนี้อีกนะ ที่ผ่านมายังดราม่าไม่พออีกหรือ :m15:
รอตอนต่อไปจ๊า (ทำไมเรื่องนี้อัพไม่ยาวเหมือนเรื่องนู้น ฮาาา )
-
ทุกคนก็ต่างต้องการอิสระละเนอะ....เฮ้อ
ปล.ตอนนี้ไม่เสียเลือดละ 555+
-
เห็นด้วยกะพี่โตนะที่ไม่ยอมบอกเนมอ่ะ
เพราะถ้าเนมรู้ต้องทำอย่างหลังชัวร์แน่เลยอ่ะ
-
ให้ก่อจลาจลแหกคุกหรือคะ เดาเอานะ
-
ตอนนี้สงสัยไอเป้อย่างเดียวอ่ะ
-*-
เห้อออ ท่าทางจะมีอะไรเซอรไพรสอีกเยอะ
ปล.ถ้าจิ้นพี่โตพี่กันย์อ่ะ 55555555555555555
-
โอ้ย หลงพี่โต .......... มันแบบ ......... ให้ความรู้สึกว่าเป็นผู้นำที่แท้จริง ไม่ใช่ว่าคิดถึงตัวเองเพียงคนเดียว
แต่ยังคิดถึงลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไม่ได้เอาชีวิตใครมาเล่น น่านับถือๆ
ที่สำคัญ . . ยังไงน้องเนมก็มาเป็นที่หนึ่ง อร้ายยยยย
พี่โตจะยอมทำทุกอย่าง ให้น้องเนมปลอดภัยใช่มั๊ยค่ะ T^T
น้องเนมราวกับเป็นคนที่บริสุทธิ์ที่สุดที่อยู่ในแดนสิบสอง พี่โตต้องปกป้องน้องเนมนะค่ะ !!!
จะก่อจราจลให้คุก แล้ว . . . ให้พวกป๋าแหกคุกออกไป ? หึ ถ้างั้นก็เห็นแก่ตัวสิ้นดี พี่โต กับน้องเนมถือโอกาสนี้หนีไปด้วยเลยได้มั๊ยค่ะ หนีไปใช้ชีวิตกันที่เกาะอะไรก็ว่าไป เหอๆๆ เคยอ่านนิยายเรื่องนึง เรื่องเกิดที่ญี่ปุ่น พระเอกฆ่าคนแล้วจะโดนจับ สุดท้ายพานายเอกหนีไปอยู่ด้วยกันที่ภูเก็ต 55555555555+
ไรท์เตอร์สู้ๆ นะค่ะ พักผ่อนเยอะๆเน้อ
-
พี่โต คงอยากหั้ยเนม อยู่ด้วยๆไปนานๆๆ อ่ะดิ๊!!! ชั้ยม๊ะ รักกันๆๆดีีๆๆๆ นะคร๊าา
-
ดีนะที่ตอนนี้เป็นมุมพี่โต ไม่งั้น เกิดอะไรขึ้น อาจจะเกลียดไอ้พี่โตอีกครั้ง ฮาๆ o18
สงสัยว่าไอ้เป้มันมีดีอะไร สงสัยว่าพี่โตจทำอะไรต่อไป สงสัยว่าต่อไปใครจะตาย ... สงสัยไปหมด เฮ้ออ มันดราม่าสุดสุด :z3: :z3:
-
พี่โต สู้ๆ อย่างมากก็แค่ตาย :z1:
-
อ่านแล้วหนุกหนานมาก
-
รวมพล ก่อการจราจล แล้วไปกระทืบพวกไอ้ป๋าให้จมคุกไปเลย :z6: :m16:
-
พี่โตเท่ห์สุดดดด
งานนี้จะเป็นยังไงหว่า
-
ไอ้คุณป๋า มันเรียนจบอะไรมาเนี่ย ....เสียดาย
-
โฮรกกกกกกกก
ตามอ่านแบบอ่านๆหยุดๆอยู่เป็นเดือน! ในที่สุดก็ตามทันแล้ว>3< สนุกมากมายเรื่องนี้ มีปมมาให้เซอร์ไพรส์ต่อเนื่องจริงๆ
ตอนอ่านประโยคสปอยล์ภาค2 พอเห็นประโยคนี้ก็แอบคิดแล้วล่ะค่ะว่าจะแหกคุกกัน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ o22
งานนี้คารวะป๋าจริงๆ คนอะไรเมพเกิ๊นนน
พี่โตตอนนี้น่ารักมากค่ะ แต่ก็แอบสงสารนะ ทั้งๆที่รู้ว่าจะทำให้ไม่สบายใจแต่ก็บอกเนมไม่ได้เพราะกลัวจะไม่สบายใจยิ่งกว่า
มีเมียเป็นคนดีก็เครียดอย่างงี้ล่ะน้า :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่า
-
:เฮ้อ: ลุ้นระทึก เข้าไปทุกขณะจิต....
-
พี่โตเเมนมากกกก ตอนนี้ได้ใจไปเต็ม ๆ :o8:
เดาไม่ถูกเลยว่า ถ้าหนีไม่สำเร็จเเล้วมันจะเป็นยังไง หรือว่ายังไงซะก็คงหนีออกไปไม่พ้นอยู่แล้ว ไม่งั้นจะเป็น "รักร้าย ๆ ของผู้ชายในคุก" ได้ยังไงล่ะ...จริงมั้ย?
ไอ้ป๋าไปตายซะ :z6:
-
รำคาญพวกป๋านี่จริงๆ ย้ากกกกกกกกกกกกกกส์
จะทำอะไรอีกละเนี่ย
เอาใจช่วยพี่โต ให้ควบคุมเรื่องไว้ได้
อยากให้พี่โตล้มพวกป๋า ๆ โรคจิตนี้จริง แล้วนั่งแท่นแทน :z2: :z10:
-
เย้้้ยยยยย
ตื่นเต้นเกิ้นน ชอบภาษาตอนนี้จังอ่านแระ ตื่นเต้นมากก
และครั้งนี้ ต่อให้ต้องปกปิด..ต่อให้ต้องทำร้าย..
...กูก็ต้องทำให้มันเป็นคนเลว..
กรี้ดดดดด คนเลว
ชอบบบบบบบบ
-
รออยู่นะคะ
ชอบคู่ กัน วิทย์ อ่า
-
ตามมาอ่านจากเด็กดีค่ะ
และตามมาเม้นท์ด้วยค่ะ
พี่โตมาก (อยู่แล้ว) :m1:
แต่กลัวว่าเพราะช่วยน้องเนม
จะทำให้มีเรื่องกันอีกป่ะเนี่ย ?
เป็นห่วงจัง
แต่ยังไงก็เอาใจช่วยพี่โตเสมอค่ะ
และแอบลุ้นคู่ 3P ที่รักไปด้วย
นิยายเรื่องนี้สุดยอดจริงๆ ค่ะ มีให้อึ้ง ทึ่ง ตะลึง โฮก(?) ทุกครั้งที่ได้อ่าน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ จะรอคอยตอนต่อไปอย่างสงบค่ะ
สู้ๆ ค่ะ :bye2:
-
อ่านแล้วเครียดม๊าก มาก :a6:
ชักเครียดขึ้นทุกวัน แต่ก้อยังอ่านมาตลอด(เน้อ)
-
พี่โตน่ารักจังเป็นห่วงความรู้สึกเนม
แต่หลังจากนี้คงจะดราม่ามากขึ้น อยากเห็นฉากหวานๆของพี่โตกับเนมอีก
-
เฮ้อ...
ปวดเฮดแทนพี่โตอ่ะ
-
คนเขียนฝากมาแจ้งค่ะ...
......................
ตอนนี้มี แบดกายที่ทำเป็นหนังสือเหลืออยู่ 2 ชุดค่ะ
ถ้าสนใจสามารถ pm ไปที่ปุ้ยได้...
..................................
:pig4:
-
พี่โตแมนมากกกกกกกก
อ่านแล้วซึ้งหลาย เป็นห่วงน้องเนมด้วย
-
หวัดดีอีกครั้งจ้า คุณปุ้ย
ตามมาจากหนูคาวี่นะคะ
พอมาเรื่องนี้ก็อ่านไม่หยุดเลยทีเดียว แรกๆก็บีบหัวใจเหลือเกิน
เสียน้ำตาไปไม่น้อย แต่ต่อมาก็เริ่มยิ้มออก
มาช้าไป ไม่ทันนิยาย (แต่ PM ไปแล้วนะคะ ไม่รู้จะทันรีเปล่า เพี้ยงๆๆๆๆๆๆ)
ก็จะตามอ่านต่อไปเรื่อยๆ นะคะ สนุกมากเลย
ขอบคุณอีกเช่นกัน ที่แต่งนิยายดีๆมาให้ได้อ่านนะคะ
-
Improbable 10 : ระแวง
..ดูแลคนของมึงให้ดี...เกิดอะไรขึ้นก็อย่ามาเสียใจทีหลัง..
เสียใจภายหลัง?
ใครจะเสียใจ...
แค่มึงเลิกยุ่งกับพวกมันก็พอ..
เลิกยุ่ง...
...ใครจะตัดใจได้ง่าย...ขนาดนั้น...
นาฬิกาแขวนผนังในห้องพยาบาลบอกเวลาเก้าโมงเช้า...เสียงพูดคุยกันของนักโทษข้างนอกแว่วมาเบาๆ หน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้โดยมีม่านสีทึบปลิวไสวไปตามแรงลม..เผยให้เห็นภาพที่ชินตา ภาพของนักโทษหลายรายกำลังเดินมารดน้ำผัก หรือบ้างก็กำลังช่วยกันขุดดินทำแปลงผักแทนที่มันถูกถอนออกไประกอบอาหาร ภาพของการทำงานและเสียงพูดคุยนั้นเป็นสิ่งที่มองเห็นมาจนชินตา กับกิจวัตรประจำวัน สิ่งที่ต้องทำทุกวันๆ...
เช่นเดียวกับตัวผม ที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะไม้อัดสีน้ำตาลเข้มที่พื้นผิวของมันหลุดลอกออกจนกลายเป็นรูโหว่เล็กบ้างใหญ่บ้าง ก้มลงตรวจรายชื่อคนป่วย เช็คดูจำนวนของยาไว้เผื่อเหลือเผื่อขาด และเริ่มนั่งเขียนรายงานสรุปประจำสัปดาห์..กับกิจวัตรเดิมๆ...เรื่องเดิมๆที่ทำมันทุกวันจนเคยชิน..
...แต่ในสมองกลับไม่ได้จดจ่อกับตารางสี่เหลี่ยมในกระดาษขาวตรงหน้าสักนิด...
คำพูดของเจ้าคนที่เป็น"หัวหน้า"ในตอนเช้ายังคงดังก้องในสมอง ชวนให้ครุ่นคิดพอๆกับแผนการ์ณของป่าและพรรคพวก...ที่คิดจะเอาแดนสิบสองมาเป็นปราการให้ตัวเอง....
และกับสองประโยคสุดท้าย...ประโยคของไอ้โตที่ยังคงวนเวียนในสมองอย่างที่ทำเช่นไรก็แงะไม่ออก..
อย่าเสียใจภายหลัง...
ผมยิ้มมุมปากออกมาบางๆอย่างเยาะหยัน...กับถ้อยคำที่ติดตรึงในสมอง เสียใจภายหลัง? ไม่รู้ว่า"มัน"ไปรู้อะไรมาจากใครที่ไหน หรือว่าจับความผิดปกติอะไรจาก"ไอ้หมอนั่น"ได้...มองเห็นถึงท่าทีผิดปกติที่ยากจะปิดกับใครได้มิด กับคนที่โกหกได้ห่วยบรมที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จัก...
...ไม่รู้ว่ามันกำลังเตือนให้ผมดูแลใคร หรือกลัวว่าจะต้องเสียใจกับอะไร ถึงมันจะเก่ง จะฉลาด และเข้มแข็งจนสามารถควบคุมคนทั้งแดนได้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับผม ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะต้องสนใจ หรือเกรงกลัวในตัวมัน...
ถึงมันจะเป็นลูกพี่ ทว่ามันก็แค่ลูกพี่ตามคำสั่งของพวกข้างบนนั้น มีหน้าที่สั่งผมให้ทำตามคำสั่งของคนเหล่านั้น..ไม่ได้มีเอกสิทธิ์อะไรพิเศษนักหนาให้ผมนึกหวั่นเกรงสักนิด.
.
แล้วคำเตือนจากมัน...คนที่เคยถูกเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทำร้ายในตอนนั้น จะมีค่าอะไรให้ผมสนใจงั้นเหรอ?
...อย่ามาเตือนเหมือนรู้ดีให้ขำไปหน่อยเลย..
จะทำอะไร...จะคิดอะไร ตราบใดที่ไม่สะเทือนถึงแกงค์ ไม่ใช่สิ่งที่มันจะมาห้ามปรามกันได้
เพราะมันรู้ มันถึงทำได้แค่ปราม แค่เตือน แต่ไม่อาจจะยื่นมือเข้ามายุ่งได้อย่างที่ใจอยากทำ
....มันไม่โง่พอจะมาเสือกสาระแนเรื่องของคนอื่น แม้ว่าคนเหล่านั้นจะเกี่ยวพันกับมันแค่ไหน เพราะขนาดเรื่องของตัวเองมันยังจะเอาตัวไม่รอด...
....ผมทำอะไรแล้วไม่มีวันเสียใจภายหลัง...
แน่นอน...ไม่ว่าจะหักหลังหรือทำร้ายใครก็ตาม..
แกร๊ก.....
เสียงประตูห้องเปิดออกทำให้ผมละความสนใจจากหน้ากระดาษขาวและภวังค์ในสมอง เงยหน้าขึ้นและเตรียมพร้อมสำหรับคนป่วยรายแรกของวัน...แต่ทว่าคนที่เข้ามากลับไม่ใช่คนป่วยอย่างที่คิด...
ผมส่งยิ้มไปให้คนที่เดินเข้ามาหา "น้องชาย" สุดที่รักเดินกระทืบเท้าโครมๆเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าบึ้งๆที่บ่งชักว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ..
" มีอะไร? "ผมออกปากถามเจ้าตัวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มเอ็นดู กับท่าทีอันน่าหัวร่อของเจ้าตัว
" ไม่มีอะไรแล้วเข้ามาไม่ได้เหรอ? หรือว่าต้องไส้ขาดไปสักมิลถึงจะมาเหยียบได้ " ดูเอาเถอะ คนพาลออกปากว่าให้ผมเเจ้วๆ ผมขยับรอยยิ้มกับถ้อยคำประชดประชันที่ชวนขบขันปนนเอ็นดู ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ เดินวนออกจากโต๊ะประจำตำแหน่งมายืนยิ้มยักคิ้วกับเจ้าคนที่กำลังทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่ตอนนี้..
" อารมณ์เสียอะไรล่ะ? โดนใครแกล้งมา หือ? " ผมเลิกคิ้ว ออกปากถามพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบไหล่ผอมๆนั้นช้าๆอย่างประสงค์ให้เจ้าตัวใจเย็นขึ้นอีกนิด..จะได้คุยกันอย่างสบายอารมณ์ขึ้นอีกหน่อย..
".....ไอ้พี่โตน่ะสิ " เมฆบ่นงึมงัมพลางขมวดคิ้วแน่น และถ้อยคำนั้นก็ทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าหากันทันที... " เพราะไอ้เป้คนเดียวเลย ชิ ! "
" หือ? " ผมถามออกไปสั้นๆกับคำพูดที่ชวนงวยงงไม่น้อย
" ไอ้พี่โตแม่งมาไล่ถีบผม ก็ที่ผมลากไอ้เนมไปจับตาดู"ชู้"ผัวมันวันก่อนน่ะสิ "เมฆอ้าปากบ่นฉอดๆ และไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า ถึงรู้สึกว่าเจ้าตัวเน้นคำว่าชู้" ดังอย่างผิดปกติ..
" เพราะไอ้เป้นั่นล่ะ แม่งทำอะไรน่าสงสัย แถมยังแรดฉิบหาย ไอ้!@#$%^&* .... "จากนั้นก็เป็นเสียงบ่นพร่ำฟังไม่ได้ศัพท์ของเมฆที่พูดออกมาปาวๆ ผมยิ้มน้อยๆ รู้ดีว่าสถานการ์ณแบบนี้ควรทำอะไร ....ที่ควรจะทำก็แค่พยักหน้ารับรู้และส่งเสียงอือๆอาๆให้เจ้าตัวระบายอารมณ์ไปตามเรื่อง...
" ยิ้มอะไรอ่ะ...โหยยยยย ชอบมันล่ะสิ ไอ้เป้น่ะ ง่ายๆแบบนั้นก็ดีสินะ " ...สุดท้ายเจ้าตัวก็วกมากัดผมหน้าตาเฉย น้ำเสียงเข้มๆพร้อมกับดวงตาคู่โตที่ถลึงมองพร้อมกับแก้มที่เริ่มพองลม บ่งชัดว่ารายนี้น่ะ จับตาดูผมกับไอ้เป้มานานพอดูแล้ว
" หึ...ใครจะสนใจมันกัน " ผมส่ายหัวอย่างขบขันเมื่อคิดถึงชายผู้เป็นเจ้าของคำครหาทั้งหลาย...ไอ้เป้...คนที่เข้ามาไม่นานก็เริ่มก่อเรื่องให้ได้ปวดหัวกันไปทั้งแดน....โดยเฉพาะการปั่นหัวไอ้พวก*ติดเหลือง ทั้งหลาย จนเป็นที่แสลงตาน้องชายของผมนักหนา..
อยากจะบอกว่าไม่คิดจะสนใจไอ้นกต่อคนนั้นสักนิด...กับคนที่ถูกใช้มาดูลาดเลาหรือสืบข่าวน่ะ มีใครอยากจะวุ่นวายกับมันนัก..ใครอยากจะเห็นสีหน้าท่าทางยิ้มเยาะที่น่าโมโหของมันให้สุขภาพจิตย่ำแย่...
แต่ผมก็ไม่ได้พุดอะไรออกไปกับเมฆ ตอนนี้ก็ทำเพียงแต่ยกมือลูบหัวเจ้าตัวเบาๆ แล้วใช้มือทั้งสองข้างโอบร่างเล็กๆนั้นมาแนบชิด..
" พี่.....อย่าสิ " เมฆขยับตัวกุกกักกับอ้อมแขนของผม..
" นิดเดียวเ อง " ผมกระซิบกับเส้นผมของเจ้าตัวเบาๆ "นะ"
ผมยิ้มออกมาเมื่อเจ้าตัวไม่ได้ดิ้นขลุกขัลกอะไรมากนัก เมฆกำเสื้อผมไว้หลับตาลงเมื่อผมกดริมฝีปากทับลงไปที่เรียวปากบางๆคู่นั้น นัยน์ตาคู่โตหลับพริ้มลงด้วยสีหน้าพออกพอใจ....
" อือ....." เจ้าตัวส่งเสียงครางเบาๆในลำคอ ขณะที่ผมผละริมฝีปากจาก ซุกไซ้ลงมาบริเวณลำคอ
" อย่าสิ..เดี๋ยวพี่วิทย์เห็น " น้ำเสียงห้ามนั้นไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดไปมากกว่าชื่อของไอ้หมอนั่นที่ออกมาจากปากคนตรงหน้า เมฆส่ายหัว สีหน้ามุ่ยลงนิดๆเมื่อมองเห็นรอยบูดบึ้งในแววตาของผมชัดเจน...
...เวลาที่"เรา"อยุ่ด้วยกัน ที่ผมเกลียดที่สุด คือชื่อของมันที่ออกมาจากปากของเมฆ...
เกลียดพอๆกับเวลาที่เห็นมันโอบกอดแสดงความเป็นเจ้าของคนตรงหน้านี้...
"...วันนี้.....ไปขนต้นไม้ที่โรงเพาะชำนะ "เมฆบอกผมเบาๆ ด้วยสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย
" อืม..แล้วจะตามไป " ผมยกมือลูบเส้นผมเมฆเบาๆและปล่อยให้เจ้าตัวผละออกจากอ้อมแขน และเดินออกไปจากห้อง.
.
ผมกลับมานั่งอยุ่บนเก้าอี้ตัวเดิม บนโต๊ะที่ยังมีเอกสารสามสี่ฉบับวางอยู่ มือจับปากกา แต่คิดอะไรไม่ออกสักนิด..สายตาผมมองไปยังหน้าต่างที่เปิดอ้า มองเห็นนักโทษที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆโดยไม่มีใครสนใจมองมาที่นี่สักคน...
....นี่มันไม่ใช่ความลับ...สำหรับผม
...แม้ว่าจะตกลงกันแล้ว ว่าผมมีศักดิ์เป็นอะไรสำหรับน้องชายคนนั้น แต่ทว่า...ความจริงแล้ว ผมไม่คิดจะถอนตัวออกไปสักนิด
การกอดจูบกันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมกับเมฆยังทำอยู่แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...ผมไม่คิดว่ามันเป็นการทรยศนอกใจใคร เช่นเดียวกับที่เมฆไม่สนใจว่ามันกำลังนอกใจใครไปแล้ว..
ผมไม่เคยออกปากถามเมฆถึงความคิดในเรื่องนี้ ไม่เคยคิดจะถามว่ารู้สึกยังไงที่กอดจูบกับพี่ชายขณะที่รักกับใครอีกคน...
ผมไม่สนใจ"มัน" เช่นเดียวกับที่เมฆไม่คิดจะห้ามตัวเอง...
เมฆน่ะรู้ดีว่า"มัน" กำลังรักใคร...
"มัน" คิดว่าความรู้สึกของตัวเองเป็นความลับ ที่หากไม่พูดออกมาก็ไม่มีทางรู้ แต่ทว่า มันลืมคิดไปว่าสีหน้าท่าทางตลอดจนแววตานั้นสามารถสื่ออะไรหลายๆอย่างออกมาได้..
เมฆรู้ดีว่ามันรักผม...
แต่เมฆไม่แน่ใจว่ามันรักตัวเองเท่ากับที่รักผมรึเปล่า...
ผมยิ้มออกมาบางๆขณะที่ก้มลงเขียนรายงานอีกครั้ง ผมรู้ดีว่าคนหลายใจอย่างมันนั้นรักเราทั้งสองคน...มันรักเมฆและผม แต่เรื่องอะไรที่ผมจะบอกเมฆ...บอกให้เมฆมั่นใจว่ามันก็รักตัวเองเหมือนกัน
คนหลายใจและเอาแต่ได้ ไม่มีสิทธิ์มารับความรักของเมฆไว้เเต่เพียงผู้เดียว ในขณะที่มันไม่ได้ทุ่มเทให้กับหัวใจของเมฆอย่างเต็มที่..
ผมนี่แหละที่ใช้ช่องโหว่ของความไม่เชื่อใจและการทรยศที่เป็นบาดแผลของมันและน้องชายของผม
ใครจะบอกว่าผมเลวหรือเห็นแก่ตัวผมก็ไม่สนใจหรอก เพราะคนพวกนั้นไม่ได้มารู้สึกอย่างเดียวกับผม ไม่ได้มาปวดร้าวทุรนทุรายกับความมรักที่หลุดลอยไปจากมือและผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
....ผมมาไม่ทันในยามที่เมฆต้องการผมมากที่สุด มาไม่ทันช่วงเวลาที่เมฆต้องเจ็บปวดทุรนทุรายกับการหักหลังของคนที่ตัวเองรัก แต่อย่างน้อย ผมก็มาทันที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในใจคน...
เมฆเป็นพวกรักเดียวใจเดียว เป็นคนที่ยึดมั่นถือมั่นกับความรักของตัวเองก็จริง...แต่ทว่า เมฆก็อ่อนไหว และยังหวั่นระแวงกับรอยแผลที่กลัวว่ามันจะซ้ำรอยเดิม..
ใช่...สองคนนั้นรักกัน...แต่ทว่า เสี้ยวหนึ่งของหัวใจก็ยังหวาดระแวง กลัวการทรยศ
พนายามบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้ พยายามเฝ้าบอกว่าไม่มีอะไรที่จะต้องหวั่นกลัว เมื่อผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดไปแล้ว..
แต่แน่หรือ?
คนสองคนที่เคยรักกันและผ่านการหักหลังทรยศกันและกันมาแล้ว ช่วงเวลาหนึ่งความรักที่ฝังใจและความอ่อนไหวเหล่านั้นอาจจะทำให้พวกเขากลับมารักกันด้วยความเข้าใจลึกซึ้งถึงความเจ็บปวดเหล่านั้น แต่ไม่นานหรอก ผ่านช่วงเวลานั้นไม่นาน ความสงบสุขและชีวิตที่ราบเรียบจนน่าหวาดหวั่นนั่นแหละจะเป็นตัวกระตุ้นให้เริ่มคิด..
สิ่งที่คนเคยเจอพายุจะหวั่นกลัวที่สุดไม่ใช่เมฆครึ้มหนา แต่เป็นความสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหวและอากาศร้อนอบอ้าวของวันนั้นต่างหาก
เพราะรุ้ดีว่าความสงบมันนำพาพายุร้ายมาหาตนเองเสมอ..
.....สามปีที่ผ่านมา ชีวิตมันสงบสุขจนเกินไป สงบจนรอยแผลที่ค่อยสมานเข้าหากันนั้นเริ่มปริแตกอีกครั้ง
ไม่ใช่ด้วยความโหดร้ายแต่เป็นเพราะความหวาดระเเวงชีวิตที่แสนสุขนั่นเอง..
.
....คนสองคนที่ยังหวาดระแวงกันอยู่อย่างนั้นน่ะ ต่อให้รักกันแค่ไหน ก็ไม่อาจจะเชื่อใจกันได้หรอก
ทำได้เพียงอยู่เคียงข้างกันโดยที่มีรอยแผลนั้นคอยกั้นความรู้สึกให้ห่างจากกันเช่นกำแพงบางๆ...คอยกระตุ้นความทรงจำที่โหดร้าย ให้เจ็บปวดทุกครั้งที่มองสบตากัน
แอ๊ด...
" เมฆอยู่ไหน? " เสียงเรียกสั้นๆนั้นทำให้ผชะงัก เงยหน้าขึ้นมามอง"มัน"ที่ยืนอยู่ตรงประตูที่เปิดอ้า
".....แค่นี้ก็ไม่มีปัญญาจะหา" ผมเเสยะยิ้มใส่มันอย่างรังเกียจ มันมองหน้าผม เม้มปากแน่น
"....ไม่ตอบกูจะไป "
" เมื่อกี้เมฆมาที่นี่ " ผมยิ้มมุมปากน้อยๆ สบมองแววตาที่แฝงความไม่พอใจของมัน " บอกว่าอยู่ที่โรงเพาะชำ "
ปัง !!!
เสียงปิดประตูไม่ได้ทำให้ผมโกรธ ตรงกันข้ามมันทำให้ผมนึกขัน...
ผมมองเห็นรอยแยกของความหวาดระแวงที่แฝงมาในสีหน้าของมันอย่างชัดเจน...
เช่นเดียวกับรอยแผลสีขาวบนลำคอที่ต้องปกปิดไว้ แต่ทำอย่างไรก็ไม่มิด..
...ถ้ามันกับเมฆ...ไม่ได้พบเจอหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตจนกลายมาเป็นแบบนี้ ทั้งสองคนอาจจะเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบ... เป็นคนรักที่เข้าใจกันและกันได้อย่างดี
แต่ก็อย่างที่บอก ว่ามันเป็นไปไม่ได้...
ผมรู้ว่าอะไรที่เป็นสาเหตุทำให้มันติดคุก...ไม่ใช่เพราะถูกคนรักหักหลังหรอกหรือ..
ผมรู้ว่าอะไรที่ทำให้มันหลงรักผม หากไม่ใช่เพราะผมคอยดูแลมันด้วยความอ่อนโยนจอมปลอมเหล่านั้น..
.....และผมรู้เช่นกัน ว่ามันกำลังหวาดระแวงสิ่งใด
แม้ว่าผมกับเมฆจะไม่มีอะไรไปมากกว่ากอดและจูบกันเป็นบางครั้ง และเมฆก็ยอมให้ผมเพราะไม่กล้าขัดใจกับความเชื่อฝังใจลึกๆ ว่าไอ้วิทย์ไม่ได้รักมันจริง...
แต่ว่ากับไอ้วิทย์...มันระแวง
ผมกับเมฆทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน ระแวงทุกครั้งที่เราสนิทนสมกับเกินพี่น้อง แม้ว่าเมฆจะไม่ได้เห็นผมเป็นอะไรมากกว่านี้...
แค่รู้สึกไม่เชื่อมั่นในกันและกัน แค่นั้นก็บอกได้แล้วว่าความรักนี้จะไม่ยืนยาว..
ผมพยายามบอกเมฆครั้งแล้วครั้งเล่าว่าทั้งสองคนน่ะไม่ใช่คนที่จะรักกันได้
พยายามบอกแล้วว่า...รัก...ของเมฆกับไอ้คนนั้น สักวันมันก็จะจบลง ...
เวลาสามปีที่ผ่านมา ผมค่อยๆเพาะต้นกล้าของความหวาดระแวงกันและกันขึ้นช้าๆ แทรกเข้าไปในหัวใจของคนสองคน...ให้หยั่งรากลึก...
ไม่แสดงออกว่าไม่พอใจหรือเป็นปรปักษ์ เพราะการทำแบบนั้นอาจจะทำให้ทั้งคู่ร่วมกันต่อต้าน
ไม่ทำอะไรบู่มบ่ามเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ปล่อยให้เวลาเป็นสิ่งที่บอกให้ค่อยๆรู้ตัว
ผมจะต้องลำบากแสดงตังให้ชัดเจนว่าจะแยกพวกเขาออกจากกันทำไม...
ในเมื่อความไม่เชื่อใจ ที่มี แค่นั้นก็มากเกินพอ..
.....ผมไม่เลิกยุ่ง...
ผมไม่หยุด...
ที่จะต้องหยุดน่ะ...คือความรักของเมฆกับมันต่างหาก....
.............................................................
แอ๊ด..
ประตูห้องพยาบาลเปิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นร่างของคนที่กำลังกลายเป็นประเด็นถกเถียงในแดนนี้...คนที่เข้ามา"ป่วน" อย่างไอ้เป้...
แน่นอนว่ามันไม่สนว่ามันจะป่วนอะไร แต่ทว่า การที่มันทำให้เมฆต้องมาหงุดหงิดใจก็ออกจะเกินไปหน่อย
" ว่าไง สร้างความร้าวฉานไปถึงไหนแล้วพี่..." ผมพ่นลมหายใจช้าๆกับคำพูดของมัน...ไอ้เป้อาจจะฉลาดก็จริง แต่...มันโง่เง่าในการพูดจาเอามากๆ
พอจะรู้ว่าทำไมพวกข้างบนนั้นถึงไม่ยอมให้มันทำงานใหญ่ มันฉลาดรู้ทันคนก็จริง แต่มันผูกใจคนไม่เป็น ทำได้แต่สร้างความหงุดงิดน่าหมั่นไส้ ไม่ใช่ความรู้สึกชื่นชมหรือคล้อยตามอย่างที่ไอ้โตมันทำได้
นั่นก็เป็นอีกเหตุผลล่ะมั้ง ที่ผมต้องแพ้มัน...
"...มีอะไร?" ผมเลิกคิ้วถาม ไอ้เป้มันผิวปากเบาๆแล้วเดินว่อนรอบๆห้อง ชวนให้ขัดตานัก..
" ถ้าว่างนักก็ไปช่วยคนอื่นทำงาน ก่อเรื่องนักอยากถูกขังลืมรึไง " ผมเปรยเรียบๆ ทำให้มันชะงัก ไอ้เป้มีสีหน้าขัดใจ ก่อนที่มันจะพ่นลมหายใจลงช้าๆ
"นี่ ให้ผมช่วยมั้ยล่ะ ? " คำพูดของมันทำให้ผมชะงัก...เลิกคิ้ว
" ช่วยอะไร?" "ผมถามกลับ ถึงจะรู้ว่ามันคงเสนออะไรไร้สาระ แต่ก็อดจะถามไม่ได้...
" แหมๆ ก็แย่งไอ้เมฆมาให้ไง ของแค่นี้ง่ายจะตาย " ไอ้เป้เสนออกมาพลางหัวเราะร่วน "แค่เล่นเรื่องไอ้วิทย์มันนนอกใจ แค่นั้นก็จบ "
"........." ผมถอนหายใจเบาๆกับคำพูดโง่เง่า...และทางเลือกไร้สาระของมัน
อยากจะบอกนัก...ว่าเรื่องของสองคนนั้น มันไกลจากคำว่านอกใจไปโข...แต่ก็ไม่คิดจะเปลืองน้ำลาย..
" ทำไม? คิดว่าผมทำไม่ได้เหรอพี่.." ไอ้เป้มันยังพยายามเหลือเกินในการเสนอแนวคิดเหมือนนางอิจฉาในละครหลังข่าว " อย่างไอ้วิทย์น่ะอ่อนจะตาย...อย่างมันเจออะไรนิด..."
" เงียบ "ผมตัดบทสั้นๆด้วยสีหน้าไม่พอใจ ขี้เกียจจะได้ยินเสียงพร่ำพรรณนาถึงเจ้าหมอนั่น ถึงจะเป็นคำด่าทอหรืออะไรก็ไม่อยากได้ยินให้รกหู ไม่อยากฟังให้หงุดหงิด แสลงตา ไม่อยากให้หน้ามันมาล่อยว่อนในสมองไปมากกว่านี้..
" อะไรกัน ไม่พอใจเหรอ? ..." ไอ้เป้หรี่ตามองผมแล้วหัวเราะร่า "หรือว่าที่จริงแล้วหลงรักไอ้วิทย์ว่ะพี่....บางทีเห็นมองมันตาวาวเลยนะ......"
" ไม่มีอะไรช่วยออกไปด้วย " ผมสั่งห้วนๆ เริ่มหงุดหงิดกับมันเข้าจริงๆแล้ว
"..หึ อุตส่าห์เสนอแผนดีๆก็ไม่สน จะทนตาร้อนดูชาวบ้านเขารักกันอีกนานแค่ไหน "
" แผนการ์ณโง่ๆเหมือนนางอิจฉาในละครไทยน่ะ ในนี้ไม่มีใครงี่เง่าพอจะเชื่อหรอก.. " เพราะเอาเข้าจริงๆการนอกใจมีอะไรกับคนอื่น สำหรับผู้ชายแล้ว มันก็แค่เท่านั้น การนอกกายไม่ได้หมายความว่าจะไปรักคนอื่นเสียหน่อย
" แล้วที่พี่ทำน่ะมันไม่ยิ่งกว่ารึไง แหย่คนโน้นแกล้งคนนี้ แหมๆ เลวนะเนี่ย " เสียงพูดกวนประสาทชวนให้เส้นประสาทเต้นยิก ผมวางปากกาลงบนโต๊ะ ตวัดสายตามองไอ้เป้แล้วถามออกไปสั้นๆ
" ต้องการอะไร "
" พี่ชอบเป็นลูกน้องพี่โตเหรอ? "มันถามกลับ อ้อ ว่าแล้วต้องมาแนวนี้
" ไม่เกี่ยวกัน นั่นเป็นคำสั่ง "ผมตอบไปตามตรง
" ถ้างั้น....ถ้าพี่โตมันล้ม..จะดีมั้ยล่ะ" ไอ้เป้มันถามผม " พรรคพวกมันก็ต้องล้มไปด้วย ไม่ว่นาสจะเป็นไอ้วิทย์หรือใคร แล้วพี่ก็จะได้มาง่ายๆเลยบนะ " ผมนิ่วหน้านิดๆเมื่อนึกถึงการ"ล้ม"ที่ไอ้เป้มันว่า แต่ข้อเสนอของไอ้เป้ไม่ใช่สิ่งที่น่าตกใจเท่าไหร่ ผมยิ้มมุมปาก มองหน้ามันกลับ
" มีแผนการ์ณอะไรรึไง ? "
" แน่นอน "ไอ้เป้มันว่าเสียงเริงร่า ขณะที่ผมยิ้มมุมปาก อยากจะหัวเราะให้ลั่นกับความคิดโง่ๆของมันนัก...
คนฉลาดแต่ไม่เฉลียวอย่างมัน ไม่รู้ป๋าคิดอะไรถึงให้มันมาเดินเรื่อง..
ผมทบทวน แต่ก็ได้คำตอบในทันที...กับนิสัยของคนข้างบนพวกนั้น ที่คงอยากเล่นสนุกกับการป่วนเหมือนเด็กของไอ้เป้ ที่ไม่ได้ทำให้ภูเขาใหญ่สั่นสะเทือนแม้แต่น้อย..
ผมมองหน้ามันที่กำลังเล่าแผนการ์ณของตัวเองแล้วโคลงหัว ...ต้นหญ้าที่คิดว่าตัวเองสูงเสียดฟ้า คิดจะขยับถอนรากเพื่อให้ภูเขาถล่มลงมางั้นเหรอ?...
นอกจากโง่แล้วยังไม่มีหัวคิด แต่ทว่า ผมก็ยังนิ่งฟัง ทำเป็นสนอกสนใจ เพื่อคำนวนหาทางหนีทีไล่ ...และเพื่อจะวางแผนตลบหลังมันให้แนบเนียน
ไอ้เป้มันมองออกเรื่องที่ผมกับไอ้โตไม่ถูกกัน เสียแต่มันมองไม่ออก ว่าสำหรับเรื่องผลประโยชน์และความอยู่รอดแล้ว คนเราน่ะต้องเลื้อยไปยึดไม้ที่แข็งแกร่งกว่าเป็นเรื่องปกติ
และแน่นอนว่าต่อให้คนโง่ที่ไหน ก้มองออกทั้งนั้น ว่าไอ้โตมันแกร่งกว่าไอ้ควายตรงหน้า..
ผมพยักหน้าอือออกับแผนการ์ณที่มันพูดออกมา ทำเป็นสนใจนักหนา ขณะที่สมองกำลังคิดใคร่ครวญ..
....ต้องกันเมฆออกจากเรื่องวุ่นวาย และบอกไอ้โตให้เตรียมรับมือแผนการ์ณโง่ๆของไอ้เป้..
หน้าตาน่าโมโหของเจ้าคนนั้นโผล่มาอย่างกะทันหัน ผมพ่นลมหายใจลงช้าๆ..ปัดมันไปไกลจากสมอง..
ส่วนไอ้วิทย์ จะเป็นหรือตายก็ช่างหัวมัน...
..............................................................
....
ภาษาไทยในเรือนจำ
*ติดเหลือง = นักโทษที่มีพฤติกรรมรักร่วมเพศ
อุ้ยยยย นังกันย์ตอนนี้นี่มันตัวร้ายชัดๆ (มีดจิ้มพุง o18)
พี่กันย์แกก็ยังร้ายๆลึกๆไปตามประสา ขณะที่ไอ้"ง่าว"เป้ก็ถึงคราใกล้ชะตาขาด ...เหอๆ
สำหรับแผนนี้ของพี่กันย์ก็ถือว่าเบๆนะค่ะ เพราะเรื่องสามพีนี่มีรากฐานมาจากครึ่งแรก เรื่องของเรื่องก็คือวิทย์กับเมฆรักกันแต่ต่างฝ่ายต่างระแวงกัน ปากบอกไม่กลัวอะไรอีกแล้ว แต่เมฆก็ยังฝังใจว่าพี่วิทย์รักกันย์ ขณะที่พี่วิทย์ก็ระแวงความสนิทสนมของเมฆกับพี่กันย์ กลัวถูกหักหลังเพราะมีปมในใจ ....ก็เลยเข้าทางคุณหมอแกซะ...นี่ไม่ใช่เรื่องที่จู่ๆก็ดผล่มานะ มันมีแผลมๆมาแล้ว เริ่มวายามาตั้งหลายตอน แต่ไม่ค่อยมีคนรู้สึกอ่ะ (ทำไมหนอ??)
จะว่าเรื่องนี้เมฆทรยศพี่วิทย์ก็ไม่เชิง และจะว่าพี่วิทย์น่าสงสารก้ไม่ใช่ อิชี้นคิดว่ามันครือๆกันนี่ล่ะ เพราะต่างฝ่ายก็ต่างไม่แน่นพอกัน พี่กันย์นี่เป้นฝ่ายยุ แต่ถ้าคนถูกยุหนักแน่นพอ เรื่องก็คงไม่เกิดใช่ไหมล่ะ เรื่องสามผีนี่บอกได้ว่าไม่ต้องหาปัจจัยยิ่งใหญ่อะไรมาเลย แค่ใช้ความรู้สึกของคนสามคนนี่ก้เกินพอเลยล่ะ
อันนี้ยังไม่ถือเป็นพาร์ทอินไซต์พี่กันย์อย่างแท้จริงเท่าไหร่ บอกเรื่องตอนนี้ในมุมพี่กันย์คร่าวๆก่อนค่ะ ครึ่งหลังนี่สามผีจะมาให้ปวดกบาลกันมากขึ้น(ฮา) เพราะยังลงเอยกันไม่ได้ ส่วนพี่โตกับน้องเนมก็แบ่งกันคนละครึ่งนะ
ปล. ประกาศค่ะ ตอนนี้มีหนังสือเหลืออยุ่ประมาณ 4เล่ม ใครสนใจ PMหรือส่งเมล์มาจองได้นะค่ะ
ปล. สอง เน็ตเน่ามาก อุตส่าห์ติดเน็ตเองแล้ว แต่เล่นไม่ได้ โทรโวยที่ศุนย์แต่เขาเช็คแล้วสัญญาณก้มาตลอด ให้จนท.มาดูก็ไม่มีอะไรแต่ไม่รู้ทำไมไวเลสชอบมาๆหายๆ เสียบสายแลนยิ่งแล้วใหญ่ คอมพ์คนอื่นเปิดได้แต่ของเราเล่นไม่ได้ เอาโน๊ตบุ๊คไปเช็คช่อมแล้วยังไม่มีอะไรดีขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยยยยยยย
-
อ๊ายยย ปวดหัวกับสามผี :serius2:
น้องเสนอความเห็นว่าตกลงคบกับ 3 คน สามี ภรรยาเลยดีกว่าค่ะ
อิเป้ o18 ตายแน่หล่อนน
รอตอนต่อไปจ๊า
ปล. ก็ยังสงสัยอยู่ ว่าทำไมอัพคาวี่ยาวกว่าเรื่องนี้ ฮ่าๆ
-
อ่านไปก็แอบงงอยู่นิดๆ
ไม่รู้ว่าตีความถูกอย่างที่ไรต์เตอร์ต้องการสื่อรึป่าว
-
:a5:
อิพี่กันย์นี่มันร้ายไม่เลิกจริงๆอ่ะ
คือแอบสงสารวิทย์อ่ะ :monkeysad: อิพี่กันย์มันบรรยายว่าเกลียดนักเกลียดหนา โอยยย :serius2: ไม่หวั่นไหวกะเฮียวิทย์ซักติ้ดเลยหรอ
ส่วนเมฆก็นะ อ้ายยย :m16: อย่างงี้เค้าเรียกนอกใจแล้ว ยอมให้ชายอื่นมาถููกเนื้อต้องตัวได้ไง :angry2:
สามผีก็ยังเป็นสามผีต่อไป :เฮ้อ: ปวดตับ!!ได้อีก :z3:
:z6:ไอ้เป้
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
o18 เอามีดจิ้มพุงกันย์ด้วยคน
:z6: เป้ วุ่ยวายเรื่องคนอื่นเขาจริง
-
ทำไมมีแต่คนว่าพี่กันย์ล่ะ :o12: เสียใจแทนเลยนะเนี่ย คึคึคึ พี่กันย์ออกจะน่ารัก ฉลาดปราดเปรื่องขนาดนี้ยังไม่รักไม่เอ็นดูกันเลยเหรอ? แถมพี่กันย์ยังมีจุดยืนที่แน่นอนด้วยนะ ไม่เหมือนพี่วิทย์กับเมฆที่มันยังไงๆ รักกันแต่ก็ระแวงกันเสมอมา พี่กันย์เพียบพร้อมขนาดนี้ทำไม๊ทำไมยังจะจิ้มพุงพี่กันย์กัน
จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เข้าใจว่าเป้มันสำคัญยังไง? หรือว่าความจั๊ดง่าวของมันคือสิ่งที่ทำให้แผนดำเนินต่อไปได้?
-
เหนื่อยใจกะ3ผีจริงๆๆ
สุดท้ายไอ้พี่กันย์ก็ยุขึ้นละสินะ
ไอ้พี่วิทย์แดกแห้วทั้งคู่แน่ๆๆๆๆ
ไม่รู้อ่ารัก3เศร้าเกินไป มองไม่ออกเลยว่าจะออกมาแนวไหน
แต่เดาๆๆว่าออกมา เมฆกะไอ้พี่กันย์แน่เลย
แต่ใจจริงอยากให้ไอ้พี่กันย์คู่กับไอ้พี่วิทย์มากกกกกก
แต่อย่างว่าไอ้พี่กันย์รักเมฆเหลือเกิน เกินบรรยาย เกินไป3โลก
แต่แอบสงสารไอ้พี่วิทย์เนอะเขาไม่เห็นความรักที่พี่ให้มันไปเลย :z3:
-
จับคู่ให้กันย์เพิ่มได้มั้ยสงสารเมฆ
-
...กรณีของ 3 คนนี้ไม่ได้มีใครที่น่าสงสารที่สุด
พี่วิทย์ก็...ระแวงกลัวว่าจะโดนหักหลังอีก
เนมก็...ระแวงว่าวิทย์รักพี่กัณย์
พี่กัณย์ก็...ลอยตัวเพราะฉลาดสุด
แหมๆ พี่กัณย์ เลวนะนี่ ...ยืมคำอิเป้มา
...อิเป้ ศพไม่สวยแน่ๆ ..แม่ง!คิดว่าตัวเองแน่ :laugh:
-
สงสารวิทย์อ่ะ
TTvTT
-
ผีสามตัวนี้ เมื่อไหร่มันจะกลายเป็นสามพีแบบจริงจังสักทีว๊าาาาา :serius2:
-
เดาแล้วว่าพี่กันย์ทำแบบนี้แน่ๆ ส่วนอีเป้เนี่ย นางร้ายละครหลังข่าวชัดๆ โง่ได้อีก
-
ชะ ชะ ช๊าาาาาาาา
ไม่ตอ้งออกตัวแทน อิกันย์เร้ยยยยยยยยยยย
มันน่ะร้ายลึกล้ำ เลว 3ผี น่ะปวดกบาลอยู่แต่ก็เอาใจช่วย วิทย์กะเมฆ
หมั่นไส้ อิกันย์ (ลำเอียงมั้ย...............)
จะให้วิทย์ ตายมั้ย ตอนหลังอ่ะ อย่าเลยนะ ฉงฉานนนนนน
แต่กันย์น่ะ ไม่มีใจให้พี่วิทย์เลยเรอะ นอกจากเกลียด แสนเกลียด เดาไม่ถูกแล้วนะเนี่ย
-
ไม่ชอบพี่กันย์เลยใช้ความรักของเมฆกับพี่วิทย์มาทำร้ายกัน :fire:
สำหรับเป้ร้ายได้ไม่เท่าพี่กันย์หรอก :angry2:
พี่โตเนม :กอด1:
-
:z3: ปวดกะบาลกะสามผีจิงๆ เฮ้อออออ ก้อถูกของพี่กันละนะ เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะความระแวงจิงๆนั่นแหละ
อดื่นชมไม่ได้ พี่กันแม่ม ฉลาดไปปะ 5555 o18
อิเป้ใกล้ถึงจุดจบ 555 แอบสะกิดใจคำพูดเป้นิสนุงตรงที่ว่าพี่กันสนใจวิทย์อยุ่ป่าววะ 5555 :laugh:
-
โว้วววว เมื่อไหร่ไอ้พวกป๋าๆมันจะถูกเด็ดไปซะทีนะ
-
พี่โตกับเนมหายยยย :เฮ้อ:
ปล. เชียร์วิทย์ กับ พี่กันย์ หุหุหุ :-[
-
ไอเป้จะถูกกำจัดแล้วชิมิ หุหุ
-
มาแล้วตอนที่ 10 *กรี๊ดดดดด* :impress2:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า....พี่กันย์เหนือชั้นมากค่ะ o13
อาจเพราะโดยส่วนตัวชอบคาแรคเตอร์ของพี่กันย์อยู่แล้วล่ะมั้ง เลยถูกใจจริงๆ ค่ะ :o8:
สำหรับสามพีเนี่ย...เราสนุกกับการได้ไล่ตามพล็อตของไรเตอร์มากๆ เลยค่ะ
ขอชื่นชมสุดใจเลยว่า....มันส์มากกกกกกกกกกกกกกกก :mc4: (โรคจิตป่ะเนี่ยตรู ? เหอๆ)
ก็จะรอติดตามดูต่อไปนะคะ ว่า "สามเรา" จะดำเนินไปเช่นไรจนสุดทาง
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอค่า :กอด1:
ชอบความคิดพี่กันย์ที่มีต่อเป้ด้วย......ร้ายกาจอีกแล้วผู้ชายคนนี้ (หรือไอ้เป้มันอ่อนเองด้วยล่ะมั้ง :เฮ้อ:)
แต่สำหรับคู่ "โต-เนม" เนี่ย รักหมดใจเลยนะคะ ภาวนาให้แคล้วคลาดเสมอค่ะ :m15:
จะรอคอยตอนที่ 11 อย่างสงบค่ะ :call: สู้ๆ นะคะ
-
เฮ้อ....สงสารเมฆอ่ะ
สงสารมาตั้งแต่ภาคแรกล่ะ
วิทย์ก็น่าสงสารนะที่รักพี่กันย์
เฮ้อ....... กลุ้มกับสามคนนี้จริง :z3:
-
สงสารวิทย์อะ หาคู่ให้ใหม่เลยได้ไหม เบื่อไอ่กันย์ เบื่อไอ่เมฆแล้ว แต่ละคน เซ็งงะ :sad4:
-
คนแบบพี่กันนี่แหละคาแรกเตอร์ในฝัน! :กอด1:
แอบผิดหวังหน่อยแฮะ ตอนแรกนึกว่าเป้จะร้ายกว่านี้ซะอีก :z2:
รอตอนต่อไปค่า
ปล.ขอพิจารณางบก่อนนะคะ :o12:
-
สามผีจะลงเอยยังไงน้อ
-
ชอบๆ มันส์มากเลยคับ ขอให้อย่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกเลย :call: :call: :call: :call:
-
กริ้ดกร้าดดด อิพี่กันย์ นี่เอ็งทำไม่โหดร้ายง :pig4:
-
อิพี่กันย์ทำเป็นเกลียดวิทย์นะ ระวังจะตกหลุมรักวิทย์เข้าซักวัน
หน้าวิทย์แว่บมาในความคิดบ่อยๆแล้วนะเนี่ย 555
-
อ่านไปก็เครียดกับปัญหาแต่ละคน
เฮ่ออ คนที่เห็นชีวิตคนอื่นเป็นของเล่นไม่ไหวอ่ะ
ส่วนสามพีนั่นคงได้แตกกันไปสักวัน
-
เอาล่ะซิงานนี้ 3 ผี มานจะแตกหักเลยหรือป่าวเนี่ย
ลุ้นๆๆๆ
-
ไอ้เป้ ระเริงชาย 5555+
-
เอาจริงๆ ผมอยากให้พี่กันย์เป็นพระเอกชะมัดเลยยยย ชอบคุณหมอมากๆ
-
สวัสดีครับ
ติดตามอ่านมาทั้งวันจนจบ
สนุกมากครับ
เสียดายที่สั่งจองหนังสือไม่ทัน
รีเมื่อไหร่แจ้งด้วยน๊าคร๊าบบบบ
ขอบคุณครับ
-
กรี้ดดดดดดดดดด มาต่อแล้ววววว ว ว ว
-
:เฮ้อ:
สงสารพี่โต สงสารพี่วิทย์
อยากรู้จังพี่กันต์จะรักพี่วิทย์บ้างไม๊ :z3:
-
รอนานแล้วคราบ
-
นาน นาน นาน นาน นาน นาน นาน นาน นาน นาน นาน เกินไปแล้ว :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
คิดถึงจังเลย คิดถึงพี่กันย์ คิดถึงพี่วิทย์ คิดถึงพี่โต คิดถึงน้องเนม คิดถึงหนูเมฆ คิดถึงผู้พัน คิดถึงป๋า คิดถึงคุณป้าคนเขียน(เอิ๊ก!)
คราวนี้หายไปนานจังเลยนะตัวเอง มาแจ้งข่าวบ้างก็ดีนะตัวเอง
-
Imprison 11 : Are you Ready ?
เริ่มจะทนไม่ไหว...
มีใครไหมที่ชอบเป็นคนโง่ มีใครไหมที่ชอบเป็นคนไม่รู้อะไรเลย?
มีเหรอ? คนแบบนั้น
ถึงโง่แล้วอาจจะสบายตัว สบายใจ ไม่มีเรื่องเดือดร้อน แต่ว่าการไม่รุ้อะไรเลยทั้งที่คนรอบตัวเรามีท่าทางผิดปกติกันไปทั้งฝูงนั้น ยังจะมาทำหน้ายิ้มแล้วบอกให้ตัวเอง"รอ" อยุ่ได้รึไง?
ผมมองแผ่นหลังพี่โตด้วยสายตาขุ่นมัว ไม่ใช่ว่าผมอยากทำตัวพูดไม่รู้เรื่อง แต่ผมก็อดทนรอมาหลายวันแล้ว รอให้พร้อมพอที่จะบอกผม แต่ทุกอย่างก็ไม่มีคืบหน้า
ไม่มีคำพูดที่กล่าวถึง"ความเปลี่ยนแปลง"ในนี้ออกมาจากปากพี่โต
ทั้งสีหน้ากังวลที่เผลอ แสดงออกมาในยามที่เผลอตัว หรือการสนิทสนมกันอย่างผิดปกติของคนที่ผมไม่คิดว่าจะมาอยู่ใกล้กันโดยไม่ฆ่ากันตายได้ อย่างพี่โตกับไอ้เป้
....และยังพี่กันย์กับพี่วิทย์
รายหลังเป็นการสนิทสนมกันที่แฝงความขนลุกเหลือประมาณเอาไว้ ดูน่าสนใจกว่า แต่โอเค ยอมรับก็ได้ว่าสำหรับผม ไอ้พี่โตที่สนิทสนมกับไอ้เป้ น่าสนใจกว่าเยอะ
ในกรณีนี้ ที่ผมพยายามหุบปากเงียบ ทำเป็นเข้าอกเข้าใจ ไม่สอบถามอะไรให้ปวดหัว
แต่ว่ามันนานไปรึเปล่า? หรือตั้งใจว่าจะไม่อ้าปากบอกกันตั้งแต่แรก
ไม่อยากเป็นคนงี่เง่าที่ร้องแย้วๆโวยวายให้พี่โตบอกนั่นบอกนี่เหมือนคนเรื่องมาก แต่ก็ไม่อยากจะนั่งทื่อมองคนนั้นคนนนี้เขาทำเรื่องลับล่อๆกันโดยที่ตัวเองมีหน้าที่นั่งโง่มองชาวบ้านตาปริบๆ
...ชักไม่พอใจจนอยากก่อม๊อบขับไล่ขึ้นอีกสักม๊อบอยู่รอมร่อ
ยิ่งหลังจากที่นั่งพิเคราะห์ถึงเรื่องราวที่ผมได้ฟังออกมาจากปากไอ้เป้กับใครสักคนผ่านทางประตูห้องพยาบาลเมื่อสี่ห้าวันที่แล้ว..
เรื่องนี้นี่มัน...
ผมหรุบตาลงมองเศษหญ้าบนพื้นที่ตัวเองนั่งอยู่พลางออกแรงถอนมันเบาๆ..แต่ด้วยอารมณ์เคืองที่พุ่งปรี๊ดไอ้เนมเลยถอนออกมาแรงนิด แล้วเขวี้ยงออกแรงอีกหน่อย
...โชะ ถูกหัวไอ้เมฆ ดี....ดี จะได้ลากคอมันมาคุยด้วย
" มึง...มีอะไรกับหัวกูรึเปล่า? "ว่าไม่ทันขาดคำเมฆก็เดินออกจากจากแปลงผักกลางแดดร้อนจ้า ขณะที่ผมคนว่างงานผู้ได้รับอภิสิทธิพิเศษนั่งสบายอารมณ์อยู่ใต้ต้นมะม่วง ดูเหล่านักโทษผู้ใช้แรงงานพากันดึงผักกาดที่ปลูกไว้มามัดแล้วนำใส่ตระกร้า
" นิดหน่อย "ผมตอบพลางยักไหล่แล้วตบพื้นหญ้าข้างตัวเบาๆเป็นเชิงชวนให้มันมานั่งด้วย เมฆมองหน้าผมแล้วพ่นลมหายใจแรงๆกับสีหน้าท่าทางที่บอกว่าอารมณ์ไม่คงที่ของผม มันเหลือบมองพรรคพวกที่กำลังตากแดดอยู่นิดหน่อย พอคนทางนั้นพยักหน้าใส่มันสองหงึก เจ้าตัวก็เลยนั่งลงข้างๆผมอย่างรวดเร็ว
" มีไร...ทำหน้าเหมือนติดสัด พี่โตไม่ยอมเอา " ผมมองหน้าไอ้เมฆ เห็นหน้าตาน่ารักๆของมันแล้วนึกอยากจะคว้าหญ้าในมือยัดปากนัก คำพูดคำจานี่ไม่ได้มาแนวเดียวกับหน้าตามันเลย
" ดีกว่ามึงแล้วกัน พี่วิทย์ไม่สนใจ หนีไปสนิทกับชู้ " หึ ผมยักไหล่ใส่มัน ด้วยอารมณ์พาลเต็มที่เยี่ยงตัวร้ายในหนังผสมผสานกับจินตนาการแบบคิดไปเองถึงการสนิทสนมที่กำลังดำเนินไปอย่างชวนคิดว่าจะฆ่ากันเมื่อไหร่ของพี่กันย์กับพี่วิทย์ แต่ทว่าคำพูดนั้นกลับทำให้ไอ้เมฆนิ่งไปด้วยสีหน้าที่หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
ผมเลิกคิ้ว มองหน้ามัน
เรื่องรักสามสี่เศร้าของมันกับพี่กันย์และพี่วิทย์ยังไม่จบเหรอ? ก็ดูเหมือนตกลงอะไรกันได้ เห็นอยู่กันสงบสุขดีนี่ มีปัญหาอะไรกัน?
...แต่ช่างเถอะ รู้ไปก็เท่านั้น ช่วยมันไม่ได้ สนใจเรื่องตัวเองดีกว่า
." ดูทำหน้าเข้า โว้ยยย ที่นี่มีแต่คนชอบทำตัวแปลกรึไง " ผมถลึงตาใส่ไอ้เมฆด้วยอารมณ์ขุ่นเต็มที่ไม่มียั้ง ช่วงนี้เกลียดจริงๆไอ้พวกคนที่ชอบทำตัวมีความลับ ทำหน้าตาเศร้าสร้อยยังกับว่าตัวเองแบกทุกข์ไว้ทั้งโลก ถุย ทำมาดราม่า ทุกข์นักหนาแล้วทำไมไม่บอกเก็บไว้คนเดียวทำไม่ เก็บแล้วจะได้ทองสักแท่งเหรอ?
" มึงนั่นล่ะ ไอ้เนม เชี่ยนี่ทำตัวหาเรื่องชาวบ้าน ระรานนะมึงน่ะ "ว่าแล้วไอ้เมฆก็ยกมือตบกบาลผมเสียฉาดใหญ่ ถลึงตาใส่ผมอย่างรำคาญ " จะเป็นเจ้ใหญ่รึไง แผลงฤทธิ์แทนไอ้พี่โตเหรอ? รึว่าติดมา? "
" อย่าพูดถึง แม่ง หงุดหงิดอยู่นี่ "ผมบ่นงึมงัม แต่ก็เริ่มผ่อนอารมณ์หงุดหงิดลงมาบ้าง เพราะถ้าอย่างเมฆมันทักแบบนี้ แสดงว่าผมคงเกรียนมากไปแล้วจริงๆ
" อ้อ....เรื่องพี่โตมีชู้ " ผมทำหบ้าบูดใส่มัน ชะ ไอ้นี่ ยังวกมาเรื่องนี้ไม่เลิก
" ไม่พูด คุยเรื่องอื่น "ผมเลี่ยงไปอย่างไม่อยากจะเอาเรื่องบ้าบอมาเป็นประเด็น ไม่ใช่สมาคมแม่บ้านในเรือนจำเหมือนพี่ทินมันว่าน่ะเฮ้ย...เออ พูดถึงพี่ทิน..
" เห็นพี่ทินรึเปล่า ช่วงนี้?"
" หือ? " เมฆเลิกคิ้ว มองหน้าผม เจ้าตัวกวาดสายตาไปมองรอบๆแปลงเกษตรที่มีนักโทษประมาณยี่สิบคนกำลังขมักเขม้นกับการเก็บผัก บ้างก็มัดผักใส่ตระกร้าหวายอยู่ " ไม่เห็น "
ก็เพราะมองแล้วไม่เจอถึงได้ถามไง โว๊ะ
" แน่ล่ะสิ...เพราะไม่เจอที่นี่ถึงถามไง " ผมมองหน้ามัน เมฆทำหน้าคิดสักพัก ก่อนจะขำออกมาเบาๆ
" เออ ที่ได้ข่าวว่าพี่ทินมีผัวนี่ท่าจะจริง "
" หา? "ผมอึ้ง อ้าปากค้างกับคำพูดของมัน สมองไพล่ไปนึกถึงพี่ทิน กล้ามล่ำ? ตัวคล้ำ? หน้ากวนตีน? .....และ มีผัว
เฮ้ย......เฮ้ยยยยยย มันไม่แรงไปสำหรับคนที่เพิ่งรู้แบบผมเรอะไงนเนี่ย หา????
" ก็เล่นย้ายไปอยู่กลุ่มของพวกแดนสิบแล้วนี่ หรือมึงไม่รู้ "
"..........." ผมพยักหน้ารับหงึก เออ กูไม่รู้
" มึงนี่น้า.....อยู่ใกล้พี่โตซะเปล่า " เมฆถอนหายใจพลางส่ายหัว แต่คำพูดของมันกลับจุดความไม่พอใจให้พุ่งพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งที่เพิ่งดับไปได้เมื่อกี้แท้ๆ
".............."
"....หรือกำลังหงุดหงิดเรื่องนี้? "เมฆเห็นสีหน้าผมบึ้งไปถนัดใจ มันเลยออกปากถาม ไม่ต้องให้ผมพยักหน้ายืนยันเจ้าตัวก็คงรู้ได้ เพราะแค่ถลึงตารับวูบเดียว มันก็เข้าอกเข้าใจลึกซึ้งแล้ว
" เหรอ นึกว่าหงุดหงิดเรื่องพี่โตสนิทกับไอ้เป้....นั่นน่ะ " เมฆเลิกคิ้ว พลางหยักเพยิดไปทางพี่โตที่เดินเข้ามาทางนี้โดยมีไอ้เป้เดินอยู่ข้าง ภาพที่เห็นทำให้ผมขมวดคิ้ว
"...เรื่องอื่นสำคัญกว่า " ไอ้เนมบอกสั้นๆ ผมถอนหายใจพรูแล้วกอดอกแน่น เอนตัวพึงโคนต้นมะม่วงพยายามสงบอารมณ์เคืองที่แล่นริ้วๆ
" เรื่องไหน? "เมฆเลิกคิ้ว ออกปากถามกลับ ผมเหลือบมองหน้ามันนิดหน่อย สมองกำลังคิดสะระตะว่าจะบอกดีไหมเพราะถึงมันเป็นกลุ่มเดียวกันก็ใช่ว่าจะไร้พิษสงเป็นคนไม่อันตรายเท่าไหร่ แต่ว่า...สุดท้ายแล้วความอัดอั้นก็มีอิทธิพลเหนือกว่า เพราะอีกอย่าง มันก็เป็นคนเดียว คนเดียวในนี้จริงๆที่ผมคุยด้วยแล้วไม่รุ้สึกเหมือนถูกข่ม ก็ดูที่เหลือสิ แต่ละท่านออกจะบึ้กล่ำมากประสบการณ์ขนาดนั้น..
" ช่วงนี้ได้ยินข่าว...เรื่องที่ไอ้เป้มันจะทำ อะไร...อะไร รึเปล่า ? "ผมเลิกคิ้ว ออกปากเกริ่นประเด็น ทดสอบเสียหน่อยว่ามันรู้สถานการณ์อะไร ไปถึงไหน
" หือ?....เรื่องอะไรๆ ที่ไอ้เป้มันทำ " เมฆทวนคำ ก่อนเจ้าตัวจะตวัดสายตาไปมมองไอ้เป้ที่เดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกที่กำลังทำงานอยู่กลางแดดจ้า " มีเยอะแยะ"
" ไม่ใช่เรื่องมั่วของมันสิ "ผมว่า รึสึกว่าไอ้หมอนี่ชักท่ามาก ลีลาพอตัว
"....เรื่องที่มันชอบวิ่งวุ่น รู้จักคนโน้นคนนี้ แหย่ชาวบ้านไปเรื่อย ....เหรอ? " เมฆมองหน้าผม เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยสีหน้าสนอกสนใจ
".งั้นมั้ง " ผมยักไหล่ รับคำ " ก็คิดว่าไงล่ะ มันแปลกนี่...จะว่าหาเส้นสายเหรอก็..."
" อืม...." เมฆหรี่ตาลงช้าๆ สีหน้าครุ่นคิด " ถ้าหมายถึงวิ่งหาเส้นให้ตัวเองล่ะก็ กูก็คิดว่าแปลกอยู่หรอก มันก็เรื่องปกตินะสำหรับพวกที่เข้าใหม่และถูกขาใหญ่หมั่นไส้เอาขนาดนั้น แต่ก็อย่างวที่มึงว่า...มันออกจะเกินไปหน่อย แล้วแต่ละคนที่มันไปพันก็...ตัวเป้งทั้งนั้น "
" ตัวเป้ง? "ผมเลิกคิ้ว มองหน้าคนพูด
" ก็ว่าไงล่ะ ....อย่างไอ้เข้ม แดนสิบ...มันเคยเป็นมือปืนโดนจับยัดคุกมาเกือบสิบปีแล้ว...รึอย่างไอ้แทน แดนเรานี่....มันเคยปล้นรถขนเงิน ฆ่าตำรวจตายสอง ได้ข่าวว่ามันเชี่ยวมากเรื่องวางแผนหรือเรื่องทางหนีทีไล่ ที่โดนจับน่ะ เพราะมีสายของตำรวจแฝงตัวไปน่ะ ไม่งั้นก็คง..."
"......" ฟังรายชื่อแต่ละคนที่ไอ้เป้มันไปพัวพันนี่ก็ไม่ธรรมดาจริงๆ
" แล้วยัง....อาจารย์ธีระที่สอนมึงอีก " หา? รายชื่อนี้นี่ทำผมงงๆจริงๆ อาจารย์ธีระ คนสอนไวโอลิน...คนสอนดนตรีในเรือนจำเนี่ยนะ?
" แต่ถ้าคิดในแง่ว่ามันอยากได้แบ๊คที่แกร่งที่สุด ......." ผมเปรยออกมา
" รึมีแบ๊คเป็นป๋าจะไม่ใหญ่พอ " เมฆมันว่า เอ๋? เรื่องนี้เมฆมันรู้เหรอ?
" มึงรู้ได้ไง " ผมหันขวับ มองหน้ามันอย่างตกใจปนทึ่งไม่น้อย เพราะเรื่องไอ้เป้เป็นลูกน้องของป๋า ที่ถุกส่งมา ไม่น่าจะมีใครรู้นอกจากพี่โตกับพี่กันย์และคนที่บังเอิญไปรู้จากคนเขาคุยกันแบบผม แล้วนี่...
" ...อะไรกัน พี่โตเองไม่ใช่เหรอพูด ใครก็เดาออก ยิ่งท่าทีพี่โตฮึ่มใส่ไอ้เป้ยิ่งแล้วใหญ่.." อ้อ จริงสินะ ลืมไปเลย กับคำเปรยของพี่โต ที่ตอบโต้เรื่องไอ้เป้หยามเรื่องพี่แกขึ้นสนิม อะไรนั่น... " แต่ก็นะ...ไอ้เป้มันเลยกร่างไง ที่พี่โตบอกก็ดีอย่างคือพวกเราเริ่มระแวงมัน แต่ก็นั่นล่ะ นี่ไงเหตุผลที่ไม่มีใครกล้าทำอะไรมัน ...แล้วมันก็เสือกกร่างไม่สนซะด้วย นี่มันโง่หรือบ้าว่ะ "
"..........." ผมไม่กล้าฟันธงทั้งสองอย่างนั่นล่ะ
"แล้วพี่กันย์ยังนิ่ง ไม่ห้าม ไม่พูดอะไรอีก " เมฆบ่นออกมาเบาๆพาดพิงไปถึงบุคคลที่สมควรจะเป็นคนห้าม ....นี่มันอะไรกันเนี่ย?
"....กูรู้สึกเหมือน...มันกำลังสร้างเครืองข่ายอะไรแปลกๆ..ไม่รู้สิ แถมไม่มีใครห้ามมันซะด้วย "ผมบ่นความรู้วสึกตัวเองออกมา เท่าทีรู้มาฟังมา พฤติกรรมไอ้เป้นี่เข้าข่ายหาพวกพ้องเพื่อทำอะไรบางอย่างชัดๆ ยังกับทำ MLM สร้างเครือข้ายหาดาวน์ไลน์แล้วตัวเองอยู่ยอดสูงสุดของพีระมิด คอยรับผลประโยชน์?
" อือ.....ไม่รู้สิ ไอ้พวกเราก็คิดได้แค่นี้ ไอ้ประเภท"ขาใหญ่"ที่ไปรับคำสั่งโดยตรงรึว่ารู้เรื่องทั้งหมดล่ะมั้ง...จะบอกได้ " เเมฆมันปรายตามามทางด้านข้างของผม พลางเบะปากเอ่ยคำพูดประชดประชัน และนั่นทำให้ผมพอจะนึกรู้ว่า ไอ้เงาดำๆที่อยู่ข้างตัวน่ะมันคือใคร
"...แต่เสือกหุบปากเงียบเป็นหอยกาบนี่สิ ไม่รู้อมอะไรอยู่ "ผมหันไปมองด้านข้าง มองเห็นขากางเกงสีน้ำตาลเข้มกับหน้าขาล่ำๆแล้วชักอยากจะเอื้อมมือไปดึงขนหน้าเเข็งออกมาสังเวยความหงุดหงิดสักเส้นสองเส้นซะจริง
" หึหึหึ...อมไรไม่รู้ว่ะ รู้แต่ตอนนี้แม่งทำหน้ายังกะอมขี้ ...กูไปดีกว่า " เมฆมันหัวเราะขำแล้วเดินหนีบาทาของพี่โตไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ตัวต้นเรื่องนั่งลงใกล้ๆผม ไอ้เนมปรายตามอง ยิ้มให้หน้าตาบูดๆนั่นหวานๆ
"...คุยกับไอ้เป้เสร็จแล้วเหรอครับพี่? " ผมไม่ได้ประชด อย่ามาทำหน้าไม่เชื่อ
".........." พี่โตที่เริ่มจะยิ้มตอบยิ้มหวานๆของผมหุบความรื่นเริงที่แสดงออกมาทันควัน เมื่อรู้ว่ายิ้มนั้นคือการแดกดันแบบนิ่มๆ
"...พี่ทินไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? " ผมไม่สนหน้าตาบึ้งๆนั่น เพราะแน่นอนว่าผมไม่ได้เป็นคนผิด และรู้ด้วยว่ากับนิสัยของพี่โตแล้ว คนมีชนักติดหลังแบบนี้ ต้องตามใจผมทุกอย่างไม่กล้าด่ากล้าเถียง รับรองหงอยเป็นหมาน้อยแน่
"...หา? ....อ้อ....เป็นเดือนแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ...." นั่น ว่าแล้วไม่มีผิด พี่โตมันทำหน้าอึ้งนิดๆกับคำถามที่ไม่บ่งบอกถึงความสนใจในเรื่องที่คุยค้างกันกับเมฆเมื่อครู่ หรือเรื่องคำพูดประชดของตัวเองสักนิดของผม ขาใหญ่ของแดนสิบสองทำหน้างงวูบแล้วตอบพลางเริ่มหัวเราะ ด้วยสีหน้า...ตอแหลลงตับ
....ดูยังไงก็โกหกและไม่จริงใจ
" ไม่เห็นรู้ "ผมทำหน้าเมื่อยใส่ตาลุงงี่เง่าข้างๆตัว ชักจะหงุดหงิดกับการทำตัวมึนๆของพี่แกขึ้นเรื่อยๆ เรื่องโกหกน่ะพี่โตก็เนียนอยู่หรอก เพียงแต่ไม่สำเร็จกับคนรู้แกว และยิ่งกับคนสนิท...ไม่สิ คนรู้จักมานานพอดูแบบผมยิ่งแล้วใหญ่ แต่พี่ท่านทำตัวแบบใครทำหน้าสงสัยหรือถามอะไรทำนองนี้ก็จะทำหน้าดุหน้าเหี้ยมใส่เป็นการตอบแทนและโหดกลบเกลื่อนไปในตัวก็เท่านั้น แน่นอนว่าในยามนี้พี่โตไม่ได้ใช้กับผม....หรือจะทำ...
"...อ้อ โทษที ไม่ได้บอก พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ "นั่น ...วกเข้าหาเรื่องให้ตัวเองอีกประโยค " มันขอย้ายตัวเองไปอยู่กลุ่มพวกแดนสิบตั้งสองสามอาทิตย์แล้วมั้ง นานๆไปกูเลยเลือน.."
" ใคร? "ผมยังทำหน้าเนียนไม่รู้ต่อไปเรื่อยๆ และประโยคคำพูดของตัวเองก็ชักจะห้วน สั้น ลงไปเรื่อยๆเช่นกัน
" ใครอะไร?" พี่โตเลิกคิ้ว ทำหน้างง
"ใครที่พี่ทินไปชอบน่ะ แล้วพี่ทินไปทำงานอะไรตรงไหนซะล่ะ"
"...ไอ้คิน แดนสิบ พวกมันทำอยู่แถวๆป่าช้ามั้ง จะเจอก็เจอได้ .. ยังไงมันก็นอนที่เดียวกับเราอยู่นี่ " พี่โตเลิกคิ้ว ท่าทางเริ่มจะสังเกตความมึนตึงที่ผมแสดงออก ฝ่ามือคู่นั้นเลยเลื้อยมาคว้าเอวหมับ...แต่ขอโทษ อากาศไม่ใช่เย็น แถมตอนนี้อารมณ์ไม่คงที่ พลาดอย่างแรง ขอบอก
"...ปล่อย จะไปแล้ว " ผมถอนใจเฮือก ลุกพรวดขึ้นพร้อมทั้งดึงมือจอมเลื้อยของพี่โตออกด้วยความเซ็งในอารมณ์
" ไปไหน? "พี่โตขมวดคิ้ว น้ำเสียงถามเริ่มเข้มขึ้นทันควัน...เสียงแต่ว่ามันใช้ไม่ถูกที่ถูกทางและถูกอารมณ์ผมอย่างแรง...เป็นที่สุด
"...ไป ป่าช้า " ผมตอบสั้นๆ แล้วเริ่มก้าวเท้าออกไปจากที่ร่มใต้ต้นมะม่วงทันควัน พี่โตทำมาพูดว่าพี่ทินอยู่แถวป่าช้า หวังใช้นิสัยกลัวผีของผมให้เป้นประโยชน์ล่ะสิ เหอะ กลัวน่ะจริง แต่อารมณ์นี้ล่ะไม่ว่าที่ไหนก็ไปหมดล่ะ!
ตราบใดที่พี่โตยังทำตัวอมพะนำอมนั่นอมนี่อยู่อย่างนี้ล่ะก็ อย่าหวังเถอะว่าจะได้คุยกันดีๆ ไม่ต้องมาหาข้ออ้างว่าเรื่องใหญ่อย่างนั้น เรื่องอันตรายอยย่างนี้ ฟังไม่ขึ้น !
ผมไม่ใช่เด็กแล้ว ผมโตแล้ว ถึงในสายตาคนอื่นจะคิดว่าไอ้เนมยังเป็นเด็กง่อยอยู่ในอ้อมแขนพี่โต ทำได้แค่ถูกปกป้อง ไม่อาจจะทำอะไรได้ แต่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น เพราะการได้อยู่ข้างๆขาใหญ่ที่ทำตัวแบบนี้นั่นล่ะ ถึงทำให้ผม"รู้"อะไรมากกว่าที่คิด
รู้ว่ามือพี่โตเปื้อนเลือดมากแค่ไหน
รู้ว่า"สันดาน"คนมันเป็นเช่นไร
ถึงจะไม่"เชี่ยว"มากมายขนาดท่านทั้งหลายผู้มีประสบการณ์มานานปี แต่ผมก็ไม่ใช่เด็กอมมืออย่างวันนั้นอีกแล้ว
เพราะอย่างนั้นอย่ามาทำปิด อย่ามาทำเหมือนว่าผมเป็นเด็กอีก!
โดยเฉพาะพี่โต คนที่อยู่ใกล้ผมมากที่สุด กลับมาทำตัวแบบนี้ นี่ล่ะมันน่าผิดหวังมากที่สุด!
ตราบใดที่คิดว่าผมเด็ก ตราบใดที่คิดจะไม่พูดคุยกัน ก็อย่าคุยกันดีๆเลย
ไม่บอกก็ได้ ผมจะหาเอง ไอ้เรื่องที่พี่กำลัง"ปิด"ไว้น่ะ !
...........
แต่เอาเข้าจริงที่ๆผมจะไปก็ไม่ใช่ป่าช้าหรอก
ใครจะอยากไปล่ะครับ เหอะๆ ป่าช้าที่อยู่ใกล้แปลงผักกับห้องน้ำ แทบจะอยู่หลังสุดของเรือนจะโน่นน่ะ แถมถัดไปอีกนิด พ้นรั้วลวดหนามขึ้นสนิมห้าหกชั้นไปแล้ว ก็จะเป็นสถานที่สำหรับ"ยิงเป้า" ปลิดชีวิตพวกนักโทษประหาร เมื่อไม่ถึงสิบปีมานี้ ยังมีเสียงปืนดังขึ้นทุกสามสี่วันครั้งอยู่เลย พอยิงเสร็จแล้วก็จะเอาศพไปชันสูตรก็ขนย้ายผ่านทางนี้ล่ะครับ มีแค่เตียงเข็นกับผ้าขาวปิดหน้าเข็นผ่านแดนสิบสองไปซะเฉยๆ แถมพวกที่ไม่มีญาติมารับก็ฝังตรงป่าช้านี่ซะอีก
ดีนะครับที่ตอนผมเข้ามาเขายกเลิกโทษประหารชีวิตด้วยการยิงเป้าไปแล้วเปลี่ยนเป็นฉีดยาพิษเข้าเส้นแทน ไม่งั้นมีหวังได้นอนสะดุ้งขนลุกกันแทบทุกบ่าย แถมยังมีคนเล่าว่าตอนกลางคืนจะได้ยินเสียงปืนดังหรือไม่ก็เสียงลากโซ่อยู่แถวๆนั้นด้วย แล้วอีแบบนี้ใครอยากจะไปครับ บรรยากาศวังเวงจะตาย ห้องน้ำที่นั่นก็แทบจะเป็นห้องน้ำร้าง ไม่มีใครกล้าไปเข้า(แต่ได้ข่าวว่าฮิตสำหรับนักโทษที่จากลากใครไปยำตีน หรือสำหรับฆ่าตัวตายแถวนั้น) ไอ้กลุ่มไหนที่จับพลัดจับผลูซวยได้ทำงานที่นั่นล่ะก็ต้องรีบเเจ้นทำงานอย่างไวตั้งแต่หัววันเชียว ไม่งั้นหลังห้าโมง มีขนหัวตั้งกันเป็นแถบๆ
ที่ๆผมจะไปตอนนี้ก็คือสถานที่ซึ่งตัวผมคุ้นเคยดีนั่นล่ะครับ
เพราะผมสะกิดใจ กับคำพูดของเมฆ...ที่ว่าไอ้เป้มันไป"สนใจ"อาจารย์ธีระกับเขาด้วย
อาจารย์ธีระมีอะไรที่น่าสน?
ผมไม่ปฎิเสธหรอกว่าคนแบบอาจารย์ธีระ สำหรับผู้ชายในคุกแล้ว จัดเป็นประเภทผู้ชายดีเยี่ยมคนนึง แน่นอนว่าต่อให้นับเรื่องแกแอบค้ายาด้วยแล้วก็ใช่ แต่ว่า..ถ้าสำหรับนักโทษคนหนึ่งที่อยากจะได้ใครมาคุ้มครองจากตีนขาใหญ่แล้วล่ะก็ ผมเกรงว่ามันจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก
เพราะอะไรหรือ? ก็เพราะอาจารย์ธีระแกไม่ใช่ผู้มีอิทธิพลอะไรนักหนา แถม...ถึงสนใจจะกิ๊กกับอาจารย์แกไป ยังพาลจะโดนผู้คุมเขม่น เพราะจะให้เรือนจะเห็นว่าผู้สอนที่มีสิทธิ์เข้าออกเรือนจำสนิทสนมกับนักโทษ"เกินไป" ในทางชู้สาวก็ใช่ที่
อาจารย์ธีระไม่ใช่ผู้มีอิทธิพล ไม่ใช่นักโทษ ไม่ใช่คนที่สามารถจะคุ้มหัวได้ ต่อให้ทำได้ตอนกลางวัน แต่ตอนกลางคืนล่ะ? ตอนที่อาจารย์ธีระแกออกไปจากเรือนจำล่ะ ...
ยังไงช้อยส์นี้ก็ดูจะไม่ใช่ทางเลือกของไอ้เป้สักนิด..
แถมยังดูจะเป็นการรนหาที่เสียด้วยซ้ำ..
แล้วทำไมถึงได้เข้ามาสนิทสนม?
...หรือเกี่ยวกับเรื่องที่มันพล่ามว่าจะ"ออกไป" อะไรนั่น...
ผมเม้มปากแน่น สมองไพล่คิดไปถึงเมื่อสามสี่วันก่อน กับถ้อยคำที่ผมกับพี่โตได้ยินจากปากของไอ้เป้...
"...แค่บอกเรื่องที่นายมึงสั่งให้ทำ แค่นี้มันยากเกินไปเหรอ...? ถ้าบอกแล้วเราจะได้ออกไปด้วยกันนะ "
มันกำลังหาพรรคพวก?
อดคิดไม่ได้ว่าไอ้เป้มันมีอะไรมากกว่าที่เห็นคนที่ดูเหลาะแหละ อวดฉลาด ทำเก่งเกินตัวอย่างมันน่ะเหรอจะถูกสั่งมาโค่นพี่โตจริงๆ
ทำแบบนั้นพี่กันย์ยังจะมีโอกาสถูกจูงใจมากกว่ามัน และโอกาสทำสำเร็จมากกว่ามันเสียอีก
อีกทั้งเรื่องที่มันพูดนั่น...จะออกไป
ไม่รู้มันเอาเรื่องอะไรไปขายให้เจ้านักโทษคนนั้นฟัง เรื่องจะออกไปจากคุก? ออกไปจากเรือนจำ จะทำได้ยังไง
ความฝันที่มันเอาไปหลอกคนพวกนี้ช่างงี่เง่าเต็มที
แต่ที่น่าแปลกกว่าคือยังมีคนเชื่ออยู่นี่สิ
ผมไม่โง่พอจะไม่รู้ ว่าในเรือนจำนี้ ไม่ได้มีนายอย่างป๋าแค่คนเดียว ในนี้ก็มีพวกคนข้างบนที่วันๆไม่มีอะไรทำ เอาแต่นั่งเล่นกับชีวิตของคนอื่นแก้เบื่ออย่างที่ผมเคยเจอ ..มีมากมายหลายคน
คนพวกนี้มีลูกน้องเป็นของตนเอง มีพรรคพวก มีเส้นสาย มีหนทางในการแสดงอำนาจ แสดงความยิ่งใหญ่ของตนเองแม้ถูกกักขังในเรือนจำก็ตาม
และลูกน้องที่มีหน้าทำที่ตามเพื่อแลกกับความสะดวกสบายต่างๆก็มีหน้าที่ต้องห้ำหั่นกันเองเพื่อชิงความเป็นใหญ่ คนที่ไม่เลือกพรรคพวกนั้นไม่มีหรอก มีแต่ไม่ยอมเลือกจนต้องถูก"บังคับ"ให้เลือกในที่สุดเท่านั้น
ในแดนสิบสองนั้น ก็ไม่ได้มีแต่พรรคพวกพี่โตเพียงพวกเดียว ยังมีกลุ่มอื่นอยู่ด้วยเช่นกัน อย่างเมื่อสามปีก่อนที่ผมมาถึง ก็มีกลุ่มของพี่กันย์ที่ขับเคี่ยวสูสีกับพี่โตอยู่ จนกระทั่งตอนนี้ที่รวมกลุ่มกันแล้ว พี่โตกลายเป็นขาใหญ่ในแดนนี้ก็จริง แต่ทว่า คนในนี้ก็ใช่จะเป็นลูกน้องพี่โตทั้งหมด ในแดนสิบสองก็ยังมีคนกลุ่มอื่น คนของเจ้านายพวกอื่นๆอยู่ด้วยเช่นกัน เพียงแต่คนเหล่านี้ทำได้เพียงยอมรับอำนาจของพรรคพวกที่เเข็งแกร่งกว่า และพยายามไม่ไป"ขัดขา"รนหาที่หาเรื่องเดือนร้อนใส่ตัวเท่านั้น
...เจ้าหมอนั่น ที่คุยกับไอ้เป้ก็ไม่ใช่พรรคพวกของพี่โต
ผมจำได้แม่น เพราะพี่โตไม่ได้มีท่าทีรู้จักมักจีเจ้าของเสียงนี้เลย และพวกมันก็ไม่ได้เอ่ยอะไรที่จะเป็นการเชื่อมโยงว่าพี่โตเป็นลูกพี่สักนิด
อีกทั้งเป้มันยังถามถึงเรื่องที่นายของนักโทษคนนั้นสั่งมาให้ทำ ถ้าเป็น"ป๋า"ซึ่งเป็นนายของมันเอง มันจะออกปากถามไปอีกทำไม?
หรือมันกำลังหาข่าวของกลุ่มอื่น เพื่อเอาไปให้ป๋า?
ผมค่อนข้างเอนเอียงกับข้อสันนิฐานนี้มากกว่า เพราะหากมันต้องการสืบข่าวของกลุ่มอื่นไปให้ป๋า ไอ้เป้จะทำตัวปีนเกลียวกับพี่โต จนถูกชังน้ำหน้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะมันสามารถเอาเรื่องที่พี่โตเกลียดและไม่ชอบหน้ามันไปอ้างได้ กับกลุ่มหรือคนนอกกลุ่มที่มันพยายามไปสืบหาข่าวมา
ตอนแรกผมคิดแบบนั้น
แต่ทว่าที่ไอ้เป้กับพี่โตหันมาพูดคุยกันเหมือนคนไม่เคยเคือง....นั่นมัน หมายความว่ายังไง?
มันน่าจะรู้ว่าทำแบบนั้นเท่ากับการทำตัวน่าสงสัยในสายตาคนอื่นและทำให้มันเสียโอกาสในการได้ข่าวที่ต้องการ หรือแม้กระทั่งเสียความไว้วางใจไป..
และที่สำคัญ....ป๋ากำลังอยากรู้"ข่าว"อะไรจากกลุ่มอื่นๆ..
" มีอะไรเหรอ? ตอนนี้จะปิดโรงฝึกแล้วนะ " ผมชะงักกับเสียงทัก พบว่าตัวเองเดินเหม่อจนมาถึงโรงฝึกงาน ผมมองเห็นอาจารย์ธีระกำลังนั่งเช็คข้าวของ เช็คเครื่องดนตรีและทำความสะอาดมันก่อนตัวเองจะออกไป มองนาฬิกาตรงหน้าห้อง พบว่าเข็มนาฬิกาใกล้จะเเตะเลขสาม ซึ่งเป็นเวลาปิดโรงฝึกแห่งนี้
"อ้อ....ผม...ว่าไวโอลินวันนี้เสียงแปลกๆ อยากแวะมาดูอีกที " ไอ้เนมแถไปเรื่อยพลางหัวเราะแหะๆ เพราะสมองดันตื้อพลันคิดไม่ออกเสียดื้อๆว่าจะพูดอะไรกับอาจารย์ธีระดี ปากบอกว่าจะมาเพื่ออยากรู้ว่าอาจารย์ธีระแกมี"อะไร"ที่ทำให้ไอ้เป้สนใจ แต่ว่าเอาเข้าจริง ก็พบว่าตัวเองไม่ได้มีความเชี่ยวชาญอะไรในการล้วงเอาข่าวสารความลับจากชาวบ้านมากขนาดนั้น...
....อีกทั้งการเปิดประเด็นดื้อๆก็ดูจะไม่ใช่เรื่องฉลาดด้วย เพราะสามสี่ปีที่ฝึกด้วยกันมา ผมยอมรับว่าคนอย่างอาจารย์ธีระนั้น "เล่นยาก"พอสมควร
แน่นอน..ถ้าไม่แน่จริง ก็อย่าหวังจะเป็นหนึ่งในเครือข่ายของป๋าได้..
" อ้อ...งั้นเหรอ ว่าอยู่เหมือนกัน เพราะคนที่เล่นต่อจากเราก็ว่าเสียงมันแปลกๆ " อาจารย์ธีระว่า พลางหยิบเอากระเป๋าไวโอลินมาวางไว้บนโต๊ะ มือก็กวักเรียกผมยิกๆ
" อือ...จริงด้วยครับ " ผมยิ้มให้คนพูดพลางทรุดตัวนั่งบนโก้าอี้ใกล้ๆ มือก็แกะเปิดเอาไวโอลินที่ผมตู่ว่าเสียงมันเพี้ยนๆมาลองปรับ
เสียงเอี้ยดอ้าดของไวโอลินดังขึ้นแหวกคงวามเงียบเมื่อผมไม่มีอะไรจะคุยกับอาจารย์ท่านนี้มากนัก บอกตามตรงก็ได้ ว่านอกจากการถามไถ่กันตอนเล่นไวโอลินแล้ว นอกนั้นอาจารย์ธีระออกจะเข้าหายากไปสักนิด และยิ่งการส่งของที่ผมเคยทำกับคนๆนี้ด้วยแล้ว มันทิ้งร่องรอยความหวั่นระแวงไว้ในใจมากพอดู
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นเป็นเพลง มาจากโทรศัพท์ของอาจารย์ธีระ รายนั้นก็กดมารับพลางลุกออกไปคุยด้านนอกด้วยท่าทีเคร่งเครียดพอตัว ผมที่ปรับสายไวโอลินเสร็จแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บมันไว้ในกล่องบุกำมะหยี่ เหลือบตามองดูท่านอาจารย์คนนี้นิดๆ...
" มีอะไรถามรึเปล่า?" อุ๊ย เหมือนจะมองมากไป อาจารย์ธีระวางสายแล้วหันมามองหน้าผมขวับ จนไอ้เนมสะดุ้ง ผมยิ้มเหยให้ หยิบไวโอลินที่เก็บเรียบร้อยแล้วไปวางประจำที่ของมันด้วยสีหน้าครุ่นคิด
...จะถามดีไหม?
"...เอ่อ.....เวลาเข้าออกนี่...เขาตรวจกระเป๋า ตรวจอะไรบ้างมั้ยครับ? " ผมมองหน้าอาจารย์ธีระ ออกปากถาม
คนฟังคำถามชะงัก หันมามองหน้า ใบหน้าขาวตี๋ที่ออกแนวดูดีนั้นฉายแววครุ่นคิดเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกอดอกแล้วยิ้มบางๆ
"...ทำไมถึงอยากรู้ขึ้นมาล่ะ? " ความรู้สึกนี้ไม่ต่างกับการเดินไปติดกับดักเองสักนิด เพราะสีหน้าของอาจารย์ธีระนั้น แม้จะยิ้มออกมาทว่าดวงตาก็ฉายแววเคร่งเครียด และรอยยิ้มที่เผยออกมานั้นก็ช่างไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย...
.........................................................................TBC.
-
สวัสดีค่ะ :L2:
ไม่ได้อัพนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย /โดนขวดปาหัว
แหะๆไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ ช่วงนี้สมองตันๆพิกล แถมมีเรื่องมากมายเสียด้วย ที่สำคัญที่สุด คือใกล้สอบแล้วค่ะ หึหึหึ ไฟนอลแฟนตาซีจะเริ่มอีกแล้วววววววววววว
อีกอย่างของสารภาพว่าไม่ค่อยมีอารมณ์เขียนแบดกายเท่าไหร่ รู้สึกสมองตันๆพิกล คิดเรื่องหนักหัวไม่ค่อยออก อีกทั้งครึ่งหลังไม่ค่อยมีอะไรให้ออกประเด็นเลยด้วย เขียนออกไปจากกรอบไม่ค่อยได้ เพราะวางโครงเรื่องไว้แล้ว เค้าเป็นคนไม่ชอบอยู่ในกรอบอ๊าาาาา /หลบตรีน :z6:
ช่วงนี้เลยไปอัพเรื่องโน้น เรื่องไม่ค่อยหนักหัวเราท่าไหร่ (แต่ได้ข่าวว่าบู้เลือดสาด) มาคืนนี้แหละ อารมณ์มาคุมันมาแล้ว (5555+) นึกอยากเขียนขึ้นมาทันใด
ส่วนตอนนี้..ฮึมมมม เนมมันเกรียนเนอะ 555+ เกรียนอ่ะ รู้สึกว่าแกแหม กร่างนักน่ะ เป็นเมียขาใหญ่นี่กร่างจริงๆพ่อคุณ อารมณ์ประมาณภรรยาเซ็งสามีไม่กลับบ้าน+ทำตัวน่าสงสัย เลยหงุดหงิดใส่ขาวบ้านไปเรื่อย
ตอนนี้มีเรื่องให้คิดเยอะหน่อย ทั้งเรื่องการจับคู่Cuppleแบบกะทันหันของพี่โตกับเปh แถมกด้วยกันย์กะวิทย์ ที่ได้ข่าวว่าตอนที่แล้วพวกมันเพิ่งวิวาทกันไปแหมบๆ เหอๆ
อีกทั้งข่าวใหญ่ พี่ทินมี..ซะมีไปซะแล้ว...555+ เรื่องนี้ไม่ได้เพิ่งมา มีตั้งแต่ครึ่งที่แล้ว ตอนพี่โตฝัน(ตอนพิเศษ)แอบแผล่มออกมา แต่ไม่มีคนสังเกต เพราะงั้นก็ช๊อคกันปายยยย
เป้กำลังทำ MLM 55555555+ (ตัดเรื่องมุกก่อม๊อบทิ้งปายยยฮ่าๆ)
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่กลางวงล้อมแฮะ รอบๆมีหนามแหลมๆอยุ่ ทำเอาเสียวหลังวาบๆ ว่ามันจะโผล่มาตอนไหน o18
ปล. นิยายหมดแล้วนะค่ะ ใครที่อยากได้ สั่งที่เว็บนี้ค่ะ คลิ๊ก (http:// http://www.nana-narisshop.com/template/e1/shop.php?shopid=217784)
ถ้ามันขึ้นของหมดอยู่ไม่ต้องตกใจ ส่งเมล์จองไปได้เลยค่ะ จะไม่มีเมล์ตอบกลับ จนกว่าของจะมานะค่ะ ตอนนี้กำลังรอให้คนซื้อที่สั่งจองไว้ล๊อตแรกๆจ่ายเงินอยู่ แล้วจะรีปริ้นอีกรอบค่ะ ถ้าสั่งมาเยอะเท่าไหร่ก็จะรีปริ้นประมาณนั้น เผื่อไว้ไม่เกิน 5 ชุด ฉะนั้นคนที่คิดจะรอให้ของมาในเว็บแล้วค่อยสั่งอาจจะต้องรอนานค่ะ ทางที่ดีจองไว้เลยดีกว่าเนอะ เรื่องเงินค่าหนังสือ ทางร้านมีเวลาให้โอนค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วง
ปล2. ตอบคำถาม ว่าทำไม นิยายเรื่องนี้ กับเรื่องStone rose line ถึงอัพแต่ละทีไม่เหมือนกัน ไม่ได้ลำเอียงนะค่ะ ยังไงเราก็รักน้องเนมมากกว่า(คาวี่เอาปืนจ่อหัว) เอ่อ...รักเท่ากันค่ะ คือปุ้ยชอบความเท่าเทียมค่ะ แต่เท่าเทียมในแบบที่ เรืองไหนอัพยาวมา เราก็อัพยาวไป เรื่องไหนพอดีๆ เราก็แบบนั้นต่อไป สม่ำเสมอในความยาวแต่ละตอนไงฮุ ที่สำคัญเรื่องนี้มันซีเรียสอ่ะค่ะ(ยอมรับแล้วหลังจากซึนคิดว่ามันสดใสอยู่นาน)ตอนนึงถ้าออกมามากๆนี่มีสิทธิเส้นเลือดสมองแตกเอาง่ายๆ ส่วนเรื่องน้องคาวี่ มันไม่ค่อยซีเรียสเท่าไหร่ ต่อยาวได้สบายๆ ว่างๆก็มานั่งเขียน ผิดกับเรื่องน้องเนม ที่เวลาเขียน ต้องนั่งเขียนทั้งตอนให้จบเลยค่ะ ไม่ได้เขียนๆหยุดๆถ้าเขียนไปตอนเย็น แล้วมาต่อตอนกลางคืนอีกทีอารมณ์มันไม่ต่อเนื่องค่ะเรื่องนี้ต้องเขียนเป็นตอนนึงให้จบแลย ไม่เขียนแบบเก็บไว้เป็นขยัก ส่วนใหญ่ปุ้ยจะใช้วิธีเขียนตอนเย็นหรือกลางคืนนี้ แล้วเก็บไว้ตรวจตัวสะกดอีกวันนึงอ่านทวนแก้นิดหน่อยแล้วค่อยอัพน่ะค่ะ
-
สับสนและงง
อยากบอกว่างงลืมโลกไปแล้ว
ไอ้พี่โตสนิทกะไอ้เป้ได้ไงนิ
มันแปลกๆๆเนมก็หึงไปสิงานนี้
-
แง้ว~ :o8: ไม่ได้อ่านฟิคมา 4 เดือน มาเจออีกที จบภาคแรกสะแล้ว :z3:
ทำมาย ทำไม ไม่ให้กันย์คู่กับวิทย์ :z1: อยากให้คู่กันอ่ะ :fire:
ให้เมฆไปคู่กับคนใหม่ :laugh:
พึ่งจะอ่านจบภาคแรก เลยยังไม่รู้ว่าคนใหม่เป็นอย่างไง หมุนดูผ่านๆ o18
ภาคสองขอเป็นกันย์ วิทย์ นะ :impress2:
-
กรี้ดดดดด คู่กันย์-วิทย์ กำลังจะกลับมา (ใช่มั๊ย ?)
นานๆเข้า อิหนูเนมของเราเริ่ม เปรี้ยว ฮ่าๆ
พี่โต นี่ยังไง ไปสนิทกับมันทำมายยย ขอให้เป็นแผนรึอะไรซักอย่างล่ะกัน :เฮ้อ:
ปล.อ่านตอนนี้จบ อยากเห็นหน้าซะมีพี่ทิน อ่ะ ตอนหน้า ให้เฮียแกออกหน่อยนะ อยากเห็นจริงๆ :impress2:
-
:z2: ยังต้องรอดูความจริงกันต่อไป :z2:
:pig4: :pig4:
-
น้องเนม เกรียนได้ใจมากลูก
เหวี่ยงเยอะๆเลย เอาให้พี่โตมึนไปสามวันแปดวันเลยนะ
-
:a5: พี่ทินมีฝาละมี!!!!!!!
-
เนมฉลาดขึ้นเหวยยยยยย o13
ไม่น่าเชื่อ ไอ้พี่ทินมีผัว o22
รอตอนต่อไปนะคะ มางงกับเนมด้วยคน
-
:z2:
ฉลาดอย่างเดียวไม่พอ ต้องรอบจัดแบบไอ่เป้ด้วย
ไม่งั้นจะกลายเป็นหาเรื่องใส่ตัว...รอเป็นกำลังใจให้หนูเนมต่อ :กอด1:
-
เนมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม o13
-
อิพี่โตเอ้ย น้องเนมเริ่มไม่ยอมแล้วนะ
เดี๋ยวโดนน้แงเนมเปรี้ยวใส่แล้วจะหนาววววววววววว
-
พี่ทิน...นู๋รับไม่ด๊ายย :o12:
นุ้งเนมงานเข้า รึเปล่า ??
-
อ่านที่ไร เครียด ตลอด
-
o18พี่โตระวังให้ดีอย่าทำให้หนูเนมโกรธบ่อยๆล่ะ :z2:
-
มาอัพอีกทีเร็วๆนะ จ๊ะ
-
คุณนายเนม ปากดีนะคะ
มีแขว่ะ ชาวบ้าน ชาวช่องเค้าแน่ะ
3 ผี ของเราจะมีตอน กระชากหัวใจออกมาบ้างมั้ย
อยากเห็น อิพี่กันย์ กับ พี่วิทย์ น้องเมฆสุดที่รัก
..........พี่โต ช่วงนี้ ดูอินเทรน จัง เกลียมัวไปซะแระ
-
เพี้ยง..ขอ3P โดยไว :call:
-
อ่านแล้วเครียดแทนเนมค่ะ :เฮ้อ:
ปล.ขอถามหน่อยค่ะ ว่าเรื่องนี้จะจบแบบ Happy Ending มั๊ยคะ
-
มีอะไรให้ตกใจตลอดดดด
แอบอยากให้เนมงอนพี่โตนานๆ
อย่ายอมให้อีกง่ายๆ
หมั่นไส้คนอมพะนำอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.เพิ่งได้อ่านน้องคาลลลล
น่ารักอ่ะ
ช๊อบบบบบบบบ
-
มีแต่คนช๊อคเรื่องพี่ทิน 55+
-
พี่โต :pigha2: เกลียมัว
หนูเนม เปรี้ยวมาก :L2:
-
ไปๆ มาๆ เหมือนเมฆ เหมือนจะมีแต่คนข่ม แม้แต่กระทั่งเนม ฮ่าๆๆๆๆ
สงสารคนน่ารักจริงๆ
-
ว้าวว พี่ทินมีสะมีแล้ววว
น้องเนมกับพี่โตอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยเจ้า
รักกันรักกันน
:pig4:
-
พี่ทินมีสามีเป็นเรื่องไม่ธรรมดาแน่ พี่ทินต้องไปทำงานอะไรซักอย่างแน่นอนเลย
-
อ่านตามทันแล้ววววววววววววว :impress2:
กรี้ดมากกกกก~ กรี้ดตรงวิทย์และกันย์เนี่ยที่สุด :z1:
อยากอ่านคู่นี้อีกว่ามีอดีตอะไรกันอีก (หรือว่าเราลืมไปแล้ว :o8:)
พี่ทินนี้ก็กรี้ดนะเนี่ย ชอบที่พวกแมนๆ กลายเป็นฝ่ายรับที่สุด :fire:
อยากเห็นหน้าพี่คิน ที่ว่าจริงๆ :impress2: บรรยายให้รู้กันไปเลย
หรือว่าที่บอกว่ามีแฟนจะเป็นแค่คำหลอกเนมเท่านั้นอ่ะ :เฮ้อ:
เรื่องพี่โตกะำี่น้องเนมนี้ก็เริ่มจะวุ่นวาย~
แต่อยากให้่เรื่องวุ่นวายไปลงกับวิทย์กันย์มากกว่าจังเลย~ :impress2:
ชอบเรื่องดรามา ของพี่กันย์ อยากให้มีภาคพี่วิทย์ด้วย o13
-
เนม จะรนหาที่หรือเปล่านะ
-
น้องเนมพยายามเข้านะ พี่โตน่าหมั่นไส้จริงๆ อ่ะ เอาแต่จะปกป้องแล้วปิดเงียบงี้มันน่าหงุดหงิดเนอะ
สู้ๆ จ๊ะ เป็นกำลังใจให้น้องเนม :กอด1:
ขอบคุณสำหรับอีกตอนนะคะ สู้ๆ ค่ะ
-
ด้วยแรงแห่งรัก เราจึงไล่ตามอ่านจนทัน
55 รักพี่โตค่ะ :o8:
-
ไอ้หนูเนมเนี่ย เกรียนแตกหรือไงจ๊ะเนี่ย ให้ตายสิ คุณภรรยยาของพ่อขาใหญ่แดนสิบสอง ใหญ่เกิ๊น พาลไปทั่ว หมั่นไส้ไอ้หนูเนมจริงจริ๊ง
ว่าแต่ที่ไปถามอาจารย์ธีระแบบนั้นมันหมายความว่าไงล่ะเนี่ย??
ps. เรื่องสอบสู้ๆนะจ๊ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เอาดอกไม้มาให้น้องเนมก่ะคุงพี่โตจ้า
-
เรื่องกำลังเข้มข้นๆ รอๆๆๆ :z2: :z2:
-
โตเนมนิดเดียวเองตอนนี้
-
Are you Ready
-
อีพี่ทินมี ผัวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
Improbable 12 : เหตุผล
"...ทำไมถึงอยากรู้ขึ้นมาล่ะ? "
ผมนิ่ง...เมื่อสบมองรอยยิ้มบนใบหน้าของอาจารย์ธีระ ใบหน้าของเขานั้นยิ้มแย้ม แต่ทว่าสายตากลับไม่ได้เป็นแบบนั้น ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผมด้วยความนัยอันลึกล้ำ...นัยยะที่แฝงอันตรายมาอย่างไม่อาจจะปิดบัง
" รู้ไม่ได้เหรอครับ? "ผมเลิกคิ้ว มองหน้าคนถาม
" นั่นสินะ ยังไงก็เคยทำงานด้วยกันมานี่ "อาจารย์ธีระทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้ ใบหน้ายิ้มแย้มมองสบตาผมอย่างไม่หลบ หากความนัยน์ของคำพูดนั้นกลับทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว
" ......"
" แต่ถ้าอยากรู้นัก ทำไมไม่ถาม...คนที่อยู่ข้างๆคุณดูล่ะ "คำพูดนั้นทำให้ผมเผลอเม้มปากเข้าหากันอย่างลืมตัว นัยน์ตาของผมหรี่ลงเล็กน้อยจ้องมองสีหน้ายิ้มเย็นของอาจารย์ธีระ...เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่โตไม่ได้เป็นความลับ และแน่นอนว่าเขาก็คงรู้ทั้งจากปากคำของนักโทษคนอื่นๆ หรือแม้แต่จากท่าทางของพี่โตเอง แต่ว่า...การจงใจลากวนไปประเด็นอื่นแบบนี้ มันไม่ใช่ตัวเขาเอาเสียเลย
"...ผมไม่คิดว่าพี่โตจะรู้หรอกครับ ก็มันเป็นเรื่องของคุณนี่ เขาไม่ได้มีสิทธิเข้านอกออกในได้แบบอาจารย์เสียหน่อย " ผมตอบกลับจ้องมองท่าทางของผู้ชายยตรงหน้า เขาฟังคำพูดของผมแล้วพยักหน้ารับช้าๆสีหน้าเข้าอกเข้าใจ
" ก็จริงนะ.....แต่มันยิ่งทำให้ผมสงสัยใหญ่ ว่าขนาดคนนั้นเขายังไม่รู้...หรือไม่อยากรู้แล้ว ...คุณจะมาอยากรู้ทำไมกันล่ะครับ? " วาจายอกย้อนนั้นเล่นมาให้ชวนสะอึก ผมเบิกตาขึ้นน้อยๆ จ้องมองสีหน้ายิ้มแย้มของอาจารย์ธีระแล้วรู้สึกหนาวยะเยือกในอก
"............"
" หรืออยากเอาอะไรออกไป ? " อาจารย์ธีระเลิกคิ้ว ออกปากถาม
" ผมหมายถึงเอาอะไรเข้ามาต่างหาก..." ไอ้เนมตอกกลับอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกพอใจขึ้นมาเมื่อพบว่าสีหน้าของอาจารย์ธีระเจื่อนไปวูบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหัวเราะเบาๆแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
" ....ทางเรือนจำ มีกฏให้ตรวจค้น.."น้ำเสียงเรียบเฉยนั้นออกปากอธิบายขณะที่เดินไปยังกระดานดำหน้าห้อง ซึ่งมีโน๊ตเพลงเขียนไว้
"อย่างละเอียด...แต่ว่า ถ้าอาศัยความเคยคุ้นแล้วก็แค่ตรวจลวกๆเท่านั้น...ผมทำงานที่นี่มาหลายปี....."
"........."
ฝ่ามือสีขาวนวลคว้าเอาแปรงลบกระดานมาทำความสะอาดอย่างไม่เร่งร้อน ก่อนจะวางลงและเริ่มเขียนตัวโน๊ตลงไปอีกครั้งหนึ่งอย่างเชี่ยวชาญ
" หากสงสัยว่าทำไมผมถึงทำได้ ก็คงต้องลองถามเจ้านายของคุณดู " เสียงปากกาเขียนกระดานดังเอี๊ยดอ๊าดสอดแทรกคำพูดนิ่มๆเรียบๆนั้น ก่อนเจ้าตัวจะวางปากกาไวท์บอร์ดลงบนร่องกระดานเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ " ทุกอย่างก็อยู่ที่พวกเขา...ไม่ใช่เหรอ? "
รอยยิ้มในหน้าของอาจารย์ธีระยังคงมีอยู่อย่างเบาบางบนผิวหน้า นัยน์ตาคู่นั้นหรึ่ลงน้อยๆ จ้องมองใบหน้าของผม แล้วหยิบกระเป๋าเอกสารของตนเองมาถือไว้ บ่งชัดว่ากำลังจะขอตัวออกไปจากห้อง
" เดี๋ยว....." ผมชะงัก ออกปากขอคุยกับอาจารย์ธีระต่อ ขณะที่เจ้าตัวเดินออกไปทางประตู...
".....อย่าสอดรู้อะไรให้มากเกินตัว ...ระวังจะเป็นอันตราย "น้ำเสียงเย็นๆดังขึ้นจากปากของอาจารย์ธีระ " และเรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่สมควรจะเอามาคุยกันในที่สาธารณะ...ระวังคำพูด ระวังปากและระวังความคิดของตัวเองเสียบ้าง ถึงจะมีขาใหญ่คุ้มกะลาหัว แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่คับฟ้า...."
"......."
" ...บ่ายสามโมงกว่าแล้ว ปิดห้องซ้อมให้ด้วย..." คนพุดโยนกุญแจดอกเล็กๆมาให้ผมแล้วเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ ผมเหลือบมองแผ่นหลังในเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนของเขาแล้วเม้มปากแน่น หรี่ตาลงน้อยๆอย่างครุ่นคิด
เสียงเคาะหน้าต่างเบาๆทำให้ผมสะดุ้ง หันกลับไปมองต้นเสียงก็พบว่าผู้คุมกำลังทำหน้าเคร่งมองหน้าอยู่ ผมจึงรีบดึงประตูเลื่อนลงแล้วล๊อกกุญแจอย่างเร่งร้อน หางตาเหลือบมองเห็นเงาของผู้คุมเดินมาด้านหลัง ไอ้เนมรีบส่งกุญแจในมือให้กับผู้คุมอย่างรวดเร็ว สบมองแววตาเคร่งจากชายในชุดสีกากีแล้วกลืนน้ำายเอื้อก รีบเดินออกมาจากหน้าห้องดนตรีอย่างรวดเร็ว
" เดี๋ยว ! " เสียงร้องทักของผู้คุมทำให้ผมชะงัก หน้าซีดลงทันควัน หันกลับไปมองหน้าผู้คุมที่มองหน้าผมเขม็งแล้วลอบกลืนน้ำลายเอือก
" ...คราวหลังฝึกเสร็จแล้วไม่มีอะไรก็ไม่ต้องมาเพ่นพ่านแถวนี้ล่ะ.....ของหายเมื่อไหร่มึงจะเจอดี "
" ครับนาย...." ผมรับคำเสียงอ่อย หลบตาผู้คุมที่มองมาเขม็ง ก่อนร่างในชุดสีกากีจะส่ายหัวแล้วถอนหายใจเบาๆ
" เรื่องเยอะจริงนะแดนนี้นี่...มีปัญหาฉิบหาย มิน่าพัสดีถึงบอกให้ดูดีๆ "เสียงบ่นของผู้คุมทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น ไอ้เนมชะงักฝีเท้ามองหน้าผู้คุมอีกครั้ง
" ไม่ต้องมามองหน้า ....พวกมึงนี่แหละตัวดี กับไอ้หน้าใหม่นั้นอีกคน ลากคอมันไปสั่งสอนซะบ้าง " ฝ่ามือกร้านยกกระบองในมือมาขู่ผมสั้นๆแล้วถลึงตาใส่ ชวนให้ขวัญปลิวหายไปจากตัวไม่น้อย ผมหัวเราะแหะๆแล้วรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที ขณะที่สมองก็คิดถึงคำพูดของอาจารย์ธีระและเหตุการณ์เมื่อครู่
....ท่าทางพิรุธ..ตอนพูดว่าจะเอาอะไรเข้ามา..
พัสดีบอกให้จับตาดู..
..ไอ้เป้....มากวนแถวนี้บ่อยๆ..
ผมขมวดคิ้วมุ่นด้วยสีหน้าเคร่ง คำเตือนจากปากอาจารย์ธีระก็เคร่งเครียดไม่น้อย...บรรยากาศตอนนี้เหมือนเมื่อครั้งที่ผมเข้ามาใหม่ๆไม่มีผิด...
มีหมากตัวใหม่เข้ามา หมากตัวอื่นๆในกระดานก็เริ่มขยับตัว...
ต่างฝ่ายต่างรู้และสังหรณ์ใจได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่มีใครพูด....
ถ้าหมากพูดไม่ได้ ก็มีแต่พวกเรือน ขุน ไม่ก็คิงกับควีนเท่านั้นล่ะมั้ง ที่จะยอมเปิดปาก...
...แต่ว่าคนเหล่านั้นจะยอมพูดกับเบี้ยที่ไม่มีความสำคัญอย่างผมรึเปล่าก็เท่านั้น...
ไอ้เนมถอนใจเบาๆ พลางเดินไปยังเรือนอนด้วยสีหน้าครุ่นคิด...
....ต้องมีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง...ผมแน่ใจ
...............................................................................
เพดานห้องสีหม่นด้วยผ่านอายุการใช้งานมานาน มีเพียงแสงสว่างจากหลอดนีออนซึ่งกระพริบสั่นเดี๋ยวติดเดี๋ยวดับวูบวาบไปมา เสียงลมหายใจของชายต่างวัยหลายสิบคนในชุดนักโทษสีเข้มที่นอนหลับไหลอยู่ภายในห้องทำให้นัยน์ตาที่เหม่อมองเพดานสีหม่นปิดพับลงช้าๆ ฝ่ามือควานสะเปะสะไปไปข้างกาย หากเมื่อสัมผัสถึงไออุ่นของผิวเนื้อและลมหายใจของคนข้างตัว ดวงตาที่ปรือปิดนั้นจึงกระตุกไหวและเปิดออกอีกครั้ง..
ดวงตากลมโตทอดมองร่างสูงที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกายด้วยสีหน้าเครียดขึง ฝ่ามือที่วางอยู่ใกล้ท่อนแขนอุ่นร้อนนั้นกระตุกมาวางบนแผ่นอกของตนเองอย่างลืมตัว
พลิกกายนอนตะแคงตัว และสอดแขนหนุนศรีษะของตนเองไว้ เพื่อจะได้สามารถทอดมองใบหน้านิทราสนิทของคนที่อยุ่ข้างกายได้...ใบหน้าที่สงบลงในยามหลับไหลนั้นแสนคุ้นตาและชวนให้หัวใจสั่นไหวเช่นทุกครา หากแต่ฝ่ามือของเขากลับไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง...
เสียงครางพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจแรงของนักโทษที่นอนใกล้ทำให้ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือก และปลายนิ้วที่จะเอื้อมไปแตะผิวหน้าขาวก็กระชากเข้าหาตนอย่างลืมตัว ร่างเล็กงอเข้าเข้าหาตัวมากยิ่งขึ้น นัยน์ตาที่เบิกค้างหรุบต่ำลงอย่างว้าวุ่น..
"...พี่......" น้ำเสียงของตนที่เล็ดรอดออกมาจากลำคอช่างเบา...เบานักแม้จะเป็นเสียงในค่ำคืนอันเงียบสงบ ที่มีเพียงเสียงลมหายใจดังอยู่
...เบา...เพราะเขาไม่กล้าจะพูดให้ดังขึ้น...ไม่กล้า...แม้กระทั่งจะแตะปลายนิ้วลงไปยังผิวเนื้อ บนใบหน้าของคนที่เขารัก..
กำมือเข้าหากันแน่นอย่างว้าวุ่น กวาดสายตามองรอบๆห้องขังที่มืดสลัวและเงียบสงัด แสงจากดวงไฟตรงหน้าประตูเรือนส่องกระพริบไหวเสียจนภาพที่มองเห็นเลือนราง มองเห็นเงาของผู้คุมที่ยืนอยู่ข้างนอกทอดยาวและขยับวูบวาบดูคล้ายกับดวงวิญญาณโผนเข้ากระซิบกระซาบกันผ่านลมหายใจของผู้คนในที่แห่งนี้...
ความอึดอัดว้าวุ่นอวลในหัวใจจนไม่อาจจะข่มตาหลับ หวาดหวั่น ระแวง สงสัย และหวั่นไหวเสียจนไม่กล้าจะทำอะไรสักอย่าง
ทอดมองผิวเนื้อบริเวณลำคอของชายหนุ่มข้างกายดลยไปจนถึงหลังหู มองเห็นพลาสเตอร์สีขาวแปะอยุ่บนนั้นอย่างชัดเจนเสียจนหัวใจเจ็บแปลบ..
....เมฆกระพริบตาถี่เมื่อน้ำใสไหลเอ่อจากดวงตาและทิ้งตัวลงข้างแก้ม...เขายกมือขึ้นอุดปากกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น
นัยน์ตากลมโตปิดพับลงทิ้งขนตายาวทาบบนผิวแก้มชื้น ดวงตาปิดแน่น คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อความเครียดเข้าจู่โจมจมหัวใจเต้นระรัว...
.... หวาดกลัวความเปลี่ยนเปลงและการถูกทอดทิ้ง...
ภาพของพี่ชายที่รักและคนรักของตนยืนคุยกับและกระซิบด้วยความเคร่งเครียด ก่อนจะผละจากกันอย่างรวดเร็วยามที่เขาก้าวเท้าไปใกล้นั้นให้เกิดความสงสัย...คนสองคนที่มักจะทะเลาะวิวาทและไม่พูดดีต่อกันกลับหายไปไหนสองคนบ่อยๆด้วยสีหน้าระแวดระวัง...ดวงตาทั้งสองคู่ที่จ้องมองเขาอย่างระวังไง ราวกับว่ากลัว...กลัวอะไรสักอย่าง...
หากนี่เป็นความฝัน สำหรับเขามันเรียกได้ว่าฝันร้าย เขาไม่ได้หวาดหลัวการถูกปกปิด การถูกระวังไม่สนใจ แต่ที่เขาหวาดกลัว คือการเข้าใกล้กันด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ของผู้ชายสองคน
หนึ่งคือพี่ชายที่รักเขามาก และเกลียดคนที่เขารักจับใจ
อีกหนึ่งคือผู้ชายที่เขารักมาก และคนๆนั้นก็รักพี่ชายของเขาด้วยเช่นกัน...
...ถ้าได้เข้าใกล้กันมากกว่านี้ ถ้าห่างไปจากเขามากกว่านี้
สิ่งที่เขาหวาดหวั่นเป็นที่สุดจะไม่มาถึงหรือ?
บาดแผลที่ลำคอของวิทย์ยิ่งชวนให้หัวใจหวาดระแวงหนัก ...แผลเป็นที่เจ้าตัวไม่เคยเผยให้ใครได้เห็น ไม่เคยเลย..
.
นอกจาก "พี่"ของเขา ในยามค่ำของวันหนึ่ง
ไม่มีใครได้แตะต้องแผลนี้กระทั่งตัวเขา...หากแต่ วิทย์กลับเดินไปให้พี่ชายของเขาสัมผัสมันและตรวจตราดูด้วยตัวเอง...
เมฆเม้มปากแน่น นัยน์ตาที่ปิดแน่นค่อยปรือเปิดขึ้นมาอีกครั้งอย่างระทมทุกข์ สับสน...ตอนนี้เขาสับสนจนไม่รู้จะพูดยังไง...ใจเขาอยุ่กับวิทย์ ร่างกายเขาอยู่กับวิทย์ แแต่ว่าใจของวิทย์อยู่กับใคร..
เคยแน่ใจว่าหัวใจของวิทย์อยู่ที่เขา...คิดแบบนั้นอยู่จนกระทั่งเขามองเห็นคนรักของตนเดินเข้าไปหาพี่ชายในยามเย็นของวันที่มีเมฆครึ้ม และให้พี่ชายแตะต้องบาดแผลที่อีกฝ่ายหวงนักหวงหนา..
....ไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..
หัวใจที่เคยมั่นใจว่าได้ครอบครองเพียงผู้เดียวเริ่มไหวหวั่นไม่แน่ใจ ...เมฆจำได้ดีว่าเขาไม่เคยลืม ไม่ลืมแววตาของพี่ชายที่ทอดมองลำคอของคนที่เขารักเลยสักวัน..
นั่นทำให้หัวใจที่เคยมั่นคงเริ่มโลเล ไม่มั่นใจ เขาหวาดกลัวความจริงเสียจนไม่กล้าถาม เขาหวาดหวั่นไม่อยากรับรู้สิ่งที่ไม่ต้องการเสียจนปิดปากเงียบมาจนถึงบัดนี้...
เขาเงียบ...เงียบไม่พูดอะไร เขานิ่ง ทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนไม่สั่นไหว ตีสีหน้าไม่รู้เรื่องราวเมื่อวิทย์เดินกลับมากอดและบอกรัก...
คำบอกรักที่เอ่ยขึ้นมาหลังจากถูกพี่ชายของเขาแตะต้อง
...จำได้ว่าตอนนั้นเขายิ้มรับ แม้ว่าหัวใจจะปวดร้าวหวั่นไหว ยิ้มรับ...แม้ว่าจะหวาดหวั่นเหลือคณาว่าคำพูดนั้นอาจจะไม่ได้หมายถึงตัวเอง
..บอกรัก...บอกใครกัน...
บอกเขา หรือบอกผู้ชายอีกคนที่รักเขา...
พูดกับใคร หมายถึงใคร?
หมายถึงเขา หรือ..ใครกัน
แม้ว่ามันเป็นแค่การพบปะที่ไม่มีสาระอะไร แค่ผู้ชายสองคนนั่งบนโต๊ะเงียบๆและพูดคุยกันไม่กี่ประโยคแล้วออกมา ทว่าภาพของแววตาพี่ชายและปลายนิ้วที่แตะบนผิวเนื้อของวิทย์กลับติดตา ตรึงให้เขาอยุ่กับที่...ในใจของเขาก็ไม่ได้คลายความหวั่นไหวนั้นลงเลย แม้วันเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ทำได้เพียงเก็บมันเอาไว้และบอกตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว
...เขาบอกตัวเองให้เลิกกลัว กลัวสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น เขาคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อสองคนนั้นเกลียดกันมากเสียจนอยากจะฆ่าให้ตาย และอีกทั้งพี่ชายยังรักเขาเสียจนไม่ยอมมองใคร
ทว่าเมื่อพี่ชายเข้าหา กอดจูบรุกเร้าและกระซิบบอกให้ครุ่นคิดถึงความนัยน์ว่าคนที่เขารักนั้น...คิดอย่างไร...
...พุดให้ลองคิด ว่าแท้จริงแล้วใครกำลังหลอกตัวเอง..
แม้กระทั่งวันนี้ เรื่องราวเมื่อครานั้นยังตามมาหลอกหลอน กลั่นแกล้งให้หวาดผวาในใจ กลัว...กลัวเหลือเกินว่าจะถูกทิ้ง ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง...
เมฆครางในลำคอเบาๆ ขณะที่เอื้อมมือสั่นเทาไปยังลำคอของอีกฝ่าย เขาเบียดตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงเพรียว เเว่วเสียงครางในลำคอของวิทย์ดังขึ้นเบาๆพร้อมกับท่อนแขนที่ตวัดพาดลงบนเอว หากดวงตาและฝ่ามือกลับจับจ้องไปที่ลำคอของคนรักด้วยสายตามาดหมาย
...เขาไม่เคยได้แตะ ไม่เคยได้รับอณุญาติให้แตะมัน
ไม่เคยเลยสักครั้ง...
พี่กันย์เป็นใคร พี่กันย์เป็นคนสำคัญมากแค่ไหน ถึงได้ยอมให้แตะต้อง ถึงได้ยอมให้ดูรอยแผลนั้น
จำได้ดีว่าพี่วิทย์ได้แผลนี้มาพร้อมกับรอยกรีดบนใบหน้าของเขา...รอยแผลของเขาหายไปแล้ว ทว่ารอยแผลของพี่วิทย์กลับไม่เคยหาย...
ไม่เคยเอาพลาสเตอร์นั้นออกจากลำคอตนเอง...ทำเพียงแวะเวียนไปเอาพลาสเตอร์อันใหม่จากพี่ชายมาปิดไว้..
ทำไม มันคือแผลอะไร ทำไมถึงให้พี่ชายแตะมัน ทำไมกัน...
เม้มปากแน่นยามที่ปลายเล็บสั้นๆของเขาค่อยสอดเข้าไปใต้พลาสเตอร์สีขาว เขาออกแรงดึงมันเบาๆหากแต่ไม่มีท่าทีว่าจะหลุด เมฆเม้มปากแน่น พลาสเตอร์นี้วิทย์มักจะเปลี่ยนมันทุกอาทิตย์ ไม่เคยเอาออกแม้กระทั่งตอนอาบน้ำ ดังนั้นมันจึงสามารถหลุดได้อย่างง่ายดายเพียงใช้แรงดึงน้อยนิด..
จำได้ว่าพลาสเตอร์นี้เริ่มเก่าแล้วและวิทย์ก็บ่นว่าจะไปเปลี่ยน เพราะฉะนั้น...
เมฆเม้มปากแน่น เขาลอบสังเกตสีหน้าของคนที่นอนหลับอยู่อย่างระแวดระวัง เบียดตัวเข้าไปในอ้อมแขนหนาแนบแน่นขึ้นหวังจะให้รอยกอดนั้นแนบแน่นพอที่จะไม่ให้คนที่หลับอยุ่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเล็บสั้นๆพยายามแงะมันออกอย่างสุดความสามารถ มือสั่นด้วยความเกร็งบวกกว่าความหวาดหวั่น...
แปะ..
พลาสเตอร์สีขาวหล่นแหมะติดอยู่ที่ปลายนิ้ว ทำให้ความดีใจเเล่นวูบ เมฆพยายามเพ่งตัวมองหลังหูของคนรัก หากแต่แสงไฟติดๆดับๆนั่นกลับทำให้ทอดมองได้ยากนัก..
ชายหนุ่มเม้มปากแน่น นึกอยากจะได้ไฟฉายซักกระบอกทั้งที่ไม่มีวันได้พบ เขาดูตอนกลางวันไม่ได้ เพราะเจ้าตัวไม่ยอมแน่ๆ แต่หากจะแอบดูมันตอนกลางคืนก็ไม่มีแสงเสียอีก
เขาครางเบาๆในบำคออย่างขัดใจ พยายามเพ่งมองให้ได้ อย่างไม่ยอมแพ้ และในที่สุดแสงไฟนีออนจากด้านนอกก็ติดขึ้นและสาดเข้ามาภายในห้องขัง พาดลงบนลูกกรงเหล็กจนเกิดเงาดำ แต่แสงสว่างนั้นก็ยังพาดอยุ่ใกล้ๆตัวเขา ทำให้สามารถมองเห็นภาพได้...ชัด
....ชัดเจนเสียงจนอยากนึกว่าตัวเองตาฝาด
ความรู้สึกแปลกประหลาดวาบในอกจนร่างสั่นไหว เมฆเบิกตากว้าง ขณะที่แสงไฟดับลงอีกครั้ง ทิ้งให้ห้องขังมีเพียงความมืด...
เมฆร้องเสียงสั่นในลำคอ เขาใช้ปลายฟันขบริมฝีปากแน่นอย่างอดรนทนไม่ไหว...
ร่างทั้งร่างสั่นระริก น้ำตานองเอ่อ เขายกปลายบนิ้วไล้บนหลังหุของคนรักอีกครั้ง อย่างหวังให้ตัวเองตาฝาด หากแต่รอยนูนบนผิวที่เคยเรียบเนียนกลับทำให้หัวใจสั่นกระตุก
...G U N....
ทั้งดวงตาที่มองเห็นทั้งปลายนิ้วที่สัมผัส บ่งชัด...
นัยน์ตาคู่โตเบิกกว้างน้ำตาที่แห้งเหือดไหลพรากเอ่อท้นดวงตาจนภาพเบื้องหน้าสั่นไหว
หัวใจกรีดร้องร่ำไห้ด้วยความปวดแสบปวดร้อน...เจ็บ เจ็บเสียจนพูดไม่ออก
เจ็บกว่าไม่รัก เจ็บกว่าต้องจำทนเงียบนิ่งไม่แสดงท่าทีใดๆ...เจ็บ....
เจ็ยเพราะถูกหักหลัง...
....." พี่รักเมฆ "
"คนสำคัญ"
"กูรักมึง "
"ถ้ามึงเป็นงูเห่า จะฉกก็ฉกให้ตายทั้งคู่...มึงเป็นคนสำคัญของกู"
" อย่าสนิทกับมันมากเกินไปได้ไหม...ทำตาหวานใส่"พี่ชาย" ตัวเอง..."
รัก
คนสำคัญ
น้องชายที่รัก คนที่รัก...รัก.....รักมาก...
...พี่ชายที่บอกว่ารักเขามาก กรีดร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้บนร่างของผู้ชายที่เขารักมาก และผู้ชายที่บอกว่ารักเขาเช่นกัน ก็ปกปิดรอยนั้นไม่ยอมให้ใครได้เจอ ลับหลังก็ไปพบกันสองคน....
มันเรียกว่าอะไร....
นี่มันอะไรกัน...
สุดท้ายแล้ว คนที่โดนหลอกน่ะมันเขาทั้งนั้น !!!
รัก ....พูดว่ารักทั้งที่ทำแบบนี้ รักงั้นเหรอ? ทำไม...ทำไมถึงได้ทรยศหักหลัง
ทำไมพี่ชายถึงได้แย่งของสำคัญของเขาไปอีกแล้ว...
ทำไมคนที่เขารักถึงต้องทอดทิ้งเขาไปทุกคน...
ทำไมกัน!!...
ดวงตากลมโตที่นองเอ่อด้วยน้ำตาวาววับและเบิกกว้าง ความเจ็บปวด หวาดหวั่น รวดร้าวจนคิดอะไรไม่ออกเต็มแน่นอยู่ในหัวอก เจ็บปวดเสียจนจุกแน่น..เจ็ย เจ็บเสียจนสมองมึนเบลอ ตื้อหนักแทบคิดอะไรไม่ออก
ปลายนิ้วเรียวจิกลงบนพื้นซีเมนต์เเข็งชืด ฝ่ามือสั่นระริกและปลายฟันที่เขาเขาหากันแน่น...เล็บสั้นๆกดแน่นครูดกับพื้นซีเมนต์เสียจนเจ็บแปลบ ทว่าเขาไม่สนใจยังคงกดปลายเล็บลงบนผิวซีเมน์อย่างต่อเนื่อง ไม่สนว่าจะเจ็บ ไม่สนว่าจะเกิดแผล
ให้ร่างกายเจ็บปวด ดีกว่าหัวใจต้องทุกข์ทรมาร
ร่างหายเขาต้องนี้เจ็บเพียงเท่านี้ หากหัวใจร้าวร้านกว่านับพันเท่า !!!
...พี่ชายที่รัก พี่ชายที่พร่ำคำว่ารัก พี่ชายที่โอบกอดกระซิบคำว่ารักมาตลอดหลายปี
...ผู้ชายที่เขารัก ผู้ชายที่พูดว่ารักเขา และปกป้องเขามาตลอด
สองคนนั้นคงกำลังแกล้งแสดงละครตบตาเขาอย่างเนบเนียน ทำเหมือนเขาเป็นคนโง่
แสร้งทำเป็นเกลียด แสร้งทำเป็นไม่ชอบหน้า หากลับหลังกลับยิ้มร่า พุดคุยแสดงคงวามรักกันอย่างมีความสุข โดยไม่มีใครสนใจเขา
กลั้นสะอื้นในลำคอเสียจนตัวสั่น เขาอยากจะร้องไห้และกระชากร่างของคนที่นอนหลับอยุ่มาโวยวายต่อว่าให้สาใจ อยากจะเดินไปกรีดร้องใส่พี่ชายที่ทำหน้าซื่อ อยากจะทำร้าย อยากจะกู่ก้องให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ได้รับ
กับความรักที่ถูกหักหลัง
ทำไม ทำไมเขาต้องพบเจอความผิดหวังอยุ่ตลอด
ทำไม... ทำไมความรักที่พยายามไขว่คว้าถึงไม่ได้มาสักที
เมฆบิดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งที่เปลี่ยนจากความอบอุ่นเป็นเย็นยะเยือกและแผดเผาหัวใจเสียจนแทบมอดไหม้ เขาซุกหน้าลงกับหมอนของตน กลั้นสะอื้นกลั้นน้ำตาเสียจนร้างทั้งร่างสั่นไหว
ในมือของเขามีพลาสเตอร์ที่ดึงออกมาจากหลังหูของคนรักติดอยู่ เขากำมันแน่น ระลึกถึงคนที่ให้มันมา และคนที่สร้างรอยแผลนั้นมาให้
....ทั้งที่ลืม พยายามลืมมันไปแล้วถึงความสูญเสียและความวิปโยคในชีวิตของเขา ที่เกิดขึ้นเพราะผู้ชายที่เขาเรียกว่า พี่
ทั้งที่รัก ทั้งที่ไว้ใจ ทั้งที่อยู่ข้างๆ ชายคนนั้นกลับทรยศความไว้ใจและความรักของเขาอย่างง่ายดาย
ฉกชิงความรัก แย่งเอาคนที่เขารักมาอีกครั้ง...
ทำร้ายให้เขาต้องเจ็บปวดเพราะไม่มีใครต้องการ ทำให้เขาจนตรอกเสียต้องพบเจอกับนรกบนดิน...
...ภาพของพี่ชายที่รักแสนรัก เคยแตกร้าวไปแล้ว และเขานี่อหละพยายามเก็บมันมาประกอบใหม่อีกครา หากทว่าเมื่อรอยแยกนั้นจะแนบกันสนิท เจ้าของมันกลับดึงกระชากภาพนั้นให้ขาดวิ่นด้วยตัวเอง..
พี่ชาย พี่ชาย พี่ชายของผม
ทำไม ทำไม ทำไมพี่ถึงต้องทรยศผม ทำไมพี่ถึงต้องทำร้ายผม ทำไมพี่ต้องแย่งชิงคนที่ผมรักไป
....G U N...
ทำไมต้องเป็นพี่....
ปลายนิ้วที่ชุ่มไปด้วยเลือดเอื้อมมือกำลูกกรงบนศรีษะแน่น ร่างที่สั่นไหวนั้นกัดฟันกรอด แววตาคุกรุ่นด้วยความโกรธ ความปวดร้าว ความเสียใจจนแทบคลั่ง !!
พลาสเตอร์สีขาวถูกแปะลงบนที่เดิมอย่างรวดเร็วด้วยปลายนิ้วเปื้อนเลือดสีสด ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของชายที่เขารักนักหนาด้วยหยาดน้ำตาไหลเอ่อ ในยามค่ำคืนที่ทุกชีวิตหลับไหล กลับมีเพียงร่างของนักโทษชายคนหนึ่งนอนเบิกตาโพลง ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตาและความคั่งแค้น...
...." พี่......"
เสียงกระซิบของเมฆดังขึ้นฝ่าความเงียบอีกครั้ง แม้มันจะเบาแสนเบาเช่นเดิมหากทว่าน้ำเสียงนั้นไม่ได้สั่นไหว เช่นเดียวกับฝ่ามือที่กำแน่นเข้าหากันแน่น...และดวงตาที่วาววับด้วยน้ำตาแต่ฉายชัดถึงความไม่พอใจ
..........................TBc.
เป็นยังไงบ้างค่ะตอนนี้ :เฮ้อ:
ตอบตามตรง ว่าเขียนแล้ว"สะใจ"หมอกันย์อย่างมากมาย
...ไงล่ะ วางแผนดีนัก เจ้าเล่ห์นัก เจ้าแผนการณ์นัก...
สุดท้ายไอ้สิ่งที่วางมาอย่างแยบยล ก็ต้องพังทลายลงเพราะการกระทำที่มาจากความสะใจของตัวเอง..
สงสารเมฆมากๆ ตอนนี้เขียนไปน้ำตาซึมไป เจ็บปวดและผิดหวังร่วมไปกับเมฆจริงๆ พี่กันย์ฆ่าตัวตายของแท้ ทั้งเรื่องที่เรียกพี่วิทย์ไปคุยแล้วเมฆมาเจอ อาจจะจำกันได้ในตอนพิเศษ สองคนนี้จำต้องพบกันด้วยสาเหตุที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เนื่องจากแผลของวิทย์ พี่กันย์พยายามทำให้เมฆระแวงพี่วิทย์ เพื่อจะ"แย่ง"มาเป็นของตัวเอง วางแผนไว้เพื่อจะได้กระตุกใยแรงๆทีหนึ่งจนล้มครืน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว
เมฆที่กำลัง"กลัว"ความสนิทสนมของทั้งสองคนจากภาพที่เห็นและจากความระแวงที่มีมาก่อนหน้ามาตอนนี้บวกกับรอยแผลที่พี่กันย์ทำไว้อีก เรียกว่าจะยังไงก็คงกู่ไม่กลับ กับพี่กันย์เรียกว่าสาสม แต่สำหรับวิทย์แล้ว เรียกว่าน่าสงสาร..
สำหรับเมฆ...อืม ที่ผ่านมาเหมือนไม่คิด เหมือนไม่มีอะไร แต่...คนไม่แสดงออกไม่ได้หมายความว่าไม่รู้สึก คนที่ไม่พุดไม่ได้หมายความว่าไม่คิด คนที่"นิ่ง"ทำเฉยไม่รุ้ร้อน ใช่ว่าจะไม่สนใจอะไรเลย...
ความหลังระหว่างเมฆกับพี่กันย์ใกล้จะเปิดเผย อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เมฆเกลียดพี่กันย์ในตอนเริ่มแรกของเรื่อง และอะไรที่ทำให้เมฆเคียดแค้นเป็นทบเท่าพันทวีจากการกระทำของพี่กันย์...ใกล้จะเปิดเผยแล้วค่ะ
ครึ่งหลังนี้สามผีค่อนข้างเยอะ อาจจะปวดหัวแต่ช่วยไม่ได้ (555+) คราวนี้อัดมาม่าเต็มแรงแล้วนะ ไม่ผ่อนล่ะ 555+ :laugh:
ปล. เชียนเสร็จตั้งแต่เมื่อวาน จะมาโพสต์แล้วเน็ตเน่า อ้ากกกกกกก จะบ้าตาย :serius2:
..
-
จิ้มมั่ง เห็นเค้าฮิตจิ้มกันจัง
-
สงสารเมฆ สงสารวิทย์ด้วยอ่ะ แต่เชียร์กันย์วิทย์ง่ะ
-
จะสงสารใครดี? :z3:
เมฆ โอเค น่าสงสารจริงเพราะในความรู้สึกเมฆคือการถูกหักหลังจากคนที่รักทั้งสองคน
วิทย์ เอิ่ม..ก็น่าสงสารอยู่แต่ก็ผิดตรงที่ไม่ได้รักเมฆคนเดียว
พี่กันย์ น่าสงสารตรงที่พลาดทำให้เมฆเข้าใจตัวเองผิดว่าจะแย่งวิทย์ไปทั้งที่รักเมฆมาก แต่..มันสาสมมากกว่ากับสิ่งที่พี่กันย์ทำ หักล้างกับความสงสารไป เหลือแต่คำว่า"สมน้ำหน้า"
ถึงจะดราม่ายังไง เราก็เชียร์สามผีน้า :mc4: เอาเยอะๆ ปวดตับดี :laugh:
ปล อยากรู้ว่าเมฆมองเห็นอะไรในสายตาที่พี่กันย์มองวิทย์
-
สรุปคือเมฆรักทั้งวิทย์และกันย์ใช่ม่ะ
แล้วกันย์ก็รักทั้งวิทย์และเมฆ
วิทย์ก็รักทั้งเมฆและกันย์
ที่เราคิดนี้ถูกป่ะ
ปล.อยากอาจตอนพิเศษพี่ทินอ่ะ
-
เสียน้ำตาเลยตอนนี้
เราคิดว่าถ้าใครไม่ลองไปเป็นเมฆเองคงเข้าใจลำบาก การที่ถูกคนที่เรารัก(แถมยังเคยทำร้าย)เราทั้งสองคนหักหลังนี้มันคงเจ็บเสียยิ่งกว่าอะไรดี ความไว้ใจก็เหมือนแก้วแตกแล้วต่อให้จะประกอบใหม่ยังไงก็คงไม่เหมือนเดิม แล้วนี้เล่นมาทำร้ายหัวใจที่มีร่องรอยของความร้าวรานอยู่แล้ว เฮ้ออ เมฆเอ้ยยย ชาติที่แล้วไปทำอะไรมาคะลูก ทำไมใครๆถึงได้ทำแบบนี้กับหนู
แล้วเราว่าคนที่ไม่ค่อยพูดนี้เวลาเสียใจที่นี้มันเหมือนจะตายเอาให้ได้เลยนะคะ เพราะทำเหมือนเฉยๆพอปะทุทีนี้ก็ใหญ่เลยย
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยเมฆให้ได้สุข"จริงๆ"กับเขาบ้างสักที แล้วกัน :)
-
สงสารเมฆกะวิทย์มากกกก
ไอ้พี่กันต้องตายเพราะเมฆแน่ๆๆๆ
ฮ๋าๆๆๆ
เจ้าวางแผนดีนักแล้ววิทย์ละจะเป็นแบบไหน
-
ติดคุก ก็ทุกข์พอแล้ว
ยังจะถูกกักขังในใจอีก
เมฆ ว่างๆ ไปนั่งสมาธิบ้างก็ดี
จิตสงบ ใจสบาย
-
+1 :sad4: สงสาร นู๋ เมฆ มาก ๆ คน ที่เรารัก .. พี่และสามี ง่ะ เศร้า
วิทย์ ก็ ต้อง แสดง ให้ น้องรู้ บ้าง การกะทำบังครั้งก็ ทำให้เราไม่มั่นใจ กลัว ว่าจะคิดไปเอง :o12:
-
อ่านแล้วแทบสำลักมาม่าตายเลยทีเดียวค่ะ
แบบว่าจินตนาการภาพที่เมฆเอามือไปครูดๆจนเลือดออกนี่
เค้าสยองแทนเลยทีเดียว บรึ๋ยยยยมากกกกกกก
สงสารเมฆมากจริงๆค่ะ ;__________;
Ps. นึกว่าเรื่องนี้จะมีตอนพิเศษวาเลนไทน์ให้โฮกนะคะเนี่ย
มาเจอมาม่าชามโตเลย ฮ่าาาาาาาาาา
-
โอ๊ยยยย เครียดค่ะ
ไม่รู้จะสงสารใครดี
เฮ้อ...
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ตอนนี้แหล่ะ ที่รอคอย
ชอบ 3 ผีมาก
สงสารเมฆที่สุดเรย อยากให้เมฆกับพี่วิทย์เข้าใจกัน
ส่วนอิพี่กันย์ให้มัน อกหัก ไม่มีใครรัก มันเจ้าเล่ห์นัก
ปอลอ นะ. ถึงชอบซีนอารมณ์พี่กันย์กับพี่วิทย์ ใจก็อยากลุ้น
แต่ว่า ไม่รู้จะให้น้องเมฆไปไว้ตรงไหน ไม่ไหวจะเคลียร์..ก็ขอถีบพี่กันย์ไปเหอะ
-
สงสารไปหมดทั้ง 3 คน T____T
ตะโกนดังๆ ว่าเข้มแข็งไว้นะ เมฆ พี่วิทย์ พี่กันย์
สู้ต่อไปเพื่ออนาคตความรักที่ สดใส
(วิ่งหนีออกไปทั้งน้ำตา) :o12:
ปล แอบเชียร์กันย์วิทย์เช่นกันหล่ะ หุหุหุหุ :o8:
-
เมฆเอ๋ย เขาไม่รัก ก็ไปรับคนอื่นเหอะ เพราะเรา....เชียร์กันxวิทย์ 5555
ปล.ช่วงนี้พี่โต น้องเนม ไม่มีฉากสวีทเลย แง่มๆๆ
-
สงสารเมฆจัง คงปวดใจน่าดู :m15: เพราะรักมากทั้งสอง คน เฮ้อเป็นกำลังใจให้เมฆกับวิทย์ :beat: ตบหน้าพี่กันย์1ที เป็นไงล่ะทีนี้ ทำให้คนที่ตัวเองรักเป็นทุกข์ มีความสุขมากม่ะห๊ะ :m16:
-
สงสารน้องเมฆมาก ความรู้สึกการที่โดนคนที่เรารักหักหลังมันเจ็บ เจ็บเจียนตาย
ขอให้เมฆสู้ๆ เข้มแข็ง เฟดตัวออกมาเถอะ เย็นชาใส่แม่งทั้งสองคนเลย ให้มันรู้ซะบ้าง
วิืทย์ถ้าจะยังอยากรักษาความรักกับเมฆก็ควรตัดใจจากไอ้พี่กัณให้ได้ ให้ความมั่นใจเมฆให้ได้ อย่าแบ่งเซลล์ รักคนสองคน
ยิ่งกับเมฆ เมฆไม่รู้หรอกว่าวิทย์รักเมฆ รู้แต่ว่าเมฆรักวิทย์เลยอยู่ด้วย อยู่แบบระแวง อยู่แบบไม่มั่นใจอะไรเลย เพราะงั้นต้องทำให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ก็ปล่อยเมฆไปเถอะ
แล้วถ้าสุดท้ายลงเอย กัณวิทย์ละก็ จะเกลียดสองคนนี้สุดๆๆๆๆ เหอะๆ
เพราะมันโหดร้ายกับเมฆมาก(เด็กใจบริสุทธิ์คนหนึ่งต้องโดนกระทำอีกที่ครั้งกัน ) สวดส่ง แม่ม!
ไม่ว่าจะกัณเมฆ หรือวิทย์เมฆ เชียร์ทั้งนั้น แต่ขอให้คนๆนั้นเป็นคนที่รักเมฆและไม่ทำให้เมฆเสียใจ และปกป้องเมฆได้ แล้วรักเมฆคนเดียวพอ
-
:เฮ้อ: แล้วจะยังไงต่อไปละนี่ ขอให้หาทางออกให้เจอแล้วกัน :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
กลับตะละปัตรซะอย่างงั้น แทนที่เมฆจะโกรธเกลียดพี่วิทย์แล้วจะกลับไปหาอิพี่กันย์ อย่างแผนที่วางไว้
กลับเป็นการสะกิดรอยแผลเก่าๆของเมฆแทน งานนี้อิพี่กันย์พลาดอย่างแรงที่สลักชื่อตัวเองเอาไว้
-
เชียร์วิทย์กับกันย์อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงง
:serius2:
แอร้ยย แอบไปเทียวหากันเกือบทุกวันนี่เอง อร้ากกก
-
เอาไงกับชีวิตดีล่ะเนี่ยยยย
เกลียด 3 ผี แต่ก็ต้องอ่าน (ก็มันหยุดไม่ได้เเล้วนี่น่าาา)
เปิดอกตั้งวงคุยกันให้จบๆ ไปเลยมะะะ
แบบว่าขอเคลียร์!!!!!
ประเด็นคือมันไม่ง่ายอย่างนั้นอ่ะเด้ :m15:
-
โอ๊ยย
นับวันยิ่งสับซ้อนไปเรื่อยๆ
เมฆก็น่าสงสาร
^^
ขอบคุณค่ะ
-
แอบเชียร์กันย์วิทย์นะรู้มั้ย
แต่ก้สงสารน้องเมฆ
เป็น 3ผี ที่ชวนปวดหัวเสียจริง
-
กันย์วิทย์ กันย์วิทย์
เชียรืเชียร์
สงสารน้องเมฆมากกกกกกแต่งได้อินเกิ้นนนนนนนนน
น่าสงสารนัก
ตอนนี้ชื่อว่าแผลเป็นเป็นเหตุ
หวังว่าจะมีบทสรุบที่ลงตัวกับทุกคนนะคะ
ตอนนี้น้องเนมเป็นตัวประกอบ :laugh: :laugh:
-
สงสารวิทย์
สงสารเมฆ
อยากตึบไอ้กันต์
-
รักทำลายของจริงเลย >.<
-
o18อยากบอกว่าสมน้ำหน้าอิพี่กันต์
:sad4:แต่สงสารเมฆกับวิทย์อ่ะค่ะ
-
สงสารเมฆจัง
-
ให้ตายสิโรบิน! ยิ่งอ่านแบบนี้ยิ่งสะใจพี่กันย์เพราะดูเหมือนว่าเป้าหมายของพี่ที่ว่าจะทำลายความสัมพันธ์น่ะไปไหวอยู่ แต่มันมีของแถมที่วกกลับมากระทบตัวพี่กันย์อย่างจังซะด้วยสิ หึหึ โอ๊ย!สะใจจริงจริ๊ง
เดินหน้าโบกธงกันย์-วิทย์เต็มที่ฮ่ะๆ
Ps.แอบคิดแบบโรแมนติกไปนิดนึงว่าอิพี่กันย์อสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของด้วยการสลักชื่อตัวเองลงไป แต่ความจริงมันไม่ช๊ายยยยยย (>< )( ><)(>< )
-
สงสารเมฆที่สุดเลย
เมฆอย่าไหวหวั่นเลย เดินมาไกลแล้ว
-
จริงก็ชอบหมอกันต์นะ
ติดที่หลอกใช้คนอื่นมากไปหน่อย
นี่คงเป็นผลของมันสินะ
แต่ขอให้วิทย์ยังอยู่กับเมฆด้วยเถอะนะคะ
สงสารเมฆเหลือเกิน
-
:z3: :z3: :z3:
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด นู๋เมฆ อย่าอาฆาตเลย พี่วิทย์ไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ
-
โหดร้ายเสียจริง ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ
-
เมฆอย่าทำร้ายตัวเองเลยลูก ทำร้ายคนอื่นดีกว่าเยอะ
5555 คนอ่านร้ายอ่ะ
เชียร์วิทย์เมฆอยู่น้า อิพี่กันย์มันร้ายอ่ะ เกลียดมัน
-
o18
ยุทธการแก้แค้น...ว่าแต่คิดถึงเฮียโตกะหนูเนมจัง :impress2:
-
มาม่าชามโต ซดอร่อยเลย :sad4:
แต่เมหจะทำอะไรหว่า แลดูน่ากลัวจริงๆ :z3:
-
:z3: อึดอัดในหัวอกจังเลย
:z10: ช่างเป็นพันธนาการที่ดิ้นไม่หลุด :z10:
:เฮ้อ: รัก....ทำไมเป็นเราสามคนไม่ได้หนอ :serius2:
-
ไม่ใช่ว่าจะลงอีหรอบเดิม เมฆเคยเกือบฆ่าวิทย์มาแล้ว คราวนี้คงรอดยาก
ในสถานการณ์แบบนี้ เมฆกลายเป็นตัวอันตรายของแท้!
-
คนหนึ่งทั้งรักและทั้งเกลียด...
คนหนึ่งทั้งรักและทั้งแค้น...
อีกคนหนึ่งทั้งรักและทั้งเหนื่อย...
-
พี่กันย์งานเข้าซะเเล้ว....วางเเผนให้เค้าระเเวงกันเเต่ตัวเองกลับโดนน้องชายสุดที่รักเเค้นซะงั้น 5555555 สะใจ
แอบหวังอยู่ลึกมากกกกกกก ว่า สุดท้ายเเล้วคนที่กันย์รักจริง ๆ คือ พี่วิทย์ o18
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สามคนนี้ไม่ว่าจะตัดสินใจทางไหนก็เจ็บทุกฝ่าย
อยากเห็นฉากหวานๆพี่โตกับน้องเนม ช่วงนี้ดราม่าบ่อยเกินไปแล้ว
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
โอ้ววววววววววววววววววว :a5:
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆจับใจ เครียดตามเลยค่ะ :sad4:
แล้วก็แอบตกใจแทนพี่กันย์(ที่แอบชื่นชอบความร้ายของฮีเป็นการส่วนตัว)ด้วยค่ะ
แผนที่วางไว้สุดเท่ห์ ย้อนกลับมาหาตัวเองอย่างหนักเลยนะคะ เฮียขา
ตามรอลุ้นด้วยค่ะว่าเบื้องหลังของพี่กันย์กับเมฆคืออะไร....แล้วพี่วิทย์จะเป็นยังไงล่ะงานนี้ ?
ถึงจะดราม่าจนไมเกรนขึ้น แต่ก็สนุกสุดๆ เลยค่ะ มันส์มากมาย
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ต่อไปกะความดราม่าค่ะ o13
-
พี่วิทย์ไม่ผิด!~~ สงสารเมฆ แต่อยากให้เมฆรักคนอื่น~ :fire:
อยากให้กันย์คู่กะวิทย์จริงๆ :serius2:
อยากให้กันย์เจ็บปวดบ้าง! สม! โดนน้องชายเกลียด! :laugh:
ชอบที่วิทย์กะกันย์มีเรื่องราว มีความหลัง แอบรักแต่ไม่สมหวังนี้อ่านแล้วบีบหัวใจมาก :เฮ้อ: แต่ก็ชอบ :o8:
เรามันบ้าไปแล้่ววววว :fire:
ที่นี่กันย์ก็ไม่เหลือใคร~ นอกจากวิทย์ที่ยังแอบชอบแต่ไม่แสดงออกกันต่อไป :impress2:
-
โอ๊ยยย น้องเมฆค่ะ ถ้าคู่กันย์-วิทย์มันเป็นอย่างที่หนูคิดจริงๆก็ดีสิค่ะ
แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่แม้แต่น้อย :sad4:
ถึงตอนนี้ก็ยังเชียร์กันย์-วิทย์อยู่น้าา
(แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆจับจิต :m15:)
อ่านแล้วปวดใจ คิดถึงพี่โตแล้วน้าาา าาาา
เอาพี่โตหนูกลับมาเถอะ :monkeysad:
-
เชียร์ เมฆวิทย์ ค่ะ
คิดว่า มันเป็นอะไรที่ทั้งสามคนจะเจ็บน้อยที่สุดแล้ว ในบรรดาทางอื่นๆ
สงสารเมฆนะ เอาจริงๆ เมฆมันก็แค่เด็กคนนึง ที่ไม่รู้อะไร แต่โดนลากเข้าไปเอี่ยวก็เท่านั้น :เฮ้อ:
-
:z3: สงสารเมฆอ่า
-
3P = ผีสามตัว ผีที่ต้องหลอกกันไปหลอกกันมา เฮ้อออออออ
-
จัดหนักมาเลยคุณไรเตอร์ อยากรู้นักว่าน้องรัก แปรพักตร์มาเป็นน้องแค้นแล้ว พี่กันย์เจ้าวางแผนจะทำอย่างไร เรื่องนี้จะยังคง 3 ผีต่อไป หรือจะเหลือแค่ 2 น่าสนใจจริงๆ หุหุ
-
เข้ามาอ่านยาวๆ ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนปัจจุบัน...... o13 (แหร่มจริงๆ)
อ่านไปก็ :a5: อ่านไปก็ :-[ อ่านเรื่อยๆก็ :m15:
เป็นเรื่องรักอีกเรื่องเลยอะ....อร๊างส์~~~~ :man1:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อเนี่ยยยยยย
รออยู่เน้อ
-
แจ้งข่าวนิด
คนเขียนอยู่ในช่วงสอบค่า ของดอัพสักพักนะค่ะ
:3123:
-
รับ ทราบและซาบ คร่า
จะรอ 3 ผี มาเคลียร์ด่วนด่วน นะคะ
น้องเมฆ ตะกุยพื้นจนได้เลือด แล้วก็ค้าง
สอบเสร็จ ก็ลุยกันเลยนะ
-
รับทราบและจะรอต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนอ่านก้อสอบเหมือนกัน เหอะๆๆ :z10: :z10:
-
สู้ๆจ้า เค้ารอได้จ้า
-
รอตอนต่อไปค่ะ
สู้ๆๆนะตะ o13
-
รับทราบและรอตอนต่อไปค่ะ...
-
เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ
-
ไรเตอร์นานไปแล้วอะ
แงแงแงแง
-
ทำไมไรท์เตอร์สอบนานจังหง่ะ.....
อยากอ่านมาม่าแล้วววววววว
-
Improbable 13 : คำโกหกแลกหยดน้ำตา
ผิวเนื้อสีอ่อนตรงปลายเล็บคมใสกลายเป็นสีจัดด้วยรอยแผลฉีกและรอยเลือดอันไม่รู้ที่มาว่าแผลนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำให้วิทย์จ้องมองปลายนิ้วของคนรักด้วยสีหน้ากังขา...ยามมองเห็นรอยยิ้มในใบหน้าซึ่งไม่รวมกับดวงตาแดงก่ำของเจ้าตัวเขาเอื้อมมือดึงปลายนิ้วเปื้อนเลือดและเป็นรอยแผลทั้งห้าของเจ้าตัวมาเพ่งมองอย่างสงสัย...คำพูดที่บอกว่าไปได้แผลตอนกลางคืนนั่นเขาไม่เชื่อสักนิด เพราะตอนเข้านอนเขาก็ยังไม่เห็นอะไรเลย แต่พอมองเห็นสีหน้าระรื่นเกินปกตินั้นแล้ว..อดจะยอมรับไม่ได้ว่า..ไม่อยากจะออกปากถามอะไรให้มากกว่านี้
...ยิ่ง...เจ้าตัวบอกว่าเจ็บ...และอยากจะไปทำแผลเร็วๆ..อยากจะไปหา"พี่ชาย"ของตัวเองเร็วๆ...
"...ตกลงจะไม่บอกจริงๆใช่ไหมว่าทำไมถึงมีแผลแบบนี้.." ไม่อยากจะคาดคั้นให้เจ้าตัวรำคาญ...แต่ก็ไม่อยากจะปล่อยให้ทำหน้าแบบนี้แล้วเดินออกไปหาคนอื่นง่ายๆ..เขารู้ว่าเมฆต้องมีอะไรอยู่ในใจ...แต่ไม่รู้ว่าทำไม...มันถึงไม่พูด...
"..ก็บอกแล้วไง ว่าได้แผลตอนงมทางไปห้องน้ำ...มันมืดแล้วก็ขาพวกที่นอนอยู่ในห้องก็เกกะจะตาย กูเลยจับกบจนนิ้วเป็นแบบนี้ไงครับพี่วิทย์...จะเอาอะไรอีก..." เจ้าคนเจ็บพยายามพูดติดตลกให้ขัน...เสียแต่มองแผลมันแล้วเขาชักจะขันไม่ออก
".....จะยืนยันแบบนั้นก็ตามใจ "วิทย์ถอนใจพรู ไม่อยากซักไซ้ให้เจ้าตัวรำคาญมากไป เพราะปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่พวกที่คอยซักคอยยุ่งกับเรื่องของใครอยู่แล้ว...เขาให้อิสระมันในการทำอะไรตามที่ใจอยากตลอดมา การจะมาบังคับมันให้ง้างปากบอกเรื่องยุ่งๆที่ตัวมันกำลังคิดอยู่นั้นไม่ใช่นิสัยของเขา...ถึงอยากจะรู้...ถึงจะห่วงแค่ไหน....แต่เมื่อเขาให้มันพึ่งตัวเองทำอะไรด้วยตัวเองแล้วก็ไม่ควรจะยื่นมือไปยุ่ง..
"...งั้นไปหาพี่กันย์ก่อนนะ " สีหน้าที่ชักจะระรื่นนั้นทำให้หัวคิ้วของคนมองขมวดเข้าหากันมากขึ้น วิทย์ขมวดคิ้วแน่น ชั่วขณะหนึ่งชายหนุ่มยื่นมือไปคว้าแขนของคนรักไว้...แล้วบีบแน่น...
"............" นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองโดยที่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของเจ้าตัว...วิทย์หรี่ตาลงน้อยๆ...กับแววตาที่รับรู้ได้เพียงว่ามันว้าวุ่น..ไม่สบายใจ แต่ด้วยสาเหตุอะไร แบบไหน เขาเดาไม่ออก..
"....เมฆ......มึง....."
"...อะไรอีกพี่? "นัยน์ตาคู่นั้นมองสบพร้อมกับรอยยิ้มร่า..ใบหน้าที่เคยคุ้นไม่ได้มีท่าทีผิดแผกอะไรราวกับเป็นเขาที่คิดไปเอง...คิดไปเอง....
"....รีบไปรีบมานะ..." สุดท้ายเขาก็ปล่อยเเขนเล็กนั้นลงและมองแผ่นหลังในชุดเสื้อสีน้ำตาลหม่นจากไป..วิทย์ขมวดคิ้วรู้สึกปวดหัวตื้อและหนักอึ้งในอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน...
อยากจะอ้าปากซักไซ้ไล่เลียงให้มากกว่านี้ อยากจะบีบให้มันพูดออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น...แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ทำ
...นอกจากจะเพราะไม่คิดอยากบังคับใจคนที่รักแล้ว...อีกหนึ่งเหตุผล คือเขาอยากให้วิทย์มันสบายใจและได้ทำอะไรตามใจมากที่สุดเมื่ออยู่กับเขา..อยากให้เมฆมันรู้สึกว่าที่ตรงนี้..คือที่ๆดีที่สุด..
ไม่อยากจะห่วงเกินไป ไม่อยากจะหวงแหนจนเกินไป จนอีกฝ่ายเตลิดหนีเพราความอึดอัด ไร้อิสระ เหมือนรักครั้งก่อน...
อยากจะให้ทุกอย่างที่มันต้องการ...อยากให้มันรักที่จะอยุ่ตรงนี้...
ไม่อยากให้มันมีเรื่องลำบากใจอะไรแม้แต่อย่างเดียว เพราะเขารู้...ว่ามีใครที่กำลังรอให้เมฆกลับไปหาอยู่ทั้งคน...
ปลายนิ้วแตะลงบนรอยแผลที่หลังคออย่างเผลอไผลพร้อมกับบทอดถอนใจออกมาเพียงแผ่วเบา พลันขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงตำแหน่งที่ผิดแผกไปจากเดิม วิทย์กำลังคิดจะเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำดูให้แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความคิดนั้นก็ต้องสะดุดหยุดลง เมื่อมองเห็นร่างของเพื่อนรักเดินมาพร้อมกับเด็กใหม่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม..
"..........." เขายิ้มให้มันโดยไม่พูดอะไร..และเหลือบมองใบหน้าของเด็กใหม่เล็กน้อย มันยิ้มให้เขาอย่างรวดเร็ว..ทว่าไร้ความจริงใจโดยสิ้นเชิง..
"....มีเรื่องจะคุยด้วยว่ะ...มานี่หน่อย " มองหน้าขาใหญ่ของแดนสิบสองแล้วพยักหน้า..เห็นสีหน้าของไอ้โตที่พักนี้เครียดอยู่แล้วเหมือนจะเครียดยิ่งกว่าเดิมแล้วนึกสังหรณ์ร้ายอยู่รำไร...วิทย์ละมือลงจากพลาสเตอร์ที่หลังหูของตนเองพยักหน้าและเดินตามทั้งคู่ไป ปัดเรื่องความกังวลของตนออกจากสมองด้วยรู้ดีว่ามีเรื่องอื่นที่ต้องรับฟังและจัดการ
...ปลายนิ้วชี้เปื้อนเลือดเพียงนิด แต่สีที่แตกต่างก็สามารถเห็นได้ชัดเจน..วิทย์ขมวดคิ้วอีกรอบ จ้องมองมันผ่านแสงของพระอาทิตย์ที่เริ่มร้อนแรงและสาดส่องเข้ามาตามรอยแยกของประตู...
อาจจะเป็นรอยเลือดที่ติดมาจากแผลของเมฆ..วิทย์โคลงหัวแม้จะนึกกังขาอยู่ในใจว่าเลือดที่ปลายนิ้วของเมฆมันมีส่วนไหนที่ไม่แห้งอยู่ด้วยหรือ แต่สุดท้ายเขาก็ปัดความสงสัยนั้นทิ้งเมื่อเดินมาถึงอาคารหลังเก่ารกร้าง และมองเห็นร่างของเพื่อนสนิทมองไปยังคนอีกกลุ่มที่เดินเข้ามาหา ภายใต้แสงตะวันในยามเช้า..
สายลมอ่อนพัดโชยมาตามยอดไม้...ในยามเช้าที่หลายชีวิตกำลังตื่นจากหลับไหลอย่างมีความสุขแต่คงไม่ใมใช่ ณ ที่แห่งนี้ วิทย์มองร่างของกลุ่มคนซึ่งเดินตรงมายังที่ๆเขาและพรรคพวกยืนอยู่ สัมผัสได้ว่าสิ่งที่"พวกมัน"จะพูด..คงไม่ได้มีดีอะไรนักแน่ๆ...
.........................
ประตูสีน้ำตาลแก่มีผ้าม่านสีมอซอปิดอยู่ตรงช่วงบนที่เป็นกระจกเพื่อความเป็นส่วนตัวชัดเจน บานประตูเก่าคร่ำคร่าที่แสนคุ้นตาตอนนี้ดูหนักราวกับแผ่นเหล็กหนา นัยน์ตาสีเข้มก้มลงมองแผลที่ปลายนิ้วตัวเองด้วยสีหน้าเมินเฉย หากในใจว้าวุ่น...ปั่นป่วน
....ชั่วขณะหนึ่งที่เขาลังเล ชั่วครู่ที่นึกอยากจะลืม อยากจะปัดความสงสัยความว้าวุ่นหรือแม้กระทั่งความอาฆาตโกรธแค้นของตนเองให้ไปไกลตา เพราะดวงตาคู่นั้น...เพราะแววตาที่ห่วงหาของวิทย์
แต่เมื่อสุดท้ายแล้ว มือนั้นก็ปล่อยลง...สุดท้ายแล้ว ดวงตาคู่นั้นก็เป็นฝ่ายละสายตาจาก เขาจึงเดินออกมา...เดินออกมาเผชิญกับความจริง
ต่อให้...เจ้าของมือที่รั้งไว้นั้นรักเขา..รักอย่างที่ปากพูด รัก...อย่างที่แสดงออกมา
แต่ก็คงน้อยกว่ารักคนที่อยู่ในห้องนี้...ใช่ไหม?
...ยังไงวิทย์ก็ไม่เคยรักเขามากไปกว่ากันย์ใช่รึเปล่า?
ยังไงพี่ชายก็ยังคงจะแย่งของสำคัญ คนสำคัญของเขาแบบนี้อยู่เรื่อยๆใช่ไหม?
หมับ...
เพี๊ยะ!...
" เมฆ...ทำอะไรอยู่ "น้ำเสียงที่คุ้นเคย มาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่แตะลงบนไหล่ หากแต่คนที่กำลังเหม่อมองกลับเป็นฝ่ายสะดุ้งเฮือก ร่างผอมขยับห่างพร้อมกับฝ่ามือเอื้อมไปปัดสัมผัสนั้นออกจากหัวไหล่ของตนอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังขึ้น...
"..........."
"........."
ความเงียบลอยอวลขณะที่ฝ่ามือหนายกค้างผละออกจากหัวไหล่ผอม แต่ก็ไม่ได้ละลงข้างกาย ยังคงค้างอยู่กลางอากาศเช่นเดียวกับฝ่ามือของเมฆเช่นกัน...ดวงตาสองคู่สบกันนนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงและความสงสัย...รอยแดงที่เกิดจากแรงสะบัดของปลายนิ้วปรากฏขึ้นมาอย่างเด่นชัดบนหลังมือแกร่ง...
เมฆจ้องมองรอยแดงนั้นพร้อมกับสบมองแววตาตกตะลึงของ"พี่ชาย"ชั่วขณะหนึ่งความละอายและความเสียใจแล่นพล่านจนต้องหลบตาด้วยความอดสู...มือไม้เย็นเฉียบ ลืมเลือนความโกรธของตนไปชั่ววูบหนึ่ง..
...เพราะเขาจำได้ดีว่ายามที่พี่ชายโกรธ...อะไรจะเกิดขึ้น...
" เป็นอะไรไป? "น้ำเสียงถามเเสนห่วงหาดังขึ้นเบาๆ...หากฝ่ามือไม่ได้เอื้อมมาหาอีกแล้ว..เมฆขบปลายฟันเข้าหากันก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบมองนัยน์ตาคู่นั้นแล้วเอ่ยออกมาเสียงอ่อย..
" ขอโทษ...ผม...ตกใจ ..." นัยน์ตาที่ฉายแววละอายสำนึกผิดนั้นทำให้กันย์ยิ้มออก..หลังจากตกตะลึงและนิ่งขึงไปชั่วครู่กับแววตาโกรธเคืองและเป็นอริที่เผลอมองสบ..
"...ไม่เป็นไร...มีอะไรเหรอ? หรือว่ารอพี่อยู่ "ในที่สุดเขาก็วางมือลงบนไหล่บางนั้นอีกครั้ง...ก้มมองใบหน้าหวานเข้าประชิด พยายามจะสบตาสีดำสนิทคู่นั้นอย่างค้นหา...เพราะสังหรณ์ใจ ถึงความผิดปกติ..
"...คือ..."
" หรือว่ามันทำอะไรเมฆ " น้ำเสียงแข้งกระด้างและเเววตาลุกโชนยามเอ่ยถึง"มัน"ที่เขารู้ดีว่าเป็นใครช่างเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและเคืองโกรธเช่นเคย..ช่างเป็นละครที่สมบทบาท..เป็นละครที่แนบเนียนนัก...ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่รู้ ถ้าเพียงแต่เขาจะปิดตาลงข้างหนึ่ง...
...ความห่วงใยครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เขานึกดีใจ..หรือนึกระอาใจกับความบาดหมางที่ไม่จบสิ้นเช่นที่เคยเป็น...ตอนนี้มันทำให้เขายอกแสยงในใจ..มองใบหน้าที่คุ้นเคย มองรอยยิ้มที่ยังคงหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แล้วกระเพาะก็บีบตัวแน่น..พาลรู้สึกคลื่นเหียน..รังเกียจความรู้สึกจอมปลอมที่แสดงออกมาผ่านใบหน้าของพี่ชายผู้แสนดีจนแทบอยากจะอาเจียร...
สารพัดคำพูด การกระทำมากมายที่บอกว่ารัก ที่แสดงออกว่าห่วงใย สิ่งเหล่านั้นแสดงออกมาเพื่อให้เขาตายใจและจะแย่งชิงของของเขาไปอีกแล้วใช่ไหม?..
เรื่องราวมันต้องกลับซ้ำ...เหมือนเดิมอีกใช่รึเปล่า?
"..เมฆ? "...ฝ่ามือลูบไหล่แล้วบีบเบาๆทั้งอ่อนโยนทั้งน่ารังเกียจความรู้สึกผสมปนเปกันเสียจนอยากจะร้องไห้ นัยน์ตาคู่นั้นก้มมามองสบตาแล้วขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว...ช่างแสนดีและหลอกลวงเสียจนเขาอยากจะหนีไปให้ไกล...
ทำไม...ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้...
แอ๊ด....
"มานี่ก่อน...มานั่งตรงนี้แล้วค่อยคุยกัน..." สีหน้าแบบนั้นเป็นห่วงใช่ไหม? ร้อนรนใช่ไหม?...ที่แสดงออกแบบนั้นในใจคิดอะไร แบบไหน จะดีใจอยู่รึเปล่า? จะร่าเริงหรือยิ้มหยันเขาที่กำลังร้องไห้อยู่รึเปล่า?จะมีความสุข...ในใจตอนนี้กำลังมีความสุขผิดกับสีหน้าที่แสดงออกมาสินะ..
เขากัดฟันขบริมฝีปากแน่นจนเจ็บช้ำ ขบกลั้นสะอื้นกลั้นน้ำตาเสียจนริมฝีปากสั่นไหว..พยายามกลั้นอารมณ์พลุ้งพล่านของตัวเองอย่างสุดความสามารถไม่ให้ร้องไห้และโวยวายออกมาจนหมดเปลือก..ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเป็นคนเดิม...ไม่อยากเป็นน้องชายงี่เง่าคนเดิม ที่ทำอะไรโง่ๆจนต้องเสียทุกอย่างไปในพริบตา...
....เมฆเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคุ้นตา ใบหน้าที่เขาเห็นมานานนัก...กี่ปีกันนะ..สิบปี...สิบเอ็ด..สิบสอง...หรือยี่สิบปีกันแน่...นานแค่ไหนกันแน่...
...นานแค่ไหนที่รู้จัก นานแค่ไหนที่คนๆนี้ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนผัน...
น้ำตาไหลออกจากดวงตาแดงก่ำเพราะอดกลั้นอย่างอดรนทนไม่ไหวเมฆสะอื้นฮักยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างรวดร้าว...มองไม่ได้...เขาทนมองเห็นไม่ได้เลย ทนมองดูใบหน้าที่เคยคุ้น...ทนมองสีหน้าห่วงหาและรอยยิ้มห่วงใยนั่นไม่ได้อีกต่อไป...ยิ่งพี่ชายดีกับเขามากเท่าไหร่ ก็ราวกับจะกดให้เขาตกต่ำลงยิ่งขึ้นไป ยิ่งพี่ชายสูงส่งแค่ไหน เขาก็มีสถานะเหมือนฝุ่นใต้เท้ามากขึ้นเท่านั้น...
ไม่เคยมีใครมองเห็นเขา ถ้าพี่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่มี ไม่มีเลย....ไม่แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขาเสียด้วยซ้ำ...
"...เมฆ......."เสียงครางแผ่วของกันย์ดังเข้าหู แต่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะนึกสนใจ เมฆก้มหน้ากลั้นสะอื้นจนตัวสั่นไหว และเขายิ่งร้อง...ร้องไห้หนักขึ้น...ร้องมากขึ้นเรื่อยๆเมื่ออ้อมแขนของ"พี่ชาย"เอื้อมมากอดเอาไว้...
...ในใจของคนกอดคิดอย่างไรเขาไม่รู้...แต่ในใจของเขา ในใจของคนถูกกอดเช่นเขากำลังร่ำร้อนทุรนทุราย กำลังเจ็บ...เจ็บแทบเป็นแทบตายแทบบ้าคลั่ง...
ยิ่งกอดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บ...ยิ่งห่วงเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดร้าว เพราะอ้อมกอดนี้ เพราะคนๆนี้กำลังทำร้ายเขา...ทำร้ายด้วยความรู้สึกจอมปลอม ทำร้ายด้วยการเสแสร้งบิดเบือนความจริง...
...เขาดิ้นหนี...พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่ทำให้หัวใจยิ่งเจ็บร้าวเจียนคลั่ง หากแต่เรี่ยวแรงที่เคยมีหมดไปโดยสิ้นเชิง...เมื่ออ้อมแขนนี้กอดรัด ราวกับว่าชายหนุ่มเอาความเจ็บปวดรวดร้าวทรมารเข้าโอบกอดหัวใจของเขา กักขังไว้ในอ้อมแขนไม่ให้ดิ้นหนี ไม่ต่างกับขังให้หัวใจของเขารับความเจ็บนั้นไปตรงๆโดยไม่อาจจะทำอะไรได้...
เจ็บ...เขาเจ็บเหลือเกิน...เจ็บที่หนีไม่ได้...เจ็บ...ที่พยายามอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด...
ฝ่ามือของเขาตะกุยเสื้อกาวน์สีขาวอันคุ้นตาเมื่อเจ้าของอ้อมกอดยังไม่ยอมผละไปไหน ฝ่ามือที่มีรอยช้ำเป็นแผลฉีกขาดเกาะเกี่ยวดึงครูดเสื้อสีขาวนั้นไม่หยุด จนปลายนิ้วที่จิกฟาดประทับลงไปเริ่มปรากฏสีแดงของเลือด กลายเป็นรอยเปื้อนเด่นชัดบนเสื้อผืนนั้น สะบัดพาดปลายนิ้วเข้ากับกระเป๋าตรงอกซ้ายที่เหน็บปากกาจนมันร่วงกราวลงพื้น ท่ามกลางเสียงสะอื้นและแรงกอดรัดที่ยังคงกระชับแน่น...ไม่ยอมปล่อย แน่นเสียจนไม่มีแรงหายใจ...แน่นเสียจนอยากจะขาดใจตายไปต่อหน้า...
นัยน์ตาที่ปิดพับลงด้วยไม่อยากมองเห็นใบหน้าที่แสลงใจนักปรือเปิดขึ้นเพียงชั่วครู่ หากพอจะเห็นรูปภาพสีซีดจางหล่นลงบนพื้นผ่านม่านน้ำตา...รูปภาพ...ของเด็กชายและชายหนุ่มในชุดนักศึกษาแสนคุ้น...เรียกความทรงจำอันน่าอดสูให้แล่นวาบเข้าสู่สมอง...
...เมฆกรีดร้องในลำคอผ่านปลายฟันที่ขบริมฝีปากแน่นจนเลือดซึม น้ำตาที่ไหลพรากนั้นยิ่งทะลักทะลายราวกับอดรนทนไม่ไหว...
....นัยน์ตาของมองเห็นท่อนแขนสีเนื้อรัดร่างของตนไว้แน่น...หัวใจที่บีบรัดเจ็บปลาบแทบไม่มีแรงหายใจต่อ...ปลายนิ้วตะกุยตะกายแผ่นอกและเสื้อกาวน์สีขาวจนมันเกิดรอยเลือดปรากฏขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว..
ผิวเนื้อสีขาวอมน้ำตาลดูราวกับเส้นเชือก...เชือกที่กำลังบีบรัด...พันธนาการไม่ให้ดิ้นรนไปไหน...เชือกที่กำลังรัดลำคอเขาให้ขาดใจตายทั้งเป็น...
สติสุดท้ายที่เหลืออยู่มองเห็นเพียงภาพถ่ายสีจางตามวันเวลา เมฆมองเห็นสีแดงของเลือดเจือหยดน้ำตาทิ้งตัวลงบนรูปถ่ายใบนั้น...หัวสมองปวดระบม...ร่างกายอ่อนล้าเจ็บร้าวไปทั้งกายและใจ...
ปลายนิ้วเปื้อนเลือดเอื้อมไปหารูปถ่ายที่ตกบนพื้นอย่างอ่อนแรง เมฆพับเปลือกตาลงช้าๆ...ยามที่อดีตอันไม่น่าจดจำฉายซ้ำในสมองจนยากจะลืมเลือน...
.....อดีต...ที่ไม่ได้แตกต่างกับปัจจุบันเลย...
.... พี่กันย์เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ น่าสงสารที่เขาทั้งคุ่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต พี่กันย์ไม่มีญาติพี่น้อง พี่กันย์ไม่มีที่พึ่ง...นอกจากพ่อและแม่เท่านั้น...
เมฆรับฟังคำพูดนี้มานับแต่เขาอายุแปดขวบ พร้อมกับเงยหน้ามองร่างของพี่ชาย...ที่ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้คนหน้าเมรุเผาศพที่ปล่องควันลอยเอื่อย พ่อแม่ของเขาเป็นคนมีฐานะค่อนข้างดีจึงรับเลี้ยงพี่กันย์ในฐานะลูกบุญธรรมได้ไม่ยาก เมฆดีใจที่เขามีพี่...และพี่ชายก็ยังใจดี..นั่นทำให้เขาคิดว่าตัวเองมีความสุข..
....แต่ทว่านั่นก็เป็นเพียงความคิด...
เพราะพี่กันย์เป็นเด็กฉลาด พ่อแม่จึงรักและตามใจยิ่งกว่าลูกแท้ๆ เพราะพี่กันย์เรียนดีและโดดเด่นทุกทาง จึงไม่มีใครมองเห็นเขา...ไม่มีใครสนใจเขา...
เมฆรับได้ว่านั่นเป็นเพียงความแตกต่าง...และส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขารักพี่กันย์มากมายเหลือเกิน..และเชื่อ..ว่าพี่กันย์ก็รักเขามากไม่แพ้กัน..
เด็กชายในวัยมัธยมต้นกับนักศึกษาปีหนึ่ง...พี่ชายน้องชายที่อยู่บ้านเดียวกัน สนิทสนมกันและ...รักกัน....ใช่...พี่กันย์เรียกมันว่าแบบนั้น..
แต่ความลับไม่มีในโลก วันที่พ่อแม่จับได้ว่าเกิดอะไรขึ้น กลับไม่ใช่เขาที่ถูกปกป้อง ไม่ใช่เขาที่พ่อแม่โผเข้าหา และไม่ใช่เขา..ที่พี่กันย์อ้าแขนโอบรับไว้...
คำว่า"พ่อแม่ไม่รัก"ยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่เขาเจอ...จำได้ว่าตัวเองร้องไห้แทบขาดใจตอนที่ถูกส่งให้ไปอยู่กับลุง...เขามองพี่กันย์ที่ทำได้เพียงก้มหน้าต่ำและไม่แม้แต่จะมองสบตาด้วยน้ำตานองหน้า...
เมฆคิดว่านั่นมากพอแล้วสำหรับการถูกหักหลัง...
แต่ไม่คิด...ว่าเมื่อเขามาอยู่ที่บ้านลุงแล้ว ยังมีอะไรมากกว่านั้นมากนัก
...เพราะพี่ชายที่มาแย่งทุกอย่างไปจากเขา เพราะพี่กันย์ที่มาแย่งพ่อแม่ ครอบครัว และยัดเยียดเขามาอยู่ในความดูแลของลุงตัวเอง...เพียงเพื่อให้เจ้าเดนมนุษย์นั่นมันใช้กำลังข่มเหงเขาราวกับไม่ใช่คน...จะแปลกอะไรล่ะถ้าเขาจะเป็นฝ่ายเสนอความตายไปให้มัน...จะแปลกอะไร ถ้าเขาจะวางยาฆ่ามันหลังจากที่ทนมานานแสนนาน
เมฆไม่นึกกลัวบาปกรรมหรืออะไรทั้งนั้น เขาไม่กลัวว่าจะทำใครร้องไห้เสียใจ ไม่กลัวว่าจะทำให้ใครต้องทุกข์ระทมหรือเจ็บปวดเพราะเขา...
ในเมื่อไม่มีใครรักและต้องการเขาจริงๆ แล้วจะไปสนใจคนอื่นทำไมกัน
...แม้แต่พี่ที่บอกว่ารัก...แม้แต่พี่กันย์ที่บอกว่ารักเขา ยังเป็นฝ่ายผลักไสเขาไปให้ไกลตัว...
พี่ที่บอกว่ารักเขา...แต่ความจริงแล้วกลับแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งครอบครัว พ่อแม่ และยัดเยียดชีวิตทุกข์ระทมมาให้...
...ชีวิตนี้เของเมฆมีอยู่แต่กับคำว่าหลองลวง...ชาตินี้ทั้งชาติก็คงได้แต่คำลวง...
ไม่มีความจริง...ไม่มีความรู้สึกอะไรที่เป็นความจริง
ทุกอย่างเป็นคำโกหก...ทุกอย่างที่เขาได้รับล้วนแต่หลอกลวง...
....และคนที่ทั้งแย่งชิง...ทั้งยัดเยียดความทุกข์ระทมขื่นขมมาให้...ก็เป้น"พี่ชาย"ของเขาทั้งนั้น...
...พี่ชาย...ที่บอกว่ารัก...รักมากกว่าอะไร...รัก....รักและยอมมอบให้ทุกอย่าง...
...แต่ทุกอย่าง...พี่แย่งชิงมาจากเขา..
-
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเปิดออกมาอย่างเชื่องช้า ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ยังคงเกาะพราวอยู่ตามขนตา เมฆกระพริบตาอย่างเชื่องช้า สมองเลื่อนลอย...หัวใจเจ็บชาและมึนงงกับความรู้สึกอึดอัดเจ็บปวดจากความหลังที่อยู่ในความทรงจำ..เขาครางเบาๆในลำคอ มองเห็นเพดานสีหม่นและรู้สึกถึงสัมผัสที่อยู่บนปลายนิ้ว...
เมฆหรุบตามองฝ่ามือตัวเองที่ถูกยกขึ้นสูง...ปลายนิ้วมีพลาสเตอร์ปะไว้อย่างครบถ้วน นิ้วนางข้างซ้ายกำลังถูกเช็ดล้างด้วยฝ่ามือนุ่มนวลและเคยคุ้น..เขามองห็นเสี้ยวหน้าคมก้มต่ำหรับมองปลายนิ้วตัวเอง ทั้งยังดูแข็งกระด้างแปลกตาอยุ่ในที
เมฆยิ้มเฝื่อน...จ้องมองสีหน้าแข็งกร้าวนั้นเขม็ง...เขาเม้มปากแล้วบิดมันเป็นรอยยิ้มหยัน...ยามที่เขาไม่เห็นก็คงทำหน้าแบบนี้..ตอนที่เขาไม่มอง ก็คงมีสีหน้าแบบนี้ใช่ไหม?...เป็นแบบนี้...ลับหลังเขาใช่ไหม?...
....นี่คือความจริงหลังคำโกหกและใบหน้าอ่อนโยนใช่รึเปล่า?
" ตื่นแล้วเหรอ? "ฝ่ามือของเขาถูกกุมไว้แล้วออกปากถามอย่างอ่อนโยน...อีกทั้งฝ่ามือที่ลูบไล้ศรีษะ...เมฆหรุบตาลงแล้วยิ้มเฝื่อน สัมผัสนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน...แต่กลับยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง...
อะไรคือความจริง...ท่ามกลางคำโกหกหลอกลวง เขาเพิ่งเห็นชัดก็วันนี้...เขาประจักษ์ชัด..หลังจากหลอกตัวเองมาเนิ่นนานก็ตอนนี้นี่เอง...
...พี่ชายที่แสนดีนั่น...มันคือคำโกหก...มันคือภาพลวงเท่านั้น...
"..เมฆ....?...." นัยน์ตาแสนห่วงหาคู่นั้นมองมาแล้วยกหลังมือไล้ผิวแก้มเบาๆ...เมฆขยับยิ้มเฝื่อนแล้วดันตัวลุกจากเตียงพยาบาล...เขามองเห็นเสื้อกาวน์สีขาวที่ถูกถอดพาดไว้ข้างเตียงไม่ไกลมองเห็นรอยแดงที่เปื้อนอยู่แล้วทำได้เพียงถอนหายใจ..
"ขอโทษที่ทำเสื้อพี่เปื้อน "...การทำร้ายตัวเองมันไม่เคยสาแก่ใจใช่ไหมถึงต้องมาทำร้ายเขาอีก...เมฆก้มมองปลายนิ้วตัวเองแล้วขยับยิ้มเฝื่อน...ราวกับเย้ยหยัน...
"..ไม่เป็นไร....เมฆ...มีอะไรบอกพี่ได้ไหม? "ฝ่ามือคู่นั้นกุมมือเขา...นัยน์ตาคู่นั้นมองมาที่เขา ใบหน้านั้นก็หันมามองเขาเช่นกัน......ทุกอย่างที่แสดงออกนั้นแปลความได้อย่างเดียวว่ามันคือความห่วงหา...
โกหก!
...เขาจ้องมองนัยน์ตาคู่นั้น...ความห่วงใยที่ฉายชัดออกมา มีผลเพียงทำให้สมองของเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง...
โกหก....
ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทำเป็นห่วงใยนักหนา ทำตัวดี....ดีและหลอกลวงเขาไดอย่างแนบเนียน...
พี่กันย์ที่เคยแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของเขาไม่เคยเปลี่ยนไป...
พี่กันย์ยังคงเป็นคนเดิม...เป็นคนหลองลวงและแย่งชิงคนรักของเขาไปเช่นเดิม...
"...เมฆ..."น้ำเสียงนั้นร้องเรียกแผ่วระโหยราวกับจะสิ้นใจด้วยความทุกข์...มันเป็นการโกหกที่แนบเนียนเสียจนเขาอยากจะหัวเราะให้ลั่น...ทำหน้าตาแบบนั้นแต่ในใจคงไม่พ้นหัวเราะขันและเห็นเขาไม่ต่างกับตัวตลก...
"..ผมไปทำอะไร....." ให้พี่..... เขาหลุดปากออกมาเพียงแค่นั้น กระบอกตาปวดรุมอยากร้องไห้ออกมาไม่หยุดหย่อน...ไปทำอะไร เมฆได้ไปทำอะไรให้พี่กันย์เคืองโกรธตอนไหน พี่กันย์ถึงได้คอยมาทำร้าย พี่กันย์ถึงได้คอยมาจองล้างจองผลาญ ตามหลอกหลอนและแย่งชิงเขาจากคนที่เขารัก คอยขัดขวางความสุขของเขาทุกอย่าง..
ผมไปทำ..ให้พี่เจ็บ...ตอนไหน?
ผมไปทำให้ต้องเสียใครไปหรือ? ผมไปแย่งคนสำคัญของพี่มาหรือไง?
"...อะไรเมฆ....ไอ้วิทย์มันทำอะไร? เกิดอะไรขึ้นกันน...ทำไมเมฆถึงร้องไห้..."....เพราะพี่..ทุกอย่างมันเพราะพี่ ! เพราะพี่ ! เมฆอยากตะโกนคำนี้ใส่หน้าตาเสแสร้งห่วงหานี่นัก...ที่พี่โกรธเพราะผมไปทำให้พี่วิทย์เคืองใช่ไหม? ที่พี่โกรธน่ะมันเพราะพี่วิทย์ใช่รึเปล่า?....เพราะคนที่ร่วมกันหลองลวงไอ้โง่ต้องมาหงุดหงิดกับมันใช่ไหม? ไม่ใช่เพราะไอ้เมฆคนนี้...ไม่ใช่เลย...
คนที่ให้ผมเจ็บคือพี่ คนที่แย่งของๆผมทำลายความสุขของผมคือพี่...
เมฆเม้มปากแน่นเสียจนแทบห้อเลือด สมองตอนนี้แทบหยุดทำงานไปแล้วด้วยซ้ำ...คำว่าโกรธคำว่าเกลียด คำว่าคั่งแค้นอัดแน่นในหัวใจจนแทบคิดอะไรไม่ออก...เขาก้มมองมือที่กุมมือตัวเองไว้...ด้วยความรู้สึกยอกแสยองในอก...
ทำยังไง...จะทำอย่างไรถึงจะมีความสุข?
ทำยังไงถึงจะไม่ถูกแย่งชิง ทำอย่างไรถึงจะไม่ถูกหลอกลวง...
เขาจ้องมองสีน้ำตาลของเสื้อนักโทษที่ประชิดใกล้ อ้อมแขนและฝ่ามืออุ่นโอบรัดแน่นด้วยความห่วงหา...ส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่นอันแสบจอมปลอมมาให้เขา เล่นบทพี่ชายที่แสนดีที่เคยชิน...
เขาหลับตาลงและไพล่นึกไปถึงรอยสลักชัดเจนบนหลังหูของคนรัก หัวใจที่ปวดร้าวอ่อนแอด้วยความเจ็บปวดพลันเต้นเร่ำด้วยความแค้นเคือง เมฆกำเสื้อสีน้ำตาลหม่นแน่นขึ้น เขาเอนตัวลงบนเตียงแขนตวัดกอดแผ่นหลังหนาให้ทรุดกายลงมาด้วยกัน เงยรับจูบแผ่วเบาที่ประทับลงบนเปลือกตาและสันจมูก...หลับตาพริ้ม...แต่มือข้างหนึ่งกำลังเลาะไล่อย่าใจเย็นไปยังเสื้อกาวน์สีขาวที่พาดอยู่ไม่ไกล...
..... คนที่ต้องการจะครอบครองเขา ไม่ต่างอะไรกับไอ้แก่ตัณหากลับที่เขาเกลียดชังคนนั้น...
คนที่หลงไหลมัวเมาในความต้องการจนลืมตาไม่ขึ้น...จะขาดการป้องกันตัวโดยสิ้นเชิง...
เมฆออกแรงกอดรัดร่างสูงใหญ่ให้แน่นขึ้น นัยน์ตาเหลือบแลจากไหล่หนามายังเสื้อกาวน์ขาว มือไต่เลาะ...หัวใจเต้นระรัว...
เขารู้...รู้ว่าในนั้นจะมีอะไร
มีดผ่าตัดขนาดเล็กคมปลาบที่พี่ชายเคยให้เขาใช้...มันอยู่ตรงนั้นเสมอ...
....ริมฝีปากบางหยักรอยิ้มขื่นขม น้ำตาที่เอ่อคลออยู่พลันร่วงหล่นลงบนผิวแก้มความทรงจำมากมายไหลผ่านให้ระลึกถึง...ทั้งทุกข์ ทั้งสุข...
...ใบหน้าคมซุกซบอยู่บนผิวเนื้อบริเวณลำคอกกกอดเรือนร่างผอมบางอย่างหลงไหล...ไม่ระวังตัวสักนิด...
...พี่ชาย...พี่ชายที่รัก....
พี่ชายหลอกลวงว่ารัก พี่ชายที่คอยแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง...
...พ่อ....แม่...ครอบครัว...คนรัก....ทุกสิ่งทกอย่างที่สำคัญของผม ทุกสิ่งที่อย่างที่เป็นดั่งชีวิตของผม...
.....ถ้าไม่มีพี่แล้ว...ผมจะได้ทุกสิ่งคืนมา....ใช่ไหม?
..อดีต อนาคต...ความทรมารทั้งหลายจะจบลงแล้วใช่ไหม?
เสี้ยวหนึ่งความคิดกระซิบถาม...ถึงความมั่นใจ แน่ใจหรือที่จะทำแบบนี้...
เขาเพียงเหยียดยิ้มและตอบกลับไป...ไม่ทำเขาก็เสียทุกอย่างไป...และถึงทำ เขาก็เสียทุกอย่างไปอยู่ดี..
...ถ้าเพียงทำไปแล้วพี่ชายจะพูดความจริงกับเขาเสียบ้าง...
....ปลายนิ้วแตะลงบนชายเสื้อสีขาว เมฆเม้มปากแน่น...เขาข่มกลืนก้อนสะอื้นในลำคอ...กลืนเอาความเจ็บปวดรวดร้าวเข้าไปอย่างยากเย็น...
...ก่อนจะสอดนิ้วลงไปในกระเป๋าเสื้อ แตะลงบนโลหะเย็นๆ...คุ้นมือ....
.............................
ฮู่ววววววววว(พ่นลมสักที) :เฮ้อ: :เฮ้อ:
....กลับมาแล้วค่ะ หลังจากสอบเสร็จ แฮ่ๆของโทษที่หายไปนานนะค่ะ กลับมาแล้วเน้อ...พร้อมดราม่าน้ำตาร่วงและยาว(แล้วนะ)
เขียนถึงเมฆแล้วสงสารเมฆมาก....มากๆจริงๆ ตอนที่เมฆถูกกันย์กอดนี่แบบ...โอย....ไม่ไหวเหอะ อะไรจะทรมารขนาดนั้น...ไม่ต่างกับเอาเหล็กร้อนมานาบตัวเลย...เจ็บแต่ไปไหนไม่รอด เจ็บแต่พูดไม่ได้ เจ็บแต่หมดแรงจะดิ้นรน....เฮ้อ....ทำไมน่าสงสารฉะนี้หนอ...
เรื่องครอบครัวเมฆ ที่เป็นปูมหลัง อันนี้จะหนักจะเบาแล้วแต่ความคิดนะ เพราะเรื่องของเรื่องคือพี่กันย์แกก็ไม่ได้ทำอะไร (อาจจะผิดที่ไม่ได้ปกป้องเมฆตอนความแตก)ทำให้เมฆโดนผลักออกมา ไม่ใช่ว่าพ่อแม่ไม่รักเมฆนะค่ะ แต่ว่าต้องการจะจับสองคนแยกกันก่อน เลยให้เมฆไปอยู่กับลุง แต่กลายเป็นว่าเรื่องแย่ลงซะงั้น...มุมมองของความสัมพันธ์ในครอบครัวนี่พูดยากนะค่ะ ถ้าไม่คุยกันดีๆ หรือแม้แต่คุยแล้วไม่เคลียร์ เด็กที่หวั่นไหวและรับรู้อะไรง่าย อาจจะฝังใจและคิดไปว่าพ่อแม่ไม่รัก ไม่ให้ความสำคัญ จนเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นก็ได้..และพี่กันย์ก็ถุกเข้าใจผิด ถูกเกลียดทั้งที่ไม่ใช่ความผิดตัวเอง...น่าสงสารอยู่นะ...
ส่อวนตอนนี้วิทยืก็....เฮ้อ...พ่อคนรับเละ (หัวเราะหึๆ) รักแต่ก็ป๊อด ทำไม่กล้า กลัวว่าถ้ามัดแน่นไปจะเหมือนแฟนคนเก่า...ผลก็เลย กลายเป็นว่ามันหลวมไปจนเขาไม่รู้สึกว่ารัก....นะ....เฮ้ออออออออออ ต้องพูดสโลแกนสินะว่า สามผีเอยยยยย จงปวดตับยิ่งขึ้นนนนนน
หลอกกันไป หลอนกันมา...สุดท้ายใครจะตื่นก่อน..มาลองดูกัน
ปล.พี่โตโผล่มาแล้ว(นิดนึง)-พูดตั้งประโยคเอาน่า ตอนหน้าเนมก็มาแล้ว
ปล.2 ใครที่อยากได้นิยาย ตอนนี้เอารีปริ้นมาลงไว้ในร้านแล้วนะค่ะ ตามไปสั่งได้ค่ะ http://www.nana-narisshop.com/template/e1/shop.php?shopid=217784 ที่นี่เลย
-
3ผีจะลงเอยยังไงอ่า
จบแบบ เป็นศพไม่สวยไม่เอานะ อึมครึม ตกลงอิพี่กันย์มันเกลียด
อิพี่วิทย์ มากขนาดนั้นเลยเหรอ สงสารน้องเมฆนะ ทำไมคนแต่งรังแกน้องเมฆจัง
-
มาม่าได้อีก ชีวิตเมฆน้อย :monkeysad:
ไม่รู้ว่าลงเอยยังไงเลยเนี่ย แลดูมืดมนมาก :z3:
-
สงสารเมฆกับพี่วิทย์ :o12:
ฉานนนไม่ชอบอิพี่กันย์ :angry2:
-
ใช่เลย
ไม่ถามในสิ่งที่สงสัย ไม่บอกในสิ่งที่ต้องการ
แล้วเมื่อไรจะเข้าใจ
สงสาร3ผีสุ๊ดดดดดดดด
-
เมฆจะทำร้ายคนที่ตัวเองรักอีกเเล้วเหรอ อ่านตอนนี้เเล้วนึกถึงตอนที่เมฆพยายามจะฆ่าโตในภาคเเรก เหมือนกับที่โตบอกไว้จริง ๆ ว่า เมฆไม่รู้จักที่จะให้อภัย มีเเต่ความโกรธเเค้น กลัวว่าซักวันจะเสียท่าเพราะความโกรธเเค้นของตัวเอง เฮ้อ...ปวดตับกับ 3 ผีนี่จริง ๆ
มารอตอนหน้าเจอน้องเนมเเระ
-
:sad4:
มาม่าแต่เช้าลุย
-
ดูไม่ออกเลยค่ะว่าเนื้อเรื่องจะดำเนินไปในทางไหน....
ชักอยากอ่านต่อเยอะๆจัง ... สนุกมากกกกกกกค่ะ ^^
-
เมฆ ขาดความมั่นใจในรักมากเกินไปแล้ว น่าสงสารจริงๆ
พี่กันย์ จะเป็นอะไร(มาก)ไหมเนี่ย
วิทย์ ทำดีที่สุดแล้ว คิดว่านะ
-
อ่านเบื้องหลังชีวิตเมฆแล้วสงสาร และเข้าใจพฤติกรรมเธอขึ้นมา 120% ชีวิตที่เหมือนโดนแย่งชิงสิ่งดีๆในชีวิตไป(ทั้งที่จริงเฮียกันต์แกคงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น) ความเสียใจ น้อยใจ เคียดแค้น ถ้ายังเป็นคนที่รักษาจิตใจอ่อนโยน ให้อภัยคนที่เป็นต้นเหตุ(กลายๆ)ได้ก็แปลกไปล่ะ
บางเรื่องมันพูดง่าย(ให้อภัย ปล่อยเรื่องร้ายๆให้เป็นอดีต) แต่ทำยากก็มีน้า~
-
เครียดสุดๆ!!!!!!!
อะไรต่ออะไรมันไม่สงตัวสักที
-
-*-
-
อ่านไปสงสารเมฆไปค่ะ อะไรจะชีวิตรันทดได้ขนาดนี้ :z3:
-
นู๋เมฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆ
ใจเย็นลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad4:
-
รักเรื่องนี้...
เมื่อก่อนเคยอ่านในเด็กดี
...
ซดมาม่าถ้วยโตๆ :o12:
-
โฮกกกกกก เชือดมันเลยหนู!!!!! วะฮะฮ่า!!!! ไม่สิ! เมฆต้องกลับไปคิดดีๆก่อนนะ หาแผนแจ่มๆ แล้วยืมมือคนอื่นฆ่าพี่กันย์ซะ ถ้าหนูฆ่าพี่กันย์ตอนนี้หนูโดนย้ายแดนนะลูก! :serius2:
คงจะคิดถึงพี่กันย์ถ้าเฮียแกตาย แต่ถ้าให้เลือก ก็ตายไปเหอะเฮีย :laugh:
-
สะเทือนใจจริงๆๆ
ไม่คลี่คายสักทีสงสัยต้องมีคนตายไปข้างนึงละมั้งงานนี้ :เฮ้อ:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องเมฆจะทำอะไรรรรรรรรรร
-
อ้ากกกกกกก ค้างค๊า
แทงมันเลยเมฆ :angry2:
-
ปวดใจครับ เศร้าจัง
-
เครียดได้อีก.. :z3:
สงสารทุกคนจัง ..
หวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น.. :call:
-
สงสารเมฆ สงสารพี่กันย์ สงสารพี่วิทย์ :serius2:
ทำไมโชคชะตาถึงเอา 3 คนนี้มาอยู่ด้วยกัน ว่ะ :m31:
เรื่องของ 3 คนนี้มันดูเข้ากันไปหมด แบบว่าจะไปทางไหนก็เจ็บกันทุกคนอ่ะ
แต่ตอนนี้ความรู้สึกเมฆแบบ .... แต่ไม่เอานะเมฆ อย่าทำเลยยยยย
ปล.เค้าคิดถึงพี่โต พระเอกของเราช่างอาภัพเหลือเกินผ่านมา 2 ตอนยังไม่มีบทเด่นเลย :dont2:
-
จะเิกิดการฆาตกรรมหมกห้องพยาบาลมั้ยเนี่ย :a5:
โธ่ๆ เมฆคิดเตลิดไปไกลแล้วววววว :z3:
-
ปล.เค้าคิดถึงพี่โต พระเอกของเราช่างอาภัพเหลือเกินผ่านมา 2 ตอนยังไม่มีบทเด่นเลย :dont2:
^
^
อินในประโยคนี้ พี่โตช่างอาภัพ (ทุบโต๊ะหัวเราะ ก๊ากๆ)
-
:monkeysad: โอ้คุณพระคุ้มครอง...
:เฮ้อ: ทำไมเป็นรักเราสองสามคนไม่ได้จริง ๆ หรือ
-
:a5: อ่านตอนนี้แล้วปวดตับจริงๆ
ความเข้าใจผิดที่สะสม ซ้อนทับกันไปมาช่างน่ากลัวจริงๆ ค่ะ
เมฆสงสารจริงๆ และดูเปราะบางมากๆ เลย
ก็คิดอยู่ว่าเมฆจะทำยังไงเมื่อเข้าใจความสัมพันธ์ของวิทย์กับพี่กันย์ว่าเป็นยังงั้นไปแล้ว
แต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดอยากจะฆ่าให้ตายแบบนี้ ช็อคไปเลยค่ะ o22
สามพีจะลงเอยยังไงกันเนี่ย นึกไม่ออกเลย.............
ขอบคุณสำหรับอีกตอนที่ปวดตับสุดๆ แต่ยังคงยินดีจะปวดตับต่อไปค่ะ
เขียนได้ดีจริงๆ ประทับใจมากๆ (ไปพร้อมกับความเจ็บปวด) และจะคอยเป็นกำลังใจให้ตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:z3: ปวดใจ ยิ่งกว่าปวดตับ.... :z3:
โอ้วววววววววววววววววววววววว....ไม่นะ.... :serius2:
เอ๊ะ!!...แต่คิดอีกแง่...ถ้าเกิดเรื่องกับสามพีก่อน....
เรื่องที่พี่โตจะทำอาจต้องมีเหตุให้เลื่อนออกไป....
แต่ที่ดีที่สุด...."ปล่อยให้ใจได้รู้สึกสบายบ้างเถอะ อย่ารันทดให้มันมากนักเลย" :เฮ้อ:
-
....รันทด....หดหู่....
หลอนเป็นบ้าเลยอ่ะ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกถึงวังวนแห่งความมืดมิดของเหล่า3พี
จนอดสงสัยไม่ได้ว่า พี่ปุ้ยเก็บกดอะไรมาหรือเปล่า?
-
ปวดใจมากกกกกกกกกกก ถึงมากที่สุด
สงสารเมฆมาก TT^TT
-
เศร้าอ่ะ :m15:
อยากรุ้ว่าเมฆจะทำยังไงต่อ :z3:
อยากให้เป็น 3p จังเลย :z2:
-
เข้าใจเมฆอ่ะว่าทำไมรู้สึกเช่นนั้น
รู้นะว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูก แต่ทำไมชอบไปชื่นชมลูกคนอื่น
แล้วก็เหยียบย่ำลูกตัวเอง(ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ)
แต่ถ้าไม่พูด ไม่อธิบายให้ลูกเข้าใจว่าที่ทำไปเพราะอะไร ใครมันจะไปเข้าใจ
ในกรณีพ่อ แม่ของเมฆผลักไสลูกตัวเองให้ไปอยู่กับคนอื่น แทนที่จะให้กันย์เป็นฝ่ายไปนั้น โดยส่วนตัวคิดว่า พ่อแม่ทำไม่ถูกอย่างมาก ก็เข้าใจว่าอยากให้แยกจากกัน ทำไมไม่ให้กันย์ที่โตกว่าเป็นฝ่ายไป เอาอะไรมาคิด???? เป็นเรา เราโดนอย่างเมฆเราจะไม่แค่น้อยใจ เราอาจจะเกลียดพ่อ แม่ ไปเลยก็ได้(แรงไปม่ะ)
เอาเป็นว่าเมฆน่าสงสารที่สุด ทำอะไรกันย์ไปมั่งก็ได้ จะได้เลิกเล่นกับชีวิตใครๆซักที
-
...นอกจากจะเพราะไม่คิดอยากบังคับใจคนที่รักแล้ว...อีกหนึ่งเหตุผล คือเขาอยากให้วิทย์มันสบายใจและได้ทำอะไรตามใจมากที่สุดเมื่ออยู่กับเขา..อยากให้เมฆมันรู้สึกว่าที่ตรงนี้..คือที่ๆดีที่สุด..
จริง ๆ แล้วต้องเป็นเมฆไม่ใช่เหรอ :m28:
ว่าแต่ เมฆจะทำอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ
-
ฟิกปวดตับประจำปี อ่านแล้วบีบคั้นเหลือเกินนนนนน :m15:
สงสารน้องเมฆ ส่วนพี่กันย์ สมน้ำหน้า ทำอะไรไว้ รับผลกรรมไป
ลุ้นเรื่องราวสามคนนี้ยิ่งกว่าคู่หลักอีก โอยยยยย :z10:
-
ปมมันเยอะ ปวดตับค่ะ อ่านไปละมองทางออกไม่เจอเลย
ไม่รู้เมฆจะทำยังไง ไหนจะพี่โตกับเนมอีก ไอ้เป้อีกคน :เฮ้อ:
-
o22
ดุเด็ดเผ็ดร้อนขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งอ่านยิ่งบีบคั้นเกินจะทน...
อยากจะกรีดร้องดังๆ แทนพ่อ นช ทั้งหลายนี่เหลือเกิน :serius2:
-
รีบๆมาต่อเร็วๆนะครับ สงสาร้เมฆมากเลย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอย่าให้เมฆฆ่าพี่กันย์เลย
เมื่อไหร่พี่โตกับเนมจะออกน้า รออ่านนะครับ
-
สรุปว่านายกันต์เป็นคนยังไงกันแน่นะ ดูไม่ออกเลยจริงๆ
จะฟันธงว่าเป็นพี่ชายที่แสนดี รักและเป็นห่วงน้องชายจริงๆ
ก็กลัวว่าจะโดนคนแต่งหักมุมเอาตอนท้าย
-
สงสารเมฆอ่ะ กันย์ก็ทำกะเค้าไว้เยอะอ่ะนะ
มันก็ช่วยไม่ได้
-
มานั่งรอน้องเนม... :call:
-
^
รีบน วันนี้อัพจ้า
ประมาณสี่ห้าทุ่มนะค่ะ
-
^
^
วันนี้จะรอจ้า
สงสารน้องเมฆ เมื่อไรจะมีความสุขกับเค้าซะที
-
มาต่อแล้วววว :m15:
ตอนนี้สงสารเมฆนะ :m15: รู้สึกเข้าใจเรื่องครอบครัำวไม่สนใจ....
พี่กันย์จะโดนดีมั้ย~~ :laugh:
วางแผนเยอะ จะให้แตกคอกันเอง กลายเป็นเมฆเข้่าใจกันไปอีกเรื่องเลย :m20:
รักกันลำบากกอย่างนี้ชอบค่ะชอบ :-[
รออ่านอย่างใจจดในจ่อ รอสามผีอยู่นะค่ะ :impress2:
-
Improbable 14 : จากลา
แสงสีทองของดวงอาทิตย์สอดลอดเงาไม้ มายังร่างของชายกลุ่มหนึ่งในสถานกักกันนักโทษ..หรือเรือนจำในแดนสิบสอง แดนที่กล่าวว่าเป็นที่อยู่ของนักโทษที่มีความผิดร้ายแรง และป่าเถื่อนที่สุด..
กลุ่มของชายในชุดผู้ต้องขังสีน้ำตาลหม่นก้าวเท้ามเข้ามาหาร่างของนักโทษอีกกลุ่มที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว สีหน้าของทุกคนดูสงบนิ่ง หากแฝงแววเครียดเคร่งอยู่ในที...ผมลอบถอนหายใจเบาๆ พลางเพ่งมองไปยังกลุ่มของนักโทษต่างถิ่นที่เดินเข้ามาหาพี่โต พี่วิทย์ และไอ้เป้อย่างใจจดใจจ่อ...
ไอ้เนมนั่งพิงผนังอาคารหลังเก่าสีหม่น ปูนที่ฉาบอยู่หลุดร่อนและมีรอยแตกร้าวเผยให้เห็นสีน้ำตาลของอิฐบล๊อกที่ใช้สำหรับก่อสร้างเด่นชัด...ผมมองมันเพียงครู่เดียว ก่อนจะมองไปยัง"กลุ่ม"บุคคลที่เดินเข้ามาหากันอีกครั้งอย่างสังเกตุสังกา...
นัยน์ตาผมจับจ้องไปที่ร่างของแต่ละคนอย่างพินิจพิจารณา นับแต่ไอ้เป้..ที่กำลังยิ้มบางๆด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา พี่วิทย์ที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าเล็กน้อย และพี่โต..ที่มีสีหน้านิ่ง หากแต่นิ่ง...เกินไปเสียจนได้กลิ่นอายของความอึดอัดชัดเจน
ผมมองเห็นร่างของนักโทษที่มาหาพี่โตได้ชัดพอดู แต่เมื่อเห็นแล้วไม่ได้ทำให้รู้จักใครมากขึ้น ก็บอกตัวเองได้อย่างเดียวแล้วว่านี่คือนักโทษในแดนอื่น..สิ่งที่พอจะยืนยันความคิดผมได้ คือร่างของพี่ทินซึ่งเดินมาพร้อมกับนักโทษกลุ่มนั้นด้วยสีหน้าเป็นการเป็นงาน
เพ่งมองใบหน้าของแต่ละคนผ่านแสงตะวันที่ส่องจ้าบาดตา ดวงตาหรี่มอง ทั้งสังเกตสังกาและระเเวดระวังไปในตัว เพราะอะไรเหรอครับ ก็ไอ้เนมแอบตามมาโดยไม่ได้รับอนุญาติน่ะสิถ้าไม่ระวังตัวแล้วถูกจับได้ มีสิทธิถึงฆาตได้แบบไม่รู้ตัว
เอาจริงๆนะ ผมก็ไม่ชอบจะเสือกไสกบาลไปยุ่งกับเรื่องชาวบ้านให้ปวดหัวหรอก แต่เรื่องนี้น่ะ มันเป็นเรื่องของพี่โตนะครับ ที่ไม่ใช่แค่พี่โต แต่เป็นเรื่องของผม ของทุกคนในแดนสิบสองและในแกงค์ด้วย เห็นท่าทีหลายอย่างมันน่าสงสัยน่าประหลาดขนาดนี้แล้วเนี่ย คุณจะยอมนิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจได้กี่วันกัน ผมเคยพูดว่าจะฟัง โอเค...ผมบอกว่าจะฟัง แต่ขอเว้นไว้ให้เข้าใจนะครับ ว่าผมเชื่อฟังพี่โตที่บอกให้รอ ผมเชื่อพี่โตที่บอกให้เชื่อมั่นว่าพี่โตจะเลือกทางที่ดีที่สุดให้เราทุกคนเดิน และจะคุ้มครองทุกคนในแกงค์ได้ แต่มันไม่ใช่การรอคอยอย่างไร้หวังแบบนี้ ไม่ใช่การรอคอยที่สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบ มีแต่เพียงคำตอบว่า"อย่ายุ่ง" และไม่ใช่เรื่องที่พี่โตต้องทำหน้าตาเครียดเคร่ง ไม่ใช่เรื่องที่พี่โตมีปัญหาขนาดนี้...
ผมไม่ได้ยุ่งเพียงเพราะได้"ความอยากรู้"มาเป็นแรงผลักดันเพียงอย่างเดียว แต่ที่ผมยุ่งกับเรื่องนี้ ที่ผมต้องมาตามสืบเรื่องรนหาที่แบบนี้ มันเป็นเพราะนี่เป้นเรื่องที่เกี่ยวกับผม และที่สำคัญ...เพราะผมเป็นห่วงพี่โต
แค่คำว่าห่วง มันไม่ใช่อะไรที่ผมจะมาทำไม่ยอมรับอีกแล้วนะครับ ผมบอกว่าห่วงก็คือห่วง ในฐานะคนที่อยู่เคียงข้างกันมาสามสี่ปี คำว่าความผูกพันและความห่วงหาที่เกิดขึ้นมันไม่เกินจริงไปหรอก...
และเพราะผมห่วง นั่นล่ะ ผมถึงได้อยากรู้ เพราะผมห่วงอีกเหมือนกัน ถึงได้ตามมาสืบหาให้รู้ว่าอะไรที่ทำให้พี่โตทุกข์ใจ...
มองเห็นร่างของนักโทษตัวใหญ่ ผิวสีคล้ำเข้มท่อนแเขนมีรอยสักยันต์ลายพร้อยไม่ปรากฏรูปร่างแน่ชัดเนื่องจากความไกล แต่ขนาดผมอยู่ไกลพวกเขาพอสมควรนะ ยังเห็นเลยว่าขนาดใส้เสื้อแขนสั้นแล้ว รอยสักยังลุกลามมาถึงท่อนแขน ดูแล้วน่ากลัวบวกน่าเกรงขามนิดๆ และยังชวนให้อยากรู้ ว่าผิวเนื้อใต้ร่มผ้านั่นจะมีรอยสักปรากฏอยู่อีกเท่าไหร่
ใบหน้าของชายคนนั้นถือได้ว่าหล่อเหลา ดูมาดเข้มไว้หนวดขึ้นเป็นไรบางๆตรงปลายคางดูรวมๆแล้วพอจะคาดได้ว่าน่าจะเป็นคนทางภาคใต้ของประเทศ อีกทั้งใบหน้าของเขาดูนิ่ง ดุ และขรึมกว่าพี่โตเสียอีก
ชายคนที่สองตัวเตี้ยล่ำผิวขาวและใบหน้าออกแนวเจ้าชู้นิดๆ หากตอนนี้ดวงตาที่เคยพราวระยับกลับขรึมลงพร้อมกับจับจ้องไปยังพี่โตและพรรคพวก
และคนสุดท้าย..ผู้ชายตัวสูงผิวสีทองแดงใบหน้าเรียบขรึม กำลังใช้ดวงตาเรียวรีสีดำสนิทกวาดมองทั่วร่างของไอ้เป้อย่างพิจารณาพร้อมกับฝ่ามือที่วางบนไหล่พี่ทินอย่างสนิทสนม
....เอ่อ....หรือว่านั่นจะเป็น...
สะบัดหน้าแรงๆคลายอาการฟุ้งซ่านเมื่อความสนใจชักจะเบนไปในทางที่ผิด เอาน่ะ...ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้แล้ว เวลาจะสนใจเรื่องของชาวบ้านมีอีกมากมาย ตอนนี้ที่ควรทำ คือลอบสืบดูให้รู้เรื่องว่าพ๊โตกำลังทำอะไร และกำลังเจอกับอะไรมากกว่า...ผมพยายามเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพี่โตกับพวกที่มาหา แต่ว่าด้วยระยะห่างนี่มันไม่ใช่น้อยๆ จะขยับเข้าไปใกล้มากก็ไม่ได้ จึงได้แต่พยายามเพ่งมองท่าทีของคนที่มาและท่าทีของพี่โตไปพลางๆ
.....ไอ้เนมกลอกตามองคนในกลุ่มนั้นแล้วลอบถอนใจ นี่ถ้าหากมีใครรู้ว่าแอบดู โดนจับได้แล้วศพไม่สวยแหง...
....................
ร่างสูงของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองกวาดตามองพรรคพวกที่ถูกเรียกมาด้วยสายตาเรียบเฉย ใบหน้าไร้รอยยิ้มหากแต่ไม่ได้เคร่งขรึมมากนัก นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองไปยังลูกน้องของตนที่ยืนหน้าเคร่งนำอยู่หน้าสุด..มองหน้ามันก็รู้ว่าอามณ์ไม่ดีแค่ไหน
" ว่าไงพวกมึง ไม่ได้เจอกันนาน " โตขยับปากทักทาย "...ไอ้กั้ง ไอ้นนท์ แล้วก็มึง....ไอ้ปื๊ด มึงปล่อยไอ้ทินมั่งก็ได้สัด มันไม่หนีไปไหนหรอก "
".........." แทนคำตอบลูกน้องคนสนิทส่งสายตาเหนื่อยหน่ายมาให้ ไอ้ทินมันพยายามปัดมือไอ้ปื้ดออกจากไหล่ แต่ไอ้คนจับก็ตีสีหน้านิ่งเฉย ไม่ยอมละมือลงเสียที
"...มีไรล่ะพี่ ให้คนไปเรียกมาถึงนี่.." คนที่ออกปากพูดรายแรกคือกั้ง..หนุ่มใต้หน้าตาออกดุดัน โตมองหน้ามันก่อนจะไหวไหล่
"ก็รู้ๆกันอยู่ "
" แล้วแน่ใจเหรอพี่ ที่จะพูดตรงนี้...กับไอ้พวกนี้..." นัยน์ตาของนนท์หนุ่มร่างล่ำกรอกแววตาขรึมของตนไปยังร่างของนักโทษหน้าใหม่ที่นั่งอยู่ร่วมวง
"...มึงพูดอย่างกับไม่รู้ ว่ามันเป็นใคร " โตยักไหล่ แสยะยิ้มมองร่างของไอ้เด็กป๋าที่ยังคงตีสีหน้าไม่หยี่ระอย่างหงุดหงิดไม่น้อย "...ข้างบนเลือกมาแล้ว ...กูกับพวกมึงทั้งหลายจะไม่รับได้เหรอ ใช่ไหม? ไอ้เป้ "
"...ก็ตามนั้น..." ไอ้เด็กใหม่มันยักไหล่สีหน้าเรียบเฉย..โตมองแล้วกัดฟันกรอดเ คยไม่พอใจท่าทีของมันแบบนี้มาแต่แรก ตอนนี้ก็ยังไม่พอใจอยู่ดี ไม่ว่ามันจะอยู่ในฐานะไหน ไม่ว่าใครจะไม่ให้มันแตะต้องได้ก็เถอะ
"...แล้วมึงจะให้พวกกูทำอะไร โต...พูดมาอย่าลีลามาก พวกมึงก็เหมือนกัน เลิกถามเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้ว เสียเวลา "น้ำเสียงห้วนจัดของปี๊ดดังขึ้นสอดแทรกบทสนทนาไร้สาระไว้เพียงเท่านั้น ดวงตาคนพูดหรี่ลงพร้อมกับบีบไหล่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแน่นขึ้น จนมันหันมามองหน้าอย่างไม่พอใจ
"...ไอ้ปี้ด..คนของมึงแดนสิบมีประมาณเท่าไหร่ "โตเอ่ยถามเรียบๆ
"....กูใช้ได้ทุกคน..แต่ถ้าจะเอาพวกที่ใช้ได้จริงๆก็สักห้าหกสิบคน.." ปี้ดออกปากตอบสั้นๆ นัยน์ตาหรี่เล็กมองคนพูดอย่างสนใจไม่น้อย
" พวกมึงล่ะ "ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองออกปากถามบ้าง
" สี่สิบกว่า " กั้งลูกพี่แดนเก้าตอบสั้นๆ
"...ห้าสิบ.." นนท์ตอบ พลางเอนตัวพิงผนังปูนซีเมนต์แก้เมื่อยขบ...นัยน์ตามองไปยังพี่ใหญ่ของแดนสิบสอง และยังถือเป็น"หัวหน้า"ของบรรดาลูกน้องป๋าในแดนต่างๆด้วย...
"....มึงว่าจะพอไหม?..โต " วิทย์อออกปากถามเพื่อนสีหน้าขรึม " แล้วพวกมึงแน่ใจนะ ไอ้ที่บอกว่าใช้ได้ ไม่ใช่แค่ใช้ได้เฉยๆ แต่ต้องได้เรื่องด้วยนะโว้ย ...พวกอ่อนๆแม่งอย่าลากมาให้มีปัญหาล่ะ "
"........"ทั้งสามคนพยักหน้ายืนยันคำตอบ
"...ของมึงล่ะวิทย์...." โตออกปากถามสั้นๆ..
" ยี่สิบกว่าคนล่ะมั้ง...รวมกับกลุ่มของมึงกับไอ้กันย์อีกที.." วิทย์ตอบสั้นๆสีหน้าครุ่นคิด
" แล้วที่กูให้มึงไปคุยกับไอ้กันย์ ได้เรื่องว่ายังไง ? "โตเอ่ยปากถามเพื่อนสนิท
"...ไม่มีปัญหาอะไร..." น้ำเสียงตอบนั้นไม่ได้มีเค้าลังเลหรือลำบากใจ นั่นทำให้โตพยักหน้ารับ เพราะรู้ดีว่าพวกมันสองคนเป็นผู้ใหญ่พอจะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมายุ่ง อีกทั้งเรื่องที่เขาให้พวกมันสองคนจัดการ ก็เป็นเรื่องเกี่ยกับความปลอดภัยของ"คนสำคัญ"ของพวกมันสองคนเช่นกัน
"...เดี๋ยวเสร็จแล้วมึงไปตามมันมาหากูหน่อย "โตออกปากวาน ก่อนจะกวาดสายตามองผู้มาเยือนทั้งสามอย่างเคร่งขรึม..
"...ที่ป๋ามันสั่งมา...พวกมึงจะตัดสินใจยังไง "นัยน์ตาสีเข้มสบนัยน์ตาของเหล่าขาใหญ่ในแดนอื่นที่เป็นลูกน้องของป๋าเช่นเดียวกับตน และได้คำสั่งมาไม่ต่างกันนัก...ไม่มีทางเลือก มากกว่าเขาเช่นกัน
" กูไม่บังคับถ้ามีใครไม่อยากทำ แต่ถ้าตกลงจะทำ กูก็ไม่รับปากว่าจะรอด และถึงรอด กูก็ไม่รับปากว่าพวกมึงจะปลอดภัยได้ตลอด..."โตถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเคร่งขรึม "กูให้มึงเลือก.."
แทนกูที่เลือกไม่ได้แล้ว...
โตลอบถอนหายใจแผ่วเบา ขณะที่เพ่งบมองสีหน้าของเหล่าขาใหญ่ที่เขาเคยคุ้น...
....งานแบบนี้ต่างอะไรกับส่งพวกมันไปตาย
แต่งานแบบนี้เช่นกัน..ที่หากไม่ทำ ก็ไม่ต่างจากรนหาที่ตาย...
..ไม่ได้ต่างกันเลย..
"..............."
ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองมีสีหน้าออกจะเครียดเคร่งเมื่อได้รับฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ที่ได้รับเลือกให้ร่วมเป็นร่วมตายครั้งนี้กับตน โตทำได้เพียงพยักหน้ารับกับเส้นทางที่พวกมันเลือก เขาสบตาของคนพูดทีละรายอย่างเคร่งขรึม...นึกลสเพชตนเอง ที่สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจมีใครฝ่าฝืนคำสั่ง...ไม่อาจจะมีใครจะนิ่งเฉยทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวได้....
ชายหนุ่มปรายสายตาไปมองไอเป้...เด็กของป๋าที่อยู่ข้างกายด้วยสีหน้าเครีดขึง...เขาหรี่ตาลงช้าๆ...มองสีหน้าของมันแล้วได้แต่ทอดถอนใจ..
....ไม่รู้ว่ามันจะไม่มีทางเลือกเหมือนกัน หรือว่ามัน"เลือห"ทางนี้ของมันเองกันแน่..
แต่ดูยังไงก็สงสารหรือเห็นใจคนแบบนี้ไม่ลงจริงๆ...
แกร๊ก.....
เสียงของโลหะบางอย่างตกลงบนพื้น ดังออกมาไม่เบานัก ทำให้นัยน์ตาหลายคู่หันมามอง โตขมวดคิ้วมองหาที่มา หากแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นเสี้ยวหน้าที่คุ้นเคยดีสะท้อนแสงอาทิตย์จากซอกตึก....
เขากัดฟันกรอด รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันควัน ขณะที่เหล่าผู้ร่วมขบวนการณ์ต่างก็นิ่งงัน เพ่งมองร่างของนักโทษที่ต่างรู้กันดีว่ามันเป็นใคร วิทย์ตวัดสายตามองเพื่อนสนิทที่ขมวดคิ้วเคร่งด้วยรู้สึกเหน็ดเหนื่อยปนหน่ายระอานัก...
ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองกำลังนับหนึ่งถึงร้อยอยู่ในใจอย่างยากเย็น โตถอนหายใจเฮือกอย่างกลัดกลุ้ม
" ไอ้เนม !!!เตรียมตัวไว้นะมึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงตะโกนดังลั่นในยามสายของวัน ส่อวนผู้ฟังที่เหลือได้แต่เงียบนิ่ง ถอนใจและปล่อยให้ขาใหญ่เขาจัดการเด็กของตัวเองอย่างที่ควรเป็น...
.....แต่งานนี้ต่อให้เป็นเด็กในสังกัด ก็ใช่จะรอดได้ง่ายๆ...
ความคิดนี้เกิดขึ้นในสมองทุกคนอย่างกะทันหัน เมื่อมองเห็นสีหน้าของคนพูด ที่ครึ้มทะมึนชวนขนลุกนัก...
............
-
ลมหายใจหอบสั่น...แผ่นอกหอบสะท้านไหวเฮือกจนรู้สึกได้..
....ไม่ใช่เพราะรอยกอดที่รัดรึงไม่หาย ไม่ใช่เพราะลมหายใจที่รินรดซอกคอ และปลายฟันที่ขบหยอกเย้าใบหู...ไม่ใช่เพราะจูบที่แสนอ่อนหวานรันจวญใจจากริมฝีปากของผู้เป็นพี่ชาย..
ไม่ใช่...ไม่ใช่เลย...
...แต่สาเหตุขอมันกลับเป็นเพราะปลายนิ้วที่แตะลงบนโลหะเย็นยะเยียบ...ปลายนิ้วที่สั่นไหวจนไม่อาจจะกำรอบ ปลายนิ้วที่เพียงแค่เเตะ...ก็เย็นเฉียบไปถึงหัวใจ...
เมฆครางในลำคอแผ่วเบา ม่านน้ำตาที่คลอเอ่อรินไหลอาบผิวแก้ม..ทั้งเจ็บ...ทั้งแค้น เร่าร้อนทรมารจนอยากตายไปให้พ้น....เจ็บปวดจนอยากจะกรีดร้องร่ำไห้ออกมาอย่างหมดอาย..
แต่ถึงกระนั่น เขาก็ยังไม่กล้าจะกำมีดเล้กๆนี้ให้แน่นขึ้น..เพื่อที่จะใช้มันทิ่มแทงลงบนร่างของคนตรงหน้าได้เลย
....คิด...เขาทำได้เพียงคิดและทำได้เพียงแต่สัมผัสอาวุธในมือตนเท่านั้น หากปลายนิ้วที่แตะกลับไร้แรงกระชับ...หากข้อมือที่ซอกซุกกลับไม่มีแม้แรงจะบีบกำมันไว้ในมือ...
ทั้งที่แค้น...ทั้งที่โกรธเกรี้ยวเสียใจนักหนา แต่ทำไม...ทำไม....
.....เขาได้ยินเสียงตัวเองสะอื้นแผ่วค่อยในลำคอ นัยน์ตาที่มัวพร่ามองเห็นเพียงแสงจ้าของดวงอาทิตย์ที่สอดลอดมาตามหน้าต่าง สวางเจิดจ้าเสียจนแสบตา สว่างจ้าเสียจนต้องพับเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า..
ทำไมถึงทำไม่ลง...
เมฆเฝ้าถามตัวเองอย่างเศร้าสร้อย...ทำไม...ทำไม....
ทำไมเขาถึงทำร้ายคนที่ร้ายกับเขานักหนาไม่ได้ ทำไมเขาจะลงมือกับคนที่หลอกลวง โกหกเขาหน้าตาเฉยไม่ไหว
...คนที่แย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา....ทำไมถึงทำไม่ลง ทำไมถึงได้แต่ร้องไห้...ได้แต่ทำร้ายตัวเองให้ทรมารมากขึ้น...มากขึ้น เกินจะทนไหว...
แกร๊ก....
" พวกมึงทำอะไรกันอยู่? "เสียงประตูเปิดออกไม่ได้กระทบโสตประสาทมากไปกว่าเสียงที่เคยคุ้น....น้ำเสียงที่คุ้นหูดี....น้ำเสียงที่บัดนี้เรียบนิ่งหากสั่นไหวราวกับจะลอดออกมาไม่พ้นลำคอ
การเคลื่อนไหวทั้งหมดชะงักงัน ปลายนิ้วที่สอดเข้าไปในเสื้อกาวน์สีขาวผละออกและยันกายขึ้นจากเตียงนุ่ม...เมฆเบิกตาจ้องมองไปยังประตูห้องพยาบาลรวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น...ไม่เชื่อ....ว่าคนที่เขาไม่อยากให้อยู่ที่สุด กำลังยืนมองตนเองในสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ยกอดรัดกับผู้ชายอีกคนอยู่
"....นี่เหรอที่บอกว่าจะมาทำแผล.....เมฆ....." น้ำเสียงสั่นพร่าแทบไม่หลุดออกมาจากลำคอ...ใบหน้าที่ยิ้ม....หากรอยยิ้มที่ออกมานั้นบิดเบี้ยวสั่นไหว....ใบหน้าที่พยายามจะนิ่งขึงไม่หวั่นไหว ทำได้เพียงขึงตึงราวกับจะร่ำไห้ปนหัวเราะก็ไม่ปาน..
ท่าทีของคนตรงหน้ามันน่าขำ ...แต่เขามองแล้วขำไม่ออก...
อ้อมแขนที่รัดรึงให้ปวดแปลบ...เคยเป็นอย่างไรก็ยังเป็นเช่นนั้น ยังคงตวัดกอดรัดร่างของตนแนบแน่น...ลมหายใจร้อนรินรดซอกคอ เสียงพ่นลมออกจากจมูกเป็นทำนองเย้ยหยันยังดังชัด...
".....ก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอ? " น้ำเสียงเรียบเฉย หากแววตาเย้ยหยันถูกส่งไปยังคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงขอบประตู...วิทย์เม้มปากแน่น...ร่างกายที่พิงขอบประตูไว้นั้นโซเซราวกับไร้เรี่ยวแรงจะยืนหยัดกาย...เขาเงยหน้าขึ้นมองกรอบประตู มองพื้นห้อง...มองผนังห้อง มองโต๊ะทำงานและม่านสีหม่น...มอง....มองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ภาพของคนรักถูกผู้ชายที่เขารักโอบกอดแนบแน่น...
นัยน์ตาสีดำสนิทปิดลงช้าๆ....เขาส่งเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ มันสะดุดไหวเพราะลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ...บ้างก็สั่นเพราะก้อนสะอื้นที่เข้ามาจุกลำคอ..
.....สีหน้าบิดเบี้ยวของเขาคงน่าขันนัก วิทย์ถึงได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมากระทบโสต...เสียงหัวเราะของผู้ชนะ เสียงหัวเราะอันเปรมปรีดิ์ผิดกับเสียงหัวเราะสั่นพร่าคลอเสียงสะอื้นสั่นของเขาเหลือเกิน...
หัวใจที่บีบรัดกรีดร้องร่ำไห้เจ็บเสียจนอยากจะควักมันออกมา...อยากจะควักออกมาให้คนสองคนที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั่นดู....อยากรู้นักว่ามันจะมีรอยแผลแค่ไหน อยากรู้นักว่าร่องรอยบอบช้ำของมันจะปรากฏชัด...เพียงใด
อยากรู้นัก....ว่ายามควักหัวใจออกมาให้พวกมันดู...จะมีใครนึกสงสาร จะมีใครนึกเสียใจบ้างไหม...
หรือจะสาใจ จะพอใจ สาสมใจที่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้...ยินดีที่ท้ายที่สุด เขาก็ยังคงเป็นแค่คนโง่ที่ไร้ความสำคัญกับใครอยู่เช่นเดิม..
"....เมฆ......."
ทำไม....
ลำคอที่สั่นไหวไม่อาจจะเปล่งเสียงออกมาจนจบประโยคได้...สติที่เบลอพร่าปวดปร่าด้วยความจริงที่ซัดสาดอย่างไม่ปราณีราวกับหอกแหลมทิ่มแทงร่างกาย ทำให้เขาทำได้เพียงเรียกชื่อของคนรักออกมาเท่านั้น..
.
วิทย์ทรุดกายลงนั่งบนพื้นห้องอย่างอดรนทนไม่ไหว...เเข้งขาไร้เรี่ยวแรงจะยืนหยัด..มือเท้าชาจนไม่อาจจะขยับกาย หากมีใครเดินมาฆ่าเขาเสียตรงนี้ก็คงไม่อาจจะขัดขืน
หากมีคนทำแบบนั้นจริงก็คงดี....วิทย์ได้แต่หัวเราะขื่นขม...มีคนเดินเอามีดมาปาดคอเขา มีคนเดินเอาหินมาทุบหัวเขาให้ตาย หรือมีคนเอามือมาควักหัวใจเขาให้หลุดออกจากขั้ว...ให้เขาตาย ให้ตายไปซะ..ตายไปยังจะดีกว่ามีชีวิตอยุ่แบบนี้
...มีชีวิตอยู่กับความรักที่ไม่เคยสมหวัง มีชีวิตอยู่กับการถูกคนรักทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
นัยน์ตาที่พร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาเพ่งมองร่างของคนรักบนเตียง เขามองเห็นมันนิ่งอึ้ง น้ำตาไหลพราก เสื้อผ้าหลุดรุ่ยไม่ติดกาย...
วิทย์มองเห็น"มัน"โอบกอดคนรักของตนอยู่ข้างกายด้วยสีหน้ายิ้มหยัน และอยู่ในสภาพไม่ต่างกันนัก...
....อดีตที่เคยคิดว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกปรากฏขึ้นราวกับภาพทับซ้อน...ราวกับกงล้อของกรรมเวรขยับเข้าที่เดิม...ทับอยู่ในรอยเดิมไม่มีผิดเพี้ยน
...ไม่ผิด ไม่ได้ต่างจากเคย ที่คนรักของเขาทำร้ายจิดใจ คนที่เขารักใคร่ทั้งคู่ต่างทรยศ...ต่างร่วมกันหักหลังทำร้ายจิตใจเขาเสียป่นปี้...
ความเจ็บปวดในยามนั้นไม่ต่างกับตอนนี้ หรือจะกล่าวได้ว่ายามนี้ช่างปวดร้าวมากนัก...มากกว่าครั้งใด เพราะเขาไม่อาจจะทำอะไรได้เลย....
ไม่อาจจะเอื้อมมือไปหา ไม่อาจจะโวยวายด่าทอ..ไม่เลย
เพราะเขาได้ให้สิทธิในการเลือก...เลือกจะอยู่กับใคร เลือกจะครองคู่กับผู้ชายคนไหนให้คนที่เขารักที่สุดแล้ว
และตอนนี้ที่มันไม่ต้องการเขา....วิทย์ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้...นอกจากทุรดกายลงกับพื้น...แน่นิ่งอย่างคนที่เจ็บปวดแล้วพร้อมจะตาย...เท่านั้นเอง...
ยิ่งนานรอยยิ้มของเขายิ่งบิดเบี้ยว ยิ่งนานไปเสียงหัวเราะของเขาก็สั่นไหว...เนิ่นนานไปน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็หลั่งไหลออกมาอาบผิวแก้ม....
"..พี่....พี่วิทย์ ผมไม่ได้....." เสียงที่พยายามพูดพร่ำแก้ไขความเข้าใจนั้นช่างเบาลงไม่ต่างกับเสียงลม เบาผิดกับเสียงหัวเราะเยาะหยันของชายอีกคนที่ติดตรึงอยู่ในสมอง..กระทั่งปลายนิ้วที่ทาบลงบนไหล่ก็ไม่ต่างอะไรกับสัมผัสเย็นยะเยือกไร้ร่องรอยของวิญญาณ
"...กู....พยายามแล้ว...." น้ำเสียงกระซิบของเขาสั่นไหว...อ้อมแขนที่รัดรึงแผ่นหลัง และใบหน้าที่ทาบลงบนแผ่นหลังไม่ต่างจากเหล็กร้อนที่ทาบผิวกาย ยิ่งใกล้ ยิ่งมองเห็น ยิ่งสัมผัส ยิ่งเจ็บ..เจ็บและไม่เข้าใจ
" พยายามทุกอย่าง แต่ทำไมมึงถึงทำแบบนี้..."
ทำไมมึงถึงเลิกรักกู...ทำไมมึงถึงทรยศกู....
" ..พี่ มันไม่ใช่นะ มันไม่ใช่......" เสียงสั่นกลั้นสะอื้นของคนรักชวนให้ปวดใจนักหนา วิทย์เม้มปากแน่น เสี้ยวหนึ่งอยากจะเปิดใจรับฟัง อยากจะปิดตาทำเป็นไม่รุ้ไม่เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วให้เมฆกลับมาอยู่ข้างกายตนอีกครั้ง
แต่...
"....พอแล้วเมฆ...." อ้อมกอดที่เคยกอดไว้แน่นราวกับกกลัวเขาจะหายไปผละห่าง มีเพียงน้ำเสียงเอ่ยไร้เยื่อไยปราณี และฝ่ามือที่ดึงเอาร่างเล็กนั้นไปอยู่ในอ้อมกอด
"...มึงไม่มีสิทธิจะกอดเมฆอีกแล้ว....ออกไป...."
วิทย์เงยหน้าขึ้นสบแววตาเจ้าของคำพูดนั้น...หัวใจที่ปวดแปลบยิ่งบีบรัด ทวีความเจ็บปวดรวดร้าวมากกว่าเดิมเสียจนน้ำตาหลั่งทะลักทะลายอีกครา...
เขามองดูร่างของคนรักในอ้อมกอดของมัน....มองดูสีหน้า มองดูแววตาของมัน...ดู..แล้วบอกให้ตัวเองจำ จำให้แม่นมั่น จำให้ฝังอยู่ในหัวใจ
.....จำไว้ว่ามันไม่ได้รัก...จำไว้ว่ามันเกลียด จำไว้ ว่ามันเคียดแค้นและอยากจะฆ่าเขาให้ตาย..
จำเอาไว้ให้ดี....
"....พี่วิทย์..ฟังผม....." มันยังจะพูด...วิทย์ขยับยิ้มทั้งที่ใบหน้าบิดเบี้ยว...พูด....พูดว่าให้ฟัง เพื่ออะไร พูดเพื่อจะให้เขาเจ็บ กว่าเดิมงั้นเหรอ?....
"....กูรักมึง...เมฆ....." เขาจ้องหน้าคนรักตัวเอง พร้อมกับขยับรอยยิ้มบิดเบี้ยว มันคงไม่น่าดูเท่ากับสีหน้าสาสมใจของไอ้กันย์ หรือแววตาเปี่ยมด้วยความรักที่พวกมึงสองคนมีให้กัน...แต่...กูก็ยังจะพูด ไอ้วิทย์คนนี้ก็ยังจะเสือกพูดไปทั้งที่มึงไม่ใช่ของกูอีกแล้ว...
ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเลิกรัก...
ไม่รู้ว่ามันไม่พอใจอะไร ไม่รู้ว่าดูเเลมันผิดพลาด ไม่รู้ว่าทำอะไรให้มันเคืองตอนไหน...
....ไม่รู้ว่าพยายามขนาดนี้แล้วทำไมมันถึงยังไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มันถึงยังหันไปรักคนอื่น...
คนอื่น...ที่เขาก็รัก....มันเช่นกัน...
"...กูรักมึง...แต่......" วิทย์ยกแขนขึ้นมาเช็ดนัยน์ตาแรงๆ หวังให้น้ำตาที่ทะลักทะลายออกมาหยุดเสียบ้าง...แต่นอกจากมันจะไม่หยุดแล้วมันยังคงไหลเอ่อมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ยามได้สดับฟังเสียงร่ำไห้ของคนรักที่อยู่ในอ้อมกอดคนอื่น...
วิทย์ลุกขึ้นจากพื้นอีกครั้ง เขาลุกขึ้นมองร่างของชายหนุ่มสองคนเบื้องหน้า..จำได้ดีว่าเคยสับสน ผิดหวัง ปวดร้าวทรมารกับเรื่องนี้มานักต่อนัก...จำได้ดีว่าการแย่งชิงทำร้ายเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนต้องการนั้นสร้างความรวดร้าวแค่ไหน..
เขาลดแขนลงข้างตัว นัยน์ตาที่มัวพร่าจ้องมองคนรักที่กำลังจะกลายเป็นอดีต และมองคนที่เขารัก...อีกคน ซึ่งมันไม่เคยมีแต่เศษเสี้ยวของความรักใคร่ห่วงหามอบให้เขาเลย..
ชั่วขณะหนึ่งวิทย์ขยับยิ้มหยัน ถามตัวเองว่าเพราะสาเหตุนี้ใช่ไหม ถามตัวเองว่าเพราะเขามันสองใจ รักคนสองคนภายในเวลาเดียวกันใช่หรือไม่...เรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้...เขาถึงไม่เคยได้รับความรักจากคนทั้งคู่อย่างแท้จริง...
....คหนึ่งที่เขาแย่งชิงมา มันรักเขา เขาก็รักมัน ...แต่สุดท้ายแล้ว....สุดท้ายแล้วมันก็กลับไปหาเจ้าของที่แท้จริงของมัน กลับไปหาคนที่มันรักจริงๆ
....อีกคนที่เขารักทั้งที่มันไม่เคยมีใจ มันใช้จุดอ่อนนี้ย่ำยีหัวใจเขามากมากมายเกินจะคนานับ กระทั่งตอนนี้ ตอนที่เขายืนรองไห้น้ำตานองหน้าอย่างน่าสมเพช มันก็เพียงแต่ขยับยิ้มขยัน ..สาแก่ใจ....
..ความรักควรจะเป็นเรื่องของคนสองคน ถึงจะมีสามสุดท้ายก็คงกลายเป็นสอง ใช่ไหม?
สุดท้ายแล้วก็ต้องมีใครคนหนึ่งจากไปใช่รึเปล่า?
.....และคนๆนั้น...ก็คือไอ้วิทย์คนนี้
"....พี่วิทย์...พี่อย่าพูดนะ ผมรักพี่นะ...ผมรักพี่นะพี่วิทย์!!... " ฝ่ามือของเมฆจับหมับเข้าที่แขนแล้วเขย่าแรงๆ มองน้ำตาที่นองหน้าของมันแล้วนึกสงสาร...แต่หัวใจที่ชอกช้ำ....กลับไร้ซึ่งความยินดีต่อคำรักนั้นโดยสิ้นเชิง..
เจ็บครั้งแรกรวดร้าว ทรมารราวกับจะสิ้นใจ..
เจ็บครั้งต่อไปค่อยชินชา..ค่อยยอมรับความเจ็บนั้นจนชาเฉย...จนไม่อาจจะยอมรับคำรักนั้นมาได้อีกแล้ว...
"....มึงอย่าโกหกกูอีกเลย..." ฝ่ามือของเขาดึงมือของมันออกจากแขน แรงบีบรัดของมันแน่นเกร็งมือไม้จนเขาเจ็บ สีหน้าปวดร้าวทุรนทุราย..ยิ่งตอกย้ำซ้ำเติมให้หมดแรงหนี...
".....ไม่ปล่อย....ไม่เอานะ..พี่วิทย์...ผมรักพี่นะ...ฮึก!...กูรักมึง....กูก็รักมึงแล้วทำไมถึงไม่ฟัง...ฮือ......." เสียงร้องของมันสั่นไหว ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายที่รักของมัน...ที่ตอนนี้คงจะกลายเป็นคนรัก....กลายเป็นคนที่รักใคร่กันโดยไม่มีเขาแทรกอยู่อีกแล้ว...
. ....วิทย์ฟังคำตัดพ้อในเสียงสะอื้นนั้นอย่างอ่อนแรง...เขายิ้มเศร้า....รัก...มึงพูดออกมาว่ารัก...แต่ทำไมถึงทรยศ ทำไมถึงให้คนอื่นกอด...ทำไมถึงได้รักคนอื่น....
....รัก....แต่ถ้ากูรักมึงอยู่แบบนี้ สุดท้ายเราจะกลายเป็นเกลียดกัน สุดท้ายกูกับมึงจะไม่เหลือกระทั่งคำว่ารักให้กันเลย...
วิทย์หลับตาลงขยับเท้าก้าวถอยออกจากฝ่ามือและร่างที่ยังคงดึงดันถลันเข้าหา โดยมีร่างของกันย์กอดรัดอยู่เบื้องหลังออกแรงยื้ออย่างสุดกำลัง...
ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างบิดเบี้ยวเพราะน้ำตานองหน้า..เขามองใบหน้าของคนรักที่ปวดร้าวไม่ต่างกัน ส่วนหนึ่งในหัวใจพังครืน ไม่ต่างกับยามได้สบมองแวตาของกันย์ที่จ้องมาอย่างเฉยชา...
"......ดูแลมันให้ดีล่ะ...." วิทย์เอื้อมมือกำบานประตูห้องพยาบาลแน่น เขาฝืนยิ้มออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเหวี้ยงประตูปิดลงไปอย่างรวดเร็ว แทรกกายออกมาจากห้องนั้น โดยที่แววตาไร้ความรู้สึกใดของกันย์และแววตาเจ็บปวดรวดร้าวของเมฆยังเเจ่มชัด...ตราตรึงในหัวใจ...
ชายเสื้อถูกยกมาเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม ปลายจมูกชื้นแดงก่ำไม่ต่างจากดวงตา วิทย์รู้สึกว่าริมฝีปากของเขาบิดเบี้ยวเป็นรอยยิ้มแปลกตา ทั้งเย้ยหยัน ทั้งแสดงถึงความเจ็บปวด...
......ก้าวเท้าออกไปจากอาคารพยาบาลที่ยังคงได้ยินเสียงสะอื้นแว่วมา...ไม่อยากจะได้ยิน ไม่อยากจะฟัง...ไม่อยากจะรับรู้ให้เจ็บไปมากกว่านี้แล้ว...
นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองดวงตะวันที่ส่องแสงจ้า...เขากล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากเย็น...บอกตัวเองว่าดีแล้ว...เพราะถึงจะรักต่อไป ตอนจบคงไม่ต่างกัน
..รู้แบบนั้นแท้ๆ...เฝ้าบอกตัวเองให้เชื่อแบบนี้.....แต่ไม่รู้ทำไม น้ำตาถึงไม่ยอมหยุดไหลเสียที...
ประตูปิดลงไปแล้ว แต่ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของเขายังไม่ยอมหยุด ยังพยายามโผนกายออกไปจากห้อง ยังพยายามจะคว้า...เอาสิ่งที่หลุดลอยไปแล้วกลับมา..
"...พี่วิทย์...พี่วิทย์......." เสียงร่ำไห้ของน้องรักยังคำดังไม่ขาดสาย พร่ำเพ้อหาแต่มันคนนั้น พร่ำหาแต่คนที่เขานึกรังเกียจคนนั้นไม่หยุด..
"...เมฆ...พอ...พอแล้ว....." กันย์ก้มลงกอดกระซิบให้เจ้าตัวหยุดเสียงสะอื้น หากคำตอบมีเพียงแรงสะบัดกายดิ้นหนีไม่ยอมรับฟัง..
กันย์จ้องมองเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน สมองเฝ้าถามอย่างสับสน...
ทำไมถึงได้รักมันขนาดนั้น...ทำไมถึงไม่มองเห็นความรักของเขาเสียบ้าง
ทำไมต้องสนใจไอ้คนแบบนั้น ทำไม ทำไมกัน !
ทำไมต้องหลงรักคนที่อ่อนแอ ทำไมต้องสนใจคนที่โลเลใจไม่มั่นคง ทำไมต้องเอาแต่พร่ำหาไอ้คนที่น่าชังคนนั้น...
"...เมฆ....พี่ก็รักเมฆ...ทำไมเมฆต้องร้องไห้ให้คนที่ทิ้งเราไปด้วย หา? " กันย์กำแขนเจ้าตัวน้อยแน่น จ้องมองดวงตาที่แดงก่ำนั้นเขม็ง "ร้องไห้เพราะเขาไม่ใช่เหรอ? เสียใจเพราะเขาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมต้องรักมันอีก..ทำไมต้องไปเสียใจที่มันไป..."
"....ไม่....พี่วิทย์ไม่ได้ทิ้ง...ฮือ....พี่วิทย์...พี่....."
น้ำเสียงที่พร่ำพูดขาดหายเนื่องจากริมฝีปากของกันย์ทาบลงไปอย่างอนรนทนไม่ไหว ดวงตาลุกโชนด้วยความไม่พอใจ ทำไมต้องพูดแบบนั้น ทำไมต้องพร่ำหามันไม่หยุด...เขาอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเขา ทำไมต้องไปคิดถึงตนอื่น ทำไมต้องไปรักคนอื่นด้วย...
ทั้งที่แย่งชิงมาได้แล้ว...ทั้งที่สามารถโอบกอดไว้ในอ้อมแขนอย่างเต็มภาคภูมิ แต่ทำไม...ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้...
ทำไมกอดแล้วถึงเจ็บ....ทำไมจูบแล้วยังทรมาร...ยังคิดถึงยามที่เมฆยิ้มและหัวเราะอยู่กับมัน....
ทำไมถึงไม่ได้น้องรักของเขามาครอบครองเสียที...
เพี๊ยะ!!!!
"....กูเกลียดมึง !! " เสียงฝ่ามือกระทบผิวเนื้อไม่ได้ดังเท่าเสียงตะโกนปนเสียงสะอื้นไห้ของน้องรัก...กับ...ถ้อยคำที่ทำให้คนฟังเบิกตากว้าง...กันย์สบมองแววตาที่แดงก่ำด้วยแรงสะอื้นนั้นอย่างตกตะลึง....ผิวแก้มที่ร้อนวูบเตือนว่านี่ไม่ใช่ฝัน...บอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาคิดไปเอง..
"...ทำไมกูต้องมาเจอคนอย่างมึงด้วย ทำไมมึงต้องแย่งคนที่กูรักไปจนหมด...ทำไม !! " น้ำเสียงตะโกนบ่นพร่ำ ใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวดด้วยความไม่พอใจและความเคียดแค้น น้ำเสียงนั้นสะท้อนก้องอยู่ในหู...ก้องอยู่ในสมองไม่หยุด...
กันย์นิ่งอึ้ง ใบหน้าซีดขาว..ฝ่ามือที่เคยกอดรัดร่างของเมฆไว้แน่นพลันไร้เรี่ยวแรง...
.....ทำไมถึงแย่งคนที่ผมรักไปหมด?
ทำไมถึงทำร้ายผม?
ทำไมพี่ต้องเฝ้าจองล้างจองผลาญ....ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
น้ำเสียงนั้นเหมือนกับถ้อยคำของน้องรักในอดีตไม่ผิดเพี้ยน ราวกับเปิดเทปคาสเซตไปยังหน้าแรก...ไปยังจุดเริ่มต้นของอดีตที่ทำให้เขาและเมฆต้องเป็นแบบนี้...
...นัยน์ตาสีเข้มมองร่างที่ร่ำไห้อ่อนระโหย...กันย์จ้องมองมันอยู่แบบนั้น...หากสมองมึนชา...ความยินดีปรีดาที่เคยมีทั้งหมดหายไปในพริบตา...
....ไม่ได้ตั้งใจ...
กันย์มองร่างที่กำลังร้องไห้อยู่บนตัวอย่างรวดร้าว...อยากจะบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้
ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย
ไม่ได้ตั้งใจจะแย่งชิง
เพียงแค่เพราะรัก...ทำไปเพราะรัก...
ทำไมถึงไม่เข้าใจ...
....เมื่อไหร่ความรักของเขาจะเข้าไปถึงหัวใจของเมฆเสียที.....
.......................................TBC.
....เอิ่ม...ตอนนี้ก็นะ... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หลายคนคงอยากจะตะโกนว่าเอามีดมาเชือดกันเลยดีกว่ามั้ย แทงกูให้ตายเลยดีกว่า... :serius2: :serius2:
ก็ไม่รู้จะว่าไงแฮะ เขียนแล้วก็มึนๆ อึนๆ .......เฮ้ออออออออออออออ :เฮ้อ:
แล้วเนมก็นะ...รนหาที่ ตอนหน้าเจอดีแน่..
ปล. อิชั้นโดนขโมยบิลค่าเน็ตค่ะ หายสาบสูญไปเลย ค้นตู้จดหมายหน้าหอกี่รอบก็ไม่เจอ...รู้สึกว่ามันเป็นการขโมยที่บ้าบอที่สุดในสามโลก คือมึงจะเอาของกูไปทำไมนิ? :z3:
ปล.2 หนังสือยังมีอยู่นะค้า สนใจสั่งได้เนื้อ...ที่นี่เลย http://www.nana-narisshop.com/ (http://www.nana-narisshop.com/)
-
ไมเกรนขึ้น >"<
-
อ๊ากกก ปั๊ดโธ่ๆๆๆๆๆ :z3:
ตอนที่แล้วสงสารเมฆ พอมาตอนนี้แรกๆสงสารวิทย์ สักพักสงสารเมฆอีกละ เกลียดอิพี่กันย์มาก แต่ตอนสุดท้ายกลับมาสงสารอิพี่กันย์อีก เฮ้อๆ อะไรจะหลากหลายอารมณ์ในตอนเดียวขนาดนี้
:monkeysad: :sad11: :m15: :angry2: :a5:
สรุป สามผีนี่ไม่มีใครสมหวังเลยสักคนใช่มั้ย :o12:
-
ปวดใจ
-
สงสารทั้งสามคน
อยากรู้ว่าเนมจะโดนอะไรบ้าง
+ 1 นะคะ
-
ตูเครียดเนมนี่เอาจนได้โดนจับได้แล้วมั้งนะ
แต่นี่เครียดกว่าสงสารไอ้พี่วิทย์
สุดท้ายเมฆก็ไม่ได้เกลียดพี่วิทย์
แอบสมน้ำหน้าไอ้พี่กันต์วะงานนี้
อยากให้เขาเลิกกันดีนัก
ทำเพราะรักไม่ใช่เหตุผลเลยนี่ละเหตุผลของคนเห็นแก่ตัว
ถ้ารักเมฆจริงทำไมไม่ปล่อยให้เมฑมีความสุขกับคนที่รักละ
พี่วิทย์คงรู้ใจตัวเองสะทีนะ
-
:a5:
ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า.......................................................ทรมานใจ :o12:
ขอบคุณสำหรับความเจ็บปวดค่ะ
และเป็นกำลังใจให้สำหรับตอนต่อไปเสมอ :กอด1:
ตอนหน้า..............................น้องเนม................................ :m15:
-
เห้อออ ตอนนี้แอบเกลียดกันย์อ่ะ
- -* สงสารวิทททท
ปล.และยังหมั่นไส้ไอเป้เหมือนเดิมค่ะ
555555555555555555
-
รอเนมถูกลงโทษ อิอิอิ
-
:monkeysad:
เมนท์ไม่ออกได้แต่ อึ้งๆๆๆ
สงสารทั้งสามคนเลย :m15:
-
ปวดตับ ปวดไต ซะจริงจริง
จะเป็นยังไงต่อไปล่ะ
วิทย์จะยังยอมรับฟังเมฆรึเปล่า...
ถ้าได้อ่านตอนเนมโดนลงโทษ คงจะหายปวดไปได้เยอะ :z1:
-
ตูล่ะเครียดกับอิสามคนนี้จริงๆ :เฮ้อ:
-
อยากจะกรีดร้องตามมมมมม กรี๊ดดดดดดดดด :m15:
-
อ๊ากกก อยากอ่านตอนต่อ
เมฆน่าสงสารที่สุด น่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้แล้ว
เรื่องของเนมกลายเป็นจิ๊บๆ ไปทันที
ว่าแต่ว่า เจ้าเนม เห็นเงาหัว อยู่ไหวๆ เฮ้ออออ
-
วิทย์ กันย์ เมฆ
รักก็เจ็บ เลิกก็เจ็บ แต่มันก็แค่เจ็บแบบไหนเท่านั้น
-
หลายคนคงอยากจะตะโกนว่าเอามีดมาเชือดกันเลยดีกว่ามั้ย แทงกูให้ตายเลยดีกว่า อืมก็นะเอาตามนั้นเลย :o12:
ไม่ว่าจะไปทางไหนมีแต่เจ็บกับเจ็บเราสามคนเนี่ยเจ็บมากเลย :o12:
นอกจากสามคนผัวเมียไปเลย :laugh: (อะไรของอินี่คนอื่นเขายิ่งเครียดๆกันอยู่ :laugh:)
+1 ให้กับค่าของความดันที่ขึ้นสูงมาก :laugh:
-
วุ้ย..ปวดหัวกับพวกนี้จริงๆ แต่มันก็สมควรแก่เหตุและรับผลกันไป แม้จะเศร้า แต่ก็ทำตัวเองทั้งนั้น
ลุ้นคู่พี่โตน้องเนมดีกว่า น่ารักกว่าเยอะ อิอิ
-
พี่วิทย์ออกมาอ่ะดีแล้ว เจ็บครั้งเดียวดีกว่าเจ็บนาน ไปหาหนุ่มใหม่ดีกว่า ส่วนเมฆ กันย์ไม่ได้ตั้งใจนิ เริ่มใหม่ด้วยกันมันไม่ยากเกินไปหรอก
-
เฮ้อ!!!!!!!! :เฮ้อ:รักเป็นเรื่องของคน 2 คน ถ้ามีคนมากกว่า 2 คนเมื่อไหร่ ความเจ็บปวดก็จะอุบัติขึ้นเมื่อนั้น
-
อ่านเสร็จแล้วใจมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ :เฮ้อ: บีบหัวใจจิ๊บเป๋งเลยอ่ะเจ๊ปุ้ย
บางทีก็อยากให้พี่วิทย์หลุดจากวงจรอุบาทว์แห่ง3Pนี้โดยแท้ จะได้ไม่แย่เพราะต้องทนเจ็บปวด
ส่วนอิหนูเนม เอ็งหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ซวยแล้วละหนูเอ๊ย
-
เครียด....เครียด....เครียด :z3:
ตอนนี้สงสารวิทย์สุดแล้วค่ะ รองลงมาเป็นเมฆ ส่วนกันย์นี่ออกแนวหมันไส้5555+
น้องเนมก็สอดรู้จนได้เรื่อง เยี่ยมจริงๆลูก o13
ตอนนี้ทุกอย่างกำลังดำเนินมาสู่ความดราม่าสินะคะ :serius2:
-
ปวดตับมากค่ะตอนนี้ สับสนตัวเองจะสงสารใครดี T-T
-
อึมครึม ปวดตับ เป็นที่สุดค่ะ
เรื่องรักสามเศร้าของกันย์ เมฆ และวิทย์นี่...
สงสารทุกคนจริงๆค่ะ ;________;
-
สามผีที่รัก...พวกแกทำให้ฉันไมเกรนขึ้น! :angry2:
ส่วนเนม โดนจัดหนักแน่เลย หลบยังไงให้ไม่พ้นเนี่ย :z1:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
:serius2: :serius2:
อ่านแล้วเหนื่อยเลย (รู้สึกอีกทีคือกลั้นหายใจอ่าน) = =
โอ้ย มีแต่คำว่าสงสารเต็มไปหมดเลย ฮืออออ
-
โอ้!! มายบุดดา :z3:
-
___ what goes around come around ____
กันย์ รักเมฆ มาก และก็เกลียด วิทย์(ผู้น่ารัก) :กอด1: มาก
เมฆ ก็รักวิทย์ มาก แลละก็เกลียด :z6:กันย์(ชั่ว) มากเช่นกัน
สาสมแล้ว
-
ทำไมมันค้างกว่าตอนนี้ที่แล้วอีกล่ะ :serius2:
พี่โตกับน้องเนมออกมาแล้ววว ออกมาทั้งทีก็งานเข้าเลยนะเนม
สามผีทำร้ายจิตใจผู้อ่านมากค่ะ :m15:
-
เข้าขั้นวิกฤต
-
ปวดใจให้เมฆกับวิทย์ แต่ไม่สำหรับกันต์
ในท่ีสุดคงต้องมีคนตายเพ่ือระงับความสัมพันธ์นี้
ปวดตับจริงๆ!!!!!!!!
-
สมน้ำหน้า อีพี่กันณ์ หึ
-
วุ้ย..ปวดหัวกับพวกนี้จริงๆ แต่มันก็สมควรแก่เหตุและรับผลกันไป แม้จะเศร้า แต่ก็ทำตัวเองทั้งนั้น
ลุ้นคู่พี่โตน้องเนมดีกว่า น่ารักกว่าเยอะ อิอิ
นั่นดิ เห้อ :เฮ้อ:
ถ้าไม่โลภมาก เลืิอกที่จะรักใครทั้งใจไปซักคนก็จบไปแล้ว ไม่ต้องมาเจ็บซ้ำซากแบบนี้ นี่ยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่นั่นแหล่ะ พออีกคนจะหลุดก็โผใส่ พอจับมือนึงได้อีกมือจะหลุดก็โผกลับ กรรมของเวร สมแล้วล่ะที่ต้องเป็นแบบนี้ :z10:
-
สงสารพี่วิทย์อ่ะ แง้
ส่วนเนม ขอให้ไปดีนะลูก ท่าทางพี่โตจะจัดหนัก
-
:a5: :a5:
No comment ไม่ไหวจะเคลียร์กับ 3 คนนี้จริงๆ
ทำไมพวกแกไม่มานั่งคุยกันเเล้วก็เล่น 3p กันไปเลยก็จบ!!
มานั่งเจ็บ นั่งปวด ทุกทรมานไปทำไม
ถ้ายึดว่ารักต้องมีแค่ 2 คน ชาตินี้ก็ไม่มีวันมีความสุขเพราะมันต้องมี 1 คนที่เจ็บจี๊ดๆ
ทำไมไม่ทำให้มันเป็น 3 เลยฟร่ะะะะะะะะ สามคนรักกันๆ
ส่วนหนูเนมก็ "โชคดีนะลูกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
-
ขอเม้นท์ในนี้ละกัน หุหุ
เจ็บปวดดดดดดด นึกอยู่แล้วว่าวิทย์สุดที่เลิฟจะต้องเจ็บ
สงสารเมฆ และยังไม่ชอบกันย์เหมือนเดิม :serius2:
ส่วนเนม... เฮ้ออออออออ
-
เครียดมากมาย -*-
3 คนนี้ ขอแบบ 3P ได้มั๊ยนะค๊ะ จะได้จบแบบสวยๆ
-
:monkeysad:
ทามมัยเมฆไม่ชักมีดแทงมันเลยอ่า
สงสารพี่วิทย์ที่สุดเยย
-
ดราม่าตลอด ปวดหัวกับสามพี เครียดแทน
ส่วนหนูเนมก็ไปดีมาดีน่ะลูก
-
:z2: คิดไปถึงครั้งแรกที่วิทย์ทิ้งเมฆไป..ก็คงไม่ต่างกัน กับความรู้สึก วิทย์ ตอนนี้ :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
เจ็บปวดจริงๆเลยยยยย ปวดใจหนึบไปตามๆกัน
สงสารวิท เกลียดกันย์ สงสารเมฆด้วย เฮ้อ...
ส่วนเนม จะมารออ่านต่อนะคะ โดนแน่ เหอเหอ
ปวดหัวจริง ตอนนี้
-
โอ้ยยย ลุ้นๆๆๆๆๆ
แบบว่าชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านตั้งแต่อยู่มอ หกแล้วว
-
ปวดหัว ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ
สงสารวิทย์มากๆ เมฆด้วย
และสมน้ำหน้า อิพี่กันย์ เกลียดจังว้อยยย
-
สงสารวิทย์อ่ะ :monkeysad:
เนมจะโดนอะไรมั่งเนี่ย :เฮ้อ:
-
งื้ออออออออออ :serius2: อ่านตอนนี้แล้วปวดใจ :o12: มันบีบหัวใจมากมาย สามคน สามมุมมอง แต่สุดท้ายก้อเจ็บเหมืนอกันละนะ
อ้ากกก อยากรุ้จิงๆมันจาเปงไงต่อไปเนี้ย :z3:
อิหนูเนมเอ้ย ขยันหางานเข้าบ้าน ได้ไม่มีว่างเว้นจิงๆนะ :เฮ้อ:
ปล. พี่ปุ้ย โดนเหมือนกันเลย บิลค่าเน็ตหาย เลยไม่รุ้ว่าส่งมาเตือน เกือบดดนตัดสันญานอยุ่ละ
มึงจาเอาของตูไปทำไมฟระ :z3:
-
พี่วิทย์ของหนู :o12:
-
โอ๊ย!!! เครียดแทน
-
ดราม่าจริง.
-
:m15:
เนมก็ซวยโดนจับได้ เมฆก็งานเข้า
สงสารพี่วิทย์เจอสองเด้งเข้าไปเต็มๆ
ฆ่าฉันเลยอีกคนดีกว่าม๊ายยยยย :z3:
-
ทำไมอ่านเรื่องของสามคนนี้ทีไรเครียดทุกทีเลย
เมื่อไหร่จะแฮปปี้บ้างไรบ้าง o9
-
ไรท์เตอร์ใจร้าย จะดราม่าให้ตายกันไปข้างเลยใช่มั้ย เฮ้อ.....
รอหนูเนมค่ะ
-
เครียดกว่านี้มัอีกไหม ลุ้นจนตับจะแตกแล้ว
รอเนมจะโดนอะไรหว่า มาต่อเหอะ
-
เรื่องของสามคนนี้ มีแต่เจ็บปวด
อยากรู้จังว่าใครเจ็บปวดที่สุด?? :m15:
-
ยิ่งอ่านก้อยิ่งเครียดแฮะ โอยยยย :a6: :a6: :a6: :a6:
-
วันนี้น้องเนมจะมาหรือป่าว
-
โอย ยยย ดีใจ อ่านซีซั่นแรกจบแล้ว...
อ่านเรื่องนี้แล้วอึดอัดเวอร์ๆ :serius2:
อ่าน "OH!! Bad Guy" แล้วให้ความรู้สึกเหมือนดู "Sanctum" เลยทีเดียว อารมณ์แบบจะขาดอากาศหายใจซะให้ได้เดี๋ยวนั้น
-ดูแซงทัมนี่เหมือนจะจมน้ำตาย-
น้องเนมน่ารักอ่ะ ขี้อ๊อน นนน ขี้อ้อนเนอะ พี่โต โหด โฉด และเหี่ยมได้อีก แต่ก้อแอบมีโมเมนท์ที่น่ารักน่าหยิกเยอะเหมือนกันนา
สวนสามผี....ย๊าก กกกก ทรมานใจคนอ่านมว๊าก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตามซีซั่นสองต่อค่ะ
ปอลอ อ่านสปอยซีซั่นสองแล้วแอบใจหวิวๆง่ะ....ย๊าก กกก
-
เนมจะเจออะไรบ้างหว่า o22
-
จงลง ๆ จงมา ๆ :call:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
คงไม่เห็นทางที่กันย์ กะ วิทย์
รักกันได้เลยหรอเนี่ย จะบอกว่าตั้งแต่ตอนแรกๆที่อ่านเค้านึกว่าจิคู่กันซะอีก 555+
แต่ก็รักวิทย์อ่ะ แงๆ
-
ขอเป็น FC เรื่องนี้ด้วยคนนะครับ
^___^
-
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o9 หนังสือหมดสต็อกอ่ะ :sad4:
พี่ปุ้ยมีรีปริ้นท์อีกมั้ยครับ อยากได้ของแถมอ่ะครับ :z3:
ตอบข้าน้อยด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
:a5: โอย ยยย สามผี...ปวดตับเนาะ...อ่านแล้วไตโยกคร๊ะ ฮื้อๆๆ
สงสารอ่ะ สงซ๊าน นนน สงสารพี่วิทย์เเลจะซวยสุด (เหมือน)ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล๊ย ยยย แต่รับกรรมเละคร๊ะ
อ่านประโยคนี้แล้วปวดใจ อึดอัดใจ มากๆอ่ะ :z10:
รักมากแต่ไม่กล้าที่จะตีกรอบเค้า เพราะกลัวมันจะกลับไปเป็นเหมือนเรื่องราวในอดีต....เฮ้อ~* ฟามฮักหนอ ฟามฮัก....
อยากจะอ้าปากซักไซ้ไล่เลียงให้มากกว่านี้ อยากจะบีบให้มันพูดออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น...แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ทำ
...นอกจากจะเพราะไม่คิดอยากบังคับใจคนที่รักแล้ว...อีกหนึ่งเหตุผล คือเขาอยากให้เมฆมันสบายใจและได้ทำอะไรตามใจมากที่สุดเมื่ออยู่กับ เขา..อยากให้เมฆมันรู้สึกว่าที่ตรงนี้..คือที่ๆดีที่สุด..
ไม่อยากจะห่วงเกินไป ไม่อยากจะหวงแหนจนเกินไป จนอีกฝ่ายเตลิดหนีเพราความอึดอัด ไร้อิสระ เหมือนรักครั้งก่อน...
อยากจะให้ทุกอย่างที่มันต้องการ...อยากให้มันรักที่จะอยุ่ตรงนี้...
ไม่อยากให้มันมีเรื่องลำบากใจอะไรแม้แต่อย่างเดียว เพราะเขารู้...ว่ามีใครที่กำลังรอให้เมฆกลับไปหาอยู่ทั้งคน...
ตั้งแต่ซีซั่นสองมาชอบน้องเมฆขึ้นเย๊อ อออ เลยอ่ะ น้องน่ารัก มีมุมแบ๊วๆโผล่มาให้เห็นเยอะเลย สงสัยพี่วิทย์เลี้ยงดี...คึคึ>///<
แล้วพอมาเจอช๊อตน้องปวดตับดิ...โอย ยยย สงสารคร๊ะ สะเทือนใจอ่ะ ดราม่าสุดๆง่ะ Y_Y"
สามผีเอย ยยย ยามใดเจ้าทั้งหลายจะเป็นสุข เป็นสุขกับชาวบ้านเค้าเสียที.... :call: :call: :call:
////////////////////////////////////////////////
ตอนที่ 14
:a5: ย๊าก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จร๊าก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำม๊าย ยยยยยยยยย อะไรกันนักน้อ ???
สามผีเอ๊ย ยยย ทรมานที่ซู๊ด ดดด ทรมานกะทุกคนเลยอ่ะ ปวดตับ ไตโยก กระเพาะย้ายที่ :z10:
โอย ยยย สงสาร...สงสารตัวเองอ่ะ ที่ต้องมาทนกะสถานการณ์บีบคั้นจิตจายเยี่ยงเน๊!!!! :z3:
-อ่านเองนะยะหล่อน-
ฮื้อๆๆๆ ว่าแล๊ว ววว มันตะหงิดๆ ว่าพี่วิทย์ต้องมาเจอหนังม้วนเดิมที่มันมาฉายซ้ำ
อ่อย ยยย ได้โปรดเถิด ดดด นักเขียนจ๋า าาา มาต่อไวๆเน้อ...ช่วยมาทำให้ไอ้ก้อนอะไรก้อไม่รู้ที่มันจุกตรงหลอนลมเค้าให้หายไปที
ย๊าก กกก คนอ่านกะลังจะสิ้นลมแล้ว ววว :z10:
ps. น้องเนมเอ้ย ยยย ท่าจะเจอศึกหนักนะนู๋ คิดว่าพี่โตคงจัดเต็มอ่ะ...เหอะๆๆ ไม่น่าเลยน้องน้อยของช้าน นนน :เฮ้อ:
-
Improbable 15 : สัญญา
พยายามแล้วที่จะนิ่งๆเงียบๆทำตัวไม่โดนเด่นไม่เป็นที่สนใจให้ใครๆมองเห็น...
พยายามแล้วจริงๆ แต่ว่า...
ไอ้เนมได้แต่นั่งซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดของห้องขัง พยายามอย่างยิ่งที่จะเอาผ้าห่มน้องเน่าของตัวเองมาคุลมหัวคลุมหูเพื่อหลบซ่อนร่างกายตัวเองให้พ้นจากสายตาของพี่โต ที่ประกาศให้ผมล้างคอรอไว้ได้เลย ให้เตรียมตัวโดนเชือดโทษฐานเสือกไม่เลือกที่ไว้ แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากรีบซ่อนตัว ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีหวัง
ตุ๊บ...
ผ้าห่มน้องเน่าของผมถูกกระชากทีเดียวกล่นตุ๊บลงบนพื้น ขณะที่ชายผู้กระทำการนั้นแสยะยิ้มบางๆมาให้ผมอย่างเป็นมิตร(?) มองผมด้วยสายตาปราณีเป็นที่สุด เพราะสีหน้ามืดทะมึนชวนขนแขนแสตนด์อัพ และทำให้สะท้านไปทั้งไขสันหลังนั้นปรากฏขึ้น ทำให้นักโทษที่เคยจ๊อกแจ๊กจอแจอยู่ในห้องขังเมื่อกี้ ต่างพากันมูนวอล์คออกไปเงียบๆ เพื่อหลบหลีกไม่ให้ตัวเองตกเป็นเป้าความซวยจากพายุพิโรธของพี่โตให้มากที่สุด...
แต่สำหรับผมแล้ว....มันหมดทางไปโดยสิ้นเชิง..
" พี่โต...." ไอ้เนมยิ้มเหย...ยิ้มหวานๆยันแกไว้ก่อน
" ครับ....ไอ้น้องเนม " อูย....ปกติไม่มีพูดครับพูดเพราะกับเขา ผมอยากฟังแทบตาย แต่พอมาได้ฟังด้วยสภาพแบบนี้แล้ว...พี่ถ่อยใส่ผมแบบเดิมก็ได้ครับ..
".....ผม...."
หมับ!
ฝ่ามือหนาของพี่โตตะปบเข้าที่กลางกระหม่อมของผมแบบเน้นๆหนักๆจนลำคอที่จะเปล่งเสียงออกมาพลันเงียบสนิท ผมมองสีหน้ามืดทะมึนของพี่โตที่รักยิ่งแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก ด้วยความหวั่นผวาในใจอย่างที่สุด...
"....มึงรู้มั้ยว่าทำอะไรลงไป? " น้ำเสียงพี่โตเข้มจัด บ่งชัดว่ากำลังอารมณ์เสีย แถมเป็นอารมณ์เสียแบบหาทางแก้ไม่ได้ง่ายๆเสียด้วย เพราะจากที่ไม่มีอาการพาลพาโลหรือหงุดหงิดไร้เหตุผล..แต่นี่เป็นอาการโมโหแบบมีสติ...ที่ชวนให้คนโดยอย่างผมอยากเสียสติเป็นที่สุด
".....ผม....."
"............" พี่โตถอนหายใจแรง ละมืออกจากระหม่อมผมแล้วนั่งขัดสมาธิตรงหน้า พร้อมกับจ้องมองมาโดยไร้คำพูดใดๆ...
ให้มีแต่คำประณามหยามเหยียดด่าทอต่อว่าในสถานการณ์แบบนี้ มันยังจะดีกว่าความเงียบ ความนิ่ง และบรรยากาศอึมครึมที่มีมากนัก...
เพราะอย่างน้อยพี่โตต่อว่าหงุดหงิดใส่ มันยังเป็นสิ่งปกติที่ผมพบเจอและคุ้นชินมากกว่าท่าทีเงียบนิ่ง ไม่พูดจาใดๆ ซึ่งดูน่ากลัวกว่าทุกที
"....เคยคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? " พี่โตเปิดปากพูด สีหน้ายังคงเคร่งเครียด...จริงจัง...กับประเด็นที่ทำให้ผมนิ่งเงียบอย่างรู้ถึงความผิดของตนดี
...ก็คุยกันแล้ว ว่าขอเวลา คุยกันแล้วว่าอย่าเพิ่งยุ่งย่ามวุ่นวายกับเรื่องนี้ ...รอให้พี่โตได้จัดการทุกสิ่งให้เรียบร้อยก่อน...
....คุยกันแล้ว แต่ท้ายที่สุด...ผมก็ละเมิดคำสัญญานั้นไป..
".....ก็....." ไอ้เนมเงยหน้าขึ้นจากพื้นซีเมนต์ในห้องขัง อ้าปากจะเถียงแต่พี่โตยกมือกั้นไว้ สีหน้าเหมือนปวดหัวมากมายเสียจนผมเริ่มหน้าเหย
"....บอกว่าขอ ก็คือขอจริงๆ ทำไมถึงไม่เชื่อ ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง? " พี่โตเปรยด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ ชวนให้ความรู้สึกผิดแล่นมาจุกคอหอย " เรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าอย่างเราจะเข้าไปยุ่ง....พยายามกันออกมาห่างๆเพราะกลัวจะเป็นอันตรายไป ทำไมถึงดื้อแบบนี้ หา? "
"....แต่..."
" เตือนอะไรไม่ฟัง พูดอะไรไม่เชื่อ ไม่ฟังกันแบบนี้ใช้ได้ ที่ไหน ไม่ได้จะปิดไปตลอด แต่ขอจัดการเรื่องอะไรให้มันเรียบร้อยก่อน ทำไมถึงได้ใจร้อน ชอบทำอะไรวู่วาม ที่เราทำนี่มันทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปด้วย รู้รึเปล่า? "
"...ก็เพราะพี่นั่นแหละ " ผมสวนขึ้นมาอย่างเหลืออดเมื่อฟังพี่โตพูดถึงสารพัดความยากลำบากของตัวเอง " ที่ผมต้องตามยุ่งวุ่นวายกับเรื่องนี้ก็เพราะพี่นั่นแหละ เพราะพี่ทำหน้าแบบนี้ไง เพราะพี่เครียดแบบนี้ไงถึงได้อยากรู้นักหนา "
".....เนม....นี่มัน..." พี่โตชะงักไปกับคำพูดของผม ทำท่าจะพูดอธิบายให้ฟังอีกครั้ง
" อย่าให้ผมพูดสาธยายว่าพี่แปลกไปยังไง ตรงไหนบ้าง มันมากจนนับไม่ไหวแล้ว พี่ไม่เคยเครียดขนาดนี้ พี่ไม่เคยหงุดหงิดอารมณ์เสียอะไรแทบทุกวันแบบนี้ พี่ทำตัวแปลกไปจนน่าห่วง...ที่ผมทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงพี่ อยากรู้ว่าเพราะอะไรพี่ถึงต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้ เข้าใจไหม? ชัดเจนดีไหม? " ปลายนิ้วผมจิ้มจึกๆไปที่หัวคิ้วซึ่งแทบจะขมวดปมเข้าหากันของพี่โตแรงๆ อย่างนึกหมั่นไส้
"เฮ้อ...." พี่โตถอนหายใจเฮือก ฝ่ามือตวัดร่างของผมมานั่งซ้อนตัวอยู่บนตักเรียบร้อยง่ายดายรวดเร็ว ราวกับว่าไอ้เนมหนักไม่ถึงห้ากิโล "....สรุปว่าที่มึงทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงกู "
"...ทำไมล่ะ? "สรรพนามแบบเดิมกลับมาแล้วทำให้ผมนึกเบาใจบ้างว่าพี่โตคงไม่ได้โกรธอะไรนัก
" ก็เปล่า ดีใจไง ไม่ได้เหรอ? "ปลายจมูกโด่งสันก้มลงมาหา ชนเข้ากับจมูกผมเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อชวนให้เบาใจอยู่ในที ผมเริ่มยิ้มออก จากที่เครียดๆหวั่นๆเพราะกลัวพี่โตจะมากินหัวนานพอดู
"....แล้วบอกได้รึยัง? " ผมอ้าปากถาม...แต่นั่นเหมือนจะไปเปิดสวิชต์ความเครียดของพี่โตอีกครั้งเพราะหัวคิ้วที่คลายออกเมื่อครู่เพียงแวบเดียว กลับมาขมวดเข้าหากันอีกครั้ง
" ......วันนี้กูให้ไอ้พวกขาใหญ่แดนอื่นมาหา " พี่โตอะบายเสียงเรียบเรื่อย นัยน์ตาฉายแววครุ่นคิด จริงจัง ส่วยผมก็นั่งฟังด้วยอาการสงบนิ่ง
" ไอ้ทิน มันอุตส่าห์ย้ายไปทำงานกับแดนอื่น เพราะกูขอให้มันไป " พี่โตเอ่ยถึงพี่ทินที่ไม่ได้มาร่วมทำความสะอาดอะไรกับพวกเรานานพอดูแล้ว แม้จะนอนร่วมห้องขังเดียวกันอยู่ก็ตาม " ให้ไปคุยกับแดนอื่นเรื่องที่ป๋าจะให้ทำ...วันนี้พวกมันมาหากู เพราะกูมีเรื่องจะคุยกับมันด้วย "
"....กับไอ้เป้? " ผมเลิกคิ้วถาม อยากจะรู้นักว่าไอ้เด็กใหม่นี่มันเจ๋งมาจากไหนพี่โตถึงให้มันอยุ่ด้วยกัน
" มันเป็นคนของป๋า " คำตอบนั้นทำให้ผมพยักหน้ารับอย่างจำยอม เพราะรู้...ว่าขัดพวกข้างบนไม่ได้
"....คุยๆกันอยู่แล้วมึงก็เสือกซุ่มซ่ามให้เขาจับได้ "พูดแล้วคนทำก็ใช้ปลายนิ้วหนาบีบจมูกผมแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว " จะแอบดูก็ยังทำไม่ได้เรื่องเลยนะมึง รอบที่แล้วก็ทีละ ไม่เนียนเลย มึงทำแบบนี้มันไม่ดีรู้ไหม? "
"............" หมายถึงไม่ดีในแง่ไหน? ไม่ดีที่แอบดู หรือไม่ดีที่พลาดท่าให้เขาจับได้?
"......ตอนนี้กูกำลังถูกเพ่งเล็ง " พี่โตถอนหายใจเฮือก แล้วพูดออกมา "ถูกเพ่งเล็งว่าคุมคนไม่ค่อยจะอยุ่ ถูกมองว่าเริ่มขึ้นสนิม ไร้น้ำยา อะไรก็ว่าไป "คำพูดนั้นให้นึกถึงตอนที่ผมได้ยินพี่โตกับไอ้เป้คุยเรื่องประสิทธิภาพการทำงานของขาใหญ่แแห่งแดนสิบสองนั่นเอง
" แล้วมึงลองคิดดูนะ ไอ้เนม ลองคิดดูด้วยมันสมองของคนฉลาดอย่างมึงน่ะ...ว่ากูโดนจ้องเล่นงานเรื่องคุมคนไม่ได้อยู่ แล้วพอกูเริ่มสั่งการคนนั้นคนนี้ให้ทำงาน กลับมีใครสักคนฝ่าฝืนคำสั่งมาแอบมองชาวบ้านเขาคุยกัน กูจะถูกมองยังไง หือ? "
"....เรื่องนั้น..." ผมได้แต่พึมพัมเสียงอ่อย แม้จะนึกคัดค้านในใจว่าคนที่ไม่เคยสนใว่าใครจะมองยังไงอย่างพี่โต จะกลัวด้วยหรือกะอีแค่สายตาของคนภายนอกที่มองว่าตัวเองเป็นแบบนั้นแบบนี้
" ถึงปกติกูตจะไม่สนว่าใครพูดยังไง แต่เนม....ตอนนี้เรามีเรื่องใหญ่ต้องทำ ความเชื่อมั่น ความเเข็งแกร่งที่แสดงออกไปน่ะมันจะทำให้เราได้พรรคพวกได้ความเชื่อใจเคารพนับถือได้ง่ายที่สุด...แล้วยังจากสายตาคนของไอ้ป๋า ..." พี่โตถอนหายใจพรูเมื่อพูดถึงไอ้เป้ " กูเลยต้องทำทุกอย่างให้พวกมันเชื่อและไว้ใจ มองว่ากูเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด...ให้พวกมันมองแบบนี้ให้"มากที่สุด" เข้าใจไหม? ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนนะมากกว่านี้หรือตอนนี้จะน้อยลงไป แต่เพราะกูต้องการมากที่สุด...กูเลยต้องทำให้พวกมันเห็นว่ากูแกร่งมากที่สุด....แล้วมึงมาทำแบบนี้...เฮ้อ....."
"........." ไอ้เนมได้แต่นิ่งงัน เพราะเพิ่งรู้ ว่าผมการกระทำของตัวเองมัน....ส่งผลมาแบบไหน
" เพราะงั้นจากนี้......"
" เดี๋ยวสิ ! "ผมร้องเบรคเมื่อพี่โตจะเข้ารายการสั่งโดยไม่สนอะไรอีกแล้ว " แล้วเรื่องนี้ล่ะ ตกลงจะเล่าให้ฟังไหมว่าพี่จะทำอะไร? จะเกิดอะไรขึ้น ?ผมจะได้ทำตัวถูกไง "
โตฟังแล้วนิ่ง เขาขมวดคิ้วจ้องมองสีหน้าและแววตาหมายมาดจากเจ้าตัวน้อยเบื้องหน้า จะบอกไปจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น จะบอกไป...แล้วมันจะทำตัวได้ถูกแน่เหรอ?
บอกว่าจะวางแผนทำอะไร แล้วมันจะยิ้ม...แล้วบอกว่าผมจะช่วย ผมจะเอาใจช่วย ผมจะไม่กวน อะไรแบบนั้นหรือไง?
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาและจากเรื่องที่ทำ มันบ่งชัดว่าเป็นไปไม่ได้...
เรื่องที่ถ้าเลี่ยงได้เขายังไม่อยากจะทำ แล้วนับประสาอะไรกับมัน..
".....ไม่ได้....เล่าไม่ได้หรอก " คำปฏิเสธนั้นทำให้ผมหน้านิ่วอย่างไม่เข้าใจ และ ไม่พอใจ...
" ทำไม? " ผมถามเสียงแข็ง ขมวดคิ้วแน่น..
" แค่นี้มึงยังยุ่งจนเกิดเรื่อง ถ้ามึงรู้กูเดาไม่ออกว่าผลมันจะออกมายังไง " โตเอื้อมมือจับไหล่ผอมบางทั้งสองข้างไว้แน่น สีหน้าเคร่งขรึม "ไม่ใช่ไม่พอใจ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ว่านี่มันเป็นเรื่องใหญ่ กูต้องการคนมากแค่ไหน กูต้องการความสำเร็จของแผนนี้มากแค่ไหน กูก็ต้องกันมึงออกจากแผนให้ได้มากที่สุด ไม่ใช่เพราะมึงเป็นตัวยุ่ง ไม่ใช่เพราะมึงไม่มีปัญญาจะทำอะไรตามที่สั่ง....แต่เป็นเพราะเรี่องที่กำลังทำอยู่มันไม่ใช่เรื่องดี กูไม่อยากให้มึงมาพัวพันกับเรื่องแย่ๆ เข้าใจไหม? "
" แต่...." ใช่จะไม่เข้าใจ ไม่ใช่จไม่รู้ว่าเรื่องที่ป๋าให้พี่โตแต่ละอย่างไม่ใช่อะไรที่เรียกได้ว่าดีเอาเสียเลย แต่ว่า ผมก็ยัง...
" ....กูขอ นะ....เนม " พี่โตเอื้อมมือลูบหัวผมเบาๆ ขณะที่สายตาก็จ้องมองมาอย่างไม่หลบ " อย่าพยายามสืบ อย่าพยายามตามหาเรื่องที่กูจะทำ...เรื่องนี้กูขอ กูสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังทุกๆอย่างเมื่อมันจบลงแล้ว...ได้ไหม? "
"......."
" สัญญา...ได้ไหม? " ทั้งดวงตาคู่นั้นที่มองมา ทั้งคำพูดที่ไม่ต่างจากคำอ้อนวอน และปลายนิ้ว...ที่ยืนมาหาราวกับจะขอคำมั่น...ทำให้ผมหน้าเสีย...
....หัวใจที่หนักอึ้งกำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าระหว่างจะอยู่เงียบๆไม่รู้ไม่เห็นอะไร หรือจะพยายามเข้าไปยุ่งย่ามวุ่นวายกับเรื่องรู้แล้วปวดหัว..ไม่ต่างกับพี่โต จะเลือกทางไหน..
....จะยอมโง่ไม่รู้อะไรเลยแล้วอยู่อย่างสบายใจ หรือว่าจะกระโดดลงไปคลุกคลีกับปัญหานี้ และต้องเครียดต้องคิดมากอย่างที่พี่โตเป็น...
จะเลือกทางไหน?
"...พี่ต้องเล่าให้ฟังนะ...." ผมถามเสียงอ่อย พยายามต่อรอง..พยายามคาดคั้นเอาคำมั่น...ทั้งที่รู้ว่าไม่เป็นผล
"...อืม...ทุกอย่าง จะบอกทุกอย่าง...สัญญา..."โตรับคำ แม้จะนึกต่อในใจ ว่าถ้าหาก...เจ้าตัวไม่ได้โกรธเขาไปเสียก่อน...
...และ...หากเขาได้มีโอกาสมาคุยด้วย มีโอกาสจะกลับมางอนง้อหรือดุใส่เหมือนเดิม...
.....ถ้ารอดพ้นจากเรื่องนี้มาได้ ยังไง ก็จะเล่าให้ฟังทุกอย่าง จะบอกทุกสิ่ง จะไม่ปิดบังอะไรอีกแล้ว...
"...ก็ได้...." ที่สุดแล้วผมก็พยักหน้า หลับตาลงและยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับปลายนิ้วของพี่โตไว้ ใบหน้าซบลงกับไหล่หนาพยักหน้าหงึกๆอยู่แบบนั้น
...จะยอมโง่ก็ได้ ถ้าพี่ขอ
จะยอมไม่รู้ก็ได้...ถ้า.....ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น...
" แล้วอีกอย่าง..." คำเกริ่นเบาๆราวกับไม่แน่ใจอะไรสักอย่างทำให้ผมขมวดคิ้วน้อยๆ เงยหน้ามาจากไหล่อุ่นๆของพี่โต มองปลายคางสากที่อยู่ไม่ห่างมากนัก...แล้วขมวดคิ้ว..
" ครับ? "
" ตั้งแต่พรุ่งนี้...ออกไปทำงานกับกลุ่มของไอ้วิทย์นะ "
"พี่โต...? "ผมครางในลำคอด้วยความงวยงง ขณะมองใบหน้าของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองด้วยแววตาไม่เข้าใจ หากแต่พี่โตเบือนหน้าหนี ไม่ยอมสบตา...
ทำไม...ถึงต้องให้ผมไป?
...............................
".....เอาต้นนี้ขยับไปทางโน้นสิ...เออ...ใช่แล้ว ตรงนั้นนั่นล่ะ " เสียงสั่งการของพี่วิทย์ดังอยู่เหนือศรีษะของตัวเอง ขณะที่แดดร้อนเปรี้ยง
"...เนม มึงขยับมันไปอีกนิด จะได้ใส่ได้เยอะๆ " ผมขยับถุงเพาะชำสีดำที่ปักกิ่งของต้นไม้ไว้เรียงในกระบะไม้ ให้ชิดกันยิ่งขึ้น ฝ่ามือเปื้อนดินด่างสีดำไปทั่ว หยาดหงื่อหยดไหลลงมาที่ลำคอ
" เออๆ พอละ มึงลุกมาก่อน...." สิ้นคำสั่งการ ผมก็รีบผุดลุกขึ้นจากพื้นทันควัน แอบน้ามืดนิดๆเพราะลุกเร็วขึ้น ก่อนจะรีบเดินไปหาน้ำเย็นๆที่อยุ่ในกระติกสีแดง ตามองหยีฝ่าเปลวแดดร้อนระอุไปยังที่ร่มไม้มะม่วงที่ดูจะไกลเหลือเนในความรู้สึก
" เอ๊า....นั่งดีๆ...." พี่วิทย์รุนไหล่ผมเบาๆให้ทรุดกายลงไม่ห่างจากตัว แดดที่ร้อนเปรี้ยงเบาบางลงบ้างเพราะกระชังสีเขียวที่ปูอยู่บนโครงไม้ของเรือนเพาะชำช่วยบังแสงแดดให้ แต่ถ้าเทียบกับร่ไม้แล้ว มันก็ยังร้อนอยู่ดี...
" หึ...ไงล่ะมึง เด็กพี่โตอยู่กลุ่มโน้นก็สบาย มาอยู่กลุ่มกูเหงื่อแตกเลยเห็นไหมล่ะ " พี่วิทย์สัพยอกใส่พลางหัวเราะหึๆ ทำเอาผมหน้ามุ่ย ไอ้แนมเเบะปากใส่คนพูดแล้วไหวไหล
" ทั้งที่ผมไม่ต้องทำก็ได้... "เพราะผมเล่นดนตรีเลยได้อภิสิทธิ์พิเศษไง หึ "นี่แค่มาช่วยหรอก "
" เหอะ อย่ามาอวดเก่ง ให้ทำก็ต้องทำสิ " คนพูดตีไหล่ผมเบาๆเชิงหยอกล้อ สายตากวาดมองทั่วบริเวณที่มีกลุ่มของตัวเองประมาณยี่สิบกว่าคนกำลังจัดการขนย้ายต้นไม้และปักชำกิ่งต้นไม้หลายต้นใส่ในถุงเพราะกันอยู่อย่างเเข็งขัน
"ว่าแต่....ทำไมไอ้โตถึงให้มึงมาอยู่กับกูล่ะ? "คำถามนั้นทำให้ผมเบ้หน้า....ก็อยากรู้เหมือนกันล่ะ
" ไม่รู้สิ คงเพราะอยากลงโทษมั้งที่เสือกไม่เข้าที่ " ผมว่าพลางคิดถึงเมื่อวานที่ออกปากถามหาเหตุผล พี่โตแค่บอกว่าเพราะกลุ่มของตัวเองต้องทำเรื่องที่ป๋าสั่งโดยตรง ผมที่สัญญาว่าจะไม่ยุ่งน่ะ เห็นแบบนั้นแล้วต่อมอยากรู้มันจะทำงานเสียเปล่าๆ ให้มาอยู่กับพี่วิทย์นี่แหละดีแล้ว...อะไรแบบนั้น
ฟังผมพูดแล้วพี่วิทย์หันมามอง หัวเราะหึๆ ฝ่ามือตะปบเข้าที่ไหล่ผมแล้วออกแรงผลักเบาๆอย่างหยอกเย้า
" วันนั้นน่ะเหรอ? ก็สมแล้ว ทำเสียเรื่องหมด ไอ้พวกนั้นก็นักโทษคนละแดน พวกมันได้ไม่เชื่องกันพอดี " ว่าเหมือนพี่โตเป๊ะ....ผมฟังแล้วก็ได้แต่เบือนหน้าหนีอย่างเหนื่อยหน่าย
"...แล้วเมฆล่ะ? " คำถามของผมทำให้คนข้างกายนิ่งไปทันควัน จนต้องหันไปมองอย่างงๆ เพราะปกติ ถึงเมฆมันจะไม่ได้อยู่กลุ่มกับพี่วิทย์ แต่มันก็จะไปๆมาๆเสมอ และไม่มีใครว่ามันด้วย เพราะนี่ก็แฟน ส่วนกลุ่มที่มันอยู่ด้วยก็พี่กันย์ที่ทั้งรักทั้งหลงมันเสียจนโงหัวไม่ขึ้น..
" มันไม่มาแล้วล่ะ " พี่วิทย์ยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆพลางถอนหายใจแผ่วเบา แต่ใจความนั้นทำให้ผมนิ่ง...
" ทำไม? " ขมวดคิ้วถามออกไปเพราะไม่เข้าใจจจริงๆ ก็ปกติเมฆมันทั้งรักทั้งหวงพี่วิทย์อย่างกับอะไรดี แล้วทำไมถึงไม่มา หรือมันเกิดอะไรขึ้น
" .....ตอนนี้เหมือนจะย้ายคนเพื่อความสมดุลล่ะมั้ง ไอ้เป้ก็ไปอยู่กลุ่มไอ้โต มึงมาอยู่นี่ ใช่มั้ยล่ะคนก็เฉลี่ยนกันจะได้พอดีๆ ไม่มีใครลำเอียงมากไปน้อยไป ฮ่ะๆ..." ไอ้ที่พูดมาไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเมฆมันตรงไหน แถมพี่วิทย์ยังจงใจจะไม่เอ่ยถึงเสียด้วย นั่นทำให้ผมยิ่งขมวดคิ้วแน่น...ไม่อาจจะเข้าใจได้เลย
"......แล้วเมฆ...."
"....มันไม่มาแล้ว รู้แค่นั้นก็พอ " พี่วิทย์ตัดบทสั้นๆไม่บอกอะไรอีก นัยน์ตาคู่นั้นยังเสหลบเสียด้วย....
" พี่ทะเลาะกับมัน " นี่เป็นเรื่องเดียวที่ผมคิดออก
" เปล่า....พอได้แล้วเนม มึงไม่ต้องถามแล้ว เซ้าซี้มากต่อให้เป็นเด็กไอ้โตกูก็กล้ากระทืบมึงนะ "นัยน์ตาคู่นั้นเริ่มขวางๆใส่พร้อมกับคำขุ่ชัดเจนทำให้ผมต้องยอมแพ้ แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แม้จะอยากรู้แค่ไหน แต่พอเจอแบบนี้ก็ขอเงียบเพื่อความปลอดภัยของตัวเองดีกว่า
"....อ้าว..เมฆ ..."
" นี่ กูบอกว่าไม่ต้องถา....." พี่วิทย์ที่กำลังจะหันมาดูผมชะงักไปเมื่อมองเห็นว่า คนที่ผมออกปากพูดถึงและทักทายไปเมื่อครู่เดินมาใกล้ตรงนี้เงียบๆ ผมมองหน้าเมฆที่ก้มหน้าต่ำ สีหน้าเหมือนจะร้องไห้และก้ำกึ่งกับความสิ้นหวัง กับสีหน้าของพี่วิทย์ยามมองไปที่มันด้วยแววตาปวดร้าว หากใบหน้าขึงตึง แปลกตา...
...คงไม่พ้นมีเรื่องกันอีกแน่..
สรุปไว้ในใจแบบนั้นแล้วผมก็ขยับตัวลุกจากที่นั่งของตัวเองไปสังเกตุการณ์ห่างๆ แม้นักโทษที่อยู่ในเรือนเพราะชำจะไม่มีท่าทีสนใจทั้งสองคน ราวกับเห็นว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นปกติ แต่ผมก็แอบเห็นนะ ว่าหลายคนแอบๆมองเหมือนจะอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก นี่คงจะแสดงความสนใจอย่างออกนอกหน้าไปแล้ว ถ้าไม่โดนพี่วิทย์ห้ามไว้หรือกลัวจะเจอตีนอะไรซักอย่าง...
" มีอะไร? "เพราะต่างยืนนิ่งอยู่กลางแดดแบบนั้นไม่มีอะไรคืบหน้า พี่วิทย์จึงถอนหายใจเฮือก เอ่ยปากถามออกไปสั้นๆ
" ผม....." เมฆพึมพัมอะไรเบาๆในลำคอ...เงยหน้ามามองหน้าพี่วิทย์ด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำจนน่าสงสาร...ผมเห็นพี่วิทย์จ้องมันแล้วหรี่ตาลงน้อยๆ
"....ไปทำอะไรมา ทำไมตาแดงแบบนั้น นอนไม่หลับรึยังไง? "ถ้อยคำถามไถ่ปกติ ไม่ต่างอะไรกับที่เคยผ่านมา เพียงแต่ว่าพี่วิทย์ไม่ได้ขยับไปใกล้ ก็เท่านั้น
".....อืม....." เมฆพยักหน้ารับเบาๆ สีหน้าเเช่มชื่นขึ้นเมื่อพี่วิทย์ออกปากถามอย่างห่วงใย มันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พี่วิทย์ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อพบว่ารายนั้นเสไปมองอย่างอื่นแทนเสียแล้ว
"...ไปขอยาจากพี่มึงสิ....ตรงนี้ไม่มีหรอกนะ " พี่วิทย์ถอนใจอีกเฮือก
"....พี่...ผมไม่ได้..... " ไม่รู้คำพูดนั้นมันไปกดสวิชต์อะไรตรงไหนของเมฆเข้า มันถึงแบะปากสีหน้าจะร้องไห้เต็มทน ผมเห็นมันยืนตัวสั่นเหมือนลังเลแล้วก้าวยาวๆมาหาพี่วิทย์ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับจะร้องไห้อยู่รำไร...
" อย่าน่า.....ปล่อย....." พี่วิทย์เอื้อมมือกำแขนเมฆไว้ไม่ให้มันเข้ามากอด และเบือนหน้าหนีไปทางอื่นไม่ยอมสบตาเสียด้วยซ้ำ
" พี่วิทย์... " เมฆมันหน้าเบ้ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ ดูน่าสงสารจนผมเห็นแล้วยังใจอ่อน
".....เดี๋ยวพี่มึงก็มาหา....เอ้อ....ไม่สิ เดี๋ยวแฟนมึงก็มาตาม....จะยุ่ง..." พี่วิทย์มีสีหน้าเศร้าหมองเมื่อเอ่ยคำนั้นออกมา แต่ก็ยังออกแรงผลักเมฆให้ห่างจากตัวไผอย่างอดทน " อย่ามาหากูอีก ถ้าไม่จำเป็น.....เดี๋ยวมันจะไม่พอใจ กูไม่อยากยุ่ง "
" ทำไมพี่ไม่อยากยุ่งล่ะ กูไม่ได้เป็นอะไรกับพี่กันย์....ทำไมไม่ฟังกันบ้าง "คราวนี้เมฆมันร้องไห้ออกมาจริงๆแล้ว สะอึกสะอื้นออกมาไม่สนใจผู้คนที่ยืนตาค้างจ้องมองนักโทษชายสองคนที่กำลังยืนคุยกันกลางแดดจ้าเลยสักนิด
"....พอแล้ว...มึงกลับไปได้แล้ว " พี่วิทย์ถอนใจอีกเฮือก ไม่มองหน้าไม่สบตา บ่งชัดว่าไม่อยากจะฟังเรื่องนี้อีก
" ทำไมไม่เชื่อกู พี่วิทย์ ทำ....." เมฆส่ายหน้ามือพยายามจิกแขนพี่วิทย์แน่นไม่ยอมผละห่าง สีหน้าอ้อนวอนชวนสงสารยังคงมองไปที่พี่วิทย์อย่างไม่สดละ...แต่เสียดายอย่างเดียว ที่พี่วิทย์ไม่ยอมสบตาด้วย ก็เท่านั้น
" กูบอกให้ไปไง...เมฆ....ไปได้แล้ว มีคนมาตามมึงแล้ว " คำพูดนั้นทำให้ผมสังเกตเห็นร่างของพี่กันย์ที่เดินก้าวยาวๆมาด้วยท่าทีเร่งร้อน ยิ่งฝ่ายนั้นเข้ามาใกล้พี่วิทย์ก็ยิ่งพยายามดึงมือเมฆออกจากแขนตัวเองและผลักมันออกไปอย่างยากเย็น
" เมฆ ! ผุ้คุมมาเช็คชื่อแล้ว ไป...ไปกัน " พี่กันย์เดินมาคว้าแขนเมฆอีกคำรบ พยายามดึงมันออกจากพี่วิทย์ แต่ไอ้เมฆมันดื้อน่าดูถึงได้ไม่ยอมปล่อยเสียที
"....ไม่เอา ปล่อย....กูไม่ไป......ปล่อย... " เมฆพยายามดิ้นหนีมือก็ดึงแขนพี่วิทย์ไว้จนเกิดรอยเล็บชัดเจน
"....ไปเถอะเมฆ....มึงหยุดดิ้นทีได้ไหม กูจะได้เอาเมฆออกไป ! " ประโยคหลังพี่กันย์กันไปว่าให้พี่วิทย์ที่ยืนนิ่งอยู่ ผมมองเห้นสีหน้าเครียดขึงของคนถูกด่า ที่เหมือนว่าความอดทนจะน้อยลงทุกที ทุกที....จวนระเบิด...
ผลั่วะ !!
" พอกันที จะไปไหนก็ไป พวกมึงสองคน !! " พี่วิทย์ออกปรงผลักเมฆให้ถอยหลังแล้วซัดกำปั้นใส่พี่กันย์เสียเต็มหน้าผลั่วใหญ่ " กูเหลือจะอดแล้วนะ ดูกันไม่ได้คุมกันไม่ได้ปล่อยให้มาหากูเองแล้วยังจะมาโวยวายใส่กู กูบอกให้ไปก็ไม่ไป มึงจะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับกูอีก !! "
" พี่.....ผม ..." เมฆมีสีหน้าเหวอๆเมื่อพี่วิทย์โมโหฟิวส์ขาดใส่ตัวเองไปด้วย
" จะทำเหี้ยอะไรกันก็เรื่องของพวกมึง กูบอกไม่ยุ่งแล้วมายุ่งกับกูทำไม ออกไป....ไปไกลๆกูเดี๋ยวนี้!! "ว่าแล้วพี่ท่านก็หันไปคว้าจอบอันเขื่องที่นักโทษกำลังใช้ขุดดินมาเพาะต้นไม้ ลากออกมาง้างใส่ทำท่าจะไล่เฉาะกบาลพี่กันย์ให้สมองไหลด้วยสีหน้าทะมึน ร้อนถึงพวกลูกน้องต้องไปช่วยดึงไม่ให้อาละวาดขึ้นมา ขณะที่ผู้คุมวิ่งปรี่เข้ามาหา เป่านกหวีดเสียงดังลั่น...
โอ้ยยยยย นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย !!
"กูว่าแล้ว " เสียงนักโทษรายหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆผมบ่นออกมาพลางส่ายหัว ทำให้ไอ้เนมละออกจากภาพการวิวาทอันน่าปวดหัวนี้ได้ในที่สุด
" อะไรพี่ " ไอ้เนมหันไปถามงงๆ อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องมันมาแต่ไหน
" ตั้งแต่เมื่อวานละ....พี่วิทย์แม่งเลิกกับไอ้เมฆแล้วมั้ง ไอ้หมอกันย์มันมาเสียบแทน "รายนั้นว่าแล้วยักไหล่ " แต่เหมือนไอ้เมฆมันตัดใจไม่ได้ เผลอแป๊ปๆทำไรอยู่ก็จะมาป้วนเปี้ยนขอคุยด้วย ...มันนอนห้องเดียวกับพี่วิทย์อยู่นี่...ถึงขนาดสั่งย้ายที่เลย..." อื้อหือ ฟังวรีกรรมที่เกิดขึ้นแล้วชวนปวดขมับยิ่งนัก
"แล้วนี่..." ผมเกริ่นถามถึงเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้อย่างวยงง
" ก็พอไอ้เมฆมา สักพักไอ้กันย์ก็ตามมา แล้วก็ทะเลาะกันอย่างที่เห็น กูว่าแล้วไม่นานพี่วิทย์แม่งได้ประสาทแดกคว้าอะไรมาเขวี้ยงใส่พวกมันแน่ๆ...เหอะ...ก็นี่ไง " นักโทษรายนั้นหัวเราะหึๆ ด้วยสีหน้าขบขันปนสะใจ ส่วนผมได้แต่ยิ้มเหยด้วยความแขยง นึกดีใจที่ตัวเองไม่ได้มีเรื่องรักสามเศร้าในเรือนจำเหมือนใครเขาให้ปวดหัว...ถึงจะมีกรณีคนที่รออยุ่ข้างนอกก็เถอะ แต่ดูเหมือนตัวผมจะสุขใจกว่าแบบนี้นัก...
" เลิกกันเพราะอะไร? "ผมถามหลับ ด้วยความงวยงงไม่น้อย เพราะที่ผ่านมาสองคนนี้ก็เหมือนจะรักกันดี แล้วทำไมถึงได้...เลิก
" ไม่รู้ พี่วิทย์เบื่อมั้ง" ว่าแล้วนักโทษรายนั้นก็ลุกออกไป ผมเท้าคางมองภาพการสะสางการวิวาทของผู้คุมที่ทำให้โดนกันถ้วนหน้าแล้วโคลงหัวงงๆ...รู้แน่ว่าไม่ใช่เพราะพี่วิทย์เบื่อ แต่เหตุผลที่เลิกกัน คงไม่พ้นเรื่องพี่วิทย์กับพี่กันย์ความแตกแล้วแหงๆ..
ไม่รู้จะสงสารใคร ไม่รู้จะสมน้ำหน้าใครดีเรื่องนี้..
ผมถอนหายใจเฮือก มองสามคนที่ถูกกันให้แยกทางไปคนละทางแล้วก็ได้แต่นึกปลงสังเวช..
ความรัก...ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่ากับใคร ผิดหวังแล้ว มันก็เจ็บได้ทั้งนั้น...
กระทั่งตัวผมเอง ก็ต้องเตรียมตัวไว้ เช่นกัน..
..................................
ไม่มีพี่โตลงโทษเนม :laugh: :laugh:
เหมือนหลายคนคิดว่าจะมี หุหุ หื่นนะเนี่ย บางทีก็ต้องคุยกันดีๆบ้าง แอบมีหวานนะตอนนี้...
ส่วนสามผี..เอิ่ม พี่วิทย์หมาบ้า รู้สึกเหมือนกลับเป็นพี่วิทย์ตอนเริ่มเรื่องเลย แอบสะใจกันย์โดนจอบจะพุ่งใส่ ค o18 o18
และที่จริงพี่โตให้เนมออกมาจากกลุ่มทำไมนั้น...โปรดติดตามตอนต่อไปค่า :bye2:
ปล. แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o9 หนังสือหมดสต็อกอ่ะ :sad4:
พี่ปุ้ยมีรีปริ้นท์อีกมั้ยครับ อยากได้ของแถมอ่ะครับ :z3:
ตอบข้าน้อยด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
เรื่องหนังสือปุ้ยรีปริ้นกับทางร้านค่ะ ตอนนี้หมดแล้ว ถ้ารีปริ้นอีกรอบแล้วจะบอกนะค่ะ
-
อะไรกี้ พลิกไปพลิกมา
โอ้ยๆๆๆๆๆๆ
แต่สะใจอีพี่กันญ์โดนซะบ้าง
-
แอบเชียร์ให้พี่วิทย์ทำสำเร็จนะเนี่ย
ไม่น่าเข้ามาห้ามกันเลยยยยย
เบื่อไอ้พี่กันย์ เชอะ ชิส์ ชะะะะะ :m16:
นู๋เนม สู้ต่อไปลูกกกกก :กอด1:
-
โอ๊ยยยย ตอนนี้เกลียดไอพี่กันยมากกกกกก
*กอดพี่วิทย์
-
อ่านไปก็ต้องลุ้นไปทุกตอน
อย่าให้มีใครตายเลยนะ(ยกเว้นไอ้พวกป๋า)
-
:z3: ปวดกะบาลกะสามผีจิงเล้ยยยยย จะเปงไงต่อไปเนี่ย :เฮ้อ:
เอร้ยยย ตอนนี้แอบหวานอ่า นึกว่าพี่โตจะองค์ลงซะละ ที่ไหนได้
ทำไอ่เนมไม่ลงอะดิ :m20:
-
ห้ามทำไม ให้พี่วิทย์เฉาะกบาลอิหมอกันย์เลย :angry2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อิหนูอ่านตอนที่แล้วก็ลุ้นแทบเยี่ยวเหลืองว่าพี่โตมันจะทำอะไรไอ้เนม
ที่ไหนได้ โกรธยังไม่ลงเลยนี่หว่า ไอ้อ่อนเอ้ย ยยย :angry2:
(หนูล้อเล่นนะค่ะ หนูล้อเล่น)
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆอ่ะ :m15:
ไม่เอาดราม่าแล้วนะ ขอหวานๆแก้ช้ำหน่อยจิ เรื่องนู้นก็ทำเค้าเศร้านะ :z3:
รอตอนต่อไปจ้า
-
เกือบจะได้ภาคต่อของฤทธิ์มีดสั้นแล้วสิ "ฤทธิ์จอบพุ่ง" 555+ โสน้าหน้าพี่กันย์เล็กน้อย อิพี่โตตอนนี้แอบใจเย็นเวลาคุยกะหนูน้อย เอ้ย!หนูเนม คิกๆ
-
:เฮ้อ: จะสงสารใครดีละเนี่ย :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
อึมครึมชอบกลค่ะ ช่วงหลังๆมานี่... ไม่รู้ว่าพวกป๋าๆมันจะคิดทำอะไรกันแน่...
เห้ออ ไม่อยากให้พี่โตลำบากเลยค่ะ ส่วนสามพี...หมั่นไส้กันย์อ่ะ......
-
สงสารพี่วิทย์จัง กอดดดดดดดดดดดด
-
สงสารพี่วิทย์ เล่นเอาน้ำตาหยดอ่ะ :m15:
อีสองผีนี่ก็ไปผุดไปเกิดซักทีเหอะ ชักโมโหแล้วนะ :m16:
-
คิดว่าจะมีฉากลงโทษซะหน่อย สงสัยพี่โตจะเครียดมากแฮะ
-
เออ...พี่โตกะน้องเนมตอนนี้ เหมือนคนที่เป็นครึ่งชีวิตของกันและกันดีเนอะ
แบบว่ายกเอาเหตุและผลมาคุยกันจริงๆ ห่วงก้อคือห่วง อะไรก้อว่ากันไป
ไม่ใช่อีพี่โตเหวี่ยงแต่อารมณ์ใส่น้องและน้องมันก้อเหวี่ยงค้อน แว๊ดๆและงอนกลับ ฮ่าๆๆ อันนั้นก้อน่ารักค่ะ อีกอารมณ์นึง ดูพ่อแง่แม่(?)งอนดี แต่อันนี้ดูคุยกันแบบคนที่โตแล้วดีอ่ะ...และ...ยังมีการโปรยน้ำตาล น้ำหวาน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย อีกด้วย....อิยะฮ่า าาา น่าร๊าก กกก >///< :o8:
ส่วนสามผี....อื้ม มมม ก้อยังปวดตับอยู่เช่นเดิม o22
พี่กันต์นะพี่กันต์....ย๊าก กกก เดี๋ยวจะไม่สงสารแล้วนะ ถ้ายังทำตัวงี้อยู่อ่ะ....ชริชริ -สะบัดบ๊อบใส่- :m16:
แหม๊!!! พี่วิทย์หมาบ้าซะขนาดนั้น ไม่มีด่าแม้แต่น้อยเลยนะหล่อน ไม่ค่อยจะเอียงเลยดิ๊ -คึคึ อ่ะแน่น๊อน นนน-
โอ๋ๆๆๆๆ น้องเมฆ สงสารน้องง๊ะ ฮื้อๆๆๆ น้องรักพี่วิทย์นะ รักมว๊าก กกกด้วย.... :angry2: อิพี่วิทย์อ๊ะ ก้อฟังน้องมันมั่งเซ๊!!!!!!!!!!!!
-
+1 :z2: มะได้หวังบทลงโทษแบบนั้น อิอิ :z1:
-
สามผีนี่ยังชวนปวดหัวเหมือนเดิม
สงสารทุกคน แต่หลังๆสงสารพี่วิทย์มากที่สุด
แล้วเริ่มหมั่นไสพี่กันย์มากขึ้นทุกที :เฮ้อ: (แอบลำเอียง 55+)
ตอนจบนี่เพิ่งคิดได้ หลังจากนี้น้องเนมจะมีชีวิตแบบสามผีไหมเนี้ย o22
ปล.พี่โตไม่ลงโทษน้องเนมหน่อยหรอค่ะ :laugh:
-
วิทย์ ของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ลุ้น 3 ผีมากมาย
-
รีปริ้นใหม่นี่ มีการแก้คำผิดในเล่มมั๊ยคะ?
เพราะรอบแรก เพื่อนซื้อแล้วไปยืมมาอ่านดู เห็นคำผิดค่อนข้างเยอะพอสมควรอ่ะจ้ะ
ถ้ารีปริ้นใหม่แล้วมีการแก้คำผิด อาจสนใจสั่งด้วยคน :กอด1:
-
พี่โตคะ! หนูรอฉากลงโทษเลือด(กำเดา)สาดของพี่อยู่นะคะ!!! :haun4:
สามผีวุ่นวายจริงจริ๊ง แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคงคาราคาซังไปอีกนาน :เฮ้อ:
-
ปวดหัว วุ่นวายหลายเรื่อง พี่โตกะน้องเนมดูเป็นสามีภรรยากันเต็มๆ
-
พี่โตกับน้องเนม คู่นี้เค้า adv. แล้ว น้องเนมทำเสียเรื่องขนาดนี้ ยังไม่มีความรุนแรง o13
คู่สามผี สงสารพี่วิทย์ กับเมฆ แต่พี่กันย์ กรรมเริ่มตามทันแระ วางแผนจนได้เค้าไป แต่เค้าก้อไม่อยู่กับตัวอยู่ดี เหอๆ สม..
-
อยากให้พี่โตลงโทษน้องเนมมมม o9 o9 o9 o9
-
:เฮ้อ:โพสทั้งในเด็กดีด้วย ในนี้ด้วย หึหึหึ
สงสารทุกคนจับใจจับจิต :monkeysad:
-
สงสารเมฆอ่ะ พี่วิทย์ฟังน้องหน่อย แล้วค่อยตัดสินใจ ได้ไหม
อิพี่กันย์ไปไกลๆก่อนได้ไหม
-
:mc4:
-
พี่โตกับเนม น่ารักอ่ะ แต่แอบเสียดายหน่อยๆนะ ทำไมไม่ลงโทด หุหุหุ
ส่วนพี่วิทย์ ทำขัดใจเราอ่ะ น่าจะเอาจอบเพ่งกบาลไอ้พี่กันย์ไปเลย เบื่อมานแล้ว
สงสารพี่วิทย์ที่สุดเลยวุ่ย เฮ้อ...
-
:really2:
รอดตัวไปได้อย่างมหัศจรรย์
ว่าแต่งานพี่โตนี่ทำอะไรนะ...ทำไมต้องกลัวเนมโกรธ
เหมือนจะร้ายแรงมาก...อยากรู้มากมาย :serius2:
-
โหย นึกว่าพี่โตจะสวมวิญญาณพิศาล ลงโทษน้องเนมจนได้เลือด :m25: (เลือดคนอ่านด้วย คิคิ)
แต่ที่ไหนได้ จบลงด้วยดี แถมแอบน่ารักอีกต่างๆหาก
แต่ 3 พีเนี่ย....ไม่รู้จะจบยังไงเลย อดเครียด อดลุ้นไปด้วยไม่ได้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับอีกตอนค่ะ o13
จะรอคอยตอนหน้าอย่างสงบนะคะ
-
ปวดหัว ปวดตับ ปวดใจ อา...ความรักนี้มันช่างทุกข์ใจยิ่งนัก :amen:
ตอนนี้เข้าข้างพี่วิทย์อ่ะ เข้าใจเลยว่าพี่แกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจแค่ไหน แถมตอนนี้ยังรู้สึกแย่ๆกับเมฆแล้วก็พี่กันย์ยังไงก็ไม่รู้ด้วย ฮ่วย!
แต่แหม~พี่โตอ่อนโยนผิดคาดนะ คงเพราะดูเหมือนเรื่องครั้งนี้มันหนักหนาที่สุดเท่าที่เคยมีมาด้วยล่ะมั้ง
-
จิ้มบวกให้พี่โต แอบน่ารักนะตอนนี้ ^^
-
พี่โตเอาใจไปเลยค่ะ :L1:
น่ารักจริงๆผู้ชายคนนี้ ชอบเวลาเนมกะพี่โตเป็นแบบนี้นะรู้สึกว่าคนรักถ้าอยู่ด้วยกันมันต้องแบบนี้สิ
ต้องยอมอ่อนเข้าหากันบ้างจะได้อยู่กันยาวๆ
3ผีเราจะขอข้ามไปนะคะ เครียดดดดดดดดดดดดด
เอาเป็นว่าสงสารวิทย์มาก เฮ้อออออออออออออออออ
-
โอ๊ย...ขอบอกตรงๆว่าอ่านคู่
พี่วิทย์กับเมฆ(+พี่กันย์)แล้วเครียดมาก(ฮ่าๆ อินกับเรื่อง) :serius2:
:z3:
คนหนึ่งเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนรักหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อีกคนก็รักมากจนทำได้ทุกอย่าง ส่วนเมฆ..อืม...โดนแย่งคนรักไปตลอด อ่อย..แล้วคู่นี้มันจะจบไงเนี่ย :really2:
ลุ้นกว่าคู่หลัก อย่างพี่โตกับน้องเนมที่ตอนนี้กำลังหวานน่ารักได้ทีซะอีก(จบด้วยตำสัญญา หุหุ)
-
ชอบฉากนี้ขอโตเนมจริงๆ
-
เมฆ ตื้อเลย ตื้อเข้าไว้
วิทย์รักมากขนาดนี้ สักวันต้องใจอ่อน แหง๋มๆ
พี่โตเครียด 5555+
-
ไอ้เนมเกรียนอีกแล้ววววววววววววววว
เฮ้ยความอยากรู้จะเป็นเหตุนะโว้ย
แต่แอบสงสารเมฆแต่สงสารพี่วิทย์มากกว่า
ขัดใจไอ้พี่กันมันขัดใจจริงๆ
-
พึงอ่านครับ แต่เห้นชื่อเรื่องมานานแล้ว น่าจะเข้ามาให้เร็วกว่านี้ ดิบเถื่อนดีชอบ ฮ่าๆๆ อยากไปนอนเรือนจำจัง
แต่ ในตอนที่ 1. นาย ธรณินธร์ เตชะเมโฆ (โต) น่าจะลง ม.289 (4) นะครับ กำหนดโทษประหารชีวิต สารภาพลดโทษกึ่งนึง เหลือโทษจำคุกตลอดชีวิต หรือ 25-50 ปี ตาม ม.52
ส่วน นาย กันตธร จิรารักษ์ (เนม) ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ก็คือกระทำโดยประมาณเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายใช้ป่ะครับ น่าจะลงโทษตาม ม. 291 โทษ ข้อนี้ จำคุกไม่เกิน 10 ปีนะครับ
นาย ศรัทธากร ทรงพิสุทธิ์ (กันย์) กรณนี้เช่นเดียวกันครับ ม.291 แต่ที่งงๆ คือ ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา กระทำการด้วยความประมาทจนผู้อื่นถึงแก่ความตาย ยก ม.60 มาทำไม่คร๊าบบ ม.60เป็นเรื่องเจตนาโดยพลาด ส่วนคดีไม่เสร็จสิ้นนั้น ผมเห็นว่าสำนวนใครสำนวนมันนะครับ และคดีอาญาไม่ต้องถือตามคดีแพ่ง และถ้าฟ้องอาญามาเรื่องเดียวกัน โดยผู้เสียหายหรืออัยการแยกฟ้อง คดีไหนเสร็จก่อนถึงที่สุด อีกเรื่องก็เป็นฟ้องซ้ำเลยครับ ศาลจำหน่ายคดีได้เลย
ปล. ขำๆนะครับ ผมไม่รู้ว่ามีการคุยกันเรื่องนี้รึป่าว เพราะผมพึงอ่านได้ 3 ตอนเองฮ่าๆ นักกฏหมายด้วยกันแชร์ๆกันครับ อิอิ
-
สงสารพี่วิทย์ ที่ซู๊ดดดดด
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี งงกับชีวิตสามผี
-
ขอบคุณครับพี่ปุ้ย แล้วจะรอรีปริ้นท์+ของแถมนะครับ :m4:
-
อ่านแล้วปวดใจ
เครียดกับสามคนนี้จริงๆ :a6:
-
สวัสดีจ้า
แอบตามมาจากเด็กดี.....
เร่งอ่านมาเรื่อยจนถึงตอนปัจจุบันแล้ว.....
แต่ยังไม่เคยโพสเลย.....ตรงนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ ^_^
ชอบนิยายแนวนี้จังเลย ดิบๆ เถื่อนๆดี สนุกมากๆ คนแต่งเยี่ยมจริงๆ o13
***************************
3ผี ได้ยินชื่อเรียกทีแรกแอบหวั่นใจ.......กลัวสุดท้ายแล้วมันจะจบด้วยคำว่า "ผี" จริงๆ T-T
พี่โต เถื่อนโหด อยากจะกรี๊ดด เอาใจไปแบบเต็มๆ (ถึงแม้ช่วงแรก อยากจะกระโดด สกายคิกส์พี่แกสักครั้งสองครั้งก็เหอะ)
น้องเนม น่ารัก.....อยากเอามาเก็บไว้ที่บ้านจริงๆ
ขอบคุณมากๆ จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
ยังไม่คืบหน้าไปเท่าไหร่
-
:m15: โอร๊ย....ปวดใจเบาๆแทนเมฆ....
คุณน้องเนม...ก็นะ... :laugh:
-
ชะอู๊ยยยยยยยยยยย แบบว่า อ่านแล้วสงสารเมฆเหอะ เพราะตัวมันเล็กหน้าตาน่ารักรึไง ใครๆก็ต่างพากันไม่ฟังมันพูดกันซักคำ :เฮ้อ:
เคยถามมันกันจริงๆบ้างมั้ยว่ามันจะเอาอะไร ยังไง
แม่มมมมมมมมมมมม คิดเอง เจ็บเองกันไปเลยดิ่ไอ้คุณเฮียวิทย์ แบบว่า ก็เชียร์อยู่หรอกนะ กันย์วิทย์ตอนแรก แต่พออ่านไปอ่านมาแล้ว ไอ้เฮชอบ กันย์ (เมะ)วิทย์(ขอสอง)เมฆ
มากกว่าอ้ะ อะงื้อ~~~~~
ตบบ่าเมฆสองปุ๊ ให้กำลังใจมัน
เห็นแล้วอยากยุให้มันไปลากสองตัวผู้วุ่นวายมานั่งถกกันให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยมั้ย(ไม่เอาแบบในสภานะลูก ที่สุดท้าย ก็กำลังเป็นฝ่ายชนะ)
เอ้า อ่านไปก็ระทึกไปเน่อ ว่าปัญหาชีวิตสามคนปั๋วเมียมันจะจบลงที่สามพีแบบที่ไอ้เฮอยากให้เป็นอ๊ะป่าว (กั่ก กั่ก กั่ก)
สู้เค้าลูก กัมบัทเหระ เมฆ :a2:
ส่วนคู่ป่วนประจำมุ้ง(สายบัว)
เอิ่ม อ่านไปก็เสียวไปตอนที่ไอ้เนมมันทำเซ่อ(หรือซื้อบื้อ) ไปให้เค้าจับได้ แอบหวั่นในใจมันจะโดนสั่งย้ายไปไหนอ๊ะป่าวว้า~ เง้อ รึไม่ก็พี่จะต้องรักไอ้เนมด้วยลำแข้งซักสองป้าบด้วยความเจ็บปวดสุดแสนด้วยคำสั่งป๋า เพราะไม่งั้นไอ้เนมซิโดนหมักถังปุ๋ย ...ไม่น้า~~~
แต่แว่..... โชคดีจังน้า~ เนมเอ๊ยยยยย มัซะมีดีเป็รศรีแก่ตัวจริงจริ๊ง~ (-w-)b!
ปลิง หายหัวไปซะนาน โผล่มาก็มีภาคสอง แถมทำภาคหนึ่งเป็นหนังสือขายแล้วด้วย 0[]o!!
อื่ม อยากได้ง่ะ แต่... ขอถามก่อนเน้อคะ ภาคสองนี่จะมีรีปริ๊นภาคหนึ่งขายเป็นแพ็คเกจมั้ยคะ คนเขียนคะ? ถเมีไอ้เฮจะได้รอซื้อตอนนั้นทีเดียวรวด ถ้าไม่มี เดี๋ยวของฟื้นตัวซักแปป แล้วจะติดต่อไปนะคะ ^w^)/
-
:call:
-
ไหนบอกจะอัพวันนี้ :m31:
รอๆๆๆ :z2:
-
ไม่ได้มาเม้นท์นานมาก ตามมาเก็บครับ
-
เห็นบอกว่าจะอัพวันนี้ :เฮ้อ:
-
o13 o13 o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยแต่ใช้เวลานานอยู่3วัน ฮาาาาาา เยอะและยาวนานมากค่ะ ในที่สุดก็อ่านทันตอนล่าสุดแล้วว วว เย้ !! :mc4:
สารภาพว่าเคยกดเข้ามาเรื่องนี้แล้วก้ปิดไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อ่าน ชอบใช้คำว่า*ไว้ก่อน*อยู่เรื่อยเลยละ แล้วก็ละลืมม มมม :o8:
แต่พอวันก่อนว่างๆเลยลองกดเข้ามาอ่านดู..... ฟิคสนุกมากกกกเลยค่า :กอด1: ชอบมากเลย อ่านแล้วอ่านรวดเดียวเลยอ่ะ
มีหลายตอนที่ งง กับ เทกซ์ไลน์อยู่เหมือนกัน บทสนทนาที่อ่านแล้วเหมือนจะเป็นของไคก็ได้ในเรื่องมันขึ้นมาสะแบบนั้น
แต่ก็ยังสนุกอยู่ดี เพราะไอที่ไม่เข้าใจนั่นละมันทำให้ลุ้นๆไปเลยว่า สรุปแล้วพวกนี้กำลังทำอะไรกันอยู่ 555
555 พร่ำเพ้อพรรณนามาก ถ้าจะให้พูดถึงตัวละครคงไม่หวั่นไม่ไหวเลยอ่ะ ชอบบบบบบบบบมากกกกก รักทุกคนสุดๆๆๆๆๆ
โดยเฉพาะ ไอเนมของพี่โต กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2: :jul1: :กอด1: :z2: :z3: :z10: :z13:
อ่านไปก็ขำไปบางตอนก็ด่ากันสาดเสียเทเสีย แต่ไอช๊อตสวีทนี่ก็ไม่เกรงใจไคหน้าไหนทั้งสิ้นทั้งปวงในโลกา 5555
เวลาหวานใส่กันนี่ชอบมากกกกอ่ะ เพราะพี่โตไ่ม่ค่อยน่าจะหวานได้สักเท่าไหร่ แต่เจอเนมเข้าไป ว่าก้อนหินก็ก้อยหินเหอะ
หิหิ เจอน้ำหวานแบบเนมหยดเข้าไปทุกวันมันจะไม่กร่อนได้ไงค่ะ ห้าๆๆๆ ส่วน3ผี ก็ชอบค่ะ เป็นอะไรที่เข้าใจยากดี
อ่านแล้วลุ้นๆ มึนๆ ว่าสรุปแล้วไคจะได้กับไคบ้าง เพราะเค้าสลับกันได้หมดจนคนอ่านเดาไม่ออกเลยอ่ะ :เฮ้อ:
บางทีอ่านก็กลุ้มใจเวลาพวกป๋าโผล่มา ลุ้นนสุดๆ ยิ่งตอนต่อไปนี่โคตรลุ้น :z3:
ปล รออ่านตอนต่อไปสุดๆเลยจ้า o13
-
รอ
-
:call:อย่าเล่นสงกรานต์เพลินจนลืมนะ อิอิ เค้ารออยู่
-
กลัวจะเป็นตอนจบที่แสนเศร้าจริงๆ
-
รอนานเลยอะ
-
มาต่อเถอะนะคะ
คนอ่านรอจนใจจะขาดแล้ว
-
Improbable 16 : ท้าทาย
เสียงกริ่งร้องดังลั่นขึ้นมาท่ามกลางอากาศร้อนระอุในเวลาบ่ายสองโมงของวัน นักโทษหลายคนที่ยืนทำงานตากแดดหัวแดงอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์สว่างจ้าจนมองเห็นเปลวแดดไหวระยับ ต่างเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ทำอยู่ด้วยความสนใจและสงสัย ว่าเหตุใดกริ่งเรียกประชุมถึงได้ดังลั่นขึ้นในเวลาเช่นนี้...
เช่นเดียวกับผมที่ค่อยเงยหน้ามาจากถุงเพาะชำสีดำในมือ ใช้แขนปาดหยดเหงื่อออกจากผิวหน้าแล้วค่อยๆลุกขึ้น เกือบจะหน้ามืดเพราะความร้อนและอุณหภูมิสูงลิ่วแบบนี้เสียแล้ว
มองสบตานักโทษหลายรายที่ยังมีสีหน้างวยงงสงสัย ผมพยายามคิดว่าเดือนนี้...ปีนี้ วันที่นี้มีกำหนดการณ์ นัดหมาย หรืออะไรที่สำคัญบ้างไหม แต่สมองก็ยังคงพบเจอแต่ความว่างเปล่า ที่สุดแล้วก็ได้แต่เดินออกไปล้างมือและจัดการตัวเองลวกๆเพื่อไปรวมตัวกันตามสัญญาณ หลังจากผู้คุมเดินมาหาแล้วเป่านกหวีดปี๊ดๆกับควงกระบองมาแต่ไกล
กลิ่นเหงื่อบวกกับอากาศร้อนอบอ้าวไม่ใช่สิ่งที่พึงประสงค์เอาเสียเลยสำหรับในยามนี้ นักโทษที่นี่ร้อยทั้งร้อยก็เป็นผู้ชาย และกลิ่นเหงื่อกลิ่นตัวของผู้ชายหลายคนมารวมกัน อย่าได้จินตนาการเลยครับว่าเป็นแบบไหน ไอ้เนมได้แต่บอกสั้นๆว่ามัน"ร้ายกาจ"อย่างไม่น่าเชื่อ
กระทั่งผู้คุมสั่งให้ไปนั่งรวมตัวกันในโรงอาหารแทนที่จะเป็นลานซีเมนต์กลางเสาธงที่มีแดดจ้า โรงอาหารยกพื้นสูงให้อากาศถ่ายเทสะดวกก็ไม่อาจจะทำให้ความร้อนและอากาศอับจนหายใจออกไม่สะดวกทะเลาลงได้เลย..
เหล่านักโทษที่มานั่งรวมตัวกันต่างมีสีหน้าหงุดหงิดกับอากาศร้อนอบอ้าวอีกทั้งหน้านิ่วด้วยความสงสัย ไอ้เนมนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตามชาวบ้านมานั่งเรียงแถวกันติดๆ เดินเข้าไปนั่งตามแถวที่พรรคพวกของพี่โตและห้องขังเดียวกันนั่งอยู่ มองสีหน้าแต่ละคนที่งวยงงและไม่เข้าใจพอกัน ก่อนจะมองเห็นพี่โตที่นั่งหน้าบูดอยู่หัวโต๊ะ และไม่มีใครกล้าเบียดใกล้ด้วยกลัวรัศมีความน่าสยองจากตาพี่แกจ้องให้ตัวทะลุ
"...พี่โต." ผมออกปากทักพลางแทรกตัวไปนั่งพรวด ซึ่งแน่นอนว่าเหล่าสมุนของพี่โตก็ขยับที่ให้โดยอัตโนมัติจะมีใครกล้ามานั่งข้างพี่แกล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ผม หึหึ
"...มาแล้วเหรอ?" พี่โตหันมามองหน้า ริมฝีปากกระตุกยิ้มออกมาบางๆทำให้ผมยิ้มรับ ขยับตัวไปนั่งใกล้อีกนิด ขณะที่รอบกายยังคงมีเสียงพูดคุยกันแซงแซ่
พรวด....
"......." ผมอ้าปากจะพูด...แต่คำพูดทุกอย่างก็หยุดลงแค่นั้นเมื่อมีร่างของไอ้ตัวกวนตีนที่ไหนไม่รู้เสือกมาแทรกตัวนั่งอยู่ตรงหน้าพี่โตอย่างไม่รู้สึกรู้สา...
หัวคิ้วผมกระตุกยิก มองหน้าไอ้เป้ที่นั่งตรงข้ามพี่โต ใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มระรื่น และหันมาสบตาผมที่นั่งข้างพี่โตด้วยรอยยิ้ม..
..ว่าแต่ใครเชิญมึงมา...?
ไม่อยากจะพูดว่าไอ้เป้มันทำตัวกวนเบื้องล่างผมทุกวัน ไอ้เรื่องมันย้ายไปอยู่กับกลุ่มพี่โตแทนที่ผมก็อุตส่าห์จะไม่คิดจะไม่เคืองมากแล้วนะ แต่นี่มันยังจะมาป้วนเปี้ยนรอบตัวพี่โตไม่ห่างแบบนี้อีกเหรอ ขอบอกว่านับอาทิตย์จากที่ย้ายไปอยู่กับกลุ่มพี่วิทย์นอกจากในห้องขังผมกับพี่โตแทบไม่มีเวลาอยู่กันสองคนเลย ไม่ทำอย่างอื่นก็มีไอ้ตัวเสือกเรื่องชาวบ้านอย่างไอ้เป้อยู่ตลอด ผมอุตส่าห์นิ่งไม่พูดเพราะพี่โตก็ท่าทางหงุดหงิดและนานไปก็ทนมันไม่ได้เหมือนกับผม แต่นี่มันชักจะมากขึ้นไปทุกวันๆจนอยากถีบมันให้หัวทิ่มบ้างแล้วนะ
ไม่รู้หรอกว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของป๋าที่ส่งมันมา และจุดประสงค์ที่แท้จริงในพฤติกรรมที่มันทำอยู่คืออะไร..แต่มันนี่ล่ะทำผมอยากกระทืบคนอยู่เรื่อย
และแน่นอน...ไอ้เนมไม่เคยลืมว่าป๋าสั่งไอ้เป้มาถวายตัวให้พี่โต..ไม่มีทางลืม..
ถึงพี่โตจะไม่เอามัน แต่ถ้าไอ้เป้ยังจะมาป้วนเปี้ยนข้างๆแบบนี้ แถมยังไปอยู่กลุ่มเดียวกับพี่โตด้วย บอกตามตรงว่าผมเคืองมันและเหม็นขี้หน้ามันจริงๆ
"..มีเหี้ยไร? " พี่โตกระชากถามเสียงห้วน เหลือบมองผมที่หน้านิ่วคิ้วขมวด
" อ้าว..นั่งไม่ได้เหรอพี่? "อย่าทำหน้าตาไม่รู้เรื่องอะไรได้ไหม? มึงรู้อยู่แก่ใจแท้ๆ แบบนี้มันกวนตีนนะครับไอ้เป้
"....มีเหี้ยไรก็ว่ามา " สีหน้าพี่โตมืดทะมึนบ่งชัดว่าไม่คิดจะเจรจาพาทีอะไรกับมันมากกว่าความจำเป็น ผมมองหน้าไอ้เป้ที่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ มันเหลือบมองทางเวทีด้านหน้าซึ่งยังไม่มีใครขึ้นมากล่าวอะไรเเว้บหนึ่งก่อนจะหันกลับมา
"..มีพัสดี.."
ปึก !
" เฮ้ยหลีก....กูจะนั่ง "ฝ่าเท้าอันแสนคุ้นของพี่วิทย์ที่สะกิดแผ่นหลังของไอ้เป้อย่างแผ่วเบา เป็นผลให้มันหมุนตัวเซลงจากม้ายาวอย่างดงาม...หรือจะกล่วถึงอาการนี้ได้ด้วยภาษาปกติได้ว่า โดนถีบจนกลิ้งตกโต๊ะ
เสียงหัวเราะขำของเหล่านักโทษทำให้ผมยิ้มมุมปากมองไอ้เป้ที่ลูบก้นแล้วนั่งลงอย่างทุลักทุเลด้วยสีหน้าเจื่อนแล้วยิ้มขัน มันเหลือบตามองพี่วิทย์ แต่ทำไม่ได้แม้กระทั่งจะยิ้มหรือหน้าบึ้งใส่ เพราะหน้าพี่วิทย์บึ้งกว่ามันหลายขุมยิ่งนัก
"...พี่....ผมนั่งก่อนนะ "ไอ้เป้ว่าเสียงอ่อย ยืนกระเผลกมามองม้ายาวหน้าละห้อย เพราะโต๊ะเต็มไปแล้ว และมันที่กลายเป็นคนมาช้าก็ต้อง...นั่งพื้น
" ........นี่มันที่กู " พี่วิทย์ปรายตามามองไอ้คนท้วงแว้บเดียวแล้วขึงตาใส่อย่างดุดัน " อยากนั่งก็มาแย่งสิ "
" แหม ใครจะกล้าล่ะพี่ "ไอ้เป้ว่าเสียงอ่อย แต่เหมือนมันจะฟื้นตัวจากการถูกจู่โจมได้แล้ว จึงหันมาทำตาใส สีหน้าระรื่นต่อไปโดยไม่รู้สึกผิด
" ไป! " แต่พี่วิทย์ไม่ขำ ตะโกนไล่ไอ้เป้ให้ไปไกลๆตีนอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเข้มจัด ผมมองเห็นมันทำตาขุ่นอย่างไม่พอใจครู่หนึ่งก่อนจะเดินลงไปรวมกับพวกที่นั่งลงบนพื้นแต่โดยดี
เสียงเคาะไมค์เบาๆดังขึ้นทำให้เราต่างต้องหันไปมองหน้าเวทีอีกครั้ง ผมมองเห็นผู้คุ้มในชุดเต็มยศเรียบร้อยกำลังจัดไมค์เคาะทดสอบเสียง ก่อนจะสะดุ้งกับปลายนิ้วที่เคยคุ้นแตะลงบนผิวแก้มและปาดเช็ดมันเบาๆ
"..แก้มเปื้อนอะไรมา " พี่โตบ่นลอยๆพลางดึงนิ้วกลับ ผมชะโงกดูปลายนิ้วของคนพูดก็พบกับสีดำของดินด่างที่ติดแก้ม มันคงจะมาจากเศษดินเศษทรายที่อยู่ในเรือนเพาะชำแน่ๆ
"...โต.." พี่วิทย์ครางงึมงัมในลำคอ สีหน้ามืดทะมึนนั้นทำให้ผมกับพี่โตจะมาอี๋อ๋อกันโดยเมินแกไม่ได้ พี่โตถอนหายใจยาว ละสายตาจากรอยเปื้อนตรงหน้าผมมามองสบตาพี่วิทย์ที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
"..ว่าไง ? "
" เรื่อง...ย้าย..." พี่วิทย์เหลือบตามามองผมที่นั่งข้างๆเล็กน้อย แน่นนอนว่าประโยคนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น เพราะพบว่ามันเกี่ยวกับตัวเองเต็มๆ
" ทำไม? " พี่โตเอื้อมมือมาดึงหูผมเบาๆอย่างหยอกล้อ แล้วเริ่มเอามือที่เปื้อนดินนั้นป้ายคอผมอย่างหยอกล้อ
"...อย่าน่า..มันคัน..." ผมบ่นงึมงัมกับคนเล่นพิเรน แต่พี่โตหัวเราะหึๆ ยังคงเล่นต่อไปโดยไม่สนใจคำท้วงของผม
" ช่วยสนใจกูหน่อยได้ไหมพวกมึง? " พี่วิทย์เอ่ยเสียงเครียด จ้องหน้าผมกับพี่โตเขม็ง บอกกล่าวโดยไร้เสียงว่าให้เลิกออเซาะกันเสียที
"..มึงมีอะไรก็ว่ามา "พี่โตคำรามในลำคอแล้วส่ายหัว ยอมละมือจากลำคอผมในที่สุด แต่เปลี่ยนมากอดเอวแทน..เอาเหอะ อย่างน้อยก็ไม่คันล่ะว่ะ
"..กูอยากย้ายคน..." พี่วิทย์เอ่ยเสียงเคร่ง ปลายนิ้วเคาะโต๊ะอย่างใจร้อนไม่น้อย
" อีกแล้ว...ทำไมมึงชอบหนีปัญหานักว่ะ " พี่โตขมวดคิ้วใส่ ผมหันไปมองหน้าพี่วิทย์อย่างจริงจังด้วยอีกคน เพราะรู้แล้วว่าคนที่พี่วิทย์อยากให้ย้ายออกไปน่ะ คือใคร " ทะเลาะกันแม่งก็ย้าย เดี๋ยวดีกันแล้วมึงก็จะมาขอย้ายอีกใช่ไหม? งั้นกูบอกป๋าย้ายพวกมึงสามตัวไปอยู่คนละแดนเลยดีกว่าไหม จะได้หมดเรื่องหมดราวซะที "
"....แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ? " พี่วิทย์จ้องหน้าพี่โตเขม็ง "กูคุยแล้ว กูพอแล้ว กูจบ แต่พวกมันไม่จบ มึงจะให้กูทำยังไงหา? "
" มึงแน่ใจเหรอว่าจบ? ถ้าจบจริงจะยังมีคนมาวุ่นวายกับมึงแบบนี้อยู่อีกเหรอ? "พี่โตจ้องมองสีหน้าเคร่งเครียดของพี่วิทย์อย่างหงุดหงิดพอกัน " วิทย์.....มึงไปคิดดีๆว่าจะเอาไง ตอนนี้มีเรื่องมากพอแล้ว อย่าให้กูต้องมาปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของพวกมึง "
"......."
" แล้วอีกอย่าง...ยังไงมึงก็ต้องทำงานกับไอ้กันย์ต่อ...อย่าให้กูรู้ว่ามันเหลวไม่เป็นท่า ไม่งั้นกูเอาตายทั้งคู่แน่ " ผมชักสีหน้าเหยเมื่อพี่โตออกลายโหด มองหน้าเคร่งของพี่วิทย์แล้วก็อดจะสงสารไม่ได้...แต่ก็นะ...ไม่รู้จะทำยังไงดี
" หรือจะให้กูขอย้ายไอ้ตัวปัญหาของพวกมึงออกจากแดน..." พี่โตเกริ่นด้วยสีหน้าดุดัน
"...มันไม่ใช่แบบนั้น...ถ้ามีปัญหา พวกกูก็มีทั้งสามคนนั่นแหละ "พี่วิทย์ถอนหายใจเมื่อฟังคำพูดนั้น
"..รู้ตัวก็ดี เพราะฉะนั้นการที่พวกมึงมาขอคนนั้นคนนี้ย้ายไปมามันไม่ใช่การแก้ปัญหา..โยนไอ้โง่คนนึงรับส่งกันไปมาอย่างกับบอลไม่เบื่อบ้างเหรอพวกมึง "พี่โตมีสีหน้าเหม็นเบื่อชัดเจนเมื่อเอ่ยถึงไอ้โง่ที่ว่า...มองแล้วนึกสงสารเมฆนิดๆ เพราะท่าทางความเหม็นขี้หน้าระหว่างมันกับพี่โตคงไม่มีวันหายแน่ๆ
"ไปคุยกันให้เรียบร้อย"จริงๆ"ซะ....ไม่อยะ..."
"..พี่วิทย์........"
" ไปไกลๆ !! " พี่โตพูดยังไม่จบประโยค ไอ้เมฆผู้ถูกเอ่ยถึงผู้ซึ่งไม่เคยจะกล้าเข้าใกล้พี่โตในรัศมีสามก้าวชิด ใช้ความกล้าที่ขุดมาจากไหนไม่รู้เดินมาหาแล้วร้องเรียกพี่วิทย์เสียงอ่อย..แต่ไม่ทันที่มันจะได้พูดจบประโยค แค่อ้าปาก พี่โตก็หันขวับไปตวาดใส่มันดังลั่น พร้อมกับชี้หน้าพี่กันย์แล้วขึงตาใส่ทันที..
"......" พี่กันย์เดินเข้ามาคว้าแขนเมฆให้ ออกห่างจากกลุ่มของพี่โต ขณะที่โรงอาหารที่เคยจ๊อกแจ๊กจอแจบัดนี้เงียบกริบด้วยเสียงตวาดที่ดังลั่นเมื่อครู่
ตึกๆๆ
".....ขอบคุณครับ..สำหรับนักโทษชายทางนั้นที่ช่วยให้เงียบกันได้ ทั้งๆที่ผู้คุมเป่านกหวีดยืนคุมมาตั้งนานก็ยังเสียงดัง " จู่ๆเสียงเคาะไมค์และเสียงพูดเรียบเรื่อยก็ดังออกมาจากเครื่องขยายเสียง น้ำเสียงคนพูดเรียบรื่นแลดูอัธยาศัยดี แต่ทว่าความนัยของมันกลับทำให้ผู้คุมหลายคนมีสีหน้าเคร่งขึ้น ขณะที่สีหน้าไม่พอใจของพี่โตเปลี่ยนไปเป็นความสงสัยปนระแวง
ชายหนุ่มในชุดสีกากีของข้าราชการ รองเท้ามันปลาบและที่ไหล่ประดับยศที่มากพอดู ทำให้หัวคิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันควัน ใบหน้าของชายคนนั้นบ่งอายุว่าน่าจะประมาณสามสิบกว่า แลดูหล่อเหลาสะอาดสะอ้านพอดู แน่นอนว่าไม่ได้ดูดีเพียงแค่เพราะเทียบกับในนี้ที่มีแต่นักโทษชายตัวกระดำกระด่าง แต่ดูดีพอๆกับอาจารย์ธีระ ที่ยืนเขียนเอกสารเซ็นอะไรสักอย่างอยู่ไม่ไกล..
"..ที่เรียกมาประชุมกันวันนี้..เนื่องจากมีหลายเรื่องจะแจ้งให้นักโทษทุกท่านได้ทราบ." ชายคนนั้นเริ่มออกปากพูดอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาของเขากวาดมองเหล่านักโทษมากหน้าหลายตาที่นั่งอยู่ภายในโรงอาหาร " ก่อนอื่น..ผมขอแนะนำตัว..ผม เป็นพัสดีคนใหม่ของที่นี่... ปรมัตถ์ กิจกรรธรณ์ ครับ "
เสียงพูดนั้นเว้นช่วงลงเมื่อผู้คุมพากันนำปรมมือ และนั่นทำให้เหล่านักโทษต่างก็พากันปรบมือตาม แม้จะมีสีหน้างวยงงไม่น้อย หลายคนเริ่มขยับปากพูดคุยกันอย่างสงสัย เพราะเราต่างจำได้ดีว่าพัสดีคนก่อนเพิ่งเข้าประจำที่นี่เมื่อไม่ถึงปีมานี่เอง เพราะอะไรกันถึงได้ออกไปที่อื่นเร็วขนาดนั้น
" พัสดีกรณ์...ได้ออกไปกะทันหันเพราะปัญหาด้านสุขภาพ สำหรับใครที่เป็นห่วง จะเขียนจดหมายหาท่านก็ได้นะครับ ผมคิดว่าท่านคงจะดีใจ " พัสดีคนใหม่พูดถึงพัสดีคนก่อนที่เป็นลุงอายุเหยียบเลขห้า พลางมองไปยังกองเอกสารและกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ไกล..คาดว่านั่นคงหมายถึงกระดาษสำหรับเขียนจดหมายที่ทางเรือนจำจัดให้..
"...และวันนี้ นอกจากจะมีเรื่องการรับตำแหน่งของผมแล้ว ยังมีเรื่องสำคัญประกาศให้ทุกคนทราบ " พัสดีกระแอมเบาๆพร้อมกับกวาดตามองนักโทษทุกคนที่อยู่ในเรือนจำด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
" เนื่องจากระยะนี้ มีข่าวการพบสิ่งเสพติดในเรือนจำ และสิ่งผิดกฏหมายเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเราจะเปลี่ยนการตรวจเรือนนอน จากเดือนละครั้ง เป็นเดือนละสองครั้งแทน โดยจะเป็นการสุ่มตรวจ ไม่มีการบอกล่วงหน้า " คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของนักโทษหลายคนเคร่งขึ้นทันควัน " และในช่วงนี้...ทางเรือนจำได้พบว่ามีการ"พยายาม"ก่อความวุ่นวายในนี้บ่อยครั้ง...."
นัยน์ตาคู่นั้นกวาดมองทั่วบริเวณ แต่เพราะอะไรไม่รู้ผมถึงรู้สึกร้อนวูบกับสายตาที่เหมือนจะกวาดมาทางกลุ่มของผมและพี่โตอย่าง"จับจ้อง"
" ข่าวเหตุการณ์ก่อจลาจลของนักโทษในเรือนจำอื่นๆที่เกิดขึ้นในระยะนี้ ทำให้ทางกรมได้สั่งให้เรือนจำแต่ละที่จับตาดูนักโทษที่มี"อิทธิพล"เป็นพิเศษ ดังนั้นผมจึงขอส่งสารเตือนสั้นๆ สำหรับคนเหล่านั้น " แน่แล้ว..คราวนี้ผมไม่ได้รู้สึกไปเอง เพราะนัยน์ตาและคำพูดนั้นส่อมาทางพี่โตอย่างชัดเจน หากแต่คนข้างกายผมไม่ได้มีท่าทีหวาดหวั่นแต่อย่างใด พี่โตมีสีหน้าสงบนิ่งขณะที่จ้องมองไปทางพัสดีที่ยืนอย่บนเวทีเตี้ยๆของโรงอาหารอย่างเคร่งขรึม
" ...การสร้างอิทธิพลและก่อความวุ่นวายในเรือนจำ ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม หากพบว่าเกิดขึ้น หรือมีความ"พยายาม"ที่จะทำให้มันเกิดขึ้น จะต้องได้รับโทษสถานหนัก.." คำพูดเน้นหนัก และนัยน์ตาจ้องมองนักโทษทุกคนอย่างเคร่งขรึม คำพูดนั้นเว้นช่วง ให้ความเงียบอวลอยู่ในโรงอาหาร ก่อนที่พัสดีคนใหม่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง
" สุดท้าย...นักโทษคนใดที่ต้องการจะถวายฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษเนื่องในวโรกาสเฉลิมพระชนม์พรรษาขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ให้ตรวจสอบคุณสมบัติและฟังขั้นตอนต่างๆจากรองพัสดีสุกฤษครับ.."
เอ่ยสั้นๆแล้วพัสดีคนใหม่ก็ถอยหลังเดินลงไปยังข้างเวที จากนั้นรองพัสดีก็เดินเข้ามาคุยเรื่องการยื่นเรื่องทูลเกล้าฯ ถวายฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ กล่าวถึงคุณสมบัติที่ต้องเป็นนักโทษชั้นดี ที่ต้องคดีถึงที่สุด ชดใช้ความผิดมาแล้วหนึ่งในสามของความผิดและมีการบำเพ็ญประโยชน์ ทำความดีความชอบ ซึ่งหากนักโทษคนใดเข้าเกณฑ์เหล่านี้ก็ให้ไปลงชื่อกับผู้คุมส่วนเรื่องเอกสารและทุกขั้นตอนในการถวายฏีกา ทางเรือนจำจะดำเนินการให้ทั้งหมด
ผมเท้าคางนั่งฟังเรื่องการขอพระราชทานอภัยโทษอย่างครุ่นคิด แม้จะรู้ว่าตัวเองยังไม่ถึงขึ้นที่จะสามารถขอพระราชทานอภัยโทษได้ ก็ตามที แต่ผมก็คิดไว้แล้วนะ ว่าถ้าถึงเวลาแล้วจะทำอย่างไรดีจะทำตัวแบบไหน เตรียมตัวยังให้ให้โอกาสมาเป็นของตัวเองให้เร็วที่สุด ทั้งเรื่องตั้งใจเรียนให้จบ ทั้งพยายามทำตัวดีไม่มีเรื่อง และตั้งใจจะเอาความสามารถของตัวเองมาทำประโยชน์ให้ได้มากที่สุด เพื่อที่สักวันจะได้อยู่ในขั้นที่สามารถขอพระราชทานอภัยโทษได้
นักโทษหลายรายรอบตัวผมมีท่าทีสนใจบ้าง ไม่ก็เฉยๆบ้าง ทว่าร่างของผู้ชายข้างตัวผมกำลังนั่งคุยกับพี่วิทย์ด้วยสีหน้าครุ่นคิด ทั้งสองคนพูดอะไรกันงึมงัมเบาๆในเรื่องที่ผมพยายามเอาหูไปนาเอาตาไปไร่มากที่สุด เพราะเห็นว่าพี่โตแกมองมาหลายทีแล้ว คาดว่าคงไม่อยากให้ผมรู้ เพราะกลัวจะไปสะกิดต่อมเสือกของไอ้เนมเข้าที่ไหน แต่จะออกไปให้ไปไกลๆก็กะไรอยู่ เพราะพี่โตคงรู้ดีว่าการให้ผมไปทำงากับกลุ่มพี่วิทย์โดยไม่บอกเหตุผล ก็โดนไอ้เนมอาฆาตมากพออยู่แล้ว..ซึ่งก็ถูกแล้วล่ะครับ ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินเอง เพราะงั้นห้ามไล่..
"..เนม...ขยับหน่อยสิ " เสียงที่ดังขึ้นบนหัวทำให้ผมที่กำลังเท้าคางมองรองพัสดีพูดไปเรื่อยๆขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจที่มีคนขัดจังหวะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองมนุษย์ที่ยืนค้ำอยู่เหนือหัวอย่างไม่สนใจว่าผู้คุมและพัสดีที่ยืนอยู่แถวนั้นจะเขม่นเอา....และอ้าปากหวอออกมาอย่างตกใจเล็กน้อยถึงปานกลาง ก่อนจะยอมขยับที่ทางให้คนที่มาแต่โดยดี
คนที่พูดประโยคนั้นคือพี่ทินที่ได้ข่าวว่าถูกย้ายไปทำกับกลุ่มอื่นเหมือนกับผมเช่นกัน แกมาพร้อมกับผู้ชายหน้านิ่งๆเหี้ยมๆคนหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้จัก ฝ่ามือของฝ่ายนั้นตะปบวางอยู่ที่ไหล่พี่ทินซึ่งมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก พี่ทินแกยิ้มให้ผมแบบฝืดๆก่อนจะออกแรงผลักไหล่ผมเบาๆให้ขยับเว้นที่ให้
พี่โตเงยหน้ามองคนที่มาแล้วขมวดคิ้วพลางส่ายหัวอย่างเสียไม่ได้ และแน่นอนว่านักโทษที่ยืนกันเป็นกระจุกและเปลี่ยนที่ทางกันท่ามกลางกลุ่มคนอย่างไม่สนใจสายตาพัสดีและผู้คุมมองอยู่จะตกเป็นเป้าสายตา และได้ข่าวว่าเขากำลังคุยเรื่องผู้มีอิทธิพลทั้งหลายอยู่แหมบๆ แบบนี้ไม่เรียกท้าทายแล้วจะเรียกอะไร?
พี่ทินนั่งลงข้างผม ขณะที่ผู้ชายคนนั้นก็หันไปนั่งลงข้างตัวพี่วิทย์ในที่สุด ผมกระพริบตาปริบๆพยายามทำหน้านิ่งสนใจเสียงรองพัสดีที่คุยแจ้วๆอยู่หน้าเวที และไม่สนใจสายตาของผู้คุมที่จ้องเขม็งมาชนิดว่าอยากเอากระบองเพ่นกบาลพวกผมทีละคนแล้วลากคอไปขังเดี๋ยวให้รู้แล้วรู้รอด
"...เอ้อ....มาไงอ่ะพี่ " ผมอ้าปากทักพี่ทินหลังจากที่มากันแล้วก็นั่งเงียบอยู่แบบนั้น พี่ทินหันมามองหน้าผมแล้วพยักหน้ารับ
"...มาคุยด้วย " ว่าแล้วพี่แกก็ยักไหล่ หัวเราะหึและพยายามทำหน้าตาชิลนักหนา แต่ก็อย่างว่านะ...ขนาดผมยังดูออกเลยว่าพี่แกเกร็งขนาดไหนตอนอยู่กับเฮียโหดนี่..และพอไอ้เนมเหลือบมองพี่แกอีกครั้งก็ไม่คิดจะว่าพี่ทินหรอกที่เกร็งน่ะ ในเมื่อพี่คนนี้แกน่าขนลุกออก
หน้าตานิ่งๆ ใบหน้ามีรอยแผลจากของมีคมอยู่ที่ปลายคาง นัยน์ตาดุและขุ่นขวางชนิดที่ว่ามองแล้วยังชวนให้ขนลุกวาบ ผิวสีทองแดงและไรหนวดจางๆใต้จมูกส่งผลให้ความแมน เถื่อน เข้ม สูงปรี้ดชนิดที่ว่าผมไม่คิดจะเทียบและทำให้พี่โตดูเป็นคุณชายขึ้นอีกหลายขุม เป็นคนประเภทที่ว่าอยู่ใกล้แล้วชวนตัวลีบ หายใจและขยับกายไม่สะดวก นับว่าเป็นผู้ชายที่ไม่น่าอยู่ใกล้เอาซะจริงๆ
"..ใครอ่ะ ? "ออกปากถาม พลางเหล่มองพี่โหดนิดๆ
"..อยากรู้จักถามพี่โตมึงเอง "พี่ทินถอนหายใจเฮือกด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายเกินจำเป็น นั่นยิ่งทำให้ผมอยากรู้ ว่าพี่โหดคนนี้คือใคร และกำลังจะมาทำอะไรกับพี่โต
" แฟนพี่เหรอ? "ถามตามข่าวลือที่ได้ยินมา แต่ทำเอาพี่ทินถลึงตาพรืด มือก็บินมาฉาบลงบนหัวผมโป๊กใหญ่จนหลบไม่ทัน
" ห่า....บ้านมึงสิ " ด่าผมเหยงแล้วตั้งท่าจะซัดกำปั้นใส่หัวผมอีกซักดอก ถ้าพี่โตที่นั่งข้างๆจะไม่ใช้สายตาห้ามไว้ ทำให้ผมหัวเราะลอยหน้าลอยตา หึหึหึ..โทษทีนะพี่ แบ๊คอัพเรามันต่างกัน
"...นี่ไอ้คม...แดนสิบ..." พี่โตเป็นฝ่ายพูดเองแล้วมองหน้าผม ปลายนิ้วชี้ละนิ้วโป้งตั้งฉากเข้าหากันเก้าสิบองศาเหมือนปืน ก่อนจะจ้ำมันลงที่หน้าผากเหม่งๆของไอ้เนมแล้วจิ้มมันเบาๆ พร้อมกับทำเสียงปัง..
" มันเคยเป็นมือปืนน่ะ ต้องคดีฆ่าคนตายห้าศพ ...ดูที่ขามันสิ "ว่าแล้วพ่อคนที่ออกปากนินทาตรงหน้าแบบไม่กลัวมีเรื่องก็ชี้ให้มองไปยังใต้โต๊ะ...นั่นทำให้ผมขมวดคิ้ว ตั้งท่าจะก้มลงไปจริงๆ แต่โดนพี่ทินดีดหูใส่อีกรอบซะก่อน
" ก้มไปทำไม ไอ้ควายนี่...อยากโดนมันหมายหัวรึไงว่ะ " กณะซิบขู่อาฆาตแล้วพี่แกก็เอื้อมมือมาจิกกระหม่อมที่มีผมอันน้อยนิดของไอ้เนมให้ยืดขึ้นที่เดิม...เพื่อพบกับสายตาประหัตถ์ประหารกันระหว่างพี่โตและพี่คม...มือปืนห้าศพ...หยึย..
"....แล้วช่วงนี้พี่ไปไหน........"
" ลุกได้แล้ว ! " ก่อนจะอ้าปากคุยกับพี่ทินอีกสักประโยคให้หายคิดถึง(เปล่าหรอก ความจริงผมแค่กลัวพี่โหดที่นั่งหน้าพี่ทินกับพี่โตจะฆ่ากันตายเท่านั้นล่ะ) พี่โตก็ร้องสวนขึ้นมาพลางลุกพรวด นั่นทำให้ผมรู้ว่าการประชุมของเหล่าผู้ต้องขังได้จบลงแล้ว พร้อมกับร่างของนักโทษนักร้อยที่เริ่มเรียงแถวกันแล้วค่อยกรูเข้าไปยังเรือนนอนของตนเพื่อรอการตรวจค้นเรือนนอนซึ่งจะทำเป็นครั้งแรกวันนี้
เดินออกไปข้างพี่โตท่ามกลางเสียงพูดคุยจ๊อกแจ้กถึงพัสดีคนใหม่ และสารเตือนที่ยื่นมาส่งให้ตรงหน้าแล้วพี่โตและกลุ่มก็ยังแสดงเจตนาพร้อมจะงัดข้ออย่างไม่มีถอย ชวนให้หวั่นใจกับคงามกล้าที่บ้าบิ่นแบบนี้เสียจริงๆ
ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าของพี่โตที่ทำหน้าขรึม ไม่พูดไม่จา ไอ้อยากจะคุยก็อยากอยู่หรอก ถ้าเพียงแต่ข้างกายพี่โตจะไม่มีพี่โหดที่น่ากลัวกว่า และพี่วิทย์ที่ตอนนี้น่ากลัวยกกำลังสองเพราะมีพี่กันย์เดินทำหน้าระรื่นอยู่ไม่ไกล ข้างตัวผมมีพี่ทินยืนอยู่ ว่าแล้วผมก็นึกถึงคำพูดของพี่โตขึ้นได้...จึงได้ก้มไปมองพี่คม..ที่ขา...?
-
ข้อเท้าล่ำสันตามขนาดตัวทั้งสองข้างดูปกติดีไม่มีอะไรแปลกไป ทั้งความสมบุกสมบันของมันที่มีอยู่ตามปรกติของนักโทษที่ใช้ความผิดมาหลายปี แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ผมตัวเย็นวาบคือโซ่ตรวนขนาดเล็กที่อยู่ในข้อเท้าสองข้างของคนๆนี้..
มันไม่ได้เป็นโซ่ที่มีตรวนขนาดใหญ่ล่ามไว้อย่างพวกป๋ากับผู้พันในเรือนจำพิเศษแบบที่ผมเคยเห็น ทว่ามันเป็นโซ่ขนาดเล็ก ความยาวพอสมควร ท่อนเหล็กที่ล๊อกขาทั้งสองข้างนั้นก็มีขนาดไม่ไหร่ มันดูบางและเก่ากว่าของพวกป๋ามากนัก.. แต่มองแล้วก็ยังชวนให้แปลกใจพอๆกับขนลุกวาบ
รู้อยู่หรอก ว่านักโทษทั่วไปที่เจอคดีหนักๆก็ต้องถูกล่ามโซ่ ตีตรวนไว้เช่นกัน แต่ทว่าผมก็เพิ่งเห็นเอากับตาตอนนี้นี่เอง ดูแล้วน่าอดสู พอๆกับน่ากลัวและน่าขนลุกจริงๆ..
ผมมองตามแผ่นหลังของพี่โตด้วยสายตาครุ่นคิด พลางขมวดคิ้วแน่น ไม่รู้ว่าคนๆนี้คิดอะไร ถึงชวนคนน่ากลัวอย่างพี่คมมาคุยด้วย..คิดแล้วก็เหลือบมองพี่ทินที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเห็นใจไม้น้อย พอจะรู้แล้วว่านอกจากหน้าโหด เพราะสาเหตุอะไรที่พี่ทินต้องเกร็งและกลัวพี่คมขนาดนี้..
" กี่ปีวะพี่..." ผมกระซิบถามคนข้างกายเบาๆ ... พี่ทินหันมามองอย่างสังสัย ก่อนจะมองตามสายตาผมไปแล้วร้องอ้อในลำคอ
" สามสิบมั้ง " พี่ทินตอบงึมงัมไม่ดังนัก เพราะคนที่นินทาก็เดินนำอยู่ตรงหน้า
" ทำไมอยู่แดนธรรมดา " ผมสงสัย เพราะติดนานขนาดนี้ ก็น่าจะไปอยู่กับพวกป๋าไม่ก็ผู้พันได้นี่
" ก็เป็นคนธรรมดาไง " พี่ทินหัวเราะหึ สีหน้าออกจะหยามหยันเล็กน้อย เมื่อเอ่ยถึงเรือนจำพิเศษที่ว่า...
คิดตามแล้วผมก็เห็นด้วยในใจ เพราะเรือนจำพิเศษ ชื่อก็บอกแล้วว่าเรือนจำพิเศษ ทั้งที่อยู่ก็สะดวกสะบายกว่าที่นี่มากมาย คนที่อยู่ในนั้นก็ย่อมไม่ธรรรมดา ต้องเป็นทั้งผู้มีอิทธิพล เงินหนา และแน่นอนว่าต้องติดคุกนานหลายสิบปี..กระทั่งเป็นนักโทษที่รอการประหารเสียด้วยซ้ำ..
เพราะงั้นคนธรรมดาที่ติดคุกนาน ยังไงก็ต้องอยู่กับคนธรรมดาด้วยกันงั้นสินะ..
ลอบถอนใจกับระบบยุติธรรมที่ไม่เคยยุติธรรมจริงๆเสียทีแล้วผมก็สาวเท้าตามหลังพี่โตไป หากแต่ฝีเท้าที่จะก้าวตามพี่โตที่เดินเลี้ยวเข้าไปยังหลังโรงอาหารกลับถูกคว้าไหล่หมับ..
"..กลับเรือนจำ เขาจะตรวจ " พี่ทินส่งเสียงเข้มมาเตือนผม ทั้งด้วยแววตาและคำพูดเชิงอย่ายุ่ง แสดงออกชัดเจน
" ผมไปไม่ได้เหรอ? "มองหน้าแล้วถามกลับ พี่ทินพยักหน้ารับช้าๆ หากแต่พูดไปอีกเรื่อง
" ผู้คุมมาตรวจแล้วไม่เจอ...จะยุ่ง "
" แล้วนั่น.......ทำไมมันไปได้ " ผมถอนหายใจเฮือกกับคำตอบของพี่ทิน ก่อนจะตวัดสายตาไปยังไอ้เป้ที่เดินดุ่มตามกลุ่มพี่โต พี่กันย์ พี่วิทย์ และพี่โหดรายนั้นไปด้วยท่าทีไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ผู้คุมมาตรวจแล้วไม่เจอพี่โตกับพวก อาจจะยังพออนุโลมได้เพราะเป็นขาใหญ่ ยังไงก็มีพวกป๋าที่มีเอี่ยวกับผู้คุมคอยคุ้มกะลาหัวอยู่แล้ว...แต่กับไอ้เป้...เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามา มันมีสิทธิ์หายหัวไปตอนเขาตรวจห้องขังกันด้วยเหรอ?
"...มึงอย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยน่า " พี่ทินถอนหายใจเฮือก มองหน้าผมอย่างนึกรำคาญใจ " มันเป็นคนของใคร มึงก็รู้ อย่าซักไซ้มากเรื่อง แค่เพราะมึงไม่ชอบมัน กูก็ไม่ชอบเหมือนกันล่ะ แต่ทำไงได้ ไป....รีบไปได้แล้ว "
พี่ทินรุนหลังผมให้เดินเข้าห้องขังไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ที่สุดแล้วผมก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเดินตามพี่ทินไปอย่างไม่อาจจะเถียงได้ แน่นอนว่าที่พี่ทินพูดมันถูกต้อง แต่ผมก็ยังไม่ค่อยพอใจ จะว่าอิจฉาก็ได้ ที่มันเป็นศูนย์กลางของอะไรหลายๆอย่าง ไม่เหมือนผมที่ถูกถีบออกมานอกวงโคจรแล้ว ถึงจะเพราะพี่โตเป็นห่วงก็เถอะ..
..พูดถึงเรื่องนี้ ไอ้เป้ก็คงเหมือนผมตอนนั้นล่ะมั้ง เมื่อสามปีก่อนที่อะไรๆก็พุ่งเป้ามาที่ผมกันหมด ทั้งปวดหัว ทั้งสับสน ทั้งเครียดจนอยากจะตาย ถึงจะคิดว่าดีแล้วที่ไม่ต้องเจอแบบเดียวกับมันอีก...แต่ยังไงผมก็...หงุดหงิดอยู่ดี
...ก็คนที่มันไปเกี่ยวข้องด้วยก็ยังคือพี่โต...และยังคงเป็นพี่โตอยู่วันยังค่ำ
จะช่วยอะไรพี่ได้บ้างไหมนะ? ผมอยากรู้จริงๆ จะช่วยอะไรพี่โตได้บ้างนอกจากจะทำตัวไม่เป็นปัญหา เงียบๆตามคำสั่งของพี่โตอยู่แบบนี้..
ไม่อยากให้พี่โตทำหน้าเครียด ไม่มีความสุขอยู่แบบนี้เลยจริงๆ
ตึก !
ฝีเท้าของชายหนุ่มเบื้องหน้าผมชะงักลงโดยไม่รู้ตัว จนผมเผลอเดินชนโดยไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆมองแผ่นหลังของพี่ทินที่อยู่ตรงหน้า ขมวดคิ้วกับเสียงเเซงเเซ่และเสียงพูดคุยกันของนักโทษในห้องขังที่ดังขึ้นมาด้วยนัยยะอันร้อนรนผิดปกติ อีกทั้งร่างที่นิ่งงันไปของผู้ชายตรงหน้าทำให้ผมยิ่งนึกสงสัย
ค่อยเดินแหวกผู้คนออกไปยืนข้างกายพี่ทินที่นิ่งเงียบ พบว่านี่คือในเรือนนอนของพวกเราเอง หากแต่ภาพที่อยู่ถัดจากลูกกรงเหล็กสามสี่ซี่ไปไม่มากนัก คือเสื้อผ้าข้าวของที่ถูกคนกระจุยกระจาย มีร่างของผู้คุมสองสามนายยืนคุมเชิงอยู่โดยรอบ และภายในห้องขังนั้นมีร่างของพัสดีคนใหม่ และผู้คุมอีกสองนายที่ก้มตัวค้นข้าวของภายในเรือนอน..
และภาพที่ทำให้ผมเบิกตากว้าง คือสิ่งที่อยู่ในมือของพัสดีคนนั้น...
บุหรี่...และ..โทรศัพท์มือถือ ?
การมีของสองสิ่งนี้ในโลกภายนอกเรือนจำมันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ หรือผิดปกติอะไรนักหนา แต่นี่มันไม่ใช่ การมีบุหรี่อยู่กับตัว ไม่ต่างจากการมีกัญชาหรือใบกระท่อมสักห่อเท่าไหร่ เพราะที่นี่ห้ามเสพสิ่งเสพติด บุหรี่ถือเป็นข้อห้ามแรกๆที่ต้องปฏิบัติตามโดยไร้ข้อบิดพลิ้ว แม้ว่าความจริงแล้วมันจะเป็นของที่จะหาก็หาได้ และนักโทษหลายรายก็นำมันมาแลกเปลี่ยนกัน แต่ว่าก็ไม่ใช่ของที่จะให้ผู้คุมเห็นอยู่ดี
แต่ทว่า นี่มันยังไม่อันตรายเท่าโทรศัพท์....โทรศัพท์มือถือในเรือนจำ การมีมันอยู่กับตัวคงไม่ต่างกับการมียาบ้า ต้องหลบหลีกซุกซ่อนเสียยิ่งกว่าอะไร หากผู้คุมเห็นหรือจับได้โทษของมันหนักหนาเสียยิ่งกว่าการมีบุหรี่ติดอยู่กับตัวเสียอีก เพรานั่นมันหมายความว่าเราสามารถติดต่อกับโลกภายนอก ติดต่อกับคนนั้นคนนี้ได้
แม้นักโทษจะไม่ได้ถูกห้ามติดต่อกับคนภายนอก แต่นั่นมันหมายถึงกรณีมาเยี่ยม และการโทรหาก็โทรได้แต่ครอบครัวที่มาเยี่ยมเท่านั้นไม่ได้หมายความว่าจะโทรไปหาใคร จะติดต่อใครก็ได้..
ข่าวการจับยาบ้า หรือข่าวการสั่งค้ายาจากนายใหญ่ที่อยู่ในคุก...ติดต่อกันด้วยวิธีนี้...สั่งการกันด้วยเจ้าอุปกรณ์อิเล็กทอรนิกส์เครื่องเล็กๆนี้...เพราะฉะนั้น มันจึงเป็นของ"ต้องห้าม"ที่ใครมีมันกับตัว ถือว่าเป็นโทษหนัก...
แล้วนี่....
ผมจ้องมองโทรศัพท์มือถือเครื่องโบร่ำโบราณในมือของพัสดีอย่างตกตะลึงและสงสัย เจอมันในนี้ เจอมันที่เรือนอนนี้ ทั้งที่ผมไม่เคยรู้เลยน่ะหรือ?
พี่โตมีบุหรี่อยู่กับตัว จะสูบหรืออะไรบ้างผมพอรู้...ถึงจะใจหายวาบที่ถูกจับได้แต่ก็ขอบอกว่าไม่แปลกใจอะไรที่ผู้คุมจะเจอมันหากที่โตเก็บไว้ในเรือนนอนจริงๆ
...แต่กับโทรศัพท์มือถือ ผมไม่เคยรู้ว่ามี ผมไม่เคยเห็นว่ามันอยู่ตรงไหน...ไม่รู้เลย
แล้วผู้คุม ไปคุ้ยเจอในที่นอนของพี่โต ได้ยังไงกัน?
"..ชิบหายแล้ว " เสียงสถบจากปากพี่ทินที่อยู่ข้างตัวยิ่งทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ...และยิ่งหน้าซีดลง..เมื่อพบว่าพัสดีกวาดตามองพวกเรา...เหล่านักโทษในเรือนจำนี้ด้วยสายตาเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด..
"....ใครเป็นคนนอนที่นี่? " แน่นอนว่าเมื่อสิ้นคำถามนั้น สายตาของทุกคนก็มองมาที่ผมเป็นจุดเดียว...
...............
สวัสดีค่ะ
มาอัพช้ามาก ไม่มีข้อตัว..
ความจริงแจ้งว่าจะมาอัพตั้งแต่วันที่สิบ...แต่ว่าเน็ตไม่มีค่ะขอโทษด้วยจริงๆ จะออกไปช่วงสงกรานต์ก็เหมือนฆ่าตัวตายชัดๆเลยรอมาจนวันนี้ ขอโทษทุกคนด้วยนะค่ะ
ตัวละครสำคัญในเรื่องออกมากันครบแล้วล่ะคะ ไม่มีใครออกมาให้จำกันอีกละ
ส่วนตอนนี้..เนมเอ๊ย...ไม่ได้อยู่ตรงกลาง แค่อยู่ขอบๆของเรื่องก็ซวยได้นะลูก เพราะตราบใดที่นังปุ้ยเป็นคนเขียน แกก็คงไม่พ้นซวยอ่ะ (วิ่งหลบตรีนนังหนูเนม)
สาระน่ารู้
การทูลเเกล้าฯถวายฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ
การทูลเเกล้าฯถวายฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษนั้นจะมีขึ้นในวโรกาศอันเป็นมงคลต่างๆที่เกี่ยวกับสถาบันพระมหากษัตริย์หรือเหตุการณ์สำคัญของบ้านเมือง ผู้ต้องขังและผู้มีประโยชน์เกี่ยวข้องมีสิทธิยื่นเรื่องได้ทันทีที่คดีถึงที่สุด สำหรับนักโทษประหารต้องยื่นเรื่องทูลเกล้าฯภายใน 60วันหลังจากคดีถึงที่สุด สิ่งที่ต้องใช้ในการยื่นเรื่องขอพระราชทานอภัยโทษคือ เรื่องราวทูลเกล้าฯลงลายมือชื่อผู้ยื่น เอกสารประกอบอ้างในฏีกาทูลเกล้า เช่น หนังสือรับรองความประพฤติในกรณีทำความดีความชอบ บำเพ็ญประโยชน์ การศึกษา อบรม ใบรับรองแพทย์กรณีเจ็บป่วยฯลฯ สำเนาคำพิพากษาทุกชั้นศาล เอกสารหลักฐานอื่นๆ และต้องเป็นนักโทษที่รับโทษไปแล้วถึงหนึ่งในสาม ทางเรือนจำจะจัดเอกสารทั้งหมดส่งไปยังกรมราชทัณฑ์เพื่อเสนอความเห็นผ่าน รมต.กระทรวงยุติธรรมเพื่อนำความขึ้นกราบบังคมทูลฯ ผ่านสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี เมื่อทรงมีวินิจเป็นเช่นใด จะส่งผลให้ทงกรมราชทัณฑ์ได้ทราบและแจ้งผลให้ผู้ยื่นเรื่องฏีกาทราบผลโดยเร็ว
สิ่งของที่ห้ามผู้ต้องขังนำเข้าหรือมีไว้ในขณะอยู่ในเรือนจำ
ยาเสพติดให้โทษ วัตถุออกฤทธิ์ต่อจิตประสาทและสาระเหย
สุรา หรือของมึนเมาอย่างอื่น
อุปกรณ์สำหรับเล่นการพนัน
เครื่องมือหรืออุปกรณ์สำหรับใช้ในการหลบหนี
อาวุธ วัตถุระเบิด เครื่องกระสุนปืน ดอกไม้เพลิงและสิ่งเทียมอาวุธปืน
ของเน่าเสีย หรือของมีพิษต่อร่างกาย
น้ำมันเชื้อเพลิง
สัตว์มีชีวิต
เครื่องคอมพิวเตอร์ โทรศัพท์ หรือเครื่องมือสื่อสาร รวมทั้งสิ่งของสำหรับอุปกรณ์ดังกล่ว
วัตถุ เอกสารหรือสิ่งพิมพ์ซึ่งอาจทำให้เกิดความไม่สงบเรียบร้อยหรือขัดต่อศีลธรรมอันดีของประชาชน
หากมีติดตัวมา จะต้องนำฝากญาติหรือบุคคลภายนอกหรือจัดจำหน่าย หรือทำลายเสีย ผู้ใดนำเข้าหรือมีไว้ในเรือนจำจะมีความปิดทางอาญาและทางวินัย
ที่มา : หนังสือคู่มือการใช้ชีวิตในเรือนจำ กรมราชทัณฑ์ สำนักทัณฑวิทยา ( เว็บไซต์ รายการวิทยุ ทนายคลายทุกข์ สถานีวิทยุ Am 63o khz )
-
รีบปั่นอ่านมาตั้ง 1 อาทิตย์ แทบไม่ได้เที่ยวสงกรานต์เลย 555
น่ารักอะ อยากมีแบบนี้มั่งจัง :-[ + :pighaun:
งงอยู่ว่าทำไม พี่โตถึงเกลียดเมฆอะ ใครรู้ช่วยตอบที อิอิ :z3:
-
น้องเนม
ซวย!!!! :serius2:
-
งานเข้าแล้วมั๊ยล่ะเนม :เฮ้อ:
อิผู้คุมคนใหม่ต้องมีอะไรๆๆๆ แน่ๆเลย
สุขสันต์ปีใหม่ไทยย้อนหลังนะค่ะ
รอตอนต่อไปจ๊า :L2:
-
สงสารเมฆอ่ะตอนนี้
-
วุ่นวายได้ใจ o13
อยากอ่านเรื่องสามผีอ่าาา :o8: อยากอ่านพี่วิทย์~
พี่ทินกัีบพี่คมนี่ :impress2: ขออ่านด้วยได้มั้ย หุหุ :z1:
ไม่ได้อ่านมา 3 สัปดาห์ได้มา 2 ตอน :a5:......ไม่เป็นไีรๆ เพราะว่ามันสนุก~ รอตามต่อนะค่ะ :L2:
-
งานเข้าแล้วเนมเอ๋ยยยยย
พัสดีคนใหม่นี่ท่าทางจะเอาเรื่องน่าดูเลย
สามผีก็ยังไม่เคลียร์สงสารกันถ้วนหน้าไปหมด
-
งานเข้านู๋เนมซะแล้ว :เฮ้อ:
สงสารเมฆจังเลยค่ะ คนแต่ง :sad11:
-
เนมจะโดนขังเดี่ยวอ๊ะป่าวอ่า อีพัสดีคนใหม่น่ากลัวนะ
-
หันมามองเนมก็ใช่ว่าจะเป็นที่นอนของเนมนี่นา เนอะ?? อาจจะเป็นของอิพี่โตก็ได้นี่นา
เค้ามีอะไรจะบอกแหละ ปลื้มพัศดีคนใหม่คนนั้นจังเลยอ่ะ ถึงแม้ว่าบทบาทพี่แกจะเป็นปรปักษ์กับพวกพี่โตก็ตามที
-
ความซวย มาถามหาพี่โตเข้าจนได้
ทำไงกันดีฟระ
งานนี้ต้องมีใครมาใส่ร้ายพี่โต ชัวร์
ปอลอ ถึง พี่กันย์ไม่ต้องมาให้พี่ วิทย์แกเห็นหน้าเลย ไป ไสหัวไปเลย
ไอ่บ้าพี่กันย์ดันมาเกลียดพี่วิทย์ ทำไมวะ
-
เครียด งานนี้พี่โตอ่อมแน่
-
o22อ่ะ ไม่นะ ทำไมรู้สึกว่างานจะเข้าหนูเนมซะแล้ว :z3:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อ แล้ว ดีใจ มากมาย
เรื่องราว เริ่มเข้าสู่จุดไคแม็คแล้ววว ว ว วว ว ววู้ๆ
-
อ่านตอนนี้เเล้วบอกได้คำเดียวว่า "ชิบหายเเล้วววววววว"
พัสดีคนใหม่มันจะดีเเละมีคุณธรรมจริงๆ หรือป่าว ไม่ใช่เป็นคนของป๋าอีกคนล่ะนะ อ่านเรื่องนี้เเล้วระเเวงไปหมด คาดเดาได้ยากจริง ๆ
รอลุ้นตอนหน้าว่าน้องเนมจะเป็นยังไง เฮ้อ....
-
ชิบหายแล้วววววว หนูเน๊มมมมมมมมม o22
-
เหมือนงานจะเข้าพี่โต แต่ไปๆมาน้องเนมซวยกว่า :call:
รออ่านตอนต่อไปว่าไคจะซวยกว่ากัน และไคซวยสุด...
ไม่พ้นไอเนมของพี่โตแน่เลยอ่ะ :a5:
-
งานเข้านู๋เนม o22เฮียมะอยู่ :z2:+1
-
งานเข้า แล้ว น้องเนม o22
-
ช่วยข่อยแน
-
น้องเนมเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หนูจะพักหายใจหายคอไม่ได้เลยใช่มั้ยลูก มีเรื่องมาให้ซวยได้ตลอดเลย :sad4:
พี่โตก็ดันไม่อยู่อีก เง้อออออออออออออออ
รีบๆมาต่อนะคะ ลุ้นไม่ไหวแล้ว อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
-
งานงอกเลยน้องเนมเอ๋ย...ได้ข่าวว่างานช้างด้วย ยยย
และ...สามผี...ก้อยังทรมานจิตเราต่อไป...ฮื้อๆๆๆ สงสารน้องเมฆ -อะซิกๆ-
อื้ม มมม เค้าอ่านตอนนี้แล้วเซ็นมันบอกว่าพัสดีคนใหม่ต้องมีอะไรสักอย่างง่ะ -ใึครๆเค้าก้อคิดงั้นแหละย่ะ-...แงมๆ
แต่อ่านแล้วรู้สึกว่าพัสดีคนใหม่หล่อ...กร๊าก กกก คงไม่ใช่ว่ามาต้องตา ต้องใจเคะน้อยๆของเราเข้านะ...ฮ่าๆๆ
แต่น้องเนมออกจะน่าจะรัก แต่ไม่มีใครมาจีบแข่งกะพี่โตเลย(ใครมันจะกล้า าาา) แอบเสียดายความแบ๊วอยู่เหมือนกันนะเนี่ย แต่ถ้าคนที่จะสนใจเนม แล้วพอจะงัดข้อกะพี่โตได้ คนๆนั้นก้อต้องมีบทบาทที่สูงกว่าอ่ะนะ มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ...คึคึ
-นี่ก้อมโนไป๊- แค่นี้เรื่องมันยังยุ่งไม่พออีกเร๊อะหล่อน ยังจะเอาเรื่องรักมาปวดหัวอีกคู่เร๊อะ...แหะๆๆ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อแล้ว.....และ....และ...และ เราก้อค้างอีกแล๊ว วววววววววววววววววววว
กรี๊ด ดดดดดดดดด อยากอ่านต่อง่ะ อย่าหายไปไหนนานๆนะคะไรท์เตอร์...สงสารเค้าเต๊อะ... -สบตา ปิ้งๆ-
ps. ไม่ชอบขี้หน้าเจ้าเป้มันอย่างรุนแรงคร๊ะ
-
ความซวยมาเยือน
พี่โต มีช่วยเมียรักด่วนนนนนน
-
มาต่อด่วนนะครับ
-
เนมซวยแล้ว
พี่โตก็ดันไม่อยู่ด้วย
-
พัสดีคนใหม่นี่เป็นเด็กใครอีกหรื อเปล่า??
เห้อออ
ขยันมีเรื่องให้พี่โตและไอเนมปวดขมองจิงๆ
เฮ้อออ.... - -+
*ตบบ่าเนม
สู้ๆ นะ 555+
-
ช่วยข่อยแน
คอมเม้นนี้ ... ถูกใจมากๆค่ะ
กดไลค์
o13
-
:L2:
-
สั่งจองหนังสือ
-
ความซวยมาเยือนน้องเนม
ของพี่โต ขาใหญ่เค้าซะแล้ว
สงสัยจะมีเรื่องให้ตื่นเต้นอีกเยอะเนอะ
น้องปุ้ย 555 :man1:
จะรอความคืบหน้าต่อไป :z2:
-
ฉิบหายแล้วน้องเนมมมมมมมมมมมมมม
-
เนมเอ๊ยยยยยย
ซวยแล้วล่ะจ้ะ=w= พี่โตของหนูก็ไม่อยู่ซะด้วย
ว่าแต่ งานนี้ของจริงหรือโดนยัดล่ะเนี่ย?
-
น้องเนมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม.. :serius2:
-
ค้างอย่างแรง เนมจะพิสูจน์ตัวเองให้พี่โตเห็นหรอว่าไอ้เนมรักพี่โตแค่ไหน รับผิดแทนพี่โตแน่เลย สู้ๆนะ ไรน์เตอร์มาต่อเร็วๆนะค้าง.....
-
o13
-
+1 ค่ะ พี่โตช่วยเนมด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
=[]=! ค้างค่ะ!!!
เนมมมมมมมทำกรรมอะไรมาค่ะ หนู~~
กรี๊ด....ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้ T T :sad4:
-
เฮ่ยย เอาแล้วไง T"T
โตๆๆๆ กลับมาช่วยน้องก๊อนนนนนน น นน น นน
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2:
ความวัวหาย ความควายแทรก....
อย่ากดดันไปมากกว่านี้เลย....คนอ่านเครียดตาม.... o22
-
......................... :a5:
ซวยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
เนมเอ๊ยยยย ใช้สมองอันแหลมเปี๊ยวช่วยพี่โตแกหน่อยเน้ออออออออออออ
อ่านแล้วเหนื่อยขมองแทนพี่โต :เฮ้อ:
-
ไรเตอร์ มาได้แล้วครับ
-
แวะเวียน มาอัพไวๆๆนะคึ่ะ รอออยู่ :monkeysad:
-
ชิบหายแล้วเนม
รับเคราะห์แทนพี่โตไปก่อนแล้วกัน
ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ที่เจอนี่ถูกใส่ร้าย มีมานานแล้ว
หรือเพิ่งมีเพื่อปฏิบัติแผนการของป๋าก็ไม่รู้
แต่ตอนนี้ที่รู้ๆคือค้างมาก
-
ซวย แล้ว ไง ล๊ะ พี่โต กะ น้อง เนม ทำไงดีล๊ะ เนี้ย
ตามๆๆๆ ลุ้นๆๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆๆ
อย่านนา มาก นะคร๊
หั้ยกำลังจัย สู้ๆๆๆ
:3123: :L2: :L1: :L2: :3123: :L1:
-
คิดถึงหนูเนมที่ซู้ดดดดดดดดดดดด
เข้ามานอน...และรอ....
-
^_^ เข้ามารอด้วยคน
-
รอน้องเนมนานเเล้วหง่ะ :call:
-
คืนนี้แน่นอนจ้า
-
:impress2: :impress2:
รอรอ
-
:z3: งานเข้าแล้วเนมเอ้ย
-
Improbable 17 : ไม่อาจโต้แย้ง
...กระดาษขนาดเอสี่ปึกใหญ่ถูกวางลงตรงหน้า ในนั้นมีตัวอักษรเรียงรายเป็นเนื้อหาของอะไรผมไม่รู้ ผมมองมันผ่านๆ เพื่อที่จะเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสีดำสนิทที่ฉายแววเคร่งขรึมจริงจังของพัศดีคนใหม่...
ใช่ครับ พัศดีคนใหม่
ผมกวาดตามองสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้ง ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง มีประกาศมีกระดาษสีขาวกองอยู่และเปิดไฟสว่างโร่ โต๊ะทำงานจากไม้ขนาดกลาง มีเอกสารหลายอย่างและแฟ้มสีเข้มหลายอันวางซ้อนทับกันอยู่ เบื้องหน้าผมคือร่างของพัศดีคนใหม่นามว่า ปรมัตถ์ ชายหนุ่มรุปร่าง หน้าตาดีในชุดข้าราชการสีกากี ด้านหลังของเขามีบอร์ดประกาศติดกระดาษอะไรมากมายดูเป็นการเป็นงานพอควร และเบื้องหลังผมคือร่างของผู้คุมสองนายที่ยืนประจำอยู่ราวกับรอคำสั่ง
มองสบตาพัศดีคนใหม่แล้วต้องเม้มปากแน่น รู้สึกตัวลีบเล็กและสั่นระริกขึ้นมากะทันหัน ต้องให้ผมบอกรึเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น ยามที่พัศดีเจอโทรศัพท์เครื่องหนึ่งในห้องขังของผม
โทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ได้อยู่ใต้ที่นอนของพี่โต แต่เป็นใต้ที่นอนของผม ที่นอนอยู่ข้างๆและแม้คนในเรือนจำจะรู้ดีกว่าที่นอนของผมนั้นมีก็เหมือนไม่มี เพราะส่วนใหญ่ผมจะไปนอนกับพี่โตเสียมาก แต่ที่นอนของผมก็ยังอยู่ข้างๆพี่โตแบบนั้น เอาไว้วางของใช้ส่วนตัว วางพวกกระดาษหรือผ้าห่มอะไรไปตามเรื่อง
ว่ากันตามจริงการพบโทรศัพท์อยู่ใต้ที่นอนของผม ไม่ได้หมายความว่าโทรศัพท์นั้นจะเป็นของผม ในเรือนนอนนี้ไม่ได้มีผมอยู่คนเดียว คนอีกยี่สิบกว่าคนในนี้ก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยด้วย มันอาจจะมีการกลั่นแกล้ง หรือมันอาจจะมีการใช้ที่นอนของผมเพื่อเก็บโดยที่ผมไม่อาจจะรู้ ใช่ครับ มันอาจจะเป็นแบบนั้น แต่เราก็ไม่อาจจะลืมประเด็นที่สำคัญที่สุดได้ช่นกัน
ต่อให้คนทั้งเรือนจำจะเป็นผู้ต้องสงสัยเช่นเดียวกับไอ้เนม...แต่ ผมก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญอยู่ดี ก็ในเมื่อมันอยู่ใต้ที่นอนผม ยังไงผมก็ต้องถูกเพ่งเล็งมากที่สุด
ใช่....นี่จึงเป็นสาเหตุสำคัญที่ผมมานั่งอยู่ในห้องทำงานของพัศดีคนใหม่ เป็นนักโทษคนแรกผู้ได้รับเกียรติมาเหยียบห้องนี้นับจากเขาได้ตำแหน่ง และเป็นนักโทษคนเดียวที่ได้รับโอกาศแรก ให้พัศดีคนใหม่สืบสวน ขณะที่คนอื่นๆในเรือนนอนถูกผุ้คุมแยกสอบสวนเป็นคนๆไป..
แต่มันไม่ใช่สิทธิพิเศษที่ผมพอใจ หรืออยากจะได้มันมาเลยสักนิด...
ผมก้มหน้าต่ำ จ้องมองฝ่ามือตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก ท่ามกลางความเงียบอันน่าอึดอัดซึ่งลอยตัวอยู่ในห้อง ไม่มีใครเอ่ยคำพูดอะไร ผมก็เงียบ ผู้คุมสองคนก็นิ่ง พัศดีก็จ้องหน้าผมเงียบๆไม่พูดอะไร แต่ชวนให้เม็ดเหงื่อร้อนๆไหลลงจากขมับมาสู่ลำคอได้อย่างง่ายดาย แม้จะมีพัดลมติดเพดานขนาดใหญ่คอยพัดให้ความเย็นแล้วก็ตามที
เหงื่อไหลไคลย้อยเพราะความกดดันและความเครียด ต่อให้ใช้พัดลมร้อยเครื่องก็ไม่มีวันหาย เช่นเดียวกับที่สภาพของผมตอนนี้ ที่ต่อให้ร้อยป๋าหรือพันพี่โตก็ไม่อาจจะพาตัวผมออกจากห้องนี้ ให้ไปไกลการสอบสวนครั้งนี้ไปได้
เพราะนี่คือความผิด เพราะนี่คือการไต่สวนตามกระบวนการของเรือนจำ ไม่ว่านักโทษคนไหน หน้าไหน อยู่ชั้นไหน ความประพฤติดีแล้วหรือยิ่งใหญ่เพียงใดก็ไม่อาจจะมาโวยวายให้เลิกล้มการสอบสวนนี้ไปได้ นี่จึงเป็นเรื่องที่ผมต้องเผชิญกับมัน ด้วยจิตใจระส่ำระส่ายเช่นนี้...
"....อ่านหนังสือออกไหม? " คำถามแรกที่ส่งมาทำให้ผมขมวดคิ้ว เงยหน้าไปสบตาพัศดีคนใหม่อย่างงๆ ก่อนจะสะดุดกับกระดาษเอสี่ที่ฝ่ายนั้นใช้มือดุนมาตรงหน้าเงียบๆ
" ครับ? " ผมรับคำงงๆ
" ลองอ่านนี่ให้ฟังหน่อยสิ " ว่าแล้วก็พยักหน้าให้กระดาษตรงหน้าผม ไอ้เนมหยิบมันมาอ่านอย่างงๆ พลันกวาดตาผ่านๆเท่านั้นแหละ ก็รู้เลยว่าเขาจะให้ผมอ่านเพื่ออะไร...
ที่อยู่ตรงหน้านี่คือระเบียบของเรือนจำ...อันว่าด้วยสิ่งของต้องห้าม...
ผมกลืนน้ำลายหยิบมันขึ้นมา กวาดตามองแล้วเงยหน้าไปมองหน้าพัศดีอย่างไม่เข้าใจ กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังพยักหน้าให้ผมอ่านออกเสียง
"......สะ......สิ่งของที่ห้ามผู้ต้องขังนำเข้าหรือมีไว้ในขณะอยู่ในเรือนจำ..." ไอ้เนมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ลมหายใจสั่นไหวด้วยความกังวลและความหวาดหวั่นที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ"... ยาเสพติดให้โทษ วัตถุออกฤทธิ์ต่อจิตประสาทและสาระเหย สุรา หรือของมึนเมาอย่างอื่น อุปกรณ์สำหรับเล่นการพนัน..."
ผมขยับริมฝีปากอ่านกฏของเรือนจำข้อต่างๆตามที่จากรึกไว้ในกระดาษอย่างเชื่องช้า ขณะที่มือไม้เย็นเฉียบ ลมหายใจสะดุดไหว...กระทั่งถึงข้อที่ว่าด้วย..
"....เครื่องคอมพิวเตอร์ .....ทะ.....โทรศัพท์ หรือเครื่องมือสื่อสาร รวมทั้งสิ่งของสำหรับอุปกรณ์ดังกล่าว..." ผมเม้มปาก เงยหน้ามองผู้คุมด้วยแววตาหวาดหวั่น หากเขายังคงใช้มือสอดใต้คางและฟังคำพูดผมด้วยสีหน้าปกติสุข พร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ พยักหน้าให้ผมจำต้องพูดต่อ
"...หากมีติดตัวมา จะต้องนำฝากญาติหรือบุคคลภายนอกหรือจัดจำหน่าย หรือทำลายเสีย ผู้ใดนำเข้าหรือมีไว้ในเรือนจำจะมีความผิด......ทางอาญาและ.....ทางวินัย... " ลมหายใจสั่นไหว สีหน้าซีดเผือกไม่มั่นใจของผมอยู่ในสายตาของพัศดีที่จ้องมองมาตลอด ผมวางกระดาษแผ่นนั้นลงพื้น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ...
"....เอ่อ....ผม....."
"....รู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงให้คุณอ่าน " พัสดีคนใหม่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ตัดบทคำพูดที่ผมจะพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าของเขายังคงยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจเสียเลย
" ครับ " ได้แต่รับคำ ไม่บอกอะไร เพราะผมก็รู้ดีว่าทำไมเขาถึงให้ผมอ่าน ทำไมถึงให้ผมทบทวนกฏกติกานี้ด้วยตนเอง...
เพราะรู้ดี...ว่าตัวผมกำลังทำผิด ไม่ว่าจะทำจริงหรือไม่ ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ แต่ในสายตาคนภายนอกแล้ว ผู้ต้องสงสัยคนสำคัญอย่างผม ยังไง...ก็ไม่อาจจะละเว้น
"...ความผิดทั้งทางอาญาและทางวินัย รู้ไหมมันหมายความว่ายังไง " ฝ่ามือนั้นหยิบกระดาษที่เขาวางไว้ให้ผมอ่าน ดึงเข้าหาตัวแล้วยิ้มมุมปากออกมาอย่างชาเฉย " คดีของคุณถึงที่สุดแล้ว คุณได้เลื่อนขั้นเป็นนักโทษในชั้น"ดี"แล้ว ไม่มีประวัติด่างพร้อย สามสี่ปีมานี่ก็ไม่เคยก่อเรื่องก่อปัญหา อีกทั้งยังเป็นนักดนตรีของเรือนจำ ฝีมือดีและบำเพ็ญประโยชน์มาตลอด...."
"...แล้วทำแบบนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น รู้บ้างไหมครับ ? "
" ผมไม่ได้ทำ " ผมหน้านิ่ว ปฏิเสธทันควัน สีหน้าหนักแน่น จ้องตาเขาเขม็ง ผมถือคติจริงใจเข้าว่า อาจจะจริงที่หลักฐานทั้งหมดบ่งชี้มาที่ตัวผม แต่ในเมื่อไม่ได้ทำจริงๆ ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมรับผิดหรอก
" ...ไม่ว่าใครทำผิดก็ไม่มีใครยอมรับหรอกครับ....."สันดาน" พวกนักโทษก็แบบนี้ " พัศดียิ้มเยาะมุมปาก สบตาผมเพียงชั่วครู่ก่อนจะมองเลยไปยังผุ้คุมด้านหลัง
" ออกไปก่อนครับ " เขาสั่ง " ถ้ามีอะไรจะเรียก "
ร่างของผู้คุมสองนายโค้งตัวให้แล้วเดินออกไปเงียบๆ เสียงปิดประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง และภายในห้องเหลือเพียงผมและพัศดีคนใหม่ พัศดีประมัตถ์จึงยืดตัวขึ้นจากเก้าอี้ ลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะของตนอย่างเชื่องช้า
"คุณบอกว่าไม่ได้ทำ มีอะไรจะมายืนยัน...ตรงนั้นเป็นที่นอนของคุณ เรือนนอนนั้นก็เป็นที่อยู่ของคุณ แล้วทำไมมันจะไม่ใช่ ? "
"...ผมไม่รู้จริงๆว่ามันมาได้ยังไง อาจจะมีคนแกล้งก็ได้ ทำไมไม่ลองตรวจหารอยนิ้วมือดูล่ะครับ ? " ไอ้เนมถามกลับ สีหน้าข้องใจ
" หา? " พัศดีฟังแล้วหัวเราะหึ " ตรวจลายนิ้วมือ? ไม่มีใครเขาทำกับเรื่องเล็กๆแค่นี้หรอกนะ เพราะยังไงคนทำผิดก็คือทำผิด นักโทษยังไงก็เป็นนักโทษอยู่ดี "
อ้อ เขาตัดสินดีชั่วเพียงเพราะว่าพวกผมเคยทำผิดมาก่อนงั้นสิ ผมถอนหายใจแรง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
" ถ้าคุณเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กจริง แล้วจะเรียกผมมาทำไม ? "ผมจ้องหน้าพัศดีคนใหม่เขม็ง สีหน้าไม่ยอมแพ้ แม้ในใจจะกลัวแค่ไหนก็เถอะ แต่ในเมื่อผมไม่ได้ทำ ไม่รู้เรื่องจริงๆ ก็ไม่ใช่เหตุผลอะไรที่จะยอมรับ
" คำพูดคำจาก็ฉลาดดีนี่ " พัศดีปรมัตถ์มองหน้าผมแล้วถอนหายใจหนักๆ " น่าเสียดายนะที่กลายมาเป็นนักโทษแบบนี้.....ผมจะตอบคำถามของคุณ นช. กันตธร....เรื่องเล็กๆในสายตาคนอื่น มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ของคนอีกคนก็ได้ เหมือนกับในตอนนี้ ถึงผมจะบอกว่านี่เป็นเรื่องเล็ก แต่นั่นมันหมายถึงมัน"เล็ก"กว่าที่จะมาวุ่นวายตรวจลายนิ้วมืออะไรกันให้เสียเวลาเสียงบประมาณ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเล็ก...เล็กจริงๆสำหรับสายตาของท่านอธิบดีกรม หรือกระทั่งสายตาของพัศดีอย่างผม แต่มันก็เป็นเรื่องใหญ่ เรื่องใหญ่สำหรับเรือนจำนี้ สำหรับแดนนี้เช่นกัน "
" มีโทรศัพท์เล็ดลอดเข้ามาในนี้ได้ยังไง? มีคนนอก หรือใครที่ไหนนำของพวกนี้เข้ามามอบให้แล้วผู้คุมตรวจสอบไม่ได้ โทรศัพท์เครื่องนั้นใช้สำหรับทำอะไร ? เห็นไหม...ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กเลย โทรศัพท์เครื่องนึงโผล่มาในเรือนจำที่มีการคุ้มกันแน่นหนา และโผล่มาในแดนที่นักโทษความผิดร้ายแรงอาศัยอยู่ ถ้าหากมีคนนำมันมาใช้เพื่อก่อเรื่องล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น "
"............."
" และยิ่งมันเกิดเรื่องในวันแรกที่ผมมาทำงาน นั่นยิ่งยอมไม่ได้ " พัศดีคนใหม่ถอนหายใจแรง ด้วยท่าทีหงุดหงิด " เอาล่ะ คุยกันพอหอมปากหอมคอมามากพอแล้ว เข้าเรื่องเสียทีนะ นช.กันตธร......"
ร่างของพัศดีเดินวนมาที่เก้าอี้ของตนเองแล้วนั่งลงอีกครั้ง เขากอดอก มองหน้าผมเขม็ง
" ตอบมา ว่าแกเอามันมาทำไม และใครเป็นคนเอามาให้ "
" ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ " ผมจ้องตาพัศดีเขม็ง ยืนยันหนักแน่น
" ตอบมาดีๆ..." พัศดีปรมัตถ์ยังไม่ยอมแพ้ จ้องหน้าผมเขม็ง
" ก็ผมไม่ได้ทำจริงๆ มันเข้ามาได้ยังไงผมไม่รู้ มันอยู่ใต้ที่นอนได้ยังไงผมก็ไม่รู้ แล้วจะให้ผมตอบพัศดียังไง? ในเมื่อผมเองก็ไม่รู้อะไรเลย ! "ผมตอบเสียงห้วน ด้วยความฉุนจัด กับสีหน้าและแววตาไม่เชื่อถือของเขา
" คิดว่านั่นเป็นคำแก้ตัวที่ฟังขึ้นเหรอ? นช.กันตธร โทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งซ่อนอยู่ใต้ที่นอนของแก ที่ๆแกนอนอยู่ทุกคืน และไม่เคยมีใครรู้ล่วงหน้าว่าวันนี้จะมีการตรวจค้นเรือนนอน ถ้ามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก แล้วใครจะเอามา"ยัด"ไว้ใต้หมอนของแกกัน ในเมื่อผู้คุมตรวจมันก่อนที่พวกนักโทษจะกลับมากันเสียอีก "
คำพุดนั้นทำให้ผมเม้มปากแน่น มันก็จริงอย่างที่ว่า ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่านั้นคือที่นอนของผม และก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ด้วยเช่นกันว่าที่พัศดีพูดมามันจริง หลักฐาน เหตุการณ์และเรื่องราวต่างๆมันก็บ่งชี้มาที่ผมทั้งนั้น..
แต่ว่า...ผมไม่รู้ ไม่รู้และไม่ได้ทำ ...ไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำจริงๆ
แต่จะทำยังไงให้เขาเชื่อ ในเมื่อหลักฐานพวกนี้มันก็มัดตัวผมอยู่ทนโท่
" แต่.....แต่ผมไม่ได้....." ผมอ้าปากจะปฏิเสธเช่นเดิม ทว่ามือของพัศดียกขึ้นมากันไว้ เชิงให้หยุด
" แกจะยอมรับและออกปากพูดดีๆ หรืออยากจะโดนลงโทษ หา? " สีหน้าเอาเรื่องนั้นชวนให้หนาวสันหลังยะเยือก แต่จะให้ผมยอมรับโทษ จะให้ผมออกปากพูดไปว่ามันคือของตัวเองได้ยังไงกัน ในเมื่อผมไม่ได้ทำ ยังไงก็ไม่ได้ทำจริงๆ
" ยังไงผมก็ไม่รู้และไม่ได้เก็บมันไว้ มันมาได้ยังไงไม่รู้ !ผมถูกใส่ร้าย ! " ยืนยันหนักแน่นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้กับพัศดี ทว่าสิ่งที่ได้รับก็มีเพียงสีหน้าเย้ยหยันกับหัวคิ้วที่เลิกขึ้นช้าๆอย่างไม่เชื่อถือ ทำให้ผมเม้มปากแน่น กัดฟันกรอด แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อหลักฐานทั้งหมดต่างก็บ่งชี้มาที่ตัวเอง คำยืนหยันและหลักฐานของผมที่มีแค่ปากเปล่า ใครมันจะเชื่อ
" ถูกใส่ร้าย ? แกพูดเหมือนตัวเองบริสุทธิ์เสียเต็มประดา จะให้บอกไหมว่ามึงทำตัวน่าสงสัยยังไง "ฝ่ามือของพัศดีทุบโต๊ะโครมแล้วจ้องหน้าผมเขม็ง " แค่ตัวมึงเป็น"เมีย" ไอ้ขาใหญ่คนนั้นก็น่าสงสัยพอแล้ว แต่นี่เที่ยวด้อมๆมองๆไปทั่ว คิดว่ากูไม่รู้เหรอที่มึงไปคุยกับครูสอนดนตรีเรื่องของที่เอาเข้าออกเรือนจำนั่น! คิกว่าดูไม่ออกรึไงว่าพวกมึง....พวกแดนสิบสองวางแผนอะไรไว้ !! "
....ถ้อยคำกล่าวหานั้นทำให้ผมอ้าปากค้าง สมองวิ่งเร็วจี๋คิดไปถึงเรื่องที่ผมเที่ยวตามพี่โตไปสังเกตเรื่องนั้นเรื่องนี้ที่เขาทำ และเรื่องที่ผมไปนั่งคุยกับอาจารย์ธีระวันนั้น ...ที่ตรงนั้นก็มีพวกผู้คุมยืนเฝ้าอยู้ด้วย หรือกระทั่งคำเตือนของอาจารย์ธีระที่ว่าอย่าพูดออกมาแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ แต่ผมไม่คิดเลยว่าจะมีคนรู้ และเรื่องมันจะกลับมาผูกมัดตัวเองไว้แบบนี้..
"....พุดออกมาซะว่าเอามันมาทำไม? มาทำอะไร ก่อนที่กูจะโมโหมากกว่านี้ ! " พัศดีจ้องหน้าผมเขม็ง เค้นเสียงออกมาจากลำคออย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด " ไม่อย่างนั้น....มึงได้เจอเพิ่มโทษ ลดขั้นและตัดชื่อออกจากชมรมดนตรีแน่! "
" หา?...." ผมครางออกมาอย่างตกตะลึง เรื่องเพิ่มโทษเพิ่มวันอะไรยังไม่น่าตกใจเท่าประโยคหลัง ตัดผมออกจากชมรมดนตรี หมายความว่ายังไง?
" ให้เวลามึงสามสิบนาที....ในการคิดหาคำตอบเรื่องทั้งหมด...." พัศดีปรมัตถ์มองหน้าผมแล้วสูดหายใจลึก " ถ้ากลับมาแล้วมึงยังไม่ตอบอะไร..."
" คืนนี้มึงเจอขังเดี่ยวแน่ "
.................
-
เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจในห้องขัง ทำให้ร่างของขาใหญ่และบรรดาลูกน้องคนสำคัญที่กลับมาจากการหารือกันครั้งล่าสุดถึงกับขมวดคิ้ว โตกวาดสายตามองบรรดานักโทษในเรือนนอนที่ต่างจับจ้องมายังพวกเขาไม่วางตา หลายคนมีสีหน้าสงสัยปนอยากรู้ หลายดวงตามีความหวั่นระแวงแฝงอยู่ แต่กระนั่น สีหน้าหลายคนมันก็ยังมีความ...สะใจ?
ไอ้สีหน้าหวั่นปนระแวงหรือแม้กระทั่งสนอกสนใจในตัวพวกเขานั้นไม่ใช่เรื่องแปลกที่ได้พบ หากแต่ที่โตต้องขมวดคิ้วและเริ่มครุ่นคิด กลับเป็นสีหน้าสะอกสะใจของพวกมันต่างหาก ไอ้นักโทษต่างกลุ่มพวกนี้วันๆมันก็ทำได้เพียงแอบระแวดระวังและดูท่าทีของพวกเขาไปเท่านั้น แต่ไอ้ที่มันบังอาจมาทำหน้าตาเย้ยเยาะให้เห็น มันหมายความว่ายังไงกัน
ก้าวเท้าเข้าไปใกล้เรือนนอนของตัวเองก็ยิ่งต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกึ่งงวยงง เรือนนอนที่เคยจัดอยู่อย่างเป็นระเบียบยุ่งเหยิง ผ้าห่ม ผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าเล็กๆน้อยๆที่อยู่ในนี้ต่างกระจุยกระจาย ถูกรื้อค้นมากองๆกันอย่างไม่เป็นระเบียบราวกับมีใครมาค้นมัน จำได้ถึงคำพูดของพัศดีคนใหม่เรื่องการค้นของในเรือนจำแล้วก็ไม่แปลกใจที่เห็นสภาพนี้ แต่ทว่าเสียงจ๊อกแจ้กจอแจ และลูกน้องในแกงค์ซึ่งอยู่เรือนนอนเดียวกัน ไม่ปรากฏตัว ชวนให้หัวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความงวยงงและลางสังหรณ์ที่เเล่นวูบ...
กวาดสายตาหาลูกน้องที่เคยคุ้นเพื่อจะมาสอบถามให้รู้เรื่อง ทว่าที่อยู่กลับมีแต่พวกลุกกระจ๊อกหน้าตาจืดเจื่อนสองสามตัว ซึ่งคาดคั้นอะไรกับพวกมันไปก็เสียเปล่า ไอ้พวกตัวเป้งๆคนสนิทกลับหายหัว หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ยิ่งทำให้นึกสงสัย และที่หายไปก็ยังมีกระทั่งเจ้า"คนข้างๆ"กันอย่างไอ้เนมคนนั้นด้วย ยิ่งทำให้นึกอยากรู้เข้าไปใหญ่
" นี่มันอะไรว่ะ? " ออกปากถามงงๆอย่างอยากรู้เมื่อยืนมองยืนสังเกตแล้วก็ไม่พบคำตอบใดจะอธิบายถึงการหายหัวไปของพวกลูกน้องในแกงค์ได้
" เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ? " วิทย์ขมวดคิ้วสีหน้าสงสัยจับใจ มันกวาดตามองรอบๆเพื่อหาลูกน้องของตนที่อยู่อีกห้องหนึ่ง เจ้าตัวก้าวสวบๆฝ่าฝูงคนเข้าไปยังอีกห้องที่พรรคพวกของมันนอนอยู่เพื่อสืบหาข่าวคราวของเรื่องอย่างที่ควรจะทำ ไม่ต่างกับไอ้กันย์ที่เดินออกไปบ้าง เหลือเพียงขาใหญ่และลูกน้องที่ไม่เคยอยากได้เลย...อย่างไอ้เป้...
" ...หรืวว่าพัศดีไปเจออะไรเข้า... " คำเปรยกับสีหน้าคาดหวังของไอ้เป้ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น แถมความหงุดหงิดยังแล่นริ้วๆ โตถลึงตาใส่เจ้าคนปากอัปมงคลอย่างหงุดหงิด กระนั้นสมองก็เริ่มไตร่ตรองถึงความน่าจะเป็นด้วยเช่นกัน
ถึงจะเหม็นหน้ามันแต่ก็ต้องยอมรับว่าที่มันพูดก็เข้าเค้าใช้ได้ เพราะเหตุที่นักโทษทั้งห้องขังจะหายไปพร้อมกันแบบนี้ ก็มีเพียงไม่กี่สาเหตุเท่านั้น
แต่นี่เป็นสาเหตที่ไม่ชวนให้ชื่นชมเอาเสียเลย...เพราะการหายไปแบบนี้ มักจะมีเรื่องไม่ดี เสียเป็นส่วนใหญ่
"...ไอ้ตัวไหนมันคาบของร้อนมาไว้ในห้องอีกว่ะ " อดจะบ่นออกมาไม่ได้ เพราะช่วงนี้กำลังวุ่นวายกับแผนการณ์ใหญ่ จึงไม่ได้สั่งการหรือตรวจสอบลูกน้องในเรือนนอนเดียวกัน ห้ามไม่ให้พวกมันเอาของต้องห้ามมาไว้ในห้อง จะเสพจะกินจะทำอะไรก็เรื่องของมัน แต่ถ้ากินไม่หมดแล้วเอามาเก็บไว้ มันจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัวเสียมาก และยังส่งผลเสียต่อนักโทษในเรือนนอนเดียวกันด้วย เพราะหากเจอของต้องสงสัยหรือมีเรื่องอะไรโอกาศถูกเรียกไปสอบสวนทั้งห้องก็มีมาก
" รึพวกพวกพัศดีใหม่จะ...." ฟังเสียงพูดของไอ้เป้แล้วความหงุดหงิดแล่นริ้วจนอยากจะด่า ทว่าสีหน้าแตกตื่นของเพื่อนสนิทที่เดินกึ่งวิ่งมาหาทำให้ต้องสนใจมันเป็นอย่างแรก โตมองหน้าเจ้าคนที่วิ่งมาหาอย่างสงสัย มันมีสีหน้าร้อนรนไม่สู้ดีนัก
" เหี้ยโต เกิดเรื่องแล้วมึง " ไอ้วิทย์มันหอบหายใจแฮ่ก สีหน้าร้อนรน
" มีอะไร ? " โตจ้องมองเจ้าคนพูด มันมองสบตาเขา ก่อนจะแยกเขี้ยวออกมาอย่างเครียดๆ
" พวกที่อยู่ห้องกูมันบอก...พัศดีค้นเจอบุหรี่กับโทรศัพท์ที่เรือนนอนพวกมึงว่ะ "
" อะไรนะ? "เบิกตากว้างแล้วจ้องมองมันอย่างตกตะลึงไม่น้อย โตมีสีหน้าตกใจขณะที่สมองก็ครุ่นคิดอย่างสับสนงุนงง บุหรี่น่ะพอเป็นไปได้ว่าจะมีไอ้โง่คนไหนเก็บไว้ แต่กับ...โทรศัพท์นี่มัน...ของแบบนั้นในเรือนนอนของเขาใครมันจะกล้าเอามาเก็บไว้...
"....งี้พวกนั้นก็โดนลากไปสอบน่ะสิ " ไอ้เป้มันพูดอะไรถุกเวลาก็วันนี้เป็นครั้งแรก...เป็นคำตอบที่สมเหตุสมผลชัดเจนว่าทำไมพวกลูกน้องในแกงค์มันหายหัวไปไหนกันหมด
....รวมทั้งไอ้เนมด้วย..
" มันเจอที่ไหน ! " ถามกลับห้วนๆสีหน้าขึงตึง ในใจรุ่มร้อนเตรียมจะกระทืบไอ้ควายที่กล้าเอาของพวกนี้มาไว้ในเรือนนอน สร้างความเดือดร้อนเพราะความไร้สติยั้งคิดของมัน แบบนี้ต้องกระทืบสั่งสอนเอาปางตายให้มันหายโง่
"....ไอ้โต....." สีหน้าอิลักอิเหลื่อของไอ้วิทย์ทำให้ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองขมวดคิ้วแน่นเข้าไปอีก โตจ้องหน้าเพื่อนสนิทตัวเองนิ่งด้วยสีหน้าไม่พอใจ...งวยงงและไม่เข้าใจกับท่าทีอึกอักของมันมากๆ
"...พี่...." เสียงเรียกที่คุ้นหูไม่น้อยทำให้ต้องหันไปมอง พลันหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเริ่มคลายออก โตจ้องมองใบหน้าของลูกน้องคนสนิทแล้วพยักหน้าให้มันเงียบๆ ไอ้ทินเดินมาหา สีหน้าของมันค่อนข้างยุ่งอย่างคนมีเรื่องให้ปวดหัว
" กูรู้เรื่องแล้ว เล่ามาสิว่าใครทำ " จ้องหน้ามันพลางพยักหน้า หากแต่ไอ้ทินกลับมีสีหน้าอึกอัก...มันจ้องหน้าลูกพี่ของคนก่อนจะหลบสายตาไปช้าๆ
"ไอ้เหี้ยนี่มึงเป็นอะไรของมึง ! " กระชากเสียงถามมันห้วนๆไม่พอใจ ก่อนจะกวาดตามองบรรดาลูกน้องในแกงค์ที่เริ่มทยอยเข้ามาในเรือนนอน ซึ่งพวกมันต่างก็พร้อมใจกันหลบตาวูบอย่างน่าสงสัย
" สัดเอ๊ย!...ไอ้กิต ! มึงพูด " ตวาดใส่หนึ่งในลูกน้องคนสนิท มันเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าเงียบๆ กระทั่งคนไม่ค่อยแสดงอารมณ์อย่างมันยังมีสีหน้าเคร่งขรึม
"...ผู้คุมมาค้นห้อง แล้วเจอของ..." มันเปรยขึ้นมาเรียบๆ
" เออ ! กูรู้ " โตจ้องตาลูกน้องตนเขม็ง อ้าปากรับคำสั้นๆ
"...พัศดีเจอบุหรี่กับโทรศัพท์...." กิตออกปาก จ้องหน้าลูกพี่ตนแล้วถอนหายใจช้าๆ...
" เจอตรงที่นอนไอ้เนมว่ะ "
"..................." ความเงียบลอยอวลขึ้นมาอย่างกะทันหันขณะที่ใบหน้าของขาใหญ่ขึงตึงไม่แสดงอารมณ์ นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองใบหน้าของบรรดาลูกน้องตนเขม็ง ...และ.....พวกมันก็จ้องมองมาที่เขาอย่างสงสัยเช่นเดียวกัน..
โตเม้มปากแน่น ชายหนุ่มพ่นลมหายใจลงช้าๆ บรรเทาอาการตกตะลึงของตนซึ่งมาพร้อมกับน้ำหนักกดทับในหัวใจ สมองหมุนติ้ว ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองจ้องมองใบหน้าของลูกน้องตนเขม็ง รู้..รู้ว่ามันสงสัยอย่างที่เขาสงสัย สงสัยตัวเขาเช่นที่เขาสงสัยพวกมัน
...ใครเป็นคนเอามันมา?
ไอ้นักโทษคนไหนในเรือนนอนนี้พกพาของแบบนี้มาและเอามาใส่ร้ายพวกเขา
และที่น่าสงสัยกว่าคือทำไมมันเลือกจะใส่ร้ายไอ้เนม...เลือกจะใส่ร้ายเจ้าคนแบบนั้นแทนที่จะเป็นขาใหญ่ของแดนอย่างโตเอง
..ไม่มีใครเชื่อ ไม่มีใครคิดและตอนนี้พวกเขาก็ไม่คิด ว่าอย่างไอ้เนมมันจะเอาของพวกนี้มาได้ เรื่องบุหรี่มันยังไม่เคยคิดจะสูบหรือสนใจจะมีมันไว้ในครอบครองอย่างใครๆ และเรื่องโทรศัพท์มือถือยิ่งไม่ต้องพูดถึง คนอย่างมันน่ะหรือจะเอาอิทธิพลหรือเม็ดเงินที่ไหนไปหาของพวกนี้มาได้..
...แล้วไอ้เหี้ยตัวไหน หน้าไหนมันถึงคิดจะมาเล่นงานไอ้เนม คิดจะมาเล่นงาน"เด็ก"ของขาใหญ่
นัยน์ตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความไม่พอใจของลูกพี่ก็บ่งบอกพอแล้วว่าโตไม่ได้มีมันไว้ในครอบครองเช่นเดียวกับไอ้เนมที่ไม่มีใครเชื่อว่าอย่างมันจะไปหาของแบบนี้มาจากที่ไหน ดังนั้นสายตาของพวกเขาจึงยิ่งเต็มไปด้วยความสงสัย งวยงงในเรื่องที่เกิดขึ้นพอๆกับสังหรณ์ร้าย ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่กลายเป็น"แพะ" และเป้าหมายในเรืองนี้
" ไอ้เนมล่ะ? " น้ำเสียงของโตนิ่งเรียบ...หากแววตาวาววับ
" มันถูกพัศดีสอบอยู่ ยังไม่กลับมาเลย..." ทินตอบลูกพี่ตนเองเบาๆ สีหน้าอับจน
"...หมาตัวไหนมันกล้าทำเรื่องแบบนี้กับกู " โตคำรามเบาๆในลำคอด้วยความไม่พอใจอย่างลึกซึ้ง หากแต่ไม่มีนัยน์ตาคู่ไหนมองสบ พวกมันต่างก็หลบตา ไม่กล้ามองด้วยความหวาดหวั่นในอิทธิพลและเกรงกลัวในความร้ายกาจของตน
ไม่มีใครแสดงตัว ไม่มีใครกล้าจะออกมางัดข้อ
...แต่โตก็รู้ว่าตอนนี้ กำลังมีใครคนหนึ่งในเงามืด จ้องมองและพยายามวางแผนให้ร้ายพวกตนอยู่เงียบๆ
"....หรือมันจะโดนยัด " ท่ามกลางความเงียบ เสียงของเด็กใหม่กลับโพล่งขึ้นมาเงียบๆ แต่ก็มีผลให้โตหันขวับ มองหน้ามันเขม็งทันควัน
"มึงรู้ได้ไง ! " นัยน์ตาจับจ้องวาววับ ฝ่ามือกำคอเสื้อแน่นแล้วกระชากแรงๆ สีหน้าเอาเรื่องนั้นทำให้เป้กลืนน้ำลายลงคอ หากแต่มันก็ยังคงยิ้มออกมาช้าๆ ฝ่ามือแกะมือที่กำคอเสื้อตนเองออกอย่างใจเย็น
" จะบอกพี่ตอนก่อนเข้าประชุมก็ไม่ทัน พี่โต กูได้ข่าวมาว่าพัศดีจ้องจะเล่นงานเรา มันอาจจะยัดของใส่ร้ายก็ได้...ใครจะรู้ " คำตอบนั้นทำให้ผู้ฟังนิ่งงัน ไม่ต่างกับผู้คนโดยรอบที่ไร้ปากเสียง หากแววตาของนักโทษหลายคนหันมาจ้องสบกันเงียบๆ
"..มึงจะไปไหน โต ! " วิทย์กระชากแขนเพื่อนตนเองแรงๆ ดึงให้เจ้าคนหุนหันพลันแล่นซึ่งทำท่าจะเดินพรวดพราดออกจากห้องขังให้หันมาคุยก่อน เพราะหน้าและแววตาของมันบัดนี้ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย
" ปล่อยไอ้สัด ! กูจะไปหาป๋า บอกมันจัดการเรื่องนี้ ! " น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความร้อนรนและไม่พอใจ วิทย์เข้าใจดีว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ด้วยทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นและ...คนที่ต้องถูกเล่นงาน...หากเป็นโตยังพอจะสมเหตุสมผล แต่เพราะคนที่ต้องซวยกลับกลายเป็นไอ้เนม...คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
...วิทย์พอจะรู้ ว่าเรื่องนี้มันทำให้เพื่อนของตนใจร้อนได้พอๆกับที่ถูกใส่ร้าย...เพราะคนๆนั้นก็เป็นคนสำคัญของมันเช่นกัน
คนที่มันทั้งห่วงทั้งหวง มาเจอเรื่องแบบนี้ ใครจะทนใจเย็นอยู่ได้
" ไอ้โต มึงอย่าเพิ่ง!...มานี่ก่อน คุยกับกูก่อน ! " วิทย์ออกแรงกระชากร่างของเพื่อนให้หลบมุมมาคุยในที่ไม่มีคนอยู่ ไม่อยากจะถกเถียงเรื่องแบบนี้กันท่ามกลางสายตาของนักโทษคนอื่น บางเรื่องก็ควรเป็นความลับ...และควรจะใช้วิจารณญาณในการพูดการคุย เช่นเดียวกับเรื่องนี้...
...เขาต้องคุย คุยกับมันให้รู้เรื่อง ในตอนที่มันโกรธแทบไม่ยั้งคิด
" มึงมีเหี้ยอะไรอีกไอ้วิทย์ ! "โตตวาดลั่น สะบัดเเขนออกจากมือเพื่อนสนิท เขาร้อนใจและหงุดหงิบแทบบ้าอยู่แล้ว แค้นไอ้คนทำเสียจนอยากจะไปฆ่ามันให้ตาย โทษฐานที่มันกล้ามาเล่นกับไอ้โต และโทษที่หนักยิ่งกว่า คือการที่มันทำตัวเป็นหมาลอบกัด ไม่เล่นซึ่งหน้าแต่กลับมาทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเลยแท้ๆ
...แค่คิดว่าไอ้เนมมันต้องเจออะไรจากเรื่องนี้ กระทั่งขาใหญ่แดนสิบสองก็ยังต้องหนาวสันหลังเยือก..
"...ฟังกูก่อนไอ้โต มึงไปบอกป๋าไม่ได้ ! มึงทำไม่ได้ เพราะมันจะไม่ช่วยมึง ! " วิทย์ตะคอกใส่หน้าเจ้าคนที่หงุดหงิดโมโหจนแทบขาดสติดังลั่น เขาต้องพูดให้มันรู้คิด แม้จะเข้าใจและไม่แปลกใจที่มันโมโหแทบคลั่ง เป็นเขาก็คงไม่ต่างกัน หากคนที่ตัวเองรักต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ คงไม่อาจจะใจเย็นได้เช่นเดียวกับมัน
...แต่ทว่า ยังไงก็ไม่อาจจะปล่อยให้เพื่อนวิ่งโร่ไปโวยวายหรือขอความช่วยเหลือจากป๋า ไม่อาจจะทำได้จริงๆ
" ทำไมกูจะบอกไม่ได้! ไอ้วิทย์ เพราะแค่กูไม่ช่วยมึง มึงอย่าเอาเรื่องนี้มาหาเรื่องกู ! " ตะคอกใส่เพื่อนสนิทอย่างไม่พอใจที่มันห้าม ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงไม่ยอมให้ทำ ทั้งที่นี่เป็นทางเดียวแท้ๆ
"มึงอยากให้ทุกอย่างพังรึไง ? ไอ้โต ! กูรู้ว่ามึงใจร้อนไม่พอใจที่ไอ้เนมมันต้องเจอแบบนี้ แต่ฟังกูนะ ! ป๋า-มัน-ไม่-มี-วัน-ช่วย-มึง " วิทย์กำไหล่เพื่อนไว้แล้วบีบแน่น เขาออกแรงตรึงมันไว้กับกำแพงอย่างสุดกำลัง แม้จะรู้ว่าจะออกแรงยื้อได้ไม่นานแน่ๆ " มึงก็รู้ว่าพวกมันสนใจแต่เรื่องของตัวเอง มันไม่มีทางยุ่งเรื่องที่ทำแล้วต้องเสียประโยชน์ ถ้ามึงไปบอก ทั้งมึง ทั้งกู ล่มจมหมดแน่! "
"..........."
"...มึงคิดถึงเรื่องที่เราต้องทำสิไอ้โต มึงวิ่งโร่ไปบอกพวกมึงไม่ได้ เข้าใจไหม...มึงเข้าใจรึเปล่า? "
เพราะเสียงคล้ายจะเว้าวอนของเพื่อนสนิททำให้โตเม้มปากแน่น ขาใหญ่ของแดนสิบสองถอนหายใจแรง..พยายาม...กำลังพยายามจะลดความโกรธที่ปะทะคุกรุ่นในหัวใจให้ทุเลาลง และพยายามคิดหาเหตุผล...ใช่...เหตุผล เพราะไม่มีประโยชน์ใดๆที่จะใช้อารมณ์นำพา...
...และเมื่อคิด...เขาก็รู้ ว่าคงไม่อาจจะหาใครมาช่วยมันได้...
โตกัดฟันกรอด นัยน์ตาจ้องมองผนังปูนเบื้องหลังร่างของเพื่อนสนิทอย่างอับจนปัญญา ร้อนรนและสิ้นหวังเสียจนกระบอกตาปวดรุม กำหมัดแน่นให้เกร็งไปทั้งตัว
บอกป๋าไม่ได้...เพราะพวกมันจะไม่ยอมช่วย
บอกป๋าให้ช่วยไม่ได้ เพราะหากบอกไป เท่ากับย้ำชัดถึงความอ่อนแอของตนเอง และจะยิ่งทำให้เกิดอันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ
บอกพวกมันไป พวกมันก็ไม่ช่วย เพราะการยื่นมือไปช่วย เท่ากับประกาศชัดว่าตนเองมีส่วนร่วมกับแผนการนำ"ของร้อน"มาในเรือนจำ
บอกป๋าให้พวกมันช่วยเหลือ เท่ากับทำให้พวกมันมองเห็นว่าตนเองไร้ประสิทธิภาพ และแผนการณ์ที่ดำเนินมา...จะล่ม...จะทำให้เจอเรื่องเลวร้ายกว่านี้มาก..
...เพื่อ.....จะยังสามารถเป็น"ขาใหญ่"แห่งแดนสิบสองได้ต่อไป...ต้องไม่ทำ !
...เพื่อ....จะไม่ต้องสูญเสียอำนาจและสามารถปกป้องลูกน้องตลอดจนคนสำคัญได้...ต้องนิ่งเงียบ ไม่กระโตกกระตากโวยวาย..
...แต่เพื่อการนั้น
..ต้องปล่อยให้มันเจอเรื่องเลวร้าย ในเรื่องที่มันไม่เคยรู้เรื่อง ไม่เคยทำอะไรเลยหรือ....
"...ไอ้เหี้ย.....แล้วไอ้เนมมันจะเป็นยังไง...." น้ำเสียงคนพูดสั่นเครือ...คล้ายสิ้นหวัง...ทำให้วิทย์พ่นลมหายใจแรง หนักใจไม่แพ้กัน
" กู....."
" ...ไอ้เนมมันต้องเจอกับอะไร ถ้ามันโดนซ้อม ถ้ามันโดนขัง ถ้ามันถูกรุม ...กูจะทำยังไง...."วิทย์จ้องมองเพื่อนสนิทด้วยแววตารวดร้าว ไม่มีแล้ว...ไม่มีแล้วคนที่เเข็งแกร่งและไม่เห็นหัวใคร ไม่มีแล้วท่าทางอันไม่หยี่ระที่แสดงออกมา ไม่มีแล้ว...ทุกสิ่งเหล่านั้นมลายหายไปเป็นเพียงเปลือกแข็งๆ...ตอนนี้..ที่ตรงนี้ จะมีก็แค่คนๆหนึ่งที่ห่วงใยคนสำคัญของตนอย่างสุดหัวใจก็เท่านั้น...
....อีกทั้งหงุดหงิด สิ้นหวัง สมเพชตัวเองที่ไม่อาจจะทำอะไร ไม่อาจจะช่วยอะไรได้...
....สมเพชตัวเอง...ที่ไร้ค่า...ไร้ความสามารถ...
"....ใจเย็น..." วิทย์ถอนหายใจยาว เขาทำได้เพียงวางมือลงบนบ่าที่สั้นไหวนั้น แล้วบีบเบาๆแต่หนักแน่น เพื่อถ่ายทอดความห่วงใยมี่มีต่อคนที่หายไป..ไม่ต่างกัน
"...จะให้กูเย็นได้ยังไง..." คำพูดเครียดขึง สีหน้าก็แสดงอารมณ์ไม่ต่างกัน
"...ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้..." วิทย์กำหมัดแน่น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆพยายามสรรหาคำพูดที่โน้มน้าวจิตใจคนให้เย็นลงได้มากที่สุด " มึงต้องเชื่อว่ามันจะไม่เป็นไร...รอก่อนโต...มึงคอยดูไปก่อน บางทีมันอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้..ไอ้เนมมันฉลาดจะตาย บทจะทำมันก็ทำได้แน่ๆ "
"ตอนนี้บ่ายสามเอง...เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง...มันต้องกลับมา มึงใจเย็นไว้..."
".............." ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองไม่พูดอะไรอีก หากไหล่ที่ลู่ลงค่อยยืนหยัดขึ้นอีกครั้ง แต่ทว่าแววตายังปั่นป่วนด้วยความกังวลและไม่แน่ใจ กรามขึ้นเป็นสันด้วยฟันที่ขบเข้าหากันแน่น..แม้จะนิ่งเงียบและอารมณ์เย็นขึ้นแล้ว ทว่าวิทย์ก็รู้ ว่าคำปลอบของเขาไม่อาจจะช่วยอะไรได้มากเลย
ดวงตาของเพื่อนสนิทนั้นยังคงมีความกังวลและความหวาดหวั่นแฝงอยู่ชัดเจน...มันและตัวเขาไม่พูด ในเรื่องที่ต่างก็หวาดหวั่นและรู้ดีอยู่แก่ใจแล้ว ทว่ายังฝันเพ้อลมๆแล้งๆ พยายามปลอบใจตัวเองและเเขวนความหวังไว้ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ยังไม่ลาลับ..
หวังว่าไอ้เนมมันจะหลับมาและ"ไม่เป็นอะไร" อยู่รอดปลอดภัยเช่นทุกครั้ง
...แต่ทว่าในใจก็รู้ โอกาศรอดของมัน มีน้อยนักจนแทบเป็นไปไม่ได้เลย...
.......................................TBC
โอ้ยยย เครียดจริงเขียนตอนนี้แล้วมือสั่น มือเย็นเลยค่ะ นี่นังปุ้ยอินมากไปป่าวเนี่ย อร้ากกกกก :z3:
บอกว่าจะอัพๆหลายวันแต่ก็ไม่ได้อัพ ขออภัยค่ะ เพราะอิชั้นนิ้วมือซ้นขึ้นพอดี แอ๊คซิเด้นท์ได้น่าสมเพชมาก คือตัวเองเสือกไปวางมือผิดที่ผิดทาง...จนเกิดเหตุขึ้นมา ล่อไปทั้งนิ้วชี้นิ้วกลาง เพิ่งหายนี่แหละค่ะ เหอๆ
... ตอนนี้น่าสงสารพี่โตจึงแฮะ ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะถ้าทำไปเท่ากับพัง แถมทำไปป๋าก็ไม่ช่วยแน่ๆ :เฮ้อ:
เนมก็ตกพุ่มซวยไปแบบจังเบอร์...เฮ้อ....ซวยได้ไม่มีสิ้นสุด นี่ขนาดพี่โตพยายามกันไปอยู่ขอบๆของปัญหาแล้วนะเนี่ย น่าสงสารจริงหนอ
...ตอนนี้ยาวพอสมควร(แต่เครียด) หวังว่าจะทดแทนกับที่หายไปนานนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
มารอเรื่องนู้นนนนนนน ต่ออออ o13
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใครทำน้องเนมมม
อ่านไปเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เลย นั่งอ่านเหมือนจะวูบให้ได้
ขออย่าให้เนมเจออะไรเลย ต้องไม่เปนรัยนะ
-
ใครวางแผนกันหนอ....ร้ายกาจจริงๆ
น้องเนมจะเป็นไงบ้างล่ะเนี่ย.....พัสดีคนใหม่ท่าทางร้ายไม่เบาเลย
จะรอดไหมๆๆ....โอ้ววลุ้นๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยยเนมมมมมมมมมมมม
ใครมันใส่ร้ายเนมวะไอ้พัสดีคนใหม่ปะ
สงสารไอ้พี่โตด้วย
ใครจะช่วยเนมได้วะงานนี้พี่โตยังจะช่วยไม่ได้เลยอ่า
แมร่งงงงงงง ขอให้เนมกลับมาแบบไม่เป็นไรที
ไอ้พัสดีคนใหม่ต้องการไรวะแมร่ง เลว
-
เรื่องนี้เครียดได้โล่เครียดได้ตลอดแต่เราก็ตามอ่านต่อไปจ้า
-
น้องเนมน่าสงสาร :monkeysad:
-
ถึงเวลาที่เนมจะต้องเเสดงความฉลาดและเเข็งเเกร่งเพื่อที่จะออกมาจากสถานการณ์แบบนี้เเล้วหล่ะ ให้สมกับเป็นเมียขาใหญ่อย่างพี่โต ถ้ารอดกลับมาจริง ๆ คงทำให้ไอ้คนลอบกัดคลั่งแน่ ๆ เฮ้อ....เเต่ก็ยังเเอบหวั่นตอนหน้าว่าเนมจะต้องเจออะไรบ้างอยู่ดี :z3:
-
....จองที่ก่อน
เค้าลางแห่งความวุ่นวายก่อตัวขึ้นแล้ว
เป็นห่วงเนมจัง พี่โตตอนนี้ก็ดูอึดอัดเหมือนโดนพันเข้งพันขา
ใครวะ กลั่นแกล้งเนม อิเป้ พวกไอ่ป๋าหรือพัสดีปลวกที่มาใหม่
-
เครียดมากกกกกก
คนที่เรารักเจอเรื่องร้ายแบบนี้
ใครจะทนนิ่งอยู่ได้
งานนี้ต้องมีเบื้องหลังแน่นอน
หวังว่าพัสดีคนใหม่ จะมีความเมตตาบ้างนะ
-
ปวดตับทุกครั้งที่อ่าน แต่ก็รีบคลิำกทุกครั้งที่มีการอัพตอนใหม่
เหมือนที่เค้าว่า ยาเสพย์ติดให้โทษ แต่คนก็ยังเสพย์อยู่ดี :เฮ้อ:
อย่าปล่อยให้ลุ้นนานเน้อ สงสารนู๋เนม ใคร๊ มันช่างกล้าทำกะนู๋เนมลง :beat: :beat:
-
แง้ๆๆๆ หนูเนมโดนแกล้ง ใครทำฟระ :angry2:
ต่อให้เถื่อนขนาดไหน เวลามีความรักก็กลายเป็นผู้ชายธรรมดาๆทั่วไปแหละพี่โต
เอาใจช่วยหนูเนมของเราให้รอดปลอดภัยกลับมานะ :monkeysad:
-
:angry2:เนมบอกมันไปดิ ว่า กดปุ่มโทรออกไปล่าสุด ดิ แล้วใคร รับแล้ว ถามว่า โทรศัพท์ นี้ ของใคร
เป็นหัสดีเสือกโง่ ก็ช่างมัน :m16: และให้มันหาที่ชาตแบตด้วย เนม อยู่มาเกือบ สี่ปีโทรศัพท์ยังโทรได้โดยไม่ชาต ก็จอมเทพโทรศัพท์แล้ว และรีบกลับมาปลอบพี่โต ด่วนเลย พี่โตกำลังอ่อนไหว:z2:+1
-
เนม...โดนเข้าจังเบอร์เลย(ซวยอ่ะ)
ชอบโต ตอนจิตหลุด (เสน่ห์น้องเนมไม่เบานะ)
ทำสามีอยู่ไม่ติดถึงกับพล่านหาคนช่วยเมีย
แต่พัสดี คนนี้มันยังไงวะ
น่าสงสัย อยากอ่านตอนต่อไปอะปุ้ย :กอด1:
-
คนที่ใส่ร้ายเนม อีเป้รึเปล่า สงสัยว่าเป็นมันยังไงไม่รู้ ม่าย น้องเนมอย่าโดนอะไรมากนะลูก เจ้รับไม่ได้
-
ปวดใจจัง
มันบีบหัวใจสุดๆๆ
อยู่ในสถานะที่ทำอะไรไม่ได้หนิมันอึกอัดจริงๆ
พี่โต ใจเย็นๆๆเชื่อใจเนม
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิพัสดีอย่าให้รู้ว่ายัดของเพื่อจะทำลายแผนพี่โตนะ!!!จะสับเป็นชิ้นๆๆเลย
ฮ่าๆ
ขอบคุณนะคะ
-
หนูเนม T^T เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง... หมั่นไส้อิพัศดีคนใหม่!!!
-
ตอนนี้เครียดมาก :o12: เดาไม่ออกเลยว่าใครใส่ร้ายเนม
แล้วก็เดาไม่ออกเลยว่าเนมจะแก้สถานการณ์ยังไง
หรือไอพี่โตจะช่วยอะไรได้บ้าง :serius2:
อร๊าาาาาาาาาาา !!!! เครียดดดดดดดดดดดด :z10:
-
ฮะฮุ้วว ตอนนี้ตื่นเต้นดี สนุกก ชอบบ o13
น้องเนมน่ารักก
ตาพัสดีจะเรียกมาทำไมละนั่น ในเมื่อเชื่อว่าทำอยุ่แล้ว :z3:+1
-
เครียดจนหัวแทบระเบิดค่ะ :serius2:
อ่านตอนพี่โตระเบิดอารมณ์แล้วมันสุดๆจริงๆ..
รอตอนหน้านะคะ อย่าทำร้ายน้องเนมเลย :sad4:
-
น้องเนม จะรอดจากพวกเอี้ยได้รึ
-
อ่านตอนนี้แล้วอินางคนนี้จิตตกไปแล้ว :z3:
-
เนมจะโดนอะไรมั่งเนี่ย
หวังว่าไอ้พวกนั้นจะไม่ทำอะไรเนมนะ
อ่านตอนนี้แล้วเครียดจริงๆ :serius2:
-
ดีๆๆ เค้าชอบมากเลย บรรยากาศแบบนี้ ยิ่งเครียดยิ่งซีเรียสยิ่งสะใจ :laugh:
-
สงสารน้องเนมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ใครมัยใส่ร้อยวะ แม่มมมมมมมมม
-
เมนท์ไม่ออก!!!!!!
เครียด!!!!!!!!
-
ใคร ใครมันกล้าทำแบบนี้อย่าให้รู้นะ :m31:
:m15:หวังว่าหนูเนมจะปลอดภัยกลับมาหาอิพี่โตนะคะ
-
ไม่ใช่เเค่คนเเต่งเน้อออ คนอ่านอ่านไปมือก็เย็นไป
เครียดดดดด!!!! :serius2:
ต้องมีหมาตัวไหนที่ทำแบบนี้ ถ้าให้คิดแน่นอนคนเเรกต้องเป็นไอ้เป้
อาจจะเป็นคำสั่งจากป๋าให้กำจัดเนมเเล้วก็ทดสอบไอ้พี่โตไปด้วย
แต่.... เราไม่ใช่คนแต่ง :laugh:
อาจจะเป็นอย่างที่ไอ้เป้บอกจริงๆ ก็ได้
แต่สิ่งนึงที่รู้ได้ในตอนนี้คือ ไอ้พี่โตรักอิหนูเนมมากกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
สงสารน้องเนม ซวยของแท้
-
:z3:เนมเ้อ้ยยยยย
อิหมาตัวไหนมันกล้ามาทำแบบเน้ :angry2: :m31:
-
เอ่อ....
จบตอนแบบนี้ ไอ้เฮก็คลั่งซีคะ พี่น้องคะ!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
เน๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ซวยยังไง ก็ขอให้อย่าซวยถึงขนาดโคตรมหาซวยนะลูก อวยพรให้ได้แค่เนี้ยแหละ อะฮึก
-
โอ๊ยยย ไอเป้ป่าวเนี่ยย
ใครแกล้งเนมอ่ะ เลวๆๆ
-
:m31: โอ้ย ทำไมน้องเนมซวยอย่างนี้เนี่ย
:เฮ้อ: ปวดตับ
-
โอ๊ยย อ่านแล้วเครียดมากเลยอ่ะ
- -+
สงสารไอเนมจริงๆ
เท่าที่ดู พัศดี ก็ดูเหมือนไม่น่าสงสัยอะไร..คนที่ไม่น่าสงสัยที่สุดน่าจะเปนคนร้ายรึป่าว
55555555
และคนน่าสงสัยอย่างไอเป้ อาจไม่ได้ทำเรื่องนี้ก็ได้
หรือเปล่า
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. ไรทเตอค่ะ คำว่า โอกาส ใช้ ส ไม่ใช่ ศ ค่ะ ;DD
-
อู้ยย.
อ่านไปร้องไปล่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
แหม.มันสะท้อนใจจริง ๆ :o12:
พัสดี รู้มากไปละ :z6: :z6:
เจ๋ง ๆ.
อิพี่โต :o12: :o12: :o12:
-
สงสารนู๋เนม :monkeysad:
-
อ๊าย..สงสารน้องเนม
พี่โตคงวึ้งแล้วนะว่าใครที่กำหัวใจตัวเองไว้น่ะ
-
สงสารทั้งน้องเนมและพี่โต :dont2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:สงสารเนมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
พี่โตด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
น้องเนมจะโดนอะไรหรือเปล่าเนี่ย :m15:
โอ๊ย ซวยตลอด :z3:
-
อ่านตอนแรกสงสารน้องเนมมากอ่า อิพัศดี ทำไมมันถึงเอี้ยอย่างงี้ :angry2:
แต่อ่านหลังๆแทบจะร้องไห้พร้อมเฮีย พี่โต น่าสงสารกว่าอ่า
ตอนนี้ซึ้งนะ รู้เลยว่าพี่โตโคดรักเนมเลยอ่ะ อ๊ากก มีความสุข
รอตอนต่อไปน๊า เรื่องนู้นด้วย :pig4:
-
ต่อด่วนๆๆๆๆ :angry2:
-
เครียดยังกะนิยายแนวสอบสวนสืบสวน ผูกเรื่องได้ดีสุด ๆ ไปเลย นับถือ ๆๆๆ
-
ต้องไปทำบุญเยอะๆ :z3:
-
โธ่น้องเนม
ป้าลุ้นจนปวดท้องเลยลูก พี่ปุ้ยแต่งค้างเกินนนน
พี่โตก้อน่าสงสารเป็นห่วงแต่ทำรัยไม่ได้อ้อยเครียดดด
ครัยแกล้งน้องงงงง
-
สงสารเนมกลายเป็นแพะไปซะงั้น :o
โตก็ทำอะไรไม่ได้ :o12:
เรื่องยิ่งซีเรียสขึ้นเรื่อยๆ มันยิ่งเศร้ารู้มั้ย :sad2:
เนมจะโดนพัศดีมันทำอะำไรรึเปล่า?:sad2:
ป๋ามันหาทางจำกัดเนมรึเปล่า เนมถึงโดนยัดโทรศัพท์ไว้ใต้ที่นอนอย่างเนี้ย o12
-
ซวยไม่สิ้นสุดจริงๆเลยไอ้เนมเอ้ยยยยย
งานนี้คงไม่ใช่แค่โดนซ้อมแล้วล่ะ มันไม่น่าง่ายขนาดนั้น สงสารพี่โตนะ ไม่ว่าใครเป็นคนทำแต่คิดถูกแล้วล่ะที่เล่นเนม ทำเอาพี่โตเน่าไปเลย :z3:
เฮ้อ... เรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปหนอ ทำไมแอบคิดว่าเป็นพวกเดียวกันเองทำนะ=w=
-
o13
ต้องบอกว่าผู้แต่งเขียนตอนนี้ได้ยอดเยี่ยม เพราะอ่านแล้วได้อารมณ์หลากหลายมาก
ทั้งโกรธแค้น สับสน เสียใจ สิ้นหวัง... พาให้คนอ่านร้องไห้ไม่ออก หายใจก็ไม่สะดวก
ได้แต่อึดอัดอยู่ในอก...ทำไงได้เมื่อคราวซวยมาเยือน :เฮ้อ:
รอเป็นกำลังใจให้น้องเนมและพี่โตกันต่อไป...หวังว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น.
-
ซวย มากกกกกก
เนมนาสสงสารจิงๆ
-
อย่าให้หนูเนมเป็นอะไรเลย :call:
รอลุ้นตอนต่อไปเสมอนะขอรับ เป็นกำลังใจให้ต่อไป
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน ไปเยอะเหมือนกัน สู้ต่อไปขอรับ :L2:
-
สงสารเนมมากอ่ะ
ใครบังอาจมาใส่ร้ายเนม T^T
-
กรี๊ดดดดดดดด เครียด
ใครใส่ร้ายเนม สงสารเนม สงสารพี่โต
อย่าให้เนมเป็นอะไรน้า T^T
-
เนมอย่าเป็นไรน้า :monkeysad:
-
เข้ามาดันกระทู้นะฮ๊าฟฟฟฟ
คิดถึงพี่โตกับน้องเนมใจจะขาดแว้วววววววว
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ
-
เข้ามาอ่้าน
และมารอ
เรื่องนี้สนุกมากๆเลย
ติดพี่โตกับน้องเนมมากมาย
แต่ตอนนี้อยากกระโดถีบพัสดี :z6:
สงสารน้องเนมอ่ะ :z3:
รอตอนต่อไปค่ะ
พี่โตช่วยเนมให้ได้นะ
-
มารอลุ้นน้องเนมค่ะ
-
Improbable 18 : ขังเดี่ยว
มืด.....มืดจัง
ผมกระพริบตาถี่ พยายามจะปรับดวงตาให้คุ้นชินกับเเสงเพียงเล็กน้อยในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี้ แต่พยายามอย่างไรสิ่งที่ได้รับก็มีเพียงความมืดสนิทที่แทบไม่เห็นแม้กระทั่งฝ่ามือตัวเอง แว่วเสียงกุกกักเบาๆด้านนอก ทว่าก็เดาไม่ออกว่าคนข้างนอกกำลังทำอะไรอยู่ และไม่รู้เลยว่าผมจะต้องเจอกับอะไร ทำให้ความหวาดหวั่นยิ่งทวีขึ้นอย่างไม่อาจระงับ..
กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เนื้อตัวสั่นเทา ผมยืนสับขาไปมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก...มืด...ทึบ..และแคบ รอบกายมีเสียงตึงๆตังๆแปลกหู มองอะไรไม่เห็น จะนั่งลงแต่พื้นก็มีของเหลวเปียกๆที่ไม่อาจจะรู้ว่ามันคืออะไรเจิ่งนองอยู่จนไม่น่านั่ง ได้กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม็นแปลกๆยิ่งชวนให้ใจไม่ดี
เจ็บตรงท้องน้อยหน่วงๆเพราะกำปั้นของผู้คุมที่ซัดเข้ามาใส่ร่าง ผมสูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์แม้ว่าร่างทั้งร่างจะสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดและความหวาดกลัวที่แผ่ซ่าน...
เสียงพูดคุยกระซิบกระซาบกันดังด้านนอก หากก้องสะท้อนไปมาราวกับเสียงภูตผี สายลมร้อนคลอเคลียรอบกายเนื่องจากมีเพียงรูเล็กๆระบายอากาศทำให้ลมหายใจกระชั้นถี่ ฝ่ามือของผมกุมท้องน้อยไว้ ในที่สุดจึงทรุดกายลงนั่งยองๆกับพื้น ก้มหน้าลงมองพื้นซีเมนต์ขรุขระ มองเห็นแสงสว่างงลำเล็กๆลอดออกมาจากใต้บานประตู ผมเม้มปากแน่น หลุดสะอื้นออกมาเบาๆ ก่อนน้ำตาจะไหลร่วงอาบแก้มเป็นสาย..
ริมฝีปากสั่นระริกไหวของผมเอ่ยถ้อยคำแผ่วเบา...ราวกับไร้เรี่ยวแรง...เอ่ยเรียก คนที่ผมคิดถึงมากที่สุด
"...พี่โต......" สูดลมหายใจเพราะจมูกตื้อตันขึ้นมากะทันหัน เนื้อตัวสั่นไหวระริก
นัยน์ตาของผมปิดพับลงช้าๆ น้ำใสไหลอาบผิวแก้ม ฝ่ามือละจากท้องน้อยมาทาบลงบนประตูไม้อัดเบื้องหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง...
" พี่โต..ช่วยผมด้วย...."
เสียงสะอื้นของผมดังสะท้อนในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบ..ทว่ามันคงไม่ไปถึงคนที่ผมต้องการ ความจริงนี้มาพร้อมกับเสียงร้องไห้ของตัวเอง อีกทั้งมันยังก้องสะท้อนไปมาจนไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้เลย
ถ้าพุดไป....ถ้าเอ่ยปากพุดอะไรมั่วๆออกไป ผมจะถุกปล่อยไหไหม?
ท่ามกลางความมืดและเสียงตึงตังข้างนอกชวนประสาทเสีย สติอันเรือนลางของตัวเองกระซิบถามเบาๆ...หากทำได้เพียงแค่คิด และผมก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ไม่หรอก..ไม่รู้จริงๆ จะบอกไป จะโกหกไปเท่านั้น
อีกทั้งสำหรับคนที่มีเป้าหมายเป็นตัวผม อย่างไรก็คงไม่รอด
ผมประหวัดนึกไปถึงเรื่องก่อนที่จะถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่ เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว หลังจากพัศดีออกปากสั่งการให้ผมสารภาพ พูดถึงต้นตอของคนที่บงการ ให้เอ่ยชื่อผู้ที่สั่งให้เอามือถือมาให้ผม
แต่จะให้ผมพูด จะให้ผมบอกอะไรได้ ในเมื่อผม...ไม่รู้
จะถามกี่ครั้งก็ไม่รู้ จะชกต่อยทุบตีอย่างไร คำตอบก็ยังคงเป็นไม่รู้...
เพราะผมไม่รู้จริงๆ...
ถึงผู้คุมจะชกผมครั้งแล้วครั้งเล่า พัศดีจะออกปากขู่เข็ญเช่นไรก็ไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากของผมคนนี้ ความโกรธของพัศดีที่ไม่สามารถเค้นคำตอบที่น่าพอใจออกมาจากปากผม ความหงุดหงิดของผู้คุม ที่ต้องมาโดนหางเลขเรื่องนี้เนื่องจากผมเป็นคนในการควบคุมของพวกเขา กระหน่ำทิ่มแทงลงมาบนร่างผมด้วยการลงโทษทุบตีมากมาย..
นัยน์ตาผมมองเห็นสองคนนั้นกำลังตะโกนด่าทอและบังคับให้ผมพูด แต่ในสมองผมกำลังครุ่นคิด พยายามหาคำตอบของที่มาของสิงสิ่งอันไม่น่าจะปรากฏอยู่..
บุหรี่..ผมเเคยเห็นพี่โตสูบและรู้ว่าพี่โตมีมันก็จริง แต่พี่โตไม่เคยจะเอามันมาไว้ในห้องขัง และยิ่งไม่เคยนำเอามาไว้ใต้ที่นอนผม
และกระทั่งโทรศัพท์ ของสิ่งนั้นมันมาได้อย่างไร ไร้ที่มาที่ไปโดยสิ้นเชิง พี่โตไม่เคยมีมัน พี่โตไม่เคยบอก ไม่เคยให้ผมรู้..ว่าตัวเองมี ซึ่งหมายความว่าพี่โตไม่มี
หากถามว่าทำไมผมถึงเชื่อว่าพี่ดตไม่มี เพราะสำหรับคนๆนั้นแล้ว เขาไม่เคยปิดบังผม นอกจากเรื่องที่สำคัญจริงๆ
ผมเชื่อ...ใช่ ผมเชื่อพี่โต ผมเชื่อว่าคนอย่างพี่ดตไม่มีทางทำแบบนี้..
แต่....แต่มันมาอยู่ใต้ที่นอนผมได้ยังไง
ฝีมือใคร?....ใครกันแน่?
แต่ถึงเชื่อใจ ชั่วขณะหนึ่งผมก็ยังคิดไปถึงผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกันทุกคืน หัวใจพลันแปลบวาบเมื่อคิดว่าพี่โตอาจจะนำของเหล่านี้มาไว้ใต้ที่นอนของผม...ทว่า วินาทีต่อมาก็ปฏิเสธข้อสันนิษฐานนี้ของตนเองโดยสิ้นเชิง..
ไม่มีวัน ไม่มีวันเป็นจริง ไม่มีทางเป็นไปได้
พี่โตไม่มีวันทำแบบนั้น พี่โตไม่มีวันโยนความผิดมาให้ผม พี่โต..คนที่คอยปกป้องและดูแลผม ไม่มีวันจะทำตัวแบบนี้..
ต่อให้พี่โตมีมันจริงๆ พี่โตก็ไม่มีวันจะเอามาซุกซ่อนไว้กับผมเพื่อหนีความผิด ไม่ใช่แค่เพราะผมคือไอ้เนม แต่เพราะพี่โตไม่มีวันให้ผมดูแลมันเด็ดขาด
เพราะมันโง่ มันซื่อ มันเซ่อเกินกว่าจะมีของพวกนี้อยู่กับตัวได้โดยไม่แสดงอาการ ผมไม่ใช่คนที่จะนำของแบบนี้มาฝากฝังไว้ และไม่ใช่คนที่พร้อมจะมีสิ่งเหล่านี้อยู่กับตัว
พี่โตต้องรู้ พี่โตต้องรู้สิ เพราะพี่โตยังเคยบอกกับผมเอง
แล้วใคร? ใครกันที่ทำแบบนี้กับผม ใครกันที่กลั่นแกล้งให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้...
ปึงๆๆ
" คิดจะอ้าปากบอกเมื่อไหร่ก็เรียกแล้วกัน "เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆทำให้ผมชะงัก เงยหน้าขึ้นจากพื้นเพื่อจะมองบานประตูสีดำสนิทตรงหน้า...ที่มืด ดำมืดไปหมด
" ผมไม่รู้...." ผมเอ่ยปากออกมาอย่างสิ้นหวัง แว่วเสียงหัวเราะหยันเชิงไม่เชื่อของผู้คุมด้านนอก ขณะที่ก้มหน้าลงเช่นเดิม ปล่อยน้ำตาแห่งความอึดอัด สิ้นหวัง และไม่เข้าใจออกมา
" หลักฐานมัดตัว ใครจะเชื่อ "เสียงของผู้คุมบอกพลางกหัวเราะออกมาเบาๆ " พวกนักโทษ เดนคนมันก็แบบนี้ "
คำพูดนั้นทำให้ผมนิ่งงัน...อย่างไม่มีคำโต้เถียงใด
...นักโทษ นักโทษคนที่ทำความผิด เดนคน คนเลว คนร้าย คนที่ไม่สมควรจะมชีวิตอยู่ในโลกนี้
คำพูดของพวกเราไม่น่าเชื่อถือ ค่าของพวกเราในฐานะมนุษย์ ที่ควรได้รับเกียรติ ศักดิ์ศรี และได้รับความเห็นอกเห็นใจ ๆไม่มีอีกแล้ว
...เพียงเพราะพลาดพลั้งเพียงครั้งเดียวน่ะหรือ?
แล้วตอนนี้เวรกรรมที่ฆ่าคน เวรกรรมที่ทำลายชีวิตผู้อื่น มันไม่ได้ตามมาซ้ำทำร้ายผมอยู่หรือไง...
" ...เห็นพวกเราเป็นคนบ้างไม่ได้เหรอ?... " ผมถามออกไปอย่างสิ้นหวัง..ทว่า คำตอบที่ได้รับมีเพียงความเงียบ และเสียงถอนหายใจ..
ผมจ้องมองสีดำสนิทของบานประตูเบื้องหน้า เงียหูฟังเสียงตึงตังด้านนอกที่ไร้คำตอบอย่างสิ้นหวัง
ตอนนี้ผมคิดถึงคนๆเดียว คนนี้เท่านั้นที่จะช่วยเหลือ คนที่คอยดูแลผมมาคลอด
อยากให้มาอยู่ตรงนี้เหลือเกิน อยากให้มาช่วย อยากให้มาคิดหาทางออกด้วยกัน..
ผมเม้มปากแน่น สะอื้นออกมาอีกครั้งเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้อันริบหรี่ในความปราถนาของตนเอง..ไม่มีหรอก...
ต่อให้เป็นพี่โต ต่อให้เป็นขาใหญ่ ต่อให้เป็นคนของป๋า ก็มาช่วยผมไม่ได้...
ณ ที่แห่งนี้...ผมต้องเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง
............
พระอาทิตย์ตกดิน ท้องฟ้ามืดลง ดวงตาวเริ่มส่องแสงระยับ..
โมงยามของฟากฟ้าที่บอกเวลาย่ำไปจนถึงตอนค่ำ ทว่า...ก็ยังไม่มีร่างของมันกลับมา...
ขาใหญ่ของแดนสิบสองยืนพิงประตูห้องขัง จ้องมองไปด้านหน้าของเรือนอนเขม็ง ไม่วางตา บรรยากาศเครียดเคร่งทะมึนที่แผ่ออกมาจากร่างทำให้นักโทษหลายรายสบมองตากันด้วยความหวาดผวา ขณะที่นักโทษในเรือนนอนเดียวกันซึ่งต่างถูกเรียกไปสอบสวนทยอยเข้ามาทีละราย...ทีละราย...
ทว่า....ก็ยังไม่มีร่างของเจ้าคนนั้น ไม่มีร่างของไอ้เนมซื่อบื้อที่มักจะอยู่ข้างกายตลอดเวลา
ความรู้สึกของคนที่ถูกกระชากหัวใจไปต่อหน้า โตก็เพิ่งเข้าใจในวันนี้
ยิ่งเข้าใจว่าสำคัญมากแค่ไหน ยิ่งหัวใจรวดร้าวมากเท่าใด ก็ยิ่งสิ้นหวัง...มากขึ้นเท่านั้น
....ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น ฝ่ามือกำแนบข้างลำตัว...อดกลั้น ...พยายาม มากมายอย่างถึงที่สุด
หัวใจร้อนระอุ เลือดในกายเดือดเร่า สมองปวดระบม และนึกชิงชังร่างกายของตนนักที่ทำได้เพียงยืนนิ่ง จ้องมองทางเดินเข้าเรือนนอนอย่างคนทำอะไรไม่เป็น..ทำอะไรไม่ได้ มีไม่ความสามารถ ไม่มีปัญญา...ไม่มีสติปัญญาจะปกป้องและดูแลมัน...ไม่มีความสามารถจะดูแล"คนข้างๆ"กาย
มือเท้ามี กำลังมี สมองมี แต่อำนาจ....ไม่มี
อำนาจที่เคยคิดไว่าได้...แท้จริงแล้ว หาใช่ของเขา
อำนาจนั้นยังคงเป็นของคนที่"มี"มันมากกว่าเช่นเคย
โวยวายไปแล้วได้อะไร โกรธเกรี้ยวแล้ววิ่งโร่ไปตะโกนใส่พวกป๋าสให้พวกมันช่วย...แล้วจะได้อะไร
คำเตือนของเพื่อนสนิทที่บัดนี้นั่งมองเขาอยู่ข้างกาย นัยน์ตาคอยระแวดระวังราวกับว่ากลัวตนเองจะกระโจนออกไปทำอะไรบ้าๆทำให้โตยิ่งต้องสงบสติอารมณ์
หากแต่เมื่อนานไป ไม่ร่างของมัน ไม่มีร่องรอยการปรากฏตัวของมัน โตก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออกมากขึ้นเรื่อยๆ...
ตึง !!
หมัดลุ่นๆทุบลูกกรงในห้องนอนโดยแรง ทำให้นักโทษหลายรายที่กำลังอยู่ในอาการเกร็งถึงกับสะดุ้ง วิทย์เงยหน้าพรวดมองขาใหญ่ที่ตอนนี้เริ่มจะอยู่ไม่เป็นสุขอย่างร้อนใจไม่แพ้กัน เขามองฝ่ามือของมันที่บัดนี้ปรากฏรอบแดงจากการชกเข้าที่ประตูเหล็ก มองตาของเพื่อนสนิทที่บัดนี้ขุ่นมัวด้วยอารมณ์หลากหลายแล้วได้แต่ถอนหายใจ วิทย์กรอกตาไปมา สมองพยายามคิดหาคำพูด วิธีการ หรืออะไรดีๆที่ทำให้ไอ้โตมันเลิกบ้า เลิกทำท่ากระวนกระวายแบบนี้
ที่สุดแล้วเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ รู้ดีว่ามันจะไม่มีทางสงบ จนกว่าไอ้เนมจะกลับมา รู้ดีว่าหากคนสำคัญของตนต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายนเช่นนี้บ้างเป็นเขาก็ทนเฉยไม่ได้
ชายหนุ่มจ้องมองไปทางประตูหน้าเรือนนอนอย่างคาดหวัง ตอนนี้ทางเดียวที่จะทำให้เพื่อนของตนหยุดอาการเครียดขึงใกล้จะระเบิด ก็มีเพียงทางเดียวคือมันจะต้องกลับมา...แต่ทว่า...วิทย์ก็รู้ดีเช่นว่ามันเป็นไปไม่ได้..
...หายไปนานขนาดนี้ หายไปจนเย็น หายไป...โดยไร้คำบอกเล่าใดๆเช่นนี้ เขารู้ดี ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
คิดพลางมองหน้าขาใหญ่ของแดนสิบสองอีกครั้งอย่างกังวลไม่แพ้กัน ที่ยิ่งนานโตมันยิ่งคลั่ง ยิ่งบ้า ยิ่งมีท่าทีหงุดหงิด ไม่ใช่แค่เพราะไอ้เนมมันหายไปนานเท่านั้น แต่เพราะมันรู้... รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น
มันกระวนกระวายทุกข์ใจเพราะมันก็เคยเจอแบบเดียวกันมาก่อน ใช่แล้ว... เพราะมันเคยพบเจอกับการ"ขังเดี่ยว"เพื่อรีดเอาคำตอบที่ต้องการเช่นเดียวกัน
ร่องรอยการถูกทำร้ายที่ปรากฏในคราวก่อนนั้น บอกได้ดีว่าวิธีการสอบสวนเป็นเช่นไร ทั้งการทำร้ายร่างกาย การนำไปขังในที่มืด ๆ กดดันทางจิตวิทยามากมายให้คายความลับของตนออกมา
เลวร้ายขนาดนั้น แล้วไอ้เนม ไอ้เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา คนที่โตมันปกป้องมาตลอดจะไม่เสียสติไปเพราะเรื่องแบบนี้หรือ?
เพราะมันน่าเป็นห่วง เพราะมันน่ากลัวขนาดนี้ เพื่อนของเขาถึงได้กระวนกระวาย ทุกข์ใจอย่างนี้ไงเล่า
" พี่โต....ได้ข่าวแล้วพี่ " ไอ้แม้ก หนึ่งในลูกน้องคนสนิทที่ถูกเรียกตัวไปสอบสวนเช่นกันเดินหน้าเคร่งเข้ามาในห้องขัง เพียงมองสีหน้า วิทย์ก็พอจะดูออกแล้ว...ว่าเกิดอะไรขึ้น
".........." เพื่อนของเขาไม่พูดอะไร หากแต่มองหน้าลูกน้องตนเงียบๆเป็นเชิงให้เล่าออกมา
" เมื่อกี้ตอนกลับมา ได้ยินผู้คุมมันคุยกัน บอกว่าคืนนี้ไอ้เนม....ถูกขังเดี่ยว....."
" เหี้ยเอ๊ย !! " ปลายฟันขบเข้าหากันแรงๆจนเกิดเสียง สีหน้าเครียดขึงและคั่งแค้นด้วยความไม่พอใจของเพื่อนสนิททำให้วิทย์หน้านิ่ว เขาหันไปสบมองแววตากังวลจากนักโทษภายในห้องแล้วได้แต่ถอนใจ เคร่งเครียด...
".....โต..."
" พอแล้วไอ้วิทย์ กูรุ้ว่ากูทำอะไรไม่ได้ !!! " โตหันไปตะโกนใส่คนที่เรียกชื่อเขา นัยน์ตาถลึงกร้าวจ้องเขม็งไปยังคนพูด "กูรู้ เข้าใจดีแล้ว...ว่ากูทำได้แค่รอ ! "
"........."
" พวกมึงมีอะไรก็ไปทำซะ ! มึงด้วยวิทย์ กลับเรือนนอนมึงไป !! " โตหันไปตวาดใส่นักโทษรอบกายและออกคำสั่งไปยังเพื่อนสนิท มันมองหน้าเขานิ่งๆเพียงชั่วครู่แล้วถอนหายใจ
" รู้แล้วก็ดี " รับคำแค่นั้น...แล้วมันก็เดินออกไป...สวนกับผู้คุมที่เดินเข้ามา...มองหน้าเขา และเริ่มล๊อกประตูเรือนอนอย่างเคยชิน
" หายไปคนนึงนี่นะ..." ริมฝีปากนั้นเหยียดยิ้ม ขณะที่เอ่ยคำพูดคล้ายทายทัก แต่ยิ่งทำให้ความไม่พอใจพุ่งพรวด โตจ้องหน้าผู้คุมรายนั้นเขม็ง
ปัง !
ฝ่าเท้าหนาตวัดใส่ประตูเหล็กหน้าเรือนนอนสุดแรงอย่างไม่กลัวเจ็บ เป็นผลให้เกิดเสียงดังลั่น นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องใบหน้าและดวงตาของผู้คุมรายนั้นเขม็ง แววตากร้าวเเข็ง...ไม่พอใจที่ส่งมาโดยไร้คำพูดทำเอาผู้ได้รับถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก
" ล็อกเสร็จแล้วก็ไปสิ " ทั้งที่มันเป็นแค่นักโทษ ทว่าคำพูดเย็นเยียบกดลึกจากลำคอนั้นกลับทำให้ร่างเกร็งทื่อ ชายผู้อยู่ในตำแหน่งผู้คุมสุดหายใจลึกแล้วก้าวเท้าออกห่างจากเรือนนอนนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงมือปิดล็อกประตูเหล็กเบื้องนอก ทีละชั้น...ทีละชั้นอย่างใจเย็น
.....เสียงประตูเหล็กขนาดใหญ่อันสุดท้ายปิดลง นั่นเป็นเหมือนสัญญาณที่จะบอกว่า จากนี้จะไม่มีใครสามารถเข้าหรือออกจากสถานที่นี้ได้อีกแล้ว ดวงจันทร์กลมโตที่วิ่งผ่านไปครึ่งฟ้ายิ่งเป็นสิ่งยืนยัน ว่าเกิดอะไรขึ้น...
ทรุดกายลงบนพื้นที่นอนหนา จ้องมองเหล่านักโทษที่พากันปูที่นอนเงียบๆ ขณะที่นัยน์ตากวาดมองไปยังที่นอนเล็กๆข้างกาย ผ้าห่มสีตุ่น เศษกระดาษสีขาว และชอล์คสีขาวที่ใช้ขีดฆ่านับคืนวัน..
ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปใต้ที่นอนนั้น สัมผัสได้ถึงรูปถ่ายสีซีดจางที่ตัวเขารู้ว่ามีอยู่ โตจ้องมองมันนิ่ง...มองรอยยิ้มของเด็กชายในชุดนักเรียนและใบหน้าแสนคุ้นตา มองแล้วลำคอตับตัน แห้งผาก หากดวงตาร้อนผ่าว
" ปิดไฟ.."
สิ้นเสียงของผู้คุม ทั่วทั้งแดนก็เหลือเพียงความมืดสลัว หากร่างของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองกลับเอนกายพิงลูกกรงสีเข้มต่อไป เนื้อตัวเเข็งทื่อ ไม่ได้เอนกายพักผ่อนเหมือนใคร นัยน์ตายังคงจับจ้องไปที่รูปถ่ายในมือแม้จะมองแทบไม่เห็น ร่างทั้งร่างยังคงนิ่งงันราวกับถูกสาป...
นัยน์ตาว้าวุ่นปิดพับลงอย่างรวดร้าว ฝ่ามือหนาหยิบรูปถ่ายใบนั้นสอดเข้าใต้ที่นอนที่เดิม ก่อนจะสูดหายใจลึกนัยน์ตาจ้องมองผนังห้องสีเข้ม นั่งขัดสมาธินิ่งเงียบท่ามกลางร่างของเหล่านักโทษที่กำลังเอนกายนิทรา..
ริมฝีปากเม้มแน่น...ลมหายใจพ่นลงช้า...
สมเพชเวทนาตนเองนัก...สังเวชในความไร้กำลังของตัวเอง
เป็นขาใหญ่แล้วอย่างไร เป็นขาใหญ่ แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเพียงนักโทษ..
เป็นขาใหญ่ที่มีนักโทษเกรงกลัว หากสุดท้าย ก็ยังเป็นเพียงเดนคนที่ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีเสียง ไม่อาจจะทำอะไรได้
กระทั่งปกป้องคนสำคัญ...ยังทำไม่ได้
ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้ม แววตาสั่นไหว
เป้นขาใหญ่แล้วอย่างไร ในยามที่ห่วงหาใครบางคนแทบขาดใจสุดท้าย ก็ทำได้เพียง
....เฝ้ารอ....
..................
สีของท้องฟ้ายังคงระเรื่อ ดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นของฟ้ายังไม่ทอแสง เงาคะตุ่มมืดครึ้มของต้นไม้และดวงจันทร์ยังค้างฟ้า....นาฬิกาบอกเวลาตีห้าครึ่ง หากแต่ร่างของนักโทษรายหนึ่งกลับมายืนอยู่หน้าประตูเรือนจำ ทำให้ผู้คุมได้แต่มองมันด้วยความสงสัยและครุ่นคิด
อ้าปากจะไถ่ถาม หากนัยน์ตาลึกโหลอย่างคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนของมัน และรอยคล้ำสีเข้มใต้ตาบวกใบหน้าถมึงทึงทำให้ผู้มองเบือนหน้าหนีไปเสียด้วยไม่อยากจะสนใจ หรือพูดจาอะไรให้เสียเรื่อง
มันยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ดวงตาจับจ้องปากประตูทางเข้าราวกับรอคอยใครสักคนที่สำคัญนักหนา กระทั่งท้องฟ้ามีสีสดใส แสงแดดส่องจ้าและเป็นเวลาอาหารเช้าของเหล่านักโทษ ร่างของใครคนหนึ่งจะได้เดินสะโหลสะเหลเข้ามาในแดนสิบสอง
และร่างที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงของนักโทษรายนั้นจึงเริ่มขยับ...ก้าวเท้าออกไปหาเจ้าคนที่เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า
ดวงตาจับจ้อง จ้องมองร่างที่เดินเข้ามาหาเขม็ง...ราวกับกลัวว่าจะไม่ได้พบเจอกันอีกแล้ว
นัยน์ตาที่ริบหรี่ลงเพราะรอยบวมช้ำสีม่วงตรงหัวคิ้ว ริมฝีปากที่พยายามฝืนยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งที่ทำได้เพียงยกมุมปากสั่นระริกขึ้นเท่านั้น รอยเลือดเปื้อนที่ริมฝีปาก แขนขาวมีร่องรอยบวมช้ำเป็นจ้ำชัด...ชัดเจนเสียจนผู้มองเห็นต้องกัดฟันกรอด
อ้อมแขนที่โหยหายิ่งนักในยามนี้ตวัดกอดเอาร่างของผมแนบกาย ทำให้ผมอดจะยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเบาๆในลำคอไม่ได้ ฝ่ามือของตัวเองสั่นระริก พยายามเอื้อมไปกำแขนพี่โตไว้ สัมผัสผิวเนื้อที่สั่นไหวของคนตรงหน้า..
"..ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร...." พูดว่าไม่เป็นไร แต่ริมฝีปากของพี่โตสั่นระริก สั่นไหวไม่ต่างจากน้ำเสียงที่แหบแห้งดูคล้ายคนกำลังทรมาร
ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไร...
ทั้งปลุกปลอบปละประโลมหัวใจของตนเองและคนในอ้อมกอด..
คนที่ตอนนี้...อยู่ในสภาพที่น่าสงสารเหลือเกิน
ไอ้เนมยิ้มให้ดวงตาที่จ้องมองมาคู่นั้น อยากจะถามว่าทำไมถึงได้มีท่าทีตกตะลึงและหวาดหวั่น อยากรู้ว่าทำไมถึงได้มีสีหน้าหวาดกลัวปรากฏขึ้นมา ยามที่จ้องมองไปทั้งใบหน้าและร่างกายของผม
สีสันของแสงอาทิตย์ และท้องฟ้าช่างน่าดูเหลือเกินหากเทียบกับสีดำสนิทที่ไม่อาจมองเห็นอะไรที่ผมพบเจอมาทั้งคืน อ้อมกอดของพี่โตอบอุ่นและห่วงหาเหลือเกิน ไม่เหมือนหมัดและฝ่าเท้าของใครหลายคนที่ซัดใส่ร่าง.. ได้เจอพี่โตแบบนี้ ดีกว่าต้อง อยู่ในห้องขังมืดๆ มีเสียงกุกกักชวนประสาทเสีย และมีผู้คุมเข้ามาซ้อมเพื่อถามความจริงทุกสองชั่วโมงมากมายนัก
ผมหลับตาลง ยิ้มรับกับฝ่ามือสั่นระริกที่ลูบไล้เส้นผม เอนตัวซบไหล่หนาอย่างรักใคร่..
ผมได้ยินเสียงตัวเองกระซิบ
" ครับ ไม่เป็นไร "
ก่อนโลกทั้งใบจะมืดดับลง...
.......................................................
ตอนนี้สั้นนิดนึง ไม่ว่ากันเนอะ :m23:
น้องเนมน่าสงสารจริงตอนนี้ ถูกขังในห้องมืดๆแบบนั้นเป็นปุ้ยท่าจะประสาทกลับไปล่ะ ส่วนพี่โตก็... :เฮ้อ:.... ต่อให้ใหญ่แค่ไหนก็เป็นแค่นักโทษคะ ทำอะไรไม่ได้หรอก ไปช่วยไม่ได้เพราะไม่มีสิทธิ์ จะโวยวายก็ไม่ได้เพราะมีแต่ผลเสีย สุดท้ายก็ได้แค่รอ....
ตอนนี้น้องเนมไม่ได้ถูกรุมนะคะ แค่โดนซ้อมเท่านั้นเอง จะมาถูกรุมทำมิดีมิร้ายอีกมันโหดร้ายเกินไป แค่นี้น้องก็บอบช้ำพอแล้ว(ฝีมือเอ็งนี่ // :beat:โดนคนอ่านตบ ) ตอนหน้าก็เอาใจช่วยน้องเนมด้วยนะคะ..
-
ง่าน่าสงสารเนมกับพี่โต
ทำไมโหดร้ายแบบนี้
ขอบคุณคุณมากๆๆๆๆที่ไม่ให้เนมโดนรุมแค่นี้อิคนอ่านใจจะขาดแล้ววววววว
ได้กลับมาหาพี่โตสักที สงสารเนมกับพี่โตที่เป็นคนรอและทำไรไม่ได้
แมร่งอิใครมันทำวะจะมีบอกเร็วๆๆนี้ใช่ไหมคุณ
ปล. ใครกล้าลอกนิยายอ่า นิสัยวะ คุณสู้ๆๆอย่าไปยอม มันความคิดของเราแท้ๆๆ
เอาใจช่วยคร๊าฟ :beat: อิคนลอก น่าจะโดนยิ่งกว่าเนม
-
นู๋เนมในที่สุดก็ออกมาได้แล้ว :o12:
ใครเป็นคนทำเนี้ย
ถ้ารู้ตัวการแล้วพี่โตจัดการเลย :m31:
มาอัพต่อไวๆๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:z6: :z6: :serius2: :m31: ใครมันใส่ร้ายเนม ใครๆๆ จะตื๊บมานนนนนนนนนนน
ค่อยยังชั่วอิชั้นก็จินตนาการไปถึงการตูนและนิยายเกี่ยวกะคุกที่มันเถื่อนๆ แบบนายเอกโดนรุม อิชั้นรับบ่ได้ค่ะ(แต่ก็อ่าน)
ในที่สุดน้องเนมก็กลับมาสู่อ้อมอกอิพี่โตซะที :เฮ้อ:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
โอ๊ย!!! รู้สึกอึดอับหายใจไม่ออกเลยอ่ะ
สงสารหนูเนมจัง แต่ก็ยังดียังได้กันมากอดพี่โต
เข้าใจเลยความรู้สึกที่แบบว่าคนรักของเรา คนที่เราอยากปกป้องไม่เจอสิ่งเลวร้าย แต่เราทำไรไม่ได้เลย
นอกจากรอแล้วอยู่เฉยๆ มันแบบ :serius2: :serius2: :serius2: ไม่ไหวๆ :z3: :z3:
-
สงสารเนม สงสารพี่โต อ่านตอนนี้แล้วเจ็บปวดจัง
ทั้งๆที่รัก ทั้งๆที่ห่วง แต่ทำได้แค่รอ :m15:
-
อ่านตอนนี้แล้วปวดใจอย่างแรงค่ะ...มันบีบหัวใจมาก...
ตอนอ่านแอบกลั้นหายใจไปด้วย มันบีบคั้นอารมณ์จริงๆค่ะ
รอตอนหน้านะคะ เอาใจช่วยน้องเนมเสมอค่ะ อย่าให้หนูเจออะไรไปมากกว่านี้เลยลูก
-
ต้องกอดหนูเนมแน่นๆ :กอด1: :กอด1:
1 คืนของคนสองคน คงเหมือน 100 ปีที่โคตรทรมาน
ปวดตับบบบบบ (เป็นมะเร็งตับรึป่าว 55555) :m15:
-
o18 o18
อย่าให้รู้ๆ ใครกล้าใส่ร้ายเนม อิชั้นจะ :beat: :z6: :z13: มันผู้นั้นเอง ...
อ่านแล้วปวดใจ ปวดตับ ปวดเซี่ยงจี๊ แทนพี่โตจริงๆ ห่วงแทบตายแต่ทำอะไรไม่ได้
ยังดีที่เนมไม่เจออะไรที่แย่กว่านั้น (ถึงแม้ว่านี่จะแย่แล้ว) ยังได้กลับมาหาพี่โต
ตอนหน้าพี่โตจะแค้นมากป่ะหว่า ไอ้เนมโดนซะขนาดนี้ :sad4:
-
เเอบเเวบมาอ่านไม่รู้เรื่องณุ้ราวอะไรเลย น้องเนมของช้านนน(หลบตรีนพี่โต) โดนซ้อมอะ น่าสงสาร หงิงๆเเต่ในความโชคร้ายก็มีเรื่องดีๆหนา ชอบๆๆ ตอนที่ เนมคิดถึงพี่โต ตอนที่พี่โตกอดเนม ตอนที่เค้าทั้งสองกลับมาเจอกัน อ่านเเค่ตอนล่าสุดนี่เน้อ เหอๆๆ ยังไม่ได้ ตามเลย อะ
-
:m15:สงสารหนูเนมเป็นที่สุด
อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นคนทำ :beat: :z6:
-
สงสารเนมมากเลย
อย่าเข้าใจผิดใครเลยนะ อยากรู้จริงๆว่าเป็นแผนไอ่เป้ ไอ่ป๋าหรือพัสดี
แมร่งเลว อยากจะเล่นงานพี่โตโดยการแล้งเนมหรือเปล่า
-
รู้ตัวคนทำเมื่อไหร่ มันต้อง :beat: :z6: :beat:
-
ใครหนอที่มันใส่ร้ายเนมแบบนี้
อ่านแล้วเข้าใจเลย ถึงจะขาใหญ่แค่ไหนแต่สุดท้ายก็คือนักโทษอยู่ดี ทำอะไรไม่ได้เลย
เอาใจช่วยน้องเนมน่าสงสารคงจะน่วมไปทั้งตัว.....สงสารพี่โตด้วย....ได้แต่รอ...รอ...รอ
-
:เฮ้อ: ลุ้นจนหัวใจแทบหยุดทำงาน
เนมกลับมาแล้ว พร้อมความสบักสบอม
แต่ไม่รู้ว่าเนมออกมาจากขังเดี่ยวได้ยังไง
มีเรื่องให้ต้องติดตามอีกแล้วรอตอนต่อไปนะ :กอด1: ปุ้ย
-
น่าสงสารเนมมากๆอ่ะ
อย่าให้เนมถูกรุมเลยนะไม่ว่าจะเป็นตอนไหน
รอตอนต่อไป
ป.ล.กลับมาอ่านและรอทุกวันค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งอยู่นะคะ
-
สงสารทั้งเนมทั้งพี่โตเลย :monkeysad:
โอ๋ๆ รอดกลับมาสู้อ้อมกอดพี่โตแล้วนะเนม ขวัญเอ๊ย ขวัญมา พี่โตอย่าปล่อยให้น้องคลาดสายตาอีกน้า :sad4:
-
น่าสงสารง่ะ :m15:
สู้ๆน้องเนมมมม
-
โอ้ยยย เป็นตอนที่อ่านไปและทรมานหัวใจมากค่ะ
สงสารทั้งเนมและพี่โตอ่ะ... อยากให้เรื่องร้ายๆผ่านไปสักที
-
สงสารเนม อ่ะ
คัยมันเป็นคนใส่ร้าย เนมว๊ะ :fire: :fire: :fire:
:serius2: :serius2: :serius2:
-
สงสาร อึดอัด เข้าใจค่ะ โอยยยยยยยย :L2: :กอด1:
ผู้คุมมันก้อเลวๆมันก้อต้องมีบ้างแหละ โธ่ เอาใจช่วยยยยยยยยยยย :L1: :L1:
-
ใครมันเป็นคนใส่ร้ายเนมฟระ :m31: :m31:
ตอนนี้สงสารทั้งเนมแล้วก็พี่โตจริงๆ :o12:
-
เอาใจช่วยน้องเนมนะ :monkeysad:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก. :z3: :z3: :z3: :z3:
:beat: แม่ ม เลย ใครมันใส่ร้าย น้องเนม -*-
น่าสงสารพี่โต อ่านไปน้ำตาคลอ :impress3: :impress3:
:z6: แด่พัสดีคนใหม่ จากใจอาลัยยิ่ง ..
-
:m31: โอ๊ยยยยย ผู้ใด๋บังอาจใส่ร้ายน้องเนมของพี่โต
มันต้องโดน :beat: :z6: :z6: :beat:
:เฮ้อ: ปวดตับแทน
-
สงสารเนมอ่า T^T
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
นั่งซับน้ำตา
ฮื่ออออออออออออออออออออออ
ร้องไห้จริงๆๆนะคะ
ไม่ไหวแล้ววววววววว
นี้อาจจะเป็นสาเหตุนึงที่พี่โตคิดอยากจะออกไปจากที่นี่แน่ๆๆ
มาอัพต่อไวไวนะคะ
ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ *สั่งน้ำมูกใส่ไรเตอร์*
-
:กอด1:เนม
ขาวๆบอบบางอย่างเนม โดนซ้อมทุก 2 ชั่วโมง เดินกลับมาไหว นี่โคตรอึดเลย
-
สงสารน้องเนมจัง T T
-
สงสารเนมอ่าา :o12: :o12: :o12:
-
พี่ปุ้ยรู้ป้ะ พี่ทำหนูน้ำตาซึมจนไหลลงคีย์บอร์ดไปเกือบ10แหมะอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกแย่สุดๆ อึดอัด :monkeysad:
-
เศร้าว่ะ
-
น้องเนมม :sad4:สงสาร
แต่ก้ได้เห็นฉากเป็นห่วง+ปลอบจากพี่โตนะ o18
+1เป็นกำลังใจจ้าา..
-
ตอนนี้ ได้เห็นฉากแสดงซึ่งความรักของพี่โตอย่างเต็มที่ ดูแลน้องเนมดี ๆ นะคะ บอบช้ำมากมาย T^T
-
โฮฮฮฮฮ สงสารน้องเนมอ่ะ :m15:
ใครกันนะที่ทำกับเนมแบบนี้ ไม่อยากคิดสภาพตอนนี้ของเนมอ่ะ
เพราะขนาดคนใจแข็งอย่างโต ทนดูไม่ได้เลยเหอะ
ส่วนโต ก็น่าเห็นใจนะ ช่วยอะไรคนของตัวเองไม่ได้เลย นอกจากรอ
แต่แอบซึ้งที่โตมายืนรอเนมอ่ะ ยังไงก็คอยดูแลจิตใจของเนมด้วยเน้อ
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารน้องเนมจังเลย
พี่โตด้วยอ่ะ เจ็บใจ แต่ทำอะไรไม่ได้
ฮือออออออออออออ อย่าให้รู้นะว่าใครทำ
-
อ๊ากกกกก สงสารน้องเนม :m15: แต่ยังดีที่โดนแค่ซ้อมค่ะ เฮ้อ ถ้าโดนมากกว่านั้นคงดราม่าน่าดู ฮึก! :o12:
-
ง่ะส์ เนม น่าสงสาร
เมื่อไหร่จะพ้นโทษนะ สองคนนี้
-
ร้องไห้เลยอะ :m15: ยิ่งตอนน้องเนมบอกว่า มองพวกเราเป็นคนบ้าง โหว พรากๆเลย
สงสารน้องเนมสุดสุด พี่โตด้วย มันเจ็บใจแทน
แต่สงสัยว่า น้องเนมออกมาได้ไงเนี่ย บอกอะไรกับไอ้พัสดี :z3:
-
น่า สงสาร เนม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
จะร้องไห้เลยอ่ะ
-
:serius2:
:o12:
-
ดราม่าสุดแรงส์เกิดมากมายก่ายกอง สงสารทั้งพี่โตทั้งเนมเลยอ่ะ :z3: :z10:
อ่านไปกดดันตัวเองไป... อินท์จัด ทั้งๆที่มาแบบสั้นๆ แต่ช่างกระชากอารมณ์ง่า :o12:
-
:m15: :monkeysad:น่าสงสาร
-
โฮ..........สงสารน้องอ่ะ
พี่โตคงรู้ชัดถึงหัวใจตัวเองก็คราวนี้
..รัก..ใช่ไหมเล่า
ตอนหน้าน้องชั้นต้องเจ็บอีกเรอะ โถ..บีบจิตนะ..อยากให้พี่โตเก็บไอ้พวกขยะพวกนี้ให้สิ้นซากซะจริง เฮ้อ แต่ความจริงมันทำไม่ได้นี่เนอะ แย่จัง
-
:sad4: :sad4:
สงสารเนม :monkeysad:
-
ต้องอ่านคอมเมนก่อนตัดสินใจอ่านเนื้อเรื่อง กลัวน้องเนมจะโดนหนัก
ยังดีที่โดนขังเดี่ยว
ปลอดภัยแล้วเนมเอ้ย
-
ใครมันแอบทำเนม!!!!!!
ถ้ารู้ต้องมีตาย!!!!!!
-
เนมออกมาแล้ว
ใครเป็นคนทำล่ะเนี้ย :m31:
อ่านไปร้ำตาคลิเบ้าเลยอะ ฮือ
สงสารเนม&พี่โต
:pig4: :L2:
-
ง่าาาาา สั้นๆแต่ทำร้ายจิตใจอ่า :m15:
เค้าสงสารอ่ะ ทั้งพี่โตทั้งน้องเนมเลย
ปล.ตอนนี้เนื้อเรื่องไม่เดินเลยนะ ~ มาโชว์ความรักกันอย่างเดียว ฮ่าๆ รอตอนต่อไปจ้า
-
:o12: :o12:
เจ็บมาก :serius2:
-
สงสารเนมอะ เหมือนเป็นหมากตัวหนึ่งในกระดานของป๋ากับพัศดีอะ
อย่า หลงกลเค้านะเนม
ปล. สงสัยเนมทำยังไงถึงโดนปล่อยตัว รอลุ้นตอนต่อไปน่าจะเฉลย
สู้ๆ เนม กับ พี่โต
-
คิดถึงน้องเนมจัง....เฮ้อ....อ่านตอนที่ผ่านมาเเล้วทั้งซึ้ง ทั้งเศร้าเลย เหมือนกับต่างคนต่างรู้ว่ารักกันมากเเค่ไหน :impress2:
แต่น้องหนูเนมเป็นผู้ใหญ่มาก ๆ ถึงอยากจะให้พี่โตมาช่วยยังไง ก็เข้าใจว่าพี่โตทำเเบบนั้นไม่ได้อยู่ดี อ่านตอนนี้เเล้วเหมือนเนมจะเชื่อใจและมั่นใจในตัวของพี่โตมากกว่าเเต่ก่อนมาก ถ้าลองกลับคนกัน ลองให้เมฆโดนสถานการณ์เดียวกันกับเนม อยากรู้เหมือนกันว่า เมฆจะเชื่อใจวิทย์เหมือนกับเนมหรือป่าว เฮ้อ....อยากอ่านตอนต่อไปเเล้ววว
-
สงสารเนมมากมายอ่าาา
-
:m15:
บีบคั้นจิตใจกันได้ทุกตอน...ใครกันนะคนทำ
สำหรับเรามีผู้ต้องสงสัย 2 คน คืออ้ายเป้ กับพัสดีใหม่ :z6:
-
สงสารเนมอ่ะ :o12: :o12:
-
เพ้โตรีบรับขวัญนู๋เนมเลย อิอิ
-
สงสารทั้งพี่โต แล้วก็เนมม
-
มารอตอนต่อไป :call:
-
คิดถึงพี่ปุ้ย คิดถึงน้องเนม คิดถึงพี่โต คิดถึงพี่วิทย์ คิดถึงพี่กันย์ คิดถึงหนูเมฆ คิดถึงป๋า(?) คิดถึงผู้พัน(??)
-
:impress3:
-
คิดถึงน้องเนม เข้ามารอค่ะ :3123:
-
อ่านแล้วปวดร้าวหัวใจ
ความเป็นคนอยู่ที่ไหน
-
มาได้แล้วครับ
-
Improbable : 19 ร่วมมือ
บนเตียงเหล็กที่ถูกคลุมด้วยผ้าปูเตียงสีน้ำตาลอ่อนมีตราสัญลักษณ์ของเรือนจำ มีร่างของคนป่วยนอนอยู่บนเตียง หลับตาพริ้ม ใบหน้าซีดเซียว ปากแตก คิ้วแตก ร่องรอยการทำร้ายร่างกายที่ปรากฏชัดเจนแม้ไม่ต้องตรวจสอบใต้ร่มผ้า สีหน้าอ่อนระโหยราวกับจะสิ้นแรงและรอยช้ำทั่วกายที่ได้เห็นทำให้วิทย์ซึ่งยืนมองอยู่ข้างเตียงอดจะถอนหายใจเฮือกๆไม่ได้
ข้างกายมีร่างของเพื่อนสนิทนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีแดง มันกำลังจุ่มผ้าขาวลงไปในกะลังมังที่มีน้ำอยู่เต็ม ค่อยๆบิดให้หมาดและคอยเช้ดเอารอยเลือด เศษสกปรกที่ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไรออกจากผิวกายอย่างอ่อนโยน ท่าทีใจเย็น หากแต่ความเงียบที่ยังคงทิ้งตัวลอยอยู่ในอากาศและดวงตาที่หรุบต่ำคอยจับจ้องแต่ร่างของ"เด็ก"ตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงนั้น บ่งได้ชัดว่าเพื่อนของตนกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
" เป็นอะไรมากไหม? "คำถามนี้ไม่ได้มากจากปากของวิทย์ แต่เป็นความอยากรู้ที่ส่งตรงจากปากของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองสู่หนึ่งในลูกน้องทีทำหน้าที่เสมือน"หมอ"ภายในเรือนจำแห่งนี้
"...นอกจากแผลที่โดนทำร้าย..นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คงจะเหนื่อย เพลีย....แล้วก็เครียด " กันย์เดินเข้ามาใกล้เตียงคนป่วยอีกครั้ง น้ำเสียงตอบราบเรียบปลายนิ้วแตะลงบนต้นคอบริเวรแอ่งชีพจร..ใบหน้าที่ฉายแววกังวลไม่น้อยขมวดนิดๆ จากนั้นค่อยคลายลงแล้วถอนหายใจเชิงโล่งอก " ไม่มีอะไรแล้ว..."
" เมื่อไหร่มันจะฟื้น " อีกคำถามที่ส่งมาทำให้กันย์ขมวดคิ้ว...มองร่างของนักโทษที่เขาเคยคุ้นซึ่งกำลังนอนหลับแน่นิ่งบนเตียงเพียงครู่หนึ่งเขาก็ถอนหายใจ
" ไม่รู้...ร่ายกายคงอยากพักผ่อน...บางทีอาจจะอีกสองสามชั่วดมง ไม่ก็เที่ยงๆ "
".......พวกนั้นจะเรียกมันไปอีกไหม? " วิทย์ออกปากถาม จ้องมองร่างของคนป่วยไม่กระพริบ คำถามนั้นทำให้ชายสามคนในห้องต่างก็นิ่งงัน..ด้วยต่างก็รู้ถึงกฏเกณฑ์ของการสอบสวน สอบสวนได้ครั้งละหนึ่งคืน แต่จะเรียกนักโทษที่ต้องสงสัยไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้รับคำตอบที่ควรเป็น จนกว่าจะรู้เรื่องที่ควรรู้....ไอ้เนมมันกลับมาได้ก็จริง แต่ใช่ว่าการสอบสวนครั้งต่อไปจะไม่เกิดขึ้น ตราบใดที่มันยังคงเป็นผู้ต้องสงสัยสำคัญเช่นนี้....
โตจุ่มผ้าลงในกะละมังอีกครั้ง หลังจากเช็ดตามเนื้อตัวของคนป่วยที่นอนนิ่งเสร็จแล้ว ถอนหายใจหนักๆ สีหน้าเคร่งเครียด เสียงน้ำที่หยดรินลงในกะละมังจากแรงบิดของผ้าเหมือนเป็นสิ่งเดียวที่ดังขึ้นหลังจากได้รับคำถามที่แสนหนักหน่วง นัยน์ตาจ้องมองร่างของคนที่นอนหลับไหล ยิ่งจ้องมองสภาพของมันแล้วในอกยิ่งบีบรัดจนทรมาร ...และแค่คิด ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหากมันถูกเรียกกลับไป น้ำลายในช่องปาก็เหนียวหนืดด้วยความเคร่งเครียด..
แค่คิด...คิดว่าตัวเองจะทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่รอให้มันถูกทรมารแล้วกลับมาพร้อมกับร่างกายที่อ่อนล้า รอยแผล และน้ำตาที่อาบแก้ม...
เพียงแค่คิด...ก็อึดอัดรวดร้าวเกินกว่าจะทนไหว...
"...ตราบใดที่ยังไม่ได้คำตอบ "
เคร้ง.....
สิ้นคำพูดนั้น ผ้าในมือของโตก็ปลิวหวือลงพื้น เสียงสถบแและคำรามด้วยความไม่พอใจดังมาจากปากของขาใหญ่ดังกว่าเสียงกะละมังสแตนเลสหล่นลงบนพื้นกระเบื้องแล้วกลิ้งตัวไปมา ร่างของโตลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายรอยเปียกชื้นของน้ำที่กระเซ็นรดบนเสื้อผ้าหากแต่ไม่ได้รับการสนใจพอๆกับน้ำที่นองเอ่ออยู่บนพื้น เขากัดฟันกรอด เสียงคำรามคั่งแค้นที่ออกมาจากริมฝีปากนั้นทำให้วิทย์เม้มปากแน่น เขาจ้องมองอัปกริยาอารมณ์เสียที่ใกล้เคียงกับคำว่า"คลุ้มคลั่ง"ที่สุดของเพื่อนรักด้วยแววตาเคร่งเครียด ไม่ต่างกับชายหนุ่มผู้ให้คำตอบที่นิ่งงัน หัวคิ้วขมวดแน่นอย่างครุ่นคิด
"...พอมันหายดีก็ต้องไปอีก กูไม่ยอมหรอก! .....วิทย์! มึงลากคอไอ้เหี้ยตัวไหนสักตัวในเรือนอนกูแล้วบังคับให้มันสารภาพซะ! " โตคำรามลั่น สีหน้าของเขาดุดันนัยน์ตาขุ่นขวางหากแต่ยังคงจับจ้องใบหน้าซีดเวียวของ"คนข้างๆ"เขม็ง..เขาลุกพรวดขึ้นคล้ายจะอาละวาดแต่สุดท้ายก็ทรุดกายลงนั่งทั้งที่ลมหายใจยังคงรุนแรง ฝ่ามือกำแน่น จิกเล็บลงไปแรงๆราวกับจะใช้ความเจ็บชานี้รั้งสติให้อยู่กับตัวและไม่อาละวาดออกมาด้วยความคั่งแค้นไม่พอใจที่ปะทุรุนแรงขึ้นทุกที
".....ใคร......" วิทย์ฟังคำสั่งนั้นแล้วนิ่ง แต่เมื่อมองเห็นปฏิกริยาของเพื่อนรัก เขาก็พยักหน้ารับ ถามสั้นๆ
" ใครก็ได้ ! " โตตวัดเสียงตอบห้วนจัด แม้จะพูดแบบนั้นแต่สมองของเขาก็กำลังคิดจนปวดระบม คิด....เพื่อนช่วยเหลือเจ้าคนที่ต้องมารับกรรมทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ช่วยไม่ให้มันต้องพบเจอสิ่งที่เลวร้ายกว่านี้ คนที่เหมาะสมคนที่น่าสงสัยคนที่จะเป็นผู้ร้ายได้โดยที่ไม่มีใครลากเอาของๆเขาไปไหนอีก..
" พวกมันสอบทุกคนในเรือนนอนแล้ว...จะเอาใครไปเป็นแพะไม่ใช่เรื่องง่าย " วิทย์ขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียด
" แล้วไง!ไอ้เนมมันก็โดนจับเป็นแพะเหมือนกันนี่ มันก็โดนใส่ร้าย ไม่เห็นมีเหี้ยตัวไหนบอกว่ามันไม่รู้เรื่องสักคน !! "โตตวาดกลับ " ....มึงไม่มีปัญญาจะลากคอไอ้เหี้ยที่กล้ายัดของใส่เมียกู เพราะฉะนั้นอย่ามาเถียงถ้ากูจะเอาใครเป็นเเพะ!"
" มึงว่าใครไม่มีปัญญา " วิทย์ขมวดคิ้ว ชักเคืองกับคำกล่าวหานั้นบ้าง " ทำไม่กูจะไม่รู้ว่าใครทำ ! "
" งั้นมึงก็บอกมาสิ มึงก็ลากคอพวกแม่งมาให้กูฆ่าสิไอ้วิทย์ !! มึงทำอะไรอยู่หา !!! " ร่างของโตลุกพรวดสีหน้าเครียดขึงนั้นบ่งบอกว่ากำลังโกรธจนถึงขีดสุดและเขาพยายามจะหาทาง"ลง"กับอะไรสักอย่างอยู่..ทั้งที่รู้ว่าที่มันเป็นบ้าแบบนี้เพราะความโกรธ เพราะความโมโห แต่ยังไงวิทย์ก็อดจะหงุดหงิดกับอาการหมาบ้ากัดไม่เลือกหน้าของมันไม่ได้
ผลั่วะ!..
เก้าอี้พลาสติกสีแดงปลิวหวือลงไปยังพื้นห้อง ร่างของสองหนุ่มประจัญหน้ากันอย่างเคร่งเครียดและไม่มีใครกลัวใคร ฝ่ามือของวิทย์กำคอเสื้อของเพื่อนรักแน่น จ้องมองใบหน้าและดวงตาอีกฝ่ายเขม็ง ไม่นึกกลัวแม้ว่าอีกฝ่ายจะตัวสูงใหญ่กว่าเขาหลายเซนต์ฯ กระชากใบหน้ามันเข้ามใกล้ออกแรงงัดกับลำตัวสูงใหญ่จนข้อมือขึ้นข้อขาว ริมฝีปากแสยะยิ้มอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุดขณะที่ส่งเสียงกระซิบห้วนสั้น..แต่เด่นชัด
" คนทำคือพัศดี ! มึงมีปัญญาลากคอมันเข้าคุกมั้ยไอ้สัด !!"
วิทย์ปล่อยมือตัวเองแล้วถอนหายใจแรง แรงผลักจากฝ่ามือของอีกฝ่ายทำให้ร่างของเขาเซถลาไปไม่น้อย ขมวดคิ้วกับฝ่ามือที่ประคองแผ่นหลังไว้จากคนที่ไม่คิดว่ามันจะทำอะไรจะรู้สึกอะไรนอกจากยืนเฉยๆมองพวกเขาด้วยความสะใจปนสมเพช ชายหนุ่มเม้มปากแน่น ผละออกมาจากฝ่ามือนั้นทันควันราวกับต้องของร้อน แต่ดวงตายังคงจับจ้องมองร่างของเพื่อนสนิทที่ยืนนิ่งหากนัยน์ตาวาววับ
"......ขอโทษที่กูพาลใส่มึง "หลังผ่านความเงียบชั่วครู่หนึ่ง โตก็ถอนหายใจออกมาแรงๆแล้วเอ่ยปาก
" ช่างมันเถอะ " วิทย์ถอนหายใจรับคำพูดนั้น ดีแล้วที่มันไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองอะไร เพราะปกติตัวเองก็สู้แรงมันไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งทะเลาะกับไอ้โตโหมดหมาบ้า อาจจะเละคาตีนมันก็ได้..
" ทำแบบนี้มันจะประกาศเป็นศัตรูกับกูรึไง " โตสถบเสียงห้วนด้วยความไม่พอใจ
" มันประกาศตัวเป็นศัตรูกับมึงตั้งแต่วันแรกที่มันเข้ามาแล้ว " วิทย์บ่น หยิบเก้าอี้สีแดงที่ปลิวหวือไปจากเหตุการณ์เมื่อครู่มาตั้งไว้อีกครั้งและทรุดกายลงนั่ง " ต่อให้จับแพะไปให้มัน มันก็ยังกัดเราไม่ปล่อยเพราะมันรู้อยุ่แก่ใจว่าคดีนี้ใครเป็นคนทำ..."
" ทำไมมันไม่เล่นกู เล่นไอ้เนมทำไม ? " โตสถบด้วยความไม่พอใจ สีหน้าเคร่งเครียด คนที่อยากเป็นศัตรูกับเขาทั้งพวกผู้คุมกับพัศดีและนักโทษหลายรายในคุกก็รู้อยู่ แต่ไม่เข้าใจ ว่าทำมันต้องเล็งมาที่ไอ้เนม ทั้งที่ทุกคราที่ถูกหาเรื่อง พวกมันจะแล่นมาหาเรื่องตัวเขาตรงๆแบบไม่กลัวเกรงกันสักนิด
" เพราะทำอะไรไม่ได้ไง " คำตอบจากปากของกันย์ทำให้โตและวิทย์หันไปมองหน้ามันอย่างพร้อมเพียง นักโทษในชุดกาวน์สีขาวถอนหายใจขณะจ้องมองใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่ " เคยโดนเล่นงานมาแล้วไม่ใช่เหรอโต หรือจำไม่ได้..."
รอยยิ้มแสยะมุมปากที่แสนขัดตาทำให้โตหน้ามุ่ย แม้จะไม่ชอบใจแต่สมองของเขาก็ยังคิดตาม และด้วยรอยยิ้มอันไม่น่าดูของไอ้กันย์นั่นล่ะ ทำให้นึกออกได้...ในที่สุด...
จะลืมไปได้ยังไง ในเมื่อคนที่หาเรื่อง"ยัด"ข้อหานี้ให้เขาก็เป็นไอ้เวรตรงหน้านี่เอง !
"...แล้วไง....ผู้เชี่ยวชาญด้านการขุดสพเพื่อ"ยัด"ข้อหาชาวบ้านอย่างมึงมีอะไรจะบอก? จะว่าพอเห็นกูโดนแล้วไม่เป็นไร เลยอยากจะเล่นคนอ่อนกว่างั้นสิ " โตเอ่ย จ้องหน้าคนพูดเขม็ง
" กูว่าพวกมันฉลาดนะโต " วิทย์เอ่ยขึ้นมาเรียบๆหันไปมองสบตาเพื่อสนิท " ก็อย่างที่ไอ้กันย์มันว่า พวกมันเคยลองยัดข้อหามึงแล้ว แต่อย่างมึงมันหนังหนา ไม่เจ็บไม่ตายอะไร แล้วยังมีพวกป่ามันเป็นแบ๊คกันให้อยู่ เลยทำอะไรมึงไม่ได้มาตลอด....แต่ที่ไอ้ผู้คุมคนนี้มันเบนเข็มไปเล่นงานไอ้เนม เพราะมันรู้มันเห็น ว่าไอ้เนมกับมึงเป็นอะไรกัน "
" ยิ่งกว่าหมาลอบกัด " โตสถบ ยิ้มออกมาเครียดๆ
"...รึมึงว่ายังไง? " วิทย์เลิกคิ้ว ถามกลับ..
" จะบอกว่ามันเอาเรื่องที่ไอ้เนมเป็นเมียกูมาเล่นงานกู กะให้กูแค้น กูคลั่งที่ทำอะไรไม่ได้ "โตยิ้มเครียด กัดฟันกรอดเมื่อเริ่มจะเดาเรื่องราวได้รางๆ
"ใช่.... "วิทย์หัวเราะหึ สีหน้าฉายแววเคร่งขรึม " วิธีการเหี้ยๆแบบนี้มันได้ผล มึงเห็นไหมล่ะ ป่านนี้พวกมันคงนั่งหัวเราะ เห็นมึงร้อนรนจนเป็นบ้า เห็นมึงคลั่งโดยที่มันไม่ต้องลงทุนเหี้ยอะไรเลยสักนิด "
"...พัสดีคนใหม่งั้นเหรอ..." โตกำมือแน่น กัดฟันกรอด นัยน์ตาวาววับ
" มึงว่ามันเป็นคนของใคร ?" วิทย์ถามกลับ ขณะที่คนฟังขมวดคิ้วน้อยๆอย่างครุ่นคิด
"คนไหนไม่รู้ แต่ไม่ใช่พวกเดียวกับเราแน่ๆ...ไอ้กันย์ ตกลงว่าที่พัศดีกรณ์มันออกไป มันป่วยจริง หรือมันโดนย้าย" โตหันไปถามคนที่นั่งนิ่งฟังพวกเขาสนทนากันบ้าง
"....ข่าวก็ว่าป่วย...แต่..พัศดีใหม่ส่งมาจากกรม " กันย์ตอบสั้นๆ
"มึงหมายความว่ายังไง? "
" พัศดีคนนี้อาจะเป็นคนของกรม..."กันย์ตอบช้าๆ ก่อนจะหรี่ตาลงน้อยๆอย่างเคร่งเครียด " ก็รู้นี่ ว่าป๋าคิดจะให้เราทำอะไร "
"....มึงหมายถึงข่าวรั่ว "โตเลิกคิ้ว...
"ในนี้ก็มีสายของตำรวจปนมาด้วยอยู่แล้ว " กันย์ยักไหล่ ต่างฝ่ายต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะหากเป็นคนจากหน่วยงานของรัฐ ที่ทราบเรื่อง รู้เรื่องที่พวกเขาทำและสั่งให้มาจับตาจริงๆ...เรื่องราว มันจะไปกันใหญ่
งานที่พวกป๋าสั่งให้ทำครั้งนี้ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายอยู่แล้ว หากมีพวกจนท.รัฐมายุ่งเกี่ยวด้วยก็ยิ่งอันตรายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า..
การกระทำของพวกเขาใช่ว่าจะดี...นักโทษอย่างพวกตนคือผู้ร้าย การกระทำก็ผู้ร้าย เรื่องที่จะทำก็เลวร้าย..
ไม่มีทางจะถูกต้อง ไม่มีทางจะเป็นฝ่ายดีไปได้ แล้วเมื่อมีคนขอรัฐเข้ามาตรวจสอบอีก..มันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
หากเสี่ยงได้ ก็ไม่มีใครอยากจะยุ่ง..
แต่...หากจำเป็นจริงๆล่ะก็...
" ถ้าพวกมันต้องการจะหาเรื่องกู จะหาเรื่องป๋า เล่นงานไอ้เนมแล้วได้อะไร? "โตเลิกคิ้วช้าๆ "มันเป็นพวกของกรมจริงเหรอ? กูยังสงสัย วิธีแบบนี้มันของพวกหมาลอบกัด และถ้าเป็นพวกจนท.จากกรมจริงๆ จะมาเล่นไม้นี้ให้พวกเรารู้ทันทำไมว่ะ "
"...แล้วมึงคิดว่ามันเป็นคนของใคร ? " วิทย์ถามกลับ เขาก็สนับสนุนข้อสันนิษฐานนี้ไม่น้อย
"...ไม่แน่ใจ...."
" จากนี้ก็ควรระวังตัวไว้ก่อน เวลาจะเคลื่อนไหวอะไร " กันย์บอกเสียงเรียบ"ผู้คุมจับตามอง พัศดีจับตามอง ทำอะไรเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว "
....พอเปลี่ยนคน เรื่องราวต่างๆก็เปลี่ยนไป
..ขั้วอำนาจเปลี่ยน คนเปลี่ยน วิธีการเปลี่ยน จากนี้อาจจะมีอะไรที่คาดไม่ถึงมาก็ได้
" แต่ก็พูดไม่ได้หรอกว่าเพราะเป็นจนท.ถึงต้องใช้วิธีปกติ ...พวกคนของรัฐใช้วิธีสกปรกมีถมไป.." โตเคาะนิ่วลงกับต้นขาตัวเอง...ครุ่นคิด..
" บางครั้งเลวร้ายกว่าเสียด้วย " กันย์หัวเราะหึ..สีหน้าราวกับเย้ยหยัน..
"...จะเอาเรื่องนี้ไปบอกป๋าไหม? " หลังจากเงียบงันกันมานาน วิทย์ก็เอ่ยปากถาม..
" อือ.....ยังไงจะใช้ใครเป็นแพะก็ทำไม่ได้แล้วนี่ ต้องให้ป๋ามันบีบเอง " โตเม้มปากแน่น ถอนหายใจแรงด้วยสีหน้าเครียดเคร่งไม่น้อย...เมื่อนึกถึงการจะต้องไปพบกับคนพวกนั้นอีกครั้ง ทั้งทีไม่มีผลงานคืบหน้า กลับมีแต่ปัญหาและอุปสรรคไปรายงาน แล้วพวกมัน...จะเย้ยหยันจะกดดันกันอีกมากแค่ไหนก็ไม่อาจจะรู้
" ต้องคอยลุ้นดู ว่าพวกมันจะมีอำนาจทำได้แค่ไหน "
"...ถ้าไม่ได้เรื่อง..." กันย์เกริ่นขึ้นช้าๆ..
" กูนี่แหละจะจัดการมันเอง !!!! " สีหน้าของคนพูดจริงจังและบ่งชัดว่าไม่ได้ล้อเล่น..วิทย์มองแล้วได้แต่ถอนหายใจ อยากจะห้าม...แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อความแค้น ความไม่พอใจมันฝังลึกเสียขนาดนั้น..
" ระวังด้วย "ทำได้เพียงส่งคำเตือนสั้นๆ อย่างคนที่ไร้ปากเสียง..และไม่รู้ว่าเจ้าคนที่เขาเอ่ยถึงมันจะฟังไหม? จะรับรู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังเล่นกับอะไรอยู่..
...แต่มันไม่มีทางเลือก วิทย์ก็รู้ดีเช่นกัน
ไม่ทำตามคำสั่งพวกป๋า...เท่ากับ ตาย
กล้างัดข้อกับเจ้าหน้าที่ของรัฐ กล้าก่อเรื่องในเรือนจำ ก็ไม่ต่างกับ...ตาย เช่นเดียวกัน
ไร้ทางเลือก...พอๆกับไร้ทางรอด
ทำได้เพียงดิ้นรน...เอาชีวิตรอดเพื่อวันพรุ่งนี้ วันพรุ่งนี้ และวันพรุ่งนี้...
คิดได้แค่วันต่อๆไป แต่ไม่อาจจะคิดถึงอนาคต..ไม่อาจจะคิดไปถึงการได้ออกไปข้างนอกหรือการมีชีวิตต่อจากนี้..
...เพราะ...มันไร้หวัง สังคมภายนอกไม่มีพื้นที่ให้นักโทษเช่นพวกเขาได้เดิน..
" ตอนนี้...พวกมันก็คงรู้แล้วว่าจะเล่นงานเรายังไง " วิทย์เอ่ยเสียงเครียด "...มันเล่นงานเราไม่ได้ แต่เล่นงานคนรอบตัวเราได้..ทั้งพวกลูกน้อง หรือคนสำคัญ ถ้าพลาดให้พวกมันก็ไม่ต่างกับพวกเราโดนเสียเอง "
คำพูดนั้นทำให้ต่างฝ่ายต่างก็นิ่งงันกันไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย โตก้มมองใบหน้าซีดเซียวของ"คนสำคัญ"ที่ถูกพวกมันเล่นงานไปด้วยหัวใจระทึกสั่น..ฝ่ามือทาบลงบนผิวแก้มขาวเพียงแผ่วเบา ทั้งคั่งแค้น คับอกคับใจที่ท้ายสุดแล้วก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ และที่แย่ยิ่งกว่า คือท้ายที่สุดแล้ว คนที่ทำให้มันเป็นอันตรายก็เป็นตัวเขา ...เพราะมันอยู่ใกล้ขาใหญ่เช่นตัวเขา ถึงทำให้มันต้องเป็นแบบนี้..
...โตกำหมัดแน่น มองใบหน้าบอบช้ำของอีกฝ่าย สาบานในใจอย่างดุเดือด ว่าจะไม่ยอมให้อะไรเข้ามาเยื้องกรายทำอันตรายคนของของเขาอีกเป็นอันขาด !
และไอ้พวกที่กล้าลองดี มันจะต้องเจอบทเรียนที่สาสม !!!
วิทย์มองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่โน้มกายสัมผัสผิวแก้มคนป่วยอย่างรักใคร่ด้วยสายตาครุ่นคิด เขาเคยสงสัย...เคยอยากรู้เกี่ยวกับน้ำหนักความสำคัญของคนสองคนในใจของเพื่อนรัก ทั้งหญิงสาวที่รอคอยมันอยู่ข้างนอก และทั้งนักโทษที่คอยอยุ่ข้างมันในนี้ ว่าท้ายที่สุดแล้ว มันจะเลือกใคร ...
แต่มาตอนนี้ ดูท่าทีของมัน สิ่งที่มันทำ อารมณ์ของมันที่แสดงออกมา แค่นั้นก็บ่งบอได้มากมายแล้วว่า"น้ำหนัก"ในหัวใจของโต มันเทไปที่ใคร และใครกันแน่ ที่เป็นคนกุมหัวใจมันไว้...
คิดถึงหยิงสาวแสนดีที่รออยุ่เบื้องนอกแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจ...ก็หวังแต่ว่าเมื่อเวลานั้นมาถึง...เรื่องทุกอย่างจะจบลงไปด้วยดี..
"มานี่หน่อย " วิทย์กระตุกแขนเสื้อกาวน์สีขาวของกันย์ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เบื้องหลัง เขาหันหลังกลับออกมาจากเตียง ปล่อยให้เพื่อนของตนนั่งเฝ้าคนของมันตามลำพังอย่างที่มันต้องการ
" มีอะไร "สีหน้าสงสัยของกันย์ทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น และยิ่งมันยังไม่เคลื่อนไหว วิทย์ก็ยิ่งมีสีหน้าหงุดหงิด
" มีเรื่องจะคุย ออกไปคุยข้างนอก เร็วๆ ! " เอ่ยเสียงห้วนแล้วหมุนกายเดินออกไปอย่างรวดเร็ว กันย์ขมวดคิ้ว...จ้องมองแผ่นหลังของคนที่เดินออกไป แต่เมื่อมองบรรยากาศภายในห้องพยาบาลเขาก็ตัดสินใจถอนเสื้อกาวน์พาดไว้ตรงพนักเก้าอี้แล้วเดินตามหลังเจ้าคนที่เขาเกลียดนักหนาออกไปอย่างรวดเร้ว แม้จะเต็มไปด้วยความกังขาก็ตาม
" มีอะไร? " ที่คุยไม่ได้ไกลอะไรนักหนา นั่นก็คือแปลงเกษตรเบื้องหลังห้องพยาบาล มองเห็นร่างของมันยืนพิงต้นมะม่วงอยุ่ กันย์มองเห็นมันถอนหายใจยาว ท่าทีครุ่นคิด
" จำที่มึงพูดได้ไหม? " คำถามนั้นทำให้กันย์ขมวดคิ้ว
" อะไร ? เขาถามกลับ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ "มีอะไรก็พูดมา อย่ามาลีลาเรื่องมาก ผมไม่มีเวลามายืนฟังใครพล่ามทั้งวัน "
" ใช่ว่ากูอากจะมาคุยกับมึงนักนี่ ! " วิทย์ตวาดกลับเสียงห้วน สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
" แล้วคนไม่อยากคุยกับผม จะเรียกผมออกมาทำไม? หรืออยากฝากข้อความอะไรไปหาเมฆ ..." กันย์จ้องมองสีหน้าของมันอย่างเหนือกว่า มองเห็นร่องรอยความหวั่นไหวและความรวดร้าวที่ซ่อนอยุ่แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆอย่างยินดี...ดีใจเหลือเกินที่กำจัดมันออกไปได้ ต่อให้จะไม่ได้ถูกกำจัดแบบถาวร แต่อย่างน้อย เมฆก็ไม่ได้คร่ำครวญหามันอีกต่อไปแล้ว...
....ต่อให้ยังไม่ได้หัวในใจของเมฆ แค่เมฆไม่กลับไปอย่กับมัน ก็พอใจแล้ว..
แค่เพียงไม่เห็นมันมีความสุข..ไม่เห็นรอยยิ้มของมันทิ่มแทงนัยน์ตาของเขา...เพียงแค่นั้น...
"จะฝากบอกก็ได้นะ แต่ไม่รู้ว่าเมฆอยากจะฟังไหม..... เสียใจด้วยนะ ที่เมฆไม่ได้"สนใจ"มึงอีกแล้ว.." แสยะยิ้ม...ยิ้มออกมาอย่างพึงใจ พอใจในสีหน้ารวดร้าวที่แสดงออกชัด..
" เห่าจบรึยัง...." วิทย์เม้มปากแน่น จ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าเขม้ง เขากำมือทั้งสองเข้าหาตัวแน่น กล้ำกลืนความรู้สึกขมปร่าที่แล่นวาบขึ้นมาในลำคออย่างยากเย็น...เพราะแม้จะเจ็บปวดรวดร้าวแค่ไหน เรื่องราวมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ในเมื่อปล่อยให้เมฆกลับไป ในเมื่อเมฆมันมีความสุข เขาก็ควรดีใจ...ใช่ ควรจะเป็นแบบนั้น
...และที่เขาเรียกมมันมาคุยก็เพื่อเมฆ...เพื่อเมฆคนเดียวเท่านั้น...
"....พัศดีมันเล่นงานไอ้เนมเพราะมันเป็นเมียไอ้โต...มันเล่นงานไอ้เนมได้ ...แล้วเมฆล่ะ? " วิทย์เอ่ยถาม...เขาจ้องหน้ากันย์เขม็ง...
มองเห็นสีหน้าประหลาดใจชั่ววูบ ก่อนจะเปลี่ยนแปรเป็นครุ่นคิด...
...ถ้ามันกล้าเล่นงานคนของไอ้โต คนของพวกเขาล่ะ เมฆล่ะ มันก็มีโอกาสจะเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
"แล้วจะเอายังไง? " กันย์ถามกลับ เขาขมวดคิ้วแน่น
" ดูแลมันดีๆ..." วิทย์เอ่ยเสียงเรียบ...สีหน้าครุ่นคิด..
" ผมดูแลเขาอย่างดีแล้ว!ถ้าคิดออกแค่นี้ไม่ต้องพูด " กันย์โตกลับเสียงห้วน
" แล้วจะให้กูทำยังไง! มึงอย่ามาหาเรื่องกูนะไอ้กันย์.....ที่กูเรียกมึงมาคุยเพราะกูเป็นห่วงเมฆแต่มันอยู่กับมึง จะให้กูทำอะไร นอกจากสะกิดให้มึงจำใส่กะโหลกไว้ ! " วิทย์เม้มปากแน่น เขาขมวดคิ้วเครียดก่อนจะถลบเบาๆในลำคอ ความไม่พอใจตีตื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนสมองปวดระบม และขอบตาร้อนผะผ่าว...ทั้งที่เอาเรื่องนี้มาพูดด้วยความบริสุทธิ์ใจ ทั้งที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาทะเลาะกันเรื่องอื่น ไม่ใช่เวลาจะมาพุดคุยกันเรื่องที่จบไปแล้ว..
ทั้งที่เขาห่วง..ห่วงใย...แต่ทำไมมันถึงไม่เข้าใจ.....
พยายามจะ"จบ"เรื่องนี้แล้ว ยอมรับว่าตนเองพ่ายแพ้ ยอมกระชากหัวใจตัวเองให้มันขยี้แล้ว...ทำไมมันถึงไม่จบ
ต้องการอะไรจากตัวเขาอีก หรือยากจะเหยียบย้ำ อยากจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง..
" ...ดีแล้ว...มันอยู่กับมึงน่ะดีแล้ว...มึงใหญ่กว่ากู ดูแลมันได้ และมึงก็มีเส้นสายกับพวกผุ้คุมพอสมควร ...ถ้าเมฆมันอยู่กับมึงกูก็พอใจแล้ว...." วิทย์ยกมือกุมขมับ ปวดหัวจี๊ดขณะที่ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนด้วยหยาดน้ำใสที่เอ่อคลอนัยน์ตา.."...กูยอมแพ้แล้ว... มึงเข้าใจชัดเจนไหม พวกมึงจะรักกันยังไงก็ตามใจ....พอใจรึยัง...."
ลำคอตีบตันริมฝีปากสั่นระริกไหว ....วิทย์สุดหายใจลึกพยายามควบคุมอารมณ์ เขากระพริบตาถี่ขับไล่น้ำใสออกจากนัยน์ตา ฝ่ามือละออกจากขมับและเงยหน้าไปสบมองแววตาของนักโทษชายเบื้องหน้าอย่างหนักแน่น..บอกตัวเองว่าที่ต้องการพูด ที่ต้องการทำมันไม่ใช่เรื่องที่เคยเกิด จะไม่หวนกลับไปยุ่งกับเรื่องที่มันจบไปแล้วไม่สนใจความรวดร้าวทรมารของวันวานที่ยังคงติดตรึงในความทรงจำ..
ตอนนี้...ที่จะทำตอนนี้...คือสิ่งที่ตัวเองอาจจะได้ทำเพื่อคนที่รักเป็นครั้งสุดท้าย
...เพราะมันกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว..
" กูขอให้มึงดูแลเมฆให้ดี....อย่าให้มันต้องเจอเรื่องแบบนี้....ตอนนี้มึงกับกูยังต้องร่วมมือกัน..ไม่ใช่แค่เพราะงาน แต่เพราะเมฆด้วย. ที่กูอยากบอกมึง มีแค่นี้ "
" รู้แล้ว...ไม่จำเป็นต้องมาสอน
คำตอบรับนั้นทำให้วิทย์ถอนหายใจยาว เขายิ้มมุมปาก สมเพชตัวเองที่ความหวังดีกลับกลายเป็นการยื่นหัวใจให้คนอื่นกระทืบเสียได้ หันหลังกลับตัดบทสนทนาอย่างรวดเร็ว ฝ่าเท้าก้าวยาวๆเพื่อจะไปให้ไกลจากคนที่เกลียดชัง..ทว่า..ก็ยังรัก
...เป็นแบบนั้น..รู้สึกเช่นนั้นอยุ่เสมอมา..
"....!! "
แรงบีบที่ข้อมือทำให้วิทย์ขมวดคิ้ว เขาหันกลับไปมองหน้าคนทำ มองมันสลับกับข้อมือของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
" มีอะไรอีก ? " ถามกลับเสียงห้วน ออกแรงดึงข้อมือออกจากฝ่ามือของอีกฝ่ายแรงๆด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"....เรื่อง"
" ทำอะไรกันครับ !!! " เสียงตะโกนที่แสนคุ้นหูทำให้วิทย์ชะงัก เขาหันมองไปยังด้านหลังของกันย์..ที่เป็นทางเข้าสู่ห้องพยาบาล มองเห็นร่างของคนที่คุ้นตาเดินกึ่งวิ่งเร็วๆมาหา สีหน้าไม่อาจจะบอกได้ว่าเป็นเช่นไร เพียงแต่มันแปลกตาชอบกลราวกับจะร้องไห้ออกมากระนั้น
" ผมถามว่าทำอะไร...? "เมฆเอ่ยถามเสียงเครียด ร่างยืนตรงแน่ว จ้องมองคนที่รักเขาทั้งสองคนเขม็ง...ด้วยแววตาที่ทำให้วิทย์ตัวเย็นวาบ..
...................TBC.
สวัสดีคะ
มาช้า (อีกแล้ว)แหะๆ :m23:
เพิ่งสอบซัมเมอร์เสร็จ ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า
น้องเนมนอนแบ่บเลยตอนนี้ แถมยังมีแววว่าต้องเจอสอบสวนอีกหลายยกถ้าพวกป๋าไม่ช่วย..ส่วนพี่วิทย์กับพี่โตก็เกือบฉะกันซะแล้ว...เฉลยเรื่องตัวการแล้ว และ...สามผีก็กลับมาหลอกหลอนพวกท่านอะเกน อะเกน แอนด์ อะเกน... :a3:
ตอนหน้าจะเป็นเช่นไร โปรดติดตาม
ปล. ทำไมยิ่งเขียนนิยายเรื่องนี้มังถึงเครียด ไม่เข้าใจจจจจจจจ เค้าต้องการให้มันเป็นนิยายใสๆโรแมนติกน้าาาาา :serius2:(ช้าไปแล้วล่ะ55+)
-
วนกลับมาปวดหัวกับ 3 ผีนี่อีกเเล้ว :z3: :z3:
ยังเกลียดแต่ก็ยังรัก เหมือนกัน ถึงจะเครียดเเต่ก็อยากอ่านฟร่ะะะะ
หนูเนมจะต้องรอด!!!!v :m16:
-
สงสารเนมมมมมมมมมม :o12:
แมร่งใครมันอยู่เบื้องหลังวะ
อยากรู้ไวไว
พี่โตสู้ๆๆๆๆ ดูแลเนมดีดีน้า :เฮ้อ:
แต่คู่ผี3บาทนี่ยังแรงดีไม่มีตก 5555++++
เฒฆมาเจออีก ซวยไปไหน 55+
-
เครียดแทนพี่โต สงสารเนมมมมมม :serius2: ไอ้หน้าไหนมันอยู่เบื้องหลังกันแน่ฟระ
ส่วนสามผีนี่ก็ยังไม่จบเสียที โผล่มาทีไร คนอ่านเครียดทู้กกกกกที :m31:
-
ค้างคากะสามผีอีกแล้ว บีบคั้นหัวใจ หวังว่าอีพวกป๋าจะช่วยได้นะ
-
:เฮ้อ: สงสารเนมจังเลยคับ เครียด :monkeysad:
-
สงสารเนมอ่ะ :m15: แล้ว เมฆ วิทย์ กัน o22 นิยาย อย่างใส ๆๆ :z10:+1
-
อ่านแล้วเส้นเลือดในสมองแทบแตกค่ะ
สงสารพี่โตกับน้องเนมมากกกกกกกกกกก :sad4:
รู้สึกเป็นตอนที่มีแต่ความวุ่นวาย 55555+
-
พี่โตจัดหนักไปเลย ทำน้องเนมช้ำขนาดนี้ สมควรตาย! :m31:
ส่วน 3p ก็หลอนต่อ เฮ้อ มันจะลงตัวที่ใครนะสามคนนี้อ่ะ :เฮ้อ:
-
:o12: นิยายเรื่องนี้เจ็บปวดตลอดดดดดดดด
แต่สนุกนะคะ ชอบมาก รอตอนต่อไปนะคะ
-
สงสารเนมกะพี่โตที่ช่วยไม่ได้เลย
3ผีก็น่าอึดอัดรักแบบงง
-
เครียดแทนพี่โต -.-
พัศดีนี่ เหอะ!!
พวกสามพีก็ยังคงมาคุต่อไป เชียร์กันย์วิทย์ไม่เปลี่ยนแปลงงงง
-
เกลียดอิพี่กันย์!!!
-
เครียดกับน้องเนมยังไม่ทันหาย สามผียังตามมาหลอกหลอนกันอีก :serius2:
-
พัศดี!! เหอะ! แกนะแก เล่นได้แสบทรวงมาก :angry2:
อดคิดไม่ได้ว่าอิพี่กันย์บีบข้อมืออิพี่วิทย์เพื่อให้เมฆเห็น
แต่ถึงพี่กันย์จะร้ายยังไง ก็ยังแอบปลื้มอยู่นะตัวเอง :o8:
Ps. เครียดๆแบบนี้แหละช๊อบชอบ
-
ยิิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกสดใส และ โรเมนติก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
น้องเนมโดนเรียกไปอีกรอบหล่ะก็ :m31:
-
ปวดตับกับ 3ผี จริงๆ
สงสารน้องเนม แง้
-
อะเกน แอนด์ อะเกน
:o12:
ชอบเรื่องนี้ตรงที่มีหนึ่งคู่หนึ่งคี่ แล้วเรื่องมันกลมเป็นเรื่องเดียวกัน
ไม่ได้ดูแยกพาร์ทเป็นคนละเรื่องได้เนียนสนิทดี
o13
มัน เยี่ยม มาก
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเครียดขึ้นทุกตอนๆละเนี่ย
สงสารน้องเนม พัศดีเลวจริงงง !! แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้เลยว่าพี่โตรักน้องเนมมาก
ส่วนสามผี ก็น่าปวดหัวสมำ่เสมอเป็นปกติตั้งแต่ต้นเรื่อง 555
และยังเกลียดพี่กันย์ไม่เปลี่ยนแปลง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
:L2:
-
รัก กับ เกลียด
แยกกันลำบาก
ตัวต้นเหตุทุกอย่าง : ป๋า
สมควรรับกรรม
-
สงสารเนมจัง T^T พี่โตดูแลน้องเนมดีๆสิ
ว่าแต่ตกลงพี่โตรักเนมกว่าผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม
(คิดอยู่แล้วเคะต้องดีกว่าชะนี โฮะๆๆ)
ส่วนกันย์กับวิทย์งานเข้าซะแล้ว 3p จะเป็นยังไงต่อไปนะ
สงสารวิทย์อ่า มาต่อไวๆนะคะ
-
จะว่าไปแล้วเรื่องของ 3 ผี พาเราปวดตับได้ยิ่งกว่าเป็นห่วงเนมซะอีก
:m16: ทำไมนะเป็นรักเราสองสามคนไม่ได้เหรอ :เฮ้อ:
-
3 ผีนี่เมื่อไหร่จะเคลีย
แต่เนมน่าสงสารอ่า พัศดีโคตรเลวเลย :fire:
-
โอ้ย กลุ้มเว่ยยยยยยยย :z3:
มีแค่ปัญหาของพี่โตน้องเนมไม่พอ สามผีก็กลับมาให้ปวดตับเล่นอีกแล้ว
อะไรจะแย่กว่านี้อีกมั๊ยเนี่ยยยย (ยกเว้นตอนต่อไปไม่อัพ :serius2:)
-
ตอนนี้เครียดโคตรรรร !!!
สงสารเนมอ่ะ ไอพัศดีนี่มันเอี้ยจริงๆ !!! อยากทำร้ายร่างกายมันด้วยตัวชั้นเอง :beat:
แล้วไอสามผีนี่ ยังจะมาทำให้คนอ่านเครียดหนักกว่าเดิม เอาเ้ข้าไป :m31:
-
เครียดน้องเนมพี่โตพัศดี
เครียดสามผี
หนูต้องการใสๆบ้างนะ
:myeye:
-
สงสารพี่โต สงสารน้องเนม และสุดท้ายสงสารพี่กิ๋งด้วยอ่า าา :sad4:
3 ผี.. เธอกลับมาอีกแล้วเหรอ ? ปัญหามันยังไม่จบแต่แรกก็ทำใจไว้แล้วน้า แต่พออ่านจริงก็ดราม่าเหมือนเดิม
ปล.บอกพี่โตจับพัศดีข่มขืนเลย เกลียดมัน :z6:
-
กะลังจะเม้น เจอปล.เม้นอื่นแล้วถึงกับเครียดค่ะ555
เนมน่าสงสาร คิดว่าควรจะเป็นพัศดียัดตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะค่ะ แต่ลืมนึกไปว่า เมฆก็อยู่ในสถานะเดียวกับเนมนี่=w=;:
รอตอนต่อไปค่า สามผีนี้ไม่มีวันเลิกรา :z3:
-
:really2:
-
อ๊ะ จ๊ากกกก น้องเมฆมาแล้ว
อยากให้ลมพัดหวน อยากหวานแหว๋ว ไปกับ วิทย์-เมฆ
อยู่ในคุกก็ทุกข์พอแล้ว ยังจะโดนพรากความรักไปอีก
ใจร้ายชะมัด 55555+
-
รู้สึกดีจังเลยที่พี่โตเป็นห่วงเป็นใยเนมขนาดนี้ :o8:
แต่สามผีทำเอาเราปวดตับตอนท้าย :z3:
พี่ดตกับเนมดูจะมีทางออก แต่สามผีนี่จะเป็นยังไงล่ะทีนี้ เฮ้อๆๆๆๆๆ :z10:
ลุ้นๆๆๆๆ พี่โตอย่าลืมเอาคืนให้น้องเนมน้า น่าสงสารมากมาย
-
สงสารหนูเนมที่สุด เจอพัศดียัดข้อหาแล้วยังต้องโดนสอบสวนครั้งแล้วครั้งเล่าอีก ส่วนพี่โตถึงอยากจะช่วยหนูเนมมากแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ :z3:
o18ส่วนสามผีคงต้องรอต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ปล.นิยาย ใสๆ โรแมนติก :a5:
-
น้องเนมขา ลูกยังไม่ฟื้นเรยนะจ้ะ
พี่โตก้อรักน้องเกิ้นนนน
กริ้สสสส แอบสงสารเฮียเบาๆ
เฮียวิทย์ก้อน่าสงสารสะอ้อยย สามผีนี่ก้องงน่าดู
ลุ้นค้ะบอกได้คำเดียว
-
นั่งอ่าน 178 หน้ารวดเดียวในสามชั่วโมง ติดจนปิดไม่ได้เลยครับ แฮะๆๆ
ร้องให้ก็ร้องแล้ว ขำก็ขำแล้ว เขียนได้ดีสุดๆเลยครับ
ขออนุญาติติดตามต่อไปด้วยคนนะครับ ^^
-
สามพีก็ยังไม่เคลียร์กันซักที :เฮ้อ: ปวดตับ
-
นิยายเรื่องนี้ใสมากกกกก o18
บรรยากาศอึมครึมดีจังเลยยยยย
แอร๊ยยยยยย ปวดตับ :really2:
-
น้องเนมน่าสงสารอ่ะ :sad4: พี่โตดูแลดีดีหน่อยเซ่
สามผียิ่งแล้วใหญ่ ถ้าจะให้ตัดใครออก บอกชัดๆเลย ว่าอิพี่กันย์ เกลียดมัน :m31:
-
มาม่าจานใหญ่เลยใช่ไหมอ่ะ??
โอ๊ย สงสารเนม สงสารวิทย์
เฮ้อออออ
โตนี่ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็อันตราย
และเสี่ยงตายหมดเลยจริงๆ อ่ะ
เฮ้ออออออ
-
เอาใจช่วยพี่โต ขออย่าให้เนมเป็นอะไรเลยนะ ไม่อยากบริโภคมาม่า่โต
ขอให้เนมมีผัวคืออิพี่โตคนเดียวพอ :z3:
น้องเมฆของอิป้าก็น่าสงสารเหมือนเดิมเลย
อย่าให้มีเรื่องร้ายๆๆเกิดขึ้นกะเมฆเหมือนเนมอีกคนเลย
-
โอยยย~ กว่าอ่านทัน :เฮ้อ:
เป็นเรื่องนึงที่อ่านแล้วเครียดมากมาย นั่งคิดว่าถ้าตนเองติดคุกแล้วเราจะผ่านมันไปได้เหมือนเนมรึเปล่า
หรืออาจตายคาคุกไปเลย :jul3: สถานการณ์ค่างมันซีเรียสมากเหนื่อยแทนทุกๆคน
ปล. สงสารเมฆนะ แต่ไม่ชอบ 3 ผี เลยเชียร์ กันย์-วิทย์ :call:
ปล.2 แอบอยากติดคุกบ้างไรบ้าง :-[
-
กรี๊ดดด ขอกรีดร้องด้วยความเครียดซักชุดใหญ่ T^T
ไหนจะเรื่องพัศดี ไหนจะ 3ผี คนอ่านปวดใจ ไปพร้อมๆ กับปวดตับไปหมดแล้วค่ะคู๊ณ~~
-
เพิ่งสมัครเข้ามาในเล้า แล้วอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก รู้สึก"เสพติด" อย่างมากกกกกกกก :-[
พล็อตเรื่องและการดำเนินเรื่องแปลกใหม่ดี (แปลกตั้งแต่ที่เรื่องมันคือในคุกแล้วละ o18)
แต่อยากจะตินิดนึง(เพิ่งอ่านติซะละ จะโดนตีนไรท์เตอร์มั้ย :m15:)
คือบางทีอ่านๆอยู่มันงงว่าใครเป็นใคร ใครเป็นคนพูดใครเป็นคนกระทำ คือถ้าปรับได้ อยากจะให้ปรับตรงนี้น่ะค่ะ อยากให้มันชัดเจนขึ้น
คือเข้าว่าบางฉากบางเหตุการณ์ต้องการให้คนอ่านเกิดความสงสัยและน่าติดตาม แต่บางฉากที่เป็นเพียงฉากธรรมดา
ทำให้รู้สึกสับสนได้ว่าใครเป็นใคร ทำให้ต้องอ่านถึงสองรอบด้วยกัน
แต่หักลบกันแล้ว ก็ถือว่าเรื่องนี้เป้นเรื่องที่ประทับใจมากๆค่ะ แล้วจะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะค่ะ :mc4: o13
:bye2: :bye2: :bye2: :L2:
-
o22
จะมีรอบสองอีกหรือนี่...เอาใจช่วยพี่โตให้แก้ปัญหาได้เร็วๆ
สำหรับพัสดีขออนุญาต... :z6:
-
พี่โตจัดเต็มพัสดีให้ที อานแล้วของขึ้น
ต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
ไม่ได้มานานเลยไปไกลมากแระ เศร้า
-
น้องเนมของเราจะผ่านไปได้ไหมนิ แผนที่วางไว้คือแหกคุกอะเปล่า ถ้าแหกจริงแล้วจะอยุ่กันอย่าไงไงอะ
-
สงสารเนม
:L2: :L1: :pig4:
-
ตัวสำคัญอีกคน
บังเอิญมาเจอ
เหอๆ
-
รอสามผีเเละน้องเนมจ้า
-
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: :serius2:
-
โอ้ มาอ่านอตนนี้เเล้วเครียดตอนท้าย อาไร๊ เเต่น้องเนมสบายนิ นอนอย่างเดียว(เเต่นเราก็ไม่อยากได้นะ อิอิ) ว่าเเต่เเอบงง สามผี เค้าเป็นอะไร ช้านนนน พลาดอะไรไปนี่
ปอล้อ ปุ้ยยังไม่เลิกพล็อต นิยายใสๆโรเเมนติคอีกเหรอ เหอออออ
-
เข้ามารอความดราม่าค่ะ :call:
-
ก่อนอื่นเลยต้องกล่าวคำของโทษคนเขียนไว้ก่อนล่วงหน้าเลยนะคะ
ที่เราขอรวบเม้นท์ มาเป็นเม้นท์เดียวทั้งหมด กรั๊กๆ ก็เค้าเพิ่งตามอ่านนี่
ใช้เวลา 2 วัน ก็ตามมาจนทัน Update ล่าสุดจนได้ :mc4: จุดประทัดฉลอง
แรกๆ ต้องขอยอมรับว่าชั่งใจอยู่นานมากว่าจะอ่านเรื่องนี้ดีหรือเปล่า
เพราะเราไม่ถนัดแนวดิบๆ เถื่อนๆ แต่...อะไรบางอย่างก็ไม่รู้ฉุดดึงให้เราลอง
กดเข้ามาอ่านในนิยายเรื่องนี้ และมันก็เหมือนต้องมนต์ที่ทำให้หยุดอ่านไม่ได้
ต้องอ่านๆ อ่านต่อเรื่อยๆ แม้จะล่วงเข้าสู่วันใหม่ ปวดตาแทบตายก็ยังทน
ฝืนอ่านอยู่
เพราะอะไร? เพราะเสน่ห์ของตัวละครแต่ละตัว ที่มีเหตุและผลอยู่ในทุกการกระทำ
ของมันเอง และแนวเนื้อเรื่องก็เป็นแนวที่หาอ่านยากมากนัก เราชอบคำๆ หนึ่ง
ซึ่งเราใช้ย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอ ขออนุญาตยกคำที่ไม่เกี่ยวข้องกับนิยายมาใช้นะคะ
คือ เหรียญมีสองด้าน คนมีสองมุม ฉันก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเดินดิน มีดีมีเลวปะปนกัน
คำประโยคนี้ยกมาใช้กับนิยายเรื่องนี้ได้ดีมากเลยล่ะคะ
จะผิดมั้ยถ้าเราขอบอกตรงๆ ว่านิยายเรื่องนี้เราชอบคู่รองมากกว่าคู่หลัก
ชอบ วังวนตัณหารักของคู่ 3 ผี พี่กันต์ พี่วิทย์ และน้องเมฆ ไม่รู้นะ เราว่าเราอ่านคู่
3 P นี่ที่ไร เรามักจะน้ำตาซึมตามไปได้ตลอดจนจบตอน สงสารในความทุ่มเทรัก
แต่ก็แอบระแวงในความรักของ พี่วิทย์ และน้องเมฆ และแอบเกลียดแต่ก็อดเวทนา
ในความรักของพี่กันต์ไม่ได้
แต่ท้ายสุดอดปลื้มคู่ป๋ากับผู้พันแซนเดอร์ค่ะ ฮาๆ ร้ายดีๆ นั่งอยู่บนที่สูงคอยดูเหล่า
เบี้ย ล้มตายไปทีละตัวสองตัว กรั๊กๆ คิงส์และควีน ตัวจริงเลยนะนั่น
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อีกเรื่องที่ไม่ทำให้เราผิดหวังที่ได้ติดตามอ่านค่ะ :pig4:
-
วันนี้น้องเนมจะมาป่าว :z1:
-
:z13:
พรุ่งนี้อัพค่ะ
*จองที่ก่อน :laugh:
-
รับทราบ...พรุ่งนี้เข้ามารอใหม่แล้วกันค่ะ :กอด1:
-
ว้าว ความรักนี่มันยิ่งใหญ่ดีเนอะ เนมหายไวๆนะ เฮียโตช่วยเนมด้วย สามผียังไงต่อคิดไม่ออก
-
เข้ามารอน้องเนมเหมือนเคย :call:
-
:z13:
เข้ามาบอกว่าคืนนี้อาจจะอัพไม่ทัน
/ :monkeysad: ขอโทษนะคะ อาจจะมาพรุ่งนี้เช้าไม่ก็เย็นๆ
-
ปูเสื่อ จับจองพื้นที่รอคอยค่ะ
-
:z13: รอร๊อรอต่อปายยยย
-
สั่งจองหนังสือ
-
น้องปุ้ยบอกว่า จะลงตั้งเเต่เมื่อคืน เเล้วก็เป็นตอนเช้าหรือไม่ก็เย็น ๆ ของวันนี้...
ตอนนี้มืดเเล้ว...น้องเนมของเราก็ยังไม่มาซักที :serius2:
-
:z13:
กรี้สสสส เค้าขอโทษ :monkeysad:
วันนี้มีธุระด่วน ตอนนี้ำกำลังปั่นอยู่แต่คาดว่าคงไม่เสร็จง่ายๆ
ขอโทาจริงๆค่ะ พรุ่งนี้มาจริงๆ ตอนนี้เค้ากำลังเร่งอยู่ อ้ากกกกกกก
-
Improbable 20 : ดัดหลัง
" ผมถามว่าทำอะไร...?
น้ำเสียงถามเครียดเคร่งและแววตากร้าวแข็งของคนที่รัก ทำให้ร่างของวิทย์และกันย์ต่างนิ่งงันไปด้วยความตกตะลึงทั้งคู่ ก่อนที่วิทย์จะออกแรงปัดฝ่ามือนั้นออกจากร่างด้วยสีหน้าไม่พอใจ และกันย์ที่นิ่งเงียบไปก็เริ่มขยับห่างออกจากร่างคนที่เขาเกลียดชังอย่างรวดเร้ว
แต่... มันก็ยังช้าไปสำหรับความไม่พอใจที่ก่อขึ้นแล้ว...จากภาพที่เห็น จากทุกอย่างที่รู้สึก...
นัยน์ตาของเมฆวาววับจ้องมองทั้งสองคนเขม็ง และฟังเสียงหัวใจของเขากรีกร้องฟังเสียงตะโกนซ้ำๆของสมองที่กระซิบบอกของเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้....ถึงเรื่องราวเช่นนี้
ทรยศ...โกหก หลอกหลวง ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
เป็นเขาที่ต้องพบเจอมันอีกแล้ว..
ดวงตาที่สั่นไหวจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่ตนรักทั้งคู่อย่างเจ็บช้ำ...ถ้าเขาไม่มา ถ้าเขาไม่มายืนอยู่ตรงนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะ ถ้าเขายังโง่และหน้าด้านมากกว่านี้ อะไรจะเกิดขึ้นกัน
..จะยืนกอดกันตรงนั้นเลยใช่ไหม? จะพลอดรักกันแบบไม่อายฟ้าอายดินและ ...ละอาย แก่ใจที่หลอกลวงเขาเลยใช่รึเปล่า!!
" เมฆ..." วิทย์จ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มเบื้องหน้าแล้วครางออกมาเพียงแผ่วเบาราวกับคนละเมอ
....เขาอยากส่ายหน้าปฏิเสธแต่ก็รู้ดีว่าไร้หวัง..อยากจะบอกว่าไม่มีอะไรทว่าภาพที่เมฆเห็นคงทำให้เจ้าตัวเชื่อได้มากกว่าตัวเขาเอง
"มีอะไรจะโกหกกันอีก " เสียงคำรามร้องในจิตใจที่แหลกแหลวจนทนไม่ไหวบอกให้หยุดเสียที บอกให้พวกมันหยุด หยุดทำร้ายและเชือดหัวใจเขาเล่นแบบนี้เสียที น้ำเสียงที่ออกมาจึงรวดร้าว ปวดระทมนัก...
....จะหลอกลวง จะทำร้าย จะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
รักกันก็บอกเลยสิ รักกันก็พุดมาเลย ต่อให้เจ็บเจียนตาย ยังดีกว่าต้องรับรู้ว่าถุกหักหลัง เพราะมันเจ็บ...เจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า...
"มีอะไรจะหลอกก็บอกมาซิ ....มีอะไรจะว่าก็ว่าเลย กูมันโง่ กูมันตาบอด กูไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น..." เมฆร้องเสียงสั่น เขาจ้องมองชายหนุ่มสองคนเบื้องหน้าด้วยความร้าวราน นัยน์ตาสั่นไหวเริ่มมีน้ำใสไหลอาบแก้มอย่างรวดเร็ว...เร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน..
เขาอยากทำตัวเข้มแข็ง ยืนจังก้าชี้หน้าคนสองคนที่ทำตัวชั่วช้าให้เขาต้องเจ็บปวด
ทว่า....ที่สุดแล้วก็ทำได้เพียงยืนน้ำตาไหล ด่าทอร้องไห้โวยวายเหมือนคนบ้า..
ดูน่าสมเพชไหม? ดูน่าขบขันไหม และเพราะแบบนี้ พวกมันจึงได้ทำตัวเช่นนี้กับเขาใช่รึเปล่า...
" พูดมาสิ...พูดให้กูรู้ว่าพวกมึงคิดว่ากูโง่แค่ไหน !! " เสียงร้องร่ำปนสะอื้นนั้นทำให้วิทย์ชะงัก อ้าปากค้าง จ้องมองร่างของอดีตคนรักที่ตัวเขายังคงรักมันนักหนาด้วยแววตาตกตะลึง...ไม่รู้ว่าเหตุเพราะอะไรมันถึงคิดแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะภาพที่มันเห็นเพียงครั้งเดียวน่ะหรือที่ทำให้มันคิดว่าเขากับไอ้กันย์จะมีอะไรลึกซึ้งกัน...
หรือมันไม่เชื่อในความจริง...ที่ว่าตัวมันนั้นเป็นที่รักและแย่งชิงกันของผู้ชายสองคน... ไม่ใช่ตัวเขา...ไม่ใช่ไอ้วิทย์ที่อยู่ตรงนี้
เขาอยากจะอ้าปากพูด...หากสุดท้าย..ก็ทำได้เพียงยิ้มออกมาอย่างทุกข์ระทม...
"....กูไม่ได้คิดจะทำเหี้ยอะไรกับคนรักของมึงทั้งนั้นแหละเมฆ "...ไม่นึก ว่าเวลาเพียงไม่นานจะทำให้เมฆมันเปลี่ยนไปขนาดนี้ เปลี่ยนไปเป็นคนที่รักไอ้กันย์มากขนาดที่ทำตัวแบบนี้...เปลี่ยนไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน
..หรือ มันเป็นแบบนี้ตั้งนาน มันรอคอยโอกาสจะ"ลา"เขาไปเนิ่นนานแล้ว
...และสุดท้ายพวกมันก็จะรักกันโดยไม่มีเขา...
..สาสมดี สำหรับคนที่มีสองใจ..
สุดท้าย ทุกสิ่งก็หลุดลอยหายวับไปกับตา
"...เหรอ.......ไม่ได้ทำเหรอ? พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหม? ทั้งออกไปคุยกันตอนที่คนอื่นไม่เห็น ทั้งแอบเจอกันตอนที่ผมไม่อยู้...อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ....กูรู้ กูเห็น แต่กูไม่เคยพูด !! " ใจความนั้นทำให้ผู้ฟังทั้งคู่อยู่ในอาการตกตะลึง ชะงักค้างด้วยความช๊อคกระหน่ำกันเป็นนที่เรียบร้อย วิทย์จ้องมองเจ้าคนที่กำลงยืนร้องไห้ไปด่าพวกเขาไปอย่างงมึนงง...สมองเบลอพร่า...
นี่...มันอะไรกัน...?
" กูพยายามไม่คิด...กูพยายามไม่สนใจ...แต่พวกมึงก็ยังจะทำอีก...ทำแบบนี้....ไม่สนใจกูแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ... "
...ทำไม...ทำไมกัน
ผิดอะไรตรงไหน ไม่ดีตรงไหน ทำเลวอะไรมากมายถึงขนาดที่วิทย์และกันย์ต้องร่วมกันหลอกลวง สั่งสอนเขาด้วยวิธีนี้เลยหรือ?
....ทำไม....เขาต้องพบเจอเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อย...
"เมฆ...นั่นมัน....มึงเข้าใจผิด "
" ไอ้คนที่มีรอยพรรคนั้นอยู้บนคอ กูไม่อยากจะฟัง !!! "เสียงของเมฆ...น้ำเสียงรวดร้าวที่ดังขึ้นทำให้วิทย์นิ่งงัน
คำกล่าวที่บอกว่าเจ้าตัวรู้ในเรื่องที่ไม่อยากให้มันรู้ที่สุด บอกว่ามันได้ทราบในความลับที่พยายามปกปิดมานาน...และดวงตาของมัน เจ็บช้ำ..มากมายอย่างที่ไม่เคยเป็น
คำพูดนั้นเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นผลักร่างของวิทย์ให้กระเด็นตกลงไปในเหวลึก...จนไม่อาจจะปีนขึ้นมาได้...
...G U N...
คำที่เกลียดแสนเกลียด ร่องรอยที่ชิงชังนักจนนึกอยากจะเฉือนเนื้อตรงนั้นทิ้ง อยู่อย่างหวั่นระแวงเพราะกลัวจะถูกเห็น ถูกดูถูกเหยียบย่ำ
...แล้ว...ผลของมันกลับกลายเป็นเช่นนี้
นี่หรือ...ความพยายามที่ตัวเขามุ่งมั่นกับมันตลอดมา ท้ายที่สุดแล้ว...กลับกลายเป็นสิ่งที่วกกลับมาฉกเขาจนตายอย่าง่ายดาย...
วิทย์จ้องมองใบหน้าของคนที่ตนเองรัก...จ้องมองดวงตาที่รวดร้าวคู่นั้น แทบอยากจะทรุดกายลงกับพื้นแล้วร้องร่ำออกมาว่านี่มันอะไรกันแน่...
..ทำไมทุกอย่างจะต้องเป็นแบบนี้ ทำไมถึงไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเสียที
จะต้องวนเวียนอยู่ในทางแคบๆแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...
จะต้องทำร้ายใจกันด้วยคำว่าไม่รู้ จะต้องเจ็บปวดกับเพราะความลับที่ปิดบังและบทสนทนาที่มีแต่ความเจ็บปวดอีกนานเท่าไหร่
"....ทำไมทำแบบนี้กับกู...พี่วิทย์...ทั้งที่กูรักมึง แล้วมึงทำแบบนี้กับกูทำไม? " เมฆสะอื้นไห้ออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว...เจ็บหัวใจมากมายจนแทบบบ้า ...ถ้าบ้าก็ดีสิ ถ้าลืมมันไปได้ก็ดีสิ เพราะมันคงไม่ทำให้เขาเจ็บปวดทรมารเช่นทุกวันนี้...
เมฆเฝ้าถามตัวเองอย่างอ่อนล้า...เขากระซิบถาม...ต่อโชคชะตาที่กลั่นแกล้งกันไม่หยุดหย่อน...
...ทำไมเขาต้องเจอแบบนี้ เจอเรื่องแบบนี้ตลอดด้วย
นัยน์ตาที่พร่าเลือนด้วยหยดน้ำตามอไปยังร่างของชายหนุ่มเบื้องหน้า ความอึกอัดคับแค้นใจที่มีมากตลอดพลันปะทุขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว
...เสียงกระซิบดังขึ้นอย่างต่อนเองในใจ..
เพราะมัน ! เพราะมัน !!
" ตอนที่กูรักมึง มึงก็ทิ้งกู แล้วตอนนี้มึงยังมาแย่งคนที่กูรักไปอีก !!! " เขากรีดร้อง สะอื้นไห้...จ้องมอง"มัน"เขม็ง.
หัวใจที่หวั่นไหวสับสน ยังคงเฝ้ากระซิบคำถามเดิมๆ...ที่ดังขึ้นมาอย่างไร้คำตอบ..
ทำไม...ทำไมต้องคอยแย่งชิงทุกสิ่ง...
ทำไมกัน...
นัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นจ้องมองมาทางเขา เอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตา...
คำพูดนั้นทำให้วิทย์ครางออกมาอย่างเศร้าสร้อย ...คำตอบชัดเจนอยู่ในตัวของมันแล้ว
คราวนี้ไอ้วิทย์คนนี้ก็หลุดวงโคจรไปอย่างสมบูรณ์แบบ เมฆมันรักไอ้กันย์ ไอ้กันย์รักเมฆ ทุกอย่างจบลงด้วยดี และตัวเขาก็เป็นแค่เพียงตัวประกอบไร้ชื่อ...มีหน้าที่ปูทางรักให้สองคนนี้เท่านั้น...
และท้ายสุดผลก็ออกมาแล้วว่าเขาเป็นได้แค่นี้...ตอนนี้ที่ตัวเอกรักกัน ไอ้โง่อย่างเขาก็ควรจะถอยหลังแล้วเดินเลี่ยงออกมาแต่โดยดี
ต่อให้เจ็บ...
ต่อให้ต้องกลายเป็นคนโง่ที่ถูกประณามซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ช่าง..
พอได้แล้ว น่าสมเพชพอแล้ว...น่าหัวร่อพอแล้ว...
".........."วิทย์เม้มปากแน่น เขาหันหลังและพยายามลากขาพาตัวเองออกจากที่นี่ด้วยสภาพจิตใจที่ชำรุดทรุดโทรมเกินจะคาดฝัน แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วเกินคาด เมื่อร่างของเมฆวิ่งพรวดเข้ามาหา มันไม่ได้วิ่งเข้ามากอดหรือร้องไห้ไม่ให้เขาจากไป มันไม่ได้ดึงรั้งเขาไว้ด้วยซ้ำ...
ตรงกันข้าม....มันออกแรงตบห้าเขาแรงๆสามสี่ครั้งด้วยความโกรธชนิดลืมตัวและอดทนนิ่งเงียบต่อไปไไหว
วิทย์ทรุดกายลงบนพื้นหญ้าอย่างไม่รุ้ตัว จ้องมองร่างของคนที่คร่อมทับและกำลังทำร้ายตัวเองอยู่ด้วยสีหน้าราวกับคนตาย...คน...ที่ไม่หายใจไปแล้ว...
แก้มชาไปเป็นซีก แต่วิทย์ไม่สนใจ...ไม่คิดจะสนอะไรแล้วทั้งนั้น
คนที่รัก...คนที่กูรัก สุดท้ายก็กลับมาเกลียดกู
ทั้งที่ขอเพียงแค่ความทรงจำดี...มันก็คงมากเกินไป จะขอเพียงเศษเสี้ยวของความสุขก็คงไม่มีปรากฏให้เห็น
ไม่เหลืออะไรแล้ว...
เจ็บปวด...พังยับ ร้าวสลาย...
หากทำร้ายแล้วจะหายเจ็บปวด...หากทำร้ายแล้วจะพอใจ ก็เชิญเถิด...
ถ้าหากทำให้กูเจ็บ...แล้วแลกกับที่มึงมีความสุข...กูยอม...เมฆ...
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องสะอื้นไห้ราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ของเมฆ ร่างที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ชายหนุ่มผู้ยืนท้าทายแสงตะวันและมีรอยยิ้มเย็นอันเป็นเอกลักษณ์ มันจ้องมองวิทย์ด้วยนัยน์ตาที่ฉายงงันเพียงชั่วครู่และอีกไม่นานก็เปลี่ยนเป็นแววเยาะหยันอันคุ้นตา และรอยยิ้ม...ประหนึ่งคนคาดการ์ณทุกสิ่งทุกอย่างไว้แล้ว
วิทย์หลับตาลงอย่างไร้หนทางไป คำรามในอกอย่างโกรธแค้นหากก็ไร้หวัง
...รู้ชัด...ว่าตัวเองตกบ่วงเล่ห์กลของคนๆนี้อีกครา
...นี่สินะ
สิ่งที่มันต้องการ
...ให้เลิกกันนะมันง่ายไป ให้ไม่รักกันน่ะมันก็ธรรมดา แต่ถ้าให้เกลียดกัน ให้เกลียดกันไปเลยจะสาสมแค่ไหน...
ชายหนุ่มหัวเราะขื่นขม..ชาวาบไปทั้งกายใจเมื่อรู้ถึงเป้าหมายของ"มัน"ได้ในที่สุด
ก็สาแก่ใจมึงแล้วนี่...
กูไม่เหลือใคร ส่วนมึงได้ทุกอย่างไปครอบครอง
...แล้วจะจบเสียทีได้ไหม จบการทรมารกูแล้วปล่อยกูไปเสียที...
ช่วยแก้เงื่อนตายแล้วให้กูออกไปจากที่นี่ที...เชือกมันรัดคอกูจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว..
" เมฆ....พอเถอะ...." กันย์เอื้อมมือดึงแขนร่างเล็กเบื้องหน้าเบาๆ อย่างห่วงใย หากนัยน์ตาคู่นั้นมองมาแล้วเบิกกว้าง วาววับ
" ทำไม !! หรือพี่จะปกป้องมัน .."
" ใครจะปกป้องมันกัน เมฆก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่เกลียดมัน ...รังเกียจไอ้คนแบบนี้...แค่เห็นหน้าก็อยากจะฆ่า...." กันย์แสยะยิ้มเหี้ยม ก่อนจะกระตุกเเขนเมฆเบาๆ "แต่เราไปกันเถอะ ตรงนี้คนผ่านเยอะ จะโดนผุ้คุมลากไปพอดี "
" ไม่...." เมฆร้องลั่วแล้วส่ายหัว นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองและปนปะกับความารักเสียจนบ้าคลั่ง..มองใบหน้าของคนที่เขานึกรักนักหนาแล้วร้องออกมาทั้งน้ำตา "...กูไม่ไป...จะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว..."
" เมฆ...." กันย์ถอนหายใจ ออกปากเร่งยิก...
"....กูจะฆ่ามันให้สมกับที่มันเคยทำร้ายกู...เคยเเย่งของๆกู"เสียงคำรามของคนตรงหน้าดังออกมาแผ่วเบา ทว่าชัดเจนนัก... และฝ่ามือที่เคยสงบนิ่ง บัดนี้เริ่มคว้าหาก้อนอิฐบนพื้นดินอย่างรวดเร็ว " มันเคยหลอกลวงกูแบบไหน กูก็ทำมันบ้าง มันเคยหลอกใช้แบบไหน กูก็จะทำบ้าง..."
"นี่น่ะเหรอความรัก มีความรักแบบมัน กูไม่มีซะยังจะเดีกว่า !! "
".....เมฆ......" กันย์ชะงัก อุทานออกไปเบาๆ เมื่อรู้สึกถึง..ใจความบางอย่างอันผิดปกติ
..มันคล้าย...คล้ายกับ...คำที่เมฆเคยด่าทอต่อว่าเขาในวันนั้น...
แต่ไม่สิ..ตอนนี้เมฆเกลียดไอ้วิทย์...ไม่ใช่เขา...
"ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าใครรักผมมากที่สุด "น้ำเสียงของน้องชายคนสำคัญบัดนี้เริ่มสดใสขึ้นทำให้กันย์นึกใจชื้น ยิ่งนัยน์ตาคู่นั้นมองมายังเขาอย่างวาดหวัง นั่นทำให้กันย์ยิ่งใจเต้นระรัว...
ยิ้ม...ให้กับใบหน้าและดวงตาที่ติดตรึงอยู่ในความฝัน...
ยิ้ม...ให้กับเทวดาตัวน้อยๆที่จะกลับมาเป็นของเขาอีกครั้งหลังจากรอคอยและพยายามมาเนิ่นนาน..
...จะได้มีความสุขเสียที
" พี่กันย์..."ฝ่ามือนั้นเอื้อมมาหาเขา...รอยยิ้มนั้นมองให้เขา...เพียงคนเดียว..
...เราจะหลับไปเป็นน้องเมฆตัวน้อยๆและพี่กันย์คนเดิมแล้ว...
จะไม่มีใครหรือหน้าไหนๆมาพรากเราออกจากกันได้อีก..
"....พี่......" ฝ่ามือนั้นสัมผัสกับปลายนิ้วของเขา และร่างบอบบางก็โผเข้ามากอดกระชัด แน่น อ้อมกอดแสนอบอุ่นจรังจังนั่นทำให้กันย์สุขจนแทบลืมทุกสิ่งทุกอย่าง...เขายิ้ม....ยิ้มออกมาอย่างยินดีและจริงใจที่สุดในชีวิต...ทั้งที่ควรจะสุขจนลืมทุกสิ่ง..แต่...เพราะเสี้ยนหนามเล็กๆที่ยังคงไม่ถูกถอนออกไปรึเปล่า ทำให้เขาต้องเหลือบตามองเจ้าคนที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า เมือคิดว่ามองไปทำไม...ก็ได้คำตอบในทันที.
....เขาแลลงไปมองเพื่อจะเยาะเย้ยมัน...สมน้ำหน้ามันให้สาใจ
แต่ทำไม...กันย์ถึงได้มองเห็นรอยยิ้มแสยะ...วาววับ
ปึก !!!
"....ความรักของมึง....มันไม่มีค่าให้กูมองเห็นอีกแล้ว ...."
สีแดง....
สีแดงมันวาบไปทั่ว...
สีแดง...กลบทับจนไม่เห็นอะไรเลย..
สีสันของมันทาบลงบนเปลือกตาและนัยน์ตาจนกลายเป็นสีแดงสด...ขณะที่ความเจ็บแปลบแล่นขึ้นมาตามแผ่นหลัง ...และ...ตรงมาสู่ท้ายทอยอย่างรวดเร็ว
แต่มันไม่เท่า ความเจ็บปวดจากสายตาคู่นั้น ความเจ็บปวดจากรอยยิ้มเยาะของมัน...และความเจ็บปวดจากหัวใจที่ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย..
..จากคนที่รักและไว้ใจที่สุด...ซึ่งบัดนี้ถือก้อนอิฐสีเข้มทีเปื้อนสีแดงสดของเลือด..จ้องมองมายังตัวเขาด้วยแววตาโกรธแค้น...เหี้ยมลึก...
.. กันย์เปิดนัยนืตาที่มันพร่าเบลอ เรือนลางนักหนาของตนให้จับภาพตรงหน้าได้มากขึ้น...ให้มองเห็นชัด..ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา
หักหลัง... จะใช้คำนั้นก็ไม่ได้หรอก เพราะไม่มีใครเคยให้คำสัญญาและเขาก็รู้ว่าได้ทำร้ายคนสองคนนั่นมาด้วยวิธีสารพัดจนถึงป่านนี้
...ตลบหลัง ก็ไม่ใช่อีก...เพราะสิ่งที่แสดงออกมามันเเนบเนียนเกินกว่าจะใช้คำนั้น
และยามที่มองรอยยิ้มหยันที่แสนคุ้นตาออก กันย์ก็รู้ได้ทันที ว่าเขากำลังเผชิญกับอะไร..
ดัดหลัง...สั่งสอน
สอนให้รุ้ ...รู้ว่าคนตรงหน้าเคยเจ็บช้ำทุกข์ทรมารเพียงใดเพราะความเข้าใจผิดที่เขามอบให้
ดัดหลัง...ให้รู้สำนึกว่าคนที่จะร่วมกันวางแผนทำร้าย หลอกลวงคนอื่นไม่ได้มีแค่ตน
เพราะบทละครมันง่ายแสนง่าย แนบเนียนแสนจะเเนบเนียน..
ไม่คิด...ว่าเพราเหตุใดเมฆถึงมาออกปากพร่ำว่ารักเขามากมายรวดเร็วได้ขนาดนั้น..แต่ก็ปล่อยวาง ละเลย เพราะมันคือความปราถนาและความยินดีในหัวใจ
...ไม่คาด...ว่าท่าทีไร้เยื่อใยของคนสองคนที่รักกันมาเนิ่นนานจะปรากฏให้เห็น เพียงเพราะเขาเกลียดชัง และหวังจะได้เห็นภาพนี้ในสักวัน
..พลาด...พลาดเพราะความประมาทเลินเล่อ พลาดเพราะความคาดหวัง ความหวังของตัวเอง
...และสุดท้าย...พลาดเพราะ..."รัก"
...รักเสียจนมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากสีแดงที่แผ่มาปิดบังทัศนียภาพทั้งหมดให้ลบเลือนไป..
เหลือเพียงนัยน์ตาของคนสองคนที่มองมายังตัวเขา หนึ่งนั้นคือน้องชายที่หลงรักมานานปี และอีกหนึ่ง...คือผู้ชายที่เขาเกลียดมันนักหนา..
พวกมันจ้องมองเขาด้วยแววตาของผู้ชนะ มองเขาด้วยแววตาของผู้ที่เคยถูกกระทำและบัดนี้มาเอาคืนอยุ่ตรงหน้า..
.....และมองเห็นตัวเขาเองที่ทอดกายลงบนผืนหญ้า...ทรุดกายแน่นิ่งลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง....
รู้สึกชัดและซาบซึ้งถึงความเจ็บปวดของผู้ที่ถูกทรยศ ถูกหักหลัง...
..และรู้สึก...ถึงหัวใจที่พังทลายไม่มีชิ้นดี..
...............
หึหึหึหึหึ
พี่กันย์....
สะใจว้อยยยยยย//โดนถีบ
เป็นไงล่ะเอ็ง...วะฮะ ฮะ ฮ่าาาาาาาาา :laugh5: (ทำไมอิคนเขียนดีใจแบบออกนอกหน้าว่ะค่ะ /เค้าไม่ได้เกลียดพี่กันย์นะ 555+)
แต่ก็นะ...พอแตกหักกันแบบนี้...เรื่องยุ่งยากตามมาอีกแน่ๆ(แต่ตอนนี้อนุญาติให้FCพี่กันย์สมน้ำหน้าแกอย่างเป็นทางการ 555)
- ตอนนี้ปุ้ยมาต่อช้ามาก ขออภัยทุกท่านที่มารอ โดยเฉพาะคุณ ishiya เค้าบอกว่าจะมาต่อหลายวันแล้วก็ไม่มาต่อ ขอโทษจริงๆนะค่ะที่ทำให้รอเก้อ ปุ้ยผิดไปแล้ววววววว
ปล. ตอนนี้สั้น...แต่มันส์นะเออ :pig4:
-
อ๊ากกกก อะไร อะไรเนี่ยยย :z3:
จะซับซ้อนไปไหน แผนซ้อนแผนเหรอ? งงค่ะ ตกลงที่ผ่านมาพี่วิทย์ไม่ได้เดินตามเกมส์พี่กันย์แต่กลายเป็นพี่กันย์โดนดัดหลังแทน แล้วเมฆละ เมฆร่วมมือกับวิทย์แต่แรกรึเปล่า รึเพิ่งรู้ตอนนี้ เอ๊ะ?? ยังไง
ปล พี่กันย์อย่าตายนะ มา3pกันก่อนดิ 555
-
โอ๊ะ...มีชื่อเอี่ยวตอนท้ายด้วย :-[ มาช้าหรือต่อสั้นไปดีกว่าไม่มาเน๊อะ...
สะใจไอ้พี่กันย์มากกกกก โดนเอาคืนซะบ้าง :z6:
-
หุหุ โดนซะบ้าง ๆ
-
สงสารเมฆ สงสารวิทย์ สงสารกันย์...เฮ้อ :z3:
แต่เชียร์ กันย์-วิทย์ :z1:
-
สามผี !!! :serius2:
ซ้อนกันกี่แผนเนี้ย แอบซะใจ
แต่พี่กันต์จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี้ย? :a5:
-
ปวดใจกับสามพี มากกกกกกกกกกกกกกกกก :a5: :a5:
-
+1ให้คนเขียนที่ทำให้คนอ่าน :serius2:
-
เป็นการดัดหลังที่ทำให้เราสะอึกเลย :a5:
ทำเอาอึ้ง นึกว่าวิทย์จะเจ็บได้ยิ่งกว่านี้อีก แต่กลายเป็นกันย์ซะเอง :z3:
แล้วหนูเมฆก็รู้มาตั้งแต่แรกอ๊ะป่าวเนี่ย
ถึงจะสั้นแต่ก็ได้ใจจริงๆค่ะ เหมือนรอมานานว่าพี่กันย์น่าจะโดนอะไรบ้าง (เ้าก็ไม่ได้เกลียดพี่กันย์นะ :laugh:)
-
สรุปคือพี่กันย์โดนหักหลังสินะ
แอบสะใจหว่ะ เกลียดอิพี่กันย์มากนานละ 5555555555
-
โอยยยย เครียดดดด :serius2:
เหมือนจะสะใจนะ แต่ก็สงสารด้วยอ่ะวุ้ยยย
-
เม้นท์ไม่ออก อูย.... :serius2:
ไม่รู้จะสะใจหรือสงสารกันต์ดี
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องดี ๆ
จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
หักมุมสุดๆ
โดนเหวี่ยงอารมณ์กระดอนไปกระดอนมา
คนสาหัสสุดคือคนอ่าน 5555+
-
อ่าน3pแล้วปวดใจทุกที แต่ครั้งนี้รุ้สึกแปลกกว่าเดิมอ่ะ ฮ่า
มาต่อนะค่ะไรเตอร์ รออยู่ๆ
-
:z3:จะสงสารหรือสะใจดีล่ะเนี่ย
3ผีวุ่นไม่เลิกจริงๆ
-
สนับสนุนสามพีแบบเต็มรูป (whereๆ ก็ whereๆ)
พี่วิทย์จะได้อยู่กลาง ปิฮุ :z1:
-
คุคุ เค้าแอบสะใจเล็กๆ หล่ะที่พี่กันย์โดนซะมั่ง o18
-
ปวดหัวกับสามคนนี้ ใครจะเป็นจะตายก็เอาสักคนเถอะ
ส่วนเรื่องสงสารน่ะ ไม่มี ทำตัวเองคิดถึงแตตัวเองทั้งนั้น ชิ
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อน
แต่แอบสะใจนิดๆ
-
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
สะใจจจจ
แต่กลัวเรื่องราวต่อไปจัง
เอาจริงๆ ไม่อยากให้วิทย์กลับไปหาเมฆอ่ะ
55555555555555555+
ปล.ตอนนี้สั้นไปนะ ฮ่าา
ทุกทีต้องอ่านจนตาแฉะ
-
อ้าววว เฮ้ยยยย o22
สะใจพี่กันย์ โดนซะมั่งเป็นไงล่ะ เจ้าแผนการนัก o16
ว่าแต่สองผีที่เหลือ ไปรู้เห็นเป็นใจกันตอนไหนเนี่ย???
-
โอ้ยยยย คุณปุ้ยขา ปุ่มไลค์อยู่ไหนค่ะอยากวิ่งไปกระหน่ำจิ้มรัวๆซัก 100 ที
จากคนที่มองคนที่มองคนอื่นเหมือนเม็ดหมากในกระดานที่ตัวเองชักเชิดได้ตามแต่ใจ ลองมาเป็นหมากในมือคนอื่นเสียบ้าง สะใจมากค่ะ 55+ (ขออภัยแฟนคลับพี่กันย์ทุกท่าน)
-
เอิ้กกกก แอบสะใจโว้ยยยยย ฮิ๊ พี่กันต์งานเข้านะจ้ะ :oni2: :oni2:
-
ตกลงว่าที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นแผนของวิทย์กับเมฆเหรอคะ
แกล้งเข้าใจผิดเลิกกัน และมาคบกับกันต์เพื่อตลบหลัง
อืมมันแนบเนียนมาก แล้วที่วิทย์มันบรรยายความรู้สึกให้เราผู้อ่านฟัง
ว่ามันเจ็บปวดใจโง้นงี้ตอน2คนเค้ารักกันเนี่ยมันยังไงแน่งงๆอ่ะ
ช่วยเฉลยด้วยนะคะว่าเป็นแผนหรือเปล่า :pig4:
-
o22
อ่านคู่นี้ทีไรปวดหัวทุกที ให้ตายเถอะ = =
โดนไปเต็มเหนี่ยวขนาดนี้ กันย์ตาบอดมั๊ยเนี่ย ???
แต่ก็สมควรโดนละล่ะว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
สุดยอดดดดดดดดดดด อยากอ่านเร็วๆๆจัง เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ
ชอบเรื่องนี้มากๆๆเลยค่ะ
-
เป็นอะไรที่อึ้ง และคิดไม่ถึงที่สุด ตลอดมานุ้งเมฆ กับพี่วิทย์
หลอกเราซะหลงเชื่อ ว่าตัดขาดจากกันแล้ว ทั้งๆ ที่ก็ไม่มีบรรยาย
ฉากว่าเขาไร้เยื่อใยกันให้เห็นชัดเจนสักหน่อย แต่เชื่อไปแล้วได้ไง
ก็มิรู้ และที่สำคัญ อึ้ง ค่ะ อึ้ง ไม่คิดว่า เขาทั้งคู่จะวางแผนร่วมกัน
ดัดหลังพี่กันต์ กรี๊ดดดดด สะจายยย ชอบอ่ะ ชอบตอนนี้มากเลยค่ะ
คือประมาณหมั่นไส้ในความ มั่นใจ ในตัวเอง และความฉลาดของ
พี่กันต์มานานแระ ชอบทำเหมือนตัวเองคุมเกมส์ ตลอดๆ วิทย์และ
เมฆต้องเดินตามแผนการณ์ที่เขาวางไรเงี้ยะ หมั่นไส้ตาคุณหมออ่ะ
โดนซะบ้าง สะจายยยย... แต่ก็นะ ไหนๆ น้องเมฆก็ตกเป็นเมีย
ทั้งคู่แระ จะ 3 P ไปบ้างมันก็ไม่น่าเกลียดอะไรนะคะ สนับสนุน
3 P อย่างเป็นทางการค่ะ เอิ๊กๆ
ปล. เป็นห่วงน้องเนม จะเป็นไงบ้างหนอ???
-
สมน้ำหน้าไอ้พี่กันย์จริงๆ
ฮะฮะฮะฮ่าๆ
-
สงสารพี่กัณจัง แต่ก็นะ ทำให้น้องมันเข้าใจผิดหนิ ดูแต่ล่ะอย่าง (เข้าใจน้องเมฆ และอยู่เคียงข้างน้องเมฆเสมอ หุหุ)
แต่ยังไงก็อยากให้น้องเมฆอยู่กับพี่กัณนะ เพราะรู้สึกว่าพี่กััณรักน้องเมฆ และมีพาวเวอร์ ปกป้องน้องเมฆได้บ้าง
อยากให้ทั้งสองกลับมารักกันเหมือนเดิม
ส่วนวิทย์ีที่ิจริงไม่ค่อยชอบวิทย์เท่าไหร่ที่สองใจนี่แหละ ถ้าวิทย์รักน้องเมฆรักเดียวใจเดียว ก็อยากจะเชียร์วิทย์อยู่
เอาใจช่วยพี่โต น้องเนม ให้ผ่านเรื่องร้ายๆๆ ไปได้้
-
ถ้วนหน้า อ่ะ เจ็บกันทุกคน อิอิ :z2: คนอ่าน ชอบ :z2:
-
ยิ่งอ่านยิ่ง งง กับ วงเวียนชีวิตสามพีอันน่าปวดหัววววววว :เฮ้อ:
ตอนนี้สั้นก็จริงแต่อ่านแล้วได้แต่อึ้ง อ้าปากค้าง.... ตกใจอ่ะ
คือคิดแล้วก็จริงว่า พี่วิทย์กับเมฆเลิกกันง่ายเกินไป ห่างกันง่ายเกินไป....
ทำไมอะไรๆมันถึงดูง่ายเกินไปแต่ก็ไม่เอ๊ะใจจริงๆว่า...พี่วิทย์กับเมฆจะร่วมมือกัน
เอาคืนกัณฑ์ขนาดเน้ หนักๆๆๆๆ..... แต่ก็แอบสะใจวะ ฮ่าๆๆๆ
ไอนี่มันต้องโดนสักตั้ง... ว่าแต่พี่โตกับน้องเนมเป็นไงบ้างน้าาาา :sad4:
-
เค้าเนียนกันจิงอะรัยจิง
5555+
สะจัย
-
สะใจที่สุด o13
-
งง อึ้ง ทึ่ง เสียว :a5:
ตกลงมันยังไงเนี่ยยยยยยยย เมฆกะลุยเดี่ยวจัดการทุกคน ?
อ๊ายยย อยากอ่านต่อแล้ว :serius2:
ปล.คิดถึงพี่โตแล้วน้าาา รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
สุดยอดอ่ะ ไร้คำบรรยาย เชียร์พี่วิทย์ว่ะค่ะ55
รอตอนต่อไปนะ
-
เที่ยวนี้กันต์มันจะถึงตายไหมนะ
-
มาอัพต่อ นี้ มาซะ
ซาดิท เลย
555555+
-
o22
แต่ละตอน...ได้แต่อึ้งๆๆ และอึ้ง
จะผิดไหมถ้าจะบอกว่าเค้าชอบพี่กัน :o8:
-
เป็นอันกระจ่าง พี่โตแคร์น้องเนมมากที่สวดดดดดดดดดดดดดดดด :laugh:
กร๊ากกกกก สะใจเว้ยยย :jul3:
โฮๆๆๆๆ น้องเนมอันเป็นที่รักของพี่โต กรี๊ดๆๆๆ :-[
อยากอ่านต่อแล้วคร่า มาอัพอีกไวๆนะคร้า :impress3:
-
จากเดิมที 3 คนมันก็ไม่ค่อยลงลอยอยู่แล้วนี่จะเล่นให้เหลือ2เลยเรอะ?? ถึงแม้เราจะแอบเชียร์ก็เหอะ
แต่ข้าพเจ้าเชียร์ "กันย์-วิทย์" นะเว้ยเฮ้ย!! // FCสามผีกระทืบเค้าแน่
แต่แหม ไอ้น้องเมฆคะ ไม่ทราบว่าคุณเมิงจะโหดไปไหม?
ทำกับพี่ชายสุดหล่อของเค้า แบบนี้ได้ยังไง รู้ไหมเค้าเสียใจนะตัวเอง :monkeysad:
นี่ไม่ได้เว่อร์นะ แต่อยากจะบอกว่าอ่านแล้วรู้สึกเจ็บแทนพี่กันย์เลยว่ะ :o12:
-
เห้ยยยยยยยยย
แอบอึ้งอ่าเนียนนนนนสุดๆๆๆๆ
แอบสงสารไอ้พี่กันย์แต่ก้สมน้ำหน้าไปด้วย
อยากอ่านเบื้องหลังสุดๆๆๆๆๆๆ ไปเตี๋ยมกันตอนไหนวะ งงสุดๆๆๆ
อึ้งแดกไปแล้ว มารอต่อไป
-
เมื่อไรจะมาอัพค้า อยากอ่านต่อแล้วน้า :call:
มาไวๆนะคะ รออ่านอยูค่า
จะลงแดงตายอยู้แล้วค่า :m15:
-
มาบวกเป็นกำลังใจ
คิดถึงนุ้งเนม
-
นู๋เนม
จะเป็นยังไงบ้าง
-
โอ้ว ผิดคาดไปหมดเลย :serius2:
แอบสะใจกันต์เล็กน้อยถึงมากที่สุด :pigha2:
-
มารอมาม่าชามต่อไปจ้า :call:
-
:3123:
-
ยัง
ยัง
ยังไท่รีบมาอัพอีกนะค้า
จะลงแดงตายแล้วคร่า
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
คิดถึงน้องเนม กะพี่โต จัดการพัสดีเลย
-
น้องปุ้ยหายไปไหน.... :call:
-
รอมาทั้งวัน น้องเนมก็ยังไม่มา :z3:
-
:z13:
มาแจ้งข่าวว่าอาจจะอัพช้าค่ะ
ถ้าวันนี้กับวันพรุ่งนี้ไม่มาก็อาจจะต้องนอนยาว เหอๆ
ขอโทษนะค้า แล้วจะรีบเคลียร์คิวมาอัพให้เร็วที่สุด :sad4:
-
มาได้แล้วอัพยาวๆเลยนะไรเตอร์
-
หายไปนานเเล้วหง่ะ....มาอัพครั้งนี้ จัดให้ 2 ตอนควบเลยนะ o18
-
อารายเป็นอะไรนิ เริ่ม งง แล้ว แล้วนายเอกของเราจะรอดพันข้อหาไหม แล้วแผนที่พระเอกวางไว้คืออะไร
-
ตื่นเต้นทุกครั้งที่อ่าน
รีบอัพไวๆน้าาาาาาา :monkeysad:
-
แจ้งข่าวค่ะ
อัพวันที่ 15 นี้ พร้อมกับตอนพิเศษฉลอง 2 ปี แบดกาย (ตายแล้วตูเขียนนิยายสองปีได้เท่า่นี้... :z3:)
ตอนพิเศษที่ทุกคนต้องอยากรู้ เพราะมันคือพาร์ทอินไซต์พี่กันย์ !!! o8
-
รอครับ
อ่านมาทางเด็กดีตั้งแต่เริ่ม
ติดตามมาตลอด
55++
ชอบมาก
-
นับถอยหลังวันที่ 15....เหลืออีก ตั้ง 3 วัน
แต่ก็อยากรู้ความรู้สึกของหมอกันย์มานานเเระ ว่าเเอบมีใจให้เฮียวิทย์ของเราบ้างหรือป่าว o18
-
เข้ามาคอยตอนต่อไป
-
ให้ดิ้นตายสิ จะลงแดงแว้วน้า
นับวันรอๆๆ
อิอิ :a5:
-
ปวดตับที่สุด
หยุดอ่านเรื่องนี้ไปหลายเดือน
กลับมาอีกทีเล่นซะปวดตับเลย
ฮ่าาาาาาาาาาาาาา
-
แต่ก็อยากรู้ความรู้สึกของหมอกันย์มานานเเระ ว่าเเอบมีใจให้เฮียวิทย์ของเราบ้างหรือป่าว o18
อยากรู้เหมือนกันเลย อิอิ
-
วันนี้ 15 แล้วววววว
มาปูเสื่อรอ NC 555+
-
วันที่ 15 แล้วนะน้องปุ้ย...เข้ามาปู่เสื่อรอจ้า
-
Improbable 21 : เบื้องหลังหยดน้ำตา..
"...เมฆ.....ไปเถอะ...."
ฝ่ามือที่กำก้อนอิฐสีเข้มแน่นชะงัก...และค่อยคลายลงช้าๆ...
เมฆหันไปมองเจ้าของคำพูดที่เอื้อมมือมาจับไหล่ของเขาไว้..แล้วบีบเบาๆให้ความคั่งแค้นในใจค่อยทุเลาลง..
วิทย์จับมือเขาไว้ แล้วดึงก้อนอิฐเปื้อนเลือดนั้นออกจากมือ และปรายตาไปหา"พี่ชาย"ที่มันนั่งเอนกายอยู่ริมโคนต้นมะม่วงด้วยสีหน้าเหมือนโลกจะแตกสลาย ..ทั้งที่ร่างกายไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากนัก...มีแค่แผลตรงท้ายทอดที่มีเลือดซึมชื้นจนเปื้อนเปรอะอิฐในมือของเขา..
เมฆหรี่ตาลงช้าๆ เม้มปากแน่นยามมองสภาพน่าสมเพชของพี่ชายที่เขาเคยสนิทสนม...
ถามว่าโกรธไหม...โกรธ โกรธสิ ที่พี่เอาความรักของคนอื่นมาทำร้ายกัน เอาเรื่องราวความลำบากใจของคนอื่นมาปั่นหัวให้เขาปวดใจจนแทบบ้า..
พี่ทำแบบนั้น...ทำให้เขาปวดร้าว เจ็บ...เจ็บเจียนตายเพียงเพื่อต้องการรัก..และต้องการคำว่ารักจากตัวเขา..
เมฆเม้มปากแน่น หลับตาลงช้าๆไม่ยอมมองภาพของผู้ชายที่เขาสนิทสนมรักใคร่เบื้องหน้า
...โกรธ...แต่ก็ยังนึกรักและนึกสงสาร...
...กันย์ทำไปเพราะรัก....เพราะรักเขาจริงๆ..แต่ความผิดมันไม่อาจจะให้อภัยได้
ไม่เกี่ยวกับความผิดครั้งยังอยู่ข้างนอกด้วยกัน ไม่เกี่ยวกับสาเหตุที่เขาต้องเข้าคุก..แต่....เพราะความผิดที่ทำร้ายเขาด้วยความรัก มันหนักหนาเสียจนทนไม่ไหว
พี่บอกว่ารัก...ออกปากว่ารักนักหนา...แต่ทำไม....ทำไมถึงได้ทำร้ายกันขนาดนี้..
พูดว่ารัก...แต่กลับทำร้ายเขาด้วยความเข้าใจผิดมากมาย ปลุกปั่น ยั่วยุ ให้เขาทรมารเสียจนเหมือนตายทั้งเป็น...
ถ้ารักเขาจริงทำไมไม่ปล่อยให้เขาหลุดพ้นจากเรื่องนี้ ทำไมไม่ทำให้ใจของเขามีความสุข...
รักแน่หรือ? พี่รักเมฆจริงๆหรือว่าพี่แค่อยากได้ เพราะเห็นแก่ตัว..
หรือว่าความรักของพี่คือการครอบครอง?
เมฆถอนหายใจแล้วเดินโซเซลากขาออกมาราวกับไร้เรี่ยวแรง ดวงตาของเขาหรุบต่ำ แขนขาชาไปทุกส่วนที่ทรงตัวอยู่ได้เพียงเพราะอ้อมกอดและการประคับประคองของผู้ชายที่เขารักเท่านั้น..
ทรุดกายลงบนม้านั่งเตี้ยๆ เมฆหลุดสะอื้น...น้ำตาซึมชื้น..
เขาเอนกายซบอกวิทย์อย่างไร้เรี่ยวแรง หัวใจเจ็บจนชา ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร...
" ขอโทษนะ "เสียงกระซิบของวิทย์ดังขึ้นริมหู พร้อมกับลมหายใจสั่นไหวของมันและอ้อมกอดที่สั่นระริก...
...เรา....
กำลังเสียใจ ที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรักทั้งคู่...ใช่ไหม?...
"ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ...." เสียงกระซิบสั่นๆราวกับจะร่ำไห้ของวิทย์ทำให้เมฆต้องเงยหน้าไปมองอย่างนึกฉงนไม่น้อย เขาสบมองดวงตาที่แดงก่ำ...ไม่ได้ร้องไห้ แต่เหมือนอดทนและพยายามจะหยุดความเจ็บปวดนี้เสียจนตัวสั่น...
"..กูขอโทษ ที่ทำร้ายจิตใจมึง...เมฆ.....กูขอโทษ ..." อ้อมกอดที่สั่นไหวโอบกอดแนบเเน่นราวกับจะเยียวยาหัวใจที่เจ็บร้าวของพวกเขาไปด้วยกัน...เมฆเม้มปากแน่น สมองครุ่นคิด...คิดไปถึงเรื่องราวก่อนจะถึงวันนี้..
ในวันที่โลกทั้งโลกเป็นสีเทา....วันที่วิทย์...เดินออกไปจากชีวิตของเขา...
ร้องไห้จนตาบวม มือสั่น ลมหายใจอ่อนล้า ทำอย่างไรก็ไม่กลับมา
เสียใจ เสียใจมากแค่ไหนก็ย้อนอะไรกลับไปไม่ได้..
น้ำเสียงสั่นไหว เสียงร้องไห้ตลอดจนดวงตาที่รวดร้าว จับจ้องมาที่เขาอย่างคนใจสลายยังติดตามาจนถึงทุกวันนี้..
ท่ามกลางความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะทุเลา ฝ่ามือที่โอบกอดไว้ไม่อาจจะทำให้ความรวดร้าวนี้หายไป มีเพียงแต่ความเจ็บปวดมากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ...
...แน่ใจแล้ว...ว่าต่อให้อยู่กับกันย์ความเจ็บปวดก็ไม่มีวันหาย หัวใจของเขาไม่มีพี่ชายคนนี้อยู่อีกแล้ว...มีเพียงแต่วิทย์คนเดียวเท่านั้นจริงๆ
...แต่กับวิทย์...ทำไมวิทย์ถึงได้รัก...รักพี่ชายของเขาด้วย...
ทำไม.....เรื่องราวมันถึงเป็นแบบนี้
จะทรมารกันไปถึงไหน จะให้ตัวเขาเจ็บปวดรวดร้าวไม่มีความสุขไปอีกแค่ไหน อยากรู้นัก..
ต่อให้เฝ้าวนเวียนไปหาอย่างไม่ฟังคำห้ามปรามของกันย์ วิทย์ก็ไม่หันกลับมา ต่อให้พยายามเข้าไปหา อีกฝ่ายก็เบือนหน้าหนี ปฏิเสธที่จะพุดคุย กระทั่งอ้อนวอนร่ำไห้ นัยน์ตาคู่นั้นก็ไม่หันมาอีกแล้ว..
วิทย์เฝ้าพร่ำบอกเขาว่าจบ...จบแล้ว...จบทุกสิ่งทุกอย่างต่อกัน..
แต่ใจของเขาไม่ได้ง่ายขนาดนั้น...หัวใจของเขาไม่ได้ตัดใจจากใครได้ง่ายดายแบบนี้... มันยังฝังจิตฝังใจรักคนๆนี้อยู่ไม่คลาย
ลองดูแล้ว ลองรักพี่ชาย ลองเปิดใจจะรักกันย์...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ยังคงรักวิทย์ ยังคงคิดถึงแต่วิทย์..ไม่อาจจะไปรักใครที่ไหน..แต่ทำอย่างไรวิทย์ก็ไม่หันมาสักที
คนๆนั้นหันหลังกลับ...คนๆนั้นเบือนหน้าหนี ไม่ยอมกระโดดลงมาอยู่ในวังวนบ้าๆของพวกเขาอีก..บ่งชัดว่าจะขอตัดใจ จากไป..ไม่อยากทุกข์ทรมารกับความสับสนไม่มีที่สิ้นสุด...
ทำอย่างไรวิทย์ก็ไม่หันหลังกลับ...
จนถึงวันนั้น...
วันที่กันย์ต้องไปพบไอ้พวกข้างบนนั่น...พร้อมกับไอ้โต นี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาเดินเข้าไปหาวิทย์ ออกปากอ้อนวอนขอคุยกันอีกครั้ง...อย่างน้อย อย่างน้อยก็เพื่อจะให้ทุกอย่างไม่คาใจ
วิทย์เพียงแต่ถอนหายใจ ลูบหัวเขาเบาๆแล้วบอกว่ามันจบ...
แต่สีหน้าของคนที่บอกว่าจบ ทำไมถึงปวดร้าวทรมารขนาดนั้น..
เมฆจึงได้ตัดสินใจบอกออกไป พูดถึงความลับ...ที่เขาได้รู้...
รอยแผลเป็นที่หลังหู การพบกันที่เป็นปริศนา ตลอดจนหัวใจรักของอีกฝ่ายที่เขารู้ดีแก่ใจ
ไม่ผิดที่เมฆได้เห็นแววตาตกตะลึงและปวดร้าวของคนตรงหน้า...นั่น จึงทำให้พวกเขาได้มานั่งคุยกันเสียที...
การได้มานั่งคุยอย่างคนที่ไม่มีอะไรปิดบังต่อกันแล้ว...ความจริงที่ทิ่มแทงออกมาทั้งเจ็บปวดและรวดร้าวไปทั้งใจ วิทย์สารภาพออกมาว่ารักพี่ชายของเขา...และสารภาพออกมาอีกครั้งว่ารักเขา มันด่ามันโทษตัวเองว่าเพราะเป็นคนหลายใจ เรื่องทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้....
มันยิ้ม...และบอกตัวเขาอย่างขื่นขม ว่าให้เชื่อใจ ...พี่ชายของเขาไม่ได้รักมัน...มีเพียงแต่เกลียด...เกลียดมันจนเข้ากระดูกดำเท่านั้น...
และ...พวกเขากลับได้รู้...รู้บางสิ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะรู้...
การเข้าใจผิด...เข้าใจกันไปเองของพวกเขา...รู้ในที่สุด...ว่ามันเกิดจากใคร
....เมฆเอื้อมมือกอดกระชับอีกคนแน่นขึ้น...เขาซบหน้าลงกับไหล่ของวิทย์สะอื้นไห้เสียจนตัวสั่น..
พวกเขาทั้งสองเป็นเหยื่อในเกมส์กระดานของคนที่ตนเองรักเสมอมา...
ความเจ็บปวดที่พบว่าวิทย์รักพี่ชายของเขา มีมากแค่ไหน...ความรังเกียจเดียจฉันท์และสมเพชเวทนาในตัวของกันย์ มีมากกว่าเป็นเท่าตัว...
คนๆนั้นใช้ฉากหน้าที่คอยดูปแลช่วยเหลือเขา ไปทำร้ายคนที่เขารักให้เจ็บปวดกับความไม่ไว้ใจ และคอยเฝ้ายุยงให้เขาผิดใจกับวิทย์ ดึงพวกเขาสองคนมาอยุ่ในแผนการณ์ของตน...เพียงเพราะต้องการหัวใจของเขา...
เมฆไม่รู้จะภูมิใจ หรือสังเวชดีที่คนๆหนึ่งทำเพื่อเขาได้มากขนาดนี้...
...หรือเขาควรจะรังเกียจ...คนที่สร้างแผนสกปรกเพื่อแย่งหัวใจของเขามาครอง...และเห็นความเจ็บปวดรวดร้าวของคนอื่นเป็นของเล่น..
..พี่ชายทำไปเพราะรัก พี่ชายทำไปเพราะหลงรักเหลือคณา..แต่ว่า...ทำไมพี่ชายถึงได้ไม่เห็นความเจ็บปวดของเขาอยู่ในสายตาเลย..
ทำไมถึงได้....เลือดเย็นจนทำร้ายเขาให้ทรมารมามากขนาดนี้...
ความผิดของเขาในสายตาของกันย์คือการที่ไม่รักงั้นเหรอ? ถึงได้เอาหัวใจของเขามาล้อเล่น เอาหัวใจของเมฆมาเชือดเล่นเพียงเพื่อจะได้หัวใจอันบอบช้ำของเขา ...ถือสิทธ์เอาว่าทุกอย่างที่ตนทำมันถูกต้อง...เพราะทำไปด้วยรัก...
....รักที่โหดร้ายและทรมารเขาจนแทบจะดับดิ้น...
เพราะรักเลยทำทุกอย่าง..กระทั่งทำร้ายและล้อเล่นกับหัวใจเขา เอาความเจ็บปวดจากความรักมายัดใส่หัวใจเขาจนทนไม่ไหวแล้วต้องซมซานไปซบอกของตน..
..จะดีใจได้เหรอ? ที่พี่กันย์รักเขาเสียจนต้องทรมารกันแบบนี้..
รัก....หรืออะไรกันแน่..
ถ้ารักกันจริง..ทำไมต้องทำแบบนี้..
รักของพี่มันเป็นแบบไหน? อยากรู้นัก...
"..ช่างมันเถอะ...." เมฆหอบหายใจสั่นไหว ร่างที่เกร็งแน่นด้วยความเจ็บปวดปนหวาดหวั่นยามคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาค่อยผ่อนคลายลง...เขารุ้สึกถึงมือที่เช็ดหยดน้ำบนผิวแก้มเบาๆ และดวงตาคู่นั้นหันมามองตน...
"...เมฆ......"เสียงของวิทย์กระซิบขึ้นเบาๆ ทำให้เขาพยักหน้ารับอย่างเลือนราง...หัวใจเจ็บช้ำ...เจ็บชนชา...เจ็บจนความรู้สึกทั้งหมดเลือนพร่าไม่รุ้จะทำสิ่งใด...
เมฆมองคนตรงหน้าที่มีท่าทีเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างผ่านม่านน้ำตาที่สั่นไหวเบลอหนัก..
...นี่ก็เป็นอีกคนที่เขาไม่รู้จะทำอย่างไร...
พวกเขาร่วมมือกันเพราะอยากจะ"ดัดหลัง"อยากจะสั่งสอนผู้ชายคนนั้นให้รู้สึก..เพราะความโกรธเคืองคั่งแค้นที่ต่างฝ่ายต่างรู้ ว่าถูกชักจูงให้เกลียดชังเข้าใจผิดกันเสมอมา..
ถ้าไม่ถูกกลั่นแกล้ง คงไม่เจ็บปวดถึงเพียงนี้...
แต่จะจริงหรือ ในเมื่อพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ผิด ผิดด้วยกันทั้งนั้น...
เราทั้งสามคนก็ต่างมีความผิด ผิดที่คลั่งรัก ผิดที่เห็นแก่ตัว ผิด..ที่ไม่ยอมพูดความจริง...ผิด ที่ไม่หันหน้าเข้าหากันสักที...
เมฆมองวิทย์ที่จ้องหน้าเขานิ่ง...แววตาสั่นไหว...กระซิบถามตัวเองแผ่วเบา...รักไหม? รัก...รักมาก....แต่ไม่รู้ตัวเองจะทน...ทนกับความรักที่แบ่งให้คนอื่นได้แค่ไหน..
แต่หากจะตัดใจ...ให้เลิกรักเลิกสนใจ เขาก็ไม่อาจจะทำได้อีก...
จะเดินก้าวไปข้างหน้า หรือจะหันหลังกลับไปก็ไม่อาจจะทำได้ทั้งนั้น...
"...คราวนี้....." น้ำเสียงของวิทย์สั่นไหว สั่น...รวมทั้งมือและอ้อมแขนที่กอดประคองเขาไว้ไม่ห่าง สีหน้าไม่แน่ใจของวิทย์ทำให้เขาชะงัก...ขณะที่ฝ่ามือที่สั่นไหวนั้นเอื้อมมาหาผิวแก้มของตน แต่ชะงักลงไปเมื่อรู้ว่ามันเปื้อนฝุ่นผง จึงก้มลงปาดเช็ดมันลวกๆกับเสื้อของตนอย่างเร่งร้อน..ดูน่าขันเสียจนต้องยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...
ก่อนที่ปลายนิ้วนั้นจะเช็ดน้ำตาเขาออกไปด้วยฝ่ามือที่สั่นไหว..ฝ่ามือที่ปาดเช็ดความสกปรกออก อย่างไรก็ยังเหลือคราบเปื้อนไคล...ไม่ต่างอะไรกับหัวใจของพวกเขา..
ต่างฝ่ายต่างก็มีรอยด่างของอดีต และความทรงจำที่ยากจะลบเลือน..
ต่างก็แปดเปื้อน จมโคลนตม เคยโหดร้าย..เคยเปื้อนความโสมมทั้งหลายมาทั้งนั้น..
"....กู....ขอรักมึงได้ไหม...? " คำถาม...ที่ดังมาจากปากของวิทย์ ทำให้เมฆชะงัก...เขาเงยหน้าขึ้นมองสบแววตาของคนพูด..ด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์..
"....ตอนนี้...กูไม่มีความลับอะไรอีกแล้ว...ทุกอย่างที่กูคิด...ทุกสิ่งที่กูรุ้สึก กูบอกมึงออกไปแล้ว..." เสียงของวิทย์ที่พูดออกมาสั่นไหวเสียจนรู้สึกได้ ว่ามีสีหน้าลังเลและไม่แน่ใจ ไม่ต่างกับฝ่ามือที่กำลังสัมผัสผิวแก้มของเขาอยู่... "...กูยอมรับว่ากูมันคนโง่ที่หลายใจ...กูยอมรับว่ากูรักใครคนอื่นที่ไม่ใช่
มึง...แต่......ขอได้ไหม...ขอกูรักมึงอีกครั้ง...ขอให้กูรักมึง..."
"...ทำไมมึงต้องมาขอกูด้วย...." เมฆส่ายหน้ากับคำพูดนั้น เขาดึงฝ่ามือที่เคยจับผิวแก้มออกห่างอย่างไม่เข้าใจ "มาขอกูทำไม?...ขอรักกู.....ทั้งที่มึงก็รู้อยุ่แก่ใจว่ากูรักมึงมากแค่ไหน...รุ้อยู่แท้ๆกูว่ารักมึงคนเดียว...พอมึงมาขอรักกูแบบนี้กูต้องกลับไปหลงรักมึงอีก แล้วเรื่องมันก็จะจบแบบเดิมอีก !! "
"....กูจะรักมึงคนเดียว...กูจะรักมึงมากที่สุด..." วิทย์ส่ายหน้าเม้มปากแน่นกับคำตอบของเมฆ น้ำเสียงสั่นไหวพรั่งพรูออกมาท่ามกลางความอัดอั้นของพวกเขาทั้งคู่ "ถ้ากุพุดแบบนี้มึงจะเชื่อไหม? กูรู้ว่าแค่คำว่าพยายามหรือคำว่าจะทำมันไม่พอ...กูถึงขอจะรักมึง...ไม่ต้องรักตอบกูก็ได้..ไม่ต้องเป็นคนรักของกูอย่างเดิมก็ได้ ขอแค่มึงอยู่ตรงนี้ให้กูรัก..."
" กูรู้ว่าคนหลายใจอย่างกูไม่มีสิทธิเลือก เพราะกูก็เลวพอๆกับไอ้กันย์หรือมากกว่าด้วยซ้ำ...พวกมึงทั้งสองคนรักเดียวใจเดียว แต่กับกูมันไม่ใช่...กูถึงได้ถอยออกมา...เพื่อให้พวกมึงสองคนได้รักกันเสียที.."
เพี๊ยะ !!
" ทั้งที่มึงรู้อยู่แก่ใจว่ากูรักใครงั้นเหรอพี่วิทย์ !! " เมฆเงื้อมือฟาดลงไปที่ใบหน้าของคนที่เขารักสุดแรง ดวงตาแดงก่ำวาววับด้วยความเคืองโกรธ " มองดูสิ ...ดูกูนี่ หน้าตากูเหมือนมีความสุขมากไหม? มึงถอยออกไปแล้วกูเป็นยังไงมึงก็รู้...ทำไมพี่ถึงใจร้าย..คิดอะไรแล้วไม่ถามกูอยุ่เรื่อย..."
ประโยคสุดท้ายของเมฆสั่นปนสะอื้นไหว เขาเบือนหน้าหนี สะอื้นออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลพรากอย่างทรมารใจ...ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ทางออกที่มืดทึบและทางตันนี้จะหมดลง...ไม่รู้จะหันไปทางไหน ไม่รู้จะทำอะไร แบบไหนมันก็เจ็บปวดทั้งนั้น
"...จะให้กูยังไงถึงจะจบ...เรื่องนี้มันไม่มีทางจบลงแบบมีความสุขพี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ! กูอยากรู้...อยากรู้จริงๆว่าทำยังไงถึงจะหยุดไอ้น้ำตาบ้าๆนี่ได้ซักที...ความสุขที่กูอยากได้ มันยากนักรึไง..."
....ไม่รู้...จะทำยังไง
จะหาทางออกแบบไหน จะหาวิธีการเช่นไร...ทางที่ได้มันก็ตับตันและมืดทึบทั้งนั้น...
ทำยังไงถึงจะมีความสุข?..ทำยังไงถึงจะไม่เจ็บปวดและต้องร้องไห้?
" เมฆ....." วิทย์เอื้อมมือไปหาคนที่ร้องไห้จนตัวสั่นอย่างน่าสงสารด้วยวความปวดร้าวไม่ต่างกัน อยากจะกอดปลอบประโลมเอาไว้ ทว่าฝ่ามือที่เอื้อมไปหากลับถูกปัดทิ้ง ด้วยแรงฟาดจากฝ่ามือของร่างตรงหน้า...
" ทำไม.....ทำไมมึงไม่รักกูคนเดียว!....ทำไมว่ะพี่วิทย์ กูไม่ดีตรงไหนพี่ถึงไม่รัก กูมันเลวมากนักรึไงพี่ถึงไม่รัก..." เมฆกระชากคอเสื้อของคนที่เขารักหมดใจตรงหน้ามาเขย่าถามคำตอบอย่างบ้าคลั่ง...น้ำตาไหลอาบผิวแก้ม สะอื้นจนร่างทั้งร่างสั่นไหว เพียงเพราะอยากได้คำตอบที่ต้องการเสียที
..พูด พุดออกมาสิว่ารักเขา บอกสิ ว่ารักเขาคนเดียว เขาจะได้มีความสุข..
...หรือต้องทำยังไง เราถึงจะมีความสุขจริงๆเสียที...
"....กูรักมึง...เมฆ...กูรักมึง..." วิทย์หลับตาลงยามเสียงสะอื้นของคนที่เขารักดังขึ้นจนหัวใจเจ็บแปลบ...ก่อนจะเปิดออกมาอีกครั้ง... " กูรักมึงที่สุด...แต่กูก็ไม่ปฏิเสธว่ากูก็ยังรู้สึกดีๆกับพี่ชายของมึง...แต่กูสาบาน...สาบานว่าตอนนี้กูรักมึงมากกว่าใคร เพราะกูรักมึงมาก...ถึงได้รู้สึกว่ากูไม่คู่ควรที่จะอยู่กับมึง กูปกป้องมึงไม่ได้ รักมึงได้ไม่เต็มหัวใจอย่างที่ไอ้กันย์รัก...กูถึงได้ปล่อยมึงไป...."
" กูรู้ว่าการกระทำของกูงี่เง่า กูรู้ว่ากูคิดแทนมึง และมึงต้องเจ็บ...แต่เมฆ......สำหรับมึงแล้ว....คนอย่างกูน่ะ มันคู่ควรที่มึงรักจริงเหรอ?..กูอยากให้เราเริ่มกันใหม่ แต่มึงจะทนได้เหรอกับคนที่รักคนอื่นด้วยอย่างกู มึงต้องเจ็บ...ต้องกล้ำกลืนอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รุ้..."
"...แล้วจะให้ทำยังไง? " เมฆสะอื้นฮัก น้ำตาไหลพรากกับคำพูดนั้น...รู้...รู้ดีแก่ใจว่าทุกสิ่งที่วิทย์พูดมามันเป็นความจริง...
จะกลับมารักกัน โดยที่รู้ว่าวิทย์ยังคงรักคนอื่น จะกล้ำกลืนทนทุกข์อีกได้หรือ?
แต่จะให้เลิกรัก..ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
"...กูถึงได้ขอ....รักมึงแค่นี้ก็พอแล้ว...." วิทย์ถอนหายใจ น้ำเสียงสั่นไหว... "พวกเราไม่มีทางไปแล้วเมฆ....จะให้อยู่...กูก็เจ็บ มึงก็ทรมาร....มีแต่ต้องไป...แล้วก็ตัดใจเท่านั้นแหละ..."
....ทางของพวกเรามันถึงที่สุดแล้ว...ไม่อาจจะไปต่อได้อีก
..ทางที่แคบและชันขึ้น...จนที่สุดแล้วต่างก็ต้องเดินเพียงคนเดียว...
จะกลับมารักกัน ก็ต้องกลับมาเจ็บอย่างเดิม ต้องกลับมาเจอเรื่องราวทั้งหมดแบบเดิม...ไม่เปลี่ยนไป..
แต่ทำไม...หันหลังกลับไป...จะเดินคนเดียวถึงได้ปวดร้าว...เจ็บช้ำ ขนาดนี้..
"............" เมฆสะอื้นฮัก ร้องไห้ออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว...ใช่...เขารู้ดี...รู้ดีพอๆกับที่วิทย์บอกว่าเรื่องนี้มันไม่มีทางไป...
...แต่....พอรู้ว่าจะไม่รัก จะจากไป...เขากลับทุรนทุราย ปวดร้าวยิ่งกว่าเดิมมากนัก..
" ทำไมพี่ถึงรักกูคนเดียวไม่ได้...." เมฆออกปากถาม เขาสะอื้นจนตัวโยนเหมือนเด็กน้อยและออกปากถามคล้ายคนโง่เง่าเอาแต่ใจที่ไม่ยอมแพ้จนว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ คนที่เซ๊าซี้งี่เง่าต้องการในสิ่งที่รู้ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจะเป็นไปได้...
" ......กู...ไม่รู้....." วิทย์ส่ายหน้า ตอบคำถามนี้ด้วยความเหนื่อยล้าราวกับคนหมดแรง..และหมดทางไป..
ไม่รุ้..ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังฝังใจ...
ไม่รุ้ว่าทำไมคนที่ทำตัวโหดร้ายกับเขาถึงขนาดนั้น...ถึงได้...ยังคงรัก...
อยากจะผ่าตัดควักหัวใจส่วนที่ยังคงงมงายงี่เง่านี้ออกไปจากตัว อยากจะควักมันออกมาแล้วปาทิ้ง จุดไฟเผาจนมอดไหม้..
ให้ความรู้สึกทั้งหมดมันพังทลายลง ให้เลิกรัก เลิกเจ็บ เลิกหวัง และรักไอ้คนนั้นให้ได้เสียที...
"....ควักหัวใจกูออกไปดีไหม...เรื่องมันจะได้จบๆเสียที..." วิทย์หัวเราะขื่น อ้อมแขนที่กอดรัดร่างของเมฆไว้สั่นไหว แข้งขาอ่อนล้าท้อแท้ราวกับคนหมดแรง...ไร้ทางไป ไม่มีทางออก ทุกอย่างมึดทึบ...มืดไปหมด...
เมฆหัวเราะรับกับคำพูดนั้นอย่างเยาะหยัน...เขาเงยหน้ามองฟ้า ถามตัวเองว่าจะต้องทุกข์ทรมารอีกนานเท่าไหร่...นานแค่ไหน ความเจ็บปวดนี้ถึงจะบรรเทา..
ไม่มีทางออกสำหรับตัวเขา ไม่มี...
รักกันย์ก็ทำไม่ลง จะรักวิทย์ แต่วิทย์กลับไม่ได้รักแค่เขาคนเดียว
รักไปก็ปวดร้าว อยู่ข้างๆกันไปก็มีแต่ระแวงและหวาดหวั่นราวกับถูกหนามตำใจ..
อ้อมกอดที่ไร้เรี่ยวแรงจากผู้ชายที่เขารักเป็นดั่งคำตอบที่แสนสิ้นหวัง...ไม่มีทางออก ไม่มีทางไป..
มีแค่ต้องตัด...ต้องหยุดทุกสิ่งทุกอย่างไว้เท่านี้เพียงแค่นั้น...
...แต่ยิ่งตัด....มันกลับยิ่งปวดร้าวและทรมารจนแทบไม่อยากจะหายใจ..
มองท้องฟ้าที่แสงแดดเริ่มเจิดจ้า..ดวงตะวันที่เริ่มแผดแสงร้อนแรงมากระทบดวงตา ช่างร้อน...ร้อนจนมองไม่เห็นอะไร นอกจากน้ำตาที่หลั่งรินมาเป็นทาง
.....
-
"....ถ้าเราจบกัน...มันจะมีความสุขกว่าเหรอ? "...ผ่านไปเนิ่นนาน...เมฆจึงเอ่ยปากถามออกมาแผ่วเบา เขาแว่วเสียงลมหายใจสั่นไหวจากชายที่กอดเขาไว้ แล้วซุกหน้าลงกับหัวไหล่ราวกับคนสิ้นแรง..
" ไม่รู้สิ...." วิทย์ค่อยๆเงยหน้ามาอีกครั้ง...สบมองดวงตาที่ยังคงเอ่อนองด้วยน้ำตาอย่างรวดร้าว เขาเอื้อมมือเช็ด...เช็ดแล้วเช็ดอีก...แต่มันก็ยังไม่จางหาย...
" กูไม่อยากให้เราไม่รักกัน...กูไม่อยากไปที่ไหนไกลๆตัวพี่...."เมฆสะอื้นไห้ออกมาจนตัวสั่นอย่างน่าสงสาร " แต่อยู่กับพี่แล้วกูก็ต้องระแวง ก็ต้องแอบคิดอีกว่าพี่แม่งจะรักพี่กันย์ไปถึงไหน..ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ว่ะ...กูเกลียดพวกมึงจริงๆ"
"...เกลียดกูไปเลยถ้ามึงมีความสุข..เมฆ...เกลียดกูไปเถอะ.."วิทย์ยิ้มขื่นกับคำพูดนั้นของคนรัก " เกลียดกูซะ...มึงจะได้ไม่เจ็บอีก"
" กูเกลียดมึงไม่ลง......เหี้ย....." เมฆหัวเราะปนสะอื้นออกมาอย่างอ่อนแรง...พยายามสุดหายใจลึกและระงับอารมณ์ให้มีสติ...เพื่อจะหยุดความเจ็บปวดในใจให้ทุเลาลงบ้าง..
"...แล้วมึงจะเลิกรักกูได้ยังไง ถ้าเกลียดกูไม่ลง..." วิทย์ถามออกไปด้วยสีหน้ากึ่งขัน..หากแฝงความเจ็บปวด
"...มึงก็เกลียดพี่กันย์แทนสิ...แล้วมารักกู ...." พูด...ทางออกที่เห็นแก่ตัวที่สุดไปแล้วเมฆก็หัวเราะขื่น ด้วยเขารู้...ว่ามันไม่เป็นจริง
แต่แปลกที่ผู้ชายที่กอดเขาไว้หัวเราะออกมาเบาๆ...แล้วยิ้มมุมปากเศร้าๆ
" กูเกลียดมันมานานแล้ว...ไม่รู้เหรอ.."
" แต่มึงก็ยังรัก...." เมฆฉีกยิ้ม...ยิ้มที่บิดเบี้ยวและขื่นขม เพื่อเผชิญกับความจริง...ที่ไม่อาจจะปฏิเสธ..
" กูขอโทษ....." วิทย์ยิ้มเศร้า...ก้มมองหน้าคนที่เขารัก....รักมากมายอีกคนหนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วผละอ้อมกอดที่มีของตนไปอย่างเชื่องข้า...
..เพราะ ไม่มีสิทธิจะกอดมันไว้อีกแล้ว...
คนเห็นแก่ตัว...คน...ที่ไร้ยางงอายอย่างเขา ไม่มีสิทธิจะฉุดรั้ง หรือกอดใครไว้อีก..
จะหมุนตัวลุกออกไป..แต่แรงฉุดที่ด้านหลังกลับทำให้ร่างทั้งร่างชะงักงัน และนิ่ง...เมื่อคนที่อยู่ด้านหลังเอ่ยคำหนึ่งออกมา..
"อย่าไปนะ...." เมฆส่ายหน้า สะอื้นไห้ ยามที่กอดร่างของวิทย์ไว้เแน่น...ไม่ยอมให้มันเดินออกไป...
แค่มันลุกหนี แค่อ้อมกอดห่างออกไปหัวใจก็กระตุกวูบ ปวดร้าวแทบบ้า..แล้วเขาจะอยู่โดยไม่มีมันได้อย่างไร
เมฆสะอื้นสั่น...รู้ซึ้ง ว่าคนที่ยอมรักตลอดมาและไม่ยอมตัดใจ คนที่เขาเคยค่อนขอดว่าโง่ แท้จริงแล้วรู้สึกเช่นไร
ต่อให้...ต้องเจ็บปวดยอกแสยงอยุ่ในใจ
ต่อให้ต้องร้องไห้..สิ้นหวัง
แต่ก็ทิ้งมันไปไม่ได้ ทิ้งความรักนี้ไปไม่ได้...
" มึงจะเจ็บ...เจ็บอีกรู้ไหม..." วิทย์เอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าคนที่เกาะหลังเขาไว้แน่น แววตารวดร้าว หม่นเเสง..
"...ขอแค่รักกูมากกว่า....ก็พอแล้ว..."
"เมฆ..." วิทย์ชะงัก หมุนตัวกลับมา มองหน้าคนพูดอย่างลังเล...และตกใจไม่น้อย..
"...นะ....รักกูนะ...รักกูมากกว่าพี่กันย์นะ...แล้วจะให้กูทำอะไร กูก็ยอม...."คำขอ...ทั้งเว้าวอนทั้งร่ำไห้นั้นสะท้อนใจจนวิทย์ต้องเบิกตากว้าง...เขาจ้องมองใบหน้าคนพูดที่ร้องไห้จนจมูกและดวงตาแดงก่ำ...
" ทั้งๆที่กูพยายามตัดใจไปแล้ว..." เขากอดมันไว้...กอดมันไว้แน่น...ให้แน่นที่สุดด้วยความรักทั้งหมดที่มี..ปากก็พ้อ ส่งเสียงหัวเราะปนสะอื้นสั่น..
พยายามตัดใจ...ด้วยรู้ว่าตนเองที่เป็นแบบนี้ มัน"ดี"ไม่พอสำหรับความรักที่เมฆมีให้
...แต่มันก็ยังไม่ไปไหน มันก็ยังคงยอมจะอยู่ตรงนี้.. ยังยอมยืนอยุ่ตรงหน้า.
" กูก็พยายาม...แต่กูทำไม่ได้นี่...จะให้ทำยังไง.."เมฆหน้าเบ้ทั้งบ่นว่าทั้งร้องไห้จนตัวสั่น..แต่มือก็ยังกำชายเสื้อของวิทย์แน่น ไม่ยอมผละห่าง
ถ้ารักคนอื่นได้ก็ทำไปแล้ว..
ถ้าเปลี่ยนใจได้ง่ายๆก็ทำไปแล้ว..
ไม่ต่างกับที่วิทย์บอก..ว่าต้องควักหัวใจออกมาก่อน..ถึงจะเลิกรัก..เลิกหวัง..
ทั้งที่เจ็บปวดและทรมาร รู้ดีแก่ใจว่ามีคนอื่นที่มันรักเช่นกัน...แต่เมฆก็ยังคงฉีกยิ้มโง่ๆแล้วเฝ้าบอกว่าจะอยู่กับมันอย่างที่ใจต้องการ
จะดึงดัน จะไม่สนใจใคร ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหน ก็ไม่สน
คนเอาแต่ใจ คนที่โง่งมและยอมทุ่มเทไม่สนว่าตนเองจะเจ็บเท่าไหร่....เขามันเป็นแบบนี้อยุ่แล้ว...
"...เมฆ....." วิทย์ครางออกมาเบาๆ เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้ามันอีกครั้ง..ขมวดคิ้ว...หากแต่ริมฝีปากทั้งยิ้มทั้งเบ้ลง..ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี...
เพราะแบบนี้..กูถึงได้รักมึง...รัก แม้มึงจะเคยหักหลังกูก็ตาม..
เพราะมึงเป็นแบบนี้ คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็รักกูและอยากอยู่ข้างๆกูเสมอ
"...รัก....กูให้มากกว่าพะ....."
เมฆขยับปากจะเว้าวอนขอคำสัญญาเดียวที่จะทำให้เขาเลิกร้องไห้และได้ในสิ่งที่ปราถนา..ชายหนุ่มขยับยิ้มขื่น...แต่เอ่ยไม่ทันจบประโยค มือของอีกฝ่ายก็คว้าเอวเขาไว้แล้วริมฝีปากที่สั่นระริกไหวก็ทาบทับ...กลืนประโยคต่อมาให้หายไปกับเสียงลมหายใจสั่น..
เนิ่นนาน...จึงค่อยถอดถอดริมฝีปากออกจากกัน..เขามองหน้าวิทย์..คนที่ยิ้มออกมาบางๆ กอดเขาไว้แน่นด้วยท่าทีรักใคร่
" กูรักมึงมากกว่ามันมาตั้งนานแล้ว...ไม่รู้เหรอ..."
คำกล่าวนั้นทำให้เมฆยิ้ม...ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาและเสียงสะอื้นสั่นไหว...
รู้ รู้ว่าอีกฝ่ายก็เจ็บไม่ต่างกัน..
รู้...ว่ามันก็เข้าใจว่าเขาเจ็บปวดแต่ก็ยังยอมทน
จะเดินออกไปก็เจ็บ...เจ็บร้าวกว่านี้ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่
จะหันหลังไปก็มีแต่น้ำตา เหว่ว้า ผิดหวัง ไม่มีใครสักคน
ขออยู่ตรงนี้ ขอเป็นคนโง่อยู่ตรงนี้ ขออยู่ทั้งที่มันรักคนอื่นด้วย..ไม่ใช่มีแค่เขา..
แค่คำสัญญาที่ว่าจะรักเขาให้มากกว่า..แค่คำพูดที่ว่ารัก...มากกว่าใคร..
แค่นั้นก็มากพอที่จะเป็นสิ่งที่รักษาบาดแผลของตนให้ค่อยทุเลาลง..แม้ว่ามันจะพุพองขึ้นมาอีกในบางวันก็ตาม..
บอกแล้วว่าเขายอม...ยอมเพราะรัก...รักมากจริงๆ
"จากนี้...กูกับมึง ไม่มีอะไรต้องปิดกันแล้ว..." วิทย์เอ่ยออกมาช้าๆ...ขณะที่เช็ดน้ำตาเจ้าคนขี้แยที่ดูจะร้องไห้ไม่หยุดเสียทีอย่างตั้งอกตั้งใจ..." จะทุเรศ จะงี่เง่ารักใครสองคนหรือทำตัวเหี้ยๆยังไงก็ช่าง..."
วิทย์สูดหายใจลึก มองหน้าคนที่เขารักนักหนา ใบหน้าที่เขาเช็ดคราบน้ำตาจนหมดปรากฏอยู่เบื้องหน้า..แม้ดวงตาจะแดงก่ำ..แม้จมูกจะมีรอยชื้นและลมหายใจยังคงคลอเคล้ากับเสียงสะอื้น..
กระทั่งสีหน้าแฝงรอยหม่นและดวงตาเสร้าสร้อย น่าสงสารนัก..
" เรามาเริ่มกันใหม่...เถอะนะ...."
...ที่สุดเขาก็เข้าใจ...ว่านี่เป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาทั้งคู่ทำได้...หลังจากทำร้ายกันมายาวนาน..
วางเรื่องอดีตทั้งหมดลงไปแล้วเริ่มกันใหม่..
ไม่ว่าจะรักใคร..ไม่ว่าจะเคยเป็นของใคร...
....วิทย์มองหน้าเมฆที่ยิ้มให้ตนอย่างล้าๆแล้วถอนหายใจแผ่วเบา...เขากอดมันไว้...กอดไว้แน่น...พร้อมกับหลับตาลงเพื่อซึมซึมกลิ่นของเส้นผมและหยดน้ำตา..
พร้อมกับปฏิญาณอยู่ในใจเงียบๆ ว่าจากนี้....จะพยายามและทุ่มเทความรักทั้งหมด...มอบให้มันเพียงผู้เดียว
..และจะรัก..มันมากขึ้นทุกวัน..ทุกวัน....ไม่ให้เหลือที่ไว้กับใครอีกต่อไป..
.............
มาช้ามากๆ แฮร่ๆ
ไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ :sad2:
ตอนนี้ซีนของเมฆกับวิทย์หมดตอน...สองคนนี้คุยกันร่วมมือกันตอนที่พี่โตกับพี่กันย์ไปหาป๋าแหละ (ตอนก่อนที่พัสดีคนใหม่จะมา)
ความจริงไม่ได้เชิงคืนดีแต่แรก แต่พอต่างฝ่ายรุ้ว่าถูกพี่กันย์แกเล่นงาน เลยแค้น...วางแผนเอาคืนกันเพิ่งมาคุยจริงจังกันตอนนี้นี่เอง
ตอนนี้...ชอบเมฆนะคะ ที่ไม่ยอมแพ้..เรียกว่าไงดีล่ะ สู้เพื่อรักจริงๆ ขนาดพี่วิทย์(ขี้แพ้ :z6:)มันยังยอมแพ้ ถอดใจเพราะตัวมันไม่ดีพอไปแล้วเลย
..เอาล่ะ พวกสู เริ่มต้นกันใหม่เน้ออออ
ส่วนพี่กันย์...เอ็งมันบ้า (55+) เอาจริงๆนะ ว่าพี่กันย์ทำทุกอย่างเพื่อเมฆก็จริง แต่..ทุกอย่างที่ว่ามันรวมทั้งการเชือดหัวใจของเมฆด้วย ถ้ารักเมฆจริงๆทำไมปล่อยให้เมฆมีความสุขไม่ได้ล่ะ ? จะบอกว่ารักแท้คือการแย่งชิงเหรอ? แย่งแล้วเมฆเจ็บเนี่ยนะ...เจ้าตัวรู้แล้วจะรับได้เหรอ? แย่งคนอื่นมาในสภาพหัวใจที่บอบช้ำอย่างนั้น แน่ใจว่าหวังดี? รับไม่ได้ว่ะ
ปล. ตอนพิเศษอัพแล้วค่า อยู่ที่เม้น 5420 หน้านี้แหละ
-
:pig2: :pig2: :z13: :z13:
มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว
สมน้ำหน้า อิอิ
-
ตบมือให้กับความรักของเมฆ นับถือจริงๆ
-
วิทย์เมฆ รักกันๆ :กอด1:
ปล่อยตากันย์ไว้คนเดียวนั่นแหละ สมควรแล้ว
อันที่จริงเมฆก้อคล้ายๆกับน้องเนมนะ พี่โตก้อมีแฟนอยู่แล้วเหมือนกัน เพราะงั้นมีไรปรึกษาน้องเนมได้ o18
รอตอนพิเศษจ้าาา
-
เศร้าาาาาาาาาาาาาาาา
เพราะเชียร์ กันย์-วิทย์มานาน
ถึงจะไม่มีหวังตั้งแต่อ่านมา (มีนิดหน่อย ตอนที่คนเขียนแอบให้ความหวัง555)
พออ่านตอนนี้แล้ว ....
กันย์-วิทย์ มันไม่มีทางแล้วสิน่ะ ><'
เสียดายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สมน้ำหน้ากัณฑ์อะ ไม่สงสารเลยแม้แต่น้อย (ทำไมชั้นเป็นพวกชอบซ้ำเติมเยี่ยงนี้)
อ่านแล้วมันก็ยังสามผีอยู่ดีนั่นแหละ ถึงผีสองตัวจะเคลียร์กันแล้ว
แต่ผีอีกตัวยังไม่ยอมเคลียร์ตัวเอง นั่งเลือดไหลย้อยอยู่ที่ใต้ต้นไม้อยู่
จะ่่ว่าไปแล้ว คิดถึงพี่โตกับเน่มเน้มแล้วอ่ะ :o12:
-
ทั้งเศร้าเเละซึ้ง ต่อไปจะไม่มีผีตัวที่ 3 มาขัดขวางเเล้วใช่มั้ย??
ตอนพิเศษอยู่หนใด อยู่ตรงไหนหง่ะ น้องปุ้ย.... :z3:
-
ระหว่างนั้น กันย์ก็ตายไปแล้ว o22
ดูท่ากันย์จะแห้วรึเปล่า เพราะเราเชียร์กันย์-วิทย์ :m15:
-
สามผีน่าจะลงตัวได้แล้ว เค้าสงสารเมฆอ่ะ :sad4:
-
ตอนพิเศษมาแล้ว ขออภัยที่ช้าค่าาา
..................
Bad Guy Special 2nd Anniversary
"In the dark "
Gun part
" ผมเเกลียดชังคนที่ใช้ความรักทำร้ายคนอื่น ทว่าผมก็ทำแบบนั้นเช่นกัน"
..กันย์ไม่ชอบคนที่หลอกลวง..ใช้ความรักที่อีกฝ่ายมีให้มาทำร้ายคนๆนั้น..ทว่า วันหนึ่งเขาก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน..
..เพราะมัน "เลว"เกินกว่าจะใช้กำลังทุ่มเทเพื่อแก้แค้น..เพราะมันร้าย"หัวใจ"ของเขาจนชอกช้ำ...กันย์จึงไม่มีทางยกโทษให้มันเด็ดขาด..
นัยน์ตาของชายหนุ่มหรี่ปรือลงยามมองท้องฟ้าที่ส่องแสงจ้า เสียงเอะอะและเสียงเรียกของผู้คุมดังอยู่บนหัว..ม่านโลหิตสีแดงรินไหลลงมาปิดบังดวงตาจนมองไม่เห็นสิ่งใด..ที่เห็นได้ มีเพียงดวงตะวันส่องแสงจ้า..ที่ส่องลงมาสาดกระทบดวงตาเท่านั้น..
สติที่เลือนพร่ายังคงไม่หลุดลอยไป แม้กันย์จะรู้ว่าตัวเขาทำได้เพียงฉีกยิ้มโง่ๆและถูกพาตัวไปนอนบนเตียงในห้องพยาบาลที่เแสนจะเคยคุ้น..
หลังตาลงช้าๆ...ไม่ได้หลับพักผ่อนนิทรา แต่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น..
....หลอกคนอื่นด้วยวิธีไหน...ก็ถูกย้อนรอยกลับมาด้วยวิธีนั้น
ปากบอกว่าเกลียด..รังเกียจคนที่ใช้วิธีนี้ แค่ก็เป็นตัวเขาที่ทำมันด้วยตัวเอง..และถูกยอกย้อนกลับมาเช่นกัน...
ไม่รู้มันเริ่มจากอะไร... ไม่รู้มันมาจากไหน...
หรือว่า....นับจากวันนั้น....
วันที่ได้รู้...ว่าคนที่ตนเองหลงรักมาตลอด..ต้องพบเจอกับอะไร
อุบัติเหตุความผิดพลาด ชีวิตผู้คนที่ต้องตายไปด้วยความพลาดพลั้งและไม่ตั้งใจของเขา..ไม่ได้หนักหนาและทำให้หัวใจหนักอึ้งเท่ากับข่าวของ"น้องชาย" ที่รักซึ่งถูกสั่งจำคุก โทษฐานฆาตกรรม ด้วยการวางยาที่แสนโหดเหี้ยม..
จำได้ดีว่าเมื่อรู้ข่าว เขาแสยะยิ้มด้วยดวงตาวาววับ..หากใบหน้าเปื้อนน้ำตาเป็นสาย...
....ยิ้มให้กับความโง่งม ขลาดเขลา หัวเราะ....เพราะความ"ขี้ขลาด"ของตัวเอง ทำให้เกิดเรื่องราวเช่นนี้...
ถ้าเพียงแต่....จะ"กล้า"ยืดอกมารับ กล้าที่จะกอดเมฆไว้แล้วปกป้อง ไม่ยอมให้เจ้าตัวต้องจากไป ถ้ากล้ายืดอกยอมรับ ถ้ากล้าจะรักษาความรักของตนไว้แทนที่จะเป็นอนาคต เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้..
...แล้ว....ในวันที่น้องชายบากหน้ามาหาเขาทั้งน้ำตา...เขาก็ยังปิดปากเงียบ ไม่ถามไถ่...
กันย็จำได้ดีว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ห่างหายกันไปพอสมควรเพราะคำสั่งของผู้ใหญ่ของสองฝ่าย ผ่านไปปีแล้วปีเล่าที่ถูกกีดกันไม่ให้พุดคุย พบเจอกันแม้เงา...วันหนึ่งเมฆก็เดินเข้ามาหาเขาทั้งน้ำตา...
ดวงตาแดงก่ำ สะอื้นไห้ ออกปากขอ"ยา"อะไรก็ได้ที่สามารถฆ่าคนตายได้ในพริบตา..
วูบหนึ่ง...เมื่อมองหน้า มองตาของคนพูด หัวใจของเขาวาบลึกด้วยแรงสังหรณ์ร้าย...แต่กันย์ก็ยังยิ้ม...ยิ้มบางๆพร้อมกับคำปฏิเสธสั้นๆ
เขาไม่ออกปากถามสาเหตุ ไม่พูดถึงน้ำตานั้น นอกจากปาดเช็ดมันด้วยความห่วงหา..
แต่กันย์ไม่เคยรู้...ว่ามันไม่เพียงพอ...สำหรับความทรมารของคนที่เขารัก...
.... ข่าวของน้องชายที่รักซึ่งก่อเหตุวางยาฆาตกรรมผู้เป็นลุงถุกแจ้งมาให้เขารู้...พร้อมๆกับร่างอันไร้ชีวิตของชายคนนั้นและเสียงร่ำไห้ของหญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นป้าของเมฆ ด่าว่ากราดด่าตัวเขาทั้งน้ำตา..
คำพล่ามพรรณนาของเธอมีแต่ความเกลียดชังและด่าว่าความรักอันวิปริตของเขากับเมฆที่เป็นต้นเหตุการเสียชีวิตของคนที่หล่อนรัก...และเอ่ยปากพลั้งพูดถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเมฆ...และผู้ชายที่มีศักดิ์เป็น"ลุง"คนนั้น...
หล่อนกล่าวอาฆาต กรีดร้องกล่าวร้ายว่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด...
ทุกคำสาปเเช่ง ทุกเสียงก่นด่า..ทุกคำกล่าวหา เหมือนกับคว้านหลุมดำในใจให้ลึก..ลึกขึ้นทีครา..
...มันเป็นความผิดของเมฆเหรอ? ที่ต้องตกเป็นเหยื่อของคนเลวๆเช่นนี้...
มันเป็นความผิดของเมฆเหรอ? คนที่มีชื่อเป็นลุงคนจึงนั้นมาทำร้าย ขืนใจ...มันเป็นความผิดของน้องชายเขาหรือไร...
...ความโกรธเกรี้ยว แค้นเคือง ไม่เข้าใจ สาดวัดทั่วร่าง สมองมึนชาจนแทบคิดอะไรไม่ออก เมื่อได้รุ้ความลับที่ทำให้ใบหน้าของเมฆนองไปด้วยน้ำตา...
สาสมแล้ว....ที่มันตาย... สาสมแล้ว...ที่มันจากโลกนี้ไปด้วยความผิดอันน่ารังเกียจนั้น
แต่เมื่อคิดแบบนั้น..ยามมองใบหน้านองน้ำตาของหญิงวัยกลางคนเบื้องหน้าและสภาพ"ศพ"อันไม่น่าดูนั้น..กันย์ก็ได้ยินเสียงกระซิบในสมองดังแว่วๆ..
มันเป็นเพราะตัวเขาด้วยส่วนหนึ่ง..
ถ้าเพียงแต่ไม่ขี้ขลาด...ถ้าเพียงแต่กอดไว้...หรือเพียงแต่จะถามไถ่เรื่องราวและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเมฆ ไม่ใช่แค่เช็ดน้ำตาให้และคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น พร้อมกับปัดเรื่องนี้ออกไปจากสมอง...
...ถ้าเพียงแต่จะฉุกคิด...อะไรมากกว่านั้นสักนิด...
กันย์จำได้ดีว่าหลังจากนั้นเขาทำอะไรลงไป...ด้วยความโกรธแค้นและเคืองลึกจนขาดสติ...ไม่ถึงอาทิตย์ ตัวเขาก็ลอบเอาตัวยามีพิษในห้องเก็บรักษา...ตามไปปลิดชีวิตผู้หญิงคนนั้นให้ตายตกตามสามีของหล่อนไปติดๆ..
หัวใจของเขาด้านชา ยามที่ก้าวเท้าไปยื่นแขนทั้งสองข้างแก่ตำรวจ..สีหน้าของเขาไม่หวั่นไหว ยามถูกไต่สวนว่าร้าย..ไม่สนใจเสียงพึมพัมก่นด่าสาปแช่งหรือเสียงนินกล่าวหาตัวเขาและน้องชายที่ก่อคดีสะเทือนขวัญเนื่องด้วยความรักอันวิปริตของตน..เขาเพียงแต่แสยะยิ้มและออกปากยอมรับข้อตัดสินทุกๆอย่างโดยไม่อุธรณ์
....จะไม่เสียใจภายหลัง..
จะไม่ให้คำว่า"ถ้า"มาขัดขวางตัวเขาอีกต่อไปแล้ว
ทางเลือกของเขาใครจะว่าโง่งม..จะว่าโง่เง่าแค่ไหนกันย์ก็ไม่สนใจ...เพียงเพราะไม่อยากเสียใจภายหลังอีก...อยากกลับไปดูแลและแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่าง..เขาคิด...เพียงเท่านั้น..
เพราะเมฆเป็นคนสำคัญเพัยงคนเดียวในชีวิตอันว่างเปล่าของเขา...
เพราะน้องชายที่รักเป็นเพียงแสงสว่างเดียวในชีวิตของเขา
หลังจากทำผิดและปล่อยปละมานาน...มาบัดนี้ จะขอทำสิ่งที่สมควรที่สุด...แม้ใครจะกล่าวหาเช่นไร..
............................
... แต่ทว่า...โชคชะตายังกลั่นแกล้งเขาไม่หยุด..
หรือทุกสิ่งจะสายเกินไปเสียแล้ว...
...กันย์แทบคลั่งเมื่อรู้ตัวว่าเขาถูกส่งมาประจำคนละเรือนจำกับเมฆส่งมาก่อนหน้าเจ้าตัวเจอพิจาณาคดีเสร็จสิ้นเสียอีก...เขาพยายามมากมาย ทำทุกอย่างเพื่อจะได้ขอย้ายไปอยู่อีกเรือนจำหนึ่งที่น้องชายของตนอยู่ที่นั่น...กระทั่งผ่านไปสองปี เขาถึงได้ก้าวเข้ามาอยู่แดนสิบสอง ณ เรือนจำแห่งนี้ ...ในตำแหน่งพิเศษหลังจากการก่อเรื่องจลาจลเล็กๆของนักโทษในเรือนจำ..และร่างของคนป่วยที่นอนเเบ่บรอให้ตนเองดูแล..
พร้อมๆกับข่าวของคนที่เขารัก...ข่าวที่ทำให้กันย์แทบจะทรุดกายอย่างไร้เรี่ยวแรง..
เด็กน้อยของเขาเปลี่ยนไปแล้ว...
น้องชายของเขา...บอบช้ำ...เจ็บปวด ถูกฉีกกระชาก ดึงทึ้งเสียจนไม่มีชิ้นดี...
ดวงตาคู่นั้นว่างเปล่าเย็นชา...นัยน์ตาคู่นั้นเเข็งกร้าวไร้ความรู้สึกใดๆ...
เมฆ....เมฆตัวน้อยของเขา...ไม่มีแล้ว...
...กันย์พยายามสืบข่าวทั้งหมดที่พอจะรู้ได้ เพื่อหาตัวการของเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยหัวใจเดือดเร่า...ร่ำร้องอย่ากทำลายแก้แค้นให้มันเจ็บปวดสาสมกับที่เขารู้สึก..
แก้วใบสวยที่เขาทะนุถนอมตลอดมาตกแตก..แตกร้าว...จนไม่อาจจะประกอบติด..
เช่นไรก็ไม่เหมือนเดิม จะทำอย่างไร ดวงตาคุ่นั้นก็ไม่เหลือบแลมามองยังตนเอง..
เพราะใคร...
" มึง....." น้ำเสียงทายทักอันแหบพร่าของนักโทษรายใหม่ในการดูแลทำให้ความคิดที่ลอยเหม่อกลับมาในที่สุด...กันย์หันกลับไปมองมัน..สบมองดวงตากลมใสที่หรี่ปรือลงน้อยๆ เพราะขอบตาที่บวมเป่งและปูดบวม อีกทั้งร่างกายยังเต็มไปด้วยบาดแผลและร่องรอยการถูกทำร้าย หนักสุดคือรอยมีดบนเอวที่กรีดลึก...
เขาแว่วมาว่าเป็นการทรยศหกหลังกันเองในกลุ่ม...และเจ้านักโทษรายนี้คือเหยื่อตัวลำคัญ..เป็นคนสนิทของขาใหญ่อะไรสักอย่างในนี้..
ดวงตาอันหรี่ปรือมองมาที่เขา น้ำเสียงพร่าแหบของมันดังขึ้นเรียกให้ต้องกันไปสบตา กันย์พ่นลมหายใจพรู พยักหน้ารับ..
" ครับ...มีอะไร? "
" มึงเป็นใคร? " คำถามนั้นทำให้หัวคิ้วของเขากระตุกวูบ มองหน้าเจ้าคนป่วยเบื้องหน้าอย่างนึกรำคาญใจไม่น้อย..
"ผมชื่อกันย์ เป็นนักโทษมาใหม่ครับ " เอ่ยบอกชื่อและนำนำตัวไปแกนๆเช่นที่ควรทำ กันย์มองเห็นมันมีสีหน้าเหรอหรา ก่อนจะไอออกมาเบาๆ..
" เหรอ...ทำไมกูไม่เห็นหน้า "ประโยคหลังคนๆนั้นมันงึมงัมกับตัวเองเบาๆ " ไอ้กันย์ใช่ไหม..ขอน้ำหน่อย กูแสบคอ..."
กันย์หันไปหยิบแก้วน้ำพร้อมกับหลอดพลาสติกใสให้อีกฝ่ายรับไปจิบอย่างรวดเร็ว สีหน้ายังคงครุ่นคิดกับปัญหาที่ยังวนเวียนอยู่ในสมอง..
"...นี่มึง...." น้ำเสียงทายทักอีกคราชวนให้รำคาญใจไม่น้อย กันย์พ่นลมหายใจเชืองช้า ก่อนจะพยักหน้ารับ
"มีอะไรอีกครับ..."
" กูชื่อวิทย์นะ..มาใหม่ มีไรบอกได้..ขอบใจที่ดูแลว่ะ..." ว่าแล้วเจ้าคนป่วยที่ทำท่าเหมือนตัวเองแข็งแรงเสียเต็มประดาก็นอนเเบ่บและหลับตาลงเช่นเดิม...ทิ้งให้กันย์ขมวดคิ้ว กึ่งฉิวกึ่งขันกับท่าทีนั้น..
ปรายตามองร่างผอมๆที่นอนบนเตียง ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบาทั้งนึกขันทั้งนึกระอา..ตัวก็เท่านี้ นอนจะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่บนเตียง ยังมีหน้ามาอวดเบ่งคุ้มครองชาวบ้าน...
กันย์ถอนหายใจพลางเอื้อมมือหยิบแก้วน้ำที่อีกใายวางไว้ข้างกายไปเก็บ...เขามองเห็นร่างของผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนเข้ามาแล้วหยุดลงยังปลายเตียงผู้ป่วยรายเมื่อครู่ เสียงพุดคุยสอบถามกันดังขึ้นเบาๆ ไม่จับใจความ...
ทว่าประโยคหนึ่งที่ดังขึ้นหู กลับทำให้ประสาททั้งหมดชะงักงัน..
" มึงจะเอายังไงกับไอ้เมฆ...." ชื่อนั้นทำให้กันย์ชะงัก นัยน์ตาลอบปรายมองใบหน้าของผู้พูดเขม็ง...ผู้ชายคนนั้นนั่งบนเก้าอี้พลาสติก กอดอกสีหน้าเคร่งขรึม ใบหน้าคมเข้มอย่างชายไทย รูปร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาคมปลาบและริมฝีปากบางเฉียบหัวคิ้วขมวดมุ่น บ่งชัดว่าๆคนนั้นมีลักษณะเด็ดเดี่ยวและเป็นผู้นำไม่น้อย..
เจ้าคนที่นอนแบ่บบนเตียงชะงัก..มันถอนหายใจแผ่วเบา..นิ่ง...อึ้งไปนาน...
" ตามใจมึงเถอะ โต...."
พูดแล้วมันก็หลับตาลงช้าๆ ถอนหายใจนิ่งอึ้งราวกับคนหมดเรี่ยวแรง...
สีหน้าของมันซีดเผือก ราวกับคนใกล้จะตาย...ขณะที่ผู้ชายคนนั้นถอนหายใจแผ่วเบา...แล้วค่อยยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกข้างเตียง ครู่หนึ่งมันหันมามองสบตาเขาราวกับรู้ว่าถูกจ้อง...ก่อนจะหรี่ตาลงช้าๆ แล้วถอนหายใจ
" ฝากไอ้วิทย์ด้วย..." มันเอ่ยปาก ก่อนจะเดินออกไป ...ขณะที่กันย์ขมวดคิ้วแน่น...เขาลุกขึ้นอีกครั้ง เดินไปยังเตียงผู้ป่วยรายสำคัญที่นอนหายใจระโหย ร่างที่บาดเจ็บและพ่ายผอมซมอยู่กับเตียงด้วยสีหน้าซีดขาว....นิ่งคิดชื่อมันครู่หนึ่ง ถึงจำได้ว่ามันชื่อวิทย์...กันย์มองหน้ามัน...ใบหน้าธรรมดาๆจะมีดีก็แค่นัยน์ตากลมใสที่โดดเด่น..ไม่ได้ฉายแววเหี้ยมโหดหรือเฉียบขาดน่าหวั่นเกรง..กระทั่งคำพูดของมันก็ยังออกแนวตลกโปกฮาปัญญาอ่อน...
...กันย์นิ่วหน้า...จำได้ดีถึงชื่อเมฆที่พวกมันเอ่ยออกมา...เขาพ่นลมหายใจช้าๆและเดินผ่านเตียงนั้นไป...ขณะที่ในใจตั้งปณิธานหมายมาด ว่าอย่างไรก็จะหาสาเหตุ และหาคนที่ทำร้ายหัวใจของเขาให้เจอ...
จะตามจ้องล้างผลาญเจ้าคนนั้นสุดกำลัง จนมันทรมารเจียนตาย...
โทษทัณฑ์ที่ทำร้าย"หัวใจ"ของเขา...ไม่มีวันยกโทษให้ง่ายๆแน่นอน..
..............
...และแล้ว ลางสังหรณ์ของเขาก็เป็นจริง...
เป็นมัน !! ไอ้วิทย์คนนั้น !!
กัดฟันกรอดด้วยความเคืองแค้นเสียจนทนไม่ไหว กันย์คำรามในลำคอด้วยความไม่พอใจ...และเคืองแค้นเสียจนฝ่ามือสั่นระริก..
มองหน้ามัน...เขาจ้องมองใบหน้าของมัน... ใบหน้าที่เคยคิดว่าซื่อใสและไร้ท่าทีโหดเหี้ยม บัดนี้มันกลายเป็นใบหน้าอันน่าขยะแขยง โกรธ...เกลียดเสียจนอยากจะฆ่ามันให้ตายตกไปตามๆกัน..
มันกล้า....กล้าทำร้ายเมฆของเขา...
มันกล้า กล้าเหยียบย่ำคนสำคัญของเขา กล้าหลอกให้เมฆรัก...หลอกให้เมฆหลงรักและทุ่มเทใจให้มัน แต่ตัวมันกลับหักหลัง หลอกลวง..ทำร้ายคนที่เขารักจนเมฆปวดร้าวเจียนตาย...
...ฝ่ามือที่เย็นชืดสั่นระริกด้วยความเคืองโกรธเสียจนตัวสั่น กันย์ขยับยิ้มเหี้ยมลึก เขาจ้องมองใบหน้าอันน่าเกลียดชังที่หลับตานิ่ง นอนสงบไร้หนทางต่อสู้เบื้องหน้า...
ทั้งห้องเงียบสนิท...ไร้ร่อยรอยของสิ่งมีชีวิต ประตูปิดแน่น มีเพียงตัวเขาและ"มัน"อยู่ในห้องพยาบาลแห่งนี้..
ปลายนิ้วค่อยแตะลงบนฐานชีพจร...กำรอบลำคอ รู้สึกถึงเส้นเอนเต้นตุบ...ขณะที่ความโกรธแค้น ยิ่งโหมทวี...
ถ้า....จะฆ่ามันให้ตายอยู่ตรงนี้คงง่ายดายและไม่มีใครรู้..
ถ้าปลิดชีวิตเสี้ยนหนามที่ตำใจและคนที่ทำความผิดอันไม่น่าอภัยแล้ว ทุกอย่างก็จะจบลง เมฆก็จะมาเป็นของเขาเช่นเดิม...ตัวเขาจะได้แก้แค้นแทนน้องชายที่รัก..และจะคอยลบเลือนรอยน้ำตาของเมฆด้วยตัวเอง..
ฝ่ามือที่ค่อยกำรอบลำคอนั้นค่อยกำแน่น...กระชับเข้าหากันช้าๆ...
ค่อยจิกปลายเล็บลงผิวหนัง ค่อยบีบรัดด้วยแรงทั้งมด...แรงแค้น...แรงอาฆาตโกรธเคืองที่โหมปะทุ...
มองร่างที่เคยหลับตาอยู่ในห้วงนิทราค่อยมีสีหน้าทรมาร มันเริ่มขมวดคิ้ว ดิ้นรน...เหงื่อไหลซึมชื้นบนใบหน้า...
กันย์แสยะยิ้มเหี้ยม..สำหรับคนที่ทำร้ายหลอกลวงเมฆด้วยคำว่ารักแล้ว....
เฮือก !!
"...เฮ้ย!....นี่มันเกิดอะไรขึ้น..."น้ำเสียงถามพร้อมกับเสียงไอเบาๆทำให้กันย์ขมวดคิ้วน้อยๆเขาโน้มตัวเหนือร่างคนป่วยที่สำลักระอักระไอแล้วยื่นแก้วน้ำไปให้อย่างทันท่วงที
"" เป็นอะไรไปครับ? " กันย์เลิกคิ้ว...ยิ้มบางๆให้อย่างห่วงใย ขณะที่คนสบตาเขาชะงัก...
วิทย์ยกมือแตะลำคอของตนเบาๆและลูบมันช้าๆ สีหน้าจืดเจื่อนขณะที่ขยับตัวไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิด..
" เมื่อกี้กูหายใจไม่ออก เจ็บคอ เหมือนโดนบีบคอเลยว่ะ..."
" เอ๋? " กันย์ชะงัก..เขาเลิกคิ้วขึ้นช้าๆสบตากับวิทย์ที่นั่งทำหน้าเหรอหราอยู่บนเตียง อีกฝ่ายชะงักที่เขาทำสีหน้าไม่เชื่อแล้วมันก็เริ่มอ้าปากโวยวาย..
"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ นี่กูรู้สึกจริงๆ ...ห่า....นี่ห้องนี้มีผีรึเปล่าว่ะ..." ว่าแล้วมันก็ขยับตัวหลุกหลิกบนเตียงด้วยท่าทีหวาดผวา...ส่ายหน้าไปมาคล้ายคนมีเรื่องสยองขวัญ น่าขำจนกันย์อดหัวเราะพรืดไม่ได้..
" มึงหัวเราะอะไรไอ้ห่า...สัดเอ๊ย! มาใหม่แล้วทำเปรี้ยวนะมึง "...วิทย์หน้ามุ่ยเมื่อถูกไอ้เด็กใหม่จอมวางมาดหัวเราะ เขาถลึงตาใส่มันอย่างหงุดหงิด ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอีกครั้งไม่วายบ่นงึมงัมด้วยความหงุดหงิด
" ผมว่าไม่มีอะไรหรอก...พักผ่อนได้แล้วครับ จะได้หายเร็วๆ " กันย์เอื้อมมือไปรั้งผ้าห่มของคนป่วยที่ตกอยู่รอบเอวฝ่ายนั้นขึ้นมาบนอก...เขายิ้มให้กับสีหน้างกเงิ่นของเจ้าคนบนเตียง สักพักวิทย์จึงออกปากโวยวายด้วยสีหน้าอิลั่กอิเหลือปนขัดเขินน่าขำนัก
" ไอ้ห่า...เป็นผู้ชายแท้ๆมาห่มผ้าทำตัวหวานแหวว ไม่เข้านะเว้ย แม่งขนลุก !! "
เสียงโวยวายนั้นทำให้กันย์หัวเราะรับเบาๆ เขาหันหลังกลับมาก้มหน้าเขียนชาร์ตจดอาการอย่างจดจ่อ ฟังเสียงโวยวายของคนป่วยที่ดังล้งเล้งขึ้นสักพักก็เงียบไป...
ก่อนจะเงยหน้ามามองร่างนั้นอีกครั้ง..ด้วยแววตาเย็นเยียบ...
ลุกขึ้นยืนนอีกครา สาวเท้าช้าไปยังปลายเตียง..จ้องมองใบหน้าที่หลับไหลนั้นด้วยสายตาเกลียดชัง...
มันโง่...โง่จนจะตายแล้วยังไม่รู้ตัว
มันเกือบจะตายอยู่แล้ว...เกือบจะไม่ได้ลุกขึ้นมาโวยวายเช่นนี้...ถ้าหากเขาใจเเข็งกว่านี้อีกนิด...และขาดสติกว่านี้อีกหน่อย..
มันดี ที่เสี้ยวหนึ่งท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวอันรุนแรงของเขา..กันย์ยังได้ฉุกคิด...
คิดถึงสิ่งตอบแทนอันเจ็บปวดและควรค่ากับสิ่งที่มันทำมากกว่าความตายมากนัก..
...สำหรับคนที่ทำร้ายคนอื่นด้วยคำว่ารัก...
มันก็ต้องตายด้วยความรักเช่นเดียวกัน...
.....................
...ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น หลอกล่อมัน ทำดีกับมัน ปั้นหน้ายิ้มแล้วค่อยๆหลอกลวงมันให้ติดกับ..ก่อนจะค่อยๆเชือดมัน แล่เนื้อเถือหนัง กรีดเอาหยดเลือดและน้ำตาจากตัวมันให้มากที่สุด...
แต่ทว่า..ก็มีบางสิ่งที่เขาควบคุมไม่ได้..
นั่นคือความรัก...
มันทั้งน่าขัน ทั้งน่าสมเพช...ที่ต่อเก่งกาจวางแผนเช่นไร "น้องชาย"ที่เขารักกลับไปหลงรักมัน ยังคงหลงรักมัน แม้จะถูกทำร้ายมากมาย..
เขาพ่ายแพ้....แพ้ทั้งที่มันไม่ได้สู้ด้วยซ้ำ...
ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด โกรธเกรี้ยวจนไม่รุ้จะทำเช่นไร จะระบายออกแบบไหน กันย์จึงได้ฝากรอยแค้นสลักไว้บนผิวเนื้อนั้น กรีดเลือดและประทับตรา"ของเขา"ให้มันจดจำไปชั่วชีวิต...
และสร้างตราประทับแห่งความเคียดแค้นชิงชัง ด้วยการยัดเยียดความต้องการให้กับมัน..
ทั้งเหยียดหยาม ทั้งซ้ำเติม ทั้งสมน้ำหน้า..
ทั้งหมด...ทำไปเพื่อความสะใจ ทำไปเพราะความเคียดแค้น
เพราะโกรธ เพราะเกลียดชัง จึงได้วางแผ่นเช่นนั้น
เพราะเคียดแค้น เพราะเคืองโกรธจนทนไม่ไดว จึงได้กรีดคมมีเรียกเลือดบนผิวเนื้อ..ฝากรอยประทับอันน่าชังไว้
...อีกทั้งตอกย้ำ ซ้ำหน้ามันด้วยสิ่งที่มันต้องการนักหนา
กันย์รู้ว่ามันรักเขา รู้ว่ามันต้องการเขา..จึงได้ยัดเยียดสิ่งที่มันต้องการนักหนาไปให้..
...ให้ด้วยความเกลียดชัง และไร้หัวใจ..
มีเพียงความแค้นและความไม่พอใจที่ดิ้นพล่าน..ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความปราณี...หรือปราถนาใดๆ
...การระบายอารมณ์กับร่างกายของมัน ไม่ต่างกับที่มันเคยส่งน้องชายของเขาไปสังเวยให้พวกบ้าตัณหา.. ถูกใช้ทดแทนหญิงสาวเพื่อระบายอารมณ์ใคร่ ถูกทำร้ายใช้เป็นสิ่งของสนองความต้องการ ถูกหักหลังด้วยคนที่หลงรัก ทุกสิ่งที่มันเคยทำกับผู้อื่น ทุกสิ่งนั้นมันเคยทำร้าย"น้องชาย"ของเขาจนหมดชีวิตพังยับ...
....เพราะมันหลอกลวงผู้อื่นด้วยคำว่ารัก...เพราะคำๆนั้น...
เพราะเหตุผลเช่นนี้ มันจึงต้องได้รับผลตอบแทนที่สาสมที่สุด...
....
บางค่ำคืนที่นอนเบิกตาโพลงในความมืดอย่างเดียวดาย สมองใคร่ครวญหาทางไป พยายามคิด..เพื่อหาทางยื้อความรัก ความหวังของตนและพยายามจะรั้งเอาน้องชานที่รักมาแนบข้าง...กันย์เคยคิด...ประหวัดคิดไปถึงตอนนั้น..
ในยามที่เขาจรดฝ่ามือลงบนลำคอของมัน...ไอ้วิทย์ที่เขาเกลียดชัง...
เฝ้าถามตัวเอง ว่าถ้าวันนั้นกำจัดมันไปเสีย...จะดีกว่าไหม...
ถ้าฆ่ามันไปเสียวันนั้น มันคงไม่เป็นเสี้ยนหนามตำใจในวันนี้...
ถ้าเพียงแต่...กล้าจะลงมืออีกนิด
กันย์ถอนหายใจแผ่วเบา...นัยน์ตาที่เบิกขึ้นค่อยปิดพับลงอย่างเชื่องช้า หากฝ่ามือที่กำแน่นข้างกายไม่ได้คลายแรงลง...
..ที่สุดแล้ว...เขาก็ยังต้องเสียใจภายหลัง..
กับคำว่าถ้า...
มันสายไป...เพียงแค่วูบหนึ่งที่ก้าวพลาด วูบหนึ่งที่ลังเล ชั่ววินาทีที่ตัดสินใจ..
ดวงตาค่อยปรือเปิดขึ้นมาอีกครั้ง มองแสงสว่างวูบจากภายนอก และเงาวูบไหวของลูกกรงพาดเงายาวกับทบผิวหน้า..ขณะที่ฝ่ามือเกร็งแน่นขึ้นเล็กน้อย...
พลาดครั้งที่หนึ่ง...ผ่านไป...
แต่...พลาดครั้งที่สอง ตัดสินใจพลาดอีกครั้ง หมายความว่าอย่างไร?
...กันย์คิดถึงอีกหนึ่งโอกาสที่เขามี ยามที่จรดมีดลงบนลำคอของมัน เขาถามตัวเอง ว่าทำไมถึงไม่ทำ..
ทำไม...ถึงต้องการแค่ความสาใจ มากกว่าชีวิต...
ทั้งที่ตอนนั้นโกรธแค้นชิงชังมากพอจะฆ่าให้ตาย หลังจากรู้แน่ว่าเมฆยังคงมีใจอยู่กับมัน...เพียงแค่นั้นก็มากพอแล้ว..
....ต้องการเหยียดหยาม ต้องการแก้แค้น ต้องการหลักหลัง
...แต่....ทำไมถึงไม่ฆ่ามันให้ตายๆไปเสีย...?
กันย์ครุ่นคิดคำตอบของคำถามนี้อย่างว้าวุ่น หัวสมองปั่นป่วน..
การฆ่าคนในเรือนจำนี้...มันจะยิ่งส่งผลเสีย เขาไม่อยากทำ...ใช่.... นี่คือคำตอบ...ใช่แล้ว..
คำตอบเป็นเช่นนั้น ยังคงเป็นเช่นที่เขาตอบกับตัวเองไปครั้งแล้วครั้งเล่า...
เพราะความสาแก่ใจ....เหตุผลนี้มากพอที่จะอธิบายทุกสิ่ง...
...ไม่มีสักเสี้ยวหนึ่งของความรัก...ไม่มี..
น้ำตา เสียงอ้อนวอน หรือแววตารวดร้าวสั่นไหว..ไม่เคยทำให้ความตั้งใจและหัวใจนี้สั่นคลอน
คนที่เขารัก มีเพียงเมฆคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่คนสองใจอย่างมัน...
.... กันยฺ์ยังคงเฝ้าบอกกับตัวเองเบาๆ...แม้กระทั่งตอนนี้...ตอนที่เขาเปิดดวงตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วได้มองเห็นสีสันของเลือดเปรอะเปื้อนใบหน้าและดวงตาของตน...
จำได้ถึงแววตาเเข้งกร้าวของน้องรัก...และ....สีหน้ากระด้าง รอยยิ้มมุมปากหยามหยันของคนที่เขาเกลียชัง ชัดเจนเสียจนลมหายใจกระตุกวูบอย่าลืมตัวและ...ได้ยินเสียงบางอย่างในสมองพังครืน...
....ความแค้นยิ่งทบทวี...
มีเพียงความแค้น...และมีแต่ความแค้นเสมอมา..
ไม่มีแม้แต่ความรัก...เขากระซิบบอกตัวเองอย่างหนักแน่น...ไม่มี
มีเพียงความเกลียดชังและความโกรธแค้นเท่านั้น...
เขาเกลียดชังคนที่หลอกใช้คนอื่นด้วยความรัก...จึงหลอกลวงและตอบแทนมันด้วยสิ่งเดียวกัน...
มาถึงตอนนี้เขาถูกดัดหลังด้วยความรักเช่นกัน...แต่จะไม่มีวันหลงรักคนที่ตัวเองหลอกลวงมัน...กันย์แน่ใจ
...เขาไม่มีวัน...จะเสียใจภายหลัง...อีกแล้ว...
...............................
...ตกลงว่าพี่เกลียดพี่วิทย์เนอะ... :laugh: คิดแบบนั้นก็ตามใจแล้วกันพี่กันย์
อะหุหุ ตอนนี้อินไซด์พี่กันย์ แค่ความคิดพี่แกยังหยั่งยากเช่นเดิม..ใครคิดว่าพี่แกเกลียดพี่วิทย์แล้ว ก็แล้วไป ส่วนใครคิดว่าพี่กันย์มันงี่เง่าย้ำคิดย้ำทำและมีอะไรแอบเเฝง..ก็นะ.... (เหอๆ)
ตอนนี้ตอนพิเศษฉลองเนื่องในวาระแบดกายครบรอบสองปี ฮ่าๆ (สองปีตูเชียนนิยายได้แค่นี้เอ๊งงง TvT )
มีข่าวจะแจ้งสามข่าวค่า นั่นคือข่าวแรก...ปุ้ยสัญญาว่าจะเข็นแบดกายให้จบภายในปีนี้ค่ะ ประกาศเลย(ฮ่าๆ) เหตุผลเพราะปีหน้าท่าจะหนัก มีฝึกงานและอะไรอีกสารพัด กลัวว่าจะเหนื่อยจนต้องลาหยุดเขียนยาวอย่างนักเขียนหลายท่านที่ผ่านช่วงนี้ฝึกงานนี้เจอกัน กลัวความไม่ต่อเนื่องของนิยายและไม่อยาหหยุดเขียนทิ้งเรื่องไว้ครึ่งๆกลางๆปุ้ยเลยพยายามจะเอาให้มันจบภายในปีนี้ให้ได้ ชี้แจงนะคะ กลัวคิดว่าเราปั่นยอดจองนิยายเพราะตอนแรกแจ้งว่าแบดกายครึ่งหลังอาจจะจบแล้วใช้เวลาสองปี บอกข่าวให้เข้าใจกันเนาะ และจะพยายามทำให้จะจบปีนี้ให้ได้แน่นอน วู้ฮุ้ววว
ข่าวสอง... แบดกายรีปริ้นแล้วนะคะ แจ้งว่ารอบนี้จะรีปริ้นเป็นรอบสุดท้ายท้ายสุดแล้วค่ะ! มีเหลือหกเล่มนะเออ ใครอยากได้รีบกดสั่งที่นี่เลย
http://www.nana-narisshop.com/template/e1/shop.php?shopid=217784
(มันขึ้นของหมด แต่กดสั่งไปเลยค่ะ เฉพาะคนที่อยากได้และพร้อมจ่ายตังค์เท่านั้นนะจุ๊ มีไรสงสัยสอบถามกันได้) ฉบับนี้มีการแก้ไขคำผิดเรียบร้อยแล้ว แต่ของแถมไม่มีเช่นเดิม แฮร่ๆ
และอีกหนึ่งข่าว เนื่องมาจากข่าวข้างบน คือแบดกายครึ่งหลัง ปุ้ยขอแจ้งว่าจะจัดพิมพ์กะสนพ.ค่ะ เป็นสนพ.ใหม่ที่เพิ่งจัดตั้ง คุยกะทางนั้นไว้แล้ว ว่าทางเล่ม2จะให้ทางสนพ.มาจัดการ (แต่ถึงเข้าสนพ.ปุ้ยก็ไม่ลบนิยายออกแน่ค่า จะลงจนจบและไม่ลบตลอดไป ฮี่ๆ คุยกับทางนั้นไว้แล้ว) เนื่องจากการเรียนของอิชั้นที่ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาว่างจะมาทำเรื่องหนังสือแน่ๆ ประกอบกับไม่ถนัดจัดอาร์ตเวิร์กและหน้าพิมพ์เท่าไหร่ (เห็นๆกันอยู่เนาะT T) เลยคิดว่าให้สนพ.จัดการดีกว่า คาดว่างานแรกที่จะทำร่วมกันคือแบดกายครึ่งหลัง และน้องคาวี่คะ (จะพยายามเข็นคาวี่ให้จบปีนี้เหมือนกัน..ถ้าทำได้นะ)ส่วนบอร์ดของสนพ.แจ้งไว้ที่เด็กดีค่า สนใจไปเยี่ยมกันได้
-
จิ้มๆ
อิพี่กันย์แกพลาดไปทุกเรื่องแหละ
ไอ้ไม่รักๆของแก ระวังเหอะ "น้ำตกจะเช็ดหัวเข่า"
-
:เฮ้อ: พี่กันย์
:L2: ให้กำลังใจคนแต่งนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
โอ๊ยสงารเมฆ สุดยอดและ เพราะรักอิพี่วิทย์คำเดียวจริงๆๆๆ
สงสารทั้งวิทย์และเมฆ อยากให้มีความสุขกันสะที
ส่วนอิพี่กันย์ช่างมันสมน้ำหน้า บอกอิพี่วิทยน์เลวแกแล้วยิ่งกว่า
ทำร้ายทั้งคนที่แกรักและคนที่รักแก สมแล้วที่เจอแบบนี้ :z6:
ไม่ใช่เพราะรักหรอกแมร่งเห็นแก่ตัว ถ้ารักเมฆจริงไม่ปล่อยให้เมฆมีคว่มสุขไปละ
สงสัยว่าอิพี่กันย์คงมีใจให่พี่วิทย์บ้างละไม่งั้น อิพี่วิทย์คงไม่มีชีวิตรรอดมาได้หรอกมั้ง 555++
-
สุดท้ายก็เข็นพี่กันย์ให้รักวิทย์ไม่ขึ้นจริง ๆ :m15:
แต่พอได้อ่านเเล้ว รู้เลยว่า คนที่รักวิทย์จริง ๆ คือเมฆ จากภาคเเรกมองเมฆไม่ดี มาภาคนี้รักหมดใจเเละเชียร์สุดใจเลย
หวังว่าตอนหน้าคงได้อ่านน้องเนมของเราซะที ชะตากรรมยังไม่พ้นไอ้พัสดีคนใหม่ใช่มั้ย เฮ้อ....คิดเเล้ว เตรียมมาม่าชามโตมารอตอนต่อไปเลยดีกว่า
อยากจะกรี๊ด....เมื่อเห็นน้องปุ้ยบอกว่า จะเขียนเเบดกายให้จบภายในปีนี้ ดีใจมากค่ะ เพราะยิ่งเขียนนานเท่าไหร่ เราก็ยิ่งปวดตับนานเท่านั้น และที่สำคัญ อยากได้ภาคสองมานอนกอดจนจะบร้าอยู่เเล้ว :z3:
-
สงสารเมฆมากอ่ะ เป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง
แล้วมั้ง ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสาร และเวทนาในความรัก
ของเค้า วิทย์...เลิกรักกันต์เพื่อเมฆจะได้มั้ยอ่ะ?
-
เง้อ ได้รู้ถึงหัวจิตหัวใจของสามผีวะ555555
แต่ที่รู้แน่ๆคือวิทย์รักทั้งกันย์และเมฆ
เมฆรักวิทย์ ส่วนกันย์รักเมฆแต่ไม่ยอมรับว่ารักวิทย์
วุ่นวายดีแท้รักนี้ o18
-
จะอัพอีกวันไหนค้า
อยากจะอ่านอีกแว้ว
แง่มๆๆๆ
สงงสารเมฆ จังเลย :sad4:
-
กรี้ดดดดดดดด แหมนะอิพี่กันต์ หลอกตัวเองอยู่รึป่าวจ้ะ อิอิ o18 o18
-
นี้คือ"ไม่รัก" ใช่ปะ??
โอเคๆ เข้าใจๆ ไม่รัก ก็ไม่รัก
ฮึฮึฮึ
-
จะสงสารอิพี่กันย์มันดีมั้ยเนี่ย แต่ก็อย่างว่าความรักของพี่กันย์มันเป็นรูปแบบที่ไม่สวยงามเลย ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครอง ทำร้ายคนที่ตัวเองรักได้ลงคอ พอผลออกมาแบบนี้มันเลยไม่น่าสงสารเลย :เฮ้อ:
แล้วที่บอกว่าเกลียดพี่วิทย์นักหนา มันคือการหลอกตัวเอง ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองรึป่าว?
นี่คือบทสรุปของสามผีแล้วใช่มั้ยค่ะ :sad11:
-
สงสารใครกันดีอ่ะ
คิดถึงเฮียโต และน้องเนมอ่ะ
-
เอ่อ..... อินไซด์กัณฑ์อ่านแล้วจะทำให้คนอ่านเป็นโรคจิต ไซโค กลายๆ่ป่ะเนี๊ย
แบบต้องคอยหลอกตัวเองแล้วก็ทำร้ายคนที่ตัวเองรักไปเรื่อยๆ เพราะหลอกตัวเอง
ว่าไม่ได้รักเค้า เอ่อพูดเองยัง งง เองเลยตรู ฮ่าๆๆ นี่ไม่ได้รักนะ โอเคไม่ได้รักเล๊ยยยยยยยย
-
อยากให้พี่วิทย์เป็นเมียพี่กันย์ ส่วนเมฆก็เป็นเมียพี่วิทย์
แฮปปี้เห็นๆ55555
-
ไม่มี โต เนม สัก ที :onion_asleep: :o11: :o11:
-
คำว่ารักของทุกคนมีเหตุผลหมด
อยู่ที่ว่าจะถูกต้องรึเปล่านี่สิ
แต่อ่านยังไง๊ยังไง
ก็สงสารทุกคน เป็น3Pที่อ่านแล้วทรมานหัวใจจริงๆ
รอคอยพี่โตกับน้องเนมนะจ๊ะ :bye2:
-
สามผีของจริง
พี่กันย์ หึหึ
-
การเป็นคนที่ลึกลับเกินไป...
คิดอะไรซับซ้อนเกินไป...
คนที่จะพลาดตกลงมาในหลุมของแผนที่เกิดขึ้นมันอาจจะเป็นคนวางแผนก็ได้นะ
วางแผนไว้หมด แต่ทำไมถึงได้พลาดกันนะ แถมความผิดพลาดมันใหญ่มากซะด้วย
พี่กันย์เคยถามตัวเองแบบจริงๆจังๆไหม ว่าทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้?
Ps. โตเนมพักกันยาวๆ o18
-
อิพี่กันย์มันหลอนตัวเองน่าดู แต่ยังไงก็สงสารทุกคนที่ได้มาเล่นเกมรักนี้แหละเนอะ
แต่พี่วิทย์กับเมฆเค้ามีทางออกกันแล้ว พี่กันย์ว่าไง หรือจะกลับมาเป็นสามผีเหมือนเดิม :laugh:
-
รักสามเส้านี่มันรุนแรงจริงๆนะ
สุดท้ายถ้าไม่มีใครยอมใคร ก็เจ็บรอบวง
-
โอมมมมมม จงอัพอีก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
แฮ่ๆๆๆ อยากอ่านอีกแล้วค่า
มาอัพเดี๋ยวเน้ น้า ไรท์เตอร์ :impress2:
-
ความดาร์คยังไม่เสื่อมคลาย นี่เหละด้านมืดของมนุษย์อยากครอบครองยึดเหนี่ยว
สิ่งที่คิดว่าเป็นของๆตัวเองไว้ ว่าแต่ว่าอยากอ่านหนูเนมต่ออ่ะจ้ากำลังลุ้น
-
โดยส่วนตัวแล้วชอบพี่กันอ่ะ
รู้สึกถึงความรักอย่างชัดอ่ะ
-
โหย ช่วงหลังๆนี่กินมาม่าไปหลายถ้วยแหะ :monkeysad:
แล้วคู่หนูเนมกับเฮียโตหายไปหน๊ายยย :serius2:
-
ชอบเมฆตอนนี้ที่สุดเลยแระ
มันต้องอย่างงี้ดิ
-
ตรรกะอิพี่กันย์ยังคงหลั่กหลั่นย้อนแย้งเหมือนเคย รักจนพร้อมจะทำร้ายทุกคน แม้แต่คนที่รัก เพื่อให้ได้คนนั้นมาอยุ่ข้างกาย orz
ไปๆ มาๆ ตอน20-21บทส่งพี่วิทย์กลายเป็นพระเอกไปเลย รักไม่อาจครอบครอง แต่ก็อยากให้คนที่รักเป็นสุข หัวใจพี่หล่อมากค่ะ ขอกอดพี่วิทย์ที แล้วหันไปจุ๊บคุณเซที ^^
-
คิดถึงน้องเนมแล้ว
-
น้องเนมของเราเมื่อไหร่จะมาหง่ะ :call:
-
สามผีทรีซัม อ่านแล้วนะ... เซ็งตลอด
-
3ผี เมื่อไหร่จะลงตัว อ่านแล้วปวดใจ
-
เมื่อไหร่จะมาค้าๆๆๆๆๆ :monkeysad:
รอมาเป็นชาติแล้วน้าๆๆ(เว่อร์ได้อีก)
จะลงแดงตายอยู่แว้วคร่า :serius2:
-
ปูเสื่อรอน้องเนมมาหลายวันเเระ :z3:
-
อ่านทันจนได้
น้องใหม่ฝากตัวด้วยนะครับ
แอบสิงมานาน ผลสุดท้ายก็ทันแล้ว
ยังไงก็ รอ พี่เนม นะครับ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
10 วันผ่านไป...น้องเนมของเราก็ยังไม่มา :เฮ้อ:
-
มานั่งรอโตเนม
-
กันย์หลอกตัวเอง!! :m16:
อยากให้กันย์วิทย์มากมายอ่าาาาาา :sad4:
-
มานั่งปูเสื่อรอกันตั้งเเต่หัวค่ำ เพราะชะเเว๊บไปอีกกระทู้นึง น้องปุ้ยบอกว่า จะมาลงน้องเนมวันนี้ตอนดึก :z2:
-
ในที่สุดก็ไล่อ่านจนทัน
ทำไมเรื่องมันถึงยุ่งอีรุงตุงนังกันไปหมด
เอาใจช่วยคนแต่งนะคะ
:a11: :a11: :a11:
-
มานั่งปูเสื่อรอด้วยอีกคน แหะๆๆ อยากอ่านมากๆๆๆๆๆๆ :m31:
-
Improbable 22 : เดินหน้า
ฝ่ามือวางทาบลงบนผิวแก้มขาวซีด ที่ปรากฏรอยช้ำสีม่วงเข้มเด่นชัด ค่อยแตะไล้...เกลี่ยผ่านผิวแก้มนั้นแผ่วเบาด้วยปลายนิ้วกร้านเเข็งที่รู้ดีว่ามันสั่น...สั่นระริกด้วยความห่วงหาปนหวาดหวั่นในจิตใจ
...คนสำคัญ ของสำคัญที่อาจจะหลุดหาย เจ็บปวดทุรนทุรายกับการเสียมันมากเพียงใด ตอนนี้....รู้ชัด...
ชัดเจนเช่นเดียวกับความสมเพชเวทนาในใจตนที่ไม่อาจจะช่วยอะไรได้ ไม่อาจจะใช้อ้อมแขนปกป้อง ไม่อาจจะโอบกอดไว้และเป็นเกราะกำบังป้องกันมันจากทุกสิ่ง...โดยเฉพาะกันตรายที่เกิดขึ้นจากความใกล้ชิด อันตราย ที่เกิดขึ้นเพราะมันอยู่เคียงข้างและ"เป็นที่รัก" ของตัวเขา..
โตถอนหายใจเบาๆ ร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติดสีสดค่อยๆขยับโน้มกายเข้าไปใกล้ ก้มตัวแนบชิดจับจ้องดูเเลเจ้าคนป่วยที่น่าสงสารนักบนเตียงอย่างห่วงหา สายลมจากด้านนอกโชยพัดมาด้านในของห้องพยาบสลจนผ้าม่านสีขาวสะบัดพลิ้วไหว เผยให้เห็นท้องฟ้าสดใสและแสงแดดที่เริ่มเจิดจ้าขึ้น บ่งบอกว่าเวลาล่วงเลยมาจนสาย ทว่า...เจ้าคนตัวเล็กที่มันเพิ่งกลับมาเมื่อเช้ามืดก็ยังนอนหลับตาพริ้ม..ไม่ขยับกาย
ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแตกระแหง ร่องรอยฟกช้ำปรากฏชัดบนใบหน้าและผิวกายยิ่งทำให้เลือดในกายเดือดเร่าและทุรนทุรายด้วยความกังวลห่วงหา...พื้นที่ในใจ...ไม่รู้ว่ามันครอบครองได้มากมายเพียงใด มาบัดนี้ เด่นชัด...
.....สำคัญ....สำคัญมากจนเสียไปไม่ได้...
...ทั้งห่วงหาอาทรมากมายเสียจนทุรนทุรายแทบบ้า..
เนื้อตัวพลันสั่นสะท้านอย่างลืมตัวเมื่อสมองจินตนาการถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ การสอบสวนครั้งต่อไป คนที่ไม่อาจจะเล่นงานได้ และสิ่งที่มันต้องพบเจอ...
ก้มมองปลายนิ้วสีขาวที่ปรากฏรอยดำและเล็บที่ฉีกขาด บ่งชัดว่ามันคงจะทรมารและหวาดผวา ...ครั้งเดียวก็มากพอแล้วสำหรับคนหนึ่งคน หากมันจะต้องพบเจออีก..แม้เจ้าตัวจนทานทนไหว แต่หัวใจของเขาคงแทบแตกสลาย คงต้องปวดร้าวแทบบ้า..
ไอ้คนๆนั้น ไม่ว่ามันจะเป็นผู้คุมแสนดีพิทักษ์คุณธรรมมาจากไหน ไม่ว่ามันจะเป็นวีรบุรุษมากำจัดคนเลวอย่างพวกเขา ถึงมันจะดี แต่มันไม่มีวันจะได้รับการให้อภัย
ความผิดที่มัน"ใส่ร้าย" ความผิดที่มันทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยด้วยอย่างไอ้เนม ต่อให้มันจะดีมาจากไหน มันก็เลวบรมในสายตาของเขา
เล่นงานคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเพื่อขู่ เพื่อกลั่นแกล้งให้ทรมารและหมดความอดทน วิธีการแบบนี้มันแตกต่างจากวิธีการของคนเลว วิธีการของนักโทษ พวกเดนคนในสายตาของสังคมอย่างพวกเขาตรงไหน
ในเมื่อกล้าทำขนาดนี้ กล้าท้าทาย กล้าท้าชนตรงๆ ตัวเขาก็จะตอบแทนมันอย่างสาสมไม่แพ้กัน !!
".......อือ...." เสียงครางเบาๆในลำคอของคนป่วยทำให้โตค่อยละออกจากภวังค์ นัยน์ตาสีเข้มก้มลงมองใบหน้าที่ซีดขาว หัวคิ้วที่คลายลงบ่งบอกสัญญาณของนิทราเริ่มขมวดมุ่น แพขนตาหนาขยับไหวระริกราวกับปีกผีเสื้อ บ่งชัดว่าเจ้าตัวกำลังจะตื่นจากการสลบไสลไปด้วยความเหนื่อยอ่อน..
แสงแดดอ่อนพาดลงบนเสี้ยวหน้าขาว จากการไหวพะเยิบของผ้าม่านตามแรงลม โตชะงัก ลุกขึ้นหันรีหันขวาง ตั้งท่าจะไปปิดหน้าต่างไม่ให้แสงสาดกระทบดวงตาของคนป่วย แต่ก็อยากให้สายลมเย็นๆโชยชายให้มันสบายตัว ที่สุดจึงได้แต่ใช้ร่างกายบดบังแสงแดดอ่อน ให้เปลือกตาบางค่อยเผยอเปิดขึ้นโดยไร้อาการนิ่วหน้าเพราะแสงแดดที่จ้าจัดบาดตา
"....พี่....." เสียงเรียกเบาๆในลำคอดังขึ้นเมื่อดวงตาสีดำสนิทสุกใสคู่นั้นค่อยเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า มันมีสีหน้างัวเงีย ปนกับงุนงงกับท่าทีแปลกประหลาดของเขาเล็กน้อย แต่โตไม่สนใจ ยังคงยืนบังแสงแดดจ้าพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปหา ฝ่ามือแตะลงบนผิวแก้มที่ปรากฏร่องรอยฟกช้ำอย่างอาทร..
"...หิวน้ำไหม? " เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...แฝงความสั่นไหวจนรู้สึกได้ ฝ่ามือที่แตะลงบนผิวขาวสั่นระริกไหว ด้วยความดีใจปนกับความหวาดหวั่น หลากหลายอารมณ์ที่ซัดเข้าหายามได้สบมองดวงตาคู่นี้...นัยน์ตา...ที่จำหลักฝังรอยความทรงจำแนบแน่นในหัวใจ ดวงตาที่คิดถึงมากมายแม้ยามห่างไกลกันไม่กี่ชั่ววัน หากแต่ยาวนานนักในความรู้สึก
....และยิ่งนาน เนิ่นนานเมื่อรู้ ว่ามันต้องเจ็บปวด มันต้องทุกข์ทรมานและสับสนเพราะต้นเหตุคือเขา
" ครับ...." เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับน้อยๆ นั่นทำให้โตยกมือลูบหัวมันเบาๆอย่างห่วงใยก่อนจะผละไปรินน้ำเปล่าจากแก้วใสหน้าเครื่องกรองน้ำในห้องพยาบาล หันมาอีกครั้งคนที่เคยนอนแบ่บก็ยันตัวลุกขึ้น นั่งอยู่บนเตียงและจ้องมองมายังตัวเขาด้วยดวงตาซื่อๆ ท่ามกลางแสงแดดอ่อนและสายลมเย็นที่พัดมาจากเบื้องนอก..
..ไม่รู้ทำไม..ภาพนั้นทำให้โตรู้สึกตื้อในอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาปิดตาลงชั่วขณะหนึ่งอย่างรวดร้าว คำถามสั้นๆดังขึ้นในอกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ยามเมื่อคิดถึงคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
...คนอย่างมัน อย่างไรก็ไม่เหมาะกับที่แบบนี้...เจ้าคนที่มีแววตาซื่อๆใสๆ รอยยิ้มอ่อนๆและโกรธใครไม่เป็น ไม่เหมาะสมกับ"นรก"แห่งนี้สักนิด..
จะดีแค่ไหนนะ ถ้าหากวันนึง มันจะได้ไปยืนอยุ่ข้างนอกกรง ได้ไปยิ้มและหัวเราะกับเขา"ข้างนอก"นั่น..
มันจะมีความสุขมากกว่านี้ มันจะยิ้มได้มากกว่านี้ มันจะได้เล่นไวโอลินที่ตัวเองชอบท่ามกลางท้องฟ้าสดใสและทุ่งหญ้าสีเขียวสดด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมด้วยความสุข..
....ไม่ใช่คนที่ต้องใส่ชุดนักโทษ นั่งอยู่ในสภาพบอบช้ำ ดวงตาแฝงแววทุกข์ระทมเบื้องหน้า...
" ขอบคุณครับ..." คำตอบรับนั้นดังขึ้นเบาๆ ยามเจ้าตัวยื่นมือมารับน้ำจากมือเขา โตก้มมองฝ่ามือที่มีรอยช้ำ เขานิ่วหน้านิดๆ จากนั้นจึงส่ายหัวและดึงแก้วน้ำนั่นห่างจากมือที่ยื่นมาหา
"...ค่อยๆกิน..." ยกแก้วน้ำจรดริมฝีปากบาง ท่ามกลางสีหน้างวยงงสงสัยของมัน ฝ่ามือข้างหนึ่งโอบแผ่นหลังไว้แล้วรั้งเข้าหาตัวเบาๆ อีกข้างค่อยๆป้อนน้ำใสลงสู่ริมฝีปากบางที่มีร่อยรอยบอบช้ำ จ้องมองการเคลื่อนไหวของลูกกระเดือกบนลำคอกระทั่งฝ่ามือของมันกระตุกเสื้อเขาเบาๆเป็นสัญญาณ โตจึงยอมวางแก้วนั้นลงบนกรอบหน้าต่างใกล้ตัว
" เปื้อนหมด..." เจ้าคนป่วยยังมีหน้ามาบ่น มันงึมงัมแล้วยกมือเช็ดปลายคางที่เลอะไม่น้อยด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุดๆกึ่งเขินกึ่งทำตัวไม่ถูก น่าเอ็นดีเสียจนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
" อย่าขำสิ " มันหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ โตส่ายหัวช้าๆ ฝ่ามือลูบหัวมันเบาๆก่อนจะไล้ระเรื่อยลงมายังขมับ ข้างแก้ม จรดปลายคางและลำคอ...
" เจ็บมากไหม ? "น้ำเสียงถามแหบพร่า ทำให้คนฟังชะงัก...ก่อนจะผ่อนลมหายใจช้าๆ ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าขื่นขมปนสังเวช...ในชะตากรรมของตัวเอง
" เป็นนักโทษ ยังไงก็ต้องเจอแบบนี้สักครั้งอยู่แล้ว...ไม่เป็นไรหรอก " เนมออกปากตอบสั้นๆดวงตาจับจ้องสีหน้าและแววตาของ"ขาใหญ่"เบื้องหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ " ผม...บอกว่าไม่เป็นไร .."
..ผมหมายความแบบนั้นจริงๆ..
ต่อให้ต้องถูกสอบสวน ต่อให้ต้องถูกทรมาร กักขังทำร้ายอีกกี่ครั้ง..ต่อกี่ครั้ง...
ผมก็ไม่มีวันอ้าปากใส่ร้ายใคร ผมก็ไม่มีวันจะออกปากพูดอะไรที่ตัวเองไม่รู้..
"....กูขอโทษ.." เสียงกระซิบของพี่โต ..แววตาสั่นๆและสีหน้าขื่นขม ทำให้ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ จมูกรู้สึกตื้อตันขึ้นมา ยามนึกถึงความเจ็บปวด ความกดดันที่ผ่านพ้น หากแต่มันสับสนปนเปกันกับความห่วงใยที่ผู้ชายคนนี้มีให้ผม..
" ไม่เป็นไร...ผมไม่เป็นไรจริงๆ " เอนตัวพิงไหล่พี่โตไว้ หลับตาลงและกระซิบบอก ทั้งบอกตัวเองและบอกคนข้างๆ บอกคนที่กอดผมไว้ด้วยลมหายใจสั่นๆว่าไม่เป็นไร..
....ปลุกปลอบ..ทั้งตัวเองและพี่โต ..บอกให้"เรา"ไม่หวั่นไหวและมีกำลังใจสุ้ต่อไป..
..."เรา"ที่ต่างกำลังหวาดหลัวว่าจะสูญเสียกันและกันไปทั้งคู่...
" กูทำให้มึงเดือดร้อน..."น้ำเสียงพร่าแหบของพี่โตดังขึ้นเบาๆ " เพราะมึงอยู่ใกล้กู..."
" พี่อย่าโทษตัวเองเลย..." ผมบอกเบาๆพลางยกมือโอบตอบคนที่กอดผมไว้แน่น...ปลอบใจไม่ให้พี่โตรุ้สึกผิด และโทษตัวเองมากไปกว่านี้...
" ....ไม่เป็นไรนะ กูจะช่วยมึงเอง.." พี่โตสูดหายใจลึก เอ่ยปากสัญญาด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงขึ้น " กูจะไม่ให้มึงเจอแบบนี้อีก.."
คำสัญญานั้นทำให้ผมค่อยๆหลับตาลงอย่างเชื่องช้า เบียดกายซุกซบแผ่นอกแกร่ง..หลับตานิ่งอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่คอยปกป้องมาตลอดเวลาที่ผ่านผัน..
....คำพูดของพี่โต พูดอะไรออกมาแล้ว..ทุกอย่างก็จะเป็นไปตามนั้น..
บอกว่าจะปกป้องคือปกป้อง บอกว่าจะดูแล มันก็คือแบบนั้น ..ไม่เคยผิดสัญญา ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง นับตั้งแต่วันนั้น..วันที่สัญญาว่าเราจะอยู่ข้างๆกัน วันที่นั่งมองสายฝนที่พร่างพรมและจับมือกันไว้ดั่งคำสัญญา..
" ครับ...ผมเชื่อ "
...เชื่อมั่น และไว้ใจในตัวผู้ชายคนนี้ มากกว่าใคร ...
" เนม....." เสียงคนพูดสั่นๆ...สั่นไหวและไม่มั่นใจเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่...ผมชะงักค่อยๆเงยหน้าไปมองสบตาคู่นั้น แต่ทว่าพี่โตเบือนหน้าหนี...ราวกับมีอะไรบางอย่างในหัวใจ..
"...ครับ....."
"...จำได้ไหม...ที่....ที่กูบอกว่ามึงเป็นคนสำคัญ...มาก....พอๆกับ.....กิ้ง...." คำพูดนั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว งวยงงปนไม่เข้าใจ และ....นึกขุ่นใจว่าพี่โตจะพูดเรื่องนี้ออกมาทำไม?
...จะพูดเรื่องคนที่พี่รักอีกคน...ในตอนนี้ทำไม?
".........." เสียงระบายลมหายใจยาวๆของผมและการนิ่งเงียบไม่ตอบคำ คงมากพอจะเป็นคำตอบของพี่โตแล้ว อ้อมกอดนั้นจึงค่อยรัดแน่นขึ้น ทว่าใบหน้าและแววตาของคนๆนี้ก็ยังเสมองไปทางอื่น ไม่ยอมสบตา..
"...แต่....ตอนนี้....." เสียงกลืนน้ำลายลงคอ ทำให้ผมยิ่งต้องขมวดคิ้วมุ่น พี่โตหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง สีหน้าเริ่มลังเล..ไม่แน่ใจ
" ตอนนี้มึงเชื่อกูไหม? เชื่อคำพูดที่กูพูดไหม? "
" พี่? "ผมเลิกคิ้ว สีหน้ายิ่งงวยงงหนักขึ้น...กับ....อาการลังเลและคำพูดที่ไม่ปะติดปะต่อของพี่โต...
"ตอบสิ...." คำพูดเร่งเร้า ทำให้สีหน้าของผมยิ่งงวยงงและขัดข้องใจ ทว่าเพราะอ้อมกอดที่ยังคงแนบแน่นและแววตาสั่นๆ ทำให้ผมค่อยผ่อนลมหายใจช้าๆ...พี่โต อาจจะคิดถึงเรื่องที่ผมเคยบอก ว่าไม่เชื่อถือคำพูดของเขา ไม่เชื่อ..และไม่ไว้ใจ...
....คำพูดที่เคยพูดเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่บางที มันอาจจะฝังใจ มันอาจจะมีความสำคัญมากกว่าที่คิด..
...หรือพี่โตต้องการความมั่นใจ ต้องการให้ผมเชื่อ และต้องการให้ผมยืนยันว่าจะอยู่ข้างๆกันแบบนี้..
"....เชื่อสิ....." ผมตอบสั้นๆ สบตาคนพูดเพื่อแสดงความจริงใจ พี่โตมองหน้าผม..และ.....ใบหน้าก็เริ่มลั่นเลิ่กเหลือบมองซ้ายขวาและปรากฏรอยแดงบวกกับท่าทีไม่มั่นใจ ดูแปลกตา และไม่เข้ากันสถานการณ์เอาเสียเลย
"....พี่...." ผมร้องทักไปอย่างงๆ กึ่งขัน แต่อ้อมแขนของพี่โตก็รัดแน่นขึ้น พร้อมๆกับใบหน้าที่ซุกลงกับไหล่...กอดแน่น...แนบแน่นมากกว่าครั้งไหน...
" ถ้าตอนนี้มึงเชื่อกูแล้ว...กูจะพูด.....พูดอีกครั้งนะ...." พี่โตกระซิบบอกเบาๆ พร้อมกันนั้นผมได้ยินเสียงสูดหายใจลึกและ...ลางสังหรณ์บางอย่างเริ่มตงิดๆ...
" ....ตอนนี้กูรู้แล้ว....เข้าใจชัดเจนแล้วว่าใครสำคัญมากที่สุด..."
" อยากพูดให้มึงรู้ และอยากให้มึงเชื่อ...เชื่อคำพูดของกูอีกครั้ง..."
ฝ่ามือที่กอดผมแน่น ค่อยผละออกมาและบีบกำไหล่ไว้ ใบหน้าแดงๆหายากของพี่โตมองมาที่ผมพร้อมกับสบตา...
...ผมองริมฝีปากคู่นั้น มันค่อยๆขยับ ขณะที่เสียงบางอย่างแทรกซึมเข้ามาในสมอง...ดังก้องเสียจนผมรู้สึกหูอื้อ...ตาลาย....
...คำพูดนั้น....
...คำที่บอกว่า...
รัก..
....................
เสียงเอะอะ...เสียงตะโกนและเสียงพูดคุยกันดังขึ้นมาใกล้ ทำเอาร่างของสองนักโทษที่อยู่ในห้องพยาบาลชะงัก โตถึงกับสถบอุบออกมาอย่างหัวเสีย กว่าจะยอมรับ กว่าจะเข้าใจ และออกปากพูดคำๆนั้นออกมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ แต่กลับถูกขัดคอด้วยเรื่องงี่เง่าไร้สาระอะไรอีกก็ไม่รู้
หันขวับไปมองหน้าของเจ้าคนป่วยที่บัดนี้ขึ้นสีเสียจนแดงก่ำน่ารักแล้วความหงุดหงิดที่พุ่งริ้วๆก็ค่อยลดลงไป โตแตะปลายนิ้วลงบนผิวแก้มของมัน รู้สึกถึงร่างที่สะดุ้งเอือกและดวงตาคู่นั้นที่เสหลบ น่ารักเสียจนต้องคว้าตัวมันมากอดแน่นๆอย่างอดรนทนไม่ไหว..
ปึง!!
เสียงประตูที่เปิดอ้า ทำให้ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองขมวดคิ้วมุ่น จำต้องละอ้อมกอดจากร่างของเจ้าตัวน้อยแสนรักไว้เมื่อมองเห็นร่างที่คุ้นตาถูกแบกมาด้วยฝีมือของนักโทษ และมีผู้คุมยืนมองด้วยสีหน้ายุ่งยาก หัวคิ้วขมวดมุ่น..
หันไปมองเจ้าคนข้างกายที่ค่อยยันตัวขึ้นมาจากเตียง จ้องมองภาพเบื้องหน้างงๆ สีหน้าแดงจัดของมันค่อยจางลงไปและเอื้อมมือมาเกาะเสื้อด้านหน้าไว้ ส่งสายตางวยงงไปยังภาพที่มองเห็น
โตถอนหายใจเบาๆ ยกมือลูบหัวมันแล้วค่อยดึงมันลุกขึ้นช้าๆ สภาพร่างกายโดยทั่วไปดีขึ้นมากแล้ว ไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนสะโหลสะเหลให้เห็นเมื่อได้พักผ่อนและความเครียดค่อยลดลง จูงมือมันลงจากเตียงแล้วพามายืนอยู่ข้างๆร่างของเจ้าคนเป็นหมอที่เคยดูแลคนอื่น...ซึ่งบัดนี้นอนนิ่ง ตาลอยๆยิ้มโง่เหมือนคนบ้าสติหลุด..
" เห...นั่นมัน? " ผมอุทานออกมางงๆเมื่อมองตามสายตาพี่โตแล้วพบว่าร่างที่ถูกหามเข้ามาคือพี่กันย์...ในสภาพเลือดไหลอาบศรีษะและหน้าผาก ดวงตาลอยเหม่อและท่าทีสติสตังไม่เต็มนั้นทำให้ต้องอ้าปากหวอ
" เกิดอะไรขึ้น ? "เสียงพี่โตถามเบาๆ ดังขึ้นข้างกาย เหลือบมองคนพูดพลันนึกถึงคำที่ได้ฟังมาเมื่อครู่ ...หัวใจก็กระโดดระทึกขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่รุ้กะละเทศเอาเสียเลย
...คำบอกรัก...
จากปากของ"คนข้างๆ"ที่บัดนี้บอกว่ารักและผมเป็นคนที่สำคัญที่สุด...
ดีใจไหม....ดีใจสิ ดีใจมาก...มากจนตัวเองยังคาดไม่ถึง
ฝ่ามือที่สัมผัสไหล่เบาๆนั้นทำให้ผิวแก้มร้อนผ่าว ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาพี่โต มองตาคู่นั้นแล้วก็ต้องหลบวูบด้วยความขัดเขินที่มาจากไหนไม่รู้มากมายนัก...
"...มันถูกตีหัวอยู่นอกห้องพยาบาล มึงอยู่ในนี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรเหรอ " เสียงถามของผู้คุมทำให้ผมค่อยดึงตัวเองมาสู่สถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง ผมส่ายหัว พร้อมๆกับพี่โตที่ขมวดคิ้วมุ่น ออกปากปฏิเสธ
" ไม่นี่...ไม่เห็นได้ยินเสียงร้องโวยวายอะไร "
" แล้วมึงล่ะ .." ผู้คุมหันมามองที่ผม สายตาสะดุดกับร่องรอยบนร่างกายผมเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้ว..
"...ผมหลับอยู่ เพิ่งตื่นเมื่อกี้..." และไม่ได้ยินเสียงอะไร...นอกจากคำว่ารักที่บัดนี้ยังก้องไปมา..
" ลองถามมันสิ " พี่โตหันมายักคิ้วล้อเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ หมั่นไส้จนต้องซัดกำปั้นใส่หลังเบาๆ แก้เขิน อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้วยังจะมีอารมณ์มาล้อ ..
"...โดนทุบจนสติสตังหายไปแล้วมั้ง... " ผุ้คุมออกปากบ่นแล้วส่ายหัว " แล้วจะให้ใครมาทำแผลให้ล่ะว่ะ ทุกทีเป็นคนรักษาวันนี้เสือกมาโดนเอง .."
ผู้คุมออกปากบ่นดังๆแล้วหยิบวิทยุสื่อสารประจำตัวที่เหน็บอยู่ข้างเอวมาติดต่อกับแดนอื่นเพื่อหาตัวหมอหรือใครก็ตามที่สามารถพยาบาลคนเจ็บได้ ก่อนจะเดินย่ำเท้าหนักๆออกจากห้องไปพร้อมกับออกปากไล่นักโทษที่มารุมล้อมรวมทั้งพวกเราสองคนให้ออกไปด้วย
" มันยังป่วย ! " พี่โตตะโกนเถียงเมื่อผู้คุมทำท่าจะไล่ผมให้ออกจากห้องและไปทำงาน แต่คนฟังส่ายหัว
" ยังไงก็เดินไหวแล้ว ทำงานไม่ไหวก็ออกไปพักข้างนอก " สิ้นเสียงผู้คุม พี่โตก็บ่นงึมงัมออกมาอย่างไม่พอใจ นัยน์ตาที่จับจ้องร่างพี่กันย์ซึ่งตอนนี้ค่อยหลับตาลงช้าๆด้วยสีหน้าราวกับหมดอาลัยด้วยหัวคิ้วที่ขมวดแน่นเข้าหากันช้าๆ...
"....ไปนั่งข้างนอกเถอะ " ที่สุดพี่โตก็ถอนหายใจเฮือกแล้วหันมาดึงมือผมให้เดินตามออกไป เเละเมื่อไม่มีร่างของเราสองคน พี่กันย์ก็ถูกทิ้งให้นอนเดียวดายอยู่บนเตียงพยาบาลเพื่อรอให้หน่วยรักษาพยาบาลของแดนอื่นเข้ามาดูแล..
ผมขมวดคิ้วแน่นอย่างคาใจไม่น้อย ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หันไปมองเสี้ยวหน้าของพี่โตที่ฉายแววครุ่นคิดบนหนักใจอะไรสักอย่างแล้วยิ่งชวนให้สงสัย แต่ก่อนจะได้ทักอะไรฝีเท้านั้นก็ค่อยหยุดลงตรงใต้ร่มไม้ ร่างของพี่โตหมุนกลับมาหาผมอีกครั้ง พร้อมกับนัยน์ตาที่จับจ้องและคำถาม...
" แล้วมึงล่ะ...รักกูไหม? "
ผมฟังคำถามแล้วชะงัก...อ้าปากหวอ...ชั่วขณะนึงนึกอย่างจะบ่นว่าคนที่ถามออกมาได้ไม่คิด ..
ถ้าไม่รัก ถ้าไม่ห่วง ถ้าไม่เชื่อใจ จะยอมถูกซ้อม จะยอมนั่งเงียบไม่ปริปากอะไรออกไปงั้นหรือ?
ขนาดนี้ยังจะมาถาม ว่ารักรึเปล่า..
ผมถอนหายใจแรง เม้มปากแน่นยามจ้องมองสีหน้าหวั่นไหว..ปนไม่แน่ใจนิดๆของคนตรงหน้า...ดวงตาที่วาววับพลันอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัวเมื่อรู้...เข้าใจว่าพี่โตถามมันเพื่ออะไร.
...ต่อให้ที่ผ่านมามันจะชัดเจนมากแค่ไหน แต่ตราบใดที่ไม่ได้ยินจากปาก ก็ยังมีเศษเสี้ยวความหวั่นไหว ความไม่แน่ใจลึกๆอยุ่เสมอ..
เพราะต่างก็หวาดหวั่นว่าจะไม่สามารถครอบครองสิ่งที่มีได้ตลอดไปด้วยกันทั้งคู่..
ผมวางฝ่ามือลงบนใบหน้าของพี่โต ค่อยๆสบมองแววตาคู่นั้น ...ดวงตาที่เเสนจะเคยคุ้น เมื่อได้ยินคำรักจากปากคนตรงหน้า ก็แทบไม่ต้องคิด...ไม่ต้องถามใจเลย ว่ารู้สึกเช่นไร
ในยามที่พบเจอสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ในยามที่ไม่มีใคร ไม่เหลือใคร ในยามที่ควรจะไม่พอใจหรือโกรธแค้นพี่โตที่ทำให้ผมต้องมาพบเจอกับสิ่งเลวร้าย...หัวใจ...ก็ยังคงเฝ้าคิดถึงและเชื่อมั่นในตัวของผู้ชายตรงหน้า..
ไม่ต้องถามแล้ว..
ไมต้องคิดแล้วว่ารู้สึกเช่นไร....
ผมเม้มปากน้อยๆรู้สึกถึงใบหน้าที่ผ่าวร้อนของตนเอง ฝ่ามืออีกข้างค่อยแนบลงบนใบหน้าของพี่โต ค่อยๆดึงให้คนตัวโตโน้มกายลงมาใกล้ ให้ตาสบตา..ให้เราได้มองหน้ากันและได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน..
ริมฝีปากของผมห่างกับอีกฝ่ายเพียงลมหายใจคั่น เสียงหายใจแผ่วกระชั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง และดวงตาที่ฉายแววห่วงหาอาทร..รักใคร่..อย่างไม่ปิดบังของพี่โตทำให้หัวใจที่เต้นแรงยิ่งตะโกนก้อง..
ผมค่อยๆทาบริมฝีปากลงบนเรียวปากหยักหนา แตะเบาๆ และเล็มทาบทับอย่างอ่อนหวาน...ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดด้วยหัวใจ
เสียงลมหายใจหอบสั่นของเราสองคนประสานกันชัดเจน หากแต่มันไม่ได้ดังมากมาย...หรือดังจนกลบเสียงของผม...เสียงกระซิบเอ่ยคำๆหนึ่งจากหัวใจ..
คำที่อยากจะพูดมานานแสนนาน...
"...ผม...รักพี่ครับ..."
...................
ความมึนงง...ความปวดหนึบตรงท้ายทอยเป็นผลให้ดวงตามัวพร่าจนต้องหลับตาลง รู้สึกแสบร้อนและสัมผัสได้ถึงกลิ่นของยาที่โชยชัดเจน กันย์กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ รู้สึกถึงลำคอที่ปวดหนึบ อ้าปากรับยาจากเสียงบอกเบาๆและกลืนเม็ดยาขมๆส่งผ่านลำคอเพื่อหวังว่าความเจ็บปวดจากรอยแผลนี้จะบรรเทา
รอยแผลที่ปรากฏและรอยเลือดถูกเช็ดออกและดูแลเรียบร้อยแล้วด้วยฝีมือของแพทย์ประจำเรือนจำที่เคยคุ้น กันย์ครางขอบคุณอีกฝ่ายในลำคอเบาๆ ก่อนจะทรุดกายลงนอน ดวงตาปิดพับลงเพราะไม่อาจจะทนรับแสงจัดจ้าที่ลอดทอมาจากหน้าต่าง..
..หัวใจปวดหนึบ...มึนชาไปด้วยความผิดหวังและรวดร้าว..
เจ็บ...เจ็บเสียจนแทบไม่อยากหายใจ เจ็บจนไม่รุ้จะตัดสินใจเช่นไรต่อ...ไม่รู้จะทำอย่างไร..
นอนนิ่งซึมซับความรวดร้าวและความพ่ายแพ้จากแผนการที่พังยับไม่มีชิ้นดี หัวใจรวดร้าวและผิดหวังจนแทบคิดอะไรไม่ออก โสตประสาทอันเลือนรางบอกให้รู้ว่ามีร่างของใครสักคนเข้ามาภายในห้อง ประตูปิดลงเบาๆไม่นานฝ่ามือของใครสักคนก็วางลงบนแผ่นอก แตะเบาๆคล้ายจะอยากรู้ว่าหัวใจเขาเขากำลังอยู่ดีไหม หรืออยากรู้ว่าตัวเขากำลังหายใจอยู่รึเปล่า..
" ผมบอกแล้ว...ให้มาร่วมมือกัน...พี่ก็ยังปฏิเสธ "...น้ำเสียงนั้นค่อยคุ้นหู...กันย์ขมวดคิ้วรู้สึกถึงฝ่ามือที่ไล้แผ่นอกช้าๆและสัมผัสของลมหายใจผะผ่าวใกล้ๆ...
"...ออกไปห่างๆได้ไหม..." เขาเอ่ยเสียงเรียบ...ไม่สนใจลมหายใจที่สะดุดลงของอีกฝ่าย ไม่คิดจะเปิดนัยน์ตาไปมองดูแววตาหรือใบหน้าของมัน " มีอะไรก็ว่ามา...เป้.."
"...ผมมาถาม..." มันเอ่ยขึ้นมาเบาๆ...ละมืออกจากแผ่นอกของเขาแล้ว เหลือเพียงปลายนิ้วที่แตะลงบนท่อนแขน...
" ว่าตอนนี้ พี่จะคิดสนใจแผนการณ์ของผมได้หรือยัง? "
กันย์ชะงักกับคำพูดนั้น...พลันนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และความพ่ายแพ้ย่อยยับของตนเอง...
เขาขยับยิ้มอย่างอ่อนเปลี้ย ผ่อนลมหายใจแผ่วเบา...
" นั่นสินะ "
...........
ตอนนี้รักพี่โตมาก :impress2: โซโฮก ที่สุดพี่ก็อ้าปากบอกรักแล้ว..สิริรวมกว่าจะรู้ตัวก็สามปีกว่า นี่ถ้าไอ้เนมมันไม่โดนแบบนี้อีกนานไหมเนี่ยกว่าจะยอมอ้าปาก
ส่วนเนม.....โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมาเนาะ..เอาคำว่าที่รักของพี่โตไปปลอบขวัญน้า~ :กอด1:
...และ...พี่กันย์&เดอะเป้.. คู่ชั่วกำเนิดใหม่เรอะ (555+) อันนี้ก็ต้องรอกันต่อไป
ปล. ชื่อตอน ความจริงแล้วคือ เดินหน้าต่อไป >>> (กร้ากกก โดนเตะ :z6:) อ่ะล้อเล่นน~~
ขอบคุณที่ติดตามค่า :L2:
-
มันเศร้าปนดีนะพี่โตรู้ใจตัวเองมากขึ้นได้บอกรักกันเบาๆๆ
โอ๊ยยยยยยย ชอบบบบบบ :man1:
แต่รมเสียตอนอิพี่กันย์กะอิเป้นี่ละ
อิ่กันย์มันยังไม่สำนึก หึหึ น่าจะโดนเยอะกว่านี้นะ
ไม่เสียใจเลยที่สมน้ำหน้ามันก่อนหน้านี้ ยังจะทำชั่วได้อีก
อิ2คนนี้ให้มันคู่กันไปเลย เลวดีแท้ รมณ์ดีตอนคู่พี่โตกะเนมนี่ละมาเจออิคู่นี้ เพลียเลย
ดิทๆๆ+1ให้พี่โตกับเนม :impress2: แต่อยากจะลบให้อิพี่กันย์กะอิเป้จริงๆๆๆ :m31:
-
หวานปนขม(ขื่น)ชีวิตในคุกนี่มันต้องทรหดอดทนจริงๆ
-
โอ๊ยยยยยย พี่โต unseen :mc4:
มันหวานปนขม(มาก)นะตอนนี้ ฮาๆ แต่ น่ารักอ้ะ
ฮาชื่อตอน(ที่แท้จริง) :laugh:
-
เอิกๆๆๆ พี่โต กับเนมจะหวานกันไปไหนค้า
คนอ่านนั่งบิดไปบิดมาเพราะความอายเน้
เขิลแทนค้า :o8:
-
+1 ให้ความกล้าของพี่โต ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิจฉา เนมอะ >"<
-
แบบว่าใจเต้นไปกับหนูเนมเลย >.<
คู่นี้มีมาให้เขิลเป็นพักๆ สลับกันไปมากับ "ขื่น"
เดี๋ยวเขิล~ เดี๋ยวขื่น - - เป็นงี้มาตลอด
คราวนี้มาแนวหวานๆ ชวนเขิน อ่า..คราวหน้าจะเป็นไงน้อ??
เอาเหอะ อ่านมาขนาดนี้ มาแบบไหนก็รับได้หมดแล้ว
..แต่ก็เจ็บจี๊ดๆอยู่เหมือนกัน - -
คู่สามผี อันนี้ก็ฮาร์ดคอเสมอต้นเสมอปลาย
อ่านแล้วกินข้าวไม่อร่อย นอนไม่หลับ เหวี่ยงคนแต่ง O.O!!? ไม่ใช่แระ ล้อเล่น
สามคนนี่..ไม่รู้ว่าจะใช้คำว่า สงสาร หรือ สมเพช ดี - -
แต่ก็นะ เรื่องแบบนี้มันพูดยากกกกกก..
กันย์ วิทย์ เออ จะยังไงกันต่อไปน้อ? ท้ายสุดแล้วจะรักกันได้มั้ย?
อาจจะมั้ง..ก็แหม เค้าเป็น "ศัตรูที่รัก" กันนิ หึหึ..
แต่รัก กับ อยู่ด้วยกันมันก็เป็นคนละเรื่องกัน - -
จะว่าไป..ถ้าเฮียโตออกจากคุกนี้ไปได้ ก็คงมีสภาพไม่ต่างจากสามผีนี้
อ่า..ฮาร์ดคอมากมาย
-
เป็นตอนที่ทำกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคประสาท
เพราะ อารมณ์มันตัดกันเหลือเกิน
ทั้ง หดหู่
ทั้ง อ่อนหวาน
ทั้ง เศร้า
ทั้ง เครียด :really2:
-
แอร๊ !!!!!!!!!!!!
ตอนนี้หวานหยดย้อย :-[
ดีใจด้วยนะ ในที่สุดก็รู้ใจกันซะที
สงสารน้องเนมกะพี่โตมาก ยังมีหลายสิ่งที่ต้องฝ่าฟัน
อีเป้กะอีพี่กันย์นี่สงสัยมันจะมีแผนชั่วแน่นอนเลย :fire:
-
แอร๊ยยย หวานๆๆๆๆ พี่โตเท่คอดๆๆๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆๆ :o8:
บอกรักกันเบาๆ เฮ้อ มีความสุข แต่ความทุกข์กำลังรอยู่ :z3:
จะสุขก็สุขไม่สุดซะทีเนอะ :เฮ้อ:
-
กว่าจะบอกรักได้สักทีนะพี่โต อื้อหืออออ เค้าลุ้นจนจะบ้าตายอยู่แล้ว
กรี๊ดดดดดดดด เขิลแทนหนูเนมจริงๆๆค่ะ
-
โดนเต็มๆ
กันย์-เป้
"คู่ชั่วกำเนิดใหม่"
เลวยิ่งกว่าเลว
อย่างน้อยๆ ก็ยังเห็นฟ้าใส ในคุกบ้างล่ะนะ
เนม ได้เลื่อนสถานะเป็นเอก วิ๊วววววว
-
พี่โตสุดยอด o13
ต่อไปคู่นี้คงหวีตหวานกันชิมิ :z1:
-
ในที่สุดเค้าก็บอกรักกันแล้ว แม้ว่าจะมีมารมาให้ขาดช่วงสะดุดกึกก็ตาม
เป้มันชั่วมากเหมือนอยู่ด้วยกัยพวกเดียวกัยยัง ยังมีซ้อนแผนซะงั้น
-
โตเนมหวานมากกกกกกกกกก ><
-
ตอนนี้หวานมากเลยยย :o8:
อ่านแล้วเขินน 555555555
-
ขัดใจกับอิพี่กัณ อิเป้มาก มาก่อความวุ่นวายอีกแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :fire:
-
:o8:
เขินเว่ยยยยยยยยยย เขินนนนนนนนนน ... อ่านตอนพี่โตบอกรักแล้วรู้สึกเขินจนต้องแอบยิ้มคนเดียว
ในที่สุดก็หมดข้อกังขาในใจไปอีกเรื่อง แต่ก็ยังเหลือเรื่องไอ้ผู้คุมอีก พี่โตจะทำยังไงถึงจะปกป้องเนมได้เนี่ย
เขินอยู่ดีๆ พอเจอกันย์เข้าไป รู้สึกเพลียใจจริงๆ :เฮ้อ:
ไปร่วมมือกันก็จับคู่กันไปเลยนะ กันย์เป้ เลวๆงี้เหมาะสมกันดี :z6:
-
โตเนม กรี๊ดกร๊าดมากตอนนี้
ไอ่พี่กันย์กับไอ่เป้ วางแผนชั่วอะไรอีกสินะ = =
-
พี่โตกับน้องเนมหวานกันดีจริงๆ :กอด1:
ใจจริงเชียร์กันย์วิทย์แต่ตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว
แต่จะให้พี่กันย์กับเป้ :a5: ไม่นะคู่นี้รับไม่ได้ :z3:
-
โอเคค่ะ เดินหน้าต่อไป 55
-
หื้อออ :o8: :o8:
หวานซึ้ง แบบ ปะแล่ม ปะแล่ม.
บอกรักกันซักที! :กอด1: :กอด1:
ปล. เบื่อ นังกันย์ นังเป้ มาก ๆ
พี่คนแต่ง ไม่น่าเอามันมาใส่ตอนท้ายให้เสีย อรรถรส เลยค่ะ
อีพวก จร. เรนเจอร์!~ :z3:
-
ฮ่า ๆ พี่โตรู้ชัดแล้วใช่ไหม อิอิ o13 +1 สุดยอดครับพี่ :z2: กำเนิด คู่โครตชั่ว เหรอ เป้ กันย์ :z2:
-
มานั่งรอตอนต่อไป
ปล.ขอความหวานระหว่าง เนม กะ พี่โต เยอะๆนะคะ
:m25: :m25: :m25:
-
อ่านแล้วซาบซึ้งมากเลยค่ะ โอ๊ยยยย...ชอบพี่โตน้องเนมไม่ไหวแล้ววววววว
คุณSerinเขียนแต่ละเรื่องทำเราบ้าพระเอกไม่ไหวแล้วค่ะ ทั้งพี่โตทั้งท่านชีค
ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขมากๆค่ะ เหมือนรอฟังคำนี้มานาน
-
โอ้ย ตอนนี้หวานอ่ะ >_____< ในที่สุดไอพี่โตก็บอกรักเน๊มเนมสักที :กอด1:
รอมานาน :-[ อ่านแล้วชอบอ่ะ น่ารักกกก คิดหน้ายับๆช้ำๆของเนมแต่ต้องอาย
เพราะคำว่ารักจากพี่โต แล้วอยากทำร้ายตัวเอง o18 ชอบอ่าาาาาา
อย่างน้อยก็มีอะไรให้ชื่นใจกับคนอ่านทีลุ้นอิ๊บอ๊ายมาหลายตอนละนะ :laugh:
อ่านฟิคเรื่องนี้ทีไรลุ้นจนปวดหัวทุ๊กกกกกกที :เฮ้อ: แล้วกัณฑ์นี่อะไรอีกเนี๊ย :angry2:
ไอเป้อีกตัว :beat:
-
ถ้าพี่กันย์ร่วมมือกับไอ้เป้
:a5:
บรรลัยล่ะ :z3:
-
ตอนนี้นี่ หวานแบบคาวเลือดจริงๆ555 พี่โต ในที่สุดเฮียก็รู้ใจตัวเองสักที! เฮ้อออ ปล่อยให้ดราม่าแตกอยู่ตั้งนาน
กันย์แอบน่าสงสารนิดนึง แต่ที่เหลือสะใจล้วนๆ ถ้ากันย์กับเป้มาร่วมมือกันนี่....โลกาวินาศจริงๆ=[]= คู่ชั่วคนนึงแรดคนนึงเนียน
-
ไม่ใช่ว่ากันย์กับเป้ได้กันนะ :m31:
เราเชียร์กันย์-วิทย์นะ
-
เรื่องราวเกี่ยวกับในคุก อร๊ายยยยย เป็นอะไรที่โดน เพราะมันจะปนไปด้วยเรื่อง.... ฮ่าๆๆๆละในฐานที่เข้าใจ อิอิ
จะขอติดตามต่อนะคะ สู้ๆๆๆ ><~
-
ถ้า กันย์ กับ เป้
ไม่นะ :z3:
-
ตอนนี้เป็นตอนที่หวานที่สุดในสามโลกเลยคร่า :-[
ในที่สุดเฮียโตก็บอกรักหนูเนมสักที กรี๊ดกร๊าด o13
ส่วนคู่สามพี ใจจริงเชียร์ วิทย์กับกัณน้า
อย่ากำเนิดคู่หูนรกแตก (กัณ เป้) คู่ใหม่เลย ไม่เอาน้า ไรท์เตอร์ขา
ขอวอนอย่าเลยน้าๆๆๆ หนูกลัวค้า :a5: :m31:
-
ไอ้เป้มันกลับมาหลอกหลอนอีกแล้ว :laugh:
กลับมาไม่มาเปล่า ยังจะลากพี่กันย์เข้าไปอีก
ว่าแต่ "นั่นสินะ" ของพี่กันย์นี่มันหมายความว่ายังไง?
SAY YES! หรือ SAY NO!
หวังว่าจะNO ฮ่าๆๆๆ
Ps.คำว่ารัก มันลอยอยู่เต็มกระทู้ Bad Guy แล้วล่ะ :-[
-
รอ รอ รอ ตอนต่อไป
:call: :call: :call: :call:
-
หวานแบบหดหู่นะ สงสารเนม ซวยแท้ๆ
ไอ้พี่กันย์ ยังไม่เลิกคิดทำเรื่องอีกเหรอ
-
อ่านมาแต่ละตอนหัวใจเหมือนถูกบีบขั้นอย่างรุนแรง :เฮ้อ:
แต่พออ่านมาถึงตอนที่พี่โตบอกรักน้อนเนม โอ้แม่เจ้า
หัวใจมันชุ่มช่ำเหมือนได้น้ำฝนชโลมใจยังไงยังงั้น :o8:
รอคอยคำนี้มานานมากในที่สุดก็บอกน้องเนมสักที แหมมีความสุขที่สุดเลยอิชั้น :angellaugh2:
แต่ไอ้พี่กันย์อะไรอีกเนี่ยคิดว่าจะคิดได้แล้วนะ ยังจะมาร่วมมืออะไรกับไอ้เป้อีก ชิชะ แล้วตัวเองอ่ะปากบอกว่า
เกลียดวิทย์ เกลียดแน่เหรอเจ้าค้ะ แน่ใช่ไหม อย่ามาเสียใจทีหลังนะเจ้าค้ะ อิชั้นจะสมน้ำหน้าให้ :angry2:
-
ร้าย มาก
ไอ่ เป้ เกลียด นาย หว่ะ
-
...พี่กันย์&เดอะเป้.. คู่ชั่วกำเนิดใหม่เรอะ <<<< ประโยคนี้โดนใจมาก
พี่โตอ่ะ ทำซึ้งตลอดเลยยยยยยย นังเลงอะไร๊หวานโคตร
น้องเนมไม่รัก ไม่หลงก็บ้าแล้ว
ปล.เริ่มนึกถึงพี่กันย์ตอนดีๆ เป็นเทวดาตอนแรกไม่ออกแล้ว พี่กันย์ตอนนี้คืออะไร ความรักนี้ทำได้ทุกอย่างจริงๆ
-
โตเนมแฮปปี้ แต่สามพียังโซแซด :sad4:
แต่ดูแล้วเฮียพี่กันย์จะเริ่มออกตัวแรงกว่าเดิม o22
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ รอพี่โตน้องเนมซำเหมอ o13 :bye2:
-
ไม่ได้เข้าเล้านานมากกกก
พี่โตน่ารักมากมาย กีสๆ :-[
-
โตเนมบอกรักกันแล้ว แอร๊ยยยยย :o8:
แอบสงสารกันย์นิสนึง อิอิ
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟ
-
กรี๊ดดังๆ ให้กับคำว่า "รัก" ของคุณท่านพี่โต :laugh:
กันย์+เป้ เนี่ยนะ ม้ายยยยย :serius2: :serius2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดให้ดังๆกับตอนนี้ อิอิ
ในที่สุดพี่โตรู้ตัวสักที
หลังจากห่างหายไปนานกลับมาเกือบอ่านตามไม่ทัน
จำได้ว่าเลิกอ่านไปหลังจากจบภาคหนึ่ง
เพราะว่า เครียดดดดดดดดดดดดดดดดด>O<
อ่านเรื่องนี้ต้องใช้สมองไปยิ่งกว่านั่งเรียนซะอีก
อ่านไปก็สงสารน้องเนมไป หมั่นไส้พี่โตนิดๆ งงกับสามผีหน่อยๆ
อยากขอคารวะคนเขียนจริงๆ
เขียนได้ดีมากๆอ่านไปไม่มีตอนไหนที่ไม่อิน เข้าถึงอารมณ์มากๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ
รอตอนต่อไปคะ^^
-
อ่านจบภาคแรกเองอ่ะ
ยังอ่านภาคสองไม่จบเลย
แต่ป๋ามันจะทำของมันอีก
-
:call:
-
ความรัก....บางทีมันก็เจ็บปวดอย่างที่จิตใจเกินจะทนรับ
ความรัก....บางทีมันก็โหดร้ายจนแทบอยากจะทิ้งลมหายใจไว้
ไม่ว่าความรักจะเจ็บปวดหรือโหดร้ายเพียงใด....คนก็ยังเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้
-
มานั่งพับเพียบเรียบร้อยรอค่ะ :o8:
ไรท์เตอร์เจ้าขา เมื่อไรจะอัพค้า :call:
มารอตั้งแต่เช้าแว้วน้า :เฮ้อ:
-
ชะเเว๊บไปดูอีกกระทู้...บอกว่าจะมาตั้งแต่เมื่อวาน
แล้ววันนี้กำลังจะหมดไปอีกวัน...น้องปุ้ยก็ยังไม่มา :เฮ้อ:
-
Improbable 23 : หลับตา
โน๊ตดนตรีบนแฟ้มกระดาษขนาดเอสี่วางอยู่บนโต๊ะ ผมหยิบมันมาวางไว้บนที่วางโน๊ต ไวโอลินสีมะฮอกกานีวางอยู่ในกระเป๋าบุนวมขนาดพอดี เอื้อมมือไปรับ pitch pipe จากอาจารย์ธีระมาตั้งเสียงตามปกติ...ในยามบ่ายสองของวันธรรมดาๆวันหนึ่งในแดนสิบสอง
จะแปลกไปบ้างก็ตรงร่างของใครสักคนที่ผมเคยคุ้นนั่งกอดอกจับจ้องมาจากนอกห้องเรียน หน้าตาออกจะบูดบึ้งเมื่อผู้คุมไม่ยอมให้ผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามาในห้องเรียนวิชาดนตรี..
เหลือบมองคนที่เข้ามานั่งข้างในไม่ได้ก็ยังอุตส่าห์ไปจับจองร่มไม้หน้าห้องเรียน แล้วเรียกพรรคพวกไปลากเอาเจ้าม้าหินอ่อนผู้โชคร้ายมาใช้เป็นที่นั่ง ส่งสายตาวาวๆจ้องมองมาภายในอาคารจนชาวบ้านเขาเกร็งกันเป็นแถบๆ เพราะไม่รู้ว่าวันนี้พี่โตแกผีเข้าหรืออะไรยังไงถึงได้นึกมานั่งอยู่ตรงนี้ ....มานั่งจ้องคนเขาจะซ้อมดนตรีกันแบบไม่ให้คลาดสายตา..
อาจารย์ธีระถอนหายใจเบาๆเมื่อนักโทษรายหนึ่งนั้นเล่นจบไป ได้ยินเสียงเอ่ยปากบอกให้ฝึกซ้อมแบบเนือยๆ ขณะที่ผมพลิกโน๊ตเพลง kiss in the rain แล้ววางลงบนที่วางอีกครั้ง ด้วยวันนี้ตั้งใจว่าจะเล่นเพลงนี้เพื่อฝึกซ้อม..
" สมาธิเสียหมด " เสียงคนสอนบ่นเบาๆทำให้ผมที่กำลังเอาไวโอลินพาดบ่าชะงัก...มองหน้าอาจารย์ธีระงงๆ
"....ก็มานั่งอยู่อย่างนั้น ใครเขาก็นึกว่าทำอะไรไม่ถูกตาเข้า พาลจะเกร็งจนคิดอะไรไม่ออกไปใหญ่ " คำกล่าวหานั้นมาพร้อมกับสายตาเชิงตำหนิตรงแน่วไปยังชายหนุ่มที่คุณก็รู้ว่าใครแล้วถอนใจยาว ไม่วายทิ้งหางตาเป็นคำถามมาใส่ผมราวกับเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเสียอย่างนั้น อะไรกันฟ่ะ
" ช่วยไล่ๆออกไปได้ไหม ? "
" ....... " เอางั้นจริงเหรอ? จะเอางั้นจริงดิ อยากให้ผมโดนกระทืบหรืออยากจะโดนกระทืบเองล่ะครับอาจารย์ธีระ..คิดจะขัดใจพี่โตแกต้องดูเลเวลตัวเองด้วยนะครับ
ผมเหลือกตามองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วได้แต่นิ่งไม่ตอบคำ ท่าทีฝ่ายนั้นก็คงรู้ดีว่าเราต่างไร้ปัญญาจะจัดการอะไรกับบอสตัวนี้พอๆกัน จึงได้แต่บ่นงึมและถอนหายใจเท่านั้น ไม่มีทางจะไล่พี่โตออกไปไหนได้ เพราะมันก็ไม่ได้ผิดกฏหรืออะไร พี่โตไม่ได้เข้ามายุ่งยามข้างในห้องซ้อม ก็แค่นั่งฟังดนตรีแค่นั้น ต่อให้นักโทษรายอื่นจะเกร็งจนเยี่ยวราด มันก็ไม่อาจใช้เป็นสาเหตุการไล่พี่โตออกจากอาณาบริเวณนี้อยู่ดี
คิดแล้วก็โคลงหัว ไม่รู้ว่าพี่โตเป็นอะไรขึ้นมานะช่วงนี้...นับแต่ผมกลับมาจากขังเดี่ยวเมื่อสองวันก่อน พี่โตก็มีท่าทีแปลกไปจนผิดหูผิดตา หลังจาก...เอ่อ...บอกว่ารักกันให้ดีใจแล้ว อีกวันพี่โตก็ไปหาป๋าคาดว่าน่าจะเอ่ยปากให้ฝ่ายนั้นจัดการเรื่องพัศดีให้แน่ๆ เพราะตอนนี้ผมยังไม่ถูกเรียกไปสอบสวนหรือทำอะไรอีก แล้วจากนั้น...อ่า พี่โตก็แปลกไป...มันก็ไม่ใช่การทำตัวแปลกไปแบบ...ผิดปกติหรือชวนสงสัยหรอกนะ แต่ว่ามันเป็นการผิดปกติไปในแง่ของความหวานเอาใจใส่กันและตามติดชนิดไม่ยอมให้ผมคลาดสายตาไปไหนอีกแล้ว กระทั่งมาซ้อมไวโอลิน ยังตามมาและนั่งเฝ้าแถมสั่งให้ผมซ้อมให้เห็นเสียด้วย..
บางที....เหตุการณ์ที่ผมถูกพาตัวไปโดยที่พี่โตไม่รู้ และเหตุการณ์ที่เราได้แต่เฝ้าคิดถึงกันและกันโดยทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น อาจจะส่งผลกระทบในใจของผู้ชายที่ผม...รัก... มากกว่าที่คิดก็ได้..
ใช่ไหมล่ะ โดยเฉพาะเมื่อผมเป็นคนรัก...ของพี่โตด้วยแล้ว...
เผลอยิ้มแล้วกดน้ำหนักมือขึ้นอีกนิดทำเอาผิดคีย์จนต้องสะดุ้ง ไอ้เนมหน้าแดงจัดทั้งด้วยความเขินปนกับความอับอายต่อสายตาตำหนิของอาจารย์ธีระ นึกก่นด่าตัวเองสักสามสี่รอบฐานคิดฟุ้งซ่านจนเป็นผลต่อการฝึกซ้อม
อ่ะ แต่มันไม่ใช่ความผิดผมนะ ก็ใครบอกให้พี่โตมันมานั่งอยู่ตรงหน้านี่ล่ะ ใครบอกให้พี่โตมายิ้มแป้น ทำตาหวาน เท้าคางมองหน้าไอ้เนมด้วยสายตาแบบนั้นกันเล่า...โอ้ยยย มันเขินนะเฟ้ย แถมยังสุขสุดๆ อ้ากก บ้าไปแล้ววววว
ค้อนขวักใส่คนที่ยังนั่งทำตาหวานใส่ไม่เลิก สติฟุ้งซ่านเพราะท่าทีแปลกๆกับตาหวานๆนั่นที่มองมาทีทำเอาอ่อนยวบยาบ นี่มันอะไรกัน!!!! ผมกับพี่โตรู้จักกันมาสามสี่ปีแล้ว ล้วงลักควักไส้เห็นกันชนิดที่ไม่เหลืออะไรจะมาอายแล้วแท้ๆ แต่ทำไมไอ้คำว่ารักคำเดียวมันทำให้เราเป็นไปได้ถึงขนาดนี้กันเนี่ย
สูดหายใจลึก พาดไวโอลินขึ้นบนบ่าอีกครั้งและตั้งใจฝึกซ้อมให้สติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้งก่อนจะถูกอาจารย์ธีระแกเตะโด่งถีบออกไปนอกห้องด้วยความหมั่นไส้จัด ผมหลับตาลงช้าๆ สิ่งสุดท้ายที่มองเห็นก่อนหลัลตาลง ยังคงเป็นใบหน้าของพี่โตและรอยยิ้มที่ผมชอบเช่นเคย...
ผมสูดหายใจลึก...ใบหน้าประดับรอยยิ้ม ยามเมื่อนึกถึงเนื้อเพลงและเรื่องราวที่ผ่านพ้น...
และ...นึกถึงรอยยิ้มกับใบหน้าของพี่โต
ใช่...Kiss in the rain นี่ล่ะ...เหมาะสมที่สุดแล้ว..
.....
"ทำแบบนั้น ชาวบ้านเขากลัวหมดเลยรู้ไหม? " ออกปากบ่นทันทีที่ออกมาจากห้องซ้อม แต่คนฟังทำท่าเฉยเสียแล้วขยับไหล่สองสามทีราวกับส่งสัญญาณ... ไอ้เนมกลอกตาหน่ายๆก่อนจะออกแรงบีบนวดไหล่ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองไปด้วย...ถึงจะบอกว่ารักแต่เรื่องใช้งานมันคนละเรื่องครับ ชิ
" ทำอะไร แค่มานั่งฟังเพลง "คำแก้ตัวนอกจากจะไม่แนบเนียนแล้วยังฟังไม่ขึ้นอย่างรุนแรง
" ร้อยวันพันปีไม่เห็นชอบ แล้วไหงช่วงนี้ถึงนึกอยากฟังขึ้นมาได้ล่ะ " ออกปากจิกกัดอย่างรู้ทัน ฝ่ามือที่นวดบนไหล่รู้สึกถึงอาการสะดุ้งอย่างคนมีชนักติดหลัง ทั้งน่าขำและนึกอาดูรจนต้องแอบยิ้ม..ยิ้มไม่ให้ใครเห็นบนหลังพี่โตนั่นแหละ...
" ก็น้องเนมที่รักเล่นนี่ ไม่อยากฟังได้ไง จริงไหม? " วาจาที่พูดออกมาอย่างไม่อายปาก ทำเอาผมที่กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่สะดุ้งเฮือก ผิวแก้มร้อนผ่าวจ้องมองคนพูดที่ไม่แสดงอาการขัดเขินใดๆราวกับพูดประโยคธรรมดาสามัญประมาณ"กูหิว"อย่างไรอย่างนั้น มองแล้วนึกอัศจรรย์ใจในความหนาของใบหน้าเสียจริงๆ...แม่เจ้าโว้ยยย
" น้องเนมที่รักเล่นมานานแล้วครับถ้าพี่โตไม่รู้.." ผมออกปากสวนกลับทันทีด้วยไม่ยอมให้ตัวเองต้องมาเขินแทบบ้าอยู่คนเดียว...เหมือนจะได้ผล เพราะพี่โตชะงัก....แล้วหัวเราะหึๆ
ฝ่ามือของผมที่บีบนวดไหล่คนตัวโตอยู่ถูกดึงรั้งได้อย่างง่ายดาย ปลายนิ้วกร้านไล้หลังมือและปลายเล็บสีขาว นัยน์ตาสีเข้มหันมาสบมองแววตาของผมที่อยู่ใกล้ๆ..ทั้งหวานเชื่อมเสียจนชวนให้ใจสั่น
" อยากอยู่ด้วยกัน...ไม่ชอบหรือไง? " แค่นี้ทำผมเขินไม่พอใช่ไหม คนพูดถึงได้เอาหน้าผากมาแนบชิด ออกแรงโขกเบาๆกับหน้าผากของผมพอให้รู้สึก ตาคู่นั้นจ้องเขม็ง..แสดงความรู้สึกออกมาอย่างไม่ปิดบัง..
อยากจะยิ้มเขิน หรือหัวเราะแก้ขวยแล้วออกปากต่อล้อต่อเถียงเช่นที่เคยเป็น ทว่าใจความบางอย่างของบทสนทนา แววตา หรืออะไรสักอย่างนั้นทำให้ผมชะงัก..แขนข้างที่ว่างซึ่งเกาะอยู่บนไหล่หนาย้ายลงมาที่สอดเข้ากับบั้นเอวพร้อมกับกอดไว้แน่น..
" ชอบสิ " หัวเราะหึๆเมื่อพี่โตรั้งตัวให้นั่งลงบนตัก ตากวาดมองรอบๆเผื่อใครมาเห็น แต่เมื่อห้องดนตรีปิดแล้วและไม่มีร่างของผู้คุมหรือสิ่งมีชีวิตชนิดใดอยู่จึงยอมนั่งลงและเอนกายพิงแผ่นหลังแกร่งอย่างว่าง่าย...รับไออุ่นจากตัวคนซึมซับและถ่ายทอดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว..
" ร้อนจัง..." ริมฝีปากชื้นแนบลงบนผิวเนื้ออ่อนตรงซอกคอ ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปไล้บั้นเอวช้าๆ..เสียงกระซิบที่แฝงนัยยะที่รู้กันดีเป็นของพี่โตคนเดิมไม่ผิดแน่ คนที่พลิกจากสถานการณ์หวานๆมาหื่นได้หน้าตาเฉย ..
" ปล่อยสิ จะได้หายร้อน " ตอนนี้เวลาคงปาเข้าไปสามโมงกว่า แดดร้อนเปรี้ยงยังไม่หายไปไหนเลย มากอดรัดอะไรกันตรงนี้ก็สมควรจะร้อน และเพราะมันร้อน มันจึงไม่สมควรที่จะทำอะไรมากกว่ากอดด้วย
" น่า....." ฝ่ามือยังรุกไล่ไม่ยอมแพ้..ริมฝีปากยังตามขบกัดไม่หยุด จนชัดจะเสียใจที่ตัวเองเลอซาบซึ้งกับบรรยากาศหวานๆเมื่อครู่ซะจริงๆ
" ไม่เอา....ตอนกลางคืนเถอะ " ผมไม่ได้หื่นนะ บอกไว้ก่อน แต่ถ้าห้ามอย่างเดียวมีหรือพี่โตจะฟัง ต้องหลอกล่อถ่วงเวลาสิ อยู่กิน เอ๊ย อยุ่กันมานานก็พอรู้นิสัยอยู่หรอก
" เฮ้อออ ก็ได้ " ที่สุดพี่โตก็ยอมละมือออกจนได้ ฝ่ามือนั้นเปลี่ยนจากสอดไล้บั้นเอวเป็นกอดไว้แทน พร้อมกับปลายคางพาดลงบนไหล่ผมโยกตัวกอด ออดอ้อนราวกับเด็กน้อยเสียอย่างนั้น
เปลี่ยนอารมณ์เร็วจนตามไม่ทันจริงน้า... ไอ้เนมได้แต่บ่นอยู่ในใจ จำยอมให้พี่โตกอดไว้เหมือนตุ๊กตาแต่โดยดี..
" ...เนม...."
" หืม..." ตากำลังมองท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีเงียบๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พี่โตก็สงเสียงทัก ผมครางรับไปส่งๆก่อนจะหลับตาลงช้าๆ..
"...ตอนที่...ถูกสอบสวน " ใจความเครียดเคร่งไม่น้อยทำให้นัยน์ตาต้องลืมขึ้นในที่สุด..ผมเม้มปากเข้าหากันช้าๆเมื่อคิดถึงโมงยามอันน่าหวาดหวั่น " พัศดี..มันพูดอะไรเกี่ยวกับพวกป๋าไหม?"
" เอ๋ ?" ผมชะงัก...เบิกคิ้วงงๆ
" ...เมื่อวานไปหาป๋ามา..มันบอกว่ายังตกลงเรื่องสอบปากคำไม่ได้เลย " นั่น...หมายความว่าผมอาจจะต้องถูกเรียกไปอีกหรือ?
" ไม่เป็นไรหรอก.. " เหยียดยิ้มออกมาช้าๆ สบตาพี่โตพยายามให้ความมั่นใจคนที่ผมรักและคนที่รักผมอย่างหนักแน่น " ต่อให้ถูกสอบกี่ครั้ง ผมก็จะไม่..บะ......"
" ไม่ใช่เรื่องนั้น ! " พี่โตส่ายหน้า ร้องเสียงห้วนสวนคำพูดของผมขึ้นมาอย่างอัดอั้นใจ สีหน้าคนพูดเครียดขึ้งเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผมต้องพบเจอ นัยน์ตาพี่โตสั่นไหว...ชวนน่าสงสารนัก..
"....กูไม่อยากให้มึงไปไหนไกลๆตาอีกแล้ว " ผมชะงัก...นิ่งไป เมื่อได้ฟังคำสารภาพจากปากของผู้ชายที่กอดตัวเองไว้แน่น..
นี่เหมือนเป็นคำตอบกรายๆของพฤติกรรมในช่วงนี้ สิ่งที่ผมคิดว่ามันแปลกประหลาดและเป็นผลมาจากคำบอกรักของเราทั้งสองคน
มันก็อาจจะใช่ เพราะจะมีใครไม่ดีใจ เมื่อได้ฟังคำรัก...จากคนที่รอมาตลอด
ทว่า...อีกหนึ่งสาเหตก็อาจมาจากสิ่งนี้..
เพราะความสุขของเรามันยังไม่ยั่งยืน เพราะไม่อาจวางใจได้ เพราะหวั่นกลัว...ว่าจะมีใครมาพรากจากกันอีก
ผม...อาจจะต้องถูกสอบสวน ถูกทำร้าย โดยที่พี่โตช่วยอะไรไม่ได้...ในความรู้สึกของผม ผมอาจจะเจ็บ อาจจะหวาดกลัว ไม่เข้าใจต่างๆนาๆ
แต่กับความรู้สึกของพี่โต คนที่รักและห่วงแทบบ้า คนที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อคนที่ตัวเองรักได้ และต้องคอยห่วงกังวล คิดอะไรร้ายๆสารพัดว่าผมจะต้องพบเจอกับอะไร..
พี่โต คงไม่อาจจะทนกับเรื่องราวเหล่านี้ได้ ไม่อาจจะทนกับสภาพที่มีผมเป็นดั่งตัวประกัน จะถูกจับเชือดวันไหนก็ไม่รู้..
เพราะฉะนั้น เวลานี้ จึงอยากปกป้อง อยากดูแล อยากจะอยู่ใกล้ๆให้มากที่สุด
" ผม....."
"...อยากออกไปข้างนอกนั่นไหม? " จู่ๆพี่โตก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงันในบทสนทนา...ผมชะงักค้าง ขมวดคิ้วแน่น..
ออกไปข้างนอก...?
ถามถึงความต้องการน่ะหรือ?
" อยากสิ " ผมยิ้ม ยิ้มให้กับดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมองมาไม่กระพริบของพี่โต ก่อนจะถอนหายใจเฮือก คิดถึงเรื่องราวที่วาดหวังไว้ยามได้ออกไป"ข้างนอก" ที่พี่โตว่า นอกกรงขัง หนีจากเรื่องราวโหดร้ายทั้งหลาย..
...ถ้าออกไปแล้วผมจะไปอยู่กับแม่... อยากจะอยู่ดูแลแม่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อยากจะชดใช้หยดน้ำตาที่ผมทำให้ท่านเสียไป..
อยากจะกอดน้ำแน่นๆ อยากจะให้กำลังใจและดูแลน้องสาวที่ผมรักให้ดีที่สุด
...และ อาจจะได้พบกับพี่โต อาจจะได้พุดคุย บางที....เราอาจจะเป็นเหมือนในนี้ก็ได้ เราอาจจะได้รักกันข้างนอกนั่นก็ได้..
จะดีสักแค่ไหนล่ะ ถ้าหากผมจะได้ยิ้มอยู่ภายใต้ท้องฟ้าที่ไร้ลวดหนามและกรงขังอีกครั้ง...
...อยาก...จะมีอิสระ....อยาก จะเล่นไวโอลินท่ามกลางทุ่งหญ้าหรือภูเขา อยากจะก้าวเดินบนผืนดินแห่งนี้อีกครั้ง...ในฐานะของ"คน" ที่กลับมาเป็นคนผู้เต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณอีกครั้ง
ใครๆในที่นี้ต่างก็มีความหวังแบบนี้ทั้งนั้น...
โตมองใบหน้าของเจ้าคนบนตักที่กำลังยิ้ม...ยิ้มกว้างยามคิดและวาดฝันถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง คิดถึงสิ่งที่เนิ่นนานเหลือเกินกว่าจะได้พบเจอ..
ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองมองท้องฟ้าที่สดใส เมฆสีขาวลอยไปตามสายลม นกตัวน้อยที่บินผ่านและดวงตาวันส่องแสงจ้า...
ฝ่ามือค่อยกำแน่น..สุดหายใจลึก สบมองดวงตาสดใสของคนรัก...คนรักที่รักและสำคัญมากเหลือเกิน..
วางฝ่ามือลงบนแก้มมันแล้วไล้เบาๆ อย่างสเน่หา..รัก....รักเหลือเกิน ห่วงใยและอาทรหนักหนา
เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทีหนักในหัวใจของมันมีมากขนาดนี้ รักจนใบหน้าและรอยยิ้มของแฟนสาวแทบจะหายไปจากความทรงจำ และยิ่งตระหนักรู้...รู้ชัด...ในยามที่มันถูกพาตัวไป หัวใจปวดร้าวทุรนทุรายแทบขาดใจ ทรมารแค่ไหนก็รู้ตัวเองดี..
ริมฝีปากแตะลงบนผิวแก้มขาวไล้เบาๆเเล้วประทับรอยชื้นบนริมฝีปากบาง สอดปลายลิ้นเข้าลิ้มลองความหวานของร่างในอ้อมแขน ฟังเสียงครางเครือในลำคอเหมือนแมวจนอดจะไล้ปลายนิ้วลงบนแผ่นหลังหยัดโค้งและลำคอขาวบางไม่ได้...
รัก.... รัก.....รัก
เพราะรัก...ถึงได้ปกป้อง เพราะสำคัญ...ถึงได้ยอมทำทุกสิ่ง...
" นั่นสินะ....ใครๆก็อยากออกไปทั้งนั้น " เอ่ยคำพูดนั้นแล้วยิ้มให้เจ้าคนที่มีสีหน้างวยงงอยู่ครู่หนึ่ง มันพยักหน้ารับอย่างกระตือรือล้น เอ่ยปากเล่าถึงความฝันของตน..และที่ทำให้โตยิ่งดีใจ คือความฝันนั้น มันมีเขารวมอยู่ด้วย...
...ใครๆก็อยากออกไปใช่....ใครๆก็อยากไปจากนรกแห่งนี้
แต่มันทำไม่ได้..ไม่อาจจะทำได้ ไม่อาจจะหนีจากที่แห่งนี้ไปได้ จนกว่าโทษทัณฑ์ทั้งหลายที่ถูกตัดสินไว้จะชดใช้หมดสิ้น..
....แต่ใครก็ตามที่ทำไม่ได้....เขานี่แหละ จะทำให้มันเป็นไปได้เอง..
ด้วยอิทธิพลของสามคนนั้น ด้วยอำนาจ เม็ดเงิน กำลังคนที่มีอยู่ในมือ เขาจะทำให้มันเกิดขึ้น..
การพบกันเมื่อวาน พวกมันบอกถึงกำหนดการที่กระชั้นชิดเข้ามา นัยยะนั้นยังคงแฝงแววข่มขู่และวาดฝัน โตเคยลังเลแต่บัดนี้ เขาแน่ใจแล้ว..
จ้องมองใบหน้า...มองดวงตาพราวระยับ ความงดงามและสดใสในแววตาคู่นี้ไม่เคยหายไปแม้ผ่านไปนานแค่ไหน...นี่เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้โตรู้สึก ว่าการตัดสินใจของตนเองไม่ได้ผิดพลาด
เพราะมันเหมาะกับท้องฟ้ากว้าง มากกว่ากรงขังแคบๆมืดๆ
เพราะมันทำให้เขามีความสุข เขาจึงต้องการให้มันมีความสุข..มากขึ้น...มากขึ้น....มากเท่าที่ตัวเองจะให้ได้..
ต่อให้ต้องตะกาย ป่ายบันไดไปคว้าให้ก็จะทำ..
จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรมันได้อีกแล้ว..
หากอยู่ที่นี่แล้วไม่ปลอดภัย ก็ต้องออกไป แม้จะเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเท่ากันก็ตามที..
ไม่ใช่ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว.. แต่ตอนนี้เขาเลือกที่จะทำมันต่างหาก
...............
..ถ้าหากหลับตาลงข้างหนึ่ง ไม่ยอมมองความจริง ไม่ยอมเห็นอีกด้านของสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ก็จะมีความสุข
คำว่ารักก็ได้มาแล้ว การอยู่เคียงข้างกันก็ได้มาแล้ว กอดจูบความสัมพันธ์ทางกายก็ดำเนินมาอย่างแนบชิดทุกขั้นตอนเสียจนไม่อาจจะกล่าวอ้างอะไรได้อีก
ถ้านี่คือความสุข...มันคือความสุขที่แฝงความขื่นขม
แต่หากมันเป็นความทุกข์ระทม นี่ก็คงเป็นความทุกข์ที่งดงามที่สุด..
สายลมเย็นๆโชยพัดช่วยบรรเทาความร้อนจากแสงแดดที่แผดจ้าได้บ้าง ร่มไม้ใต้เงาต้นมะม่วงต้นโตออกผลดกได้ทุกปีเป็นที่พักพิงชั้นดีสำหรับเหล่านักโทษที่ต้องการพักผ่อน หลับตาลงแล้วเอนตัวพิงโคนต้นไม้ให้เปลือกไม้แผ่ความเย็นมาสู่ร่างกายที่ร้อนผ่าวเพราะแสงแดดและหยาดเหงื่อ เงยหน้าขึ้นมองดวงตาวันที่ส่งแสงจ้ามือกำคอเสื้อขยับมันเข้าๆออกๆให้ลมสอดเข้าสัมผัสผิวกายใต้ร่มผ้า
ไม่นานฝ่ามือที่เคยคุ้นก็วางลงบนกระหม่อมพร้อมกับผ้าขาวผืนบางชุบน้ำเย็นแนบลงบนผิวแก้ม...
" เหนื่อยหน่อยนะ "
" อือ...." เมฆรับคำเบาๆ สบตาคนพูดที่ค่อยทรุดตัวลงข้างกาย สอดปลายนิ้วมาแทรกประสานกับฝ่ามือทิ้งให้ความเงียบและความสงบของบรรยากาศยามบ่ายไหลลอยผ่านไปเรื่อยๆให้เข็มนาทีวิ่งช้าๆในยามที่มีกันและกัน..
....เอนกายลงพิงบ่า หนุนศรีษะเกยพาดไหล่หลับตาลงช้าๆ ล้า...เหนื่อย...เกินจะทน
ร่างเจ้าตัวเล็กหลับตาลงด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน ทำให้วิทย์ลอบถอนใจ เอื้อมมือไปหาใบหน้าที่หลับตาพริ้มลูบไล้มันแผ่วเบาอย่างนึกอาดูร..
....ริมฝีปากห่อเข้าหากันสูบลมหายใจจากปอดมาสู่ริมฝีปาก ให้สายลมนั้นปล่อยออกมาเป็นสำเนียงกรีดเบาๆของสายลม..
เสียงผิวปากดังเบาๆใกล้ๆหูทำให้คิ้วที่ขมวดเข้าหากันค่อยคลายลงอย่างไม่รู้ตัว...เมฆยิ้มออกมาทั้งที่ยังหลับตา เขาเอื้อมมือกอดแขนชายหนุ่มข้างกายไว้ ฟังเสียงเพลงไร้ทำนองจากปากของคนรัก แม้จะไม่อาจบอกได้ว่ามันคือบทเพลงไหน ทว่าท่วงทำนองที่มีให้กันเพียงสองคนก็พิเศษและน่าจดจำมากกว่าใคร...
มันแผ่วเบา..แต่เต็มไปด้วยความสุข...
สายลมเย็นไล้ยอดหญ้า ระเรี่ยพัดเอาความชื้นขึ้นสู่เบื้องบน แสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงเริ่มอ่อนแสง มันเริ่มคล้อยต่ำบ่งบอกเวลาที่ผ่านมานานพอควร..นัยน์ตาสีเข้มตวัดมองเหล่าพรรคพวกที่นั่งพัดคุยกันเบาๆด้วยสีหน้าเริงรื่น..ก่อนจะตวัดมามองคนข้างกายวิทย์ยกมือไล้เส้นผมตัดสั้นของมันเบาๆ ริมฝีปากที่ส่งเสียงมานานพอดูหยุดลงและคลี่เป็นรอยยิ้ม ค่อยขยับศรีษะเจ้าคนที่ผลอยหลับไปแล้วมาหนุนตัก..
ฝ่ามือสอดไล้เรือนผม...นัยน์ตาทอดมองรอบด้าน ทิวทัศน์เดิมๆ...ภาพเดิมๆแสนคุ้นตา...ทว่า มันก็อุ่นใจ...
.... ก่อนที่เขาจะหลับตาลงข้างหนึ่ง...มองความจริงที่ปรากกอยู่ด้วยดวงตาอันไร้ความทุกข์ระทม..
ทุกอย่างออกมาดี...
เราต่างกาวผ่านปัญหามาได้แล้ว..ด้วยหัวใจ ด้วยความรักที่มอบให้กัน
เรารักกัน เราตกลงกันได้ เรามีความสุข...เรา...สองคน...
นิ่วหน้า...ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างเผลอไผล ที่สุดดวงตาที่ปิดลงข้างหนึ่งจึงเบิกขึ้นอีกครั้ง วิทย์กระพริบตาปรับดวงตาที่เบลอพร่าของตนชั่วครู่..พลันแสยะยิ้มขื่น..
หลับตาลงข้างหนึ่ง ทำเป็นไม่รู้ ทำเป็นไม่เห็น กวาดขยะซุกใต้พรม มองผ่านปัญหาที่อยู่ตรงหน้า อาจจะสบายใจ แต่ปัญหาไม่ได้หายไปไหน มีแต่จะเพาะตัวและเกิดเป็นแผลใหญ่เช่นเดิม..
เรื่องที่ผ่านมาใช่จะไม่เคยเกิด เมื่อสามปีก่อนก็เคยตกลงกัน ก็เคยเป็นแบบนี้ ต่างฝ่ายบอกว่าจะรับฟัง ต่างฝ่ายต่างคิด ว่าตนเองจะมีความสุข แล้วอย่างไร มันมีความสุขเพียงไม่นาน ความหวาดระแวง ไม่ไว้ใจ ความทุกข์ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เกิดขึ้นทั้งที่ต่างก็พูดและคิดว่าเราจะเป็นไม่เป็นอะไรอีกแล้ว...
ตกลงกันกี่ครั้ง พุดคุยกันกี่คราว มันก็คงเป็นเช่นนี้ ตกลงกัน แก้ปัญหากัน สัญญาว่าจะเชื่อใจกัน แต่อีกไม่นาน พอมีอะไรมากระทบ ทุกสิ่งก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม..
เหมือนกันวนเวียน เดินหลงวนในหนทางที่ไม่มีทางออก..
วิทย์หลับตาลงอีกครั้ง... ทว่ายังคงขมวดคิ้ว ความรู้สึกสงบสุขในใจ คงไม่ต่างอะไรกับความสงบเงียบหลงพายุใหญ่ มีค่า...ทว่า ก็ต้องเตรียมรับมือต่อไปเช่นกัน
ละครชีวิตไม่จบลงตราบใดที่มีลมหายใจ จะปล่อยวาง ละเลยไม่ใส่ใจ จะวางใจปล่อยชีวิตแล่นไปตามกระแสของผู้คน เดินตามเงาของใคร หรือวิ่งหา"หัวใจ"ของใครที่ไหน ก็ต้องคิดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน
สิ่งที่สำคัญในตอนนี้ไม่ใช่การถามตัวเองว่าต้องการอะไร แต่เป็นการ"แยกแยะ" ความรู้สึกทั้งหมด รวมทั้งเหตุและผลทั้งหลาย
เอามารวมเป็นเรื่องเดียวกัน เอาความรู้สึกทั้งหลายมาไตร่ตรองจนหมดในคราเดียวเขาก็คงไม่เว้นจะเป็นบ้า
ต้องค่อยๆคิดทีละเปลาะ ต้องค่อยๆแยกทีละเรื่อง...ทีละเรื่องออกจากกัน..
ต้องช่วยกันคลาย"ปม"เชือก"ที่ผูกมัดหัวใจและวิญญาณ ต้องตามหาเงื่อนที่ขมวดแน่นแล้วแก้มันออกให้ได้...
หาเหตุ...หาต้นตอของทุกสิ่ง ว่ามันเกิดจากอะไร เกิดจากใครกันแน่ เพราะความผิดพลาด เพราะความโกรธแค้น เพราะความเคืองใจ เพราะอะไร....เพราะเหตุใดเราถึงไม่อาจจะก้าวออกจากวังวนบ้าๆที่น่าสมเพชนี่..
....ท้องฟ้าเริ่มถูกแต้มด้วยเฉดสีแดง เสียงนกร้องดังขึ้นมาเป็นระยะ เสียงของผู้คนที่เคลื่อนไหว ดวงอาทิตย์หลบอยู่หลังยอดไม้..และความเย็นที่สัมผัสผิวกาย ทำให้เมฆขมวดคิ้ว..ค่อยๆลืมตาขึ้นมาในที่สุด..
นอนหนุนตักวิทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาจำไม่ได้ จำได้ลางๆว่านั่งเอนตัวพิงบนไหล่ฟังเสียงผิวปากระเรื่อยไปกับสายลมก็รู้สึกง่วงจนเคลิ้มหลับ..
" เมฆ...." น้ำเสียงเรียบเรื่อย...เอ่ยออกมาแผ่วเบาดวงตาของวิทย์มองตรงมายังตัวเขาที่นอนอยู่บนตักฝ่ามือนั้นลูบผิวแก้มที่เย็นชื้นจากสายลม รอยยิ้มของคนพูดบางเบาแต่ไม่ยากเกินจะมองเห็น
"....ครับ? " เลิกคิ้ว...ถามกลับ..งวยงงกับปลายนิ้วชี้ของวิทย์แตะลงบนเปลือกตาซ้ายดันให้มันปิดพับลงข้างหนึ่ง..
มองใบหน้าของคนที่รักด้วยดวงตาข้างเดียวของตน เห็นแสงจัดจ้าของตะวันที่ถูกร่างและแผ่นหลังของอีกฝ่ายบังไว้ และมองเห็นสีสันของท้องฟ้าระเรื่อแดง..และมองตามริมฝีปากสีจางซึ่งขยับไหว..
" เราออกไปจากที่นี่ด้วยกันไหม? "
ริมฝีปากของคนฟังอ้าค้าง...ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง เมื่อปลายนิ้วชี้นั้นละออกจากเปลือกตา..
เมฆมองหน้าคนพูด...มองหาร่องรอยของอาการขบขัน มองหาแววตาขี้เล่น ทว่ามันกลับปรากฏเพียงคำถามที่ต้องการคำตอบสะท้อนมาไม่หยุด.. ริมฝีปากของคนพูดยกยิ้ม...มองไปยังกำแพงสูง...รั้วหนาม...ป้อมปราการ และกระบอกปืนในมือของผู้คุมด้วยดวงตาวาววับ..
" เราจะได้มีความทรงจำด้วยกัน เราจะได้อยู่ด้วยกัน...และ....มีความสุข..."
..เพียงเรา...สองคน สองคนเท่านั้น..
...นั่นคล้ายจะเป็นสิ่งที่ต้องการนานมาแล้ว...นั่น.....ราวกับเป็นคำอธิษฐานของใครสักคน ที่ไม่มีวันเป็นจริง...
ช้า....นาน.....เมฆจึงผ่อนลมหายใจช้าๆเขาหลับตาลงอีกครั้ง...
" ...นี่....เป็นคำขอแต่งงานรึเปล่า?"
ลมหายใจของคนฟังไม่แม้แต่จะสะดุดไหว รอยยิ้มที่ประทับบนริมฝีปากยังคงปรากฏเช่นเดิม...
" ใช่ "
เมฆมองหน้าคนพูด...เขาจ้องหน้าวิทย์นัยน์ตาสะท้อนภาพชายหนุ่มที่รักนักหนา ใบหน้าแววตา ริมฝีปาก ทุกสิ่งที่ประกอบเป็นคนๆหนึ่งตัดกันกับสีของท้องผ้าที่เริ่มมืดมัว
เอื้อมมือไปหา...แตะปลายนิ้วลงบนเปลือกตาของคนรัก..ทำเช็นเดียวกันที่ฝ่ายนั้นกำลังทำกับเขา..
...เรา.....จะปิดตาลงข้างหนึ่ง..
เหลือเพียงดวงตาหนึ่งข้าง ที่จะจ้องมองกันและกันเท่านั้น
เมื่อแก้ปมไม่ได้...พวกเขาจะ"ตัด"มันออกไปเอง
.................
มาช้า...โฮก ก ก ก ก บอกไว้หลายวันแล้ว ไม่มาสักที ขอโทษค่า ขอโทษจริงๆ :monkeysad:
จะอัพตั้งแต่เมื่อวานของเมื่อวานแล้ว แต่ปวดหัวมาก ปวดตาด้วย ไมเกรนถามหาสองวันติดๆ ไม่มีเรี่ยวแรงเลยพี่น้องงง T T :really2:
เอาเถอะ ยังไงก็มาแล้วเนาะ ตอนนี้ก็หวานๆกันไปสองคู่ พี่กันย์จะโดนตัดออกจากสารบบสามผีแล้วสินะ แต่จะยอมไหมต้องรอกันต่อไป
จะว่าไปที่พี่โตตัดสินใจจะช่วยพวกป๋า ก็เพราะเหตุนี้ด้วยล่ะเนาะ เพราะเนมต้องเจอแบบนี้ พี่มันเลยต้องตัดสินใจเด็ดขาดเสียที รู้สึกว่าพอพี่โตยอมรับว่ารัก พี่แม่งก็รักมากขึ้นเรื่อยๆเนาะ ทุ่มเทให้น้องมันทุกอย่างเลยเชียว น่ารักว่ะพี่โตวว ขอจุ๊บทีดิ๊ /หลบตีน :z6:
ส่วนวิทย์เมฆ..อ่า รู้สึกรักคู่นี้มากขึ้นทุกๆ...ชอบตอนที่วิทย์ผิวปากจัง ลมเย็นๆกับเสียงผิวปากนี่มันช่างเขากันดีแท้~ :impress2:
แจ้งข่าวค่า ^ ^
หนังสือรีปริ้นล๊อตสุดท้ายตอนนี้มีคนจองหมดแล้วนะคะ ใครที่อยากได้ถ้าหลุดจองแล้วจะแจ้งค่า :กอด1:
ปล. ใครๆก็ไม่รักพี่กันย์ / หลบมีดอิคุณหมอ :laugh: :laugh:
-
พี่โตน่ารักมว้ากกกกกกกก :-[
-
ตอนนี้ให้อารมณ์หวานๆเบาๆแต่แอบหนักหน่วง
จะแหกคุกกันเหรอ ไม่อยากคิดว่าจะเลวร้ายขนาดไหน
:z3:
-
+1 ให้คนเขียน
ขออย่างเดียวอย่าจบเศร้า ใจมันจะขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :sad4:
-
โอย..บทจะหวานพี่โตทำเอาน้ำตาลอายกันไปเลยเชียว
กว่ารู้ว่ารักใช้เวลาไป3ปี แล้วพอยอบรับว่ารัก ก็รักซะ หลงซะ
เอาเหอะเอาใจช่วยให้รอดพ้นไปได้ด้วยดีทีเถ้อ เพี้ยง! :กอด1:
-
เป็นตอนที่หวานมากเลยค่ะ :o8:
แต่จะแหกคุกกันหรอ แล้วผลออกมาจะเป็นไงอ่ะ :เฮ้อ:
อย่าจบแบบเศร้าๆเลยนะคะ ไรท์เตอร์ :call:
มันปวดหัวใจเกินทนค่าๆๆๆ :o12:
-
คิดถึงพี่โตกับน้องเนมสุด ๆ ๆ ๆ ๆ ...... :z2:
-
พี่โตวววววววว :give2: 'น๊ารักอ้ะ'
พึ่งเห็นพี่โตโคตรพระเอกก็ตอนนี้ละ ฮ่าๆๆ (พี่โต :z6:)
หวานจังเลยอะ น่ารักสุดสุด
-
o18หวานจังเลยตั้งแต่สารภาพรักเนี่ยะ ชอบจัง
คุณนักเขียนขอบทพี่โตกอดรับขวัญน้องเนมหน่อยสิ
555 ไม่ค่อยหื่นเลยคนอ่าน
-
โอ๊ยยยยย,,พี่โตน่าร๊ากกกกกกอ่ะ :o8: :z1:
-
:z13: จิ้มให้แก่ความหวานทีนึง ♥
ตอนนี้พี่โตหว๊านนนนนน หวานนนนน จริงๆ ... เขินแทนเนมเลยวุ้ย :o8:
แต่มันดูสงบเรื่อย เอื่อยๆก่อน พายุจะราญรอนจริงๆ ... อยากให้ได้พ้นโทษ "ทั้งคู่"
มากกว่าจะให้ใครคนหนึ่งออกไป ไม่อยากจะให้เรื่องมันมาม่าจริงๆ :m15:
ขออย่าทำร้ายจิตใจคนอ่านทั้งสองเรื่องเลยนะคะ :z3:
-
หวานแบบหม่นๆ จะปฎิบัติการสำเร็จไหมนะ
-
อ่านแล้วหวั่นใจเหลือเกินว่าตอนจบของเรื่องนี้ มันอาจจะออก
มาอย่างไม่สวยงามนัก เพราะอิสภาพที่คนคุกทั้งหลายโหยหานั้น
มันต้องแลกด้วยอะไรมากมาย เผลอๆ อาจจะแลกด้วยชีวิตของ
ตัวเอก ตัวใด ตัวหนึ่งเลยด้วยซ้ำ งืดดดดดดด เครียดนำไปก่อนเลย
ได้มั้ยจ้ะ คนเขียน... :z3:
-
ดูหวานชื่นและมีความสุข มาก ๆ ฮ่ะ :L1:
แต่ มองในอีกมุมนึง หนีออกข้างนอก มันไม่ได้ง่ายเหมือน กระโดดข้ามสิ่งกีดขวางนะย้ะ!!! :z3: :z3:
หลบ ไปปวดตับ เบาๆ :z3: :z3:
:pig4: :pig4:
-
+1ให้ตอนหวานๆๆแบบเน้เลยอ่า
แทบละลายไปกับ2คู่นี้
ไม่ไหวและ จะดราม่ายังไงก็แล้วแต่
ตอนจบขอแฮ๊ปปี้ก็พอ ขอแค่นี้จริงๆๆ :sad4:
รักพี่โตขึ้นเยอะเลยอ่า น่ารักโคตรๆๆๆๆๆๆๆตอนนี้
แต่อีกคู่ก็เหมือนกันอิพี่วิทย์ สุดยอดกล้าเกิ๊น ชวนหนีเข้าไปอีกอย่าไปเลยอันตรายเสี่ยงสุดๆๆ
กลัวตอนนี้กลัวสุดๆๆ กลัวจบแบบเศร้าๆๆ :o12:
-
คนเขียนโปรดฟัง (นะคับ)
อย่าให้ใครต้องเป็นอะไรเลยนะคับ :monkeysad:
อย่าตัดพี่กันย์ออกไป อยากให้คู่กับวิทย์ :call:
.....................คำขอร้องของผม ช่วยด้วยนะคับบบบบ :3123:
-
เจอโตเนมหวานแล้วเราใจละลายอ่ะ
น่ารักอ่ะ :sad4:
รอคอยอยู่นะจ๊ะ :bye2:
-
ชอบพี่โตมากเลยค่ะ ผู้ชายคนนี้ทำให้เราหลงรักจริงๆ
ตอนนี้เหมือนจะหวาน แต่ดูหม่นๆ ยังกังวลกับอนาคตอยู่เลยค่ะ
รอตอนหน้านะคะ
-
ประมาณหวานละมุนละไมเลย
-
โอ้ย รักพี่โต พี่โตหวานซะ
-
หวานแบบมดไต่ระนาวจนไม่มีพื้นที่ว่างให้มันสามารถเดินกันได้อีกแล้วละ
แข่งกันหวานทั้งสองคู่ แต่คนละอารมณ์นะ :laugh: ปกติเราไม่เคยคิดว่า
วิทย์แมนเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ คือจะรู้สึกว่าเค้าจะเป็นผู้ชายที่... เรื่อยๆตลอด
มีตอนนี้ละ รู้สึกว่าวิทย์ดูเป็น เรียล แมน ดีชะมัด :-[ เลิกเป็นสามผีสักทีก็ดี
คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยแทน :เฮ้อ: ส่วนพี่โตที่แมนมาแต่ไหนแต่ไร
ตอนนี้มาฉีกบทบาทเป็นหนุ่มโรแมนซ์สะจนคนอ่านเขินแทนเนมแล้วเนี๊ย ฮ่าๆ
พยายามจะไม่คิดถึงฉากสารพัดดราม่าของเรื่องนี้นะ เพราะมันเป็นอะไรที่
หนักตลอดจริงๆอ่ะ :เฮ้อ: แต่ัมันก็ใกล้จะมาถึงแล้วละสิ....
-
ใครๆก็ไม่รักพี่กันย์ ประโยคนี้มันอะไรกันน่ะ
ไม่มีที่ไหน อย่างน้อยก็เค้าคนนึงแหละรักปานจะกลืนกินเลย
ถึงแม้พี่แกจะ เลว โฉด ชั่ว สารเลวขนาดไหนก็ตามที
ไหนๆ มาจุ๊บทีดิ๊พี่กันย์ :จุ๊บๆ:
อ่านแล้วเครียด... ขมับมันเต้นตุบๆๆเลยล่ะพี่ปุ้ย
Ps.ถ้ามีไม่ครบ3คนน่ะ เขาไม่เรียกว่า3Pหรอกนะตัวเอง o18
-
เอิ่ม...มีลางเศร้าๆชอบกล :really2:
-
วิทย์-ดูจะเป็นคนที่รู้และเข้าใจเหตุ-ผล ของการกระทำและสิ่งต่างๆ
ประมาณว่าเจอและเจ็บมาจนชน จนปลง ยอมรับ
เรียนรู้และนำมาปรับกับการใช้ชีวิตเพื่อให้มีความสุขกับปัจจุบันที่สุด
โต-ตอกย้ำคำว่า "รักแท้ แพ้ใกล้ชิด" นั้นเป็นเรื่องจริง
มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ที่มีความผูกพันและต่อยอดได้
เมฆ-บูชาและโหยหาความรักแท้ ที่ซื่อสัตย์ จริงใจ
เนม-แพะ
-
รักพี่โต รักน้องเนม
รักพี่วิทย์ รักเมฆ
เกลียดไอ้พี่กันย์!!! จะสมคบคิดกันทำไรอีก :z3: :z3:
เมื่อทุกคนมีความฝันเดียวกัน
หวังว่าสิ่งที่ทำมันจะสำเร็จ แต่ก็อย่าลืมว่ายังไงสิ่งที่ทำมันก็เท่ากับเพิ่มความผิดให้กับตัวเอง
:กอด1: :เฮ้อ: :กอด1:
-
พี่โต น้องเนม หวานสุดจิต :o8:
เริ่มเข้มขึ้นทุกตอนแล้วสิ ตอนนี้พี่โตตัดสินใจแล้วสิเนอะ
อนาคตที่มีด้วยกัน ทำให้สำเร็จนะ เอาใจช่วยคับ :กอด1:
-
เรื่องมันหวานๆ ขุ่นๆ เครียดๆ
เฮ้อ ตอนจบไม่รุ้จะเป้นยังไงเลยเนอะ
เอะ แค่คนเขียนเขารู้นี่นา
-
เข้าข่ายฝันหวานกันทั้งสองผู้ยิ่งใหญ่
เหมือนสถานการณ์จะช่วยเป็นใจให้ตัดเหตุผล หิริ ความลังเลอีกด้านออกไป
เฮ้ออออออ ไม่อยากให้ป๋าก่อการสำเร็จ แต่ก็อยากให้พี่โตหนูเนม และสามผีรอดนะ
-
ตอนนี้หวานกันแบบแปลกๆแฮะ
แต่ก็ชอบ อิอิ
หวังว่าถ้าพี่โตทำจริงๆ
ก็ขอให้รอดนะ
สงสารนู๋เนมอะ
สู้ๆพี่โต เป็นกำลังใจให้สามผีหาทางออกได้เร็วๆด้วย หุหุ
-
เข้ามาปูเสื่อนอนรออ่านซะทุกวัน
ไม่อยากให้จบเศร้าเลย
พอคิดว่าจะจบแบบเศร้าๆ ก็ปวดม้ามขึ้นมาเลย :a5:
ไรเตอร์คะ อย่าตัดใครออกไปเลยน้า พี่กัณก็ด้วย
ส่วนตัวชอบกัณ วิทย์น้า แค่คิดว่าแหกคุกก็เครียดแล้ว
สงสัยต้องเตรียมถังน้ำไว้รองน้ำตาซะแล้วมั้ง :sad4:
-
หายไปนาน ...
แต่กลับมา มีแต่ข้อสงสัย คำถามหลายข้อจิงๆ
-
อ่านแล้วแอบเครียด
แต่ก็ดีนะ เหมือนเป็นข้อคิดดีๆ
ให้คนไม่อยากทำความผิด
ถ้าเจอแบบนี้จริงๆ คงรับไม่ไหวแน่ๆเลย ><
-
อ่านแล้วหน่วงๆ สุขปนเศร้าไงไม่รู้ รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
:กอด1:
ถึงตอนนี้อยากให้พี่โตทำการสำเร็จ...แต่...
นักโทษที่แหกคุกออกไปจะใช้ชีวิตได้อย่างปกติเหรอ???? :เฮ้อ:
-
สะเทือนใจ จบแบบสวยๆได้ไหมละเนี่ย????
-
ขอถามหน่อยได้มั๊ยว่า
ตอนจบของเรื่องนี้ มันแฮปปี้เอ็นด์ไหมคะ? :o11:
เอาเฉพาะคู่โตเนมก็ได้ค่ะ
คู่สามผีไม่ได้หวังแฮปปี้มาตั้งแต่แรกแล้วแหละ o6
-
หายไปใหนอะ
รออยู่นะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
:call: :call: :call:
-
อยากได้หนังสือภาคหนึ่ง แต่หาซื้อที่ไหนไม่ได้แล้วอ่ะ T____T
-
ทนไม่ไหวแว้ววว ขอเม้นก่อนอ่านทันเห้อ...
แบบว่าไม่ได้เข้าบอร์ดมาเป็นปี(ด้วยโคดยุ่ง) แต่เรื่องนี้จำได้ว่าอ่านค้างไว้ตอนที่ 10 ก่าๆมั้ง แล้วพอเข้ามาบอร์ดก้อรีบคุ้ยหาเรื่องนี้อย่างด่วน พึ่งอ่านถึง Imprison 59:ยอมเข้าใจหรือยอมทำใจ ... เลยขออนุญาตคุณคนเขียน ขอคอมเม้นนีสสนะคะ
เรื่องนี้สนุกมากกก ชอบอ่านแนวนี้อ่ะ แต่แบบว่า เหมือนมันไม่มีไรสมเหตุสมผลซักอย่างเลย(รึคนเขียนตั้งใจคะ?) :m28: แล้วการพูดคุยของตัวละครก้อค่อนข้างจะงงๆ(แต่เค้าช๊อบบ ถึงแม้จะมีหลายช่วงที่งงมากไปนีสส) ไปแอบดูกระทู้หลังๆเหน มีภาค 2 ด้วย....ดีจายยย แต่ก้อแอบผิดหวัง(พอสมควร)ที่ยิ่งอ่านๆไปคุณพี่โตไม่ได้ "ร้าย" อย่างที่คิดไว้เลยอ่า ยิ่งอ่านยิ่งพระเอกเชียะ อย่างตอนที่พึ่งอ่านจบอ่ะ ขอบอกว่าสมเหตุสมผลที่สุดในเรื่องแล้ว (แถมยังแอบรุสึกว่าพี่โตเนี่ย ฉลาดสุดในเรื่องเลยทีเดียว) แล้วนางเอ๊ก นางเอกอย่างเนมอ่ะ มัน...เซ็งๆง่ะ มันไงดีหว่า...อารมณ์ประมาณ 'อยู่ในคุกเนี่ย เอ็งยังเรื่องเยอะอีกเรอะ? จะเอานู่น เอานี่ นี่คุกนะเว้ย'
สรุปคือ อ่านไปแล้วขัดๆหลายอย่าง แต่ก้ออยากจะบอกคนเขียนว่า ชอบนิยายของคุณมากๆค่ะ ไม่ค่อยมีเวลา แต่ก้อจะตามอ่านให้ทันให้ด้ายยย :m3:
ปล.เม้นเยอะไปนีสส ขออภัยนะค้า
-
คิดถึงนู๋เนมกะพี่โตอ่า
-
ขอบคุณมากครับ
-
Improbable 24 : สวนทาง
จ้องมองกระดาษปึกหนาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้อัดสีเข้มมันวับ ไอเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายให้เย็นสบายอย่างที่มวลอากาศร้อนระอุเบื้องนอกไม่มีวันทำได้ หน้าต่างติดกระจกใสอย่างหนาแปะคำเตือนไว้ว่ากันได้แม้กระทั่งกระสุนเด่นหรา ผ้าม่านสีขาวครีมปิดบังแสงอาทิตย์ บอร์ดติดประกาศด้านหลังมีกระดาษเอกสารของราชการประดับตราคุรฑชัดเจน แฟ้มงานสีเข้มกองทับสุมกันเป็นจำนวนมากพอดู และเปิดไฟสว่างโร่แม้จะเป็นตอนกลางวัน สถานที่นี้ถูกบันทึกไว้ในสมองผมอย่างไม่มีวันลืมแม้จะไม่เคยคิดอยากเข้ามาเหยียบอีกครั้ง แต่ก็นั่นล่ะ...อะไรๆมันก้ไม่แน่นอน และตอนนี้ผมก็ได้มาที่นี่แล้ว..
จ้องมองสบตาชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสีกากีของข้าราชการ เขาก็กอดอก จ้องมองผมกลับด้วยแววตาสงบนิ่ง กระแสข่มขู่จางๆนั้นทำให้ผมขนลุกวาบขึ้นอีกครั้งอย่างไม่อาจจะระงับ
ด้วยระยะเวลาเพียงหนึ่งอาทิตย์...นับแต่ผมได้ไปนอนห้องพยาบาลหลังจากการสอบสวนครั้งที่แล้ว ไอ้เนมก็ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง หลังจากพากันเบาใจและคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงด้วยอิทธิพลของป๋า..แต่ดีใจกันได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็มีอันต้องถูกเรียกมาที่นี่อีกครั้ง..
คงไม่ต้องบอกปฏิกริยาของพี่โตว่าจะอึ้ง...และเริ่มมีอาการหงุดหงิดฟาดงวงฟาดงาใส่ผู้คุมและพวกลุกน้องแค่ไหน ผมก็ได้แต่ถอนหายใจและเดินตามผู้คุมที่เดินมาเรียกอย่างเงื่องหงอย สมองกำลังใคร่ครวญถึงสิ่งที่จะเจอต่อจากนี้..
" จะถามอีกกี่ครั้ง...ผมก็ไม่รู้ " ผมอ้าปากบอกอีกครั้ง..เมื่อพัศดีปรมัตถ์เงียบไปนานพอดู..ผู้ชายคนนั้นมองสบตาผมอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกระดาษปึกนึงมาวางตรงหน้า..
อะไรอีกล่ะ? ผมก้มมองมันงงๆ จะเป็นเอกสารพูดถึงกฏเกณฑ์ในคุก หรือเอกสารเรื่องโดนลงโทษอะไรอีกรึเปล่า ไอ้เนมก้มลงอ่านมันคร่าวๆหากก็ยิ่งแปลกใจ อ้าปากหวอ...
นี่มัน...
" เอ่อ....." ผมชะงัก. ..นิ่งไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
" มีอะไรล่ะ...ก็ไม่มีความผิด ฉันให้ลงชื่อในเอกสารนี่เพื่อยืนยันว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แปลกใจตรงไหน? " พัศดีปรมัตถ์บอกด้วยสีหน้าราบเรียบ
" แต่....แล้ว...เรื่องโทรศัพท์ " ผมชะงัก..ทั้งงง ทั้งไม่เข้าใจ ก็เรื่องใหญ่ที่ถึงขนาดค้นห้องขังกันวุ่นวายและลากผมมาสอบสวนทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ จู่ๆจะมาเงียบหายไปและบอกว่าไม่เกี่ยวข้องง่ายๆได้หรือ ..รึนี่มันจะเป็นสิ่งที่แสดงถึงอิทธิพลของพวกป๋าว่ามีมากแค่ไหน จึงสามารถพลิกขาวเป็นดำ พลิกดำกลับเป็นขาวได้อย่างง่ายดาย
"...หรืออยากจะถูกสอบต่อสักคืน ? " ท่าทางคนพูดจะไม่ได้อยู่ในอารมณ์ดีเท่าไหร่นัก พัสดีปรมัตถ์จ้องหน้าผมเขม็งด้วยท่าทีไม่พอใจครู่หนึ่งก่อนจะยื่นปากกามาวางไว้ตรงหน้า อาการค่อนข้างอารมณ์เสียของผู้ชายคนนี้คงบอกได้อย่างหนึ่งว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเท่าไหร่ แต่คงเพราะถูกบังคับไม่ก็ถูกกดดันจากคน"ข้างบน"เป็นแน่แท้
จ้องมองพัศดีครู่หนึ่ง..ผมจึงค่อยหยิบปากกามากรอกข้อมูลและยอมเซ็นลงไปแต่โดยดี นึกเห็นใจอีกฝ่าย ที่เป็นเจ้าหน้าที่ ปฏิบัติหน้าที่ตามงานของตัวเอง แต่กลับต้องมาเจอแบบนี้ อยากจะให้กำลังใจ แต่คิดไปมันก็ไม่เข้าท่า เพราะดูท่าทางในความคิดเขา ผมจะยังเป็นเจ้าของไอ้อุปกรณ์สื่อสารนั้นอยู่ดี พูดไปจะหาว่าผมดูถูกเสียมากกว่า
ถึงจะไม่พอใจที่ถูกลากมาสืบสวน กักขังและทำร้าย แต่ผมก็ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่านี่คือหน้าที่ เป็นหน้าที่ของผู้คุมและเป็นหน้าที่ของพัศดี เมื่อตรวจค้นเจอของต้องสงสัยในเรือนจำ มันก็เป็นปกติที่ต้องทำการตรวจสอบ สอบสวนหาต้นตอนและผู้รับผิด ไม่ผิดที่เขาลากผมมาสืบสวน ไม่ผิดที่จะหงุดหงิดเมื่อเจอเรื่องนี้ ..และสำหรับผม ถึงแม้จะรู้ดีว่าตัวเองเป็นแพะ ...แต่ในสายตาของคนที่เจอ นี่ไม่ใช่การให้ร้ายผู้ไม่มีความผิด แต่เป็นการสอบสวนและขยายความผู้ต้องสงสัยที่ถูกต้องตามหลักการนั่นแหละ
คิดจะทำตามหน้าที่ แต่ดันเจออิทธิพลเถื่อนแบบนี้ ก็สมควรที่เขาจะหงุดหงิด อารมณ์เสียที่ไม่อาจจะปฏิบัติหน้าที่ได้ดั่งใจ
วางปากกาลงบนที่เสียบ และยื่นเอกสารทั้งหมดไปยังตรงหน้าพัศดีปรมัตถ์อีกครั้ง ผมมองเห็นเขาพ่นลมหายใจช้าๆหยิบมากวาดมองคร่าวๆเมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรผิดพลาดตรงไหนก็ถอนใจพรูและหยิบแฟ้มสีดำๆแฟ้มหนึ่งมาสอดมันเก็บไว้ด้านใน
"...เอ่อ....." ผมอ้าปากอีกครั้ง เหลือบมองท่าทีของพัศดีไปด้วยอย่างใคร่ครวญ
" ........" พัศดียังคงง่วนอยู่กับแฟ้มนั้น ไม่ยอมหันมาโดยง่าย ชวนให้นึกหงุดหงิดอยู่ในใจ คือถ้าผมเขียนเสร็จแล้วผมก็อยากจะไป หันหน้ามารับรู้สักหน่อยได้ไหม ถ้าผมหมดเรื่องแล้วจะนั่งทำเอกสารนั่นไปอีกสิบวันก็เรื่องของคุณเถอะ
"...ออกไปได้รึยังครับ " ผมขยับตัวออกจากเก้าอี้ เอ่ยปากถามไปพลาง และทำท่าจะลุกไปพลางเพราะดูท่าทีมันคงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว
" เดี๋ยว " พัศดีหันขวับส่ายหน้า ละมือจากแฟ้มดำๆนั่นได้ในที่สุด ดวงตาคู่นั้นหันขวับมามองผม...จ้องมองนิ่งๆจนชวนให้นึกประหม่า พัศดีหยิบเอาแฟ้มดำมือนั่นมาเปิดอีกครั้ง เปิดไปก็ก้มอ่านสลับกับมองหน้าผมไปพักๆ ท่าทางคงมีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกันระหว่างไอ้เนมกับแฟ้มนั่นแหงๆ
"....กันตธร จิรารักษ์...เกิด 6 มิถุนา 25XX อายุ ย่างเข้ายี่สิบสอง...รับโทษมาแล้วสามปีสี่เดือน..." ริมฝีปากนั้นเอ่ยข้อมูลของผมออกมาคล่องปาก พลางพลิกดูแฟ้มนั้นสลับกับมองพน้าผมไปด้วย คาดว่านี่คงเป็นแฟ้มประวัติส่วนบุคคลของตัวผมแหงๆ " นักโทษชั้น...อืม...ชั้นดี....เป็นนักดนตรีของเรือนจำ ที่ผ่านมาไม่เคยก่อเรื่องอะไร..ความประพฤติเรียบร้อย.."
นัยน์ตาคู่นั้นมองแฟ้ม พลิกกระดาษขาวในนั้นไปมา แว้บหนึ่งผมมองเห็นรูปถ่ายตัวเองในชัดนักโทษใบเล็กๆหนีบอยู่ตรงหัวกระดาษ พัศดีสบตาผมเชิงวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งสลับกับมองข้อมูลในกระดาษ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรล่ะครับ? ไม่เชื่อ ไม่พอใจ หรือต้องการอะไรเพิ่มเติมไปจากนั้น
"...เสียอย่างเดียวที่อยุ่แดนสิบสอง...." หา? ใจความนั้นทำให้ผมนึกงง แดนสิบสองแล้วไง หรือที่ว่าแดนสิบสองมันเป็นที่อยู่ของพวกเหลือเดน นักโทษร้ายๆ มีโทษหนักและค่อนข้างมีปัญหาในสายตาของคนภายนอก พัศดี ผู้คุมก็เลยมองแบบนี้ด้วย
".........."
" ช่วงนี้มีข่าวอะไรไหม? "
.....คือผมไม่ได้จะกั๊กหรือทำเป็นอมข่าวอมข้อมูลอะไรไว้ แต่ไม่รู้จริงๆ
"....พูดตรงๆเลยนะ." ที่สุดพัศดีก็ถอนหายใจเฮือก เหมือนจะรำคาญความเยิ่นเย้อเสียเวลาของบทสนทนาที่ลากไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักจบ ร่างสูงเพรียวนั้นหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือซ้ายถือแฟ้มประวัติของผมไว้พลิกมันขึ้นๆลงๆสองสามหน้า มองมันอย่างใคร่ครวญก่อนจะเริ่มเดินว่อน...
" อย่างที่บอกไป ตอนสอบสวนคราวก่อน..." พัศดีปรมัตถ์กอดอก หลังพิงผนังมือซ้ายกำแฟ้มประวัติผมไว้แน่นหันกายมาจ้องมองหน้าผมแบบไม่หลบ " ...มีข่าวเล้ดรอดออกมา ว่าจะมีการก่อความวุ่นวาย...จลาจล...ของพวกนักโทษ จะแหกคุก จับผู้คุมเป็นตัวประกัน หรืออะไรทำนองนั้น..." ริมฝีปากของคนพุดบิดเป็นรอยยิ้มเครียดๆ...ปนเยาะหยัน
" นี่จึงเป็นสาเหตุนึงที่ผมถูกส่งมาที่นี่..." เขาวางแฟ้มประวัติผมลงบนเก้าอี้ ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง " ไม่ปฏิเสธหรอกว่าการมาทำงานแบบนี้น่ะมันไผปขัดกขาใครเข้า แค่เรื่องที่จับคนทำผิดมาก็ยังบานปลายขนาดนี้ ..."
" ........"ผมยังคงเงียบ นัยน์ตาจับจ้องไปยังบอรืดติดประกาศบนผนังเขม็ง
"ถ้าเป็นแค่นักโทษคนอื่นก็คงไม่มีเรื่องนาดนี้...แต่เพราะเป็นคนที่..เป็น....ของพวกขาใหญ่ มันก็เลย " พัศดีเลือกเว้นวรรคการระบุบความทสัมพันธ์ของผมกับพี่โตที่นักโทษด้วยกันต่างก็รู้ หรือกระทั่งผู้คุมก็อาจจะรู้กันอย่แล้ว ด้วยอาการยักไหล่ ท่าทีชาเฉย..
" พบของกลางอยู่ในกองสัมภาระของตัวเอง ถึงอาจจะบอกได้ว่ามีคนกลั่นแกล้ง...หรือว่าถูกไปซ่อนโดยเจ้าตัวไม่รู้ แต่ผู้สงสัยคือผู้สงสัย คนที่ต้องรับผิด..ก็คือคนผิดอยู่ดี " ฝ่ามือของพัสดีตะปบเข้าที่หลังแรงๆทำเอาผมสะดุ้งเฮือก " ในเมื่อบอกว่าตัวเองไม่ผิด...ในเมื่อออกไปได้ง่ายๆขนาดนี้ แค่ทำงานตอบแทนผมน่อยจะเป็นไรไป "
" งาน? " ผมขมวดคิ้ว เหลือบตามองเสี้ยวหน้าของผู้คุมที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ลางสังหรณ์บางอย่างเริ่มเด่นชัด...
หรือว่า...จะให้ผม...
" ใช่...จากนี้ ถ้ามีข่าวอะไรน่าสงสัย ถ้ามีเรื่องอะไรแปลกๆให้แจ้งมาที่ผม "พัศดีปรมัตถ์เอ่ยปาก ละมือจากไหล่ผมก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง แล้วเปิดผ้าม่านแง้มดูความเคลื่อนไหวเบื้องนอกด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะหันมามองหน้าผม กอดอกแน่น และสบตาอีกครั้ง
" ผมยังคิดว่าคุณเป็นคนน่าสงสัย..แต่...ไม่ว่าใครในแดนนั้นก็น่าสงสัยทั้งนั้น " นัยน์ตาสีเข้มนั้นจ้องหน้าผม มือที่กำแฟ้มประวัติของผมไว้หยิบมาเปิดดูข้อมูลอีกครั้ง " แต่ถ้าดูจากประวัติ คนที่พอจะคุยด้วยง่ายที่สุดก็น่าจะเป็นคุณ.."
" ผมก็นักโทษ " ไอ้เนมยิ้มเครียดๆให้ผู้คุม หลังจากที่สันนิษฐานไว้ไม่ผิดไปจากที่คิด ผู้ชายคนนี้ตั้งใจจะให้ผมเป็นสายของทางเรือนจำ รายงานความผิดปกคติ และความเคลื่อนไหวต่างๆที่เกิดขึ้นจากในคุกและ..จากการการทำของกลุ่มพี่โต ที่ผมสังกัดอยู่ จากผู้ชายที่ออกปากว่ารักผมและผมก็รักเขาเช่นกัน..
"...ใช่....." พัศดีปรมัตถ์พยักหน้ารับ ก้าวเท้าเข้ามานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง พร้อมกับวางแฟ้มประวัติของตัวผมลงบนโต๊ะแล้วกางออกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
" หรือไม่อยากได้ระยะเวลาลดโทษ? "
" เอ๋ ?" ข้อความนั้นทำผมชะงักค้าง เงยหน้าจ้องมองดูท่าทีของพัศดีที่ยิ้มมุมปาก
" ...ตามกฏของเรือนจำ ...นักโทษที่ช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ของรัฐในการปฏิบัติหน้าที่ ก็สวควรจะได้วันลดโทษตามสมควรไม่ใช่หรือ? " พัศดีปรมัตถ์จ้องหน้าผม ปลายนิ้วเคาะลงไปยังกระดาษขาวที่เป็นประวัติและเอกสารส่วนตัวของผม ทั้งใบแจ้งคำพิพากษา ใบตรวจร่างกาย เอกสารการเรียน เอกสารเรื่องการลงโทษ ชั้นของนักโทษและอื่นๆ
" นี่ไม่ใช่การยังคับ แต่นี่เป็นการขอความสมัครใจ " พัสดีปิดแฟ้ม ก่อนจะวางมันลงบนลิ้นชักใกล้ๆตัว " ถามคุณสั้นๆก็ได้ว่าจะทำไหม? ...จะให้ความร่วมมือกับทางเรือนจำ จะช่วยเหลือทางรัฐไหม? ...จะทำความ"ดี" เพื่อลดโทษ ลบล้างความผิดที่ตัวเองทำไปรึเปล่า? นี่เป็นทางเลือกที่ผมเสนอให้ และคุณคงรู้ดีว่าทำไมถึงได้รับเลือก "
....ข้อความนั้นทำให้ผมนิ่ง...ชะงักไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความรู้สึกต่างๆพร่างพรูออกมาทันควัน
ช่วยเหลือเรือนจำ ? ช่วยงานราชการ ไม่ต่างกับที่พี่กันย์ได้งานเป็นผู้ช่วยผู้คุมและคอยดูแลนักโทษที่เจ็บป่วย ต่างกันก็ที่...กับผม มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกสายลับที่เข้าไปสือบข่าวเรื่องราวและความเคลื่อนไหวต่างๆมารายงาน..
เพื่อ....วันลดโทษที่จะได้ หรือกระทั่งทำ..เพื่อลบล้างความผิดของตนเองไป แม้สักน้อยนิด..
ผมจ้องหน้าพัศดีคนใหม่ เขาดูจะมีท่าทีมั่นอกมั่นใจว่าผมต้องตอบรับ...ใช่ ตามปกติมันก็คงเป็นแบบนั้น ไม่มากนักหรอกที่นักโทษคนไหนจะได้รับโอกาสแบบนี้ นอกจากจะได้ทำความดีชกใช้แล้ว ยังได้วันลดโทษ ยังจะได้อภิสิทธิ์ภิเศษเหนือกว่าคนอื่น และอาจจะทำให้ออกจากเรือนจำแห่งนี้เป็นอิสระ...เร็วขึ้น อีกสักนิด..
แม้มันจะน้อยนิด ก็ยังดีกว่าไม่มีและไม่ได้เลย ไม่ใช่หรือ?
แต่....เรื่องที่ทำให้ผมลังเล...คือเรื่องของคนที่ผมจะต้องไปสืบต่างหาก
"...สืบเรื่องของทุกคน...หรือว่า....." หรือว่าแค่แกงค์ของพี่โต ที่ผมอยู่..
"....ยังไงก็ได้ ขอแค่ได้ข่าวมาก็พอแล้ว " พัศดียักไหล่ มองตาผม..
...จะได้วันลดโทษเพิ่มขึ้น ได้ออกคุกเร็วขึ้น ได้ทำความดี.. ที่เขาพูดมานั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการทั้งหมด...ทั้งหมดจริงๆ แต่...แต่ว่า
ถึงพัศดีจะไม่ได้เจาะจงว่าต้องไปสืบข่าวกับใคร ทางไหน จะปฏิเสธได้หรือว่าเขาไม่ได้ต้องการข่าวของพวกพี่โต เรื่องราวการกระทำของพี่โต กลุ่มนักโทษที่มีอิทธิพลในแดนสิบสอง กลุ่มคนที่พัศดีก็หมายตา...เอ่ยนับแต่วันแรกที่เข้ามาแล้ว ว่าจะจัดการไม่ให้เหิมเกริมก่อเรื่อง..
ถ้าออกปากรับคำ ไม่เท่ากับต้องทำร้ายพี่โตหรือ?
ยิ่งพรรคนี้มีเรื่องแปลกๆออกมามากมาย ทั้งการกระทำของพี่โต ทั้งความเคลื่อนไหวของเหล่านักโทษในเรือนจำ ทุกอย่างมันเริ่มชี้นำไปด้านความ"ผิดปกติ"ของเหล่านักโทษในแดนสิบสองทั้งนั้น..
รายงานที่บอกว่าจะมีนักโทษก่อจลาจล ก่อความวุ่นวาย มันไม่ได้เกินจริงสักนิด..
" มี....คนที่ทำแบบนี้อีกไหมครับ? " ผมเอ่ยปากถามด้วยความข้องใจ
" หืม?....ฉันต้องบอกคนที่ไม่พูดว่าจะยอมทำรึเปล่าด้วยเหรอ? คุณอาจจะเอาเรื่องไปบอกพรรคพวกในเรืองจำก็ได้. " คำกล่าวนั้นไม่ต่างจากข้อเสนอที่ไม่อาจจะปฏิเสธ พูดออกมาทั้งๆที่รู้ รู้ว่าผมจะตอบว่ายังไง...
" ผม....จะทำ "
ใช่...ผมจะทำ...
ต่อให้ไม่เกี่ยวกับเรื่องได้วันลดโทษรึเปล่า ได้ออกเรือนจำเร็วขึ้นไหม ต่อให้ไม่ได้รับการไหว้วานจากพัศดี ผมก็จะทำอยู่ดี
อย่ามาพูดว่าผมเป็นพวกบ้าอุดมคติ หวังทำดีเป็นคนดีนักหนาทั้งที่อยู่ในที่แบบนี้ ผมรู้ว่าคนเราไม่ได้มีแค่ดีกับเลว ที่ผมอยู่ทุกวันนี้ ชีวิตต่างก็คลุกดินเปื้อนโคลนมาแล้วทั้งนั้น ผมเคยทำร้ายคนอื่น ผมเคยเมินเฉยเมื่อคนอื่นถูกทำร้าย ผมเคยส่งยา ผมเคยเห็นความตายของคนอื่น และผมก็"ฆ่า"พวกเขาทางอ้อมมากนักต่อนัก..
ผมไม่ได้ลงมือเอง แต่การ"ให้ความร่วมมือ"ทางอ้อมด้วยการนิ่งเงียบ ไม่เอะอะโวยวายอะไร หรือทำเฉยไม่เห็นเสีย แค่นี้ก็ทำร้ายใครต่อใครได้มากพอกัน
ผมยอมเฉยทำไม่เห็น ผมยอมนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจ ทำได้...แต่ถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหว
การก่อความวุ่นวาย ก่อจลาจลหรือกระทั่งการแหกคุกนั้นมันเป็นคงวามคิดที่โง่เง่าสิ้นดี...
นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่การ์ตูน ไม่ใช่นิยายหรือภาพยนต์ที่จะออกไปได้ ไปใช้ชีวิตที่อื่นหรือหนีออกไปโดยไม่มีใครตามจับได้ นักโทษ จะอย่างไรก็คือผู้มีความผิด หนีออกไปที่ไหน อยู่ที่ไหนก็คือคนผิด เรื่องจะออกไป จะแหกคุกบุกทลายเรือนจำแห่งนี้ ทำไปก็ไม่ต่างกับการฆ่าตัวตายทางอ้อม ทำไปก็มีแต่เหลว หรือต่อให้แหกคุกได้ ไม่นานก็คงถูกจับกลับมาและต้องโทษหนักกว่าเดิม ..
การจลาจลก่อความวุ่นวายก็ไม่ต่างกัน ต่อให้ทำเพื่อเรียกร้องหรือต้องการอะไรก็ช่างเถิด ทำไปแล้วอาจจะได้รับสิ่งที่ต้องการตามข้อเรียกร้องแต่หลังจากนั้นล่ะ หลังจากก่อความวุ่นวาย หลังจากทำเรื่องร้ายๆลงไป "ผลตอบแทน"ของมันที่จะไดรับจากนั้นเล่า..คิดว่าไม่มีหรือ? คิดว่าจะจบแบบอยู่อย่างเป็นสุขรึไง
กฏก็บอกไว้แล้ว ขนาดนักโทษชกต่อยทะเลาะวิวาท ก่อเรื่องกันก็ยังเจอโทษคุมขังเพิ่ม ขังเดี่ยว ขังลืมอะไรมากมาย แล้วการทำแบบนั้น ...จลาจล ก่อความวุ่นวาย กระทั่งแหกคุก จะทำไปทำไม..?
คนที่อยู่ในนี้ต่างก็มีความผิดติดตัว ไม่ใช่คนดีเลิศประเสิรฺฐศรีมาจากไหน ทางที่จะออกไปใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข คือการทำตามกฏ ทำตามเกณฑ์ที่กฏหมายวางไว้ ทำตามที่สังคมส่วนใหญาปราถนา..นั่นสิ ถึงจะเป็นการพ้นโทษที่แท้จริง
กฏหมายเป็นกฏเกณฑ์ที่ต่ำสุดของสังคม หากทำตามกฏหมายไม่ได้..ก็ไม่อาจจะใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข
" ดี...." ผู้คุมพยักหน้ารับช้าๆ...ท่าทีไม่ตกใจอะไร..เขาคาดไว้แล้วว่าผมจะต้องทำ เพราะข้อเสนอมันเย้ายวนจนใครต่างก็ไม่อาจะปฏิเสธ..
ผมก็เช่นกัน..
แต่นอกจากจะต้องการวันลดโทษหรือการได้ออกจากเรือนจำแห่งนี้เร็วขึ้น แรงบันดาลใจอีกอย่างที่ทำให้ผมรับปาก คือคำว่า"รัก"คำนั้น..
เพราะผมรักพี่โตและพี่โตก็รักผม เพราะรัก...ถึงได้ทำ...ผมไม่อยกให้คนที่ผมรักต้องเป็นคนไม่ดี ทำเรื่องเลวร้ายมากไปกว่านี้...ไม่อยากให้ทำเรื่องไม่ดีมากขึ้นไปอีก..
..ถ้าความเคลื่อนไหวที่ผมเจอ ถ้าเรื่องราวแปลกๆที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นเพราะการ"เตรียม"จะก่อความวุ่นวายขึ้นจริงๆ ผมนี่แหละ จะเป็นฝ่ายหยุดมันเอง..
ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักต้องรับโทษหนักกว่านี้...ไม่ยอมให้ทำอะไร"ผิด"ไปมากกว่านี้...
..พี่โตปกป้องผมมามากแล้ว จะแปลกอะไรถ้าตอนนี้ผมจะกป้องเขาบ้าง..
แม้การกระทำแบบนี้พี่โตอาจจะมองว่ามันโง่เง่าหรือมันผิด...ผมก็ไม่สนใจ ผมต้องการปกป้องและดูแลคนที่ผมรัก...คนเดียวเท่านั้น...
" แต่ผมขออะไรได้ไหม? " ไอ้เนมหรี่ตาลงช้าๆมองหน้าพัศดีที่กำลังเขียนอะไรลงบนกระดาษ
" อะไร? " พัสดีเงยหน้าขึ้นมามอง...เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ
"...ถ้ามีคนทำจริงๆ แล้วผมทำใหพวกเขาหยุดได้...จะไม่เพิ่มโทษให้ได้ไหม? " ผมเอ่ยปากต่อรองด้วยสีหน้ากึ่งอ้อนวอน มองเห็นพัศดีปรมัตถ์เลิกคิ้ว..สีหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา
" ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฏ "
" ถ้าผมทำให้เขาเลิกได้..และมาเป็นพวกเดียวกันล่ะ? "ผมเอ่ยปากต่อรอง ..นั่นทำให้พัศดีมีสีหน้าครุ่นคิด..
" ถ้าเขาช่วยมากพอ ก็อาจจะได้..." คำพูดนั้นทำให้ผมมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้น พัศดีปรมัตถ์มองหน้าผมอย่างครุ่นคิด อยู่ครู่หนึ่ง ที่สุดจึงยิ้มออกมาบางๆ..
"...มีคนของเรือนจำช่วยอยู่ในแดนนั้นสองสามคน...รู้แค่จำนวนก็พอ อยากรู้ว่าเป็นใครก็สังเกตเอาเอง.." ร่างสูงเหยียดกายขึ้นอีกครั้ง หยิบแฟ้มประวัติผมไปเก็บในตู้ ก่อนจะเดินมาด้านหลัง วางมือลงบนไหล่ผมอีกครั้ง ก่อนจะบีบเบาๆ..
" ระวังให้ดี....อย่าให้ใครจับได้..." คำพูดนั้นทำให้ผมพยักหน้ารับ เริ่มหนักใจขึ้นมากับเรื่องที่คิดจะทำ..ชั่วแว๊บหนึ่งเมื่อนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นเมื่อความแตก ผมถึงกับอยากจะอ้าปากถอนตัวไปเสียดื้อๆด้วยซ้ำ..
เรื่องนั้นผมรู้ดี...ว่าถ้าผมพลาด...จะเกิดอะไรขึ้น....ถ้าผมพลาด เรื่องที่ต้องเจอจะหนักหนาแค่ไหน..
ไม่ต้องหวังพึ่งพวกพัศดีหรือผุ้คุมในการคุ้มกะลาหัว และแทบหวังพึ่งพี่โตไม่ได้ด้วยซ้ำ...หากคนๆนั้นไม่เอาด้วยและนึกโกรธเคืองผมที่ทำตัวแบบนี้...ต่อให้บอกว่ารัก แต่จะทำอย่างไรกับหนอนบ่อนไส้อย่างผมก็สุดจะรู้..
แต่....ก็เพราะเขา...เพื่อเขานั่นแหละ...ผมถึงได้ตกลงจะทำ...
" เอาล่ะ...เรียบร้อยแล้ว....คราวนี้ก็ไปได้..." พัสดีพยักหน้าให้ รุนหลังผมให้ลุกขึ้นด้วยสีหน้าเเช่มชื่นขึ้น แต่ฝ่ามือที่วางลงบนไหล่ผมก็ยังไม่ยอมละมือลง
"...ครับ..เอ้อ ขอบคุณ " ผมรับคำงึมงัม ประหลาดใจไม่น้อยเมื่อพัศดีเป็นฝ่ายเปิดประตูออกให้
"...เดี๋ยวฉันไปส่ง " หา?....คำพูดนั้นทำเอาผมชะงัก...สีหน้าเหวอออกมาอย่างปิดไม่มี ทว่าก็ได้แต่เดินเคียงกันไปกับพัศดีปรมัตถ์ที่โอบไหล่ผมไว้ไม่ยอมปล่อย ทั้งที่เราเป็นนักโทษกับพัศดี แต่เขาก็ทำราวกับเป็นเพื่อนสนิท ไม่สนใจสีหน้ากระอักกระอ่อวนอึกอักของผมผ หรือท่าทีสงสัยของเหล่าผู้คุมที่เดินผ่านมาตามอาคารที่ทำการของพวกเจ้าหน้าที่สักนิด...
...ผมกลื่นน้ำลายลงคอช้าๆ รู้สึกหนาววูบขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำไมจู่ๆถึงนึกกลัวว่านี่อาจจะเป็นแผนการณ์สร้างความวุ่นวายของพัสดีเองก็ไม่รู้..
-
แอ๊ด....
ประตูเหล็กข้างกำแพงหนาที่เป็นที่กั้นของอาคารที่ทำการเจ้าหน้าที่ กับส่วนในของเรือนจำค่อยเปิดออกช้าๆ...ผมเดินเข้ามาด้าในก่อน ผ่านสีหน้าสงสัยจัดของเจ้าหน้าที่ที่มองมายังผู้ชายที่อยู่ข้างหลังผม...แน่นอนว่าก็ยังเป็นพัศดีปรมัตถ์..ผู้ชายที่รุนหลังผมให้เดินเข้ามา....เพื่อจะพบกับ..สายตาของใครบางคน...
" เนม เป็นไง......." ประโยคนี้มาจากพี่โตไม่ผิดแน่ และมันก็เงียบเสียงลงเมื่อมองเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมชัดถนัดตา...พี่โตกวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัวอีกครั้งด้วยสายตาสำรวจตรวจตราอย่างเคร่งเครียดว่ามีส่วนไหนหรือจุดไหนของร่างกายบกพร่อง และเมื่อไม่พบ ก็หันไปจ้องผู้ชายที่ยืนอยุ่ข้างหลังผมแทน..
" พี่โต...เอ้อ...." ผมเดินไปหาพี่โตที่ยืนนิ่งจ้องหน้าพัศดีเขม็ง ผมเอื้อมมือแตะแขนคนตรงหน้าแล้วบีบเบาๆให้ดวงตาและใบหน้าคู่นั้นละออกจากร่างของพัศดีปรมัตถ์ที่ยืนอยู่ตรงทางเชื่อมไปสำนักงานของเจ้าหน้าที่ในเรือนจำ นัยน์ตาคูนั้นละออกจากคู่กรณี ก่อนจะตวัดมาหาผมแบบขวางๆแปลกๆ
"...เป็นอะไรไหม? "ถึงน้ำเสียงนั้นจะยังเข้ม..ออกแนวห้วนๆ แต่ก็ยังแฝงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
" ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ไปเซ็นเอกสาร " ผมตอบรับคำพี่โตสั้นๆ
"...เอกสาร ? "พี่โตทวนคำ ขมวดคิ้ว..
" ....เซ็นรับรู้....ว่าไม่มีความผิด "พัศดีปรมัตถ์ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมทนโท่ตอบสั้นๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยผิดกับอาการยิ้มกริ่มดีใจที่ผ่านมาไม่กี่วินาทีแบบคนละคน
" อ้อ....รู้แล้วสินะว่าจับคนผิด " พี่โต...รายนี้ก็ยังอ้าปากเถียงกับพัศดีแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ผมล่ะกลัวแทนว่าจะถูกลากไปขังสักคืนจริงๆ..
"....ก็ขอให้ระวังตัวได้ตลอดแล้วกันนะครับ " พัศดีเหยียดยิ้ม หันหลังกลับไปยังสำนักงานเจ้าหน้าที่พร้อมกับเสียงปิดประตูทางเชื่อมดังปังใหญ่...ผมถอนหายใจพรู ไม่ปวดหัวเพราะเรื่องที่รับมาทำก็คงไม่ได้ปวดหัวเพราะท่าทีของพัศดีกับพี่โตแหงเเซะ..
"...มันว่ายังไงบ้าง " พี่โตจับเเขนผมลากออกมาจากทางนั้นและพาเดินดุ่มๆเข้าไปยังบริเวณของเรือนจำที่มีนักโทษหลายคนกำลังทำงานโหวกเหวกอยู่..
" ก็ บอกว่าให้เซนเอกสารแหละ ...ท่าทางจะไม่พอใจ บ่นเรื่องอิทธิพลอะไรพวกนั้น " ผมบอกไปสั้นๆ ทำหน้ารำคาญอย่างที่ควรจะเป็น ปากก็พูดถึงเรื่องที่เป็นและควรจะเป็นปฏิกริยาที่พัศดีจะทำเมื่อเจอเรื่องแบบนี้..ก็คงหงุดหงิดแหงแซะ
"...หึ...ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าต้องเจอกับอะไร " พี่โตหัวเราะหึ เอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆด้วยท่าทีพอใจ...ก่อนจะขมวดคิ้วฉับ ชะงักฝีเท้า หมุนตัวมามองหน้าผมแบบกะทันหันจนคนตามหลังเบรกแทบไม่ทัน!
" เหวอ อะ....." ผมชะงัก อ้าปากร้องบ่น ทว่าก็เป็นฝ่ายต้องเงียบ เมื่อได้สบนัยน์ตาพี่โตที่จ้องมองมา ดสงตาเข้มๆถลึงมองอย่างหงุดหงิด
"...ไม่ต้องมาบ่น...เมื่อกี้มันอะไร ไอ้พัศดีมันคิดจะทำอะไรมึง? " ชะอุ่ย...พี่โตออกปากถามเสียงเข้ม มือหนาวางลงบนหัวผมแล้วโยกเบาๆดวงตาจ้องมองมาอย่างจับผิด..และไม่พอใจ
" ...จะไปรู้เหรอพี่ก็...สนใจทำไมเล่า " ผมออกปากบ่น ไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละว่าท่าทีเมื่อกี้ของพัศดีคืออะไร ต้องการจะวางแผนอะไรหรือแกล้งใครรึเปล่า
" สนสิ...ชิ...มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วยังคิดจะไปอ่อยชาวบ้านนะมึง "หา?...นี่ความผิดผมเรอะ?ว่าแล้วคนพูดก็ฟาดก้นไอ้เนมเบาๆเชิงหมั่นเขี้ยว ทำเอาอ้าปากหวอ
" ผมไม่เกี่ยวเว้ยยย " ผมร้องว้ากออกมาทันควัน พี่โตหัวเราะออกมาเบาๆมือหนาจัดการกำแขนผมแน่นแล้วลากๆไปยังทางเข้าห้องพยาบาลทันที
" ไม่รู้ไม่สน ออกไปเจอผุ้ชายคนอื่นสองต่อสองมันต้องเช็คสักหน่อย เฮ้ย ! เปิดประตูซิ ! " พี่โตหัวเราะในลำคอเอ่ยปากอย่างเริงร่าปนขบขัน ท่าทีที่ลดความเครียดสะสมในช่วงเวลาอาทิตย์ที่ผ่านมาลดได้นั้นทำให้ผมยิ้มรับในใจอย่างดีใจไม่น้อย แต่ไอ้การลากชาวบ้านมาทำมิดีมิร้ายในห้องพยาบาล ท่ามกลางสายตานักโทษหลายสิบมันหมายความว่าไงเนี่ย!
ปัง
เรียกแล้วไม่ขาน บอกแล้วไม่ยอมทำตาม พี่โตเลยใช้ฝ่าเท้าถีบประตูห้องพยาบาลให้เปิดออกด้วยแรงวัวแรงควายอย่างผู้ที่ชินกับการใช้กำลังแทนมารยาท ไอ้เนมถอนใจอย่างไม่รู้จะฉุนหรือขำดี ผมหันไปมองด้านในห้องพยาบาลด้วยหวังให้มีแต่คนป่วยและคนป่วย เผื่อจะได้ดับอาการกระหายหื่นของพี่โตได้บ้าง...แต่ใบหน้าที่ยิ้มเหวอๆของผมกลับต้องชักงัก...ดวงตาเบิกค้างด้วยความงวยงงกึ่งตกใจกับภาพเบื้องหน้า..
...นี่มัน..!?
...........
มาช้ามากๆ > < :sad4:
ขออภัยจริงๆคะที่ดองมาสิบกว่าวัน T T ไม่ได้อยากจะดอง แต่ช่วงนี้ไม่สบายหนักมาก ปวดหัวมาสามสี่วันติดๆแล้ว พึ่งจะมาโอเคนั่งเขียนนิยายได้ก็วันนี้ ขอโทษทุกๆคนด้วยนะคะที่ทำให้รอ :monkeysad:
ส่วนตอนนี้...อ่า ความต้องการกับเส้นทางของพี่โตกับเนมมันสวนทางกันอีกแล้วสินะ ที่เนมคิดมันก็จริงส่วนหนึ่งที่ว่าทำไป...แทบไม่มีทางสำเร็จ แต่แกก็ดูจะฝันเฟื่องไปที่ว่าพี่โตจะยอมร่วมมือด้วยและพวกจนท.เรือนจำจะไม่เอาผิดเหอๆ...
...เกิดอะไรขึ้นในห้องพยาบาล?...เจอกันตอนหน้าคะ...
:bye2:
-
อยากอ่านอีกเกินอะไรขึ้น โลภภภภภภ
-
บอกไม่ถูกว่า ...
โล่งใจ หรือ กังวลใจมากกว่ากัน... ก็ น้องเนม ใสซื่อ และ มองโลกในแง่ดีซะขนาดนี้
แต่ อยากรู้ ว่า เกิดอะไรในห้องพยาบาล ... :serius2:
-
เริ่มจะดราม่าแล้ว
เข้าใจว่าเนมรักพี่โตและทำเพื่อพี่โต
แต่ว่ามันเหมือนจะเป็นการหักหลังพี่โตกลายๆอ่ะ
เง้อ ไม่อยากให้เนมทำแบบนี้เลย
-
หนูเนม กะพี่โตเห็นอะไรหว่า
อย่าบอกนะว่าเห็น กัณ กะอิเป้ สะบราราเฮ้ กันหน่ะ
โอ้ไม่เอานะ กรี๊ดด
-
เหอะๆ เริ่มมีกลิ่นไม่ค่อยดีโชยออกมาแล้ว :z3:
-
เนมรับปากไปแบบนั้น ช่างไม่รู้อะไรเลยว่ากำลังจะทำสวนทางกับสิ่งที่โตกำลังจะืำทำ
เริ่่มมาม่าแล้ว
ว่าแต่ในห้องพยาบาลเกิดอะไรขึ้นหว่า??
-
น้องเนม หนูจะโดนหลอกรึเปล่า เราว่าให้มันหนีออกมาละหนีได้ ดีกว่า เครียดแทน :z3:
ละห้องพยาบาลมันอะไรอะ
-
โอ้ววววววววว มันเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย?????
ตกลงตอนนี้เนมเลือกเดินทางแบบนี้จริงๆใช่ไหม?
กลัวว่าจะมีปัญหากับพวกพี่โตจริงๆๆๆค่ะ ;__;
-
พี่โตจะทำอะไรก็ทำเถอะ เพียงแต่อย่าแหกคุกออกมาก็พอ
กลัวใจพ่อจริงๆ
-
:-[
ไม่ใช่เจอเมฆกับพี่วิทย์ใช้ห้องอยู่ก่อนแล้วนะ :jul3:
-
เห็นอะไร ลุ้นๆ
-
น้องเนมคิดดีแล้วเหรอเป็นสปายอ่ะ เหมือนพี่โตโดนหักหลังเลย :sad4:
แล้วตอนจบที่ตัดฉับไปอ่ะ เนมเห็นอะไรในห้องพยาบาลอ่ะ
ปล.ทั้ง2เรื่องเริ่มมาม่าหนักหน่วงแล้ว เฮ้อ
:z3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
โอ๊ะ ! เนมกับพี่โตเจออะไร :serius2: :serius2:
-
เจออะไรกัน บอกมาๆๆๆๆ
-
ชอบลิ๊งมากเลยอ่ะ หาง่ายดี
-
โอยยยยยย
แย่แล้ว......
น้องเนมกับพี่โตคิดกันคนละแบบซะอย่างงั้น
ถ้ามารุ้ความจริงที่หลังจะทำไงนี่
แล้วนู๋เนมเห็นไรในห้องพยาบาลหว่า?
ขอเอาใจช่วยทั้งคู่อย่างเต็มที่^^
-
พี่ปุ้ยไม่สบาย ช่วงนี้ฝนตกบ่อยนะ ระวังสุขภาพหน่อยก็ดี ช่วงนี้มันสอบด้วยเนอะ(รึเปล่านะ)
เนมละเมอตดแล้วล่ะ เรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไง มันก็แค่อุดมคติเท่านั้นแหละคิดเหรอว่าจะทำได้
ว่าแต่ในห้องพยาบาลมีอะไรอ่ะ??
-
ไม่อยากให้ดราม่าอ่ะ T^T
-
เนมคิดว่าจะช่วย แต่ หนูว่ามันเหมือน การหักหลังแบบ นุ่ม ๆ เลยอะ :z3:
ให้ตายเถอะ อิ่มแล้ว ไม่เอามาม่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1 :z3:
ปล. เห้ย นี่มันอะรายยย ย!?
รอ ฮ๊า :mc4:
ปล.2 หายป่วยเร็ว ๆ นะฮ๊า
:pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยยอารายกานอ่า เนมทำไรเนี่ยยยย
หวานไม่เท่าไหร่ มาม่ากำลังจะมาจริงจัง
จะช่วยพี่โตหรือจะทำให้เรื่องมันวุ่นก่าเดิมกว่า
น่ากลัวแท้ตอนต่อไป
-
เวรละสิ
อีกคนตัดสินใจแล้วว่าจะแหก แต่อีกคนตัดสินใจจะยืนในเส้นทางที่ถูก
เวรแล้ววววววว
ปวดตับแค่ 3ผีพอแล้วนะคะ เว้นไว้ให้เนมบ้างอะไรบ้างงงงงง
ว่าแต่อีทิ้งท้ายเนี่ยยย มันอาร้ายยยยยย
-
ไม่อยากจะคิดด้วยคนว่าถ้าความลับแตก น้องเนมที่รักจะเป็นยังไง :z3:
เพราะรักคำเดียวจริงๆ ที่ทำให้คนเราเป้นอย่างนี้ แต่ในห้องพยาบาลก้น่าสนใจนะ :z1:
กอดๆรับขวัญคนเขียนที่เพิ่งหายป่วย ช่วงนี้ฝนตกทุกวัน รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
ชื่อตอนนี่เหมาัะกับบรรยากาศตอนนี้ที่สุดละ... = = ละเหี่ย เพลียใจจริงๆ
ดูแววแล้ว ไม่พ้นไอเนมจะโดนพี่โตกระทืบเหมือนตอนเข้าแดนใหม่ๆหรือเปล่าเนี๊ย
ได้แต่ภาวนาของให้พี่โตเข้าใจแล้วกัน เพราะตอนที่แล้วเพิ่งจะถามไอเนมไปเอ๊ง
ว่าอยากจะออกไปข้างนอกไหม ยิ่งคิดยิ่ง....เพลีย TT_TT
แล้วเปิดประตูห้องพยาบาลเจออะไรอีกละเนี๊ย ไม่ใ่ชเจอเป้กับกัณฑ์นะ
ดูท่ามีสิทธิ์อย่างแรง เฮอ..... อ่านแล้วดราม่าตลอดเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ อินท์จัด
-
:z2: เหอะๆ พูดไม่ออก กะความคิดของ 2 คนนี้ พี่โตกับน้องเนม แล้วจะเป็นไงว่ะนั่น :z2:
:pig4: :pig4:
-
หรือว่า.............เจอกันย์จิ้มจุ่มอยู่กับวิทย์ :impress2:
ก็เค้าเชียร์อยู่หนิ
ปล. รู้สึกเหมือนพัสดีแอบชอบเนมเลย...เพ้อเจ้อ :z2:
-
นี่มัน..... อะไรอ๊าาาา?????? :z3: :z3: :z3:
-
งานเข้าเนมอย่างเต็มใจอ่ะ เข้าใจที่เนมคิดนะ แต่พี่โตจะเข้าใจด้วยมั้ย? :เฮ้อ:
โว๊ะ แล้วเห็นอะไร หรือ..หรือว่า พี่กันย์กับไอ้เป้ :a5:
โอ้ม่ายยยย :z3:
-
พัสดีนี่ตัวยุ่งจริงๆ ถ้ามีมาม่าก็ไม่เป็นไร คนอ่านรับได้ ฮือๆ :sad4:
แต่ไงสุดท้ายต้องราบรื่นดีอยู่แล้วหล่ะ o13
-
แฮ่กๆๆ เพิ่งตามทัน สนุกมากกกกกกกกกกกก o13
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสนะค้า :pig4:
-
อะไร อะไรอยุ่ในห้องพยาบาล
มาเฉลยไวไวน่ะ
หายไวไวน่ะ แข็งและแรงด้วย อิอิ
-
แอะ !!! ในนั้นมันมีอะไร ??
ค้างอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
รอนะตัวเอง >"<
-
:z3:
แย้กกกกก มันค้างอ่าา :o12:
เห็นอะไรหว่าา ต้องเป็น 1 ใน 3P ชวนปวดหัวแน่ๆ เลยยย
ชีวิตจริงไม่มีใครรู้ว่าใครดีหรือเลวจริงๆ หรอกหนูเนมแต่เมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ลองเสี่ยงกันดู
อยู่เคียงข้างหนูเนมกับไอ้พี่โตเสมออออ :กอด1:
-
ขอให้หายไวๆนะค้า รักษาสุขภาพด้วยนะคะ^ ^
คราวนี้ค้างอย่างร้ายแรงTwT ว่าแต่ น้องเนมมมม หนูอยู่เงียบๆก็พอแล้วลูกกกกกก ทำไมต้องไปตกลงรับปากอะไรแบบนี้ด้วยTT[]TT
งานนี้ ดราม่าชุดใหม่กำลังเริ่ม โฮรกกกกกก
-
:a5:เครียดมากมายความคิดสวนทางกันแล้ว แต่มันก็ไม่ผิดที่เนมจะคิดอย่างนี้นั่นก็เพราะพี่โตเพราะรักเลยตกลงกับพัสดี
แต่ถ้ามองในมุมของพี่โตมันก็เหมือนเนมหักหลังพี่โตอีก
แต่ต่างฝ่ายต่างก็ทำเพื่อกันและกัน อื้ม เรื่องยุ่งยากคงมาอีกเยอะ ก็คงต้องมารอดูว่าทางไหนของใครจะเป็นผล :เฮ้อ:
แต่ในห้องพยาบาลเนี่ยมันเกิดไรขึ้นอ่ะ คิดได้หลายอย่างเลยนะ
พี่กันย์กับเป้กำลัง.... พี่วิทย์กับเมฆแต่เนมไม่น่าอึ้งเท่าไหร่ หรือจะเป็นพี่กันย์กับพี่วิทย์นี่น่าอึ้งมาก :a5:
หรือว่าพี่วิทย์กับเป้ :a5:โอ้ไม่มีทางแน่นอน กำเพ้อเจ้อสะเยอะเลยอิชั้น ความคิดเห็นส่วนตัวเน้อ :z2:
ปล ชอบเวอร์พี่โตหวานอ่าแบบว่านาน ๆ ที :o8: มีให้กระชุ่มกระชวยใจบ้างก็มีความสุขมากมาย :กอด1:
-
โตรู้จะถึงตายไหมนั่น
-
ม่ายน๊า น้องเนมมมมมมมมมมมมม
ทำอะไรคิดถึงตัวเองและพี่โตบ้าง
มองไกลๆเข้าไว้ลูก อีพี่เป็นห่วงจริงๆ T^T
-
เนมจะทำอาร๊ายยย
เรื่องใหญ่แน่ๆงานนี้
-
Improbable 25 : แผนซ้อนแผน
"นั่นสินะ"...
ปิดแฟ้มเอกสารสีเข้มเขียนรายงานประจำวันลง แล้วจ้องมองร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่มายืนอยู่ต่อหน้า กันย์หรี่ตาลงช้าๆจ้องมองชายหนุ่มเบื้องหน้าด้วยแววตาครุ่นคิด สมองไพล่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อาทิตย์ที่แล้ว และคำตอบรับ อันไม่รู้จะระบุความต้องการของตนว่าเป็นเช่นใด
วางปากกาลงบนที่เสียบ ถอนหายใจอย่างนึกหน่ายระอา บาดแผลที่ศรีษะค่อยทุเลาลงเหลือเพียงอาการตกสะเก็ดเล็กน้อย ทว่ากลับรู้สึกไม่ต่างกับมันเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง ปวดแปลบราวกับเลือดไหลออกมาจากร่าง..
....นับอาทิตย์แล้วที่เรื่องราวทั้งหลายไม่ได้สานต่อ น้องชายที่เขารักนั้นหายหน้า จากไปราวกับไม่มีตัวตน แม้จะเห็นและรับรู้อยู่ให้ชื่นใจว่าเมฆไม่เป็นอะไร ยังคงอยุ่ดี...และ...ยังคงมีความสุขโดยที่ไม่หันหน้ามามองสบตากันสักนิด คำประกาศเกลียดชังนั้นเหมือนดั่งคำประกาษิตที่บอกว่าเจ้าตัวจะไม่มีวันหันหลังกลับมามอง ภาพน้องชายที่รักยังคงเคียงข้าง"มัน"ที่ทำตัวไม่ต่างจากเขาชวนให้เลือดในกายเดือดเร่าอย่างนึกอดสูนัก
กันย์มองหน้าเจ้าเด็กใหม่ที่มาไม่เท่าไหร่ก็เริ่มป่วนแดนนี้ด้วยอิทธิพลของคนที่คุ้มครองตนอยู่ เขาจ้องมองมันพร้อมกับคิดประเมินถึงแผนการและสิ่งที่มันพูดถึง
คำตอบรับของตนเพียงเท่านั้นมันไม่เพียงพอจะให้ไอ้เป้เชื่อหรือรู้ได้ว่าจะร่วมมือด้วย..
แผนอะไร?
กันย์อยากจะหัวเราะขำให้ลั่น...กับแผนการณ์ที่มันพ่นออกมา
อ่อนแอ ไร้สาระ โง่เง่า เป็นแค่แผนหลอกพวกสิ้นหวังกับชีวิตจนไม่มีสิ่งใดแล้วให้ทำตาม แผนการที่รังแต่จะสร้างความวิบัติและฉิบหายให้ชีวิตตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
แต่ก็สมกับพวกป๋าดี แผนที่ล่อให้คนออกมาวิวาทกันเอง มันคงนึกว่าเขาจะเป็นเช่นเดิม คนที่คอยฟังคำสั่งและทำตามที่ต้องการทุกครั้ง
ไม่นึกเสียบ้างว่าการกระทำของตัวเองเป้นแบบไหน ทียอมรับฟังคำสั่ง ที่ยอมทำเหมือนจงรักภักดีอยู่ได้ เป็นเพราะ"อิทธิพล"เท่านั้น
บอกให้เขาร่วมมือในแผนสำรองหากพวกมันทำพลาด แผนสำรอง...หรือแผนสำหรับ"เก็บ"พวกเดียวกัน อยากจะรู้นัก...
....แต่ตอนนี้....ตัวเขามันเหมือนคนมีสิ่งใดยึดเหนี่ยวนักหรือ?
ลอบถอนหายใจช้าๆ นิ่งฟังคำพูดของไอ้เป้ที่บอกออกมาคร่าวๆ และลองสังเกตอัปกริยามันไปพลางๆ กันย์ลอบขมวดคิ้วและนิ่วหน้ากับช่องโหว่ที่โผล่ออกมามากมายในแผนนั้น ยิ่งคิดตามและมองเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจอแต่หนทางไม่สำเร็จมากขึ้นทุกที
" เอาความแน่ใจมาจากไหน ว่าผมจะร่วมมือ ? " ที่สุดก็ฟังจบ...กันย์เหยียดยิ้ม สีหน้าขบขัน..
" หา? " คนฟังชะงัก เหวอไปกับคำตอบนั้น กันย์คิดว่าไอ้เป้มันคงจะทำหน้าตกใจแล้วเงียบนิ่ง หากแต่มันกลับหัวเราะออกมาด้วยท่าทีขบขันราวกับจะล้อเลียนสีหน้าของตน
" คิดว่าตอนนี้พี่มีทางอื่นด้วยรึไง ?"
" ทางอื่น...." กันย์ทวนคำ มองหน้าเจ้าคนพูด "ลืมไปแล้วรึไงว่าผมก็เป็นคนระดับหัวหน้าแกงค์ "
" ใช่...มีคนของตัวเอง มีลูกน้อง มีทางเลือก...แต่ไม่มีปัญญารั้งตัวคนที่รักไว้ ....."
ครืด....
" อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน " ฝ่ามือของกันย์กำคอเสื้อเจ้าคนปากดีไว้มั่น กระชากแล้วจ้องหน้ามันเขม็งด้วยความไม่พอใจ เขาผุดลุกขึ้นตอบรับคำหาเรื่องของไอ้เป้นับแต่ที่มันพ่นคำๆนั้นออกมาให้แสลงหู กริยาของมันชวนให้นึกโกรธเคืองและคลั่งแค้นด้วยความไม่พอใจนัก
" คร้าบๆ....พี่นี่รู้สึกจะจุดเดืดดต่ำนะ " เป้ยกมือยอมแพ้ ขยับตัวออกจากรัศมีปฏิบัติการของชายหนุ่มตรงหน้า น้องใหม่หรี่ตาลงแล้วมองดูท่าทีของชายผ้ได้ชื่อว่าเป็นคนสุภาพและรู้จักเก็บอารมณ์ที่สุด แต่วันนี้มันเริ่มต่างออกไป
"............"
" กลายเป็นคนโมโหง่ายตั้งแต่เมื่อไหร่? "
" ..คุณรู้จักผมดีแค่ไหน ถึงมาวิจารณ์ว่าผมเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ " กันย์กอดอกจ้องมองคนที่วิจารณ์การกระทำของเขาหน้าตาเฉยทั้งที่ตัวมันก็ไม่ได้ดีมากกว่าเขาสักเท่าไหร่นักอย่างท้าทาย เข้ามาได้ไม่เท่าไหร่ก็รังแต่จะก่อเรื่อง เพราะเห็นว่ามีพวกป๋าเป็นแบ๊คหลังค่อยช่วยเหลือเลยออกมากร่างเต็มกำลังจนน่าหมั่นไส้ มาตอนนี้ยังกล้าจะมาวิจารณ์ว่าคนอื่นเป็นแบบนั้นแบบนี้...คนประเภทนี้มันน่ารังเกียจน้อยไปเสียเมื่อไหร่
" ...คร้าบ...กูไม่เถียงแล้ว ถ้าพี่ยังไม่รับปากจะทำไม่ทำ พี่ก็บอกมาสิ จะได้ไม่เสียเวลาอีก แผนการพี่ก็ฟังจนเปราะแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรติดค้าง " เป้ยักไหล่ออกปากเข้าเรื่องอย่างยอมแพ้ ถึงจะปากดีแต่เขาก็รู้ดีว่าตอนไหนควรจะหยุด..
" แผนการโง่ๆ...ร่วมมือด้วยไม่ต่างกับไปตาย " กันย์พ่นลมหายใจช้าๆ พลางส่ายหน้า
" เห็นด้วย..." แทนที่คนพูดมันจะออกปากท้วง ทำหน้าตาขัดเคืองใจเสียหน่อย ไอ้เป้มันยังพยักหน้ารับทำอือออ ชวนให้เส้นกระตุก " แผนง่ายๆนี่ ช่องโหว่เพียบใช่ไหม? แต่ถึงเวลาแล้วมันจัดการได้ง่ายและรวดเร็วที่สุดว่ะ...หรือพี่ไม่คิดงั้น "
"............"
คำพูดนั้นทำให้กันย์นิ่งคิด... ใช่ แผนการง่ายๆโง่ๆเต็มไปด้วยช่องโหว่ก็จริง แต่ก็เป็นอย่างที่ไอ้เป้ว่ามาเหมือนกัน...มันจัดการได้ง่าย เร็ว และมีโอกาสสำเร็จได้มากกว่าแผนการซับซ้อนของไอ้โตและพวกป๋าที่วางไว้ด้วยซ้ำ...
"....ป๋ารู้รึยัง เรื่องแผนนี้ ?" กันย์ขมวดคิ้ว ออกปากถาม ถ้าให้ทำตามแผนนี้ จะบอกว่ามันเป็นแผนที่ใช้ร่วมกับแผนใหญ่ของไอ้โตและพรรคพวกยังจะดีกว่า..
" แผนี้ป๋าเป็นคนคิด " เป้เอ่ยปากตอบสีหน้าระรื่น ทว่าใจความนั้นยิ่งทำให้กันย์ขมวดคิ้วมุ่น...จ้องมองเจ้าคนพูดที่ยังคงมองมาด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ...แผนการนี้มันโง่และง่ายเกินกว่าที่ป๋าจะเป็นคนคิด...แต่หากคิดอีกแง่ หากมันเป็นแผน ซ้อนแผนเล่า...
ป่ามันวางแผนให้พวกไอ้โตและพวกแดนสิบที่อยู่ใกล้ๆร่วมกันก่อจลาจล สร้างความวุ่นวายย่อมๆ จากนั้นจะลอบหนีไปกับความวุ่นวายนั้น
นักโทษที่หนีไปจากเรือนจำปรกติก็ต้องถูกตามและลงโทษหนักกว่าเดิม แต่การวาง"คน"ของป๋า มันทำให้เรื่องนี้สามารถผ่านไปได้ โดยการใช้อำนาจของเงินและอิทธิพลของตนเอง
ให้พรรคพวกที่รออยู่ข้างนอกคอยดูลาดเลา... ควบคุม ดุแลให้นายใหญ่ออกมาได้ในที่สุด
ส่วนแผนที่ไอ้เป้เสนอมา ก็เป็นแผนที่เขาและมันต้องคอยซุ่มเงียบ จัดการพวกที่แตกแถว จัดการพวกผู้คุมหรือคนที่จะมาขัดขวางป๋าและคนอื่นๆในการหลบหนี และคอย"เก็บ"พวกหัวโจกที่เป็นลูกมือ พวกที่รู้มากเกินไป พวกที่ไม่ได้ออกไปแต่อาจจะเป็นพยานปากสำคัญ...ต้องกำจัดมันให้เรียบร้อยด้วย
ป๋ามันเล่นวิธีเหี้ยม...กันย์รู้ดี
จะเก็บเรื่องกาารหายตัวไปของตนให้เป็นความลับ จะ"ติดคุกแต่ชื่อ"จริงๆก็ต้องปิดปากคนให้หมด ทั้งผู้คุม ทั้งนักโทษ หรือกระทั่งพวกที่ร่วมก่อการกับป๋าก็ตาม..
นั่นหมายถึงเขาอาาจะมีโอกาสจัดการกับ"มัน" ให้ตายๆไปเสีย และพาเมฆหนีออกมาได้... การตายของไอ้วิทย์มันก็ไม่ต่างกับนักโทษคนอื่นๆ มันไม่ได้เป็นรองหัวหน้าหรือเป็นคนช่วยไอ้โตอีกแล้ว ป๋ามันรับปากแต่จะให้พวกสมุนตัวเอ้ออกมาด้วย นั่นก็ไม่ได้หมายถึงไอ้วิทย์...ที่นอกจากจะสร้างปัญหาแล้วยังไม่ทำอะไรเลย..
แต่.....ถ้าหากพวกป๋ามันใช้วิธีช้อนเก็บ มีแผนตามจัดการนักโทษที่เป็นลูกมืออย่างพวกเขาเล่า...จะเป็นเช่นไร?
กันย์ขมวดคิ้ว จ้องมองใบหน้าของไอ้เป้ มองแววตาวาววับของมันอย่างชั่งใจ ครู่หนึ่งสัญชาติญาณและความระวังตัวบอกให้รู้ว่าไม่ควรจะไว้ใจคนเหล่านี้ ทว่าความต้องการและแรงผลักดันจากการกระทำของคนที่เขารักนักรักหนากลับกลายเป็นเหตุผลหลักไปเสียแล้ว
.... ใครจะถูกเก็บก็ช่างมัน ใครจะถูกหักหลัง ไม่สนใจ ก็ช่างมัน
ขอแค่เมฆยังอยู่ ขอแค่เมฆไม่เป็นไร ขอแค่นั้นก็พอ
คนอื่นจะเป็นหรือตายไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไปสน..
" ก็สมเป็นป๋า "กันย์พ่นลมหายใจช้าๆ ก่อนจะจ้องมองเจ้าคนรอคำตอบที่ยังคงทำท่าทีเรื่อยเฉื่อยไม่รู้สึกรู้สาด้วยท่าทีใคร่ครวญ
" แล้วจะแน่ใจได้ยังไง ว่าผมจะไม่ถูกเก็บด้วย "
" มันก็อยู่ในมือพี่นี่...ความมั่นใจน่ะ " คำตอบนั้นทำให้กันย์จ้องหน้าคนพูดเขม็ง...
ก็จริงอย่างที่มันว่า ความมั่นใจ อยู่ในมือของเขา ถ้าไม่ยอมร่วม ก็ต้องไปก่อจลาจลกับคนพวกนั้น มีเพียงอาวุธเป็นมีดผ่าตัดอันเล็กเอาไว้ป้องกันตัว จะสู้ได้มากน้อยแค่ไหนก็ไม่อาจจะรู้
ทว่า...หากรวมมือแล้ว นอกจากจะได้กำจัดคนที่เขาเกลียดชัง.."อาวุธ"ที่ได้ยังเป็นสิ่งที่จะนำพาเขาออกไปสุ่โลกภายนอกด้วย
ตราบใดที่มีปืนเหนี่ยวไกคอยเก็บพวกมันได้ ตราบนั้นเขาก็จะไม่ถูกหลอกใช้อย่างแน่นอน...
" ....ป๋าก็ต้องเลือกไว้อยู่แล้ว คนที่จะมีประโยชน์สำหรับการออกไปข้างนอกน่ะ " ไอ้เป้มันหัวเราะรับแล้วบอก นั่นยิ่งทำให้กันย์ต้องไตร่ตรองอย่างหนัก...ในเรือนจำนี้พวกตนเป็นเพียงเครื่องมือสร้างความยิ่งใหญ่ของผู้เป็นนาย แต่หากได้หนีออกไปข้างนอกนั่น มันก็หมายถึงตัวเขาอยู่ในฐานะอาชญากรและต้องอยู่ในมุมมืดของสังคมไปจนตาย..
เขาแลกได้ หากมีเมฆอยู่ข้างๆและได้กำจัดไอ้คนที่เขาเกลียดชังให้ตายๆไปเสีย
ทว่า... พวกตนจะมีประโยชน์กับป๋าจริงไหม? ข้างนอกนั่น จะได้รับตำแหน่งลูกน้องคนสนิทหรือย่างไร?
กันย์ไม่ได้ต้องการตำแหน่งหรืออยากรับใช้ใกล้ชิดคนเหล่านั้น ทว่าหากมันจะทำให้เขาปลอดภัยและมีเงินใช้ ก็จำต้องได้มิใช่หรือ?
ป๋ามันวางหมากไว้เรียบร้อยแล้ว เขา ไอ้โต และบรรดาขาใหญ่ในแดนอื่น ที่เป็นลูกน้อง ต่างก็อยู่ในแผนการแต่แรกแล้ว อยู่ในขบวนการกรุยทางสู่อิสระภาพ ในวันที่พวกมันจะออกไปข้างนอก ใช้พวกตนเพื่อเปิดทางให้สามารถออกไปได้อย่างอิสระ
อย่างที่ไอ้โตว่าไว้ ว่าแผนนี้ไม่ใช่ทางเลือกแต่เป็นการบังคับให้ทำตาม ทำก็เสี่ยง ไม่ทำก็เสี่ยง ไม่ต่างกัน
อย่างน้อยเมื่อมาถึงจุดนี้ พวกเขาต่างก็ทำใจและพยายามทำให้ดีที่สุด หวังจะได้รับรางวัลเป็นอิสระ มีสิทธิเดินออกจากเรือนจำนี้ไปยังด้านนอก..
โอกาสถูกหักหลังมี โอกาสถูกใช้แล้วทิ้ง มีพอๆกัน...
...ต่างกันตรงนี้...ตรงที่เขาจะยอมทำตามแผนนี้ไหม?
ทุดคนเป็นตัวหมากของพวกป๋า ทว่า...หากกันย์รับข้อเสนอของไอ้เป้ อย่างน้อยตนเองก็จะได้ระวังไว จะมีสิทธิ์ในการสอดส่องและดูแลชีวิตของคนที่ตัวเองรัก..
หากการถูกวางไว้ในแผนการของป๋า ตัวเขาเท่ากับหมาก การอยู่ในแผนการชั้นที่สองของป๋าก็เท่ากับเขาเป็นผู้ชี้ชะตาเหล่านักโทษเช่นกัน...
...และยังใช่ต่อรองชีวิตของพวกมันกับสิ่งที่ตนเองต้องการได้ด้วย...
" ว่าไงพี่...อย่านานๆ " เสียงเร่งของไอ้เป้ชวนให้ความหงุดหงิดพุ่งฉิว กันย์ถอนหายใจแรง จ้องมองมันอีกอึดใจหนึ่ง ก่อนเขาจะพยักหน้ารับช้าๆ..
" ได้...ตามแผน " พยักหน้ารับ เอ่ยตอบคำขณะที่ยื่นมือเข้าไปตรงหน้า ไอ้เป้มันเลิกคิ้ว มองหน้า ก่อนจะยื่มมือมาหวังเช็คแฮนด์กันแสดงความร่วมมืออย่างต่างชาติ ทว่าจังหวะนั้นเอง กันย์กระตุกมือ เขากระชากร่างมันที่ลุกขึ้นยืนและยื่นมือมาจับ เหวี่ยงตัวมันนั่งลงบนเก้าอี้เสียจนเกิดเสียง
ปึก!
" หวังว่า....แผนจะสำเร็จอย่างที่คาดไว้ "กันย์จ้องหน้าเจ้าคนที่ถูกเขาเหวี่ยงมาและกลายเป็นหน้าซีดอย่างคนขลาดเขลาด้วยอาการหยามหยัน มองดวงตาของมันที่จ้องมองมีดผ่าตัดขนาดเล็กในมือตนอย่างระแวงแล้วอดจะนึกสะใจไม่ได้..
" เออ....ตามนั้นสิพี่....ตะ....ตามนั้น " เป้ยกมือขึ้นพยายามกันมีดคมๆออกห่างจากลำคอตนอย่างนึกเสียวสยอง กลืนนำลายลงคออย่างหวั่นๆ
"....อย่าให้ผมรู้ ว่ามีคนแจ้นไปบอกผุ้คุม...หรือบอกคนอื่น ทำให้แผนแพร่งพราย ..." กันย์หรี่ตาลงช้าๆ อย่างไม่ยอมผละจากเช่นที่เจ้าคนตรงหน้ามันร้องขอ... " ไม่ว่าแผนนี้ หรือแผนใหญ่..."
" แน่อยู่แล้วพี่..." เป้หัวเราะเสียงสั่น จ้องมองมีดที่ไม่ยอมละจากลำคอตนอย่างนึกสยอง
" ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น....อย่าแม่แต่จะคิด.." กันย์แสยะยิ้ม จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความสมเพช " ผมไม่ใช่ประเภทใจดี...ผมไม่ชอบให้กำลังหรอก...ผมชอบฆ่าให้มันจบๆเรื่องมากกว่า "
"............."
" วันที่คุณคิดจะหักหลัง...จำไว้ว่ามันจะเป็นวันตายของคุณ...และตายก่อนจะรู้ตัวด้วยซ้ำ " กันย์แสยะยิ้ม พึงใจกับท่าทีและปฏิกริยาตอบรับของไอ้เป้...คนโง่แต่ทำเป็นเจ้าเล่ห์อย่างมันต้องเจอแบบนี้ถึงจะเงียบปากเสียบ้าง ไม่ใช่อยู่ๆนึกจะพูดก็พูดอยากจะพล่ามอะไรก็เอ่ยปากเห่าหอนชวนให้หงุดหงิดออกมามากมาย น่ารำคาญเสียจนต้องจัดการแบบนี้ให้มันรู้สำนึก..
...ให้รู้ ว่าต่อให้มันเป็นคนเสนอแผน คนที่จะเป็นหัวหน้า คนที่จะสั่งการ คือเขา ไม่ใช่มัน...
ก๊อกๆ
ปัง !!
เสียงเคาะประตูอย่างไร้มารยาทเป็นที่สุดทำให้หัวคิ้วกระตุก กันย์ขวดคิ้ว หันกลับไปมองคนที่ทะเลอทะล่าเข้ามาแบบไร้กาละเทศะและผิดที่ผิดทางเป็นที่สุด คนที่กล้าทำตัวแบบนี้มีไม่มากนัก แน่นอนว่าความคิดของกันย์ถูกต้องเมื่อเขามองเห็นร่างของ"ลูกพี่"ที่ตัวเองไม่อยากจะยอมรับโผล่หัวมาพร้อมกับเจ้าคนเดิมที่มักจะถูกห้อยไปไหนมาไหนด้วย สองคนนั้นชะงักกับภาพที่เห็น ไม่ต่างกับเขาที่ชะงักกับคนทั้งสองสักเท่าไหร่
....กันย์ขยับตัวจากท่าทีคร่อมทับร่างของเป้ชวนให้เข้าใจผิด เขาเก็บมีดผ่าตัดไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว สบมองนัยน์ตาสีเข้มที่หรี่ลงอย่างครุ่นคิดของโต กวาดผ่านร่างของเขาและไอ้เป้
"...ไม่มีใครอยู่ จะคร่อมกับไปถึงไหนกูก็ไม่ว่าหรอก แต่อย่ามาเชือดทิ้งแถวนี้แล้วกัน ขี้เกียจเก็บศพ " เสียงทักนั้นทำให้รู้ว่าไอ้โตยังทันเห็นมีดที่เขาถือไว้อยู่ กันย์แอบถอนหายใจ รู้สึกปวดหัวตุบขึ้นมาอย่างกะทันหัน เพราะการทำแบบนี้ คงไม่แคล้วจะถูกสงสัยเข้าให้
"...ขอบคุณที่แนะนำครับ " รับคำสั้นๆราวกับไม่ได้ยินนัยนะส่อเสียดชวนโมโห และเสไปก้มดูแฟ้มเอกสารแทนอย่างไม่คิดจะต่อความ กันย์เห็นมันพ่นลมหายใจแรงอย่างนึกฉิวก่อนจะหันหลังกลับ
" ดูแลคนของมึงให้ดีล่ะ อย่าให้มันมาเสือกไม่เข้าเรื่องอีก " โตตวัดสายตามองไอ้เป้เเว้บหนึ่งอย่างคาดโทษ ก่อนจะหันหลังกลับแล้วรุนหลังคนที่ตามมาให้เดินออกไปจากห้องพยาบาลแต่โดยดี
" พี่โต....จะไปไหนอีกล่ะ? " ผมออกปากถามพี่โตอย่างอยากรู้ หลังจากผ่าเดินพรวดเข้าไปพบเจอช็อตน่าสงสัยของพี่กันย์กับไอ้เป้เข้า ไอ้เนมขมวดคิ้วน้อยๆ คิดถึงลักษณะท่าทางที่ได้พบเห็น ไอ้เป้นั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ ตัวแข็งทื่อสีหน้าซีดเจื่อน ยกมือขึ้นพยายามกันๆไอ้วัตถุมีคมขนาดเล็กอาวุธประจำกายของพี่กันย์ไว้ ขณะที่คุณหมอเถื่อนผู้ทำการรักษาเหล่านักโทษก็เอนกายคร่อมเก้าอี้นั้นไว้ ใบหน้าจ้องมองพร้อมกับมือขวากำมีดชี้ไปที่ไอ้เป้ด้วยสีหน้าข่มขู่....ดูรวมๆแล้วก็เป็นฉากแสดงความสนิทสนม(?) ในฐานะนักโทษด้วยกันดีล่ะมั้ง..
ผมถอนหายใจ คิดสงสัยขึ้นมามากกว่าหนึ่งครั้งว่าทำไมพี่กันย์ไม่โดนค้นตัวหรือจับไปสอบสวนฐานพกอาวุธในเรือนจำบ้าง เข้าใจนะว่าของแบบนั้นมันเป็นอุปกรณ์ที่จำเป็นอยู่ในห้องพยาบาล แต่ทำไมถึงได้พกออกไปนอกห้องได้หน้าตาเฉย อภิสิทธิ์พิเศษเรอะ?
แล้วยังนึกสงสัยขึ้นมาอีกวูบถึงท่าทีและเรื่องที่สองคนนั้นคุยกัน ผมพ่นลมหายใจเฮิอก พยายามปัดเรื่องของชาวบ้านออกจากสมอง เพราะเรื่องของตัวเองยังจะเอาไม่รอดอยู่นี้
คิดพลางจ้องมองเสี้ยวหน้าของพี่โตที่เดินจ้ำออกไปจากห้องพยาบาลด้วยอัตราเร็วคงที่ เสี้ยวหน้าคมเข้มด้านข้างยังคงเหมือนเดิมและดูดีชวนให้รักใคร่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ โดยเฉพาะเมื่อได้เอ่ยคำว่า"รัก"ออกมาให้ผมได้ยิน ผมจ้องมองมันและคิดไปถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นด้วยความวิตกไม่น้อย...
....ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ เราจะได้มีรอยยิ้มอีกไหม?
...ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ถ้าพี่โตกับพรรคพวกจะทำแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ผมจะหยุดไหว จะมีแรงหยุดรึเปล่า? หรือจะทำได้แค่เป็นหนามตำใจให้พี่โตหมดความเชื่อใจกันแน่..
"....น่ารำคาญจริงๆ " เสียบ่นของพี่โตลอยเข้าหูทำให้ต้องละออกจากภวังค์ ไอ้เนมเลิกคิ้ว มองหน้าขาใหญ่แห่งแดนสิบสองที่ทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะม้าหินอ่อนใกล้โรงอาหาร ด้วยสีหน้าแกนๆ
" อะไรล่ะ? " ผมเลิกคิ้ว มองหน้าพี่โตที่ยังคงมีท่าทางอารมณ์บ่จอย
" ไอ้กันย์กับไอ้เป้น่ะสิ ...เสือกมาทำเหี้ยอะไรกันตรงห้องพยาบาล เหอะ " ปากบ่น แต่ใจความนั้นทำเอาผมชักสีหน้าหน่าย อยากจะเถียงนักว่าพี่ก็เข้าไปด้วยจิตอกุศลไม่ใช่เรอะ ไอ้แบบนี้เจตนาจะใช้พื้นที่ราชการเพื่อหาความสุขส่วนตัวชัดๆ
" ธุระมั้ง" ผมออกปากแก้ตัวให้จำเลยทั้งสองลอยๆ ลอบขอบคุณในใจว่าเพราะการมีอยู่ของสองคนนี้ในช่วงเวลาที่เหมาะสม ทำให้ผมรอดจากพี่โตไปได้อีกแล้ว
" ....ธุระ..." พี่โตทวนคำพูดผมแล้วพ่นลมหายใจช้าๆ...ท่าทีกึ่งฉุนกึ่งขำ
" ธุระ...หรือคิดจะทำอะไรกันแน่ " คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก มองหน้าพี่โตที่กำลังตีสีหน้าเคร่ง บ่งบอกว่ากำลังคิดไตร่ตรองอะไรอยุ่ ผมคิดตามข้อสงสัยนั้น และพบว่ามันก็เข้าเค้าไม่น้อย ...ไอ้เด็กใหม่จอมก่อความวุ่นวายที่มีป๋าเป็นแบ๊ค กับพี่กันย์ที่เพิ่งเจอเรื่องคนเอาอิฐทุบหัวมาหมาดๆ...และคนที่ว่าคือน้องชายสุดที่รัก..พอมาอยู่ด้วยกันแบบนั้น น่าสงสัยเช่นกันว่าจะมาไม้ไหน
....แล้วสองคนนี้มันก็ไอ้ตะเภาเดียวกันเสียด้วย
คนนึงเจ้าเล่ห์โหดเหี้ยมไม่แสดงออก ตีหน้าตายิ้มแย้มหลอกล่อให้ตายใจ ส่วนอีกคนก็เจ้าเล่ห์พูดจาเล่นลิ้นกวนตีนหาเรื่องชาวบ้าน ชอบยั่วโมโหเป็นชีวิตจิตใจ
ดูเหมาะสมดี...ถ้าไม่คิดว่าจะฆ่ากันก่อนละก็นะ..
" ...พี่คิดว่าเขาจะทำอะไร " ผมเอ่ยปากถาม มองหน้าพี่โตที่หรี่ตาลงช้าๆ หันขวับมามองหน้าไอ้เนมเพียงชั่วครู่แล้วถอนหายใจ
" ไม่รู้...แต่ต้องระวัง...." พี่โตเอ่ยปากบอกสั้นๆด้วยที่ทีครุ่นคิด "ยิ่งช่วงนี้...ยิ่งต้องระวังใหญ่"
ช่วงนี้? ผมสะกิดใจกับคำพูดของพี่โต แต่จะให้ออกปากถามก็ใช่ที ไอ้เนมจึงทำเงียบ แม้สมองกำลังไตร่ตรองถึงคำที่พี่โตพูดมาอย่างถี่ถ้วนก็ตาม..
"....ไม่ว่าพวกมันจะวางแผนอะไร...อย่ามาขัดขากูก็แล้วกัน " พี่โตพ่นลมหายใจพรู ก่อนจะหันมามองผมด้วยแววตาสดใส ฝ่ามือนั้นวางลงบนกระหม่อมแล้วลูบเล่นอย่างหยอกล้อ จนคนโดนอย่างไอ้เนมต้องร้องโวยออกมาบ้าง
" เล่นหัวคนอื่นได้ไงนี่ย ถือนะ รู้รึเปล่า !" ผมออกปากแหว ทั้งที่จริงก็ไม่ได้ถือสาอะไรกับใครเขา พี่โตฟังแล้วหัวเราะขัน และยังคงพอใจจะวางมือเล่นหัวกันต่อไปอย่างไม่สนคำค้านสักนิด
" ...ฮ่าๆ...มึงถือ แต่กูไม่ถือนี่ "ว่าแล้วก็ยังคงเนียนเล่นต่อไปอย่างอารมณ์ดี ผมมองพี่โตที่สบตาด้วยใบหน้าอ่อนโยนอย่างเผลอไผล.....ยิ้ม....ให้กับรอยยิ้มที่พบเจอท่ามกลางความเครียดและชีวิตที่หนักหนา..
" ...ทำปัญญาอ่อนแบบนี้ลูกน้องไม่ศรัทธากันพอดี " ผมออกปากเเซว คนเป็นหัวหน้าที่มาทำตัวปัญญาอ่อนกันสองคน พี่โตฟังคำพูดผมแล้วเลิกคิ้ว หัวเราะหึหึ
" ไม่เป็นเป็นไร ใครไม่ศรัทธาก็ช่างสิ เดี๋ยวไปตามกระทืบพวกมันก็ยอมเอง " แหม...แนวคิดช่างธรรมดาและเป็นปัจเจกชนจริงๆ ...ซะที่ไหนเล่า!? คนปกติใครเขาคิดแบบนี้ฟ่ะ แนวคิดนี้มันวิสัยนักเลงชัดๆ
"...ใครไม่ศรัทธาไม่เป็นไร มีมึงอยู่ข้างกูก็พอแล้ว " วาจานั้นทำให้ผมชะงัก ใบหน้าที่กำลังตัดสินใจว่าจะโกรธหรือขันกับคำพูดของพี่โตหันขวับ จ้องมองเจ้าของคำพูดที่ยิ้มหวานมาให้ด้วยหัวใจที่กระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง...กับคำพูด ที่แสดงความเชื่อใจและไว้ใจผมอย่างที่สุดของพี่โต..
" อืม...." ทำได้เพียงรับคำแผ่วเบา ปล่อยให้พี่โตเล่นหัวเล่นหูกันอย่างไม่เอ่ยปากโวยวายอะไรอีก ไม่ใช่ยอมนิ่งเพราะคำหวานนั้น แต่เพราะคำนั้นต่างหาก ที่ทำให้ความรู้สึกผิดเล่นชนเข้าที่หัวใจ...
...พี่ไว้ใจผม....ขณะที่ผม....อาจจะหักหลังพี่ก็ได้..
ถ้าพี่คิดจะออกไปจริงๆ...และผมต้องห้ามพี่จริงๆ พอถึงวันนั้น เรื่องราวมันจะเป็นแบบไหนนะ?
เราจะได้ยิ้มให้กันแบบนี้อีกรึเปล่า? หรือว่าผมจะต้องถูกพี่รังเกียจและชิงชังกันแน่...
ผมถอนหายใจเบาๆด้วยความกังวลต่ออนาคตที่ยังมาไม่ถึง และเรื่องราวที่ส่งผลต่อจิตใจ ไอ้เนมเอนตัวไปพิงไหล่พี่โตไว้ จ้องมองแสงจ้าของพระอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาอย่างร้อนแรงภายใต้ท้องฟ้าสดใส...มองเห็นนกน้อยสามสี่ตัวโผบินผ่านไป...ไปไหนก็ได้ตามใจตนเช่นเดียวกับอิสระที่เราต่างแสวงหา...
....อิสระภาพที่อยากได้ ทุกคนอยากได้ ทว่าเมื่อทำผิดก็ต้องแลกมาด้วยระยะเวลาและการถูกคุมขังอันยาวนาน..
....มันจะดีกว่าหรือ หากได้ออกไปรวดเร็วดั่งใจ แต่ต้องอยู่ในความมืด ไม่กล้าเงยหน้ามาจ้องมองแสงอาทิตย์อย่างภาคภูมิ...
ทำความผิดอะไรไว้ ตนเองถึงต้องมาอยู่ในนี้ ทำไมถึงจู่ๆถึงมีคนคิดจะดิ้นรนออกไปทั้งที่ยังคงมีบาปติดตัว..เห็นนิสัยของแต่คนบางคนแล้วผมนึกแปลกใจมากมากกว่าหนึ่งครั้งว่าชีวิตในนี้มันทำให้สำนึก หรือกลายเป็นเเหล่งเพราะอาชญากรชั้นดีที่จะออกไปสู่โลกภายนอกกันแน่..
...มองผ่านความผิดของตนเองเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ แบบนี้มันถูกต้องจริงหรือ?
ผมรู้ว่าชีวิตบางครั้งก็ต้องยืนอยู่บนความผิดพลาด เพื่อจะก้าวไปสู่หนทางที่ตัวเองต้องการ
ทำผิดเพื่อแลกอิสระภาพ รู้ดีว่าหากมีคนเสนอแบบนั้น จะมีคนตอบรับมันจริง...
กระทั่งคิด...ว่าคนข้างกายผม คนที่ผมรักนักหนา จะออกปากตกลงโดยไม่ลังเลด้วยซ้ำ..
....................
เฉลยว่าพี่กันย์กับเป้ ฮ่าๆขออภัยเหล่าแฟนคลับสามผีมาณ ที่นี้ด้วย อิอิ
แผนของป๋า? อืม...คิดว่าคงไม่งงนะ ป๋ามันจะรักลูกน้องให้ออกไปจนหมดเรอะ? คงไม่ถึงปานนั้น 55 รายนั้นขอแค่คนที่เป็นประโยชน์กับตัวเองพอแล้ว ไอ้ที่เกะกะ เก็บทิ้งไปให้หมด ฮาาาา..ชั่วเสมอต้นเสมอปลายดี สมเป็นลาสต์บอสค่ะ (555+)
ใครหวังคู่พี่กันย์กับเป้อาจจะจิ้น? อืม...ตามสบาย แต่ขอบอกว่าจินตนาการเป้เป็นเคะไม่ออก มันก็เป็นประเภทเดี๋ยวกล้าเดี๋ยวหงอ ปากดีแต่เจอคนจริงก็เงียบ อะไรแบบนี้
ปล. เจ็บแขนนนนน เมื่อวานหกล้มหน้าห้องน้ำ ข้อศอกถลอก แขนเขียวอื๋อเลย สยองขวัญชะมัด :m15:
ปล.อีกนิด คราวนี้จะอัพอาทิตย์ละตอน ถ้าเห็นท่ามาช้า ขนเอ็ม76มากระทุ้งทู้ด้วยเน้อ (ขี้เกียจรุ่นนี้ต้องใช้อาวุธสงครามค่ะ ฮ่าๆ)
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า :pig4:
-
ไม่ปลื้มเนมอย่างแรงงงงงงงงงง
มาม่าชุดใหญ่จะมาอีกระลอกแล้วใช่ไหม
เนมเหมือนจะฉลาดแต่ไม่เลยตามอิพวกนั้นไม่ทันแน่ๆๆ
สงสารอิพี่โตล่วงหน้าละกัน เพลียสุดอินูเนม
-
Prison Break ภาคไทย รึนี่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หนุ่มๆ แต่ละคน เฮ้ออออ.... วางแผนในใจเพื่อคนที่ตัวรักทั้งนั้น แต่ต่างวิธีกันไป :เฮ้อ:
-
โอ้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
เรื่องใหญ่กำลังจะมาอีกแล้ว
ต้องเสียน้ำตาเยอะแค่ใหนเนี้ย
>"< :seng2ped:
-
ตอนนี้ว่าเพลีย อีกสองสามตอนไม่วายเพลียกว่านี้แน่ๆอะ !
ไม่อยากให้น้องเนมเป็นผู้พิทักษ์ความถูกต้องนะ :(
เด๋วมันจะไปกันใหญ่กว่านี้ ยิ่งอ่านยิ่งได้แต่ถอนหายใจ
แล้วกัณฑ์กับเป้ยังจะมาร่วมมือกันอีก โฮกกกกกกกก
ตรูสงสารพี่โต กับ วิทย์อ่ะ T___T กัณฑ์จะเสียบวิทย์ ฮือออ
-
คนเขียนทายาด้วยนะคับ จะได้หายไวๆ
เง้อ รอคอยมาม่า แต่หลังจากมาม่าแล้วต้องมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นแน่นอน
-
ขออย่าให้สุดท้ายต้องจบลงอย่างเลวร้ายจนเกินไป
ถึงแม้ชีวิต ไม่มีอะไรที่ง่ายเกินไป
ก็ขอให้เหลือความทรงจำสุดท้ายดี ๆ เอาไว้คิดถึงบ้างนะคะ
ไม่อยากคิดถึงด้วย เครียดด้วย เศร้าด้วย
กลัวเป็นโรคซึมเศร้า :call:
-
อ่านแล้วมันหวานปนขม :sad11:
โล่งอกเรื่องกันย์เป้ เค้ายังคงสามผีต่อไป :sad4:
-
:L2:.ให้กำลังใจคนเขียน
หายเร็วๆน๊า
-
ง่ะ....เริ่มเครียดแล้วล่ะ
กลัวจริง ๆ เป็นห่วงเนมชอบกล
เป็นห่วงพี่โตด้วย :เฮ้อ:
ขอบคุณนะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
เอาล่ะซิ งานนี้พายุลูกใหญ่ก่อตัวกันซะแล้
ขอให้หายไวไวน่ะ
ถ้ามาช้าเดี่ยวจัดให้ตามคำขอ อิอิ
-
ซ้อนเยอะ ระวังเจอซ้อนกลับ :เฮ้อ:
เข้ามาก็ไม่ง่ายนะ (ต้องทำผิดร้ายแรงอะไรซักอย่าง) แล้วจะออกไปได้ง่ายๆเหรอ
มันจะเป็นฝันลมๆแล้งๆไหมน้า :monkeysad:
-
เครียดขึ้นเรื่อยๆ จะมีใครเหลือรอดไหมหว่า
-
เหนื่อยใจแทนทุกคนอ่ะ :เฮ้อ:
สงสารเนมว่าอนาคต เนมกับพี่โตจะเป็นยังไง
ส่วนคู่ 3 พีก็ยังเชียร์กันย์-วิทย์อยู่นะ :pig4:
-
พี่กันย์ เลือดเย็นเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
พี่โต ช่วงนี้อินเลิฟอยู่สินะ มองอะไรก็เลี้ยงลงล่างหมดเลย
-
มันจะวุ่นวายกันไปใหญ่แล้วงานนี้
-
:call:อดเลยพี่โต อิอิ ขอร้องอย่าเศร้ามากนะคะ ไม่อยากเห็นทั้งคู่เสียใจอ่ะ
อุตส่าห์รักกันแล้ว เฮ้อ ได้โปรด นะนะๆๆๆ
-
ซับซ้อนจริงจัง
พี่กันต์เลือดเย็นจริงๆ
-
+1 ให้ไปไว้ทายาแก้แขนเขียว
ห่วงพี่โต กับ ไอ้เนม รวมทั้งเดอะแก๊งค์แดน 12 :z3:
อย่าให้ดราม่าน้า กลัวจังเลย :z2:
-
ดูซับซ้อนยังไงไม่รู้
เนมจะโดนหลอกใช้หรือเปล่า
เฮ้อ
-
โฮกกกก กกกกกกกกกกกก.
:beat: อิเป้ ๆๆๆ
หมั่นไส้ย่ะ!
:beat: หนูเนมเบา ๆ ความคิดแความรักเจ้ายิ่งใหญ่ ซะจนคิดตอนจบไม่ออกเลยจริง ๆ -*-
-
โอ้วเหนื่อยใจแทน ถ้าถึงวันนั้น เนมกับโตจะมองหน้ากันติดไหมล่ะเนี่ย โตคิดว่าทำเพื่อเนม แต่เนมช่างไม่รู้อะไรเลยวางแผนสวนทางกันแบบนี้ มาม่าชามใหญ่กำลังจะได้กินแล้ว อิอิ
-
โห เซ็งเลยพี่โตกะเนมเจอเป้กะกันย์หี่ห้องพยาบาลเลยอด...เลยอ่ะ
แหกคุกได้ออกไปดีแล้วจริงเหรอ
-
ยังรอคอยฉากนั้นของพี่โตกับน้องเนม :really2:
(หื่นวะกู :z1:)
รอคอยจ๊ะรอคอย :bye2:
-
น้องเนมคิดจะขัดขาพี่โตใช่เปล่า อย่าเลยหนู พี่ขอร้อง
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งสลับซับซ้อน กลัวเหลือเกิน กับการตลบหลังกันไปมา
ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายพัศดีเอง หรือป๋าก็ตามทีเถอะ แต่ละคนล้วนเจ้าแผนการณ์
ลึกลับ เกินหยั่งถึง เนมจะถูกหลอกใช้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ รู้แล้วล่ะว่า
ไอ้ป๋าโคตรชั่ว ยังไงก็คงมีการปิดปากลูกน้องที่ไม่เป็นประโยชน์แน่ๆ งืดดด เครียด
-
บอกพี่โตซะหน่อยมั้ยเนม เผื่อพี่โตเปลี่ยนฝั่งมั่ง 55
เรื่องสามผีอิ๊กนอร์แล้ว 555 อ่านและติดตามนะคะ แต่หมายถึงปลงแล้ว ประเภท "ปล่อยให้มันเป็นไป~"
ถ้าจะมีใครสักคนในเรื่องนี้ตาย ขอให้เป็นป๋ากับไอ้ผู้พันได้มิ เบื่อพวกมันจริงจริ๊งงงง
-
ตลกพี่กัณอ่ะ อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกพี่กัณเป็นคนตลกๆไงไม่รู้^^
แอบจิ้นพี่กัณ+เป้ไปนิ๊ดนึง
แต่ไม่มีทางทิ้งสามผีแน่นอน
(อยากให้เป็นสามผีซะจริงๆไม่ใช่สลับไปมาแบบนี้TOTเพราะไม่รู้จะสงสารใครดี >O<)
พี่โกะนู๋เนมก็สู้
หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายๆกับสองคนนี้อีกนะ
อุตส่าได้รักกันแล้วเชียว
สุดท้าย.....เกลียดไอ้พวกป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เรื่องราวมันอิรุงตุงนัง ยุ่งเหยิงมากมาย
อ่านแล้วงง เครียดเล็กน้อย เนื่องจากพยายามทำความเข้าใจแต่มันไม่เข้าใจ :z3:
ตอนนี้พี่กันย์แสดงความเหี้ยมโหดอำมหิตได้....สุดยอดมาก!
ชอบตอนพี่กันย์เป็นแบบนี้จัง ตอนใจดีก็ชอบแต่ตอนพี่แกเลวเราชอบยิ่งกว่า ฮ่าๆ
ระวังๆตัวหน่อยนะพี่ปุ้ย นี่ดีแค่แขนช้ำกระดูไม่หัก หัวไม่ฟาด แล้วอีกอย่าถ้ากระดูหักเห็นเค้าว่าคนที่อายุยิ่งเยอะมันจะหายช้า
-
o13
-
เฮ้ออออ :เฮ้อ:
ท้ายที่สุดแล้วต้นเหตุของทุกอย่างมันก็มาจากคำว่า "ไม่พอ"
สงสารหนูเนม แต่คิดว่าตอนนี้หนูเนมฉลาดพอ :กอด1:
ปล. หายไวไวนะคะ :L2:
-
อ่านแล้วพัฒนาสมองเสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ= =
-
ถ้าพี่โตรู้ว่าเนมเป็นคนของพัสดีจะเป็นอย่างไงเนี่ยยยยยยย
อยากอ่านเรื่องกันย์วิทย์อ่าาาาาาาาาา
-
เครียดๆๆๆ :z3: :z3:
-
ไม่ได้เข้ามานานมากเลยตั้งแต่เข้ามหา'ลัย
TT อ่านถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ตามบ่ทัน ๆ
-
โตเนม จงมาๆๆๆ
คนอ่านคิดถึงงงงง
-
ถ้าคนเขียนไม่มาอัพ เราจะแจ้งตำรวจแล้วนะ
เพราะเราสงสัยว่าคนเขียนจะเป็นคนวางแผนการก่อจลาจลที่เรือนจำภาคใต้ 555+
จริงๆ นะ นั่งดูข่าวไปก็คิดถึงเรื่องนี้ไป แต่ไม่ได้เชียร์ผู้ต้องขังนะคะ แค่คิดถึงพี่โตน้องเนม :serius2:
-
:กอด1: เนมที่น่ารักกก วิ่งหนีให้ไวกลัวอิพี่โต :z6:
มารอตอนต่อไป :z2:
-
อยากอ่านอีก
มีเรื่องอื่นอีกมั้ยคับที่แนวๆนี้
-
:เฮ้อ:
ยิ่งใกล้วันเข้าไปเท่าไหร่ก็ยิ่งอึดอัดเข้าไปเท่านั้น
เอาใจช่วยหนูเนมกับเฮียโต ให้ผ่านปัญหาไปได้ด้วยดี :call:
-
รอ...ร้อ...รอ
เราก็รอมานานมากกกกกกกกกกก
รีบมาต่อเน้อ
-
:call: :pig4: :call: จุดธูปดีกว่าเผื่อจะมา :L2: :laugh:
-
ชะเเว๊บไปอีกกระทู้ น้องปุ้ยบอกว่า จะมาต่อเเบดกายตั้งเเต่วันพฤหัส วันนี้วันอาทิตย์เเล้ว ก็ยังไม่เห็นมาเลย :เฮ้อ:
รอ...ร๊อ...รอ....
-
:z13: :z13: :z13:
3จิ้มเลยนะเนี่ย เจ้ปุ้ยจะรู้สึกตัวไหม?
ที่เจ้หายไปเนี่ย เป็นอะไรรึเปล่าคะ? ไม่สบาย? งานยุ่ง? หรือปั่นไม่ทัน?
รอ ร๊ออออ รอ
-
สวัสดีค่ะ คนเขียน เพิ่งตามอ่าน(ทันแล้ว :เฮ้อ:)สองวันสองคืน :really2:
ชอบมากค่ะ สนุกมากเลยน้องเนมน่ารักมาก :o8: พีโตก็เท้เท่ห์
ส่วนสามผีก็ยังคงปวดใจอยู่ :sad4: (แต่อยาก :beat:พี่กันย์มากอ่ะ)
พออ่านมาถึงตรงนี้แล้วอยากบอกว่า เหมือนอยู่ในคุกอ่ะ :a5:
แบบว่า เล่าเรื่องได้เสมือนจริงมาก ทั้งอิทธิพลเอย ไรเอย
(น่ากระทืบป๋ามาก ขอบอก) แล้วนิสัยของแต่ละคนก็ไม่เปลี่ยน
(ชอบตรงนี้แหละ o13)ถึงจะมีความพัฒนาความสัมพันธ์ที่มากขึ้น
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ (ชื่อพี่ปุ๋ยใช่ปะค่ะ)
สู้ต่อไป :กอด1: :L2: :L2:
ปล. อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า พัศดีจะมีอะไรมากกว่านั้น (นอกจากสร้างความร้าวฉาน)
แกจะมาเป็นมือที่สามอ่ะป่าว
-
น้องปุ้ยหายไปไหน....เดือนนึงเเล้ว น้องเนม+พี่โตก็ยังไม่มา...
แล้วอย่างนี้ เราจะได้อ่าน BAD GUY จบภายในปีนี้หรือป่าว :serius2:
-
วันนี้วันพฤหัสอีกครั้ง รอจ้าจอ (คิดถึงน้องเนม :m15: )
-
:m11: จำได้ว่าเคยอ่านจากเด็กดี ไว้จะมาติดตามต่อคร้าบบบบ (รองานเสร็จแล้วจะอ่านให้หนำเลย! :z10: )
-
มาแล้ว ว วว ว ว
มาบอกว่าจะอัพแล้ว วว ว ว
ขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปเดือนนึง ทั้งที่บอกว่าจะอัพทุกอาทิตย์...แต่อนิจจา T T
จะบอกว่าที่หายไปเพราะปัญหาชีวิต (เหอๆ) ต้องแวะเวียนไปโรงพยาบาลแบบไม่หวาดไม่ไหว เอาจริงๆเขียนนิยายทิ้งไว้ตั้งแต่วันที่สิบกว่า แต่มันก็ดันหายอีก ทั้งที่กะจะอัพพร้อมกับอีกเรื่องแท้ๆ ขอโทษทุกคนจริงๆนะคะ
ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนนี้จะมาอัพตอนใหม่คะ คราวนี้มาแน่ไม่ผิดสัญญา ขอโทษจริงๆคะที่หายไปนาน ขอบคุณมากนะคะที่ยังมีรอกันอยู่ > < แล้วก็ขอโทษทุกคนด้วยจริงๆ
ปล. แบดกายจบภายในปีนี้แน่นอนค่า ตามสัญญาแน่ๆ
-
:z13: :z13: จิ้ม ๆ :z2: :z2:
-
มาปูเสื่อรอ...น้องเนมจะมาเเล้วววววว :laugh:
-
Improbable : 26 โกหก
"อีกแล้วเหรอ ? " คำถามนั้นดังขึ้นมาจากริมฝีปากของพี่โต ใบหน้าเจื่อนขำ..ทำยิ้มเหมือนไม่มีอะไรแต่ผมรู้ว่าในใจของพี่โตกำลังเคืองขุ่นแค่ไหน..
"...อืม...ครับ.." ผมได้แต่เพียงรับคำ ร้องรับเบาๆด้วยน้ำเสียงเพลียใจ จ้องมองใบหน้าพี่โตที่ตวัดสายตามามองผมแล้วถอนใจเบาๆ ความห่วงหาและความรักใคร่ในแววตานั้นแสนชัดเจน...ชัด...จนบางครั้งคนมองอย่างผมรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น..
"...ระวังตัวนะ " ฝ่ามือใหญ่แสนอบอุ่นวางลงแล้วลูบเบาๆ ส่งผ่านความห่วงหามาให้ ผมสบมองดวงตาที่แสนคุ้นเคยคู่นั้น เอื้อมมือไปกุมมือข้าที่วางลงบนศรีษะของตนเองแล้วยิ้มรับบบางๆ..
" ผมไปนะ..."
เอ่ยแล้วก็ลุกขึ้นเดิน..ก้าวออกจากห้องขังที่แสนเคยคุ้น ผ่านร่างของบรรดาพี่ๆ..นักโทษในห้องนอนเดียวกันหันหลังก้าวตามผู้คุมที่เดินนำไปเพื่อพาตัวผมไปตามคำสั่ง..
คำสั่ง...อีกแล้ว...
..อีกแล้ว..อย่างที่พี่โตพูด..
..อีแล้ว ที่ผมต้องไป อีกแล้วที่พี่โตต้องรอ ต้องเป็นห่วง กังวล...และอีกแล้ว...ที่ผมต้องโกหก..
...ผมรู้สึกว่าตอนนี้ ชีวิตตัวเองกำลังวนเวียนอยู่กับคำโกหก
...ผมต้องโกหกพี่โต ว่าพัศดีเรียกไปตรวจสอบ สอบถามเรื่องทั่วไปและพยายามเค้นเอาความจริงเรื่องมือถือเท่านั้น..ไม่มีอะไรมากกว่านี้..
...ผมต้องเกหก...โกหกพัศดี ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีความเคลื่อนไหว ไม่มีใครคิดทำการใดๆ ทั้งสิ้นในแดนนี้..
....และผม...ก็ยังต้องโกหก...โกหกตัวเอง..หลอกตัวเองไปวันๆว่าเรื่องเหล่านี้มันจะจบลงด้วยดี..จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ทุกสิ่งที่ผมทำจะประสบผลสำเร็จอย่างที่คาดคิด..
ทั้งที่ผมก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าทุกสิ่งที่เอ่ย ทุกสิ่งที่คิดออกมา มันคือสิ่งที่ไม่มีวันเป็นจริง..
เรื่องราวเคลื่อนไปไกลกว่าที่คิด...และ....ทุกสิ่งมันก็เดินมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับ..
ไม่ว่าจะเป็นผม..หรือพี่โตก็ตาม...
รับปากแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องทำ เดิมพันแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องรอลูกเต๋าทายผล..ไม่ว่ามันจะออกมาดีหรือร้าย ก็ต้องยอมรับ..
" อีกแล้วเหรอ? "คำถามนี้มันยังตามมาหลอกหลอนแม้ผมจะนั่งอยู่ในห้องทำงานของพัศดี ผมจ้องมองตัวหนังสือปักชื่อของพัศดีปรมัตถ์บนเสื้อสีกากี จ้องมองมันแล้วนั่งนิ่งราวกับว่าไม่ได้ยินคำถาม...ถามไถ่กึ่งประณามหยามหยันด้วยความไม่พอใจของผู้พูด..
"....มากี่ครั้ง...กี่ครั้ง ก็บอกว่าไม่มีข่าว มไมีความเคลื่อนไหวอะไร แบบนี้มันจะเกินไปหน่อยไหม? หรือคิดว่าที่ให้ทำนี่มันเป็นเรื่องเล่นๆ "
คำถามด้วยอาการหงุดหงิดหัวเสียของพัศดีดังขึ้นเหนือศรีษะ ขณะที่นัยน์ตาของผมเบนไปมองเข็มนาฬิกาที่บอกเวลาเก้าโมงห้าสิบเจ็ดนาที สามสิบสองวินาที.....สามสิบสาม...สามสิบสี่...สามสิบ...
ปึ่ก !
" ฟังที่ผมพูดอยู่รึเปล่า ! "ฝ่ามือหนาพาดลงบนไหล่แรงๆจนสะดุ้งเฮือก คำถามนั้นมาพร้อมกับใบหน้าแสดงอาการเคืองขุ่น และแววตาหงุดหงิด ไม่พอใจ..
ไอ้เนมขยับตัวแล้วกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ " ก็...มันไม่มีอะไรจริงๆ...จะให้ผมตอบว่ายังไงล่ะครับ "
" ....แล้วทำไมคนอื่นถึงบอกว่ามี " ใจความนั้นทำให้ผมเม้มปากแน่น เงยหน้าไปมองตาพัศดีปรมัตถ์ที่นั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของตนเองอีกครั้ง ด้วยท่าทีเหนือกว่า
"...อย่างน้อยก็ไม่มีในกลุ่มของผม..." ผมยักไหล่ ตอบด้วยท่าทีชาเฉยราวกับไม่มีอะไรให้พบจริงๆ...ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่ามันไม่ใช่...
"....หึ...พูดให้ขำนะ..." พัสดีปรมัตถ์ส่ายหน้า ยิ้มราวกับขบขันก่อนจะเปลี่ยนมาจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าดุดัน.. " ไม่มี...ไม่มีความเคลื่อนไหวในกลุ่มของพวกขาใหญ่ แล้วจะมีความเคลื่อนไหวจากที่อื่นเหรอ? รู้จักไอ้สิ่งที่เรียกว่าคลื่นไหม? ถ้ามีมีคนเขวี้ยงก้อนหินลงบนน้ำมันก็จะไม่ขยับไหว ถ้าไม่มีใครเริ่มก็จะไม่มีคนทำตาม แล้วอย่างนี้คุณกล้าพูดเหรอว่าไม่มี..."
" ...มนุษย์เป็นสัตว์ที่มีสมองนะครับ คิดเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครสั่ง แน่ใจเหรอว่าเรื่องที่คุณเจอมันจะเกี่ยวกัน " ผมสุดหายใจลึกจ้องมองใบหน้าของพัศดีอย่างไม่ยอมแพ้...
พัสดีปรมัตถ์ในชุดเสื้อกางเกงสีกากี ใบหน้าสะอาดสะอ้านดูดีแบบที่หาไม่ได้ในเหล่านักโทษผู้ตากแดดตากลมทั้งปีทั้งชาติขยับกายลุกขึ้นจากโต๊ะอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผม...จ้อง...ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วถอนหายใจยาว..
"ไร้ประโยชน์ ..."น้ำเสียงเอ่ยเรียบๆ...ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"....ตัวผม? " ไอ้เนมเลิกคิ้ว...รู้ดีว่าตั้งแต่รับปากว่าจะทำ ตัวเองไม่ได้มีข่าวสารอะไรให้มากมายนัก...จะว่าไร้ประโยชน์ก็สมควร...
เพราะผม"จงใจ"จะให้ตัวเองไร้ประโยชน์แบบนี้นั่นแหละ...
" ...ที่เราตกลงกัน..ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว...แต่เหมือนคุณจะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน ถึงได้ทำนิ่งทำเฉยเหมือนเป็นเรื่องเล่น " เสียงคำรามในลำคอของพัสดีปรมัตถ์บ่งบอกว่าอารมณ์เสียจนถึงขั้นหงุดหงิด นัยน์ตาสีดำสนิทที่วาววับนั้นจ้องมองใบหน้าของผมอย่างกล่าวหา...ไม่ชอบใจ...
" ผมให้คุณหาข่าว...." ข่าว"ที่ว่านั้นไม่ใช่เรื่องใครจะไปกินข้าวที่ไหน ไปอาบน้ำกับใคร หรือนอนกับใครบ้าง.." พัศดีหันขวับมามองหน้า ฝ่าเท้าก้าวมาหาร่างของผมในระยะประชิด " แต่คือเรื่องราวผิดปกติ เรื่องราวที่อาจจะก่อให้เกิดสิ่งทีเรียกกันว่า "รวมกลุ่มก่อความวุ่นวาย" " วางแผนก่อจลาจล" หรือกระทั่งคิดจะ"แหกคุก"....."
" ที่ผมให้คุณคอยสืบหา ไม่ใช่แค่ให้"สืบ"เท่านั้น...ไม่ใช่แค่ทำเล่นๆ แต่หมายถึงชื่อของคุณ ประวัติของคุณ รวมทั้งการใช้ชีวิตในนี้...ถุกจับตามอง และถูกตรวจสอบแล้วโดยพัศดีอย่างผม...หรือผู้คุม หรือกระทั่งเหล่านักโทษที่เป็นสายสืบของผมเช่นเดียวกับที่คุณเป็น..เพื่อที่จะตรวจสอบความประพฤติ การทำงาน การทุ่มเทต่อคำสั่ง ...เพื่อที่สุดแล้ว ...เมื่อเกิดเหตการณ์อะไรขึ้นมา คุณจะได้ถูกยกเว้น จะได้ถูกละโทษ หรือกระทั่งปล่อยตัว และเชิดชูในคุณความดี...."
" นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เรื่องที่จะให้คุณมานั่งรายงานว่าไม่มีอะไร ปกติดีทุกอย่าง ตลอดสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา...ช่วยแสดงให้ผมเห็นหน่อยได้ไหมว่าคุณก็พร้อมจะปฏิบัติตามคำสั่ง พร้อมจะร่วมมือกับทางราชการ ไม่ใช่พร้อมจะเป็นนกสองหัวที่คาบข่าวของพวกผมให้กับฝ่ายที่เป็นประโยชน์แก่คุณมากที่สุด "
"...รับปากแล้ว...ก็เหมือนเอาคอพาดอยู่บนเขียง ใบมีดจะหล่นลงมาหรือจะได้รับประกาศอภัยโทษก็แล้วแต่การกระทำของตัวเอง...อย่าคิดว่าผมไม่ได้"จับตา"ดู ทุกฝ่ายที่เป็นสายสืบของเราอย่างชัดเจน อย่าคิดว่าคุณรับคำแล้วจะบิดพลิ้ว หรือจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปได้...ถ้าแผนการณ์นี้มันหละหลวมปานนั้น เราคงไม่สามารถสืบมาถึงจุดที่รู้ได้ว่ามีคนพยายามจะทำอะไรหรอก "
" คุณกำลังขู่ผม ..." ผมเปรยขึ้นช้าๆ....สีหน้าเครียด...
"ใช่...." พัศดีพยักหน้ารับ สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงยามจ้องมองสบแววตาของผม " เคยได้ยินไหม ที่ว่าจะทำการใหญ่ต้องใจกล้า...ใจแข็ง ยอมเสียหมากบางตัว เบี้ยบางตำแหน่ง เพื่อจะได้รุกฆาตในที่สุด ..."
" บอกตามตรงว่านี่ไม่ใช่เกมส์ และไม่ใช่หนังร้อยแปดคุณธรรมที่คนดีจะอยู่รอดปลอดภัยและไร้รอยขีดข่วน นี่คือชีวิต...คุณเคยได้ยินข่าวนักโทษก่อจลาจลไหม? เคยได้ข่าวมีการพบว่าตัวการใหญ่ของขบวนการค้ายาเสพติดอยู่ในเรือนจำไหม? สิ่งเห่ลานั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น...คุณคิดบ้างรึเปล่า ว่าทางที่ผมให้คุณมันคืออะไร? "
"....เพราะอะไรผมถึงทำแบบนี้...รู้บ้างไหม? เพราะอะไรถึงได้ทำวิธีที่อาจจะเรียกได้เต็มปากว่าสกปรกไม่ซื่อตรง...คุณคิดบ้างรึเปล่า? "
"............."
" ...เราได้แต่เจ็บใจทุกครั้งที่รู้ว่าตัวการใหญ่ที่สั่งยานรกเข้ามามอมเมาเยาวชนของชาติคือพวกที่อยู่ในคุก ได้แต่เจ็บใจที่ทำอะไรมันไม่ได้ ได้แต่ทุรนทุรายเพราะไม่สามารถจะเอาผิดรึเอามันมาลงโทษ...เกลียด...ที่เงินมันมีค่ามากกว่าเกียรติในอาชีพ หรือกระทั่งความจงรักภักดีต่อสถาบันชาติ ...ไม่พอใจทุกครั้ง ที่มองเห็นพวกโกงกินบ้านเมืองมีชีวิตอยู่บนกองเงินกองทองและสุขสบายโดยไม่สนใจว่าได้ทำอะไรลงไป.."
" ...คิดดูก็แล้วกัน...ว่าผมทำไปเพราะอะไร หากคุณนิ่งอยู่แบบนี้มันก็คงได้ใจ หากยังคิดจะเงียบ ผมก็ไม่ต้องการคุณอีก...และหากคิดจะไปบอกคนอื่นๆว่าเรากำลังรู้อะไร นั่นมันจะหมายถึงสิ่งไหนก็ลองไตร่ตรองดู..." พัศดีปรมัตถ์สุดหายใจลึกจ้องมองผมด้วยแววตาเคร่งขรึมหากจริงจัง ผมกลืนนำลายลงคอช้าๆ...ภาพ....ของชายที่ใช้เลห์กลบีบบังคับและไล่ต้อนให้จนตรอกกลับค่อยเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว....
ที่สุดแล้ว...ชายคนนี้...ก็แค่...
" ...ผมยอมสกปรกถ้าจะทำให้สังคมและบ้านเมืองสะอาด...ยอมถูกตราหน้าว่าเป็นคนชั่วไม่ต่างกับนักโทษแบบพวกคุณ ยังดีกว่าจะปล่อยให้เรื่องราวมันเลวร้ายเกินจะควบคุม....ถ้าคุณคิดจะรับปากเล่นๆไม่ทำจริง คิดจะวางมือหลับหูหลับตาไม่ทำอะไรเพื่อพรรคพวกหรือเพื่อคนที่มีอิทธิพลเหล่านั้นก็เดินหนีออกไปซะ...ที่นี่มีเพียงคนที่พร้อมจะสละชีวิตเพื่อคำว่า"ความถูกต้อง"และไม่สนใจแม้ตัวจะต้องตายเท่านั้น "
ไอ้เนมจ้องมองใบหน้าของพัสดีที่เบือนไปมองภาพเบื้องนอกผ่านกระจกใส มองเสี้ยวหน้าที่ผมเคยนึกไม่พอใจ...หรืออาจจะชิงชังกับมัน...พร้อมกับเม้มปากแน่น...
...ผู้ชายคนนี้....ที่ทำไปทั้งหมด ก็แค่...แค่คนที่พร้อมจะพลีชีพให้กับความถูกต้อง โดยไม่สนใจว่าต้องทำวิธีใด เท่านั้นเอง...
...ผมที่ลังเล ผมที่ไม่กล้าทำ ผม...ที่นิ่งเงียบเพียงเพราะว่าคนๆนั้นคือคนที่ผมรัก ไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการเพราะกลัวว่าพี่โตจะเป็นอันตราย..หากพอเขาพูด....เขาบอก...เขากล่าวให้ผมนึกถึง..ให้มองเห็นบางอย่าง...ที่ตัวผมเองแทบจะลืมไปแล้ว จึงได้ตระหนัก...
ความละอายแล่นวูบเมื่อรู้....รู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัวแค่ไหน...
...มองแค่ตัวเอง มองแค่คนที่รัก มองแค่เท่านั้น ไม่ได้มองว่าหากปล่อยให้เรื่องราวบานปลายจะเกิดผลร้ายใดต่อสังคมบ้าง...
"....จำไว้ด้วย....ว่านับแต่คุณตอบตกลง...คุณก็ได้เลือกทางเดินอีกทางให้ตัวเองแล้ว " พัศดีนิ่งเงียบไปครึ่งหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเฮือก " และจำไว้ ว่าหากคิดจะพูดไป สถานะของคุณจะถูกเปิดเผย...และผม ก็ไม่ลังเลหรอกหากจะตัดเบี้ยที่ไร้ประโยชน์ออกไปจากแผนการณ์..."
เอ่ย...แล้วเจ้าของคำพูดก็หันหลัง...ไม่คิดจะสนใจตัวผมอีกต่อไป นิ่งเฉยเย็นชาราวกับผมไม่มีตัวตนอยู่..
...ผมพยักหน้ารับช้าๆ...ก่อนจะเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเรียบชา....แม้หัวใจจะเต้นเร่าด้วยความหนักหน่วง ลำบากใจ
.... รู้แล้วว่าทำไมพัศดีปรมัตถ์ถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไม เขาถึงถูกส่งมายังเรือนจำแห่งนี้...
....และรู้ ว่านี่คือแผนการณ์ที่วางมายาวนานเพียงใด..
คนเจ้าแผนการณ์ก็ต้องเจอกับคนเจ้าแผนการณ์ คนที่วางแผนร้ายก็ต้องเจอกับคนที่ร้าย...และเจ้าเล่ห์เจ้ากลไม่แพ้กัน...
ผู้คนในฝั่งที่เรียกว่าความดีไม่ได้มีเพียงสีขาว วิธีการที่จำจัดการกับคนชั่ว ไม่ได้มีเพียงวิธีทางแห่งความถูกต้อง...
บางครั้ง คนเลวก็ต้องเจอกับแผนการณ์ที่ไม่ต่างกัน...
สีขาวหรือสีดำไม่สำคัญ ผลลัพธ์ที่ออกมาต่างหากจะเป็นทางชี้นำว่าใครคือคนชั่ว...หรือคนดี...
...................
....ก้าวออกมาจากห้องสอบสวน เดินผ่านทางเดินแคบๆไปสู่อาณาเขตของเรือนจำที่แสนเคยคุ้น...เสียงร้องครืนครางของเมฆฝน และสายลมที่หอบกลิ่นหญ้าโชยพัดเข้าจมูก ทำให้ดวงตาที่หรุบต่ำลงของผมค่อยเบิกกว้างขึ้น และจ้องมองท้องฟ้าที่เคยสดใส บัดนี้เริ่มหม่นครึ้ม...เจือจางด้วยกระแสของพายุฝนที่จะโหมกระหน่ำ...
....มอง...จ้องมองและใคร่ครวญคิด...คิดถึงเรื่องราวทั้งหมด...
สีดำแปรเป็นสีขาว...และสีขาวที่เอียงเทกลายเป็นสีดำ ที่สุดแล้วผมก็รู้...ไม่มีใครมีเพียงด้านเดียว ทุกคนล้วนแต่เป็นสีเทาทั้งนั้น...
เคยเกลียดชังไม่พอใจพัศดีที่หาเรื่องกลั่นแกล้งทำร้าย ทว่า...เมื่อรู้ถึงปลายทางที่เขาทำไป...ผมก็โกรธไม่ลง...
คนๆนั้น...รัก...ในสิ่งที่ผมออกปากว่ารัก แต่ไม่ได้ทำเพื่อมัน
คนๆนั้น...ทำ...ยอมสละตัวและทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่เรียกว่า" ประเทศชาติ "
ผมที่เคยคิดถึงแต่ตัวเอง มองตัวเองเป็นศูนย์กลาง มองว่าถูกรังเกียจ ถูกทำร้าย ถูกสังคมประณาม หากแต่ผมก็ไม่เคยคิด...ลืมที่จะนึกไปถึง"สังคม"ภายนอกว่าเกิดอะไรขึ้น...
....หากปล่อยให้นักโทษที่เป็นตัวการใหญ่ของการขนส่งยาเสพติด ผู้มีอิทธิพลที่ทุกคนยำเกรงออกไปภายนอก ออกไปกางมือกางเท้าโลดแล่นในสังคมโดยปราศจากการควบคุม มันจะเกิดอะไรขึ้นเล่า?..
ทุกวันนี้ปัญหามันเกิดขึ้นเพราะคนเลวที่ไม่เคยสำนึกตัวไม่ใช่หรือ มันเกิดขึ้นเพราะคนโลภ คนเห็นแก่ตัวไม่นึกถึงคนอื่นไม่ใช่หรือไง..
แล้วจู่ๆ ทำไม ผมถึงคิดอยากจะไปรวมกลุ่มให้ตัวเองสกปรกน่าขยะแขยงขึ้นมากกว่าเดิม?
ฝ่าเท้ากาวเข้ามายังเรือนนอน ย่ำเท้าถึงอาณาเขตแดนสิบสอง...ที่อยู่ของเหล่านักโทษร้ายแรงที่มีแต่ผู้คนหวาดกลัว จ้องมองใบหน้าที่เคยคุ้นและท่าทีอันแสนคุ้นชินของผู้คนโดยรอบ..
ภาพของกลุ่มคนที่แสนคุ้นตายืนคุยอะไรกันเงียบๆหน้าห้องขังทำให้ดวงตาผมค่อยหรี่ลงเล็กน้อย...และ....เดินก้าวไปหาด้วยสีหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นเดิม...
" ทำอะไรอยู่เหรอครับ ?" ผมออกปากถาม จ้องมองใบหน้าของชายสองคนที่แสนเคยคุ้น...หนึ่งคือพี่วิทย์ และอีกหนึ่ง...คือพี่ทินที่ไม่ได้พบมานานพอดู
" อะไร...? ก็คุยกันแหละ ตามประสาคนไม่เจอกันนาน ก็ไอ้ทินมันหายหัวไปนอนให้ผัวมันกกอยู่ที่แดนสิบนี่หว่า" พี่วิทย์หัวเราะหึหึๆ ก่อนจะร้องจ้ากเมื่อพี่ทินหวดฝ่าเท้าเข้าที่หน้าแข้งเข้าให้
" พี่โตล่ะครับ? "ผมออกปากถาม ยิ้มและหัวเราะรับกับอาการกระฟัดกระเฟียดของพี่วิทย์...มองทั้งคู่ด้วยสีหน้าอ่อนเดียงสาราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเช่นเดิม
...ไม่เห็นหรอก...ว่าพี่ทั้งสองคนกำลังหยิบยื่นอะไรให้กัน
...ไม่ได้ยินเลย...ไอ้คำพูดที่บอกว่า "ให้" ใครรับมันไปนั้น...
ผมจ้องมองสีหน้าของชายทั้งสองคนด้วยท่าทีเหรอหรา มองใบหน้าของพี่วิทย์และดวงตาที่ฉายแววลำบากใจขึ้นมาวูบหนึ่งของพี่ทิน และเมื่อคิดถึงวันเวลา...ก็พยักหน้ารับ
" ครับ....อยู่ที่อาคารเยี่ยมสินะ "
ผมหันหลัง เดินออกมาอย่างว่าง่าย ไม่ได้หันกลับไปมองสีหน้าลำบากใจของพี่วิทย์กับพี่ทินเลย ขณะที่สมองใคร่ครวญสิ่งที่ได้ยินอย่างรวดเร็ว
...เสียงกระซิบนั้นยังดังชัดเจน คำพูดที่ว่าให้"มอบ" ของอะไรบางอย่างในมือพี่วิทย์ ให้พี่ทินและพี่ทินจะมอบให้พี่คม คนที่ถูกเรียกว่าผัวของพี่ทิน ชายหนุ่มหน้าเคร่งที่ใส่ตรวนหนักบนข้อเท้าคนนั้น...
ผมเดินออกไปอย่างลอยเหม่อ ที่สุด....จึงได้มาถึงอาคารเยี่ยม...หากทำได้เพียงยืนนิ่งและจ้องมองพี่โตที่นั่งคุยอยุ่กับแฟนสาวด้วยสีหน้ายิ้มน้อยๆไม่กล้าจะเดินเข้าไปด้วยรู้ว่าไม่มีความเกี่ยวข้อง ทำได้เพียงยืนนิ่งและจ้องมองมันด้วยสีหน้านิ่ง
เรียบ...คล้ายจะเย็นชาและนิ่งเฉยกับมัน ทว่าแท้จริงก็รุ้ดี ว่ามันไม่ใช่...
ทั้งที่คำว่ารัก...คำบอกรักของพี่โตยังคงดังก้องอยู่ในสมอง ลอยวนอยู่ราวกับเสียงกระซิบข้างๆหู...
..แต่...เมื่อได้เห็นภาพความสนิทสนมที่ปรากฏอยู่ รอยแยกของความกังวลในหัวใจจึงค่อยเผยออกขึ้นมาทีละนิด...ทีละนิด...
ทำเหมือนลืม ไม่นึกถึง ไม่กังวล ไม่อะไรทั้งนั้น...แต่ความจริง มันไม่ใช่ ผมยังคิด และยังคงคิดถึงอยู่เสมอ...
ความจริง...ที่แม้พี่โตบอกว่ารัก แต่ก็ยังมีใครอีกคนรออยู่ข้างนอก...
คำพูด...ที่บอกว่าไม่สามารถตัดใจได้ แม้ตอนนี้พี่โตจะบอกว่ารักและบอกว่าผมสำคัญกว่า...แต่....มันก็ยังไม่อาจจะแน่ใจ หรือวางใจ...
. .มองแล้วได้แต่ถอนใจ ครู่หนึ่งคิดเรื่องที่ตัวเองคิดจะทำในตอนแรก พลันอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก...
...อยากจะขำ
..ขำตัวเองที่พยายามปกป้องพี่โตอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งที่เขาอาจจะไม่ได้แยแสสิ่งเหล่านั้นด้วยซ้ำ...
...ไม่มีอะไรประกันว่าหากออกไปแล้วพี่โตจะเป็นเหมือนเดิม...เพราะขนาดออกปากว่ารักผม เขาก็ยังเดินมานั่งคุยกับ"คนรัก"อีกคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ต่อให้บอกว่ารัก ผมก็เป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายที่ติดคุก..เป็นเพียงนักโทษตัวดำหน้าเคร่งที่อาศัยอยู่ในเรือนจำแห่งนี้..
ต่อให้บอกว่ารัก แต่มันเป็นเพียงรักที่อยู่ในคุก ไม่ได้หมายถึงข้างนอกนั่น...
แล้วตอนนี้ที่ตัวเองมานั่งคิดจนปวดหัว เพื่อจะปกป้องคนอย่างพี่โตที่ตัดสินใจเด็ดขาดไปแล้วว่าจะทำอะไร มันน่าขำตัวเองเสียจริงๆ
ที่จริงแล้วเมื่อสามอาทิตย์ผ่านไปจากเหตุการณ์การสอบสวนผมครั้งล่าสุด..จากข้อตกลงของพัศดีกับผมที่มีต่อกัน มาจนบัดนี้แล้วเรื่องราวทุกอย่าง ทั้งความสงสัยของผม ข้อสังเกตของพัศดี สารพัดความสงสัยที่เกิดขึ้นจากพฤติกรรมของพี่โต เมื่อนำมาเรียงร้อยประสานกันเป็นเรื่องเดียว ผมก็พบกับ"ความจริง"หนึ่งที่ตัวเองรู้ได้ไม่ยาก..
...มีคนกำลังเคลื่อนไหว เพื่อเตรียมตัวก่อจลาจล..ก่อความวุ่นวาย...ใช่..
...มีคนกำลังวางแผนแหกคุก ..วางแผนออกไปจากที่นี่ และกำลังระดมพลกันอยู่เงียบๆ...ใช่..
...และ...ตัวการใหญ่เหล่านั้นอยู่ในแดนสิบสอง...
ใช่...
ใช่แล้ว..
นับแต่ผมรับปากพัศดีว่าจะสืบ นับแต่ได้เบาะแสจากคำพูดของผู้ชายคนนั้น ความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจก็เริ่มเด่นชัด..ชัดขึ้น...ชัดขึ้นทุกวัน..
ได้คำตอบแล้ว...ว่าพี่โตเรียกคนนั้นคนนี้มาหาทำไม...
รู้แล้ว ว่าพี่ทินถูกย้ายไปอยู่กลุ่มอื่นเพราะสาเหตุไหน..
...กระทั่งรู้ ว่าทำไมพี่โตถึงให้ผมย้ายไปทำงานกับกลุ่มพี่วิทย์...
..พี่โตรู้ดีว่าผม...ไอ้เนมคนนี้ พอรู้และระเคะระคายใจว่าพี่โตกำลังคิดจะทำอะไร ไอ้ผู้ผดุงความยุติธรรม ไอ้คนโง่อย่างผมต้องออกปากห้าม ต้องต่อต้าน..ต้อง...ไม่เห็นด้วย..
เพราะฉะนั้นพี่โตถึงได้ย้ายผมไป...ให้ผมไปอยู่กับกลุ่มอื่น ให้ผมไปไกลหูไกลตา..ให้ผมไปอยู่ห่างๆความผิดปกติและให้คนอื่นจับตาดูผมไว้..
..นั่นจึงเป็นเหตุและผลที่สมบูรณ์ในตัวของมันเองแล้ว ว่าพี่โตทำไปเพื่ออะไร..
เพราะพี่โตรู้จักผมดี..อาจจะมากกว่าที่ผมรู้จักพี่โตด้วยซ้ำ..พี่โตถึงได้กันผมออกไปจากเรื่องนี้ พี่โตถึงได้พยายามเอาผมออกห่างจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมด..
โดยไม่รู้แม้แต่น้อย ว่าผม...กำลังเอาตัวเองมาอยู่ในแผนการณ์นี้โดยเต็มใจ
....ผมไม่เคยบอกอะไรกับพัศดี ไม่เคยบอกว่าพี่โตกำลังระดมคน ไม่เคยบอกว่าคนอื่นกำลังทำอะไร ไม่เคยบอก..ไม่เคยพูด..
เพราะผมรู้..รู้ดีว่าหากพูดไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น...หากพี่โตจะต้องโทษหนักกว่าเดิม หากคนอื่นจะต้องเดือดร้อน หากเป็นแบบนั้น ผมขอไม่พูดเสียดีกว่า..
....แต่แล้วดูตอนนี้สิ...
คนที่ผมปกป้อง คนที่ผมพยายามแทบเป็นแทบตายเพื่อเขา...กลับ....
ผมถอนหายใจเบาๆ พยายามที่จะไม่เอาเรื่องความกลัวของตัวเองมาปะปนกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น...การกระทำของผมมันอาจจะเป็นเรื่องงี่เง่า เป็นการตัดสินใจโง่ๆที่จะทำอะไรก็ไม่ทำให้เสร็จ กลับคาราคาซังอยู่แบบนั้น เหมือนอยู่กึ่งกลางของสองฝ่ายที่ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรก็เจ็บทั้งนั้น..
..ตอนนี้...ผมกำลังคิด....
...คิดว่าจะทำอย่างไรดีต่อเรื่องราวที่ตัวเองได้รู้..
...ระหว่างพี่โตที่ทำเพื่อลูกพี่ ทำเพื่อคนในกลุ่ม และทำเพื่อจะได้ออกไป...และ...อาจทำเพื่อ....คนที่รอคอยเขาอยู่ข้างนอกนั่น
....กับพัศดีที่บอกว่ายอมสกปรก ยอมทำเรื่องไม่ดีกลั่นแกล้งนักโทษคนนั้นคนนี้เพื่อจะขัดขวางไม่ให้ป๋าออกไป...สิ่งที่เขาทำ...เขาทำไป...เพื่อ...ผู้คนอีกมากมาย
...และ....คิด...คิดถึงเรื่องราวของตนเอง คนที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องถูกมองว่าเป็นพวกสองหน้า ทรยศพรรคพวกอยู่ดี...ความจริงมันคือแบบนั้น และ ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่มีแปรเปลี่ยน..
...แต่ตอนนี้ผมกำลังคิด..กำลังคิดบ้าๆ บ้าเพราะความกดดันและคำถามที่ได้รับจากทั้งฝั่งพัศดีและท่าทีของพี่โต..
...คิดบ้าๆที่จะเป็นนกสองหัวให้เต็มที่ไปเสียเลย
...ข่าวของพี่โต รู้แต่ไม่พูด...พูด แต่บอกไม่หมด
...ขณะที่พัสดีกำลังทำอะไร ผมก็จะสืบหาและบอกพี่โตเช่นเดียวกัน..
แต่แน่นอน ผมไม่บอกหมด เช่นเดียวกับที่ผมไม่บอกข่าวทั้งหมดที่ผมรู้แก่พัศดี..
จะแกล้งปิดหูปอดตา แกล้งไม่รู้ไม่เห็นแล้วเก็บเอาความเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายมาไตร่ตรองว่าเมื่อถึงที่สุดแล้ว ควรจะทำยังไง..
มันอาจเป็นเรื่องงี่เง่าบ้าบอที่พยายามจำเก็บงำท่าทีของทั้งสองฝ่าย และนิ่งพิจารณาทำตามแผนโง่ๆของตัวเองราวกับว่าผมนั้นป็นศูนย์กลางของโลก
มันอาจเป็นการกระทำที่ไม่น่าเกิดขึ้นสำหรับคนที่ได้ยิน ได้ฟังว่าพัศดีคิดจะทำอะไรเพื่อใคร.. คนอย่างผมควรจะรับปาก คนอย่างผมควรจะช่วยเขาอย่างสุดกำลัง ไม่ใช่เหรอ?...
มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมไม่คิด...ว่าหากยอมจมลงไปทั้งตัวแล้วจะต้องเจอกับอะไร...
อย่างที่เขาบอกว่าผมเอาคอลงไปพาดกับเขียงแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็เสี่ยงทั้งคู่ ...แล้วเรื่องอะไร ผมถึงต้องเร่งวันตายให้ตัวเอง..
คนเรามีทั้งขาว และดำ สีสันใดจะแปดเปื้อนมากกว่ากันไม่สำคัญเท่ากับว่าปลายทางคืออะไร..
ก็เช่นเดียวกับที่ผมจะทำ และถึงอย่างไร...ผมก็จะทำแบบนั้น...
...จะทำ แม้ว่าคำโกหกมันจะถมตัวจนตายก็ตาม...
ผมถอนหายใจและหันหลังเดินจากอาคารเยี่ยมด้วยสีหน้าเรียบเฉย...นัยน์ตาหรุบต่ำจ้องมองรองเท้าและมองพื้นหญ้าสีเขียวใต้ฝ่าเท้า..
พลันรู้สึกถึงความเย็น...เม็ดฝนเย็นๆที่ตกต้องผิวแก้มและใบหน้าทีละเม็ด...ทีละเม็ด...
....ก่อนมันจะค่อยทวีเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นจนกลายเป็นสายฝนกระหน่ำ...เทลงบนร่างของผมที่บัดนี้เหมือนคนโง่ที่ไม่รู้จะเดินไปทางใด..
..............
หายไปนานเป็นชาติ ไม่ได้อัพนิยายนานเป็นเดือน...ทั้งที่บอกว่าจะอัพอาทิตย์ละตอน ชาวบ้านคงอยากเอาไม้หน้าสามมาทุบกบาลอิชั้นให้หัวหลุด... :sad4:
บอกได้ก็แค่คำว่าขอโทษและจะ(พยายาม)ไม่ทำอีกแล้ว คราวนี้เราจะขยับจริงๆแล้วนะ โฮ วว ว ว ว :sad4: :sad4:
...ส่วนตอนนี้...งงกันไหม? ฮ่าๆ
เรื่องของเรื่องคือพัศดีไม่พอใจที่เนมมันไม่บอกอะไรเลยทั้งที่รับปากว่าจะเป็นสาย เลยบอกออกมา ให้เนมได้คิด ขณะที่เนมก็เริ่มไม่มั่นใจว่าที่พี่โตอยากออกไป อยากออกไปเพราะ...อะไรกันแน่... :เฮ้อ:
ระเบิดเวลาเริ่มทำงาน? ฮ่าาาาา ทั้งที่หวานกันมาไม่กี่ตอนแท้ๆน้อ...เหอๆ
ปล. เตรียมตัวรับม่าม่าหมูน้ำตกซะ ซะ ซะ ซะ ซะ o18
ปล.2 คาวี่พรุ่งนี้อัพจ้า
-
อ๊ากกกกกกกก คนเขียนกลับมาพร้อมกับเสิร์ฟมาม่าชามใหญ่เลยอ่า :sad4:
หนักใจแทนน้องเนมซะแล้ว น้องจะเลือกทางไหนกันล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะคะ :pig4:
-
ไม่มีใครถูกทั้งหมด หรือผิดทั้งหมด :เฮ้อ: หนักใจอ่ะ
-
:เฮ้อ:หนักใจแทนหนูเนม
-
เด๋วเราจะชิงเอามาม่าชามใหญ่ไปเทถังขยะก่อน จะได้ไม่ต้องมีใครกินมัน
อ่านแล้วเครียดมาก เป็นนิยายที่เดาทางไปไม่ถูกจริงๆ....
เนมจะเลือกเข้าข้างฝั่งไหนก็ผิดอยู่ดี แล้วทำไมความซวยต้องแจ็คพ็อตตกที่เนมตลอด แ่ง่มๆ
ถ้าเลือกเข้าข้างพัศดี ก็เท่ากับหักหลังพี่โต ถ้าเลือกเข้าข้างพี่โตก็เท่ากับสมรู้ร่วมคิด
โอ้ยยย ปวดหัวแทน = = อยากให้น้องเนมเป็นสีเทาแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆนะ
แล้วก็ไ่ม่อยากให้น้องเนมงานเข้ามากว่านี้ละ แค่นี้คนอ่านก็ลุ้นไม่หวั่นไม่ไหวแล้ว แง่งงง
-
เวรกรรมมม :sad4:
มาทั้งที ดันมีแต่มาม่าง่ะ :o12:
น้ำตงน้ำตาลทำไมไม่เติมมาด้วยยยยยยยย :z3:
-
ไรเตอร์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โคตรจะเครียดเลยค่า ตอนนี้ !!!!!!!!!
-
กลับมาพร้อมมาม่า
รอชามใหญ่เส้นอืดๆ
เนม สู้ๆ คนแต่งสู้ๆ
-
แง่ะ :a5:
สงสารเนมอ่า ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงต่อไป ยอมรับว่ากลัวใจเนมตอนนี้มากเลย :monkeysad:
กอดรับขวัญ :กอด1: ยังไงพี่ก็อยู่ข้างน้องเนมเสมอ ส่วนพี่โตตอนนี้หมั่นไส้ นั่งคุยกับแฟนเฉยอ่ะ (พี่โตผิด :laugh:)
-
ขอจิ้มรีบนก่อนค่อยไปอ่าน อิ ๆ
-
ไม่เอามาม่า อิ่มแล้ว
-
ถ้าจะตั้งหม้อเตรียมต้มมาม่ากันขนาดนี้ โฮกกกก :z3: :z3:
สงสารหนูเนมเป็นที่สุด อยากดึงหนูเนมมากอดแน่นๆ จังงง :กอด1:
สู้เค้านะหนูเนมมม :เฮ้อ:
-
จะว่าน้องเนมก็ไม่เต็มปากหรอกนะ ลองไปยืนตรงจุดนั้นบ้างก็ต้องมีหวั่นไหวบ้าง ภาพที่เห็นกับเสียงที่ได้ยินมันดูเหมือนไปคนละทางอย่างนั้น จะไม่มั่นใจ เชื่อใจพี่โตอย่างเคยมันก็ช่วยไม่ได้ แต่น้องเนมมีสมองนะขอบอก และเราชอบ เหอๆๆๆ
-
เนมปรับตัวได้ดีนะในตอนนี้ คนเรามันไม่ดำหรือขาวทั้งหมด
ถ้าพี่โตบอกเนมหมดอาจไม่เป็นแบบนี้
:L2:
-
โอ๊ยเหนื่อยอ่ะ พี่โต น้องเนม ไม่ไหว ไม่ไหว เครียดเกินบรรยายแล้ว หวานกันได้หน่อยเดียวเอง :m16:
เรื่องราวเริ่มเข้มข้นแล้ว หวังว่าจะเจ็บปวดกันทุกผู้ทุกคนนะ o22
รอตอนต่อไปเจ้าค้ะ :z2:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทนเนมที่ต้องมาอยู่ ณ จุดๆนี้
สภาพที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก บางครั้งพอมีอะไรเล็กๆมากระทบ
มันก็อาจทำให้เราตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ไม่ต้องการก็ได้ :z10:
-
อยากจะบ้าตาย
คนนึงคิดไปอย่างอีกคนคิดไปอย่าง
แต่พี่โตก็ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนจริงๆนั่นแหละ
ปากบอกว่ารักแต่ก็ยังมีคนนั้นอยู่เหมือนเดิมไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมซักเท่าไร
ส่วนนู๋เนมไม่รู้จะเรียกว่าหาเหาใส่หัวดีไหม
แบบว่าดูชีวิตน้องนู๋จะวุ่นวาย(โดยไม่จำเป็น)เหลือเกิน
ตอนนี้แบบว่าหดหู๋ยังไงไม่รู้
ขอให้พี่โตแหละนู๋เนมเจอทางออกที่ดีให้กันแหละกันนะ
ปล.ชอบกินมาม่าคะ จัดเต็มมาเลย อิอิ^^
-
เหมือนเนมจะมีความคิดมากขึ้น ซับซ้อมมากขึ้น สิ่งแวดล้อมหล่อหลอมสินะ
อยากให้เนมคิดหลายๆมุม แล้วเอามาพิจารณาให้ถี่จริงๆ
ฮื่ออออออออออออออออออออออ
เวลาเห็นแบดกายอัพที่ไร มันน้ำตาคลอล่วงหน้าแล้วคะ
แบบ อ่านทีไรบีบหัวใจทู๊กกกที :sad4: :z3:
-
ดีแล้ว พ่อเนมเอ๊ย เจ้าค่อยๆ ตรองไป
ยังคิดมิตกก็ยังมิต้องเลือกฝักใฝ่แลฝ่ายใดทั้งสิ้น
อีพี่โต...อะไรๆ พ่อก็ดีดอกหนา แต่เรื่องจับปลาสองมือนั้นก็ช่างพาให้ปวดเซี่ยงจี๊มิหาย
คนอ่านแลเดาอนาคตพ่อมิถูกแล้ว ว่าพ่อจะจบเป็นหรือจบตาย แฮปเอนหรือแซดเอน
รอตอนต่อนะเจ้า
-
:z1: :z1: :z1:
o13 o13
:pig4:
-
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สู้ๆๆนะเนม
-
ง่า อ่านแล้วได้ฟิวส์คนติดคุกเลยอ่ะ
พี่โตนี่พระเอกใช่มะ นายเอกน่าสงสารมาก ๆ
ฆ่าคนแล้วต้องมาเครียดอีก แต่ยังไงก็สู้นะ
หวังว่าพี่โตคงจะช่วงน้องเนมได้ o22
-
เครียดแทนหนูเนม
-
ลองๆจิ้มๆเข้ามาดู :z13:
ปรากฏว่าน่าอ่านมาก o13
จะติดตามน้าาาาาาาา
คนเขียนสู้ๆ(แต่ห้ามตาย เดี๋ยวไม่มีใครแต่งเรื่องให้อ่าน555555555555) :laugh:
-
ในที่สุดพี่ปุ้ยก็มาอัพจนได้
ขอแปะไว้ก่อนนะ เดี๋ยวมาอ่าน
-
พี่ขาาาาาาาาาา สาบานกับหนูก่อนว่าเรื่องนี้มันจะจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง
แบบอิพี่โตและอิน้องเนมได้อยู่ด้วยกันชั่วชีวิต
ไม่งั้นหนูจะผูกคอตายจริงๆด้วยเอ้า!! (อินี่บ้าไปแล้วววววววว) :z3:
อ่านมาตั้งแต่ภาคแรกยันตอนล่าสุด
หนึ่งวันหนึ่งคืน ทรหดมาก ไม่ทำอะไรเลยยยย
ลุ้นตัวโก่้งตั้งกะแต่อิน้องเนมเป็นน้องใหม่ซิงๆ วิ้งๆ
จนกว่าที่ทั้งสองตัวจะรักกันได้ ลุ้นกันเยี่ยวเหนียว!!
แล้วไหนจะความคิดคนสองคนที่สวนทางกันอีก
ต่างทำเพื่อรักกันทั้งนั้น แต่ถ้าพี่โตมันรู้ว่าเนมมันคิดจะทำอะไรอยู่เรือนจำมิแตกแย่รึ!! :serius2:
พี่ขาาาาาา สาบานกับหนูเรวเร๊วว่ามันจะแฮปปี้เอ็นดิ้งงงงงงงงง ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปค่ะ! :music:
-
ไอ้คำว่ามาม่าหมูน้ำตก เป็นคำแสลงหูมั่กมากกกกกกกกกกก :serius2:
-
เฮ้อ!!!!!!!!!!ถอนหายใจออกมาแรงๆ
หน่วงหนักหัวใจไม่แพ้เนมกันเลยทีเดียว
ฝ่ายหนึ่งก็ที่รัก ฝ่ายหนึ่งก็ความความถูกต้อง แต่ทั้ง 2 ทางล้วนมีความไม่แน่นแน ความเสี่ยงปรากฏให้เห็น ความไม่แน่ใจ ความสับสน จึงมีอยู่อย่างนี้
-
มาต่อได้แล้ว ไม่อยากกินมาม่าแล้วอะ อยากกินอะไรหวานๆอะ
-
หนูเนมเริ่มเครียดแข่งกับคาวี่
เนมจะทำยังไงต่อดีล่ะเนี้ย?
-
เค้ารักไรเตอร์นะขอบอก
ใครจะว่ายังไงไม่รู้ แต่อ่านแล้วไ้้ด้ความรู้สึกของคนติดคุกจริง ๆ
มันหดหู่ปนหมดหวังแล้วก็โหดร้าย
อยากให้มีเรื่องหวาน ๆ มากระชากอารมณ์นิดนึงน๊า
สงสารเนมตัวเล็กโดนแกล้ง โดนด่าไม่มีพระเอกมาช่วยเลย
อีตาโตก็เอาแต่ซ้ำแถมยังเป็นแกนนำอีก
เป็นกำลังใจให้นู๋เนมกับไรเตอร์นะจ๊ะ
-
:เฮ้อ:
สงสารน้องเนม ซ้ายก็คนรัก ขวาก็ความถูกต้องดีงามของชาติบ้านเมือง
ปลายทางจะจบลงยังไง.... เอาใจช่วยหนูเนมต่อไปคับบบ :กอด1:
-
:m15: :m15:สงสารน้องเนมจัง ตกลงจะเลือกทางไหนเนี้ยะ
เฮ้ย เหนื่อยใจจริงๆๆ
สปอยตอนหน้าว่ามาม่า จะเว้นวรรค อ่านสองตอนรวด
น้ำตาจะได้ตกในทีเดียว :serius2:
สู้ๆๆน้องเนม :กอด1: :L2:
-
ไรค์เตอร์ทำให้เราไม่กล้าอ่าน 2 ตอนนี่เลย T^T กลัวมาม่าสุดๆ.. :เฮ้อ:
จะเว้นระยะสัก 3 ตอน กลัวทำใจไม่ได้ T^T :z3: :z3:
สงสารน้องเนมมากๆ ถ้าพี่โตรู้ขึ้นมาละก็ (ไม่กล้าคิดเลย) :m15: :m15:
ปล.คำถามส่วนตัวอะคะ อยากถามว่าจะมีรีปริ้นเรื่องนี้หรือป่าว(ตอนนี้อยากได้มากกกกกกก>.<) :impress3:
-
มารอมาม่าชามโตค่ะ :sad4:
-
เห็นชื่อตอนแล้ว และก็ได้แต่เฉียดไปเฉียดมา ไม่กล้าเข้ามาอ่าน กลัวเครียด
แต่ก็อดไม่ได้ นี่ขนาดยังไม่มาม่านะเนี่ย
แล้วตอนหน้า จะทนความเครียดได้มั๊ยนี่
ตัวเองก็...นะ... รู้ว่าอ่านแล้วเครียด แล้วจะรออ่านทำไมเนี่ย
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน :m31:
-
หายไปเกินอาทิตย์แล้วอะ
-
นั่งไล่อ่านจากตอนที่ 1 ถึงตอนนี้ นอนตีสองแทบจะทุกวัน
ขอบอกว่าคนเขียนเก่งมากครับ เขียนเรื่องได้น่าติดตาม
มีการวางโครงเรื่องเอาไว้อย่างดี จนสมกับที่ผมนั่งตั้งใจอ่านมากๆ จนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
แต่ที่สำคัญคืออยากอ่านตอนต่อไปมากๆครับ
-
Improbable 27 : ปิดบัง
สายเอ็นสีขาว...กล่องไม้ขัดเงาสีน้ำตาลเงาวับ คันชักยาวเรียวสวยน่าจับต้อง สิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมสักนิด แม้จะเป็นตอนที่ตัวเองกำลังวางปลายนิ้วลงไปและบรรเลงบทเพลงอยู่ ทั้งที่น่าจะได้ปลดปล่อยและมีความสุข แต่ความกังวลที่อึงอวลอยู่ภายในหัวใจยังไม่ยอมคลายลง
ผมหรุบตาลงช้าๆ ปลายนิ้วที่จับคันชักหยุดลงทันทีพร้อมกับเสียงโน๊ตที่ขาดหาย จ้องมองนัยน์ตาเคร่งและสีหน้าไม่พอใจจากชายหนุ่มเบื้องหน้าแล้วถอนหายใจอีกครา..
" เป็นอะไรไป? " ไม่แปลกที่อาจารย์ธีระถามแบบนี้ และไม่แปลกที่ผมจะไม่มีคำตอบและมีเพียงอาการทอดถอนใจเมื่อได้ฟัง
"ขอโทษครับ "
" ไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นก็อย่ามาจับให้เสียของ " อาจารย์ธีระตวัดสายตาตำหนิมาแล้วส่ายหัว ผมก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่เอ่ยคำใด รู้ดีว่าตัวเองสมควรถูกตำหนิเพราะการเล่นดนตรีแบบไร้อารมณ์ ไร้สติ เอาแต่เหม่อลอยและกดนิ้วไปตามความเคยชินเหมือนกับหุ่นทื่อๆตัวหนึ่งเท่านั้น
"ถ้าวันนี้ไม่มีอารมณ์จะซ้อมก็กลับไปก่อนเถอะ " คนพูดส่ายหน้าแล้วเหล่มองไปยังด้านนอกโรงฝึกซ้อม หน้าประตูที่ตรงกับต้นมะม่วงต้นใหญ่และมีร่างของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง..พี่โตซึ่งนั่งกอดอก จ้องมองมาด้วยสีหน้าเคร่งๆ ชวนให้เหล่านักโทษในเรือนจำพากันเกร็งจนเป็นเหน็บไปเสียหมด
" นั่นก็อีกคน จะมาทำไมกัน ทะเลาะกันแล้วคุยกันให้รู้เรื่องสิ "อาจารย์ธีระว่า ไม่แปลกเลยที่คนอื่นจะเข้าใจว่าผมกับพี่โตมีเรื่องผิดใจกันอีกแล้ว เพราะไอ้เนมเอาแต่ถอนใจทำหน้าเหม่อลอยและมีเรื่องทุกข์ ขณะที่พี่โตก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัยปนงวยงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม..หรือ ตัวเองไปทำอะไรเข้า..
..เราไม่ได้ทะเลาะกัน พี่โตก็เป็นเหมือนเดิม คอยดูแลผม คอยอยู่ข้างๆกันตลอด ทุกอย่างก็เป็นปกติเช่นเดิมมาตลอด
..แต่ที่ผมนิ่ง ผมเงียบ ผมเครียด ก็เพราะผมกลัว..
..กลัวความเงียบ กลัวความสงบสุขและไร้อันตรายเพราะมันมักจะมาพร้อมพายุใหญ่ตามมาเสมอ
..กลัวอนาคต..กลัวสิ่งที่กำลังจะเกิด
ถ้าถึงตอนนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าถึงเวลานั้นเราจะทำยังไง เรื่องราวทั้งหมดมันจะจบลงแบบมีความสุขไหม?
รับผ้าขาวเนื้อนุ่มมาเช็ดกล่องไวโอลินสีสวย ผมจ้องมองลวดลายของกล่องไม้ในมือแล้วถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ง..ไม่แปลกที่ทุกคนจะรู้สึกและมองเห็นว่าผมแปลกไป ไอ้เนมมันก็แบบนี้ โกหกใครไม่เป็น สีหน้าเปลี่ยนไปเรื่อยๆแบบคนไม่เคยจะเก็บอารมณ์ เป็นคนโง่ที่ใครก็ดูออกง่ายๆว่าคิดอะไรอยู่ คนแบบนี้ จะให้มาปั้นหน้านิ่งเก็บความลับหรือสืบข่าวอะไรมันก็เหลวทั้งชาติ..
..เพราะเป็นแบบนั้นผมถึงได้ถูกตราหน้าว่าทั้งโง่ทั้งเซ่อไม่มีสมอง เป็นคนง่ายๆที่ใครๆก็อ่านออกและไม่สมควรจะมายุ่งเกี่ยวอะไรในแผนการณ์นั้น..
...แผน...ที่พี่โตกำลังปกปิดผมอย่างเอาเป็นเอาตาย เรื่องที่พี่โตไม่ยอมให้ผมรู้..แต่เขาคงไม่ทราบ..ว่าผม.."รู้"อะไรไปมากกว่าที่คิด..
จะโกรธ...จะไม่พอใจแค่ไหนนะ
ปึ่ก!
"จะใจลอยอะไรก็มีขอบเซตซะบ้าง นี่มันทรัพย์สินราชการ เสียหายไปจะทำยังไง !! "อาขารย์ธีระขมวดคิ้วแล้วแว้ดใส่ผมทันควันจนสะดุ้งเฮือก ไอ้เนมทำหน้าเหย ด้วยความรู้สึกผิด ใจหายวูบเมื่อเผลอทำไวโอลินหล่นจากมือ ดีที่มันหล่นลงบนโตะและไม่สูงมากนัก ไม่อย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นคงไม่ต้องถาม
" ให้ตายสิ..." อาจารย์ธีระส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดใจเป็นที่สุด
" ด่าไรเมียกู " จู่ๆไหล่ก็รู้สึกถึงแขนหนาที่พาดลงมาไม่เบานัก พร้อมกับร่างของพี่โตที่เดินอาดๆเข้ามาในห้องฝึก เข้ามายืนจังก้ามองหน้าอาจารย์ธีระที่ขมวดคิ้วแน่น
" ทำของราชการเสียหาย จะให้ชมรึไงครับ "
" แล้วไง ของแค่นี้ " ถึงจะมาปกป้องหรืออะไรเทือกนั้น แต่คำพูดนี้กลับไม่ชวนให้ดีใจสักนิด ผมพ่นลมหายใจระอาคนที่ไม่เห็นคุณค่าของศิลปะและะดนตรี ก่อนจะขมวดคิ้ว..เมื่อมองเห็นพี่โตเอื้อมมือเข้าไปใต้โต๊ะแล้วหยิบอะไรสักอย่างมากำไว้ในมือตัวเองอย่างรวดเร็ว..
...อะไร?
" นักโทษที่ไม่เกี่ยวข้อง"ห้าม"เข้ามา" ก่อนจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น เสียงของผ้คุมก็ดังขึ้นด้านหลังทำให้พี่โตได้แต่ถอนหายใจหน่าย ทำเสียงจิ๊กจั๊กแล้วเดินออกไปจากห้องแบบนอยด์ๆ ไม่วายหันไปยักคิ้วใส่ผู้คุมด้วยท่าทีเหนือกว่า ผมล่ะแปลกใจนักที่ผู้คุมไม่เอาไม่กระบองในมือเพ่นกบาลขาใหญ่สักทีโทษฐานเกรียนขนาดนี้
"..เก็บของเสร็จก็ไปได้แล้ว "อาจารย์ธีระพ่นลมหายใจฉุนๆ นัยน์ตาจ้องมองตามแผ่นหลังพี่โตแล้วตวัดมามองหน้า
" คร้าบบ " ออกปากรับคำแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างเฉื่อยชา ก่อนจะขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อสายตาที่หรุบต่ำปะทะเข้ากับฝ่ามือของพี่โตที่กำลังเอาของบางอย่างใส่กระเป๋ากางเกงอีกครา..
" นั่นอะไร ?"
"มาแล้วเหรอ? ไปๆ ไปกินข้าวกัน " คนพูดว่าแล้วเอาแขนพาดไหล่ผมด้วยท่าทีเริงร่า ไม่ได้สนใจคำถามของผมเมื่อกี้สักนิด แล้วยังฝืนเปลี่ยนเรื่องไปอย่างอื่นด้วยท่าทีไม่สนใจ..
...อีกแล้ว...
" เพิ่งสี่โมง กินข้าวได้ที่ไหน " ผมพ่นลมหายใจช้าๆออกปากท้วงด้วยสีหน้าตึงพลางดึงแขนที่พาดไหล่ออกอย่างไม่พอใจ พี่โตก็ชอบปกปิดแบบนี้ทุกที มีอะไรก็เงียบ ไม่บอกไม่สน ไม่ยอมให้ผมรู้ว่าจะทำอะไร..แม้จะรู้ว่ารู้ไปก็ไม่สบายใจเปล่าๆแต่ผมก็ไม่อยากให้พี่โตปกปิดอยู่ดี
..ไม่อยากเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้อะไรเลยและได้แต่งมคลำอยู่ในความมืดให้คนหัวเราะเยาะ
..แต่บางที นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการก็ได้ ในเมื่อจะพยายามออกไปข้างนอกเพื่อ...ใครสักคน
ข้อสันนิษฐานที่ร้ายที่สุดผุดขึ้นมาในใจทันควันทำให้ผมเม้มปากแน่น ช่วยไม่ได้ที่จะคิดแบบนี้ ในเมื่ออยู่กับคนที่คอยปกปิดและไม่ให้รู้เรื่องที่ตัวเองกำลังจะทำ ต่อให้พี่โตยบอกว่ารัก..แต่..คำๆนั้นมันก็ถูกสั่นคลอนอยู่ในใจอย่างเงียบๆเมื่อมีคนอีกคนยังคงใช้คำนั้นร่วมกับผม..
บางที..พี่โตอาจจะไม่ต้องการให้ผมออกไปด้วย บางที...อาจจะออกไปคนเดียวเพื่อจะไปอยู่กับคนๆนั้นก็ได้
...คนที่ผมไม่มีสิทธิ์มีเสียงหรือกล้าไปเทียบอะไรด้วย ..คนที่เป็นผู้หญิงแสนดี คอยพี่โตมาตลอดหลายปี คนที่เป็นคนรักของพี่โตมาก่อน คนที่สำคัญกับพี่โตเหมือนกันและอาจจะสำคัญมากกว่าผมด้วยซ้ำ..
พี่เคยบอกว่ารักและบอกว่าผมสำคัญที่าสุด..แต่.....ทำไม ตอนนี้ถึงได้หวั่นไหวและไม่กล้าจะเชื่อถือมันกันนะ..
" เป็นอะไร? " เพราะกำลังครุ่นคิดและเหม่อลอย ไม่ได้สังเกตเลยว่าเสียงหัวเราะหรือกระทั่งฝีเท้าของพี่โตก็หยุดลงไปแล้ว..ผมเงยหน้าขึ้น จ้องมองผู้ชายที่ก้มมาสบตาด้วยท่าทีเคร่งขรึม..
"....อะไร..? "
" ถามว่าเงียบอย่างนี้เพราะอะไร ทำหน้าบึ้งทำไม มึงมีอะไร ช่วงนี้ถึงได้ทำตัวแปลกๆ" พี่โตซัดคำถามใส่ผมแบบหมดความอดทนและด้วยใบหน้าบึ้งๆ..แต่ใจความนั้นทำให้หัวเราะหึ...
"..แล้วช่วงนี้พี่เป็นอะไร...ทำไมถึงได้ชอบทำลับๆล่อๆหงุดหงิดง่ายนัก.." ริมฝีปากของผมเหยียดยิ้ม สบดวงตาที่มีท่าทีชะงักและแปลกไปพลางเลิกคิ้ว " มีอะไร...ที่บอกผมไม่ได้เหรอ? "
"....กู....ขอมึงแล้วว่าอย่างยุ่งเรื่องนี้...." พี่โตเสหลบตาวูบ เอ่ยปาก
" เรื่องนี้...เรื่องไหน? เรื่องอะไรที่ไม่อยากให้ยุ่ง " ผมหันไปมองหน้าคนพูดทันควัน
" โว๊ะ....ก็เรื่อง..." พี่โตเกาหัวแรกๆด้วยท่าทีหงุดหงิดกับคำถามงี่เง่าของผม แล้วโพล่งขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ไหว แต่ไม่ทันจะออกปากก็เงียบไปเหมือนคนนึกอะไรขึ้นมาได้..นั่น...ทำให้ผมเบือนหน้าหนี...
" ทำไมมึงเรื่องมาก ชอบเซ้าซี้เหมือนผู้หญิงนักว่ะ รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ " ไม่รู้จะพูดอะไรใช่ไหมถึงบ่นออกมาแบบนี้...คำพูดนั้นเสียงแทงใจ...ตอกย้ำทำให้ความหงุดหงิดพุ่งปรี้ด ผมมองหน้าคนพูดที่มีท่าทีตกใจกับวาจาตัวเองเล็กน้อยแล้วเม้มปากแน่น..รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นแบบนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะ...หงุดหงิด
"..ขอโทษแล้วกันที่ช่วงนี้ทำตัวงี่เง่า..." ผมเม้มปากแน่น แล้วเบือนหน้าหนี "ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมมาเซ้าซี้เรื่องพี่ พี่ก็อย่ามาสนใจถามเลยว่าผมเป็นอะไร จะได้ไม่หงุดหงิดทั้งคู่ "
" นี่มึงกำลังประชด.."
" เปล่า " ผมส่ายหน้า ถอนใจแล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด ผมพูดจริงๆ " ... ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมายุ่งยามกันมากเกินไปนี่ ตัวติดกันเกินไปมันก็อึดอัดนะ "
" อ้อ....ที่แท้รำคาญที่กูชอบตัวติดกับมึง " พี่โตครางฮึ่ม ถามห้วนๆในลำคอ
" ไม่ใช่! ...โอ้ย...พอเถอะ อย่ามาทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระสิ ปวดหัวจะตายห่าแล้วนะโว้ย! " ไอ้เนมตวาดลั่น ระบิดอารมณ์ด่าออกไปอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด และเมื่อนัยน์ตาของผมสบเข้ากับสีหน้าตกใจของพี่โตก็ชะงัก..ความละอายใจพลันแล่นวูบเมื่อตัวเองเผลอใส่อารมณ์กับพี่โตซะได้
" เอ่อ...ผม...."
" ..มีอะไรให้คิดมากมายสินะ ถึงได้บอกว่าเรื่องนี้มันไร้สาระ " พี่โตเปรยออกมาเรียบๆ ทว่ารอบยิ้มแสยะตรงมุมปากนั้นแสนจะไม่น่าไว้ใจและยังน่ากลัวเอาเสียจริงๆว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ ผมมองใบหน้าของคนพูดที่บูดบึ้ง ฝ่ามือกำแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์บางอย่างด้วยสีหน้าหวั่นๆ กลัวว่าตัวเองที่บังอาจพูดจาแบบนี้ใส่อาจจะโดนลากไปกระทืบเอาก็ได้
..อารมณ์พี่โตไว้ใจได้ที่ไหน..ต่อให้เป็นผมก็มีสิทธิ์ถูกลากไปกระทืบไม่เว้น
สะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือนั้นวางแหมะที่ไหล่ ไอ้เนมกระตุกตัวเฮือกด้วยสีหน้าหวาดเสียวจับใจ ทว่าเวลาก็ผ่านไปเงียบๆโดยที่ไม่มีความเจ็บปวดใดๆเกิดขึ้น มีเพียงลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบผิวแก้มผะผ่าว..
สัมผัสนั้นทำให้ผมค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ...เงยหน้าขึ้นสบมองนัยน์ตาสีเข้มที่จ้องมองมาก่อนแล้ว..มันยังคงฉายแววรวดร้าวจางๆแต่อย่างไรท่อนแขนที่พาดลงมามันก็ยังคงแฝงรอยอุ่น..
...ความรู้สึกบางอย่างค่อยซึมผ่านหัวใจช้าๆ...ช่วงเวลาที่ผมหงุดหงิดและกังวลไปเสียทุกอย่าง ยังไงก็ยังมีคนๆนี้อยู่ข้างๆเสมอ..
แม้เขาจะมีความลับ ปิดบัง ทว่า..อ้อมแขนนี้ก็ยังคงอบอุ่น..
" ขอโทษ..." ไม่ต้องมีคำข่อขู่ไม่ต้องมีน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก แค่มองตา ริมฝีปากก็เปล่งเสียงออกมาโดยอัติโนมัติ..เสียงนี้ มันอาจจะส่งตรงมาจากหัวใจ ล่ะมั้ง..
ริมฝีปากของพี่โตกดลงบนหน้าผากผมเบาๆพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือก
"...คราวนี้เสมอกัน " พี่โตบอกแล้วพ่นลมหายใจพรู ยืดตัวขึ้นพร้อมสายตาที่ตวัดมองมาอย่างกล่าวหาเล็กๆ " ทั้งกูและมึงมีความลับต่อกันทั้งคู่..มีเรื่องที่บอกไม่ได้ทั้งคู่สินะ..."
ริมฝีปากนั้นค่อยแสยะยิ้ม...สีหน้าทั้งหงุดหงิด ทั้งพยายามข่มอารมณ์
" เป็นความผิดกูเองที่คิดว่ามึงยังเป็นเด็กน้อยเหมือนตอนนั้น โตแล้วก็คิดเองทำอะไรเองได้สินะ..ก็ดี....กูไม่ว่า...แต่ถ้าวันไหนที่กูบอกเรื่องที่กูปิดไว้กับมึง วันนั้นมึงก็ต้องคายออกมาเหมือนกัน "
ปลายนิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากผมไว้ด้วยสีหน้าคาดโทษ ออกแรงผลักเบาๆให้หัวคลอนไปทีหนึ่งแล้วหันหน้าหนี พ่นลมหายใจแรงราวกับพยายามจะระงับความหงุดหงิดที่พลุ้งพล่าน...
เอื้อมมือแตะลงบนหน้าผาก..ยังคงรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วเมื่อครู่ ผมเงยหน้ามองสบตาพี่โตที่ยังคงพยายามหันหนี ราวกับว่าเมื่อสบตาแล้วจะหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
...พลันความเจ็บร้าวก็แล่นวูบ...เมื่อคิดว่าหากถึงเวลานั้น ต่างฝ่าย...ก็คงต้องรู้...รู้ความลับของกันและกันโดยไม่ต้องอ้าปากพูดด้วยซ้ำ..
พี่โตก็คงรู้ว่าผมทำอะไรไว้ และผม ก็คงรู้ว่าพี่โตจะออกไป..เพื่อใคร..
...ตอนนั้น....ตอนนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น? มันจะจบยังไง? พี่โต..จะยังบอกว่ารักผมเหมือนวันนี้ได้รึเปล่า..
ขอบตาผ่าวร้อน น้ำตาค่อยเอ่อท้นและกลั่นลงมายังขอบตา รู้สึกเหมือนเพิ่งเมื่อวาน...เมื่อวานนี้เองที่พี่โตบอกรัก และเมื่อวานนี้..ที่ผมยังคงนั่งกอดเข่าเจ่าจุกตัวสั่นอยู่ในห้องขังมืดๆแคบๆไม่มีใคร หวาดกลัวและคิดถึงคนๆนี้จับใจ..และรู้สึกว่าเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง พี่โตได้กอดผมไว้เป็นครั้งแรก และเรา...ได้ผ่านอะไรมามากมายร่วมกัน
...ทั้งที่ผ่านอะไรมามากมาย ทั้งที่รัก...รักมากขนาดนี้...เรื่องมันต้องจบลงเพราะความตั้งใจที่ต่างกันของเรางั้นเหรอ?
"..ร้องไห้ทำไม...? " ฝ่ามือของพี่โตแตะลงบนผิวแก้ม ปาดน้ำตาร้อนๆให้หายไปจากใบหน้า แว่วเสียงพี่โตถอนหายใจ แล้วเอื้อมมือมากอดไว้โอบไหล่ดันร่างผมให้ซุกหน้าลงกับแผ่นอกพลางถอนหายใจเฮือก..
" อะไรกันว้า...อย่างมาร้องเพราะเรื่องแบบนี้สิ..." น้ำเสียงพี่โตดังเครือคล้ายขบขัน แต่ผมก็รู้ ว่าพี่โตก็กลัวและนึกสังหรณ์อะไรร้ายๆพอกัน...
...ผมกลัว...ว่าถ้าความลับนี้เผยออกมา เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว
" ขอโทษ..." ผมเอ่ยเสียงสั่นด้วยความอึดอัด อัดอั้นทั้งหลายในใจ...ขอโทษที่ปิดบัง ขอโทษที่ทำตัวแบบนี้..ขอโทษ...และขอโทษ...
...แม้จะไม่รู้ ว่าเมื่อถึงเวลานั้นพี่จะยกโทษให้ผมรึเปล่าก็ตาม
"ชู่ว...พอแล้ว...มาอ่อนไหวร้องไห้เพราะถูกดุอะไรตอนนี้ว้า หรือพอโดนทักว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่พอใจ อยากเป็นเด็กของพี่โตไปเรื่อยๆ " พี่โตเอ่ย ทั้งปลอบทั้งล้อจนอดจะฉุนไม่ได้ ไอ้เนมเลยเอาหัวโขกกับอกหนาๆนั่นสักทีเป็นการตอบโต้ จนคนกอดหัวเราะขำ..สรุป..ว่าเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อกี้กลายเป็นเรื่องบ้าๆบอๆอะไรไปเสียเเล้วก็ไม่รู้
" อ่าวเฮ้ย! พวกมึงมายืนร้องไห้ทำมิวสิกอะไรตรงนี้เนี่ย " เสียงทักคุ้นหุของพี่วิทย์ทำให้ผมกับพี่โตชะงัก บรรยากาศที่เหมือนจะหวานๆหยุดลงทันควันพร้อมกับเสียงคำรามในลำคออย่างหงุดหงิดใจของคนโดนขัดจังหวะ
" ยุ่งจริงไอ้วิทย์ ทำไม่เห็นไม่ทักจะตายมั้ยน่ะมึง " พี่โตพ่นลมหายใจพรืด เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาผมแล้วหันไปมองพี่วิทย์กับเมฆที่ยืนมองเราสองคนอยู่
" กูก็ไม่อยากดูหรอก แต่นี่มันเวลาที่มึงบอกให้กูมาหานะเว้ย " พี่วิทย์เถียงแล้วทำหน้านิ่ว "แล้วนี่ทะเลาะไรกันอีกน่ะพวกมึง ถึงขั้นร้องห่มร้องไห้เชียว"
" ยุ่ง " พี่โตบ่น เอาชายเสื้อมาเช็ดน้ำตาให้ผมอีกรอบแล้วลูบหัวเบาๆ ก่อนจะโบกมือไล่พี่วิทย์แล้วลากไอ้เนมเข้ามาในซอกแคบๆซอกนึงของหมู่อาคาร
ฝ่ามือของพี่โตแตะลงบนไหล่ ดึงออกจากตัวแล้วลูบแก้มเบาๆเช็ดให้รอยน้ำตาเหือดหายไปด้วยสีหน้าใคร่ครวญ..
..พี่โต คงอยากรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น..
ซึ่งผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่..
แต่คำตอบตอนนี้..มีเพียงริมฝีปากนุ่ม..อุ่นร้อนที่ทาบทับ..ค่อยเลียไล้ปลุกปลอบด้วยความอ่อนโยนทุนุถนอมนักหนา ทาบทับปิดกั้นเสียงลมหายใจและเสียงครางเรือในลำคอไว้อย่างแนบแน่น ฝ่ามืออุ่นไล้แผ่นหลังแล้วลูบเบาๆให้ร่างที่โซเซคล้ายจะผงะหงายล้มผึงของผมค่อยเอนมาหาร่างใหญ่อีกครา..
ริมฝีปากคู่นั้นผละออกไปแล้ว..นัยน์ตาจึงค่อยปรือต่ำ..ริมฝีปากร้อนผ่าวของผมหอบสั้นๆก่อนจะถูกริมฝีปากค่นั้นแตะลงอีกครา..
คราวนี้มันกดลง..แช่เบาๆ ให้ความรู้สึกลึกซึ้งซึมผ่านผิวเนื้อเข้าสู่หัวใจ...
ฝ่ามือทั้งสองข้างละจากแผ่นหลัง ค่อยกระชับมือผมแน่น..สื่อความั่นใจและปลอบประโลมจนอุ่น...อุ่นไปทั้งหัวใจ...
" เอ๊า..เช้ดน้ำตาไอ้ขี้แงเสร้จแล้ว ไปที่อื่นก่อนไป " ผละออกจากกันแล้วพี่โตก็ยิ้มให้แล้วออกปากพูด พร้อมกับรุนหลังผมออกจากซอกตึกด้วยรอยยิ้มขัน
"นี่.." ไอ้เนมหน้ามุ่ย ทำท่าจะงอแงเอเจอไม้นี้เข้า
" ใช่ กูมีความลับ ก็เหมือนกับมึงนั่นแหละ เราค่อยเฉลยพร้อมกันไง " ฮึ่ย..นึกว่าลืมเรื่องนั้นแล้วซะอีก ผมทำหน้ามุ่ยใส่พี่โตอย่างหงุดหงิด แล้วเดินออกมาตามที่ถูกไล่ มาหาไอ้เมฆที่น่าจะถูกกันออกมาเหมือนกัน ทว่ามันกลับเดินตัวปลิวออกไปพร้อมกับพี่วิทย์...เฮ้ย...
ไอ้เนมยืนอ้าปากค้าง กำปั้นสั่นระริกมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มทั้งสามคนนั่นไปอย่างเคืองแค้น นี่ขนาดไอ้เมฆมันยังได้รับเชิญ แต่ไอ้เนมไม่งั้นเหรอ.?
เออสิ ...ผมมันไร้ประโยชน์
บ่นงึม แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากหงุดหงิดใจ ผมกวาดตาหาที่นั่งรอพี่โตด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย พลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเมฆเดินกลับมาที่เดิมเพื่อมานั่งกับผม...
มันสบตางงๆของผมแล้วถอนหายใจช้าๆ..นัยน์ตากวาดมองก่อนจะเอ่ยปากถาม
" มันเกิดอะไรขึ้นกับมึงว่ะ? "
เสหลบตาคู่นั้น...เม้มปากแน่น ก่อนจะพ่นลมหายใจพรู..
...นั่นสินะ...เกิดอะไรขึ้น
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน "
...ไม่รู้....ไม่รู้อะไรเลย
" แต่เหี้ยพี่โตเป็นห่วงมึงนะ " เมฆว่าก่อนจะพ่นลมหายใจพรู มันมีท่าทีครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้าง "อ้อ ...กูรู้ล่ะว่ามึงเป็นอะไร "
" หา? "ผมชะงัก มองหน้ามันที่ยิ้มร่าด้วยสีหน้างวยงงไม่น้อย หรือ...มันจะรู้ว่าผมกำลังทำอะไร...
มองหน้ามันที่จ้องหน้าผม ยิ้ม..แล้วหัวเราะหึหึ ...มันคงจะ..ไม่รู้ หรอกมั้ง..
"กูเข้าใจๆ ...คนดีแบบมึงคงลำบากใจสินะที่ต้องทำแบบนี้" มันว่าแล้วพ่นลมหายใจพรู "กูก็เครียดเหมือนกันนะเว้ย คิดมากด้วยว่าถ้าถูกจับได้จะเป็นยังไง..."
...เอ๋?...
" แต่มึงอย่าซีเรียสไปเลย งานนี้มีไอ้ป๋าเป็นแบ๊ก พวกพี่โตแม่งก็ขนกันไปเต็มที่ ถ้ามีเงิน มีเส้นซะอย่าง..อยากรอดก็ต้องรอดล่ะวะ " คนว่ายิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างมั่นใจ " รอจะออกไปแทบไม่ไหวแล้วว่ะ.."
เมฆยิ้ม มันยิ้มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขเสียเต็มประดา....ทว่า ประโยคนั้น คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..ใบหน้าแปรจากความงวยงงเป็นซีดเผือก
...ผมไม่ได้ตกใจที่พวกพี่โตตัดสินใจจะแหกคุก เพราะผมรู้และแน่ใจมามากพอสมควรแล้ว แต่ที่มันน่าแปลกใจ..คือทำไม...ทำไมเมฆมันถึงรู้
นี่เป็นเรื่องของพวกนักโทษตัวเอ้ไม่ใช่เหรอ พวกขาใหญ่หรือตัวหลักของแต่ละแดน อย่างพี่โต พี่กันย์ พี่วิทย์ พี่เบิร์ด พี่คม...พวกนั้นไม่ใช่เหรอ?
ไม่แปลกที่คนเหล่านั้นจะรู้...ไม่แปลกที่เขาจะทำโดยไม่บอก...
แต่....นี่มันหมายความว่ายังไง
ขนาดเมฆ...ไอ้คนที่เป็นนักโทษธรรมดาไม่ต่างจากผมมันยังรู้ ทำไมมันรู้ หรือทุกคนรุ้ ทุกคนทราบกันหมดยกเว้นผมกันเเน่!?
"มึง.....ไม่รู้เหรอ? " เมฆมันคงสังเกตสีหน้าของผม มันถึงชะงัก ขมวดคิ้วแน่นแล้วออกปากถามอย่างงวยงง
...ใช่ มันคงงง มันคงไม่เข้าใจว่าทำไม...ทำไมคนสนิทของพี่โต ทำไมเมียของพี่โต ทำไมคนรักของพี่โตไม่รู้..
ทั้งที่ขนาดมัน..คนที่พี่โตออกปากว่าไม่ชอบหน้ายังรู้..
..หรือ....พี่โตไม่อยากให้ผมไปด้วยกันแน่?
ปิดบังกันขนาดนี้ เพราะอะไรกันแน่..?
" ไอ้เนม...มึง...." เมฆหน้านิ่ว มันขมวดคิ้วแล้วครางออกมาอย่างคาดไม่ถึงกับปฏิกริยาของผม..มันคงไม่รู้และไม่เข้าใจว่าทำไมพี่โตไม่บอก..และมันคงไม่รู้ ว่าผมจะยกมือกุมหน้าแล้วหัวเราะทำไม..
...มันไม่เข้าใจ ไม่ไเข้าใจแน่ๆ เพราะขนาดผมก็ยังไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่พูด ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงปกปิด ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงอยากออกไปข้างนอกนั่นนักหนาจนต้องใช้วิธีแบบนี้..
"...เพราะกูเป็นแบบนี้ไง..ถึงไม่มีใครบอก "ผมบอกเสียงสั่น..ไม่ใช่สั่นเพราะร้องไห้แต่สั่นเพราะกำลังหัวเราะ กลั้นหัวเราะพร้อมกลั้นน้ำตาที่คลอนัยน์ตา..
เมื่อกี้..เมื่อกี้นี้เองผมเพิ่งจะดีใจ ยินดีที่วันนี้ยังมีพี่โต ยังได้อยู่ในอ้อมกอดที่ผมรักแต่วินาทีนี้ ความไม่เข้าใจมันก็สุมอกจนหนักแน่นปวดระบม
แต่ผมก็ได้คำตอบ..
เพราะผมเป็นแบบนี้ เพราะเป็นไอ้เนมแบบนี้ เป็นคนไร้ประโยชน์และคอยขัดขวาง เป็นคนที่ไม่ยอมทำตามที่พี่โตบอก..และพี่โตก็คงรู้ ว่าหากผมรู้ว่าเกิดอะไรหรือพวกเขาจะทำอะไร ผมก็ต้องห้าม..
ผมรู้เลยตัดสินใจห้าม ผมมันคนงี่เง่าที่ชอบทำตัวเป็นผู้ผดุงความดีบ้าบอ ผมเป็นสายให้ผู้คุม ผมมันไม่ดี ทรยศหักหลัง ทุกข้อบอกแล้วว่าผมไม่ควรรู้..
รู้ดีเข้าใจดีว่าทำไมตัวเองถึงไม่ควรจะรู้เหมือนคนอื่นเขา แต่ผมก็ยังไม่อยากเข้าใจ
เฝ้าถามด้วยความระทดท้อ น้อยอกน้อยใจทุกค่ำคืนว่าทำไม ทำไม ทำไม และ ทำไม..
และ....ความระแวงสงสัยในใจที่เคยจางไปบัดนี้ยิ่งกระจ่างชัด..
...ที่ไม่บอก...เพราะไม่ต้องการให้ไปด้วย...ใช่ไหม?
เมื่อไม่ต้องการให้ผมไปด้วยแล้ว..จะห้าม จะรั้งก็คงไม่ฟัง ...
ริมฝีปากสั่นระริก..เม้มแน่น นัยน์ตาที่ถุกปกปิดด้วยฝ่ามือนั้นค่อยคลายออก..ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า..ริมฝีปากเหยีดยิ้ม..ยิ้มออกมาทั้งที่ในใจกำลังกรีดร้องโหยหวน..
..ถ้าผมจะ"ทรยศ"พี่จริงๆก็คงไม่เป็นไรแล้วสิ...ใช่ไหม?
.........................
มาแล้วค่า > < :กอด1:
ช่วงนี้เขียนออกมาแบบมัวๆเข้าใจอารมณ์พี่โต+เนมเลยแฮะ เดินๆไปกลัวเหยียบกับระเบิดที่มองไม่เห็น (อินี่แหละฝั่งไว้เยอะเกิ๊น5555)
เหยียบไปแล้วอันนึงมันจะเสียหายนาแต่ก็ทำให้ระวังตัวขึ้น จะให้ดีมันต้องเหยียบพร้อมกันหมดเลยสิคะ จะได้สุขสรรค์หรรษาฮูลาฮุปกันไป /นี่มันสังหารหมู่ไม่ใช่เรอะเอ็งงง :angry2:
ปล. ช่วงนี้เครียด แฮร่ จะสอบแล้ว ว ว :serius2:
-
ขอยอมรับกับคุณคนเขียนเลยว่าไม่อยากอ่านต่อจริงๆๆ
มันบีบมากๆๆๆ หวังไว้มาว่าจะแบบอินเลิฟโตเนมสุดๆอ่านเจอแบบนี้ไม่กล้าอ่านต่อจริงๆๆ :sad4:
อยากร้องไห้ ทำไมเป็นแบบนี้มาม่าชุดใหญ่ อ่านแล้วเครียดมาหลายตอนมากก
ขอทำใจก่อนแล้วค่อยมาอ่านใหม่ละกัน คุณแต่งดีมาก มากจนคนอ่านคนนี้แมร่งอินถึงที่สุดและอินจัด อยากร้องไห้ตามมันเคีรยดจริงๆๆ :o12:
อยากให้ผ่านอิตอนมาม่าไปไวไวไม่รู้ว่าจะมีตอนสมหวังให้อ่านไหมแต่ตอนนี้บีบจิตไม่อยากคิดถึงตอนต่อไปเลย
ปล.ช่วยสปอยหน่อยได้ไหมว่าสมหวังไหมเรื่องนี้จะได้มีกระจิตรกระใจอ่านต่อ ช่วงนี้หัวใจอ่อนแอกลัวอ่านไปจะตายก่อนจบ :call:
-
โอ๋ๆ :กอด1: :กอด1: (กอดให้กำลังใจ)
อย่าซีเรียสนะคะ ชีวิตมันต้องมีความหวังเนอะ
เป็นกำลังใจให้อ่านจนจบ อย่างเพิ่งทิ้งพี่โตกับน้องเนมน้า :m15:
-
ยังคงใช้ได้เสมอกับประโยคที่ว่า "ความลับทำให้คนไม่ไว้ใจกันและกัน" :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :L2:
-
เจ็บ ปวด ด ดด
-
ทั้งๆที่รัก แต่...ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ :z3:
กลัวใจเนมกะพี่โตจริงๆ เหนือสิ่งอื่นใด กลัวใจคนเขียนค่ะ :sad4:
กดดันจริงๆให้ตาย
-
ไม่รู้ว่าโตจะเป็นอย่างที่เนมคิดจริงๆรึเปล่า
แต่ก็สงสารทุกคน :เฮ้อ:
-
เฮ้อออ เหนื่อยใจแทนทั้งคู่เลยไม่พูดไม่บอกก็แล้วใครจะรู้ใจได้น้า :เฮ้อ:
ปล.เป็นกำลังเรื่องสอบนะคะ +1และเป็ดให้แล้วกันค่ะ
-
รู้สึกเหมือนหายใจไมาออก :z3: :z3:
:เฮ้อ: สงสารเนม
-
:o12:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อ้ายยยย หนูเนมมมม อย่าคิดอย่างนั้นสิลูกกกกกกก
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจพี่โตเท่าไหร่ แต่ก็ยังมั่นใจว่ามันมีเหตุผลนะ
:กอด1:กอดหนูเนมแรงๆ
-
พี่เชียร์ให้ ไปกิ๊กกะพัศดีเลยค่าน้องเนม อิอิ :impress2:
-
:pighaun:เครียดสะสม !!!!!!!!! :pighaun:
-
สงสารเนมจับใจ
แม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง ยังไว้ใจไม่ได้
นับประสาอะไรกับใครคนอื่น เฮ้อออออ
-
+1 ให้คนแต่งจ้า
อ่านแล้วปวดตับจัง สงสารไอ้เนมมากๆ ๆ ๆ :monkeysad: :monkeysad:
เหมือนตอนท้ายจะได้กินม่าม่ายังไงไม่รู้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปจ้า :call: :call:
-
สับสย วุ่นวาย เห้อ อ่านแล้วท้อแท้ใจจังเลย
อยากมีตอนเซอวิส มาบริการบ้างจังเลย(เอาคู่ไหนก็ได้)
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อ่านแล้วปวดใจ
-
เขียนได้โหดร้ายมากค่ะT^T โอยย คู่นี้จะดราม่าอีกแล้ว ทำร้ายอารมณ์คนอ่านมากกว่าภาคแรกอีก
ตอนนี้อ่านเรื่องนี้ด้วยอารมณ์ อยากให้อัพจะได้อ่านต่อ กับ ไม่อยากอ่านต่ออ่านแล้วหนูเครียดดดดดT^T
แต่สรุปคือ รีบๆมาอัพตอนต่อไปนะคะ!>< รออ่านอยู่ค่ะ
-
ยิ่งอ่านเเล้วยิ่งปวดตับอย่างเเรงงงงง แต่ก็เฝ้ารออ่านมันทุกวัน....
กว่าจะถึงตอนจบ...ไม่เกรนคงขึ้น เพราะเครียดสะสมเหลือเกิน :z3:
-
เนม อย่าบอกผู้คุมไม่ได้หรา TT
-
ไม่น้าาาาเนมมมมม อย่าทรยศพี่โตเลย ถึงสิ่งที่พี่โตจะทำไม่ใช่เรื่องดี แต่อย่าเลยนะ ><
ฮืออออ อ่านแล้วปวดใจ สงสารเนม แต่อย่าทำร้ายกันเลยนะ พี่โตมีอะไรจะทำอะไรก็บอกเนมบ้างจิ โฮกกกก
น้องเค้าเสียใจเกินจะทนไหวแล้วนะ T___T
-
ถ้ามันจะบีบหัวใจกันขนาดนี้ TT เครียด เป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดจริงๆ TT มันมาม่าจนล้นชาม
กินยังไงก็ไม่หมดสักที เติมมาเรื่อยๆเลย อิมมาม่าแล้วนะตัวเอง TT เครียดโว้ยยยย !!
เครียดแทนพี่โต ที่คนอ่านก็ไม่เข้าใจว่าคิดอะไรอยู่ เครียดแทนเนมที่คิดแทนพี่โตตลอด
ทั้งๆที่พี่โตยังไม่ทันบอกเหตุผลเลยว่าทำไม โอยยยยย มันชักจะไปกันใหญ่
แต่เชื่อว่าที่ไม่ได้บอกเหตุผลกับเนมไม่ใช่เพราะไม่อยากให้ออกไปด้วยแน่ๆ
มันต้องมีอะไรมากกว่าเน้ ไอพี่โตเอ็งบอกมาสะดีๆนะโฟ้ยยย ดูไอน้องเนมคิดไปกันใหญ่แล้ว TT
คนอ่านก็จะบ้าตายตามไอน้องเนมไปด้วยแล้ว ฮ่วย! TT TT TT TT บีบหัวใจจริงๆ
-
โอ้ยยยยยยยยย~!!
อยากจะเชื่อเหลือเกินว่าไอ้เนมมันต้องเข้าใจพี่โตผิดแน่
พี่โตไม่ใช่ไม่อยากให้มันออกไป
แต่ไม่อยากให้มันได้รับอันตรายตะหาก!!
เนมเอ้ย~ อย่าน้อยใจจนไปบอกผู้คุมนะเว้ย
ไม่อยากให้สองคนนี้บาดหมางกันอีกแล้ว
ฮือออออออ~ TT
ออกไปเสวยสุขนอกคุกด้วยกันเหอะ
รอตอนต่อไปนะคะ
มาไวไวน๊าาาา คิดถึงจนจะแย่แล้วเนี่ย~ :pig4:
-
เนมเข้าใจพี่โตผิดไปซะละ น่าเศร้า
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ยัง still เครียดเหมือนเดิมค่า
ไม่รู้ว่าในอนาคตจะเป็นยังไงเนี่ย ฮือออออ
แต่เราแอบคิดในใจนะว่า....
พี่โตอาจจะรู้เรื่องที่ผู้คุมในน้องเนมไปสืบก็ได้นะ
คือก็แอบเดาไปตามความคิด อิอิอิ
(พยายามคิดในแง่ + อ่า ฮืออออๆๆๆๆ)
-
ก็น่าจะไม่เป็นไรนะ เพราะพี่โตและทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าเนมเป็นคนยังไง
ถ้าไม่เคยเล่าให้ฟังก็ไม่น่าจะเรียกว่าทรยศได้ด้วย แค่เลือกกันเดินคนละทาง
แต่มันพัวพันกับเรื่องหึงด้วยเนี่ย ปวดตับจริงๆ...
-
:serius2:
ความเงียบทำให้แปลความหมายกันไปคนละทาง...ผลจะเป็นยังไง
แทบจะอดใจรอต่อไปไม่ไหว :เฮ้อ:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
นู๋เนมกับพี่โตความคิดเริ่มจะสวนทางกันไปคนละฝากแล้ว
เฮ้อ......ทั้งเศร้าทั้งเครียด
ไม่รุ้ว่าจะมีทางออกดีๆให้นุ๋เนมกับพี่โตไหมเนี๊ย
รอตอนต่อไปคะ^^
-
เครียดกับความคิดของหนูเนมจริงๆ :z3:
-
กระอักเลือดรอรับประทานมาม่า...
-
สะใจ...สะใจจริงๆนะ อ่านแล้วไม่ได้เครียดกลับรู้สึกสะใจในชะจากรรมของตัวละครเรื่องนี้ o18
ไอ้หนูเนมเป็นแบบนี้อีกแล้วที่เขาไม่บอกเพราะกลัวทำเสียเรื่องไม่ใช่อะไรเลย แต่เนมก็คิดไปซะนู้น แต่มันก็ดีนะสะใจดี ฮ่าๆๆๆ
-
ได้รับกุญแจแล้วค่ะ น่ารักมากๆ เลย ^_^
ขอบคุณมากๆ นะค่ะ
(http://i250.photobucket.com/albums/gg246/pudbok/IMG_2025.jpg)
-
อ่านทันร๊าวววววววววววววว :mc4:
อยากบอกว่าอ่านพี่โตกับน้องเนมแล้วปวดตับมาก :z3:
เครียดกว่าอ่านหนังสือสอบซะอีก=.=
สนุกเข้มข้นสุดๆน้องเนมจะทรยศพี่โตได้จริงๆหรือ อร๊ากกกกกลุ้นๆๆๆ>0<
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ^____^
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค
ตามอ่านทันแล้วว้อย~~~
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้ว เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวคิ้วขมวด
หน้าดิช้านจะเหี่ยวอยู่แล้ว(แต่ยอมค่ะ)
น้องเนมกับพี่โตเข้าใจผิดกันอีกแล้ว~~~
อย่าทรยศกันเลยนะ
ไม่อยากกินมาม่ามันอิ่มจนเอียนแล้ว :z3:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้่าาาา ม๊วบๆ
-
โอ้ยบีบคัน ไรเตอร์รีบมาไวไวนะ คะ รออยู่
-
รอเธอกลับมา~~~~ (กรุณาร้องเป็นทำนองเพลง อิอิ)
-
สงสารเนมอ่ะ
อ่านแล้วร้องไหแทนเลย T_T
-
แจ้งอีกรอบ > <
แจ้งข่าวคะ
ขอแจ้งให้แฟนนิยายทุกท่านทราบ
เนื่องจากช่วงนี้ คนเขียนมีภาระติดสอบ + ปิดต้นฉบับนิยายอีกหนึ่งเรื่อง(stone rose's line กุหลาบทรายใต้เงาหิน) จึงจะขอแจ้งงดอัพนิยายเรื่องนี้ไปก่อนคะ
จะของดอัพในเดือนตุลาคมนี้ทั้งเดือน และจะมาพบกันใหม่(แบบเต็มสตรีม ) ในต้นเดือนหน้านะคะ
ขอโทษแฟนนิยายที่คอยติดตามทุกคนด้วยนะคะ
อนึ่ง ขอแก้ตัวไว้ก่อนว่าไม่ใช่เพราะลำเอียงรักอีกเรื่องมากกว่าแต่อย่างใด ที่ต้องรีบไปเขียนมห้จบเพราะใกล้จะตีพิมพ์แล้ว จึงขอไปเคลียร์ต้นฉบับให้เรียบร้อยเพื่อจะมาเขียนแบดกายได้อย่างเต็มที่คะ
ส่วนเรื่องรวมเล่มแบดกายทั้งภาค1 และภาค 2 ต้นปีหน้าเตรียมตัวได้เลยคะ อดใจรออีกนิดแล้วเราจะได้มาเจอกันแบบเต็มที่แน่นอน
ปุ้ยหวังว่า่ทุกคนจะเข้าใจและคอยเป็นกำลังใจให้พี่โต น้องเนม และคนเขียนคะ
คิดถึงทุกคนค่า > < :กอด1: :กอด1:
ปล. สัญญายังคงเป็นสัญญา แบดกายจบปลายปีนี้แน่นอน ยืนยันค่าาาาาา!!
ปล.2 เืดือนนี้อาจจะโผล่มาสักตอน เพราะทนคิดถึงน้องเนมไม่ไหว :monkeysad:
ปล.3 เล้ากลับมาเหมือนเดิมแล้ว ดีจัง คิดถึงเล้ามากกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
-
คับ จะรอวันที่ทั้งสองคนกลับมานะค้าฟฟฟ
-
จ้าาาาาาา
จะรอนะจ๊ะ
-
สงสาร เนม อ่ะ สถานการณ์ ซับซ้อน
มากๆ ๆ ๆ ๆ
-
ไอเราก็ว่าหายไปนานแล้วนะ แต่
พี่ปุ้ยนานกว่า อ๊ากกกกกกกกกก
งดอัพเดือนนึง ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี
แต่ที่แน่ๆๆ ไม่ทรมาณมากนัก เพราะว่า ตัวเองก็ติดสอบเหมือนกัน o18
อ่านตอนนี้แล้วแบบ เดาไม่ถูกเลยว่าเรื่องจะเดินไปแบบไหน
ตอนนี้เนมก็รู้ความลับแล้ว (ซึ่งต้องโทษน้องเมษที่บอกละ) แล้วพี่โตละรู้อะไรจากเนมบ้างนะ
แล้วเนมจะทำอย่างไรต่อไป :เฮ้อ:เหนื่อยใจแทน และสงสารมาก
(เกือบร้องแหน่ะ) รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ เพราะอ่านตอนนี้แล้วค้างมาก
ปล.สู้ๆนะค่ะ เห็นว่าหนีน้ำอยู่ ก็ขอให้ปลอดภัย และหวังว่าต้นฉบับบจะไม่หายไป
กับสายน้ำนะค่ะ โฮะๆๆ เป็นกำลังใจสู้ๆค่ะ :กอด1: :L2:
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
เนมจะทำอะไรคิดให้ดีนะ
-
รอน้องเนมอะหายไปนานจัง
-
จะรอนะคะ ^_^ คาวี่ก็อยากอ่าน น้องเนมก็อยากอ่าน
คนแต่งสู้ๆๆ
-
ต้นเดือนแล้ววว..... เขารอน้องเนมกับพี่โตอยู่นะค่ะ :monkeysad:
:กอด1: :L2:
-
เพิ่งอ่านทั้ง 2เล่มที่สั่งซื้อไปจบ!!
อยากจะบอกว่า รักเรื่องนี้มากๆ
รักพี่โตรักน้องเนม
ที่สำคัญสุด....
เชียร์กันย์วิทย์อยู่นะ!!! เป็นแม่ยกคู่นี้!!! 5555
รออ่านต่ออยู่เน่อออออ ^^
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้วค่ะ
หลังจากอ่านทรหด ภาค 1 ภาค 2
หลายวันติด เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบมาก หามานานมากค่ะ
เรื่องแบบนี้ไม่ค่อยมีให้อ่านมากนัก แต่...
อยากจะบอกว่า อ่านเรื่องนี้แล้วปวดขมับหลายรอบมากกกก
อ่านไปก็กลั้นหายใจไปแบบไม่รู้ตัว เข้าใจแล้วค่ะว่าปวดตับมันเป็นยังไง ฮ่า
จากที่อ่านมาจนถึงตอนนี้สงสารพี่โตค่ะ
คนที่อยู่สูง เป็นผุ้นำ ก็ต้องคิดเยอะคิดมากมาย แต่จากที่ผ่านๆมา
เนมเป็นคนที่พี่โตยอมมาตลอด คิดถึง คิดเยอะด้วยมาตลอด และเป็นคนที่ไว้ใจที่สุดว่าจะไม่ทรยศ
ถึงได้เก็บไว้เป็นคนสุดท้ายที่จะพูด ด้วยความไว้ใจว่ายังไงเนมก็ต้องอยู่ข้างๆ
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าได้เจอความรู้สึกว่า ถูกคนที่คิดไม่ถึงหักหลัง จะเป็นยังไง คงน่าสงสารมาก
สิ่งที่ตั้งใจทำมาครงเหมือนพังลงไป
สิ่งสำคัญ คือ เนมไม่รู้ว่าคนสำคัญที่เป็นแรงผลักดันให้โตต้องทำ ก็คือ ตัวเอง
เรื่องบุหรี่ กับ โทรศัพท์ นี่เป็นแผนของป๋า หรือเปล่าคะ แต่ที่แน่ๆ มันเป็น ตัวกระต้นอย่างดีให้โตคิดจะทำแน่นอน
จากที่ตอนแรก ลังเล และคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ พอเจอเรื่องนี้เข้าไป ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำให้ได้ เพื่อ เนม
โต ต้องเป็นคนที่น่าสงสาร แน่ๆในที่สุด
ขอให้โตกับเนม รู้จักกันดีพอ เมื่อทุกสิ่งถูกเฉลย และยังเชื่อกันได้ว่าแต่ละคนทำเพื่ออะไร
คนเขียนมาต่อเร็วๆนะคะ
คนอ่านไม่เป็นอันทำงานเลยค่ะ ใจมันร้อนไปหมดเลย อินมากๆจริงๆ ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆ อย่างนี้มาให้อ่านนะคะ
-
กลางเดือนแล้วน้าา~~~~
-
:call: สา ธุ...มากำเต๊อะๆ
-
ขอพูดซักนิด....หวังว่า "น้องปุ้ย" (คนเขียน) จะไม่โกรธกัน
2 เดือนเเล้วที่คนอ่านอย่างเรารออ่านน้องเนม+พี่โต
เเละก็เลยครึ่งเดือนเเล้วเหมือนกัน ที่เรานั่งรอตามที่น้องปุ้ยได้บอกไว้ว่า จะมาต่อน้องเนมตั้งเเต่ต้นเดือน เเละหลังจากนั้นก็จะมาต่อเเบบเต็มสตรีม....
แต่ ณ วันนี้...เรายังไม่เห็นน้องเนมซักตอน...
เราเป็นคนนึง (ในอีกหลาย ๆ คน) ที่ทุก ๆ วันจะเข้ามาที่เล้าเป็ด เเละก็เลื่อนๆๆๆๆ เพื่อหานิยายเรื่องนี้ เเละก็หวังว่า จะได้เข้ามาอ่านตอนใหม่ซักที แต่ก็กลับออกไปอย่างผิดหวังทุกที เพราะเราออกเเนวคลั่งนิยายเรื่องนี้มาก ด้วยเนื้อหาที่เเหวกเเนว พร้อมทั้งความสามารถของคนเขียนที่ผูกเรื่องได้ดีชนิดที่คนอ่านอย่างเราไม่เคยที่จะคาดเดาได้เลยว่า ตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร
ถ้าน้องปุ้ยไม่ได้บอกว่า จะมาต่อเรื่องนี้ตอนต้นเดือน เเละสัญญาว่า จะมาต่อเเบบเต็มสตรีม เราคงไม่คาดหวัง เเละมานั่งรอมันทุก ๆ วัน หลาย ๆครั้ง ที่จะมาต่อเมื่อวันนั้น เมื่อวันนี้ เเต่สุดท้ายก็ไม่มาต่อซักที จนทำให้คนอ่านอย่างเรา ๆ (คิดว่าน่าจะหลายคน) เซ็งไปตาม ๆ กันเหมือนกัน
...เสน่ห์ของนิยายไม่ใช่เเค่เนื้อเรื่องดี อ่านเเล้วสนุกเเละน่าติดตามเพียงอย่างเดียว เเต่ความใส่ใจของคนเขียนที่มีต่อคนอ่าน ก็เป็นเสน่ห์สำคัญที่ทำให้คนอ่านติดนิยายเรื่องนั้น ๆ ได้อย่างงอมเเงมเช่นเดียวกัน...
ที่พูดมาทั้งหมด ไม่ได้โกรธ เพราะเราไม่มีสิทธิ์โกรธคนเขียนที่นั่งคิดพล็อตเรื่องในเเต่ละตอนอย่างลำบาก เพียงเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับคนอ่านอย่างเรา ๆ เพราะเราคิดอยู่เสมอว่า ถ้าไม่มีคนเขียนอย่างน้องปุ้ย คงไม่มีนิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างเเน่นอน
เเต่อยากให้น้องปุ้ยเก็บเอาไปคิดซักนิด เเม้อาจจะมองดูว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย เเต่บางครั้ง เรื่องเล็กก็อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ได้
เรายังคงเป็นคนอ่าน (หลาย ๆ คน) ที่จะมานั่งรอน้องเนมเเละพี่โตทุก ๆ วัน....เหมือนเดิม....
-
ตามอ่านอยู่นะคะ T_____T
-
เข้ามารอนู๋เนมกะพี่โตนะคับ
-
เข้ามารอทุกวันเลย UU ติดเรื่องนี้มาก และสมัครสมาชิกเว็บนี้ก็เพราะเรื่องนี้ คนเขียนจ๋า มาต่อเถอะนะ อยากอ่านมากที่สุด จนจะกระอักเลือดแล้ว :jul1:
-
Improbable 28 : ทำความเข้าใจ
ท้องฟายามเย็นนั้นมืดครึ้มด้วยเมฆดำและสายฝนที่ทำท่าว่าจะลงเม็ด อากาศภายในเรือนจำจึงค่อนข้างร้อนอ้าว เหนอะหนะชวนอึดอัดใจไม่น้อย ผู้คนที่มักจะเข้ามารวมตัวพูดคุยกันจึงมีไม่ค่อยมาก ต่างหันเหไปนั่งพูดคุยหรือทำกิจกรรมต่างๆอยู่ใต้ร่มไม้หรือพวกที่กลัวฝนหน่อยก็ไปนั่งรอทานข้าวเย็นในโรงอาหารมากกว่า
ภายในห้องขังมีคนเหลืออยู่แค่สองสามคนเท่านั้นและหากนับจากสายตาคาดเดาแล้วล่ะก็ ทั้งเรือนนอนมีคนนั่งอยู่ไม่ถึงยี่สิบคนได้ บางคนกำลังนอนเล่น บางคนกำลังคุยกันไม่ก็ทำกิจกรรมต่างๆประเภทนั่งล้อมวงเล่นไพ่ท้าผู้คุมให้มากลากคอไปขัง หรืออะไรแบบนั้น ขณะที่ผมนอนนิ่งจ้องมองเพดานปูนสีหม่นของเรือนนอนและรอคอยให้เวลาเดินผ่านไปช้าๆ..
ไม่ใช่เวลาที่ฝนจะตก เวลาที่จะได้กินข้าวเย็นหรือเวลาที่จะได้นอนหลับ แต่เป็นเวลา..ที่พี่โตจะมาหา เดินเข้ามาเพื่อคุยเรื่องที่ผมได้รู้ เพราะหากเมฆมันหลุดปากออกไปและมีสีหน้าแบบนั้นแล้ว ต่อให้เจ้าตัวจะกลัวตีนพี่โตแค่ไหน ยังไงมันก็ต้องบอกให้ขาใหย่แห่งแดนสิบสองรู้ ว่าผมได้ทราบแล้วว่าเขาทำอะไร และมีท่าทีแบบไหน..
และผมก็กำลังนอนนิ่ง รอคอย..ทั้งสงบสตฺอารมณืและคาดเดาสถานการณ์ต่างๆล่วงหน้า อยากรู้ว่าพี่โตจะพูดยังไง จะบอกแบบไหน หรือจะบ่ายเบี่ยงอ้างทำไม่รู้ไม่ชี้ไปเรื่อยๆ...
แต่สำนึกรู้ส่วนหนึ่งก็คาดการณ์ รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงและสิ่งที่ตนเองต้องเผชิญอีกในไม่ช้า...
ผม...คนโกหกสายลับสองหน้าที่หักหลังพวกพ้องกับพี่โต..คนที่กำลังวางแผนจะออกไป แผนที่ผมตั้งใจจะทำให้มันพัง
อยากจะไม่สนใจ ไม่รับรู้ หรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แค่ทำเฉยอยู่เงียบๆแล้วไม่ต้องทำอะไร อยู่เงียบๆเพื่อรอจะออกไปจากคุกกับพี่โต..ออกจากที่แห่งนี้ กรงขังสี่เหลี่ยมที่ลิดรอนอิสรภาพไป ผมไม่เคยชอบที่นี่เลย ไม่ชอบ และไม่ว่าอย่างไรก็ทำใจให้ชอบไม่ลง แม้จะเป็นแบบนั้น แม้ผมจะเกลียดที่นี่ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ทำไม่ได้ เมื่อได้รู้ก็ไม่อาจนิ่งเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วปล่อยให้เรื่องแบบนี้มันดำเนินต่อไป
บางครั้งผมเกลียดความคิดงี่เง่าบ้าบอในหัวตัวเอง ทั้งที่รู้ว่านิ่งเฉยจะดีกว่า ทั้งที่ไม่ยุ่งน่าจะปลอดภัยกว่า แต่ก็ยังรนหาที่ หาเรื่องใส่ตัวแบบโง่ๆอย่างนี้ แต่จะให้ทำยังไงได้ พอรู้แล้วมันทำใจให้นิ่งเฉยได้เหรอ? ต่อให้ผมจะอยู่ในคุกมาสามสี่ปีแล้วและแม้ต่อให้ต่อมศีลธรรมผมจะตายด้าน แต่สำนึกชั่วดีพื้นฐานในจิตใจก็ไม่ได้วิปริตผกผันขนาดจะเห็นดีเป็นชั่วหรือชั่วเป็นดี แม้เรื่องนี้จะไม่ได้เกี่ยวกับความดีชั่ว แต่เป็นเรื่องของผู้คนที่ไม่ยอมรับกับผลของกรรมที่ตัวเองก่อไว้ ผมก็ใช่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับแผนการณ์แหกคุกครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้น โดยเฉพาะเมื่อรู้ดีแก่ใจว่ามันไม่มีวันจบลงในแบบที่ทุกคนต้องการ
สันดานชั่วของพวกป๋ากับผู้พันหรือพวกใหญ่ๆข้างบนนั่นน่ะทำไมผมจะไม่รู้ คนแบบนั้นมีหรือจะสนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง คนแบบนี้มีหรือจะรู้สึกเห็นใจคนอื่นเป็น!
แกร๊ง...
เสียงประตุลูกกรงถูกเปิดออกทำให้ผมชะงัก ละออกจากภวังค์พลางหันมาสบตาคนที่เดินเข้ามาหา ตอนแรกผมนึกว่าจะเป็นพี่โต แต่พอหันไปมองกลับพบว่าเป็นร่างของพี่กันย์ที่เดินเข้ามาเงียบๆ.. ไอ้เนมขมวดคิ้ว มองหน้าคุณหมอเถื่อนที่เดินเข้ามาอย่างงงๆ พี่กันย์ไม่ได้เข้ามาเหยียบที่นี่นานพอดูแล้ว เพราะนอนอยู่คนละห้องขังอย่างมากก็เดินกรายมามองหาเมฆหรือพี่โต ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น
"หาใครเหรอครับ?"ผมเอ่ยถามสั้นๆ ถึงจะลอบตอบตัวเองอยู่ในใจว่าพี่แกคงไม่ได้ตาบอดขนาดจะมองไม่เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องนอกจากผมซึ่งกำลังนั่งเงียบๆรอพี่โตอยู่
"เปล่า..แค่หาที่นั่ง"พี่กันย์ตอบสั้นๆพลางทรุดกายลงข้างๆผม นั่งทับลงบนคอนโดของพี่โตและผ้าห่มที่ถูกทับไว้อย่างพอดิบพอดีแบบไม่กลัวตีนขาใหญ่ที่อาจมาเห็นสักนิด กระทั่งผมยังไม่กล้านั่งเลยแล้วนี่พี่ไปเอาความกล้ามาจากไหน หรือพอเมฆกับพี่วิทย์หนีไปลั้นลากันสองคน เลยนึกปลงชีวิตอยากฆ่าตัวตายขึ้นมาหรือไงไม่ทราบ..
"แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ในนี้ออกจะร้อน ทำไมไม่ออกไปข้างนอก"พี่กันย์ถามกลับสั้นๆ พลางกวาดตาไปมองรอบๆที่ยิ่งใกล้ถึงช่วงเย็นผู้คนก็ออกไปออกันแถวๆโรงอาหารมากขึ้นจนแทบไม่มีใครอยู่
"อ้าว...แล้วพี่ล่ะ?"ถามมาแบบนี้ผมเลยตอบกลับไปบ้าง พลางเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ..แน่นอน ทำเป็นไม่เห็นว่าพี่กันย์กำลังเอื้อมมือคลำหาอะไรสักอย่างจากใต้ผ้าห่มนั่น..ความจริงแล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้เห็น การจะเดินเอาของต่างๆไปส่งกันมือต่อมือมันเป็นเรื่องงี่เง่า ทำไปมีโอกาสที่จะถูกผุ้คุมจับได้อยู่มาก เทียบไม่ได้เลยกับวิธีการซ่อนมันอยู่ในที่ซ่อนที่ไม่มีใครคาดถึง หรือที่ๆใครอื่นไม่อาจเอาไปได้ และ...สำหรับที่นอนของพี่โต ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองก็อยู่ในข้อที่ว่านั้นเช่นกัน เนื่องจากไม่มีนักโทษหน้าไหนกล้ามาค้นของๆพี่แกแน่
..หรือ...อีกที่อย่างห้องดนตรีและห้องพยาบาลเป็นต้น..
...ผมนิ่งเงียบ เก็บงำความคิด จ้องมองภาพนั้นและคิดไปถึงภาพที่พี่โตเอื้อมเอาของบางอย่างใต้โต๊ะของอาจารย์ธีระเมื่อครู่...เงยหน้าไปสบตาพี่กันย์เงียบๆพลันดวงตาก็เบิกกว้างเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก..
ข้าวของที่ทางเรือนจำห้ามนำเข้ามา ทั้งยาเสพติด โทรศัพท์ หรือแม้แต่อาวุธปืน..แต่หากคนเอามาเป็นอาจารย์ธีระล่ะ?
ผมลืมข้อนี้ไปได้ยังไง ในเมื่อผมก็เคยส่งยาให้กับเขา เคยถามเขาถึงเรื่องการตรวจสอบข้าวของในยามจะเข้าหรือออกจากเรือนจำ และอาจารย์ธีระก็บอกออกมาแล้วด้วยซ้ำว่าตามกฏนั้นแม้จะต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวด แต่สำหรับเขาที่เข้าออกค่อนข้างบ่อยและเป็นแบบนี้มานานหลายปี ก็ไม่ได้ถูกค้นอะไรมากเพราะความคุ้นเคยระหว่างตัวเองและผู้คุม..
...แผนการณ์นี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้น แต่ถูกวางมานานแล้ว พิจารณาจากข่าวที่พัสดีได้มา และการประสานงานของพี่โตกับพี่กันย์ที่เป็นไปอย่างเรียบร้อย และการวางคนที่คอยอำนวยความสะดวก...อาจารย์ธีระเขาเป็นคนของป๋า..เรื่องนี้มันก็แน่อยู่แล้ว และผู้คุมคนอื่นล่ะ? มีใครอีกไหมที่เป็นฝ่ายของพวกป๋า นอกจากนักโทษที่ผมรู้ดีว่าต่างยินดีที่จะร่วมมือเต็มกำลัง...
นี่ผม...กำลังรบราต่อสู้อยู่กับคนกี่คนกัน?
หรือมีแค่ผม..เป็นไอ้โง่ที่คิดว่าการดักดานอยู่ในคุกดรกว่าออกไปอย่างผิดกฏหมายข้างนอก หรือมีแค่ผมที่ยอมชดใช้ความผิดตามที่ถูกตัดสินและคิดจะออกไปตามเวลาที่โทษหมดลงไปเพียงคนเดียว..
"...ร้อน"เสียงบ่นสั้นๆของพี่กันย์ทำให้ผมละออกจากภวังค์ หันกลับมามองนักโทษตรงหน้าผมอีกครา พี่กันย์เหมือนจะเก็บเอาไอ้ของอะไรก็ตามที่พี่โตซุกเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว คนตรงหน้าจึงหันมาสนทนาด้วยและ..เมินเฉยคำถามเมื่อครู่ของผมไปทันที..
"พี่กันย์"ไอ้เนมอ้าปากถาม พูดขึ้นเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้"อ่า..แผลพี่หายรึยัง?"
ผมเอ่ยปากถามถึงแผลที่ท้ายทอยของพี่กันย์ซึ่งเคยถูกทำร้ายจนเลือดอาบ ภาพนั้นปรากฏให้ผมได้พบเจอเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ทว่าก็ไม่มีท่าทีว่าจะรู้ตัวคนร้ายถึงผู้คุมจะถามและสอบสวนก็ยังจับมือใครดมไม่ได้..ไม่สิ..ความจริงพี่กันย์ก็คงรู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนทำคือใคร แต่แกล้งทำไม่รู้ ไม่เห็นเสียล่ะมากกว่า
"........"คนตรงหน้าไม่ตอบอะไรนอกจากสีหน้าที่เคร่งขึ้นและร่างกายซึ่งเหยียดเกร็งขึ้นทันควัน พี่กันย์หันขวับมาจ้องหน้าผม..เงียบ..นิ่งอยู่อย่างนั้นท่ามกลางอากาศที่ร้อนอ้าวและห้องขังที่แล้งไร้ผู้คน ดูสีหน้าพี่กันย์และพอคิดถึงมีผ่าตัดอันเล็กที่คนตรงหน้าพกพามันไปไหนเสมอก็อดหนาววูบขึ้นมาไม่ได้ นี่ถ้าพี่กันย์คิดจะเชือดผมฐานเสือกถามไม่เข้าเรื่องไอ้เนมจะเอาอะไรมาต่อกรได้ล่ะเนี่ย
" เอ่อ ผะ..."
"อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำก็บอกมาเถอะ"คำตอบสั้นๆขวานผ่าซากจากคนอารมณ์เย็นอยู่เสมอทำให้ผมชะงัก ปากที่กำลังพยายามพูดให้สถานการณ์ชวนเสียชีวิตเป็นไปในทางที่ดีขึ้นหุบฉับ..พลางจ้องมองสีหน้าของพี่กันย์คล้ายจะสำรวจว่าตอนพูดนี่ท่านกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
"..ผมว่า..ก็รู้อยู่.."ไอ้เนมตอบงึมงัมเมื่อสบตาคู่นั้นมากเข้า ที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย ต่อให้พี่กันย์จะมีศัตรูมากพอควรทว่าคนที่กล้ามาต่อกรกันซึ่งหน้าก็ถือว่าน้อยกว่าน้อย และแม้การถูกตีที่ท้ายทอยจะเหมือนการลอบโจมตีข้างหลังแต่คนอย่างพี่กันย์น่ะเหรอจะมองไม่เห็นหน้าคนร้าย ในเมื่อถูกหามมายังอยู่ในสภาพลืมตายิ้มโง่ๆอยู่เลย..
..ฉะนั้น...คนทำก็คงไม่เว้น..สองคนนั้น. พี่วิทย์กับเมฆที่ตอนนี้ไม่มีท่าทีแยแสหรือกระทั้งทำเป็นรู้จักพี่กันย์เลย..
"นั่นสินะ..."พี่กันย์รับคำพลางหัวเราะเบาๆในลำคอ"ใครก็รู้..และนึกสมเพชที่ดันมาพลาดท่าแบบโง่ๆ"
ฝ่ามือของพี่กันย์แตะลงบนหน้าผาก หัวเราะเบาๆพลางสอดนิ้วเข้าไปในเส้นผมสั้นๆของตัวเองแล้วดึงทึ้งมัน นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนอารมณ์หลากหลายพร้อมสีหน้าครุ่นคิด เคร่งเครียดอารมณ์มากมายที่แสดงออกมานั้นมีเพียงสิ่งหนึ่งที่ผมหาไม่เจอในสีหน้าและแววตาของเขา คือความยินดีหรือดีใจ..
"ถูกตลบหลังเหมือหมาโง่ๆตัวนึง..น่าสมเพชจริงๆ"พี่กันย์คำรามในลำคอพลางจ้องหน้าผม แม้คำพูดของเจ้าตัวจะไม่ได้หมายถึงผม..แค่ทำไม..เมื่อได้ยิน เมื่อมองสบตาคู่นั้นร่างกลับเย็นวูบ เสียวสันหลังวาบกับแววตานั้น ไม่ว่ามันจะหมายถึงสิ่งใด แต่ผมก็มองเห็นเพียงคำกล่าวหา สีหน้ารู้ทันและคำประณามที่เด่นชัด..
...แววตา..ที่คล้ายจะบอกว่าผมมันคนทรยศ..คนที่หักหลังทุกคนในนี้ คนโกหก พวกสองหน้า
..สีหน้า ท่าทาง และกริยานั้นคล้ายจะบอกให้ผมรู้ว่าหากพี่โตรู้ว่าผมทำอะไรอยู่ มันจะเกิดอะไรขึ้น..
"พี่..."เสียงของผมอึกอักอยู่ในลำคอ เมื่อพยายามจะเอ่ยปากพูดสานต่อเรื่องที่คุยกันไว้ ผมพยายามจะบอกให้พี่กันย์อย่าคิดมาก ทำใจ และพยายามเข้าใจว่าคนที่ทำแบบนั้นก็มีเหตุผลของเขา ทั้งเมฆและพี่วิทย์ไม่ได้อยากทรยศแต่ไม่มีทางเลือก ไม่รู้จะทำอย่างไรเท่านั้น แต่สุ้มเสียงใดก็ไม่อาจเปล่งออกมาจากลำคอ..
..ไม่อาจแก้ตัว ไม่อาจเอ่ยปากลดทอนความผิดของตนเอง..เพราะจะอย่างไร คนทรยศ คนที่หลอกลวง หักหลัง เคยเป็นอย่างไรก็เป็นแบบนั้นอยู่วันยังค่ำ..
ความจริงไม่มีวันเปลี่ยน ไม่ว่าจะทำมันไปเพราะอะไร และไม่ว่าผมจะออกมาเป็นเช่นใด
"พี่รู้สึกยังไง.."คำถามที่ผมพูดมันควรจะเป็นคำที่ไม่ควรจะถามมากที่สุด ควรจะเป็นประโยคสุดท้ายที่คิดจะเอ่ยกับคนตรงหน้า ทั้งที่ควรจะเอาเรื่องเสียดแทงใจตัวเองและคนอื่นทิ้งไปเสียเพราะตอนนี้พี่กันย์ก็มีสีหน้าย่ำแย่พอควรแล้ว แต่ด้วยความอยากรู้ ความคิดโง่ๆบางอย่างทำให้ผมเอ่ยปากออกไป..
..รู้สึกยังไง ที่ถูกหักหลัง?
ถามแบบที่คนโง่พอจะถามได้ อยากรู้ เพื่อจะมองเห็นชะตากรรมของตัวเองในวันข้างหน้า..
"ก็เคยโดนไม่ใช่รึไง?"พี่กันย์เหยียดยิ้มแล้วถามกลับ สีหน้าของเขาแฝงแววเย็นชาหยามหยันอย่างบอกไม่ถูก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะมันทำให้ผมได้คิด..ได้ตระหนักถึงเรื่องราวในอดีต เหตุการณ์เมื่อผมเข้ามาใหม่ๆที่ยังคงตราตรึงในหัวใจ..
...ที่พี่กันย์พูดไม่ผิดเลย..เพราะผมก็เคยเจอ เคยรู้สึกแบบนั้น..
ความรู้สึก..ความเจ็บปวดเมื่อคนที่เราวางใจ คนที่ไว้ใจและอยากพึ่งพาหักหลัง มองเราเป็นแค่เบี้ย มองเป็นแค่เครื่องมือ เป็นหมาโง่ๆตัวหนึ่ง..เจ็บปวดรวดร้าว แสบร้อนทะรนทุรายจนเกือบจะคลั่งด้วยความคั่งแค้นมากเพียงใดยังคงจารจำมาจนถึงทุกวันนี้..
ตอนนั้นผมยังมองพี่โตเป็นเพียงนักโทษคนหนึ่งที่เป็นดั่งที่พึ่ง เพียงมองในฐานะคนๆหนึ่งเท่านั้น แล้วในยามนี้..ยามที่เราเป็นคนรัก ในยามที่พี่โตบอกว่ารักผม..และผมได้ทรยศ ทำลายความเชื่อใจนั้น มันจะเป็นเช่นไร..
ทั้งที่ผมเคยพบเจอความเจ็บปวดจากการทรยศความไว้ใจนั้นมาแล้ว มาตอนนี้กลับเป็นฝ่ายทำมันเสียเอง
"เจ็บ..เจ็บจนอยากจะร้องออกมาดังๆแต่ทำไม่ได้ "เสียงของพี่กันย์ดังขึ้นแว่วมาในความคิดพร้อมกับภาพใบหน้าที่ปรากฏรอยิ้มหยัน คนที่เคยอารมณ์เย็นและควบคุมสถานการณ์ได้ดีเป็นนิจอยู่เสมอบัดนี้ดูไม่ต่างจากไอ้คนน่าสมเพชคนหนึ่งเท่านั้น "ทั้งรัก ทั้งแค้น อยากจะฆ่าแต่ก็ทำไม่ลง อยากจะกล่าวโทษแต่ก็ทำไม่ได้..ทำอะไรไม่ได้เลย โดยเฉพาะเมื่อรู้..ว่าไม่ได้รับความรักสักนิด.."
"ที่ผ่านมาก็แค่การหลอกลวง ทั้งหลอกตัวเอง และหลอกคนอื่นไปวันๆ"พี่กันย์แสะยิ้มหยัน ทั้งดูถูกทั้งด่าว่าด่าทอตัวเองและ...ผมรู้สึกว่าถูกส่งมายังตัวผมด้วยเช่นกัน
"..รู้แค่ว่าตัวเองเป็นคนโง่ที่น่าสมเพช พร่ำเพ้อบ้าบอ...น่าสมเพชมากจริงๆ"
“แล้วพี่จะทำยังไงต่อไป..”
“.............”
ผมออกปากถาม แต่ไม่มีคำตอบใดออกจากปากของพี่กันย์อีก สีหน้าของคนฟังทำให้ผมนิ่ง ได้แต่มองร่างของพี่กันย์ที่หันขวับ ขยับกายหันหลังแล้วเดินออกไปเงียบๆ สีหน้าของคนที่ระเบิดความอัดอั้นออกมาให้เห็นยังคงตราตรึง และนั่นก็เป็นดั่งคำสาปที่ทำให้ผมนิ่งงันไปอย่างไม่อาจเอ่ยคำใด นัยน์ตาของผมกรอกไปโดยรอบ มองห้องขังที่ร้างไร้ผู้คนและแสงสว่างเพียงสลัวรางที่ทอดลำผ่านลูกกรงมาด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง..
..เพิ่งรู้ว่าน้ำหนักของคำโกหกมันมากเพียงใด และได้รู้ว่าสิ่งที่ผมเสนอตัวเข้าไปแบกรับมันไว้นั้นมากมายเพียงไหน ความลับที่เป็นดั่งก้อนหินถ่วงอยู่ในหัวใจบัดนี้เหมือนหนักขึ้นอีกสิบตันโดยไม่ต้องทำอะไรด้วยซ้ำ
ผมหลับตาลงช้าๆ..หรุบตาลงจากแสงจ้าที่สาดเข้าหา หูแว่วเสียงเปิดประตูห้องขังดังขึ้นอีกครั้ง..พร้อมกับน้ำใสที่ไหลอาบแก้มเงียบๆ..
...รู้...ว่าเวลาของความจริง และคำโกหกกำลังเดินทางมาถึง..
..........................
-
ฝ่าเท้าของร่างสูงกว่าก้าวเข้ามาหา เสียงประตูที่เปิดออกถูกงับปิดลงดังเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ แทรกผ่านความเงียบที่มีเพียงเสียงลมหายใจ..
ปลายนิ้วแตะลงบนผิวแก้มอาบน้ำตา ค่อยสัมผัสราวกับคนตรงหน้าจะหายไป จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไรเล่าในเมื่อสภาพของมันตอนนี้ช่างดูอ่อนแอ เปราะบางแล้วกับจะแหลกสลาย เกิดอะไรขึ้นกับมัน? มันมีอะไรในใจ มีความลับอะไรให้คิด..กระตุ้นความอยากรู้ให้เกิดขึ้นอย่างชะงัดนัก
.หรือ...จะเป็นเพราะตัวเขา..
ตัวเขาเองที่ดึงดัน ตัวเองที่กำลังทรมารมันช้าๆด้วยการนิ่งเงียบไม่เอ่ยปากบอกสิ่งใดให้มันรู้ ทั้งที่ก็รู้ดีแก่ใจว่ามันกลัวการถูกปกปิด มันไม่ชอบที่จะไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว..
และในวันนี้ เมื่อมันได้รู้เรื่องที่เขาจะทำจากคนอื่น มันจะคิดยังไงกัน หรือนั่นจะเป็นสาเหตุที่ทำให้มันต้องร้องไห้แบบนี้..?
"พี่...."ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วที่บรรจงเช็ดน้ำตาตัวเองช้าๆ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือใบหน้าของคนที่เคยคุ้น ผู้ชายที่ผมรักหมดใจกำลังคุกเข้าอยู่ตรงหน้า ก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาให้ไอ้เนมเงียบๆโดยไม่มีคำพูดใดออกมาจากริมฝีปาก ใบหน้าคมนั้นก้มต่ำ จ้องมองหยาดน้ำใสจากนัยน์ตาผมด้วยดวงตาสีดำสนิทที่วาววับ ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันน้อยๆและคิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นบ่งบอกว่ากำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ
"พักนี้มึงร้องไห้บ่อยจริงๆ"พี่โตบ่นงึมงัมพลางถอนหายใจเบาๆ ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองเหล่ตามองผ้าห่มที่กองอยู่บนที่นอนองตนซึ่งมีรอยยับย่นบ่งบอกการใช้งานก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนนั้นอีกครั้ง"ตอนเช้าก็ร้องที ตอนนี้ก็ร้องอีกทีแล้ว..เฮ้อ...ขี้แยข้าไปนะมึงน่ะ"
"ไม่ได้อยากจะร้องซะหน่อย!"ผมสวนคำพลางสูดน้ำมูกพรืด ยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวกๆแล้วส่ายหน้าหนีปลายนิ้วที่เช็ดผิวแก้มแบบงอนๆ
"ร้องเพราะมีเรื่อง..."พี่โตเอ่ยถาม..ครั้นก็เงียบไปเหมือนจะรู้สึกอะไรขึ้นมาได้ และนั่นก็ทำให้ผมชะงักด้วยเช่นกันเมื่อจำได้ว่ากำลังรออะไรอยู่ และ...ชายหนุ่มตรงหน้าควรมีสิ่งใดจะบอกผม
"..........."แต่พอพี่โตยังคงนิ่ง..เงียบไม่เอ่ยคำใดความหงุดหงิดก็ทำให้ผมนิ่งเช่นกัน ทั้งเงียบเพราะความลับที่พี่โตปิดบังผม และความลับ..ที่ผมปิดบังพี่โต
เราทั้งสองต่างก็มีความลับต่อกัน เราทั้งคู่ต่างก็ปิดบังกันและกัน..และไอ้สิ่งที่เรียกว่าความเชื่อใจที่คนรักกันควรจะมีมันไปอยู่ที่ไหน???
..หรือมันไม่มีอยู่แต่แรกแล้ว และความรักที่ตั้งอยู่บนความระแวงมันจะมีความสุขได้อย่างไรเล่า ในเมื่อต่างฝ่ายต่างเอาแต่เงียบและไม่พูดกันอยู่อย่างนี้
"กูกับมึง..สัญญากันไว้ว่าจะไม่ถาม ไม่สงสัยกับความลับที่เราต่างก็มี"พี่โตเงียบแล้วถอนใจเมื่อเห็นท่าทีของผม"แต่มาตอนนี้ คงสายไปแล้วที่จะปิด ในเมื่อที่สุดมึงก็รู้"
"หรือผมมันโง่จนไม่ควรจะรู้"นี่..คือสิ่งที่ค้างคาใจผมมาตลอด
"มึงไม่ได้โง่..แต่..ถ้ามึงรู้..มึงจะมีความสุขเหรอที่ได้เห็นพวกกูทำแบบนี้ ขนาดตอนนี้มึงยังร้องไห้แล้วต่อไปล่ะ..จะเป็นยังไง"
"ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะกลัว แต่ร้องไห้เพราะพี่ปิดผม ปิดบังเรื่องที่ตัวเองทำแล้วให้ผมไปรู้จากคนอื่น ทั้งๆที่ทุกคนก็รู้กันหมด แต่เหลือแค่ผม...แค่ผมที่เป็นไอ้โง่คนนึง พี่คิดไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง!!"เพราะความหงุดหงิด อัดอั้นตันใจนับแต่ระเเคะระคายเรื่องทำให้ผมระบายออกไปอย่างสุดกลั้นโดยไม่สำนึกแม้แต่น้อยว่าผมมันก็ไอ้โกหก ตอแหลไม่แพ้กันซ้ำยังจะหนักหนากว่าด้วยซ้ำ
"ผมเห็น ผมรู้ว่ามันกำลังจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่ผมไม่พูดไม่ถามเพราะพี่ขอไว้ ผมจะรออย่างที่พี่บอกแต่พี่กลับผลักไสผมไป ให้ไปอยู่กับพี่วิทย์ ให้ไปที่อื่นไกลๆตาจะได้ไม่รบกวนพี่ แล้วตอนนี้...ผมก็ยังมาได้ฟังจากคนอื่น..ถ้าเมฆมันไม่พูดผมจะรู้ไหม?หรือว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้ผมไปด้วยแต่แรกแล้ว!!!"
"....นี่มึงคิดอะไรองมึง?"พี่โตขมวดคิ้วฉับเอ่ยถามผมห้วนๆทันทีที่ประโยคสุดท้ายจบ ฝ่ามือของคนตัวสูงกว่าตะปบเข้าที่ไหล่ผมแรงๆด้วยสีหน้าเคืองใจ"คิดไปถึงไหน คิดว่ากูจะทิ้งมึงแค่เพราะไม่บอก คิดว่ากูเห็นว่ามึงโง่แค่เพราะไม่พูด มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนม มึงไม่รู้จักกูเลยเหรอ? หรือมึงไม่ได้ยินคำที่กูบอกว่ารัก ที่กูบอกว่ารักมึงน่ะ คิดว่ามันโกหกเหรอ?ถึงได้หยามกูได้ขนาดนี้!"
"ก็เพราะผมเชื่อไงถึงได้กลัว เพราะเชื่อไงถึงได้คิดแบบนั้น!"ผมร้องสวนพี่โตไปพร้อมขยับไหล่หนี"พี่บอกว่ารักแต่พี่ไม่พูดอะไรเลย พี่บอกรักผมแต่ให้ผมไปไกลๆมันหมายความว่ายังไง ก็ผมรัก..ผมรักจนกลัว..กลัวไปหมดทุกอย่าง..แล้วเรื่องที่พี่จะทำ..ที่พี่จะออกไป ยิ่งไม่บอกมันยิ่งทำให้ผมคิดว่าพี่ไม่ต้องการให้ผมไปด้วย..."
"ผมรู้ว่าผมมันงี่เง่า..แต่อย่าทำแบบนี้ได้ไหม..อย่าให้ผมคิด..คิดว่าพี่กำลังจะทิ้งผมไปจริงๆ"
ผมเม้มปากแน่นพลางกลั้นสะอื้น ความรู้สึกอัดอั้นนับจากวันที่ได้รับรู้เรื่องนี้อัดจุกอกแน่นจนต้องระบายออกมาเป็นน้ำตาอย่างสุดกลั้น ต่อให้พยายามจะเข้มแข็งแค่ไหน ทว่าก็ไม่อาจอดทนมันได้อีกแล้วเพราะนั้นคือความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจจนแทบระเบิด และเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมตัดสินใจทำอะไรบ้าๆลงไปมากมาย..
แม้การตัดสินใจจะเป็นสายให้กับพัสดี จะเป็นไปด้วยความตั้งใจของตัวเอง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าส่วนหนึ่งก็เพราะอารมณ์ของผม
ไม่ได้พูดว่าการทำแบบนี้มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด แต่ครู่หนึ่งผมได้คิด หากพี่โตบอกผมแต่แรก ให้ผมเข้าร่วมและรับรู้ทุกสิ่งด้วยกัน ผมจะเลือกทางนี้ไหม?
ต่อให้ผมถูกทำร้าย ถูกบีบบังคับจากพัสดีและผู้คุม แต่ถ้าผมได้รู้ทุกอย่างจากพี่โต ถ้าเราไม่ปิดบังกัน ถ้าผมไม่ระแวง ไม่กลัว แล้วผมจะเลือกเป็นสายให้พัศดีรึเปล่า?
ความคิดโง่ๆและความเห็นแก่ตัววนเวียนอยู่ในสมองไม่ยอมหยุดเมื่อได้ระบายมันออก ตอนนี้ผมทั้งกลัวทั้งกังวลว่าหากพี่โตรู้ มันจะเป็นยังไง..เขาจะทำอย่างไรกับคนทรยศแบบนี้..และนั่นเหมือนเป็นแรงผลักดันที่ให้ผมตัดสินใจเทความผิดทั้งหมดไปที่พี่โต..
ทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครถูกใครผิด มันก็แค่ทางเลือก..ทางเลือกที่คนๆหนึ่งมีสิทธิเลือกก็เท่านั้น
"พอๆหยุดร้องได้แล้ว.."อ้อมแขนที่คุ้นเคยกอดรัด มือหนาลูบเส้นผมพลางถอนหายใจแผ่วเบาความอบอุ่นที่แสนเคยคุ้นทำให้ผมสะอื้นฮักซบหน้าลงกับแผ่นอกหนา ความอัดอั้นที่ได้ระบายค่อยทำให้ลมหายใจโล่งโปร่งขึ้นมาก แว่วเสียงปลอบของพี่โตดังขึ้นเบาๆข้างหู ก่อนที่จะถูกดันกายให้สบตากับแววตาที่แสนเคยคุ้น..
"หยุดร้องแล้วฟัง"พี่โตบีบไหล่ผมแน่นด้วยสีหน้าหนักแน่น"ตอนนี้มึงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วใช่ไหม? มึงรู้ชัดแล้วใช่ไหมว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน?"
"........"ผมพยักหน้ารับเงียบๆ
"ที่กูไม่อยากให้มึงรู้เพราะกูห่วงมึง..กลัวมึงจะคิดมากหรือจะกังวลเกินเหตุ "พี่โตมองตาผมเอ่ยปากอธิบายช้าๆ"แต่ถ้าการที่กูปิด มันทำให้มึงกังวลมากกว่า กูก็จะไม่ปิดมึงอีก...ใช่..กูจะออกไป ไม่สิ.."เรา" เราจะออกไปด้วยกัน กูจะทำ ทุกคนจะทำเพื่อออกไปจากที่นี่ ออกไปอยู่ที่ไหนก็ได้ที่อยากไป ไม่ต้องมาอยู่ในกรงเหมือนหมา ไม่ต้องถูกกลั่นแกล้งใส่ร้ายหรือถูกเรียกไปซ้อมแบบที่มึงเคยเจอ"
"ตอนนี้แผนการณ์กำลังเป็นไปด้วยดี และกูไม่อยากให้มึงมากังวลอะไรอีก และกูขออย่างที่เคยขอ ...เป็นเด็กดีเชื่อที่กูพูดและทำตามที่กูบอก อย่ากลัวว่ากูจะทิ้งมึง เพราะกูไม่มีวันทำแบบนั้น กูรักมึงและขอบใจที่มึงก็รักคนเหี้ยๆแบบกู เพราะฉะนั้นเชื่อกู..และอย่าร้องไห้เพราะกูอีก"
"..แต่...มัน..."ผมเอ่ยท้วงเบาๆด้วยสีหน้ากังวลใจ..
"เชื่อกู"พี่โตบีบไหล่ผมแน่นพลางจ้องสบตาอย่างหนักแน่น ความรักความห่วงใยและความมั่นคงในแววตานั้นส่งมาเพื่อบอกให้เชื่อ...และไว้ใจโดยไร้ข้อกังขา
"....."ผมพยักหน้ารับกระพริบตาถี่เพื่อไม่ให้น้ำตารินไหล ความกังวลใจที่มีถูกปัดเป่าไปเพราะคำพูดของพี่โตจนหมดสิ้น ผมสูดน้ำมูกพรืดพลางเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น แต่เหมือนจะทำได้ยากนักหนาจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับอกเพื่อจะหยุดเสียงสะอื้นนั้นไว้ไม่ไห้หลุดออกมา..
ฝ่ามือของพี่โตไล้เส้นผมแผ่วเบาลูบเบาๆด้วยความรัก สัมผัสนั้นทำให้ผมอดจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตาไม่ได้ กระนั้น...ก่อนที่จะได้ยินดี โล่งใจและวางใจกับเรื่องทั้งหมด ความจริงอีกอย่างก็วนเวียนกลับมาในสมอง และกระแทกลงในหัวใจแรงๆจนต้องสะดุ้ง..
...ความจริงที่ว่า..ผมได้เดินก้าวข้ามไปแล้ว..
ความจริง...คือผมทรยศพี่โต ผมเป็นคนที่กำลังเสียบมีดลงบนหลังของพี่โต และแทงมันลงไปซ้ำๆด้วยคำว่ารัก คำว่าเชื่อใจ ทั้งอ้อมแขน ทั้งน้ำตา ทั้งความอบอุ่นและความห่วงหา ทุกอย่างที่ประกอบรวมกันเป็นความรู้สึกที่เราต่างมอบให้กันกำลังจะกลายเป็นดาบสองคมที่คอยเชือดเฉือนใจตนเองช้าๆ..
..เพราะ..ผมมันคนโกหก..
ผมใช้ความรักและความเชื่อใจที่พี่โตมีให้ทำร้ายเขาอยู่เงียบๆ..
ถ้าหากรู้..ถ้าพี่โตรู้...
ริมฝีปากของผมสั่นระริก นัยน์ตาสั่นไหวยามคิดถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่ช้า ภาพสีหน้าและแววตาของพี่กันย์และความรู้สึกของตัวเองยามได้พบเจอการหลอกหลอนวาบไปมาในสมอง ขนาดคนอื่นโดนยังเจ็บปวดรวดร้าว ตัวเองเจอยังทรมารแทบบ้าแล้วพี่โตล่ะ แล้วกับพี่โตล่ะจะเป็นอย่างไรกัน..
จะเจ็บมากแค่ไหน จะทรมารแค่ไหน จะผิดหวังมาเพียงใด จะแสดงออกเช่นไรก็สุดจะรู้..
และ...ถ้าผมอ้าปากบอกไปตอนนี้จะทันไหม? จะ...ได้รึเปล่า?
"แล้วมึง...?"ราวกับรู้ความคิด เสียงของพี่โตจึงเอ่ยถามพร้อมปลายนิ้วแตะลงบนหน้าผากเบาๆแต่สัมผัสนั้นกลับทำให้นึกผวาผมรีบซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกหนาแน่นตัวสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่นในใจ..
"............."
"เนม..มึงสัญญาแล้ว"พี่โตเอ่ยทักท้วง ขยับกายหนีและกำไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้ให้เงยหน้าไปสบตา ผมต้องจำเงยหน้าขึ้นอย่างเสียไม่ได้ ความสับสนและหวาดกลัวยังคงกระตุกอยู่ในสมอง แต่เสียงเร่งเร้านั้นยังดังขึ้นไม่ห่าง..
ในใจผมกำลังครุ่นคิด กำลังพยายามเดาทางออกว่าควรจะทำเช่นไร..
ควรบอกไหม? หรือจะไม่บอก จะเงียบต่อไปเพื่อรอวันระเบิดเหรอ?
แต่ถ้าบอกไปแล้ว พี่โตจะโกรธแค่ไหน จะด่าว่าหรือถึงขั้นประณามเช่นไรกันแน่..
แต่ถ้าไม่บอก..ผมก็คงต้องจมอยู่กับนรกของความทรมารเช่นนี้ต่อไป บอกไม่ได้ ได้แต่เงียบและอัดอั้นตันใจอยู่แบบนี้..
สำหรับคนรักกันแล้วไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการถูกหักหลัง ถ้าผมยังเงียบต่อไป มันก็ยิ่งเลวร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ
"ผะ...."
'นักโทษแดน 12 ไปรวมตัวกันที่หอประชุมด่วน...นักโทษแดน 12 ไปรวมตัวกันที่หอประชุมด่วน'
เสียงประกาศตามสายทำให้ผมชะงัก สีหน้าเหรอหรายามได้ฟังคำประกาศที่ขัดคำสารภาพของตัวเองไว้แค่นั้น พี่โตถอนหายใจงึมงัม แม้อยากจะรอฟังทว่าก็ต้องลากผมออกไปแต่โดยดีเมื่อถูกผู้คุมที่เฝ้าอยู่ข้างนอกออกปากไล่
"เดี๋ยวประชมุเสร็จแล้วคุยกันต่อ"พี่โตว่าพลางดีดหน้าผากผมเบาๆแล้วเอาชายเสื้อเช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนแก้ม ขณะที่ผมออกปากโวยวายงึมงัมกับผ้าสกปรกๆเช่นเคย กระนั้นความรู้สึกที่ได้ระบายออกก็ทำให้พื้นอารมณ์แจ่มใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด..
...ผมคิดว่าตัวเองทำใจแล้ว จะบอก จะพูด จะสารภาพและปล่อยให้มันเป็นไป..อีกครู่เดียว แค่ประชุมเสร็จผมก็จะสารภาพทุกอย่างแล้ว..
...แต่ทว่า..ไม่นึกเลยว่าผมจะต้องเสียใจที่คิดได้ช้าเกิน..
...............................
-
Improbable 29 : บีบบังคับ
ร่างของบรรดาผู้ต้องขังในแดนสิบสองค่อยทยอยกันเข้าไปในห้องประชุมหลังจากถูกประกาศเรียก ผู้คุมที่ประจำอยู่ตรงทางเข้าเรียกเช็คชื่อแต่ละคนที่มาเข้าแถวออกันอยู่ นักโทษหลายรายมีสีหน้าขัดใจไม่น้อยเมื่อถูกเรียกเพราะตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงกว่าแล้วเรียกว่าในเวลาอาหารเย็น อีกทั้งที่ทุกคนรำคาญคือมันมีการเรียกประชุมบ่อยเกินไปจนน่าหงุดหงิด
แม้ผมจะรู้และเข้าใจดีกว่าเรียกประชุมไปทำไมและเพื่ออะไร แต่ก็ยังแอบหงุดหงิดไม่ได้ นับประสาอะไรกับนักโทษคนอื่นๆเล่า
ผมเดินมาเข้าแถวพร้อมพี่โตในสภาพหน้ายับเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ย่ำแย่มากเกินไปนัก มองลอดไปยังในหอประชุมซึ่งเป้นอาคารชั้นเดียวก่ออิฐฉาบปูนเรียบร้อยตรงด้านหน้ามีเวทียกสูงขึ้นและมีปะรัมสำหรับพูดตั้งไว้พร้อมไมโครโฟนและเครื่องกระจายเสียงพร้อม นักโทษที่เข้ามาในห้องประชุมต่างทยอยเข้าไปนั่งตามโต๊ะเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้ เสียงพูดคุยปนกับเสียงบ่นพึมพัมแซ่งแซ่ดังขึ้นมาเบาๆ ระหว่างรอให้นักโทษทุกคนทยอยเข้ามาให้ครบ
ตึกๆๆ
เสียงเคาะไมค์ดังขึ้นเบาๆทำให้เสียงพูดของทุกคนเงียบลงโดยอัตโนมัติ คนที่ยืนอยู่บนแท่นพิธีคือพัศดีปรมัตถ์คนเดิมนั่นเอง เขาถือกระดาษบางอย่างไว้ในมือ ขณะที่รอให้พวกเราเงียบเสียงลงโดยใช้สายตาแทนคำพูด
...คนข้างกายผมก็เงียบ แต่ไม่ใช่อาการเงียบเพื่อเชื่อฟังหรืออยากรับข่าวสารหากแต่เปลี่ยนเป็นจ้องหน้าพัสดีอย่างท้าทาย ไม่ได้สนใจว่าเขาจะเห็นหรือไม่เห็นสักนิด
ผมเหล่มองแล้วถอนหายใจระอา กับคนที่พี่โตเหม็นหน้าต่อให้วันเวลาผ่านไปแค่ไหนก็เปลี่ยนยาก ดูอย่างพี่กันย์ก็ได้จากเคยเป็นศัตรูจนกลายมาเป็นมิตรอยู่ข้างเดียวกัน ทำงานด้วยกัน พี่โตก็ยังมีท่าทีเหม็นหน้าเช่นเดิม..
คิดถึงพี่กันย์แล้วผมก็หันขวับ จ้องมองใบหน้าของคุณหมอเถื่อนที่นั่งห่างไปไม่กี่คนแล้วขมวดคิ้วน้อยๆยามนึกถึงคำพูดที่พี่กันย์พูดให้ได้ยิน และสีหน้าของผู้ชายตรงหน้า...
..คำพูดที่ไม่บอกว่าจะทำอย่างไรกับการตลบหลังที่ตนเองเจอครั้งนี้ แต่มีเพียงรอยยิ้มเป็นคำตอบ ทว่ามันคือรอยยิ้มแสยะอันน่าหวาดผวา..และยิ่งเมื่อได้เห็นแววตาที่พี่กันย์มองเมฆและพี่วิทย์แล้วผมยิ่งรู้สึกใจไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมไม่รู้ว่าพี่กันย์ให้ความสำคัญกับ"รัก"ของตัวเองมากแค่ไหน ไอ้เนมรู้เพียงว่าจากที่ผ่านมา พี่กันย์รักเมฆ..รักมาก..มากจนยอมทำทุกอย่าง ทำทุกสิ่ง ยอมก่อความวุ่นวาย ยอมเสี่ยงตาย ยอมทำอะไรร้ายๆมากมาย ทำได้กระทั่งใส่ร้ายหรือฆ่าคนเพื่อจะได้เมฆมาอยู่ข้างๆเพื่อให้มันมาเป็นของตัวเอง..
..ความรักที่บ้าคลั่งและน่ากลัวจนไม่อาจจะรู้ได้ว่าหากผิดหวังไม่เป็นดั่งใจแล้วจะเกิดอะไรขึ้น..
ผมหรี่ตาลงช้าๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีคนสามคนนั้นพลางปัดเรื่องวุ่นวายของคนอื่นให้หลุดไปจากสมอง ผมไม่มีเวลาจะมาสนใจเรื่องของใครอื่น เพราะตอนนี้แค่เรื่องของตัวเองก็ยังคงมีปัญหาและยังต้องครุ่นคิดตัดสินใจเช่นนี้..
คิดพลางหันไปจ้องมองพัศดีปรมัตถ์ จ้องใบหน้าที่ผมชินตา พร้อมทั้งนิ่งคิด..ว่าชายคนนี้กำลังจะทำอะไร..
ในเมื่อเขาบอกกับผมเองว่าตัวเขาไม่ใช่"สีขาว"แต่เป็น"สีเทา"แล้วคนสีเทาแบบเขาคิดจะจัดการเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างไร?
"พี่.."เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้ผมหันขวับ มองพัศดีปรมัตถ์ที่กำลังอ้าปากพูดเรื่องกำหนดการณ์และกฏเกณฑ์ที่จะเพิ่มขึ้นบางอย่างก่อนจะเบือนหน้าไปมองข้างกาย พบว่าพี่ทินกำลังเดินแทรกผู้คนมานั่งลงข้างพี่โตเพื่อบอกข่าวอะไรบางอย่าง สีหน้าของคนพูดเคร่งขรึม แฝงความหวาดหวั่นไม่น้อย
"อะไร..."พี่โตถามกลับสั้นๆนัยน์ตายังคงจ้องมองพัศดีปรมัตถ์เขม็ง สีหน้านิ่งราวกับตั้งใจฟังถ้าไม่นับนัยน์ตาวาวๆแฝงความเป็นอริคู่นั้น
"พวกผู้คุมมันไปค้นของอีกแล้ว รื้อกระจายเลยเมื่อกี้กูเห็น"พี่ทินบอกสั้นๆเสียงนั้นไม่ได้ดังไปมากกว่าถ้อยกระซิบ แต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี นับรวมถึงพี่คนอื่นๆด้วยเพราะทุกคนในกลุ่มต่างก็หันมาด้วยสีหน้าตกอกตกใจกันทั้งนั้น
"อีกแล้วเหรอว่ะ...เชี่ย...ลอบกัด "พี่วิทย์คำรามฝนลำคอพลางขบปลายนิ้วเบาๆสีหน้าขัดใจ
"ทำไม มึงมีอะไรเก็บไว้ไอ้วิทย์"พี่โตถามกลับสั้นๆพลางหันไปมองหน้าคนพูด
"เปล่า แต่ถึงไม่มี...."ว่าแล้วพี่วิทย์ก็ยักไหล่ ยิ้มประชดประชันไปทางพัสดี"บทอยากจะหาเรื่อง..ไอ้ท่านที่ยืนคุยอยู่บนนั้นมันอยากจะยัดก็ทำได้ไม่ใช่เหรอว่ะ"
ว่าพลางแสยะยิ้มหยัน สีหน้าหมิ่นแคลนส่งไปหาบรรดาผู้คุมและพัสดีที่ยืนอยู่บนปะรัมพิธีอย่างไม่กลัวเกรง ไม่ต่างกับแววตาของคนอื่นๆที่วาววับ แสดงความเป็นอริเด่นชัด..
"มันจะค้นก็ปล่อยมันไป ไม่ต้องไปสน"พี่โตตอบสั้นๆพลางแสยะยิ้มหยัน "ก็ลองดูสิ ว่ามันจะหาเรื่องไปได้ถึงเมื่อไหร่ แล้วพวกมึง...มีใครเก็บอะไรไว้อีกไหม?"
"เฮ้ย...แล้วของพี่...."พี่ทินเอ่ยท้วงกระซิบกระซาบ ขณะที่คนในห้องขังเดียวกันกับผมก็หันไปมองหน้ากัน บ้างก็บ่นงึมงัมบ้างก็ส่ายหัว แต่ไม่มีใครมีท่าทีตกใจมากนัก ก็แสดงว่าคงไม่มีใครซุกอะไรที่เป็นความผิดร้ายแรงให้ถูกเรียก...ถูกสอบเหมือนผม..
คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็ก็ไพล่นึกไปถึงเรื่องของผม..โทรศัพท์มือถือที่ถูกซุกอยู่ใต้ที่นอน ของใคร ใครเอามาใส่ ใครเอามาไว้ใครกลั่นแกล้งผม จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่รู้..
หรือจะเป็นไปตามที่พี่วิทย์ว่า นั่นคือผู้คุมจงใจจะกลั่นแกล้ง เพื่อหาทางบีบให้ผมยอมทำในสิ่งที่เขาต้องการในเมื่อพัศดีปรมัตถ์บอกมาแล้วว่าไม่สนเรื่องวิธีการว่ามันจะดำหรือจะขาวจะสื่อสัตย์เที่ยงตรงเป้นไปตามหลักการหรือหลอกล่อวกวนใช้คนอื่นเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ หากเขาทำจริงๆก็ไม่ได้น่าแปลกใจเท่าไหร่เลย..
"จัดการแล้ว"เสียงพี่กันย์ดังตอบพี่ทินขึ้นมาเบาๆทำให้พี่โตพยักหน้ารับ ออกปากไล่ให้พี่ทินไปนั่งที่เดิมของตัวเองก่อนจะถูกต่อว่า ขณะที่พัศดีปรมัตถ์จ้องมองมาทางพวกเราเขม็ง..
"และตอนนี้ ผมมีประกาศสำคัญอีกสองเรื่องจะแจ้ง ขอให้ผู้ต้องขังทุกคนฟังและปฎิบัติตามด้วย.."ใบหน้าของพัศดีปรมัตถ์เรียบเฉยขณะเอ่ยปากประกาศสำคัญดวงตากวาดมองกระดาษที่อยู่ในมือครู่หนึ่งจึงกระตุกยิ้มมุมปากบางๆราวกับพึงใจ ชวนให้นึกหวาดหวั่นว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น
"ข้อแรก..เนื่องจากที่ผ่านมา มีการพบสิ่งเสพติดและสิ่งของต้องห้ามในเรือนจำเป็นจำนวนมาก เพื่อป้องกันอาชญากรรมที่อาจจะเกิดขึ้น ทางเรือนจำจึงมีมาตรการตรวจค้นเรือนนอนของผู้ต้องขังเพิ่มจากเดิมสัปดาห์ละครั้ง เป็นสัปดาห์ละสองครั้ง พร้อมทั้งตรวจร่างกายและตรวจสารเสพติดเดือนละครั้งจากเดิมสามเดือนต่อหนึ่งครั้ง.."ทันทีที่เอ่ยจบเสียงพูดคุยของนักโทษก็ดังแซงแซ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว"และหากมีการพบสิ่งเสพติดหรือสิ่งของต้องห้ามในเรือนจำ ทางเรือนจำจะเพิ่มโทษจากการสอบสวนและลดวันลดโทษ เป็นการกักขังเพื่อสอบสวนเพิ่มเติมและลดชั้นเป็นนักโทษชั้นกลางทันที โดยไม่มีข้อยกเว้น"
คำกล่าวนั้นทำให้เกิดเสียงโวยวายดังประท้วงขึ้นทันทีที่พัศดีปรมัตถ์พูดจบ นักโทษหลายคนมีสีหน้าตกตะลึง ทั้งไม่พอใจกับการประกาศมาตรการที่เป็นดั่งการบีบบังคับ และต่างก็ต้องไม่พอใจ เมื่อรู้ว่าความดีหรือการบำเพ็ญประโยชน์เพื่อเป็นนักโทษชั้นดีซึ่งมีสิทธิ์ได้รับวันลดโทษเดือนละหลายๆวันต้องมาเสียไปเพียงเพราะเรื่องนี้
ผมหันหน้าไปมองสบตาพี่โตและบรรดาพี่ๆในห้องขังเดียวกัน ทุกคนมีสีหน้าตกตะลึงและเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งกับคำประกาศที่เกิดขึ้น ไม่ต่างกับผม เพราะนี่ไม่ใช่แค่การเข้มงวดกวดขัน แต่มันไม่ต่างอะไรกับการลิดรอนสิทธิ การเป็นนักโทษชั้นดีหรือดีเยี่ยมนั่นไม่ได้เป็นเพียงชื่อเรียกขาน แต่เป็นการสะสมวันเวลาลดโทษและคุณประโยชน์ที่เราทำลงไปเพื่อจะได้ออกไปข้างนอกเร็วขึ้น นี่คือวิถีทางที่ถูกต้อง เป็นทางลัดที่ใครบอกว่าไม่มีในคุกเพื่อที่จะได้ออกจากเรือนจำเร็วขึ้น แม้เพียงปีเดียวหรือครึ่งปีก็ยังดีกว่าไม่มีไม่ใช่หรือ..
...แล้วมาตอนนี้ พัศดีกลับคิดจะยึดความหวังนี้ไปจากพวกนักโทษเสียอย่างนั้น
"ทำแบบนี้ได้ยังไง!!ทำผิดก็ลงโทษไปตามผิดสิ ทำไมต้องลดขั้นกันด้วย!!"นักโทษรายหนึ่งตะโกนขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ สีหน้าทุกคนเคร่งขึง และเมื่อมีคนเอ่ยปากนำเช่นนั้นก็มีบรรดาเสียงสนับสนุนดังขึ้นตามทันที นักโทษหลายรายลุกพรวดขึ้นต่อว่าผู้คุม หลายคนกระทืบโต๊ะทุบเก้าอี้ด้วยความไม่พอใจ และมันเริ่มบานปลายเป็นการก่อมอบด่าว่าประท้วงวิธีการของพัศดีคนใหม่
ผมเหลียวมองคนข้างกายอีกครั้งด้วยความตกใจ ทั้งนึกกลัวว่าพี่โตอาจจะลุกขึ้นประท้วงกับเขาด้วย แต่ก้ต้องแปลกใจที่ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองยังคงนิ่ง..พี่โตนั่งจ้องหน้าพัสดีปรมัตถ์พลางกำหมัดแน่นไม่ขยับตัว และเมื่อพี่โตไม่ขยับ คนอื่นก็ไม่มีท่าทีว่าจะเคลื่อนไหวใดๆเช่นกัน บ้างทำราวกับไม่รู้ไม่เห็น ว่ารอบกายกำลังมีเหตุวุ่นวายเป็นจลาจลเล็กๆเกิดขึ้น บ่งชัดว่าเหล่าพรรคพวกของพี่โตในแดนสิบสองทุกคนต่างก็รู้ดีว่าควรจะทำตัวเช่นไร..
ฝ่ามือของพี่โตวางลงบนบั้นเอวของผมแล้วบีบแน่น นัยน์ตาเลื่อนจากภาพพัศดีมายังดวงตาของผม จ้องมองอย่างปลอบประโลมสีหน้าตกอกตกใจของผม ริมฝีปากของคนตรงหน้าแสยะยิ้ม..
"แผนโง่ๆ"พี่วิทย์สถบเบาๆในลำคอแล้วหัวเราะหึ สีหน้าขบขันมองไปยังภาพความวุ่นวายรอบตัวด้วยรอยยิ้มแสยะที่บอกว่ารู้เท่าทันและไม่มีวันยอมให้อารมณ์คล้อยตามไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"พวกกูไม่จำเป็นต้องใช้วันลดโทษหรือคำว่านักโทษชั้นดีอีกแล้ว"พี่โตเสริมพร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอ รอยยิ้มแสยะอันคุ้นตาปรากฏขึ้นพร้อมกับนัยน์ตาที่ตวัดมองพัศดีปรมัตถ์ จ้องเขม็งอย่างท้าทายและไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกับสีหน้าของบรรดาคนในแกงค์ที่ต่างก็ยิ้มรับ..
ผมจ้องมองสีหน้าของคนรอบกาย มองภาพเหล่านักโทษในเรือนนอนเดียวกันที่จ้องมองภาพความวุ่นวายเบื้องหน้าอย่างใจเย็นและไม่มีความร้อนรนใดๆปรากฏ เหลือบมองเสี้ยวหน้าของพี่โตยามจ้องมองพัศดีปรมัตถ์พลันรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แล่นเข้ามาในหัวอก..
....ไม่จำเป็นต้องใช้วันลดโทษ..ไม่จำเป็นต้องเป็นนักโทษชั้นดี หรือดีเยี่ยมไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งเหล่านั้นอีกแล้ว..
เพราะ...อีกไม่นานก็จะได้ออกไปงั้นหรือ?
ผมจ้องมองภาพความวุ่นวายเบื้องหน้า มองผู้คนที่โวยวายด่าทอด้วยความไม่พอใจต่อมาตรการของพัศดีปรมัตถ์พลางคิดถึงบรรดาคนที่อยู่ข้างกาย คนที่อาจบอกได้ว่าคือต้นเหตุของการวางกฏอย่างเคร่งครัดในตอนนี้..เพราะรู้เรื่องที่พวกเขากำลังจะก่อพัศดีถึงได้ทำแบบนี้ ต้องการขู่ให้พี่โตกลัว ต้องการจะบอกให้พี่โตและพรรคพวกรู้ว่าเขาก็รู้ทัน และจะขัดขวางในสิ่งที่พี่โตทำอยู่ มันไม่ต่างกับการประกาศตัวเป้นศัตรูหรือวางหมากเตรียมพร้อมรบ ทว่าคนรอบกายผมกลับไม่มีท่าทีหวั่นไหว ในเวลาแบบนี้พวกเขากลับรวมตัวกัน รู้และเท่าทันการบีบคั้นของอีกฝ่าย ไม่ยอมไหลไปตามกระแสไม่ยอมหันไปในทางที่ถูกคาดไว้เพื่อจะต่อกรและบอกว่าจะไม่ยอมแพ้เช่นกัน..
กลับเป็นผมเสียอีกที่กลัว กลายเป็นผมเสียอีกที่หวาดหวั่น เพราะตอนนี้ถึงได้ประจักษ์ว่าตัวเองกำลังเดินไต่เส้นสวดอยู่กลางขอบเหว..ท่ามกลางคนสองพวกสองฝั่งที่เป็นดั่งศัตรูกันและจะห้ำหั่นกันในไม่ช้า นกสองหัวแบบผมต่อให้อยู่ฝ่ายชนะก็ไม่อาจมีความสุขไม่อาจมีใครยอมรับได้อยู่ดี
"ไม่ต้องกลัว...บอกแล้วว่ากูจะพามึงไป"เสียงกระซิบข้างหูยิ่งทำให้ร่างของผมสั่นไหว ไม่ใช่เพราะความกลัวอย่างที่พี่โตคิด...ไม่สิ มันคือความกลัว ทว่าเป็นความกลัวที่ต่างกับที่เขาเข้าใจมากมาย..
...ผมกลัว...กลัวที่จะทรยศ กลัวความลับซึ่งรอวันถูกเปิดเผย..กลัว...ว่าตัวเองอาจจะไม่เหลือใคร และกลัว ว่าจะถูกทอดทิ้งและเกลียดชังจากผู้ชายที่ผมรัก..
ผมเอื้อมมือไปขยุ้มเสื้อของพี่โต กำแน่นขณะเงยหน้าขึ้น จ้องมองภาพที่ผู้คุมกำลังเป่านกหวีดและเหวี่ยงกระบองควบคุมไม่ให้นักโทษอาละวาดมากขึ้น หลายรายถูกจับกดแนบลงกับพื้น หลายคนถูกสั่งให้นั่งยองๆและเอามือไว้บนศรีษะโดยมีร่างของผู้คุมยืนล้อมรอบ ป้องกันไม่ให้ลุกขึ้นมาก่อความวุ่นวายขึ้นอีกครา
เสียงพูดคุยของนักโทษยังดังแซ่เเซ่ง บรรดาหัวโจกที่ลุกมาต่อต้านโวยวายถูกจัดการไปแล้วด้วยฝีมือของผู้คุมทำให้สถานการณ์กลับไปเป็นปกติก็จริงอย่างเคย ก็จริง ทว่ามันกลับเป็นการจุดความไม่พอใจให้แก่นักโทษหลายราย แค่มองดูแววตาของทุกคนต่างก็รู้ มันฟ้องออกมาว่าไม่ได้ชอบใจหรือสงบลงสักนิด
"ข้อที่สอง"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยปากพูดราวกับมองไม่เห็นภาพความวุ่นวายที่เพิ่งสงบลงเมื่อครู่นัยน์ตาของเขากวาดมองบรดานักโทษเบื้องล่างที่ยังคงมีสายตาต่อต้านไม่หยุดหย่อน"วันนี้ เราได้ทำการตรวจค้นเรือนอนของนักโทษในแดนสิบสองทุกคน พบรายชื่อผู้มีสิ่งต้องห้ามไว้ในครอบครองดังนี้......"
จากนั้นพัศดีก็เอ่ยเรียกชื่อบรรดานักโทษที่มีความผิดและต้องถูกสอบสวน กักขัง และลดชั้นของตน รายชื่อที่ประกาศออกมานั้นมีอยู่มากพอดูและเหมือนจะไม่งดเว้นใดๆทั้งสิ้นแม้แต่ความผิดเล็กน้อยอื่นใด ยิ่งเอ่ยประกาศบอกแจงรายละเอียดและรายชื่อมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งมองเห็นสีหน้าโกรธแค้นจากบรรดนักโทษมากขึ้นเท่านั้น..
เขาตั้งใจจะเอาแผนการณ์นี้มาข่มขู่ หรือมาบีบบังคับให้นักโทษทุกคนเป็นไปอย่างที่คิด..หรือกำลังจะฆ่าตัวตายกันแน่?
-
ผมมองหน้าของพัศดีปรมัตถ์ด้วยความไม่พอใจ ทำแบบนี้ยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีสักนิด ธรรมดานักโทษที่ถูกกักขังอยู่ในเรือนจำ ต้องอยู่ในที่แคบๆเป็นเดือนเป็นปีไม่มีโอกาสไปไหนก็ว่าเครียดมากพออยู่แล้ว แต่นี่เขากลับยิ่งวางกฏให้หนาแน่นขึ้น เคร่งขึ้นราวกับจะกลั่นแกล้งนักโทษทุกคนให้อึดอัดใจและรู้สึกว่าถูกกีดกันมากขึ้นกว่าเดิม วิธีการนี้อาจจะทำให้นักโทษในเรือนจำพากันหวาดกลัวและไม่กล้าคิดจะแหกคอกก็จริงอยู่ แต่มันก็เหมือนเป็นการบีบบังคับกรายๆให้พวกนี้เข้าร่วมกับพวกพี่โตด้วย ก็ในเมื่อทางเรือนจำบีบบังคับกันขนาดนี้แล้ว ทำกระทั่งผิดทางเลือกสุดท้ายของพวกเขาไปแล้วใครจะรับได้ ความอดทนของคนเรามันก็มีจำกัดและอาจระเบิดออกมาทำอะไรที่คาดไม่ถึงก็ได้
แล้วหากคิดจะออกกฏนี้มาข่มขู่หรือตั้งใจจะเอากฏเกณฑ์เช่นนี้มาบีบพวกพี่โตไม่ให้ดำเนินตามแผนของตน ผมก็ไม่เห็นว่าจะเป็นผล มันก็แค่ทำให้ติดขัดบ้างเล็กน้อยเท่านั้น อาจมีปัญหาด้านการติดต่อกันหรือการซ่อนของ แต่นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรแถมยังเป็นแรงผลักดันชั้นดีที่ทำให้ทุกคนกระตือรือล้นในการพร้อมใจกันออกไปข้างนอกอีกด้วย..
คนที่ไร้ทางออก คนที่ถูกบังคับ คนที่ถูกบีบจนไม่เหลือทางไป พวกที่ถูกบังคับให้สู้แบบหลังชนฝา มักจะทำอะไรบ้าๆและคาดเดาไม่ออกทั้งยังรับมือยากกว่าคนปกติหลายเท่านัก
..แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย..
มันเป็นแผนโง่ๆตื้นๆแบบที่พี่วิทย์ว่า มันเป็นการกระทำที่ไร้สาระอย่างพี่โตพูดออกมา วิธีนี้ไม่ใช่แค่จะได้ผล แต่กลับจะสะท้อนผลตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ยิ่งเมื่อพัสดีและบรรดาผู้คุมกำลังคุมตัวนักโทษที่ทำผิดไป กำลังรังแกเพื่อนนักโทษด้วยกันให้เห็นต่อหน้า ยิ่งเป็นแรงผลักดันชั้นดีที่จะทำให้การยั่วยุ การก่อจลาจลที่พี่โตกำลังวางแผนเป็นไปโดยง่ายดาย..
ต่อให้พัสดีปรมัตถ์บอกว่าตัวเองจะต่อกรกับคนชั่วอย่างพวกผมด้วยความชั่วร้ายพอกัน ทว่าตอนนี้..ผมคิดว่าเขากำลังพลาด พลาดเพราะมองว่านี่เป็นเพียงนักโทษ และทุกคนในนี้เป็นเพียงคนเลวที่ไม่มีสมอง อีกทั้งอำนาจที่อยู่ในมือทำให้พัศดีทำอะไรอย่างโจ่งแจ้งและอุกอาจจนเกินไป แทนที่จะได้ต่อกรกับพวกพี่โตกลับกลายเป็นการต่อกรกับนักโทษทั้งเรือนจำที่ยากเย็นกว่านับสิบเท่าร้อยเท่า!
"ไปกันเถอะ"เสียงพี่โตเรียกสั้นๆทำให้ผมละออกจากภวังค์ ละสายตาจากภาพนักโทษที่ถูกนำมารวมตัวกันตรงหน้า ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินแถวออกไปจากหอประชุมขณะที่เสียงพูดของผู้คุมดังอยู่ข้างหลังและชะตากรรมองนักโทษรายอื่นที่จะโดนอะไรก็ยังไม่อาจจะรู้..
"นช.กันตธร ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย"เสียงของพัศดีปรมัตถ์ทำให้ไอ้เนมที่กำลังเหม่อสะดุ้งเฮือก ผมหันไปมองหน้าคนพูดที่ลงจากเวทีมาอยู่ที่ประตูทางออกด้านข้าง เขากำลังกอดอกพูดคุยรายละเอียดอะไรบางอย่างกับผู้คุมอยู่ เสียงเรียกนั้นทำให้ผมชะงัก หยุดฝีเท้าพร้อมๆกับฝ่ามือของพี่โตที่ตะปบลงบนไหล่
"รอบนี้มันไม่ได้ซุกอะไรไว้"พี่โตเอ่ยขึ้นมาทันควันอย่างปกป้อง
"แต่รอบที่แล้วน่ะใช่ ออกมาพบผมก่อนจะโดนลงโทษเพิ่มเติม"พัศดีเอ่ยปากสั้นๆ ใจความนั้นทำให้พี่โตคำรามฮึ่มฮั่มในลำคอทันที
"ไหนบอกไม่มีอะไรแล้วไง ลงโทษก็ทำไปแล้ว จะเอาอะไรอีก!!"พี่โตกระชากเสียงใส่อย่างไม่พอใจ นั่นเป็นเหมือนคำประกาศให้ทุกคนหันมาสนใจเพราะบัดนี้สายตาทุกคู่ต่างจ้องมองตรงมายังขาใหญ่ของแดนสิบสองกับพัศดีคนใหม่ที่เผชิญหน้ากันอยู่โดยมีผมคั่นกลาง
"ไม่ใช่หน้าที่ที่ผมต้องมาอธิบายอะไรกับคุณ ถ้าหัดฟังประกาศเสียบ้างคงรู้เรื่องกว่านี้ และคุณ..จะมาหรือไม่มา?"พัสดีตอบพี่โตห้วนๆอย่างไม่ไว้หน้าก่อนจะหันมาทางผม ไอ้เนมมองหน้าพัศดีแล้วพยักหน้ารับช้าๆด้วยสีหน้าหวั่นๆ
"พี่โต..ปล่อยเถอะ"ผมเอ่ยปากบอกพี่โตสั้นๆ ขณะที่ผู้คุมก็เดินเข้ามาหา รุนหลังผมให้เดินไปหาพัสดีพร้อมกับง้างกระบองในมือใส่พี่โตให้เดินออกไปจากหอประชุม ซึ่งเราทั้งคู่ก็ไม่อาจขัดอะไรได้ ทำได้เพียงปฏิบัติตัวตามคำสั่งเท่านั้น
ผมค่อยละสายตาจากพี่โตที่เดินหัวเสียจากไปช้าๆ มองแถวตรงไปโรงอาหารซึ่งเคลื่อนที่ไปตามเดิมแล้วถอนหายใจ ก่อนจะหันไปหาพัสดี ซึ่งเดินท่อมๆนำผมไปก่อนแล้วจนต้องรีบสาวเท้าตาม แต่ร่างของพัสดีปรมัตถ์ไม่ได้ไปไหนไกล เพียงแค่ก้าวออกมาจากหอประชุมไม่เท่าไหร่ เดินผ่านโรงอาหารไปยังอาคารฝึกงานที่เงียบสงบด้วยเป็นยามเย็นแล้วชะงักฝีเท้า หยุดลงเงียบๆ..
"มีข่าวอะไรบอกไหม?"พัศดีเอ่ยถาม
"มะ..."
"ก่อนจะพูดว่าไม่ ดูนี่เสียก่อน"ว่าแล้วพัศดีปรมัตถ์ก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผม ในนั้นถูกเขียนว่าเป็นรายชื่อของบรรดาหัวโจก แกนนำที่มีความเสี่ยงในการก่อจลาจลที่นี่ รายชื่อนี้นับแต่พี่โตที่ถูกใส่ดอกจันไว้เป็นพิเศษ ตามมาด้วยพี่กันย์ พี่วิทย์ พี่เบิร์ด พี่คม พี่ทิน พี่กิตและอื่นๆอีกหลายคนรวมทั้งเมฆและผมด้วย
"ผมรู้มาว่าหลายๆคนเป็นพวกที่เคยก่อความวุ่นวายมาครั้งหนึ่งเมื่อสามปีที่แล้ว เรื่องนักโทษที่เคยมีเรืองวิวาทและการเสียชีวิตของนักโทษอีกรายนึง..ซึ่งก็เป็นปีที่คุณเพิ่งเข้ามาพอดี"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยช้าๆจ้องมองใบหน้าผมแล้วค่อยหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด ขณะที่ผมยืนนิ่ง..นึกไปถึงเรื่องราวที่ตัวเองพบเจอในปีแรกของการเหยียบเข้ามาในเรือนจำแห่งนี้ เรื่องเกมส์บ้าๆของพวกป๋ากับผู้พัน การเดิมพัน การถูกหักหลังหลอกใช้ราวกับคนโง่ และเรื่องการชิงอำนาจระหว่างพี่โตกับพี่กันย์..
"ทำไมล่ะครับ"ผมเอ่ยปากถามสั้นๆ ไม่เข้าใจว่าการที่ผมจะเข้ามา มันเกี่ยวอะไรกับการที่จะมีนักโทษพยายามก่อจลาจลด้วยงั้นหรือ
"ไม่ทำไม แค่จะบอกว่าให้คุณระวังตัวไว้ด้วย ชื่อที่อยู่ในบัญชีดำและถูกตรวจสอบเป็นพิเศษน่ะหมายถึงหากมีเรื่องอะไรจะถูกสอบสวนอย่างหนักและมีการตั้งข้อสันนิษฐานไว้ก่อนแล้วว่าคุณเป็นคนก่อคดีนั้นๆ"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยเรียบๆตวัดสายตามาจ้องตาผม"หรือจะพูดง่ายๆคือถ้าคุณคิดจะทำงานไม่จริงหรือคิดถอนตัว นั่นก็หมายความว่าคุณต้องเจอโทษหนักอีกคดีในทันที"
"โทษอะไร!ผมยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง"ไอ้เนมร้องถามออกไปอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยความงวยงง ใช่ ผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งการก่อจลาจล ฆ่าคนหรือกระทั่ง ทะเลาะวิวาท
"เรื่องการมีของต้องห้ามไว้ในเรือนจำ และเรื่องการตายของนักโทษคนหนึ่งเมื่อสามปีที่แล้วซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณเต็มๆ"พัสดีประมัตถ์เอ่ยเสียงห้วน"พัศดีกรณ์อาจจะทำอะไรไม่ได้ ไม่อาจจะสืบสวนอะไรต่อได้เพราะโดนคำสั่งไว้ก็จริง แต่กับผมไม่ใช่ ผมจะฟื้นคดีนั้นขึ้นมาและทำการสอบสวนกันอย่างจริงจังอีกครั้ง เอาให้รู้ไปเลยว่าใครผิดใครถูก ใครทำอะไรไว้ ซึ่งมันก็มีความเกี่ยวข้องกับคุณอย่างไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด"
"........."คำพูดของพัศดีปรมัตถ์ทำให้ผมยืนนิ่งไม่อาจเอ่ยคำอะไรออกมาได้อีก เรื่องการมีของต้องห้ามไว้ในครอบครองนั้นถือเป็นความผิดร้ายแรงและแม้ผมจะมีมันจริงหรือถูกลั่นแกล้งก็ไม่อาจจะพิสูจน์ได้ ส่วนเรื่องศพของไอ้นพ..ถ้าหากสืบสาวราวเรื่องจริงๆแล้วผมก็ต้องตกเป็นหนึ่งในผู้ต้องหาอยู่ดี..ซึ่งแน่นอน บรรดาพี่โต พี่วิทย์ และทุกๆคนในเรือนนอนผมก็ต้องเจอแบบนี้ด้วย
..ที่ผมเจอตอนนี้คือการโดนข่มขู่และบีบบังคับแบบเดียวกับที่นักโทษคนอื่นโดนเมื่อกี้งั้นสินะ..
"ผมจะถามอีกครั้ง..มีความคลื่อนไหวอะไรอีกรึเปล่า"น้ำเสียงของพัศดีปรมัตถ์เย็นยะเยียบ นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผมเขม็ง ทำให้ต้องเม้มปากแน่น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ..
"คุณทำตัวไม่ต่างกับเมื่อกี้เลย"ไอ้เนมพูดพลางพ่นลมหายใจเฮือก จ้องหน้าพัศดีปรมัตถ์เขม็ง"กำลังบีบให้ไร้ทางสู้ กำลังข่มขู่และพยายามกดดันให้คนอื่นทำตามที่ต้องการ"
"ผมบอกแล้ว..ว่าสีดำมันก็ต้องเจอกับสีดำ"พัศดีปรมัตถ์ตอบสั้นๆห้วนๆ แต่ใจความนั้นกลับทำให้ผมลอบขำ จริงที่เขากำลังทำวิธีการที่ไม่ต่างกับพวกนักโทษแต่มันก็ยังคงแตกต่าง เพราะต่อให้เป็นสีดำ เขาก็ยังเป็นสีดำที่ตรงเกินไป ไม่ใช่สีดำที่คดเคี้ยวเจ้าเล่ห์ยากจะหยั่งถึงและยากจะต่อกรแบบพี่โตและบรรดานักโทษในเรือนจำแห่งนี้..
ผู้ชายตรงหน้าผมไม่ใช่สีดำ ก็แค่คนพยายามจะเป็นแบบนั้นก็เท่านั้น ไม่ว่าจะพยายามทำให้ตัวเองเปื้อนสีดำแค่ไน เขาก็ยังคงเป็นสีเทาที่อ่อนด้อยเกินจะเป็นสีดำอยู่วันยังค่ำ..
ไม่ต่างกับผมในอดีต ความคิดกบฏ ความคิดต่อต้าน อยากเปลี่ยนแปลง อยากปลดแอก ไม่อยากทำตามคำสั่งใคร ไม่อยากเดินไปตามคำสั่งคนอื่น ยังอยากเป็นคนดีท่ามกลางคนคุก และยังอยากดำเนินตามวิธีการของความถูกต้องทั้งที่กำลังอยู่ในที่ๆไม่มีกฏหมาย
แล้วสิ่งที่ผมได้รับล่ะเป็นอย่างไร ความพยายามจะเปลี่ยนเเปลงที่ทำเองอยู่คนเดียวมันไร้ค่า ผมทำได้แต่ผมก็ต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย เป็นคนดีก็จริงแต่เป็นคนดีที่เลวแล้ว จนต้องไหลไปตามกระแสของสังคมอยู่นี่ไงเล่า
"คุณไม่ใช่สีดำ"ผมลืมตาขึ้นพลางเอ่ยปากพูด ริมฝีปากที่เม้มแน่นคลายออกและเอ่ยพูดเพียงแผ่วเบา.."ห้องซ้อมดนตรี"
"อะไร?"พัศดีปรมัตถ์ขมวดคิ้ว
"ครูสอนดนตรี อาจารย์ธีระ เขาเป็นคนส่งของ"ผมบอกพัสดีปรมัตถ์พลางถอนหายใจเฮือก มีแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่ผมจะบอกได้หลังจากถูกคำถามคาดคั้นมากมายดาหน้าเข้าหา ใช่ว่าผมจะเกลียดชังหรือไม่พอใจอาจารย์ธีระ แต่นี่มันคือความจริง ความจริงที่ผมไม่อาจปฏิเสธและเป็นความจริงที่จะส่งผลกระทบให้กับคนที่ผมรักน้อยที่สุดด้วย..
"ดี..ดีมาก"พัศดีปรมัตถ์พยักหน้ารับช้าๆริมฝีปากเริ่มแปรเป็นรอยยิ้ม"รู้จักพูด รู้จักให้ข่าวแบบนี้สิถึงจะใช้งานได้เหมือนคนอื่นๆ"
"แล้ว..คนอื่นๆนี่.."คำว่าคนอื่นทำให้ผมฉุกคิด อยากรู้นักหนาว่าใครกันที่เป็นสาย ใครกันที่เป็นคนคอยส่งข่าวเหมือนกับผม อยากรู้ อยากพบเจอและพูดคุยว่าเขารู้สึกยังไงหรือเป็นคนแบบไหน"มีใครบ้างเหรอครับ"
"จะรู้ไปทำไม?"พัศดีปรมัตถ์เลิกคิ้วพลางส่ายหน้า"เจอก็รู้เอง อย่าถามมาก"
"ก็แค่อยากรู้"ผมยักไหล่ ทำเฉย
"ไม่ต้องพยายามเอาข้อมูลอะไรจากฝั่งผมไปป้อนให้พวกมันหรอก ไร้ประโยชน์!"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยปากพลางหันหลังเดินกลับไปที่เดิม คำพูดที่เหมือนจะรู้ ว่าผมคิดอย่างไรนั่นชวนให้หงุดหงิดนัก ไอ้เนมเม้มปากแน่น จ้องมองแผ่นหลังที่ห่างไปไม่มากแล้วหรี่ตาลงน้อยๆ
"งั้นผมก็ขอพูดอะไรบางอย่าง แม้ผมจะเป็นนักโทษแต่ก็คงมีสิทธิใช่ไหมครับ?"ผมเอ่ยปากพูด ความนัยแฝงแววจิกกัดอยู่ไม่น้อยแต่คนฟังไม่มีท่าทีหยี่ระพัศดีปรมัตถ์ชะงักฝีเท้า หันมามองหน้าไอ้เนมที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลังแล้วพยักหน้าให้
"เรื่องที่คุณทำวันนี้.."
"มีอะไร?"พัศดีเลิกคิ้ว กอดอกจ้องมองผมราวกับรอคำตอบ
"คุณกำลังบีบบังคับ ทำให้เราไม่มีทางเลือก ผมรู้ว่ากฏเกณฑ์ในนี้มันหย่อนยาน ทำให้พวกที่มีอิทธิพลสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ แต่กฏที่คุณตั้งขึ้นมันมากเกินไป"
"ใครๆก็พูดแบบนี้ แต่หากไม่กำหราบเสียบ้างจะไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้ต้องหา เป็นคนทำผิด..นักโทษพวกนี้ได้อิสระกันมากเกินไปแล้ว และไม่เคยสำเหนียกว่าตัวเองทำเลวถึงได้ติดคุก เอาแต่เรียกร้องอิสระภาพหรือความเห็นใจ ทีตอนพวกมึงทำชั่ว ไม่เห็นจะคิดแบบนี้บ้างไม่เคยเห็นใจคนที่ถูกพวกมันทำลายชีวิตจนย่อยยับ"
"............"คำพูดของพัศดีปรมัตถ์ทำให้ผมนิ่ง..เงียบไปอย่างจนต่อคำต่อกร ขรณะที่ใบหน้าของคนพูดฉายแววคั่งแค้น ไม่พอใจ
"มาคร่ำครวญว่าตัวเองกำลังถูกลิดรอนสิทธิที่ควรมี เอาแต่พูดว่าถูกกดขี่ทำร้าย ลองนึกถึงเวลาที่ไปทำคนอื่นแล้วมองกลับมาที่ตัวเองบ้าง ที่เจอแค่นี้มันยังนับว่าน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับพวกเดนคนที่ทำเลวมาจนชินชาอย่างพวกมึง!"
"...หึ..."ฟังแล้วผมหัวเราะหึ..คล้ายจะขบขัน..หากแต่นึกสมเพชกับภาพพจน์ของคนคุกในสายตาคนภายนอกที่ไม่เคยเเปรเปลี่ยนไปสักนิด แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพัศดีที่คลุกคลีอยู่กับพวกเลวๆแบบผมก็ตาม
"ผมรู้ว่าพวกผมมันเลว ฆ่าคน ทำร้ายคนอื่น ทำเลวทำชั่วมามากต่อมากจนต้องมาอยู่ในนี้ เพื่อชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อขึ้น แต่นี่มันคือสาเหตุที่เราจะต้องถูกกดขี่หรือถูกทรมารงั้นเหรอ? พวกคุณมีสิทธิอะไรมาตัดสินใจว่าพวกผมแต่ละคนเป็นยังไง ถึงพวกกูจะเป็นนักโทษฆ่าคนตาย แต่ก็ไม่เคยเอาสมองเน่าๆนี่ไปตัดสินคนอื่นว่ามันดีเลวแบบไหนหรือไปมองใครว่ามันไม่ใช่คน มีหน้าที่ชดใช้โทษผมก็ทำ มีหน้าที่ก้มหน้ารับกรรมผมก็ทำ แล้วกับอีแค่แสงสว่างเล็กๆในนี้ก็ยังคิดจะปิดมันลงไปอีก"
"ที่คุณทำมันไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง คุณกำลังทำให้พวกเราไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากการก่อจลาจลแบบที่คุณกำลังกลัว"ไอ้เนมกำหมัดแน่นจ้องหน้าพัศดีเขม็ง"แต่เดิมอาจจะมีคนกลัว อาจจะมีคนไม่อยากเข้าร่วม แต่คุณรู้ไหมว่าตอนนี้นักโทษทุกคนกำลังต่อต้านคุณและพร้อมจะหันไปหาฝั่งตรงข้ามทันทีที่มีคนเอ่ยปากขอ คุณอาจจะต่อกรกับคนไม่กี่สิบคนได้ แต่ไม่ใช่กับนักโทษเป็นร้อยๆที่กำลังโกรธแค้นคุณอยู่ตอนนี้ คุณกำลังถูกความเกลียดชังโหมเข้าใส่ และคนที่สู้แบบหลังชนฝามันมักจะเป็นหมาบ้าที่กัดได้ไม่เลือก"
"...ขอบใจ"
พัศดีปรมัตถ์ยกมือขึ้นโบกให้ผมอย่างไม่สนใจ เขาหันหลังและเดินออกไปจากที่ๆผมยืนอยู่อย่างรวดเร็ว ไอ้เนมกำหมัดแน่น จ้องมองแผ่นหลังนั้นด้วยความรู้สึกอัดอั้น ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจ นึกสนใจหรือคล้อยตามคำพูดของผมไหม จากความคิดของพัสดีปรมัตถ์ที่พูดออกมามันก็บอกได้มากพอดูแล้วว่าเขาก็ไม่ได้มองว่านักโทษอย่างเราๆคือคนร่วมสังคมเดียวกัน เขายังคงเหยียดหยามและรังเกียจผมแบบเดียวกับที่คนอื่นๆคิด ผมไม่ได้คาดหวังว่าจะพูดให้เขาเปลี่ยนใจได้ แต่แค่เขารับฟังบ้าง มันก็มากเพียงพอแล้ว
ท้องฟ้ามืดครึ้มในเวลาย่ำค่ำเหลือเพียงแสงสลัว ผมหรุบตาลงมองพื้นแล้วถอนหายใจเบาๆ อีกไม่ถึงเสี้ยวอึดใจ สายฝนก็ค่อยพร่างพรูลงมาเงียบๆสาดปะทะร่างกายผมที่ยืนนิ่งอยู่ข้างโรงฝึกงาน ไอ้เนมขมวดคิ้วหันหลังจะเดินดิ่งเข้าไปที่โรงอาหารเพื่อจะได้ทานข้าวเย็นกับทุกคนเสียที ทว่าร่างของคนที่ก้าวออกมาปรากฏกายเบื้องหน้าเงียบๆกลับทำให้ผมชะงัก..
ใบหน้าคมเข้มที่แสนคุ้น ร่างกายสูงใหญ่ยืนตระหง่าน นัยน์ตาดุดันที่จ้องมองมาเงียบๆกลางสายฝนทว่าความนัยน์นั้นกลับทำให้ผมหนาวสันหลังเยือก ตัวสั่นระริกขึ้นมาโดยพลัน..
เพราะสายตานั้นมันช่างเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความโกรธเกรี้ยว ความตกตะลึงและเพลิงโทสะที่โหมกระพือ...
ฝ่าเท้าสองข้างของผมชาดิกไม่อาจขยับไหว ร่างทั้งร่างนิ่งงันได้แต่ยืนทื่อกลางฝน แน่นิ่งราวกับจะสิ้นลมหายใจ..ริมฝีปากที่สั่นระริกพึมพัมชื่อของคนๆนั้นออกมาแผ่วเบาท่ามกลางหัวอกที่ระทึกไหว..
"พี่โต"
..................................
-
Improbable : 30 ความเปลี่ยนแปลง
"พี่โต"
เสียงกระซิบพึมพัมเป็นถ้อยคำเพียงเบาแผ่วจากร่างตรงหน้าเข้าสู่สติรับรู้เพียงน้อยนิด โตก้าวเท้าเข้าประชิดร่างผอมเบื้องหน้า จ้องมองคนรัก..หรือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักที่กำลังยืนตัวสั่นงักงกอยู่กลางสายฝน สายตาของมันหวาดหวั่น สีหน้าของมันซีดเผือด หวาดกลัว ทว่ามันไม่ได้ทำให้หัวใจที่เต้นเร่าด้วยความโกรธเกรี้ยวผสมกับความปวดร้าวทุเลาลงสักนิด หูยังมีเสียงอื้ออึงส่งเสียงวี้ๆด้วยความโกรธที่จุกอก ยิ่งมองเห็นมันค่อยๆถอย ก้าวเท้าไปเบื้องหลัง ขยับห่างร่างกายของเขาที่ประชิดใกล้ แววตาหวาดกลัว ความหวาดผวาหวั่นระแวงที่แสดงออกมาดั่งค่อยๆฉีกเนื้อของสติและความอดทนให้ขาดผึง
"โอ้ย!!"ฝ่ามือของพี่โตคว้าหมับ บีบท่อนแขนแน่นทำให้ผมสะดุ้งเฮือก ฝ่ามืออุ่นร้อนจัดผิดแผกกันอย่างสิ้นเชิงกับความเย็นของน้ำฝนที่พรมพร่างลงบนผิวกาย ทั้งความปวดร้าวแล่นจี๊ดจากกระดูกแขนที่ถูกบีบทำให้ผมร้องออกไปด้วยความเจ็บปวด และยิ่งสะดุ้งเฮือกมากขึ้นเมื่อสบนัยน์ตาที่วาววับของพี่โต ริมฝีปากเม้มแน่นและออกแรงลากเเขนผมเข้าไปในซอกตึกนั้นอย่างรวดเร็ว
แผ่นหลังสัมผัสกับผิวปูนซีเมนต์เจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อแรงหวี่ยงนั้นไม่ใช่น้อยๆ แต่ตอนนี้ผมกำลังหวาดกลัวเกินกว่าจะออกปากพูดใดๆออกมา ยิ่งเมื่อสบแววตาคุกรุ่นและสีหน้าของพี่โตแล้วยิ่งไม่กล้าเอ่ยคำใด นัยน์ตา...ที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ไม่เข้าใจ ความปวดร้าว ความเจ็บปวดจากการถูกผมหักหลัง..
...ไม่ต้องถามก็รู้ ไม่ต้องบอกก็เข้าใจ และรู้ดีว่าผมเป็นคนทรยศ คนสองหน้าที่คอยบอกความลับของพี่โตและพรรคพวกให้กับพัศดี..
คนโกหก คนหลอกลวง
น้ำตาร้อนๆไหลอาบแก้มผมทันทีด้วยความเจ็บปวด ยิ่งสบมองแววตาของผู้ชายที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรอยู่เบื้องหน้ายิ่งทำให้ริมฝีปากของผมสั่นระริก อยากจะออกปากพูด อยากจะบอกอยากจะทำอะไรอีกมากมายแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงจะเอ่ยคำใด รอบตัวเราสองคนมีแต่ความเงียบ ท่ามกลางสายฝนที่สาดซัดมาเบื้องนอก สายลมเย็นลอดผ่านผิวกายขณะที่เบื้องนอกมีแสงจ้าแปลบปลาบจากท้องฟ้าคะนองฝน ผมอยากให้พี่โตตะโกนด่าว่า โกรธผม ทำร้ายผม หรือทำอะไรกับผมก็ได้ไม่ใช่เงียบไม่ใช่ไม่พูดอะไรแล้วยืนมองผมด้วยแววตาเหมือนใจสลายแบบนี้..
..เพราะมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด และยิ่งทำให้รู้สึก ว่าไอ้คนสองหน้าอย่างผมมันไม่มีค่ากระทั่งจะให้พี่โตพูดคุยด่าทอใส่เสียด้วยซ้ำ..เพราะกระทั่งหน้าผมเขาก็ยังทำเหมือนเจ็บปวดนักเวลาได้มองมัน..
แต่มันก็สาสมดีไม่ใช่เหรอ ในเมื่อผมมัน..ทรยศ..
"พี่...พี่โต..."ริมฝีปากของผมสั่นระริกไหว พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่จะออกจากริมฝีปากอย่างยากเย็น พลางเอื้อมมือไปหา ดึงชายเสื้อของพี่โตไว้ด้วยฝ่ามือที่สั่นระริก..
...ได้โปรด...ได้โปรดพูดอะไรเสียบ้าง อย่างเงียบ อย่าเงียบแบบนี้ เพราะมันทำให้ผมกลัวว่าพี่จะไม่ยอมยกโทษให้กัน..
"...พี่โต...."ไอ้เนมสะอื้นฮัก เอื้อมมือทั้งสองข้างแตะลงบนมือหนา พยายามแตะปลายนิ้วแกร่งเพื่อสัมผัส ทว่ามันกลับไม่มีท่าทีจะยอมเคลื่อนไหวใดๆเลย..
"พะ..."
เพี๊ยะ!
ปึก!
ฝ่ามือหนาสะบัดออกจากปลายนิ้วของผมที่พยายามถลาเข้าหา พร้อมกันนั้นก็กำหมัดแน่นแล้วพุ่งตรงมายังใบหน้าของผม มันคงจะดีกว่านี้หากหมัดนั้นจะตรงเข้ามาที่หน้าหรือชกผมเสียเพราะความโกรธ ไม่ใช่เหวี่ยงหมัดลงยังข้างกายชกลงกับผนังปูนซีเมนต์อย่างรุนแรงจนเลือดซึมชื้น..และร่างสูงหอบแฮ่ก..ราวกับกำลังกลั้นอารมณ์อย่างสุดกำลัง..
"พี่โต...พี่..."ผมสะอื้นฮักเอื้อมมือไปหามือหนาที่ยังคงคาอยู่บนผนังซีเมนต์ พยายามจะดึงมือที่เลือดไหลอาบนั้นออกมาจาผนังหากแต่ร่างของพี่โตกลับยังไม่มีท่าทีว่าจะเคลื่อนไหว ดวงตาคู่นั้นไม่ยอมมองสบตา ใบหน้าเบือนไปทางอื่นราวกับไม่อยากมองคนอย่างผมให้เสียสายตา
"พี่..."
"หุบปาก!!"เสียงตวาดลั่นสวนมาทำให้ผมสะดุ้งเฮือก น้ำตาพลันรินไหลออกจากผิวแก้มทันทีที่นัยน์ตาคู่นั้นหันมาสบ ดวงตาของพี่โตแดงก่ำราวกับกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล ความนัยน์จากแววตานั้นยังคงมีแต่ความผิดหวัง ชอกช้ำ ไม่เข้าใจ ซึ่งยิ่งบาดลึกเข้าไปในหัวใจผมมากขึ้นจนยากจะต้านทาน..
"กูทำอะไร..."ริมฝีปากของพี่โตพึมพัมเสียงเบาแผ่วใบหน้านั้นก้มต่ำราวกับกำลังพยายามสงบอารมณ์"กูทำอะไรไม่ดีตรงไหน กูทิ้งมึง กูทำให้มึงโกรธเกลียดกูหรือไงมึงถึงได้ทำกับกูแบบนี้!!!"ฝ่ามือของพี่โตคว้าหมับแล้วบีบแขนผมแน่น ใบหน้าแดงก่ำด้วยแรงโทสะผสมกับความคับอกคับใจจ้องมองสบตาผมด้วยดวงตาวาวโรจน์ พลางออกแรงเขย่าตัวผมแรงๆ"กูทำเพื่อมึง กูอยากจะดูแลมึง ทั้งที่กูบอกว่ารักมึง กูรักมึง แล้วมึงกลับทำกับกูแบบนี้! มึงทรยศกู มึงขายความลับของพวกกูให้กับไอ้พัศดีนั่น!เมื่อกี้มึงยังมาทำร้องไห้บอกกูว่ากลัวจะถูกทิ้งแล้วรับไม่ได้ที่รู้ความจริงคนสุดท้าย..."
"มึงพูดแบบนั้นทั้งที่มึงรู้อยู่แล้ว มึงรู้ดีแก่ใจซ้ำยังเป็นสายให้พวกมัน..."ริมฝีปากขอพี่โตเม้มแน่นก่อนจะตะโกนใส่ผมอย่างสุดกลั้น"กูที่กลัวว่ามึงจะเสียใจเหมือนเป็นไอ้โง่ไม่มีสมอง..เนม...มึงบอกกูมาซิว่าทำไมมึงถึงทำแบบนี้ ทำไมมึงถึงทรยศกู ทั้งๆที่กูไว้ใจมึงและไม่เคยคิดว่ามึงจะทำกับกูแบบนี้!!"
"....พี่...ผม...ฮึก!..พี่โต.."ผมร้องเสียงสั่นร่ำไห้กลั้นสะอื้นกับความนัยน์ใจที่ถูกส่งมาหาจนร่างสั่นไหว ความรู้สึกผิดและความปวดร้าวกำลังจู่โจมเข้าไปในหัวใจจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรอื่น ทั้งสีหน้า ทั้งแววตา ทั้งการกระทำที่บ่งบอกว่าผิดหวัง ผิดหวังมาก..และเสียใจเป็นที่สุด
"ผมขอโทษ..."ริมฝีปากผมสั่นไหว พูดได้แต่เพียงคำโง่ๆที่ตอนนี้พี่โตไม่ได้ต้องการมันก็เท่านั้น
"ขอโทษ...มึงมาขอโทษอะไรกู ทั้งๆที่มึงทำไปแล้ว!"เสียงตะโกนนั้นยังคงดังลั่นกรอกหู ใบหน้ารวดร้าวของพี่โตแนบชิดพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ"ไอ้เนม..กูไม่เคยคิดว่ามึงจะเป็นคนแบบนี้ กูผิดเองที่คิดไว้ใจมึง ผิดเองที่คิดว่ามึงไม่มีวันทรยศ เพราะกูโง่เองใช่ไหม..ตอบกูมาสิ..ตอบกูมา!"
"........."
"กูถามตอนนี้แล้วเงียบ ทำได้แค่ร้องไห้สะอึกสะอื้น มึงทำอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง ตอบกูมาสิ ตอบกู!"ฝ่ามือของพี่โตบีบคางผมแน่น เชิดขึ้นเพื่อไม่ให้ผมก้มหน้าก้มตาร้องไห้อยู่อย่างนั้น ให้ใบหน้าแหงนเงยมาสบนัยน์ตาที่เคืองโกรธ แววตาวาววับเต็มไปด้วยความรวดร้าวผิดหวัง..ริมฝีปากของพี่โตตะคอกถามไม่หยุด แต่แม้จะถามแค่ไหน คำตอบของผมมีเพียงคำว่าขอโทษ..และขอโทษ...
ขอโทษ..ที่ต้องทำแบบนี้..ขอโทษ..ขอโทษที่ทำให้พี่ผิดหวัง เสียใจ...
ขอโทษ.ขอโทษจริงๆ...
"มึงตอบกูมาสิไอ้เนม!!!"พี่โตตะคอกดังลั่นแล้วละมือออกจากไหล่ของผม ผละออกพลางหอบแฮ่กด้วยความเคืองโกรธ ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่ด้านบนร่างของผมที่ทรุดกายลงบนพื้นทำได้เพียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจ..
"ขอโทษ...ผมขอโทษ..."คำตอบโง่ๆยังคงดังซ้ำซากมาจากปากของผม ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะตอบยังไง ไม่รู้จะอธิบายแบบไหนกับเรื่องที่ตัวเองได้เจอและได้คิด จะบอกได้อย่างไรว่าเพราะความหวาดระแวง จะตอบได้หรือว่าเพราะความกลัว...กลัวจะถูกทิ้งและไม่อยากให้พี่โตทำอะไรไม่ดีอีก..
เหตุผมของผมมันเป็นเรื่องของคนโง่ พี่โตจะรับฟังเหรอ? พี่โตจะเข้าใจเหรอในเมื่อรังเกียจกันเสียขนาดนี้..
"..เอาแต่ขอโทษ..พูดพร่ำเหมือนคนบ้า..ตอนนี้มึงมันเป็นไอ้คนโกหกหน้าตายที่กูเกลียดที่สุด"ริมฝีปากของพี่โตเอ่ยเสียงพร่าและพิงกายลงกับผนังซีเมนต์ ฝ่ามือหนาทิ้งตัวลงข้างกายมีเลือดชโลมทั่วจากบาดแผนสั่นระริก"มึงเป็นคนสุด้ายที่กูคิดว่าจะหักหลัง..ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่มีคนเป็นร้อยเป็นพันจะหักหลังกูกูก็ไม่ว่า แต่ทำไมถึงต้องเป็นมึง..."
"มึงทำไปทำไมเนม..มึงทำเพราะไอ้พัศดีมันขู่ หรือมึงทำเพราะมันเสนออะไรให้ มึงบอกสิว่าไม่ได้เต็มใจ..บอกกูเถอะว่ามึงโดนบังคับ..ต่อให้มึงโกหก กูก็จะเชื่อ..."
"...ผมขอโทษ..."ริมฝีปากของผมเอ่ยคำเดิมๆพลางจ้องมองพื้นดินด้วยดวงตามัวพร่าด้วยหยดน้ำตา มองไม่เห็นอะไร มองไม่เห็นสิ่งไหนนอกจากสีดำมืดที่วนเวียนอยู่รอบกายเท่านั้น..
แววตาของพี่โตยังคงแดงก่ำ ยังคงแสดงความผิดหวัง ยังคงเป็นแบบนั้นโดยไม่จางความปวดร้าวลงสักนิด..
อยากจะเอื้อมมือไปหา อยากจะกอดเอาไว้แล้วถามว่าเป็นอะไรไหม อยากจะปลอบประดลม อยากจะดูแล แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงจะทำ ไม่อาจจะทำอะไรได้เพราะคนที่ทำให้พี่โตมีสภาพแบบนี้คือผมเอง..
...คนที่บอกว่าจะเป็นคนรักที่ดี คนที่ไม่อยากให้พี่โตทำเรื่องไม่ดี แต่ถึงอย่างนั้น คนที่ทำให้พี่โตเสียใจที่สุดก็คือผม..
ขอโทษ..ขอโทษ...และขอโทษ...
ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้ต้องพูดแบบไหนพี่โตถึงจะหายโกรธ ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงรอยร้าวเที่แตกออกจึงจะประสาน..
"กูเกลียดคำขอโทษ"พี่โตสุดหายใจลึกแล้วแสยะยิ้มยันทาบบนริมฝีปากฝ่ามือหนาคว้าแขนผมแล้วบีบแน่น ดึงกระชากให้ลุกออกจากพื้นแรงๆ
"โดยเฉพาะกับคนสองหน้าอย่างมึง มันไม่มีอะไรจะให้กูเชื่อถืออีกแล้ว"
สิ้นคำเอ่ยนั้นน้ำตาก็ไหลร่วงพรูออกจากนัยน์ตาของผมอีกครา ผมรีบโผกายเข้าไปหา กอดรัดพี่โตไว้ด้วยความหวาดหวั่นเมื่อร่างสูงจะผละออก ทำท่าจะหันหลังกลับ กลัวว่าพี่โตจะเดินออกไป จากไปและไม่สนว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก จะไม่หันกลับมาสนใจผมคนนี้..
"พี่โต..พี่โต...อย่าไปนะ อย่าไปไหนนะพี่"ริมฝีปากของผมพร่ำเอ่ยรั้งขอให้คนตรงหน้าอยู่ต่อราวกับคนบ้า รั้งร่างสูงไว้ไม่ไห้เดินจากไปจริงๆด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดหัวใจ..
"ให้กูอยู่ตรงนี้เพื่อฟังคำโกหกของมึงหรือยังไง"พี่โตสวนกลับเสียงเย้พลางดึงแขนผมออกจากตัว นัยน์ตาที่จ้องมองมาไม่ได้แฝงความเจ็บปวดอีกแล้ว แต่หากเต็มไปด้วยความเฉยชาจนน่าใจหาย ยิ่งคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากนั้นก็เหมือนจะฉีกหัวใจผมให้กลายเป็นชิ้นๆ..
"ผมไม่ได้โกหก.."
"ไม่ได้โกหก..แล้วไอ้ที่มึงตอแหลกูต่างๆนาๆหมายความว่ายังไง.."พี่โตสวนกลับคำพูดของผมแล้วแสยะยิ้มหยัน"...กูสู้อุตส่าห์ตามมาเพราะกลัวว่ามันจะทำอะไรมึง เพราะกูห่วง กูกลัว กูกังวลว่ามึงจะเป็นอะไรไป แต่นี่เหรอสิ่งที่กูได้รู้..ขอบใจมึงมากจริงๆตั้งแต่กูเกิดมา กูไม่เคยรู้สึกว่ากูเป็นไอ้โง่มากเท่าวันนี้เลย"
"มึงหลอกกู มึงเป็นสายลับหักหลังกู แล้วมึงบอกว่ามึงไม่ได้โกหก งั้นก็บอกมาสิ บอกมาว่ามึงทำไปทำไม มึงหักหลังกูไปเพื่ออะไร!"
"..ผมไม่อยากให้พี่ทำแบบนี้"ผมยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้สะอื้น ที่สุดก็ตัดสินใจบอกความจริงออกมาอย่างหมดเปลือก "ผมไม่อยากให้พี่ทำผิดอีก ทุกวันนี้มันก็แย่มากอยู่แล้ว ที่เรามาอยู่ในคุกมันก็แย่พอแล้ว ทำไมพี่จะต้องทำผิดอีก ทำไมพี่จะต้องทำแบบนี้ ผมไม่อยากให้พี่ทำ ผมถึงได้พยายามขัดขวาง..ผมถึงร่วมมือกับพัสดี เพราะผมห่วงพี่ ผมรักพี่..."
"...พี่อาจจะคิดว่าความคิดผมมันงี่เง่า แต่ผมก็ยังอยากจะห้าม ทำไมล่ะ ทำไมพี่ถึงอยากจะออกไป ทำไมพี่ถึงอยากทำผิดอีก ทำไมพี่ถึงอยากทำชั่วทั้งๆเราควรจะทำตัวดีๆแล้วได้ออกไป มันควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม..ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้..."
"..มึงไม่เข้าใจ.."พี่โตเม้มปากแน่นกับคำพูดของผมและสูดหายใจลึกด้วยความเครียดขึง"กูไม่มีทางเลือก.."
"ทำไมจะไม่มีทางเลือก!"ผมร้องขัดคำนั้นทันควันด้วยความไม่เข้าใจ ก็ใครจะมาบังคับขาใหญ่อย่างพี่โตได้เล่า
"พี่เลือกได้แต่พี่ไม่ทำ ทำไมพี่ถึงอยากจะทำเลวให้มากขึ้นๆทุกที ออกไปแล้วจะมีความสุขเหรอ ออกไปแล้วจะเงยหน้าขึ้นมองฟ้าได้รึไง พี่ไม่ละอายแก่ใจบ้างเหรอที่ต้องเป้นคนแบบนี้ เอาแต่ทำเลว เอาแต่ทำชั่ว ทำไมถึงไม่ทำตะ...."
เพี๊ยะ!
ผิวแก้มของผมชาวาบ..ริมฝีปากที่เอ่ยปากพูดอธิบายถึงความรู้สึกตัวเองพลันเจ็บแสบ ร่างของผมเซถลาผงะห่างออกด้วยสีหน้าตกตะลึง เมื่อมองเห็นคนที่กำลังลดมือลงพลางหัวเราะด้วยสีหน้าหยามหยันอยู่เบื้องหน้า..
"อ้อ...."ริมฝีปากของพี่โตขยับยิ้มคล้ายขบขันหากแฝงแววประชดประชันชัดเจน"กูเข้าใจแล้ว ..กูรู้แล้ว..."
ปึง!
"ที่แท้มึงก็มองกูเป็นไอ้เหี้ย!ไอ้ชั่ว!ไอ้เลว!ไอ้สัตว์นรกที่ยอมทำเลวทุกอย่างเพื่อจะได้ออกไปข้างนอกนั่น!"พี่โตชกหมัดลงกับผนังซีเมนต์อย่างสุดแรงอีกครั้งนัยน์ตาจ้องมองผมแดงก่ำด้วยความเคืองโกรธ"กูรู้แล้ว..กูรู้แล้วว่ากูมันชั่ว กูมันเป็นนักโทษฆ่าคนตาย กูเป็นขาใหญ่ในแดนนี้ที่คอยกดหัวนักโทษคนอื่นๆกูเลวทำชั่วตั้งมากเพื่อจะดำเนินชีวิตอยู่ในนี้ แต่กูไม่คิด..ไม่คิดเลยว่าคนที่กูรัก..คนที่กูคอยปกป้องมันจะคิดกับกูแบบนี้.."
"กูไม่ได้บอกว่าอยากให้มึงมองกูว่าเป็นเป็นคนดีประเสิรฐเลิศเลอเหมือนที่มึงมองไอ้พัศดีนั่น! กูยอมรับว่ากูเลว แต่กูไม่คิดว่ามึงจะมองว่ากูมันเลวจนยอมทำได้ทุกอย่าง มึงคิดบ้างไหม ได้คิดสักนิดรึเปล่าว่าที่กูทำไปน่ะเพื่ออะไร เพราะอะไร.....ตอนแรกกูผิดหวังที่มึงทรยศกู แต่พอตอนนี้กูรู้เหตุผลที่มึงทำ มันยิ่งทำให้กูผิดหวังมากขึ้นไปอีก..เพราะคนที่กูรักแม่งมองเห็นแต่ความเลวของกูจนต้องทรยศกูเพื่อจะเอาตัวรอด.."
"ผมไม่..."
"เมื่อกี้มึงบอกให้พัศดีมันมองนักโทษคนอื่นเป็นคนบ้าง..แต่มึงรู้ไหม ว่ามึงไม่ต่างกับมันเลย ไม่เคยจะมองนักโทษคนอื่นๆในเรือนจำนี้นอกจากตัวเองเลยด้วยซ้ำ มึงคิดแต่ว่าพวกมันเลว มึงมองแต่ว่าพวกมันชั่ว กระทั่งกูมึงก็คิดแบบนั้น!ไม่ได้สนใจเลยว่าทุกคนเป็นแบบนี้เพราะอะไร...ถ้ามึงไม่รู้..กูจะบอกให้..."
"ที่กูเลวในสายตามึงเพราะมึงไม่เคยมองพวกกูดีๆ มึงไม่เคยมองเข้าไปเลยว่าทำไม เพราะอะไร มึงมองแต่หน้าตาโฉดๆของมัน มึงมองแต่การกระทำเลวๆของพวกมัน มึงเคยคิดไหม มึงเคยมองไหมว่าที่มันทำน่ะเพื่อใคร มึงไม่เคยคิดแม้แต่จะเข้าใจคนอื่น ไม่เคยคิดจะมองคนอื่นให้ลึกกว่าเปลืกนอกที่พวกมันสวมไว้!กระทั่งกู....มึงก็ไม่เคยคิดจะมองดูสักนิด!"
"และถ้ามึงไม่รู้.."พี่โตเม้มปากแน่น สูดหายใจลึกแล้วส่งเสียงคำรามลอดออกจากริมฝีปาก"ที่กูทำแบบนี้ไม่ใช่แค่ด้วยความเต็มใจของตัวเอง แต่เป็นเพราะคำสั่งและนอกจากคำสั่งก็เพราะมึง...เพราะมึง จำไว้ให้ดี!"
"......"เพราะผม...นั่น...มันหมายความว่ายังไง...
"ที่กูอยากออกไปเพราะกูไม่อยากให้มึงอยู่ในนี้ เพราะกูรักมึงและอยากให้มึงมีความสุข!! ไม่ใช่มาถูกลั่นแกล้งถูกกำร้ายอยู่ในคุก วันคืนที่มึงถูกลากไปสอบสวนแล้วเหลือแค่กูนั่งรอมึงรู้ไหมว่ากูคิดยังไง ต่อให้กูเป็นขาใหญ่กูก็ปกป้องมึงจากพวกผู้คุมไม่ได้ แต่กูนึกไม่ถึงเลยว่าแม้กระทั่งมึงก็ยังไม่เคยคคิดจะเข้าใจ..."
"ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้น!"ผมร้องสวนขึ้นมาทันทีที่พี่โตพูดจบ กับความคิดบ้าๆที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า"ผมไม่ได้อยากออกไปเพราะเรื่องนั้น ผมบอกแล้วไงว่าทนได้ ที่ผมอยากทำคือเดินออกไปอย่างภาคภูมิใจ ไม่ใช่ออกไปแล้วต้องหลบๆซ่อนๆชั่วชีวิตแบบนี้!"
"เพราะงั้นถึงได้ว่ากูชั่วมากงั้นสินะ.."พี่โตรับคำก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ..ด้วยสีหน้าเคืองโกรธก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยแววตาวาววับ..
"ถ้ามึงบอกว่ากูชั่ว กูก็จะชั่วให้เห็น คอยดูแล้วกัน ว่าคนอย่างกูมันจะเลวได้ถึงขนาดไหน!!!"
-
โอ๊ยยยยยย อีพัศดีนี่ขอท่าคอมโบ้ซักสามที :m31: :z6: :beat:
อ่านแล้วรู้สึกหัวใจขาดเลือด :z3:
-
สิ้นคำพูดนั้นร่างของผมก็ถูกกระชากกระแทกกับผนังอย่างรุนแรง แผ่นหลังสัมผัสผนังซีเมนต์แข็งกระด้างเสียดผิวพลังสะดุ้งเฮือกเมื่อริมฝีปากของพี่โตทาบทับลงมา เบียดชิดอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับรสเค็มๆและกลิ่นคาวของเลือดที่กระจายอวลในโพรงปาก สัมผัสที่ได้ไม่ใช่ความนุ่มนวลหรืออ่อนหวานเช่นเคยเป็น ไม่ใช่แม้กระทั่งจูบเอาแต่ใจแบบออดอ้อนนั้น แต่เป็นจูบที่รุนแรง จูบเพื่อระบายความใคร่และด้วยความเคืองโกรธ ผิดหวังสาดเทลงบนร่างให้ผมสัมผัสมันด้วยหัวใจที่ขื่นขม..
เสียงฟ้าร้องครืนครางและลมพายุเบื้องนอกยังดังมาไม่ขาดสาย สายฟ้าแลบแปลบเป็นระยะเผยให้เห็นฝ่ามือหนาของพี่โตที่ทาบลงกับร่างของผมแล้วสัมผัสมันอย่างรุนแรง ผมพยายามขยับกายหนีห่างหยายามจะหลีกหนีสัมผัสจาบจ้วงไร้ความรักนั้น ทว่าก็ไม่อาจจะสู้เรี่ยวแรงมหาศาลนั้นได้โดยเฉพาะเมื่อตอนนี้คนทำมีแต่ความโกรธ ยิ่งขัดขืดดิ้นรนร้องห้ามเท่าไหร่มันกลับเป็นการกระตุ้นให้การกระทำรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น กางเกงขาสั้นของผมถูกกระชากลงไปกองบนเข่าร่างของผมถูกพลิกให้ไปซบลงกับพื้นซีเมนต์ที่มีแต่เศษฝุ่นหยากไย่แต่เหมือนคนฟังไม่คิดจะสน..
"พี่โต..อย่า..อย่า..."ผมร้องห้ามเสียงสั่นเมื่อรู้สึกถึงท่อนกายร้อนผ่าวทาบจ่อลงบนสะโพกด้านหลัง พยายามขยับกายด้วยความหวาดหวั่นกับความเจ็บปวดที่อาจจะตามมา ทว่ากลับถูกฝ่ามือหนาตะครุบปาก ปิดเสียงพูดให้เงียบลงเหลือเพียงเสียงลมฝนและถ้อยคำกระซิบบาดหู..
"หุบปากที่เอาแต่พูดโกหกของมึงไปซะ!" สิ้นคำ ท่อนกายร้อนผ่าวก็เสียดแทรกเข้ามาในกายอย่างรวดเร็ว ร่างของผมะรตุก์อก ความเจ็บแสบและปวดร้าวเข้ารุกเร้าจนขาทั้งสองข้างสั่นสะท้านไหว สัมผัสของเซกส์ที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความรักหรือความปราณีทำให้มีแต่ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่าน แรงกระแทกรุนแรงสร้างความปวดร้าวทุกครั้งที่ขยับทำให้น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ทว่าพี่โตกลับไม่คิดแม้แต่จะสนใจมัน คนที่กำลังเร่งระบายความต้องการอยู่ด้านหลังทำเพียงหัวเราะเสียงเบาและอุดปากผมแน่นขึ้นเท่านั้น
"จำไว้ว่ามันเป็นเพราะมึง..เพราะมึง!"ถ้อยคำกระซิบห้วนสั้นอย่างเดียจฉันท์แว่วเข้ามาในหูจนผมต้องร้องครางแล้วหันไปมองหน้า..
"หันหลังกลับไป!กูไม่อยากมองหน้ามึง"ก่อจะได้สบตาเสียด้วยซ้ำ ถ้อยคำห้วนๆมาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่บีบคางผมแน่นให้หันไปซบหน้าลงกับผนังซีเมนต์ ขณะที่แรงกระแทกที่ยิ่งรุนแรงทำให้ความเจ็บแสบยิ่งมากขึ้นตามตัว คลอเคล้ากับเสียฝนที่สาดกระหน่ำและเสียงหัวเราะของคนที่ผมรักซึ่งทำตัวราวกับปีศาจร้ายเบื้องหน้า
"มึงไม่ต้องกลัวหรอกว่ากูจะไล่มึงไป"ริมฝีปากของพี่โตทาบลงที่ใบหูพร้อมกับปลายฟันขบลงไปจนเจ็บจี๊ด"กูจะล่ามมึงไว้กับกูไม่ให้ไปไหน ให้มึงได้รู้ได้เห็นทุกอย่างที่กูทำแล้วเอาไปรายงานกับไอ้พัศดีนั่นไงล่ะ" น้ำเสียงของคนพูดกร้าวเเข็ง ทั้งห้วนสั้นแฝงความประชดประชันหยามหยันทุกการขยับกาย ทั้งเสียงลมหายใจแรงคลอเคลียอยู่ใกล้ผิวแก้มแสดงถึงอารมณ์ของคนทำที่พุ่งขึ้นสูง กับพี่โตแล้วมันอาจจะมีความสุขหรือใกล้เคียงกับคำนั้น แต่สำหรับผมนั้นไม่ใช่..เพราะมันมีเพียงความเจ็บปวดรวดร้าวและขมขื่นเท่านั้น...
น้ำตาของผมไหลอาบผิวแก้มอยู่อย่างนั้นเงียบๆขณะที่เสียงสะอื้นสั่นกระตุกเหลืออยู่ในลำคอเพียงแผ่วเบา ได้แค่ซบหน้าลงกับผนังที่เต็มไปด้วยหยากไย่เบื้องหน้าแล้วหลับตาลงช้าๆ..ราวกับยอมรับถึงเรื่องราวที่ต้องเป็นไปด้วยหัวใจที่รวดร้าว บอบช้ำ แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้..
จะวอนขอให้เห็นใจ จะพูดอะไรให้ยอมรับหรือลดโทษทัณฑ์ของตัวเองก็คงไม่มีทางเป็นผล
....โทษที่สาสมแล้วสำหรับคนทรยศ....
ผมกลืนก้อนแข็งๆที่จุกอยู่ในลำคออย่างยากย็นขณะที่ร่างสูงเบื้องหลังกระตุกไหว สัมผัสร้อนผ่าวของน้ำรักรินรดเปื้อนในร่างผสานกับหยดเลือดไหลลงมาอาบท่อนขาอย่างง่ายดายเมื่อพี่โตถอนกายออก พร้อมๆกับอ้อมกอดและฝ่ามือที่แตะต้องนั้นด้วย เพราะไม่มีที่พึ่งใดคอยพยุงหรือรั้งกายทำให้ร่างทรุดฮวบ ซวนเซลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง..
ใบหน้าของพี่โตไม่หันมามองด้วยซ้ำเมื่อผมค่อยๆพยุงตัวให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า แข้งขาที่ยังคงสั่นไหวค่อยพยุงกายขึ้นมาอย่างยากเย็นเพื่อจะใส่กางเกงและจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แต่พี่โตกลับก้าวขาออกจากซอกอาคารอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับฝ่ามือที่คว้าแขนแล้วออกแรงลากอย่างไม่ปราณีปราศัย..
..ผมยิ้มขื่น..ความรุนแรง..ความชาเฉย คนที่ไม่เคยสนใจหรือคิดถึงกัน คนแบบนั้นที่ผมได้เจอยามมาถึงที่นี่เมื่อสามปีก่อน..ตอนนี้เขากลับมาเป็นแบบเดิมแล้วอย่างนั้นหรือ..
"ดะเดี่ยว..."ผมร้องเรียกพี่โตเบาๆเมื่อเขาทำท่าจะเดินฝ่าฝนออกไป
"........"นอกจากไม่มีคำตอบใดกลับมาแล้ว พี่โตยังคงเดินออกไปเช่นเดิม หากแต่คราวนี้ปล่อยแขนผมลงทันควัน..
"พี่โต..เดี่ยวก่อน..ขาผมมันเปื้อน.."ผมเอยท้วงคนที่ทำท่าจะเดินออกไปเบาๆขณะที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดคราบที่ไหลเปื้อนท่อนขาด้วยความอดสู..
"เดินออกไปเดี๋ยวมันก็หายไปเอง.."ริมฝีปากของพี่โตแสยะยิ้มมองมาคล้ายจะหยัน"แต่กูว่าปล่อยให้มันเปื้อนแบบนั้นก็ดีแล้ว มึงจะได้จำไว้เสียบ้างว่าตัวเองมัน"เปื้อน"อะไรไปแค่ไหน!"
คนเอ่ยวาจาเสียดหูหันหลังกลับ เดินก้าวออกไปอย่างไม่แยแส ขณะที่เสียงพูดนั้นซึมซับเข้ามาในสมองของผมอย่างรวดเร็ว และยังคงตกตะกอนทิ้งอยู่อย่างนั้นไม่หายไปไหน ต่อให้มีสายฝนเทลงมารดทั้งตัวไปก็เท่านั้น ล้างไม่หาย เช่นเดียวกับความจริงที่พี่โตพูด..
แสร้งทำเหมือนตัวเองสูงส่ง พูดเหมือนกับตัวเองดีนักหนา มองคนอื่นว่าเลวชั่วทั้งที่ผมก็ไม่ได้ต่างกันเลย..
ผมก็เคยฆ่าคน เคยทำร้ายคนอื่น เคยส่งยา เคยเป็นอีกคนหนึ่งที่ได้เห็นนพตายไปต่อหน้า..
คนอย่างผมมันไม่ใช่คนดี เป็นคนที่เลวแล้วแปดเปื้อนดินโคลนไปแล้วและตราบาปที่ยังอยู่ในใจก็ไม่มีวันล้างออก...
แข้งขายังคงสั่นไหวยามค่อยพยุงกายจากพื้นเพื่อลุกขึ้นและเดินไปที่โรงอาหาร ท้องร้องโครกครากแต่กลับรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนเสียอย่างนั้น สายฝนพร่างพรมลงบนกายขณะที่ก้าวขาออกจากซอกตึกอย่างเชื่องช้า..ผมก้มมองฝ่ามือตัวเองและแตะลงบนรอยช้ำข้างริมฝีปากที่เจ็บแสบ..
ต่อให้นักโทษในนี้เป็นคนเลว ก็ยังไม่มีใครทรยศ ไม่มีใครหักหลังพวกพ้อง..และ...ไม่เคยมีใครหักหลังคนที่ตัวเองรักลง
คนที่คิดว่าตัวเองดี ไอ้คนที่คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นแบบผม แท้จริงแล้วเลวกว่าคนที่ผมดูถูกไปนับร้อยเท่าพันเท่า..
ผมพยายามมองฝ่าความมืดมิดไปหาใครหรือแสงไฟที่ไหนสักที่เพื่อนำทางตัวเองได้ก้าวเดิน ทว่าก็ไม่พบสิ่งใดนอกจากความมืด คนที่ผมรักเดินออกไปแล้ว ห่างออกไปพร้อมกับคำพูดที่บอกว่าความสัมพันธ์ของเราจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก..
..ผมกลายเป็นคนโกหก คนสัปปลับ คนทรยศ คนที่สมควรจะถูกทอดทิ้งและดูแคลน..
..ทั้งที่ทำใจไว้แล้วแต่ผลของมันก็ยังรุนแรงนักจนไม่อาจรับไหว ผมสะอื้นในลำคอพร้อมกับพ่นหัวเราะออกมาราวกับขบขัน ขำกับตัวเองที่ไม่รู้จะตะเกียดตะกาย จะพยายามทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ผมทำแบบนี้ลงไปทำไมกันแน่ ในเมื่อมันไม่เคยมีอะไรดีขึ้น ต่อให้พยายามจะตะกายออกจากหลุมที่ตัวเองตกลงมามากแค่ไหนก็ไร้ผล..มีแต่จะแย่ลง..แย่ลง ก็เท่านั้น..
.............................
Talk เจ้าป้า ( :z6:)
กลับมาแล้วค่า(โค้งตัวรับฝ่าตีนคนอ่าน) :z6:
หายไปนานมากเลย ไม่รู้จะว่าไงดีแฮะเอาเป็นว่าคุยตอนนี้ก่อน..ว่าด้วยระเบิดนิ้วเคลียร์(เอ่อ...?)พี่โตเอสเอ็ม เฮียจัดให้หลังจากเป็นคนดีมานานจนคนอ่านเริ่มลืมบทโหด อ่ะเหอๆ..
และ...คุยเรื่องที่หายไปนิดหน่อย..
ก่อนอื่นต้องบอว่าขอโทษที่หายไปนานมาก ตอนแรกบอกไว้ว่าของดอัพเดือนนึงแล้วจะมาอัพแบบเต็มที่ แต่ตอนนี้เกือบสองเดือนแล้วปุ้ยเพิ่งโผล่ จะขอโทษยังไงก็คงไม่พอ ทั้งที่นิยายอีกเรื่องอัพจบแล้วแต่ปุ้ยยังไม่ได้มาต่อแบดกายซักที ขอยอมรับตรงๆแล้วกันว่าเพราะเรา"ต่อไม่ติด"นั่นแหละคะ
ไม่รู้ใครจะเคยเป็นกันไหม ไอ้ประเภทที่เปิดหน้ากระดาษออกมาแล้วคิดไม่ออก ไม่สิคิดออกแต่พอเขียนออกมาแล้วมันไม่ได้ มันไม่ใช่ มันไม่สนุก ไม่มีอารมณ์เอาเสียเลย เขียนๆแก้ๆไปก็ไม่ถึงไหน ไปๆมาๆพาลนึกเซ็งกับมันและไม่ยอมเขียน พร้อมๆกับความรู้สึกดำดิ่งประเภทย้ำคิดย้ำทำ เฟลและด่าตัวเองอยู่นั่น.อ่า..เยอะแยะแฮะ (ฮ่าๆ)แต่มันก็ความจริงแหละ ที่ปุ้ยหายไปเพราะมันออกแนวอึนๆตันๆจริงๆเปิดดูทีไรก็คิดไม่ออกและพาลจะนอยไปเรื่อย
ยังไงก็ต้องขอโทษทุกคนจริงๆด้วยคะที่ช้าไปขนาดนี้ แล้วก็ขอบคุณคุณ ISHIYA ที่ออกมาพูดด้วย บอกตามตรงว่าอ่านแล้วไม่ได้โกรธเลยคะ จริงๆอ่านแล้วรู้สึกเห็นด้วยตามที่บอกทกอย่างเลย เพราะไอ้เรามันก็เลทได้น่ากระซวกจริงๆ คอมเมนต์ครั้งนี้เหมือนเป็นการเตือนสติและกระตุ้นปุ้ยได้อย่างดีเลยคะ ทำให้รู้สึกว่าต้องพยายามมากกว่านี้ เพราะมีคนรออยู่และสัญญาไว้แล้ว เราไม่ชอบคนผิดสัญญาคนอื่นก็เหมือนกัน ขอบคุณคุณ ISHIYAมากเลยนะคะ ที่ทำให้ปุ้ยกลับมามีแรงฮึดอีดครั้ง ขอบคุณมากจริงๆรวมถึงทุกคนที่แวะเข้ามาทวงกันด้วย (เหอๆ)เพราะงั้นเค้ามาสามตอนรวดชาบูกลิ่นธูปแล้วเน้ออออ ฮ่าๆ ยังไงก็จะพยายามอัพให้เต็มที่อย่างที่บอกไปนะคะ แต่เรื่องกำหนดการนี่แอบเสียวสันหลังวาบๆ แต่ก็จะพยายามให้ถึงที่สุดจริงๆค่ะ
ปล.ตอนนี้ข้าพเจ้ายังอยู่บนดอยอยู่เลยยังไม่ได้กลับกทม.เวลาจะใช้เน็ตทีก็ต้องไปที่ร้านเพราะงั้นอาจจะมาอัพได้ไม่บ่อย แต่จะมาทีละหลายตอนคะ :m13:
ปล.บ้านเค้าหนาวมากกกกกกกกกกกกกกกกก o21
-
ในที่สุดพี่ก็มาต่อจนได้ ดีใจนะ ที่พี่ยังไม่ลืมแบดกายยังไม่ลืมนักอ่านที่รอคอย ถึงแม้พี่จะไม่ได้มาตามสัญญาก็ตามแต่พี่ก็ยังมา
ฮ้าา...ในที่สุดพี่โตก็รู้ความจริงสักที ดราม่าเข้าไป นี่แหละความจริง
-
อ่านจบอีกที เมื่อกี้ขอโทษที่ปาดนะคะ :z3: (/ฮาราคีรีตัวเอง)
เราไม่รู้สึกสงสารน้องเนมเท่าไหร่ เพราะสงสารพี่โตมากกว่าคงเสียความรู้สึกไม่น้อย
แล้วไอ้เหตุผลที่เนมพูดออกมา ถ้าเราเป็นพี่โตเราจะกระซวกไส้น้องเนมเอาออกมาล้างน้ำเกลือซะให้เข็ด
เพราะสำหรับเรา(เน้นสำหรับเรา)มันเป็นเหตุผลที่อ่อนไปฟังไม่ค่อยจะขึ้น นึกแล้วของขึ้นลากไส้น้องออกมาล้างน้ำเกลืออีกรอบ555
รออ่านตอนต่อไปขอบคนเขียนมากค่ะ เรานั่งอ่านรวดเดียวจบเลยยอมรับว่าตอนแรกเห็นชื่อแล้วไม่กล้าจะอ่านแต่พออ่านแล้วนอนสต็อปมากๆค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ถ้าบอกเป็ดได้ทีละ10ตัวนี่ทำไปแล้ววว 555
พล๊อตแปลกมากเลยอ่ะ แอบกลัวไม่กล้าอ่าน
แต่พออ่านจริงๆบรรยายดีมากเลยอ่ะ สงสารเนมเลย
สู้ๆนะ เราจะตามอ่านให้จบเลยยยย o13
-
เป็นสามตอนที่ทำให้ใจร้องไห้มากที่สุดเลย :monkeysad:
บีบคั้นอารมณ์สุดๆ คิดแล้วว่าความลับไม่มีในโลก แต่พี่โตมารู้เองแบบนี้ เจ็บยิ่งกว่าอีก :m15:
เนมเอ๋ย จะทำยังไงต่อไปล่ะลูก เรียนผูกต้องเรียนแก้เอง แต่ว่า...ยังก็เงื่อนตายอย่างนั้นแน่ะ จะแก้ได้มั้ยเนี่ย :z3:
-
ดราม่ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แทบจะอ่านต่อไม่ไหว
สงสารพี่โต ไม่สงสารเนมเลย
ออกสมด้วยซ้ำไป มันบีบดีจริงๆๆ
นี้ละไม่ฟังไม่ถามไม่อะไรก่อน เพราะความบ้าฟุ้งซ่านคิดไปเอง
เกิดเรื่องโคตรๆๆๆๆๆๆๆเห่แบบนี้เรยไง
สงสารพี่โตวะ คงสุดจะทนต้องมาเจอคนรักหักหลังแบบนี้แถมโดนด่าอีก ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ
ตอนต่อไปมาไวไวอีกได้ไหมแทบจะรอไม่ไหว แต่ตอนนี้จัดหลังมาก3เรปได้ 555++
-
กลับมาพร้อมมาม่าชามโต
และพี่โตบทโหดก็รีเทิร์น อ๊ากกก ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆไปโดยเร็ว
-
ดีใจที่คนแต่งมาต่อแล้ว :mc4:
สงสารเนมนะ ไม่รู้สิมันเป็นภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก :เฮ้อ:
-
พูดได้คำเดียวว่า จุก
-
ดราม่ามาสถิตย์...
เป็นอีกคนที่เข้าเล้าทุกวันค่ะ แต่ไม่ค่อยนับวันเท่าไหร่ว่าเรื่องไหนจะมาวันไหน เข้ามันทุกวันเจอวันไหนก็อ่านวันนั้นแหละ
แต่เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยตกไปจาก2หน้าแรกเท่าไหร่ ทั้งๆที่ยังไม่ได้มาอัพตั้งนาน แปลว่าคนอ่านทวงเยอะจริงนะเนี่ย-w- เข้าใจอารมณ์คนแต่งค่ะ ตัวเองก็เคยแต่งนิยายแล้วไปต่อไปถูกเหมือนกัน แต่ก็ยังดีนะที่พี่กลับมาต่อให้ ดีกว่าเราที่สุดท้ายก็สู้ไม่ไหวต้องขอโทษคนอ่านแล้วลบเรื่องทิ้งไปเลย
สู้ๆค่ะ ยังไงก็รอค่ะเรื่องนี้
-
สงสารน้องเนม สงสารพี่โต :เฮ้อ:
ตอนต่อไป คงได้สงสารน้องเนมมากกว่านี้แน่ๆ ไม่รู้ว่าน้องเนมจะผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้อย่างไร สู้ๆ น้องเนม :เฮ้อ:
-
สามตอนรวด !!!!!!!
ตอนเปิดหน้าเว็บมาแอบตกใจเบาๆ คิดว่าตาฝาด ฮ่าาาาาาาา
สนุกสมการรอคอยเลยค่ะ สามตอนนี้
ทำให้รู้สึกว่าบทละคร เริ่มแย้มปมชัดๆ กับเริ่มมีกลิ่นดราม่าลอยมาเตะจมูกอย่างแรงเลยค่ะ
แอบอยากบอกว่าตอนก่อนๆมันเอื่อยๆ แบบว่าแย้มแล้วแย้มอีกไม่เห็นซะที แอบเซ็งแทนน้องเนมนิดๆ 555
แต่พอออกสามตอนนี้สุดยอดมากค่ะ เหมือนก้าวเท้าก้าวใหญ่ๆผ่านอะไรซักอย่างไป ฮ่าา
ยังรอคอยตอนต่อไปแบบไร้จุดหมายได้ไหมคะ
ไม่อยากเร่งคนแต่งเพราะกลัวว่าจะเป็นการเค้นออกมามากว่าการเขียนอย่างธรรมชาติ
แต่ว่าก็ยังรอคอยแบบนี้ไปเรื่อย แต่อย่าให้รอเก้อน้าาาาา
จากรอบที่แล้วเดือนครึ่งนี่สุดยอดเลยค้า รอจนไม่กล้ารอ ไม่กล้าเร่ง
แต่พอเห็นคนแต่งกลับมาเขียนต่อก็ดีใจมากๆเลยค่ะ
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ >M<
-
อ่านได้สะใจมากสามตอนรวดอย่างยาว
เฮ้อเนมสมควรโดนแบบนี้แล้วล่ะ แกมันไอ้คนทรยศ
พยายามเข้าใจเหตุผลและภาวะกดดันตอนที่เนมรับปากเป็นสายนะ
แต่รับไม่ได้อ่ะ ที่สำคัญเรื่องนี้คงมาม่าอีกนาน
+1ค่ะ
-
ร้องไห้เลยคะอึดอัดบีบคั้นหัวใจหายใจไม่ออกบอกไม่ถูกคือคนทรยศย่อมได้รับผลของมันแต่
กับกรณีนี้เลือกข้างอยู่ไม่ได้เลยรักเนมสงสารเนมแต่ความรู้สึกของพี่โตก็ทรมาน
จริงๆสาเหตุมาจากที่ไม่เข้าใจกันเนมไม่เคยเข้าใจหรือไว้ใจพี่โตไม่เคยมองพี่โตในทางที่ดีเลย
เหมือนที่พี่โตพูดนั่นแหละ ฮร่ืออออออออออ เจ็บปวดอะ หายใจไม่ออก ฮรื่ออออิออ
สรุปจากใจที่เราได้อ่านความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย เราสงสารพี่โต ไม่ได้อยากจะทำแถมต้องมาเจอคนรักหักหลังทั้งๆที่ทำก็เพื่อคนที่ตัวเองรัก
แถมต้องมารับรู้เรื่องการทรยศของคนรักเองกับหู สงสารอะพี่โตตตตตตตอย่าโกรธน้องมันนานนะ อินังพัศดีมันวางแผนไว้ ไม่งั้นมันจะให้พี่โตตามไปแอบฟังได้หรอ ปล.ก็เดาไปทั่ว 555
ขอบคุณนะคะที่มาต่อรอมานานแต่คุ้มค่า
-
ยิ่งกว่าระเบิดนิวเคลียร์ที่ฮิโรชิมา :z3:
ส่งผลกระทบรุนแรง ณ ตอนนั้น แถมยังส่งผลระยะยาววววววว
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การโกหกไม่เคยให้ความสุข ให้ผลดีกับใครทั้งสิ้น
ต่อให้คิดว่า โกหกไว้เพื่อคนที่รัก เพราะหวังดีต่างๆ นานา สุดท้ายมันก็โกหกเหมือนกัน
และตอนจบมันก้คือสิ่งที่หนูเนมกำลังเป็นอยู่ตอนนี้
ผลของการโกหก หลอกลวง มันกำลังย้อนกับมาทำร้ายตัวเอง ทำร้ายทุกคน
ทำร้ายแม้กระทั่งคนที่บอกว่ารัก บอกว่าทำเพื่อคนๆ นั้น
แล้วจะโกหกันไปทำไม
อยากกอดหนูเนมแน่น :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปนะเนม
-
จำไม่ได้ ว่าดราม่ามาตั้งแต่ตอนไหน
ณ นาว ยังคงดราม่ากันต่อไป มีแต่จะหนักขึ้นน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:o12: :o12: วิ่งไปทำใจ
-
สงสารโต โตคงจะเจ็บปวดมากนะนั่น
-
สงสารเนม
-
ทั้งเจ็บและจุก!!
ร้องไห้ประหนึ่งเป็นไอ้เนมเสียเอง
ทรมานชะมัดเลยค่ะกับมาม่าชามนี้!!
ไม่อยากให้สองคนนี้ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้เลย
อยากให้สองคนเข้าใจกัน
อยู่ด้วยกัน จะข้างในข้างนอกก็ขอให้อยู่ด้วยกันก็พอ ไม่ใช่หรอ?
สามตอนรวดจุใจเลยค่ะ
ร้องไห้แบบไม่อายคนข้างๆเลย 55
รอตอนตอ่ๆไปนะคะ มาไวๆเถอะ
ปล.จบแฮปปี้ใช่มั๊ยอ่ะ! เค้าลุ้นจนเยี่ยวเหนียวล่ะเนี่ย~
-
โอ้ย เนม ก็ไม่ได้เป็นคนบอกนิ
แค่บอกสถานที่ส่งของ ... แต่ไม่ได้บอกแผนการ
แต่อย่างว่า เรื่องนี้ยังกล้าบอก แล้วอีกหน่อยจะไม่กล้าบอกได้ไง
แต่สงสารเนมอ่ะ แงแงแงแงแง
-
สุดยอดดดดดดด...ปวดตับอย่างเเรงงงงงง สมกับการรอคอยมาก ๆๆๆๆ
อ่าน 3 ตอนนี้เเล้ว ไม่รู้ว่าจะสงสารใครกันดี เเต่ก็สงสารพี่โตที่สุด เพราะเหมือนกับถูกคนที่เรารักหักหลัง
น้องเนมก็น่าสงสาร เพราะทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบเเท้ ๆ
ก็ภาวนาให้มาม่าผ่านไปเร็ว ๆ เเล้วกัน เพราะอ่านมาม่ามาก ๆๆๆ เเละปวดตับอย่างเเรง
รอตอนต่อไปของน้องปุ้ยจ๊ะ...
-
สงสารทั้งคู่
เรื่องมันเกิดจากการคิดไปเองทั้งนั้นอ่ะ
สงสารพี่โตอ่ะ โดนหักหลังทั้งทีหวังดีกับเนม
แต่เนมก็ทำไมเพราะไม่อยากให้พี่โตทำผิด
แต่กลายว่าพี่โตเข้าใจเป็นอย่างงั้น
ฮือออออออออออ อย่าโกรธน้องเนมนานน่ะ
-
ดีใจที่ได้อ่านสามตอนยาวๆ
แต่เสียใจและปวดใจแทนทุกๆคน
เครียด!!!!!!
-
พูดไม่ออก.. o6
อ่านแล้วหมดแรงเลย
-
:pighaun: :monkeysad:มาต่อเหอะ แล้วเอาตอนเข้าใจกนมาได้แล้ว. มาม่าไม่แซบ :monkeysad: :m15:
-
มันช่างเป็นสามตอนที่บีบตับมาก
อ่านไปน้ำตาจะไหลไป สงสารพี่โตอ่ะ :impress3:
(เหมือนจะจิตนิดๆที่เราไม่สงสารเนมเลย) o18
-
สามวันกับการอ่านเรื่องนี้ อยากบอกว่า ติดมาก และชอบความซับซ้อน และหลากปมที่ยัดๆเข้ามา
ช่างน่าติดตามเหลือเกิน ....
ดีใจมากที่มาต่อตอนใหม่ด้วย แต่ตอนสุดท้ายที่จบลง ขอบอกว่าทำเอาน้ำตาร่วง มันจะดราม่ามากขนาดไหนเนี่ย ฮือ.... ส่งสารเนม แต่ก็เข้าใจโตนะ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ
ให้กำลังใจนักเขียนนะคะ เราเข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร เพราะเราก็เป็น (ฮา)
บางครั้งคนแต่งเองก็มีอะไรรุมเร้าหลายเรื่อง ทั้งเรื่องเรียนเรื่องงาน การดำเนินชีวิต จนไม่มีเวลาบ้าง ยิ่งถ้าห่างอะไรไปนานๆ มันจะต่อไม่ติด ก็มี แต่อยากให้กำลังใจให้สู้ๆ ต่อไป และอยากให้รับรู้ไว้ว่ามีคนที่ยังรออยู่เสมอ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ เรื่องนี้ค่ะ
-
เสียน้ำตาให้ตอนนี้เลยนะเนี่ย สงสารเนม แต่ก็เข้าใจโต แต่ก็สงสารเนมตอนที่ขอพี่โตเช็ดขา
อะไรจะดราม่าขนาดนั้น คำพูดช่างปวดตับ โอ๊ยยยยยย
มาม่าชามเบ้อเริ่ม
ต่อไปจะเล่นบทนายหัวโต กับโสรเนม หรือเนี่ย แอร๊ยยยยยยยย
เอิ้กกกกกกกกกกกกก
-
พอกลับมาก็บีบหัวใจคนอ่านซ้าาาาาาา
พูดอะไรไม่ออกเลย
มันหน่วงในอกสุด
เฮ้อ~ :o12:
-
ในที่สุดก็มาต่อ....แต..
โครตปวดใจเลยอ่ะ..... :m15:
แบบว่า สงสารเนมมาก สงสารพี่โตด้วย
และไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
ฮือๆๆ อย่าหายไปนานนะค่ะ อารมณ์มันค้างงงง
:กอด1: :L2:
-
เย้! ได้อ่านแล้ว แต่ว่า มาคราวนี้พร้อมมาม่าบิ๊กแพคทั้งลังเลยนะเนี่ย ฮืออ :sad11:
สงสารทั้งเนม สงสารทั้งพี่โต แต่ตอนนี้แอบสงสารพี่โตมากกว่านิดนึงนะ บีบหัวใจมากกกก
-
มาคอมเม้นท์ ตอนที่ 1-28
รู้สึกว่าโคตรสงสารเนม อะ โดนหลอกใช้เป็นตัวหมากในกระดานตัวนึง :m15:
พี่กันต์ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนดี แต่พออ่านตอน 28 แม่(ง) หลอกเนมให้เชื่อ วางแผนอะไรว่ะ :angry2: :angry2:
ส่วนเมฆช่างมัน
ปล.เราเกลียดการถูกทรยศ +หลอกใช้ จากคนที่เราเชื่อใจ ที่สุดเพราะมันเจ็บ เหมือนว่าเรายอมทำทุกอย่างเพื่อเขาแต่
เขากลับทรยศเรา ทำลายความเชื่อใจ
-
อ่านตอนที่ 34 แล้วไม่ไหว ต้องเม้นท์!!
ทำใจไม่ด้ายยยยย ไอ้กันต์ ชั่วทราม ทำกับวิทย์ (ชื่อเขียนไงวะ) ได้ไง :serius2:
วิทย์น่าจะเอามีดจ้วงกันต์ กับเมฆให้ตายคาที่แม่(ง)เลย :fire: :m31:
-
เม้นท์ตอนที่ 38หรือ 39 ไม่รู้
อ้ากกก มีฉากหวานนิดๆมาจนได้ พี่โตคงจะหลงรักเนมเข้าแล้ว ยังอยากเอามีดหมอจ้วงพี่กันต์กับเมฆอยู่ให้มันไปรักกันที่นรกไป
อ่านมาจนถึงบัดนี้พึ่งนึกได้ว่า ข้าพเจ้าก็มีเพื่อนชายชื่อเนม แต่มันเป็นกระเทย = = ร่างนี้บางยิ่งกว่าผู้หญิง(อย่างชั้น)อีก !! ชิ
-
:impress2:
ตื่นตาตื่นใจ ไม่เคยอ่านแนวนี้เลย
-
อ้ากก อ่านแล้วกดดัน :z3: :z3:
-
ข้า เจ้า มีความ ปลื้ม ปิติ อย่างยิ่ง เจ้า คะ o13
-
:z3:
อ่านถึงตอนที่ 11 แล้ว สงสารน้องเนมอะ
-
ตอนนี้อ่านถึงตอนที่ 53
อ่านแล้วยิ่งซับซ้อน
เชียร์วิทย์กับเมฆ กันย์ไปตายที่ไหนก็ไปหาเรื่องตลอด
-
อ้ากกกกกกกก สงสารพี่โต TT
ฮือออ มาม่าถ้วยเบ่ิอเริ่ม เนมเอ้ยยยย
เครียดดดดดด
-
:m15:
น้องเนมของเจ๊น่าสงสารไปไหนเนี่ย
-
อ่านแล้วจุกอ่ะ ความเชื่อใจกลับมายากนะเนี่ยะ เฮ้อออ จะจบแฮปปี้มั้ยเนี่ยะเรื่องนี้
-
:z3:
น้องเนมจะจัดการพี่โตจริงอะ
-
มาม่าชามใหญ่... :sad4:
สงสารน้องเนม
-
พี่โตไปแอบร้องไห้เสียใจอยู่ซักมุมแน่ๆ
-
ตามอ่านเรื่องนี้มาพักใหญ่แล้วค่ะ แต่เพิ่งได้สมัครสมาชิก
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
แต่อ่านสามตอนหลังแล้วปวดตับอย่างแรง ฮือ...
มองไม่เห็นทางว่ามันจะจบแฮปปี้ได้ยังไง
หวังว่าคนเขีบนคงไม่ใจร้ายนะ คนอ่านเสียน้ำตาไปเป็นกะละมังแล้ว
:sad4:
-
ตามทันแล้วววว> < นั่งอ่านสามวันเต็มๆ :really2:
สนุกมากๆเลยค่ะ^^ กำลังอินมากกกกอ่านแล้วเครียดกว่าสอบอีก= ="
-
:sad11:
บีบคั้นดีเหลือเกิน...น่าเห็นใจทุกคน จนไม่รู้จะสงสารใครดี
สรุปว่าสงสารคนอ่าน :laugh:
-
มาแล้วๆ ดีใจมาก แต่ก็ขอนั่งทำใจพักใหญ่ๆ ก่อนอ่าน
สงสารโตมาก จริงๆ คงทั้งรัก ทั้งแค้น ความรู้สึกหลายอย่างปนเป กันไปหมด
ก็เนม มันเด็กอ่ะ การทรยศต่อคนรัก เป็นสิ่งที่รุนแรงจริงๆ
มาต่อเร็วๆ นะคะ :m15:
ถึงจะรู้สึก อ่านแล้วหนักใจ ปวดใจ แต่ก็อยากอ่านจริงๆ
ปล. แอบอินความรู้สึกพี่โต น้ำตาไหลเลย
-
ThankS
-
มาได้แล้ว ไรเตอร์ปีนี้น้องเนมจะจบป่าวหว่า
-
:กอด1: เย้ๆกลับมาแล้ว :กอด1: แถมมาต่อแบบยาวววววววววววววให้คนอ่านได้ :a5:
หง่ะ...ไหงมันดราม่าซะ :serius2: ยิ่งอ่านยิ่งกดดันและเครียดตามเนมมากเลยอะ
ยิ่งรักแรงเกลียดแรงแบบพี่โต...นึสภาพเนมไม่ออกเลยอะ.... :z3:
-
Improbable : 31 ความแตก
"เนม..นี่มึงกับพี่โตยังเป็นเหมือนเดิมกันอยู่ใช่ไหม?"คำถามสั้นๆดังมาจากเมฆ คำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินทำให้ไอ้เนมเลิกคิ้ว หันหน้ามาสบตาคนพูดซึ่งเต็มไปด้วยความสงสัย
"อะไรคือเหมือนเดิม?"ผมออกปากถาม
"ก็แบบ...รักกันเหมือนเดิมงี้"เมฆมันว่า พลางเกาหัวแกรกๆด้วยสีหน้าลำบากใจไม่น้อย"กูพูดไม่ถูก..แต่ กูเห็นว่ามันไม่เหมือนเดิม"
"แล้วมันต่างจากเดิมตรงไหน?"
"ก็...กูดูว่ามันผิดปกติ"เมฆมันบ่น พร้อมกับร้องจิ๊กจั๊กในลำคอ แต่คำตอบนั้นทำให้ผมขยับยิ้ม พลางทอดมองไปยังแผ่นหลังของคนที่ตนเองเคยคุ้นซึ่งกำลังนั่ง คุยอยู่กับพี่วิทย์ พี่กันย์และบรรดาหัวโจกในแดนสิบสอง คำถามของเมฆและแววตาสงสัยของมันเป็นเหมือนอะไรสักอย่างที่ทิ่มแทงเข้ามาในจิตใจ..
"แล้ว..พวกเราเคยมีความสัมพันธ์อะไรที่มันปกติกับเขาด้วยเหรอ?"ไม่รู้เพราะต้องการประชด เพราะเจ็บ..เจ็บจริงๆหรือต้องการระบายอะไรออกไป ผมถึงได้พูดแบบนั้น ออกปากตอบคำมันด้วยรอยยิ้มเฉยชาทั้งที่หัวใจเจ็บแปลบ เจ็บร้าว ทั้งร่างกาย ทั้งหัวใจและกระทั่งลมหายใจเข้าออก
แต่..คำตอบของผมก็ไม่ได้ผิดหรอก
เพราะพวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรที่มัน"ปกติ"ไม่ใช่แค่ผมกับพี่โตในตอนนี้ แต่หมายถึงในอดีตก็ด้วย และ..หมายถึงทุกคนด้วย
การกระทำของพวกเรา มันมีส่วนไหนที่เข้าข่ายคนปกติ?
ถ้าปกติจะฆ่าคนเหรอ ถ้าเป็นคนดีเหมือนคนอื่นๆเขาจะต้องมาอยู่ในคุกเหรอ? ถ้าปกติจะมารักผู้ชายด้วยกันงั้นเหรอ? และถ้าปกติ...จะทำแบบนี้กับคนรักของตัวเองได้ยังไง?
"ยิ่งมึงพูดแบบนี้ กูยิ่งคิดว่ามึงมีอะไรในใจ ทำไมเหรอ?หรือยังโกรธที่พี่โตไม่บอกมึงเรื่องนี้"
"เปล่า"ผมเอ่ยปากปฏิเสธสั้นๆพลางส่ายหน้า ริมฝีปากบิดขึ้นเป็นรอยยิ้ม ไม่รู้จะตอบ ไม่รู้จะพูดอย่างไร กับเรื่องที่เกิดขึ้น..
ผมมองภาพตรงหน้า คู้เข่าเข้ามากอดแน่นพลางหลับตาลงช้าๆ ยามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมากเงียบๆ..
หลังจากวันนั้น ทั้งที่คิดว่าความจะแตก ทั้งที่คิดว่าจะต้องเจอกับสายตาโกรธแค้น ผิดหวังหรือมาดร้ายจากบรรดานักโทษคนอื่นในเรือนจำ ไอ้เนมคิดจินตนาการถึงสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่ตัวเองต้องพบเจอ กระทั่งถูกรุมทำร้าย ถูกรังควานหรือเข่นฆ่า..แต่เปล่า...มันไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะทุกอย่างยังคงเป้นปกติ ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีรู้ว่าผมไปทำอะไรแบบไหนไว้
พี่โตไม่พูดอะไร พี่โตไม่บอกใคร พี่โตยังคงนิ่ง..เงียบ ทำทุกอย่างเหมือนเช่นเคย ไม่แม้กระทั่งจะแสดงออกว่าโกรธหรืออะไรกับผมด้วยซ้ำ
ทุกอย่างเหมือนเดิม...เหมือนเดิม แต่ก็เป้นอย่างที่เมฆบอก คือมันไม่เหมือนเดิม
พี่โตอาจจะไม่แสดงออกถึงความโกระเคือง ผิดหวังเสียใจแทบคลั่งอย่างที่เป็นเมื่อวันนั้นอีก ไม่โกรธ ไม่ลงไม้ลงมือหรือทำอะไรโจ่งแจ้ง ยังคงอยู่ที่นี่ ยังคงให้ผมอยู่ข้างกาย ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อครั้งที่ผมกับเขายัง"รัก"กันอยู่..ไม่สิ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ผมกับพี่โตยังรักกัน พี่โตไม่ได้บอกว่าเกลียด พี่โตไม่ได้บอกว่าชิงชัง ไม่ได้ถอยห่างไม่ได้เลิกรัก...แต่การถูกทอดทิ้ง ถูกด่าว่า ทำร้ายถูกเกลียดชังไม่รักไปมันยังจะดีเสียกว่า..
เรายังคงรักกัน..แต่...ก็ยังคงเกลียดกัน พี่โตไม่ได้บอกว่าไม่รัก แต่พี่โตบอกว้าผิดหวัง..เสียใจ และเกลียดชังพฤติกรรมแบบนี้ของผม คนสองหน้า คนโกหก คนทรยศที่ไม่เคยมองแง่ดีของคนอื่น ไม่เคยสนใจคนอื่น สนใจแต่ตัวเอง มีแค่ตัวเอง ร่ำไป พี่โตทำอย่างที่บอกคือไม่ทอดทิ้ง ไม่ได้ทิ้ง แต่ก็ไม่ได้รัก...หรือบางทีอาจจะรัก แต่รักนั้นมีควาเกลียดชังและความผิดหวังจากการถูกทรยศเคลือบแฝงอยู่ทุกๆการกระทำ..
ไม่โกรธเกลียดทำร้ายแต่เฉยชา..ความเย็นชาของคนรักกำลังทำให้ผมเป็นบ้า..
ตั้งแต่วันนั้น แม้จะอยู่ข้างๆแต่อ้อมกอดอุ่น ฝ่ามือที่ลูบหัวปลุกปลอบรักใคร่ผมอย่างอ่อนโยน รอยยิ้ม..และแววตาอ่อนหวาน ห่วงหานั้นกลับจางหายไปราวกับไม่ปรากฏ..ยังคงอยู่ข้างๆแต่ไม่ได้มองมาด้วยความรัก ไม่จ้องมองมาตรงๆแต่มีเพียงสายตาเหลือบแล และคำพูดบาดหู ไม่ต่างอะไรกับสภาพของคู่รักที่ใกล้จะเลิกรา เพราะมันไม่มีความรู้สึกอื่นใดมอบให้กันนอกจากความเฉยชา..มองผ่าน ไม่สนใจราวกับไม่มีตัวตน และกำลังแข่งกันทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายเพื่อให้ทนไม่ไหวไปเรื่อยๆ..
...ไม่ได้ทอดทิ้ง ไม่ได้เลิกรัก แต่กลับทำเหมือนไม่รัก ไม่สนใจกันอีกแล้ว..
สิ่งที่ผมได้รับ ไม่รู้จะบอกว่าสาสมแล้ว...สมควรแล้ว หรือจะให้นั่งโศกเศร้าทุกข์ทรมารกับมันดี ผมไม่รู้ วันๆก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของพี่โตไปเงียบๆไม่หือไม่อือไม่โวยวายอะไร ไม่ใช่ไม่รู้สึก แต่เพราะรู้ ว่าต่อให้โวยวายไปมันก็เท่านั้น และบัดนี้เหมือนกับว่าคำสั่ง คำถากถางที่ได้รับจะเป็นเพียงทางเดียวที่ทำให้ผมได้ยินเสียงของพี่โต ได้คุยกันสั้นๆได้ยินเสียงนั้นเอ่ยเรียกชื่อผม แม้ความนัยน์จะไม่ใช่เรื่องดี แต่ก็ยังดี...ดีกว่าต้องถูกมองเมินไม่เห็นในสายตา...
ความเฉยชานี้คือการลงโทษ คำถากถางนี้คือการประณาม และอ้อมกอดที่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความรักนี้คือการทรมารให้ตายทั้งเป็น
ในสายตาคนอื่นจะเป็นอย่างไรไม่รู้ จะมองว่าเรายังรักกันดี หรือจะมองว่าผมกับพี่โตแปลกไปจนต้องออกปากถามเหมือนเมฆผมก็ไม่ทราบ..รู้แต่เพียงว่ามันเป็นโทษที่สาสมแล้วสำหรับตัวเอง..ไม่สิ จะบอกว่าน้อยไปก็ยังได้..
โทษของคนทรยศ..
"เมฆ..."ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหัวเข่าตัวเอง สะดุ้งเล็กๆเมื่อพบว่าเมฆมันกำลังจ้องมองตัวเองอยู่เงียบๆก่อนแล้ว แววตาวาวๆแสดงความสงสัยของคนตรงหน้าทำให้ผมหรุบตาเมินไปเสีย พยายามจะไม่ให้นัยน์ตาผ่าวร้อนและปวดระบมคลายจะร้องไห้ให้มันได้เห็น..
"มีอะไร?"แววตาของมันจริงจัง สายตาที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความใคร่ครวญ เหมือนกำลังจะรอให้ถามอะไรบางอย่าง..
"ตอนที่มึง...ทรยศพี่วิทย์..มึงรู้สึกยังไง"ผมเอ่ยถามออกไปสั้นๆ จะด้วยความหวั่นไหวหรือหวาดกลัวอะไรก็ไม่รู้ แต่นั่นทำให้คนฟังนิ่ง...เงียบไปอย่างไม่เคยเป็น ทั้งนัยน์ตาที่ค่อยหรุบลงช้าๆยามนึกถึงอดีต
"ถามทำไม หรือมึงไปทำอะไรให้พี่โตมันเกลียดเข้า"คำถามจี้ใจทำให้ผมหน้านิ่ว...ปวดจี๊ดขึ้นมาทันควัน..
"กู...แค่อยากรู้..."ผมงึมงัมตอบไปสั้นๆก่อนจะถอนหายใจเฮือก "ที่จริง...วันนั้นได้คุยกับพี่กันย์.."
"ทำไม?"เมฆเลิกคิ้ว สีหน้าเคร่งขึนเมื่อได้ยินชื่อนั้น...
ผมมองหน้ามันเงียบๆ สีหน้าและแววตาของเมฆมีเพียงกระด้างขึ้น ไม่ได้แฝงแววอาลัยรักใคร่เช่นที่ผ่านมา บางที...อาจจะบอกได้ว่า"หัวใจ"ของมันไม่มีพี่กันย์อยู่อีกแล้วจริงๆ
ใจดวงนี้อาจจะถูกความเกลียดชังครอบงำไปแล้ว ถึงได้ทำแบบนั้นกับพี่ชายสุดที่รักของตัวเอง..
แต่...คนอย่างผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกหรือกล่าวว่าการกระทำของเมฆ เพราะที่ตัวเองทำลงไปมันมากกว่าด้วยซ้ำ
"ทำไมมึงถึงทำแบบนั้น"คำถามของผมทำให้มันนิ่วหน้า เมฆสุดหายใจลึก ก่อนจะหัวเราะออกมาขื่นๆ
"กูก็ไม่รู้.."ริมฝีปากของคนพูดยกรอยยิ้มคบ้ายขบขัน"กูไม่ใช่คนฉลาดที่จะมานั่งคิดว่าต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ แต่กูผิดหวัง..กูเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ ที่ถูก"พี่"ตัวเองหลอกครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำไปซ้ำมา กูไม่รุ้ว่าพี่กันย์รักกูจริงรึเปล่า ต่อหน้าก็ยิ้มและทำเป็นรักกูนักหนา แต่ลับหลังกูกลับทำแบบนั้นกับกู.."
"เรื่องอะไร?"
"อ้อ...มึงคงยังไม่รู้"เมฆฟังคำถามของผมแล้วกระตุกยิ้มขึ้นมาวูบหนึ่ง"แต่ไม่รู้ก็ดีแล้ว กูให้อภัยไม่ได้หรอก ถึงกูจะไม่ได้แค้นอย่างที่เคยเป็น แต่..จะให้กลับมาไว้ใจน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก"
"ผลของความแค้นมันเล่นงานกูสาหัสปางตายแค่ไหน ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว แค่ที่ผ่านมาก็มากเกินพอ ที่มึงถามว่าตอทำแบบนั้นรู้สึกแบบไหน..จะให้กูรู้สึกยังไงได้ล่ะ"คนถูกถามเอ่ยเสียงขื่น นัยน์ตาเบือนไปมองคนที่กำลังคุยกับพี่โตอยู่ สีหน้าและแววตาที่มองไปยังพี่วิทย์นั้นแฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลาย"กูโกรธ...โกรธจนแทบคลั่ง..ทั้งที่กูรัก..รักและยอมทำทุกอย่างก็ยังมองกูเป็นของเล่น ทรยศความรักความเชื่อใจของกู....ตอนนั้น ไม่ว่ากูรักมันมากแค่ไหน กูก็โกรธ เกลียดมันมากนับร้อยเท่าพันเท่า.."
....รัก....แต่ก็เกลียด...
รัก...ยังคงรักและยังคงรู้สึกแบบนั้น แต่ความโกรธเกลียดที่ปะทุขึ้นมาในใจก็ไม่อาจหยุดลงไปได้..
"มาจนถึงตอนนี้กูยังแปลกใจเลยที่พี่วิทย์แม่งปล่อยมันไปได้ยังไง"เมฆถอนหายใจเฮือกพลางก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเอง สีหน้าว้าวุ่นเพราะตะกอนฝุ่นเถ้าของอดีตที่ทิ้งตัวอยู่ในใจถูกผมกวนขึ้นมาจนขุ่นมัวอีกครั้ง"ที่กูทำ...ที่กูทรยศ ทำให้มันแทบจำตายไปแล้ว กูทำแบบนั้นแต่สุดท้ายก็ยังไม่ยอมเอาเรื่อง ทำเฉย..กระทั่งตอนที่กลับมาคบกันก็ยังทำเหมือนกูเป็นแก้วใสๆไม่กล้าบีบแรงไป ไม่กล้าทำอะไรอีก..เหมือนเทิดทูนกูไว้บนหัว.."
"กูไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น..ไม่รู้ว่าพี่วิทย์จะรู้สึกยังไงกับเรื่องที่กูทำ..แต่คนแบบนั้นน่ะมันบ้า..."เมฆมันว่าพลางหัวเราะขื่นๆทั้งขบขันหากแฝงความรักใคร่เต็มเปี่ยมในน้ำเสียง กระทั่งแววตา...ที่มองไปยังร่างของพี่วิทย์ก็ยังเต็มไปด้วยความรัก "ลืมที่กูทำทุกอย่าง ลืมที่กูเลวใส่มันทุกเรื่อง แค่เพราะว่ามันรัก...เพราะแบบนั้น...ดูต่างกับกูที่โกรธเกลียดมันตอนนั้นจนกูอดทุเรศตัวเองไม่ได้"
"ยังดีที่กูรักพี่วิทย์และพี่วิทย์มันก็ยังรักกูอยู่..."เมฆเอ่ยช้าๆ ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะแลสบผมเงียบๆ"แต่มึงรู้ไหม กับคนรักกันที่เคยทำลายความไว้วางใจที่มีให้กันแล้วน่ะ...ต่อให้จะกลับมาทำดีต่อกันแค่ไหน ต่อให้จะกลับมารักกันมากเท่าไหร่ แต่รอยแผลที่ทิ้งไว้และความเชื่อใจที่หายไป มันไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอก"คำตอบนั้นดังออกมาจากปากเมฆเบาๆพร้อมกับเจ้าตัวถอนหายใจแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทว่าใจความนั้นกลับทำให้ร่างทั้งร่างของผมนิ่งงัน..
...ถ้าทรยศกันไปครั้งหนึ่งแล้ว ความไว้วางใจ รอยแผลที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม..
นั่น...มันคืออนาคตของพี่โตกับผมรึเปล่า?
และตอนนี้ เรื่องนี้มันต่างจากอดีตที่เมฆมันเคยทำกับพี่วิทย์ตรงไหน? ผมมันก็คนทรยศ และพี่โตก็เหมือนพี่วิทย์อย่างที่เมฆมันพูด..แม้ถูกทรยศ ถูกหักหลังถูกทำลายความเชื่อใจ อาจจะยังรัก อาจจะยังมีความรู้สึกดีต่อกัน แต่รอยร้าว รอยแผลและความเชื่อใจที่หายไปไม่มีวันกลับมาผสาน...
"ไอ้เนม..."เสียงเรียกของเมฆดังขึ้นเบาๆทำให้ผมชะงัก ไอ้เนมเลิกคิ้วขึ้นช้าๆสบมองสีหน้าเคร่งของคนมองก่อนจะค่อยขยับตัว จ้องมองสีหน้าของมันเงียบๆ
"มีอะไร?"ผมถามกลับสั้นๆ
"มึงเป็นอะไรไหม..กูเห็นมึงทำหน้าเหมือนกำลังจะขาดใจตาย"คำเปรียบเปรยนั้นทำให้ผมหัวเราะหึๆ นึกอยากจะขัน แต่ใจความนั้นมันช่างตรงกับสภาพตอนนี้เสียจนขำไม่ออก..
...คงใช่...ผมกำลังจะขาดใจตาย..
ถ้าถูกทิ้ง ถ้าถูกเกลียดและให้ไปอยู่ไกลๆ ก็คงทรมารก็คงเสียใจ แต่คงน้อยกว่าการอยู่ใกล้ แต่ถูกใจร้ายใส่ทุกวันมากนัก..
หลังจากการให้เบาะแสของผม ไม่นานอาจารย์ธีระถูกสอบสวน ให้งดงานชั่วคราว ส่วนพัศดีกำลังกดดันพยายามให้ผมเผยข้อมูลแผนของพี่โตมากขึ้น และพี่โตยิ่งทำเหมือนกำลังประชด เมื่อไหร่ที่ผมถูกพัสดีเรียกตัวไป พอกลับมาเมื่อไหร่ก็จะลากผมไปประชุมหรือวางแผนทุกอย่างให้รับรู้ด้วย ทุกครั้งก็แสยะยิ้มเหมือนจะท้าทายให้ผมเอาไปบอกพัศดีอย่างที่เขาพูด..
อยากจะด่าว่างี่เง่าหรือพวกบ้า ประชดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจจะพูดอะไรออกไปได้ เพราะที่สุดแล้วมันเป็น
ความผิดของใครก็รู้ตัวเองดี..
ใครที่ทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ ใครที่ทำให้เรื่องราวมันเลวร้ายเกินจะควบคุม ก็เพราะคิดด่าตัวเองฉลาดนัก คิดว่าตัวเองดีมากมากยนักไม่ใช่หรือ จะมาคิดเสียใจตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์..
"มึงระวังพี่กันย์ไว้ด้วยนะ"เงียบไปนาน...ผมจึงเอ่ยเตือนเมฆออกมาเบาๆ นัยน์ตาจ้องมองแผ่นหลังของพี่กันย์เงียบๆ คำถามที่เคยถามเมื่อครั้งวันนั้นยังจำได้ติดหู รวมทั้งท่าทางที่เห็นยังจำได้ติดตา
"ทำไม?"
"น่าจะรู้นี่ ว่าพี่แกยังไม่ยอมหยุด"ผมตอบสั้นๆ พลางลุกขึ้นเมื่อเห็นพี่โตค่อยเดินออกมาจากกลุ่ม มองเห็นรอยยิ้มแสยะที่มุมปากของเมฆคล้ายจะขบขันไม่ก็ประชดประชัน มันมีสีหน้าหมายมาดบางอย่าง ไม่สิ คงจะรู้ดีอยู่แล้ว จากเรื่องที่ผ่านมาว่าพี่กันย์ไม่คิดจะหยุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม..
"ไปได้แล้ว"แรงกระชากไม่เบานักตรงแขนทำให้ผมสะดุ้ง ลุกขึ้นเงียบๆฝ่าเท้าค่อยก้าวเดินตามหลังพี่โตที่เดินนำออกไป ผ่านสายตาครุ่นคิดของเมฆ..อย่างที่มันบอกไปแล้วว่าพวกเรามีอะไรแปลกไปไม่เหมือนแต่ก่อน
มันเพราะอะไร เพราะอะไรกัน...
ผมเม้มปากน้อยๆ จ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนนำอยู่ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ขายังก้าวตามแผ่นหลังของพี่โตไปเงียบๆ เราสองคนไร้การพูดคุยใดๆอย่างที่ควรเป็นหรือเคยเป็น ท่าทีเฉยชาของพี่โตใช่ว่าจะไม่เคยมีใครเห็น บ่อยครั้งที่จะถูกมองด้วยสายตาสมเพช หรือจะถูกถามออกมาซึ่งหน้าว่ากำลัง"เบื่อ"และอยากให้ผมไปที่อื่น..
สำหรับนักโทษที่มีอิทธิพล มีอำนาจพอตัวอย่างพี่โตแล้ว การจะ"เลี้ยงน้อง"ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่แค่มีผมคนเดียวนั้นถือเป็นเรื่องน่าแปลกพอดูสำหรับคนอื่น นักโทษในเรือนจำที่มองว่า"เด็ก"ของตัวเองไม่ต่างกับสิ่งของ สามารถจะเอาไปแลกเปลี่ยนหรือให้ใครก็ได้ตามความพอใจ ส่วนคนอย่างผมที่อยู่ตรงนี้ก็มีหน้าที่ทำตามเท่านั้น..
แรกๆที่เข้ามาก็ยังเจอพี่โตพาไปให้คนอื่น ถึงผมจะเอาตัวรอดมาได้ แต่ก็ใช่จะลืมเรื่องนั้น และตอนนี้ ตอนที่ผมถูกสายตาคนทั่วไปมองว่าโดนเบื่อแล้ว ..จะมีคนมาคุยเพื่อขอเแลกเปลี่ยน หรือคิดจะเอาเด็กตัวเองมาแลกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
....เหมือนเรื่องๆโง่ๆงี่เง่า แต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องจริง
แม้พี่โตจะไม่คิดตอบรับหรือทำอะไรไปมากกว่านั้น แต่ผมก็รู้ว่าตอนนี้ชีวิตตัวเองกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ที่ผ่านมาผมรอดมาได้เพราะมีบารมีพี่โตคุ้มกันอยู่ตลอด จนแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าในนี้มันโหดร้ายแค่ไหน แต่ตอนนี้มันอาจจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว..
รู้ดีว่าที่พี่โตทำแบบนี้กับผมตัวเขาก็ใช่จะมีความสุข เช่นเดียวกับผมที่ไม่มีความสุข แต่จะให้ทำอย่างไร ความเชื่อใจหมดลงไปแล้ว ความรักที่มีอยู่แทบจะถูกความโกรธเกลียดเผาไหม้ลงไปหมด ที่ทำได้ก็มีแค่นี้ ทำแบบนี้ไปเพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกันไปไหน ต่อให้อยู่ด้วยกันเพราะมีโซ่ล่ามแต่ยังไงก็ยังอยุ่ด้วยกันได้ในวันที่หัวใจมีแค่ความผิดหวังและโกรธเคืองอีกฝ่ายเช่นนี้
ผมละสายตาจากแผ่นหลังของพี่โตแล้วก้มลงมองฝ่าเท้าตัวเองเงียบๆกำมือแน่น ขอบตาผ่าวร้อนเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านผัน..
หัวใจร่ำร้อง ตะโกนถามว่ามันเพราะอะไร มันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะใครกันแน่น..
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ทั้งที่ผมทำลงไปเพราะรักพี่โต ทำไปเพราะหวังดีและไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักต้องทำผิดมากกว่าเดิม แต่ทำไม? ทำไมยิ่งทำลงไปเรื่องราวมันกลับเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งที่ผมก็รัก ทั้งที่พี่โตก็รัก ทั้งที่เราทั้งสองคนก็รักกัน ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างทำเรื่องเลวร้ายลงไปเพราะความรัก รักและอยากจะปกป้องอีกฝ่าย แต่ทำไมเราถึงกลายมาเป็นคนทำร้ายจิตใจกัน ทำไมเราถึงได้ทำร้ายกันและกันได้ถึงขนาดนี้..
"พี่โต"เสียงเรียกคุ้นหูของคนที่ผมไม่ได้เจอนานพอควรทำให้ฝีเท้าชะงัก ผมมองไอ้เป้ที่ยืนรอตรงหน้าเรือนนอนด้วยสายตาครุ่นคิด มันรออยู่แถวนั้นพอเห็นเราสองคนก็ตรงรี่เดินมาทันที สีหน้าเหมือนมีอะไรบางอย่างจะรายงาน
"อะไร"พี่โตถามกลับห้วนๆ
"พรุ่งนี้ไปหาป๋าด้วยล่ะ"คำพูดของไอ้เป้ทำให้ผมนิ่งด้วยสีหน้าครุ่นคิด ทั้งอยากรู้และงวยงงว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกกันแน่น หรือแผนที่เตรียมไว้จะเรียบร้อยแล้วงั้นเหรอ?
"อ้อ..แล้วก็...เรื่อง......"
"มีอะไรก็ว่ามา"พี่โตเอ่ยเมื่อเห็นว่าเป้มันเงียบไปอย่างนึกรำคาญ
"พูดได้เหรอพี่ ทุกทีเห็น......"เป้มันเหลือบมามองผมน้อยๆริมฝีปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มคล้ายจะรู้ดีถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และกริยานั้นทำให้ผมที่กำลังหงุดหงิดเริ่มอารมณ์ขุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว
"เงียบแล้วบอกมา"พี่โตตัดบทกห้วนๆ นัยน์ตาเหลือบมองมาที่ผมซึ่งกำลังหน้านิ่วอย่างเฉยชาแว้บหนึ่ง"ไม่ต้องสนใจ หรือถ้ามันจะคาบข่าวไปบอกใครก็ช่างหัวมัน"
...เอาอีกแล้ว...ผมเม้มปากแน่น เมื่อคำพูดของพี่โตเริ่มพุ่งเป้าเข้ามาหาอีกรอบ
"จะดีเหรอพี่ ไอ้ธีระที่โดนไปก็น่าจะฝีมือคนแถวนี้ไม่ใช่รึไง ได้ข่าวว่าเป็นคนโปรดของพัศดีเลยนี่"คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก หัวคิ้วพลันขมวดเจ้าหากันแน่นเมื่อได้ฟังคำพูดที่ตนเองไม่รู้ที่มา แต่เรื่องนี้มันน่าจะมีคนรู้แค่ผมกับพี่โตนี่..แล้วทำไม?
"....มึงไปเอาจากไหนมา"พี่โตถามกลับเสียงห้วน สีหน้าเริ่มบึ้งหนัก
ผมจ้องมองสีหน้าของไอ้เป้อย่างตกตะลึง ใจหายวาบด้วยความหวาดหวั่นไม่น้อย..กับเรื่องนี้ เรื่องที่ผมทำ ถ้าพี่โตรู้แล้วไม่บอกยังพอว่าได้ แต่ถ้าคนอื่นรู้ ถ้าป๋ารู้ เรื่องมันจะเป็นแบบไหน?
ที่พี่โตทำเงียบเพราะอยากจะปกป้องผม ผมรู้ดี..แต่ตอนนี้ที่ไม่สามารถปิดบังได้แล้ว ผมจะทำยังไงดี?
"ถ้าหูหนวกตาบอกพวกป๋าคงไม่ใหญ่มาได้ขนาดนี้หรอกพี่..."ริมฝีปากของไอ้เป้ยกขึ้นช้าๆ"แต่แกก็เห็นด้วยนะที่พี่เงียบ เพราะจะให้เรื่องมันใหญ่โตว่าขาใหญ่โดนเด็กของตัวเองมันสวมเขา คงจะน่าอายพอดู"
"...สวมเขาอะไรของมึง!"พี่โตถามทกลับเสียงห้วน ไม่ต่างกับผมที่จ้องมองมันอย่างงวยงง ไอ้เป้มันเอาอะไรมาพูดกัน?ถ้าเรื่องผมเอาข่าวไปบอกพัศดียังพอว่า แต่เรื่องสวมเขาอะไรนั่นน่ะมันจะบ้าเหรอ..นั่นน่ะใช้กับการมีชู้ไม่ใช่รึไง!
"เห..ก็แค่เรียกเล่นๆเองพี่ ไม่ได้ทำจริงก็อย่าโมโหเซ่"เป้ว่าพลางหัวเราะหึๆ"เอาเถอะ พรุ่งนี้ พี่ไปหาพวกป๋าด้วยล่ะ เรื่องไอ้หมาสองหัวนี่"
"...เออ"
"ถึงจะเป็นเมียพี่ แต่เรื่องแบบนี้ก็ปล่อยไม่ได้หรอกนะ"เป้มองหน้าผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ"แบบนี้ล่ะว้า ที่เรียกว่าเข้าข้างผิดคิดจนตัวตาย"
ร่างของไอ้เป้เดินผ่านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบเหลือให้เราสองคนนิ่งผมเม้มปากพลางก้มหน้าน้อยๆ คิดถึงคำพูดของไอ้เป้ที่พูดออกมา...ป๋ารู้แล้วว่าผมทรยศ? จากใครไม่รู้ รู้แค่เป้นสายที่มีมากมายในเรือนจำน่ะหรือ แล้วถ้าผมถูกเรียกไปจะต้องเจอกับอะไร จะต้องมีความผิดแค่ไหน หรือจะถูกเก็บถูกฆ่าฐานทรยศกันแน่..
"..พรุ่งนี้งั้นเหรอ..หึ!"พี่โตสถาบงึมงัมเบาๆ ก่อนจะตวัดสายตามามองหน้าผมแว้บหนึ่ง สีหน้าของคนพูดยากจะคาดเดาจนผมอดใจเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเพราะไม่รู้ว่าหากได้รับคำก่นด่าออกมาแล้วจะทนไหวไหม
"แล้วมึงจะทำยังไง"
"ผมไม่มีสิทธิเลือกซักหน่อย..."ตอบไปสั้นๆพลางเสมองต้นมะม่วงข้างเรือนอนที่กำลังออกดอกสะพรั่ง
...ไม่มีสิทธิเลือก จะไปไม่ไป จะทำยังไง พี่โตยังจะคุ้มหัวผมไหม ก็ไม่รู้..
"ทำไมจะเลือกไม่ได้ ชีวิตมึงนี่ จะดิ้นรนยังไงก็ตามใจสิ ถ้าเคยทำได้มาแล้วก็น่าจะทำได้ไม่ใช่เหรอ"พี่โตเอ่ยเรียบๆ ผมรู้สึกถึงสายตาที่มองมาครู่หนึ่งก่อนคนพูดจะเเค่นเสียงออกมาเบาๆ"หรือถ้ากลัวมากนัก ก็ไปขอให้ไอ้พัศดีนั่นมันช่วยสิ!"
ที่สุดก็วกมาหาเรื่องนี้ ผมเม้มปากแน่นร้องออกไปอย่างเหลือด "ทำไมต้องมาหาเรื่องกันด้วย!"
"หาเรื่องอะไร ก็มันจริงไม่เหรอ!"คำนั้นเหมือนจะจี้ใจให้คนฟังหงุดหงิดถึงขนาด ใบหน้านั้นจึงหันมามองสบตาผมอย่างเต็มตาเสียทีหลังจากไม่คิดจะมองกันตรงๆมาเป็นวันนัยน์ตาสีเข้มตวัดมามองพลางจ้องเขม็ง แต่มันไม่ได้ทำให้นึกดีใจสักนิดในเมื่อความนัยน์ของดวงตาคู่นั้นมีแต่ความโกรธเกรี้ยว ทั้งฝ่ามือหนายังกำแน่น บีบเข้าที่ท่อนแขนอย่างรุนแรง"ในเมื่อรับปากมัน ขอให้มันช่วยเพราะไม่อยากเกาะพวกกูไปนรก ก็เอากันให้รอดสิ!มึงยังจะมาโวยเหรอว่ากูมันหาเรื่อง"
"อ่อ...นี่คงจะเชื่อไอ้คำพูดเมื่อกี้มากนักสินะ"ความนัยน์นั้นส่อไปทางใดไม่ต้องบอก แต่มันยิ่งทำให้ชักจะเหลืออด
"ทำไม แค่บอกว่าเป็นคนโปรดถึงกับโกรธ จี้ใจดำหรือไง!"ที่สุดก็วกเข้ามาหาเรื่องกันแบบตรงๆเสียที ผมมองหน้าพี่โตจ้องเขม็ง ไม่ใช่เพียนงความโกรธแต่รวมทั้งความผิดหวัง เสียใจที่เขาฟังคำพูดคนอื่นมากกว่า..แต่ก็แน่สิ ในเมื่อคำพูดของผมมันเชื่อไม่ได้อีกแล้ว!
"ถ้าเห็นผมเป็นคนแบบนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรกันแล้ว.."ไอ้เนมเม้มปากแน่น กัดฟันกรอดขอบตาเริ่มร้อนผ่าวนึกน้อยอกน้อยใจที่ไม่ได้รับความเชื่อถือถึงเพียงนี้
"ในเมื่อฟังคำพูดคนอื่นมากกว่าผมก็เชิญเชื่อมันไป แล้วเรื่องพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องช่วยอะไรหรอก ไม่ต้องมายุ่งไม่ต้องทำอะไรเลย พี่ก็อยู่เงียบๆของพี่แล้วรอฟังไอ้เป้มันมารายงานแล้วกัน!"
"มึงยังมีหน้ามาพูดถึงความเชื่อใจอีกงั้นเหรอ..กับคนที่.."
"ใช่!"ผมร้องสวนออกไปก่อนพี่พี่โตจะพูดจบเสียอีก"ผมมันไอ้คนโกหก ไอ้คนตอแหลเชื่อไม่ได้ งั้นพี่ก็ไม่ต้องเชื่อ ไม่ต้องมาสนใจอีกว่าผมจะเป้นตายยังไง นี่มันเรื่องของผม..คนแบบนี้ก็สมควรโดนแล้วนี่!"ต่อให้มันเป็นความจริง แต่พูดแล้วยังเจ็บปวด นับประสาอะไรกับคนฟังที่ยิ่งแสบร้อนระคาย ความเจ็บปวดจากฝ่ามือหนาที่กำแขนแน่น..แน่นจนมือนั้นสั่นระริกแล้วแววตาของคนมองแดงก่ำยิ่งทำให้ขอบตาร้อนผ่าว ทั้งเสียใจน้อยใจและไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจะเป็นแบบนี้ ต่อให้รุ้ว่ามันเป็นความผิดของตัวเอง ต่อให้รู้ว่าคำพูดผมคงไม่ได้รับความเชื่อมั่นอีกหลังจากพี่โตรู้ความจริง แต่ก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดีที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ต้องเจอกับคนที่รักทำชาเฉย ทำเหมือนไม่เชื่อใจ มันปวดร้าวเกินจะทน
"ก็แค่ปล่อยไว้ตรงนี้ก็พอ พี่ไม่ต้องทำอะไร..."ผมดึงแขนตัวเองออกจากฝ่ามือหนา ริมฝีปากสั่นไหว ดวงตาผ่าวร้อน ระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมานับแต่ได้ยินคำพูดของพี่โตคำนั้น ที่บอกว่าเขาไม่เชื่อ...ไม่เชื่อผมอีกต่อไปแล้ว "ไม่ต้องคิดจะพาผมออกไป ไม่ต้องคิดจะปกป้อง ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว คนอย่างผมมันไม่มีค่าพอจะให้พี่ลงทุนพาไปหรอก ผมมันเชื่อไม่ได้ วันๆเอาแต่โกหกอยู่แล้วนี่..."
ผมดึงแขนออกจากมือพี่โตและจ้องหน้าคนฟังเงียบๆ"และขอโทษด้วยที่ผมจะยังยืนยันคำเดิม...ต่อให้เดินออกไปได้ง่ายๆแต่ไอ้โง่คนนี้ก็ไม่คิดจะไปไหน เพราะฉะนั้นต่อให้โดนพวกป๋าทำอะไรผมก็ไม่สน"
"อ้อ...งั้นเหรอ ยังอยากจะเป็นเทวดา..."
"ไม่ได้เกี่ยวกับเทวดาบ้าบอกอะไรสักนิด!"ผมขัดคำพูดกระทบกระเทียบระคายหูไว้แค่นั้น"อย่ามาเรียกผมเป็นคนดีบ้าเลย พี่ก็พูดนี่ว่าผมมันสกปรกแค่ไหน ไอ้คนสองหัววันๆเอาแต่โกหกตอแหลหน้าตายนะเหรอจะมาเป็นคนดีน่ะเหรอ..น่าขำ...ที่ผมไม่อยากออกไปไม่ใช่เพราะเป็นคนดี แค่เพราะผมไม่อยากให้คนที่ผมรักข้างนอกต้องลำบากใจกับการกระทำแบบนี้อีก แค่ผมทิ้งพวกเขามาอยู่ในนี้ก็เลวร้ายพออยู่แล้ว.."
"และที่สำคัญ...ได้ออกไปแต่ไม่มีปัญญาเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความภาคภูมิใจ เอาแต่ใช้ชีวิตอยู่ในมุมมืดไม่กล้าออกไปไหน แบบนั้นน่ะจะอยู่ที่ไหนก็ไม่ต่างกันหรอก ไม่ว่าจะเป็นไอ้เดนคนอยู่ในคุกหรือพวกหนีโทษอยู่ข้างนอกก็น่าทุเรศพอๆกันเพราะยังไงก็เป็นได้แค่คนขี้ขลาดน่าสมเพชอยู่ดี!"
-
เตรียม มาม่า...พร้อม !!!
-
ยิ่งอ่านยิ่งปวดตับ
ไม่เห็นแววว่าจะ Happy Ending สักนิด ฮืออออ
:sad4:
-
ปึ่ก!
ผมยกแขนกั้นฝ่ามือที่กำลังจะฟาดลงมาบนใบหน้าอย่างทันท่วงทีเพราะเกร็งตัวรับมือมาตั้งแต่เมื่อครู่ ด้วยรู้ดีว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้คนฟังโกรธมากแค่ไหน ทว่ายังไงความร้อนก็แล่นเข้ามาจากผิวเนื้อที่ถูกกระทบจนร้อนผ่าว ผมจ้องหน้าพี่โตเขม็ง มองคนรักที่บัดนี้กำลังจ้องตาผมราวกับโกรธแค้นนักหนา คนที่กำลังจะเอื้อมมือมาตบหน้าผมเพราะความโกรธ ดกรธที่ผมยังคงดื้อดึง ยังคงปฏิเสธและไม่คิดจะเดินร่วมทางกันไป..ขณะที่ในสมองของผมมีแต่คำพูดของพี่โตวนเวียนอยู่ไม่หาย คำที่บอกว่าทำไปเพราะรัก ยอมวางแผนแหกคุกเพราะรัก เพราะรักและเพราะผมนั่น...
..คนรักที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ ไม่มีคนรักที่ไหนทรยศคนรักด้วยกัน และไมีคนรักที่ไหนทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ มันไม่ใช่แล้ว ตอนนี้เราไม่ใช่คนรักกันแล้ว เป็นเพียงคนบ้าสองคนที่ถูกล่ามโซ่อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง!
".และที่พี่พูดไว้ว่าทำไปเพื่อผม...เพราะรักผม...เลิกคิดไปซะเถอะ เหมือนว่าพี่จะนึกแต่เรื่องแหกคุกจนลืมไปแล้วล่ะมั้ง ว่าที่จริงผมน่ะไม่ต้องการอะไรนอกจากได้อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง"
ผมเดินดุ่มเข้าไปในเรือนนอนย่างรวดเร็วไม่ให้คนที่กำลังนิ่งอึ้งได้ตามทัน ขอบตาผ่าวร้อนหรุบต่ำก้มมองพื้นซีเมนต์ตามทางเดินอย่างเคร่งเครียด ประสาททั่วร่างตึงเขม็งขณะที่หัวใจกำลังกรีดร้องร่ำไห้อยู่อย่างเงียบๆ..
...แต่ผมไม่ร้องไห้ ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้..
จะไม่ร้องไห้นับแต่วันที่เขาทำเหมือนหมดรัก จะไม่พูดว่าขอโทษ ตั้งแต่วันที่พี่โตบอกว่าคำพูดทุกคำของผมมีแต่คำโกหก..
แม้ว่าพรุ่งนี้ ผมกำลังจะเดินสู่ลานประหาร แม้ว่าพรุ่งนี้ อาจจะเจอเรื่องเลวร้ายและถูกป๋ากับผู้พันทำอะไรต่างๆอีกมากมายที่ไม่กล้าจินตาการ แต่สำหรับผม...สิ่งที่เลวร้ายที่สุดมันเพิ่งผ่านมาเมื่อครู่นี้นี่เอง...จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่าคนที่เชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าคำพูดของผม คนรักที่ทำเหมือนไม่รัก คนสำคัญที่ทำเหมือนไม่สำคัญ เฉยชา ประชดประชัน ทำร้ายจิตใจกันต่างๆนาๆ
แค่นั้นก็พอแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว กำลังจะขาดอากาศหายใจ กำลังจะทุรนทุรายอย่างที่เมฆมันว่า...
เรื่องของผมกับพี่โตอาจจะไม่โชคดีอย่างมัน ต่อให้เมฆต้องเจออะไรนักหนากว่า ทว่าเมื่อมันทรยศหรือทำพลาด คนรักของมันก็ให้อภัยเสมอ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ ผมไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้ เช่นเดียวกับที่พี่โตไม่อาจจะลืมเรื่องการกระทำครั้งนี้ของผม ความเชื่อใจที่พังไปพร้อมกับรอยกรีดลึกในหัวใจ แผลปริร้าวนี้ยังสดใหม่และไม่อาจทำใจได้ทัน แต่ต่อให้ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์บังคับ ปล่อยนานไป รักของเราอาจจะจบลงเพียงเท่านี้ก็ได้ ใครจะรู้...
แต่ก่อนที่มันจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมจะก่อความเดือดร้อนให้พี่โตมากกว่านี้ สู้หยุดมันก่อนเสียไม่ดีกว่าเหรอ
คนทรยศคือผม คนขายความลับคือผม คนสองหน้าคือผม ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษที่ผม ถ้าจะทำร้ายเข่นฆ่าก็ทำผม ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะรับผลของการกระทำตัวเอง แต่อย่างหนึ่งที่ผมแน่ใจ คือต่อให้ต้องรับชะตากรรมเลวร้าย แต่ผมก็ไม่ผิด..
ถ้าจะออกไปก็จะออกไปโดยภาคภูมิ ถ้าออกไปก็ต้องออกไปเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไม่ใช่ต้องอยู่ในเงามืดราวกับไม่มีตัวตน ความคิดของผมถึงใครมันจะว่าโง่ไร้สาระ ผมก็ไม่สน
ต่อให้ไม่ได้ออกไป ต่อให้จะต้องอยู่ในนี้จนตายก็ไม่เป็นไร ผมยอมอยู่ในนี้ชั่วชีวิต..ถ้าความผิดของผมมันถูกตัดสินมาแบบนั้นจริงๆ
กับแค่กฏเกณฑ์ง่ายๆ หลักของความผิดซึ่งเป็นเรื่องปกติ เป็นบรรทัดฐานต่ำสุดของสังคม ถ้ายังทำตามไม่ได้ แล้วจะมีหน้าออกไปได้ยังไงกัน?
........................
สวัสดีค่า :กอด1:
ตอนนี้มาพร้อมกับความอึนนนนพร้อมกับตอนหน้าที่บรรดาบอสจะกลับมาลั้นลา(?)อีกครั้ง
ส่วนตอนนี้ อืม...เอาจริงๆคือบ้าทั้งคู่(555+)เหมือนเนมกับพี่โตมันกำลังทำอะไรโง่ๆแบบแปลกๆ ถ้าเป็นอารมณ์คู่รักคงเป็นการประชดประชัน ส่วนสองคนนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ส่วนตัวว่าต่อให้เนมมันเป็นพวกสองหน้า แต่ยังไงมันก็ไม่ผิดที่คิดจะอยู่ต่อไป มันไม่ได้รักจะอยู่ในคุก แต่อยากจะทำตามกฏเกณฑ์เพื่อแม่กับน้องจะได้สบายใจก็เท่านั้น เนมมันออกแนวพระเอกนะ แต่เป้นพระเอกที่เอาตัวเองไม่รอด(เหอๆ)..ส่วนพี่โตก็ไม่ผิดแต่แรกอยู่แล้ว ไม่ได้เชื่อเป้ด้วย คนเขาห่วงแต่ไม่แสดงออกเพราะกำลังเคืองอยู่ มันเลยออกแนวประชด แถมมาด้วยการวิวาท
และคนเขียนตอนนี้กลับถึงกทม.แล้วค่า ไปหนาวๆมาเจอร้อนๆเล่นเอาไข้สะพัดกันเลยทีเดียว ขอโทษด้วยนะคะที่มาต่อตอนเดียว แต่ตอนนี้มีงานต้องทำเยอะมากกกกกเพิ่งว่างมาแต่งก็เมื่อวานเอง เพราะงั้นขอโทษด้วยนะคะ
ปล.แจ้งว่าจบปลายปีคงไม่ทัน(ว่าแล้ว /คนอ่าน:z6:) เลื่อนเป็นปลายมกรา พร้อมกับเปิดจองหนังสือค่ารอกันได้เลยค่า หุหุ :z2:
ปล.2
อิชั้นเอามาโพสต์ตั้งแต่ห้าทุ่ม ปรากฏว่าโพสต์ไม่ได้สักที จนต้องฝากชาวบ้านมาโพสต์ มันเกิดอะรายขึ้นนนนนนน???
++++++++++++
สวัสดีค่ะ ไม่ต้องตกใจนะคะ ตามที่ป้าคนเขียนเเกเมาท์ต่อท้ายเอาไว้ เลยต้องจิก บูตะจังมาทำงานรับใช้ทุกคนเเทน เดี๋ยวให้ป้าเเกไปตบตีกับเครื่องเเกเสร็จก่อนเเล้วเเกคงจะมาจัดการต่อนะคะ ตอนนี้เเกกรีดร้องจนข้างห้องมาทุบข้างฝาเเล้วค่ะ //อาเมน ไว้อาลัยให้คนเเต่ง //
-
มาพร้อม มาม่าอีกแว้ววว
เอาเถอะ ปัญหาทุกอย่างต้องลงตัว
-
ต้องกินมาม่าถึงสองเดือนมั้ย :sad4:
-
เฮ้อ~ ขอให้สองคนกลับมาพูดคุยกันเหมือนเดิมในเร็ววันเถอะนะ
กลัวๆบอสโรคจิตในตอนหน้าอยู่ จะทำอะไรมั้งละนั่น ไม่อยากคิด กลัวมาม่าอีก
เอาเป็นว่าขอละกัน พี่โตช่วยคุยแบบดีกับเนมหน่อยนะ เอาแบบไม่ประชดอะ
ประชดกันไปมา เมื่อไรมันจะเข้าใจสิ่งที่ต่างคนต่างทำกันละเนี่ย หืมมมมม
รอๆๆตอนต่อ 5555 ติดอะ
-
เครียด :z3:
-
เฮ้อ! มาม่าชามโตก่อนไปเรียนพิเศษ = =" :z3: :z3: :z3:
-
สงสารเนม อยากให้ถึงตอนหน้าไวๆ อิพวกป๋าจะทำอะไร เฮ่อ
-
มันทรมานจจังเลย ยิ่งกว่าตอนสามผีอีก :z3:
ทั้งๆที่รัก แต่ทำไมเป็นแบบนี้ แถมความลับยังเข้าหูพวกป๋า อนาคตเนมดำมืดเลยอ่า :monkeysad:
รอคอยตอนต่อไปด้วยความทรมานใจ กระซิก :sad4:
-
อ่านแล้วไม่รู้สึกปวดใจใดๆทั้งสิ้น
แต่รำคาญเนมมาก มากๆ เอาแต่ด่าตัวเองว่าคนทรยศ ตอแหลงั้นงี้ ที่โดนพี่โตประชดก็สมควรแล้ว รับผลจาการกระทำของตัว
เองไม่ได้เหรอไง สุดท้ายยังกล้าจะมาเรียกร้องความเชื่อใจจากพี่โตอีก ความเชื่อใจที่เนมเป็นคนเหยียบย่ำไปแล้วเนี่ยนะ
ดูเหมือนว่าในสายตาเนมพี่โตก็ยังคงเลวเหมือนเดิม แล้วที่บอกว่าไม่ใช่คนรักกันคนที่ทำลายความรักที่ว่านั่นมันก็เนมไม่ใช่เหรอ
มีอุดมคติสวยหรูก็ดีอยู่หรอก จะมองท้องฟ้าด้วยความภาคภูมิใจบ้างล่ะ จะนู่นนั่นนี่บ้างล่ะ ผมไม่ผิดบ้างล่ะ แต่อย่าลืมนี่มันแห่งโลกความจริง !!!
ไม่ว่าจะอยู่ในคุกมากี่ปีเนมก็ยังคงเป็นเนม ไม่ได้อ่อนแอจนน่าปกป้องแต่มันอ่อนแอจนน่ารำคาญ มากๆ
เรื่องป๋านั่นก็ทำเป็นอวดเก่ง เดี๋ยวพอพี่โตไม่ปกป้องตามที่ตัวเองท้า ได้มีแค้นพี่โตอีก บอกได้คำเดียวรำคาญเนมมากๆ :angry2: :angry2:
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ มาต่ออีกเร็วๆน่ะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้บีบคั้นได้อารมณ์มากเลย
ชอบอ่ะ ซาดิสได้อีกเรา
บวกเป็ด+1
-
อ่านตอนนี้เเล้วได้ใจเเละสะใจมาก ๆๆๆๆ (รู้สึกว่า อารมณ์จะต่างกับคนอื่น 5555)
เห็นน้องเนมในโหมดนี้ เเล้วชอบอ่ะ มีความคิดเเละอุดมการณ์เป็นของตัวเองดี ตอกหน้าไอ้พี่โตได้อึ้งเเละสะอึกบ้างก็ดี เพราะมัวเเต่ให้พี่โตพูดจาประชดประชันอยู่ฝ่ายเดียว เเล้วมันปวดตับยังไงก็ไม่รู้
ตอนหน้ายิ่งลุ้นกันเข้าไปใหญ่ว่า น้องเนมจะถูกป๋าโหดจัดการยังไงบ้าง เเละเเอบลุ้นให้พี่โตช่วยเนมไม่ให้ต้องเป็นอะไรเเล้วกันนะ
รอตอนต่อไปค่ะ....
-
ลุ้นๆๆ พวกป๋าจะทำอะไรเนม อีพี่โตก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้ เง้อ....
ประชดกันเข้าไป เจ็บทั้งสองฝ่าย
-
โอ้ยลุ้นต่อ สงสารเนม สงสารโต ทางออกจะเป็นยังไง อู้้วววเครียดแทน
-
โอ้ยยยยย เดาตอนจบไม่ออกเลยอ่ะ
:z3: :z3:
-
รอลุ้นกับคู่บ้าที่รักกันมากดีกว่า...พร้อมรอจองด้วย อิอิ o18
ในที่สุดก็จะได้เล่มจบซะที :z1:
-
หนุกๆค่ะ :-[ :impress2:
-
กินมาม่าจนอืดแล้วนะ อยากกินน้ำหวานบ้างไรบ้างอะ :z3:
-
จะรอเนมและพี่โตนะ :z3:
-
:serius2:
ไม่มีอะไรจะพูด...รู้แต่มันอึดอัดบีบคั้นและพาลหงุดหงิดอยากอ่านต่อไวๆ :laugh:
-
ไปเจอกะป๋า ขออย่าให้น้องเนมเป็นอะไรเลย สาธุ น้องเนมปลอดภัยกลับมาเถอะ
แล้วขออย่าให้พี่โตเป็นอะไรเหมือนกัน ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
เสียน้ำตาให้ตอนนี้อีกแล้ววววววว กรี๊ดดดดดดดนี่ช้านจะเสียน้ำตาให้ทุกตอนเลยหรือ
กรี๊ดดดด อ่อนไหวเหลือเกิน กร๊ากกกกกกกกก ดราม่าเข้าไป
อยากเอามีดกระซวกป๋าๆๆ ทั้งหลายให้ม่องเท่งไปเลย :angry2:
แต่ชอบตอนนี้นะ ที่เนมโพลงความรู้สึกออกไป พี่โตจะได้เข้าใจในสิ่งที่เนมคิดมากขึ้น
ทำไมเพราะอะไรเนมถึงทรยศพี่โต
ต่างคนก็ต่างอยากทำให้กันและกัน แต่เพียงแต่เลือกจะมองคนละมุุม
พี่โตก็คงคิดว่าคุกไม่เหมาะกับเนมจริงๆ อันตรายรอบด้าน แม้พี่โตจะคอยปกป้อง แต่
บางอย่างที่โตก็ทำไม่ได้ทั้งหมด แล้วต้องคอยเจ็บใจอยู่หลายครั้งที่ปกป้ิองคนรักไม่ได้ เวลาเห็นเนมโดนเรียกตัวไปแบบนั้น แทบขาดใจเหมือนกันนะ พี่โตอยากใ้ห้เนมไปอยู่ในโลกที่สดใส ได้เล่นดนตรีที่รัก เข้าใจพี่โตนะว่าทำไมถึงอยากแหกคุก
ส่วนพี่โต พี่เค้าก็รักเนมเหลือเกินแหละ ดูสิ ขนาดโดนทรยศเจ็บใจขนาดไหนยังไม่ยอมปล่อยเนมไปเลย
แต่จะให้ทำเหมือนเดิมก็ทำไม่ได้ ใจมันที่รอยร้าวแล้ว เฮ้ออออออออ
แต่ถึงกระั้นั้นคนอ่านก็ชอบตอนนี้นะ ที่เนมโต้กลับคืนไปแบบนั้น พี่โตจะได้คิดอะไรได้บ้าง
หรือคิดถึงสิ่งที่เนมทำไปบ้าง เนมก็คงมีมุมมอง และความคิดเป็นของตัวเอง
น้องเมฆของป้ายังน่ารักเสมอ ร้ากกกกกกกกกกกก
มีเป็นห่วงเนมด้วย ตามประสาแบบจะออกทื่อๆตามประสาน้องเมฆไปสักหน่อย คึคึ ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันจัง
ดูเป็นเพื่อนกันดีนะ ทั้งที่ตอนแรกไม่ถูกกัน
-
สงสารทั้งเนม และโต
-
เนมเลือกที่จะทำตามอุดมคติของตัวเอง
แต่เนมก็ต้องมองความจริงด้วยเช่นกันนะว่าความจริงมันโหดร้ายแค่ไหน
เ้ข้าใจว่าทำไมพี่โตอยากแหกคุกพาเนมออกไป ถึงจะเป็นขาใหญ่แต่จะปกป้องเนมได้ไปตลอด
จนถึงวันที่ได้รับอิสรภาพเหรอ เพราะงั้นพี่โตถึงเลือกทางนี้ไง มันเจ็บปวดนะสำหรับพี่โต
-
หากพี่โตจะเชื่อคำเนม ก็ไม่มีใครเค้าว่าแหย๋หรอกนะ หึหึ
-
มาม่าอืด....(เข้าใกล้สภาวะอิ่มตัว)
ตอนแรกงงตัวเองมาก คืออ่านแล้วไม่สงสารใครเลย ทั้งพี่โตทั้งเนม พออ่านตอนนี้แล้ว...ก็ยังไม่สงสารใครเลยอยู่ดีอ่ะ
ไม่รู้สิ รู้สึกว่าทั้งสองคนมีเหตุผลของตัวเอง ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุด แล้วเนมก็เข้มแข็งและยอมรับความล้มเหลวด้วย ส่วนหนึ่งที่ชอบเรื่องนี้ก็เพราะเนมมันดูตั้งใจจะทำอะไรที่ยิ่งใหญ่แต่ไม่เคยล้มล้างความเป็นจริงได้สักที ไม่เว่อร์เหมือนพระเอกเรื่องอื่น ตามที่พี่คนแต่งบอกเลย
แต่ผิดคาดพี่โตนะ การที่พี่โตไม่ยอมปล่อยไปมันก็แสดงออกชัดเจนมากแล้วว่ายังรักทั้งๆที่ไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่สามารถจะทิ้งไปได้ เป็นการประชดกันที่ดูดีมีเหตุผลมากเลย นึกว่าพี่โตมันจะซาดิสม์กว่านี้=o= นานๆครั้งจะระลึกขึ้นมาได้ทีนะว่าพี่โตมันฉลาด กร๊ากกกกกกก
เอ๊....ทำไมเป็นดราม่าที่เราอ่านแล้วรู้สึกดีจัง555 ปกติเป็นคนชอบกินมาม่าอืด ไม่คิดเลยว่าดราม่าอืดๆก็อร่อยดีเหมือนกัน รอตอนต่อไปค่า
-
ปวดหัวๆๆๆๆ
:m15: :m15:
-
อ่า..คอมเม้นไม่ถูกเลย อึนตามนิยาย 5555
-
สงสารน้องเนม อยากจะทำตามกฏแต่ต้องรันทดเรื่องรัก...
:impress3:
-
เหตุผลของแต่ละคนที่ทำให้ไม่เข้าใจกันของเนมกับพี่โต
ต่างคิดว่าตัวเองคิดถูกและทำถูกแล้วเพื่อคนที่ตัวเองรัก :เฮ้อ:
และแล้วความนอยด์ก็เกิดขึ้นกับคนอ่าน :sad2:
-
เนมจะโดนไรอีกไหมเนี่ย
สงสารจัง
-
อ่านตอนนี้แล้วตอบยากมากว่า ใครผิดกันแน่
เศร้าอ่ะ แบบว่า ทั้งเห็นใจและก็เครียด
คนหนึ่งทำไปเพราะรัก อีกคนก็รัก แต่โดนบังคับให้ทำ
แต่ละคนมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง
แต่ไม่เคยถามอีกคนเลยว่าต้องการไหม
เครียดดดด :serius2:
รอตอนต่อไปนะค่ะ หวังว่าจะไม่นานนะ อยากอ่านมากก
(แต่ท่าว่าตัวเราคงไม่ค่อยมีเวลาอ่าน เพราะเทอมนี้เรียนหนักจริงๆ)
:กอด1: :L2:
-
โอ๊ยยย เมามันจริงๆดราม่าเข้าไป! สะใจอินังคนอ่านคนนี้ที่สุด :laugh:
อารมณ์ประชดประชัน กระแทกกระทั้นอารมณ์กันเข้าไป ช่างเป็นการกระทำที่โง่และงี่เง่า แต่นี่แหละคือมนุษย์
ยิ่งทำแบบนี้ทางออกก็ยิ่งมืดมนจนต้องวนและจมอยู่ในห้วงชีวิตที่ดำเนินไปด้วยอารมณ์
ถึงแม้จะไม่ได้อคติกับไอ้เป้มากนัก(งั้นเรอะ?)แต่ปากมันเสียจริงๆนั่นแหละ แหม มันน่าเอาเท้าลูบปากจริงๆ :z6:
ส่วนเรื่องรวมเล่ม ยังไงเค้าเอาด้วยแน่ๆ ปลายเดือนมกราคมก็ปลายเดือนมกราคมสิ มีเวลาเก็บเงินเพิ่มอีก แหมดีใจจริงๆที่พี่ปุ้ยเลื่อน กร๊ากกกกกกกก
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
โอ้ย อู๋ บ่ะ ออก เลยทีเดียว !!!!
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ติดตามอ่านเรื่องนี้มานานมาก แต่ยังไม่ได้คอมเม้นต์เลย ตอนที่อ่านครั้งแรกไม่คิดว่าจะอ่านเรื่องแนวคุกๆเลย เพราะโดยส่วนตัวชอบแนวใสๆมากกว่า แต่พออ่านมาเรื่อยๆ กลับติดใจ และคอยติดตามมาตลอด อยากจะชมคุณคนแต่งว่าแต่งได้เก่ง เหมือนได้เข้าไปดูชีวิตในคุกจริงๆ มีทุกอารมณ์ไม่ว่าจะโหด สุข เศร้า การแก้แค้น ความเชื่อใจ การหักหลัง หื่น โดยเฉพาะดราม่านี่เยอะมาก แต่นี่แหล่ะที่ทำให้นิยายเรื่องนี้สนุก และแปลกกว่านิยายเรื่องอื่นๆ โดยเฉพาะตอนหลังๆยิ่งอยากจะรู้ว่าบทสรุปของโต และเนมจะเป็นอย่างไร จะสามารถออกไปใช้ชีวิตข้างนอกได้เหมือนเดิม หรือ ต้องใช้ชีวิตอยู่ใสคุกต่อ เป็นนิยายอีกเรื่องที่ยกไว้ขึ้นหิ้งเลย ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งที่เขียนนิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ สู้ๆ o13
-
ง่า ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
คนหนึ่งเลือกการปกป้อง อีกคนเลือกความถูกต้อง
ว่าแต่ป๋าจะเอาไง อย่าทำอะไรหนูเนมน้าาาา
-
เนมสู้ๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากมาย ที่จริงตามอ่านมาตั้งแต่เด็กดีแล้ว
พอเค้าแบนเราเลยตามมาเข้าเล้านี้ด้วยคน
เป็นเรื่องที่ตอนแรกดูจากชื่อเรื่องคิดว่ามันจะขำๆ เถื่อนๆ
แต่พออ่านแล้วแบบมันมีอะไรมากกว่านั้นเยอะ หนุกง่ะ :impress2:
แต่บางช่วงที่มันมาม่ามากบวกกับความนอยของตัวเองก็จะไม่ได้เข้ามาอ่าน
จะรอจนกว่าจะจบแล้วอ่านรวดเดียวเน้อ
ป.ล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอ นายแน่มาก o13
ยังยืนยันมาตลอดนะว่าไม่ว่าอะไรจาเกิดขึ้น
ก็ขอให้น้องเนมเป็นของพี่โตคนเดียวเถอะน้า สาธุ :3123:
-
เอามีดมาแทงคนอ่านอย่างผมเถอะ
อึดอัดแทนพี่โตกับเนมมาก อยากฆ่าไอ้พวกป๋าจริงๆ
หาเรื่องมาให้ตลอด
-
อ่านแล้วหยุดร้องไห้ไม่ได้
ใจนึงก็สงสารพี่โต ใจนึงก็เห็นใจน้องเนม
ทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้นแหละนะ
แต่ยังไงเค้าก็ยังคิดว่าการปรับความเข้าใจและการหันหน้าคุยกันเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดนะ
ต่างฝ่ายต่างเก็บเงียบไม่ยอมบอกความในใจกันแบบนี้ก็แน่อ่าดิ ฮือออออออออออ
เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ คิดถึงมากๆเลย
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี เพราะแต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
เพราะอยากปกป้องคนรักด้วยกันทั้งคู่ แค่ต่างวิธีกันเท่านั้นเอง
ไม่รู้ว่าน้องเนมจะโดนอะไรบ้างละเนี้ย..แต่คิดว่าพี่โตคงไม่ยอมให้โดนง่ายๆหรอกมั่ง
ถ้าไม่รักกันจริง พี่โตคงบอกคนอื่นๆไปแล้ว.. :เฮ้อ: :เฮ้อ:
บอกได้คำเดียว..คนอ่านเครียด!!~ :a5: :a5: :a5:
ปล.ไอ้เป้ปากxมา จริงๆ..หรือว่ามันเป็นสายในพัสดีด้วยละเนี้ย.. :angry2: :angry2:
-
ตามอ่านทันแล้ววว
อ่านตอนนี้แล้วปวดใจมากมายยย
ทำไมพี่โตกับน้องแนมต้องมีความเห็นสวนทางกัน
ทำไมมันดราม่าอย่างนี้ :o12:
ส่วนสามผี ขอสารภาพตามตรงว่าเชียร์กัน-วิทย์มาตลอดเจ้าค่ะ
แต่ถึงไม่ใช่กันย์-วิทย์ ขอให้อยู่กันสามคนก็ดี เพราะสงสารนุ้งเมฆ
แต่ถ้าเป็นวิทย์-เมฆ อันนี้ปวดใจ ถึงอิพี่กันย์จะเลว แต่เค้าก็รัก
แล้วยิ่งตอนนี้เฮียแกอัพเลเวลความเลวมากขึ้น ไม่อยากคิดถึงจุดจบเลย
มาม่าไม่ว่าแต่อย่าจบเศร้าเลยได้โปรด :sad4:
ติดตามตอนต่อไปเจ้าค่ะ
-
บรรยากาศมันช่างอึนจริงๆ
ทั้งนู๋เนม ทั้งพี่โต ต่างก็คิดว่าตัวเองถูกต้องเลยไม่ปรับความเข้าใจกันซะที
แล้วยังงี้ถ้าเกิดอะไรที่แย่ๆขึ้นอีกได้มาเสียใจกันทีหลังอีกแน่
ส่วนนายเป้...จนถึงตอนนี้ก็ยังมั่นใส้มันอยู่ดี ชิชิ -*-
เอาใจช่วยให้พี่โตและนู๋เนมเข้าใจกันเร็วๆ....^^
-
อ่านตั้งแต่ต้น จน ถึงตอนนี้ เรื่องมันจะไม่วุ่นวายเลย ถ้าไอ้ป๋ากับไอ้ผู้พัน
อะไรนั้นมันไม่กวน :z6: เห้อ อ่านแล้วเครียด เพราะมันค้าง รีบมาต่อมาม่า ด้วยนะจ๊ะ
แต่มันน่าสงสัยที่ว่า ไอ้เป้มันรู้ได้ไงเรื่องของไอ้อาจารย์ธีระ หรือว่า มันจะเป็น
1 ใน สายของพวก จนท. กันนะ :m16:
-
:m31:อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
-
แล้วก็ตามอ่านจนทัน
โอยยย มันบีบหัวใจคนอ่านจริงๆ :z3:
-
Imprpbable 32 : หนามยอกเอาหนามบ่ง
ดวงอาทิตย์ส่องประกายจัดจ้าอยู่บนฟ้าสาดแสงเข้ามากระทบกับใบหน้าของผมเสียจนนึกแสบตายามที่เดินออกมาจากทางเดิน ผู้คุมที่นั่งประจำอยู่ตรงทางเข้าแดนพิเศษมองหน้าผมและพี่โตเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งก็ยิ้มออกมาราวกับประชดประชัด ปลายนิ้วนั้นหยิบกระดาษสีขาวที่เป็นใบอนุญาติข้ามไปเรือนจำพิเศษ มองตรวจตราก่อนจะพยักหน้ารับ ปล่อยให้เราเดินออกไปโดยดีขณะค่อยๆเสียบใบคำร้องนั้นลงไปในที่เก็บใบคำร้อง
"ช่วงนี้ยังผ่านเข้าออกง่ายๆ แต่จากนี้ไม่ใช่แล้วนะ"ผู้คุมเอ่ยพร้อมกับปรายตามองเราสองคนเงียบๆ แววตาคล้ายจะบ่งบอกออะไรบางอย่าง พี่โตมองสบแววตานั้นแล้วพยักหน้ารับเงียบๆ สีหน้าไม่ปรากฎอารมณ์ใด ก่อนจะคว้าแขนผมและลากเข้าไปยังทางเดินแคบๆเพื่อไปในแดนพิเศษอย่างเงียบๆ
โดยรอบทางเดินเป็นลวดหนามและตาข่ายเหล็กล้อมรอบ ทั้งที่รอบกายมีสนามหญ้าและที่กว้างขวางมากมายแต่ทางเดินที่เดินไปสู่แดนพิเศษมีเพียงทางแคบๆ ทั้งมีสายตาของผู้คุมมองตามทั้งสองฝั่ง ผมหลับตาลงช้าๆ รู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลลงไปยังข้างขมับด้วยความร้อน..อาจจะไม่ใช่แค่ความร้อนแต่เป็นความรู้สึกเครียดขึงเกร็งเขม็งต่างหากที่ทำให้เหงื่อเย็นๆไหลลงมาที่ขมับไม่ต่างกับฝ่ามือของผมในมือพี่โตที่สั่นระริก..เย็นชืด
ผมจ้องมองแผ่นหลังของพี่โต คนที่เดินนำเข้าไปเงียบๆ ยังคงเห็นเพียงแผ่นหลังหนาและท่อนแขนแกร่งที่แสนคุ้นตา ครู่หนึ่งลำคอร้อนผ่าวรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นมา ความรู้สึกเครียดขึงนับแต่ได้รู้ว่าต้องมาพบกับพวกป๋าก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อวานโดยที่ไม่อาจจะทำอะไรได้สักนิด กระทั่งกับพี่โตผมก็ยังทะเลาะกันจนไม่อาจมองหน้าติดอยู่อย่างนี้ แม้จะอยากได้อ้อมแขนและคำแนะนำหรือคำให้กำลังใจ ทว่ายามนอนหลับแผ่นหลังที่เย็นเฉียบปละว่างเปล่าไม่มีอ้อมกอดของคนข้างกายแนบชิดมันก็มากพอจะบ่งบอกแล้วว่าผมต้องเผชิญกับพวกป๋าตามลำพังอย่างที่พูด
...ไม่ได้อยากให้ช่วย แต่..ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้อยากให้กำลังใจ
พี่โตจะพูดอะไรในฐานะ"คนรัก"กันบ้างไหม ไม่ต้องช่วยเหลือผม ไม่ต้องเอาตัวรับผิดแทนผม แต่ขอแค่เพียงคำให้กำลังใจหรืออ้อมแขนที่กอดไว้เงียบๆจะได้รึเปล่า?
พี่โตโกรธผม แต่..ไม่ได้เลิกรักผม นั่นมันไม่ใช่การคิดไปเองของผมใช่ไหม..
"มือมึงเย็น.."เสียงนั้นเอ่ยเรียบๆออกมายามที่เราทั้งสองกำลังก้าวเดินเข้ามาภายในเรือนจำพิเศษ ผมหรุบตาลงช้าๆหลบสายตาของบรรดานักโทษผู้มีอภิสิทธิ์ต่างๆมากมายในนี้ บรรยากาศที่นี่ยังคงเงียบเชียบ สายตาที่เมียงมองมาเงียบๆแฝงการกดดันโดยไร้เสียง มีเพียงภาพท่อนขาถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนอันใหญ่ ที่มันส่งเสียงกังวานเบาๆยามขยับกายให้รู้สึกแผ่นหลังเย็นเฉียบขึ้นมาอย่างกะทันหัน บรรยากาศในนี้ สามปีก่อนเคยเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น ยังคงเป็นดินแดนของนักโทษที่ผมไม่กล้าจะเหยียบย่ำเข้าไปเช่นเดิม
"ในนี้มันหนาวนี่"ผมตอบเรียบๆพร้อมกับรอยยิ้มคล้ายจะขบขันกับมุกฝืดๆของตัวเอง คนฟังก็ส่งเสียงหึเบาๆออกมาคล้ายจะพอใจกับคำพูดนั้น ก่อนที่ฝีเท้าของพี่โตจะหยุดลง ทั้งที่ยังไม่ถึงห้องขังของป๋า ฝีเท้าของผมจึงหยุดตามแล้วมองตามแผ่นหลังหนานิ่ง..
ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่ตรงทางเดินเข้าเรือนนอน ปกติจะมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลแต่บัดนี้ไม่มีใครอยู่ ทั้งไม่มีสรรพเสียงใดนอกจากความเงียบรอบกายและเสียงสายลมพัดมาเบาๆ เคล้าคลอกับเสียงลากตรวนดังก้องสะท้อนภายในความเงียบ..
ผมจ้องมองแผ่นหลังของคนที่ตัวเองรักตรงหน้า มองผ่านความเงียบและบรรยากาศเย็นๆไปยังฝ่ามือหนาที่กำมือของผมไว้ สัมผัสอารมณ์และสีหน้าที่ไม่อาจมองเห็นด้วยฝ่ามือของพี่โตและนัยน์ตาที่ผ่าวร้อนของผม..
จู่ๆลำคอก็ตีบตันขึ้นมาอย่างกะทันหัน ความหวาดกลัวในสิ่งที่ต้องเผชิญ ความร้ายกาจของผู้คนที่เคยพานพบและยังฝังจำ ทั้งยังหวาดหวั่นว่าฝ่ามือนี้จะปล่อยจากกันไปทำให้ร่างทั้งร่างสั่นไหวอย่างไม่อาจระงับ
"............."คิดจะเอ่ยปากพูด ทว่าฝ่ามือหนาที่บีบแน่นขึ้นทำให้ผมชะงัก...ไอ้เนมก้มหน้าลงมองพื้นหรุบสายตาลงต่ำพร้อมกับบีบกระชับฝ่ามือของพี่โตที่กำไว้แน่นตอบส่งสัญญาณโดยไร้คำพูดใด...
น่าแปลก..ที่แม้เป้นเพียงอาการกระชับฝ่ามือแน่นขึ้นเท่านั้น...แต่มันกลับหยุดยั้งความหวั่นนกลัวที่กำลังพุ่งทวีได้อย่างง่ายดาย ทุกสิ่งหายไป ด้วยฝ่ามือที่อุ่นร้อนของพี่โต ความห่วงหาจากผู้ชายที่ผมรักและความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาโดยไร้คำพูดนี้
....ถึงจะโกรธกัน มึนตึง เย็นชา ต่อกัน แต่เราก็ยังคงรักกัน..ความเชื่อมั่นนี้เกิดขึ้นในใจและรับรู้ได้ทันทีด้วยกริยาอาการของพี่โต..
"พวกมันบอกให้กูมาส่งได้แค่นี้"หัวใจอุ่นวาบเพียงชั่วครู่ หากใจความที่ออกมาจากริมฝีปากหนากลับทำให้ร่างของผมนิ่งงัน ค่อยกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ และพยักหน้ารับอย่างฝืดเฝือ..จะดึงมือออก ทว่าฝ่ามือของพี่โตกลับยิ่งกำแน่น..
"กูจะรอ..."คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากคู่นั้นก้องในสมอง ผมชะงัก..นิ่งงันไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งอยากจะหัวเราะไม่ก็อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ หัวใจผมเจ็บแปลบเมื่อได้ฟังคำนั้น ไม่ใช่ความเจ็บปวด แต่เป็นความปลาบปลื้ม ยินดี ดีใจ...ดีใจเป็นที่สุดที่ได้ฟังคำนี้ออกมา..
หลายวันที่เมินเฉย หลายคืนที่ต้องนอนอย่างเดียวดาย ยังคงอยู่ข้างๆแต่รู้สึกราวกับอยุ่ไกลแสนไกล สิ่งนี้ไม่ใช่หรือที่ผมอยากฟังมาตลอด..
ผมรู้...รู้ว่าพี่โตยังโกรธ ยังเคืองใจ ยังไม่อาจะเชื่อใจอะไรได้ แต่เพราะรัก...เรารักกัน เมื่อผมต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้เขาก็ยังเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ..
หัวใจเจ็บแปลบ ขอบตาร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงตัวเอง..ที่พอโกรธไม่ว่าความรักหรือเรื่องอะไรก็หายไปจากสมองหมด..ผมมันโง่...โง่อย่างที่ใครเขาประณามจริงๆ
"..ขะ"
"เงียบซะ"คำขอโทษยังไม่ทันจะออกจากปาก ฝ่ามือที่บีบกระชับแน่นก็ถูกปล่อยลงพร้อมกับคำตัดบทห้วนๆ มองไม่เห็นใบหน้าแต่กริยาของคนทำก็มากพอจะให้รู้ว่าคนฟังกำลังคิดอะไรอยู่ แม้จะรู้ว่าความผิดของตนเองยังไม่สมควรได้รับการให้อภัยแต่ก็อดจะปวดใจไม่ได้ ที่ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปก็ไม่ได้รับความเชื่อถืออยู่ดี
"มาแล้วเหรอ"เสียงทักเรียบๆข้างกายทำให้ผมสะดุ้ง ใบหน้าที่ก้มต่ำค่อยแหงนเงยขึ้นเพื่อจะมาสบกับดวงตาของผู้ชายที่ผมไม่อาจจะลืมหน้าไปได้..แค่ได้มองตา เรื่องราวเมื่อสามปีก่อนก็เหมือนจะกลับย้อนมาอีกครั้ง และความรู้สึกพ่ายแพ้..ความรู้สึกหวาดกลัว มือเท้าชาแข้งขาเหมือนถูกหินถ่วงทันทีที่สบตาคนพวกนี้ยังคงกลับมาบ่งชัดว่ามันเป็นความจริง...
นัยน์ตาของป๋า...คนที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ในสายตาผมมองสบตามายิ้มๆ หากรอยยิ้มในหน้านั้นกลับไม่เลยไปถึงดวงตาที่ขุ่นจัด แสดงความไม่พอใจ ไม่ต่างอะไรกับผู้พันที่ยืนอยู่ข้างหลัง คนๆนั้นไม่มีสีหน้ารื่นรมย์อีกแล้ว แต่มีสีหน้าหงุดหงิดขัดใจอย่างคนถูดขัดต่อควาต้องการและกำลังโมโหแทบคลั่ง
"ไอ้เด็กคนนี้เหรอ"เสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้นสั้นๆ การปรากฏตัวของคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าทำให้ต้องหันไปมองงงๆ ชายวัยกลางคนใบหน้านิ่งเฉยที่มองตรงมานั้นไม่ใช่คนที่ผมเคยพบเจอที่ไหน ทว่าสมองก็ยังไม่ฝ่อถึงขนาดจะไม่รู้ จำไม่ได้ว่าผมมีลูกพี่เพิ่มขึ้นมาอีกคน ...อดีตพรรคพวกที่เคยเป็นอริกับป๋า เจ้านายของพี่กันย์ที่ตกลงใจร่วมมือรวมแกงค์กันเมื่อสามปีก่อนหน้า..ลุงชาตินั่นเอง
"โต...ทำไมไม่หัดสั่งสอนเมียมึงซะบ้าง"คำถามจากป๋ามาพร้อมกับฝ่ามือที่วางบนไหล่ของผมเบาๆ..แล้วบีบแน่น
"................"
"ถ้าพวกกูไม่รู้..มึงก็จะไม่บอกใช่ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วที่มึงยังพามันไปไหนต่อไหนเวลาคุยกันมันหมายความว่ายังไง?"ป๋าเดินไปมองหน้าพี่โตด้วยสีหน้าเคร่งขรึม..ขณะที่พี่โตก็มองสบตาเงียบๆไม่เอ่ยคำใด
"คือ..ผม...."
"เงียบ!"เสียงตวาดห้วนๆของผู้พันดังขึ้นทำให้ผมหุบปากฉับ ได้เเต่เงียบและเดินตามหลังบรรดาพรรคพวกของป๋าไปยังห้องขังประจำที่ผมยังจำได้ กริยาของคนทั้งสามที่ผมพบเจอแม้จะดูเหนือกว่าแต่ก็ไม่ได้มากด้วยเล่ห์เช่นที่เคยจำได้ แม้ว่าการกระทำและคำพูดจะไม่ต่าง แต่กริยาบางอย่างมันรีบร้อน หงุดหงิดอย่างบ่งชัดว่ากำลังขัดใจแทบบ้า..
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องขังดังขึ้นเบาๆสะท้อนอยู่ภายในเรืองนอนที่มีเพียงความเงียบ ไร้ผู้คน..ผู้คุมที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงทางเข้าปรายตามองผมและพี่โตเพียงครู่ก่อนจะเดินออกไปเสีย ชัดเจนว่าไม่มีใครสามารถจะห้าม หรือควบคุมการกระทำใดของพวกป๋าได้อย่างที่ผมเคยรู้ อิทธิพล..เม็ดเงิน และอำนาจของคนพวกนี้ไม่ใช่ของเล่นๆ..
.....และการกระทำของผมที่ไปถึงหูพวกเขา ก็ต้องได้รับผลตอบแทนอันแสนสาหัสแน่ๆ
"ฉันเคยพูดไว้ และกำลังสงสัยว่าแกมีปัญญาจะทำงานใหญ่ได้แค่ไหน"เสียงของป๋าพูดออกมาเรียบๆ ร่างสูงเพรียวนั่งลงบนเตียงนอนขณะที่ผมแลละพี่โตยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า ล้อมรอบด้วยผู้พันกับลุงชาติที่จ้องมองมาเงียบๆ สีหน้าของพวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ความโกรธที่สัมผัสได้และโชคชะตาที่ไม่รู้ว่าจะกิดอะไรขึ้นทำให้ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในหัวใจ ผมหันไปมองพี่โต อยากจะสบตาไม่ก็ขอความมั่นใจสักนิด ทว่าแววตาคู่นั้นมองไปตรงหน้าไม่หันมาหา...
"แล้วนี่มันอะไร? แกปล่อยให้หนอนบ่อนไส้ลอยนวล นอกจากไม่จัดการแล้วยังทำเฉย ให้มันรู้เรื่องของเราหมดทุกอย่าง..แถมมันยังเป็นเมียแก โต....ฉันไม่ใช่คนที่จะใจดีหรือมีความอดทนนักหรอกนะถึงจะทำเฉยกับเรื่องนี้ไปได้"ริมฝีปากของป๋าเหยียดออกพร้อมกับแววตาวาววับ
"ผลงานบัดซบของมึงที่ทำลงไป จะรับผิดชอบยังไง ว่ามา..."
"เรื่อง...."
"ไม่ใช่นะครับ!"ผมร้องแหวออกไปทันควันเมื่อฟังคำกล่าวหาของป๋า...ส่ายหน้า ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมล่ะ? ทำไมคนที่ต้องลำบากไม่เป็นผมแต่เป็นพี่โตล่ะ? ทั้งๆที่เรื่องนี้ผมเป็นคนทำ พี่โตไม่รู้เรื่องอะไร แต่ทำไมต้องเป็นพี่โตที่ถูกกล่าวหา ถูกสั่งให้รับผิดชอบ ทำไมถึงไม่เป็นผม!
"เรื่องนี้พี่โตไม่รู้นะ!ผมทำคนเดียวคนอื่นไม่ได้เกี่ยวด้วย ผะ...."
ปึ่ก!
"อึ่ก..."หมัดของผู้พันซัดเข้าให้ที่หน้าท้อง เรียกความเจ็บปวดปนจุกเสียดเสียจนทรงกายไม่ไหว คำพูดที่จะออกมาจากริมฝีปากกลายเป็นเสียงครางด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือสั่นระริกทำได้เพียงกำลูกกรงด้านหลังไว้เพื่อพยุงกาย ขณะที่แว่วเสียงหัวเราะเสียดหูของผู้พันดังขึ้นด้านหลัง..และสบมองแววตาตกตะลึงของพี่โตอย่างเลือนราง..
เจ็บ....
ความเจ็บปวดเเล่นเข้าสู่หน้าท้องที่งอเป็นกุ้ง ท้องไส้ปั่นป่วนราวกับจะขย้อนอาหารเช้าที่ได้ทานมาออกจากกระเพาะ หากท่ามกลางความเจ็บปวดที่ทำให้สติรางเลือน เสียงของป๋าก็ยังแทรกเข้ามาในอนุสติ..
"ต่อให้มันไม่รู้ไม่เกี่ยว แต่คนที่เป็นหัวหน้าพวกมึงอย่างมันก็ต้องรับผิดชอบ ยิ่งมึงที่เป็นเมียมันแล้วยังคุมไม่ได้..ยิ่งน่าสมเพชเข้าไปใหญ่ และกับคนที่รู้แล้วไม่บอกกู มันก็เข้าข่ายสมคบคิดจะหักหลังพวกกูและทำงานพลาดเหมือนกันทั้งนั้น"ถ้อยคำนั้นแทรกผ่านหูเข้ามาอย่างช้าๆ ผมพยายามทรงตัวขึ้นหลังจากความเจ็บปวดที่หน้าท้องค่อยบรรเทาลง หากริมฝีปากก็ไม่อาจเปล่งคำพูดใดออกมาได้อยู่ดี..
"และถ้าทำแผนกูล่ม...พวกมึงคิดว่าจะชดใช้ยัง"คำพูดของป๋าดังขึ้นเหนือศรีรษะ บอกถึงความจริงบางอย่างที่ผมได้รู้..
ผมเป็นคนลากพี่โตมาซวยเรื่องนี้เอง
....ที่สุดแล้ว ไม่ว่าผมทำอะไร พี่โตก็ต้องลำบากอยู่วันยังค่ำ..
ความจริงที่ลืมคิดถึงมันแทรกผ่านเข้ามาในสำนึกอย่างชัดแจ้งก็ยามที่คำพูดของป๋าบอกชัด..พี่โตคือหัวหน้า พี่โตคือคนควบคุมดูแลวางแผนการณ์และคอยดำเนินงานทั้งหมด ..หากมีอะไรติดขัดพี่โตก็ต้องดูแล หากล้มเหลว ผิดหลาด หรือกระทั่งข่าวรั่ว พี่โตก็ต้องชดใช้
และตอนนี้ คนที่ทำให้พี่โตตกที่นั่งลำบากก็คือผม..
.คนที่บอกว่ารัก...คนที่พูดว่าทำเพื่อรัก...รักที่ตอนนี้กำลังจะฆ่าเราสองคนให้ตายลงไปพร้อมๆกัน...
ไม่ว่าผมจะทำยังไง..ไม่ว่าผมจะเลือกทางไหน..พี่โตก็ต้องลำบากอยู่วันยังค่ำ การกระทำของผมที่บอกว่าเพื่อเขา ความคิด...ที่บอกว่าทำเพื่อความถูกต้อง ทำเพื่อไม่อยากให้พี่โตต้องผิดไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้พี่โตจมดิ่งลงไปมากกว่านี้ การกระทำสิ้นคิดเหล่านั้น มันกำลังส่งผลร้ายมายังคนที่ผมคิดจะปกป้องอย่างเต็มกำลัง
ผมเอาแต่คิดว่าทำคนเดียว เดินเข้าไปในกรงคนเดียวไม่มีคนอื่นเกี่ยวข้อง คิดจะรับไปทั้งหมดไม่ว่าผลดีหรือผลเสียทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น
ไม่ได้คิด..ว่าหากแผนนี้ล้มเหลวไปใครจะต้องรับผิดชอบ ใครจะต้องเจอดี ใครจะต้องเดือร้อน...ผมเอาแต่คิด คิดว่าไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ยึดถึอคำว่าความยุติธรรมงี่เง่าของตัวเอง โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำร้ายคนที่ตัวเองรัก และทำร้ายบรรดาพรรคพวกในเรือนจำนี้..
คนที่บอกว่าจะปกป้อง คนที่บอกว่าจะไม่ยอมให้พี่โตทำเรื่องเลวร้าย พร่ำบอกว่าอยากออกไปด้วยความภาคภูมิใจ คนโง่ๆคนนั้น กำลังทำให้ทุกอย่างพัง และคนที่ต้องรับผิดชอบทั้งผมด ก็คือผู้ชายที่ผมบอกว่าจะทำเพื่อเขา..
...นี่ผมทำเพื่อเขา...หรือกำลังทำร้ายเขาอยู่กันแน่
ความปวดร้าวที่ทิ่งแทงเข้าไปในร่าง เจาะอากาศหายใจให้ทะลุออกจากปอดและหน้าอกที่กลวงโบ๋ สิ่งเหล่านั้นกำลังตะโกนใส่ผมอย่างบ้าคลั่งว่าการกระทำทั้งหมดนั้นโง่งมและไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง หนำซ้ำ..ยังทำให้เรื่องทั้งหมดมันเลวร้ายขึ้นอย่างยากจะควบคุม..
"ผู้พัน เอาตัวมันไป"เสียงของป๋าดังขึ้นมาอีกครั้งพลันทำให้ผมชะงัก รู้สึกถึงฝ่ามือทื่ตะปบลงบนไหล่และความเย็นยะเยียบที่แทรกแทงเข้ามาอย่างรวดเร็ว..
"แล้วจะให้เอาไง?"ลุงชาติเอ่ยถามสั้นๆ สีหน้าเคร่ง แววตาวาววับมองมาที่ผมอย่างเอาเรื่อง..
"จะฆ่าทิ้งหรือจะเอาไปทำอะไรก็ตามใจ"คำพูดของป๋าทำให้ผมตัวเย็นวูบ ไม่ต่างกับพี่โตที่หันขวับมองผมอย่างตกตะลึง ตาสบตา...แววตาของผมสบมองกับนัยน์ตาสีฉายแววตกตะลึงและห่วงหาของพี่โต ขณะที่คำสั่งนั้นยังก้องอยู่ในหู...
....หรือนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้สบตา หรือว่า....บางทีเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว?
"เดี๋ยวก่อน!อย่าเพิ่ง..."
"อย่าอะไร?"ป๋าเอ่ยถามเรียบๆสีหน้าเรียบเฉย เขาเงยหน้ามองพี่โตแล้วเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างเนิบช้า แววตาที่จ้องมองนิ่งค่อยเบิกกวางขึ้นและวาวับด้วยความไม่พอใจ"กูถามว่าอย่าอะไร คนที่ทำพลาดอย่างมึงมีสิทธิ์จะสั่งอะไรกู..และมึงจะให้กูทำยังไงกับไอ้สองหน้านี่!"
"กับแค่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด มึงเป็นลูกน้องมีหน้าที่ฟังคำสั่ง อย่าสะเอะมาสั่งกู!"
"รู้แล้ว"เสียงของผู้พันดังขึ้นเบาๆแทรกบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความเครียดขึง
"อะไรอีก"ลุงชาติเอ่ยถาม สีหน้าคล้ายจะเหนื่อยหน่าย
"ถ้าฆ่าไปเดี๋ยวจะมีปัญหากันเอิกเริก ได้ข่าวว่าพัสดีคนใหม่มันเคี้ยวยากพอดู...ถ้ามันรู้จะลำบากเอาเปล่าๆ"
"เราไม่ได้..."
"ไม่กลัวแน่นอน"ผู้พันเอ่ยกับป๋าสีหน้ายิ้มๆ"แต่เดี๋ยวขอ"เล่น"ก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง"
นั่นไม่ต่างจากคำขอเพื่อปิดประตูขังผมไว้ให้ตายทั้งเป็น..
...................
-
"นั่งสิ"ประตูปิดลงเบื้องหลัง ร่างของป๋าและลุงชาติที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทำให้ผมกลืนน้ำลายไม่ลงคอเอาเสียเลย หันไปมองพี่โตที่ยืนคุยกับป๋าข้างหลังแล้วยิ่งใจหาย ผมถูกพามายังเเรือนนอนฝั่งตรงข้าม คาดว่าน่าจะเป็นห้องขังของใครสักคนในสามคนนี้ ผมมองหน้าผู้พันที่ยืนมองสีหน้าเริงรื่น ดันหลังผมให้นั่งลงบนเตียงนอนด้วยรอยยิ้ม...ทว่ามันไม่มใช่ยิ้มที่น่ายินดีเอาเสียเลย
ปลายนิ้วบีบเข้าที่หัวไหล่ไม่เบานัก แสดงอาการบีบบังคับโดยไม่เอ่ยคำใดๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆสมองยังคงคิดใคร่ครวญจดจ่อกับพี่โตที่นั่งคุยอยู่กับป๋า ทั้งรู้สึกผิด ทั้งห่วงใย เสียใจและรู้สึกแย่เป็นที่สุดที่ทำให้คนที่รักต้องมาพัวพันด้วยแบบนี้ ขณะที่เสียงของคนที่ยืนอยู่บนศรษะแว่วมาเบาๆ..
"บอกข่าวไอ้พัศดีนั่นเท่าไหร่แล้ว"
"หา..."ผมเงยหน้ามามองตาคนถาม สบมองแววตาของคนพูดที่หรี่ลงน้อยๆอย่างครุ่นคิด
"ถามว่า กับพัศดีน่ะ บอกข่าวไปเท่าไหร่แล้ว"ริมฝีปากของผู้พันยกขึ้นคล้ายรอยยิ้ม แม้แววตาจะยังโกรธกรุ่น
"...มะ....ผม...ผมบอกแค่เรื่องของอาจารย์ธีระ"ไอ้เนมก้มหน้าก้มตาบอกเรียบๆ ทั้งกลัวและหวั่นเกรงด้วยไม่รู้ว่าตนเองจะต้องเจอกับเรื่องราวแบบไหนต่อไปจากนี้
"อ้อ...ไอ้ธีระ..."ผู้พันฟังแล้วหัวเราะเบาๆ ใบหน้าของคนพูดจ้องผมใกล้จนแทบประชิด ก่อนจะแสยะยิ้มคล้ายขบขัน"ได้ข่าวว่าเป็นครูสอนดนตรีนี่ "รัก"กันมากล่ะซี ถึงได้บอกข่าวแบบนี้ไปได้"
"............."ใจความนั้นทำให้ผมสะอึก..นิ่งไปอย่างไม่อาจเอ่ยคำใด ใช่...กับอาจารย์ธีระที่ให้โอกาศผมได้เรียนดนตรีได้เล่นไวโอลินอีกครั้งผมก็ยังทำกับเขาแบบนั้น มันก็ควรควรจะถูกประณาม
...และยิ่งมาได้ฟังคนอื่นพูด ร่ายความผิดของตัวเองให้ฟัง มันยิ่งทำให้รู้ซึ้ง ว่าแท้จริงแล้วความผิดของไอ้เนมคนนี้มันมีมากแค่ไหน..
...ผิด เสียจนนึกแปลกใจที่พี่โตยังไม่ฆ่าผมทิ้งให้สมแค้นเสียด้วยซ้ำ
"จะเอาอะไร ขนาดไอ้โตมันยังทำ..ขนาดผัวมันคุ้มกะลาหัวอยู่ก็ยังกล้า"ลุงชาติพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ"ดูแล้วน่าสมเพชสิ้นดี คนแบบนี้เหรอที่เคยชนะไอ้กันย์แต่ก่อน สนิมขึ้นมือมันแล้วล่ะผู้พัน ทางที่ดีรีบๆเชือดรีบๆจัดการมันซะเถอะ ก่อนจะยิ่งเหลวไปมากกว่านี้"
"ใจเย็นซี...บอกแล้วว่าทำแบบนั้นมันเอิกเริกไป"ผู้พันโคลงศรีษะ เอื้อมมือบีบคางผมแล้วยิ้มพรายน้อยๆ"อีกอย่าง...ก็น่าเสียดายออก"
"คิดจะทำอะไร ถามกูด้วย"เสียงตะโกนของป๋าดังแทรกขึ้นมาราวกับได้ยินใจความส่อจิตอกุศทำให้ผู้พันหัวเราะพรืด ผู้ชายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ดูน่ากลัวและแฝงแววอมหิตและโรคจิตแบบประปลาดๆตรงหน้าหัวเราะกับเสียงร้องนั้น ที่สุดจึงยอมละมือออกจากคางของผมอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับไม่คลาย...
"..ไม่เป็นไร ต่อให้เสียแผนไปนิด ก็ใช้ประโยชน์ได้..."
"...ยังไง?"ลุงชาติเอ่ยปากถาม มองหน้าผู้พันที่จ้องมองผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มชวนขนลุก
ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเหี้ยม แววตายิ้มแย้มเข้มขึ้นเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ชวนให้สังหรณ์ร้ายแล่นวาบ
"ในเมื่อมันมีสาย มีหนอนบ่อนไส้ได้ เราก็มีได้เหมือนกัน"
"..........."
"ไม่ต้องเสียเวลาฆ่า ไม่ต้องเสียเวลาจัดการ ทำไปไอ้พัศดีมันจะได้รู้ตัวว่าเรารู้ทันแผนมันแล้ว..เงียบเข้าไว้..เสร็จแล้วก็ให้ไอ้หนูสองหน้าอย่างมึง...เสนอน้ำหน้าซื่อๆไปรายงานข่าวดีๆต่อ"ริมฝีปากของผู้พันแสยะยิ้ม..รอยยิ้มร้ายลึกแฝงชัดบนใบหน้า"ในเมื่อมันอยากได้สายนักก็ให้มันไป บอกข่าวมันไปเลย ว่าพวกกูจะทำอะไร ยังไง ที่ไหน...บอกไปตามที่กูสั่ง และ...พูดตามที่กูต้องการให้มึงพูด"
"หนามยอกเอาหนามบ่ง"ชาติเอ่ยขึ้นมาช้าๆ สีหน้าครุ่นคิด หากแววตาเริ่มวาววับอย่างถูกใจ
"ใช่ไหมล่ะ...นอกจากจะได้วิธีดีๆแล้ว ยังได้รู้ข่าวพวกมันแบบ"รู้ลึก"ซะด้วย"ผู้พันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาทอดมองไปยังร่างของคนที่อยู่ในห้องขังฝั่งตรงข้าม สบมองแววตาพึงใจในใบหน้านั้นและอาการพยักหน้าช้าๆแสดงความเห็นด้วยอย่างชัดเจน..
"ส่วนมึง...ไม่มีสิทธิปฏิเสธ คงรู้ตัวดีอยู่แล้วนะ "ฝ่ามือนั้นคว้าหมับเข้าที่คาง และบีบแน่นอีกครั้ง ให้นัยน์ตาของผมเงยขึ้นมาสบ หากข้อความที่ได้ฟังนั้นยิ่งถ่วงน้ำหนักความเครียดเคร่งในใจให้เพิ่มขึ้นอีกนับเท่าทบพันทวี...
....ให้เป็นสาย...สายให้กับพัสดี พอๆกับเป็นสายให้พวกป๋า
หนามยอก เอาหนามบ่ง
ให้ผมส่งข่าวอย่างปกติ แต่เป็นข่าวที่คนพวกนี้ให้พูดเท่านั้น แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นข่าวลวงที่ไม่มีมูลความจริง ให้พูดบิดเบือน เพื่อจะสร้างความสับสนให้กับพวกพัศดี ขณะเดียวกันก็จะให้ผมคอยสืบข่าวของพัสดีมารายงานพวกป๋าด้วย..
...ต้องทำตาม โดยไม่มีสิทธิปฏิเสธ..
คำพูดนั้นไม่ต่างกับส่งผมลงแดนประหาร..ไม่ใช่ความปราณี เปล่าเลย เพียงแค่พวกเขาไม่อยากจะเสียเบี้ยในมือไป ซ้ำยังคิดจะกลับเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์..
ชีวิตผมอยู่ในกำมือพวกมัน
ความจริงที่ไม่อยากรู้ ไม่อยากยอมรับดังก้องในสมองอีกครั้งอย่างชัดเจนที่สุด กับคำสั่งและรอยยิ้มที่บาดตา ความรู้สึกที่ลืม...หรือเคยลืมไปกลับมาอีกครั้งซ้ำยังทับถมและเข้ามาคุกคามประสาทอย่างหนักหน่วง
รู้ดีว่าชะตาต่อจากนี้ยิ่งกว่าเดินกายกรรมบนเส้นด้าย และ...บัดนี้ผมเป็นพวกสายลับสองหน้าอย่างแท้จริง เป็นคนที่ยืนอยู่ตรงกลางไม่ว่าจะกับพวกป๋าหรือพัศดีก็มีสิทธิตายได้ทั้งนั้น
แต่พวกนี้ไม่เคยสน...
ไม่ต้องมองรอยยิ้มแสยะและแววตาวาววับคุ่นั้นก็รู้ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากก็ทราบ ไม่ว่าผมจะเป็นหรือตายพวกเขาก็ไม่คิดจะแยแส...ถ้าผมบอกข่าวผิดๆกับพัศดีจนถูกลงโทษ คนพวกนี้ก็คงมีแต่จะสาใจ
ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหน...ก็เป็นได้แค่ตัวหมากบนกระดานของพวกเขาเท่านั้น
"อ้ากกก!"จู่ๆความเจ็บแปลบจากท้องน้อยก็แล่นเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอาร่างทั้งร่างถึงกับสะดุ้งเฮือกและเสียงกรีดร้องแล่นออกมาจากลำคออย่างรวดเร็วจนไม่อาจต้านไหว ผมก้มลงไปมองต้นตอของความเจ็บปวดนั้นด้วยความไม่เข้าใจ พลันดวงตาเบิกกว้างเมื่อเจ้าของมือนั้นคือผู้พันที่ชกเข้ามายังท้องน้อย หากแต่ครั้งนี้มันแปลกกว่าครั้งก่อนตรงที่มีปลายนิ้วโป้งโผล่ออกมาพร้อมกับกดย้ำ..กระแทกเข้าไปยังท้องน้อยผมไม่หยุด
พยายามเอื้อมมือไปฉุดรั้ง พยายามดิ้นรนขยับกายหนี แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยเมื่อถูกตรึงไว้ด้วยร่างสูงใหญ่ของผู้พันทั้งแขนสองข้างยังถูกลุงชาติจับบิดไพล่หลัง ให้ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจากแผ่นหลัง ร่างเเอ่นโค้ง ทั้งที่ความเจ็บปวดจากท้องน้อยที่ถูกโจมตีสมควรจะงอตัวถอยหนี และท่าทีเช่นนี้จึงเป็นผลให้หมัดและนิ้วโป้งของผู้พันยิ่งกดลึก..ทิ่มแทงเข้ามาในท้องน้อยอย่างรุนแรง
น้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาจจะกลั้นพร้อมกับเสียงหวีดร้องแสดงความเจ็บปวดที่ออกมาจากริมฝีปากอย่างง่ายดาย...เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนทนไม่ไหว ไม่ได้เจ็บจุกเหมือนโดนชกต่อย ทว่านี่มันเป็นเพียงควาเจ็บปวดจุดเล็กๆบนหน้าท้อง แต่มันกลับรุนแรง ทิ่มแทงจากหน้าท้องแผ่ไปยังทั่วร่าง ความเจ็บปวดมันไม่หาย และยิ่งรุนแรงราวกับกระเพราะจะถูกแทงทะลุ เหมือนลำไส้จะถูกกระชากบิดออกมาต่อหหน้า
"นี่เป็นโทษเล็กๆน้อยๆที่มึงคิดทรยศกู"เสียงกระซิบเหี้ยมกลั้วหัวเราะสุขสันต์ของผู้พันดังขึ้นมาใกล้หู ผ่านม่านความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างเลือนราง หากก้องสะท้อนในสมองไม่ยอมจางหายพร้อมๆกับความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้น..."ถ้ากูรู้ว่ามึงจะทรยศอีก...คราวนี้มันจะหนักกว่านี้นับร้อยเท่าพันเท่า กูจะให้มึงทรมารขนาดตายก็ตายไม่ได้ จำเอาไว้!"
น้ำตาเอ่อคลอนัยนตาไหลอาบข้างแก้ม...เจ็บ...เจ้บจนทนไม่ไหว ปวดร้าวและไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ว่าทำมมันถึงกลายเป็นแบบนี้..
ผิดมากนักหรือที่คิดจะไขว่คว้าอิสระ ผิดหรือที่คิดจะก้าวออกไปจากเงาของคนเหล่านี้ ไม่อยากถูกบ่งการ ไม่อยากถูกสั่งให้ทำเรื่องเลวร้าย แค่อยากจะอยู่เงียบๆ มีชีวิตอยู่...อยากจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมมันถึงยากนัก..
ดิ้นรน..พยายาม ตะเกียดตะกายออกจากหลุม อยากเอาชีวิตรอด อยากโผล่หน้าออกไปมองฟ้า อยากจะมีชีวิต
ทำไม...ทำไมถึงต้องพบเจอเรื่องแบบนี้
"อั่ก!"ร่างของผมไถล่ครูดลงบนพื้นทันทีที่ผู้พันและลุงชาติปล่อยมือ แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับลดลงเพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะไม่นานก็มีฝ่าเท้าหนาหนักวางลงบนแผ่นอก กดแน่น...เหยียบซ้ำ...ย้ำแผลที่ท้องราวกับอยากจะเห็นผมกระอักเลือดออกมาต่อหน้า..
สีหน้าคนทำนั้นเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ ทั้งแฝงคามหฤหรรษ์แบบแปลกๆ ที่ชวนหนาวสันหลัง ผมมองความสุขในแววตานั้นแล้วไพล่นึกถึงเมฆ..ยิ่งความเจ็บปวดจากฝ่าเท้าที่กระแทกซ้ำจนต้องกระอักกระไอออกมาดังๆยิ่งบ่งชัด..ทำให้ผมนึกรู้ ว่าคนที่เข้ามาเป็น"เด็ก"ของผู้พันจะต้องเจอกับอะไร..
นัยบน์ตาของผมหรี่ปรือลงช้าๆ สติที่เลือนรางและดวงตาที่ไม่อาจมองเห็นชัดด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อคลอมองเห็นรอยยิ้มพึงใจของผู้พัน ในมือฝ่ายนั้นมีมีดเล่มเล็กที่ได้จากที่ไหนไม่รู้อยู่ ปลายนิ้วนั้นกำลังขยับมันไปมาเล่น...ครู่หนึ่งภาพอดีตซ้อนทับ..สำนึกกลับวนเวียนไปหาคนที่ผมพยายามลืมไปจากจิตใจ ชายที่ผมฆ่าเข้าให้ตายไปด้วยมือ..
ตอนที่ผมเหวี่ยงไวโอลินในมือฟาดเขา..เขาก็อยู่ในลักษณะไม่ต่างกัน และแววตาของผู้พันที่มองมาก็ไม่ได้ต่างไปกับแววตาของผมวันนั้น..
เหมือนจะมองเห็นคนๆนั้นยิ้ม ราวกับได้ยินเสียงพูดเเผ่วเบา..หากแต่ชัดเจนในสมอง..
....เคยทำคนอื่นไว้แบบไหน ก็ต้องเจอแบบเดียวกัน..
..เวรกรรมที่เคยทำร้าย พรากชีวิตคนอื่นไม่เคยจางหาย มีแค่จะคอยเฝ้าวนเวียนตอกย้ำให้ชดใช้ ให้ชีวิตไม่อาจมีความสุขได้เพราะบาปนั้นที่จะคอยติดตัวอยู่ตลอดไป..
นัยน์ตาค่อยหรุบลงช้าๆ..หางตาผมได้ยินเสียงโหวกเหวกบางอย่างแล่นแผ่นเข้ามา พร้อมๆกับสติสุดท้ายที่หลุดลอยไปด้วยภาพใบมีดพุ่งเข้าหาตัวเองอย่างรวดเร็ว
............
มาแล้วค่า :กอด1:
ช่วงนี้ยุ่งมาก กำลังรีไรท์ต้นฉบับคาวี่อยู่อย่างเมามันส์ กำหนดส่ง 20 เดือนนี้ รู้สึกถึงไฟที่ลนก้นอิชั้นอยุ่อย่างรุนแรง อ้ากกกก :o7:
ส่วนตอนนี้ อืม....คิดถึงป๋ากับผู้พันม้ายยยย/เรียก Fc. :laugh:ออกมาแล้ว แต่ไม่ค่อยเหมือนเดิม เพราะพวกฮีกำลังอยากออกไปจนตัวสั่น ส่วนแผนการณ์ผู้พันไก่ทอดก็เฉียบขาดเช่นเดิม../เอาเหล้าเซ่นสามจอก ลาสบอสคู่นี้นี่ช่างสมเป็นซะมีภรรยากันยิ่งนัก :laugh:
ลุงชาติ...ตัวประกอบอ่ะ /หลบทีนส์
เจอกันตอนหน้าค่ะ :L2:
-
จิ้มก่อน
:z13:
+++++++++++++++++++++
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ทั้งโกรธและเกลียดไอ้เลวผู้พัน
ไอ้โรคจิตวิปริต สมองหมาปัญญาควาย
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! :m31: :m31: :m31:
ไอ้น้องเนมอย่าเป็นอะไรไปนะ
เดาว่าไอ้พี่โตมันคงจะเข้ามารับมีดแทนแน่ๆ
หึ๊ย!! จะเป็นพี่โตหรือเนมก็ไม่อยากให้โดนทำร้ายอ่ะ
แค่สถานการณ์ที่เจออยู่ก็มากพอแล้ว
สงสารเนม ตอนนี้สงสารเนมจับใจ
แม้ว่าตอนแรกๆจะหมั่นไส้ในความเป็นคนดี
คิดอะไรตื้นๆไปบ้าง แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารจริงจัง!
แค่รักพี่โตแล้วผิดตรงไหน
ไม่อยากให้พี่โตทำเลวแล้วผิดตรงไหน
เกิดมาเป็นไอ้น้องเนมแล้วมันผิดตรงหนายยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3:
แต่ยังไงก็ยังดีใจ
อย่างน้อยๆพี่โตมันก็ยังรักเนมอยู่
แม้จะโกรธ แต่ก็รัก
ฮึก! กอดพี่โตแน่นๆหนึ่งที :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ~
-
มาแบบค้างๆอะ มาน้อยจังเลย
-
จะพูดว่าไงดี แต่ตอนนี้เราไม่โอ๋เนมแน่ๆเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะความคิดน้อยและคิดมากของเนมทำให้ทุกคนเดือดร้อน
โดยเฉพาะพี่โต(โตเอฟซี) มันผิดตั้งแต่ไม่มีความเชื่อใจและไว้ใจ
แต่การที่เนมโดนแบบนี้อาจจะทำให้พี่โตใจอ่อนลงเพราะเนมได้รับทลงโทษแล้ว
ยังไงก็แล้วแต่ เนมจำเอาไว้คนที่รักเนมคือพี่โต
สามปีในคุกน่าจะทำให้เนมแกร่งและร้ยมากขึ้นกว่านี้นะ
คนเรามันขาวอย่างเดียวไม่ได้มันต้องเป็นสีเทาเพื่อความอยู่รอด
*อินมากไป*
55555555555555
ขอบคุณนะคะ
-
:m31: เกลียดพวกขาใหญ่อ่ะ เลวได้อีก
-
ต๊ายยย ขาใหญ่ออกโรงได้เจ็บแสบมาก
ทำเอาหนูเนมช้ำในแย่แล้ว
รอตอนหน้าว่าแผนจะดำเนินไปแบบไหน
กดบวกกดเป็ด
-
เครียดๆๆๆๆ
ที่พี่โตอยากแหกคุก นี่เป็นเพราะไอ้พวกบ้าซุปเปอร์เลวนี่ แน่ๆ
ตอนเด็กๆ ถูกเลี้ยงกันด้วยอะไรว๊า
สงสารเนม สงสารพี่โต
-
อยากบอกเธอเหลือเกิน....
ถ้าเธอจะทำน้องเนมขนาดนี้
มาต่อยกับกูมั้ย :angry2: :angry2:
มาเจอกันสักตั้งผู้พัน :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
สงสารเนมอ่ะ :m15:
ถ้าเป็นเรานะตายก็ตายวะ ยังไงก็ขอให้พวกมันตายซักคน :z6:
ปล. อารมณ์ร่วมสูง เกลียดไอ้พวกควายแก่มาก
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เม้นท์ลำบากจริงๆ :เฮ้อ:
เรื่องที่เนมไม่เห็นด้วยในเรื่องที่พี่โตทำ อันนี้ของมันแน่ๆ อยู่แล้ว
ก็น้องเนมเป็นคนดีนี่นะ ชีวิตจริงก็คือชีวิตจริง คนดีไปอยู่ในคุกทำไมจะต้องเปลี่ยนวิธีคิดเพราะความรักด้วย
ก็เนมมันไม่อยากทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีกนี่นา
และถึงแม้ว่ารู้แต่จะไม่บอกพัศดีก็ได้ก็ตาม แต่มันก็เหมือนรับรู้ให้เรื่องผิดๆ มันเกิดขึ้นอยู่ดีนั่นแหละ
แต่ที่จริงในตอนแรกเนมก็ไม่ได้คิดที่จะบอกข่าวกับพัศดี เพราะเนมมันไม่อยากหักหลังพี่โต
เนมมันยื้อเวลากับพัศดีหลายครั้ง ทำเป็นเหมือนว่าร่วมมือกับพัศดีแต่ก็ไม่เคยบอกอะไรกับพัศดีเลย
มันต่อสู้กับความถูกต้องและความซื่อสัตย์ต่อพี่โตมาตลอด
ซึ่งมันจะดูชัดเจนไม่น้อยถ้าเนมเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเลย
ถ้าเลือกความถูกต้องก็บอกพัศดีไป และถ้าเลือกความซื่อสัตย์ก็อยู่ข้างพี่โตซะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะ
แต่จุดยืนของเนมกลับเปลี่ยนแปลงด้วยกิเลสและอารมณ์
เนมเปลี่ยนใจเมื่อเนมเริ่มไม่ไว้ใจในความรักของพี่โต
คนที่คิดว่าตัวเองเป็นคนดีคนนี้ ไม่ยอมบอกพัศดีในตอนแรกแม้จะรู้สึกไม่ดีที่ทำผิด ก็เพราะรักพี่โต ไม่อยากหักหลังพี่โต (รวมถึงไม่ชอบวิธีการของพัศดีด้วยแหละ)
และคนๆ นี้ ก็ยอมบอกพัศดีเพียงเพราะไม่พอใจคนรัก คิดว่าไม่รักจริงและคิดจะหนีออกไปโดยไม่มีตัวเองไปด้วย
มันหมายความว่าอย่างไร...
แสดงว่าคนดีคนนี้ยอมทำเรื่องไม่ถูกต้องขอเพียงแค่ได้รับความรักและความไว้ใจจากคนรักใช่มั้ย
สรุปแล้ว แกมันก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายนักหรอกน้องเนม ความดีของแกมันมีนัยยะมีความเห็นแก่ตัวแฝงอยู่
เพราะสุดท้ายแกก็ตัดสินใจเลือกทำสิ่งที่ถูกต้องเพียงเพราะแกไม่พอใจอะไรบางอย่างมากกว่าที่แกจะตระหนักถึงความถูกต้องอย่างแท้จริง
แต่จะว่าไป เนมมันก็ยังไม่ได้อยู่ข้างพัศดีหรือเป็นหนอนบ่อนไส้อย่างเต็มตัวหรอก จริงๆ แล้วมันก็ยังอยู่ข้างพี่โตนั่นแหละ
เพราะมันก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกข้อมูลแก่พัศดีเท่าไหร่ แต่เพราะครั้งนี้มันก็ถูกกดดันจากพัศดีด้วย
ซึ่งสิ่งที่เนมเลือกที่จะบอกกับพัศดีนั้น มันก็ไม่ได้คิดว่าจะเกิดผลร้ายกับพี่โตมากมายนัก
อย่างมากก็แค่แผนล่ม ทำให้พี่โตและคนอื่นๆ ไม่สามารถดำเนินแผนการต่อไปได้
ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะที่ผ่านมาเนมมันก็คิดอะไรง่ายๆ ในบางเรื่องมาตั้งแต่แรกแล้ว
มันไม่คิดว่า..การที่พี่โตร่วมมือแหกคุก จะมีเหตุผลอื่นนอกเหนือไปจากพี่โตเองอยากหนีออกไปด้วย
มันไม่คิดว่า..พี่โตปฏิเสธที่จะร่วมมือแหกคุกไม่ได้ พี่โตต้องทำและต้องทำ (แม้จะมีแรงจูงใจมาจากการที่อยากเห็นเนมออกไปจากคุกก็ตาม)
มันไม่คิดว่า..การที่พี่โตไม่บอกมันเพราะอยากกันมันออกจากแผนการนี้
มันไม่คิดว่า..ถ้าแผนแหกคุกแตกแล้วจะเกิดอะไรมากไปกว่าการยกเลิกแผน มันคิดไม่ถึงว่าจะมีบทลงโทษจากนายหากแผนการไม่สำเร็จด้วยซ้ำ
เพราะมันคิดน้อย วิธีการคิดไม่สลับซับซ้อนหรือมีเล่ห์กลใดๆ ปะปน
มันก็เลยคิดอะไรแต่ในมุมมองของมันหรือเหตุการณ์รอบตัวมัน ไม่ได้คิดเผื่อในมุมมองของคนอื่นหรือเหตุการณ์อื่นๆ นอกสายตามัน
ร่ายมาซะยาวเหมือนจะต่อว่าน้องเนม แต่จริงๆ จะบอกว่าเข้าใจน้องเนมนะ
เรื่องบ้าๆ นี้มันไม่ได้เกิดจากน้องเนม แต่มันเกิดจากเจ้านายบ้าๆ สามคนต่างหาก
คนอื่นๆ ที่เหลือเป็นเพียงหมากในกระดาน และก็มีคนที่พยายามจะล้มกระดานโดยใช้เนมเป็นเครื่องมือช่วย
(แต่คนที่จะล้มกระดานจะกลายเป็นหมากอีกตัวหรือเปล่านี่ต้องติดตามต่อไป)
น้องเนมคิดถูกแล้วนะที่ลังเลระหว่างความถูกต้องและความซื่อสัตย์ต่อพี่โต ไม่เออออไปกับพี่โตโดยไม่ยั้งคิด
นั่นแสดงว่าต่อมสำนึกในสิ่งดีงามของน้องเนมยังคงทำงานอยู่ ไม่ฝ่อเหี่ยวไปกับสภาพแวดล้อมและกาลเวลา
ถ้าจะไม่พอใจน้องเนมก็เพียงแค่ว่า เนมตัดสินใจอะไรๆ ที่สำคัญโดยใช้อารมณ์มาเกี่ยวและเนมมองโลกในคุกแคบเกินไป
จริงอยู่ว่าข่าวสารในคุกมันไม่ทำให้เรารู้อะไรมากนัก เรารู้เฉพาะในสิ่งที่เราสามารถรับรู้ได้
แต่อย่างไรก็ตาม หากจะทำอะไรหรือตัดสินใจอะไรที่มันสำคัญ เนมควรจะสังเกตและมองรอบด้านกว่านี้ มองถึงผลที่จะเกิดขึ้นให้มากและลึกซึ้งกว่านี้
หากไม่แน่ใจก็ควรจะนิ่งเสีย เพราะการตัดสินใจที่ผิดพลาดอาจทำให้เกิดผลที่เราต้องมานั่งเสียใจภายหลัง...แบบนี้อีก :เฮ้อ:
-
แล้วโตจะโดนอะไรด้วยไหมเนี่ย
-
ค้างอย่างแรงมากกกกกกกกกก :z3:
เนมจะรอดไหมเนี่ย :m16:
-
เนมนะเนมหาเรื่องตลอดจริงๆ
-
สงสารเนมมากหวังอะไรไม่ได้เลยจริงๆสำหรับชีวิตคนในคุก
เนมคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันดีแต่กลับส่งผลร้ายมากมายต่อตนเองพี่โตและคนอื่นๆ
แต่คนที่เจ็บช้ำมากที่สุดคงจะเป็นพี่โตเพราะช่วยอะไรคนที่ตัวเองรักไม่ได้เลย :m15:
-
โอยยยยย
อ่านแล้วเครียดแท้น้อออ
-
นายเอกเรื่องนี้ไม่ได้เป็นกันง่ายๆเลยต้องอึดจริงอะไรจริง
-
โอ้ยยยยย เกลียดไอ้ผู้พัน ไปตายซะ!!!!! :z3:
-
ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยย :z6: อยากให้พี่โตฆ่าแม่งให้หมดเลย เกลียดพวกแก่ๆพวกนี้มากก
ขออย่าให้ผิวสวยๆของเนมเป็นอะไรเลยนะ :sad4: เนมโดนขนาดนี้ แล้วน้องเมฆของป้า
ไม่อยากนึกสภาพเลยน้องผ่านมันมาได้ยังไง
สงสารสุดก็คือพี่โตนี่แหละ การที่เห็นเนมโดนแบบนี้ ใจจะสลายขนาดไหน
-
พี่เนมของหนู โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :z3:
-
สุดๆๆๆๆ สุดๆๆๆจริงจริง
ผู้พันกับป๋านี่เหมาะมากกก
มารซาดิสต์จริงๆๆ
สงสารเนม :o12: ไปทางไหนก็ผิดอยู่ดี
เฮ้ยยย เอาใจช่วยนะ
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
:z3: :z3: ไอ่เนมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ไม่รู้จะไปเชียร์ฝั่งไหนดี แต่ก็รอให้คู่นี้มันมีความสุขนะ
เฮ้ออออออออ หลังจากนี้ เลือกทางไหนก็มีแต่ลำบากทั้งนั้น
ถารักกันอยู่ก็ผ่านไปให้ได้นะ ทุกคนเลย ฮึ่ยๆๆๆๆ :เฮ้อ:
-
ง่าา น่าสงสารนู๋เนมอ่า เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆจะพ้นไปเสียที
-
เมื่อไหร่อีพวกป๋า ผู้พัน ชาติ มันจะสะดุดก้อนหิวหัวชนกิ่งไม้มดกระเด็นเข้าตาตายเนี่ย
-
น้องเนมมมมม :sad4:
โอ๊ยยย ชีวิตรันทดจริงๆ
อ่านแล้วปวดตับหนักกว่าเดิมอีก ฮืออออ
:z3:
-
เกลียด ข้าราชการ ระดับสูง ใน ประเทศ ไทย ทุกคน แร๊ง
-
โอ้ ย ย ย
รอต่อ น่า า า า า า
-
พี่โตเกือบซวย :เฮ้อ:
แต่คิดว่าตอนหน้าพี่โตต้องทำเรื่องให้ตัวเองซวยแน่ๆเลยอ่ะ :o12:
-
โหดร้าย
-
อะโอ๊ยยยย
ปวดตับ สงสารเนม อีป๋ากับผู้พันชั่วมากกกกก
ฮือๆๆ
ชุลมุนเข้าไปใหญ่ พัศดีจิโดนดัดหลังแล้วไหมล่ะ เฮ้อ
-
เคลียดแทนจัง สงสารเนมมากๆๆๆ :m16:
-
:m15:
:เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยย...ร้องแทนนู๋เนม
ทำไมจะต้องทำร้ายนู๋เนมขนาดนี้ด้วยTOT
นู๋เนมก็แค่ไม่อยากทำผิดเพิ่มเท่านั้น
ตกลงจะมีซักทางไหมที่นู๋เนมเลือกแล้วจะไม่ต้องผิดหวังทีหลังอ่ะ
เฮ้อออออ...ความคิดแต่ละคนช่างแตกต่างกันจริงๆ
งานนี้พี่โตจะช่วยนู๋เนมยังไงละเนี๊ย
เอาใจช่วยพี่โต กะนู๋เนมให้ผ่านพวกป๋าแกไปได้เร็วๆเถอะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
-
:z6: ขอจัดให้ป๋า+ผู้พันซัก 1 ดอก
เป็นกำลังให้พี่โตเเละน้องเนม รวมทั้งคนเขียนด้วยจ้า....
-
เฮ้อ!! เนมเอ๋ยเนม
-
อ๊ายย ข้าน้อยFCของผู้พัน ป๋า ลุงชาติ กราบรายงานตัวเลยค่ะ
แหม เล่นเอาอาการโอจิคอนกำเริบเลยล่ะ :o8:
ป๋ากับผู้พันออกโรงทีไรเรื่องมันจะเพิ่มดีกรีความเครียดขึ้นอย่างแรง
แต่ในขณะเดียวกันก็จิ้นสองสามีภรรยานี้ตลอดเวลา
อย่างตอนนี้ เผลอจิ้นเรื่องราวงุ้งงิ้งขึ้นในหัวได้ตอนฉากที่ป๋าบอกผู้พันว่าจะทำอะไรถามกูก่อน
ไอ้เรารึ เผลอจิ้นไปว่าถ้าจะเล่นสามพีกับหนูเนมให้ปรึกษากูก่อนนะ แหม เขินจังเลย คิดได้ไง(วะ)
แต่ตอนนี้เครียดดีจริงๆ แอบสมน้ำหน้าพัศดี โดนตลบหลังกลับ อยากจะรู้ผลลัพธ์เร็วๆจังเลย แต่สุดท้ายคนที่เละมันคงเเป็นคนกลางอย่างพวกเนมกับพี่โตนั่นแหละ ฮ่าๆ
-
โอ๊ย สงสารเนมวะ..พี่โตจะใจแข็งขนาดยอมมองดูเนมเจ็บหรอ.. :sad4: :sad4: :sad4:
เซงอิพวกป๋า+ผู้พัน จริงๆเลยยยย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ค้างอย่างเเรงงงง เมื่อไหร่น้องเนมจะมาซักทีหง่ะ :z3:
-
o13
มิสยู คิดถึงเรื่องนี้ๆๆๆๆๆ
-
มาได้แล้วน้องเนมรอ2ตอนรวดได้มั้ย
-
สงสารเนม TT
-
เนมน่าสงสารอ่ะ :sad4:
มาต่อเร็วๆนะคะ :call:
-
จงลง ๆ ๆ ๆ :call:
-
ดันๆๆ
-
:call:
:call:
:call:
-
รอคร้าบ เมื่อไหร่จะมาน้าาา
-
น้องปุ้ยหายไปไหนหว่าาาาาาาาา
-
นานมาก - -!!~
-
o13
คิดถึงจ้า
-
Improbable 33 : เบี้ยที่ไร้ค่าบนกระดานหมากสีดำ
แผนการณ์อันชาญฉลาดที่ดังมากจากปากของคนที่ตนเองไม่อยากจะข้องเกี่ยวที่สุด ยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่องผ่านห้องขังที่มีเพียงลูกกรงกั้นทำให้โตกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ต่อให้รู้ว่าแผนนี้จะทำให้"มัน"ต้องเจอกับเรื่องที่หนักใจและอาจจะเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคือทางที่ดีที่สุด ดีที่สุดแล้วที่มันไม่ได้เป็นอะไรไป
ในยามที่พวกมันออกปากจะ"ฆ่า"จะสั่งประหารคนที่เขารัก เมื่อคำพูดนั้นออกมาจากปากของพวกมัน โตคิดว่าหากพวกมันคิดจะทำ ต่อให้เขาเป็นลูกน้องมัน ต่อให้เขาต้องฟังคำสั่งมัน แต่คราวนี้ ถึงจะเป็นผลเสียแค่ไหน เขาก็จะตรงรี่เข้าไป"ฆ่า"พวกมันให้ได้!
ฝ่ามือทั้งสองข้างกำแน่นเข้าหาตัว ริมฝีปากเม้มเข้าหากันช้าๆเมื่อความรู้สึกที่เขาเกลียดชังที่สุดเริ่มจะมาเยือน
ความพ่ายแพ้... ความรู้สึกที่บอกว่าเขากำลังพ่ายแพ้ ไม่อาจจะทำอะไรได้ ไม่อาจจะช่วยดูแล หรือปกป้องคนที่ตัวเองรักได้เลย
ต่อให้รู ต่อให้เข้าใจ ต่อให้ยังโกรธมัน ผิดหวังเคืองแค้นไม่เข้าใจว่าเหตุใดมันถึงโหดร้ายกับเขาเสียจนยอมทรยศความไว้ใจนี้ แต่ยังไงก็ยังรัก และเมื่อคนที่รักต้องเจอกับเเรื่องเลวร้าย ใครจะทำเฉยได้..
แม้แต่กับคนพวกนี้ คนที่เพียงเจอหน้าก็รู้ถึงความพ่ายแพ้ คนที่รู้ว่าไม่ว่าจะต่อกรยังไงตัวเองก็ต้องแพ้ ต่อให้เป้นแบบนั้นก็ไม่อยากจะยอมและอยากจะต่อต้านจนถึงที่สุด..
กับคนที่ต้องมาได้ยิน ได้ฟังคนทีรักถูกทำร้ายอยู่ต่อหน้า สำหรับเขาแล้วมันเป็นอะไรที่ยากเกินจะอดทน..
ทั้งที่พยายามออกไปเพราะรักและอยากปกป้องมัน ทั้งที่คิด..ว่าถ้าออกไปแล้วจะไม่มีคนทำอะไรมันได้ อยากปกป้อง..แต่บัดนี้ กลับเป็นตัวเขาทที่ทำร้ายมัน กลับเป็นตัวเขาที่ทำให้มันร้องไห้อีกแล้ว..
"เป็นอะไรไป"น้ำเสียงถามสั้นๆสีหน้าเรียบเฉยคล้ายจะไม่รับรู้สิ่งใดดังมาจากคนเป็น"นาย"ทำให้ต้องสูดหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์...
กับคนๆนี้ เมื่อยืนอยู่ต่อหน้ามันแล้ว จะเผลอแสดงอาการใดออกไปไม่ได้ จะนิ่งไปก็ไม่ได้ จะอ่อนไหวจะเผยจุดอ่อนให้มันรู้ก็ยิ่งไม่สมควร แม้มันจะรู้อยู่ว่าเขากับไอ้เนมรู้สึกแบบไหนต่อกัน แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ควรจะนิ่งไม่ให้มันได้ใจไปมากกว่านี้..
เพราะหากเขาอ่อนไหวมากแค่ไหน หากไม่นิ่ง จุดอ่อนที่เผยให้เห้นพวกทันจะเอามาโจมตีและจะหาเรื่องให้"ความเหมาะสม"นี้เปลี่ยนผู้ดำเนินแผนเป็นคนอื่น โดยเฉพาะคนอื่นที่ชื่อไอ้กันย์ ต่อให้อยู่กลุ่มเกียวกัน เขาก็ไม่มีวันยอมไว้ใจมันได้..ไม่มีวัน!
หากแผนนี้จะทำจนสำเร็จ เขาต้องเป็นผู้วางแผนทั้งหมดเท่านั้น ต้องเป็นผู้นำ ไม่อย่างนั้นเหล่าเพื่อนพ้องและคนที่รักจะต้องลำบากกับการรับมือเจ้านายเหี้ยๆแบบพวกมัน
ฉะนั้น หากอยากจะออกไป หากอยากจะปกป้อง"มัน"เขาก็ต้องเป็นคนจัดการทุกสิ่งเท่านั้น
ตอนนี้ไว้ใจใครไม่ได้..วางใจใครไม่ได้..
ใช่....แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่เขารักมากที่สุดและรักมาตลอดก็ตาม...
"คิดจะรับผิดชอบยังไงกับเรื่องนี้.."คนพูดพ่นลมหายใจลงช้าๆ"บอกมาให้ฉันรู้ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"
"ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก"
"แค่นั้น?"ป๋าเลิกคิ้วขึ้นช้าๆสีหน้างวยงงแปรเป็นรอยยิ้มขบขัน"แค่นั้น...สำหรับคนที่ทำพลาดมีแค่นั้น..ข่าวของพวกฉันที่หลุดออกไป" คนส่งของ"ก็ถูกสอบสวน ช่องทางส่งของออกไปข้างนอกก็ถูกตัด ความเสียหายขาดนี้ แกมีแค่คำว่าจะไม่ให้เกิดขึ้น?"
"..ผมจะรีบหาทางระบายของออกไปให้เร็วที่สุด"โตกลืนน้ำลายลงช้าๆ เอ่ยปากต่อรอง
"ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น"
"แต่...เมื่อกี้เรื่องคนส่งของ.."
"อย่ามาเล่นลิ้น แกอย่าให้ฉันต้องพูด!...ว่าตอนนี้อะไรสำคัญที่สุด!" ป๋าระบายยิ้มเครียดพลางจ้องมองชายตรงหน้าเขม็ง "ทำฉันผิดว่ามากี่ครั้งแล้ว ทั้งที่บอกจะไม่มีอีก ไม่มีอีก..แล้วนี่มันอะไรกัน ลูกน้องชั้นดีกลับลกายมาเป็นสวะแบบนี้มันน่าผิดหวังซะจริงๆ"
"............."
"ถ้าแกไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้..เห็นทีเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว..โต"คนเป็นนายหรี่ตาลงน้อยๆจ้องมองผู้ฟังที่มีสีหน้าเครียดเคร่ง "หรือหากมือขึ้นสนิม แก่เกินกว่าจะจัดการฉันก็มีคนที่พร้อมจะขึ้นมาทำแทนแกได้เสมอนะ"
ริมฝีปากหนาแสยะขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง จ้องหน้าลูกน้องคนสนิทมองตามสายตาของมันเลยไปยังอีกห้องขังด้านตรงข้าม ดวงตาของไอ้โตยังคงจ้องอยู่ที่ห้องขังฝั่งนั้น ชวนให้นึกรำคาญกับท่าทีห่วงหาอาวรณ์อาลัยของมันนัก มันคงนึกว่าจะเก็บอาการได้กับใบหน้าเรียบเฉย ตึงขึง และสีหน้าคล้ายไม่แยแส แต่กับเขาแล้วไม่ใช่...แค่มองแววตา แค่เห็นความร้อนรนห่วงหาในแววตานั้นก็บอกได้มากพอแล้วว่ามันรู้สึกเช่นไร รู้ชัดว่าดวงตาคู่นั้นหันไปทางไหน และรู้ได้โดยไม่ต้องมีคำกล่าวใดๆ
...เป็นคนสำคัญงั้นหรือ?
ถ้าสำคัญมากก็ปล่อยไปไม่ได้ใช่ไหม ถ้าเป็นคนรักก็คงไม่อาจปล่อยให้มันเป็นอันตรายใดขึ้นมาได้..
นัยน์ตาสีเข้มพราวระยับด้วยความถูกใจเมื่อบัดนี้รู้ชัดว่าตนเองได้กำหัวใจและชีวิตของคนอีกคนหนึ่งไว้ ป๋ามองเสี้ยวหน้าของลูกน้องคนสนิทและพ่นลมหายใจลงช้าๆ..
ตราบใดที่มีไอ้โง่นั้นอยู่ในมือ มันจะไม่มีวันกำแหง เหิมเกริมหรือคิดต่อกรใดๆ
เบี้ยหมากที่คิดว่าไร้ค่าแล้วเมื่อการพนันขันต่อของตนจบลงด้วยชัยชนะ จึงละเลยไม่ใส่ใจ บัดนี้มันกลับมามีความสำคัญอีกครั้งหนึ่งแล้ว..
คิดพลางปรายตามองไปยังอีกฝั่ง ทางฝั่งนั้นแผนการณ์ต่างๆก็เตรียมไว้แล้ว การสั่งการและอธิบายเป็นไปอย่างเรียบเรื่อย โดยมี"ไอ้โง่"นั่นนั่งหน้าซีดอยู่กลางวง เจ้าคนโง่เง่าที่ทั้งอ่อนแอและไร้สมองจนน่าเกลียดชังอย่างที่เขาเคยประณามไว้ บัดนี้มันยังคงโง่ โง่เหมือนเดิมไม่มีผิด และเหมือนจะโง่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำถึงได้ทำเรื่องสมควรตายอย่าง"ทรยศ"พวกเขาขึ้นมา
...แม้ควรจะฆ่า แม้ในใจนึกอยากจะเชือดมันให้ตายลงไปเสียพ้นหูพ้นตา แต่ก็ยังไม่อาจทำอะไรได้..ยังก่อน...ยังก่อน...มันยังมีประโยชน์ เช่นเดียวกับเจ้าคนที่กำลังยืนนิ่งตรงหน้า
นัยน์ตาของป๋าหรี่ลงเล็กน้อย จ้องมองลูกน้องที่เคยเก่งกาจทำตามความต้องการได้ทุกอย่าง คนที่เป็นตัวเลือกแรกๆที่เขาจะให้มันไปเป็นมือเท้ายามออกไปข้างนอกนั่น..คนที่บัดนี้มันกำลังแปรเปลี่ยนไป ทั้งผิดพลาด..ทั้งอ่อนแอ อ่อนกำลังลงอย่างน่าสงสัยนักว่าเพราะเหตุใดกัน
คนอย่างมัน...ใช่จะไม่เคยพลาดพลั้ง ทว่ามันพลาดแล้วมันแก้ไขอย่างทันท่วงที ด้วยวิธีเหี้ยมโหดและเฉียบขาดอย่างที่เป็นเสมอ แต่พอครั้งนี้ พอความผิดมันวกเข้าไปหาคนใกล้ตัว มันกลับเฉยชาซ้ำยังปละปล่อยไปจนไม่น่าเชื่อ
คนแบบนี้ ทางเดียวที่จะได้"ใช้"มันได้อย่างเต็มที่ ก็คงไม่เว้นต้องกุมจุดอ่อนของมันไว้ เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องละเว้นเด็กของมันไว้...เว้นชีวิตเจ้าคนที่ครั้งนึงมีค่าเป็นเพียงตัวหมากในเกมส์เล่นแก้ว่าง ไร้สาระ ที่ตอนนี้มันได้ก้าวมาเป็นคนสำคัญในหลายๆแง่จนไม่น่าเชื่อ
....เพราะฉะนั้น ตอนนี้ถึงต้องไว้ชีวิตไว้ชีวิตเพื่อจะสรรหาประโยชน์จากพวกมันสองคนให้มากที่สุด..
จากนั้น...มันจะเป็นอย่างไรก็ช่าง พอออกไปได้แล้ว จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่พวกมันจะจัดการกันเอง!
"จะรีบ"ออกไป"ให้เร็วกว่าเดิม" คำตอบสั้นๆที่ดังมากจากปากลูกน้องคนสนิททำให้ละออกจากภวังค์ ริมฝีปากหนายกยิ้มเมื่อในที่สุดก็ได้คำตอบที่ตนพึงใจมากจากคนตรงหน้าจนได้ ป๋าพยักหน้ารับด้วยความพอใจกับคำตอบที่ได้ยินมากับหู
"ดี...และอย่าให้ฉันผิดหวังล่ะ..." เสียงตอบรับดังออกมาจากริมฝีปากไม่ทันเท่าไหร่ ก็แว่วเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดมาจากห้องขังตรงข้าม และจากนั้นป๋าก้ได้เห็นภาพที่แสนน่าขัน ลูกน้องคนสนิทของเขามันสะดุ้งเฮือก ใบหน้าซีดขาวหันขวับไปมองอย่างรวดเร็ว สีหน้าของมันลุกลี้ลุกลนหนักเมื่อได้มองเด็กของตัวเองกำลังถูกผู้พัน"เล่น"ด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม..
ยื่นบทลงโทษของพวกคนทรยศให้กับมันด้วยควาเต็มใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
"..ในเมื่อคุยกันเสร็จแล้ว" ไอ้คนตรงหน้าเอ่ยปากออกมา เหมือนมันกำลังพยายามปกปิดอาการกระวนกระวายของตนให้สุดกำลัง แต่มันกลับยิ่งชัดเสียจนน่าขำ ทั้งใบหน้าซีดเผือดเพราะเสียงร้องนั้น ไม่ว่าจะเป็นอารการลุกลี้ลุกลน คำพูดที่พยามหว่านล้อมต่างๆนาๆ..
...กำลังดิ้นรน
มดปลวกไร้ค่าที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า ตัวหมากง่อยเปลี้ยนไร้กำลังที่พยายามตะเกียดตะกายหายใจมีชีวิตรอดอย่างเอาเป็นเอาตาย..
น่าขำ...
ริมฝีปากของคนมองยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ป๋าจ้องมองภาพที่ปรากฏอยู่ยังห้องขังเบื้องนอกด้วยสายตาชาเฉย ค่อยสนุกขึ้นมาบ้างเมื่อได้เห็นท่าทีที่เห็นได้ยากนักจากไอ้ลูกน้องตรงหน้า
"ทั้งที่ถูกทรยศ..ยังคิดจะห่วง"คนพูดหัวเราะออกมาเบาๆ คล้ายจะขบขัน
"........."
"ไม่เจ็บแค้นบ้างเลยรึไง แกถูกหยามน้ำหน้าแบบนี้ ปกติก็ต้องฆ่าให้ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
".........."คำพูดของคนตรงหน้ามันส่อแววหาเรื่อง ก็รุ้...สีหน้านั้นบ่งชัดว่ากำลังมีควาสุขกับการมองดูความทรมารและย่อยยับของพวกเขา โตเข้าใจดี แต่เมื่อถูกกระตุ้นให้นึกถึงความรู้สึกยามถูก"ทรยศ"อีกครั้ง ความทรงจำที่เกิดขึ้นยังคงสดใหม่เกินกว่าจะทำลืมเลือนหรือไม่สนใจมันไป..
โกรธาสิ...โกรธ...โกรธมาก...โกรธจนอยากจะฆ่าให้ตายด้วยซ้ำ
คนที่เขารักมันกลายเป็นคนแบบไหนถึงได้ยอมทำแบบนี้ ปากมันพูดถึงเรื่องความยุติธรรมหรือเรื่องผิดถูก แต่การกระทำของมันบิดเบี้ยวแค่ไหนมันรู้ตัวรึเปล่า..
บอกว่ารักบอกว่าห่วงใย พูดว่ารัก...รัก...นักแต่กลับทรยศ รักแต่กลับหักหลังและโกหก ทั้งยังมองว่าตัวเขามันเลว เลวนักเลวหนา..
รู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนดีอะไร รู้ตัวดีว่าเป็นคนเลวที่ทำเรื่องแย่ๆมากมากมาย แต่ในใจของทุกคน ก็ย่อมจะอยากให้คนที่รักมองตนในแง่ดีบ้างไม่ใช่หรือ
ต่อให้จะร้ายกับทุกคนบนโลก ต่อให้จะเลวและไม่สนใจคนอื่นแค่ไหน ก็ยังคงดีกับคนๆเดียว มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง ใครๆก็อยากจะเป็นคนดีในใจคนที่รักทั้งนั้น..
...แต่ มันกลับคิดและมองเขาแบบนั้น
ได้แต่ผิดหวัง ปวดร้าว ไม่เข้าใจ รู้ตัวอีกทีก็เอาแต่มึนชาและทำตัวโง่ๆ เอาแต่คอยประชดประชันงี่เง่าจนสุดท้ายก็พลาดจนถุกล่วงรู้ความลับ...
ถึงจะโกรธแค่ไหนก็ยังรัก โกรธมากแค่ไหนก็รักมากเท่านั้น..ผิดหวังมากแค่ไหนก็ยิ่งรู้ตัวว่ารักมากเพียงไร..เรื่องนั้นทั้งเขาและมันก็รู้ดีแก่ใจ..
ยังรัก แต่ยังไม่อาจเชื่อใจ รัก...แต่ตอนนี้ไม่อาจฟังคำใดและเชื่อใจกันได้อีกแล้ว..
"..ก็สาสมแล้วที่จะโดนแบบนี้ อย่าพยายามห้ามให้เสียเวลา"คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก โตหันไปมองหน้าคนพูด ขณะที่เสียงฝ่าเท้ากระทบเนื้อ เสียงกระอักกระไอของ"มัน"ยังดังแว่วเข้าหูแทรกมากับเสียงหัวเราะชวนให้เกลียดชังที่ดังชัดเจนขึ้นทุกที..
...ต่อให้สาสมต่อให้ควรจะเจอหรือยังไง แต่มันก็ไม่ควรมาเจอแบบนี้
ที่พยายามมาจนถึงทุกวันนี้ ที่อยากจะพามันออกไปจากที่นี่ เพราะมไอยากให้พวกพัศดีมันกลั่นแกล้ง เพราะไม่อยากให้ใครมาทำร้ายมัน แล้วเรื่องอะไรถึงต้องยอมให้มันถูกคนอื่นทำร้ายด้วยเล่า!
"แค่นี้ก็พอแล้ว.."คำรามออกมาในลำคอผ่านฝ่ามือที่กำแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์ ยิ่งมองเห็นสีหน้าขบขันของคนฟังด้วยแล้ว ความโกรธเคืองยิ่งแล่นวาบ..และรุนแรงเสียจนแทบระเบิด
"....สำหรับฉันยังไม่สาสม"
"จะเก็บมันไว้ใช่ต่อไม่ใช่หรือไง!ทำแบบนี้..."
"ไม่ถึงตายหรอก อย่าโวยวายไปเลย"ริมฝีปากของคนพูดยิ้มแสยะ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่อยากจะเห็น หัวใจร้อนวูบ ปวดเร้าไปกับเสียงร้องที่ดังเข้าหู ฝ่ามือสั่นระริกพยายามกำหมัดไว้แน่น..ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ได้ยินเสียงตัวเองกัดฟันกรอด ๆ และยังพยายามโง่ๆเพื่อรักษาสีหน้าไม่ให้แสดงออกมาอย่างสุดความสามารถ..
..ถ้ายิ่งโวยวายพวกมันจะยิ่งกลั่นแกล้ง
ถ้ายิ่งแสดงออกว่า"รัก"แค่ไหน ยิ่งให้พวกมันรู้ว่าห่วงใยมากเพียงไร มันก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น รู้...แต่เสียงฝีเท้าที่ยังดังแทรกเสียงหัวเราะเสียดหูกับเสียงครางด้วยความเจ็บปวดของคนที่รักมายิ่งทำให้ปรอดความอดทนต่ำลงทุกทีทุกที...
ทุบฝ่ามือลงกับกรงเหล็กแรงๆด้วยอาการพยายามสงบจิตสงบใจ ไม่ออกปากโวยวาย ไม่พูด..ไม่อยากแสดงกริยาอะไรให้พวกมันเห็นไม่อยากให้พวกมันได้ใจไปมากกว่านี ไม่อยากจะให้พวกมันรัยรู้ว่า"รัก"มันมากแค่ไหน..
แต่การจะต้องมายืนนิ่ง ทำอะไรไม่ได้ทั้งที่คนรักของตัวเองต้องเจอเรื่องเลวร้าย ต้องมานิ่งฟังเสียงมันร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ต้องมาฟังเสียงคนที่กำลังหัวเราะ มีความสุขเหยียบย่ำมันตรงนี้ ยิ่งทำให้หัวใจปวดแปลบ..เจ็บร้าวสาหัสไม่ต่างกับถูกทำร้ายเองสักนิด
กูไม่ได้พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะให้มันมาเจอแบบนี้!!
ที่พยายามจะออกไป ที่วางแผนทุกอย่างเพราะไม่อยากเก็นมันต้องมาเจ็บ ไม่อยากให้มันถูกกลั่นแกล้งและต้องอยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ได้ ไม่อยากทรมารและดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ไปวันๆ ไม่อยากให้ชีวิตถูกคนอื่นบงอาร ไม่อยากเอาชีวิตไปแขวนกับอนาคตที่ไม่รุ้จะต้องถูกทำร้ายถูกกลั่นแกล้งไปวันๆ
ทั้งๆที่พยามยามออกไปเพื่อหาเรื่องหลุดพ้นจากเรื่องเหล่าน้น แล้วตอนนี้...ที่ตรงนี้ ที่คนพวกนี้ทำมันหมายความว่ายังไง?
แล้วเขาจะกลายเป็นคนประเภทไหนที่กะอีแค่คนรักก็ปกป้องไม่ได้
ไม่ว่ามันจะควรโดน ไม่ว่ามันจะถูกจะผิด ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน แต่โตก็ไม่ต้องการให้มันมาเจอเรื่องแบบนี้ ไม่อยากให้มันโดนทำร้าย..ไม่อยากจะมาฟังมันถุกทรมารโดยที่ทำอะไรไม่ได้!!
"หยุดได้แล้ว!!"
แคร้ง
ปัง
"พอได้แล้ว!มันไม่รู้สึกตัวแล้ว กูจะพามันกลับ!!"เสียงร้องโหวกเหวกของคนที่กระโจนเข้ามาจากห้องขังฝั่งตรงข้าม ตรงรี่มาปัดมีดในมือให้หลุดไปพร้อมปราดเข้าประคองเหยื่อที่สลบไสลไปในสภาพเลือดอาบหน้าทำให้ผู้พันครางออกมาอย่างขัดใจ ร่างสูงผละออกไปเพื่อควานหามีดของตนอย่างหงุดหงิด
"นี่มึงกล้าสั่งพวกกู?"สีหน้าและแววตาหาเรื่องนั้นบ่งชัดว่าเขากำลังทำพลาด ทว่าโทสะและร่างอ่อนปวกเปียกในอ้อมแขนเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เขาไม่คิดจะก้มหัวให้พวกมันอีก
"บอกแล้วไงว่ามันไม่รุ้ตัวแล้ว หรือว่ามีความสุข ที่ได้ทำคนไม่รู้สึกตัว ไม่มีทางสู้"ริมฝีปากของมันกระชากเสียงลั่น ทั้งแววตาวาววับ บ่งชัดถึงความสำคัญมากมายของเจ้าคนในอ้อมแขนทำให้ป๋าหัวเราะออกมาด้วยนัยน์ตาวาววับ..ริมฝีปากของคนมองค่อยเป็นรอยยิ้มร้าย..โบกมือห้ามปรามคนที่กำลังจะเข้ามาเอาเรื่องเจ้าลูกน้องตรงหน้า
"พอเถอะ...วันนี้ก็สนุกมากพอแล้ว"คำกล่าวนั้นไม่ต่างกับคำอนุญาติ โตก้าวพรวดออกจากห้องพร้อมกับร่างของคนในอ้อมกอด ฝ่าเท้าถีบประตูออกแล้วก้าวสวบๆไปทันควันโดยไม่หันหลังกลับ แม้การกระทำนั้นจะไร้มารยาทและแสนกระด้างกระเดื่อง แต่คนมองกลับมีแต่รอยยิ้มสาใจ..
"ว่าจะ"เล่น"ให้เต็มที่เสียหน่อย"คำบ่นเสียดายของคนใกล้ตัวทำให้ป๋าหันไปหา ใบหน้าสบมอง ตาสบตา ผ่านรอยยิ้มเปรมปรีดิ์ของอีกฝ่าย
"มีเวลาเล่นอีกเยอะ.."ป๋าเอ่ยปากสั้นๆ"อีกอย่าง...แบบนี้ก็จะได้รู้ว่าใครกันที่ควรจะ"ตัด"ออก เวลาจะออกไปจริงๆ"
"แหม...น่าสงสารจริงๆ"ผู้พันบ่นพึมพัม แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อคำกล่าวนั้นให้ตนรู้ถึงสถานการร์ของเจ้าคนที่เดินจากไปทั้งสองคนนั้นว่าอยู่ใน"กลุ่ม"ไหน
"ช่วยไม่ได้..ในเมื่อมันเป็น"โทษ"ของคนทรยศ"
ริมฝีปากของผู้เป็นนายทั้งสามพรายยิ้ม...ต่างจ้องมองแผ่นหลังของลูกน้องตัวเอ้ที่ลับไปแล้วด้วยความสาใจ
ใครบอกกัน ว่านี่คือการลงโทษที่จะได้รับ หากทรยศ ทำงานพลาด และเป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากคนเป็นนายยังวางเฉย พวกเขาคงไม่อาจก้าวมายิ่งใหญ่จนถึงขนาดนี้ นี่เป็นเพียงคำเตือนเล็กๆน้อยๆ เป้นเพียงการบอกอนาคตล่วงหน้าว่าพวกมันจะต้องเจอกับสิ่งใดหลังจากนี้ ที่ยังไม่ทำก็เพียงเก็บมันไว้ใช้ หากหมดประโยชน์เมื่อไหร่ก็ไม่จำเป็นต้องปราณี..
ไม่มีที่ให้กับคนที่ทำงานพลาด ไม่มีที่ให้คนทรยศได้ยืนใน"โลกมืด"หลังจากออกไปข้างนอก ไม่มีที่ให้กับพวกมัน นับแต่ได้รู้ข่าวโทษที่ควรได้รับก็ถูกตัดสินมาก่อนหน้าแล้ว
...โทษของคนทรยศ มีอย่างเดียวคือ...ตาย!
"และอีกอย่าง เหมือนมันจะลืมไปแล้วว่ากูเคยบอก...จะไม่มีโอกาส ให้คนพลาดเป็นครั้งที่สอง"ป๋าเอ่ย ส่ายหน้าช้าๆ นึกถึงคำพูดของตนเมื่อยามที่มันเคยพลาด ในตอนที่เกิดเรื่องมากมายเมื่อสามปีที่แล้ว เขาไม่ช่วยไอ้โตตอนเกิดเรื่องกับไอ้วิทย์เพราะเอ่ยไว้แล้วว่าตจะ"ไม่ช่วยเป็นครั้งที่สอง"ซึ่งครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ครั้งแรกที่พลาด...ยังถือว่าประมาท
ครั้งที่สองพลาด ยังกล่าวได้ว่าเลินเล่อ
แต่หากพลาดครั้งที่สาม ครั้งนี้...คือความไร้ประสิทธิภาพอย่างแท้จริง
"ตกลงว่ามึงจะเปลี่ยนสินะ"ชาติเอ่ยออกมาเบาๆ นัยน์ตาหรี่ลงช้าๆ
"....กันย์....มึงอย่าทำให้ป๋าเขาผิดหวังล่ะ"
สิ้นคำเอ่ยนั้น ร่างของนักโทษชายรายหนึ่งก็ก้าวออกมจากซอกหลืบหนึ่งของเรือนนอน ร่างของคนที่ยืนอยู่บนทางเดินมีสีหน้ามุ่งมั่นแม้ใบหน้าจะไร้รอยยิ้มพรายน้อยๆเช่นที่เคยเป็น มันมองสบตาพวกตนช้าๆ ใบหน้าของผู้ถูกมองนิ่งเฉยเพียงครู่แล้วแปรเป็นรอยยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้ารับ...
ไม่มีโอกาสให้คนที่พลาดเป็นครั้งที่สาม..
ตอนนี้พวกมันเป็นเพียงเบี้ย..ที่จะถูกเขี่ยออกนอกกระดานถ้าทำตามที่วางแผนสำเร็จ
คนที่จะได้ออกไป จะไม่มี"คนทรยศ"พวกนี้อยู่
พวกมันสามารถออกไปได้ ทว่าในสภาพร่างไร้วิญญาณเท่านั้น!
..................
-
เจ็บ....เจ็บคอ เจ็บหน้า เจ็บหลัง และปวดร้าวไปหมดทั้งตัว สติที่เลือนราง สมองที่มึนเบลอรับรู้ได้ถึงบางอย่างแข็งๆอันเป็นที่ๆตนเองแนบแก้มลงไป..สัมผัสตอนแรกนั้นแข็งกระด้าง หากนานไปกลับอุ่นร้อน..มีชีวิต เคลื่อนไหวให้รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนและยังให้สติกลับมาแจ่มชัด
นัยน์ตาที่ปวดบวมลืมขึ้นมาช้าๆ ที่มองเห็นไม่ใช่สิ่งที่น่าประกหลาดใจแต่อย่างใด เสื้อสีน้ำตาลเข้มหากซีดจางและปรากฏร่องรอยความสกปรกเบาบางตามวันเวลาแสนคุ้นตาและชวนให้หัวอกเจ็บแปลบ ผมจ้องมองมันนิ่ง..มองแผ่นหลังกว้างที่บัดนี้กลายเป็นที่ให้ผมพักพิง มองกระดูกสะบักไหล่ที่เคลื่อนไหวไปตามการขยับกายแต่ละก้าว..แต่ละก้าว ยิ่งมองลำคอยิ่งตีบตัน ความขมปร่าแสบร้อนเล่นวาบจากกระเพาะมาจนถึงจมูก..
เจ็บ....
ไม่ได้เจ็บแค่ร่างกาย..กับตัวผมจะถูกทำร้ายถูกซ้อมปางตายยังไงมันก็แทบจะเป็นเรื่องที่ตัวเองคุ้นชิน ความเจ็บนี้รักษาได้ ต่างกับเจ็บในอีกที่หนึ่งซึ่งไม่อาจรักษาหาย
..ตอนนี้ผมกำลังเจ็บที่ใจ
เจ็บที่ตัวเองไร้ค่าไม่พอ ยังเจ็บที่ตัวเองโง่...โง่ไม่ประมาณตน โง่ที่คิดกระเสือกกระสนจนทำให้คนอื่นต้องมาลำบาก
ผมตั้งใจจะทำคนเดียว จะฆ่าตัวตายคนเดียว ผมบอกพี่โตว่าคิดถึงใจแม่กับน้องที่จะรู้สึกอย่างไรถ้ารู้ว่าผมยังทำตัวไม่ดีต่อ แต่..กลับกันแล้ว ไม่ได้นึกถึงคนข้างหลังเลย ไม่ได้นึกถึงพี่โตคนที่รักผมและคอยดูแลผมสักนิด..
ผมกลั้นสะอื้น...พยายามจะไม่ร้องไห้ นัยน์ตาหรุบต่ำเสมองบรรยากาศรอบกายเริ่มเย็นลง แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดเข้ามากระทบดวงตาบวมช้ำของผม หากแต่พยายามกลั้น น้ำใสๆก็ยังคงเอ่อไหล ท่วมนองขอบตาลงมายังผิวแก้มจนได้ พยายามปาด พยายามเช็ด ด้วยไม่อยากจะร้องไห้สะอึกสะอื้นให้คนที่กำลังอุ้มผมขี่หลังไม่สบายใจอีก ตอนนี้ผมไม่คิดแล้วว่าตัวเองโกรธพี่โต หรือถูกพี่โตเกลียด ไม่อยากรู้ ไม่อยากจะสน เพราะหัวใจมันก็บอกออกมาชัดเจนแล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงรักผม
เอื้อมแขนสองข้างตวัดลำคอหนา พาดแขนลงกับไหล่ของพี่โตแล้วกอดแน่น ผมสะอื้นเบาๆในลำคอ กอดผู้ชายตรงหน้าไว้แน่นขณะที่เขาพาร่างผมลากขาออกจากเรือนจำพิเศษอย่างเชื่องช้า..เพื่อที่จะไปปยังแดนสิบสอง..ที่ๆเคยเป็นนรกอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น แต่..นรกนี้ก็คือบ้านที่พักพิงเช่นเดียวกัน
"พี่โต...."ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองสั่น...สั่นคลอและเหมือนจะร้องไห้ออกมาด้วยความรั้สึกอัดอั้น ตอนนี้ผมคิดหาทางออกไม่เจอ ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะไปทางไหน ทำแบบไหนก็ต้องลำบาก หันไปทางไหนก็มีแต่มีคมๆปักรออยู่ทั้งนั้น
ไอ้เนมเม้มปากแน่น..สมองพลันคิดถึงอดีต ชั่วขณะหนึ่งนึกอยากจะเสียใจภายหลัง เพราะถ้า...ถ้าหากผมไม่คิดจะห้าม บางที...บางทีเรื่องอาจจะไม่เป็นแบบนี้
แต่..พอลองคิดดูแล้ว ไม่ว่ายังไง ผมก็หนีไม่พ้น
..เพราะแผนมันถูกวางมาเรียบร้อยแล้ว..
ทั้งผม ทั้งพี่โต และทุกๆคนถูกบงการ ชักไยให้เป็นไปตามความต้องการของคนอื่น หากพวกเขาต้องการไม่ว่าอย่างไรก็ต้องได้ทั้งนั้น..
ต่อให้ผมไม่คิดจะห้ามพี่โต ผมก็ต้องถูกเจอโทรศัพท์และต้องถูกพัศดีเรียกไปอย่ดี และต่อให้ผมไม่ยอมรับปากจะทำ ผมก็คงโดนขังหรือโดนอะไรร้ายแรงกว่านี้ และนั่นก็คงจะกระตุ้นให้พี่โตบ้าเลือดยกพลขึ้นก่อความวุ่นวายเพื่อฉะกับพัศดีเร็วกว่าเดิม..
ไม่ว่ายังไง...ก็ไม่มีทางหนี
เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง เป็นแค่หมากตัวเล็กๆ เดินได้ทีละช่อง..ขยับตามปลายนิ้ว และมักเป็นตัวที่ถูกใช่หลอกล่อ และยอมเสียให้โดนกินเพื่อจะคงไว้ซึ่งหมากตัวที่สำคัญกว่าเสมอ
ผมมันก็ไม่ต่างอะไรกับหมากตัวนั้น
สถานการณ์ในเรือนจำตอนนี้ก็ไม่ต่างกับหมากกระดานหนึ่ง ที่มีผู้เล่นสองฝ่ายนั้นคือป๋ากับพัศดี
... และบัดนี้ ต่างฝ่ายก็ต่างต้องการจะใช้"เบี้ย"อย่างผมเดินเกมส์ของตัว
"เจ็บมากไหม"ผมละจากภวังค์เมื่อได้ยินน้ำเสียงเอ่ยถามแผ่วเบาแสนคุ้นหู หากความห่วงหาที่แฝงมากับประโยคนั้นทำให้ผมนิ่ง..ไพล่นึกไปว่าบางทีตัวเองคงจะหูฝาด เพราะพี่โตโกรธผมอย่ และควรจะโกรธกว่าเดิมด้วยเพราะผมทำให้พี่โตซวยและโดนตำหนิเช่นนี้ ความห่วงหาที่เจือปนมากับน้ำเสียงนั้นคงเป็นการคิดไปเอง ถ้าผมไม่สามารถสัมผัสได้ถึงหางเสียงที่สั่นไหวอยู่ในลำคอของคนรัก
ผมกระชับแขนกอดคอพี่โตแน่นขึ้น ใบหน้าเอียงไปมองใบหน้าพี่โตคล้ายสงสัย หากแต่ภาพที่ปรากฏกลับทำให้ผมนิ่ง
"พี่...พี่ไปทำอะไรมา ทำไม...เลือดมันถึง..."ผมเอ่ยถามกุกกัก ทั้งตกใจและช๊อคไม่น้อยที่ได้มองเห็นรอยเลือดจากผิวแก้มและลำคอของพี่โต และยังไม่เข้าใจ ว่ามันอะไร เพราะอะไรพี่โตถึงถูกทำร้าย ทำไม...ทำไมกัน
หรือมันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ผมสลบไปเพราะทนความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายไม่ไหว?
"พี่โต...พี่เจ็บมากไหม?"ฝ่ามือที่สั่นระริกของผมเอื้อมไปแตะผิวแก้มของคนรัก น้ำเสียงสั่นพร่าไหวในลำคอด้วยความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดที่เเล่นเข้ามาในหัวใจ ผมจ้องมองเสี้ยวหน้าของคนที่ตัวเองรัก พี่โตยังคงไม่หันหน้ามาหา ใบหน้าเปื้อนรอยเลือดจ้องมองตรงไปยังทางเบื้องหน้าไม่มีท่าทีจะอนาทรใดๆ
ท่าทีนั้นยิ่งสั่งผมให้ร่างทั้งร่างนิ่งงัน ด้วยความหวาดกลัวว่าผมอาจจะถูกรังเกียจแบบนี้ตลอดไป
กับ...คนที่เอาแต่สร้างปัญหา คนที่คอยจะขัดขวาง ก็ควรถูกทิ้ง
ของไร้ประโยชน์
คนโง่
ป๋ากับผู้พันและลุงชาติบอกไว้แบบนั้น
"พี่...โต ผม"
"เงียบซะ"พี่โตเอ่ยขัดคำถามของผมก่อนด้วย้ำเสียงเรียบๆ ใบหน้าชาเฉยนั้นหันมามอง หน้าผมเพียงครู่ก่อนจะเบือนไปทางอื่น กริยาเพียงเท่านั้นแต่สร้างความรวดร้าวเสียดแทงเข้าไปในหัวใจได้อย่างง่ายดายนัก แต่ไม่ทันจะร้องไห้ ฝีเท้าที่หยุดลงและดวงตาคู่คมที่แสนคุ้นหันมาสบตาก้ทำให้คำพูดของผมถูกกลืนเข้าไปในลำคอ
ยิ่งฝีเท้าหยุดลงยิ่งนึกใจหาย หรือท่ามกลางรั้วลวดหนามและจากสายตาของผู้คุมสที่ยืนฟังทั้งสองฝั่ง..ผม...จะถูกรังเกียจและทอดทิ้งก็วันนี้
"แค่แผลที่มือ ตอนปัดมีดไอ้ผู้พันออก" พี่โตหันมาสบตาผมแล้วเอ่ยปากสั้นๆ แต่ใจความนั้นกหลับทำให้ผมชะงัก เมื่อนึกถึงผู้พันและเหตุการณ์ที่ตัวเองใกล้จะสลบ
ที่แท้เสียงโวยวายคุ้นหูนั่นคือพี่โตเองเหรอ เสียงโครมครามที่ดังแทรกสติอันเลือนรางคือเสียงพี่โตอย่างนั้นใช่ไหม
รู้ดีว่าอุ้มคนต้องใช้สองสองมือประคองแต่ผมก็ยังไม่คิดจะสน ไอ้เนมเอื้อมมือไปกำมือพี่โตแน่น ดึงออกมาจ้องมองเห็นรอยแผลที่ฝ่ามือหนานั้นด้วยดวงใจที่ปวดร้าว ร่างที่ลุกขึ้นยืนอีกครั้งหลังจากพี่โตปล่อยให้เดินเท้าลงเองโงนเงนขาสั่นเหมือนจะพับลงไม่วินาทีใดก็วินาทีหนึ่ง..
รอยแผลไม่ได้มากมาย ไม่ได้ใหญ่โต เลือดไม่ไเด้เยอะ ไม่มีอะไรผิดแผลกจากแผลทั่วไปมากนัก แต่ผมกลับมองมันด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมทั้น และยิ่งละอายใจมากขึ้นเมื่อสบตาคู่นั้นแล้วพี่โตไม่มีท่าทีเคืองโกรธอันใดเลย..
ทั้งๆที่คนรักซึ่งทรยศแฟนตัวเองอย่างผม ไม่ต้องตาม ไม่เห็นต้องคอยมาทำถึงขนาดนี้..
"ขอโทษ...." เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ดวงตาเบิกกว้างสั่นระริก..รู้สึกถึงลำคอที่ตีบตันเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
นี่เรากำลังทำอะไรกันอยู่?
ทำไมถึงเอาแต่ทำร้ายกัน ทำไมถึงได้เอาแต่วนเวียน หลงวนอยู่ในทางแคบๆ
ผมคิดไปในทางของผม พี่โตคิดไปในทางของพี่โต แล้วทำไมเราไม่คุยกัน..
เราเป็นคนรักกัน ทำไมถึงไม่คุยกัน ทำไมเราถึงได้เอาแต่ทำร้ายอีกฝ่ายไม่มีหยุด
เรื่องมันเริ่มมาจากไหน เรื่องมันเกิดจากอะไรผมแทบลืมมันไปแล้ว แต่ทำไม ทำไมต้องทำให้ผมและคนผมรักต้องเจ็บด้วย
"พอได้แล้ว "พี่โตบอกเสียงสั่น นัยน์ตาสีเข้มที่มีร่องรอยช้ำจ้องมองสบตาผมนิ่ง..เงียบงันอยู่ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นของเรือนจำแดนสิบสอง
"ขอโทษ"
"บอกว่าพอไงล่ะ" พี่โตปฏิเสธคำพูดของผม จากนั้นร่างสูงก็นิ่ง ใบหน้าที่เคยสบตาผมมองออกไปยังเบื้องหน้า อันเป็นทางเดินเข้าสู่แดนสิบสองท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ส่องแสงยามเย็น
"เนม" ฝ่ามือของพี่โตแตะลงที่ไหล่ บีบเบาๆหากช่วยคลายความไม่มั่นใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"ถ้ากูต้องจำคุกตลอดชีวิตมึงจะยังอยู่ที่นี่ไหม?"
"ถ้ากูหายไปล่ะ มึงจะทำยังไง"
"ถ้า..."
"พี่เป็นยังไง ผมก็รักทั้งนั้น" ผมยิ้มเฝื่อนให้พี่โตพร้อมกับสูดหายใจลึก ตอนนี้ผมไม่ได้คาดหวังให้พี่โตเปลี่ยนใจหรือเปลี่ยนอุดมการณ์แล้ว ใจคนมันเปลี่ยนยาก และหากการเปลี่ยนนั้นจะทำให้ต้องไม่มีความสุขผมก็ตัดสินใจว่จะไม่ทำ และต่อให้มันไม่สำเร้จ พี่โตต้องเจอโทษจำคุกเพิ่มหรืออะไรก็ช่าง แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็จะอยู่ข้างพี่โต.. อยู่ด้วยกันแบบที่เคยพูดไว้
..จะไม่ทอดทิ้ง จะไม่ไปไหน ต่อให้นาน..นานเพียงใดก็จะรอ
ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน..ขอแค่ได้รักกันเท่านั้น
"..ความจริง การได้ไปครั้งนี้ ก็ดีอยู่หรอก " จู่ๆพี่โตก็เปลี่ยนเรื่อง ใบหน้าก้มมองฝ่าเท้าตนเองแล้วถอนหายใจปนยิ้มเฝื่อนๆ "ก็คงดีหากไม่รู้ คงจะดีถ้าทำเป็นไม่สนใจซะ..ทุกทีกูทำเฉย เห็นพวกมันทำกับลูกน้องแบบไหนก็ยังเฉย เพราะกูคิดว่ามันไม่เกี่ยวกับกู"
"แต่ตอนนี้..."พี่โตเม้มปากแน่นพลางสูดหายใจลึก
"ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว กูเห็นพวกมันทำกับมึงถึงได้รุ้ว่าพวกมันเหี้ยบัดซบแค่ไหน..คิดแล้วนึกสมเพช..กูก็รู้อยู่ว่าพวกมันไม่ใช่คนเลว บอกตัวเองว่าอย่าไปเชื่อใจคนแบบนั้น..แต่กูก็ยังทำตามคำสั่ง ยังยอมฝากชีวิตกับพวกมัน ยังเชื่อ...ทั้งๆที่ไม่ควรจะเชื่อว่าลูกพี่อย่างมันจะให้ชีวิตใหม่กับกูถ้าได้ออกไปข้างนอกนั่น ทั้งที่เห็นอยู่กับตาว่ามันทำยังไงกับลูกน้องของตัวเอง.."
พวกคนกลับกลอก สับกลับ ไม่เคยสนใจลูกน้อง ไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง
โตยังเคยคิดจะช่วยพวกมัน เคยคิดจะรับใช้ ยอมเดินอยู่ในเส้นทางมืดเพื่อให้คนที่เขารักได้มีความสุข
แต่นี่มันไม่ใช่แล้ว พอมาเจอกับตาตอนนี้ยิ่งรู้ว่าโลกที่มืดมิดของพวกมันเป็นแบบไหน และคนพวกนี้ไร้หัวใจเพียงใด
ทั้งที่รับปากว่าจะไม่ทำอะไรก็ยังลงมือ ทั้งที่บอกว่าพูดความจริงกลับโกหกหลอกลวง..คนแบบนี้ไม่สมควรฝากชีวิตไว้กับมัน
คิดว่าถ้าออกไปได้จะมีความสุขเหรอ...น่าขำ เขากำลังจะพาตัวเองและคนที่เขารักเดินลงเหวมากกว่า
พวกป๋ามันคิดจะใช้คนอื่น..
โตนึกสังหรณ์ใจมาตั้งแต่พบกันครั้งที่แล้ว..และมันยิ่งทำให้เขาตัดสินใจได้ชัดเมื่อเห็นพฤติกรรมของพวกมันในวันนี้
เขาจะไม่ยอมเป็นเหยื่อ..
"กูจะไม่ยอมแขวนชีวิตตัวเองไว้กับลูกพี่เหี้ยๆแบบนี้อีกแล้ว"
....................
จะบอกว่าความจริงตอนนี้เขียน(เกือบ)จบตั้งแต่วันที่18 แล้วไม่ได้เอามาลง //กราบขอขมา o1
พจญกับพายุต้นฉบับจนแทบไม่ได้หายใจหายคอ พอต้นฉบับเสร็จมีเรื่องอื่นมาแทรกต่อ โอ้ว Shit happens! จริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ
ส่วนตอนนี้...พี่กันย์...พี่กันย์ที่รัก o18
แฮปปี้คิดมากที่ผ่านมาแล้ว กับสวัสดีปีสิ้นโลกที่กำลังจะมาถึงค่า :mc3: :mc2: (คำอวยพรโลกไหนของแกว่ะ-*-)
-
อ๊ากกกก มาแล้ว
ตอนนี้พี่โตพระเอกสุดๆ อยากเห็นทั้งสองออกจากคุกไวๆจัง แต่ออกแบบพ้นโทษอ่ะนะ
ไอป๋ากับผู้พันและกันย์เมื่อไหร่จะตายๆไปซะที เกลียดดด
-
:z3:
กว่าจะคิดกันได้เกือบตายกันแล้วทั้งคู่ อีแบบนี้แดน12คงแบ่งเป็นสองฝ่ายซิ
ท่าจะโหด แสบ มัน น่าดู รอตอนต่อไป
+1และเป็ด
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เกลียดไอ้พวกป๋าที่สุด
-
พวกป๋าใจร้ายอ่า อ๊ากกกก :m31: :m31:
-
เป็นความรักที่สุดยอดมากๆๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ที่ไม่ดีแต่มีความรักดีๆแบบนี้ ขอแค่ให้สองได้อยู่ด้วยกันเถอะ
ซึ้งอะ พี่โตนุ้งเนม ต้องเจอแต่สิ่งดีๆดิ :sad11:
ไอ้พวกเลว 3 ตัวขอให้โโนประหารหรือไม่ก็จำคุกตลอดชีวิต แผนเอ็ง เอ็งต้อเจอดี 555 (อินสุดๆ) :m31:
-
จะบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
จะบ้าแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
:serius2: :serius2: :serius2:
ขอบคุณพี่โตที่ยังรักเนม
ขอบคุณที่ยังปกป้องเนม
อยากให้คนเขียนมาสาบาน ว่าเรื่องนี้มันจะจับอย่างแฮปปี้ ฮืออออออออ :o12:
มาสาบานเดี๋ยวนี้นะ! :angry2:
-
ดีใจที่เค้ายังรักกัน แต่ก็อึดอัดมองไม่เห็นทางรอด เฮ้อ...
-
เดินเอามีดไปปาดคอพี่กันต์
เอาไฟช็อตพวกป๋าจนตาย
เอาพี่โตกับเนมกลับบ้าน
อ่านจบในความคิดมีแค่นี้จริงๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้น มันจะดราม่าไปไหน :เฮ้อ:
พี่โตจะทำอะไรพวกป๋าได้บ้าง ส่วนอิพี่กันย์ o18
-
แม้จะไม่ได้พูดคุยกัน
แต่ในที่สุดก็เข้าใจกัน
-
พี่โตเท่ห์มากอ่ะตอนนี้
-
น้ำตาไหลพราก ยิ่งอ่านยิ่งมาม่า เมื่อไหร่เค้าจะมีความสุขกันซะที :o12:
-
เอาแล้ว เริ่มดราม่าแล้ว ทำไมกันน้า อยากเห็นเรื่องนี้จบแบบแบดเอนด์?
555 รอตอนต่อไปค่ะ
-
ร๊ากกกกพี่โตกับเนมจริง เมื่อไหร่จะผ่านพ้นไปได้ซะที :m15:
เกลียดพวกป๋า สาดๆ โรคจิต :fire:
-
สู้ในที่สุดก็เข้าใจกัน. พี่โตเข้าฝ่ายพัสดีเลย
-
โตเท่มาก ๆ เลย
-
พี่โตสู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้พี่โตกับน้องเนม จะติดตามตลอดด แต่พี่โตกำลังคิดจะทรยศป๋ารึป่าว ทำเลยๆๆ
หมันไส้ ไอ้หัวหน้าตัวเ่้บ้งทั้งหลายมากๆ
อยากจะยอดหน้า ป๋า และ ผู้พัน มากก สันดานเลวยังไงก็ไม่มีทางรอดหรอก ไปลงนรกเลยไป๊
ปล.อินมาก อ่านเรื่องนี้ทีไน คิ้วขมวดเครียดตามทุกที
-
หวังว่ากันย์จะฉลาดเหมือนพี่โตในที่สุดนะ ถ้าพวกมันตัดลูกน้องอย่างพี่โตได้ มันก็ทำกับกันย์แบบนั้นได้เช่นกัน
ว่าแต่...จำไม่ได้แล้วว่ากันย์รู้หรือเปล่านะว่าเมฆก็เคยถูกผู้พันกับป๋าทำร้ายมาก่อนอะ
-
สงสารเนมกับพี่โตอะ :o12: :o12: :o12:
-
พี่โตสู้มันเลยยยยยยยย เชียร์เต็มที่่!!!
อย่าให้น้องเนมโดนทำร้ายฟรีนะ เค้าไม่ยอมม :serius2: :serius2:
ไอสามตัวนรกนั่นน่าจะตายไปแบบไม่ต้องเกิดอีกเลยย เลวมากกก :angry2:
ตอนนี้เคืองพี่กันย์มากกก ทำไมทำอย่างนี้อ่ะ :m16:
-
ในที่สุดพี่โตและเนมก็เข้าใจกันอีก..ตอนนี้พี่โตเท่ห์มั๊กมาก.. :o8: :o8: :o8: :-[ :-[
Happy New Year 2012 พี่โต+น้องเนม ด้วยนะคะ
(http://image.ohozaa.com/i/206/KB18H.gif) (http://image.ohozaa.com/view/6tsmq)
-
รอไรน์เตอร์นะ Happy New Year 2012 หล่อๆรวยๆ สุุขภาพแข็งแรงกันทุกคนนะ
-
เสียน้ำตาให้ตอนนี้อีกแว้ววว แง่มๆๆๆ
สงสารทั้งคู่ ซึ้งกับความรักทั้้งคู่
อยากให้พี่โตทำสำเร็จ ขอให้พี่โตจัดการเรื่องทุกอย่างได้ด้วยเถิด
อย่าให้พี่โตเนม มีอันตรายใดๆๆ เอาใจช่วยเต็มที่
ขอให้พี่โตสอยพวกป๋าโรคจิตได้ ส่วนพี่กัณ พี่อย่าลืมนะว่าไอ้ผู้พันมันเคยทำอะไรกับเมฆไว้
แต่นะเดาว่ายังไงพี่กัณคงไม่โดนพวกนี้จูงหรอก แต่พี่กัณก็อาจจะมีทางของตัวเองเหมือนกัน
ซึ่งอาจจะวางแผนอะไรไว้อยู่ก็ได้ แต่การที่พี่กัณจะยอมเป็นแขนขาให้พวกนั้นใช้ โดยที่ยอมจงรักภักดี
คงไม่ใช่ละ ค่อนข้างเชื่ออย่างนั้น และไม่คิดว่าพี่กัณจะยอมให้พวกนี้ใช้ง่ายๆ ยิ่งกับคนที่เคยทำร้ายเมฆ
แบบนั้น ยิ่งไม่มีทาง แต่จะเป็นยังไงต่อไป รอดูต่อไป
พี่โตสู้ๆพี่ ร้ากกกกกกกกกก พี่โต เท่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันต้องงี้สิวะ
-
เรื่องราว ผลิกผัน
อำนาจ เงิน บารมี มันมาก จิงๆ
-
พี่โตคะ....จัดหนักมันไปเลย เอาให้ไอ้ป๋าเเละไอ้ผู้พัน กระอักเลือดตายไปเลย เเม่ง....เชรี้ยดีนัก :fire:
แต่เเอบเสียวพี่กันย์เนี่ยสิ เข้ามาเป็นหมากตัวต่อไป เเล้วจะนำเรื่องเดือดร้อนมาถึงเฮียวิทย์กับน้องเมฆด้วยหรือป่าว หรือเเอบมีเเผนการณ์อะไรเเอบเเฝง เพราะคุณพี่ช่างมีเงื่อนงำมากเหลือเกิน
แต่ยังไงก็ขอให้พี่โตเเละน้องเนมผ่านมันไปให้ได้นะ อยากรู้ใจจะขาดดดด ว่าจะจบเเบบเเฮปปี้มั้ยหง่ะ :serius2:
-
เริ่มเข้าใจกันแล้ว
จะเป็นยังไงต่อไป
สงสารโตเนมที่สุดดด
เมื่อไรพวกป๋าเนี่ยจะจมดิน
-
รู้ว่ามันคงยากมากถ้าจะต่อกรกับพวกนั้น
แต่ก็ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนะ
อยากเหนพี่โตกันเองเนมอยู่เคียงข้างกันนอกคุกบ้าง
-
เข้าใจกันซะที ถึงจะแค่เรื่มทบทวนเส้นทางที่ตัวเองเลือกเดินผ่านมาก็เถอะ ใช้สติและลางสังหรณ์ให้มากๆเช้าไว้นะ
ณ จุดๆนี้ พี่โตแม่งเท่ห์สาดดดดด ม่ะหวายแล้วผู้ชายไรแมนมั่กๆ อิอิ
**************************************************************
อืม...คาแรคเตอร์พี่โตในใจเราอ่านไป บางทีมันก็แว่บๆ บางทีก็ปอ ทฤษฏี บางทีก็ ป๋อ ณัฐวุฒิหรือ อั๋น วิทยา
ส่วนนุ้งเนม มักจะหวยออกที่น้องวิน ธาวิน ทู้กที ม่ายรู้ทำไม ทั้งๆที่ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษด้วยซ้ำไป
-
ขออย่างเดียวอย่า
ให้พี่โตกับน้องเนม
ตายก็แล้วกัน แต่ให้
ไอ้ป๋า อิผู้พัน ไอ้กันย์
ตายไปเลย :call:
-
สงสารโตจัง ไม่รู้จะไปทางไหน
เหมือนโดนขีดเส้นให้เดินตามมากกว่า
-
มารอพี่โต
-
พอ พี่โต กับ เนม ได้ ออก ไป ผู้พันกับ ป๋า ไม่ได้ ออก จะหัวเราะให้ ฟัน หัก :beat: :beat: :laugh: :laugh:
-
บีบคั้นหัวใจสุดๆ อยากให้พวกไอ้ป๋าเจอกับนรกจริงๆ
้Happy New year ครับ
-
พี่โตพระเอกสุดๆอ่ะ โคตรชอบเลย :กอด1:
เกลียดอีป๋า ไอ้ชาติ ห่ากันย์และไอ้เชี่ยผู้พันมากกกก :z6:
มารอดูจุดจบของพวกมัน555
ป.ล.ขอให้พี่โตกับน้องเนมได้อยู่ด้วยกันไม่ว่าจะที่ไหนก้อตาม
-
เกลียดป๋ากับผู้พัน
ถ้าหนีออกไปได้ให้เนมกับโตได้นะจะสมน้ำหน้าป๋า
-
:really2:
ลุยเลยครับพี่โจ
-
ตอนแรกก็เครียดมากถึงมากที่สุด แต่พอพี่โตบอกว่าจะไม่ยอมเป็นเหยื่อก็เลยเหลือแค่เครียดปานกลางถึงมากแทน :z3:
เหมือนเป็นคำสาบานแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
พี่โตสู้ๆ ตลบหลังไอ้พวกสามเลวนั่นเลย อย่าคิดว่ามีแต่ัตัวเองที่ฉลาดเป็นคนเดียวนะเฟ้ย :m16:
เอาใจช่วยสุดชีวิต อยากให้ออกไปด้วยกันทั้งน้องเนมและพี่โต แต่ออกไปแบบดีๆนี่แหละ ไม่ต้องหนีหรอกเนอะ :sad4:
-
รอคอย...เธอมาเเสนนานนนนนน :z3:
-
พี่โตจัดการมันเลย!
-
เป็นกำลังใจให้เนมและพี่โตได้ต่อสู้และฝ่าฟันต่อไป
อินเหลือเกิน
-
เหมือนจะเริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงนิดๆ :z10:
ขอจบแบบแฮปปี้น้าาา ดร่าม่ามาจะทั้งเรื่องแล้ว ขอให้ยิ้มได้อย่างมีความสุขสักทีนะหนูเนม :กอด1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่า หนุกอ้ะ รู้สึกแปลกใหม่ดีน้อ
พี่โตขาใหญ่นี่ดูๆ แร้ว ทำท่าจะหลงหัวปักนะฮ้า
(อ่านถึงตอนที่สิบกว่าอ้ะค่ะ) อิอิ
อ่านตอนพิเศษที่พี่แกเพ้อนึกว่าน้องตัวนิ่มมาอิ๊งอ๊างด้วย
แร้วฮาอ้ะค้าบ โดนยำซะเพ้อเลยนะเพ่ :haun4:
ขอบคุณนะค้า :pig4:
ปล.อ่านแร้วอยากกลับไปดู prison break อีกรอบเรยค่า
เพื่อนำมาประกอบการจิ้น อิอิ :really2:
-
เหี้ยได้ใจจริงๆ คุณลุงทั้งหลาย
เริ่มรู้สึกว่าตำแหน่งลูกพี่มันไม่ได้เจ๋งแล้วเนอะ
ไม่ได้น่าเป็นเลย เหมือนต้องไปเป็นของเล่นชิ้นโปรดเลย
พี่กันย์ระวังตัวด้วยนะ o18
เรื่องนี้...Bad End ก็ดีนะ
-
กรี๊ดดดดดดดด ดีมากพี่โต คิดว่าจะนึกไม่ได้เสียแล้ว
เนมก็อีกคน คิดได้แล้วเรื่องที่ต้องเปิดใจกัน ก็ทำซะนะจ๊ะ
-
น่าจะสมใจพัศดีปรมัถเขาหล่ะที่โตคิดได้แบบนี้
จริงๆ คิดว่าพัศดีน่าจะอยากได้โตมาเป็นสายมากกว่า
แต่ครั้นจะไปบังคับโตแบบตรงๆคิดว่าโตคงจะไม่ยอม
เลยต้องซ้อนแผนมาที่เนมก่อน เพราะรู้อยู่แล้วว่าโตรักเนม
ยังไงโตคงไม่ยอมให้เนมรังแกแน่ๆ
คิดว่าน่าจะเป็นหมากที่ทางพัศดีวางเอาไว้ตั้งแต่เรกเหมือนกัน
พอโตคิดได้แบบนี้คาดว่าเข้าทางพัศดีแกชัวร์
ต่อไปนี้สนุกแน่ๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ !!
-
ยังไม่มา
-
รออ่านถึงตอนนี้ ยังไม่ได้นอนเลย เพราะรักพี่โตมาก
ผู้ชายไรไม่รู้โคตรแมนเลย แล้วระดับอย่างเนมอย่างที่ว่าแหละ
ต่อให้ไปทางไหนก็ตาย หนีเสือปากจระเข้ สุดท้ายก็ต้องลงเอยไปทางเดิมอยู่ดี
พยายามเข้านะ พี่โตตลบหลังแม่งเลย ทำให้มันรู้ได้ว่าคนที่ไม่ดีไม่ใช่คนเลวเสมอไป
สู้ๆ
เกลียดกันต์มาก อยากเอาตีนตบหน้า (อ่านแล้วอินเนอร์) 5555
-
มารออย่างมีความหวัง :o12:
-
แจ้งข่าว
คนเขียนกลับมาจากสอบแล้วววววว พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆเอามาลงค่ะ
ตอนแรกจะเอาลงคืนนี้ แต่ไม่ไหวแล้ว ง่วงมาก มึนเกินไป เขียนไม่ออก
ขอโทษที่ไม่ได้แจ้งข่าวก่อนนะคะ
บ่ายๆเจอกัน :กอด1:
-
คร้าบบบ เจอกันนะครับ
คิดถึงน้องเนมมากก
-
เมื่อไหร่จะมีตอนต่อ พรุ่งนี้จะจบยังเนี้ย 555 รออ่านให้จบอยุ่ เรื่องนี้มีฉบับเต็มทำหนังสือออกเมื่อไหร่บอกนะคับ เปนเรื่องที่แปลกแหวกแนวมาก ผมขอลงซื้อด้วยคน จองไว้ก่อนเลย
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว สงสารพี่โตกับเนม อุส่าห์ฟ่าฟันความรักมาขนาดนี้แล้ว :sad4: ผู้พันกับป๋าใจร้ายจริงๆเลย กันย์อย่าทำอะไรพี่โตกับเนมนะ คนเขียนแต่งได้เก่งมากๆเลยมีครบทุกรสชาติ ดราม่าก็เศร้าจัด บางครั้งเผลอร้องไห้ตามเนมเลย สงสารคู่สามผีอยู่เหมือนกัน คนเขียนสู้สู้ต่อไปนะ ขอบคุณมากที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านแหวกแนวดี :pig4:
-
พรุ่งนี้ตอนบ่าย คือวันนี้หรือพรุ่งนี้หว่า....
สงสัยรอเก้ออีก 1 วัน... :เฮ้อ:
-
รอไม่ไหวแล้วๆ
ฮ่าๆ
-
มารอแต่เช้าา. ติดมากกกก รอรอรอ
-
Improbabal 34 : เชื่อมั่น
"กูจะไม่ยอมแขวนชีวิตตัวเองไว้กับลูกพี่เหี้ยๆแบบนี้อีกแล้ว"
ใจความของประโยคคำพูดที่ออกมาจากพี่โต ทำให้ผมนิ่ง.
ใบหน้าของคนพูดฉายแววเคร่งขรึม สีหน้าหมายมาดและแววตาวาววับนั้นบอกได้ว่าสิ่งที่ผมได้ฟังไม่ใช่การคิดไปเอง แต่หากฟังคำพูดนั้นแล้วผมทำได้เพียงนิ่งอึ้ง ปล่อยให้ความเงียบวิ่งผ่านเราสองไปช้าๆ ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็น แสงอาทิตย์สาดเข้ามากระทบผิวแก้มฟกช้ำของผมและแววตาวาววับของพี่โตในระนาบเดียวกัน
"พี่..."ผมเอ่ยเรียกพี่โตเบาๆ มองสีหน้าของคนพูดแล้วนิ่วหน้าน้อยๆ ด้วยรู้ถึงความนัยน์ของคำพูดนั้น
หมายความว่าพี่โตจะไม่ยอมเข้าร่วมกับพวกป๋าอีกแล้วเหรอ?
มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการเพราะไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักมาทำแบบนี้ แต่...ตอนนี้ความหวาดหวั่นกลับแทรกขึ้นมาในหัวใจ พี่โตพูดออกมาแบบนี้แล้ว มันแปลว่าคนรักของผมก็ตกอยู่ในอันตรายไม่ต่างกันไม่ใช่หรือ?
ไม่รู้สิ ต่อให้ผมไม่อยากให้พี่โตทำแบบนี้ แต่ผมก็รู้..รู้ดีว่าหากอยู่ใต้อิทธิพลของป๋าย่อมจะดีกว่า สบายกว่าการตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับเขาอยู่แล้ว และพี่โตที่เคยเลือกจะทำงานให้กับคนๆนั้นพอเปลี่ยนใจขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น?
และ...แผนการ์ที่วางไว้แล้วล่ะ ? แล้วพวกพี่ๆคนอื่นในแดนสิบสองล่ะ?
"มึงควรจะทำหน้าดีใจไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงหน้าซีดแบบนั้น"พี่โตเอ่ยปากถาม ฝ่ามือวางบนหัวผมแล้วลูบเบาๆ
"ไม่รู้สิ..." ไอ้เนมยิ้มเฝื่อน "ก็ดีใจนะ แต่...พี่ก็รู้"
"งั้นแล้วทำไมมึงถึงทำ" คำถามของพี่โตทำให้ผมชะงัก ไอ้เนมเงยหน้าขึ้นสบดวงตาสีเข้มคู่นั้น คำถามในแววตาหนักแน่นบ่งชัดว่าต้องการคำตอบ ดวงตาคู่นั้นเหมือนกวาดเข้ามาเพื่อค้นหาคำตอบในหัวใจ..ทำไมถึงทำ ทำไมถึงยังคิดทรยศ ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีหวัง..
มันเป็นความคิดโง่ๆ เป็นเรื่องที่โง่ที่สุดที่ทำลงไป เดินเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงก็มีแต่จะทำให้ไม้เล็กๆหักลงก็เท่านั้น
แต่ทำไมถึงยังทำ..
"ไม่ใช่คำตอบประเภทเพราะความยุติธรรมหรอก "ผมเอ่ยปากพลางยิ้มบางๆ "ที่ผมทำ..ก็แค่...ไม่อยากเดินซ้ำรอยเดิมก็เท่านั้น"
ผิดแล้ว...ผิดอีก
ทำแบบนั้นแล้วชีวิตจะมีอะไรดีขึ้นมาไหม?
ถ้าเอาแต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม อยู่ในคุกก็ต้องทำตัวแบบคนคุก เลวให้ได้เหมือนคนอื่นๆ เอาตัวรอดและยอมทำผิดเพื่อจะอยู่รอด เรื่องนั้นเป็นความจริงที่ผมรู้ดี และผมก็รู้ว่าตัวเองเคยทำ แต่ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ
ถ้าผมทำแบบนั้นอีก ออกไปมันก็เท่านั้น ออกไปมันก็เหมือนเดิม ไม่เห็นต่างจากที่ผ่านมาตรงไหน
สุดท้ายก็เป็นได้แค่ไอ้เลวขี้คุกคนหนึ่ง เป็นเดนคนเหมือนที่คนภายนอกบอก
"กูไม่ได้สำนึกผิดหรอก "พี่โตเอ่ยปาก พร้อมกับพ่นลมหายใจช้าๆ "แต่ที่กูไม่ยอมเดินตามหลังพวกมันอีก เพราะพวกมันไม่มีประโยชน์กับกูแล้วเหมือนกัน"
"ไม่มีประโยชน์?"ผมเอ่ยทวนคำงงๆ
"ลุกพี่ที่วันๆเอาแต่กดหัวลูกน้อง กูที่ไม่ได้อะไรจากพวกมันเลยจะมาโง่ทนรับใช้มันทำไม ใครอยากจะก้มหัวให้มันก็ทำไป กูคนนึงล่ะไม่เอา"พี่โตว่าพลางแสยะยิ้ม "ที่กูยอมทน เพราเชื่อว่าถ้าออกไปแล้วจะรอด แต่สิ่งที่มันทำ ก็บอกให้กูรู้แล้วว่าต่อให้ออกไปก็เท่านั้น ลูกพี่เหี้ยๆอย่างพวกมันไม่สมควรจะฝากชีวิตไว้"
"พี่จะร่วมมือกับพัศดี?"ผมขมวดคิ้ว เอ่ยปากถาม
"ไม่"เสียงตอบชัดเจนดังขึ้นทันควันจากพี่โตพร้อมกับสีหน้าตึงขึงเป็นเอฟเฟกต์ประกอบ "กูไม่ยอมรับใช้พวกป๋าแต่ไม่ได้หมายความว่ากูจะเป็นหมาก้มหัวทำตามคำสั่งของพัศดี"
"แต่พี่จะไม่ยอมทำตามที่ป๋าสั่งอีกแล้วไม่ใช่เหรอ" ผมร้องถามออกไปงงๆ
"ใช่.."พี่โตรับคำก่อนจะพ่นลมหายใจลงช้าๆ "แต่มึงรู้ไหม ขึ้นหลังเสือแล้วจะลงน่ะมันยาก นี่ไม่ใช่การทำงานที่ยื่นใบลาออกแล้วจะออกไปได้ ทำงานกับพวกมันก็ต้องทำไปตลอดชีวิต ต่อให้ใจกูไม่อยากจะอยู่ก็ไม่มีทางเลือก..."
".........."
"มันยังต้องการใช้กูอยู่ มึงก็ด้วย" พี่โตพูดพลางหันมาจ้องหน้าผม "แค่จะต่อกรน่ะคิดได้ แต่ทำได้รึเปล่าน่ะอีกเรื่อง ถ้ากระโตกระตากไปก็เจออย่างมึง" คนพูดว่าพลางหน้านิ่วเมื่อมองสบตาผม ปลายนิ้วไล้ผิวแก้มฟกช้ำของผมช้าๆ ด้วยแววตารวดร้าวที่ชวนให้ยินดีและรู้สึกผิดไปพร้อมๆกัน
"กูไม่ร่วมมือกับพัศดีหรอก..กูไม่ไว้ใจมัน ยิ่งมันเป็นคนดียิ่งไว้ใจไม่ได้" วาจานั้นชวนให้นึกประหลาดใจ เป็นคนดีแล้วร่วมมือไม่ได้ เพราะดีแล้วตามคนที่มีแต่เล่ห์เหลี่ยมไม่ทันงั้นเหรอ?
ผมมีสีหน้างวยงงสงสัย ทว่าพี่โตไม่ได้อธิบายความหมายของคำพูดหรือการกระทำที่ตัดสินใจจะไม่เข้าร่วมกับพัสดีอีก ร่างสูงนั้นมองมาเงียบๆ สบตาผมช้าๆ
"กูมีวิธีของกู ...แล้วมึงล่ะ...จะร่วมหัวจมท้ายกับกูแบบที่พูดรึเปล่า?"
นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองมาเพื่อหาคำตอบ ผมสบมองแววตาของพี่โตที่จ้องมองตรงมาอีกครั้ง สีหน้านั้นยิ้มแย้มราวกับมั่นอกมั่นใจ ทว่าแววตานั้นมีร่องรอยของความหวั่นไหวกังวลอยู่จางๆ
ผมรู้...ทางที่เราเลือกมันไม่ง่าย
หากคิดจะก้าวออกไป หากไม่ต้องกาจะถูกครอบงำด้วยคนพวกนั้น พวกเขาก็ไม่ต่างกับเดินอยุ่ในดงเสือ
ถ้าพลาด ..คือตาย ไม่มีใครช่วย ถ้าพลั้ง คือจบ ไม่มีใครคอยเคลียร์ให้เหมือนตอนนั้น คนที่เป็นพรรคพวกของป๋าจะกลายมาเป็นศัตรู สถานะของพี่โตจะเปลี่ยนไป ไม่ได้เป็นลูกพี่หรืออะไรอีกแล้ว..
"คิดว่าผมจะเลือกทางอื่นงั้นเหรอ"
แต่...ผมก็จะไป
ไอ้เนมสบตาพี่โตอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมแน่ใจแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเรื่องจะออกมาแบบไหน ผมจะไม่ยอมพลาด จะไม่ทำอะไรให้มันเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมจะเชื่อ..ผมจะไม่หวั่นไหว ไม่ทำอะไรตามอารมณ์แบบที่ผ่านมา จะไม่ยอมให้คนที่ผมรักและตัวผมเองต้องมาเสียใจด้วยเรื่องเข้าใจผิดงี่เง่าอีก
ผมจะเชื่อ...
เมื่อคิดถึงพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของตัวเองแล้วก็อดละอายใจไม่ได้ ผมมองหน้าพี่โตที่พยักหน้าให้ผมเงียบๆด้วยสีหน้าพอใจ แล้วค่อยผ่อนลมหายใจลงช้าๆ เอื้อมมือไปหาชายเสื้อสีน้ำตาลเข้มด้วยอารมณ์ความรู้สึกผิดที่เต็มเปี่ยม
"พี่...ผม..."
"ทำอะไรอยู่ตรงนั้น รีบๆเดินเข้ามาได้แล้วพวกมึง!" เสียงเรียกของผู้คุมทำให้ผมชะงัก ไม่ทันจะพูดอะไรมากกว่านั้นพี่โตก็พยักหน้ารับคำผู้คุม เพื่อจะเดินกลับเสียทีหลังจากเราสองคนยืนคุยกันอยู่ตรงนี้พอสมควร
"เดี๋ยว พี่.." ผมก็พอจะรู้หรอกนะวามันเป็นจุดสังเกตแค่ไหน แต่..
"ขึ้นมาก่อน" พี่โตไม่มีท่าทีสนคำท้วงติงของผม ร่างสูงย่อตัวลงให้คว้ามือผมไปวางบนไหล่ตัวเองแหมะ บอกโดยไม่อาศัยคำพูดว่าจะให้ผมขี่หลังต่อ แต่ผมยังมีท่าทีรีรอ ยังไม่อยากจะลุกไปโดยที่ทำอะไรยังไม่เคลียร์แบบนี้ แต่ผู้คุมที่ยืนถือกระบองมองหน้าเราอยู่อีกฝั่งของทางเข้าก็ใช่จะเมินเฉยได้
"เร็วๆ" พี่โตท้วงออกมาเมื่อเห็นผมยังรอท่า สุดท้ายไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงได้แต่เอื้อมมือกอดคอพี่โตไว้และให้เขาอุ้มไปโดยดี ทั้งที่ตอนถูกอุ้มนั้นคิดว่าตัวเองไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่ แต่พอได้ลงมายืนอีกครั้งถึงได้รู้ว่าควาเจ็บปวดที่หน้าท้องมุนรุนแรงเสียจนต้องงอตัวยืน
กลืนน้ำลายลงคอช้าๆขณะที่ขยับตัวบนแผ่นหลังของพี่โต ท่อนแขนที่ดึงต้นขารั้งร่างผมไว้บนหลังขยับเบาๆแล้วกระชับแน่น ความเงียบและฝ่าเท้าที่เดินไปโดยไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ ทำให้ผมรู้ว่ายังคงมีความขมขื่นจางๆซ่อนอยู่ แม้ว่าบัดนี้เราจะเดินไปในทางเดียวกัน แม้ว่าจะตกลงทำในสิ่งที่เหมือนๆกัน ทว่าก็มีสิ่งหนึ่งที่ยังคงค้างคาในจิตใจ
...เรื่องของผมกับพี่โต..
เรื่งที่เราทะเลาะกันเรื่องที่เราไม่เข้าใจกัน เรื่องที่เราไม่เชื่อใจกัน..สิ่งเหล่านั้นยังไม่จางหายไปจากหัวใจของเราทั้งคู่
ผมจ้องมองแผ่นหลังหนา มองสะบักไหล่ที่เคลื่อนไหวตามแรงขยับกายด้วยดวงตาไหวระริก ขอบตาผ่าวร้อน เพียงแค่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ความรู้สึกผิดก็ตรงเข้าถาโถมอย่างไม่ให้หายใจหายคอ..
ฝ่ามือกระชับแน่น แขนผอมๆมีร่องรอยช้ำสองข้างที่กอดรอบคอไว้ขยับเข้าหากันแล้วเกาะแน่นทำให้โตชะงัก ต่อให้ไม่อยากจะก้มหน้าก้มตาอุ้มมันไปเงียบๆแต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากถอนหายใจรับ เพียงไม่นานก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อุ่นร้อนบริเวณแผ่นหลัง และร่างของคนที่เขาอุ้มอยู่สั้นระริก..
ไม่ต้องมองดูก็รู้...มันกำลังร้องไห้
เพราะใคร?...ไม่ต้องถามก็รู้ เพราะสถานการ์ที่บังคับ เพราะเรื่องเลวร้ายที่เจอมา และสาเหตุที่สำคัญกว่า มันอาจจะเป็นเพราะเขาเอง
เดินหลงวนเวียนอยู่ในทางแคบๆ ย้ำอยู่บนเขาวงกตที่ไม่มีทางออก เอาแต่ก้มหน้าก้มตายอมรับคำสั่ง สั่งตัวเองให้ยอมแพ้แล้วยอมรับโชคชะตาที่ขื่นขม เอาแต่ทำแบบนั้นซ้ำๆเสียจนลืมไปแล้วว่ามีชีวิต กระทั่งคนที่เคยยืนอยู่ข้างกายก็ยังค่อยห่างไกล เป็นเขาที่ผลักไสและทำร้ายมันมากมายเพราะความโกรธเคืองและผิดหวัง..ทั้งที่รู้ดีว่าส่วนหนึ่งของความผิดพลาดนั้นมาจากตนเอง
"ขอโทษ" เสียงกระซิบเบาๆ ดังขึ้นจากเจ้าคนที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่บนหลัง มันร้องแล้วเอ่ยคำที่พยายามจะพูดมาทั้งวันออกมาจากปาก..คำขอโทษที่เป็นดั่งตัวยาที่ไล้ลงบนแผ่นอก เชื่อมรอยแตกร้าวของหัวใจให้ค่อยๆสมาน..
..คำขอโทษที่ออกมาจากหัวใจ..
"ผมขอโทษ" ได้แต่พร่ำคำนั้นออกมาจากปากพร้อมอาการสะอึกสะอื้น ไม่รู้ว่ามันจะพอไหม มันจะฟังขึ้นไหมหากคนที่ทำตัวเลวร้ายมากมายจะมาพูดขอโทษสั้นๆเพื่อให้เรื่องราวมันกลับมาดีขึ้นแบบนี้ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง หรือทางไหนให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม รู้ตัวว่าผิด รู้ตัวว่าทำตัวแย่ๆทั้งโง่และงี่เง่าที่ไม่เชื่อใจคนรัก เป็นผมที่ทำให้เรื่องมันเลวร้าย เป็นผมที่ทำอะไรตามอารมณ์จนเกิดผลเสียมากมาย
เพราะว่าผิดถึงได้ขอโทษ รู้ตัวว่าผิดถึงได้ขอโทษ แต่ไม่รู้จะได้รับการให้อภัยรึเปล่า
"พี่โต..." ครางเสียงสั่นเมื่อคนที่อุ้มผมอยู่ยังเงียบกริบ ร่างของพี่โตย่ำเท้าเดินไปตามทางเดินช้าๆโดยไม่มีคำพูดใด ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจหรือได้ยินคำพูดของผม
มันไม่มีประโยชน์แล้วเหรอ?มันไม่น่าฟังแล้วเหรอ? กับคำขอโทษพร่ำเพรื่อนี้จะไม่ยอมให้อภัยอีกแล้วใช่ไหม?
เป็นผมที่ทำผิดและพลาดอย่างโง่ๆ จะไม่ยอมให้อภัยกันอีกแล้วหรืออย่างไร
"พะ..."
"หยุดร้อง..." น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยเบาๆพร้อมเสียงถอนหายใจที่แว่วมาจากด้านหน้าทำให้คำพูดของผมชะงัก ผมมองเห็นใบหน้าที่ก้มต่ำลงมองพื้นดินที่ปะปนกรวดทรายของพี่โตเงยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากเบาๆ
"กูไม่ชอบให้มึงร้องไห้"
"แต่..."
"โดยเฉพาะเรื่องที่กูรู้ว่าเป็นเพราะตัวกูเป็นต้นเหตุ" ริมฝีปากของพี่โตเอ่ยช้าๆนัยน์ตาจ้องมองดวงอาทิตย์ที่ค่อยอ่อนแสงลงตรงหน้า "พอแล้ว ไม่ต้องพูด พุดไปก็ย้อนกลับมาไม่ได้ ทั้งกูทั้งมึงก็พลาดไปแล้ว จากนี้ไปก็ทำได้แต่เชื่อว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกเท่านั้น.."
...ทำได้เพียงแค่เชื่อ...
เชื่อว่าจะฝ่าฝันมันไปได้ เชื่อว่าทุกอย่างจะจบลงไปด้วยดี..
เชื่อมั่นในกันและกัน
ผมซุกหน้าลงกับไหล่หนาซุกซบมันแล้วสะอื้นเบาๆ ขณะที่แว่วเสียงถอนหายใจจากคนที่อุ้มอยู่แว่วๆ..
"อย่าให้มีอีกก็แล้วกัน"
"..........." ผมไม่ได้ตอบประโยคคำพูดนั้น ความดีใจและความปวดร้าววิ่งเข้าแทรกในหัวใจเสียจนไม่รู้จำอธิบายยังไง ทำได้เพียงซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง สะอื้นไห้ออกมาแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงบนแผ่นหลังกว้างนั้นเงียบๆพร้อมกับคำสัญญาที่บอกกับตัวเองอยู่ในใจ
ไอ้เนมคนงี่เง่า ทำอะไรตามอารมณ์ ไม่เชื่อใจคนที่รัก และเอาแต่มองผู้คนรอบกายด้วยสายตาเหยียดหยามคนๆนั้นการกระทำแบบนั้นผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก
...ผมจะไม่ทำอีกแล้ว...
........................................
-
"นั่งลง" หลังจากแบกผมเดินข้ามมายังแดนสิบสอง ผ่านการตรวจตราจากผู้คุมที่เฝ้าประตูด้านหน้ามาแล้ว พี่โตก็พาผมมาในห้องน้ำ คนตัวโตทำหน้านิ่งๆสั่งการให้ลูกน้องไปหยิบผ้าพันแผลและยาจากพี่กันย์แล้วเอามาให้จากนั้นมันก็หายหัวไปเงียบๆ แม้จะอยากถามว่าทำไมไม่ไปทำแผลที่ห้องพยาบาล แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะขัด ในเมื่อพี่โตพอใจจะทำแผลให้ผมที่นี่ ผมก็จะอยู่ที่นี่
สายน้ำเย็นๆลูบผิวกายที่เสียดร้าวจนแสบวูบ ปลายนิ้วที่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากนักแตะลงไปเบาๆแต่มันก็ยังรุนแรงพอที่จะทำให้ผมครางออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ทนหน่อยนะ"พี่โตเอ่ยปากเบาๆ เสียงของเขาสะท้อนอยู้ในห้องอาบน้ำที่เงียบงันไร้ผู้คน
"แล้วพี่ล่ะ?"ผมเอ่ยถาม เพราะพี่โตก็ไมีแผลไม่น้อย
"นิดเดียว" คนพูดพ่นลมหายใจช้าๆ "ของกูมันโดนหน้าเลยดูเหมือนแผลเยอะ แต่มึงไม่ใช่...นี่ยังมาซ้ำรอยจากที่เคยโดนพวกนั้นมันลากไปอีก"
สีหน้าของพี่โตเมื่อเอ่ยถึง"พวกนั้น"ที่รู้ดีกว่าพวกไหนแฝงความเจ็บปวด สีหน้าเคร่งเครียดนั้นทำให้ผมรู้ว่าตนเองก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่พี่โตเอ่ยปฏิเสธไม่อยากร่วมมือกับพัศดีเช่นกัน สำหรับพี่โตมันคงยากจะทำใจหากต้องไปร่วมมือกับคนที่ทำร้ายคนที่ตนเองรัก
...ทั้งที่ผมสำคัญสำหรับเขามากนัก มาดูตัวเองยามนี้แล้วช่างนึกละอายใจ
"พี่...." ผมขยับริมฝีปาก
"เลิกเอาตัวไปเสี่ยงแบบนี้ได้แล้ว อย่าคิดว่าแค่เจ็บตัวไม่ได้เป็นอะไรมากนักหนา ตัวคนไม่ได้ทำจากเหล็ก พังไปแล้วมันซ่อมไม่ได้" วาจาสั่งสอนจริงจังจากคนตรงหน้าที่ไม่ได้มีบ่อยนักทำให้ผมนิ่งเงียบ "มึงก็รู้อยู่ว่าตัวเองเป็นเป้าหมายแต่ก็ยังชอบทำนิสัยแบบนี้ ทำรนหาเรื่อง ประชดให้ตัวเองเจ็บตัวแล้วคิดว่าไม่เป็นอะไร..เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร...น่าหงุดหงิดมาตั้งแต่ตอนนั้น..."
ริมฝีปากของพี่โตเม้มเข้าหากันช้าๆนัยน์ตาขุ่นมัวขณะหยิบเอายามาทาที่แผลตรงขมับของผม คำพูดนั้นชวนให้คิดถึงเมื่อครั้งที่ผมมาที่นี่ ผมที่เคยยั่วโมโหให้พี่โตโกรธจนถึงขั้นโดนรุมซ้อมกลางโรงอาหารและโดนบังคับให้กินอาหารเหมือนหมา ตอนนั้นผมยังจำได้ถึงความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนและความทรมารของศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำ จึงได้ประชดประชันทำตัวโง่ๆลงไป ถูกต้องที่ว่าตอนนั้นความสะใจและศักดิ์ศรีที่คำคอมีค่ามากกว่าร่างกายของตัวเองเสียด้วยซ้ำ ถึงมันจะเป็นการกระทำโง่ๆแต่ตอนนี้หากย้อนกลับไปยามนั้นผมก็คงจะทำแบบเดิม ทว่ามันก็จริงที่ว่าผมชอบแส่หาเรื่องเจ็บตัวไม่เข้าท่า
คิดแล้วเงยหน้าไปมองเสี้ยวหน้าของพี่โตที่กำลังทำแผลให้ผมอยู่ จำได้ดีว่าตอนเจอกันแรกๆเป็นแบบไหน พี่โตคนที่เคยโหดร้ายและชอบหงุดหงิดใส่ผม ทำตัวเลวร้ายไม่สนใจใคร ชอบกลั่นแกล้งและทำตามอารมณ์ของตนเอง คนที่ผมประณามว่าเลวนักหนา คนที่ใจร้ายจนไม่คิดจะให้อภัย ทว่าเวลาผ่านไปกลับเป็นเขาที่กำลังทำแผลให้ผมและห่วงใยกันอยู่ตรงนี้
ก้อนสะอื้นแล่นเข้าจุดคอเงียบๆเมื่อคิดถึงอดีตที่ผ่านผันไป และคิดขึ้นมาได้ว่าผมมันช่างโง่และบ้าเสียจริงๆ..
"เสร็จแล้ว" คนตัวโตถอนหายใจเบาๆพลางยันกายลุกขึ้น จากท่านั่งคุกเข่า ผมเอื้อมมือคว้าแขนพี่โตไว้เมื่อเห็นท่าทีว่าเขากำลังจะก้าวเดินออกไป แม้พี่โตจะเอ่ยปากให้อภัยทว่าก็ยังมีท่าทีปึ่งชา เพราะรอยแผลที่เกิดขึ้นนั้นยังสดใหม่เกินกว่าจะทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา ผมบีบแขนหนานั้นเบาๆพลางออกแรงฉุดรั้งให้พี่โตนั่งลงบนขอบอ่างซีเมนต์บ้างพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น
"เดี๋ยวผมทำแผลให้ "ผมเสนอตัวพลางหยิบยาจากมือพี่โต
"ไปกินข้าวก่อน ถึงเวลาแล้ว" พี่โตส่ายหน้าแล้วทำท่าจะลุกขึ้น จากสีหน้าท่าทางก็ยิ่งชัดว่ายังไงมีอาการเคืองใจไม่น้อยจากเหตุการณ์ที่ผ่านมามองแล้วก็อดจะใจเสียไม่ได้
ผมมองตามอัปกริยานั้นแล้วขมวดคิ้ว ริมฝีปากเม้มแน่น..
"ผมไม่หิว" เอ่ยปากทั้งที่กระเพาะร้อนวาบ ฝ่ามือกระตุกดึงไม่ให้พี่โตลุกออกไปได้และเมื่อเห็นว่าจะรั้งไม่ไหว ผมจึงรีบวางมือลงบนบ่า โผนกายเข้าทับ
"ไม่หิวอะไร เลยเวลา...เฮ้ย!" พี่โตบ่นแล้วอุทานออกมาไม่ทันเมื่อเข่าของผมที่วางลงบนขอบซีเมนต์ลื่นพรืดจนเสียการทรงตัว เพียงแต่ไม่ได้ไปคนเดียวเพราะมีร่างของพี่โตที่ถลามาหา แน่อยู่แล้วว่าพี่โตไม่อยากให้ผมเจ็บตัวอีก แผลแต่ละแผลที่ผมได้มันก็เหมือนจะทำร้ายพี่โตไปด้วย และนั่นจึงไม่น่าแปลกอะไรเมื่อพี่โตเป็นฝ่ายพลิกตัวผมให้คร่อมทับแล้วเอาหลังกระแทกพื้นแบบเต็มๆ
"เจ็บรึเปล่า " ผมถามเสียงอ่อย เมื่อเสียงนั้นมันดังไม่ใช่น้อย
"เจ็บ! มึงนี่นะ..."
"ขอโทษ" ผมเอ่ยปากเสียงอ่อย จ้องมองสีหน้าที่ทั้งโกรธเคืองและคล้ายระอาใจของพี่โต ความรู้สึกหลายอย่างที่ยังคงตื้อตันในอกยิ่งโหมทวี นิ่งไปเพียงครู่น้ำตาเม็ดโตๆก็ไหลออกจากดวงตาอย่างรวดเร็ว
"เนม..." พี่โตผุดกายลุกขึ้นเงียบๆ ทว่าผมที่นั่งอยู่บนตักยังไม่ยอมหยุดเสียงสะอื้นนั้น
"เกลียดผมแล้ว ไม่ให้อภัยผมจริงๆใช่ไหม?" ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงรวดร้าว
"กูบอกว่าเรื่องมันจบไปแล้ว แค่อย่ามีอีก.." พี่โตถอนหายใจเอือก แต่กระนั้นก็ยังหลบตา
"บอกแบบนั้นแล้วหลบตาทำไม!พี่กำลังโกรธผม เกลียดผมอยู่ชัดๆ ถ้าพี่ไม่อยากให้อภัยผมก็บอกสิ ผมจะได้ขอโทษ! ขอโทษจนกว่าพี่จะใจอ่อนจริงๆ จะทำทุกอย่างให้พี่ยกโทษให้ จะยอมทรมารให้สมกับความโง่ของผม พี่อยากได้อะไรก็พูดมาเซ่ !" ผมเบ้หน้า ตะโกนใส่พี่โตอย่างเหลืออด "อย่าทำเฉยกับผมแบบนี้น่ะ ทำแบบนี้ใจร้ายกับผมยังดีซะกว่า แบบนี้มันเหมือนพี่เกลียดผม ไม่สนใจผมอีกแล้ว ผม..."
"พอแล้ว" แขนหนาๆกอดรัด ร่างสูงโถมกายเข้าหาผมแน่นจนแทบไม่มีช่องว่าง พี่โตกอดผมแน่นพลางซบหน้าลงกับไหล่ผมเงียบๆ ทั้งโยกตัวกล่อมเด็กขี้แยและเอ่ยเสียงเบาปลุกปลอบปานกระซิบ "ไม่ร้องแล้ว..เด็กดี..."
"ผมขอโทษ...ขอโทษ..." ความเจ็บร้าวยังคงเสียดแทงอยู่ในหัวใจ ใบหน้าผมแนบชิดแผ่นอกหนาหากน้ำตายังคงไหลพรากทะลักทะลาย เพราะความหวาดกลัวว่าจะสูญเสียจึงได้แต่พร่ำขอโทษซ้ำๆราวกับคนบ้า
"ชู่ว...พอแล้ว อย่าร้องไห้" ฝ่ามือหนาเอื้อมมาหา ปาดเช็ดผิวแก้มและเช็ดน้ำตาของผมเงียบๆด้วยแววตาที่อ่อนลงคล้ายจะระอาใจ ริมฝีปากหนาแตะลงบนขมับ ไล้ระเรื่อยมายังผิวแก้ม ดมดอมกอดไล้ไปตามใบหน้าและรอยแผลที่ปรากฏชัดอย่างอาดูร..
"พี่...ยกโทษให้ผม...นะ" ผมเอ่ยเสียงเบา ฝ่ามือจิกลงบนไหล่หนาแล้วออกแรงขยุ้มเบาๆเพื่อขอคำตอบจากคนตรงหน้า
".........."
"ผมจะยอมทำทุกอย่าง..นะ "ริมฝีปากผมยังคงวอนเว้าเอ่ยขอโทษเมื่อเห็นว่าพี่โตยังเงียบ คนตรงหน้ายังคงนิ่งอย่างชวนให้ใจเสีย
"ยังหิวข้าวอยู่รึเปล่า" ฝ่ามือหนาแตะลงบนบั้นเอว ไล้เบาๆพร้อมเสียงกระซิบแผ่วหวานหลังจากเงียบนิ่งกันไปชั่วครุ่ ความนัยน์บางอย่างผ่านท่าทีและลักษณะนั้นเป็นเช่นใดคงไม่ต้องบอก ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ จ้องมองสบตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยแววตาแห่งความปราถนา..
"ไม่เอา แบบเจ็บๆนะ" ผมต่อรอง เพราะจากวันที่พี่โตรู้ว่าผมทำอะไร เซ็กส์..ความสัมพันธ์ทางกายของเราสองคนก็มีแต่ความรุนแรง เจ็บปวดกระแทกกระทั้นราวกับประชดประชัน มีแต่ความเจ็บปวดไม่มีความสุข เป็นเพียงการระบายอารมณ์ไม่ใช่สัมผัสของคนรัก
"ไม่ทำแล้ว" ริมฝีปากของพี่โตแตะเข้าที่ขมับ เอ่ยเบาๆคล้ายปลอบประโลมให้ผมคลายความหวาดหวั่น และจากที่ผ่านมาพี่โตก็คงไม่มีความสุขเช่นกัน สัมพัน์ทางกายเพื่อระบายอารมณ์ใคร่ เพื่อแสดงถึงความโกรธเกรี้ยว ผิวหวังมันไม่มีความสุขทั้งสองฝ่าย
"อืม...." ผมเอื้อมมือไปหา กอดรับและเข้าหาอ้อมกอดนั้นเป็นการตกลงโดยไร้คำพูด ใช่ว่าผมไม่ต้องการ...และความสัมพันธ์ร้ายๆที่ผ่านมาทำให้ผมอยากได้ความทรงจำที่ดีมากกว่านี้
ประตูห้องน้ำถูกปิดลงเงียบๆด้วยปลายนิ้วของผม เพราะสถานที่คับแคบแผ่นหลังของผมจึงเสียดครูดเข้ากับประตูนิดๆเมื่อทรุดตัวลงตรงหน้า พี่โตยืนมองหน้าผมเงียบๆเมื่อเห็นว่าผมกำลังทรุดตัวลงตรงหน้า สีหน้างวยงงแปรเป็นรอยยิ้มน้อยๆเมื่อรู้ว่าผมกำลังทำอะไร และมันค่อยแปรเปลี่ยนไปเมื่อปลายลิ้นของผมค่อยแตะไล้ ปลายนิ้วค่อยรุดรั้งส่วนสำคัญนั้นให้ขยายตัวอย่างช้าๆ...
เพียงไม่นานมันก็ขยายตัวเต็มที่และพี่โตก็สอดส่วนสำคัญเข้ามาในปากผมอย่างรวดเร็ว ความร้อนและแน่นคับในโพรงปากทำให้รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่แต่เมื่อหูได้ยินเสียงลมหายใจและเสียงครางที่มีความสุขของพี่โตแล้วผมก็บอกตัวเองว่ามันไม่เลวนัก ในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่ผมจะทำเพื่อขอโทษจากสิ่งที่ผ่านมา ก็ควรจะตั้งใจให้เต็มที่เพื่อให้คนที่ผมรักมีความสุข
ปลายนิ้วไล้เส้นผมสั้นกุดของผมเบาๆอย่างรักใคร่เมื่อผมเร่งจังหวะขยับริมฝีปากให้มากยิ่งขึ้น ปลายหางตาที่ตวัดขึ้นมองผ่านไปยังหน้าท้องที่เป็นลอนหนา กล้ามแน่นและเนื้อตัวที่เป็นสีเข้มเงาวับดูเเข็งแกร่งน่าค้นหาร่างเเกร่งที่บิดเกร็งอยู่ต่อหน้าช่างน่ามองนัก รวมทั้งสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของพี่โตด้วยเช่นกัน ผมขยับริมฝีปากมากขึ้นเพื่อจะปรนเปรอคนรักให้ถึงขีดสุด ทว่าไม่นานพี่โตก็ยั้งตัวไว้ ฝ่ามือแตะลงบนใบหน้าผมและขยับกายออกห่างช้าๆแสดงอาการปฏิเสธ
"หันหลังสิ" เสียงกระซิบแผ่วเบาใกล้ๆหูทำให้ผมพยักหน้ารับโดยอัตโนมัติ รีบหันกายวางแขนลงไปและซบหน้าลงบนประตูห้องน้ำ ขณะที่ร่างกายรู้สึกถึงส่วนที่ร้อนผ่าวค่อยแทรกลึก ซอกซอนเข้ามาในร่างกายผ่านช่องทางด้านหลัง ความร้อนของมันคับแน่นในร่างผสานกับเสียงลมหายใจหอบของพี่โตใกล้ๆหู กระตุ้นความรัญจวนให้ถึงขีดสุด
ลิ้นร้อนๆเปียกชื้นไล้หัวไหล่และแผ่นหลัง ลากผ่านรอยแผลบนร่างขณะที่ด้านหลังก็บุกเข้ารุกรานกระหน่ำไม่ยอมหยุด ความแสบร้อนปะปนกับความเสียวซ่านและความร้อนจากผิวกายทำให้ผมได้แต่ร้องครางเสียงสั่นพร่าไม่ได้ศัพท์
"อย่าทำให้ตัวเองเป็นแผลอีก เข้าใจไหม" เสียงกระซิบจากพี่โตดังขึ้นพร้อมกับปลายฟันที่ขบบริเวณไหล่ไม่เบานัก หากเมื่อผสานกับจังหวะที่รุนแรงแล้วกลับกลายเป็นการโหมอารมณ์ดิบให้กระพือได้อย่างดี
"อือ....อื้อ..." ผมได้แต่ครางรับในลำคอเบาๆไม่รู้ว่าเสียงที่ตอบไปจะเป็นการรับคำหรือเป็นเพียงเสียงครางไร้ที่มากันแน่
"ตอบสิ สัญญามา" พี่โตยังคงเร่งถามเอาสัญญาอยู่ข้างหู ริมฝีปากหนาขบติ่งหูผมแล้วไล้เลียมันขณะที่ร่างของผมไหวเอนตามจังหวะที่รุนแรงขึ้นทุกที..ทุกที
"เนม..." เสียงต่ำๆกดหนักแสดงถึงความรู้สึกทั้งหมดที่ใกล้จะถึงจุดสิ้นสุด กระนั้นพี่โตก็ยังซักไซ้เอาคำตอบกับผม กับคนที่บัดนี้สมองเบลอพร่า คิดอะไรไม่ออกนอกจากความร้อนที่เสียดสีและใกล้จะปะทุอยู่นี้
"อือ...อื้อ..."
"รับปากสิ" เสียงจ้ำจี้จ้ำไชยังดังอยู่ข้างหู หากจะแค่ร้องให้ทำตามที่สั่งคงจะดี แต่นี่ปลายนิ้วของพี่โตกลับแตะลงบนส่วนกลางลำตัวของผม แล้วกดปลายนิ้วลงไม่ให้ความรู้สึกที่ใกล้จะสิ้นสุดนี้ได้เจอทางออก
"อะ พี่โต ย่ะ...อย่า..." ผมร้องห้ามด้วยเสียงเหมือนจะขาดใจ
"เร็ว" นั้นไม่รู้กำลังจะสั่งให้ผมพูดเร็วๆหรือขยับให้เร็วกว่านี้กันแน่น กระนั้นผมก็ได้แต่ทำมันทั้งสองอย่าง ไอ้เนมพยักหน้ารัวๆรับพร้อมกับเสียงครางในลำคอที่หวีดขึ้นสลับกับเสียงครางต่ำในลำคอของพี่โตและจังหวะกระแทกกระทั้นหนักติดกันสามสี่ครั้ง
จากนั้นเหลือเพียงเสียงหอบหายใจเบาๆ และร่างกายที่ยังคงเกร็งเขม็ง ท่ามกลางม่านหมอกของความเสียวซ่านที่ยากจะระงับ ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่ซอกคอและฝ่ามือหนาที่ประสานฝ่ามือผมไว้แล้วจับกระชับแน่น
"คนที่ทำให้มึงเจ็บได้ มีแต่กูเท่านั้น"
เสียงกระซิบนั้นดังขึ้นเบาๆหากชอนไชเข้าไปในสมองอย่างง่ายดาย และกว่าผมจะรู้ว่ากำลังก้าวพลาดบางอย่างไป ร่างของผมก็ถูกพลิกให้แนบชิดกับร่างสูงและประกบจูบร้อนแรงจนแทบจะหยุดหายใจ เพื่อจะกลบเสียงทักท้วงที่ออกมาจากลำคอของผมอย่างรวดเร็ว..
ผมรู้สึกว่ากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างพลาด...พลาดไปจริงๆนะ
....................
หื่นกันหลังจากไม่มีซะนาน :haun4:
รีแลกซ์บ้างอะไรบ้าง(ชาวบ้านถามว่านี่รีแลกซ์แล้วเหรอ? :z6:) เสียเลือดบ้างเป็นพักๆเพราะเครียดมากลายตอนแล้ว
ไม่ได้อัพซะนานเพราะมีวาระสอบ เสร็จวันที่สิบสองวันที่สิบสามน็อคดาวน์ วันที่สิบสี่จึงคลานมาลงได้555+
ประกาศๆ แบดกายจะรวมเล่มภาค2และรีปริ้นภาค1 ตอนเดือนมีนานะคะ โปรดเก็บตังค์ โฮะๆ
ส่วนนิยาย จบก่อนหน้านั้นแน่นอนแต่...เดือนนี้ดูกำหนดการณ์แล้วชักไม่แน่ใจจจจจจ T T
ปล.เนม ความจริงพี่โตมันเลิกเคืองตั้งแต่ตอนอุ้มแกออกมาแล้วล่ะ ที่มันเนียนเคืองต่อเพราะมันหาเรื่องปล้ำต่างหาก! /โดนพี่โตลากไปเก็บ
โปรโมทเล็กน้อย Stone rosr's line อัพตอนพิเศษแล้วค่า(ช่วยกันทำมาหากิน :laugh:)
ตามไปเลย http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18705.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18705.0)
-
:haun4: ซะบ้าง หลังจากกินมาม่ามาซะเต็มกระเพาะเเระ
เตรียมตัวเก็บเงินเเน่นอนค่ะ
-
นึกว่าจะไม่ได้อ่าน ฉาก แบบนี้อีกแล้ว
เครียดซะ หลายตอน
-
:haun4:
ใช้เซ็กส์บำบัดนะเนี่ยคู่นี้ ฮุๆๆๆ
+1และเป็ด
-
โตจะทำยังไงต่อไปนะ สงสัยจัง
-
รักกันสักที มืดมัว
มานานแระ :กอด1:
-
แหมๆๆๆๆน้องเนม
พลาดทั้งที ก็ต้องพลาดให้คุ้มสิคะ :haun4: :haun4:
-
สู้ๆ น้องเนม พี่โต ไม่ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรก็อดทนและมีสติเข้าไว้นะ :a2:
-
ต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันนะพี่โตกบเนม
-
พลาดเยอะๆนะบักเนม :z1:
-
ถ้าจะพลาดอย่างนี้ก็ยอมๆพี่โตไปเถอะเนม เอิ๊กๆๆ
อ่านตอนนี้เริ่มคลายเครียดลงมานิดนึง5555
แต่ก็ยังต้องสู้กันต่อไป^___^
-
ดีจัง เคลียร์กันได้แล้ว เคลียร์แบบหมดเปลือกเลยทีเดียว 5555
รู้สึกดีเนาะ ทั้งสองคนเข้าอกเข้าใจกัน บอกความจริงกันไม่มีปิดบังอะไรอีก
อยู่ข้างๆกันแบบนี่ละ อะไรๆมันก็ดีขึ้นเอง (ใช่ไหมคนเขียนที่น่ารัก ไม่ขอดราม่าจัดหนักอีกนะ)
อยากให้สองคนนี้หาทางออกที่มีความสุขละกัน ว่าแต่พี่โตจะทำยังไงต่ออะ
อยากรู้มว๊ากกกกกกกก
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันซักที
มีฉากเรทๆมาคลายเครียดดีแล้ว หลังจากซัดมาม่ามานาน
-
เป็นกำลังใจให้พี่โต และน้องเนม
หลุดพ้นจากไอ้พวกป๋าพวกนั้นซักที
-
ในที่สุดก็เข้าใจกัน เคลียดกันมาตั้งนาน
แต่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
พวกป๋ายิ่งโรคจิตอยู่ด้วย
-
แหม พี่โตแอบเนียนนะ หาเรื่องปล้ำเนม หึหึ
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆในที่สุด
-
แหม นานๆทีจะจัดฉากอัศจรรย์ :haun4:
ขอให้พี่โตกะน้องเนมสู้ชีวิตต่อไปค่ะ รักซำเหมอ :กอด1:
-
ในที่สุดก็มีฉากหวานๆ(?)มาให้ปลื้มนิดๆแล้วแฮะ
พี่โตก็เจ้าเล่จริงๆรอจังหวะนี้อยู่ละซิ(ชั้นก็ด้วย) หุหุ
อ่านเรื่องนี้แล้วใช้สมองมากกว่าเรียนซะอีก -o-!
สู้ๆนู๋เนม+พี่โต...^^
-
กรี๊ดดดดดด
มาแล้วเดี๋ยวกลับมาเม้นท์
_______________________________________________________________________
อยากรู้ว่าพี่โตจะทำยังไงกับพวกป๋า เอาให้แสบๆ คันๆ ไปตามๆ กันเลยนะ
อ๊าคคคคคคค เลือดพุ่ง ฉากที่รอคอย :pighaun: :m25:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
นี่ขนาดเจ็บตัวนะเนี่ย
-
พี่โตมันลักกะปิด ลักกะเปิด
เจ้าเล่ห์นัก ทำเป็นมึน
เนมเลยต้องเซอร์วิสพิเศษจัดเต็ม
นี่ขนาดเพิ่งโดนซ้อมมานะ โอเคปะ เพ่โต
-
คนที่ทำให้แกเจ็บได้มันแต่พี่แกเท่านั้น
เหมือนพี่โตแก จิตเล็กๆ
แต่ดีกันก็ดีแล้ว จะได้เลิกเครียด
จะรวมเล่มแล้ว
จะมีตังค์ซื้อไหมเนี่ย ....
กรี๊ดดดดด
-
ลุ้นจนตัวโก่งแล้วกับพี่โตและน้องเนม :เฮ้อ:
เก็บตังค์ๆ อิอิ
-
ดีใจจังที่ตอนนี้มาม่าน้อยลงตอนท้ายยังเรียกเลือดได้อีก
-
:o12: <<< อารมณ์ตอนแรก
:haun4: <<< อารมณ์ตอนอ่านจบ
แตกต่างจริงๆ 55555555 ... นี่ก็ดูซอร์ฟซอร์ฟสุดในหมู่ตอนที่ผ่านมาแล้วล่ะ
แหม มันต้องมีรีแลกซ์กันบ้างอะไรบ้างเนอะ
ไม่อยากให้คู่นี้ต้องเจอเรื่องอะไรร้ายๆอีกแล้ว เมื่อไหร่จะพ้นโทษกันซักทีหนอ
จบภาคสอง จะได้ออกจากคุกไหมเนี่ย :เฮ้อ:
เอ๊ะ หรือจะมีภาคสามมมมม :impress2:
-
เย้....หายอึมครึมซะที~
-
:o8: :เฮ้อ: :monkeysad:
-
พี่โตมันหายโกรธไอ้เนมนานแล้วจริงอ่ะ?
ที่เก๊กโกรธ ทีทำให้ไอ้เนมร้อง แหกตา??
กระโดดถีบไอ้พี่โต :z6: :z6: :z6:
แต่สุดท้ายมันก็คุ้มนะเออ กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
หลังจากนี้ก็ขอให้รักกันมากๆนะ
ไม่เอาอีกแล้วที่ทะเลาะกันอีก มันบีบหัวจาย~ :monkeysad:
-
กลับมาดีกันจนได้นะคู่นี้ พี่โตเนียนนนนนน5555
รอตอนต่อไปค่า
-
เฮ้อ อีตาพี่โตนี่ก็..ไอเราก็ลุ้นตามน้องเนมไปซะสุดลิ่มทิ่มประตู
เจ้าเล่ห์ตามไม่ทันจริงๆว่ะ o13
-
กรี๊ดดดดๆ..ดีใจในที่สุดก็เลิกกินมาม่ากันสะที..(หรือป่าว) :z1: :z1: :z1:
ยอมเสียเลือดแบบนี้อีกเยอะๆเลย..คิคิ.. :oo1: :oo1:
เห็นทั้งคู่เข้าใจกันก็มีความสุขแล้ว.. :-[ :-[
แต่ก็ขอให้พวกอิป๋อย่ามาทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกันอีกนะ..ไม่งั้นแกตายแน่ๆ.. :angry2: :angry2:
-
เห้อสมหวังกันสักที เมื่อไหร่จะมาต่ออ่าคั้บ จะรอๆ
-
กรี๊ดประโยคสุดท้ายย
-
เฮ้ยย ในที่สุดก็เข้าใจกันดีแต่...
กรี๊ดดดด :haun4: ลากเลือดไปไหม ฉากมหัศจรรย์
ฮ่าๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
ปลื้มพี่โตจริงจังงง :impress2:
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ววว อย่าโกรธกันอีกนะ
-
อยากร้องไห้
คืนดีกันสะทีคู่นี้
แต่ต้องมาฝ่าฟันกันเรื่องของไอ้ป่ษอีก
กว่าจะดีกันได้แทบตายนะอิคนอ่านนะ
-
:jul1: :oo1:
จะยังไงต่อละเนี่ย
เนม พี่โต...อย่ามาม่าอีกนะ (อิ่มแล้ว)
หื่นบ่อยๆก็ดีนะ (เอ๊ะยังไง)
-
+1
:haun4:
:haun4:
:jul1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
ไม่ได้อ่านมานานนนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกกก อ่านตอนสุดท้ายถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ จำไม่ได้ เลยอ่านแค่ตอนล่าสุดตอนเดียว แล้วก็ บรึ้มมมมมมมม เเจ็คพอต!! ฉากค่ะ! :haun4: (เป็นพวกโรคจิต ไม่ชอบสปอยนะ แต่ถ้าเรื่องไหนเครียดเกินไปแนวโน้ม Bad end สูงส่งเราจะต้องรอให้มันจบก่อน แล้วอ่านเม้น(เฉพาะเม้น)ตอนจบก่อนทันที เพื่อดูแนวโน้มว่า Sad or Happy)
รวมเล่มมีนา!!!!! o13 (ทำงานๆ เก็บตังค์ๆๆ) ซื้อแน่นอนค่ะ ไม่มีวันพลาดหนุ่มๆ ห่างหายไปนาน กลับมาให้ป้ากร๊าวใจขนาดนี้ 555555 :o8:
ไม่เอา Sad end นะ!!!! (แต่ดูเป็นเรื่องที่ไม่เห็นทาง Happy ending เลยอ่ะ โอ้ยยยย ม่ายยยยยยยยย//จิตตก :serius2:)
-
ผัวS เมียM ลักษณะแบบนี้สิมันถึงไปกันได้ :laugh:
อันที่จริงเรารู้สึกแหม่งๆตั้งแต่ตอนอิพี่โตมันให้เนมขี่คอแล้วล่ะ
คิดในใจเลยว่าอิพี่โตมันหาเรื่องเนียนชัวร์ๆ แล้วมันก็จริง
ไอ้หื่น!!
แต่ว่า รวมเล่มมีนาสินะ โฮะๆ ช่วงสอบเลยล่ะ พอได้หนังสือมาก็อ่านไม่ได้เพราะต้องสอบ ทรมารจิตพิลึกเลย
-
พี่โต น้องเนม สู้ๆเน้อ :a2: :a2:
ป๋ารึจะสู้ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองสามีน้องเนม
ชื่อพี่ก็บ่งบอกอยู่แล้ว ว่าพี่เค้าใหญ่"โต"จริงๆ ใครไม่เชื่อถามน้องเนมได้
แต่จากที่อ่านผ่านๆมาทุกคนคงเชื่อแบบไม่มีข้อสงสัยว่าพี่เค้า"ใหญ่"
(หลังจากที่แอบซุ้มมานาน วันนี้ก็ได้กฤษ์เปิดตัวซะที 55555)
-
หื่นได้ถูกจังหวะเลยพี่โต เพราะอ่าน4-5 ตอน เครียดจนไมเกรนจะขึ้นแล้ว(หวานบ้างไรบ้างเห้อออ) TwT
-
หลังจากไม่ได้อ่านมานานมากกกกกกก
อ่านจบปุ๊บรู้สึกว่า "เฮ้ยอะไรวะ มันไปไกลขนาดนี้ละหรอ"
แต่ดีใจที่เนมกับพี่โตยังคงดีๆกันอยู่ละมั้งนะ
ตอนนี้เดาทางไม่ถูกว่ามันจะเป็นยังไง
ละแต่ละตอนก็นั่งลุ้นจนบ้านแทบพังว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ
ตอนสุดท้ายอยากบอกคนเขียนว่า
"เฮ้ย ตัดฉับงี้คนอ่านเสียใจนะคร๊าบบบบบ ว๊อนมากมาต่อด่วน!!!"
-
มารอพี่โตกับน้องเนม
-
ThankS
-
:-[
คิดถึงๆๆๆ
-
กว่าจะเลิกประชดประชันกันได้
ต้องเจ็บตัวกันซะก่อนว่างั้น
พอเจ็บตัวแล้วต้องออกกำลังกันหน่อย
แต่พี่โตนี่หื่นได้ตลอดเลยอะ
ยังไงก็เอาใจช่วยให้รอดพ้นจากเรื่องร้ายกันสักที
-
รักกันแล้ว รักกันแล้ว
คริ คริ
-
:laugh:
-
ในที่สุด...ก็อ่านทันแล้ว!!
มาบ่นหลังจากที่กักเก็บไว้ตั้งหลายวัน
คู่แรก สามผี... เฮียกันย์ ยังไม่เลิกสินะ ร้ายกาจ!! วิทย์กับเมฆเกลียดมันเยอะๆเลยลูก!!! :angry2:
คู่หลัก เฮียโตกับน้องเนมคนดี อยากบอกว่าเฮียเขาน่ารักจะตายนะเออ ทำไมเนมคิดตื้นๆแบบคนดีแบบนี้ล่ะลูก? เฮียก็น่ารักเหลือเกินทำทุกอย่างเพื่อเธอ~ :impress2:
-
รอเนมกะโต
-
ขอแจ้งข่าวนิยายค่ะ
ตอนนี้คุณตาคนเขียนเสีย :sad2: ต้องกลับบ้านไปช่วยงานศพ ช่วงนี้(น่าจะประมาณ 4-5 วัน)ขออนุญาติไม่อัพนะคะ มาแจ้งไว้กลัวจะเสียเวลามารอกัน
คาดว่าจะกลับมาประมาณวันที่ 28 ไว้เจอกันค่ะ
ปุ้ย :กอด1:
-
ครับผม รับทราบคับ
-
จะรอนะคะ
-
โอยยยยยยยยยยยย ค่อยยังชั่วว
หายใจสะดวกขึ้นมานิดดดดดดดดด
แต่พี่โตจ๋า หาเรื่องเชียวนะ !
-
อ่าวยังไม่จบเหรอเนี่ย นึกว่าจบแล้วไล่อ่านมานานมาก
ขอบคุณนะครับคนแต่ง
-
มาดันกระทู้ ให้คนแต่งมาอัพต่อเร็วๆๆ
:call: :call: :call:
-
แสดงความเสียใจด้วยนะคะ
..................
และรอพี่โตต่อไป........
-
เนมพลาดจริงๆๆแระ พี่โตไม่มีแค่รอบเดียวหรอก อิอิ
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว
รอลุ้นพี่โตจะใช้แผนไหนเล่นพวกป๊าๆๆ
-
:bye2:
-
แอบเข้ามาส่อง
-
Improbable 35 : แผนใหม่
"นช.กันตธร พัศดีเรียกพบ"
เสียงเรียกของผู้คุมดังขึ้นทันทีที่ทานมื้อเช้าเสร็จ เหมือนจะเป็นเรื่องปกติเสียแล้วเพราะผมไม่ได้มีท่าทีสะดุ้งหรือหวาดกลัวเหมือนคราวแรกๆ ทว่านักโทษร่วมห้องขังหลายรายยังขมวดคิ้ว มองมาที่ผมด้วยสีหน้ากังวล ก่อนจะปรายตาไปมองพี่โตที่ขมวดคิ้วฉับ หน้าเคร่งทันทีที่ได้ฟัง
คำตอบก็มีแต่จะต้องพยักหน้ารับเท่านั้น ผมลุกจากโต๊ะทานข้าวในโรงอาหาร เดินตามผู้คุมต้อยๆอย่างเชื่อฟัง ทิ้งพี่โตให้นั่งทำตาวาวอยู่อย่างนั้น ทว่าตัวผมรู้ดีว่ามันเป็นการแสดง เช่นเดียวกับที่ผมกำลังจะทำอยู่
..จะไม่ให้กลัวได้ยังไง ไปเจอพัศดีทั้งที่มีแผนการจากฝ่ายนั้นฝ่ายนี้ยัดเข้ามาเต็มหัวผม จะให้เฉยอย่างที่เป็นเมื่อกี้ ต้องตั้งสตติบอกตัวเองกี่รอบก็ไม่รู้
ส่วนของพี่โตนั้นก็ใช่จะไม่ห่วง แต่เพราะแผนการที่มีทำให้ขาใหญ่อย่างเขาต้องทำไปตามบทบาทที่ควรเป็น
หลังกลับมาจากแดนพิเศษ และปรับความเข้าใจกับพี่โต(แบบต้องเสียตัวเพื่อไถ่โทษ) เรียบร้อยแล้ว เราสองคนก็มานั่งคุยกันถึงเรื่องนี้ พี่โตวางแผนถึงสิ่งที่ผม"จะ"ทำ กับเรื่องที่ผม"ต้อง"ทำ ไว้อย่างเรียบร้อย แน่นอนว่าครั้งนี้พี่โตไม่ได้ตัดผมออกจากแผน หรือทำไม่บอกกล่าวอะไรเช่นเมื่อก่อน เพราะครั้งนี้ตัวผมก็เป็นอีกหนึ่งฟันเฟืองที่เขาต้องใช้ ต่อให้จะเสี่ยงหรือลำบาก มันก็ต้องทำ
พี่โตวางแผนให้ผมเดินตามที่พวกป๋ากับผู้พันบอก เพราะแม้จุดมุ่งหมายของแผนการนี้จะไม่ประสงค์ดี ทว่าวิธีการนี้ผมก็สามารถนำมาปรับใช้ได้
เพราะเราไม่ไว้ใจพัศดี เพราะเราสองคนยังไม่อาจไว้ใจใคร กับแผนการที่คิดมาอย่างสดใหม่ การตัดสินใจครั้งใหม่ที่แปรเปลี่ยนให้คนรอบๆกายกลายเป็นศัตรูได้ทันทีที่ความจริงเปิดเผย ดังนั้น จึงต้องระวังตัวและทำตามแผนของพวกป่ากับผู้พันอย่างดี ไม่ให้ใครจับได้
เริ่มจากผม..พี่โตคาดเอาไว้แล้วว่าเร็วๆนี้ผมจะต้องถูกพัศดีเรียกพบ และมันก็เป็นอย่างที่คาดไว้ ประกอบกับการคาดการณ์ของพวกป๋า ที่บอกไว้ตรงๆแล้ว ว่ามี"สาย"แฝงตัวเข้ามา ทั้งฝั่งพัศดี ที่คาบข่าวของพัศดีมาบอกพวกป๋า กับพวกของป๋า ที่มีคนเอาข่าวไปแจ้งพัศดี
ก็เป็นอย่างที่พัศดีเคบบอกผม ว่าตัวเขามีสายมากกว่าหนึ่งคน และผมก็เป็นเพียงหนึ่งในนั้น แล้วในตอนนี้ เมื่อผมไปพบพวกป๋า "สาย"ที่แฝงตัวอยู่ในฝั่งของป๋า ก็จะนำข่าวมาแจ้งพัศดีและพัศดีจะต้องเรียกผมไปพบอย่างแน่นอน
เมื่อถุกเรียกพบ สิ่งที่ผมจะทำคือบอก"ข่าว"ที่พวกป๋าและพัศดีให้ผมพูด..ใช่แล้ว ผมต้องบอกข่าวลวงตามที่ป๋าสั่ง เพื่อจะให้"สาย"ของป๋าในกลุ่มของพัศดีนั้นรู้ข่าว นอนใจว่าผมทำตามที่สั่งไปไว้ไม่ผิดพลาด เพื่อจะเรียกความไว้ใจและให้คนของป๋าที่ทำหน้าที่สอดส่องผมคลายใจลง
ต่อไปที่ผมจะต้องทำคือการสังเกตท่าทีของพัศดี..พี่โตบอกว่ากระทั่งพัศดีก็ไว้ใจไม่ได้ เขาอาจจะเป็นคนดี หรืออาจะเป็นคนของป๋าที่ส่งมาก็ได้ แค่การกระทำหรือท่าทีภายนอกมันบอกไม่ได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้นควรจะสังเกตคำสั่งของเขาและพยายามถามเลียบๆเคียงๆเรื่องของ"สาย"คนอื่นๆเท่าที่จะเป็นไปได้
ส่วนตัวพี่โต รายนั้นบอกว่าเขาจะพยายามหาสายของป๋าที่อยู่ในกลุ่มนักโทษด้วยกันก่อน พี่โตบอกว่าถ้ายังมีพวกนี้คอยจับตา และเราไม่รู้ว่ามันคือใครแบบนั้นจะทำอะไรก็ยาก หากพลาดไปแล้วอาจถึงตายได้ ทางที่ดี ควรจะหาตัวพวกมันให้พบ และคอยระวังท่าทีของมันให้ดี
และสอง..พี่โตพูดถึงส่วนยากที่สุดในแผนการนี้..นั่นคือการหาพรรคพวก
ไม่ใช่พรรคพวกที่เข้ากับพวกป๋าอย่างสุดโต่ง ต้องการจะออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และไม่ใช่พวกที่ต่อต้านเรื่องนี้อย่างสุดๆ เข้าเป็นฝ่ายพัศดีเสียเต็มตัวเช่นกัน..
พี่โตบอกว่าตัวเองกำลังงมหา"จิ้งจก"
พวกที่อยู่"กึ่งกลาง"ของสองฝั่งนี้ คนที่แม้อยากออกไปแต่ก็ไม่อยากเข้ากับป๋า และแม้ไม่ชอบพวกป๋าแต่ก็ไม่อยากเข้าร่วมกับพัศดี
ในความคิดผม..พูดง่ายๆเลยว่าพี่โตอยากได้คนที่มีความคิดเหมือนและ"คล้าย"ตัวเองมากที่สุด แต่จะหาได้ง่ายนักหรือ? ในบรรยากาศที่มีแต่ผู้คนที่แบ่งแยก สาดความเกลียดชังเข้าหากันแบบนี้
แต่พบผมค้าน เหตุผลที่พี่โตยกมาก็ทำให้ผมพูดไม่ออก
ที่ต้องพยายาม เพราะเราทำเองนี้แค่สองคนไม่ได้ เพราะเราไม่มีพรรคพวก จากตาเห็น พี่โตอาจจะเป็นขาใหญ่ มีคนอยู่ใต้อำนาจ มีคนเป็นลุกน้องเยอะแยะ แต่มันก็รับประกันไม่ได้ ว่าหากคนพวกนั้นรู้ว่าพี่โตจะทำอะไรแล้วพวกเขาจะไปด้วย
ต่อให้ไม่ชอบวิธีของป๋า ต่อให้รุ้ว่าอยู่ใต้การควบคุมของคนพวกนั้นไม่ต่างอะไรกับการถูกมัดมือมัดเท้าเป็นแค่ตัวหมากที่ถูกจับวาง แต่น้อยนัก...ที่จะมีคน"กล้า"ต่อต้าน ด้วยรู้ดีแก่ใจ ในที่แห่งนี้การรู้จักรักษาเอาตัวรอดถือเป็นยอดดี อยู่กับกลุ่มที่มี
อิทธิพล ก็ดีกว่าแยกตัวออกมาและถูกรุมรังแกเป็นไหนๆ
และเมื่อคนเหล่านั้นรู้ว่าพี่โตกำลังต่อต้านป๋า กำลังงัดข้อกับกลุ่มอิทธิพลที่ใหญ่ที่สุดในเรือนจำแห่งนี้ จะมีกี่คนกันที่"กล้า"จะเดินตามพวกเราจริงๆ
และเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นคือ"คนทรยศ"
การหาพรรคพวกในสถานการณ์แบบนี้ มันเสี่ยงพอๆกับการกระโดดลงเหว หากเอ่ยปากบอกให้รู้ ชักชวนให้มาเข้าร่วมผิดคนก็เท่ากับฆ่าตัวตาย ดังนั้นจึงต้องหาคนที่วางใจได้จริงๆ ซึ่งแน่นอนว่ามันยากยิ่งกว่ายาก
ในนี้จะมีใครเป็นสายของพัศดี...ผมก็ไม่รู้
ในนี้จะมีใครเป๋นสายของป๋า..พี่โตก็ไม่รู้
ในนี้ใครจะเอาด้วย ในนี้ใครจะต่อต้าน ในนี้ใครจะวางใจได้ ในนี้ใครจะเข้าร่วม..เราสองคนไม่รู้
ดังนั้นการเดินไปยังเส้นทางนี้จึงทั้งเสี่ยง และทั้งอันตราย เลี่ยงอะไรได้ก็ควรเลี่ยง ต้องระวังตัวและพยายามทำทุกอย่างให้เเนบเนียนที่สุด
ไอ้เนมนิ่งคิดทบทวนแผนการและถ้วยคำกำชับกำชาของพี่โตซ้ำไปซ้ำมาในสมอง ขณะก้าวเท้าตามหลังผู้คุมไปยังห้องของพัศดีปรมัตถ์ ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆรู้ดีว่าตัวเองไม่ได้ฉลาดเฉลียวหรือรู้ทันคนแบบพี่โต ออกจะโง่และซื่อบื้อเสียด้วยซ้ำ แต่มาจนถึงขั้นนี้แล้ว กับเส้นทางที่ผมและคนรักของตัวเองเลือกจะเดินไป อย่างไรผมก็จะทำมันให้ดีที่สุด
เงยหน้าขึ้นจ้องมองบานประตูไม้สีน้ำตาลเข้มหน้าห้องทำงานอันคุ้นแสนคุ้น ร่างของผู้คุมที่ยืนนำอยู่ด้านหน้ายกมือเคาะประตูเบาๆ แว่วเสียงอนุญาตจากในห้อง ไหล่ของผมก็ถูกผลักเบาๆให้ก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องนั้น ไอ้เนมก้มหน้าพยายามทบทวนเรื่องที่ตัวเองต้องทำในสมองอีกครั้งก่อนจะสุดหายใจลึก และเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาของพัสดีปรมัตถ์ที่มองตรงมาอย่างหนักแน่น
...หากแต่ร่างของนักโทษอีกหนึ่งรายซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกที่แสนคุ้นตากลับทำให้ดวงตาของผมเบิกค้าง ในเมื่อคนๆนั้นมัน..
ไอ้เป้?
.........................................
"มึงเรียกกูมา มีอะไรเหรอ?"
คำถามที่ดังมาจากปากของเพื่อนสนิท ทำให้ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองชะงัก โตยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นมะม่วงที่ไร้ดอกผล มีเพียงใบสีเขียวสดสะพรั่งเต็มต้น ชายหนุ่มหันไปมองหน้า สบตาของคนที่ถือว่ามันเป็น"เพื่อน" ก่อนจะหรี่ตาลงน้อยๆ ในสมองกำลังปั่นป่วน ครุ่นคิด
หันมาหามันเพราะมันเป็นคนที่"น่าจะ"เข้าใจเขาได้ดี มากกว่าคนอื่น แต่ก็ไม่มีข้อประกันใดๆว่ามันจะเลือกอยู่กับเขาจริงๆ
แต่..ถึงแม้มันจะไม่อยู่ฝั่งเขา โตก็เชื่ออย่างหนึ่งว่ามันจะไม่เอาเรื่องของเขาไปบอกกับใคร
"หรือมึงมีเรื่องอะไร?" วิทย์เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังคงมีท่าทีนิ่งเงียบ "เมื่อวานมึงไปเจอป๋ามา หรือจะโดนด่าอะไรอีก?"
"ประมาณนั้น.."โตพยักหน้ารับ ก่อนจะขมวดคิ้วฉับ "เอามันมาทำไมว่ะ?"
เอ่ยถามถึงนักโทษอีกคนที่เดินท่อมๆตามหลังไอ้วิทย์มาไม่ไกล เหมือนไอ้นี่มันจะไม่รู้เลยว่าเขาจะคุยกับมันสองคน ไม่มีสาเหตุจำเป็นอะไรต้องให้คนอื่นมาคุยด้วย โดยเฉพาะคนคนที่เขาไม่ชอบหน้ามัน..ไอ้เมฆ
"จะเป็นอะไรไปเล่า" ไอ้วิทย์มันส่ายหน้า หันไปมองเด็กของตัวเองที่พอถูกเพื่อนตัวเองถลึงตาใส่มันก็หงอทีอย่างน่ารักเป็นที่สุดในสายตาตัวเอง
"ห่างกันซักนิดก็ไม่ตายมั้ง" โตบ่นใส่ไอ้วิทย์ที่หลังๆมันชักจะหลงเมียมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงมันจะถือเป็นเรื่องที่ดีก็เถอะ เพราะอย่างน้อยคงไม่มีเรื่องกับไอ้หมอลวงโลกนั่นอีกสักพัก
"ทีมึงล่ะ นี่ถ้าไม่โดนเรียกไปก็ตัวติดกันยังกะตังเม" วิทย์ส่ายหน้า เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อนึกอะไรได้ "จริงสิ โต..กูเห็นช่วงนี้มึงทำตัวแปลกๆกับไอ้เนม มีอะไรรึเปล่าว่ะ?"
"เปล่า" โตส่ายหน้า พฤติกรรมที่ผ่านมาของเขาคงทำให้คนอื่นสงสัยไม่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้น การทำตัวโง่ๆประชดประชันกันเพราะความโกรธมันคงจะ"ชัด"เสียจนใครก็มองเห็นได้ ขนาดคนอย่างไอ้วิทย์ออกปากถามก็สมควรแล้วที่เขาจะพลาดให้พวกป๋ามันรู้เรื่องจนได้
"จริงนะ ช่วงนี้พัศดีมันยิ่งเรียกเมียมึงไปบ่อยๆอยู่"
"เออ เซ้าซี้อะไรนัก" เพราะต่อให้มันเคยเกิดขึ้น แต่จากนี้ก็ไม่มีแล้ว ไม่จำเป็นต้องมานั่งเล่าให้คนอื่นฟังให้เสียเวลาอีก
"เหอะ ก็นึกว่ามึงหวง ไม่ก็ระแวงว่าพัศดีมันอาจจะ....."
"ไอ้เมฆ มึงไปรอที่อื่น" เสียงของไอ้วิทย์ขาดหาย มันทำหน้าตกใจ เบิกตาขึ้นเหมือนนึกอะไรได้ นั่นทำให้โตรู้ได้ทันทีว่ามันน่าจะมองออกแล้วว่าไอ้เนมมันทำอะไรลงไป โตจึงรีบเอ่ยปากไล่เด็กของเพื่อนอย่างรวดเร็ว ต่อให้ไอ้เมฆมันจะอยู่กับไอ้วิทย์ แต่งูเห่าอย่างมันเชื่อใจไม่ได้ คนที่เคยทรยศมาครั้งนึงแล้ว จะแน่ใจได้อย่างไรว่ามันจะไม่ทำอีก หรือต่อให้มันเป็นพวกเดียวกันจริง ไอ้วิทย์เชื่อ ไอ้เนมเชื่อ แต่เขาคนนึงล่ะที่ไม่เชื่อ
"เหี้ยโต...นี่มัน..." วิทย์อ้าปากค้าง เตรียมโวยวายทันทีที่สามารถเดาเรื่องที่ผ่านมาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ไอ้เนมถูกเรียกไปสอบฐานมีโทรศัพท์มือถือไว้ครอบครอง แต่มันถูกปล่อยกลับมาโดยที่ไม่ถูกเรียกไปซ้อมอีก จะมีก็แต่พัศดีเรียกมันไปหาบ่อยๆ ต่อมาไอ้โตไม่พอใจ ท่าทีแปลกๆ แล้วจากนั้นพวกป๋าก็เรียกพบ..
....พอเรียบเรียงเหตุการณ์แล้วถึงได้แจ้งใจ ไม่จำเป็นต้องเดาก็แทบจะรู้ได้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"นี่มึงปล่อยให้มันทำแบบนี้... " วิทย์ส่ายหน้า กัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ ก็ว่ามันแปลกๆตั้งแต่ไอ้ครูสอนดนตรีโดนสอบ สรุปว่าแผนการที่วางมาถูกเอาไปบอกพวกมันโดยคนใน แผนที่วางไว้พยายามทำกันจะเป็นจะตายต้องมาพังเพราะคนๆเดียว จะไม่ให้โกรธได้ยังไง!
"กูไม่ได้ปล่อย" โตสวนคำขัดตาทัพไว้ก่อนเมื่อเห็นท่าทีนั้น ..ถ้ามันโกรธขนาดนี้ ไอ้การจะชัดจูงมาร่วมมือกันเห็นจะไม่มีเค้า
"แล้วทำไมพวกกูไม่รู้?"
"ให้มึงรุ้แล้วรุมกระทืบจนมันตายคาตีนเหรอ?" เลิกคิ้ว มองหน้าไอ้คนถามก่อนจะส่ายหน้า "กูมีวิธีจัดการของกู พวกมึงกระโตกกระตากไป สักแต่จะทำพัง"
"ก็ไอ้เหี้ยบางตัวมันก็ทำพังไปแล้วนี่!" วิทย์สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ "กูคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ เรื่องที่เด็กมึงคาบข่าวเราไปบอกพัศดี มันยังไม่เท่าที่มึงเงียบ!ปิดพวกกู!"
"กูรู้ว่ามึงโกรธ แต่ฟัง!" โตตะโกนสวนคำพูดโหวกเหวกโวยวายของเพื่อนสนิทไว้แค่นั้น "เรื่องไอ้เนมมึงไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว พวกป๋ามันรุ้แล้ว และก็จัดการไปแล้ว..ต่อให้ข่าวที่มันคาบไปบอกจะทำให้แผนเสียหาย แต่ก็แค่นิดเดียว ตอนนี้พวกป๋ากำลังใช้มันเป็นเหยื่อล่อไอ้พัศดีอยู่"
"ขอให้แน่เถอะ!" วิทย์พ่นลมหายใจแรง จ้องหน้าคนพูดอย่างจับผิด "คนทรยศ มึงจับตาดูให้ดีก็แล้วกัน แน่ใจแค่ไหนว่ามันจะไม่ทำอีก เหอะ!"
"งั้นก็จับตาดูไอ้ตัวที่อยู่ข้างๆมึงด้วยซิ ร้ายกาจน้อยนักนี่.." โตสวนกลับอย่างรวดเร็ว มองหน้าคนฟังที่แววตาวาววับทันทีที่ได้ยิน
"เมฆไม่เกี่ยว!มึงอย่ามั่ว!"
“หึ..ทีคนของมึงโดนพาดพิงมึงยังโกรธ แล้วยังจะมาโวยวายใส่ไอ้เนมที่แม่งก็ถูกพัศดีหลอกใช้” โตว่าพลางมองหน้าคนที่ฮึดฮัดไม่หาย ”กูยอมรับว่าปกป้องมัน แล้วไง..ก็มันเป็นเมียกู อีกอย่างมันก็แค่ถูกบังคับ”
“เหอะ!” วิทย์พ่นลมหายใจยาว ไอ้คำต่อว่าที่จะออกมาจากปากหายไปทันควัน ไม่ใช่รับเหตุผลได้ แต่ไอ้คนทำมันยอมรับของมันหน้าด้านๆแล้วนี่ว่าปกป้องคนของตัวเอง อยากจะด่าว่าแม่งเห็นแก่ตัว แต่มันก็ยอมรับของมันออกมาโต้งๆซะจนใจจะด่า
"ไม่ว่าไอ้หน้าไหนมันก็น่าสงสัยพอกันนั่นแหละ" โตแสยะยิ้ม มองเจ้าคนที่ดกระหัวฟัดหัวเหวี่ยงตรงหน้า ก่อนจะหรี่ตาลงช้าๆ "ถ้ามึงรู้แล้วก็ดี จะได้คุยหันง่ายขึ้น...."
"มีอะไรอีก? "วิทย์ขมวดคิ้ว มองหน้าคนพูดซึ่งมีท่าทีแปลกๆ
"มึงอยากออกไปมากขนาดนี่เลยเหรอ?" ก่อนจะตอบคำถาที่ว่า โตกลับเอ่ยถามประเด็นใหม่ มองหน้ามัน เลิกคิ้ว ดูสีหน้าท่าทางของมันอย่างใคร่ครวญ
"หรือมึงอยากจะดักดานอยู่ที่นี่จนตาย" วิทย์ตอบคำ หันกลับไปมองหน้าคนถาม
..อีกอย่าง เขาสัญญาไว้แล้ว
บอกไว้แล้ว พูดไว้แล้ว ว่าจะออกไป จะพามันออกไปข้างนอก
ถ้าไม่ออกไป ถ้าทำไม่ได้ก็คงไม่ต่างกับที่ผ่านๆมา โกหก ให้ความหวังแล้วเหยียบทิ้ง ทำให้มันต้องร้องไห้อีกซ้ำๆ
ไม่เอาหรอกผิดสัญญา ไม่อยากทำ ไม่อยากให้เรื่องราวมันแย่มากกว่าเดิมอีกแล้ว
"เหรอ....งั้นก็ไม่มีอะไรจะพูด" ฟังมันบอก ดูสายตามันก็พอจะรู้แล้วว่ามันไม่เอาด้วย จะมาพูดอะไรอีกก็เปล่าประโยชน์แถมถ้าให้มันรู้มากเข้า เขานี่แหละจะเป็นอันตราย..
"หรืองว่ามึงจะทำอะไร..?" บางครั้งมันก็โง่และซื่อบื้อยิ่งกว่าอะไร แต่บ้างครั้งไอ้วิทย์มันก็ฉลาดจนน่าตบกะโหลก โตไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี
"เรื่องที่ไอ้เนมทำมันจบแล้ว" โตพ่นลมหายใจพรู "มึงห้ามบอกใคร ห้ามทำตัวแปลกๆหรือทำท่าไม่พอใจใส่มัน ระวังด้วยเพราะในนี้มีหูตาของพัศดีอยู่ อย่าให้"ข่าว"ที่ไอ้เนมไปบอกพวกมันรั่วไหล หรือมีคนจับได้ว่าป๋าสั่งให้มันทำอะไร"
"มึงยังไม่บอกเรื่องที่กูถาม..."วิทย์ยิ้มเครียด ชักเริ่มจะรู้สึกแปลกๆ
"จะอยากรู้ไปทำไม" คนถูกถามขมวดคิ้ว
"มึงจะบอกกูเองหรือจะให้กูไปสืบดูถึงจะรู้" วิทย์จ้องหน้ากลับ หรี่ตาลงด้วยรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้น
"หึ..ติดนิสัยชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านมาจากใครวะ" ขาใหญ่ของแดนสิบสองหรี่ตาลงน้อยๆจ้องมองหน้าคนที่กำลังจ้องหน้าเขาเขม็งอยู่ โตหรี่ตาลงช้าๆนิ่งไปสักพักก่อนจะระบายยิ้มที่ริมฝีปาก
"อย่ายุ่งกับเรื่องของกู ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน"
"แต่เรื่องของมึงกำลังทำให้พวกกูลำบาก" วิทย์ตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้ "กูคิดว่ากูพอจะรู้..ไม่สิ..บอกจากการทำตัวแปลกๆของมึงก็พอจะเดาออกว่ามึงต้องคิดอะไรอยู่"
"คนไม่มีสมองน่ะสิ ถึงจะเลิกคิด" โตสวนกลับก่อนจะไหวไหล่ "ที่กูพูดเพราะว่าเห็นมึงเป็นเพื่อน แต่ถึงเป็นเพื่อน ถ้าไม่เอาด้วยกูก็ไม่บังคับ แต่ถ้ามาขวาง กูก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน"
"มึงกำลังจะทำอะไรกันแน่?" คำถามจริงจังที่ดังมากจากปากเพื่อนสนิททำคนฟังนิ่งไปพักใหญ่ โตจ้องมองสีหน้าของคนถามที่ฉายแววเคร่งเครียด ชั่วขณะสำนึกรู้ก็บอกชัดถึงทางตันของทางที่เขาต้องการจะเดินไป แต่บางครั้งคนเรามันก็แบบนี้ ต่อให้รู้ว่ารอดยาก ก็ยังอยากจะทำ เมื่อสมองมันต่อต้าน เมื่อความคิดมันเป็นอริ ลุกขึ้นมาโต้ตอบไม่ยอมอ่อนข้อแล้ว ต่อให้รู้ว่าที่ทำไปไม่ต่างกับกาฆ่าตัวตาย เขาก็พอใจจะทำอย่างนั้น
"กูไม่ไว้ใจป๋า แต่ก็ไม่ไว้ใจพวกมึง ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น" โตพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ "เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องเล่า"
"มึงคบกับกูมากี่ปี ถึงมาพูดว่าไม่ไว้ใจหรือเชื่อไม่ได้ "ฟังคำพูดนั้นแล้วความโกรธแล่นวาบเข้าสมองทันที วิทย์ตะโกนถามกลับไปอย่างโกรธเกรี้ยว กับเจ้าคนที่บอกว่าเขาเชื่อไม่ได้ หรือไม่น่าเชื่อถือจนบอกเรื่องที่มันอยากจะทำไม่ได้นั่น
..ทั้งๆที่คบหากัน ช่วยกันฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆมาแท้ๆ
เขาอาจจะห่วย อาจจะใจอ่อนสร้างปัญหาหรือเป็นภาระให้มันบ่อยๆ แต่ทว่ายังไงเพื่อนก็คือเพื่อน จะไม่มีวันทรยศหรือทิ้งกัน แล้วทำไมมันถึงบอกว่าเชื่อไม่ได้?
"ที่ผ่านมากูกับมึงเดินไปทางเดียวกัน แต่คราวนี้ไม่ใช่..."นัยน์ตาของคนพูดหรี่ตาลงช้าๆ "กูไม่ได้บอกว่ามึงเชื่อไม่ได้ แต่คนเราถ้าความคิดมันแตกต่าง เดินคนละทางกันก็เชื่อใจไม่ได้ทั้งนั้น..และถ้ามึงจะออกไป..แสดงว่ามึงเดินอยู่คนละทางกับกู"
"นี่มึงให้ใครมาเป่าหู ถึงจะได้ยอมเลิกทางที่ตัวเองเลือกง่ายๆ มึงน่ะเป็นหัวหน้านะ!” วิทย์ตะโกนถามกลับด้วยอารามตดใจ นัยน์ตาเบิกกว้างกับข้อความที่ได้ยิน หากมันคิดจะเลิก แล้วแผนการที่ผ่านมาล่ะ เรื่องที่อุตส่าห์พยายามทำกันแทบเป็นแทบตายมันหมายความว่าอย่างไร มันจะยอมเลิกล้ม มันจะยอมให้ทุกอย่างจบลงง่ายๆแค่เหตุผลที่ว่าตัวเองไม่เอาแล้วงั้นเหรอ
มันจะไม่ยอมทำตามแผน มันจะทุบความฝันทุกคนทิ้งงั้นสิ?
“ไหนมึงบอกว่ามึงเป็นผู้นำ มึงไม่อยากฝให้ลูกน้องมึงเดือดร้อน แต่ที่มึงจะทำนี่มันอะไร!?”
"หึ เห็นไหมล่ะ แค่มึงได้ยิน มึงก็ออกอาการขนาดนี้ แล้วยังจะมาว่าทำไมกูถึงไม่เชื่อ" โตส่ายหน้า พ่นลมหายใจลงช้าๆ
“เรื่องลูกน้อง มึงอย่ามาอ้าง พวกมึงทำกันได้ อยู่กันได้โดยไม่มีกู กูไม่คิดจะลากใครไปพวกมึงพอใจจะอยู่กับป๋าก็อยู่สิ กูไม่ได้จะห้ามหรือจะพาพวกมึงไปลงนรกกับกูซะหน่อย”
“แต่ที่มึงจะไป มันต่างอะไรกับการทิ้งพวกกุ!”
“เป็นเด็กสามขวบเหรอว่ะ ถึงได้กลัวถุกทิ้งนัก” คนฟังส่สยหน้า “อย่ามาพูดให้กูขำ ต่อให้ลุกพี่คนอื่นไม่ใช่กู พวกมึงก็ตามกันอยู่ดี..”
“แต่.....” แต่ถึงเป็นคนใหม่ ถึงแม้ลูกพี่ที่จะมาจัดการเรื่องการ”ออกไป” จะเป็นใครอื่นก็ได้ ยังไงมันก็ไม่เหมือน
ถึงบางครั้งมันจะเหี้ย มันจะเห็นแก่ตัวหรือทำตัวน่าหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีคนไหนที่เขาจะเดินตามหลังได้อย่างสนิทใจเท่ากับมันอีกแล้ว
แล้วตอนนี้ ไอ้โตกำลังจะบอกว่าไม่เอา..
ทำไม?
"ไม่ต้องคิด ไม่ต้องระแวง ว่าทำไม หรือมีใครจูงจมูกกู ไม่มีใครทำได้ถ้ากูไม่ยอมไม่มีทางที่กูจะเดินไปตราบใดที่กูไม่เห็นด้วย และถ้ามึงจะลืมไปแล้ว..เราไม่ได้ต้องการจะออกไปเอง แต่มันบังคับให้เราออกไป "พวกมัน"บังคับให้กู มึงและทุกๆคนต้องเห็นด้วย และเดินตามอย่างช่วยไม่ได้..แล้วพล่ามถึงผลตอบแทนที่เป็นอิสระ..หึ"
"มีอิสระแต่อยู่กับเจ้านายเหี้ยๆแบบนั้น มึงเคยคิดไหมว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร?"
"แต่อย่างน้อยกูก็ได้ออกไป........" วิทย์เอ่ยเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
"ออกไปแล้วไง? มึงเป็นอาชญากร ออกไปก็เป็นอาชญากร ถ้ามึงหวังจะให้ไอ้เมฆมันมีความสุขก็ฝันไปเถอะ...ไอ้ป๋ามันทำให้กูรู้ ทำให้กูเห็นชัดแล้ว ว่าถ้าออกไปแล้วจะต้องเจอกับอะไร"
"........"
"ถ้ามึงไม่รู้..ก็ถามไอ้เมฆสิ ว่ามันได้เจอกับอะไร..ลองถามมันดู ว่าระหว่างที่มันไปอยู่กับไอ้คนพวกนั้นแบบ"สบายๆ"น่ะ มันต้องแลกความสบายกับอะไรบ้าง" โตเอ่ยปาก เขาหรี่ตาลงพลางเม้มปากเข้าหากันช้าๆ "ต่อให้กูจะอยากออกไป แต่ถ้าออกไปแล้วต้องจมอยู่กับเงาของพวกมันจนตาย แล้วคนที่กูรักต้องถูกพวกมันทรมาร เหยียบเล่นเหมือนไม่มีค่า กูยอมตายคาคุกซะยังจะดีกว่า"
"เหี้ยเอ๊ย....ติดนิสัยเมียมึงมามากแล้วนะ ทำตัวเหมือนพวกนักบุญ เหอะ" วิทย์สถบในลำคออย่างหงุดหงิดกับเหตุผลที่ได้ฟัง มันอาจจะจริงหรือจะฟังขึ้นเขาก็ไม่รู้ รู้แต่ฟังแล้วหงุดหงิด หงุดหงิดชะมัดที่คนอย่างมันมาทำกลัวอะไรแบบนี้
"มึงก็เหมือนกัน ติดนิสัยไอ้งูเห่าข้างตัวมาซะจนอยากจะออกไปไม่มองหน้ามองหลัง" โตหรี่ตามองสบตาวิทย์แล้วแสยะยิ้มมุมปาก "เรื่องที่กูพุด จะจริงไม่จริง จะเพ้อฝันหรืองี่เง่า มึงได้เจอเองถึงจะรู้.....ตอนนี้กูรู้แล้วว่ามึงไม่เอาด้วย แต่ก็หวังว่าจะเห็นแก่หน้ากูและไม่เห่าหอนอะไรออกไป ไม่งั้น..กูไม่เอามึงไว้แน่"
"............"
"แล้วก็นะ...ไม่ต้องห่วงเรื่องที่พวกมึงจะออกไป ต่อให้ไม่มีกู พวกป๋ามันก็เตรียมคนไว้แล้ว แต่เพราะไม่มีกู มึงก็ระวังหลังไว้ล่ะ เพราะไอ้งูเห่าที่อยู่ข้างตัวมึง มันจะพาใครมาด้วย ก็รุ้ดีแก่ใจ"
"งานนี้มีคนทรยศ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ระวังตัวไว้"
"คนทรยศ..? ก็มึงไม่ใช่เหรอ" วิทย์หัวเราะหึ แสยะยิ้มอย่างไม่เห็นขัน
"กูไม่ได้สนใจว่าใครจะออกไปบ้าง ถ้าพวกมึงออกไปแล้วรอดก็เชิญ ที่กูหมายหัวไว้ คือไอ้ป๋าต่างหาก" โตตอบคำ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"แต่อย่าได้ออกไปแค่มีวิญญาณก็แล้วกัน"
....คำเตือนนั่นชวนให้ในใจสังหรณ์อะไรบางอย่าง วิทย์เม้มปากแน่น หรี่ตาลงช้าๆ จ้องมองแผ่นหลังของคนที่ห่างออกไปด้วยอาการชั่งใจ
ต่อให้มันบอกว่าไม่ได้คิดจะขวาง แต่ถ้ามันเล็งพวกป๋าไว้ จะต่างอะไรกับการขัดขวางกัน?
มันออกมาพูดมันก็น่าจะรู้ตัวดี แต่ทำไมถึงได้พูดแบบนั้น? กระทั่งการเอ่ยปากบอกเรื่องที่ตัวเองคิดออกมาง่ายๆ ทั้งที่ไม่เคยเป็นมันยิ่งแปลก..
ยิ่งพูดมากก็น่าจะรู้ว่าไม่ปลอดภัยต่อตัวเอง แต่มันก็ยังพล่ามเหมือนไม่สน
ไอ้โตมันวางแผนอะไรไว้กันแน่?
..................
งานนี้เริ่มเข้าสุดช่วงสุดท้ายยยย > < ปริศนาทั้งหมดกำลังจะคลี่คลายยยย
ขอโทษด้วยคะที่ไม่ได้อัพเมื่อวาน แบบว่าไม่ได้นอน กลับมาถึงห้องนอนยาวถึงตีสี่ (55+) ตั้งนาฬิกาปลุกก็ไม่ตื่นซะงั้น
ไปงานศพตาแล้วใจหาย ไม่ได้ร้องไห้แต่มันโหวงๆในใจ พอคิดว่าคนที่รอเราอยู่ทุกครั้งที่กลับไปจะไม่อยู่แล้ว ก็อดคิดถึงไม่ได้...กาลเวลานี่มันช่างน่ากลัวจริงๆ :เฮ้อ:
-
เอาใจช่วย เป็นกำลังใจใหัครับ
โอยยย ขอให้แผนสำเร็จเหอะนะๆๆๆ
-
เสียใจด้วยนะคะ
ขอให้พี่วิทย์ฟัง
พี่โตบ้างก็แล้วกัน
:seng2ped:
-
พี่โตไม่อยู่นิ่งแล้ว
ไอ้คุณป๋าตายซะตาย ย๊ากกกก (บ้าไปแล้ว)
-
อิพี่โตกับเนมมันจะรอดมั๊ยนะงานนี้
-
โอ้ยยยยย!
พี่โตเท่ห์มากอ่ะ!!
พี่โตจะทำอะไร จะทรยศหักหลังใครไม่สน
แต่พี่โตเลือกเนม อันนี่เท่ห์สุด >.<
อยู่กับพี่โตเหอะวิทย์
พี่โตเป็นคนดี คนอ่านยืนยัน #ห๊ะ!
ฮ่าๆ รอตอนต่อไปนะคะ วันนี้เนมโผล่มาจึ๋งนึง คึคึ
เป็นกำลังใจให้นะคะเรื่องคุณตา อย่าคิดมาก :กอด1:
-
สยิวกิ้วก้าวกันได้ตอนหนึ่ง มาเต็มอีกละ :z3:
ไม่เป็นไร หนูชอบบบบบบ :o8:
ขอบคุณที่อัพค่าา :pig4:
-
กอดปลอบคนเขียนค่ะ โอ๋ๆ :กอด1:
...................
ว่าจะเข้ามาตั้งแต่เมื่อวานแต่กลัวทวงแล้วเดี๋ยวคนเขียนเครียด ฮาๆ
ดีใจจังในที่สุดก็มาตามสัญญา :pig4: :L2:
ตอนนี้ทำให้งงเรื่องเป้มาก เป้เป้นสายให้พัศดีหรือย่างไรงง
แล้วพี่โตวางแผนอะไรกันแน่ อยากรู้ๆๆๆ
จะคลี่คลายจริงเหรอ? ยิ่งอ่านยิ่งเพิ่มความสงสัยมากขึ้นมากกว่า ฮาๆ
อดทนรอตอนต่อไปอย่างทรมาน
:call: :call: :call: :call:
-
อะไรไม่รุ้ ช่างมัน ขอแค่ให้น้องเนมกะพี่โตรอดก็พอ :m15:
-
เฮียตัวแกแมนมากบอกพี่วิทย์ซะหมดเปลือก
แอบหวั่นใจว่ามิตรจะกลายเป็นศัตรูอ่ะ ส่วนไอ้เป้
นี่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นหนอนให้พัสดีซะได้
-
โอ๊ย ลุ้นจะตายแล้ววววววว :z3:
-
เป้แกล้งเป็นหนอนบ่อนไส้ของฝ่ายพัศดีหรือเปล่า เป็นตัวสอดแนมที่คอยคาบข่าวไปบอกพวกป๋าอีกที...ชักสับสนกับตัวล่อตัวนี้เหลือเกิน
งานนี้ลุ้นระทึก ว่าใครจะเพลี้ยงพล้ำให้ใคร
-
:L2: :L2: :L2: ลุ้นๆๆ กันต่อไป
-
+1 ให้จ้า
เสียใจเรื่องตาด้วยนะ ขอให้เข็มแข็งอย่ายอมแพ้น้า :เฮ้อ:
สาธุ....ขอให้พี่วิทย์เลือกข้างพี่โตเถอะ :z3:
ไอ้ป๋าตายยยยยยยยยยยยยยยยย55555 :z6:
รอจ้า :call:
รอค
-
เอาใจช่วยพี่โตกับน้องเนมสุดชีวิต :a2: :a2:
-
พี่โตเริ่มแผนใหม่แล้วววว :mc4:
รีบเอาคืนป๋าเลยยย
-
เรื่องคุณตาเสียใจด้วยค่ะ พี่ปุ้ย
เราต้องเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ ที่มีการจากลา ขึ้นอยู่กับว่าช้าหรือเร็ว
อ่านไปอ่านมาไว้ใจใครไม่ได้เลย
ทั้งแก๊งค์เดอะป๋า ทั้งพี่โตนังน้องเนม ทั้งอิพี่วิทย์กะอิหนูเมฆ อ้อพี่กันย์ด้วย
รวมทั้งพี่ปุ้ยคนเขียน กลัวใจจะหักหลังทำลายความฝันของนักอ่านอย่างเราๆ
-
รู้สึกตอนนี้จะสั้นไงไม่รู้
แต่ก็ลุ้นน่าดูเลยย อยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
ยิ่งเนมไปเจอพัสดีแล้วพบ เป้ อีก
โอ้ยยยย ปมเยอะแยะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
ปล. เสียใจด้วยที่เสียคุณตาค่ะ
:กอด1: :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นมากๆ จะเป็นยังไงต่อไปล่ะหนอ
---------------
เสียใจเรื่องคุณตาด้วยนะคะ
-
บวกให้กำลังใจผู้แต่งจ้า
เนมโตสู้ๆ ต่อไป
-
เฮือกกก พี่โตมีตาหลังสินะ เห็นพี่กันที่ออกมาจากมุมมืดด้วย=[]=สู้ต่อไปค่ะวิทย์
พี่โตกับน้องเนม..ในที่สุดก็คุยกันรู้เรื่องซะที ต่อจากนี้ก็ จงรักกันนานๆเถิด อย่าได้ไม่เชื่อใจซึ่งกันและกันเลย~~
กลัวเรื่องนี้จะจบศพไม่สวยแฮะ รอตอนต่อไปค่า!
ปล. เสียใจเรื่องคุณตาด้วยนะคะ
-
เอาใจช่วยผู้แต่งค่า อยากให้พี่โตกับน้องเนมมีความสุขกันจริงๆซะที
เจอกับอะไรที่มันเลวร้ายมามากพอแล้วนะ :monkeysad:
-
โอยยยยยยยยยยยยย ดีใจมากๆเลยค่ะที่มาต่อแล้ววว
ลุ้นมาก อ่านไปลุ้นไป
รอตอนหน้าค๊า
-
อ่านแล้วปวดจิต.. :z3: :z3:
ที่พี่โตคิดจะลงมือทำแผนใหม่ เพราะได้รู้ได้เห็นอะไรมากับตัว.. :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่พี่วิทย์นั้น ยังไม่ได้เจอ..เลยยังคิดที่จะทำต่อไป(มั่ง)
เห๊อ!!~ อยากให้พี่วิทย์ทบทวนคำพูดพี่โตสักนิด..ว่า
ถ้าออกไปแล้ว และคนที่รัก จะเจอกับอะไรบ้าง..??? :m16:
ส่วนเป้+ป๋า+พัสดี "อาจจะ" เป็นพวกเดียวกันก็ได้ "มั่ง"
ถ้าเป้ เป็น สายให้ พัสดี..ก็ต้องเป็นให้ป๋าด้วย..
เพราะตอนที่เป้มาแรกๆ ป๋าสั่งให้พี่โตดูแลนิ..(หรือป่าว) :a5:
โอ๊ยย งง!! รอดูว่าจะคลี่คลายไหม.. :z3:
แต่ยังไงขอให้พี่โตและน้องเนมรักกันและก็อยู่กันอย่างมีความสุขก็พอ :กอด1:
-
เพื่อนซี้จะตีกันเพราะเมีย
-
โอ๊ย อ่านไปลุ้นไป ปวดตับ
-
เง้อออออ....ทำไมมันงงๆละเนี๊ย
พี่โตจะวางแผนซ้อนๆๆกันซักกี่แผนนะถึงจะสำเร็จเนี๊ย
เอาใจช่วยนู๋เนมกับพี่โต...สู้ๆ
^^
-
วิทย์คิดดี ๆ นะ เป้น่าสงสัยมาก
-
หวั่นใจแทนโต
ตอนนี้เชื่อใครไม่ได้จริงๆแหละ
แต่ละคนเลือกฝั่งกันแล้ว
หาสีเทาๆได้ยากยิ่งจริงๆ
ภาวนาให้วิทย์ไม่ปากโป้งเถอะ สาธุ
-
ยิ่งใกล้จบยิ่งลุ้นนนนนน :z2:
-
ลุ้นแผนพี่ให้สำเร็จล่ะ เกียจพวดป๋าจริงๆ :z6:
-
เป็นกำลังใจให้พี่โตและน้องเนมเหมือนเช่นเคยย :กอด1:
พร้อมกับนั่งสาบแช่งไอ้พวกป๋าด้วยย :angry2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย, สนุกมากกก~
เคยอ่านผลงานของคนเขียนเรื่องกุหลาบทรายใต้เงาหิน
เลยตามมาเห็นเรื่องนี้ ตอนแรกไม่กล้าอ่าน เห็นเม้นบอกดราม่า
แต่พอลองอ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย เป็นนิยายที่อ่านไม่เบื่อ มีเรื่องให้ต้องลุ้นตลอดเวลา
ชอบน้องเนมกับพี่โตที่สุด! ตอนแรกไม่ค่อยชอบพี่โตที่่ทำร้ายร่างกายน้องเนม แต่พอไปๆ มาๆ
พี่โตทำตัวดี น่าขึ้นเยอะ มีตอนเสียน้ำตาด้วย ไม่ชอบพวกป๋าเลย ดูจะโรคจิต อยากอ่่านตอนต่อไปแ้ล้ว
:z13:
-
รอคำตอบของปริศนาอยุ่น่ะ อยากรุ้มากๆๆๆ
-
เสียใจด้วยนะคะ
พี่โตจัดการเลยยยยยย
-
แวะเข้ามาดูว่าพี่โตโดนตรวจห้องขังอีกรึปล่าว
เพราะตอนนี้เห็นในข่าวเค้ากวดขันกันขนาดหนัก
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนอีกด้วย สู้ๆๆๆนะคะ
-
รักจริงจริ๊ง เรื่องนี้ มาต่อไวๆนะคับ
-
เจออุปสรรคกันมาเยอะแล้ว พี่โตน้องเนม คราวนี้ต้องผ่านมันไปได้
เราว่าคนที่น่ากลัวสุดก็พี่กันต์นี่แหละ เดาไม่ถูกเลย
แล้วพี่วิทย์จะคิดเข้าข้างใคร เฮ้ออ ลุ้นจริง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค้าา ชอบมากเรื่องนี้
-
เข้ามาเฝ้ากระทู้นี้ทุกวันเลยยยย
ลุ้นพี่โตน้องเนม หวังว่าจะจบแบบแฮปปี้นะคะ
:z3:
-
เข้ามาทุกวันเลย รอพี่โต น้องเนม
-
มาต่อไวๆน่า
รอพี่โต กับ น้องเนม อยู่
-
:z2:
ตื่นเต้นๆๆๆ ดีใจที่คืนดีกัน หวังว่าแผนจะสำเร็จและจัดการไอ้ป๋าซะที :m16:
-
:z13:
อยากอ่านตอนใหม่แล้ววว T^T
-
รอแบบเซ็งๆ
-
ยังไม่มา
-
:really2:ตามทันแล้วว........ :m15:
มาต่อเร็วๆๆนะครับ o13
-
รอเรื่องนี้
คิดถึงพี่โตน้องเนมแล้วววววววว
-
นานเกินไปละนะ
-
ดัน ดัน ดัน
เรื่อง เริ่ม ตรึงเครียด ขึ้นทุกขณะ
วิทย์จะเอาเช่นไร ,, จะอยู่ฝั่งใครกันนะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ดราม่าเยอะไปไหน...เป็นแฟนนิยายเรื่องนี้มานาน
ขอบอกว่า เป็นนิยายที่คาดเดาไม่ได้จริงจัง
มาต่อเถอะจ้า..จะขาดใจตายแล้ววว :z3:
-
คิดถึงพี่โตกะน้องเนม
-
Improbable 36 : ประโยชน์ของคนโง่
ไอ้เป้มันมาทำอะไรที่นี่?
จ้องมองแผ่นหลังของนักโทษในชุดสีเดียวกันที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ มันเหลือบตามามองผมแล้วยักคิ้วให้ จากนั้นก็เขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษ ผมยืนนิ่งมองคนสองคนตรงหน้าอย่างงวยงง กระทั่งพัศดีบอกให้ไอ้เป้ออกไปได้ แล้วมันหันมายักคิ้วให้ผมอีกรอบนั่นแหละ ไอ้เนมถึงจะกลับมาทำหน้างงใส่พัศดีได้อีกครั้ง
"นั่งสิครับ" พัศดีว่าพลางชี้มือไปที่เก้าอี้พลาสติกสีแดงตรงหน้า ผมก้าวลงไปนั่งจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงประตูปิดลง และทำให้ภายในห้องเหลือเพียงผมและพัศดีปรมัตถ์เท่านั้น
"หน้าไปโดนอะไรมา?" คำถามแรกก็เล่นเอาผมพูดไม่ออกเสียแล้ว ไอ้เนมหรี่ตาลงจ้องสบแววตาพินิจพิเคราะห์ของพัศดีปรมัตถ์ ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆก่อนจะเอ่ยปาก
"ก็..มันเป็นเรื่องปกติของนักโทษไม่ใช่เหรอครับ" เรื่องการชกต่อย มีเรื่องหรือทะเลาะวิวาทกัน ต่อให้ผู้คุมจะไม่รู้ ต่อให้ไม่เกิดรอยแผลให้เห็น ก็ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น
"ถ้าเป็นคนอื่นผมคงเชื่อ แต่กับคุณน่ะไม่" พัศดีปรมัตถ์ส่ายหน้า ยิ้มมุมปากบางๆ "คุณเป็นแบบนี้"เขา"จะยอมได้รึไง"
ไม่ต้องบอกว่าเป็น"เขา"ไหนผมก็พอรู้ ไอ้เนมยิ้มเหย หันไปสบตาพัศดีเงียบๆ "พี่โตไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา"
"งั้นเหรอ?..ผมก็ได้ข่าวว่าช่วงนี้ตัวติดกันเสียตลอดเวลานี่" คำพูดของพัศดีนั้นทำให้ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
"คนเรามันก็ต้องมีเวลาเผลอเรอกันบ้าง พี่โตไม่ได้..."
"พอได้แล้ว แผลนี้ได้มาตอนไปที่แดนพิเศษใช่ไหม" คำถามเจาะจงราวกับรู้ทันนั้นทำให้ผมสะดุ้ง สีหน้าจืดเจื่อนอย่างบ่งชัดว่าหวาดกลัวที่จะถูกรู้ทัน ขณะเดียวกันนั้นก็ขยับตัวหลุกหลิก
นัยน์ตาคมปราบของพัศดีปรมัตถ์จ้องมมองตามกริยาของผมไม่กระพริบ..เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง
"รู้ไหมว่าตัวคุณน่ะโกหกได้ง่อยเสียยิ่งกว่าเด็กอายุสิบห้าเสียอีก" พัศดีปรมัตถ์ส่ายหน้า เขาใช้ดวงตาคู่นั้นจ้องผมเขม็ง " เลิกโกหกและบอกมาตามตรงได้แล้ว ใช่ว่าจะมีเวลาว่างมาคุยไร้สาระได้นาน"
".........." ผมเงียบ..จ้องมองนัยน์ตาของพัสดีปรมัตถ์ ดวงตาคู่นั้นจ้องตอบผมเขม็ง แต่ยิ่งมองเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งมีท่าทีอึกอักหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น ที่สุดเขาก็เขาก็ถอนหายใจ ส่ายหน้าแล้วลุกจากเก้าอี้ของตนเพื่อหยิบเอกสารบางอย่างที่ไอ้เป้เซ็นไว้ไปใส่ในแฟ้มเงียบๆ
แต่ไม่ได้เร็วพอที่จะทำให้ผมไม่เห็น หัวกระดาษที่ขึ้นเป็น"รายชื่อการเลื่อนชั้นนักโทษ"
..สำหรับพวกเราเหล่านักโทษแล้ว การได้เป็นนักโทษชั้นดีถือว่าเป็นอภิสิทธิ์พิเศษอย่างหนึ่ง จะได้วันลดโทษ จะได้ออกจากเรือนจำเร็วขึ้น ทำอะไรก็จะมี"สิทธิพิเศษ"อยู่เช่นตัวพี่กันย์ที่สามารถจะพกพวกของมีคมร่อนไปไหนมาไหนได้โดยที่ไม่โดนตรวจ หรือพี่โตที่อู้งานได้แบบที่ผู้คุมไม่กล้าว่า ไม่ใช่แค่เพราะมีอิทธิพล แต่เพราะพวกเขาเป็นนักโทษ"ชั้นดี"
สำหรับนักโทษที่เข้ามาใหม่แล้ว ทุกดคนจะถูกจัดอยู่ในชั้นกลาง เรื่องการได้เลื่อนชั้น จะต้องให้เวลาผ่านไปเป็นปี และสามารถทำได้ในช่วงเดือนมิถุนายนของแต่ละปีเท่านั้น ทั้งยังต้องพยายามทำงานอย่างดี ทำตัวให้เรียบร้อยเพื่อจะได้ผ่านการอนุมัติเลื่อนขั้น เปรียบได้ดั่ง"รางวัล"สำหรับคนที่ทำตัวดีและไม่ก่อเรื่อง เป็นดั่งแรงจูงใจที่ผลักให้มีความหวัง
เพราะความสำคัญของมันคือสิ่งเห่ลานี้ ดังนั้นเมื่อพัศดีประกาศจะลดขั้นนักโทษที่ทำผิดกฏของเรือนจำเพียงเล็กน้อย โทษทัณฑ์ที่รุนแรงทำให้พวกนักโทษเกิดการต่อต้านอย่างที่เคยผ่านมา ก็สิ่งนี้ไม่ได้มาง่ายๆ แต่เมื่อกี้..ผมไม่ได้ตาฝาดที่เห็นว่าไอ้เป้มันได้รับการอนุมัติ"เลื่อนชั้น"
เลื่อนชั้นทั้งที่เพื่งมาอยู่ไม่นาน เลื่อนชั้นทั้งที่ยังไม่ถึงวันเวลาที่จะทำได้ ทั้งที่ตัวมันก็ไม่ได้มีความดีความชอบอะไร ความผิดปกติเหล่านั้น..มันหมายความว่าอย่างไร?
จะบอกว่าเป็นเด้กป๋า..? พวกพี่โตไม่ได้ทำตัวดีขนาดจะได้เป็นนักโทษชั้นหนึ่ง ที่ได้มาส่วนหนึ่งเพราะอิทธิพลของป๋าก็จริง แต่พวกเขาก็ยังต้องรอถึงวันเวลาที่เหมาะสมไม่ใช่หรือ ไม่ได้มีใครเพิ่งเข้ามาแล้วได้เลื่อนพรวดพราดแบบนี้สักคน จะว่าเรื่องที่มันเคยเข้าคุกมาก่อนแล้วเอาความดีนั้นมานับก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ ทำผิดครั้งที่สองความผิดมันยิ่งเพิ่มขึ้นไม่ใช่หรือ?
ผมหรี่ตาลงช้าๆ จ้องมองพัศดีที่กำลังเรียงเเฟ้มใส่ชั้นวางด้วยสายตาครุ่นคิด พยายามนึกทบทวนและจดจำข้อความในบันทึกนั้นให้ได้มากที่สุด และไม่รู้ว่าเพราะจ้องมาไปหรือเปล่า ร่างของพัศดีจึงหันขวับ สบตาผมทันควัน
"ว่าไง จะตอบได้หรือยัง" เสียงทักนั้นทำให้ผมสะดุ้งโหยง
"ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก" ไอ้เนมเลี่ยงตอบพลางเสหลบตาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
"ไม่ได้ถามเพราะเป็นห่วง แต่ถามว่าพวกมันพูดอะไรบ้าง!!" เสียงตวาดไม่เบานักทำให้ผมสะดุ้งเฮือก สบตาพัศดีอย่างตกใจไม่น้อย สีหน้าของชายในชุดสีกากีคนนั้นฉายความอยากรู้เต็มพิกัดแบบปิดไม่มิด ดวงตาของเขาวาววับ จ้องหน้าผมอย่างคาดคั้นเต็มที่
"ผมไม่ได้เข้าไปด้วย..." ไอ้เนมบอกเสียงอ่อย "ผมแค่ถูกสั่งให้รออยู่ข้างนอก ให้อยู่เป็นเพื่อนผู้พันแค่นั้น"
"ผู้พัน..?..อ้อ...ไอ้ตึ๋ง" พัศดีขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยพึมพัมเบาๆ ไอ้เนมฟังแล้วชัดสีหน้างงๆ คือ..อยู่มานานผมเพิ่งรู้ว่านั่นคือชื่อของผู้พัน ตกลงผู้พันไม่ได้ชื่อผู้พันหรอกเรอะ??
"ไม่รู้จักล่ะสิ" พัศดีหรี่ตาลงช้าๆ มองสบตาผมแล้วถอนหายใจพรู "ไอ้ตึ๋ง..สมโพช ท้าวทอง ปัจจุบันอายุสี่สิบสี่ ชื่อในวงการเรียกกันว่าผู้พัน มันเคยรับราชการทหาร แต่ที่เรียกไม่ใช่เพราะมันมียศผู้พันหรอกนะ ..แต่เพราะมันไปฆ่าทหารยศผู้พันคนนึงตายต่างหาก.."
"............" ฟังประวัติแล้วผมได้แต่เงียบ..กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
"ไอ้ตึ๋งเคยเป็นทหารฝีมือดีของกองทัพ เส้นใหญ่ สมองดี แต่สันดานเหี้ย มาพลาดท่าเอาก็ตอนที่มันไปฆ่าทหารคนนั้นตาย..เพราะต้องการปล้นอาวุธจากคลังสรรพวุธทหารที่จังหวัดXXX ไปให้พรรคพวกของมันที่กำลังตั้งกลุ่มค้าอาวุธกันอยู่..สิบปีให้หลังมันถูกจับ โดนจับตอนอายุสามสิบ จำคุกมาสิบสี่ปี ที่จับได้เพราะมันเสือกไปฆ่าคนที่เส้นใหญ่กว่าตัวเอง มาอยู่ในนี้สงสัยจะแค้นจัด เลยสร้างอิทธิพลจนตัวเองขึ้นมาเป็นใหญ่ได้"
"............" ผมไม่รู้จะพุดอะไร
"ส่วนอีกคน.." พัศดีเปิดแฟ้มในมือมาพลิกดู ผมเหลือบเห็นรูปถ่ายหน้าตรงแปะอยุ่ด้วย คลับคล้ายว่ามันน่าจะเป็นแฟ้มประวัตินักโทษ ผมจำได้ดีว่าตัวเองก็เคยถ่ายเช่นกัน "ไอ้ปราชญ์..ปราชญ์ เกียรติเทพ ในนี้เรียกว่าอะไรนะ..ป๋าใช่ไหม?..รู้รึเปล่าว่าทำไมถึงเรียกแบบนี้..เพราะไอ้ปราชญ์มันค้าผู้หญิง เป็นนายใหญ่ เป็น"ป๋า"ของเด็กทุกคนในซ่องของมัน และมันก็ยังค้าเฮโรอีน มีโรงงานในประเทศเพื่อนบ้านส่งผ่านชายแดนมาขายในประเทศตัวเอง โดนจับฐานฟอกเงิน..แต่ความผิดฐานฟอกเงินไม่มากเท่าค้ายาเสพติดและค้าประเวณี แต่ถึงตัวมันจะอยู่ในคุก พวกลูกน้อง เครือข่ายของมันก็ยังทำงานอยู่ โดยใช้เรือนจำนี้นี่แหละ เป็นที่สั่งการ ถ่ายทอดคำสั่งของตัวมันออกไปข้างนอก"
"..........." อ่า... ช่างเป็นการจับคู่ที่แสนเพอร์เฟกต์ดีแท้..ไอ้เนมเหลือกตาขึ้นยามคิดถึงสิ่งที่เจ้านายของผมทั้งสองนั้นมีและทำ ผู้พันค้าอาวุธ ฆ่าคนเป็นว่าเล่น ส่วนป๋าค้ายา ค้าเนื้อสด ในคุกก็จับมือกันเป็นใหญ่ แล้วนอกคุกถ้าสองคนนี้ออกไป อิทธิพลและสิ่งที่มีในมือคงทำให้พวกเขาสามารถก้าวขึ้นเป็นเจ้าพ่อในวงการมืดได้อย่างง่ายดาย
..ครู่หนึ่งผมคิดถึงสิ่งที่พี่โตบอกว่าเป็นข้อเสนอ ป๋ากับผุ้พันบอกว่าถ้าออกไปได้ พี่โตจะได้เป็นลูกน้องและจะได้รับการคุ้มครองตลอดชีวิต..
..แต่พอคิดถึงเรื่องที่คนสองคนนั้นทำและสิ่งที่พวกเราจะได้เจอหลังจากพวกเขาออกไปได้จริงๆ การคลุกคลีอยู่กับเรื่องแบบนั้น น่ากลัวเสียยิ่งกว่าการอยู่ในคุกแบบนี้เสียอีก
"ส่วนเรื่องไอ้ชาติ...." พัศดีพลิกกระดาษไปอีกหน้า อ้าปากจะบอกต่อ
"เดี๋ยวๆ...พอเถอะครับ.." ไอ้เนมบอกอย่างหมดแรง ฟังพัศดีนั่งอ่านแล้วทั้งเครียดทั้งกลัว และยิ่งไม่เข้าใจว่าเขาจะมาเล่าให้ผมฟังเพื่ออะไร?
"ทำไมล่ะ..กลัวหรือไง?" พัศดีเลิกคิ้วถาม เขาจ้องหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจช้าๆ "ที่จริงไอ้ชาติก็ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นเจ้าของซุ้มมือปืน เป็นเจ้าพ่อคุมบ่อนที่พลาดถูกจับก็เท่านั้น..ประวัติของพวกมันว่าทำอะไรมาบ้าง คงไม่สำคัญเท่ากับว่าเพราะอะไร พวกมันถึงอยากจะแหกคุก..รู้ไหมว่าทำไม?"
"......" ผมส่ายหน้า..เหตุผลที่อยากออกไปมีเป็นร้อยเป็นพัน ว่ากันตามปกติ คนที่ติดคุกถูกกัดขัง ไม่มีอิสระภาพก็ย่อมอยากออกไปข้างนอกอยู่แล้ว
"เคยบอกแล้วว่าพวกมันสามคนเส้นใหญ่..โดนความผิดหลายกระทง และบางเรื่องยังอยู่ในขั้นไต่สวนหาหลักฐาน พยายามอุทธรณ์หลายครั้งบ้าง พยายามจะแตะถ่วงเวลาให้คดีหมดอายุความบ้าง แต่ละคนพยายามดิ้นรนเต็มที่.." พัศดีเอ่ย ก่อนจะพ่นลมหายใจเบาๆ "แต่ล่าสุด..เมื่อสักครึ่งปีที่แล้ว...คำตัดสินของศาลอุทธรณ์ ยืนยันตรงกันกับศาลชั้นต้นว่า จำเลยซึ่งก็คือ นายสมโภช นายปราชญ์และนายชาติชาย ถูกพิพากษาจำคุกตลอดชีวิต"
"..จำคุก..ตลอดชีวิต"
"ใช่..." พัศดียักไหล่ "ที่จริงศาลชั้นต้นพิพากษาออกมาก่อนหน้าแล้ว ไอ้สมโพชจำคุกร้อยยี่สิบปี ไอ้ปราชญ์ร้อยห้าสิบปี ส่วนไอ้ชาติก็ร้อยเจ็ดสิบปี..พวกมันก็ขออุทธรณ์กัน แต่ศาลอุทธรณ์ก็ยืนคำพิพากษาตามศาลชั้นต้น นั่นคือจำคุกตลอดชีวิต"
ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ฟังพัศดีเล่า ไม่เข้าใจหนึ่งคือเวลาติดคุกที่มัน..เอ่อ..ร้อยปีขึ้น? ซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์ปกติไม่มีทางอายุยืนถึงขนาดนั้น แล้วพออุทธรณ์แล้วได้จำคุกตลอดชีวิต เหมือนจะดี..แต่ไปๆมาๆมันก็เท่าเดิมนี่..หมายความว่ายังไงก็ไม่ได้ออกไปอยู่ดีใช่ไหมล่ะ..
...นี่คือสาเหตุที่พวกเขาไม่พอใจ และต้องการออกไปงั้นหรือ? ไม่พอใจที่ต้องจำคุกตลอดชีวิต เลยคิดจะออกไปงั้นสินะ
"แล้วทำไมถึงบอกผมล่ะครับ" ไอ้เนมเงยหน้าสบตาพัศดี..
"ก็ในฐานะที่คุณยอมเป็นสาย เล่าให้ฟังแค่นี้จะเป็นไรไป นี่มันไม่ใช่ความลับอะไร.." พัศดีว่าเรียบๆ หากดวงตาของเขาวาววับ ไม่บอกก็รู้ว่าคำตอบนั้นไม่ได้เข้าทางความเป็นจริงสักนิด จริงที่ว่ามันไม่ใช่ความลับ แต่ก็ไม่ใชธุระอะไรที่จะบอกกับสายลับอย่างผม..ผมว่าที่เขาต้องการ คืออยากจะพูดวีรกรรมต่างๆของพวกป๋า ให้ผมนึกโกรธหรือเคืองขึ้นมาตามประสา"ผู้ผดุงความดี"เสียล่ะมากกว่า..
ไม่รู้พัศดีกำลังคิดอะไร ในสายตาเขาผมอาจจะเป็นคนดีมาก โง่มาก ซื่อบื้อมากก็เป็นได้ ตัวเขาเองถึงได้ใช้วิธีนี้เพื่อให้ผมยอมคายความลับเรื่องที่ผมไปพบพวกป๋าให้ฟัง..
...เขากำลังคิดผิด..
ผมไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่เสียหน่อย ฟังว่าใครเลวอย่างนั้นอย่างนี้แล้วจะได้โกรธหรือแค้นจนต้องไปจัดการ ผมมันก็คนธรรมดา คนที่ไม่มีใครมารังแกหรือมาทำอันตรายผม ไอ้เนมก็จะไม่เข้าไปยุ่งหรือเข้าไปขวาง พูดง่ายๆว่าถ้าพวกป๋าไม่นึกสนุกอยากจะพนันกับ”ชีวิต”ผมขึ้นมา ไม่ให้พี่โตเข้ามาหาผมในวันแรกที่ผมเข้ามา แล้วปล่อยให้ผมเป็นนักโทษธรรมดาๆไป ก็คงไม่มีไอ้เนมที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขัดขวางแผนการณ์ อย่างเอาเป็นเอาตายในวันนี้หรอก
ผมสบตาคู่นั้น ไม่ผิดแน่ว่ามันกำลังพราวระยับด้วยความคาดหวัง พัศดีปรมัตถ์หมุนตัวหยิบแฟ้มเอกสารไปเก็บอีกครา เหมือนทุกครั้งที่เขามักจะเว้นช่องว่างไว้เพื่อกดดันและสังเกตผมเสมอ ก็ดีแล้วที่เขาหันหลังไป เพราะไม่อย่างนั้นผมคงเก็บรอยยิ้มไม่ได้ และคงจะเผลอเรอให้เขาได้เห็น..ช่วยไม่ได้ที่ผมจะอยากหัวเราะ ก็มันอดไม่ไหวที่พฤติกรรมของพัศดีนั้นตรงตามที่พี่โตคาดไปทุกอย่างเสียอย่างนี้...
....ใช่...ทุกอย่างเป็นแผนการณ์ และผมก็กำลังทำตามแผนของพี่โตอย่างใจเย็น
คนอย่างผมมันโกหกได้แย่เป็นที่สุดอย่างที่พัศดีบอก แต่พี่โตนั่นแหละที่ให้ผมใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้น แบบผมจะให้ไปนั่งพล่ามเรื่องที่ตัวเองรู้อยู่ว่าโกหกแบบ"เนียน"คงเป็นไปได้ยาก ในเมื่อมีแต่คนมองว่าผมมันซื่อจนโง่ ก็จงใช้ท่าทีนั้นของตัวเองให้เป็นประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องทำนิ่งหรือทำเฉย ขอแค่ให้แสดงตัวไปตามปรกติ หรือจะผิดปรกติมากว่าเดิมเพื่อให้ถูกสงสัยก็ไม่เป็นไร
การแสดงอารมณ์และท่าทีทุกอย่างเป็นไปดั่งใจคิดทำให้ดูออกง่ายก็จริง แต่ถ้าหากสิ่งที่เราแสดงออกไป มันไม่ได้ตรงกับในจิตใจ คนท่าทางโง่ๆอย่างผมนี่แหละจะน่ากลัวที่สุด..
"คนอย่างมึงเรียกว่าโกหกหน้าซื่อๆ" พี่โตพูดแบบนั้นแล้วบีบจมูกผม
..ใช้ประโยชน์จากความโง่และความพลั้งพลาดของตนเองให้พัศดีวางใจ เขาไม่คิดจะไว้ใจหรือให้ผมเก็บความลับอยู่แล้ว แต่หากจะทำให้เขาคิดว่าผมมันเป็นแค่ตัวเบี้ยในมือน่ะไม่ใช่เรื่องยาก ในเมื่อผมเคย"พลาด"ต่อหน้าเขามาแล้ว คนเรามักจะไม่ระวังตัวกับคนที่ดูด้อยกว่าตัวเอง หรือต่อให้ระแวง คนที่เคยพลาดท่าให้เห็นก็ย่อมน่าหวั่นน้อยกว่าพวกที่ทำท่าทีเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัดแต่แรก ก็เหมือนคนชนะที่จะไม่หันกลับไปมองผู้แพ้ เพราะถือว่ามันได้"พ่ายแพ้"ตนเองไปแล้ว และจะเฝ้าสนใจเป้าหมายใหม่ของตัวเองแทน
พี่โตบอกให้ผม"ชนะ"พัศดีด้วยวิธีนั้น แกล้งยอมแพ้ แกล้งพลาด ทำเป็นหวาดกลัวทำเป็นหลุดปากบอกข้อมูลให้เขาได้ใจ ทั้งที่ความจริงคำๆนั้นคือคำโกหกที่ผมพูดออกมาแบบตะกุกตะกัก โกหกแบบไม่ถนัด หลบตาและพลาดเหมือนทุกที..แต่ท่าทีนั้นของผมกลับทำให้คนมองเชื่อว่ามันเป็นความจริง เพราะตัวพัศดีนั้นเคยชินกับชัยชนะของตัวเอง เพราะเขาย่ามใจว่าสามารถจับจุดอ่อนของผมได้ และเคยได้ข้อมูลจากผมมาด้วยวิธีนี้แล้ว..
พอชนะก็เลยมองผ่าน..ฉะนั้นนี่แหละคือโอกาสของคนแพ้ที่ไม่ยอมตัดใจ!!
"ว่าไง?" ร่างของพัศดีหันกายมาหา ทำเอาไอ้เนมสะดุ้ง ดีที่ผมเก็บรอยยิ้มของตนเองได้ทันจึงไม่เสียแผน และคงทำให้พัศดีได้ใจมากกว่าเดิมกับอาการสะดุ้งของผมเมื่อครู่
"ผม...ขอถามอะไรอีกสักอย่างได้ไหม?" ไอ้เนมก้มหน้าก้มตา เอ่ยปากกุกกัก
"อะไร..?"
"เอ่อ...ไอ้เป้...มันเป็นพวกเดียวกับผมรึเปล่า" ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพัศดี มองเห็นดวงตาคู่นั้นวาววับ พัศดีปรมัตถ์เท้าคางสบตาผมครู่หนึ่งก็ฉีกยิ้ม
"คิดว่าไงล่ะ"
"แต่...หมอนั่นเป็นพวกป๋า" ผมเอ่ยท้วง ลอบสังเกตสีหน้าท่าทีของพัศดีอย่างครุ่นคิด
"แล้วคุณล่ะ ไม่ใช่หรือไง? " คำถามยอกย้อนนั้นทำให้ผมชะงัก "ตอนนี้ไม่สำคัญว่าใครเป็นพวกใครหรอก..ในเมื่อคนเรามันเปลี่ยนกันได้ มีสายเยอะๆเสียอีกจะยิ่งดี เพราะจะได้เช็คข่าว ง่ายขึ้นไงล่ะ"
คำตอบนั้นทำให้ผมเงียบ จ้องหน้าของพัศดีอีกครั้ง เขามองสบแววตาผมตอบ รอยยิ้มยกขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สากับแววตาที่ผมมองเขา...
..ได้คำตอบแล้วว่าทำไมพี่โตไม่อยากเข้าร่วมด้วย
คนแบบนี้เป็นคนละประเภทกับพี่โต ต่อให้เขาจะฉลาด รู้จักใช้สมอง หรือเก่งไม่แพ้กันก็เถอะ...
แต่พัศดีปรมัตถ์เป็นพวกที่"โลภ"เกินไป ทำอะไรแบบ"เร็ว"เกินไป และวู่วามเกินไป
เพราะอยากเข้าถึงตัวพี่โตที่เป็นผู้ต้องสงสัยถึงได้บังคับให้ผมเข้าร่วม เพราะอยากจับตัวพวกที่จะรวมหัวกันก่อความไม่สงบแบบรวดเร็วก็เลยใช้วิธีรุนแรงและรวบรัด แต่ทำให้พวกนักโทษไม่พอใจ และมาตอนนี้ เพราะเขาอยากได้ข่าวเร็วๆอยากได้ข่าวสารมากๆ จึงได้รับคนโน้นคนนี้เข้ามาเป็นสายโดยที่ไม่ได้คัดกรอง..การกระทำของเขาบ่งบอกว่ากำลังใจร้อนและอยาก"เอาชนะ"
ขนาด"คนโง่"อย่างผมยังรู้เลยว่า ข้อมูลน่ะ...ยิ่งมากแค่ไหนยิ่งหาความจริงได้ยากเท่านั้น
มีข่าวเยอะก็จริง มีสายเยอะก็จริง มีประโยชน์เรื่องการ"เช็ค"ว่าข่าวไหนลวงข่าวไหนจริงก็ใช่ แต่ถ้ามันมีข่าวตรงกันหลายอันล่ะ เข้าจะทำยังไง?
ข่าวลือไม่ได้มีแค่ข่าวเดียว และคนที่เชื่อข่าวนั้นก็ไม่ได้มีแค่คนเดียว สมมุติง่ายๆว่าหากเขามีสายสัดแปดคน มีคนปล่อยข่าวลือมาสี่ข่าว สายของพัศดีรายงานตรงกันมาสี่ข่าว ข่าวละสองคน แล้วแบบนี้เขาจะเบนเข็มไปทางไหน? ข้อนี้ถ้าป๋าหรือพี่โตรู้แกว ก็แกล้งให้คนของตัวเองปล่อยข่าวลวงๆไปเสียสี่ห้าข่าว แค่นั้นพัศดีก็ไปไม่เป็นแล้ว นี่ยังไม่นับว่า"สายข่าว"ของพัศดีเป็นคนแบบไหน เป็นพรรคพวกของใครบ้างด้วยนะ
ต่อให้คิดจะจับโกหกด้วยวิธีการหว่านแหเอาคนเยอะเพื่อหาข่าวจริงก็เถอะ แต่คิดเหรอว่าพวกเก๋าเกมส์อย่างป๋ากับผู้พันจะไม่รู้ทัน มีสายเยอะก็ดี แต่ถ้าเป็นแบบนี้ "ทางหลง"มันก็มีเยอะขึ้นด้วย ต่างกับพี่โตที่กำลังพยายามหาพวกอย่างใจเย็นแบบนั้นลิบลับ..ตอนนี้ผมกำลังดีใจอยู่เงียบๆที่ตัวเองไม่ได้"พลาด"แบบเดียวกับพัศดี ก็ถ้าพี่โตจะมาเข้ากับพัศดีจริงๆ ผมว่าอนาคตของเรามันมืดแน่ๆ
..ตอนนี้การหวังพึ่งพัศดีหรือผู้คุมเป็นไปได้ยากแล้ว..ที่สุด"ตัวเอง"ก็เป็นที่พึ่งสุดท้ายและหนึ่งเดียวเสมอ..
ไม่สิ..ตอนนี้คือผมกับพี่โต..เป็น"เรา"สองคน
"เอาล่ะ..." เสียงของพัศดีปรมัตถ์ดังขึ้นเหนือศรีษะทำให้ผมละออกจากภวังค์ พลางสบมองดวงตาวาวับของเขา "คุยเรื่องไร้สาระกันมามากแล้ว เข้าเรื่องกันดีกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
ผมมองหน้าพัศดี กลืนน้ำลายลงช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับ ปากพูดเรื่อง"โกหก"ที่ผู้พันกับป๋าแต่งให้ผมนำมาเล่าให้พัศดีฟังด้วยสีหน้าของคนโง่ที่เป็นมาอย่างคุ้นชิน ต่างก็แต่บัดนี้..ผมเป็นคนโง่ที่กำลังแทงมีดเข้าไปข้างหลังของพัศดีด้วยสีหน้าซื่อๆแบบที่เขาไม่อาจรู้ตัวได้เลย..
ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสาร..ยังไงเขาก็ทำงานเพื่อชาติ ยังไงเขาก็หวังดีและเป็นคนดี แม้ว่าการกระทำจะเป็นเช่นไร
แต่ผมฝากชีวิตไว้กับเขาไม่ได้ รวมทั้งฝาก"ความหวัง"ของตัวเองให้คนอื่นถือไม่ได้อีกเช่นกัน
------------- O H B A D G U Y ------------
-
ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นเพื่อนสนิท เป็นลูกพี่ เป็นลูกน้องหรือเป็นใคร ไม่ว่าใครจะถาม คำตอบที่วิทย์มีให้พวกมันก็มีเพียงหนึ่งเดียวอยู่วันยังค่ำ..
เขาจะออกไป
ไม่ใช่เพียงเพื่อตัวเอง แต่เพื่อคนที่เขารักด้วย เพื่อ”คำสัญญา” สัญญาที่เขาอยากจะรักษาสักครั้ง หลังจากที่ผิดพลาดทำให้มันร้องไห้มามากมาย..
ต่อให้เพื่อนสนิทของเขาจะเอ่ยปากเตือนหรือพูดจาแบบไหน..ต่อให้โอกาศรอดมันน้อย และยังริบหรี่เหลือแสนเพียงไร ถ้าหากบอกว่าจะไปก็จะฝ่าฟันไป สัญญาไว้แล้วก็ต้องทำตามสัญญาให้ได้..จะไม่ยอมโกหก ทำให้มันผิดหวังและร้องไห้อีกแล้ว
สัญญากับตัวเองแบบนั้น แต่ลางสังหรณ์บางอย่างกับคำพุดของไอ้โตกลับทำให้เขาขวดคิ้วเครียด เก็บงำความคิด
“เมื่อกี้เหี้ยพี่โตมีอะไรเหรอ?” ไอ้เมฆเดินทำหน้างงๆมาหา มันเอ่ยถามพลางทำหน้าบูดไปด้วย วิทย์มองแล้วเลิกคิ้วอย่างนึกขำเล็กๆ ทั้งไอ้โตทั้งเมฆเป็นพวกฝังใจเหมือนกันจริงๆ ลองได้เกลียดขี้หน้ากันไปแล้วจะผ่านมากี่ปีก็ไม่หาย ขนาดไม่มีเรื่องวิวาทอะไรกันก็ยังทำหน้ามุ่ย ขู่ฟ่อดๆใส่อีกคนทันทีที่เข้าไปใกล้
“ไร้สาระน่ะ มันไปหาป๋ามา มาบ่นไปตามเรื่อง” วิทยยักไหล่ ไม่บอกคำพูดของไอ้โตให้เมฆฟัง เพราะคนอื่นได้รู้แล้วอาจจะคิดไม่เหมือนเขา..ซึ่งนั่นก็หมายความว่าไอ้โตกับไอ้เนมมันอาจจะลำบากก็ได้ ต่อให้เขาไม่เอาด้วย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเปิดโปงหรือขัวขวาง..เขาจะไม่ขวางมันตราบใดที่มันไม่เข้ามาขวางทางเขา และถ้าพวกตนไม่มีเส้นทางใดพาดผ่านกันเลยก็คงจะดี
..อย่างหนึ่งที่วิทย์เริ่มจะเบาใจคือไอ้โตมันไม่ได้มีแผนจะขวางพวกที่อยากแหกคุก ที่มันคิดจะขวาง คือไอ้ป๋ากับผู้พันต่างหาก..
“ทำหน้าแบบนั้น ไร้สารจริงรึเปล่าเถอะ” เมฆบ่นออกมาพลางทำสีหน้าหน่ายๆแบบรู้ทัน วิทย์มองแล้วหัวเราะหึๆ เอื้อมมือไปจิ้มขมับและบีบแก้มมันไม่เบานักอย่างหมั่นเขี้ยว
“ทำเป็นรู้ดี” ว่าแล้วก็หัวเราะร่าพลางบีบๆขย้ำๆแก้มขาวๆนั่นอย่างมันส์มือ
“โอ๊ย!เจ็บนะเว้ย” เมฆหน้ามุ่ย ออกปากบ่นพลางยกมือนวดขมับและจับแก้มตัวเองที่ถูกปลายนิ้วของคนรักทั้งทิ่มทั้งบีบเล่น กลั่นแกล้งกันจนเจ็บแปลบ
“โถ..แค่นี้ก็เจ็บโอ๋ๆ พี่วิทย์ขอโทษ~ มามะมาให้จูบปลอบขวัญที..”วิทย์ว่าแล้วก็ก้มหน้าลงไปใกล้ เอื้อมมือดึงฝ่ามือของเมฆออกจากขมับและแก้มของเจ้าตัวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วก็จูบขมับจูบแก้มขาวนั้นแรงๆให้สมกับสีหน้างอนๆแสนน่ารักนั่น
“เพี๊ยง~..อ่ะ หายแล้ว ก็นะ..ทุกทีเห็นบอกแต่ให้ทำแรงอีกๆ เลยนึกวะ.. โอ้ยยย!!” พูดไม่ทันขาดคำ หน้าแข็งเป็นต้องโดนหวดด้วยฝ่าเท้าของเจ้าคนเขินจัดที่ซัดเข้าให้แบบไม่ออมแรง วิทย์ร้องลั่นชักขาขึ้นวิ่งกระแด่วเข้าไปนั่งใต้ม้าหินอ่อนพลางครางโอดโอยทำหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด
“อ่ะ..พี่วิทย์..เจ็บมากไหม?” ตัวการเจ้าของฝ่าเท้าเดินมาหาสีหน้าอ่อยๆมองหน้าคนที่กำลังครางพลางลูบหน้าแข้งตัวเองอยู่งกๆ ดูจากสีหน้าท่าทางแล้วคาดว่าจะเจ็บจริง
“เจ็บมาก ก ก ก ก ก ก ก ก “ วิทย์ลากเสียงทันควันแสดงความรู้สึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น หันมาทำตาหวานใส่คนมอง “ถ้าอยากให้หายมานั่งตักเฮียสิจ๊ะ~”
“เฮียไหนว่ะ แม่ง” เมฆส่ายหน้ากับคำพูดนั้น แต่ต่อให้เขาบ่นก็ยังอุตส่าห์ทรุดตัวลงนั่งบนตักของ”เฮีย”ที่ว่านั้นจนได้ ”มาอัพเกรดตัวเองเป็นเฮีย ตังค์ก็ไม่มี ถุยยย”
“แหม หมั่นไส้คนรวยว่ะ” ฟังคำล้อเลียนประชดประชันนั้นแล้วนึกขำมากกว่าจะนึกโกรธ วิทย์เอื้อมมือไปรั้งคนที่นั่งตักอยู่ให้ซุกอกตัวเองแน่นขึ้นอีกนิดซึ่งเจ้าตัวก็ยอมโดยดี ยอมอยู่นิ่งๆขณะที่เจ้าของอ้อมแขนวางปลายคางลงกับขมับ
“นี่...แล้วคนรวยแบบมึง ถ้าออกไปอยู่กับกู จะอยู่ได้ไหม?” คำถามที่ดังขึ้นทำให้คนฟังชะงัก เมฆขมวดคิ้วน้อยๆ ก็จริงอยู่ว่าครอบครัวของเขา..ทั้งครอบครัวที่แท้จริงและครอบครัวที่เขาไปอาศัยอยู่ด้วยนั้นร่ำรวยพอตัว ตัวเขาก็มีเงินและทรัพย์สินในชื่อตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่กระนั้นคำถามของคนที่กำลังกอดตัวเองอยุ่ก็ยังชวนให้ขบขัน..
“กูอยู่ในคุกนี่ได้ พี่ยังคิดว่าไปอยู่ที่ไหนไม่ได้อีกเหรอว่ะ?” เขาเลิกคิ้ว มองสบตาคนถาม
“มันต่างกัน...” วิทย์สบตาคู่นั้นแล้วถอนหายใจพรู “ในนี้อย่างน้อยก็มีข่าวกินทุกมื้อ แต่ว่า..ที่ๆเราจะออกไปไม่ได้เป็นแบบนี้ บางครั้งอาจจะต้องอด บางครั้งอาจจะต้องหนี อาจจะต้องเจอเรื่องไม่ดีอีกมาก แล้วมึง....”
“กูอยู่ที่ไหนก็ได้ ถ้าได้ไปกับพี่” เมฆเอื้อมมือปิดปากคนที่กำลังพูดไว้แค่นั้น เขาจ้องตาวิทย์แล้วเอ่ยความในใจออกมาอย่างหนักแน่น ไม่ใช่คำหวาน ไม่ใช่คำเยินยอหรือคำพูดเพ้อพร่ำ..แต่นี่คือความจริง เป็นความรู้สึกจากใจของเขาที่ไร้การปรุงแต่งใดๆ
“ชีวิตนี้กูเจอเรื่องเหี้ยๆมาเยอะซะจนคิดว่าจะเป็นยังไงต่อไปก็ได้แล้ว..เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวหรอกว่ากูจะทนไม่ได้ ขออย่างเดียวแต่มีคนอยู่ข้างๆ มีใครก็ได้อยู่ด้วยกัน ใครก็ได้ที่จะคอยจับมือกูไว้แล้วบอกว่าไม่เป็นไร...”
“เข้าใจแล้ว” วิทย์เอื้อมมือเข้ากุมฝ่ามือที่สั่นระริกนั้นไว้ และบีบมันเงียบๆโดยไม่พูดอะไร แต่ความอบอุ่นและความคุ้นเคยที่ได้รับทำให้เมฆอมยิ้มพลางลอบมองเสี้ยวหน้าที่แสนคุ้นเคยนั้นอย่างรักใคร่ วิทย์ก็เป็นแบบนี้ ไอ้พี่วิทย์ของเขามันก็เป็นแบบนี้เสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ คนที่ไม่ถนัดในการเอ่ยคำปลอบประโลมหรือคำหวานให้กำลังใจ วาจาหรือก็ทั้งพาลพาโล ชอบโวยวายทั้งหยาบกระด้าง แต่คนๆนี้กลับมีอ้อมแขนที่อบอุ่น มีคำตอบ มีการรับปากแทนคำปลอบใจ ทำให้เขายิ้มได้ แทนที่จะมานั่งโอ๋กันเหมือนเด็กๆ..
เพราะอยู่กับคนๆนี้ทำให้เขารู้สึกได้ว่าไม่ถูกผูกมัด ไม่ได้ถูกเงาดำของอดีตและความผิดร้ายแรงตามหลอกหลอน กระทั่งฝันร้ายในความทรงจำก็ยังเบาบางนักยามได้กุมมือกันผ่านวันคือที่มีแต่ความสบสนวุ่นวาย
“เมฆ..มึงชอบต้นไม้ไหม?” คำถามที่ดังขึ้นเงียบๆทำให้เมฆชะงัก..
“ก็..ชอบอยู่” ไม่ได้รำคาญขี้เกียจดูแลแต่ก็ไม่ใช่ประเภทที่จะมานั่งประคบประหงมอะไรนักหนา
“แล้วสวนล่ะ?”
“หา...นี่ตกลงจะถามให้ได้อะไรว่ะเนี่ย..?” เมฆขมวดคิ้ว ร้องครางในลำคอด้วยความไม่เข้าใจ เบ้หน้าหันขวับไปสบตาคนที่พูดอะไรแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อครู่
“เอ้อ..คือบ้านกูที่จันทบุรีน่ะเป็นสวนผลไม้ ปลูกหมดตั้งแต่ทุเรียน มังคุด เงาะ ยันกระยาสารทก็แค่ถามเผื่อจะลากใครบางคนไปปล้ำในสวนแค่นั้นเอ๊ง~” ไอ้ที่ว่าปลูกกระยาสารทน่ะตอแหลแน่ๆ แต่ไอ้ที่บอกจะปล้ำเขาในสวนนี่เมฆไม่แน่ใจว่ามันจะไม่ทำจริง!
“อ๋อ นี่จะเอากูไปเป็นแรงงานไม่พอ ยังกะเอากูไปทำอนาจารกลางที่โล่งด้วย สันดานจริง” เมฆบ่นแล้วทำหน้าเบี้ยวใส่คนพูด แต่กระนั้น เขาก็ยังอมยิ้ม..
..เพราะคำพูดนั้นมันหมายถึงการได้ไปใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ใช่เหรอ?
“แล้วเอามั้ยล่ะ?” วิทย์เอ่ยถามกลับ ดวงตาพราวระยับ
“ถ้าถางหญ้าดีๆจะลองคิดดู” เมฆตอบทีเล่นทีจริงอย่างร่าเริง
“โหยย ใครจะมาลำบากถางหญ้าว่ะ กระท่อมก็มีหรอก!” วิทย์ว่าพลางหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ และทำให้เมฆหัวเราะตามไปด้วยได้ไม่อยาก ไอ้คำพูดที่ว่าจะลากเขาไปทำอะไรๆกลางสวนผลไม้น่ะช่างมันก่อนเถอะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ไม่เท่ากับ”ใจความสำคัญ”ที่บอกให้เขาได้รู้ว่ายังมี”บ้าน”ให้กลับไป
บ้านของเขามันไม่ใช่ที่อยู่ของเขามานานแล้ว และที่นี่ก็ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ แต่ถ้าเป็นที่นั่น ที่บ้านของวิทย์ จะสวนผลไม้สวนลองกอง กระยาสารท หรือไร่แห้วก็ช่าง ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เขาก็จะไปทั้งนั้น ถ้ามีคนที่เขารักอยู่ด้วย ไม่ว่ายังไงก็จะตามไป
..ตามไปหาความสุข
แต่ไม่รู้เพราอะไร..ความสุขมักจะอยู่กับเขาไม่นาน..
“ก่อนที่จะไปสวนผลไม้หรือทำอะไรๆช่วยลุกขึ้นและมาฟัง”เรื่อง”ที่จำเป็นต้องทำด้วย” เสียงที่คุ้นหูแม้ไม่อยากจะคุ้นทำให้เสียงหัวเราะของชายหนุ่มสองคนขาดหาย วิทย์ขมวดคิ้วฉับ เขาออกแรงกอดรัดคนบนตักแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัวยามที่หันไปสบมองดวงตาและใบหน้าที่เขาแสนคุ้น..ทั้งคุ้นทั้งเกลียดนั่น
“อย่าคิดจะเดินหนีถ้ายังฟังไม่จบ” คำพุดดักทางราวกับรู้ทันทำให้ร่างของวิทย์และเมฆที่ลุกออกจากม้าหินอ่อน ทำท่าจะเดินหนีกันไปให้พ้นตาอย่างที่เคยทำมาตลอดต้องชะงัก
“มีอะไร”
“ได้ยินที่พูดแล้วนี่” กันย์จ้องสบตาวิทย์พลางเอ่ยตอบสั้นๆ เขาเผื่อแผ่สายตาห่วงหาไปให้คนอีกคนข้างกายมันด้วย แต่เจ้าของใบหน้ายิ้มแย้มแสนน่ามองเมื่อเมื่อครู่กลับหุบฉับ จ้องสบตาเขาด้วยท่าทีปึ่งชา..
..หัวใจปวดแปลบ ทันทีที่ได้มองเห็นอาการนั้น
“ไอ้โตเป็นคนจัดการ” วิทย์เอ่ยปากสวนทันควัน แม้ว่าไอ้โตมันจะกำลังวางแผนต่อต้านป๋า แต่มันแค่กำลังวางแผนไม่ใช่เหรอ? มันคงไม่โง่ถึงขนาดจะโพล่งออกมาดื้อๆให้พวกป๋าจับได้หรอก
“ตอนนี้ใครเป็น”ลูกพี่”คุณ” คำตอบที่ได้ยินจากปากเจ้าคนน่าชังนั้นทำให้กันย์หันไปสบตามันอีกครั้ง ร่อยรอยความไม่พอใจในสีหน้าและแววตาคู่นั้นแสนชัดเจน เพราะความหงุดหงิดและเกลียดชังจึงทำให้เขาเอ่ยคำๆนั้นออกมา
“แทนที่จะมานั่งฝันเพ้อไร้สาระ รีบเตรียมตัวซะไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน”
“............”
“ป๋าเลือกให้คุณกับ ผมไปคุ้มกัน ระหว่างที่โตจัดการข้างหน้า”
วิทย์หรี่ตาลงช้าๆ เขาสบมองดวงตาคู่นั้น มันไม่ได้ฉายแววหลอกลวงหรือล้อเล่น นั่นทำให้ตนเองเป็นฝ่ายต้องหันไปบอกลาคนรักด้วยเรื่องของงาน ก่อนจะเดินตามหลังเจ้าคนเอ่ยเรียกไปเงียบๆ หากสมองกลับปั่นป่วนหนัก..
เลือกให้ไปคุ้มกัน..คำพูดออกดี แต่ความหมายไม่ใช่
..มันหมายความว่ากำลังเลือกเขาไปเป็น”โล่”กันกระสุน..
และโล่กันกระสุน..
หมายความอีกอย่างว่าเขามีสิทธิจะ”ตาย”มากกว่าใครๆ
------------- O H B A D G U Y ------------
ไอ้ตึ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m27:
เหมือนเห็นไคลแมกซ์ของตอนนี้อยู่ที่ชื่อของไอ้ปราชญ์กับไอ้สมโพชนะ ฮ่าาาา //อิปุ้ยโดนลากไปถ่วงน้ำ
(อย่าถามว่าเราคิดอะไรตอนตั้งชื่อ คำตอบคือคิดไรไม่ออกเลย ฮ่าๆ)
ช่วงนี้ยุ่งมาก มากถึงมากที่สุด ด ด งานจะกองทับตัวตายยย :เฮ้อ:
ปล. วิทย์เมฆน่ารัก แฮร่กๆ ชั่วโมงนี้รักคี่นี้มาก ก ก :m1: (จำนวนคี่น่ะถูกแล้วนะ ฮ่า)
ปล.2 ตอนนี้ไม่ได้อธิบายศาลและชั้นศาล ใครสงสัยถามได้คะ
-
จิ้มก๊อนนนนนน!! :z13:
เดี๋ยวกลับมาอ่าน ไปประชุมครึ่งวัน!
ฮึก! อยากอ่านตอนนี้อ๊าาาาา :z3:
+++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้ววววววว มาอ่านเต็บรูปแบบแล้ว!!
โอ้โห! นึกว่าจะเป็นถึงผู้พัน ที่แท้ก็เป็นแค่ไอ้ตึ๋ง!
ไหนจะป๋านั่นอีก พอได้รู้แบ็คกราวน์แล้วเซ็งจิตเลยอ่ะ
ตอนนี้วิทย์-เมฆหวานกันจริงๆ
แต่กลัว...กลัวว่าสองคนนั้น ไม่คนใดคนนึงจะตาย
ไม่เอานะคะ ไม่ตายได้มั๊ย ไม่อยากให้ตายอ่ะ
สงสารคนรักกัน วางแผนจะออกไปอยู่ด้วยกันทั้งที :monkeysad:
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
สรุปว่างานนี้พี่โตฉลาดสุดช่ายม๊ายยยยยยยย
ถึงได้อ่านเกมส์ของอีกฝ่ายได้ทะลุขนาดนี้
ไม่เสียแรงที่เป็นสามีของน้องเนมเลย 5555555 :laugh:
สาธุ ขออย่าให้มีเรื่องร้ายๆเข้ามาหา 2 คนนี้อีกเลยนะ :call:
-
ที่เรียกผู้พันมาตลอดนึกว่ามียศผู้พัน ที่ไหนได้... ผู้พันกับป๋า >> เลวสุดๆ~
ตอนนี้คู่พี่วิทย์เมฆน่ารัก! :o8: อยากอ่านอีกๆ มาต่อเี็ร็วๆ นะ
-
แต่ละคนก็มีทางของตัวเอง อยากให้วิทย์เข้ารวมกับโตจังเลย
บวกเป็ด
-
ผู้พัน + ป๋า
เปนคู่ที่เลวววววววว สมกันสุดๆๆ :fire:
-
ไอ้ตึ๋ง...(ฮา)
-
หนูเนย์จะเนียนซื่อได้นานขนาดไหนเนี่ย อย่าหลุดลับหลังบ่อยนะ ระวังกล้องด้วยเผื่ออิพัศดีจะติดไว้
-
กรี๊ดดดดด มาแล้ววววว รอมาหลายวัน
เฮ้อ..... อ่านแล้วก็แอบเครียด สรุปว่าพัศดีก็เป็นคนดี ออกแนว ฉลาดแกมโกง และวู่วามเกินไปอีก สรุปเรือ่งนี้ ก็ไม่มีใครดีเลยจริงๆ สินะ เฮ้อ....
ทั้งๆที่เข้าใจว่าเพราะรักเมฆวิทย์เลยอยากออกไปให้ได้ แต่ก็อยากให้ร่วมมือกับโตอยู่ดี
ตอนจบ ที่เริ่มรู้ตัวว่ามีสิทธิ์ตายก่อนนั่น ก็แอบคิดว่า กันย์มันก็คงคิดอย่างนั้นด้วยหรือเปล่า?
แบบว่าถ้าวิทย์ตายตัวก็จะได้เมฆไปครองง อะไรแบบนั้น
แอบหวังว่า เมื่อคิดเรือ่งนี้ได้วิทย์จะเปลี่ยนใจไปเข้าร่สมกับโต อยู่อย่างมีความสุขในคุกจนกว่าจะถึงเวลา ดีกว่าไปตายเอาดาบหน้า
ที่จริงนิเองก็ชอบนะ คี่นี้อ่ะ ทั้งๆที่มันพลิกมาก เพราะคิดหวังไว้ว่าสุดท้ายแล้ววิทย์กับกันย์จะรักกัน แต่ไหงมันลงที่เมฆก็ยังงงงๆ อยู่
ยังหวังว่า จะได้ เป็น สามพี มิใช่ สามเศร้า.... (กลัวเหตุกการณ์แหกคุก จะหักหาญน้ำใจคนอ่านด้วยกันทำใครสักคนตายไปให้เหลือสองมากที่สุด)
-
รู้สึกห่วงทุกคนจังเลย
รอลุ้นๆๆๆๆ
คู่วิทย์กับเมฆ วันนี้น่ารักมากกก
-
วิทย์คิดดี ๆ นะ
-
มาต่อแล้วจ๊ะ ทั้งเครียด ทั้งน่ารัก ดี ตอนนี้
เอาใจช่วยทุกคนในเรื่อง
-
ชื่อป๋า กะ ผู้พันออกแล้ว สุดยอด
ตั้งชื่อได้สมมาก
แต่ตอนนี้ห่วงวิทย์มากกว่าเหอะ จะรอดจากศึกคราได้หรือ สวนบ้านไร่จะได้กลับไปตามที่หวังไว้หรือไม่ โอ....
-*- แอบลิเก คงไม่ว่า
แต่ห่วงจริงน้า ทั้งวิทย์ ทั้งเมฆ และเจ้าเนมกะพี่โตด้วย โอร๊ยยยยยยยยส์
-
ตอนนี้ได้รู้ที่มาของป๋ากับผู้พันด้วย เลวทั้งคู่
-
ลุ้นสุดตัว!!!!!
หวังว่าทุกคนคงอยู่รอดปลอดภัยนะ
-
พี่โตกับน้องเนม ฉลาดสุดแล้ว o13
วิทย์มาร่วมมือกับพี่โตเถอะ
-
อ่านเรื่องนี้กี่ตอนๆ ก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย เฮ้อออออ
ก็เป็นเพราะแบบนี้หล่ะ ทำให้ลุ้นตลอดเวลา สนุกมากกกกกกกก ฮ่าฮ่า
วิทย์กับเมฆ ตอนนี้ก็หวานๆกันอยู่สองคนน๊าาาา เวลามีความสุขก็เก็บเกี่ยวกันไว้เน๊อะ เฮ้ออ
เนื้อเรื่องจะดำเนินไปทางไหนต่อเนี่ย ลุ้นมากมาย
จะหวังว่าวิทย์จะยอมร่วมมือกับพี่โต (ถ้าวิทย์ร่วมมือเมฆก็ต้องร่วมด้วยอยู่แล้ว)
เนมกับพี่โต จะมีอุปสรรคอะไรอีกเนี่ย จะเดามันก็เดาได้หลายทางอยู่แต่ให้เดายังไงก็ไม่ถูก
รอคนแต่งมาเล่าต่อเฉลยต่อดีกว่าาา อ๊ากกกกกก ลุ้นต่อไปค่ะ
:กอด1:
-
วิทย์น่าสงสารร อย่าไปเป็นโล่เลยย
ไปกับพวกพี่โตเหอะนะ
แอบฝันว่าพี่กันย์จะดีกับวิทย์สักวันนึงง :m15:
-
นึกว่าเป็นผู้พันมาจากไหน ที่แท้ก็แค่ไอ้ตึ๋ง ตะลึงตึงโป๊ะ! (ยังจะฮา :z3:)
ขอให้เนมกับพี่โตรอดปลอดภัยด้วยเถอะ ขอให้ได้ออกไปอย่างสง่าผ่าเผยนะ
ส่วนวิทย์กับเมฆน่ารักจริงด้วย ดูมีอนาคตร่วมกัน ขอให้ได้ออกไปกับพี่โตและน้องเนมเน้อ :impress2:
-
คงจะมีคนรอดน้อย เมื่อคิดจะออก เฮ้อ
-
สวนกระยาสารท?
วิทย์ สร้างวิมานฝันหวานกล่อมเมฆแบบนี้ อย่าทำให้คนรักรอเก้อล่ะ
-
บวกจ้าาาาาาาา
เนมเก่งใหญ่แล้วนะ
-
แอร๊ยยยยยย น้องเนมโหมดนี้ล่ะ! รอมานานแสนนานนนนน เอิ้กๆๆๆ
ชอบจังๆ พี่โตนี่ก็เก่งเหมือนกันน้า วิทย์ก็น่ารักดี ส่วนพี่กันย์...โรคจิตขึ้นทุกวันละพี่=w=
รอตอนต่อไปค่า
ปล.ชื่อจริง! ชื่อจริงมาแล้ววววว~~ คู่นี้ก็เป็นอีกคู่ที่น่าอร๊างนะ อยากจะรู้ว่าเขาคบกันแบบไหน???
-
เอาใจช่วยน้องเนม
-
มาแล้วๆๆ :monkeysad:
จิ้มก่อนเดี๋ยวค่อยอ่าน ^^
:z13: :z13: :z13:
o13 o13
:pig4:
-
:serius2: โอย...กลัวพี่วิทย์ตายจังเลย ชอบพี่วิทย์มาก จริงๆแล้วเชียร์กันย์-วิทย์มาตลอด ตอนนี้ก็ยังเชียร์แต่ก็สงสารเมฆด้วย เฮ้อ...จะยังไงก็แล้วแต่ขอให้วิทย์ปลอดภัยรับไม่ได้ถ้าวิทย์จะเป็นอะไรไปนะ
-
จบงานนี้ ไม่รู้คู่ใครจะสมหวังมั่งนะ o18
-
คิดถึงเนมฉลาดๆอย่างนี้มานานและ
เอาหนามบ่งเมื่อมีหนามมายอก
^^
ปล. คนแต่งนิยายรบกวนเอามาลงเร็วๆกว่านี้หน่อยนะคร้าบ เพราะความหวานของอ้อยมักจะหมดไปได้ถ้าหากปล่อยทิ้งไว้นาน มันจะกลายเปนซากซะหมดนะ เพราะเรื่องนี้จำเรื่องได้ว่าอ่านมาจะสองปีแล้วสนุกมากจริงๆ และรู้สึกมีความประทับใจในตัวโตและเนมเป็นอย่างมากทำให้ได้อรรถรสในเรื่องได้อิ่มเอมเต็มเปรี่ยม แต่บางทีการลากเรื่องยาวหรือนานไปอาจจะทำให้มันดูจืดจนทำให้แฟนคลับไม่อยากจะกลับมาอ่านนะครับ
หวังว่าคำพูดนี้ถ้าหากพูดผิดก็ขออภัยใน ณ ที่นี้ด้วยนะครับ เนื่องจากผมเป็นแฟนคลับของเรื่องนี้จริงๆ ไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีหรืออะไร เพียงแค่อยากให้เข้าใจความรู้สึกของการรอ แต่ผมเข้าใจว่าเจ้าของนิยายคงจะไม่มีเวลาว่าง แต่ยังไงถ้าหากมีความเป็นไปได้ รบกวนลงให้ไวขึ้นกว่านี้อีกนิดนะครับ ขออภัยในคำพูดบางทีถ้าอาจแรงเกินไป และขอบคุณผู้แต่งนิยายสำหรับเเขียนเรื่องดีๆและยอมรับคำติเตียนนะครับ ถ้าหนังสือมาเมื่อไหร่ ผมคนแรกที่จะมีการสั่งจอง :P
-
เป็นกำลังใจให้พี่โตกับน้องเนมต่อไป :กอด1:
-
ดีจายยยมาก :mc4:มาต่อแร้ว
พี่โตฉลาดและน่ารักที่สุด
อย่าให้พี่วิทย์เป็นอะไรเลยน้า
ถ้าสามผีต้องมีใครสักคนที่ตายให้เป็นไอกันย์แล้วกันนะ
สงสารเมฆด้วยให้มันได้มีความสุขมั่งเหอะ :monkeysad:
-
พี่โตนี่ฉลาดสมเป็นขาใหญ่จริงๆ
เอาใจช่วยเนมโต
-
โอ้วตอนนี้น้องเนมสุดยอดดดดด
เอาให้อยู่นะน้องนะ5555
-
ตอนนี้วิทย์-เมฆ น่ารักมากๆอะ..
ไม่อยากให้วิทย์ไปเป็นโล่เลย..(แอบกลัว)
สงสัยเรื่องนี้พี่โตฉลาดสุด (ของมันแน่ เพราะพี่แกเป็นพระเอก) o13
ฮาชื่อผู้พันมากๆอะ...ตึ๋ง :m20:
หวังว่าพี่โตและน้องเนมจะไม่เป็นอะไรนะ :เฮ้อ:
-
เราอ่านตามทันแล้วววววววววววว กรี้ดดด...,
มันสนุกแบบสุดยอดมวากกๆๆ o13
ฮือออออ ฮือออออ
เรากลัวตอนต่อไป เราเป็นห่วงพี่โตและเนม
คิดถึงพี่วิทย์ด้วยยย เอาแร้ววว~~!!!
ปล.อยากให้น้องเนมรีบแจ้นไปฟ้องพี่โตเรื่องเป้จัง!!!!!!!!!'
ปล.2 ไคล์แมกตอนนี้คือชื่อจริงผู้พันกับป๋าจริงๆคะ xDDDDDDDD
-
อยากจะบอกว่า ติดมากมายค่ะ พึ่งได้อ่านครั้งแรกประมาณ 4 วันที่แล้ว ไม่รู้ช้าไปไหม แต่ตอนนีอยากได้หนังสือมาก ๆ เลยค่ะ ผู้เขียน จะทำไงดีค้า :call:
-
ป๋าชื่อสกุลโคตรเท่อะ ปราชญ์ เกียรติเทพ ไม่เสียแรงที่ปลื้ม กรั้กๆ
แล้วไหนจะผู้พัน เฮอะ ไอ้เรารึนึกว่าจะเคยเป็นผู้พันจริงๆที่ไหนได้ไม่ใช่นี่หว่า
อันที่จริงรู้สึกแปลกๆตอนที่พี่กันย์เข้ามาขัดจังหวะ แล้วเหน็บ แอบคิดไปว่าพี่แกไม่พอใจเพราะหึงใครกันแน่ กร๊ากกกก
ปลูกกระยาสารท ละเมอตดป้ะเฮีย กระยาสารทบ้านใครเขาปลูกกันวะ มันมีแต่กวนกระยาสารทมิใช่เรอะ!!
-
มารอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
โอ้ย ย ย ย
ปวดตับ
ลุ้นๆ
-
อือหือ เรื่องนี้เข้มข้นมาก รักซ้อน ซ่อนเงื่อน เพื่อนทรยศ ดราม่าอย่างมีสาระ ได้ความรู้รอบตัวอีกด้วย
อ่านรวดเดียวไม่ได้หลับได้นอนเลย ถ้าเป็นเล่มเรียกว่าวางไม่ลงกันเลยทัเดียว
สนุกมากๆค่ะ
รอตอนต่อๆไปด้วยใจจอจ่อ
-
ผู้เขียนจะว่าไรไหมคะ ถ้าหาก FC คนนึงอยากจะเชียร์ ให้มีภาค 3 เพราะทำใจไม่ได้ที่จะไม่ได้เจอพี่โตกะน้องเนมแล้วค่ะ :sad4:
-
ลุ้นๆๆเหมือนกันจ้าา มาต่ออีกไวไวนะ :L2: :L2: :L2:
-
มารอตอนต่อไปจร้า o18
-
โตเนมๆๆๆๆๆๆ กลับมาเร้ววว คนอ่านคิดถึง
-
คนอ่านคิดถึงงงง
มาจุดธูปเรียกกก
โตเนม
วิทย์เมฆกันย์ด้วย ออกมาเร้ววว~~~~
-
ช่วงนี้คนเขียนยุ่งมาก ยุ่งมากจริงๆ จะรีบเคลียร์งานแล้วรีบมาต่อนะคะ
ขอโทษด้วยเน้อ > < :sad4: :sad4:
-
อ่านตอนนี้รู้ว่ามีแต่เรื่องเครียดดๆ
แต่หักมุมมาก กับมุขชื่อของผู้พัน
จากเรื่องเครียดๆๆ ต้องลงไปกุมท้องเพราะทนหัวเราะไม่ไหว
:laugh: :laugh: ขอบอกว่าได้ใจจริงๆ ทำเอาน้ำตาเล็ดเลย ขำอะ
แต่เนมเก่งขึ้นนะ เริ่มปรับตัวได้แล้ว ขอให้สู้ๆต่อไป
ปล. รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ เครียดงานเสร็จแล้วก็เอามาลงไวไวนะค่ะ
อยากอ่านต่อใจจะขาด อิอิ
:กอด1: :L2:
-
รอนะครับ Serin ชอบการเขียนของคุณมากๆ รู้สึกติดตาม มากๆ
-
พี่โตฉลาดมาก
-
ยังไม่มาเลย
-
คิดถึงจัง ;___________;
-
มารอเหมือนกันค่ะ คราวนี้เว้นนานเหมือนกันนะคะ คิดถึงพี่โตใจจะขาดรอน ๆ :z3:
-
เข้ามารอ
-
รอตอนต่อไปค่ะะ ^^
-
รอน้องเนมเเละพี่โต :z2:
-
ถึงจบอกว่ฝันต่ก็ดีกว่ม่มีหวัง
-
:กอด1:
ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วสิ...ลุ้นให้โตกับเนมทำสำเร็จ
อ่านไปก็หวั่นๆว่าวิทย์จะไม่รอด..ถ้าไม่กลับใจไปช่วยโต :เฮ้อ:
-
:sad4:หนุกมากมาก ชอบๆๆๆๆๆๆ ยังอ่านไม่ทันแต่เม้นท์รอก่อน 55 :haun4: :haun4:
-
อ๊ากกก พล็อตเรื่องเป็นอะไรที่แปลกใหม่มากกกกกกกกก
อ่านแล้วเครียดตาม
:serius2:
-
รออย่างจดจ่ออ่ะ :call:
-
มารอด้วยยยย
-
Improbable 37 : เชือกที่แก้ไม่ออก
"ป๋าเลือกให้ผมกับคุณไปคุ้มกัน ระหว่างที่โตไปจัดการข้างหน้า"
คำพูดนั้นยังก้องในสมอง ขณะที่เดินตามหลงมันมาเพื่อจะพูดคุยถึงรายละเอียดที่เกิดขึ้น วิทย์ขมวดคิ้วแน่น จ้องมองแผ่นหลังของคนที่เขาเกลียดมันนัก..แต่ขณะเดียวกันก็ยัง"รัก"ด้วยความไม่เข้าใจ
สมองมึนงง เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ไม่พอใจ ไม่เข้าใจว่าจะอะไรกันนักกันหนา ไม่รู้ว่าไอ้คนตรงหน้ามันจะจ้องจองล้างจองผลาญกันไปจนถึงเมื่อไหร่
ไม่ได้อยากจะให้มันรัก รู้อยู่แก่ใจว่ามันเกลียดขี้หน้า วิทย์ก็เกลียดมันเหมือนกัน เกลียดจนไม่อยากจะเจอ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องมาเห้นหน้ากัน แบบนี้ดีแล้วไม่ใช่เหรอ จะมายุ่งวุ่นวายอะไรกันอีก!
"เรื่องนี้ไอ้โตมันคุม" เม้มปากแน่น หรี่ตาลงมองสีหน้าท่าทางของไอ้คนตรงหน้าอย่างสังเกตสังกา ต่อให้ยังเคืองโกรธและไม่พอใจแค่ไหน แต่ท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้"สติ"เป็นสิ่งที่จำต้องมี แม้ว่าจะรู้สึกเช่นไร
"ก็ใช่" กันย์รับคำ เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วรับด้วยสีหน้าปกติ ซึ่งคนมองนั้นแสนจะหงุดหงิดใจนัก โดยเฉพาะตอนนี้ที่มันยังทำเล่นลิ้นงี่เง่า ถ้ามันบอกว่า"ก็ใช่" บอกว่าไอ้โตเป็นหัวหน้าคุมงานนี้ แล้วคนอย่างมันที่ไม่ได้เป็นหัวหน้า จะเดินออกปากสั่งบงการเขาแบบนี้ได้เหรอ?
"ถ้าใช่แล้วมึงมีสิทธิ์อะไร?" วิทย์ถามกลับทันควัน เขาชักสีหน้าขัดใจใส่อีกฝ่ายที่ยังคงนิ่ง รับคำด้วยท่าทีไม่รู้ร้อน
"คนเป็นลูกพี่ จำเป็นเหรอที่ต้องมายืนสั่งลูกน้องทีละคนว่าต้องทำอะไร" กันย์เลิกคิ้ว สีหน้าเหยียดหยันกับท่าทีของคนพูดอย่างปิดไม่มิด เขาไม่คิดจะรักษารอยยิ้มบนใบหน้ามากเท่าไหร่นัก สาเหตุหนึ่งก็เพราะอยู่ต่อหน้าไอ้วิทย์ที่เขาชังน้ำหน้า และอีกหนึ่ง ก็คงเพราะภาพเมื่อกี้ที่เขาเห็น..
หัวใจปวดแปลบ เจ็บ..และยังคงเจ็บ ทั้งยังไม่เข้าใจ ว่าเขาทำอะไรผิดพลาดไปตรงไหน?
วางแผนไว้แล้ว ทุกอย่างก็รัดกุม ทำดีแล้ว ทำไมคนสองคนที่เคยเป็นหมากในเกมส์ถึงได้ล้มกระดานและออกมากอดคอ รักใคร่กันได้..
ทำไม น้องชายที่รักถึงได้ทอดทิ้งเขา แล้วมีความสุขกับคนที่เขาเกลียดขี้หน้าแบบนี้?
ยิ่งคิด ยิ่งมองไม่เห็นความเป็นไปและสาเหตุทั้งหมด หาก"ต้นเหตุ"ที่เขาแสนชังที่ยืนหน้าบึ้งตรงหน้า เป็นเหมือนคำตอบชั้นดี ที่จะบอกได้ว่ามันเป็นเพราะเหตุใด..
ถ้าเพียงแต่ไม่มีมันอยู่..
"งั้นมึงจะบอกว่านี่ไอ้โตเป็นคนสั่ง?" วิทย์ถามกลับ เขาขมวดคิ้ว จ้องมองสบแววตาเย็นยะเยียบของไอ้กันย์อย่างนึกกังขา ไอ้เรื่องที่ว่าไอ้โตมันจะมอบหมายงาน บงการสั่งให้ไอ้กันย์ทำโน่นทำนี่ตามแผนน่ะเป็นไปได้ เพราะอย่างไรไอ้กันย์ก็ยังเป็นระดับตัวเบ้งๆในคุก มันเป็นลูกพี่..และมีสิทธิ์สั่งเขาอย่างที่เห็น
แต่ที่ไม่เข้าใจ คือทำไมไอ้โตถึงไม่บอก ไม่พูด?
เจอกันก็เมื่อกี้ ไม่เห็นมันพูดอะไร ไม่เห็นมันบอกว่าเขาต้องทำงานนั้นงานนี้แบบไหน จำเป็นเหรอที่ต้องให้ไอ้กันย์มาพูด หรือต่อให้จำเป็น ไอ้โตมันก็น่าจะบอกล่วงหน้าอยู่ดี..
ถ้าไม่ได้พบไอ้โตมาเมื่อกี้วิทย์อาจจะเชื่อ อาจจะนิ่งฟังอย่างสงบ แต่พอความระแวงถูกจุดขึ้นมาด้วยการตัดสินใจของคนอย่างไอ้โต ถ้าขนาดเพื่อนรัก เพื่อนสนิท มันยังมาบอกว่าไม่เอาด้วย ไว้ใจไม่ได้ มาตอนนี้กับคนอื่นมันก็ยากที่จะฟังและทำตามแบบไม่ตะขิดตะขวงใจ ต่อให้คนที่มาบอกข่าวไม่ใช่ไอ้กันย์ วิทย์ก็ยังต้องระแวงอยู่วันยังค่ำ เมื่อตอนนี้คนพูดเป็นไอ้กันย์ เขายิ่งต้องระแวงอีกเป็นเท่าตัว..
..มองสีหน้า ดูแววตาและสังเกตท่าทีที่เขาไม่เคยมองออก ยิ่งมองไม่ออกก็ยิ่งเคืองใจ ยิ่งมองไม่เห็นยิ่งหงุดหงิด
มีแต่สีดำ มีแต่ความมืด มีแต่การกระทำไม่รู้ที่มา มีแต่หลุมที่ไม่อาจหยั่งถึง!
ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ คนอย่างไอ้กันย์ วิทย์ก็มองเห็นมันเพียงแค่นั้น มีแค่นั้นจริงๆ
"ไม่ได้ฟังที่พูดเหรอ" กันย์ตอบคำเจ้าคนที่กำลังมองเขาอย่างระแวงด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ป๋าเลือกให้ไปคุ้มกัน.."ป๋า"เป็นคนเลือก ต่อให้โตจะเป็นหัวหน้า แต่ป๋าคือคนที่เราต้องฟัง ถ้าป๋าต้องการให้ไปคุ้มกัน แกจะขัดรึไง?"
คำพูดที่ได้ยินทำให้คนฟังนิ่ง วิทย์ขมวดคิ้ว..จ้องมองใบหน้าและท่าทีของคนตรงหน้าอย่างใคร่ครวญ คำพูดของมันก็ถูก ยังไงป๋าก็ใหญ่สุด ไม่ใช่ไอ้โตและยิ่งไม่ใช่คนที่ตอนนี้ควรจะเดินตามเมื่อมันบอกว่าไม่ทำ แต่ที่สงสัยน่ะมันเรื่องอะไร ป๋ากำลังคิดอะไร? นึกยังไงถึงให้เขาไปช่วยคุ้มกัน?
....หรือคนสั่งจะเป็นป๋า แต่คน"เสนอ"ให้เลือกเขา มันจะเป็นไอ้คนตรงหน้ากันแน่!?
"หึ..ฝีมือมึงสินะ" ทันทีที่ได้ข้อสันนิษฐานซึ่งไม่ต่างจากคำตอบ ความสงสัยทุกสิ่งก็พลันกระจ่าง
ในสมองคิดไปถึงคำพูดของไอ้โตเมื่อครู่..ที่มันบอกว่ามีคนทรยศ ที่มันบอกให้ระวังตัว...
นี่ไม่อาจเรียกได้ว่าคนทรยศ มันเแป็นพวกเดียวกัน แต่มันก็จงใจ มันแสดงออกชัดเจนมาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าต้องการจะ"ฆ่า"และกำจัดเขาไปให้พ้นตา
วิทย์แสยะยิ้ม พ่นลมหายใจออกจากจมูกอย่างนึกหยัน "สาแก่ใจมึงล่ะสิ"
"สาแก่ใจ?" กันย์เลิกคิ้ว ทวนคำพลางมองหน้าคนพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย "นี่มันงาน..จะผมให้สาแก่ใจเรื่องอะไรไม่ทราบ"
"เฮอะ!ฟังหมามันเห่ายังน่าเชื่อกว่าลมปากมึงเลย" วิทย์สวนกลับทันควัน จะให้เชื่อว่าคนอย่างไอ้กันย์ไม่คิดตลบหลังทำร้ายกัน จะให้คิดว่านี่เป็นแค่"งาน"จริงๆที่ไม่มีอะไรเคลือบแฝง มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะคิดได้
งาน..หึ ตลกล่ะ
มันกำลังขุดหลุมให้เขาเข้าไปตายในกับดักนั้นเสียล่ะมากกว่า!
"งั้นเหรอ..แล้วใครกันนะ ที่เคยเชื่อฟังกูอย่างกับหมาโง่ๆ" กันย์สวนกลับคำอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่คิดจะรักษามารยาท พูดจาดีๆหรือทำเป็นยิ้มยินดีกับคนตรงหน้าให้เสียเวลา คนอย่างมันไม่มีค่าจะให้เขาชายตามองและสนใจอะไรไปมากกว่าเสี้ยนหนามที่จะต้องถอนทิ้ง
โง่เง่า ไร้ค่า "อุปสรรค" ชิ้นสำคัญที้ต้องกำจัดมันอย่างเร็วที่สุด
จะไม่มีวันยอมพลาด จะไม่มีวันใจอ่อนเหมือนคราวนั้นอีกแล้ว!
"อย่าลำพองใจให้มันมากนัก.." วิทย์หัวเราะหึ มองหน้าคนพูดด้วยดวงตาวาววับ เขาสบตามัน มองตามัน"สู้"กับดวงตาคู่นั้นที่เคยหลบซ่อนมาตลอดเพราะความรู้สึกในใจ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ตอนนี้เขาสามารถจะจ้องมองมันตรงๆด้วยหัวใจที่เข้มแข็งกว่าเดิมได้แล้ว
ต่อให้จะรัก..แต่ตอนนี้วิทย์มีคนที่รักมากกว่า ซึ่งไม่ใช่มัน!
"มึงไปเอาความมั่นใจมาจากไหนวะไอ้กันย์..พูดเองว่ามัน"เคย"เกิดขึ้น..บอกว่ากู"เคย"เชื่อฟังมึง แค่นี้ยังไม่สำเหนียกอีกเหรอ ว่าอะไรมันต่างไปจากเดิม"
วิทย์เม้มปากแน่น จ้องหน้าไอ้วายร้ายตรงหน้าเขม็ง ท่าทีแข็งกร้าวชัดเจนบอกถึงอาการไม่ยอมแพ้..จะไม่แพ้ เขาจะไม่ยอมแพ้อีกแล้ว.
.
จะไม่มีวันยอมแพ้กับความรักโง่ๆ ความฝังใจบ้าๆที่ทำให้เขากลายเป็นคนใจอ่อน ทำอะไรผิดพลาดอีก ไม่ว่ามันจะเป็นคนที่เขายังรัก แต่สมองและหัวใจอยู่คนละส่วน ต่อให้หลายครั้งหัวใจจะไม่เชื่อฟัง แต่ตอนนี้ที่เขามีใครอีกคนอยู่ข้างกาย จะมายอมพลาดง่ายๆเพียงเพราะ"รัก"มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
โดยเฉพาะเมื่อใครอีกคนนั้นเป็นคนที่เขารัก และสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน..
ภาพรอยยิ้มและใบหน้าสดใสของคนข้างกายกระจ่างชัด..
ฝ่ามือของวิทย์กำแน่น...
"ถ้านี่เป็นงานที่ให้กูทำกูก็จะทำ..แต่มึงอย่ามาหวัง ว่ากูจะเป็นเหมือนเดิม.." เฮียวิทย์แห่งแดนสิบสองประกาศชัดด้วยดวงตาวาววับ "ดูมึงที่ทำท่ามั่นอกมั่นใจแล้วกูแทบจะอ้วก เอาแต่พร่ำเพ้อถึงอดีตบ้าบอคอแตก..ใครกันแน่ที่ไม่มองความจริง เอาแต่พร่ำเพ้อโง่ๆไปวันๆ..."
"กูเป็นลูกน้องมึง ร่วมมือกับมึงเพื่อจะได้ออกไปเท่านั้น อย่ามาเพ้อเจ้อว่ากูจะยอมถวายหัวจงรักภักดีกับพวกป๋าหรือแม้แต่กระทั่งตัวมึง อย่าหลงตัวเองให้มันมากนัก.."
"หึ"
กันย์เลิกคิ้ว ขึ้นคล้ายขบขัน จ้องมองใบหน้าของคนพูดด้วยท่าทีเฉยชา คำพูดของมันไม่ต่างกับลมไร้สาระที่พัดผ่านหู เขาไม่คิดจะสนใจ ไม่คิดจะฟังหรือหาสาระอะไรจากการท้าทายไร้สาระ
บอกว่าจะร่วมมือเพราะแค่อยากออกไป...ก็ใช่ ถูกแล้วนี่
บอกว่าอย่ามาหวัง ว่ามันจะยอมทำตามงกๆ...ใครหวัง? กันย์ไม่เคยหวังอะไรกับคนอย่งไอ้วิทย์อยู่แล้ว ในความรู้สึกมากมายที่มีต่อมันยังสับสน แต่ไม่มีอะไรที่จะเรียกว่า"ความหวัง"สักอย่าง
อย่าหลงตัวเองให้มากนัก..?
...ใครกันแน่ที่ตอนนี้กำลังระเริงกับภาพอนาคตงี่เง่า วาดฝันเพ้อพกต่างๆนาๆโดยไม่มองถึงความจริง..
กันย์จ้องมองแผ่นหลังของเจ้าคนที่เดินออกไปอย่างเฉยชา แม้จะไม่ได้คุยอะไรมากกว่าบอกถึงกำหนดการณ์คร่าวๆ แต่เขาก้รู้ว่ามันมากเกินพอแล้ว จะมีอะไรอีกล่ะ ก็แค่บอกให้มันรู้ตัว บอกให้มันทำตามหน้าที่ บอกให้มันเตรียมใจ ว่าจะต้อง"ตาย"ก็เท่านั้น..
มึงจะชูคอยยิ้มร่าได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละไอ้วิทย์...
กันย์จ้องมองตามแผ่นหลังของคนที่เขาเกลียดขี้หน้า ความกรุ่นเคืองในอกยามได้เห็นมันยืนอยู่กับน้องชายที่รักของเขา กำลังมีความสุข พูดคุยหัวเราะเล่าถึงอนาคตที่จะมีร่วมกันทำให้ในใจจุกร้าวแทบกระอัก
คนที่เคยทำร้าย..คนที่เคยหักหลัง ทรยศและทำเรื่องชั่วๆกับเมฆ ไอ้วิทย์คนนั้นมันยังมีหน้ากลับมากอดน้องชายของเขาอีกรือ? คนแบบมัน ยังกล้าจะมาเเย่งน้องชายของเขา ยังกล้าจะมาแย่งของรัก คนสำคัญ..ยังมีหน้ามามีความสุขกับคนที่ครั้งหนึ่งมันเคยทำร้ายได้อย่างไร?
น้องชายที่น่ารักของเขาต้องเปลี่ยนไปเพราะมัน เมฆต้องเจ็บปวด กลายเป็นคนแบบนี้ก็เพราะมัน ทุกอย่างก็เพราะมัน ! เพราะมันทั้งนั้น!
"บอกไปแล้วนะ ว่าให้เตรียมตัว.."
...เพราะจะไม่มีคำว่าปราณีอีกแล้ว
สองครั้งที่พลาด ใจอ่อน ไม่ลงมือ เป็นแค่ความผิดพลด ความผิดพลาดเท่านั้น
กันย์จะไม่ปล่อยให้ไอ้หนามตำใจมันมีชีวิตลอยหน้าลอยตาอยู่กับคนที่เขารักอีกเป็นอันขาด
ไม่มีวัน..ไม่มีวัน...
คราวนี้..ทุกอย่างจะต้องจบลงเสียที
มันไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ใครเป็นคนสั่งให้มันทำกันแน่?
วิทย์ขมวดคิ้วแน่น ความคิดยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมายแม้จะเดินออกมาจากจุดนั้นแล้วก็ตาม สีหน้าของวิทย์ยังเต็มไปด้วยความครุ่นคิด หลายอย่าง หลายเหตุการณ์ที่ปรากฏมันเริ่มแปลกๆ ตั้งแต่เรื่องที่ไอ้เนมมันเป็นสาย เรื่องที่จู่ๆไอ้โตก็มาบอกว่าจะไม่ร่วมด้วย และยังเรื่องที่ไอ้กันย์มันมาบอกให้เขา"ทำงาน"คุ้มครองป๋ากับมันอีก
เป็นธรรมดาที่คนเกลียดกันก็คงไม่อยากเห็นหน้า แต่เรื่องให้เขาไปคุ้มครองป๋าพร้อมมัน อาจจะเพราะมันกำลังวางแผนจะเชือดเขาเงียบๆก็ได้..การลากตัวเขาไปตายน่ะมันพอฟังขึ้น แต่ที่ฟังไม่ขึ้น คือมันไปเอาคำสั่งนี้มาจากป๋า..ป๋าที่สั่งออกมาเหมือนรู้ว่าไอ้โตคิดจะทำอะไร..
หรือจะรู้จริงๆ...
วิทย์ขมวดคิ้วแน่น คิดแล้วยิ่งเครียด สมองยิ่งตีความไปมากมาย ในแดนสิบสองนั้นอาจกล่าวได้ว่าไอ้โตมันใหญ่สุด แน่สุด แต่ยังไงก็ยังมีคนที่ใหญ่กว่านั่นคือพวกป๋า..บรรดาวายร้ายผู้มีอิทธิพล ผู้ร้ายตัวเอ้ที่ผ่านชีวิตมามากกว่า มีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่า..ประสบการณ์และเกมส์ที่"เก๋า"กว่า วิทย์ก็พอจะรู้ชัด ถ้าป๋ามันดูคนไม่เป็นมันคงไม่เลือกไอ้โตมาทำงานนี้ แต่เพรามันดูคนเป็น ถ้ามันดูออกล่ะ ว่าไอ้โตคิดจะทำอะไร ถ้ามันรู้..งานนี้ไอ้โตก็อาจจะลำบาก..
ถ้าป๋ารู้...โตมันอาจจะโดนเก็บ..
หรือคำสั่งที่มจากไอ้กันย์ จะเป็นหนึ่งในแผนนั้น..
ให้เขาช่วยคุ้มกันป๋ากับพวก ทำงานแบบนั้นกับไอ้กันแค่สองคน...
ไม่สิ...
วิทย์สถบอุบ คราวนี้สีหน้ายิ่งแปรเป็นยุ่งยากยิ่งขึ้น ฝ่าเท้าชะงักกึกอย่างลืมตัวเมื่อลองทบทวนถึงสิ่งที่จะเกิดและผลของมันแล้วนึกหนาววูบในใจ
เรื่องไอ้หมอเถื่อนนั่นมันจะวางแผนเชือด จงใจจะหาเรื่องลากไปฆ่าให้หมดเสี้ยนหนามตำตา เรื่องนั้นน่ะรู้อย่แล้ว รู้มานานแล้วว่าไอ้กันย๋มันเกลียด กับสถานการณ์นี้ คนที่เป็นลูกน้อง คนที่อ่อนแอกว่าก็ต้องถูกใช้เป็นธรรมดา เป็นความผิดของเขาเองที่ไม่"แกร่ง"ให้ได้เหมือนอย่างไอ้โตหรืออย่างน้อยก็สามารถจะงัดข้อกับไอ้กันย์ได้อย่างสูสี
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แค่ลากเขาไปตายเสียแล้ว คำพูดของไอ้โตฉุกให้คิด ..นึกได้ถึงเรื่องที่มันจะทำ
ไอ้โตมันจะโค่นป๋า..
มันเป็นคนบอกมันพูดชัดเจนว่าจะทำ จะไม่ยอมตกเป็นเบี้ย และจะขัดขวางป๋าให้ถึงที่สุด..
แค่ไม่ร่วมด้วยกับการแหกคุกครั้งนี้ก็ว่าหนักหนาแล้ว ไอ้โตมันยังพยายามรอบชอมไม่ให้เขาโดนหางเลข มันบอกว่าไม่อยากทำตามก็ไมต้องทำ แต่กระนั้นมันก็บอกว่าหากเขาขวางมันก็พร้อมจะลุย
..เพิ่งนิ่งคิดไปไม่นาน ก็ยังหวังให้เรื่องมันจบลงโดยที่ไม่ต้องปะทะหรือทำร้ายกัน กับเพื่อน..ต่อให้อุดมการณ์แตกต่าง ต่อให้คิดไม่เหมือน ต่อให้อยู่ฝั่นตรงข้าม แต่เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อน และกับเพื่อนที่สนิทสนมกันมานานปีอย่างไอ้โต เป็นไปได้เขาก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับมัน..
แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว..
ถ้าไอ้โตลงมือ เขาก็ต้องลงมือ หากอยากออกไป หากอยากมีอิสระก็ต้องทำตามคำสั่ง ไม่ว่าคำสั่งนั้นจะเป็นเช่นไร เลวร้ายเท่าไหร่หรือมาจากใครคนไหน...
เพื่ออิสระ...
อิสระที่คราวนี้ อาจจะต้องเหยียบลงบนเลือดของเพื่อนพ้องที่คบหากันมานาน..
วิทย์ก้มหน้าลงช้าๆ จ้องมองเศษหญ้าใต้ฝ่าเท้า ขณะที่ดวงตาขุ่นมัวด้วยความเครียดขึงที่เริ่มปะทะในใจ..
ไอ้โตจะจัดการป๋า ขณะที่เขาต้องไปคุ้มกันป๋า
..ช่างเป็นการจับคู่ที่เหมาะสมเหลือเกิน อย่างกับคนทำมันรู้แล้วอย่างนั้น
นึกแล้วก็ต้องร้องหึ ไพล่คิดไปถึงไอ้คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่มันก็ดูจะรู้ดี ทั้งทำทุกอย่างเพื่อจะขวางทางหรือเพื่อจะสร้างสถานการณ์ให้เขาต้องจนตรอกและแพ้พ่ายอยู่เสมอ..
แต่ขณะเดียวกัน ซีกหนึ่งของหัวใจก็ยังบอกว่ารัก..รักมันอยู่ดี..
"ไอ้เหี้ย"
คราวที่แล้วให้กูฆ่าลูกน้องตัวเอง มาตอนนี้ก็กะจะให้กูฆ่าเพื่อน..
ริมฝีปากสั่นระริก ยกขึ้นราวกับเยาะหยัน..ไม่ใช่เพียงความเครียดขึงแต่เป็นทั้งความโกรธ วิทย์สถบออกมาอย่างสุดกลั้น นัยน์ตาแดงก่ำ รู้สึกถึงความเย็นวาบผ่านหลังใบหูและลำคอที่ยังคงมีร่องรอยมีด รอยกรีดที่จารึกชื่อนั้นลงกับผิวของเขาราวกับจะสาปแช่ง จะย้ำให้จดจำไปจนวันตาย ให้ระลึกถึงความอดสูที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่มีวันลบออก..ความรู้สึกเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่นานขึ้นมาอีกคราราวกับเวลาได้ย้อนกลับไปยังวันนั้น..บนเตียงพยาบาลเก่าคร่ำคร่า แขนสองข้างที่ถูกมัดพันธนาการ กลิ่นคาวเลือดและร่างของลูกน้องผู้ถูกทำให้เสียชีวิตไปแล้วบนเตียงข้างๆ.
ความเจ็บปวดยามร่างกายถูกสอดแทรก คละเคล้ากับกลิ่นคาวของเลือดและความเจ็บที่ลำคอ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงตามหลอกหลอนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นกระนั้น
ที่สุดวิทย์ก็เข้าใจ แท้จริงแล้วตัวเขาไม่ได้"ลืม"ความเจ็บนั้นไป ไม่ได้"แกร่ง"ขึ้นอย่างที่คิด ก็แค่พยายามทำเป็นไม่รู้สึก แค่เวลา..ทำให้ชาชินบ้าง แต่เมื่อถูกสะกิด ปากแผลก็เปิดขึ้นได้อย่างง่ายดาย..
...เส้นเชือกไม่เคยคลายลงสักนิด มันยังคงวนอยู่รอบลำคอและพร้อมจะกระตุกสังหารใครก็ตามที่ก้าวพลาดไปแม้จุดเดียว
"เมื่อไหร่มึงจะปล่อยกูไปซะที"
นัยน์ตาแดงก่ำจ้องมองฝ่ามือที่กำแน่น ริมฝีปากเม้มแน่นหากน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาพร่าไหว..
...เมื่อไหร่ เชือกที่มัดคอพวกเขาอยู่จะหลุดออกเสียที
...................................
ก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิด..
ร่างของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองก้าวเข้าไปในเรือนนอนด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากสมองยังคงคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ไม่ได้ผิดไปจากที่คาด แต่..ก็อดใจหายไม่ได้เพราะยังคงหวัง ว่ามันอาจจะเห็นด้วย สักนิด
แต่ก็รู้ดี...คนที่ไอ้วิทยืพยายามทำเพื่อว่าไอ้วิทย์ไม่มีวันเอาด้วย
นัยน์ตาสีเข้มกวาดมองร่างของบรรดานักโทษที่นั่งอยู่ในเรือนอนประปราย บ้างก็พูดคุย บ้างก็นั่งจั่วไพ่เล่นพนันกันแบบไม่กลัวถูกจับ สีหน้าของนักโทษที่ปรายตามามองบ้างก็รีบหลบด้วยความหวาดหวั่น บ้างก็พยักหน้าทาย ทัก บ้างก็ยิ้ม แล้วลอบเบ้ปากใส่เมื่อเดินผ่าน
ลูกกรงสีสนิมเทเงาลงบนผืนซีเมนต์เมื่อแสงอาทิตย์สาดปะทะ เรือนจำกว้างใหญ่ ห้องหับที่ไร้ประตูหน้าต่างส่วนตัว และมีเพียงลูกกรงเป็นทางออกนั้นแสนจะคุ้นชินเมื่อสำนึกได้ว่าใช้ชีวิตที่นี่มานานนนัก...แปดปี...ย่างเข้าปีที่แปดแล้วสำหรับการมารับโทษ และย่างเข้าปีที่สามแล้วสำหรับการมีใครอีกคนยืนอยู่ข้างกาย
แกร๊ก...
"ว่าไงพี่.." ความคิดล่องลอยไปหาเจ้าตัวแสบที่ถูกเรียกไปพบกับพัศดี เสียงทายทักและเสียงประตูแล่นเอี๊ยด ทำให้ต้องละออกจากภวังค์ เพื่อจะได้เห็นสีหน้าแปลกใจของเจ้าลูกน้องคนสนิท..
ไม่สิ อาจจะบอกว่าเคยสนิท ในเมื่อมันได้มาอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของเขาเมื่อครึ่งปีที่แล้ว
มาเฝ้าดู...ใครบางคนที่มีท่าทีเต็มไปด้วยเลศนัย
มาจับตา..หนึ่งในผู้ร่วมขบวนการ..หนึ่งในบรรดนักโทษที่จะได้รับเลือกออกไปข้างนอกตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
ชายหนุ่มผู้ติดคุกในคดีอุกฉกรรจ์ นักโทษที่ต้องสวมตรวนอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าไร้รอยยิ้ม จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เและนักโทษที่มีระยะเวลาถูกจองจำนับสามสิบปี แต่กลับยังอยู่ในแดนสิบสองแห่งนี้ ไม่ได้อยู่ในเรือนจำพิเศษเช่นผู้มีอิทธิพลอื่นๆ
คน"พิเศษ" วีไอพีแบบที่ไอ้เนมว่า..
ไอ้คม
"เป็นไงบ้าง.." เอ่ยทายทักลูกน้องสั้นๆ มองหน้าไอ้ทินที่พอมีคนมาหาก็หน้าระรื่นขึ้น ผิวปากหวือ..
"สุขสบายดีว่ะ แล้วเมียพี่ไปไหนว่ะ?"
"พัสดีเรียก" เอ่ยตอบคำก่อนจะหันไปมองนักโทษรายสำคัญที่ยังนั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น โดยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน
"แล้วมึงเป็นไงบ้าง ไอ้คม อุตส่าห์มาเยี่ยม เงียบเชียวนะมึง." เสียงทักจากคนเป็นลูกพี่ทำให้ทินขยับตัว หันไปมองหน้าและท่าทีของขาใหญ่ไม่นานก็รู้ถึงสัญญาณที่ถูกส่งมาหา.. นัยน์ตาสีเข้มปรายมองรอบกายที่มีนักโทษเหลืออยู่ไม่กี่คน ก่อนจะแสร้งถอนหายใจ และบิดตัวแก้เมื่อย
"ปวดฉี่ว่ะ พี่โตมึงเชิญเยี่ยมคุยกับไอ้คมตามสบายแล้วกัน กูไปล่ะ" ทินว่าพลางเดินออกจากห้องขัง ไม่พอตามรายทางยังออกปากเรียกบรรดานักโทษที่นั่งอยู่ตามเรือนนอนเสียด้วย แถมแต่ละรายยังเดินตาม ดูจะเชื่อฟังกันดีนัก
พวกมันก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น นักโทษที่เหลืออยู่ภายในเรือนนอนสบตากันเพียงวชั่วครู่พวกมันก็ลุก บิดกายคล้านขี้เกียจแล้วต่างก็เอ่ยปากจะทำนั่นทำนี่พร้อมเดินออกจากเรือนนอนอย่างรวดเร็ว
โตปรายตามองตามร่างของนักโทษที่ทยอยกันออกไปจากห้องขัง ตามหลังไอ้ลูกน้องคนสนิทที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำเหมือนใช้กระเพาะปัสสะวะร่วมกันด้วยสีหน้าพึงใจ ไม่นานเกินรอ..ผ่านไปไม่กี่อึดใจเรือนนอนแห่งนี้ก็เงียบกริบ เสียงฝีเท้านักโทษรายสุดท้ายเงียบลงพร้อมกับความเงียบที่เข้าปกคลุม..
แน่แล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นการจงใจต่างหาก ลูกพี่สองคนจะคุยกัน พวกนักโทษทั่วไปจะมานั่งหน้าสลอนฟังได้หรือ
โตทรุดกายลงนั่งพื้น เอนหลังพิงกรงเหล็กที่แสนจะคุ้นชิน พลางสบมองดวงตาสีสนิมเหล็กที่วาววับแม้จะอยู่ในมุมมืดทึบเงียบๆ...จ้องมองท่อนขาล่ำสันที่มีร่องรอยของเหล็กที่คล้องท่อนขาและสายโซ่พร้อมตรวนใหญ่ เครื่องพันธนาการที่กระตุ้นชวนให้นึกไปถึง"ลูกพี่" ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามานั่งอยู่ตรงนี้..
เสียงขยับกายแกรกกรากดังขึ้นพร้อมกับเสียงโซ่กระทบพื้นซีเมนต์ ร่างของไอ้คม...ขาใหญ่อีกรายของแดนสิบขยับตัวอย่างเกียจคร้าน หากสายตาไม่ได้หลบ และยังคงนิ่งเงียบกันไปเช่นนั้น
"ป๋าว่าไงบ้าง?" นิ่ง...นาน เสียงของไอ้คมก็ดันขึ้น โตเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ ตอบคำถามนั้นด้วยแววตาอันวาวโรจน์
"มึงจะอยู่ฝั่งกูไหม ไอ้คม?"
คำถามสั้นๆถูกส่งมาจากปากของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง สีหน้าเปี่ยมด้วยความมั่นใจราวกับรู้ดีถึงคำตอบทำให้คมต้องยิ้มขัน..
จะอยู่ฝั่งไหน?
"....กูอยูฝั่งคนชนะ"
." ถ้ามึงหาทางให้กูชนะได้..กูก็จะร่วมมือกับมึง..โต"
.....................
หายไป...เอ่อ...พอเถอะ :z6: :z6:
ไม่รู้จะขอโทษไงดี ได้แต่บอกว่าที่หายไปก็ติดภารกิจอย่างที่หลายๆคนไป นั่นคือสอบไฟนอล เลยต้องทำให้รอกัน ขอโทษจริงๆ
ส่วนตอนนี้ ....
เรื่องกำลังดำเนินต่อไป o18
..ช่วงนี้เนมมันค่าตัวแพงจริง ฮ่าๆ
------------------------------------
ข่าวต่อไป
หลังจากหายหัวไปนานชาติเศษ กลับมารอบนี้ไม่ได้มาอัพนิยายเฉยๆ แต่ มาประกาศ แจ้งข่าวรวมเล่ม แบดกายภาคแรก Ver.ไร้กรอบ :mc3: :mc2:
พี่โตกับเนมกลับมาหลอกหลอนทุกท่านอะเกนแอนด์อะเกนแล้ววววววววววววว // :z6:
ก่อนอื่น..ขอแปะหน้าปก
(http://i1120.photobucket.com/albums/l491/silenceserin/11.jpg)
o7
พี่โตเวอร์ชั่นใหม่ หล่อ แมน เข้มกว่าเดิม กลายเป็นไมเคิล สกอร์ฟิลไปแล้ว ( :laugh:) หล่ออออมาก ก ก ก คนเขียนขอเพ้อ อ อ อ อ อ (ตอนนี้ความเข้มของพี่โตเบียดทะลุปรอดชนะท่านชีคอัลชาอ์ปไปได้อย่างง่ายดาย ฮ่าๆ /หลบตีนอัล)
ส่วนเนม หน้าตาแกเหมือนจะขบหัวพี่โตมาก แหม ดูยังกะจะเข้าไปชกเฮียแบบรัวๆ (ทำได้? :m20:)
แล้วก็...พุงกะทิขาวๆ ล่อใจขาโหด me//เอามือลูบ :haun5:
ตอนนี้มาแต่ภาคแรกก่อน ภาคสองยังแต่อีกไม่นาน จบเมื่อไหร่เปิดจองเมื่อนั้น (คนอ่านถามว่าเมื่อไหร่เอ็งจะจบ :beat:) ตอนนี้วิ้ดวิ้วกับภาคแรกไปก่อน ฮ่าๆ
me// รอดูปกสามผีว่าพี่กันย์ พี่วิทย์ นุ้งเมฆ จะแซ่บแค่ไหน (ใครหล่อสุดมีสิทธิ์เอาเมฆไปกก/พี่กันย์เอามีดจิ้มพุง o18)
-------------------------------
เข้าโซนรายละเอียด (หลังจากเพ้อมานาน)
หนังสือเปิดจองตั้งแต่วันนี้ ถึง 23 เมษายนนี้ :a3:
รายละเอียดหนังสือค่ะ
**หนังสือ 2 เล่มจบ จำนวนหน้า อัดเเน่นไปด้วยทั้งเนื้อเรื่องเเละตอนพิเศษ
**พิมพ์ด้วย กระดาษถนอมสายตา
**ปกกระดาษอาร์ตการ์ด พิมพ์ 4 สี เป็นปกปีก
** ราคาเล่มละ 470 บาท
ส่วนรายละเอียด การจอง และของแถมที่อาจทำให้คุณสะดุ้ง(ฮ่าๆ) อยู่ในลิ้งค์นี้นะคะ
จัดไป
http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=524334&chapter=115
ปล. หรือใครมีคำถาม เม้นต์บอกไว้ได้เลยนะคะ แล้วจะรีบถามมาตอบค่ะ
-
:z13: :z13: :z13:
-
:z3:
ยังอึมครึมต่อไป แต่ก็ยังรอตอนต่อไปเหมือนเดิม
-
อ่านคู่นี้ทีไรก็เชียร์กันย์วิทย์ทุกที
อยากจะเตะเมฆออกไปจากสมการ :z3:
แผนกันย์ล้ำลึกแล้วทีนี่วิทย์จะทำยังไงต่อไป
แล้วพี่โตเอาจริงหรือนี่ หวังว่าแผนจะสำเร็จ :sad4:
-
ยังไม่มีอไรกระจ่างเลยยยยยยย
อ่านแล้วเครียดไปหมดอ่ะค่ะ แต่ยังไงก็ จะเป็นลังใจให้โตและน้องเนมสู้ๆ
ปวดหัวกะไอ้กันย์มาก ทำไมต้องเกลียดวิทย์ ต้องจองล้างจองผลาญขนาดนั้นด้วย ยังลุ้นสามผีนี้ค่ะ ความสัมพันธ์มันชุลมุนไม่หายเลย
-
มาแล้ววววววววว เข้มข้นขึ้นเป็นกอง!!
รอค่ะรอ รอตอนต่อปาย~
ปล.วันนี้ไม่มีเนมโผล่มาเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
รอ
-
เนมไม่โพล่เลยยยยยยยย โฮกกกกกกก เนมเป็นยังไงบ้างน้ออออ~~
กลับมาหาพี่โตไวไวน้าาา พัศดีจะพูดอะไรยังไงบ้างเนี่ย
ไอ้รักสามเศร้าสามคนนี้มันจะรอดมั้ยเนี่ย ถ้ารอดสงสัยคงเป็นกันย์อีกสองคนกอดคอกันตาย =[]=
คิดไปล่วงหน้าแล้วเนี่ยย เง้อออออออ
ดูเหมือนพี่โตจะมีคนร่วมด้วยแล้วหนึ่งคน คึหึหึ อ๊ากกก เชียร์พี่โต เอาใจช่วย โค่นป๋าให้ได้นะเฟ้ย
เกลียดจริงๆไอ้พวกขาใหญ่ค้ำฟ้าทั้งหลาย แบบนี้มันต้องจัดการ ฮึ!!
เรื่องราวยังไม่เดินหน้าไปไหนเลย รอลุ้นต่อไป ใครจะรอดไม่รอด แผนยังไงต่อไปน้ออ
รออ่านตอนต่อไปค่าาา คนเขียนสู้ๆน้าา
:กอด1:
-
อ่านมาจนจบตอน...
อั้ยย่ะ...แอบสะดุ้งกับภาพปก...แว่บเเรกที่เข้ามาในหัวคือ...น้องเนมเป็นนางมารร้าย ข่มขืนเฮียโต....
ชอบเนมภาพลุคนี้ค่ะ...สายตาเหวี่ยงมาก
-
แต่ละคน...ต่างก็มีความคิด มีแผนแตกต่างกันไป แต่สุดท้ายใครจะรอดกันนะ o22
-
กันต์แน่ใจแล้วจริง ๆ หรือไงว่าไม่ชอบวิทย์ วิทย์จะทำอะไรคิดให้ดีนะ
-
อ่านแล้วหัวใจจะวาย
รูปพี่โตหล่อโฮกกกก //เพ้ออออ
-
สู้ ๆ นะ พี่โต o7
-
unlockตัวละครอีกตัวมาเพื่อมีส่วนร่วม
โอ๊ยยย ตื่นเต้นอ้ะ ลุ้นๆ
ทำใหม่เหรอ?? อันที่จริงเราชอบปกอันแรกที่พี่ปุ้ยทำเองมากกว่ามาอยู่กะสนพ.นะ
มันมีกลิ่นอายความเป็นหนังสือทำเองอ่ะ ถึงแม้จะมีคำผิดบ้าง หน้ากระดาษแปลกๆบ้าง แต่เราชอบนะ *0* ฮ่าๆๆ
แต่ช่างเหอะ เอาใจช่วยให้ภาคสองคลอดเร็วๆดีกว่า
ว่าแต่ภาคสองถ้าคลอดออกมาพี่ปุ้ยก็จะทำกะสนพ.เหมือนเดิมใช่ไหมคะ?
-
คิดถึงน้องเนมพี่โต~
หายไปนานเลยอ่ะ TT^TT'
ภาำพหน้าปกซี้ดดมาก >////<
-
ยังคงอึมครึม อึดอัดในอากาสเหมือนเดิม
รอดูท่าทีในตอนหน้าว่าจะเป็นยังไง
-
รอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
ชอบปกเวอร์ชั่นแรกมากกว่าอะ เอิ้กกกก เสียดายจัง ตอนแรกนึกว่าคนเขียนจะรีปรินต์เอง
เลยขายภาคแรกไปแล้ว ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนปก กะว่าจะรอซื้อรอบรีปรินต์ใหม่ทั้งสองภาค แง่มๆๆ
แล้วภาคสองคนเขียนทำเองหรือ สนพ คะ เพราะหนังสืออะถ้ามีหลายภาค ปกน่าจะ คล้ายๆกัน
แบบไม่แปลกแยก ถ้าภาคหนึ่งอีกแบบ ส่วนอีกภาคหนึ่งอีกแบบมันดูไม่สวยเลยอะ้เวลาจับมารวมอยู่ด้วยกันเป็น(บ็อก)เซ็ต
อันนี้ความเห็นส่วนตัวค่ะ
_
-
วิทย์บางทีความต้องการเมฆอาจจะเหมือนเนมก็ได้นะ ที่ว่าอยู่ไหนก็ได้ที่มีวิทย์อยู่
การที่วิทย์ดิ้นรนออกเพื่อรักษาสัญญากับเมฆที่อยากให้้เมฆเป็นอิสระ มันเป็นสิ่งที่เมฆต้องการไหม
ยิ่งวิทย์เอาชีวิตไปเสี่ยง มันใช่เหรอ บางทีการสื่อสารอาจไม่ตรงกันก็ได้นะ
คนคุกทุกคนก็อยากมีอิสระทั้งนั้น แต่ที่สุดแล้วความต้องการของเมฆมันคืออะไร
คิดว่า ความต้องการของเมฆจริงๆคือที่ๆมีวิทย์นะ ไม่ว่าที่นั่นนะขาดอิสระและลำบากแค่ไหน
เพราะงั้น เข้ากับพี่โตเหอะ ลำพังวิทย์อยู่กับฝ่ายโน่นก็เป็นแค่เบี้ยเท่านั้นที่จะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้
-
กันย์จะเกลียดไรวิทย์นักหนาวะ :angry2:
สงสารวิทย์อ่า ทั้งที่รักแท้ๆ :sad4:
พี่โต ลุยโลดเลยคร่า o13
เอาพี่คมมาร่วมมือให้ได้นะ
-
สภาวะตึงเครียด
-
o13
o13
ตามอ่านทันแล้วววววววววววววววว
เล่นอ่านจนตาบวมเลยทีเดียว
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลุ้นสุดๆๆเลย
ตอนดราม่าก็เศร้าแอบเสียน้าตาไปหลายปี๊บ
พี่โต อยากจะยกให้เป็นพระเอกแห่งปีของเล้ามากกกกกกกกกกก
ชอบพี่โตสุดๆๆๆ
น้องเนมก็น่ารักดี
ถึงแม้จะอยู่ในที่แบบไหน
ก็ยังพยายามจะทำความดี
ถึงแม้จะทำร้ายพี่โตในบางครั้งก็เถอะ
-
ต่างจากสองเล่มแรกมั้ยหรือต่างกันแค่ปก
-
อ่านทันนแล้ววววว อ่านตั้งแปดชั่วโมง เฮ้อออออขอให้อย่าจบแบบเศร้าๆน่ะT^T
รีบมาต่อนร้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
-
บวกจ้า เครียดดดดดด
ปกเท่อ่ะ
-
ว้ากกกก พึ่งมาอ่าน!
สนุกมว้ากกกก โหดร้ายทารุน SM
หนูเนมชอบบ่นอ่ะ ฮาดี 5555
ไอ้พี่โตแม่ง! เดาอารมณ์ไม่เคยออกแฮะ - -;;
ไอ้คู่สามผีน่ากลัวชิบหายเลยค่ะ แย่งชิงกันอย่างดุเดือด
รอตอนต่อไปน้าาาา~
-
พึ่งเข้ามาอ่านจ้ะ หนุกมากกก
( แอบด่าตัวเองว่าไปงมโข่ง ที่ไหนมา-_- ให้ตายเถอะ) :z3: o13
-
รออยู่น้าาาาาาาาาาา
-
:sad11:
ใครจะรอดกันนะ
-
รอด่วน
-
---
เรามาประกาศ
ตอนแรกจะเอามาโพสต์พร้อมนิยาย แต่เนื่องจากถูกไม่เกรนจู่โจมอย่างกะทะหัน (สอบเสร็จก็มาเลยนะเเสร่ด-*-) จึงไม่สามารถมาอัพได้ และพรุ่งนี้คนเขียนขอจากกทม.กลับบ้าน แต่จะรีบเอามาลงนะคะ
มาถึงข่าวที่จะแจ้งกันดีกว่า
ประกาศค่า!!!
เปิดจองแบดกาย ภาคสองแล้ว :mc3: :mc2:
ไม่ใช่โจ๊กเมษา(ที่เราเล่นไปแล้ว55+) แต่เป็นเรื่องจริงหลังจากที่มีคคนสอบถามเรื่องภาคสองมามากมาย ที่สุดเราก็เปิดจองแล้ววว
(http://i1120.photobucket.com/albums/l491/silenceserin/11.jpg)
(เรายังคงใช้รูปเดิมต่อไป เหอๆ)
รายละเอียดหนังสือค่ะ
**หนังสือ 2 เล่มจบ จำนวนหน้า อัดเเน่นไปด้วยทั้งเนื้อเรื่องเเละตอนพิเศษ
**พิมพ์ด้วย กระดาษถนอมสายตา
**ปกกระดาษอาร์ตการ์ด พิมพ์ 4 สี เป็นปกปีกจ้า
** ราคาเล่มละ 470 บาท
พิเศษเฉพาะรวมเล่ม เเละโปรโมชั่น
**ตอนพิเศษ ไม่เผยเเพร่นอกจากในหนังสือเท่านั้น
**ที่คั่นหนังสือ 2 ชิ้น
**สั่งหนังสือ ภาค 2 โดยที่ไม่ได้สั่งซื้อภาคเเรกกับไร้กรอบ ได้รับถุงผ้าสกรีนลาย เเบดกาย 1 ใบฟรีทันที
**ผู้ที่ซื้อ ภาค 1 ไร้กรอบ เวอร์ชั่นหากซื้อภาค 2 ด้วยนั้น สามารถนำมาเเลกรับ บ๊อกอะคริลิคได้ ฟรีทันที เเต่จะไม่ได้ถุงผ้า หากท่านได้ บ๊อกอะคริลิคเเล้ว
**สั่งหนังสือ ภาค 1 รับพร้อม ภาค 2 ฟรีค่าส่ง หนังสือจะได้รับช่วงเดือน กรกฎาคม เป็บรอบได้หนังสือ ปกติ ของ สำนักไร้กรอบเเล้ว
**ราคาหนังสือทั้งชุด 940 บาท ค่าส่ง 60 บาท รวมค่าส่ง 1,000 บาท
โปรโมชั่น หากท่านซื้อเเบดกาย ภาค 1 พร้อม ภาค 2 ดังนี้
BG 1 หากท่านโอนเงินตั้งเเต่วันนี้ก่อนวันที่ 23/4/2555 ราคาหนังสือทั้งชุดคือ 1,840 บาท
สิ่งที่จะได้รับคือ
- หนังสือ ทั้ง 2 ภาค 4 เล่ม จบ
-ที่คั่นหนังสือ ไซส์ใหญ่ 4 ชิ้น
-กุญเเจมือ
-บ๊อกอะคริลิค ขนาดใส่หนังสือทั้ง 2 ภาค
BG 2 หากท่านโอนเงินเข้ามาหลังวันที่ 23/4/2555 เเต่ไม่เกินวันที่ 10/6/2555 ราคาหนังสือทั้งชุดคือ 1,880 บาท
สิ่งที่จะได้รับคือ
- หนังสือ ทั้ง 2 ภาค 4 เล่ม จบ
-ที่คั่นหนังสือ ไซส์ใหญ่ 2 ชิ้น ไซส์เล็ก 2 ชิ้น
-บ๊อกอะคริลิค ขนาดใส่หนังสือทั้ง 2 ภาค
BG 3 หากท่านซื้อเเค่ หนังสือภาค 2 เท่านั้น ราคาหนังสือ รวมค่าจัดส่งเป็นเงิน 1,000 บาทถ้วน
สิ่งที่ท่านจะได้รับ
-หนังสือ 2 เล่มจบ ภาค 2 เท่าน้น
-ที่คั่นหนังสือ ไซส์ใหญ๋ 2 ชิ้น
-ถุงผ้าสกรีนลาย เเบดกาย
*-* กล่องบ๊อก อะคริลิค หลังปิดจองภาค 2 เเล้วคือวันที่ 10/6/2555 ไร้กรอบจะทำการเช็คยอค สั่งผลิตเท่าจำนวนคนซื้อเท่านั้นไม่มีการสั่งเผื่อหรือมีขายหน้าเว็บเเน่นอน ส่วนหนังสือมีขายหน้าเว็บเเละหน้าร้านตามปกติเเต่จะไม่มีของเเถมไดๆทั้งสิ้น *-*
ภาพกล่องบ๊อก อะคลิลิค
(http://i1120.photobucket.com/albums/l491/silenceserin/boxset-bleach21.jpg)
****รายละเอียดกล่อง บ๊อก อะคลิลิก เเบดกาย****
*ขนาด ใส่หนังสือนิยาย OH!!bad guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุกได้ทั้ง ภาค 1 เเเละ ภาค 2 สี่เล่มจบ
*ตัวกล่องเป็น อะคลิลิค สีใส กันน้ำ กันฝุ่น ฝาปิดเปิด- ปิด เป็น บานพับ(นึกออกเนอะเหมือนบานพับประตูน่ะ)
* สกรีนลาย ด้านหน้า 1 ด้าน
**ให้ฟรี สำหรับผู้ที่สั่งซื้อ เเบดกาย ภาค 1 เเละภาค 2 กับสำนักไร้กรอบ เท่านั้น**
**สำหรับผู้ซื้อที่ ต้องการ บ๊อกอะคริลิคเเต่มไม่ได้วื้อหนังสือ เเบดกาย ภาค 1 กับไร้กรอบนั้น สามารถซื้อได้ ในราคา 600 บาท (ค่าส่ง 40 บาทเมื่อส่งพรอมกับ เเบดกาย ภาค 1 หรือ 2 เเต่ของจะได้พร้อมกับหนังสือ เเบดกาย 2 )
วิธีการสั่งซื้อสินค้า
1.สั่งทางเว็บ www.raikrobbooks.com
2.โอนเงินค่าหนังสือเข้าที่ บัญชี
ธ.กรุงเทพ สาขา สยามสเเควร์
เลขที่บัญชี 152-4611-603
ธ.ไทยพาณิชย์ สาขา สยามพารากอน
เลขที่บัญชี 218-229-549-2
ธ.กสิกรไทย สาขา เซ็นทรัลเวิลด์
เลขที่บัญชี 772-2-234-31-0
ชื่อบัญชี THANADPORN A.
เสร็จเเล้วเเจ้งโอนเข้ามาที่เมล์ raikrobแอดจีแมว.คอม
สั่งซื้อเรื่องไหน ตอนโอนเงิน ระบุมา ชื่อหนังสือ ธนาคารที่โอนเงิน อย่าลืม ชื่อที่อยู่ผู้รับสินค้าด้วยนะคะ
สงสัยเรื่องใด มีปัญหา ขัดเคืองใจ ติดต่อเข้ามาที่ raikrobแอดจีแมว.คอม เเละช่องทางอื่นๆที่เคยเเจ้งไว้ได้เลยค่า
ปล.เรื่องนิยาย จะทยอยโพสต์เรื่อยๆจนจบในวันที่ 10 เมษายนค่า
ปล.2 ถ้ามีไรไม่เข้าใจติดต่อทางไร้กรอบหรือติดต่อคนเขียนได้ค่ะ คนเขียนใช้ยูส serin นะคะ มีอะไรถามติดต่อยูสนี้เลยค่ะ ไม่ใช่ katte เน้อ เพราะเป็นคนละคนกัน น้องเขาเอานิยายมาโพสต์เฉยๆ ตอนแรกจะแถลงคิดว่าทุกคนคงรู้ แต่อาจจะมีบางคนเข้าใจผิดอยู่จึงแจ้งมาให้ืทราบงับ :กอด1:
ปอลิงงงงงงสุดท้าย
เรามาร่วมเคาท์ดาวน์ตามลุ้นว่าแบดกายจะจบยังไงกันเถอะ!! :m11: :m11:
-
:mc4:
-
จ้าาาาาาา
รอนะคะ
^ ^
-
:impress3:ดีจังเปิดจองแล้ว ไวอ่ะใกล้จะจบแล้ว
ปล.ชอบปกแบบครั้งแรกที่ซื้อไปมากกว่า อย่าว่ากันนะ ปกนี้ดูเนมไม่น่ารักเลย ดูถึกๆชอบกล
-
หายไวๆนะครับ
-
:กอด1:
-
สาธุ อยากอ่านตอนจบแบบที่ทั้งสองออกจากคุกอ่า
-
อยากอ่านตอบจบแล้ว ฮิ้วๆ ติดตามมานานมากกกกกกก
-
จะรอจ้าาาา
แต่สงสัยนิดนึงที่น้องปุ้ยบอกว่า จะทยอยลงจนจบในวันที่ 10 เม.ย. อ่านครั้งเเรกเเล้วนึกว่า ตัวเองตาฝาด มันใกล้จะจบจริง ๆ เเล้วใช่มั้ยเนี่ย ลุ้นมากกกก
-
o13
เอาใจช่วยเฮียโตกับน้องเนม เผื่อไปถึงวิทย์ด้วยอีกคน :กอด1:
-
อยากให้ออกจากคุกเร็วๆจัง
-
มารอตอนต่อไป
วันนี้ก็ยังไม่มา :เฮ้อ:
-
ภาคแรกสั่งกับ saranghae_htoy_18อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
คือไม่ใช่ ไร้กรอบใช่มั๊ยค่ะ
-
รอมาต่ออยู่นะค่ะ :call: :call:
-
แจ้งข่าววววววววววว
คนเขียนกลับบ้านค่า ไปอยู่บนดอย ไม่ค่อยมีเน็ตใช้ :laugh: :laugh:
ตอนนี้มีแอร์การ์ดใช้แล้ว จะรีบมาโพสต์ให้อ่านกันนะคะ
ปล. ขออภัยจริงๆค่าที่ไม่ได้มาตามที่บอก
ปล.2 จากคำถามข้างบน รอบที่สั่งกับเมล์ saranghae เป็นรอบทำเอาของปุ้ยค่า ตอนนี้ที่ทำใหม่ทั้งสองภาค เป็นของสำนักไร้กรอบค่ะ
-
รีบมาอัพนะคะ จะลงแดงตายอยู่แล้ว :z3:
เรื่องสามผีนี่ทำให้ปวดตับยิ่งกว่าเรื่องบรรดาท่านผู้มีอิทธิพลอีกนะคะเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!! Y__________Y
-
Improbable 38 : ความคิดที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
"ถ้ามึงหาทางให้กูชนะได้ กูก็จะอยู่ฝั่งมึง ไอ้โต "
ถ้าหาทางให้ชนะได้...?
โตเลิกคิ้ว มองหน้าคนพูดก่อนจะยิ้มมุมปาก เขายิ้มออกมาด้วยความพึงใจ พอใจกับคำพูดของชายตรงหน้า..
ถูกแล้วที่เลือกไอ้คม..
คนแบบมันไม่ได้คิดเพื่อใครอื่น แต่มันคิดเพ่อตัวเอง หาทางที่ตัวเองจะได้รับผลประโยชน์มากที่สุด หากเขาหาทางให้มันได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไอ้คมก็จะอยู่ฝั่งเขา
มันไม่เหมือนอย่างไอ้วิทย์ที่ตอนนี้ทำเพื่อคนอื่น คนอย่างไอ้คมนี่ล่ะ เหมาะที่สุดแล้ว!
สีเทาอย่างมัน...แบบนี้แหละที่โตอยากจะได้มาเป็นพวก
ดวงตาสองคู่มองสบกันท่ามกลางความเงียบในเรือนจำอันร้างไร้ผู้คน รอยยิ้มที่มีต่ออีกฝ่าย ดวงตาที่สบมองกันและความเงียบอันลอยอวลอยู่นั้นเป็นเหมือนบททดสอบบางอย่าง ราวกับเวลาที่เดินผ่าน เข็มนาฬิกาที่ไหวกระดิกตามกลไก จะหยั่งดูความอดทน ทดสอบใจ ทดสอบความเเข็งแกร่งและเจตจำนงอันแน่แน่วของอีกฝ่าย
ความเงียบที่มีและท่าทีทั้งหลาย บ่งบอกว่าเขาทั้งสองนั้นกำลัง"วัดใจ"กันอยู่เงียบๆ
"โทษกูหนักตั้งสามสิบปี.." เวลาผ่านไปคมก็เอ่ยขึ้นสั้นๆ ใบหน้าจ้องสบตาขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง แล้วลูกพี่ใหญ่แห่งแดนสิบก็ยักไหล่ "ต่อให้ทำความดี ช่วยจับพวกมันไว้ กูก็ใช่จะได้อะไร ซ้ำยังเสี่ยงตาย..ไม่ไหวๆ"
"กูก็ว่างั้น" โตพยักหน้ารับ พางกวดตามองรอยแยกของลูกกรงสีเข้มอย่างสังเกตสังกา "ทำไปก็ไม่ได้อะไร ไม่มีข้อประกันว่าจะสำเร็จ เสี่ยงตาย แถมยังซวยหมา"
"..หือ?" คราวนี้คนฟังเลิกคิ้ว มองหน้าขาใหญ่แห่งแดนสิบสองอย่างเริ่มจะสนใจจัด ก็มันจะมีกี่คน ที่มาชักชวนให้ร่วมขบวนการ แต่ดันเอ่ยจาระไนถึงแต่ผลเสียของเรี่องที่ตัวเองทำเสียอย่างนั้น
"คิดถึงผลได้..ยังไงมันก็ไม่คุ้มเสีย" ถ้ามีบุหรี่สักมวน พูดแล้วพ่นควันออกมาช้าๆ ไอ้โตมันจะเหมือนพวกนักเลงในหนังเลยล่ะ...คมมองท่าทางของมันแล้วคิดแบบนั้น "อยู่กับพวกป๋า ช่วยพวกมันออกไป แล้วไปเป็นลูกน้องมัน ยังจะดีซะกว่า"
".............."
"ทางรอดมากกว่า อนาคตดีกว่า ต่อให้จะต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆแต่ก็จะไม่ลำบากแน่ล่ะ เป็นลูกน้องพวกมัน คงจะใช้เงินกันสนุกมือ.." โตเหยียดยิ้ม หันมาสบตาคนฟังที่ท่าทางจะงวยงงไม่น้อยกับคำพูดของตน "แต่กูมันโง่ ซ้ำยังหูหนวกตาบอดไปซะแล้ว..มันบอกว่าจะทำแบบไหน กูก็ฟังมันไปซะหมด"
"หลงเมียจนไม่มีทางเยียวยา" คมวิจารณ์พลางส่ายหัวอย่างนึกขัน มองหน้าไอ้ขาใหญ่ที่นั่งตรงหน้า ตอนนี้ใครมองท่าที มองการกระทำของมันแล้วก็คงคิดแบบนั้น
"ก็คงงั้น" โตยักไหล่ "แต่พอมานั่งคิด..กูถึงได้รู้ ความสุขมันไม่ได้อยู่ไกล มันไม่ได้อยู่ข้างนอกนั่น ไม่สำคัญหรอกว่ากูจะได้ออกไปหรือไม่ได้ออกไป ถ้าใจยังร้อนรน ก็คงทุรนทุรายอยู่วันยังค่ำ"
"ทีแบบนี้เทศนาเป็นทิดสึกใหม่เชียวนะมึง" คมว่าพลางหัวเราะหึ
"ผมกูก็สั้นปานนี้ จะเป็นทิดสึกใหม่ก็เหมือนอยู่ล่ะมั้ง" โตฟังคำพูดนั้นด้วยอาการสงบ เขาระบายยิ้มบาง "ที่จริงแล้วกูก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอก ไอ้ความสุข ไอ้การทำความดี หรือแม้กระทั่งเรื่องความถูกต้อง หรือเรื่องที่เมียกูอยากให้เป็น กูไม่ได้คิด..."
"คนเลวอย่างกู จะทำยังไงกูก็เลวอยู่วันยังค่ำ สิ่งที่ทำให้กูอยากลากคอพวกมันคือความ"แค้น"ต่างหาก"
"............"
"และกูรู้ ว่ามึงก็มีเหมือนกัน"
"....หึ" คนฟังยิ้มมุมปาก ดวงตาสีสนิมเหล็กวาววับ เต็มไปด้วยความพอใจยิ่งเมื่อได้ฟังคำๆนั้น
..ตอนแรกที่ฟังมันพล่าม สิ่งเดียวที่ทำให้ยังนั่งฟังไอ้โตพูดปาวๆอยู่ตรงนี้ ก็แค่ความขันลึกๆ ความสมเพช และความคาดหวังเพียงน้อยนิดว่ามันจะมา"ไม้ไหน"
คมไม่คิดจะโอนอ่อนผ่อนตาม สนอกสนใจ หรือแม้แต่จะคล้อยตามกับเหตุผลที่มันพูด ทั้งเรื่องความดี ความถูกต้อง ความเที่ยงธรรมสิ่งเหล่านั้นน่ะไม่มีอยู่ในใจ ไม่มีอยู่ในสมองของนักโทษฆ่าคนตายอย่างเขา
แต่เมื่อมันพูดถึงความแค้น....
เงยหน้าขึ้นสบมองดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นอีกครั้ง ประกายตาวาวโรจน์สองคู่สบมองกันเงียบๆอย่างรู้เท่าทันไม่ต่าง คมแสยะยิ้ม พยักหน้ารับ
"มึงชนะ"
สิ้นคำเอ่ยนั้น ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองก็แสยะยิ้ม พยักหน้ารับคำเอ่ยนั้นด้วยความพึงใจ ดวงตาสองคู่ที่สบมองกันนั้นเต็มไปด้วยความพอใจยิ่งนัก
โตยิ้มอย่างพึงใจ พอใจที่เขาคิดไม่ผิด...
ความแค้น..
หากคิกจะเอ่ยถึงความถูกต้อง ศีลธรรมหรือความดีกับนักโทษฆ่าคนตาย ก็ไม่ต่างกับการสวดอภิธรรมให้คนตายฟัง
ไม่ได้โง่จนไม่รู้ ไม่ได้เลวจนยากจะรักษา แต่เพราะในนี้ ความดี ความถูกต้อง สิ่งต่างๆเหล่านั้นมันใช้ไม่ได้ในคุก
หากอยากจะให้พวกมันช่วย อยากดึงพวกมันมาร่วมมือ คำว่าความดีหรือความถูกต้องนั้นไม่สำคัญมากไปกว่าผลประโยชน์ที่พวกมันจะได้รับ
และโตก็ใช้สาเหตุเดียวกันกับที่ตัวเขามี ในการพูดเพื่อให้ไอ้คมเป็นพวก..
เขาแค้น..โกรธเคืองพวกมันที่วางแผน ล้อเล่นกับชีวิตของเขา แค่นั้นยังไม่พอ มันยังกล้าจะมาทำร้ายคนที่เขารัก แค่นั้นก็มากพอแล้ว ที่จะตลบหลัง ฆ่ามันให้สาสมกับความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจ
สารพัดเหตุผล ความถูกต้อง ความต้องการที่พูดไปกับไอ้เนม ไม่ได้สำคัญไปมากกว่าความเคืองแค้นที่คุกรุ่นอยู่ในใจ
แค้นที่ถูกหลอกใช้...แค้น...ที่คมมีดในมือถูกดึงไปทิ่มแทงคนสำคัญของตน
และหากเมื่อโตมีแค้น..เขามี แล้วคนอื่นจะไม่มีหรือ..
ขณะกำลังดื่มด่ำกับความพอใจในความสำเร็จ ทั้งยังฮึกเหิมมากขึ้นเพราะได้พรรคพวกที่แข็งแกร่ง เสียงแกร่กกรากและพูดคุยบางอย่างดังขึ้นเบื้องหลังทำให้โตชะงัก นัยน์ตาสีเข้มเลิกขึ้นช้าๆ หันกลับไปมองร่างของลูกน้องคนสนิท คนที่เขาผลักให้มันมาอยู่ที่นี่ และเป็นคนที่หยิบยื่นข่าวสารสำคัญ เป็นคนที่เข้ามาสืบข่าว และเอ่ยบอกจุดอ่อนของไอ้คมให้เขาได้รู้
สบตามันด้วยหวังจะขอบคุณและพึงใจ ทว่า ร่างของคนที่มันลากติดมือมานั้นทำให้โตชะงัก
นัยน์ตาของขาใหญ่หันไปสบดวงตาของนักโทษอีกรายที่อยู่ตรงข้าม คมเลิกคิ้ว และจ้องมองกลับมาด้วยดวงตาที่เป็นคำถามไม่ต่างกัน..
..........................
เดินออกมานอกเรือนนอนด้วยสีหน้าระรื่นผ่องใส ทินแกล้งเกาหัวเกาหลังแกรกๆแถมยังบิดเกล้ามเนื้อคลายความเมื่อยขบอยู่แถวนั้น ด้วยท่าทีที่เขาคิดว่ามันแนบเนียน แต่จะไม่เนียนก็ช่างมันประไร ไม่มีนักโทษที่ไหนกล้ามาเสนอหน้าแล้วถามว่าพี่ยืนทอดหุ่ยอะไรแถวนี้อยู่แล้ว
ไม่ได้หลงตัวเองแน่ๆ แต่ถ้าถามถึงนกโทษที่เก่งๆแน่ๆ ชื่อของมันก็ต้องติดอยู่ในลิสต์เหมือนกัน สมุนตัวเอ้ของพี่โตกับไอ้คม ใครมันจะมากล้าหือ
"มึงมาอะไรตรงนี้?"
"เสือกอ่ะ...อุ่ย ยืนรอเพื่อนเฉยๆครับนาย" กำลังฮึกเหิมได้ที่ พอมีเสียงทักขึ้นด้านหลังทินก็คิดว่ามันวอนซะแล้ว กำลังจะหาที่ลับตีนให้มันรู้ฤทธิ์เดชของไอ้ทินแห่งแดนสิบสองซะหน่อย แต่เสียงแข็งใส่ยังไม่ถึงประโยคดี ไอ้ที่คนทักมันดั๊น..เป็นผู้คุมที่ยืนเฝ้าเรือนนอนหน้าถมึงทึงอยู่ ทำเอามันแทบหันไปไหว้ผู้คุมแทบไม่ทัน
"เย็นแล้ว มึงไม่ไปรอกินข้าวเหรอ?" คำถามของผู้คุมดูเหมือนห่วงมันหรือจะถามไปอย่างนั้นทินไม่รู้ แต่ที่มันรู้แน่ๆคือผู้คุมกำลังจับผิดมันอยู่
ทินคิดไปถึงเรื่องของพัสดีคนใหม่ที่มันประกาศ ไอ้พัศดีมันกำลังกวดขัน กำลังเพ่งมองกลุ่มนักโทษทรงอิทธิพลในแดนนี้เป็นพิเศษ เหมือนมันมีสาย..มีคนไปบอกข่าวมันว่าพวกเขากำลังทำอะไร
และตอนนี้ พัศก็คงบอกพวกผู้คุมให้จับตาดูมันและพรรคพวกอยู่แน่ๆ
คิดแบบนั้นแล้วทินจึงยิ้มร่าประจบ "รอไอ้เฮียคมก่อนน่ะนาย แม่งไปขี้อยู่ ไม่อยากอยู่ดมกลิ่นว่ะ"
"งั้นเหรอ" ผุ้คุมทวนคำแล้วหัวเราะเบาๆ ทินก็หัวเราะตามเช่นกัน แต่เสียงหัวเราะของมีนแอบจืดเจื่อนไม่หน่อย เพราะมันเอาไอ้เฮียคมมาขายเสียแล้ว นี่ถ้ามันรู้ว่าโดนนินทา ไอ้โหดนั่นจะประเคนตีนใส่ไอ้ทินกี่ผลั่วะก็ไม่ทราบได้
"กูก็เมื่อยๆอยากไปเข้าห้องน้ำสักพัก ฝากด้วยแล้วกัน" ผู้คุมว่าพลางบิดตัวเบาๆ นัยน์ตาตวัดมองภายในเรือนนอนที่แทบจะไร้ผู้คนอย่างสังเกตสังกาครู่หนึ่งจะผละออก "ในนั้นมีแค่ไอ้คมใช่ไหม?"
"ใช่ครับนาย พอเฮียมันเข้าห้องน้ำ ในนี้ก็ออกมาหมด คนที่ใส่ตรวนนี่ก็ลำบากเนอะ จะไปไหนก็ยาก" ทินชวนคุยด้วยสีหน้านอบน้อม แต่ในใจมันยิ้มร่าที่ผู้คุมจะเลิกจับตามองพวกมันแล้วออกไปยืดเส้นยืดสายซะ
"อือ..ก็กรรมของมันล่ะวะ..กูไปนะ ฝากดูด้วยล่ะไอ้ทิน"
"ไว้ใจได้เลยนาย" ทินรับปากขยันขันแข็ง
"ให้กูไว้ใจพวกมึง เชื่อหมาดีกว่ามั้ง" ผู้คุมว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะที่ทินฟังแล้วเหยียดยิ้ม มันมองตามแผ่นหลังของผู้คุมเงียบๆ คำพูดนั้นจะเป็นคำจากใจจริง หรือเป็นคำพูดเล่นหัวหยอกเย้าเช่นคนรู้จัก มันไม่อาจรู้ใจจริงของคนพูด ทว่า..คำพูดเหล่านั้น คำกล่าวที่ออกมาจากปากของผู้คุมได้อย่างง่ายดาย ก็ทำให้ประจักษ์ชัดถึงหนึ่งความคิดที่ยังฝังรากอยู่ในใจคน
ไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้อง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิท ผู้คุม พัศดี หรือใครๆ ต่างก็มองว่านักโทษนั้นเลวร้าย คนที่เคยเลว ยังไงมันก็ไม่มีวันกลับไปเป็นคนดี
คนเลว ยังไงมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ
แม้ปากจะพูดยังไง แต่ในใจมันไม่เคยเปลี่ยนความคิด ไม่เคยให้โอกาส ไม่เคยจะละวางอคติจากใจ
คนเหี้ยยังไงก็ยังเหี้ยอยู่แบบนั้น
คนรอบข้างคิดแบบนี้ สายาของทุกคนเป็นแบบนี้ ทุกคนยังคงคิดแบบเดิม ไม่เปลี่ยนไป แล้วจะให้พวกเขาเปลี่ยนไปทางไหน?
... แล้วจะให้พวกกูเปลี่ยน ทำพูดปาวๆให้พวกูเปลี่ยนสันดาน
เปลี่ยนแล้วชีวิตกูจะดีขึ้นเหรอ? เปลี่ยนแล้วจะได้โอกาสได้อนาคตจริงๆเหรอ ในเมื่อใจของพวกมึงก็คิดเหยียดหยาม ประณามไม่ไว้ใจกูอยู่วันยังค่ำ
พูดจาสวยหรู พล่ามอะไรสวยงาม ทั้งๆที่ความจริง ในสังคมนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนคุกอย่างพวกกู
เปลี่ยนไปก็เท่านั้น..
ถ้าพวกมึงยังเหมือนเดิม พวกกูก็คงเหมือนเดิมเช่นกัน..
ทินแสยะยิ้ม มันคิด..พลางมองตามแผ่นหลังของผู้คุมที่เดินไปอย่างเหยาะหยัน ทั้งดูถูกตัวเองและคนที่มันคุยด้วย ขนาดผู้คุมแท้ๆ คนที่คอยควบคุมดูแลนักโทษ ใช้ชีวิตร่วมกับพวกมันทั้งคืนทั้งวัน ขนาดใกล้ชิดกันขนาดนี้ สายตาของผู้คุมหลายคนก็ยังคงเต็มไปด้วยความรังเกียจ แววตายังคงหยามหยัน สีหน้า คำพูด และกริยาท่าทางยังคงปฏิบัติกับเหล่านักโทษอย่างไร้ความปราณี ทำเสมือนว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่มนุษย์ที่มีเลือดเนื้อมีจิตใจเช่นเดียวกับคน
..พวกมันยังคงคิดว่าเหล่า"เดนคน"นั้นไม่จำเป็นต้องทำตัวแบบ"มนุษย์"กับสัตว์ร้ายที่ถูกขังอยู่ในกรงนามว่าเรือนจำแห่งนี้
นักโทษมีค่าเป็นแค่ "สัตว์" ในเรือนจำที่ต้องเฝ้าไม่ให้ออกไปไหนเท่านั้น
คิดแล้วมันก็ยิ่งต้องหัวเราะออกมาในลำคอ ทินเอนหลังพิงบานประตูเหล็ก มองไปยังโรงอาหารที่ตอนนี้บรรดานักโทษเริ่มกรูกันเข้ามาด้วยดวงตาวาววับ สายตาของมันยังคงเห็นเช่นทุกวันที่ผ่านมา ร่างของนักโทษในชุดสีอิฐ ร่างผ่ายผอม ดวงตาแห้งผาก ไร้วิญาณ ลากเท้าอย่างเกียจคร้านเดินเข้าไปยังโรงอาหารที่มีผู้คุมร่างอวบท้วมยืนคุมอยู่ตรงปากประตูโรงอาหาร ในชุดสีกากีทำหน้าถมึงทึงถือกระบอกสีดำในมือไว้มั่น...
ตั้งแต่พัศดีคนใหม่มา เรือนจำที่มีบรรยากาศเครียดขึงอยู่แล้วยิ่งทวีความกดดันหนัก กฏที่เคร่งครัดทำให้เหล่านักโทษต่างก็ถูกลงโทษไม่เว้นแต่ละวัน คนที่ถูกกักขังในนี้ไม่มีความสุข นักโทษต่างก็มีสีหน้าอมทุกข์ ไร้รอยยิ้ม
ไอ้พัสดีปรมัตถ์มันยืนถือไมค์ ประกาศปาวๆว่าถ้าทำดี ถ้าทำตามกฏแล้วจะมีความสุข จะได้ออกไปเร็วๆ
มันบอกจะให้โอกาสนักโทษ ทินฟังแล้วขำนัก..
มันพูดถึงโอกาส ที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง
แต่โอกาสที่ป๋าหยิบยื่นให้ มันเชื่อว่าจะเกิดขึ้นจริง..
พี่โตส่งมันจากแดนสิบสองมาอยู่แดนสิบ มาเป็นลูกน้องไอ้คมคล้ายๆเสนอไมตรีมาได้เกือบครึ่งปีแล้ว ตอนแรกถามว่ามันพอใจไหม ก็ไม่หรอก อยู่กับพี่โตมันเป็นคนสนิท ยังพูดจาเล่นหัวคุยกับพรรคพวกได้ แต่พอมันต้องมาอยู่กับไอ้เฮียคม มีหน้าที่รองมือรองตีน แค่จะแซวลูกพี่สักคำสองคำ ก็ยังมีแต่ส้นตีนประเคนเข้ามาหา
ตอนแรกมันก็นึกโกรธ นึกเคือง กระทั่งพาลเข้าใจว่ามันกำลังทำอะไรให้พี่โตไม่พอใจ ถึงได้เจอดีแบบนี้ พยายามถามลูกพี่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่มีคำตอบ พี่โตมันยังนิ่งแล้วบอกให้ทำงาน อดทนตามที่มันสั่ง
มาตอนนั้นไม่เข้าใจ แต่มาตอนนี้ ทินรู้แล้วว่าเหี้ยพี่โตกำลังจะทำอะไร..
ระยะหลังข่าวสารที่มันได้รับและเป็นฝ่ายไปมอบให้พี่โตและพรรคพวกนั้นมีแต่เรื่องดีๆ ทั้งท่าทีของไอ้เฮียคมที่ดูจะพอใจเต็มที่กับอิสระที่ตัวเองได้ ฝีมือของมัน ความร้ายกาจของมัน ทินได้รู้กระทั่งบางเรื่องที่หลายคนไม่รู้ อย่างความแค้นที่มันมี ความไม่พอใจที่มันมีให้ป๋า ซึ่งเป็นสิ่งที่พี่โตมันระแวงไม่น้อยว่าถ้าเป็นพวกเดียวกันแล้ว ไอ้พี่คมอาจจะเล่นตุกติก คิดไม่ซื่อ..
มันบอกพี่โตไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งจากการสอบถามและจากคำพูดลอยๆ ที่บางครั้งก็เผลอตัวเอยขึ้นมาของไอ้เฮียคม
ไอ้เฮียคมมันแค้นป๋า..
แว่วมาว่ามันก็เป็นเจ้าพ่อ เป็นนักเลงฝีมือดี ทั้งยังใจถึงคนหนึ่ง แต่คนที่ถีบมันเข้ามาในคุก คือพวกป๋า ไอ้เฮียคมถูกยัดข้อหาที่ตัวเองไม่ได้ทำ ซ้ำธุรกิจ กิจการของตัวมัน และเส้นสายอิทธิพลต่างๆที่เคยมีอยู่ก็ถูกป๋ามันงาบไปจนเหี้ยน ซ้ำยังแว่วมาว่า กระทั่งเมียก็ยังถูกป๋ามันเอาไปขายทำเงิน เรียกว่าหยามน้ำหน้า ทำร้ายจิตใจกันสุดๆ
สาเหตุแบบนี้มันก็มากพอจะให้คนสองคนแค้นกันจะเป็นจะตายได้ ทินพอจะรู้ แต่ที่มันไม่เข้าใจ คือสุดท้ายไอ้เฮียคมกลับยอมมารับใช้พวกป๋า มันยอมถูกใช้เป็นเครื่องมือเพื่อออกไป บางที...อาจเพราะมันคิดจะไปตั้งตัว เพื่องัดข้อกับป๋าในภายหลัง ซึ่งจะไม่มีทางทำได้ถ้ามันไม่สามารถออกไป ตอนนี้เลยต้องยอมถูกใช้
มันจะถูกรวมไปในกลุ่ม หรือจะถูกเหี้ยพี่โตถีบออกมา ทินไม่คิดจะสนใจ ตอนนี้มันคิดแค่ว่าตัวเองจะได้ออกไป ได้ออกไปข้างนอก พ้นจากสภาพแบบนี้ แค่นั้นก็พอแล้ว..
แกร่ก..
เสียงฝีเท้าแว่วมาด้านหลังทำให้คนกำลังใจลอยฝันหวานถึงอนาคตชะงัก ทินหันขวับ กราดสายตามองไปด้านหลังเพื่อหาตัวเจ้าคนที่มาทำอะไรลับๆล่อๆ และบางทีอาจจะเป็นคนของพัศดี ที่กำลังมาสืบข่าว เพื่อจะคาบไปบอกเจ้านายมันก็ได้ ระยะนี้การตรวจขันเข้มงวดขึ้น ทั้งข่าวของพวกมันที่เริ่มรั่วไหลทำให้ต้องระวังตัวมากกว่าปกติ..
ขยับเท้าตามหลังเงาตะคุ่มๆที่กำลังย่องไปทางด้านหลังเรือนนอน ทางเข้าเรือนนอนนั้นมีสองทางคือทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แต่ส่วนใหญ่แล้วด้านหลังจะถูกปิดไว้ แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่ามันจะได้กุญแจมาหรือวันนี้จะมีผู้คุมเปิดประตูทิ้งไว้ ถ้ามันสามารถลอดเข้าไปได้ มันอาจจะได้ฟังแผนการณ์และบทสนทนาของพี่โตกับไอ้คม ซึ่งจะไม่เป็นผลดีต่อพวกมันแน่ๆ
หมับ!
"มึงทำเหี้ยอะไร" ทินแสยะยิ้มเหี้ยม มันย่องเข้าไปด้านหลังร่างงของนักโทษที่กำลังย่องเงียบไปด้านหลังเรือนนอนอย่า
ว่องไว คว้าหมับที่ไหล่แล้วกระชากเสียงถาม ห้วนจัดยิ่งกว่าห้วนเมื่อเห็นออกชัดว่าคนที่อยู่ตรงหน้ามันใคร
ไอ้เด็กใหม่จอมเสือก ไอ้กวนตีน ชอบเป็นที่รองตีนชาวบ้าน ไอ้คนที่มีแต่นักโทษเกลียดกันทั้งแดนแต่ทำอะไรมันไม่ได้เพราะมันเป็นคนของป๋า
สบดวงตาวาววับที่ยังฉายความอวดดีของมันแล้วความเคืองใจพุ่งสูงพรวด ทินคำรามในลำคออย่างหงุดหงิด
มันแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม ขณะเอ่ยคำ "ตามกูมา!"
..................
"คราวนี้มันไปทำอะไรอีกวะ?" โตเอ่ยปากถาม สีหน้าระคาญใจเด่นชัดเมื่อเห็นร่างของลูกน้องคนสนิทที่ลากร่างของนักโทษอีกรายมาด้วย สีหน้ากวนประสาทและแววตาวาววับของไอ้นักโทษจอมกวนประสาทมากมารยา โตมองแล้วยิ่งหงุดหงิดจนแทบทำอารมณ์ดีๆเมื่อครู่หล่นหายวับ
"มันไปแอบฟังว่ะ เฮีย" ทินตอบคำด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม "จะเอายังไงดี"
"เสือกได้ทุกเรื่องจริงนะ" โตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน อารมณ์ขันลึกๆที่แฝงมากับน้ำเสียงทำให้คนฟังต่างก็แสยะยิ้ม
"กูอยากกระทืบมันตั้งแต่วันแรกที่มันมาแล้ว จะเอาไงวะ?"
โตฟังคำพูดนั้นแล้วยิ้มรับ แต่กระนั้น ตอนนี้ตัวเขายังอยู่ในแดนสิบ ไม่ใช่ถิ่นตัวเอง นัยน์ตาจึงหันไปมองหน้าเจ้าของพื้นที่ ซึ่งไอ้คมก็หันมามองตาเพียงครู่ก่อนจะพยักหน้า เป็นสัญญาณบอกให้ลงมือจัดการแล้วแต่จะพอใจ
หันไปมองร่างของไอ้ลูกน้องที่มันชังหน้า โตรู้สึกถึงความเกลียดชังที่พุ่งพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
มันไม่ใช่ลูกน้องที่ได้มาโดยเต็มใจ ก็แค่การยัดเยียด ไม่ได้มาช่วยงานด้วยซ้ำ แต่มาเพื่อสอดส่องและขัดขวางการกระทำของตัวเขาต่างหาก!!
"อย่าเพิ่งไอ้ทิน ..มึงก็รู้ว่ามันคนของใคร" โตเอ่ยห้ามลูกน้อง ซึ่งคนฟังก็มีสีหน้าเหนื่อยหน่ายทันควัน
"เซ็งว่ะ" เจ้าตัวบ่นอย่างคนถูกขัดใจ
"..ถ้าพวกนั้นรู้ ว่ามันทำอะไรลงไปแล้วล่ะก็ แม้แต่ซากจะเหลือคงมากเกินไปด้วยซ้ำ" โตว่าพลางยิ้มเหี้ยม ฝ่ามือของขาใหญ่ตะปบเข้าที่ศรีษะของนักโทษที่ถูกนำตัวมาพลางเอ่ยเสียงเบา "มึงรู้..ว่ากูพูดอะไรใช่ไหม?"
"อะ...อะไรพี่...ผมก็แค่...ก็แค่มาสืบข่าวตามคำสะ...อ๊อก!" เอ่ยไม่ทันจบคำฝ่ามือของโตก็ตะปบหมับ บีบแน่น...
"อย่ามาโกหกกู ไอ้เป้!" โตคำรามเสียงห้วน พร้อมกับออกแรงบีบที่ลำคอของน้องใหม่แน่นขึ้นจนสามารถมองเห็นเส้นเลือกที่ปูดโปนออกมาชัดเจน
"อย่าคิดว่ากูจะไม่รู้..." ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองแสยะยิ้ม ละมืออกจากร่างของนักโทษที่เริ่มทุรนทุรายเบื้องหน้า เช็ดมือลงกับเสื้อที่ตนเองใส่อยู่ ราวกับมีเศษสิ่งไม่น่าพิศวาสบางอย่างกระเด็นติดตัว ก่อนจะค่อยเดินวนร่างของชายเบื้องหน้าช้าๆ..
"มึง...ไอ้ลูกน้องของป๋า คงคิดว่ากูจะกลัวมึงล่ะสิ.." พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆในลำคอ "คงคิด...ว่ากูจะต้องกลัวมึง..กลัวมาก....เพราะเดี๋ยวมึงจะเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปบอกป๋า..แล้วพวกมันจะมาเล่นเอากับกู.."
ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านเหนือร่างของชายผู้มีหน้าที่เป็นสาย..ทั้งสืบข่าวและรายงานพฤติกรรมของตนด้วยท่าทีเหนือกว่า ดวงตาสีดำสนิทที่วาววับคู่นั้นทำให้ร่างของเป้สั่นระริกอย่างไม่รู้ตัว...มันกำลังกลัว กับแววตาเหี้ยมลึกมันไม่เคยมองเห็นสักครั้ง
"ที่กูยอมให้มึงมาวนเวียนรอบๆตัวกู ทั้งกวนประสาท..ทั้งเสือกนั่นเสือกนี่ไม่หยุด...มันคงทำให้มึงเหลิง ได้ใจ จนลืมคิดไปสินะ ว่าตัวมึงเป็นใคร.."
"...พะ...พี่..." ไอ้เป้ซึ่งขนตัวและถูกกดร่างให้พังพาบลงบนซีเมนต์หนาครางเสียงสั่นอย่างหวาดผวา..
"กูก็เคยบอกกมึงไปแล้วนี่...ว่าที่นี่..กูคือกฏ.."
"ต่อให้ไอ้ป๋ากับผู้พันจะใหญ่กว่า แต่ตอนนี้ มันมาช่วยมึงไม่ได้ เพราะเมื่อมึงอยู่ในแดนสิบสอง มึงคือลูกน้องของกู..." โตทรุดกายลงบนพื้นอีกครั้ง ฝ่ามือบีบปลายคางของนักโทษชายเบื้องหน้าแน่น ดวงตาสีสนิมวาววับอย่างน่ากลัวนัก และเป้ยิ่งตัวสั่น ยามได้มองเห็นแววตาพึงใจของชายหนุ่มที่นั่งมองมันโดยรอบอย่างไม่แยแส
สังหรณ์ร้ายแล่นวาบ ความหวาดหวั่นอันไม่มีที่มาทำให้หยาดเหงื่อซึมชื้นและร่างสั่นระริก..
"เสียใจด้วยว่ะไอ้เป้ ไม่ว่ามึงจะมีข่าวสำคัญหรือข่าวล่ามาเร็วแค่ไหน มึงก็จะไม่มีวันได้ไปบอกใครอีกแล้ว"
สิ้นคำเอ่ยนั้น ฝ่ามือของขาใหญ่ก็วางลงบนกระหม่อม เป้ตัวสั่นระริก มันพยายามครางขอความช่วยเหลือ กระทั่งเหลือกตาอ้อนวอนขอความเห็นใจ แต่เหมือนจะไม่มีใครสนใจมัน ซ้ำโดยรอบยังมีเพียงเสียงหัวเราะเบาแผ่ว..แสดงความพึงพอใจกับชะตากรรมใดๆที่มันกำลังเผชิญ..
ฝ่ามือนั้นลูบศรีษะ ไล้เบาๆเหมือนเอ็นดูรักใคร่ แต่ความเย็นยะเยียบที่แผ่ไขสันหลังบอกให้รู้ ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ..
บรรยากาศยามเย็น แสงอาทิตย์อัสดง ในห้องขังอันร้างไร้ผู้คน ท่ามกลางร่างของบุรุษสามคนที่จ้องมองมันเป็นตาเดียว เป้สัมผัสถึงลางมรณะที่มาถึงตัวเพียงครู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะหลุดหายไปเมื่อฝ่ามือของ"ลูกพี่"ขาใหญ่ในแดนที่มันอยู่คว้าหมับเข้าที่กกหู กำแน่นแล้วกระชากศรีษะของมัน ทุ่มลงกระทบกับพื้นซีเมนต์โดยแรง..
เสียงของแข็งกระทบพื้นดังขึ้นเบาๆ พร้อมเสียงกกหูแล่นเปรี๊ยะ...ความเจ็บปวดทิ่มแทงเข้ามาในประสาทสัมผัสเพียงครู่ก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
ร่างถูกพลิกนอนหงาย ประสาทสัมผัสมึนชา สติการรับรู้เหลือเพียงเสี้ยวหนึ่งก่อนจะลาลับ รู้สึกได้เพียงความเจ็บปวดที่เเล่นเข้าหาอีกครั้งและเสียงหัวเราะอันพึงใจของผู้คนรอบกาย..
กูกำลังจะตาย..
อนุสติส่วนสุดท้าย ความรักตัวกลัวตายของมันเอ่ยบอกกับตัวเองเบาๆ..
...............................
เค้าเพิ่งลงมาจากดอย ฮ่าๆ
ความจริงยังไม่ได้กลับกทม.แต่เพิ่งได้แอร์การ์ดมาใช้ เพิ่งเล่นเน็ตได้ ขอจัดให้ก่อนตอนนี้เหนาะๆ
พี่โต ทำเอาเสียววาบ..และขอสะใจไอ้คุณเป้แบบไม่เบา ฮ่าๆ
ปล. จบไม่ทันวันที่ สิบแน่ๆเพราะมันผ่านมาแล้ว แต่ไม่เกินยี่สิบจ๊ะ ฮุ ฮุ
สุขสันต์ วันสงกรานต์ค่า ^ ^ :L2:
ปอลิงสองงงง โปรโมทต่อ เปิดจองภาคสองแล้ว ฮุเร่ๆ > < (รายละเอียดอยู่ที่เร็ปบนจ้า)
-
:a5:พี่โตโหดปนเท่ห์เหมือนเดิม สมน้ำหน้าเป้แต่อีกใจก็สงสาร
แต่อย่างว่าแหละพี่โตต้องทำ อโหสิเด้อ :call:
-
อ่านแล้วขนลุก ไอ้เฮียพี่โตโครตน่ากลัว ไอ้เนมโชคดีนะเนี่ย ทั้งที่กวนตีนขนาดนั้น
-
ดีใจที่ได้พวกนะคะโต ว่าแต่จนป่านนี้ทินรู้เรื่องที่โตจะทำหรือเปล่าเนี่ย
กลัวจะมาทะเลาะกะลูกน้องคนสนิทเพราะมีแต่คนอยากออกไปทั้งนั้น...
ไม่อยากให้ทุกคนออกไปเพราะคงอยู่อย่างไม่มีความสุข แม้จะลำบากหน่อย แต่อดทนรอในคุกรอวันที่จะได้ออกไปอย่างเต็มภาคภูมิไม่ต้องหลบๆซ่อนดีกว่า
ตอนนี้ เครียดอ่ะ ไม่รู้สึกสะใจนะเรือ่งเป้ คิดแต่ว่า ไม่อยากให้ทำเรือ่งร้ายแรงมากไปกว่านี้ แม้ว่าถ้าหากเป้ออกไปจะไปทำเรือ่งร้ายแรงก็เหอะ แต่ถ้าเป้เป็นอะไรไป กลัวจะยิ่งออกจากคุกนานกว่าเดิม หรือไม่พวกป๋าอาจจะระแคะระคายอะไรก็ได้ หลายอย่างอ่ะ
ลุ้นรอต่อไป :L2: :กอด1:
-
แอบสงสารเป้นิดหน่อย ไม่น่ามาแอบฟังเลย เห้อออ
ตอนนี้น้องเนมไม่ออกโรง คิดถึง >,,<" ไม่ได้เจอนานเลย อยากรู้บทสรุปของเรื่องนี้มาก ๆ เลยว่าจะเป็นยังไง
ยิ่งอ่านยิ่งชอบจนมาต่อสักที จะรอติดตามต่อไปนะครับ (:
-
อ่านเรื่องนี้เดาทางไม่เคยถูกอ่ะ
ลุ้นตลอดๆ รอตอนต่อไปค่ะ
บวกเป็ด
-
แอบกลัวเฮียเบาๆ.....แต่ก็นั่นแหละ
สะใจยิ่งกว่าอ่ะ 555555
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ขอให้พี่โตกะเนม ออกจากคุกนะคนเขียน
555+สมน้ำหน้าเป้ หมั่นไส้มานานแระ หุหุ
-
งุงิๆ ค้่างๆ
แอบสะใจจริงๆไอ้เป้เอ้ยยย โดนดีจนได้
-
ย๊า!!
*สะใจมากจนอยากแยกเขี้ยว*
ไอ้เป้...ตายไปซะเถอะมึง หึหึ
หมายฟามแว๊(?)
เรื่องนี้จะจบก่อน 20 ใช่หรือไม่!!
เอาล่ะ...ตั้งหน้าตั้งตา รอ ร๊อ รอ~
-
พี่โตขราาาาาา
ปกติเห็นใจดี (กับเนม)
พอมาเจอมาโหดเชือดแบบนิ่มๆ
โหหหหหห
รู้แล้วทำไมพี่แกใด้เป็นขาใหญ่
พี่คมโดนป๋าทำซะขนาดนี้
เกินแค้นแล้วค่ะ
สวัสดีปีใหม่ไทยจ้า.
-
สมน้ำหน้าเสือกดีนักนะไอ้เป้ กร๊ากกกกกกกกก
ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับเป้ แต่ขอสมน้ำหน้าไว้ก่อน
ชอบนะ พี่โตโหมดนี้ พี่โตโหมดโหดและเอาจริงกลับมาแล้ว เท่โคตรค่า! :o8:
แถมยังรู้สึกชอบคาแรคเตอร์พี่คมด้วยอะ ช๊อบชอบ พี่แกไม่สนเรื่องอะไรนอกจากตัวเอง อื้มมม เจ๋งจริงๆ
-
สะใจมากกก ไม่รอดแน่เป้
-
พี่โตน่ากลัว แต่ก็สะใจเป้
-
ทั้งสงสารแล้วก็สะใจในคราวเดียวกัน ไอ้เป้ดันมาแส่ดีนัก o18
อ่านเรื่องนี้ที่ไรต้องมีอะไรให้ลุ้นอยู่เรื่อย เดาไม่ออกเลยจริงๆ อ่านแล้วลับสมองดี อิ้อิ้
-
สถานการณ์ไม่ดีเลย
>"<
-
บวกให้สุดยอดพี่โต
-
โตโหดนะเนี่ย
-
ใกล้เข้ามาอีกนิดแล้ว รอนะค่ะ :impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้ว.....หลอนนนนน!!!!!!!!!!
-
:เฮ้อ:
แม้จะไม่ค่อยชอบเป้ แต่ก็แอบสงสาร :m15:
-
เราคิดว่าป๋ากับผู้พัน
ไม่น่าจะแหกคุกได้นะ
:z13:
-
ดีใจที่พี่โตมีพวกเพิ่ม
ขอให้แผนการสำเร็จซะที ลุ้นจนปวดตับ
แอบสงสารเป้นิดหนึ่ง
-
พี่โตสุดโหดกลับมาแล้ววว
ตอนนี้ไม่มีน้องเนมเลยอะ
แถมตอนนี้ก็สั้นๆๆ
อยากได้ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
:กอด1: :L2:
-
มาโพสแทนคุณพี่ปุ้ยชั่วคราว :laugh: หลังจากละเลยหน้าที่มาเป็นเวลานาน(มาก)
ไปอ่านพร้อมกันเลยฮ้าาา :m11:
................................................
Improbable 39 : เริ่ม..ความวุ่นวาย
เดินออกมาจากห้องของพัศดีในยามบ่ายแก่ๆ หลังจากภารกิจทั้งหมดทั้งมวลลุล่วงไปได้ด้วยดี ผมก็เดินตามหาพี่โต เพื่อจะเล่าเรื่องที่ตนเองทำลงไปให้ขาใหญ่ฟังโดยละเอียด แต่วนซ้ายวนขวาตามหาหลายที่ก็แล้วยังไม่เจอ จะเรือนนอนตัวเอง แปลงเกษตร ห้องพยาบาล เรือนเพาะชำ หรือโรงหาหารก็ไม่พบ ชวนให้งวยงงปนประหลาดใจว่าพี่โตหายไปไหนกันแน่
ท้องเริ่มร้อง หิวก็เริ่มหิว แต่ยังควานหาคนเจ้าแผนการณ์ไม่เจอผมจึงเริ่มหน้ามุ่ยแล้วดินว่อน
"โว้ย อะไรของมึงเนี่ย เกะกะจริง" เสียงบ่นของพี่กิตทำให้ผมชะงัก ไอ้เนมที่เพิ่งรู้ว่ายืนขวางชาวบ้านหัวเราะแหะๆ หลีกทางให้พี่ๆในเรือนนอนอย่างง่ายดาย
"ทำอะไรอยู่ หิวก็ไปกินข้าวสิว่ะ" พี่เบิร์ดออกปากบ่น พลางส่ายหัวอย่างนึกระอา
"เดี๋ยวก่อน รอพี่โต"..เพราะผมมีเรื่องจะคุยด้วย
"หูย..ออกกำลังกายก่อนทานอาหารเหรอว่ะ? กินแล้วมาทำนี่กลัวจุกรึไงมึง" ไอ้คุณพี้เบิร์ดปากมอมเริ่มเอ่ยแซวอย่างขบขัน แต่ใจความทำเอาผมค้อนขวัก
"เปล่าเว้ย มีเรื่องจะคุย" ทำหางเสียงตวัดห้วนๆด้วยนะผมน่ะ
"ฮื่อ..คุยอะไรกัน ตอนนี้สี่โมงกว่าแล้ว เขารอทานข้าวกันหมดแล้วมึง" พี่กิตส่ายหัว รายนั้นหันมามองหน้าผมแล้วเอื้อมมือกระชากคอเสื้อไอ้เนมแบบไม่เบานัก...แล้วลาก "ไป...ไปกินข้าว ไปรอเฮียโตที่โน่น"
" อะไรวะ " ไอ้เนมออกปากบ่น แต่ก็ยอมตามเพราะตัวเองก็หิวเหมือนกัน แหะๆ
"โหยไอ้กิต ยังประคบประหงมเหมือนเดิม ระวังเฮียมาเจอแล้วมึงโดนดี ริอาจทำตาหวานใส่เมียมันเข้า"
"ปากดีจริงนะ ไอ้ห่า"
"โถ่ ก็จริงนี่หว่า กูยังจำได้นะ ว่ามาคืนแรกมึงละเมอกรีดแขนตัวเองใส่หน้ามันน่ะ "
ฟังเสียงพี่เบิร์ดกับพี่กิตเถียงกันแซ่งแล้วก็แก้เบื่อได้พอควร ไอ้เนมเดินตามหลังบรรดาเฮียๆไปยังโรงอาหารเงียบๆ หานัยน์ตายังกวาดมองทั่ว สมองยังคงครุ่นคิด อยากรู้เสียจริงๆว่าพี่โตหายไปที่ไหนกันแน่ ก็ปกติรายนั้นถ้าผมไปพบพัศดี ถ้าไม่ยืนรอแถวๆทางเข้า ก็จะรออยู่แถวเรือนนอน เพื่อจะเข้ามาถามไถ่ห่วงใยอยู่เสมอ..
คิด..แล้วพาลนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เคยทำลงไป หัวใจเจ็บแปลบด้วยความอดสูไม่น้อย เมื่อคิดถึงสีหน้าจริงจัง แววตาห่วงหาของพี่โตที่มีให้กันอย่างสม่ำเสมอเรื่อยมา
คำพูดหนึ่งของพี่โตแล่นเข้าในใจ ..คนที่บอกว่ารู้...รู้ว่าเป็นคนเลว แต่ก็ขอเป็นคนดีในสายตาของผมบ้าง
และต่อให้เขาเลว พี่โตก็จะไม่มีวันทำร้ายไอ้เนมคนนี้
ความจริงที่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาตลอด ทว่าผมไม่เห็น มองข้ามมันไปเพื่อมองและสนใจสิ่งที่จะทำร้ายจิตใจของตัวเองมากกว่า
ยิ่งคิด...ยิ่งรู้สึก ยิ่งเห็นชัด ว่าการกระทำของตัวเองมันโง่งมและงี่เง่าเพียงใด
ถอนหายใจอย่างช้าๆ สิ่งที่ผ่านไปแล้วไม่อาจหวนกลับมา รวมทั้งการกระทำของผมด้วยก็เช่นกัน ตอนนี้คิดได้แล้ว ว่าส่งที่เคยทำมามันเลวร้ายเพียงไหน สิ่งที่จะทำได้ ตอนนี้ก็เป็นเพียงการจดจำความผิดพลาดนี้ไว้เพื่อย้ำเตือนตัวเองไม่ให้เป็นแบบเดิม และ....เชื่อใจพี่โตให้มากกว่าที่ผ่านมา
กำลังนิ่งคิด หากร่างของนักโทษรายหนึ่งที่เดินตัดหน้าไปทำให้ผมชะงัก หัวคิ้วพลันขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นแผ่นหลังที่แสนคุ้นตา นักโทษรายหนึ่งที่ผมคุ้นแบบไม่อยากจะคุ้น ไอ้คนที่ชอบเหลือเกินที่จะมาเสือกเรื่องของชาวบ้าน ซ้ำยังทำหน้าตากวนประสาท ชวนให้ส้นเท้ากระดิกนักหนา เจ้าคนที่ชอบทำลับๆล่อๆชวนสงสัยแบบที่ตัวมันทำอยู่อย่างนี้ และสาเหตุสำคัญที่สุดที่ทำให้ผมต้องตามมันไป นั่นคือ นักโทษคนนี้เพิ่งเดินออกจากห้องพัศดีก่อนผมเมื่อครู่
ไอ้เป้มันกำลังไปทำอะไรที่แดนสิบ?
ผมจ้องมองมันด้วยความสงสัย และเพราะความสงสัยนี้เองทำให้ฝ่าเท้าของผมก้าวตามมันตามใจคิด ไอ้เนมหันหลังกลับไปดูพรรคพวก บรรดาเฮียๆที่นำมาก่อนเพียงครู่เดียวแล้วก็หันมาตามไอ้เป้ต่อ พวกพี่เบิร์ดพี่กิตพากันเดินไปโรงอาหารหมดแล้ว และคงไม่มีใครดินตามหลังผมอีกรอบ
ตามแผ่นหลังของเจ้าคนที่เดินพรวดๆเข้าไปในแดนสิบอย่างเคยคุ้นด้วยความงวยงงสงสัย ทั้งรู้สึกไม่เข้าใจ ว่าทำไมไอ้เป้ถึงได้คิดจะมาหาใครเอาตอนนี้ เวลานี้ก็สี่โมงกว่า ใกล้จะถึงเวลาอาบน้ำ และทานอาหารเย็นกันแล้ว นักโทษที่จะเหลือในเรือนอนก็มีน้อยกว่าน้อย นี่มันคิดจะไปเที่ยวหรือไปหาใครกันแน่?
ไม่สิ...ความจริง ถ้าต้องการไปหาใครสักคน เวลานี้ก็ถือว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว
คิด พลางใช้สายตาจับจ้องแผ่นหลังของไอ้เป้ไม่ห่าง ไม่อยากจะคลาดสายตาในเวลาที่มีเหล่านักโทษเดินสวนออกมาหลายคนแบบนี้ ผมเดินผ่านหน้าผู้คุมที่เฝ้าอยู่ ผ่านเรือนนอนหลังแรก ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ ไปจนถึงนักโทษกลุ่มสุดท้ายที่เดินผ่านมา แต่ไอ้เป้มันก็ไม่ยอมหยุดฝีเท้า หลายครั้งที่มันหันหลังกลับ ทำท่าเหมือนจะรู้ว่าถูกตามอยู่ อย่างเช่นครั้งล่าสุดที่ผมอาศัยหลับอยู่ในกลุ่มนักโทษที่เดินผ่าน ถึงสามารถหลบสายตามันได้
แต่ก็นั่นแหละท่าทีมีพิรุธระแวงระวังมองไปมองมามันน่าสงสัย ยิ่งทวีความคลางแคลงใจในตัวไอ้เป้อีกนับสิบเท่า ผมก้าวเท้าตามมันไปจนถึงเรือนนอนหลังท้ายสุด ทันได้มองเห็นร่างของผู้คุมเดินบิดตัวแบบเมื่อยจัดผ่านไปแล้วหลบวูบทัน พร้อมกับเห็นร่างของพี่ทินประจำแทนผู้คุมด้วยสีหน้าเคร่งอีกด้วย
จากมุมที่ผมมองเห็นสามารถเห็นได้ทั้งพี่ทินที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรือนนอน และไอ้เป้ที่ย่องผ่านด้านหลังเรือนนอนไปได้อย่างชัดเจน ภาพที่เห็น พฤติกรรมของชายสองคนที่ผมรู้จักทำให้ต้องขมวดคิ้ว หนึ่งคือพี่ทินที่เหมือนกำลังยืนเฝ้าอะไรสักอย่าง และสอง..คือไอ้เป้ที่กำลังย่องไปด้านหลังเรือนนอนและหยิบกุญแจขึ้นมา?????
ภาพไอ้เป้ที่ยืนล่อกแล่กซ้ายขวาพร้อมทั้งหยิบกุญแจมาจากกระเป๋ากางเกง มันสะบัดพวงกุญแจนั้นพลางก้มดูลูกกุญแจ ก่อนจะเลือกหยิบมาดอกหนึ่งและเอื้อมมือไปหาแม่กุญแจที่อยู่ตรงหน้า ภาพการกระทำทั้งหมดที่อยู่ในสายตาทำให้สมองของผมกรีดร้องให้หาทางห้ามปราม แม้อยากจะดูว่าไอ้เป้กำลังจะทำอะไรต่อ แต่การกระทำของมันตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ก็ปกติด้านหลังเรือนนอนจะถูกปิดไว้เสมอ มันเอากุญแจจากไหนมาไขเข้าไป และสอง มันจะเอากุญแจไขเข้าไปทำไม ไปทำอะไร ถ้าบอกว่าทำตามแผนของป๋า ทำไมพี่ทินที่อยู่กลุ่มเดียวกันถึงมีท่าทีไม่รู้ไม่เห็นต่อการกระทำที่เกิดขึ้น
เร็วเท่าความคิด ผมขยับตัว นัยน์ตาจ้องมองไอ้เป้ขณะที่ฝ่าเท้าก็ก้าวไปหาพี่ทินที่ยืนเฝ้ายามอยู่ตรงประตูหน้า นัยน์ตาผมจ้องการกระทำของไอ้เป้เขม็ง หากฝ่าเท้าขยับ เพื่อจะรีบเดินไปบอกพี่ทินให้มาจัดการมันโดยเร็วที่สุดแบบไร้เสียง
แกร่ก...
สะดุ้งเฮือก ชักข้าออกพร้อมกับถลาเข้ามามุมเดิมแทบไม่ทันเมื่อเผลอไปเหยียบกิ่งไม้เข้าจนมันเกิดเสียง ไอ้เนมนั่งแช่งชักตัวเองที่ซุ่มซ่ามอย่างหงุดหงิด ขณะที่ดวงตาจ้องมองคนสองคนตรงหน้าเขม้ง ผมเห็นไอ้เป้สะดุ้งสุดตัวทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นแต่ก็ยังพยายามไขกุญแจเรือนนอนอย่างต่อเนื่อง และพี่ทินที่สะดุ้งเช่นกัน แต่เป็นการสะดุ้งที่มาพร้อมกับนัยน์ตาซึ่งกราดมอง และค่อยย่องมาด้านหลังที่ร่างของไอ้เป้กำลังขะมักเขม้นอยู่อย่างเงียบกริบ
เหตุการณ์ที่เป็นไปอย่างที่อยากให้เป็นแม้จะไม่มาจากฝีมือตัวเองแต่ก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้นไม่น้อย ไอ้เนมจ้องมองพี่ทินเขม็ง และเมื่อร่างนั้นโผล่พรวด เพื่อกระชากแขนไอ้เป้และตะคอกถามสุดแรง ไอ้เนมก็แทบจะร้องเฮในใจให้ลั่น
"ทำเหี้ยอะไรของมึง??"
เสียงห้วนกระชากของพี่ทินดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าถมึงทึง ร่างของไอ้เป้ถูกลากคอไปโดยฝีมือพี่ทินอย่างรวดเร็วทำให้ผมพอวางใจ แต่เพราะมองอยู่ ผมถึงได้เห็น ว่าไอ้เป้มันทิ้งกุญแจในมือมันลงบนพงหญ้าใกล้ๆนั้นอย่างรวดเร็ว
มองตามเสียงพูดคุยเอะอะที่หายไป ไอ้เนมก้าวออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะเดินดุ่มเพื่อก้มลงไปกุญแจของไอ้เป้อย่างรวดเร็ว
........................
ดวงอาทิตย์ลอยต่ำ แทบจะถูกยอดไม้บดบังแสงสว่าง เรือนนอนที่ผมเดินเข้ามาจึงยิ่งมืดทึบ มึนไร้แสงไฟและไร้สิ่งมีชีวิตใดจนเงียบกริบคล้ายแดนสนธยา และ...ภาพวินาทีดับจิตที่ตรงเข้าสู่คลองจักษุนั้นทำให้ดวงตาของผมเบิกกว้าง..
เสียงทึบๆเหมือนของหนักบางอย่างกระทบซีเมนต์ดังลั่นไปทั่วห้องขังที่ร้างไร้ผู้คน เสียงครางอย่างทรมานของเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ไม่ได้ดังไปมากกว่าเสียงหัวเราะของผู้ชนะที่กำลังมองภาพนั้นอย่างสุขสันต์อยู่เบื้องหน้า
นัยน์ตาของผมเบิกกว้าง มองฝ่าความมืดสลัวไปยังร่างของคนที่ผมรัก ชายหนุ่มที่เคยคุ้นซึ่งบัดนี้ทำให้ผมกลัวจับจิต สีหน้าเหี้ยมโหด แววตาที่เต็มไปด้วยความพึงใจ ความสาแก่ใจ ความอมหิตที่แสดงออกมาทั้งสีหน้า แววตาและการกระทำเรียกให้เลือดในกายเย็นเฉียบ
เสียงหัวเราะนั้นแทบเเช่เเข็งให้ฝีเท้าที่จะก้าวไป ทั้งเสียงเรียกที่กำลังจะเอ่ยอยู่ในลำคอชะงักค้าง ผมไม่คิดว่าจะได้เจอพี่โตอยู่ที่นี่ ความจริงการตามหลังไอ้เป้มาก็แค่เป็นความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น เพราะฉะนั้นผมจึงไม่คิดวาจะได้เห็นภาพนี้ และสีหน้าแววตาเช่นนี้ของคนที่ผมรัก มันกระตุ้นความทรงจำเลวร้ายที่เคยฝังกลบอยู่ในสมองให้ผุดขึ้นมาเป็นระลอก ระลอก และกวนเศษตะกอนที่ทับถมอยู่ในใจให้หัวใจขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้ง
สีหน้าหวาดหวั่น แววตาสิ้นหวังของไอ้เป้ และใบหน้าสาแก่ใจของคนรอบกาย เหมือนกับภาพในวันนั้นเสียเหลือเกิน เรื่องราวที่ผมเคยพบเจอถูกทาบซ้ำ ถูกภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ากระตุ้นให้คิดคะนึงหา และคิดไปกระท่งวาผมเป็นไอ้เป้ เป็นคนที่ครึ่งหนึ่งก็เคยถูกเหยียบย่ำ ทำร้าย เช่นเดียวกับมัน
กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ริมฝีปากที่อ้าค้างหุบลงและเงียบนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาผมเบิกกว้าง จ้องมองร่างของไอ้เป้ที่ครางออกมาเบาๆพร้อมขยับกายด้วยแรงเฮือกสุดท้าย และที่สุดดวงตาของมันก็ปิดพับลง ร่างกายแน่นิ่ง เหลือเพียงสีของโลหิตที่ไหลออกมาจากศีรษะของมันไม่หยุด..
ผมเคยโกรธมัน เคยเกลียดมัน เคยชังน้ำหน้าและนึกรำคาญ แต่...แต่มันก็แค่นั้น แต่มันก็เป็นเพียงเท่านั้น เพียงความรู้สึกที่ไม่ได้รุนแรงขนาดอยากจะฆ่าให้ตายหรืออยากจะให้มันแดดิ้นลงไปต่อหน้า
ชีวิตนี้ทั้งชีวิต คนที่โกรธ คนที่เคืองใจ เคียดแค้นมันจนอยากจะฆ่าให้ตายมีเพียงคนเดียวก็พอแล้ว คนๆเดียว ที่ผมฆ่าลงไปเพราะความแค้นเคือง มีแค่คนเดียวก็มากเกินพอแล้ว..
แล้วตอนนี้ ไอ้เป้มันกลับ..
"เนม" เสียงทักของพี่โตทำให้ผมรู้สึกตัว ไอ้เนมสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกฝ่ามือหนาแตะลงที่ต้นแขน ดวงตาที่เบิกค้าง ร่างที่นิ่งงันเหม่อลอยเสียจนไม่รู้ว่าตนเองถูกพบเจอตอนไหน และพี่โตมาถึงตัวเมื่อไหร่
"..........." และเพราะปฏิกิริยานั้นของผม ทำให้พี่โตชะงัก เงียบเสียงลงและจ้องมองผมเงียบๆ
ผมกลืนน้ำลายช้าๆมองหน้าพี่โต จ้องหน้าคนที่เคยหัวเราะอย่างป่าเถื่อน และกระทำการอย่างโหดร้ายไร้หัวใจเมื่อครู่
หัวใจสั่นไหว เต้นโครมครามด้วยความหวาดกลัวและหวาดหวั่น เสี้ยวหนึ่งความกลัวทำให้อยากจะวิ่งหนี
พี่โต..ที่น่ากลัวเหมือนในวันนั้น
พี่โตที่โหดร้าย พี่โตที่ทำร้ายคนอื่นได้อย่างหน้าตาเฉย
.......แต่เมื่อได้มองเห็นดวงตาคู่นั้นความรู้สึกทั้งหมดก็แปรเปลี่ยนไป
"เอ่อ...ผมตามไอ้เป้มา" ไอ้เนมพูด พลางหัวเราะแหะๆ
"ก็นั่นสินะ ว่าอยู่อย่างมึงจะมาถึงนี่ได้ยังไง" คำพูดของพี่โตทำให้ผมค้อนขวัก
"ก็เห็นมันลับๆล่อๆ" ว่าไปแล้วถอนหายใจเฮือก "ไม่นึก...ว่าจะได้เจอ...." พูดแล้วไอ้เนมก็ยักไหล่
"....มานี่สิ"
แทนคำตอบทุกอย่าง พี่โตมองหน้าผมที่เปลี่ยนท่าทีจากนิ่งอึ้งเป็นยิ้มแย้มเช่นเคยก็เอ่ยปากปากเรียกแล้วดึงเเขนผมเข้าไปร่วมวง กลิ่นคาวเลือดที่ยังอวลอยู่ในเรือนนอนและโชยออกมาจากมือของพี่โตทำให้รู้สึกไม่ดีและหัวใจตุ้มๆต่อมๆไม่น้อย ทว่า ผมก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการเดินตามพี่โตไปด้วยสีหน้าปกติหรือพยายามให้มันเป็นปกติ
ในใจผมยังกลัว..ใช่..
พี่โตในบุคลิกลักษณะเช่นนี้ทำให้ผมหวาดหวั่น..ก็ใช่อีก
แต่...ผมจะไม่ระแวงไม่เชื่อใจว่าสักวันตัวเองจะถูกทำร้ายอีกแล้ว
ฝ่ามือของผมบีบกระชับฝ่ามือของพี่โตไว้ ไม่ได้รู้สึกไปเองว่ามันร้อนผิดปกติ และไม่ได้รู้สึกไปเองเช่นกัน ว่านัยน์ตาของพี่โตเมื่อครู่ ก็มีความหวาดหวั่นปรากฏยู่..
พี่โตคงจะรู้ว่าผมคิดยังไง และรู้ดีว่าผมรู้สึกแบบไหน ภาพที่ผมสะดุ้งเฮือก ผละออกจากเขาอย่าลืมตัวคงยังติดตาและสร้างความหวาดหวั่นในใจได้ไม่แพ้กัน
บาดแผลที่เราสร้างให้กันนั้นยังคงสดใหม่และปรากฏอยู่อย่างชัดเจนเสียงจนเราต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะประสานร่องรอยแตกร้าวนี้ พี่โตคงจะกลัว แบบที่ผมกลัวว่าเรื่องมันอาจจะเป็นแบบเดิม ผมอาจจะหวาดกลัวและไม่เชื่อใจ ส่วนพี่โต ก็อาจจะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเพื่อปกป้องผม เพียงแต่ผมไม่รู้และไม่เข้าใจ
แต่ตอนนี้ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น
คำพูดที่ผมเคยพูด เคยบอกตัวเองไว้ในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา วนเวียนมากระซิบบอก ตอกย้ำให้จำถึงความจริงเรื่องหนึ่งที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะเป็นแบบนั้นอยู่เสมอ
ต่อให้พี่โตจะโหดร้ายกับใคร ต่อให้จะทำร้ายใครมากแค่ไหน แต่คนเดียวที่พี่โตจะปกป้องและไม่ทำอันตราย ก็คือผมคนนี้
ดังนั้น ตอนนี้ที่ผมควรจะทำ ไม่ใช่การหวาดกลัวหรือมัวแต่คิดว่าทำไมพี่โตไม่เป็น"คนดี"อย่างที่ตัวเองเองอยากให้เป็น เอาแต่คิดว่าทำไมพี่โตถึงทำแบบนี้โดยไม่มองไม่คำนึงถึงสิ่งแวดล้อมโดยรอบ สิ่งที่ผมควรจะทำ คือการเชื่อใจ และเป็นกำลังใจให้คนที่ผมรักต่างหาก
-
ฝีเท้าของผมที่เดินตามพี่โตหยุดลงเมื่อมาถึงร่างของไอ้เป้ ผมจ้องมองร่างของมันที่แน่นิ่งอยู่ด้วยสีหน้าหวาดผวาๆไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อเห็นพี่ทินกำลังพลิกร่างไอ้เป้ให้นอนหงาย
"ไม่ต้องมองแบบนั้น" พี่ทินเห็นผมโผล่หัวมาก็หัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเอ่ยบอก ขณะที่ฝ่ามือของตัวเองก็กำลังพยุงร่างของไอ้เป้ให้นั่งเอนๆอยู่กับลูกกรงสีเข้ม "มึงไม่ต้องตกใจมากไป มันยังไม่ตาย"
"เอ๋?" ผมครางออกมางงๆก็ภาพไอ้เป้ที่พังพาบแน่นิ่งโดยมีเลือดไหลโชกซ้ำยังดิ้นทุรนทุรายแบบนั้น เป็นใครก็ต้องคิดว่ามันไม่หายใจไปแล้วทั้งนั้น
"คิดว่ากูจะมีแรงมากขนาดทุบหัวคนตายในครั้งเดียวเรอะ? ถึงจะอยากทำแบบนั้นก็เถอะ" พี่โตว่าพลางส่ายหน้าช้าๆ นัยน์ตาที่ทอดมองร่างของไอ้เป้มีแววชิงชังแฝงอยู่ และในตอนนั้นเองที่ผมได้เห็นทรวงอกของมันกระเพื่อมไหวเบาๆบอกถึงลมหายใจที่คงอยู่ "ก็อยากจะฆ่าให้ตายอยู่หรอก เพียงแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น.."
"จะยังไงไอ้เป้ก็เป็นลูกน้องป๋า ถ้ามันตายพวกกูก็คงแย่ แต่จะให้มันมาเสนอหน้าอยู่ก็ไม่ได้ เพราะงั้นเลยจัดการแค่ให้มันไปนอนพังพาบแถวๆห้องพยาบาลก็พอ" พี่โตว่าพลางทรุดตัวไปจับปลายคางไอ้เป้ขึ้นเพื่อสำรวจบาดแผล ปลายนิ้วแตะๆไปบริเวณศีรษะและขมับก่อนจะยักไหล่แล้วป้ายเลือดที่เปื้อนปลายนิ้วลงบนเสื้อไอ้เป้แบบไม่อยากจะแตะให้เสียมือ "ก็แค่ตกใจแล้วก็เจ็บแผลจนสลบ ก็อย่างว่า เสือกซุ่มซ่าม หกล้มหัวฟาดพื้นเอง"
..คำพูดนั้นทำให้ผมกระพริบตาปริบๆ
"มันรีบอะไรนักหนาวะ?" พี่คมว่าบ้างพลางส่ายหน้า
"นั่นสิพี่ แม่งก็เสือกรีบร้อนไม่ดูทาง" พี่ทินว่าสมทบพลางส่ายหัวช้าๆเหมือนระอาใจ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นเท้าสะเอว แล้วหันไปอีกทาง "มึงมาก็ดีแล้ว เอามันไปดูด้วย"
คำพูดนั้นทำให้ผมหันขวับ เบิกตากว้างเมื่อมองเห็นร่างของพี่กันย์เดินเข้ามาพร้อมผู้คุมด้วยท่าทีเร่งร้อน การมาของคนสองคนที่แสนรวดเร็วซ้ำยังมองมาที่พวกผมและพี่โตอย่างสงสัยทำเอาความงวยงงพุ่งพรวดพอๆกับความเข้าใจถึงคำพูดประหลาดๆของพี่โตเมื่อครู่
แต่...ทำไมคนพวกนี้ถึงมาไวนัก ทำเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
และ...พี่กันย์ ตอนนี้กำลังอยู่ฝ่ายไหนกันแน่?
ความคิดและความสงสัยเหล่านั้นแล่นเข้าหัว ทำให้ผมเม้มปากแน่นหันไปมองหน้าพี่โตที่ยังคงจ้องหน้าผู้คุมและพี่กันย์ด้วยสีหน้าซื่อใสไร้ความผิด แต่ความลังเลและเหตุการณ์ที่ผ่านมาสดๆร้อนๆ ทำให้ผมขยับตัวหลบอยู่หลังพี่โตโดยอัตโนมัติ ฝ่ามือกำกุญแจพวงใหญ่ในมือไว้แน่นโดยที่ความคิดจะบอกเรื่องนี้กับทุกคนปลิวหายไปอย่างรวดเร็ว
......................
"ก็บอกว่ามันล้มหัวฟาดพื้น เนี่ยก็จะเอามาให้ช่วยพยาบาล มันอยู่แดนเดียวกับผมนะ ทำไมจะต้องทำอะไรมันด้วยล่ะ แล้วถึงทำ มาทำในห้องขังไอ้คม มันกลายเป็นผู้สงสัย ไอ้คมมันจะยอมเหรอ? ไม่เห็นรึไงว่าเมื่อกี้ไอ้คมมันยังยืนมองเงียบๆไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนอะไร ถ้ายังอยากจะถามก็รอไอ้เป้มันฟื้นก่อนก็ได้ ผมไม่ว่า แต่งานนี้ช่วยสอบสวนให้เป็นกลางหน่อยก็แล้วกัน ไม่ใช่เอะอะอะไรก็จับลดขึ้นหมด ทำแบบนั้นคงมีแต่คนอยากทำความดีล่ะวะ"
"ส่วนเรื่องที่ทำไมไปอยู่แดนสิบ ก็แค่เพื่อนกันไปเที่ยวเยี่ยมหากันมันผิดเหรอ? ถ้าผิดคราวนี้พัศดีก็ช่วยบอกผมด้วยแล้วกันว่าจะโดนหักไปกี่คะแนน นอกจากค่าที่ช่วยคนแล้วยังโดนกล่าวหามั่วซั่ว"
เพราะคำพูดยืนยัน อธิบายสั้นกระชับและบ่งชัดถึงความตั้งใจของตัวเองทำให้การสอบสวนของผู้คุมและพัศดีที่จะเกิดขึ้นกับพวกเราผู้ร่วมเหตุการณ์ทั้งสี่หยุดลงแค่นั้น พัศดีที่รีบปรี่มาด้วยสีหน้าราวกับได้ชัยชนะอะไรบางอย่างเมื่อได้ข่าวนี้ก็ต้องนิ่ง ฟังคำอธิบายกึ่งประชดประชันในประโยคท้ายๆของพี่โตโดยที่มีผมมองมาอย่างหวั่นๆ ไม่ได้หวั่นว่าตัวเองจะโดนสอบสวนหรอกนะ แต่หวั่นว่าระหว่างพี่โตกับพัศดี ใครจะลุกขึ้นมาหาเรื่องชกกันก่อนล่ะมากกว่า
ที่สุดเมื่อได้ฟังคำยืนยันที่เหมือนกันเป๊ะของพวกเราทั้งสี่ พัศดีก็จำต้องยอมรับที่จะรอให้ไอ้เป้ฟื้นแล้วค่อยสอบถามเพื่อหาความจริงกันทีหลัง จากที่พี่โตเคยบอกผมว่าเพราะวิธีแข็งกร้าวของพัศดีทำให้นักโทษหลายคนไม่พอใจและออกมาประท้วง ทำให้การทำงานของพวกเขาลำบากขึ้นท่าจะจริง เพราะหากปกติพัศดีคงจะสั่งจับพวกเราขังและสอบสวนพร้อมกับมีบทลงโทษโดยไม่ฟังเสียงแล้ว แต่พอโดนพี่โตพูดตอกหน้าเข้าแบบนั้นก็เงียบและยอมที่จะพักเรื่องนี้ไว้ก่อนในที่สุด
"ฝากดูแลดีๆแล้วกัน" พัศดีมองหน้าพี่กันย์ก่อนจะสั่งเบาๆ "แล้วก็..พวกคุณควรจะกลับไปทานอาหารเย็นได้แล้ว"
"คร้าบ~ท่านนน" เสียงพี่ทินออกรับคำแบบหวานจ๋อยแต่แสนประชดประชันดังขึ้นทันทีที่พัศดีเดินออกไป ผมถอนหายใจพรูแทบยกภูเขาออกจากอก แต่ความโล่งใจมีได้ไม่ถึงวินาที พอหันกลับมากลับพบแต่บรรยากาศเครียดขึง กับภาพที่พี่โต พี่คม และพี่ทินกำลังจ้องหน้าพี่กันย์เขม็ง
"น่าแปลกดีนี่ ว่าทำไมมึงถึงไปทำอะไรแถวนั้นเร็วนัก" พี่โตเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ พร้อมนัยน์ตาจ้องเขม็ง
"ผมถูกผู้คุมเรียกตัว" พี่กันย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะยิ้มแบบไม่เห็นขัน "เป็นผมที่ต้องถามมากว่า ว่าพวกคุณไปทำอะไรกัน ไอ้เป้มันถึงอยู่ในสภาพแบบนั้น"
"กูบอกแล้วไงว่ามันหกล้ม หัวฟาดพื้น” พี่โตตอบสั้น
"งั้นเหรอครับ...ผมจะพยายามเชื่อแล้วกัน" พี่กันย์ตอบพลางยิ้มมุมปาก
"กูต่างหากที่ต้องพยายามเชื่อมึง" พี่โตหรี่ตาลงช้าๆ ด้วยท่าทีครุ่นคิด "อย่าให้กูรู้แล้วกัน ว่ามึง กำลังคิดไม่ซื่อ"
"คนที่ต้องพูดแบบนั้นน่ะ ผมมากว่า" พี่กันย์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มแสนไม่น่าไว้ใจ ดวงตาคู่นั้นกราดมองทุกคนแล้วมาหยุดอยู่ที่ผมพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันชวนให้ร้อนๆหนาวๆชอบกล ร่างของคุณหมอจำเป็นหันหลังเดินไปดูอากรคนป่วยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอีกครั้ง แสดงอาการไล่อย่างจงใจ นั่นทำให้พี่โตร้องหึออกมาเบาๆแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องพยาบาล แต่ก็ยังคงมีสีหน้าไม่พอใจลึกซึ้ง
"ไอ้คม" จู่ๆท่ามกลางความเงียบ ของพวกเราสี่คนที่กำลังจะไปโรงอาหาร พี่โตก็โพล่งขึ้นมา
".........." พี่คมไม่พูดอะไร เพียงแต่หันมามองหน้าคนถาม แสดงอาการรับฟัง
"กูว่างานเราต้องเร็วขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะ" คำพูดนั้นทำให้ต่างคนต่างชะงัก ผมจ้องมองพี่คมที่พยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่โต ด้วยไม่รู้ว่าพี่คมคนนี้จะร่วมงานกับพี่โตเรื่อวงไหนกันแน่
เรื่องของป๋า ที่จะออกไป หรือเรื่องของผมและพี่โต ที่กำลังจะวางแผนดัดหลังคนพวกนั้น
และที่สำคัญ พี่ทินซึ่งมองหน้าพี่โตอยู่อย่างยินดีอยู่ตอนนี้ รู้รึเปล่าว่าแท้จริงแล้ว ‘ลูกพี่’ ของตัวเองจะทำอะไร
.......................
"มันยังไม่รู้.." พี่โตเอ่ยสั้นๆ หลังจากคำถามของผมมีขึ้นในตอนบ่ายของอีกวัน ด้วยความงวยงงและอัดอั้นตันใจเป็นที่สุด
"แล้วนี่..." สิ้นคำตอบผมก็เอ่ยถามอย่างร้อนรนทันควัน เรื่องพี่คมเป็นพวกเดียวกันกับเราน่ะผมรู้แล้วแต่ถ้าพี่ทินยังไม่รู้เรื่องนี้ แล้วถ้าเกิดไม่เอาด้วยขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง
"ไอ้ทินมันไม่เหมือนพวกตัวใหญ่ๆในนี้หรอก "พี่โตว่า" กูเชื่อ ว่าที่สุดมันก็จะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร แต่ถ้ามันจะออกไปและไม่เห็นด้วยกับกู กูก็ไม่ว่า.."
พี่โตบอก พลางทอดสายตามองไปยังร่างของพี่ทินที่วันนี้แวะเวียนมาทักทายบรรดาพรรคพวกที่แดนสิบสองด้วยสีหน้าเริงร่า นัยน์ตาคู่นั้นของพี่โตฉายแววครุ่นคิด ทำให้ผมรู้ ว่าภายในใจของพี่โตคงจะเครียดขึงไม่น้อยกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น
"จริงสิ...กุญแจที่มึงได้มา เก็บไว้ดีๆนะ" พี่โตว่า พลางหันมามองหน้าผม
"อือ แล้วพี่จะไม่เอาเก็บไว้จริงๆเหรอ?" ผมออกปากถามเมื่อคืนผมเล่าเรื่องกุญแจที่ได้จากไอ้เป็นให้พี่โตฟัง แต่พี่โตบกให้ผมเก็บไว้แทน โดยไม่บอกว่าเก็บไว้ทำอะไร
"ไม่ต้อง มึงเก็บไว้นั่นแหละดีแล้ว" พี่โตว่า ก่อนจะถอนหายใจพรูเมื่อมองเห็นร่างของบรรดาตัวเอ้ในเรือนจำพากันเดินมาหา ทำให้ผมรู้ว่าคงจะมีการประชุมหรืออะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว เรื่องของไอ้เป้ที่มันเจ็บก็มีคนรู้ประรายแค่สองสามคน อาจจะเพราะมันกวนตีนชาวบ้านไว้มาก เลยไม่มีใครสนเท่าไหร่ว่ามันจะเป็นอะไรไปไหม อย่ามากก็พูดอย่างไอ้เมฆว่าสมแล้วที่โดน อะไรแบบนั้น
แต่ดูท่าทางของทุกคนแล้วก็พอรู้แหละๆ ไม่มีใครเชื่อว่าไอ้เป้มันจะหกล้มหัวฟาดพื้นอย่างที่บอก ไม่ใช่เพราะเชื่อว่าไอ้เป้มันไม่ซุ่มซ่าม แต่เป็นเพราะทุกคนรู้ดี ว่างานนี้พี่โตเป็นคนจัดการต่างหาก เลยไม่มีใครกล้าถามหรือพูดอะไรมาก แต่ก็มีผลเสียอยู่บ้าง คือป๋าที่ตอนนี้ไม่มีคนส่งข่าวไปให้และคงจะรู้แล้วมาโวยใส่พี่โตในไม่ช้าก็เร็วนี้..
และพี่โตบอกไว้ว่า เพื่อนการนั้น ก่อนที่พวกป๋าจะเรียกไปโวยและเริ่มรู้ตัว เรา..จึงต้องรีบทำให้เร็วที่สุด
ดังนั้นนี่คงเป็นเหตุผลที่พี่โตเรียกบรรดาตัวเอ้เหล่านี้มาประชุมกัน
"เนม..." เสียงพี่โตเรียกเบาๆทำให้ผมละออกจากภวังค์ มองเห็นดวงตาจริงจังและฉายแววห่วงใยนั้นชัดเจน.. ฝ่ามือพี่โตแตะลงที่หน้าผากผม ลูบเบาๆก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้ผมนิ่ง
"พรุ่งนี้แล้วล่ะ"
..............................................
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.......................................
04.00
เวลาไขประตูเรือนจำ หรือเวลาสำหรับตื่นนอนของเหล่านักโทษในเรือนจำนั้น คือเวลาห้านาฬิกาตรง ทว่าวันนี้ ที่แดนสิบสอง ร่างของบรรดานักโทษหลายรายกลับลุกออกมาจากที่นอน และนั่งมองหน้ากันด้วยแววตาที่วาววับ...
แกร๊ง...
เสียงอะไรบางอย่างตกลงบนพื้นซีเมนต์ทำให้เกิดเสียงสะท้อนก้องภายในความเงียบสงบ แสงไปสลัวรางจากเพียงด้านหน้าของเรือนนอนส่องให้เห็นเงาของผู้คุมที่เดินเข้ามาสำรวจตรวจตรา ไฟฉายอันใหญ่ในมือส่องกราดเพื่อหาที่มาของสุ้มเสียงนั้น
หมับ..
ท่อนเหล็กขนาดกลางที่กลิ้งโค่โร่อยู่บริเวณทางเดินทำให้ร่างของผู้คุมชะงัก ทรุดกายลงพินิจวัตถุงประหลาดในอุ้งมือ หยิบไฟฉายมาส่อง ก่อนจะรู้ว่ามันคือโลหะกินสนิมแสนระคายมือ ร่างของผู้คุมรายนั้นก็ทรุดฮวบ!
ร่างของนักโทษรายหนึ่งผุดขึ้นมาจากความมืดรับร่างของผู้คุมก่อนที่มันจะทรุดกายลงไปจนเกิดเสียง ฝ่ามืออันเชี่ยวชาญนั้นควานหาพวงกุญแจบริเวณใต้เข็มขัด พร้อมกันนั้น ร่างของนักโทษอีกรายที่มีท่อนเหล็กในมือก็เอื้อมมือคว้ากระบองใหญ่ของผู้คุมรายนั้นในมือขวา และสอดมือหยิบปืนพกขนาดเล็กนั้นมาไว้ในมือซ้าย
กริ๊ง..แกร่ก...
เสียงครางของกุญแจที่กระทบกันดังขึ้นเพียงชั่วครู่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงแม่กุญแจใหญ่ถูกปลดและประตูที่ทำมาจากกรงเหล็กถูกเปิดอ้า ให้ร่างของบรรดานักโทษกรูกันออกมาจากห้องขังอย่างรวดเร็ว
สรรพเสียงและการเคลื่อนไหวนั้นไม่อาจหลุดรอดพ้นประสาทสัมผัสของผู้คุมอีกนายที่อยู่ด้านหน้าได้ ร่างนั้นจึงรีบตรงเข้ามาหา พร้อมกับไฟฉายในมือที่กราดส่องไปตามทางเดินอันมืดมิด
"นี่มะ...."
ผลั่วะ
ก่อนจะได้เอ่ยคำพูดนั้นจบประโยค ร่างท้วมนั้นก็ทรุดฮวบ ด้วยฝีมือของนักโทษอีกรายที่แอบซุ่มอยู่ด้านหลัง พร้อมกันนั้นร่างของผู้คุมทั้งสองนาย ก็ถูกลากเข้าไปในห้องขังในสภาพสิ้นสติ..
"ล็อค"
คำสั่งสั้นดังมาจากร่างสูงของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง ใบหน้าที่สะท้อนแสงจากไฟฉายในมือของลูกน้องคนหนึ่งมีดวงตาวาววับ ฝ่ามือข้างขวารับปืนสั้นจากมือของลูกน้องที่ยื่นส่งให้ พร้อมกับมือซ้าย ที่ถือท่อนเหล็กอันใหญ่ไว้ในมือ
แคร้งๆ...
เสียงท่อนเหล็กครูดกรงขังที่มีร่างของนักโทษหลายรายยืนรออยู่ พร้อมกับประตูที่เปิดอ้าเมื่อร่างนั้นเดินผ่าน เรียกเสียงโห่คำรามอย่างพึงใจของเหล่านักโทษในเรือนนอนได้อย่างดี
"แกร่ก.ๆ.. ขณะที่เกิดเหตุนักโทษ... @$%^...นักโทษกำลัง..@$%^"
เสียงแกร่กกรากจากวิยุประจำตัว ครางออกมาพร้อมคำถามโหวกเหวกและเสียงคำรามของเหล่านักโทษที่โห่ร้องผ่านออกมาจากลำโพงทำให้ริมฝีปากของโตแสยะยิ้ม ขาใหญ่ยกวิทยุสื่อสารขึ้นแนบริมฝีปาก เอ่ยตอบคำถามร้อนรนของผู้คุมที่แว่วมาตามสายด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ
"พวกกู กำลังจะออกไปไงล่ะ"
..............................
ช่วงนี้ใช้แรงงานอยู่แถวบ้านต่อไป (ฮ่าๆ)
ผ่านสงกรานต์มาเป็นไงบ้างคะ หวังว่าจะสุขขีสโมสรเน้อ
ส่วนนิยายตอนนี้ก็เร่าร้อน(?)ไฟลุกเหมือนอากาศตอนนี้เลย ฮ่าๆ
ปอลิง... มาเตรียมลุ้นตอนต่อไปกันนนนนนน
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งลุ้น ระทึก ขอให้พี่โตทำสำเร็จ แล้วก็จัดการไอ้พวกป๋าอย่าให้เหลือ :3125:
พี่โตไฟล์ทติ้งนะ
-
อยากรู้ว่าแผนที่โตวางไว้เป็นยังไง
น่าติดตาม ลุ้น มากกกก
บวกเป็ด
-
ลุ้นสุดตัว
-
นึกว่าเป้จะตายซะแล้ว ไม่ได้สงสารเท่าไรหรอกแค่ไม่อยากให้มีเรื่องมีราวมากไปกว่านี้ ลุ้นๆๆ แบบว่าคิดอะไรไม่ออกได้แต่รอเฉลยค่ะ
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสเลยค่ะ
-
เอิ้กกรอลุ้น นึกว่าไอ้เป้จะซี้แง๋แก๋ซะแล้ว
ลุ้นมากมายโตจะจัดการยังไงต่อ
ลุ้นหืดขึ้นคอยิ่งกว่าเก่ากับ 3 ผี หวังว่าจะไม่ใช่ sad story
-
โอ๊ะ เดาเร่่ืองไม่ถูกเลย เอาใจช่วยไอ้เนม :m5: :m5: :m5:
-
ลุ้นสุดดดดดดด
อะไรกำลังจะเกิดขึ้น
-
โว้ยยยยย กำลังจะออกกันไปแล้วโว้ยยยยย!!!
ลุ้นตอนหน้า ลุ้นตอนหน้าาาาาา
มาไวๆ ขอให้รอดปลอดภัยกันทุกคนนะคะ
พี่โต+เนมไฟท์ติ้ง!!
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
ลุ้นค่ะ
พี่โตเอาจริงแล้วแบบนี้
ตอนแรกกลัวแทนเนมเลย
พี่โตลุคโหด
พี่กันย์ไว้ใจไม่ได้จริงๆเลย
มันจะสำเร็จใช่มั๊ย
-
อ๊ากกกกกกกกกก ลุ้นสุดๆเลยอ่าา
โล่งอกที่หนูเนมเชื่อใจพี่โตนะ
ขอให้แผนการสำเร็จน้าาาาาา
นั่งลุ้นติดขอบจอ :serius2: :serius2:
-
ลุ้นและกดดัน :z3:
อยากรู้แล้วว่าต่อไปจะเป็นอย่างไง ตื่นเต้นนน
ชอบพี่โตโหมดนี้มาก ไม่มีใครรู้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่
อยากรู้แล้วอะตอนต่อไปจะเป็นไง o18
-
ลุ้นระทึกซะ สู้ๆเค้าเนม พี่โต
-
จบตอนได้ลุ้นแบบสุด ๆ เลยครับ แอบกลัวนิด ๆ ว่าพี่โตจะทำอะไรต่อไป
ตอนนี้เนมโผล่ออกมาให้หายคิดถึงแล้ว ดีใจจังเลย >,,<"
มาต่อไว ๆ นะครับ อยากรู้แล้ว ^ ^"
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น โฮกกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
อ๊ายยยย บีบหัวใจอะไรเยี่ยงนี้~
มันลุ้นแบบว่าน้ำลายเหนียวเลยแถมหัวใจงี้เต้นตึกตึกตึกเลย
แต่ว่าจนแล้วจนรอดยังนึกตอนจบไม่ออกเลย :เฮ้อ:
ขอสมน้ำหน้าเป้อย่างต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว กร๊ากกกกก :jul3:
-
ล่ะ....ลุ้นชิบหาย T^^^T!!
ยังไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าพี่โตจะทำอะไร เหอะๆ - -
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
รอลุ้นรัก และยิ้มรับแบบหน้าบาน เฮียโต น้องเนม ในชีวิตที่อิสระ ขอเยอะๆ นะ หัวใจจะได้กระชุ่มกระชวย เครียด กดดันจิตใจมาเยอะแล้ว
-
โว้ยยย !! แล้วเรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย.. :z3:
คิดแล้วตื่นเต้นชะมัด ลุ้นแทนว่าพี่โตจะทำอะไรต่อไป..
-
ต่อๆไรเตอร์
-
สุดแสนจะลุ้น
-
วันนี้วันที่ 20 เเล้ว คนเขียนจะมาต่อตอนจบหรือป่าว
ลุ้นมากกกกก ตั้งหน้าตั้งตารออยู่....
-
จบได้กดดันมากกกกกกก ลุ้นไม่ไหวแล้วววววว
สำเร็จทีเถอะ โตกับเนมจะได้เป็นอิสระสักที
-
รอคอยอย่างมีความหวังมาทั้งวัน....
สุดท้ายก็รอเก้อ (อีกเเล้ว) :เฮ้อ:
และคาดว่าคราวนี้ ตอนจบคงจะเลื่อนเป็นภายในสิ้นเดือนนี้เป็นแน่....เซ็ง!!!
-
ขอให้ทุกคนปลอดภัย แล้วพ้นโทษเร็วๆ เนมพาพี่โตไปหาแม่
-
แว๊กกกก ลุ้นเวอร์อ่ะ จะเป็นยังไงต่อนะ โอย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วนะเนี่ย
-
ลุ้นมากกกก ระทึกมากกกก :a5:
ขอให้สำเร้จด้วยเถอะ...แต่ ในความเป็นจริงนี่มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะเนี่ย นักโทษแหกคุกเนี่ย :z3:
-
เกลียดกันย์มาก ๆ
เลยตอนนี้ o18
-
รอ ร๊อ รอ งืดๆกะว่าจะได้อ่านตอนจบก่อนจะปิดโอนรอบแรก (23)
T_T คนแต่งหายไปไหนนนนน
-
Improbable 40 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่หนึ่ง
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่1-4/25XX
วันที่ 18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำXX จังหวัดXX
เรียน (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
เวลา 04.00 นาฬิกา เกิดเหตุนักโทษทำร้ายร่างกายผู้คุม สอบสวนพบว่ามีผู้ร่วมขบวนการลักลอบนำเอากุญแจไขเปิดเรือนนอน เพื่อดักซุ่มโจมตีผู้คุมโดยใช้ท่อนเหล็กเป็นอาวุธ และกลุ่มนักโทษผู้ก่อเหตุ ได้ยึดกุญแจสำหรับไขเปิดประตูใหญ่ และอาวุธประจำตัวของผู้คุม อันประกอบด้วย กระบองถือ 2 อัน และปืนพก 3.7 แมกนั่ม 2 กระบอก นำออกจากเรือนนอนเพื่อไปก่อการจลาจล
ผู้ร่วมก่อเหตุ : นักโทษในเรือนจำ แดนสิบสอง แดนสิบเอ็ด แดนสิบ และแดนเก้า รวมทั้งเรือนจำพิเศษ ประมาณ 300 คน (กำลังอยู่ระหว่างสืบสวนหาผู้ก่อเหตุ)
อาวุธ : ปืนพกขนาดเล็ก ท่อนเหล็ก ไม้กระบอง รวมไปถึงหน้าไม้และของมีคมอื่นๆ
สถานที่เกิดเหต : แดนสิบสอง แดนสิบเอ็ด แดนสิบ แดนเก้า และเรือนจำพิเศษ..
...................
ร่างของผู้คุมที่ถูกลากเข้ามาในเรือนนอน พร้อมด้วยสีหน้าสาแก่ใจของทุกคน เป็นการเปิดฉากการ"ก่อจลาจล" ครั้งนี้อย่างเต็มรูปแบบ ร่างของนักโทษที่ถูกปล่อยออกมาจากเรือนนอน ต่างก็ตาลีตาลานวิ่งขึ้นเพื่อไปสมทบกับกลุ่มของผู้นำ สีหน้าของทุกคนเปื้อนยิ้มสาใจ เวลานี้ ไม่ว่าจะใคร ก็ต่างฮึกเหิมและคำรามด้วยความพอใจ ความคั่งแค้นในอก ความเกลียดชัง รวมทั้งความปราถนาที่จะเป็นอิสระ ความหวังที่ถูกจุดขึ้นในใจทำให้ฝีท้าของทุกคนต่างมุ่งไปที่จุดๆเดียว ต่างก็เดินตามหลังชายที่เป็นผู้นำของพวกเขาไปด้วยดวงตาวาวโรจน์ เต็มไปด้วยความพอใจ
ผมจ้องมองร่างของ"ผู้นำ"ที่ทุกคนให้การเคารพนับถือด้วยความรู้สึกแปลกๆ ใจหนึ่งก็รู้สึกฮึกเหิม ยินดีกับทุกคนเช่นกันที่"นักโทษ"อย่างเราได้ลุกขึ้นสู้ เพื่ออิสระของตน ทว่าอีกใจหนึ่ง เพราะปมรู้ว่าตัวเองกับพี่โตจะทำอะไร หัวใจจึงเต้นแกว่งด้วยความหวาดหวั่นสะท้านลึก
ผุดลุกขึ้นยืน เดินตามหลังบรรดาพี่ๆในเรือนจำไปอย่างรวดเร็วเมื่อพบว่าคนในนี้ต่างก็กรูกันออกไปแทบจะหมด และ..ร่างของผู้คุมสองนายที่ถูกลากเข้ามานั้นกำลังถูกบรรดานักโทษที่กักเก็บความอัดอั้นตันใจไว้ภายในเข้าไปรุมทำร้ายกันอย่างเมามันส์
"ออกมาเร็วพวกมึง!อยากโดนขังต่อรึไง!" เสียงกระชากห้วนที่ดังขึ้นผมจำได้มั่นว่าเป็นเสียงของพี่วิทย์ หันไปมองร่างของไอ้เมฆที่ถูกลากถือติดมือมา ใบหน้าของพี่วิทย์มีเหงื่อชื้นนิดๆ แสดงว่ามาถึงที่นี่ด้วยความรีบร้อนเพราะความจริงพี่วิทย์อยู่คนละเรือนนอนกับพี่โต ผมได้ยินเสียงโห่ร้องพูดคุยและเสียงอึกทึกครึกโครม ความเคลื่อนไหวท่ามกลางความมืดมิดและยามเช้ามืดที่แสงอาทิตย์ยังไม่ฉายแสง ทำให้ผมรู้แล้วว่าแดนอื่นๆ ต่างก็กำลังทำเช่นเดียวกับพวกเรา
"มึงจะไปไหน?" พี่วิทย์ดึงแขนผมไว้ ออกปากเสียงแข็งไม่น้อยพลางออกแรงบีบแน่น กริยาท่าทางที่แปลกไปจากทุกทีทำให้ผมสะดุ้ง หันไปจ้องตาพี่วิทย์อย่างตื่นๆกับลางสังหรณ์ที่แล่นวาบ
หรือว่า...พี่วิทย์จะรู้!
"ผม...จะไปที่ทำการเรือนจำ"
"ไปทำไม? หรือมึงจะไปบอกพวกมัน!" พี่วิทย์กระชากเสียงห้วนกระซิบปนก่อนด่าใส่ผมอย่างเร่งร้อนด้วยดวงตาเครียดขึ้ง แรงบีบที่แน่นขึ้นและตาวาววับคู่นั้น ทำให้ผมแน่ใจถึงความคิดของตัวเอง
"ใครจะบอกกัน ผมจะทำงานของผม พี่ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!!" ไอ้เนมดึงแขนตัวเองออกจากมือพี่วิทย์อย่างแรงพลางเอ่ยเสียงห้วน สบตาที่วาววับคู่นั้นอย่างไม่กลัวเกรงราวกับว่าพี่วิทย์ที่ผมเคยหวั่นๆเมื่อก่อนเป็นแค่ความฝัน แต่ใครว่าผมไม่กลัว ความจริงน่ะกลัว แต่ความกลัวอย่างอื่นมันกลบไปเสียหมด
..ตอนนี้ที่ผมกลัวมากที่สุด คือการทำตามแผนของพี่โตไม่ทัน แล้วเราจะพังกันทั้งคู่!!
"นี่มึง.......!"
"พี่วิทย์ นี่มันอะระ..."
"ปล่อย เฮียวิทย์!"
ทันทีที่ผมดึงมืออก ดวงตาที่วาววับของพี่วิทย์ก็เบิกกว้าง ถมึงทึงขึ้นมาอย่างน่ากลัว ผู้ชายคนนั้นกัดฟันกรอก มองหน้าผมเหมือนไม่เคยเห็น เขาอ้าปากคำรามต่อว่า แต่ก็ถูกเมฆดึงแขนแรงๆเพื่อถามอย่างงวยงง และก่อนที่มันจะรู้อะไรมากกว่านั้น เสียงของพี่ทินก็เข้ามาหยุดทุกอย่าง
ร่างของพี่ทินไม่ได้สูงใหญ่เท่าพี่โตก็จริง แต่คงพูดได้ว่าสูงว่าพี่วิทย์ ซ้ำสีหน้าท่าทาง และอายุที่ดูจะมากกว่าพี่วิทย์และพี่โตทำให้ยามที่ร่างนั้นก้าวพรวดข้ามา เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ ห้วนจัด พร้อมกับดึงผมไปซ่อนอยู่หลังตัวเอง กริยาท่าทางแสดงออกเต็มที่ว่ากำลังไม่พอใจ และจะปกป้องผมอย่างที่สุด ทำให้บรรยากาศคุระอุหยุดชะงัก
".........."ออกปากเรียกว่าเฮีย แต่สีหน้าพี่ทินไม่ได้อยู่ในขั้น"เคารพ"เสียด้วยซ้ำ เป็นจริงที่แม่พี่วิทย์จะเป็นหัวหน้า แต่ทว่าพี่ทินก็อายุมากกว่า ซ้ำตอนนี้พี่ทินถือว่าเป็นมือขวาของพี่คม ศักดิ์ศรีก็ย่อมเท่ากันกับพี่วิทย์ ที่ตอนนี้ถือเป็นคนสนิทของพี่โต เพราะเหตุผลเหล่านั้น พี่วิทย์จึงชะงัก พร้อมขมวดคิ้วเครียด
"รู้ตัวไหมว่ามึงทำอะไรอยู่ หรือว่ามึง...คิดจะเอาด้วย?" พี่วิทย์เอ่ยถาม เลิกคิ้วขึ้นคล้ายไม่เห็นขัน
"ถามตัวเองดีไหม ว่ามึงทำอะไรอยู่ ก่อนจะมาว่ากู เฮ้ยวิทย์" พี่ทินเอ่ยเสียงห้วน ดึงแขนผมที่ถูกลากไปหลบด้านหลังให้ออกมาเผชิญหน้าอีกครั้ง "ตอนนี้กูมีหน้าที่ดูแลเด็กนี่ มึงมีหน้าที่อะไรก็ควรจะไปทำ"
"..อึ่ก.." คำพูดนั้นทำให้พี่วิทย์ชะงัก สีหน้าพูดไม่ออก
"แต่มึงกำลั.."
"วิทย์!" เสียงห้วนจัดดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ทุกคนต่างชะงัก ท่ามกลางคลื่นของเหล่านักโทษที่ทยอยออกมาจากเรือนนอนด้วยความยินดี ท่ามกลางเสียงโห่ของยังมีเสียงของผู้ชายอีกคนที่ชัดกว่า นั่นก็คือเสียงของพี่กันย์ ซึ่งก้าวพรวดเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึง ร่างที่หอบน้อยๆแสดงว่ากำลังรีบเร่งอย่างหนัก และก็คงจะลืมแม้แต่คำสุภาพที่ใช้ติดปากด้วยซ้ำ คำพูดต่อมาถึงยิ่งกว่าห้วน
"มึงมีหน้าที่อะไร อย่าทำให้คนอื่นต้องเสียเวลา!"
"กูรู้!" พี่วิทย์หันไปตวาดสวนพี่กันย์อย่างดุเดือดไม่แพ้กัน ก่อนจะหันมามองหน้าผมกับพี่ทินอย่างคาดโทษ..สีหน้าลังเลพะว้าพะวงไม่น้อย ทางหนึ่งก็เป็นพี่กันย์ที่ยืนเร่ง ส่วนอีกทาง ก็เป็นผมกับพี่ทินซึ่งหากพี่วิทย์รู้ว่าเรากำลังทำอะไร เขาก็คงเหมาพวกผมเป็นศัตรูไปแล้วเรียบร้อย
"เมฆ" พี่วิทย์หันขวับ มาหาไอ้เมฆที่ยืนขมวดคิ้ว ทั้งอึ้งทั้งงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น "เดี๋ยวมึงอยู่กับไอ้เนม เข้าใจนะ"
"หา? ว่าไงนะ!" ไอ้เมฆพอได้ยินก็เริ่มโวยวาย "ไหนมึงว่าจะให้กูไปด้วย กูไม่ยอมให้มึงไปกับไอ้นี่แค่สองคนหรอก!"
"มันอันตราย มึงอยู่กับไอ้เนมน่ะดีแล้ว เดี๋ยวกูจะรีบมาหา ตามไอ้เนม จำไว้นะ!!" พี่วิทย์ไม่สนคำโวยนั้น หากแต่รีบรุนหลังเมฆให้เข้ามาหาผมกับพี่ทินอย่างรวดเร็ว ร่างของไอ้เมฆที่ถูกผลักมาทางผมจนเซเเซ่ดๆ หันไปจะมองหาพี่วิทย์ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว เพราะมันเจอแต่คลื่นฝูงชนที่กำลังโห่ร้องมีชัยรอบๆตัว
"พวกมึง!" พอบี้กับคนอื่นไม่ได้ ไอ้เมฆก็หันมาหาผมและพี่ทิน "มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!พวกมึงมีปัญหาอะไรกัน พี่วิทย์มึงถึงทิ้งกูแล้วไปกับไอ้นั่น!"
ฟังดูแลรู้สึกไอ้เมฆมันจะรักพี่ชายของมันมาก ถึงกับไม่ยอมเรียกชื่อ เอาแต่เรียกไอ้นี่ไอ้นั่นเชียว "เรื่องนี้มึง..."
"มึงไม่ต้องเสือก ไอ้เมฆ" พี่ทินเอยเสียงห้วน ตัดบทผมที่กำลังจะตอบมันไปทันควัน "ตามกูมา แค่นั้นพอ!"
"พี่ เอาจริง?" ผมหันไปถามพี่ทินเสียงเครียดอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็ยังก้าวพรวดๆตามหลังพี่ทินไปอย่างว่าง่าย ฝ่าร่างของนักโทษที่ต่างบ่ายหน้ากันไป"รวมพล"ตามที่นัดแนะกันไว้อย่างรวดเร็ว ด้วยไม่อยากจะให้เป็นที่ผิดสังเกต ผมมองเห็นไอ้เมฆก้าวตามหลังพวกเรามาไวๆ รู้สึกหงุดหงิดกับพี่วิทย์ไม่น้อยที่เสือกขว้างเอากระดูกชิ้นโตมาขวางทาง ที่เขาสั่งให้เมฆตามผมและพี่ทินแบบนั้น คงเพราะรู้แน่ว่าเมฆที่อยากออกไป มันคงไม่มีทางยอมแน่ หากรู้ ผิดสังเกตหรือระแคะระคายว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
และการจะต้องมาสู้รบปรบมือกับคนที่ผมเห็นมันว่าเป็นเพื่อน มันไม่ใช่เรื่องง่าย!
"ทำตามที่กูบอกก็พอ มึงทำตามหน้าที่มึง เรื่องไอ้เมฆกูจะจัดการเอง" พี่ทินตอบเสียงสั้น สีหน้าเครียดขึง บ่งชัดว่ากำลังจริงจังกับคำพูดของตัวเอง
"พี่..นั่นมันเมียพี่วิทย์นะ!" แถมไอ้เมฆมันก็เพื่อนผม จะยอมให้มันโดนพี่ทินจัดการได้รึไง
"กูรู้! พวกเดียวกัน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องฆ่ามันซักหน่อย ห่า..ไอ้กระต่ายตื่นตูม" พี่ทินออกปากบ่นพลางตวัดสายตามองไอ้เมฆที่เดินตามหลังพวกเรามาอย่างกระชั้นชิด และสีหน้าของมันเริ่มขมวดมุ่น
"แล้วไงล่ะ เป็นใครก็ต้องกลัวสิ!" ผมส่ายหน้าตอบพี่ทินห้วนๆ นัยน์ตาก็ส่ายล่อกแล่ก ฝ่ามือกุมกระเป๋ากางเกงไว้ ไม่ให้กุญแจในนั้นมันแกว่งหรือส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งจนมีใครรู้ได้
"กูไม่คิดจะทำอะไรมันหรอก มึงนั่นแหละทำตามที่เฮียแม่งสั่งดีๆ ตอนนี้ กูฝากชีวิตไว้กับแผนงี่เง่าของพวกมึงแล้วนะ!"
คำพูดนั้นทำให้ผมได้คิด ถึงหนึ่งปริศนาที่เกิดขึ่นในใจ ว่าด้วยทำไม...พี่ทินถึงมาปกป้องผมและเข้าร่วมกลุ่มกับผม ทั้งที่ไม่มีวี่เเววสักนิด?
"พี่..แล้วทำไมพี่ถึงได้.."
"เรื่องของกู!" พี่ทินตอบทันควันด้วยน้ำเสียงสั้นๆ ดวงตาคู่นั้นตวัดมามองหน้าผมครู่หนึ่งก่อจะเอ่ยปากต่อ "ไม่ต้องมาถามว่าทำไม กูเป็นลูกน้อง แม่งยังไงก็ต้องทำตามคำสั่งลูกพี่ อีกอย่าง..ถ้าลูกพี่แม่งบอกว่ามีทางออกให้กับกู..กูก็จะเชื่อ"
ทางออก?
ผมหันไปมองหน้าพี่ทินอย่างงวยงงไม่น้อย จำได้ว่าพี่โตเคยบอก"ฝากเรื่องไอ้ทิน"ให้พี่คมจัดการ แล้วนี่พี่คมไปทำยังไง พี่ทินถึงได้เชื่อง เอ๊ย ยอมร่วมด้วยได้?
"ห่า...มึงไม่ต้องทำหน้างง" พี่ทินตบหลังผมป้าบ ก่อนจะหยุดฝีเท้าลง ทำเอาเบรกตามแทบไม่ทัน
"ถึงทางผ่านไปอาคารที่ทำการแล้ว ตอนนี้กำลังมีจลาจล พวกผู้คุมแม่งต้องรี่ไปช่วยกันคุมนักโทษ มึงรีบไปได้เลย " ว่าแล้วก็รุนหลังผมให้หันไปมองประตูเหล็กที่ถูกปิดอยู่ "เรื่องไอ้เมฆกูจะจัดการเอง ไม่ต้องห่วงว่ามันจะตาย กูไม่ทำเหี้ยไรให้เสียแรงเปล่าหรอก แล้วก็มึง.."
พี่ทินมองหน้าผม พลางสุดหายใจลึก
"ที่มึงมาทำงานนี้ มึงเข้าใจดีใช่ไหม ว่าทำไมต้องเป็นตัวมึงเอง...ตอนนี้ กูร่วมหัวจมท้ายกับมึงแล้ว กูฝากชีวิตไว้กับแผนของมึงและเฮียเหี้ยๆกับไอ้ห่าคมนั่น ตอนนี้ถึงเวลาคนดีผู้พิทักษ์ความยุติธรรมอย่างมึงเริ่มงานแล้ว ทำให้ได้ล่ะไอ้เตี้ย!"
"ผมไม่ได้เตี้ยโว้ยยย นี่มาตรฐานชายไทยยยยยยย!!!"
"ถุย! ไอ้เตี้ย!"
ทินมองตามหลังไอ้เตี้ยที่ยังไม่ยอมรีบสักทีว่าตัวเองตัวเล็กกว้าชาวบ้านด้วยสีหน้าขบขัน หากรอยยิ้มที่มีเมื่อมองมันหายไปพร้อมกับร่างที่ลับไปยังหลังประตูเชื่อมห้องขังและที่ทำการเรือนจำอย่างรวดเร็ว แว่วเสียงฝีเท้าและเสียงหอบหายใจของตัวปัญหาที่มันไม่รู้ตัวว่าเป็นอีกหนึ่ง หันไปจ้องหน้าไอ้เมฆที่ก้าวพรวดพราดมาก่อนจะเม้มปากแน่น
ฝ่ามือหนากำแน่น สอดมือเข้าไปยังกระเป๋ากางเกง ที่มีเศษชามเก่าๆ ที่แตกเป็นเสี้ยวซึ่งเขาเอามาฝนและลับจนคมกริบเพื่อนำมาป้องกันตัว ทินถอนหายใจพรู นึกถึงคำพูดของไอ้เตี้ยที่วิ่งออกไปแล้วถอนหายใจเฮือก
มันก็เหมือนกับตอนที่ต้องเอาไอ้นพไปลงบ่อ
ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง...บางครั้ง ก็จำเป็นต้องสังหาร แม้ว่าจะเคยผูกพัน เคยกินข่าวด้วยกัน หรือเคยเป็นอะไรกันก็ตาม
................................................................
เวลา 06.00 นาฬิกา สถานการณ์เริ่มมีความตึงเครียด หลังจากเริ่มก่อความไม่สงบตั้งแต่เวลาสี่นาฬิกา นักโทษพากันรวมกลุ่มแหกการคุ้มกันจากผู้คุมเพื่อมารวมตัวกันบริเวณแดนสิบสอง ใกล้ทางเชื่อมไปยังเรือนจำพิเศษ ทำให้ต้องรีบนำเจ้าหน้าที่เรือนจำ และเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาดูแลรักษาความปลอดภัยเบื้องต้น กลุ่มนักโทษที่ออกมาเผาทำลายเรือนจำและก่อความไม่สงบนั้น มีข้อเรียกร้องให้ทางเรือนจำปลดพัศดีคนใหม่ที่เข้ามาประจำออก เนื่องจากเหล่านักโทษให้เหตุผลว่า พัศดีปรมัตถ์นั้นใช้ความรุนแรงและเข้มงวดเกินไปในการดูแลนักโทษ ทั้งนี้ นักโทษยังได้จับผู้คุมไปเป็นตัวประกัน รวมทั้งสิ้นห้าคน และเรียกร้องให้อธิบดีกรมราชทัณฑ์เป็นผู้ออกมาเจรจา ขณะที่สายข่าวของทางเรือนจำ พยายามจะสืบหานักโทษที่เป็นผู้นำในการก่อจลาจลครั้งนี้ แต่เบื้องต้นยังไม่สามารถรู้ได้ เนื่องจากมีการปกปิดข่าวเป็นอย่างดี และมีการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา
รายชื่อผู้คุมที่ถูกนักโทษคุมตัวไว้ : (ข้อมูลปกปิด)
ระดับความรุนแรงของสถานการณ์ : 3 (สามารถควบคุมและเจรจาได้ แต่มีการเผทำลายสิ่งของและก่อความวุ่นวาย)
หมายเหตุ : พลแม่นปืนที่ประจำอยู่บนหอคอย พร้อมรอคำสั่ง
ตำรวจขนกำลังมาสบทบอีก 200 นาย
ได้มีการแจ้งขอความร่วมมือระหว่าง ผู้สื่อข่าวและรถรายงานสดของสถานีโทรทัศน์ ให้ระมัดระวังในการเสนอข่าวทั้งไม่รายงานถึงกำลังตำรวจและหน่วยแม่นปืนที่ประจำอยู่ในกรณีฉุกเฉิน เนื่องจากกลุ่มนักโทษอาจจะทราบข่าวและเกิดความไม่พอใจขึ้นได้
............................
กลิ่นควันรถยนต์โชยคลุ้ง เช่นเดียวกับกลิ่นเหม็นไหม้ของวัตถุสิ่งของอื่นๆซึ่งถูกประโคมลงไปบนกองไฟที่ลุกโชน ร่างของบรรดานักโทษที่รวมกลุ่มกันก่อความวุ่นวายยืนออกกันบริเวณทางเชื่อมระหว่างแดนสิบสองกันเรือนจำพิเศษ และทุกคนต่างก็กำลังโวยวาย ด่าทอและเรียกร้องให้ได้คุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น รวมทั้งเรียกร้องพัศดีคนใหม่ย้ายออกไป ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่โผล่พ้นขอบฟ้า ไล่เอาความมืดมิดออกไป เป็นความหวังใหม่ของบรรดานักโทษที่กำลังเรียกร้องและทุ่มเทกับอิสระ
ในโรงอาหารที่บัดนี้ถูกควบคุมโดยเหล่านักโทษร่างสูงใหญ่ ชายฉกรรจ์หลายนายกำลังนั่งปรึกษากันอย่างเครียดเคร่งบนโต๊ะทานข้าวที่ตอนนี้ไม่มีแม้เมล็ดข้าวสักเมล็ด โทรทัศน์ถูกเปิดทิ้งและมรการกดรีโมทเปลี่ยนช่องเพ่อดูข่าวความเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง และไม่ไกลจากนั้น ก็มีร่างของพัศดีที่ถูกควบคุมตัวไว้ในสภาพถูกมัดมืดมัดเท้า และต่างก็มีสีหน้าย่ำแย่
"พี่..ช่องนี้มันบอกว่า ตำรวจขนคนมาแล้ววะ" เสียงนั้นทำให้คนฟังพยักหน้ารับ
"เริ่มโผล่กันมาแล้วสินะ" หนึ่งในผู้ร่วมประชุม เอ่ยเสียงเครียด
"อืม..แล้วทางนั้น .."
"ไอ้คม ไอ้กันย์ ไอ้เป้ กำลังนำพวกนักโทษอยู่ คิดว่าจะช่วยกันไปให้ถึงแดพิเศษได้" คำตอบเสียงเรียบนั้นถูกเอ่ยออกมา
"อย่างเพิ่งได้ใจ เวลาจะข้ามไป บอกพวกมันจะระวังให้ดี อย่างแสดงตัวเกินไป ไม่งั้นมึงโดนยิงเจาะกะโหลกแน่" โตสั่งเสียงเครียด "ตอนนี้พวกมันคงจะเริ่มขนคน พวกตำรวจแล้วก็หน่วยคอมมานโดมา บอกให้ไอ้กันย์กับไอ้คม คุมพวกนั้นให้อยู่ อย่าให้มันทำอะไรเกินกว่าเหตุ ไม่งั้นมันจะหาเหตุเป่าหัวเราได้ ให้มันอยู่ในขอบเขตของการ"จลาจล"เท่านั้นก็พอ จนกว่าพวกป๋าจะออกไป"
"แล้วตอนนี้ป๋า....." หนึ่งในตัวเอ้ของแดนเก้าเอ่ยถามเสียงเคร่ง
"กำลังเตรียมตัว ร่อท่า รอจังหวะ" โตตอบสั้น "ตอนนี้พวกแกนนำอย่างเรา ต้องรอฟังข่าวจากที่นี่ก่อน อย่าออกไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่งั้นมึงอาจจะโดนส่องเอาได้ กูสั่งให้ไอ้ทินมันไปดูลาดเลาที่ทางเชื่อมไปเรือนทำการแล้วบางทีพวกมันอาจจะบุกกันมาทางนั้น ต้องระวังตัวให้ดี"
"งั้นตอนนี้เราต้องรอ?" ไอ้ศักดิ์ ลูกน้องจากแดนสิบถามเหมือนมันจะไม่ค่อยพอใจ
"หรือมึงอยากทะเล่อท่าล่าเดินว่อน และได้ตายก่อนออกไป?" ชายผู้วางแผนทั้งหมดเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดไม่น้อย
"ห่า...กูแค่ถาม" คนฟังสถบหงุดหงิด ก่อนจะถอนใจพรู "ก็เครียดจะตายห่านี่หว่า รอเฉยๆเนี่ย"
"ซ้อมผู้คุมคลายเครียดไหมล่ะมึง" หนึ่งในนั้นเสนอด้วยสีหน้าขบขัน
"สัด..ไม่ขำ ในนี้มีกล้องวงจรปิด"
"เอาถุงดำไปคลุมแล้วไม่ใช่เหรอ?" ไอ้ศักดิ์ถามงงๆ
"คลุมแล้ว แต่อาจจะมีที่อื่นที่เราไม่รู้ กูบอกแล้วไงว่าอยู่เฉยๆ รอไปก่อน" โตว่า ก่อนจะหรี่ตาลงน้อยๆ "หรือถ้าว่าง ก็ออกไปเก็บตกแถวๆเรือนนอน อาจจะมีพวกสายของพัศดีเหลืออยู่ รอเก็บหลักฐาน"
"มึงคิดว่าเป็นใคร?"
"ไม่รู้ แต่มีน่ะ มีแน่ๆ" โตรับคำเบาๆ สีหน้าคาดหมาย "พวกที่ทะเล่อทะล่าเดินว่อนแล้วไม่อยู่รวมกลุ่ม มึงจับตาดูดีๆ"
"ก็ได้ เอางั้นกูไป" อีกสองรายพยักหน้ารับ แล้วเดินออกไป ทำให้ในวงสนทนาเหลือคนน้อยลง บทสนทนาที่เหลืออยู่ก็มีเพียงการสังเกตข่าวที่รายงานออกมา สำดับเหตุการณ์ภายนอก หรือเองกำลังพลที่เข้ามาล้อมจับ ทว่า นั่นก็แทบจะไม่เข้าหัวขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง..
โตเม้มปากแน่น สีหน้าเครียดขึง แต่มาตอนนี้มันก็คงไม่มีใครแปลกใจ เพราะความเครียดนั้น ใครก็คงมองว่าเป็นปกติ เพราะพวกเขาลังอยู่ในระหว่างก่อเรื่อง กำลังอยู่ในช่วงการวางแผน"หลบหนี" ก็่ย่อมเครียดขึงเป็นธรรมดา
ทว่าความจริงแล้ว ตอนนี้ความคิดของโตกำลังลอยละล่องไปถึงเจ้าคนที่ไม่อยู่ตรงนี้ ผู้ร่วมแผนการณ์สำคัญที่เขาให้มันไปทำงานที่สำคัญไม่แพ้กัน
นั่นคือการทำลายหลักฐาน!!
ที่ให้ไอ้เนมลุยเข้าไปในนั้นเพ่อทำลายหลักฐานเกี่ยวกับการจลาจลครั้งนี้ ทั้งตัดสายควบคุมกล้องวงจรปิดและการเข้าไปสืบหาสายลับของพัศดีนั้น ไม่ใช่เพราะส่งไปอย่างไม่มีทางเลือก แต่เพราะงาน"ทางนั้น"เป็นงานที่สะดวกและปลอดภัยที่สุดแล้วในสถานการณ์เช่นนี้
ถ้าเพียงแต่ไอ้เนมมันผ่านจากที่นี่ไปถึงทีทำการเรือนจำได้ ทุกอย่างก็ถือว่าโล่งไปเปราะหนึ่ง ความจริงโตไม่คิดด้วยซ้ำ ว่ามันจะทำสำเร็จหรือไม่ เป้าหมายสำคัญกว่าการตัดสายวงจรปิด คือการตามหา"สายลับ"ที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่ม ไม่ใช่สายลับสั่วๆของพัสดี แต่เป็นสายลับที่มีมานานกว่านั้น ซึ่งโตคิดว่ามันจะต้องมีรายชื่อหรือหลักฐานอยู่ในนั้นเป็นแน่
นอกจากการค้นหาสายลับของพัศดี เขายังอยากให้มันหา”สาย”ของพวกป๋า
การที่ป๋ามันวางแผน ทำงานและส่งความช่วยเหลือมาในรูปแบบของอาวุธปืนหรือคนอำนวยความสะดวกนั้น บ่งชัดว่ามันต้องมีคนในคอยช่วยเหลือ ต้องมีคนของป๋าแทรกซึมอยู่ในกลุ่มของผู้คุมหรือผู้บริหารเรือนจำเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นการจะแหกคุก ป๋ามันคงไม่คิดง่าย วางใจได้ขนาดนั้น
และหากไอ้เนมมันสามารถหาพวกนั้นเจอ หรืออย่างน้อยก็พบพิรุธ เรื่องนี้แหละ ที้โตจะเอามาต่อรองเพื่อ”ทางออก”ของพวกเขา!
และที่สำคัญกว่านั้น คือการไปที่นั่น อย่างน้อยก็ยืนยันได้แล้วว่าไอ้เนมจะไม่เป็นไรจะอย่างไร หากมันถูกจับได้ พวกพัศดีไม่มีทางจับมันเป็นตัวประกัน หรือยิงนักโทษที่ออกมาตามใจอยู่แล้ว
การมาอยู่ที่นี่กับเขาในเวลานี้อาจจะปลอดภัย แต่มันเป็นความปลอดภัยแบบที่"ไม่ปลอดภัย"เท่าไหร่นักมากกว่า ก็ในเมื่อโตนั้นอาจจะถูกสอยร่วงเมื่อไหร่ก็ได้ มือแม่นปืนที่กำลังส่องสไนเปอร์เล็งพวกเขาอยู่บนหอคอยสูงริมรั้วหนามนั้นก็บอกได้ดีแล้ว
โตเชื่อว่าต่อให้ไอ้เนมถูกจับได้ แต่มันก็จะไม่เป็นอันตราย ไม่ตายไม่เจ็บ ไม่ทำให้เขาต้องห่วงหน้าพะวงหลังว่าจะเกิดอะไรขึ้น สามารถทุ่มเทให้กับสิ่งที่ตัวเองจะทำได้อย่างเต็มที่
และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาส่งมันไปยังไงเล่า!
...................................
รอตอนต่อปายยยยย...ครับท่าน :z2:
-
พี่โตแบบว่าเป็นห่วงเนมอย่างที่สุด ส่งเนมให้ไปทำงานที่คิดไว้ถี่ถ้วนว่าจะไม่เกิดอันตรายแน่ๆ โอ๊ย รักพี่โตจังเลย
สมน้ำหน้าไอ้พวกป๋ามาหาว่าพี่โต สนิมเกาะ ขอให้ทุกอย่างราบรื่น
ลุ้นกว่าเดิมมมมมมมม รอตอนต่อไป .......ค่ะ
บวกให้คนเขียนนะคะ
-
ลุ้นสุดๆ :m31: :m31: :m31:
เฮ้ออออออ :call: :call: :call:
-
อ่านไป ก็กลั้นหายใจไป ลุ้นๆๆๆ
-
ทั้งลุ้น ทั้งเกร็ง ทั้งเครียด แว๊กกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้ เนมก็เท่ พี่โตก็เท่อ่ะ เอร๊ยยยยย
พี่โตแม๊นแมนค่าาาาา แหม~เป็นห่วงหนูเนมจริงเหอะ น่ารักจริงๆ >3<
รอตอนต่อไปค่าา
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่า ลุ้นจนตูดโก่งแล้วเหอะ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้พี่โตกับน้องเนมได้อยู่ด้วยกันเถอะน้า :call:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่โต.. ที่รักไอ้เนมยิ่งกว่าใคร
แม้ตัวเองจะเจ็บ ..ก็ขอให้อีกคนปลอดภัย โอ้ยย :กอด1:
ขอให้แผนการครั้งนี้มันสำเร็จไปด้วยดีเห๊อะ!
-
พี่โตแมนมาก ฮืออ. :sad4:
อิจฉาความรักที่พี่โตมีให้ไอ้เนมมัน
ตอนนี้ลุ้นกันตัวโกงว่าจะเป็นอย่าง :z10:
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีด้วยเต๊อะ ลุ้น :z3:
-
ขอให้รอดปลอดภัยกันทุกคน
บีบหัวใจดีจริงๆ
รอตอนหน้าค่ะ!
-
ฮึกพี่โตดูแลตัวเองดีๆนะคะ เป็นห่วงหลายๆ
ปล.อย่าจบเศร้านะคะ*ส่องสไนเปอร์เล็งคนแต่ง* ขู่ๆๆ
-
+1 ให้จร้าาาาาาา
รักพี่โตมากกกกกกกกกกก :กอด1:
ขอให้ไอ้ป๋าไม่รอดเถอะ สาะธุ :beat:
รอตอนต่อไปจร้าาาาาาาา :call:
-
อ๊ากก ลุ้นมากเลย เห็นภาพเป็นฉากๆ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
บวกเป็ด
-
ปลื้มใจกับน้องเนม มีเฮียโตเป็นห่วง
-
โอ๊ยยยยยย
สอบห่วงเมฆเบาๆ
คงไม่ดื้อทำอะไรให้พี่ทินโมโหนะ
พี่โต. ประทับใจอ่ะ พี่โตฉลาด เก่ง อ่ะ
แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือการที่ห่วงเนม
ทำทุกทางให้เนมปลอดภัย
ลุ้นค่ะ. ลุ้นมากกกกกกก
มาต่อเร็วๆน๊าาาาาาาา
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อไวไวนะค้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กำลังมันนนนนนนน :z3: :z3:
รักพี่ปุ้ยยย :กอด1: :L2: :L1:
-
เป้หกล้ม หัวฟาดพื้นธรรมดาๆ เองเนอะ 55.
ขอให้พี่โตทำสำเร็จ~ ให้หลุดพ้นกันซักที
>"<
-
ลุ้นไปค้างไป โอ้ววบทารุปจะเป็นยังไงต่อเนี่ย รอๆ
-
เครียดจริงเล้ยยยยยยยยยย :z3:
-
อยากกดบวกแต่กดไม่ได้ โพสไม่ถึง TT
อ่านตอนนี้แล้วแบบว่าลุ้นปนความสยองนิด ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนสงครามโลกครั้งที่สองเลยแหะ อิอิ
ติดตามต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้น้องเนมกับพี่โต ,, เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับผม (:
-
เครียดเลยขอให้ปลอดภัยทุกคนนะ
-
โอ๊ย เหนื่อย อ่านแล้วลุ้นจนเผลอกลั้นหายใจในบางขณะ อินจัด
เครียดแท้หลาย แต่สนุกนะ ชอบบรรยากาศเครียดๆแบบนี้แหละ
รอตอนต่อไปจ้า
-
:sad4:บีบหัวใจโคตรๆ ลุ้นสุดๆ พี่ทินแมนมากตอนนี้ นึกว่าไอ้เป้ตายแล้วซะอีก
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หมดน้ำตาไปเป็นเขื่อนๆแล้วนะ :o12: :o12:
-
ลุ้นมากกกกก อยากให้พี่โตเนมและชาวแก๊งรอดปลอดภัย เนื้อในนั้นล้วนเป็นคนดี อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ขอให้แผนราบรื่น
-
เนมสู้เค้า หาหลักฐานให้ได้นะ
-
พี่โต กับเนมพี่ไม่ใช่คนเลวเลยอ่ะ พี่แม่งโคตรแมน
ซาบซึ้งในความรักของพี่โตจริงๆ ขอให้รอดทั้งคู่ ขอให้สำเร็จ ลุ้นๆๆๆ
-
ใครจะอยู่ใครจะไป ใครจะรอดไม่รอดด โฮกก ลุ้นน่าดู
รู้สึกว่า เนมจะปลอดภัยที่สุด หรือป่าวหว่า
เครียดดดด แผนซ้อนแผน ใครจะชนะ ลุ้นมากค่ะ
เมฆจะทำเสียแผนหรือป่าวนะ เพราะวิทย์นั่นแหละ มาฝากไว้ทำไมเนี่ย
ก็อยากให้ทุกคนปลอดภัยอ่านะ ขอให้พวกป๋าไม่รอด คนอื่นขอให้รอดด หึหึ
รออ่านตอนต่อไปค่าา
-
ไม่ได้ตามอ่านมาเกือบ 10 ตอนได้ มาเจอตอนนี้แล้วรู้สึกระทึกสุดๆ
ลุ้นมากๆ TvT กลัวว่าแผนการทุกอย่างมันจะไม่ราบรื่น
แต่มันก็ไม่เคยมีอะไรราบรื่นมาตั้งแต่แรกแล้ว
อย่างน้อยก็พอบรรเทาให้เบาลงหน่อย อ่านแล้วแบบทั้งเนมก็ห่วงพี่โต
พี่โตก็ห่วงเนมเหลือเกิน ส่งไปทำงานเบาเบา โดนไม่หนักเท่าไหร่
เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็ห่วงแต่พี่โตกับคมนั่นแหล่ะนะ . . .
จะทำอะไร อย่าให้มีดราม่านะ จบแบบเพื่อนกูรักมึงว่ะไม่ยอมจริงๆด้วย U___U
-
ขอให้ผ่านไปด้วย
ดีนะพี่โต :z2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ค้างอย่างเเรงงง....
น้องปุ้ยมาต่อได้เเล้ววววว :z3:
-
บวกให้ความเลอเลิศของพี่โต สู้ตายๆ
-
ว๊ากกก กรีดร้อง พี่โตแมนมาก
ขอให้แผนสำเร็จเถอะนะ คนอ่านจะได้สบายใจ
-
ชิพพพพพพพพพ
เพิ่งจะเข้ามาอ่านขอบอกว่ามันมากๆๆๆ
เพิ่งเคยอ่านไรที่มันสนุก + ระทึก+ ตื่นเต้น
เหมือนดูหนังเรื่องนึงเลยอ่ะ
จัดไป + 1 ทุกอันๆๆ
-
คิดว่า วิทย์น่าจะตาย กันย์ ก็คิดว่าจะตาย ส่วน เมฆ ไม่แน่ใจ เว้ยยยยยย ปวดใจ น้ำตาไหล เศร้าาาา :o12: :o12:
รักพี่โต พร่ำเพ้ออออ :o8:
รักน้องเนมม น่าร๊ากก ก ก กกกก ก :-[
-
มารอนะ
-
พี่โตกับเนมอย่าไปอะไรนะ :call: :call: :call:
-
แวะเข้ามารอ :call:
-
ว้ากกกกกกกกกกกกก
ลุ้นจนฉี่จะราด!!
อ่านแล้วเครียดตามพี่โตไปเลย
แผนการอะไรมากมายที่วางไว้มีอะไรบ้าง
อยากรู้มากว่าพี่โตจะทำอะไรต่อ~!
ยิ่งอ่านยิ่งติดยิ่งหยุดไม่ได้
คนแต่งเป็นคนที่มีความสามารถในการแต่งสูงจริงๆ
เรื่องทั้งหมดจะเป็นยังไงต่อเราเดาไม่ออกเลยอ่ะ
อ่านไปก็ได้แต่ลุ้น ลุ้นจนไมเกรนขึ้นเลยเอาสิ 555555
สนุกมาก ลุ้นมาก รักเรื่องนี้แล้วววววว
คนแต่งมาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ ;^;
-
ห่วงเฮียวิทย์กับเมฆจัง อยากให้สองคนนี้มีความสุขแบบจริงๆซะทีนะ
อย่ามีใครเป็นอะไรไปเลย
รักพี่โตมากอ่ะ เนมน่าอิจฉาจังที่มีพี่โตรักซะขนาดนี้
-
ยังคงความสนุก o13
ขอบคุณครับ
-
ยังไม่มา
-
Improbable 41 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่สอง
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่2-4/25XX
วันที่ 18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำXX จังหวัดXX
เรียน (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
เวลา 07.00 นาฬิกา นักโทษที่รวมกลุ่มกันอยู่บริเวณทางเชื่อมระหว่างแดนสิบสองและแดนพิเศษมีประมาณมากขึ้น และพยายามจะฝ่าการป้องกันของเจ้าหน้าที่เพื่อไปยังแดนพิเศษ ซึ่งมีนักโทษในคดีสำคัญต่างๆอยู่ สืบทราบว่าเจ้าหน้าที่ซึ่งถูกจับเป็นตัวประกันนั้นถูกควบคุมตัวไว้ที่โรงอาหารของเรือนจำ
สถานที่ เขตแดนสิบสองไปยังแดนพิเศษ เขตควบคุมพิเศษ
ระดับความรุนแรง : ยังอยู่ในระดับ 3
จำนวนนักโทษ : ประมาณสองร้อยคน
* หมายเหตุ : ยังไม่พบนักโทษที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มนักโทษที่กำลังก่อจลาจล เบื้องต้นได้เรียกรายชื่อของนักโทษที่มีอิทธิพลของแต่ละแดนถูกนำขึ้นไปตรวจสอบ เพื่อหาตัวการต่อไป
...........................
ร่างของนักโทษนับร้อยที่ยืนเกาะกลุ่ม โห่ร้องตะโกนแสดงความไม่พอใจและบอกกล่าวถึงเจตจำนงค์ของตนเองท่ามกลางแสงแดดจ้าของยามเช้าสะท้อนอยู่ในดวงตาของคนมอง ร่างนั้นยืนกอดอกนิ่ง จ้องมองกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างครุ่นคิด ฝ่ามือกำแน่นวางแนบข้างลำตัว เขายืนอยู่ในมุมหนึ่งในบริเวณใต้อาคาร ไม่ใช่เพราะอยากจะหลบแสงแดดที่ร้อนระอุหรือไม่อยากเข้าใกล้ฝูงชน ทว่าเขากำลังระแวดระวัง หลบหลีกให้พ้นจากสายตาของบรรดาผู้คุมรวมทั้งลำกล้องติดอาวุธปืนของหน่วยแม่นปืนที่ประจำอยู่บริเวณหอสังเกตการณ์เหนือกำแพงหนาที่ล้อมด้วยลวดหนาม
ชีวิตเขาจากนี้ยังมีอยู่..ใครจะยอมตกเป็นเหยื่อ
"เมื่อไหร่จะเสร็จ?" คำถามสั้นๆ ห้วนๆจากคนที่มันแอบอยู่ฝั่งตรงข้าม ทำให้ความหงุดหงิดพุ่งปรี๊ด นอกจากเขาจะยังเครียดขึงกับสถานการณ์ตอนนี้แล้ว กันย์ยังหงุดหงิด..จะไม่ให้หงุดหงิดยังไงไหว ในเมื่อไอ้คนที่เซ้าซี้ถามมันเป็นคนที่เขาเกลียดมากที่สุด
"มึงถามแบบนี้มากี่รอบแล้ว ไม่รำคาญตัวเองบ้างรึไง" กันย์เอ่ยปากยอกย้อนออกไปห้วนๆ "งานแบบนี้มันต้องรอเวลา จะเร่งให้เสียเรื่องไปทำไม ไอ้คมมันยืนปลุกระดมคนอยู่ตรงนั้น ไม่เห็นมันจะใจร้อน"
"เลือกได้กูก็ไม่อยากถามมึงหรอก ห่า" วิทย์คำรามสวนไปอย่างหงุดหงิด เขาจ้องมองภาพเบื้องหน้าพลางทุบเสาเบาๆด้วยความขัดใจ เลือกได้เขาก็ไม่อยากจะมาถามไอ้กันย์ให้เสียอารมณ์หรอก รู้ดีเสียด้วยว่ามันยังไม่ถึงเวลา แต่ตอนนี้จิตใจมันช่างร้อนรน พะว้าพะวงนึกไปถึงคนที่เขาฝากฝังให้มันไปอยู่กับไอ้เนม ไปจับตาเมียไอ้โตไว้
อดจะห่วงไม่ได้ว่ามันจะเป็นอะไรไหม ต่อให้ไอ้เนมมันดูไม่ใช่คนโหดร้ายอะไร และคนใจอ่อนแบบมันคงไม่กล้าลงมือกับเมฆ แต่ใครจะรับประกันได้ คนเราถ้ามันอับจนหนทางขึ้นมาอาจจะทำอะไรที่คาดไม่ถึง ฝีมือไอ้เนมที่มันฟาดไม้กวาดใส่หน้าไอ้กันย์จนเลือดอาบเมื่อตอนนั้นวิทย์ก็ยังจำได้
แต่จะให้ปล่อยไปก็ไม่ได้อีก สำหรับคนที่จะออกไป ต่อให้ไอ้โตมันบอกว่าจะไม่ยุ่ง ต่อให้ไอ้โตมันบอกว่าจะจัดการแค่ป๋า แต่ยังไงวันแห่งการเผชิญหน้าก็ต้องมาถึง ตอนนี้ไอ้โตมันยังทำหน้าที่เป็นหัวโจก แต่ต่อจากนี้ไม่รู้มันจะทำตามแผนของตัวเองแบบไหน กับคนที่อยู่ในแผนของไอ้โตแน่ๆอย่างไอ้เนม ถ้าเกิดมันเอารายละเอียดไปบอกพัศดี ไปหาพวก ไปขายข่าวขายแผนการณ์หลบหนีให้ หรือบอกอะไรที่เป็นการขัดขวางขึ้นมา เกิดแผนการทั้งหมดล่ม อิสระที่วาดหวังไว้หายวับเหลือเพียงลูกกรงแข็งๆเช่นเดิม ใครมันจะยอมได้!
"มึงอย่าโผล่หัวออกไป อยากโดนเป่ารึไงไอ้โง่!" เสียงด่ากราดเกรี้ยวหัวเสียนั้นทำให้วิทย์ชะงัก ตวัดสายตาไปมองคนพูด ไอ้กันย์ยังคงมองเขาด้วยดวงตาขุ่นขวาง คำเตือนสำหรับคนที่แสดงออกว่าเกลียดขี้หน้ากันมาตลอดกลับไม่ได้ทำให้คนฟังนึกดีใจ วิทย์เพียงแค่ร้องหึนึกด่าตัวเองอุบอิบที่เผลอโผล่หน้าไปให้เป็นเป้า แต่กระนั้นปากเขาก็ยังอดเถียงไมได้
"จะมัวหดหัวอยู่ในกระดองทำไม ยังไงก็ต้องเสี่ยงไปเอาพวกป๋าออกมาอยู่แล้ว คิดเหรอว่าจะรออยู่ได้ตลอด ดูอย่างไอ้คมมันยังกล้าไปยืนประจัญหน้า" ริมฝีปากของคนพูดบิดขึ้นเป็นเชิงเยาะ
กันย์มองรอยยิ้มนั้นด้วยความหงุดหงิดชัดเจน "ก็เชิญมึงถลาออกไปซิ ออกไปก่อนเลย กูไม่ห้ามถ้าอยากจะไปยืนเป็นเป้าล่อนัก"
"ไม่ต้องมาท้า กูไปแน่ "วิทย์คำรามรับอย่างรวดเร็ว "แต่ก่อนหน้านั้น กูต้องถีบมึงออกไปก่อน มึงอย่านึกนะ ว่ากูไม่รู้มึงกำลังคิดจะทำอะไร!"
"อะไรของมึง?" กันย์ฟังแล้วชะงัก ขมวดคิ้วแน่น
"หึ...คิดจะหมาลอบกัด อย่าเอาแต่หาพวก หัดลุยตรงๆซะมั่ง ถ้าอยากฆ่ากูนักก็ยกปืนใส่กันตรงๆ อย่ามากำไว้ลับหลัง ไอ้ขี้ขลาด" วิทย์ปรายตามองฝ่ามือของกันย์ที่ทิ้งแนบข้างลำตัวด้วยดวงตาวาววับ "ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าทำไมกูถึงได้มาทำงานกับมึง อย่ามาแสร้งทำเป็นห่วงงานเลยว่ะ ฟังแล้วกูจะอ้วก"
ก็แค่ทำงานร่วมกัน ยังต้องมีตัวตนอยู่เพื่อใช้ประโยชน์ หมดงานแล้ว ไอ้คนเอ่ยปากเตือนเมื่อกี้ มันคงผลักหัวเขาออกไปให้สไนเปอร์ส่องทันทีด้วยซ้ำ
ไม่จำเป็นต้องมาเสแสร้ง เป็นดี ทำเป็นห่วงใย คนโง่ที่จะติดกับความใจดีนั่นมันตายไปแล้ว!
"ก็ดี..รู้ก็ดี" กันย์ฟังถ้อยคำนั้นด้วยความประหลาดใจไม่น้อย ..ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่โง่เง่าแค่ไหน มันก็ยังรู้จักพัฒนาบ้างสินะ..
แต่...ยังไงมันก็ไร้ค่า "ฉลาดรู้ขึ้นมาบ้างก็ดี งั้นกูจะคอยดู ว่าอย่างมึงจะรักษาชีวิตได้ไปถึงไหน"
เสียงตอบรับต่อความสงสัย คำพูดจาหาเรื่องหรือกระทั่งความจริงในแผนการที่สอดแทรกมากับ”คำสั่งขาด”ของเจ้านายถูกมองออกไม่ได้ทำให้กันย์นึกหวาดหวั่นขึ้นมาสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับยืดอกรับ แสยะยิ้มอย่างพึงใจที่”เป้าหมาย”ของเขารู้จักฉลาดและรู้ทันขึ้นมาเสียบ้าง
..ไม่ได้ดีใจที่มันรู้ทัน การรู้ทันไม่ได้หมายถึง”ชัยชนะ”เสียงหน่อย แต่อย่างน้อย กันย์ก็ยังพอใจ..แม้เพียงเล็กน้อยที่ไอ้คนตรงหน้าทำให้เขานึกสนุกขึ้นมาอีกนิด
การเล่นงานที่คนที่รู้ดีว่ากำลังถูกหมายหัว สีหน้าหวาดระแวงระแวดระวังเต็มที่ พยายามรักษาตัวรอดสุดชีวิต แต่กระนั้นสุดท้ายมันก็ยังพ่ายแพ้ สีหน้าเจ็บใจเต็มไปด้วยความคั่งแค้นนั่น มันสาแก่ใจกว่าสีหน้าเหรอหราไม่รู้ตัวไม่ใช่รึไง?
ได้เหยียบหัวมันที่ระวังตัวแทบตาย รับรองจะสนุกกว่ามันที่ไม่รู้ตัวว่าจะตายสักนิดแน่ๆ!
"มากัดกันทำเหี้ยอะไรตรงนี้ พวกมึงสองคน!" น้ำเสียงห้วนจัดดังขึ้นทำให้ทั้งสองหนุ่มชะงัก ร่างของขาใหญ่แดนสิบเดินมาพร้อมกับลากตรวนผูกขาอันใหญ่ น่าสงสัยไม่น้อยว่าทำไมเจ้าตัวถึงได้เคลื่อนไหวรวดเร็วนักเดินปราดๆเข้ามาหา วิทย์มองเห็นแววตาวาววับของเจ้าตัว ขณะที่คมหอบเบาๆ
“ห่า..กำลังวุ่นวายกันอยู่แท้ๆ กัดกันหาอะไร” ชายหนุ่มสถบเบาๆด้วยท่าทีหงุดหงิด ขณะที่วิทย์หลบตาวูบ
“โทษทีว่ะ“ เอ่ยปากขอโทษไปอย่างแกนๆ ด้วยรู้สึกผิดไม่น้อย ตอนนี้เป็นเวลาสำคัญไม่ควรมาวิวาทกันจริงๆซ้ำยังต้องลำบากไอ้คมที่เป็นถึงหนึ่งในผู้นำแผนการณ์ออกมาห้ามปรามอีก
“หึ..” คนฟังส่ายหน้าแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังเบื้องหลังที่นักโทษกลุ่มใหญ่ยังคงโห่ร้องโวยวายไม่หยุดด้วยสีหน้าเคร่ง "กูว่าถ้าจะรอพังวงล้อมของเจ้าหน้าที่ ไม่ทันการแน่ว่ะ"
"แล้วมึงจะเอาไง?" กันย์ถามกลับสั้นๆ
"ไอ้นั่นน่ะ มึงทำไว้ใช่ไหม?" คมถาม
"จะใช้เลยเหรอ?" กันย์มีท่าทีลังเลไม่น้อย เขามองไปยังร่างของหน่วยแม่นปืนซึ่งประจำอยู่บนหอคอย และกำลังเล็งปลายประบอกปืนมาทางกลุ่มพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ใช้ตอนนี้ พวกมันจะมีข้ออ้างว่าเรามีอาวุธหนัก อาจะหาเรื่องยิง มึงถ่วงเวลาให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ?"
"ถ่วงเวลาไปทำไมล่ะ ทำไงก็บุกเข้าไปไม่ได้" คมว่าพลางมองไปยังร่างของบรรดาผู้คุมที่กำลังประจำอยู่ด้านหน้าทางเข้าเรือนจำพิเศษ "ถ้าไม่อาศัย"นั่น"ให้มันชุลมุนล่ะก็ เดี๋ยวโดนจับได้แน่ ว่าเราอยากเข้าไปในนั้น"
“แต่ความเสี่ยง....” เปรยแล้วกันย์ก็ถอนใจเฮือก จนใจต่อสาเหตุที่อีกฝ่ายยกมาเช่นกันแต่เขาก็มีเหตุผลของตนว่าควรจะใช้”สิ่งนั้น” หรือควรจะรอก่อน
"งั้นกูว่าก่อนจะใช้ ก่อกองไฟก่อน" วิทย์เสนอขึ้นมา "มึงอยากให้มันชุลมุนใช่ไหม? ถ้าใช้ไอ้นั่นแต่มันเห็นว่าเราตั้งใจบุกไปแดนพิเศษ ต้องหาเรื่องเก็บแน่ กูว่าเราน่าจะก่อกองไฟแล้วเผายางรถ สุมให้ควันหนาๆจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครก่อนแล้วค่อยใช้ พวกมึงว่าไง"
“นั่นสินะ...อย่างน้อย ก็ทำให้มันสับสน” กันย์ขมวดคิ้วรับคำงึมงำ นั่นทำให้คมอดจะมองหน้าทั้งคู่ไม่ได้ เมื่อกี้ทะเลาะกันลั่นๆ แต่ตอนนี้พอมาสุมหัววางแผนกัน พวกมันก็ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาค้านข้อเสนออีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แปลกดี..แต่ก็แสดงว่าพวกมันรู้จักแยกแยะและรู้คิดไม่น้อย
น่าเสียดาย...ถ้าปล่อยให้คนแบบนี้ไปเป็นลูกน้องไอ้ป๋า
ถ้าหาก...มีวิธีดึงมันสองคนมาเป็นพวกได้แล้วล่ะก็...
"เอางั้นก็ดี เดี๋ยวกูจะสั่งให้พวกเด็กๆมันไปเอายางรถมา แล้วพอใช้ไอ้นั่น มึงสองคนก็รีบวิ่งไปเลย เข้าใจไหม?" นิ่งคิดใคร่ครวญเกี่ยวกับตัวนักโทษสองรายเบื้องหน้าครู่หนึ่ง คมก็ออกปากสั่งการ ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดก่อนจะหันมามองเหมือนนึกอะไรได้ "แล้วก็..ก่อนจะกัดกัน ทำตามแผนให้สำเร็จก่อนนะ ไอ้สัด"
"รู้แล้ว...ตามมา" กันย์รับคำ ไม่ถือสาคำต่อว่านั้น นักโทษหนุ่มเดินดุ่มนำไปยังห้องอาบน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งบัดนี้ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใด ฝ่าเท้านั้นก้าวไปยังห้องน้ำที่อยู่รวมกัน ห้องน้ำสิบห้องเรียงรายเป็นแนวยาวฝ่าเท้าของชายกนุ่มก้าวไปยังห้องที่สามนับจากซ้ายมือ เปิดประตุก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน แล้วดึงถังสำหรับใส่น้ำออกห่าง ให้ปรากฏภาพของขวดแก้วขนาดกลางสิบกว่าขวดที่เรียงหรา ปากขวดถูกดึงออกและปิดทับมันด้วยกระดาษสีขาวรัดหนังยางไว้แน่น ด้านล่างของขวดใส เป็นสารหลายอย่างซึ่งถูกผสมกะสัดส่วนไว้อย่างดีด้วยฝีมือของเจ้าตัว คนทำซึ่งเป็นหมอผู้ประจำอยู่ห้องพยาบาลนั่นเอง
"ห้ามเขย่า เขวี้ยงเลย ถ้าเขย่าแล้วระเบิดคามือแน่ ระวังให้ดี" กันย์หยิบ"ระเบิดขวด"อันหนึ่งขึ้นมาพลางเอ่ยปากบอก "ถ้าจะใช้ เข้ามาเอาในนี้ หยิบติดมือไปได้แต่ต้องระวัง อย่าให้มันตก อย่าถือแรงๆ ไม่งั้นกูไม่รับประกันความปลอดภัย"
"โอ้ย นี่แม่งเผลอเตะแล้วจะระเบิดไหม บอบบางซะจริง" วิทย์เอ่ยประชดประชันอย่างอดไม่ไหว แม้ดวงตาจะวาววับอย่างพึงใจกับของเบื้องหน้า
"ก็ลองดูสิ เผื่อจะได้ขาใหม่" กันย์แสยะยิ้มท้าทาย ทำเอาคนฟังคำรามใส่อย่างหงุดหงิด แต่ดีที่คมห้ามปรามเอาไว้ ก่อนจะสั่งการให้พวกเขาช่วยๆกันถือไปคนละอันสองอัน เพื่อรอท่าสำหรับการใช้และคอยระมัดระวังไปในตัว
"ให้คนอื่นถือ กูไม่มั่นใจ" คมบอกเหตุผลสั้นๆ พยักเพยิดไปทางนักโทษนับร้อยที่โห่ร้องโวยวายอยู่ไม่ไกล "พวกแม่ง ออกลายบ้ากันหมดแล้ว ที่คุมไม่ให้ดาหน้าเข้าไปหาเรื่องผู้คุมได้นี่ก็จะแย่ ถ้าให้พวกมันถือว่อนไปว่อนมา คงได้เขวี้ยงใส่แล้วโดนเป่ากันวุ่นวาย"
"เออๆจะเฝ้าให้" วิทย์รับคำ ก้มลงหยิบกระเบิดขวดไปไว้ในมุมใกล้ตัวก่อนจะเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำอีกครั้งเพื่อปิดประตูห้องน้ำห้องนั้นและจัดการไม่ให้ใครรู้ว่าอาวุธระเบิดที่มีอยู่ที่ไหน
กันย์ลากฝีเท้าตามไปอย่างใจเย็น กริยาเหมือนจะไปช่วยควบคุมทำให้คมหันหลังกลับไปอย่างไม่ใส่ใจอันใดอีก
ร่างของขาใหญ่ผู้เป็นหัวหน้าควบคุมแผนสำคัญผละออกไปอย่างไม่ใส่ใจทำให้กันย์ยิ้มมุมปาก นักโทษหนุ่มจ้องมองแผ่นหลังของเจ้าคนที่กำลังก้มๆเงยๆจัดการเก็บขวดระเบิดให้เข้าที่พร้อมทั้งวางถังน้ำปิดไว้ที่เดิมด้วยดวงตาวาววับ ฝ่ามือของเขาแตะลงบนกระเป๋ากางเกงที่มีอาวุธปืนอยู่ในนั้น พร้อมกับค่อยกำแน่น กระชับปลายนิ้วไม่ต่างกับการเตรียมสังหาร
มัจจุราชมีชีวิตยืนตระหง่านเหนือร่างของเหยื่อผู้กำลังกุลีกุจอทำงานอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เสียงผู้คน เสียงควันไฟที่เริ่มส่งกลิ่น สรรพเสียงของความวุ่นวายเป็นข้อได้เปรียบชั้นดีสำหรับการปกปิดความเคลื่อนไหว ไม่ให้คนที่มันกำลังหันหลังอยู่ รู้ว่าความตายจะมาถึงตัว
ดึงวัตถุสีดำมะเมื่อมออกมาจากกระเป๋ากางเกง ดวงตาวาววับ และค่อยจรดประบอกปืนไปยังลำคอขาวที่เห็นชัดในระยะประชิด..
ริมฝีปากหนายกยิ้มพึงใจ เสียงเยาะเย้ย ถากถางและท้าทายด้วยความไม่กลัวตายเมื่อครู่ยังก้องอยู่ในโสตประสาท กันย์นึกขันกับคำพูดของไอ้คนที่อยู่ตรงหน้านัก ปากมันก็ท้าทาย บอกว่ารู้ แต่มันก็ยังไม่ระวังตัวและเปิดช่องให้โจมตีได้ง่ายๆ
ก็อยากจะประจันหน้า มองเห็นสีหน้าเคียดแค้นหวาดกลัวของมันให้สาใจอยู่หรอกนะ แต่หากเทียบกับเงื่อนเวลาที่กระชั้นชิดแล้ว โอกาสที่มีอยู่ในมือจะละออกไปได้อย่างไร
อีกอย่าง..ไอ้วิทย์มันพลาดเอง ใครบอกให้มันหันหลัง ใครบอกให้มันเปิดช่องว่าง เผยจุดอ่อนให้ถูกโจมตี ทั้งที่เห่าปาวๆว่าจะสู้ แต่ที่สุดก็พลาดโง่ๆอย่างเดิม
..คนแบบนี้เหรอจะมาดูแลเมฆ
นัยน์ตาสีเข้มวาววับ จ้องมองลำคอของชายหนุ่มผู้เป็นอริของเขาเบื้องหน้าอย่างหมายมาด กำลังจับจ้อง กำลังคาดคะเนว่าจะลั่นกระสุนไปที่ใด ให้มันไปตกอยู่ในส่วนไหน จะทะลุไปยังลำคอ หรือค้างไว้ในสมอง หรือจะสาดกระสุนใส่ไปให้ทุละจากหูซ้ายไปหูขวาให้สะใจเล่น...
กึก..
หากครู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองด้วยความพึงใจ ดวงตาคู่นั้นกลับสะดุดกับร่องรอยบางอย่างที่แสนคุ้นตา สีขาวจางๆที่ปรากฏมาเพียงนิด จากปลายพลาสเตอร์ที่หลุดรุ่ยตามกาลเวลา ร่องรอยที่หลังหู เครื่องหมายที่เขารู้ดีวามันคืออะไร และใครเป็นคนทำมัน
ความทรงจำที่เคยผ่านผันเเล่นเข้ามาหา ภาพเลือนรางในสมองค่อยกระจ่างชัด ทั้งสีหน้าโง่ๆ ทั้งใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดยามได้รับรู้เรื่องทั้งหมด ใบหน้าที่นองน้ำตา หรือคำพูดที่คำรามคั่งแค้นและปากบอกว่าไม่มีวัน"รู้สึก"อะไรกับเขาเหมือนเดิม
มันบอกว่าเปลี่ยนไปแล้ว...
แล้วไง?
กันย์ไม่เคยเปลี่ยน ความคิดของเขาไม่เคยเปลี่ยน แล้วเขาจะสนไปทำไมว่าคนที่ตัวเองอยากฆ่าที่สุดจะเปลี่ยนไปแบบไหน เขาแค่อยากจะฆ่ามัน อยากจะทำลายมัน อยากจะทำร้ายมันให้สาสมกับที่มันมาแย่งชิงคนสำคัญ มาทำร้ายคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
กริ๊ก...
กันย์ยังจำคำพูดของตัวเองได้ดี จะไม่มีวันยอมพลาดอีก จะไม่มีวันลังเลอีก
ครั้งที่หนึ่งผ่านไป ครั้งที่สองก็ผ่านไป แต่ครั้งนี้..ครั้งนี้เขาจะไม่มีวันลังเลอีกแล้ว
แต่...ทำไมฝ่ามือถึงได้เย็นชืดและสั่นระริกนัก
ทั้งที่หัวใจควรจะโห่ร้องด้วยความดีใจ แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงได้หูอื้อ ฝ่ามือเกร็งสั่นเหมือนเป็นเหน็บชา และหัวใจที่เต้นระรัวนี้กลับระทึกด้วยความรู้สึกน่ารังเกียจบางอย่างซึ่งคอยรั้งไม่ให้เขาลั่นไก
..ใส่กระสุนแล้ว สอดมือไปแล้ว ขึ้นไกไปแล้ว ตอนนี้ก็แค่เอาปลายนิ้วที่ห่างกับไกปืนแค่เสี้ยว กดมันลงไปให้ทุกอย่างจบลง
มัวลังเลอะไรอยู่ มันรออะไรอยู่ เขาทนรอโอกาสนี้มาตลอดไม่ใช่หรือ จะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว จำคำของตัวเองไว้ก็ทำตามเสียซิ
แค่แตะลงไป ..แค่แตะมือลงไป แค่ออกแรงอีกนิด แค่นั้นเอง เท่านั้นเอง..
ขวับ!
"หึ...." กันย์มองเห็นบางอย่างเฉียดผ่านใบหน้าร่างของเขาผงะห่างตามสัญชาติญาณ ก่อนที่ชายหนุ่มจะยืนนิ่งอึ้ง..
"กูว่าแล้ว...คิดแล้วไม่มีผิด" วิทย์คำรามออกมาในลำคอด้วยน้ำเสียงคล้ายจะขบขัน ดวงตาของเขาวาววับ ยามสบมองนัยน์ตาสีเข้มที่ตอนนี้มันกำลังเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ก็แน่ล่ะ ใครจะไม่ตกใจ ในเมื่อเขากำลังถือ"ระเบิดขวด"ที่ตัวมันทำเองอยู่ในมือ
"ไม่เสียแรงที่ทักมึงเลยนะ ไอ้กันย์ ไม่ว่าเมื่อไหร่ มึงก็ยังเป็นไอ้เหี้ยที่ชอบกัดกูลับหลังเหมือนเดิม ขนาดกูท้าให้มึงทำตรงๆยังไม่กล้า หรือลอบกัดมันสนุกกว่าถึงได้ติดใจนัก" วิทย์เอ่ยพลางหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ไม่ได้สั่นเพราะกำลังหัวเราะ แต่มันสั่นเพราะอะไรเขาก็ไม่แน่ใจ จะด้วยความขมปร่าในหัวใจหรือเปล่า ก็ไม่แน่..
รุ้อยู่แล้วว่ามันต้องเกิดขึ้น ที่เดินออกมาก้มหน้าก้มตาเรียงระเบิดนี่ ก็เพื่อเปิดโอกาสให้มันได้ลงมือ
..วิทย์ไม่ต้องการจะตาย แต่เขาอยากจะวัดใจ
เขาไม่มีวันยอมตายอยู่แล้ว ไม่มีวันแน่ๆในเมื่อมีใครคนนั้นรออยู่ แต่ตอนนี้เขากำลังวัดใจ ที่จริง..ก็เพื่อจะดูว่ามันจะทำอย่างที่ปากว่าไหม จะลงมือรึเปล่า?ทำให้ตัวเองได้รู้เสียที ให้จำใส่กะโหลกหนาๆนี่เสียที ว่าไม่ว่ายังไง ไอ้กันย์มันก็ยังเหี้ย ยังเกลียดและอยากจะฆ่าเขาอยู่วันยังค่ำ
ออกจะงี่เง่าที่มาตัดสินอะไรเอาตอนนี้ โง่ชะมัดที่มาหาเรื่องเสี่ยงตายในสถานการณ์คับขัน แต่สำหรับวิทย์แล้ว เขาคิดว่ามันดีที่สุด จากนี้เขาจะต้องร่วมมือกับไอ้กันย์ แต่เขาไว้ใจมันไม่ได้ ถ้าต้องยืนอยู่กับคนที่พร้อมจะเล็งปืนมาในทุกเวลาที่เราเผลอ จะรอเวลาไปก็เท่านั้น
ที่สำคัญที่สุด เขาอยากจะตัดใจอย่างเด็ดขาดเสียที
วิทย์บอกตัวเอง เขาเดิมพันกับตัวเองเงียบๆ ถ้าคราวนี้มันทำ ถ้ามันเล็งปืนมาที่ข้างหลังของเขา ถ้ามันทำลงไปแล้ว ทุกอย่างในใจของเขาก็ขอให้จบลงแต่เพียงเท่านี้
ใครจะรักคนที่อยากฆ่าตัวเองลงก็ทำไปเถิด แต่วิทย์ทนมันมานานแล้วทนจนเหลือจะอด ที่สำคัญในวันที่เขาอยากจะออกไปเพื่อเริ่มชีวิตใหม่กับใครสักคน ก็ไม่ควรเหลือ"เงา"ของใครอื่นไว้ในใจอีก
และทั้งหมดนี้ การกระทำของไอ้กันย์ ก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว ว่าเขาจะทำยังไง..
"ดีใจด้วยนะ ที่ต่อจากนี้ มึงจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตกูอีกแล้ว" วิทย์หัวเราะเบาๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะนั้นจะเเปรเป็นเสียงครางพร่าสั่น แต่กระนั้นเขาก็ยังพยายามเก็บกักความร้อนในดวงตาที่อยากจะรินไหลให้มันคืนกลับไปในอก
ทุกอย่าง ทุกการเดิมพัน หมดไปแล้ว เสียไปแล้ว เขาจะไม่มีวันเสียความรู้สึกใดๆกับผู้ชายตรงหน้าอีก!!
"ทำไมมึงไม่ยิงซะล่ะ รออะไรอยู่ หรือกำลังคิดว่าจะลั่นกระสุนใส่ตรงไหน ให้สะใจที่สุด เอาตรงไหนให้สมองไหล เอาตรงไหนดีให้เลือดทะลักเยอะ หรือตรงไหนที่ทำให้กูทรมารที่สุดดี !!" เสียงตะโกนของไอ้วิทย์ดังแทรกเข้ามาในประสาทหูที่ยังคงอึ้งอึง กันย์มองเห็นมันตะโกนใส่เขาด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำ มือกำระเบิดขวดไว้แน่นด้วยสีหน้าเจียนคลั่ง "เสียใจด้วยนะที่จากนี้จะทำอะไรไม่ได้ ถ้ามึงยิงก็ลองดูสิ กูกับมึงจะได้ตายห่าพร้อมกันนี่แหละ!"
"มะ.."
ตูม!!
และก่อนที่บทสนทนาต่อไปจะถูกสานต่อเสียงระเบิดเบื้องหลังก็ถูกดึงความสนใจออกไป กันย์สถบพรวดแล้ววิ่งถลาออกไปจากห้องอาบน้ำ ไม่ต่างกับวิทย์ ที่เก็บขวดระเบิดนั้นลงกับพื้น กำมือแน่นแล้วปาดรอยน้ำตาให้พ้นจากใบหน้าด้วยดวงตาวาววับ
เมื่อสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีอะไรอีก ก็ต้องไม่มีอะไรอีก เมื่อสาบานว่าจากนี้จะรักและซื่อสัตย์กับไอ้เมฆคนเดียว จากวินาทีนี้ไปเขาก็จะเป็นแบบนั้น!!
และตอนนี้...สิ่งที่เขาต้องทำ คือเอามันออกไปจากนรกแห่งนี้ให้ได้ตามสัญญา!!
...............
-
หอบแฮ่ก ฝีเท้าที่วิ่งฝ่าฝูงชนซึ่งกำลังโห่ร้องมีชัยเพื่อให้ไปถึงตัวไอ้เนมและไอ้พี่ทินตามคำพูดของคนรัก เมฆวิ่งจนหัวหมุ่น มึนงงและตาก็ยังต้องจับจ้องแผ่นหลังของคนที่เขาถูกสั่งให้ตามไว้ แม้สมองจะยังงวยงง ไม่เข้าใจถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่พี่วิทย์มันทะเลาะกับไอ้เนม หรือเรื่องที่พวกมันคุยกัน รวมทั้งเรื่องที่พี่ทินแม่งเข้ามาเสือก
"ไอ้เนมล่ะ?" มาถึงตัวไอ้พี่ทินที่ยืนอยู่แถวนั้นในที่สุด แต่ไม่เห็นเงาอีกคนเลยออกปากถาม เมฆกุมเข่าตัวเองแล้วก้มตัวหอบแรงๆเอาอากาศเข้าปอดเพราะความเหนื่อย
"ไม่รู้ กูก็ไม่เห็น ตามหลังมันไม่ทัน" คำตอบนั้นฟังไม่ขึ้นเอามากๆ เมฆฟังแล้วมุ่นหัวคิ้วทันควัน
"เมื่อกี้ยังเห็นพี่ลากแขนมันมาอยู่เลย" คำตอบนั้นบ่งชัดว่าไม่เชื่อถึงสิ่งที่บอก เมฆกวาดตามองโดยรอบอย่างสังเกตสังกา ที่ๆเขายืนอยู่คือบริเวณทางเชื่อมไปยังด้านหน้า ซึ่งเป็นที่ทำการของเรือนจำ นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงได้รู้สึกสังหรณ์ใจวาบ
หรือว่า...ไอ้เนมมันจะ..!!
"มันเข้าไปใช่ไหม? มันไปบอกไอ้พวกพัศดีใช่รึเปล่า!" น้ำเสียงถามขึงขังนั่นทำให้ทินถึงกับเครียด ฝ่ามือที่กำเศษกระเบื้องคมๆไว้เริ่มเกร็งสั่น มองเห็นไอ้เมฆมันมีท่าทีตดใจจนคาดไม่ถึง โวยวายลุกลี้ลุกลนอย่างที่ควรจะเป็นแล้วชักปวดหัวตุบ
"มึงไปหาไอ้วิทย์ได้แล้ว!"ตะโกนใส่มัน ไม่ใช่เพราะกลัวที่ถูกรู้ทัน แต่เป็นเพราะเขากำลังเตือน..ทั้งเตือนมันและเตือนตัวเองว่าให้หยุดและจากกันไปเพียงเท่านี้
ถ้าไอ้เมฆโวยวาย ถ้ามันจะไปบอกคนนั้นคนนี้ ทินก็ต้องกำจัดมันไม่ให้มันพูด เขาตวาดใส่มันเพื่อขู่ให้มันออกไป ไม่ให้มันมาสนใจหรืออยากเสือกเรื่องอะไรที่พวกตนกำลังทำอยู่ ก็เพราะไม่อยากจะฆ่าใครอีกแล้ว
สาเหตุหนึ่งที่ยอม"เสี่ยง"กับลูกพี่ ก็เพราะเรื่องนี้ก็ด้วยไม่ใช่หรือ..ตราบาปที่เขาเคยทำกับไอ้นพนั้นคอยตามมาหลอกหลอนจนแทบไม่เป็นสุข ตัวมันยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ลงมือไปแล้วสุดท้ายก็ต้องจมอยู่กับฝันร้าย ถูกหลอกหลอนด้วยภาพของไอ้นพที่ทิ้งตัวลงไปในบ่อน้ำที่มืดทึบด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง จ้องมองเขม็งราวกับจะสาปแช่ง
แค่คิด ความรู้สึกพะอืดพะอมยังตามมาหลอกหลอน เพียงจินตนาการว่าจากนี้ไปจะต้องทำแบบนั้นไปซ้ำๆ มันแทบจะอยากสำรอกของกินออกมาให้หมดกระเพาะ แล้วพอลูกพี่บอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งป๋าอีกแล้ว บอกว่าสามารถเป็นอิสระได้ถ้าเลือกจะ"เสี่ยง" ทินถึงได้ยอมทำยอมเข้าร่วมทั้งที่ไม่มีหวัง เพียงเพราะเขาเกลียดชังคนที่เป็นต้นตนของทุกอย่างเกลียดป๋าที่มันใช้ชีวิตพวกเขาเหมือนเป็นของเล่น
ไอ้เรื่องเป็นคนดีทำเพื่ออุดมการณ์ เรื่องนั้นไม่ได้อยู่ในสมองของเขาหรอก ทำดีแล้วคนอื่นยกย่องสรรเสริญ เรื่องนั้นมันก็แค่ขี้ปากของคนที่ยกยอปอปั้นขึ้นมาเท่านั้น พอไร้ค่าแล้วก็ขับไล่ไล่ส่งเพราะไร้ประโยชน์ เรื่องความดีทั้งหลายก็เป็นแค่นิทานหลอกเด็กที่ต้องการให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเท่านั้น
ไม่ต้องเอาเรื่องทำความดีมากรอกหูให้ทำตาม กับมันน่ะไม่มีผล ทินก็แค่อยากจะต่อต้านพวกมัน อยากจะเห็นสีหน้าคั่งแค้นของไอ้ป๋าเมื่อรู้ว่าทุกสิ่งไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง อยากจำร้ายมันให้สาสม ให้มันรู้สึกถึงรสชาติของการถูกกดขี่ก็เท่านั้น
"ทำไม?" แค่เห็นท่าที เห็นคำพูดนั้นก็พอรู้แล้วว่าที่เขาสันนิษฐานมันคือความจริง เมฆคำรามถามออกไปอย่างเคืองแค้น ไม่เข้าใจและไม่พอใจกับสิ่งที่ได้รุ้ ทำไม? เขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ได้ออกไป แต่ทำไมถึงไม่ยอมออก ทำไมถึงอยากจมปรักอยู่ที่นี่ ทำไมถึงได้อยากจะโดนขังนัก ทั้งไอ้เนม ทั้งไอ้พี่ทิน คนพวกนี้มันอะไรกันนักกันหนา!!
“กูมีหน้าที่ของกู!!!” เสียงตวาดลั่นทำให้เมฆถึงกับสะดุ้ง “พี่โตสั่งให้กูมาเฝ้าตรงนี้ แล้วรีบไปรายงานทันทีที่มีพวกไอ้พัศดีมันเข้ามา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่มึงคิด”
“พี่จะตอแหลไปถึงไหน?” เมฆแสยะยิ้ม เขาไม่ใช่คนโง่
“ตามใจมึง แต่จำไว้ว่าอยู่นี่ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา” ทินคำรามกลับ เขาแสร้งทำท่ารำคาญทั้งที่ในใจกำลังร้อนรนแทบบ้า..
“แล้วไอ้เนม...”
“ไม่ได้ยินหรือไง ว่ามันก็ไปทำงานของมัน!” ทินสวนกลับห้วนๆ
“งั้นกูจะรอ...”
“ตามใจ” รับคำ หากสมองยิ่งเครียดขึง ทินมองหน้าไอ้เมฆที่มองเขาด้วยแววตาวาววับราวกับจับผิด การทำแบบนี้มันงี่เง่า ทินรู้ดี เขากำลังยืนกระต่ายขาเดียวแบบโง่ๆ ในเมื่อไอ้เมฆมันก็รุ้ดีแก่ใจแล้วว่าอะไรเกิดขึ้น
แต่จะให้ทำยังไง? ยอมรับเหรอ? ตอบรับแล้วให้มันไปบอกผัวมันหรือ? จะให้แผนของลูกพี่มันล่มได้รึไง
แล้วพอคิดจะฆ่า...ทินกลับไม่ใจแข็งพอใจเชือดมันทั้งๆที่มันไม่ได้ผิดอะไร
ก็แค่ทางเดินของเราสวนทาง...จำเป็นหรือต้องทำร้ายกัน?
ดังนั้น ตอนนี้ที่ทำได้ก็คือการนิ่ง ยืนยันและรอกันท่า ไม่ให้ไอ้เมฆมันวิ่งโร่ออกไปบอกใคร และอีกทั้งรอ...รอให้ไอ้เนมมันกลับมาสักที
...เดิมพันตอนนี้ มีเพียงให้งานที่ไอ้เนมรับไปทำสำเร็จเท่านั้น
“หึ...ตอนนี้มันคงนั่งกินน้ำเย็นในห้องพัศดี รายงานเรื่องราวสบายใจเฉิบ” เวลาคืบคลานไปนานเท่าไหร่ก็สุดจะรู้ แต่ทินก็ยังยืนพิงต้นมะม่วงรออยู่ตรงที่เดิม เช่นเดียวกับไอ้เมฆที่นั่งรออยู่ไม่ไกล จากท้องฟ้ามืดมิด จวบจนฟ้าสาง และตอนนี้แสงแดดแผดจ้า ก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้น
ทินยังคงนิ่งเช่นเดียวกับเมฆที่นั่งรอ พวกเขามองเห็นความเปลี่ยนแปลงและสถานการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน เสียงโห่ร้อง ควันไฟ การถูกจับตาและคนพลุกพล่าน ทั้งหลายนั้นถูกจดจำไว้ทั้งหมด
นั่งเงียบมาเนิ่นนานก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไป คิดจะเดินหนีไปหาพี่วิทย์เป็นร้อยๆครั้ง แต่ทุกครั้งคำสั่งของมันที่บอกให้เฝ้าไอ้เนมก็รั้งให้เขายังคงอยู่แม้จะเบื่อหน่ายแค่ไหน และที่สำคัญ เมฆรู้ดี..ตัวมันรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น หากไปบอกเรื่องนี้กับคนอื่นๆ พวกมันจะต้องถูกหมายหัว ไอ้พี่ทินไม่ยอมให้มันไปไหนแน่ๆ
ตอนแรกมันถุกส่งมาให้เฝ้าไอ้เนมและไอ้พี่ทิน แต่ตอนนี้กลายเป็นพวกเขากำลังคุมเชิง เฝ้ามองอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน
เขาก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมแผนการนี้ ต่อให้เมฆจะไม่ได้มีหน้าที่ทำงานอะไร แต่ไม่ได้หมายความว่า หากต้องทำ..เขาจะทำไม่ได้
ไอ้เมฆก็เป็นนักโทษคนนึ่ง เคยเจอเรื่องเลวร้าย เคยถูกเหยียบ เคยเปื้อนเลือดเปื้อนโคลนเหมือนกับพวกมึง แล้วทำไมตอนนี้จะทำทุกอย่างเพื่อให้แผนการณ์ของเขาสำเร็จลุล่วงไม่ได้
เพราะคิดแบบนั้นเขาจึงนิ่ง..ทั้งคุมเชิงระแวดระวังและพยายามเก็บข้อมูลต่างๆไปในตัว แต่คนเราก็ย่อมมีขีดจำกัด เมฆอดทนนั่งเฝ้ามาหลายชั่วโมง พอแสงอาทิตย์เริ่มร้อนแรง เขาจึงเอ่ยปากประชดประชันออกไปอย่างไม่พอใจ
เมื่อเอ่ยออกไปหนึ่งประโยค คำพูดต่อมาก็ยิ่งง่ายขึ้น "ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ว่ะ แม่ง ...พี่เข้าข้างไอ้เนมให้ไปเผาเพื่อนตัวเอง กูไม่เข้าใจ หรือพี่เห็นว่าไอ้ความคิดโลกสวยงี่เง่าของไอ้เนมมันจะทำให้พวกมึงรอดกัน? หรือนี่พวกมึงคิดจะทำตัวเป็นฮีโร่!" เมฆส่ายหัว เอ่ยปากประชดประชัน “คนคุกอยากเป็นผู้พิทักษ์ความยุติธรรม ไม่เจียมกะลาหัวเอาซะเลย ...ขยะมันก็ยังเป็นขยะอยู่วันยังค่ำ”
“..............” ทินเพียงแค่ปรายตามองคนพูดเงียบๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
“ คิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมพวกมึงถึงแปรพักตร์ไปได้ ทั้งๆที่ป๋าน่ะ ออกจะ...” พลันดวงตาเขาก็เบิกกว้างเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ "แล้วนี่...เหี้ยพี่โตล่ะ อย่าบอกนะว่าพวกมึง..."
คนพวกนี้คิดจะทำอะไรอยู่กันแน่?
เรื่องไอ้เนมจะเอาเรื่องไปบอกพัศดีว่าน่าตกใจแล้ว แต่การที่พี่ทินมันยอมช่วย หมายความว่ายังไง? พี่โตมันรู้ไหมและถ้าพี่โตมันรู้ ..ตอนนี้ก็แสดงว่าพวกเขากำลังโดนมันขัดขวางงั้นเหรอ?
เมฆมองหน้าทินอย่างตกตะลึง ความงวยงงยังผุดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายกับเรื่องที่เขาได้รู้
ทำไมล่ะ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้ ทั้งๆที่น่าจะออกไปจากกรงขังบ้าๆนี่ แต่ทำไมกัน ทำไม?
"เงียบซะ" ปฏิกริยาที่ได้รับคือการปฏิเสธทั้งหมด ร่างที่เคยยืนเงียบมาหลายชั่วโมงเคลื่อนเข้าหาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเต็มไปด้วยท่าทีแห่งการคุกคามอย่างเต็มที่ เสียงคำรามจากลำคอของทินดังกว่าที่เคยทำให้เมฆนึกกลัวก็จริง แต่ความงวงยงง ความสงสัย ความไม่พอใจมันมีมากกว่านั้นนับสิบเท่า!
"ก็ได้..งั้นกูจะไป " เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง เมื่อไม่มีคำตอบที่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร เมฆก็หมดความอดทนในการรอคอยนี้แล้ว ในเมื่อรอมานาน ร่างของไอ้เนมยังไม่ปรากฏ เขาก็จะทำอย่างที่ควรทำ นั่นคือเอาความจริงเหล่านี้ไปบอกทุกคน!
ต่อให้มึงจะเป็นพี่...หรือว่าเพื่อนร่วมห้องขัง...
..กูก็ไม่มีวัน ยอมให้พวกมึงมาทำลายความหวัง ทำลายความตั้งใจของพวกกู!
"มึงเตรียมตัวไว้แล้วกัน กูไม่มีวันยอมให้แผนของพวกมึงสำเร็จ!!"
ผลั่วะ!
"กล้าก็ลองดู!" เสียงตะโกนของมันสร้างความหงุดหงิดและเครียดขึ้งมากขึ้นเป็นเท่าทวี ฝ่ามือหนาจึงกระชากแขนมันให้เซเข้าหาซัดกำปั้นลงบนหน้าของไอ้เมฆด้วยเรี่ยวแรงไม่น้อย ทั้งยังปลดปล่อยความตึงเครียดเจียนคลั่งจากการรอคอย การเฝ้าดูท่าทีของอีกฝ่ายหลายอยู่ชั่วโมง ร่างของเมฆจึงทรุดฮวบ กองลงไปกับพื้นหญ้าโดยที่ฝ่ามือของทินกำคอเสื้อมันไว้แน่น
"ไอ้ห่า เอาแต่พล่ามว่าจะออกไป กูจะทำตามฝันอย่างนั้นอย่างนี้ ฟังแล้วจะอ้วก!" ทินคำรามลั่น "มาเยาะเย้ยว่ากูอยากเป็นฮีโร่ แล้วสรรเสิญไอ้ป๋าอย่างโน้นอย่างนี้ ถุย!”
“อย่ามาพล่ามเหมือนกูเป็นผู้ร้ายคอยขัดขวางมึง หรือเป็นพระเอกที่คอยทำความดี มึงอย่ามาเห่าหอนให้กูได้ยิน ที่กูไปเพราะกูเกลียดไอ้เหี้ยพวกนั้น กูเกลียดมัน กูแค้นมัน แต่น่าขำ...คนที่เคยถูกพวกมันเหยียบจนแทบไม่เหลือความเป็นคน คนที่สาบานว่าจะตามจองล้างจองผลาญพวกมัน วันนี้กลับมาสรรเสิญเยินยอขอตามรับใช้ชั่วชีวิต.. “
“อึ่ก....” คำพุดนั้นทำให้คนฟังเบิกตากว้าง
“กุ...กูวางความแค้นไว้ เพรากูอยากจะออกไป ไม่เหมือนมึงที่ยึดติดแต่ความโกรธ เอาแต่พุดว่าแค้น จนทำอะไรโง่ๆ!”เมฆสวนกลับอย่างเคืองใจไม่แพ้กัน
“ถ้ามึงคิดว่าตัวเองฉลาด ก็เชิญ” ทินฟังแล้วนึกขำนัก "แต่ถ้าสมอ’ยังมี ก็คิดเอาแล้วกัน ว่าจะออกไปมีชีวิตแสนสุขได้อย่างที่ปากว่าไหม.."
“ทำเหมือนจำไม่ได้...ว่าพวกมันทำอะไรไว้ แต่ถ้ามึงคิดว่านั่นเป็น”ความรักใคร่เอ็นดู”ในฐานะคนโปรด กูก็ขอยินดีด้วยแล้วกัน”
คำพุดนั้นทำให้ผู้ฟังเบิกตาค้าง..
สมองกลับย้อนภาพอดีต ความทรงจำอันเลวร้ายที่ถูกขุดหลุมฝังอยู่ภายในใจ ครานี้กลับถูกประโยคด่าทอของทินขุดมันขึ้นมาอีกครั้ง..
..ทำไมจะจำไม่ได้
จำได้สิ จำได้ดีว่ามันทำยังไงกับเขา จำได้ว่ามันเคยเอาเชือกล่าม เคยเอาโซ่รัดคอ เคยห้เลียฝุ่นบนพื้น เคยเอามีดมา กรีดผิวเนื้อ เคยทารุณเสียจนแทบหมดความเป็นคน เคยข่มเหงเขาเสียจนย่อยยับ..
หลุมลึกของความเคืองแค้น อดีตอันดำมืดที่เคยพบเจอ ไม่เคยเอามันออกจากใจ บางค่ำคืนมันกลับมาหลอกหลอนซ้ำให้ต้องเบิกตาค้าง นอนตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว
ช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของเขาที่ต้องอาศัยอยู่อย่างหวาดกลัวภายใต้เงื้อมเงาของคนพวกนั้น นอกจากรอยแผลจากร่างกาย ยังมีรอยแผลที่รักษายากกว่านักในหัวใจ
ความแค้นเคือง ความเกลียดชังและความหวาดผวาลึกๆทำให้เมฆพุ่งเป้าทุกอย่างไปยังคนที่เขาถูกกรอกหูให้คิดมาตลอดว่ามันเป็นต้นเหตุ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อได้ความรักกลับมาอีกครั้งทำให้เมฆตักสินใจลบมันทิ้งไปจากใจเสีย เขาลืม..หรือย่างน้อยก็แกล้งทำเป็นลืม..ด้วยหากจดจำได้แล้วต้องเกลียดชังพี่วิทย์ที่เขารักก็ขอไม่จำเสียดีกว่า ทั้งความแค้น ทั้งความทรงจำอันเลวร้าย ทุกสิ่งทุกอย่างถูกเมฆปัดทิ้งฝังกลบไว้ในหัวใจเพียงเพราะความรักที่เขามีต่อผู้ชายคนนั้น
แต่บัดนี้..ความหลังกำลังถูกขุดค้น คำพูดของทินทำให้หัวใจสั่นไหว ความทรงจำเลวร้ายกลับมาหลอกหลอน เช่นเดียวกับคลื่นความหวาดกลัวที่ไหลวาบผ่านร่างมาเป็นระลอกๆ..
เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขายังเชื่อ ว่าหากตัวเองออกไปได้ จะได้อยู่กับคนที่รัก จะได้ยืนมองท้องฟ้าสดใสด้วยกันอย่างอิสระ..
แต่บัดนี้..เมื่อได้ทบทวนทุกสิ่งอีกครั้ง เพียงแค่คิด..คิดว่าหากออกไปเป็นลูกน้องคนพวกนั้น หากคนพวกนั้นมันทำแบบเดิม หากเขาต้องเจอแบบเดิมเล่า จะเป็นอย่างไร
ถ้าออกไปแล้วจะต้องเจอแบบเดิม..แล้วเขาดิ้นรนไปทำไม?
“เมฆ?” ทินเขย่าแขนชายหนุ่มตรงหน้าเบาๆเมื่อเห็นมันนิ่งไป คนมองขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงอาการตัวสั่นระริก มองแล้วน่าขันแต่พอนึก..ว่ามันกำลังกลัวอะไรอยู่ ทินก็ขำไม่ออก
ต่อให้ตอนนี้สถานการณ์จะเป็นใจ มีแนวโน้มว่าไอ้เมฆอาจจะอยู่ข้างเขา แต่พอคิดถึงสิ่งที่มันเคยพบเจอ ทินยังอดจะเวทนามันไม่ได้
มันรู้ดีว่าเพราะอะไรพี่โตถึงได้รับไอ้เมฆมาอยู่ในกลุ่มอีกครั้ง ทั้งๆที่มันเคยทำร้ายเฮียวิทย์เพื่อนสนิทของขาใหญ่เสียสาหัส ไม่ใช่เพียงคำขอร้องของเฮียวิทย์ แต่ว่าส่วนหนึ่งนักโทษทุกคนที่รู้ถึงชะตากรรมของไอ้เมฆ ต่างก็นึกสงสารมันทั้งนั้น..
..แต่กระนั้น ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาย้อนความหลังหรือสงสารกันอีกแล้ว!
“ลุก!” เสียงตวาดลั่นของทินทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งและหันหน้าไปมองทันควัน “นี่ไม่ใช่เวลาที่มึงจะมาคร่ำครวญหวนไห้ กูให้โอกาสมึง....นี่เป็นทางที่พี่โตให้มึงเลือก..ไอ้เมฆ มึงคิดเอา ว่าจะอยู่กับกูรึเปล่า ก่อนที่พรรคพวกของมึง คนที่มึงรักจะฉิบหายเพราะพวกมัน! มันไม่สนใจหรอกว่าไอ้สองคนนั้นจะเป็นหรือตาย!" ทินตะโกนลั่น “ถ้ามึงอยากแก้แค้นพวกมัน ก็เชื่อที่กูพูดซะ ไปห้ามไอ้วิทย์กับไอ้กันย์ ไอ้เวรสองคนนั่นมันแพ้มึงคนเดียว แค่มึงที่จะเปลี่ยนความคิดพวกมันได้!” ฝ่ามือกำแขนของเมฆแน่นพลางผลักอีกฝ่ายออกแรงๆเมื่อกล่าวคำพูดที่อยากจะพูดออกมาจนหมด ใบหน้าของชายผู้เอ่ยเครียดคล้ำด้วยความไม่พอใจ ทั้งหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน
เขาพูดทั้งส่วนของตัวเอง และพูดแทนพี่โต ในส่วนที่เฮียเหี้ยๆมันสั่งไว้เรียบร้อยแล้ว
เมื่อคิดถึงลูกพี่คนนั้น ทินก็ยิ้มขัน..
รู้ดีว่าลูกพี่เขามันคนฉลาด แต่ไม่นึก ว่ามันจะเฉลียวใจคิดเอาเรื่องนี้มาเปลี่ยนใจคนอื่นได้
เรื่องการเอาไอ้เมฆมาเป็นลูกน้องทั้งที่ตัวเองโคตรจะเหม็นขี้หน้ามันน่ะ เหี้ยพี่โตมันไม่ได้รู้เรื่องนี้ล่วงหน้าแน่ๆ เรื่องนี้อาจจะเป็นผลพลอยได้พอมีเรื่องมาสุดท้ายเฮียโตมันเลยใช้ให้ไอ้เมฆเป็นประโยชน์ แล้วแบบนี้..ต่อให้ไอ้เฮียวิทย์มันไม่เอาด้วยเจอไอ้เมฆทำหน้าซีดใส่มันก็ต้องมีลังเลบ้างล่ะ แล้วไง..ที่สุดเฮียเหี้ยๆของเขาก็ยังหาทางลากเอามันมาเป็นพวกจนได้
คิดแล้วอยากจะยกตำแหน่งนายใหญ่ของเรือนจำให้ไอ้เฮียโตเสียจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันหลงเมียจนเกินไปล่ะก็นะ
“แต่...กู...”เมฆมองหน้าคนพุดด้วยสีหน้าสับสน ใบหน้าของเขายังคงขาวซีด ริมฝีปากสั่นระริกเมื่อนึกถึงความทรงจำอันไม่น่าอภิรมย์ ริมฝีปากของเขาเอ่ยทักท้วง แม้ใจจะเริ่มหวั่นไหวกับคำพูดนั้น แต่ก็ยังนึกหวั่น
ได้ฉุกคิด ได้ระวังตัวว่าออกไปก็ไม่มีความสุขก็จริง แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะหวังอะไรได้อีกหรือ?
แสงสว่างน้อยนิดสำหรับคนที่อยู่ในความมืด..ใครต่างก็คิดจะคว้ามันทั้งนั้น
ตูม!
ฉับพลัน เสียงระเบิดที่ดังขึ้นอีกด้านของเรือนจำก็ทำให้ทั้งสองสะดุ้ง เมฆหันขวับ เบิกตากว้างเมื่อนึกถึงคนที่บอกให้เขาจากมา ดูจากะเศษควันนั้นแล้วมันต้องเป็นที่ๆทั้งสองคนนั้นอยู่เป็นแน่
มองหน้าไอ้ทิน ข้อความและคำพูดของมันก้องในสมอง ใคร่ครวญไตร่ตรองคำพูดนั้น ความลังเลใจ ความหวาดกลัวทำให้เขาเริ่มเอนเอียง แม้จะอยากออกไป แต่เสียงระเบิดบ่งชัดว่าในครานี้ทำให้นึกหวั่น..
ถ้าพี่วิทย์มันเป็นอะไรไปจริงๆเล่า?
เมฆเม้มปากแน่น เขาหันไปมองหน้าไอ้พี่ทินอย่างลังเล และที่สุด...ความห่วงหาที่เขามีต่อคนที่รักก็ชนะ แม้คำฝากฝัง คำสั่งกำชับของวิทย์จะยังก้องอยู่ในหัว แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่าถ้าคนพูดต้องมีอันตราย เมฆถอนใจกำมือแน่น สูดหายใจลึกเป็นฝ่ายยอมแพ้และวิ่งออกไปเพื่อตามหาวิทย์โดยเร็ว
ทินนิ่งมองแผ่นหลังของเมฆแล้วถอนหายใจพรู เหลือบมองควันไฟที่โชนคลุ้งแล้วนึกขอบใจ เพราะหากไม่มีเสียงระเบิดนั้นแล้ว เขาคงต้องได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำอีก..
ตอนนี้ไอ้เมฆมันเริ่มลังเล แต่กระนั้น เฮียโตมันก็สั่งแล้ว ถ้าไอ้เมฆมันยังยืนยันจะเอาเรื่องไปบอกคนอื่น ถ้าเชือดได้ก็เชือด
ถือว่าโชคดี..โชคดีมากแล้ว ที่ยังคุยกันรู้เรื่อง โชคดี..ที่เฮียโตมันสามารถจับจุดอ่อนของไอ้เมฆ และโชคดีนัก..ที่มือนี้ไม่ต้องเปื้อนเลือดของเพื่อนร่วมห้องขังอีกครั้ง..
คิดแบบนั้น แต่หางตากลับเห็นร่างของใครบางคนก้าวมาหา ทินหันขวับ และภาพนั้นทำให้เขาเบิกตากว้าง..
.........................
ตอนนี้ฮอตมาก(หมายถึงคนเขียนร้อนมาก :try2:)
เขียนถึงความหลังของเมฆ ถึงจะบรรยายนิดเดียวแต่ก็สงสารเป็นบ้า เสียขวัญแทนเมฆจริงๆ โอ๋ ขวัยเอ๊ยขวัญมานะเมฆนะ :กอด1:
ส่วนเฮียเหี้ยๆ นับวันยิ่งฉลาดเกิ๊น หมั่นไส้ว่ะ / :z6:
ปล. โปรโมททททท เฟสบุ๊ค แฟนเพจนิยายค่า ตรงนี้>> http://www.facebook.com/SilenceSerinStory เข้ามาคุยกันได้นะคะ :z2:
-
จบตอนได้อย่างค้างคาจริงๆ ไม่รู้จะหมู่หรือจ่า
เสียงระเบิดตูมเดียว ทำเอาชะงักไปหมด ทั้งด้านวิทย์-กันย์ , เมฆ-ทิน
ใครมานะ..หวังว่าทินไม่เป็นไรนะ
ส่วนเมฆขอให้คิดดีๆแล้วกัน มองเห็นอนาคตแล้วสิ ถ้าได้ออกไปอ่ะนะ ว่าจะเป็นยังไง
อยากให้เกลี้ยกล่อมวิทย์และกันย์มองเห็นความจริงที่สุด
ไม่อยากให้ 3 คนนี้เป็นอะไรเลย ขอบอก..เอาใจช่วยตลอดเวลา กลัวใจนักเขียนจริง จริ้งงงง :laugh:
-
เง้ออออ ค้างคา :z3:
-
ม่ายยย เสียงระเบิดน่ากลัว
จะมีใครเป็นอะไรไหมนะ โอย ลุ้นตัวโก่ง
-
ตื่นเต้นๆๆ ลุ้นระทึกกันต่อไป :serius2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้นึกถึงเรือนจำที่มีข่าวอยู่ตอนนี้
อำนาจเงินสารพัดทำให้คนเราถึงจะอยู่ในคุกแต่ก็
ยังไม่สำนึก ขอให้แผนการพี่โตสำเร็จด้วบเถอะ
เชื่อว่านักโทษแหกคุกไม่มีทางรอดซักคน
ขอบคุณนะคะ
-
โอ้วววววมายก๊อดดดดดดด :z3:
นายกันต์กับเฮียวิทย์นี่
ปากบอกเกลียดกัน ชิงชัง
แต่ลึกๆภายในใจก็ยังมีเยื่อใยบางๆ
แสนบางที่เชื่อมกันอยู่ รัดทนจริงๆๆ :z3:
แต่ที่น่าแค้นใจนัก
จบได้ค้างม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2: :serius2:
แบบว่า ทินเจอใครฟระ....ทำหน้าตกใจด้วย อยากรู้สุดขีดอ่ะ จริงๆๆ
:เฮ้อ:จะรอตอนต่อไปจ้า
รักคนแต่ง คนโพส :กอด1: :L2: :L1:
-
โหพี่ทิน ยังแอบกัดพี่โต
ก็เรื่องจริงทั้งนั้น. พี่โตไม่หลงเมียก็ไม่รู้ว่าไงแล้ว
ส่วนพี่โตนี่ก็เก่งเวอร์ ฉลาดเวอร์มากกกกก
คาดการณ์ใด้หมด
ว่าแต่พี่ทินตาโตทำไม
อะไร. งานเข้าพี่ทินเหรอ
อย่าให้พี่ทินเป็นอะไรนะ
เมฆอ่านแค่นี้ยังสงสารเลย
โดนมาเยอะจริงๆ
วิทย์กับกันย์จบกันจริงซะทีนะแบบนี้
แต่กันย์แกจะลังเลเพื่อ???????
อย่าให้ลุ้นสิค่ะ
ว่า3pจะรีเทินร์
-
ขำคำที่ทินเรียกเฮียโตอ่ะ "เฮียเหี้ยๆ" เออเหมาะดีเนอะ ฮ่า ฮ่า
จบค้างได้อีกนะ :z3: :z3:
-
ลุ้นจริง ๆ เลย :เฮ้อ:
-
เมนท์ไม่ออก Orz
กลัว...กลัวไปหมดแล้วว่าจะไม่รอดกัน
ฮือ...ขอให้รอดกันหมดทุกคนเถอะนะ
-
ครือแบบว่า . . . มันลุ้นมากจนจะขาดใจ TvT
ใกล้จะไปได้สวย แต่จะมีเหตุอะไรอีกไหม แง้ว !
-
:เฮ้อ: เฮ้อเครียด อยู่ในช่วงลุ้นระทึก
ติดตามค่ะ
บวกเป็ด
-
ตับฉับได้ใจจริงๆ ค่ะคนเขียน มาฆ่ากันเลยไม่ดีกว่าหรือ :z3:
-
ค้างงง :z3:
-
ทินเห็นใครอ่ะ เนมหรือคนอื่น ค้าง :z3: :z3:
-
เฮียวิทย์ ปากบอกจบจะจบได้จริงหรอ
เฮียกันย์ก็เหมือนกัน ปากบอกเกลียดแต่ก็ไม่กล้าฆ่า
ในเมื่อมีเยื่อใยต่อกันก็ยอมรับออกมาเถ๊อะ
ตอนนี้อ่านแล้วสงสารน้องเมฆ พวกอิป๋านี่เลวจริงงง
กลับไปให้เฮียๆปลอบนะ (ยังหวังในสามพี 5555)
เฮียโตฉลาดเวอร์ ขอยกนิ้วให้ o13
เอาใจช่วยน้องเนมให้ทำงานสำเร็จนะ
ส่วนพี่ทินเจอใครนั้น รอลุ้นตอนต่อไป
ป.ล. ตอนนี้ฮอตจริงๆค่ะคนเขียน (อากาศอ่ะเนอะ)
-
พี่ทินเห็นใคร!?
ใครเดินเข้ามาหาพี่ทิน
โอ้ยยยยย สงสัยอย่างแรง ;0;
อ่านตอนนี้แล้วใจเต้นตุ๊มๆต่อม
ตื่นเต้นไปพวกพี่โตด้วย
นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้เลย >0<
ปล.แอบเชียร์ให้เรื่องนี้เป็นกันย์วิทย์ -..-
-
สามผีจะลงเอยยังไงเนี่ย ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น แอบสงสัยอยา่กรู้จริงว่ากันย์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับวิทย์เลยเหรอ?
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นตาม
แล้วทินหันไปเจอใครกัน??
-
ค้างมากๆ..มาต่อไวๆนะอยากรู้ว่าพี่ทินเจอใคร
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
พี่โตฉลาดมาก ... แต่ฉลาดและเก่งสุด ต้องคนเขียน o13
สนุก น่าติดตามมากครับ ... ลุ้น ไม่อยากให้ดราม่า :3123:
-
แวะมาเป็นกำลังให้คนเขียน ., จบแบบค้างคาอีกแล้ว
มีลางสังหรณ์ว่าจะเป็น ทิน-เมฆแหะ 5555555555
มาต่อไว ๆ นะครับ ^ ^"
-
สงสัย,,,,,,,,,ตายหมดแหงๆ
:z1: :z1: :z1:
-
ตอนนี้เฮียโตกับเนมหายไปเลยนะ คิดถึงๆ
เมฆ น่าสงสารมากอ่ะ พวกป๋าแม่งเลว
เฮียวิทย์จะเป็นไรไหมน้า
แล้วกันย์ทำไมต้องลังเล
ลุ้นไปหมด แต่สามผีนี่ อยากให้เหลือแค่วิทย์เมฆก็พอ เคืองกันย์ :m16:
-
เกิดอะไรขึ้น..ใครกำลังมา? แล้วจะเป็นยังไงต่อไป
ลุ้น...โอ้ยย เครียดอ่ะ อยากให้เรื่องราวจบลงด้วยดี
ทั้งพี่โตและเนม ขอให้แฮปปี้ทีเถ๊อะ!!! :serius2:
-
อร๊ายยยย ตื่นเต้นจังเลยค่ะ >___<
ระเบิดนั่นคืออะไร เกิดอะไรขึ้นรึป่าว
ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดอ่ะ กดดันมากๆ ไม่อยากให้เศร้าน้าาาา
วงจรวิทย์ กัน เมฆนี่ช่างน่าปวดหัว
แต่ชอบสรรพนามแทนพี่โตจริงๆค่ะ XD เฮียเหี้ยๆเนี่ย ฮาๆๆ
-
Improbable 42 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่สาม
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่3-4/25XX
วันที่ 18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำXX จังหวัดXX
เรียน (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
เวลาประมาณ 07.20 นาฬิกา เกิดเสียงระเบิดขึ้นบริเวณแดนสิบสอง ติดกับทางเข้าบริเวณแดนพิเศษ มีคำสั่งให้ตรึงกำลังอย่างแน่นหนา แต่ยังไม่มีรายงานว่าอาวุธของผู้ต้องขังได้มาจากที่ใด รวมทั้งมีนักโทษลอบเข้ามายังที่ทำการของเรือนจำ แต่ทางเจ้าหน้าสามารถควบคุมตัวไว้ได้* พัศดีปรมัตถ์และผู้คุม ได้นำตัวนักโทษรายนั้นไปสอบสวน และยังได้ให้นำทางหน่วยชุดปฏิบัติการจู่โจมของกรมตำรวจเข้าไปยังแดนสิบสอง พื้นที่ที่มีการก่อจลาจลหนักที่สุด
* นาย กันตธร จิรารักษ์ นักโทษแดนสิบสอง
**อนุญาตให้ใช้แก๊สน้ำตาและกระสุนปลอมผสมกระสุนจริงในการจัดการนักโทษที่ก่อเหตุ
........................
เงาร่างของชายคนหนึ่งที่เดินตัดไปยังด้านหลัง ก้าวเท้าดุ่มๆเพื่อจะไปยังที่เกิดเหตุนั้นเป็นคนที่ทินมองแล้วรู้จักทั้ง
ยังไม่คิดว่าจะผิดตัวแน่ แต่ว่าภาพของไอ้เนมที่ถูกผู้พัศดีและผู้คุมอีกสี่ห้านายตามประกบทำเอาทินเบิกตากว้าง ด้วยความงวยงงทั้งยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เรื่องไอ้เนมไปทำงาน เหี้ยพี่โตมันบอกไว้แล้วว่าไปจัดการเรื่องกล้องกับหาตัวสายลับ จะได้เอามาต่อกรกับทั้งพวกพัศดีและพวกป๋า เรื่องมันพลาดถูกจับได้ ทินพอจะทำใจไว้แล้ว แต่ภาพที่มันถูกจับพร้อมกับถูกพาตัวมาแบบนี้หมายความว่ายังไง
แล้วไอ้พัศดี มันคิดอะไรของมันกันแน่ มันบ้ารึเปล่า ถึงกล้าเดินดุ่มๆเข้ามาในเรือนจำที่นักโทษกำลังจลาจลกันอยู่แบบไม่ห่วงชีวิตตัวเองสักนิด!?
ฉึบ..
คิดแบบนั้น หากเงาดำบางอย่างที่ปรากฏขึ้นรางๆด้านหลังทำเอาทินเสียววาบ นักโทษหนุ่มหันหลังกลับไปมอง เพื่อจะได้เห็นภาพที่น่าตกใจ..เมื่อกองกำลังตำรวจในชุดหน่วยคอมมานโดสีดำสนิท กำลังพากันกรูเข้ามาบริเวณในเรือนจำ บ้างก็โรยตัวลงจากหลังคา ร่างสูงใหญ่ในชุดพรางพร้อมหมวกสีดำพรางหน้าตา หน้ากากกันแก๊สพิษ เสื้อกันกระสุน ต่างก็ถือปืนถือสไนเปอร์ไว้ในมืออย่างเต็มที่บ่งชัดว่าพร้อมปฏิบัติการ
ทันทีที่เห็น ไวเท่าความคิดฝ่าเท้าก็เตรียมวิ่งหันหลัง ต่อพี่โตมันจะสั่งให้ดูแลเมียมัน แต่ภาพที่เห็น ความจริงที่ว่าต่อให้พยายามยังไงก็คงพาตัวไอ้เนมมาไม่ได้ทำให้ทินตักสินใจจะวิ่งไปบอกเฮียโตของเขาให้เร็วที่สุด
สมองวิ่งเร็วจี๋ ถ้วยคำที่ได้รับจากคนเป็นลูกพี่ยังดังอยู่ในสมอง
หนึ่งคือคำสั่งต่อตัวเขา ให้คอยช่วยไอ้เนม ทั้งปกป้องและคุ้มครอง กันท่าให้มันทำตามแผนจนสำเร็จ
สองคือคำสั่งสำหรับสถานการณ์ที่มีคนอื่นตามประกบ ดีที่ไอ้เมฆมันยังคุยรู้เรื่องอยู่บ้าง แผนนี้จึงสำเร็จโดยง่าย
กับคำสั่งสุดท้าย ถ้ามีอะไร ผิดปกติ รีบแจ้งลูกพี่ทันที
และตอนนี้ เมื่อเลือกทำตามคำสั่งแรกไม่ไหว ก็ขอสู้ตายเพื่อไปบอกมันตามคำสั่งสุดท้ายแล้วกัน!
กริ๊ก....
เสียงขึ้นไกปืนดังขึ้นทำให้ร่างสั่นไหว...ฝีเท้าชะงักงัน
ฝีเท้าว่าเร็วแล้ว ขยับตัวเร็วแล้ว เร็วเท่าความคิด ทว่าความคิดของเขาก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความไวของลูกปืน
ร่างสีดำร่างหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เล็งปลายกระบอกปืนนั้นมายังหน้าผาก กระแสกดดันที่ไม่ต้องมีแม้กระทั่งคำพูด เพียงปลายกระบอกปืนสีดำสนิทก็ทำให้ทินยกมือขึ้นเหนือศรีษะอย่างจำยอม
...ช่องท้องโหวงเหวง หัวใจเสียววาบ
กลืนน้ำลายที่แสนแห้งผากลงคอช้าๆ ริมฝีปากเม้มแน่น ทินรู้สึกถึงลมหายใจที่สั่นไหว จากหางตายังมองเห็นร่างสีดำยังกรูกันเข้าปฏิบัติการไม่ขาด ขนาดตัวเขาที่ไม่ได้ตกลงใจเป็นผู้ร่วมปฏิบัติการ ตัวเขาที่บัดนี้เข้าร่วมกับเหี้ยพี่โตเพื่อจะหยุดยั้งไม่ให้ป๋ามันออกไป เมื่อมองเห็นกลุ่มคนติดอาวุธท่าทีพร้อมรบเช่นนั้นแล้วยังหนาวสันหลัง จะนับประสาอะไรกับเหล่านักโทษที่บัดนี้กำลังก่อจลาจลกันอย่างบ้าคลั่งเล่า
และยัง...เฮียโตที่ตอนนี้รับบทเป็นผู้นำ หรือไอ้เนมที่กำลังโดนหิ้วคอไป กระทั่งไอ้เฮียคมที่กำลังเย้วๆปลุกระดมคนอยู่
คนพวกนั้น..มันจะเจออะไรกันบ้าง? และไอ้พัศดีปรมัตถ์ มันจะใจเย็นพอจะรับฟังเรื่องทั้งหมดไหม? หรือทุกคนจะถูกรวบตัวในฐานะผู้ก่อจลาจลกันเสียหมด?
สำหรับทิน เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิด เมื่อนายตำรวจชุดปฏิบัติการจู่โจมนายนั้น เอ่ยคำสั่งห้วน สั้น เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามใส่เขา
"ประสานมือไว้เหนือศรีษะ แล้วนอนราบลงกับพื้นเดี๋ยวนี้!!"
...........................
นับแต่วินาทีที่หันหลังให้พี่ทิน วิ่งพรวดๆเข้าไปหลังประตูใหญ่นั้นแล้วความหวาดหวั่นก็ดีดตัวขึ้นสูง นัยน์ตาของผมมองฝ่าความมืด ลูกตาส่ายล่อกแล่กพยายามมองหาและคลำทางที่ตัวเองจะไปอย่างสุดความสามารถ นึกร้อนใจทั้งอยากให้ดวงอาทิตย์โผลขึ้นมาเร็วๆทั้งไม่อยากให้มันโผล่มา คิดแล้วรู้สึกเบื่อกับความสับสนของตัวเองชะมัด
ก็มันช่วยไม่ได้นี่ เพราะตอนนี้ดวงตาผมมองฝ่าความมืดไปแทบจะไม่เห็นว่าตัวเองควรเดินทางไหน ได้แต่แอบหลบมุมตรงหลืบอาคาร โผล่หน้าไปเมียงมองเผื่อมาคนมา แล้วก็วิ่งฉิวไปหลบอยู่ในมุมมืดอีกที่ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆเพื่อจะไปถึงตัวอาคารที่ทำการเรือนจำและห้องทำงานใหญ่ของพัศดีให้เร็วที่สุด
พี่โตและพี่ทินพูดถูกว่าผมควรจะงานนี้ เพราะผมเป็นคนที่มาที่นี่"บ่อย"กว่าชาวบ้านชาวช่องเขา รู้ดีว่าห้องพัศดีอยู่ที่ไหน และยังค่อนข้างชินกับการเดินเข้ามาในนี้ ดังนั้นเส้นทางจึงไม่น่ามีปัญหา นั่นมันก็จริง แต่เหมือนผมและทุกคนจะลืมไป ว่าเวลาที่ผมต้องลอบเข้ามาน่ะ...มันกลางคืน
โอเค ไม่ใช่กลางคืนก็ได้ ต่อให้มันจะเป็นยามใกล้รุ่ง แต่เวลาตีห้านี่มันก็ยังไม่มีแสงตะวันสาดส่องให้เห็นทางอยู่ดี ต่อให้การพรางตัวมันจะง่ายเมื่อไม่มีแสงแดดจ้าๆสาดให้เห็นกันทั่ว แต่กับผมที่ต้องวิ่งไปด้วยซ่อนไปด้วยน่ะ อย่าหวังว่าจะมีโอกาสได้เดินไปตามทางปกติที่เคยมาท่ามกลางแสงไฟสว่างโร่อันนั้นน่ะฝันไปได้เลย ถ้าเดินเข้าออกแบบสง่าผ่าเผยได้ จะเรียกว่าลอบมาทำไมเล่า
คิดพลางกวาดตามองตามทางเดินที่บัดนี้เต็มไปด้วยเสียงของผู้คน ร่างของผู้คุมหลายนายวิ่งผ่านไปด้วยสีหน้าเร่งร้อน บ้างก็พูดคุยอะไรกับวิทยุสื่อสารเสียงดัง ขณะที่หูผมก็แว่วเสียงโห่ร้องลั่นของบรรดานักโทษที่อยู่ในเรือนจำและจากที่นี่ ยังสามารถเห็นท้องฟ้าที่มีสีแดงของกองไฟได้อยู่เลย
ฝ่ามือแตะลงบนกุญแจในกระเป๋า กำแน่นขณะที่ค่อยย่อตัวลงอย่างระมัดระวัง นัยน์ตาผมมองโดยรอบอย่างสังเกตสังกาอีกครา ผู้คุมที่วิ่งวุ่นนั้นพากันออกไปกันหมดแล้ว โดยรอบตอนนี้ไร้สิ่งมีชีวิตใดมีเพียงแสงไฟเปิดสว่างโร่ นั่นจึงเป็นสัญญาณที่ดีให้ผมออกวิ่ง!
หอบเบาๆ ยามมาถึงที่ซ่อนอีกแห่งที่เล็งตัวไว้ ไอ้เนมแนบตัวลงกับผนังในซอกตึกแคบๆ นิ่งพักให้อาการหอบลึกนั้นคลายตัวลง หัวใจที่เต้นโครมครามนั้นค่อยๆสงบ ขณะที่ดวงตาของผมจ้องเป๋ง มองไปยังอาคารหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล จากการคาดคะเนด้วยสายตาผม รวมทั้งจากประสบการณ์ที่เคยเข้าออกที่นี่และไปห้องนั้นมานับครั้งไม่ถ้วน ระยะห่างจากที่ๆผมอยู่ หากวิ่งสปีดเต็มฝีเท้า แล้วพยายามเข้าไปในห้องนั้นได้ จะกินเวลาประมาณห้านาที..
สิ่งที่ต้องทำคือการหาเวลาปลอดคน ปลอดสายตาสอดส่องแล้ววิ่งไปในห้องนั้นให้จงได้ การวิ่งไปถึงนั้นยังว่าง่าย แต่ทว่า การวิ่งไปให้ถึงกับการวิ่งไปแล้วพยายามเปิดประตูมันต่างกันนัก จากเมื่อครู่ที่ผมหลบซ่อน จนสามารถเคลื่อนตัวมาถึงบริเวณห้องทำงานของพัศดี ซึ่งถือเป็นส่วนกลางของที่ทำการเรือนจำก็ถือว่าใช้ได้อยู่หรอก แต่การวิ่งไปหน้าห้องพัศดีแล้วเข้าไปน่ะมันยากกว่ามาก คิดแล้วก็คลำๆดูกุญแจในกระเป๋าอย่างใจตุ้มๆต่อมๆ จะว่าไปเรื่องนี้ก็ถือเป็นปาฏิหาริย์ของโคตรปาฏิหาริย์อีกเรื่อง ใครจะคิด ว่ากุญแจที่ผมได้มาจากไอ้เป้ จะเป็นกุญเเจที่ใช้ไขเปิดประตูใหญ่ในแดนต่างๆทั้งยังเป็นกุญแจสำหรับเข้ามาที่นี่ด้วย
น่าสงสัยไม่น้อยว่าไอ้เป้มันได้กุญแจมาจากไหน แต่ก็ต้องเก็บไว้ก่อนเพราะมีเรื่องสำคัญกว่านั้นคิด ที่ผมรู้เรื่องนี้เพราะวันก่อนพี่โตแอบเอามาลองไขดู ปรากฏว่ามันทำได้ ผมจึงสามารถข้ามมาที่นี่ได้ง่ายๆ แต่การจะมีกุญแจห้องของพัศดีอยู่น่ะ..มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ทางที่ผมจะเข้าไปได้ทางเดียว คือรอให้พัศดีรีบออกจากห้องแล้วลืมล็อกประตู ไม่ก็หาเวลาที่ปลอดคนจริงๆ แงะลูกบิดเพื่อเข้าไปซะ!
ปลายนิ้วของไอ้เนมแตะลงบนพวงกุญแจพวงใหญ่ จับเลื่อนๆไปถึงลวดเส้นเล็กที่คล้องรวมอยู่ด้วยพลางสูดหายใจลึก..
อย่าแปลกใจเลยว่าผมเอาวิชาสะเดาะกุญแจมาจากไหน เอาตรงๆว่าที่นี่มันคุก ในนี้มีอาชญากรระดับต่างๆมากมาย นับแต่นักล้วงไปจนถึงนักฆ่า แล้วมันจะแปลกตรงไหน หากเทคนิกพวกงัดแงะหรือกลโกงเล็กๆน้อยๆจะถูกสอนกันมาในกลุ่มนักโทษ ผมถึงได้บอกไง ว่าไม่รู้นี่เป็นคุก ที่สำหรับดัดสันดาน หรือเป็นสถานเพาะเลี้ยงอาชญากรกันแน่
คนที่พอสำนึกได้ กลับตัวได้ก็มี แต่พวกที่นอกจากจะไม่สำนึกแล้วยังใช้ชีวิตในนี้เพื่อฆ่าเวลา รอหมดโทษ ฝึกฝนกลโกงต่างๆใช้ยามออกไปข้างนอกก็มีอีกเช่นกัน
จะเป็นคนดีที่นอนตาย หรือจะเป็นคนร้ายที่ยืนอยู่
พี่โตได้พูดและสอนผมไว้แบบนั้น เพื่อให้ผมสามารถใช้ชีวิตในนี้ได้ ผมก็ต้อง"แกร่ง"ได้ไม่แพ้ใคร ต่อให้จะมีพี่โตคุ้มกะลาหัวอยู่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีน้ำยา อย่างที่เคยบอกไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าผมก็ไม่ใช่คนดีอะไร อยู่ในคุกผมก็ได้ร่ำเรียนกลวิธีแบบนี้มาเหมือนกัน แม้ส่วนตัวไม่ได้คิดจะเรียนเพื่อทำอาชีพทุจริต แต่ของแบบนี้ แทคติกพวกนี้ก็เป็นประโยชน์ได้ หากนำมาใช้ได้ถูกเวลา..อย่างเช่นตอนนี้
นัยน์ตาของผมกวาดมอง สอดส่องจนแน่ใจแล้วว่าไร้เงาของสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่ ไอ้เนมจึงตั้งท่าวิ่งอีกครั้ง ขณะที่มือก็กำพวงกุญแจพวงใหญ่ไว้แน่น และอีกเสี้ยวอึดใจผมก็ให้สัญญาณกับตัวเอง ฝ่าเท้าก้าวพรวด ดีดตัวถลาไปตามทางเดินที่ร้างไร้ผู้คนเพื่อไปให้ถึงประตูห้องของพัศดีปรมัตถ์
แกร่กๆ
เขย่าดูเบาๆก็รู้ได้ว่ามันถูกล็อคแน่แท้ ไอ้เนมจึงรีบหยิบลวดเส้นเล็กนั้นออกมา ก่อนจะค่อยๆสอดมันเข้าไปในรูลูกบิด สอดและขยับตามที่ถูกสอนมาอย่างช้าๆ หากเวลาที่ผ่านไปแต่ละวินาทีทำให้ลมหายใจที่หอบจากการวิ่งสุดแรงยิ่งถี่จัด เหงื่อเริ่มซึมชื้นและหนาวสันหลังมากขึ้นเรื่อยๆ แทบไม่อยากจะจินตนาการว่าหากมีผู้ใดมาพบเห็นผมในสภาพแบบนี้ ไอ้เนมจะต้องเจอกับอะไร
กริ๊ก!
เสียงครางของประตูห้อง พร้อมกับลูกบิดที่ขยับตามแรงบิดทำให้ผมแทบจะร้องกรี้ด แต่ไอ้เนมฝืนเเข็งใจไว้รีบดันตัวเข้าไปในห้องของพัศดี ก่อนะรีบกดล็อคอีกครั้งอย่างเริงร่า
ในที่สุด!!!
ผมแทบจะดิ้นแล้วร้องเฮกับความสำเร็จขั้นหนึ่งของตัวเอง แต่ก่อนจะได้ทำอะไรไอ้เนมก็ทรุดนั่ง เอนตัวพิงประตูห้องอย่างหมดแรงข้าวต้ม ก็ทั้งเหนื่อยทั้งเกร็งมานาน ผมขอพักสักแป๊ปเถอะ
บอกกับตัวเองแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง รูปของพัศดีปรมัตถ์บนโต๊ะทำงานจ้องตอบมาเป็นสิ่งแรกทำเอาสะดุ้งโหยง ไอ้เนมยิ้มอย่างขอลุแก่โทษให้ท่านพัศดีหน้าเคร่งในกรอบไม้สี่เหลี่ยม ริมฝีปากพ่นลมหายใจพรู ก่อนดวงตาจะกวาดมองรอบห้องพลางนึกถึงสิ่งที่ตัวเองต้องทำไปพลางๆ
กล้องวงจรปิด? อันนี้ตัดไปได้เลวเพราะในห้องไม่มีคอมพิวเตอร์หรืออะไรที่สามารถบอกว่าดูได้เลย ถ้าจะตัดสัญญาณจริง มันต้องอยู่ในห้องควบคุมไหนสักที่เป็นแน่
เอกสาร...ส่งนี้ต่างหากที่ทำให้ผมต้องนิ่งคิด ทบทวนความทรงจำไปยามที่ตัวเองมาที่นี่ จำได้ว่าพัศดีปรมัตถ์มักจะใส่ข้อมูลชองนักโทษไว้ในแฟ้มห่วงสีดำ และเอาจัดเรียงไว้ในตู้ยาวๆในห้อง
พอนึกออกก็หันไปมองทันควัน ตู้เอกสารสีเทาทำจากโลหะเป็นสิ่งแรกที่แตะตาและชวนให้คิดถึง หมายเลขเขียนว่าเป็นของราชพัสดุรายการที่หลายพันในรอบปีเด่นหราทำให้ผมเดินไปเมียงมอง ตามเดิมตู้นี่ดูท่าทางจะเป็นตู้ที่ถูกล็อคด้วยกุญแจก็จริง แต่ตอนนี้มันกลับเปิดออกได้ง่ายๆ ถือว่าเป็นโชคของผมนักที่ไม่ต้องสวมบทนักงัดแงะอีกรอบ อาจเพราะพัศดีล็อคห้องแล้ว คงไม่คิดว่าต้องล็อกของอย่างอื่นด้วยกระมัง
เปิดตู้เองสารมาอย่างครุ่นคิด ไอ้เนมพยายามมองหาแฟ้มที่ตัวเองคุ้นตา แต่ก็ยิ่งตาลายเพราะมันเหมือนกันมากเหลือเกิน เคราะห์ดีนักที่ห้องทำงานของพัศดีเปิดไฟทิ้งไว้แม้ในเวลาเจ้าตัวไม่อยู่ ไม่งั้นผมคงได้งงหนักและมึนหนักกว่านี้แน่ๆ
"$*_(*++(&&%^$%*(U}POP)*(^&TT^&%R^T&("
เสียงพูดคุยแว่วมาตามทางทำให้ผมสะดุ้งโหยง ไอ้เนมจ้องมองประตูห้องด้วยความระทึกใจ หวังจะให้เสียงพูดคุยนั้นผ่านไปที่อื่น แต่เหมือนจะเป็นคำอธิษฐานที่ไร้ผล ผมคงใช้โชคดีของทั้งวันหมดไปแล้วเพราะอีกไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงพุดคุยนั้นก็ดังขึ้นตรงประตูห้องและก็มีเสียงครางกุกกักของประตู ก่อนจะเป็นเสียงลูกบิดที่คลายตัวดังกริ๊ก..
ไม่ได้การแล้ว!!
"เชิญครับ มาปรึกษากันก่อน" เสียงที่เอ่ยออกมาก่อนเป็นเสียงที่ผมเคยคุ้น พัศดีปรมัตถ์นั่นเอง
"ขอบคุณครับ งั้นผมขอเอกสารกับ..เอ้อ..รายละเอียด" เสียงของใครไม่รู้ดังขึ้นเบื้องนอกพร้อมกับเสียงเก้าอี้ครูดกับพื้นเบาๆ นึกดีใจนักที่คนเข้ามาไม่ใช่เพียงพัศดีปรมัตถ์เพียงคนเดียว ไม่งั้นไม่รู้ว่าผมจะกลั้นเสียงหอบหายใจของตัวเองได้รึเปล่า หรือจะถูกจับได้ในที่สุดว่าตัวเองมาซ่อนอยู่ในตู้ก็ไม่รู้
ใช่แล้วครับ..เวลาฉุกเฉินขนาดนี้ผมก็ไม่อาจจะวิ่งทะลุกระจกออกไปจากห้องเหมือนในหนังได้แน่ๆ ที่ทำได้ก็เพียงซุกตัวลงในตู้ที่ผมเปิดไว้นั่นแหละ เคราะห์ยังดีที่เอกสารในตู้มีไม่มาก และมีช่องว่างหนึ่งช่องที่มีขนาดใหญ่พอควรทำให้ผมตัดสินใจซุกตัวลงไปแล้วงับประตูปิดลงอย่างรีบเร่ง
แฟ้มเอกสารในอ้อมอกของผมยังมีหน้าที่เปิดค้างไว้เด่นหรา แสงไฟจากด้านนอกทะลุเข้ามาในหลืบของตู้เก็บเอกสารได้เพียงน้อยทำให้ผมได้แต่หรี่ตามอง เห็นหัวกระดาษเบลอๆเป็นชื่ออะไรสักอย่างที่มองไม่ชัด ขณะหูก็นิ่งฟังเสียงพูดคุยของพัศดีกับใครอีกหลายคนที่ทยอยกันเข้ามาเงียบๆ ฟังจากคำพูดเป็นทางการและบรรยากาศท่าทางเคร่งเครียดก็บอกได้แล้วว่าพวกเขาคงจะมาประชุมกันเพื่อจัดการเรื่องจลาจลในวันนี้ และท่าจะนานมากๆเสียด้วย
หอบหายใจเบาๆเอาอากาศเข้าปอดอย่างอึดอัด เริ่มนึกอยากด่าตัวเองที่เข้ามาซ่อนอยู่ในนี้ ก็ตู้เก็บเอกสารนี่นอกจากจะมีกลิ่นกระดาษกับกลิ่นฝุ่นแล้วยังไม่มีอะไรนอกจากนั้นให้ผ่อนคลายเลย ซ้ำรูระบายอากาศยังไม่มี แถมประตูก็ปิดหมด แบบนี้ผมจะเอาอากาศจากไหนหายใจกันเล่า
อยากจะครางออกมาก็ยังไม่กล้า ไอ้เนมได้แต่เอามือกุมจมูกไว้อย่างเต็มที่ มันคงเป็นอะไรที่ไม่ขำนักถ้าผมเกิดจามขึ้นตอนนี้ อ่า..คิดแล้วได้แต่ขนลุก
ก้มมองเอกสารในมืออีกครั้งด้วยความพยายามมากขึ้นด้วยไม่อยากให้เวลาผ่านไปโดยไร้ประโยชน์ แต่แม้กระทั่งกอไก่สักตัวก็ยังเห็นได้ยาก ที่มองเห็นชัดที่สุดตอนนี้คงจะเป็น...หน้าคนที่ผมคิดว่าไม่อยากจะเห็นมากที่สุด...ไอ้เป้
อดจะเบ้หน้าไม่ได้เมื่อคิดว่าแฟ้มที่เอามานี่คงเป็นแฟ้มประวัติหรือแฟ้มอะไรสักอย่างของไอ้เป้ที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับผม ก็จะเอาอะไรกับคนที่เป็นพวกป๋า ซ้ำยังทำตามคำสั่ง"ทุกทาง"กระทั่งบอกให้มาถวายตัวให้ผู้ชายด้วยกันก็ยังทำอย่างมัน เฮอะ!
ว่าแต่...เมื่อไหร่จะประชุมเสร็จกันครับเนี่ย?
..............
....
..
.
.
"ครับ..งั้นเราตกลงตามนี้ เตรียมปฏิบัติการได้เลย!" ข้อสรุปที่ได้มาหลังการประชุมคร่ำเคร่งกว่าสามชั่วโมงทำให้พัศดีหนุ่มลอบถอนหายใจโล่งอก เขามองไปยังร่างของผู้ชายซึ่งเป็นหัวหน้า"ชุดปฏิบัติการจู่โจม"ฝีมือดีของกรมตำรวจในชุดสีดำสนิท สีหน้าของทุกคนไม่ดีนัก ด้วยรู้ข้อตกลที่พุดคุยกันเมื่อครู่..อาจจะมีการต้องหลั่งเลือด หากเกิดเหตุการณ์เกินควบคุมขึ้นมา
และที่ต้องใช้คนพวกนี้ไม่ใช่เพราะเหตุใด ไม่ใช่เพราะการก่อจลาจลนั้นรุนแรงเสียจนรับไม่ไหว มันรุนแรงก็จริงอยู่แต่มันยังอยู่ในระดับ"พอรับได้"หากเรือนจำนี้ไม่มีเขตที่เรียกว่า"เรือนจำพิเศษ" และบุคคลเหล่านั้น..
ผู้ทรงอิทธิพล คนที่กว่าจะจับมาได้ก็ยากแสนยาก ผู้ร้ายข้ามแดน ผู้ค้ายาเสพติดรายใหญ่ ต่างก็อยู่ที่นี่ทั้งนั้น
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้กลุ่มคนเหล่านี้เข้ามาร่วมจัดการ เพราะหากปล่อยให้เหล่าอาชญากรตัวใหญ่เหล่านั้นฉวยโอกาสจากช่วงเวลานี้ เจ้าตัวสามารถหลุดออกไปได้ การตามตัวกลับมาท่าจะยากแน่แท้
และนั่นมันหมายถึงชีวิตของอีกหลายๆคนที่ต้องยำแย่ และรวมถึงหน้าที่การงานของเขาที่ต้องมีปัญหาเช่นกัน !
คิดพลางถอนหายใจเบาๆ ก้าวขาไปยังตู้เก็บเอกสาร ปรมัตถ์ไม่นึกเลยว่าเรื่องมันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ เขาพอรู้ว่าคนพวกนั้นจะชักใยให้นักโทษก่อจลาจลเพื่อตนจะได้ออกไป แต่ก็ไม่นึก ว่ามันจะเร็วถึงขนาดนี้..เร็วจนไม่ทันตั้งตัวและเตรียมใจใด และทำได้เพียงตัดสินใจจบปัญหาลงอย่างรวดเร็วที่สุด นี่ช่างถือเป็นความผิดพลาดของเขาโดยแท้..
และยังข้อเรียกร้องของนักโทษนั่น ฟังแล้วความเชื่อมั่นที่เคยมีมาค่อยสั่นไหว ที่ผ่านมาปรมัตถ์คิดตลอดว่านักโทษเหล่านี้ อาชญากรเหล่านี้สมควรได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวดไม่ปล่อยผ่าน แต่เมื่อวันนี้ การกระทำของตนถูกตั้งข้อสันนิษฐานว่าเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้เหล่านักโทษไม่พอใจจนถึงขั้นก่อจลาจล มันทำให้ความรู้สึกพลันสั่นไหวขึ้นมา
..หรือ..การใช้ความรุนแรงและกฏที่เคร่งครัดไม่ผ่อนปรน จะไม่สามารถควบคุมคนเหล่านี้ได้จริงๆ
ตุบ...
ละออกจากภวังค์ นัยน์ตาสีเข้มกระพริบปริบๆ พัศดีหนุ่มจ้องมองร่างของนักโทษรายหนึ่งที่เขาคุ้นตากลิ่งโค่โร่ลงมาแทบเท้าในสภาพหน้าซีดด้วยดวงตาเบิกกว้าง..
นี่มันอะไรกัน!?
.........................
-
เสียงระเบิดที่ดังขึ้นทำเอาร่างสูงชะงัก เช่นกันรวมทั้งเหล่าบรรดาชายหนุ่มที่อยู่ในที่นี้ด้วย บรรดาลูกพี่ตัวเอ้ของแต่ละแดนที่กำลังรวมตัวอยู่โรงอาหารต่างสะดุ้งเฮือก หันไปมองหน้ากันอย่างงวยงง ดวงตาส่ายล่อกแล่กมองไปยังผู้เป็นหัวหน้าอย่างขอความกระจ่าง
"เกิดอะไรขึ้นว่ะ?" เสียงถามปนตระหนกของผู้ร่วมกลุ่มทำให้โตเม้มปากแน่น ชายหนุ่มร้อนใจไม่น้อยเมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่อาจจะย่ำแย่
"หรือไอ้กันย์กับไอ้วิทย์ไปรับป๋าแล้ว?" เสียงหนึ่งกระซิบถาม น้ำเสียงมีความยินดี เพราะหากการนั้นสำเร็จ พวกตนจะได้ออกไปด้วยเช่นกัน
"ไม่น่าเป็นไปได้ ยังไม่ถึงเวลา" โตขมวดคิ้วแน่น "ถ้าจะเอาออกมาก็ต้องบุกไปแดนพิเศษก่อน แต่นี่...กูว่าน่าจะยังไปไม่ถึง"
"งั้นเหรอ..แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นว่ะ"
"มีใครไปดูรึยัง?"โตถามขึ้น ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพยักหน้ารับ
"งั้นรอก่อน รอดูก่อนว่ามันมีอะไรกันแน่" โตว่าพลางถอนหายใจพรู
"ไอ้โต กูขี้เกียจรอแล้วนะ" ไอ้ศักดิ์แห่งแดนเก้าบ่น มันเหยียดตัวอย่างเบื่อๆแล้วบ่นออกมาลั่น สีหน้าเหนื่อยหน่าย
"หรือมึงจะออกไป หา? อยากไปก็ไปสิ ถ้าคิดว่าดีล่ะก็" โตคำรามใส่เจ้าคนชอบเซ้าซี้ ทั้งที่เขาก็วุ่นใจไม่แพ้กัน
ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และไม่รู้..ว่าแผนที่บอกไว้สำเร็จหรือยัง
ความจริงเสียงระเบิดนี่มันก็เป็นหนึ่งในสัญญาณอย่างที่เคยคุยกันไว้ โตรู้ว่าไอ้กันย์มันทำระเบิดขวดเป็นและเขาก็ไปบอกให้มันทำไว้ แน่ล่ะบอกว่าระเบิดนี่คือสัญญาณให้ทุกคนลุยเต็มที่ เขาวางแผนไว้ให้ไอ้คมมันใช้ระเบิดนี่เขวี้ยงใส่กำแพง เพื่อเปิดทางให้สามารถหนีออกไปได้ ขณะที่ไอ้วิทย์กับไอ้กันย์จะไปเอาตัวป๋ากับผู้พันและไอ้ชาติออกมา ให้แทรกตัวมาท่ามกลางผู้คนที่วิ่งวุ่น เศษฝุ่นเศษดินที่คละคลุ้งและคนที่วิ่งสวนกันไปมาคงหลอกล่อพวกตำรวจและผู้คุมได้ไม่มากก็น้อย และเขาจะให้พวกมันใช้โอกาสนี้พาป๋าหนี และออกไปจากที่นี่ แผนสำหรับ"พรรคพวก"ก็บอกไว้แบบนั้น
และสำหรับแผนอีกหนึ่งแผน กับ"พวก"อีกพวกหนึ่งนั้นก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ จะเปลี่ยนไปก็ตรงที่ไอ้คม จะเป็นคนไปขวางไอ้กันย์กับไอ้วิทย์ ไม่ให้พวกมันพาตัวป๋าและไอ้ผู้พันไอ้ชาติออกไปได้ เพื่อหยุดมันตามแผนที่วางไว้
ความจริง คนที่ต้องไปช่วยก็มีเขาอีกคนหนึ่ง แต่โตยังไม่อยากจะไปลงมือลงไม้กับไอ้วิทย์ ดังนั้นเขาจึงให้มันเจอกับไอ้คมเสียก่อน และโตก็บอกให้ไอ้ทินมันตามมาสมทบ เผื่อเวลาไว้เพราะบางที..คนที่ทำให้พวกมันเปลีย่นใจได้อาจจะยอมทำตามแผนของเขาด้วย
ไม่รู้ว่ามันจะเอาด้วยหรือจะออกไป โตฝากความหวังไว้กับไอ้เมฆที่เขารำคาญมันสุดใจไว้แบบนั้น ถือเป็นโอกาสสุดท้าย และหากไม่อาจทำได้จริงๆก็คงต้องปล่อยพวกมัน สำหรับไอ้วิทย์กับไอ้กันย์นั้น หากพวกมันฉลาดพอก็คงจะหาทางลอดออกไปได้ตามที่ต้องการ เขาจะไม่ขวางมันตามที่สัญญาไว้ ไม่ขวางใคร ยกเว้นไอ้อดีตเจ้านายสามคนนี้เท่านั้นแหละ
วางแผนไว้แบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้แผนการณ์ดำเนินไปถึงไหน จะมีอะไรติดขัด จะมีการผิดพลาดหรือไม่ อย่างไร โตก็ไม่รู้ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงต้องรอท่าเพื่อให้มีคนมารายงานก่อนจึงจะทำอะไรได้
ปังๆๆๆ
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงลูกกระสุนถูกประตูเหล็กและพื้นทำให้ร่างสูงสะดุ้งเฮือก โตเบิกตากว้าง ขาใหญ่ของแดนสิบสองมองร่างสีดำของหน่วยคอมมาโดชุดดำถือปืนเล็งมาที่พวกตนด้วยใบหน้าตกตะลึง รีบกระโดดผลุงหลบหนีจากคมกระสุน ขณะที่หัวใจร้อนวาบ
ฉิบหายแล้ว!!
เรื่องพวกตำรวจหรือหน่วยแม่นปืนที่ประจำอยู่บนกำแพงน่ะเป็นสิ่งที่พวกเขาคาดไว้แล้วว่ามันต้องมี แต่การเอาหน่วยรบพิเศษแบบนี้มามันหมายความว่ายังไง มันไม่ใช่เหตุปกติที่ควรจะทำมิใช่หรือ ในเมื่อพวกเขาก็ยังมีผู้คุมเป็นตัวประกันอยู่ ทำไมพวกมันถึงกล้ายกกำลังคนเข้ามา ไอ้พัศดีนั่นมันไม่กลัวมีคนตายแล้วตัวเองจะเสียชื่อหรือไง!
คิดพลางจ้องมองร่างของผู้คุมห้านายที่ถูกคุมตัวไว้ มีนักโทษสามสี่คนปราดเข้าประชิดพร้อมยกเอาชีวิตผู้คนเหล่านั้นมาเป็นเครื่องมือดังคาด ความสนใจของทุกคนจึงถูกเบี่ยงเบนไปยังเหตุการณ์จับตัวประกันนั้น โตก็จับตามองมันเขม็ง แต่ประตูโรงอาหารที่เปิดอ้าอยู่ไม่ไกลทำให้ดวงตาของชายหนุ่มวาววับ
ปัง!ปัง!
มันเอาจริง!
ไถลกายพรวดออกมาจากโรงอาหารได้อย่างเฉียดฉิวขณะภาพเมื่อครู่ยังติดตา โตมองเห็นลำกล้องปืนสีดำสนิทของมือสังหารโผล่มายังด้านบนเพียงชั่วแว้บ ดั่งที่เขาสังหรณ์ใจแล้วว่าระดับพวกมันคงต้องแอบแฝงตัวอยู่บนหลังคาปลที่อื่นๆเพื่อจัดการเป็นแน่แท้ และก็เป็นเช่นนั้น เมื่อสองนักโทษที่ยืนคว้าเอาผู้คุมเป็นตัวประกัน ไม่กี่อึดใจก็ถูกกระสุนสั่งลาเจาะสมองไปสองรายติดๆ
ความน่าพรั่นพรึงนั้นทำให้ขาใหญ่นึกผวา ร่างสูงวิ่งพรวดออกจากโรงอาหารด้วยอาการละล้าละหลังไม่น้อย แม้แผนการนี้ตนเองจะทำอย่างไม่เต็มใจและสุดท้ายก็จะทรยศหักหลังผู้เป็นนาย แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะขวางเพื่อนร่วมห้องขังสักนิด ไม่คิดจะเอาพวกมันมาซวยไปด้วยหรือทำตามไปด้วยเลย ดังนั้น เมื่อเห็นภาพมันถูกพรากลมหายใจไปต่อหน้าก็อดจะใจหายไม่ได้
เมื่อเอาพวกชุดดำนี่มา แสดงว่ามันคิดจะจัดการเต็มที่ไม่มีอ่อนข้อแล้วเป็นแน่!
ร่างสูงรีบกระโจนแผล้วไปยังเรือนนอนของตน ขาใหญ่เร้นกายไปตามมุมอาคารเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอของมือปืนที่ว่า โตยังคงสับสนว่าเพราะเหตุใดพัศดีปรมัตถ์ถึงกล้าทำการเช่นนี้ นี่มันเป็นสิ่งที่เกินกว่าเหตุมากนัก หากเทียบกับระดับการ"ก่อจลาจล"ของพวกเขา
แล้วนี่...ไอ้เนมล่ะ???
นึกไปหาเจ้าคนที่ห่วงแสนห่วงแล้วก็ใจหายวาบ แม้จะวางใจได้ไปเปลาะหนึ่งว่าอย่างน้อยต่อให้โดนจับก็คงไม่เป็นอะไรมาก แต่นี่...หากไอ้พัศดีมันกล้าขนาดจะเอาพวกหน่วยคอมมานโดชุดดำมาจัดการนักโทษมือเปล่าตีนเปล่าอย่างพวกเขา แล้วกับไอ้เนมล่ะ มันจะเจออะไร?
และยังทุกคน ไอ้วิทย์ ไอ้ทิน ไอ้คม ไอ้เบิร์ดและเหล่านักโทษที่ตอนนี้กำลังรวมตัวกันก่อจลาจลตามแผนการที่วางไว้อยู่ เจ้าพวกแกนนำทั้งหลาย ไอ้ตัวเอ้ ไอ้คนเก่งที่เป็นตัวนำทั้งหมด พวกมันจะรู้ไหมว่ากำลังมีมัจจุราชสีดำเคลื่อนกายมาหา เตรียมจะลากพวกมันไปปรโลก
พวกมันรู้ไหม ว่ามันจะกำลังตายเปล่า!
ความคิดร้อนรนทำให้ในอกยิ่งร้อนรุ่มราวกับไฟแผดเผา โตครางเบาๆในลำคอด้วยสีหน้าเครียดขึง ฝีเท้าวิ่งไปตามทางซีเมนต์ปูลาดอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดหวั่นยิ่งนัก!
...........................
มาโปรโมทเพจต่อไป (ฮ่า) แล้วก็ทำโพลไว้ในเพจด้วย เรื่องอนาคตของสามผี ยังไงก็เข้าไปโหวต เข้าไปกดไลค์ให้ด้วยเน้ออออ ตรงนี้ >>http://www.facebook.com/SilenceSerinStory
ปล. ตอนหน้า หึหึ... :z2: :z2:
-
น่ากลัวกว่าที่คิดมาก
เอาใจช่วยโตเนม
-
เครียด..
เนมจะเป็นอะไรไหมเนี่ย
เริ่มกลัวๆคนเขียนแล้วสิ
ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น มาต่อเร็วๆนะคะ
-
หวังว่าพี่โตกับเนมจะไม่ตายนะ ถึงจะอยู่ในคุกตลอดชีวิตก็ยังดีกว่าตายแบบไร้ค่าล่ะ
-
เอร๊ยยยยยย ลุ้นๆๆๆๆ ><!!
หนูเนมยังฮาเหมือนเดิมค่ะ ฮาาาาา (หน้าสิ่วหน้าขวาน ยังจะฮา?)
พี่โตสู้ๆ เอาตัวเองและตัวเนมให้รอดนะคะ!!!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:เฮ้อ: ไม่กล้าอ่านตอนต่อไปเลย กลัวเศร้าอ่ะ
-
ขอให้เนม พี่โต ปลอดภัยนะ
-
เครียดดดดดดดอ้าๆๆๆๆ :serius2:
กำลังลุ้นเลยยยอะ
แต่อยากรู้ว่า เนมโดนอีกตาพัสดี
ข่มขู่ยังไงอ่ะ เรื่องราวจะเป็นแบบไหน
ใครจะตายบ้าง ลุ้นมากกก :serius2:
รอตอนหน้านะค้า
:กอด1: :L2:
-
จะสารภาพว่าอ่านจบตอนกลั้นหายใจลุ้นมาก แต่ตอนหน้าขอนะคะขอเลย
ต่อให้พี่โตกับเนมจะต้องติดคุกนานกว่าเดิมแต่ไม่ให้พรากจากกันนะคะ
-
ขอบอกว่า... อ่านแล้วเครียดมากกกกกก!!!!!! TT^TT มันลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นยังไงแล้วเนี่ย
-
ลุ้นนนนนนนนนน นั่งซี๊ดซาดอยู่คนเดียว ha ha ha
:z3: :z3:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:z3:
:z3:
:z3:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องหนักกว่าที่คิดอีก
แล้วเนมโดนจับได้ จะเป็นไงมั่งเนี่ย
พี่โตอีกก
โอ๊ยยยยยยย ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนหน้า หึหึ นี่มันแปลว่าอะไรอ่า เค้ากลัวน๋าคนแต่ง ฮืออออออออ
พี่โตระวังตัวด้วย โฮฮฮฮฮฮ
-
3 ตอนที่ผ่านมา พิมพ์ได้แต่คำว่า...ลุ้นๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
โอ้ยย เครียด กดดันที่สุด
ไม่อยากให้มีใครตายเลย ไม่อยากให้ต้องจากกัน
ไม่อยากให้ต้องผิดใจกัน
ไม่อยากให้เศร้าอ่าาาา ฮืออออ
ชอบดราม่าแต่ไม่เอาแบบนี้ โฮกกกก
พี่โตจะเป็นยังไง แล้วยังเนม วิทย์ กันต์ ทิน พี่คม เมฆ บลาๆมากมาย >____<
-
กดดันมากช่วงนี้ ทุกคนต้องรอดนะ
-
โอยยยยย
ใจจะขาดแล้วเอยยยยยย
-
:z3: ม่ายยยยยยยยยย
มันเครียดดดดดดดดดด
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนหน้าอาราย...
ฮือออออ ไม่เอาแบบนี้สิ!!
ไม่ได้ออกไปด้วยกันไม่ว่า
แต่...อย่าตายเลยนะ ขอร้อง Orz
-
:z3: โอ้ยย ขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี จบแบบแฮปปี้เอนอิ้งทีน้าา :serius2: :serius2:
-
แงๆๆๆ ไม่อยากให้เนมพรากจากพี่โตเลย
-
กดดันสุดๆอะ..รีบมาต่อไวๆนะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
เครียดดดดดดดด
ลุ้นนนนนนน
-
:sad4:หวั่นใจๆ ตายแง๋มๆเลย ว่าแต่ใครล่ะที่จะ....
-
ปรมัตท์จะทำอะไรกับเนม โตระวังตัวด้วย เมฆไปห้ามวิทย์กับกันย์ให้ได้นะ
-
คงไม่รอดแล้วเนอะ ทุกคน อยากรู้เรื่องราวให้มากที่สุด ไม่หวังอะไรแล้ว
-
ลุ้นกับพี่โตผู้มาดแมน เป็นกำลังให้น้องเนม และขอให้เหตุการณ์คลี่คลายโดยเร็วที่สุด (:
-
ยอมรับว่าอ่านแล้วกลัวอ่ะ
-
คือแบบกำลังลุ้นเลยว่าเนมจะเป็นอะไรไหมเนี่ย !
โฮกฮาก TvT
-
รอตอนต่อไปกันแบบนี้
ฆ่าข้าพเจ้าเถอะ o22
-
เครียดดดดดดดดดดดด
-
:sad4:ต้องไม่เป็นอะไรนะ ขอให้รอดทุกคนเถอะ ยกเว้นพวกไอ้ป๋า :call:
-
แล้วยังงี้ จะเป็นไงต่อ ท่าจะไม่รอดกันแล้ว แล้วเนมล่ะ เป็นไง
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านพี่โต ตั้งนาน (ตั้งแต่จบซีซันแรก 555) คิดถึงพี่โตมากมายอ่ะ
น้องเนมด้วยนะ มาอ่านตอนแรกก็มีเรื่องตื่นเต้นแล้วสิ
เด็กใหม่จะเป็นยังไงหนาาาา แต่เด็กที่อยู่กับพี่โตน่ารักสุดๆแล้วคนนี้อ่ะ
แอบจำไม่ได้แล้วว่าน้องเนมต้องติดกี่ปีกัน ฮ่ าา แต่จะสนทำไมเนาะ
อย่กับพี่โตก็พอแล้ว แต่เหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้นแล้วนะสิ
-
โอ้วววว คุณพระ เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย :o12:
-
เฮ้ยยยยยยยยย o22
มีที่น่าตกใจกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย :a5:
ทำไมมันเครียดขนาดเน้ๆๆ :z3: :z3: :z3:
มาต่อๆๆ ใจจะขาดอยากอ่านตอนต่อไปแว้ว :sad4:
-
:z3: พี่ปุ้ยยยยยยยยยยยยยย ตัดได้ฉึบฉับมาก
ลุ้นไปหมดแล้ว ลุ้นมากๆแบบว่าเผลอกลั้นหายใจอ่าน ฮ่าๆ
บู๊กันมันมาก แต่แหมเล่นมีชายชุดดำมาด้วย นี่กะเก็บให้เรียบไม่เหลือตอเลยหรือไงน่ะ
ว่าแต่จะมีใครตายบ้างไหมนิ หึหึหึ
-
ทำไมพลิกไป
พลิกมาอย่างนี้ :z2:
-
ไม่ไหวแล้วเนม
-
บีบหัวใจมากกกกกกก
โอ๊ยอ่านแล้วเครียด (แต่ก็ชอบ)
เป็นกำลังใจให้คนเขียน และเนมกับโตนะค่ะ
หวังว่าทุกอย่างจะคลี่คลายเร็วๆ
-
เอาใจช่วยพี่โต เนม ขอให้ทุกคนรอดทีเถอะ
-
รอจ๊ะ...
-
ตามอ่านจนทันแล้ว....และมารอลุ้นต่อค่ะ^^
-
ขอลงชื่อไว้ก่อนค่ะเพิ่งจะเจอน่าสนใจ o13 o13
-
การรอคอยมันช่างยาวนานจัง :เฮ้อ:
-
รอพี่โต น้องเนมอยู่นะ :z13:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้
หนึ่งวันหนึ่งคืนทีเดียวเชียวนะนี่
ยาวมากๆ
ด้วยความที่อ่านรวดเดียว
ตอนนี้เลยตันไม่รุจะเม้นอะไรดี 555
เป็นกำลังใจให้คนเสมอ แม้จะมาอ่านใหม่ก็ตาม
เป็นกำลังใจให้พี่โต หนูเนม และพรรคพวกด้วยน้าาาา
จุ๊บๆ
-
ลุ้นมากกกกกกก
พี่โตจะช้วยน้องเนมได้มั้ยย
-
ไม่อยากกินมาม่าแล้วอะ อยากกินหนมหวานไรท์เตอร์
-
รอพี่โต กะเนม คิดถึงๆๆ
-
ฟู่ :เฮ้อ: ตามทันแล้วในที่สุด
หยุดอ่านไปพักหนึ่งเพราะวุ่นๆ ตามใหม่อีกครั้งเกือบตามอ่านไม่ทันเยอะเหลือเกิน
ตอนนี้กำลังสนุกได้ที่ ลุ้นจนเหมือนอยู่ในเหตุการณ์
ไม่อยากให้มีใครเป็นอะไรไปเลยจริงๆนะ :call:
-
มาปูเสื่อ รอพี่ดต กับน้องเนม
-
:o11: เมื่อไหร่จะมาน้อ :onion_asleep:
....
...
..
..
.
.
คิดถึง :กอด1:
-
:กอด1:
ขอให้น้องเนมของเจ๊ปลอดภัย
-
เครียด!!!! รอลุ้นกับคำตอบที่จะตามมา กรี๊ด!!!!!!!
-
คิดถึงนะ
มาไวๆล่ะ
:z13:
-
:serius2:
ตื่นเต้นๆๆๆๆ
-
เข้ามาอ่านเมื่อวานเพิ่งอ่านจบครึ่งแรกสนุกมากค่ะ
เป็นเรื่องที่สะท้อนสังคมมากเลย
ซึ่งเป็นเรื่องไม่ค่อยจะพบเห็นเท่าไรโดยส่วนตัวแอบอยากรู้เรื่องราวภายในเหมือนกัน
เพราะเวลามีรายการไปสัมภาษณ์ก็มักจะมีภาพที่ออกมาดูดีจนมาอ่านเรื่องนี้ก็เลยคิดว่าคงจะมีแบบนี้ปะปนอยู่ด้วยแหละเนอะ :เฮ้อ:
และแอบรู้สึกว่าคนแต่งไปสัมภาษณ์มาเองรึป่าว :laugh:
รออ่านครึ่งหลังนะค่ะวันนี้แวะมาเม้นก่อน :กอด1:
-
:o11: ยิ่งอ่านยิ่งอิน ยิ่งอินยิ่งเครียด....
:z3: รอตอนต่อไปอย่างบ้าคลั่ง...(ทำร้ายตัวเอง)
ขอให้พี่โตกับเนมมีแผนซ้อนแผนแล้วกันนะ... :เฮ้อ:
-
รออยู่น๊า!!!!!!
-
การรออ่านตอนจบของเรื่องนี้...เป็นการรอคอยที่ยาวนานมากกกกก
รอจนเหนื่อยเเระ :z3:
-
มานั่งรอเเบดกายทุกวัน....เเล้วก็ผิดหวังกลับออกไปทุกวัน :o12:
-
เฮ้อเหนื่อย ในที่สุดก็อ่านทัน อยากบอกว่าสนุกมากกก o13
รีบมาต่อนะคะ ลุ้นสุดๆ
-
รอๆๆๆ มาเร็วๆน้า
-
เฮ้อ!!!! :z3: :z10: :serius2: กว่าจะลากสังขารอ่านจนทัน ก็เป็นไปตามกิริยาข้างต้นนั่นแหละนะ
เรื่องนี้ทำให้มีอารมณ์หลากหลายมากเลยค่ะ ภาคแรก...ก็ติดตามเอาใจช่วย เนม น้องใหม่ร้ายบริสุทธิ์
ให้ผ่านเรื่องราวที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตอย่างไม่มีทางเลือกจนผ่านมาได้แล้ว
พอภาคสอง...พอจะเลือกกะเขาบ้าง ก็ยังไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง พร้อมทั้งผู้ที่ร่วมหัวจมท้าย
ด้วยกันอีก หวังว่าจะผ่านไปด้วยดีบ้างนะ :เฮ้อ:
ขอบคุณ :L2: คุณคนแต่งมากๆ ค่ะ สำหรับเรื่องสนุกๆ :กอด1: เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
-
Improbable 43 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่สี่
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่4-4/25XX
วันที่ 18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำXX จังหวัดXX
เรียน (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
เวลา 07.30 นาฬิกา เกิดเหตุระเบิดอย่างรุนแรงขึ้นอีกครั้งบริเวณกำแพงด้านข้างของเรือนจำ อาณาเขตเป็นทางเชื่อมระหว่างแดนสิบสองและแดนพิเศษ ผู้คุมและเจ้าหน้าที่ซึ่งผลัดกำลังเตรียมเฝ้าถูกลูกหลงได้รับบาดเจ็บจากระเบิดขวดที่ผู้ต้องหาระดมเขวี้ยงใส่จนได้รับบาดเจ็บหลายสิบนายและต้องล่าถอยในที่สุด จากการตรวจสอบพบว่ามีการพยายามนำตัวผู้ต้องหาในเรือนจำพิเศษออกจากห้องขัง และกลุ่มผู้ต้องหาได้จุดระเบิดเพื่อทะลายลำแพงเรือนจำและเตรียมหลบหนี
*ระดับความรุนแรงของสถานการณ์เพิ่มเป็น 4 ทางราชทัณฑ์ได้ยินยอมให้หน่วยปรามปรามพิเศษจากกรมตำรวจเข้าร่วมปฏิบัติการ
........................
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?"
วิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องน้ำด้วยหัวใจที่เต้นระทึก เรื่องที่ยังคุยค้างคาราคาซัง ความรู้สึกสับสนปั่นป่วนอย่างไม่ควรจะเป็นหรือสิ่งต่างๆเหล่านั้นถูกปัดไปให้พ้นจากสมองเมื่อได้เห็นความโกลาหลเบื้องหน้า มันต้องเรียกสิ่งที่กันย์เห็นเบื้องหน้าว่าเป็นความโกลาหลจริงๆ เมื่อตอนนี้ ทุกอย่างมันบานปลายเกินกว่าจะควบคุม
ระเบิดขวด..สิ่งที่เคยพูดคุย ปรึกษากันแล้วว่าจะต้องรีรอ คอยจังหวะ จะใช้มันเมื่อยามจำเป็น บัดนี้กลับถูกเหล่านักโทษ
เขวี้ยงใส่บรรดากลุ่มผู้คนอย่างเมามันส์ การก่อจลาจลที่เคยว่า เคยวางแผนไว้ว่าจะใช้ความวุ่นวายปิดบังเรื่องที่จะทำและจุดประสงค์ที่แท้จริงของแผนการณ์นี้กลับบานปลายจนเกินจะทัดทานได้ เมื่อมวลชนโดนปลุกปั่น ถูกชักจูงด้วยคำพูดและความโกรธแค้นเคืองใจที่สะสมมานาน ได้ประกอบกันเป็นความบ้าคลั่ง และความปราถนาที่จะได้ทำลายสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าจนหมด!
"ชิบ! ไอ้คม เฮ้ย! ไอ้คม!!! " ร้องหาไอ้คนคุมด้านนอกไม่หยุด ขณะฝีเท้าของวิทย์วิ่งมาถึงพลางหอบเบาๆ หยุดอยู่ข้างร่างของไอ้ศัตรูตัวฉกาจที่เพิ่งเอาปืนจ่อหัวเขาเมื่อครู่ ทว่าตอนนี้ความบาดหมางนั้นต้องถูกเก็บไว้ก่อน เนื่องด้วยภาพเบื้องหน้า..เหล่านักโทษนับร้อนที่ก่อความวุ่นวาย มาก...มากจนเกินจะควบคุม และมาก..มากเกินจะมีใครสนใจคำสั่งของพวกเขาอีก
ลานด้านหน้าซึ่งเป็นทางเชื่อมไปยังแดนพิเศษ อันเคยมีบรรดาผู้คุมเกาะกลุ่มกันขัดขวางไม่ให้พวกเขาเข้าถึง ทั้งมีลวดหนาม มีเขตรั้วกั้น แต่บัดนี้ทุกอย่างกลับถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นลานกว้างซึ่งเต็มไปด้วยร่างของนักโทษนับร้อย ควันไฟลอยคละคลุ้ง ควันสีดำที่เกิดจากการเผายางรถทำให้ทัศนวิสัยมืดบอด ซ้ำกลิ่นเหม็นจนฉุนกึก ฝุ่นควันเริ่มเข้าตาจนแสบพร่า มองอะไรแทบไม่เห็น เสียงระเบิดขวดที่วิทย์จำได้ดีว่าเขาลำเลียงมาไว้ใกล้กับเสาปูนในมุมอาคารนั้นดังต่อเนื่องไม่หยุด ตวัดสายตมองขวดระเบิดที่บัดนี้หายวับ ทำให้ลมหายใจสะดุด
ทั้งๆที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกหวาดหวั่นนัก..
วิทย์อดจะคิดกลัวขึ้นมาลึกๆไม่ได้เมื่อมองเห็นภาพตรงหน้า ทั้งที่รู้..รู้ดีว่าการก่อไฟเผายางรถยนต์นั้นก็ทำตามคำสั่งของเขา และรู้ดีอีก ว่าระเบิดขวดฝีมือไอ้กันย์นั้นก็มีไว้เพื่อทำความวุ่นวาย ทำให้เกิดความดกลาหล ให้นักโทษโห่ร้องคำราม แสดงความไม่พอใจออกมาให้เต็มที่ ให้เหตุการณ์มันโกลาหลวุ่นวายอย่างที่อยากให้เป็น
แต่ภาพเบื้องหน้ามันช่างน่ากลัวนัก..
กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ หัวใจสั่นไหวพอๆกับฝ่ามือที่ชื้นเหงื่อ สมองทบทวนเร็วจี๋ถึงแผนการที่เขาจะทำต่อไป แผนที่จะทำตามเพื่อให้ได้ออกไป แต่กลับทำใจให้สงบสุขได้อย่างยากเย็นนัก..
ครั้งนี้มันหลักหนากว่าเรื่องที่เคยเจอนับสิบเท่า และฝูงชนที่กำลังโห่ร้องแสดงความไม่พอใจเหล่านี้ คนพวกนี้กำลังอยู่ในอาการเลือดร้อนจนยากจะควบคุม
ทั้งๆที่คิดว่าไม่ยาก ทั้งๆที่คิดว่าคงจะทำได้ง่าย การคุมคนให้ทำตามแผน ..ไม่เห็นเป็นไรคนแค่ร้อยสองร้อยกว่า ยังไงพวกมันก็เป็นนักโทษ เป็นลูกน้องทั้งนั้น สั่งอะไรมันก็ทำตาม แต่การเข้าไปช่วยคนพวกนั้นต่างหากที่ยากกว่า
เคยคิดแบบนั้น เคยมั่นใจแบบนั้น ทว่าเมื่อสังเกตดูรอยยิ้มบนใบหน้าและความบ้าคลั่งในแววตานั้นแล้ว วิทย์กลับรู้สึกหนาวสันหลังยะเยือก
เขาพลันนึกถึงคำพูดของไอ้คมมาได้ นึกถึงสาเหตุที่มันให้เขากับไอ้กันย์ไปช่วยกันขนระเบิดขวดโดยที่ไม่ให้มีใครรู้ เพราะไอ้คมมันบอกว่า"กลัวจะคุมคนไม่อยู่" ตอนแรกวิทย์ยังไม่คิดอะไรมาก เขาก็แค่คิดว่ามันเป็นความกังวลและรอบคอบเท่านั้น ทว่าบัดนี้ วิทย์พบว่าคำพูดของไอ้คมนั้นไม่ได้ผิดแผกไปจากความจริงเลย
แผนที่เคยวางไว้ คำสั่ง ใครเป็นลูกพี่ ใครเป็นคนต้องทำตาม เรื่องเหล่านั้น บัดนี้ไม่ได้อยู่ในหัวของนักโทษเหล่านี้สักนิด
...นักโทษที่บ้าคลั่ง สีหน้าและแววตาอันเต็มไปด้วยความเคืองแค้นและไม่พอใจของคนที่ถูกกดขี่ บ่งชัด..พวกมันจะไม่มีทางทำตามคำสั่งของเขาถ้ามันไม่ต้องการ!
"ไอ้คม!!ไอ้คม!!!" ยิ่งคิดยิ่งตระหนักถึงภัยอันตรายและความรุนแรงของสถานการณ์มากขึ้นเรื่อยๆ วิทย์นึกไปถึงคนที่ควรจะอยู่ดูแลสถานการณ์ข้างนอกนี้ เขาจึงหันไปร้องเรียกไอ้คมอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้จะรู้ว่ามันยากที่จะหาพบ ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของเหล่านักโทษเช่นนี้
และที่สำคัญ...
วิทย์หรี่ตาลงช้าๆเขาค่อยขยับกายออกจากร่มเงาของอาคาร นัยน์ตาสีเข้มตวัดขึ้นสูง จ้องมองปลายกระบอกปืนที่เล็งมาทางกลุ่มพวกเขาด้วยสายตาเคร่งเครียด
"พี่!!" เสียงตะโกนเบื้องหลังทำให้วิทย์ชะงัก เขาหันขวับไปมองสบตาเจ้าของเสียงที่แสนคุ้นหู วิ่งกรูเข้าไปหาเมฆที่ยืนหอบแฮ่กเช่นเดียวกับไอ้กันย์ที่มีท่าทีห่วงใยและตรงเข้าไปประคองอย่างรวดเร็ว
"อะ...ไอ้เนม..พี่โต ..พี่ทิน พวกมัน..แฮ่กๆ" วิทย์หอบแฮ่ก เหนื่อยอ่อนด้วยเขาวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ตามทางเขายังได้ยินเสียงบางอย่างที่ทำให้สังหรณ์แล่นวาบ ทั้งปืนที่ดังขึ้นรัวๆติดกันหลายนัดของฝั่งโน้นและทั้งเสียงระเบิดตูมตามของฝั่งนี้ ชวนให้ใจไม่ดีเอาเสียเลย
"มีอะไร เป็นอะไรไปเมฆ?" วิทย์เอ่ยปากถาม นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นแขนของคนรักถูกพี่ชายสุดที่รักของมันจับประคองไว้อยู่ แต่กระนั้นวินาทีต่อมาเมฆก็สะบัดออกห่าง...นั่นทำให้เขาลอบยิ้ม
"พี่...พวกมันวางแผนกัน พวกมันจะแก้แค้นป๋า จะไม่ให้ป๋าออกไปจากที่นี่!" เมฆเอ่ยเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ สองเเขนของ เขาโผไปเกาะแขนวิทย์ไว้ทันทีราวกับเป็นที่พึ่ง ขณะพักหายใจให้หายเหนื่อย
"ออกไป..." วิทย์พึมพัมด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา นัยน์ตาเบิกกว้าง แม้นี่จะเป็นเรื่องที่เขารู้มาก่อนแล้ว แต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อได้มารู้จากปากของเมฆพร้อมกับคนอื่นๆ เพราะนั้นหมายถึงเขาไม่อาจละเว้น ไม่อาจมองไอ้โตเป็นเพื่อนได้อีก เพราะตอนนี้พวกเขาต้องเป็นศัตรูกัน
คนที่ต้องการออกไป กับคนที่ไม่อยากให้ออกไป มันอยู่คนละขั้ว!
"บ้าที่สุด!" กันย์ฟังแล้วสถบเคร่งเครียด กับข้อมูลที่ได้รู้ เขาอาจจะเคยระเเคะระคาย อาจจะเคยคิดบ้างว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่กระนั้นกันย์ก็มองไปที่ไอ้เนม..คนรักของโตมากกว่าจะมองไปที่ไอ้โตโดยตรง เพราะเขาไม่คิดว่าหัวหน้าใหญ่ที่ทำงานร่วมกันมา จะคิดล้มแผนที่คิดกันแทบเป็นแทบตายนี้ด้วยมือตัวเอง
"แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ไหน?" วิทย์ถามเครียด สีหน้าว้าวุ่น ในใจร้อนรนดั่งไฟเผา
"ไม่รู้..ไอ้ทินมันเฝ้าอยู่แถวข้างหน้า รอให้ไอ้เนมมันไปหาพัศดี" ข้อความที่ออกมาจากปากของเมฆชวนตกใจยิ่งกว่า "พี่...จะทำยังไงดี.."
"..........." น้ำเสียงแผ่วหวิวแฝงความหวาดหวั่นลึกๆของคนรักทำให้วิทย์ยิ่งขมวดคิ้วเครียด กับสีหน้าหวั่นวิตกและร่างสั่นริริกของคนรัก วิทย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จริงอยู่ที่เขาให้เมฆไปเฝ้าไอ้เนมเพราะรู้ดีว่าพวกมันจะทำอะไร แต่วิทย์ไม่เชื่อหรอกกว่าไอ้เนมจะกล้าทำอะไรเมฆ แล้วนี่มันเกิดอะไรทำไมคนรักของเขาถึงได้มีท่าทีหวาดกลัวขึ้นมา หรือมันโดนใครทำอะไรมากันแน่
คิดอย่างตระหนก พลางหันไปสบตากับคนที่ยืนอยู่ข้างกายอย่างลืมตัว หากพอได้มองสีหน้าที่แสดงความข้องใจไม่แพ้กันของไอ้กันย์ก็ต้องรีบหันขวับ
"เมฆ..เป็นอะไรไป? ไม่ต้องกลัวนะ ต่อให้พวกมันจะขวาง กูจะพามึงออกไปเอง" วิทย์ก้มตัวไปสบตาคนรัก ฝ่ามือกำไหล่ผอมๆสองข้างแน่น แล้วบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ต่อให้ไม่แน่ใจในสาเหตุ แต่เขาก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามีทางเป็นไปได้มากที่สุดก่อน นั่นก็คือเมฆกลัวไอ้โต เรื่องความไม่ถูกชะตาที่สองคนนี้มีต่อกันนั้นใครๆก็ทราบดีรวมทั้งความกลัวของไอ้เมฆที่มีต่อไอ้โตด้วย "เข้าใจนะ ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร กูสัญญาไว้แล้ว กูจะทำตามสัญญานะ"
"พี่วิทย์..." เมฆสบตาคนพูดด้วยสีหน้าหวาดหวั่นไม่น้อย "กู...กูกลัว..."
"กลัว...?"
"ถ้ากูออกไปแล้วกูจะทำยังไง จะมีชีวิตแบบไหน? ถ้าไปอยู่กับพวกนั้น ไอ้ป๋ากับผู้พันมันจะทำอะไรอีกหรือเปล่า แล้วมันจะ..."
ตูม!!
"หลบก่อนเร็ว!" วิทย์สะดุ้งเฮือก ร้องบอกคนรักพลางผลักไหล่ให้เมฆลุกขึ้น บทสนทนาที่มีขาดหายไปทันทีที่เสียงระเบิดดังขึ้นไม่ไกลจากตัวนัก นัยน์ตาสีเข้มตวัดไปมองร่องรอยการระเบิดที่ยังคงมีให้เห็น เศษฝุ่นควันคละคลุ้ง พอๆกับกลิ่นเหม็นไหม้ชวนแสบจมูก
"มานี่เร็ว เมฆ!" อาจเพราะความเหนื่อยอ่อนหรือเคลื่อนไหวช้า แขนของเมฆจึงถูกกันย์คว้าแล้วดึงให้เข้ามายังห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ร่างพรียวเซถลาเข้ามาใกล้อ่างซีเมนต์ขนาดใหญ่บรรจุย้ำไว้เต็มที่มีก๊อกน้ำหลายตัวสำหรับเปิดทิ้งไว้ แม้จะอยู่ในที่ปลอดภัย แต่พอรู้ว่าใครเป็นคนพามาเมฆก็หน้าเบี้ยว
"ปล่อย!" สะบัดเสียงห้วนจัดพลางดึงแขนหนี กริยานั้นทำเอาคนมองชะงัก สีหน้าแฝงความเจ็บปวดทันที "อย่ามาจับ!"
กันย์นิ่ง..ท่าทีคาดไม่ถึงครู่หนึ่งก่อนจะเม้มปากแน่น "พี่รู้ว่าไม่ชอบ แต่อย่าเล่นแง่ตอนนี้ได้ไหม กำลังวุ่นกันอยู่ไม่เห็นเหรอเมฆ"
"กูเดินเองได้" คนถูกดุเงยหน้ามองพรวดอย่างลืมตัว สีหน้าตกใจไม่น้อยก่อนจะเอ่ยปากบอกห้วนๆ ขณะที่วิทย์ขมวดคิ้ว มองพี่ชายน้องชายนอกไส้ที่เคยสนิทสนมกันหนักหนากำลังทะเลาะกันอยู่ด้วยความงวยงง แม้จะนึกสะกิดใจกับปฏิกริยาที่เห็น ทว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะสังเกตอะไรแล้ว
"เลิกทะเลาะกันได้แล้วพวกมึง" วิทย์เดินเข้ามาหา วางมือลงบนไหล่เมฆแล้วบีบเบาๆ เขาเข้าใจความหวาดหวั่นของเจ้าตัวดียามได้สบตาคู่นั้น "เมฆ..กูรู้ว่ามึงกลัว แต่ตอนนี้เราถอยหลังไม่ได้แล้ว เรามีแต่ต้องเดินหน้า เข้าใจไหม"
"แต่..." สีหน้าเหยเก บิดเบี้ยวนั้นทำให้วิทย์ถอนใจยาวๆ นึกอยากด่าไอ้เวรคนไหนที่มาพูดเรื่องบ้าๆปลุกแผลใจของเมฆขึ้นมาอีกรอบเสียจริงๆ
"เชื่อกูสิ นะ...เชื่อว่าเราจะได้ออกไป เชื่อว่าเราจะต้องมีความสุข กูไม่มีวันยอมให้มึงต้องเจอเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว" วิทย์ลูบใบหน้าของคนรักลวกๆพลางเอ่ยปากปลอบไปด้วย "มึงอย่ากลัว อย่าคิดอะไรมากเลย พวกมันก็แค่ขู่มึงเล่นๆเท่านั้นเอง ป๋ามันไม่ทำแบบนั้นหรอก"
"ใครจะไปรู้.." สีหน้าบิดเบีย้วและน้ำตาคลอเอ่อ รอยร้าวไหวในดวงตาคู่นั้นแสดงความเจ็บปวดออกมาชัดเจนเสียจนคนมองต้องหน้านิ่วด้วยหัวใจที่เสียวแปลบ "มึงไม่รู้ พี่วิทย์ พวกมันน่ะ..ขอแค่สนุก จะอะไรมันก็ทำทั้งนั้น"
"เมฆ...." วิทย์ครางเบาๆด้วยสีหน้านิ่ว และ..หัวใจของเขาเริ่มสั่นไหว
คำพูดของเมฆ ชวนให้นึกถึงคำเตือนของไอ้โต คำพูดที่มันบอก ให้ระวัง ระวังพวกป๋าและอย่าเชื่อใจ ทั้งสถานการณ์ที่บานปลาย ชวนให้ตระหนักถึงความปลอดภัยอันน้อยนิดที่เหลืออยู่
รู้ จำได้ และเห็นแล้วว่ายามก้าวออกมาจากนรกแห่งนั้น เมฆมันอยู่ในสภาพย่ำแย่แค่ไหน
รู้ เข้าใจ และเห็นชัดว่าคนพวกนั้นมันไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง
รู้...แต่....แต่ตอนนี้ สภาพตอนนี้จะถอยหลังได้อีกหรือ?
ถ้าถอยตอนนี้แล้วอะไรจะตามมา ถ้าเลิกล้มเสียตอนนี้ จะกลายเป็นคนขี้ขลาด จะกลายเป็นเป้าหมายที่ถูกกำจัด ถูกสอบสวนฐานก่อจลาจลรึเปล่า?
ขึ้นหลังเสือแล้วไม่มีทางลงได้ง่ายๆ... ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจได้ ทำได้เพียงดำเนินแผนการณ์ขั้นต่อไปเท่านั้น!
"พวกมึงทำเหี้ยไรกันอยุ่เนี่ย!!!!" เสียงตะโกนดังลั่นปานฟ้าผ่าทำเอาทั้งสามคนชะงัก วิทย์หันขวับ มองไปยังร่างสูงใหญ่ของนักโทษอีกรายที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้ามืดทะมึน มันสถบอย่างหงุดหงิดพลางส่ายหน้า "ห่า..มึงดูซิ กูคุมไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ไอ้เชี่ยที่ไหนตาดีเห็นระเบิด พอเริ่มเขวี้ยงก็หยุดไม่ได้แล้ว มันบ้ากันไปหมดแล้ว!"
"ไอ้คม แล้วมึงไปไหนมา?" กันย์เอ่ยปากถามคนที่เข้ามาโวยวายอย่างงวยงง สภาวะฉุกเฉินแบบนี้พัดพาคำสุภาพออกไปจากปากเขาเรียบร้อยแล้ว
"ดูทางป๋าน่ะสิ เลยรีบมาตามพวกมึงอยู่เนี่ย "เอ่ยพลางตวัดสายตามองร่างของเมฆแว้บนึง "ป๋ามันจะออกมาแล้ว พวกมึงรีบๆไปรับเร็ว อาศัยช่วงชุลมุนนี่ล่ะ!"
"แต่....." วิทย์มีท่าทีอึกอัก เขายังอยากคุยกับเมฆต่ออีกสักหน่อย
"รอเวลาอะไร ไม่ทันแล้ว! พวกมึงรีบๆไปสิ" คมส่ายหน้า หันมามองอย่างรู้ทัน "ชักช้าจะเสียเวลาเปล่า แผนพังกันซะหมด"
"งั้นเมฆ...."
"อย่าคิดแม้แต่จะเอามันไปด้วย ไอ้ห่า "คมส่ายหน้าดักคอวิทย์ไว้ก่อนทันควัน "ป่านนี้แล้วยังจะมาลังเลอะไรอีก หรือมึงอยากให้ทุกอย่างที่ทำมาสูญเปล่า รีบๆไป เร็วๆ!"
"เมฆ งั้นรออยู่นี่นะ เดี่ยวจะมารับ" เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังรอบกายเร่งเร้าให้ต้องรีบทำทุกอย่างให้สำเร็จลุล่วง เวลาที่จะคุยปรับความเข้าใจหรืออธิบายอะไรนั้นหมดไปแล้ว ที่สุดก็ทำได้เพียงบอกให้มันรออยู่เท่านั้น
"กูจะไปด้วย!" เมฆรั้งแขนวิทย์ไว้แน่น สีหน้าแม้จะหวาดหวั่นแต่ก็เด็ดเดี่ยวพอกัน
"ไม่ได้ !!"เสียงตะโกนห้ามประสาน ทั้งของคมและของกันย์ทำให้คนฟังชักสีหน้าไม่พอใจทันควัน
"มีสิทธิอะไรมาห้ามกู กุก็แค่ตามไป.."
"อย่ามางี่เง่าได้ไหมเมฆ ไม่เห็นเหรอว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย เอาตัวไปเป็นโล่ให้พวกป๋าน่ะ มันไม่ใช่งานสบายๆนะ" กันย์เอ่ยปากตำหนิทักท้วงทันควันด้วยความห่วงใยและหงุดหงิดกับท่าทีดื้อรั้นไม่ฟังใครนั้น
"งั้นจะส่งพี่วิทย์ไปทำไม พี่ก็วางแผนจะเล่นงานคนอื่นอยู่แล้วนี่!" คำพูดกล่าวหาราวกับมายืนอยู่กลางใจดังออกมาจากปากน้องชายสุดที่รักทำเอากันย์สะอึก เขาหันไปมองหน้าเมฆเหมือนคนไม่รู้จัก "กูจะไป อย่างน้อยก็ไปช่วยพี่วิทย์ กูไม่มีวันยอมให้คนอื่นทำอะไรพี่วิทย์!"
..คำก็ไอ้วิทย์...สองคำก็ไอ้วิทย์....
ปากมีแต่ห่วง พูดถึงแต่มัน พูดว่าห่วง พูดว่ารัก พูดว่าสำคัญ
แล้วพี่ล่ะ?
แล้วพี่กันย์ล่ะเมฆ...พี่กันย์ของเมฆหายไปไหน??
กันย์จ้องมองใบหน้าที่คุ้นตา ดวงตาที่เขารัก ใบหน้าที่เขารัก ทุกสิ่งทุกอย่างของเมฆ น้องชายของเขา ชีวิตทั้งชีวิตของเขา คนที่เป็นแรงบันดาลใจ คนที่เขายอมทุ่มเททั้งชีวิตทำทุกอย่างให้
แต่นี่หรือผลตอบแทน?
แค่จะจับมือยังไม่ได้ แค่แตะก็ถูกสะบัดหนี โดนด่าว่า โดนรังเกียจ ถูกกล่าวหาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ทำไม?
ทำไม...นี่มันเกิดอะไรขึ้น
เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ตอนแรกกันย์ยังมีหัวใจของคนสองคนตรงหน้าอยู่ในอุ้งมือ ทั้งหัวใจที่เขาไม่อยากได้อย่างไอ้วิทย์ และหัวใจที่เขาอยากได้นักหนา แต่ได้มาเพียงน้อยด้วยความผูกพันธ์และความสงสารของเมฆ
เพราะอยากได้ เพราะต้องการหัวใจของน้องน้อยมาอย่างเต็มดวง เพราะเกลียดชังคนที่สามารถแบ่งใจไปรักคนสองคนอย่างไอ้วิทย์ กันย์ถึงได้พยายามมาตลอด ดิ้นรน วางแผน ทำทุกอย่าง ทำทุกทางเพื่อจะดึงเอาหัวใจของน้องชายที่รักมาอย่างสมบูรณ์
แต่ยิ่งพยายาม กลับยิ่งพลาดผิด ยิ่งดิ้นรนไขว่หา พยายามคว้า หัวใจที่เคยมีในมือกลับค่อยเบาน้ำหนักลงไปเรื่อยๆ จากอดีตที่มีหัวใจสองดวงอยู่ในมือ ตอนนี้กันย์กลับรู้สึกถึงฝ่ามือที่เย็นชืดและว่างเปล่าของตัวเองได้อย่างชัดเจน
แววตาเคืองแค้น สีหน้าหยามหยัน คำประกาศชัด "มึงจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกูอีก" จากหัวใจที่เขาชังซึ่งบัดนี้หลุดไปจากมือ
สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แววตาเย็นเยียบ สีสันของเลือดที่บดบังใบหน้าของน้องชายที่รัก กลิ่นคาวของโลหิตและความเจ็บปวดเป็นดั่งคำบอกลาจากหัวใจที่เขาพยายามคว้ามาไว้
พยายามถึงที่สุดแล้วก็ไม่มี
พยายามแค่ไหนก็ไม่ได้หัวใจของคนที่เขาต้องการมาตลอด..
มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?
"เมฆ อยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่!" วิทย์รั้งแขนคนที่บอกว่าจะตามไปอย่างรวดเร็ว "ไปไม่ได้ เข้าใจไหม มันอันตราย มึงจะรออยู่ที่นี่ รับปากสิ"
"แต่...." แล้วความปลอดภัยล่ะ? เมฆตวัดสายตาไปยังพี่ชายที่เขาชังน้ำน้าด้วยความไม่วางใจ
"กูไม่เป็นไร น้ำหน้าอย่างไอ้กันย์ทำอะไรกูไม่ได้หรอก อย่าห่วงไปเลย พี่ชายมึงมันห่วยแตกกว่าที่คิด" วิทย์ว่า เขาจงใจกัดเจ้าคนที่ถูกด่าอย่างนึกสะใจ สิ่งที่ได้รับควรจะเป็นคำทักท้วงไม่ก็สวนด่าของไอ้กันย์ แต่ความเงียบที่ตามนั้นทำให้ขมวดคิ้ว เผลอไปมองอย่างไม่เข้าใจ
"พวกมึงรีบๆไปได้แล้ว" คมที่นิ่งฟังบทสนทนาไร้สาระมาได้สักพักเอ่ยปากไล่ "ไม่ต้อง่วงเมียมึง เดี๋ยวกูจะคุมมันให้ รับรองจะกระทืบให้ลุกไม่ออกเลยล่ะ ถ้าคิดจะวิ่งตามไปน่ะ"
"ห่า อย่าคิดเชียวนะเว้ย" วิทย์ฟังแล้วร้องห้ามไปทันควัน ต่อให้จะรู้ว่าไอ้คมมันคงไม่ทำจริงๆ แต่ดูสีหน้าแล้วคนอย่างมันไว้ใจได้เสียที่ไหน
"เออ รีบๆไป ไอ้เมฆมึงมานี่" คมเป็นฝ่ายไปคว้าไหล่เมฆออกมาแทนพร้อมกับเอ่ยปากไล่ เพราะคาดว่าคงยืดเยื้ออีกนานกว่าจะได้จะไปจริงๆ แม่งทำยังกะเมียร่ำลาผัวตอนออกรบเห็นแล้วเคืองนัยน์ตา "ชักช้านักเดี๋ยวป๋ามันก็ฆ่าเอาหรอก เร็วๆ!"
"ดูแลเมฆด้วยนะ!!" วิทย์รับคำจิ๊กจั๊กแล้วตัดสินใจวิ่งออกไปตามหลังกันย์ที่เดินดุ่มนำไม่พูดไม่จา กระนั้นก็ยังหันมาร้องบอก ส่วนคนฟังพ่นลมหายใจเฮือก มองตามแผ่นหลังของนักโทษสองนายที่วิ่งฝ่าฝูงชนและลับตาไปด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะปล่อยมืออกจากไหล่ของเมฆ ซึ่งคมสามารถรู้สึกถึงร่างที่สั่นระริกของมันได้อย่างชัดเจน
-
"มึงกลัวที่จะออกไปจริงเหรอ?" คำถามนั้นแทรกผ่านความว้าวุ่นห่วงหาในใจมาได้อย่างเชื่องช้า กว่าเมฆจะรู้ตัวละเงยหน้าไปมอง เฮียคมคนถามก็เดินออกไปห่างพอควรแล้ว
"....ทำไมล่ะ." เมฆเอ่ยถามออกไปสั้นๆ สีหน้าระแวดระวังไม่น้อย
"คิดแบบนั้นได้ ก็เป้นประโยชน์ไงล่ะ"
"หา?" เมหกำลังจะถามว่าพูดอะไรของมัน?
“จริงสิ!” เสียงตะโกนที่ดังอีกรอบทำเอาสองหนุ่มสะดุ้งโหยง คมหันขวับไปมองไอ้วิทย์ที่วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาอีกครั้ง ไอ้เมฆพอเห็นสุดที่รักของมันมาก้ทำท่าดีใจ ส่วนตัวคมนั้นกำลังจะออกปากด่า
“ไอ้เฮียคม! กูมีเรื่องจะบอก”ก่อนจะอ้าปากด่า ไอ้วิทย์ก็สวนขึ้น “เมื่อกี้ไอ้เมฆบอกกูว่าเหี้ยโตมันจะทรยศป๋า มึงถาม
รายละเอียดจากเมฆ แล้วรีบหาทางกันมันซะ!”
ว่าแล้วร่างของวิทย์ก็หุนหันวิ่งกลับไปอีกครา ดูท่าจะเร่งรีบจริงๆ เลยไม่ได้หันไปมองท่าทีของคนรักหรือแม้แต่สีหน้าของคมที่ทำเพียงพยักหน้ารับอย่างเฉยชา
“งั้นเหรอ?” ...ผ่านไปนานพอดู ริมฝีปากนั้นจึงขยับรับสั้นๆ
“...............” เมฆมองหน้าคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
"ว่าไงล่ะ...ไอ้โต" ทันทีที่คำพูดประโยคนั้นออกมาจากปากของคม เมฆก็ถึงกับสะดุ้ง ร่างที่เคยยืนจ้องมองสภาพความวุ่นวายเบื้องหน้าอย่างร้อนรนนั้นหันขวับ นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นร่างของลูกพี่ที่ตนเองไม่เคยถูกชะตาเดินออกจากมุมอับข้างๆห้องน้ำของเรือนจำ
มาตั้งแต่เมื่อไหร่?
แล้ว...ไอ้เนม พี่ทิน แผนการที่คนพวกนี้วางไว้ละเป็นยังไงบ้าง จะบอกว่าสำเร็จแล้วงั้นเหรอ!?
และเมื่อกี้ที่พี่วิทย์พูด..
"ต่อให้กูเกลียดและขี้เกียจเห็นหน้า แต่ก็ถือว่ายังมีประโยชน์ล่ะนะ" โตยักไหล่ตอบคำถามของคมสั้นๆ ก่อนที่ดวงตาจะตวัดมองหน้าๆไอ้เมฆ หรี่ตามองหน้าซีดๆของมันด้วยอารมณ์กึ่งๆทั้งรำคาญตาและเคืองใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความลังเลของมันเป็นประโยชน์ โดยเฉพาะกับคำพูดที่มีผลต่อไอ้โง่สองคนที่คิดจะฝากชีวิตไว้กับคนแบบไอ้ป๋านั่น
“ส่วนเรื่องที่กูทำ...กล้าเหรอ ที่จะขวาง” เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมตรงมุมปาก
หลังจากรีบวิ่งออกมาจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว โตก็มาถึงแดนสิบสอง ทางเดินระหว่างแดนสิบสองกับแดนพิเศษซึ่งเคยมีลวดหนนามและรั้วหนามกั้นไว้บัดนี้กลายเป็นไม่มีเสียแล้ว ควันไฟจากการเผารถยนต์ เสียงระเบิด และนักโทษที่คลุ้มคลั่งด้วยความคั่งแค้นเป็นสิ่งที่ทำให้ฝีเท้าของเขาหยุดนิ่งด้วยความตื่นตะลึงไม่น้อยกับสถานการณ์อันเกินจะรับไหว
รีบเอ่ยปากเรียกไอ้คมที่มันพยายามคุมสถานการณ์แต่เป็นไปได้อย่างยากยิ่ง โตสั่งให้มันเลิกสนใจจะสั่งการพวกลูกน้อง บอกให้พวกมันทำตามใจและรีบให้ไอ้คมมาร่วมกันคิดวางแผนรับมือเรื่องที่เกิดขึ้น
เขาต้องการการจลาจลก็จริง แต่แบบนี้มันหนักหนาเกินไป หากก่อความวุ่นวายกันใหญ่โตขนาดนี้ โอกาสที่จะถูกจัดการยิ่งง่าย และไอ้ปรมัตถ์มันก็คงจะตัดสินใจใช้วิธีเด็ดขาดกับพวกเขาแล้ว พวกหน่วยจู่โจมชุดดำที่เข้ามาจัดการในโรงอาหารนั้นคือคำตอบ
แล้วตอนนี้พวกเขาควรจะทำอย่างไร?
อย่างไรก็ต้องรีบก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป พวกชุดดำนั่นมาถึงโรงอาหารแล้ว ไม่นานก็คงมาถึงที่นี่ แล้วจากนั้น พวกมันจะทำอย่างไรกับเขาก็ไม่อาจเดาได้ โตคิดปรึกษากับไอ้คมอย่างเคร่งเครียดนานพอสมควรก่อนจะให้มันไปรับหน้าไอ้กันย์กับไอวิทย์ พวกมันต้องทำตามแผน ขณะเดียวกันโตก็หวังให้ไอ้คมเอาเรื่องสถานการณ์แบบนี้มาขู่ให้มันยอมเปลี่ยนใจ ยังโชคดีที่ไอ้เมฆโผล่มาอีกรายและเริ่มมีท่าทีประสาทๆชวนให้ไอ้สองคนนั้นมันไขว้เขว แม้จะอย่าตบกะโหลกมันให้หลุดนักยามที่ไอ้เมฆมันแหกปากเรื่องแผนการณ์ที่เขาจะทำ แต่อย่างไรงานนี้ก็ถือว่าไอ้ทินมันสามารถทำตามที่วางไว้ได้อย่างลุล่วง
"ไอ้เนมอยู่ไหน?" กระนั้น คนที่ห่วงที่สุดกลับไม่มีวี่แวว พอเห็นร่างของพวกชุดดำเข้ามาแล้ว โตก็เริ่มนึกกลัวและอยากจะด่าตัวเองที่ส่งไอ้เนมไปที่นั่นคนเดียว
ถูกล่ะว่ามันคงไม่เป็นไร ถูกล่ะว่ามันปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่ แต่จะจริงหรือ? แน่หรือ? ตอนนี้อะไรก็เปลี่ยนไป อะไรก็ควบคุมไม่ได้ สถานการณ์มันวุ่นวายสับสนปนเปกันไปหมด อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เพราะห่วงเลยส่งมันไปไกลสมรภูมิ แต่บัดนี้กลับต้องมานึกเสียใจ แทนที่เขาจะเอาไอ้เนมอยู่ด้วย จะได้ดูแลมันแท้ๆ
"ไม่รู้" เมฆตอบเสียงห้วน สบตาคนเป็นลูกพี่ของตนด้วยสีหน้าขัดใจ "ถามกูทำไม ไม่ได้เจอหน้า"
"มึงตามพวกมันไปไม่ใช่รึไง" โตได้ยินที่พวกมันทุกคนคุยกันเมื่อครู่หมดแล้ว
"แล้วไง กูเจอแต่พี่ทินไอ้เนมมันหายหลังประตูแล้ว" เมฆตอบ ก่อนจะแสยะยิ้ม มองหน้าคนถาม "ดีเนาะ..ลูกพี่...มึงนี่ดีจริงๆที่หลอกพวกกู ทรยศพวกกู หักหลังทุกคนเพื่อไปเข้าข้างไอ้พัศดีนั่น!!"
"ไอ้เมฆ!" คมเรียกชื่อมันอย่างหงุดหงิด กวาดตามองรอบข้างอย่างระแวงไม่น้อย ถ้ามีใครมาได้ยินที่มันพูดคงได้เกิดเรื่องแน่ๆ
"ช่างมัน ปล่อยให้มันเห่าไป" กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยามกับท่าทีนั้น โตเอ่ยปากห้ามสั้นๆด้วยสีหน้าไม่หยี่ระ "จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ อย่างมึงที่อยู่ใกล้ใคร ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมดน่ะ ไม่มีความน่าเชื่อถือหรอกว่ะ"
"อะไรนะ..." เมฆถามขวับอย่างฉุนเฉียว
"เมื่อกี้มึงยังพูดอยู่หยกๆ ว่ากูกลัว กูไม่ไว้ใจพวกมัน ไม่อยากออกไปเจอพวกป๋าทำไม่ดีใส่ ต่อต้านไม่เอาแล้ว ทำไอ้วิทย์กับไอ้กันย์มันเขว แล้วมาตอนนี้.." โตมองหน้าคนฟังแล้วพ่นลมหายใจระอา "ตอนนี้พอกูมาก็เปลี่ยนท่าที ด่าปาวๆว่ากูหักหลัง ว่ากูทำแอย่างนั้นอย่างนี้..นี่ ไอ้เมฆ ตกลงว่ามึงคิดอะไรของมึงกันแน่ ในหัวมึงเนี่ย มันมีไอ้ก้อนเนื้อที่เรียกว่าสมองอยู่รึเปล่าวะ มีแค่ลม หรือเป็นแค่หัวกลวงๆใครยัดอะไรเข้ามาก็รับได้หมด"
"ไอ้!.."
"ประหลาดดีว่ะ กูก็เพิ่งเคยเจอคนแบบนี้เป็นครั้งแรก" ฝ่ามือของโตตะปบเข้าที่ไหล่ผอม กำแน่นแล้วออกแรงผลักไม่เบาหนักจนร่างนั้นแนบติดกับผนัง จ้องมองใบหน้าของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองที่ขยับมาใกล้ด้วยท่าทีคุกคาม "มึงนี่มันโลเลสมชื่อ อยู่ใกล้คนไหนก็เชื่อคนนั้น มีความคิดเป็นของตัวเองรึก็เปล่า เรื่องอยากออกไปก็เชื่อจากไอ้วิทย์ เรื่องกลัวไอ้ป๋าทำไม่ดีด้วยก็คงฟังมาจากไอ้ทิน แล้วมาตอนนี้....เรื่องที่กูจะทรยศ จะขายเพื่อนขายลูกน้อง มึงคิดได้เอง หรือมีใครเป่าหัวมึงว่าอย่างนั้นอย่างนี้กัน?"
"เอาเถอะ..ตอนนี้กูไม่มีเวลามายัดห่าอะไรใส่สมองมึงหรอก ไม่คิดจะอธิบายอะไรทั้งนั้นด้วย แต่กูจะบอกมึงไว้ เรื่องที่กูจะทำต่อจากนี้ไป ถ้ามึงมาขวาง ถ้ามึงมายุ่งย่ามวุ่นวาย กูไม่เอามึงไว้แน่...ตอนนี้จะเห็นแก่ความดีที่มึงไปเป่าหูไอ้กันย์กับไอ้วิทย์..จะละเว้นมึงไว้ก่อน ถ้าคิดว่าอยู่ตรงนี้มันว่างนัก ก็ลองมองสภาพรอบๆแล้วคิดเองเงียบๆแล้วกัน ว่ามึงควรจะทำยังไงกันแน่"
แรงบีบที่ไหล่ลดลงแล้วพร้อมกับเงาร่างสูงใหญ่ของขาใหญ่แห่งเเดนสิบสองที่ผละจาก ร่างนั้นหันไปสั่งอะไรสักอย่างกับไอ้คมเงียบๆแล้วจึงวิ่งเข้าไปปะปนในหมู่ฝูงชนไม่นานแผ่นหลังหนาก็หายไป เหลือไว้เพียงข้อความที่ทำให้ต้อง
เม้มปากแน่น คำด่าทอและวาจาแสบร้อนเป็นดั่งไม้หน้าสามพุ่งเข้าตีแสกหน้า ชวนให้เนื้อตัวสั่นระริกทั้งจากความโกรธและหวาดผวา
หัวสมองปั่นป่วนหัวใจเต้นโครมคราม ทั้งโกรธ แต่สมองก็ยังคิดตาม ทบทวนคำพูดเหล่านั้นทีละประโยค ...ทีละประโยค...
"เลิกตัวสั่นได้แล้ว น่ารำคาญ" คมส่ายหน้าอย่างระอาใจ ขาใหญ่แห่งแดนสิบเอนตัวพิงผนังซีเมนต์ จ้องมองไปยังกลุ่มคนด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"กูไม่ได้กลัว!" เมฆตอบเสียงห้วนจัด
"เหรอ...งั้นก็อยู่ตรงนี้แล้วกันนะ" คมยักไหล่ ก่อนจะขยับตัวเพื่อไปเริ่มปฏิบัติตามแผนในส่วนของตนบ้าง "ยังไม่มีใครตาย ยังไงก็อย่ากลัวจนฉี่ราดแล้วกัน"
"กูไม่ได้กลัวคนตาย.." เมฆเอ่ยตอบสั้นๆ "แต่..กูกลัวใจพี่กันย์"
คำพูดของลูกพี่ที่เขาเกลียดขี้หน้ายังดังก้องอยู่ในสมองชวนระคายใจก็จริง แต่ว่าภาพแผ่นหลังของโตที่ลับหายไปท่ามกลางกลุ่มคน ชวนให้คิดถึงคนสองคนที่เพิ่งจากไปไม่นานและความกังวลบางอย่างที่ฉายวาบในใจ
...เกือบจะลืมไปแล้ว
คงจะลืมไปแล้วจริงๆถ้าไม่ได้มองตาคู่นั้น..
"หา?" คราวนี้คมเป็นฝ่ายงงบ้าง ก็แทนที่มันจะโวยเรื่องถูกหลอก ถูกหักหลัง หรือถามว่าเขาเข้าข้างใคร กลับดันไปนึกถึงไอ้กันย์โน่น
"พี่กันย์มันต้องคิดทำอะไรอยู่แน่ๆ "เมฆตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจวาบลึก ท่าทางแบบนั้น สีหน้าและแววตาแบบนั้นเขารู้จักดี...
เคยเห็นมาแล้ว เคยเจอมาแล้วยามที่พี่ชายมาเยี่ยมเขา นิ่งฟังคำสาปแช่งด่าทอและความอึดอัดคับใจที่เขามีต่อชะตากรรมอันโหดร้ายอย่างสงบ หากแววตาขุ่นมัวไร้ก้นบึ้ง และเงียบงันอย่างน่าตกใจ สิ่งที่ตามมาไม่นานก็คือข่าวการเสียชีวิตของผู้หญิงที่มีศักดิ์เป็นป้าของเขา คนที่พยายามจะเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด
สีหน้าแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น แววตาแบบนั้น..
ลักษณะของคนที่พร้อมจะทำทุกสิ่งเพื่อให้ได้อย่างใจต้องการ ทำได้ทุกสิ่ง ทำได้ทุกอย่างแบบที่เคยผ่านมา
แค่คิดร่างกายก็สั่นไหว ลมหายใจเย็นเยียบช่างผิดแผกกับยามเช้าที่ร้อนระอุด้วยความวุ่นวายและควันเพลิงเสียเหลือเกิน
เมฆเม้มปากแน่น จ้องมองกลุ่มคนนอกอาคารด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ควรจะทำยังไงกันแน่
ทั้งเรื่องผู้คนรอบกาน ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้น เหตุการณ์แบบนี้ สภาพแบบนี้ ควรจะทำอะไร ควรจะปฏิบัติตัวแบบไหน
เม้มกัดฟันกรอดขณะที่ดวงตาอันแฝงความร้อนรนตวัดมองร่างของคมอย่างคล้ายจะขอคำปรึกษา เสียแต่ว่าร่างของขาใหญ่แดนสิบจากไปแล้ว และที่ตรงนี้เหลือเขาเพียงคนเดียว ยิ่งทำให้ความลังเล สับสน แล่นขึ้นสมอง
"พี่โต!" เสียงตะโกนที่คุ้นหูดังอยู่เบื้องหลังทำให้เมฆสะดุ้ง นัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้างยามหันหลังแล้วพบนักโทษรายหนึ่งยืนหอบแฮ่กๆอยู่ตรงนั้น
ใบหน้า ทาทาง ตลอดจนเสียงแบบนั้นเมฆจำได้ดี ก็จะให้ลืมได้ยังไงเล่า ในเมื่อคนที่อยู่ตรงนั้น คือไอ้เนมที่เขาต้องไปเฝ้ามันนานนับสามสี่ชั่วโมง
แล้วตอนนี้ มันมาทำอะไรที่นี่กัน?
.........................................
วิ่งฝ่าผู้คน ก้ามผ่านบรรดานักโทษที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการจุดไปเผายางรถยนต์ ไม่ก็เขวี้ยงก้อนหินใส่ผุ้คุมอย่างระมัดระวัง ทั้งต้องพยายามหลบสายตาของผู้คม พยายามทำตัวกลมกลืนไม่ให้เจ้าของปืนยาวที่ประจำการอยู่บนหอคอยนึกสงสัย ทั้งยังต้องรีบวิ่งตามหลังไอ้หมอเถื่อนที่ก้าวเหมือนไปตามควายหายให้ทันก็เหนื่อยจนต้องหอบแฮ่ก นี่ขนาดไม่นับเรื่องที่วิ่งกลับไปหาเมฆอีกรอบนะ ต่อให้รู้ว่าต้องรีบทำงาน แต่รู้สึกไอ้กันย์มันจะรีบลนเกิดไปเสียแล้ว
นึกบ่นในใจขณะที่เกาะประตูเหล็กทึบกั้นทางเข้าหน้าแดนพิเศษด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน วิทย์หรี่ตามองไอ้กันย์ที่เคาะประตูรั้วเป็นจังหวะสี่ห้ารอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขามองเห็นลูกกุญแจถูกสอดออกมาด้านล่างของประตู ดวงตาของวิทย์ส่ายลอกแล่ก เหล่ไปยังบรรดานักโทษที่กำลังเผายางรถยนต์อยู่ตรงหน้า นึกขอบใจตัวเองที่บอกให้พวกมันมาจุดแถวๆหน้าเรือนจำพิเศษด้วย เพราะแบบนี้ทัศนะวิสัยจึงมีปัญหาและพวกเขาก็สามารถลอบเข้ามาในแดนพิเศษอย่างง่ายๆไม่กระโตกกระตากให้เสียเรื่อง
กริ้ง..
เสียงพวงกุญแจในมือไอ้กันย์ชวนให้นึกสงสัยว่ามันติดต่อใครเป็นพวกถึงได้รับความสะดวกขนาดนั้น แต่วิทย์ก็ไม่มีเวลาถาม เขาได้แต่เดินดุ่มตามหลังไอ้กันย์ไปยังห้องของบรรดาลูกพี่เพื่อทำการปลดปล่อยอีกฝ่ายไปสู้อิสระ แม้จะนึกงวยงงและกังวลอยุ่หน่อยๆกับความเงียบที่มากเกินเหตุนั่น มันเงียบเสียจนชวนสังหรณ์ร้ายบางอย่าง เงียบจนต้องระวังตัวอย่างระแวดระวังกว่าทุกครา
"มาแล้วสินะ" น้ำเสียงทักทายด้วยสีหน้าเริงร่าทำให้วิทย์ละสายตาออกจากการสังเกตสังกาท่าทีของคนตรงหน้า หันไปยิ้มรับกับแววตายินดีของบรรดาลูกพี่ทั้งหลาย สีหน้าของป๋า ผุ้พัน และลุงชาตินั้นดูพอใจมากกับอิสระที่จะได้รับ แต่ละคนจึงรีบแร่งออกมาด้วยท่าทีกระตือรือล้น
"ไปเลย" ผู้พันเอ่ยปากทันทีที่ออกมาจากห้องขังเป็นคนสุดท้าย นักโทษทั้งสามรายยังคงสวมตรวนอยู่ทำให้ต้องออกแรงยกมันไปด้วย ทว่าแต่ละคนดูจะไม่ลำบากใจที่ต้องยกไปด้วยเสียเท่าไหร่ แววตาที่กระหายอิสระภาพและความเชื่อมั่นในดวงตาคู่นั้นทำให้นึกฮึกเหิมไปด้วยไม่น้อย ความลังเลเเต่เมื่อครั้งคำพูดของคนรักเอ่ยปากจึงถูกปัดออกไปจากสมอง
...ยังไงก็ตาม ถ้ากูออกไปได้ ทุกอย่างมันก็จะจบ!
หมายมั่นปั้นมือด้วยสีหน้าพึงใจ วิทย์งับประตูเรือนจำเบาๆก่อนจะเดินตามหลังบรรดาป๋าๆเพื่อคุ้มกัน เขาเดินผ่านห้องขังอื่นๆที่มีผู้ต้องขังอยู่ในนั้น หลายคนมีสีหน้าริษยาอย่างปิดไม่มิดกับอิสระที่คนเหล่านี้ได้รับ แต่ก็มีบางรายที่เอ่ยปากอวยพรด้วยรอยยิ้มบางๆ
ประตูเรือนจำถูกเปิดออกด้วยฝีมือของผู้คุมที่ถูกซื้อตัวเอาไว้ บุรุษในชุดสีกากีทั้งสองคนนั้นปล่อยให้พวกเขาเดินผ่านไปง่ายๆด้วยสีหน้ายำเกรง แม้จะมีกระบองอยู่ที่เอว และยังใส่เสื้อผ้าชุดข้าราชการติดกาย
ด้วยความสมเพชลึกๆทำให้วิทย์แสยะยิ้ม เขาเหลือบตามองผู้คุมก่อนจะแบมือขอกระบองเหล็กหน้าตาเฉย แต่ที่น่าแปลกกว่าคงต้องเป็นการได้รับของทันทีโดยไม่มีคำก่นด่าหรือสีหน้าไม่พอใจอะไร นั่นยิ่งทำให้วิทย์นึกลิงโลด เขานึกไปถึงคำพูดของเพื่อสนิท ตอนนี้เขาอยากบอก อยากให้มันเห็นภาพนี้นัก ไอ้โตเอ๋ย...ความยุติธรรม หรือไอ้เรื่องที่มึงกำลังทำอยู่น่ะ มันไม่มีทางสู้อำนาจของเงินและผลประโยชน์หรอก
เดินประกบตามหลัง เข้ามายังบริเวณประตูหน้าที่มีเสียงของนักโทษกำลังโห่ร้องและกลิ่นของควันไฟอบอวล วิทย์ก็รีบหยิบกระบองควงที่ได้มาจากผู้คมมากำไว้ในมือ ขณะที่ไอ้กันย์เคาะประตูเบาๆให้มันเปิดออกด้วยท่าทีระวังระไว..
ร่างที่ค่อยเล็ดลอดออกมาจากประตูใหญ่นั้นถูกบดบังด้วยร่างของนักโทษรายอื่นที่ต่างไปออกอยู่ริมประตูนั้น ควันไปสีดำที่ลอยเอื่อยต่ำ ทำให้ทัศนวิสัยยิ่งแย่ เสียงนักโทษคำรามและเขย่าประตูให้เปิดออกทำให้ความสนใจถูกละจากร่างของนักโทษ มายังประตูที่กำลังถูกง้างออกด้วยเหล็กและของเเข็งที่นักโทษต่างพากันช่วยงัดแงะ และมีผุ้คุมคอยยื้ออยู่อีกฝั่งแบบสุดชีวิต
ละครว่าด้วยของความโกลาหลซึ่งดึงสายตาทุกฝ่ายไปยังประตูแห่งนั้นได้ผลดีเกินคาด ร่างของชายหนุ่มในชุดนักโทษห้ารายที่เดินประปนกับบรรดานักโทษดูจะไม่เป็นที่สังเกตและเป็นที่สนใจใด กระทั่งร่างเหล่านั้นเล็ดลอดเข้าไปบริเวณใกล้กำแพงเรือนจำก็ไม่มีผู้ใดสังเกต
เสียงหอบดังออกมาจากลำคอของทุกคนเบาๆ ผสมทั้งความเหนื่อยและความโล่งอกเมื่อทุกอย่างเป็นไปได้ตามแผน กันย์จ้องมองกำแพงหนาเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด ความเงียบนั้นทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร ทั้งใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มเสมอยังเรียบเฉย..
-
"ไม่ต้องตื่นเต้น เรายังมีเวลา" เสียงของลูกพี่ดังขึ้นเบาๆทำให้คนฟังชะงัก กันย์หันมามองหน้าบรรดาลุกพี่ที่นั่งซุ่มรอเวลาอยู่ ใบหน้าของทุกคนประดับด้วยรอยยิ้มพร่างพราย พึงใจต่ออิสระที่จะได้รับ
"ไอ้โตล่ะ หือ?" คำถามนั้นถูกตอบด้วยอาหารส่ายหน้า ทั้งกันย์แลวิทย์ต่างก็ไม่รู้ว่าลูกพี่ของพวกเขาที่มันควรจะมารอ อยู่ตามนัดแล้วไปอยู่ที่ไหน ขณะที่วิทย์เม้มปากแน่น จ้องมองไปยังใบหน้าอันเฉยชาของไอ้กันย์อย่างงวยงง เขาเริ่มร้อนรนเพราะเขารู้ดีว่าไอ้โตมันจะทำอะไร แต่ที่น่ากังวลกว่ากลับเป้นไอ้กันย์ที่ไม่ไดเปริปากพุดเรื่องของไอ้โตกับพวกป๋า ทั้งๆที่ควรพูดแท้ๆ
หรือมันจะรอให้เขาพูดเอง เป็นไปได้หรือ นี่มันเป็นเรื่องสำคัญคนที่รู้ก็ต้องได้ความดีความชอบสิ ทำไมมันถึงได้เงียบอยู่กัน?
ตูม!
เสียงระเบิดดังขึ้นใกล้กำแพงทำให้ทุกคนชะงัก แน่นอนว่ามันทำให้ทุกสายตาแปรมาจับจ้องพื้นที่ซึ่งมีเสียงระเบิดนั้นด้วย ระเบิดที่ไม่ไกลตัวนั้นทำให้ทั้งห้าต้องรีบขยับหลบป้องกันตัวอย่างมิดชิดกว่าเดิม ท่ามกลางเสียงสถบหัวเสียของผู้พันและป๋า
"ใครเป็นคนจัดการ เละเทะขนาดนี้" ชาติเอ่ยถามลุกน้องเสียงเเข็ง ชัดจะหงุดหงิดด้วยความไม่พอใจ ริมกำแพงตอนนี้กลายเป็นถูกจับจ้องแทนเสียแล้ว การจะหนีออกไปเงียบๆต้องมามีอุปสรรคอีก!
"ไอ้โต.." วิทย์ตอบเสียงเครียด สีหน้ายุ่งยาก ตามแผนที่วางไว้ ก็เป็นที่ตระเตรียมกันเรียบร้อยแล้วว่าเขากับไอ้กันย์จะพาพวกป๋าออกมาที่แดนสิบสอง แล้วให้ๆไอ้โตใช้ระเบิดเขวี้ยงเข้าที่กำแพงเพื่อให้เป็นทางออกและสมารถหนีไปได้ แต่นี่มีแต่
เสียงระเบิด ซ้ำเป้าหมายของมันยังไกลจากผนังพอสมควร ทำให้ไม่อาจเกิดรูหรือเกิดการผุกร่อนใดๆ มีได้ก็แค่เสียงดัง แถมยังเสียหายที่ถูกจับจ้องมากขึ้นไปอีก!
"พวกแกคุยกันยังไง?" ป๋าเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่างประมาท แล้วนี่ไอ้โตมันหายหัวไปไหน?"
"..........." หายไปไหน? คำนี้ไม่มีใครตอบได้ ตามกำหนดเดิม..ตามแผนเดิมมันน่าจะมาตรงนี้แล้ว ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นนี่หมายความว่ายังไง? ตอนนี้ไม่มีใครตอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ
"เหี้ยพี่โตมันมาแล้วนะ แต่ไปไหนอีกไม่รู้" คำตอบดังมาเบื้องหลังทำให้ทุกคนหันขวับ คนที่พูดนั้นคือเมฆที่ย่องเข้ามาพร้อมกับเนมด้วยสีหน้าระวังไว
"มาทำไมตรงนี้ เมฆ บอกว่าส่งป๋าก่อนแล้วกูจะไปรับไง" วิทย์เอ่ยถามคนรักตนเสียงห้วน ยิ่งกว่านั้นที่น่างวยงงกว่า คือทำไมเมฆมากับไอ้เนม ทั้งๆที่เมฆเป้นคนบอกว่าไอ้เนมมันทรยศ
ทั้งไอ้กันย์ ทั้งเมฆ สองคนนี้ไม่พูดเพราะอะไรกันแน่?
"จะให้กูอยู่ตรงนั้นได้ยังไง พ่อมึงมาเป็นฝูงแล้ว" เมฆเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"อะไรนะ?"คราวนี้คนตกใจกลายเป็นป๋า เมฆตวัดสายตาไปหาคนถามแล้วขยับตัวหลักนิดๆด้วยหวาดกลัวปนประหม่า
"พะ...พวกพัศดีมันเอาหน่วยชุดดำมา...ตอนนี้มาอยู่ในห้องน้ำแล้ว" เนมเป็นฝ่ายตอบด้วยสีหน้าขาวซีด "ผมกับเมฆเลยรีบหนีมาก่อนจะถูกจับ"
"เชี้ยเอ้ย" วิทย์สถบเบาๆอย่างหงุดหงิด หลังจากฟังคำแล้วเสร็จ ก่อนที่ดวงตาขุ่นมัวจะเบิกกว้างเมื่อเขานึกอะไรได้ ไอ้เนมมันก็เป็นฝ่ายเดียวกับไอ้โต แล้วที่มันมาอยู่ตรงนี้ การมาของพัศดีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับไอ้เนมก็ได้ แล้วยังเมฆที่เงียบไม่พูดอะไรเหมือนกำลังทำตามแผน วางแผนอะไรอยู่ หรือว่านี่จะเป็นไปตามแผนของพวกมันกันแน่?
"แล้วมึง...."
ตูม!
กำลังจะเอ่ยปากเปิดโปงเพราะไม่อาจจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามการคาดคะเนของพวกมันไหว ชีวิตใครใครก็ต้องอยากมีอิสระและจัดการตัวเองทั้งนั้น วิทย์จะไม่ยอมให้ทุกอย่างที่ทุ่มเทมาต้องมาพังเพราะคนไม่กี่คนเป็นแน่! แต่เหมือนไอ้คนตรงหน้าจะโชคซะเหลืเกิน ถึงได้มีเสียงระเบิดมาช่วยมันไว้
"นี่มัน..." ก้มตัวหลบเศษหินที่ปลิวเข้าหาและเเรงสั่นสะเทือนด้วยความตกใจ ทว่าพอควันจางหาย ร่องรอยบางอย่างที่กำแพงซึ่งปริแตกออกทำให้ทุกคนเบิกตากว้าง!
"ทุกคน! เร็ว!" เสียงตวาดคุ้นหูทำให้ร่างทุกคนลุกพรวด ป๋าหันไปมองหน้าเจ้าคนเป็นหัวหน้ากลุ่มและไอ้อดีตคู่อริที่ยอมมาเป็นลูกน้องของตนชั่วคราวด้วยดวงตาวาววับ ความร้อนรนไม่พอใจที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนลดฮวบลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยยิ้มพึงใจ เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้น ร่องรอยทางรอดที่พวกเขาเคยวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ปรากฏ รวมทั้งกลุ่มนักโทษที่เข้ามาแกล้งวิ่งวุ่นก่อความวุ่นวาย ปิดบังรอยแตกโหว่ของกำแพงช่วยเป็นโล่กำบังให้สามารถเล็ดลอดออกไปได้โดยง่าย
"พี่โต..." ร่างของไอ้ตัวแสบที่ทำท่าจะถลาเข้ามาหาด้วยใบหน้ายินดีทำให้โตชะงัก ร่างสูงหน้านิ่วด้วยท่าทีลำบากใจไม่น้อย ขณะที่ไอ้วิทย์และไอ้เมฆเบิกตากว้าง จ้องมองเขาเหมือนมีเรื่องอะไรจะพูดหรือขัดสักอย่าง
"มึง..." วิทย์เบิกตากว้าง ทั้งงวยงงและสงสัย อีกทั้งกลัวว่านี่อาจจะเป็นอุบายของเพื่อนรัก ก็มันบอกว่าไม่อยากทำ แล้วนี่...มันหมายความว่ายังไง?
"รีบไปสิ!" รุนหลังไอ้วิทย์แรงๆแทนคำตอบของทุกอย่าง โตกำแขนไอ้เนมแน่น ฝ่ามือเกร็งเขม็ง..
ปึ่ก!
"ขอบใจว่ะ...ออกไปแล้วกูตอบแทนมึงแน่" เดินผ่านแล้วตบบ่ามันแรงๆ อย่างพึงใจ ขณะที่เคลื่อนกายไปยังกำแพงหนา ท่ามกลางนักโทษทั้งฝั่งตนและผู้ไม่รุ้อิโหน่อิเหน่ที่ถูกใช้ให้เป็นประโยชน์ ป๋ายิ้มให้มันในฐานะลูกพี่อย่างดีใจ แต่คนได้รับกลับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมึงก็เจอแล้ว"
"หือ... พูด...."
ปัง!
เสียงปืนลั่นแหวกอากาศมาทำให้บรรยากาศโกลาหลยิ่งทวีความร้อนแรง นักโทษที่เคยโห่ร้องวิ่งพล่านกลับต้องรีบหลบหนีอย่างเร่งด้วน เมื่อเสียงปืนดังขึ้น และร่างขอบนักโทษผู้โชคร้ายรายนั้นก็ทิ้งตัวลงบนพื้นพร้อมเลือดนองเอ่อ
"ชิบ! เอาแล้วไง" ผู้พันสถบดังๆพร้อมกับก้มตัวลงเพื่อจะลอดออกไปด้านนอกอย่างรีบเร่ง เสียงแต่เจ้าตรวนที่ขานี่ช่างทำให้ขยับตัวได้ยากลำบากนัก สมองของเขาสั่งให้รีบทำ รีบออกไป แรงปราถนากระซิบบอกว่าอีกนิด..อีกนิดเดียวก็จะเป็นอิสระเเละได้โลดแล่นอยู่ในโลกภายนอก
แค่อีกนิด..อีกนิดเดียวก็จะสำเร็จ!
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนที่ดังใกล้ตัวทำให้ร่างของทุกคนสะดุ้งโหยง เช่นเดียวกับเหล่านักโทษซึ่งแตกฮือและบางส่วนกำลังวิ่งหลบชะงัก..ทุกสิ่งแปรเป็นเงียบกริบเมื่อ มองเห็นบุคคลผู้มาใหม่..
ร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำสวมเครื่องป้องกันและปืนยาวในมือทำให้ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง และยิ่งเงียบ..เงียบกริบเมื่อร่างเหล่านั้นโผล่มาจากทุกทิศทาง ทั้งบริเวณกำแพง แดนพิเศษ แดนสิบสอง หรือแม้แต่บนหลังคา ราวกับจะปิดทางหนีไม่ให้ออกไปได้และทั้งนี้..กระบอกปืนนั้นเล็งมาที่พวกเขา
เสียงกลืนน้ำลายลงคอยังว่าดังมากในยามนี้ ร่างของทุกคนยืนแข็งทื่อ ทั้งงวยงงและหวาดกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ภาพเจ้าหน้าที่ซึ่งโผล่ออกมาอย่างดุดันทำให้พวกตนได้ตระหนักถึงความผิดที่ได้ทำ..
"ทุกคน..โปรดอยู่ในความสงบ"
เสียงของพัศดีดังขึ้น ร่างที่เดินออกมายืนอยู่หน้าบรรดาหน่วยคอมานโดทำให้นักโทษทุกคนชะงัก ใบหน้าของพัศดีที่พวกเขโกรธเคืองไม่พอใจยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าหยามหยัน ท่าทีเหนือกว่าชวนให้ความไม่พอใจลุกโชน ทว่าก็ทำอะไรมันไม่ได้เพราะมันมีคนและคนพวกนั้นก็มีปืน!
"ผมมาขอเจรจา สำหรับผู้ที่ก่อจลาจลและพยายามหลบหนีออกจากเรือนจำ"
เอ่ยแล้วดวงตาคู่นั้นก็หันมามองยังกลุ่มของบรรดาขาใหญ่ที่ต้องยืนนิ่ง ใบหน้าของพัศดีเคร่งขึ้น ก่อนจะแสยะยิ้ม..
......................... TBC.
หายไปหลายวัน.. :z6:
สาเหตุเพราะมีสอบซัมเมอร์ ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้แจ้งก่อน เอาเป็นว่าเรากลับมาแล้ว และคราวนี้จะไม่หายไปแว้ววว
ส่วนตอนนี้...ใครวางแผนกับใคร ใครคิดจะทำอะไร มารอดูกัน
เขียนแล้วนึกกลัวใจพี่กันย์แกนิดๆแฮะ รู้สึกหลุดแล้วน่ากลัววว *0*
ตอนต่อไปพรุ่งนี้ค่า > <
ปล. โปรโมทเพจนิยาย ต่อไป เชิญเข้ามาทักทายพูดคุยกันได้ค่า >> http://www.facebook.com/SilenceSerinStory
-
ลุ้นตลอดเวลากับตอนนี้ เดาทางไม่ถูกว่าพี่โตแกวางแผนอย่างไร แผนเหนือเมฆแล้วก็เหนือเมฆ หรือเปล่า ยิ่งอ่านยิ่งอยากลุ้นตอนจบ ตอนหน้าขอจัดเต็มกว่านี้นะค่ะ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
หัวใจจะวาย ที่ เนม โต และคนอื่นๆ ยังไม่เป็นไร
สถานการณ์จะเคลียร์ไหมเนี่ย :sad4:
-
เย่ ๆ มาต่อแล้วซะที ประทับใจเรื่องนี้มากครับ อิอิ
พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อออ
-
จะเจรจาอะไรน่อ
-
โอ๊ย ลุ้นมากมายเดาไม่ถูกไม่รู้ว่าใครวางแผนอะไร
อยู่พวกไหนแน่
รอตอนต่อไป
-
คึดฮอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หลาย
:m1:
มาต่อไวๆนะ
:m5:
-
ลุ้นแล้วลุ้น ถอนหายใจเป็นเฮือกๆ
กลัวใจกันย์ด้วย นิ่งๆแบบนั้นล่ะน่ากลัว
-
ลุ้นมากอ่ะ ใจหายใจคว่ำนึกว่าพวกป๋าจะได้ออกไปแล้ว เนมกับพี่โตก็ปลอดภัย อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว รอตอนต่อไปจ้า :call:
-
อ่า ลุ้นมากๆอ่ะ
จะยังไงก็ตาม คนเขียนคับ
ขอให้พี่โตกะน้องเนมปลอดภัยก็พอนะคับ
-
o2
-
มันอะไรกัน
งุนงงไปหมดแล้ว สับสนกับแผนพี่โตจริงๆ
รีบมาเฉลยด่วนๆเลยคร๊า
-
คนแต่งมาแล้ว
ดีใจทีสุดดดดดดด
พี่กันย์กำลังคิดอะไรอยู่
น่าแปลกมากทั้งที่ควรจะรีบฟ้องไปเลย
อ่านตอนนี้ทั้งลุ้น ทั้งคิดเยอะ
เดาแผนพี่โตไม่ออกเลย
-
ลุ้น
-
ลุ้นๆๆๆๆ ถือป้ายไฟเชียร์พี่โตนะ
รอตอนต่อไปพรุ่งนี้ กรี๊ดดดด
-
:mc4:
จับได้แล้วสิ...จะเป็นไงต่อละนี่
-
พี่โตแม่ง เมพพพพพพพพพพพพพ พ
-
โอย...
อะไรกันเนี่ย
สรุปแล้วพี่โตกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่???????
เอาล่ะ!
จะโดนพัสดีเป่าสมองก็ไม่ว่า
ถ้าพวกนั้นคืไอ้พวกป๋าและไอ้กันย์!
นอกนั้น...ปล่อยให้ออกกันไปเถอะ ฮือ...
รอตอนต่อไปค่ะ พรุ่งนี้แน่นะ! อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดด
ตื่นเต้น ลุ้นๆ
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
กันย์น่าสงสารนะโดนเมฆเชิดใส่ แต่เรารักวิทย์ สงสารวิทย์มากกว่าเลยต้องสมน้ำหน้ากันย์
ฮ่าๆๆ
-
พี่กันย์ชอบทำให้ชวนนึกสงสัยเเปลกๆ ไม่ใช่ว่าไปเเอบร่วมมือกับพี่โตลับหลังหรอกนะ เพราะความเเค้นไอ้ป๋า กับผู้พันก็คงไม่น้อยไปกว่าคนอื่น ๆ หรอก สาธุ ๆๆๆๆ ขอเป็นเเบบนั้นด้วยเถอะ
-
ทั้งสุ้นทั้งมึนจริงๆ
-
กันย์น่าจะคิดได้แล้วใช่ไหมว่าคนที่กันย์ควรจะไม่พอใจจริง ๆ คือใครกันแน่ วิทย์อย่าปล่อยให้อารมณ์เหนือสติแบบนั้นสิ ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังบ้าง อย่าลืมว่าวิทย์ยังมีเมฆต้องดูแลนะ โตกับคมวางแผนอะไรกันแน่นะ ทินเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมเนมถึงมาหาเมฆได้นะเนี่ย แผนของโตคงจะช่วยทั้งโตเนม และเพื่อน ๆ ของโตได้นะ
-
โอ๊ยยยยยยยย
อ่านไปลุ้นไปลมจะจับ ยาดมด่วนนนนน!!!!! (ไม่ค่อยจะบ่งบอกอายุ)
รอตอนต่อไป
ขอบคุณค่า
-
กดบวกค่า จุกเลย เม้นท์ไม่ออก 55
-
ลุ้นมากกกก ใครวางแผนอะไรไว้บ้างละเนี่ย
ยิ่งอ่านยิ่งซับซ้อนนน รอลุ้นกกันต่อไป
กลัวใจพี่กันย์ด้วยคนนน อย่าทำอะไรเลยนะ :monkeysad:
-
อิตรง ปล. นี้คือ อาไร้ :z3:
-
แค่เสียงปืนก็ปลดขั้วหัวใจแล้วง่า ToT
-
มานั่งรอคนแต่ง :really2:
-
มานั่งรอเหมือนกัน :z2:
-
แจ้งข่าวด่วนๆ
ขออัพพรุ่งนี้นะคะ มีงานด่วนเข้ามาก อ้ากกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่โตกับเนมสู้ๆๆๆ ลุ้นตลอด
-
:laugh:
พี่โตสุดยอดดดด
-
ยังมารอเหมือนเดิมนะครับ พรุ่งนี้สินะ (:
-
ใกล้จบแล้วรออยู่นะครับ
:z3:
-
เครียด...... TT TT
-
อ่านรวดเดียวสามสิบตอน o13
อยากบอกว่าสนุกมากกกกกค่ะ
ตอนนี้กำลังไล่หาตอนอื่นที่ไม่มีในสารบัญ :sad4:
อยากให้คนเขียนทำสารบัญต่อจังเลยค่ะ หายากเพราะมันเยอะมาก :o12:
-
จะตามอ่านค่ะ o13
-
มารอคนเขียน :mc4:
-
พี่โตคิดอะไรกันแน่หือ ? ติดตามจ้า o13
-
รอนะคะ
:monkeysad:
-
วันนี้คนเขียนจะมาไหม?
-
ู^
รีบน ขอบคุณที่มารอนะคะ :monkeysad:
และขอโทษที่ต้องมาแจ้งข่าวและไม่มีนิยายมาอย่างที่คาดหวัง
เนื่องจากตอนนี้คนเขียนมีอาการปวดหัว+คลื่นไส้อาเจียรขั้นรุนแรง สภาพร่างกายไม่พร้อมจึงไม่สามารถอัพนิยายให้ได้
พรุ่งนี้เราจะรีบมาค่ะ
ขอโทษจริงๆ :sad4: :sad4:
-
:pighaun: :pighaun:
-
ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเรารอมาตลอดทั้งเรื่องจนมันจะจบเเล้ว รออีกวันเดียวตามที่คนเขียนบอก สบายมากๆ จ๊ะ
ขอให้รักษาสุขภาพด้วยนะ หายไว ๆ นะคะ
-
อั่กกกกก :m25: ลุ้นจนหัวใจวายแล้งงับ
ตื่นเต้นเกินไปแย้ววว :z3:
ชอบมากๆเลยเรื่องนี้ (ทำอนิเมได้เลยนะเนี่ย) o13
ปล.คนเขียน หายไวๆนะงับ ทานข้าวให้ตรงเวลาด้วยนะงับ
เปนห่วงๆๆ :กอด1:
-
ไม่เป็นไร หายแล้วรีบมาต่อนะ o13
-
ลุ้นสุดๆ :pighaun:
-
หายเร็วๆนะครับ
-
:L2:
-
T T มารอต่อไป อยากรู้แผนของพี่โตใจจะขาดแล้วค่ะ
-
รีบๆมาต่อนะคะ :call:
-
หายไวๆนะคับ มารอพี่โต
-
รอตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
+1 ให้จร้า
เราเองก็หายไปนาน เพราะไม่สบาย
และลืมรหัสเข้าจร้าาาาาาา
อ่านแล้วตื่นเต้นจัง :m31:
ไอ้ป๋า แหม่งงงงงน่าตายวะ :beat:
รออยู่จร้าาาาาาาาาาาาา :call:
-
รอ......แบบลุ้นสุดๆอยากรู้แผนพี่โต??
-
เปิดตัวมาก็มึนละ ภาษาคดีเต็มไปหมด =[]=
-
มารอต่อไป
-
หายไปนานจังเลย
-
ง่าาาาาาาาาาาาาาาา เข้ามารอ นานแล้วนะ
แล้วเนม มาได้ไง ก็เห็นพัศดี ขับได้
โอ๊ยยย งงอ่า
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
Improbable 44 : สุดทางของหมาจนตรอก
...............
หมาจนตรอก...เวลาแพ้จะต้องทำยังไง?
คำๆนี้ดังขึ้นในหัวของผมทันทีที่ร่างของพัศดีเดินออกมาจากกลุ่มชายชุดดำ มองสีหน้ามั่นอกมั่นใจจนแสนหมั่นไส้นั่นแล้วนึกอยากจะบ่นดังๆ ไอ้การขนหน่อยคอมมานโดพ่วงกระบอกปืนมาล้อมนักโทษมือเปล่าตีนเปล่าแบบนี้มันก็แสดงความเหนือกว่ามากพอแล้ว จำเป็นไหมที่พัศดีปรมัตถ์ต้องจงใจจะเหยียบหัวบรรดานักโทษทั้งผู้ใหญ่ผู้น้องทั้งหลายให้จมดิน ตัวเองก็มีหนี้แค้นถุกต่อต้าน ยิ่งทำแบบนี้จะยิ่งเป็นการรนหาที่สิไม่ว่า
ไอ้เนมบ่นในใจเบาๆขณะที่ยืนนิ่ง ยังคงทำหน้าช๊อคอยู่อย่างนั้น จริงๆก็ไม่ได้แกล้งหรอก ผมก็ตกใจจริงๆ แม้ว่าผมจะเคยเจอมาแล้วและตัวเองก็ได้"ตกลง"อะไรบางอย่างกับพัสดีปรมัตถ์ไปแล้วก็ตาม ยังไงก็ต้องช็อค ..ใครจะไม่ตกใจได้ล่ะ ในเมื่อตอนนี้มีปกระบอกปืนล้อมอยู่รอบตัวชวนให้ผวา และคิดตามว่า"ความเสี่ยง"ของแผนการที่ตกลงกันได้สดๆร้อนๆไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมานั้นมีมากแค่ไหน..มากกว่าแผนที่พี่โตคิดไว้เยอะ
เพราะสาเหตุนั้นเองที่ทำให้ใบหน้าของผมยิ่งซีดจัด หลังจากบิดเบี้ยวด้วยคงวามเหนื่อยอ่อนกังวลมาแล้ว ผมคงจะออกอาการมากกว่านี้ ถ้าไม่มีฝ่ามือที่บีบไหล่ไว้ แล้วกระชับแน่น กดย้ำดั่งต้องการให้กำลังใจ
ผมหันไปมองพี่โต มองดวงตาคู่นั้นที่ฉายแววกังวลเด่นชัด ก่อนจะเหลือบตามองข้างกายอีกเล็กน้อย เพื่อจะสบตาสื่อความในใจกับไอ้เมฆ ผู้ซึ่งยืนมองมาที่ผมก่อนแล้วด้วยสีหน้าซีดเซียวไม่ต่างกัน แววตาของมันไหวระริก แฝงไว้ซึ่งความไม่แน่ใจ และความหวาดหวั่น ซึ่งแน่นอน..หากมองจากสายตาคนภายนอกหรือแม้กระทั่งในกลุ่มของเรา ใครก็ต้องคิดว่ามันเกิดจากความกลัว กลัวสภาพที่เกิดขึ้น กลัวปากกระบอกปืนและบุรุษในชุดหน่วยจู่โจมตั้งท่าพร้อมสังหาร ในสถานการณ์แบบนี้ คงไม่มีใครคิดอย่างอื่น..หรือคิดไปว่าสีหน้าแบบนั้นเป็นเพราะความไม่มั่นใจและต้องการความเชื่อมั่นจากตัวผม
...จากปากไอ้เนมที่เสนอ"ทางเลือก"อีกทางให้มันร่วมเดิน
ผมจ้องสบตาไอ้เมฆด้วยแววตามั่นคง ต่อให้ผมจะกลัว แต่กับเรื่องนี้จะทำให้ไอ้เมฆมันเห็นไม่ได้ เพราะถ้ามันไม่ยอมร่วมมือกับผม นั่นมันหมายถึงความพ่ายแพ้ !
"ก้มตัวลง..หมอบราบลงกับพื้นและยกมือขึ้นเหนือศรีษะ" คำสั่งสั้นๆดังมาจากปากพัศดี มันไม่ได้ดังมากนัก แต่จากความเงียบแล้ว มันมีอนุภาพมากพอที่จะทำให้ลมหายใจที่เคยสะดุดไหวของทุกคนกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แม้การกลับมาหายใจที่ว่า จะเป็นการหายใจภายใต้คำสั่งของพัศดีปรมัตถ์ก็ตาม
แต่ใครเล่าจะอยากหยุดหายใจ คนมีชีวิตที่ไหนต้องการจะตายกัน
ผมมองร่างของบรรดานักโทษซึ่งเคยยืนนิ่ง บัดนี้พวกเขาค่อยๆหมอบราบลงไปตามคำสั่ง แม้สีหน้าของทุกคนยังฉายแววตกใจ มึนงง ไม่เข้าใจ และความรู้สึกอื่นๆอีกมากาย แต่ทว่าก็ไม่มีใครกล้าขัดขืน...กระบอกปืน
นั่นจะรวมพวกผมไหม? กลุ่มคนเพียงหนึ่งกลุ่มที่ยังยืนนิ่งอยู่ด้วยท่าทีประสงค์จะท้าทายอำนาจของพัศดีปรมัตถ์และอาจรวมถึงอำนาจความเป็นความตายในกระบอกปืนที่จับจ้อง แต่ผมก็รู้ดีว่าเราไม่ได้มีความมุ่งมั่นหรือความยิ่งใหญ่อะไรเลย เป็นเพียงแค่กลุ่มนักโทษที่กำลังจะแหกคุกหนีความผิดออกไปสู่โลกภายนอกเท่านั้นเอง
เสียงสูดหายใจลึกและการขยับตัวอีกครั้งของคนด้านหลังทำให้ผมรู้สึกตัว ก่อนจะระลึกได้ถึงความจริงอีกอย่างที่ว่าด้านหลังของผมตอนนี้มีใครอยู่ และตอนนี้เขากำลังวางมือลงบนไหล่ของผม บีบแล้วดันเบาๆให้เข้ามาใกล้ ในขณะที่พี่โตขยับห่างออกไปอย่างรู้สัญญาณ ไม่ได้เดินออกไป แต่รักษาระยะออกมาในท่าทีเตรียมพร้อม คอยเป็นปราการด่านแรกสำหรับกลุ่มคนที่เราต้องคุ้มกัน
ป๋า ผู้พัน ลุงชาติ คนสาคนที่เป็นนายใหญ่ ลูกพี่ที่ผมและทุกคนต้องช่วยกันแหกคุกเพื่อให้เขาได้ออกไป บัดนี้ยืนอยู่ด้านในสุด มือของแต่ละคนคว้าร่างของนักโทษใกล้ตัวมาใกล้ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าประสงค์จะทำมันเป็น"เกราะกำบัง" รักษาชีวิตตัวเองโดยไม่ได้ถามหาความสมัครใจจากผม ไอ้เมฆ หรือพี่คมเลยสักนิด
...นี่น่ะเหรอ ลูกพี่ที่จะไปอยุ่ด้วย คนที่ให้สัญญาว่าจะคุ้มครองดูแลไปตลอดชีวิตหากได้ออกไป
คิดแล้วอยากจะหัวเราะให้ฟันหักกับความโง่เง่าในอดีต อดจะประชดประชันไม่ได้เมื่อสถานการณ์กลับมาเป็นแบบนี้ ความเงียบ..สีหน้าเด็ดเดี่ยวของทุกคนและความตึงเครียดของสถานการณ์ต่างก็บ่งบอกได้ดี ว่ามันคงไม่อาจมี"จบลงแบบมีความสุข" ได้..
งานนี้...ไม่ใครก็ใครที่จะต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ สูญเสีย
"ผู้คุมที่ยังทำงานได้ รบกวนคุมตัวนักโทษไปที่โรงอาหารก่อนครับ ส่วนนักโทษกลุ่มนี้ ผมจะเป็นคนคุยเอง" พัศดีปรมัตถ์เอ่ยขึ้นมาสั้นๆพลางโบกมือเรียกลูกน้องมาสั่งการ ทันทีที่คำพูดนั้นดังขึ้น ผุ้คุมที่เหลืออยู่ก็เดินเข้ามา จัดการสั่งให้นักโทษที่กำลังหมอบราบลุกขึ้นในท่าเอามือประสานไว้ตรงท้ายทอยเช่นเดิมและค่อยๆเดินแถมตามหลังกันเป็นพรวน ควันไฟคละคลุ้งที่ทำให้ทัศนะวิสัยโดยรอบย่ำแย่ บัดนี้ ถูกราดน้ำลงไปหยุดการเผาไหม้ และบางส่วนก็ค่อยๆรื้อลวดหนามที่ถูกดึงร่นออกไปมายังที่เดิม แสดงออกโดยไม่มีคำพูดว่า...ทุกอย่างกำลังกลบมาเป็นเหมือนเดิม
ซึ่งนั่นหมายความว่าแผนการนี้..ปฏิบัติการนี้ไม่สำเร็จ
ผิดพลาด พ่ายแพ้ ถูกจับกุม ถูกตัดสินโทษ ไม่ว่าอย่างไรทางออกนี้ก็ไม่ดีขึ้นสักนิด
ลมหายใจสั่นของผู้ชายที่อยู่ด้านหลังดังชัดจนผมสัมผัสได้ ฝ่ามือที่กำไหล่แน่นซึมชื้น แสดงถึงอารมณ์หวั่นโดยไม่ต้องบอกออกมาเป็นคำพูด ไม่ต้องหันไปมองตา แค่เท่านี้ก็บ่งชัด ว่าเขาเป็นคนเช่นไร
..ลูกพี่ที่สั่งลกน้องทำงานเพื่อเป็นทางผ่านให้ตน เจ้านายที่กำลังรั้งตัวลูกน้องเป็นเกาะกำบัง คนที่บอกว่าเกร่งกล้ามีอิทธิพล แล้วไงล่ะ...สุดท้าย พอเจอแบบนี้ก็ต้องถอย
พวกเขาอาจจะมีอิทธิพลก็จริง อาจจะมีคนคอยสนับสนุนข้างนอกก็จริง แต่บัดนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้ว
นักโทษที่อยู่ใต้การควบคุม คนที่ถูกใช้เป็นเบี้ยก่อความวุ่นวายนับร้อย พรรคพวกที่บอกจะภักดี บัดนี้พอมีกระบอกปืนเล็งมา ทุกคนก็ได้เพียงเงียบกริบและจำยอม อิทธิพลของพวกเขาน่ะหรือ มันไม่อาจใช้ได้ยามที่ถูกจับว่าทำความผิดอย่างเด่นชัดและกำลังหนีเอาตัวรอดได้อีกแล้ว..
"คงไม่ต้องให้ผมบอก ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง" พัศดีปรมัตถ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ หากกังวานหนักแน่น "ทางเลือกของพวกคุณมีแค่วางอาวุธและยอมให้เราจับกุมเสียแต่โดยดีเท่านั้น"
กรอด...
แว่วเสียงกัดฟันคำรามในลำคอของผู้พัน ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆทันควัน ที่มองไม่ใช่แค่เพราะเสียงคำรามนั้น แต่เป็นเพราะมือของไอ้เมฆนั้นสั่นระริกจนปัดเข้ามากระทบกับฝ่ามือของผมต่างหาก
แม้เพียงครู่เดียว แต่ความเย็นชืด..ฝ่ามือสั่นไหวและหยาดเหงื่อที่ได้สัมผัสนั้นทำให้อดกังวลใจไม่ได้
ใบหน้าที่ว่าขาวอยู่แล้วของไอ้เมฆซีดกว่าเดิมจนแทบเผือดสี บอกไม่ได้ว่าเพราะกลัวปืนหรือกลัวคนข้างหลังมันกันแน่ ผมถึงกับนิ่งงันไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นปฏิกริยานั้น เพราะชัดเจนว่ามันไม่ใช่ความกลัวปกติ ดวงตาที่สั่นระริกไหวล่อก แล่กของไอ้เมฆบ่งชัดว่ามันกำลังใกล้สติหลุด เนื้อตัวของมันสั่นสะท้านไปหมดอย่างเห็นได้ชัดเพราะคนที่อยู่ข้างหลังวางฝ่ามือแตะลงบนไหล่ของมันพร้อมยึดไว้แน่น กริยานั้นไปกระตุ้นความหวาดกลัวที่แฝงลึกๆให้ปะทุออกมา
ผมไม่รู้หรอกว่าเมฆมันเจออะไรมาบ้าง ไม่รู้เลยว่าผู้พันทำอะไรมันแบบไหน มันถึงมีท่าทีผวาขนาดนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้จักดี คือความฝังใจและความทรงจำเลวร้ายที่มีติดตัว...
ผมยังจำได้ดีถึงวินาทีที่ฟาดไวโอลินสุดที่รักลงบนร่างนั้น จำได้ถึงเสียงหนักๆและร่างที่ทรุดลงบนพื้นอันเจิ่งนองไปด้วยเลือด ใบหน้าของคนตายที่เบิกตาค้างจ้องมองมาบางคราก็ยังตามมาหลอกหลอนในความฝัน
ความทรงจำอันไม่น่าอภิรมย์ ความรู้สึกที่แสนอัดอั้นและพยายามหลบหลีกมันไปให้พ้น ทำไมผมจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ก็ทำได้เพียงมองมันอย่างสงสาร ไม่อาจช่วยเหลือไอ้เมฆหรือใครในที่นี้ได้เลย...
ผมตกลงกับพัศดี มันตกลงกับผม พี่โตตกลงกับผม พี่ทิน พี่คมก็ด้วย แต่...แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าผลมันจะออกมาเช่นไร สุดท้ายแล้วความพยายามของเราจะสำเร็จผลหรือทุกอย่างอาจจะล่มสลายลงก็ได้
"โต!" เสียงคำรามห้วนด้านหลังทำให้ผมละออกจากภวัง ถ้อยคำเคร่งเครียดกึ่งกระซิบจากป๋านั้นถูกถ่ายทอดออกมาเฉพาะกลุ่มเราให้ได้รู้ "มึงออกไปกันซะ ใกล้แค่นี้ เดี๋ยวพวกกูจะออกไป!"
ผมแทบอ้าปากค้าง นี่ยังจะหนีโดยไม่สนว่าใครจะตายหรือตัวเองจะเจ็บบ้างเลยเหรอ?
"แต่....."
"ไป!กูสั่งให้มึงเดินออกไป!" พี่โตไม่ทันจะอ้าปากปฏิเสธด้วยซ้ำ ป๋าก็ยิ่งสั่งสำทับอย่างเคร่งเครียด ถ้อยคำนั้นยิ่งทำให้ผมร้อนรน มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว ให้พี่โตออกไปก็เท่ากับให้พี่โตไปตาย ไปรับลูกกระสุนแทน คนพวกนี้จะบ้าไปถึงไหน อยากออกไปมากจนไม่คิดถึงคนอื่น อยากออกไปมากจนให้คนอื่นไปตายแทนงั้นเหรอ?
"ผมคนเดียว..." พี่โตเอ่ยค้านเบาๆ สีหน้าที่มองเห็นเพียงด้านข้างนั้นแสนเคร่งเครียดจนผมอดใจเสียไม่ได้
"ไอ้กันย์ ไอ้วิทย์ ไป!" คราวนี้คำสั่งจากป๋ายิ่งเอาใหญ่ ผมหันขวับไปมองหน้าคนสองคนที่ได้รับคำสั่ง และเป็นสองคนที่ว่าง อยู่ตอนนี้ เพราะผม พี่คมและไอ้เมฆต่างก็ถูกจับล็อคไว้ในฐานะตัวกันกระสุนหมดแล้ว
"นี่มัน...." ทั้งสองคนมีสีหน้าลังเลไม่ต่าง
"งั้นก็ช่วยไม่ได้!!" สิ้นเสียงคำรามนั้นผมก็รู้สึกถึงท่อนแขนแข็งเเร็งที่รัดลำคอแน่น พร้อมกับกระบอกปืนจากไหนไม่รู้จ่อตรงขมับ เปลี่ยนจากการดึงตัวพวกเราเป็นที่กำบัง มาเป็นการล็อคคอจับเป็นตัวประกันในทันที!
ร่างของผม ไอ้เมฆ พี่คมถูกปืนจ่อศรีษะ ป๋าจัดการลากผมด้วยเรียวแรงของตัวเองด้วยสีหน้ามีชัย ไม่ต่างกับผู้พันที่กระชับตัวไอ้เมฆไว้แน่น และลุงชาติก็เช่นกัน..
ร่างของพี่โต พี่วิทย์และพี่กันย์ถึงกับผงะ..ต่างจ้องมองร่างของพวกเราที่ถูกจับไว้ด้วยสีหน้าไม่เชื่อสายตา
"ป๋า...." พี่วิทย์ถึงกับคราง จ้องมองไปยังไอ้เมฆที่ดิ้นรนด้วยสีหน้าปานจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ ทั้งจากปืนแต่คงน้อยกว่าความหวาดกลัวอ้อมแขนของผู้พัน ขณะที่พี่โตจ้องผมเขม็ง พลางสะบัดหน้าออกไปมองพวกพัศดีซึ่งก็นิ่งอึ้งไม่ต่างกัน
...การจับพวกเดียวกันเป็นตัวประกัน ใครจะคิดว่าคนพวกนี้กล้าทำถึงขนาดนี้
แล้วปืน...ปืนนี่ได้มาจากไหน?
"อุตส่าห์จะให้มึงเป็นไพ่ตายนะกันย์ แต่คงไม่ทันว่ะ" ป๋าเอ่ยพร้อมกับยิ้มแสยะ จ้องมองหน้านักโทษอีสามรายที่ยืนนิ่งด้วยไม่รู้จะทำตัวอย่างไร ใบหน้าของคนเป็นนายพยักเพยิดมายังกลุ่มของพัศดีเบื้องหน้าอย่างเหนือกว่า ทั้งกับเหล่าหน่วยคอมานโด กับกระบอกปืน หรือแม้แต่กับคนของตัว..
"ว่าไง?" สีหน้าเหนือกว่า คิ้วที่เลิกขึ้นและน้ำเสียงยียวนแสนเจ้าเล่ห์ซึ่งเป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่ทำให้คนๆนี้สามารถไต่เค้าขึ้นมาเป็นนายใหญ่ในเรือนจำแห่งนี้ได้ดังขึ้นใกล้ๆ ขณะที่ร่างของผมยังถูกล็อคแน่น ขยับอย่างไรก็ไม่อาจหลุด
และ...โดยไม่มีคำพูดใด พี่โต พี่กันย์ และพี่วิทยืก์หันกลับไปอีกครั้ง...หันกลับไปประจัญหน้ากับพัศดี และใช้ร่างของตัวเองบังร่างของพวกผมไว้ด้วย
ไม่นะ !!
ไอ้เนมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคงหัวใจเต้นระทึก ได้แต่กรีดร้องโวยวายในใจ ไม้กล้าแม้แต่จะออกปากห้ามปรามพี่โตเสียด้วยซ้ำ
ผมไม่อยากให้พวกเขาทำแบบนี้ ทั้งที่สถานการณ์เป็นใจให้ถอนตัวแล้ว ถ้ากลับมามันจะสายเกินแก้ !
"วางปืนลง ไม่งั้นกูจะสอยพวกมัน" ป๋าเอ่ยปากบอกกับพัศดีด้วยสีหน้าเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
"ฝังเฟื่องจังนะครับ นักโทษแหกคุกที่จับพวกเดียวกันเป็นตัวประกัน...นี่จะแสดงตลกให้ผมหัวเราะเหรอ?” ดวงตาของพัศดีปรมัตถ์วาววับกับคำท้าทายนั้น ชักทำให้ผมใจหายว่าเขาอาจะปล่อยให้เรื่องมันเดินไปแบบนี้แล้วจับทุกคนเข้าปิ้งเดียวกันหมดจริงๆ
"ตลกไม่ตลกไม่รู้...รู้แต่ถ้าอีกสามนาที ยังไม่เอาปืนลงล่ะก็ได้เห็นกันแน่" ป๋าว่าพลางกดประบอกปืนลงบนขมับผมแรงๆ เป็นการขู่
"กูขอจัดการมันก่อนได้มั้ย ไอ้ห่า ดิ้นหาพ่อมึงเหรอ!!" เสียงตะโกนจากข้างกายทำให้ผมชะงัก ผู้พันสถบด่าพลางใช้แขนข้างที่ลเอคคอเมฆไว้นั้นเขย่าไปมา "ตัวสั่นทำท่ายังกับจะเป็นจะตาย อยากโดนดีอีกรึไง!"
น้ำเสียงกร้าวดังขึ้นต่อท้ายด้วยเสียงหัวเราะโรคจิตที่ฟังแล้วชนหนาวสันหลัง ผมมองผู้พันใช้ปืนกระบอกนั้นจ้ำลงไปที่แก้มของเมฆ แล้วก็ขยับมาเป็นหู ขมับ เล่นไปเรื่อยๆเหมือนสนุกนักหนาด้วยสีหน้าเหยเก ยิ่งมองเมฆที่ห้าซีดอยู่แล้วยิ่งนึกสงสารมันนัก
ผมหันไปมองหน้าพี่วิทย์กับพี่กันย์ ทั้งคู่ก็มีสีหน้าร้อนรนไม่ต่างกัน ฝ่ามือของพี่กันย์เอื้อมมาแตะที่ข้างเอว อัปกริยานั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว..เมื่อมองเห็นวัตถุทรงคล้ายกระบอกปืนอยู่ตรงนั้น
แต่นักโทษจะเอาปืนมาได้ยังไง?
ไม่สิ..ตอนนี้พวกป๋ายังมี นับประสาอะไรกับพี่กันย์เล่า..
"ผมรู้นะคุณพัศดี..ว่างานนี้ทำไมมึงถึงกล้าเอาพวกชุดดำมา" ขณะที่เงียบรอเวลาต่อรองกันอยู่นั้น ป๋าก็หัวเราะแล้วเริ่มสาธยาย "คงกลัวพวกกูจะออกไปจนตัวสั่นล่ะซี..กับพวกที่พลาดแล้วพลาดอีกอย่างมึง"
"หึ..อย่าพยายามหว่านล้อมเลย ไม่เป็นผลหรอก" พัศดีปรมัตถ์มีสีหน้าคล้ายขบขัน "ตอนนี้เรื่องตลกของคุณมันใช้ไม่ได้แล้ว"
"งั้นเหรอ...นี่...ถ้ากูยิงตายไปสาม แล้วมึงยิงคนของกูไปอีก รู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น..." ป๋าว่าพลางหัวเราะเบาๆ "เข้ามาประจำไม่กี่เดือน ทำนักโทษก่อจลาจลไม่พอ ยังมีเรื่องแหกคุก นักโทษถูกฆ่า รับรองเลยล่ะว่าพวกนักสิทธิมนุษยชนคงรุมทึ้งมึงแน่ๆ..หนำซ้ำ..พอผลสอบออกมาบอกว่าเป็นเพราะพัศดีใช้วิธีการปกครองแบบเผด็จการ คงได้งามหน้าทั้งกระทรวง"
"............" วาจานั้นทำให้พัศดีเงียบกริบ
"แต่พัสดีก็รู้ ว่าเราน่ะตกลงกันได้" ป๋าว่าพลางหัวเราะเบาๆ "นักโทษแค่สามรายออกไปก็ออกไปแค่ตัว ยังเหลือชื่อไว้ ยังมีพวก"ตัวการ"ก่อเรื่องให้ครบ แบบนี้ไม่เรียกว่าคุ้มเหรอ?"
"คนพวกนี้น่ะ..ของคุณทั้งนั้น"
"งั้นเหรอ...แต่พวกมันลงมือกันเองนะ ผมมันคนแดนพิเศษไม่มีโอกาสติดต่อกับนักโทษปกติด้วยซ้ำ..จะทำได้ยังไง" วาจานั้นทำให้ผมยิ่งอ้าปากค้าง..นี่เจ้านายกำลังขายลูกน้องอย่างพวกผม จะป้ายสีใส่คนที่ทำตามคำสั่งตัวมาตลอดงั้นเหรอ?
"หึ ประกาศขายกันโต้งๆเลยนะ ลูกน้องคุณคงซาบซึ้งจนน้ำตาไหลแน่ๆ" พัศดีว่าพลางยิ้มมุมปาก หางตาเหลือบมองแถวนักโทษที่เบิ่งตามองพวกเราด้วยสีหน้าตกตะลึง..การนำตัวนักโทษจากลานนี่ไปโรงอาหารยังไม่เสร็จเลย และแทบไม่ต้องเดา ข้อความนี้ต้องถูกเผยแพร่ไปแล้วแน่ๆ
..และพอคิดถึงเรื่องที่"คุย"กับพัศดีไว้ ผมก็สูดหายใจลึก
"เบี้ยที่ไร้ประโยชน์ เอามันไปก็เท่านั้นแหละ จริงไหม?" แววตาของป๋าเริ่มวาววับ เมื่อมองเห็น"ทางออกอยู่ร่ำไร ก่อนจะแสร้งถอนใจเบาๆ "นี้ถ้ารู้ว่าคุยกันง่าย คงไม่จำเป็นต้องสร้างสถานการณ์ถึงขนาดนี้....”
"แนบเนียนมาก" พัศดีเอ่ยชม พลางกอดออกเข้าหากัน "แต่น่าเสียดาย....."
"....... "ป๋าหรี่ตาลงเงียบๆไม่พูดอะไร
"ลดปืนลง ปล่อยให้พวกกูออกไป แล้วทุกอย่างจะดีเอง" คนที่ล็อคคอผมไว้เอ่ยสั้นๆ ก่อนจะขึ้นไกปืนดังกริ๊ก "ต่อความยาวสาวความยืดกันมานานแล้ว พอซะที"
"เสียใจ..ผมไม่ทำ" พัศดีตอบรับด้วยท่าทีปกติ
"งั้นเหรอ..." ปืนในมือของป๋าถูกเล็งยังขับผมแบบแนบแน่นอีกครั้ง ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะเบาๆ "ก็ลองดู..."
" หนึ่ง..."
เสียงขึ้นนกดังตามมาจากปืนของผู้พันและลุงชาติ ดังอย่างชัดเจนภายในความเงียบที่มีแต่เสียงหายใจ
"สอง..."
คราวนี้พี่โตหันมามองหน้าผม ก่อนจะหันไปสบตาพี่กันย์และพี่วิทย์ ซึ่งสองคนนั้นก็จ้องตอบด้วยแววตาเเบบเดียวกัน ก่อนที่ทุกคนจะขยับตัวเข้าล้อมรอบร่างของป๋าและพวกผม ร่างของโล่มีชีวิตที่ขยับได้ทั้งสามยังคงยืนป้องกัน ยืนกำบังให้พร้อมแสดงชัดว่าจะเป็นปราการแรกที่จะถูกจัดการตามคำสั่งดั่งเดิมของป๋า งานนี้ใครมาเห็นเป็นต้องสรรเสริญความแน่วแน่ ขณะ
ที่ป๋ามองแล้วขยิบตาให้ เหมือนจะส่งสัญลักษณ์ว่า"อย่าห่วง"
จะบอกว่านี่ถือเป็นแผนงั้นเหรอ?
ผมมองท่าทีนั้นด้วยสีหน้าไม่เชื่อสายตา จะขำก็ขันไม่ออก ภาพพจน์เจ้านาย ลูกพี่ผู้องอาจมันหายวับไปแล้วกับคำต่อรองสารพัดและการขายลูกน้องอย่างไม่ไว้หน้านั้น มาตอนนี้จะมาแสร้งทำเหมือนเป็นแค่แผนงั้นเหรอ ใครจะรับได้กัน!
ร่างของผมถูกลากเบาๆพร้อมเอาทำเกราะกำบังเต็มที่ ผมไม่รู้ว่าสีหน้าของป๋าเป้นแบบไหน แต่ให้เดา มันคงไม่ต่างจกหน้าตากระเหี้ยนกระหือรือของผู้พันแน่นอน..
พวกที่ใช้คนอื่นเป็นเบี้ย เป็นของเล่น มาจนบัดนี้แล้วยังไม่เคยเห็นค่าใครนอกจากตัวเอง!
แล้วทำไม เพราะอะไรต้องมาเสียสละให้มันด้วย!!
นัยน์ตาของผมวาววับ สบมองดวงตาพี่โตที่เราทั้งคู่ต่างก็รู้ความนัยน์กันดี นี่ไม่ใช่การสู้กันระหว่างนักโทษกับผู้คุมอีกแล้ว แต่เป็นเรื่องระหว่างนักโทษต่อนักโทษ ระหว่างผู้มีอิทธิพลกับคนที่ต้องถูกหลอกใช้แทบไม่เป็นผุ้เป็นคน
ผมพยายามมาตลอด ทั้งลำบากใจเรื่องถูกวานเป็นสาย ทั้งทะเลาะกับพี่โต โกรธ เกลียด เสียใจ ระแวง กว่าจะคิดได้ก็เกือบสาย ทุกอย่าง..เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดเพราะคนพวกนี้ทั้งนั้น
มาจนถึงขั้นนี้ ใครมันจะไปยอมให้จบแบบนี้กันเล่า!
"สาม!!"
ผลั่วะ!
"อึ่ก!" เสียงครางดังขึ้นพร้อมเสียงสิ่งของหนักๆกระทบพื้น ในวินาทีที่สัญญาณเลขสามถูกพูดขึ้น ร่างของพี่โตที่เคยยืนประจัญหน้ากับพวกพัศดีอย่างเป็นอริ ทำท่าว่าพร้อมจะแลกชีวิตได้เพื่อเจ้านายกลับหันขวับ พี่โตหันกลับมาเข้าชาร์ตตัวป๋าไว้อย่างรวดเร็ว ฝ่ามือของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองตรงเข้าแย่งปืนออกจากมือนั้น กำแล้วบิดล็อคทันควัน ประจวบเหมาะกับที่ผมสะบัดตัวออก และแทงศอกลงไปยังด้านหลัง เหวี่ยงใส่ตัวป๋าอย่างรุนแรง!
ไกปืนไม่ได้ถูกเหนี่ยว เพราะแน่ชัดว่าคนทำเพียงแคขู่เท่านั้น คงไม่คิดจะทำลายทางออกสุดท้ายของตัวเองเป็นแน่ แต่กับผมแล้วไม่ใช่ ทันทีที่นับถึงเลขสาม นี่คือสัญญาณสำคัญที่บอกให้รีบโต้กลับ....
บิดตัวออกแล้วแทงศอกลงไปเต็มรัก ขยับห่างขณะที่พี่โตตรงเข้าประชิด แย่งปืนออกมาแล้วจับแขนไพล่หลัง กดร่างของป๋าลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ไอ้เนมรีบหันไปมองอีกสองคน และยังทันได้เห็นลุงชาติที่ถูกพี่คมจัดการซัดจนหมอบได้อย่างง่ายดาย ความดีใจพุงพรวดทำให้ผมยิ้มก่อนระจหันไปหาไอ้เมฆแต่ทว่าสิงที่เกิดต่อจากนี้ไปต่างหากที่ทำให้ผมถึงกับค้าง...
ร่างของเมฆถูกผู้พันล็อคคอไว้อย่างแน่นหนา มันคงพยายามดิ้นหนีมาตลอด ผู้พันจึงใส่ใจจะควบคุมมันมากกว่าผมและพี่คุมที่ยืนนิ่งๆให้ความร่วมมือเหมือนรุ้แผนการณ์ แต่สำหรับเมฆแล้ว ความกลัวที่มีต่อผู้พันกลับมีอำนาจเหนือกว่า เมื่อมันเริ่มดิ้นหนักขึ้น ผู้พันก็ยิ่งระวังแจในการคุมตัวมัน ..
และเมื่อคำนับสามออกมาจากปากของป๋า พี่วิทย์ก็รีบหันกลับไปหาเมแบบไม่มีลังเล..แน่นอนว่าคงจะใช้วิธีเดียวกับพี่โต นั่นก็คือเข้าชาร์จและเอาเมฆออกมา ทว่า...มันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น..
ปัง! ปัง!
เสียงกระสุนปืนดังขึ้นสองนัดทำให้หัวใจกระตุกไหว วินาทีที่พี่วิทย์กระโจนเข้าไปหาเมฆ แทบจะเป็นวินาทีเดียวกับเสียงลั่นของกระสุนปืน ไม่ใช่เพียงหนึ่ง แต่เป็นถึงสอง และ...ไม่ได้มาจากกระบอกปืนเดียวกัน
ทั้งที่ฝีเท้านั้นหมุนกลับมาเร็วรี่ แต่มือของพี่วิทย์ที่แตะลงบนข้อมือของผู้พันเพื่อแย่งปืนให้เมฆหลุดออกไปจากวงแขนนั้นกลับไร้เรี่ยวแรง...
ไม่ได้อ่อนแอหรือกลัวจนมือสั่น แต่สิ่งที่ทำให้ไม่อาจไปถึง กลับเป็นกระสุนปืนที่แล่นเข้าบริเวณขาขวาอย่างจังจนร่างนั้นทรุดฮวบ และวินาทีต่อมา กระสุนอีกนัดจากปลายกระบอกปืนที่น่าหวาดหวั่นที่สุดก็แล่นออกจากรังเพลิงไปยังแผ่นหลังของเมฆทันควัน..
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่
ผมอ้าปากค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงและคาดไม่ถึง ขณะที่ภาพเบื้องหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน ชายในชุดดำต่างกรูกันเข้ามาควบคุมตัวเหล่านักโทษผู้ก่อการอุกอาจไว้ แว่วเสียป๋าสถบก่นด่าสาปแช่ง เสียงด่าทอคับแค้นและเสียงสั่งการดังลั่น ทว่าภาพของนักโทษสองคนที่ทรุดฮวบลงบนพื้นด้วยลุกกระสุนที่ฝังอยู่บนร่างนั้นตรึงสายตาผมให้มองตรงนั้น
มือปืน..ชายผู้เหนี่ยวไกปืนในมือต่างถูกรวบตัวไว้อย่างแน่นหนา อาวุธถกริบเก็บ ร่างถูกจับมัดไพล่หลังกระแทกพื้น แต่ทว่าแววตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงของชายคนนั้นยังชัดเจน
ปืนในมือพี่กันย์...ที่แล่นเข้าเจาะขาขวาของพี่วิทย์..
กระสุนพลาด..พลาดงั้นเหรอ? มันพลาดหรือตรงตามเจตนารมย์ของผู้แล่นไกกันแน่
ยังจำได้ชัดเจนถึงแววตาตกตะลึงของพี่วิทย์ ยามหันมามองเจ้าของกระสุนปืนนัดนั้น มันทั้งงวยงงและเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างที่สุด
สายเกินไปแล้ว..
แค่เพียงวินาทีที่กระสุนนักนั้นเจาะลงไปบนท่อนขาของพี่วิทย์ ร่างที่ทรุดฮวบลงอย่างไม่รู้ตัวกลับพรากโอกาสของใครอีกคนไปด้วย
...โอกาสที่จะหลุดออกจากฝ่ามือของผุ้พัน โอกาสที่จะรอดพ้นจากคมกระสุนปืนของเมฆ
โอกาส..ที่จะได้ยิ้มอยู่ภายใต้ท้องฟ้าแห่งนี้
ผมรู้สึกถึงความร้อนที่ขอบตาและฝ่ามือที่สั่นระริกของตัวเอง จำชัดถึงวินาทีที่ผุ้พันลั่นกระสุนทะลุแผ่นหลังของเมฆ จะถือว่าเป็นโชคดีได้ไหมที่มือของพี่วิทย์ยังอุตส่าห์รั้งแขนของผุ้พันไว้ได้นิด เป้าหมายนั้นจึงไม่ใช้ขมับหรือกลางหน้าผาก จะถือว่าเป็นเรื่องตลกไหม ที่เราต่างก็ก็ช้าไปแค่เสี้ยววินาที
กว่าจะรู้ตัว ร่างของเมฆก็ทรุดฮวบลงกับพื้น พร้อมกับรอยเลือดที่สาดกระเซ้นใบหน้าของพี่วิทย์และผู้พัน
ช้า....เพียงแค่กระสุนนัดเดียว
แว่วเสียงร้องเหมือนสัตว์ที่บาดเจ็บของพี่วิทย์และอาการกระเสือกกระสนพยายามเข้าไปพยุงตัวเมฆไว้อย่างน่าอนาถ ขณะที่เจ้าของกระสุนปืนที่ฝังอยู่ในท่อนขาจ้องมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าราวกับโลกแตกสลาย พังยับ..
พลาด...ไปแล้ว
...........................
ตอนต่อไปขอเวลาแก้คำผิดสักครู่ค่า
-
อ๊าาา รอแก้คำผิดค่า จะขาดใจแล้ว :serius2:
-
ค้างงงงงงง ลุ้นจะตายแว้วววว
-
ใจจะขาดเหมือนกัน รอๆ
-
ใจจะขาาดดดด
-
แกคำผิดนานไปป่ะคะ
ฮือ... รอจนจะไม่ไหวแล้วค่ะ
เครียด!!
-
Improbable 45 : อนาคตนอกกรงขัง
เหตุการณ์ต่อจากนั้นเป็นไปต่ออย่างรางเลือน จำได้ว่าพี่โตรั้งผมไว้ไม้ให้เข้าไปคลุกวงในดูอาการไอ้เมฆและพี่วิทย์ เหล่าหน่วยคอมมานโดชุดดำรีบปรี่เข้มาควบคุมสถานการณ์ คนเจ็บทั้งสองคนนั้นถูกหามลงเปลพยาบาลอย่างเร่งด่วน ขณะที่เสียงเป่านกหวีดให้สัญญาณดังลั่น ร่างของ"นาย"ทั้งสามคนของผมถูกล็อคตัวไว้ ไม่ต่างจากผม พี่โต พี่คม และพี่กันย์..
พวกเรา รวมทั้งพี่ทินถูกควบคุมตัวไว้สอบสวนแบบแยกเดี่ยวถึงสองวัน และออกมาพร้อมกับสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง...กระดาษสีขาวในมือ...บอกรายละเอียดและถ้วยคำบ่งชัด รวมทั้งจ่าย่อหน้าไว้อย่างเรียบร้อย..
มันถูกเขียนว่า "ฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ"
ความดีใจปะปนกับความสับสนไม่น้อย ผมกลับไปยังแดนสิบสองและก็ได้พบกับพี่โตที่ยืนนิ่งรออยู่ตรงปากทางเข้าเรือนนอน สีหน้าห่วงหานั้นยังชัดเจนในแววตา และของที่อยู่ในมือก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่อยู่ในมือผมเช่นกัน
ผมดีใจ...ดีใจ แต่ยังมีความรู้สึกผิดซุกซ่อนอยู่
จากเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด มีนักโทษที่เสียชีวิต จากการถูกวิสามัญโดยหน่วยคอมมานโดชุดดำแปดราย ส่วนใหญ่เป็นตัวเอ้ของแต่ละแดนที่ไปรวมกันที่โรงอาหาร พี่โตเล่าว่าพวกเขาเอาตัวผู้คุมเป็นตัวประกันและผลคือถูกสอยเรียบแทบไม่เหลือ และมีรายงานนักโทษบาดเจ็บประมาณสิบกว่าคน ถูกขังถูกสอบสวน ถูกควบคุมความประพฤติไม่น้อยกว่าหกสิบคน บาดเจ็บสาหัสหนึ่งคนและจากเหตุการณ์นั้น มีผู้ได้รับความดีความชอบ ฐานช่วยเหลือผู้คุมป้องกันการหลบหลีออกจากเรือนจำทั้งสิ้น 7 คน
ผมรู้สึกเหมือนสิ่งที่ตัวเองได้รับมา เป็นการเหยียบย่ำบนความตายของบรรดาเพื่อนร่วมห้องขังและเคราะห์กรรมที่หลายคนต้องเผชิญ
เพราะความโชคดี..โชคดีมากๆนับแต่ผมได้คุยกับพัศดีในฐานะ"สายลับ"แล้ว ยังรวมถึงเรื่องที่ผมถูกส่งไปในห้องทำงานของพัศดีเพื่อค้นหาเอกสารตามคำสั่งพี่โต และดันไปหลบอยู่ในตู้นับสาชั่วโมงจนสลบไปนั่น เมื่อฟื้น ผมก็ได้เจรจาตกลงขอโอกาสไปทำตามแผนให้สำเร็จ โดยความร่วมมือของพี่โตและไอ้เมฆที่ผมบอกมันไป รวมทั้งต้องขอบคุณ การแสดงจนถึงวินาทีสุดท้ายของพี่โตและการเปลี่ยนใจของพี่วิทย์กับพี่กันย์
สองคนที่ตอนนี้...อยู่ในสภาพที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
สภาพของเมฆ ในวันที่มันถูกยิงนั้นร่อแร่เสียจนน่าเป็นห่วง ถูกหามไปในเปลพยาบาลและเลือดท่วมเสียจนน่ากลัวว่าจะจากไป
โชคยังดี..คือเมฆไม่ได้จากไป แต่โชคร้าย คือมันก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเช่นกัน
บางที...บางทีเมฆมันอาจจะขี้คร้านลุกขึ้นมาใช้ชีวิตในนี้หรือบางที..มันอาจจะนึกรำคาญคนสองคนที่ทะเลาะเรื่องมันไม่หายก็ได้ บางที..ถ้ามันฟื้นขึ้นมามันอาจจะตกใจ ว่าผู้ชายสองคนที่รักมัน ทำไมถึงเปลี่ยนไป ทำไมถึงได้มีเรื่องราวพลิกผัน
กลับตัลปัตรได้ขนาดนั้น..
พี่ชายของมัน และผู้ชายที่มันรัก ซึ่งบัดนี้ได้เปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิง
พี่วิทย์ถูกยิงที่ขา ออกมาหลังจากพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลกลางของเรือนจำประมาณสี่สัปดาห์ กระสุนถูกเส้นเอ็นแต่ไม่ได้ร้ายแรงถึงขนาดต้องตัดขา เพียงแต่ต้องใช้ไม้คำยันในการเดินและต้องทำกายภาพบำบัดทุกอาทิตย์ แต่ข่าวร้าย..พี่โตบอกว่าพี่วิทย์ไม่อาจจะ"เดินตรงๆ"ได้แบบคนอื่นอีกแล้ว
ทว่า...สิ่งเที่เปลี่ยนไปไม่ได้มีแค่ขา หรือลักษณะการเดินเท่านั้น
ผมรู้ เห็นและเข้าใจดีว่าหากต้องอยู่ในสภาพแบบนั้น สภาพที่แค่ปลายนิ้วมือเดียวก็จะสมารถช่วยคนรักได้นั้นมันคับแค้นใจเพียงใด และเจ็บปวดทรมารมากแค่ไหนที่ต้องทนเห็นคนที่ตัวเองรักถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา...
เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นเปลี่ยนแปลงพี่วิทย์ไป แม้คนอื่นอาจจะบอกว่าไม่มาก พี่วิทย์ยังยิ้มได้ แม้จะไม่บ่อยนัก ยังหัวเราะได้กับมุกล้อเรื่องขาของตัวเอง ยังดูปกติ มันก็ใช่กับคนอื่น แต่ไม่ใช่กับอีกคน
คนอีกคน..ที่ตอนนี้ต่างก็ถูกขนานนามวา"ไอ้ขี้แพ้"
คนที่แพ้...พ่ายแพ้ต่อชีวิตของตัวเอง
ผู้ชายที่เคยมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า คนที่เคยเป็นจอมวางแผน คนที่เคยเป็นหนึ่งในขาใหญ่ผู้ทรงอิทธิพล ซึ่งบัดนี้ แทบไม่เหลืออะไรเลย
จริงๆ จะบอกว่าไม่เหลืออะไรก็ยังดีเกินไป....
เขากลายเป็นคนขี้แพ้ กลายเป็นคนขี้ขลาด ขลาดเขลาและหวั่นกลัวต่อการเผชิญหน้ากับความเกลียดชัง ความรู้สึกอันรุนแรงที่มาจากปากของคนอีกคนหนึ่ง
พี่กันย์ คือคนที่พ่ายแพ้คนนั้น
ผู้ชายคนนั้นแปรเปลี่ยนจากวันแรกที่ผมมาถึงเรียกได้ว่าจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร จะความสะเทือนใจที่มาจากอาการบาดเจ็บสาหัสของเมฆ หรือจะด้วยคำด่าทอสาปแช่งจากพี่วิทย์ ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ นับจากที่ถูกส่งกลับมายังเรือนนอน หลังจากถูกสอบสวนและคุมขังกว่าสามวัน พี่กันย์ก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
...ราวกับทุกอย่างมันพลิกผันกันเสียอย่างนั้น
ภาพที่คุ้นชินของทุกคนคือการทะเลาะทุ่มเถียงกันของพี่กันย์กับพี่วิทย์โดยมีเมฆอยู่ตรงกลาง บัดนี้คนที่อยู่ตรงกลางทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงพยาบาลในสภาพไม่รู้สึกเนื้อตัว ทิ้งให้คนสองคนเผชิญหน้ากันด้วยความเกลียดชังที่ถกขุดโหมเข้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้
แต่ครั้งนี้..คนที่ต้องพ่ายแพ้ และบ่ายหน้าหนีกลับเป็นพี่กันย์
ทุกครั้งที่สองคนนี้พบเจอกับ พี่วิทย์จะกลับกลายเป็นคนละคนจากที่เคยเป็น คนๆนั้นจะเอ่ยคำด่าทอว่าร้ายด้วยความอาฆาต พร้อมกับสาปแช่งว่าคนที่ทำให้เมฆเป็นแบบนั้นคือตัวพี่กันย์เอง ทั้งยังสถบสาบานว่าไม่มีวันจะให้อภัยไปตบลอดชีวิต ความโกรธเกลียดเคียดแค้นในดวงตาของพี่วิทย์นั้นชัดแจนและรุนแรงเสียจนผมอดจะขนลุกไม่ได้ มันไม่ต่างกับดวงตาของผมในอดีตที่เกลียดชังพี่โตเลยเลย..ไม่สิ พี่โตบอกว่ามันเหมือนกับแววตาของเมฆ ดวงตาของเมฆในวันที่กลับออกมาจากเรือนจำพิเศษ แววตาของคนที่แล้งหวังและถูกความโหดร้ายของโชคชะตาถล่มใส่อย่างรุนแรงเสียจนไม่มีสิ่งใดยึดถึงนอกจากความแค้น...ความเกลียดชังที่ไร้คำว่าให้อภัย..
อภัยให้ไม่ได้..โดยเฉพาะกับลูกกระสุนนัดนั้น
จนป่านนี้..ทุกคนก็ยังกังขา ผมก็ยังตะขิดตะขวงใจ ไม่แน่ใจ และยังไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่พี่กันย์ลั่นไกปืนลงไปอยู่ดี..
จะบอกว่าทำเพื่อช่วยแต่ดันเล็งผิดงั้นเหรอ? หรือจะบอกว่าคิดจะฆ่าพี่วิทย์จริงๆ?
..แต่ไม่ว่าจะทำลงไปด้วยสาเหตุใด ผลของผมก็ออกมาแล้ว ลูกปืนแล่นออกไปจากปลายกระบอกแล้วไม่มีทางหวนกลับ พิษของกระสุนหนึ่งนัด ได้แปรเปลี่ยนคนสามคนอย่างไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีก
พี่กันย์ คนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด แต่ทว่าทางใจแล้วผมคิดว่าเขาคงเจออะไรที่หนักหนาไม่ต่างกัน พี่กันย์เอาแต่เก็บตัวเงียบ ใบหน้าไร้รอยยิ้ม แววตาแห้งผาก สีหน้าเหมือนคนใกล้ตาย ไม่มีกะจิตกใจจะทำอะไรเลยทั้งการเป็นขาใหญ่หรือแม้กระทั่งการทำงานที่ห้องพยาบาล คนๆนั้นวางมือจกทุกสิ่ง ด้วยสภาพที่ราวกับหุ่นผุๆตัวหนึ่งอันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ปรากฏอารมณ์ความเสียใจและความเจ็บร้าวขึ้นก็เมื่อได้พบเจอพี่วิทย์และถูกคนๆนั้นประณามสาปแช่งเท่นั้น
คนที่เคยยิ่งใหญ่ องอาจผ่าเผย บัดนี้กลับต้องกลายเป็นคนที่พ่ายแพ้..แพ้ต่อทุกสิ่งทุกอย่างไม้กระทั่งตัวเอง
ไม่ต่างอะไรเลยกับสามคนนั้น..
อดีตเจ้านายของพวกผม..ป๋า ผุ้พัน และลุงชาติ
จากการกระทำและคำพูดจากที่ป๋าเอ่ยออกมาให้ได้ยินกันในวันนั้น มันสามารถทำลายความนับถือและความเชื่อมั่นในใจของเหล่นักโทษได้อย่างง่ายดาย คำพูดสดๆและการพุดถึงเรื่องนี้แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเราสามารถอยู่อย่างปลอดภัยต่อไปโดยไม่เจอข้อกล่าวหาว่าทรยศหรือหลอกใช้ เพื่อทำดีเอาหน้า เพราะทุกคนได้ยินถ้วยคำแล้งน้ำใจนั้น เรื่องที่พวกผมหักหลังป๋าจึงไม่มีใครคิดต่อว่าหรือต่อต้านใดๆ
ขณที่สามคนนั้น หลังจากถูกจับไปแล้วพวกเขาถูกย้ายไปยังเรือนจำอื่น ผมมารู้ข่าวอีกครา ก็ตอนที่ผู้คุมถือหนังสือพิมพ์มาอ่านใกล้ๆและในนั้นก็ลงข่าวถึงการก่อจลาจลครั้งนี้ นั่นรวมทั้งเรื่องของผลการตัดสินความผิด
...ทั้งสามคนถูกลงโทษประหารชีวิต
จากเดิมที่เคยถูกจำคุกตลอดชีวิต ยังสามารถมีชีวิตต่ออีกนาน ยังสามารถขออภัยโทษหรือทำความดีลบล้างได้ แต่ตอนนี้ เหลือแค่เดินเข้าหลักประหารเท่านั้น..
ข่าวนี้ก็แพร่หลายในเรือนจำเช่นกัน นักโทษที่ได้รู้ต่างก็แสดงอารมณ์ต่างออกไป บ้างก็สังเวช บ้างก็สะใจหรือไม่ก็ระมัดระวังในการก่อเรื่องมากขึ้น ขณะที่ผมนึกไปถึงเรื่องพี่พวกเขาวาดฝันไว้ให้ ได้ออกไปใต้ฟ้ากว้าง ได้ใช้ชิวิตอิสระ ไม่ต้องถูก
ข่มขู่และทนทุกข์อยู่ในคุก
สิ่งทีทุกคนอยากได้ สิ่งที่พวกเขาเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อหลอกใช้และสั่งการพวกเรา
ใครจะคิด ว่าการต่อต้านอิสรภาพที่มีโซ่ล่ามไว้เช่นนั้น จะได้อิสระอีกหนึ่งทางมาแทนที่
อิสรภาพที่แท้จริง สามารถเดินอยู่ใต้ฟ้าได้อย่างภาคภูมิ
อิสระภาพ..ที่ได้มาจากการทำความดี
......................................
-
"มานั่งทำอะไรตรงนี้?" คำถามที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ผมชะงัก ละสายตาออกจากภาพต้นมะม่วงที่กำลังถูกเลื่อยตัดเพื่อเอากิ่งใหญ่บางกิ่งออกด้วยฝีมือเหล่านักโทษ ผมหันไปหาคนตัวโตที่ช่วงนี้ยิ้มค่อนข้างบ่อย อาจจะเพราะอารมณ์ดี อาจจะเพราะไม่มีเรื่องกวนใจ หรืออาจจะเพราะไม่ต้องคอยพินอบพิเทาทำตามคำสั่งคนนั้นคนนี้แล้วก็ได้
"ไม่มีอะไรทำนี่..แล้วนี่อบรมเสร็จแล้วเหรอ?" ไอ้เนมออกปากถาม ส่วนคนฟังพอได้ยินคำว่า"อบรม"ปุ๊บ ก็หาวปั๊บ
"น่าเบื่อชิบหาย"พี่โตบ่นงึมด้วยสีหน้าหน่ายเซ็ง พลางเกาหัวแกรกๆ
"อะไรกัน จะได้ออกไปแล้วแท้ๆยังมาทำเบื่อ ที่อบรมนั่นเค้าก็หวังดีทั้งนั้นนะ" ผมว่าใส่ การอบรมที่พี่โตไปเข้าร่วมนั้นคือหลักสูตรสำหรับ"เตรียมตัว"เพื่ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอีกครั้งของกรมราชทัณฑ์ รายละเอียดก็ไม่มีอะไรมาก ตามที่พี่โตเล่ามาก็เป็นการอบรมเกี่ยวกับการใช้ชีวิตข้างนอก เรื่องมุมมองของคนที่มีต่อนักโทษ พวกวิทยากรที่มาส่วนใหญ่จะเป็นนักโทษที่
ออกไปข้างนอกแล้วและอาสาจะมาเล่าเรื่องราวของตัวเองและพูดคุยเพื่อเป็นการเตรียมใจสำหรับคนที่จะได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอก รวมทั้งบอกเล่าปัญหาต่างๆที่ตนเองพบเจอเพื่อเป็นอุทาหรณ์ด้วย แล้วก็ยังมีพระอาจารย์สอนเรื่องธรรมมะ มีการสอบถามเรื่องวิชาชีพที่ตั้งใจจะออกไปทำ ผมก็ว่ามันน่าสนใจดีนะ แต่คนข้างๆนี้บอกว่าน่าเบื่อตลอดเวลา
"ก็ดีอยู่หรอก แต่แม่งไปทุกวัน มันก็ต้องมีเบื่อบ้างล่ะวะ แต่ละคนมาก็พูดเรื่องเดิมๆ" พี่โตยังส่ายหน้าต่อ
"ก็ส่วนใหญ่ คงเจอปัญหาไม่ต่างกันล่ะมั้ง ต่อให้จะซ้ำซาก มันก็เป็นเรื่องจริง" ผมว่าพลางนั่งคิดสะระตะไปพลาง เมื่อนึกถึงเรื่องปัญหาหรือสิ่งที่พบเจอหลังจากออกไปใช้ชีวิตข้างนอก ส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้น การยอมรับ และสายตาของคนภายนอก ทัศนะคติที่พวกเขามีต่อเหล่าอดีตนักโทษ ทั้งอคติ ทั้งการตั้งข้อรังเกียจ คนที่ออกไปก็คงพบเจอมแล้วทั้งนั้น
"...กูสนใจเรื่องข้างในนี้มากกว่า" จู่ๆพี่โตก็เปรยขึ้นมาพลางยกมือลูบหัวผมเบาๆ ด้วยสีหน้าคร่นคิด "ยังไม่ค่อยสงบ"
"อะไรล่ะนั่น "ฟังแล้วไอ้เนมส่ายหัว จริงๆก็พอรู้อยู่หรอกว่ายังมีหลายเรื่องที่เป็นที่ค้างคาใจ และเรื่องพรรคพวกตลอดจนคนที่ตายไปพวกนั้นอีก "คิดเรื่องตัวเองเถอะ อีกไม่นานพี่ก็จะออกไปแล้ว"
ผมเอ่ยบอกคนข้างกายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หลังจากต้องปวดหัวกับเรื่องราวต่างๆ ทั้งจากที่ผมทำ คนรอบข้างเอามาฝากหรือคำสั่งพิสดารของพวกป๋า มาตอนนี้พี่โตควรจะดีใจที่ตัวเองจะได้ออกไปเสียที ไม่ควรจะมากลุ้มอกกลุ้มใจแทนผมหรือว่าคนที่อยู่ข้างในให้ปวดหัวอีก
อย่างที่บอกว่าผมได้รับการเสนอชื่อในฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ พี่โตเองก็เช่นกัน สาเหตุก็เนื่องมาจากเรื่องที่เราทำล่าสุด นั่นก็คือการต่อสู้ขัดขวางการหลบหนีออกจากเรือนจำ ผลของแผนการต่อต้านป๋าของผม พี่โต พี่ทิน พี่คม และยังพ่วงเอาพี่กันย์ พี่วิทย์ และไอ้เมฆมากด้วย
แผนการงี่เง่าที่แทบไม่มีทางเป็นไปได้ ผลของการกระทำที่ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าการย้อนเกล็ดด้วยความแค้นเคืองและไม่พอใจที่ถูกหลอกใช้ ใครจะคาดคิด ว่าพวกผมจะได้รับสิ่งตอบแทนที่สูงค่าขนาดนี้ ทั้งได้รับการเสนอชื่อในฏีกาขอพระราชทนอภัยโทษ ทั้งได้ลดโทษ ได้ความดีความชอบอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้สักนิด
เดิมทีพวกเราทำๆกันโดยไม่คิดจะพึ่งพัศดีด้วยซ้ำ ต่างก็คิดว่าพัศดีเองก็อันตรายไม่แพ้พวกป๋า เรื่องนี้จะบอกว่าจริงก็คงใช่ แต่ผมก็ดีใจที่ในที่สุด ตัวเองก็ได้มีโอกศตกลงและขอความร่วมมือ ไม่สิ..ขอความเชื่อมั่นจากพัศดีปรมัตถ์ว่าจะสามารถจัดการเรื่องนี้ไปได้ ให้เขาเชื่อว่าผมมาเพื่อจะ"หยุด"การกระทำของคนพวกนั้น แม้การเจรจามันจะทุลักทะเลบ้าง แถมทำเอาผมต้องติดแหง่กอยู่ในตู้ตั้งสามชั่วโมงก็เถอะ
คิดถึงตอนนั้นแล้วก็ต้องหัวเราะหึๆ ไม่รู้จะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของผมกันที่ไปซ่อนตัวในตู้เอกสรของพัศดี แม้จะซวยนิดหน่อยที่เจออากาศหายใจน้อยๆเข้าไปถึงกับสลบเหมือนแต่พัศดีก็ยังมีแก่ใจทำให้ผมฟื้น และรับฟังแผนการทั้งหมดจากผม และยอมทำตามที่ผมร้องขอ ทำให้แผนการนี้สำเร็จไปด้วยดีจนได้
ผมยังจำได้ว่าตัวเองจ้องมองตัวอักษรนั้นด้วยอารมณ์ดีใจกึ่งๆกับคาดไม่ถึง สารพัดถ้อยคำถามและสารพันความข้องใจอัดแน่นอยู่ภายใน คาดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแบบนี้ ผมคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะออกมแบบนี้ ไม่คิดว่าจะได้รับ ไม่คิด..ว่าจะได้โอกาสที่ไม่กล้าจะฝันถึง...
ฝ่ามือของผมสั่นน้อยๆขณะที่จ้องมองไปยังคนที่นั่งอยู่ยังฝั่งตรงข้าม นั่นก็คือพัศดีปรมัตถ์ ซึ่งมีตาบวมคล้ายหมีแพนด่าและอากรเมื่อยล้าเหมือนจะบอกว่าทำงานหนักมานาน
ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะสร้างปัญหาและเรื่องราวหนักหนาให้เขามากแค่ไหน ทว่าสีหน้าแววตายามมองผมนั้น บัดนี้ไม่ได้ฉายแววเหยียดหยามหรือดูถูกเหมือนก่อนแล้ว
สีหน้าผ่อนคลายและรอยยิ้มอ่อนบางถูกแต้มลงบนใบหน้านั้นขณะที่รอให้ผมอ่านรายละเอียดจนจบ และเมื่อผมวาง
กระดาษลง เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเชิงประหลาดใจ
"ไม่ดีใจเหรอ?"
"ก็..ดีใจ แต่..ผมไม่ได้คิดถึงขั้นนี้" ไอ้เนมบอกไปตามตรง เรื่องดีใจที่ตัวเองได้ความดีความชอบได้ลดโทษได้ออกจากคุกเร็วๆก็ดีอยู่ แต่เอาจริงๆแล้วผมก็แทบไม่คิดว่าจะได้รับการตอบแทนขนาดนี้ คิดแค่เพียงไม่ต้องเพิ่มโทษให้ตัวเอง และสามารถอยู่ในคุกชดใช้ความผิดของตัวเองไปเงียบๆก็เท่านั้น ไม่ได้หวังยิ่งใหญ่ขนาดจะตั้งตนเป็นกลุ่มพิทักษ์ความดีคอยขัดขวางคนชั่วเลยสักนิด
"ก็ถือว่าเพียงพอสำหรับความทุ่มเท..และเรื่องที่คุณตัดสินใจทำ" พัศดีบอกด้วยรอยยิ้มบาง "คนที่จะได้รัยการเสนอชื่อในฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ..จากเรื่องนี้ก็มี เจ็ดคน คุณ..นายธรณินธร์ นายไวทยา นายศรัทธากร นายทินกร นายคมกริช อ้อ... แล้วก็ นายณเมฆา"
ได้ยินคนชื่อสุดท้ายแล้วผมใจหวิวๆ "แล้ว..เอ่อ....ที่มันนอนป่วยอยู่นี่"
"อ้อ ไม่ต้องกลัว " พัศดีคงรู้ว่าผมกำลังกลัวอะไรอยู่ "เรื่องค่าใช้จ่าย เรื่องนี้เขาเป็นเหยื่อจากความรุนแรงของคนพวกนั้น ทั้งยังสละตัวช่วยไม่ต่างกับพวกคุณ เราไม่ทอดทิ้งแน่นอน แต่ก็เพราอาการค่อนข้างหนัก การรักษาเลยใช้ค่าใช้จ่ายมากทางเรือนจำจึงตกลงจะออกให้ครึ่งนึง อีกครึ่งก็เงินของเขา แต่ดูเหมือนที่บ้านก็พอมีฐานะ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะปล่อยให้เป็นอะไรไป ต่อให้จะอยู่ในสภาพแบบนั้นก็เถอะ"
"ครับ.."ผมรับคำด้วยสีหน้าหมองไม่น้อย นึกสงสารเจ้าคนที่มันอุตส่าห์ยอมรับ อุตส่าห์ตกลงกันได้แล้ว หลังจากผมวิ่งไปเจอเมฆมันใกล้ๆที่กำลังชุมนุม มันก็ตั้งท่าจะมาเอาเรื่องกับผม แต่ที่สุดพอคุยกันแล้วไอ้เมฆมันถึงได้ยอมรับปากจะร่วมเดินตามทางเดียวกัน มันอุตส่าห์ช่วยกลบเกลื่อนเรื่องที่ผมทำเพื่อที่เราจะได้เข้าใกล้พวกป๋าตามแผน ทั้งที่มันก็ทุ่มเทมากมาย ตอนนี้ทุกคนกำลังได้ดี กำลังมีอิสระมันกลับต้องถูกพันธนาการอยู่บนเตียงด้วยสังขารแบบนั้น
"เอาล่ะ มาพุดถึงเรื่องการถวายฏีกาดันต่อ" พัศดีเอ่ยปากเข้าเรื่องเมื่อเห็นผมเงียบไป "ต่อให้มีชื่อในฏีกาก็ใช่จะปล่อยตัวเลย ตามกฏของทางราชทัณฑ์ คนที่จะได้รับพระราชทานอภัยโทษจะต้องรับโทษไปแล้วอย่างน้อยหนึ่งในสามหรือกึ่งหนึ่ง ซึ่งในกรณีของคุณ...ดูจากพฤติกรรมที่ผ่านๆมาก็ไม่มีอะไรเสียหาย ถือเป็นนักโทษชั้นดี รับโทษมาแล้ว สามปีเก้าเดือน กับอีกสิบแปดวัน ปัญหาคือระยะเวลาคุมขัง 15 ปี คุณยังรับโทษไม่ถึงหนึ่งในสามซึ่งก็คือ รับโทษไม่ถึงห้าปี ฉะนั้น จะถูกจำคุกอีกหนึ่งปีกับอีกสามเดือนโดยประมาณ..เข้าใจไหมครับ?"
"ครับ" ผมคิดตามแล้วพยักหน้าหงึก แต่ในใจน่ะเหรอตนนี้ระริกระรี้แทบตาย หนึ่งปีกับอีกสามเดือน! ผมจะได้ออกไปจากที่นี่ในอีกปีกว่าๆ แทนที่จะเป็นอีกสิบกว่าปี แค่นี้ก็ดีใจจนเนื้อเต้นแทบจะร้องบอกพี่โตไม่ไหวแล้ว! "แล้วคนอื่น.."
ผมเอ่ยปากถาม พอนึกถึงพี่โต จึงคิดขึ้นมาได้ว่ารายนั้นน่าจะออกไปก่อนผม...รึเปล่า?
"อ้อ คนที่จะได้ออกเป็นรายแรกก็..นายธรณินธร์" คำพูดของพัศดีทำให้ผมยิ้มรับทันควัน "เขาถูกคุมขังมาเกินกว่าระยะเวลาหนึ่งในสามของโทษแล้ว เพราะฉะนั้นเมื่อถวายฏีกาแล้วก็จะออกไปได้...ก็น่าจะประมาณอีกหกเจ็ดเดือน เพราะเราจะทูลเกล้าฯขอพระราชทานอภัยโทษในวันที่ 12 สิงหาน่ะ"
"แล้วหลังจากนั้นก็เป็นนายทินกร กับนายไวทยา สองคนนี้ออกไล่เลี่ยกันก็ไปก่อนคุณไม่กี่เดือน แล้วหลังจากคุณก็นายศรัทธากร..รายนี้น่าเสียดายนะ อุตส่าห์ทำดีมามาก ทั้งช่วยงานผู้คุม ทั้งทำงานที่ห้องพยาบาล แต่ดันมาเสียตอนใช้อาวุธซะได้ ไม่รู้คิดอะไรของเขาถึงได้ยิงพวกเดียวกันแบบนั้น แล้วตอนนี้ก็ลาออก ไม่ทำที่ห้องพยาบาลอีกแล้ว เลยต้องหาคนมาประจำจนได้" เสียงบ่นของพัศดีแว่วเข้าหูทำให้ผมทำหน้าสลด "แล้วก็..นายคมกริชนี่นานหน่อย เพราะเจอคดีไม่ธรรมดา ก็เลยออกช้ากว่าใครเขา แต่สำหรับเขาก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะ"
"ขอบคุณมากนะครับ" ผม เอ่ยปากขอบคุณพัศดีด้วยสีหน้าซาบซึ้งสุดใจ "ถ้าพัศดีไม่ฟังผมตอนนั้น ก็คง......."
"ผมก็ต้องขอบคุณพวกคุณด้วย..ถ้าพวกคุณไม่เปลี่ยนใจมาช่วย เรื่องมันคงแย่ ได้กลายเป็นคดีประวัติศาสตร์เหมือนเจ้าพวกนั้นมันทายทักไว้แน่ๆ แล้วหน้าที่การงานของผมก็คงจบ" พัศดีปรมัตถ์ว่า ก่อนจะพ่นลมหายใจ "จริงๆจากเรื่องนี้ผมก็โดนสอบวินัยด้วยนะ แต่คงไม่มีอะไรมาก ที่จริง...พอมาคิดๆถึงรู้ว่าตัวเองก็ผิดอยู่เหมืนกัน เพราะเข้มงวดรุนแรงไป เรื่องมันถึงบานปลายกลายเป็นแบบนี้"
"เราก็ได้บทเรียนกันทุกคนแหละครับ" ฟังคำพูดนั้นแล้วนึกถึงไอ้เมฆก็อดจะถอนใจยาวๆไม่ได้
ก๊อกๆ
สียงเคาะประตูทำให้ผมกับพัศดีปรมัตถ์ชะงัก พอคำเชิญดังขึ้นประตูก็ถูกผลักออก และคนที่เดินเข้ามาก็ทำให้ผมนิ่งไปอีกรอบ..
หน้าตากวนๆ ท่าทางกวนตีนไม่สร่างซา จอมเสือกจอหาเรื่องที่ไปได้ทุกที่ในเรือนจำ...ก็ว่าผมลืมนึกถึงใครไป
ไอ้เนมส่งสายตาไปมองไอ้เป้ที่เดินมานั่งเก้าอี้อีกตัวที่ว่างอย่างสบายๆด้วยสีหน้าสงสัย จริงๆก็อยากจะถามนะ ว่ามันหายไปไหนในช่วงที่ชาวบ้านชุลมุนกันอยู่ รึแผลหกล้ม(?)ที่พี่โตบอกนั่นยังไม่หาย รึอะไรยังไงกันแน่
"เขียนรายงานเสร็จรึยัง?" เสียงพัศดีดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวลุกขึ้นค้นเอกสารในห้องกุกกัก
"ยัง...ว่าแต่ให้มันรู้จะดีเหรอ?" ไอ้เป้ว่าพลางส่งสายตามาหาผม หือ?..รู้อะไร?
"ตอนนั้นเห็นกอดแฟ้มประวัติแกซะแน่น ไม่รู้ก็ต้องรู้แหละ" พัศดีคุยกับไอ้เป้อย่างเป็นกันเอง พลางโยนแฟ้มอะไรบางอย่างใส่มันปึกหนึ่ง ส่วนไอ้คนโดนโยนงานใส่ตวัดสายตามามองผมด้วยสีหน้ากังขาไม่หน่อย
"รู้แล้วเหรอ?"
"......." รู้อะไรล่ะ เรื่องการได้ออกคุกเร็วขึ้น? เรื่องอาการไอ้เมฆ? หรือเรื่องพี่โต?
"ทำหน้าแบบนั้น มันไม่มีรู้แน่นอน" ไอ้เป้ว่าพลางเดาะลิ้นเบาๆ "กูฟังธงเลย มันไม่รุ้"
"พุดจาสุภาพๆหน่อย! แล้วถ้าไม่รู้ก็บอกเค้าซะ" พัศดีปรมัตถ์สวดใส่ไอ้คนที่ทำหน้ากวดตีนไม่หายนี่ แว่วเสียงไอ้เป้ครางจิ๊กจั๊ก ก่อนมันจะถอนหายใจเฮือก
"ตกลงว่ามีอะไรเหรอครับ?" ผมอยากทราบว่านี่จะเล่นละครปาหี่กันอีกนานไหม ใครรู้ใครไม่รู้ใครอะไรยังไง เมื่อไหร่จะจบ?
"เห็นคุณไปค้นของในตู้เอกสาร หยิบแฟ้มประวัติออกมาก็นึกว่ารู้แล้วเสียอีก " พัศดีว่า ก่อนจะพ่นลมหายใจพรู "แต่เอาเถอะ ผมแนะนำเขาให้คุณรู้จักอีกรอบก็แล้วกัน...นี่นายเป้..เป็นสายของทางเรา"
"ห๊ะ!" อันนี้ตกใจจริงไม่ติงนัง ผมหันไปมองหน้าไอ้เป้เหมือนพบว่าจู่ๆมันก็มีเขางอกขึ้นมาสามเขาไม่สิ..บางทีคนที่เขางอกคงจะเป็นไอ้เนมเอง..รวมพรรคพวกด้วย
" ฮ่าๆ ขนาดพัศดีบอกเองมึงยังไม่เชื่อเลย ฮาว่ะ" ไอ้เป้ว่าพลางหัวเราะเบาๆ ด้วยท่าทีขบขัน ขณะที่ผมหน้านิ่ว มองไอ้เป้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว มองยังไง คิดถึงพฤติกรรมมันยังไง ก็ไม่อาจอุปมาได้ว่ามันอย่ฝั่งเดียวกันสักนิด-*-
แบบนี้น่ะเหรอเป็นสายของพัศดี สายของทางเรือนจำ คนที่คอยสังเกตการณ์แล้วเอาไปแจ้งพัศดี มันเนี่ยนะ..มันที่ เอ่อ...ทำตัวได้แบบลูกน้องที่ดีโคตรๆของป๋ามากๆเนี่ยนะ
"หึ..ทำหน้าไม่เชื่ออีก รู้ไหม ว่ากูน่ะเป็นคนที่ทำให้พวกมึงได้ออกคุก จำไว้แล้วขอบคุณซะด้วย" ๆไอ้เป้ว่าพลางถอนใจระอา
" เขาเป็นคนคอยสืบข่าว รวมทั้งสอดส่องพฤติกรรมนักโทษที่อยุ่ในรายการควรจับตามองมาเขียนรายงาน ...ซึ่งแน่นอนว่ามีชื่อคุณ" คำเฉลยจากปากพัศดียิ่งทำให้ผมไม่อยากเชื่อเข้าไปใหญ่ "ที่แนะนำให้รู้จักไม่ใช่อะไรหรอก เพราะจริงๆแล้วรื่องเส้นสายของคนพวกนั้นก็ยังมีอยู่ ผมเลยจะให้เป้แทรกตัวไปอีก แต่มาติดที่อืม...นาธรณิธร์นั่นน่ะ..เค้ากันเป้ออกไป ไม่ยอมให้เข้าไปแถวแดนสิบสองเลย เพราะฉะนั้นถึงอยากให้คุณช่วยไปบอกเขาหน่อย"
"................" เอาจริงดิ? ผมอ้าปากค้าง มองไอ้เป้ที่กำลังร้องขอกาแฟจากพัศดีแบบโคตรสนิทสนมแล้วกระพริบตาปริบๆมองมันแล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองเจอมันในที่ต่างๆ
ถ้า...จะบอกว่าไอ้เป้มันเป็นสาย
เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน? เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงได้รู้จักใครเขาไปทั่ว?
นึกถึงการพบเจอมันในที่ต่างๆ ทั้งในห้องนี้ ในกลุ่ม ที่มันคอยไปคลุกคลีกับคนนั้นคนนี้ เสียงบ่นไอ้เมฆที่ว่าไอ้เป้มันคอยไปยุ่งกับพี่กันย์ไม่ก็พี่วิทย์แล้วยังขาใหญ่คนอื่นๆ รวมทั้งเรื่องพี่โตด้วย และยังเรื่องกุญแจพวงโตที่มันได้มา จากที่เคยสงสัยว่าได้มาตอนไหน อย่างไร พอมาเทียบความจริงแบบนี้แล้ว ทุกอย่างเลยแจ่มชัด!
แต่...
"แล้วเรื่องเอ่อ...ที่ป๋าสั่ง.." ผมจ้องหน้ามัน ข้องใจมาก มากถึงมากที่สุดว่าสายลับแบบมันนี่ทุ่มเทมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทั้งแรกกายแรงใจ ทั้งร่างกายก็ด้วย...ทำตามคำสั่งหมดว่างั้น?
"อ้อ..ที่กูขอนอนกับพี่โตน่ะเหรอ" คำพูดของไอ้เป้ทำเอาพัศดีปรมัตถ์ที่กำลังจิบกาแฟอยู่ถึงกับสะดุ้ง เหลือกตามามองคนพูดแบบอึ้งๆ ขณะที่ไอ้เมฆยักไหล่ ตอบด้วยสีหน้าที่ผมบอกได้ชัดเจนว่า "ด้านโคตรๆ"
"ก็แล้วไงอ่ะ หนึ่งเลยคือพวกไอ้ป๋าสั่งมากูก็เลยทำตาม แล้วก็ที่สำคัญ...กูเป็นเกย์ และพี่โตของมึงก็สเปกกูพอดี แบบโหดๆเถื่อนๆโคตรเร้าใจน่ะ มีโอกาสสักครั้งทำไมจะไม่ลองล่ะ หึหึหึ" วาจาของไอ้เป้ทำเอาผมขนลุกวาบ พอๆกับหนาวสันหลังขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"กูไม่ใช่ทื่อๆแบบมึงนี่หว่า เห็นกูเป็นสาย ทำความดีเพื่อราชการแบบนี้เลยนึกว่ากูเป็นเทวดารึไง กูก็คนปกติ กูก็มีชีวิตของกุนะ ไอ้เนม..จะรักใครชอบใครอยากเอาใครหรืออยากให้ใครเอา มันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ในเมื่อกูก็ทำงานของกูเสร็จ" ไอ้เป้ยักไหล่ด้วยสีหน้าโคตรชิล "จริงๆกูก็ยังชอบพี่โตอยู่นะ ขอบใจมันนิดนึงด้วยที่ช่วยเอาหัวกูกระแทกซีเมนต์ ถึงมันจะเจ็บนิดหน่อยตอนโดน แต่กูก็ได้ข้ออ้างมานั่งสังเกตการณ์แผนพวกมึงสบายเลย".
อ่า...ฟังแล้วสันนิษฐานได้อีกอย่างว่าไอ้หมอนี่เป็นพวกมาโซคิสม์
“แล้วรายงานที่กูเขียน ก็เอามาประกอบกับเรื่องที่พวกมึงทำ พวกมึงเลยได้ออกจากคุกเร็วขึ้นตั้งหลายปีไงล่ะ”
"กู...นึกว่ามึงกับพี่กันย์" คือผมคิดว่าว่าไอ้เป้อาจจะร่วมมือกับพี่กันย์ทำอะไรก็ได้ เพราะช่วงหลังเห็นสนิทกันมากออกขนาดนั้น
"เพราะไอ้นั่นล่ะที่ทำให้กูได้เรื่องมาเยอะ " ไอ้เป้มันวา "มึงรู้ไหมว่าถ้าพวกป๋ามันออกไปได้จะทำยังไง ปืนที่ไอ้กันย?ได้น่ะมึงเอ๊ย...มันสั่งให้ไอ้กันย์ระวังหลังแล้วซัดใส่คนละนัดเลย อุตส่าห์ให้ไอ้ครูไวโอลินของมึงลอบเอาปืนเข้ามาให้ แต่สุดท้าย..ใครจะนึกว่ามันจะเอามายิงขาชาวบ้านเขาซะงั้น"
คำพูดนั้นของไอ้เป้ทำให้ผมอ้าปากค้างไม่ต่ำกว่าสามรอบ แต่สมองก็ยังคิดตามลิ่วๆถึงเรื่องที่มันว่า ทั้งเรื่องแผนของป๋า เรื่องการได้ปืนมาจากอาจารย์ธีระ และอีกหลายๆอย่าง
ผมมองหน้าไอ้เป้ที่ยื่นมือขอกาแฟจากพัศดีด้วยสีหน้าเริงรื่นแล้วอดจะยิ้มเจื่อนไม่ได้ บอกตัวเองว่าต่อให้ผมรู้ว่าเนื้อแท้มันเป็นคนยังไง และรู้สาเหตุที่มันกระทำว่าเป็นไปเพราะอะไร มันช่วยเหลือๆผมไว้ด้วยรายงานอะไรที่ว่าแค่ไหนแต่ผมก็ยังคงทำใจให้ชอบมันไม่ได้อยู่ดี
..แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างไปคุยกับพี่โตให้เลิกเขม่นมันเนี่ย ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก
"เนม.."
"เนม"
"ไอ้เนม!" สียงตะโกนใส่ใกล้ๆทำเอาผมสะดุ้งเฮือก หันมาจ้องหน้าไอ้คุณพี่โตที่ขยับมาใกล้อย่างตกใจไม่น้อย ใบหน้าหล่อเข้มของขาใหญ่แดนสิบสองจ้องมองผมด้วยสีหน้างวยงงปนขัดใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะจิ้มปลายนิ้วลงบนหน้าผากผมแล้วออกแรงผลักเบาๆ "เหม่ออะไรไปถึงไหน ถามแล้วไม่ตอบ"
"หือ..อ่ะ ถามอะไร?"
"ถามว่า...ออกไปแล้ว มึงจะทำอะไร ยังไง" คำถามนั้นทำให้ผมชะงัก นิ่งไปพักหนึ่ง
"ก็...ก็คงช่วยแม่แหละ "ผมตอบสั้นๆ พลางนึกถึงผู้ให้กำเนิด แม่ผมที่พอได้ข่าวนั้นก็รีบมาหาทันทีด้วยความเป็นห่วง
แล้วพอได้ข่าวผมที่จะได้ออกไปจากคุกเร็วขึ้นก็ดีใจจนร้องไห้ แม่พร่ำว่าดีใจแค่ไหนที่ผมไม่ได้ทำเรื่องไม่ดี และภูมิใจที่ผมยังไม่
เปลี่ยนไป ยังเป็นลุกชายคนดีของแม่ตาที่แม่สอน แล้วบอกด้วยน้ำตาว่าจะรอผมอย่างใจจดใจจ่อ
"แล้วพี่ล่ะ?" ผมเอ่ยถามพี่โตบ้าง ระยะนี้พี่โตดูจะมีญาติพี่น้องและคนเข้าเยี่ยมถี่กว่าแต่ก่อน อาจจะเป็นเพราะข่าวที่ออกไปและเรื่องที่พี่โตบอกพวกเขา ว่าจะได้ออกไปข้างนอกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ทุกคนก็คงจะมาพูดคุย แสดงความยินดี
..รวมทั้ง ผุ้หญิงคนนั้น
แค่ได้คิดถึงอะไรบางอย่างขมๆก็ทิ่มเข้าที่ลำคอแบบไม่ปราณีปราศัย ความดีใจจากการจะได้สัมผัสอิสระภาพนั้นทำให้ผมเริ่มนึกถึงอนาคตอย่างจริงจังมากกว่าเดิม จากเดิมอนาคตที่มีแต่รั้วหนามทำให้ผมไม่อยากจะนึกถึงวันข้างหน้า แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว อีกปีกว่าเองที่ผมจะได้ออกไป นั่นรวมทั้งความจริงบางย่างที่ผุดขึ้นมาในใจอย่างเงียบงัน
ผมมองหน้าพี่โต หันไปยังเสี้ยวหน้าคมเข้มที่สะท้อนแสงอาทิตย์ อดจะปวดใจแปลบไม่ได้ เมื่อคิดถึงรอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้นและความผูกพันธ์ที่พวกเขามีให้กัน
ที่ผ่านมา ตลอดมาผมยังวางใจได้ เบาใจได้ บอกกับตัวเองว่านี่เป็นเรื่องปกติ ปกติที่ใครจะมีคนรัก ใครจะมีอดีตสักคนสองคนนั้นไม่ใช่ปัญหา ปลอบใจตัวเองว่ายังไงผมก็ได้อยู่ใกล้ๆอยู่ข้างๆพี่โต ในนี้คือคุก คือเรือนจำที่มีแต่ผุ้ชาย ฉะนั้นผมก็ได้เป็นหนึ่งเดียวอยุ่แล้ว
แต่สำหรับข้างนอกนั่น มันไม่ใช่
ความจริงที่ผุดขึ้นมาทิ่มแทงใจอย่างเงียบๆปรากฏขึ้นชักเจนทุกที แม้ผมจะทำเป็นไม่เห็น จะยิ้มยินดีและพอใจกับท่าทีมีความสุขของพี่โต ดวงตาที่เป็นประกายความหวัง ปากที่พูดคุยเรื่องอนาคต แต่..แต่อีกส่วนหนึ่งนั้นก็เอ่ยถามถึงสิ่งที่ผมรุ้ดีแก่ใจ
....เราจะเป็นเหมือนเดิมไหม?
ผมรักพี่โตและพี่โตก็บอกว่ารักผม ความรู้สึกนี้คอยเยี่ยวยาหัวใจและหล่อเลี้ยงให้เรายืนอยู่ข้างกันได้ท่ามกลางความโหดร้ายนี้ก้จริง แต่ว่าข้างนอกล่ะ? นอกเรือนจำที่ไม่ได้มีแต่ผู้ชาย มีผู้หญิงสวยๆ มีคนอื่นมากมาย มีพี่กิ้ง มีอดีตแฟน มีสาวคนใหม่มาติดพัน มีคนนั้นคนนี้วนเวียนมาไม่ขาดสาย
ถ้าออกไปแล้ว พี่โตจะลืมนักโทษผู้ชายตัวเหม็นๆ หน้าตาโง่ๆเซ่อๆแบบนี้ไปรึเปล่า?
"เนม...คืนนี้มึงจะทำอะไร?" เสียงทักของพี่โตดังขึ้นทำให้ผมชะงัก
"ก็...เปล่า" ผมส่ายหน้าช้าๆ
"งั้นไปรอกูที่หลังโรงอาหารนะ " เอ๋?...คำพูดนั้นทำให้ผมงวยงงไม่น้อย แต่ก่อนจะได้ถามอะไรพี่โตกลับลุกพรวด และเดินดุ่มๆออกไม่หันกลับมา โดยทิ้งความสงสัยคาไว้ในหัวใจของผม
มีอะไรงั้นเหรอ?
..........................................
มาแล้วววและกำลังแก้ตอนต่อไป :z2:
-
อย่าบอกนะว่า จะมาทีเดียว 4 ตอนรวดดดด บร๊ะเจ้า!!!! น้องปุ้ยเอาจริงวุ้ยย :กอด1:
กรี๊ดดดด......จะรอไว้อ่านทีเดียวเลยจ้าาาาา :z2:
-
อะไรว้า ปวดประสาท กันย์แม่งจะยิงวิทย์ทำไม ประสาทไปกันใหญ่แล้ว
โอ๊ย .........
รอๆๆ
-
ตอนสุดท้าย โดนใจมาก ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ยิ่งยาวยิ่งชอบ
เรื่องนี้แต่งได้สุดยอด ..... เป็นเรื่องที่ประทับใจไม่รู้ลืมเลยคะ
-
เค้าอยากเก็บเรื่องนี้ ไม่ทันแล้วดิ T^T ตังก็ไม่มีเซงง
-
Improbable 46 : คำสัญญาจากเศษลวด
หลังโรงอาหาร...
มืดแล้ว...หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จผมก็นั่งดูโทรทัศน์กับคนอื่นไปเงียบๆ ขณะที่พี่โตหายไป ปากบอกว่าจะไปทำเรื่องอะไรสักอย่างเกี่ยวกับการออกไปนั่นแหละ ระยะนี้พี่โตวุ่นเรื่องนี้อยู่เป็นประจำ แต่จะว่ายังไงล่ะ ถ้าถึงตาผมได้ออกไปบ้าง ก็คงตื่นเต้นพอก็นั่นแหละ
พอดูทีวีเบื่อๆไป ดูนาฬิกาบอกเวลาทุ่มครึ่งผมก็เดินออกมาจากโรงอาหารและไปยืนรออยู่ที่หลังโรงอาหารตามคำพูดของพี่โต
ปลายเท้าของผมเหยียบๆเขี่ยๆขยะบนพื้นแก้เบื่อ แสงรางๆจากด้านในโรงอาหารพอจะสาดส่องมาให้เห็นลานโล่งๆด้านหลังซึ่งเป็นที่สำหรับตากผ้าได้ เชือกไนล่อนขึงไว้เป็นแนวยาวสำหรับตากผ้าและทำเป็น"โรงแรม"สำหรับเหล่านักโทษกับคู่รัก ผมยิ่งนิ่งทบทวนความทรงจำของตัวเองเกี่ยวกับสถานที่นี้เงียบๆ จำได้ว่าครั้งแรกถูกกระทืบจนอานที่นี่ นั่งกินข้าวคลุกดินที่นี่ แล้วหลังจากนั้นก็มานั่งเฝ้ากางเกงใน แล้วก็ถูกพี่โตลากมาเข้าโรงแรมตอนกลางๆวันแสกด้วย ไม่นับเรื่องหนีเหล่ากะเทยเจ้ๆทั้งหลายอีกนะ
คิดถึงความทรงจำเกี่ยวกับมันซึ่งมักมีใครอีกคนร่วมด้วยเสมอแล้วอดจะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ แต่เสียงหัวเราะนั้นมีอาการตื้อในอกประกอบไม่น้อย ทั้งก้อนเข็งๆที่กลืนไม่ลงในลำคอ รวมทั้งจมูกที่ร้อนจัด..
ทั้งๆที่เกลียดที่นี่ ๆไม่ชอบ ไม่เคยอยากจะอยู่ อยากออกไป อยากมีอิสระภาพ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผูกพันธ์
ไม่ต่างกับผู้ชายคนนั้น คนที่ผมเคยต่อต้าน ไม่ยอมรับ เกลียดชัง ไม่เข้าใจ จนมาถึงตอนนี้...ตอนที่ผมรัก รักเขาจนหมดหัวใจ
ความเปลี่ยนแปลงที่มาเยือน หอบเอาทั้งความดีใจและความหวาดกลัวเข้าหากันเสียจนผมอดหวาดหวั่นไม่ได้
"ขอโทษที่ช้า" เสียงพี่โตดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวทำให้ผมละออกจากภวังค์ หันไปยิ้มให้เงียบๆก่อนจะเอ่ยปากถาม
"มีอะไรเหรอ?"
พี่โตไม่ตอบ แต่เอาเท้าปัดๆเศษแก้มชามบิ่นๆตลอดจนเศษลวดและไม้แห้งๆออกไป แล้วเดินพรวดไปดึงผ้าปูโต๊ะที่ตากไว้มาปูนั่งหน้าตาเฉย
ผมมองอัปกริยานั้นด้วยความงวยงง ก่อนจะรู้ตัวก็ถูกดึงแขนให้นั่งลงบนตักพี่โตแล้ว แต่กระนั้นก็อดคิดอย่างหวั่นไม่ได้ว่า ที่เรียกมานี่ก็เพื่อจะเรียกมากดกันกลางแจ้งหลังโรงอาหาร อ้ากกกกก ผมไม่เอานะ ถ้าใครมารู้เข้าล่ะก็อายตายแน่ๆ
"เมื่อกี้กูไปเจอไอ้ไม้มา" ..ไม้..ชื่อนี้คือใครผมไม่รู้จัก ไอ้เนมหันไปทำสายตางวยงงไม้พี่โตเป็นคำตอบ
"..คนที่แดนพิเศษน่ะ มึงคงไม้รู้จักหรอก" คำตอบนั้นทำให้ผมชะงัก สายตาเต็มด้วยความไม่เข้าใจ
"เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น" พี่โตซุกจมูกลงบนไหล่ผมนิ่งๆสองสามนาทีก่อนจะเอ่ยปาก "พวกป่ามันถูกย้ายไปขังที่อื่น
แล้วก็จริง ตอนนี้เราเป็นอิสระไม่ต้องทำตามคำสั่งใคร พวกลูกน้องมันก็เทินดทูนกูก็จริง แต่..มันไม่ง่ายขนาดนั้นเนม...ไม่ง่าย
เลย"
".........."
"พอพวกป๋าไป ไม่นานมันก็มีป๋าคนใหม่ขึ้นมาอีก เป็นแบบนี้ไปซ้ำไม่รู้จักจบนั่นแหละ แล้วนี่ คนมาขึ้นแทนก็เป็นไอ้แม้..ลุงแก่อายุห้าสิบกว่าที่ติดคุกมาเกือบครึ่งชีวิต จะมาเป็นนายคนใหม่ของเรา" สิ้นคำนั้นพี่โตก็ถอนหายใจยาว ขณะที่ผมฟังแล้วหน้านิ้ว นิ่งไปกับความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งใดๆ "สำหรับกู อีกไม่นานกุก็จะได้ออกไป แต่กับพวกมึงไม่ใช่ มึงยังต้องอยู่ที่นี่ ไอ้วิทย์ ไอ้ทินก็ด้วย ...ถ้าลูกพี่อย่างกูไม่ไปหามัน แล้วสุดท้ายพอกูออกไปแล้วพวกมึงต้องถูกกดขี่กูคงขำไม่ออก"
"มึงเข้าใจใช่ไหม? "พี่โตเอ่ยถาม
"ครับ...ผมรู้ " ผมพยักหน้ารับช้าๆ เข้าใจพอๆกับเห็นใจสิ่งที่เราต่างก็ต้องเจอ ที่พี่โตพูดน่ะถุกแล้ว ต่อให้ล้มป๋าได้ ต่อให้พวกมันไม่อาจจะแผ่อิทธิพลที่นี่ได้อีกแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ป๋าออกไปก็มีคนใหม่ พวกเขาต้องหาลุกพี่คนใหม่ ไม่งั้นพอพี่โตออกไป ผมและคนอื่นๆก็อาจจะโดนทำร้ายบ้างก็เป็นได้ ในเมื่อความแค้นเคืองที่กลุ่มอื่นมีต่อเราก็ใช่จะน้อยๆ จะทำลอยตัวเหนือทุกอย่างก็เป็นไปไม่ได้แน่
"แล้วยังข้างนอก....." เอ่ยมาถึงตอนนี้ พี่โตก็ถอนหายใจยาว
ผมฟังแล้วหรุบตาลงช้าๆ ร้ดีว่าพี่โตจะพูดอะไร
ข้างนอก..
อิสระ แต่ก็มีความหายอีกอย่างว่าอันตราย
สำหรับเหล่านักโทษแล้ว คุกที่คุมขังมันอาจจะเป็นดังนรก ทว่าสิ่งหนึ่งที่วางใจได้เสมอ คือไม่ว่าอย่างไรเราก็จะมีชีวิตรอด มีชีวิตอยู่แม้ลำบากหน่อย แต่ก็จะไม่ตายหรือถูกใครตามฆ่าง่ายๆ
ผิดกับข้างนอก สำหรับนักโทษที่เข้ามาเพราะทำผิด เมื่ออกไปแล้วนอกจากจะต้องเจอกับสายตาสาดประณามและอคติของคนทั่วไปแล้ว ยังมีโอกาสพบเจอกับโจทย์เก่า คนที่คุณไปฆ่าญาติพี่น้องเขา หรือแแต่กูกน้องของลูกพี่ที่ถูกพวกผมทรยศจัดการ..ลูกน้องของป๋าที่มีอยู่ข้างนอกนั่น..
สิ่งนี้ใช่ผมจะไม่รู้ พอรู้ว่าจะได้ออกไปภายในไม่นานนี้ พี่โตก็เรียกทุกคนที่จะได้ออกไปมาคุยกันอีกครั้ง แม้เรื่องที่เกิดขึ้น เราจะไม่ถูกตราหน้าว่าทรยศอย่างเต็มปากเต็มคำเพราะการกระทำของป๋ามันก็ชวนให้ลุกขึ้นมาต่อต้าน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า คนของพวกป๋าข้างนอกจะคิดแบบนั้น เส้นสายของป๋าและพรรคพวกมีมากมาย ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะบอกคนของตัวเองที่รออยู่ข้างนอกให้ตามจัดการพวกเราก็ได้ ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหาออกไปแล้ว และนั่นหมายถึงความปลอดภัยในชีวิตของ
พวกเราทุกคน
ถ้าอยู่ในคุกยังวางใจได้ เพราะก่อเหตุอะไรทำได้ไม่ง่าย รวมทั้งมีพรรคพวกคอยสนับสนุนอยู่ แต่ข้างนอกนั่นความเสี่ยงผิดแผกกันโดยสิ้นเชิง..
"เนม..."นิ่งอยู่ในภวังค์สักพัก พี่โตก็เรียกชื่อผมเบาๆ ไอ้เนมครางตอบในลำคองึมงัม ขณะที่จมอยู่ในห้องคิด
"อีกไม่ถึงปี กูก็จะได้ออกไป..." พี่โตเอ่ยปากช้าๆ จากเรื่องที่เกิดขึ้นในปลายเดือนมกราคม มาจนถึงตอนนี้เป็นปลายเดือนกุมภาพันธ์เข้าแล้ว พี่โตที่มีกำหนดจะออกจาคุกหลังวันที่ 12 สิงหาคม ก็เหลือเวลาในนี้อีกไม่มาก
"กลัวไหม?"
"อะไร.." ผมเอ่ยถามกลับคำถามที่น่างวยงงนั้นเบาๆ
"กลัว...ว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม" พี่โตตอบเบาๆกับไหล่ของผม รู้สึกโดยไม่ได้หันไปสบตาเลยว่าดวงตาคู่นั้นกำลังจ้องมองใบหน้าของผมชนิดไม่กระพริบ แสงจันทร์สาดส่องมากระทบเสี้ยวหน้าคมสันของพี่โตอย่างอ่อนโยน ทำให้น่ามองขึ้นมากว่าเดิม ขณะที่ผมนิ่ง..เงียบเสียงลงเมื่อได้ยินคำนั้น
"ผมดีใจ..." ริมฝีปากของผมค่อยขยับ และเอ่ยออกมาเบาๆ "ดีใจ..ที่ได้ออกไป ดีใจที่เรื่องที่เราทำ เรื่องงี่เง่าดื้อด้านของผม เรื่องที่ทำให้ลำบากใจเป็นสิบเท่าของผม ทำให้เราได้อะไรที่ดีกว่าการนั่งรอความหวังอยู่เงียบๆในเรือนจำ ....แต่ก็อย่างที่พี่พุดไป ผมก็กลัว..กลัวการเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน.."
"ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ "ไอ้เนมสารภาพออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ใบหน้าก้มต่ำ "ชอบสะดุ้งตื่นมาตอนกลางคืนบ่อยๆ เพราะเอาแต่คิด..คิดว่าถ้าพี่ออกไปผมจะทำยังไง คิดว่าถ้าผมออกไปแล้วจะมีชีวิตแบบไหน ผมได้แต่ฝันร้าย...ฝันที่ว่าที่สุดแล้วผมก็เหลือคนเดียว ไม่ว่าพี่หรือใครๆก็ไม่อยู่ มีผมคนเดียวยืนอยู่ท่ามกลางสายตาประณามหยามเหยียดของคนอื่น."
"และฝันที่ร้ายที่สุด...คือ...คือความฝัน ที่ผมฝันว่าพี่ไม่ได้อยู่กับผมอีกต่อไป" ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆขณะที่หันไปสบตาโตด้วยแววตาสั่นไหว "พี่โต...ถ้าพี่ออกไปแล้ว เราจะได้เจอกันอีกไหม? พี่จะยังรักผมอยุ่หม? หรือว่าพี่จะหันไป..."
"ชู่ว.." พี่โตแตะปลายนิ้วลงกับริมฝีปากของผมเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ แล้วใช้มือสองข้างจับแก้มผม ดึงใบหน้าผมให้หันไปมองด้านหน้า พร้อมดันด้นปลายคางให้เชิดขึ้น เพื่อจะได้มองท้องฟ้าที่มีดวงตาพร่างพรายให้เต็มตา
อ้อมกอดของร่างกายแกร่งที่โอบล้อมอยู่ด้านหลังกระชับแน่น เต็มไปด้วยไออุ่นชวนให้ร่างสะท้านไหว ผมจ้องมองดวงดาวบนท้องฟ้า ริมฝีปากเม้มแน่น ขณะที่พี่โตกอดผมไว้แน่น...แน่นเสียจนอ้อมแขนนั้นกลายเป็นอุ่นร้อน หากไม่ได้ร้อน
เท่ากับหยดน้ำตา..
ทั้งๆที่ไม่ได้โศกเศร้า ไม่ได้ถูกทำร้ายจิตใจ ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงเลยสักนิด ทั้งที่ควรยิ้มยินดี แต่ริมฝีปากผมกลับสั่นไหว ทำได้เพียงกลั้นเสียงแล้วปล่อยให้น้ำตาแห่งความหวาดหวั่นไม่แน่นอนไหลอาบปลายคาง
กลัว..
ผมกำลังกลัว ...กลัวทุกสิ่งทุกอย่าง กลัวว่าถ้าออกไปแล้วจะมีชีวิตแบบไหน ทำตัวอย่างไร กลัวว่าออกไปแล้วอาจจะมีเรื่องยุ่งยากรออยุ่ แต่ที่กลัว..กลัวที่สุดกลบกลายเป็นเรื่องของผมกับพี่โต
พี่โตจะออกไปก่อนผมนับปี ในขณะที่เขาออกไป ผมก็เป็นเพียงนักโทษคนหนึ่งในนี้ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น "ความรัก"ที่มันผลิบานอยู่ในนี้ พออกไป มันจะจางหายและสลายไปเหมือนสายหมอกรึเปล่า
จะรักกันเหมือนเดิมงั้นหรือ รึว่าอาจจะต้องพลัดพราก อาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้า ไม่พบเจอ ไม่รู้จักกันอีกตลอดชีวิตก็ได้
อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น....
"กูมีเรื่องสำคัญจะบอก..."พี่โตเอ่ย พลางสูดหายใจลึก ฝ่ามือนั้นเกลี่ยน้ำตาบนผิวแก้มผมเบาๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากปลุกปลอบใดๆ "ถ้ากูออกไปแล้ว...เนม กูจะไม่ติดต่อมาอีก"
คำพูดนั้นทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ...
"จะไม่มาเยี่ยม จะไม่ส่งจดหมายมาหา จะไม่..." ถ้วยคำโหดร้ายยังคงดำเนินต่อไปและก็คงจะเอ่ยต่อไปแล้ว หากว่าโตไม่เห็นสีหน้าเจ็บดปวดเหลือคณาของคนรัก และร่างของมันที่เขากอดไว้สั่นไหวขึ้นเรื่อยๆ
แต่ถึงอย่างนั้นเสียงร้องไห้กลับไม่หลุดออกมาซักแอะ มันทำได้เพียงสะอื้นในลำคอเบาๆและน้ำตาไหลพรากเท่านั้น แต่มองแล้วกลับทำให้หัวใจอ่อนยวบและรู้สึกสงสารขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
แต่ถึงสงสารแค่ไหน เรื่องที่ควรพูดก็ต้องพูด เรื่องที่ต้องทำ เขาก็ยังต้องทำ
ไม่มาเยี่ยม ไม่มาหา ไม่พบหน้าพบทำ ทำเหมือนคนไม่รู้จัก..
ทบทวนถ้อยคำที่แสนโหดร้ายและซึมซับเข้าสมองเงียบๆ ผมอยากจะตะโกนด่า ประณามให้พี่โตพูดอกมาตรงๆว่าเลิกตัวงี่เง่า เลิกร้องไห้แล้วลืมตากลับมาพบความจริง ในนี้คือคุก ในนี้ไม่มีผู้หญิง และผมเป็นเพียงของที่ทดแทนเพื่อขับแรงปราถนาทางเพศ และข้างนอก..ข้างนอกนั่นมันไม่ใช่แบบนั้น ที่สุดแล้วผุ้ชายก็ต้องคู่กับผุ้หญิง ต่อให้จะรักหรือรู้สึกอย่างไร พอออกไปแล้ว ก็ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่ดี
บอกกันตรงๆให้จำไว้แบบนี้ยังจะดีเสียกดว่า
ผมจิกเล็บสั้นๆของตัวเองลบบนแขนแล้วกำแน่น เม้มปากปนสะอื้นด้วยไม่อยากจะทำอะไรให้พี่โตระคาย ตา แต่คำพูดที่แสนโหดร้ายที่มาพร้อมอ้อมแขนอุ่นๆมันเหมือนกำลังจะฆ่ากันให้ตายอยู่รอมร่อ
ถ้าจะไม่รักก็อย่ากอด ถ้าบอกว่าจะไม่เจอ ไม่มาหา ไม่อยากเห็นหน้า ก็อย่ามาทำปลอบใจกันแบบนี้!
"รู้แล้ว" ผมกล้ำกลืนก้อนสะอื้นที่จุกค้างในลำคอให้ไหลลงไปพร้อมกับรับคำสั้นๆ "รู้แล้วครับ ผมเข้าใจแล้ว..เข้าใจ...ดี....ผม......อึ่ก.."
เสียงกลั้นสะอื้นที่ถูกกักเก็บเอาไว้อย่างยากเย็นทำให้คนฝืนใจเเข็งต้องอ่อนยวบอีกครั้ง โตถอนหายใจเฮือก เอื้อมมือมาหาพร้อมกับดึงเจ้าคนขี้แยไปกอดไว้แน่น
"ขอโทษ..."คำขอโทษนั้นดังอยู่ข้างหู แต่ถ้อยคำที่ไม่ได้ปฏิเสธหรือบอกปัดความเข้าใจใดๆทำให้หัวใจเจ็บร้าวยิ่งนัก "ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่มึงอย่าร้องไห้สิ"
"........." คำตอบของผมคือการเบือนหน้าหนี ไม่อาจคำพูดใดๆ
พี่โตมองท่าทีผมแล้วถอนหายใจเฮือก "ฟังกันก่อนสิเด็กดี..มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ"
"แล้วแบบไหน...." ผมเงยหน้าขึ้นถามดวงดวงตาแดงก่ำ "ทำไมถึงจะมาหา ไม่ติดต่อ ถ้าไม่รัก..."
"เพราะรัก" คำพูดนั้นอุดปากผมได้ชะงัด "เพราะรัก ถึงไม่มา เพราะรัก ถึงต้องอดทน ไม่ติตต่อ ไม่เห็นหน้า ไม่...จนกว่าทุกอย่างจะลงตัว"
"ทุกอย่างมันคืออะไร?" ผมถามกลับเสียงเครืออย่างไม่เข้าใจ
"ข้างนอก เนม...ข้างนอก "พี่โตบีบไหล่ผมแล้วถอนหายใจเฮือก "คนของป๋า"
"ลำพังกูออกไป ก็อาจจะโดนพวกป่ามันตามมาจัดการแล้ว แต่ถ้ากูมหามึง มึงอาจจะเจอดีอีก จริงอยุ่ที่ว่าป๋ามันรู้จักพวกเราดีและรู้ว่าใครเป็นใคร ทำอะไร ยังไง แต่นั่นมันไม่เหมือนกัน ถ้ากูออกมาแล้วแล้งไม่สน ไม่แยแส พวกป่ามันจะวางมือจากมึง มาเล่นงานกูคนเดียว เพาะกูเป็นหัวหน้าใหญ่ ยิ่งทำท่าไม่สนใจมึงแค่ไหน พวกมึงก็จะปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น"
"แต่............." แบบนั้นแล้วพี่โตเล่ามันไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือที่จะปล่อยให้พี่โตต้องเผชิญอันตรายคนเดียว
"กุเอาตัวรอดได้ ไม่รู้จักขาใหญ่แดนสิบสองรึไง" พี่โตยักไหล่ ทำหน้าทำตาเหมือนไม่แยแสต่อสิ่งที่จะเกิดกับตัวเอง แต่แววสั่นไหวในแววตาที่ปรากฏทำให้ผมรู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น
เพระยังหวาดหลัว เพราะยังเกรงกริ่ง ถึงได้ปกปิด ถึงได้ปกป้อง..
ทั้งๆที่ทำไปแล้ว คนที่จะต้องลำบากคือตัวเอง
"แล้วเมื่อไหร่ ...." ผมเอ่ยถามอีกครั้งอย่างระทดระท้อ ถ้าเจอไม่ได้ พบไม่ได้ ติดต่อไม่ได้แล้วจะได้เจอกันตอนไหน
ตอนที่ผมออกไปแล้วเหรอ? หรือตอนไหนกันแน่
"ตอนที่ป๋ามันตาย..."พี่โตเอ่ยเสียงเครียด "จนกว่าพวกมันจะถูกประหาร จนกว่ามันจะหายไปจากโลกนี้ ถ้ามันยังอยู่ เราจะไม่มีวันมีความสุข ต่อให้มึงออกมา แต่ถ้ากูไปหา คนที่อันตรายจะไม่ใช่แค่มึงกับกู แต่จะเป็นน้องมึง แม่ ครอบครัวของมึง มึงยอมได้เหรอแนม จะให้เขามาเดือดร้อนอีกงั้นหรอ?"
"........" ผมส่ายหน้า..แน่อยู่แล้วว่าไม่ แต่การรอคอยที่ไม่รู้เมื่อไหร่ มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน
"กูสัญญา จะกลับมาหา"พี่โตกำมือผมแน่น ก่อนจะหันไปมองรอบกาย ฝ่ามือความสะเปะสะปะ เหมือนตามหาบางอย่าง ทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น
"ตามหา...."กำลังถาม แต่ฝ่ามือที่กำบางอย่างชูขึ้นมาทำให้ผมชะงัก
พี่โตหยิบเส้นลวดเส้นยาวประมาณคืบหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สบตาผม ก่อนจะดึงนิ้วหนึ่งของผมให้ยื่นไปหา สีหน้าตั้งอกตั้งใจนั้นทำให้ผมอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไร ก่อนที่ปลายนิ้วนั้นจะเริ่มนำเส้นลวดนั้นมาขดรอบวงนิ้วผมเป็นวงกลม สอดเกี่ยวพันรั้งกันจนเหมือนแหวนวงหนึ่ง...
แหวน...ที่ถูกสวมลงบนนิ้วมือของผม
ผมหัวเราะ..มองแหวนงี่เง่าที่เกาะอยู่บนนิ้วของตัวเอง ทั้งที่ควรจะขันด้วยความสมเพช ไม่รู้เพราะอะไร ผมถึงได้..ร้องไห้
จะว่าเหมาะดีไหม นักโทษในคุก กับแหวนที่ทำมาจากเส้นลวดเล็กๆดูไร้ราคา
"สัญญานะ...กูสัญญา "สีหน้าของพี่โตก็บิดเบี้ยวด้วยความทรมารไม่ต่างจากผม ฝ่ามือนั้นสั่นไหว "กูจะมาหา กูจะ
ทำทุอย่าง จะปูทางให้มึงออกมาได้อย่างมีความสุข ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกพวกเหี้ยนั่นลากไปไหน ไม่ต้องกลัวอะไรถ้าอยุ่กับกู..กูสัญญานะเนม.."
เจ้าของคำสัญญาว่าแล้วก็กำมือผมแน่น ผมมองแหวนหลวมๆที่สวมนิ้วนางไม่ได้จนต้องเปลี่ยนมาสวมนิ้วก้อยแทน ผมมองเส้นลวดที่ถูกขดเป็นแหวนทุเรศๆบนนิ้ว อย่างชวนขัน ทั้งขนาดนี้ไม่พอเหมาะ สัมผัสสากระคาย เส้นลวดเหลือใช้และด้อยค่า
แค่ลวดเส้นเล็กๆ...แต่ตอนนี้มันสำคัญกับผมเหลือเกิน
ใบหน้าของคนที่กำมือผมไปบอกให้ผมเชื่อ บอกให้ผมรับฟังคำพูดของเขาจ้องเขม็ง แสงจันทร์สอดไล้ใบหน้าคมนั้นให้อ่อนโยนยิ่งนัก โดยเฉพาะกับรอยยิ้มที่มีให้ผมคนเดียวนั่น
ผมพยักหน้ารับ ยิ้มให้กับการรอคอย...
อาจจะนาน...อาจจะต้องใช้เวลา แต่ว่า พี่โตก็ทำเพื่อผม เพื่อให้เราได้อยู่ท่ามกลางฟ้ากว้างด้วยรอยยิ้มและใช้ชีวิตอย่างไร้กังวล..
ผมหลับตาลงช้าๆ ใบหน้าซบลงบนไหล่หนาขณะที่ริมฝีปาหนาค่อยกดทาบทับ แนบชิดแสดงความรักอย่างลึกซึ้ง
เสียงลมหายใจรินรดผิวไหล่แสดงถึงสัญญาณชีวิต ร่างที่กอดซบผมแน่นิ่งนั้นไม่เอ่ยคำใด ไม่มีท่าทีจะทำอะไรไปมากกว่ากอด..กอดที่แน่น ราวกับว่านี่เป็นวันสุดท้าย กอดที่หวังจะซึมซับไออุ่นของผิวกายให้ตราตรึงไว้ในใจ
ผมเอนหลังผิงแผ่นหลังกว้าง เงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ที่ลออยู่บนฟ้า หัวอกที่ปวดแปลบยังคงบีบรัด ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ แต่ผมก็ยังยิ้ม...
ยิ้ม...ให้กับท้องฟ้าและดวงดาวที่จ้องมองตอบมาเช่นกัน
ยิ้ม..พร้อมกับสัญญากับตัวเองอย่างหนักแน่นว่า จะรอคอย..
..............................
.
รอแก้ตอนจบอีกสักพักนะค้า~ :z2: :z2:
-
บีบหัวใจเเละลุ้นจนปวดตับเเล้ววว :z3:
-
รออออ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:z3:รีเฟรชตลอดๆๆ
-
อ่านแล้วเกิดอาการแน่นหน้าอก หายใจไม่สะดวก :dont2:
-
หวั่นใจ ตอนจบ จัง ฮู้ววววววว
-
รอๆๆ วันที่จะได้ออกไปอยู่ด้วยกัน พี่โตจะจัดการกับคนรักยังไงอ่ะ เขาอุตส่าห์รอตั้งนาน
แล้วอีกนานไหมกว่าป๋ษจะถูกประหารอ่ะ
จะรอตอนจบนะคะ
-
รอๆๆ..รอตอนสุดท้าย..
-
ยาววววววววววววววไปปปปปปปปปปปปป .......เลยลูกพี่
-
เกือบร้องไห้ตามเนมแล้วที่พี่โตบอกขะไม่มาหาไม่มาเจอ เป็นใครโดนพูดอย่างนั้นก็ร้องแหละ แต่พี่โตก็รักเนมมากกกกกกกกกกกกแหละเนอะถึงทำแบบนั้น แถมยังมีแหวนหมั้นจากเศษลวดด้วยอ่ะโรแมนติกเนอะพี่โตเนี่ย 5555
-
มาดันๆๆๆ
รอ รอ รอ
-
:call: :call: :call: รอนู๋เนมกับเฮียโต
-
Improbable 47 : ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม
เรื่องราวชีวิตในเรือนจำหลังจากนั้นไม่มีอะไรพิเศษมากนัก หลังจากผมกับพี่โตตกลงกันวันนั้น เราสองคนก็ตัวติดกันมากกว่าเดิม เหมือนจะพยายามใช้ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันให้มากที่สุดก่อนจะออกไป..
ในวันที่สิบสองสิงหาคม วันสุดท้ายที่พี่โตจะอยู่ในเรือนจำนี้ พวกเรานักโทษทุกคนเข้าร่วมกิจกรรมร้องเพลงสรรเสริญพระบารมีเนื่องในวันเฉลิมพระชนมพรรษาตามปกติ ยามที่จุดเทียนชัยให้สว่างไหว ผมลอบมองเสี้ยวหน้าที่ตนเองรักใคร่ด้วยความใจหายแต่ขณะเดียวกัน แสงความมีชีวิตชีวาในแววตาของพี่โตก็ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
ผมมองเห็นพี่โตร้องเพลงด้วยสีหน้าเปี่ยมด้วยความสุขกว่าทุกครั้ง เสียงเพลงสรรเสริญพระบารมีออกมาจากปากของคนที่ผมรักดังกว่าทุกครา..และ มันเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มภาคภูมิใจ
ผมจ้องมองเปลวเทียวสว่างไสว ขอบตาร้อนผ่าวยามจ้องมองพระบรมฉายาลักษณ์ นึกถึงคำกล่าวที่ว่าในหลวงและองค์ราชินีจะคอยดูแลทุกคนบนผืนแผ่นดินไทย บัดนี้ผมเชื่อแล้วว่าคำกล่าวนั้นเป็นจริง
เพราะความกรุณาปราณี เพราะโอกาสที่ถูกหยิบยื่นให้พวกเราด้วยความเมตตาของพระองค์ท่าน.
โอกาส...ที่พวกเราจะกลับมามีศักดิ์ความเป็นมนุษย์เต็มเปี่ยมอีกครั้ง ไม่ต้องเป็นเพียงพวกขี้คุก พวกเดนคนไปตลอดชีวิต
คืนนั้นเป็นคืนที่เต็มไปด้วยความอิ่มเอม ยามเดินเข้าห้องขังทุกคนมีแต่รอยยิ้ม ที่จริงเราควรจะฉลองกันยันเช้าเหมือนนักโทษคนอื่นๆ แต่พอสามทุ่มทุกอย่างกลับเงียบกริบ มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบแสดงความยินดี และเมื่อพระจันทร์ลอยไปครึ่งฟ้า ก็เหลือเพียงผมและพี่โตนั่งแอบอิงกันเงียบๆ เพื่อเก็บรักษาคืนสุดท้ายที่จะพบเจอกันให้ดีทีสุด
แหวนลวดอันงี่เง่านั้นยังอยู่ติดนิ้วผมตลอดเวลา เช่นเดียวกับคำสัญญานั้นของพี่โต ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น เมื่อมองเห็นแผ่นหลังของร่างสูงนั้นเดินออกไปจากเรือนอนในเวลาเช้าตรู่ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มควรจะเป็นเพียงน้ำตาแสดงความยินดี หากไม่มีเสียงสะอื้นลอดออกมาให้ขายหน้าตัวเอง
ผมก็ยังเป็นเช่นเดิม ใช้ชีวิตแบเดิม เชื่อมั่น..ทั้งที่ยังหวาดกลัว
ระยะเวลาหลังจากนั้นยิ่งเลือนรางมากกว่าเดิม ผมจำได้แต่ตัวเองก็ทำตัวปกติไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตแบบฆ่าเวลาเพื่อจะออกไปข้างนอกมากว่าจะสนใจอะไรข้างใน ส่วนพี่โตก็ทำอย่างที่ว่าจริงๆนั่นคือไม่ได้ติดต่อหรือมีจดหมายมีหา หรือมาเยี่ยมอะไรทั้งนั้น ในขณะที่แม่ก็มาหาผมเรื่อยๆ เเละเฝ้ารอคอยอย่างการได้ออกไปอย่างใจจดใจจ่อ พี่วิทย์กับพำทินซึ่งรับปากพี่โตก็คอยกดูแลผมจนกระทั่งพวกเขาออกไป ดังนั้นจึงเหลือเพียงพี่กันย์กับผมที่ย้ายมานอนเรือนนอนเดียวกัน
ส่วนเรื่องของเมฆนั้น แม้เวลาผ่านไปเกือบปี เขาก็ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม..
จำได้ว่าในวันที่พี่วิทย์ต้องออกไปจากหอ เขาขออนุญาตผู้คุมไปลาเมฆเป็นครั้งสุดท้าย ผมเองก็ขออนุญาตพัศดีไปดูอาการเช่นกันและถือโอกาสบอกลามันก่อนไปในตัว ฟังค่ำบอกอาการจากหมอด้วยหัวใจปวดหนึบ เมื่อได้มองแววตาร้าวไหวของพี่วิทย์ และสีหน้ารวดร้าวของพี่กันย์พี่มองเมฆนิ่งแล้วผมก็ได้แต่ภาวนา..ทั้งขอร้องและอ้อวนวอนให้มันฟื้นขึ้นมาเสียที
สำหรับเรื่องของพี่กันย์กับพี่วิทย์ ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะสองคนนี้ดูจะไม่มีทางสานต่อความสัมพันธ์หรือคุยอะไรกันแบบปกติได้อีกแล้ว พี่วิทย์ยังคงสาดความเกลียดชังเข้าใส่พี่กันย์ไม่ยั้ง ขณะที่พี่กันย์นั้น ทำได้เพียงนิ่งเงียบและมีสีหน้าหมองเศร้า..
ยังจำได้ดีว่าเมื่อวาน..ก่อนวันที่ผมจะออกจากที่นี่ ผมตัดสินใจอ้าปากถามสิ่งที่ค้างคาใจมานานให้รู้เรื่อง ผมอยากรู้ว่าพี่กันย์ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ในตอนนั้น เขาทำเพื่ออะไรกันแน่
คำตอบมีเพียงรอยยิ้มขื่น คำพูดของพี่กันย์คือสิ่งนั้น และสุดท้าย ก็บอกผมเบาๆว่า กระสุนนัดนั้นไม่เพียงแต่จะทะลุขาของพี่วิทย์ แต่แท้จริงแล้วมันยังทะลุหัวใจของตัวเขาเองด้วย
หรือจะพูดโง่ๆ ก็คือทำตัวเอง
เพราะฉะนั้น ถึงได้ไม่โต้เถียง แต่เอาแต่โทษตัวเองอยู่แบบนี้น่ะหรือ?
ผมฟังแล้วก็ได้แต่ถอนใจ ตัดสินใจละอดีตไว้เพียงแค่นั้น ในเมื่อพี่กันย์พอใจจะบอกแค่นี้ผมก็คงพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะดูเหมือนเจ้าตัวก็ได้รับผลของการกระทำที่เลวร้ายกว่ากระสุนนัดนั้นมากมายนัก
แกร่ก....
ประตูห้องเปิดออกทำให้ผมละจกภวังค์ ผู้คุมเดินเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้ม ผมยื่นเอกสารที่ตัวเองกรอกให้ฝ่ายนั้นรับไปดู ขณะที่มือกำประเป๋าเป้และข้าวของสัมภาระของตัวเองไว้แน่น ตอนนี้เป็นเวลาประมาณแปดโมงเช้า ผมทานข้าวแล้วก็ออกมาเดินเรื่องออกจากเรือนจำตามกำหนด ตอนนี้ผมนั่งอยู่ห้องสำหรับนักโทษเตรียมตัวก่อนจะออกไปข้างนอก ฉะนั้นไอ้เนมเลยอยู่ในชุดปกติ กางเกงยีนส์ เสื้อยืดธรรมดาสิ่งของที่ไม่ได้สัมผัสมานานชวนให้หัวใจหวิวไม่น้อย ข้าวของเครื่องใช้ประดามีที่เอาติดตัวไปด้วยในคุกก็ถูกจับยัดใส่กระเป๋า เสียงพูดคุยข้างนอกนั่นอาจจะเป็นญาติที่มารับหรืออะไรก็แล้วแต่ ยังไงมันก็ชวนให้ตื่นเต้นมากอยู่ดี
นั่งสับขารอไม่นานประตูก็เปิดออกอีกครั้ง ร่างของผู้คุมเดินเข้ามาก่อนจะยื่นใบสุทธิเพื่อรองรับว่าผมได้ชดใช้ความผิดจนหมดแล้วให้พร้อมกับตบไหล่เบาๆ
"โชคดีนะ"
ผมพยักหน้าไหว้รับคำอวยพรนั้นก่อนจะลุกขึ้น หยิบกระดาษเอกสารนั้นใส่กระเป๋าก่อนจะแตะมือลงบนประตู และผลักออกไป
ผมกระพริบตาช้าๆ จ้องมองทางเดินออกจากเรือนจำซึ่งเป็นทางทอดยาวไม่มากนักให้เดินออก รถตำรวจสี่ห้าคันจอดประจำอยู่ริมกำแพงทางเข้า ด้านบนกำแพงยังมีรั้วลวดหนามและหอคอยสูงสำหรับสอดส่องตรวจตราดูความผิดปกติ ผมหันหลังไปมองที่ๆตัวเองอยู่มานับห้าปีด้วยสีหน้าหลากหลาย ประตูเรือนจำที่เปิดออกอีกครั้งถูกปิดลงแล้วด้วยฝีมือของผู้คุมที่ยืนประจำอยู่ ขณะที่สมองไพล่นึกไปถึงวันแรกที่เหยียบเข้ามาที่นี่
อาจจะเป็นเวลานี้เมื่อห้าปีก่อนเหมือนกันรึเปล่า ระยะเวลาที่ผมต้องเข้าไปข้างในเพื่อชดใช้ความผิด พอคิดถึงความงี่เง่าของตัวเองเมื่อก่อนแล้วอดจะหัวเราะไม่ได้ ไอ้เนมเดินทอดน่องไปตามทางเดินโรยกรวดช้าๆ อย่างประสงค์จะคิดทบทวนเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
เมื่อห้าปีก่อน ยามที่ผมเดินเข้ามาในเรือนจำนี้ด้วยท่าทีเศร้าซึม ผมยังเป็นเด็กน้อยอ่อนเดียงสา ไม่รู้ถึงความเลวร้ายของโลกใบนี้ และเอาแต่คร่ำครวญหวนไห้ถึงชะตากรรมอันน่ารันทดของตัวเอง
ผมนึกถึงคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต นับแต่ผุ้คุมคนแรกที่ตัวเองเห็นหน้า คนที่รุมทุบตีผม คนที่ด่าว่าผม พี่ๆที่อยู่เรือนนอนเดียวกัน พี่เบิร์ด พี่ทิน พี่กิต พี่วิทย์ พี่กันย์ อาจารย์ธีระ ป๋า ผู้พัน ลุงชาติ ไอ้เป้ ไอ้เมฆ และ..พี่โต
เหล่าคนที่อยู่ในความทรงจำซึ่งบัดนี้ต่างก็ออกไปบ้างก็แตกกระซ่านกระเซ็นไปคนละทางชวนให้คะนึงหา โดยเฉพาะคนสุดท้าย ที่ทำให้ผมต้องยิ้มออกมาด้วยความเศร้าหมองที่ตกตะกอนอยู่ในหัวใจ
ผมกระพริบตามองลูกกรงและลวดหนามที่อยู่เบื้องหน้าบอกตัวเองว่าถึงแม้ที่แห่งนี้จะเป็นเหมือนนรก แต่ก็มีหลากหลายอย่างแฝงอยู่ ทั้งความรัก มิตรภาพ และความเป็นเพื่อน เช่นเดียวกับกลโกง และเรื่องราวที่โหดร้ายและทารุณทั้งหลาย
ห้าปีที่เข้าไป ห้าปีที่ตัดขาดจากโลกภายนอก ห้าปีที่แปรเปลี่ยนผมจากเด็กเล็กๆเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวโดยสมบูรณ์..
กระดาษเอกสารประทับตราของผมถูกยื่นให้ยามรักษาการณ์ที่ประตูใหญ่อีกครั้ง เขามองหน้าผมและมองเอกสารสักครู่ก่อนจะเซ็นรับ และเปิดประตูบานใหญ่..หนักนั้นออก
ผมยิ้ม สูดหายใจลึก..
ก้าวขาออกไปเพื่อยืดอกรับอิสรภาพที่ได้มาด้วยความดีงาม ความพยายามและความถูกต้องของตัวเอง..
สรรพเสียงแรกที่ต้อนรับยามก้าวขาออกจากเรือนจำคือเสียงรถราที่วิ่งสวนกันจนอดสะดุ้งไม่ได้ ผมกระพริบตาช้าๆ ยืนมองโลกภายนอกกรงขังด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ห้าปีที่อยู่ในคุกได้ทำให้ความคุ้นชินเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้แปรเปลี่ยนไปเสียหมด โลกภายในห้องขังนั้นไม่ได้อึกทึกวุ่นวายด้วยเสียงรถราและผุ้คน แต่ทว่าโลกใบนั้นก็ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าอิสระเหมือนที่ๆผมยืนอยู่ตรงนี้
"เนม..."
เสียงเรียกที่แสนคุ้นหูดังขึ้นทำให้ผมชะงัก หันขวับไปมองใบหน้าที่คุ้นแสนคุ้นก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจที่สะดุดกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างอัตโนมัติ ผมเดินแกมวิ่งไปหาคนๆนั้น ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของถนน แววตาห่วงหาอาทรและเปี่ยมด้วยความเมตตานั้นทำให้หัวใจที่ค่อยร้อนรนและสับสนค่อยๆสงบลงอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมเดินเข้าไปหา ดวงตาเบิกว้างจ้องมองรอยยิ้มแสนปรีดาของผุ้หญิงตรงหน้า แขนสองข้างอ้าออก ริมฝีปากขยับโดยไม่มีเสียง เรียกชื่อคนที่รักผม และรอคอยผมมาตลอดห้าปีที่อยุ่ในเรือนจำนั่น
"แม่"
ร่างของหญิงวัยกลางคนในอ้อมกอดนี้สั่นไหว ทั้งด้วยแรงสะอื้นร่ำไห้ด้วยความยินดีปนหัวเราะ ร่างเพรียวบางดูเล็กลงและผ่ายผอมกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำในความทรงจำ แม้จะพบกันครั้งสุดท้ายไม่นาน แต่มันเทียบไม่ได้เลย กับความรู้สึกที่ได้รับระหว่างการได้เจอกันท่ามกลางอิสระภายใต้ท้องฟ้า กับการพบเจอกันในเรือนจำที่ผมถูกพันธนาการอยู่
ผมกอดร่างของมารดาไว้แน่น รู้สึกถึงน้ำหูน้ำตาที่เริ่มจะล้นทะลักของตัวเองบ้าง ความคิดถึงโหยหาที่รุนแรงในหัวใจถุก ขับออกมาด้วยอ้อมกอดที่รัดแน่นเช่นนี้ เนื้อตัวบางๆของมารดาสุดที่รักทำให้ผมอดจะสะท้อนใจไม่ได้ ในเวลาไม่กี่ปี ความทุกข์ระทมและความเศร้าหมอง ได้เผาผลาญความสดใสในแววตาของแม่ไปมากเท่าไหร่แล้ว
ฝ่ามือเล็กๆแต่หยาบกร้านด้วยการทำงานหนักแตะลงบนผิวแก้มผม ฝ่ามือน้อยๆที่คอยโอบอุ้มค่อยลูบไล้และแตะต้องอย่างซ้ำๆพร้อมกับคำทายทักและรอยยิ้มที่หวานที่สุดเท่าทีเคยเห็น ฝ่ามือของแม่สั่นระริกยามที่จับมือผมไว้แน่น และเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูก"
ผมจ้องมองใบหน้าของแม่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวด้านหลัง ร่างของผู้หญิงอีกคนที่ยืนรอผมแบบเก้กังๆทำให้ผมชะงัก นัยน์ตามองร่างของคนที่ผมคิดถึงมากไม่ต่างกันที่ยืนรอแบบเงอะงะอย่างน่าเอ็นดูอยู่ตรงหน้า คนๆนี้มาหาผมไม่ได้บ่อยนัก อาจจะด้วยธุระของเจ้าตัวและสาเหตุอื่นๆ แต่กระนั้นความอ่อนโยนห่วงหาในแววตานั้นก็ไม่ได้จางหาย ดวงตาของน้องสาวที่ผมไม่ได้เห็นมานานพอควรวาววับด้วยความยินดี ร่างกายบอบบางของหญิงสาวอายุยี่สิบค่อยเดินมาหา ขณะที่แม่ผละออกจากตัวผมและจ้องมองการพบกันของเราสองพี่น้องเงียบๆ
ฝ่ามือของน้ำแตะลงที่มือผม สัมผัสนั้นอาจจะเก้ๆกังๆบ้างแต่ก็ชัดเจนว่าเต็มไปด้วยความรักใคร่ ริมฝีปากบางเอ่ยขมุบขมิบอะไรสักอย่างเบาๆ ก่อนเจ้าตัวจะจ้องมองผมเด้วยแววตาที่ชวนให้คะนึงหานัก ดวงตาสดใส แววตาอันใสซื่อและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาของน้องรัก ดวงตาที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้วนับแต่เกิดเรื่องในวันนั้น
"พี่....." ริมฝีปากของน้ำสั้นระริกไหว ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาและเจ้าตัวจะปล่อยโฮออกมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ผมเบิกตากว้างกับท่าทีนั้น ก่อนที่เอวจะถูกจัดด้วยแขนน้อยๆของน้องสาว ร่างบอบบางนั้นซบลงกับแผ่นอกผมแล้วร้องไห้โฮๆเหมือนเด็กน้อย ริมฝีปากเล็กๆพร่ำขอโทษผมด้วยความอัดอั้นตันใจบ่งชัดด่าที่ผ่านมาเจ้าตัวน่าจะรู้สึกผิดและกดดันอยู่ไม่น้อยและอาจจะคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องติดคุก
ผมยกมือขึ้นลูบหัวเจ้าตัวเล็กของตัวเองอย่างอาดูร แววตาใสๆนั้นทำให้นึกถึงเรื่องราวมากมายที่ผ่านมา ตัวผมที่ต้องพบเจออะไรมากมายระห่างที่อยู่ในน้น และคนที่ได้นับบทเรียนก็ไม่ได้เพียงผม ผู้หญิงที่ผมรักทั้งสองคนนี้ก็คงมีเรื่องราวมากมายที่ต้องพบเจอไม่ต่างกัน
จากวันที่เราต้องร่ำไห้และหัวใจแตกสลายกับความผิดพลาดนั้น มาวันนี้ ที่ผมกลับมาอีกครั้งด้วยการแก้ไขสิ่งที่ตัวเองทำผิดและสามารถยืนหยัดอยู่ได้อย่างภาคภูมิ นั่นก็ทำให้น้ำตาผมไหลคลอได้ไม่ต่างกัน
เสียงสะอื้นของน้องสาวยังไม่จางหาย ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะพยายามกลั้นน้ำตาของผมถูกแม่ลูบไล้เบาๆอย่างอ่อนโยน ก่อนที่แขนบางๆนั้นจะกอดผมไว้แน่น ร่างผอมของแม่สั่นไหวเพราะแรงสะอื้น ก่อนที่เราสามคนจะกอดกันกลมเพื่อร้องไห้ราวกับระบายความทุกข์ใจทุกส่วนในชีวิตให้หมด
หัวใจของผมเต้นบอก ร่ำร้องอย่างแสนสุขกับท้องฟ้าสีครามและผุ้คนที่รักซึ่งกำลังรายล้อมอยู่
กลับมาแล้ว...
"กลับมาแล้วครับ...แม่"
.............................
-
ชีวิตหลังจากนั้นเป็นยังไง?
ถ้าถามว่าเป็นยังไง ผมก็ไม่รู้จะเล่าแบบไหน เอาเข้าจริงแล้วผมพบว่าความลำบากกายในคุก บางครั้งยังดีกว่าความลำบากใจที่พบเจอจากโลกภายนอกที่มีต่อสายตาหวาดระแวงและอคติของคนรอบข้าง ทั้งผมพอจะทำใจมาก่อนหน้าแล้ว ทั้งที่ผมก็รู้แล้วเข้าใจดีว่าตัวเองต้องถูกปฏิบัติด้วยแบบไหน แต่เมื่อเดินเข้าไปในซอยแล้วพบกับสายตาหวาดระแวงของเพื่อนบ้าน คนที่เคยพูดคุยกันกลับเบือนหน้าหนี ท่าทีหวั่นระแวงและระวังตัวแจมองผมราวกับเป็นสัตว์ประหลาด สิ่งเหล่านั้นจะอย่างไรก็ไม่คุ้นชิน
จะบอกว่าโชคดีได้ไหม ที่อย่างน้อย..น้อยที่สุดผมก็มีคนยอมรับ คนที่เข้าใจและอยู่เคียงข้างผมไม่ว่าเมื่อไหร่ ต่อให้กระแสหวาดระแวงและการตอบรับจากเพื่อนบ้านในละแวกเดียวกันชวนให้หัวใจลีบฝ่อ แต่ผมก็พยายามอดทน ทนทำดีและไม่ก่อปัญหาเพิ่มอย่างที่ได้รับการอบรมมา อดทนต่อสายตาที่เต็มไปด้วยอคติและความหวาดระแวงของผู้คน อดทน..เพื่อที่สักวันพวกเขาจะเข้าใจผมและยอมรับให้ผมกลับเข้ามาในสังคมอีกครั้ง
สิ่งแรกที่ผมเข้ามาในบ้านคือการจุดธูปบอกกับ”พ่อ”ให้รู้ว่าผมกลับมาแล้ว ทั้งนี้ไม่ใช่แค่พ่อของผม แต่รวมไปถึงชายอีกคนนึ่งนั้น คนที่ผมลงมือฆ่าเขา ทั้งๆที่เขาอยู่ในฐานะพ่อบุญธรรม
ผมจ้องมองกรอบรูปของคนๆนั้นที่วางอยู่พร้อมกับอัฐิ แม่บอกว่าเขาก็ไร้ญาติขาดมิตรเช่นกันจึงได้แต่เก็บเอาไว้ ตอนแรกแม่ยังคิดว่าผมจะโกรธ แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น ผมจ้องมองใบหน้าของเขาและนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำ ก่อนจะเอ่ยปากขอขมาลาโทษต่อดวงวิญญาณของชายที่ล่วงลับ
ความผิด ยังไงก็คือความผิด ผมฆ่าเขา เรื่องนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรลงไปก็ตาม
โกรธไปให้ได้อะไรขึ้นมา แค้นไปทำไมในเมื่อเขาตายไปแล้ว ที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงการยกโทษให้เขาและขอขมาต่อสิ่งที่ผมทำลงไป โดยหวังว่าเขาจะให้อภัยผมบ้างเช่นกัน
หลังจากนั้นผมก็พยายามหางานทำ ขณะเดียวกันก็เก็บใบปริญญาจากหารเรียนมหาวิทยาลัยหลักสูตรในเรือนจำไว้แปะฝาบ้าน งานที่พยายามหาเพื่อจะนำรายได้มาช่วยจุนเจือครอบครัวนั้นหาได้ยากยิ่ง เมื่อผมมีประวัตอาชญากรรมติดตัวแบบนี้ แต่ก็ยังดีที่บ้านผมเปิดขายข้าวแกงอยู่หน้าบ้าน อย่างน้อย..ต่อให้ผมไม่ได้งานก็ยังสามารถเอาเวลานั้นมาช่วยแม่ ซึ่งได้บอกผมอย่างอ่อนโยนว่าหางานไม่ได้ไม่เป็นไร มาช่วยแม่ทำกับข้าวขายดีกว่า
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ไม่อยากจะงอมืองอเท้าอยุ่ดี ลำพังแค่เป็นนักโทษคดีร้ายแรงพ้นโทษออกจากคุกก็ถือว่าเป็นเดนสังคม เดนคนอยู่แล้ว ผมไม่อยากจะเพิ่มความไร้ค่าของตัวเองด้วยการงอมืองอเท้าให้คนในบ้านซึ่งมีแต่ผู้หญิงตัวเล็กๆสองคนหาเลี้ยงหรอก
และที่สุด..ผ่านระยะเวลาที่แสนยกลำบากในสี่เดินแรกมา ผมก็ได้งานจนได้
มันใช่งานอะไรเลิศหรูแต่ก็ยังดีกวาจะอยู่เฉยๆ ด้วยวุฒิม.6 ที่ผมนำมาสมัครงานนั้นก็ทำให้หางานได้ในประเภทนี้ ต่อให้ผมจะมีปริญญา แต่การไปขอแข่งขันใครคงไม่ไหว โดยเฉพาะหากรู้ประวัติว่าผมเรียนมาจากไหน ผู้คนเขาคงขยาดที่จะให้อดีตนักโทษอย่างผมเข้าไปร่วมงานด้วย แค่ได้งานเป็นพนักงานเซเว่นใกล้บ้าน เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว
ผมยังถือว่าตัวเองโชคดีมากนักที่มึครอบครัวเข้าใจและคอยเคียงข้าง งานที่ได้มาก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ถือเป็นความปราณีอย่างที่สุดที่ได้รับแล้วในฐานะอดีตนักโทของผม ตราบาปที่ติดตัวอยู่ทำให้ไม่สามารถใช้ชีวิตในสังคมได้โดยง่าย โชคดีทีเจ้าของเซเว่นให้โอกาสผมได้ทำงาน
กิจวัตรประจำวันก็ไม่มีอะไรมาก ผมตื่นเช้าประมาณตีห้าเพื่อช่วยแม่ซื้อของมาทำกับข้าว ก่อนจะเปลี่ยนชุดเพื่อไปทำงานที่เซเว่นหน้าปากซอย ตกเย็นเลิกงาน ก็กลับมาช่วยแม่ขายขอต่ออีกนิดก่อนจะปิดร้านและเก็บของ ชีวิตผมก็วนเวียนอยู่แบนี้ จวบจนครึ่งปีแล้วถือว่ามันก็เป็นไปตามปกติ
ความหวั่นระแวงที่ชาวบ้านมีให้ผมเริ่มลดลง พฤติกรรมของผมที่ไม่ได้ผิดแผกไปจากเดิมมากนักทำให้หลายคนเริ่มวางใจ ประกอบกับต่างก็รุ้เหตุผลที่ผมทำเรื่องแบบนั้นลงไปดี ผู้คนรอบกายจึงเริ่มเป็นมิตรกับผมมากขึ้น แม้บางคราจะมีอคติบ้าง มีการกล่าวหาเมื่อมีเหตุลักเล็กขโมยน้อยหรือโจรขึ้นบ้านบ้าง แต่ที่สุดเมื่อพิสูจน์ตัวเองได้ผมก็ไม่มีอะไรจะต้องหวาดกลัว น้องสาวสุดที่รักของผมซึ่งตอนนี้เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งในชั้นปีสอง บอกว่ารอยยิ้มซื่อๆของผมทำให้ทุกคนค่อยวางใจและเริ่มมองผมในสายตาดีขึ้น "ความเป็นคน"ที่กลับมาอีกครั้งในสายตาชาวบ้าน ทำให้ชีวิตของผมดีขึ้นและเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างเมื่อก่อน
"มันต้องใช้เวลา"คำที่แม่บอกมาก็จริง เวลาจะช่วยพิสูจน์ว่าใครเป็นอย่างไร ผมจะดีขึ้นหรือเลวขึ้น เรื่องแบบนี้ต้องให้เวลาตัดสิน แม่ปลอบผมอยุ่เสมอ ว่าท่าทีรังเกียจหรือเป็นอริของชาวบ้านนั้นเป็นเพราะพวกเขากำลังไม่แน่ใจและกำลังทดสอบอยุ่ว่าเราอดทนได้แค่ไหน คำพูดของแม่ยิ่งทำให้ผมทุ่มเทกับการทำตัวดีให้มากขึ้น เพราะผมอยากได้รับการยอมรับเช่นคนปกติธรรมดาทั่วไป
และหากพูดถึงชีวิตของผม ก็มีใครอีกหนึ่งคนที่หายไป...
ช่องว่างที่กลวงโบ๋ในหัวใจ ความเดียวดายที่รู้สึกในบางคราที่นั่งเงียบในห้องชวนให้คิดถึงคนที่บอกว่าจะทำเพื่อผมคนนั้น เส้นลวดที่เคยถูกใช้เป็นแหวนไร้ราคา ยังถูกผมเก็บไว้จนบัดนี้ บางครั้งผมจะหยิบมันมาดู แล้วพบว่ามันช่างดูกระจอกงอกง่อยและไร้ค่าเสียเหลือเกิน คงไม่ต่างอะไรกับตัวผมและคำสัญญาที่บัดนี้..มันยังไม่ปรากฏ
หลากหลายสีหน้าของเหล่นักโทษที่มองผมอย่างนึกสงสารในบางครั้งที่มีญาติมาเยี่ยมแต่ไม่มีคนชื่อโตในนั้น หลายคนยังพูดคุย ซุบซิบว่าสัมพันธ์ของผมและพี่โตได้จบลงแล้วเมื่อเขาออกไปข้างนอก ซึ่งเป็นเรื่องปกติ ชีวิตในคุกที่ตัดขาดจากโลกภายนอกทำให้เราทำตัวอย่างไรก็ได้ รสนิยมแบบไหนไม่มีปัญหา แต่ข้างนอกนั้นต่างกัน คนถูกตีค่า เพิ่มราคาด้ววัตถุที่สวมใส่และเม็ดเงินในกระเป๋า กรอบจารีตและวัฒนธรรมตลอดจนสิ่งที่ธรรมชาติสร้างมาให้สอดคล้องกันนั้นก็บ่งชัดแล้ว่าที่สุดผู้ชายคนหนึ่งก็จะกลับไปเป็นปกติตามธรรมชาติของเขา
บางครั้งที่ผมคิดถึงเขา ผมบอกตัวเองให้ทำใจขณะเดียวกันก็บอกตัวเองให้เฝ้ารออย่างอดทน คำสัญญาของพี่โตยังคงเด่นชัดในความทรงจำ ความจำเป็น..สาเหตุที่ทำให้เงียบหายทำให้ผมต้องนิ่ง แต่ขณะเดียวกัน จิตใจที่ชั่วร้ายก็มักจะกระซิบบอกให้รับรู้และรับฟังเสมอ ว่าเรื่องราวทั้งหมดจบไปแล้ว
ในหัวใจมีความลังเลและกังวลแฝงอยู่แน่นชัด กังขาและถามตัวเองว่าความอารีย์นั้นเป็นจริงหรือ? พี่โตจะทำเพื่อผม พยายามเพื่อผมจริงไม่ หรือเพียงแต่เอ่ยเป็นข้ออ้าง เป็นคำพูดเห็นแก่ตัวที่ใช้หลอกลวงกันในยามต้องการจากลาเท่านั้น
แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่ได้ทำอะไร ที่สุดแล้วผมก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบและรอคอยเท่านั้น แม้จะมีผู้หญิงมาข้องแวะพยายามสานสัมพันธ์ แต่หัวใจที่ด้านชาของผมกลับไม่ยินดียินร้าย ปล่อยโอกาสให้ผ่านไปและใช้ชีวิตอยู่กับคำว่ารอแม้จะรู้ว่าความหวังนั้นริบหรี่แค่ไหนก็ตาม
"ไอ้เนม...เหม่ออะไรเนี่ย" เสียงทักข้างหลังทำให้ผมชะงัก "ไปดูของให้หน่อย
คนที่เอยปากใช้งานนั้นคือพนักงานเซเว่นอีกรายหนึ่งที่ทำงานร่วมกันกับผม ไอ้เนมทิ้งจากอาการเหม่อเดินเข้าไปในโกกดังเก็บของเพื่อเช็คสต๊อกตามี่มันบอกไว้ พนักงานเมื่อครู่มีชื่อว่าทิม ไอ้ทิมเป็นคนในละแวกใกล้ๆที่มาทำงานก่อนหน้าผมไม่นาน ด้วยความอนุคราะห์ของเจ้าของเซเว่นนั่นก็คือคุณอาสินธร พ่อของนิ่มที่เคยไปเยี่ยมผมในเรือนจำเมื่อก่อนหน้า
ผมขนของกุกกักสักพัก ก็เดินกลับมาที่เคาท์เตอร์เมื่อไม่มีใครประจำอยู่ ก้มหน้าก้มคิดเงินทำงานไปเรื่อยๆขณะที่มองเห็นช่างหลายรายเริ่มเข้ามาวนเวียน ขนข้าวของและจัดรังวัดกันให้วุ่น
"เริ่มงานวันนี้แล้วเหรอ?"
"เปล่า พรุ่งนี้มั้ง" ไอ้ทิมตอบคำถามผมสั้นๆ งานที่ว่าคืองานปรับปรุงและขยายพื้นที่ของร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ให้กว้างขวางยิ่งขึ้น เนื่องจากคนที่เข้ามาใช้บริการมีจำนวนมาก รวมทั้งข้าวของที่เอามาจัดวางได้น้อย ทำให้คุณอาสินธรตัดสินใจปรับปรุงและขยายร้านนี้ตามจำนวนลูกค้าที่เพิ่มขึ้น เป็นผลให้ร้านสะดวกซื้อแห่งนี้จะปิดปรับปรุงเป็นเวลาสามอาทิตย์ และพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเริ่มงานวันแรก
"ช่วงที่ปิดนี่มึงไปไหนเปล่า?" ไอ้ทิมออกปากถามผม มือก็กดคิดเงินลูกค้าเป็นระวิง
"ช่วยแม่อยู่บ้านมั้ง แล้วมึง?" ผมเอ่ยถามมันต่อ ก่อนจะเงยหน้าไปหาลูกค้า "ทั้งหมดสองร้อยสิบบาทครับ"
"ว่าจะไปทำงานเป็นเด็กปั้มชั่วคราว" ไอ้ทิมตอบ ขณะที่ผมหยิบตังค์ทอนยื่นส่งให้ลูกค้าด้ยรอยยิ้ม ตามด้วยสโลแกน "รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยครับ?"
"ขอโทษครับ ขอมาร์โบโลซองเขียวหน่อย" เสียงคนขอซื้อบุรี่ดังขึ้น แต่คำพูดแสนคุ้นหูนั้นทำให้ผมชะงัก
่ร่างสูงในชุดกางเกงยีนส์เสื้อเชิ๊ตสีดำสนิทยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าคมเข้มที่ผมรู้จักดียืนส่งรอยยิ้มอยู่ก่อนแล้วทำให้ผมนิ่งไปอย่างไม่รุ้จะทำอะไร แว่วเสียงบ่นของไอ้ทิมที่เป็นฝ่ายเดินไปเอาบุหรี่มาให้ลูกค้าเองแล้ววางแปะลงบนเคาท์เตอร์ให้ผมคิดเงิน
ผมหยิบบุหรี่ซองเขียวนั่นขึ้นมาอีกครั้ง เอ่ยถามขณะที่หัวใจเต้นโครามครามเสียจนมือสั่น "ยังสูบอยู่เหรอครับ?"
"อืม...เป็นบางทีน่ะ "คำตอบนั้นดังขึ้นพร้อมกับแบงค์ร้อยที่ถูกวางไว้บนเคาท์เตอร์ ผมหยิบเงินมาแล้วยื่นซองบุหรี่ให้ไปพร้อมกับเงินทอน หากแต่รู้สึกถึงลำคอที่ตีบตันและร่างที่สั่นไหว
"เจ้าของร้านอยู่ไหมครับ?" คำถามนั้นดังขึ้นขณะที่ผมเอื้อมมือรับของจากลูกค้าคนต่อไป
"ไม่ครับ มีธุระติดต่ออะไรเหรอครับ?" ไอ้ทิมถามดังขึ้นแว่วๆ
"ผมเป็นผู้รับเหมา มาคุยงานเรื่องปรับปรุงซ่อมแซมที่นี่น่ะ" คำตอบนั้นยิ่งทำให้หัวใจเต้นรัวขึ้น และหูเริ่มอื้อ ผมรุ้สึกได้ถึงฝ่ามือที่สั่นระริก
"งั้นรอสักครู่นะครับ ผมจะโทรบอกผุ้จัดการ" ไอ้ทิมตอบมาขณะที่มันหันไปกดโทรศัพท์ ผู้รับเหมารายนั้นบอกว่าจะไปรอข้างนอก ขณะที่ผมกวาดตามองร้านค้าที่ตอนนี้เหลือคนเพียงไม่กี่คน
กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอตัวเอง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ "ออกไปข้างนอกแปปนะ"
"อ้าว..เดี๋ยวสิ ไอ้เนม เฮ้ย!" เสียงทักท้วงของไอ้ทิมไม่ได้เป็นผลเมื่อผมเดินออกจาเคาท์เตอร์ และผลักประตูออกไปด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา หันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าคนที่ตามหาอยู่ที่ไหน ขณะที่เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงเสียจนสะท้านไปทั้งร่าง
"ผู้จัดการมาหรือยังครับ" คำถามแสนนุ่มหูดังขึ้นเบื้องหลัง แต่มันอ่อนโยนเทียบเท่ากับฝ่ามือที่แตะลงบนไหล่ไม่ได้เลย ผมรู้สึกถึงก้อนสะอื้นที่จุกคอหอย ขณะที่เจ้าของฝ่ามือนั้นยกขึ้นบีบจมูกผมเบาๆอย่างล้อเลียน
ผมหันกายไปปะทะร่างสูงใหญ่ที่ยิ้มอย่างเป็นกันเองมาให้ ใบหน้าคมนั้นอยู่ใกล้เพียงลมหายใจคั่น เส้นผมที่ระใบหน้านั้นทำให้ดูแปลกตาไปบ้างแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะรอยยิ้มนี้ และแววตานี้มันยังคงเหมือนเดิม ยังคงเป็นใบหน้าและดวงตาที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจของผมเสมอ
ฝ่ามือที่บีบจมูกเบาอย่างหยอกล้อนั้นเปลี่ยนมาเป็นลูบหัวผม สัมผัสที่แสนคิดถึงทำให้ร่างสั่นสะท้าน และกว่าจะรู้ตัว น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พังทลายอย่างอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป..
"ขอโทษที่ทำให้รอนาน" เสียงกระซิบแผ่วดังขึ้นริมหู มันสั่นน้อยๆเหมือนกับว่าเจ้าของคำพูดนั้นต้องใช้ความอดทนในการกลั้นอารมณ์เหลือล้น ฝ่ามือนั้นดึงไหล่ผมเข้าหาตัวและจ้องมองใบหน้าของผมด้วยสีหน้าคล้ายจะร้องไห้
"ยังรออยู่ไหม?" คำถามนั้นดังขึ้นจากปากคนที่มั่นใจตัวเองนักหนา อารมณ์หวั่นไหวไม่แน่ใจในแววตาคู่นั้นทำให้ผมรู้ว่าเขาก็รู้สึกไม่แตกต่างกัน
การรอคอย ความคาดหวัง ความพยายามและการทุ่มเทอย่างสุดชีวิตเพื่อคนที่รัก
ทุกอย่างมันปรากฏชัดในแววตาของคนๆนี้
"พูดอย่างกับไม่รู้ ว่าผมไปไหนไม่รอด แต่ไหนแต่ไรไอ้เนมมันก็เป็นปลิงควายติดตัวพี่ตลอดอยู่แล้วนี่"
ผมพูดตอบอู้อี้ ขณะที่เจ้าคนฟังนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะรั้งตัวผมเข้าสู่อ้อมกอดอันอับอุ่น
..หัวใจที่รอคอยมาเนิ่นนานของผมร่ำร้องอย่างยินดี มันกำลังเต้นระรัวด้วยความสุขสมเจียนคลั่ง
ริมฝีปากอุ่นที่แนบชิดใบหู กระซิบถ้อยคำที่ทำให้ผมรู้สึก ว่าหัวใจที่ว่างเปล่า แห้งแล้วหลังได้พบอิสระกลับมาเต็มตื้นเป็นครั้งแรก
"กลับมาแล้ว"
ใช่...กลับมาแล้ว
กลับมา..เพื่อสานต่อคำสัญญาและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันตลอดไป
มีอิสระเสรี และก้าวเดินไปพร้อมๆกัน ภายใต้ท้องฟ้าสีสันสดใสไร้ลวดหนามปิดกั้นอย่างที่เคยผ่านมา และสามารถเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ดวงอาทิตย์อย่างไม่เกรงกลัวต่อความร้อนใดๆ
แค่เพียงจับมือกันไว้และผ่านมันไปด้วยกัน
.......................... NEVER END .....................
-
ขอตัดทอลค์ยาวๆไว้คุย
..............
มาแล้วววว
สวัสดีค่ะ ฮืออออออออออออออออออออออออ :o12: (ร้องไห้ทำไม?)
ขอร้องทีเถอะ ด้วยความโหวงเหวง...ใจหาย
เค้าคิดถึงตีนพี่โตวววววว //วิ่งหลบ
ตัดทอล์คมาขอคุยยาวๆกันในตอนจบซะหน่อย ก็นะ..เรามาลงด้วยอารมณ์นี้แหละ ใจหาย+เสร้าๆนอยๆไงก็ไม่รู้ บอกไม่ถูก
ว่าด้วยนิยายเรื่องนี้ แบดกายใช้เวลาเขียนนานมากกกก นับเวลาได้ก็ร่วมสามปี
(จำได้ว่าเริ่มเขียตอนเข้าเรียนใหม่ๆ มาจนบัดนี้ นิยายจบ อิปุ้ยยังเรียนไม่จบ (-*- ไม่ใช่ล่ะ)
นิยายเรื่องนี้ถือเป็นนิยายเรื่องแรกที่เริ่มเขียน ถือว่าเป็นเรื่องที่ใช้เวลานานมาก ก กและผ่านอะไรมามากด้วยกัน
จำได้ดีว่าตอนแรกที่เขียน ภาษาอยู่ในขั้นพิกลพิการ(มาก) 55+ แล้วเราก็ค่อยๆเริ่มพัฒนาขึ้น ค่อยๆปรังปรุงและเขียนแบดกายมาได้จนจบ พอลองมองกลับไปถึงวันแรกที่เริ่มเขียน ไม่นึกเลยว่าเราจะเดินทางมาไกลจนถึงขนาดนี้ ถือว่านิยายเรื่องนี้ให้อะไรปุ้ยมากมายจริงๆ ทั้งความทรงจำ ประสบการณ์ ความรู้ และเรื่องราวต่างๆที่ได้เจอ
รู้สึกรักทุกตัวละครมากๆและเสียใจ ใจหายเมื่อพบว่าวันนึงทุกอย่างก็ต้องจบ แต่ถึงอย่างนั้นสำหรับปุ้ยแล้วเรื่องราวของพวกเขาไม่มีวันจบ พี่โต น้องเนม และสามผียังคงจะมีชีวิตอยู่ในความทรงจำ เพราะฉะนั้นจึงเป็น Never ending เป็นความทรงจำดี เป็นเรื่องราวที่เราจะเก็บไว้ในใจตลอดไป :กอด1: :กอด1:
แล้วก็..ว่าด้วยเรื่องที่อาจจะมีใครหลายคนสงสัย
เพราะงั้นเรามากล่าวสรุปเหตุกาณ์โดยย่อกัน
จากแผนจะแหกคุกของป๋า โดยใช้การจลาจลเป็นการบังหน้าและลอบออกไปจากเรือนจำ แต่พี่โต เนม พี่คม และพี่ทินได้คิดขัดขวาง โดยแผนในตอนแรก คือให้เนมและพี่ทินเข้าไปหาพัสดี เพื่อตัดกล้องงจรปิดและหาเอกสารที่เกี่ยวกับสายสืบมาเเบล็คเมล์ แต่ว่าเนมก็พลาดถูกพัศดีจับได้ แต่ก็คุยต่อรองกับพัศดีจนพัศดีวางใจให้ไปทำตามแผน โดยที่นำหน่วยตำรวจติดอาวุธไปด้วย ส่วนพี่โตที่คุมตัวผู้คุมอยู่ก็รอดจากการโดนโจมตีมาได้ จึงรีบมาสมทบทางพี่คมกับวิทย์และกันย์ ซึ่งกันย์ได้ทำระเบิดขวดไว้ แต่ถูกเอาไปใช้จนเกิดจลาจลแบบควบคุมไม่ได้ เมฆที่เฝ้าเนมอยู่รีบมาหาทั้งสามคนและเล่าว่าเนมและพี่โตกำลังทำอะไร วิทย์กับพี่กันย์เลยรีบไปหาป๋า โดยไม่รู้ว่าพี่โตมาถึงแล้วและก็มาเพื่อทำตามแผนต่อไป พอเนมมาถึง ก็คุยกับเมฆและพยายามหว่านล้อมให้เมฆช่วยทำตามแผน ทั้งสองไปร่วมกับพวกป๋าที่กำลังหลบหนี แต่เมื่อโดนต้อนจนมุม ก็จับเมฆ เนม และพี่คมเป็นตัวประกัน ผลคือทั้งสามโดนจัดการ แต่เมฆถูกผู้พันยิง และพี่กันย์ก็ยิงวิทย์ที่เขา
ว่าด้วยความข้องใจ หลายคนคงอยากกรีดร้อง
ว่าทำไมทำกับสามผีชั้นแบบเน้นนนนนน :angry2: :angry2: :angry2:
อยากบอกว่าคนเขียนก็เฮิร์ตมากมายเหมือนกันนะ :sad4: อัดอั้นตันใจมากมาย แต่โครงเรื่องที่วางไว้คือยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนี้ ผิดจากนี้ไปไม่ได้
สารภาพว่าตอนแรกปักธงมรณะไปที่เมฆแล้วด้วยซ้ำ เพราะเอาจริงๆสามผี จริงอยู่ที่ว่าขาดใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้ แต่..ถ้าขาดเมฆ วงจรทุกอย่างจะจบลงโดยพลัน หากเปลี่ยนเป็นวิทย์ หรือพี่กันย์ เรื่องมันคงจบแบบสองคู่ชู้ชื่น จะไม่มีวันเป็นสามผีไปได้เลย
เอาจริงๆเพราะว่าเมฆเป็นคนที่มีความสำคัญต่อวิทย์และกันย์มากที่สุด รวมทั้งเป็นเริ่มและหยุดเรื่องทั้งหมดด้วย นั่นจึงเป็นสาเหตุที่...เราต้องจบลงแบบนี้ แต่พอคิดจะให้ตายก็ไม่ไหว...เพราะสงสารเลยให้นอนเป็นผักต่อไป (นี่เหรอสงสารรร/คนอ่านตะโกนด่า)
เอาจริงๆคิดว่าเรื่องที่ทั้งพี่กันย์และวิทย์เจอก็ไม่ได้ดีไปกว่าเมฆเสียเท่าไหร่ เมฆเป็นแบบนี้สองคนใช่จะมีความสุข จริงๆเรียกว่าทรมารกว่าคนที่หลับอยู่ซะด้วยซ้ำ ความสัมพันธ์หรือความรักที่มีให้กันก็ต่อไม่ติดแล้ว พี่วิทย์กลายเป็นพวกคลั่งเสียยิ่งกว่าเมฆ ถูกความเกลียดครอบงำจนไม่อาจเป็นสุข หรือพี่กันย์ ที่สุดท้ายผลของการกระทำทุกอย่างมันกลับมาย้อนใส่ตัวเอง นั่นคือหัวใจของคนสองคนที่อยู่ในมือเขาไม่มีอีกแล้ว ทุกอย่างมันหายไปด้วยฝีมือของเขาเอง ดังนั้นชีวิตของพี่กันย์ขึงกลายเป็นความว่างเปล่าและเขาเป็นฝ่ายถูกประณามและทอดทิ้งโดยสมบูรณ์
เรื่องสามผี ในเนื้อเรื่องหลักก็คงจบเท่านี้แหลค่ะ ไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรเยอะไปกว่านั้นอีกแล้ว วิทย์ออกคุกไป เหลือพี่กันย์อยู่แต่อีกไม่นานก็คงออก และเมฆก็อาจจะฟื้นในสักวัน เพราะสมการสามผีนั้นไม่มีวันจบ..orz...
และเรื่องการถวายฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ นี่ก็เป็นคำตอบของการได้ออกมาภายนอก(อยู่คุก15ปี ไม่ไหวอ่ะ55) ในสายตาของปุ้ย คนที่อยากออกมาข้างนอกอย่างพี่กันย์ พี่วิทย์หรือเมฆเนี่ยไม่ผิด แต่วิธีการของพวกเขาต่างหากที่ไม่ถูก การทำแบบนั้นจะหนีก็ต้องหนีไปตลอดชีวิต แต่กลับกัน..คุณจะออกมาจากที่นั่นได้ ไม่ใช่ด้วยการแหกคุกแบบนั้น แต่เป็นการทำความดีที่เป็นทางออกที่แท้จริง โอกาสยังมีเสมอสำหรับคนที่พร้อมจะแก้ตัว :teach:
ส่วนเรื่องพี่โต เฮียกลายเป็นอาเสี่ยรับเหมา(5555+) ส่วนเนมก็เป็นพนง.เซเว่น ก็นะ...สำหรับประวัติอาชญกรรมและเรื่องที่ผ่านมา จะให้เป็นพนง.บริษัทหรืออะไรท่าจะเป็นยากถึงจะไม่ได้มีหน้าที่การงานดีเด่มากมายอะไร แต่จ้าตัวก็มีความสุขดีตามอัตภาพ ^ ^
และจะมีตอนส่งท้ายมาอีกตอนหนึ่งนะคะ อาจจะหลายวันอยู่กว่าจะมา(ขอไปแต่งเรื่องอื่นบ้าง55) ที่โพสต์สี่ตอนรวดก็ไม่ใช่จะเกรียนหรอก ขอโทษด้วยเพราะตอนแรกจะมาโพสต์ตั้งแต่วันศุกร์ แต่ดันเริ่มวิบากกรมตั้งแต่ ไม่สบาย -เน็ตเสีย -คอมพ์เสีย กว่าจะได้จับอีกทีวันอังคารแล้ว เพราะงั้นเลยเอามาโพสต์จนจบเลยเพื่อจะได้ไม่ค้างกัน
และ...โปรโมทนิยายเรื่องใหม่ lost angel เป็นแนวลึกลับผสมโรแม้ง + แฟนตาซี (ตอนแรกเลือดสาดอย่าตกใจ เพราะทั้งเรื่องก็มีเลือดออกแค่นั้นแหละ) >>> ลองเข้าไปอ่านดูน้า http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33406.0
และสอง บอกเล่าเก้าสิบ นิยายเปิดจองแล้วนะเอออ.. ปิดจองวันที่ 15 กรกฏาคมนี้นะคะ มาช่วยกันอุดหนุนค่าเรือนหอพี่โตกับน้องเนมกันเถิดดด :laugh: http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=524334&chapter=128
และสามมมม
สปอยล์ตอนพิเศษ หลายเรื่องที่คุณค้างคา จะได้พบคำตอบที่นี่..
- สวัสดีครับ คุณแม่ ^ ^
..ว่าด้วยเรื่องพี่โตกับว่าที่แม่ยายที่มักจะเขม่นเขาด้วยสาเหตุอะไรบางอย่าง..
- Girl friend
เรื่องของกิ้ง...แฟนสาวของพี่โต กับคำถามคาใจทุกคนที่ว่า.. พี่โตจัดการกับเรื่องของเธออย่างไร
- I Hate...
สำหรับวิทย์แล้ว ตอนนี้เขาพบว่าความเกลียดชัง มันยืนยงเสียยิ่งกว่าความรัก
...เรื่องราวหลังจากนั้นของสามผี บทสรุปของความสัมพันธ์ที่ครุมเครือและไม่มีวันหาทางออกพบของคนสามคน
............
และสุดท้าย ท้ายสุด...โปรโมทเพจ นิยาย ไปพุดคุยและ ติดตามความเคลื่อนไหวกันได้ที่นี่ค่า http://www.facebook.com/SilenceSerinStory :3123: :3123:
สุดท้ายจริงๆแล้ว ต้องขอขอบคุณทุกคนนะคะที่คอยติดตาม คอยกระตุ้นเราและเป็นกำลังใจกันมาตลอด เรียกว่าถ้าไม่ได้กำลังใจจากทุกคนก็คงไม่มีแบดกายที่จบสมบูรณ์แบบนี้ ไม่มีอะไรมอบให้นอกจากคำว่าขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆคะ :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดด :o8: ยังไม่ได้อ่านละเอียดเเต่ชะเเว๊บมาดูตอนจบก่อน ชอบมากกกก
-
:กอด1: :กอด1: เย่ กลับมาเจอกันแล้ววว
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยไม่ไหวแล้ว
มัน กินใจมากอ่า
T^T
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:monkeysad:
พี่โต กลับมาหาน้องเนมแล้ว
ฮือออออออออ
เค้ารักเรื่องนี้มาก
ขอตอนพิเศษหน่อยนะ :m15:
อยากรู้ชีวิตน้องเนมอีก
พูดได้แค่ "พี่โตมันรักน้องเนมได้คนเดียว"
-
จบแล้วววววววววว
ใจหายเหมือนกันจะไม่ได้เจอเนมกับพี่โตอีกแล้ว :monkeysad:
ตื้นตันเหมือนส่งน้องเนมถึงฝั่ง
อยากพูดอะไรอีกเยอะ แต่ตอนนี้ยังไม่นึกออกอ่ะ
แต่ที่สุดก็คือ
ขอบคุณคนแต่งมากๆ สำหรับนิยายสนุกๆ
หวังว่าจะได้อ่านเรื่องต่อๆไปของคุณอีกนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ และขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
:n1: ผ่านความกดดัน และบีบหัวใจ มาตลอด แต่ยิ้มทั้งน้ำตา ในตอนสุดท้าย :n1:
-
มันก็ไม่ได้เศร้านะคะ
แต่ไหงอ่านแล้วน้ำตาซึมตลอดเลย เอิ๊กๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ ><
ชอบพี่โต ฮาๆๆๆ น้องเนมก็่น่ารัก
จบซะแล้ว งืมๆๆ เหงาเลยทีเดียว
ดีใจที่จบไม่เศร้า รู้สึกดีกับตอนจบ(แต่สงสารวิทย์ เมฆ กันย์ จัง)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ประทับใจมากๆเลย ^^
(รอเรื่องใหม่นะคะ หรอเอาตอนพิเศษเรื่องนี้อีกก็ดี ฮาๆๆ)
-
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่เขียนนิยายดีๆเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ใช่นิยายที่เกี่ยวกับความรักอย่างเดียวแต่ยังให้แง่คิดในหลายๆเรื่อง เขียนถึงผู้คนในสถานที่ๆต่างออกไป พูดถึงความรู้สึกและอารมณ์ของคนที่อยู่ในนั้นได้ดี ทำให้รู้สึกคล้อยตามแล้วก็ทำให้คิดขึ้นได้ว่าคนที่เข้าไปอยู่ในนั้นจริงๆแล้วก็เป็นคนธรรมดาๆแบบเรานี่แหละ แต่วูบหนึ่งของชีวิตเขาอาจจะทำอะไรผิดพลาดไปก็ได้เราไม่ควรดูถูกเหยีดหยามเขา สอนเรื่องแบบนี้ได้ดีจริงๆนะคะ อ่านไปก็คิดตามไปเรื่อยๆ คนเขียนเก่งมากๆที่สามารถเขียนเรื่องที่สอดแทรกอะไรหลายอย่างที่ให้แง่คิด ให้คติ ให้ข้อเตือนใจได้สนุกสนานขนาดนี้ ขอชาบูๆ เลยค่ะ :pig4:
เขียนอะไรอ่านแล้วก็งงเอง5555 เอาเป็นว่าขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวของพี่โตน้องเนม สามผีและบุคคลในเรื่องทั้งหลายแหล่มากๆเลยค่ะ
เป็นตอนจบที่ประทับใจมากๆสำหรับหนูชอบคำว่า"กลับมาแล้ว"ของพี่โตมากๆ ให้ความรู้สึกว่าพี่โตคงจะไม่จากเนมไปไหนแล้ว และทั้งสองคนนับแต่นี้ไปต้องมีความสุขมากแน่ๆค่ะ
แล้วก็สุดท้ายบทสรุปของสามผีที่ตามลุ้นมานานก็จบแบบหดหู่เหลือเกิน :sad4:
อยากรู้เหตุผลที่พี่กันย์ยิงขาวิทย์ แต่ก็นะพี่กันย์ไม่ยอมบอก แถมที่บอกกับเนมมาเราก็ไม่ค่อยเข้าใจอีก ตีความแล้วงงเอง 55555
เพิ่งตามอ่านทีหลังก็ขอเม้นท์เยอะนิดนึงนะคะแฮ่ๆ :กอด1:
-
อยากได้ตอนพิเศษษษษษษ :z3:
จบได้น้ำตาไหลพรากๆเลยค่ะ :m15:
มันซึ้งมากกกก :impress3:
-
ตามอ่านมาตั้งแต่วันแรกที่เขียน จนวันนี้ สิ่งที่อยากบอกคือ ขอบคุณมาก ขอบคุณในความมีน้ำใจ ในความพยามที่เขียนเรื่องน่าอ่าน ให้เราได้ติดตามกันมาตลอด
ขอบคุณมากๆครับ o13
-
:o12:ทุกอารมณ์เลย ตื่นเต้น เสียใจ สุขใจ ตกใจ ซึ้งใจ กับพี่โตและน้องเนม สงสารสามผีด้วย :เฮ้อ:แต่สุดท้ายก็จบด้วยดี
-
ผมร้องไห้เลยครับ ซึ้งจริง ๆ นะครับ รสชาติอันแสนทรมานของการรอคอยกับความสุขของการรอคอย ทำให้ผมอยากเปลี่ยนทัศนคติใหม่ ๆ หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการมองคนหรือยังไง ? ชอบตัวละครทุกตัวในนี้ แอบสงสารสามผีเหมือนกัน แต่นี้คงจะเป็นตอนจบที่สมบูรณ์ที่สุดแล้ว
แอบหวัง NC ของพี่โตกับเนมอีกสักครั้ง แว้กกก 555555 สงสารพี่วิทย์ อยากให้ขาพี่วิทย์หาย อยากให้พี่กันย์เลิกโทษตัวเอง อยากให้เมฆฟื้นขึ้นมา
ขอบคุณนะครับที่มาต่อจนจบ จะรอติดตามตอนพิเศษนะครับ (:
ปล. ขอถามหน่อยครับ ตอนพิเศษทั้งหมดจะลงในเล้ามั้ยครับ หรือว่าเฉพาะคนที่สั่งหนังสือเท่านั้น ? ขอบคุณที่ตอบครับ ^ ^ :pig4:
-
คารวะพี่นักเขียนจริงๆ จบแล้วท่ามกลางความโล่งใจอ่ะ
สารภาพว่าช่วงแหกคุกนี่ ขอไม่อ่านอ่ะค่ะ กลัวจริงๆ
กลัวนักเขียนใจร้ายอ่ะ
ขออ่านตอนจบแล้วจะกลับมาอ่านตอนแหกคุกอีกที
ขอบคุณจริงๆค่ะที่เขียนมาให้อ่านกัน
รักนะค่ะ
ต้องรีบออกไม่งั้นจะไปสายมากกว่ารอตอนจบมาตั้งแต่เมื่อคืน
แต่รอไม่ไหวต้องไปนอนก่อน
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
รอรับน้องเนมพี่โตมาอยู่ด้วยกันค่ะ
-
และแล้วเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน
55555
เดินไปอ่านเรื่องต่อไป *0*
-
ดีใจที่คนสำคัญ ๆ ได้ออก
จากคุกสักที แต่ก็เสียดาย
ที่ 3P จบไม่ค่อยสวยเท่าไหร่
แต่ก็เข้าใจในการตัดบ่วงที่
รัดคอทั้ง 3 คนนี้ออกสักที :z13:
-
ขอบคุณค่ะ......
มันอาจเป็นคำสั้นๆ แต่อยากบอกให้รู้ ว่า ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณทุกเรื่องราว
ขอบคุณทุกตัวละคร
ขอบคุณทุกตัวอักษร
ขอบคุณทุกความตั้งใจ
และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณ คุณปุ้ย....มากๆ
รัก และจะจดจำ เรื่องราวของ พี่โต และ น้องเนม....จะเก็บทุกความทรงจำไว้ให้นานค่ะ.....
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวที่สะท้อนด้านมืดของสังคมให้เราเห็นในหลายด้าน ไม่ใช่มีสิ่งที่สวยงามเสมอ รักนิยายาเรื่องนี้ รักคนเขียน รักพี่โตเนม สามผีและคนอื่นๆ :L1: :3123: :L2: :กอด1: อยากรู้เรื่องพี่คมกับพี่ทินว่าเป็นยังไงบ้าง รอตอนพิเศษนะ o13
-
กันย์คิดอะไรอยู่ตอนทำแบบนั้น สับสนอยู่ใช่หรือเปล่า กันย์คงคิดว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับวิทย์นอกจากคำว่าไม่ชอบ แต่ที่จริงมีอะไรมากกว่านั้่นหรือเปล่า กันย์ตั้งใจจะยิงวิทย์ใช่หรือเปล่า แต่ก็เปลี่ยนใจใช่ไหมนั่น แต่สิ่งที่ทำไปแล้วก็แก้ไขอะไรไม่ได้ แล้วยังทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายไปหมด กันย์กับวิทย์น่าจะเปิดใจคุยกัน ทำแบบนี้ไปไม่มีอะไรดีขึ้น วิทย์เกลียดกันย์จริง ๆ หรือ แล้วกันย์เองแน่ใจหรือไงว่าเกลียดวิทย์จริง ๆ ผู้พันคงร้ายกาจจริง ๆ เมฆถึงทนไม่ไหวขนาดนั้น สงสารเมฆนะ สงสารวิทย์ สงสารกันย์ด้วย ทำไมถึงต้องเป็นแบบนั้นด้วย เนมคงเหงาน่าดูเลยนะนั่น แ่ต่โตก็กลับมาดูแลเนมเหมือนเดิมแล้ว ดีจังเลย แหวนที่ทำจากลวด อาจจะทำจากวัสดุที่เหมือนจะไม่มีค่า แต่แหวนมีค่าต่อเนมเพราะโตเป็นคนทำให้ใช่ไหม
-
จบแล้วหรอ ใจหาย ฮวบ ๆๆ ขอบคุณคุณปุ้ยมาก ๆ นะคะ ที่เขียนนิยายดี ๆ มีมุมที่แตกต่างอย่างเรื่อง ๆ อื่น อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นนิยายแนววายเรื่องแรกที่อ่าน สืบเนื่องจากสนใจเรื่องราวของคนในคุกว่าจะมีชีวิตยังไง พอเจอก็เลยลองอ่านดูเพราะปกติชอบอ่านนิยายอยู่แล้ว และแล้วคุณปุ้ยทำให้ประหลาดใจ ได้ความรู้ที่อยากรู้ ได้เห็นมุมมองด้านอื่น ๆ ที่นึกไม่ถึง ที่สำคัญทำให้มุมมองด้านวายเปลี่ยนไป แต่เสียอยู่อย่างเดียวคุณปุ้ยทำให้ติดนิยายแนวนี้งอมแงมเลยค่ะ#โดนตบสลบตัวเองติดเอง ... สำคัญอีกข้อ (สำคัญบ่อยไปไหม) ทำให้อยากลองเขียนนิยายเป็นของตัวเองดูบ้าง ตอนนี้ก็กำลังเริ่มหัดเขียนค่ะ ขอบคุณมาก ๆ อีกครั้งนะคะ จะรอตอนส่งท้ายนะคะ <แอบเชียร์ให้มีภาค 3/คุณปุ้ยเป็นลม> o13
-
o13 o13สุดยอดมากๆ
-
จบแล้วในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc4:
รอตอนพิเศษอยู่นะครับ
-
TTขอบคุณที่จบแบบนี้ ตอนแรกบอกตรงๆว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลยภาวนาแล้วภาวนาอีก อิอิ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
-
ติดตามเรื่องนี้มานานนม
จริงแล้วก็ไม่อยากให้จบเลย
ยังคิดถึงเนมกับพี่โต
สามพีเอง เราก็ยังตะหงิดๆถึงความรู้ที่กันย์มีต่อวิทย์
ยังไงก็ขอบคุณมากๆ o13
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านไปก็ทำใจไป จุกๆที่คอ จะร้องไห้กับอะไรหลายๆอย่าง :monkeysad:
สงสารเมฆอะ อยากให้ฟื้นจังเลย :sad11:
ส่วนพี่โตกับน้องเนมก็มีความสุขกันซักที ฮือออ (ร้องทำไม?)
อยากได้หนังสือ จะรออุดหนุนนะคะ :กอด1:
-
เมฆทำไมน่าสงสารแบบนี้
เมื่อไหร่จะตื่นมานะ
แต่ที่น่าสงสารสุดคงเป็นพี่กันต์
เหมือนตายทั้งเป็นไปแล้ว
พี่โตกลับมาแล้ว
แถมเป็นเสี่ยผู้รับเหมาด้วย
ถ้าคนแต่งจะกรุณา
ขอตอนพิเศษหวานๆของคู่นี้หน่อย
และก็ชีวิตของคนอื่นๆที่อย๋่ข้างนอกด้วยค่ะ
^^
จบแล้ว
ใจหายยังไม่รู้
จะไม่ได้อ่านพระเอกดิบๆเถื่อนๆแต่ก็อ่อนโยนกับน้องเนม^^แล้ว
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวสนุกๆที่แบ่งปันให้ใด้อ่าน
และก็ขอตามไปอ่านเรื่อชใหมด้วยนะคะ
-
ขอคาราวะนักเขียนจริงๆ..ติดตามเรื่องนี้มานานมากๆ.. :pig4: :pig4:
ชื่นชอบตัวละครในเรื่องทุกๆตัวเลย(โดนเฉพาะเฮียโต และ หนูเนม)
มีหลายๆตอนที่เขียนออกมาแล้วมันสะท้อนอะไรได้หลายๆอย่างจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ได้มีให้เราได้อ่าน
จบแบบ Happy คนอ่านก็ Happy ^_^ :m3: :mc4:
รอตอนพิเศษ นะคะ o13
-
อ๊ากกกกกกกก จบจนได้
ลุ้นระทึกกับกระบอกปืนที่เสียดสีกะโหลกเจ้าเนม
ใจหายไปกับชะตากรรมของสามผี
เสียน้ำตาไปกับคำสัญญาของพี่โต
และดีใจประหนึ่งญาติของผู้ต้องขัง ที่ส่งใจมายืนรอรับวันได้รับอิสระภาพ
ขมวดเรื่องจบได้ประทับใจมาก
แม้ช่วงหลัง ตั้งแต่เป็นพาร์ทสอง จะเนือยๆ จนแอบคิดว่าเรื่องนี้มันจะจบมั๊ยเนี่ย
แล้ววันที่ฟ้าใสก็มากระหน่ำแบบ คนอ่านยิ้มแก้มแตกไปตามๆ กัน
ยังรออ่านตอนพิเศษ เพราะยังคาใจ ตามนั้นเลย (แม่ยาย/อดีตแฟน)
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันไป และจบเรื่องได้อย่าง เนฟเวอร์เอนดิ้ง จริงๆ ^__________^
-
ฮือ จะร้องไห้ TT อย่าให้มีอะไรร้ายแรงข้างนอกอีกเลยนะ
เนมสู้ ๆ !!!!
-
ถ้าสั่งซื้อภาคสองยังทันไหมค่ะ
แล้วในภาคสองมีตอนพิเศษที่ได้แจ้งไว้ในหนังสือหรือป่าวค่ะ หรือลงเฉพาะในเล้าเท่านั้น
สวัสดีครับ คุณแม่ ^ ^
..ว่าด้วยเรื่องพี่โตกับว่าที่แม่ยายที่มักจะเขม่นเขาด้วยสาเหตุอะไรบางอย่าง..
- Girl friend
เรื่องของกิ้ง...แฟนสาวของพี่โต กับคำถามคาใจทุกคนที่ว่า.. พี่โตจัดการกับเรื่องของเธออย่างไร
- I Hate...
สำหรับวิทย์แล้ว ตอนนี้เขาพบว่าความเกลียดชัง มันยืนยงเสียยิ่งกว่าความรัก
...เรื่องราวหลังจากนั้นของสามผี บทสรุปของความสัมพันธ์ที่ครุมเครือและไม่มีวันหาทางออกพบของคนสามคน
............
-
คนเขียน3ปีเราคนอ่านก็อ่านสามปีขอบคุณนะครับรักพี่โตกับน้องเนม
-
เค้าจะคิดถึงพี่โตกับน้องเนมมากๆ เลยอ่ะ ตามอ่านมานาน ใจหายๆ เราเองก็เหมือนโตไปพร้อมๆ เนมด้วย ได้รู้จักชีวิตที่ต้องสู้เพื่ออิสรภาพ เนมก็เกาะเสี่ยโตผู้รับเหมากินไปนะ อิอิ ส่วนสามผี ให้มันคลุมเคลือแบบนี้แหละ เพราะมันเป็นความผูกพันรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน ไม่มีใครมีความสุข แต่ต่างคนต่างก็ทุกข์กับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว แฟร์ดี (ถึงจะไม่แฟร์กับเมฆเท่าไหร่อะนะ)
ปล. ติดตามเรื่องต่อไปค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่แต่งมาให้อ่านนะค่ะ
-
:o12: จบไปอีกเรื่องแล้วสิ ช่วงนี้ฟิคที่ตามอ่านทยอยจบกันไปหลายเรื่องพร้อมกันทีเดียวเชียว
หลังจากนี้ หวังว่าพี่โตกันน้องเนมจะมีความสุข รอมานานพอแล้วสำหรับอิสรภาพ
ขอให้ทั้งคู่ได้ใช้อย่างเต็มที่อย่างที่ปรารถนาเถอะ อยากจะอ่านตอนพิเศษแบบ หลังจากนี้ไป อะไรอย่างงี้ จริงๆ :o8:
อยากเห็นพี่โตลงเอยกับเนมอย่างออกนอกหน้า แบบ อยู่ด้วยกันรึเปล่า พี่โตเปลี่ยนไปไหม ดูแลเนมยังไงบ้าง
แม้ว่าแม่ยายจะแอบไม่ปลื้ม แต่เดี๋ยวเค้าก็เห็นเองแหล่ะ ว่าพี่โตน่ะรักจริงหวังแต่ง รักมาน๊าน นาน นานนนน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนึงค่ะ แต่รวมเล่มช่างแพงจีจี สำหรับเราที่แบมือขอเงินพ่อแม่ :sad4:
อยากจะอ่านตอนพิเศษในเล่มเหลือเกินนนนนนนนนนนน :z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้ำตาไหลเลย ฮืออ ในที่สุดก็เเฮปปี้ คือเรื่องนี้สุดยอดจริงๆ มีทุกอารมณ์เเละชวนให้ลุ้นตัวโก่งตลอด
ขอบคุณมากที่เเต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่านกัน :L2:
จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
จบแล้ว แอบโหวงเหวงเพราะอ่านมาย๊าวววว ยาวมาก เขียนเรื่องได้เก่งมากเนื้อหาก็แน้นข้อมูลดี
ในที่สุดก็แฮบปี้เอนดิ้ง :กอด1: กว่าจะมีความสุขก็ผ่านอะไรมาเยอะเวอร์จริงๆ ขอให้โตเนมรักกันไปนานๆ
ส่วน 3ผี เอ่อออ ไม่รู้จะว่ายังไงแต่อยากให้เมฆหายนะ สมน้ำหน้าพี่กันต์ละอะ เห้ออออ
ขอบคุณสำหรับ 47 ตอนตลอด 3ปี :กอด1: :L2: :กอด1:
-
ฮรื่อออออออออออออออออออ
ทำไงดี จบแล้วทำไงดี
เสียใจ
แต่อยากจะบอกว่าเป็นนิยายที่ทำให้เราจิตตก และสดชื่นในเวลาเดียวกัน
ขอบคุณที่แต่งนิยายมีคุณภาพแบบนี้ออกมานะคะ
-
จบแล้ว หลังจากติดตามอ่านน้องเนมกับพี่โตมานาน ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้งซะที
ติดตามเรื่องนี้มานานตั้งแต่ในเด็กดี ชอบมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดี ๆ อย่างนี้มาให้ได้อ่าน
แล้วจะคอยติดตามผลงานต่อไปค่ะ ตอนนี้รอน้องคาวี่กับอัลชาอยู่
ว่าแล้วก็เตรียมสั่งซื้อภาค 2 ดีกว่า ^^
อยากถามว่าภาค 1 ที่พิมพ์ใหม่นี่ต่างกับชุดเก่าที่เคยพิมพ์หรือเหมือนกันคะ
พอดีเรามีภาค 1 ชุดเก่าแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าเล่มที่จะพิมพ์ใหม่นี่ีมีอะไรพิเศษเพิ่มขึ้นหรือเปล่า
ขอบคุณอีกทีค่ะกับผลงานดี ๆ :L2: ไม่ค่อยได้เม้นท์ แต่ติดตามผลงานทุกเรื่องมาตลอดค่ะ ^^
-
ดีใจที่จบด้วยดี
แอบสงสารสามผี
เป็นอีกเรื่องที่ดีมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
+1 ให้กับคำว่าขอบคุณค่าสำหรับนิยายดี ๆ แบบนี้
สงสารเมฆมาก ๆๆๆๆ เลย ไม่ว่าชีวิตที่ผิดหวัง เจอะเจอกับคนจอมปลอม
หลอกลวง และใจร้าย แต่สุดท้ายเมฆก็เป็นแบบนี้ ตายดีกว่ามั้ง
วิทย์ ก็น่าสงสารในแบบขอคนรอคอยและใจสลาย
แต่กันย์ สมควรจะรับโทษต่ออีกสัก 10 ปี ที่เป็นคนโลเล ขาดความรับผิดชอบ
ทำในสิ่งที่ไม่น่าจะทำ
นั่นเป็นเพราะผู้แต่งต้องการให้เป็นแบบนี้ ฉะนั้น จึงขอ
:m4: ให้ และจะรอคนเขียนเรื่องต่อไปค้าาาาาาาาาาา :L1:
-
ข้องใจที่สุดคือ กันย์ยิงวิทย์ทำไม?????
คงต้องรอ I hate มาเฉลย ใจจริงอยากให้สองคนนี้กลับมารักกันอ่ะนะ(ชอบของแรร์ :laugh:) แต่ก็.....เฮ้อ
-
ในที่สุดการรอคอยของเนมก็จบสิ้น
:mc3: :mc3: :mc3:
ส่วนพวกป๋า สมควรแล้วที่โดนอย่างนั้น
เห็นชีวิตคนเป็นของเล่น ในเมื่อไม่จริงใจกับลูกน้อง
แล้วจะให้ลูกน้องมาซื่อสัตย์ด้วยคงเป็นไปได้ยาก
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ต้น-จนจบ ทำให้รู้สึกว่า
เหมือนได้เข้าไปใช้ชีวิตอยู่ข้างในนั้นจริงๆๆ
สอนแง่คิดให้ได้ตั้งเยอะ แต่ก็สงสาร สามผีโดยเฉพาะเมฆกับพี่วิทย์
คนแต่ง แต่งได้สนุกมากๆๆ ครบทุกรสชาติ o13 o13 o13
รอตอนพิเศษ อิอิอิ :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอขอบคุณมากๆที่นำนิยายเรื่องนี้มาให้อ่าน :pig4:
ในเรื่องนั้นให้คิดต่างๆมากมาย o13
รู้สึกไม่อยากให้จบเลย จะมีตอนพิเศษมั้ยค่ะ :z13:
รอจ้าถ้ามีตอนพิเศษ :L2:
-
จบแล้ววววว ช่วงจังหวะที่รอนี่มันลุ้นมากจริง
คิดเลยว่าโตจะออกมาตอนไหนกันเนี่ย -_-?
จะกลับมาหาเนมไหม ตอนมาเจอกันเนี่ยระทึกมาก
ซึ้งมากกว่าตอนที่เนมเจอกับแม่อีก ฮ่าาา XDD
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีค่ะ ตามอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ลงตอนแรก
เพราะติดใจกับชื่อเรื่องมาก ดีใจทีจบลงได้อย่างสมบูรณ์และจบลงด้วยดี
ขอนิดนึงนะคะ ขอตอนพิเศษหน่อยเถอะ ฮี่ฮี่ แล้วจะอุดหนุนหนังสือนะจ๊ะ >3<
-
จบแล้ว การให้อภัยคือสิ่งที่ทุกคนต้องการ ชอบนิยายเรื่องนี้มาก เพราะให้แง่คิดหลาย ๆ มุม คนเรามองแค่มุมของตัวเองไม่ได้
ต้องมองย้อนไปถึงคนอื่น มีผลก็ต้องมีเหตุ และเหตุก็ขึ้นอยู่กับสภาพสังคมสภาพแวดล้อมที่บังคับให้ต้องกลายเป็นแบบนั้น
เรื่องจริงเลยคือคนที่เคยอยู่ในคุกมา ออกมาข้างนอกจะดีแค่ไหนก็ยังต้องทนกับสายตาหยามเหยียดของสังคมอยู่ดี
เพราะสังคมก็คือสังคมวันยันค่ำ
ขอบคุณที่สรรสร้างนิยายดี ๆ ให้ได้อ่าน
+1
-
อยากจะบรรยายเยอะ ๆ กะเค้า แต่เราเขียนสั้น ๆ (แต่ชอบเรื่องยาว ๆ(อิอิ)) เรื่องนี้ ตะโกนสาครั้งดัง ๆ "เยี่ยมมาก"เหมือนชึวิตแต่ละมีหลายมุมหลายแบบ แต่เชื่อ ว่าทุกอยากดีที่สุดทั้งนั้น Million thank +1+ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ประทับใจจนถึงตอนสุดท้ายจริงๆ
เริ่มอ่านเรื่องนี้ในเด็กดีตั่งแต่มีแค่สามสี่ตอน
ความรู้สึกครั้งแรกเห็นว่าพล็อตเรื่องนี้แปลกไม่เหมือนใครดี น่าสนใจมาก
พออ่านได้แค่สามสี่ตอนความรู้สึกคือมันลื่นไหล(ถึงแม้ตอนนั้นฝีมือการแต่งของคนเขียนจะไม่ดีเท่าตอนนี้แต่ถือว่าเก่งมากๆเลย)
และก็ติดเรื่องนี้เป็นอันดับต้นๆติดตามมาโดยตลอด ลุ้นกับน้องเนม พี่โตแทบทุกตอน
ถึงแม้ว่าช่วงที่แหกคุกจะขอข้ามไปก่อนพึ่งมาอ่านตอนที่รู้ว่าตอนจบแฮปปี้ ฮ่าๆๆ ทำใจอ่านตอนนั้นไม่ได้จริงๆ(กลัวใจคนเขียน อิอิ)
แต่พอเรื่องนี้จบแล้วก็แอบใจหายจะไม่มีอะไรให้ลุ้นต่ออีกแล้ว แต่น้องเนมกับพี่โตและคนอื่นๆจะอยู่ในใจคนอ่านอีกหลายคนแน่นอนค่ะรวมทั้งเราด้วย
และที่สำคัญเรื่องนี้ทำให้เราได้รู้หลายอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน ทั้งคำศัพท์แปลกๆในคุก การใช้ชีวิตในคุก แง่มุมอีกด้านที่ไม่เคยเห็นและสัมผัสมากก่อน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปเรื่อยๆนะคะ
ปอลอ พึ่งทราบว่าเรื่องนี้มีหนังสือด้วยจะตามซื้อแน่นอน(หวังว่าจะยังเหลืออยู่น้าา ^^)
ปอลอสอง จะตามอ่านทุกเรื่องของคนเขียนแน่นอนค่ะ
:L2:
-
จบแล้ว... จบแบบสมบูรณ์
ช่วงท้ายของเหตุการณ์ระทึกมากจริงๆ
ลุ้นตลอดว่าจะออกมาแบบไหน แม้จะแน่ใจอยู่ว่า
ยังไงคนจะทำดีก็คงจะได้ดีอยู่ละนะ :laugh:
ส่วน สามผี ก็ได้แต่ :เฮ้อ: ไปตามระเบียบ
และในที่สุดเนมที่เฝ้ารอคอยแบบไม่ค่อยจะแน่ใจ
ก็ได้พบว่าพี่โตเป็นคนที่ยึดมั่นในความรักจริงๆ
กลับมาพบกันอีกตามสัญญา... :กอด1:
ขอขอบคุณคนแต่งอีกครั้งมากๆ กับนิยายที่สนุกอ่าน ลุ้นระทึกเรื่องนี้ค่ะ
:pig4: :L2: :กอด1:
-
โอ๊ยยยย ว่าเเล้วว่ามันต้องเศร้าคู่พวกเมฆ น้ำตาไหลดป็นสายธาร :o12:
แต่พี่โตเนี่ย แม้ง ซึ้งงงงงงงงง แต่งตอนพิเศษมาให้อ่านอีกนะคะ :mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
-
ในที่สุด ในที่สุดดด....
ก็จบแบบสวยงาม มีความสุขมากมายยยย
โอ้ยยย พี่โตน่ารักมากมายยย :กอด1: :กอด1:
จากนี้ไปก็หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาให้ชุ่มชื่นหัวใจ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปคร่าา.. :m1:
-
สปอยได้ยั่วน้ำลายมาก o18
จบแล้วอ่ะ เห็นมานานเรื่องนี้ 55
ใจหายวาบๆ :กอด1:
-
สุดท้ายแล้วความรักมันยืนยงและมั่นคงเพราะคน2คน :กอด1:
แต่ส่วนเสริมคือคน2คนที่มีผู้คนรอบตัวช่วยเสริมความแกร่ง :impress:
คนเขียน เขียนได้ดีมากมายงับ :give2:
ต้องขอบอกว่าเขียนดีจนไม่รู้จะบอกยังไงดีว่าคุณเขียนได้ยอดเยี่ยมมากๆงับ o7
รอเรื่องต่อไปนะงับ เชื่อว่าคุณจะได้สร้างสรรค์เรื่องราวอันยอดเยี่ยมได้อีกหลายเรื่องราว :undecided:
ปล.เรื่องนี้น่าจะนำไปจัดทำอนิเมนะงับ เพราะว่าเป็นเรื่องยาวที่ดีมาก o8
-
ขอบคุณสหรับรื่องดีๆด้อรยอลย รอตอนพิศษส่งท้ย
-
รอหนังสือ ตอนนี้จะนับถอยหลังรอพี่โตละ ขวัญใจเราเลย
-
มาแปะไว้ก่อน
ตามอ่านมาตั้งนานจบแล้วหรือนี่ นิยายดีๆอีกเรื่องT___T
ใจหายเบาเบา
-
ครั้งแรกที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านก็แค่ปีเดียว เนื้อเรื่องก็ดำเนินไปกว่าครี่งเรื่องแล้ว อ่านเรื่องนี้เพราะเนื้อเรื่องน่าติดตามากๆ แม้เนื้อเรื่องถึงมันจะดาร์กและบีบคั้นอารมณ์และความรู้สึกมากๆ แต่ก็สนุกมากๆ แค่พี่โตกับเนมได้ออกจากคุกและกลับมาใช้ชีวิตในสังคมภายนอกได้ตามปกติก็สุขใจมากแล้วละค่ะ
ขอบคุณคุณSerin คนแต่งมากๆ เลยค่ะ ^^
-
กรี้้ดดดดดด จบแล้วอ่า
ใจหายเลยนะเนี่ย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีมากเลยจริงๆ มีทุกอารมณ์
จะรอตอนพิเศษนะคะ
+1 ด้วยค่า
-
จบแบบน้ำตาซึม ดีใจแทนคนที่ได้ออกมา
สงสารเมฆ อยากให้ฟื้น
รออ่านตอนพิเศษและตามไปอ่านเรื่องใหม่และเรื่องต่อๆไปจ้า
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่า
-
o13
จบได้เยี่ยมมากคะ
เรื่องนี้ทำให้เราน้ำตกไปหลายปี๊ปปป
-
จบแล้วๆ
งือ ฮือๆๆๆ น้ำตาล่วงกันเลยทีเดียว
ทั้งเศร้าทั้งซึ้งเลยอ่ะ รักพี่โตจัง เฮียรับปากไว้ยังไงทำได้แบบนั้นสุดยอดมากๆ
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วอ่ะ จะรอนะคร๊า
+1 ให้กับตอนจบที่แสนประทับใจ
-
ตามอ่านมานานมากกกกก
พอจบแล้วก็รู้สึกใจหายเบาๆ T^T
รักน้องเนมกับพี่โตมาก กระซิกๆ
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
อยากเห็นน้องเนมกับพี่โตสวีทกัน อิอิ
แล้วก็อยากให้นุ้งเมฆฟื้นด้วย สงสารอ่าาา เจอแต่ละอย่าง อาภัพจริงๆ T^T
สุดท้าย อยากขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
จะติดตามเรื่องต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ
:กอด1:
-
ปรบมือให้กับคนเขียนค่ะ
อ่านจบแล้วหน่วงๆ ในใจเลยทีเดียว ประทับใจแบบเหงาๆอึนๆค่ะ จบแล้ว :monkeysad:
-
จบแล้วววว เศร้าอะ เสียดายที่เมฆต้องมาเป็นแบบนี้อะ
-
คู่เนม-พี่โต จบได้ซึ้งดีครับ
:กอด1:
จากการซุ่มอ่านมาตลอด....รู้สึกสงสารเมฆครับ :เฮ้อ:
-
:L1: รักนิยายเรื่องนี้ตลอดไปครับ ขอบคุณครับสำหรับการเขียนเรื่องดีๆให้ผมอ่าน ขอบคุณจากใจจริงและรักตลอดไปครับ
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะค่ะ จะรอตอนพิเศษ อันนี้สำคัญ หุหุ
อุ้ยเกือบลืม ขอแจกเป็ดกับคะแนนให้คนแต่งด้วย
-
เอิ่ม แล้วเราจะได้รู้หรือเปล่าว่า เหตุผลที่กันย์ยิงวิทย์ มันคืออะไร คลุมเครือๆๆๆๆ
-
:m3: รักนิยายเรื่องนี้จัง ขอบคุณนักเขียนมากๆ สนุกทุกตอนเลย :m1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ โดยเฉพาะตอน "สวัสดีครับคุณแม่" 555
น่าสนุก
-
และแล้วก็สิ้นสุดการรอคอยขั้นต้นจนได้ ดีใจมากมาย โล่งไปอีก 1 เรื่อง
ส่วนการรอคอยขั้นสุดท้ายก็คงเป็นตอนที่หนังสือมาถึงมือนั่นเอง
สารภาพตามตรงว่าตอนที่เห็นชื่อเรื่องครั้งแรกไม่มีความคิดที่จะคลิ๊กเข้ามาอ่านแม้แต่น้อย
คือเมินเรื่องนี้ไปหน้าตาเฉยมาก จนเมื่อเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ลองอ่านเรื่องนี้ดู
และพอลองอ่านแล้วปรากฎว่า....หยุดอ่านไม่ได้ซะงั้น จำได้ว่าอ่านยันเช้า ไม่ได้นอนกันเลยทีเดียว
หลังจากที่ได้อ่านแล้วก็รีบปรี่เข้าไปค้นหาในปู่เกิ้ล เพื่อหาวิธีที่จะเอาหนังสือมาเก็บไว้ในครอบครอง
จนกระทั่งได้ทำการสั่งซื้อหนังสือพร้อมชำระเงินเรียบร้อย แบบไม่ต้องคิดอะไรมากมาย
เรื่องนี้เป็นอะไรที่มีครบทุกอารมณ์จริงๆ ทั้งขมและหวาน ทั้งทุกข์และสุข ทั้งเศร้าและสนุก
ทั้งรักและเกลียด ทั้งเจ็บปวดและอิ่มเอม ทั้งสิ้นหวังและสมหวัง ทั้งคาดถึงและเหนือความคาดหมาย
โดยที่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นก็สอดแทรกไปด้วยความรู้ในแง่มุมต่างๆ มีสาระซ่อนอยู่ในตัวของมันเอง
ส่วนฉากที่พี่โตนัดเนมไปคุยและบอกว่าจะไม่ติดต่อมานั่น อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลย
ท้ายที่สุดก็จบลงอย่างสวยงาม ผู้รับเหมากับพนักงานเซเว่น *ฉีกยิ้ม*
คาใจก็แต่เรื่องเมฆนั่นแหละ อยากให้เมฆฟื้นอ่ะ สงสารเมฆ สงสารพี่วิทย์ สงสารพี่กันย์
คือก็มีชีวิตอยู่ในคุกก็รันทดพออยู่แล้ว แล้วยังโดนทำอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะทั้งร่างกายและจิตใจ
ถึงกระนั้นก็ทำความดีจนได้รับอภัยโทษ แต่ต้องมาเป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้มันโหดร้ายในความรู้สึกเกินไป
หวังใจไว้ว่าคุณSerin จะเมตตาเมฆ พี่วิทย์ และพี่กันย์แบบสวยงามบ้างจะขอบพระคุณ
-
โอียยยย อ่านแบบเครียดสุดๆ เลย :z3:
ตอนจบซึ้งกับพี่โตและเนมมาก :impress2:
แต่สามผีนี่สิ จะเศร้าไปไหน อ่านแล้วรู้สึกเจ็บปวดมากกกกกกกกกก :m15:
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ :pig4:
-
สวัสดีค่า
วันนี้มาประกาศแจ้งขยายระยะเวลาเปิดจองนิยาย เื่องจากคราวที่แล้วลิงค์จิงที่เราเอามาลงไว้ มันไม่ได้อัพเดทค่าาาา ทำให้หลายคนคิดว่าปิดจองไปแล้ว
เพราะงั้นเลยมาแจ้งข่าวอีกที เรายังไม่ได้ปิดจองนะคะ วันปิดจองคือ 15 กรกฏาคมค่ะ
และ รายละเอียด
.............
ขยายเวลาเปิดจอง
Oh!!Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก ภาค 2 by Silence_serin
(http://i1120.photobucket.com/albums/l491/silenceserin/553383_194366977352562_692643992_n.jpg)
(เอารูปสามผีมาอวดโฉม :impress2:)
ขยายเวลาจองถึงวันที่ 15 /7/2555 ย้ำค่ะ ถึงวันที่ 15 กรกฎาคม 2555 เพราะไร้กรอบไม่อยากให้คนซื้อรอหนังสือนานและบางคนยังเก็บเงินไม่ทัน รวมทั้งผู้แต่งบอกว่าจะเขียนตอนพิเศษที่เป็นตอนจบแบบบริบูรณ์
กำหนดรับหนังสือยังเป็นเดือน กรกฎาคม ตามเดิมค่ะ เรื่องอื่นที่ส่งช้าไม่มีผลกระทบกับเรื่องนี้ค่ะ
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ถุงผ้า Oh!!Bad Guy รักร้ายๆของผุ้ชายในคุก เนื่องจากได้มีผู้สอบถามเข้ามาว่าจะซื้อได้ไม๊ เพราะคนที่สั่งหนังสือ 2 ภาคพร้อมกันจะได้กล่องอะคริลิคแต่ จะไม่ได้ถุงผ้า ถุงผ้าจะได้เฉพาะคนที่ซื้อภาค 2 อย่างเดียวเท่านั้น
ไร้กรอบจึงให้ทุกคนที่อยากได้ถุงผ้า สามารถสั่งซื้อแยกเข้ามาได้ในราคา 200 บาท ส่งพร้อมหนังสือ เรื่องไดก็ได้ฟรีค่าส่ง แต่ถ้าซื้อเดี่ยวต้องเสียค่าส่ง 45 บาท
**สกรีนลาย เอสดี(เป็นการ์ตูนตัวเล็กๆ)วาดโดย ozaka นำมาทำลายใหม่คนละลายกับปก
สามารถดูรายละเอียดถุงได้ที่กระทู้นี้
http://story.raikrob.com/index.php?topic=180.15
สามารถสั่งซื้อได้ถึงวันที่ 30/6/2555 ค่า
ปล. ใครมีอะไรสงสัย สอบถามได้ค่า
-
แอร๊ยยยย ปกสวย..ชอบแบบนี้อะ
-
อ้ากกกกกกกกกก จบแล้ววววว โอ้วววว รอนาน
แต่ก็ถือว่าคุ้มจริงๆๆๆ
สนุกสุดยอดดดดดดดด
ที่สำคัญจบสวยดี (แต่สงสารเมฆอะ นอนเป็นเจ้าชายนอนทาเลยยย)
สามผียังคลุมเครือสุดๆๆๆๆ แต่ก็น่า สามผีก็คลุมเครือมาตลอดดดด
ที่สำคัญ อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ กรี๊ดดดดด อยู่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
สุดท้าย เรื่องนี้สนุกมากกก ขอบคุณพี่ปุ้ยที่แต่งเรื่องสนุก บันเทิงให้อ่านนะค่ะ
และจะรอเรื่องต่อๆไปเน้อค่ะ :กอด1: :L2:
-
รอตอนพิเศษเช่นกัน
สามผั นี้จบไม่สวยจริงๆ ไม่สมหวังซักคน TT
แต่ คู่หลัก โต-เนม นี้ซึ้งสวดยอดดดด
ชอบที่พี่โตเป็นอาเสี่ยรับเหมาก่อสร้าง 555 5
กับน้องเนม เด็กเซ่เว่น โฮ๊ะๆๆ ๆ เป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ
-
o13 o13
-
มันใช่อ่ะมันใช่ ตอนจบแบบนี้แหละที่รอ
พี่โตกับน้องเนมเจอกัน ณ เซเว่น ฮี้วววววว
แม้สามผีจะจบแบบลูกผีลูกคน แต่มันก็สมเหตุผลดี
สนุกมากๆเลยก๊าบ รอตอนพิเศษๆ><
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบๆ :really2: o13
-
ในที่สุดพี่โตนุ่งเนมก็จบแล้ววว
คิดแล้วใจหายเลย
ชอบเรื่องนี้มากมายยย
รู้สึกมีหลายมุมมองงให้ได้คิด
ชอบตอนจบมากอ่ะ แบบว่าลงตัววว
ประทับใจ ฮิฮิ้วววว :กอด1: :กอด1:
รอตอนพิเศษเจ้าค่ะ
-
ใช้เวลาในการอ่าน3-4วัน แบบ nonstop เลยทีเดียว อ่านแล้ววางไม่ลงเลย o13
-
อยากได้สอง ภาคเลยคะ แต่หาหน้ารายละเอียดการจองไม่เจออ่ะคะ
-
โอ้ยยย จบแล้วววววววววววว TT
ทั้งดีใจ และใจหาย
บอกตามตรงว่า การอ่านเรื่องนี้ ต้องอ่านเฉพาะช่วงที่มีอารมณ์อ่านเท่านั้น
เพราะมันช่างเครียดดดดดดดดดด และลุ้นมาก!
เหมือนตอนดู prison break
รู้สึกว่าเป็นตอนจบที่ประทับใจมาก ตอนที่ได้เจอพี่โตอีกครั้ง
ใจเต้นตามไปกับเนมเลยทีเดียว มันรู้สึกตื่นตันจริงๆๆ
เรื่องร้ายๆผ่านพ้นไปแล้ว ฟ้าหลังฝนจริงๆ
จะเก็บนิยายเรื่องนี้ไว้ในใจเลย ถือว่าเป็นนิยายระดับบิ๊กจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ที่สร้างสรรเรื่องราวสุดยอดแบบนี้ให้ได้อ่านกัน
ต้องขอชมว่าคุณเก่งมากกกกกกกกกกกก เพราะเรื่องมีความซํบซ้อน และไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย
อีกทั้งคาแลคเตอร์ของแต่ละตัวก็มั่นคง และน่าค้นหา
นับถือเลยค่ะ และจะติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะคะ
รักพี่โตและน้องเนมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ..
เอ้ย! ลืมคู่3ผี บอกตรงๆ ตอนแรกเชียร์กันย์วิทย์สุดใจ รำคาญเนมด้วย
พอหลังๆก็เห็นใจเนมอยุ่เหมือนกัน แต่ก็ยังคงเชียร์กันย์วิทย์ อิอิ
สำหรับบทสรุปของคู่นี้ ก็เกินความคาดหมายจริงๆค่ะ ทุกคนต่างมีความเจ็บปวดของตัวเอง
นั่นคงเป็นเพราะว่าไม่รุ้จักปล่อย ละมั้งค่ะ
ขอให้เมฆฟื้น ขอให้วิทย์แฮบปี้ และขอให้กันย์หลุดพ้นจากความเจ็บปวดเร็วๆนะคะ
ไปดีกว่า ยาวไปล่ะ อิอิ
-
:monkeysad:
ติดตามอ่านกันมายาวนาน และแล้วก็จบไปด้วยความซาบซึ้ง :m4:
ขอขอบคุณผู้แต่งที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้พวกเราได้อ่านกัน
:L2:
-
อ่ะ!! จบแล้ว ตามอ่านแบบมาราธอนมาก การบ้านโยนทิ้งไปก่อนเลย
อารมณ์แบบเรื่องนี้ค้างแล้วนอยด์ ต้องอ่านให้จบ
อ่านแรกๆเกลียดอิพี่โตสุดขีด อะไรมันจะร้ายกาจขนาดนั้น
พออ่านๆมาแล้ว บ๊ะ! ไอ้นี่มันมีมุมน่ารัก (แต่น่ารักแค่กะน้องหนูเนม)
แหม่ะ แล้วกลับมากล้าถามว่าว่า "ยังรออยู่มั๊ย?"
ไอ้บ้าหนิ ก็ตัวเองสัญญาแล้วนี่หว่า แล้วหายหัวไปตั้งนาน :beat:
สามผีน่าสงสาร ความจริงชอบพี่กันต์มากเลยนะ
ไม่น่าเลย ตัวเองก็รักวิทย์เหมือนกัน แค่ไม่กล้ายอมรับ
แล้วเป็นไงสุดท้ายก็ต้องมาโดนคนที่ตัวเองรักทั้งสองคนเกลียดเข้ากระดูก
และคนสุดท้าย อิเป้ มันน่าตบจริงๆนะคนๆเนี๊ยะ :z6: (บอกน่าตบแต่ใช้อีโมถีบ)
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เด็ดตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วหล่ะครับ
ผมตามมาอ่านเพราะเห็นชื่อจากที่ไหนสักที่แล้วลองมาค้น
เป็นเรื่องที่เพิ่งจบซะด้วย เลยอ่านเลย อ่านแล้วถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ
แล้วดีใจสุดๆกับบทส่งท้ายที่ทุกคนยังรอคอย :impress2:
ผมจะรอเช่นกันนะครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ครับ :pig4:
-
จบไปแล้วอีกเรื่อง ตามอ่านมานานคอมเม้นท์บางครั้ง ดีใจที่จบแล้วแต่ก็เสียใจที่จะไม่ได้อ่านอีก
รอตอนพิเศษครับ
-
o13 ประทับใจมาก....ตามอ่านมาเรื่อยๆแบบเงียบๆ...
ตอนจบถือว่าอมยิ้มแบบมีน้ำตา.... :impress:
อ่านมานานมากกกกกกกกกกกกกก....รู้สึกเสียดายจังที่จะไม่ได้ลุ้นไปกับพี่โตและน้องเนมแล้ว
อยากให้มีตอนพิเศษมาให้จั๊กกะเดี๊ยมหัวใจบ่อยๆจัง :o8:
-
อยู่ดีๆ ก็รู้สึกคิดถึงพี่โตกับน้องเนมขึ้นมาซะอย่างงั้น
เลยแอบมาอ่านอีกรอบ ฆ่าเวลาระหว่างที่รอคอยหนังสือไปพลางๆ
-
ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีเรื่องนี้น่ะค่ะ เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
แบบว่า เชียร์เมฆกัน ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้
แต่อย่างน้อยก็อยากให้เมฆมีความสุข จะให้คู่กับใครก็ได้ ณ ตอนนี้
ฟื้นๆขึ้นมาเถอะลูก (รึว่านอนต่อไปจะมีความสุขกว่าหว่า)
-
o13
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านไปเดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวขำ
ปรับอารมณ์กันไม่ทันเลยที่เดียว
ปล. ทำไมอ่านในthaiboyslove มันกว่าอ่านในเด็กดี มันเป็นเพราะอะไรกัน???
-
สนุกมากเลยค่ะ o13
-
รักพี่โตมาก ณ ที่นี้ ฮว้ากกกกกกกกกกกกก
ไอ้เฮหายหน้าไปแว่บเดียว มาอีกที จบซะแล้ว แถมมาเจอเรื่องหนังสืออีก
รักพี่โตนะรักเนมมากด้วย แต่ไม่แน่ใจว่าจะซื้อได้มั้ย เพราะตอนนี้เป็นชาวเกาะด้วยวัยยี่สิบฝ่าๆ ไม่อยากจะแบบขอเงินซื้อนิยาย แต่จะพายามหาเงินมาให้ทันภายในวันที่15 /7 นะก๊ะ
จะเอามาซื้อ คงได้แค่ภาค2ภาคเดียว โฮกมากกกกกกกก
อ่านนิยายคุณเซรินจบแล้วฮึด มีแรงจะทำอะไรๆต่อ
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด รักคุณเซรินไม่น้อยหน้าพี่โตและน้องเนมนะฮว้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ~ (>3<)
-
เพิ่งได้ไล่ตามอ่านจนจบ ใช้เวลานานพอดู
จะบอกว่า ตอนอ่านเรื่องนี้แรก รู้สึกว่า เป็นเรื่องที่ดูไม่ดึงดูด น่าเบื่อ แล้วก็ดูไม่มีเสนห์อย่างแรง
จึงหยุดอ่านไปพักใหญ่ (ใหญ่มาก กลับมาอ่านอีกที จากที่เคยอ่านไว้ ถึงหน้า 40 กว่า กลายเป็นมีกว่า 200 หน้าแล้ว และจบแล้วด้วย)
ก็เลยลองอ่านต่ออีกครั้ง แล้วพอมากลางเรื่อง รู้สึกว่าเริ่มติด แล้วก็อยากรู้ตอนต่อไปเรื่อย ๆ
คนแต่งแต่งเก่งมาก มากกว่าที่คิด แต่งดี ดีจนนึกว่า เคยไปมีประสบการณ์มาด้วยตัวเองเลยหรือป่าว (แหะ ๆ อันนี้ล้อเล่นนะคับ แต่แอบสงสัย 555+)
ยิ่งตอนหลัง ๆ ยอมรับเลยว่า พยายามอ่านแบบเร็วมาก คืออยากได้เนื้อเร็ว ๆ น้ำไม่ค่อยอ่านเลย หุ ๆ อ่านแต่สาระสำคัญประเด็นสำคัญ แต่จะบอกว่า คนแต่งก็ปูเรื่องได้ดีมาก นับถือ ๆ
อ่านจบแล้วก็ ใจหาย จบซะแล้ว
รักเนมกับพี่โตเหมือนกัน หุ ๆ
ปล. อยากได้หนังสือมาเก็บไว้ ยังมีให้สั่งซื้ออยู่อีกหรือป่าวอ่ะคับ ตอนนี้รักเรื่องนี้มาก ชอบมากจริง ๆ
ปล.2 เพิ่งเห็นว่ายังจองได้อยู่ ผมจองด้วยนะคับ 1 ชุด อยากได้มาก และอยากอ่านตอนพิเศษมาก ๆ อยากอ่านความเป็นไปหลังจากพี่โตกับเนม อยู่นอกคุกแล้วจะเป็นงัยกันบ้าง อิอิ
คนแต่ง สุดยอด!!!
-
สงสารวิทย์จัง
รักใครก็เจ็บหมด
ส่วนกันย์ก็ เฮ่อ ทำตัวเอง
รักพี่โตกับน้องเนม(เมียพี่โต ขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง)
อยากให้มีตอนพิเศษอีกซักนิดจัง
มันเหมือนค้างคายังไงก็ไม่รู้สำหรับคู่สามผี
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุณจ้า
-
สงสารสามผีนั่นมากค่ะ
แต่ดีใจที่สุดท้ายพี่โตกับน้องเนมก็แฮปปี้เอนดิ้ง
อ่านมาสี่วันติด รวดเดียวยาวววววววววววววว
-
คือเราอยากได้ทั้งภาคแรกภาคสองเลยอ่ะคะ ไม่รู้จะทำยังไง
เราจองไม่ทันน่ะ เจอเรื่องของคุณก็ปิดจองไปแล้ว แฮ่ๆ
อ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอนเลยค่ะ สนุกสุดๆ ถ้าพอมีหนังสือเหลือ
โปรดส่งข่าวเราด้วยนะคะ อยากอุดหนุนมากๆ
แจ้งที่เมล์นี้ได้เลยค่ะ keroro_pui แอท ฮอตเมล์ นะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณนะคะ ติดตามอ่านมานาน ไม่ได้เข้ามาดูซักพัก จบแล้ว
รอตอนพิเศสนะคะ^^
-
เข้ามารอ ร้อ รอ ตอนพิเศษจ๋า เมื่อไหร่จะมา (:
-
รอตอนพิเศษ จะมาเมื่อไหร่น้าา
-
:กอด1: พี่โตน่าร๊ากกกก (:
-
เพิ่งมาอ่าน.... เค้าอยากได้หนังสือ... แต่จองไม่ทันแล้วววว
ถ้ายังมีโอกาสได้เป็นเจ้าของหนังสือรบกวนแจ้งด้วยนะคะ
-
รอตอนพิเศษ อิอิ
-
ตอนพิเศษจ๋า ฉันยังรอเธออยู่นะ (:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก จบแล้วววว :เฮ้อ: แต่ก็แอบไม่อยากให้จบเลย :serius2:
เสียดายที่พึ่งจะมาเจอเรื่องนี้ เลยอดสั่งตัวหนังสือเลย
รอ รอ ตอนพิเศษด้วยจ้า :call: :call:
-
ตามมาเป็นลูกน้องพี่โตด้วยคน อ่านรวดเดียวจบเลยค่า โครตจะเครียดเลย แต่ยอมรับว่า พี่โตแม่ง สมเป็นหัวหน้าคนจริง มองการณ์ไกล ใช้คนเป็น และที่สำคัญ หลงเมีย 555
น้องเนมน่ารักน่ามึน ใสๆ ใส่ใจสิ่งแวดล้อม (ฮิ้ววววว) แต่ถึงจะบ้า แต่ว่าไม่โง่ หลังจากอัพเลเวลของตัวเอง น่าจะตั้งตัวเป็นเจ้ใหญ่สักพัก 555 แต่เพราะเธอดีเกินไป เป็นแบบนี้สินะ พี่โตถึงหลง
สามผี ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยค่า อยากให้เมฆฟิ้นขึ้นมา แล้วสอนให้ทั้งสามคนรู้จักคำว่าอภัย กับประสบการเฉียดตาย น่าจะเป็นบทเรียนที่ดี และทำความดีเพื่อคนที่รัก (เราเพ้อเกินไปสินะ)
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วด้วยค่า ทำไมคุณแม่ยายถึงเขม่นพี่โตอ่ะ??
-
อยากอ่านตอนพิเศษมาก
ฮรือออออออออออ
-
รอตอนพิเศษครับ คงไม่ดราม่าเหมือนเรื่องหลังใช่มั้ย
-
อ่านแบบข้ามวันข้ามคืนเลยอ่ะ
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
แต่ก็เครียดด้วยเหมือนกันนะ
แทบจะร้องไห้เลยอ่ะตอนที่วิทย์ทิ้งเมฆ
ตอนนั้นบีบหัวใจมาก
แต่เนมกับพี่โตนี่บทจะรักกันก็ร๊ากรัก
แต่จบแบบแฮปปี้ก็ดีใจมากเลยค่ะ
แต่อยากให้เมฆฟื้นนะ
-
สนุกมากเลยครับ
ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ
ขอบคุณคนแต่งมากนะครับ ที่ทำนิยายสนุกๆ ออกมาให้ได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ในที่สุดก็จบแล้ว....................
นั่งอ่านตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้า จนถึงตอนนี้จบแล้ว บีบหัวใจมาก ซึ้งมากด้วย
"ขอโทษที่ทำให้รอนาน"
"ยังรออยู่ไหม?"
ริมฝีปากอุ่นที่แนบชิดใบหู กระซิบถ้อยคำที่ทำให้ผมรู้สึก ว่าหัวใจที่ว่างเปล่า แห้งแล้วหลังได้พบอิสระกลับมาเต็มตื้นเป็นครั้งแรก
"กลับมาแล้ว"
ร้องให้เลยยย....หลังจากนั้น............
แฟน:"เห้ยเป็นอะไร ใครทำอะไรให้ ร้องให้ทำไม บอกเค้ามานะเค้าจัดการให้" มันวิ่งออกมาจากห้องครัวทันทีที่ได้ยินเสียงผมร้องให้ ผ้ากันเปื้อนยังผูกอยู่ที่เอวมันอยู่เลย
ผม:"ไม่มีใครทำอะไรให้เค้าหรอก นิยายมันซึ้งอ่ะ"ผมตอบแบบหน้าตาย..
แฟน:"โถ่......เค้าก็นึกว่าเรื่องอะไร เป็นห่วงนะรู้ไหม อะไรก็ไม่รู้" มันเดินออกไปทำกับข้าวต่อ ก่อนไปมันโบกหัวผมด้วย
โอ๊ยยยเจ็บอ่าาาา ....................
ขอบคุณนิยายดีๆนะครับ สนุกมากเลย อ่านแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์(สงสัยจิตนาการมากไป ฮ่าๆ) ขอบคณครับ
-
จบแล้วววววว
ถึงจะเลวแค่ไหนแต่หนูก็รักพี่กันย์นะ TT^TT
ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบเรื่องก็ยังเชียร์กันย์-วิทย์
อ่านตอนพี่วิทย์อยู่กับเมฆทีไรไม่เคยอินซะที
งือ สงสารพี่กันย์ รอตอนพิเศษด้วย
ติดตามค่า ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน
เป็นการเดินทางทางที่ยาวนานมากสำหรับเรื่องนี้
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
เข้ามารอ ร๊อ รอ ตอนพิเศษจ๋า เมื่อไหร่เจ้าจะมา ><
-
จบแล้วจ้าาา
เป็นนิยายที่อ่านแล้วครบรส รัก สุข เศร้า โหด ซาดิสม์ ดราม่า บีบคั้น
มีหมด คนแต่งสุดยอดจริง ๆ เก่งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านนานที่สุดแล้วมั้ง หลายเดือนอ่ะ
อ่านแล้วเครียด บีบคั้นโดยเฉพาะเรื่องในภาคสอง
ทั้งลุ้นพระนาย ทั้งลุ้นอีพวกสามผี แล้วยังจะแหกคุกอะไรนั่นอีก
แต่ประทับใจตอนจบมาก ๆ นะครับ
โดยเฉพาะแง่มุมที่กล่าวถึงนักโทษที่พ้นโทษแล้ว
เราเคยดูหนังเรื่อง The Shawshank Redemption ที่กล่าวถึงนักโทษ
แล้วจุดจบของนักโทษที่พ้นโทษแล้วบางคนคือสังคมไม่ยอมรับ และสัุดท้ายเลือกที่จะจบชีวิตลง
อยากให้ข้อคิดตรงนี้ได้เผยแพร่ไปยังนอกเล้าบ้าง สงสารเค้าครับ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดี ๆ มาให้อ่านและสัญญาว่าจะไปตามอ่านเรื่องอื่นด้วยนะครับ
ป.ล. รูปอวาตาร์คนแต่งทำเสียวสันหลังเวลาอ่านกลางคืนมาก ๆ อ ิอิ
-
โตดูเหมือนโหดแต่ใจดี หรือช่วยเพราะยังไม่ได้แอ้มนะ
-
สงสารเนม ไอ้พี่โตเลว
-
พี่โตได้กล้วยจากแฟน
โดนบอกเลิกหรอ
-
เวลานายเอกจะด่านี่ทำไม่มันไม่ด่าไปเลยวะ จะต้องมีว่าไอ้พี่.....อีก ดูมันไม่แรงเลยว่ะทั้งๆที่มันเป็นเรื่องในคุกนะ
ดูมันขัดๆวะหน่อมแน้มอยู่ได้จะใส่ก็ให้มันสุดๆไปเลยเซ่ รู้สึกยังกะอ่านเรื่องตลกงั้นแหละ :seng2ped:
-
ไปแอบดูเค้าล่วงความลับกัน 555
-
ระหว่างรอหนังสือภาคสอง เกิดอาการคิดถึงนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาซะงั้น
ว่าแล้วก็ลองเข้ามาเยี่ยมเยียน พร้อมกับอ่านตอนจบอีกสักสองรอบแล้วก็หน่วงไปสองรอบ
ใจจริงอยากอ่านตอนพิเศษมากกว่า เพราะตอนพิเศษที่พี่ปุ้ยมายั่วเอาไว้มาช่างน่าอ่านเหลือเกิ๊นน.
เรื่องใหม่เมื่อไรเจ้จะไปอัพน้า คิดถึงนิยายฝีมือเจ้จัง.
-
:pig4: :pig4:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน เขียนได้ดีมากค่ะ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบพี่โตมาก เถื่อนได้ใจ5555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ^^
-
กว่าจะจบอ่านสองรอบบบ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดก็จบลงในทางที่ควรเป็นที่สุดแล้ว
จะออกมาจากคุกแต่แหกคุยออกมายังไงก็ไม่มีทางทีจะมีความสุขได้
ต้องหนีไปจนกว่าอายุความของคดีจะหมด
เงินและอำนาจไม่ได้ซื้อได้ทุดอย่างหรอกนะครับ
เรื่องนี้สอนหลายๆิย่างเลยทีเดียว
อยากอ่านตอนพิเศษจริงๆ T^T
-
ในที่สุดสุดก็อ่านนิยายเรื่องนี้จบ ใช้เวลาอ่านสามวัน
ยอมรับตอนแรกเราไม่ชอบเลย อ่านไม่รู้เรื่อง
ใครพูดอะไรยังไง สับสนกับพี่โต สับสนกับแผนการ
อ่านไปอ่านมา ติดซะงั้น ผุกเรื่องได้เยี่ยมมาด
ทำเอาเราหยุดอ่านไม่ได้ งานการไม่ทำ
อ่านเรื่องนี้ชอบที่สุดคือเมฆ น่าสงสารอ่ะ :o12:
เราว่าเขาเป้นคนที่โดนโชคชะตาทำร้ายอย่างทารุณ
คนอะไรมันจะดชคร้ายขนาดนั้น
ครั้งแรกก็ถูกพี่ชายที่รักหักหลังแทนที่จะปกป้อง
พ่อแม่เลือกที่จะเข้าข้างคนอื่นที่ไม่ใช่ตน
พอมาอยู่ในคุกก็โดนคนที่ไว้ใจ คนที่รักหักหลัง
ให้เขอกับโชคชะตาที่โหดร้าย
พอจะแก้แค้นก้โดนว่าเป็นงูเห่า
เออ เป็นฉันจะเป็นอสรพิษไปเลย เฮ้ออออ
อยากอ่านตอนพิเศษ นะคะ
-
ขออีกนิด ต้องสองเม้น ฮ่าๆๆๆ
รีปริ้นนะคะ ขอร้อง เรามาตามไม่ทัน อื่อออ
ขอบคุณสำหรับที่แต่งนิยายดีๆให้อานนะคะ
ขอบคุณที่เสียสละเวลามาทำนิยายดีๆ สนุกๆให้คนอ่านได้อ่าน ขอบคุณค่ะ
-
บทส่งท้าย
“เอากะเพราไก่ไข่ดาวจานนึง”
”น้องๆ เอากะเพราะหมูสับ ใส่กล่องนะ”
“หมูกระเทียมราดข้าวกับโอเลี้ยงสองแก้ว ขอทิชชู่เพิ่มหน่อยค่ะ”
“เอา#@^$%$”
เสียงบรรดาลูกค้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง หนุ่มสาววัยทำงานหลายรายเดินเข้ามาจับจองที่นั่งในร้านอย่างรวดเร็วพร้อมกับออกปากสั่งอาหารไปด้วย เวลาพักเที่ยงซึ่งถือเป็นเวลาที่เร่งรีบและมีลูกค้ามากที่สุดของวันทำให้โต๊ะอาหารและแก้วน้ำจานชามสำหรับรับรองลูกค้าเริ่มไม่พอเพียง ขณะที่แม่ค้าคนทำกับข้าวก็หัวหมุน ไม่ต่างกับเด็กเสิร์ฟคนเดียวในร้านที่เริ่มจำออเดอร์ไม่ทัน
ผมหยิบปากกามาจดรายการอาหารบ้างหลังจากมีคำสั่งสารพัดเมนูออกมาจากปากลูกค้าทั้งหลาย ปากก็รับคำงกๆไปตามประสาผู้ให้บริการที่ดี เสียงหม้อกระทะกระทบกันกับเสียงฉู่ฉ่าและกลิ่นหอมของอาหาร เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับร้านอาหารแบบนี้ เช่นเดียวกับเสียงบ่นเดี๋ยวร้อนบ้างช้าบ้างไปตามอารมณ์ของคนที่ย่างกรายเข้ามา
เวลาเที่ยงซึ่งวุ่นวายและหัวหมุนมากที่สุดทำเอาเหงื่อแตกซิก ไอ้เนมเดินไปปรับช่องทีวีพลางหยิบพัดมาพัดให้ตัวเองแล้วพ่นลมหายใจพรู มองลูกค้าที่ยังคงทยอยกันมาไม่ขาดสายแล้วชักจะตาลายหน่อยๆ ถึงอย่างนั้นเสียงขยับตะหลิวที่ไม่ขาดสายของแม่ก็ยิ่งทำให้ผมยิ้มด้วยความรื่นเริงไม่น้อย ร้านอาหารที่มีคนเข้าเยอะ วิ่งวุ่นหัวหมุนกันทั้งวันต่อให้เหนื่อยยังไง เจ้าของก็ย่อมดีใจกว่าร้านอาหารที่ไม่มีคนได้แต่นั่งตบยุงไปวันๆอยู่แล้ว
หยิบแก้วน้ำเปิดขวดโค้กไปวางบนโต๊ะของลูกค้าอีกรายซึ่งเดินเตร่เข้ามาจับจองหาที่นั่ง ผู้ชายที่เดินเข้ามาและกลายเป็นที่จับจ้องของสาวๆหลายคน ทั้งด้วยบุคลิกของเขาและหน้าตารวมถึงหลายๆอย่างที่ดึงดูดให้ต้องมองตาม ผมสบตาเขา..มองแววตายิ้มๆและใบหน้าที่แสนเคยคุ้นของ”ขาใหญ่”ที่ตัวเองรู้จักดี แล้วก็มองไปยังข้างกายของเขาอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นวี่แววของใครจึงต้องเอ่ยปากถาม
“หนีมากินข้าวก่อนเหรอพี่ ไม่ดีเลยนะ” เอ่ยปากตำหนิ แต่ใบหน้าผมก็ยังเปื้อนรอยยิ้ม ส่วนคนฟังก็หัวเราะหึหึ
“ใครว่า..เปลี่ยนเวลาพักต่างหากตอนเที่ยงคนเยอะแยะไม่มีที่กิน ทานข้าวบ่ายโมงแล้วเข้างานบ่ายสองเข้าท่ากว่าเยอะ”
“ตอนนี้ยังไม่ถึงบ่ายเลย” ฟังแล้วก็ส่ายหน้า รู้สึกว่าพี่โตนี่ต่อให้ไปอยู่ที่ไหน นิสัยชอบอู้ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“อะไร..หัวหน้าจะพักตอนไหนก็ได้เหอะ” พูดแล้วคนเป็นลูกพี่ก็ทำท่าจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ไอ้เนมเลยยกมือรั้งไฟแช็คไว้แทบไม่ทัน
“สูบบุหรี่อะไรในร้านข้าวน่ะพี่ รบกวนคนอื่นเขา” ทำหน้าดุใส่แล้วก็ส่ายหน้า” เอาล่ะ จะสั่งอะไรก็ว่ามาคร้าบบ คุณลูกค้า ยืนคุยนานเดี๋ยวแม่ค้าจะเขม่นเอา”
“คุยกันอีกนิดไม่ได้เหรอ?” ว่าแล้วรายนี้ก็ทำหน้าอ้อน หลังจากเอาบุหรี่ไปเก็บไว้ในอกเสื้อแทบไม่ทัน
“คนเยอะขนาดนี้จะคุยได้ไงล่ะ เร็วๆ คนอื่นเขารออยู่” ว่าแล้วผมก็เร่งยิก
“งั้นเอาผัดอะไรก็ได้ แต่ใส่ความรักของน้องเนมไปด้วยแล้วกัน”
“มีแต่น้ำลายน่ะสิ” ค้อนขวักใส่คำพูดน่าไม่อายฟ้าอายดินของพี่โต ซึ่งคนหน้าด้านก็เอาแต่หัวเราะ เสร็จแล้วก็หันไปนั่งจิบโค้กที่ผมเปิดฝาทิ้งไว้ให้แล้วแบบชิลๆ ส่วนผมก็จดออเดอร์ เอาผัดอะไรก็ได้สักอย่างในสารบบอาหารตามสั่งที่มีให้พี่โต แล้วก็เดินไปรับรายการอาหารจากลูกค้ารายอื่นๆต่อไปโดยที่มีสายตาของคนๆนั้นมองตามผมตลอดเวลา
มันก็เป็นเหมือนกิจวัตรประจำวัน ทุกวัน..ทุกๆวัน ที่มันจะเริ่มต้นแล้วก็จบแบบนี้ ตั้งแต่เราได้พบกันอีกครั้ง..
อย่างที่รู้กันว่าพี่โตนั้นกำลังทำงานรับเหมาปรับปรุงร้านสะดวกซื้อที่ผมทำงานอยู่ และช่วงที่ต้องหยุดงานชั่วคราวผมก็มีหน้าที่ช่วยแม่ขายของ ตั้งแต่การไปตลาด ซื้อของมาทำกับข้าว ตอนเช้าเปิดขายข้าวราดแกงจนถึงช่วงสายๆและต่อด้วยเปิดขายอาหารตามสั่งในยามเที่ยงไปจนถึงสามทุ่ม
แม้ร้านของพวกเราจะอยู่ในซอยซ้ำยังมีร้านอื่นขายอยู่ริมถนนก่อนเข้ามาถึง แต่ทว่าด้วยรสมือของแม่ผมที่ไม่ด้อยกว่าใครทำให้มีลูกค้าขาประจำมากมาย ประกอบกับแถวนี้นั้นมีสถานที่ราชการและโรงเรียนมัธยมตั้งอยู่ ที่ร้านจึงมีผู้คนคอยอุดหนุนไม่ได้ขาด และนั่นก็รวมไปถึงบรรดานายช่างที่มาทำงานรับเหมาและลูกจ้างบางรายของอาเสี่ยเจ้าของกิจการด้วย
“ อาเสี่ย” ที่ไม่ได้แก่ดังสรรพนามตามความเข้าใจของคนทั่วไปสักเท่าไหร่มักจะมาทำงานตอนแปดโมงเช้า วนๆดูงานและสั่งการลูกน้องสักครึ่งชั่วโมงก็จะมานั่งทานข้าวเช้าที่นี่ รวมไปถึงมื้อเที่ยงและมื้อเย็นที่พี่โตจะวนเวียนมาเป็นประจำ จนเป็นที่สนิทสนมและคุ้นเคยกับแม่ผมเป็นอย่างดี ยิ่งผมบอกกับแม่ว่าพี่โตเป็นคนที่คอยช่วยเหลือหลายอย่างตอนผมอยู่ในคุก แม่เข้ามาขอบอกขอบใจ พร้อมทั้งต้อนรับขับสู้ดีเป็นพิเศษ แม้แรกๆจะมีท่าทีปนระแวงเล็กๆด้วยคงกลัวว่าพี่โตแกจะมาลากผมไปทำเรื่องไม่ดีไม่งามแบที่ชาวคุกเค้าทำกัน ก็อย่างประเภทชักชวนไปเส้นทางอาชญากรรมนั่นแหละครับ ผมก็รู้ว่าแม่ก็กลัวอยู่ ผมเลยกำชับกับพี่โตว่าให้ทำตัวดีๆอย่าพูดเรื่องอะไรในนั้นให้คุณนายนิตยาแม่ผมฟังเป็นการดี หลังๆมานี่แม่ผมคงจะวางใจบ้างแล้ว ก็เลยไม่ได้มีท่าทีระแวงเท่าที่ควร เลยทำให้อาเสี่ยนี่เริ่มแสดงนิสัยเอาแต่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ
ถามว่าอะไรน่ะเหรอ มันก็ประเภทมาถึงก็นั่งแช่ ทำเป็นเก็กหล่อแล้วเรียกผมไปคุยนานๆ ถามนั้นถามนี่จุ๊กจิ๊กบางทีก็มาคุยกับแม่ของผม ประจบเอาใจบ้าง หาเรื่องนินทาไอ้เนมบ้างอะไรบ้าง บางทีเงินมากหรือเกิดใจดีขึ้นมา ก็เดินมาสั่งข้าวกล่องทีละสิบยี่สิบกล่องให้ลูกน้องตัวเอง แล้วยังมีตอนเย็นของหลายๆวัน ที่จะมาช่วยเก็บข้าวเก็บของ รวมทั้งฝากท้องนั่งกินพร้อมผมและครอบครัวอยู่บ่อยๆ
..ก็ดูออกหรอก ว่าพี่โตกำลังพยายาม..ทั้งพยายามปรับตัวกับครอบครัวผม และพยายามจะเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของผม หลังจากกลับมายึดพื้นที่ในใจของผมอย่างเต็มรูปแบบอีกครั้ง
เรื่องมันไม่ได้จบลงตรงที่ผมได้เจอกับพี่โต หรือหลังจากเราพูดคุยกัน แล้วกอดซบกันด้วยความคิดถึงเสียเมื่อไหร่ เราทั้งสองคนยังตระหนักอยู่ในใจเสมอ ว่าที่นี่ไม่ใช่ในคุก..ไม่ใช่ภายในเรือนจำที่สามารถจะประกาศเรื่องความสัมพันธ์ของผู้ชายสองคนได้อย่าง่ายดาย ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไม่แคร์สายตาใครแบบที่เคยเป็น
สังคมแตกต่าง สถานะแตกต่าง การปฏิบัติตัวก็ย่อมแตกต่างเช่นกัน
ตอนนั้นผมยังนึกขอบคุณที่ไม่มีใครผ่านมาเห็นฉากกอดของผมกับพี่โตหน้าเซเว่น ซึ่งถือเป็นโคตรของโคตรปาฏิหาริย์เลยจริงๆ ไอ้ตอนนั้นน่ะความดีใจมันถมกลบความอายหรือแม้กระทั่งสติคิดพิจารณาไปซะหมดแล้วเลยลืมตัวกันไปวูบใหญ่ๆ แต่ความจริงก็คือผมและพี่โต ไม่สามารถจะเดินจูงมือกันเข้าไปในซอย แล้วหันไปยิ้มกับแม่พร้อมกับบอกว่านี่คือ”คนรัก” ของตัวเอง หรือพูดว่าเราสองคนปรารถนาจะใช้ชีวิตร่วมกัน
จริงๆแล้ว พี่โตน่ะไม่มีปัญหาอะไรกับการทำแบบนี้หรอก ปัญหามันคือผมต่างหาก ..ไอ้เนมแค่ฆ่าคนตาย ติดคุก แค่นี้ก็ทำให้แม่เสียใจและลำบากมากพอแล้ว บอกตามตรง ตอนนี้ผมยังไม่กล้า..ยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะเดินไปบอกความจริงอีกอย่างกับแม่ ผมกลัวความผิดหวังของแม่ กลัว..ว่าตัวเองจะทำลายกระทั่งความหวังที่จะได้อุ้มหลานตัวเล็กๆของผู้หญิงที่ตัวเองรักสุดชีวิต
ที่สุดแล้วผมกับพี่โตก็ตกลงกันว่าเราจะยังไม่เปิดเผยเรื่องนี้ จะรอก่อน...รอไปก่อน ให้ได้คุ้นเคยกันมากกว่านี้ รู้จักกันมากกว่านี้ ได้สัมผัสนิสัยใจคอ ตลอดจนได้ผูกพันกันก่อนที่จะได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด..รู้ ว่าผมและพี่โตแท้จริงแล้วเราสองคนเป็นอะไรกัน
แน่นอนว่าผมรู้สึกไม่ดีที่ต้องปิดแม่ แต่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผมเสียใจที่ตัวเองขี้ขลาด ไม่กล้าเสี่ยง และรู้ดีว่าตัวเองทำให้พี่โตรู้สึกหนักใจไม่แพ้กัน
แต่...แต่ถึงอย่างนั้น...
“ป้านิดครับ ผมว่าต้นไม้นี่กิ่งมันแผ่ออกไปเยอะเกินไปรึเปล่า ตัดออกสักหน่อยดีมั้ย” เสียงพูดคุยของพี่โตที่เริ่มชวนแม่ผมคุย ทำให้ไอ้เนมละออกจากภวังค์ ตอนนี้นาฬิกาไปที่เวลาบ่ายโมงกว่าๆแล้ว คนเริ่มน้อย ในร้านก็มีลูกน้องพี่โตสองสามคนนั่งกินอยู่ ส่วนคนที่ไม่ได้สั่งข้าวรึเอากับข้าวห่อมาจากบ้านก็นั่งล้อมวงอยู่ใต้ต้นฉำฉาหรือจามจุรีที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงา อันเป็นอานิสงค์จากความเมตตาของแม่ผมที่เอื้อเฟื้อให้เหล่าคนงานไม่ต้องไปหาที่นั่งกินที่อื่นให้เมื่อยตุ้ม
“นั่นสินะ..ป้าก็กลัวว่าเวลาฝนตก ลมแรง กิ่งไม้มันจะหักมาตกใส่หลังคาเหมือนกัน” แม่ผมเออออห่อหมก ”แล้วยิ่งกิ่งต้นฉำฉานี่หักง่ายๆอยู่ด้วย”
“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ผมให้คนมาช่วยตัดกิ่งออกให้” พี่โตเอ่ยปากเสนอตัว พลางมองไปยังลำต้นสูงใหญ่ของต้นฉำฉาที่อยู่ไม่ไกลตานัก ต้นไม้ต้นนี้แม่บอกว่าปลูกมานานนับแต่เริ่มซื้อบ้านที่นี่จนบัดนี้มันกลายเป็นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาและเป็นประโยชน์กับพวกเราเหลือเชื่อ
ร้านอาหารตามสั่งของแม่นั้นก็เปิดขึ้นโดยอาศัยความได้เปรียบจากมันเช่นกัน ปกติแล้ว ร้านอาหารทุนต่ำ การจะสร้างร้านหรือกระทั่งเพิงหมาแหงนก็ต้องใช้เงิน ส่วนใหญ่ที่นิยมนำมาเป็นหลังคา ก็คือสังกะสีหรือกระเบื้องธรรมดาที่ไม่ทนความร้อน แดดเปรี้ยงๆของเมืองไทยนี่มันเป็นอะไรที่รู้กันดีอยู่แล้ว ตอนกลางวันก็ร้อนชนิดที่ว่าเปิดพัดลมไปกี่ตัวๆก็กลายเป็นลมร้อนไปเสียหมด
โชคยังดีที่เรามีเจ้าต้นฉำฉาขึ้นอยู่หน้าบ้าน พอทำร้าน แม่เลยจัดการให้ช่างรื้อรั้วไม้ออกไปส่วนหนึ่ง แล้วสร้างให้ร้านอยู่ใกล้ร่มเงาของต้นไม้มากที่สุด และหลังจากผมออกมาได้ไม่นาน ไอ้เนมก็ออกความเห็นให้เปลี่ยนจากหลังคากระเบื้องเฉยๆไปใช้หลังคามุงจากแบบพื้นบ้าน ทั้งร่มเงาต้นไม้กับวัสดุธรรมชาติ เลยเป็นผลให้ร้านของเราเย็นน่านั่งขึ้นมาทันตา นั่งแล้วเย็นสบายจนลูกค้าติดใจกันเป็นแถว เรียกว่านอกจากหลงรสมือแม่แล้ว ยังติดใจบรรยากาศร่มรื่นเย็นสบายของที่นี่ด้วย เรียกว่าได้ประโยชน์สองเด้งเลยทีเดียว
“โอ้ยย ไม่ต้องหรอกพ่อคุณ ป้าเกรงใจ” แม่ผมเอ่ยปฏิเสธพลางส่ายหน้า “พ่อโตทำงานทำการมาเหนื่อยๆ ตอนเย็นก็มาช่วยเก็บร้าน แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมเต็มใจ คนกันเองน่า” พี่โตทำหน้ายิ้มปะเหลาะเอาใจสาวแก่ “คนงานผมก็เยอะแยะ มานั่งอาศัยทานข้าวทุกวัน ให้พวกมันทำอะไรตอบแทนหน่อยจะเป็นไรไป”
“แหม คนงานเขาก็เหนื่อยๆจะกลับไปหาลูกเมีย อย่าไปกวนเค้าเลย.เดี๋ยวป้าให้เนมเค้าจัดการก็ได้” ฟังแล้วไอ้เนมหันขับมองหน้าแม่ตัวเอง ก่อนจะนึกถึงกิ่งไม้และลำต้นของต้นฉำฉาที่ไม่ใช่เตี้ยๆ..เอ่อ...ชะรอยว่าคราวนี้จะไม่ไหวมั้ง
“ฮ่าๆ ขอผมทำเถอะคร้าบบ ยังไม่อยากเห็นลูกลิงตกต้นไม้” พี่โตฟังแม่ผมพูดแล้วหัวเราะก๊ากพลางทำหน้าตาล้อเลียนใส่ผมทันควัน “ไอ้เนมตัวกะเปี๊ยกแค่เนี๊ย ขึ้นไปให้มดกัดเอาเปล่าๆ”
“โหย พูดจาแบบนี้ได้ไง คนเค้ามารตาฐานชายไทยเว้ย พี่แหละ ผิดปกติ!” ว่าแล้วก็โยนกลองใส่อีกผลั่วะ
“คร้าบบบ มาตรฐานชายไทย กูเห็นมึงบอกมากี่ปีละว่ามาตรฐานชายไทย เมื่อไหร่จะเกินมาตรฐานซะทีว้า” แนะ พอได้ทีก็ล้อกันไม่ยอมหยุด เชอะ ไม่ตัวโตบ้างก็ให้มันรู้ไปโว้ยย
“ฮิ ฮิ แหม ลูกป้าเค้าเรียกขนาดพกพา” คุณนายนิตยาหัวเราะคิกคักชอบใจไม่พอ ยังไปเล่นล้อเลียชาวบ้านกะเค้าด้วยนะ ชิชะ ใครเป็นลูกใครกันแน่เนี่ย ไอ้เนมทำตาเขียวใส่ทั้งสองคนที่ดูจะเข้าขากันมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเดินมาหาแม่แล้วหน้าหน้าขึงขัง
“ขนาดพกพาก็มีประสิทธิภาพนะ ไม่ได้ยินเหรอ ว่าคนตัวเล็กๆอ่ะปีนต้นไม้คล่อง ปีนเร็วด้วย ไม่เหมือนพวกตัวโตๆที่เทอะทะ เกะเกะ” ว่าแล้วก็หันไปขว้างค้อนใส่คนทีหัวเราะคิกคัก โดยมีเอฟเฟกต์เป็นเสียงหัวเราะชอบใจของคนงานพี่โตที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“ต๊ายยย แต่ไม่เห็นเคยรู้เลยนะ ว่าคนเนี๊ยะ..เค้าจะปีนต้นไม้เร็วเหมือนปากว่า จะกลิ้งลงต้นไม้ง่ายกว่าล่ะมั้ง” แม่ว่าพลางหัวเราะคิกคักแล้วหยิกแก้มผมหมับ โหยย คุณนายไม่ให้เครดิตลูกชายตัวเองเล้ยย งอนนะ เชอะ
“งั้นคุณแม่ให้ผมรับงานนี้ไปนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” พี่โตรีบเสนอตัวด้วยความรวดเร็ว แล้วยังเปลี่ยนสรรพนามด้วยนั่น เรียกเป็นคุณแม่ไปแล้ว..รวดเร็วดีจริงๆ “ไม่ได้ใช้คนงานนี่หรอก ผมมีเพื่อนเยอะแยะ รู้จักกับเจ้าเนมด้วย”
“เอ๋...? “แม่ผมทำหน้างงๆไม่แน่ใจ และเหมือนไม่ได้เอะใจกับสรรพนามที่แปรเปลี่ยน “จะดีเหรอ แบบนี้แม่ว่ามันออกจะ...”
“ถ้าอยากตอบแทนละก็...ขอกับข้าวอร่อยๆซักเย็นก็พอแล้วล่ะครับ” พี่โตยกมือไหว้แบบอ้อนๆ ดูอย่างกับพระเอกลิเกไหว้แม่ยก โว๊ะ! นี่ไปเอาลีลาแบบนี้มาจากไหนเนี่ย แล้วทำไมไอ้เนมไม่เคยเห็นวะครับ ทีอยู่กับผมล่ะมีแค่สองอย่าง ไม่โหดก็หื่น ไอ้มุมอ้อนๆน่ารักๆแบบนี้ไปไหนหมดฟร้า
“งั้นเหรอ...ถ้าอย่างนั้น แม่จะขอเลี้ยงข้าวเย็นคนที่มาช่วยทุกคนเลยนะ”แม่ผมพยักหน้ารับ แต่ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวสิเฮ้ย ไอ้สรรพนามนั่นมันอะร้ายยยยย ทำไมถึงไปเอออกับเขาล่ะครับคุณแม่!!
“ครับผม ดีเลยไปคุยไว้เยอะว่าฝีมือกับข้าวคุณแม่ อร่อยไม่มีใครเทียบ” พี่โคตรยิ้มร่า ทำตาใสปิ้ง
“แหม..โตก็เกินไปลูก” วะ...ว้อทททท นี่มันอะไรก๊านนน “คนทำกับข้าวร่อยกว่าแม่มีเยอะแยะ”
“แต่สำหรับผม ฝีมือคุณแม่อร่อยที่สุดเลยครับ อยากฝากท้องด้วยทุกมื้อเลย”
“ฮึ ปากหวานจริงเรา งั้นเรื่องต้นไม้นี่แม่ฝากเป็นธุระให้ด้วยนะลูก มีลูกชายน่ารักๆแบบนี่ล่ะแม่ก็เบาใจ” ว่าแล้วคุณแม่สุดที่รักของผมก็ลูบไหล่พี่โตปลกๆราวกับจะฝากผีฝากไข้ แต่เดี๋ยวสิ! นี่มันอะไรกัน ..เวลาผ่านไปไม่ถึงสองอาทิตย์ รู้จักกันแค่นี้ก็ถึงกับปลาบปลื้มยินดี ฝากตัวเป็นแม่ลูกกันแล้วเหรอครับ งั้นแผนจะมาเป็นลูกเขยก็คงอยู่ไม่ไกล..ไม่ช่ายยย นี่มันจะง่ายไปมั้ย? อะไรจะเคลิ้มตามเร็วขนาดนี้กันแม่ผม!
“ด้วยความเต็มใจยิ่งเลยครับ คุณแม่” พี่โตเงยหน้าหันไปยิ้มหวานแล้วส่งสายตาซาบซึ้งประหนึ่งแม่ลูกที่เข้าใจกันอยู่สองคน ความสัมพันธ์ที่คืบหน้าอย่างรวดเร็วทำเอาลูกในไส้อย่างผมถึงกับขนลุกวาบ เมื่อได้ประจักษ์ถึงอีกหนึ่งพิษสงของพี่โตแบบเต็มๆตา
..เฮียเหี้ยๆ ผู้ชายขาโหด ขาใหญ่ประจำแดนสิบสองจอมหื่น อาเสี่ยรับเหมา พี่โตแห่งแดนสิบสองคนนี้..จีบสาวเก่งเหลือเชื่อ!!!
อดจะกลืนน้ำลายอย่างหวาดผวากับความสามารถขั้นแอดวานซ์ของผู้ชายตรงหน้า ยอมรับเลยว่านึกไม่ถึงว่าลีลาพี่แกจะเด็ดดวงปานนี้ ไอ้ผมน่ะเป็นผู้ชาย เห็นบทจีบผู้ชายที่มีแต่เท้ากับหมัดและฝ่าตีนเสียจนชิน(คนโดนก็ผมเองนั่นล่ะ) นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้มีบุญตาเห็นขาใหญ่แห่งแดนสิบสองจีบสาวกับเขาด้วย ..ที่สำคัญ สาวที่ว่านั้นดันเป็นแม่ของตัวเองซะงั้น..
ไอ้เนมหันไปทำหน้าอึ้งทึ้งเสียวให้แก่พี่โตผู้กำลังดูดโค้กอย่างสบายอุรา พร้อมกับยักคิ้วเป็นเชิงกูเหนือกว่ามาให้ แบบว่ามองแล้วฝ่าเท้ากระตุกยิกๆ
แค่หน้าหล่อตัวสูงดูดีแค่นี้สาวๆก็มองตามแถมกรูกันมาไม่ขาดสายแล้ว นี่ยังคารมดี ช่างหว่านล้อมจนตกเบ็ดได้คันแล้วคันเล่าอีก ว้อยยยอิจฉา!!
ไม่ต้องมายิ้มให้เลยนะ ต่อให้จะตีสนิทสำเร็จ แต่ตอนนี้ไอ้เนมกำลัง เคือง!
มาทำเท่ห์เกินหน้าเกินตาพระเอกของเรื่องได้ยังไง หมั่นไส้เฟ้ย!!
.............................................
-
.............................................
เพื่อนที่รู้จักกับไอ้เนมเยอะแยะ..
ผมจำได้ว่าพี่โตเคยพูดแบบนี้ไว้ ยามที่เอ่ยปากขอเป็นคนจัดการตัดกิ่งและตัดแต่งให้ต้นฉำฉาหน้าบ้านผมอยู่ในสภาพที่เหมาะสมต่อการเป็นร่มเงาต่อไปโดยไม่มีวันที่กิ่งนี่จะหลุดไปหล่นใส่หัวใคร แต่ว่า...ไอ้บุคคลที่กำลังพูดคุยกับพี่โตด้วยเสียงหัวเราะเริงร่าง พลางใช้แรงงานไปด้วยนี่มัน..
จะขนกันมาทั้งคุก หรือมาเปิดสาขาเรือนจำพิเศษกันอยู่แถวนี้เหรอเพ่!
ไอ้เนมมองบรรดาผู้มาเยือนด้วยดวงตาที่เบิ่งโตปานไข่ห่าน ป๊าดด เวลาผ่านไปนานพอควรขนาดนี้ ผมนึกว่าพี่โตซึ่งเอ่ยปากว่าจะไม่ติดต่อผมหรือใครจะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกับเหล่าบรรดาคนคุกทั้งหลายอีกแล้ว แต่ทว่า เหมือนผมจะคิดผิดไปสินะ..
“เฮ้ย! อย่าเกะกะ เดี๋ยวกิ่งไม้หล่นใส่หัว!!” เสียงโวยที่ดังมาก่อนใครคือพี่ทิน พร้อมกับกิ่งไม้แหงๆที่ถูกทิ้งลงมาใกล้ตัวผมดังพรึ่ม ใบหน้าภายใต้แสงตะวันนั้นแปลกตาไปไม่น้อย เมื่อเจ้าตัวไม่ได้หัวเกรียนแบบเดิมทว่ามีเส้นผมแสดงความแนวด้วยการตัดทรงไถข้างแบบวัยรุ่นที่กำลังนิยมโดยไม่คำนึงว่าตัวคนไว้นั้นวัยเกินมาแค่ไหน แถมด้วยสีหน้าลั้นลาขณะที่หยิบขวานฟันกิ่งไม้ปั่กๆไปตามเรื่อง
“อ้าวๆ บอกให้หลีกไง ถอยหน่อยอย่าขวางทาง” เสียงเรียกข้างตัวนั้นทำให้ผมชะงัก เงยหน้าไปสบตากลมๆของพี่วิทย์ที่มองตามมาแบบงงๆไม่น้อย เพื่อนสนิทของพี่โตผู้อยู่ในชุดหมวกปีกกว้างและเสื้อทำงานลายตารางสีสันแสบไตพ่วงมาด้วยกางเกงยีนส์โกโรโกโสแสดงรสนิยมเอ่ยปากไล่ผมให้ไปพ้นทาง ขณะที่ตัวเองก็ขนเศษไม้ไปกองไว้รวมกัน ด้วยสปีดที่ออกจะช้ากว่าปกติไม่น้อย และมันก็คงเป็นเพราะขานั่น
“พี่...”ผมจ้องมองขาข้างซ้ายของพี่วิทย์เงียบๆแบบอึ้งๆก่อนจะเอ่ยปาก “ให้ผมทำดีกว่า ขาพี่ยัง..”
“พอน่า กูชิน..”พี่วิทย์ส่ายหน้า “อยู่ที่บ้าน ก็ทำงานในสวนผลไม้ทุกวันอยู่แล้ว มึงไปช่วยแม่ขายข้าวโน่น ไปๆ”
“เอ่อ....”
“พอน่า มันทำเองได้” เสียงทักดังขึ้นเหนือหัวของบุคคลที่คุ้นแบบไม่นึกคุ้นทำให้ผมยิ้มเหย หันไปยิ้มให้เจ้าของคำพูดนั้นแล้วหัวเราะแหะๆเป็นคำตอบ
พี่คมหันไปลากไม่ท่อนใหญ่พอควรที่ถูกส่งลงมาอย่างชำช่อง ขณะที่ผมได้แต่มองตามแบบอึ้งๆ เอ่อ..คือไม่ได้ตกใจการแต่งกายหรืออะไรของพี่แกเท่าไรหรอกนะ ถึงมันจะแปลกตาไปจากเดิมบ้าง แต่ยังไงก็ถือเป็นการแต่งกายแบบคนปกติเขาทำกันแม้ว่าสีหน้าท่าทางของพี่คมจะยังคงความน่ากลัวไม่แปรเปลี่ยน ที่ตกใจที่สุดน่ะ คือการที่พี่คมโผล่มาที่นี่จนได้มากกว่า
ไอ้เนมกลืนน้ำลายลงคอแบบมึนๆ ก่อนจะเดินหน้าเคร่งไปใส่คนเจ้าความคิด ซึ่งคนที่ว่านั้นก็กำลังกอดอกมองดูการกระทำของแต่ละคนอยู่ดั่งผู้ควบคุมด้วยสีหน้าพออกพอใจ มีการตะโกนบอกบ้าง ทักบ้างตามประสา
แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือ คนพวกนี้มันอะไรกันคร้าบ บ บ บ
“พี่!”ไอ้เนมทำเสียงเคร่งเรียกพี่โตหน้าตื่น “นี่มันอะไรกันเนี่ย คนพวกนี้มันอะไรยังไงกันน่ะ หา?”
“อ้าว..ไม่เจอกันไม่ถึงปีก็จำไม่ได้แล้วเหรอ?”พี่โตหันมาทำหน้าเหรอหรา “จะให้กูแนะนำให้รึเปล่าว่านี่เป็นใคร อะไรยังไง”
“โถ่ ไม่ใช่เรื่องนั้น” ผมทำตาเขียวใส่คนพูด “คำถามคือทำไมพวกนี้ถึงมาอยู่นี่ได้ต่างหาก ทั้งพี่วิทย์ พี่ทิน แล้วก็พี่คมด้วย!โดยเฉพาะไอ้คนสุดท้ายน่ะ น่ากลัวชะมัด!”
“ก็เห็นว่าจะกลัวหนังหน้ามัน เลยบอกให้มาทำตอนเย็นๆกันไง” พี่โตว่าหน้าตาเฉย “ตอนนี้ก็ห้าโมงกว่า คนก็..”
“ไม่ได้หมายความแบบนั้น” ไอ้เนมทำหน้าเบี้ยวเป็นคำตอบ “ที่พูดเนี่ย..คือไปเอามาได้ยังไง แล้วนี่ยอมมาทำได้ไงเนี่ย โอ้ยยย งงโว้ยย!”
“โวยวายอะไรกันเล่า ไม่มีไรน่า” พี่โตฟังผมพูดแล้วยักไหล่ “ไม่มีไรหรอก แค่บอกพวกมันมาช่วย พอบอกว่าจะได้ทานของฟรี ไอ้ทินก็รี่มาเลย ส่วนไอ้วิทย์ มันก็..ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้จะไปหาไอ้เมฆน่ะ”
พี่โตเอ่ยถึงธุระปะปังของแต่ละคน คำพูดนั้นให้ผมนึกถึงอีกหนึ่งคนที่นอนหลับอยู่ “เพื่อน”ผู้โชคร้ายคนนั้นของผม..
ฝ่ามือหนาลูบหัวผมเบาๆเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ไอ้เนมเงยหน้าขึ้นไปสบตา พี่โตจึงพยักหน้าให้ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“อย่าคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องน่า..ไปทำงานเถอะไป”
..................
เสียงพูดคุยสรวลเสเฮฮาดังมาจากร้านอาหารตามสั่งทั้งที่เป็นเวลาปิดร้านไปแล้ว ร่างของผม พี่โต พี่วิทย์ พี่ทิน และพี่คมนั่งล้มวงพูดคุยกันพลางกินดื่มไปพลาง หลังจากเสร็จงานใช้แรงที่ถูกพี่โตเกณฑ์มาแบบบังคับกรายๆ..หรืออะไรแบบนั้น
“พี่เนม..กลับมาแล้วค่า” เสียงของน้ำทำให้ผมชะงัก หันไปมองหาเจ้าของเสียงพูดที่เดินเข้าบ้าน ร่างบอบบางของสาวน้อยวันยี่สิบเดินเหนียมอายทำหน้าเขินเมื่อพบว่ามีผู้ชายหันมามองตนมากผิดปกติทำให้ผมหัวเราะหึ อย่างน้อยก็นึกดีใจที่น้ำไม่ได้มีอาการหวาดกลัวเหมือนแต่ก่อนแล้ว ส่วนเรื่องที่น้ำจะมารักหรือชอบคนแบบนี้ ขอบอกว่าเอิ่ม...เป็นไปไม่ได้เหอะ
“โหยย น้องสาวมึงน่ารักจริง อ่ะ นะ....อุ๊บ!”
“หยุดเลย!” ผมตะครุบปากพี่ทินไว้ทันทีเมื่อเห็นพี่แกจะออกลายแซวสาว “น้องผมไม่เหมือนคนอื่นนะ อย่าไปตะโกนแบบนั้น เขากลัว”
“หา...?” พี่ทินครางงๆ ก่อนจะเริ่มทำหน้าเข้าใจขึ้นมา “เออ นั่นสิ...อือ น้องมึงที่เคยบอกว่าเป็นแบบนั้นนี่ แล้วตอนนี้...เป็นปกติแล้วเหรอ?”
“ก็เกือบ..มีกลัวๆก็ตอนโดนพวกปากไม่อยู่สุขทักนั่นแหละ” ไอ้เนมยกเบียร์เย็นๆขึ้นมาจิบแล้วบอกไปตามตรง เมื่อถูกถามถึงอาการ”กลัวผู้ชาย” ของน้องสาว “ก็ดีแล้วล่ะ..ถึงขนาดกลับดึกเองได้ เดินที่มืดๆได้ นั่งวินมอไซค์ได้แล้ว...ถือว่าดีขึ้นมากๆแล้วล่ะ”
“ง่า...น้องสาวมึงสวยนะ” พี่ทินว่าแล้วทำท่าน้ำลายหก
“อย่ามายุ่งเหอะ! ตัวเองมีผัวอยู่แล้วทั้งคน” ผมหันแยกเขี้ยวใส่พี่ทินทันที
“สัด! พูดจาให้มันดีๆ ผัวเผอที่ไหน ไอ้นี่...” พี่ทินร้องว้ากกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจชัดเจน “แค่กูวิ่งวินกับไอ้คมไม่ได้หมายความว่าเป็นไรกันเว้ย!สาด”
“หือ..ถึงขนาดเช่าห้องอยู่ด้วยกัน ยังมาปฏิเสธ” พิ่วิทย์เอ่ยเยาะด้วยสีหน้าขบขัน ส่วนพี่คม คนถูกพาดพิงเพียงแต่จิบเบียร์เงียบๆด้วยสีหน้าไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
“ไม่ใช่เว้ย! เฮ้ยย!!!ไอ้คม มึงก็พูดบ้างซิ!” พี่ทินหันไปสะกิดพี่คมบ้าง แต่คำตอบก็ยังคงเป็นเสียงหัวเราะแผ่วต่ำในลำคอ “พวกมึงนี่นะ ตัวเองเป็นผัวเมียกัน อย่ามาลากกูเป็นด้วยนะ..ก็แค่ไม่มีตังค์ล่ะวะ เอาตังค์ไปซื้อเสื้อวินซะหมด ตั้งสามหมื่นห้า..แพงชิบหาย”
“อ้อ...งั้นเลยเอาตังค์ที่เหลือ ไปเช่าห้องอยู่กับไอ้คม” พี่โตว่าพลางสรุปให้ ส่วนคนเป็นลูกน้องก็พยักหน้ารับหงึกๆ “ออกคุกมาก่อนไอ้คมตั้งนาน ไปทำงานทำการเหี้ยอะไรอยู่ถึงได้ไม่มีห้องพัก พอไอ้คมมาถึงได้ไปเสือกเช่าอยู่กับมัน กูก็รู้นะ พวกมึงสองคนน่ะมันไร้พี่น้อง เพราฉะนั้น แค่เรื่องอยู่ด้วยกันนี่มันก็ไม่ใช่เรื่อง..”
“ไม่ใช่โว้ยยย!” พี่ทินร้องขัดพี่โตหน้ายุ่งกว่าเดิม เจ้าตัวทิ้งช้อนในถ้วยต้มยำกุ้งรสแซ่บรสมือแม่ผม อันเป็นสาเหตุให้พี่แกยอมมาทำงานใช้แรง เพียงเพื่อจะกินข้าวฟรีฝีมือแม่ไอ้เนมที่ตัวเองติดใจตั้งแต่อยู่ในคุก
“เรื่องกูกับไอ้คมไม่มีญาติก็จริงอยู่ แต่มึงพูดยังกับทางเลือกมันเยอะนัก “ว่าแล้วพี่ทินก็ตวัดเบียร์ลงกระเพาะอึกใหญ่ “เงินเก็บไม่มี งานก็หายาก..ตังค์ก็ไม่มี เลยตองมาอาศัยกะไอ้คมไงล่ะ”
“อ้อ ให้มันเลี้ยงนี่เอง “พี่วิทย์หัวเราะก๊ากหลังจากสรุปได้ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น เจ้าตัวรีบควักออกมาพอเห็นชื่อคนโทรก็ทำตาโตก่อนจะเอ่ยปากขอตัว
“พวกมึงนี่..พอ จะคิดไรก็คิดไปเหอะ ขี้เกียจอธิบายแล้วห่า” พี่ทินบ่น สวนพี่คมก็ยังคงหัวเราะอารมณ์ดีแบบผิดปกติอยู่เช่นเคย ฟังแล้วแอบขนลุกเล็กๆ
“ทำเป็นงอน ไอ้นี่” พี่โตส่ายหน้า มือข้างหนึ่งคว้าเอวผมไว้ให้ขยับแนบกาย “ไมเห็นเป็นอะไรเลย มึงนี่นะ...”
“พวกมึง” พี่วิทย์ก้าวเข้ามานในวงอีกครั้ง แต่ไม่ได้นั่งลง เจ้าตัวกำโทรศัพท์แล้วทำหน้าเครียดๆ “กูไปก่อนนะ”
“ไปไหน?” พี่โตลุกพรวด มองพี่วิทย์ที่ทำท่าจะโกยหน้าตั้ง ซึ่งเจ้าตัวมีสีหน้าตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“ไปโรงพยาบาล...”พี่วิทย์ว่า ก่อนที่ใบหน้าตื่นเต้นนั้นจะเต็มไปด้วยความยินดีที่แผ่ซ่านทั้งแววตาและการกระทำ
“เมฆ...เมฆฟื้นแล้ว”
..............
ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่แผ่กว้างสร้างร่มเงาในยามกลางวัน มาบัดนี้เมื่อไร้แสงอาทิตย์ใบไม้และกิ่งที่เอนไหว ไกวแกว่งไปตามสายลมกลับดูราวภูตผีกำลังขยับไปมา เงาครึ้มของไม้ฉำฉาที่ถูกลัดกิ่งออกไปไม่น้อยนั้นยังคงทอดตัวอยู่อย่างสงบนิ่ง บดบังแสงหม่นของพระจันทร์ที่ลอยขึ้นครึ่งฟ้า
ฝ่าเท้าของผมก้าวเข้าไปยังแปลงผักที่ถูกตะแกรงสีขาวล้อมเอาไว้ ก้มตัวลงดึงต้นต้นผักชีและต้นหอมตามคำสั่งของแม่อย่างเชี่ยวชาญ ดวงตาเบิกกว้างพยายามจ้องมองหาผักที่ตัวเองต้องการท่ามกลางแสงสลัว
“เหม่ออะไร” เสียงทักด้านหลังทำเอาสะดุ้งโหยง ไอ้เนมเกือบจะหน้าคว่ำลงกับแปลงผักแล้วเชียว ถ้าพี่โตจะไม่ขยับมาหาแล้วคว้าเอวผมไว้ด้วยความรวดเร็ว
“จู่ๆก็เข้ามาทัก ตกอกตกใจหมด” หันไปขว้างค้อนใส่แล้วรีบยันตัวออกมาจากแผ่นอกหนา แต่ทว่ากลับติดที่อ้อมแขนนี้ไม่ยอมปล่อยไปเช่นที่ควรเป็น
“พี่โต” ผมอุทานแล้วเริ่มสอดสายตาหลุดหลิก “อย่าสิ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เงาคนทีเคลื่อนไหวภายในบ้านชวนให้เสียวสันหลัง ไอ้ใครมาเห็นยังพอว่า กลัวแม่หรือน้องผมมาเห็นนี่สิ ความจะได้แตกปะไร
“คิดถึง” จู่ๆ...เอาแบบไม่ทันตั้งตัวจริงพี่โตก็พุดขึ้น หลังจากนั้นก็ทำหน้าซึ้งใส่ผมอีกรอบ เล่มเอาแทบไม่ทันตั้งตัว
“พี่..ปล่อยก่อน” จ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง ๆไอ้เนมก็ต้องรีบเอ่ยปากผลักไสไม่ให้พี่โตใกล้ชิดกันเกินกว่าที่ควรจะเป็น ต่อให้ความสัมพันธ์ของเราจะไปถึงจุดที่มากกว่านี้แล้วก็เถอะ แต่นั่นมันหมายถึงในคุก ไม่ใช่ข้างนอกและไม่ใช่ที่บ้านผมซึ่งมีแม่และน้องอยู่ด้วยแบบนี้
“.........” พี่โตถอนหายใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร ทว่าก็ยอมละอ้อมแขนออกและดึงผมให้ก้าวออกมาจากแปลงผัก ไอ้เนมรีบเดินออกมาแล้วรั้งตาข่ายที่ตัวเองก้าวข้ามให้อยู่ที่เดิม ก่อนจะสาวเท้าไปยังก๊อกน้ำนอกบ้านซึ่งเอาไว้สำหรับรดน้ำผักซึ่งอยู่ในบริเวณไม่ไกลจากแปลงผักนัก
ก้มหน้าล้างเศษดินออกจากรากของผักชีและต้นหอมในมือเงียบๆ รู้ตัวว่ามีร่างของใครอีกคนยืนตระหง่านอยู่เบื้องหลัง ร้านอาหารที่กลายเป็นที่ซ่องสุมชั่วคราว ตอนนี้เหลือเพียงพี่ทินกับพี่คมที่ดวลเบียร์คุยกันอ้อแอ้ ส่วนพี่วิทย์ก็แล่นออกไปแล้วหลังจากได้ข่าวด่วนว่าเมฆมันฟื้นแล้วนั่นล่ะ
“พรุ่งนี้ไปเยี่ยมเมฆดีไหม?” เงียบไปนาน ผมจึงเอ่ยปากทักขึ้นมา ดีใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าที่สุดมันก็ฟื้นและก็หวัง หวังอย่างมากว่าเรื่องราวความเจ็บปวดที่เมฆมันต้องพบเจอ จะจบลงไปเสียที
“อย่าไปกวนพวกมันเลย” พี่โตตอบสั้นๆ “ถ้าเรื่องมันโอเคแล้ว ไอ้วิทย์ก็คงจะพามาเองล่ะ”
“แต่....” ผมอยากเจอมันนะ อยากคุยกับไอ้เมฆหลายๆเรื่องด้วย
“ลุกขึ้นมา” พี่โตเอามือรั้งไหล่ผมแล้วเอ่ยปากเรียกสั้นๆ ผมจึงหันไปหา เพื่อจะได้สบตาสีเข้มวาววับคู่นั้น
พี่โตยืนเงียบอยู่ตรงหน้าผม ใบหน้าคมเข้มสะท้อนแสงไฟและแสงจากดวงจันทร์ที่ลอยอยู่บนฟ้า ทิ้งให้เกิดเงาตกกระทบใบหน้าดูลึกลับไม่น้อย แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงวาววับอยู่ท่ามกลางความมืดสลัวคือดวงตาทั้งคู่ของพี่โตนั่นเอง
ฝ่ามือนั้นยื่นมาหาโดยไร้คำพูด และ..ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใด ผมก็ยื่นมือไปแตะเช่นกัน จึงรู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นร้อนที่กุมแน่น กระชับราวกับว่ากลัวจะหลุดหาย
แววตาโหยหา สิ่งที่สะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้น ทำให้หัวใจผมเจ็บแปลบขึ้นมาเงียบๆ
“ขอโทษ” รู้..รู้ดีเลยล่ะว่าเพราะอะไร “ผม..ทำให้พี่ลำบาก”
“ไร้สาระ..กูไม่เป็นไร” พี่โตส่ายหน้า ปลายนิ้วไล้หลังมือผมเบาๆราวกับปลอบประโลม “ตอนนี้กูมีความสุข ก็แค่อยากจับมือเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ พี่คงอึดอัด” ผมพูดพลางถอนหายใจเฮือก สายตายังแอบเหล่ไปยังตัวบ้านที่เปิดไฟสว่างจ้า “ขอโทษนะ ที่ผมไมกล้าบอก ผม...”
“เฮ้อ...ไอ้เราก็นึกว่าคิดมากอะไร “พี่โตฟังคำพูดของผมแล้วหัวเราะ พลางส่ายหน้า
“นี่..ไอ้หมาน้อย มึงว่าที่ผ่านมาเราเจอเรื่องอะไรด้วยกันมามากแค่ไหนล่ะ ไอ้คำว่าอุปสรรคน่ะ เจอมันมากจนชินแล้วด้วยซ้ำ กับแค่เรื่องนี้ มันไม่ได้มีอะไรมากมายเลย” พี่โตเปลี่ยนมาเป็นลูบหัวผมเบาๆแล้วส่ายหน้า “มึงเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว มึงที่คิดถึงคนสำคัญของตัวเองตลอดเวลา แม่ น้อง หรือครอบครัวน่ะ คนเรามันมีได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต ดีแล้วที่มึงตัดสินใจจะปกป้องแล้วก็อยู่กับพวกเขา”
“แต่ผมทำให้พี่อึดอัด “ แม้จะไม่ได้อึดอัดกับการพบเจอครอบครัวผม ทว่าการได้เห็นกันเพียงหน้า ไม่สามารถโอบกอดแสดงความใกล้ชิดหรืออย่างอื่นได้ พี่โตก็คงจะลำบากใจไม่น้อย ขนาดผมเองก็ยังรู้สึก..
รับรู้ได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าความโหยหา..
แล้วกับคนที่ต้องทนรอผมอย่างเดียวดายนี่ล่ะ จะไม่เจ็บปวดหรือหงอยเหงาบ้างหรือไร
“งี่เง่า คิดมากไปแล้ว” พี่โตส่ายหน้ากับคำพูดของผม “ฟังนะ..ตอนนี้แค่ได้เจอกันทุกวันก็ดีแล้ว ไอ้เรื่องความคิดที่ว่ากูจะอึดอัดกังวลน่ะเอามาจากไหน กูรักมึงนะ...รักมึงแล้วก็ชอบแม่ ชอบน้องของมึงด้วย ชอบที่เห็นไอ้เนมตัวน้อยๆยังอยู่กับครอบครัว และเพราะชอบนั่นล่ะ กูถึงอยากให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ”
“กูจะพยายามให้เป็นที่ยอมรับ พยายามให้แม่มึงชอบกู พยายาม..เพื่อที่จะได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้ให้ได้..เพราะฉะนั้นอย่ากังวลไปเลย ว่ากูจะคิดมากอึดอัด หรือไม่พอใจ เพราะความจริงคือตอนนี้กูกำลังมีความสุข ทั้งกับความสุขที่ได้เจอมึง และความสุข..ที่ได้พบกับคนที่มึงรัก”
“ แม่ง ฟังดูอย่างกับคำตอบนางสาวไทย” ไอ้เนมบ่นงึมงำแต่ริมฝีปากก็เผยเป็นรอยยิ้มกว้างเสียจนแก้มแทบแตก พอได้ยินแบบนั้นพี่โตก็ส่ายหน้า ทำเอาบรรยากาศที่โรแมนติกหรือเกือบๆจะเป็นแบบนั้นพังทลายไปต่อหน้าต่อตา
“แน่สิ กูเป็นลูกเขยที่ต้องเอาชนะใจแม่สะใภ้นี่”
“เค้าให้แต่งเข้าเหอะ ไม่ใช่แต่งออก เพราะงั้นพี่ต้องเป็นสะใภ้” ไอ้เนมยักไหล่ ทำหน้าล้อเลียนใส่ลูกสะใภ้ตัวควายๆทันควัน
“เรื่องแบบนี้เค้าเลือกกันบนเตียงโว้ย ไม่เกี่ยวว่าใครจะแต่งเข้าแต่งออก” พี่โตสวน พร้อมกันนั้นก็รั้งตัวผมเข้าไปแนบชิดอีกครั้ง “แล้วถึงจะได้ชื่อสะใภ้ แต่ใครเป็นผัวใครเป็นเมีย ก็น่าจะรู้ดีแก่ใจนะ หือ..”
“อะไร คนอย่างผมกะ....อือ...” อ้าปากท้วงได้ไม่เกินสามวิ ใบหน้าของจอมฉวยโอกาสก็แนบชิด ริมฝีปากหนาเบียดลงบนริมฝีปากของผมทันควัน จากนั้นจึงกดย้ำ บดเบียนซ้ำด้วยความปรารถนา
อ้อมแขนที่รัดแน่นขึ้นและจูบที่ดูดดื่มราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัวนั้นทำให้ผมถึงกับสะท้าน รับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงความปรารถนาที่ถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของผู้ชายตรงหน้า ร่างของพี่โตกอดรัดทาบทับผมไว้ไม่ยอมปล่อย และคงจะมากกว่านี้ไปแล้ว ถ้าไม่ได้มีเสียงเรียกของแม่ผมออกมาจากในครัวแว่วๆ
“ได้แล้วคร้าบบบ” ผละออกไปแทบไม่ทันเมื่อถูกเรียกหาผักที่จะต้องไปเก็บมาให้ ขานรับทั้งๆที่ลมหายใจยังไม่เป็นปกติ ก่อนจะไอ้เนมจะทำหน้าบูด เมื่อพบว่าผักที่ตัวเองอุตส่าห์ไปเด็ดมา บัดนี้กลายเป็นว่าถูกขยี้กำแน่นเสียจนยับ
“ตายหอง” รู้เลยว่าถ้าเอาไปให้ล่ะก็ไม่วายโดนบ่นแหงมๆ ผมรีบเดินเข้าไปที่แปลงผักอีกครั้ง ด้วยความรีบร้อน ทั้งๆที่สติยังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว แล้วยังมึนไม่หายกับจูบของพี่โตที่ห่างหายไปนานซะอีก
แว่วเสียงหัวเราะตามหลังอย่างเจ้าเล่ห์แล้วหมั่นไส้ชะมัด ไอ้เนมเลยหันไปทำตาเขียวใส่ “ขำมากเลยนะ ชิ”
“แหม มีงอน” พี่โตหัวเราะรับ
“งอนสิ ทำไรไม่ดูตาม้าตาเรือ”ว่าแล้วก็แยกเขี้ยวใส่คนพูดเสียที ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเมื่อนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรไว้ “แล้วพี่...แน่ใจนะ แบบนี้”
“ฮื่อ...” พี่โตเลิกคิ้ว ครางในลำคอรับกับคำถาม
“ไม่รู้อีกนานไหม” ผมเปรยออกมาอย่างกังวลหน่อยๆ เม้มปากแน่นกับความกังวลบางอย่างที่เกิดขึ้นในจิตใจ “ถ้าพี่เสร็จงานนี้แล้วคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆอีก ผม..ไม่รู้ว่าพี่รอได้แค่ไหน”
พี่โตมองหน้าผมที่ปีนออกมาจากแปลงผักอีกครั้ง ฝ่ามือนั้นแตะลงบนผิวแก้มเบาๆ..ก่อนจะบีบมันแรงๆ
“โอ้ยยย อะไรกันวะ เจ็บนะ!!” โวยวายทันควันแล้ร้องซี้ดดด เจ็บแบบไม่ทันได้ตั้งตัวด้วย
“บีบแก้มคนงี่เง่าไง” พี่โตยักไหล่สีหน้าเฉย “มึงรอกูมากี่ปีแล้ว แค่นี้น่ะ สำหรับกูไม่มีลำบากอะไรเลย”
“...........”
“เพราะงั้นเลิกงี่เง่าได้แล้ว เข้าใจไหมอิหนู”
“ห๊ะ!ใครเป็นอิหนูนะ” โถ่ อยากจะซึ่งสักสองสามวิ แต่พี่โตก็ทำลายบรรยากาศอีกรอบจนได้ ชะ
“อิหนูของป๋าไง ฮ่าๆ” เฉลยแล้วหัวเราะขำ พลางสาวเท้าคู่กับผมไปในบ้านอย่างคุ้นเคย
“กะอิแค่เสี่ยรับเหมา ตังค์เยอะพอจะออฟเด็กยังเหอะ กล้ามาเรียกตัวเองว่าป๋า” พอกวนมาผมก็กวนกลับ เอาสิ ว่าใครมันจะกวนได้มันส์กว่ากัน
“เหอะ ระดับนี้น่ะ ไม่ต้องมีเงินสาวก็มาหา เนอะ” ว่าๆไม่ว่าเปล่า มีการเดินไปโฉบไหล่น้องสาวผมอีก แล้วนั่น..ยัยน้ำมันดันหัวเราะคิกคัก เฮ้ยยย
“แหม แบบนี้เค้าก็โอเคอยู่นะ” นั่น ยัยน้องสาวผู้รักนวลสงวนตัวมันหายไปไหนเนี่ย ผมเบิ่งตามองยัยน้ำที่หันไปพูดคุยเล่นหัวกับพี่โตอย่างสนิทสนมแล้วแทบจะพ่นไฟออกมาจากปาก นี่พวกเอ็งไปสนิทกันตอนไหนฟ่ะ
“อ้ากกก หยุดเลยนะ ! น้ำ แกอย่าเข้าใกล้จอมมารนะเว้ยย” ไม่งั้นซวยชั่วชีวิตอย่างพี่แกนะจะบอกให้!
“ฮ่าๆ จอมมารอะไรกัน ดูหนังมากไปป่ะเนี่ย”
“นั่นสิ สงสัยเพี้ยนแล้วอ่ะคะ”
“เนมมมม ทำอะไรอยู่! แม่บอกให้เก็บต้นหอมให้ตั้งนานแล้วนะ ลูกคนนี้นี่ !”
“หงะ แม่!!!” เสียงโหยหวนของไอ้เนมดังขึ้นทันทีเมื่อถูกฝ่ามืออรหันต์ของคุณนายนิตยาฟัดเข้าที่หู ใบหน้าที่เบ้อยู่แล้วจากความไม่พอใจที่จอมมารมีสมุนเพิ่มขึ้นอีกตัวบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดทันควัน ส่วนพี่โตน่ะเรอะ จอมมารที่ไม่รู้ยึดบ้านผมได้ตอนไหน ก็ยืนหัวเราะกับยัยน้ำ น้องสาวจอมโฉดที่แปรพักตร์จากผมไปหาพี่แกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ได้ใจแม่ผม ถูกรับเป็นลูก สนิทกับยัยน้ำถึงขนาดเล่นหัวกันเฮฮา ขนาดนี้แล้วยังต้องปรับตัวอะไรกับคนในครอบครัวผมอีกเรอะ บ้านไอ้เนมโดนจอมมารยึดไปแล้วล่ะไม่ว่า
โถ่โว้ยยย ไม่น่าหลงไปสงสารเลยเฟ้ย!
………………..
บทส่งท้ายมาแล้ว นานมากกกกกว่าจะมา ขอโทษนะคะ :monkeysad:
ขอโทษด้วยนะคะที่ช้าเหลือเกิน ติดเรียนและอื่นๆอีกมากมายค่ะไม่ค่อยมีเวลาเลย ปีสี่นี่มันลำบากแท้หนอ อ อ อ
ส่วนบทส่งท้ายอันนี้ ก็ถือว่าเป็นการเอ่ยถึงเรื่องราวคร่าวๆหลังจากมาพบกันนั่นเอง และเมฆก็ฟื้นแล้วววหุหุ ใครอยากรู้ว่าฟื้นแล้วสามผีจะเป็นอย่างไร อันนี้ก็ไปรอกันต่อในเล่มเน้อออ (ช่วยกันสนับสนุนค่าเรือนหอพี่โตนุ้งเนมด้วยนะ55+)
+-+-+-
แจ้งเรื่องนิยาย รู้สึกหลายคนเข้าใจผิดว่าสั่งไม่ได้แล้ว ไม่ใช้น้า สั่งได้ค่าา
นิยายเรื่อง OH!!badguy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก ได้จัดพิมพ์เป็นหนังสือกับสำนักไร้กรอบ นิยายพ้นช่วงปิดจองแล้วแต่ยังสามารถสั่งได้เรื่อยๆ ใครที่สนใจเชิญที่นี่ได้เลยค่า http://www.raikrobbooks.com/
รายละเอียด นิยาย 2 ภาค 4 เล่มจบ + ตอนพิเศษในเล่มที่ไม่ได้ลงในเว็บ
ราคาเล่มละ 470 บาท สั่งซื้อแยกเล่มได้ (ไม่นับรวมช่วงจอง)
ใครมีข้อสงสัย มีอะไรอยากจะสอบถาม ส่งข้อความมาสอบถามได้ค่ะ
และหากใครอยากจะสอบถามเกี่ยวกับหนังสือ ให้ส่งเมล์ไปถามที่ Raikrob@จีแมว.คอม นะคะ :mc4: :mc4:
+++
และสุดท้าย จบบทส่งท้ายแล้วแบดกายก็คงจบลงเพียงเท่านี้ ^ ^ จบกันจริงจังเสียทีสำหรับนิยายที่เขียนมาสามปีกับอีกหกวัน เฮ้อ อ อ ใจหายจริงจังที่จะไม่ได้เขียนอีก แต่มิเป็นไร เรื่องเก่าจบ แต่เรื่องใหม่ก็มาอีกค่า
โปรโมทๆ (ต่อไปนี้ปุ้ยจะใช้ยูส serinนะคะ ส่วนยูสนี้เป็นของน้อง katte ที่เอานิยายมาลงให้)
อันนี้จบแล้วแต่ยังอยากโปรโมท Stone rose’s line กุหลาบทรายใต้เงาหิน >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18705.0
ภาคต่อของเรื่องข้างบน Route liebe >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30985.0
เรื่องใหม่ ออกแนวลึกลับ Lost Angel >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33406.0
อย่าลืมตามให้กำลังใจกันด้วยนะค้า :กอด1: :L2: :L2:
ปล. มีแฟนเพจแล้วนะค้าาาา มาคุยกันได้ที่นี่เลย http://www.facebook.com/SilenceSerinStory
-
:z13:
ในที่สุดก็มาาาา
พี่โตตตตตตตตต
เข้ากับแม่กับน้องได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะพี่โต :laugh:
เมฆฟื้นแล้ว ดีใจน้ำตาจะไหล :กอด1:
-
พี่โตกับน้องน้องเนม น่ารักกุ๊กกิ๊กกุ๊กหม่ำ มากกกกกกกกกก :o8: :-[
-
ติดตามมาเกือบ 3 ปีเเล้วหรอ
ไวจัง ใจหายเรย เนมพี่โตพี่วิทย์พี่กันย์เมฆ ฮืออออ
ตามมาจากเด็กดีก่อน เเล้วก็มาเจอที่เล้าอีกที
สามผีมันเจ็บปวดจริงๆ
มันคงเเฮปปี้ไม่ได้สินะ ยังไงมันก็คงไม่เป็นอย่างที่เราคิด
พี่โตดูเเลเนมดีๆนะ เเบบคำพูดตอนพี่โตกลับมาตราตรึงใจจริงๆ
รักนิยายเรื่องนี้มาก มันทำให้ได้อะไรกลับไปคิดหลายอย่างเรย
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ :sad4: o13
-
พี่โตน่ารักอ่ะ :o8: แอบคิดถึงคุณหมอโรคจิตด้วยอ่า :laugh:
เท่านี้ก็ดีมากๆแล้วเน้อชีวิต คนเราจะต้องการอะไรไปมากกว่าการได้อยู่กับคนที่รักอย่างมีความสุข
ขอบคุณมากๆสำหรับบทส่งท้ายครับ :pig4:
-
:-[
พี่โตน่ารักเกินไปแล้ว...เขิล
-
คิดถึง คิดถึงพี่โตไอ้เนมที่สุด คาดว่าจะต้องกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรก ชอบบบบบ
อยู่กับนิยายเรื่องนี้มานานมาก คนแต่งเยี่ยม o13
-
คิดถึงพี่โตกับเนมที่สุดเลย
ขอบคุณสำหรับบทส่งท้ายนะคะ ^^
ดีใจที่อย่างน้อยคุณคนเขียนก็เขียนให้เมฆฟื้น
ขอให้เมฆกับพี่วิทย์มีความสุขด้วยกันซักทีนะคะ :m15:
-
ดีใจทีเอามางต่อให้ค่ะ
พี่โต กะ น้องเนมก็ยังรักกันเหมือนเดิม :impress2:
คู่พี่ทิน กะ พี่คม เฮ้ย ! พี่ทินก็ยังจะปากแข็งอยู่ได้
ส่วนคู่ของ เมฆ กะ เฮียวิทย์ ก็ดีใจที่เมฆพื้นมาแล้ว (ขอให้คู่นีสมหวังนะคะ)
ป.ล. เมื่อไหร่หนังสือจะเสร็จคะะะะะะะะะะะะะ รอที่จะอ่านไม่ไหววววววววววววแล้วววววววว
:monkeysad: :monkeysad:
-
และแล้วบทส่งท้ายก็มา :mc4:
คิดถึงพี่โตกับน้องเนมแทบแย่ น่ารักมาก><
ตอนนี้มันจี๊ดที่หนูเมฆฟื้นแล้วนี่แหละไม่งั้นมันค้างคาสงสารอิตาวิทย์มัน อิอิ
-
อืม...ตอนเห็นชื่อเรื่อง อ่านดีมั้ยวะ?? o22
ก็เลยลองเปิดเข้ามาดูก่อนผ่านๆ
ได้ข้อสรุปให้ตัวเองล่ะ จะอ่านต่อให้จบ
เอาให้จบทั้งๆที่ต้องสอบไฟนอลเนี่ยแหละ
มาลงชื่อแปะไว้ก่อน :a5:
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :pig4:
-
วู้วู้
จบ
ขอบคุณมาก ลุ้นระทึก จริงๆ
เป็นนิยาย แวก อีกเรื่อง
ขอบคุณคนแต่งมาก
เปิดอีกมุมของสังคม
-
อ่านถึงหน้าที่ 100 ละครับ กำเดาไหล เลือดกระฉูด พอเหมาะพอเจาะกะหน้าที่ 100 เจรงๆ อิอิ
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
โอ๊ยยยย โตกะเนมน่าร๊ากกก
ขอบคุณมาๆกเลยนะครับที่มาต่อบทส่งท้ายให้ ตั้งหน้าตั้งตารอมาตลอด
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่เข้ามาเม้นท์หลังจากที่สมัคร อยากบอกว่านิยายเรื่องนี้มันครบมาก!! :กอด1:
กว่าจะอ่านจบเล่นเอาแทบบ้า อาจจะไม่ต้องทุรนทุรายรออ่านเหมือนชาวบ้านเขา
(เพราะเราเลือกอ่านนิยายที่โพสจบแล้วกันอารมณ์ค้าง แฮ่ๆ)
รู้สึกค่อยๆโตขึ้นไปพร้อมกับเนม เป็นพล็อตที่คาดเดาเรื่องไม่ถูก เดาแบบนี้แต่ผ่าไปเป็นอีกแบบที่คิดไม่ถึง
รู้สึกรักทุกตัวละคร(ยกเว้นอีสามป๋า) รู้สึกหลงไหลคู่ไอ้พี่โตกะไอ้น้องเนม รู้สึกปวดหนึบๆหน่วงๆกะสามผี
รู้สึกขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องราวแบบนี้ออกมาให้สครีม
ขอบคุณมากๆค่ะ :sad4:
-
ตามอ่านจนจบแล้ว
อ่านไปก็ลุ้นไปว่าตอนจบพี่โตกับเนมจะเป็นยังไง
ในที่สุดการรอคอยก็ได้ผลได้กลับมาอยุ่ร่วมกัน
ทุกบทบาทของแต่ล๋ะคนมีมุมที่แตกต่างเด่นกันไป
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่าน ^^
-
อ๊ากกกกก อยากอ่านอีก ไม่อยากให้จบเลย คิดถึงเรื่องของทั้งสองคนตอนอยู่ในคุก
แอบสงสารพี่กันย์ด้วย ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเป็นยังไงบ้าง ตอนจบเนมยังคงน่ารักเหมือนเดิม อิอิ
-
รักพี่โตกับน้องเนมมาก อ่านม่3ปีแล้วเหมือนกัน
-
พี่โตน้องเนมน่ารัก เมฆฟื้นแล้วดีใจกับวิทย์ด้วย
-
อ่านจบแล้ว แบบว่า มีความสุขมากอะ เยี่ยมมากๆ o13
-
ลุ้นกับการใช้ชีวิตในคุกของนายเนมมากกกกก
อืม...เจ้กิ๊ง ผู้หญิงแสนดีคนนั้นก็...น่าสงสารนะ
แต่ก็ดีใจที่พี่โตเลือกน้องเนม :impress2:
-
อ่านจบมาเกือบเดือน
ถึงทำใจมาเม้นได้ เป็นนิยายที่สนุกมากกกกกกกก
มากกกก จริงๆๆ เราอ่านแล้วบางตอนยังกดดันไปด้วย แต่ยอมรับว่าช่วงแรกๆ
สับสนมาก เขา เค้า นาย คนไหน? เกือบจะถอดใจเลิกอ่าน
แต่มีคนแนะนำว่าเรื่องนี้สนุกจริงๆ เลยอ่านจนจบ
แล้วก็สนุกจริงๆ ทั้งฮา ทั้งเครียด คือมันโหดร้ายมากอ่ะ
เนมโชคดีนะที่มีขาใหญ่ดูแล(เอะ หรือโชคร้าย) คือขอชมคนแต่งหาข้อมูลได้ดีมาก
แต่เรื่องนี้ชอบเมฆมากที่สุดเหมือนโดนกระทำฝ่ายเดียวอ่ะ
ทั้งชอบ ทั้งเกลียดกันต์อ่ะ แต่อยากให้เมฆได้กับกันต์ เอะ งง
สรุปคือสนุกมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
อ๊ากกกกก จบแล้ว รู้สึกซาบซึ้งและปลาบปลื้มมากกับชีวิตหลังพ้นโทษของเนมกับพี่โต(ไม่รู้อิพี่โตไปเป็นผู้รับเหมาได้ไง พี่แกเรียนไรมา) :serius2:
ร้องไห้ไปกับหลายตอนโดยเฉพาะฉากครอบครัวเนมกับแม่แล้วก็น้องนำ้ มัน :o12: เป็นความรู้สึกตื้นตันเชื่อว่าทุกคนคงรู้สึกตามไปด้วยไม่มากก็น้อย กลั้นนำ้ตาไม่อยู่เลย สุดยอดเจง ๆ
อาจดูดิบ ๆบางช่วง แต่ก็มีการแสดงอารมณ์ หรือคำพูดที่ค่อนข้างชัดเจนสื่ออารมณ์ออกมาได้มากซึ่งเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่เขียนได้ดีจริง ๆ บางครั้งก็แอบงงบ้างบางตอน พอมาอ่านอธิบายตอนท้ายก็ช่วยได้เยอะเลย (ศัพท์แสงคุณท่านเยอะเหลือเกิน ขอ :pig4: ในความพยายาม รู้ลึกรู้จริงข้อมูลแน่นมาก)
สงสารเมฆ มาก ๆ เคราะซ้ำกรรมซัดจริง ๆ น้องผิดอะร้ายยยยยย !!!! เป็นกำลังใจให้ค่ะ (แอบคิดฉาก 3pอยู่ จบกัน!!) ไฟโต้!!!
แอบเป็นแฟนคลับพี่ทินค่า :กอด1: ถ้ายังไงก็ขอความกรุณาอัพเดทข่าวคราวชีวิตกลังพ้นโทษบ้างไรบ้างเน้อ
จะรอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อจ้า. :mc4:
-
ไม่รู้ว่างกิ๊งเป็นไงมั่งนะ เงียบไปเลย ไม่ได้พูดถึงกันอีกเลย
-
ชอบพี่โต พี่โตดูหล่อมากกกกก
แหมๆอาเสี่ยขยันมาจีบลูกชายร้านข้าวจังเลยนาาา
แบบนี้อนาคตลูกเขย คงไม่ไกลเกินไปเล้ว
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ กำลังพยายามอ่านให้จบแต่ก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ ตอนนี้อ่านถึงหน้า 105 แล้ว ^__^
-
พระเจ้าา ตามอ่านเรื่องนี้มาเกือบเดือนน ไม่อยากให้จบเลยอ่า
คิดถึงพี่โต คิดถึงน้องเนม อยากเห็นชีวิตนอกคุกบ้าง
อยากรู้ว่าเสี่ยรับเหมาจะเอาใจเก่ง ขี้หึงเหมือนตอนอยู่ในแดนสิบสองหรือเปล่า โฮ๊ะๆ
แต่จะบอกว่า ประทับใจเรื่องนี้มากค่ะ อ่านไปลุ้นไป แต่แอบคิดถูกว่าเป้เป็นสายของพัศดีแน่ๆ และก็ใช่ >w<
น่าสงสารพี่กันต์ ไม่น่าเล้ยย น่าจะปล่อยให้คนที่รักไปมีความสุขถึงจะถูก คิดผิดนิดเดียวทำเอาเมฆเกือบไม่รอด
รักเรื่องนี้มากนะคะ ขอบคุณที่เขียนนิยานเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ
ปล. อยากสั่งหนังสือเรื่องนี้จัง (แต่ตังค์อยู่ไหน T^T)
:L2: :L2: :L2:
-
ชอบมากสนุกมากครับ
เป็นเรื่องที่แสดงถึงมุมมองความรักที่มองข้ามกันเป็นส่วนใหญ่เลย คือ ความรักในคุก
ชอบมากครับอยากเห็นความรักนอกคุกบ้าง โปรดกรุณาด้วยขอรับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
เกือบจะพลาดตอนทิ้งท้ายซะละ แม้จะยังไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ก็จบอย่าง Happy :L2:
-
แค่ชื่อเรื่องก็ไม่อยากพลาดแล้ว ><
-
จด ๆ จ้อง ๆ จะอ่านเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว
และแล้วเมื่อ 3 วันก่อน ก็ได้ฤกษ์อ่านเรื่องนี้จริงจังซะที
อยากจะบอกว่าขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ
คุณคนแต่งต้องทำการบ้านเยอะมาก ๆ เพื่อที่จะบรรยาย
รายละเอียดต่าง ๆ ในคุก
ตอนแรกที่เราอ่าน ยังคิดเลยว่า เรื่องราวจะเป็นไปยังไง
แต่คุณคนแต่งกลับทำให้เราประทับใจมาก ๆ
ลุ้นสุด ๆ ช่วงตอนจลาจล
และทำเราน้ำตาร่วง ตอนที่เนมพ้นโทษ
เดินออกจากคุก กลับสู่อิสรภาพ
ทุกอย่างที่รวมขึ้นเป็นเรื่องนี้ เราชอบมาก ๆ ค่ะ
ป.ล. รักพี่โต (ฮ่า ฮ่า ^o^)
:L2:
-
นึกว่าเรื่องนี้จะจบในเรือนจำซะแล้ว ดีนะที่ออกมาได้ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ^_^
-
กว่าจะอ่านจบ คนอ่านก็ทุรนทุราย พอๆกับตัวละครเลยคับ
เป็นเรื่องที่น่าติดตามเป็นอย่างมากเลยคับ อ่านแล้วอิน คอยลุ้นคอยเขินไปตลอดเลย
แถมยังถ่ายทอดถึงอีกมุมของสังคมที่ไม่เคยมีใครนึกถึงมาก่อนอีก
ขอบคุณมากๆคับสำหรับเรื่องราวดีๆ ^^
-
ตามอ่านมาตั้งหลายปีจนจบทั้งสองภาค อยากบอกว่าสนุกมาก ๆ เลยครับ
แต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยคลี่คลายเรื่องของ3pอะ จริงๆก็อยากให้มันกระจ่างนะว่า
พี่กันตอนนี้อะเป็นยังไง วิทย์คู่เมฆรึเปล่าอะนะ
ขอบคุณมากครับที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านเป็นพล็อตเรื่องราวที่ดูแปลกใหม่มากเท่าที่อ่านมา
-
ลืมตามอ่านไปนานมากกกกกก
มาอีกทีจบแล้วววววว อ้ากกกกกกกก
คู่เนม โต happy ไปแล้ววว
แล้วคู่วิทย์กันย์ที่เราลุ้นละะะะะ
อยากอ่านภาคพิเศาต่อมากกกกกกก
สามผีของเราาาาาาาา
ขอบคุณที่แต่งฟิคดีๆ ให้อ่านนะคะ >______<
-
โอย.....
/เอาหัวฟาดคีย์บอร์ด/
ฉันข้ามเรื่องนี้ไปได้ยังง้ายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!! :z3:
ข้ามมาตลอด จนไม่รู้อะไรดลใจให้กดเข้ามาอ่าน แล้วก็ติดหนึบ!!!!!
สนุกมากกก o13
ไม่รู้จะเม้นอะไร แต่สุดยอดดดดดดดดดด
ถึงแม้เราจะแขวะเนมบ่อยๆช่วงที่ไปเป็นสายให้พัสดี ก็มันโกรธอ่ะ ทำกับพี่โตได้
แต่มันออกมาเป็นผลดีซะงั้น นี่ที่เขาเรียกว่า ความดีต้องชนะความชั่ว
คู่สามผีก็บีบเค้นตลอด สงสารพี่กันย์ สงสารเมฆ สงสารวิทย์ แต่ให้ออกมา 3P มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก ผ่านกันมาขนาดนั้น แล้วเราก็ไม่ค่อยชอบสามคนผัวเมียด้วย =_="
สุดท้าย ..
ไอเป้!!!!! คุณพระ ใครจะรู้ว่ามันจะ.
. หึ้ยยย ขออภัยที่ด่ามาตลอดทั้งเรื่อง แอบจิ้นเป้กะพัสดีคนนั้นนะ 5555555555
เอาเป็นว่าเรื่องนี้เราประทับใจโคตรๆ
o13
เห็นว่ารวมเล่มกับไร้กรอบ ข้าพเจ้ามีแววเสียตังค์อย่างแน่แท้ ....
กอดคนแต่ง พี่โต น้องเนม และตัวละครทุกตัว :กอด1:
ปล.ยกเว้นไอชั่วสามตัวนั้น :z3:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกก เป็นนิยายเรื่องแรกที่เข้ามาอ่านในเล้าเลย :กอด1:
-
รักเรื่องนี้ เขียนได้ดีมาก ข้อมูลแน่นปึ้ก โครงเรื่องไม่ต้องพูดถึงเพราะคือทีเด็ดเลย น่าประทับใจจริงๆ / แรกๆมีลายตากับจุดจุดจุดหน้าประโยค-ท้ายประโยคมากมาย แต่พออ่านจนจบตอนสุดท้าย คำเดียวเลย "เนียน" ไร้ที่ติ สุดยอดเลยคุณ . . . จะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนะ ชอบมากจริงๆ
ป.ล. พวกไอ้ป๋ากับผู้พันไรนี่ สงสัยมันนึกว่าเล่นเกมส์ The Sims อยู่มั๊งนะ 555 //จะมีเขียนแนว "โอจิฯ" อีกบ้างมั้ยจ๊ะ? น่าอ่านอ่ะ
-
ThankS
-
นั่งอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่บ่ายสองถึงตีสอง บร๊ะเจ้า!!!
โดยรวม สงสารเมฆสุดขีด... โดนทรมานแล้วยังต้องเป็นเจ้าชายนิทรา ถึงจะฟื้นก็เหอะ...
ไอ้พี่โต โหดนะ... ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเลิกรักเนม แล้วเนมจะเป็นยังไง..
โฮยยย มันโซแซด...
ปล.สงสัยนิดๆในกระทู้หานิยายโหมดดาร์กๆ จิตๆ ทำไมนิยายเรื่องนี้ไม่ไปอยู่ในนั้นแว้!!! ฮาๆๆ
ทำร้ายจิตใจกันได้ดีจริงจริ๊ง
-
อ่านจบแล้ว อยากให้ขยายประเด็นเรื่องสามผี คืออ่านแล้วชอบเสน่ห์ในตัวกันย์มาก ลึกลับได้ใจดี อยากรู้ความเป็นไป
และให้ขยายประเด็นเรื่องกิ๊ง แฟนโต ว่าเลิกกันแล้วหรือไม่ อะไรอย่างนี้ ยังเขียนต่อได้อีกนะเราว่า
-
ความรักไม่ว่าเกิดที่ไหน กับใคร ก็สวยงามเสมอ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
o13 o13 o13
:bye2:
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้ววววววว!! :hao7:
บอกก่อนเลยกว่าจะได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ก็นานโข เห็นตั้งนานแล้วเรื่องนี้ คนอ่านก็เยอะอยู่
แต่ที่ยังไม่ได้เข้ามาอ่านก็เพราะชื่อเรื่องเนี่ยแหละ ไม่ใช่ว่าไม่ดีแต่คือแบบเค้าคิดไงว่ามันต้องดาร์คแน่ๆเลย
ต้องดราม่า เลือดสาด เอสเอ็ม ไรงี้(คิดไปก่อนแล้ว) จิตใจก็เลยไม่กล้าพอ :katai1:
แต่... ที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านนี่ก็เพราะไปเจอหนังสือเรื่องนี้ที่ร้านการ์ตูน ก็คิดหน้าปกน่าสนใจแหะ พลิกๆดูเออเดี๋ยวลองอ่านดู
แล้วก็ได้ฤกษ์เข้ามาอ่านเรื่องนี้สักที อ่านๆไป อืมมมมม ก็ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิด แต่... ก็ฉุดหัวใจเอาการอยู่ ฮ่าๆๆ
แต่เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยนะ แหวกแนวดี รู้สึกไม่ได้อ่านนิยายสนุกแหวกแนวๆแบบนี้มานานแล้ว
แถมพออ่านเรื่องนี้ได้ความรู้เพิ่มเข้าไปอีก ชอบอ่ะนิยายแบบนี้ o13
เรื่องนี้น่ะนะทำเค้าร้องให้ด้วย ก็ฉากตอนเนมออกจากคุกแล้วเจอแม่กับน้องนั่นแหละ โหยยยยยย น้ำตาไหลเลย :m15:
พออ่านจบก็คิดว่าเรื่องนี้ต้องซื้อมาเก็บไว้ซะแล้ว อิอิ :mew1:
ขอขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆและน่าตื่นเต้นแบบนี้ให้อ่านนะคะ :pig4:
ปล.คุณคนแต่งพิมพ์ตกบ่อยนะคะ แต่ไม่เป็นไรเค้าอ่านรู้เรื่องและเข้าใจ :katai3:
-
สนุกมากมาย
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
ทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วมันเครี๊ยดเครียดคะเนี่ยยยยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ทรมาน เครียด มากกกกกกกกกกกโอ้ยยยยย
อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ค่ะมันแบบ @#$^^@#$%$#)#@$*!@)#$_!
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
แต่ก็จบได้เริ่ดมากๆค่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12:
เฮ้อออออออ
โอ้ยย กำๆ ๆๆๆๆๆๆ
-
กลับมาอ่านต่ออีกรอบจนจบ ย้อนไปเริ่มอ่านใหม่เลย
มันยิ่งทำให้รู้สึกว่านิยายเรื่องนี้มันที่สุดจริงๆ ไม่ว่าจะอ่านกี่ครั้ง
มันก็ยังคงบีบหัวใจเล่นกับความรู้สึกตลอด
พี่โตเป็นยอดพระเอกในดวงใจเราเลย อ่านนิยายมากี่เรื่องๆ
ก็ยังรู้สึกว่าไม่มีใครเทียบกับพี่โตได้ในความรู้สึกเรา
ทั้งเข้มแข็ง แกร่ง และฉลาด ทั้งรักทั้งหวงเนม
จนเรารู้สึกอิจฉาเนมที่มีคนแบบพี่โตอยู่ข้างๆกัน
รักคนแต่งมากเลยอะ!! คุณได้สร้างชายในฝันของเราขึ้นมา
ถ้าหาแบบพี่โตได้สักคนคงจะยอดไปเลย!!
-
เป็นเด็กใหม่ เพิ่งเข้ามาอ่าน
สนุกมากๆเลยค่ะ
พออ่านเรื่องนี้จบแล้วรู้สึก แอบอยากเรียนกฎหมายบ้า่ง 555 :laugh:
-
:m15: ไม่อยากให้จบเลยยยยย
สนุกมากๆๆๆๆ ยอมรับว่าตอนแรกก็เฉยๆ
แต่พอได้เข้ามาอ่านแบบว่า น่าติดตาม ต้องอ่านเรื่อยๆๆๆๆ
พ ี่โตน้องเนม น่ารักมากจริงๆ
ขอบคุณนะค่ะที่ีแต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ในที่สุดสุดก็อ่านนิยายเรื่องนี้จบ ใช้เวลาอ่าน 1 วันกว่าๆ :mc4:
ตอนแรกก็กะว่าจะไม่อ่าน แต่ลองดูหน่อย กลับติดซะงั้น อ่านแบบมาราธอนเลยที่นี้ o13
ขอบคุณมากนะคับสำหรับนิยาย :L1: :impress3:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้นึกถึงprison break 5555555555555
เรื่องมันก้ไม่ได้คล้ายกันตรงไหน แต่อยู่ในคุกเหมือนกันเท่านั้นเอง
นี่ถึงกับอ่านเรื่องี้และต้องไปดูprison breakใหม่อีกรอบ และติดอีกรอบ จนกว่าจะมาอ่านจบได้ ฮ่าๆๆ
ต้องขอบคุณซีรี่ย์เรื่องนี้ทำให้มองภาพคุกดีขึ้น ห๊ะ!!
คือเคยมีโอกาสไปที่เรือนจำ อย่างในเรื่องที่บอกมีนักเรียนเข้ามาดู
แล้วได้เห็นภาพนักโทษที่เกาะรั้วมอง เห็นสภาพเรือนนอน การอาบน้ำกลางแจ้ง
และกินข้าวแดงๆ กับข้าวที่มีแต่วิญญาณหมู สภาพหดหู่มาก ก้แน่ละซิมันเป้นคุกนี่นา55555555
แต่เพราะprison breakและเรื่องนี้ทำให้จินตนาการคุกใหม่ ที่มันน่าอยู่จุง มีผู้ชายหน้าตาดีเต็มไปหมด 55555555555
ชอบพี่โต แน่ซินะใครจะไม่ชอบ ชอบความที่เขารักพวกพ้อง ชอบความรุนแรง อ๊าย><
ชอบน้องเนมนะ เขาเป็นคนที่อ่านแล้วก็รู้สึกว่าน้องเนมมันคือควายน้อย คือมันไม่ได้โง่อ่า แต่น้องเนมมันน่ารัก น่าเอ็นดูหน้าซื่อๆแบบควายน้อย คนเขียนเก่งนะที่ทำให้เรามองเห็นภาพน้องเนมเป็นแบบนี้
ตอนที่วางแผนแหกคุกกันนี่ลุ้นตามไม่ได้
แต่อดคิดไม่ได้ว่าทำไม ตัวละครมันไม่ฉลาดกว่านี้ โอ๊ยยย อินกะพระเอกprison breakมากไป
แต่รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลในเรื่องและนิสัยตัวละครนะ ฮ่าๆๆ คือน้องเนมเขาทำไปด้วยความรู้สึก พี่โตไม่ได้ต้องการแหกคุก แต่ทำไปเพราะโดนบังคับ
ชอบที่พี่โตคุกกับคมเรื่องตลบหลังป๋า รู้สึกพี่ดตแม่งเท่ สมเป็นขาใหญ่ที่หลักแหลมมาก>< ชุป้ายเอฟซี ฮิ้วๆ
อ่านเรื่องด้วยความปลิ่มใจชอบความรักในคุกจัง ชอบมิตรภาพที่แม้น้องเนมมันจะถุกบอกว่าไม่มีในคุก แต่ที่มองเห็นมันไม่ใช่
อย่างน้อยก็ละพี่ทินไว้คนเลย นี่เอฟซีพี่ทินอีกคนนะ ก๊ากกกก
อ่านจบคิดว่าทำไมรู้สึกว่าเป้เหมือนทีแบ็คในprison breakจัง ก๊ากกกก ถาเป้ไม่เป็นสายให้พัสดีอีกคนนะ ใช่เลย
คืออารมณ์อยากกระโดนถีบมาก ถ้าเป็นละครต้องบอกว่าเป้เล่นสมบทบาทมาก ทำเอาอินตามเลย
นี่พูดถึงprison breakเยอะมาก ไม่ได้เอามาเปรียบกันนะคะ อย่างที่บอกว่าต่างกันโขเลยเนื้อเรื่อง แต่มันให้ความรู้สึกลุ้นเหมือนกันเลยแม้เนื้อเรื่องต่างกันเลย ฮ่าๆ ลุ้นว่าเมืื่อไรเป้มันจะหายไปซะที นี่ซะใจมากที่พี่โตจับมันฟาดพื้น ก๊ากกก และทั้งสองเรื่องก็ทำให้เรามองคุกดีขึ้น นี่อยากไปอยู่แล้วนะ ห๊ะ !! เปล่าาา 5555
แต่ชอบนะที่คนเขียนมักจะบอกเสมอในเนื้อเรื่องว่าคุกน่ะมันไมน่าอยู่หรอก และคนทำอะไรไว้ย่อมได้รับผลของการกระทำเสมอ
สุดท้าย ขอบคุณคนเขียนค่ะ^^ ที่ทำใ้พี่โต น้องเนมและทุกๆคนเกิดขึ้นมา ฮิ้ววว
-
ติดตามเรื่องนี้มานานมาก เสียน้ำตาแทบทุกตอน :o12:
สุดยอดจริงเรื่องนี้ ประทับใจสุดๆ :m15:
-
o13 o13 o13
อ่านแล้วเห็นภาพลอยมาเลย แต่งได้ดีเสมือนว่าอยู่ในคุก(?) คนอ่านก็เหมือนเข้าไปอยู่ในคุกด้วย o18
ตอนแรกสงสารน้องเนมมากมาย เจออะไรเยอะแยะ พี่โตก็ผีเข้าผีออก เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้สักอย่าง :m31:
ตอนที่ให้เนมกินข้าวที่พื้น บอกตรงๆ น้ำตาตก (ก็ตกมันแทบทุกตอน)
พอ อ่านไปเรื่อยๆ เริ่มเข้าใจพี่โต(?) อุ้ย! ผช คนนี้ แอบน่ารักอยู่นี่ 555
นิยามรักพี่โตน้องเนม ให้เลย รักทรหด!!! 555 o13
เรื่องนี้สุดยอด รักๆ ไลค์ๆ เลย :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณมากนะครับ
-
ตอนแรกเห็นเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว
ตั้งใจว่าจะไม่อ่านเพราะบีบคั้นหัวใจซะเหลือเกิน
แล้วเราก็ไม่ชอบแนวสามผีอีก แต่วันนี้ก็อ่านจนได้
มันบีบอารมณ์จริงๆ กว่าเรื่องจะจบลงได้
ถึงแม้จะดีใจกับคู่โตเนม แต่คู่สามผีแนวที่เราไม่ชอบนั้น
กลับปักลึกลงไปในหัว โอ๊ยยยย มันบีบตับมากจริงๆ
ทั้งสามคนไม่รู้จะสงสารใครดี :m15:
เอาซะอินไปด้วยเลย ตอนแหกคุกก็ลุ้น
คนเขียนเก่งมากค่ะ ยกนิ้วให้ o13
-
o18 ขอบคุณมากครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
-
สนุกมากเลยค่ะ
-
ขอเมนท์รวบเลยนะคะ อยากจะบอกว่าหลังจากที่นั่งอ่านรวดเดียวจบแล้ว บอกได้คำเดียววว่าสนุกมาก >__<
ข้อมูลในเรือนจำ พล็อตเรื่องที่วางไว้ รวมถึงการบรรยายฉากตอนที่จะวางแผนก่อการจราจลมันเยี่ยมมาก บรรยายได้ดีเหมือนดูหนังเลยค่ะ
พี่โตกับน้องเนมน่ารัก น่าอิจฉามาก ส่วนสามผีสามผี (ที่เราแอบปันใจไปให้วิทย์เมฆเกือบทั้งดวง 55555) ก็ชวนดราม่า ชวนให้ลุ้นว่าบทสรุปจะลงเอยยังไงตลอดทั้งเรื่อง
ชอบเรื่องนี้เรื่องนี้มากค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :L2:
-
:impress3:
จะบอกว่าสุดยอดมากอ่ะ...อ่านแล้วแบบชวนให้ติดตาม หมั่นไส้ อยากร้องไห้ เขิน หลายอารมณ์มาก
ล่าสุดไปหิ้วหนังสือมาแล้วครบเซ็ต 4 เล่ม แต่ยังทำใจอ่านเล่มสุดท้ายไม่ได้ กลัว...กลัวจะหวั่นไหว
อ๊ากกกกก.........
:hao5:
-
ชอบมาก บอกเลย :mew1:
-
ชอบบบบน้องเนมพี่โต รักเลยอ่ะ!
อ่านสองรอบแล้วเรื่องนี้
ประทับใจมาก
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆ ให้ได้อ่าน
o13
-
ในที่สุดก็ตามมาจนจบ ตอนสุดท้ายนี่จิกหมอนเป็นว่าเล่น 5555
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน
อ่านไปลุ้นไป เยี่ยวเหนียวและบอกตรง กร๊ากกกกกกกก
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่า
คนเขียนแต่งได้ดีมากเลยดูเป็นธรรมชาติอ่ะ
เป็นอะไรที่ดิบๆเถื่อนๆดีไม่ค่อยได้อ่านนิยายแนวนี้
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ รู้สึกหลงรักนิยายเรื่องนี้มาก เพราะไม่ใช่แค่เป็นนิยายธรรมดาแต่เป็นนิยายที่แฝงไปด้วยข้อคิด สิ่งเตือนใจต่างๆความเ็นจริงของชีวิต ชอบมากๆ ความรู้สึกแรกที่อ่าน ลุ้นมากๆ ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆก็ยิ่งลุ้นกับตัวละครชวนให้น่าติดตาม สุดท้ายความดีก็เอาชนะความชั้วได้ ขอบคุณ คุณนักเขียนที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ขอบคุณจริงๆ
-
ช่วงนี้กะว่าจะงดอ่านนิยาย แต่พอเห็นชื่อนิยายเรื่องนี้เราก็กดเข้ามาอ่านทันที :a5:
อ่าน4วันกว่าจะจบ เล่นเอาตาลายเลย สนุกจริงๆ เป็นนิยายที่ไม่คิดว่าจะมีคนแต่งแนวแบบนี้ o13
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :pig4:
-
อ่านจบรอบที่สามสำหรับเรื่องนี้ เนื้อหาแปลกและแตกต่างจากเรื่องอื่นมากครับ หยิบอีกมุมหนึ่งของสังคมมาเขียนได้ดีมาก
ทำให้เราได้เห็นว่าบางครั้งคนที่เข้าไปอยู่ในสถานที่แบบนั้น ก็ไม่ได้ตั้งใจจะเป็นคนเลวหรือคนไม่ดีเสมอไป ล้วนแต่มีเหตุการณ์
มาบีบบังคับ จากคนในสังคมเยอะแยะไป บางครั้งการที่เราจะบอกว่าคนๆนั้นเป็นคนไม่ดี เพราะผ่านคุกมานั้น เราจะได้มองกลับอีกมุม
ว่าเขาได้ตั้งใจอยากมีชีวิตแบบนั้นหรือไม่ และคนเขียนทำให้เห็นถึงความคิดของตัวละครแต่ละตัวว่าตนอีกคิดแบบไหน แล้วก็เล่าเรื่องราวของตนเองได้ดีมากเลยครับ เขียนนิยายดีแบบนี้ออกมาอีกนะครับ แล้วจะติดตามผลงานในเรื่องต่อๆ ไป หรือแอบมามีตอนพิเศษ
เล็กๆน้อยๆ ให้คนอ่านตัวน้อย ที่เข้ามาอ่านบ่อยๆ ได้ดีใจบ้างก็ยังดีครับ สุดท้าย ขอบคุณสำหรับนิยายด้วยครับ ขอบคุณทุกความรักที่สร้างเรา...
-
อ่า .. อ่านรอบเดียวจบ
บอกเลยว่าติดมาก5555555555555
นี่หลงน้องเนมมากกกกกกกกพี่โตน่ารักมุ๊งมิ๊งอ่ะ
ดิบเถื่อนในคุกแล้วมามุ๊งมิ๊งนอกคุกคือระ ? 55555
เป็นฟิคดีดีอีกเรื่อง ขอบคุณที่เอาสังคมอีกด้านมาเขียนนะคะ
ชอบมากมากเลย ปลุกให้เรามองเห็นความคิดอีกด้านของสังคมที่ยังต้องการโอกาส
ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม เริ่มจะชอบกฏหมายซะแล้วสิ 55555555
อ่านฟิคเรื่องนี้แบบข้ามวันข้ามคืน มันติดใจที่ว่าเรื่องจะคลายยังไง
คนเขียนวางพล๊อตไว้แนบเนียน ทำเหมือนคนอ่านเป็นไอ้เนม
รับบทเป็นไอ้เนม สุดท้ายนี้ อยากอ่านสเปเชียลนุ้งเมฆจุงเบยยยยย :katai1:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ฮื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออว์
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ :m15:
บอกเลยว่าอ่านไปแล้วค่อนข้างเครียดอ่ะ สงสารคนในคก อ่านแล้วแบบบรรยากาศมันกดดันตลอดเวลาอ่ะ
มันเป็นชีวิตที่คนส่วนใหญ่เข้าไม่ถึง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในคุกจะมีห้องพยาบาล เอาดิ คือแบบ ก็คนมันไม่รู้นี้หว่า
นี่ขนาดเรานั่งรถผ่านเรือนจำนครปฐมบ่อยมากอ่ะ เพราะไปกลับบ้านแม่งทุกอาทิตย์อ่ะ มองดูจากภายนอกมันไม่น่าจะมีอะไรแบบที่อ่านเลยอ่ะ คือหมายถึงปลูกพืช ทำไร่ ขุดดินแบบที่น้องเนมทำนะ ไม่ได้โลกสวยมองว่านักโทษจะแหกคุกไรงี้
แต่ก็เคยเห็นพวกนช.ออกมาขุดลอกท่ออะไรพวกนี่นะ ยิ่งวันพ่อ วันแม่ เคยนั่งรถไปเรียนวันนั้นพอดี รถติดโคตร กระเป๋ารถบอกเขามีพิธีปล่อยตัวนักโทษอะไรนี่แหละ เราก็ไม่ได้สนใจ แต่นับจากนี้เชื่อว่าเราต้องทำหน้าตื่นเต้นใส่กระเป๋าแน่นอน
จิงๆ อ่านแล้วชอบโมเม้นโตเนมนะ หวานแบบเบาๆ เถื่อนๆนิดนึง กระชุ่มกระชวย
เก็บตังค์รอเรื่องนี้รีปรินซ์เลย กระเป๋าฟีบอีกแล้วสิเนี๊ยะ
-
อ่านจบแล้วววววว
มันแบบ อื้อหือมาก ประมาณที่ว่าถ้าอ่านไม่จบฉันจะทำอะไรไม่ได้เลย >[]<
ชอบเนื้อเรื่องมากๆ ไอ่เนมแม่งกวน มึน แต่ก็ไม่รู้สินะ ชอบที่มันเป็นแบบนี้ ชอบพี่โต โหดเถื่อน แต่อ่อนโยนและยอมให้ได้ทุกอย่างกับคนที่ตัวเองรัก
:กอด1:
ตอนจบแบบว่าโคตรซึ้งอ่ะ หวานเลย บทส่งท้ายก็น่ารัก ฝากตัวเป็นลูกเขย คิกคิก
สุดท้ายนี้อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มาก มีความสุขและดีใจมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ ขอบคุณมากนะคะ
:กอด1:
-
ปลื้มมมม ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยนะคะ
มั่นใจเกินล้านจะตั้งชื่อลูกว่า โตเนม :hao7:
-
กลับมาอ่านอีกครั้งแล้วเหมือนตอนแรกจะลืมเม้น ? อ่านช่วงแรกๆ นึกไม่ออกเลยว่าใครจะมาแนวไหนไม้ไหนใครคู่ใคร ดราม่าปวดจิตมากเรื่องนี้ :katai1:
-
สนุกมากๆครับ ชอบมาก อ่านกันจนเพลินเลย ขอบคุณครับสำหรับนิยายสนุกๆ
-
:katai2-1: เข้ามาอ่านอีกรอบบบบบบ เห้อออออคิดถึงน้องเนมกับพี่โตจิงๆ แต่งตอนสเปออกมาเพิ่มมั้ยค้าาาาาาาาา :hao5:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านและเพิ่งอ่านจบ บอกเลยว่าสนุกมากกกกกกกค่ะ!!!
ช่วงแรกที่อ่าน มีแอบงงบ้าง กับบทสนทนา และคาแรคเตอร์แต่ละคนเอ๊ะมันยังไงกันแน่นา
แต่เนื้อเรื่องสนุก ชวนให้ติดตาม เลยอ่านเรื่อยมา จนจบในเวลาอันรวดเร็ว เพราะติดมาก!
ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆ อื้อหือออ แทบจะกัดผ้าห่มไปอ่านไป อินมาก อ่านแล้วแบบหยุดไม่ได้ 555555
(ตอนวางแผนก่อจราจล ช่วงนั้นคือแบบลุ้นและตื่นเต้นสุดๆๆๆๆ)
ชอบที่ทุกอย่างมีที่มาที่ไป คนเขียนข้อมูลแน่นมากเลยค่ะ ชื่นชม o13 o13
ยิ่งโครงเรื่องแบบ เหยยยย มันลึกล้ำซับซ้อนขนาดนี้เลยหรือออ 555555
บอกเลยว่าบรรยากาศของคุกในเรื่อง ทำให้เรารู้สึกทั้งกลัว กดดัน รวมถึงเห็นใจ
แต่ในขณะเดียวกัน ก็เขินไปกับความรักของคนในนั้นเหมือนกัน
เรื่องนี้ทำให้เราอินและเขินไปกับตัวละครทั้งที่เป็นนักโทษอยู่ในคุกอย่างไม่น่าเชื่อ
ชอบพี่โตน้องเนมที่ค่อยๆพัฒนาจากตีกันแทบตาย (?) มาจนหวานหยดตอนสุดท้ายได้อย่างลงตัว
เหมือนความสัมพันธ์ทั้งคู่ค่อยๆพัฒนาเรื่อยๆ น่ารักมากกกกก บางฉากนี่งื้มมมม เขินสุด :-[ :-[
เรื่องนี้พี่โตน่ารักที่สุดบอกเลย ขาใหญ่สุดโหดแห่งแดนสิบสอง แต่หลงเมียตัวนิดนึง 5555555
ส่วนสามผีนี่ก็ลุ้นจนปวดตับไปหมดตั้งแต่แรกจนสุดท้าย
บีบคั้นกันจริงค่ะให้ตายยยย อ่านละทรมานใจสุดค่ะ บอกตรงนี้ 5555
ประทับใจมากค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านกันนะคะ :pig4: :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้มากเลยครับ กลับมาอ่านอีกรอบดีกว่า อิอิ :-[
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยายค่ะ ตอนแรกเข้ามาเห็นจำนวนหน้าแล้วแบบว่า เฮ้ย สงสัย ตรูต้องจมอยู่กับเรื่องนี้เป็นเดือนแน่เลย
เริ่มอ่านตอนแรกๆ (ช่วงที่ น้องเนม ยังปรับตัวเข้ากับแดนสิบสองไม่ได้) ยังคิดด้วยซ้ำว่า เฮ้อ ตัวเองคงทนอ่านให้จบเรื่องไม่ไหวหรอก
มันดูงงๆ กับบทสนทนา นิสัยตัวละคร และอะไรอีกหลายอย่าง แต่พออ่านถึงตอนที่ เนมขอเจอพวกป๋า ก่อนตัดสินใจเรื่อง งาน
และดูเหมือน สองคนจะจูนเข้าหากันได้แล้ว หรือ คนเขียน ได้นำข้อแนะนำของคนอ่านไปปรับแต่งปรับปรุง
หรือ เราอาจจะหลงเสน่ห์ ผู้ชายแดนสิบสอง เข้าให้แล้ว หรือเหตุผลอะไรก็ตามแต่
ซึ่งมันทำให้เราอ่านนิยายเรื่องยาววว เรื่องนี้จบภายใน 3วัน! ตอนนี้อ่านจบแล้วก็ยัง ละเมอเพ้อพกหาแต่ เฮียโต กับน้องเนม อยู่เลย
>>>>>จริงๆแล้ว แอบข้ามไปอ่านตอนจบก่อนด้วยนะ เพราะพี่โตแกมีแฟน มาเยี่ยมทุกอาทิตย์ แล้วนางก็ดูรักจริงมั่นคง
ห้าปีแล้วยังเหมือนเดิม คิดว่าคงจะเลิกกันยาก และ เฮียแก ก็ยืนยันนอนยัน ว่าไม่ เอา ผช เด็ดขาด
ในขณะที่ น้องเนมเริ่มจะหวั่นไหวแล้ว ไอ้ตัวเราที่ไม่ชอบนิยาย จบไม่สวย กลัวว่า เรื่องราวความรัก ของ พี่โตกับน้องเนม
จะจบลงแค่ในแดนสิบสอง เมื่อพ้นโทษ ออกไปแล้ว ก็ตัวใครตัวมัน ไปเริ่มชีวิต หลังรับโทษกับครอบครัวตัวเอง
ถ้าตอนจบเป็นแบบนั้น ข้าพเจ้าก็จะ เซย์กู้ดบาย ทันที (รู้สึกตัวเองหาแต่เรื่องจะเลิกอ่านนิยายเรื่องนี้นะ 555)
และมันแฮปปี้เอนดิ้งค่ะ สมใจข้าพเจ้า ก็กลับมาติดตามเส้นทาง ความรัก ของขาใหญ่แดนสิบสอง กับ เมีย กันต่อไป
มีทุกอารมณ์ ได้ทุกรสชาด โดยเฉพาะ กลิ่นคาวเลือด เฮียโต และ พรรคพวก จัดให้เต็มที่
>>>>>พี่โต ทำให้รู้ ว่า เหี้ย ขนาดไหน ความรักก็ทำให้เปลี่ยนนิสัยได้(เฉพาะกับเมียนะ) และสุดท้าย
เฮียเหี้ยๆ ขาใหญ่แดนสิบสอง แม่ม โค-ตะ-ระ หื่น และหน้าด้านสุดๆ เลยว่ะ!!!!! :katai1:
:oo1: กดเมียครั้งแรก ในเรือนนอนท่ามกลางนักโทษหลายสิบคน :m25:
ขอบคุณ คนเขียน นะคะ สำหรับนิยายสนุกๆ :pig4:
ปอลิง. รอภาคสาม สามผี นะคะ โหวตๆ อยู่กันแบบ สามผี /พี่กันย์-วิทย์ / พี่วิทย์-เมฆ / พี่กันย์ กับ น้องเมฆ ไม่ไฝ้ กันนะคะ
แค่พี่ชาย(คนสำคัญของน้องเมฆ) กับน้องชาย(ที่พี่กีนย์รักที่สุด)
ลิง2 ภาคสาม จัดงานแต่งงาน ให้ เสี่ยรับเหมาก่อสร้าง กับ เด็กเซเว่น ด้วยนะจ๊ะ ดูเหมือนเฮียแก จะว้อน ตั้งแต่อยูข้างในละ
-
ความจริงเรื่องนี้เคยอ่านแล้ว แต่กลับมาอ่านอีก แบบจำไม่ได้ จำได้แต่ว่าอ่านแล้วสนุกมาก ทั้งๆที่ไม่ค่อยชอบความดราม่าในคุกเท่าไหร่ เพราะมันไม่ใช่สถานที่โสภาเท่าไหร่นัก แม้แต่ในจินตนาการก็เถอะ
สงสัยนิดนึง อ่านมาถึงครึ่งเรื่องแล้ว แฟนโตที่ชื่อกิ๊ง ให้กล้วยโตแล้วไม่ใช่เหรอ สัญลักษณ์คือเลิกกัน ทำไมยังมีทูบีคอนตินิวอีกล่ะจ๊ะ เจ๊อ่านแล้วงงจ๊ะ น้องเนมเราสิเลยต้องสับสนเลย
-
อยากอ่านสามผี ภาค 3 จัง ชอบมากเลยนะ ชอบคู่กันย์-วิทย์ แต่ก็สงสารเมฆมากที่สุด บางทีก็เคยคิดว่าไม่ต้องเลือกได้ไหม เหมือนหลายๆฟิคก็เป็นแบบนี้นะ
บร้า เราพูดอะไรไปเนี่ย >///<
-
สนุกกกก มากกกกก กก ชอบเรื่องนี้มาก ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้ให้อ่านจ้า ^^
-
อ่านจบแว้ว ขอบคุณคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:
สนุก โหด โฉด เถื่อน ฮ้าาาา
การเริ่มความรักของคนในคุกมันมาจากฝ่ามือฝ่าตีนจริงๆสินะ :sad4:
อ่านเรื่องนี้ขมับบวมสองข้าง แต่ละคนมีเหตุผลของการกระทำ เครียดแทน ลุ้นตัวโก่ง
เนม....น่ารักมาก หลงร้ากกก ถึงจะดูซื่อ แต่ก็มีหัวคิดนะเรา ดีใจที่ไม่โดนย้อมด้วยสีดำนะควายน้อยน้องเนม กร้าก
พี่โต...ผู้ชายเลวๆนี่เสน่แรงท่าจะจริง แต่ก็รักพี่ว่ะเพราะพี่รักจริง รักแค่คนๆเดียว ไม่ว่ายังงัยก็จะไม่ทำร้าย เอิ้กส์ :o8: :-[
วิทย์....ระหว่างสามผี สงสารคนนี้สุด ตอนรักกันย์ก็โดนทำร้ายสารพัด พอมารักเมฆก็ไม่สุด พอรักเต็มที่เมฆก็เป็นผัก เฮ้อ
เมฆ....กับเมฆ สงสารน่ะมีมาก แต่เมฆโลเล ตัดสินอะไรไม่เด็ดขาดเอาซะเลยอ่ะ เลยหงุดหงิดกับการกระทำเมฆหลายครั้งมาก
กันย์...เป็น ผช ที่รักได้เห็นแก่ตัวที่สุด สุดท้ายถูกทอดทิ้งอยู่เบื้องหลังน่าสงสาร แต่เพราะทำตังเอง หัวใจสองดวงเลลยหลุดมือไป
ทิน....เป็นสีสันอีกคน ดูเชื่อมั่นใน'ขาใหญ่'แดนสิบสองอย่างแรง ชอบอ่ะแบบนี้
คม....พี่แกน่ากลัว แต่ในสายตาทินอาจจะน่ารักก็ได้นะ หึหึ
คนคุก...เรื่องนี้สอนเราว่า คนที่เลวโดยสันดานมี อย่างพวกป๋า ผู้พัน ชาติ :z6:
คนที่ทำเพราะหลายอย่างบังคับก็มีอีกเหมือนกัน :hao5: หนูเนมน่าเห็นใจ แต่ชีวิตของคนอื่นเราก็ไม่มีสิทธิตัดสินสิหน่า
คนที่ทำเพราะโกรธแค้น...อย่างวิทย์ ไม่รู้ เพราะงี้กรรมเลยตามมารึเปล่า กันย์ก็อีกคน
ในคุกก็เหมือนจำลองสังคมเราเลยอ่ะ คนมีอำนาจ คนเป็นเบี้ยล่าง ถูกบังคับให้เลือก เหอๆ :ling1: :z3:
ปอลอลิง เรื่องนี้หาความหวานได้เท่ากับกันกาแฟดำเป็นกา แต่มีน้ำตาลสองก้อนอ่ะจ่ะ ขอบคุณน้องเนมกับพี่โตที่รักกันปานนั้นเลยหวาน เพราะสามผีคือก้นกา ข้นไปด้วยความขม :o12:
รักเรื่องนี้ :pig4: :L2: :pig4: :L2: :pig4:
-
อ่านแล้วไม่รู้สึกปวดใจใดๆทั้งสิ้น
แต่รำคาญเนมมาก มากๆ เอาแต่ด่าตัวเองว่าคนทรยศ ตอแหลงั้นงี้ ที่โดนพี่โตประชดก็สมควรแล้ว รับผลจาการกระทำของตัว
เองไม่ได้เหรอไง สุดท้ายยังกล้าจะมาเรียกร้องความเชื่อใจจากพี่โตอีก ความเชื่อใจที่เนมเป็นคนเหยียบย่ำไปแล้วเนี่ยนะ
ดูเหมือนว่าในสายตาเนมพี่โตก็ยังคงเลวเหมือนเดิม แล้วที่บอกว่าไม่ใช่คนรักกันคนที่ทำลายความรักที่ว่านั่นมันก็เนมไม่ใช่เหรอ
มีอุดมคติสวยหรูก็ดีอยู่หรอก จะมองท้องฟ้าด้วยความภาคภูมิใจบ้างล่ะ จะนู่นนั่นนี่บ้างล่ะ ผมไม่ผิดบ้างล่ะ แต่อย่าลืมนี่มันแห่งโลกความจริง !!!
ไม่ว่าจะอยู่ในคุกมากี่ปีเนมก็ยังคงเป็นเนม ไม่ได้อ่อนแอจนน่าปกป้องแต่มันอ่อนแอจนน่ารำคาญ มากๆ
เรื่องป๋านั่นก็ทำเป็นอวดเก่ง เดี๋ยวพอพี่โตไม่ปกป้องตามที่ตัวเองท้า ได้มีแค้นพี่โตอีก บอกได้คำเดียวรำคาญเนมมากๆ :angry2: :angry2:
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ มาต่ออีกเร็วๆน่ะคะ :กอด1:
รู้สึกเหมือนกันเป๊ะค่ะ รำคาญเนม
-
เครียดหลายวันติดกว่าจะจบ ภาค 2 นี่เครียดแทบทุกตอน
อ่านแล้วจะเป็นบ้าตาย ปวดหัวสุดๆ
-
อ่านจบแล้ว ยอมรับว่าเครียดมาก แต่ก็มีความสุขมากเหมือนกัน
เป็นนิยายที่มีสาระ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากค่ะ ปวดหัวกันเลยทีเดียว
แต่ชอบมากๆนะคะ คนแต่งเก่งมาก นับถือเลยค่ะ
พี่โต กะ น้องเนม ก็รักกันมากๆ ชอบจัง :o8: :-[
-
รื่องนี้สนุกมากกกก
อ่านไปลุ้นไป ได้ลุ้นตัลลอดดด
ชอบเนมกับพี่โตมากกกกนี่พูดเลอ
-
พี่โตตตตต
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อ่านจบไปหลายรอบตั้งแต่ยังไม่มียูสเล้า จนตอนนี้มีแล้วก็ยังอ่านอยู่ ชอบมากค่ะ :กอด1:
-
โหด ดิบ เถื่อน ไม่รู้จะบรรยายไง บีบหัวใจสุดๆ
-
กว่าจะอ่านจบ :z3: :z3:
ถ้าเรื่องราวมันจะ :katai1: ขนาดนี้ละก็
ขอบคุณครับ
:pig4: :3123: :pig4:
-
หาจนเจอเคยอ่านไปแล้วครั้งนึงแต่ตอนนั้นยังไม่ได้สมัครสมาชิกเลยคับ
ชอบมาก โหด เถื่อนสะใจสุดๆกลับมาอ่านอีกรอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม :pig4:
-
เป็นเรื่องที่อ่านได้ช้ามาก ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหนื่อย
แต่สนุกมากครับ ขอบคุณครับ :)
-
ช่างโหดร้ายเหลือเกิน
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อืออออออ อ่านจบแล้ววว
ชีวิตมีความสุขมากเลย
พี่โตกับน้องเนมน่ารักกกกกกก
-
เอ่อ อินทุกตอน ชอบ มาก ถึงมากที่ มีทุกอารมณ์เลย :z2:
อินู๋เนมกับเสี่ยโต :mew4:
-
สนุกมากๆๆๆๆ ติดงอมแงม อ่านกันแบบข้ามวัน รวดเดียว
ช่วงที่พี่โตรู้ว่าเนมเป็นสาย โหยย แต่งได้สุดยอดเลยเจ้าค่ะ น้ำตาไหลพราก //จนคนข้างๆสงสัย -- อินมากมาย
ขอบคุณที่นำเรื่องสนุกๆแบบนี้มาลงนะเจ้าค่ะ //รักผู้แต่ง >////<
-
ซาดิสอ่ะ โหด เถื่อน มากๆๆๆ รักรุนแรง สนุกมากๆๆๆๆ
-
:mew3: เย้กว่าจะอ่านจบหลายวันมาก
ครบเครื่องจริงๆ บู๊ล้างผลาญ รักหวานซึ้ง ฯลฯ ได้ความรู้อีกเพิ่มอีก
อ่านๆ ไปก็ต้องพัก เพราะช่วงสามผีนี่หน่วงมากกกกกกกกกกกกกกกก แล้วค่อยมาอ่านใหม่
โต เนม น่ารักมากเลย ^^
อ่านจบแล้วยังอินฉากหนึออกจากคุกไม่หายเลย
ขอบคุณค่ะ :impress2:
-
โอยยยยยย อิชั้นเพิ่งอ่านจบ
มีหนังสือเหลือไหมค้าาาาาาาาาา...!!!!!
อยากได้สะสมมากกกกกก
-
ขออนุญาตนำไปโพสต์ต่อ ใเฟสบุ๊คได้ไหมครับ :m15:
-
อ่านรวดเดียวเลลยค่ะ ดีใตที่ทุกอย่างแฮปปี้ เครียดแต่ก็สนุกค่ะ ^^
-
แวะมาทักทายยยยยยยย
-
:hao7: :hao7: :hao7: :katai5: :ling1: :katai1: :z3: :hao7:
-
สนุกดีชอบตรงที่เนื้อเรื่องลุ้นแบบคาดเดาเหตุการณ์เฉพาะหน้าไม่ได้เรื่อยๆ เรื่องนี้มีดีที่เนื้อเรื่องจริงๆ ค่อนข้างคลุกเคล้าผสมกับ ความรัก ความใคร่ ได้อย่างกลมกล่อมแซบดี
คู่พี่โต กับน้องเนม จบแบบครบถ้วนอิ่มเอมไม่ค้างคาใจดี แต่แอบค้างนิดๆ ตอนพี่โต ออกมาก่อน ต้องเจอกับลูกน้องป๋า ผู้พัน เฮียชาติ หรือไม่ ?
ขออีกนิดนึงกับน้องเนม คือ บางช่วงก็รำคาญกับความคิดในหัวของน้องเนม แบบว่า งี่เง่า พูดไม่รู้เรื่อง วุ่นวายจริงแต่ก็เพราะเป็นตัวป่วนแบบนี้แหล่ะนะ สุดท้ายเรื่องเลยจบแบบนี้ เพราะถ้าเนม ไม่วุ่นวายสปายไวน์คูลเลอร์ ก็ไม่รู้เรื่องจะจบแบบไหน ตอนที่พี่โตจับได้ว่าโดนหักหลังนี่ รู้สึกเจ็บปวดตามพี่โตเลยจริงๆ
ส่วน 3 P พี่กันต์ น้องเมฆ และ พี่วิทย์ ชอบพี่วิทย์สุด อารมณ์เวลาที่โดนพี่กันต์ ขยี้หัวใจ บ่อยๆ นี่รู้สึกเจ็บตามไปด้วย พี่วิทย์ ดูเป็นคนแข็งนอก อ่อนใน ตรงข้ามกับ กันต์ ที่อ่อนนอก แข็งใน ซึ่งพอพี่วิทย์โดนศัตรูกุมหัวใจที่เป็นจุดอ่อนไว้ได้ ก็โดนทรมานรัวๆ มันเป็นการเผชิญหน้า ของคู่แค้นที่ อีกฝั่งแทบจะไร้ทางต่อสู้เลย แม้จะปากแข็งก็เหอะ
อีกคนนึง คือ พี่ทิน เป็นคนที่ถือว่าใช้ได้ทีเดียวนะ มีความซื่อสัตย์ต่อลูกพี่ที่สุด เป็นคนตลก ทำงานดีเชื่อมือได้ ตอนน้องเนม เข้าไปใหม่แล้วยั่วพี่โตจนโกรธ โดนซ้อมแล้วให้กินข้าวแบบหมาพี่ทินก็แอบใจดี เอาข้าวมาให้ (ถ้าจำไม่ผิด) แล้วก็เป็นคนเดียวที่คอยพูดคุยกับเนม ในช่วงที่เนมประชดทำตัวเป็นหมาใส่พี่โต ภาค3 ก็อยากให้พี่ทิน พ่อตัวประกอบปิดทองหลังพระเป็นฝั่งเป็นฝา มีความสุขกับเค้าเหมือนกันนะ 5555
สนุกดี รอติดตามภาค 3 อยู่ และก็สั่งหนังสือ อุดหนุนคุณปุ้ยไปแล้ว คนปุ้ยจะได้มีกำลังใจในการสร้างสรรค์ผลงานสนุกๆ มาให้อ่านในภาคต่อ
ปล.ตอนอ่านจบก็อดจินตนาการถึงคุกจริงๆ ไม่ได้ แต่คิดไปคิดมาอีกที เรื่องจริงคงหนักและน่าสะพรึงกว่าในนิยายในหลายๆ แง่ รวมถึงเรื่องคู่ผัวตัวเมีย ขาใหญ่ ทั้งหลาย ก็คงมีน้อง หลายคน คงมีศึกแย่งชิง อำนาจของเหล่าน้อง ด้วย น่าจะปวดหัวกว่าในนิยาย 555
-
อ่านจบแล้ววววววววว เย่ *จุดพลุ*
สนุกนะ อ่านแล้วลุ้นดี อ่านสามผีนี่ก็เครียดได้อีก
แต่ที่ชอบที่สุดคือ อ่านเรื่องนี้แล้วได้ความรู้เกี่ยวกับนักโทษ เรือนจำ กฏหมาย เยอะเลย
สื่อให้เราเข้าใจเลยว่าคนทำผิดบางครั้งเขาอาจจะทำไปโดยไม่ตั้งใจ มีเหตุผล หรือสถานการณ์บีบบังคับก็แล้วแต่
แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเลวโดยสันดาน (ยกเว้นอิพวกป๋านะ555555555)
ทำให้มองเห็นโลกแห่งความเป็นจริงขึ้นเยอะ ว่าจริงๆ แล้วเรื่องแบบนี่มันมีอยู่ทั่วไปนะ
แล้วจำนวนประชากรในเรือนจำ นึกว่าจะมีไม่กี่ร้อย ที่ไหนได้ คือมีเยอะมากกกกกกกกก
เราถึงขั้นไปอ่านชีวิตนักโทษ นอกเหนือจากนิยายที่คุณเขียนเลยนะ อินมากจริงๆ55555555
สุดท้ายนี้ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ มาให้อ่าน
และเรื่องนี้ยังช่วยให้เราคิดได้อีกด้วย จากที่เคยมีความคิดที่อยากจะเรียนกฏหมาย(อยู่บ้าง)
พออ่านเรื่องนี้ การพิพากษา ให้โทษ ให้บทนำที่ต้องอ้างถึงกฏหมายมาตรานู่นนี่นั่น
ทำให้เรารู้เลยว่ามันไม่ใช่ทางจริงๆ55555555555555 เราต้องอ่านทุกตัวอักษร และตีความไปด้วยเพื่อให้เข้าใจถูกต้องตามที่คุณคนเขียนต้องการจะสื่อ ชื่นชมคุณมาก เพราะตั้งแค่อ่านนิยายมายังไม่เคยเจอนิยายเรื่องไหนที่เล่าถึงชีวิตในคุกได้ดีจนเห็นภาพราวกับคุณคนเขียนเคยไปใช้ชีวิตอยู่ในนั้นซะเอง สุดยอดมากๆ ค่ะ
และที่จะบอกอีกอย่างคือ รอภาค 3 อยู่น้าาาาา5555555 เชื่อว่ามีอีกหลายคนมากเช่นกันที่รอคุณอยู่
ส่วนตัวแล้วในภาคสอง เราคิดว่าค่อนข้างสรุปเรื่องของสามผีได้ชัดเจนแล้วนะ คล้ายกับให้เราจินตนาการต่อเองว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่ไหนๆ ก็เปิดเรื่องมาได้ 2-3 ตอนละ (จาก dek-d) เพราะฉะนั้น จงเขียนต่อให้จบซะดีดี 5555555555 รออยู่น้าสา
-
จะกี่ครั้งก็ประทับใจ รักพี่โต น้องเนมควายน้อย :กอด1: หนังสืออ่านแล้วอ่านอีก และรอภาคสามด้วยคน คนเขียน สู้ๆ :katai2-1:
-
สนุกมากๆค่ะ o13
แต่ก็อยากให้มีฉากหวานๆของพี่โตกับน้องเนมอีกหน่อย :o8:
-
สนุกมากเลย เคยอ่านในเด็กดีมาแล้วนะ แต่มันโดนแบน ไปเยอะเหมือนกัน เลยอ่านขัดๆ สนุกมากอะ หายากนะนิยายอย่างนี้
-
สนุกมากกกกกกก เรื่องนี้ลุ้นตลอดดดด
-
ชอบมว๊ากกกกกกก ติดงอมแงม
-
เครียดบรมนึกว่าจะแบบไม่แฮปปี้เสียแล้ว แม่งไอ้ตายร้ายก็ร้ายเกิ๊นนนน :katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นเรื่องที่ผมชอบที่สุด อ่านจะ 10 รอบละครับ :mew6:
-
อึดอัดแต่ก็บาดอารมณ์มาก มีครบรสจริงครับเรื่องนี้
:mew5:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วทำให้เครียดตลอดเวลา แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ 555555555555555555555555555555555 :katai1:
ชอบมากจ้า ผลงานแบบนี้ทำออกมาเรื่อยๆเลยนะ :hao3:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
เรื่องโปรดอันดับต้นๆเรื่องนึงเลยค่ะ o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบ เพราะคิดถึง
-
พึ่งได้มาอ่านเอาก็ถัดมาหลายปีจากที่เริ่มแต่ง แต่พอได้อ่านแล้วก็ติดหนึบจริงๆ
สนุกจนอยากอ่านให้จบไปในคราวเดียว ถึงขั้นหนังสือหนังหาไม่อ่านกันไปสามวัน ขออ่านเรื่องนี้ให้จบก่อน 555
-
ขอแปะไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาตามอ่านใหม่
เค้าเคยอ่านแล้วแต่อยากอ่านอีก
ตอนแรกเปิดจองรอบแรกก็ไม่ได้จองด้วย TwT
ภาค2ก็ไม่ได้จอง แง่มมม
เป็นเรื่องที่ชอบมาเรื่องนึงเลยค่ะ จะกลับมาอ่านใหม่หมดเลย
อีกอย่างไม่ได้เข้าบอร์ดนานจนไอดีโดนลบ ต้องสร้างใหม่ :sad4:
-
เพิ่งได้อ่านถึงแค่ตอน21 ว่าไม่เม้นต์ไรเพราะอ่านไม่จบ แต่เราไม่ชอบที่เนมทำนะ ในคุกแม้ไม่เคยเข้าเอง อยู่แบบหมาแต่มีคนคุ้มกะลาหัว ดีกว่าอยู่ยิ่งกว่าหมาที่โดนคนในนั้นย้ำยีนะ เหมือนตอนแรกที่เข้ามา แต่เนมก็เด็กแหละยังไม่รู้ชีวิตจริงหรอก แม้คนที่คุ้มกะลาหัวอาจไม่ได้ดีไร แต่ก็ยังคุ้ม คนเรามันต้องรู้จักเอาตัวรอดทั้งนั้น
-
อ่านมาถึงตอนที่ 41 รำคาญเนมมาก โง่มาก ไม่รู้ไร แบบโง่แบบไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ผ่านไรมาและไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เรื่องสนุก ไม่ใช่ใสหรือไร แต่คนที่ฆ่าคนได้ ผ่านชีวิตแบบนั้นมาไม่น่าใสหรือไรแบบนี้ หรือไรก็ไวโอลิน เราไม่ได้ไรกับเรื่องนะ ยังอ่านตอน แต่อ่านแล้วยิ่งรำคาญเนม แบบโง่มาก โง่สุดๆ หงุดหงิด แต่นั่นแหละยังอ่านไม่จบเหลืออีกเยอะเลย และที่ทำก็โง่ แต่เด็ก คิดไรตื้นๆแบบเด็กๆ ไม่รู้จักชีวิตจริง หงุดหงิดมาก อยากให้ฉลาดขึ้น แต่นั่นแหละแค่อ่านถึงตอนที่41 ยังเหลือที่ต้องอ่านอีกเยอะ
-
ชอบตรงที่ ความรัก ทำให้ใจมีสุข
-
ในที่สุดก็อ่านจนจบ เป็นเรื่องที่อ่านไป เครียดไปเลยทีเดียว :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านไปก็ลุ้นไป วันนี้จะเกิดอะไร แรกๆ เนมค่อนข้างจะไม่เข้าใจโลก
แต่อ่านไปเรื่อยๆ จะทำให้รู้ว่า ที่ทุกคนรอดมาได้เพราะความที่เนมเป็นคนดีจริงๆ
พี่โต พอรักเนม มุ้งมิ้งสุดๆ อยากอ่าน ตอนพิเศษหลังจากพ้นโทษอีกจัง
-
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่ชอบนะ :pig4: :pig4:
-
ชอบมากกกก ดองไว้นานจนลืม-0- ในที่สุดก้อเจอเย้~~
-
ขอบคุณมากค่า ลุ้นว่าจบยังไง แบบนี้ก็โอเคค่า :katai2-1: อย่างน้อยโตกับเนมแฮปปี้ก็ยังดี คมกับทินมีซัมติงขอจิ้นละกัน ส่วน3ผีคงต้องตามในเล่มสินะ แต่ขอมโนเองว่าอยู่ด้วยกันทั้ง3ไปเลย จบ อิอิ ได้หลายอารมณ์มากค่ะเรื่องนี้ติดมากอ่าน2วันจบ ลุ้นเว่อร์ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :mew1:
-
หลายๆตอนอ่านแล้วทำให้เราจิตตกเลยทีเดียว :ling3: เขีนนได้สนุกมากกก ส่วนตัวชอบคู่ คมทิน โผล่มาทีไรน่าจิ้นตลอดอะ :-[ มาเป็นเมียพี่คมเถอะนะทิน 55555 :oo1: :z1:
-
สนุกมากมาย ลุ้นทุกตอน
-
สนุกมากมาย ลุ้นทุกตอน :pig4:
-
แง้งงงงง มันสนุกมากเลยค่ะ แวะมาอ่านอีกรอบ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เฮ้ออออออ กว่าจะอ่านจบ อ่านเรื่องนี้มาแล้ว
สามปี!!
กว่าจะทำใจกลับมาอ่านภาคสองได้ ใจเวลาหลายเดือน
เรื่องนี้ยอมรับเลยว่า "หนัก" มาก บีมคั้นอารมณ์สุดๆ แต่ก็เป็นที่ประทับใจสุดๆ เช่นกัน
ขอบคุณคนเขียน ที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน ให้แง่คิด ให้สาะรเยอะมาก
ส่วนตัวเป็นไม่ชอบอะไรที่มันอารัมภบทเยอะๆ เรื่องนี้ยอมรับว่าเยอะมากในการบรรยายอารมณ์ความรู้สึก ความคิดของตัวละครแต่ละตัว แต่ก็อ่านจนหมดทุกตัวอักษร :laugh:
ยังไงก็จะขอติดตามงานต่อๆไปนะคะ เป็นกำลังใจให้
:impress2: o13 :hao3:
-
เป็นนิยายที่มีความยาวมาก ใช้เวลานานกว่าจะอ่านจบ ได้ยินเรื่องนี้มานานแล้วว่าสนุก
อยู่ในเล้ามาก็หลายปี อ่านก็มาหลายเรื่อง ไม่คิดว่าจะพลาดเรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านน่ะครับ ทำให้เรามีทัศนคติที่ดีมากขึ้นเลยกับนักโทษในเรือนจำ คนแต่งเรียนกฎหมายใช่ไหมอ่ะ เลยมีความคิดเชิงสังคมศาสตร์ที่ประยุกต์เข้าในนิยายได้เป็นอย่างดีเลย
ถึงแม้พวกเขาจะทำผิด แต่เราก็ยังเป็น มนุษย์
เป็นกำลังใจให้น่ะครับ
-
:pig4:
-
ชอบมาก อ่านรอบที่ 3 เข้าไปแล้ว คาแรคเตอร์แต่ละคนชัดดี ขอบคุณนิยายดีๆที่ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดทุกครั้งที่อ่านด้วยความลุ้นค่ะ 555
-
พี่โตมา5วิแต่รับรู้ได้ถึงบารมี...กลัวแล้วเด้อ! :katai5:
น้องเนมเอ้ยไม่น่าเลยเรา...
อย่างว่าแหละทุกอย่างถูกลิขิตไว้แล้วยังไงก็ต้องมาเจอพี่โตอยู่ดีหว่ะ :katai1: :เฮ้อ:
-
พี่โตมีความหวงน้องงงง :katai5:
-
เมียเก่าเขามาแล้วทำไงดีทีนี้...จะมีตงมีตบป่ะ?5555 :katai2-1: :hao7:
-
เมฆทำไมทำกับพี่เขาแบบนั้น
เรื่องราวน่าติดตามมากแบบเดาอะไรไม่ได้เลย :katai1:
เรื่องราวมันเศร้าหว่ะ :katai5:
-
:L2:
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านเมื่อนานแล้ว..กลับมาอ่านก็ o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมรู้สึกว่าขนลุกอ่ะ...ผู้พันน่ากลัวแน่ๆ โอ้ยยยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
หาทางออกไม่เจอเลยเด้อ!!! :katai5: :katai5:
-
โอ้ยยยย!!!เห็นเค้าลางความปวดหัวเด้อออออ
พี่โตแดกเนมทีอย่าให้ถึงผู้พันนะ... :z10: :z2: :z3:
-
เอ้อ ขอเพิ่มนิด พอดีไม่ได้อ่านประวัติตัวละครก่อน ตกลงกันต์กับเมฆใครเข้าคุกก่อนกัน
ในเรื่องบอกเมฆเข้าก่อน แล้วกันต์ตามมา แต่นประวัติตัวละครบอกกันต์ติดคุกมาตั้ง4ปี แล้ว แต่เมฆปีกว่า
ตกลงอันนี้ยังไง หรือเรางงเอง เพราะเข้าใจว่าเมฆเข้าคุกมาโดนทำร้าย กันต์เลยตามเข้ามาทีหลังเพราะวางยาป้าหลังลุงป่ะ? ตรงนี้งงในงง
อ่านข้ามวันกว่าจะจบ ตาลายมาก
ทั้งเรื่องชอบวิทย์คนเดียวเลยอ่ะ ไม่รู้ทำไม นางมีความมุ้งมิ้ง
แต่จะผิดมั้ยถ้าจะบอกไม่ชอบเมฆเลย ไม่รู้สึกสงสารอ่ะ ดูอ่อนแอแปลกๆ
เนมก็น่ารำคาญบางที แต่ความคิดความอ่านของเนมก็โอเคในบางครั้ง
พวกที่เข้าคุกแบบไม่ได้เจตนาฆ่า บันดาลโทสะไรงี้ เราว่ายังพอให้อภัยได้
แต่พวกที่ตั้งใจฆ่าแบบวางแผนมาก่อน มันไม่ค่อยโออ่ะ
เอาจริงๆ แค่คิดจะฆ่าคนก็ผิดแล้ว ตอนอ่านเรื่องพัสดี ค่อนข้างเอียงไปทางนั้น
ไม่ได้จะดูถูกหยามอะไรนักโทษนะ รู้ว่าเป็นคนเหมือนกัน
แต่คนที่ฆ่าคนอื่นตาย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ยังไงก็ยากที่สังคมจะยอมรับอ่ะ
น่ากลัวอยู่ดี เพราะเราไม่รู้เลยว่าจะไปทำให้เขาแค้นเมื่อไหร่ แล้วจะโดนฆ่าไปด้วยมั้ย
คือมันไว้ใจไม่ได้อ่ะ
ยิ่งคนแบบเมฆแบบกันต์เนี่ย รู้สึกไม่น่าคบอย่างแรง
-
อ่านแล้วแบบมีหลายอารมณ์มากมายเรื่องนี้ ชอบบบบ :impress2:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
เข้ามาอ่านได้3ตอนสนุกมากเลย แต่แอบกลัวในคุกอ่ะ
-
:mew2: ความเป็นแม่น่าสงสารอ่ะ
เลี้ยงน้องให้สนุกนะ
-
ศัพท์ที่ใช้ในคุกนี้เข้าใจยากนิดหน่อยดีที่ผู้เขียนมีแปลมาให้เข้าใจ
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดอยู่ตลอดเวลาเลย อึดอัดจนหายใจลำบากแต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ อึดอัดที่อยากจะร้องก็ร้องไม่ออก ผูกปมไว้น่าติดตามมากๆจนต้องอ่านรวดเดียวเลย บทส่งท้ายคือคุ้มค่ามากกับการอ่าน ได้เห็นว่าพี่โตมันรักเมียขนาดไหน ถึงตอนแรกๆจะชอบทำร้ายน้องก็เถอะ ปลายๆเรื่องคือบีบคั้นหัวใจเรามากเว่อ โอ้ยยรักและขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ :mew1: o13 o13
-
แอบงงกับบทเล็กน้อย
-
การมองดูสิ่งที่รักแบบห่างๆนี้มันทรมานจริงๆเลยนะ
-
น่ากลัวจริงในคุก
-
คู่นี้้ดราม่าแน่เลยกันย์เฆข
-
เป็นไร อะเนม ผู้พันทำไรมา
-
:hao4: :hao3: :z13: :katai1:
-
อ้าวแล้ว วิทย์กับกันย์ล่ะ หรือ 3พี จริงๆ
-
ค้างคาดีคู่วิทย์กับเมฆ จะสุขก็ไม่สุด จะทรมานก็ไม่สุด
-
เพิ่งตามอ่าน ลุ้นมาก แต่อยากทราบว่า มีสารบัญทั้งเรื่องไหมอ่า
-
พี่โตท้ายเรื่องคือแบบ ละมุนมาก
อยากได้โฮกกกกกกกกกก
:o8: :o8:
-
:really2: :impress2:
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ มาช้า แฮ่ๆ :impress3:
ขอโทษทุกคนไว้ด้วยง้าบบบบบ
งั้นไถ่โทษ
เอาขนมไปกิน พร้อม :กอด1:
.
.
.
Imprison14:No way ouT
ความเงียบโรยตัวลงอย่างช้าๆ เมื่อตาสบตาแล้วไม่มีฝ่ายใดเอ่ยคำ...
สองร่างที่เผชิญหน้ากันยามไม่มีสองคนที่ชอบทำเรื่องวุ่นวายอยู่เสมอในสายตาของร่างสูง กันย์วางคลิปบอร์ดที่มีกระดาษแปะทับอยู่ลงช้าๆ สายตาของเขามองมายังร่างเล็กจ้อยของผู้ชายที่เดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าหวานฉายแววเบื่อหน่าย ดวงตายังคงมีความชิงชังฉายชัด...
เขาถอนใจช้าๆ ขยับตัวบนโต๊ะ รู้สึกใจหายวาบและกระส่ายกระสับไม่น้อย..ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว..ที่เขาไม่ได้คุยกับคนตรงหน้า ด้วยสถานะเช่นเดิม...
เสียงครูดของเก้าอี้ดังช้าๆ...พร้อมกับร่างของคนตรงหน้าทรุดตัวลงนั่ง...
...กอดอก...เหลือบมองหน้าเขา..แล้วเฉย...
กันย์มองท่าทีของอีกฝ่าย เขาก็ได้แต่ถอนใจแรงๆอีกรอบ กับคนที่เคยควบคุมทุกอย่างได้..ก็มีแต่คนๆนี้ล่ะมั้ง ที่ยังทำให้เขาเสียความมั่นใจอยู่เสมอ..
“....เป็นยังไงบ้าง???...” คำถามนั้นเรียกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหันมามองแค่แว้บเดียว..แล้วอีกฝ่ายก็หันหนี..
“...มีอะไรจะถามก็ถามมา..อย่าเรื่องมาก...” เสียงห้วนๆ เอ่ยตอบ..ไม่สนใจคำถามที่แสดงความห่วงใยสักนิด เมฆตวัดสายตาจ้องเอาเรื่องคนตรงหน้า..บุรุษที่แม้ไม่ได้อยู่ในชุดขาว..แต่ตัวตนที่แท้จริงก็ยังฉายชัด..
“..แต่คุยกับพี่..มันยากนักรึไง..”
ครืด.... ปัง !!!!
“..หุบปาก...มึงไม่ใช่พี่กู !!! “
ร่างเล็กๆถลาเข้ามาหาพร้อมกับมือที่กระชากคอเสื้อเขาเต็มแรง กันย์สบตาคู่นั้นอย่างตระหนกเล็กๆ ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็จ้องมองมาอย่างไม่ยอมลดละ..ด้วยแววตาแห่งความไม่พอใจ..เคืองโกรธ..
...ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ... ในหัวสมองพลันคิดถึง อดีต ที่ผ่านพ้นมาเพียงไม่กี่ปี..แต่นานชั่วกัปชั่วกัลป์..สำหรับตัวเขา...
...น้องชายที่แสนดีและน่ารักคนนั้น..คงไม่มีแล้วสิน่ะ...
เสียงหอบหายใจดังก้องในห้องเงียบๆ..กันย์ยังคงนิ่ง หลับตาลงไม่ได้มีท่าทีจะโต้ตอบหรือตกใจแต่อย่างใด ขณะที่เมฆเม้มปากแน่นดวงตาวาวๆจ้องสบกับใบหน้าที่สงบนิ่งของคนตรงหน้า..ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่พลุ้งพล่านอยู่ในอก..เริ่มสงบลงเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นปิดลง..
...เพียงวูบหนึ่งที่ดวงตาคู่สวยสั่นไหวด้วยความร้าวรานใจ..เขามองใบหน้าที่หลับตาพริ้มนั้น..ความเจ็บปวดรวดร้าวก็เริ่มเสียดแทงเข้ามาในใจ..
...ทำไม..ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
ขอบตาปวดร้าวระบม..เปลือกตาร้อนผ่าว..
อยากจะร้องไห้ตะกุยตะกายทำร้ายคนตรงหน้าให้สาสมกับความเจ็บปวดชอกช้ำทั้งหมดที่มี..แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ดังที่ใจหวัง..
...อยากให้คนๆนี้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของเขา..รู้สึกถึงความโกรธเกลียด เคียดแค้นที่ยังคงอยู่ในอกนี้ ไม่จางหาย..
...อยากให้ต้องพบเจอสิ่งเดียวกับที่เขาเจอ..แล้วจะได้รู้..รู้จักนรกที่เขากำลังเผชิญอยู่ในอก...
.....เปลือกตาบางพลันหรุบต่ำลงช้าๆ มือผละจากคอเสื้อของร่างสูง กลับไปทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างรวดเร็วด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ราวกับคนสิ้นแรง...
...แต่อย่างไรเขาก็ทำไม่ลง...
กันย์ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงขยับกาย พร้อมกับแรงกระชากที่ลำคอหายไป ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ..มองไปยังร่างตรงหน้าที่หลับตาลงราวกับคนสิ้นแรง...
เขาจะออกปากพูดบางอย่าง..แต่พอดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นปรากฏ กลับพูดไม่ออกขึ้นมาซะเฉยๆ...
“...มีอะไรจะถามก็พูดมา..อย่ายืดยื้อน่ารำคาญ..”
“........” กันย์มองหน้าของคนพูดแล้วก็ได้แต่นิ่ง...เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอื้อมมือหยิบคลิปบอร์ดที่เป็น งาน ของเขาขึ้นมา...
“...ทำอะไรลงไป..รู้ตัวบ้างไหม?..” ชายหนุ่มเอ่ยช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังดวงตาที่ตวัดมามองสบ..เมฆเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ..สวนขวับ..
“..เรื่องของกู !!! “
“..เรื่องของเมฆน่ะใช่..แต่ไปทำร้ายใครแบบนี้มันถูกรึไง !! “ เขาถอนใจพลางถามดังๆ
“........”
“..แล้วยังไปทำแบบนั้นอีก...เมฆ..อยู่คนล่ะแดนกันแล้วยังจะยอมเขาแบบนั้น..มันก็สองสามปีมาแล้ว..รู้อยู่หรอกว่าเขาช่วยเรา..แต่ช่วยโดยการลากเข้ามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ มันดีแล้วรึไง?..”
“..หุบปาก !! จะช่วยใครมันก็เรื่องของกู..” เมฆขึ้นเสียงแว้ด ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสบตาคนตรงหน้า..
“..ไม่ใช่ผมแล้วอย่ามาพูด..ไม่เคยเจออย่างกูมึงอย่ามาเสือก !!! “ เด็กหนุ่มตวาดลั่น ดวงตาคลอเอ่อไปด้วยหยดน้ำใส เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น..วันคืนที่มีแต่นรก..วันเวลาที่เขาโดนกดขี่ข่มเหง..
“..พูดแบบนี้แล้วช่วยอะไรได้เหรอ?..มันช่วยอะไรได้บ้าง..ก่อนที่มึงจะเข้ามา รู้มั้ยว่ากุเจออะไร มึงรู้มั้ยว่ากุเหมือนอยู่ในนรก..ทุกอย่างมันเป็นเพราะใคร เพราะใคร !!!!!! “
เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับข้อมือที่กระชากเสื้อเขาร่างของคนตรงหน้าแรงๆ เมฆรู้สึกว่าอารมณ์ของเขายิ่งรุนแรงเมื่อสบตาคู่นั้น.งดวงตาที่ยังคงสงบนิ่ง..ความเย็นชา..ที่เขาเกลียดนักหนา..
“..เข้ามาทำเป็นคนดี..ทำเป็นคนน่าสงสาร..แต่ผมไม่มีวันลืมหรอกว่าพี่ทำอะไรไว้..ทำลายครอบครัวผมไม่พอใช่มั้ย?..ถึงต้องส่งผมไปให้ไอ้เลวนั่น..ถึงต้องพาผมไปอยู่ในนรก..พี่รู้มั้ยว่าชีวิตผมมันบัดซบแค่ไหน..มันเลวร้ายแค่ไหนตั้งแต่มีคนอย่างพี่เข้ามา !!!! “
“..เมฆ !!!..” กันย์ร้องตะโกนใส่คนที่กำลังพร่ำเพ้อไม่หยุด..มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดนั้น..ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกรู้สา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกผิด..แต่เขาก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
..กระทั่งคำขอโทษ..ยังไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะรู้ว่ามันไม่เพียงพอ..
“..ต่อให้ทำยังไง..ผมก็ไม่มีวันหวนกลับไป..อย่ามายุ่งกับผมอีก..” ร่างบางเหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้อีกคราเอ่ยขึ้นชาๆ รามือจากลำคอของร่างสูง ยืดตัวขึ้นช้าๆ พูดออกมาอย่างไม่แยแสสีหน้าของคนมองสักนิด..
“..ไม่ว่าไอ้เมฆจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ...มีหน้าที่มาสอบสวนก็ทำไป..ยังไง...คนอย่างผมมันก็หนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก..”
“..อ้อ...แล้วไอ้เด็กใหม่ที่เฝ้าดูแลนั่น...โทษทีน่ะ..ที่มันจะ ไม่รอด..จากงานแบบนี้เหมือนกัน...”
“...จะให้ทำยังไง..ถึงจะเลิกทำเลวซักที...” กันย์ออกปากถามออกมาอย่างเหลืออด มองไปยังร่างเล็กๆที่เขาคิดเสมอว่าเป็นดั่งน้องชายเป็นครอบครัว คนสุดท้าย ที่เขาเหลืออยู่ แล้วนี่อะไรกัน..
“..ถ้าโกรธพี่..แค้นพี่...ก็บอกมา..อย่าทำแบบนี้..อย่าทำร้ายตัวเอง..ไม่สงสารตัวเอง..ไม่สงสารพี่ ก็สงสารพ่อแม่บ้าง..คุณลุงคุณป้าเขาจะคิ....”
“..พ่อแม่ผมเลิกนับผมเป็นลูกตั้งแต่รู้ว่าผมเข้าคุกแล้ว..หยุดพล่ามซักที !!! “ ร่างเล็กตวัดสายตามาจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ..ใบหน้าเหมือนจะร้องไห้..
“..ลูกชายของเขา...ไม่ใช่ผม!!!..”
หมับ...
อ้อมแขนหนาที่กอดรัดร่างกายของตัวเองไว้เป็นสิ่งที่เมฆคิดไม่ถึง เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนของร่างสูง ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ..
ทั้งที่สมองสั่งการให้รีบผลักออกแล้วอ้าปากด่าต่อไป..แต่ใจ..กลับสั่นไหว..
...ความเจ็บปวดอ้างว้างที่ไร้ใครเหลียวแล..เมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่น...มันเหมือนจะพลิกฟื้นคืนพลังให้กับหัวใจที่แห้งแล้งของเขา..
..เมฆ หลับตาลงช้าๆ...
ในหัวสมองคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านพ้น..กับคนๆนี้ไม่ใช่เหรอ?..ที่เขา...
ก๊อกๆๆๆ..
“..ไอ้กันย์..มึงสอบเรื่องเสร็จรึยัง..เลยเวลามาแล้ว..จะปิดห้องพยาบาล...”
เสียงตะโกนของผู้คุมทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก เมฆรีบผละกายออกห่างด้วยดวงหน้าที่แดงจัด ขณะที่กันย์ขยับตัวกระแอมกระไอ..
“..ครับ..อีกไม่นานก็จะเสร็จแล้วครับ..”
ผินกายมาหาเด็กน้อยของเขาอีกครา กันย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างเล็กๆนั่งหันหลังตัวแข็งทื่อ..ทำเอาเขาอดยิ้มไม่ได้..
มือหนาวางลงตรงพนักพิง อีกข้างวางโอบไหล่บาง ก้มหน้าลงไปหาช้าๆ..
“..เมฆ....”
“.........”’
“...จะต้องให้พี่ทำยังไง..เราถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม..” เสียงกระซิบแผ่วเบาแฝงความเจ็บปวดข้างๆหู..ทำให้คนฟังเม้มปาก..ก้มหน้าต่ำลง..
“....แต่ถึงจะโกรธพี่..จะเกลียดพี่..ก็อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้..ได้ไหม?..”
“.........”
แก้มขาวขึ้นสีเรื่อ..ริมฝีปากแดงเม้มแน่นด้วยความกังวล..หากแต่เมื่อคนที่เรียกแทนตัวเองว่า พี่..โน้มกายเข้ามาใกล้...จะเพราะความเคยชิน..ความอ่อนไหวหรืออะไรเขาก็ไม่รู้..จึงได้แต่ปิดเปลือกตาลงช้าๆ...เมื่อสัมผัสถึงริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ทาบลงมาแผ่วเบา...
เมื่อจูบนุ่มๆแต่หอมหวานผละจาก แขนหน้าจึงกอดร่างบางไว้อีกครา คราวนี้เมฆหันไปกอดอีกฝ่ายเต็มตัว..หลับตาพริ้ม...
กันย์ยิ้มน้อยๆ ยกมือลูบศรีษะอีกฝ่ายเบาๆ..อย่างยินดี..
...เมฆหลับตาพริ้ม..ก่อนที่เปลือกตาจะเปิดออกอีกครา..
ทอดมองไปยังแผ่นคลิปบอร์ดที่เขียนว่า..ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง...แล้วยกยิ้มมุมปาก...
....เกมส์นี้..ง่ายกว่าที่คิด...
.........................................................................
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า :pig4:
-
ไม่ได้อ่านมานานมากแล้ว คิดถึงพี่โต น้องเนม T_T
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า............
.........
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
11.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
12.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
-
แวะมาอ่านจนจบรอบที่ 2 แล้ว คิดถึงน้องเนมกับพี่โตเหมือนเดิม