-
ขอบคุณบอร์ดเซ็งเป็ดที่ให้โอกาสนักเขียนโพสเรื่องนะครับ ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านที่เข้ามาอ่าน มาลงคอมเมนท์ และโหวตให้นะครับ
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ตัวละคร
ฝ่ายอาทิตย์
อาทิตย์, รชานนท์, พจนีย์, อาวุธ, อนุภาพ, ตฤณ
ฝ่ายธงรบ
ธงรบ, อธิคม
ฝ่ายกวาดล้างธงรบ
ภานุวัฒน์, ธีรยุทธ, โตโต้, ศรุต, เต้, ตั๊ม, แบงค์, น๊อต, เจมส์, จ๊อบ, เอ็กซ์, หนุ่ม, เดี่ยว, ท๊อป, นัท, บอย, อเล็กซ์, เรียว, ทอม, อ๋อง, เป๊ก + โป้ง, แม๊กซ์, ปวริศว์, เอ, ซี, เค, โอ, เจ, นิก, เป้, เอส, วีรภพ, เต๊ะ, ต๊ะ, บี้, โก้, โจ, เกมส์, เอก, หนุ่ย, โน๊ต, ทิว, เควิน, สงคราม, โทชิ, เคน, กอล์ฟ, รอง, ภีม, ก้อง, โอ๊ต, หนึ่ง, สอง, โก้, บอมบ์, ไทด์, ภูมิ, นิคกับแน็ค, กัน, นพ, รุจน์, ป้อง, แท้งค์, วิทย์, ชาติ, อาร์ท, แม็ค, อั๊ต, โจอี้, เจสัน, โก้, โป้ง ฯลฯ ขี้เกียจพิมพ์แล่ะ
บทนำนี่หลายคนคงเคยอ่านแล้วครับ และบางช่วงอาจจะเคยอ่านเป็นตอนพิเศษที่ปรากฎอยู่ในคดีรักภาคหนึ่งและสองครับ ตัวละครเป็นตัวละครเรื่องเดียวกันเลยมีเหตุการณ์ที่คาบเกี่ยวกัน แต่เรื่องนี้เน้นคู่ธงรบกับอาทิตย์ครับ เรื่องนี้ออกแนวทะลึ่งโรแมนติกปนเศร้าหน่อยนะ
บทนำ
ความเดิม (ต่อเนื่องจากเรื่องคดีรักภาคหนึ่ง)
วันพุธ...
ธงรบมองดูประตูสำนักงานที่อยู่อีกฟากของถนนอย่างอดทน รอเวลาที่จะปรากฎร่างของชายหนุ่มที่เขากำลังตามจีบ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม "ตี๋หนุ่ม" ที่เขาหมายปองยังไม่ออกจากสำนักงานเสียที เป็นเวลาเกือบสี่สิบห้านาทีที่เขานั่งฟังเพลงอยู่ในรถ...คอยเวลาอย่างใจเย็น เหมือนเสือกำลังเฝ้าตะครุบกวางน้อย เหมือนจอดดักซุ่มรอจับโจรที่ก่อคดีสำคัญ
กวางน้อยน่ารักที่ชื่อว่าอาทิตย์!
โจรหนุ่มที่กำลังตกเป็นผู้ต้องหารบกวนหัวใจของเขา...
พิลึกจริงๆ หลายเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปจีบใคร ใบหน้าของอาทิตย์ก็ชอบเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัว รบกวนสมาธิเขาอยู่เรื่อย ที่แย่ที่สุดคือ ตอนที่กำลัง "ปฏิบัติการ" ยกเสาลงหลุมหนุ่มน้อยที่โดนเขา "จับ" เพราะข้อหาน่ารักเกินเหตุ...ใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่น...จนเขาเผลอเรียกชื่อ...โชคดีที่หนุ่มน้อยคนนั้นเอาแต่ร้องครวญคราง เลยไม่ได้ยินที่เขาหลุดปาก
...อาทิตย์...กินยากกินเย็น...ตามมาจะปีแล้วยังไม่ได้แอ้มครั้งที่สองเลย ให้ตายสิ...ธงรบถอนหายใจ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง
เกือบชั่วโมงที่เขานั่งอยู่ในรถ ตอนนี้เขาเริ่มจะหิวข้าวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...สงสัยคงต้องบุกเข้าจับกุมเสียเลย ผู้ร้ายหน้าตี๋คนนี้ หากปล่อยไว้นานคงไม่ได้การ
ธงรบดับเครื่องยนต์ เปิดประตูก้าวลงจากรถ แล้วเดินข้ามถนนไปหยุดยืนหน้าประตูสำนักงานที่เป็นทาวน์โฮมทาสีอ่อน ตกแต่งทันสมัย
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปดันประตูกระจกสีเข้มบานใหญ่ "เอ๊ะ ทำไมล๊อค" ธงรบอุทาน ชะเง้อมองเข้าไปข้างใน ไฟด้านหน้ายังเปิดสว่าง แต่ไม่มีใครอยู่สักคน
ผู้กองธงรบกดกริ่ง แล้วเคาะประตูกระจกแรงๆ ยืนรอให้ใครมาเปิดประตู สำนักงานเล็กๆ แบบนี้คงอยู่กันไม่กี่คน รถของอาทิตย์ก็ยังจอดอยู่ข้างหน้า เขาเห็นตี๋หนุ่มเดินเข้าไปตอนหกโมง จนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา
นายตำรวจผู้ตามจีบสันติราษฏร์กดกริ่งอีกสองสามครั้ง สลับกับการเคาะประตู พลันมีเสียงดังขึ้นข้างหลัง
"บริษัทปิดแล้วครับคุณ มาติดต่อใหม่พรุ่งนี้นะครับ"
ธงรบหันไปยังเจ้าของเสียง ยามรักษาการณ์อายุประมาณสี่สิบปลายๆ รูปร่างอ้วนกลมยืนมองเขาอยู่
"ผมมาหาคุณอาทิตย์ คุณอาทิตย์ยังอยู่ พี่เป็นยามที่นี่ใช่ไหม เปิดประตูให้หน่อยสิ"
"คุณอาทิตย์กลับไปแล้ว"
"รถยังจอดอยู่ตรงนั้นเลย" ธงรบชี้มือไปยังเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร ในใจพูดต่อว่า...เห็นกับตาว่าเดินเข้าไป แล้วยังไม่เห็นออกมา นั่งมองอยู่แท้ๆ...
"กลับไปตั้งแต่หกโมงแล้วครับ ไปธุระ เข้ามาอีกรอบก็กลับไปเลย คุณธิชาเป็นคนสุดท้าย กลับตอนหกโมงครึ่ง" ยามรายงาน
"กลับไปได้ยังไง รถก็ยังอยู่ ไม่เห็นเดินออกมา ผมนั่งรออยู่ข้างหน้าบริษัทตั้งนาน" ธงรบพึมพำ
"กลับแท๊กซี่ครับ ผมเห็นหอบแฟ้มเดินออกข้างหลัง"
"อะไรนะ" ธงรบมองตามมือที่ยามชี้ไปด้านข้างของทาวน์โฮมหลังนั้น ออฟฟิสของอาทิตย์เป็นห้องหัวมุม ด้านข้างเป็นซอกเล็กๆ กว้างราวเมตรกว่าๆ ติดกำแพง เขาเดินตรงไป ยามรีบเดินตามมา พลางถามว่า "คุณจะไปไหน"
ธงรบไม่ตอบ เดินลิ่วๆ อ้อมไปด้านหลังของอาคาร ยามร่างท้วมเดินไม่ทันเขาเพราะขาสั้น เขาต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งที่กำลังจะเห็นคือสิ่งที่กำลังคิดอยู่หรือเปล่า
หลังอาคารทาวน์โฮมสูง 4 ชั้นเป็นลานกว้างพอจอดรถได้ 3-4 คัน มีม้าหินอ่อนตั้งอยู่หนึ่งชุด กระถางต้นไม้เรียงรายเป็นแถวตามแนวรั้วอิฐบล๊อค ตรงกลางเป็นประตูเหล็กกว้างประมาณ 1 เมตร
นายตำรวจหนุ่มจอมตื๊อเดินเข้าไปใกล้ มองทะลุประตูเหล็กออกไปเห็นเป็นซอยเล็กๆ พอรถวิ่งผ่านได้ทางเดียว
...ฮึ่ม...อาทิตย์นะอาทิตย์ เจ้าเล่ห์ไม่ใช่เล่น หนีได้หนีไป คราวนี้เสียท่า แต่คราวหน้าธงรบไม่ยอมแน่ จะวางกำลังที่ประตูหลังดักคนเจ้าเล่ห์ ดูซิจะทำยังไง...
ผู้กองธงรบถอนหายใจแรงๆ หันหลังเดินย้อนกลับมาด้านหน้าอาคาร สวนทางกับยามที่จะเพิ่งจะเดินมาถึง พลันนึกอะไรได้บางอย่าง นายตำรวจหนุ่มจึงควักกระเป๋าธนบัตรออกมา
หนึ่งเดือนผ่านไป
ร้อยตำรวจโทชัชชัยกำลังจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ จ่าสมบูรณ์ก้าวฉับๆ เข้ามาหา ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรายงาน
"หมวดครับ อุบัติเหตุสองรายซ้อน ใกล้ๆ กัน กลางซอยวัชรพลครับ เชิญหมวดเดี๋ยวนี้ด้วยครับ เจ้าของรถสั่งมา ยิงนกทีเดียวได้ถึงสี่ตัวครับ" จ่าสมบูรณ์ทะเล้นเหมือนเคย
"เจ้าของรถสั่งเลยหรือจ่า"
"ครับผม สายรายงานว่าบีเอ็มสปอร์ตทะเบียน สส6969 ถูกอัดก้นครับ"
ชัชชัยเด้งตัวผึง "พี่ธงรบ"
"ใช่แท้แน่นอนตัวจริงครับ สารวัตรสั่งสายของเรามาสั่งให้หมวดรีบไป ท่านบอกว่าจะรีบไปจับเด็กดื้อ" จ่าสมบูณ์ไม่เคยสักครั้งเดียวที่จะรายงานขาด มีแต่รายงานเกิน
สองปีที่ทำงานด้วยกันมา ชัชชัยเลิกคิดที่จะแก้ไขพฤติกรรมของลูกน้อง รีบคว้าสมุดบันทึกประจำวันเดินลิ่วลงจาก ส.น.
จ่าสมบูรณ์ยังเดินตาม หมวดหนุ่มสั่งงาน "ไปดูรถคู่แรกก่อนนะ อย่าให้ขวางทางจราจร หมวดจะไปคู่สารวัตรก่อน...อ้อแล้วทำไมถึงยิงนกได้ทีเดียวสี่ตัวล่ะ" เขาอดสงสัยไม่ได้
"ชนกันสองคู่ เก๊าะคนสี่คนครับ หมวดทำหน้าที่ร้อยเวรครั้งเดียวได้คู่กรณี 4 คน สถิติใหม่ในซอยนี้"
ชัชชัยส่ายหน้า รีบก้าวขึ้นรถ...
ธงรบเดินส่ายอาดๆ ไปยังรถคู่กรณีคันจิ๋วที่ชนท้ายรถเขาบู้บี้ แรงกระแทกทำให้กระโปรงหน้ารถฮอนด้าแจ๊ซป้ายแดงบุบเข้าไปจนแทบถึงกระจกหน้ารถ เจ้าของรถยังนั่งอยู่ข้างใน มือเกาะพวงมาลัยแน่น หน้าตาตื่นตระหนก มองดูความเสียหายอย่างไม่เชื่อสายตา
ภานุวัฒน์มือสั่น ใจเต้นแรงแทบระเบิด วันนี้เป็นวันแรกที่เขาขับรถออกถนนใหญ่ รถใหม่เอี่ยมที่บิดาเพิ่งจะซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยตอนนี้จอดนิ่ง กระโปรงหน้ายับยู่ยี่อยู่ท้ายรถสปอร์ตหรูราคาแพง กลัวถูกพ่อดุ กลัวเจ้าของรถคันหน้าที่กำลังเดินเข้ามาหน้าตาเอาเรื่อง
...ตำรวจเสียด้วย วันนี้ซวยจริงๆ เมื่อเช้าก่อนพ่อออกจากบ้านก็กำชับนักหนาว่าให้ระวังเพราะเพิ่งหัดขับรถได้เพียงอาทิตย์เดียว...
ธงรบเดินเข้ามาใกล้จนเห็นเจ้าของรถชัดเจน เด็กหนุ่มหน้าตาดีนั่งตัวสั่นเหมือนลูกนก อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบ เขาเคาะกระจกหน้ารถ พยักหน้าให้ชายหนุ่มลงมาคุยกัน
"ว่าไงคุณืจะเอาไง" ธงรบยกมือค้ำสะเอว กางขาออกเล็กน้อย เอียงคอ ทำหน้าเข้ม
ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถ หน้าตาตื่นๆ ตัวสูงเพรียวพอสมควร หน้าเด็กกว่าที่คิด ตาเรียวเล็ก จมูกโด่งคม ปากแดง แก้มขาวใส ถูกใจธงรบ
นายตำรวจหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่ ตี๋หนุ่มในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัย เขากำลังจะเข่าอ่อนแล้ว เห็นตี๋เข้มน่ารักที่ไหนไม่ได้ ตัวเขาแทบจะละลายทุกครั้ง
แต่สารวัตรหนุ่มยังฝืนทำหน้าดุ
"น้องชนรถพี่ ยับเลยเห็นไหม เมารึเปล่านี่"
"ไม่นะครับ ไม่ ผมไม่ได้เมา ผมเอ่อ..." เด็กหนุ่มละล่ำละลัก ยกมือขึ้นประกอบท่าทาง ตาเรียวเล็กเบิกกว้างเพราะความกลัว
"ถ้าไม่เมาแล้วชนได้ไง ไม่ใช่เบาๆ ยับเยินขนาดนี้ มีใบขับขี่หรือยัง ไหนมาดูซิ"
เขาเดินอ้อมเข้าไปใกล้ เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก ยังไม่ยอมควักกระเป๋าสตางค์
"อย่าบอกนะว่าขับรถไม่มีขับขี่ โดนหลายกระทง เผลอๆ เจอยาอีซุกอยู่ในรถด้วยอีกต่างหาก" ธงรบขู่ เดินเข้ามาจนใกล้ตี๋หนุ่มที่ทำหน้าตาผะอืดผะอมเหมือนจะร้องให้
ภาณุวัฒน์เงอะงะ ทำอะไรไม่ถูก เขาเคยได้ยินเพื่อนพูดว่าตำรวจชอบยัดข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครองแล้วเอาตัวไปโรงพัก ซ้อมให้ยอมรับ
"เปล่านะครับผู้กอง"
"สารวัตร" ธงรบแก้
"ครับๆ ผมเอ่อ...ใบขับขี่ผม..." ภาณุวัฒน์ตะกุกตะกัก ล้วงกระเป๋ากางเกง ลังเลว่าควรจะให้นายตำรวจดูใบขับขี่ดีหรือไม่เพราะกลัวถูกยึด
กระเป๋าสตางค์เขาไม่ได้อยู่ในกางเกง...แล้วอยู่ที่ไหน...ความประหม่า ความกลัว ความกังวล ความอ่อนเยาว์ ทำให้เขาเงอะงะ ยิ่งนายตำรวจหน้าดุยืนจ้องหน้าเขม็ง ยิ่งทำให้เชาลุกลี้ลุกลน
"ว่าไง...ไม่มีล่ะสิ...ท่าทางแปลกๆ มีพิรุธ ไหนหันหน้าเข้ารถซิ มือวางบนหลังคา กางขาออก"
"โธ่ คุณตำรวจครับ ผมไม่ได้มียาอีนะครับ ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ผม..." ภาณุวัฒน์ตาแดง คิ้วขมวด กลัวจะโดนยัดข้อหา...เพื่อนบอกเขาว่าตำรวจจะแกล้งทำเป็นตรวจ แล้วแอบยัดห่อเล็กๆ เข้าไปในกางเกง หรือวางไว้ในรถ แล้วก็จะทำทีเป็นว่าพบโดยบังเอ็ญ แล้วรีดเงินแลกกับการไม่ต้องไปโรงพัก
"ไหนขอตรวจดูหน่อย"
ธงรบเอามือตบตรงบ่าด้านหลังของชายหนุ่ม เรื่อยลงมาชายโครงทั้งสองข้างเหมือนกำลังค้นหาสิ่งของต้องสงสัยในตัวผู้ต้องหา...เรื่อยลงมาจนถึงเอว...
...อืมมม เนื้อแน่นซ่อนรูปไม่ใช่เล่น คงขาวเนียนน่าดู...
บั้นท้ายงอนได้รูปนั่นเล่า...ธงรบอมยิ้ม...
...ขอจับซักหน่อยเถอะ...
มือแตะเบาๆ ผ่านลงมาถึงสะโพกทั้งสองข้าง แล้วเลื่อนไปยังต้นขาด้านใน
"โอย ตำรวจ" เสียงชายหนุ่มอุทาน ธงรบสะดุ้ง นึกว่าผู้ต้องหาประท้วงที่เขาทำเกินความจำเป็น...เสร็จสิ้นภารกิจนอกอำนาจหน้าที่ของเขาแล้ว จึงยืดตัวขึ้น...เห็นร้อยตำรวจโทชัชชัยเจ้าของพื้นที่เดินตรงมา
ภาณุวัฒน์หน้าเสียมากกว่าเดิมที่เห็นตำรวจอีกหนึ่งนายเดินเข้ามา...ที่เพื่อนๆ เคยพูดกันในวงสนทนาเห็นจะจริงเสียแล้ว ซ้ำร้ายยังจะมาเกิดขึ้นกับเขาในเวลาพลบค่ำเช่นนี้...
"ไม่มีอะไรแล้ว...เอาล่ะ เรามาตกลงกันค่าเสียหาย" ธงรบกระซิบเบาๆ ข้างหู แล้วเดินอ้อมมาทักนายตำรวจผู้มาใหม่
"หมวดชัช คุณคนนี้เขาชนท้ายรถพี่...ยอมรับผิดใช่ไม๊ครับ" ประโยคหลังธงรบหันหน้าถามชายหนุ่มที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างรถ
นักศึกษาหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ยอมรับโดยไม่ปริปาก
"พี่คงขู่เขาจนกลัวหน้าซีดไปหมดแล้ว ไม่รู้จะเรียกผมมาทำไม ผมมีอีกคู่หนึ่งเพิ่งชนกันเหมือนกัน โน่นน่ะ เห็นอยู่ลิบๆ" หมวดชัดชัยพยักเพยิด
"น่า แกเขียนมาเถอะ จะได้ไปซะที"
"พี่อยากรีบไปนักรึไง" ชัชชัยรู้ทัน...เขาพยักหน้าเรียกหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนหน้าซีดอยู่เข้ามาใกล้
"ไหนขอดูใบขับขี่หน่อยสิครับ เราชนเขาแล้วยอมรับว่าผิดนะ รถมีประกันหรือเปล่า"
"มีครับ...แต่ว่า...เอ่อ...ใบขับขี่ผม.."
ธงรบแกล้งถอนหายใจ "ยังไม่ได้ใบขับขี่...แล้วขับรถออกมาชนเขาอย่างนี้นี่นะ...จับขังคุกเลยหมวด"
"พี่ธง" ชัชชัยปราม เด็กหนุ่มหน้าถอดสี ระล่ำระลัก
"มีครับมี..แต่ว่าผมหาไม่เจอ ผมลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่...ผมหากระเป๋าตังค์ไม่เจอ"
"มุขเดิม...หาไม่เจอก็เหมือนไม่มี แบบนี้ต้องจับ"
"พี่ธง พอเถอะน่า สงสารเด็ก" ชัชชัยส่ายหน้า แล้วเริ่มเขียนบันทึกประจำวัน ภานุวัฒน์ก้มหน้าลงมองสมุดที่ร้อยเวรหนุ่มน้องชายคู่กรณีกำลังเขียนบันทึกอยู่
ธงรบลอบมองใบหน้าเนียนใส คิ้วขมวด ปากเม้มสนิท...มือสองข้างกุมอยู่ข้างหน้าอย่างนอบน้อม...น่ารักจริงๆ ใส...สะอาด...จนเขาแทบจะทนไม่ไหว อยากจับขึ้นรถไป 'สอบสวน' เสียเดี๋ยวนี้
"บอกเบอร์โทรผู้หมวดด้วยนะ ทั้งมือถือทั้งบ้าน"
"มือถืออย่างเดียวก็พอแล้วสารวัตร" ชัชชัยขวาง
"แล้วเรื่องประกันล่ะ...รู้จักเบอร์ประกันหรือเปล่า" ธงรบถามเด็กหนุ่ม
"รู้ครับรู้...เดี๋ยวผมโทรเรียก...หมวดครับ ผมไม่ต้องไปโรงพักใช่ไม๊ครับ"
ชัชชัยเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายเหมือนจะตำหนิว่าคงไปขู่เด็กเอาไว้
"ไม่ต้องครับ คุณยอมรับผิดแล้ว ตกลงกันได้ รอประกันอย่างเดียว แล้วก็แยกย้ายกันไปได้ ถึงสารวัตรรีบไปจับผู้ต้องหา แต่คงรอประกันอยู่กับคุณภาณุวัฒน์ได้ใช่ไม๊ครับ" ชัชชัยประชด ยื่นเบอร์โทรศัพท์คู่กรณีให้
"ขอที่อยู่ด้วยนะหมวด" ธงรบทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าน้องชายเหน็บแนม
ทั้งสองแยกย้ายกันไปขยับรถให้ชิดขอบถนนรอเจ้าหน้าที่ประกันภัยที่กำลังเดินทางมา...ชายหนุ่มหน้าอ่อนนั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ รถ มองรถคันใหม่อย่างเสียดายปนกังวล...
ธงรบสังเกตเห็นว่าภาณุวัฒน์โทรศัพท์เพียงครั้งเดียวเพื่อเรียกประกันแล้วไม่โทรอีก อย่างน้อยเพื่อบอกพ่อแม่หรือบอกเพื่อนๆ
เขาเดินเข้าไปไกล้ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง หน้าตายังดูหวาดๆ อยู่
"โทรหาพ่อแม่รึยัง"
"เอ่อ...ยังครับ" ชายหนุ่มตอบเบาๆ ก้มหน้าลงมองรองเท้าตัวเอง
"อ้าวทำไมล่ะ รถชนขนาดนี้...หรือว่าไม่กล้าบอก กลัวถูกดุ"
ภาณุวัฒน์พยักหน้า ไม่เงยหน้าขึ้นมามองนายตำรวจหน้าดุที่กลายมาเป็นคนอ่อนโยน
"พ่อแม่เขาดุหน่อยเดียวเท่านั้นล่ะ อย่ากังวลไปหน่อยเลย ประกันซ่อมให้ก็เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องเสียเงินซักบาท หรือกลัวว่าจะถูกห้ามขับรถ" เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ธงรบหยุดชั่วครู่ก่อนพูดต่อ "ใครขับรถใหม่ๆ ก็มีอุบัติเหตุแบบนี้กันทุกคนล่ะ"
"คุณพ่อผมไปทำธุรกิจต่างประเทศเมื่อเช้า ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว"
"แล้วนี่จะกลับบ้านยังไง ไฟหน้ารถแตกหมด ขับกลับบ้านมืดๆ ไม่ได้นะ ไม่ปลอดภัย ยิ่งขับรถไม่ค่อยเก่งอยู่ด้วย" ธงรบยิ้มมีเลศนัย
ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า ยังนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไร เขาตั้งใจรอให้ประกันภัยมาถึงเสียก่อนแล้วค่อยคิดว่าเอาอย่างไร...บางทีอาจโทรเรียกเพื่อนให้มาช่วย แต่เขาเพิ่งเปิดเรียนได้เพียงสามวัน เพิ่งทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่...ยังไม่ได้สนิทกับใคร เพื่อนคนอื่นๆ ที่เรียนจบมัธยมด้วยกันมาก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนที่ต่างๆ แล้ว มีเหลือเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แค่สี่ห้าคน ผู้หญิงทั้งนั้น...จะตามมาให้ช่วยเรื่องนี้ก็กระไรอยู่
"เอางี้แล้วกัน...พี่ก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรนะ ตอนแรกที่ทำดุไปเพราะฉุนที่โดนชนท้าย" ธงรบเริ่มแผนการ มือแตะไหล่ชายหนุ่มรูปหล่อหน้าใส
"ขับรถไปทั้งๆ อย่างนี้มันอันตราย เอารถไปจอดทิ้งไว้ที่โรงพักก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่ง พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเอาไปเข้าอู่"
ภาณุวัฒน์เงยหน้า ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ความตกใจ ความกังวล ความกลัวเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเริ่มหายไป สติเริ่มกลับมา...นายตำรวจหนุ่มตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีคุกคาม...ท่าทางเขาก็ไม่ได้ร้ายอย่างตอนแรกที่นึกหวั่น
"ผมขอโทษ ผมหยุดไม่ทัน ผมกะเหยียบเบรกแล้วแต่ว่า..."
"ไปเหยียบคันเร่งแทน...รถพี่เลยกลายเป็นเบรก" ธงรบยิ้มบางๆ
ภาณุวัฒน์หัวเราะเบาๆ ทำหน้าแหยๆ "พี่จะซ่อมแพงไม๊ครับ ถ้าแพงมากผมคงสู้ไม่ไหว ผมไม่มีเงิน โชคดีพ่อไม่อยู่ ถ้าอู่รีบทำให้เสร็จก่อนกลับ พ่อก็ไม่รู้ อู่เขาจะทำให้เสร็จทันก่อนสิบวันไม๊ครับ"
เด็กเอ๋ยเด็ก...ยังไงพ่อก็รู้อยู่ดี...สิ้นปีต่อประกันค่าเบี้ยประกันก็เพิ่ม พ่อก็ต้องตรวจสอบกับบริษัทประกันภัยอยู่ดี
"อืมมม เดี๋ยวพี่ช่วย เพื่อนพี่เขารู้จักอู่ดีๆ แถวนี้ ถ้าเข้าอู่ที่นี่เดี๋ยวพี่ให้เขาเร่งเป็นพิเศษ รับรองเสร็จทันก่อนพ่อกลับเมืองไทย"
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายเพราะมีทางออก ใบหน้าหม่นหมองเมื่อครู่มีชีวิตชีวา รอยยิ้มนั้นสว่างจ้าสดใสจนธงรบรู้สึกเหมือนมีแสงวูบวาบรอบๆ บริเวณริมฟุตบาทข้างถนน...เป็นประกาย...เหมือนรอยยิ้มอนุภาพ...เหมือนรอยยิ้มของอาทิตย์...ชายหนุ่มสองคนที่คอนวนเวียนอยู่ให้ห้วงความคิดของเขาไม่เสื่อมคลาย
"ขอบคุณครับ พี่ตำรวจใจดีจังที่ช่วยผม"
ธงรบยิ้ม ยกมือขึ้นโอบไหล่หนุ่มรุ่นน้อง...ไม่ใช่สิ...รุ่น...
'ช่างเถอะ...รุ่นอะไรไม่รู้...รู้แต่ว่าชุ่มชื่นหัวใจดีเป็นบ้า...อย่าว่าแต่ช่วยเลย...ให้ไปรับไปส่งยังได้ แถมสอนขับรถให้ด้วย...หน้าตาน่ารักถูกใจอย่างนี้ ธงรบไม่เคยถอย'
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปอู่ เลิกเรียนกี่โมง" ธงรบอมยิ้ม...ในใจนึก...ได้จับผู้ร้ายอีกแล้ว...
จบตอน - บทนำ
(http://img70.imageshack.us/img70/1150/atidandtongrob.png)
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
:mc4:
พุ่งมาเจิมอย่างไว
คุณนายมาต่อเรื่องใหม่ไวดีจัง
ท่าทางตัวละครเยอะจังเรื่องนี้
มอบดอกไม้ให้กำลังใจนักเขียน :L2:
-
เจิมเรื่องใหม่ สารวัตรจับเด็กอีกละ อิอิ
-
o13 o13 o13 o13
-
:mc4: :mc4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ต้อนรับคุณนาย :กอด1:พ่อตะวันรอนของธงรบ
+1 จัดให้คะ o13
-
o13 o13 o13
-
รออ่านนะครับ
-
เยี่ยมๆ
พรุ่งนี้มาใช่มั้ยค่ะ???
-
o13 ธงรบ+อาทิตย์ มาแล้ว
เอาใจช่วยธงรบ 555
รอตอนต่อไปอยู่จ้า
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เศร้าระหว่างเรื่องได้
แต่อย่าจบเศร้านะคะ :monkeysad:
ไม่เชียร์ธงรบได้ไหม ยังเจ้าชู้ไม่เลิกเลย ปีนึงแล้วนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ธงรบจะเปลี่ยนตัวเอง ได้เหมือนอธิคม มั้ยนะ :เฮ้อ:
คงต้องตามลุ้น :กอด1:
-
คุณ นาย กลับมาแล้ว :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4:
:man1: :กอด1: :กอด1:
-
:mc4:
พี่นายกลับมาแล้ว
o13
-
มาหละผู้กองธงรบ
-
โถๆๆๆๆๆ
นี้ขนาดชอบอาทิตย์นะเนี่ย
คงต้องอาทิตย์จัดการสารวัตรธงรบ
เหมือที่อนุภาพเคยทำป่ะเนี่ย
-
ปฏิบัติการตัดตอนคนเจ้าชู้ o18
-
เข้ามา +1 ต้อนรับคุณนายก่อนนะ แล้วจะคอยติดตามตอนต่อไป
:mc4:
-
เข้ามาลงทะเบียน FC คุณนายค่ะ ยังทันมั้ยค่ะ :really2:
-
เจ้าชู้จริงๆเลยธงรบ แบบนี้ต้องให้อาทิตย์ใจแข็งไม่ยอมง่ายๆนะ
:m16:
-
:impress2:
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส
ผุกองธงรบ...อยากอ่านมากมาย
-
o18 ธงรบหาเรื่องอีกแล้ววว 5555 +++
เดี๋ยวหนูอาทิตย์เอาคืนแล้วน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า :m15:
-
ธงรบนะธงรบ กับอาทิตย์ก็ยังไม่คืบหน้า นี่ยังหาเหยื่อรายใหม่อีก เดี๋ยวได้ยุ่งแน่ๆ
รออ่านตอน "สอบสวน" ผู้ต้องหาครับผม :z1:
ปล.เห็นรายชื่อฝ่ายกวาดล้างธงรบแล้วอึ้งไปเลย คู่กรณีเยอะเกิ้นนนนนน
-
เพิ่งอ่านเรื่อง อธิคมกับอนุภาพจบ ก็เปิดเข้ามาเจอเรื่องนี้ต่อเลย
รออ่านต่อนะครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รอเรื่องนี้อยู่เลยค่าาาาาาา ไม่คิดว่าจะกลับมาเขียนต่อ
เลิฟๆ ผู้กองธงรบ กะ หนุ่มอาทิตย์มากมาย
ภาคนี้มาเต็มๆ ไม่ต้องเป็นรองคู่ไหนแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ให้อีกรอบ จะติดตามอย่างใจจดใจจ่อทีเดียว อิ อิ :-[
-
พึ่งอ่าน เรื่องนี้ ไปได้จบ ภาค 1 เองคะ ถึงตอนกำลังเกริ่น บทนำนี่อยู่พอดี
คุณ นายก็เอามาเขียนอีก หุหุหุ :z2:
สงสัยต้องรีบอ่านให้จบๆ
-
:mc4:
-
:mc4: :mc4: เย้ เย้ เย้ ผู้กองธงรบมาแล้ว
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ธงรบ+อาทิตย์
เด็น ,, ทำไมมีภานุวัฒน์เข้ามาละเนี่ย
-
ธงรบเนี่ยภารกิจรัดตัวจริงๆ o18
-
:mc4:
เข้ามาตัดริบบิ้นจ้า
+1 สู้ๆค่ะ ติดตามอ่านต่อไป หุหุ
-
ธงรบมาแล้ววววววววววววววววววว
-
ตอนธงรบมาแล้วววว เจ้าชู้ไม่เลิกรา :m16:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ เรื่องของธงรบกับอาทิตย์ช่วงแรกๆ เป็นเรื่องที่เคยโพสไปในคดีรักภาคพิเศษนะครับ ใครเคยอ่านแล้วก็เงียบๆ เอาไว้นะ แอบหมั่นใส้คนเจ้าชู้ไปพลางๆ เดี๋ยวได้สะใจ
ว่าแต่ว่า ตกลงเกลียดหรือรักคนเจ้าชู้กันเนี่ย
- 1 -
วันพุธ...
ธงรบมองดูประตูสำนักงานที่อยู่อีกฟากของถนนอย่างอดทน รอเวลาที่จะปรากฎร่างของชายหนุ่มที่เขากำลังตามจีบ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม "ตี๋หนุ่ม" ที่เขาหมายปองยังไม่ออกจากสำนักงานเสียที เป็นเวลาเกือบสี่สิบห้านาทีที่เขานั่งฟังเพลงอยู่ในรถ...คอยเวลาอย่างใจเย็น เหมือนเสือกำลังเฝ้าตะครุบกวางน้อย เหมือนจอดดักซุ่มรอจับโจรที่ก่อคดีสำคัญ
กวางน้อยน่ารักที่ชื่อว่าอาทิตย์!
โจรหนุ่มที่กำลังตกเป็นผู้ต้องหารบกวนหัวใจของเขา...
พิลึกจริงๆ หลายเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปจีบใคร ใบหน้าของอาทิตย์ก็ชอบเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัว รบกวนสมาธิเขาอยู่เรื่อย ที่แย่ที่สุดคือ ตอนที่กำลัง "ปฏิบัติการ" ยกเสาลงหลุมหนุ่มน้อยที่โดนเขา "จับ" เพราะข้อหาน่ารักเกินเหตุ...ใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่น...จนเขาเผลอเรียกชื่อ...โชคดีที่หนุ่มน้อยคนนั้นเอาแต่ร้องครวญคราง เลยไม่ได้ยินที่เขาหลุดปาก
...อาทิตย์...กินยากกินเย็น...ตามมาจะปีแล้วยังไม่ได้แอ้มครั้งที่สองเลย ให้ตายสิ...ธงรบถอนหายใจ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง
เกือบชั่วโมงที่เขานั่งอยู่ในรถ ตอนนี้เขาเริ่มจะหิวข้าวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...สงสัยคงต้องบุกเข้าจับกุมเสียเลย ผู้ร้ายหน้าตี๋คนนี้ หากปล่อยไว้นานคงไม่ได้การ
ธงรบดับเครื่องยนต์ เปิดประตูก้าวลงจากรถ แล้วเดินข้ามถนนไปหยุดยืนหน้าประตูสำนักงานที่เป็นทาวน์โฮมทาสีอ่อน ตกแต่งทันสมัย
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปดันประตูกระจกสีเข้มบานใหญ่ "เอ๊ะ ทำไมล๊อค" ธงรบอุทาน ชะเง้อมองเข้าไปข้างใน ไฟด้านหน้ายังเปิดสว่าง แต่ไม่มีใครอยู่สักคน
ผู้กองธงรบกดกริ่ง แล้วเคาะประตูกระจกแรงๆ ยืนรอให้ใครมาเปิดประตู สำนักงานเล็กๆ แบบนี้คงอยู่กันไม่กี่คน รถของอาทิตย์ก็ยังจอดอยู่ข้างหน้า เขาเห็นตี๋หนุ่มเดินเข้าไปตอนหกโมง จนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา
นายตำรวจผู้ตามจีบสันติราษฏร์กดกริ่งอีกสองสามครั้ง สลับกับการเคาะประตู พลันมีเสียงดังขึ้นข้างหลัง
"บริษัทปิดแล้วครับคุณ มาติดต่อใหม่พรุ่งนี้นะครับ"
ธงรบหันไปยังเจ้าของเสียง ยามรักษาการณ์อายุประมาณสี่สิบปลายๆ รูปร่างอ้วนกลมยืนมองเขาอยู่
"ผมมาหาคุณอาทิตย์ คุณอาทิตย์ยังอยู่ พี่เป็นยามที่นี่ใช่ไหม เปิดประตูให้หน่อยสิ"
"คุณอาทิตย์กลับไปแล้ว"
"รถยังจอดอยู่ตรงนั้นเลย" ธงรบชี้มือไปยังเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร ในใจพูดต่อว่า...เห็นกับตาว่าเดินเข้าไป แล้วยังไม่เห็นออกมา นั่งมองอยู่แท้ๆ...
"กลับไปตั้งแต่หกโมงแล้วครับ ไปธุระ เข้ามาอีกรอบก็กลับไปเลย คุณธิชาเป็นคนสุดท้าย กลับตอนหกโมงครึ่ง" ยามรายงาน
"กลับไปได้ยังไง รถก็ยังอยู่ ไม่เห็นเดินออกมา ผมนั่งรออยู่ข้างหน้าบริษัทตั้งนาน" ธงรบพึมพำ
"กลับแท๊กซี่ครับ ผมเห็นหอบแฟ้มเดินออกข้างหลัง"
"อะไรนะ" ธงรบมองตามมือที่ยามชี้ไปด้านข้างของทาวน์โฮมหลังนั้น ออฟฟิสของอาทิตย์เป็นห้องหัวมุม ด้านข้างเป็นซอกเล็กๆ กว้างราวเมตรกว่าๆ ติดกำแพง เขาเดินตรงไป ยามรีบเดินตามมา พลางถามว่า "คุณจะไปไหน"
ธงรบไม่ตอบ เดินลิ่วๆ อ้อมไปด้านหลังของอาคาร ยามร่างท้วมเดินไม่ทันเขาเพราะขาสั้น เขาต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งที่กำลังจะเห็นคือสิ่งที่กำลังคิดอยู่หรือเปล่า
หลังอาคารทาวน์โฮมสูง 4 ชั้นเป็นลานกว้างพอจอดรถได้ 3-4 คัน มีม้าหินอ่อนตั้งอยู่หนึ่งชุด กระถางต้นไม้เรียงรายเป็นแถวตามแนวรั้วอิฐบล๊อค ตรงกลางเป็นประตูเหล็กกว้างประมาณ 1 เมตร
นายตำรวจหนุ่มจอมตื๊อเดินเข้าไปใกล้ มองทะลุประตูเหล็กออกไปเห็นเป็นซอยเล็กๆ พอรถวิ่งผ่านได้ทางเดียว
...ฮึ่ม...อาทิตย์นะอาทิตย์ เจ้าเล่ห์ไม่ใช่เล่น หนีได้หนีไป คราวนี้เสียท่า แต่คราวหน้าธงรบไม่ยอมแน่ จะวางกำลังที่ประตูหลังดักคนเจ้าเล่ห์ ดูซิจะทำยังไง...
ผู้กองธงรบถอนหายใจแรงๆ หันหลังเดินย้อนกลับมาด้านหน้าอาคาร สวนทางกับยามที่จะเพิ่งจะเดินมาถึง พลันนึกอะไรได้บางอย่าง นายตำรวจหนุ่มจึงควักกระเป๋าธนบัตรออกมา
วันพฤหัสบดี...
บ่ายวันพฤหัสบดี อาทิตย์กับรชานนท์และผู้ช่วยอีกสองคนช่วยกันจัดของในบริษัท ขณะที่อาทิตย์กำลังนั่งพักเหนื่อย หุ้นส่วนของเขาเดินเข้ามาหา พร้อมบ่นว่ามีตำรวจมาคอยสอดส่อง ไม่รู้บริษัทมีปัญหาอะไร
"นี่อย่าบอกนะว่าเราต้องเสียค่าคุ้มครอง" รชานนท์หน้ามุ่ย
"ค่าคุ้มครองอะไร" อาทิตย์เลิกคิ้ว มือหยิบแก้วน้ำหวานสีสดใสขึ้นมาดื่ม
"ก็เห็นตำรวจจอดรถอยู่หน้าบริษัทหลายวันแล้ว ทำทีเหมือนมาเฝ้าดูเราอยู่" รชานนท์ขยับไปใกล้หน้าต่าง สอดสายตามองหาตำรวจคนนั้น
"ผู้กองธงรบ" อาทิตย์พูด
"รู้จักหรือ"
"ขับรถบีเอ็มสีบรอนซ์ หน้าตาพอดูได้ ตัวสูงๆ"
"หน้าตาหล่อเลยล่ะ" รชานนท์แก้ ชะงักไปชั่วครู่ ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ แล้วจึงรีบพูดขึ้นว่า "อ๊ะ อย่าบอกนะว่าตำรวจคนนี้ตามจีบเพื่อนเรา"
พูดเสร็จ รชานนท์หัวเราะลั่น มือตบโต๊ะเสียงดัง "อาทิตย์ จะโดนตำรวจจับข่มขืนซะแล้วหรือนี่"
"ไอ้บ้า พูดออกมาได้" อาทิตย์ดุเพื่อนด้วยคำพูดที่เขาแทบไม่เคยใช้มาก่อน "รู้ได้ยังไง"
"ตำรวจที่ไหนก็เป็นฝ่าย อะจึ๊กๆ ทั้งนั้นล่ะ โดยเฉพาะตี๋หน้าตาน่ารักๆ อย่างนาย ใครเห็นใครก็อยากเสียบ" รชานนท์ทำหน้าทะเล้น
"หยาบคาย ทะลึ่ง" อาทิตย์ฉุน ทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืน กำมือชกเข้าที่ต้นแขนเพื่อนหนึ่งที
"อ้าวจริงนี่น่า" รชานนท์ขำไม่หาย "นี่ถ้าไม่มีเมีย เราก็ยังนึกอยู่นะว่าจะเอานายเป็นเมียซะเลย กินเหล้าเคลิ้มๆ ไฟสลัวๆ หน่อย เห็นหน้าหวานๆ แล้วอาจนึกว่าเป็นผู้หญิง"
"ไอ้นนท์" อาทิตย์ยกเท้าจะแตะเพื่อน รชานนท์รีบกระโดดออกห่าง เดินหนีออกไปจากห้อง ยังหัวเราะขำไม่ยอมหยุด
อาทิตย์มองตาม ส่ายหน้าด้วยความระอา รชานนท์ชอบล้อเขาแบบนี้เสมอตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนบางครั้งเขากลัวว่าจะโดนเพื่อนรุกรานจริงๆ เมื่อแรกที่รชานนท์ล้อเล่นแบบนี้ เขาถึงกับเลี่ยงที่จะไม่นอนในห้องเดียวกันยามที่เพื่อนเมาเหล้ากลับมาหอพัก อาทิตย์ถึงกับต้องไปขออาศัยเพื่อนคนอื่นนอน แต่มีครั้งหนึ่ง เขาเจอดี เพื่อนรุ่นพี่ที่เขาไปนอนด้วยเกิดออกลายกลางดึก พยายามจะลุกล้ำข้างหลังเขาให้ได้ เขาไม่นึกเลยว่าชายหนุ่มห้าวสุดๆ เช่นนั้นที่ใครๆ ต่างก็พูดถึงว่าเป็นเสือผู้หญิงตัวยงจะกลายมาเป็นไม้ป่าเดียวกัน หน้ำซ้ำ ยังเสนอให้เขาเป็นฝ่ายกระทำก่อน กว่าเขาจะหนีรอดกลับหอได้ก็หวุดหวิดเสียตัว คืนนั้นเขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะต้องคอยระวังตัว กลัวว่ารชานนท์จะเกิดเผลอคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง
นั่นไม่ใช่ครั้งเดียวที่เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับเขา หลายครั้งที่เขาโดนจีบเพราะเหตุผลว่า "น่ารัก" รชานนท์บอกว่าหน้าตาอย่างเขา ใครเห็นใครก็ชอบ
"ตี๋อย่างนาย เปลี่ยนใจเป็นฝ่ายรับซะเถอะอาทิตย์ ถ้ายังเป็นฝ่ายรุกอยู่ ยังไงๆ ก็ไม่รุ่ง"
"หุบปากเลยนนท์ ระวังนะ จะจับนายขึงพืดซักวัน" อาทิตย์ทำหน้าเคร่ง กัดฟันกรอดๆ
"เฮ่ยๆ อย่านะโว้ย ห้ามเด็ดขาด อย่า อย่า อย่า อย่า" รชานนท์ร้องเสียงหลง
รชานนท์เป็นเพื่อนที่สนิทกับเขาที่สุด เป็นคู่หูที่ไหนมาไหนด้วยกันจนบางคนแอบนินทาว่าเป็นแฟนกัน จวบจนเขาเข้าไปทำงานที่บริษัทแอ๊คโค่ แอดเวอร์ไทซิ่งและพบกับอนุภาพจึงห่างๆ กันไป บางครั้งรชานนท์ยังบ่นกับเขาเลยว่า พอไปปิ๊งหนุ่มก็ลืมเพื่อน
อาทิตย์เดินไปยังห้องครัวเล็กๆ ทางส่วนหลังของสำนักงาน เทน้ำหวานสีแดงที่เหลือลงอ่างล้างจาน ล้างแก้วจนสะอาดวางไว้บนถาด แล้วหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่าน อดมองไปนอกถนนไม่ได้ เขาสังเกตเห็นผู้กองธงรบมาจอดรถรอเขาหลายวันแล้ว เหมือนกำลังจะเล่นสงครามประสาทกับเขา
ตั้งแต่ลาออกจากบริษัทเดิมมาเปิดบริษัทของตัวเอง อาทิตย์รู้สึกเหนื่อยสายตัวแทบขาด เขากับรชานนท์พยายามตระเตรียมทุกอย่างให้พร้อมกับสำหรับการเปิดตัวบริษัท ตอนนี้เพิ่งรับคนมาทำงานไม่กี่คน ทั้งหมดเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย มีเพียงเลขาสำนักงานคนเดียวที่รับสมัครทางหน้าหนังสือพิมพ์ เขารับณิชาเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่คล่องมาก จัดการกับทุกอย่างได้อย่างมีประสิทธิภาพจนใครๆ ก็ชม โชคดีอีกประการหนึ่งคือพจนีย์ก็แวะมาช่วยเตรียมงานบ้างเมื่อมีเวลา ตอนนี้รชานนท์กับพจนีย์ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว รชานนท์บ่นว่าแม่เขาโวยวายจนแทบบ้านแตกเพราะไม่ชอบหญิงสาว แม่ของเพื่อนเขาให้เหตุผลว่าเพราะพจนีย์อายุมากกว่าและชาติตระกูลเทียบกันไม่ได้ รชานนท์บอกว่าเขาไม่สนใจ คนจะเป็นคู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องเป็นคู่กัน
...คู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องคู่กัน...
...ส่วนคนที่ไม่ใช่คู่กัน ยังไงๆ ก็ไม่มีโอกาสได้คู่กันอย่างนั้นละหรือ?...
เพราะแบบนี้ใช่ไหม เขาจึงไม่ได้คู่กับอนุภาพ...คนที่เขาเฝ้ารักมาตลอด...รักแรกของเขา...รักแรกที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง...
ธงรบเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ สายตายังจับจ้องอยู่ที่กระจกหน้าต่างห้องทำงานของอาทิตย์ รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจที่ได้ตามตื๊อตี๋หนุ่มใจแข็ง
"หวัดดีจ๊ะรูปหล่อ" นายตำรวจทำเสียงหวาน
"ไม่เห็นโทรหาเดี่ยวเลย ผู้กองลืมเดี่ยวแล้วเหรอครับ" เสียงนุ่มในสายออดอ้อน "หรือว่าผู้กองเจอเด็กใหม่เลยลืมเด็กเก่าซะแล้ว"
"โถ ใครจะลืมได้ลง เล่นฝากแผลรักให้พี่ซะขนาดนั้น" ธงรบแก้ตัว "พอดีตอนนี้พี่กำลังทำคดีสำคัญ เลยไม่ค่อยมีเวลา นี่มานั่งดักซุ่มจับผู้ร้ายเป็นนานสองนาน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน หิวจะแย่อยู่แล้ว"
...หิวจริงๆ... ประโยคหลังนี่ธงรบไม่ได้ตอแหล
"งั้นมากินด้วยกันสิครับ เดี่ยวอยู่ที่พารากอน มางานของแอร์เมส" ชายหนุ่มชวน
"ไปไม่ได้ครับ ซุ่มจับผู้ร้ายอยู่ คราวที่แล้วหนีไปได้ คราวนี้จะจับให้อยู่หมัด"
"จับให้อยู่หมัด?" เดี่ยว หรือดนุพล นักร้องนำวงดนตรีวัยรุ่นชื่อดังของเมืองไทยถาม
"พี่หมายถึงจับเข้าคุก นี่ถ้าดื้อ...เอ๊ย ถ้าขัดขืนการจับกุม คงมีการได้ยิงกันล่ะ" ธงรบยิ้มพราว ขัดกับเสียงที่ทำเป็นขึงขัง
"โอ้โห ถึงกับยิงกันเลยหรือครับ" อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ผู้กองระวังตัวดีๆ นะครับ เดี่ยวเป็นห่วง"
"ไม่ต้องห่วงหรอก มือชั้นนี้ ไม่พลาดซักราย" ธงรบรับประกัน ทั้งที่ลึกๆ แล้วอดหนักใจไม่ได้
...ผู้ร้ายหน้าตี๋รายนี้ท่าทางจะจับกุมยากกว่ารายอื่นๆ หลายเท่านัก...ไอ้คมนะไอ้คม ไม่น่าหลวมตัวช่วยมันเล๊ย...ธงรบอดด่าเพื่อนไม่ได้
...ถ้าไม่ใช่เพราะอธิคมขอให้เขาเผด็จศึกอาทิตย์เพื่อกันไม่ให้ไปยุ่มย่ามกับแฟนตัวเอง เขาก็คงไม่มาตกหลุมเสน่ห์ของหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้ ตอนนี้ทุกอย่างผิดแผนไปหมด เดิมทีนั้นเขากะจะพิชิตตี๋เข้มให้ได้ภายในสองสามสัปดาห์ แต่กลับยืดเยื้อมาหลายเดือน จนป่านนี้เขายังไปไม่ถึงไหน
จะว่าไป อาทิตย์ก็ทำให้เขาเสียความมั่นใจไปเยอะ...
อธิคมเพื่อนรักของเขากลับมาขอร้องเขาแกมบังคับให้จัดการกับอาทิตย์ต่อ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอกว่าไม่จำเป็นแล้วเพราะเพื่อนเขาลงเอยกับอนุภาพที่ตามจีบตามง้อจนสำสำเร็จ
อธิคมบอกว่า "ไว้ใจไม่ได้โว้ย อาทิตย์ไม่ยอมเลิกรักคุณนะซะที ข้ากลัวจะเป็นหอกข้างแคร่ ถึงจะลาออกจากบริษัทแยกตัวออกไปแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะเกิดหวนกลับมาเกาะแกะคุณนุของข้าอีก เอ็งไปจัดการให้เรียบร้อย"
"เฮ่ย ไม่ใช่หมูๆ นะโว้ยคม" ธงรบโอด...ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจัดการอาทิตย์ เขาอยากทำมาก...อยากเสียจนแทบจะเลิกจีบคนอื่นๆ ไปเลย หันมาทุ่มเวลาให้อาทิตย์คนเดียว
...แต่อาทิตย์ใจแข็งนัก...ตื๊อแล้วตื๊ออีกก็ยังไม่ยอมใจอ่อน...หนำซ้ำมีพัฒนาการในการหลบหลีกเขาจนต้องปรับกลยุทธ์เป็นพัลวัน
"ผู้กอง...ผู้กอง" เสียงในสายเรียก ธงรบสะดุ้ง รีบตอบรับเสียงหวาน
"เหม่อลอยเชียวนะ หรือว่าอยู่กับใครเอ่ย" เดี่ยวตัดพ้อ
"บอกแล้วไงกำลังซุ่มจับคนร้าย" ธงรบตอบ "พอแค่นี้ก่อนนะจ๊ะทูลหัว พี่เห็นคนร้ายกำลังเคลื่อนไหว" ธงรบรีบตัดบทสนทนาเมื่อมองไปเห็นเป้าหมายของเขากำลังเดินออกประตูหน้าบริษัท
อาทิตย์ยืนนิ่งชั่วครู่ พับแขนเสื้อขึ้นมาเหนือศอก หันซ้ายหันขวามองรถบนถนนก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนมายังฟากที่เขาจอดรถอยู่
...เอ๊ะ...ดูเหมือนตรงมาทางนี้...ธงรบสงสัย อาทิตย์ดูท่าจะมุ่งมาที่รถเขา
...อะไรกันนี่...เอาไงดีวะ...ผู้ร้ายบุก...ตำรวจทำตัวไม่ถูก...
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไง" อาทิตย์เปิดฉากทันทีที่ธงรบลดกระจกรถลง
"เบื่ออะไรจ๊ะ" นายตำรวจหนุ่มตีหน้าซื่อ
"ก็มานั่งเฝ้าอยู่หน้าบริษัทแบบนี้น่ะสิ ไม่เบื่อหรือ ผมไม่ได้เฝ้า มองออกมายังเบื่อเลย"
ธงรบยิ้มกว้าง ส่งสายตาเจ้าชู้ให้หนุ่มน้อย "เบื่อแล้วจะมาหรือ"
"ไปซะที" อาทิตย์ไล่ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
"อ้าว มาไล่กันได้ไง ไม่ได้ไปจอดรถขวางหน้าบริษัทอาทิตย์ซะหน่อย ไม่ได้กีดขวางทางจราจรที่ไหน อาทิตย์เป็นตำรวจจราจรหรือไงจ๊ะ" ธงรบทำหน้าทะเล้น "หรือว่าอยากเป็นแฟนตำรวจ"
"ผู้กองธงรบ" ตี๋หนุ่มถอนหายใจ "หยุดตามตื๊อผมซะที ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่สนผู้กอง เรามันขั้วเดียวกัน ถ้าผู้กองยังคิดจะ..." อาทิตย์ชะงัก นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
นายตำรวจนิ่งฟัง เลิกคิ้วรออย่างตั้งใจ แต่อาทิตย์ก็ยังนิ่งอยู่
"คิดจะอะไรครับ"
อาทิตย์อึกอัก พยายามนึกหาคำพูดเหมาะๆ "คิดจะ...นั่นผม เลิกคิดเสียก่อน"
"นั่นอาทิตย์" ธงรบทำท่านึก "อาทิตย์หมายความว่า ทำอย่างว่ากันใช่ไม๊"
"อย่าหวังเลย ถ้าไม่มอมเหล้าผมจนเมาเหมือนวันนั้นก็อย่าได้คิดว่าจะได้เห็นก้นผม"
ธงรบทำท่าพยักหน้าหงึกหงัก "พูดแรงนะอาทิตย์ นี่กำลังท้าทายใช่ไหมเนี่ย"
"ก็แล้วแต่จะคิด" อาทิตย์ยักไหล่ แล้วเดินเข้ามาใกล้ มองหน้านายตำรวจนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า "ผมไม่มีวันยอมผู้กองหรอก ฝันไปเถอะ"
"ไปกินข้าวกันนะ" ธงรบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง "มาจอดรอกะว่าจะชวนไปทานข้าวกันเฉยๆ ไม่ได้คิดจะมาจอดรอฟันซักหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"
"ผมไม่หิว ผมไม่กิน ผมไม่ไปกับผู้กอง ผมจะทำงาน" อาทิตย์เสียงดัง ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วเดินจากไป...ทันได้ยินเสียงนายตำรวจจอมเจ้าชู้ลอยตามมา
"ก้นสวย..."
...ผู้กองธงรบ...บ้าจริงๆ ทำไมจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขานะ คนอื่นมีเยอะยะ ทำไมจะต้องเป็นเขาที่มาซวยเจอคนเจ้าชู้ประตูดินแบบนี้...
-
:m1: คดีสำคัญมากยังมีเวลาโทรคุยจีบเด็ก
โหยๆสารวัตราขา งานนี้อ่ะปราบให้ได้นะคะ
เล่นไม่ทำงานทำการเอาแต่เฝ้าผู้ต้องสงสัยเนี่ย ดีจริงจริ๊ง
+1ได่แล้น นะคะ :กอด1:
-
วู้ๆๆ
อาทิตย์จ๋าาาา
หายไปตั้งนาน
ิคิดถึงเป้นที่สุด
-
เจอกวางน้อยใจกล้าเข้าไป พ่อเสือธงรบจะทำยังไงต่อไปล่ะ อิอิ
-
:laugh: อุเหม่ ว่าแล้วเชียว ทำไม แก๊ง ปราบปราม ผู้กองธงรบถึงได้ยาวเป็นกระดาษ A4 พิมพ์ Cordia 14 2หน้ากระดาษ...
มานั่งเฝ้าอีกคนเห็นๆ ไม่วายเจ้าชู้ต่อนะนี่ หุหุหุ
"ก้นสวย"
-
คู่นี้มันฮาดีอ่ะชอบบบบบบ
"ก้นสวย" o18
-
ธงรบ ธงจะหักสะแล้วมั้ง :laugh:
อาทิตย์ใจแข็งเข้าไว้ :bye2:
-
อ่าว ตกลงเรื่องใหม่เป็นซีรี่ย์เดิมหรอคะ อืมๆ ดีเหมือนกันค่า อยากเห็นธงรบโดนกำราบเยอะๆ :laugh:
-
เข้ามาเม้นท์เพราะตะวันน้อยกลอยใจเลยนะจ๊ะ :-[
ไอ้ที่รู้แล้วก็เงียบไว้อยู่นะคุณคฑา เมื่อไรจะได้รู้ในสิ่งที่ไม่รู้น้อ (... งงป่ะ)
ร่วมด้วยช่วยหมั่นไส้คนเจ้าชู้ หวังว่าอีกหน่อยคงได้สะใจหลายเนาะ
จริงๆ แล้วเชียร์อาวุธอยู่นะ มาร่วมด้วยช่วยรุมรักตะวันน้อยกันเถอะพ่อคุณ
อย่าว่างู้นงี้เลยนะ ไอ้ +1 นี่คือการโหวตใช่เปล่าจ๊ะ เขาทำกันยังไงเหรอ ช่วยบอกคนแก่แถวนี้ที :call:
-
โอ๊ย รอมานาน ในที่สุด ก็ได้อ่านตี๋น้อย
ขอไปทำป้ายไฟ เชียร์ ธงรบก่อนนะ
หุหุ เห็นฝ่ายธงรบมีน้อย แต่ฝ่ายกวาดล้างธงรบนี่จะเยอะไปไหน
สารวัตรสู้ๆๆๆๆ :mc4:
รอพี่นาย :man1:
-
คราวนี้สารวัตธงรบจะทำยังไงละครับ
-
อาทิตย์ใจแข็ง เล่นตัวให้มากๆ
เอาให้ผู้กองธงรบเหมือนลูกแมวแล้วค่อยจับกด อิอิ
-
ถ้าไม่ให้จับถึงต้องยิงเลยเหรอเนี่ย
อย่างผู้กองสงสัยยิงประตู ฮ่าๆๆๆ
-
ขอมาลงชื่อก่อนละกัน 555
เรื่องนี้ได้อ่านอยู่ แต่อ่านแบบผ่านๆ 555
-
:เฮ้อ:โห คนเจ้าชู้เอาให้อ่วมเลย อาทิตย์
-
กลับมาแล้วผู้กองเสาธง กับหนุ่มตี๋
ขอบคุณพี่นาย ที่มาต่อเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้นะครับ
ขอให้หาเมียได้เร็ว ๆ โดยไม่ต้องซิ่งหาเด็กแว้น 555.....
+1 ด้วยเกือบลืม :z2:
-
อยากเชียร์ธงรบอยู่อ่ะนะ แต่เจ้าชู้อย่างงี้เนี่ย :เฮ้อ: มะหวายๆ
-
หุๆๆๆ จะดัดหลังผู้กองธงรบยังไงเนี่ย :jul3: :jul3:
-
ต่อด่วนน
:pig4:
-
อิอิ สมน้ำหน้าธงรบ ต้องเล่นตัวให้มากหน่อย เอาคืนให้หนัก
เดี๋ยวได้มาง่ายๆ แล้วจะไม่เห็นคุณค่า
+1 ให้เรื่องค่ะ :a2:
-
เข้ามาเม้นท์เพราะตะวันน้อยกลอยใจเลยนะจ๊ะ :-[
ไอ้ที่รู้แล้วก็เงียบไว้อยู่นะคุณคฑา เมื่อไรจะได้รู้ในสิ่งที่ไม่รู้น้อ (... งงป่ะ)
ร่วมด้วยช่วยหมั่นไส้คนเจ้าชู้ หวังว่าอีกหน่อยคงได้สะใจหลายเนาะ
จริงๆ แล้วเชียร์อาวุธอยู่นะ มาร่วมด้วยช่วยรุมรักตะวันน้อยกันเถอะพ่อคุณ
อย่าว่างู้นงี้เลยนะ ไอ้ +1 นี่คือการโหวตใช่เปล่าจ๊ะ เขาทำกันยังไงเหรอ ช่วยบอกคนแก่แถวนี้ที :call:
ยังโหวตไม่ได้ครับ ต้องเป็นคนที่โพสเยอะๆ หน่อยแล้วก็จะโหวตได้ครับ มันจะมีเครื่องหมายบวกกับลบอยู่ใต้ชื่อของคนโพส ทางด้านซ้ายๆ ของจออ่ะ แล้วก็กดๆๆๆๆ ก็ได้โหวต (อ่านแล้วคงงงเนอะ)
-
เอ่อ มีความรู้สึกว่าทำไมผู้อ่านมีสองฝ่าย
ฝ่ายที่เอาใจเชียร์ธงรบและสงสารไม่อยากให้โดนแกล้งนาน กับฝ่ายที่ต้องการให้ธงรบเจอหนักๆ คนเขียน ง๊งงง
Part 1 เป็นภาค ตื๊อ ครับ ก็คงสนุกกุ๊กกิ๊กไปตามประสาคนตื๊อกันล่ะนะ เรื่องนี้ผมแบ่งเป็น 3 Part ครับ ท้ั้งหมด 30 บท Part ละ 10 บทพอดี๊พอดี
ต่อ
วันศุกร์...
อาทิตย์นั่งทำงานจนเย็น มีอะไรมากมายที่เขาต้องสะสาง การตั้งบริษัทใหม่ไม่ใช่เรื่องงายเลย ตฤณแนะนำให้ขยับก้าวไปทีละน้อย เหมือนแบกกระเป๋าขึ้นบันไดช้าๆ ทีละขั้น ชายหนุ่มอดนึกถึงเจ้านายเก่าไม่ได้ หากไม่ได้ตฤณ เขากับรชานนท์คงเริ่มต้นแบบสะเปะสะปะ
จวบจนเวลาเลิกงาน ชายหนุ่มแอบคลี่มู่ลี่มองนอกบริษัท เห็นรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวจอดอยู่ริมถนนอีกฟากหนึ่ง จึงถอนหายใจเบาๆ
ธงรบมาตื้อชวนเขาไปทานข้าวเหมือนเคย เย็นนี้เขาคงต้องแอบหนีกลับทางประตูรั้วด้านหลังบริษัทอีกแล้ว
…บ้าจริงๆ เป็นเจ้าของบริษัท แต่กลับต้องมาหลบหลีกนักตื้อจอมเจ้าชู้เหมือนโจรคอยหลบหนีตำรวจ ราวกับทำความผิด…
อาทิตย์เก็บของ แล้วเดินออกประตูหลังสำนักงาน อดมองซ้ายมองขวาไม่ได้ ไม่เห็นธงรบ เขาถอนหายใจโล่งอก สมบูรณ์ยามร่างท้วมยกมือขึ้นทำความเคารพ อาทิตย์พยักหน้าแล้วเดินตรงไปเปิดประตูรั้ว แต่พบว่ามีกุญแจล๊อคอยู่ เขาหันซ้ายหันขวามองหาสมบูรณ์ยามกะค่ำ สมบูรณ์ยืนอยู่ไม่ไกล รีบวิ่งเข้ามาหา
"ผมล๊อคเอาไว้ครับ กันพวกเด็กแถวๆ นี้เข้ามา ตอนนี้ปิดเทอม เด็กมันชอบมาวิ่งเล่น" สมบูรณ์รายงาน
อาทิตย์ไม่ตอบ ยิ้มให้บางๆ แล้วยืนรอยามร่างใหญ่ที่กำลังไขกุญแจอย่างเชื่องช้า
"เชิญครับคุณอาทิตย์ เดินทางสะดวกปลอดภัยนะครับ"
อาทิตย์กล่าวขอบคุณ สีหน้างงๆ ปรกติสมบูรณ์ไม่เคยมาอำลาเขาแบบนี้ ทุกครั้งเห็นนั่งอยู่หน้าบริษัท คอยอำนวยความสะดวกให้ณิชา เลขาประจำสำนักงานที่มักจะกลับทำงานเป็นคนสุดท้าย
อาทิตย์เลี้ยวขวา เดินเอื่อยๆ ไปตามแนวรั้วปูนหลังอาคารตึกแถวตรงไปปากซอย โชคดีเขาเห็นแท็กซี่คันหนึ่งจอดอยู่ วันนี้ไม่ต้องยืนแอบตรงเสาไฟฟ้าเพื่อเรียกแท็กซี่เช่นเคย
"พี่ ไปซอยเย็นอากาศ" ชายหนุ่มเปิดประตูหลังของแท็กซี่ โยนกระเป๋าเอกสารเข้าไป แล้วขึ้นนั่ง พิงต้นคอกับพนักอย่างเหนื่อยอ่อน
คนขับแท็กซี่ไม่ตอบ ออกรถช้าๆ อาทิตย์หลับตาลง ถอนหายใจเบาๆ แล้วบอกที่อยู่ให้คนขับ
การจราจรกรุงเทพช่วงปิดเทอมทำให้ถนนค่อนข้างโล่ง ใช้เวลาไม่นาน แท๊กซี่ก็พาเขามาถึงถนนสาธร อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะเลี้ยวเข้าซอยบ้านของเขา อาทิตย์หลับมาแทบตลอดทาง แอร์เย็นๆ ในรถทำให้เขารู้สึกสบาย คนขับแท็กซี่คันนี้ขับรถได้นิ่มนวล ไม่คุย ไม่เปิดเพลงรบกวน เหมือนรู้ใจว่าเขาอยากนั่งเงียบๆ
อาทิตย์ลืมตาขึ้น มองไปยังกระจกมองหลังของแท๊กซี่ เห็นเสี้ยวหน้าคมเข้ม ตาคมกริบ ขนตาเป็นแพดำ คิ้วเข้ม สันจมูกโด่ง ดูคุ้นๆ คุ้นมากจนเขาอดนึกถึงใครคนหนึ่งไม่ได้
...ผู้กองธงรบ!...
อาทิตย์ขยับตัว โน้มตัวมาข้างหน้า ยื่นหน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะคนขับกับเบาะหน้า ตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจระคนความฉุนเฉียว
"ผู้กอง"
"จ๊ะเอ๋ อย่ากระโดดลงจากรถนะอาทิตย์ เจ็บมากนะขอบอก" ธงรบเตือนด้วยเสียงจริงจัง
"เล่นอะไรนี่" อาทิตย์ถามห้วนๆ
"เปล่าเล่น หารำไพ่พิเศษ" ธงรบตอบหน้าตาเฉย
"ผู้กอง จอดรถเดี๋ยวนี้เลย ผมจะลง"
ธงรบถอนหายใจแรงๆ ราวกับเหนื่อยหน่ายสุดชีวิต "น่า นะ อาทิตย์ มาจนใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว อย่ามาทำท่านั้นท่านี้เลยน่า ได้นั่งรถฟรีไม่ต้องเสียค่ามิเตอร์ซักบาทไม่ดีเหรอ นี่ผมลงทุนขับให้นั่งเลยนะ มีที่ไหนนายตำรวจชั้นสัญญาบัตรมาขับรถให้นั่ง มีคนขับรถเป็นผู้กองของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เท่ซะไม่มี"
"เท่ซะไม่มีดี" อาทิตย์กระแทกเสียง
"โอ้โหแฮะ" ธงรบทำตาโต "พูดแรงนะเนี่ย"
อาทิตย์ถอนหายใจแรง "สนุกมากหรือไงผู้กอง ว่างมากนักหรือ แบบนี้โจรผู้ร้ายถึงได้เต็มบ้านเต็มเมือง ตำรวจมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้"
"นี่ก็กำลังไล่จับโจรอยู่" ธงรบยักคิ้ว "โจรใจเด็ดที่ร้ายมากๆ ผมกำลังทำงานอยู่นะ เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ ไล่จับโจรเจ้าเล่ห์"
อาทิตย์ไม่แน่ใจนักว่าผู้กองธงรบหมายความว่าอย่างไร แวบหนึ่งเขาคิดว่าธงรบหมายถึงตัวเขาเองซึ่งถูกเปรียบว่าเป็นโจรเจ้าเล่ห์ หลอกล่อให้ธงรบดักรออยู่หน้าบริษัท แล้วตัวเองก็หลบออกมาประตูรั้วด้านหลัง
...แต่ทำไมธงรบรู้ว่าเขาออกมาจากบริษัทพอดี ที่สำคัญ จอดแท๊กซี่รออยู่เหมือนเขากำลังเดินจะไปขึ้นรถ นี่ถึงกับลงทุนไปเช่าแท๊กซี่มาดักรอ นี่เขาจะต้องเล่นเกมหนูวิ่งหนีแมวไปอีกนานแค่ไหน...
อาทิตย์ถอนหายใจ เอนตัวพิงเบาะ เพราะธงรบไม่มีท่าทีจะยอมจอดรถ
แท็กซี่ขับโดยตำรวจยศร้อยตำรวจตรีเลี้ยวเข้าซอยเย็นอากาศ ตรงไปไม่นานก็จอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ประตูรั้วเป็นไม้สีน้ำตาลเข้ม ต้นไปร่มรื่นปลูกเป็นแนวตามรั้วไม้สูงท่วมหัว
"โอ้โห นี่มันบ้านคนหรือวังกันเนี่ย อาทิตย์อยู่กับกี่คนครับ มีห้องว่างเหลือซักห้องให้แท็กซี่คนจนพักด้วยได้หรือเปล่าครับ" ธงรบทำตาโต
"แท็กซี่ขับบีเอ็มดับเบิลยู Z6" อาทิตย์ทำเสียงหยัน "จอดทิ้งไว้สุมสี่สุ่มห้าระวังหายนะครับ"
"เดี๋ยวผมก็วกรถกลับไปเอา" ธงรบยักคิ้ว "ต้องเอาแท็กซี่ไปคืนเขาด้วย ป่านนี้ลุงคนนั้นคงนอนหลับคอยแล้วมั๊ง ว่าแต่ว่าเบ็นซ์ดำที่จอดทิ้งไว้ล่ะจะเอายังไง ให้ผมขับมาส่งไหม บริการเต็มที่ ให้เข้าไปจอดที่โรงรถเลยยังได้ แล้วเอากุญแจขึ้นไปให้ถึงห้อง" ธงรบทำตากรุ้มกริ่ม
"ว่างมากเลยนะผู้กอง" อาทิตย์บ่น ส่ายหน้าด้วยความระอา เปิดประตูรถออกไป กดรีโมทในมือ แล้วเดินเข้าประตูรั้วที่กำลังเลื่อนเปิดโดยไม่หันกลับมามองแท็กซี่ที่บีบแตรอำลา
...ซักวันเถอะ จะเข้าไปข้างในให้ได้ รอดูความสามารถของธงรบหน่อยเถอะน่า...
นายตำรวจหนุ่มยิ้มมุมปาก มองตามร่างสูงนั้นจนลับตา ก่อนจะขับรถออกไป เมื่อใกล้ถึงหน้าปากซอยจึงจอดรถ ถอดหมวกออก พยักหน้าให้ชายร่างผอมวัยกลางคนที่นั่งคอยอยู่ให้เดินเข้ามาหาแล้วยื่นกุญแจรถให้ และเปลี่ยนกับกุญแจรถบีเอ็มดับบลิวของเขา
"ขอบใจพี่ชาย คราวหน้าจะเรียกใช้บริการใหม่"
คนขับแท็กซี่ตัวจริงน้อมตัวรับกุญแจจากมือนายตำรวจพร้อมกล่าวว่า "ขอบคุณครับผู้กอง รถผมจอดไว้ตรงโน้นครับ" ชายวัยกลางคนชี้มือไปยังรถสปอร์ตคันหรู
ธงรบยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นตบไหล่แล้วพูดว่า "คราวหน้า ลดราคาให้หน่อยนะ แพงฉิบ แล้วรถผมมีรอยหรือเปล่า"
อีกฝ่ายรีบยกมือขึ้นโบก รีบตอบเสียงตื่น "ไม่มีครับ ไม่มี ผมค่อยๆ ย่องมาตลอดเลยครับ รอยขนแมวก็ไม่มี แต่รถผู้กองนี่ขับนิ่มสุดๆ คราวหน้าไปไกลๆ หน่อยก็ได้นะครับ"
"ไกลมากไม่ไหว เข้าเกียร์ยาก เบาะก็แคบ หัวดันเพดานปวดคอแทบแย่" ธงรบบ่น ก่อนจะเดินผิวปากตรงไปที่รถ
...อาทิตย์...อาทิตย์...อาทิตย์...อีกไม่นานหรอกจะเผด็จศึกให้ได้...
ธงรบยิ้ม ก่อนจะก้าวขึ้นนั่งบนรถ ทะยานบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์พุ่งออกไป จุดหมายคือผับ The Extra Power ที่เขานัดเพื่อนไว้ คืนนี้ชาคริตเพื่อนเก่าที่เพิ่งจะเดินทางจากอังกฤษกลับมาทำงานที่ประเทศไทยชวนเขาไปดื่มเหล้าและ 'เลี้ยงต้อนรับ' รุ่นน้องที่รู้จักกันซึ่งเดินทางมาท่องเที่ยวด้วย ตี๋แท้ๆ ชาวฮ่องกงสองคนที่ไปเรียนอยู่ที่อังกฤษ หนุ่มไทยหนึ่งคนที่เกิดและโตที่นั่น กับหนุ่มน้อยลูกครึ่งเกาหลี-ฝรั่งเศสที่ชาคริตบอกว่ากำลังหลงหัวปักหัวปำ ในใจนึกถึงการสนทนากับกับเพื่อนเมื่อกลางวัน
"น่ารักทั้งสี่คนเลยว่ะธงรบ นายมาแบ่งๆ ไปซักสองคนหน่อยนะ ข้าสู้ไม่ไหว ชวนไอ้คมมาด้วย" ชาคริตบอกเขาทางโทรศัพท์เมื่อเที่ยงวันนี้ก่อนเขาจะเปิดประตูรับตั๊มเข้ามาในห้อง
"ไอ้คมมันตายด้านไปแล้ว มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทิ้งเพื่อนเข้าวัดฟังธรรมแล้วว่ะ" ธงรบตอบ
ชาคริตร้องลั่น ทำเสียงผิดหวัง "อะไรวะ ไม่ได้เจอหน่อย ทำไมมันกลายเป็นยังงั้นได้"
"อานุภาพของฟามรักโว้ย ไอ้คมมันเพี๊ยนไป ตอนนี้คงเหลือเราไม่กี่คนแล้ว เอ็งอย่าเห็นดอกบัวเป็นกงจักรเหมือนไอ้คมมันล่ะ" ธงรบล้อเล่น อดนึกไม่ได้ว่าหากอนุภาพได้ยินเขาเปรียบเป็นชายหนุ่มเป็นกงจักรคงถูกดุไม่น้อย เขาเคยบ่นให้อธิคมเพื่อนรักฟังว่า "คุณนุดุเอ็งคนเดียวไม่พอ ยังเผื่อแผ่มาถึงข้าด้วย แล้วนี่ คอไปโดนอะไรมา แขนด้วย" อธิคมก็จะยิ้มแล้วบอกว่าโดนแฟนกัด
"จะดูไหมธง เป็นรอยไปทั้งตัว" อธิคมทำท่าจะถลกเสื้อให้ดูจนเขาต้องรีบห้ามว่าไม่ต้องถึงขนาดนั้น เขาไม่อยากเห็น...สยอง...
อธิคมเคยขู่เขาว่า ระวังอาทิต์ไว้เถอะ ท่าทางอาทิตย์ก็ร้ายไม่แพ้อนุภาพเหมือนกัน...
...ร้าย...ร้ายจริงๆ อย่างที่อธิคมเตือน อาทิตย์เห็นท่าทางติ๋มๆ บทจะดื้อก็รั้นเสียจนเขาแทบอ่อนใจ
...แต่คนอย่างธงรบไม่เคยถอย อยากได้อะไรแล้วต้องได้ พอได้แล้วจะเก็บหรือจะทิ้งก็ค่อยว่ากันอีกที ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะพอใจแค่ไหน...
วันจันทร์...
อาทิตย์หยุดกึก ถอนหายใจแรง บอกตัวว่าไม่ไหวแล้ว จะให้วิ่งหนีผู้กองธงรบแบบนี้ต่อไปทุกวันเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
... คนอะไรตื้อได้ตื้อดี ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ...
อาทิตย์นึกว่าธงรบในใจแล้ว หันหน้ากลับมาเผชิญหน้านายตำรวจนักตื้อที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
"ว่าไงอาทิตย์ ตกลงไปด้วยกันนะ" ธงรบยักคิ้ว ยิ้มเผล่ มือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางสบายๆ
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไงที่วิ่งตามผมอยู่ได้ทุกวัน" อาทิตย์ทำหน้าเซ็ง
"เบื่อแล้วจะตามเหรอ" ธงรบยิ้มกว้าง "อาทิตย์ก็หยุดหนีบ้างสิ รู้ทั้งรู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้น เหนื่อยเปล่า"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองผนังสีขาวด้านข้างอยู่ชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วพ่นออกมาช้า ก่อนจะตัดสินใจไปกับธงรบ
... ถ้าไม่ยอมไป ธงรบก็คงไม่ยอมเลิกตาม พรุ่งนี้เขาก็ต้องค่อยๆ ย่องออกมาจากสำนักงานอีกเช่นเคย อุตส่าห์ออกประตูหลัง ธงรบก็มายืนรออยู่แล้วอย่างรู้ทัน เหมือนรู้เวลา เหมือนมีญาณวิเศษ...
... เอาเถอะ วันนี้วันเดียว พรุ่งนี้จะได้ไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ...
คิดได้ดังนั้น อาทิตย์จึงพูดว่า "ไปก็ได้ แต่ผู้กองต้องสัญญาว่าภายในสองสามวันนี้ ห้ามมาวุ่นวายกับผมอีก"
"ได้เลย" ธงรบรีบรับปาก
อาทิตย์มองตากรุ้มกริ่มคู่นั้นอย่างไม่มั่นใจว่าจะเชื่อผู้กองธงรบได้เพียงใด คำสัญญาของคนเจ้าชู้ไม่น่าจะเชื่อได้ แต่ก็เอาเถอะ ลองดูก็ไม่น่าเสียหาย หากธงรบไม่รักษาสัญญาก็ค่อยว่ากันอีกที
อาทิตย์เดินนำธงรบไปที่รถของเขา นายตำรวจหนุ่มเดินผิวปากตามหลังอย่างอารมณ์ดี ตรงข้ามกับตี๋หนุ่มที่ตีหน้าเคร่ง เหมือนนักโทษถูกนำตัวไปแดนประหาร พอถึงหัวมุม ธงรบแตะแขนอาทิตย์เบาๆ แล้วพูดว่า "ทางนี้ครับ"
"รถผมจอดอยู่ตรงโน้น" อาทิตย์แย้ง ชี้นิ้วไปยังเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ไปรถผมดีกว่า"
"ผมไม่ชอบนั่งบีเอ็ม" อาทิตย์ให้เหตุผล
"เบ็นซ์กับบีเอ็มมันต่างกันที่ไหนเล่า"
"บีเอ็มโช๊คแข็งไม่นุ่มเท่าเบ็นซ์ กระเทือน นั่งไม่สบาย" อาทิตย์จงใจกวนธงรบ...เอาคืนที่โดนกวนมานาน...ทีใครทีมัน
"อ๋อ กลัวเจ็บ...ก้น..." ธงรบผงกหัว ทำท่าเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "อาทิตย์ครับ ยังจะโยกโย้อะไรอีก งั้นไปแอลติสสีเขียวเหลืองดีไหมล่ะ"
ธงรบขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำท่าราวกับว่าจะจับแขนชายหนุ่มลากไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่อีกด้านหนึ่ง ของลานจอดรถ
"ถ้าจะไปกินข้าวด้วยกัน ก็ต้องไปรถผม ไม่งั้นผมไม่ไป" อาทิตย์ยื่นคำขาด ชักนึกสนุกที่ได้ 'สู้' กับนายตำรวจหนุ่มจอมตื้อ
ธงรบหรี่ตา ประเมินท่าทีของตี๋เข้มที่เขาตามจีบอยู่เป็นเวลานาน บอกตัวเองว่าคงต้องยอมอาทิตย์ไปก่อน ขอให้จีบติดก่อนเถอะ เขาจะกำราบตี๋น้อยคนนี้ให้อยู่ในโอวาท
...ดื้อนัก ต้องเจอหนักๆ...
ธงรบพยักหน้า เดินผิวปากนำอาทิตย์ไปที่รถเบ็นซ์สีดำคันหรู ไม่วายต่อรองอีกว่า "ผมขับนะ"
"ไม่" อาทิตย์ปฏิเสธทันควัน "ผมไม่ไว้ใจ"
...ไว้ใจได้ยังไง เห็นรอยขูดขีดบนรถธงรบแล้วก็พอเดาออกว่าพ่อคุณขับรถแบบไหน...เขาหวงรถจะตาย ธงรบอย่าได้หวังว่าจะได้แตะรถเขาเลย
นายตำรวจหนุ่มแกล้งถอนหายใจแรงๆ แล้วหยุดยืนรออยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันงาม อาทิตย์เดินตามมาติดๆ ยืนมองธงรบหน้านิ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "ผู้กอง ถ้ามีปัญหาเรื่องรถนัก ไม่ไปก็ได้นะ"
"ไปสิ" ธงรบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มพราว "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
อาทิตย์ยักไหล่ ไม่ใส่ใจคำพูดของธงรบ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วพยักหน้าเตือนให้คนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ขึ้นรถเสียที คิดในใจว่าทำให้เสร็จๆ ไป ไม่นานธงรบก็คงเบื่อเขา แล้วก็เปลี่ยนเป้าหมายไปหาหนุ่มคนใหม่หน้าตาสดใสกว่า
...คนเจ้าชู้ หยุดอยู่ที่คนเดียวไม่ได้หรอก พอได้แล้วก็ทิ้ง...
...ได้...ธงรบต้องได้เขาหรือ นี่เขาต้องเสียตัวให้ธงรบก่อนหรือถึงจะโดนทิ้ง...
"อาทิตย์ ไปได้แล้ว" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อาทิตย์สะดุ้ง หันไปทำตาขวางแล้วสตาร์ทรถ ทะยานออกจากช่องจอดอย่างรวดเร็ว
ผู้กองธงรบอุทานเสียงลั่นเพราะยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แรงเหวี่ยงของรถทำให้เขาตัวเอนกระแทกกับกระจก "เฮ้ย เบาๆ สิ" ธงรบหันมาปรามชายหนุ่มหน้าตี๋ "ขับรถไม่นุ่มเลยนะอาทิตย์ แล้วนี่ยังมาว่าผมอีก"
"ไปที่ไหนครับ" อาทิตย์ไม่สนใจสิ่งที่ธงรบพูด ยังขับรถเร็วเหมือนเดิม หมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วหักมุมเลี้ยวเข้าถนนที่โล่งปราศจากรถ
"โอ๊ย" เสียงผู้กองหนุ่มดัง
...แกล้งหรือเจ็บจริง...ถ้าเจ็บจริงก็สมน้ำหน้า...อาทิตย์นึกอยู่ในใจ เร่งความเร็วรถมากขึ้นกว่าเดิม
"อาทิตย์ ไปกินข้าวนะ ไม่ได้ไปยมโลก" ธงรบบ่นเบาๆ
"ตกลงผู้กองจะไม่บอกใช่ไม๊ว่าไปทานที่ไหน" อาทิตย์เสียงเข้ม
" ขอคิดก่อนสิ ขับรถเร็วแบบนี้ใครจะไปคิดออก" ธงรบจงใจกวน เขาอยากใช้เวลาอยู่กับอาทิตย์นานๆ รู้สึกเริ่มสนุกกับคนหน้าหวานที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
...อาทิตย์เอ๊ย หน้าใสๆ แบบนี้ทำหน้าบึ้งยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เสียเวลา เมื่อยกล้ามเนื้อบนใบหน้าเปล่าๆ...
" ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้มมากกว่าเดิม "มัวแต่อมยิ้มอยู่นั่น ถ้าไม่บอกชื่อร้านก่อนถึงทางแยกข้างหน้า ผมจะจอดทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านแรกที่เจอ"
"ก๋วยเตี๋ยวก็ได้" ธงรบพูดหน้าตาเฉย
อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ สองตามองข้างทางเผื่อจะเห็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว ชักจะรู้สึกเดือดกับการกวนอารมณ์ของผู้กองธงรบ
...นี่หากธงรบเป็นแฟนเขา คงประสาทกินทุกวันก่อนนอน...
...แล้วนี่จะตื๊อกันนานถึงไหน...
ร้อยตำรวจเอกธงรบลอบมองอาทิตย์ที่ทำหน้าเคร่งขับรถอยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มลดความเร็วลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเร็วอยู่เกินอัตราความเร็วที่กฏหมายกำหนด...
...ตื๊ออาทิตย์นี่สนุกจริงๆ ชายหนุ่มเป็นสีสันชีวิตของเขาที่ไม่เคยได้พบมานาน ทุกครั้งที่ผ่านมามีแต่หนุ่มรักสนุกที่เขาพบเจอกันไม่ถึงวันก็เสร็จสมอารมณ์หมายได้ไม่ยาก แต่อาทิตย์นี่สิ สีสันจี๊ดจ๊าดจริงๆ ให้ตายเถอะ...
...เอ แต่ว่านานนักก็อาจไม่ไหว ทำยังไงถึงจะรวบหัวรวบหางได้น๊า...
ธงรบคิดเพลินๆ พลันนึกอะไรได้บางอย่าง
...ท้องที่นี้มันท้องที่น้องชายเขานี่หว่า อาทิตย์ก็ขับรถเร็ว อีกหน่อยก็ถึงด่านตรวจ อย่ากระนั้นเลย ไหนๆ ก็จีบอาทิตย์แล้ว ลองอะไรเล่นสนุกๆ หน่อยท่าจะดี เมื่อกี้เขาก็บอกอาทิตย์แล้วว่า "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
ธงรบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้กองอัศวิน เพื่อนรุ่นพี่ของน้องชายเขา และเป็นเพื่อนเขาเอง...เจ้าของพื้นที่ที่เกลียดนักซิ่งวัยรุ่นเข้าใส้...
อาทิตย์สบถออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หันไปมองธงรบก็มัวแต่สนใจกับการกดโทรศัพท์ราวกับพยายามหาตัวสะกดเวลาส่งเอ็สเอ็มเอส
"มอม้าคึกคัก ยอยักษ์เขี้ยวใหญ่ รอเรือพายไป อ้อ ลอ ลิงอยู่นี่เอง" ธงรบบ่นพึมพำ แล้วทำท่าดีใจที่หาตัวอักษรเจอ
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกเบาๆ หากคนที่ถูกเรียกยังไม่ได้ยิน คงยังท่องพยัญชนะหาตัวอักษรต่อ
"ปอปลาตากลม ฟอฟันสะอาดจัง ฝอฟาใช้ดี สอ สระอี อยู่ตรงไหนวะ"
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม ตามองไปยังตำรวจในเครื่องแบบที่เดินตรงมาที่รถ "เงยหน้าขึ้นมาดูนี่สิครับ"
ธงรบถอนหายใจ "ผมกำลังส่งเอ็สเอ็มเอ็สอยู่ เดี๋ยวนะ กำลังหาสระอี"
"ผู้กองธงรบ ตำรวจมา" อาทิตย์พ่นลมหายใจ แล้วลดกระจกลง "เราถูกตำรวจเรียก"
"อ้าว" ธงรบเงยหน้าขึ้น หันไปมองหน้ารถแล้วบ่นว่า "บอกแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว"
"ผู้กองเคลียร์ด้วยนะ" อาทิตย์สั่ง
"เฮ่ย ได้ไง อาทิตย์เป็นคนขับรถเร็ว นี่คงโดนจับติดคุกแหงๆ โทษฐานขับรถหวาดเสียวเกินอัตรากฏหมายกำหนด"
"ผู้กองเป็นตำรวจ" อาทิตย์เสียงแข็ง "ตำรวจก็เคลียร์กับตำรวจ ไม่เห็นจะแปลก"
"ผมไม่ได้เอาตราตำรวจมาด้วยสิ เขาคงเชื่อหรอกว่าเป็นตำรวจ โดนจับแน่ๆ เลยเรา นี่ถ้าให้ผมขับรถตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแบบนี้ หิวข้าวก็หิว ต้องมาซวยถูกจับกับขาซิ่ง"
อาทิตย์นั่งฟังอย่างอดทน ทั้งที่ในใจอยากจะเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ที่ธงรบกำลังกดอยู่ไม่ยอมหยุดยัด เข้าปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจเหลือเกิน
"สวัสดีครับ...อ้าวผู้กองนี่เอง " เสียงตำรวจที่หยุดยืนอยู่ข้างกระจกพูดกับอาทิตย์แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงทันใด เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนุ่มน้อยหน้าตี๋
...บ้าเอ๊ย...ธงรบสบถในใจ...เสียเรื่องซะแล้วไหมล่ะ...
"จ่า" ธงรบเลี่ยงไม่ได้ จ่าสมัยลูกน้องของหมวดชัชชัยน้องชายของเขายิ้มเผล่ ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แสดงท่าทางรู้จักเขาเป็นอย่างดี
"จะรีบไปไหนกันหรือครับ" จ่าสมัยถาม
"ไปกินข้าว" ธงรงตอบสั้นๆ
"หลานชายผู้กองขับรถเร็วมาก คือว่า...เอ่อ..." จ่าสมัยหันไปมองอาทิตย์ที่กลั้นยิ้มทันใด
"แล้วไงจ่า งั้นก็จับเข้าคุกเลยสิ" ธงรบฉุน จ่าสมัยยิ้มแหยๆ แล้วรีบขอโทษขอโพย ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรีบถอยฉากไป
... หลายชาย พูดออกมาได้...
ธงรบหน้าบึ้ง ไม่นึกว่าจ่าสมัยจะตาถั่วขนาดนั้น แต่ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนแกล้งหรือเปล่า ชัชชัยอาจอยู่แถวนี้ก็ได้ อาจคุมลูกน้องตั้งด่านแล้วเห็นว่าเขานั่งมากับอาทิตย์ แต่เมื่อครู่เขาโทรหาผู้กองอัศวิน คุยกันเป็นโค้ดลับอย่างดี ไม่น่าจะเข้าถึงหูน้องชาย แต่ถ้าชัชชัยรู้เรื่องจริงๆ ก็แสดงว่าอัศวินหักหลังเขา
...รอก่อนเถอะ ไอ้เพื่อนและน้องตัวแสบ ตั้งใจจะให้จับอาทิตย์ข้อหาขับรถเร็ว เขาจะได้ให้อาทิตย์เสียเวลาอยู่ที่ด่านนานๆ หลังจากนั้นถึงจะแสดงตัว ช่วยเหลือชายหนุ่มให้พ้นข้อหา กลายเป็นพระเอกสมใจนึก แต่จ่าสมัยกลับดันมาทำให้เสียเรื่อง แบบนี้ต้องโดนแตะยกแถว...
...แต่ก็เอา เถอะ เมื่อครู่ไม่ได้มีเวลาวางแผนเท่าใดนัก ของแบบนี้มันผิดพลาดกันได้ คราวหน้า อาทิตย์ต้องเจอดีแน่ แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือจ่าสมหมายเรียกอาทิตย์ว่าเป็นหลานชายเขานี่สิ พ่อตี๋น้อยทำหน้าขันอยู่ไม่ยอมหยุด
"ขำมากหรือไงอาทิตย์" ธงรบแกล้งทำหน้าบึ้ง
"ขำเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทำทีเป็นไม่เข้าใจ แล้วพูดต่อว่า "อ้อ เรื่องนั้นเอง เรื่องที่ตำรวจคนนั้นว่าผมเป็นหลานชายผู้กองใช่ไหมครับ"
"จะเรื่องอะไรอีกล่ะ"
"ผมไม่ใส่ใจหรอก ผู้กองก็ไม่ได้ดูแก่ตรงไหนนี่ ดูยังไงก็ไม่เห็นแก่พอจะเป็นลุงผมได้ ดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า"
...เอ๊ะอาทิตย์ชมหรือแดกดันกันนี่...
ธงรบขมวดคิ้ว ชักไม่พอใจ นึกว่าอาทิตย์เป็นหนุ่มน้อยที่ใสซื่อบริสุทธ์ ที่ไหนได้ ปากคอไม่เบา
"ว่าไงครับลุง เอ๊ย ผู้กอง จะทานอาหารที่ร้านไหน" อาทิตย์พูดหน้าเป็น แต่นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้นเป็นประกายขัน
...น่ารักจริงๆ ธงรับหันไปมอง แทนที่จะโกรธเขากลับเห็นว่าน่ารักนัก...
...เอาวะ ชอบเข้าแล้วนี่ โดนล้อซักหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกหน่อยอาทิตย์ก็คงลืม...
ธงรบบอกอาทิตย์ให้แวะร้านอาหาร ส. กุ้งเผาข้างทาง ชายหนุ่มบ่นอิดออดแต่ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าไป ธงรบรู้ว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศร้านอาหารแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาหิวมากจนแทบทนไม่ไหว
"ผู้กอง อย่าลืมสัญญานะ" อาทิตย์ทวงคำสัญญา หลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งจาน
"สัญญาอะไร" ธงรบทำหน้าเหรอหรา เขาจำสัญญานั้นได้ แต่จงใจแกล้งชายหนุ่ม
ได้ผล อาทิตย์หน้าคว่ำ วางช้อนลงทันใด "นึกอยู่แล๊ว หาอะไรจากคำสัญญาของตำรวจไม่ได้" ตี๋หนุ่มของธงรบเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"อ้าว อิ่มแล้วหรืออาทิตย์"
"ทานไม่ลงแล้วครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ ใบหน้าขรึม หันไปมองน้ำพุที่ร้านจัดไว้ประดับตกแต่งสถานที่
หัวใจธงรบกระตุกวูบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เห็นใบหน้าผิดหวังของอาทิตย์แล้วทำให้เขาต้องรีบแก้ตัว "ล้อเล่นน่า จำได้สิ จะไม่มาให้เห็นหน้าเลยสองวันตามคำสัญญา ถ้าเบื่อหน้าผมนัก"
"สามครับ ไม่ใช่สอง"
"อ้าว อาทิตย์พูดว่าสองสามวันนะครับ" ธงรบประท้วง
"ก็สามไหมล่ะผู้กอง สองสามวันก็คือสามวันนั่นล่ะ"
" งั้นก็สองก็ได้ หรือสามก็ได้น่ะสิ" ธงรบแย้ง น้ำเสียงของคู่สนทนาทั้งสองเริ่มแปรเปลี่ยนไปทันใด จากหงอยเหงาเมื่อครู่กลายเป็นตรงกันข้าม
"โอ๊ยปวดหัว" อาทิตย์บ่น แล้วยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"อยากหายปวดหัว ผมมียาดีให้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "มาเป็นแฟนกันเถอะ รับรองว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่จะหายไปเป็นปลิดทิ้ง"
...จะเป็นโรคประสาทน่ะสิ...
อาทิตย์เถียงอยู่ในใจ นึกภาพเป็นแฟนธงรบแล้วเขาขอฆ่าตัวตายหนีไปจากโลกนี้ดีกว่า
...เขารักอนุภาพ จะให้มารักธงรบได้อย่างไรกัน...
---แต่ อนุภาพเป็นของสารวัตรอธิคมแล้ว ความหวังเขาหมดสิ้นไปแล้ว และที่สำคัญ เขาไม่ได้เป็นฝ่ายรับ จะให้มาเป็นฝ่ายรับของธงรบเขาทำไม่ได้หรอก ท่าทาง ผู้กองนักรักคนนี้ไม่ใช่ย่อย เขามิโดน...??
"คิดอะไรอยู่หรืออาทิตย์" ธงรบถามเสียงนุ่ม
"เปล่า" ชายหนุ่มปฏิเสธ ในใจคิดว่าจะบอกธงรบไปอย่างที่คิดได้อย่างไรกันเล่า
...บอกว่าเขากลัวโดนธงรบทำ 'แบบนั้น' กับเขา...แบบที่เขาไม่เคยโดนมาก่อน...
"น่าอาทิตย์ ความจริงผมก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนเขามองผมหรอกนะ ลองคบกันดูซักหน่อย ถ้าไม่ชอบใจก็ค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งปฏิเสธกันสิ ให้โอกาสกันบ้าง ขอให้ผมได้จีบหน่อยจะเป็นไรไป เปิดใจน่ะ เข้าใจไหม เปิดใจ โอเพ่นยัวร์ฮาร์ท ไม่ใช่โอเพ่นยัวร์เลกอย่างเดียว"
อาทิตย์ยังก้มหน้ามองพื้นโต๊ะอยู่ ทั้งฉุนทั้งขัน ชายหนุ่มกัดฟันอย่างพยายามสงบอารมณ์ ธงรบนี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เมื่อครู่นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่จบลงด้วยความขี้เล่น
...หากสมมุติว่าเขาตกลงลองคบกับธงรบจริง เขาจะทนความขี้เล่น ความยียวนกวนประสาท หรือความเจ้าชู้ของผู้กองธงรบได้ไหมหนอ...
... ที่สำคัญ เขาจะทนคิดถึงอนุภาพได้หรือไม่ หากเขาจะมีความสัมพันธ์กับใคร เขาก็อยากให้มันเป็นไปเพราะความรัก แต่หากจะคบคนนี้แล้วมีภาพของคนอื่นซ้อนอยู่ เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
...คนเรา ต้องมีรักเดียวใจเดียวเท่านั้น...
**************
-
- 2 -
ผู้กองธงรบให้อาทิตย์ไปส่งที่คอนโดทั้งที่อาทิตย์บอกว่าจะย้อนกลับไปส่งที่รถก็ได้ แต่นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่กลัวรถหาย ดีเสียอีก จะได้ไปหาอาทิตย์อีกครั้ง
"ลืมสัญญาแล้วหรือผู้กอง สามวันที่สัญญาว่าจะปล่อยให้ผมอยู่อย่างสงบสุข" อาทิตย์รีบทวง
"สองวันครับ ไม่ใช่สามวัน"
"สาม เมื่อกี้เราตกลงกันว่าสาม" อาทิตย์เริ่มเสียงดัง หลังจากที่สงบมาแล้วตั้งแต่จ่ายเงินค่าทานอาหารเย็นที่ธงรบบอกว่าเขาต้องเป็นคนเลี้ยง
ตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ธงรบทำตัวดีมาตลอด นั่งสงบปากสงบคำ ไม่ก็ชวนเขาคุยเรื่องทั่วๆ ไป จนเขาแปลกใจไม่นึกว่าธงรบจะคุยอะไรเหมือนผู้ใหญ่คุยกันก็ได้ จนกระทั่งถึงตอนนี้ การถกเถียงกันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"งั้น" นายตำรวจหนุ่มทำท่านึก "สองวันครึ่ง พบกันครึ่งทาง นับจากคืนนี้ไปอีกสองวันครึ่ง ผมจะหายหน้าไปไม่ให้อาทิตย์เห็นหน้าหล่อๆ เลยเด็ดขาด วันศุกร์ถึงจะมารับไปกินข้าวกลางวัน"
อาทิตย์ถอนหายใจ เริ่มจะยอมรับชะตากรรมตัวเอง
...เอาเถอะ ซื้อเวลาได้สองวันครึ่งก็ยังดี ยอมไปทานอาหารกับผู้กองธงรบหนึ่งครั้ง แลกกับสันติสุขสองวันครึ่ง...
"คราวหน้าผมจ่ายเองก็ได้"
ธงรบทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายไว้ ยกมือขึ้นบายบายอาทิตย์อยู่ข้างรถ ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี รอจนหนุ่มน้อยกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเดินผิวปากเข้าไปในคอนโด
...อาทิตย์เป็นสีสันของชีวิตเขา...
...สองวันครึ่งเหรอจ๊ะตี๋น้อย ฝันไปเถอะ...
ร้อยตำรวจเอกธงรบยกโทรศัพท์ไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือขึ้นมาจูบ แล้วเอื้อมมือไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักในใจก็นึกกระหยิ่มยิ้มย่องว่า พรุ่งนี้ล่ะ อาทิตย์ก็จะโทรหาเขาเพื่อตามหาโทรศัพท์ที่เขาแอบฉกมา
...อาทิตย์ รู้จักธงรบน้อยไปซะแล้ว...
วันจันทร์...
อาทิตย์ขับรถออกจากบริษัทเมื่อเวลาเกือบสี่ทุ่ม เย็นวันนี้เขาไม่เห็นธงรบมาจอดรถดักรอเขา ความจริงไม่เห็นมาเกือบห้าวันแล้ว โทรศัพท์หรือข้อความสั้นก็ไม่เคยได้รับ
...ท่าทางคงไปราชการหรือทำคดีสำคัญ เลยไม่มีเวลามากวนใจเขา ตั้งแต่เขาแวะไปที่สถานีตำรวจเพื่อไปเอาโทรศัพท์วันนั้น ธงรบก็หายหน้าหายตาไป จะบอกลาสักคำก็ไม่มี...
วันนี้ถนนโล่งอย่างน่าแปลกใจ คนไม่รู้หายไปไหนกันหมด อาทิตย์ขับรถด้วยความเร็วปานกลาง วันนี้เขาขับรถฮอนด้าซีอาร์วีของคุณแม่มาทำงานเพราะต้องขนทีวีกับเครื่องเสียงมาบริษัท ที่บ้านมีหลายเครื่อง เขาตัดสินใจประหยัดเงิน อย่างน้อยหลายคนในบริษัทก็ได้ดูทีวีพักผ่อนอารมณ์บ้าง แม่บ้านกับยามดีใจใหญ่ที่มีทีวีในห้องพักผ่อน ณิชาเย้าว่า หากมีดีวีดีด้วยท่าจะดี เธอจะได้ย้ายมานอนที่บริษัท เลขาประจำบริษัทบอกว่าห้องทานเข้าหรือห้องพักผ่อนที่อาทิตย์จัดให้พนักงานนั้นน่าอยู่ยิ่งกว่าคอนโดของเธอเสียอีก
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทใหม่อ้าปากหาวเพราะความง่วงและเหนื่อยล้า เขาทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงตั้งแต่เช้า พรุ่งนี้เขาต้องไปพบลูกค้าคนแรก คนนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่ที่หากงานนี้สำเร็จด้วยดี ก็จะเป็นการสร้างชื่อเสียงให้บริษัทเป็นอย่างมาก
...เผลอๆ จะแข่งกับบริษัทคุณตฤณเสียเลย...
อาทิตย์คิดเล่นๆ แล้วอมยิ้ม แต่ทันใดต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ มีรถจักรยานยนต์สองคันวิ่งเบียดกันสวนทางมาไหล่ถนนทางด้านซ้าย
อาทิตย์หมุนพวงมาลัย เบี่ยงรถออกทางด้านขวาเพื่อหลบให้พ้น แต่ไม่ทันเสียแล้ว เสียงมอเตอร์ไซด์ครูดรถเขาแล้วตามด้วยเสียงดังโครม...มอเตอร์ไซด์สองคันนั้นเสียหลักล้มลงข้างทาง และในเวลาเดียวกัน เขาได้ยินเสียงรถบีบแตรลั่น เพียงชั่วกระพริบตา รถฝั่งด้านคนขับก็ถูกเบียดกระแทก เสียงห้ามล้อกรีดร้องราวผีพรายที่กำลังเกรี้ยวกราด รถกระบะยกสูงสีเงินแถออกไปด้านขวา เสียหลักจนชนกระแทกกับเสาไฟฟ้า
...เสียงคนร้องโวยวายดังรอบๆ แม่ค้ารถเข็นที่ขายของอยู่ข้างทางชี้ไม้ชี้มือด้วยความตื่นตระหนก ลูกค้าที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ผุดลุกยืนด้วยความตกใจ บางรายตั้งสติได้ รีบวิ่งเข้ามาช่วย
ไม่นาน ไทยมุงก็เริ่มล้อมตัวเข้ามา อาทิตย์ใจเต้นแรงด้วยความตกใจ มือสั่น ขาสั่น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาประสบอุบัติเหตุ
ชายหนุ่มนั่งสงบสติอยู่ในรถครู่หนึ่ง แล้วจึงเปิดประตูรถออกมา วิ่งอ้อมไปอีกด้านเพื่อดูคนขับขี่รถจักรยานยนต์ที่นอนกองอยู่บนพื้นถนน โชคดีที่ทั้งหมดสวมหมวกนิรภัย สามคนนั่งงงงวยอยู่บนพื้น กำลังพยายามถอดหมวกออก แขนถลอกปอกเปิก เห็นเลือดแดงๆ เลอะเทอะเสื้อยืดสีขาว หญิงสาวที่ซ้อนท้ายใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่า เลือดไหลมากว่ากว่าคนอื่น ตอนนี้เริ่มร้องให้น้ำตานองหน้า
"เอ้าช่วยๆ กันหน่อย อย่ามุงๆ" เสียงชายวัยกลางคนร่างใหญ่คนหนึ่งดังขึ้น พยายามกันคนไม่ให้ออกันเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มอีกคนสวมชุดกากีท่าทางเป็นข้าราชการเข้ามาช่วยอีกแรง หญิงวัยกลางคนคาดผ้ากันเปื้อนเข้ามาคุกเข่าข้างหญิงสาวที่บาดเจ็บ สอบถามด้วยเสียงห่วงใย
อาทิตย์หันรีหันขวางไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ก็นึกได้ว่าเขาควรจะแสดงน้ำใจ แม้ตอนนี้เขาจะบอกตัวเองว่าเขาเป็นฝ่ายถูก จู่ๆ มอตอร์ไซด์สองคันนี้ก็วิ่งแซงกันมาสวนทางเดินรถช่องทางซ้าย
"พี่ เป็นยังไงบ้าง" อาทิตย์นั่งลงข้างชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งกองอยู่กับพื้น
ชายหนุ่มหันมามองเขาตาขวาง ตวาดเสียดัง "ขับรถยังไงวะ ไอ้..."
อาทิตย์สะดุ้ง ตกใจเพราะไม่นึกว่าจะโดนด่าเช่นนี้ จึงขยับตัวถอยไปเล็กน้อย ชายคนนั้นยังโวยวายไม่หยุด จนเขาทนไม่ได้ต้องแย้งว่า "พี่ขับรถสวนเลน แซงกันมาด้วยซ้ำ ผมพยายามหลบแล้ว"
"ไม่เห็นหรือไงมีมอเตอร์ไซด์วิ่งมา มึงคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของถนนหรือไงวะ"
ชายคนนั้นเสียงแข็ง ท่าทางเป็นอันธพาลไม่เบา หน้าตาก็ดี แต่มารยาทแย่มาก อาทิตย์เริ่มอารมณ์คุกรุ่น
"เฮ้ย ตัวเองขับรถสวนทางยังมาด่าคนอื่นอีก บ้าหรือเปล่า" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มไทยมุง
"น้องอย่าไปยอมมัน พี่ช่วยเป็นพยานให้"
"ให้เงินช่วยเขาหน่อย เขาเจ็บ"
"อุบัติเหตุนะ โทษกันก็ไม่ถูก"
"ใครตามปอเต็กตึ้งหรือยัง"
"คนยังไม่ตายนะโว๊ย"
"โทรร่วมด้วยช่วยกันสิ"
“เรียกตำรวจมาเลยน้อง”
เสียงคนดังระเบ็งเซ็งแซ่ อาทิตย์หูอื้อ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี แต่ที่แย่กว่านั้น ชายร่างผอมผิวคล้ำคนหนึ่งเดินมาดึงแขนเขาจากข้างหลัง ถามว่าเขาเป็นคนขับรถซีอาร์วีหรือไม่ เขาพยักหน้า แล้วจากนั้นก็ได้คู่กรณีต่อล้อต่อเถียงเพิ่มอีกหนึ่งคน
อาทิตย์ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ตอนนี้มีอารมณ์โกรธเพิ่มเข้ามาผสมด้วย คู่กรณีของเขาพูดไม่รู้เรื่อง มิใยที่เขาบอกว่าให้รอประกันภัย ชายคนนั้นกลับเอาแต่เรียกร้องค่าเสียหายอย่างเดียว แฟนสาวก็เข้ามาช่วยเถียงด้วย เสียงแหลมๆ ของหญิงร่างผอมเหมือนไม้เสียบผีดังเสียดแทงประสาทของเขามากนัก ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เสียงดังยิ่งกว่าไซเรนรถตำรวจ
...ไม่ไหวแล้ว เขาสู้กับคู่กรณีที่กำลังรุมเขาคนเดียวไม่ไหวแล้ว ต้องหาคนช่วย...
อาทิตย์นึกถึงเพื่อน รชานนท์เป็นคนแรกที่นึกได้ แต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นออก รชานนท์ยิ่งแย่กว่าเขา ไม่เคยเถียงสู้ใครได้เลย ใครล่ะที่พอใจช่วยได้ คนรู้จักเท่าที่นึกออกก็มี พี่นุ พี่บั๊ด อธิป ใช่อธิปน่าจะพอไหว อธิปออกห้าวๆ คงพอข่มคู่กรณีเขาได้แล้วก็มี เจ บอย ทศ ชาติ ต๊อป
...ตำรวจสิ เรียกตำรวจเสียเลย เขารู้จักตำรวจอยู่ อย่างน้อยก็สองคน...
...สารวัตรอธิคม ท่าทางเหี้ยมเหมือนกันเวลาอารมณ์เสีย...
...จะบ้าหรืออาทิตย์ อธิคมแฟนพี่นุนี่นะ ไม่ได้หรอก เขาจะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือไม่ได้หรอก พี่นุจะได้เห็นว่าเขาไม่เป็นผู้ใหญ่ ไม่แข็งพอที่จะรับมือกับวิกฤติได้
...ผู้กองธงรบ!...
ชื่อนี้แวบขึ้นมา อาทิตย์ควักโทรศัพท์ กดดูเบอร์ที่ธงรบเคยโทรหาเขา แม้ธงรบจะหายหน้าไปกว่าห้าวัน และเขาก็หวั่นใจอยู่ว่านายตำรวจอาจไปราชการหรือทำคดีที่ไหนไกลๆ แต่เขาขอเสี่ยงซักหน่อยเถอะ....
...อาทิตย์โชคดี เพราะผู้กองธงรบรับสายทันที ด้วยประโยคเดิมที่แต่ก่อนเขาต้องถอนหายใจเพราะความระอา...
...แต่ครั้งนี้ เขาถอนหายใจเพราะความโล่งอก
"ว่าไงครับคุณชายอาทิตย์" ธงรบรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเช่นเคย
"ผู้กองธงรบครับ ช่วยผมด้วย..." อาทิตย์ละล่ำละลัก "ผมรถชน"
นายตำรวจหนุ่มอุทานเสียงตระหนก สอบถามรายละเอียด แล้วบอกเขาให้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ให้รอประกันและรอเขาก่อน อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาจะไปถึง
"พี่จะไปดูแลดวงตะวันของพี่เอง"
...ธงรบไม่วายทิ้งท้ายน้ำเสียงยั่วเย้า หลังจากที่พูดจริงจังเป็นงานเป็นการ อาทิตย์ไม่ตอบโต้อะไรเพราะไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเช่นนั้น แต่เมื่อวางสายโทรศัพท์เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกโข
...อย่างน้อยธงรบเป็นตำรวจ คงช่วยได้มากพอสมควร แม้จะทะเล้นเป็นนิจ แต่เครื่องแบบร้อยตำรวจเอกคงขลังบ้างล่ะน่า คู่กรณีของเขาคงพูด "รู้เรื่อง" ขึ้นอีกเยอะ...
อาทิตย์ยืนมองด้วยความแปลกใจ ธงรบจัดการสถานการณ์ได้เรียบร้อยน่าทึ่ง เขาคิดไม่ผิดที่ว่าชุดเครื่องแบบตำรวจนั้นช่วยได้มากเวลาเกิดเหตุการณ์คับขันเช่นนี้ ธงรบไม่เหลือคราบนายตำรวจเจ้าชู้ทะลึ่งทะเล้นแบบที่เคยเห็นเป็นประจำ หากกลับดูดุและเอาจริง คู่กรณีเขาคอตกเพราะธงรบโวยวายใส่เสียงดังบอกว่าจะจับเข้าคุกให้หมด ผิดแล้วยังข่มขู่คู่กรณี ต้องเอาให้หนัก
"ผู้กอง เขาแถออกมาชนผม" คนขับรถกระบะยังไม่วายโต้แย้ง
"แซงในที่คับขัน ถ้าไม่พอใจไปโรงพักกัน เอาไหม" ธงรบตะคอก "แล้วนี่จะรีบไปไหนกัน น้องเขาบอกว่าขับจี้ก้นเขามาตลอด พอเขาหลบมอเตอร์ไซด์ลื๊อก็แซง"
ชายร่างผอมหน้ามุ่ย แฟนสาวที่ยืนอยู่ใกล้ทำท่าจะอ้าปากเถียง ธงรับหันขวับไปมองตาเขม็ง หญิงคนนั้นจึงรีบหุบปาก
คนที่โดนหนักกว่าคือคนขับรถจักรยานยนต์สวนทางมาเฉี่ยวกับรถของอาทิตย์ ธงรบหันไปสั่งตำรวจอีกสองนายที่มาถึงสถานที่เกิดเหตุให้เอาทั้งหมดไปโรงพักและปรับให้หนัก นายตำรวจที่เจ้าชู้เป็นนิจทำราวกับว่าตัวเองเป็นหัวหน้าก็ไม่ปานทั้งๆ ที่ไม่ใช่ท้องที่ของตน ตำรวจสองคนนั้นดูท่าทางรู้จักธงรบดี เรียกเขาว่าท่านผู้กองอย่างสนิทสนม
"แล้วนี่เมื่อไหร่สารวัตรอัศวินจะมาถึงซะทีวะ"
"อยู่กับกิ๊กครับ" นายดาบตำรวจร่างท้วมตอบ
"เจ้าชู้จริงๆ ไอ้นี่ กิ๊กเยอะนับไม่หวาดไปไหว" ธงรบเปรย แต่ทันใดรีบหันมามองอาทิตย์เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าชายหนุ่มเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ยิ้มให้บางๆ
"เรียบร้อยแล้วล่ะอาทิตย์ จะเอาค่าเสียหายหน่อยไหม" ธงรบยิ้มกว้าง เปลี่ยนสีหน้าจากดุดันกลับมาเป็นคนเดิม
"อย่าเลยครับ สงสารเค้า นี่ก็บาดเจ็บ ทำไมผู้กองไม่ยอมให้ไปโรงพยาบาล"
"แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ให้เจ็บซะบ้าง ขับรถแบบนี้มันน่านัก โชคดีนะไม่เจอรถบรรทุก" ธงรบส่ายหน้า หันไปมองคนเจ็บที่นั่งอยู่กับพื้นแล้วพูดขึ้นว่า "อ้าว ลุกๆ ไปโรงพัก ไปทำแผลที่โน่น เดี๋ยวเลือดไหลไม่หยุด มาตายตรงนี้ซะก่อน เสียเวลาเรียกปอเต๊กตึ้ง อย่ามาทำสำอย"
รถกระบะตำรวจมาถึงและรับคู่กรณีของอาทิตย์ไปโรงพักพร้อมรถมอเตอร์ไซด์ที่ล้อบิดเบี้ยวจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม ผู้หญิงที่เป็นคนซ้อนท้ายได้รับการปฐมพยาบาลแล้ว มีผ้าพันแผลเรียบร้อยเพราะหญิงสาวคนหนึ่งที่รับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ใกล้ๆ มีกล่องปฐมพยาบาลในรถ จึงเข้ามาช่วย
อาทิตย์หันไปขอบคุณธงรบที่กำลังยืนมองรถตำรวจที่วิ่งลับสายตาไป นายตำรวจหนุ่มหันมามองเขานิ่ง แววตาห่วงใย ต่างจากนัยน์ตากรุ้มกริ่มที่เห็นอยู่เป็นนิจ
...แววตาที่เขาเคยคิดว่าอยากจะชกให้เบ้าตาเขียวซักครั้งเวลาที่กวนประสาทเขามากๆ...
"ทำไมกลับดึกนักล่ะ" ธงรบถาม
"ผมเพิ่งเสร็จงาน" อาทิตย์ตอบเสียงเบา
"งานยังไม่เสร็จก็รอเอาไว้ทำพรุ่งนี้สิ ดึกขนาดนี้ขับรถมันอันตราย ถนนสายนี้มันเป็นแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยตอนหกทุ่มนี่มีพวกรถซิ่งแข่งกันด้วย ว่าแต่ว่าอาทิตย์หลับในหรือเปล่านี่ หรือว่าอั๊พยา" ธงรบเริ่มด้วยเสียงและสีหน้าจริงจัง หากลงท้ายด้วยความทะเล้นเช่นเคย
"บ้าหรือผู้กอง นี่จะว่าผมก็ผิดใช่ไหม" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่านี่ ไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้อนตัว"
...ธงรบเริ่มอีกแล้ว...เริ่มกวนเขาอีกแล้ว...
"งั้นเสร็จธุระแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากๆ ครับที่มาช่วย" อาทิตย์ขอบคุณอย่างจริงใจ ขยับเท้าจะเดินกลับไปที่รถ
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ ใช้ผมแล้วจะทิ้งกันแบบนี้เลยหรือ" ธงรบขยับตัวตาม "ขอติดรถไปด้วย"
"อ้าวผู้กองไม่ได้ขับรถมาหรือ" อาทิตย์สงสัย ไม่ทันได้สังเกต เพราะตอนที่ธงรบมาถึง ทุกอย่างกำลังโกลาหล พอเห็นหน้าธงรบเขาก็โล่งใจ เอาแต่ฟังและมองนายตำรวจจัดการกับปัญหา
"นั่งแท็กซี่มา"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์แกล้งเย้า "หรือว่าติดสินบนแท็กซี่อย่างเคย"
"อะโธ่ โถ อาทิตย์จ๊ะ อย่ามากัดกันแบบนี้สิ คราวนี้นั่งแท็กซี่มาจริงๆ เสียเงินค่ามิเตอร์ไปตั้งร้อยกว่าบาท เอาเงินคืนมาซะดีๆ ไม่ก็เลี้ยงข้าวต้มโต้รุ่งหน่อย นี่หิวแทบแย่แล้ว" ธงรบโอดครวญ แต่หน้าตาไม่ไปตามคำพูด
...แพรวพราวเช่นเคย ไม่มีท่าทีจะเดือดร้อนอะไรเลย...
อาทิตย์ยิ้มมุมปาก แล้วพูดขึ้นว่า "ผมก็หิว"
"งั้นเราไปกินกัน" ธงรบชวน แล้วรีบทำท่านึกอะไรได้ "เอ๊ย หมายความว่าไปหาอะไรรับประทานกัน ไม่ใช่ไปกินกัน แบบ...แบบว่า...อย่างที่อาทิตย์อาจกำลังคิด"
"ผมไม่ได้คิดอะไรครับ" อาทิตย์เสียงเขียว แล้วเร่งเดินกลับไปที่รถซีอาร์วีที่มีรอยบู้บี้ทั้งฝั่งซ้ายฝั่งขวา
"ตอนนี้ก็คิดแล้วล่ะสิ ใช่ป่ะ" ธงรบพูดกลั้วหัวเราะ เดินตามมาช้าๆ จนอาทิตย์ต้องหยุดยืนรอข้างประตูคนขับ ยังไม่ก้าวขึ้นรถ
"คร้าบ เร็วแล้วครับคุณชาย" ธงรบรู้ตัวว่าถูกเร่งด้วยสายตา จึงรีบก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปหาชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนมองเขาอยู่เขม็ง
"มามะ ผมขับเอง อย่าปฏิเสธนะ ไม่อยากสวมหน้ากากนายตำรวจใจร้ายรอบสอง มันปวดเมื่อยกล้ามเนื้อใบหน้าชอบกล"
ธงรบแบมือขอกุญแจจากอาทิตย์ ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ ยื่นกุญแจให้แล้วเบี่ยงตัวจะเดินย้อมกลับมาอีกด้านหนึ่งของรถ
ไหล่ชนกัน ไออุ่นจากร่างสูงใหญ่ของธงรบแผ่ซ่านจนอาทิตย์รู้สึกได้ ธงรบจับมือเขาไว้หลังจากรับกุญแจ อาทิตย์ชะงัก ก้มหน้านิดๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองแก้มแดง แต่รู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบวาบ
ธงรบได้จับมือของอาทิตย์เพียงไม่กี่วินาทีเพราะชายหนุ่มหน้าขาวรีบดึงมือออก แล้วเดินก้มหน้าอ้อมไปเปิดประตูรถอีกด้าน ขึ้นไปนั่งรอบนรถเงียบๆ
...ไมตรีจิตเริ่มก่อตัวขึ้น ธงรบอมยิ้ม ออกรถช้าๆ เลิกกวนใจชายหนุ่ม ปล่อยให้ตี๋เข้มของเขานั่งพักอย่างสงบสุข
วันอาทิตย์...
-
คู่นี้ทันกันดี ตี๋น้อยก็ดุเอาการ ต้องปราบคนเจ้าชู้ให้อยู่หมัดนะ o18
-
ชอบธงรบจัง ถ้าไม่นับเรื่องเจ้าชู้อยู่ด้วยคงสนุกพิลึก อิอิ
-
มาให้กำลังใจผู้กอง(หรือสารวัตรหว่า)ธงรบ (โจรกลับใจมั้ง) o13
เอาชนะใจหนุ่ม(น้อย)อาทิตย์
ปล.เค้ายังรอเรื่องของตฤณกับอัสนัยน้าาาาา :impress2:
-
ยอมรับผู้กองธงรบมีความอดทนสูงนะเนี่ย
ตามมาเป็นปี ยังไม่ได้แอ้มแล้วยังจะตามต่อไปอีก
เป็นคนอื่นน่ะ ต่อให้น่ารักแค่ไหน เค้าคงเผ่นไปไม่เห็นฝุ่นแล้ว
ตี้อเก่งอย่างนี้ สงสัยอาทิตย์ต้องมอบรางวัลใหญ่ให้แล้วล่ะ
-
เขาเรียกว่า..ทันกัน..
-
o18ผู้กองธงรบต้องเจอแบบนี้5555+
-
ชอบคู่ธงรบที่สุดแล้ว ตามมาอ่านรอบสองก็ยังสนุก
ถึงว่าคนเจ้าชู้เสน่ห์มานแพรวพราว น่ารักดี
แต่อย่าให้จับได้นะ :pigangry2:
-
คนเจ้าชู้มักแพรวพราวตลอดเวลาอะ....... :haun4: :z1: :z1:
คุณคฑาวุธครับ......คนเจ้าชู้เค้าชอบมองก้นนะ........ :z1: :z1:
ว่าแต่ระหว่าง กันของ อาทิตย์กับวิธวิน ก้อนใครสวบอะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
ติดตามครับ ธงรบนี่ลื่นไหลจริงๆ อาทิตย์คงปวดหัวแย่
-
คู่นี้สูสีกัน แต่ดูเหมือนว่าผู้กองธงจะเหนือกว่าตี๋อาทิตย์นิดนึง อิอิ
รอว่าเมื่อไรจะสมใจ อิอิ
-
อิอิ แอบย่องมา :z13: พี่นาย
เป็นกำลังใจให้กิ๊กพี่นายทุกคน
-
ชีวิตอิผู้กองมีสีสันมากๆจะเองสีอะไรล่ะคะ
ปากแบบนี้ยียวนเป็นที่สุด แต่ก็นะยังไงก็จะมาดูแลพ่อตะวันน้อยของพี่ได้อยู่ดี
ส่วนพ่อตะวันรอนของคนอ่าน :man1: ดื้อจริงๆช่างต่อปากต่องทำไม่มีที่สิ้นสุด
แบบนี้น่าจับปล้ำว่ามั๊ยคะ ผู้กอง :m12:
ผู้กองคงทำงานออกแดดมากไป ภาวะโลกร้อนเลยทำให้ผู้กองดูแก่คราวลุงของหนุ่มน้อยข้าง :m20:
ฮาไม่ไหวจะเคลียร์
ปล.จะโหด จะใจร้าย จะยียวน จะขี้ตื้ด ขี้ดื้อแค่ไหนแต่เรา็ก็เชียร์ให้ พ่อตะวันรอน:oo1:
ผู้กองไวไว :กอด1:
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดด นู๋อาทิตย์น่ารักมากมายให้ตายเถอะ
แต่เห็นผู้กองธงรบ ตื้อเอาๆแบบนี้ แอบใจอ่อน 555+
-
:mc4: :mc4: :mc4:
:z2: :z2: :z2:
:กอด1:
-
อร๊าย บ้านตะวันน้อยอยู่แถวบ้านเค้าเลยนะ
ไว้จะแว้บไปดูบ้านหลังเท่าคฤหาสน์ ฮ่าๆๆๆ
ตื้อเข้าไปผู้กอง ,, เด๋วดีเอง (?)
-
:seng2ped:
พี่นายอะ
:angry2:
ครึ่งนึงมันเป็นตอนเก่า
แล้วมาเขียนใหม่นี่
:serius2:
-
ต้องเอาให้ตายเลยนะ ไอ้พวกเจ้าชู้เนี๊ย(ว่าไปเหมือนจะเข้าตัวเองยังงัยไม่รู้) เหอะๆ o18
-
เข้ามาเชียร์ข้างอาทิตย์ให้จัดการผู้กองธงรบให้หนัก ๆ เลย เจ้าชู้กะล่อนมากมาย
เหมือนคนแต่งรึเปล่าเนี่ย เหมือนเขียนมาจากชีวิตจริงเลย เพราะตำรวจส่วนมาก
เจ้าชู้มากจริง ๆ อาทิตย์ต้องเล่นตัวให้หนัก ๆ ทำให้ผู้กองธงรบหงอ ๆ หน่อยจะดีมาก
ไม่ชอบคนเจ้าชู้+กะล่อนแบบผู้กองธงรบเลย จะรอตอนต่อไปนะ.... :pig4:....
-
:L2:
-
รอบทที่ธงรบจะโดนเชือดดดดดดดดดดด
:laugh:
-
อย่างนี้ต้องเรียกว่า เติมสีสันแห่งชีวิตให้กันและกันแล้วล่ะ อิอิ :กอด1:
-
เพิ่งเห็นทู้นี้เลยมาเจิมไว้ก่อน
ขอตัวกลับไปอ่านต่อนะครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อ่านจบแล้วครับ
ขอบคุณคุณนายมากเลยนะครับ
ที่เอามาลงให้ได้อ่านกัน
ว่าแต่อีกนานมั้ยอะครับ
ถึงจะเป็นเนื้อหาใหม่
เพราะที่ผ่านมาเป็น
เนื้อหาที่เคยลงมาก่อนแล้ว
-
รับประทานกัน :m20:
มารอตอนต่อไปอยู่นะครับ พี่นาย +1 อีกเช่นเคย รับไปเลย :z2:
-
เข้ามาเชียร์ข้างอาทิตย์ให้จัดการผู้กองธงรบให้หนัก ๆ เลย เจ้าชู้กะล่อนมากมาย
เหมือนคนแต่งรึเปล่าเนี่ย เหมือนเขียนมาจากชีวิตจริงเลย เพราะตำรวจส่วนมาก
เจ้าชู้มากจริง ๆ อาทิตย์ต้องเล่นตัวให้หนัก ๆ ทำให้ผู้กองธงรบหงอ ๆ หน่อยจะดีมาก
ไม่ชอบคนเจ้าชู้+กะล่อนแบบผู้กองธงรบเลย จะรอตอนต่อไปนะ.... :pig4:....
มีอคติกับคนเจ้าชู้เกินไปหรือเปล่าคร้าบบ
เรื่องนี้เป็นนิยายครับ นิยายก็คือนิยายนะ คนแต่งไม่เกี่ยว
บทที่ 3 ครับ
- 3 -
บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่รชานนท์และอาทิตย์คุยกันเรื่องงาน ฝ่ายหลังกลับเผลอตัวนั่งเหม่อลอย จนเพื่อนที่เอาแต่พูดและก้มหน้าพิมพ์คอมพิวเตอร์ต้องหยุดเงยหน้าขึ้นมองเพราะไม่ได้ยินเสียงตอบจากคนที่เขาพูดด้วย
"คิดอะไรอยู่อาทิตย์ เหม่ออีกแล้ว" รชานนท์เคาะมือเพื่อนสนิทที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ติดกับหน้าต่าง "มองอยู่ได้ ไม่เห็นรถบีเอ็มมาจอดคอยแล้วรู้สึกชีวิตขาดอะไรไปเหรอ"
"ไอ้บ้า" อาทิตย์ด่ารชานนท์ "ทำไมชอบเคาะมืออยู่เรื่อย"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ พูดหยาบขึ้นทุกวันนะ แต่ก่อนไม่เคยเห็นกล้าพูดอะไรแบบนี้ คุณหญิงแม่ได้ยินเข้าระวังโดนดุนะคุณหนู" รชานนท์พูดยิ้มๆ
"ตกลงจะเอายังไงนนท์ อย่าออกนอกเรื่อง" อาทิตย์โยนปากกาในมือลงบนโต๊ะประชุม
"นายนั่นล่ะจะเอายังไง เราถาม แต่นายไม่ตอบ เอาแต่เหม่อลอย อยากรู้ว่าเขาหายไปไหนก็โทรไปหาเขาสิ"
"พูดใหม่ซิ" อาทิตย์ไม่สนใจที่รชานนท์พูดถึง "เขา" คนนั้น บอกให้เพื่อนพูดเรื่องงานใหม่อีกครั้ง
"อยากรู้ว่าเขาหายไปไหน ก็โทรไปหาเขาซะ จะได้เลิกเหม่อซะที" รชานนท์พูดย้ำช้าๆ
อาทิตย์ถอนหายใจ แสดงท่าทางให้เพื่อนรู้ว่า ไม่ใช่ให้พูดซ้ำประโยคนี้ แต่ให้พูดซ้ำเรื่องงาน "ไอ้นนท์ อย่ายุ่ง ไม่ต้องมาทำเป็นแนะนำ"
"ก็เป็นห่วง กลัวเสียงาน" รชานนท์ยักไหล่ "เมื่อกี้เราบอกว่าเราโอเคกับข้อเสนอของ Shrine นายแบบก็ตกลงตามที่เขาเสนอมา แพงหน่อยแต่ก็คุ้ม เขากำลังดัง ส่วนเรื่องไทม์ไลน์ให้ปรับสั้นลงอีกหน่อย พจน์เขาก็เห็นด้วย เราอาจต้องเร่งทำงานหนักขึ้นกว่าเดิม ถ้าไม่ไหวจริง พี่นุบอกว่าจะช่วย อันนี้พจน์เขาพูดเอง"
...พี่นุ...
อาทิตย์ตาลุกวาว สดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น รชานนท์ส่ายหน้า ไม่เข้าใจเพื่อนที่ยังคงฝังใจกับอนุภาพไม่ยอมเลิก
"ตกลงเรื่องนายแบบนี่ไฟนอลแล้วนะ แต่ถ้านายอยากประหยัดเงิน เอาผู้กองธงรบก็ได้ ท่าทางหุ่นดี ว่าแต่ว่าผู้กองเขายอมเปลือยหรือเปล่าแค่นั้นล่ะ" รชานนท์แนะ
"ไม่" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วบอกว่าเขาจะรีบไปคุยเรื่องรายละเอียดกับ Shrine น้ำหอมที่เปิดตัวใหม่ในประเทศไทยให้บริษัทของเขาทำโฆษณาให้
...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน
---แต่ทำไมธงรบหายหน้าไปเป็นอาทิตย์แล้ว นี่เกือบเจ็ดวันที่เขาไม่เคยเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงเลย...
...สงบสุขมาได้เจ็ดวัน...
...แต่สงบสุขจริงหรือ...ทำไมเขารู้สึกเซ็งๆ แบบนี้ที่อะไรๆ ก็เงียบเหลือเกิน
ธงรบผงกหัวเข้ากับเสียงเพลง มือยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะหันไปคว้าอีกแก้วหนึ่งมาถือไว้
คืนนี้เขาดื่มเหล้าเป็นน้ำ รู้สึกเบื่อสุดๆ กว่าหนึ่งสัปดาห์ที่เขายอมปล่อยให้อาทิตย์หนุ่มน้อยที่เขาเฝ้าตื๊อมาตลอดได้หายใจโล่งสะดวก แต่เขากลับรู้สึกอึดอัดเหลือประมาณ...พอไม่ได้ไปตื๊อตี๋หนุ่มคิ้วเข้มแล้วรู้สึกว่าชีวิตมันขาดอะไรไปบางอย่าง
"ผู้กอง เขาจะไปต่อกันที่คอนโดของโตโต้ ผู้กองไปด้วยกันนะครับ เพนท์เฮ้าส์เลยนะ มีสระน้ำ ปาร์ตี้กันข้ามคืนเลย" ธีรยุทธ นายแบบหนุ่มดาวรุ่งเบียดกายเข้ามาใกล้ ตะโกนใส่หูของธงรบเพราเสียงเพลงในคลับ JET SET ดังมาก แต่นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้า ทำให้อีกฝ่ายหน้ามุ่ย
"ไปเถอะผู้กอง" ธีรยุทธคะยั้นคะยอ "เผลอๆ พอสนุกได้ที่ มีการแก้ผ้ากระโดดน้ำกัน สวิงกิ้งกันให้สนุกไปเลย"
...แต่ก่อนนะสนุก...เดี๋ยวนี้ชักจะเบื่อๆ...อะไรแบบนี้เขากับอธิคมเคยมาหมดแล้ว---ปาร์ตี้ส่วนตัวกับหนุ่มๆ แวดวงไฮโซ ดารานักร้องนายแบบที่พร้อมจะสนุกกับเขาและเพื่อนคู่หูรูปหล่อ แม้แต่บทรักเร่าร้อนในรถที่ตระเวนท่องราตรีกรุงเทพฯ แทบทุกคืน...
ตั้งแต่อธิคมเริ่มจีบอนุภาพ เพื่อนทิ้งเขาให้สนุกคนเดียวกับหนุ่มๆ หน้าตาดีที่เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ เขาพอจะทนได้ แต่นี่เกือบปีแล้วที่ฉายเดี่ยว ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวคืออยากจะกลับบ้านนอน...
"ยุทธไปเถอะ พี่ต้องกลับก่อน พรุ่งนี้เข้าต้องเข้ากรม" ธงรบปฏิเสธ
"เข้ากรมอะไรกันเช้าวันเสาร์" ธีรยุทธขยับตัวเต้นตามจังหวะเพลง
"คดีพิเศษสำคัญสุดๆ"
"จริงเร๊อ" ธีรยุทธทำหน้าไม่เชื่อ "หรือว่าจะแอบไปต่อที่ไหนกับเด็กใหม่"
ธงรบไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มมุมปาก ลดมืออีกข้างลงไปคว้าหมับที่ก้นของนายแบบหน้าหล่อที่เต้นเบียดเขาอยู่
ธีรยุทธไม่ขัดขืน กลับหัวเราะชอบใจ "ผู้กอง น่า นะ ไปด้วยกัน คืนนี้ผมเป็นของผู้กองแล้ว จะยอมผู้กองทุกอย่าง จะถ่างขาให้ไม่บ่นเลย ในสระ ในรถ ที่ไหนก็ได้" ธีรยุทธเลียริมฝีปาก เปิดเผยความต้องการเต็มที่
"ที่นี่เลยดีไหมล่ะ" ธงรบแกล้งล้อ
"เอาสิ ถ้ากล้า" ธีรยุทธหัวเราะ กระดกแก้วเหล้าเทน้ำสีอำพันลงคอ
ธงรบยกเหล้าของตัวเองขึ้นดื่มพรวดเดียวหมดอีกครัง แล้วหันมาคลอเคลียธีรยุทธ จนอีกฝ่ายทนไม่ไหว เอื้อมมือไปเกาะกุมเป้าตุงของนายตำรวจ
"ผู้กอง ไปข้างนอกกันเถอะ" ธรียุทธชวนธงรบ แล้วดึงมือนายตำรวจให้เดินตาม
"ไปไหนกัน" ธงรบถามเสียงเบาเมื่อพ้นจากห้องที่อัดแน่นไปด้วยสมาชิกคลับ JET SET คลับหรูราคาแพงที่เฉพาะสมาชิกเท่านั้นที่จะเข้าไปหาความสำราญได้
"ไปสวรรค์ชั่วคราวของเราไง" ธรียุทธหัวเราะ แล้วเร่งผีเท้าเดินน้ำหน้า เมื่อเหลือบไปเห็นคนเดินสวนมาจึงปล่อยมือธงรบ จุดหมายปลายทางของชายหนุ่มทั้งสองคือชั้น P2 ของอาคารจอดรถที่อยู่ตึกติดกัน
ธีรยุทธขับรถ SUV คันใหญ่ กว้างพอที่เขาสองคนจะ "ทำ" อะไรกันได้อย่างไม่อึดอัดนัก ลานจอดรถที่นี่เงียบ และไฟไม่ค่อยสว่างเท่าใดนัก ธงรบเคย "ทำ" อะไรกับใครอยู่หลายครั้งเหมือนกัน อธิคมก็เคย คราวนั้น ต่างคนต่างอยู่กับ "คู่" ของตัวเองในรถคนละคันที่จอดอยู่ชั้นเดียวกัน
ธงรบยิ้มบางๆ ให้ธีรยุทธที่หันมายิ้มให้เขาเป็นครั้งคราว นายแบบหนุ่มรักษาระยะห่างเพราะไม่ต้องการให้ใครผิดสังเกต แต่เริ่มจะเดินเซไปเซมาเพราะดื่มเหล้าไปเยอะ แต่เขาสบายมาก คืนนี้เขาดื่มน้อยกว่าที่เคย คนคอแข็งอย่างเขาแค่เหล้าสิบกว่าแก้วไม่ทำให้เขาเมาได้
ลานจอดรถชั้น P2 รถจอดเต็มไปหมด แต่เงียบมาก ผู้คนคงสนุกกันอยู่ในตึกที่อยู่ติดกัน อาคารที่เป็นเพียงลานจอดจึงเงียบอย่างที่เห็น
...เงียบจนได้ยินเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังก้องกังวาน
...เขากับธีรยุทธ...
ธงรบอมยิ้ม คิดอยู่ในใจว่า...เงียบขนาดนี้คงได้ยินเสียงช่วงล่างรถดังเอี๊ยดอ๊าดกันบ้างล่ะ...แต่ไม่มีใครกวนใจ ยามที่นี่ไม่มีใครกล้าเพราะลูกค้าของคลับแต่ละคน "ร้ายๆ" กันทั้งนั้น หรือบางที ยามขี้เกียจมาสนใจ จะให้เดินคอยสอดส่องว่าใครมาทำอะไรกันในรถ คงเหนื่อยกันน่าดูเพราะที่นี่ ลานจอดรถแทบทุกชั้น จะมีกันเป็นคู่ๆ เป็นระยะๆ แต่ชั้นนี้เงียบกว่าปรกติ สงสัยเพราะเป็นชั้นที่สงวนเอาไว้สำหรับรถกลุ่มวีไอพี ตอนนี้จึงมีเพียงเขากับธีรยุทธเพียงสองคน
...และ...เสียงรองเท้ากระทบพื้นอีกคู่หนึ่ง!...
ธงรบมองไปทางด้านขวาเยื้องไปข้างหน้า ตามเสียงรองเท้าคู่ใหม่ที่เพิ่งได้ยิน จึงเบิกตาขึ้นด้วยความแปลกใจ
...อาทิตย์!...
ธงรบเพ่งตามองร่างที่กำลังเดินอยู่ระหว่างแถวรถที่จอดเรียงรายอยู่อีกฟากหนึ่งของลานจอดรถด้านที่ใกล้กับทางออก
อาทิตย์หัวยุ่ง เสื้อยับยู่ยี่ ราวกับสนุกสุดเหวี่ยง
...สงสัยเป็น Pariner Club วัยรุ่นไฮโซมักจะไปรวมตัวกันที่นั่น เขาเคยเข้าไปแต่ไม่บ่อย สาวๆ ที่ Pariner เปรี้ยวมาก ใจกล้าเข้ามาจีบเขาอยู่เหมือนกัน ส่วนหนุ่มๆ ก็ใช่ย่อย เข้าไปทีไรได้ติดไม้ติดมือออกมาด้วยทุกที ผับนั้นมีทั้งชายหญิงปนกัน แต่ก็มีกลุ่ม "แอบแฝง" อยู่ไม่ใช่น้อย พอๆ กับที่ JET SET...
ธีรยุทธเดินนำธงรบห่างออกไปพอสมควรเพราะนายตำรวจหนุ่มชะลอความเร็ว หากธงรบเรียกนายแบบขาซ่าประจำวงการให้หยุดรอ เสียงก้องๆ ในลานจอดรถจะทำให้อาทิตย์ได้ยินแน่นอน
ธงรบเปลี่ยนเส้นทางเดินทันที เขาเลี้ยวขวาหลังรถวอลโว่ S80 สีดำ แล้วตัดผ่านไปอีกสองแถว ก้าวเท้ายาวๆ เร่งความเร็วตรงไปยัง "เป้าหมาย" ใหม่ที่กำลังใกล้จะถึงรถ
อาทิตย์เดินตัวตรง...แสดงว่าไม่เมา...กางเกงสแล็คสีเบจพอดีตัวที่ชายหนุ่มสวมอยู่เผยให้เห็นบั้นท้ายแน่นแกร่งที่ธงรบชอบจ้องมองทุกครั้งที่เจอกัน ชายเสื้อของอาทิตย์หลุดลุ่ย มือซ้ายถือกุญแจ กำลังจะยกขึ้นกดล๊อคประตูเบนซ์สีดำที่จอดอยู่สุดแถวของรถที่จอดฝั่งติดผนัง
อีกประมาณสี่ห้าก้าวธงรบก็จะถึงตัวอาทิตย์ แต่ตี๋หนุ่มของเขารู้สึกตัวว่ามีคนเดินอยู่ไม่ห่างจึงหันหน้ามามอง
คิ้วเข้มเหนือตาเรียวเล็กคู่นั้นเลิกขึ้นเพราะแปลกใจ ปากพึมพำชื่อธงรบเบาๆ นายตำรวจยิ้มกว้างแล้ววิ่งเหยาะๆ เข้าไปใกล้...
...กลัวอาทิตย์จะรีบกระโดดขึ้นรถขับหนีไป...ธงรบอดคิดในใจแล้วรีบไปหยุดยืนที่อีกด้านหนึ่งของรถ
"ขอกลับด้วย" ธงรบรีบพูด...เสียงเบา...กลัวว่าธีรยุทธที่อยู่ในลานจอดรถจะได้ยิน ทั้งที่ไม่รู้แน่นอนว่าตอนนี้นายแบบหนุ่มอยู่ที่ไหน...ป่านนี้คงกำลังเดินหาเขาอยู่กระมัง...
"ผู้กองมาทำอะไรที่นี"
"มาจับผู้ร้ายมั๊ง" ธงรบเล่นลิ้น "แล้วอาทิตย์ล่ะ ออกจากออฟฟิสแล้วทำไมไม่กลับบ้าน"
"มาหาลูกค้ามั๊งครับ" อาทิตย์ "กวน" คืนบ้างเหมือนกันแล้วพูดต่อว่า "ผมจะกลับแล้ว"
"ถึงได้ขอติดรถกลับด้วยไงล่ะ" ธงรบเอื้อมมือจับที่เปิดประตู เตรียมตัวขึ้นรถเต็มที่
"ผู้กองคงมาแท็กซี่ตามเคย"
...จอดค้างคืนเสียห้าร้อยบาท...ธงรบรู้ดี...จ่ายมาหลายครั้งแล้วด้วย สมัยก่อน ตอนที่ธนาวุฒิมีหน้าที่มาแบกเขากับอธิคมกลับบ้าน เขากับเพื่อนทิ้งรถไว้ที่นี่จนเป็นเรื่องธรรมดา
"รถเสีย" ธงรบให้เหตุผล "อาทิตย์ เปิดรถซะทีสิ"
ชายหนุ่มหน้าตี๋ถอนหายใจ ยังยืนจ้องหน้าธงรบอยู่ไม่วางตา กำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี
...หนึ่งสัปดาห์ที่ธงรบหายไปเฉยๆ เขายังฉุนอยู่ทั้งๆ ที่ใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่าดีแล้ว...ได้พักสมองถึงเจ็ดวัน สงบสุขยิ่งนัก
แต่อยู่เฉยๆ หายหน้าไปไม่บอกกันแบบนี้ มันน่าชกนัก...แล้วนี่ยังยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มอยู่เหมือนเคย
ธงรบพยักหน้า อ้าปากหาว แล้วพูดว่า "เถอะ ง่วงแล้ว"
"ผมจะขับวนซักสองสามรอบ ถ้าเจอรถผู้กอง ผมจะให้ผู้กองลง" อาทิตย์เสียงเข้ม
ธงรบไม่ตอบ...ยิ้มหวานให้เจ้าของรถ
...ฝันไปเถอะ ถ้าไม่ยกเท้าขึ้นถีบลงจากรถ อย่าได้หวังว่าธงรบจะยอม แต่ถึงถีบ เขาก็จะจับขาอาทิตย์ไว้ ลูบไล้ให้หายอยาก แล้วก็ปล้ำในรถซะเลย...ธงรบคิดสนุกแล้วเปิดประตูรถออกเมื่อได้ยินเสียงปลดล๊อค
นายตำรวจหนุ่มปรับเบาะให้เอนลงครึ่งหนึ่งแล้วเอนตัวพิงพนัก หลับตาทันทีราวกับเหนื่อยล้ายิ่งนัก ทิ้งให้คนขับหันไปมองตาขวาง
"ง๊วง ง่วง" ธงรบพูดเบาๆ ตาหลับพริ้ม แล้วนั่งนิ่งเงียบ
...คิดผิดหรือคิดถูกนะเนี่ยที่ยอมให้ธงรบขึ้นมาบนรถ แล้วกว่าจะยอมลงจากรถนี่ต้องเถียงกันอีกนานแค่ไหน...อาทิตย์คิดในใจแล้วเคลื่อนรถออกจากช่องจอดช้าๆ เมื่อใกล้ถึงทางลงชั้นถัดไป ชายหนุ่มชะลอรถชั่วครู่เมื่อมีคนเดินตัดผ่านทางเดินรถ ท่าทางเหมือนกำลังมองหารถของตัวเอง
เสี้ยวหน้าด้านข้างดูคุ้นๆ เหมือนนายแบบที่กำลังดัง หากเมื่อชายหนุ่มรูปร่างดีคนนั้นหันหน้ามาให้เห็นใบหน้าตรงๆ เขาจึงนึกออกว่าเป็นใคร
ใจหนึ่งอยากจะเปิดประจกไปทักนายแบบชื่อดัง พรีเซนเตอร์น้ำหอมที่เขากำลังทำโฆษณาอยู่ แต่พอเห็นว่าดึกขนาดนี้แล้วและดูเหมือนอีกฝ่ายอาจไม่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่อยากจะคุยกับใครเพราะท่าทางโกรธจัด อาทิตย์จึงขับรถผ่านไป
ธงรบขอให้อาทิตย์แวะปั๊มน้ำมัน บอกว่าอยากดื่มกาแฟ อาทิตย์แย้งว่าดึกแล้ว แต่นายตำรวจยืนกรานว่าจะดื่มให้ได้ โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่ไหวแล้ว หากไม่ได้กาแฟสักแก้วคงต้องตายเพราะฤทธิเหล้าแน่ๆ
"อย่างผู้กองนั่นหรือจะเมา คอแข็งซะขนาดนั้น เมาเป็นด้วยหรือ" อาทิตย์กระทบกระเทียบ เบรกรถกึกหน้าร้านกาแฟเล็กๆ ในปั้มที่ยังเปิดอยู่
"โชคดีอะไรอย่างนี้" ธงรบพูดเบาๆ มองไปยังร้านกาแฟ ทำเป็นไม่สนใจที่โดนอาทิตย์ประชด
อาทิตย์เห็นด้วยกับธงรบเป็นครั้งแรก โชคดีจริงๆ หากไม่มีร้านกาแฟร้านนี้ ในปั้มน้ำมันแห่งนี้ที่ยังเปิดอยู่แม้เป็นเวลาดึกมากแล้ว เขาก็คงต้องฟังธงรบบ่นไปอีกนาน
แต่ครั้นทั้งสองลงจากรถและเดินเคียงข้างกันขึ้นบันไดร้านกาแฟ (เพราะนายตำรวจที่กำลังจะขาดใจตายเพราะต้องการดื่มกาแฟรบเร้าให้ลงไปด้วยกัน ทั้งๆ ที่อาทิตย์ยืนยันว่าจะนั่งคอยในรถ) ธงรบก็กระซิบอาทิตย์เบาๆ ว่า "จำคืนแรกของเราไม่ได้หรือจ๊ะ ไม่ใช่เพราะเมากันหรอกหรือ เราถึงได้มาคู่กัน"
อาทิตย์หยุดเดิน หันมาทำตาขวาง นึกถึง "ครั้งแรก" ที่เจอกับธงรบได้ ครั้งที่เขาถูกมอมเหล้าจนเมา ครั้งที่ธงรบฉวยโอกาสเขา ครั้งที่เขาโดนนายตำรวจทำมิดีมิร้ายแบบ "ชุดเล็ก"
...นึกถึงครั้งนั้นแล้วยังเจ็บใจไม่หาย...
"ยังรอชุดใหญ่อยู่นะ" ธงรบกระซิบอีก ยักคิ้วหลิ่วตา อมยิ้ม แล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟ
อาทิตย์ขบกรามแน่น รู้สึกหมั่นใส้นายตำรวจขึ้นมาทันใด ลืมโทษตัวเองที่เผลอเปิดช่องให้คนช่างยั่วได้ขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาล้อ
...หันหลังกลับ ขึ้นรถขับออกไป ทิ้งให้ธงรบอยู่ในร้านกาแฟซะเลยดีไหม กวนโมโหดีนัก...
อาทิตย์ยืนคิด มองเข้าในร้าน เห็นคนตัวโตสวมเสื้อรัดรูปสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มยืนสั่งกาแฟอยู่ ใบหน้ายิ้มแย้มแต่กวนอารมณ์กำลังคุยหยอกล้อกับพนักงานท่าทางมีความสุข ออกลายเจ้าชู้เต็มที่ แล้วยังมีหน้าหันมาทำปากส่งจุ๊บให้เขาหน้าไม่อาย
เท่านั้นเอง อาทิตย์ก็หันหลังกลับ ก้าวลงบันได ตรงไปที่รถ เปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วสตาร์ทเครื่อง ถอยรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วทะยานตรงยังทางออกของปั๊มน้ำมัน ธงรบตาเหลือก ผละจากเค้าท์เตอร์ขายกาแฟ วิ่งออกมาจากประตูร้านแทบไม่ทัน ยกไม้ยกมือโบกเรียกให้อาทิตย์หยุด
"อาทิ๊ตย์" ธงรบตะโกนเรียกเสียงหลง หน้ามุ่ยที่โดนทิ้ง กระโดดพรวดเดียวจากระเบียงเตี้ยๆ หน้าร้านกาแฟถึงพื้นคอนกรีต แล้ววิ่งตามเบนซ์เอสแอลเคสีดำที่ใช้ความหน้าด้านขออาศัยรถมาด้วย
นายตำรวจผู้ไล่ตามสันติราษฏร์วิ่งกวดรถผู้ร้ายหน้าตี๋ได้เจ็ดแปดก้าวแล้วก็หยุดเมื่อรถคันงามที่แกล้งขับหนีเขาหยุดจ่ออยู่ที่ใกล้ป้ายทางออกของปั๊ม ไฟเบรกสีแดงสว่างโร่
"เข้าใจเล่นนะ" ธงรบทำตาค้อนประหลับประเหลือกเมื่อเปิดประตูรถ หอบหายใจแฮกๆ อาทิตย์เอียงหน้าท้าทาย นิ่งเงียบ หากแววตาเอาเรื่อง
"ยังไม่ได้จ่ายเงินเขาเลย กาแฟก็ยังไม่ได้ นี่จะทิ้งผมจริงๆ เหรอ กระเป๋าตังค์ก็ไม่มี จะกลับบ้านยังไง ใจคอจะให้ผมนอนหน้าปั๊มเลยเหรอเนี่ยคุณชายอาทิตย์" นายตำรวจหนุ่มตัดพ้อ
"รีบๆ เข้าสิครับ" อาทิตย์พูดสั้นๆ
"รอแน่นะ" ธงรบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าตี๋หนุ่ม ขมวดคิ้ว ทำตาคาดคั้น
อาทิตย์พยักหน้าช้าๆ ใบหน้ายังนิ่งเรียบ
"จริงนะ" ธงรบยังไม่ยอมเชื่อ ลังเลว่าจะปิดประตูรถดีหรือไม่
อาทิตย์ไม่พูดอะไร นั่งมองธงรบนิ่ง นายตำรวจยังกวนไม่เลิก บอกว่าไม่มีเงินย่อยจ่ายค่ากาแฟ
"ขอร้อยนึง" ธงรบทำหน้าอ้อนวอน "เดี๋ยวใช้คืน"
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ แต่ก็หยิบเงินส่งให้ ใบหน้าเรียบเฉย ไม่พูดอะไรเช่นเคย
ธงรบตัดสินใจปิดประตูรถ ยืดตัวขึ้น กำลังจะหันกลับไปยังร้านกาแฟ รถเบนซ์สปอร์ตคันหรูของตี๋เข้มของเขาก็ขยับเคลื่อนที่ นายตำรวจหนุ่มรีบยกมือขั้นตบหลังคารถ
"เฮ่ย เฮ่ย อย่าเล่นแบบนี้สิ"
ธงรบก้มหน้าลงมาแนบกระจก ยกนิ้วขึ้นปรามอาทิตย์ว่า "อย่า" เด็ดขาด ก่อนจะรีบหันหลังวิ่งกลับไปที่ร้านกาแฟ สลับหันการหันมามองรถสปอร์ตคันหรูที่เจ้าของใจร้อนกำลังจอดรออยู่
...โล่งอก ไฟเบรกยังแดงโร่ รถไม่ขยับ อาทิตย์นะอาทิตย์ ร้ายจริงๆ...
ธงรบกระโดดพรวดเดียวขึ้นถึงระเบียงของร้านกาแฟ เปิดประตูเข้าไปในร้าน ถามพนักงานเสียงหอบว่า "เสร็จหรือยังน้อง เร็วเข้า เดี๋ยวไม่มีรถกลับบ้าน"
"เสร็จแล้วครับ หกสิบเก้าบาทครับพี่" หนุ่มน้อยพนักงานประจำร้านอมยิ้ม เพราะเห็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
"เลขดีซะด้วย" ธงรบยักคิ้ว "กาแฟคงอร่อยน่าดูที่ได้คนน่ารักทำให้" ธงรบรับแก้วกาแฟ อดยิ้มเจ้าชู้ให้หนุ่มน้อยหน้ามนไม่ได้ บอกว่าไม่รับเงินทอน แล้วรีบหันหลังวิ่งออกจากร้าน ก่อนที่ตี๋หนุ่มที่พยายามทำหน้าดุจะเปลี่ยนใจทิ้งเขาไว้ที่นี่จริงๆ
-
"ผู้กอง โทรศัพท์เข้าหลายครั้งแล้ว" อาทิตย์เตือนเสียงเรียบเมื่อธงรบขึ้นนั่งบนรถ
"ช่างเถอะ ดึกขนาดนี้ไม่ไปจับผู้ร้ายแล้ว ผมออกเวรตั้งแต่บ่าย ใครจะมาตามอะไรตอนนี้" ธงรบยักไหล่ ยกกาแฟขึ้นจิบ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ธงรบไม่รับสาย ยกกาแฟขึ้นดื่มช้าๆ ทำไม่สนใจ รู้ทั้งรู้ว่าใครโทรมา
...รับได้ไง ธีรยุทธแน่ๆ ป่านนี้คงอารมณ์ค้าง คุยกับกับคนอารมณ์ค้างคงไม่รู้เรื่อง เมานิดๆ อีกต่างหาก อารมณ์คงพอๆ กับตอนโมโหหิว
อาทิตย์ออกรถช้าๆ เพราะกลัวว่ากาแฟในมือของธงรบจะหก แต่รู้สึกอยากจะเปลี่ยนใจกระชากรถเร่งความเร็วทันทีที่ธงรบพูดขึ้นว่า "อาทิตย์ อย่าแกล้งกันนะ กาแฟมันร้อน ขับดีๆ เดี๋ยวหก"
...ดูเอาเถอะ ไม่ว่าตอนไหน ธงรบก็กวนเขาจนได้ไม่ว่างเว้น...
อาทิตย์ไม่ตอบ ทั้งที่ในใจอยากจะพูดโต้กลับไปว่า "เดี๋ยวเบรกรถให้หัวทิ่มเลย" แต่ชายหนุ่มพูดออกไปว่า "คาดเข็มขัดด้วยครับ"
"คาดได้ไง มือถือแก้วกาแฟอยู่ คาดให้หน่อยสิ" ผู้โดยสารเจ้าปัญหาพูดขึ้นทันที
"ผมขับรถอยู่" อาทิตย์ท้วง
"ผมก็ถือกาแฟอยู่"
"ก็วางลงก่อนสิ" อาทิตย์เสียงดังขึ้น
"ขับรถมือเดียวก็ได้" ธงรบพึมพำ ยกกาแฟขึ้นดื่มด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายเอื้อมไปดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดตัว "อ้าว จับเสียบให้หน่อยสิครับ"
ธงรบหมายความว่าให้อาทิตย์เอื้อมมือมาจับปลายของเข็มขัดนิรภัยเสียบลงในช่องล๊อค แต่ไม่วายที่นายตำรวจหนุ่มจะยั่วเย้าต่อ "หรือว่าไม่ถนัดเสียบ ผมจะได้เสียบเอง"
...สิ้นคำพูด เสียงร้องเอะอะของคนช่างพูดก็ดังขึ้น เมื่อคนขับรถเหยียบเบรกกระตุกถี่ๆ สองสามครั้ง ส่งผลให้กาแฟในมือของนายตำรวจกระฉอกรดมือ
"อาทิ๊ตย์" ธงรบเรียกอาทิตย์เสียงสูง "อูย ร้อนฉิบ..."
"โทษครับ ผมขับรถมือเดียวไม่ถนัด" อาทิตย์พูดหน้านิ่ง ทำเหมือนไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ทั้งที่ในใจรู้สึกทั้งสะใจทั้งขัน เขายื่นมือซ้ายไปจับแผ่นเหล็กปลายเข็มขัดนิรภัย พยายามดันเข้าไปในช่องล๊อคข้างเบาะ แต่แกล้งใส่ไม่ลงล๊อค จึงปล่อยมือเสียดื้อๆ
ธงรบโวยวายอีกครั้ง เพราะเข็มขัดนิรภัยดีดกลับ แต่นายตำรวจคงระวังตัวอยู่แล้ว กาแฟจึงไม่หก
ธงรบหันมาเบ้ปากใส่คนขับ แล้วพูดว่า "อย่าให้มันร้ายนักนะอาตี๋ เดี๋ยวเหอะ จะโดนซะไม่น้อย"
"วางกาแฟลงก่อนสิครับ" อาทิตย์กดปุ่มให้ที่วางแก้วเครื่องดื่มโผล่ออกมาจากคอนโซนรถมุมที่ติดกับช่องแอร์ด้านซ้าย
"โอ้โหเฮะ ไฮเท็ค ทำไม่ไม่กดปุ่มให้เซฟตี้เบลท์มันเสียบเองบ้างล่ะ"
อาทิตย์แตะเบรกรถนิ่มๆ ราวจะส่งสัญญาณให้คนหัวดื้อรู้ว่า เขาจะเบรกกระตุกรถอีกหากยังไม่ยอมทำตามคำสั่ง ส่วนในใจนั้นบอกกับตัวเองและธงรบว่า "จะเบรกทุกครั้งที่ยกแก้วกาแฟขึ้นจ่อปากเลยทีเดียว"
"จ้า คุณพ่อ" ธงรบทำตาม "จะเอาชนะให้ได้เลยนะ"
อาทิตย์ยิ้มมุมปากเยาะๆ เหลือบตาไปมองข้างๆ เห็นธงรบทำตามที่บอกเงียบๆ จึงไม่พูดอะไร ตามองตรงไปข้างหน้า รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างประหลาดที่กลายมาเป็นผู้ชนะ
"ก็ไม่เห็นจะเข้ายากที่ไหนเลย แค่เสียบแล้วก็ดัน ไม่ถนัด ทำไม่เป็นก็ยอมรับซะเถอะ ถ้ารู้ว่าไม่สามารถ ผมไม่ขอให้ช่วยหรอก เสียบเองก็ได้" ธงรบบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว มือดันสลักเข็มขัดนิรภัยลงล๊อคเสียงดังกริ๊กพร้อมพูดว่า "นี่แน่ะ"
อาทิตย์ถอนหายใจ พยายามทำเป็นหูทวนลมกับสิ่งที่ธงรบเพิ่งพูดจบไป เพราะรู้ว่าธงรบจงใจแฝงความหมายบางอย่าง
"รู้ยังงี้ ขอหลอดดูดกาแฟมาด้วยก็ดีหรอก เจ็บมือฉิบหาย..."
ประโยคถัดมา อาทิตย์ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน บอกตัวเองว่า หากต้องตอบโต้ธงรบทุกประโยค ก็คงปวดกรามตายพอดี ไม่รู้จะหาคำพูดที่ไหนมาต่อล้อต่อเถียงอีกแล้ว
อาทิตย์ถามธงรบว่าจะลงต่อแท็กซี่ที่ไหน นายตำรวจโอดครวญว่าไปส่งให้ถึงบ้าน แต่อาทิตย์แย้งว่าบ้านอยู่คนละทาง และหากธงรบไม่ลง เขาก็จะขับรถกลับบ้านเลย ให้ธงรบลงหน้าบ้านเขาและหาแท็กซี่กลับบ้านเอง
"ใจร๊ายใจร้าย แค่ไปส่งแค่นี้จะหนักหนาซักเท่าไหร่เชียว"
"ขอบคุณผู้กองนะครับที่นั่งมาเป็นเพื่อน" อาทิตย์อมยิ้มเมื่อชนะอีกครั้ง ธงรบยอมลงจากรถ แต่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กเล็กๆ ถูกสั่งให้ไปกวาดบ้านถูบ้านขณะที่กำลังเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์อยู่
อาทิตย์ปรายตาไปยังแก้วกาแฟที่วางอยู่ ธงรบรีบพูดว่าเอาไว้ให้ดูต่างหน้าตอนขับรถกลับบ้าน ไม่ก็เก็บไว้เป็นที่ระลึก
"ขับรถดีๆ นะครับ เป็นห่วง" ธงรบพูดดีๆ หน้านิ่งเรียบ แวบเดียวจริงๆ ที่อาทิตย์เห็นสีหน้าจริงจังของนายตำรวจหนุ่ม "อย่าไปแวะเที่ยวที่ไหนอีกล่ะ"
ประโยคถัดมา ธงรบไม่วายยั่วเย้าเขาอีก อาทิตย์เมินหน้ากลับไปมองถนนเบื้องหน้า รอให้ธงรบปิดประตูรถ แล้วจึงขับออกไป
...อดไม่ได้ที่จะมองกระจกมองหลัง...
ธงรบยังยืนมองตามรถเขาอยู่ ยกมือขึ้นค้ำสะเอว กางขาออกเล็กน้อย ตัวตรง ไม่มีทีท่าเมา
...บอกแต่เขา ตัวเองเถอะ หวังว่าคงกลับถึงบ้านนะคุณผู้กอง...
อาทิตย์ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเลี้ยวขวา ภาพของนายตำรวจเจ้าชู้จึงหายไปจากสายตา แต่เขากลับรู้สึกว่าใบหน้าทะเล้นนั้นลอยเด่นอยู่หน้ากระจกรถ หันไปมองแก้วกาแฟสีเหลืองเข้มที่วางอยู่บนที่วางแก้วหน้าเบาะ ก็ดูเหมือนจะเห็นหน้าของธงรบโผล่ขึ้นมาทำหน้าทำตาล้อเลียน
...นึกๆ ไป ให้ธงรบหายหน้าไปเฉยๆ อีกซักสองสามวันเถอะ ภาพเหล่านี้จะได้ไม่มารบกวนโสตประสาทของเขา...
อาทิตย์สะบัดหัวแล้วเร่งความเร็วรถตรงกลับบ้าน คืนนี้เขาเหนื่อยมากแล้ว อยากจะรีบนอนให้หลับสบาย...
อาทิตย์นั่งนิ่งมองประตูห้องทำงาน ในใจนึกถึงที่เคยบอกตัวเองว่ารู้สึกเงียบเหงาอยู่บ้างที่จู่ๆ ก็ไม่มีใครมารบกวน ทำให้อะไรบางอย่างขาดหายไป ผสมผสานกับความรู้สึกถึงสันติสุขในชีวิตและความสงบของสมองที่ได้มาเจ็ดวันตอนที่ธงรบหายหน้าไม่มาตามตื๊อ แต่หลังจากคืนนั้นที่พบกันที่ลานจอดรถกลางดึก ธงรบก็กลับมาวุ่นวายกับชีวิตเขาอีกรอบ คราวนี้ใจกล้าหน้าด้านมากกว่าเดิม นั่งเฝ้าเขาอยู่ที่โซฟาหน้าห้องทำงาน ยังดีที่มาเอาตอนเวลาพนักงานคนอื่นๆ เลิกงาน เหลือเพียงเขากับรชานนท์
ธงรบมาถึงบริษัทและสวนทางกับรชานนท์ที่ออกไปพอดี เพื่อนของอาทิตย์ทำหน้ายิ้มๆ เมื่อทักทายนายตำรวจหนุ่ม แล้วล้อด้วยการฝากให้ดูแลอาทิตย์ด้วย
"อย่าให้อาทิตย์อยู่ดึกเกินไปนะครับผู้กอง อาตี๋คนนี้ทำงานไม่ยอมหยุด ผมกลัวเป็นลมหมดสติคาโต๊ะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ คุณรชานนท์ จะคอยกำกับดูแลอย่างดี ไม่ให้คลาดสายตา" ธงรบตอบยิ้มๆ แล้วปรายตามามองอาทิตย์ ก่อนที่อาทิตย์จะปิดประตูห้องทำงาน แล้วขังตัวเองไว้ข้างใน
เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่ม อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ละสายตาจากประตูห้องทำงานที่เขานั่งมองมาเกือบห้านาทีแล้ว หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ซุกเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน เปิดเครื่องแล้วลุกขึ้นเดินออกมานอกห้องทำงาน หยุดยืนมองธงรบที่นั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาสีเทาเข้ม คอพับไปด้านซ้าย หลับตาพริ้ม ชุดเครื่องแบบสีกากีรัดติ้ว เผยให้เห็นรูปร่างแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม แผงอกล่ำ ต้นขากำยำ ปลีน่องแข็งแรง เป้านูนเด่นเพราะกางเกงคับ
...ท่าทางอึดอัด เครื่องแบบก็รัด ยังต้องมานั่งบนโซฟาเตี้ยๆ อีก ขาก็ยาว...
อาทิตย์ส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปรินน้ำเย็นใส่แก้ว กลับมายืนมองธงรบต่อ
นายตำรวจขยับตัว เลื่อนตัวลงมาให้คอพาดอยู่บนขอบบนสุดของพนักพิง ขายืดยาวกางออก ยิ่งเน้นส่วนนั้นของตัวเองให้นูนเด่นขึ้น
อาทิตย์ก้มลงมองแวบเดียวแล้วเลื่อนระดับสายตาขึ้นไปมองใบหน้าคร้ามคมของธงรบ นายตำรวจลืมตาขึ้นช้าๆ ส่งยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วพูดว่า "หิวข้าวแล้วนะ"
"งานผมยังไม่เสร็จ" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ
"งั้นก็ไปทำให้เสร็จเถอะ จะได้ไปทานข้าวด้วยกัน" ธงรบยิ้มอบอุ่น ขยับตัวให้นั่งตัวตรง แต่ทันใดก็หันตัวไปตามทางยาวของโซฟา ยกขาขึ้นวางบนเบาะ เอนตัวลงนอน "พี่จะนอนคอยตรงนี้ล่ะ"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองประตูห้องทำงานของตัวเอง ไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้สึกอึดอัดและลังเลเล็กน้อย จนไม่ทันสังเกตว่าธงรบเปลี่ยนคำเรียกขานตนเอง
"ไปสิ ไปทำงานให้เสร็จ นอนตรงนี้ก็สบายดีเหมือนกัน เบาะนุ๊มนุ่ม" ธงรบยิ้ม ตาปรือเพราะง่วงนอน ทำหน้าพยักเพยิดไล่อาทิตย์ไปทำงาน แล้วยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
"อ้าวนี่ น้ำเย็น" อาทิตย์ยื่นแก้วน้ำในมือให้
"ป้อนหน่อยสิ" ธงรบยักคิ้ว ขยับตัวให้เข้าที่ ทั้งที่ท่าทางไม่น่าสบายเท่าใดนัก เพราะขนาดของโซฟากับขนาดของคนนอนนั้นไม่พอดีกัน
อาทิตย์ทำเสียงในลำคอ วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจกข้างโซฟา แล้วหันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป ทิ้งให้คนขี้เกียจมองตามด้วยสายตาขันๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
คราวนี้อาทิตย์ไม่ปิดประตู แม้ธงรบจะมองไม่เห็นเขา และเขาก็มองไม่เห็นธงรบ หากเขากลับรู้สึกว่ามีตาคู่นั้นของนายตำรวจหนุ่มมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งประตูที่เปิดกว้าง ยังทำให้รู้สึกประหนึ่งว่าธงรบนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย--บนโซฟาสีเบจที่วางติดกับผนังห้องหน้าโต๊ะ ที่เขาเอาไว้นอนพักเวลาพักเหนื่อยจากการทำงาน แทนที่จะเป็นตัวที่อยู่หน้าห้อง
ไม่ถึงชั่วโมง อาทิตย์ก็ทำงานเสร็จ ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง ปิดประตู หันมามองธงรบที่ตอนนี้นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา กอดอก หายใจเป็นจังหวะ ขายาวพ้นโซฟาไปเกินครึ่งน่อง
รูปร่างของธงรบดีจริงๆ ชุดเครื่องแบบที่รัดรูปเผยให้เห็นมัดกล้ามของร่างแกร่งเป็นรูปเป็นรอยชัดเจน เขาเห็นร่างเปลือยของธงรบมาแล้ว ธงรบก็เคยเห็นเขา
...เขาอยากเห็นอีก!...
อาทิตย์สลัดหัวเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอคิดอะไรไป จึงก้มลงเรียกนายตำรวจที่นอนหลับอยู่บนโซฟาเบื้องหน้า
"ผู้กอง ตื่นเถอะ ไปกันได้แล้ว" อาทิตย์เรียก แต่ธงรบยังนิ่ง ท่าทางหลับสนิท
ชายหนุ่มเรียกนายตำรวจอีกสองสามครั้ง แต่ฝ่ายนั้นไม่ขยับตัว ตอนนี้อาทิตย์เริ่มจะรู้แล้วว่าธงรบนอนขี้เซามาก เขย่าตัวเบาๆ ก็ยังไม่ลุก ทั้งที่แค่นอนเล่นเฉยๆ และยังไม่สองทุ่มด้วยซ้ำ
อาทิตย์เดินไปปิดไฟให้เรียบร้อย ตั้งใจว่าจะกลับมาปลุกธงรบอีกรอบ ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทเดินไปที่ประตูทางออกด้านหน้าเพื่อปิดไฟบันไดขึ้นชั้นสอง พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากความมืดหน้าห้องทำงานของเขา
"อาทิตย์ อย่าทิ้งกันนะ"
"ผมแค่มาปิดไฟ" อาทิตย์รีบตอบ
"จริงเร๊อ จะทิ้งให้พี่นอนอยู่ตรงนี้ล่ะสิ รู้หรอก" ธงรบทำเสียงน้อยใจ "ไม่ปลุกกันเลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ มือกดสวิตช์ไฟแรงๆ ถอนหายใจแล้วหันไปยังเสียงของคนขี้น้อยใจ
"โทษครับที่ไม่ได้ปลุก พอดีผมขี้เกียจเรียก"
นายตำรวจเดินโผเผตรงมาหาชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ ธงรบท่าทางงัวเงีย อ้าปากหาว ยกแขนบิดขี้เกียจ แล้วบอกว่า "ไปกันเถอะ พี่หิวข้าวจนแทบจะกินอาทิตย์ได้ทั้งตัวอยู่แล้ว"
"จะไปตั้งนานแล้ว แต่ผู้กองขี้เซา ผมเรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ตื่น นี่ยังคิดว่าจะเอาน้ำไปสาด"
"อ้าว ทำไมเมื่อกี้บอกว่าลืมปลุก อาทิตย์นี่ยังไง พูดกลับไปกลับมา" ธงรบแกล้งว่า ตาที่ปรือเพราะง่วงนอนเริ่มเปลี่ยนเป็นวิบวับ
"ผมประชด ผู้กองไม่เข้าใจหรือว่าผมประชด" น้ำเสียงเอือมระอา
ธงรบยักไหล่ เบ้ปากเล็กน้อย ปฏิเสธทันใด "พี่ไม่ได้นอนขี้เซาขนาดนั้นนะจ๊ะ"
"จริงด้วย ไม่ขี้เซา" อาทิตย์เออออ แล้วเดินออกประตูไป ปล่อยให้คนที่ยอมรับว่านอนขี้เซาเดินตามมาช้าๆ บ่นอุบอิบว่า "ประชดอีกแล้ว พูดอะไรหน่อยไม่ได้เลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ เสียงของอีกฝ่ายที่กำลังบ่นอยู่จึงดังขึ้นว่า "คร้าบๆ รีบแล้วๆ" เพราะเขาหันไปส่งสายตาเร่งให้ธงรบรีบเดิน
"จะรีบไปไหน" ธงรบเดินผ่านหน้าตี๋หนุ่มมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์
"ไปกินข้าวสิครับ หิวจะตายอยู่แล้ว" อาทิตย์ส่ายหน้า ตอบเสียงดัง อยากจะเหวี่ยงกระเป๋าฟาดผู้กองธงรบเสียเดี๋ยวนั้น
"อ้าว งั้นก็รีบเดินสิ มายืนหน้าบึ้งอยู่ทำไม ใครบอกให้ทำงานจนค่ำมืด" ธงรบเสียงดังบ้าง แล้วเดินผ่านหน้าอาทิตย์ตรงไปยังรถเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร
อาทิตย์ส่ายหน้า พอธงรบหายงัวเงียก็เริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกแล้ว
...รู้อย่างนี้ ทิ้งให้นอนหลับอยู่ในออฟฟิสคนเดียวซะก็ดี...
**********
-
- 4 -
วันเสาร์
เสียงเพลงในผับหรูดังกระหึ่ม อาทิตย์ผงกหัวเข้ากับจังหวะ ยิ้มกว้างให้กับเจษฎาที่เต้นคู่กับเขา ความจริงเขามากับเพื่อนอีกสามคน แต่ตอนนี้ เชอรี่ ปฏิวัติ และเจนจิราไปห้องน้ำ
คืนนี้เขากับเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยมาสังสรรค์กันหลังจากไม่ได้พบกันมานาน พร้อมทั้งเลี้ยงส่ง เชอรี่กับเจนจิราที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ กลุ่มที่สนิทกันที่สุดมีเจ็ดคน คืนนี้ขาดสองเพราะรชานนท์ไม่มาร่วมด้วยโดยให้เหตุผลว่าไม่โสดแล้ว ภรรยากำลังท้อง ส่วนดุษณีย์ สาวห้าวประจำกลุ่มต้องไปทำข่าวด่วนเพียง 30 นาทีก่อนเวลานัดพบ
จังหวะเพลงเปลี่ยนไปเป็นช้าลงกว่าเดิม แต่ก็ยังเร้าใจอยู่ ขณะที่กำลังเพลิดเพลิน พลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหูของอาทิตย์ว่า "แฟนเหรอครับ"
อาทิตย์แปลกใจ เสียงนี้ไม่คุ้น เขาหันไปมอง เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังยิ้มให้ ใบหน้าคมเข้ม ผมตัดสั้นเกรียน เหมือนคนในเครื่องแบบ อายุยี่สิบต้นๆ ผิวเข้ม ไรหนวดครึ้ม จมูกโด่งคม
แวบหนึ่งเขานึกถึงธงรบและอธิคม...อดถอนใจไม่ได้ว่าทำไมพักหลังชีวิตเขาต้องเจอแต่คนในเครื่องแบบทั้งนั้น...ตำรวจทั้งสองคน คนหนึ่งแย่งคนที่เขารักไป ส่วนอีกคนตื้อเขาจนแทบไม่ได้หายใจ...นี่สงสัยคงเป็นตำรวจอีกคน ไม่ก็ทหาร
อาทิตย์ส่ายหน้า แล้วหันไปเต้นกับเจษฎาต่อ เพื่อนของเขาไม่สนใจว่ามีคนเข้ามาคุยกับเขา แสงไฟวูบวาบ เจษฎามองไม่เห็นเพราะสายตาสั้นและไม่ยอมใส่แว่น เพื่อนเขาบอกว่าทำให้ดูแก่และไม่เท่ห์ แว่นสายตาจึงอยู่ในกระเป๋ากางเกง จะคว้าขึ้นมาใส่ก็ต่อเมื่อจำเป็นต้องใช้สายตาจริงๆ ส่วนคอนแทคเลนส์เจษฎาก็ไม่ยอมใส่ บอกว่าเจ็บ อึดอัดรำคาญ
"งั้นขอเบอร์โทรหน่อยสิครับ" หนุ่มคนนั้นขอเบอร์โทรศัพท์เขาหน้าตาเฉย
อาทิตย์หันไปบอกว่า "จะเอาไปทำไม"
"อ้าว โทรศัพท์ก็มีไว้โทรคุยสิครับ" หนุ่มห้าวยักคิ้ว ส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม
...เจอคนเจ้าชู้อีกแล้ว...อะไรกันนักหนา...เรามันดึงดูดผู้ชายห้าวๆ มากนักหรือไงนะ...อาทิตย์ถอนหายใจ
เอาว่ะ อยากได้ก็จะบอกเล่นสนุกๆ "089-722-5069 แล้วจำได้เหรอนี่"
"จำได้ 089-722-5069" หนุ่มผมเกรียนทวน ขยับไหล่ส่ายตัวเข้าไปเสียงเพลงแล้วหันหลังเดินจากไป
"ใครน่ะ" เจษฎาตะโกนถาม
อาทิตย์ส่ายหน้า บอกว่าไม่รู้จัก เจษฎาจึงล้อว่า "โดนจีบอีกแล้วนะ อาทิตย์ อิจฉาจังเลยโว้ย ทำไมเราไม่โดนจีบบ้างว่ะ"
อาทิตย์หัวเราะและตะโกนกลับว่า "งั้นไปผับอื่นสิ ที่มีประชากรผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย คงมีสาวเข้ามาจีบนายบ้างล่ะ"
เจษฎายักไหล่แล้วก็ไม่พูดอะไร หน้าเข้มผิวคล้ำร่างสูงใหญ่ ท่าทางเหมือนนักเลง มาอยู่ในผับแห่งนี้ดูผิดที่ผิดทางไปเห็นได้ชัด
"089-722-5069 ถูกป่ะครับ"
เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูอาทิตย์ ตี๋หนุ่มหันไปมอง ผู้ชายหน้าเข้มคนเดิมยักคิ้วให้ เต้นอยู่ข้างหลังเขา วนกลับมาทวนเบอร์โทรศัพท์เขาอีกครั้งหลังจากหายไปกว่าสามนาที
อาทิตย์พยักหน้าให้ แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ้ม แล้วเต้นไปเดินไป หายไปในกลุ่มนักเที่ยวที่กำลังโยกตัวกันอย่างสนุกสนาน
...แปลกคนจริงๆ...แบบนี้ก็มีด้วย อาทิตย์ส่ายหน้า ไม่เข้าใจหนุ่มคนนี้ที่มีวิธีจีบเขาแปลกๆ
ปฏิวัติเพื่อนเขากลับมาจากห้องน้ำแล้ว ตอนนี้จึงมีสามหนุ่มกำลังเต้นรำอยู่ด้วยกัน ทันทีที่ปฏิวัติมาถึง เจษฎาฟ้องเพื่อนทันทีว่าอาทิตย์โดนจีบอีกแล้ว
"เราก็โดน อยู่หน้าห้องน้ำ โดนไปหนึ่งครั้ง" ปฏิวัติหัวเราะร่า "ไม่นึกว่าจะมีบริการผ่อนคลายน้องชายแบบฟรี"
อาทิตย์ส่ายหน้า ปฏิวัติเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าจะไปไหนก็มักจะหาอะไรสนุกๆ แบบนี้เป็นกำไรชีวิต หญิงก็ได้ ชายก็ดี เพื่อนเขาบอกว่าเกิดมาทั้งที ต้องเอาให้คุ้ม
อาทิตย์ไม่เห็นด้วย เขาเป็นคนเชื่อมันในรักเดียวใจเดียว เขาคิดว่า เกิดมาทั้งที ควรมีรักแท้ตราตรึงไว้ในหัวใจ
"089-722-5069"
...เอาอีกแล้ว...เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูอีกแล้ว...ตื๊อจริงๆ เลย...หนุ่มคนนี้เล่นอะไรกันนี่...
อาทิตย์หันหน้าไปบอกหนุ่มห้าวคนนั้นว่า "นี่ ไปหากระดาษกับปากกาจดไว้ซะเลยสิครับ ไม่ต้องวนมาทวนเบอร์ทุกเพลง"
"ผมจำได้" หนุ่มคนนั้นยิ้มเจ้าชู้ให้ แล้วถามว่า "ชื่อไรครับ"
"ต้น" อาทิตย์ตอบ...โกหกบอกชื่อเล่นปฏิวัติไป
"ผมชื่อเปรมนะ เปรมเฉยๆ คำเดียว" หนุ่มนักท่องเบอร์โทรศัพท์ตอบแล้วทวนเบอร์โทรศัพท์เขาอีกครั้ง แล้วก็หายไป
...เบอร์โทรปฏิวัติต่างหากล่ะ...อยากเจ้าชู้เข้ามาจีบนัก เจอกับปฏิวัติซะเลย...
อาทิตย์ถอนหายใจ หันกลับมาหาเพื่อน ปฏิวัติถามเขาทันทีว่าหนุ่มคนที่เข้ามาคุยกับเขาเป็นใคร จึงบอกไปว่า "เดี๋ยวก็รู้"
ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ โทรศัพท์ของอาทิตย์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่น แต่ชายหนุ่มไม่สนใจจะรับ เพื่อนหญิงสองคนกลับเข้ามารวมกลุ่มแล้ว เชอรี่บอกว่าเจอผู้ชายคนหนึ่งหน้าผับ หล่อมาก หล่อจนเธออยากจะสลัดมาดสาวไฮโซวิ่งเข้าไปจีบ
"คนหล่อเยอะแยะ" ปฏิวัติยักไหล่ "ยกตัวอย่างฉันเป็นต้น"
"แหว่ะ หล่อหื่นอย่างแก กินไม่ลง" เจนจิราสาวห้าวทำท่าขยะแขยง
"อาทิตย์ก็หล่อ" เจษฎาพูด "เมื่อกี้ยังมีคนเข้ามาจีบ"
"อาทิตย์เขาเรียกว่าน่ารักโว้ย" ปฏิวัติแย้ง ยักคิ้ว ทำท่าโลมเลียด้วยสายตา
"ไอ้บ้า" อาทิตย์ด่า แล้วยกหมัดขึ้นต่อยหัวไหล่ของปฏิวัติ
โทรศัพท์ของอาทิตย์สั่นอีกแล้วเพราะมีสายเรียกเข้า คราวนี้สั่นเป็นเวลานานไม่ยอมหยุด ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์ออกมาดู
...ผู้กองธงรบ...โทรมาทำไม...ดึกป่านนี้...เอาอีกแล้ว...หายหน้าเงียบไปเฉยๆ เป็นสัปดาห์ แล้วก็โผล่กลับมาอีก...
อาทิตย์ไม่กดรับสาย ปล่อยให้ธงรบวางสายไปเอง แต่อีกไม่ถึงนาที ผู้กองนักตื๊อก็โทรเข้ามาอีก อาทิตย์ทนไม่ไหว ขอตัวเพื่อนออกไปรับโทรศัพท์นอกผับ
...คอยดูนะ เขาจะไปหามุมเงียบๆ ต่อว่าผู้กองธงรบว่าโทรมาทำไมดึกดื่น เขาจะแกล้งว่าธงรบโทรมารบกวนเวลานอนของเขา ต้องลุกขึ้นมารับโทรศัพท์เรื่องไม่สำคัญ
"ว่าไงผู้กอง โทรมาทำไม" อาทิตย์ถามเสียงห้วน เมื่อเดินไกลออกมาจากหน้าผับ และหามุมที่เงียบที่สุดได้แล้วจึงกดรับสาย
"ว้า ทำไมรับสายแบบเสียงมะนาวไม่มีน้ำเลยล่ะจ๊ะคุณชายอาทิตย์" ธงรบทำเสียงผิดหวัง
...เอาอีกแล้ว เรียกเขาว่าคุณชายอาทิตย์อีกแล้ว...ขวางนักเชียว...
"ผู้กอง รู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว โทรมาทำไมดึกดื่น ไม่คิดหรือครับว่ามันเป็นเวลาคนจะนอน"
"อ้าว เวลานอน แล้วทำไมอาทิตย์ไม่อยู่บ้านล่ะจ๊ะ"
อาทิตย์ถอนหายใจ ด้วยคิดว่าธงรบต้องตามสะกดรอยเขาแน่ๆ ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่บ้าน
"ผู้กองสะกดรอยผมหรือ" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่า" ธงรบตอบ "แล้วนี่อาทิตย์อยู่ไหน"
"ผู้กองจะรู้ไปทำไม" อาทิตย์ทำเสียงราวกับเหนื่อยหน่ายนัก
"ก็จะไปหา"
อาทิตย์ถอนหายใจ เมื่อกี้ยังนึกอยู่เลยว่าธงรบหายหน้าไปเฉยๆ กว่าเจ็ดวัน ชีวิตเขาสงบสุขไม่มีใครกวนใจ ทำงานได้เยอะจนงานเสร็จไปหลายชิ้น แตใจหนึ่งก็รู้สึกแปลกๆ ว่าชีวิตมันเป็นเงียบๆ พิกล
เสียงธงรบในสายทำให้เขานึกภาพใบหน้าของนายตำรวจคนหนึ่งได้ไม่ยาก ตอนนี้คงยิ้มแพรวพราว นัยน์ตาเต้นระริกราวสนุกนักหนาที่ได้ยั่วเย้าเขา...หมั่นใส้เป็นที่สุด
"อยู่ที่ Pariner Club" อาทิตย์โกหก นึกสนุกอยากแกล้งผู้กองธงรบขึ้นมาทันใด
...ถ้าอยากมาหาเขานักก็ให้วิ่งไปที่ Pariner Club ก็แล้วกัน ดูซิจะทำหน้าอย่างไรเมื่อไปถึงแล้วไม่เจอ
"งั้นเดี๋ยวเจอกัน" ธงรบรับคำ ทิ้งท้ายว่า "คิดถึงนะครับ" แล้วจึงวางสายไป
...Pariner Club กับที่นี่อยู่คนละฟากเมือง ไกลจากบ้านธงรบด้วย หากธงรบไปโผล่ที่โน่น กว่าจะกลับบ้านได้ก็คงใช้เวลาพอสมควร...สะใจจริงๆ
แต่หลังจากที่ธงรบวางสายไปแล้ว ใจหนึ่งอาทิตย์กลับรู้สึกสงสารนายตำรวจ ธงรบคงผิดหวังพอสมควรที่โดนเขาหลอก พักหลังมานี่เขาสังเกตว่าธงรบกวนเขาน้อยลงกว่าเดิม ตั้งแต่ที่นายตำรวจเปลี่ยนไปเรียกตัวเองว่า "พี่" ธงรบดูเหมือนจะนุ่มนวลขึ้น และทิ้ง "ระยะความถี่" ของการหายหน้าหายตาไปนานมากขึ้นกว่าเดิม เหมือนตั้งใจจะให้เขาหายใจได้สะดวกนานขึ้นเช่นกัน
อาทิตย์เดินกลับไปที่ผับช้าๆ กำลังจะก้าวเท้าเข้าประตู แต่กลับเปลี่ยนใจเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโถงหน้าผับ Forever Young
ในห้องน้ำมีคนอยู่สามสี่คน รวมถึงผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ ทันที่ที่ชายคนนั้นหันมาเห็นเขาก็ส่งรอยยิ้มกว้างให้ จึงทำให้อาทิตย์จำได้ว่าเป็นคนที่ขอเบอร์โทรศัพท์ในผับนั่นเอง
"กำลังจะโทรไปพอดี ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว" นัยน์ตากรุ้มกริ่ม มองเขาเหมือนจะกลืนกินเขาเสียเดี๋ยวนั้น ทั้งๆ มีคนอีกสามคนอยู่ในห้องน้ำด้วย อาทิตย์จึงรีบล้างหน้าแล้วเดินออกมา
หนุ่มที่ชอบท่องเบอร์โทรศัพท์เดินตามออกมา ชวนเขาคุยไม่หยุด
"ไปต่อที่ไหนหรือเปล่าครับ ถ้ายังไม่มีโปรแกรม ไปเรฟปาร์ตี้ที่ Satorn Sanctuary ไหมครับ รับรองว่าสนุกสุดๆ ปาร์ตี้นี้ถ้าไม่สนิทกันจริงไม่ได้เข้านะครับ แต่ผมจะพาคุณเข้าเอง"
"ไม่ครับ"
"ไม่มีแผนไปไหนใช่ไหม" หนุ่มนักตื้อถาม นัยย์ตาวาววับ
"ไม่ไป ไม่ชอบ" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วเดินกลับไปที่ประตูทางเข้าผับ แต่อีกฝ่ายยังเดินตาม แล้วอ้อมมาขวางทางไว้
"ผมขอโทษที่ทำให้คุณรำคาญใจ คือผมก็ไม่ค่อยไปเรฟเท่าไหร่หรอก" ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าทีเมื่อเห็นว่าอาทิตย์ท่าทางไม่ใช่คนประเภทที่จะไปเฮฮาตาม Rave Party "ไปหาอะไรดื่มกันก็ได้ครับ ผมอยากรู้จักคุณ รู้หรือเปล่า คุณเป็นคนแรกที่ผมเข้าไปขอเบอร์ตั้งแต่มาเที่ยวที่นี่"
...เชื่อตายล่ะ...อาทิตย์คิดในใจ พยายามจะหาวิธีบ่ายเบี่ยง
"ผมมากับเพื่อน ไม่ได้มาคนเดียว แยกไปไม่ได้หรอก ต้องไปส่งเพื่อนผู้หญิง บ้านเขาอยู่ซอยลึก"
"โธ่คุณ ไปแท็กซี่ก็ได้ ผู้หญิงสมัยนี้เขากลับดึกๆ กันเองได้ นะครับ ไปหาอะไรดื่มกันนิดหน่อย ผมสัญญาว่าแค่สองแก้ว แล้วจะไม่กวน"
...ตื๊อจริงๆ เลย...
อาทิตย์ถอนหายใจ เจอธงรบตื๊อแล้วยังมาเจอผู้ชายคนนี้อีก...คิดว่าเขาเป็นฝ่ายรับหรือไงนะ ตื๊ออยู่ได้...
"นี่คุณ จีบผิดคนแล้วล่ะ ผมไม่ได้เป็นฝ่ายรับ" อาทิตย์ตัดสินใจบอกรสนิยมของตนเองไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ" หนุ่มนักตื้อยังไม่ยอม
"ผมไม่อยากไป เลิกจากที่นี่ผมจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน"
"เอ่อ..." ชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนสีหน้า หลังจากมองข้ามไหล่เขาไปชั่วอึดใจ "ก็...ใกล้ๆ เองครับ ถือซะว่าไปนั่งพักหลังจากฟังเสียงอื้ออึ้งในนี้"
"จู่ๆ จะให้ทิ้งเพื่อนไปหรือไง" อาทิตย์ใกล้จะหมดความอดทน ขยับตัวจะเบี่ยงออกไป
"เดี๋ยวสิครับ" ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้ขยับตัวจะขวางทางเขาอีก รีบพูดกับอาทิตย์ว่า "พรุ่งนี้เจอกันได้ไหมครับ สายๆ ผมโทรหานะ"
"ไม่รู้สิ อย่าเพิ่งให้ตกลงเลย"
"นะ" นักตื้อทำตาหลุกหลิก รู้สึกท่าทางอึดอัดขึ้นมาทันใด อาทิตย์เริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ยังทำหน้ากรุ้มกริ่มเจ้าชู้ประตูดิน แต่ตอนนี้ทำเหมือนเป็นนักเรียนหนีเรียนแล้วเจออาจารย์ฝ่ายปกครอง
ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากถาม ชายหนุ่มคนนั้นก็ถามเขาเสียก่อนว่า "แฟนหรือครับ"
...แฟน...แฟนไหน..แฟนใคร...อาทิตย์งง หันหน้าไปตามที่หนุ่มคนนั้นพยักเพยิด
ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ ยืนกอดอก ทำหน้าขมึงทึงอยู่ใกล้ๆ ประตูทางเข้าผับ จ้องมองทั้งสูงอยู่
"ผู้กองธงรบ"
"เฮ่ย ตำรวจเลยหรือ" หนุ่มนักตื้อตาโตเพราะเห็นชายหนุ่มหน้าดุยืนจ้องเขากับตี๋หนุ่มที่เขาจีบอยู่ชั่วระยะหนึ่งแล้ว ตอนแรกไม่แน่ใจ แต่เห็นสายตาคมกริบคู่นั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา ก็เริ่มจะรู้สึกตัวว่ามายุ่งกับแฟนของใครเข้าซะแล้ว ยิ่งรู้ว่าเป็นตำรวจ เขาก็ยิ่งกลัวว่าจะซวย ที่สำคัญ ตี๋เข้มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ดูตกใจไม่แพ้กัน
ธงรบยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ไหวติง อาทิตย์หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นหนุ่มนักตื้อคนนั้นเสียแล้ว
ไม่เคยเห็นธงรบทำหน้าดุแบบนี้มาก่อน ท่าทางเหี้ยมพอๆ กับอธิคม ใจหนึ่งก็สงสัยอยากจะรู้ว่าหากธงรบโกรธนั้นจะร้ายเพียงใด แต่ใจหนึ่งก็บอกว่าไม่กลัว เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
...แต่เอ...หรือว่าผิด...ผิดที่ไปโกหกธงรบว่าไปผับ Pariner แต่เพิ่งไม่กี่นาที ธงรบมาโผล่อะไรที่นี่
...อา...แสดงว่าตามสะกดรอยเขามาล่ะสิ แล้วทำทีว่าเชื่อเมื่อเขาบอกว่าอยู่ที่ผับโน้น
เมื่อหาเหตุผลให้ตัวเองได้ อาทิตย์ก็ทำใจดีสู้เสื้อ เดินเข้าไปหาผู้กองธงรบช้าๆ เตรียมตัวรับสถานการณ์
"โกหก" ธงรบต่อว่าเขาทันทีที่ใกล้ถึงตัว
"รู้ได้ไงว่าโกหก" อาทิตย์ไม่หลบตา
"รู้ก็แล้วกัน ดีนะที่ไหวตัวทัน" ธงรบหรี่ตา...ในใจพูดต่อว่า ดีนะที่นั่งอยู่ในรถตอนที่โทรมาหาอาทิตย์ เลยได้เห็นบนหน้าจอจีพีเอสว่ารถของอาทิตย์อยู่ที่นี่ ไม่งั้นคงเสียทีผู้ร้ายหน้าตี๋ไปแล้ว
"หมายความว่าไง" อาทิตย์หรี่ตาบ้าง
"ผมมีญาณพิเศษ" ธงรบนึกถึงอุปกรณ์ติดตามตัวที่แอบติดไว้ในรถของอาทิตย์ "ไม่งั้นก็เป็นตำรวจมือปราบไม่ได้หรอก"
...ตำรวจมือปราบ หรือตำรวจผีเสื้อราตรีกันแน่ วันๆ เห็นแต่เอาเที่ยวสนุก...
อาทิตย์ยิ้มเยาะแล้วพูดออกไปว่า "ถ้างั้นผู้กองลองทายซิว่า ผมมากับใคร ทำไมถึงโกหกว่าอยู่ที่อื่น"
"มากับแฟนใหม่มั๊ง" ธงรบยักไหล่
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ คิดว่าธงรบคงเข้าใจว่าคนเมื่อครู่เป็นแฟนใหม่เขา
"คนเมื่อกี้มาตามจีบ ไม่รู้จักกัน"
"แล้วมาบอกผมทำไม" เมินออกไปมองด้านข้าง แอบซ่อนหน้ายิ้มๆ แล้วหันกลับทำหน้าขึงขัง "ดีแล้วที่คุณไม่ได้แฟนแบบนั้น ท่าทางเหลาะแหละน่าดู เห็นผมจ้องหน้าดุเข้าหน่อยก็แวบหายไปซะแล้ว แบบนี้จะไปดูแลอะไรคุณได้"
...คุณ...ผู้กองธงรบเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขา นี่กำลังโกรธหรืออย่างไร...
อาทิตย์มองหน้านายตำรวจแล้วจึงพูดว่า
"ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวนะครับ เพื่อนรออยู่ข้างใน" อาทิตย์ทำท่าจะขยับตัว แต่เมื่อเห็นธงรบจะเดินตามจึงรีบพูดดักคอเอาไว้ "ที่นี่เกินยี่สิบห้าปีเขาไม่ให้เข้า"
"เชิญ" ธงรบตอบสั้นๆ แล้วมองไปรอบๆ ราวกับจะรอให้อาทิตย์เดินจากไป
"เชิญครับ" ธงรบพูดซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอาทิตย์ยังไม่ขยับตัวเขาจึงก้าวเท้าผละไปแทน
อาทิตย์ถอนหายใจ หันหลังกลับ ขยับเท้าตามผู้กองธงรบแล้วเรียกนายตำรวจ "ผู้กอง แค่นี้ก็โกรธหรือไง ล้อเล่นหน่อยเดียว"
ธงรบอมยิ้ม นัยย์ตาวิบวับเพราะความพอใจ แค่นี้ก็รู้แล้ววาอาทิตย์ก็แคร์ความรู้สึกเขาด้วยเหมือนกัน
"เปล่า ผมแค่ไม่นึกว่าอาทิตย์จะเล่นแรงแบบนี้ พอดีผมเผลอทิ้งกุญแจกับกระเป๋าตังค์ไว้ในรถ ลืมไปว่ามันจะล๊อคออโต้ กะว่าจะขอยืมเงินหน่อย"
...จริงหรือแกล้ง...อาทิตย์ไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก ใบหน้าของธงรบนิ่งมาก น้ำเสียงจริงจัง แววตาแปลกไปจากที่เคยเห็น แต่อดสงสัยต่อไปไม่ได้ว่า...แล้วธงรบรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่ผับ Forever Young
...อีกอย่าง เปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองว่า "ผม" แทนที่จะเรียกว่า "พี่" อย่างที่พักหลังๆ ธงรบเปลี่ยนมาพูด
"ตัวโตขนาดนี้ ทำใจน้อยไปได้ จะยืมเท่าไหร่ครับ" อาทิตย์เดินมาหยุดยืนอยู่หน้านายตำรวจที่ทำท่าทางเซื่องซึม
"ไม่เป็นไรหรอก ผมเพิ่งนึกได้ว่าเรียกแท็กซี่กลับบ้านก็ได้ แล้วให้เขารอที่หน้าคอนโดตอนวิ่งขึ้นไปเอาเงินมาให้ พอดีตอนนั้นไม่ได้นึกถึงอะไร นึกถึงอาทิตย์ก่อนคนอื่น" ธงรบทำเสียงเนือยๆ แล้วก้าวเท้าเดินช้าๆ
"นี่ผู้กอง จะไม่ถามซ้ำครั้งทีสองแล้วนะ" อาทิตย์ไม่เดินตาม บอกตัวเองว่าหากธงรบจะงอนก็งอนไป เขาเคยง้อใครซะที่ไหน
...ถ้าเป็นอนุภาพก็ว่าไปอย่าง...
…อดนึกถึงพี่นุของเขาไม่ได้ แล้วทำไมธงรบไม่โทรหาสารวัตรอธิคมล่ะ ซี้ปึ๊กกันขนาดนั้น โทรให้อธิคมขับรถออกมารับแล้วไปสนุกกันต่อยังได้...
---อธิคมจะออกมาได้อย่างไร ดึกขนาดนี้สารวัตรก็นอนอยู่กับพี่นุนะสิ เห็นว่าเขาเลิกเจ้าชู้กลายเห็นคนรักเดียวใจเดียวแล้วนี่ จะเหลือก็แต่ธงรบนี่ล่ะ ตระเวนราตรีอยู่แทบไม่เว้นแต่ละวัน...
...ธงรบจะเลิกเจ้าชู้ได้หรือเปล่า อย่างน้อยก็เหมือนเพื่อนของตัวเองบ้าง หากธงรบจะเลิกเจ้าชู้ได้จริงๆ บางที...
...บางที...
...จะมีบางทีด้วยหรือ...
เขาเคยคิดว่า บางทีอาจมีโอกาสเหลือสำหรับเขา โอกาสจากอนุภาพ ทั้งๆ ที่เขาเฝ้าบอกตัวเองว่าทุกอย่างจบลงไปแล้ว และไม่เหลือโอกาสใดสำหรับเขาอีกแล้ว
...แล้วทำไม ทำไมเขายัง "กล้า" ที่จะคิดว่าธงรบอาจจะเลิกเจ้าชู้เพื่อเขาบ้างทั้งๆ ที่เขากับธงรบนั้นเรียกได้ว่าเป็น "ฝ่ายเดียวกัน"...
...สับสนเหลือเกิน ทำไมมันยุ่งวุ่นวายแบบนี้...
"อาทิตย์" ธงรบพึมพำเรียกชื่อชายหนุ่มที่เมื่อครู่ยังทำท่าขึงขัง แต่พลันสีหน้าก็เปลี่ยนไป
เขาอุตส่าห์แกล้งทำเป็นงอน และอาทิตย์ก็ดูเหมือนจะง้อเขานิดหน่อยแล้ว แต่ท่าทีดูเหมือนฝ่ายที่จะงอนกลับกลายเป็นอาทิตย์ไปซะนี่
...งอนที่ง้อเขาไม่สำเร็จ หรือเพราะอะไรกันนะ อยู่เฉยๆ ก็นิ่งไป...
...เอาวะ ง้อซะหน่อย เห็นรอยยิ้มอาทิตย์แล้วเขาจะได้กลับบ้าน จะได้รู้สึกสบายใจ นอนหลับสนิท...
...เสียเงินห้าร้อยอีกแล้ว จอดรถค้างคืนที่ไหนก็เสียห้าร้อย ตั้งแต่จีบอาทิตย์นี่เสียเงินไปแล้วหลายพันบาท ยังไม่ได้แอ้มอีก ให้ตายสิ...
"ห้าร้อย" ธงรบพูดเบาๆ
"ห้าร้อยเชียวหรือ" อาทิตย์เบิกตา ควักกระเป๋าเงินออกมา
"สามร้อยก็ได้เอ้า" ธงรบลดราคาให้ "เผื่อแท็กซี่หลงทาง"
อาทิตย์ส่ายหน้า ควักธนบัตรใบห้าร้อยออกมาแล้วเปลี่ยนใจ ยื่นใบละร้อยให้
"เดี๋ยวแท็กซี่ไม่มีทอน"
"อาทิตย์" ธงรบรับเงินเอาไว้ เรียกชายหนุ่มเสียงอ่อน "ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านพี่เท่าไหร่ อาทิตย์ไปส่งหน่อยไม่ได้หรือ"
"ผมมากับเพื่อนอีกสี่คน ไม่ได้เจอกันนาน จะปลีกตัวออกไปก็น่าเกลียด ต้องไปส่งเพื่อนผู้หญิงด้วย สองคนนั้นกำลังจะไปเรียนต่อโทที่อเมริกา" อาทิตย์พูดเสียงอ่อน
ธงรบถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มมุมปาก สอดเงินเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วพยักหน้าให้อาทิตย์ "งั้นกลับเข้าไปหาเพื่อนเถอะ เดี๋ยวเพื่อนรอ"
อาทิตย์พยักหน้า แล้วหันหลับกลับ แต่ต้องชะงักเพราะธงรบเรียกเอาไว้แล้วพูดขึ้นว่า "อาทิตย์ ถ้าไอ้หนุ่มคนนั้นเข้ามาจีบ บอกเขาไปเลยนะ ว่าระวังผมจะตามเหยียบถึงที่ เพราะว่าหวง"
อาทิตย์เบ้ปาก ไม่พูดอะไรแล้วหันหลังเดินฉับๆ กลับไปที่ประตูผับ ซ่อนใบหน้ายิ้มขำๆ กับประโยคสุดท้ายของธงรบที่ดังตามมา
"อาทิตย์ เมื่อกี้ทำหน้าดุ ไม่ได้โกรธอาทิตย์นะ แต่ทำดุใส่ไอ้คนนั้นที่บังอาจมาเกาะแกะคนมีเจ้าของ"
...บ้า ผู้กองธงรบนี่จริงๆ เลย...
อาทิตย์ส่ายหน้า ใกล้จะถึงประตูทางเข้าผับ พอดีมีคนเปิดประตูเดินออกมา เสียงเพลงดังกระหึ่มเล็ดลอดออกมาข้างนอก กลบเสียงอื่นที่เขา "อาจ" จะได้ยิน หากผู้กองธงรบ "อาจ" จะพูดอะไรอีก
วันศุกร์
-
วันศุกร์
วันนี้ธงรบไม่เข้าได้เวร คืนที่ผ่านมาเขามานอนค้างที่บ้านของอธิคมเพราะไม่มีแรงจะกลับบ้านของตัวเอง วันพฤหัสบดีทั้งวันเขาทำงานจนแทบหมดแรงเพราะอนันต์ เสี่ยโรงเลื่อย พยานปากเอกของคดีที่เขารับผิดชอบเกิดพลิกลิ้น กลับคำให้การเสียดื้อๆ เขาโกรธจัด ทะเลาะกับเสี่ยอนันต์จนควบคุมอารมณ์ไม่ได้เพราะถูกด่าลามปามถึงบุพการี เสี่ยร่างอ้วนเลยถูกต่อยปากปวมเจ่อ ลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น รองผู้กำกับเรียกเขาไปด่าเสียยกใหญ่ เขาต้องนั่งทำงานต่อจนเกือบห้าทุ่ม
อธิคมหน้ามุ่ยเมื่อเขาเดินเข้าไปในคอนโดที่สะอาดเอี่ยมอ่องแปลกตาจากที่เคยเห็น เพื่อนเขายกมือนิ้วขึ้นจุ๊ปากบอกเขาไม่ให้ส่งเสียงดังแล้วพูดเสียงเบาว่า "คุณนุหลับอยู่"
ธงรบกรอกตาไปมา รู้สึกหมั่นใส้อธิคมเหลือกำลัง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
เกือบหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ที่เขาไม่เจออาทิตย์ ไม่ได้ไปตื๊อเช่นเคย เขาบอกตัวเองว่าให้อาทิตย์ได้หายใจอีกซักหน่อย ค่อยไปต่อยกต่อไป
ตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไร เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกระงับอารมณ์ตัวเองได้ยากกว่าเดิม คืนวันอังคารที่โจ้ เด็กเก่าของเขาที่เคยคบกันไปหาเขาที่บ้านและมีอะไรกัน หนุ่มน้อยบ่นว่าเจ็บแทบขาดใจที่โดนเขากระหน่ำรุนแรงเหมือนตายอดตายอยาก
ตอนนั้นเอง เขาถึงตระหนักได้ว่าคิดถึงอาทิตย์มากเพียงใด บทรักอันเร่าร้อนระหว่างเขากับโจ้ สจ๊วตหนุ่มที่กัดฟันทนรับแรงกระแทกกระทั้นของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่มีเพียงเขากับโจ้สองคน หากมีใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึง เพราะเขาหลับตาแล้วจินตนาการถึงตี๋หนุ่มของเขาอยู่บ่อยครั้งขณะที่ขยับกายบรรเลงเพลงพิศวาสกับหนุ่มร่างบางที่อยู่ใต้ร่างหนาบึกบึนของเขา
ครั้นเขาจับโจ้พลิกตัวลงนอนคว่ำ บั้นท้ายที่เห็นกลับเป็นภาพบั้นท้ายของอีกคนหนึ่งที่ขาวสะอาด เนียนไปทั้งตัว แทนที่จะเป็นบั้นท้ายที่เนียนสะอาดไม่น้อยกว่ากันของสจ๊วตหนุ่มที่มีรอยสักรูปม้าป่า
...ธงรบบอกตัวเองว่าเขาไม่ไหวแล้ว เขาจะทนกับความปราถนาลึกล้ำที่เขามีต่ออาทิตย์ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ถ้าจะให้ถึงกับต้องมอมเหล้าเหมือนครั้งแรกที่เจอกันเขาก็อาจจะยอมทำ ยอมเสียเชิงที่คุยทับอธิคมไว้ว่า คนอย่างธงรบ ไม่มอมเหล้าใครเพื่อนขืนใจหรอก
...บางทีอาทิตย์อาจจะต้องเป็นรายแรก...
ธงรบเดินโผเผออกมาจากห้องนอน เดินตรงไปที่ห้องครัวทันทีเพราะเริ่มรู้สึกหิว
ตั้งแต่อนุภาพเป็นแฟนกับอธิคม บ้านของเพื่อนสะอาดสะอ้านน่าอยู่ขึ้นเยอะ มาทีไรได้ทานอาหารอร่อยๆ มีผลไม้หลายอย่างให้เลือกชิม แต่เสียอย่างเดียว เหล้าหายไปหลายขวด ตอนแรกสงสัยว่าขวดเหล้าหายไปเพราะเอาไปทิ้งหรือถูกเก็บซ่อนไว้ เขาหาหลายรอบแต่ไม่เจอ ก็เลยสรุปว่าคงถูกโยนทิ้งไปแล้ว
อาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะ ท่าทางน่าอร่อย แม้จะเย็นเสียแล้วแต่เขาก็อุ่นไมโครเวฟได้
...เออนะ มีแฟนมันดีแบบนี้เองหรือ ตื่นมาก็ได้กินข้าว ก่อนนอนก็ได้ทำอะไรที่อยากทำ อาบน้ำก็คงมีคนวางเสื้อผ้าไว้ให้ที่ปลายเตียง ไม่ต้องเสียเวลาหาซื้อถุงยางอนามัยอีกต่างหาก...
ธงรบหัวเราะขำกับความคิดของตนเอง เอื้อมมือไปหยิบองุ่นแดงสองลูกส่งเข้าปาก แล้วนั่งเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างโต๊ะทำครัว เปลี่ยนใจแล้วว่าอาหารไม่ต้องอุ่นก็ทานเลยดีกว่า หิวมากแล้ว
...นี่ถ้าคุณนุแฟนไอ้คมเห็นคงถูกเอ็ด...
...แล้วถ้าอาทิตย์เห็นนี่จะเอ็ดหรือเปล่าน๊า...
ธงรบปล่อยความคิดให้เรื่อยเปื่อย ตักอาหารเข้าปาก เย็นไปนิด แต่ก็อร่อย...
...แล้วเกิดเป็นแฟนกับอาทิตย์ขึ้นมาจริงๆ ตี๋น้อยจะทำอาหารให้เขาทานหรือเปล่าก็ไม่รู้ ท่าทางแบบอาทิตย์ไม่น่าจะทำอาหารเป็น หรือดูแลเขาอย่างที่อนุภาพทำให้อธิคม...
...เอ แต่ถ้ารักกัน ก็น่าจะทำให้กันได้สิ...
...เหมือนที่อนุภาพยังทำให้อธิคมเลย แล้วเพื่อนเขาก็ทำให้อนุภาพ ด้วยการเลิกเจ้าชู้เพื่อคุณนุของมัน...
...แล้วเขาจะเลิกเจ้าชู้เพื่ออาทิตย์ได้หรือ...
...คำถามนี้ชักตอบยากแฮะ...
โทรศัพท์ดังขึ้น เสียงเพลง "ไปน่ารักไกลๆ หน่อย" บรรเลง ธงรบหันซ้ายหันขวาจึงหาต้นตอได้ว่าดังมาจากโซฟาหน้าทีวี
ธงรบกระโดดพรวดเดียวก็ถึง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับเสียงใส
"ว่าไงจ๊ะตี๋น้อยของพี่"
เสียงเงียบไปชั่วครู่ แต่ไม่ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างที่เคยได้ยินประจำ ธงรบได้ยินเสียงอึกอึก แล้วรชานนท์ก็ตอบกลับมาว่า "เอ่อ ไม่ค่อยตี๋ครับผู้กอง ผมรชานนท์เพื่อนตี๋น้อยครับ"
"อ้อ..." ธงรบเก้อ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
รชานนท์คงเห็นเขาเงียบไปจึงพูดต่อว่า "แต่ตี๋ของผู้กองท่าทางจะแย่ครับ ตอนนี้นอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล"
"ฮ้า อาทิตย์เป็นอะไร"
...ขออย่าให้เป็นอุบัติเหตุเลย อาทิตย์ทำงานหนักมาก ขับรถกลับบ้านดึกๆ ไปชนกะใครหรือเปล่า หรือเฉี่ยวกับพวกมอเตอร์ไซด์ขาซิ่ง ถนนเส้นนั้นมีพวกกวนเมืองแข่งรถกันประจำ...
ธงรบคิดในใจแล้วกลั้นใจฟังรชานนท์ต่อ
"อาทิตย์โหมงานหนักมากจนน๊อค ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลวิชัยยุทธ ห้อง 1920 ถ้าผู้กองจะไปเยี่ยมก็รีบไปนะครับ ตี๋น้อยของผู้กองจะได้อาการดีขึ้น" รชานนท์บอก พักหลังเพื่อนของอาทิตย์เริ่มจะพูดเล่นกับเขามากขึ้น
...เห็นเขาแล้วอาทิตย์จะอาการดีขึ้นจริงหรือ เห็นบอกว่าปวดหัวทุกครั้งที่เจอเขานี่นา เขารู้ว่าตัวเองกวนประสาทอาทิตย์ แต่ว่ามันช่วยไม่ได้ เห็นหน้าใสๆ ตาตี่ๆ ปากแดงๆ ของชายหนุ่มแล้วเขาอดใจไม่ได้ทุกที
...ใจหนึ่งอยากจะถามรชานนท์ว่า...แล้วอนุภาพรู้หรือเปล่าว่าอาทิตย์นอนอยู่ที่โรงพยาบาล...
...อดใจแปล๊บไม่ได้...
...อาทิตย์ไม่เคยลืมอนุภาพเลย เท่าที่ตื๊อมา ดูท่าตี๋หนุ่มจะเริ่มใจอ่อนลงมาบ้างแล้ว แต่เขาก็รู้สึกว่าในใจอาทิตย์มีภาพของอนุภาพอยู่เสมอ
ภาพของชายหนุ่มหน้านิ่ง ท่าทางเยือกเย็นและดื้อรั้นอยู่ในภาพลักษณ์เดียวกัน ภาพของชายหนุ่มที่เวลายิ้ม เป็นประกายสดใสสว่างไสว
...เขายังไม่เคยเห็นอาทิตย์ยิ้มกว้างสดชื่นขนาดนั้น หากเขาเชื่อแน่ว่า ยิ้มของอาทิตย์ คงจะสว่างไสวไม่แพ้กัน
...ดั่งดวงตะวันฉายแสงยามเช้า...
...หากเพียงแต่ อาทิตย์ คุณชายตะวันฉายของเขาจะยอมลบภาพของอนุภาพออกจากใจ และเป็นชายหนุ่มที่สดใสมีชีวิตชีวาให้เขาชื่นใจสักนิด...
...และที่สำคัญ ในใจของอาทิตย์ที่นอนป่วยอยู่ตอนนี้ อยากให้ใครไปเยี่ยม อนุภาพ หรือใคร...
...มีจะภาพเขาอยู่ในใจอาทิตย์บ้างใหมอยากจะรู้นัก...
ธงรบใช้เวลกว่าสี่สิบห้านาทีจึงถึงโรงพยาบาล เขาขึ้นไปชั้น 19 ของตึก เดินไปตามทางเดินช้าๆ นับดูหมายเลขหน้าห้องไปจนถึงห้องที่ 1920 แต่ทันใดห้องเปิดออก อธิคมก้าวออกมาจากห้อง
...มาทำไม อธิคมมาเยี่ยมอาทิตย์ เกิดอะไรขึ้น...
หิวข้าวแล่ะ ไปกินข้าวก่อนนะครับ แล้วก็จะไปยิม ไปโยคะ ไปหาที่พลุกพล่านนั่งทำงานและอ่านหนังสือ เดี๋ยวจะมาต่อให้จบบทนะครับ จากนี้ก็จะเป็นที่ไม่เคยโพสเอาไว้แล้วล่ะ ช่วงต้นๆ เคยโพสไว้แล้วเป็นตอนพิเศษของคดีรักแล้วก็หยุดไป คราวนี้ได้รู้กันล่ะว่าผลลัพท์ของการเป็นคนเจ้่าชู้จะเป็นยังไง
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!~
กำลังเข้มข้นเลยค่ะ :m31: อยากอ่านต่อ ~~~~~ รีบไปรีบกลับนะคะ
รู้สึกว่า ผู้กองธงรบ กำลังหึง คุณนุ ได้ที่เลย หุหุหุ
-
กำลังสนุกเลย มาต่อเร็วๆนะคะ
รอตอนต่อไป :L2:
-
กดบวกให้พี่นายคนขยันครับ
:oni2:
รีบๆมาต่อนะครับ
-
ต้องหลอกตัวเอง..ฝันไปวัน ๆ
-
มาต่อเร็วๆ นะค่ะ
-
ความรักทำให้ผู้กองธงเปลี่ยนไปเยอะนะ พยายามต่อไป อิอิ
-
รีบมาไว ๆ นะครับ พี่นาย รออยู่
แต่ไม่ได้ + นะ ก็เพิ่ง + เมื่อเช้าเอง :z2:
-
ธงรบตัดพ้อน่ารักมาก ถ้าไม่ติดว่าเจ้าชู้นะ ฮึ่มๆๆๆๆ :beat:
-
มันต้องอย่างนี้สิครับคุณคฑาวุธ น่ารักมากเลยครับผม :man1: :man1:
มาต่อแบบจุใจเลยครับ น่ารักมากมาย ขอ จุบุ จุบุ จุบ ด้วยนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณมากครับ รีบมาต่อหละครับ
-
o18 โดนเอาคืนแน่ๆๆผู้กองงานนี้
-
:m1: :m11:
พ่อตะวันรอนโหมงานหนักเพราะไม่อยากคิดถึงคนเจ้าชู้รึป่าวเนี่ย
:o8: ชักใจอ่อนขึ้นมา สิบเปอร์เซนต์แล้วนะ อิอิ
ตอนเค้าตามตื้อก็รำคาญเค้านั่นนี่โน้น แต่พอเค้าเว้นระยะห่างให้ได้หายใจหายคอ
เกิดอาการหงุดหงิดเลือดลมไม่เดินเลยรึคะ อาทิตย์หนะอย่าใจแข็งทรมานตัวเองนักเลยนะ
มีคนกินข้าวด้วย มานั่งเฝ้าก็ยังดีกว่าต้องกินข้าวคนเดียว หงาวๆนะคะ
+1 จัดให้คะ ขยันสุดพลัง :กอด1:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส พี่นายฉับๆ
ผู้กองธงรบแทบจะกลายเป้นแมวเชื่องๆเลย รุ้สึกว่าจะยอมลงให้มากกว่าสมัยผู้กองอธิคมกับนายนุตอนแรกๆ อีกน้า :laugh:
-
รีบมาต่อไวๆนะคับ
ว่าแต่ พี่นายกลับมากทม.แล้วหรอคับ?
แล้วทีสิสเป็นไงมั่งครับ?
-
เข้ามาเชียร์ข้างอาทิตย์ให้จัดการผู้กองธงรบให้หนัก ๆ เลย เจ้าชู้กะล่อนมากมาย
เหมือนคนแต่งรึเปล่าเนี่ย เหมือนเขียนมาจากชีวิตจริงเลย เพราะตำรวจส่วนมาก
เจ้าชู้มากจริง ๆ อาทิตย์ต้องเล่นตัวให้หนัก ๆ ทำให้ผู้กองธงรบหงอ ๆ หน่อยจะดีมาก
ไม่ชอบคนเจ้าชู้+กะล่อนแบบผู้กองธงรบเลย จะรอตอนต่อไปนะ.... :pig4:....
มีอคติกับคนเจ้าชู้เกินไปหรือเปล่าคร้าบบ
เรื่องนี้เป็นนิยายครับ นิยายก็คือนิยายนะ คนแต่งไม่เกี่ยว
อย่าน้อยใจนะคะคุณนาย รักดอกจึงหยอกเล่น ไม่เค้ยไม่เคยคิดว่าคุณนายจะเจ้าชู้เลยสักนิด
จริง ๆ ผู้ชายเจ้าชู้นี่ถือว่ามีเสน่ห์นะคะ หากเจ้าชู้แต่พองาม เจ้าชู้แค่เป็นสีสันของชีวิตรัก
ผู้ชายที่ไม่เจ้าชู้ก็คงมีแต่ผู้ชายที่ตายแล้วเท่านั้นแหละมั้ง ไม่ได้เกลียดหรือรังเกียจคน
เจ้าชู้นะ ออกจะน่ารักน่าเอ็นดู (แต่ต้องเป็นปู้จายละอ่อน ๆ นะคะ) +1 ให้คุณนาย
สำหรับความขยันที่แต่งเรื่องสนุก ๆ มาให้ได้อ่านแก้เหงา ขอบคุณจริง ๆ ....... :pig4:
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ ตี๋น้อยเราป่วยหนักรึเปล่าเนี่ย
-
รอๆต่อ ^^
-
รอต่อไป
-
ธงรบใช้เวลากว่าสี่สิบห้านาทีจึงถึงโรงพยาบาล เขาขึ้นไปชั้น 19 ของตึก เดินไปตามทางเดินช้าๆ นับดูหมายเลขหน้าห้องไปจนถึงห้องที่ 1920 แต่ทันใดห้องเปิดออก อธิคมก้าวออกมาจากห้อง
...มาทำไม อธิคมมาเยี่ยมอาทิตย์ เกิดอะไรขึ้น...
"มาทำไมวะคม" ธงรบทักเพื่อนด้วยคำถามสั้นๆ
อธิคมไม่แปลกใจที่เห็นธงรบยืนเท้าสะเอวมองอยู่ อีกฝ่ายตอบเสียงเนือยๆ ว่า "ก็มาเยี่ยมไข้สิวะ เอ็งคิดว่าข้ามาจับคนร้ายหรือไง"
"ห้ามมาจับโจรตี๋คนนี้ก็แล้วกัน" ธงรบทำหน้าเข้ม
"โจรของเอ็ง ข้าไม่แตะ ว่าแต่ว่าเอ็งลงโทษโจรน้อยหรือยังล่ะ เห็นนอนตาลอยคิดถึงแฟนข้าอยู่ ชักไม่ใว้ใจ" อธิคมจงใจกระทบกระเทียบ
"ไอ้นี่ เดี๋ยวเหอะ" ธงรบทำท่าจะเตะเพื่อน "เดี๋ยวพ่อเตะชัก"
"ลองสิธงรบ ไม่ได้สู้กันนานแล้ว ดูซิว่าใครจะชนะ" อธิคมตั้งท่า
ธงรบส่ายหน้า ถอนหายใจแรงๆ แล้วพูดว่า "ใครจะไปอยากสู้กับเอ็ง ใหญ่ถึกขนาดนั้น เจ็บตัวเปล่า คม ตอบมาสิ ว่าเอ็งมาทำไม"
"เอ๊ะไอ้นี่ ก็มาเยี่ยมไข้สิวะ ทำไมเข้าใจยากนัก"
"เยี่ยมอาทิตย์นี่นะ" ธงรบไม่เชื่อหูเพราะรู้ว่าอธิคมไม่ค่อยชอบอาทิตย์
"เออสิ" อธิคมพยักหน้า "ไม่ได้อยากมาหรอก แต่ต้องมา คุณนุสั่ง"
ธงรบผงกหัว "อ้อ แบบนี้นี่เอง แล้วทำไมคุณนุไม่มาเองซะเลย อาทิตย์จะได้หายทันทีเพราะได้ยาวิเศษ"
อธิคมมองเพื่อนอย่างพิจารณา ธงรบพูดหน้าเรียบๆ แต่เขารู้ว่าคนที่พูดนั้นรู้สึกน้อยใจพอสมควร
"คุณนุเขางานยุ่ง ประชุมตลอดบ่ายถึงค่ำ โทรมาสั่งให้ข้ามาเยี่ยมให้ได้ แล้วบอกให้อาทิตย์อย่าทำงานหนัก ทั้งที่ตัวเองก็ทำงานหนักไม่แพ้กัน คุณตฤณก็แปลก ใช้คุณนุอยู่ได้คนเดียว ทำงานจนแทบไม่มีเวลาพัก คอยดูนะ ถ้าคุณนุทำงานจนน๊อคเหมือนอาทิตย์ ตฤณก็ตฤณเถอะ โดนอธิคมจัดการแน่"
"หยุดพล่ามได้แล้วคม พูดถึงคุณนุไม่ได้เลยนะเอ็ง พูดซะยืดยาว แล้วนี่เอ็งจะกลับเลยหรือ"
อธิคมพยักหน้า บอกธงรบว่าต้องรีบไปทำงานต่อเพราะคดียังไม่เสร็จ ก่อนจะไปก็ให้กำลังใจเพื่อนว่าอาทิตย์ถามถึงธงรบด้วยแสดงว่าก็คงคิดถึงธงรบบ้าง
"เขาบอกข้าให้บอกเอ็งว่าเพลาๆ เรื่องเที่ยวกลางคืนกับดื่มเหล้าด้วย แล้วให้รู้จักทำงานทำการซะบ้าง จะได้เลื่อนยศซักที" อธิคมเติม
"เออๆ จะเข้าไปขอบคุณอาทิตย์ที่สั่งสอน" ธงรบชกไหล่เพื่อน แล้วเปิดประตูห้อง อธิคมหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือขึ้นโบกอำลาเพื่อนแล้วเดินจากไป
อาทิตย์นอนหลับตาพริ้มอยู่ในห้อง ใบหน้าขาวสะอาดตอนนี้ดูซีดเซียว ชายหนุ่มรู้สึกตัวเมื่อธงรบเดินเข้าไปใกล้ ทันทีที่ลืมตาขึ้น อาทิตย์ก็พึมพำเรียกชื่อธงรบเบาๆ แล้วขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง ธงรบจึงรีบเข้าไปประคอง
"ไม่ต้องครับ ผมนั่งเองได้" อาทิตย์รีบตอบ เบี่ยงตัวหนีจากมือของธงรบ
"โธ่ ขอแตะเนื้อต้องตัวหน่อยไม่ได้หรือไงอาทิตย์" ธงรบทำหน้ามุ่ย "ไม่สึกหรอหรอกน่า หวงตัวอยู่ได้"
"ผู้กอง อย่ากวนนะ ผมกำลังปวดหัว" อาทิตย์ยันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วปัดมือธงรบออกจากไหล่
"เล่นตัวอยู่ได้" ธงรบบ่นอุบอิบ "รู้ว่าคนเขาชอบ"
"ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ"
"จะให้เฝ้าก็ได้ เดี๋ยวคืนนี้พี่นอนเฝ้านะ เผื่อเกิดเป็นอะไรขึ้นมากลางดึก" ธงรบยิ้มกว้าง
"ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ทำงานเพลียๆ มานอนโรงพยาบาลให้หมอให้น้ำเกลือเฉยๆ"
"มีแบบนี้ด้วย" ธงรบส่ายหน้า "แล้วทำไมต้องทำงานหนักขนาดนั้นล่ะ คนนะไม่ใช่เครื่องจักร ถ้าเกิดน๊อคตอนที่กำลังขับรถกลับบ้านจะทำยังไง บอกแล้วว่าไม่ให้ทำงานหนักเกินไป" ธงรบทำหน้าจริงจัง แสดงความห่วงใย
อาทิตย์มองใบหน้าคมเข้มของธงรบ สังเกตแววตาจริงจังคู่นั้นซึ่งนานๆ จะเห็นที เพราะปกติธงรบทำหน้ากรุ้มกริ่มและนัยน์ตาวิบวับ
"ผมเพิ่งตั้งบริษัทใหม่ๆ งานก็หนักเป็นธรรมดา พออะไรเข้ารูปเข้ารอยแล้วก็คงสบายขึ้น ขอบคุณที่เป็นห่วง พรุ่งนี้สายๆ ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"
"อยู่ต่ออีกคืนดีกว่า ให้ดีขึ้นจริงๆ แต่นี่พอออกจากโรงพยาบาลแล้วก็คงไปทำงานเลยใช่ไหมล่ะ ต้องพักอยู่กับบ้านซักวันก่อนนะ ไปพักที่คอนโดพี่ก็ได้ จะได้คอยดูแล" ธงรบทำหน้าจริงจัง แต่สิ่งที่พูดแฝงไว้ความเจ้าเล่ห์เช่นเคย
...พักคอนโดธงรบนี่นะจะได้พัก จะปวดหัวจนไมเกรนขึ้นต่างหากเล่า...
"ขอบคุณครับ พักอยู่บ้านมีคุณแม่มีคนที่บ้านดูแลคงจะสะดวกสบายกว่า ไม่อยากรบกวนผู้กองที่ต้องคอยทำอาหารให้ทาน" อาทิตย์พูดกระทบกระเทียบ
"มีข้าวกล่องซื้อจากร้านสิบแปด รับรองได้กินภายในสามนาที ถึงทำกับข้าวไม่เป็น อยู่กับพี่ก็ไม่อดตาย" ธงรบยักคิ้ว
"ร้านสิบแปด" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทวนคำพูดเพราะไม่รู้จักร้านอาหารชื่อแปลกๆ
ธงรบพยักหน้าแล้วเฉลยว่า "เซเว่นอีเลฟเว่นไง ประหยัดคำพูด พูดสั้นๆ ให้เข้าใจง่าย แปลเป็นภาษาไทยให้เสร็จสรรพ เก่งไหมล่ะ ขนาดไม่เรียนจบจากเมืองนอกนะเนี่ย”
อาทิตย์อดยิ้มไม่ได้ แล้วหันไปมองแก้วน้ำ ธงรบรีบเอื้อมมือไปหยิบให้ และทำท่าจะป้อน แต่คนป่วยรีบคว้าไปจากมือแล้วหันหน้าหนี ยกขึ้นดื่มโดยเร็ว
"ดื่มให้หมดนะ อย่าเหลือเอาไว้ คนป่วยต้องดื่มน้ำเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เป็นแรงใจให้คนไข้ที่อาการไม่หนักเลยแม้แต่นิด "แล้วนี่กินข้าวกินยาหรือยัง"
อาทิตย์วางแก้วน้ำ แล้วหันมาหาธงรบช้าๆ แล้วตอบว่า "ผู้กองครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากเลย แค่เพลียจัด จะออกจากโรงพยาบาลคืนนี้ก็ยังได้"
"งั้นก็เถอะ ยังไงก็เป็นคนป่วยอยู่ดี แต่เป็นคนป่วยในชุดโรงพยาบาลที่น่ารักที่สุด" ธงรบยิ้มพราว หลุบตาลงมองแผ่นอกของคนไข้หน้าเข้มคิ้วเข้มที่อยู่ในชุดคนป่วยเสื้อสีฟ้าอ่อน
อาทิตย์รู้สึกตัว เสื้อที่เขาสวมอยู่ผูกไว้หลวมๆ สายผูกเสื้อบนสุดหลุดออกจากกัน เผยให้เห็นแผ่นอกขาวสะอาดท้าทายสายตาธงรบ จึงรีบเอื้อมมือผูกให้เรียบร้อย
ธงรบอมยิ้ม แล้วขยับตัวออกห่าง ทำเป็นสนใจมองระดับของน้ำเกลือที่แขวนอยู่ข้างเตียง
...อาทิตย์แก้มแดงด้วยแฮะ แสดงว่าเขินเรา อะไรกัน แค่เห็นร่องอกก็อายซะแล้ว น่ารักจริงๆ เลยตี๋น้อยเอ๊ย...
"ตกลงอาทิตย์กินเข้าหรือยัง" ธงรบถาม
"ยังครับ" อาทิตย์ตอบเสียงเบา เปลี่ยนช่องทีวีเป็นรายการข่าว แล้วกดเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
"งั้นเราไปหาอะไรกินกัน" ธงรบชวน
"ผมเป็นคนไข้นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล จะออกไปทานข้าวได้ยังไง" อาทิตย์ส่ายหน้า
"เออ จริงสิ" ธงรบพยักหน้า "ถ้ายังงั้นเดี๋ยวไปซื้ออะไรมาให้กิน"
"ผู้กอง โรงพยาบาลเขามีอาหารให้ เสียเงินค่าห้องแล้ว ได้อาหารมาด้วย"
"โอ้โห บริการดีแฮะ" ธงรบชม
"แล้วผู้กองล่ะ ทานอะไรมาหรือยัง" อาทิตย์ถามเสียงค่อย
"อะไรนะ" ธงรบเอียงหูเข้ามาใกล้
...ไม่ได้ยินจริง หรือแกล้งไม่ได้ยินก็ไม่รู้...
"ทานอะไรหรือยัง" อาทิตย์ยังคงพูดเสียงเบา
"พูดดังๆ หน่อยสิอาทิตย์ ไม่ได้ยิน"
"ผมถามว่า..." อาทิตย์เพิ่มเสียงขึ้น "จะกลับหรือยัง"
"เมื่อกี้ไม่ได้ถามยังงี้นี่นา" ธงรบทำหน้าเหรอหรา
"ก็ถ้าเมื่อกี้ได้ยินแล้ว จะให้พูดซ้ำอีกทำไมล่ะ" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น รู้สึกอยากจะกระโดดบีบคอธงรบนัก
"ก็มันได้ยินไม่ค่อยชัด" ธงรบยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดต่อว่า "แหม ล้อเล่นหน่อยเดียว อย่าทำหน้าซีเรียสสิ เดี๋ยวแก่ก่อนวัย รู้สึกว่าตีนกาขึ้นหน่อยๆ แล้วนะ ตรงนี้ไง"
ปากพูด มือถึง ธงรบยื่นนิ้วมาแตะขอบตาของอาทิตย์เบาๆ คนป่วยที่นั่งหน้าเข้มอยู่บนเตียงรีบยกมือขึ้นปัดออก
"ผู้กอง มาเยี่ยมหรือมากวนให้ปวดหัว ถ้าจะกวนผม ไว้วันหลังเถอะ ตอนนี้ผมกำลังเหนื่อย"
"ถ้าเหนื่อย จะนวดให้ มามะ เอนตัวนอนลงซะเดี๋ยวนี้" ธงรบยังหยอกเย้าต่อ
"ผู้กอง" อาทิตย์ขมวดคิ้ว รู้สึกอยากจะร้องให้ขึ้นมาทันได คุยกับธงรบทีไรมีแต่ยืดเยื้อไม่เคยจบง่ายๆ
ธงรบคงเห็นว่าอาทิตย์คงจะไม่ไหวแล้ว และได้ยั่วเย้าจนพอใจ จึงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองหนุ่มน้อยยิ้มๆ หยุดการกวนอารมณ์คนป่วย
ต่างคนต่างนั่งเงียบอยู่ชั่วครู่ แต่ธงรบก็คือธงรบ นั่งนิ่งเงียบนานมากนักไม่ได้ สารวัตรคนใหม่มองไปรอบๆ ห้องแล้วถามขึ้นว่า "ไม่เห็นมีกระเช้าดอกไม้เยี่ยมไข้เลย อาทิตย์อยากได้ซักกระเช้าไหม พี่จะไปซื้อมาให้"
อาทิตย์เงียบ ปิดทีวี แล้วหลับตาลงช้าๆ หายใจเข้าออกลึกๆ ประหนึ่งกำลังฝึกโยคะในท่านอนนิ่ง ทำไม่สนใจนายตำรวจที่คงกำลังจะเริ่ม "ยั่ว" เขายกที่สอง
"ง่วงนอนแล้วสิ เอนเตียงหน่อยนะ พี่จะปรับเตียงให้" ธงรบลุกขึ้นมาจับคันโยกปรับเตียง
"ไม่ต้อง" อาทิตย์รีบปราม
ธงรบไม่ฟัง หมุนปรับเตียงให้เอนลง "น่านะ จะได้นอนสบาย"
"ผู้กอง ไม่ต้องปรับ ผมยังไม่นอน"
"แล้วหลับตาทำไมเล่า" ธงรบแย้ง
อาทิตย์ผงกหัวขึ้น ส่งสายตาเอาเรื่องมายังผู้ช่วยเหลือสันติราษฎร์ที่จับคันโยกปรับระดับเตียงอยู่ ทำท่าจะหมุนต่อ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะผู้กอง หมุนขึ้นเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะลงจากเตียงเดินออกจากห้อง ไปหาห้องอื่นนอน แล้วห้ามเยี่ยม"
"ประตูห้องคนไข้เขาล๊อคไม่ได้ไม่ใช่หรือ ไปอยู่ห้องอื่นพี่ก็จะเปิดประตูเข้าไปหา" ธงรบยิ้ม ยักคิ้วให้ตี๋หนุ่มที่กำลังทำท่าเหมือนจะขาดใจ
"ไม่งั้นก็จะกลับบ้านไปเลย ไม่นอนโรงพยาบาลแล้ว และผู้กองก็ไม่ต้องเห็นหน้าผมซักสองสามสัปดาห์ดีไหม"
...อาทิตย์จะเอาจริงหรือนี่ หน้าตาขึงขัง สงสัยกำลังจะปรอทแตก...
ธงรบเงียบ หมุนคันโยกปรับเตียงขึ้นช้าๆ จนอาทิตย์บอกว่าพอ
"นั่งคุยกันสิ อย่าหลับตาเลย คนอุตส่าห์มาเยี่ยม อยากเห็นหน้า คิดถึงมากๆ เลยรู้ไหมอาทิตย์ เป็นห่วงด้วย พอรู้ว่าเข้าโรงพยาบาลก็รีบมา" ธงรบทำเสียงออดอ้อน
"ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม แต่จะขอบคุณมากกว่านี้ถ้านั่งอยู่เงียบๆ"
"ดูทีวีไหม เดี๋ยวจะเปิดให้ดู" ธงรบลุกขึ้นมาหยิบรีโมท ตั้งท่าจะกดเปิด
อาทิตย์พยักหน้า ธงรบเปิดข่าวให้ชายหนุ่มดู แล้วทั้งสองก็นั่งดูเงียบๆ แต่อาทิตย์รู้ว่าอีกฝ่ายหันมามองเขาอยู่บ่อยๆ ทำตาพราวระยับ จนเขาอยากจะถามว่า มองอะไรนักหนา แต่เขาก็อดทนเอาไว้ เพราะกลัวว่าจะเป็นการเปิดประเด็นให้ธงรบกวนเขาอีกเป็นยกที่สาม
เวลาผ่านไปนาน คราวนี้อาทิตย์ง่วงนอนจริงๆ ยาคลายกล้ามเนื้อทำให้เขารู้สึกง่วงมาก และตอนนี้เขาเริ่มตาปรือ ขณะที่สลึมสลือกำลังจะหลับ เขาเห็นว่าธงรบลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง แล้วก้มหน้าลงมาใกล้ ส่งยิ้มอ่อนใยนให้แล้วจูบหน้าผากเขาเบาๆ
เขาอยากดุธงรบที่ทำแบบนั้น แต่ตอนนี้ง่วงและเพลียมากจนไม่อยากจะขยับหรือพูดอะไร เขาจึงปิดเปลือกตาอันหนักอึ้ง และปล่อยตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทรา
...แต่ก่อนหลับสนิท เขารู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างประหลาด แบบที่ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกกับธงรบ...
...นี่มันเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ได้รักธงรบ แต่ทำไมเขารู้สึกแบบนี้...
*******
(http://upic.me/i/vw/atikom3072.jpg)
(http://upic.me/i/y0/sunset2_small.jpg)
"บอกหน่อยได้ไหมว่ารักผม แกล้งพูดก็ได้ อย่างน้อยผมจะได้มีอะไรเก็บเอาไปฝันถึง"
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผู้กองขราาาาาา จะมาเยี่ยมคนป่วยอ่ะทำไมถึงได้มาแกล้งหยอก
ทำให้พ่อตะวันรอนปรี๊ดดดดดแตกแบบนี้ล่ะคะ คงอยากกรอกพาราสักกระปุก เฮ้ออออออออ
แต่ว่า....เชื่อนะคะว่าอย่างน้อยๆอ่ะ ตอนที่พ่อตะวันน้อยป่วยนอนที่รพ.อ่ะคะ
ต้องคิดถึงผู้กองแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ แ่ต่พอมาเจอเวอร์ชั่นกวนประสาทแบบนี้
ก็นะออกปากไล่กันเลยทีเดียว อิอิ
จุ๊บหน้าผาก....อบอุ่นม๊ากมากกกกกกกกกกกก :o8: :impress2: :-[
-
:o8:อบอุ่นใจ กวนใจจริงๆผู้กอง พูดมากแต่เท่ดี
ขอบคุณคุณนาย เกาะขอบเชียร์
-
ค่อยๆซึมเข้าไป อิอิ :-[
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน... อิอิ
ผู้กองก็นะ ลดๆลงหน่อยเหอะ ไอ้ที่ชอบกวนอาทิตย์น่ะ
-
โอยย ตอนนี้น่ารักสุดๆเลยค่ะพี่นาย :o8:
ตี๋น้อยดูจะใจอ่อนบ้างแล้วนะเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!~ :-[
ตี๋น้อย ตี๋น้อย ตี๋น้อย ทำไมน่ารักอย่างนี้นี่ :กอด1:
-
ตี๋น้อยหวั่นไหวแล้ว ไม่มีรูปคุณชายเค้าบ้างเหรอพี่นายย :impress2:
-
เหนื่อยนัก..ก็พักหน่อย
-
ตื๊อเข้าไว้
พ่อตะวันเริ่มเปลี่ยนใจแล้ว
-
ตะวันน้อยน่ารักขนาดนี้ อิเสาธงมันยังมั่วไปทั่วอีก
จัดมาให้หนักเลยนะคุณคฑา :z6:
รูปข้างบนเหมือนขีปนาวุธลงมากกว่าจะเป็นอิมเมจพ่อตะวันน้อยกลอยใจนะ
-
ธงรบนี่มีความอดทนในการตื้อใช้ได้เลยนะเนี่ย แ่ต่ถ้ารุกมากไปก้อจะกลายเป็นทำใ้ห้อาทิตย์รำคราญได้นะคะ
บางทีใกล้ไปมันก้อไม่เห็นหรือถูกมองข้ามได้ ถอยมาซักนิด ให้ตี๋น้อยมีเวลาที่จะทบทวนเพื่อนึกถึงพี่ธงรบบ้าง เราว่าจะดีกว่านี้เยอะื
แอบเชียร์อย่างนี้แล้วถ้าตี๋น้อยยอมใจอ่อนแล้วสารวัตรยังมีกระเรี่ยกระราดอีก จะให้คุณนุเปิดคอร์ดแล้วส่งอาทิตย์ไปอบรมเพิ่มเขี้ยวเล็บ (ไม่ได้ขู่ แต่บอกไว้เฉยๆ)
-
มาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม คร๊าบบบบบบบบ
:เหอะ1:
ขอไปตามอ่านอีกสองเรื่องก่อนครับ ยังไม่ได้อ่านเล๊ยย :m17:
-
:z1: ตี๋น้อยแอบมีใจให้ผู้กองแล้วนะเนี่ยย
สู้ๆนธงรบ สุดท้ายก็จะได้อาทิตย์น้อยกลอยใจ
มาชื่นชม แต่ต้องเลิกเจ้าชู้ด้วยล่ะ (จะเป็นไปได้หรอ :really2:)
รออ่านตอนต่อไปนะค้าบ
กด +1 ให้คนเขียนนะคับ ^^
-
โอ้วว ... ธงรบ ... วาจา พริ้วมากกก o13
เป็นตำรวจที่มีวาจาเป็นอาวุธจริงๆเลย ... น่ากลัวชะมัด
สมควรแล้ว ที่อาทิตย์ ต้องเล่นตัวหนักซะหน่อย ... มิเช่นนั้น จะเคลิ้มตามได้โดยง่าย อิอิ
ยิ่งป่วย ภูมิต้านทานจิตใจก็ยิ่งอ่อนแอ นะคะเนี่ย ... ไม่ไหวแล้วๆ ต้องรีบหายเป็นการด่วน
+1 ให้ความลื่นไหล ของทุกตัวละครค่ะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
บทที่ 5
คนที่บอกว่าจะมาเฝ้าผู้ป่วยนอนขดตัวอยู่บนโซฟา จวบจนเวลาเที่ยงคืน "ผู้ป่วย" รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและหันไปมองด้านข้างจึงเห็น "คนเฝ้า" นอนหลับอยู่ ท่าทางไม่ค่อยสบายนัก ธงรบเป็นคนตัวใหญ่ โซฟาที่นอนอยู่ก็ขนาดเล็ก ไม่เหมาะกันร่างล่ำสันความสูงเกิน 180 เซ็นติเมตร
อาทิตย์ลงจากเตียง เดินไปที่ตู้ข้างโทรทัศน์และหยิบชุดคนไข้ออกมาแล้วเดินไปปลุกธงรบ ชายหนุ่มใช้เวลานานหลายนาทีกว่าฝ่ายนั้นจะตื่น ในใจก็คิดว่า ธงรบนั้นนอนขี้เซามาก ทั้งที่โซฟาไม่น่านอนสบาย แต่นายตำรวจก็หลับได้หลับดี
"เป็นอะไรหรือเปล่าอาทิตย์" ธงรบงัวเงีย "หรือหนาวอยากซุกอกพี่ จะให้พี่ขึ้นไปนอนกอดบนเตียงหรือครับ"
อาทิตย์ส่ายหน้าด้วยความระอา สะลึมสะลือขนาดนี้ ธงรบยังมีอารมณ์จะล้อเขาเล่น
"เห็นนอนไม่สบาย เลยเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ผู้กองถอดเครื่องแบบออกเถอะ ใส่ชุดคนไข้ดีกว่า" อาทิตย์ยื่นเสื้อผ้าให้คนที่นอนมองเขาตาเยิ้ม
"พยาบาลจะได้มาเข็นไปห้องไอซียู หวาดเสียวจริงๆ กลัวโดนเข็มฉีดยาโดยความเข้าใจผิด"
"ผู้กอง จะใส่หรือไม่ใส่"
"ไม่" ธงรบส่ายหน้าช้าๆ เอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง "พี่จะแก้ผ้านอน สบายตัวดี"
"ตามใจ" อาทิตย์วางเสื้อผ้าลงบนโซฟาแล้วเดินกลับไปที่เตียง
เสียงธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ แล้วนายตำรวจก็ไม่พูดอะไรอีก จากนั้นเริ่มเปิดกระดุมแล้วถอดเสื้อออกช้าๆ เผยให้เห็นแผ่นอกกว้างแกร่ง ธงรบถอดเสื้อผ้าอยู่เงียบๆ ในความมืดสลัว ไม่นาน อาทิตย์ปรายตาไปมองธงรบจึงเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังเปลือยกาย
"ผู้กอง ห้ามแก้ผ้านอนนะ อายพยาบาล เขาเดินเข้ามาตรวจดูคนไข้อยู่เรื่อยๆ”
"กลัวตัวเองห้ามใจไม่ไหวก็บอกมาเถอะ" ธงรบล้อ
"ใส่เสื้อผ้าคนป่วยนอนนะ ห้ามเปลือยเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่ง" อาทิตย์ทำเสียงเข้ม
"โอ้โห เล่นสั่งกันเลยหรือเนี่ย" ธงรบทำเสียงตกใจ "หน้าก็ดู๊ดุ กลัวจริงๆ เลยเชียว"
"ผมจะนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับ ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม"
"ยินดีจ๊ะ ธงรบยินดีดูแลอาทิตย์เสมอ"
...ใครดูแลใครก็ไม่รู้...
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ อยากจะบอกธงรบให้ไปเอาผ้าห่มในตู้มาห่ม แต่ก็เปลี่ยนใจ นอนเงียบๆ แล้วปล่อยให้ธงรบคิดหาทางทำให้ตัวเองหายหนาวเองก็แล้วกัน
"แอร์เย็นจัง" ธงรบบ่นเสียงเบา "ขอไปนอนบนเตียงด้วยได้ไหมอาทิตย์ จะได้เบียดกันอุ่นๆ"
"ผู้กอง ราตรีสวัสดิ์"
"ก็คนมันหนาวนี่นา"
"ผ้าห่มอยู่ในตู้ข้างทีวี ไปเปิดหาเอาสิครับ"
"เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนแล้ว ทำไมไม่เอาผ้าห่มมาให้ด้วย"
"ผมป่วยอยู่นะ เห็นหรือเปล่าว่าผมป่วย นี่หรือที่บอกว่ามาดูแล" อาทิตย์พูดเสียงห้วนแล้วถอนหายใจดังๆ ให้ธงรบได้ยิน
"ได้ๆ แหมไม่เห็นต้องดุกันเลย" ธงรบบ่นพึมพำแล้วลุกเดินไปที่ตู้ ทำเสียงกุกกักอยู่พักหนึ่งแล้วก็เงียบไป อาทิตย์นอนตะแคงลืมตาโพลงในความมืด รู้สึกนอนไม่หลับขึ้นมาทันใด ในใจนึกอยากจะหันไปมองดูธงรบอีกครั้ง แต่ก็กลัวว่าหากหันกลับไปอาจจะเห็นฝ่ายนั้นนอนตะแคงมองเขาอยู่ และอาจจะหาเรื่อง “คุย” ต่อจนอาจไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน
...เขาจึงต้องพยายามข่มตาให้หลับเพื่อจะได้มีแรงตื่นขึ้นมา 'รับมือ' กับพรุ่งนี้เช้าที่ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ที่แน่ๆ คงจะ 'ยุ่ง' พอสมควรเพราะมี 'พ่อตัวยุ่ง' มาอยู่ใกล้ๆ...
วันเสาร์
ธงรบงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงดัง ปรือตามองไปที่เตียงของอาทิตย์ก็ไม่เห็นคนป่วยผู้น่ารักนอนอยู่บนเตียง ผ้าห่มพับเรียบร้อย ผ้าปูที่นอนตึงเรียบ นายตำรวจดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แวบหนึ่งเขาคิดว่าอาทิตย์แกล้งทิ้งเขาให้นอนหลับแล้วตัวเองแอบออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว แต่ครั้นมองไปที่พื้นด้านปลายเตียงจึงเห็นรองเท้าของอาทิตย์วางอยู่ บนเก้าอี้ใกล้ประตูเห็นถุงพลาสติกของโรงพยาบาลใส่เสื้อผ้าชุดทำงานของตี๋หนุ่มจึงค่อยโล่งใจ
นายตำรวจขี้เซาหันซ้ายหันขวามองหาคนป่วยที่ตื่นแต่เช้า แล้วลุกขึ้นช้าๆ เดินไปที่ระเบียงแต่ก็ไม่เห็นอาทิตย์ นายตำรวจหนุ่มจึงเดินไปแง้มประตูโผล่หน้าออกไปมองนอกห้องจึงเห็นอาทิตย์ยืนคุยอยู่กับพยาบาล ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ตาหยี ท่าทางอารมณ์ดี ธงรบรู้สึกเสียดายที่มองเห็นอาทิตย์ด้านข้างจากใกลๆ เขาอยากเห็นรอยยิ้มสดใสเหมือนตะวันทอแสงยามเช้าของอาทิตย์ รอยยิ้มที่จะทำให้โลกของเขาสดใสขึ้น รอยยิ้มที่ระบายสีสันให้กับชีวิตของเขา
...เขากำลังตกหลุมรักอาทิตย์แน่ๆ เชียว ไม่เคยรู้สึกอ่อนโยนในหัวใจแบบนี้มาก่อน...
อาทิตย์คงรู้สึกตัวว่าโดนมอง ชายหนุ่มหันหน้ามาทางด้านซ้ายช้าๆ ค่อยๆ หุบยิ้มเมื่อเห็นว่าใครกำลังมองอยู่ จากนั้นหันไปพูดกับพยาบาลสองสามคำแล้วเดินมาที่ห้อง
"นึกว่าอาทิตย์จะหนีพี่ไป ทิ้งให้นอนเหี่ยวแห้งอยู่คนเดียวซะแล้ว" ธงรบทำเสียงน้อยใจเมื่ออาทิตย์เดินมาถึงประตู "แล้วทำไมหยุดยิ้มตอนหันหน้ามาเห็นพี่"
"สายแล้วนะครับ ผู้กองอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ผมกำลังจะไปจ่ายเงินที่การเงิน จะได้ออกจากโรงพยาบาลเสียที" อาทิตย์พูดเสียงราบเรียบแล้วผลักประตูห้อง ธงรบถอยหลังไปช้าๆ แล้วบ่นว่ายังไม่อยากกลับ
"อาทิตย์ป่วยต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือ พี่จะได้เฝ้าได้ดูแล เราจะได้อยู่กันสองต่อสองนานๆ"
"อย่ามาทำเป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่องนะครับผู้กอง ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก ถ้าอยากอยู่ต่อผู้กองก็ป่วยเองก็แล้วกัน ผมมีการมีงานต้องทำ ผมเป็นเจ้าของบริษัทนะครับ ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงพนักงาน" อาทิตย์เดินไปที่ปลายเตียงแล้วก้มลงหยิบรองเท้า พลันนึกได้ว่านายตำรวจยืนอยู่ข้างหลังจึงรีบยืดตัวขึ้นแล้วหันหน้าไปมอง
"เห็นหมดแล้วล่ะ" ธงรบยักคิ้วหลิ่วตา "งอนสวยซะขนาดนั้น ช๊อบชอบ"
"ผู้กอง" อาทิตย์ไม่รู้ตัวว่าหน้าแดง
...แล้วทำไมเราจะต้องเขินด้วย ทำไมรู้สึกอายๆ แบบนี้ก็ไม่รู้ เป็นขั้วเดียวกันแต่กลับรู้สึกวูบวาบกับผู้กองธงรบ เกิดอะไรขึ้นกับเรา...
...เรารักพี่นุ เรายังไม่เปลี่ยนใจ เรายังไม่เปลี่ยน ยังไงก็จะไม่เปลี่ยน...
อาทิตย์เม้มปาก หน้าตาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันใดเมื่อนึกถึงอนุภาพ จากนั้นเดินไปหยิบถุงพลาสติกที่ใส่เสื้่อผ้ามาวางบนเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อยืดและกางเกงออกมาแล้วเดินไปห้องน้ำเงียบๆ ทำเป็นไม่ได้ยินที่ธงรบพูดตามหลังว่า
"พี่ถูสบู่ให้เอาไหมอาทิตย์"
...ธงรบ เคยบ้างไหมที่จะสงบปากสงบคำไม่พูดอะไรทะลึ่งทะเล้น...
...นี่เราต้องโดนผู้กองธงรบตื๊ออีกนานเท่าไหร่ ตั้งแต่คืนแรกที่พบกับในผับตะวันแดงและเขาดื่มเหล้าจนเมามาย ธงรบก็เข้ามาในชีวิต ทำให้ปวดหัวไม่เคยหยุดหย่อน...
...แล้วจะเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่จะเลิกปวดหัวกับคนเจ้าชู้คนนี้...
วันอาทิตย์
บ่ายวันนี้อาทิตย์เข้ามาทำงานที่บริษัทเงียบๆ คนเดียว วันจันทร์เขาต้องเดินทางไปฮ่องกงเรื่องงาน และเมื่อกลับจากฮ่องกงเขาต้องเดินทางไปจันทบุรีเพื่อจัดการปัญหาบางอย่างเรื่องธุรกิจเพชรพลอยให้มารดา สุริยะ พี่ชายคนโตของเขาขณะนี้กำลังประชุมอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ส่วนตะวันพี่ชายคนรองนั้นไม่ค่อยชำนาญเรื่องธุรกิจเพชรพลอยจึงช่วยมารดาเขาไม่ได้
อาทิตย์ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์แล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ มองขึ้นไปบนเพดานเพื่อพักสายตา แต่แวบหนึ่งเขารู้สึกว่าเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มทะเล้นของใครบางคน ตาแพรวพราวระยิบระยับ ปากขยับอยู่ตลอดเวลา เสียงห้าวๆ พูดไม่หยุด เสียงหัวเราะอารมณ์ดีเหมือนในชีวิตไม่เคยทุกข์ใจอะไรเลย
...ธงรบ...
...พักหลังๆ ในหัวเขามีแต่ธงรบเข้ามารบกวน สลัดอย่างไรก็ไม่ออกไปเสียที พอๆ กับที่สลัดตัวเป็นๆ ของตำรวจเจ้าชู้คนนี้ที่ตามตื้อเขาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยไม่ได้เช่นกัน...
...ธงรบแสดงออกชัดเจนว่าอยากได้เขามาก ทั้งที่รู้ว่ารสนิยมของเขาเป็นอย่างไรธงรบก็ไม่สน...
...เขากับธงรบมีบทบาทเหมือนกัน จะให้คนที่เป็นขั้วเดียวกันมาเป็นแฟนกันจะเป็นไปได้อย่างไร ชายเป็นแฟนกับหญิง แต่เมื่อเป็นเพศเดียวกัน ก็ต้องเป็นคนที่มีบทบาทตรงข้ามกันถึงจะเป็นแฟนกันได้...
...จะให้เขาเป็นฝ่ายรับให้ธงรบนั้นไม่ได้หรอก เขารักอนุภาพ อยากเป็นผู้ชายของอนุภาพอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ธงรบจะมาเป็นผู้ชายของเขาไม่ได้ เขารับไม่ได้...
เสียงกระแอมดังขึ้นที่ประตู อาทิตย์สะดุ้งแล้วเงยหน้าขึ้นมาจึงเห็นว่าเป็นพี่ชายคนรอง ตะวันมีหน้าตาและบุคลิกคล้ายกับเขามากจนบางคนเห็นหน้าแล้วบอกว่าเหมือนฝาแฝด ต่างจากพี่ชายคนโตที่นอกจากหน้าตาคล้ายกันบ้าง แต่นิสัยใจคอนั้นกลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
"ไงอาตี๋เล็ก มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาวันเดียว วันนี้มาทำงานซะแล้ว แม่บอกให้มาดู สงสัยกลัวลื๊อป่วยต้องเข้าโรงพยาบาลอีก"
"พี่ตะวัน อย่ามาเรียกผมว่าตี๋เล็กนะ แล้วไม่ต้องพูดอั๊วพูดลื๊อ" อาทิตย์ห้ามเสียงเข้ม
"อ้าว ทำไม เราเป็นตี๋ พูดแบบนี้ไม่เห็นแปลก อั๊วยังเรียกเฮียสุริยะว่าตี๋ใหญ่เลย" ตะวันยักไหล่แล้วหัวเราะร่าเริงตามแบบฉบับ
"ถ้าอยากช่วยก็เอานี่ไปทำ" อาทิตย์โยนแฟ้มงานให้ โชคดีที่ตะวันพอมีความรู้ด้านงานโฆษณาอยู่บ้างเพราะทำงานในสายงานบันเทิง "ตรวจงานนี้ให้หมด ถ้ามีความคิดเห็นอะไรก็จดลงโพสอิทแปะเอาไว้ ทีมครีเอทีพเขาทำได้ดีแล้วล่ะ แต่ผมต้องการตรวจให้เรียบร้อยว่ามันตอบโจทย์ลูกค้าหรือเปล่า ดูไทม์ไลน์ด้วย ตรวจงบว่าเหมาะไหม แล้วก็แผนการตลาด แล้วก็..."
"พอๆ จะดูละเอียดยิบขนาดนั้นคืนนี้ไม่ต้องกลับบ้านพอดี" ตะวันแย้งแล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าโต๊ะทำงานของน้องชาย "นายปล่อยๆ บ้างสิ จะเอาเพอร์เฟ็คร้อยเปอร์เซ็นต์ให้ได้หรือไง วิ่งเกินกำลังเดี๋ยวจะล้มแขนขาหักตายก่อนนะอาตี๋"
"ผมต้องการให้งานออกมาดี"
"โหมทำงานหนักเพราะอะไรอาทิตย์" ตะวันพูดขึ้นมาเสียงเรียบแล้วก้มหน้าลงอ่านเอกสาร ทำเป็นไม่สนใจว่าจะได้คำตอบจากน้องชาย
อาทิตย์นั่งนิ่งมองพี่ชายชั่วครู่ แล้วละสายตาไปมองนอกหน้าต่าง เห็นปลายยอดต้นไม้หน้าบริษัทไหวไปมา ต้นไม้โตขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเดี๋ยวนี้เขามองเลยไปจนถึงอีกฟากหนึ่งของถนนไม่เห็น
...แรกที่ย้ายมาบริษัทใหม่ๆ จากตรงนี้เขาสามารถมองเห็นทางเดินริมถนนชัดเจน หากดึงมู่ลี่ขึ้นจนสุดเขาก็จะเห็นรถสปอร์ตสีบรอนซ์ของธงรบจอดอยู่ตรงนั้น...
...แล้วบ่ายๆ วันอาทิตย์อย่างนี้ ผู้กองธงรบกำลังทำอะไรอยู่ ตอนที่เปิดบริษัทใหม่ๆ ธงรบมาช่วยย้ายของจัดของ ยกนั่นยกนี่ไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อย จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเอาแรงมาจากไหน...
...จะมีอะไร บ่ายวันหยุด ผู้กองธงรบก็คงไล่จีบเด็กอยู่ละสิ คนเจ้าชู้แบบนั้นคงไม่มีภารกิจอื่นใดจะทำหรอก...
...เขาไม่ชอบคนเจ้าชู้ เขาเป็นคนรักเดียวใจเดียว และหากเขารักพี่นุแล้ว เขาจะมารักผู้กองธงรบได้อย่างไรกันเล่า...
ขณะที่กำลังตกอยู่ในห้วงคำนึง เสียงของคนที่กำลังช่วยอาทิตย์ทำงานอยู่ก็ดังขึ้น ตะวันบอกว่าเมื่อคืนไปเที่ยวผับแล้วเจอใครก็ไม่รู้เดินตาม
"ไม่นึกเลยว่าในชีวิตนี้จะโดนผู้ชายเหล่ สมัยนี้มันเป็นยังไงกันก็ไม่รู้ มันเปลี่ยนไปจนอั๊วตามไม่ทัน นี่ก็ว่าตัวเองสมัยใหม่แล้วนะ แต่พอเห็นผู้ชายทำท่าจะเข้ามาจีบ อั๊วก็ขนลุก ทั้งกลัวทั้งสยอง เขาทำเหมือนรู้จักอั๊วล่ะ ตานี่แพรวพราวเชียว ท่าทางเจ้าชู้สุดๆ"
...ธงรบยังงั้นหรือ แค่ตะวันบอกว่าสายตาแพรวพราวและท่าทางเจ้าชู้ไม่มีใครเกินเขาก็นึกหน้าธงรบออก อธิคมก็ด้วย แต่สายตาแบบนั้นเขาเห็นว่ามองพี่นุ แต่เวลามองเขานั้นดูท้าทาย ยั่วโมโห ไม่เป็นมิตร...
"นี่อาตี๋ ถ้าพี่โดนผู้ชายจีบจริงๆ จะทำยังไงวะ" ตะวันถาม
"เลิกสงสัยอะไรไร้สาระได้แล้ว ทำงานต่อเถอะ จะได้เสร็จเร็วๆ ผมหิวข้าวแล้ว" อาทิตย์พูดเสียงเรียบ
"ถามนิดถามหน่อยไม่ได้ ลืี๊อนี่เป็นอะไร พักนี้ดูหงุดหงิดนะ เหมือนคนกำลังโดน..."
"เฮียตะวัน" อาทิตย์ตีหน้าเคร่ง เสียงเข้ม
"เออๆ ไม่พูดก็ได้วะ" พี่ชายเบ้ปาก แล้วก้มหน้าทำงานต่อ
"ถ้าโดนจีบก็ให้ทำเงียบๆ แล้วเดินหนีเลย อย่าไปเผลอตัวคุยด้วยเป็นเด็ดขาด เพราะยิ่งคุยยิ่งไม่จบ คนเจ้าชู้เขามีลูกล่อลูกชน ตื๊อได้ตื๊อดีจนทำให้..." อาทิตย์เผลอแนะนำพี่ชาย แต่พอนึกอะไรได้บางอย่างก็รีบหยุด
"พูดเหมือนเชี่ยวชาญเลยนะอาตี๋" ตะวันหัวเราะในลำคอแล้วส่ายหน้า ปิดแฟ้มเอกสารในมือ วางลงกับเบาะโซฟาแล้วหยิบอีกแฟ้มขึ้นมาอ่านพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดี
...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนที่ทำท่าจะเข้ามาคุยกับเขานั่นเป็นใคร...
...จะทำเป็นเข้มขนาดไหน อาทิตย์ก็ยังเป็นตี๋น้อยน้องชายคนเล็กผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ของเขาวันยังค่ำ พี่ชายของตี๋เล็กไม่ได้ไง่หรอกนะ ทำไมตะวันจะมองไม่ออกว่าอาทิตย์กำลังโดนจีบ...
...ปิดเขาไว้ไม่มิดหรอก ปิดพ่อ ปิดแม่ ปิดพี่ชายคนโตได้ แต่พี่ชายคนรองปิดไม่ได้หรอกอาตี๋เล็กเอ๋ย...
วันศุกร์
(http://upic.me/i/p4/cape_lookout_oregon_sml.jpg)
-
:กอด1:พี่นายคนขยัน
น่ารักจังเลย
-
ผู้กองธงคงต้องพยายามต่อไป อาทิตย์เริ่มจะมีใจนิดๆแล้วนิ อิอิ
-
หนึ่งบวกค่า ชอบ คนเขียนขยันลงด้วย กรี๊ดดดดดดด :L1:
ลุ้นๆๆ เดี๋ยวมาเม้นเพิ่มเติมนะคะ
-
:m1: คนเฝ้าก็เฝ้าจริงๆเชียว ต้องให้คนป่วยมาดูแลอิอิ
ส่วนคนป่วยจะฟิตไปไหนเี่นี่ยขยันจริงเชียว ทำงานเพื่อลืมรักรึป่าวคะ :กอด1:
o13
-
เห็นหน้าก็หงุดหงิด หายหน้าไปก็อดคิดถึง
ผู้กองคงคิดว่า ตะวัน เป็นอาทิตย์แน่ ๆ
+ 1 ให้พี่นายกับรอตอนที่ 6 อยู่ครับ :z2:
-
สู้ต่อไปผู้กอง
-
เอาให้ตายๆ หุ หุ หุ o18
-
หุหุหุ อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~!!~
หรือว่า หรือว่า หรือว่า หรือว่า~!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เราจะมีตัวช่วยแล้ว งานนี้
:-[
-
อาทิตย์เริ่มใจอ่อนเห็นๆ อิอิ ตะวันจะช่วยธงรบอ่ะป่าวนี่
-
ถ้าผู้กองเลิกกวน,,
ตะวันน้อยอาจจะว่าง่ายกว่านี้ก็ได้นา
แต่นั่นก็ไม่ใช่ผู้กองธงรบล่ะ หึหึ
-
วันศุกร์
ธงรบนั่งเหม่ออยู่ในห้องทำงาน วันนี้งานไม่ค่อยยุ่ง ห้าวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอกับอาทิตย์ ออกจากโรงพยาบาลได้เพียงสองวันอาทิตย์ก็เดินทางไปฮ่องกงเรื่องงาน เขาอดบ่นรชานนท์ไม่ได้ว่าเพื่อนยังสุุขภาพไม่ค่อยดียังยอมให้เดินทางไปทำงานต่างประเทศ รชานนท์ให้เหตุผลว่าอาทิตย์ทำงานไม่ยอมหยุด หัวดื้อ ไม่ยอมหยุดพัก
“กลับมาจะจับตีก้น" ธงรบทำเสียงดุ รชานนท์หัวเราะเบาๆ แล้วบอกว่าให้เขากำราบอาทิตย์ให้ได้เสียที ไม่เช่นนั้นอาทิตย์ก็คงทำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นเคย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ธงรบก็ยังไม่เอื้อมมือไปรับ ยังคงเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ มือประสานบนหน้าอก ตามองโทรศัพท์เสมือนว่าเป็นสิ่งของแปลกประหลาด จนในที่สุด คนที่ทำงานอยู่ห้องข้างๆ ก็เดินตึงตังเข้ามาแล้วพูดเสียงห้วนๆ วะ
“รำคาญว่ะ ข้าอยู่ห้องข้างๆ ยังทนเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะเอ็งไม่ได้เลยไอ้ห่_" อธิคมกระแทกเสียง "เอ็งกำลังถอดจิตอยู่หรือไงวะไอ้เสาธง รับโทรศัพท์ซะที"
ธงรบไม่มีปฏิกิริยา อธิคมจึงเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์แทน ก่อนจะยื่นให้ธงรบซึ่งยังคงนั่งทื่อเหมือนผีดิบ อธิคมส่ายหน้าช้าๆ แล้วหันไปพูดกับคนที่อยู่ในสายต่อว่า
“ได้ ผมจะบอกให้ แต่ไม่แน่ใจว่ามันจะไปรับคุณได้หรือเปล่านะ เพราะว่าตอนนี้กำลังอาการเข้าขั้นโคม่า นั่งนิ่งไม่พูดไม่จามาได้ครึ่งวันแล้ว"
อธิคมวางโทรศัพท์ลงแล้วหันไปพูดกับเพื่อนสั้นๆ ว่าอาทิตย์โทรศัพท์มาบอกว่าจะเดินทางกลับถึงกรุงเทพฯ วันอังคารแล้วเดินออกจากห้องไปโดยเร็ว ไม่สนใจว่าได้ยินเสียงโครมครามดังขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับเสียงร้องโอยของธงรบ ตามด้วยเสียงฉุนเฉียวว่า
“ทำไมเอ็งไม่บอกวะว่าอาทิตย์โทรมา"
“เอ็งไม่อยากพูดเองนี่หว่า" อธิคมยักไหล่ เดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง
“เอ็งไม่บอกข้านี่ว่าใครโทรมา"
“ข้าผิดงั้นหรือ" อธิคมหันมาทำถลึงตาใส่เพื่อน
“อำหรือเปล่าคม อย่ามาอำกันนะ ไม่งั้นจะเตะให้คอหัก ทำไมอาทิตย์โทรมาหาข้าที่ทำงาน ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมา แล้วนี่จะกลับมาเที่ยวบินอะไร กี่โมง อาทิตย์จะให้ข้าไปรับที่สนามบินจริงหรือวะ"
“อ้าว ไม่เชื่อแล้วเสือกอยากรู้ต่อ" อธิคมนั่งลงบนเก้าอี้ ยิ้มเยาะธงรบ
“คม เอ็งอย่ามากวนตีน" ธงรบชี้หน้า
“วันอังคาร คาเธ่แปซิฟิก เที่ยวห้าโมงเย็น"
“คาเธ่นี่มันสายการบินอะไร" ธงรบเอียงคอทำท่าคิด "ไม่บอกรหัสหมายเลยเที่ยวบินเลยหรือ แล้วมาบอกข้าทำไมวะ อาทิตย์จะอยากให้ข้ารู้ทำไม แล้วทำไมไม่โทรเข้ามือถือ"
“คาเธ่ก็สายการบินค่าเธ่สิวะ หรือเอ็กว่าเป็นการบินไทย นึกว่าเอ็งจะโง่เฉพาะเวลาสืบคดีฆ่าคนตาย" อธิคมส่ายหน้าแล้วหยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดอ่าน ก่อนจะเงยหน้ามองธงรบที่ยังยืนทำหน้าครุ่นคิด
“คม เอ็งว่าอาทิตย์เริ่มจะมีใจให้กับข้าแล้วใช่หรือเปล่าวะ"
“เอ็งได้อึ๊บเขาโดยไม่ต้องใช้ถุงยางหรือยังล่ะ" อธิคมถามกลับ "ถ้าถึงขั้นนั้นแล้วก็แสดงว่าตี๋น้อยมีใจให้แกแล้วล่ะ"
“ไอ้เพื่อนปากไม่สร้างสรรค์" ธงรบบ่นพึมพำแล้วเดินออกจากห้องทำงานของอธิคมช้าๆ ทิ้งให้เจ้าของห้องมองตามด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารต่อ แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อธงรบพรวดพราดเข้ามาในห้องอีกพร้อมกับใบหน้าตื่นเต้นและพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดีใจสุดขีด
“คม อาทิตย์ส่งเอสเอ็มเอสเข้ามือถือข้าว่ะ บอกว่าจะกลับเมืองไทยพรุ่งนี้ตอนห้าโมงเช้า"
“เห็นไหมล่ะ ข้าเคยอำเอ็งที่ไหน" อธิคมยิ้มมุมปาก
“เย็นนี้ไปกินเหล้าฉลองกันนะเพื่อน ข้าเลี้ยงเอ็งเต็มที่" ธงรบนั่งลงบนขอบโต๊ะ ก้มหน้าลงพูดกับอธิคมด้วยน้ำเสียงสดชื่น
“ต้องบอกคุณนุก่อน วันนี้วันศุกร์" อธิคมขมวดคิ้ว ส่ายหน้า
“อะไรวะ แค่จะไปกินเหล้ากับเพื่อน เอ็งจะกลัวคุณนุไปถึงไหน" ธงรบโวยวายทันใด
“ถึงตาเอ็งเดี๋ยวก็รู๊" อธิคมขึ้นเสียงสูงแล้วไล่ให้ธงรบออกไปจากห้องเพราะเขาต้องทำงาน ธงรบยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี แทบจะกระโดดโลดเต้นออกไปจากห้องของเพื่อนสนิท
...อาทิตย์กำลังใจอ่อน อาทิตย์เริ่มมีใจให้เขามากขึ้นกว่าเดิม ไม่เสียแรงที่ไปนอนเฝ้าไข้ทั้งคืน แบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่าพัฒนาการของความสัมพันธ์...
...อาทิตย์จ๋า ช่างทำให้วันศุกร์ของธงรบมีความสุขจริงๆ เลย...
วันเสาร์
เมื่อเดินออกมาถึงด้านหน้าของสนามบินอาทิตย์ก็ชะงัก ป้ายสีขาวขนาดใหญ่เป็นภาพวาดการ์ตูนดวงอาทิตย์สีแดงส่วมแว่นกันแดดโดนเด่นกว่าป้ายต้อนรับทุกป้าย คนตัวสูงที่สุดในหมู่คนที่มายืนรอรับญาติชูป้ายขึ้นจนสุดแขน ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาดแต่ไกล อาทิตย์บอกตัวเองว่าแม้จะอยู่ห่างจากธงรบกว่าห้าสิบเมตร เขาก็เห็นประกายตาของนายตำรวจเต้นระริกอย่างดีใจ
...ธงรบรู้ได้ยังไงว่าเขากลับกรุงเทพฯ เที่ยวบินนี้ เขาเปลี่ยนเที่ยวบินแต่ก็ไม่ได้บอกใคร ทำไมธงรบมายืนยิ้มแป้นโชว์ป้ายตลกๆ ต้อนรับเขาอยู่ตรงนี้ได้...
...มาถึงก็ปวดหัวทันที จะวิ่งหนีไปขึ้นแท็กซี่ก็คงไม่ได้เสียแล้ว...
“คิดถึ๊งคิดถึง ไม่ได้เจออาทิตย์ห้าหกวันเหมือนไม่ได้เจอเป็นปีๆ" ธงรบยิ้มกว้าง เอื้อมมือมาจะหยิบกระเป๋าเดินทางของอาทิตย์ แต่ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหนี
“ผู้กองรู้ได้ยังไงว่า...”
“รู้อะไร" ธงรบเลิกคิ้ว ยิ้มเห็นฟันแทบทุกซี่
“เปล่า" อาทิตย์ส่ายหน้า "ช่างเถอะครับ"
“รถพี่จอดตรงโน้น พี่ได้อภิสิทธ์ จอดมันหน้าประตูทางออกเลยล่ะ อาทิตย์ไม่ต้องเดินไกล สบ๊ายสบาย เห็นไหมล่ะ เป็นแฟนตำรวจมันดียังงี้เอง มามะ พี่ช่วยถือกระเป๋า อาทิตย์จะได้ไม่หนัก อะไรกัน ไปแค่ไม่กี่วัน กระเป๋าเบ้อเริ่ม หรือว่าซื้อของมาฝากพี่เยอะยะ" ธงรบส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
“กระเป๋าผมมีล้อลาก" อาทิตย์ไม่ปล่อยมือจากกระเป๋า
“พี่ลากให้" ธงรบยื่นมือไปจะคว้ากระเป๋าสีดำ
“ผม จะ ลาก เอง" อาทิตย์ทำเสียงเข้ม เน้นหนักทุกคำ
“ตามใจ ใครไปว่าอะไรล่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้าดุ" ธงรบยักไหล่ "กลัวตายล่ะ ตาตี่ๆ แก้มขาวๆ ปากแดงๆ"
ธงรบพึมพำแล้วเดินนำหน้าอาทิตย์ แต่ชายหนุ่มยังยืนนิ่ง นายตำรวจจอมกวนจึงหันหน้ามาเร่งว่า "ตามมาสิครับ รถอยู่ทางโน้น จะให้เอารถมารับถึงในนี้ไม่ได้นะอาทิตย์ ต้องเดินหน่อย"
อาทิตย์ส่ายหน้า เหยียดปากออกเหมือนจะยิ้มและร้องให้พร้อมๆ กัน ในใจก็พยายามท่องว่า "ธงรบก็คือธงรบ ถ้าไม่ใช่แบบนี้ก็ไม่ใช่ธงรบ ธงรบก็คือธงรบ อย่าถือสาธงรบ ไม่เช่นนั้นอาจปวดหัวจนระเบิด"
(http://img97.imageshack.us/img97/9854/sunwearingsunglasses761.gif)
-
สงสัยต้องให้เฮียตะวันช่วยจับตี๋น้อยล่ะมั้ง
โทษฐาน ไม่รู้จักใจตัวเอง อย่างนี้ต้องให้หึงซะให้เข็ด
-
มีเฮียตะวันแอบช่วยอยู่ลับๆ หรือเปล่าเนี่ย แล้ววันนั้นโดนผู้กองเดินตามจิงดิพี่นาย เปิดตัวนิดเดียวก็มาแรงเลย
ตระกูลนี้ชื่อความหมายเดียวกันหมดเลย :-[
-
ใครว่าธงรบ
เอาป้ายไปดวงอาทิตย์ไปชูน่ารักจะตาย :-[
-
:impress2:
ใครน้าเป็นไส้ศึก
ช่วยผู้กองเรา
-
มีตัวช่วยเพิ่มแล้ว..
-
น่ารักจังเลยครับ ใครนะที่เป็นคนส่งข่าว ชักสงสัย
-
:laugh: ธงรมคิดได้งัย "ป้ายสีขาวขนาดใหญ่เป็นภาพวาดการ์ตูนดวงอาทิตย์สีแดงส่วมแว่นกันแดดโดนเด่นกว่าป้ายต้อนรับทุกป้าย " น่ารักอะ
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
อยากรู้จัง ว่าใครน้า.. ที่เป็นผู้ช่วยมือดีคนนั้น
ว่าแต่ป้ายต้อนรับนี่อย่างฮาอะ เหอๆๆ
-
เมื่อไหร่ธงรบจะสมหวังเนี่ย
-
อะไรกันsmsมาบอกแล้ว
แล้วพอเปลี่ยนเครื่องก็ไม่บอก โคตรแปลกอ่ะ
แต่ผู้กองทำได้น่ารักเท่าโล่ห์มากกกกกกกกกกกกกกก
ทำเหมือนกัวจะหากันไม่เจอซะอย่างนั้น เอิ๊ก
+1 จัดให้คะ
-
ตามมาอ่านตอนใหม่ค่ะ เสียดายเล็กๆที่เคยอ่านตอนพิเศษไปแล้ว
เลยทำให้เดาเรื่องได้หลายอย่างเลยค่ะ ว้าๆๆ
แต่ไม่เป็นไร อีกหลายอย่างก็รอการคลี่คลายอยู่ดีค่ะ
อยากบวกหนึ่งให้ แต่รอไปก่อนนะคะ (เม้นต์ให้พี่นายคนเดียว เมื่อไหร่จะครบ กดบวกได้เนี้ย :monkeysad:)
-
พี่นาย ไม่เอาเศร้า นะเรื่องนี้อ่ะ ไม่เอานิทานดิสนีย์ ด้วย o18
-
พี่นาย ไม่เอาเศร้า นะเรื่องนี้อ่ะ ไม่เอานิทานดิสนีย์ ด้วย o18
เอาแบบหนังเกาหลีก็แล้วกัน ให้นายเอกขี่หลังพระเอก แล้วแบกกันไปตอนฝนตกพรำๆ
เรื่องนี้ไม่เศร้าหรอกครับ แต่ก็เล่นกันแรงพอสมควร
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นตามสนอง
-
:oni2:
พี่นายมาต่อแล้วไช่มั๊ย
-
น่ารักดี อาทิตย์ อยากให้ใจอ่อนเร็ว ๆ ส่วยธงรบ ทะเล้น น่ารักดีนะ อิอิ
ชอบๆ เวลากวนๆอาทิตย์ แต่เวลาจริงจังก็ชอบ อิอิ
ลุ้นต่อไป
================อิดิท(ตอนล่าสุด)==============
กรี๊ดดดดดดดดด น่ารักกกกกก เอาอีกค่ะเอาอีกชอบ ๆ
ธงรบน่ารักจัง ทำป้ายมาอย่างฮา แอร๊ยยยย เข้าใจคิด
ส่วนอาตี๋น้อย คึคึ สงสัยโดนตะวันคนพี่ หักหลังแน่ ๆเลย รึเปล่า อิอิ
ช่วยธงรบเต็มที่ :z1:
ลุ้นช่วยธงรบให้ได้ อึ๊บ อาทิตย์โดยไม่ได้ใช้ถุงโดยเร็ว :oo1:
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
พี่นาย ไม่เอาเศร้า นะเรื่องนี้อ่ะ ไม่เอานิทานดิสนีย์ ด้วย o18
เอาแบบหนังเกาหลีก็แล้วกัน ให้นายเอกขี่หลังพระเอก แล้วแบกกันไปตอนฝนตกพรำๆ
เรื่องนี้ไม่เศร้าหลอกครับ แต่ก็เล่นกันแรงพอสมควร
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นตามสนอง
ดีเลยครับ ชอบแบบโหด แต่ไม่เศร้า :laugh:
-
เดี๋ยวมาิ่านตอนเปลี่ยวคนคืนนี้ 55+
-
งั้นเอาโหดมันฮา + ตบจูบ + กุ๊กกิ๊ก+ หวานแหวว+ เพิ่มลูกชิ้นพิเศษ + เกี๊ยวสอง
อิอิ
อยากเห็นคุณพี่ทั้ง 2 ของคุณชายออกมาโลดแล่นบ้างจังเลย
-
ธงรบ...ได้ข่าวว่า ขนาดยอมใส่ถุงก็ยังไม่ได้แอ้มเลยนี่หว่า...เอิ๊กกกกๆ(ดูท่ายังอีกนานกว่าจะได้ "ชัก" "ธง" "รบ" นะนี่ อิอิ)
เหมือนอาทิตย์จะงงว่าธงรบมารับได้ไง... แล้วอาทิตย์ไม่ได้เป็นคนบอกธงรบเรื่องวันเวลาเดินทางกลับหรอคะ?งง
มาต่อเร็วๆนะคะ รอค่า :impress2:
-
ใครเจอป้ายต้อนรับแบบอาทิตย์ คงปวดหัวหน้าดู
ลูกเล่นเยอะ แต่ระวังเถอะ พ่อยอดเสาธง :z2:
ขอบคุณนะครับ ที่มาให้สั้น ๆ จะ + ก็ยังไม่ได้ รอไว้พรุ่งนี้นะครับ พี่นาย
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสส น่ารักมาก กวนได้ปวดตับจริงๆผู้กอง
รออ่านทุกวันนะคะ o13
-
เข้ามาจิ้ม 1+
เรื่องนี้ถ้าผ่านมรสุมแล้ว ขอฉากหวานๆ กุ๊กกิ๊กเยอะๆนะค้าาาา :impress2:
รอตอนต่อไป อุๆ
ปล. คิดถึงอิศรา :man1: เอ๊ะ ! คนละเรื่องกันหนิ คึคึ o18
-
เอ....
สงสยสารวัตรธงรบจะมีตัวช่วยซะแล้ว แค่นี้อาทิตย์ก้ออ่อนใจใจอ่อนกับตื้อครองโลกของธงรบจะแย่แล้ว มีแนวร่วมมาเสริมทัพแบบนี้สงสัยคราวนี้ได้ยกธงรบแน่นอน
-
มีเรื่องให้ลุ้นกันอยู่เรื่อยเลยคูนี้ ขอบคุณครับ
-
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นตามสนอง
[/quote]
ขนาดนั้นเลยหรอคับ o22
รออ่านตอนต่อไป กด+1 เป็นกำลังใจให้นะค้าบ
-
โอ๊ย ยิ่งอ่านยิ่งชอบธงรบ (สวนกระแสป่ะเนี่ย) :laugh:
ทำป้ายเสร็จแล้ว เชียร์ผู้กองต่อไป
สอยตะวันๆ :z2:
-
อ่านไปก็เหนื่อยแทนธงรบไป อาทิตย์ใจแข็งเกิ๊นนนน
-
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมสนอง
งั้นขอเเรง ๆ ให้คนเจ้าชู้ได้หลาบจำซะบ้างนะครับ พี่นาย :angry2:
ป.ล. ไม่ได้เกลียดคนเจ้าชู้ เเค่อคติไปหน่อย [เเล้วมันต่างกันตรงไหนนี่ ? :เฮ้อ:]
-
อ่านไปก็เหนื่อยแทนธงรบไป อาทิตย์ใจแข็งเกิ๊นนนน
คิดเหมือนกันเลยค่ะ
-
ธงรบพึมพำแล้วเดินนำหน้าอาทิตย์ แต่ชายหนุ่มยังยืนนิ่ง นายตำรวจจอมกวนจึงหันหน้ามาเร่งว่า "ตามมาสิครับ รถอยู่ทางโน้น จะให้เอารถมารับถึงในนี้ไม่ได้นะอาทิตย์ ต้องเดินหน่อย"
อาทิตย์ส่ายหน้า เหยียดปากออกเหมือนจะยิ้มและร้องให้พร้อมๆ กัน ในใจก็พยายามท่องว่า "ธงรบก็คือธงรบ ถ้าไม่ใช่แบบนี้ก็ไม่ใช่ธงรบ ธงรบก็คือธงรบ อย่าถือสาธงรบ ไม่เช่นนั้นอาจปวดหัวจนระเบิด"
อาทิตย์เดินตามธงรบเงียบๆ เขาเหนื่อยเกินกว่าที่จะต่อล้อต่อเถียงกับธงรบเรื่องการเดินทางจากสนามบินเข้าเมืองเพราะรู้ว่าหากธงรบลงทุนมายืนยกป้ายต้อนรับถึงสนามบิน ยังไงฝ่ายนั้นก็ต้องจับเขาขึ้นรถจนได้
“แวะกินข้าวกันก่อนนะแล้วค่อยกลับบ้าน" ธงรบเปิดท้ายรถแล้วยกกระเป๋าเดินทางวางเก็บ
“ผมไม่หิว ผมทานแล้วบนเครื่อง" อาทิตย์อดแย้งไม่ได้ ขอให้ได้ขัดธงรบบ้านเขาก็พอใจ
“แต่พี่หิว ถ้าอาทิตย์ไม่อยากกิน นั่งมองตาพี่เฉยๆ ก็ได้" ธงรบเดินไปที่ประตูรถด้านคนขับ "อ้าว ขึ้นรถสิครับคุณชายอาทิตย์ หรือจะให้พระเอกเดินไปเปิดประตูให้"
...ลองดูสิ ถ้าทำแบบนั้นเขาจะวิ่งหนีเดี๋ยวนี้เลย...
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ แล้วขึ้นนั่งบนรถ คาดเข็ดขัดนิรภัยแล้วเอนตัวพิงเบาะ หลับตาเพราะต้องการพักผ่อนและต้องการเลี่ยงการสนทนากับคนขับรถที่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
“อาทิตย์มีโทรศัพท์กี่เครื่อง" จู่ๆ ธงรบก็ถามขึ้น
“สอง" อาทิตย์ตอบสั้นๆ
“เครื่องที่พี่ใช้โทรจีบอาทิตย์นี่คือเครื่องหลักใช่ไหม หรือเป็นเครื่องใช้โทรเรื่องงาน"
“ผู้กอง มีปัญหาอะไรกับโทรศัพท์ของผม" อาทิตย์ลืมตาขึ้นแล้วเอียงหน้าไปมองธงรบ
“เปล๊า แค่อยากรู้ว่าพี่เป็นคนพิเศษที่มีชื่ออยู่ในเม็มโมรี่โทรศัพท์ทั้งสองเครื่องหรือเปล่า" ธงรบยักไหล่
“โทรศัพท์ส่วนตัวก็ส่วนตัว งานก็งาน ว่าแต่ผู้กองเถอะ มีกี่เครื่อง คงมีสามเครื่องใช่ไหมครับ เครื่องส่วนตัว เครื่องที่ใช้ทำงานในภารกิจของตำรวจ และเครื่องติดต่อสื่อสารกับกิ๊ก"
“ใครบอกว่ามีกิ๊ก" ธงรบหันมาทำหน้าขึ้งขัง
“ขอโทษครับ ผมใช้คำผิด" อาทิตย์ยิ้มเยาะ
...ของเล่น ทุกคนเป็นของเล่นของผู้กองธงรบทั้งนั้น แต่ยกเว้นเขาคนหนึ่งล่ะ เขาไม่มีวันจะยอมเป็นของเล่นของคนเจ้าชู้หน้าเป็นคนนี้หรอก...
“พี่ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าพี่ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์ พี่ก็เคยผ่านใครมาบ้าง อายุขนาดนี้ จะบอกว่ายังไม่เสียหนุ่มก็เกินไป แต่อาทิตย์ต้องเข้าใจนะว่าตัวเองเป็นดวงตะวันของพี่ คนอื่นเป็นแค่ดวงดาวหรือดาวหาง ไม่ก็อุกาบาต แต่ในที่สุด คนที่โดดเด่นที่สุดก็คือพระอาทิตย์ที่ให้ชีวิต พอรุ่งอรุโณทัย พระอาทิตย์ส่องแสง พวกดาวเล็กดาวน้อยก็หมดความสำคัญ" ธงรบทำเสียงราบเรียบ หน้าตาจริงจัง
“ตกดึก ดวงดาวก็เต็มฟ้าเหมือนเคย ถึงเวลาเคารพธงชาติ" อาทิตย์เบ้ปากด้วยความหมั่นใส้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกขำ อยากจะยิ้มเพราะคำเปรียบเทียบแปลกๆ ของนายตำรวจ ในใจอดนึกไม่ได้ว่า ก็ยังดีที่เขาไม่ได้เป็นอุกาบาตของธงรบ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะอาทิตย์ ต้องเข้าใจนะว่าเวลาของจักรวาลนี่มันยาวนานมาก ดวงอาทิตย์คงอยู่นานที่สุด แต่ดาวก็จะหมดแสงไป" ธงรบรีบแก้ตัว "ให้เวลาพี่บ้างสิ นะอาทิตย์นะ ดาวมันเยอะ ต้องค่อยๆ ให้มันหรี่แสงทีละดวงสองดวง"
“ทานข้าวแล้วไปบริษัทนะครับ ไม่ก็ไปทานที่ร้านแถวหน้าบริษัทผม" อาทิตย์เปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มทำเสียงอ่อนโยนและใบหน้าจริงจัง แต่คนที่ได้ยินโวยวายขึ้นมาทันที
“อะไรกัน เพิ่งกลับมากรุงเทพฯ แทนที่จะพักผ่อน จะไปทำงานเลยหรือ กลับไปนอนพักเถอะ ไปที่คอนโดพี่ก็ได้ มีเก้าอี้เลซี่บอยนุ่มๆ นั่งสบายที่สุดในโลก พี่จะเปิดเพลงเบาๆ กล่อม จะได้ผ่อนคลายสมอง"
“ผมมีงานต้องทำเยอะ มะรืนผมต้องไปจันทบุรีจัดการปัญหาเรื่องเพชรพลอยให้แม่" อาทิตย์ตอบแล้วเผลอถอนหายใจด้วยความหนักใจ
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำงานหนักแบบนี้จะไม่ไหวเอานะ เดี๋ยวได้เข้าโรงพยาบาลอีกหรอก คราวนี้พี่จะให้หมอมัดอาทิตย์ไว้กับเตียงแล้วเอายาลดอาการไฮเปอร์ยัดปาก" ธงรบถามด้วยความห่วงใย แต่ลงท้ายด้วยการหยอกเย้าเช่นเคย
“บริษัทคุณแม่มีปัญหากับนายหน้า ผมต้องไปเคลียร์ให้เรียบร้อย ทางโน้นชอบเล่นตุกติก"
“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนนะ เอาตำรวจไปเบ่งกล้ามขู่ จะได้คุยกันง่ายขึ้น หน้าตาหวานๆ อย่างอาทิตย์ ไม่มีใครกลัว"
“ผู้กองรู้หรือว่าจะไปจัดการยังไง"
“ดูหน้าก็รู้ว่าอาทิตย์หนักใจ อีกอย่าง ทำงานเหนื่อยมาตลอดไม่ได้หยุดพัก ไปสองคนดีกว่าไปคนเดียว ขับรถทางไกลแบบนั้นพี่เป็นห่วง" ธงรบทำเสียงห่วงใย แล้วจบประโยคว่า "เพลียจะได้นอนพักบนเบาะหลัง นั่งขับรถคนเดียวนานๆ เมื่อยก้น นั่งนานมากจนก้นแบน พี่เสียดายแย่"
อาทิตย์ส่ายหน้า กัดริมฝีปากเอาไว้ไม่ให้ตอบโต้นายตำรวจปากดี ในใจคิดว่า หากธงรบเดินทางไปกับเขาไกลถึงจันทบุรีแล้วพูดแบบนี้ไปตลอดทางเขาก็กลัวว่าตัวเองจะเปิดประตูรถกระโดดลงข้างทางก่อนถึงจันทบุรี หรือไม่ก็ฆ่าผู้กองธงรบหมกพงหญ้าข้างทางเสียเลย
...แต่ที่ธงรบพูดก็ถูก มีเพื่อนไปด้วยซักคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำรวจ อย่างน้อยก็ทำให้ฝ่ายที่เขาจะไปเคลียร์ปัญหาให้แม่รู้สึกเกรงๆ เขาบ้าง เท่าที่แม่เขาเล่าเรื่องให้ฟังอาทิตย์ยอมรับว่าค่อนข้างหนักใจ แม้จะเป็นคนแข็งแต่อายุเขาก็ถือว่าเด็กมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าตาที่แม้จะฉลองวันเกิดอายุ 25 ปีมาได้เกินครึ่งปีแล้ว แต่ก็ไม่ช่วยให้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเลย หลายคนยังทักเขาว่าเพิ่งเรียนจบด้วยซ้ำ ตอนแรกคิดว่าจะชวนพี่ตะวันไปด้วย แต่เขากับพี่ชายคนรองนั้นแทบไม่ต่างกัน และพี่ชายของเขานั้นก็ยิ่งชอบทำตัวเป็นเด็กกว่าเขาอีก หน้าตาทะเล้นสดชื่นร่าเริงและชอบประนีประนอมกับคน จะให้ไปช่วยจัดการเคลียร์ปัญหาทางธุรกิจนั้นคงไม่ได้เรื่อง...
ธงรบจำต้องมาส่งอาทิตย์ที่บริษัทแลกกับการที่ชายหนุ่มยอมไปทานอาหารกลางวันกับเขา แต่เมื่อจอดรถและช่วยยกกระเป๋าลง นายตำรวจหนุ่มก็แทบจะอยากกระโดดเข้าไปในรถแล้วซ่อนตัวให้มิดชิดเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนทัก
ธีรยุทธเดินออกมาจากประตูด้านหน้าของบริษัทพอดี อาทิตย์ทำหน้าเรียบนิ่งมองธงรบแวบหนึ่งแล้วหันไปยิ้มทักทายธีรยุทธ นายแบบโฆษณาน้ำหอมที่กำลังจะเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่
“โชคดีจังเลยที่เจอผู้กอง ผมกำลังรีบไปกองถ่าย เผลอคุยธุระกับคุณรชานนท์นานไปหน่อย แท็กซี่ก็ไม่มีซักคัน ขอติดรถผู้กองไปหน่อยนะครับ ไม่ไกลหรอก" ธีรยุทธส่งเสียงมาก่อนตัว
“ได้ครับ" อาทิตย์ตอบแทนแล้วหันไปหาธงรบซึ่งรีบทำก้มๆ เงยๆ อยู่กับเบาะรถของตัวเอง ครึ่งตัวอยู่ในรถ มองเห็นแต่ขายาวๆ โผล่ออกมาจากรถสปอร์ตสีบรอนซ์
“ผู้กองครับ ช่วยไปส่งคุณธีรยุทธด้วยนะครับ" อาทิตย์พูด
ธงรบทำเป็นไม่ได้ยิน จนอาทิตย์ต้องเดินมาสะกิด ส่วนธีรยุทธเดินตามมาเกาะขอบประตูรถ มองตายตำรวจด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ผู้กองธงรบครับ คุณธีรยุทธอยากจะขออาศัยรถให้ผู้กองไปส่งที่กองถ่าย" อาทิตย์พูดเสียงดังฟังชัด
“หา อะไรนะ" ธงรบเอี้ยวตัวหันมามองสองหนุ่ม "อ้าว แล้วธีรยุทธไม่ขับรถมาหรือ แท็กซี่ล่ะ คือว่าผม...”
“ตอนนี้แท็กซี่เขาเปลี่ยนกะ เรียกยาก แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีแท็กซี่ผ่าน" อาทิตย์ตอบแทน
“กลางวันไม่ชอบให้ใครนั่งรถด้วย ต้องรอให้ค่ำก่อน คราวนี้ไม่ต้องขอติดรถให้ยาก ผู้กองโฉบไปโฉบมา รับส่งคนนั้นคนนี้สมกับเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ที่รักการบริการประชาชน" ธีรยุทธหัวเราะขำ ทำให้ธงรบแอบทำตาดุใส่ ส่วนอาทิตย์ยิ้มบางๆ แล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้ธีรยุทธ
“ฝากหน่อยนะครับผู้กอง คุณธีรยุทธเป็นนายแบบโฆษณาของเรา ถ้าผมว่างผมจะขับรถไปส่งคุณธีรยุทธเลยล่ะ แต่เพิ่งกลับจากฮ่องกง แล้วก็มีงานด่วนรออยู่หลายอย่าง แต่ผู้กองว่าง เมื่อกี้เห็นพูดว่าวันนี้ว่างทั้งวันทั้งคืน" อาทิตย์พูดยิ้มๆ
...ไม่ได้ว่างสำหรับคนอื่นนี่นา อาทิตย์นะอาทิตย์ เล่นกันอย่างนี้เลยหรือ เกิดเขาบริการธีรยุทธทั้งวันทั้งคืน จะมางอนธงรบไม่ได้นะ...
ธีรยุทธเข้านั่งในรถโดยมีอาทิตย์ปิดประตูให้ ธงรบยืนจ้องหน้าอาทิตย์อยู่ชั่วครู่ ทำปากขมุบขมิบราวกับบ่นอะไรอยู่คนเดียวแล้วขึ้นนั่งประจำที่คนขับ และทะยานรถออกไปอย่างรวดเร็ว
*****
(http://upic.me/i/23/hanalei_small.jpg)
Have a good weekend na krap
งานนี้คนเจ้าชู้ อ่วมแน่ๆ จำฝังใจจนตายเลยล่ะ
-
อาทิตย์นี่ก็นะ ปากพูดไปอย่างงั้น แล้วในใจจะแอบแปลบๆบ้างไหมน้า....
-
ถวายใส่พานให้คนอื่นง่ายๆแบบนี้ระวังเจ็บเองน้าคุณชาย
-
:laugh:เอาแล่ว ธงรบงานเข้า
-
อาทิตย์เอ๊ย ประเคนถึงที่เลย
ธงรบก็นะ คู่กรณีเยอะเองนี่
-
อาทิตย์คิดแบบนั้นได้ไง
เด๋วผู้กองธงก็จัดการโซ้ยธีรยุทธข้ามคืนแง๋มๆ อิอิ
-
งานเข้าอย่าแรงเลย ธงรบ
-
เเละเเล้ว กรรมก็ส่งมาเเบบ ems
อาทิตย์นี่เอาคืนได้ใจจริง
:laugh: :laugh:
-
:m20:
แสบพอกัน
-
เอ อ่านไปอ่านมา สำนวนธงรบเวลากวนประสาทนี่ ละม้ายคล้ายคลึงอิสรายังไงไม่รู้อ่ะพี่นาย
เสียแต่ว่าไม่สาวแตกเท่า :laugh:
-
ตายแน่ๆ ผู้กอง ธงรบ :laugh:
อย่าหายไปนานนะคะ ไปส่งแล้วรีบมาดักรอหน้าบริษัท เดี๋ยวพระอาทิตย์จะหนีตกดิน เพราะคิดว่า ดวงดาวขึ้นแต่หัววัน~
แต่ที่สำคัญ เมื่อไหร่จะมีพระอาทิตย์ตอนเที่ยงคืนค่ะ เอิ๊กๆ พระอาทิตย์ จะได้สว่างทั้งกลางวันและกลางคืน...
จะว่าไป ธงรบก็เปรียบเหมือน โลกสินะคะ (หรือดาวพฤหัส เพราะดาวบริวารเยอะเสียเหลือเกิน) ต่อให้ มีดวงจันทร์เป็นบริวาร โคจรรอบตัว
แต่สุดท้ายแล้ว โลกก็ยังโคจรรอบพระอาทิตย์ อยู่ดีดี ^ ^ หนีไม่พ้นหรอกจ๊ะ ที่รัก :-[
-
:laugh: ธงรบงานนี้หนักแน่ๆๆๆ
-
เมื่อไรเฮียอาวุธจะโผล่จ๊ะ อยากให้เรื่องวุ่นวายยุ่งเหยิง :z1: ซาดิสต์ อิๆ
ยังไงตาเสาธงก็ยังคงมีดาวล้อมเดือนอยู่เวลาไม่ได้ไปเฝ้าอาทิตย์น้อย ฆ่ามัน! :m16:
-
งี้แหละ โจทย์เยอะะ :z6:
-
ไม่รู้จะบอกว่าน่าสงสาร หรือสมน้ำหน้าดี แต่คนอย่างผู้กองธงรบ ใช้คำว่าน่าสงสารไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่
เอาเป็นว่าเลือกอย่างหลังแล้วกัน :laugh:
-
แล่วแล่วแล่ว ผู้กองงานเข้า มาถึงปากเล้ย
-
กะลังมันส์เลย
อาทิตย์นีร้ายไม่เบา
คุณนายต่อด่วน อยากอ่านต่อคับ :oni2:
-
ยัดเยียดกันขนาดนี้ ผู้กองเสาธง คงได้สะอื้นแน่ หรือว่า :z2:
+1 ให้ตามสัญญาครับ พี่นาย
มารอดูกรรมตามทันคนเจ้าชู้ แต่แน่ใจหรือว่าอาตี๋จะไม่หงุดหงิดเวลาไม่เห็นเสาธง
-
ได้ข่าวว่าผู้กองเสาธงมีโจทย์เก่า
เยอะยิ่งกว่าสารวัตรอธิคมด้วยนิครับ
ถ้ายังงั้นงานนี้อาทิตย์ก็ต้องเหนื่อยกว่าคุณนุอีกสิครับ
-
ชอบ ธงรบจัง ทะเล้นดี ฮาอ่ะ 555 ชอบอาทิตย์ด้วยคู่นี้เหมาะกันดี
เมื่อไหร่ที่ธงรบจริงจัง ซีเรียจ ก็คุมอาทิตย์ได้นะ อิอิ
ธงรบโดนอาทิตย์แกล้งซะแล้ว หุหุ
รอตอนต่อไปจ้า !+1 ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
:เฮ้อ: หนักใจแทนผู้กองธงรับซะจริง
ยิ่งเห็นรายชื่อกองทัพชายหนุ่มตั้งแต่หัวเรื่อง
งานนี้ ผู้กองคงต้องฝ่าฟันอุปสรรคอีกโข :laugh:
-
อาทิตย์นะ อาทิตย์ หึงเค้าก็อย่าทำแบบนี้สิ
ต้อง :z6: :beat: ธีรยุทธ นั่น
เหอๆๆ เชียร์ธงรบเต็มที่ แต่ท่าจะเหนื่อย :เฮ้อ:
คารมคมคายมากผู้กอง สุดยอด จักรวาล อุกาบาตไรนั่นอ่ะ ชอบๆๆ o13
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน 3 ตอนท้าย (พอดีติดธุระสำคัญเลยอดเข้าบอร์ดไป 2-3 วัน)กลัวตามไม่ทัน
ชอบที่อาทิตย์ใจแข็ง ดีจัง ถ้าใจอ่อนใจง่ายนักก็ดูจะไร้ค่าเกินไปแม้จะเป็นผู้ชายก็เหอะนะ
ตอนอาทิตย์นอนโรงพยาบาล ถ้าเป็นเราคงเป็นบ้าไปแล้วเจอความกวนของอีตาธงรบ ประสาท
กินแน่นอน ตอนปกติก็เกินจะรับไหวแล้ว ถ้าตอนไม่สบายท่าจะเส้นเลือดในสมองแตกตายแน่เลย
สมน้ำหน้าเจออาทิตย์ผลักไสไล่ส่งไปกับนายแบบ แต่ความจริงธงรบชอบไม่ใช่เหรอแบบนี้ (ที่ทำ
ท่าเป็นไม่ชอบไม่ตกลงก็เพราะต่อหน้าอาทิตย์ใช่ปะ) ชอบรูปพระอาทิตย์ที่คุณนายลงไว้จัง น่ารัก
ช๊อบ ชอบ .... :pig4:.....
-
รอดวงดาวริบหรี่ทีละดวง แต่ถึงอย่างนั้นดวงดาวก็ไม่เคยหมดไปจากท้องฟ้านะ
ดวงนี้ริบหรี่ ดวงนั้นเปล่งประกาย สับเปลี่ยนทุกวันนะผู้กองธงรบ o18
รอตอนต่อไปค่า หนทางยังอีกยาวไกลไกล๊ไกล :L2:
-
บทที่ 6 มาแล้วครับ บางส่วนในตอนนี้อาจมีคนเคยได้อ่านมาแล้วนะครับ ในตอนพิเศษของ "คดีรัก"
Tongrob Chapter 6
อาทิตย์ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะจัดการเรื่องธุรกิจชองมารดาจนเรียบร้อย นายหน้าค้าเพชรพลอยที่มีปัญหากับบริษัทดูท่าทางอ่อนลงไปมากเมื่อเขาแจกแจงรายละเอียดเรื่องข้อตกลง สัญญา และเรื่องอื่นๆ โดยมีเอกสารชัดเจนครบถ้วน
ขณะเดินกลับมาที่รถ อาทิตย์หันไปขอบคุณธงรบที่มาเป็นเพื่อนและนั่งกอดอกทำหน้าเข้มตลอดเวลาที่คุยเรื่องธุรกิจซึ่งเขายอมรับว่าฝ่ายนั้นลดท่าทีแข็งกร้าวลงกว่าเดิมส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีตำรวจนั่งอยู่ในห้องด้วย
“ขอบคุณที่เอาพี่มาเป็นไม้กันหมาใช่ไหมอาทิตย์ ตั้งแต่จบนายร้อยสามพรานมาเพิ่งรู้สึกตัวเองมีประโยชน์ก็ตอนนี้ล่ะ แต่เมื่อยหน้าจริงๆ เลยรู้ไหมนั่น ไม่เคยทำหน้าบึ้งๆ นิ่งๆ นานขนาดนั้นเลยนะ ปวดกล้ามเนื้อไปหมดเลย อาทิตย์นวดหน้าให้หน่อยนะจ๊ะ" ธงรบบเปลี่ยนใบหน้ามาเป็นคนเดิม
“แวะร้านนวดไหมครับ" อาทิตย์ทำเป็นจริงจัง
“แวะทำไม มืออาทิตย์ก็มี นวดให้ซักนิดไม่ได้หรือ"
“ผมนวดไม่เป็น" อาทิตย์ส่ายหน้า "แต่ถ้าต่อยล่ะได้"
“โอโห เล่นแรง" ธงรบเบ้ปาก "ถ้านวดไม่เป็น เปลี่ยนเป็นนาบก็ได้นะ แบบนี้น่าจะไม่ยาก ฝึกซักนาทีสองนาทีก็คล่องแล้ว"
“ผมหิวข้าว" อาทิตย์เปลี่ยนเรื่อง
“หิวก็ไปกินสิ แต่ว่าอาทิตย์เป็นเจ้าภาพนะ อาทิตย์ต้องรับผิดชอบชีวิตน้อยๆ ของพี่" ธงรบพูดยิ้มๆ ใช้ไหล่กระแทกไหล่ของธงรบเบาๆ
“ทำไมผมต้องเลี้ยงผู้กอง" อาทิตย์อดพูดไม่ได้
“อ้าว ไม่มีค่าจ้างเลยหรือ มายืนโชว์แมนแอ็คท่าทำมาดเข้มอยู่ตั้งนาน ไม่เห็นหรือสองคนนั้นพูดดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ ตอนที่อาทิตย์เดินเข้าไปคนเดียวมันทำท่ากวนตีนซะน่าเตะ พอพี่เดินเข้าไป ยังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นตำรวจ ไอ้...”
“ผู้กอง กรุณาอย่าใช้คำหยาบ"
“อ้อ ลืมไป โทษที หูอาทิตย์ไม่ชินกับคำพูดแบบนั้น" ธงรบทำหน้าสำนึกผิด "ตอนที่อาทิตย์เดินเข้าไปคนเดียว มัน เอ๊ย เค้าทำท่ากวนบาทาซะน่ายกเท้าขึ้นแตะก้น เอ๊ย บั้นท้าย...”
อาทิตย์อยากจะยกมือขึ้นอุดหู รู้สึกทั้งฉุนที่โดนกวน และทั้งขำกับคำพูดไหลลื่นของนายตำรวจ ทั้งยังรู้สึกอ่อนใจเพราะรู้ว่า การเดินทางกลับกรุงเทพฯ เขาก็คงหูอื้อพอๆ กับขามา
ธงรบพูดมาตลอดทาง ทั้งมีสาระและไม่มีสาระ แต่ส่วนมากมักจะเป็นอย่างหลัง เขาแทบไม่ต้องเปิดเพลงฟังแก้เบื่อเพราะมีเครื่องเล่นเพลงมีชีวิตอยู่ข้างกาย ไม่ต้องเสียบปลั๊กไฟ ไม่ต้องใช้แบตเตอรี่ให้เปลือง มีธงรบคนเดียวไม่ต้องกลัวเหงา
...เอ๊ะ ทำไมเขารู้สึกแบบนี้ เมื่อกี้ยังอ่อนใจ กลัวปวดหัวเพราะโดนกวน ทำไมตอนนี้รู้สึกไม่เหงาเพราะมีคนพูดมากอยู่ใกล้ๆ...
...อยู่ใกล้ๆ ธงรบ ไม่มีช่องว่างจะให้เหงาหรอก...
ในร้านอาหารชานเมืองบรรยากาศร่มรื่น ธงรบกับอาทิตย์นั่งทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ธงรบนั้นแสดงอาการอร่อยเกินจริง
“อิืม ของฟรีนี่อร่อยที่สุด" ธงรบพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่
“จะทานอะไรต่อหรือเปล่าครับ" อาทิตย์ถามพลางก้มหน้าลงมองจานอาหารเต็มโต๊ะ ธงรบทานจุมากจนพนักงานเสริฟมองอย่างไม่เชื่อสายตา
“เกรงใจจัง" ธงรบทำหน้าเกรงใจตามที่พูด
“ไม่ต้องเกรงใจครับ ค่าอาหารแค่สองสามพัน ผมมีเงินจ่าย" อาทิตย์ยักไหล่
“พูดออกมาจากใจหรือประชดนี่"
“ถือซะว่าจ้างบอดี้การ์ดหนึ่งวัน" อาทิตย์ประชด ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ตอนแรกเขาคิดว่าจะไม่เร่งธงรบ แต่เมื่อเห็นเวลาและตระหนักว่าต้องเดินทางต่ออีกเกือบสามชั่วโมงเขาก็ชักจะทนไม่ไหว
“ขอผลไม้กับของหวานล้างปากหน่อยก็ดี" ธงรบตอบยิ้มๆ แล้วยกมือขึ้นเรียกพนักงานแล้วสั่งของหวานแและผลไม้มาอีกสามรายการ
“อาทิตย์ เราค้างคืนกันที่จันทบุรีไม่ได้หรือ ขับรถกลางคืนอันตราย แล้วอีกอย่าง พี่ก็ง๊วงง่วง หนังทองตึง หนังตาก็หย่อน เห็นไหนเมี่ย" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วทำตาปรือ ก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้ อ้าปากหาวเพื่อนแสดงให้เห็นว่าง่วงจริงๆ
“ขากลับผมขับก็ได้ครับ" อาทิตย์ตอบเสียงราบเรียบ เขากับธงรบตกลงกันว่าขามากับขากลับจะเปลี่ยนกันขับ
“ได้ไง พี่เป็นคนรักษาสัญญา" ธงรบแย้ง
“งั้นสัญญาจะไม่ถ่วงเวลา สัญญาว่าจะไม่เจ้าเล่ห์ สัญญาว่าจะไม่กวนผมได้ไหม" อาทิตย์ถือโอกาสเรียกร้อง
“สัญญาอะไรตั้งหลายอย่าง ง๊ง งง เอาทีละสัญญาสิ" ธงรบยิ้มทะเล้น
“งั้นเอาอันแรกก่อน"
“อันแรกอันไหน" ธงรบเลิกคิ้ว ทำหน้าซื่อ
“ผู้กอง" อาทิตย์ทำเสียงดุ ขมวดคิ้ว อดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่า ไม่น่าเลย รู้ทั้งรู้ว่ายังไงๆ ธงรบก็คงไม่จนมุม เขาก็ยังคิดจะต้อนให้ธงรบจนคำพูด
“อ๋อออ" ธงรบลากเสียงยาว "ไม่ถ่วงเวลา ได้สิ งั้นไปเลย พี่จะบอกให้เขาเอาผลไม้กับของหวานใส่กล่องไปกินบนรถ พี่ขับรถไปอาทิตย์ก็ป้อนพี่ด้วย ดีออก"
“ไม่เป็นไรครับ ทานที่นี่ให้เสร็จก่อนก็ได้" อาทิตย์ส่ายหน้า "หวังว่าผมกลับมาจากห้องน้ำ ผู้กองคงจะทานเสร็จ"
อาทิตย์ให้เวลาธงรบทาน 'ผลไม้กับของหวาน' เป็นเวลาพอสมควร ออกจากห้องน้ำ เขาไปเดินเล่นชมธรรมชาติที่สวนด้านข้างร้านอาหารก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ แต่เมื่อเห็นคนตัวโตที่กำลังหยิบผลไม้เข้าปากอย่างไม่เร่งรีบก็แทบอยากจะกระโดดเข้าไปบีบคอ
“เด็กเสริฟเขาเอามาให้ช้า" ธงรบรีบพูดขึ้นมาทันที
...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าธงรบถ่วงเวลา...
...เพื่ออะไร เพื่อจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ หรือ...
อาทิตย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วนั่งรออย่างใจเย็น ธงรบเร่งความเร็วในการทาน ผลไม้เต็มปากจนแก้มป่อง
...สัญญาข้อที่สามซึ่งบอกว่าจะไม่กวนนี่คงไม่มีทางเป็นไปได้...
...อยากให้ผลไม้ติดคอจังเลย...
อาทิตย์มองหน้าธงรบแล้วอดขำไม่ได้ จึงก้มหน้าลงมองตักตัวเองแล้วพยายามกลั้นยิ้ม รู้สึกทั้งฉุนทั้งขำอีกแล้ว
...อยู่กับผู้ชายคนนี้มีแต่รู้สึกทั้งฉุนทั้งขำ...
...แต่เขาก็อยากรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจเพราะรู้สึกถึงความรัก...
...รักอย่างที่เขามีให้พี่นุ...
อาทิตย์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทุกครั้งที่เขาเริ่มรู้สึกดีๆ กับธงรบ ภาพของอนุภาพจึงรีบแทรกเข้ามา ความรู้สึกเจ็บเข้ามาแทนความรู้สึกสดชื่นทันที บางครั้งเขาพยายามบอกตัวเองว่าควรจะเริ่มต้นใหม่ ควรจะลืมอดีตเสียให้หมด แม้ผู้กองธงรบซึ่งตามจีบตามตื๊อเขามานานจะเป็นขั้วเดียวกัน แต่เขาก็บอกตัวเองว่าต้องลองให้โอกาส
...โอกาสอีกครั้ง...
“อาทิตย์ เป็นอะไร" เสียงธงรบดังขึ้น
“เปล่าครับ" อาทิตย์เงยหน้าขึ้น มองใบหน้าขรึมของธงรบแล้วส่ายหน้าช้าๆ
“อิ่มแล้ว ไปกันเถอะ" ธงรบชวน
“ยังไม่หมดเลย" อาทิตย์หลุบตามองจานผลไม้บนโต๊ะ
“ช่างเถอะ ของฟรี"
“เฮอะ" อาทิตย์ทำเสียงในลำคอ ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อหูว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของอีกฝ่าย
...ดูเอาเถอะ เขาต้องเปลี่ยนอารมณ์จากเศร้าๆ มาเป็นหมั่นใส้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที...
ธงรบนั่งนิ่งเงียบจนอาทิตย์แปลกใจ คาดไม่ถึงว่าจะสบายหูมาได้นานกว่า 20 นาที นายตำรวจหนุ่มขับรถออกจากตัวเมืองจันทบุรีค่อนข้างช้า แต่แล้วอาทิตย์ก็ตระหนักได้ว่าธงรบคงกำลัง..
...ถ่วงเวลา!
“ผู้กอง คุณกำลังผิดสัญญา" อาทิตย์พูดขึ้นเสียงเข้ม อดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าเผลอนั่งเงียบๆ มาได้ตั้งนาน ไม่ได้ฉุกคิดเลย
“อะไรอีกล่ะ" ธงรบแกล้งทำหน้าหงุดหงิด
“ผู้กองกำลังถ่วงเวลา"
“หาเรื่อง" ธงรบลากเสียงยาวแล้วส่ายหน้า
“ผู้กองขับรถช้ามาก นี่ยี่สิบสองนาทีแล้วเพิ่งออกมาจากตัวเมืองไม่เท่าไหร่ จงใจถ่วงเวลาใช่หรือเปล่า" อาทิตย์ไม่ยอม
“คิดอกุศล" ธงรบถอนหายใจ แต่ทันใดก็ต้องร้องอุทานเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงดังสนั่นใต้ท้องรถ
“อ้าว เฮ่ย ตาย ห่_ อะไรวะ" ธงรบโวยวาย พยายามประคองรถจอดข้างทาง "เอ๊ย ขอโทษครับคุณชายอาทิตย์ พี่พูดไม่เพราะ ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย"
อาทิตย์ส่ายหน้า อยากจะโขกหัวตัวเองกับกระจกรถ ธงรบโวยวายด้วยความตกใจแต่ยังมีอารมณ์ทะเล้น
เมื่อนายตำรวจบังคับรถให้จอดข้างทางได้แล้วจึงลงไปตรวจดูความผิดปกติ อาทิตย์ตามลงไปและเมื่อเห็นว่าเกิด อะไรขึ้นก็ถอนหายใจแรงๆ อย่างอารมณ์เสีย
“อ๊ะๆ อย่าหันหน้ามามองกันยังงั้นนะอาทิตย์ ถ้าพี่จะแกล้งทำยางแบนพี่ไม่ทำสองล้อข้างเดียวกันพร้อมกันหรอก มีหวังได้คว่ำตายกันพอดี"
“ไม่ต้องร้อนตัว" อาทิตย์เสียงห้วน "ผมไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย"
...ทั้งๆ ที่เขาก็อดคิดไม่ได้...
“มองตาก็รู๊ ธงรบผิดทั้งปี จะหาว่าเราผิดสัญญาข้อที่สองว่าด้วยความเจ้าเล่ห์ละสิ" ธงรบบ่น พลางเดินไปท้ายรถอเพื่อค้นหาอุปกรณ์ช่าง "มองเราแต่แง่ลบ เคยเห็นธงรบดีบ้างหรือเปล่า เป็นธงรบนี่มันแย่อะไรนักหนา"
อาทิตย์เดินตามนายตำรวจขี้บ่น พยายามทำใจเย็น ในใจก็บอกตัวเองว่า คงจะจริงอย่างที่ธงรบให้เหตุผล หากจะถ่วงเวลาก็อาจแค่ปล่อยลมยางรถล้อใดล้อหนึ่ง ไม่ใช่ข้างเดียวกันทั้งสองล้อ ที่แย่ก็คือยางล้อหลังฉีกขาดเป็นริ้วไม่เหลือสภาพ
“ยังดีนะว่าเป็นบีเอ็มและพี่ขับช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง ไม่งั้นได้ตายคู่กันเป็นพยานรัก แต่คนบางคนก็ยังหาว่าแกล้งถ่วงเวลา" ธงรบก้มลงเปิดกล่องเครื่องมือแล้วโวยวายเสียงดัง "อ้าว อาทิตย์ ไม่มีบล๊อคถอดล้อ ไม่มีแม่แรงยกรถเลยหรือ"
“ไม่ใช่อู่เคลื่อนที่นะครับ" อาทิตย์อดตอบโต้ไม่ได้หลังจากเงียบอยู่พอเป็นเวลาพอสมควร
“มันก็ต้องมีติดรถไว้บ้าง"
“นี่รถพี่ชายผม ใช้วิ่งในกรุงเทพฯ ยังใหม่อยู่"
“ยางใหม่เหยียบตะปูมันก็แบนได้เหมือนกัน" ธงรบเถียง
“ขับไม่ระวังเอง" อาทิตย์เถียงบ้าง "ขับมาตั้งนานก็ไม่เคยมีปัญหาอะไร"
“อ้าว นี่ว่าพี่พาซวยเร๊อะ"
“นี่บีเอ็มนะครับ มีอะไรก็เรียกศูนย์ ครึ่งชั่วโมงช่างก็มา ตัวเองก็ขับบีเอ็มอยู่ ไม่รู้หรือไง"
“ช่างเขาเถอะนะสิ" ธงรบปิดกล่องเครื่องมือและปิดท้ายรถ ยืนเท้าสะเอวแล้วพูดว่า "เอ พี่่ว่าแถวนี้คือจันทบุรีนะคุณชายอาทิตย์ และมืดแล้วด้วย บริการบีเอ็มดับเบิลยูซุปเปอร์ด่วนของอาทิตย์นี่ กี่นาทีถึงเมืองจันทร์กันหรือจ๊ะ"
“ผู้กองไม่ต้องมา...”
“กวน" ธงรบรีบต่อประโยค "พี่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นคนยังไง ไม่ต้องเตือนความจำ อาทิตย์รอตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ไปหาคนมาช่วย"
ธงรบเดินย้อนกลับไปตามถนน ทิ้งให้อาทิตย์อยู่คนเดียว แต่ครั้นเดินไปได้ประมาณสิบก้าวก็หันมาตะโกนว่า
“ขึ้นไปนั่งรอบนรถนะอาตี๋ ล๊อคประตูให้เรียบร้อย รูปร่างหน้าตาแบบนั้นเดี๋ยวได้โดนพวกไอ้หื่นฉุุดลงข้างทางหรอก"
...รู้ตัวเองว่าเป็นคนกวน แต่ไม่เคยเลยซักครั้งเดียวที่คิดจะเลิกกวน...
...ธงรบ ธงรบ ธงรบ ถ้าไม่กวนก็ไม่ใช่ธงรบ อย่าต่อล้อต่อเถียงกับธงรบ ทำยังไม่ก็ไม่ชนะปากของธงรบ...
อาทิตย์เริ่มท่องคำขวัญปลอบตัวเอง แล้วผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ เป็นจังหวะ
ในที่สุดธงรบก็หาช่างเปลี่ยนยางได้ แต่เมื่อช่างตรวจดูสภาพแล้วก็ส่ายหน้าทันทีเพราะไม่มีบล๊อคถอดล้อ และพูดคำเดียวว่าต้องลากรถไปที่ร้าน
“ตัวเองก็ขับบีเอ็ม ไม่รู้หรือว่าไม่มีบล๊อคถอดล้อช่างก็ทำอะไรไม่ได้ เสียเวลาไปตามช่างมาเฉยๆ" อาทิตย์บ่น
“เอ๊า บ่นเข้าไป ธงรบผิดอีกสิเนี่ย รถมันคนละรุ่นกันนิ แล้วดึกขนาดนี้พี่ก็ลืมเป็นมั่งสิ คุณเอารถพี่ชายมาทำไมล่ะ พี่ชายอาทิตย์นี่ไม่ไหวเลย ต้องจับตีก้น ถ้าเอาเบนซ์เอสแอลเคของตัวเองมาก็ไม่ต้องยางแบน ยางรถเบนซ์มันทนไม่ใช่หรือ เหยียบโคตรเรือใบก็ไม่รั่ว" ธงรบบ่นประชดพึมพำพลางทำหน้ามุ่ย แล้วก็ต้องยกมือเกาศีรษะอย่างไม่พอใจเมื่อช่างบอกว่าต้องลากรถไปเก็บไว้ที่ร้านก่อน พรุ่งนี้เช้าจะพยายามถอดล้อและเปลี่ยนยางให้
“ต้องค้างคืนหรือ" อาทิตย์โวยวายบ้าง
“ถ้าพี่จะถอดล้อตอนนี้ให้ได้ก็ต้องหาบล๊อดคถอด พี่โบกให้บีเอ็มจอดซักคันแล้วยืมบล๊อคเค้า" ช่างเสนอทางออก
“เห็นแต่กระบะผ่านไปผ่านมา" ธงรบเสริม "งั้นเราก็ยืนรอไปเรื่อยๆ โบกเข้าไว้ พวกขับบีเอ็มมันคงจอดให้ซักคันหรอก ถ้าไม่มีใครยอมจอดพี่จะถลกกางเกงโชว์ขาอ่อน"
อาทิตย์มองธงรบตาขวางแล้วสั่งให้ช่างลากรถ จากนั้นเดินไปเปิดประตูหลังของรถกระบะสองตอนของร้านเปลี่ยนยางขึ้นไปนั่งคอยเงียบๆ
“น้องชายผู้กองเขาโกรธอะไร" ช่างเงยหน้าขึ้นมาถามธงรบ
“จัดการเรื่องรถไปไอ้น้อง อย่าขี้สงสัย เร็วๆ เข้า ผู้กองง่วงแล้ว จะได้รีบไปส่งโรงแรม" ธงรบสั่งการ "เอาโรงแรมชานเมืองนะ จะได้ไม่สะดวกเข้าเมือง"
“อ้าว" อีกฝ่ายเลิกคิ้ว กำลังจะอ้าปากถามแต่นายตำรวจยกมือขึ้นปรามแล้วชี้นิ้วไปยังรถบีเอ็มดับบลิวสีดำ ส่งสัญญาณว่าให้จัดการเรื่องรถไป ห้ามถามอะไรทั้งสิ้น
ธงรบกับอาทิตย์เดินเข้ามาในโรงแรมเล็กๆ ชานเมืองจันทบุรีอย่างเหนื่อยอ่อน ตลอดทางจากจุดเกิดเหตุจนไปถึงร้านปะยางสองหนุ่มนั่งนิ่งเงียบ แต่คนที่โวยวายขึ้นกลับเป็นอาทิตย์เมื่อพนักงานต้อนรับแจ้งว่าเหลือห้องพักเพียงห้องเดียว
“อาทิตย์ สงบสติอารมณ์หน่อย ห้องเดียวก็พักกันได้ ไม่มีใครเขาว่าหรอกถ้าผู้ชายสองคนจะนอนห้องเดียวกัน" ธงรบทำเสียงเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก
“เตียงคู่ค่ะ ไม่ต้องห่วง คนละเตียงอยู่แล้ว นี่โชคดีนะคะ ที่จริงไม่มีห้องว่าง พอดี๊พอดีคนจองยังไม่มาซะที หนูเลยตัดสินใจให้คุณพักแทน" พนักงานรับพูดแทรก
...เตียงเดียวกันยิ่งดี จะได้นอนกอดตี๋น้อยซะเลย...
ธงรบแอบอมยิ้มกับความโชคดีของตัวเอง ไม่นึกเลยว่าแผนถ่วงเวลาด้วยการปล่อยลมยางรถจะได้ผลเกินคาด ยางล้อหลังเกิดแตก ทำให้ไม่สามารถเปลี่ยนล้อรถได้
...บล๊อคถอดล้อนั่นหรือ ซ่อนอยู่ในที่ปลอดภัยที่สุดซึ่งใครก็คงหาไม่เจอ...
อาทิตย์ทำท่าฮึดฮัดแล้วพูดขึ้นว่าจะไปหาโรงแรมใหม่ พนักงานสาวจึงรีบแทรกว่า "คงเต็มหมดแล้วล่ะค่ะคุณ ช่วงนี้มีงานเทศกาล โรงแรมไม่ว่างหรอกค่ะ"
“กว่่าจะเข้าไปในเมือง กว่าจะตระเวนหาโรงแรม กว่าจะได้นอน เถอะน่าอาทิตย์ พี่ไม่นอนกรนจนทนฟังเสียงไม่ไหวหรอก ถือซะว่าเป็นเสียงนกเสีียงกา ฟังเพลินๆ ตอนกลางคืน" ธงรบปลอบคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ส่วนพนักงานสาวนั้นเอาแต่หัวเราะคิกคักเพราะขำคำพูดของนายตำรวจหนุ่มรูปหล่อ
ในห้องพักห้องเล็กๆ ของโรงแรม อาทิตย์กับธงรบต่างทำธุระส่วนตัวเงียบๆ ธงรบอาบน้ำเสร็จแล้วจึงนั่งดูโทรทัศน์ จนกระทั่งหันไปมองเห็นอาทิตย์ขึ้นนั่งบนเตียงแล้วคลี่ผ้าห่ม จึงปิดโทรทัศน์แล้วกล่าวราตรีสวัสดิ์ อาทิตย์ยิ้มให้บางๆ ในใจอยากจะบอกธงรบว่าขอบคุณที่ไม่ 'กวน' เลยตั้งแต่เดินเข้ามาในห้อง
แต่หากอาทิตย์รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีก 15 นาที ชายหนุ่มก็คงอยากจะมัดมือมัดเท้าและอุดปากของผู้กองธงรบเอาไว้ตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องพักเลยทีเดียว
...ธงรบให้เวลาอาทิตย์ได้อยู่อย่างสงบสุขมาเกือบชั่วโมง พอปิดไฟแล้ว คราวนี้ขอหยอกล้อให้สนุกๆ ซักหน่อย...
“อาทิตย์ มืดแบบนี้พี่คงนอนหลับยาก ขอเปิดไฟให้สลัวๆ หน่อยนะ" ธงรบพูดขึ้นมาเบาๆ
“ตามใจ" อาทิตย์ตอบ
“แอร์เย็นไปไหมอาทิตย์"
“ไม่"
“แต่พี่รู้สึกหนาวๆ ผ้าห่มก็บาง ไม่อุ่นเลย"
...เอาละสิ พักยก 'การกวน' มาได้เป็นชั่วโมง พอจะนอน 'ผีทะลึ่ง' ก็เข้าสิงผู้กองธงรบซะแล้ว หนาวก็หนาวไป อย่าได้คิดจะมาขอห่มผ้าห่มผืนเดียวกับเขา...
อาทิตย์เงียบ ไม่พูดไม่จา แต่หูเงี่ยฟังเสียงของนายตำรวจซึ่งนอนอยู่เตียงข้างๆ ในใจนึกภาพธงรบกำลังนอนตะแคงมองด้านหลังของเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
ดวงไฟหน้าห้องน้ำสว่างขึ้น อาทิตย์อยากจะยกมือปิดหูเพราะธงรบเริ่มถามคำถามซึ่งเขาไม่อยากตอบ แต่ไม่ถึงสองนาทีก็รู้สึกว่า 'เพื่อนร่วมห้อง' กำลังลุกขึ้นจากเตียง อาทิตย์หันหน้ากลับไปด้านหลังทันใด และพอเห็นว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้่น เขาก็พลิกตัวที่กำลังนอนตะแคงอยู่แล้วดันตัวขึ้นนั่งทันที
เสียงดังโครมใหญ่ ผู้ชายตัวโตสูง 184 เซ็นติเมตรที่พูดจ้อไม่ยอมหยุดหล่นจากเตียงลงไปกองอยู่บนพื้นพร้อมเสียงร้องดังลั่น
"โอ๊ย อาทิ๊ตย์ ผลักพี่ทำม๊าย"
"ผมไม่ได้ผลัก" อาทิตย์ปฏิเสธเสียงเรียบ
...เขาไม่ได้ผลัก เขาถีบต่างหาก...
"ไม่ได้ผลักแล้วพี่มานอนอยู่บนพื้นได้ยังไงกันจ๊ะ" ธงรบครางเสียงอ่อย ยันตัวขึ้นนั่งคุกเข่า มือพาดอยู่ขอบเตียง กำลังจะคลานขึ้นมาบนเตียงแต่ตี๋หนุ่มผู้ส่งนายตำรวจหนุ่มลงไปกองอยู่บนพื้นรีบห้าม
"ผู้กอง ไปนอนเตียงโน้น" อาทิตย์ชี้มือไปอีกเตียงใกล้ๆ กัน
"ทำไมล่ะ" ธงรบถามหน้าเป็น
หนุ่มน้อยถอนหายใจ "ก็ห้องนี้มีสองเตียง เตียงใครเตียงมัน ผู้กองจะมากวนผมทำไม"
"ใครว่ากวน คนจะให้ความอบอุ่นซะหน่อย" ธงรบยักคิ้ว คลานขึ้นมานั่งบนเตียงเรียบร้อย "อ๊ะ อย่าถีบอีกนะอาทิตย์ มันเจ็บนะจะบอกให้"
"ก็ได้ อยากนอนเตียงนี้ก็ได้" อาทิตย์ลงเตียงอีกฟากหนึ่ง"
"จะไปไหนละนั่น" ธงรบโวยวาย
"ก็ไปนอนเตียงโน้น" อาทิตย์พูดเสียงสะบัด
"ไปเตียงโน้นก็จะตามไป" ธงรบตั้งท่าจะลงจากเตียงเหมือนกัน
"ผู้กองตามมาเตียงนี้ ผมก็จะกลับไปเตียงโน้น" อาทิตย์ไม่รู้ว่าจะจัดการกับธงรบอย่างไร ตอนนี้นึกได้เพียงว่า หากธงรบไม่มีเหตุผล เขาก็จะไม่มีเหตุผลบ้างเหมือนกัน
"เบื่อแล้วบอกนะ จะได้เลิกเล่น" ธงรบพูดยิ้มๆ
อาทิตย์หยุดยืนอยู่ระหว่างเตียงนอนสองเตียง ยกมือขึ้นเท้าเอว มองหน้าผู้กองหน้าเป็นที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงแล้วถอนหายใจช้าๆ เหมือนระอาเด็กเล็กๆ ที่บอกไม่เชื่อฟัง จากนั้นจึงพูดขึ้นช้าๆ ว่า
"ผู้กองธงรบครับ ผมขอบอกผู้กองว่าที่ยอมนอนห้องเดียวกันวันนี้ก็เพราะมันไม่มีห้องพักเหลือจริงๆ แต่ถ้าผู้กองยังกวนไม่ยอกเลิก ผมจะออกไปนอกห้องเดี๋ยวนี้ ไปเช็คเอาท์ แล้วผมจะไปนอนในรถ เตียงผู้กองก็มี ผู้กองก็นอนไป กรุณาอย่ามายุ่งกับเตียงผม"
อาทิตย์พูดยาว ธงรบนั่งฟังตาแป๋วเหมือนจะยอมเชื่อ ผู้กองหนุ่มนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วยักไหล่ ล้มตัวลงนอนหงาย แบะขาออกอย่างสบายตัว
"นอนก็นอนสิ ใครจะไปว่าอะไร"
พูดเสร็จ ธงรบก็หลับตาพริ้มประหนึ่งว่าง่วงนอนเต็มกำลัง ทิ้งให้อาทิตย์ยืนจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อที่โดนปั่นหัวจนแทบจะระเบิด
"ไม่เห็นจะต้องดุกันเลย" ฝ่ายที่หลับตาพึมพำเบาๆ แล้วอ้าปากหาว
อาทิตย์ไม่สนใจ เดินไปนั่งลงบนอีกเตียงหนึ่ง ตบหมอนแรงๆ นึกภาพใบหน้าของธงรบบนหมอนสีขาว จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนตะแคงหันหน้าเข้าผนังอีกด้าน
"นอนคนเดียวระวังหนาวตายเน๊อ" เสียงห้าวๆ ดังขึ้น
อาทิตย์เงียบ...ไม่โต้ตอบ
"ถ้าทนไม่ไหว จะมาหาไออุ่นเตียงนี้ก็ไม่รังเกียจนะจ๊ะ"
อาทิตย์สูดลมหายใจลึกๆ ตาจับจ้องอยู่ที่แจกันโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง
"ตกดึกอย่าละเมอมานอนกอดเราล่ะ"
อาทิตย์หลับตาลงช้าๆ พยายามนึกถึงท้องฟ้าสีครามสวยงาม หาดทรายขาวสะอาด ทิวสนริมหาด และทะเลสาดซัดคลื่นกระทบฝั่งเสียงเบาๆ เพื่อทำให้ใจเย็นลง
"แล้วอย่ามาลักหลับกันด้วย"
...พอกันที...จะประสาทกินอยู่แล้ว...ธงรบจะทำให้เขาบ้าตาย...
"ผู้กอง อีกประโยคเดียวเท่านั้น ผมจะเดินออกจากห้องเดี๋ยวนี้" อาทิตย์เสียงเข้ม
ธงรบเงียบกริบ ไม่กระดุกกระดิก
...กลัวจริง หรือแกล้ง...
อาทิตย์อดสงสัยไม่ได้
...อย่างธงรงนี่หรือกลัว ไม่มีทางเสียหรอก คอยดูต่อไปว่าจะเงียบได้ซักกี่นาที...
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ในห้องมีแต่ความเงียบ ได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆ อาทิตย์หันหน้าไปมองคนที่นอนเงียบอยู่บนเตียงข้างๆ เห็นแต่แผ่นหลังกว้างหนาของนายตำรวจไม่ไหวติง
ผ่านไปอีกราวห้านาที อาทิตย์ได้สัมผัสถึงความเงียบสงบ เงียบจนได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตนเอง
...ธงรบเลิกกวนเขาแล้ว เลิกกวนเพราะถูกเขาขู่ หรือเพราะ...?
อาทิตย์ผงกหัวขึ้นเพื่อมองอีกฝ่ายให้ชัดๆ ธงรบยังนอนนิ่งไม่ไหวติง
...หลับจริงหรือ ทำไมหลับเร็วอย่างนี้...
อาทิตย์สงสัยจึงลุกขึ้นเดินไปชะโงกดูอยู่ข้างเตียงของนายตำรวจ เห็นธงรบหายใจเข้าออกช้าๆ สม่ำเสมอ แผ่นอกกว้างสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ สองมือสอดเข้าใต้แก้ม เสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้กองหนุ่มดูแปลกตาไปยามหลับตา เหมือนเด็กดื้อๆ คนหนึ่ง ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง
อาทิตย์มองนายตำรวจหนุ่มจอมกวนที่หยอกล้อเขาไม่หยุดตั้งแต่ขับรถออกจากกรุงเทพฯ ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามา เขายอมรับว่าเริ่มคุ้นเคยกับคนอารมณ์ดีที่ช่างเย้าแหย่เขาได้ไม่หยุดหย่อน บางครั้งอดคิดไม่ได้ว่า หากขาดเสียงธงรบ โลกก็คงเงียบเหงาไม่น้อย
เขาคิดอยู่นานพอสมควรกว่าจะตัดสินใจให้ธงรบมาเป็นเพื่อนทำธุระให้คุณแม่ที่จันทบุรีซึ่งหลังจากไตร่ตรองแล้วก็เห็นว่าน่าจะเป็นผลดีมากกว่าผลเสีย ซึ่งผลเสียอย่างเดียวที่ว่านี้ก็คือธงรบจะหยอกล้อเขาตลอดทาง ชวนเขาคุยจนเขาเมื่อยปาก ไม่ก็ยั่วเย้าให้เขาต้องขมวดคิ้วจนปวดขมับ แต่ผลดีก็คือว่า หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ธงรบก็จะช่วยเขาได้ ปัญหาเรื่องนายหน้าเพชรพลอยที่คุณแม่ขอร้องให้เขาไปช่วยติดตามก็ง่ายขึ้น มีธงรบในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อนอยู่ใกล้ๆ ทำให้เขาอุ่นใจ เขายอมรับว่ากังวลใจอยู่พอสมควรในการเดินทางมาจันทบุรีในครั้งนี้
...เออ รู้จักกับตำรวจมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง ให้ธงรบเล่นบทหน้าดุเข้าหน่อย การ "คุย" กันระหว่างเขากับนายหน้าเพชรพลอยเจ้าปัญหาก็สะดวกราบรื่นขึ้น...
อาทิตย์สะดุ้ง ทันใด ร่างที่นอนตะแคงหลับอยู่ก็พลิกตัวนอนหงาย ลืมตาแป๋ว ยิ้มกว้าง
...แกล้งหลับ เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย ผู้กองธงรบจับได้ว่าเขาแอบยืนมองอยู่...
อาทิตย์สะบัดหน้าพรืด หันหลังกลับทันที ไม่พูดไม่จา เดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟ
เขาได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ของธงรบดังขึ้นเบาๆ ในความมืด แล้วนายตำรวจก็ไม่พูดอะไรอีก
ราตรีนี้จึงพบกับความสงบสุขดังที่อาทิตย์รอคอย
...บ้า...บ้าจริงๆ ทำไมรู้สึกเขินๆ ธงรบแบบนี้นะ...
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ แล้วหลับตาลง เตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา
เวลาผ่านไปนานพอสมควร อาทิตย์นอนนับแกะได้หลายร้อยตัวแล้วแต่ก็ไม่หลับเสียที ตอนนี้ธงรบไม่กวนเขาแล้ว แต่เขาก็นอนไม่หลับ
...เบื่อจริงๆ เลย เราเป็นอะไรกันนี่ นอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว ทำไมสมองมันวุ่นวายแบบนี้ หลับตาลงก็เห็นแต่หน้าทะเล้นของธงรบ กวนประสาทยามตื่นยังไม่พอ ยามจะนอนก็ยังไม่วายตามหลอกหลอนอีก...
...เฮ้อ...
-
ธงรบนี่กวนดีจริงๆ
-
เมื่อไหร่พ่ออาทิตย์น้อย
จะยอมรับผู้กองซักที
:laugh:
ผู้กองก็กวนไม่หยุด
:กอด1:พี่นาย
รีบมาต่อนะครับ
ลป กดบวกให้คนแต่ง
-
สงสัยผู้กองคงต้องให้ยานอนหลับซะละมั้งอาทิตย์ถึงจะหลับได้
รอลุ้นอยู่นะผู้กอง คราวนี้อย่าให้หลุดมือไปได้ล่ะ
-
อาทิตย์ทำเป็นฟอร์มปากแข็ง ก็เลยนอนไม่หลับ
แบบนี้ต้องให้ผู้กองธงจัดการฉีดยา อิอิ
-
อาทิตย์เริ่มใจอ่อนขึ้นมาแล้วใช่มั้ยยยย
:impress2:
-
น่าจะรวบเข้ามานอนบนเตียงด้วยกันเลยนะผู้กอง :impress2:
-
อาทิตย์ใกล้เสร็จผู้กองแล้วใช่ไหมเนี่ย
-
พระอาทิตย์เริ่มละลายแล้ว อิอิ
-
:-[ อาทิตย์เขินน่ารักจัง
มานอนด้วยกัน ไม่มีไรเกิดขึ้นเลยหร๊ออออ :z1:
-
โอ้ยยยยยยยยย ตี๋น้อยอาทิคย์น่ารักไปปป :o8:
ธงรบนะ ,, ว่าแล้วว่ามันไม่บังเอิญอย่างนี้หรอก ฮ่าๆ ~
ทำอะไรระวังเค้าจับไเ้ทีหลังนา อิอิ :z1:
แล้วอย่างนี้จะนอนหลับกันมั้ยเนี่ย ฮ่าๆ
-
หลงรักผู้กองธงรบซะแล้ว กะล่อนได้ใจมาก ชอบๆ
-
ธงรบน่าร้ากก
อาทิตย์ใจอ่อนหน่อยนะๆ
-
ผู้กองธงรบนี่เจ้าเล่ห์จริง ๆ ตี๋น้อยอย่างอาทิตย์ผู้มีประสบการณ์
และประสบกามน้อยกว่าจะตามทันได้ไงละเนี่ย อาทิตย์อย่าเพิ่ง
ใจอ่อนนะ ใจแข็งเข้าไว้ ....... :pig4: คุณนายมาก ๆ ๆ ๆ...
-
:really2: อาทิตย์กำลังสบสน
ลอยกระทงนี้ ผู้กองก็พาอาทิตย์ไปลอยลอยด้วยซะล่ะ
เผื่อบรรยากาศจะเป็นใจ :z2:
-
ตี๋น้อยอาทิตย์เริ่มใจอ่อนสะแล้ว
ธงรบนิกวนได้กวนดี แต่ถ้าไม่กวนก้อไม่ใช่ธงรบ 555+
-
ยุทธวิธี น้ำซึมบ่อทรายรู้สึกว่าไปได้สวยเลยนะผู้กองธงรบ
ถ้าเกิดอาทิตย์ ใจอ่อนเร็วขึ้นเนี่ย ดวงตะวันฉายจะ
อ่อนแรง แพ้แสงพวกดวงดารา หรือป่าวนะ อยากจะเชียร์ ก็ใช่
แต่กลัวอาทิตย์ จะสู้รบกับเด็ก เก่า ๆ ของธงรบ สู้ไม่ไหวแน่เลย
ทำไงดี :really2:
-
อ่านแล้วลุ้นว่าเมื่อไหร่อาทิตย์จะใจอ่อนซักที
แอบเชียร์ผู้กองธงรบอยู่เงียบๆ แบบลุ้นๆ อยู่
ชอบเรื่องนี้มากเลย พึ่งจะได้มาอ่าน
อยากถามคนเขียนค่ะว่ายังมีหนังสือคดีรักอยู่หรือเปล่า
อยากได้แบบเป็นเล่มเก็บไว้ ถ้ายังไงรบกวนแจ้งด้วยนะคะ ^^
-
อาทิตย์เริ่มอ่อนลงมานิดแระ พยายามเจ้าผู้กอง
นี่เจ้่เล่ห์จนได้พักค้างคืนจนได้ สถานการ์ก็เป็นใจจริงๆ 555
+1 ค่ะ :L1:
-
อะไรจะเป็นใจขนาดน๊านนนนน
อาทิตย์หนอ :o8:
เขินละสิเนี่ย :-[
-
อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกของอาทิตย์เลยอะ ว่าทั้งฉุนทั้งขำ มันเป็นยังไง
ผู้กองนี่ก็เหลือเกิน กวนจริงๆ :m20:
-
อาทิตย์แย่เลย รอลุ้นต่อไปครับ
-
หลงรักผู้กองธงรบซะแล้ว กะล่อนได้ใจมาก ชอบๆ
ยังมีคนชอบผู้กองธงรบอีก นึกว่าแต่จะมีคนหมั่นใส้
บทที่ 7
ธงรบ บทที่ 7
เช้าวันใหม่ อาทิตย์ตื่นตั้งแต่เช้าทั้งที่นอนไม่ค่อยหลับ หันไปมองธงรบ ฝ่ายนั้นนอนตะแคงคุดคู้เหมือนเด็ก มือสอดอยู่ระหว่างต้นขา ผ้าหุ่มหลุดลุ่ยกองอยู่ปลายเท้า และไม่มีท่าทางว่าจะตื่นง่ายๆ อาทิตย์จึงลุกขึ้นและออกไปเดินเล่นใกล้ๆ กับโรงแรม เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ธงรบยังนอนหลับสนิท คราวนี้นอนหงายกางแขนกางขา ส่วนกลางลำตัวตั้งเด่น อาทิตย์จึงก้มลงหยิบผ้าหุ่มแล้วโยนคลุมตัวของนายตำรวจขี้เซาเอาไว้ ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำโดยคิดเอาไว้ว่าจะแต่งตัวให้เสร็จเรียบร้อยก่อนถึงจะปลุกธงรบ
ชายหนุ่มใช้เวลาหลายนาทีปลุกคนขี้เซา เรียกก็แล้ว เขย่าตัวก็แล้ว ธงรบก็ยังนอนครางอืออาพลิกตัวไปมาเหมือนเด็กที่โดนแม่ปลุกให้ไปโรงเรียนตอนเช้าวันจันทร์ จนในที่สุดเมื่ออาทิตย์บอกว่าให้ธงรบรออยู่ที่โรงแรม เขาจะไปดูรถที่ร้านปะยาง นายตำรวจจึงลุกขึ้นนั่งตาปรือ
“ทำไมไม่ปลุกกันเลยอาทิตย์" ธงรบอ้าปากหาว
“ขอโทษครับ ผมนึกว่าผู้กองจะลุกเอง" อาทิตย์ประชด
“ง๊วง ง่วง" ธงรบบิดขี้เกียจ "เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ ฝันว่าโดนใครก็ไม่รู้ หน้าขาวๆ ตาตี่ๆ ท่าทางหื่นๆ วิ่งไล่จะข่มขืน"
...ตื่นขึ้นมาก็กวนทั้งๆ ที่ยังนั่งหลับตา รู้แบบนี้ทิ้งไว้ที่โรงแรมซะก็ดี...
อาทิตย์ลุกขึ้นรูดผ้าม่านเปิดออกให้แสงสว่างส่องเข้ามาในห้อง ธงรบยกมือขึ้นปิดตาทั้งที่หลับตาอยู่ แล้วทำท่าจะเอนตัวลงนอนต่อ อาทิตย์จึงใช้กลวิธีเดิม 'ปลุก' คนที่บ่นว่านอนไม่หลับมาตลอดคืน
“เดี๋ยวผมจะไปเช้คเอาท์ให้เลย ผู้กองจะได้นอนถึงเที่ยงโดยไม่ต้องกังวล แต่ว่าร้านปะยางคงเปลี่ยนยางเสร็จก่อนเที่ยง ยังไงผมจะแวะมารับที่โรงแรม"
“ลุกแล้วๆ" ธงรบทำเสียงเนือยๆ แล้วกระโดดลงจากเตียง ถอดเสื้อผ้าออกทันที อาทิตย์หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเมื่อเห็นร่างเปลือยของนายตำรวจ ธงรบหัวเราะหึๆ แล้วเดินผิวปากเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่ปิดประตู แล้วยังมีหน้าส่งเสียงตามมาว่า "เตรียมเสื้อผ้าวางไว้บนเตียงให้พี่ด้วยนะอาทิตย์"
เมื่อไปถึงร้านปะยาง อาทิตย์ก็เร่งให้ช่างทำการเปลี่ยนยางให้เสร็จโดยเร็ว ธงรบเอาแต่นั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านกาแฟใกล้ๆ จนกระทั่งพร้อมออกเดินทางจึงเดินกลับมาที่รถแล้วยื่นมือมารับกุญแจจากอาทิตย์
"ผมขอยื่นคำขาดนะผู้กอง ขาขับรถกลับกรุงเทพฯ ห้ามกวนโมโหเด็ดขาด ไม่งั้นผมจะไม่ไปไหนกับผู้กองอีกเลย" อาทิตย์ประกาศก่อนจะขึ้นรถ
"อุตส่าห์มาช่วยเรื่องงานให้เสร็จ" ธงรบบ่นอุบอิบแล้วออกรถ "หลอกกันมาใช้นี่หว่า"
อาทิตย์ นั่งนิ่ง ไม่ต่อปากต่อคำ ธงรบจึงขับรถเงียบๆ ไม่พูดอะไรซักคำ จนถึงทางแแยกเข้าทางด่วนมอเตอร์เวย์ คนที่ถูกห้ามไม่ให้กวนโมโหจึงพูดขึ้นว่า
"ขออนุญาตพูดนะครับคุณชายอาทิตย์ ไปมอเตอร์เวย์นะครับ จะได้ถึงกรุงเทพฯ เร็วๆ จะได้แยกกันไปทำอย่างอื่น"
...นี่หรือที่จะไม่กวน ที่ยื่นคำขาดไม่ให้กวน ธงรบไม่เคยเลยที่จะทำตาม...
...แล้วนี่งอนหรือ ว่าหน่อยเดียวทำเป็นงอน ตัวก็ออกโต...
อาทิตย์ปรายตาไปมองคนที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ รู้สึกขวางหูขวางตากับบุคลิกเคร่งขรึมของคนที่เคยยิ้มทะเล้นอยู่เป็นนิจ
...เขาไม่หลงกลหรอก อยากเงียบก็เงียบไปสิ ดูซิ จะเงียบได้นานแค่ไหน...
อาทิตย์พยักหน้า ธงรบเปลี่ยนช่องทางเดินรถเบี่ยงเข้าสู่ถนนมอเตอร์เวย์ มุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพมหานคร
จนถึงครึ่งทาง จริงอย่างที่อาทิตย์คาด คนที่ทนไม่ได้คือธงรบเอง คนที่ไม่เคยเงียบได้เกินครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ทำสถิติใหม่ เงียบมาได้กว่าสี่สิบห้านาทีแล้ว และดูท่าจะทนไม่ไหวอีกต่อไป
"ปวดฉี่ อยากเข้าห้องน้ำ" ธงรบชะลอรถเพื่อเบี่ยงเข้าจุดพักรถกลางมอเตอร์เวย์ แล้วจอดหน้าห้องสุขา
"ไม่ลงหรืออาทิตย์"
อาทิตย์ ส่ายหน้า แต่ธงรบยังเซ้าซี้ "ลงหน่อยน่า เกิดไปปวดฉี่กลางทาง จอดแวะเด็ดดอกไม้ เอ๊ย ยิงกระต่ายข้างถนนไม่ได้นะ มอเตอร์เวย์เขาอุตส่าห์ลงทุนมหาศาลสร้างจุดพักรถระหว่างทางให้ ใช้บริการเขาหน่อย ถึงยังไม่ปวดฉี่ตอนนี้ก็ลงไปเบ่งๆ เดี๋ยวก็ฉี่ออกมาเอง"
...ที่ขู่ก่อนขึ้นรถ ผู้กองธงรบท่าจะไม่สนเสียแล้ว พูดไปก็เท่านั้น เหนื่อยเปล่า...
อาทิตย์ยังนั่งนิ่ง ไม่สนใจจะตอบโต้นายตำรวจ
"ตามใจ จะนั่งงอนอยู่ในรถก็ตามใจ" ธงรบพูดเสียงเบาแล้วรีบลงจากรถ แต่ยังไม่ว่ายกวนอารมณ์
"ดับเครื่องยนต์ด้วยนะ ช่วยลดโลกร้อน"
อาทิตย์ หันขวับไปมองนายตำรวจจอมยั่ว ฝ่ายนั้นเลี่ยงที่จะไม่มองตาขวางๆ ของอาทิตย์ที่ทำท่าจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องสุขา
อาทิตย์ เอื้อมมือไปบิดกุญแจรถเพื่อดับเครื่องยนต์ ในใจคิดถามตัวเองว่า หากขับรถหนีไป ทิ้งธงรบไว้ที่กลางมอเตอร์เวย์ นายตำรวจจอมกวนคนนี้คงจะโกรธจนควันออกหู
...ขอแกล้งซักหน่อยเถอะ...
อาทิตย์เปลี่ยนมานั่งที่นั่งคนขับ แล้วเคลื่อนรถจากจุดจอดเดิมหน้าห้องน้ำไปยังช่องจอดที่อยู่ริมสุด ห่างไปราวห้าสิบกว่าเมตร
...เดินหน่อยนะผู้กองธงรบ...
อาทิตย์ล๊อครถ ข้ามถนนไปยังร้านค้าฝั่งตรงข้ามเพื่อสั่งกาแฟสดดื่มอย่างสบายอารมณ์ ตามองมายังหน้าห้องน้ำอีกฝากหนึ่งของถนน คอยดูผู้ชายตัวโตที่เดินออกมาแล้วพบว่ารถที่จอดอยู่หน้าห้องน้ำหายไปแล้ว
ไม่ถึงสองนาที อาทิตย์ก็ยิ้มด้วยความขบขันเมื่อเห็นธงรบเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วทำหน้าตกใจอย่างสุดขีดที่ไม่เห็นรถของเขาจอดอยู่ที่เดิม นายตำรวจเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก ก่อนจะหันไปเตะถังขยะจนเกือบล้ม ทำให้คนหลายคนที่อยู่ใกล้ๆ ต้องตกใจไปตามๆ กัน
เสียงโทรศัพท์ดัง อาทิตย์ไม่ต้องหยิบขึ้นมารับก็รู้ว่าเป็นใครที่โทรมา
...ให้เสียงเรียกเข้าที่เป็นเพลงเพราะๆ ร้องจบไปซัก 3 รอบก่อนเขาถึงจะรับ...
จากที่อาทิตย์กำลังมองดูนายตำรวจหนุ่มอยู่ เขาเห็นนายตำรวจยื่นมือที่ถือโทรศัพท์ออกมาข้างหน้า ยืนแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ราวกับเป็นศัตรูคู่อาฆาต แล้วทำท่าเหมือนจะขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้น
...ดูๆ ไปก็ขำผู้กองธงรบ นี่ถ้ายกมือขึ้นปิดหูสองข้างแล้วกระทืบเท้าคงจะตลกกว่านี้...
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังนานมาก ธงรบคงกำลังอารมณ์ฉุนเฉียวน่าดูเพราะรอให้อาทิตย์รับสายด้วยความอดทน
“ครับผู้กอง” อาทิตย์รับสายเสียงเรียบ หลังจากเพลงเสียงเรียกเข้าร้องจบสี่รอบ
“อาทิตย์อยู่ไหน อย่าบอกนะว่า...” ธงรบเสียงห้วน พูดไม่จบประโยค
“ว่าอะไรครับ” อาทิตย์ทำไม่รู้ไม่ชี้
“จะวิทยุให้ตำรวจมอเตอร์เวย์ตั้งด่านสะกัดจับ ลองดูสิ ถ้าทิ้งพี่ไว้ที่นี่ จะตามไปจับใส่กุญแจมือ ไพร่หลัง แล้วเฆี่ยนด้วยเข็มขัด” นายตำรวจขู่
“มีวิทยุหรือครับ” อาทิตย์ถาม ตามด้วยเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ทิ้งกันละน่าดู”
“ทำไมคิดว่าผมจะทิ้ง”
“ก็แล้วรถหายไปไหนล่ะ เล่นแบบนี้ไม่สนุกนะ เดินออกมาตกใจหมดเลย ขวัญเสียฉิบ” ธงรบโวยวาย
“ผมขยับรถไปจอดที่ร่ม” อาทิตย์ยังคงทำเสียงราบเรียบ “แค่นี้ก็ออกอาการเป็นลิเกไปได้”
...แกล้งธงรบแค่นี้ก็คงพอแล้วล่ะ แต่สนุกจริงๆ แบบนี้คงเงียบไปได้อีกหลายกิโลเมตร...
ธงรบแทบจะกระโดดเข้าขย้ำคออาทิตย์เมื่อชายหนุ่มหน้าตี๋เดินกลับไปที่รถช้าๆ ในมือถือแก้วกาแฟแก้วใหญ่หนึ่งแก้ว ทำหน้าทำตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อาทิตย์มองธงรบเดินตามหารถจนเจอ แล้วจึงลุกจากเก้าอี้ในร้านกาแฟ เดินเอื่อยๆ มาที่รถ ตอนนี้นายตำรวจยืนกอดอกทำหน้าบึ้งรอเขาอยู่
“ทำไมไม่บอกกันก่อน” ธงรบเอาเรื่องทันทีที่เจอหน้า
“ผมลืม”อาทิตย์ยักไหล่ แล้วยื่นกุญแจให้
“อาทิตย์ขับบ้างสิ” ธงรบเกี่ยง
“ผมเหนื่อย”
“พี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน” นายตำรวจที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่อ้างเหตุผลเดียวกัน
อาทิตย์ลดมือลง หยุดโต้เถียงกับธงรบ แล้วเดินไปที่ประตูฝั่งคนขับเงียบๆ ในใจนึกอยากแกล้งธงรบอีกรอบ
“ผมง่วงมาก” อาทิตย์อ้าปากหาว ทำเสียงเนือยๆ พร้อมตีสีหน้าอ่อนระโหยโรยแรง “เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนผู้กอง ถ้ายังยืนยันจะให้ผมเป็นคนขับต่อจริงๆ ขอนอนพักซักหน่อยก่อนนะครับ”
ธงรบถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินมาที่อาทิตย์ แล้วยื่นมือมารับกุญแจ
“ไม่เป็นไรครับผู้กองธงรบ” อาทิตย์จงใจเน้นเสียงเรียกยศของธงรบ“ผมงีบซักหน่อยก็ขับต่อได้”
“เถอะน่า พี่ขับเองก็ได้ เดี๋ยวจะหาว่าโหดร้าย ใช้แรงงานต่างชาติที่กำลังง่วงและเหนื่อยแรง” ธงรบทำเสียงเนือยๆ เหมือนกัน เพราะรู้ดีว่าอาทิตย์ทำเป็นงอน
...และที่สำคัญ เขาอดง้อไม่ได้...
อาทิตย์ไม่ตอบ เปิดประตูขึ้นนั่งบนรถ แล้วเอนเบาะลงนอน ทิ้งให้ธงรบยืนมองตาค้าง ไม่เข้าใจที่จู่ๆ อาทิตย์ก็ออกอาการพูดไม่รู้เรื่องขึ้นมาเฉยๆ
...แค่ขอให้ขับรถต่อก็งอนซะแล้ว นี่ก็ง้อจะขับต่อเองก็ได้ แล้วยังทำงอนอีก...
“อาทิตย์ มาพี่ขับเอง เอากุญแจมาเถอะ แล้วขยับไปนั่งเบาะโน้น”
“รบกวนผู้กองธงรบจริงๆ ขอให้มาเป็นเพื่อนทำธุระ ยังให้มาขับรถให้อีก ผมนี่ไม่ไหวจริงๆ” อาทิตย์พูดเบาๆ ทั้งที่หลับตาอยู่ “คราวต่อไปจะไม่รบกวนอีกแล้วครับ”
ธงรบนิ่งเงียบไปชั่วครู่ มองหน้าตี๋เข้มนิ่ง รู้สึกอยากจะจูบปากแดงๆ ของพ่อตะวันน้อยของเขาขึ้นมาทันใด
...แกล้งทำงอนนี่หว่า อาทิตย์นะอาทิตย์ เข้าใจกวนประสาทเขา...
...อยากจะเล่นนักใช่ไหม ได้เลย ธงรบก็จะเล่นด้วย...
“เอางั้นหรือ งั้นก็นอนต่อได้เลยนะ ตื่นเมื่อไหร่ก็โทรไปหาพี่ก็แล้วกัน” ธงรบพูดเสียงเบาๆ มือเอื้อมไปดึงกุญแจรถที่อาทิตย์เผลอเสียบคาทิ้งไว้
อาทิตย์ไม่ตอบ ขยับตัวยุกยิก แล้วเอียงหน้าไปด้านซ้าย หลบสายตาของธงรบที่เขารู้ทั้งที่กำลังหลับตาว่าฝ่ายนั้นคงกำลังยืนจ้องมองเขาอยู่เป็นแน่
เสียงประตูปิด ในรถเงียบสนิท อาทิตย์ลืมตาขึ้นช้าๆ เหลือบมองไปยังนอกรถเห็นธงรบเดินข้ามถนนไปยังฝั่งที่เป็นร้านค้า เขาจึงเปิดประตูรถออกเพราะเริ่มรู้สึกร้อน
ลมเย็นๆ โชยเข้ามา อาทิตย์จึงคิดที่จะเปิดเพลงฟัง แต่เมื่อเอื้อมมือไปยังกุญแจรถก็พบว่ากุญแจหายไปเสียแล้ว ชายหนุ่มจึงถอนพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เพราะความเจ็บใจที่รู้ว่าธงรบแอบดึงกุญแจไป
“พี่กำลังจะทานข้าว เพิ่งสั่งต้มย้ำกุ้งกับผัดพักรวมมิตร รออยู่นั่นก่อนนะ ทานข้าวเสร็จจะรีบกลับ” ธงรบตอบเสียงเรียบเมื่ออาทิตย์โทรศัพท์มา “แล้วทำไมตื่นเร็วนัก ไหนว่าจะงีบหลับพักเหนื่อยไงล่ะ”
“ผู้กองธงรบ อย่าให้มันมากนักนะ” อาทิตย์เสียงแข็ง
“อะไรมากจ๊ะ ตี๋น้อย” ธงรบทำเสียงเรียบ ขัดกับคำพูด
“ผมไม่ใช่ตี๋น้อย อย่ามาเรียกแบบนี้นะ” อาทิตย์เสียงดังขึ้น “ผู้กองรีบทานอาหารให้เสร็จเร็วๆ แล้วรีบกลับมาที่รถ”
“คนหิวข้าว”
“ให้เขาห่อใส่กล่องสิ มานั่งทานในรถ” อาทิตย์สั่ง
“กินไม่สะดวก ต้มยำกุ้งนะอาทิตย์ ไม่ใช่ข้าวเหนียวหมูปิ้ง” ธงรบยังคงทำเสียงเรียบนิ่ง
“ถ้างั้นทานตามสบาย ทานของหวานแล้วต่อด้วยกาแฟก็ได้ ถึงกรุงเทพฯ เอารถผมไปจอดไว้ที่บริษัทให้หน่อยก็แล้วกัน รถทัวร์มาพอดี ผมไปนั่งหลับบนรถทัวร์เข้ากรุงเทพฯ สบายกว่าเยอะ” อาทิตย์พูดเสียงเรียบเหมือนกัน
ธงรบหันขวับ เห็นรถโดยสารสีฟ้าคันใหญ่จอดอยู่ใกล้ๆ กับรถ BWM X5 ของอาทิตย์แล้วอดหวั่นใจไม่ได้ว่าตี๋หนุ่มของเขาอาจจะเกิดใจเด็ด หนีขึ้นรถทัวร์ไปจริงๆ
...เฮ้อ ยกนี้ให้อาทิตย์ชนะไปก็แล้วกัน คราวหน้าคงเป็นทีของธงรบบ้าง...
ธงรบถอนหายใจหนักๆ เดินไปหยิบน้ำอัดลมได้หนึ่งกระป๋อง จ่ายเงินให้แม่ค้าแล้วรีบเดินข้ามถนนกลับไปที่รถ ก่อนคุณชายตะวันน้อยของเขาจะหนีขึ้นรถทัวร์ไปจริงๆ
...กว่าจะถึงกรุงเทพฯ ต้องเล่นกันแบบนี้อีกหลายเกมไหมเนี่ย จะว่าไปก็สนุกดีเหมือนกัน เห็นอาทิตย์ทำหน้างอนๆ ดุๆ น่ารักไปอีกแบบ...
...แต่ถ้าเห็นอาทิตย์เปลือยกายคงสุดยอด เขายังจำคืนแรกคืนนั้นที่เขาจัดการ “ชุดเล็ก” กับอาทิตย์ได้ไม่ลืม...
...ครั้งเดียว แต่ตรึงใจเขาจนไม่อาจลบได้ แล้วยังทำให้เขารู้สึกถวิลหาไม่คลาย...
... โธ่ ธงรบ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ไม่เคยนึกเลยว่าคนอย่างธงรบต้องมาง้องอนใคร แต่ก่อนมีแต่เคยได้ง่ายๆ เลือกได้ตามใจชอบ เบื่อแล้วก็ทิ้ง คราวนี้ กับคนนี้ ได้แต่มอง มือแตะต้องก็ไม่ได้ หวงตัวไม่มีใครเกิน กินยากกินเย็น...
...เดี๋ยวพาเลี้ยวเข้าม่านรูด ปล้ำซะเลยดีไหม...
****7****
-
ปล้ำเลย
อิอิอิ
-
อะไรก็เกิดขึ้นได้
-
...เดี๋ยวพาเลี้ยวเข้าม่านรูด ปล้ำซะเลยดีไหม...
สนับสนุนอย่างเเรงเลยครับ :o8:
เเต่ผลที่ตามมานั้นคาดว่า... :m31: :fire:
ป.ล. งอนกันไปงอนกันมาอย่างงี้ เค้าว่าลูกดกนะครับ :m20:
-
:m20:
ได้แต่คิด
ทำไรเขาไม่ได้
-
ดี เอาเลย ผู้กอง หนับหนุนเต็มที่ :laugh:
ผู้กอง เกลียวมัว มากๆ เลยนะนี่
-
ท่าจะอีกนานแหละผู้กอง เหอะๆๆๆๆ
-
สนับสนุนด้วยอีกคน
เลี้ยวเลยๆ
:jul3:
-
:laugh: คู่นี้ทันกันจริงๆๆ
รอตอนต่อไปจ้า
-
หลงรักผู้กองธงรบซะแล้ว กะล่อนได้ใจมาก ชอบๆ
ยังมีคนชอบผู้กองธงรบอีก นึกว่าแต่จะมีคนหมั่นใส้
โถ ใครจะไปหมั่นไส้ พี่นายกันเล่า :z2:
-
กวนได้ใจจริงๆคุณนาย เอ๊ย ผู้กอง
โดนเอาคืนแน่ คิดหนักนะอาทิตย์ มีธงรบเป็นแฟนหูบานแน่นอน
-
เมื่อไหร่จะลุ้นขึ้นซะทีละค่ะรอ :mc4: ฉลองอยู่นะค่ะ :pig4:
-
o16
-
ระวังเถอะธงรบ
:laugh:
-
สนับสนุนให้เลี้ยวเข้าม่านรูดด้วยคนค่ะผู้กอง
-
ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน ลุ้นอยู่ว่าคู่นี้เมื่อไหร่จะลงเอยกันซะที 555
ยังไงก็อย่าให้กรรมที่ก่อไว้ตามสนองหนักเกินไปนะครับ ชักสงสารธงรบ อิอิ
-
อาทิตย์เองก็ใช่ย่อยเหมือนกันเนาะ ไม่ต่างจากธงรบเลย ขี้แกล้งพอๆกัน :z1:
-
หมั่นเขี้ยวอาทิตย์ ปล้ำเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ :oo1:
-
ขั้วเดียวกัน....รอลุ้นดีก่าว่า...
เอ่อ...อ................อ...................................อ.....................................................อ
จะเป็นผู้กองหรืออาทิตย์ที่ต้อง...
คริ...คริ...
-
ขั้วเดียวกัน....รอลุ้นดีก่าว่า...
เอ่อ...อ................อ...................................อ.....................................................อ
จะเป็นผู้กองหรืออาทิตย์ที่ต้อง...
คริ...คริ...
คิดไรอยู่อ่ะ น่าเกลี๊ยด น่าเกลียด
-
^^^
^^^
^^^
เเบบว่า...ทีมเหย้าทีมเยือนได้ป่ะคับ พี่นาย :-[ :-[
-
เดี๋ยวก็กวนกัน เดี๋ยวก็งอนกัน สรุปว่าแรงพอ ๆ กันใช่ไม๊
ว่าแต่ก็รอลุ้นเหมือนกันแหละว่าเมื่อไหร่จะ ........ กันสักที
รอตอนต่อไปอยู่น้า ....คุณนาย ... :pig4:
-
อ่าว เดี๋ยวนี้อาทิตย์เล่นเกมกับผู้กองซะแล้ว..
เมื่อก่อนยังไงๆก็ได้แต่ทำหน้าเคร่ง มองดุๆ
มีพัฒนาการๆ
พี่นาย... :L2:
-
จะเลี้ยวเข้าม่านรูด ปั๊ดโถ่ ผู้กอง กล้าทำอย่างที่พูดรึป่าว~
หึหึ o18
-
ก็รอลุ้นเหมือนกันแหละว่าเมื่อไหร่จะ ...
รอตอนต่อไปอยู่น้า :L1:
-
หนับหนุนให้ผู้กองธง "เลี้ยวเข้าม่านรูด" ถ้าหาไม่ได้จริงๆ ก็เลี้ยวเข้าป่าข้างทางก็พอไหวมั้ง อิอิ
-
^
^
^
^
เข้าข้างทางเลย เร็วดี
หุหุ :oo1:
-
"เลี้ยวเข้าม่านรูด"
อย่าปากเก่งผู้กอง กล้าคิด ต้องกล้าทำซี้้้ ~~~~~
เอาดิ่ เอาเลย อิอิ
ผลัดกันแกล้งกัน สุดท้าย ธงรบก็แพ้ คิคิ
ชอบคู่นี้ อ่านแล้วฮาดี
ปวดเศียรแทน อาทิตย์เลย ทีมีธงรบใกล้ๆๆ
แต่ไว อาตี๋น้อยก็เริ่มหวั่นไหวแล้วแหละ พยายามเข้าผู้กอง
ขอบคุณที่ต่อบ่อยๆ ค่ะ
-
จัดการไปอย่าให้เสียนะผู้กอง
-
ถึงจะเริ่มรำคาญผู้กอง ... แต่เรื่อง "เลี้ยวเข้าม่านรูด" เนี่ย ... เห็นด้วยกับหลายๆฝ่ายค่ะ :laugh:
+1ให้ ด้วยความหมันเขี้ยว และ เคยชิน :laugh:
-
เห็นด้วยอีกคน
กับแนวคิดที่ว่าให้ธงรบเลี้ยวเข้าม่านรูดเลย
:haun4:
-
หึหึ เป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อมาก
คิดว่าจะเคี้ยวง่ายๆรึผู้กอง ของแบบนี้อ่ะเป็นแม่พันธุ์ชั้นดีอยากรับประทานต้อง
ใจเย็นๆ ความเจ้าเล่ห์ปากหวานจนอ้อยจืดนั่นคงใช่ไม่ได้ผลกับพ่อตะวันน้อยของผู้กองหรอกนะคะ
ยังไงตอนนี้ความคืบหน้าก็กระดืบๆๆเป็นหนอนน้อยแล้วนะคะค่อยๆพยายามแทะพยายามโลมไปก็แล้วกันเน้อ
+ จัดให้คุณคฑาวุธคะ
ไม่ได้เม้นตั้งหลายตอนคิดถึงจัง :o8: อยู่ในช่วงเคอฟิว :เฮ้อ:
-
นี่มันเกิดขึ้นหลังปรากฎการณ์ 30 วันของตาอธิคมใช่ปล่าวคะ คุณคฑากล่าวถึงหน่อยนึงสิคะ :monkeysad: ว่าสองคนนั้นทำไรอยู่
อ่านไปก็สับสนกับเหตุการณ์และช่วงเวลาน่ะ
-
นี่มันเกิดขึ้นหลังปรากฎการณ์ 30 วันของตาอธิคมใช่ปล่าวคะ คุณคฑากล่าวถึงหน่อยนึงสิคะ :monkeysad: ว่าสองคนนั้นทำไรอยู่
อ่านไปก็สับสนกับเหตุการณ์และช่วงเวลาน่ะ
ไม่ใช่ครับ ยังไม่ถึง อธิคมโดนลงโทษ 3 เดือนครับ ไม่ใช่ 30 วัน (ที่จริงควรโดน 3 ปี)
ต่อบทที่ 8 ครับ
(เอ ทำไมใครๆ ก็อยากให้ธงรบกับอาทิตย์เสียตัวให้กัน) เอ่อ เรื่องนี้เป็นนิยายของค่ายดิสนีย์นะคร้าบ คฑาวุธเขียนอะไรเอ็กซ์ๆ ไม่เป็นอ่ะ ไม่ถนัด
ใกล้จะจบ PART I ของเรื่องแล้วนะครับ นิยายเรื่องนี้แบ่งเป็นสามส่วน PART 1 ตื้อ PART 2 หึง PART รัก
ธงรบ บทที่ 8
รชานนท์เงยหน้าขึ้นมามองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาเกือบหนึ่งทุ่มจึงเลิกทำงาน เก็บของใส่กระเป๋าแล้วโทรศัพท์บอกภรรยาว่ากำลังจะออกจากบริษัท
“อาทิตย์ยังทำงานอยู่เลย" รชานนท์ถอนหายใจเบาๆ "ผมบอกว่าไม่ต้องเร่งงานนักก็ได้แต่อาตี๋ก็ไม่ยอม ผมชักเป็นห่วงแล้วนะพจน์"
“เถอะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง ให้ผู้กองกวนบ่อยๆ อีกหน่อยก็ลืมรักเก่า เดี๋ยวรักใหม่ก็มาเอง" พจนีย์ตอบแล้วสั่งให้สามีแวะซื้อของอีกหลายรายการ
รชานนท์เดินไปที่ประตูห้องของเพื่อนสนิทแล้วโผล่หน้าเข้าไปยิ้มให้และยกมือขึ้นโบกสื่อความหมายว่าตัวเองจะกลับบ้านแล้ว อาทิตย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ รชานนท์จึงเดินจากไปเงียบๆ แต่ยังไม่ถึงประตูด้านหน้าบริษัทก็เดินย้อนกลับมาโผล่หน้าเข้าไปพูดกับอาทิตย์ว่า
“หิวข้าวไหมอาทิตย์"
“ยัง" อาทิตย์ส่ายหน้า
“ถึงเวลาทานข้าวแล้วนะ" รชานนท์เตือน "เดี๋ยวได้เป็นโรคกระเพราะอาหาร ถูกหามส่งโรงพยาบาลอีกหรอก หรืออยากนอนโรงพยาบาล จะได้มีคนไปเฝ้า"
“นนท์ จะกลับบ้านก็กลับไปเลยไป" อาทิตย์ทำหน้าดุแล้วก้มหน้าลง ทำเป็นไม่สนใจเพื่อน
“อีกหน่อยคงหิว เดี๋ยวจะสั่งเดลิเวอรี่ให้นะ จะได้ทานอาหารอร่อยๆ" รชานนท์พูด ไม่รอฟังคำตอบของอีกฝ่าย เดินจากไปโดยเร็ว ขณะเดียวกันมือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของบริการส่งอาหารแบบ 'ด่วนพิเศษ'
“ตี๋น้อยอยู่ในออฟฟิสครับ" รชานนท์พูดพลางหัวเราะเบาๆ "กำลังหิวจนท้องกิ่ว แต่ยังดันทุรังทำงาน รีบมานะครับ เดี๋ยวอาตี๋จะทนหิวไม่ไหว ออกไปหาอะไรกิน จะเก้อซะเปล่า"
อาทิตย์มองหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นานหลายนาทีก่อนจะเอื้อมมือไปกดเรียกดูข้อมูลการเงินของบริษัท เดือนนี้บริษัททำกำไรได้เกินเป้าและยังมีงานใหม่เข้ามาอีกหลายชิ้น งานเพิ่มขึ้นจนพนักงานแต่ละคนต้องทำงานหนักมากกว่าเดิม อาทิตย์จึงคิดว่าคงจะต้องรับพนักงานเพิ่ม
ชายหนุ่มหยิบปากกามาจดบันทึกรายการที่ต้องทำในวันรุ่งขึ้น หลังจากนั้นหันกลับไปที่คอมพิวเตอร์อีกครั้งเพื่อพิมพ์อีเมล์ติดต่องานลูกค้าสลับกับการจดบันทึกความจำ เขายังติดนิสัยจดบันทึกลงบนกระดาษทั้งๆ ที่รู้ว่าสามารถย้อนกลับมาเรียกข้อมูลจากอีเมล์ขึ้นมาอ่านเมื่อใดก็ได้ ปกติเขาจะเขียนสรุปสั้นๆ ลงบนสมุดบันทึกทุกครั้งว่าติดต่อกับใคร เมื่อไหร่ และเรื่องอะไร เขาเป็นคนไม่ไว้ใจสื่ออิเลคทรอนิกส์ ยังติดกับการเขียน จนหลายคนชอบล้อเขาว่าเกิดมาหลงยุค อายุแค่ 25 ปี เป็นคนสมัยใหม่แต่ชอบทำอะไรแบบสมัยเก่า
...บางอย่างเขาไม่ชอบเปลี่ยนแปลง อะไรที่ดีอยู่แล้วและเขาชอบทำก็ไม่เห็นว่าจำเป็นจะต้องเปลี่ยน...
...หัวใจเขาก็ไม่เปลี่ยน เคยรู้สึกกับอนุภาพอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น...
...แต่เขารู้สึกว่าธงรบกำลังรบกวนจิตใจเขาอย่างมาก เขารู้สึกสับสนเหลือเกิน...
...จะให้เปลี่ยนจากรักอนุภาพมาเป็นรักธงรบอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้ คงยากพอๆ กับที่จะให้เขาเปลี่ยนไปรักเพื่อนอย่างรชานนท์หรืออธิปซึ่งเป็นชายแท้ ถ้าเขาต้องรักใครจริงๆ ถ้าต้องมีใครซักคน ถ้าชีวิตนี่อยู่คนเดียวไม่ได้ ให้ไปรักคนอย่างคุณอัสนัยแฟนคุณตฤณยังจะง่ายกว่า จะให้ไปเป็นแฟนกับธงรบ มันจะออกมารูปแบบไหนเขาไม่อยากจะนึก...
...ขั้วเดียวกันมารักกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน ยังไงก็คงไม่รอด ที่สำคัญ ธงรบเป็นคนเจ้าชู้ คงให้ความสำคัญกับเซ็กส์มาก่อนเป็นอันดับหนึ่ง เห็นอยู่ชัดๆ ว่าต้องการเผด็จศึกเขาให้ได้ ครั้งแรกที่เจอกันธงรบบอกว่ามีอะไรกับเขาเป็นเพียง 'ชุดเล็ก' และรอที่จะทำ 'ชุดใหญ่' อยู่...
...แต่เขาเหงาเหลือเกิน เหงามาก และเขายอมรับว่าธงรบทำให้เขาคลายเหงา แม้จะมีความรู้สึกปวดหัวเป็นระยะๆ ปนอยู่บ้างแต่ธงรบก็ทำให้เขาลืมความเศร้าได้พอสมควร...
...ทำยังไงดี...
อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วโยนปากกาลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงเก้าอี้ ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย เท้าวางพาดบนโต๊ะซึ่งเขาไม่ค่อยทำแบบนี้เท่าใดนักแม้จะอยู่ในห้องคนเดียวเพราะเห็นว่าไม่สุภาพ ตาเหม่อมองเพดาน ปล่อยให้ใจล่องลอย
...พักหลังธงรบตื๊อเขาหนักมาก แม้จะเว้นระยะห่างไปหลายวัน ทว่า แต่ละครั้งที่ธงรบ 'กลับมาตื๊อ' ก็รุกหนักมากกว่าเดิม คำพูดและการแสดงออกโจ่งแจ้งมากขึ้น ดูมุ่งมั่นจริงจัง จนเขาอยากจะเชื่อว่าธงรบต้องการมีชีวิตคู่...
...แบบคู่รักกันจริงๆ...
...แบบที่สารวัตรอธิคมกำลังมีกับพี่นุ...
...อยู่บ้านเดียวกัน ไปรับไปส่งกัน ไปซื้อของกินของใช้ด้วยกัน ให้ความรักกันและกัน และ มีกันและกัน...
...แต่เขาไม่มี...
ขณะที่จมอยู่ในความคิดของตัวเองอาทิตย์ก็ได้ยินเสียงกุกกักนอกห้องจึงเดินออกไปดู ภาพที่เห็นทำให้เขายืนอึ้งอยู่หน้าประตู ผู้กองธงรบในชุดเครื่องแบบตำรวจสีกากียืนอยู่กลางห้อง มือสองข้างถือถุงพลาสสิกพะรุงพะรัง เห็นได้ชัดว่าเป็นถุงอาหาร ส่วนแขนขวานั้นหนีบขวดน้ำขวดใหญ่ไว้หนึ่งขวด
“เย็นจัง" ธงรบทำหน้าเหมือนกำลังจะโดนแช่แข็ง "อาทิตย์มาดึงขวดน้ำเย็นออกจากใต้รักแร้พี่หน่อยสิ"
อาทิตย์ทำหน้านิ่งเรียบแล้วเดินเข้าไปหานายตำรวจช้าๆ เอื้อมมือไปดึงขวดน้ำเย็นเจี๊ยบที่ธงรบใช้แขนหนีบเอาไว้กับสีข้างแต่ 'พนักงานส่งอาหาร' ยังไม่ยอมปล่อย
“ผู้กอง จะหนีบไว้ทำไม ปล่อยสิครับ" อาทิตย์ทำเสียงฉุนที่โดนแกล้ง
“มันเย็น แข็งไปหมดแล้ว" ธงรบทำเสียงสั่น ยิ้มกว้าง แล้วแบะศอกออก
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ" อาทิตย์เอื้อมมือไปช่วยรับถุงอาหาร
“มาส่งข้าวงส่งน้ำให้อาทิตย์ กลัวหิว"
“ผมไม่ทานเยอะขนาดนั้น"
“ใครว่าจะให้อาทิตย์กิน เอ๊ย รับประทานคนเดียว พี่จะทานด้วย กินเป็นเพื่อน หม่ำด้วยกัน เราสองคน รับประทานข้าวด้วยกันสองต่อสอง" ธงรบยักคิ้ว "บริโภคกันท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกกลางออฟฟิส"
ธงรบวางถุงอาหารที่เหลือบนโต๊ะของณิชา เลขาสำนักงาน และจัดแจงขยับแฟ้มเอกสารและสิ่งของบนโต๊ะ
“ผู้กองครับ ไปยุ่งกับโต๊ะเขาทำไม ห้องพักทานข้าวพนักงานข้างหลังก็มี" อาทิตย์พูด แต่ทันใดก็นึกอะไรได้ ห้องพักพนักงานเป็นห้องเล็กๆ หากเขาต้องนั่งทานอาหารสองต่อสองกับธงรบในห้องนั้นและอีกฝ่ายเกิดทำอะไรห่ามๆ ทางหนีทางเดียวคือประตูแคบๆ แต่การนั่งทานในออฟฟิสใหญ่นั้นกว้างกว่า เกิดอะไรฉุกเฉินเขามีทางหนีหลายทิศทาง อย่างน้อยก็หลบเข้าออฟฟิสส่วนตัวแล้วล๊อคประตู
...คืนนี้ผู้กองธงรบนัยน์ตาระยิบระยับมาก ไม่น่าไว้ใจ...
“ผมจะไปเอาจาน" อาทิตย์พูด
“ไม่ต้องจ๊ะ อาหารกล่อง เปิดสวาปามได้เลย ไม่ต้องเสียเวลาล้าง" ธงรบห้ามแล้วรีบพูดต่อว่า "อ้อ ไม่ต้องดุว่าไม่รักธรรมชาติ สร้างขยะ เร่งสภาวะโลกร้อน กล่องที่ใส่อาหารมา ย่อยสลายได้จ๊ะ อ.ย. รับรองมาแล้วอย่างดี"
“เกี่ยวอะไรกับ อ.ย. จะทานหรือยังครับ หรือจะอมรบเรื่องรักธรรมชาติก่อน" อาทิตย์ถาม
“แหม อาทิตย์ ปากคอจัดจ้านขึ้นนะ" ธงรบยิ้ม "ตั้งแต่เราได้นอนด้วยกันมาสองคืนเนี่ยชอบกระแนะกระแหนพี่จริงๆ เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ลืมนับคืนแรกที่เรานอนด้วยกันเพราะฤทธิ์เหล้าไปได้ยังไง"
...เดี๋ยวได้ทานอาหารโดยไม่ต้องใช้ช้อนหรอกผู้กองธงรบ ปากนี่พูดไม่หยุด อยากจะจับกล่องกุ้งอบวุ้นเส้นยัดเข้าปากทั้งกล่องจังเลย...
อาทิตย์คิดไปพร้อมกับมองปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจหนุ่มแล้วเลิกต่อปากต่อคำ เอื้อมมือไปหยิบถุงอาหารอีกสามถุงมัดให้เรียบร้อยแล้วยกออกวางแยกไว้ต่างหาก
“เอามากินให้หมดเลยอาทิตย์ จะถือโอกาสเก็บกลับบ้านด้วยหรือไง"
“อาหารมันเยอะเกินไป" อาทิตย์อดเถียงไม่ได้
“แล้วไง" ธงรบเลิกคิ้ว "คิดว่าพี่จะกินไม่หมดหรือ"
“จริงสิ ผมลืมไป" อาทิตย์หยิบถุงทั้งสามถุงมาเปิดออก "ลืมว่ามีชูชกอยู่ทั้งคน"
ธงรบหัวเราะเสียงดัง จนอาทิตย์ขมวดคิ้วมอง นายตำรวจจึงพูดขึ้นว่า "รู้จักชูชกด้วยแฮะ อายุยังเด็กอยู่เลย แล้วนี่ฟังเพลงสุนทราภรณ์ด้วยหรือเปล่า"
จากที่คิดว่าจะเลิกต่อปากต่อคำ ตอนนี้อาทิตย์เปลี่ยนความคิดแล้วเพราะทนไม่ไหว แม้จะทานข้าว ธงรบก็กวนเป็น 'ออเดิฟ'
“ฟังครับ เพราะว่าเพราะดี" อาทิตย์ยิ้มบางๆ ทิ้งช่วงไปชั่วอึดใจแล้วพูดต่อว่า "ไม่รำคาญหู"
“รำคาญที่พี่พูดมากละสิ" ธงรบเบ้ปาก "ก็ด๊าย จะหยุดพูด แล้วอย่ามาบ่นว่าเหงาเพราะมันเงียบนะ"
“เชิญครับ" อาทิตย์เลื่อนเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆ มานั่งแล้วผายมือให้ธงรบ จากนั้นลงมือรับประทานอาหารช้าๆ
“อร่อยไหมอาทิตย์" ธงรบถาม อาทิตย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าทานอาหารต่อเงียบๆ
สองหนุ่มทานอาหารจนใกล้จะอิ่ม อาทิตย์มองอาหารทุกกล่องบนโต๊ะอย่างแปลกใจเพราะอาหารแต่ละอย่างหมดไปไม่ถึงครึ่ง เขาทานไม่มาก และธงรบทานไม่มากด้วยเหมือนกันทั้งที่เป็นคนทานจุ นายตำรวจเงียบไปจนอาทิตย์อึดอัด ใจหนึ่งคิดว่าธงรบงอนที่โดนว่า แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่านายตำรวจแกล้งกวน
...ช่างสิ จะงอนหรือจะกวนก็ช่าง อย่างนั่งอยู่เงียบๆ ก็ตามใจ จะให้อาทิตย์ง้อหรือ ไม่มีทาง...
ทั้งที่บอกตัวเองอย่างนั้นแต่เมื่อธงรบวางช้อนและหันไปหยิบผลไม้ใส่ปากอาทิตย์ก็อดถามไม่ได้ว่าทำไมธงรบทานน้อย
“ไม่อร่อย" นายตำรวจหนุ่มตอบสั้นๆ แล้วเอื้อมมือไปเปิดขวดน้ำเย็นและหันซ้ายหันขวาเหมือนจะมองหาแก้วน้ำ อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ บอกใ้หธงรบรอสักครู่ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังด้านหลังของสำนักงานเพื่อหยิบแก้วน้ำ เมื่อกลับมาถึง 'โต๊ะอาหารชั่วคราว' ก็เห็นว่าธงรบนั่งมองอาหารอยู่ด้วยท่าทางซึมๆ
“ผู้กอง เลิกเล่นเป็นเด็กได้แล้ว" อาทิตย์อดพูดไม่ได้
“ใครว่า" ธงรบส่ายหน้า รับแก้วน้ำไปจากมืออาทิตย์
“ขอบคุณนะครับสำหรับอาหาร ผู้กองไม่น่าต้องลำบาก" อาทิตย์ทำเป็นไม่สนใจ เปลี่ยนมาพูดขอบคุณ 'คนส่งข้าวส่งน้ำ'
“พี่แค่เป็นห่วง กลัวอาทิตย์หิว ทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ไปทำไมอาทิตย์ ไม่ห่วงสุขภาพตัวเองหรือไง"
“งานผมเยอะ"
“งานเยอะและต้องทำให้เสร็จเร็วๆ หรือเพราะไม่ต้องการฟุ้งซ่านคิดเรื่องอื่น"
“คิดเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว
“แล้วคิดเรื่องอะไรล่ะ" ธงรบโน้มตัวเข้ามาใกล้ "แต่ให้พี่เดา ก็คงไม่ใช่เรื่องของพี่หรอกใช่ไหม จะให้ทายไหมว่าเรื่องของใคร"
“ไม่ต้องหรอกครับ" อาทิตย์เมินไปมองด้านข้าง สายตาจับอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์บนโต๊ะใกล้ๆ
“พี่จะโกหกตัวเองว่าอาทิตย์คงคิดเรื่องบริษัท เขาบอกว่าคนเปิดบริษัทใหม่ๆ ต้องล้มลุกคลุกคลานเป็นเรื่องธรรมดา แต่พี่อยากจะรู้ว่า อาทิตย์ล้มแล้ว เมื่อไหร่จะลุก"
“เมื่อผมพร้อมลุกผมก็จะลุก"
“อยากจะให้พี่ช่วยดึงขึ้นมาหรือเปล่า" ธงรบพูดเสียงราบเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึม ต่างจากใบหน้าธงรบคนเดิมอย่างสิ้นเชิง
อาทิตย์มองหน้านายตำรวจหนุ่มด้วยสายตาครุ่นคิด นี่คือแง่มุมใหม่ของธงรบที่ได้สัมผัส ธงรบมักพูดจาทะลึ่งทะเล้น แต่เขายอมรับว่าลึกๆ แล้วนายตำรวจหน้าเป็นคนนี้ซ่อนคารมคมคายสื่อความหมายแฝงได้อย่างลึกซึ้ง
...ใครจะฉุดให้เขาลุกขึ้น ธงรบนี่หรือจะเป็นคนดึงเขาขึ้นมาจากหลุมแห่งความผิดหวังในความรัก...
...ใจหนึ่งเขาอยากจะยื่นมือขึ้นไป แต่เมื่อปลายนิ้วของธงรบซึ่งยื่นลงมาดึงเขากำลังจะแตะสัมผัสกัน เขากลับอยากหดมือกลับ แล้วซุกตัวนั่งอยู่ในหลุมแห่งความเศร้านี้ต่อ...
...คนทีี่เขาอยากให้เอื้อมมาดึงขึ้นไปคืออนุภาพ...
...เขาลืมพี่นุไม่ได้...
...แต่ทำไมเขาจึงเห็นแต่มือของธงรบ...
“อาทิตย์ เมื่อไหร่จะใจอ่อนซะที เมื่อไหร่จะให้โอกาสพี่บ้าง เรื่องของเราสองคนมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยหรือ" ธงรบพูดออกมาเสียงเบาเมื่อเห็นแววตาซึมเศร้าของอาทิตย์
“หัวใจคนเรามันบังคับกันไม่ได้หรอกครับ" อาทิตย์พูดเสียงแผ่วเบา หลุบตาลงมองพื้นโต๊ะ นิ่งเงียบอยู่นานหลายอึดใจแล้วตัดสินใจพูดต่อว่า "ผู้กองอย่าบังคับใจผมเลย ผมรักพี่นุ เคยเป็นยังไงก็ยังคงเป็นยังงั้น"
...รู๊ ทำไมเขาจะไม่รู้...
“แล้วไง รักก็รักไปสิ" ธงรบพูดขึ้นมาหลังจากอึ้งไปชั่วครู่ "พี่ก็จะยังจีบอาทิตย์อยู่แบบนี้ล่ะ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง"
ธงรบยิ้มกว้าง ทันใดก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นสดชื่นร่าเริงตามแบบฉบับธงรบคนเดิม แล้วฮัมเพลงเป็นทำนองเบาๆ มือเอื้อมไปหยิบผลไม้ใส่ปากคำใหญ่ทั้งๆ ที่กำลังฮัมเพลงอยู่
อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองธงรบแล้วก้มลงมองมือของนายตำรวจหนุ่มที่หยิบของของกินเข้าปาก เขารู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองค่อนข้างโหดร้ายที่พูดออกไปตรงๆ เช่นนั้น แต่อาทิตย์ก็บอกตัวเองว่า เจ็บกันเสียตอนนี้จะดีกว่าปล่อยให้ธงรบมีความหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปรักตัวเอง
“ถ้าเธอ มีหัวใจเหมือนฉันซักหน่อย เธอคงไม่ปล่อยให้ฉันเฝ้าคอยอย่างนี้ เธอคงมองซึ้งถึงไมตรี เธอคงมองซึ้งถึงความหวังดี ที่มีเรื่อยมา...” ธงรบเปลี่ยนจากการฮัมทำนองเพลงเป็นร้องออกเสียง สายตาพราวระยับ ท่าทางขี้เล่นเหมือนเดิม
อาทิตย์เก็บของบนโต๊ะอย่างระมัดระวังเพราะต้องการเก็บอาหารเอาไว้ให้สมบูรณ์ ยามประจำประจำบริษัททานตอนกลางดึกหรือไม่ก็ตอนเช้า
“กินเสร็จแล้วกลับบ้านนะอาทิตย์ อย่าทำงานต่อเลย ค่อยมาทำวันพรุ่งนี้ แต่พรุ่งนี้พี่เอาข้าวเอาน้ำมาส่งไม่ได้นะ พรุ่งนี้พี่เข้าเวรดึก แต่ถ้าแวบมาได้ก็จะแวบมา"
“ไม่ต้องหรอกครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงที่โรงแรม"
“กินของฟรีอีกแล้วสิเนี่ย" ธงรบยิ้มกว้าง เงยหน้าขึ้นมามองอาทิตย์แล้วยักไหล่ "หรูซะ บรรยากาศคงต่างกันกับกินข้าวในออฟฟิส แบบนี้ก็คงไม่ต้องการเดลิเวอรี่อาหารหัวใจ"
“ขอบคุณนะครับผู้กอง" อาทิตย์พูดอีกครั้ง
“ขอบคุณอยู่นั่นล่ะ ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ" ธงรบหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ขอเปลี่ยนเป็นหอมแก้มซักหนึ่งฟอด"
อาทิตย์ส่ายหน้า แสดงท่าทางเอือมระอากับความทะเล้นของคนตัวโตที่ชอบทำอะไรเป็นเด็ก จากนั้นเก็บอาหารเดินไปยังห้องพักพนักงานด้านหลังบริษัท ธงรบเดินตามไปแล้วเริ่มฮัมเพลงอีกครั้ง
“น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังแตก แต่หัวใจแปลกๆ ของเธอทำด้วยสิ่งใด ช่างไม่สะทกสะท้าน สะเทือนเหมือนหัวใจ ช่างไม่หวั่นไหว ว่าใครเสียเงินเลี้ยงข้าวฟรี...”
อาทิตย์อดอมยิ้มไม่ได้กับเสียงร้องที่คงจะไม่มีใครอยากจะชวนธงรบไปร้องเพลงบันทึกเทป ทั้งที่ในใจก็รู้สึกฉุนๆ อีกฝ่ายซึ่งจงใจร้องเพลงกระทบกระเทียบเขา
...ทำไมเขาจะไม่หวั่นไหว...
...แต่ธงรบจะรักเขา จะรอเขาจริงหรือเปล่าล่ะ มีหลักประกันได้แค่ไหน...
...ส่วนเขาเอง จะ 'รอ' ตัวเองได้แค่ไหน นานเท่าไหร่เขาถึงจะตัดใจจากอนุภาพได้...
เมื่อกลับถึงบ้าน อาทิตย์เอนตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มและยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก และอีกครั้งที่ภาพใบหน้าของธงรบปรากฏอยู่บนเพดานห้องนอนของเขา
...”อย่าให้ถึงต้องสิ้นลมนะอาทิตย์"...
คำพูดสุดท้ายของธงรบยังดังอยู่ในหูของเขา ธงรบพูดเสร็จก็ฮัมเพลงท่อนสุดท้ายเดินออกไปจากออฟฟิส ปล่อยให้เขายืนนิ่งอยู่คนเดียวกลางห้อง
...เพลงที่ธงรบร้องนั้นเขาเคยได้ยินมาบ้างแต่จำเนื้อร้องไม่ได้ทั้งหมด ธงรบเองก็แปลงเนื้อเพลงไปเป็นคำร้องที่ค่อนข้างทะเล้น แต่เขารู้ว่าธงรบต้องการบอกอะไรเขา...
...รอ...
...เขาก็รอ...
...เขารอมานาน รอวันที่อนุภาพจะรักเขา และรอวันที่เขาจะเลิกรักอนุภาพ...
****8***
-
:m1:
พี่นายมาแย้วววววว
:a5:
ผู้กองเปี๊ยนไป๋(แปปเดียว)
-
อาทิตย์คงยังลืม อนุภาพไม่ได้ แต่ก้อมีธงรบเข้ามาในใจแล้วแหละเราว่านะ
ยังงัยธงรบก้อสู้ๆๆแล้วกันเนอะจะได้มีความสุขรักกัน อิอิ
-
สงสารผู้กองจัง อาทิตย์ใจร้าย
น่าจับ :oo1: ซะเดี๋ยวนี้เลย หุหุ
อยากให้ถึงภาครักกันเร็วๆๆๆ :serius2:
-
ผู้กองหล่อแล้วยังคิดบวก ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อีก แต่คราวนี้มั่นใจตัวเองแน่แล้วใช่ป่าวว่าคิดจริงจังไม่ใช่อยากได้ของเล่น
พี่นาย Part II หึง เนี่ย ใครหึงครายยยยยย อยากรู้มาก :impress2:
-
ทำไมตอนนี้รู้สึกสงสารผู้กองธงรบจังเลย :m15: :monkeysad:
อย่ารอเลยจับ :oo1: ให้หมดเรื่องหมดราวไปเลย
:o ว่าแต่ใครจะ :oo1: ก่อนกันหละเนี้ย :m28:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อาทิตย์ใจร้าย
ผู้กองธงเปลี่ยนไป กินยาผิดหรือเปล่า :m20:
-
อาทิตย์มัวแต่ลังเล ไม่ตัดใจจากอนุภาพสักที
กลัวแต่ผู้กองจะถอดใจไปซะก่อนน่ะสิ
-
รอ "เชื้อรัก" ฟักตัว อิอิ
o13
-
อาทิตย์รักจริงขนาดนี้
เกิดวันหนึ่งไปรักธงรบได้จริงๆแล้ววันหนึ่งโดนธงรบทำให้เจ็บ
ตอนนั้นอาการไม่ยิ่งแย่กว่าหรอนี่ :monkeysad:
-
ใจอ่อนซักทีน้าอาทิตย์ :call:
-
เรื่องนี้เป็นนิยายของค่ายดิสนีย์นะคร้าบ คฑาวุธเขียนอะไรเอ็กซ์ๆ ไม่เป็นอ่ะ ไม่ถนัด
ดิสนี่ย์ภาคพิสดารรึเปล่าคับ
o3
-
ตื้อเท่านั้น ที่ธงรบทำได้ตอนนี้ แล้วเมื่อไหร่อาทิตย์จะใจอ่อน ลุ้นๆ
-
อย่าพึ่งท้อกันซะก่อนนะคะ ทั้งคู่เลย
อีกคนก็พยายามเอื้อมหน่อย แล้วอีกคนก็พยายามปีนหน่อย
หลุมมันไม่ลึก อย่างที่คิดหรอกนะคะ สู้ๆ
ปล. อุเหม่ นิยาย วอลดิสนีย์ แล้วเมื่อไหร่ คุณ นายจะเป็น ยักจินนี่ จะได้ถูตะเกียง แล้วขอพร 3 ประการ
-
ครือแว่..................อยากถามไรนิสนุงได้ป่ะคับ
รุกจะเปลี่ยนเป็นรับเนี่ยะ....
มันต้องอาศัยปัจจัยไรบ้างอ่ะ
นี่คิดในกรณีของอาทิตย์นะครับ
ลึกๆแล้วอ่ะ....รุกปลอมๆมีมั้ยครับ
รุกที่คิดว่าตัวเองเป็นรุก แต่จริงๆแล้วเป็นรับ แต่ปิดบังอ่ะ คือไม่รู้ใจตัวเองอ่ะ
อย่างอาทิตย์เนี่ยะ เข้าข่ายมั้ยครับ
( ก็เห็นแต่หน้าผู้กองลอยเต็มไปหมด จะเป็นรุกได้ไง ชิมิแคะ )
-
อย่าคิดมากอาทิตย์ ผลัดกันข้างขึ้นข้างแรมก็ได้
ยังไงก็มีความสุขด้วยกัน ว่าแต่ผู้กองจะยอมหรือเปล่า
-
รอต่อไป..
-
เรื่องนี้เป็นนิยายของค่ายดิสนีย์นะคร้าบ คฑาวุธเขียนอะไรเอ็กซ์ๆ ไม่เป็นอ่ะ ไม่ถนัด
ดิสนี่ย์ภาคพิสดารรึเปล่าคับ
o3
เห็นด้วยกับน้องจริง ๆ อยากอ่านการ์ตูนดิสนีย์ภาคพิสดาร by katawoot ...
+1 ให้น้องนาย (ไม่เรียกคุณนายหรือพี่นายนะ เพราะคิดว่าอายุน้อยกว่าพี่แน่นอนเลย)
อ่านตอนนี้ แล้วเริ่มรักธงรบขึ้นมาเยอะเลย เริ่มทำใจได้แล้วเรื่องเจ้าชู้เนี่ย
แต่ยังรอลุ้นว่าอาทิตย์จะเริ่มใจอ่อนเมื่อไหร่ .... :pig4: น้องนายมาก
-
ธงรบจารอได้นานซักเท่าไรนะ
-
อยากอ่านพาทหึงแล้วล่ะ คงมันส์ๆ
-
อาทิตย์ ,, ตี๋น้อยลองคิดดูนะ
คนที่เค้ามีสามีเป็นตัวเป็นตนไปแล้วอ่ะ
คิดถึงเค้ายังไงเค้าก็ไม่หันมาหรอก
ให้เค้าเป็นแค่ "พี่นุ" ไปเถอะตี๋น้อย :เฮ้อ:
มามองคนปากมาก เอ้ย พูดมากอย่างผู้กองดีกว่า
ถ้าขั้วเดียวกันมันมีปัญหานักก็สลับกันขึ้นสิ :z1:
-
เฮ้ออาทิตย์ใจแข้งจิงๆ สงสัยต้องให้ธงรบต้องเสียเลือดพิสุจน์
-
ลงไวดีจริงเลยคะ ชอบๆๆ :m1: :m1: :m1:
-
ผู้กองธงรบมีมุมน่ารักเหมือนกันนะ
-
ตี๋น้อยน่ากอดของคนอ่าน ดินเนอร์กลางออฟฟิศคนเรานะ
มีการกลัวว่คนส่งข้าวจะปล้ำด้วยแหะ
แหมๆๆๆๆ นอนกันมาไม่รู้กี่ชั่วโมงถ้าเค้าจะปล้ำขึ้นมาจริงๆล่ะก้อ
ผู้กองเค้าไม่รอมาจนป่านนี้หรอกคะ
"“น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังแตก แต่หัวใจแปลกๆ ของเธอทำด้วยสิ่งใด
ช่างไม่สะทกสะท้าน สะเทือนเหมือนหัวใจ ช่างไม่หวั่นไหว ว่าใครเสียเงินเลี้ยงข้าวฟรี...”"
<<< :m20: เพลงสมวัยมากกกกกโคดฮา กะล่อนไม่มีใครเกินจริงจริ๊งงงงพ่อคุน
ตี๋น้อยจ๋าใจแข็งต่อไปซะให้พอนะจ๊ะ อิผู้กองเค้าทนได้ หึหึแบบนี้แหละน่าปราบ
น่าปล้ำเป็นที่สุด
+1 จัดให้คะ
-
จะว่าอาทิตย์ใจร้ายก้อไม่ได้หรอก อาทิตย์พูดตรงๆว่ายังคงรักพี่นุอยู่ บอกกันมาชัดๆแบบนี้เราว่าอาทิตย์เป็นคนที่จริงใจนะคะ ดีกว่าประเภทเลี้ยงไข้หวานใส่ไปวันๆ
หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน นะคะสารวัตรธงรบ หวังว่าสารวัตรจะยังคงมีใจ ตื้อ ต่อไปเรื่อยๆ เอาใจช่วยค่ะ
-
เอาน่า ซักวันอาทิตย์ก็จะลืมนุได้เองแหละ ใจเย็นๆ รอหน่อยแล้วกัน
-
คนเจ้าชู้ ไม่เคยหมดมุก เอาละอย่างน้อย ผู้กองเสาธง ก็แสดงออกถึงความรักที่มีต่อ ตี๋อาทิตย์
มาลุ้นให้คู่นี้ .... กันละกัน แต่คงต้องสลับกันนะผู้กอง ไม่งั้นตี๋น้องเสียความมั่นใจหมด :pigha2:
+1 ให้พี่นายเช่นเคยครับ ขอบคุณสำหรับมุก ที่ไม่มีวันหมด
-
ตี๋น้อยหวั่นไหวแล้ว เฮ้อออออ แค่คำพูดช่างทำร้ายจิตจวยน้อย ๆ
ของธงรบยิ่งนัก เศร้าเลยนะนั่น แต่ทำกลบเกลื่อน o18
แต่ตี๋น้อยก็ดูท่าว่าจะแอบแพ้ อาการหมาหงอยของผู้กองอยู่น้าาาา
รอตอนต่อไปจ้าาา ขอบคุณค่ะ :3123:
-
หายไปนาน กลับมาอีกที เอาเรื่องธงรบ กับ อาทิตย์มาลงต่อแล้ว
ขอบคุณมากนะคะ ชอบคู่นี้มากกว่า เพราะชอบที่ธงรบ หงอ อาทิตย์ 5555
อยากให้อาทิตย์คู่กับ อาวุธมากกว่า แต่กลัวรชานนท์จะไร้คู่
เมื่อไหร่จะเอาเรื่อง อาวุธ กับ รชานนท์ มาเขียน อยากอ่านแล้ว
:z13:
-
อมยิ้มหวานๆ ในตอนแรกอ่ะนะ แต่ไหงตอนนี้รู้สึกเศร้าพิลึกๆ อ่ะ -*- แต่เสียดายมาไม่ทันเจิมเรื่องใหม่อ่ะ หายหน้าไปหลายอาทิตย์ ( ถึงไหมหว่า ) ไม่รู้ทำไมเวลาอ่านเรื่องของคุณ นายทีไรชอบคิดแปลงเรื่องซะทุกที ว่างๆ จะยืมตัวอธิคมกะธงรบหน่อยนะงับ ^^ จะเอาไปป่วนในนิยายตัวเองซักหน่อย ( วางแผนไว้ว่าจะเขียนอ่ะนะ ถ้าเขียนแล้วจะมาเชิญไปอ่าน แต่เด็กจะเอาไปลงที่อื่นอ่ะ พอดีมันคนละแนวกะเล้าเป็ด ) ขออนุญาติเอาไว้ ณ ที่นี่เลยล่ะกัน 55+ ด้านไหม อิอิ
-
o18 ผู้กองค่อยๆแทรกซึมเข้าไปนะคับ
" ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน "
:z2:
-
มาดันกระทู้พี่นายครับ รอผู้กองจอมกวนกับตี๋น้อยอาทิตย์อยู่นะครับพี่
-
สารวัตร พยายามตามตื้อมาขนาดนี้ แล้วถ้าคิดจะยอมแพ้
ก็คงไม่ใช่เสาธงหัก แน่ ใช่ไหมคับ แต่ดูแล้ว อาทิตย์ ก็
ให้เข้ามามาขึ้นมาอดีตมากนะคับ พยายามอีกหน่อยนะคับ
ผมว่าอีกไม่นาน ก็คงได้เห็นท่าทีของอาทิตย์ที่ค่อย ๆ เปลี่ยน
ไปแน่เลย เอาใจช่วยนะคับ
พี่นาย กลับมาช่วยดันอีกแล้วพยายามเข้านะคับทั้งเรื่องเรียน
และเขียนนิยายนะคับ
-
ผู้กองงงงงงงงงงงงง ปักธงชัยไปเลยต่ะ เค้าเชียร์อยู่
ปล. แอบซุ่มมาตลอด ในที่สุดก้ทนไม่ได้ต้องสมัครสมาชิกเพื่อให้กำลังใจนักเขียนในดวงใจคนนี้
-
รออ่านตอนหึง ใครจะหึงใครล่ะน้อออ 555
-
ยินดีกับพี่นายด้วยครับเป็นหนึ่งในนักเขียนดาวรุ่งแห่งปีด้วย
-
คิดถึงน้องนาย ผู้กองธงรบ และน้องตี๋อาทิตย์ จ้ะ ...
-
เพิ่งว่างเข้ามาอ่าน คู่โปรดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ คู่โปรดของวาเลยนะเนี่ย
-
แวะมาสุขสันต์วันฮาโลวีนค่ะ
ปล่อยผีเต็มที่เลยนะ
o13 o13
-
พี่นายหายไปไหน
ลอยไปไหนแล้วเนี่ย :z3:
-
พี่นายหายไปนานเลย สงสัยไปหลอกชาวบ้านซะเพลิน เอ๊ะหรือโดนลอยไปกะกระทงอย่างรีบนว่า
-
คิดถึง คุณ katawoot ค้าบผม
:z2: :z2:
-
พี่นายหายไปนานเลย สงสัยไปหลอกชาวบ้านซะเพลิน เอ๊ะหรือโดนลอยไปกะกระทงอย่างรีบนว่า
มีแต่โดนหลอกครับ ผมหลอกใครไม่เป็น ยังไร้เดียงสาอยู่ แต่เรื่องลอยไปกับกระทงคงไม่ลอยหรอกนะ ลอยไปกับเรือขนทรายอาจจะได้ สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่ได้โพสครับเพราะยุ่งๆ มีญาติมาเยี่ยมและต้องพาไปธุระและรถเสีย เสียเงินไปสบายใจสบายกระเป๋า
บทที่ 9 มาแล้วครับ PART 1 ค่อนข้างช้าครับเพราะว่าเป็น part ตื๊อ เวลาความสุขนี่ขอให้ธงรบตักตวงเอาไว้เยอะๆ ก่อน part 3 จะเร็วครับ แทบหายใจไม่ทัน (เพราะหายใจไม่ออก)
ธงรบ บทที่ 9
ธงรบทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อนบนเก้าอี้มุมห้องจัดงานท่องเที่ยวทั่วไทยในศูนย์ประชุมแห่งชาติ นายตำรวจหนุ่มร่างบึกบึนตอนนี้หมดแรง เอื้อมมือไปบีบนวดขาของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินไปเดินมาในงานเป็นชั่วโมง สายตามองชายหนุ่มหน้าตาน่ารักที่มาด้วยกันซึ่งกำลังเดินยิ้มกว้างเข้ามาหาเขา
“แอบหนีมานั่งอยู่ตรงนี้เอง" ภานุวัฒน์ยืนเอียงคอมองธงรบด้วยรอยยิ้มขันๆ "ผู้กองครับ ยังดูไม่หมดเลย ไปฝั่งโน้นกันนะครับ ยังเหลืออีกหลายบูธ น่าเที่ยวทั้งนั้น ผมเอาโบรชัวร์มาเยอะแยะ"
ภานุวัฒน์ยื่นเอกสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเป็นปึกๆ ให้ดู ธงรบมองอย่างไม่เชื่อสายตา เขาเดาว่าภานุวัฒน์คงไปคว้าแผ่นพับโฆษณามาแทบทุกบูธ "หยิบมาทุกบูธเลยใช่ไหมเนี่ย"
ภานุวัฒม์ส่ายหน้ายิ้มๆ "เอาแค่ที่น่าสนใจ"
ธงรบยิ้ม ภานุวัฒน์ดูตื่นเต้นและเพลิดเพลินกับการเดินเข้าออกบูธตัวแทนการท่องเที่ยวเป็นว่าเล่น ไม่มีท่าทางเบื่อหรือเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย แรกๆ เขารู้สึกเพลิดไปด้วย แต่นานเข้ารู้สึกเหนื่อยจนอยากจะลงนอนกับพื้น
“เอาข้อมูลมาดูก่อน เปรียบเทียบกันแล้วเลือกที่เราอยากไปที่สุด" ภานุวัฒน์พูด ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กที่จะได้ไปทัศนศึกษานอกสถานที่เป็นครั้งแรก จากนั้นจึงอธิบายข้อมูลเบื้องต้นเรื่องสถานที่ท่่องเที่ยวซึ่งตัวเองได้ไปสอบถามมา พร้อมทั้งเสนอโปรโมชั่นพิเศษต่างๆ ให้ธงรบฟัง
นาทีนั้นเองที่ธงรบรู้สึกว่าเขากับภานุวัฒน์อยู่กับคนละโลก เด็กหนุ่มมีชีวิตชีวา มีพลังของวัยเยาว์ รู้สึกตื่นเต้นกับโลกกว้างและสิ่งใหม่ๆ ส่วนเขารู้สึกอยากจะนอนอยู่กับบ้าน หรือไม่ก็ไปเที่ยวใกล้ๆ กรุงเพทฯ จองโรงแรมสักห้อง เอาห้องที่ใกล้กับสระว่ายน้ำแล้วนอนเล่นริมสระ ตกเย็นก็ไปนั่งดื่มเหล้าเคล้าเสียงเพลงในผับของโรงแรม
“ผู้กองไม่อยากไปหรือครับ" ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นธงรบนั่งนิ่ง "หรือว่าผู้กองอยากเลือกเองว่าจะไปที่ไหน"
“เปล่า" ธงรบยิ้มบางๆ "เพียงแต่พี่เหนื่อย"
“อะไรกัน เดินแค่นี้เหนื่อย เราเพิ่งเดินได้ยังไม่ถึงครึ่งงานด้วยซ้ำ เหลือกอีกสองฮอลล์ยังไม่ได้ ฮอลล์ C1 กับ C2 ตรงโน้นมีอีกตั้งหลายบูธ มีขายของด้วยนะครับ หน้าฮอลล์ A มีเล่นเกมส์ด้วย โชคดีได้ลุ้นตั๋วเครื่องบินฟรีด้วย ผู้กองเร็วๆ เข้า ไปเดินฮอลล์นี้ต่อให้ทั่วก่อนแล้วค่อยพัก" ภานุวัฒน์ดึงแขนธงรบให้ลุกขึ้น
...พลังเยอะจริงๆ เด็กอะไรก็ไม่รู้ แต่ยังไงก็อย่าชวนเขาไปสวนสนุกดรีมเวิลด์ต่อนะ...
ธงรบลุกขึ้นช้าๆ แล้วจำต้องเดินตามอีกฝ่าย ซึ่งไปยืนรออยู่แล้วหน้าบูธของโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง พลางหันหน้ามาส่งสายตาให้นายตำรวจเดินตามมาเร็วๆ
ธงรบตกลงใจไปเที่ยวกับภานุวัฒน์ก่อนที่จะไปเที่ยวกับอธิคมและอนุภาพต้นเดือนหน้า ภานุวัฒน์ออดอ้อนเขาอยู่นานจนเขาไม่อยากบ่ายเบี่ยงต่อไปอีกแล้ว อย่างน้อยก็ได้ห่่างอาทิตย์ซักระยะ พอให้ใจเข้มแข็งขึ้่น ครั้งล่าสุดอาทิตย์ทำร้ายจิตใจเขาพอสมควรด้วยคำพูดตรงไปตรงมาว่ารักอนุภาพ เขาเลยต้องขอเวลาทำใจสักสองอาทิตย์ ก่อนจะกลับไปตื๊อตี๋เข้มของเขาต่อ
...ภานุวัฒน์ก็ออกแนวตี๋ แม้ไม่ตาตี่เท่าอาทิตย์แต่ก็คล้ายๆ กัน ภานุวัฒน์ไม่เคยขัดใจเขา ไม่เคยบังคับให้เขาทำอะไรที่เขาไม่ชอบ ไม่เคยทำให้เขาหงุดหงิด ไม่เคยเรียกร้องอะไรที่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจกว่าอยู่กับคนอื่นๆ อย่างน้อยก็ทำให้ความทุรนทุรายคิดถึงอาทิตย์ลดน้อยลงมาบ้าง...
...บางทีเขาเคยคิดว่าหากไม่มีอาทิตย์ เขาก็คงจะรักภานุวัฒน์...
...เขาไม่เข้าใจว่าทำไมความรู้สึกของเขาต่อภานุวัฒน์จึงต่างกับที่รู้สึกต่ออาทิตย์...
...ทั้งๆ ที่รู้ว่าภานุวัฒน์พร้อมเป็นของเขาอยู่ตลอดเวลา ถ้าเป็นผู้หญิงก็อาจเรียกได้ว่าพร้อมเป็นภรรยาที่จะคอยปรนนิบัติดูแลสามี ส่วนอาทิตย์นั้นเล่า ไม่มีใจให้เขาเลย ที่สำคัญยังเป็นขั้วเดียวกัน แล้วใจแข็งและเย็นชากับเขามาก...
...ใจคนนี่ก็แปลก ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ เลย ทำไมในใจเขาต้องคิดถึงแต่อาทิตย์ ทั้งๆ ที่รู้ว่าอาทิตย์ไม่มีใจเลย ทั้งๆ ที่รู้ว่าอาทิตย์เป็นขั้วเดียวกัน ทั้งๆ ที่อาทิตย์ยังรุกอนุภาพอยู่ไม่คลาย แต่หัวใจดื้อๆ ของเขากลับไม่ยอมรับ...
...อาทิตย์เองก็เถอะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าอนุภาพเป็นของอธิคมยังไม่รักเทอดทูนอยู่ได้ ทำไมไม่ยอมหักใจมารักเขา...
“ผู้กองคงเหนื่อยจริงๆ ถ้างั้นไปนั่งตรงโน้นดีกว่านะครับ" ภานุวัฒน์หันมามองธงรบหลังจากที่เดินเข้าออกบูธบริษัทนำเที่ยวไปได้อีกราวสิบบูธ
“ไม่เป็นไร ดูต่อได้" ธงรบยิ้มบางๆ
“ไปเถอะครับผู้กอง ผมกลัวว่าผู้กองจะเป็นลมซะก่อน นี่ดีนะครับเป็นงานท่องเที่ยว คนไม่ค่อยเยอะ งานมหกรรมหนังสือวันสุดท้ายที่ผมมาคนยังกะหนอน เดินเบียดกันแทบตาย"
...เบียดสิดี จะได้เบียดหนุ่มๆ ให้เพลินไปเลย...
ธงรบอดยิ้มไม่ได้ ตามองภานุวัฒน์ซึ่งบอกให้เขานั่งรอแล้วหันหลังเดินหายไป แต่ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มเย็นๆ สองแก้ว
“ผู้กองครับ เรากลับกันก็ได้นะครับ ได้ดูแค่ไหนก็แค่นั้น เท่าที่ได้เอกสารมานี่ก็เยอะแล้ว"
“พี่ว่าเยอะพอไปเปิดบริษัทนำเที่ยวเองได้แล้ว" ธงรบล้อ
“ผมยังมีแรงไปขอโบรชัวร์ได้มากกว่านี้อีกนะ" ภานุวัฒน์ยิ้มกว้าง หัวเราะขันกับคำพูดล้อเลียนของธงรบ "ที่จริงได้ไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ ขอแต่ให้ได้ไปกับผู้กองผมก็พอใจ" ภานุวัฒน์มองหน้าธงรบด้วยสายตาอ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยความรัก
...นี่ล่ะที่เขาตัดภานุวัฒน์ไม่ขาดเสียที...
“แค่ผู้กองยอมไปเที่ยวกับผมตั้งสามวันสองคืนนี่ก็ดีใจมากแล้ว" ภานุวัฒน์พูดต่อ "ทั้งๆ ที่ผู้กองงานยุ่งยังแบ่งเวลามาให้ผม วันนี้ก็เดินกับผมจนขาลาก ปวดขามากใช่ไหมครับ"
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ดูให้หมดเลยดีกว่า" ธงรบยิ้ม "แต่ไม่เล่นเกมส์นะ ตั๋วเครื่องบินฟรีนั่นนะไม่ต้องเอาหรอก พี่ซื้อเองได้"
“ได้ ไม่เล่นเกมส์ก็ไม่เล่น" ภานุวัฒน์พยักหน้า "แต่ว่าเสร็จจากนี้แล้วจะไปไหนกันดีครับ หรือผู้กองจะไปนวดสปา จะได้หายปวดขา"
“อยากไปไหนล่ะ" ธงรบถาม
“ผมอยากดูหนัง" ภานุวัฒน์ทำหน้าตาตื่นเต้นอีกแล้ว "เรื่อง Transformers 3 หุ่นยนต์พิทักษ์โลก แล้วก็ไปซื้อหนังสือ กินข้าว แล้วโยนโบวลิ่ง"
“ไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือ"
“ภานุวัฒน์ส่ายหน้า "อยู่กับผู้กองแล้วผมมีความสุข อยากอยู่ด้วยกันนานๆ พักหลังผู้กองไม่ค่อยว่าง เข้าเวรตลอด ได้เที่ยวด้วยกันอยากอยากใช้เวลาให้คุ้ม แต่ว่าถ้าผู้กองมีธุระก็ไม่เป็นไรนะครับ แค่ดูงานท่องเที่ยวด้วยกันก็ได้"
“พี่มีเวลาให้ทั้งวัน" ธงรบยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มแล้วทำหน้าเหยเก "นี่อะไรนี่ ทำไมมันหวานยังงี้"
“สมูธตี้ครับ ไม่ชอบหรือครับ ผมจะไปซื้อให้ใหม่ ผู้กองจะดื่มอะไรดี เอากาแฟไหมครับ"
ธงรบส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงมือภานุวัฒน์ให้ลุกตาม
“ผมรักผู้กองจังเลย ตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวกันสองต่อสองกับผู้กองตั้งสามวันเหมือนๆ ฮันนี่มูน" ภานุวัฒน์ยิ้ม ตาเป็นประกายแสดงดึงความสุข
ธงรบเอาแต่อมยิ้มแล้วพยักหน้าชวนให้ภานุวัฒน์เดินชมงานต่อ แต่อดถอนหายใจไม่ได้
...เขากลัวว่าภานุวัฒน์จะถลำลึกจนยากที่จะตัดใจจากเขา...
...เพราะท้ายที่สุด วันหนึ่ง ในชีวิตเขาก็คงต้องเหลือเพียงคนเดียว...
อาทิตย์มองตัวเองในกระจก มือขยับเนคไทสีน้ำตาลเข้มให้กระชับแล้วตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะออกจากห้องน้ำกลับเข้าไปในงานเปิดตัวเครื่องประดับ Eternal Diamond ซึ่งบริษัทเขาทำโฆษณาให้ แต่เมื่อใกล้จะถึงประตูเข้าห้องจัดงานก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สองคนในชุดเครื่องแบบตำรวจยืนหันหลังให้ แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นธงรบกับอธิคม
...วินาทีนั้นอาทิตย์อดคิดไม่ได้ว่าอนุภาพอาจจะมาร่วมงานด้วย...
...ธงรบคงไม่รู้ว่าเขามางาน ฝ่ายจัดงานประสานงานกับตำรวจให้ส่งกำลังกำลังเจ้าหน้าที่ทั้งในและนอกเครื่องแบบมาดูแลความปลอดภัยแต่ไม่นึกว่าจะมีธงรบกับอธิคมด้วย...
...เห็นอธิคมแล้วเขาก็เห็นอนุภาพ...
...เห็นธงรบแล้วเขาเห็นใคร...
“อาทิตย์" ธงรบอุทานเสียงเบาเมื่อมองเห็นชายหนุ่มหน้าขาวในชุดสูทสีดำเดินช้าๆ มาตามทางเดิน อธิคมหันตามแล้วเมินหน้ามองไปทางอื่น
“เอ็งคุมอาทิตย์ให้ดีๆ อย่าให้เจอคุณนุเด็ดขาดนะไอ้ธง" อธิคมสั่ง "ไม่งั้นข้าไม่รับรองความปลอดภัยตี๋น้อยของเอ็ง"
“หุบปาก" ธงรบหันไปดุเพื่อนด้วยเสียงห้่วน "เอ็งจะไปไหนก็ไปไกล"
“ไปได้ไงวะ ต้องทำงาน" อธิคมตอบกลับด้วยเสียงห้วนเช่นกัน "เสียเวลาฉิบหาย ถ้าคุณนุไม่มางาน ข้าไม่ยอมรับจ๊อบมายืนเฝ้างานเป็นยามแบบนี้หรอก งานงี่เง่าแบบนี้จะเอาตำรวจหล่อๆ เก่งๆ อย่างข้ามาทำไมก็ไม่รู้"
“ผู้กำกับสั่งก็ต้องทำ"
“คนเยอะเป็นบ้า ยิ่งกว่าประชุมเอเปคอีก" อธิคมยังบ่นต่อ ส่วนธงรบไม่สนใจเพื่อน เดินตรงเข้าไปหาอาทิตย์ทันทีแล้วรายงานตัวว่าทำไมก่อนจะพูดต่อว่า
“เลิกงานแล้วขอพี่ติดรถกลับด้วยนะอาทิตย์ พี่อาศัยรถเพื่อนใจแคบมา มันไม่ยอมให้พี่กลับด้วย"
“ผมมากับพนักงานที่บริษัท" อาทิตย์ตอบ
“ให้เขากลับกันเอง" ธงรบเสนอทางออก
“ผมทิ้งเลขากับครีเอทีพไดเร็คเตอร์กับอาร์ตไดเร็คเตอร์ไม่ได้หรอกครับ มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกัน"
“แล้วเขาอยู่บ้านเดียวกับอาทิตย์หรือไงถึงต้องกลับด้วยกัน"
“แล้วผู้กองอยู่บ้านเดียวกับผมหรือ"
“อยากอยู่เหมือนกัน" ธงรบยักคิ้วแล้วเปลี่ยนเรื่องทันใด "อาทิตย์หล่อนะ ใส่สูทเนี๊ยบแบบนี้ยิ่งหล่อน่ารัก แบบนี้ไงพี่ถึงได้หลงไหลอาทิตย์มาก หล่อและใจดีแบบนี้หาได้ที่ไหน ถึงอาทิตย์จะกลับกับคนที่ทำงาน พี่ขอขึ้นไปเบียดด้วยก็ได้ จะทำตัวลีบๆ ไม่ให้กินพื้นที่ในรถ"
“รถผมไม่มีพื้นที่พอสำหรับห้าคนหรอกครับ"
“โธ่ สงสารกันบ้างสิ" ธงรบทำหน้ามุ่ย "แล้วนี่พี่จะกลับบ้านยังไง"
“กลับรถเมล์สิครับ แท็กซี่ก็มี หรือถ้าไม่มีเงินค่าแท็กซี่ผมจะให้ยืม" อาทิตย์ทำท่าจะล้วงกระเป๋ากางเกง
“ช่างเถอะ ถ้าไม่อยากให้พี่กลับด้วยก็ไม่เป็นไร" ธงรบเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบนิ่ง
...งอนอีกแล้วสิเนี่ย เล่นบทงอนได้น่าหมั่นใส้ ตัวโตยังกะยักษ์ มาทำหน้าตางี่เง่าเหมือนเด็กหนุ่ม...
“เดี๋ยวผมจะหารถให้ผู้กองกลับ" อาทิตย์ถอนหายใจแล้วเดินเข้างานไปทันที ทิ้งให้ธงรบยืนมองตาละห้อย
“จะอ๊วก ได้ยินแล้วจะอ๊วก" อธิคมเดินเข้ามาใกล้ ทำท่าโก่งคอจะทำอย่างที่พูด
“ยังเสือกได้ยินอีก หุบปากเดี๋ยวนี้เลยไอ้ปากปีจอ" ธงรบหันไปทำตาขวางใส่เพื่อน "ยังกับเอ็งไม่เคยทำ ข้าแอบได้ยินเอ็งพูดว่า คมยังงั้นคมยังงี้กับคุณนุ หน่อมแน๊มซะไม่มี ไม่คิดว่าข้าจะอยากอ๊วกเหมือนกันหรือไง"
นายตำรวจสองนายซึ่งได้รับคำสั่งมาให้ตรวจตาดูความเรียบร้อยในงานแสดงเปิดตัวเครื่องประดับอัญมณีล้ำค่าตอนนั้นต่างถลึงตาใส่กันแล้วเริ่มทะเลาะกันแก้เบื่อ จนกระทั่งอธิคมมองเห็นใครบางคนเดินออกมาจากด้านในของห้องประชุมตรงมาที่ประตูจึงรีบหยุดปะทะคารมกับเพื่อนคู่หูแล้วพูดเสียงร้อนรนกับอีกฝ่ายว่า
“ข้าศึกบุกว่ะธง เอ็งรับหน้าให้หน่อยนะ ข้าจะไปห้องน้ำ"
พูดเสร็จอธิคมก็รีบหายตัวไป ปล่อยให้ธงรบยืนทื่ออยู่คนเดียวเมื่อหันไปมองเห็นว่าใครเป็น 'ข้าศึก' ของเพื่อน
“ได้ยินเพื่อนบอกว่ายืนโชว์หล่ออยู่หน้างานทั้งสองคน หายไปไหนแล้วล่ะครับ" ชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดียิ้มกล้าง มองหา 'อีกคน' ที่เพิ่งรีบหายตัวไป
“ไปห้องน้ำ" ธงรบตอบเสียงเบา "ทางโน้นแน่ะ ไอ้คมมันบอกว่ารำคาญ กลัวโดนตื๊อ มันเลยรีบหนีไป"
“จะปล้ำคาห้องน้ำซะเลย"
“ยังไงก็อย่ารุนแรงกับเพืี่อนพี่นักนะ" ธงรบขอร้องอีกฝ่าย "มันมีแฟนเป็นตัวตนแล้ว ยังต้องเก็บแรงไปทำหน้าที่สามีที่ดีก่อนนอน"
“อย่างผู้กองอธิคมนี่นะมีแฟนเป็นตัวตน เหลือเชื่อพอๆ กับที่จะให้เชื่อว่าผู้กองธงรบจะมีแฟนเป็นตัวตน" ชายหนุ่มหน้าคมยิ้มเยาะ "อย่าให้รู้ว่าผู้กองโกหกผมก็แล้วกัน ถ้าตามพี่คมไม่เจอ ผมจะมาจัดการกับผู้กองธงรบแทน วันนี้ใครซักคนต้องถูกรีดน้ำจนหมดตัว"
“เฮ่ย อะไรวะ" ธงรบอุทานเสียงเบาเมื่ออีกฝ่ายพูดจบก็เดินจากไปทันที ท่าทางมุ่งมั่นมาก
...ยังกะธงรบกลัว เรื่องเสียน้ำนี่ไม่เคยหวั่น...
ธงรบอมยิ้มพลางส่ายหน้าด้วยความชอบใจที่ได้แกล้งเพื่อนซี้
“ขอให้สนุกนะได้ฤาษีอธิคม"
มาร์ค หนุ่มลูกครึ่งไทย-สวีเดน อดีตคู่ขาของเขากับอธิคมกลับมาจากอังกฤษเมื่ออาทิตย์ที่แล้วและเจอกันโดยบังเอิญในยิม มาร์คแทบจะกระโจนเข้าตะครุบอธิคมขณะที่กำลังซ้อมชกมวยอยู่กับเขา แต่เพื่อนของเขาหลอกให้ชายหนุ่มรออยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตัวเองก็หลบกลับบ้านไปก่อน เขาต้องเป็นคนรับหน้า ออกอุบายให้มาร์คไปเจออธิคมที่ห้องอาหารใกล้ๆ ยิมแล้วรีบตาลีตาเหลือกไปเก็บเสื้อผ้าของอธิคมและของตัวเองหายตัวไป มาร์คคงฉุนมาก วันถัดมาบุกถึงที่ทำงาน อธิคมไหวตัวทันแอบหลบไปได้อีกครั้ง หนำซ้ำยังสั่งให้ลูกน้องล๊อคล้อรถชองมาร์คที่จอดอยู่ริมถนน
“ถ้ามาร์คกับกษิดิษฐ์ร่วมด้วยช่วยกันลุยเอ็ง มีหวังแกตายแน่ๆ เลยคม รายนี้ใจถึงไม่แพ้กษิดิษฐ์ แต่แกโชคดีที่สองคนนี้ไม่ถูกกัน"
ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคออยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ในใจก็รู้สึกโชคดีที่มาร์คคลั่งอธิคมไม่ใช่เขาเพราะชายหนุ่มชอบคนใจร้อนออกแนวห้าวๆ แบบนักเลง ส่วนเขา มาร์คบอกว่าออกแนวห้าวๆ กะล่อน เจ้าเล่ห์
...ฮึ เจ้าเล่ห์ พูดออกมาได้ ไอ้คมก็ใช่ย่อยที่ไหน...
“รู้จักคุณมาร์คด้วยหรือครับ"
“อาทิตย์" ธงรบสะดุ้งแล้วอุทานเสียงเบาเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงของอาทิตย์ดังขึ้นใกล้หู
“ถ้าโจรบุกเข้ามาปล้นเพชรบนคอนางแบบในงาน ป่านนี้คงหนีลอยนวลไปแล้วเพราะผู้กองเอาแต่เหม่อยืนมองดารา" อาทิตย์พูดยิ้มๆ
“แหม ใครก็ชอบมองคนดัง"
“เขาจะมาแสดงหนังโฆษณาชิ้นใหม่ของบริษัทผม ถ้าอยากมองอีกไปที่บริษัทผมสิครับ ไม่ก็ไปดูแลความสงบเรียบร้อยกองถ่ายหนังโฆษณาก็ได้"
“พูดเข้าไป ถ้าไปดูแลกันจริงๆ อาทิตย์อย่ามาหึงนะ" ธงรบเบ้ปาก
“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณมาร์ค จะไปหึงเขาทำไม" อาทิตย์ยักไหล่ มือไขว้หลัง ทำท่าเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ
“หึงพี่ต่างหาก" ธงรบแก้ให้ถูก
“พักหลังคุณมาร์คดูดีกว่าเดิมเยอะ ตั้งแต่โกอินเตอร์ พอได้ร่วมงานกันผมก็ยิ่ง...”
“อย่านะอาทิตย์ อย่าได้คิดอะไรแบบที่กำลังคิดอยู่" ธงรบยกมือขึ้นห้ามไม่ให้ชายหนุ่มพูดต่อ
“แต่ผู้กองคิดได้"
“จะมาไม้ไหนเนี่ย" ธงรบหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างประเมินท่าที "มาแกล้งพูดล้อเล่นกันให้หัวใจพี่หล่นไปอยู่ตาตุ่มแบบนี้ไม่ดีนะอาตี๋"
“ผมไม่ใช่...” อาทิตย์พูดสวนขึ้นมาแต่ก็ยั้งเอาไว้ไม่ใจประโยค
“ไม่ใช่ตี๋" ธงรบอมยิ้ม "หน้าตาคมเข้มเป็นลูกครึ่งเหมือนมาร์คนักนี่"
“อย่ามาเรียกผมว่าอาตี๋ ผมไม่ชอบ" อาทิตย์เสียงห้วน
“จ้า ไม่เรียกตี๋ก็ได้ แต่อาทิตย์ถ่างตาให้กลมกว่านี้หน่อยสิ"
“ผู้กองธงรบ" อาทิตย์เสียงห้วนกว่าเดิม "อย่าเอาเรื่องเชื้อชาติมาล้อเลียนกันนะ"
“อ้าว ไปกันใหญ่แล้ว แหมนิดๆ หน่อยๆ ทำเป็นฉุน" ธงรบทำหน้าสำนึกผิด "พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ แต่อดเรียกว่าอาตี๋ไม่ได้ เพราะอะไรรู้ไหมครับอาทิตย์"
“เพราะอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว ลืมตัวไปชั่วขณะเพราะอยากรู้
“เพราะพี่รักตี๋"
“นึกว่านิยมลูกครึ่ง" อาทิตย์เบ้ปาก ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อคำพูดของธงรบ
“ลูกครึ่งไทยจีนน่ะใช่" ธงรมยิ้มกรุ้มกริ่ม "อาทิตย์ไม่รู้หรือไงว่าพี่ชอบตี๋ตาตี่"
“สุดสัปดาห์หน้าจะไปถ่ายโฆษณาที่ฮ่องกงครับ อยากไปดูแลมาร์คก็เตรียมทำตัวให้ว่างไว้นะครับ" อาทิตย์เปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อรู้สึกว่าธงรบเริ่มจะตีวงล้อมเข้ามาใกล้
...อีกหน่อยก็คงพูดเรื่องบนเตียง ทำชุดเล็กชุดใหญ่อะไรนั่นอีก ทะลึ่งทะเล้นไม่มีใครเกิน...
อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ กำลังจะอ้าปากเพื่อต่อปากต่อคำกับธงรบต่อ แต่นายตำรวจรีบพูดแทรกขึ้นมาว่า "จะมาไม้ไหนนี่อาทิตย์ วันนั้นก็ยัดเยียดให้พี่ไปกับธีรยุธ นี่จะประเคนมาร์คให้พี่อีก จะเอายังไงกับพี่"
“เปล่า" อาทิตย์เปลี่ยนมาเป็นทำหน้าตาเคร่งขรึม "ผมเพียงแต่จะมาบอกว่าหารถกลับบ้านให้ผู้กองได้แล้ว เลิกงานให้ไปยืนรอที่ตรงบันไดด้้านหน้านะครับ ใกล้ๆ กับเสานาฬิกาที่เป็นสีขาว รูปภาพเพชรสีน้ำเงินรูปใหญ่ๆ"
...จะแกล้งอะไรเขาอีกสิเนี่ย อาทิตย์นี่เป็นอะไร ไม่อยู่กับร่องกับรอย บางทีก็ดูเศร้าๆ เงียบๆ นิ่งๆ บางทีก็อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา บางทีทำเป็นรำคาญเขาแต่ก็ชอบกวนเขาอยู่เหมือนกัน บางครั้งชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ แต่บางครั้งก็เหมือนจะทำอะไรเป็นเด็กๆ...
...ก็อายุแค่ 25 ปีเองนี่นะ ยังไงอาทิตย์ก็ยังเป็นเด็ก ภานุวัฒน์ก็เหมือนกัน นั่นก็อายุ 19 ปีกว่า ส่วนเขาปีนี้ก็ 36 แล้ว เขาเคยคิดว่าหากรักกันไปนานๆ อาทิตย์อายุ 30 ปี เขาก็อายุ 41 ปี และหากภานุวัฒน์อายุ 30 ปี หน้าตายังเป็นหนุ่มอยู่ เขาก็คง 47 หน้าตาเริ่มเหี่ยวย่นเพราะอีกแค่สามปีก็จะ 50...
...สรุปแล้วเป็นแฟนกับอาทิตย์ดีกว่า อย่างน้อยก็บีบช่องว่างระหว่างวัยให้แคบบลงได้อีกหกปี...
“ได้ครับ พี่จะรอ จะให้พี่ไปกับใครก็ตามใจอาทิตย์" ธงรบทำหน้าตาเคร่งขรึม "จะผลักใสไล่ส่งยังไงพี่ก็รับได้ เพราะอะไรรู้ไหมอาทิตย์ เพราะพี่...”
อาทิตย์นิ่ง รอฟังสิ่งที่ธงรบจะพูด แต่นายตำรวจหนุ่มกลับหยุดพูดแล้วเงียบไปเฉยๆ อาทิตย์จึงขอตัวกลับเข้าไปในงาน ทิ้งให้ธงรบยืนมองตามด้วยสายตาครุ่นคิด แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว อาทิตย์ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ ของอีกฝ่ายดังตามมา
“ยังไงพี่ก็จะรออาทิตย์ ถึงตายก็จะรอ จะร้องเพลงนั้นรออีกหลายๆ รอบ รอแล้ว รอแล้ว รอไม่สิ้น รอจน..."
อาทิตย์ไม่หันกลับไปมองผู้กองธงรบ ยังคงเดินเข้าไปในงานช้าๆ ในใจอดนึกถึงเพลงที่นายตำรวจเคยร้องให้ฟังไม่ได้
...เขาเกลียดการรอคอย โดยเฉพาะการรออะไรบางอย่างที่ไม่มีวันจะเป็นของเขา...
...ใครบางคนที่คงไม่เปลี่ยนใจมารักเขา...
***9***
-
ู^
^
จิ้มๆหายไปไหนมาคะ :man1:
นึกว่าไปหาหนุ่มๆลอยกระทงอยู่อะไรแบบนี้อ่ะคะ
-
:z3:ไม่ได้อ่านนิยายมานาน คุณคฑาวุธ อัพนิยายซะสะใจเลย
ขึ้นเรื่อง ธงรบ-อาทิตย์ ถึงบทที่9 แล้ว เดี๋ยวขอไปอ่านก่อน คู่นี้รอมานานตั้งแต่คดีรักภาค 2 จบ
ขอบคุณ คุณคฑาวุธ นะค่ะ ที่มาอัพคู่นี้ต่อ
[เมื่อไหร่จะรวมเล่มภาค 2 ค่ะ จะได้เก็บเงินซื้อ หรือรอคู่ ธงรบ-อาทิตย์ จบก่อนค่ะ]
สุขสันต์วันลอยกระทงค่ะ
-
Tongrob Part I Chapter 10
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ เมื่อเดินออกมาด้านหน้าของศูนย์ประชุมที่ใช้จัดงานเปิดตัวเครื่องประดับหรูแล้วพบแต่ธงรบซึ่งบอกเขาว่าอธิคมนั่งรออยู่ในรถเพราะกำลังหลบ 'ข้าศึก'
“คุณนุ รีบไปเถอะ เดี๋ยวมันจะขาดอากาศหายใจตายไปซะก่อน" ธงรบดุนหลังอนุภาพให้เดินลงบันไดหน้าศูนย์ประชุมเมื่อเหลือบไปเห็นอาทิตย์กำลังเดินออกมาจากงาน
“แล้วผู้กองจะกลับยังไงครับ" อนุภาพหันหน้ามาถาม
“คุณนุ ผมเป็นตำรวจนะ ไม่ใช่สาวน้อยอายุ 15 ออกมาเที่ยวกลางคืนครั้งแรก ผมกลับแท็กซี่ได้ รีบไปเร็วๆ เข้า สงสารไอ้คม"
“แล้วทำไมเขาต้องหลบ" อนุภาพยังสงสัย
“เถอะน่า ไปซักไอ้คมมันเอง แต่ถ้าอยากรู้จากปากผมเพื่อไปเปรียบเทียบกับคำตอบของไอ้คม พรุ่งนี้จะไปอธิบายให้ฟังที่บ้านแล้วขอข้าวกินซักมื้อ รีบไปเร็วๆ เข้า" ธงรบขยับตัวยืนบังอนุภาพแล้วออกแรงผลักชายหนุ่มเบาๆ
“ฟังคำตอบใครก็คงเหมือนกันเพราะคงซิงโครไนซ์กันเป็นอย่างดีอยู่แล้วนี่" อนุภาพเบ้ปากแล้วถามต่อว่า "ข้าศึกสารวัตรอธิคมนี่เป็นใครหรือครับ คนเดิมหรือคนใหม่ ผมเคยเห็นหน้าหรือเปล่า"
“คุณนุ พูดไม่รู้เรื่อง ไปเร็วๆ เลยไป" ธงรบยิ้มให้แฟนเพื่อนแล้วถอนหายใอย่างโล่งอกเพราะฝ่ายนั้นยอมเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาถามอะไรอีก
“ขี้สงสัยจริง" ธงรบบ่นยิ้มๆ แล้วมองไปยังอาทิตย์อีกครั้งจึงเห็นว่าชายหนุ่มกำลังยืนคุยกับรชานนท์และพจนีย์ ใกล้ๆ กันมีชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเขามองเห็นหน้าไม่ชัด
“เฮ่ย" ในที่สุดธงรบอุทานขึ้นมา ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อาทิตย์หันหน้ามาทำให้เขาเห็นชัดเจนว่าเป็นใคร อาทิตย์พูดอะไรบางอย่างกับมาร์คแล้วหันหน้ามาทางเขาก่อนจะยิ้มบางๆ จากนั้นก็หันหน้าไปคุยกับมาร์คต่อ ส่วนรชานนท์กับพจนีย์แยกตัวออกไปพร้อมยกมือขึ้นโบกให้สองหนุ่ม
...นี่ใช่ไหมคนที่อาทิตย์จะให้เขาติดรถไปด้วย เข้าใจเล่นนะอาตี๋เล็ก...
ธงรบเบ้ปากแล้วถือโอกาสที่อาทิตย์กำลังคุยกับมาร์คแอบเดินหนีลงบันไดใบ ปากก็บ่นพึมพำคนเดียวว่า "คืนนี้กลับเองก็ได้วะ ปล่อยไปซักคืน พรุ่งนี้พ่อจะตื๊อให้หนักๆ แล้วมะรืนจะมอมเหล้า รวบหัวรวบหางซะเลย ทนไม่ไหวแล้ว"
นายตำรวจหนุ่มเดินไปตามทางเดินข้างถนนช้าๆ ตั้งใจว่าพอใกล้ถึงทางแยกจะเรียกแท็กซี่ แต่เดินห่างจากสถานที่จัดงานไม่เท่าไหร่ธงรบก็ได้ยินเสียงรถบีบแตรดังขึ้นข้างๆ หันไปมองจึงเห็นว่าเป็นเบ็นซ์เอสแอลเคสีดำคันที่เขาจำได้ดีว่าใครเป็นคนขับ
“ขึ้นรถสิครับ" คนขับลดกระจกลงแล้วส่งเสียงออกมา
“ไม่เป็นไร ผมจะเรียกแท็กซี่ตรงโน้น คุณต้องพาคนที่ทำงานกลับด้วยไม่ใช่หรือ เบนซ์สปอร์ตต้องนั่งกันแค่สี่คน มีผู้ชายตัวโตเข้าไปนั่งเป็นคนที่ห้าได้ยังไง" ธงรบชี้มือไปข้างหน้า รู้สึกฉุนอาทิตย์ที่แกล้งพูดกับเขาเมื่อตอนขอติดรถกลับบ้านด้วยแล้วตี๋หนุ่มยกข้ออ้างนี้ขึ้นมา
“ตามใจ" เจ้าของเบนซ์เอสแอลเคพูดแล้วเลื่อนกระจกขึ้น
“ไปสิ ไป ไป ไป" ธงรบหันขวับ กระโดดพรวดเดียวลงไปยืนอยู่บนพื้นถนนข้างรถ มือเปิดประตูรถหรูคันนั้นทันที
“นึกว่าจะทิ้งกันซะแล้ว" ธงรบหันไปยิ้มกว้างให้อาทิตย์ เลิกทำหน้างอนๆ ทันทีทันใด
“ทำงอนไม่เข้าท่า" อาทิตย์ตำหนิแล้วชี้มือไปที่เข็มขัดนิรภัยส่งสายตาเป็นคำสั่งว่าให้อีกฝ่ายคาดเข็ดขัดให้เรียบร้อย แต่ก็ไม่รอให้ธงรบคาดเข็มขัดนิรภัยจนเสร็จ กลับทะยานรถออกไปอย่างรวดเร็วจนได้ยินเสียงล้อครูดกับพื้นถนน
“เฮ่ย เบาๆ สิอาตี๋ เดี๋ยวโดนตำรวจจับข้อหาขับรถเร็วหวาดเสียว ฉวัดเฉวียนทำให้ตำรวจเวียนหัว" ธงรบโวยวาย
อาทิตย์เงียบ ไม่ตอบโต้ ปล่อยให้่ธงรบพูดเจื้อยแจ้วไปตลอดทางจนกระทั่งถึงสี่แยกไฟจราจรเป็นสีแดงจึงห้ามล้อหยุดอย่างกระแทกกระทั้น
“ซื้อใบขับขี่มาหรือเปล่าเนี่ย" ธงรบบ่น
อาทิตย์เอื้อมมือไปเปิดเพลงแล้วหันมาถามธงรบด้วยคำถามซึีงอีกฝ่ายคาดไม่ถึงว่า "ดื่มอะไรหน่อยไหมครับ"
“อะไรนะ" ธงรบเลิกคิ้ว ตาค้าง ไม่นึกว่าอาทิตย์จะชวนเขาไปหาอะไรดื่ม "ไม่สบายหรือเปล่าคุณชายอาทิตย์ กินยาหรือยัง หรือว่ากินผิดซอง หรือกินแบบไม่ได้เขย่าขวด หรือว่า...”
“ผู้กอง หยุดพูดได้แล้ว ตกลงจะดื่มหรือไม่ดื่มครับ"
“แล้วแต่จะกรุณาเถอะ อาทิตย์เป็นคนจ่ายนะ" ธงรบตอบเบาๆ เอนศีรษะพิงเบาะ เอียงหน้าไปมองอาทิตย์ด้วยสายตาอ่อนโยน ในใจรู้สึกพองโตอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาคมกริบของธงรบจับอยู่ที่เสี้ยวหน้าด้านข้างของตี๋เข้มของเขาราวกับจะพยายามบันทึกภาพที่กำลังมองให้เข้าไปในอยู่ในความทรงจำนานเท่านาน
อาทิตย์วางโทรศัพท์ลงช้าๆ หลังจากจบการสนทนากับธงรบซึ่งโทรมา 'ลา' เขาไปเที่ยวกระบี่กับ 'เพื่อนหลายคน' เขาอยากถามว่าเพื่อนชื่ออะไรแต่ก็ยั้งปากเอาไว้ได้ ตอนนั้นในใจเขามีสองความคิด เพื่อนของธงรบคงหมายถึงเพื่อนชื่ออธิคม หรือเพื่อนชื่อน้องอะไรต่ออะไรซึ่งคงมี 'หลายคน'
อาทิตย์ถามตัวเองว่าผู้กองธงรบคบกับใครกี่คน เขารู้ว่านายตำรวจช่างพูดคนนี้ยังออก 'ออกหาความสนุก' อยู่ในช่วงเวลาที่ไม่ได้มา 'กวน' เขา
...จะคบกันใครกี่คนก็ช่าง ไม่เห็นจะต้องเอามาคิดให้ปวดหัว...
อาทิตย์บิดตัวไล่ความปวดเมื่อย ตั้งแต่กลับจากพบกับลูกค้าในตอนบ่าย เขานั่งอยู่กับโต๊ะทำงานมาเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว รชานนท์กลับบ้านไปตั้งแต่หกโมงเย็นเพราะต้องไปดูแลลูกและภรรยา พจนีย์มาทำงานช่วยบริษัทของเขาและรชานนท์ในช่วงเช้าเพราะไม่ต้องดูแลลูกแต่บ่ายโมงต้องไปรับลูกจากบ้านของคุณย่า บางครั้งเขารู้สึกอิจฉาเพื่อน ตั้งแต่รชานนท์กลายเป็นพ่อคนเพื่อนของเขาดูมีความสุขมาก เลิกงานก็รีบกลับบ้าน รชานนท์บอกว่าชีวิตมีความหมายมากขึ้นเพราะมีชีวิตอยู่เพื่อใครบางคน
...เขามีชีวิตอยู่เพื่อใคร...
...เพื่อพ่อ เพื่อแม่ เพื่อพี่ชายทั้งสอง เพื่อย่า เพื่อตา เพื่อยาย เพื่อญาติๆ เพื่อเพื่อนๆ...
...เพื่อพี่นุ...
...และเพื่อ...
อาทิตย์ถอนหายใจ พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วหันไปดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหลังตู้เอกสารข้างโต๊ะซึ่งใครบางคนเพิ่งให้เขาเป็นของขวัญมาเมื่อวานนี้เนื่องในโอกาส 'วันที่อาทิตย์พูดดีกับพี่'
เขาเถียงว่า "ผมก็พูดดีกับผู้กองทุกครั้งนั่นล่ะ"
ธงรบแย้งว่า "แต่วันนี้พูดดีที่สุด แล้ววันนั้นก็ใจดีที่สุดที่เลี้ยงเหล้าพี่"
“เอามาเถอะผู้กอง" เขาเอื้อมมือไปดึงกล่องของขวัญจากมือของคนที่จะให้ของขวัญแต่ก็ยึกยักเอาไว้ไม่ยอมยื่นให้เสียที
ธงรบบอกว่า "อย่าเพิ่งเปิดตอนนี้นะอาทิตย์ พี่อาย ไปเปิดที่บ้านนะ"
...คงอายเป็นหรอก อย่างผู้กองธงรบนี่นะจะรู้สึกอาย...
อาทิตย์อมยิ้มเมื่อมองนาฬิกาทรงกลมรูปพระอาทิตย์สีแดงถูกมัดเชือกติดกับเสาธงผืนเล็กๆ ซึ่งธงรบบอกว่าแอบหยิบออกมาจากห้องประชุมที่สถานีตำรวจ
“อย่าแยกชิ้นส่วนนะอาทิตย์ ให้เราผูกติดกันไว้อย่างนี้ล่ะ พี่อยากให้อาทิตย์คิดถึงพี่บ่้าง มองนาฬิกาทีไรจะได้รู้ว่าพี่รอ"
...ผู้กองธงรบทำอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย ไม่รู้ไปเสาะแสวงหานาฬิกาแบบนี้มาจากไหน...
ตอนแรกอาทิตย์ตั้งใจจะเก็บเอาของขวัญชิ้นนี้ใส่ตู้เก็บของ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าคนให้เขาก็ทำไม่ลง อะไรบางอย่างทำให้เขาเอามาวางไว้ในห้องทำงาน
...รอ ธงรบรอเขา...
...แต่จะรอได้นานแค่ไหน...
...ธงรบรอเขามาเป็นปีแล้ว แม้จะร่อนไปร่อนมา เว้นระยะเวลาสั้นบ้างยาวบ้างแต่ธงรบก็วกกลับมาตื๊อเขาไม่หยุดหย่อน...
...ปีกว่า ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาตื่นขึ้นมาบนเตียงของธงรบ นายตำรวจหนุ่มเจ้าชู้ทำตากรุ้มกริ่มใส่เขาอยู่ข้างเตียง ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เลิกตื๊อเขา ทั้งที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ธงรบก็ยังดันทุรังที่จะคิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจเลิกรักอนุภาพแล้วหันไปรักตัวเอง ดันทุรังที่จะคิดว่าเขาจะเปลี่ยนขั้วกลายไปเป็นฝ่ายรับของตัวเอง ดันทุรังที่จะคิดว่าเขาจะยอมใช้ชีวิตคู่ด้วย...
...ชีวิตคู่ยังงั้นหรือ ผู้กองธงรบอยากอยู่กับเขาแบบคู่รักยังงั้นหรือ ที่แสดงออกมาตลอดคือจุดประสงค์นี้หรือเปล่า หรือแค่อยากจะทำ 'ชุดใหญ่' กับเขาแบบที่เคยพูดล้อในคืนแรกที่มีอะไรกันแบบ 'ชุดเล็ก' คืนแรกที่เขาโดนมอมเหล้า คืนแรกที่เขาเกือบเสียตัวให้คนขั้วเดียวกัน...
...เขาต้องการชีวิตรักที่จริงจัง ไม่ใช่รักแบบเล่นๆ เขาต้องการรักที่มั่นคง อยู่ด้วยกันจนตายจากกัน ภาพความรักของเขานั้นสวยงาม ไม่ใช่เพียงความรักฉาบฉวย...
...หรือบางทีธงรบอาจต้องการแค่ความสุขทางกาย...
...หากเขายอมเป็นของธงรบซักครั้ง และหากธงรบได้สมใจอยาก บางทีธงรบอาจจะหมดความสนใจแล้วเลิกมายุ่งเกี่ยวกับเขา เพราะคนเจ้าชู้มักจะได้แล้วทิ้ง...
...ส่วนเขาเองก็คงไม่ต้องสับสนวุ่นวายในหัวใจจนแทบนอนไม่หลับทุกคืนแบบนี้...
...ถ้า...
...ถ้าเพียงแต่ธงรบเลิกมายุ่งกับเขา...
ธงรบยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา ขณะนี้เป็นเวลาตีสอง เขาเริ่มรู้สึกง่วง อยากจะกลับบ้านนอน แต่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขายังดูสนุกสนานเหมือนว่าเพิ่งจะตื่นนอนออกมาร่าเริงกับราตรี แต่ก่อนนั้น สำหรับเขาเวลาตีสองถือว่าเป็นเวลาสนุกสุดขีด แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขานึกถึงคือที่นอนนุ่มๆ
...และคนเดียวที่เขานึกถึงคืออาทิตย์...
...เป็นเอามาก เป็นเอามากจริงๆ หัวใจบ้าๆ นี้ทำไมควบคุมมันไม่ได้นะ โตเป็นหนุ่มจนอายุสามสิบหกปี มากระดี้กระด้าหาความรักเอาอะไรตอนนี้...
“ไปต่อกันไหมครับผู้กอง หรือจะพาโตโต้กลับไปนอนเลย" โตโต้แหงนหน้าถาม มือลูบไล้แผ่นท้องแข็งแกร่งของนายตำรวจหนุ่มรูปหล่อ
“โตโต้ไม่มีบ้านนอนหรือไง" ธงรบยิ้ม ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มช้าๆ ไม่กระดกพรวดเดียวอย่างเคย
“มีสิ แต่นอนที่ไหนก็ไม่สะใจสบายตัวเหมือนนอนบนที่นอนของผู้กองธงรบ อ้อ ไม่ใช่สิ ว่าที่สารวัตร" โตโต้ตาเยิ้ม มือเริ่มป่ายปะต่ำลงไปเรื่อยๆ ธงรบลดมือลงไปจับข้อมือของผู้ประกาศข่าวหนุ่มเอาไว้แล้วส่ายหน้า
“หวงตัวไปได้ แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้"
“ประเจิดประเจ้อ" ธงรบปราม
“ไม่เห็นจะแคร์ ใครเขาก็ล้วงก็ควักกันทั้งนั้น" โตโต้หัวเราะชอบใจ ขืนข้อมือเอาไว้ พยายามจะล้วงมือเข้าไปในกางเกงของธงรบ
“งั้นไปล้วงที่อื่น" ธงรบก้มหน้ากระซิบช้างหู
...เอาวะ อยากจะล้วงนักจะให้ล้วงจนหนำใจ แต่เป็นครั้งสุดท้ายนะ เสร็จสมอารมณ์หมายกันแล้วเขาจะบอกเลิกโตโต้...
...เฮ้อ ดับดาวทิ้งไปอีกหนึ่งดวง อีกหน่อยจะได้เหลือพระอาทิตย์ดวงเดียว...
...แต่พระจันทร์ล่ะ...
ธงรบเขม้นตามองไปยังอีกฟากของผับ เห็นหน้าตาคุ้นๆ ของใครคนหนึ่ง จึงพยายามผละออกจากโตโต้โดยให้เหตุผลว่าเจอหลานแอบหนีที่บ้านมาเที่ยว
“รีบกลับมานะครับผู้กอง คืนนี้ผมไม่อยากอยู่ดึก พรุ่งนี้ต้องอ่านข่าวแต่เช้า" เสียงของโตโต้ดังตามมา ธงรบพยักหน้าแล้วรีบเดินตามร่างนั้นไปด้านหลังของผับ และเมื่อถึงตัว 'พระจันทร์' ก็คว้าแขนชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีเขียวกางเกงสีขาวซึ่งหันมามองแล้วทำหน้าดีใจ
“มาทำไมดึกดื่น ตีสองแล้วยังไม่นอนอีก กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย" ธงรบพูด
“คืนนี้วันศุกร์นะครับผู้กอง" ภานุวัฒน์ตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง ทำท่าอยากจะกระโดดเข้ากอดคอธงรบ
“ถึงงั้นก็เหอะ ตีสองแล้ว ไม่ควรจะมาเที่ยวดึกขนาดนี้ อายุยังไม่ยี่สิบ แล้วนี่จะไปทำอะไรหลังผับ" ธงรบเสียงเข้ม
“ผมโตแล้วนะครับ มีสิทธิ์เลือกตั้งได้ตั้งนานแล้ว"
“แต่ก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ" ธงรบแย้ง "บอกมาก่อนว่าจะไปทำอะไรหลังผับ มาคนเดียวหรือมากับใคร"
“หึงผมหรือครับ"
“ห่วง เรายังเด็กอยู่นะ เพลาๆ เรื่องเที่ยวหน่อยเถอะ"
“ผมแค่จะไปหาเพื่อนที่อยู่ห้องข้างใน"
“รู้ไหมว่าห้องข้างในเขาทำอะไรกัน" ธงรบหน้าเข้ม ภานุวัฒน์ส่ายหน้าแล้วบอกว่าเพื่อนส่งข้อความให้ตามเข้าไป
“เมื่อกี้ผมอยู่ผับ เทอร์ ปกติไม่เข้ามาผับนี้หรอกครับ"
“ผับนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเด็ก"
“ผู้กอง ผมไม่ใช่เด็กแล้ว" ภานุวัฒน์ทักท้วง "ผู้กองก็รู้ว่าผมไม่ใช่เด็ก ผู้กองเป็นคนพูดเอ็งว่าผมโตแล้ว เต็มไม้เต็มมือ"
“ทะลึ่ง" ธงรบทำเสียงดุ "พี่ไม่อยากให้เข้าผับนี้ โดยเฉพาะเข้าไปห้องข้างหลังตอนผับกำลังจะปิด"
“กลับก็ได้ แต่ผู้กองต้องไปส่งผมนะครับ ผมไม่ได้เอารถมา พ่อยึดรถไปแล้ว โดนทำโทษ" ภานุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“เรื่องอะไร" ธงรบถามมือจับแขนภานุวัฒน์ดึงให้เดินตาม
“ผมไปเฉี่ยวกับรถคันอื่น แค่นี้เองพ่อก็ดุผม"
“แล้วที่มานี่พ่อรู้หรือเปล่า"
ภานุวัฒน์ส่ายหน้าแล้วหัวเราะ ไม่มีท่าทีกังวลใจก่อนจะบอกว่าพ่อไปต่างประเทศอีกแล้วเรื่องธุรกิจ แต่ถึงพ่อจะอยู่บ้านเขาก็มีวิธีแอบหนีพ่อมาเที่ยวจนได้
“แต่ถ้าผู้กองอยากให้ผมกลับผมก็จะกลับ ผมไม่อยากให้ผู้กองเป็นห่วง ผมกลับกับผู้กองนะครับ ผมคิดถึงผู้กองมาก ผมไปนอนค้างที่บ้านผู้กองก็ได้ พ่่อไม่อยู่ ไม่ต้องกลับบ้าน"
ธงรบนิ่งไปชั่วครู่ ภานุวัฒน์แหงนหน้ามองเขา สายตาออดอ้อนแบบที่เขาเคยล้อว่าเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆ กำลังอ้อนเจ้านาย หรือไม่ก็เป็นเด็กน้อยกำลังขอแม่ให้ซื้อของเล่นให้
“แต่ถ้าผู้กองมีคนที่อยากจะพากลับไปนอนที่บ้านแล้วก็ไม่เป็นไรครับ ผมกลับแท็กซี่ก็ได้" ภานุวัฒน์ทำหน้าซึม
ธงรบถอนหายใจ อันหันไปมองด้านหลังไม่ได้เพื่อดูว่าโตโต้กำลังมองเขาอยู่หรือเปล่า ถ้าจะให้เลือก เขาก็จะไปกับภานุวัฒน์มากกว่าโตโต้ รายนั้นพูดไม่ค่อยรู้เรื่องพอๆ กับธีรยุทธ ส่วนภานุวัฒน์นั้นว่าง่าย บอกอะไรก็ทำตาม
...แต่คืนนี้เขาตั้งใจจะบอกเลิกโตโต้ แม้ต้องยอมเปลืองตัวก่อนพอเป็นพิธี หลังเสร็จกิจเขาก็จะ 'โบกมือลา' ชายหนุ่มเหมือนที่เคยทำกับคนเก่าๆ ในอดีต...
“ผู้กองครับ กลับกันเถอะ" ภานุวัฒน์ดึงแขนธงรบเมื่อเห็นว่านายตำรวจนิ่งไป "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ อยู่เฉยๆ ก็เงียบ ผมทำอะไรไม่ถูกใจหรือเปล่าครับ ผมขอโทษที่มาเที่ยวที่แบบนี้ดึกๆ ถ้าผู้กองไม่ชอบ ต่อไปผมจะไม่มาที่นี่อีก"
“ช่างเถอะ" ธงรบส่ายหน้าแล้วนำชายหนุ่มออกมาจากผับ ตรงไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล ในใจนึกว่าที่จะเลิกกับโตโต้คืนนี้ขอผลัดไปก่อนก็แล้วกัน
...เฮ้อ จะดับดาวซักดวงนี่ก็ไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะ ไม่เหมือนตอนดับอุกาบาต...
...และหากต้องดับพระจันทร์อย่างภานุวัฒน์นี่ล่ะ เขาจะทำยังไงดี...
“ผมหิวน้ำ" จู่ๆ ภานุวัฒน์ก็พูดขึ้น ขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ
“งั้นนั่งรอในรถ พี่จะไปซื้อให้" ธงรบเปิดประตูให้ชายหนุ่มแล้ววิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อไปซื้อน้ำดื่ม
ถนนค่อนข้างว่าง ไฟสองข้างทางส่องสว่าง ธงรบร่างสูงใหญ่เด่นตา จนชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามมองเห็นได้ชัดเจน ก่อนจะละสายตาไปยังรถบีเอ็มดับบลิวรุ่น Z6 ซึ่งมีคนที่ไม่ใช่เจ้าของรถนั่งอยู่ในที่นั่งข้างคนขับ
...จูงมือกันออกมาจากผับ คืนวันที่บอกเขาว่าพรุ่งนี้จะต้องเดินทางไปเที่ยวกระบี่กับเพื่อนในตอนเช้า...
...เพื่อนคนนั้นอาจเป็นเด็กหนุ่มคนนี้ละสิ ท่าทางคงเพิ่งจบมัธยมปลาย หลายคนบอกว่าเขาเป็นคนหน้าเด็กกว่าอายุ แต่เด็กคนนี้ของธงรบหน้าเด็กมาก หากจับสวมเสื้อขาวกางเกงสีกากีแล้วให้ธงรบเดินจูงออกมาจากผับก็คงมองว่าพ่อตามมาลากลูกที่แอบหนีมานั่งเล่นเกมส์ในร้านเกมส์ให้กลับบ้าน...
อาทิตย์มองประตูกระจกหน้าร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของถนนสลับกับรถสปอร์ตสีบรอนซ์ของธงรบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วเดินตรงไปยังรถจากัวร์สีดำติดฟิล์มทึบของพี่ชายคนโต หลังจากขึ้นนั่งประจำที่คนขับแล้วอาทิตย์เผลอปิดประตูรถแรงๆ แบบที่หากสุริยะมาเห็นก็คงดุเขาเสียยกใหญ่เพราะหวงรถคันนี้มาก
...แต่เขาก็รับรู้อยู่นี่นาว่าธงรบนั้นก็ยังทำตัวเป็นหนุ่มเจ้าสำราญคนเดิม...
...แต่ธงรบจูงมือเด็กคนนั้นออกมาจากผับแบบไม่อายใคร...
...ที่วิ่งไปซื้อของในร้าน 'สิบแปด' ตอนตีสองนั่นล่ะ ซื้ออะไร...
...จะอะไร คนเจ้าชู้ที่ชอบเด็กหนุ่มหน้าอ่อนก็คงไปซื้อของอย่างเดียวนั่นล่ะ...
...ท่าทางคงได้ของที่ต้องการมาด้วยละสิ ใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเคยอีกแล้ว...
อาทิตย์เลี้ยวรถเข้าถนนใหญ่ พอเห็นว่าใครกำลังข้ามถนนจึงเร่งความเร็วเครื่องยนต์หกสูบพุ่งเข้าใส่คนที่กำลังข้ามถนนพร้อมกับบีบแตรเสียงลั่นเพื่อไล่ให้พ้นทาง'คนข้ามถนนคนนั้น' หันมาทำหน้าตกใจแล้วกระโดดหนีขึ้นไปบนฟุตบาธอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเสียงตะโกนด่าดังลั่นถนน
...ธงรบ ธงรบ ธงรบ ถ้าไม่เจ้าชู้ก็ไม่ใช่ธงรบ ท่องเอาไว้นะอาทิตย์...
...ถ้าเลิกเจ้าชู้เขาจะหันไปมองธงรบ...
...ไม่ใช่สิ ถ้าเลิกเจ้าชู้ก็ไม่ใช่ธงรบ...
...บ้าจริงๆ ทำไมธงรบจะต้องเข้ามาในชีวิตเขานะ...
...แล้วทำไมพี่นุไม่ออกไปซะที...
...ทำไม ทำไม ทำไมอะไรถึงต้องเป็นแบบนี้...
จบ PART 1 “ตื๊อ"
ต่อไปเป็น PART 2 “หึง"
PART 3 “รัก"
-
:z13:
พี่นาย
หายไปนานกลับมาจบpart I เลย
-
ผู้กองงานเข้าอีกแล้ว
-
:oni2: :laugh3: :m20: :laugh:
-
งานนี้สงสัยคุณชายอาทิตย์ตกทรมานเพราะความหึงสุมอกแหงเลย ว่าที่สารวัตรทำหน้าที่ดับดาวไม่ได้เรื่องเลย :z6:
-
o18 เอาหล่ะซิผู้กองงานเข้าแล้วววว อาทิตย์หึงน่ากลัวด้วยยย
บอกได้เลยว่า ตาย ลูกเดียวงานนี้ :call:
-
ผู้กองธงเตรียวตัวโดนเชือด อิอิ
นึกว่าคนแต่งกลายร่างเป็นกระทงหลงทาง ลอยไปกับหนุ่มๆ อิอิ
-
ขับเร็วไม่ดีนะอาทิตย์ = =
-
แอบรัก..ภานุวัฒน์
-
ไหนบอกไม่หึงไงจ๊ะ อาทิตย์
o18 o18
เกือบชนธงรบเข้าเเล้วละสิ :z1:
ป.ล. สงสารภานุวัฒน์จัง :เฮ้อ:
-
ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ธงรบ งานเข้าเต็มประตู
แต่ยังแอบโล่งใจที่ part 3 ยังเป็น รัก น่ะเนี่ย อิอิ
-
พี่นาย มาต่อยาวแบบจุใจเลย ขอบคุณนะครับ
รอติดตามตอน "หึง" นะครับ
-
(http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C8498637/C8498637-121.gif)
-
อยากอ่านพาทหน้าเร็วๆจัง
-
2 ตอนรวดจุใจมากๆๆๆ
ธงรบก้อยังเป็นธงรบ ไม่เจ้าชู้ ก็ไม่ใช่ธงรบ
ปล.ภานุวัฒน์น่ารักดี
-
+1 ให้น้องนายคนขยัน มาลงจนจบ part 1 เลย ต้องไปลุ้นต่อใน part 2
หึง ตกลงว่าใครหึงใครใช่มะ ยังไง ๆ ก็จะลุ้นต่อไป กำลังสนุกมากมายเลย.
............. :pig4:..............
-
จะๆคาตา ตายธงรบ
อาทิตย์ัจัดการเลย แหมๆๆ ยังเสียดายเดือน :fire:
-
:z3: ผู้กองงานเข้าอีกจนได้
แต่อาทิตย์ก็จะได้รู้ใจตัวเอง
ว่าหงุดหงิดกะการที่ผู้กองควง
หนุ่มอื่นเนี่ย เค้าเรียกว่า หึง นะเนี่ย :z2:
-
ทำไม
เราถูกใจพระจันทร์ :z10:
-
อิอิ สมๆๆอยากให้อาทิตย์หึงมากๆ เหอะๆ
ก็นะนุ้งภาณุวัฒน์ทั้งเด็กกว่า น่ารักกว่า ขี้อ้อนกว่า
ไม่แปลกหรอกที่อิุคุณเสาธงเค้าจะตั้งให้เป็นพระจันทร์หนะ หึหึ
น่ากินน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ ตอนที่เป็นห่วงและดุภาณุวัฒน์อ่ะ
น่ารักเกิ๊นเหมือนพี่ชายดุน้องชาย เหมือนแฟนที่ห่วงแฟนเด็กที่อายุน้อยกว่า
น่ารักมากกก
ส่วนพ่ออาทิตย์ให้รุ้สึกซะที่เถอะว่า ตัวเองอ่ะชินแล้วกับการมีธงรบกัวประสาทอยู่ข้างๆ
ปากบอกว่าไม่ชอบ รักพี่นุงั้นงี้แต่ค.จริงก็คือ ไอ้รักหนะรักแน่แ่ต่ก็หวั่นไหวกับผู้กอง
ไม่น้อยไปกว่ากันหรอก ตี๋น้อยเอ้ย ดีๆๆสมๆๆๆ ว่าทีแ่ฟนไปเที่ยวกับเดะเอาะๆใสเด้ง
น่ารักว่าง่ายเชื่อฟังเป็นที่สุด
o13 o13 o13 สุดยอดดดด ชอบของขวัญที่ธงรบให้อ่ะคะ
ดูเสร่ออีก เอิ๊ก ขโมยของทางราชการ ดีจริงๆฮา555
-
จบแบบงานเข้าเลย ผู้กองเสาธง
รอ ภาค สอง ว่าตี๋อาทิตย์ จะจัดการกับผู้กองเสาธงยังไง
เป็นกำลังใจให้พี่นาย เมื่อไหร่จะได้เมียมาโชว์ตัวสักที่ :z2:
+1 เป็นของขวัญให้ เผื่อจะเอาไปฝากกิ๊ก
-
จบแบบงานเข้าเลย ผู้กองเสาธง
รอ ภาค สอง ว่าตี๋อาทิตย์ จะจัดการกับผู้กองเสาธงยังไง
เป็นกำลังใจให้พี่นาย เมื่อไหร่จะได้เมียมาโชว์ตัวสักที่ :z2:
+1 เป็นของขวัญให้ เผื่อจะเอาไปฝากกิ๊ก
รอด้วยคน ขอภาคนี้ อาทิตย์เอาคืนนายเสาธงให้แสบๆหน่อย
ทำไมไม่ให้อาทิตย์ เป็นฝ่ายรุกบ้างล่ะ ให้ตำรวจเป็นรุกตลอดเลย งอนชิส์ :serius2:
-
ธงรบ เป็นผู้ชายที่แพรวพราวที่สุด ที่ผมเคยพบเคยเจอแล้วมั้ง ผมว่า
ต้องยกประโยชน์ให้คนแต่ง ที่สามารถดึงความเป็นตัวเองมาใส่ไว้ใน ธงรบ ได้มากขนาดนี้
คุณ katawoot สุโค่ย
ปล. พี่นาย ไปบอกคนแต่งรีบเอาภาค 2 มาได้แล้วนะคับ มีคนรออยู่
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
เข้ามารอ ธงรบ กะ อาทิตย์ จ้า แอร๊ยยยยยยยย
มาดูว่าอาิทิตย์จะหึง ยังไง อิอิ
-
พระอาทิตย์ กับพระจันทร์ :เฮ้อ:
เสาธงระวังโดนเปลวเพลิงเผานะ :angry2:
ร้อนขนาดนั้น หึงโหดใช่ย่อย
ถึงภาคหึงแล้ว เย้ๆ หึงเยอะๆๆนะตะวันน้อย
หึงเยอะก็รักมาก :-[
มาต่อเร็วๆพี่นาย
ปล ชอบ นาฬิกาทรงกลมรูปพระอาทิตย์สีแดงถูกมัดเชือกติดกับเสาธงผืนเล็กๆ :man1:
-
เรื่องนี้มีรวมเล่มขายอีกเรื่องมั้ยคะ จะรอซื้อ จะเก็บเป็นคอลเล็คชั่นหนุ่มเจ้าชู้ :laugh:
-
ทามมายยย คนแต่ง ไม่ยอมแต่งให้ตำรวจเป็นรับมั่งอ่ะ
เห็นกี่เรื่องๆ กี่ภาคๆ ก้รุกหมด
ของงี้ให้มันสลับๆกันมั่งน๊าตะเอง เค้าอยากเห็นตำรวจโดนเฉียบ :call:
-
อาทิตย์แรงโดดเด่น จันทร์เพ็ญสวยเย็นตา ได้อย่างก้อต้องเสียอย่างนะธงรบ
-
,k9jvgiH;qot8iy[มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ไม่ค่อยสบาย
แต่ก็คลานมารออ่านนิยาย
เจ้สอง :z10:
-
อาทิตย์เริ่มหึงโดยไม่รู้ตัวแล้วสิ ทีแรกผลักไสให้ไปหาคนโน้นคนนี้อยู่ได้ หึๆ
-
ธงรบ เป็นผู้ชายที่แพรวพราวที่สุด ที่ผมเคยพบเคยเจอแล้วมั้ง ผมว่า
ต้องยกประโยชน์ให้คนแต่ง ที่สามารถดึงความเป็นตัวเองมาใส่ไว้ใน ธงรบ ได้มากขนาดนี้
คุณ katawoot สุโค่ย
ปล. พี่นาย ไปบอกคนแต่งรีบเอาภาค 2 มาได้แล้วนะคับ มีคนรออยู่
รออ่านตอนต่อไปคับ
ขอบคุณครับที่ชม จะบอก อีตา katawoot ให้นะครับว่าต่อจากนี้ไปอย่าเอาตัวเองมาใส่ในนิยาย ไม่ไหวเลยจริงๆ
โทษทีมาต่อบทต่อไปช้าหน่อยเพราะมัวแต่หาทางกลับบ้านอยู่ครับ โดนใครหลายคนแช่งให้ลอยไปกับกระทง เลยลอยไปจริงๆ o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12
-
ธงรบ PART 2 - Chapter 11
ธงรบพยุงตัวอธิคมเข้ามาในห้องนอนอย่างทุลักทุเลแล้วโยนลงบนเตียง จากนั้นจัดการถอดเสื้อผ้าเพื่อนออกจนเหลือแต่กางเกงชั้นใน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำใช้ผ้าชุบน้ำนำมาเช็ดตัวให้คนที่เมาไม่ได้สติพลางบ่นไปด้วยไม่หยุด
“เอ็งจะเมาไปให้ได้อะไรขึ้นมา เมาแบบนี้จะไปตามหาคุณนุเจอได้ยังไงวะ" ธงรบยืดตัวขึ้นแล้วถอนหายใจ ยืนมองอธิคมชั่วครู่แล้วเดินไปหยิบกระป๋องแป้งฝุ่นมาโรยตัวให้เพื่อน ปากก็บ่นต่อว่า "เรื่องของข้าก็ท่าจะไม่รอด พ่อตะวันรอนลับฟ้าไปยังไม่ยอมโผล่ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นก็ทำดีกับข้า ชวนข้าไปดื่มเหล้า อุตส่าห์เอานาฬิกาดวงอาทิตย์สื่อรักไปวางไว้บนโต๊ะในห้องทำงาน หลงดีใจ อยู่เฉยๆ ก็หนีไปทำงานที่ฮ่องกง กลับมาแล้วก็หลบหน้าหลบตา แบบนี้หลอกให้กันดีใจนี่หว่า เอ๊า แค่นี้ล่ะ เอ็งนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ข้าไม่หาอะไรให้เอ็งกินแล้วนะโว๊ย ให้คุณพ่อน้องชายเอ็งมาดูใจเอ็งก็แล้วกัน ข้าจะไปตามจับอาทิตย์มาแขวนไว้บนท้องฟ้า"
ธงรบมองผลงานตัวเองอย่างภูมิใจแล้วโยนขวดแป้งที่ใช้โรยตัวเพื่อนจนขาววอกเกือบทั้งตัวลงบนที่นอน 'เพื่อนผู้แสนดี' เดินออกไปทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือความหารีโมทคอนโทรลเพื่อเปิดโทรทัศน์ แต่ครั้นภาพปรากฎบนจอเขาก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“โอ๊ย อาทิตย์ ทำไมต้องตามมาหลอกมาหลอนธงรบขนาดนี้" ธงรบครางแล้วโยนรีโมทลงบนพื้นหน้าโซฟา ภาพในจอเป็นสารคดีโลกพิศวง ภาพพระอาทิตย์ดวงกลมโตสีแดงกำลังลับขอบฟ้าเหนือทุ่งหญ้าในทวีปแอฟริกา
“อยู่ใกลถึงแอฟริกาเลยหรืออาทิตย์ แล้วนี่พี่จะตามอาทิตย์เจอหรือเปล่า เมื่อไหร่จะกลับมาใช้รถคันเดิมของตัวเอง"
ธงรบบ่นไม่หยุด กว่าสามวันแล้วที่เขาเปิดหน้าจอเครื่องจีพีเอสติตตามการเคลื่อนไหวของรถเบ็นซ์เอสแอลเคของตี๋เข้ม แต่ทุกครั้งที่ตามไปกลับเจอแต่หน้าตี๋ทะเล้น ตะวัน พี่ชายของอาทิตย์ไม่ตกใจแล้วเวลาเห็นหน้าเขา และพี่ชายคนรองของอาทิตย์ก็เริ่มคุยกับเขาบ้างแล้วหลังจากเมื่อก่อนเคยแต่มอง
ตะวันบอกว่า "ที่บ้านเรามีรถหลายคันครับ อาทิตย์เขาขับรถเฮียสุริยะ แล้วเฮียก็เอารถผมไปขับ ผมเลยต้องขับรถอาตี๋เล็ก"
...กะล่อนน่าดูล่ะพี่ชายคนรองของอาทิตย์ นี่ถ้าเหมือนอาทิตย์หน่อยเขาจะเปลี่ยนใจมาจีบตะวันให้อาทิตย์อกแตกตายเพราะหึง...
...แล้วอะไรในตัวอาทิตย์ท่ี่เขาชอบจนจะเป็นจะตายจนเท่าทุกวันนี้...
...ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าเห็นหน้าตาท่าทางแล้วใจเข้าเต้นไม่ค่อยเป็นจังหวะ หน้าตาและบุคลิกที่บางทีดูเหมือนเด็กดื้อผสมกับไร้เดียงสาไม่ทันคน แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเจ้าเล่ห์พร้อมๆ กับที่ดูเศร้าๆ ในเวลาเดียวกัน มีส่วนประกอบหลายอย่างเหลือเกินที่เป็นอาทิตย์คนที่ทำให้เขารู้สึกวุ่นวายหัวใจได้ถึงเพียงนี้...
...อยากเป็นเทวดาซึ่งสามารถหยั่งรู้ทุกอย่างได้จริงๆ เลย เขาจะผ่าหัวใจตัวเองออกมาดูว่าทำไมถึงได้มาหลงรักอาทิตย์...
...รัก...
...เรารักอาทิตย์แล้วหรือเนี่ย...
...เออสิวะ ไม่รักแล้วจะตามแบบมาราธอนขนาดนี้หรือไอ้ทึ่ม...
...ไอ้คมมันชอบว่าเราแบบนี้...
...หรือเราทึ่มจริงๆ ทึ่มที่มารักอาทิตย์โดยไม่รู้ว่าทำไม...
...แต่ไอ้คมก็ทึ่มเหมือนกันล่ะ ทำเฟอะฟะจนแฟนโกรธหนีไปไหนก็ไม่รู้ ตัวเองก็จะเป็นจะตายเพราะคิดถึงแฟน...
...เราก็ไม่ต่างกัน คิดถึงอาทิตย์เหลือเกิน...
...ไม่ไหวแล้ว ออกไปตามหาอาทิตย์บ้างดีกว่า ไอ้วุธบอกว่ากินเหล้าให้หายเบื่อ พาไอ้คมกลับบ้านแล้วอย่าไปก็ให้คอยดูแลกัน แต่ใครจะทนไหววะ ไอ้วุธมันไม่ได้กำลังตะเกียกตะกายอยู่ในหลุมแห่งความรักนี่หว่า...
ธงรบเหลือบตามองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาใกล้ตีสองก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง ปิดทีวีแล้วคว้ากุญแจรถเดินออกจากห้องพักของอธิคม พอขึ้นนั่งบนรถตัวเองก็เปิดหน้าจอจีพีเอสเพื่อตรวจสอบพิกัดของเบ็นซ์เอสแอลเคของตี๋หนุ่มผู้ที่กำลังทำให้หัวใจของเขาปั่นป่วน
หน้าจอจีพีเอสบอกว่าอุปกรณ์ติดตามตัวซึ่งเขาแอบติดเอาไว้ในรถของอาทิตย์นั้นตอนนี้บ่งบอกว่ารถของตี๋ตะวันแดงของเขายังอยู่นอกบ้าน และที่สำคัญไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่เท่าใดนัก แต่ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนขับรถคันนั้นอาจเป็น 'คุณตะวัน' พี่ชายของอาทิตย์ แต่ธงรบก็ยังอยากลองเสี่ยงดูอีกสักครั้ง
...อย่างน้อยก็ดีกว่านอนเซ็งๆ อยู่บนโซฟามองดูพระอาทิตย์ในจอโทรทัศน์ ถึงไม่ได้เห็นอาทิตย์น้อย เห็น 'ตะวัน' ก็ยังดีวะ หน้าทะเล้นไปนิด แต่ก็หน้าตาเหมือนอาทิตย์ ลองจินตการหน้าของตะวันให้หุบยิ้มไม่ต้องเห็นฟันสามสิบสองซี่และตาใหญ่ขึ้นมาอีกนิด ปากแดงอีกหน่อย แก้มอวบๆ ขาวๆ ก้นงอนๆ ชอบทำหน้าดุๆ นิ่งๆ เม้มปาก แค่นี้ก็เป็นอาทิตย์ได้แล้ว...
...อ้อ ต้องปิดหูด้วย เพราะตะวันชอบ 'จ้อ' ไม่ยอมหยุด คนอะไรพูดได้พูดดีไม่รู้จักเมื่อยปาก...
ในคลับหรู The Venom คราคร่ำไปด้วยหนุ่มสาวแต่งตัวสวยงาม คลับเปิดเพลงช้า หนุ่มสาวหลายคู่เต้นรำคลอเคลียอยู่กลางฟลอร์และแสดงความรักต่อกันและกันอย่างเปิดเผย มุมห้องด้านในของคลับเป็นโซฟาเบดขนาดใหญ่สีทองเข้มสลับริ้วลายสีดำ สองหนุ่มกำลังนั่งคุยกัน
"ว่าไออาตี๋ บอกมาซะดีๆ อย่าให้ถามซ้ำ" อธิปผลักไหล่อาทิตย์เบาๆ
"จะถามให้ได้อะไรขึ้นมา บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ"
"ทำท่าเหมือนผู้หญิงอยากกระโดดเข้าไปข่วนหน้าเขางั้นล่ะ ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก" อธิปบ่น หันไปมองเด็กหนุ่มหน้าอ่อนที่นั่งอยู่เพื่อนผู้หญิงสองคนใกล้ๆ บันไดขึ้นชั้นสอง
"หน้าตาก็ดีนี่นะ แต่ว่าเด็กมากๆ นี่บรรลุนิติภาวะหรือยังก็ไม่รู้ แบบนี้ล่ะ สเป็คสารวัตรธงรบ" อธิปจงใจพูดกระทบ และเห็นนัยน์ตาของอาทิตย์ลุกวาบ หากเพื่อนของเขารีบหันหน้าหนี
อธิปเห็นอาทิตย์ดูเงียบไปในทันใดเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าใสคนนั้น ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่านี่คงจะเป็นเด็กของผู้กองธงรบอีกคน เขาเซ้าซี้อยู่นาน จนในที่สุดก็อดีตเพื่อนร่วมงานของเขาก็ยอมเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นหน้าผับแห่งหนึ่งให้ฟัง
...ปากก็บอกว่าไม่เคยสนใจว่าสารวัตรธงรบจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน แต่เขาสังเกตว่าหลังๆ มานี่ อาทิตย์มักจะหงุดหงิดอยู่บ่อยๆ หากล้อเล่นเรื่องที่ธงรบชอบทำเจ้าชู้
"แล้วนี่รชานนท์จะกลับมาไหมนี่ ออกไปโทรศัพท์ได้เป็นชั่วโมง" อธิปบ่นอยู่คนเดียวเพราะอีกฝ่ายไม่พูดไม่จา "รู้ยังงี้ไม่ชวนสามีภรรยาคู่นี้มาเที่ยวกลางคืนด้วยเด็ดขาด นี่สงสัยไปนั่งจู๋จี๋กันในรถ"
"อีกหน่อยก็กลับเถอะนะอธิป" อาทิตย์โพล่งขึ้นมา
"อ้าว ทำไมรีบกลับ นี่แค่ตีสอง" อธิปทักท้วง "เหล้ายังไม่ทันหมดขวด"
"ขวดที่สองยังไม่หมดน่ะสิ จะกินให้เมาเลยหรือไง เหล้าจะกินอะไรนักหนา เมาแล้วก็ครองสติไม่ได้" อาทิตย์สั่งสอน ในใจอดนึกถึงอีกคนไม่ได้ คนนั้นก็ดื่มเหล้าเป็นน้ำ ดื่มอย่างไรก็ไม่เมา
...เมาแล้วครองสติไม่ได้ เขานี่ไง ไม่ใช่เพราะเมาหรอกหรือถึงมาเจอะเจอกับผู้กองธงรบ มาเสียประสาทกับการตื๊อของคนที่กวนอารมณ์เขาเป็นที่สุด...
"อาทิตย์...อาทิตย์" อธิปสะกิด "ข้าศึกบุก"
อธิปบุ้ยปากไปยังประตูทางเข้าของคลับ อาทิตย์หันตาม สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เห็นคุ้นตา
"พูดไม่ขาดคำก็มา รู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่"
...นั่นสิ เหมือนธงรบคอยสะกดตามเขาไปทุกที่ ไม่ว่าเวลาไหน ดึกดื่นเที่ยงคืนก็บังเอิญเจอธงรบ จะไปที่ไหน ธงรบก็ดูเหมือนจะรู้ไปเสียหมด...
...แต่ตอนที่เขาเปลี่ยนไปขับรถพี่ชายคนโต ธงรบไม่เคยตามเขาเจอเลย และเมื่อพี่ชายคนรองเอารถเขาไปขับ กลับถึงบ้าน ตะวันมักจะเล่าให้เขาฟังว่ามีผู้ชายตามสะกดรอย...
...แสดงว่าธงรบตามรถเขา อาจจะให้สายตรวจคอยจับตาดูรถแล้วคอยวิทยุไปรายงาน โชคดีที่บ้านมีรถหลายคัน ตั้งแต่กลับจากฮ่องกงเขาสลับใช้รถของพี่ชายคนโตกับของคุณพ่อและคุณแม่ ไม่เคยพบหน้าผู้กองธงรบเลย คืนนี้ลองมาใช้รถของตัวเองก็เป็นเรื่อง ตำรวจโผล่มาทันที...
"ได้กินเหล้าฟรีอีกแล๊ว" อธิปยิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นทักทายนายตำรวจที่กำลังเดินส่ายอาดๆ เข้ามาหา
"อธิป" อาทิตย์เรียกชื่ออธิปเสียงเข้ม "ไปเรียกทำไม"
"แล้วทำไมจะไม่เรียก คนคุ้ยเคยกัน ยังไงผู้กองก็เห็นเราอยู่ดี"
ธงรบยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับ เดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนที่นั่งอยู่โซฟาฝั่งวีไอพีของคลับ
"ไงอธิป คิดยังไงแอบควงแฟนผมมาดื่ม" ธงรบพูดกับอธิปแล้วหันไปยักคิ้วให้อาทิตย์ที่เสไปมองด้านข้าง
"พูดดีๆ นะผู้กอง" อาทิตย์พูดเสียงเข้ม ยังไม่หันไปมองหน้าธงรบ
"ขอโทษครับสารวัตร คืออาทิตย์เขาเหงา ผมเลยมาเป็นเพื่อนแก้เหงา" อธิปทำหน้าทะเล้น
"อธิป" คนที่โดนปรักปรำว่า "เหงา" ส่งเสียงปรามเพื่อน แต่อีกฝ่ายไม่ใส่ใจ
"แต่ไม่ได้มากันสองต่อสองนะครับ กลัวโดนครหานินทา มีมาอีกสองคน รชานนท์กับพจนีย์ แต่ว่าตอนนี้ไปไหนกันไม่รู้ สารวัตรดื่มอะไรดี จะได้ถือโอกาสฉลองเลื่อนยศซะเลย" อธิปยิ้มกว้าง พูดไปพลางยักคิ้วใส่อาทิตย์ที่ยกเครื่องดื่มจิบช้าๆ สลับกับหันหน้าไปมองรอบๆ
"ผมเลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรี ใครบางคนยังไม่ยอมเรียกสารวัตรซักคำ เรียกผู้กองอยู่ได้ เรารึก็ภูมิใจนักหนา จะแสดงความยินดีซักคำก็ไม่มี"
อาทิตย์ไม่ตอบ ตามองไปยัง "เด็กหนุ่ม" ที่นั่งอยู่กับเพื่อน และตอนนี้ก็มีอีกหลายคนมาสมทบเป็นกลุ่มใหญ่ จนแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าขาวๆ ของภานุวัฒน์ ธงรบคงยังมองไม่เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นจึงทำหน้าระรื่นอยู่
...สงสัยจังเลยว่าหากธงรบเห็นภานุวัฒน์ คนเจ้าชู้คนนี้จะทำหน้าอย่างไร และหากเขาเอ่ยชื่อเด็กหนุ่มคนนั้นขึ้นมา ธงรบจะอธิบายอย่างไร...
---ไหนว่าไม่แคร์ยังไงล่ะ อาทิตย์
อีกเสียงหนึ่งแย้งขึ้นมาในหัว
...แต่ผู้กองธงรบก็ทำท่าจีบเขาเป็นแฟน พูดว่ารัก พูดว่าเป็นแฟนเขา พูดว่าเขาเป็นแฟน ทำเหมือนกับว่าเป็นแฟนกันจริงๆ
---แต่เขายังรักพี่นุอยู่ หัวใจเขาเป็นของพี่นุ
...แต่ก็เริ่มรู้สึกดีกับธงรบ
---บ้าจริงๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
"เหม่ออีกแล้วสารวัตร พักหลังอาตี๋เหม่อบ่อยๆ สงสัยบริษัทกำลังขาดทุน" อธิปบอกธงรบยิ้มๆ
...กำลังงอนสารวัตรละซี้อาทิตย์...
อธิปอมยิ้ม แล้วหันไปมองด้านข้าง พลันต้องอุทานด้วยความตกใจ แต่ธงรบไม่ได้สังเกตเห็นอาการของเขาเพราะกำลังทำตาเยิ้มมองอาทิตย์อยู่อย่างเพลิดเพลิน
...นิตินัย ทำไมจะต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย...
อธิปรีบหันหน้าเข้าผนัง อยากจะย้ายไปนั่งหลังธงรบให้สารวัตรตัวโตบังเขาให้มิด ตั้งแต่กลับจากถ่ายโฆษณาที่กระบี่ แบ้งค์นิตินัยตามตื้อเขาอย่างหนัก มาห่างๆ ไปตอนที่มีเรื่องคลิปฉาว แต่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ก็เริ่มอีก คราวนี้หนักกว่าเดิม ถึงขนาดบุกไปหาเขาถึงคอนโด และลากตัวเขาออกไปเที่ยวด้วยกัน จนเกิด "เรื่อง" ขึ้น
...เรื่องที่เขา "เผลอตัว" ทำอะไรแบบที่ไม่เคยคิดว่าจะทำตอนเมามายไม่ได้สติ
...เหล้านี่เป็นตัวการทำให้คนเสียตัวจริงๆ ให้ตายสิ...
"สารวัตรครับ จะดื่มอะไรดี" อธิปถามธงรบ
ธงรับสั่งเบียร์ขวดเล็กหนึ่งขวด อธิปเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แม้จะไม่ได้ดื่มสังสรรค์กับธงรบบ่อยนัก แต่เขาก็รู้ดีว่าปกติธงรบนั้นดื่มเหล้าแรงๆ จนเขาแทบดื่มด้วยไม่ได้
ตั้งแต่รู้จักกับธงรบผ่านทางอธิคมและอนุภาพ นายตำรวจหนุ่มก็ชวนเขากับเพื่อนออกไปด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราวจนคุยกันถูกคอ แต่ลึกๆ เขาอดหวั่นไม่ได้ว่าธงรบอาจจะเผลอ "จัดการ" เขาหากเขาไม่ระวังตัว เวลาดื่มกับธงรบเขาจึงไม่ยอมเมาเด็ดขาด
"สารวัตร ทำไมดื่มเบียร์ละครับ แบบนี้จะรู้รสอะไรได้"
"พักหลังผมเพลาๆ เรื่องดื่มเหล้า มันไม่ค่อยดี ผิดศีลห้า" ธงรบตอบยิ้มๆ
"ผมว่าผิดข้ออื่นมากกว่า" อาทิตย์อดเหน็บแนมไม่ได้
"ข้อไหนหรืออาทิตย์" อธิปแกล้งทำหน้าไม่รู้เรื่อง
"คนทำผิดเองเขารู้" อาทิตย์เอียงหน้า ปรายตามองคนที่ "คาดว่า" จะทำผิดศีลหลายข้อ
"เอ๊า ว่าเข้าไป คนกลับตัวกลับใจแล้วไม่ให้อภัยกันบ้างเลยนะ" ธงรบทำตางอนๆ
"ไม่น่าเชื่อ อะไรทำให้สารวัตรธงรบเปลี่ยนไป" อธิปทำหน้าสงสัย
"ความรักทำให้คนเปลี่ยน"
...เลี่ยน...อาทิตย์เผลอเบ้ปาก อดหมั่นใส้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ได้
...ขอสั่งเครื่องดื่มแรงๆ ซักหน่อยเถอะ อยากจะประชดคนที่บอกว่ากลับตัวกลับใจบ้างซักหน่อยท่าจะดี...
"เฮ้ย อาทิตย์จะดีหรือ" อธิปเสียงหลงเมื่อได้ยินอดีตเพื่อนร่วมงานสั่งเครื่องดื่ม
"ใช่ เดี๋ยวเมานะ จะหาว่าไม่เตือน" ธงรบร่วมเตือน
"แค่แก้วเดียวจะเมาที่ไหน ถึงผมจะเมาไม่ได้สติ ก็มีคนพากลับบ้านอยู่แล้ว นะอธิป"
"จะให้เราพากลับหรือ เราไม่กลับง่ายนะ คืนนี้เรากะว่า ไม่เมาไม่กลับ"
"พี่พากลับก็ได้อาทิตย์ ดื่มตามสบาย ไม่ต้องห่วง พี่เลี้ยงเอง" ธงรบสั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีกอย่าง ทั้งๆ ที่เบียร์หนึ่งขวดยังอยู่ในมือ
ทั้งสามนั่งดื่มไม่นานรชานนท์กับพจนีย์ก็เดินกลับมา หญิงสาวหน้าตาไม่สู้ดี บอกว่าคงต้องกลับบ้านแล้ว
"พจน์รู้สึกมึนๆ หัว อยากจะอาเจียน" พจนีย์ทำท่าผะอืดผะอม
"คนท้องน่ะ บอกให้อยู่บ้านก็ไม่ยอม ยังอยากซ่า" รชานนท์ตำหนิภรรยา
"ให้เราอยู่บ้าน แล้วตัวเองออกมาเที่ยวนี่นะ ไม่แฟร์" พจนีย์กระแทกเสียงใส่สามี
"แล้วนี่จะกลับเลยหรือไง มึนหัวจริงเร๊อ กลัวแต่จะกลับบ้านไปผลิตลูกคนที่สองละสิ" อธิปเย้า
"บ้า คนแรกยังคาอยู่ในท้องเลย คนที่สองจะเกิดได้ไงย่ะ" พจนีย์แหว ยกมือขึ้นจะฟาดคนที่พูดยั่ว
"อ้าว คนอื่นๆ เขายังทำกันเลย"
"นนท์ไปเถอะ ไม่อยากฟังอธิป ผู้กอง เอ๊ย สารวัตร พจน์กลับก่อนนะคะ" พจนีย์หันมาลาธงรบและอาทิตย์
"ส่งให้ถึงบ้านนะครับสารวัตร" รชานนท์ฝากฝังอาทิตย์กับธงรบก่อนกลับ ทำให้อีกฝ่ายหน้าง้ำเพราะโดนล้อ
สรุปแล้วคนอื่นๆ แยกตัวไปกันหมด เหลือแต่อาทิตย์กับธงรบ อธิปนั้นก็ขอแยกตัวไปจีบสาวต่อ และยังยั่วเย้าอาทิตย์ก่อนแยกออกไปเหมือนที่รชานนท์พูด
"สารวัตร ฝากอาตี๋ด้วยนะครับ อย่าให้เมาจนครองสติไม่ไหว เดี๋ยวจะอันตราย"
"ไปไกลๆ เลยอธิป" อาทิตย์ยกมือทำท่าจะชกเพื่อนที่ทำหน้าทะเล้นแล้วรีบเดินจากไป ปล่อยให้ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ แล้วพูดขึ้นว่า
"ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะดูแลอาทิตย์อย่างดี ไม่มอมเหล้าเด็ดขาด อาทิตย์ไว้ใจได้
อาทิตย์ไม่ตอบ ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มสลับกันการนั่งนิ่งเหมือนคิดคำนึงอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มสั่งเพิ่มอีกหลายครั้ง จนธงรบชักเป็นห่วง
"ดื่มมากแล้วนะอาทิตย์ พอเถอะ"
"ทำไมล่ะครับ ไม่ดีหรือ ผมจะได้เมา ผู้กองไม่ชอบหรือถ้าผมเมา" อาทิตย์ตาปรือ แต่ยังพูดเสียงชัดไม่อ้อแอ้ ใบหน้าแดงระเรื่อ หากไฟในคลับที่ค่อนข้างสลัวทำให้ไม่เห็นใบหน้าขาวสะอาดนั้นเปลี่ยนสีชัดเจน
"เอ๊า คนเขาห่วงใย" ธงรบส่ายหน้ายิ้มๆ แต่มือกลับเติมเหล้าให้ชายหนุ่ม
อาทิตย์ขยับแก้วหนี "ไม่อยากให้เมาแล้วทำไมมาเติมเหล้าให้"
"โอ๊ะ โทษที เติมผิดแก้ว" ธงรบแก้ตัว
...เชื่อตายล่ะผู้กองธงรบเอ๊ย...
อาทิตย์คว้าขวดเหล้ามาจากมือธงรบแล้วรินใส่แก้วเอง นายตำรวจไม่ห้ามปราม เอาแต่นั่งมองตี๋หนุ่มยิ้มๆ เสียงเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะเร็วขึ้น ธงรบยกข้อมือขึ้นดูเวลา เห็นว่าเป็นเวลาตีสองครึ่งแล้วจึงชวนอาทิตย์กลับบ้าน ชายหนุ่มไม่ยอม บอกว่าอยากดื่มต่อ แต่นายตำรวจก็ลากสุดหล่อของเขาออกมาจากคลับจนได้
"เป็นอะไรนี่อาทิตย์ นี่กะจะเมาจริงๆ หรือ ตอนมาถึงยังว่าพี่อยู่เลย ไหนบอกว่าเหล้ามันไม่ดีไง"
"อยากดื่ม อยากดื่มให้เมา" อาทิตย์โบกไม้โบกมือ เดินโซเซลงบันไดหน้าคลับ
"อ้าว เดี๋ยวก็ได้กลิ้งลงไปไปหรอก มามะ เดี๋ยวช่วยพยุง"
"อย่ามายุ่ง" อาทิตย์ปัดมือธงรบออก "ไปพยุงคนอื่นโน่น"
"ก็อยู่กันสองคนจะให้ไปพยุงใครวะ" ธงรบเกาหัวแกรกๆ มองตามตี๋หนุ่มที่เดินไม่ตรงทางไปยังลานจอดรถ แล้วหยุดยืนโอนเอนมองซ้ายมองขวา
"มา จะไปส่ง กุญแจรถอยู่ไหน" ธงรบเดินไปหยุดยืนข้างๆ แล้วถือโอกาสล้วงกระเป๋าของชายหนุ่มผู้ที่กำลังถูกควบคุมด้วยฤทธิ์เหล้า
ไออุ่นแผ่ซ่าน มือของธงรบกางออกเมื่อสอดเข้าไปในกางเกงของอาทิตย์ ควานหากุญแจรถ แต่เขาอด "แต๊ะอั๋ง" ชายหนุ่มไม่ได้
...ผิวเนื้อเนียน อุ่น แน่น เร้าใจเขาจนแทบอยากจะจับอาทิตย์ถอดเสื้อผ้าเสียเดี๋ยวนี้
อาทิตย์ไม่ขัดขืน ท่าทางจะเริ่มเมาแล้ว แต่ก็ยังพยายามทรงตัวอยู่
"อาทิตย์ ไปนอนบ้านพี่นะ พี่ไปส่งอาทิตย์ที่บ้านทั้งเมาๆ อย่างนี้ไม่ได้หรอก ดึกมากแล้ว" ธงรบกระซิบเสียงเบา ก่อนจะชักมือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มอย่างเสียดาย
...ตอนนี้ความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขาตลอดระยะเวลาปีกว่าได้รุมเร้าธงรบจนถึงที่สุด เขารู้สึกทรมานเหลือเกินกับความต้องการอาทิตย์ ไม่เคยเลยที่เขาจะต้องการใครมากเท่านี้มาก่อน ตอนแรกเป็นความสนุกที่ได้ตามตื๊อตามกวนตี๋เข้มคนนี้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่ออาทิตย์นั้นลึกซึ้งขึ้น ที่สำคัญ เมื่อเขาเห็นอธิคมเพื่อนรักของเขาจะเป็นจะตายเพราะถูกแฟนทิ้ง ยิ่งทำให้เขาตระหนักได้ว่า อะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขามาตลอดนั้นน่าจะเรียกได้ว่าเป็นความรัก และเมื่อเห็นสภาพอธิคมแล้วก็ยิ่งทำให้เขาทนไม่ได้ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาต้องติดอยู่กับเพื่อนรักแทบห่างไปไหนไม่ได้ ยิ่งทำให้ความรู้สึกพิเศษต่ออาทิตย์เพิ่มทวีคูณ
...อาทิตย์ ตอนนี้น่าจะถึงเวลาของเราแล้วล่ะ...
ธงรบสูดลมหายใจลึกๆ แล้วดันตัวหนุ่มน้อยขึ้นรถ จุดหมายปลายทางคือบ้านของเขา
คืนนี้ เขาจะได้อยู่กับอาทิตย์ทั้งคืน แม้อีกฝ่ายจะไม่ค่อยได้สตินักก็ยอม...
อาทิตย์ลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมขยับตัวเปลี่ยนท่านอน อากาศในห้องที่เขากำลังนอนอยู่เย็นสบายพอดีๆ ทำให้เขาหลับได้สบายพอสมควร
เขาจำได้ว่าธงรบประคองขึ้นรถ แล้วขับพามานอนที่คอนโดของตัวเอง นี่เป็นครั้งที่สองที่เขามาที่พักของธงรบ ครั้งแรกนั้นเมามายไม่ได้สติ ครั้งนี้ก็เมาเหมือนกัน แต่ไม่หนักเท่าครั้งนั้น เขาพอรู้เรื่อง แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ความเมา ความง่วง และความเหนื่อย ทำให้ยอมมากับธงรบโดยง่าย
แต่ที่มากกว่านั้น เขารู้ว่ามีเหตุผลอย่างอื่นอีก...เหตุผลลึกๆ ที่เขาพยายามบอกตัวเองให้ยอมรับ และอีกเหตุผลที่เขายังไม่ค่อยอยากจะยอมรับมันเท่าใดนัก
อาทิตย์รู้สึกตัวว่านอนอยู่โซฟาขนาดใหญ่ เบาะหุ้มด้วยกำมะหยี่ ส่วนร่างของเขาคลุมด้วยผ้าแพรลื่นๆ ถอดเสื้อและกางเกง มีเพียงชั้นในตัวเดียวติดกาย
...ธงรบ...ธงรบทำอะไรเขา ธงรบอยู่ไหน...
อาทิตย์หันหน้ามองไปข้างหลัง ตอนนี้เขากำลังนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาพนักพิงของโซฟาอยู่จึงมองอะไรไม่เห็นถนัด ไฟในห้องเปิดเพียงสลัวๆ
เสียงขยับตัวของอาทิตย์คงทำให้ธงรบที่นั่งสับปะหงกอยู่บนพื้นรู้สึกตัว นายตำรวจนั่งพิงโซฟาอยู่ข้างๆ อาทิตย์ที่นอนตะแคง เมื่ออาทิตย์หันหน้ามาจึงเห็นใบหน้าคร้ามเข้มของอีกฝ่ายทำตาปรืออยู่
"ผู้กอง ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้" อาทิตย์ถามเสียงเบา แล้วพลิกตัว คราวนี้ตะแคงซ้าย ใบหน้าอยู่เกือบจะชิดไหล่กว้างของธงรบ
"มานั่งเฝ้า กลัวตกโซฟา" ธงรบยิ้มบางๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆ
"ทำไม..."
"ไม่ต้องห่วง อาทิตย์ยังไม่เสียหนุ่มหรอก แค่ถอดเสื้อผ้าให้เท่านั้น" ธงรบบอก
"แล้วทำไมไม่ไปนอน" อาทิตย์เสียงงัวเงีย
"บอกแล้วไงว่านั่งเฝ้า อาทิตย์นอนดิ้น ไม่มานั่งกั้นไว้หน้าโซฟา คงได้ตกลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น" ธงรบให้เหตุผล "นอนกรนด้วยนะ"
"ไม่จริง ผมไม่ใช่คนนอนดิ้นและไม่นอนกรน" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น แต่ใบหน้ายิ้มๆ
นัยน์ตาของธงรบอ่อนโยนเมื่อมองตาของหนุ่มน้อยที่เขารู้สึกพิเศษด้วยมาเป็นเวลานาน อาทิตย์หัวยุ่ง ตาปรือเพราะเพิ่งตื่น หายใจเบาๆ ปากแดงๆ ของตี๋หนุ่มอยู่ไม่ไกล ธงรบบอกตัวเองว่า เพียงแค่เขายื่นหน้าไปอีกนิดเดียว เขาก็จูบอาทิตย์ได้แล้ว
"ร้อน" อาทิตย์พูดขึ้นหลังจากนอนมองตาธงรบเงียบๆ แล้วพลิกตัวกลับไปนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาพนักพิงของโซฟาเช่นเดิม มือดึงผ้าแพรที่ห่มตัวลงไปจนถึงสะโพก ก่อนจะขยับตัวยุกยิกเพื่ออยู่ในท่าสบายที่สุด
"ผู้กองรับแขกให้นอนโซฟายังงี้นี่นะ" อาทิตย์พึมพำเสียงเบา
"ถ้าพาไปนอนบนเตียงกลัวถูกแขกด่า" ธงรบพึมพำเสียงเบาเช่นกัน
"นอนไม่สบาย" อาทิตย์บ่น ขยับตัวยุกยิกอีก ทำให้ผ้าแพรที่ถูกดึงไปกองอยู่ที่สะโพกลื่นไหลหลุดออกจากร่าง
ธงรบกลืนน้ำลาย เริ่มหายใจแรงทั้งที่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังกลั้นหายใจอยู่ ตอนนี้อาทิตย์นอนอยู่ตรงหน้าเขา ใกล้ชิดกันมาก และสวมเพียงกางเกงชั้นในสีขาวบางๆ ตัวเดียว
ผิวอาทิตย์เนียนสะอาดมาก ครั้งแรกครั้งนั้นและครั้งเดียวที่เขาได้สัมผัสเขายังไม่ลืม บั้นท้ายเต็มแน่นของอาทิตย์ยั่วเย้าเขาเสียใจทำให้เขาตาพร่าแทบจะมองอะไรไม่เห็น หากธงรบก็ไม่อาจบังคับสายตาตัวเองให้ละออกจากร่างนั้นไปได้
...ความเป็นจริงแล้ว เขาไม่พยายามบังคับสายตาของตัวเองให้มองไปที่อื่นต่างหากเล่า...
"อาทิตย์" ธงรบกระซิบเสียงสั่น
อาทิตย์ไม่ตอบ ครางอู้อี้และขยับตัวยุกยิกอีกครั้งราวกับพยายามจะนอนหลับ มือเอื้อมมาด้านหลังและทำสิ่งที่ทำให้ธงรบตาค้าง...
ตี๋หนุ่มบ่นว่าอึดอัด จากนั้นเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในแล้วดึงลงช้าๆ เผยให้เห็นบั้นท้ายเนียนสะอาด อาทิตย์ขยับท่อนล่างของลำตัวสองสามครั้ง ปราการด่านสุดท้ายก็ลงไปอยู่ที่เข่า แล้วชายหนุ่มก็ยกขา ใช้เท้าเกี่ยวอันเดอร์แวร์สีขาวให้หลุดไป
ทั้งเนื้อทั้งตัวของอาทิตย์ไม่มีสิ่งใดปกปิด ตี๋น้อยของธงรบนอนเปลือยท้าทายสายตาอยู่นิ่งๆ หายใจสม่ำเสมอ
ลมหายใจธงรบขาดห้วง ใบหน้าร้อนผ่าว มือสั่นจนแทบจะควบคุมไม่ได้ แก่นกายเบื้องล่างของเขาแข็งแกร่งราวเสาหินทั้งที่ไม่ได้เอื้อมมือไปแตะแม้แต่นิดเดียว
"ผู้กอง...ทำไม" เสียงนุ่มๆ ดังอู้อี้ถาม
ธงรบไม่ตอบเพราะเขากำลังตกอยู่ในภวังค์ หากเมื่อเสียงนั้นเรียกชื่อเขาอีกครั้งจึงละสายตาขึ้นไปมองซอกคอของหนุ่มน้อยช้าๆ
อาทิตย์หันหน้ามา ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาอ่อนโยน มองธงรบนิ่งอยู่ครู่ใหญ่
"ทำไมไม่ทำอะไรผม" อาทิตย์ถามธงรบเบาๆ
"พี่กลัวว่าอาทิตย์จะโกรธพี่ หาว่าพี่ฉวยโอกาส" ธงรบพึมพำ
"แล้วตอนนี้มีโอกาสแล้ว ทำไมยังนั่งนิ่ง"
"อาทิตย์ให้โอกาสพี่หรือ"
อาทิตย์ไม่ตอบ ไม่พยักหน้า หากเพียงยิ้มมุมปากบางๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาหานายตำรวจหนุ่ม
"โดยมีข้อแม้เพียงสองข้อ"
ธงรบกลั้นหายใจ รอฟังเงื่อนไขสองข้อที่ว่า บอกตัวเองว่า สามข้อก็ยอม แต่สี่ข้ออาจต้องขอคิดหน่อย
...ทว่า เงื่อนไขสองข้อของอาทิตย์นั้นไม่ง่ายนัก ทันทีที่อาทิตย์พูดจบ ธงรบอึ้งไปชั่วครู่ แต่เมื่อมองตาแน่วแน่ของชายหนุ่มที่เขารู้ใจตัวเองแล้วในตอนนี้ เขาก็กัดฟัน...รับคำ...
อาทิตย์ยกมือขึ้นสอดเข้าใต้ท้ายทอยของสารวัตรคนใหม่แล้วดึงเข้าหาตัวช้าๆ ธงรบโอนอ่อนไม่บิดพริ้ว ปากเผยอ รอรสจูบจากคนที่เขาไม่คิดว่าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
จากการเริ่มต้นเนิบนาบ สองร่างพลันเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน แรงปรารถนาพุ่งขึ้นมาทันใด อาทิตย์บดเบียดปากหนักหน่วง สองมือตะกุยตะกายธงรบจนนายตำรวจต้องขยับหมุนตัวหันกายเข้าหา ก่อนที่ร่างของอาทิตย์จะถูกดึงลงมาจากโซฟาเพราะธงรบต้องการพื้นที่กว้างบนพื้นพรมเพื่อถ่ายเทความรักให้กันและกัน
***********Part 2/11*************
-
เงื่อนไขไรอะ
อยากรู้จัง
-
อาทิ้ตตตตตตตต :haun4: :haun4:
นี่แค่เปิดตัว part 2 ก็เรียกเสียงกรี๊ดดดได้มากเลย ... ไม่คิดว่า อาทิตย์จะปรับมาใช้แผนรุก
ดูแล้วมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นทวีคูณ ... แหม มันต้องอย่างนี้ซิ ถึงจะสูสี น่ารัก น่าหยิกจิงๆ 555+
ในขณะเดียวกัน ก็ไม่คิดว่า ธงรบจะอดทนได้ขนาดนี้นะคะเนี่ย ... บร๊ะเจ้า อยากจะไปช่วยกลืนน้ำลาย ~!!!
ก่อนที่ร่างของอาทิตย์จะถูกดึงลงมาจากโซฟาเพราะธงรบต้องการพื้นที่กว้าง .....
ปล. จบแบบนี้ เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า คุณนาย .... +1 เพราะอาทิตย์แร๊งงงงงง :haun4:
-
แบบนี้อาทิตย์จะว่ายังไง ธงรบก็คงยอมทุกอย่างแหละเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มันพะยะค่ะ :m25:
-
ตามมาลุ้นจำไม่ได้ละว่า สารวัตรได้หรือเสีย
-
อ๊าก....ก พาร์ท 2 แล้วเหรอ
อ่านไม่ทัน ช่วงนี้ชีวิตยุ่งเหยิงมากมาย
สุดสัปดาห์นี้ต้องตามอ่านให้หมดเลย
-
โอยยยย
:haun4: :haun4:
ในที่สุด อาทิตย์ก็ยอมจนได้
พ่อตะวันฉายโก่งค่าตัวมาซะนาน
:pighaun: :z1:
-
หึ หึ :haun4:
รอตอนหน้า :oo1:
-
อาทิตย์จ๋า เริ่มก่อนเลยเรอะ
เอางั้นเลย คิดดีแล้วชิมิคะ
หวานคอผู้กองไปแระ หุหุ
-
ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ให้ตายดีกว่า..
-
:jul1:
อาทิ๊ดดดดด
ยอมแล้ว
-
:o8: :-[
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดคุณค่าที่ธงรบคู่ควร
ไม่ไหวแล้วอาตี๋น้อย ยั่วได้เนียนมาก เส็ดคะเส็ดงานนี้
สารวัตรรับปากไปก่อนเหอะแหมรางวัลนอนยั่วอยู่ตรงหน้าแล้วนี่นา จัดการ :oo1: :oo1: :oo1:
+1 จัดให้คะ :pighaun: อย่าตัดไปที่โคมไฟนะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
:haun4:
NC ฉากนี้ที่รอคอย
ห้ามตัดทิ้งเด็โขาดนะคับพี่นาย
ว่าแต่ สัญญาสองข้อคืออะไรหว่า
เหมือนพี่นายจะเคยบอกแล้ว
แต่บอกอีกรอบละกันคับ
-
สารวัตรธงติดกับอาตี๋ตะวันฉาย สงสัยสารวัตรจะโดนเสียบ อิอิ
-
เงื่อนไขคืออะไรอ่ะครับ
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ
-
:serius2: อยากรู้เงื่อนไขซะแล้ววว
รออ่านอยู่นะคับ :z1:
-
ขอบคุณครับพี่นายที่มาต่อ
อย่าบอกนะว่าเงื่อนไขอาตี๋น้อยจะขอผลัดกันรุกกับสารวัตร?
-
พี่นายยยยยยยยย ตอนหน้า NC 18 เลยนะ :pighaun: ห้ามตัดฉับๆๆๆๆๆๆ ไม่งั้นจะตามไปฉับๆเด็กในคอนโทรลให้หมดเลย o18
เงื่อนไข 2 ข้อคืออาราย หรือว่าจะขอเป็นฝ่ายรุกเอง หุหุ
:z2:
-
กรี้สสสส
คุณนาย อ่ะ มาต่อตอนไหน เนี่ยะ
ในที่สุด ก็จะสลับๆ กันแล้วใช่ม้ายยย เอิ๊กๆๆๆ
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะ ประเด็นมันอยู่ที่ NC (หุหุ) :oo1: :oo1: :oo1:
-
อาทิตย์น้อยยอมซะละ :m31: เฮ้ออออ...
ตาธงธงมันยังรักเผื่อเลือกอยู่เลยอ่ะ รักพี่เสียดายน้องจริงๆ
ไม่ยอมน้า เสาธงน่าจะเข้มแข็งกว่านี้หน่อย
ส่วนตัวคิดว่านี่คือข้อแตกต่างของธงรบกะอธิคม คนนู้นพร้อมเต็มร้อยที่จะสลัดทิ้งอดีตเพื่อแสดงความรัก
แต่เราว่าธงรบยังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยนตัวเองน่ะ :เฮ้อ:
-
ลืมไปตั้งแต่ตอนพิเศษโน้นเลย ไอ้ข้อตกลงเนี่ย ว่ามาว่ามา
อย่าชักช้า เดี๋ยว จะมีอารมณ์ ... :z3:
-
อาติ้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เงื่อนไขท่าทางจะไม่หนักหนานะสิ อิอิ
-
ในที่สุดดดดด :z1:
-
มาให้กำลังใจอีกเรื่องของคุณคฑาวุธ
ขอลงชื่อไว้ก่อนนะเดี๋ยวอ่านแล้วจะติชม
แอบลุ้นเรื่องของผู้กองรบอยู่แล้วด้วย
แต่ชักธงรักอย่างเดียวหรอ
ไม่ชักอย่างอื่นด้วยอ่ะ
อร้ายสสสสสสสส ไม่พล่ามและ
ไปอ่านก่อนนะ
-
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆสำหรับพาร์ทนี้
-
แอร๊ยยย ตอนนี้ที่รอคอย :m25:
มอบโล่ให้กับการยั่วของอาทิตย์ :pighaun:
มาเร็วๆๆ น้า พี่นาย
:man1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
ให้เดาเงื่อนไขคงเป็น เลิกเ้จ้าชู้ กะผลัดกันรุก เอิ้กกกกกกกกกกก 555555555
นึกภาพธงรบโดนอาทิตย์แล้ววววว โอ้ววววววววววว
หุ่นแมนๆๆ กรา่กกกก โดนอาทิตย์กด 5555555555
จิ้นฉ้านนนนนนแตกหมด 5555
ในที่สุดก็ได้......อาตี๋น้อยก็เสร็จธงรบ เอ๊ะ ธงรบก็เสร็จอาทิตย์ด้วย 5555
ขอบคุณคุณ คทาวุต ค่ะ ชอบๆๆ
แล้วธงรบจะจัดการหนุ่มน้อย คนนั้นยังไงหว่า เอิ้กกกกก
-
อาทิตย์ยอมแร้ว หุ หุ
:haun4:
เป็นข้อพิสูจน์ของ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
-
มันค้างคาใจครับคุณคฑาวุธ
-
:haun4:
-
:z2:
เข้ามารอ อาืทิตย์ ธงรบ
คุณคทาวุติ เอาไปโคมไฟไปทิ้งได้มิคะ
แอร๊ยยยย
NC NC NC
:z2:
-
วันนี้จะมาต่อ detail NC ป่าวครับพี่นาย รออยู่นะคร้าบ
-
(http://upic.me/i/53/images.jpg)
วันนี้จะมาต่อ detail NC ป่าวครับพี่นาย รออยู่นะคร้าบ
เอ่อ คือว่าเรื่องนี้เป็นนิยายเศร้าครับ ไม่มีฉากเอ็กซ์ๆ แล้วก็ผู้เขียนไม่ถนัดฉากแบบน้านนน
โทษทีนะที่ทำให้ผิดหวัง :m15: :monkeysad: เอาไว้ให้หาเมียได้ก่อนจะเอ็กซ์ให้ดู :impress3:
ธงรบบทที่ 12
วันนี้ธงรบตื่นนอนเช้ากว่าปกติเพราะโดนปลุก ยังไม่ทันเจ็ดโมงเช้าอาทิตย์ก็ตื่นทั้งๆ ที่คืนที่ผ่านมาดื่มเหล้าเข้าไปจนเกือบเมาและนอนดึก ธงรบหันไปมองชายหนุ่มที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ มองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาอยากจะบอกตัวเองว่าอาทิตย์กำลังทอดสายมามองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก แต่เขากลับรู้สึกเหมือนมีเข็มเล่มเล็กๆ แทงเข้าไปที่ขั้วหัวใจ พอๆ กับความรู้สึกซ่าบซ่านในหัวใจที่รู้ว่าในที่สุดอาทิตย์ก็เป็นของเขาอย่างสมบูรณ์
...เฉพาะกาย แต่ใจล่ะ...
ธงรบยอมรับว่าแปลกใจเล็กน้อยที่อาทิตย์ยอมเขา พอๆ กับดีใจว่าในที่สุดวันที่เขารอคอยก็มาถึงเสียที อีกใจหนึ่งก็อดหนักหนักใจไม่ได้ว่า ต่อไปจะเป็นอย่างไร อะไรบางอย่างบอกเขาว่า ทางรักระหว่างเขากับอาทิตย์คงไม่ได้ราบเรียบแน่นอน
อาทิตย์ขยับตัวมานอนซบไหล่ธงรบแล้วยกมือเขี่ยหน้าอกของนายตำรวจหนุ่มเล่น คนที่โดน ‘ลวนลาม’ สะท้านเพราะความสยิวก่อนจะยิ้มกว้าง นัยน์ตาวาววับเพราะความถูกใจ
“อาทิตย์...” เสียงธงรบดังขึ้นเบาๆ
“หือ” อาทิตย์ตอบรับ มือยังเขี่ยติ่งเล็กๆ บนหน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามของนายตำรวจ
“เสียวจัง” ธงรบพูดยิ้มๆ
“งั้นผมเลิกก็ได้”
“พูดเล่นครับ ไม่ต้องเลิกนะ ทำแบบนี้ดีแล้ว” ธงรบเอื้อมมือมาจับมือของอาทิตย์ กดเอาไว้แนบกับอก
“อาทิตย์...”
“ผู้กองจะพูดอะไรก็พูดสิ เรียกชื่อผมอยู่ได้” อาทิตย์กล่าว แล้วไล้นิ้วบนหน้าอกแกร่งของธงรบเบาๆ
“ก็แค่อยากจะบอกว่า ตอนนี้อาทิตย์เป็นของพี่แล้ว อย่างเป็นทางการแล้วนะ อย่ามาหาว่าฉวยโอกาสตอนเมานะครับ”
“แล้วไง” อาทิตย์ถามเสียงเรียบ
“ก็หมายความว่าเราเป็นแฟนกัน”
“แค่นอนกันครั้งเดียว ต้องตกลงปลงใจเลยหรือ ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่พอเสียตัวให้ใครแล้วก็จะต้องจงรักภักดีกับผู้ชายคนนั้นไปตลอดชีวิต”
ธงรบหัวเราะเบาๆ กระชัดอ้อมแขนที่กอดอาทิตย์ “สองครับ อย่าลืมครั้งแรกที่เรามีอะไรกันสิ”
“ครั้งนั้นไม่นับ ผู้กองฉวยโอกาส และผมก็ไม่รู้สึกตัว”
“พี่ว่ารู้สึกนะ จะเตือนความจำให้ อาทิตย์เป็นคนกระชากเสื้อพี่จนขาด และพลิกตัวพี่ลงข้างล่างด้วย” ธงรบทักท้วงก่อนจะร้องเสียงดัง “โอ๊ย”
อาทิตย์ขย้ำหน้าอกผู้กองหนุ่มแน่นกว่าเดิม จนธงรบตัวงอ ใบหน้าเหยเก “อาทิตย์...เจ็บนะ”
ตี๋หนุ่มปล่อยมือแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมนายตำรวจหนุ่มเอาไว้ ร่างเปลือยทั้งสองต้องแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้อง ผิวขาวเนียนสะอาดของอาทิตย์ทำให้ธงรบอดยกมือขึ้นลูบไล้ไม่ได้
“งั้นเราต้องมาคุยกันซักหน่อย” อาทิตย์ยิ้มบางๆ “ผู้กองอย่าคิดนะว่าผมจะยอมเป็นของผู้กองคนเดียว”
“อ้าว...พูดงี้ได้ไงล่ะจ๊ะ” ธงรบทำหน้าไม่สบอารมณ์ “แล้วอาทิตย์จะไปเป็นของใครอีก อย่าบอกนะว่าจะเป็นของรชานนท์หรือคุณตฤณด้วย โอ๊ย”
“บ้าน่าผู้กอง” อาทิตย์ขย้ำหน้าอกนายตำรวจหนุ่ม “ผมไม่ได้เป็นคนสำส่อนขนาดนั้น”
“แล้วนี่ว่าพี่สำส่อนหรือไง” ธงรบยิ้มมุมปาก
“ผมไม่ได้พูด ผมหมายความว่า ที่ไม่ยอมเป็นของผู้กองคนเดียวนี่ หมายความว่า ผู้กองก็ต้องยอมเป็นของผมด้วย ถึงจะยุติธรรม”
“ตายห่...” ธงรบอ้าปากค้าง “อาทิตย์หมายความว่าไงจ๊ะ”
“อย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจ” อาทิตย์คลายมือบนหน้าอกของธงรบ เปลี่ยนเป็นลูบไล้เบาๆ “ผู้กองก็รู้ ผมยอมผู้กองนี่ ไม่ได้ยอมง่ายๆ นะ ผมคิดอยู่ตั้งนาน และที่สำคัญ ผู้กองเป็นคนแรกของผม และผมก็ต้องการเป็นคนแรกของผู้กองด้วย” อาทิตย์มองหน้าธงรบนิ่ง “หรือว่าไม่ใช่”
“โธ่อาทิตย์” ธงรบคราง “พี่รักษาตัวมาเป็นอย่างดีตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม แม้แต่มือใครก็ไม่เคยได้มาแตะก้นเลย จะให้...”
“ว่าไงครับ ถ้าไม่ตกลงก็ไม่เป็นไรนะ ถือว่าเมื่อคืนนี้ก็เป็นคืนของคนรักสนุกสองคนมาเจอกัน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป” อาทิตย์อมยิ้ม
“เอ่อ เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่ เรื่องคอขาดบาดตาย เรื่องสำคัญของชีวิต ขอผู้กองใตร่ตรองดีๆ ก่อนได้ไหมครับ” ธงรบหน้ามุ่ย ไม่นึกว่าอาทิตย์จะมาไม้นี้
“ครับ ตามใจ คิดนานเท่าไหร่ก็ได้ ผมไม่ว่า” อาทิตย์กล่าว แล้วเอนตัวลงนอนทาบทับนายตำรวจหนุ่ม ซุกหน้าลงบนซอกคอของร้อยตำรวจเอกธงรบ “ผู้กองจะทำใจนานแค่ไหนก็แล้วแต่ผู้กอง ระหว่างนี้ก็ถือว่าเราแค่เป็นคนรู้จักกัน ผู้กองจะไปทำอะไรกับใครก็ได้ ผมก็จะทำอะไรอย่างที่ผมต้องการ เรื่องเป็นฟงเป็นแฟนอะไรที่ผู้กองว่าเมื่อกี้นั่นน่ะ ผมก็ถือว่าผู้กองก็แค่พูดเล่นๆ คะนองปากแบบที่คนเจ้าชู้ชอบพูดกัน” อาทิตย์เผยอปากจูบใบหูของผู้กองหนุ่ม ก่อนพูดต่อว่า “ผู้กองครับ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ ถ้าผู้กองยังไม่มั่นใจว่าอยากจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ก็ไม่ต้องมาขอเป็นแฟนกับผมนะ”
ธงรบไม่ตอบ ในใจเขากำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อไปกับอาทิตย์ดี เขาอยากมีเวลาคิดสักหน่อย จริงอยู่ ตั้งแต่เริ่มจีบอาทิตย์เขาก็ยังสนุกกับคนอื่นๆ อยู่บ้าง แต่เขาก็ยอมรับว่าน้อยลงกว่าเดิมมาก อาทิตย์รุกล้ำเข้ามาในจิตคำนึงเขามากเหลือเกิน กลืนเข้ามาทีละน้อยๆ แทบจะไม่รู้สึกตัว และตอนนี้ก็ครอบครองพื้นที่ในหัวใจเขามากพอจนเขารู้สึกว่าไม่อยากสูญเสียหนุ่มน้อยคนนี้ไป
อาทิตย์แทบจะสะดุดขาตัวเองล้มขณะที่กำลังวิ่งอยู่บนเครื่องวิ่งสายพานเมื่อจู่ๆ ก็มีใบหน้าของใครบางคนโผล่เข้ามาข้างๆ แล้วเรียกชื่อของเขาเสียงดังและถือวิสาสะลดความเร็วของเครื่องวิ่งลง
“ผู้กอง ตกใจหมด"
“โอ๋ๆ ขวัญกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวนะขวัญนะ" ธงรบยิ้มกว้างแล้วเปลี่ยนเป็นทำตาค้อนอย่างน่าหมั่นใส้ "อาทิตย์ ทำไมหลบหน้าพี่"
“ผมกำลังออกกำลังกาย คุยไม่ได้" อาทิตย์ไม่ยอมตอบคำถาม
“บอกมาก่อนว่าทำไมหลบหน้ากัน" ธงรบยังถามเรื่องเดิมพร้อมกับกดปุ่มลดความเร็วของสายพานลงอีกเล็กน้อย
“ทำไมต้องหลบ"
“อาทิตย์ไม่ค่อยอยู่บริษัทเลย ทำงานทำการบ้างหรือเปล่า ทุกทีเห็นเลิกงานค่ำๆ" ธงรบทำหน้ามุ่ย เอนตัวพิงกับราวจับด้านข้างของเครื่องวิ่ง แหงนหน้ามองคนที่กำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ด้วยสายตาคาดคั้น
“ผมไปพบลูกค้า"
“โทรไปก็ไม่ติด เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่หรือเปล่า หรือมีหลายเครื่อง"
“เปล่า" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วเอื้อมมือจะไปแตะปุ่มเพื่อเพิ่มความเร็วของเครื่องวิ่งสายพาน แต่ธงรบกางมือคลุมแผงควบคุมเครื่องเอาไว้
“คิดถึงอาทิตย์มากเลยรู้ไหม" ธงทำเสียงและทำหน้าตาออดอ้อน
“ผู้กอง ผมจะวิ่ง" อาทิตย์ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายทำท่าเหมือนอยากกระโดดเข้ามากอด
“ก็วิ่งไปสิ ใครไปผูกขาเอาไว้"
“ความเร็วแค่นี้จะให้วิ่งได้ยังไง"
“งั้นก็หยุดวิ่ง คุยกันก่อน" ธงรบเสนอทางออก
“ผมจะวิ่ง" อาทิตย์เสียงแข็ง
“งั้นหรือ" ธงรบเลิกคิ้วแล้วก้มหน้าลงมองแผงควบคุม มือกดปุ่มเร่งความเร็ว "ต้องการเร็วๆ ใช่ไหม จะซ้อมแข่งเอเขี่ยนเกมส์หรือไง"
“มีอะไรว่ามา" เมื่อธงรบแกล้งกดเพิ่มความเร็วของสายพานอาทิตย์กระโดดกางขาออก เท้าเหยียบขอบเครื่องวิ่ง จ้องหน้าธงรบอย่างเอาจริง
“อ้าว ไม่วิ่งแล้วหรือ" ธงรบทำหน้าสงสัย
“กวนอยู่อย่างนี้ จะวิ่งได้ยังไง ตกลงจะคุยหรือไม่คุย ถ้าไม่คุยผมจะไปอาบน้ำแต่งตัวกลับ"
“คุยสิ" ธงรบพยักหน้าแล้วทำหน้ามุ่ย "เมื่อวานตามหาก็ไม่เจอ"
“ขาดอุปกรณ์ไฮเทคก็เลยตามไม่เจอสิท่า" อาทิตย์ยิ้มเยาะ
“พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง" ธงรบยักไหล่ หันไปมองด้านข้าง
“เมื่อวานผมไปเอารถ"
“แล้วเมื่อวานซืนล่ะ หาก็ไม่เจอเหมือนกัน" ธงรบหันหน้ากลับมามองอาทิตย์ สายตาตัดพ้อ
“เมื่อวานซืนเอารถไปเข้าอู่"
“แล้ว...”
“ช่างที่อู่บอกว่าเจออะไรแปลกปลอมอยู่ในรถ ก็เลยให้ถอดทิ้งไปแล้ว" อาทิตย์รีบพูดแทรก หรี่ตามองนายตำรวจเจ้าเล่ห์ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรและกำลังตอบคำถามว่าทำไมธงรบจึงตามเขาไม่พบ
“มาบอกพี่ทำไมเล่า พี่ไม่มีความรู้เรื่องรถ"
“นึกว่าอยากจะรู้" อาทิตย์ยิ้มเยาะ "ตอนนี้ผมขับรถพี่สุริยะสลับกับรถคุณแม่ พี่ตะวันเอารถผมไปขับ พี่สุริยะขับรถพี่ตะวัน"
“ดวงอาทิตย์สามดวงก็เลยลอยไปลอยมาเหนือท้องฟ้ากรุงเทพฯ มิน่ารู้สึกทำไมโลกมันร้อนกว่าเดิม ตัวการทำให้โลกร้อนอยู่นี่เอง" ธงรบเบ้ปาก "ตกลงที่บ้านมีรถกันคนละสองคันใช่ไหมเนี่ยอาทิตย์"
“ถ้าต้องติดเครื่องสะกดรอยทุกคันก็คงใช้งบเยอะอยู่เหมือนกัน" อาทิตย์พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง "พี่ตะวันบอกว่ามีคนตามเค้า สงสัยคงเป็นผู้กองใช่ไหมครับ"
“พี่ไม่ได้ตามตะวัน พี่ตามอาทิตย์" ธงรบเงยหน้าขึ้นมองตาชายหนุ่ม "เพราะอะไรรู้ไหม เพราะอาทิตย์หลบหน้าพี่"
“ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ ขับรถไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ" อาทิตย์ยักไหล่
“ทำไมล่ะอาทิตย์ พอเราได้เสียกันแล้ว ทำไมอยู่ๆ อาทิตย์ก็หายหน้าจากพี่ไปเลย ทำไมต้องทิ้งกัน คิดจะแค่น้ำแตกแล้วแยกทางหรือไง"
“ผู้กอง" อาทิตย์เสียงขุ่น "อย่ามาพูดอะไรหยาบคายกับผมนะ"
“อ๋อ โทษที งั้นพูดใหม่ก็ได้" ธงรบไม่ได้มีสีหน้ารู้สึกผิดอย่างที่กล่าว "แค่จะร่วมเพศกันแล้วต่างคนต่างไปยังงั้นหรือ ไม่ง่ายไปหน่อยหรืออาทิตย์ พี่ไม่ได้คิดจะอึ๊บอาทิตย์แล้วทิ้งนะ"
“ใครว่า" อาทิตย์อมยิ้ม "ผู้กองลืมไปแล้วหรือว่าเราตกลงกันยังไง"
“ไม่ลืมหรอก" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนิ่งเงียบ ส่วนอาทิตย์ก็หมองไปยังจอโทรทัศน์ด้านหน้าเครื่องวิ่งเงียบๆ อยู่เกือบหนึ่งนาทีก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "นี่ไม่ใช่หรือคือสิ่งที่ผู้กองต้องการ ผู้กองได้ผมแล้ว พอใจแล้วไม่ใช่หรือ สมใจแล้วยังอยากจะได้อะไรอีก ผมยอมให้ทำชุดใหญ่ไปแล้ว"
“จะหลอกกันหรือไงอาทิตย์" ธงรบเค้นเสียง ขมวดคิ้วมองชายหนุ่ม
“หลอกอะไร อย่ามากล่าวหากันนะ" อาทิตย์โต้ "ตกลงผู้กองต้องการอะไรกันแน่"
“พี่ต้องการความรัก พี่รักอาทิตย์ พี่ไม่ได้กะจะฟันแล้วทิ้ง" ธงรบพูดเสียงเข้ม ใบหน้าจริงจัง
"งั้นก็แสดงว่าผู้กองก็รับกฏสองข้อนั้นได้"
"ก็ยอมรับแล้วไง" ธงรบเม้มปาก ทำตาค้อน "อย่าบอกนะว่าคืนนั้นเมาจนจำอะไรไม่ได้"
“จำได้ว่าผู้กองกัดฟันพูด"
“พี่พยักหน้าด้วย"
"ถ้ายังงั้นวันศุกร์เจอกัน ผมจะทวงสิทธิ์ของตัวเองบ้าง เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ" อาทิตย์ตาลุกวาบ ก้มหน้าลงมาจ้องตาธงรบชั่วไม่กี่วินาทีแล้วยืดตัวขึ้น
"ไม่ต้องรอถึงวันศุกร์หรอก วันนี้เลยยังได้" ธงรบถลึงตาใส่อีกฝ่าย
...ทำใจมาหลายวันแล้ว จะเอายังไงกับเขาก็ทำเข้าซักอย่าง รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ จนใกล้จะเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว...
"ไม่ได้" อาทิตย์ยักไหล่ “เพราะผมไม่ว่าง ผมมีนัด”
“นัด” ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “นัดอะไร กับใคร ทำไมต้องมานัดวันนี้”
"แล้ววันนี้วันอะไรครับ"
“วันพุธ" ธงรบตอบ "แล้วไง"
“เงื่อนไขเดิมเคยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้นะ จันทร์ อังคาร พุธ จำไม่ได้หรือครับ"
“ด๊าย ทำไมจะจำไม่ได้ เงื่อนไข ข้อตกลง กฏ กติกา ระเบียบ ข้อบังคับต่างๆ นาๆ ที่อาทิตย์ตั้งขึ้นมาพี่จำได้หมดล่ะ จะท่องให้ฟัง อาทิตย์ให้เวลาพี่แค่ พฤหัสฯ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์"
“พฤหัสฯ เว้นพฤหัส" อาทิตย์ชี้เฉพาะเจาะจง "จันทร์ อังคาร พุธ ห้ามมายุ่งกับผม"
“ไม่ได้มีเลขาประจำตัวนะ จะได้จำได้ว่าพฤหัสฯ ไหนเว้นไม่เว้น" ธงรบส่ายหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แต่จันทร์ อังคาร พุธ ง่ายๆ ก็ทำเป็นลืม"
“อาทิตย์ พี่ไม่ได้เจออาทิตย์มาตั้งหลายวัน นี่จะเกือบเจ็ดวันเข้าไปแล้ว ต้ังแต่พี่กลับจากกระบี่ก็ไม่ได้เจอ เอาศุกร์เสาร์อาทิตย์ที่ไม่ได้เจอมาทดแทนวันนี้ไม่ได้หรือ หยวนๆ หน่อยน่า"
“ผมมีนัด"
“ก็พี่ถามแล้วไงว่านัดอะไร กับใคร ทำไมต้องนัด" ธงรบทำเป็นพูดไม่รู้เรื่อง ทุกทีที่เขาทำแบบนี้ อาทิตย์จะถอนหายใจแล้วยอมแพ้ แต่คราวนี้ท่าทางจะยาก
“นัดกับ...” อาทิตย์เปลี่ยนใจไม่พูดต่อหน้าตาเฉย "อย่ารู้เลย ระหว่างนี้ผู้กองก็รอผมไปก่อน"
“เล่นตัว" ธงรบเบ้ปาก "เห็นเขารักเขาหลงแล้วทำเป็นเล่นตัว"
อาทิตย์เลื่อนเท้าวางลงบนสายพานลู่วิ่งเตรียมตัววิ่งต่อ ยื่นมือไปปัดมือของธงรบให้ออกจากหน้าแผงควบคุมแล้วพูดเสียงเข้มว่า "กฏสองข้อนั่นน่ะ อย่าลืมนะครับผู้กอง" อาทิตย์ก้มหน้ามองแผงควบคุม มือกดเริ่มการทำงานของเครื่องวิ่ง "ผมรู้ว่าผู้กองชอบทำเป็นลืมข้อตกลงของเราอยู่เรื่อย แต่กฏสองข้ออันนั้นผมซีเรียส ส่วนเรื่องวันจันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสฯ ศุกร์นั่นน่ะ ถึงผมพูดไปผู้กองก็คงไม่ยอมทำตามอยู่แล้ว ผมจะทำเป็นไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ก็ได้ แต่กฏสองข้อนั้นผมเอาจริง"
“เอาเข้าไป" ธงรบทำหน้าซึม "ฆ่ากันให้ตายเลยก็ได้นะถ้าพี่ผิดกฏ แต่ว่าตัวเองก็อย่าลืมล่ะ อย่าผิดกฏซะเอง"
“ไม่มีวัน" อาทิตย์จ้องตาธงรบ พูดเสียงมั่นใจ หนักแน่น "คนอย่างผม ไม่เคยทำอะไรเล่นๆ"
“พี่ก็ไม่เล่น" ธงรบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเดียวกัน "พี่เลิกเล่นแล้ว"
...ปีกว่าที่ผ่านมานี่เรียกว่า 'เล่น' หรือไง ทรมานจะตาย...
ธงรบเลิกกวนใจอาทิตย์ หันหลังเดินไปออกกำลังกายเงียบๆ อยู่อีกฟากหนึ่งของโรงยิม แต่ก็แอบเดินวนมามองอาทิตย์เป็นครั้งคราว จนกระทั่งไม่เจอชายหนุ่มแล้วจึงตัดใจพยายามไม่มองหาอีกต่อไป ขณะที่กำลังยกน้ำหนักมีคนแอบมองและส่งสายตาให้เขาเช่นเคย แต่ก่อนเขาจะไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปทักทาย พักหลังเขาแค่ทำเป็นยิ้มๆ ผงกศีรษะให้แล้วหันไปสนใจกับการออกกำลังกายต่อ แต่วันนี้ เขากลับรู้สักหงุดหงิด ไม่มีอารมณ์จะเล่นหูเล่นตากับใคร
...อาทิตย์ เพราะอาทิตย์คนเดียว ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในยิมแล้ว แต่ก็ยังแผ่รัศมีความร้อนทำให้เขาร้อนรุ่มเหมือนจะกำลังถูกเผาผลาญให้สิ้นใจ...
ธงรบออกกำลังกายเสร็จแล้วเดินออกมาจากยิมอย่างเซ็งๆ แต่ก็ต้องหยุดกึก มือกำแน่น กล้ามเนื้อกระตุก ขบกรามจนปวด หายใจฟึดฟัดด้วยความไม่พอใจเมื่อมองไปยังลานจอดรถแล้วเห็นอาทิตย์เดินนำหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งไปยังรถออดี้ Q5 สีขาว ท่าทางสนิทสนมกันมาก และที่สำคัญ เขามองออกมาว่าชายหนุ่มหน้าขาวคนนั้นเป็น 'ฝ่ายตรงข้าม' กับอาทิตย์
...และเป็นคนละขั้วกับเขาด้วย...
...หน้าตาน่ารักไม่ใช่เล่น หากเขาไม่มีอาทิตย์ หากเขาไม่รู้จักอาทิตย์ หากเขาไม่ได้รักอาทิตย์ หนุ่มน้อยคนนั้นต้องโดนเขาตื๊อและเผด็จศึกอย่างไม่ต้องสงสัย...
ธงรบยิ่งขบกรามแน่นมากกว่าเดิมเมื่ออาทิตย์หันมามองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉียบ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขึ้นนั่ง ตอนนี้เขาใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ธงรบจินตนการต่อว่า หากอาทิตย์แค่ยื่นมือไปถูกเนื้อต้องตัวหนุ่มคนนั้น เขาจะวิ่งไปกระชากแขนพ่อตะวันน้อยออกมาทันที แล้วลากไปขึ้นรถ พาไปกักตัวที่ไหนซักแห่ง แล้ว 'ลงโทษ' อาทิตย์ให้สาสม
...จงใจแสดงให้เขาเห็นละสิว่าตัวเองเป็นฝ่ายรุก ทั้งๆ ที่วันนั้นอยู่ดีๆ ก็ยอมเป็นของเขา...
...ทำไมอาทิตย์ยอมง่ายๆ จะว่าใจอ่อนแต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ ความจริงแล้วตั้งแต่กลับจากกระบี่เพราะอธิคมมีปัญหากับอนุภาพ อาทิตย์ก็ทำท่าเหมือนกับโกรธอะไรเขาด้วยซ้ำ แต่ไม่กี่วันหลังจากนั้นก็ 'ยอม' เป็นของเขาแบบไม่คาดคิด หนำซ้ำยังเป็นฝ่ายเริ่มก่อนอีกต่างหาก แต่ครั้นเสียตัวให้เขาแล้ว อาทิตย์ก็หลบหน้า ทำเหมือนจะบอกเขาว่า มีอะไรกับครั้งเดียวแล้วต่างคนก็ต่างไป...
...กะจะให้เป็นแค่ความทรงจำยังงั้นหรือ ไม่มีทางหรอก...
ธงรบถอนหายใจแรงๆ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี วันนี้อาทิตย์ดูเย็นชากับเขามาก จะว่าโกรธเรื่องเจออุปกรณ์จีพีเอสที่เขาแอบติดตั้งในรถก็ไม่น่าจะใช่...
...ไม่เข้าใจอาทิตย์จริงๆ...
ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของธงรบก็ดังขึ้น เขาก้มลงมองหน้าจอแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่าอธิคมเพื่อนรักจะมีปัญญาลุกขึ้นมาโทรศัพท์หาเขาได้อย่างไร
“ว่าไงคม หิวข้าวแล้วสิท่า นึกว่าแกจะอิ่มเหล้าจนไม่คิดจะกินข้าว" ธงรบรับสายด้วยเสียงประชดประชัน "แกจะเอาอะไรอีกล่ะ จะเรียกข้าไปนั่งเฝ้าแกนอนคร่ำครวญถึงคุณนุหรือไง"
“พี่ธง ทานข้าวหรือยัง" เสียงร่าเริงแจ่มใสของใครคนหนึ่งดังขึ้น
“อ้าว นนท์ ไปถึงบ้านคุณพี่ชายแล้วหรือ" ธงรบอุทานแล้วตอบว่ายังไม่ได้ทานข้าวและตอนนี้กำลังหิวข้าวมากจนแทบจะเขมือบช้างได้เป็นตัว
“ตอนนี้ผมปลุกพี่คมขึ้นมาได้แล้ว กำลังไปร้านพลอยทะเล ซอยทองหล่อ 25 พี่คมอยากทานอะไรรสจัดๆ พี่ธงมาทานด้วยกันสิครับ" คชานนท์ น้องชายอธิคมชวนเพื่อนพี่ชาย
“รสจัดปนเจ็บปวดที่มันกำลังกินอยู่นี่ไม่พอหรือไง" ธงรบแดกดัน อาทิตย์ที่แล้วเขาไปเที่ยวกับอธิคมพร้อมกับสมบัติและตั้มแฟนของสมบัติ อธิคมเกิดเฟอะฟะเปิดประตูรับหนุ่มแปลกหน้าเข้ามาในห้องทั้งๆ ที่กำลังเมาเลยโดนอีกฝ่ายซึ่งกำลังเมาเหมือนกันปล้ำจนเปลือยกายล่อนจ้อนทั้งสองคน โชคร้ายอนุภาพมาเห็นเข้าเลยหนีไปไกลถึงเชียงใหม่ พอกลับมาก็ยื่นคำขาด 'แยกกันอยู่เพื่อทบทวนความสัมพันธ์' กันเป็นเวลาสามเดือน อธิคมหมดสภาพอยู่เกือบหนึ่งสัปดาห์จนเขาหมดปัญญาจะจัดการจึงต้อง 'เรียกใช้บริการ' นักแก้ปัญหาคนเก่งอย่างคชานนท์
“ทำได้ไงนนท์ เสกมนต์อะไรไอ้คมมันถึงยอมฟื้นคืนชีวิต"
“ผมทำได้ก็แล้วกัน" คชานนท์หัวเราะ "พี่รีบมาเถอะ ไปทานข้าวด้วยกัน จะได้ซักซ้อมแผนการ"
“แผนการอะไรอีกล่ะ" ธงรบถาม
“เดี๋ยวก็รู้ พี่อย่าถามเลย บอกให้มาก็มา"
“จ้า คุณพ่อ" ธงรบทำเสียงล้อเลียน เขากับอธิคมมักจะล้อน้องชายว่าเป็นคุณพ่อคนที่สอง ไม่ก็คุณชายคนเก่งเพราะคชานนท์จัดการแก้ไขปัญหาหรือความยุ่งยากต่างๆ ได้ทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องเล็กจนถึงเรื่องใหญ่
...ไม่แน่ ถ้าความรักของเขากับอาทิตย์ไปไม่ไหวจริงๆ เขาอาจต้องพึ่งคชานนท์ แต่ตอนนี้ยังก่อน นี่แค่เริ่มต้น เขายังไม่ยอมแพ้อาทิตย์ง่ายๆ หรอก จะมาหลอกมีอะไรกับเขาแค่ครั้งเดียวแล้วซิ่ง ธงรบไม่ยอม...
“ทำได้ทุกเรื่องเลยนะนนท์ คราวนี้ขอให้สำเร็จเถอะ นี่ไอ้คมมันด่าพี่อยู่ทุกวัน หาว่าพี่เป็นตัวซวยทำให้มันโดนลงโทษหนักหนาสาหัสขนาดนี้"
“จะมีคชานนท์ไว้ทำไมล่ะ ใช่ไหม พี่บอกให้ผมมาดูพี่ชาย ผมก็มาแล้ว" เสียงในสายหัวเราะอารมณ์ดี "แล้วผมก็เพิ่งคุยกับพี่วุธ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง"
“ดูพี่อีกคนด้วยนะนนท์ ตอนนี้พี่ก็มีแววว่าจะแย่" ธงรบพูดเผื่ออนาคต
“โดนใครหักอก จะให้ผมช่วยเชื่อมสัมพันธ์ให้หรือเปล่า แต่ถ้าไม่เร่งด่วน รอไว้ก่อนนะ ตอนนี้ต้องปลุกชีพพี่คมก่อน" น้ำเสียงคชานนท์ยังสดช่ื่น ท่าทางไม่ได้กังวลใจกับปัญหาของอธิคมเท่าใดนัก
“หาให้คุณนุให้เจอก่อนเถอะ" ธงรบถอนหายใจ
“พอจะรู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน"
“ฮ้า อะไรนะ" ธงรบแทบจะตะโกน "รู้ได้ไง"
“ก็พี่เป็นคนบอกผมเอง"
“บอกตอนไหนวะ" ธงรบเกาหัว เวลาพูดกับคชานนท์เขาไม่ค่อยเข้าใจ แต่คชานนท์กลับเข้าใจสิ่งที่เขาพูดได้ง่ายๆ เหมือนกับเวลาเขาพูดกับอาวุธยังไงยังงั้น บางทีพูดไปไม่กี่ประโยค อาวุธก็ยกมือขึ้นทำท่า 'ปางห้ามญาติ' แล้วบอกเขาว่าเข้าใจแล้ว ให้เลิกพูดยืดยาว แต่เวลาอาวุธพูดเขานั่งคิดแล้วคิดอีกก็ไม่เข้าใจ มีแต่คชานนท์ที่พยักหน้าแล้วหัวเราะ เข้าใจอาวุธได้ทันที
...อย่างที่อธิคมเคยพูดว่าคชานนท์นั้นเหมาะจะเกิดมาเป็นน้องอาวุธมากกว่า ส่วนอาวุธกับคชานนท์มักจะพูดว่าเขากับอธิคมนั้นเหมือนเป็นฝาแฝด...
...แล้วมาเจอแฟนดุๆ เหมือนน้ำแข็งห่อไฟอย่างคุณนุกับอาทิตย์ ท่าจะจริงอย่างที่สองคนนั้นพูด...
“เรื่องที่พี่เล่าให้ผมฟังว่า พี่วุธบอกว่า หากจะหนีใครที่จำใจต้องหนีทั้งที่ไม่อยากหนี เราก็จะไปซ่อนอยู่ที่ไกลๆ แต่เหมือนใกล้ พอให้รู้สึกว่ายังมีเยื่อใยกันอยู่ อย่างน้อยอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้อยู่" คชานนท์ทบทวนความจำซึ่งธงรบบอกคชานนท์เมื่อไม่วานซืน
“เออๆ รู้ก็รู้ คงมีแต่นนท์กับไอ้วุธสองคนนั่นล่ะที่เข้าใจคำพูดกำกวมแบบนี้" ธงรบทำเสียงเนือยๆ แล้วบอกคชานนท์ว่ากำลังตามไปสมทบ ก่อนจะเดินไปที่รถอย่างเซ็งๆ ผ่านช่องจอดรถที่รถของอาทิตย์เพิ่งแล่นออกไปได้ไม่นาน
“อาตี๋นะอาตี๋ ทำพี่ได้ รู้อยู่ว่าเรารู้สึกยังไงยังมาแกล้งเราอีก" ธงรบบ่นพึมพำแล้วขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก "เอ๊ะ หรือว่าอาทิตย์แกล้งทำ แกล้งทดสอบเราว่าต้องการแค่ฟันแล้วทิ้งหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นอาทิตย์จะโดนซะไม่น้อย อย่าให้รู้นะว่าแกล้งทำให้หึง ธงรบจะทำคืนบ้าง รอให้จัดการเรื่องไอ้เพื่อนเฟอะฟะให้เรียบร้อยซะก่อนเถอะ เดี๋ยวได้เจอกับธงรบซักหลายๆ ตั้ง สารวัตรธงรบชักธงรักคราวนี้ จะปักธงให้แน่นจนอาทิตย์ดิ้นไม่หลุด"
***12***
-
คู่นี้เหมือนอะไรๆจะดีขึ้น แต่ก้อเหมือนจะยังนะ
ธงรบต้องแสดงให้อาทิตย์เห็นถึงความรัก+จริงใจที่มีให้อาทิตย์อะ
สู้ๆๆต่อไปจ้า
-
:monkeysad: อาทิตย์ใจร้าย ทำร้ายใจผู้กองตลอดเลย ชิ
อย่างงี้ต้องรีบปักธง :angry2:
ปล นึกว่าวันนี้จะไม่มาต่อซะแร้ว รอตั้งแต่เย็นแล้ว :o8:
-
:m16:
พี่นาย
ทำมายทำเยี่ยงนี้
-
อืมมมม ถ้าเอาตามความรู้สึก+นิสัยเรานะ เราคงไม่จีบอาทิตย์แน่ๆ
เล่นตัวบักคัก ธงรบถือว่าเป็นคนมีความอดทนสูงมากกกกกก
-
อดทนอีกนิดเองผู้กองงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ภาระกิจของผู้กองธงนี่ใหญ่หลวงจริงๆ ปักธงให้แน่นๆนะ เดี๋ยวมันจะหลุดแล้วรูจะหลวม อิอิ
-
แพ้ราบคาบอิคุณธง :m14:
พ่อตี๋น้อยเล่นบังคับอกกฏออกมายามหน้าสิ่วหน้าขวาน เออๆออๆจนได้ดีสินะ
แล้วไหนจะโดนจับได้เรื่องสัญญาณติดตามอีก งานนี้พ่อตี๋น้อยคงยั่วให้หึงอีกนานล่ะ
ผู้กองทำไรได้...ตี๋น้อยก็อยากจะเปรี้ยวทำตัวเป็นคาสโนวาเยี่ยงกัน
งานนี้ใครจะคางเหลืองนะ เหอะๆๆๆ
+1 จัดให้คะ
ส่วนNC มิกกี้เม้าส์ ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดให้ธงรบสมใจคนเดียวพอ
ส่วนคนอ่าน อั๊ยยยยยยยยย
-
พอจะเข้าใจอาทิตย์แล้วว่า ทำไมถึง ยอม ง่าย อย่างไม่น่าเชื่อ
อาทิคย์กำลังวัดใจทั้งตัวเองและธงรบนี่เอง ในเมื่อหนียังไงธงรบก้อไม่เลิกตื้อ อาทิตย์เลยพิสูจน์ด้วยการยอมมีอะไนกับธงรบว่าธงรบได้อาทิตย์แล้วธงรบจะเลิกตื้อตามประสาคนสันดานเจ้าชู้รึเปล่า
จะได้ชัดๆไปเลยว่าที่ธงรบทำอยู่มัน รัก หรือ ใคร่กันแน่
-
อาทิตย์คิดนักมั้ยเนี่ย
แต่ถ้าธงรบทำไม่ได้ก็โอเวอร์สินะ :เฮ้อ:
-
โถๆๆๆ มาลองใจธงรบได้ไง
ธงรบไม่เคยเจ้าชู้ o18
-
ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเลยนะอาตี๋น้อย
win win :man1:
1. ได้ลองใจธงรบ แถมไปรุกอีก :laugh: แถมได้แฟนอีก ถ้าธงรบทำตัวดี ก็ไปได้สวย แถมใจเราก็เริ่มหวั่นไหวไปกับเขาแล้ว
2 ถ้าไม่รับข้อเสนอ ก็กำจัดธงรบออกไปได้สบายๆ เลย คึคึ
:z2:
-
คุณ นาย อ่านแล้วไม่กระจ่างสักที ตั้งแต่อ่านตอน อนุภาพ + อธิคม แล้ว
ว่า อาทิตย์+ธงรบ มีข้อตกลงอะไร 2 ข้อนะ เฉลยหน่อย อยากรู้จัง
อึดอัด อึดอัด
-
ผู้กองเจอซะ อ่วมใจเลย
ขอบคุณคุณนาย อย่าลืม :oo1:
-
อ้าว เรื่องนี้ เศร้าเหรอคะ ว้า ..
-
"สารวัตรธงรบชักธงรักคราวนี้ จะปักธงให้แน่นจนอาทิตย์ดิ้นไม่หลุด"
ทำให้ได้น้าาาาา สารวาดดดดดดดดดด :impress2:
สรุปกฎสองข้อคือ ยอมให้รุก กับกำหนดเรื่องวัน เหรอ แอบงง
แต่อาตี๋ฉลาดมากเลย ยิงปืนนัดเดียวได้ประโยชน์หลายต่อ หุหุ
-
เอาอาทิตย์มาฝาก
(http://hilight.kapook.com/img_cms/star/kai_1.jpg)
พอไหวมะ?
-
โหดร้ายจริง ๆ ทำไมถึงหยิ่งผยอง
เจอะกับน้องไม่พูดจา.........
-
บทที่ 13 มาแล้วครับ
เรื่องกฏสองข้อนัั่นน่ะเป็นการตกลงกันระหว่างอาทิตย์กับธงรบซึ่งไม่อยากให้ใครรู้ครับ สองคนนั้นเลยอยากรู้กันแค่สองคน แต่อ่านๆ ไปก็จะรู้เองครับ
อิ อิ ถ้ายังไม่รู้ จะจัดการแข่งขันตอบคำถามชิงรางวัล ใครตอบถูกได้เลี้ยงข้าวและไอติมฮาเก็นด๊าซคนเขียน เดินผ่านร้านท่าทางน่าอร่อย แต่แพ๊งแพงอ่ะ ไม่มีเงินซื้อกิน อยากกิน :z1: :z1:
ธงรบ บทที่ 13
อาทิตย์จอดรถหน้า The Galleryอาคารสูงเจ็ดชั้นซึ่งเป็นที่พักของฤทธิไกร หรือ ท๊อป เพื่อนรุ่นพี่มหาวิทยาลัยเดียวกันซึ่งเคยติดพันเขามาตั้งแต่เรียนชั้นปีที่สี่ ฤทธิไกรเป็นรุ่นพี่หนึ่งปี หลังจากเรียนจบก็เคยพบกันบ้างตามสถานที่เที่ยวกลางคืน ครั้งล่าสุดเขาพบกับฤทธิไกรบนเครื่องบินเที่ยวกลับจากฮ่องกงเมื่อไปคุมงานการถ่ายทำโฆษณา ฤทธิไกรแสดงท่าทีสนใจเขาแต่อาทิตย์ยังสงวนท่าที หลายวันที่ผ่านมาฤทธิไกรพยายามเชื่อมความสัมพันธ์กับเขา วันนี้บังเอิญพบกันที่ยิมไม่นานก่อนจะที่เขาจะเริ่มวิ่งออกกำลังกายและโดนสารวัตรธงรบเข้ามา 'กวน' ดังนั้น ความคิดบางอย่างจึง 'แวบ' ขึ้นมาในหัวทันที
“ตกลงไม่ขึ้นไปด้วยกันจริงๆ หรือครับ” ฤทธิไกรหันหน้ามาทำตาอ้อนอาทิตย์ มือปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วเอนตัวเข้ามาใกล้คนขับที่นั่งนิ่ง
“ไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ” อาทิตย์ยิ้มอ่อนโยน
“หรืออาทิตย์รังเกียจผม"
“เปล่า" อาทิตย์ส่ายหน้า "เราเพิ่งรู้จักกัน"
“ใครบอก เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว" ฤทธิไกรแก้ให้ถูก "ลืมตอนท๊อปอยู่ปีสี่ได้ยังไง"
“เอ่อ ผมหมายความว่าเราเพิ่งเริ่มคบกัน"
“แล้วไง" ฤทธิไกรเลิกคิ้ว เอื้อมมือมาลูบไล้แขนของอาทิตย์ "ต้องรอนานขนาดไหนที่อาทิตย์จะขึ้นไปบนห้องกับท๊อป กลัวโดนปล้ำหรือไง"
“เปล่าครับ แต่ผมอยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างช้าๆ เป็นธรรมชาติ ท๊อปอย่าเพิ่งเร่งรีบเลยครับ เราควรศึกษากันให้ดีเสียก่อน" อาทิตย์พูด แต่คนฟังทำหน้าประหลาดใจ
“อย่าบอกนะว่าจะต้องรอให้เรารักกันก่อน อาทิตย์ถึงจะยอมมีอะไรกับท๊อป"
“มีอะไรกัน เอ่อ...” อาทิตย์เลิกคิ้ว "ท๊อปอยากมีอะไรกับผม...”
“อยากสิ ทำไมจะไม่อยาก ไม่งั้นจะตื๊ออาทิตย์ทำไม ท๊อปไม่ใช่คนสมัยเก่านะที่ต้องรอให้ถึงวันส่งตัวเข้าห้องหอซะก่อนถึงจะมีอะไรกันได้" ฤทธิไกรหัวเราะเบาๆ "อาทิตย์ ถ้าถูกใจกันจะรอทำไม ส่วนเรื่องรัก ก็พัฒนาความสัมพันธ์กันไปเรื่อยๆ พอจะรักกันมันก็รักกันเองล่ะ แต่ระหว่างนี้ ท๊อปไม่เห็นความจำเป็นว่าเราต้องรอ อย่างน้อยท๊อปก็ไม่มีวันท้อง"
อาทิตย์หัวเราะแล้วนั่งนิ่ง พยายามนึกหาคำพูดจะมาอธิบายสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขายอมรับว่าตัวเองเป็นคนชอบคิดอะไรแบบคนสมัยเก่า เพื่อนๆ เขาล้ออยู่เสมอว่าเขาเกิดมาผิดยุค
...แต่ทำยังไงได้ เขาไม่ใช่คนที่จะไปนอนกับใครที่ไหนก็ได้โดยไม่ได้มีใจด้วย...
...แล้วกับสารวัตรธงรบล่ะ มีใจกับธงรบหรือเขาถึง 'ยอม' ธงรบแบบนั้น...
...แบบที่เป็นครั้งแรกในชีวิต แบบที่เขาไม่เคยคิดว่าจะยอมเป็น แบบที่เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นคน 'ควบคุม' บทบาทบนเตียง...
...แล้วนี่ท๊อปเสนอตัวให้เขาตรงๆ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนเดิมว่าทุกอย่างควรจะรอให้ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม ถึงแม้ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบชายหญิงที่ต้องรอจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน แต่เขาก็คิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้ก็ควรจะมี 'ทำนองคลองธรรม' ในระดับหนึ่ง ซึ่งเขาหมายความว่าต้องรอให้รักกันก่อน...
“ผมอยากให้ทุกอย่างมันมีคุณค่า" อาทิตย์พูดเสียงอ่อนโยน "ขอให้ท๊อปเข้าใจผมบ้าง"
ฤทธิไกรนั่งนิ่งชั่วครู่แล้วอมยิ้ม ในใจรู้สึกปนกันระหว่างความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากหนุ่มสมัยใหม่อายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปีและความรู้สึกชื่นชมกับความคิดบริสุทธิ์ของอาทิตย์
...ผู้ชายแบบนี้ไม่ใช่หรือที่ควรจะเป็นแฟนในอุดมคติ ผู้ชายที่เชื่อมั่นในความรัก ผู้ชายรักเดียวใจเดียว ผู้ชายที่เขาไม่ต้องห่วงว่าจะไปสำส่อนกับใครที่ไหน ผู้ชายที่เพรียบพร้อมทุกอย่าง ทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะ และหน้าที่การงาน...
“ก็ได้" ฤทธิไกรยิ้มมุมปาก "คืนนี้จะปล่อยอาทิตย์ไปก่อน แต่อย่าให้ถึงขนาดต้องรอจนกว่าจะถึงวันนั้นเลยนะ ลดมาตรฐานลงมาบ้างซักนิดเถอะอาทิตย์ ท๊อปรอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอก ถ้าเราเริ่มจีบกันไปได้ซักระยะหนึ่งแล้ว มันก็ไม่แปลกหรอกที่เราจะมีอะไรกัน ตอนนี้ท๊อปยอมรับว่ามันอาจจะเร็วไปนิด แต่อีกเดือนนึงคงไม่ถือว่าเร็วเกินไปนะ อาทิตย์หน้าก็จูบกันได้แล้ว ตกลงหรือเปล่า"
อาทิตย์หัวเราะเบาๆ ทำทีเป็นเข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดล้อเล่น ฤทธิไกรลงจากรถแล้วบอกให้อาทิตย์ขับรถกลับบ้านด้วยความระมัดระวังก่อนจะยกมือขึ้นโบกลาแล้วเดินเข้าไปในอาคารที่พัก อาทิตย์นั่งมองชั่วครู่แล้วเคลื่อนรถออกไปช้าๆ ในใจรู้สึกสับสบอย่างบอกไม่ถูก สายตามองผ่านกระจกไปยังถนนเบื้องหน้า แต่กลับเห็นภาพใบหน้าคมเข้มปนทะเล้นของใครบางคน
...ไปซะทีผู้กองธงรบ เลิกทำหน้าทะเล้นอยู่บนกระจกหน้ารถของผมได้แล้ว...
อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตามองกระจกบังลมหน้ารถของตัวเอง ในใจก็พยายามบอกกับตัวเองว่าเขาอาจจะลองคบกับฤทธิไกร แต่เพียงแค่เริ่มต้นคิดถึงสิ่งที่พูดกับฝ่ายนั้น เขาก็ถูกรบกวนจากความคิดอีกฝ่ายหนึ่งซึ่งดังขึ้นมาในหัวของเขาทันที ตอนนี้ในหัวเขาแบ่งออกเป็นสามฝ่าย
...ฝ่ายแรกเฝ้าคิดแต่เรื่องการตัดใจจากพี่นุ ฝ่ายที่สองนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝ่ายที่เอาแต่คิดเรื่องของธงรบ แต่ฝ่ายที่สามนั้นเขายังไม่แน่ใจว่าเป็นอย่างไรกันแน่ ...
...จะให้มีอะไรกับใครทั้งที่ไม่ได้รักเขาทำไม่ได้หรอก เขาไม่ได้ต้องการความใคร่ เขาต้องการความรัก จะให้ทำแบบนั้นกับท๊อปโดยไม่มีความรักยังงั้นหรือ ไม่มีทาง...
...แต่กับธงรบเขายังทำได้เลย นั่นหมายความว่าเขารักธงรบแล้วหรือ...
...ไม่ใช่ เขายอมเป็นของธงรบเพื่อให้ธงรบทิ้งเขา ผู้ชายเจ้าชู้ ได้แล้วก็ทิ้ง หากธงรบได้เขาสมใจอยากแล้ว อีกหน่อยก็หมดความสนใจ เลิกมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขา...
...ตกลงเขารู้สึกยังไงกับผู้กองธงรบ...
เมื่อกลับถึงบ้าน อาทิตย์นั่งดูทีวีเหงาๆ คนเดียวในห้องนั่งเล่นของครอบครัว บ้านของเขาหลังใหญ่มาก อาศัยกันอยู่เพียงห้าคน คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะเดินทางไปติดต่อธุรกิจบ่อยๆ สุริยะพี่ชายคนโตก็ยุ่งไม่แพ้กัน มักจะไปไหนมาไหนกับแฟนเป็นประจำ บางครั้งก็ไม่กลับมานอนค้างที่บ้าน ตะวันพี่ชายคนรองก็ถือว่าเป็นนักเที่ยวกลางคืนตัวยง จนอาทิตย์มีความรู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวซึ่ง 'อยู่บ้าน' มากกว่าคนอื่น
คืนนี้ก็เช่นเคย อาทิตย์นั่งอยู่ในบ้านคนเดียวจนใกล้จะห้าทุ่ม สุริยะเดินเข้าบ้านมาช้าๆ แล้วไปหยุดยืนอยู่ข้างโซฟาซึ่งน้องชายคนสุดท้องนั่งเอนตัวกดรีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ ราวกับไม่รู้ว่าจะดูอะไร
“อาทิตย์ ชักทำตัวเหมือนผีดิบเข้าไปทุกวันแล้วนะ" สุริยะถอดเน็คไท ปลดกระดุมเสื้อ เผยให้เห็นอกกว้าง ร่างสูงใหญ่แตกต่างจากน้องชายทั้งสอง พี่คนโตบึกบึนเพราะเล่นกีฬาหนัก ผิวคล้ำเพราะชอบทำกิจกรรมกลางแจ้ง ผมตัดสั้นเกรียนคล้ายกับทหาร ใบหน้าเคร่งขรึม "เราจะแก่เท่าพี่แล้วนะ อายุแค่ 25 ทำตัวเหมือนคนอายุ 30”
“แล้วจะให้ผมทำตัวเป็นพี่ตะวันหรือไง อายุ 28 แต่ทำตัวเป็น 18”
“อ้าวอาตี๋เล็ก มาว่ากันแบบนี้ไดัยังไง" เสียงของตะวันดังขึ้นด้านหลัง "ฟังอาตี๋เล็กของเฮียพูดนะ"
“อย่ามาเรียกผมว่าตี๋เล็ก" อาทิตย์เสียงเข้ม
“แล้วลื๊อจะให้่อั๊วเรียกอะไรวะ เราสามคนตาตี่กันทุกคน เป็นน้องคนสุดท้องก็ต้องเรียกว่าตี๋เล็กสิ เฮียสุริยะเป็นตี๋ใหญ่ อั๊วเป็นตี๋รอง ลื๊อเป็นตี๋เล็ก"
“ตอนนี้นายทำตัวเป็นเด็กอายุสิบแปดเหมือนที่อาทิตย์กำลังพูดจริงๆ นั่นล่ะ น้องไม่ชอบให้เรียกอาตี๋ก็อย่าไปเรียกสิ" สุริยะดุน้องชายคนรอง
“หรือจะให้เรียกคุณชายอาทิตย์ หรือไม่ก็พ่อตะวันฉายของ...”
“พี่ตะวัน" อาทิตย์เสียงเข้มยิ่งกว่าเดิม
“ของใคร" สุริยะถามขึ้น
“ของเฮียเสาธงมั๊ง" ตะวันหัวเราะร่า
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ไร้สาระได้ทุกวันเลยนะตะวัน"
"ไร้สาระเฉพาะเรื่องไร้สาระเท่านั้นล่ะเฮีย" ตะวันเล่นคำ "แต่เรื่องมีสาระผมไม่เคยไร้สาระ"
"พี่นึกว่าเรื่องของนายมีแต่ไร้สาระ" สุริยะเบ้ปาก แล้วหันมาหาอาทิตย์ "อ้อ อาทิตย์ พี่ได้ยินมาว่าทำงานหนักจนแทบไม่ได้พักอีกแล้ว"
"ทำงานหนักเพราะมีเหตุหรือเปล่าว๊า" ตะวันแทรก
“มันก็ต้องมีเหตุทั้งนั้นล่ะ" อาทิตย์ต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายคนรองไม่ได้ "เหตุของผมก็คือผลกำไรของบริษัท ผมไม่ได้ทำงานเพื่อจีบลูกค้าหนิ"
“กัดเป็นด้วยแฮะ" ตะวันหัวเราะ
“อย่ามาว่าผมเป็นหมานะพี่ตะวัน" อาทิตย์เสียงเข้ม มือโยนรีโมทโทรทัศน์ลงบนโต๊ะ
“ใครไปว่าแกวะ" ตะวันเถียงแล้วหันไปฟ้องพี่ชายคนโต "คิดมากฉิบหาย พักนี้อาตี๋น้อยของเฮียเครียดและหงุดหงิดมากเลยนะ สงสัยไม่ค่อยได้ปลดปล่อย"
“ใครจะได้ปลดปล่อยเหมือนนายทุกคืน" สุริยะประชดเสียงเรียบ ก้มลงหยิบรีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์เป็นช่องรายงานข่าว
“ผมถึงได้สดชื่นรื่นเริงอยู่อย่านี้ไง ไม่เหมือนน้องตี๋เล็ก นั่งหน้าบึ้งจนคิ้วผูกโบว์อยู่แล้ว คิดอะไรนักหนา ยอมๆ เขาไปเหอะ"
“มาเปรียบเทียบอะไรผม" อาทิตย์ทำเสียงดุใส่พี่ชายคนรอง มือหยิบรีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ชมสารคดีสัตว์โลก
“เปรียบกับเฮียก็ได้" ตะวันยืดตัวมาจับรีโมททีวีบ้าง "เฮียก็ดูผ่อนคลายอารมณ์หลังกลับบ้านทุกคืนเพราะสบายตัวมาจากข้างนอกแล้ว ไม่เหมือนคุณชายตี๋น้อย นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนท้องผูก"
“เปลี่ยนกลับมาดูสารคดี ผมไม่อยากดูเกมโชว์" อาทิตย์สั่งตะวันซึ่งเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปดูรายการเกมโชว์
“เครียด พักสมองบ้างสิไอ้หนู ปล่อยให้ชีวิตมันรื่นเริงบันเทิงใจบ้าง" ตะวันยึดรีโมทเอาไว้ แล้วชี้หน้าน้องชายพร้อมกับพูดว่า "ห้ามแย่ง พี่จะดูเกมโชว์"
“ตะวัน ทำไมชอบกวนน้องจริงๆ อาทิตย์ อย่านอนดึกนักนะ เรื่องงานก็อย่าโหมหนักนัก พ่อกับแม่เป็นห่วง พี่ไม่อยากให้ท่านกังวล" สุริยะส่ายหน้าแล้วหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้อาทิตย์นั่งหน้าบึ้งมองหน้าพี่ชายคนรองอย่างเอาเรื่อง
“ขมวดคิ้วเข้าไป เดี๋ยวก็แก่เกินวัย เผลอๆ จะแก่กว่าเฮียซันแทน" ตะวันยืดตัวนอนบนโซฟาแล้วพูดขึ้นมาเสียงเรียบๆ ว่า "อาทิตย์ เฮียรู้เรื่องนายกับตำรวจเจ้าชู้คนนั้นแล้วล่ะ"
“ไปบอกเฮียทำไม" อาทิตย์โวยวายด้วยความตกใจแล้วหันซ้ายหันขวา กลัวว่าคนอื่นจะรู้ความลับของตัวเอง
“เปล่า ไม่ใช่เฮียตี๋ใหญ่ ที่ว่าเฮียนี่คือเฮียคนนี้" ตะวันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง "ทำเป็นตกใจเกินเหตุ"
“ถ้าพ่อกับแม่หรือพี่สุริยะรู้เรื่องของผมกับผู้กองธงรบ เราไม่ต้องมาพูดกันอีกเลย ผมอุตส่าห์ปิดเรื่องนี้มาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น เรื่องนี้เรื่องใหญ่นะพี่ตะวัน" อาทิตย์ทำเสียงเข้ม ใบหน้าจริงจัง
“จะปิดไปทำไมว๊า"
“แล้วคิดว่าพ่อกับแม่จะรับได้ยังงั้นหรือ" อาทิตย์ทำหน้าเคร่ง "มันไม่มีเหตุผลหรือความจำเป็นจะลุกขึ้นมาประกาศให้ใครเขารู้ว่าผมเป็นยังไง"
“พี่ก็ไม่ได้บอกว่าจะบอก" ตะวันปฏิเสธ หันไปมองจอโทรทัศน์แล้วพูดว่า "คนนี้สวยจริงๆ ให้ตายสิ แบบนี้น่าจีบมาเป็นแฟนซักเดือนสองเดือน"
“แต่พี่บอกว่าจะปิดไปทำไม"
“พี่ก็พูดไปยังงั้นล่ะ" ตะวันยักไหล่ ปฏิเสธคำพูดตัวเองหน้าตาเฉย "แต่เรื่องของลื๊อกับเฮียสารวัตรนั่นน่ะ...”
“อย่าไปเรียกเขาว่าเฮีย"
“เอ๊ะไอ้นี่ อะไรนักหนากับสรรพนามเรียกคนวะ" ตะวันทำเสียงหงุดหงิด "หรือจะให้เรียกว่าคุณชายอาทิตย์ กับคุณพี่สารวัตร"
“พี่ตะวัน อย่ามายุ่งเรื่องของผมกับผู้กอง"
“เขาเป็นสารวัตรแล้ว เลื่อนขั้นเลื่อนยศฐาบรรดาศักดิ์เป็นพันตำรวจตรีแล้ว นายก็เลื่อนขั้นให้เขาบ้างสิ คนเรามันมีพัฒนาการนะอาทิตย์ จะมาจมอยู่กับเรื่องเก่าๆ ไม่ได้นะ มันมีเปลี่ยนแปลงกันบ้าง คุณพี่ตำรวจหน้าขรึมเขาเปลี่ยนแล้ว เราก็เปลี่ยนให้เขามั่ง"
“ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่"
“เปล๊า" ตะวันส่ายหน้า "เพียงแค่ขี้เกียจ รำคาญ เบื่อที่ถูกตามตื๊อ"
“ใครไปตื่๊อพี่"
“ก็เขาเข้าหาน้องไม่ได้หนิ พี่ชายก็เลยซวย นี่ถ้าเขาเกิดหน้ามืดตามัวเห็นพี่ชายเป็นน้องชายละแกเอ๊ย ได้เสียวสุดยอดกันล่ะ" ตะวันทำหน้าตาท่าทางประกอบคำพูด "เออ ว่าแต่ว่า อืม ให้พี่ถามหน่อยนะอาทิตย์ แบบนายกับสารวัตรธงรบนี่ ใครเป็นฝ่ายแบบว่า เอ่อ จึ๊กๆ จั๊กๆ หรือ อื๊อๆ อ๊าๆ กันล่ะ"
“พี่อยากรู้นักก็ไปลองกับเขาสิ" อาทิตย์เสียงห้วน ส่ายหน้าอย่างระอาใจกับพี่ชายแล้วลุกขึ้นเดินหนีไปโดยเร็ว
“อย่าท้านะอาตี๋เล็ก เดี๋ยวพี่ได้อื๊ออ๊าจริงๆ หรอก คราวนี้ลื๊อจะทุรนทุรายเพราะหึงหวงเสาธงของตัวเองไปปักคนอื่น" ตะวันล้อเลียนน้องชายพร้อมกับหัวเราะชอบใจ
...เฮ้อ อาตี๋เล็กเอ๊ย เคยไร้เดียงสายังไงก็ไร้เดียงสายังงั้น พยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินอายุอยู่นั่น หารู้ไม่ ตัวเองก็แค่เด็กคนหนึ่งที่สับสนในหัวใจของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร ปากแข็ง ใจแข็ง ดื้อ ดื้อ ดื้อ ทำไมมีน้องดื้อยังงี้วะ เดือดร้อนตะวันอีกแล้วสิเนี่ย...
ธงรบยืนกอดอกพิงตู้เก็บของในห้องครัวของอธิคม ตามองคชานนท์กำลังล้างจาน หูฟังน้องชายของเพื่อนพูด 'สั่งสอน' อยู่เงีบบๆ ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง ในใจเขากำลังคิดหลายเรื่อง คิดถึงอาทิตย์ คิดเกี่ยวกับอธิคม และคิดสงสัยว่าคชานนท์เป็นน้องชายของเพื่อนคู่หูเขาได้อย่างไร
“ตกลงพี่ธงเข้าใจแล้วนะ" คชานนท์สรุป หลังจากที่อธิบายสารพัดเรื่องให้ธงรบเข้าใจ "ระหว่างนี้พี่ก็อย่าลากพี่คมออกไปดื่มเหล้าข้างนอก ถ้าจะดื่มก็ดื่มที่บ้านนี่ล่ะ แต่อย่าให้มากนัก ส่วนเรื่องย้ายพี่คมไปแพร่ ผมจะจัดการเอง"
“แกมีอำนาจเยอะขนาดนั้นเลยหรือวะนนท์" ธงรบถามเพราะสงสัยจริงๆ
“ผมไม่มีหรอก" คชานนท์เงยหน้าขึ้นมามองธงรบด้วยสายตาเรียบนิ่ง "ผมมีแต่เส้นสาย"
“หมายความว่ายังไงวะ" ธงรบขมวดคิ้ว
“หมายความว่า...” คชานนท์กำลังจะเริ่มอธิบายแต่ธงรบรีบแทรกขึ้นมาว่า
“พอๆ ไม่ต้องอธิบายก็ได้ ทุกทีที่แกเริ่มต้นประโยคด้วย หมายความว่า ลงท้ายพี่ไม่เข้าใจซักที"
“แสดงว่าผมอธิบายไม่เก่ง หรือไม่ก็พี่เข้าใจอะไรไม่เก่ง"
“แต่อันนี้พี่เข้าใจว่าแกหลอกด่าพี่ว่าโง่" ธงรบยิ้ม
คชานนท์เงยหน้าขึ้นมายิ้ม "ใครจะไปว่าพี่ยังงั้น ไม่มีใครโง่หรอกครับ เพียงแต่ว่าบางอย่างพี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ"
“แกก็ยังหมายความว่าพี่โง่อยู่ดีใช่หรือเปล่า" คราวนี้ธงรบหุบยิ้ม ขมวดคิ้วพยายามทำความเข้าใจคำพูดของคชานนท์ "แกนี่พูดอะไรเหมือนไอ้วุธ เข้าใจยาก"
“ช่างเถอะ" คชานนท์เช็ดมือเพราะล้างจานเสร็จแล้ว "เอาแบบง่ายๆ ก็คือว่า ตอนนี้พี่ต้องให้กำลังใจพี่คมเพราะอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน พูดแบบนี้พี่เข้าใจใช่ไหม"
“เดี๋ยวเถอะ ไอ้นี่" ธงรบยกเท้าขึ้นทำท่าจะเตะอีกฝ่าย
“และในระหว่างนี้พยายามอย่าทำอะไรผิดพลาด ยกตัวอย่างเช่น...”
“ไม่ต้องมายกตัวอย่าง พูดแค่นี้พี่ก็บรรลุแล้ว"
“เรื่องเด็กๆ ก็ต้องระวังให้ดี เราไม่ได้ไปยุ่งกับเขา อย่างน้อยเราก็คิดว่าเราคิดอย่างนั้น แต่เขาก็จะมายุ่งกับเรา ทั้งที่บางครั้งเราก็รู้ตัวหรือไม่ก็อาจไม่ได้ตระหนักถึงผลลัพท์ที่จะตามมา" คชานนท์พูดเนิบนาบ
“มิน่า ไอ้คมถึงบอกว่าแกเป็นพ่อคนที่สองของมัน" ธงรบเบ้ปาก "แล้วพูดกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแกก็หลอกด่าพี่ทุกครั้ง"
“ผมด่าพี่ตรงไหน"
“แกด่าว่าไม่คิด" ธงรบถลึงตา
“พี่ต้องคิดให้ยาวๆ" คชานนท์พูดต่อ
“อีกแล้ว แกด่าพี่ว่าคิดอะไรสั้นๆ"
“เอ๊า ก็ได้ ผมจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว" คชานนท์ยักไหล่ เดินออกจากห้องครัวตรงไปยังห้องนอนของพี่ชายโดยมีธงรบเดินตามหลัง คชานนท์เปิดประตูโผล่หน้าเข้าไปดูอธิคมซึ่งนอนหลับอยู่บนเตียงแล้วหันมาพูดกับธงรบว่า "แล้วไม่ต้องเทแป้งโรยตัวให้ขาววอกขนาดนั้น เปื้อนที่นอนไปหมด ต้องเสียเวลาซักผ้าปูที่นอนเฉยๆ ผมจะให้แม่บ้านมาทำความสะอาดให้อาทิตย์ละสองครั้ง วันไหนที่เขาไม่มาก็ต้องเก็บๆ เองบ้าง"
“คราวนี้พี่ว่าแกเหมือนแม่คนที่สอง" ธงรบเบ้ปากแล้วหันหลังเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่นพลางบ่นพึมพำ "มันทำได้ยังไงวะ เป็นซีอีโอบริษัทหลักทรัพย์ แล้วดูแลพี่ชาย ดูแลบ้านช่อง เป็นได้ทั้งพ่อทั้งแม่ ฝาแฝดไอ้วุธจริงๆ เลยให้ตายสิ"
“แล้วฟังพี่วุธบ้าง" คชานนท์เดินมาหยุดยืนใกล้ธงรบแล้วจบคำพูดว่า "ผมจะกลับแล้ว"
“ประโยคนี้ไอ้วุธคงไม่ได้สั่งให้แกมาบอกใช่หรือเปล่า"
“เปล่า" คชานนท์ยักไหล่ ก้มลงหยิบกุญแจรถและโทรศัพท์มือถือเดินไปที่ประตูห้องชุด
“นนท์ ขอบใจนะน้อง" ธงรบส่งเสียงเดินตามมา
“ถ้าไม่ดูแลพี่ จะให้ผมดูแลใครล่ะ ใช่ไหม" คชานนท์หันมายิ้ม "พี่ธงก็เถอะ อย่าให้ซ้ำรอยพี่คมก็แล้วกัน"
“พี่ไม่ทับถมซ้ำเติมมันให้เจ็บเพิ่มหรอก ขอสัญญาด้วยเกียรติของธงรบ" ธงรบตอบ
“ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้น" คชานนท์ส่ายหน้า "ผมหมายความว่า ตัวอย่างก็มีให้เห็นอยู่"
“นนท์" ธงรบทำเสียงจริงจิง "พี่ไม่ได้บื๊อเหมือนพี่ชายแกนะ เวลาเมาพี่ไม่แก้ผ้าเดินไปเปิดประตูรับคนแปลกหน้าเข้ามาทั้งๆ ที่แฟนอาจจจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้หรอก"
“ผมรู้ว่าพี่สับหลีกเก่ง" คชานนท์พยักหน้า "แต่สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ผมพูดแบบนี้พี่เข้าใจได้ใช่ไหมครับ"
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยไป" ธงรบยกมือขึ้นผลักไหล่อีกฝ่าย "เดี๋ยวก็จับทำเมียซะเลย ไอ้นี่ หลอกด่าพี่จนนาทีสุดท้าย"
“ผมว่าพี่เป็นปราชญ์" คชานนท์หัวเราะ เดินออกจากประตูห้องชุด โดยมีธงรบยืนมองจนอีกฝ่ายเดินจนถึงหน้าลิฟท์
...ปราชญ์ที่กำลังสมองจะแตกตายเพราะคิดอะไรไม่ออกนะสิ ถ้าเก่งจริง ป่านนี้คงคิดหาวิธิีจัดการดับแสงตะวันดื้อๆ ดวงนั้นได้แล้วล่ะ...
...อาทิตย์จ๋า จะทรมานหัวใจของธงรบไปถึงไหน อย่าทรมานพี่ให้มีสภาพเหมือนไอ้คมนะอาทิตย์นะ...
***13***
-
โอ่โห คุณนายมาต่ออีกแล้ว ... ฟิตจริง ๆ +1โลด o13
ไม่ว่าจะด้วยข้อตกลงอะไรก็ตาม และ ถึงแม้ ธงรบจะตามตื้อ อาทิตย์เป็นปีๆแล้วก็ตาม
คุณนายก็สามารถเขียนให้ อาทิตย์ ไม่ควรใจอ่อน ได้อย่างสมผลเหตุผล จริงๆเลยค่ะ นับถือมากๆ
แต่หลังๆนี่ ตัวละครเริ่มเยอะแฮะ ... ยกขบวนมาทั้งตระกูลตี๋ และ ตระกูลคุณตำรวจ
ไม่น่าเชื่อว่าคุณนาย เริ่มมองหาตัวช่วยให้ธงรบ ... สารวัตจัดการพ่ออาทิ้ตตต ไม่ได้จิงๆเหรอค่ะเนี่ย :laugh:
-
o15 :วู้วว1: :ped149:
-
ปราชญ์หรือตะปาดคะ จะโดนเมียเขี่ยทิ้งยังไม่รู้ตัวเอง555555555
นี่ขนาดโดนคชานนม์ ทั้งเตือน ทั้งสั่ง เหอะๆๆๆ ไอ่ที่ว่าไม่พลาดเนี่ย
น้อยไปสิ หารู้ไม่ว่าพ่อตะวันรอนอ่ะรู้หมดล่ะว่าตัวเองหมกเม็ดอะไรบ้าง
แต่แค่ไม่พูดเท่านั้น คงรอให้เห็นคาตาจะๆนั่นแหละ ถึงจะแสดงอิทธิฤทธิ์
ตี๋น้อยเอ้ย.....ภาคมารภาคเทวดาตีกันในหัวไปหมด เรื่องตัดใจจากพี่นุอ่ะ
ตัดได้แล้ว....พี่นุเปนฝั่งเป็นฝามีเย้ามีเรือนไปแล้ว ถึงตอนนี้อยู่ในช่วงว่างงานก็เหอะ
แต่ก็นะทำใจได้แล้ว... ส่วนเรื่องจะฟันรุ่นพี่นั่น หุหุ รุ่นพี่เปิดไฟเขียวสว่างโล่แบบนี้
แล้วยังปฏิเสธ งานนี้ไม่โดนปล้ำไปทำซะมี ก็คงโดนมอมเหล้าแหงะ ยุคนี้มันของไวไวคลิกคะ
พระอาทิตย์สามดวงโคจรมาเจอกัน เอิ๊กซ์ตะวันนี่พูดได้ีดีจริงๆอาตี๋น้อยทำตัวแก่ไม่งั้น
ทั้งๆที่ค.รักออกจะไร้เดียงสา เฮ้อจะเอาลูกเขยมาฝากแม่ก็ทำเป็นเกี่ยงงอน55555 รอฤกษ์สินะ
"จะมาจมอยู่กับเรื่องเก่าๆ ไม่ได้นะ มันมีเปลี่ยนแปลงกันบ้าง
คุณพี่ตำรวจหน้าขรึมเขาเปลี่ยนแล้ว เราก็เปลี่ยนให้เขามั่ง"
>>พี่ตะวันพูดได้แหล่มมาก อย่าบอกนะไปรับโสหุ้ยจากว่าที่น้องเขยมาอ่ะ
แหมๆพูดทำคะแนนให้จริง
“อย่าท้านะอาตี๋เล็ก เดี๋ยวพี่ได้อื๊ออ๊าจริงๆ หรอก
คราวนี้ลื๊อจะทุรนทุรายเพราะหึงหวงเสาธงของตัวเองไปปักคนอื่น"
>>หึหึ อย่าให้ค.เมาเข้าครอบงำเหอะ เสาก็ปักได้ทุกที่ เอิ๊ก
o13
-
พี่นายไม่ลงใน detail ของ NC อ่ะ ตั้งใจมาหื่นเลยนะเนี่ย :haun4: แต่ไม่เป็นไร มาต่อเรื่องแบบยาวๆสนุกๆแบบนี้ต่อไปนะพี่นาย
อยากรู้ว่าเมื่อไหร่อาทิตย์จะรู้ใจตัวเองซะที
-
กดบวกให้พี่นายคนขยัน
ขอทายกฏสองข้อ
แต่ตั้งใจผิดเลี้ยงฮาเกนดาสแพงเกิ๊น
:laugh:
ข้อแรกผลักกัน :oo1:
เหอเหอ
ข้อสองคบกันแบบมีวันหยุด
มาหาได้4วันแล้วพักไป3วันประมาณนี้
ปล ถ่าเผอิญถุกเปลี่ยนเป็นพี่นายเลี้ยงซเวนเซ่นผมละกัน
:oni1:
-
ตะวันนี่คล้ายๆธงรบเลย น่าเป็นเพื่อนกันได้
น้องนนท์ น่าร้าก prefect น่าหาแฟนให้คน :-[
-
เฮียตะวันน่ารักจัง :laugh: น่าจับคู่ให้นะ ว่าแต่คู่ใครดี เอิ๊กๆ กะล่อนใช่ย่อย
ตี๋เล็ก หัวโบราณอย่างว่าจริงๆ :เฮ้อ: ลุ้นจนเกือบเหนื่อย แต่ไม่เหนื่อย เชียร์เฮียผู้กองเสาธง :mc4: สู้ๆๆๆๆ
-
เมื่อความรัก..และความสับสนมาปนเป
มันก็เป็นแบบนี้แหละ
-
ตะวันฉาย พยายามเข้านะ ดูท่าน่าจะสับสนน่าดูเหมือน
ส่วนธงรบดูท่าน่าจะดับแสงดาวลำบากเลยทีเดียว
ตอนนี้ก็กำลังคิดถึงตะวันฉาย สุดใจ สู้ ๆ นะคับ
-
ปรากฏว่า อาทิตย์ฉลาดล้ำเหนือกว่าสารวัตรธงรบซะอีก เป็นไงตาเสาธงหงอไปเลย
แต่ต่างคนต่างไม่พยายามทำความเข้าใจอีกฝ่าย มันก็เลยออกมาเป็นเรื่องที่ต้องคอย
คุมเชิงกันซะงั้น อาทิตย์ยังไม่รู้ตัวหรือว่ารักตาเสาธงเข้าไปเต็มหัวใจ ยังริอ่านจะหา
กิ๊กไว้เป็นตัวช่วยอีก หากตาเสาธงรู้สงสัยเรื่องจะยาวกว่านี้แน่ ... :pig4: คุณนาย
สำหรับเรื่องสนุก ๆ .....
-
หงุดหงิดกันไปไย
คนนึงก็ใจแข็ง อีกคนนึงก็เริ่มท้อ(แต่ยังสู้)
แต่ชักเริ่มชอบพี่ตะวันซะแล้วสิคุณนาย เอิ๊กๆ
-
น้องนนท์น่าร้ากกกกก น่าจะจับหาคู่ให้น้องนนท์ด้วยน่ะเนี่ย
-
o18 ถึงคราวผูกองธงรบจะช้ำเพราะรักอาทิตย์มั่งแล้ว หึหึ ทิ้งเค้ามาเยอะ :เฮ้อ:
-
o18 ถึงคราวผูกองธงรบจะช้ำเพราะรักอาทิตย์มั่งแล้ว หึหึ ทิ้งเค้ามาเยอะ :เฮ้อ:
ช่าย พวกเจ้าชู้นี่ควรจะโดนซะไม่ใช่น้อย
-
o18 ถึงคราวผูกองธงรบจะช้ำเพราะรักอาทิตย์มั่งแล้ว หึหึ ทิ้งเค้ามาเยอะ :เฮ้อ:
ช่าย พวกเจ้าชู้นี่ควรจะโดนซะไม่ใช่น้อย
คนเราว่าตัวเองก็เป็น
:m20:
-
ตะวันน่ารักจัง
ว๊ายยย อยากให้มีคู่(สามี)
เป็น อาวุติ ก็เหมาะนะ คึคึ o18
ลุ้นช่วย ธงรบละกัน
ตัวอย่างมีให้เห็น อย่าทำพลาดแบบ อธิคมล่ะ :z2:
-
คู่อาทิตย์-ธงรบนี่ค่อยพอฟัดพอเหวี่ยงกันหน่อย
หาคู่ให้นนท์ด้วยนะ คู่กับตี๋รองดีป่าว
-
ชอบชอบเฮียตะวัน :laugh:
-
คู่นี้ ตอนจบจะเป็นยังไงนา น่าลุ้นเสียจริง :m4:
ป.ล สารวัตรอธิคมก็จบแล้ว สารวัตรธงรบก็มีแล้ว แล้วสารวัตรอาวุธละครับ จะมีคู่กับเค้าบ้างไหมเนี้ย :confuse:
-
o18 ถึงคราวผูกองธงรบจะช้ำเพราะรักอาทิตย์มั่งแล้ว หึหึ ทิ้งเค้ามาเยอะ :เฮ้อ:
ช่าย พวกเจ้าชู้นี่ควรจะโดนซะไม่ใช่น้อย
คนเราว่าตัวเองก็เป็น
:m20:
นั่นดิ ผมก็สงสัยอยู่ว่าผู้กองธงรบนี่เป็นพี่กลั่นมาจากตัวพี่นายเลยไม่ใช่เหรอ หรือว่าเราเข้าใจไรผิด 55
วันนี้มาต่อป่ะครับพี่นาย รออ่านอยู่นะคร้าบ
-
:z2: ต่อให้หน่อยค้าบ
-
ความมั่นใจหายไปไหนหมดครับ ศาลาวัด
ตี๋น้อยก็สับสนกับชีวิต หาทางให้เจอนะครับ แล้วจับศาลาวัด :oo1: ซะ
ขอบคุณพี่นายนะครับ ที่ปลีกเวลามาลงต่อให้
+1 เป็นของฝากถึงพี่สะใภ้นะครับ
-
โดนท่านนนท์เทศนาไปหลายกันฐ์เลยนะศาลาวัดธงรบ
ตัวอย่างก้อมีให้เห็นจะจะตา นอนหมดสภาพเพราะถูกเมียทิ้ง
:z6:
คราวนี้ต้องเลิก(เจ้าชู้)ให้ได้ ถ้าเลิกไม่ได้ต้อง(ถูกอาทิตย์เผา)ตายแน่ๆ
-
เพิ่งได้เริ่มอ่านพาร์ท 2 ครับ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ
รออ่านตอนต่อไปครับ ^^
-
:oni2: :oni2: :oni2: ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน ต่อเพียบเลย o1 o1
-
คู่นี้ ตอนจบจะเป็นยังไงนา น่าลุ้นเสียจริง :m4:
ป.ล สารวัตรอธิคมก็จบแล้ว สารวัตรธงรบก็มีแล้ว แล้วสารวัตรอาวุธละครับ จะมีคู่กับเค้าบ้างไหมเนี้ย :confuse:
รึว่าสารวัตรอาวุธจะเป็นพระรองเกาหลีครับ
o18
-
วันนี้ก็ยังไม่มา :z3:
-
รออ่านเรื่องของอาทิตย์กับผู้กองธงรบครับ
-
:call: จงมา จงมา จงมา จงมา จงมาอัพต่อไวๆๆๆๆ :amen:
-
โอย ใครจุดธูป ร้อนก้นไปหมดเลยครับ ต้องมาลงบทที่ 14 introduction to sorrow :m20:
โทษทีนะครับ เพราะว่าสุดสัปดาห์ที่ผ่านมายุ่งสุดๆ มีงานเข้ามาหลายงานครับ
กลางเรื่องแล้วนะครับ รักใครชอบใครก็เชียร์กันนะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์นะครับ
ส่วนที่่ใครที่เหน็บแนมว่าธงรบนั่นถอดแบบมาจากคฑาวุธ จะบอกเขาให้ครับ แต่เขาคงปฎิเสธว่าไม่จริง เพราะความจริงแล้วคฑาวุธเหมือนอีกคนในเรื่อง
แล้วก็คชานนท์กับตี๋รองตะวัน อย่าไปยุ่งกับเขาเลยครับ แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว
ส่วนสารวัตร อาวุธ นั่นเหรอ...อืม... พระรองหนังเกาหลีนี่เป็นไงอ่ะ
แห้วตลอดใจป่ะ
อาวุธเขาเพอร์เฟ็คไปนะ คนทั่วๆ ไปมักจะชอบ bad boy นี่นา
Tongrobบทที่ 14
เมื่อตรวจดูสตอรี่บอร์ดของงานโฆษณาชิ้นล่าสุดเสร็จอาทิตย์ก็ตัดสินใจว่าจะหยุดทำงานและกลับบ้านเสียที เขารับปากพี่ชายคนโตว่าจะไม่โหมทำงานหนักจนเกินไป แต่วันนี้เขาก็ยังทำงานจนถึงหนึ่งทุ่ม ความจริงคืนนี้ฤทธิไกรชวนเขาไปงานเปิดผับ 95 Degree ซึ่งเป็นผับของเพื่อนพี่ชายแต่เขาปฏิเสธ ฤทธิไกรแสดงออกชัดเจนมากขึ้นว่าต้องการมีความสัมพันธ์กับเขา ตอนแรกนั้นเขาตั้งใจแกล้งธงรบ แต่พอได้ใกล้ชิดกับฤทธิไกรเขากลับอยากปลีกตัวออกห่าง
...อยู่คนเดียวหรือพยายามหลบหน้าธงรบยังจะดีกว่าต้องไปแกล้งอยู่กับคนอื่น เพียงเพื่อต้องการให้ธงรบเลิกมายุ่งกับเขา...
...แต่ธงรบทำท่าหึงหวงเขามาก นี่หมายความว่ายังไง หมายความว่าธงรบรักเขาหรือ ธงรบบอกรักหลายครัั้งแล้วจนเขาไม่อยากจะฟัง แต่อย่างที่ธงรบทำ เรียกว่ารักจริงๆ หรือเปล่า...
...มารักอะไรเขา ก็รู้อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมธงรบไม่เลิกเสียที...
อาทิตย์เดินไปปิดไฟห้องทำงานแล้วเดินออกไปยังห้องโถงกลางของสำนักงาน สายตาเหลือบไปมองโต๊ะของณิชา เลขาสำนักงาน ว่าวันนี้มีกระเช้าดอกไม้วางอยู่หรือไม่ ณิชาได้รับกระเช้าดอกไม้ทุกเช้าติดต่อกันหลายวันแล้ว หลายคนล้อว่ากำลังมีคนมาจีบ หญิงสาวปฏิเสธและบอกว่าเป็นเพียงกระเช้าดอกไม้แสดงความขอบคุณแต่ไม่มีใครเชื่อ เขาเป็นคนเดียวในบริษัทที่เชื่อ เพราะณิชาบอกว่าคนมาส่งดอกไม้ขับรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์
...จะให้บอกว่าชื่ออะไรก็ยังได้ ทำงานอาชีพอะไร บ้านอยู่ที่ไหน นิสัยใจคอ บุคลิกท่าทางเป็นยังไงเขาบอกได้หมด...
“ผู้กองธงรบ" อาทิตย์อุทานเมื่อเปิดประตูหน้าบริษัทออกมาแล้วเห็นว่ามีใครนั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าบริษัท
“ยุงกัด" ธงรบลุกขึ้น มือปัดแข็งปัดขาไล่ยุ่งให้อีกฝ่ายเห็นว่าโดนยุงกัดจริงๆ
“ทำไมไม่เข้าไปข้างในครับ" อาทิตย์ถาม
“ประตูมันล๊อค เข้าไปได้ยังไง"
“แล้วผู้ช่วยคนสนิทผู้กองล่ะ หายไปไหน" อาทิตย์ประชด เขารู้ว่าธงรบเข้านอกออกในบริษัทได้สบายมากเพราะติดสินบนยามรักษาความปลอดภัยมาเป็นเกินหนึ่งปีแล้ว
“แอบไปหลับยามที่ไหนก็ไม่รู้" ธงรบยักไหล่ "อาทิตย์ไล่ออกไปเลยนะ แล้วทำกุญแจประตูบริษัทให้พี่ซักดอก พี่จะมาเป็นยามเฝ้าให้แทน"
อาทิตย์ส่ายหน้าย้ิมๆ แล้วเดินลงบันได ตรงไปยังรถฮอนด้าแจ๊ซสีแดง โดยมีธงรบเดินผิวปากตามมาติดๆ ก่อนที่นายตำรวจอารมณ์ดีจะพูดขึ้นว่า "แบบนี้ค่อยเข้ากันได้หน่อย แจ๊ซกระปุ๊กลุ๊กสีแดง"
“หมายความว่ายังไงครับ" อาทิตย์หันไปหรี่ตาใส่คนที่แสดงความเห็น
“ก็หมายความว่าน่ารักไงล่ะ" ธงรบยักคิ้ว "สีแดงก็คือสีของอาทิตย์"
“ผมชอบสีดำ"
“รู้แล๊ว" ธงรบหัวเราะ "ไม่งั้นจะเรียกอาตี๋เบ็นซ์ดำหรือ แล้ววันนี้เอารถใครมาขับ รถหลานหรือไง รถพี่ชายรูปหล่อทั้งสองก็ขับแล้ว รถแม่ก็ขับแล้ว เอ๊ะ รถพ่อ อาทิตย์เคยขับหรือยัง พี่จะได้บันทึกเอาไว้ให้หมดว่าลูกชายคนสุดท้องบ้านนี้ชอบเอารถคนอื่นมาขับคันไหนบ้าง"
“รถที่บ้าน เอาไว้ไปตลาดหรือไปห้างที่หาที่จอดยากๆ" อาทิตย์ตอบ
“เออ บ้านนี้มีรถคนละคันสองคัน แล้วยังมีรถตามจุดประสงค์ด้วยแฮะ นี่ถ้าไปไหนกันทั้งครอบครัวและมีที่จอดกว่างๆ ต้องขับมินิบัสกันไหมเนี่ย" ธงรบทำหน้าสงสัย
“ที่บ้านมีรถตู้"
“แล้วไม่สนใจอยากขับบีเอ็มสปอร์ตบ้างหรือจ๊ะ" ธงรบยิ้มทะเล้น ตาแพรวพราว "หรือชอบให้เจ้าของบีเอ็ม Z6รูปหล่อขับให้นั่ง"
“ยังไม่ได้ทำประกันชีวิตครับ" อาทิตย์เปิดประตูรถ แล้วยืนมองคนที่เดินตามมาด้วยกำลังเปิดประตูอีกด้าน ตอนนี้เขาไม่ถอนหายใจอย่างอ่อนอกอ่อนใจแล้วที่โดน 'แขกที่ไม่ได้รับเชิญ' ถือวิสาสะขอติดรถไปด้วยโดยไม่รอให้เจ้าของรถอนุญาต
“หิวข้าวแล้วอาทิตย์ รีบไปเถอะ กินข้าวแล้ว ออกจากร้านอาหาร พี่จะเรียกแท็กซี่กลับบ้านเลยก็ได้ อาทิตย์ไม่ต้องไปส่งหรอก"
“ใครว่าผมจะไปส่ง"
“ไม่ส่งหรือ" ธงรบเลิกคิ้ว "งั้นก็ไปนอนที่บ้านด้วยกัน"
“ผู้กอง"
“จ๋า"
คราวนี้อาทิตย์ถอนหายใจ "นี่จะ...”
“ไม่เลิกตื๊อหรอก ถึงเราจะมีอะไรกันแบบชุดใหญ่แล้ว พี่ก็จะไม่เลิกตื๊อ จะเอาแบบชุดใหญ่พิเศษ" ธงรบจ้องตาอาทิตย์ "อย่าคิดหนี อย่าคิดทิ้งกัน เพราะพี่ไม่ยอม"
“ทำไมผมต้องหนี"
“ไม่หนีก็หลบหน้า หรือไม่ก็พยายามผลักไสไล่ส่งพี่ให้คนอื่น หรือไม่ก็คบคนอื่นจะให้พี่หึง" ธงรบเสียงเข้มขึ้น "หึงจนอยากจะเข้าไปต่อย"
“จะต่อยผมยังงั้นหรือ" อาทิตย์เอียงหน้าถาม
“ใครว่า จะไปทำยังงั้นได้ยังไง พี่ไม่ใช่คนชอบใช้ความรุนแรงนอกห้องนอน" ธงรบยิ้ม "จะไปต่อยกระจกรถให้แตกต่างหากล่ะ ให้มือพี่เจ็บ อาทิตย์จะได้เห็นว่าพี่...”
“พอเถอะผู้กอง ขึ้นรถ จะไปทานข้าวก็ไป เสร็จแล้วผมจะไปส่งที่บ้าน แต่ห้ามกวนเด็ดขาดนะ วันนี้ผมงานยุ่งมาก ปวดขมับจะตายอยู่แล้ว" อาทิตย์รีบตัดบท เสียงเข้ม หน้าตาเอาจริง ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าการยื่นคำขาดของเขาจะได้ผลหรือไม่
“เพื่ออาทิตย์ อะไรพี่ก็ทำได้" ธงรบยิ้มกว้างแล้วขึ้นนั่งบนรถ คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยโดยไม่ต้องรอให้คนขับบอก แล้วก็นั่งเอามือวางประสานไว้บนตัก เอียงหน้ามองอาทิตย์ยิ้มๆ จากนั้นจึงหันหน้าไปมองถนนเบื้องหน้า ทำท่าเรียบร้อยอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
...นี่นะ ไม่กวน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าถึงพูดไปก็เท่านั้น ไม่กวนด้วยเสียงแต่ก็กวนด้วยท่าทางขวางหูขวางตา นั่งเงียบเรียบร้อยเหมือนผ้ายับยู่ยี่พับไว้ คอยดูซิว่าจะอยู่ท่านี้ได้อีกนานเท่าไหร่...
อาทิตย์จอดรถหน้าร้านอาหารแล้วหันไปมองธงรบด้วยสายตาที่ยากจะบรรยาย ตอนนี้นายตำรวจหนุ่มหลับไปแล้ว หลังจากนั่งเงียบๆ อยู่ได้ไม่ถึงสิบนาทีธงรบก็เอนตัวนอนเล่นและในที่สุดก็หลับไปได้ง่ายๆ
...ท่าทางคงเหนื่อยและง่วงมาก...
...เหนื่อยเพราะทำงานหนักจนไม่มีเวลานอน หรือเพราะอะไร...
...เพราะ...
...อย่า อย่าไปคิด บอกแล้วไงว่าธงรบจะไปทำอะไรกับใครเขาไม่สน ตกลงกันแล้ว...
“สารวัตรธงรบครับ" อาทิตย์เรียกคนที่กำลังหลับสยาย "สารวัตร ตื่นเถอะ ถึงร้านอาหารแล้ว"
ธงรบยังเงียบ อาทิตย์จึงเอื้อมมือไปเขย่าตัวแต่อีกฝ่ายกลับครางอืออาแล้วขยับตัวจะหันหน้าไปด้านข้างเพื่อซุกตัวเข้ากับซอกประตูรถ อาทิตย์จึงกระชากตัวแรงขึ้นแล้วปลุกเสียดัง "ผู้กองธงรบ ตื่น ถ้าไม่หิวผมจะกลับบ้าน เดี๋ยวจะลงไปเรียกแท็กซี่ให้"
“ตื่นแล้ว" ธงรบลืมตาแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงอาทิตย์เปิดประตูทันทีที่ปลุกเขาแบบ 'ขู่'
“ไม่เห็นต้องขู่กันเลย"
“ขี้เซาจริงๆ"
“ทำงานหนัก"
“เร็วสิครับ" อาทิตย์เร่งแล้วลงจากรถ ปิดประตูเสียงดังแล้วเดินตรงไปยังทานเข้าร้านอาหารโดยไม่รออีกคนซึ่งลงจากรถด้วยท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง
“ดุจริงๆ นี่ขนาดยังไม่ยอมเป็นแฟนอย่างเป็นทางการนะ" ธงรบบ่นแล้วเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น "อาทิตย์ ไม่ล๊อครถหรือไง"
เสียงล๊อครถดังปิ๊ดทันทีที่อาทิตย์เปิดประตูห้องอาหารโดยไม่หันหลังมามองนายตำรวจในชุดเคร่ื่องแบบซึ่งยืนโงนเงนอยู่ข้างรถสีแดงคันเล็ก ธงรบทำหน้ามุ่ยแล้วสลัดศีรษะแรงๆ จากนั้นจึงเดินตามตี๋หนุ่มใจร้อนเข้าไปในร้านอาหาร
ธงรบแทบจะตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเดินเข้าไปในร้านแล้วพบคนรู้จักกัน ธันวา เด็กเก่าคนหนึ่งของเขานั่งอยู่กับทาเคชิ เพื่อนคู่หูซึ่งไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แม้กระทั่งตอนที่มีอะไรกับเขา ตอนนั้นเขาเพิ่งเลื่อนยศเป็นร้อยตำรวจเอกใหม่ๆ และพบสองหนุ่มในงานปาร์ตี้แห่งหนึ่ง อธิคมกับเขาต่างคนต่างโดนประกบสองต่อหนึ่งจึงปล่อยเลยตามเลย เดือนนั้นทั้งเดือนเขากับเพื่อนเหนื่อยแทบขาดใจเพราะทุกครั้งที่มีอะไรกัน สองหนุ่มมากันแบบแพ๊คคู่ เขากับธันวาและทาเคชิ อธิคมกับเมธีและเอกวุฒิ
“ผู้กองธงรบ" เสียงเรียกดังขึ้น ธงรบก้มหน้า ทำเป็นไม่ได้ยิน เดินตรงไปยังด้านที่เขาคิดว่าอาทิตย์คงจะนั่งค่อยอยู่
“หายไปไหนวะ" ธงรบเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็ไม่เห็นตี๋เข้มของเขา แต่เมื่อหันมองไปรอบๆ ในวงรัศมีกว้างขึ้นก็เห็นว่าอาทิตย์กำลังนั่งมองเขาอยู่จากด้านหลังไม่ไกลจากโต๊ะของสองหนุ่มเท่าใดนัก
“เฮ้อ เป็นไงเป็นกัน" ธงรบถอนหายใจแล้วหมุนตัวเดินกลับไปทางเดิม ฝืนยิ้มทักทาย 'คนเคยรู้จักกัน' ตามมารยาทแล้วทำทีว่าไม่ต้องการสนทนาด้วย
เมืิ่อนั่งลงตรงข้ามอาทิตย์ ธงรบก็เอาแต่ก้มหน้าอ่านรายการอาหาร ทำเป็นสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แต่กลับหูผึ่ง รอฟังว่า 'คนนี้' และ 'สองคนโน้น' จะพูดอะไร
“เปลี่ยนร้านไหมครับ" อาทิตย์ถามขึ้นมาเบาๆ
“หา อะไรนะ" ธงรบเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เชื่อหู
“ผมถามว่าจะเปลี่ยนร้านไหมครับ" อาทิตย์ย้ำ
“อาทิตย์นี่น่ารักจริงๆ" ธงรบส่งสายตาอ่อนโยนให้คนที่เข้าใจความรู้สึกของเขา แต่ประโยคต่อมาของตี๋หนุ่มทำเอาเขาสะอึก อยากเอื้อมมือไปบีบคออีกฝ่ายทันที
“เผื่อจะไปเจอร้านที่เดินเข้าไปแล้วทุกคนยกมือขึ้นทักผู้กองทั้งร้าน"
“ปากร้าย" ธงรบทำหน้ามุ่ย กะพริบตาค้อนอาทิตย์พอให้ดูน่าหมั่นใส้ "อดีตก็อดีตนะอาทิตย์ อย่าเอามาปนกับปัจจุบัน"
“หรือจะต่อโต๊ะ"
“หยุดพูดได้แล้ว" ธงรบทำหน้าฉุนๆ "อาทิตย์ก็รู้ว่าพี่ไม่ได้สนใจอะไรคนเก่าๆ แล้ว"
“สนใจแต่คนใหม่"
“หาเรื่อง" ธงรบขมวดคิ้ว
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมจำได้ว่าเราตกลงกันยังไง แต่กฏสองข้อนั่น...”
“ย้ำจริงเชียว" ธงรบรีบแทรก "พี่จำได้หรอก จะให้ท่องให้ฟังเดี๋ยวนี้ไหมล่ะ"
“ไม่ต้องครับ รู้กันสองคนก็พอแล้ว" อาทิตย์ยักไหล่ "เพราะมันเป็นเรื่องของเราสองคนเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว ถ้าท่องแล้วเกิดคนอื่นได้ยิน เดี๋ยวผู้กองจะมีพยาน ถ้าถูกดำเนินคดีจะลำบากยิ่งกว่าเดิม"
“คดีอะไร" ธงรบถาม
อาทิตย์ไม่ตอบ หันหน้าไปมองสองหนุ่มซึ่งนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ ส่งสายตาขุ่นๆ แบบไม่พอใจที่สองคนนั้นเอาแต่มองคนที่นั่งอยู่กับเขา สองหนุ่มหน้าหวานหันกลับไปสนใจอาหารบนโต๊ะของตัวเองทันที แต่ไม่วายแอบช้อนตาขึ้นมามองนายตำรวจรูปหล่อเป็นครั้งคราว ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ อดคิดไม่ได้ว่า บทอาทิตย์จะร้ายก็ไม่ใช่เล่น
...ดูสายตาพิฆาตคู่นั้นสิ แกล้งทำ หรือทำจริงๆ กันนะ ถ้ามีแสงพุ่งออกมาได้ด้วยก็จะดี ให้ไปจ้องเด็กเก่าๆ ของเขาให้หมดทุกคน จะได้ไม่ต้องเหนื่อยตามบอกเลิก...
อาทิตย์เดินตามธงรบที่เดินโซเซเข้าไปในอาคารชุดซึ่งเป็นที่พักของนายตำรวจหนุ่ม ธงรบดูหมดสภาพเพราะไข้ขึ้นสูง อาทิตย์นึกถึงตอนที่อยู่ในร้านอาหาร เขาแปลกใจที่พอทานอาหารเสร็จธงรบก็นั่งเงียบและหาวติดต่อกันหลายครั้ง ดังนั้นจึงตัดสินใจจะขับรถไปส่งธงรบที่บ้าน และเมื่อขึ้นรถธงรบก็เอาแต่นอน แต่เมื่อจอดรถหน้าคอนโด นายตำรวจก็ดึงมือเขาไปซุกใต้ซอกคอของตัวเองแล้วพูดเสียงนุ่มว่า
“พี่เป็นไข้"
“ทำไมไม่บอก รู้ตัวว่าเป็นไข้แล้วก็ดิื่มน้ำเย็นจัด" อาทิตย์ทำเสียงดุ
“พี่กลัวโดนอาทิตย์ดุว่าเรื่องมาก นี่สงสัยเพราะพี่นั่งคอยอาทิตย์หน้าบริษัทจนยุงรุมกัด ต้องเป็นไข้เลือดออกแน่ๆ"
“ยังกวนได้อีก" อาทิตย์ส่ายหน้าแล้วบอกให้ธงรบลงรถเพื่อขึ้นไปบนห้องพัก "รีบขึ้นไปนอนเถอะครับ"
“ยังไม่ได้อาบน้ำเลย" ธงรบอิดออด "ใครจะเช็ดตัวให้พี่"
“ผมนี่่ล่ะ" อาทิตย์กระแทกเสียง "ขึ้นไป"
“ครับๆ ชอบสั่งจริงแฮะ" ธงรบรีบพยักหน้าแล้วแอบอมยิ้ม ในใจก็ลุ้นว่าอาทิตย์พูดเล่นหรือพูดจริง
สองหนุ่มมาหยุดยืนหน้าลิฟท์และอ่านประกาศที่แปะอยู่ด้านหน้า ธงรบโวยวายขึ้นมาก่อนด้วยเสียงหงุดหงิด ทำท่าเหมือนอยากจะกระโดดถีบลิฟท์เสียเดี๋ยวนั้น
“ขึ้นบันไดสิครับ" อาทิตย์เสนอทางออก
“ลิฟท์นี่มันจะเสียอะไรนักหนา พี่จะเดินไม่ไหวอยู่แล้วนะอาทิตย์ หัวหมุนเป็นลูกข่างแล้ว มึนไปหมด เรี่ยวแรงก็ไม่เหลือ" ธงรบโอดครวญ
“เกินไปแล้วล่ะผู้กอง" อาทิตย์แตะแขนธงรบ แล้วบอกให้เดินขึ้นบันได "ถ้าไม่ไหวผมจะไปตามคนมาช่วย"
“พอถึงชั้นสาม อาทิตย์ช่วยพยุงพี่หน่อยนะ" ธงรบอ้อน
“เป็นไข้แล้วยังมีอารมณ์กวนอีก" อาทิตย์บ่นแล้วเดินนำหน้า ธงรบเดินตามช้าๆ ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง
ยังไม่ถึงชั้นสาม คนป่วยก็ทรุดตัวลงนั่งกับขั้นบันไดแล้วสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนักหน่วง อาทิตย์ชะงักแล้วหันมามอง ก่อนจะเดินลงบันใดย้อนกลับมายืนมองธงรบ
“นั่งพักก่อนนะอาทิตย์" ธงรบเสียงหอบ "พี่ไม่ไหวแล้ว"
“นี่ล่ะไม่รู้จักออกกำลังกาย" อาทิตย์ตำหนิ
“พี่ป่วยนะอาทิตย์ ปวดหัวเป็นไข้ เจ็บคอ จะให้ฟิตปั๋งได้ยังไง ถ้าไม่ป่วยพี่จะโชว์แมนให้ดู อาทิตย์จะได้รู้ว่าพี่แข็งและมีแรงขนาดไหน" ธงรบตอบ
“ยังอดทะลึ่งไม่ได้" อาทิตย์ถอนหายใจ ส่ายหน้า แล้วเดินไปพิงผนัง ทอดสายตามองธงรบที่นั่งเอนพิงผนังอีกด้าน
สายตาสองคู่ประสานกัน ต่างคนต่างมองกันเงียบๆ สายตาของธงรบบ่งบอกความรู้สึกลึกซึ้ง จนอาทิตย์จ้องเบือนหน้าออกไปมองด้านอื่น
“พี่รักอาทิตย์" ธงรบพูดขึ้นมาเบาๆ อาทิตย์เงียบ ใบหน้าเรียบเฉย ธงรบนั่งมองชายหนุ่มกว่าหนึ่งนาที ฝ่ายนั้นก็ยังยืนนิ่งเป็นรูปปั้น จึงพูดซ้ำขึ้นมาอีกว่า
“พี่รักอาทิตย์ รักจริงๆ”
อาทิตย์ยังคงนิ่งเงียบต่อไป แต่ธงรบสังเกตเห็นว่าคนที่ได้ยินแล้วเอาแน่เงียบนั้นเม้มปากแน่กว่าเดิม ตอนนี้เขาทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว ในหัวใจรู้สึกทรมานเหลือเกิน ท่าทีเย็นชาของอาทิตย์ทำให้เขาน้อยใจ
"ถึงอาทิตย์ไม่รักพี่เท่าไหร่ พี่ก็จะรักอาทิตย์ ให้มันรู้ไปว่าพี่จะชนะใจอาทิตย์ไม่ได้ ให้มันรู้ไปว่าอาทิตย์จะไม่ใจอ่อนหันมามองพี่"
“เงียบเถอะผู้กอง เป็นไข้หายใจก็ไม่ค่อยสะดวกจะพูดทำไมให้เหนื่อย" อาทิตย์เสียงเรียบ ตามองขั้นบันไดด้านล่าง
“ทำไมต้องเลี่ยงทุกที" ธงรบเสียงเข้ม
“ผมไม่ได้เลี่ยง" อาทิตย์หันหน้ามาตอบแล้วหันหน้ากลับไปมองจุดเดิม "ผู้กองไม่ยอมรับความจริง"
“ความจริงอะไร"
“ผู้กองก็รู้่ว่าผม...”
“ยังรักคุณนุอยู่ ทำยังไงก็รักพี่ไม่ได้ เลิกหวังเสียเถอะ พี่จำที่อาทิตย์พูดได้ทุกคำ ใจคนมันบังคับกันไม่ได้ อันนี้พี่ก็รู้ แล้วอาทิตย์จะบังคับใจพี่ได้ยังไงล่ะ แต่ช่างเถอะ พี่ทนได้ จะให้เฝ้ารักอาทิตย์ข้างเดียวพี่ก็ยอม แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม" ธงรบเสียงขื่น ขบกรามขึ้นเป็นสันนูน ใบหน้าทะเล้นที่เคยเห็นชินตาตอนนี้เคร่งเครียด "อาทิตย์ก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นยังไง ทรมานแค่ไหน ถ้าสงสารพี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยหันมามองพี่ก็แล้วกัน"
ต่างคนต่างเงียบ สายตาของอาทิตย์เหมือนจับนิ่งอยู่กับบันไดขั้นล่างสุด แต่ความจริงเลื่อนลอยไม่มีจุดหมาย ธงรบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ยืนเอียงตัวพิงไหล่กับผนังด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ตอนนี้ตระหนักได้ว่า บางที อาจถึงเวลาที่เขาควรจะตัดใจจากอาทิตย์
...ทั้งที่เขาเพิ่งพูดว่าจะรออาทิตย์ แต่เมื่อพูดเสร็จ ทำไมเขารู้สึกว่าเขาจะรอไม่ไหวแล้ว...
...ความรู้สึกนี้มันเจ็บเกินไป...
...รักคนที่เขาไม่รักเรานี่เจ็บจริงๆ แต่จะให้เปลี่ยนไปรักคนอื่นก็ทำไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ...
บันไดแคบๆ ของอาคารที่พักอาศัยสูงเจ็ดชั้นค่อนข้างอบอ้าวเพราะมีผนังปูนปิดทึบทั้งสองด้าน แต่ในหัวใจของธงรบกลับรู้สึกหนาวเย็น ไฟดวงกลมเหนือศีรษะสว่างจ้า ทว่าธงรบกลับเห็นแต่ความมืด มีเพียงเขากับอาทิตย์สองคนอยู่ในช่องแคบๆ ข้างลิฟท์ เงียบเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจประสานกัน หากธงรบกลับตระหนักว่าเป็นคนละทำนอง หัวใจอาทิตย์เต้นเป็นจังหวะ 'อนุภาพ' ส่วนหัวใจเขาเป็นจังหวะ 'อาทิตย์'
***14***
-
.... ถ้าสงสารพี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยหันมามองพี่ก็แล้วกัน
หัวใจอาทิตย์เต้นเป็นจังหวะ 'อนุภาพ' ส่วนหัวใจเขาเป็นจังหวะ 'อาทิตย์' ...
ป๊าดดดด คุณนาย จะฆ่ากันให้ตายด้วยบทนี้รึป่าวค่ะเนี่ย ... หวาน บีบใจ อึดอัด ยังกะนิยายช่อง 7
อาทิตย์ เริ่มแสดงความเป็นเจ้าของ อย่างเปิดเผยแล้ว ... ไม่เบาเลย
สารวัต ป่วยแล้วน่ารักแฮะ .... รออ่านฉากเช็ดตัวดีกว่า หุหุ :haun4:
+1 ... โทษฐาน killing me softly with his words.
-
เฮ่ออออ ทำไมคนเจ้าชู้ถึงมีเสน่ห์ขนาดนี้น้ออออออ
เป็นอะไรที่ใกล้ตัวด้วยมั้ง ก็เลยอินซะ
พี่นาย ฝากบอกคุณ katawoot ด้วยนะคับ จะแต่งเก่งไปไหน
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:monkeysad: ฮือฮือเศร้า น่าสงสารธงรบอะ
-
:m8: :sad2: :o7: :dont2:
-
มาแล้วเป็นกำลังใจให้สารวัตรธงรบ พอป่วยแล้วอ่อนซะงั้น
-
พอป่วยแล้วกำลังใจหดหายซะงั้นยอมตัดใจง่ายๆ เลย :fire:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอึดอัดดีเพราะเคยเจอแบบนี้แหละ ทรมานมากกว่าจะผ่านอะไรมาได้แทบตาย (- -*) :เฮ้อ:
-
โหยคนหล่อรอจนยุงหามแล้วนี่ยังต้อง
มาสารภาพรักตรงบันไดหนีไฟอีก
เฮ้อ พระเอกจริงๆพี่ธงของตี๋น้อย แต่ก็นะคดีสารวัตรแยะหนิ
ตี๋น้อยเค้าก็ต้องคิดมากคิดมายหลายตลบพอควรเหอะๆ
ถือว่านี่เป็นอีกโอกาสนึงแล้วนะแหมใช่ว่าตี๋น้อยจะไม่รักซะหน่อย
แค่ไม่ยอมรับค.รู้สึกตัวเองแล้วก็กัวโน้นนี่นั่น
สารวัตรป่วยแบบนี้อ่ะได้เวลาดูแลกันแล้วนะคะอยากรู้จังตี๋น้อย
จะเช็ดตัวขัดตัวดูแลคนป่วยได้ดีรึป่าว
ปล.สู้ๆนะคะ :man1: :กอด1:+1 คะ
-
ชักเริ่มสงสารสารวัต ธงรบ แล้วซิ
สารวัตอย่าพึ่งท้อซิคับ หรือว่า มี
ใครอีกคนที่ซ้อนทับภาพของอาทิตย์
อยู่กันนะ
ส่วนอาทิตย์ ก็อย่าใจร้ายกับสารวัตธงรบ
มากเลยคับ น่าสงสารออก แถมตอนนี้
ยังมีอาการไข้รุม ๆ อยู่ด้วยและความรู้สึก
ของคนไข้ มันอ่อนไหวนะคร๊าบบบบบ :pigha2:
-
เศร้าค่ะ สงสารผู้กอง
อาทิตย์ไม่ยอมใจอ่อนสักที
ติดตามตอนต่อไปค่ะ สู้ๆ :o12:
-
คนเจ้าชุ้พอจะเล่นบทของจริงจัง ก็น่าสงสารขึ้นมาเชียว
แต่ยังไงก็เอาใจช่วยนะคะ ความหลังของสารวัตรธงมันโชกโชนเสียจะตาย
มันก็เป็นตัวชั่งใจอย่างนึง มันก็เหมือนตราชั่งสองฝั่ง ฝั่งนึงคือความรักของผู้กองธงรบ อีกฝั่งนึงคืออดีต
อดีตมันถ่วงหินเล็กหินน้อยตั้งหลายก้อน จน ยกความรักก้อนกลมๆของผู้กองลอยซะสูงลิ่ว
นี่อาทิตย์เค้าก็พยายามเอาก้อนนั้นออกนิด ก้อนนี้ออกหน่อย สู้ๆนะคะ
-
น่าสงสารธงรบจังเลย ดูเหมือนอาทิตย์จะยังไม่ใจอ่อนง่ายๆนะเนี่ย
-
ตอนแรกๆก็น่าหมั่นไส้อยู่หรอกนะสารวัตรธงรบน่ะ แต่หลังๆชักน่าสงสารแล้วดิ เมื่อไหร่อาทิตย์จะใจอ่อน หรือรู้ใจตัวเองสักที อย่าให้สารวัตรถอดใจไปก่อนแล้วค่อยรู้สึกตัว เฮ้อ อินนะเนี่ยพี่นาย
-
กว่าจะชนะใจ ลุ้นกันจนเหนื่อย
อดทนอีกนิด เดี๋ยวอาทิตย์ก็ใจอ่อนแล้ว
+1ให้คนเขียนค่ะ
-
ใจอ่อนเมื่อไหร่..แล้วค่อยหันกลับมามองกันและกัน..จะดีกว่า
-
สงสารผู้กองธง ตี๋อาทิตย์ใจแข็งจริงๆ
+1ให้กับคนแต่งจ๊ะ ตอนนี้ทำร้ายจิตใจกันจริงเลยนะ
-
กดบวกให้จังหวะหัวใจที่ไม่ตรงกัน
-
อ๊ะ.... เจ๊ข้างบนอ่ะ
เลขจำนวน post ขำได้อีก :laugh:
ว่าแต่สารวัตรธงธงเอาเดือนน้อยไปซุกไว้ไหนแล้วล่ะ เก็บเนียนนะ ทำมาเรียกคะแนนสงสาร รู้ทันน้า :z6:
คนอื่นๆ เคลียร์หมด มีคนนี้แหละที่ไม่ไหวจะเคลียร์
-
เป็นกำลังใจให้ธงรบต่อไป
กลัวจะไม่แข็งคอยพี่นาย เอ้ย ไม่ใจแข็งรออาทิตย์อ่ะ
-
:sad11: หัวใจอาทิตน์เต้นเป็นจังหวะพี่นุ หัวใจผู้กองธงรบเต้นเป็นจังหวะอาทิตย์ o22
:laugh: ส่วนหัวใจพี่บี้เต้นเป็นจังหวะหัวใจ 555555+ :z3: เกี่ยวกันมั้ยยยยยยยยยย
มาต่อไวๆๆนะจ๊ะ ยังไงก็เชียร์ผู้กองนะ
-
อาทิตย์ใจร้ายมาก ๆ เลย
โป้งอาทิตย์แล้วด้วย
สงสารผู้กองง่ะ :L1:
-
...รักคนที่เขาไม่รักเรานี่เจ็บจริงๆ แต่จะให้เปลี่ยนไปรักคนอื่นก็ทำไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเอง
ทำไมมันตรงอย่างนี้น๊อ :m15:
อ่านเเล้วก็ปวดหัวใจที่ตี๋น้อยไม่ยอมรับรักซักที :o12:
ป.ล. +1 ให้พี่นายครับผม
-
.... ถ้าสงสารพี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยหันมามองพี่ก็แล้วกัน
หัวใจอาทิตย์เต้นเป็นจังหวะ 'อนุภาพ' ส่วนหัวใจเขาเป็นจังหวะ 'อาทิตย์' ...
ป๊าดดดด คุณนาย จะฆ่ากันให้ตายด้วยบทนี้รึป่าวค่ะเนี่ย ... หวาน บีบใจ อึดอัด ยังกะนิยายช่อง 7
อาทิตย์ เริ่มแสดงความเป็นเจ้าของ อย่างเปิดเผยแล้ว ... ไม่เบาเลย
สารวัต ป่วยแล้วน่ารักแฮะ .... รออ่านฉากเช็ดตัวดีกว่า หุหุ :haun4:
+1 ... โทษฐาน killing me softly with his words.
+1 ให้คุณ katawoot สำหรับตอนนี้เลย สารวัตรธงรบได้ใจไปเลยตอนนี้
+1 ให้คุณซิกาแร๊ตสำหรับ reply นี้จริง ๆ เห็นด้วยกับทุกประโยค ชอบเม้นท์
ของคุณมากเลย เหมือนเข้ามานั่งอยู่ในใจเลย :pig4:
-
อาการป่วยไข้นะไม่เท่าไหร่ แต่อาการป่วยใจนี่ จะรักษาด้วยยาขนาดไหนน้า
ตี๋อาทิตย์กำลังสับสน ดูตอนอยู่ร้านอาหารซิ สงสายตาพิฆาตให้อดีตของ เสาธง
แต่ยังทำปากแข็ง ทั้ง ๆ ที่ใจก็รู้สึกดีอยู่บ้างกับ ศาลาวัด :z2:
มารอตอนต่อไปอยู่นะครับ พี่นาย +1 ให้เช่นเคย
-
+1 ให้คุณคทาวุธ
ผู้กองซึ้งได้ใจจริงๆเลยตอนนี้
ปล อีกคนในเรื่องที่เหมือนคุณคทาวุธคงไม่พ้น
ผู้กองอธิคมตอนยังไม่เจอคุณนุแหง
:haun5:
-
สงสารผู้กองจริงๆ
:เฮ้อ:
-
:m15: นี่แค่ introduction to sorrow นะ
แล้วตอนต่อไปจะขนาดไหนอ่า
อาทิตย์ใจแข็งเกินไปละ สงสารผู้กอง จะตายมั้ย :laugh: (ได้ข่าวว่าแค่เป็นไข้)
ปล หวังว่าตอนหน้าจะมีฉาก เช็ดตัว :m25:
-
ตอนหน้านี่ คงจะมีทั้งเช็ดตัวและฉีดยา ตามแบบฉบับนายตำรวจ ใช่มั้ยค่ะพี่นาย :oo1: :oo1:
-
วันนี้พี่นายจะมาต่อมั๊ยอ่ะครับ
รอลุ้นธงรบอยู่นะครับ อย่าเพิ่งถอดใจไปก่อนนะ
-
:call:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
โทษทีนะครับที่ทำให้ผิดหวังเรื่อง "การเช็ดตัวคนป่วย" ในตอนที่แล้ว
บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้เรทวอล์ทดิสนีย์ เป็นเป็นนิยายเศร้านะ ไม่ใช่อีโรติก :z1:
ธงรบ บทที่ 15
ธงรบเดินลงจากสถานีตำรวจอย่างเบื่อๆ โดยปกติเขามักจะหาอะไรทำหลังจากออกเวร แต่วันนี้กลับนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรดี อธิคมย้ายไปประจำอยู่ที่จังหวัดแพร่ได้หลายวันแล้ว เขาจึงขาดเพื่อนคู่หูที่รู้ใจ ความจริงตั้งแต่อธิคมเป็นแฟนกับอนุภาพ เพื่อนก็ให้เวลาเขาน้อยลง ยิ่งอธิคมจากไปอยู่ต่างจังหวัดธงรบก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเหลือตัวคนเดียวอยู่ในกรุงเทพฯ ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือวันนี้เป็นวันอังคาร เขาไม่มีสิทธิ์ไปหาอาทิตย์
"เฮ้อ" ธงรบถอนหายใจแรงๆ แล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก่อนจะละสายตาหันไปมองรอบๆ ตั้งแต่วันที่อาทิตย์ไปส่งเขาที่บ้านแล้วเดินขึ้นบันไดไปด้วยกันและ 'คุย' กันระหว่างนั่งพักอยู่ที่เชิงบันไดขึ้นชั้นสามของคอนโด ธงรบก็รู้ว่าระยะห่างระหว่างเขากับอาทิตย์ยิ่งห่างกันมากกว่าเดิม ตอนนี้เริ่มคิดว่าตัวเองคิดผิดที่ตัดสินใจพูดกับอาทิตย์แบบนั้น อาทิตย์ไม่แสดงท่าทางโกรธหรือไม่พอใจ แต่อาการนิ่งเงียบและเรียบเฉยทำให้เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าโดนดุ คืนนั้นอาทิตย์เช็ดตัวให้เขาอย่างที่พูดจริงๆ แม้จะเพียงแค่เช็ดหน้าและเช็ดตัวส่วนบนและไม่ยอมเช็ดต่ำกว่าเอว แต่ก็ยอม 'ดูแล' เขาตอนที่ป่วย
...
"ที่จริงผู้กองทำเองก็ได้ แต่เมื่อผมบอกว่าจะเช็ดตัวให้ผมก็จะรักษาสัญญา อย่างน้อยก็เรียกได้ว่าผมทำอะไรให้ผู้กองบ้าง"
"ในฐานะคนที่เป็นแฟนกัน" ธงรบเติม
...
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง คำพูดในการสนทนาระหว่างเขากับอาทิตยเริ่มหวนกลับมาเหมือนการฉายภาพยนต์ซ้ำอีกครั้ง
...
"เราเป็นแฟนกันหรือครับ" อาทิตย์มองเขาด้วยใบหน้านิ่งเรียบแล้วเช็ดต้นแขนเขาแรงๆ "คนจะเป็นแฟนกันมันไม่ได้ง่ายๆ นะครับผู้กอง"
"พี่พร้อมแล้ว"
"ผมขอเวลาหนึ่งอาทิตย์ วันศุกร์หน้าผมจะให้คำตอบ" อาทิตย์ต่อรอง
...
พรุ่งนี้วันศุกร์ คำตอบของอาทิตย์จะเป็นอย่างไร ธงรบยอมรับว่ารู้สึกหวาดหวั่น ครั้งนี้เขาไม่ค่อยมั่นใจ อ่านอาทิตย์ไม่ออก ดาใจอาทิตย์ไม่ได้ เข้าไม่ถึงอาทิตย์
...อาทิตย์ คิดอะไรอยู่ จะรู้หรือเปล่าว่าธงรบทรมานเหลือเกิน พอตั้งใจว่าจะมีความรักจริงจัง มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทำไมรู้สึกกลัวแบบนี้...
...กลัวว่าอาทิตย์จะไม่รัก หรือแม้แต่จะยอมเป็นแฟนกับเขา...
...กลัวโดนทิ้ง...
...จะว่าไป รูปร่างหน้าตาและคารมอย่างเขาหาคนใหม่ได้สบายมาก แต่เขาก็กลัวโดนทิ้ง...
...กลัวโดนอาทิตย์ทิ้ง...
ในที่สุดธงรบก็พ่ายแพ้ต่อหัวใจตนเอง เขาตัดสินใจขับรถไปที่บริษัทของอาทิตย์ ตอนนี้เคอร์ฟิววันจันทร์ อังคาร พุธ ข้อห้ามที่ไม่ให้โผล่หน้าไปให้เห็นเขาไม่สนใจแล้ว รู้แต่ว่าต้องไปเห็นหน้าขาวๆ ตาตี่ๆ ปากแดงๆ ของอาทิตย์บ้าง เขานอนไม่ค่อยหลับมาหลายคืนแล้วเพราะมัวแต่คิดถึงคนคนเดียว
แต่เมื่อถึงบริษัท Ideal Advertising ธงรบก็แทบจะตะโกนอย่างบ้าคลั่งเมื่อรู้ว่าอาทิตย์ไปต่างประเทศกับครอบครัว เขาเจอกับณิชา เลขานุการประจำสำนักงานขณะที่หญิงสาวเดินออกมาซื้อขนมขบเคี้ยว ณิชาขอบคุณสำหรับกระเช้าดอกไม้แล้วบอกว่า
"คุณอาทิตย์ไปแคนาดาค่ะ ไปงานแต่งงานญาติสนิท กลับหลังปีใหม่"
"หลังปีใหม่โน่นนะ สิบกว่าวันเลยนะคุณณิชา แล้วเรื่องงานล่ะจะว่ายังไง อาทิตย์ทำงานเจ็ดวันไม่เคยหยุด แล้วนี่..."
"คุณรชานนท์กับคุณพจนีย์ก็อยู่ค่ะ ทำแทนได้สบายมาก" ณิชาตอบ ใบหน้าแสดงความเห็นใจนายตำรวจรูปหล่อ
...ทำไมตะวันไม่พูดอะไรกับเขาเลย วันนั้นไปจ๊ะเอ๋กับพี่ชายหน้าทะเล้นของอาทิตย์ที่หน้าผับ The Dreamer ตะวันยังถามเขาอยู่เลยว่าจะไปเคาท์ดาวน์ปีใหม่ที่ไหน เขาอุตส่าห์ฝันเอาไว้ว่าจะไปแม่ฮ่องสอน จะตื๊ออาทิตย์ให้ไปด้วยให้ได้ ส่วนตะวันเองก็พูดยิ้มๆ ว่าตัวเองจะไปเคาท์ดาวน์ที่หนาวๆ ถึงจะได้บรรยากาศ...
...'หนาว' ของพี่ชายตัวดีของอาทิตย์คือแคนาดานี่เอง เจ็บใจนัก...
...ที่สำคัญ อาทิตย์ไม่บอกเขาซักคำ ไม่ชวนไม่ว่า แต่ไม่บอกเขาเลย น้อยใจจริงๆ...
อธิคมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด ปกติเขาจะปิดเสียงเรียกเข้าก่อนนอนแต่วันนี้ลืม นายตำรวจหนุ่มเหลือบตาไปมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาตีสองสิบนาทีแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่าใครโทรมาจึงกดรับสายด้วยเสียงหงุดหงิดว่า
“ไอ้เสาธง เอ็งไม่มีอะไรทำหรือไงวะ”
“ทำไมรีบนอนวะคม” เสียงของธงรบบ่งบอกว่าเบื่อสุดขีด
“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เอ็งจะให้ข้านั่งถ่างตาทำอะไร” อธิคมทำเสียงดุ
“ข้าคิดถึงเอ็งว่ะเพื่อน” ธงรบเสียงหงอย
“ไอ้ห่_” อธิคมตะคอกหลังจากอึ้งไปชั้วขณะ “อย่านะโว๊ย ฟังแล้วข้าสยอง”
“ไม่ใช่แบบนั้น” ธงรบรีบพูด “ข้าคิดถึงเอ็งแบบเพื่อน ไอ้นี่ จะบ้าหรือไง”
“เอ็งสิบ้า” อธิคมตอบ “โทรมาปลุกข้าตอนตีสองเพื่อบอกว่าคิดถึงข้าแบบเพื่อนนี่นะ โชคดีนะที่ข้าอยู่แพร่ ถ้าอยู่กรุงเทพฯ จะขับรถออกไปเตะเอ็งให้ถึงบ้านเลยทีเดียว”
“คม” ธงรบเสียงเบาลง “ข้าเหงาว่ะ”
อธิคมอึ้งไปอีกครั้งเพราะคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินธงรบพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังจะฆ่าตัวตาย ในใจก็คิดว่า หากใครมาได้ยิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรดาเด็กๆ ของธงรบ คงพากันช๊อคตายกันหมด
“แล้วเอ็งคิดว่าข้าไม่เหงาหรือไงวะ” อธิคมถามเสียงเบา
“ทำไมเขาต้องทิ้งเราไปวะ” ธงรบพูดต่อ
“เขากำลังลงโทษเรามั๊ง” อธิคมถอนหายใจ ตามองออกไปยังหน้าต่าง เห็นพระจันทร์กำลงทอแสงนวล อากาศเมืองแพร่เย็นจัด แต่เขาชอบเปิดหน้าต่างนอนแทนที่จะเปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำเหมือนครั้งที่อยู่กรุงเทพฯ เพียงแต่ทุกคืนที่นี่เขาไม่ได้นอนเปลือยกาย
“แล้วนี่เอ็งกินเหล้าเข้าไปหรือเปล่า” อธิคมถาม
“กินสิวะ เยอะเลยล่ะ แต่ไม่ยักกะเมาซักที ข้าอยากเมาให้ลืมโลกไปเลย จะได้ไม่ต้องคิดถึงเค้า”
“เอ็งนี่เป็นเอามาก ข้าคิดว่าข้าหนักแล้วเอ็งน่าจะหนักกว่าข้า” อธิคมพึมพำ “แล้ว เค้า ที่เอ็งกำลังคิดถึงนี่ อย่าบอกนะว่าเป็น...”
“จะใครซะอีกล่ะ” ธงรบถอนหายใจ “คม เอ็งนี่มันทำบาปจริงๆ”
“ไอ้ห่_ อะไรวะ เดี๋ยวได้โดนเตะ” อธิคมเสียงเข้ม “อยู่ดีๆ มาว่าข้าแบบนี้ ระวังเถอะ เจอหน้าเมื่อไหร่พ่อจะเตะก้านคอ”
“พอเถอะ เอ็งเลิกใช้กำลังได้แล้ว เอะอะก็จะเตะท่าเดียว” ธงรบยังคงเสียงเหงา “ที่ข้าบอกว่าเอ็งทำบาปก็เพราะเอ็งลากข้าโยนเข้าไปในถ้ำแห่งความทุกข์ ข้าอยู่ของข้าดีๆ หาความสนุกบนเรือนร่างขาวๆ เนียนๆ แน่นๆ ไปวันๆ แต่เอ็งบังคับให้ข้ามอมเหล้าเค้าแล้วเผด็จศึก กะจะกำจัดมารหัวใจให้พ้นทาง แล้วทีนี้เป็นไง กำจัดออกไปจากชีวิตแกได้ แต่กำจัดออกไปจากหัวใจตัวเองไม่ได้”
อธิคมส่ายหน้า รู้สึกทั้งอยากจะหัวเราะขำกับคำพูดของธงรบ ทั้งอยากจะเหยียดปากเย้ยหยันกับชะตากรรมที่เขาทั้งสองกำลังพานพบ เพราะไม่เคยนึกเลยว่า คู่หูจอมเจ้้าชู้แห่งเมืองกรุงจะต้องมานอนเหงาอยู่บนเตียงในห้องนอนมืดๆ อย่างเดียวดายและปรับทุกข์กันเองเพราะคนเรียบๆ นิ่งๆ สองคนที่ใจแข็งยิ่งกว่าหิน
“เอ็งบอกว่ากรรมตามสนอง” อธิคมพึมพำเสียงเบา
“ยัง” ธงรบตอบ “ยังไม่ถึงไคลแมกซ์ เค้าบอกว่าวันศุกร์จะให้คำตอบว่าจะเอายังไง”
“ของข้า อีกสองเดือนสิบเอ็ดวัน สี่ชั่วโมง”
“เอ็งนับขนาดนั้นเลยหรือวะคม” ธงรบถาม “อย่าบอกนะว่าเอ็งนับนาทีด้วย”
“ไอ้ซื่อบื๊อ ข้านับเฉพาะวันโว๊ย” อธิคมเสียงขุ่น “แค่นับวันก็ทรมานจะแย่ นับชั่วโมงด้วยข้าคงนอนไม่หลับซักคืน”
“แต่เมื่อกี้เอ็งบอกว่าสี่ชั่วโมง”
“ข้าประชดหรอก”
“แต่ข้านับชั่วโมง” ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ อีกสิบหกชั่วโมงเค้าจะให้คำตอบข้าว่าจะยอมเป็นแฟนอย่างเป็นทางการหรือไม่”
“ไหนเอ็งบอกว่าวันศุกร์”
“ก็วันศุกร์ไง” ธงรบทำเสียงย้ำ
“ธงรบ เอ็งคิดว่าหนึ่งวันมีกี่ชั่วโมง” อธิคมทำเสียงเอือมระอา “หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมงโว๊ย ไม่ใช่สิบสอง”
“เออ จริงด้วย” ธงรบเงียบไปชั่วอึดใจแล้วยอมรับเสียงเหงาๆ
“แล้วยังเสือกมาบอกว่านับชั่วโมงคอยพระอาทิตย์ขึ้น”
“ข้ามัวแต่นึกถึงสิบสองชั่วโมงนี่หว่า” ธงรบแก้ตัว “เอ็งรู้ไหมคม พักนี้ใจข้าไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดถึงแต่เค้าจนนั่นกับใครไม่ได้เลย”
“สำส่อน ขนาดนี้เอ็งยังหาเศษหาเลยอีก” อธิคมตำหนิ “เอ็งก็รู้ว่าเขาไม่ชอบพวกสำส่อน”
“แกใช้คำรุนแรงไปหรือเปล่าวะคม เอาแค่เจ้าชู้ก็พอ” ธงรบต่อรอง “ทำไงได้ ข้าเหงานี่หว่า เค้าไม่ยอมข้าเลย ตั้งแต่คืนนั้นแล้วก็พยายามหลบหน้า งงไปหมดแล้วนะโว๊ยเพื่อน ดูๆ ไปก็ทำเหมือนใจอ่อน เริ่มชอบข้าขึ้นมาบ้าง เหมือนจะมีใจให้ แต่อีกทีก็เย็นชา ทำเหมือนกล้าๆ กลัวๆ ยังไงก็ไม่รู้ ปากก็บอกว่าไม่สนว่าข้าจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน แต่ก็ทำเหมือนหึง ไม่เข้าใจจริงๆ กฏก็ตั้งขึ้นมาแล้ว ใช่ว่าข้าจะผิดกฏที่ไหน”
“กฏอะไร” อธิคมถาม
“อย่ารู้เลย” ธงรบอึกอัก
“ทำไมรู้ไม่ได้วะ”
“มันเป็นข้อตกลงระหว่างข้ากับเค้า” ธงรบตอบเบาๆ
“ทำเป็นมีความลับ”
“ความรักมันลึกลับนี่หว่า” ธงรบตอบแล้วถอนหายใจ “เข้าใจยากฉิบหาย ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเป็นแบบนี้ตอนอายุขนาดนี้”
อธิคมถอนหายใจเป็นเพื่อนธงรบเพราะเขาก็อยากจะพูดประโยคนี้เช่นกัน ความรักทำกับเขาหนักหนาสาหัสยิ่งนัก ตอนนี้รู้สึกเหมือนเรือน้อยกำลังลอยคว้างอยู่กลางทะเล คลื่นยักษ์ลูกแล้วลูกเล่ากำลังโหมซัดกระหน่ำ แต่เรือน้อยก็ไม่จมดิ่งลงสู่ใต้ท้องทะเลลึกเสียที ดั่งจะโดนแกล้งให้ลอยคว่ำลอยหงายเพื่อให้ทะเลคลั่งได้ขยี้ให้สาแก่ใจ
นายตำรวจทั้งสองนายคุยกับเหงาๆ อยู่เป็นเวลานานจนโทรศัพท์ไม่เหลือประจุไฟ ธงรบกับอธิคมต่างนอนมองเพดานในความมืดในห้องของตัวเอง มือกำโทรศัพท์เอาไว้หลวมๆ ก่อนจะแบมือออกแล้วปล่อยวางลงบนที่นอน ในใจนั้นต่างก็ปรารถนาที่จะได้พูดคุยกับคนที่ทั้งสองอยากคุยด้วยแต่ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้
อย่างน้อยก็ในเวลานี้...
คนหนึ่งอยู่ใกลแสนใกล อีกคนหนึ่งอยู่ใกล้ยิ่งนัก แต่สิ่งที่เหมือนกันคือกำแพงสูงซึ่งทั้งสองคนนั้นได้สร้างขึ้น กำแพงที่กำลังปิดกั้นคนที่อยากปีนข้ามไปหาใจแทบขาด คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกำแพงช่างใจแข็งเหลือเกิน ทิ้งให้คนที่นอนมองกำแพงคร่ำควญอยู่ในใจว่า 'จะทรมานกันไปถึงไหน รักก็รัก แต่ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ ขอโอกาสให้กันบ้างเถิด'
วันศุกร์ทั้งวัน ธงรบแทบไม่เป็นอันทำงาน เขารอเวลาที่อาทิตย์จะโทรศัพท์ติดต่อเขาแต่ก็ไร้วี่แวว เขาถามรชานนท์กับพจนีย์และณิชา แต่ไม่มีใครรู้จักหมายเลขที่จะติดต่ออาทิตย์ได้ รชานนท์บอกว่าอาทิตย์ไม่ติดต่อทางจดหมายอิเลกทรอนิกส์ด้วยซ้ำ
...
“อาทิตย์หยุดทำงานก็หยุดจริงๆ ครับ อาตี๋บอกว่าให้ผมรับผิดชอบแต่เพียงคนเดียวตอนที่เขาไม่อยู่ ผมก็เลยต้องรับผิดชอบร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างที่เห็นๆ นี่ล่ะ” รชานนท์สรุป
“จริงๆ นะรชานนท์” ธงรบย้ำ “ไม่ใช่โดนอาทิตย์บังคับให้พูดแบบนี้กับผมนะ”
“โธ่ สารวัตรครับ สารวัตรก็รู้ว่าผมกับพจน์เป็นฝ่ายสารวัตร ใครๆ ในบริษัทนี้ก็ถือหาง เอ๊ย เชียร์สารวัตรทั้งนั้น เราอยากเห็นพระอาทิตย์ยิ้มนะครับผม ท้องฟ้าแถวนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนมานานแล้ว อยากเห็นพระอาทิตย์ทอแสงให้ท้องฟ้าสว่างไสวอยู่เหมือนกัน”
…
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงคำพูดของรชานนท์ ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว แสงสว่างที่กำลังส่องสว่างไสวอยู่กลางกรุงตอนนี้คือแสงไฟนีออนที่ไม่อาจให้ความอบอุ่นแก่หัวใจหนาวเย็นของเขาได้เลย
ราตรีเข้ามาเยือน เขาไม่อยากกลับบ้าน เขาเหงาเกินกว่าจะนอนอยู่คนเดียวบนเตียง เมื่อคืนคุยปรับทุกข์กับอธิคมจนโทรศัพท์ 'หมดลมหายใจ' และตอนนี้เขากำลังเดินเล่นอยู่ริมถนน สายตามองหา ' ที่พักพิงชั่วคราว' ซึ่งจะให้เขาเข้าไปนั่ง 'กำจัด' เวลาและความเหงาให้หมดไปจากชีวิต
...แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
ธงรบหย่อนตัวลงนั่งกับโซฟานุ่มสีดำพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มจากบริการที่รีบเดินเข้ามาต้อนรับ ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินคำสั่งของลูกค้ารูปหล่อ แต่เมื่อเห็นสายตาดุๆ จึงรีบผละจากไปโดยเร็วเพื่อไปนำเครื่องดื่มแรงๆ ชนิดนั้นมาให้จำนวนสามแก้วพร้อมๆ กัน
ไม่นาน ธงรบก็สังเกตเห็นดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองเขาอยู่ ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่มุมห้องส่งสายตาให้เขาอย่างเปิดเผย ใบหน้าขาวสะอาดคมเข้ม คิ้วดกดำ จมูกโด่ง ปากเรียว แต่งตัวเนี้ยบด้วยชุดสีดำ หน้าตาคุ้นมากแต่เขานึกไม่ออกว่าเคยพบที่ไหนมาก่อน
หากเป็นเมื่อก่อน เขาจะไม่รีรอเลยที่จะเข้าไป 'สานสัมพันธ์' แต่ทว่า ตอนนี้ เวลานี้ เขากำลัง 'รอ' อีกไม่กี่ชั่วโมง เวลาของวันศุกร์ก็จะหมดไป อาทิตย์สัญญากับเขาไว้ว่าจะให้คำตอบเขาในวันศุกร์ ตอนนี้ธงรบรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพธเป็นอย่างยิ่งที่มานั่ง 'รอ' เวลาอย่างหมดสภาพเช่นนี้
...ถ้าเพียงแต่เขาเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้นและแนะนำตัวเอง คืนนี้เขาก็จะไม่ต้องนอนเหงาคนเดียว...
...หรือแม้แต่คืนอื่นๆ เขาก็จะไม่ต้องนอนแผ่หราอยู่บนเตียง มองเพดานสีขาวที่มีภาพใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่นอยู่ เหมือนเป็นภาพของจอโทรทัศน์ขนาดมหึมาซึ่งติดเอาไว้บนเพดานห้อง...
...ถ้าเพียงแต่เขาลืมอาทิตย์ได้...
เสียงเพลงดังขึ้นมาแว่วๆ ธงรบจำเสียงนี้ได้ แบงค์ นิตินัยกำลังครวญเพลงใหม่ซึ่งเขาเคยล้อชายหนุ่มว่าอัลบั้มชุดใหม่นั้นตรงข้ามกับตัวจริงของนักร้องอย่างมาก
--ไม่เห็นใจกันบ้างหรือ
--นี่คือ หัวใจที่ร้าวราน
--ตัดสินใจแล้วใจไหม
--ที่จะไป ทิ้งใคร ให้ทรมาน
ธงรบแทบจะยกมือขึ้นปิดหู ไม่อยากจะได้เนื้อเพลงที่เขารู้สึกว่ากำลังเสียดแทงเข้าไปในจิตใจ แม้จะยังไม่ใช่เวลาที่เขาโดนทิ้ง แต่ตอนนี้ก็รู้สึกว่าคล้ายๆ กัน
--จะให้รอ นานแค่ไหน
--ถึงจะมอบหัวใจให้ฉัน
--ต้องให้ตายก่อนหรือไง
--ถึงจะได้หัวใจของเธอ
...โอย โอย โอย ใครก็ได้ ไปปิดเพลงที ไม่ก็ข้าเขาให้ตายไปเสียตอนนี้เลย...
ธงรบใช้เวลาไม่นานก็ดื่มเหล้าหมดทั้งสามแก้ว บริกรคนเดิมรีบเดินเข้ามาหาทันทีเพื่อถามว่าธงรบจะรับอะไรเพิ่มเติม คราวนี้ชายหนุ่มไม่เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจอีกแล้วเพราะรู้แน่ชัดว่าลูกค้าคนนี้ 'คอแข็ง' ยากที่จะหาใครเทียบ และท่าทางจะดื่มได้อีกหลายแก้ว
“อันนี้ไม่ได้สั่งนี่นา” ธงรบบอกบริกรหนุ่มเมื่อเห็นแก้วเครื่องดื่มเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแก้วจากจำนวนสามแก้วที่เขาสั่งไป
“พิเศษครับ” บริกรหนุ่มยิ้ม “มีคนสั่งให้สารวัตร”
“สารวัตร” ธงรบทวน หันหน้าไปมองชายหนุ่มชุดดำคนนั้นทันที คนที่สั่งเครื่องดื่มพิเศษให้เขาอมยิ้มแล้วเมินหน้าออกไปมองด้านข้าง ทำเป็นหลบตา
“จะรับอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ” บริกรถาม
“เดี๋ยวก่อน ให้หมดสามแก้วนี้ก่อนสิ” ธงรบตอบแล้วยกแก้วเครื่องดื่มพิเศษเทพรวดเดียวลงไปในลำคอโดยมีบริกรหนุ่มยืนมองด้วยสายตาทึ่งและประหลาดใจอีกครั้ง
“อ่อนไปหน่อยนะน้อง บอกบาร์เทนเดอร์ด้วย” ธงรบหันไปพูดกับบริกรซึ่งรีบก้มศีรษะรับฟังความคิดเห็นแล้วรับแก้วเหล้าไปจากมือของธงรบ
...เอาวะ ไหนๆ คืนนี้ก็จะต้องอยู่คนเดียวแล้ว ขอเมาให้หนุ่มชุดดำคนนั้นลากเราไปปู้ยี่ปู้ยำซะเลย…
ธงรบยกแก้วเหล้าอีกแก้วขึ้นดื่ม คราวนี้ไม่ทำเหมือน 'เครื่องดื่มพิเศษแก้วนั้น' เขายกขึ้นดื่มทีละอึกเป็นจำนวนสามครั้ง ตั้งใจว่าจะพักซักครู่ก่อนจะที่ดื่มแก้วต่อไป แต่พอวางแก้วเปล่าลงก็ต้องหันไปมองด้านข้างเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า
“ใครเลี้ยงเหล้าสารวัตรต้องจนแน่ๆ เลย”
“คุณ...”
“พศวัตครับ” หนุ่มชุดนำยื่นมือออกมาเหมือนชาวตะวันตกทักทายกัน ธงรบเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายตามมารยาทแล้วถามว่ารู้จักเขาได้อย่างไร พศวัตบอกว่าเป็นเพื่อนของพันตำรวจตรีชาติชายเพื่อนร่วมรุ่นของธงรบ
“เราเคยเจอกันหรือเปล่าครับ” ธงรบถาม
“ที่สโมสรตำรวจหนึ่งครั้งครับ แล้วก็ที่สนามยิงปืนอีกหนึ่งครั้ง” พศวัตยิ้ม
“ผมนี่แย่จริง จำคุณพศวัตไม่ได้”
“ตอนนั้นยืนกันอยู่หลายคน สารวัตรจะจำได้ยังไง” พศวัตหัวเราะแล้วยกแก้วเหล้าขึ้น เชิญชวนให้ธงรบชนแก้ว
“ผมความจำไม่ค่อยดี” ธงรบยิ้มมุมปาก ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มช้าๆ หรี่ตามองพศวัตอย่างครุ่นคิด พูดกับชายหนุ่มหน้าขาวในใจว่า ไม่มีทางที่เขาจะจำพศวัตไม่ได้ หรือไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้พศวัตหลุดมือไป หรือไม่มีทางที่เห็นพศวัตแล้วเขาจะหันหน้าหนีและไม่ได้คุยอะไรกันเลย รูปร่างหน้าตาแบบนี้ธงรบไม่เคยพลาด
“ทำไมมาคนเดียวครับ” พศวัตถาม
“ผมมารอคน” ธงรบตอบ
“แฟนหรือครับ”
อะไรบางอย่างทำให้ธงรบพยักหน้า แล้วอดเหลือบตามองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ข้างผนังไม่ได้
...บ้าจริงๆ เขากำลังนับเวลา ตอนนี้นับชั่วโมง แต่ไม่แน่ พอเลยห้าทุ่มไปแล้วเขาอาจจะนับนาทีด้วย...
...อาทิตย์นะอาทิตย์...
...แล้วไอ้นาฬิกาบ้านี้ทำไมต้องเป็นเป็นรูปกลมๆ สีทองๆ ด้วยวะ เงาวาววับเหมือนจะส่องแสงออกมาเหมือนดวงอาทิตย์...
...แก้วก็กลม โต๊ะก็กลม เห็นอะไรกลมๆ แล้วนึกถึงแต่อาทิตย์...
“ถ้ายังงั้นผมไม่กวนสารวัตรดีกว่า เผื่อแฟนมาเห็นว่ากำลังนั่งอยู่กับผมจะเข้าใจผิด” พศวัตทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่ลุก
“ไม่เป็นไรครับ แฟนผมไม่ใช่คนขี้หึง” ธงรบตอบยิ้มๆ
...ถึงยังไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พอจะเดาออกว่าอาทิตย์ท่าทางขี้หึงไม่ใช่เล่น และหึงร้ายด้วย...
...แล้วนี่จะยอมเป็นแฟนเขาอย่างเป็นทางการหรือเปล่า ใกล้จะหมดวันศุกร์แล้ว อาทิตย์บอกว่าจะให้คำตอบเขาวันศุกร์ จนป่านนี้ทำอะไรอยู่ โทรศัพท์ก็มี ทำไมไม่โทรมาเสียที...
...หรืออาทิตย์พูดไปยังงั้นเอง แกล้งให้ความหวังเขา จุดเทียนแล้วรีบเอาถังมาครอบไว้...
...แต่อาทิตย์เป็นคนจริงจัง พูดคำไหนคำนั้น อาทิตย์ไม่ชอบล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้...
“ถ้าแฟนไม่มา สารวัตรคงเซ็งน่าดู” พศวัตเอียงหน้า ทำท่าคาดเดา
“ทำไมคิดว่าแฟนผมจะไม่มา” ธงรบเลิกคิ้วถาม
“ท่าทางสารวัตรเบื่อๆ เหมือนจะรู้ว่าคงจะได้นั่งดื่มอยู่คนเดียว”
...กลัวอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่แค่นั่งดื่มคนเดียวนะ นอนคนเดียวด้วย และอยู่คนเดียวอีกต่างหาก...
...ถ้าเพียงแต่...
...ถ้าเพียงแต่อาทิตย์ให้คำตอบที่เขาอยากฟัง...
“คุณนี่ชอบเดาใจคน”
“ผมเป็นนักจิตวิทยาครับ ผมชอบมองคน” พศวัตยักไหล่เล็กน้อยแล้วยิ้มกว้าง นัยน์ตาเต้นระริก ท่าทางซุกซนไม่ใช่น้อย ตอนแรกธงรบคิดว่าชายหนุ่มเป็นแค่หนุ่มรักสนุกหรือเหยี่ยวราตรี แต่เมื่อมองใกล้ๆ พศวัตท่าทางเป็นคนฉลาด มีเสน่ห์ ดวงตาคู่นั้นขี้เล่นพอๆ กับยั่วยวน เป็นการผสมผสานระหว่างแววตาเด็กกับผู้ใหญ่
...หากไม่มีอาทิตย์ หากไม่รู้จักอาทิตย์ หากไม่ได้มาตกหลุมรักอาทิตย์ พศวัตก็คงเป็นคนที่่น่า 'ค้นหา' อีกคนหนึ่งซึ่งเขาคงจะ...
...อย่านะธงรบ อย่านะ อย่าเด็ดขาด...
...อาทิตย์บอกว่าเขาจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนก็ได้ อาทิตย์ไม่ใส่ใจ อาทิตย์ไม่แคร์ อาทิตย์ไม่สน...
...กฏข้อที่หนึ่ง ท่องเอาไว้ ภานุวัฒน์ก็ยังคาราคาซังอยู่ เด็กเก่าๆ อีกหลายคนก็ยังไม่เรียบร้อย ตอนนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน อาทิตย์จะตอบตกลงกับเขายังไงก็ไม่รู้...
...ตอนนี้ต้องสะกดใจเอาไว้...
...รออาทิตย์...
-
ท่านผู้กำกับ เปลี่ยนเรทเถอะค่ะ o22 ... จะเฉาตายเพราะเรท วอล์ทดิสนีย์ อิอิ
บทนี้มันเกิดอะไรขึ้นหว่า ... อ่านแล้วเหงาจับใจ ไปกับธงรบ & อธิคม
ลายเสือหายเรียบ ... เหงากันเป็นลูกแมวเชียวนะคะ
+1 โทษฐาน เปลี่ยนอารมณ์กันได้บทต่อบทเลยน๊า ... แทบปรับตามไม่ทัน อิอิ :เฮ้อ:
ปล. มีเขียนผิดนิดหน่อยค่ะ >> อ่านอาทิตย์ไม่ออก ดาใจอาทิตย์ไม่ได้ , คนหนึ่งอยู่ใกลแสนใกล
-
สงสารสารวัตรธงรบจัลเลย :m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :sad4: :o12: :sad2: o7 :dont2:
แล้วคำตอบจะเป็นยังไงน่ะ :m28: :confuse:
-
พระอาทิตย์ลืมวัน
-
เฮ้อ ก็มันคาใจ อาทิตย์นะอาทิ๊ตย์
ลุ้นกันจะแย่อยู่แล้นนนน
-
:a5:เรท วอล์ทดิสนีย์
นึกว่าพุดเล่น
เอาจริงอะ
:o12:
-
ตกลงว่าโทรศัพท์มือถือสารวัตรแบตหมดใช่ไหมคะ แล้วตี๋น้อยจะโทรมาหาได้ยังไง :serius2:
พี่นาย
หนังวอลดิสนีย์ไม่มีเศร้านะ (ถึงจะไม่มีฉากติดเรทก็เถอะ) จบแฮปปี้ทุกเรื่อง :laugh:
-
โอ้วววววววสองพ่อนักรัก โดนคุณนายเล่นงานซะ
-
ท่านสารวัตร หงอยเป็นด้วยตอนนี้ ว่าไปก็น่าสงสานนะ อาทิตย์นี่แอบร้าย
ใจคอแค่จะเอาคืน แก้เผ็ด ให้บทเรียน หรือว่า ไม่รักไม่สนใจจริงๆหว่า
ลุ้นกันต่อไป
-
:a5:เรทวอลล์ดิสนี่ย์... o22
โถ ผู้กองแห้ง น้ำเหือด เลือดไม่พุ่ง แงๆ ภาวะเลือดล้น(ไม่สามารถออกได้) :dont2: o9
เอาเขื่อนออกไปแงๆ
-
ช่าง เป็น เรท และ แนว ที่ไม่น่าอ่านเอาเสียเลย :m31:
-
:m4: แหมพ่อตะวันรอนมีิอิทธิพลจริงๆ
เหนอะไรกลมๆไมไ่ด้คิดถึงดวงอาทิตย์กลมๆแป้นๆไม่หมด
ชิส์..แมวง่าวสองตัว เหงากันจัง น่าสงสารเกิ๊น 555
ปรับทุกข์กันไปกันมา เฮ้ออออออ
นี่ขนาดกำลังรอคำตอบจากว่าที่แฟนอ่ะนะยังมีการคิด
อีกว่าถ้าไม่ได้เจอไม่ได้รักอาทิตย์ อิคุณคนใหม่นี่ก็น่าสน เหอะๆ
เชิญรอต่อไปคะ กว่าจะได้แอ้มอีกรอบ นิสัยแบบนี้!!!~ เจี๋ยนทิ้งคงไม่พออ่ะนะ
+1 จัดให้ะค
-
...โอย โอย โอย ใครก็ได้ ไปปิดเพลงที ไม่ก็ข้าเขาให้ตายไปเสียตอนนี้เลย...
-
:z13: จิ้มเจ๊ข้างบน อิอิ
ตอนนี้คนแต่งจงใจแกล้งสารวัตรทั้งสอง เอาให้เฉาจนเหี่ยวไปเลย อิอิ
-
เรท วอลดิสนีย์ภาค มิกกี้เม้าส์กับมินนี้ จะเลิกกันรึป่าวค่ะ *0*
ทำไมมันร้าววรานนน ขนาดนี้~~~!!!!!
-
ตั้งใจมาดูตอนเช็ดตัว เจอเรท วอลล์ดิสนี่ซะได้
ตอนนี้ค้างๆคานะครับพี่นาย อยากรู้จังว่าอาตี๋จะว่าไง การรอคอยที่มันทรมานเจงๆนะ
-
หนุ่มเสื้อดำ.............นี้เป็นแผนของดวงตะวันน้อยป่ะเนี่ย
-
ธงรบ "ตอนนี้ต้องสะกดใจเอาไว้" ทำถูกต้องแล้ว
ธงรบอดทนมาได้ตั้งนานอย่ามาเสียเอาตอนท้ายนะ
ปล. สงสารธงรบก้อสงสาร แต่ก้อสะใจพวกเจ้าชู้ต้องได้รับบทเรียนบ้าง
-
ตอน 14
ชอบๆๆๆ อาืิืทิตย์หึงธงรบ ปล่อยออร่าซะอดีตเด่ะธงรบ หนาวๆร้อนๆๆ
ธงรบก็อย่างฮา สงบเสงี่ยม แอร๊ยยยย คนเกลียมัว 5555
ตอนที่คุยกันตรงบันได โหย อ่านแล้วเจ็บแป๊บเลย สงสารธงรบมากอ่ะ
:o12: คำพูดบาดใจมากกกกกกกก โธ่ๆๆ :sad4:
ตอน 15
อ่านตอนนี้แล้วลุ้นไปกะธงรบ
ขออย่าำได้ตบะแตกเลย :call: ยุบหนอ พองหนอ
เพราะแม่รุมตื๊บ :z6: เข้าให้
อยากมีเมียต้องเลิกเจ้าชู้เด็ดดาด :angry2:
ตอนนี้อาตี๋น้อยก็ใจร้ายจริงๆๆ ไปไม่บอกกล่าวเลย โหยยยย
เห็นใจธงรบสุดๆๆ แล้วเนี่ยคงไม่ใช่ ซินเดอร์ฯ ชิมิ ที่ต้องรอให้ 00.00 น ถึงจะโทรมาให้คำตอบ (ยังแอบหวังว่าอาตี๋น้อยจะรักษาคำพูดตัวเองว่าจะให้คำตอบ)
ที่ถ้าอาทิตย์ไม่โทรมานะ จะงอนเลยคอยดู
แต่บางทีอาตี๋อาจจะกลับมาก่อนกำหนดเพื่อให้คำตอบแบบประหน้ากันก็ได้ ธงรบ ท่องไว้ ยุบหนอ พองหนอ เดี๋ยวงานเข้าถ้าอาตี๋น้อยรู้เข้า
-------------------------
ปล. ฮาสองเื่พื่อนซี้ ปรับทุกข์เพราะเมีย "หนี" :m20:
+ 1 :L2:
-
คนเจ้าชู้มานอนปรับทุกข์กัน :jul3:
รอก่อนเที่ยงคืนหนึ่งนาที ตี๋ ขาว ๆ ปากแดง ๆ คงโทร ฯ มานะ ศาลาวัด
อย่าให้เสียเส้นละกัน ท่องเอาไว้ อดทน ๆ ๆ ๆ ๆ
+1 ให้พี่นาย อดทน ๆ ๆ ๆ กับการเป็นโสด :z2:
-
ธงรบพร่ำเพ้อมากมาย น่าเห็นใจ
แต่เหมือนไม่จริงใจ
อาทิตย์จริงจัง คบเล่นๆไม่ได้ คงเห็นลาง หากคบกับธงรบ เลยยังสองจิตสองใจเปล่า?
รอตอนต่อไป หนุกๆ :impress2:
-
สงสารก็สงสาร หมั่นไส้ก็หมั่นไส้ เฮ้ออ เอาไงดี..
-
ท่าทางอาตี๋จะหนีไปได้ไกลกว่า คุณนุนะ
โห นี่จะไม่เจออาตี๋ตั้งสิบกว่าวันเลยเหรอ คิดถึงแย่ :serius2:
-
หมั่นไส้อีตาคู่หูตำรวจมาทั้งเรื่อง
แต่พอเจอตอนนี้เข้าไปทีเดียว
กลับตัวกลับใจมาสงสารสองสารวัตรเลยอะ
บรรยายสภาพท่านสารวัตรได้น่าหดหู่มากเลยนะครับคุณนาย
-
น่าสงสารจัง หรือจะเปลี่ยนเป็นนิยายเศร้าซะแล้ว
-
น่าสงสารจัง หรือจะเปลี่ยนเป็นนิยายเศร้าซะแล้ว
ก็บอกแล้วไงคร้าบว่ามันเป็นนิยายเศร้า
Tongrob Chapter 16
ธงรบเดินออกมาจากผับ Entwined ตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืน เหลือเวลาอีกเพียงห้านาทีคืนวันศุกร์ก็จะจบสิ้น เขานั่งคุยกับนายแพทย์พศวัตจนแพทย์หนุ่มต้องขอตัวกลับเพราะรู้สึกมึิน พศวัตบอกว่าคืนนี้เป็นคืนที่ตัวเองดื่มเหล้าเยอะที่สุดภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง
…
“หวังว่าผมคงไม่ถึงกับต้องพึ่งหมอ” ธงรบพูดกับพศวัตยิ้มๆ เมื่อนายแพทย์หนุ่มลุกขึ้นเพื่อกลับบ้าน
“ไม่แน่” พศวัตหัวเราะเบาๆ “อย่าเพิ่งแน่ใจตัวเองขนาดนั้นเลยครับ แม้แต่ผมเองซึ่งเป็นจิตแพทย์ก็ยังไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไม่ต้องพึ่งหมอในสาขาเดียวกัน สุขสันต์วันคริสต์มาสนะครับ ขอให้มีความสุข อย่าเพิ่งหมดหวังนะครับ คริสต์มาสเป็นเทศกาลแห่งความหวัง ซานตาคลอสอาจกำลังยุ่งอยู่ ของขวัญของสารวัตรเลยมาถึงช้า”
…
ธงรบยืนล้วงกระเป๋าอยู่หน้าผับชั่วครู่ รู้สึกอยากจะตะโกนออกมาดังๆ คำพูดของพศวัตทำให้เขาอดเย้ยหยันตัวเองไม่ได้ว่า ตอนนี้เขาก็ใกล้จะได้กลายเป็นคนไข้ของพศวัตเข้าไปทุกทีแล้ว
...แล้วซานตาคลอสคงกำลังซิ่งรถเลื่อนกวางเรนเดียร์เกะกะขวางทางสัญญาณโทรศัพท์อยู่บนท้องฟ้าละสิ เขาถึงไม่ได้รับโทรศัพท์ของอาทิตย์ซะที...
...เข้าใจให้กำลังใจกันนะหมอพศวัต ความหวังยังงั้นหรือ เขายังหวังได้อยู่อีกหรือ...
นายตำรวจหนุ่มผู้เดียวดายแห่งคืนวันคริสต์มาสกระแทกส้นเท้าลงกับพื้นฟุตบาธอย่างหงุดหงิดแล้วเดินข้ามถนนเพื่อไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกลจากหน้าผับ เมื่อถึงกลางถนน เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ธงรบสะดุ้งสุดตัว มือเขาล้วงกระเป๋ากางเกงตั้งแต่เดินออกมาจากประตูผับ กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น และตอนนี้อุ้งมือเขารู้สึกได้ถึงการสั่นของโทรศัพท์เครื่องเล็ก
ทั้งที่โทรศัพท์สั่นเบาๆ แต่ธงรบกลับรู้สึกว่าทั้งตัวถูกเขย่าด้วยมือยักษ์ รู้สึกทั้งดีใจทั้งหวั่นเกรง
ดีใจที่มือยักษ์เขย่าให้เขารู้สึกว่ากระฉับกระเฉงขึ้นมาทันใดหลังจากที่เซื่องซึมมาเป็นเวลานาน และหวั่นเกรงว่าจะถูกบีบรัดให้ขาดใจ
“อาทิตย์” ธงรบคราง
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ครับ” อาทิตย์ไม่ทักทายสวัสดี ทันทีที่ธงรบกดรับโทรศัพท์และยกแนบหู เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นห้วนๆ
“พี่ไม่ได้ยิน” ธงรบตอบ
“ผมโทรมาตั้งสองครั้ง”
“โทรมาตอนไหน” ธงรบถาม ในใจก็คิดว่าอาทิตย์คงโทรมาตอนที่เขากำลังถูกหมอพศวัตสะกดจิต มีช่วงหนึ่งเขานั่งฟังชายหนุ่มอธิบายถึง 'ความขัดแย้งในจิตใจมนุษย์' จนเผลอลืมเวลาไปหลายนาที กางเกงที่นั่งอยู่ค่อนข้างหลวม โทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋าอาจถูกรั้งไปอยู่ข้างๆ ต้นขาเลยไม่รู้สึกถึงการสั่น หรือไม่ก็เขาก็รู้สึกด้านช้าจนไม่รับรู้อะไร เพราะหลายชั่วโมงที่นั่งมองนาฬิกาในผับเขาแทบไม่ใช่ธงรบคนเดิม
“เมื่อกี้ทำอะไรอยู่ครับ” อาทิตย์ถาม
“ก็กำลังฉลองคริสต์มาสอยู่อย่างสนุกสนานนะสิ” ธงรบตอบเสียงเรียบ อดน้อยใจอาทิตย์ไม่ได้ที่ถูกต่อว่า “อาทิตย์จะถามไหมว่าฉลองกับใคร พี่ฉลองกับคนแปลกหน้าในผับ เพราะไม่มีคนพิเศษที่จะฉลองด้วย”
“คริสต์มาสเป็นวันของฝรั่ง ไม่จำเป็นต้องฉลอง” อาทิตย์แย้ง ไม่สนใจว่าโดนอีกฝ่ายกระทบกระเทียบ
“วันปีใหม่พี่ก็คงไม่ได้ฉลองเหมือนกัน เพราะคนที่พี่อยากจะฉลองด้วยคงมีความสุขอยู่ขั้วโลกเหนือโน่นแน่ะ”
“งั้นก็รอฉลองวันเด็กสิครับ” อาทิตย์อดประชดอีกฝ่ายไม่ได้ “ผู้กองน่าจะชอบวันเด็ก คงมีเด็กอยากจะฉลองกับผู้กองเยอะแยะ”
“ใครจะอยากฉลองวันเด็กล่ะ พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ พี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว วันเด็กนั่นน่ะเป็นอดีตไปแล้วนะอาทิตย์” ธงรบถอนหายใจ จงใจให้คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลกได้ยินชัดๆ
“ฉลองวันเด็กครั้งสุดท้ายซะ พอฉลองเต็มอิ่มแล้วก็ให้เลิก จากนี้ไปก็ให้รอฉลองตรุษจีนอย่างเดียวพอ”
...อะไรนะ...
ธงรบอยากจะตะโกนถาม และอยากบอกให้อาทิตย์พูดซ้ำอีกครั้ง แต่เมื่อพูดเสร็จ อาทิตย์ก็วางสาย ทิ้งให้ธงรบยืนงงอยู่กลางถนน โชคดีที่ยังไม่มีรถวิ่งผ่านไปมา นายตำรวจหนุ่มยืนขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่ แต่พอนึกอะไรบางอย่างออกก็แทบจะกระโดดตัวลอย
...ฉลองตรุษจีนยังงั้นหรือ ต่อจากนี้ไปก็เป็นตรุษจีนทุกวันแล้วละสิ อาตี๋น้อยยอมเป็นแฟนกับเขาแล้ว...
...เอ๊ะ จริงหรือเปล่า คำพูดแบบนี้มันไม่ค่อยชัดเจน...
...อาทิตย์นะอาทิตย์ ไหนๆ จะทำให้เขาดีใจแล้วทำไมต้องทำให้เขายังรู้สึกอึดอัดอยู่อีก สรุปแล้วอาทิตย์ตอบตกลงใช่หรือเปล่า ตกลงหรือไม่ตกลง หมายความว่ายังไงกันแน่...
...เสียดาย หมอพศวัตกลับไปซะแล้ว ไม่ยังงั้นจะให้ช่วย 'วิเคราะห์' คำพูดนี้ซะหน่อย...
..แล้วใครอีกล่ะที่จะช่วย 'ย้ำ' และ 'ยืนยัน' ให้เขาสบายใจ...
คชานนท์งัวเงียตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ของธงรบซึ่งพูดด้วยเสียงตื่นเต้นให้ช่วยแปลความหมายคำพูดของ 'พ่อตะวันน้อย' เขาตอบธงรบด้วยคำพูดสั้นๆ แต่คนที่กำลังดีใจยังถามซ้ำแล้วซำ้อีกจนคนตอบชักจะทนไม่ไหว
“แล้วพี่คิดว่ามันหมายความว่ายังไงล่ะ”
“พี่ก็คิดว่าอาทิตย์หมายความว่าให้พี่เป็นลูกเขยคนจีนนะสิ” ธงรบหัวเราะ
“พี่ธง อย่ามัวแต่ดีใจไป” คชานนท์เสียงเข้ม “ฉลองตรุษจีนอย่างเดียวนะครับ อย่าลืมคำว่า อย่างเดียว เขาบอกใบ้มาว่า อย่างเดียว ซึ่งหมายความว่าไม่มีตรุษอื่น หรือไม่ก็ไม่มีสาร์ทจีน ไหว้เจ้า กินเจ หรืออะไรที่คล้ายๆ กัน”
“หมายความว่าไง” ธงรบถาม “นี่จะทำให้พี่งงแล้วนะนนท์”
“หมายความว่า ตี๋นี้ตี๋เดียว ตี๋อื่นห้ามเด็ดขาด” คชานนท์ตอบ “หรือจะพูดให้ชัดสุดๆ ก็คือ พี่ต้องมีเขาคนเดียวเท่านั้น”
“งั้นหรือ” ธงรบเสียเบาลง
“ไม่เห็นจะเข้าใจยากตรงไหน” คชานนท์ 'หลอกด่า' ธงรบเช่นเคยอย่างที่ฝ่ายนั้นชอบพูด
“แกว่าพี่โง่อีกแล้วสิ” ธงรบโวยทันที
“เปล่าครับ ผมเข้าใจว่าคำพูดแบบนี้มันกำกวม ไม่ค่อยชัดเจน ก็ต้องให้คนช่วยคิดให้เป็นธรรมดา” คชานนท์ปฏิเสธ
“เอ๊ะ พี่ว่าแกก็ยังว่าพี่เหมือนเดิมนะนนท์” ธงรบชะงักไปชั่วครู่แล้วพูดขึ้นมา น้ำเสียงยังสงสัย
“พี่ธง รีบกลับบ้านไปนอนเถอะ อย่าสงสัยนักเลย รู้ยังงี้แล้วพี่ทำให้ได้ก็แล้วกัน เดี๋ยวจะไม่เหลือตรุษจีนให้ฉลอง ได้ฉลองเชงเม้งอย่างเดียวแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“หมายความว่ายังไงวะ”
“หมายความว่า...” คชานนท์กำลังจะอธิบายแต่ก็เปลี่ยนใจทันใดเพราะรู้สึกง่วงเต็มที่ ครั้นจะพูดต่อ ธงรบก็คงถามเขาต่อได้เรื่อยๆ เผลอๆ อาจจะไม่ได้นอนกันพอดี “ช่างเถอะ หยุดถามซะที รู้ไว้แค่นี้ก็พอแล้ว นี่ผมนอนได้หรือยัง ถ้าพี่ไม่มั่นใจอยู่อีก โทรไปถามคู่หูพี่สิครับ ตอนนี้คงกำลังฉลองคริสต์มาสอยู่คนเดียวเหมือนกัน”
...อ๋อ โทรแน่ ไม่ต้องบอกหรอก แบบนี้พลาดได้ยังไง อยากโทรถามทุกคนเลยให้ตายสิ...
...แต่ยกเว้นไอ้วุธไว้คนเดียว กลัวถูกด่า รายนั้นฉลาด ตอบคำถามได้ทุกอย่าง แต่ดุฉิบหาย คำตอบก็คงเหมือนๆ กันไอ้น้องนนท์ ให้กำลังใจและขู่ในเวลาเดียวกัน สองคนนี้มันทำได้ยังไงวะ...
...
“รักเขาแล้วก็อย่าทิ้งขว้างเขาล่ะธง โดนทิ้งบ้างแล้วจะรู้สึก” อาวุธเคยเตือนเรื่องเด็กๆ ที่เขาจีบอยู่หลายคนพร้อมกัน
“เฮอะ อย่างธงรบนี่หรือจะโดนทิ้ง มีแต่ข้าจะเบื่อแล้วทิ้งนะสิ แกอยากได้ไหมล่ะ จะทิ้งให้ซักคน” เขาตอบอาวุธด้วยเสียงเยาะๆ
“ไม่ต้อง ถ้าเราอยากได้ เราจะรอให้เขามาหาเราเอง ไม่ต้องเหนื่อยแรง” อาวุธตอบเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับ
“หมายความว่าไงวะ” เขาถามอาวุธเช่นเคย “แกไม่เหนื่อยแรงเพราะอยู่เฉยๆ รอให้คนเข้าไปหา หรือข้าไม่ต้องเหนื่อยแรงโยนทิ้งใครไปให้แกวะ”
“ช่างเถอะธงรบ หยุดถามซะที ขี้เกียจอธิบายยาว” อาวุธส่ายหน้า
“เออ นี่แกว่าข้าเข้าใจอะไรยากงั้นสิ” เขาหาเรื่อง ก่อนจะหันไปขอการสนับสนับจากอธิคมเช่นเคย
“แกจะไปถามคุณชายเขาทำไมวะธง อย่างไอ้วุธนี่ไม่ต้องออกแรงหรอก อยู่เฉยๆ เขาก็มีคนวิ่งเข้าชนอยู่แล้ว” อธิคมหัวเราะชอบใจ “มีแต่เราสองคนนี่ล่ะ ต้องออกแรงทุกวัน แต่ก็ไม่เคยหมดแรงซะที เพราะเรามีแรงเยอะ ต้องใช้แรงอยู่เสมอ”
“หมดแรงเมื่อไหร่แล้วจะรู้สึก” อาวุธยิ้มหยัน “ของบางอย่างใช้แต่แรงไม่ได้หรอกคม ต้องใช้หัวใจด้วย”
…
ธงรบนึกถึงคำพูดของเพื่อนเก่ายิ้มๆ แล้วกดหมายเลขของเพื่อนรักซึ่งป่านนี้คง 'นอนฉลองคริสต์มาส' อยู่คนเดียวในห้องเล็กๆ ทางตอนเหนือของประเทศ
...อาวุธเอ๊ย ตอนนี้ล่ะที่ธงรบกำลังใช้หัวใจ แรงยังมี ยังไม่หมดง่ายๆ ตราบใดที่เขายังไม่ได้พระอาทิตย์มาส่่องแสงในหัวใจ ธงรบก็ไม่หมดแรงหรอก ขออย่างเดียว ใครอย่ามาสอยพระอาทิตย์ไปจากท้องฟ้าของเขาก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้กำลังพยายามอยู่ และนี่ก็ดูเหมือนว่าจะสำเร็จแล้ว แต่เขาต้องได้ยินคำว่า “ผมรักสารวัตร” จากปากของพ่อตะวันฉายเสียก่อน เขาถึงจะกล้าบอกว่าภารกิจพิชิตตะวันนั้นสำเร็จลงด้วยดี...
...อธิคม โทษทีนะเพื่อน ตอนนี้ธงรบกำลังมีความสุข รู้ว่าแกกำลังทุกข์เพราะรอคุณนุ คงรู้สึกอิจฉาข้าบ้าง แต่ว่าตอนนี้ข้าต้องหาคนฟังซะหน่อย หัวใจมันพองโตเหลือเกิน...
ภานุวัฒน์นั่งซึมอยู่ในรถคันเล็ก ตามองประตูทางเข้าคอนโดสูงห้าชั้นของผู้กองธงรบด้วยสายตาโหยหา คืนนี้เขามานั่งคอยคนที่เขาหลงรักหัวปักปำได้สองชั่วโมงกว่าแล้ว เพิ่งมีความสุขในการฉลองปีใหม่เพียงสองวันที่ผ่านมา ช่วงนี้ควรจะเป็นเทศกาลแห่งความสนุกสนาน แต่วันนี้เขากลับยิ้มไม่ออก
ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง รบบีเอ็มดัลบลิวสีบรอนซ์แล่นเข้ามาจอด เจ้าของรถรูปหล่อร่างสูงเสื้อผ้ายับยู่ยี่เดินลงจากรถ ท่าทางมีความสุข มือถือกระป๋องเบียร์หนึ่งกระป๋องยกขึ้นดื่มช้าๆ
เขารู้ว่าธงรบเป็นคนเจ้าชู้ และคบกับคนหลายคนในเวลาเดียวกัน และหากจะให้ธงรบมีเขาคนเดียวก็เป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็หวังลึกๆ ว่า เขาจะได้รับความรักจากนายตำรวจหนุ่มบ้าง หรือไม่ก็ได้รับมากกว่าคนอื่น
"สารวัตรครับ" ภานุวัฒน์ลงจากรถ เดินเข้าไปหานายตำรวจร่างสูงซึ่งกำลังเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าคอนโด
"โจ้" ธงรบเลิกคิ้ว "มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อครู่นี้เองครับ ผมคิดถึงสารวัตร" ภานุวัฒน์เสียงอ่อน ยิ้มเศร้าๆ
"นี่ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ ดึกขนาดนี้แล้ว พ่อจะเป็นห่วง"
"ผมกลับบ้านดึกเป็นปกติอยู่แล้ว ยิ่งเป็นวันศุกร์ยิ่งกลับดึก พ่อไม่ว่าหรอก" ภานุวัฒน์ยิ้มขื่นๆ นึกถึงภาพที่พ่อไล่ตะเพิดเขาออกจากบ้านเพราะรู้เรื่อง "ความลับ" ของเขา
“แต่ว่าตอนนี้พี่คิดว่ามันดึกเกินไปสำหรับคนอายุสิบเก้าปี”
"ผม..."
"พี่ว่ากลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวพ่อจะเป็นห่วง แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเรียน..."
"พรุ่งนี้วันเสาร์ ผมไม่มีเรียน" ภานุวัฒน์รีบแทรก "ผมสอบเสร็จแล้ว"
"งั้นก็..." ธงรบพยายามนึกว่าจะพูดอะไรต่อไป ตอนนี้เขาพยายามที่จะห่างเด็กหนุ่มเพราะรู้ว่าภานุวัฒน์กำลังถลำลึกมากขึ้นและท่าทางจะพยายามเกาะเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เขาเคยคบกับคนหลายคน แต่โชคดีก็คือแต่ละคนรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้และไม่ได้คิดจริงจังอะไร และมักจะจากกันไปง่ายๆ โดยไม่ต้องทำให้เขาลำบากใจ
...แต่ภานุวัฒน์จริงจังมาก ทำราวกับว่าเขาเป็นรักแรกและรักเดียวที่ในชีวิตนี้จะขาดไม่ได้...
“นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับบ้านเถอะ พี่ไปกินเหล้ากับเพื่อนมา รู้สึกมึนๆ ชักจะง่วง” ธงรบทำเสียงจริงจัง
ภานุวัฒน์ก้มหน้าลงมองพื้่นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ตาแดงระเรื่อ แล้วพูดเสียงสั่นๆ ว่า “พ่อไล่ผมออกจากบ้าน พ่อรู้แล้วว่าผมเป็นเกย์ พ่อรับไม่ได้ พ่อด่าผมซะไม่มีดี ผมกลับบ้านไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมไม่มีที่ไป”
“โธ่...” ธงรบครางเบาๆ
“สารวัตรให้ผมค้างด้วยซักคืนนะครับ ผมขอแค่ที่นอน ไม่งั้นผมก็คงต้องไปเตร่อยู่ที่อาร์ซีเอต่อจนเช้าพอให้ผ่านคืนนี้ไปได้ คืนพรุ่งนี้ค่อยคิดอีกที” ภานุวัฒน์พูดเสียงเศร้า
ธงรบหนักใจ รู้สึกสงสารเด็กหนุ่มที่หมดทางไป ภานุวัฒน์ยังเด็กมากและกำลังอ่อนแอ หากเขาปล่อยให้ไปเตร่อยู่ย่านบันเทิงตลอดทั้งคืนก็อาจจะไปลงเอยค้างคืนที่บ้านใครก็ได้
...เอาไงดีวะ...
ธงรบถอนหายใจเบาๆ ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง ในใจก็บอกตัวเองว่าเขาเองก็ค่อนข้างไม่ไว้ใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ในจำนวนคนที่เขาเคยมีอะไรด้วย หากไม่นับอาทิตย์ ภานุวัฒน์ก็เรียกได้ว่าเป็นคนหนึ่งที่เขารู้สึกถูกใจมากที่สุด แม้พักหลังเขาพยายามจะตีตัวออกห่าง แต่ใครจะรู้ การได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง ฤทธิ์สุราที่เขาดื่มมาอาจทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ แม้ไม่ถึงกับมึนมากเท่าใดนักเพราะเขาเป็นคนคอแข็ง แต่ก็เรียกได้ว่าดื่มไปมากพอสมควร
...พอที่จะพาเขากระโจนเข้าสู่อารมณ์ใคร่กับหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก รูปร่างดี ผิวเนียน ขาวสะอาด ที่จะว่าไปเขาก็ติดใจไม่ใช่น้อย...
“ช่างเถอะครับ ผมขอโทษที่มารบกวน" ภานุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ ก้มหน้าหันหลังเดินจากไปช้าๆ ธงรบแหงนหน้าขึ้นพ่นลมหายใจออกมาดังๆ ก่อนจะเรียกชื่อภานุวัฒน์
...เอาวะ คืนนี้คืนเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้เขาจะจัดการเรื่องนี้ให้จบๆ ไป...
ภานุวัฒน์เดินไปเปิดตู้เย็นของนายตำรวจหนุ่มแล้วก็ส่ายหน้าเพราะเห็นแต่อาหารแช่แข็งอยู่ไม่กี่กล่อง พร้อมนมและขนมปังที่หมดอายุเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว จานอาหารที่รับประทานแล้วสองจานวางอยู่ชั้นล่างของตู้เย็น ไม่มีอะไรปิดจานจึงมองเห็นว่าอาหารแห้งกรังจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นอาหารอะไร ชายหนุ่มจัดการนำไปทิ้งถังขยะแล้วอุ่นอาหารแช่แข็ง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องนอนและปลุกธงรบ
“สารวัตรครับ ตื่นเถอะ ตื่นมาทานอาหารเช้า ผมเตรียมไว้ให้แล้ว" ภานุวัฒน์ขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงข้างๆ ธงรบ แล้วดึงผ้าห่มออกจากตัวของนายตำรวจหนุ่ม
ธงรบนอนเปลือยเปล่า ร่างกายบึกบึน กล้ามแกร่งกำยำล่ำสันจนภานุวัฒน์อดไม่ได้ วางมือลงบนแผ่นอกแล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกและหน้าท้องของธงรบอย่างหลงไหลและรักใคร่
“ผู้กองธงรบ" ภานุวัฒน์เรียกเสียงเบาแล้วเอนตัวลงนอนซบอกธงรบ "ผมรักผู้กอง"
...นี่คือรักแรกของเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจะรักใครได้มากถึงขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ควรรักสารวัตรธงรบ แต่เขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้ เขารู้ว่าคนๆ นี้อาจจะทำให้เขาต้องเสียใจ ต้องร้องให้ ต้องทรมาน เพราะลึกๆ แล้วเขารู้อยู่ว่าคงไม่ได้หัวใจของคนเจ้าชู้คนนี้ แต่เขาขอให้ได้รักก็พอใจแล้ว ธงรบจะเก็บเขาเอาไว้ตรงไหนในชีวิตเขาก็ยอม...
“โจ้" ธงรบพึมพำ พยายามบิดขี้เกียจ ภานุวัฒน์ลุกขึ้นนั่ง มองนายตำรวจหนุ่มด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรักแล้วบอกว่าเตรียมอาหารไว้ให้รับประทานแล้ว ธงรบยิ้มบางๆ แล้วลงจากเตียง ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ อดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่า นี่ก็อีกครั้งแล้วที่เขาควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้
นายตำรวจหนุ่มมองหาผ้าเช็ดตัว ทันใดมือขาวๆ ก็ยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ ธงรบยิ้มให้ภานุวัฒน์แล้วรับผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินจากชายหนุ่ม แต่ภานุวัฒน์ไม่ปล่อยมือ กลับโถมตัวเข้ามากอดเอวธงรบเอาไว้แน่น
“ผมรักพี่ธง ผมอยากเป็นของพี่ธงตลอดไป"
“โจ้...” ธงรบครางเสียงเบา
“แม้พี่ธงไม่รักผม ผมก็ไม่ว่า แต่ขอให้ผมได้อยู่กับพี่ผมก็พอใจแล้ว"
“โจ้ยังเด็กอยู่ ยังมีโอกาสจะได้เจอคนดีๆ อีกเยอะแยะ" ธงรบพูดเสียงค่อย
“ผมไม่สน ยังไงๆ ผมก็รักพี่ ผมรักพี่ได้ยินไหมครับ ผมรักพี่ ผมรักพี่คนเดียว" ภานุวัฒม์ส่ายหน้า จมูกโด่งคมถูไถกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของนายตำรวจหนุ่มที่ยืนขมวดคิ้วอย่างหนักใจ
...เขาพยายามเลิกกับภานุวัฒน์ แต่ทำไมยิ่งตีจากก็ยิ่งสลัดไม่พ้น หากภานุวัฒน์ลุกขึ้นมาโวยวายโกรธเกรี้ยวอะไรๆ ก็คงจะง่ายกว่านี้...
“พี่ธงครับ อย่าทิ้งผมนะ สงสารผมบ้างเถอะ ผมไม่มีใครในชีวิตแล้วจริงๆ ผมจะไม่ให้พี่ต้องลำบากใจหรอกครับ ถ้าพี่อยากมีคนอื่นผมก็ไม่ว่าหรอก ถ้าพี่จะพาใครมานอนบ้านผมก็จะออกไปให้พ้นหูพ้นตา แต่พี่ให้ผมอยู่กับพี่บ้างนะครับ"
ธงรบอึกอัก พูดไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมพอถึงสถานการณ์แบบนี้เขากลับพูดไม่รู้จะทำอย่างไรเสียเฉยๆ แต่ก่อน หากเขาจะปฏิเสธใคร จะเลิกกับใคร จะทิ้งใคร เขาทำได้สบายมาก แต่นี่ กับภานุวัฒน์ เขากลับใจอ่อนขึ้นมาโดยไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่แน่ใจว่าตัวเองรักอาทิตย์ แต่สถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้กลับทำให้เขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เห็นน้ำตาภานุวัฒน์เขาก็ใจอ่อน
เช้าวันนี้ธงรบกระวนกระวายปนตื่นเต้น อาทิตย์จะกลับถึงกรุงเทพฯ เวลาบ่ายสี่โมง เขาตั้งใจจะไปรับอาทิตย์ที่สนามบินทั้งๆ ที่รู้ว่าฝ่ายนั้นกลับมาพร้อมกับครอบครัว เขาชอบที่จะมองไปยังช่องที่ผู้โดยสารเดินออกมาจากด้านในสนามบินแล้วเห็นคนที่เขาคิดถึงเดินออกมาช้าๆ และสบตากัน แม้อาทิตย์จะเดินผ่านเลยไป เขาก็ยังอยากจะไปยืนรออยู่ที่สนามบิน ให้ได้เห็นใบหน้าขาวๆ ของตี๋เข้มก็พอใจแล้ว
ดีใจที่จะได้พบอาทิตย์ ดีใจที่จะได้เห็นว่าอาทิตย์กลับมาเมืองไทยแล้ว ดีใจที่จะได้ยินจากปากของอาทิตย์ว่ายอมเป็นแฟนกับเขา ได้ยินอย่างชัดเจน ได้ยินเสียงที่ไม่ต้องผ่านเครื่องโทรศัพท์ ได้ยินและได้เห็นประกายตาในดวงตาเรียวเล็กคู่นั้น
แต่ในขณะเดียวกันธงรบก็กังวลใจที่ภานุวัฒน์ยังอาศัยอยู่ที่บ้านเขา เมื่อวานตอนสายเขาเกลี้ยกล่อมอยู่นานจนภานุวัฒน์ยอมกลับบ้าน แต่ถึงกลางดึกก็กลับมาหาเขาอีก คราวนี้แก้มฟกช้ำและมีรอยแดงๆ ที่ต้นแขน ภานุวัฒน์บอกว่าทะเลาะกับพ่ออีก ถูกพ่อตบหน้าและฟาดด้วยเข็มขัด ภานุวัฒน์เอาแต่ร้องไห้ เขาต้องใช้เวลาปลอบอยู่นานและในที่สุดก็ลงเอยด้วยการยอมให้พักอยู่ด้วยเป็นการชั่วคราว
“แต่ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ ท้ายที่สุดโจ้ก็ต้องกลับไปอยู่กับพ่ออยู่ดี" ธงรบพูดกับชายหนุ่มก่อนออกไปทำงาน
“พ่อขู่ว่าจะไม่ให้ผมเรียนหนังสือถ้าผมยังรักผู้ชายอยู่" ภานุวัฒน์เสียงเศร้า "มันเปลี่ยนกันได้ด้วยหรือครับสารวัตร ผมเปลี่ยนไปรักผู้หญิงไม่ได้ ทำยังไงผมก็ทำไม่ได้"
“อีกหน่อยพ่อก็อาจจะเข้าใจ แต่ตอนนี้อาจจะต้องตามใจพ่อเขาหน่อย เขาก็คงช๊อคที่อยู่ดีๆ ก็รู้เรื่องนี้ คนแก่เขาหัวโบราณ อาจจจะยอมรับอะไรยังไม่ได้ เราอาจต้องยอมให้เขาบ้าง พี่ว่าในที่สุดพ่อก็คงจะยอมรับ มันต้องใช้เวลา ระหว่างนี้ก็อย่าตอบโต้ เงียบเข้าไว้ ทำเฉยๆ ตอบตกลงทุกอย่างไว้ก่อน" ธงรบพยายามปลอบ
“สารวัตรคงเบื่อผมที่เอาแต่สร้างปัญหาให้" ภานุวัฒน์เสียงสั่น น้ำตาเริ่มเอ่อ "ผมจะไปตระเวนพักอยู่ตามบ้านเพื่อนก็ได้ครับ แต่ส่วนมากเพื่อนเป็นผู้หญิง มีผู้ชายไม่กี่คน คนที่ผมเคยไปพักด้วยพ่อแม่เขาก็มองเราแปลกๆ เหมือนจะกลัวว่าผมกับลูกชายเขาจะมีอะไรกัน"
ธงรบอึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขาจึงปล่อยไปก่อน อย่างน้อยก็อีกสักวันสองวัน ในใจก็ได้แต่หวังว่า อีกไม่นานเขาอาจจะนึกหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้ได้ สิ่งหนึ่งที่เขากลัวคืออาทิตย์จะรู้เรื่อง ความสัมพันธ์ที่กำลังคืบหน้าอาจจะสะดุด
...เขาไม่อยากเสียอาทิตย์ไป...
๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖
-
:a5:
มือที่สาม
อาตี๋เข้าใจผิดอีกแหงมๆ
-
ภานุวัฒน์น่าสงสารอ่ะ
แต่อาตี๋ต้องเข้าใจผิดอีกแน่ ๆ เลย
เฮ้อ ตกลงเศร้าจิงชิมิ
-
ความลับไม่มีในโลกหรอก ธงรบ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: พระจันทร์เศร้า
-
ผู้กองใจอ่อนอีกแระ
ตี๋น้อย หลุดมือแน่ๆ
แล้วที่สุดก็จะเหลือแต่วันเชงเม้ง :z1:
-
อาทิตย์รีบกลับด่วน
-
สารวัตรหรือศาลาวัดกันแน่เนี่ย
อาทิตย์เพิ่งจะใจอ่อนยอมเป็นแฟนด้วยนะ
นี่ถ้าพ่อตะวันฉายมารู้เรื่องนี้แล้วหนีไปแบบคุณนุหนีสารวัตรอธิคมนะ
พี่นายโดนแน่ :beat: :beat:
-
สารวัตรธง....กว่าจะได้อาตี๋พระอาทิตย์คงต้องรอจนแก่เหนียงยานแน่ๆ
-
เรื่องภานุวัฒนื ถ้าอาทิตย์รู้ คงยอมหรอก
สงสัยว่า ผู้กอง อาจจะไม่ได้ฉลองตุรษจีนแน่ๆ เอ๊ะรึจะเป้นฉลองเชงเม้งจริงๆ
เฮ้อ ไง คุณนาย ก็อย่าใจร้ายแต่งให้ ผู้กองได้ฉลองเชงเม้งเลยนะคุณนายนะ
-
นุ้งโจ้มาถูกที่ผิดเวลาจริงๆตอนนี้อิสารวัตรเค้ากำัลัง
จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ต้องเร่ร่อนอีกต่อไปแล้ว
แต่ก็นะคุณแฟนกำลังจะกลับมาแต่ก็มีนุ้งโจ้อีก โธ่ๆๆๆอิสารวัตรเรียนผูกหลอกเดะ
ก็เรียนแก้เองนะ ทั้งน่าสงสาร ทั้งน่าทะนุถนอมแบบนี้จะใจร้ายทำแย่ๆกับนุ้งภาณุวัฒน์ได้
ง่ายๆเชียวเหรอ พ่อพระอาทิตย์ก็โผล่เต็มใบมาแย่งซีนแล้วเนี่ย เหอะๆ จะจัดการยังไงหนอ
คนเราอ่ะนะก็ย่อมเหนแต่ตัววันยังค่ำอ่ะแหละ รักอาทิตย์เค้าไปแล้วหนิแล้วเค้าก็ยอมคบแล้วด้วย
ค.สัมพันธ์กำลังจะเร่ิมต้นแบบจริงๆจังๆ แต่ก็มีน้องโจ้เข้ามา ถ้าพ่อตะวันรอนรู้ล่ะก้อ เหอะๆๆ
โดนเจี๋ยนแน่ๆ อิอิ
+1 จ้า
-
ไอ่ผู้กองธงรบ หาเหาอีกแล้วไหมละ
ตี๋น้อยเอาหนักๆเลย นี่ขนาดเพิ่งได้รับการตอบรับจากอาิทิตย์
แล้วยังไม่ควบคุมตัวเองให้ดีอีก (จะไม่ว่าเลยที่นอนกะภาณุวัตรถ้าก่อนที่จะได้รับโทรศัพท์ :m31:)
ทั้งที่เราเพิ่งตอบตกลง
แล้วจะเหลือความเชื่อใจอะๆไรอีก ทั้งที่พยายามลองเปิดใจให้ธงรบแล้ว
ความลับไม่มีในโลก ยังไงภาณุวัตรก็สลัดไม่ได้ง่ายๆ แน่ๆ
ทั้งที่เรื่องมันยุ่งยากอยุ่แล้วแท้ๆๆ ยังทำให้เรื่องยากขึ้นไปอีก
งานนี้ขอบอก เข้าข้างอาทิตย์เต็ม ๆ ให้บทเรียนครั้งใหญ่ต่อธงรบได้เลย :fire:
ส่วน ภาณุวัตร เฮ้อออออออ น่าสงสารนะ แต่ให้ทำไงได้ :เฮ้อ:
เพิ่มเติม
ถ้าธงรบยังไม่ใจแข็งพอที่จะตัด ภาณุวัตร ก็คงรอวันเช้งเม้งละกัน ไม่ต้องมีแระ ตรุษจง ตรุษจืน :z10:
-
ตายๆ มรสุมเข้าไม่ถูกจังหวะ อาจพัดพาให้หัวใจสองดวงเต้นไม่ตรงจังหวะกันเลยนะเนี่ย ถ้าอธิบายให้ตี๋น้อยรู้อาจยอมเข้าใจและช่วยแก้ปัญหาได้ก็ได้นะ
ปล. ฉากที่สารวัตรหยุดรับโทสับกลางถนน แอบคิดไปเองว่า วินาทีที่คุณชายกะลังจะให้คำตอบจะโดนรถบรรทุกสอยกลางถนนซะงั้น อิอิ (ก็พี่นายบอกว่านิยายเศร้าเน้)
-
สารวัตร พูดความจริงกับโจ้ซะว่าพี่มีแฟนแล้ว กลัวแฟนเข้าใจผิดจะเป็นเรื่องใหญ่ แมนๆหน่อย
แล้วให้คำแนะนำช่วยเหลือน้องเค้าไป หาเช่าอพาร์ทเมนท์อยู่เองก็ได้
คุณนายพอแล้ว อย่าเศร้าไปกว่านี้เลย วอล์ทดิสนีย์ยังไงก็หรรษาการ์ตูนน่ะ :serius2:
-
พระจันทร์ - โลก - พระอาทิตย์
เป็นเรื่อง!!!
-
สารวัตรจะทำยังไงดีเนี้ย :m28: :confuse:
-
เหตุการณ์กลับสู่ภาวะปกติ
กลับเข้าโหมดหมั่นไส้อีตาธงรบต่อ
หาเหาใส่หัว
แกว่งเท้าหาเสี้ยน
.
.
.
.
.
มีอะไรอีกหว่า
-
ชิชะพี่่นาย จบเนี้ยเอาแบบ แฮปปี้เอนดิ้งนะ :impress2:
-
ผงเข้าตาแล้ว ผู้กองเสาธง
ไอ้ที่คิดว่าง่าย มันกลับยาก :really2:รัก
เกิดอาทิตย์อยากเซอร์ไพรส์ ไปหาเสาธงถึงห้องพัก :a5:
ไม่อยากคิด :pigha2:
+1 ให้พี่นาย มารอดูศาลาวัด ตายดีกว่า
-
:monkeysad: สงสารน้องโจ้อะ
-
ตกลงคู่นี้จะเศร้า TAT
-
“ฉลองวันเด็กครั้งสุดท้ายซะ พอฉลองเต็มอิ่มแล้วก็ให้เลิก จากนี้ไปก็ให้รอฉลองตรุษจีนอย่างเดียวพอ”
กรี๊ดดดดดดดดดด ตะวันน้อย :-[ :man1:
พออ่านไปๆๆ หลังๆ o22 :z3: :z10: โจ้น้อยน่าสงสารพอดู
แต่อีตาสารวัตรอย่าได้ใจอ่อนนะ :angry2: ไม่ยอมๆๆๆๆ
-
ทำไม rate walt disney มันปวดตับอย่างงี้
เดี๋ยวตี๋น้อยก็ประชดไปกับคนอื่นมั่งหรอก อีตาธงรบเนี่ย กรูละเซ็ง :z3:
-
เข้าใจสารวัตรเลยอะ ว่าอึดอัดใจขนาดไหน โจ้มีปัญหาได้ผิดเวลาจริงๆ เฮ้อ...
-
รอดูเทศกาลเชงเม้งของคนคิดกลับตัวแต่ไม่กลับใจ หึๆ :z1:
มะไรเฮียอาวุธจะมาน๊อ
-
รอดูเทศกาลเชงเม้งของคนคิดกลับตัวแต่ไม่กลับใจ หึๆ :z1: มะไรเฮียอาวุธจะมาน๊อ
อาวุธมาเดี๋ยวก็เป็นเรื่อง อย่าเพิ่งให้มาเลยนะ
เดี๋ยวมาต่อนะครับ หาธั้มไดร์ฟมะเจอ
-
:z13: เจอรึยังพี่นาย รอๆๆ :man1:
-
:z13: :call:
-
รอดูเทศกาลเชงเม้งของคนคิดกลับตัวแต่ไม่กลับใจ หึๆ :z1: มะไรเฮียอาวุธจะมาน๊อ
อาวุธมาเดี๋ยวก็เป็นเรื่อง อย่าเพิ่งให้มาเลยนะ
เดี๋ยวมาต่อนะครับ หาธั้มไดร์ฟมะเจอ
เฝ้าหน้าจอรอพี่นาย รีบหาให้เจอนะคร้าบ
-
:z3: หาทั้มไดรฟ์ เจออะยังค้าบบบบ
-
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก
พระอาทิตย์ เล็งกับ พระจันทร์
เสาธง หรือจะตั้งอยู่ได้ อิอิ
-
+1 ให้คุณ katawoot คงต้องสงสารสารวัตรธงรบต่อไปใช่มะ เพราะคุณ katawoot
บอกว่าตอนนี้ยังอยู่กลางเรื่อง ยังมีอีกหลายตอน ฉะนั้น ก็ต้องมีเรื่องให้ลุ้นกันต่อไปว่า
เมื่อไรเสาธงจะปักลงใจกลางพระอาทิตย์แบบราบรื่นเรียบร้อย แล้วตอนนี้หาธั้มไดรฟ์เจอ
หรือยังคะ ส่งกำลังใจไปช่วยหาแล้วนะ ...... :L2:...........
-
ลุ้นคู่อาทิตย์กับธงรบมานาน
แต่วันนี้ดันอยากลุ้นโจ้เข้าไปอีกคน
หรือว่าเราจะติดโรคใจเดียวหลายรักจากธงรบหว่า..เริ่มไม่เข้าใจตัวเอง :a5:
-
+1 ให้คุณ katawoot คงต้องสงสารสารวัตรธงรบต่อไปใช่มะ เพราะคุณ katawoot
บอกว่าตอนนี้ยังอยู่กลางเรื่อง ยังมีอีกหลายตอน ฉะนั้น ก็ต้องมีเรื่องให้ลุ้นกันต่อไปว่า
เมื่อไรเสาธงจะปักลงใจกลางพระอาทิตย์แบบราบรื่นเรียบร้อย แล้วตอนนี้หาธั้มไดรฟ์เจอ
หรือยังคะ ส่งกำลังใจไปช่วยหาแล้วนะ ...... :L2:...........
ขอบคุณสำหรับกำลังครับ ได้กำลังใจดีเลยหาธั้มไดรฟ์เจอ
บทที่ 17 ครับ
Tongrob Chapter 17
ธงรบตื่นเต้นยิ่งนักเมื่อเดินเข้าไปในสนามบินและรู้ว่าอีกไม่นานผู้โดยสารที่เดินทางมากับเที่ยวบิน TG 555คงจะทยอยกันเดินออกมา เขาอยากจะเตรียมชูป้ายต้อนรับอาทิตย์กลับจากต่างประเทศเหมือนตอนที่มาชูป้ายรูปพระอาทิตย์สวมแว่นกันแดดสีดำในครั้งก่อนตอนที่อาทิตย์กลับจากฮ่องกง ครั้งนี้เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ ประตูทางออก อาทิตย์เดินออกมายังทางออกของอาคารผู้โดยสารขาเข้ากับครอบครัว สุริยาเดินนำหน้า ตามด้วยพ่อและแม่ ตะวันกับอาทิตย์เดินรั้งท้ายคู่กันมา เขามอง 'ครอบครัวพระอาทิตย์' อยู่เงียบๆ พูดกับตัวเองในใจว่า ลูกชายของบ้านนี้ทั้งสามคนช่างถอดแบบออกมาจากพ่อไม่ผิด ส่วนแม่ของอาทิตย์นั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สริยะดูเป็นผู้ใหญ่ เคร่งขรึม หน้าตาค่อนข้างดุ เดินเร็ว มั่นใจในตัวเอง ตะวันนั้นอารมณ์ดี ปากพูดไม่หยุด หัวเราะแทบตลอดเวลาจนตาหยี ส่วนอาทิตย์ดูเยือกเย็นและพูดน้อย ทั้งที่เป็นน้องคนสุดท้องแต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าพี่ชายคนรอง
...ความจริง คนอย่างตะวันน่าจะเป็นแบบที่เขาชอบ โชคดีที่ตะวันไม่ได้มีรสนิยมเหมือนกัน แต่อาทิตย์นี่สิ จนป่านนี้เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองว่ามารักอาทิตย์ได้ยังไง...
...ต้องโทษไอ้คม โทษเพื่อนที่บังคับให้เขาช่วยกำจัดอาทิตย์ให้พ้นทางรักของตัวเอง เขาทำไปเพราะความสนุก แต่ผลลัพท์ที่เกิดขึ้นนั้นเหนือความคาดหมายเป็นอย่างยิ่ง และตอนนี้ก็ไม่ค่อยสนุกต่อไปอีกแล้ว...
...อาทิตย์พูดเป็นปริศนาทิ้งเอาไว้ว่าตกลงเป็นแฟนกับเขา คชานนท์กับอธิคมก็ช่วยยืนยัน แต่จนถึงตอนนี้ ขณะที่กำลังมองเห็นอาทิตญ์อยู่ห่างๆ สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าอ่อนเยาว์แต่เรียบนิ่งของตี๋เข้ม เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาก็ยัง 'ไม่ได้' อาทิตย์เสียที...
ตะวันอมยิ้มเมื่อมองไปรอบๆ ตามนิสัยชอบสอดส่ายสายตามองอะไรไปทั่วแล้วเห็นว่ามีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ประตูทางออกด้านข้างซึ่งเขากับครอบครัวเพิ่งเดินผ่าน สมองของตะวันคิดอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว
...เอาวะ ช่วยตำรวจของอาทิตย์ซักหน่อย อาตี๋เล็กของเฮียจะได้มีแฟนซะที...
“อาตี๋เล็ก เฮียลืมของ” ตะวันทำหน้าตกใจ
“ลืมอะไรอีกล่ะ” อาทิตย์ขมวดคิ้ว ถามเสียงหงุดหงิดปนเอือมระอาเพราะรู้ว่าพี่ชายคนรองเป็นคนขี้ลืม
“โทรศัพท์ ช่วยเฮียกลับไปหาหน่อย”
“ลืมไว้ที่ไหน” อาทิตย์ถามตะวันแล้วหันไปมองตามพ่อกับแม่และพีชายคนโตซึ่งเดินนำหน้าห่างออกไปเรื่อยๆ
“ไม่รู้่สิ” ตะวันยักไหล่
“อ้าว ไม่รู้ว่าลืมที่ไหนจะหาเจอได้ยังไง”
“อาตี๋ ถ้าเฮียรู้ว่าลืมที่ไหนจะเรียกว่าลืมได้ยังไงวะ” ตะวันส่ายหน้าแล้วพูดต่อว่า “คงที่ เคาท์เตอร์ ต.ม. มั๊ง ไปเร็ว ช่วยกลับไปหาหน่อย”
“บอกพ่อกับแม่กับพี่สุริยะก่อนสิ” อาทิตย์แย้ง
“เออๆ เดี๋ยววิ่งไปบอก ลื๊อรีับไปที่ ต.ม. แล้วรอเฮียอยู่ตรงนั้นนะ” ตะวันพูดแล้วรีบเข็นรถเข็นกระเป๋าวิ่งตามบิดามารดาและพี่ชาย
อาทิตย์หันรีหันขวาง ลังเลว่าจะรอตะวันอยู่ที่นี่เหรือเดินย้อนกลับไปที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง โทรศัพท์ของตะวันนั้นแพงมาก ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าตะวันชอบทำของแพงๆ หายอยู่บ่อยครั้ง แต่โทรศัพท์เครื่องนี้หากหายไปก็น่าเสียดาย
ขณะที่กำลังสองจิตสองใจ ตะวันก็โบกไม้โบกมือให้อาทิตย์ล่วงหน้าไปก่อน สุริยะหันหน้ามาทำตาดุแล้วส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด โดยมีตะวันยืนอธิบายด้วยท่าทางกระวนกระวาย จากนั้นจึงผละจากพี่ชายคนโตย้อนกลับมา อาทิตย์จึงหันหลังแล้วเดินตรงไปที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองโดยเร็ว
อาทิตย์ลืมไปว่า ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นวัยรุ่น และแม้กระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เขาโดนตะวันหลอกอยู่บ่อยครั้ง พี่ชายเขาเป็นคนขี้เล่น ชอบทำอะไรแผลงๆ บางครั้งตะวันหลอกให้เขามีนัดบอดกับใครก็ไม่รู้ หลอกให้ไปนั่งรอในร้านอาหารบ้าง ที่นัดพบแห่งอื่นบ้าง แล้วนัดให้คนอื่นไปหาเขาแทน
แต่วันนี้ไม่ใช่นัดบอดเพราะคนที่ตะวันจะจัดให้มาพบอาทิตย์นั้นเป็นคนที่รู้จักกันเป็นอย่างดี เพียงแต่ว่าคนที่โดนแกล้งนั่นไม่รู้ว่าจะถูกทิ้งไว้ที่สนามบิน ไม่ได้กลับบ้านด้วยรถตู้พร้อมกับครอบครัว
อาทิตย์สอบถามเจ้าหน้าที่ประจำด่านตรวจคนเข้าเมืองของสนามบินแต่ก็ไม่มีใครเจอโทรศัพท์ของตะวัน หนำซ้ำเขาก็ยังเดินตามหาพี่ชายไม่เจอ หลังจากพยายามจนสุดความสามารถแล้วอาทิตย์จึงเดินย้อนกลับออกมายังโต๊ะประชาสัมพันธ์ ตั้งใจจะให้พนักงานประกาศตามให้ตะวันมาพบ แต่อาทิตย์ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนเดินเอื่อยๆ เข้ามาหาเขาเหมือนกำลังคอยอยู่อย่างใจเย็น
...พี่ตะวันนะพี่ตะวัน หลอกเขาอีกแล้วสิเนี่ย นี่คงสมคบคิดกับตำรวจเจ้าเล่ห์คนนี้...
“รถจอดไหนครับ” อาทิตย์เอ่ยเป็นประโยคแรก ไม่เสียเวลาที่จะกล่าวทักทายสวัสดีธงรบด้วยซ้ำ
“ชั้น P5 หน้าลิฟท์” ธงรบหันชี้ศีรษะไปยังอาคารลานจอดรถหน้าสนามบิน
อาทิตย์ทำหน้าเรียบนิ่ง ไม่พูดอะไร และก้าวเท้าเดินนำหน้าธงรบตรงไปยังประตูด้านหน้า แต่นายตำรวจรูปหล่อผู้อยู่ในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อนรีบแตะแขนเอาไว้พร้อมกับพูดว่า
“อาทิตย์ นั่นไม่ใช่ทางไปที่จอดรถ จะไปอาคารจอดรถต้องออกทางโน้น ข้ามสะพานเชื่อม สนามบินเขาออกแบบไว้อย่างแสนฉลาด ใช้บริการให้เขาหน่อย”
“ผมจะไปแท็กซี่” อาทิตย์ตอบ แต่ทว่าไม่เดินต่อ รู้สึกลังเล ในใจก็คิดว่า หากธงรบรวมหัวกับตะวันทำได้ถึงขนาดนี้ ยังไงๆ เขาก็คงต้องไปกับธงรบ ป่านนี้รถตู้ของครอบครัวคงออกจากสนามบินไปไกลแล้ว ตะวันก็สร้างเรื่อง สร้างเหตุผลให้พ่อกับแม่และพี่ชายไม่สงสัยว่าทำไมน้องชายคนเล็กถึงไม่กลับบ้านพร้อมกับครอบครัว
“งั้นเชิญ” ธงรบพยักหน้าให้ก่อนจะเดินนำอาทิตย์ออกไปยังประตูด้านหน้าสนามบินแล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ที่วิ่งเข้ามาพอดี แต่แท็กซี่คันนั้นกลับไปไม่จอดรับ
“สงสัยกลัวตำรวจ” ธงรบหันมายิ้มให้อาทิตย์ซึ่งเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ
“รออีกหน่อยนะ เดี๋ยวก็มีมาอีกคัน” ธงรบพูดแล้วเรียกแท็กซี่อีกคันแต่คนขับปฏิเสธ นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้า หันมามองอาทิตย์ซึ่งยืนกอดอกรอด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เดี๋ยวจะไปจองลีมูซีนสนามบินให้นะอาทิตย์” ธงรบพูดแต่อาทิตย์ส่ายหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าในในอาการสบามบิน ธงรบยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนเมื่ออาทิตย์ใกล้จะถึงประตูจึงหันมาพยักหน้าให้ธงรบเดินตาม
...เอาใจยากจริงนะพ่อตี๋น้อย เอาใจยากพอๆ กับเข้าใจยาก...
...นี่คงยอมแพ้เขาละสิท่า ยอมแพ้เพราะอยากจะรีบกลับบ้าน เพราะต้องการตัดความรำคาญ หรือยอมเพราะเห็นใจเขา...
อาทิตย์เดินด้วยความเร็วปานกลางไปตามทางเชื่อมระหว่างอาคารผู้โดยสารขาเข้าและอาคารจอดรถ ธงรบเดินผิวปากตามมาอย่างอารมณ์ดี ไม่มีท่าทีเร่งรีบ จนอาทิตย์ต้องหันไปส่งสายตาเร่งให้เดินเร็วขึ้น ธงรบทำท่าเร่งรีบทันที แต่อาทิตย์รู้ว่านายตำรวจจอมกวนนั้นแกล้งทำ
“จะรีบไปไหนอาทิตย์ นี่แค่ห้าโมงเย็น” ธงรบเร่งฝีเท้าตามมาจนถึง แกล้งทำทีเป็นหอบเหนื่อย “หิวข้าวใช่ไหมล่ะ งั้นเราไปหาอะไรกินกัน พี่จะเลี้ยงต้อนรับกลับบ้าน”
“ผมเหนื่อย ผมเดินทางมาไกล ผมอยากพัก” อาทิตย์ตอบ
“ก็ใครบอกให้ไปไกลขนาดนั้น ไปก็ไม่บอก น้อยใจนะเนี่ย” ธงรบทำหน้าน้อยใจ พลางยื่นมือไปแตะมือของอีกฝ่าย
“ผู้กอง” อาทิตย์สะบัดมือ “อย่ามาทำอะไรแบบนี้นะ อายเค้า”
“ใครมันมาดู” ธงรบหันไปมองรอบๆ “ไม่เห็นมีมนุษย์ที่ไหนเลย”
“แล้วที่เดินไปเดินมาอยู่นี่ไม่ใช่มนุษย์หรือไงครับ” อาทิตย์เถียง มองคนเดินผ่านไปมา
“แล้วเขาสนใจเขาหรือเปล่าล่ะ” ธงรบเสียงแข็ง “หุ่นยนต์ทั้งนั้น มนุษย์ที่ไหน ดูสิ ใบหน้าไร้ความรู้สึก พี่ท้าได้เลยว่าถ้าพี่กอดอาทิตย์ตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจเรา”
อาทิตย์ส่ายหน้าแล้วเดินต่อ แต่เมื่อธงรบเร่งความเร็วมาเดินเคียงข้างก็หันหน้าไปส่งสายตาปรามว่า 'อย่าได้คิดจะแตะเนื้อต้องตัวเด็ดขาด'
“คิดถึงอาทิตย์มาก พอพี่รู้ว่าอาทิตย์หนีไปเมืองนอกไกลถึงอเมริกา พี่ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ” ธงรบตัดพ้อ
“ผมไปแคนาดา” อาทิตย์แก้ให้ถูก
“อ๋อเหรอ” ธงรบทำหน้าเหรอหรา “สงสัยพี่ได้ข่าวมาผิด”
“ได้ข่าวผิด แต่มารับถูกเที่ยวบิน แถมเดินเข้าไปข้างในได้อีก” อาทิตย์เหยียดปาก ทำเสียงเยาะๆ “ไปพูดอีท่าไหนพี่ตะวันเขาถึงหันมาผูกมิตรด้วย”
“ก็เปลืองเนื้อเปลืองตัวนิดหน่อย” ธงรบยักไหล่แล้วหัวเราะชอบใจ
“อย่ามายุ่งกับพี่ชายผมนะ” อาทิตย์หันขวับ ตาลุกวาบ
“พี่ชายอาทิตย์ไม่ได้ชอบผู้ชายไม่ใช่หรือ” ธงรบเลิกคิ้วแล้วเปลี่ยนเป็นหรี่ตาเหมือนใช้ความคิด “เอ หรือว่อาจจะอยากลองของใหม่”
“สารวัตรธงรบ” อาทิตย์ชี้หน้า “อย่านะ อย่าเด็ดขาด ไม่งั้นไม่ต้องมาคบกัน”
“คบกัน” ธงรบเอียงหน้า ก้มลงมาใกล้อาทิตย์ “เราจะคบกันเป็นแฟนใช่ไหมอาทิตย์ ที่พูดกับพี่ทางโทรศัพท์มันสั้นมากและไม่ค่อยเคลียร์ ไหนพูดให้ฟังชัดๆ หน่อยซิว่าอาทิตย์ตัดสินใจยังไง”
อาทิตย์หยุดเดิน ยืนนิ่ง มือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง มองตาธงรบอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดช้าๆ ว่า
“โดยที่ต้องรักษากฏสองของเราอย่างจริงจัง ข้อตกลงอื่นๆ นอกเหนือจากนั้นก็หยวนๆ ได้ตามที่ผู้กองชอบอ้าง ผมจะถือว่าเป็นการผ่อนปรนเพราะผมก็รู้ว่าตัวเองเป็นคนเรื่องมากเกินไปอยู่เหมือนกัน แต่กฏสองข้อผมยอมไม่ได้ ผิดกฎ ผิดใจกัน เลิก”
“โหดร้ายจริงๆ” ธงรบพึมพำ
“ผมเคยบอกแล้วไงครับว่าเป็นแฟนกันมันไม่ใช่ง่ายๆ”
“พี่รู้ แต่ต้องเด็ดขาดขนาดนั้นหรือ” ธงรบพูด
“ว่าไงครับ ผู้กองพร้อมที่จะมีแฟนหรือเปล่า ผมสัญญาว่าจะทำหน้าที่แฟนให้ดีที่สุด แต่ข้อตกลงแลกเปลี่ยนของเราก็ยังเหมือนเดิมนะครับ”
“ข้อตกลงอันนั้นตัดทิ้งไปไม่ได้หรือ กฏเหล็กสองข้อก็มีแล้ว ข้อตกลงติ่งเล็กติ่งน้อยก็ยกเลิก” ธงรบต่อรองเสียงอ่อน
“ไม่ได้” อาทิตย์เสียงแข็ง หน้าเข้ม “อย่าเห็นแก่ตัวสิครับ ผมยังไม่บ่นเลย”
“ไม่บ่น แต่ดิ้นแทบตกเตียง” ธงรบเบ้ปาก
“ผู้กอง”
“เงื่อนไขเรื่องเคอร์ฟิวจันทร์ อังคาร พุธ ตัดทิ้งไปได้ไหมล่ะ” ธงรบยังพยายามต่อรอง
“ได้” อาทิตย์ตอบสั้นๆ “เราจะเจอกันเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ผู้กองควรเห็นใจผมบ้างถ้าผมมีงานด่วนและต้องเร่งงาน ถ้าผมบอกว่าเจอไม่ได้ก็ต้องไม่ได้ ผมอาจจะขอเป็นครั้งๆ ไป ซึ่งผู้กองคงเข้าใจว่าผมต้องใช้สมาธิทำงาน”
“โอเค” ธงรบพยักหน้าเนือยๆ
“งั้นเริ่มเลย ผมจะไปนอนบ้านผู้กอง”
“หมายความว่า เริ่มไปนอนบ้านพี่คืนนี้เลยหรือว่าอาทิตย์จะนั่น...เอ่อ...คืนนี้เลย”
อาทิตย์พยักหน้า แต่ธงรบรีบพูดขึ้นว่า “เอ่อ อาทิตย์ พี่ว่า คืออย่างนี้นะ” ธงรบอึกอัก ภานุวัฒน์ยังอยู่บ้านเขา หากอาทิตย์โผล่ไปตอนนี้คงไม่ได้การ
“หนักใจอะไรครับ” อาทิตย์เลิกคิ้วข้างเดียว
“คือ แบบว่า พี่ขอเวลาทำใจหน่อยได้ไหมครับ” ธงรบเสียงอ่อย
“จะมีอะไรกับผมนี่ถึงกับต้องทำใจเลยหรือครับ” อาทิตย์ตาวาว เสียงเข้มขึ้น
“เปล่าๆ แหมพี่อยากจะอุ้มอาทิตย์ขึ้นรถกลับไปปักเสาธงที่บ้านตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าต้องเป็นแบบนั้น พี่ก็อยากจะขอเตรียมตัวซักหน่อย”
“ตามใจ งั้นคืนพรุ่งนี้ก็ได้” อาทิตย์พยักหน้า
“มะรืนนี้ได้ไหมละ” ธงรบต่อรอง “ขอเวลาซักวันสองวัน”
“เรื่องมากจริง”
“โธ่ อาทิตย์ ครั้งแรกของพี่นะครับ พี่ก็ต้องการเวลาบ้างสิ พี่อยากให้ทุกอย่างมันสมบูรณ์แบบ อยากให้มันพร้อมจริงๆ พี่จะเตรียมบ้านไว้ต้อนรับ” ธงรบให้เหตุผล
“ได้” อาทิตย์รับคำแล้วเริ่มเดินไปยังอาคารจอดรถ โดยทิ้งกระเป๋าใบใหญ่ไว้ข้างๆ ธงรบ ซึ่งฝ่ายนั้นก็รีบร้องเรียกเจ้าของกระเป๋าทันทีว่า
“อาทิตย์ ลืมกระเป๋าหรือเปล่า”
“ผู้กองครับ จะเป็นแฟนกันก็ทำหน้าที่แฟนหน่อยสิครับ” อาทิตย์หันมาพูดแล้วเร่งฝีเท้า ธงรบถอนหายเฮือกใหญ่ จากนั้นเอื้อมมือไปลากกระเป๋าเดินตามช้าๆ พลางทำปากบ่นขมุบขมิบ และเมื่อคนที่เดินไปจนถึงอาคารจอดรถหันหน้ามาทำตาเร่งจึงรีบพูดขึ้นว่า
“รีบแล้วๆ ใจร้อนจริงวู๊ย”
เย็นนี้ธงรบเลิกงานแล้วตรงไปที่บริษัทอาทิตย์เพื่อรอรับชายหนุ่มไปทานอาหารเย็นด้วยกันแต่อาทิตย์บอกว่าต้องไปงานเลี้ยงฉลองสมรสของเพื่อนที่เคยทำงานด้วยกัน หลังจากนั้นจะไปสังสรรค์กันต่อจนดึก ธงรบจึงไปนั่งดื่มอยู่ในผับ Entwined ที่เขาเคยไปนั่งคอย 'คำตอบ' จากอาทิตย์เมื่อคืนวันคริสต์มาส
บริกรจำธงรบได้เพราะเป็นลูกค้าในจำนวนไม่กี่คนที่คอแข็งเหลือประมาณ แต่คราวนี้ เมื่อได้ยินธงรบสั่งเครื่องดื่ม บริกรคนเดิมก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเช่นครั้งแรกที่เคยรับออเดอร์จากนายตำรวจ
“ทำไม ไม่เข้าใจที่สั่งหรือไง” ธงรบถาม
“เอ่อ แก้วเดียวใช่ไหมครับสารวัตร” บริการย้ำ
“เอามาทำไมเยอะแยะ หมดแล้วเดี๋ยวค่อยสั่งอีก บอกบาร์เทนเดอร์ด้วยว่าไม่ต้องเข้มมาก” ธงรบโบกมือ บอกให้รู้่ว่าไม่ต้องการตอบคำถามอะไรอีก
ธงรบนั่งดื่มเหล้าแต่ละแก้วช้าๆ เหมือนต้องการปล่อยอารมณ์ให้ลอยละล่องไปอย่างไม่มีจุดหมาย คืนวันนี้ผับเปิดเพลงภาษาต่างประเทศซึ่งเขาฟังไม่รู้เรื่องเลยไม่ต้องปวดหัวคิดมากเหมือนคืนนั้นที่เปิดเพลงจากอัลบั้มล่าสุดของแบงก์ นิตินัย
เวลาผ่านไปจนถึงห้าทุ่ม ธงรบเริ่มรู้สึกเบื่อ แต่ก็ยังทนนั่งอยู่ต่อ ตั้งใจว่าหกทุ่มถึงจะเปลี่ยนไปต่อที่ผับอื่นเพื่อ 'ขจัด' เวลาทิ้งไปอีกสองชั่วโมง หรือไม่ก็รอจนกว่าจะคิดออกว่าจะทำอย่างไรดีกับภานุวัฒน์แล้วถึงจะกลับบ้าน
...ภานุวัฒน์อาจจะรู้ว่าเขาจงใจทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว ไม่แน่ ตอนเขากลับถึงบ้าน ภานุวัฒน์อาจจะไปแล้วก็ได้...
...แล้วภานุวัฒน์จะไปไหน บ้านคงไม่กลับแน่ แต่จะไปนอนบ้านเพื่อนคนไหน หรือไปเตร่อยู่แถวที่เที่ยวกลางคืน...
ธงรบกลับถึงบ้านเมื่อเวลาตีสองครึ่ง เมื่อเปิดประตูห้องชุดของตัวเองก็เห็นว่าบ้านเขาสะอาดสะอ้าน เห็นได้ชัดว่าภานุวัฒน์เก็บของจนเรียบร้อย
นายตำรวจถอนหายใจเบาๆ เมื่อมองไปยังห้องนอนอีกห้องซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของเขา ประตูเปิดแง้มเอาไว้ แสงไฟสลัวเล็ดลอดออกมาจากในห้อง ธงรบเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูและมองเข้าไปจึงเห็นว่าภานุวัฒน์นอนขดตัวอยู่บนเตียง
แวบหนึ่งเขาอยากจะเดินเข้าไปคลี่ผ้าหุ่มคลุมตัวให้ชายหนุ่ม แต่เขาก็รีบสลัดความคิดในหัวทิ้งแล้วเดินไปยังห้องครัวเพื่อดื่มน้ำ คราวนี้เขาอึ้งไปครู่ใหญ่เมื่อเห็นอาหารเย็นซึ่งภานุวัฒน์จัดเตรียมวางไว้บนโต๊ะกลางห้อง หนังสือพิมพ์วางอยู่ข้างๆ แก้วน้ำวางคว่ำอยู่บนโต๊ะ และมีผลไม้ตระกร้าเล็กๆ หนึ่งตระกร้าวางไว้ด้วย
ทุกอย่างเพรียบพร้อม รอให้เขานั่งลงรับประทานแต่เพียงอย่างเดียว
“สารวัตรครับ” เสียงงัวเงียดังขึ้นเบาๆ ธงรับหันไปมองด้านหลัง ภานุวัฒน์ยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว หัวยุ่ง ตาปรือ สวมเสื้อกล้ามตัวโคร่งสีขาวของธงรบ และกางเกงบ๊อกเซอร์
“ตื่นขึ้นมาทำไม ไปนอนเถอะ พี่ก็จะนอนแล้ว” ธงรบพูดเสียงเบา
“ครับ” ภานุวัฒพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่แทนที่จะหันหลังเดินกลับไปห้องนอน ชายหนุ่มกลับเดินเข้ามาหาธงรบแล้วสวมกอดเอาไว้แน่น
“ผมคิดถึงสารวัตร”
“พี่ไปดื่มกับเพื่อนมา” ธงรบพูดขึ้น ในรู้สึกเริ่มรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ภานุวัฒน์อยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน “ดึกแล้ว ไปนอนซะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนหรือเปล่า”
ภานุวัฒน์ส่ายหน้าแล้วขยับตัวออกห่าง แหงนหน้ามองธงรบด้วยแววตาเหงาๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า “ผู้กองจะให้ผมออกไปตอนไหนก็ได้นะครับ ถ้าไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย พรุ่งนี้ ตื่นเช้าผมก็จะไป”
ธงรบลอบถอนหายใจเบาๆ เห็นภานุวัฒน์ทำหน้าซึมเศร้าแล้วเขาก็อึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“อยู่ต่ออีกซักวันก็ได้” ทันทีที่พูดจบประโยค ธงรบก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง
“ครับ” ภานุวัฒน์พยักหน้าช้าๆ แล้วกอดเอวธงรบเอาไว้หลวมๆ ซบหน้าลงกับอกกว้างของนายตำรวจหนุ่มอีกครั้งหนึ่งและพูดเสียงอ่อนโยนว่า “ผมรักพี่ธง”
...คนเรา มาบังคับใจกันไม่ได้หรอก...
เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของธงรบ ประโยคนี้เขาได้ยินเพียงครั้งเดียวแต่รู้สึกคุ้นเคยยิ่งนักราวกับมีใครกระซิบข้างหูอยู่แทบทุกวัน วันละหลายครั้ง
...เขาบังคับใจภานุวัฒน์ไม่ได้ เขาบังคับใจอาทิตย์ก็ไม่ได้ แต่ที่แย่ที่สุดคือเขาก็บังคับใจตัวเองไม่ได้...
...ความรัก มันเป็นแบบนี้ก็ได้ด้วยหรือ..ง
...คนนั้นรักคนนี้ แต่คนนี้กลับรักคนโน้น ส่วนคนโน้นกลับรักคนอื่น...
******17******
-
ธงรบรักอาทิตย์ แต่สงสารภานุวัฒน์
ถ้ายังลังเลซื้อเวลาต่อไปเรื่อยๆแบบนี้
มันไม่ใช่ทางออกที่ดีเลยนะ
ไม่หนักแน่นเอาซะเลยธงรบ :เฮ้อ:
-
ผิดกฎแล้วนะผู้กอง
:เฮ้อ: สงสารตี๋น้อย
เจอปลาไหลไฟฟ้า
-
:z3:
ยุ่งกันใหญ่
-
เฮ้ออออ สงสารทุกฝ่ายเลยค่ะ แต่ 2-3 ตอนมานี้แอบสงสารภานุวัฒน์เป็นพิเศษ เฮ้ออออออ
-
:m20: :laugh: ตรูจะบ้า(ขอหยาบนิด)อิสารวัตรคะ
คุณแฟนสุดที่รักไปวีคเอนท์ที่ไหนก็ดันจำผิดเวงกำ บ๊ะเจ้าเป็นที่สุดคะ :m20: :m20:ไม่ไหวจะฮา
นี่ขนาดตี๋รองเปิดทางด่วนโทวเวลย์ให้แล้วนะเนี่ย ยังมีการอิดออด นี่ถ้าุคุณแฟนอยากทำเซอร์ไพรส์
โดยการโผล่มาที่ห้องเนี่ย คงได้รู้สินะว่า คุณแฟนป้ายแดงหมาดๆหมกอินู๋วัยละอ่อนไว้ที่ห้องอ่ะ
โธ่ๆๆหนูภาณุวัฒน์โคดน่าสงสารอ่ะ ทำกับข้าวกับปลา เช็ดห้องถูหอ้งแต่ไม่ยักกะมีคนมาให้รางวัล
เพราะพี่ธงของหนูเค้ากำลังคิดหัวแถบระเบิดเลยอ่ะดิ ว่าจะปฏิเสธหนูได้ยังไง จะไล่ไปก็นะ
รู้ทั้งรู้ว่าเดะมันไม่มีทางไปจะใจร้ายกับมันเลยรึ เลยหากินเหล้านอกห้องทำเป็นเจ้าไม่มีศาลอยู่
นี่จะให้แฟนเผด็จศึกยังเลี่ยงเลย กรั่กๆ ถ้าเป็นปกตินะ เอิ๊ก เส็ดไปนานล่ะ
:L2: ไว้อาลัยให้ธงรบ กรั่กๆๆ ตายแน่ๆ
+1 ให้คุณนายคะ o13 o13
-
:เฮ้อ:
-
แลดูโจ้จะเอาใจใส่ผู้กองได้ดีนะ
คนที่ผู้กองต้องการก็ประมาณนี้ไม่ใช่หรอ???
จะมัวลังเลอะไรอยู่ :z6:
สงสารอาทิตย์หรอก ไม่ใช่อะไร :o12:
-
อาทิตย์ครับ........ อย่าไปเอาเลยคนอย่างงั้น...........เชียร์ให้ ธงรบเจองานเข้าแรงๆ ซักที
-
เวรกรรม รู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆ
ธงรบทำแบบนี้แล้วไม่โดนจับได้ก็เกินไปมั้ง :fire:
แต่.. สงสารภานุวัฒน์อะ น่ารักๆ :serius2:
นี่ขนาดคบกันแล้วยังไม่เห็นมีกุ๊กกิ๊กๆเลยอ่ะพี่นาย
-
สงสารภานุวัฒน์ พี่นายช่วยหาคนมาดูแลให้ที
แต่งานนี้สารวัตรพี่ธงใจแข็งดีวุ้ย แล้วก็อย่าให้ดีแตกซะก่อนล่ะพี่สารวัตรธง
-
ธงรบ เดี๊ยะเหอะ :z6:
-
feel pity for Panuwat....
he's just a victim..
:monkeysad:
-
ความสงสารของสารวัตรในครั้งนี้ อาจจะนำมาซึ่งปัญหายิ่งใหญ่ได้นะเนี่ย ถ้าไม่รีับๆจัดการอะ
-
ธงรบงานจะเข้าโดยไม่ได้ตั้งตัวมั๊ยนะ อาตี๋ออกจะฉลาดและรู้ทันขนาดนั้น แค่ธงรบปฏิเสธก็ผิดปกติจะแย่แล้ว มีรึไม่สงสัย
ขอให้เจองานเข้าแรงๆอย่างที่รีข้างบนบอกสักทีเหอะ
-
อยากให้อาทิตย์มาเจอความลับธงรบ เร็วๆ
แล้วจัดการซะ
:fire:
ภาณุวัตร สงสารก็สงสารนะ แต่ไม่รู้จะทำไง
ส่วนธงรบ ซื้อเวลาแบบนี้ไปเรื่อยๆๆๆเลยนะ เี่ยี่ยม o13 :fire:
!+1
-
อย่างงี้เค้าเรียก " งูกินห่ำ เฮ้ย...ไม่ใช่ งูกินหาง " ใช่เปล่า พี่นาย
บทเรียนอีกบท ของคนเจ้าชู้ 555.....
+1 ให้พี่นาย ช่วยหาวิธีแก้ปัญหาให้ ศาลาวัดหน่อยนะครับ ดู ๆ ไปน่าสงสาร กรรมมีจริง :m20:
-
ยังกดบวกไม่ได้นะ คุณ katawoot ขอส่งกำลังใจมาแทนแล้วกัน
เพิ่งจะตกลงกันได้กับอาทิตย์ (แม้จะอย่างไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่)
แต่เจ้าความใจอ่อนของสารวัตรธงรบจะเป็นดาบสองคมที่มาเชือดเฉือน
ความรักของธงรบกับอาทิตย์ อย่าว่าแต่อาทิตย์ซึ่งเป็นคนเจ้าระเบียบใน
แทบจะทุกเรื่องเลย เป็นคนอื่นทั่วไปก็คงไม่มีใครใจดีให้แฟนตัวเองไป
ทำตัวเมตตาสงสารใครต่อใครแบบพร่ำเพรื่อไปหมดแบบนี้ สรุปว่า
สารวัตรธงรบก็ยังต้องง้องอนอาทิตย์ต่อไปเรื่อย ๆ ใช่มะ .... :pig4:
-
เซ็งตาเฒ่าเสาธง :z6:
กลับไปดูฝ่ายกวาดล้างธงรบ :a5: ไม่ยักมีภีรวัสกะอิศรานะคุณคฑา ไม่น่าเชื่อเนาะ หรือว่าอยู่ตรงนี้ >>> ฯลฯ
-
เสร็จแน่คุณลุง o13
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารภานุวัฒน์
-
เสียวแทนสารวัตรธงจริงๆ ถ้าตี๋อาทิตย์รู้เรื่องแล้ว
สงสัยได้เห็นเชงเม้งของสารวัตรแน่ๆ อิอิ
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารภานุวัฒน์
ใช่เห็นด้วย ธงรบรีบๆๆทำอะไรสะทีเถอะ
ยิ่งปล่อยไว้อย่างนี้ มีคนที่ต้องเจ็บเพิ่มขึ้นนะ
-
“ทำไมเขาต้องทิ้งเราไปวะ” ชอบประโยคนี้จัง
เพราะรัก..ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้
-
น่าเห็นใจภาณุวัฒน์ แต่ความรัก บังคับใจกันไม่ได้จริงๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคับ เอาแบบเข้มข้นๆนะ :z1:
-
เฮ้อ คนดี จริงๆ รักหมดทุกคนเลย :กอด1:
-
เข้ามารอ อาตี๋น้อยอาืทิตย์จ้า :m3: จะมาไหมหว่าวันนี้
ส่วน เสาธง :a14:
-
เริ่มสงสารภานุวัฒน์ น่ารักเกิน
รักพี่เสียดายน้องซะแล้วงานนี้
-
เป็นอีแอบอยู่นาน วันนี้แอบมาเม้นต์ก่อนกลับไปตามอ่านต่อ เนื่องจากคอมสุดที่รักของข้านน้อยพึ่งผ่านมือหมอ(ช่าง)มา :o12:
โอ้ว Part 2 ตอนที่ 17 แล้วเหรอนี่ ผู้กองธงรบจะเป็นยังบ้างล่ะนี่
ขอไปอ่านก่อนนะค้าบ
-
สงสารภานุ อ่ะ :sad4:
-
...คนนั้นรักคนนี้ แต่คนนี้กลับรักคนโน้น ส่วนคนโน้นกลับรักคนอื่น...
แปลว่า
...ภาณุวัฒน์รักธงรบ แต่ธงรบกลับรักอาทิตย์ ส่วนอาทิตย์กลับรักอนุภาพ
อีนุงตุงนังเหลือเกิน
-
:angry2: ธงรบ นะ ธงรบ เดี๋ยวอาทิตย์รู้ขึ้นมาแล้วหล่ะก็ หึ หึ หึ หึ :z6:
-
:call: :z3:
-
ไม่อยากจะคิดภาพเลยตอนที่อาทิตย์เปิดประตูห้องมาจ๊ะเอ๋ผู้กองธงรบกับภานุวัฒน์กำลัง... :-[
นรกชัด ๆ o22
+1 ให้กับความอีรุงตุงนังของธงรบ รอสารวัตรอาวุธโผล่มาเมื่อไหร่ละก็... :z1:
-
เอาแล้วมั้ยล่ะสารวัตร
ยังงี้ก็ตัดไม่ขาดกันพอดี
น้องอาทิตย์ก็น่ารักซ้า
:-[
นี่ถ้าอาทิตย์มาเห็นตอนที่สารวัตรธงรบอยู่กับภาณุวัตร จะเป็นไงเนี่ย :เฮ้อ:
เอาใจช่วงนะสารวัตร ถ้าไม่ถูกทำอะไรซะก่อน "-- :serius2:
-
ขนาดพึ่งเป็นแฟนกัน ก็ยังตัดไม่ขาดกับคนอื่น ๆ อีกนะสารวัต ถ้าเกิด
อาทิตย์มาเห็น หรือ ว่า รู้เข้า แล้วไม่เป็นอย่างที่วาดฝัน ไว้ ก็คง
ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันซินะ รู้สึกหงุดหงิด สารวัตธงรบแล้วซิ
:m16:
-
รู้สึกว่า Part นี้จะเป็นหัวข้อ "หึง" ใช่มั้ยครับ
ว่าแต่ใครจะหึงใครล่ะเนี่ย
อาทิตย์หึงภาณุวัฒน์ หรือภาณุวัฒน์หึงอาทิตย์
-
ศาลาวัดธง เคยได้ยินไหมคะ
เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด
:m16:
-
ศาลาวัดธง เคยได้ยินไหมคะ
เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด
:m16:
ขนาดนั้นเลยเหรอ น่ากลัวจริงๆ
บทที่ 18 ครับ
Tongrob 18
คชานนท์ตักเครปเข้าปากอย่าวเอร็ดอร่อยแล้วหันไปพยักหน้าเรียกบริกรเพื่อสั่งเพิ่มอีกหนึ่งจาน หูก็ฟังธงรบพูดเรื่องปัญหาที่เจ้าตัวกำลงเผชิญอยู่ จากนั้นจึงสรุปสั้นๆ ว่า
“พี่อ่อนเกินไป พี่ไม่แข็งพอ"
“ทำไมจะไม่แข็ง" ธงรบแย้ง "พี่แข็งทุกที ไม่เคยทำให้ใครผิดหวังเลย"
“ยังจะพูดเล่นได้อีก ก็เพราะพี่แข็งแบบนั้นทุกทีไงล่ะถึงได้เป็นเรื่องจนเท่าทุกวันนี้" คชานนท์เงยหน้าขึ้นมาอมยิ้มแล้วส่ายหน้า "พี่ก็เป็นแบบนี้ โดนอ้อนหน่อยก็อ่อนเป็นขี้ผึ้ง เห็นน้ำตาไม่ได้ กลายเป็น...”
“เป็นอะไร" ธงรบยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จ้องตาคชานนท์นิ่ง
“พี่ธงครับ อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้นัก เดี๋ยวคนมอง จะหาว่าเราเป็นอะไรกัน" คชานนท์เอนตัวไปข้างหลังให้ห่างจากธงรบ หรี่ตา นิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ เอียงหน้าไปมา "เดี๋ยวนะ ขอผมคิดก่อน ผมยังหาคำเปรียบเทียบไม่ได้"
“เคยคิดอะไรไม่ออกเหมือนกันหรือนนท์" ธงรบถาม "ทุกทีเห็นพูดอะไรเฉียบคม"
“ผมไม่ใช่พี่วุธนะ จะได้ฉลาดล้ำลึกจนความคิดไม่เคยสะดุด" คชานนท์หัวเราะเบาๆ "ทำไมพี่ไม่ไปปรึกษาพี่วุธล่ะ"
“ไม่ได้หรอก" ธงรบเบ้ปาก "เดี๋ยวได้ถูกมันด่าแบบผู้ดี ไอ้คมก็โดนมาไม่ใช่น้อย ถ้าพี่ไปเล่าให้ฟังมันก็คงว่า เห็นไหมล่ะ ชวนกัน ช่วยกันผูกเชือกรัดคอตัวเอง พอหายใจไม่ออกก็จะมาขอให้คนอื่นช่วยแก้ พอหายใจได้อีกแล้วก็ไปหาอะไรอย่างอื่นมาปิดปากปิดจมูกอีก"
“นั่นไง พี่ก็เข้าใจอยู่นี่นา" คชานนท์หัวเราะชอบใจ
“แต่ภานุวัฒน์เขาไม่มีที่ไปนะนนท์ เด็กมันอยู่กับพ่อไม่ได้เลย ถูกพ่อไล่ออกมาจากบ้านเพราะรู้ว่าลูกชอบผู้ชาย พ่อที่ไหนทำกับลูกชายโตจนเรียนมหา'ลัยปีสอง"
“อ้าว นี่ยังเป็นนิสิตอยู่หรือ" คชานนท์เสียงสูง ทำหน้าตกใจ "ปีสองเอง ไม่ใช่ปีสี่ด้วยซ้ำ"
“เด็กปีสองมันจะเป็นปีสี่ไปได้ยังไงวะ" ธงรบเบ้ปาก ขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจทีี่โดนว่า
“งั้นตอนที่พี่หลอกเด็กคนนี้เขาก็เพิ่งเข้ามหา'ลัย หรือพูดอีกแบบหนึ่งก็คือเพิ่งจบ ม. หก โอย ตายแล้ว" คชานนท์ส่ายหน้า
“นนท์ พี่ขอคำปรึกษานะ ไม่ต้องทำหน้าตาแบบนี้"
“พี่ธงครับ เขายังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะ แบบนี้ผิดกฏหมาย เอ่อ พรากผู้เยาว์หรือเปล่าก็ไม่รู้ พี่เป็นตำรวจพี่น่าจะรู้ ถึงเด็กยอม แต่ก็...”
“พอๆ พอแล้ว พอกันที ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นด่าพี่" ธงรบโบกมือ ทำหน้าหงุดหงิด
“ผมเคยด่าพี่ที่ไหน" คชานนท์ยิ้มมุมปาก
“แกน่ะไม่เคยด่าหรอก" ธงรบถลึงตา "แต่คำพูดแกด่า"
“พี่ต้องให้เขาออกจากบ้านเร็วที่สุด" คชานนท์ตัดสินใจเสียงเฉียบขาด
“ทำไงเล่า" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่
“บอกเขาตรงๆ สิ" คชานนท์แนะนำ นิ่งไปชั่วครู่ มองหน้าธงรบอย่างจริงจัง ทำท่าคิด แล้วพูดว่า "แต่พี่คงทำไม่ได้ เพราะว่า พอเขาโผเข้ามากอดพี่ ทำตาละห้อยเหมือนหมาน้อยประจบเจ้าของ เสาธงก็ลุก แต่ลดธงลงเหลือครึ่งเสา ไว้อาลัยให้ตัวเอง"
“หมายความว่ายังไงวะ" ธงรบไม่เข้าใจ
“หมายความว่า" คชานนท์หยุดพูด หันไปยิ้มให้บริกรที่กำลังวางจานของหวานบนโต๊ะ ก่อนจะหันมาพูดต่อว่า "หมายความว่าพี่ เอ่อ... เอ๊ะ นี่พี่ไม่รู้หรือไงว่าเขาลดธงครึ่งเสาทำไม ใครๆ เขาก็รู้กันนะ"
“แกจะว่าพี่โง่กว่าคนอื่นใช่ไหมนนท์ จะมากไปแล้วนะไอ้น้องชายของไอ้คม" ธงรบทำตาขวาง “ทำไงได้ พี่ไม่ใช่คนโหดร้าย"
“ต้องรอให้คนอื่นโหดร้ายกับพี่ก่อนใช่ใหมพี่ถึงจะโหดร้ายเป็น ถึงตอนนั้น พี่ก็ร้ายไม่ออกหรอก เพราะพี่จะมัวแต่เศร้าอยู่จนไม่มีแรงจะร้าย" คชานนท์ยักไหล่แล้วตักเครปเข้าปากคำใหญ่ "อืม อร่อย ร้านนี้อร่อยจริงๆ"
“ไม่อร่อยได้ไง จานที่สามของแกเข้าไปแล้วเนี่ย เกือบเก้าร้อยบาทแล้วนะ" ธงรบกระแทกเสียง
“อร่อยแบบนี้ คราวหลังต้องชวนแฟนมากินซะแล้ว" คชานนท์ทำหน้าทำตาดื่มด่ำกับความอร่อย
“แกมีแฟนกับเขาด้วยหรือ" ธงรบแสยะปาก เขารู้ว่าคชานนท์ไม่เคยคบใคร น้องชายของเพื่อนเขาคนนี้ลอยไปลอยมาไม่เคยมีวี่แววว่าจะรักใครชอบใคร ทำหน้าที่จับคู่ให้คนนั้นคนนี้ แต่ตัวเองไม่เคยรักใครชอบใครจริงจังเลย เท่าที่เขาจำได้ คชานนท์มีแฟนแค่สองคน แต่ละคนคบกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ
“ทำไมคิดว่าผมจะไม่มี" คชานนท์อมยิ้ม
“มีกับเขาได้ด้วยหรือนนท์ ใครที่ไหนจะมาเป็นแม่สายบัวรอแก อีกอย่าง ใครจะมารักแก ปากอย่างนี้" ธงรบเหน็บแนม
“ก็คนที่เหมือนผมไงล่ะ" คชานนท์หัวเราะ นัยน์ตาพราวระยับ
“คนที่เหมือนแกมีด้วยหรือวะ" ธงรบเบ้ปาก มองไปรอบๆ ร้านอาหารอย่างเซ็ง สายตาปะทะกับใครคนหนึ่งซึ่งเคยรู้จักกันมาก่อนแต่เขารีบหลบตาโดยเร็ว
“เด็กเก่าพี่" คชานนท์ตาดี พูดขึ้นมาทันใด
“ทำไงได้ คนมันป๊อปปูล่า"
“ป๊อบมาก เดี๋ยวอีกหน่อยได้ถูกล่า" คชานนท์หัวเราะเสียงดัง
“หมายความว่าไง" ธงรบเลิกคิ้วถาม
“พี่นี่ชอบถามคำถามนี้จัง หัดคิดเองบ้างเป็นไร"
“อ้าว ไอ้นี่ ด่าตรงๆ เลยหรือ" ธงรบถลึงตา ยกมือขึ้นทำท่าจะยื่นข้ามโต๊ะไปทำร้ายอีกฝ่าย
“อย่านะพี่ธง ผมไม่ใช่เด็กนะ พี่คมตบผมคนเดียวก็แย่จะตายอยู่แล้ว" คชานนท์ห้าม แต่ยังยิ้มพราว "พี่หัดเป็นเหมือนพี่วุธบ้างสิ นุ่มนวล อ่อนโยน ไม่เคยว่าผมให้เจ็บช้ำน้ำใจเลย ไม่เคยทำร้ายผมด้วย และที่สำคัญ รู้ว่่าอะไรควรทำไม่ควรทำ"
“ยกย่องกันเข้าไป" ธงรบทำตาค้อน
“ว่าแต่พี่เถอะ จัดการคนของตัวเองให้ดีก็แล้วกัน มีแฟนเยอะนักนี่ เดี๋ยวจะซวย"
ธงรบถอนหายใจแรงๆ อีกครั้งเมื่อนึกถึงปัญหาที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่
“นนท์ พี่พยายามแล้วนะ ถ้าภานุวัฒน์ร้ายพี่จะไม่ลำบากใจหรือรีรอเลยที่จะจับโยนออกไปนอกห้อง แต่นี่...”
“เพราะพี่รักภานุวัฒน์ด้วยใช่หรือเปล่า" คชานนท์หุบยิ้ม ทำหน้าขรึม "แบบนี้ล่ะที่จะพาตัวเองลงเหว"
“พี่ไม่ได้...” ธงรบรีบปฏิเสธแล้วถอนหายใจ แยกเขี้ยวพูดกับคชานนท์เสียงดังขึ้น "แล้วจะให้พี่ทำยังไงวะ"
“รักกันอยู่ขอบฟ้าเขาเขียว เสมออยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อกันนา เสมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง" คชานนท์ท่องบทกลอนด้วยเสียงเรียบๆ
“ให้พี่เอาเขาไปซ่อนที่เซฟเฮ้าส์กลางป่างั้นหรือ" ธงรบเลิกคิ้วถาม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“พี่ลองไปคิดดูก็แล้วกัน" คชานนท์อมยิ้มแล้วก้มลงสนใจเครปตรงหน้า "อืม อร่อยดี รสชาติมันเยี่ยมจริงๆ ได้กินของอร่อยแล้วผมจะไม่กินเครปร้านอื่นอีกเด็กขาด"
“พูดปริศนาอะไรอีก" ธงรบหรี่ตา เอียงหน้ามองคนเจ้าคารม
“พี่อยู่กับใครแล้วมีความสุข พี่ก็อยากจะอยู่ด้วยใช่ไหม" คชานนท์เงยหน้้าขึ้นมาพูดกับธงรบทั้งที่ของหวานกำลังเต็มปาก "อย่างเช่นพี่มากินข้าวกับผม แล้วเราก็นั่งคุยกัน กินอาหารกันเอร็ดอร่อย พี่ก็อยากกินต่อ เพราะมีเพื่อนกินด้วย ไม่เหงา ไม่เซ็ง แต่ถ้ามาแล้วผมเอาแน่นั่งบื๊อ ทำเป็นไม่สนใจว่าพี่นั่งอยู่ด้วย ทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตน ทั้งๆ ที่พี่อยู่ตรงนี้ พี่จะอยากทนนั่งกินอยู่กับผมหรือเปล่า"
ธงรบไม่ตอบอะไร ยกน้ำขึ้นมาดื่มแล้วถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองน้องชายของเพื่อนรักกำลังมีความสุขอยู่กับการกิน
...ตอนนี้ภานุวัฒน์ก็คงกำลังกินข้าวอยู่ที่บ้านของเขาคนเดียว...
...คืนพรุ่งนี้อาทิตย์จะมาค้างที่บ้านเขา เวลาที่ต่อรองกับอาทิตย์เอาไว้จะหมดลงแล้ว เวลา 'ทำใจ' ของเขากำลังจะสิ้นสุด...
...แต่เรื่องของภานุวัฒน์จะสิ้นสุดลงแบบไหนเขายังบอกไม่ได้...
...หนำซ้ำ พ่อขงเบ้งที่เขาอุตส่าห์เสียเงินเกือบสองพันบาทเลี้ยงอาหารมื้อหรูกลับช่วยเขาบ้างไม่ช่วยเขาบ้าง คำพูดแฝงไปด้วยความหมายซ่อนเร้นซึ่งเขาตีความไม่ค่อยจะบอก คำพูดแบบนี้คงมีแต่คนอย่างอาวุธเท่านั้นล่ะจะเข้าใจ...
...ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อ กันนา เสมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง...
...เขาไม่ได้ 'ชัง' ภานุวัฒน์ เพียงแต่เขาไม่ได้รักอย่างที่รักอาทิตย์...
...แต่อาทิตย์ก็อยู่ไกลจากเขา แม้จะยอมเป็นแฟนเขาแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าอาทิตย์กับเขาอยู่ห่างกัน 'สุดขอบฟ้าเขาเขียว' และเขาก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้รู้สึก 'เสมือนอยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง' เสียที
...เขาไม่ต้องการรักกันแบบอยู่กับคนละสุดขอบฟ้า เขาต้องการอยู่ 'ร่วมห้อง'...
...อยู่ใกล้กันจริงๆ...
...ใกล้ทั้งกาย ใกล้ทั้งใจ...
เมื่อธงรบกลับถึงบ้านก็เดินตรงไปที่ห้องครัวทันที เช่นเคย อาหารและหนังสือพิมพ์ของเช้าวันถัดไปวางอยู่บนโต๊ะ ทุกอย่างจัดเตรียมไว้ให้เขาเรียบร้อยเหมือนภานุวัฒน์รอให้เขากลับมาทานข้าวเย็นด้วย
อีกสิบห้านาทีก็จะเป็นเวลาสามนาฬิกาของวันใหม่ ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหนักใจแล้วเดินไปยืนนิ่งอยู่หน้าห้องที่ภานุวัฒน์พัก ประตูปิดสนิท ไม่เหมือนคืนที่ผ่านมาซึ่งเปิดแง้มเอาไว้
...ถ้าเป็นไปได้เขาอยากให้ประตูระหว่างเขากับภานุวัฒน์ปิดสนิท และเปิดต้อนรับอาทิตย์เพียงคนเดียว...
ธงรบเอื้อมมือไปดันประตูเปิดเข้าไปในห้องของภานุวัฒน์ช้าๆ เพราะอยากดูว่าชายหนุ่มจะนอนขดอยู่บนเตียงโดยไม่ห่มผ้าเช่นคืนก่อนหรือไม่ แต่ห้องนอนอบอ้าวมากเพราะไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศ แสงไฟจากห้องโถงส่องเข้าไปในห้องนอนพอให้เห็นรางๆ บนเตียงไม่มีร่างของภานุวัฒน์ ธงรบจึงเอื้อมมือไปเปิดไฟจึงเห็นได้ชัดเจนว่าในห้องนั้นว่างเปล่า
ภานุวัฒน์จากไปแล้ว
แม้จะคิดว่าเป็นเช่นนั้น แต่ธงรบก็ยังอยากจะรู้ให้แน่ชัดจึงเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองก็พบว่าว่างเปล่าเช่นกัน เขาจึงเดินหาชายหนุ่มจนทั่ว ไม่เว้นแม้แต่ระเบียงทุกระเบียงและห้องเก็บของ ตอนนี้เป็นที่แน่นอนแล้วว่าภานุวัฒน์ไม่ได้อยู่ในห้องชุดของเขาจริงๆ
...แล้วไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่โทรบอกเขา อย่างน้อยก็น่าจะลากันหน่อย...
...แล้วไม่ดีหรือ อยู่ๆ ภานุวัฒน์ก็ไป เขาไม่ต้องทำอะไรเลย พรุ่งนี้อาทิตย์ก็มาบ้านเขาได้อย่างไม่ต้องกลัวว่าจะเจอภานุวัฒน์อยู่ในห้อง...
ธงรบรู้โล่งอก แต่ใจหนึ่งเขาก็ยอมรับว่ากังวลอยู่ลึกๆ เพราะห่วงว่าภานุวัฒน์จะไปอยู่ที่ไหนหรือกำลังทำอะไรอยู่ มือล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรศัพท์ตามด้วยเป็นห่วงว่าเด็กหนุ่มรูปร่างหน้าตาอย่างภานุวัฒน์หากไปเตร่อยู่แหล่งเที่ยวยามราตรีก็คงไม่รอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาไปได้ บางทีภานุวัฒน์อาจทำอะไรประชดเขาซึ่งทำเหมือนไม่ใยดี แต่ธงรบก็ยั้งใจไว้ได้ เสียงหนึ่งในหัวห้ามเอาไว้โดยบอกว่าที่เขาทำแบบนี้นั้นดีแล้ว หากยังอยู่ในห้องเดียวกันภานุวัฒน์เขาก็คงต้องใจอ่อน ยิ่งภานุวัฒน์โผเข้ามากอดและซุกหน้าลงกับอก ยิ่งเขาเห็นน้ำตาและภานุวัฒน์พร่ำรำพันว่ารัก เขาก็คงอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ
...ความจริง สิ่งที่เขาทำก็ถือว่าโหดร้ายพอสมควร เป็นเวลาสองวันสองคืนที่เขาทิ้งให้ภานุวัฒน์อยู่คนเดียว เขาไม่ได้โทรมาหาชายหนุ่มด้วยซ้ำ เจอกันเพียงตอนเช้าก่อนไปทำงาน และหลังเลิกงานเขาเตร่อยู่นอกบ้านและกลับเอาดึกดื่น...
...แบบนี้ใช่ไหมที่คชานนท์พูดว่า ทำเหมือนไม่มีตัวตน แล้วเขาก็คงทนอยู่กับเราไม่ได้...
...แต่ทำไมรู้สึกโหวงเหวงแบบนี้...
...ไม่นานหรอก อาทิตย์กำลังจะมาเติมให้เต็ม...
...จริงหรือ อาทิตย์จะมาเติมเต็มชีวิตของเขาหรือ อาทิตย์จะมาเติมเต็มหัวใจของเขาหรือ แต่หัวใจของอาทิตย์ก็ว่างเปล่า หัวใจของอาทิตย์อยู่กัับคนอื่น อยู่กับคนใกล้ตัว คนที่เขารู้จักดี คนที่เพื่อนรักของเขากำลังคร่ำครวญหาอย่างทุรนทุราย...
...ทำไมความรักมันเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจมันได้เสียที...
...เมื่อไหร่ความรักจะปราณีเขา นี่ทรมานเขามานานเกินไปแล้วนะ จะเรียกว่ากรรมตามสนอง หรือโดนลงโทษ ทำไมต้องนานขนาดนี้...
ธงรบนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ร่างกายเปลือยเปล่า หายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองอาทิตย์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวพันกายท่อนล่าง หยดน้ำเกาะพราว มือกำลังใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กอีกผืนหนึ่งเช็ดศีรษะให้แห้ง
“อาทิตย์ อยู่ในห้องกันสองต่อสองยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่อีก จะปิดบังสายตาพี่ไปถึงไหน" ธงรบพูดขึ้นมายิ้มๆ ส่งสายตากรุ้มกริ่มไปยังตี๋เข้มของเขา
อาทิตย์ไม่ตอบ ปรายตามองมองคนที่อยู่บนเตียงแวบหนึ่งแล้วหันหลังให้ ก่อนจะปลดผ้าเช็ดตัวลงกองกับพื้น ทำให้คนที่ไม่อยากถูกปิดกั้นสายตาตอนนี้ทำตาเบิกกว้าง
“อาตี๋ เสาธงพี่ตั้งขึ้นมาแล้วนะครับ" ธงรบพลิกตัวนอนหงายแล้วลุกลงจากเตียงทันที เดินตรงไปหาชายหนุ่มที่กำลังเช็ดตัวอยู่แล้วสวมกอดจากด้านหลัง
“อาทิตย์จ๋า เรามาต่อกันอีกรอบเถอะ"
“ผมไม่มีแรงแล้ว" อาทิตย์ส่ายหน้า
“อาทิตย์ไม่ต้องออกแรง พี่ทำเอง" ธงรบเสียงกระเส่า
“วันนี้เป็นวันของผมนี่ครับ"
“หยวนๆ หน่อยน่า ตัวเองสุขไปแล้วก็เป็นทีของพี่บ้างสิ" ธงรบออดอ้อน
“ผู้กองนี่ไม่เคยเล่นตามกฏเลย" อาทิตย์บ่น พยามยามเบี่ยงตัวหนีธงรบ และลดมือไปปัดสิ่งที่กำลังดุนดันอยู่ข้างหลังของเขาให้พ้นไป
“พี่ก็อยากเล่นตามกฏ แต่เสาธงของพี่มันไม่ยอม"
“เมื่อกี้ก็เสร็จไปแล้ว" อาทิตย์บ่น "นี่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย"
“น่านะ อาทิตย์ พี่จะรีบทำรีบเสร็จ ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก เมื่อกี้แทบขาดใจพี่ยังไม่บ่นเลย อาทิตย์อย่าเห็นแก่ตัวสิครับ"
“ไม่บ่น แต่อิดออดอยู่ได้เป็นครึ่งชั่วโมงกว่าจะได้เริ่ม พอเริ่มแล้วก็เร่งอยู่นั่นล่ะ ผมยังไม่ขยับทำอะไรเลยก็จะให้ผมเสร็จ แบบนี้ไม่เรียกว่าเห็นแก่ตัวจะว่าอะไร ผมนับอยู่นะผู้กอง พักหลังผู้กองชอบทำเป็นลืม" อาทิตย์บ่น
“อย่าดิ้นสิ" ธงรบไม่ฟัง พยายามกอดอาทิตย์แน่น
“ผู้กอง อย่านะครับ"
“อย่าอะไรเล่า อย่าหยุดหรือ" ธงรบเสียงสั่น ตอนนี้ต่อให้ช้างมาฉุดเขาก็ไม่ยอมหยุด
“จะเป็นแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้นะ คืนละครั้งก็พอแล้ว" อาทิตย์เริ่มเสียงเบา
“อาทิตย์ครั้ง พี่ครั้ง ก็คืนละคนละครั้งไงล่ะ" ธงรบเล่นลิ้น แล้วเริ่มลงลิ้นกับใบหูของชายหนุ่ม "อาทิตย์จ๋า พี่ทนไม่ไหวแล้ว อย่าใจร้ายกับพี่นักเลย ใจร้ายกับพี่มานานแล้ว ตอนนี้ยอมๆ พี่บ้าง พี่ยังยอมอาทิตย์มาตั้งหลายครั้ง"
“ผู้กองให้ผมยอมมากกว่าที่ตัวเองยอม"
“ก็อาทิตย์อายุน้อยกว่าพี่นี่นา เป็นเด็กก็ต้องยอมผู้ใหญ่"
“อย่าให้เด็กที่ไหนมายอมแล้วกัน"
“หึงเหรอ" ธงรบหัวเราะเบาๆ
“เปล่า" อาทิตย์ส่ายหน้า "บอกแล้วไงว่าผมไม่แคร์"
“อืม" ธงรบเลิกต่อล้อต่อเถียงเพราะตอนนี้ปากและลิ้นเขาไม่ว่าง “อาทิตย์จ๋า เป็นของพี่เถอะนะ"
ธงรบเล่นบทดื้อ ไม่ว่าอาทิตย์จะบ่ายเบี่ยงท่าไหนเขาก็ไม่ยอม แรงปรารถนาที่อัดอยู่ในตัวพร้อมที่จะระเบิดออกมาทุกเมื่อ ความรู้สึกของเขาต่ออาทิตย์นั้นรุนแรงยิ่งนัก สัมผัสทุกสัมผัสทำให้เขาเร่าร้อน อยากจะพาอาทิตย์กระโจนลงไปในสายน้ำเย็นฉ่ำ แล้วพากันเริ่งร่าให้สดชื่น
“อาทิตย์ พี่รักอาทิตย์" เสียงของธงรบแหบพร่า แล้วตามมาด้วยเสียงครางอืออาดังประสานกันเป็นท่วงทำนองแห่งความรัก
ความรักที่คนเจ้าชู้อย่างสารวัตรธงรบรอคอยมาเป็นเวลานาน
รชานนท์ค่อยๆ โผล่หน้าเข้าไปในห้องทำงานของอาทิตย์จึงเห็นว่าเพื่อนของเขานั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จึงกระแอมขึ้นมาเบาๆ แล้วพูดว่า
“พักนี้ไม่เห็นรถตำรวจมาดูแลความปลอดภัยหน้าบริษัทเราเลยนะ"
“มีอะไรนนท์" อาทิตย์พูดเสียงห้วน สายตายังมองอยู่ที่เดิม
“นายโอเคเรื่องโฆษณา Info Link หรือเปล่า จะใด้ให้เขาเริ่มถ่ายทำเลย" รชานนท์ถามเรื่องงาน อาทิตย์พยักหน้าแล้วหันมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองและวางมือลงบนแป้นพิมพ์ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรชานนท์เดินเข้ามายืนเท้าแขนอยู่หน้าโต๊ะ
“รู้แล้วใช่ไหมว่าพรีเซนเตอร์เป็นใคร" รชานนท์ถาม
“ก็รู้สิ แล้วไง" อาทิตย์เลิกคิ้ว
“กิ๊กเก่าสารวัตรนะอาทิตย์"
“เขาคงมีกิ๊กทั้งเมืองล่ะ เดินไปไหนก็คงชน" อาทิตย์ยักไหล่
“เราว่าสารวัตรเปลี่ยนไปเยอะนะ ลดปริมาณลง" รชานนท์ออกความเห็น
“ไปรู้กับเค้าได้ยังไง"
“รู้ก็แล้วกัน"
“หรือว่ามีคนบอกให้มาพูด" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยสายตาคาดคั้น
“เปล่านะเปล่า เราคิดเอง มองเห็นยังไงก็พูดยังงั้น" รชานนท์รีบปฏิเสธ
“เชียร์กันจังเลยนะ" อาทิตย์เบ้ปาก เขารู้ว่าสารวัตรธงรบพยายามหาแนวร่วมในบริษัท ไม่ว่าใครก็เข้าข้างธงรบหมด ณิชาเลขาสำนักงานก็รายงานนัดหมายต่างๆ ของเขาให้ธงรบรู้ รชานนท์ก็คอยเข้ามาพูดถึงธงรบในด้านดีอยู่ตลอด คนอื่นอีกสองสามคนก็เหมือนกัน ชอบพูดชื่นชมธงรบให้เขาได้ยินอยู่เรื่อย
...แต่คำพูดของคนรอบข้างเขาไม่สำคัญหรอก เขามีตามองเองได้...
ธงรบออกหมัดสุดท้ายใส่คู่ซ้อมอย่างหนักหน่วง คู่ชกของเซไปปะทะเชือกกั้นเวทีมวยเล็กๆ ในยิมที่เขามาออกกำลังกาย เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ ธงรบจึงหันไปยิ้มให้แล้วก้มศีรษะแสดงความขอบคุณ 'กองเชียร์' ซึ่งยืนมองเขาซ้อมมวยมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
“ไปว่ายน้ำไหมครับสารวัตร" เป้ กองเชียร์คนที่หนึ่งถาม ธงรบส่ายหน้า ป้อง กองเชียร์คนที่สองก็รีบพูดขึ้นมาว่า
“ว๊า น่าเสียดาย"
“อดได้ดูเป้าตุงๆ ของสารวัตรเลย" เป้ ทำหน้าเสียดาย
“จะดูไปทำไม ของตัวเองก็มี" ธงรบยิ้มบางๆ แล้วถอดนวมออกจากมือ
“ใครจะดูเป้าตัวเองครับสารวัตร ไม่เคยคิดอยากจะดูเป้าตัวเองเลย ผมกับป้องชอบดูสารวัตร เหมือนที่สารวัตรชอบดูก้นเรา"
“เอ่อ พูดตรงเกินไปหรือเปล่าน้องเป้" ธงรบส่ายหน้าเล็กน้อย
“จะอ้อมค้อมไปทำไม สารวัตรอายหรือไง อย่าบอกนะว่าไม่เคยมองก้นเราสองคน" ป้องลอยหน้าถาม "ลืมอดีตไปแล้วหรือครับ"
“แล้วพี่คมล่ะ ทำไมไม่เห็นมาด้วยกัน ทุกทีเป็นคู่ปลาท่องโก๋กันนี่นา" เป้ถาม
“มันบวชเป็นพระไปแล้ว" ธงรบตอบ
“เหลือแต่พี่ที่ยังเป็นพราน" ป้องหัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง
ธงรบกำลังจะตอบโต้ แต่พลันสายตามองไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในยิม และมองมาทางเขาแล้วรีบเมินไปทางอื่น ธงรบจึงพูดกับสองหนุ่มคู่หูว่า
“พี่กำลังฝึกเป็นหลวงจีน เพราะฉะนั้น ตอนนี้อย่ามาตื๊อพี่เลย หาคนอื่นกินดีกว่านะ ใหม่ๆ สดๆ ในยิมมีเยอะแยะ" ธงรบแนะนำชายหนุ่มทั้งสอง
“มีแต่นางโลมน่ะสิ มองไปทางไหนก็เห็นแต่พวกเดียวกัน" ป้องเบ้ปาก
“เฮ่ย ไอ้ป้อง ปากไม่ดี มาด่าตัวเองได้ไงวะ" เป้ซึ่งฉลาดกว่าหันไปทำตาดุใส่เพื่อน
“ด่าอะไร ด่าที่ไหน" ป้องยังความรู้สึกช้า
“แกเป็นนางโลมไปคนเดียว ฉันไม่เป็นด้วยหรอก" เป้ตวัดเสียงแล้วรีบหันมามองธงรบซึ่งกำลังกระโดดลงจากเวทีมวย "สารวัตร จะไปไหนครับ"
“ไปตามแฟน" ธงรบยักคิ้ว แล้วรีบเดินหนีไป
“อะไรนะ" สองหนุ่มประสานเสียงกัน มองตามธงรบอย่างผิดหวังปนแปลกใจ แล้วเป้ก็พูดขึ้นมาว่า "อย่างสารวัตรธงรบนี่นะ มีแฟน เชื่อก็โง่แล้ว"
“เจ้าชู้ตัวพ่ออย่างสารวัตรธงรบนี่นะมีแฟน ถ้าสารวัตรมีแฟน ฉันก็มีเมียล่ะโว๊ย" ป้องส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ
อาทิตย์เปิดประตูตู้เก็บเสื้อผ้าแล้วถอดเสื้อออก ขณะที่เอื้อมมือไปหยิบไม้แขวนเสื้อ ธงรบก็โผล่หน้าเข้ามาข้างๆ แล้วยิ้มแป้นแต่อาทิตย์ทำเป็นมองไม่เห็น
“ไหนว่างานยุ่ง" ธงรบถาม แต่อาทิตย์ไม่ตอบ ชายหนุ่มถอดกางเกงออก เหลือติดกายเพียงกางเกงชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำตาลุกวาว
“กล้าขึ้นมากเลยนะอาทิตย์ จะอวดใคร มีแฟนแล้วนะ รู้จักสงวนเนื้อสงวนตัวบ้าง ตั้งแต่เป็นแฟนพี่แล้วเนี่ยชักไม่ค่อยอาย พี่หึงนะครับ ไม่อยากให้ใครหันมามองก้นสวยๆ ของอาทิตย์" ธงรบพูดและทำตากรุ้มกริ่ม
“หึงเป็นด้วยหรือ" อาทิตย์เสียงเรียบ
“หึงสิ ทำไมจะไม่หึง"
“ทำไมต้องหึง"
“เพราะพี่รักอาทิตย์" ธงรบยักคิ้วหลิ่วตา รู้สึกอยากจะรวบร่างของอาทิตย์เข้ามากอดยิ่งนัก
“ผมควรจะหึงผู้กองด้วยหรือเปล่า" อาทิตย์สวมเสื้อยืดสีน้ำตาลตัวใหญ่ เสื้อยาวจนปิดส่วนล่างของชายหนุ่มเอาไว้ทั้งที่ยังไม่ได้สวมกางเกง
“ทำไมใส่เสื้อตัวใหญ่ขนาดนี้"
“ผมชอบเสื้อตัวนี้" อาทิตย์ตอบ แล้วหยิบกางเกงสีดำตัวใหญ่ออกมาสวม
“อาทิตย์ชอบสีน้ำตาลหรือ" ธงรบถาม ในใจอดนึกถึงคนสองคนไม่ได้ คนหนึ่งคืออธิคมเพื่อนของเขา ซึ่งเขาสังเกตว่าตั้งแต่รักกับอนุภาพ อธิคมมีเสื้อผ้าและสิ่งของอื่นๆ เป็นสีน้ำตาลเพิ่มขึ้น และอีกคนคืออนุภาพ รายนั้นเห็นทีไรก็สวมแต่เสื้อผ้าออกโทนสีน้ำตาล ไม่น้ำตาลอ่อนก็น้ำตาลเข้ม
“ซื้อที่ไหนเนี่ย"
“มีคนซื้อให้" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วก้มลงสวมรองเท้าเงียบๆ ปล่อยให้ธงรบยืนมองเขาอยู่ด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะพูดว่า
“พี่จะไปหาซื้อมาให้อาทิตย์บ้าง เผื่ออาทิตย์จะชอบ"
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมมีเสื้อตัวนี้แล้ว ไม่อยากมีหลายตัว" อาทิตย์ลุกขึ้นมาปิดประตูตู้เก็บของ "จะออกกำลังต่อหรือเปล่าครับ หรือจะกลับไปต่อยมวยโชว์ต่อ ผมจะไปวิ่งแล้ว"
“กลับด้วยกันนะ" ธงรบไม่ตอบ
“ผมคงนาน"
“นานแค่ไหนก็จะรอ"
“ครับ" อาทิตย์พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้ธงรบยืนมองตามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
...เสื้อตัวนี้คุณนุคงซื้อให้ ดูก็รู้ว่าคงซักมาบ่อยแล้ว นี่กะจะใส่ให้ขาดเลยหรือไง...
...ทำไมอาทิตย์ เมื่อไหร่จะลืมอนุภาพได้เสียที เมื่อไหร่จะมอบใจให้เขา ตอนนี้ธงรบหึงจนเลือดพุ่งขึ้นมาแทบจะทะลุออกมาจากตาแล้วนะ...
***18***
ธงรบ: ขอบคุณที่เชียร์ธงรบนะครับ รับรองว่าธงรบจะไม่ทำให้กองเชียร์ผิดหวัง
อาทิตย์: เชียร์กันเข้าไป คิดหรือว่าคนอย่างอาทิตย์จะเด็ดปีกคนเจ้าชู้ไม่ได้
ภานุวัฒน์: ผมรักที่ธง ทำยังไงผมก็ขาดพี่ธงไม่ได้
-
คิดถึง..ภานุวัฒน์..
-
ภานุวัฒน์หายไปไหนนะ
และจะหายไปจากชีวิตของธงรบได้กี่วันกัน
เชียร์ให้อาทิตย์เด็ดปีกธงรบครับ o18
-
คุณนายใจร้าย
..ไม่มีธงรบ อาทิตย์ก้ออยู่ได้
แต่ ..ภานุวัฒน์ จะเป็นยังไง ถ้าไม่มีธงรบ
:serius2:..สงสารน้องอ่ะ
-
หลงรักคชานนท์ :กอด1:
-
คุณนายใจร้าย ..ไม่มีธงรบ อาทิตย์ก้ออยู่ได้ แต่ ..ภานุวัฒน์ จะเป็นยังไง ถ้าไม่มีธงรบ :serius2:..สงสารน้องอ่ะ
หลงรักคชานนท์ :กอด1:
ชักไปกันใหญ่ ตกลงจะเชียร์ใครกันเนี่ย ตกลงให้อาทิตย์เลิกกับธงรบเลยมะ แล้วธงรบก็มาเลี้ยงภานุวัฒน์ กลายเป็นผู้ปกครองภานุวัฒน์จนกว่าจะจบปริญญาตรี
:m20:
-
ชิชิ มีหยอดไว้อีกนะ
จะยังไงกันเนี่ย :เฮ้อ:
-
โอ้วว เครียดดดด...
อาทิตย์เหมือนจะเปิดใจ แต่ก็ยังมีอีกคนนั่งอยู่ข้างใน หัวใจมี 4 ห้องแบ่งให้ผู้กองธงรบ ตั้งห้องนึง
แต่ให้คุณนุ ตั้ง 3 ห้องครึ่ง (แอบต่อระเบียงออกอีกตั้งครึ่งนึง) น่าสงสารจริงๆผู้กอง
แต่ก็นะ........ สู้ต่อไปเถอะ ทาเคชิ (ทาเคชิคือใคร?)
-
เอ...หึงกันไปก๊อหึงกันมา
สรุปเเล้ว เคสนี้
ภานุวัฒน์ น่าสงสารที่สุดเลย :m15:
-
ธงรบ: ขอบคุณที่เชียร์ธงรบนะครับ รับรองว่าธงรบจะไม่ทำให้กองเชียร์ผิดหวัง
อาทิตย์: เชียร์กันเข้าไป คิดหรือว่าคนอย่างอาทิตย์จะเด็ดปีกคนเจ้าชู้ไม่ได้
ภานุวัฒน์: ผมรักที่ธง ทำยังไงผมก็ขาดพี่ธงไม่ได้
:เฮ้อ: เหนื่อยใจ
อาตี๋ก็ปากแข็ง เหลือเกิน รักเค้าแล้วรู้ตัวมั้ย??? :laugh:
-
พี่นาย นี่ เป็นป้อง หรือเป็นเป้ อ่ะ :z1:
-
“ผมคงนาน"
“นานแค่ไหนก็จะรอ"
ให้มันจริงงงงงงง อย่าหวั่นไหวบ่อยนะศาลาวัด คนอ่านหัวใจจะวายตาย
-
:monkeysad:ภานุวัฒน์ หายไปไหนอะ
อาทิตย์หึงเค้าก้อบอกมาเถอะ อิอิ
-
จริงๆ สงสารภานุวัตร นะคะ
แต่ว่า คู่ธงรบกับอาทิตย์ เค้าเล่นแง่กันมานาน
ให้สมหวังกันจะดีกว่่า ไม่งั้นหลายปีที่ผู้กองพยายามมาจะสูญเปล่า
น่าสงสารแย่ :m31:
-
เรื่องแฟนของคชานนท์นี่ อย่าบอกนะว่าคือ อาวุธ อะ
-
ภาณุวัฒน์ :ให้ผมเป็นบ้านเล็กในป่าใหญ่ นะพี่อาทิตย์ นะ ผมรักพี่ธง ผมจะดูแลพี่ตี๋น้อย ดูแลบ้าน ทำกับข้าวรอพี่สองคน
นะครับ พี่ตี๋น้อย กอดผมได้ด้วย หอมแก้มด้วยก็เนาะพี่ธง
เอิ๊กกก มันรักพี่เสียดายน้องน่ะ
-
อาทิตย์รักเดียวใจเดียว
ถ้าตัดสินใจแล้วว่ารักใครหรือสิ่งไหนก็จะไม่ไปรักสิ่งอื่นหรอก
ตาธงนี่ บื้อจริงๆ
:เฮ้อ:
-
ถ้าอาทิตย์ใจแข็งอย่างนี้สารวัตรธงรบคงต้องตื้ออีกนาน
-
ถ้าภานุวัฒน์ ไม่มีธงรบ ก็ ไม่เป็นไรเพราะ มีคชานนท์ ใช่ม้ายย คุณนาย o13
-
อาทิตย์รักเดียวใจเดียว
ถ้าตัดสินใจแล้วว่ารักใครหรือสิ่งไหนก็จะไม่ไปรักสิ่งอื่นหรอก
ตาธงนี่ บื้อจริงๆ
:เฮ้อ:
เห็นด้วยคับเจ้
รักแรกมันลืมยาก แค่นั้นแหล่ะ.. :m15:
ไม่รัก ไม่ว่าขู่ปลอบอ้อนวอนหรือใช้ชีวิตเข้าแลกก็ไม่มีทางได้ความรักหรอก
ได้แค่ตัวเขาเท่านั้น...... :3123: ภา เอ้ย ปล่อยๆไปเหอ เด๋วก็มีคนดามใจ ออกจะน่ารักขนาดนี้
อาทิตย์ก็ช่างรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งดีแท้
-
ขำเป้กับป้อง อิอิ นางโลม...เลีย :o8:
ส่วนคชานนท์แหม......ท่ามีแฟนคนจัดการคุณแฟนได้น่าดูอ่ะนะ
แต่อยากรู้ว่าใครกันจะโชว์ดีนุ้งนนท์ไป
ส่วนพี่ธงเหอะๆๆๆ ไล่นุ้งโจ้ทางอ้อมได้แล้วก็นะอีกวันก็
เปิดเรือนหอต้อนรับเมียเอกเลย แหม...สมใจจริงๆ
สุขจนล้นคอเลยชิมิคะ เอิ๊กซ์ลั้ลลา สารวัตรมันก็น่าหึงนะแฟนเรายังใส่เสื้อ
คนอื่นอ่ะเหนแล้วช้ำใจว่ามะ (ตบหลังปุปุ) แต่ไม่รู้ว่าตี๋น้อยจะรู้มะว่าศาลาวัดจะเจ็บปวดอ่ะ
เฮ้ออออออ หรือบางเค้าอาจไม่สนก็ได้เนอะ เฮ้อออออออออใจแข็งเกิน
+1 จัดให้คะ
-
อาทิตย์รักเดียวใจเดียว
ถ้าตัดสินใจแล้วว่ารักใครหรือสิ่งไหนก็จะไม่ไปรักสิ่งอื่นหรอก
ตาธงนี่ บื้อจริงๆ
:เฮ้อ:
เห็นด้วยคับเจ้
รักแรกมันลืมยาก แค่นั้นแหล่ะ.. :m15:
ไม่รัก ไม่ว่าขู่ปลอบอ้อนวอนหรือใช้ชีวิตเข้าแลกก็ไม่มีทางได้ความรักหรอก
ได้แค่ตัวเขาเท่านั้น...... :3123: ภา เอ้ย ปล่อยๆไปเหอ เด๋วก็มีคนดามใจ ออกจะน่ารักขนาดนี้
อาทิตย์ก็ช่างรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งดีแท้
ผมว่าอาทิตย์ตัดสินใจรักธงรบแล้วนะ
-
คุณนายหาคู่ให้ภาณุวัฒน์สักคนเถอะค่ะ สงสารเด็กง่ะ :เฮ้อ: :monkeysad:
-
ไม่รู้อะไรเลยธงรบ ซื่อบื้อจรืง ๆ :z6:
นี่พอเข้าใจผิดมากๆน้ิอยใจอาทิตย์ที่ยังรักนุก็หันไปหาภาณุวัตรป่าว แบบหาที่พักใจชั่วคราว หาคนที่ให้ความรักตัวเอง ให้ความสำคัญตัวเอง รึไม่ภาณุวัตรก็มาอ้อนวอน น่าสงสาร ตัวเองก็ใจอ่อนแล้ว กลายเป็นเชือกที่เหมือนจะคลายลงบ้าง ยิ่งพันคอตัวเองแน่นขึ้นหน้าเขียวกว่าเดิม
คราวที่แล้วผ่านมาได้เพราะ ภาณุวัตรหายไปเอง ตัวเองแก้ปัญหารึก็เปล่า :m16: มาคราวนี้ไม่อยากจะคิดเล้ยยย
ถ้าธงรบทำให้อาตี๋เข้าใจผิด หรือ เสียใจ :fire:
ธงรบลืมไปรึเปล่า
ถัาเค้าไม่รักธงรบเค้าจะยอมคบด้วยเหรอ :angry2:
เค้าย้ำตลอดว่ารักเดียวใจเดียว เลือกรักใครแล้วก็รักเลย และะคาดหวังว่า คนที่มาจะรักด้วย ก็ต้องรักเดียวใจเดียว การที่ยอมมาคบคนเจ้าชู่อย่างธงรบถือว่า เปิดใจและให้โอกาสคนเจ้าชู้อย่างมาก (เดิมพันวางหัวใจตัวเองเชียวนะ ) :z3:
งั้นให้ คชานนท์ปลอบภาณุวัตรดีมะ กรากกกกก จะได้ไม่มีคนเสียใจ
อาวุธกับคชานนท์เหมือนกันเกินไปไม่เหมาะกันหรอก ไม่งั้นชีวิตคู่ไม่มีสีสรร
อาวุธต้องคู่ตะวันสิ อิอิ น่ารักกกกก คุณคทาวุฒ น่าจะเขียนคู่นี้ด้วย รับรองเกิด o13
บวกหนึ่ง :L2:
-
รีบน... เห็นด้วยๆ o13
-
อาทิตย์จัดการสารวัตรธงรบให้อยู่หมัดเลยนะครับ
เสือร้ายจะได้กลายเป็นแมวเหมียว
-
รอลุ้นอยู่ว่าต่อไปจะเป็นไง
ป.ล เห็นด้วยที่สารวัตรอาวุธ เหมาะกะ ตะวัน ดี :z1:
-
ไม่รู้อะไรเลยธงรบ ซื่อบื้อจรืง ๆ :z6:
นี่พอเข้าใจผิดมากๆน้ิอยใจอาทิตย์ที่ยังรักนุก็หันไปหาภาณุวัตรป่าว แบบหาที่พักใจชั่วคราว หาคนที่ให้ความรักตัวเอง ให้ความสำคัญตัวเอง รึไม่ภาณุวัตรก็มาอ้อนวอน น่าสงสาร ตัวเองก็ใจอ่อนแล้ว กลายเป็นเชือกที่เหมือนจะคลายลงบ้าง ยิ่งพันคอตัวเองแน่นขึ้นหน้าเขียวกว่าเดิม
คราวที่แล้วผ่านมาได้เพราะ ภาณุวัตรหายไปเอง ตัวเองแก้ปัญหารึก็เปล่า :m16: มาคราวนี้ไม่อยากจะคิดเล้ยยย
ถ้าธงรบทำให้อาตี๋เข้าใจผิด หรือ เสียใจ :fire:
ธงรบลืมไปรึเปล่า
ถัาเค้าไม่รักธงรบเค้าจะยอมคบด้วยเหรอ :angry2:
เค้าย้ำตลอดว่ารักเดียวใจเดียว เลือกรักใครแล้วก็รักเลย และะคาดหวังว่า คนที่มาจะรักด้วย ก็ต้องรักเดียวใจเดียว การที่ยอมมาคบคนเจ้าชู่อย่างธงรบถือว่า เปิดใจและให้โอกาสคนเจ้าชู้อย่างมาก (เดิมพันวางหัวใจตัวเองเชียวนะ ) :z3:
งั้นให้ คชานนท์ปลอบภาณุวัตรดีมะ กรากกกกก จะได้ไม่มีคนเสียใจ
อาวุธกับคชานนท์เหมือนกันเกินไปไม่เหมาะกันหรอก ไม่งั้นชีวิตคู่ไม่มีสีสรร
อาวุธต้องคู่ตะวันสิ อิอิ น่ารักกกกก คุณคทาวุฒ น่าจะเขียนคู่นี้ด้วย รับรองเกิด o13
บวกหนึ่ง :L2:
เห็นด้วยสุดๆ
-
อาทิตย์รักเดียวใจเดียว
ถ้าตัดสินใจแล้วว่ารักใครหรือสิ่งไหนก็จะไม่ไปรักสิ่งอื่นหรอก
ตาธงนี่ บื้อจริงๆ
:เฮ้อ:
เห็นด้วยคับเจ้
รักแรกมันลืมยาก แค่นั้นแหล่ะ.. :m15:
ไม่รัก ไม่ว่าขู่ปลอบอ้อนวอนหรือใช้ชีวิตเข้าแลกก็ไม่มีทางได้ความรักหรอก
ได้แค่ตัวเขาเท่านั้น...... :3123: ภา เอ้ย ปล่อยๆไปเหอ เด๋วก็มีคนดามใจ ออกจะน่ารักขนาดนี้
อาทิตย์ก็ช่างรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งดีแท้
ผมว่าอาทิตย์ตัดสินใจรักธงรบแล้วนะ
ตัดสินใจรักแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตัดใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์นิ ยังเห็นมีรอยอาลัยให้ผู้กองน้อยใจตั้งเยอะนินา
ผู้กองสู้ๆ อย่ากลับใจเป็นอื่นนะ
ไม่รู้อะไรเลยธงรบ ซื่อบื้อจรืง ๆ :z6:
นี่พอเข้าใจผิดมากๆน้ิอยใจอาทิตย์ที่ยังรักนุก็หันไปหาภาณุวัตรป่าว แบบหาที่พักใจชั่วคราว หาคนที่ให้ความรักตัวเอง ให้ความสำคัญตัวเอง รึไม่ภาณุวัตรก็มาอ้อนวอน น่าสงสาร ตัวเองก็ใจอ่อนแล้ว กลายเป็นเชือกที่เหมือนจะคลายลงบ้าง ยิ่งพันคอตัวเองแน่นขึ้นหน้าเขียวกว่าเดิม
คราวที่แล้วผ่านมาได้เพราะ ภาณุวัตรหายไปเอง ตัวเองแก้ปัญหารึก็เปล่า :m16: มาคราวนี้ไม่อยากจะคิดเล้ยยย
ถ้าธงรบทำให้อาตี๋เข้าใจผิด หรือ เสียใจ :fire:
ธงรบลืมไปรึเปล่า
ถัาเค้าไม่รักธงรบเค้าจะยอมคบด้วยเหรอ :angry2:
เค้าย้ำตลอดว่ารักเดียวใจเดียว เลือกรักใครแล้วก็รักเลย และะคาดหวังว่า คนที่มาจะรักด้วย ก็ต้องรักเดียวใจเดียว การที่ยอมมาคบคนเจ้าชู่อย่างธงรบถือว่า เปิดใจและให้โอกาสคนเจ้าชู้อย่างมาก (เดิมพันวางหัวใจตัวเองเชียวนะ ) :z3:
งั้นให้ คชานนท์ปลอบภาณุวัตรดีมะ กรากกกกก จะได้ไม่มีคนเสียใจ
อาวุธกับคชานนท์เหมือนกันเกินไปไม่เหมาะกันหรอก ไม่งั้นชีวิตคู่ไม่มีสีสรร
อาวุธต้องคู่ตะวันสิ อิอิ น่ารักกกกก คุณคทาวุฒ น่าจะเขียนคู่นี้ด้วย รับรองเกิด o13
บวกหนึ่ง :L2:
เห็นด้วยสุดๆ
อันนี้เห็นด้วยมากกกกก
-
แล้วสัปดาห์นึงเป็นของตี๋เข้มกี่วัน ของสารวัตรกี่วันเหรอครับ
จะได้เอาไปประยุกต์ใช้กับตัวเองบ้าง อิอิ
-
แอร๊ยยยยย อาทิตย์ซึนได้โล่ !!!!
-
แอบเชียร์คชานนท์กับอาวุธน่ะ ว่าแต่อาตี๋เมื่อไหร่ลื้อจะเปิดใจให้มากกว่านี้
-
ธงรบ: ขอบคุณที่เชียร์ธงรบนะครับ รับรองว่าธงรบจะไม่ทำให้กองเชียร์ผิดหวัง
ให้มันจริงเถ้อะ ถึงจะเชียรสารวัตร แต่ถ้าทำให้กองสนับสนุนอย่างเป็นทางการผิดหวัง ตอนช้ำขึ้นมาจะถากถางให้กระอักเลือดตายเลยนะคะ จะบอกให้
อาทิตย์: เชียร์กันเข้าไป คิดหรือว่าคนอย่างอาทิตย์จะเด็ดปีกคนเจ้าชู้ไม่ได้
อาทิตย์ :กอด1:เก่งไม่กลัว กลัวช้านะจ๊ะ
ภานุวัฒน์: ผมรักที่ธง ทำยังไงผมก็ขาดพี่ธงไม่ได้
หนูเอ้ย แอบรักผัวชาวบ้านเขามันเปลืองตัวเปลืองใจนะคะน้อง ตัดอกตัดใจเถิดละอ่อนน้อย คนดีๆที่เหมาะกับเด็กน่ารักแบบหนูยังมีอีกเยอะ
-
ความรักมันเข้าตาจนมองอะไรไม่ออกเลยหรอพี่ธง
แต่อาทิตย์ก็นะ ไม่คิดจะรักษาน้ำใจกันบ้างเล้ยยย
-
ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมา หวังว่าสารวัตจะไม่ต้องโทษใครหรอกนะ
เห็นอยู่ชัด ๆ ว่ามีแวว แถมส่อเค้าอีกตังหากว่า จะมีปัญหาเสียให้ได้
ก็ยังจะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอีก
-
อาทิตย์เริ่มน่ารักขึ้นหน่อย มิเสียแรงลุ้น
แต่แอบสงสารน้องภานุอีกแหล่ะ
หาคู่ให้น้องหน่อยนะคะ คุณนักเขียน ได้โปรด...
-
แล้วสัปดาห์นึงเป็นของตี๋เข้มกี่วัน ของสารวัตรกี่วันเหรอครับ จะได้เอาไปประยุกต์ใช้กับตัวเองบ้าง อิอิ
อันนั้นเป็นฟามลับครับ แต่แนะนำนะว่าให้ใช้กำลัง ใครแรงเยอะกว่าสามารถจับคู่ต่อสู้พลิกคว่ำได้เร็วกว่าก็เป็นฝ่ายชนะไป
รอลุ้นอยู่ว่าต่อไปจะเป็นไง
ป.ล เห็นด้วยที่สารวัตรอาวุธ เหมาะกะ ตะวัน ดี :z1:
เอ่อ ตกลงจะให้ใครคู่กับใครเนี่ย ผู้เขียนเริ่มจะง๊งงง
แต่ว่าคนที่เขาเป็นผู้ชายก็ให้เขาเป็นผู้ชายไปเถอะนะคร้าบ อย่าไปทำให้เขาสับสนไขว้เขวเลย :z1:
ป.ล. คนเขียนไม่เหมือนเป้กับป้อง ครับ คนเขียนเหมือนธงรบผสมอธิคมบวกกับกษิดิษฐ์และอิศราและสงครามและธีรดนย์และตัวละครอีกหลายๆ ตัวในเรื่องที่เคยเขียนๆ มา 555
-
Tongrob 19
ธงรบเดินออกมาจากยิมด้วยความหงุดหงิด อาทิตย์หนีเขากลับบ้านก่อน ตี๋เข้มของเขาวิ่งออกกำลังกายเสร็จก็เข้ากลุ่มฝึกโยคะ เขาเดินมาส่องดูอยู่เป็นระยะ แต่เผลอเดี๋ยวเดียวอาทิตย์ก็หายตัวไปเสียแล้ว เป้กับป้องก็เดิมตามเขาแทบไม่เป็นอันออกกำลังกาย สองคนเซ้าซี้จะชวนเขาไปว่ายน้ำให้ได้
“ถ้าไม่ชอบดูเป้าตัวเองก็ผลัดดูเป้ากันสิ" ธงรบแนะนำสองหนุ่มซึ่งรีบโวยวายขึ้นมาทันทีว่าทำแบบนั้นไม่ได้
“เดี๋ยวฟ้าผ่าตายเลยสารวัตร เราสองคนเป็นเพื่อนกันนะครับ จะมาดูของกันได้ยังไง" เป้ส่ายหน้า
“แล้วอะไรนักหนาจะมาดูของพี่"
“ก็ของพี่่น่าดู" ป้องทำตาวาว
“ไปดูของเทรนเนอร์โน่น เขาพร้อมให้ดูกันหลายคนอยู่นะ" ธงรบบอกปัด
“ดูหมดแล้ว" เป้หัวเราะร่วน
“หมดเลยหรือ" ธงรบทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ สองหนุ่มพยักหน้าพร้อมกันแล้วหัวเราะชอบใจ ธงรบจึงหมดคำพูด เดินหนีไปดื้อๆ แต่เมื่อเห็นสองหนุ่มจะเดินตามจึงรีบหันหน้ามาแล้วยกมือห้ามพร้อมกับพูดว่า "ขอร้องล่ะ เลิกตามเถอะ แฟนพี่งอนหนีไปแล้ว"
“แฟน สารวัตรมีแฟนด้วยหรือ" เป้พูดขึ้นเสียงผิดหวัง
“มีได้ยังไง" ป้องส่งเสียงประสาน
“ก็มีแล้วนี่ล่ะ" ธงรบทำหน้าขึงขัง
“ตาตี่ หน้าขาวๆ ปากแดงๆ ท่าทางเย็นชาเป็นน้ำแข็งคนนั้้นนั่นนะ" เป้เบิกตากว้าง
“ตาตี่แล้วเป็นไง" ธงรบเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าเป้ทำท่าดูถูกตี๋หนุ่มของเขา แต่ในใจก็เห็นด้วยกับชายหนุ่มในความเห็นที่ว่า ท่าทางเย็นชาเป็นน้ำแข็งนั้นถูกต้องอย่างที่พูดจริงๆ
“ไม่นึกว่าสารวัตรจะเปลี่ยนแนวมาฟันดาบ" ป้องพึมพำ
“อะไรนะ" ธงรบอุทาน
“คนนั้นเขาเป็นรุกไม่ใช่หรือ" เป้เอียงหน้า ทำท่าสงสัย
“ไม่ใช่"
“ผมดูออก" เป้เถียง
“ไม่ใช่" ธงรบเน้นเสียง
“ผมเห็นเขามองอิศรา" เป้ยืนยัน
“อิศราไหน" ธงรบถาม
“อิศราที่แรดๆ น่ะ" ป้องตอบแทน
“ก็เห็นเหมือนกันทุกคน" ธงรบยักไหล่ ชักจะรู้สึกไม่ไหวแล้วที่ต้องต่อปากต่อคำกับสองหนุ่มคู่หู
“แต่เราว่าเขามองเพื่อนอิศรานะ คนที่ดูหยิ่งๆ อวดฉลาด ท่าทางนิ่งๆ เย็นๆ เรียบๆ จืดชืดเป็นน้ำแข็ง" ป้องแย้งเพื่อน
...แบบนี้ล่ะ แบบคุณนุ เพียงแต่คุณนุไม่ได้ท่าทางอวดฉลาดหรือจืดชืด แต่นิ่ๆ เย็นๆ เรียบๆ นี่แบบอนุภาพแน่ๆ...
...อาทิตย์ ยังไงก็ตัดใจจากคุณนุไม่ได้จริงๆ ทำไมเป็นแบบนี้นะ...
ธงรบอาศัยจังหวะที่สองหนุ่มกำลังเถียงกันรีบผละออกมาแล้วตรงลิ่วไปยังรถของตัวเอง ในใจหมายมั่นว่าจะต้องตามอาทิตย์ให้ได้ มือล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อกดหมายเลขของอาทิตย์แต่ก็เปลี่ยนใจโทรศัพท์หา 'แนวร่วมใกล้ตัว' ของอาทิตย์แทน
ตะวันอมยิ้มขันๆ เมื่อปรายตาไปมองทางด้านซ้ายแล้วเห็นน้องชายของเขายืนทำหน้าเคร่งอยู่ที่หน้าร้านอาหารและดูหงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่เห็นสารวัตรธงรบเดินเข้ามาคุยกับเขาท่าทางสนิทสนมกันมากยิ่งกว่าเดิม เมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมาธงรบโทรศัพท์มารายงานเขาว่า 'โดนอาตี๋น้อยหลอก' เขาจึงบอกว่ากำลังจะเจอกันอาตี๋น้อยเพราะมีนัดทานข้าวเย็นด้วยกัน
“แล้วทำไมต้องนัดทานข้าวเย็นกับน้อง" ธงรบถามตอนที่โทรมา
“อ้าว สารวัตร ผมกินข้าวกับน้องชายไม่ได้หรือไง" ตะวันโวยใส่โทรศัพท์ "สารวัตรนี่เป็นเอามาก หึงอะไรไม่เข้าเรื่อง"
“น้องชายคุณก็เหมือนกัน หึงผมไม่เข้าเรื่อง เห็นคนไปยืนดูผมซ้อมมวยก็ทำฮึดฮัด" ธงรบฟ้อง
“คนไม่รักเขาไม่หึงหรอก ถ้าหึงก็แสดงว่ารัก" ตะวันสรุป "ว่าแต่สารวัตรเถอะ อย่าทำให้น้องผมหึงบ่อยเกินไปก็แล้วกัน คิ้วมันผูกโบว์กลับบ้านทุกวัน บางคืนอยู่เฉยๆ ก็ขับรถออกมานอกบ้าน ชั่วโมงกว่าๆ ก็กลับ เดินตึงตังเข้าบ้านไม่พูดไม่จา"
ธงรบอยากจะหันไปมองอาทิตย์นักว่าจะทำท่าอย่างไรเมื่อเห็นเขายืนอยู่แทบจะชิดตัวของตะวัน เขารู้ว่าอาทิตย์แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบใจที่เห็นเขาเข้ามาทำท่าสนิทสนมกับพี่ชาย ในใจอยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินใครๆ พูดอยู่บ่อยๆ ว่า 'ถ้าไม่รักก็ไม่หึง คนหึงก็หมายความว่ารัก'
แต่ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขขึ้นมาอีกเล็กน้อยกับการที่จะได้รู้ว่าอาทิตย์จะหึงเขาแค่ไหน เขายอมรับว่าตัวเองชอบที่อาทิตย์แสดงท่าทางฉุนเฉียวหากมีใครแสดงความสนใจในตัวเขา พอๆ กับที่ในขณะเดียวกันที่เขาก็ร้อนรุ่มเพราะกลัวว่าอาทิตย์จะเข้าใจผิด หรือหึงจนถึงขั้นโกรธ
...ช่างเป็นความรู้สึกผสมผสานกันที่ได้รสชาติแปลกประหลาดเหลือเกิน...
...เออนะ ความรักมัันเป็นแบบนี้เอง ทำให้รู้สึกได้สองอย่างภายในเวลาเดียวกัน...
ตะวันหันไปพยักหน้าให้อาทิตย์ น้องชายเขาเดินเข้ามาหาช้าๆ ไม่ยอมมองหน้าธงรบ ทำเหมือนว่านายตำรวจไม่ได้อยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำไป ธงรบเองก็ไม่พูดอะไรสักคำ
“อั๊วกลับก่อนนะอาตี๋ ลื๊ออย่ากลับดึกนักล่ะ เฮียสุริยะเขามีเรื่องจะคุยด้วย" ตะวันสั่งน้อง
อาทิตย์พยักหน้าแล้วยืนกอดอกมองพี่ชาย ตะวันหันไปพูดกับธงรบว่า "งั้นตกลงตามนี้นะครับ"
ธงรบพยักหน้ายิ้มๆ แล้วยกมือขึ้นวันทยาหัตถ์ทั้งที่ไม่เข้าใจว่าตะวันตกลงกับเขาเรื่องอะไร สายตามองตามตะวันจนฝ่ายนั้นเดินไปถึงรถแล้วจึงหันมาทางอาทิตย์ แต่ชายหนุ่มผละจากเขาเดินไปยังรถของตัวเองทันที
“อาทิตย์ รอก่อนสิ" ธงรบเรียกคนที่เดินก้าวเท้าเร็วๆ เหมือนจะรีบหนีเขาไปไกลๆ
อาทิตย์ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงรู้สึกฉุนเฉียวขนาดนี้เมื่อเห็นสารวัตรธงรบยืนคุยกับพี่ชายของตนเองอย่างสนิทสนม อยากจะรู้ว่าทั้งสองตกลงกันเรื่องอะไร แต่ก็ต้องวางมาดทำเป็นไม่สนใจ เพราะไม่เช่นนั้น ธงรบก็จะเอามาล้อเขาไม่จบไม่สิ้น
แต่เขาคิดผิด!
เมื่อเดินใกล้จะถึงรถ จู่ๆ ธงรบก็โพล่งขึ้นมา
"หึงพี่ชายตัวเองก็เป็น"
อาทิตย์ไม่ตอบ เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถเงียบๆ ธงรบตามมายืนค้ำประตูเอาไว้ยังไม่ให้ปิด
"พี่ชายอาทิตย์นี่ดูใกล้ๆ ก็หน้าตาดีไม่แพ้น้องชายนะ น่ารัก พิมพ์เดียวกัน แล้วยังดูไม่ดุเท่าน้องชายอีก ดูสบายๆ เป็นกันเอง ไม่ค่อยวางมาด ไม่ถือตัว"
"พูดพอหรือยังผู้กอง" อาทิตย์เริ่มจะทนไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นพูดลอยหน้าลอยตา ท่าทางน่าหมั่นใส้
"แต่ก้นไม่สวยเท่า" ธงรบส่ายหน้า ทำเป็นเสียดาย
"ผมไปได้หรือยัง" อาทิตย์ถาม เอื้อมมือไปดึงประตูจะเตรียมปิด ทำไม่สนใจที่ธงรบกวนอารมณ์
"อ๊ะ เดี๋ยวสิ" ธงรบห้าม "ตกลงกันก่อนว่าวันเสาร์นี้ไปดูหนังกัน เสร็จแล้วไปหาอะไรดื่ม"
"ผมต้องดูตารางงานก่อน"
"รชานนท์บอกว่าอาทิตย์ว่าง เย็นวันเสาร์รชานนท์จะไปพบกับลูกค้าเอง อาทิตย์เลิกงานแล้วก็ว่างเลย ไม่มีอะไรต้องทำต่ออีก" ธงรบยักคิ้ว "ผมสอบถามรชานนท์กับคุณณิชาเรียบร้อยแล้ว"
"ไปยุ่งอะไรกับรชานนท์กับเลขาของผม" อาทิตย์เสียแข็ง "ผมอาจจะมีธุระส่วนตัวก็ได้"
"ส่วนตัวอะไรเล่า เย็นวันเสาร์ควรจะเป็นตารางของพี่ ตกลงกันแล้วนี่นา ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ และพฤหัสฯ เว้นพฤหัสฯ เป็นของธงรบ จำไม่ได้หรือจ๊ะ" นายตำรวจทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
"แล้ววันนี้วันอังคาร มาโผล่หน้าให้เห็นทำไม"
"อ้าวเหรอ นึกว่าวันพฤหัสฯ พอดีจำวันผิด" ธงรบแกล้งทำหน้าเหรอหรา
อาทิตย์เบ้ปาก ไม่เชื่อที่ธงรบพูดแม้แต่นิด ตอนนี้สารวัตรเจ้าเล่ห์คนนี้ชักจะออกนอกลู่นอกทางไม่สนใจ "กฏ กติกา" ที่ตั้งเอาไว้เสียแล้ว เขาเองก็ขี้เกียจพูดปากเปียกปากแฉะ
"วันศุกร์ดีกว่า" อาทิตย์ต่อรอง
"วันศุกร์ไม่ได้ มีนัดกับคุณดวงตะวัน"
"ไปยุ่งอะไรกับพี่ชายผม" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้นมาทันที
"ยังไม่ได้ยุ่งซะหน่อย"
"แสดงว่าจะยุ่ง"
"เปล่า"
"เชื่อใจได้หรือ"
"หึงหรือจ๊ะ" ธงรบยักคิ้ว หลิ่วตา อมยิ้มอย่างขบขัน
"ทำไมผมต้องหึง" อาทิตย์ยักไหล่
"ก็ไม่รู้สิ เห็นทำเหมือนสามีจะมีเมียน้อย" ธงรบยักไหล่เหมือนกัน
"ผู้กอง" อาทิตย์ทำเสียงอ่อนใจ "ผมแค่เป็นห่วงพี่ชายผม ไม่อยากให้มาแปดเปื้อน ที่สำคัญพี่ชายผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ก็ดีอยู่แล้ว ไม่อยากให้ต้องมาโดนใครหลอกทำมิดีมิร้าย"
"พูดซะน่ากลัว" ธงรบส่ายหน้า ทำเสียงอ่อนใจเลียนแบบอีกฝ่าย "แต่ก็เห็นคุณดวงตะวันทำตาวิบวับอยู่เหมือนกันนะ ท่าทางอยากรู้อยากเห็นไม่ใช่น้อย"
"ผู้กองธงรบ ผมขอยื่นคำขาดนะ หากจะยังอยากคบกับผมอยู่ ห้ามไปยุ่งกับพี่ชายผมเด็ดขาด"
"พี่ชายอาทิตย์มายุ่งกับพี่เอง" ธงรบทำหน้าไม่รับรู้ ไม่สนใจในคำกล่าวหา "พอเห็นว่าพี่เป็นตำรวจก็ทำระริกระรี้"
อาทิตย์ถอนหายใจหนักด้วยความเอือมระอากับการกวนอารมณ์ของอีกฝ่าย รู้ทั้งรู้ว่าธงรบจงใจยั่วเย้า แต่เขาก็ลืมตัวทุกที
...แต่หากเป็นอย่างนั้นจริงๆ ล่ะ หากธงรบมอมเหล้าพี่ชายเขาแล้วทำอะไรอย่างที่เขาโดนตอนครั้งแรกที่รู้จักกับธงรบ และหากธงรบตื๊อหนักๆ อย่างที่ทำกับเขา พี่ชายเขาจะเขวบ้างหรือเปล่า...
...ใครจะรู้ ของแบบนี้มันเปลี่ยนแปลงกันได้ เขาก็ยังเปลี่ยนเลย แต่ก่อนไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นของใคร ตอนนี้เขาเป็นของธงรบเสียแล้ว และมีแววว่าจะเป็นฝ่ายกระทำฝ่ายเดียวเพราะหลังๆ ผู้กองธงรบมักอิดออดอยู่เป็นประจำเมื่อถึงคราวที่ต้องผลัดกันดังที่เคยตกลงกันไว้ ทุกครั้งที่เขาเรียกร้อง "สิทธิ์" ของตัวเอง สารวัตรหนุ่มเจ้าสำราญก็จะทำหน้าเหมือนกำลังจะถูกประหาร และหลายต่อหลายครั้งเขาก็ต้องใจอ่อน ยอมให้ธงรบอยู่ร่ำไป...
อาทิตย์เลิกคิดที่จะโต้เถียงกับธงรบต่อจึงติดเครื่องรถ แล้วหันไปมองมือของธงรบที่ดันประตูรถเอาไว้ ส่งสัญญาณทางสายตาให้รู้ว่าเขาจะไปแล้ว
"นะอาทิตย์นะ ตกลงคืนวันเสาร์นะ" ธงรบทำเสียงออดอ้อน "พี่เหงา ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันมานานแล้ว เห็นใจกันบ้างเถอะ คนรักกันก็น่าจะได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง พี่เบื่อที่จะต้องไปนั่งดื่มเหล้าคนเดียวที่เคาท์เตอร์บาร์จะแย่อยู่แล้ว มีอาทิตย์ไปนั่งดื่มเป็นเพื่อน ชีวิตจะได้มีความหมาย"
"พอเถอะผู้กอง ผมเข้าใจเหตุผลผู้กองแล้วล่ะ" อาทิตย์เบ้ปาก สีหน้าขัดกับสิ่งที่พูด "วันศุกร์ค่อยคุยกันอีกที เผื่อผมมีงานด่วน "
"แสดงว่าตอนนี้ตกลงแล้วใช่ไหม เพียงแต่ยังไม่คอนเฟิร์ม" ธงรบยิ้มกว้าง "ยังไงก็อย่าให้พี่ต้องฝันเปียก เอ๊ย ฝันหวานเก้อนะจ๊ะ"
อาทิตย์ไม่ตอบ หันไปเข้าเกียร์รถ แล้วรอปิดประตูรถอย่างเดียว "แล้วจะปิดประตูรถได้หรือยัง"
"ได้สิ" ธงรบปล่อยมือที่ดันประตูรถเอาไว้ ขยับตัวออกห่าง "อย่าทำให้พี่ผิดหวังนะอาทิตย์ เพราะถ้าไม่ได้ไปกับตะวันดวงนี้ พี่จะไปชวนตะวันอีกดวงแทน"
อาทิตย์จ้องหนาธงรบอยู่ชั่วอึดใจ ส่งประกายตาอำมหิตให้แล้วดึงประตูปิด ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้งหนึ่งเพราะรู้ว่ายังไงธงรบก็ต้องมาตื๊อให้เขาออกไปเที่ยวด้วยให้ได้
...ไม่ต้องเอาพี่ตะวันมาอ้างหรอกผู้กองธงรบ อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ อย่าได้คิดจะมายุ่งกับพี่ชายเขาเด็ดขาด เขาไม่ยอมหรอก จะปกป้องพี่ชายไม่ให้ตกเป็นเหยื่อคนเจ้าชู้ อย่าหวังเลย...
ในที่สุด คืนวันเสาร์อาทิตย์ก็ตอบตกลงออกไปเที่ยวราตรีกับธงรบ นายตำรวจหนุ่มมานั่งรออาทิตย์ที่ผับ Wild River แต่ไม่นานก็ต้องตาเหลือเพราะหันไปมองเป็นใครบางคนกำลังเดินเข้ามา
...ซวย ซ๊วย ซวย ไม่รู้จะเรียกว่าซวยระดับไหน อาทิตย์อุตส่าห์ยอมมาเที่ยวกับเขา แต่แม้หนีมาไกลถึงผับชานเมือง ยังมาจะเอ๋กับคนที่ไม่อยากเจอหน้า...
ธงรบถอนหายใจหนักๆ แล้วหันขวับ ก้มหน้าลงมองพื้นเคาท์เตอร์บาร์ตรงหน้าราวกับพิจารณาวัสดุที่ใช้ทำพื้นผิวเคาท์เตอร์ หากในใจนับเลขหนึ่งสองสาม รอเวลาที่ใครบางคนอาจจะเข้ามาทัก
จริงอย่างที่กลัว นับยังไม่ถึงเจ็ด มีมือวางลงบนบ่าเขาหนักๆ พร้อมเสียงห้วนๆ ดังขึ้น "เจอตัวซะที"
ธงรบคิดหาคำพูดเหมาะๆ ก่อนจะหันกลับไป แต่ไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไร ธีรยุทธ นายแบบหนุ่มที่เคยโดนเขาหลอกให้อารมณ์ค้างก็ใส่เขาไม่ยั้ง "ผู้กองหายหน้าไปไหนตั้งหลายเดือน แล้วทำไมทิ้งผมไว้ที่ลานจอดรถ อยู่ดีๆ ก็แวบหนีทั้งๆ ที่ชวนให้ผมออกมาจากผับไปทำอะไรกัน ผมโทรไปก็ไม่รับสาย แล้วก็ไม่โทรกลับ ส่งเอสเอ็มเอสก็ไม่ตอบ โทรไปที่ ส.น. ก็ไม่เคยอยู่"
"โทรศัพท์หาย" ธงรบตอบ
"ตอแหล"
"อ้าว เปล่านะ หายจริงๆ" ธงรบยืนกราน
"แล้วนี่อะไร" ธีรยุทธชี้มือไปยังโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้แก้วเหล้าบนเคาท์เตอร์
"โทรศัพท์" ธงรบตอบหน้าเรียบนิ่ง
"ไหนบอกว่าโทรศัพท์หาย" ธรียุทธไม่ยอมแพ้
"หายก็ซื้อใหม่สิ"
"ซื้อเครื่องที่หายไปกลับคืนมาใช่ไหม" ธีรยุทธเบ้ปาก "โกหกได้หน้าตาเฉย ผมจำโทรศัพท์สารวัตรได้"
...ตาดีไม่พอ ความจำยังดีอีกต่างหาก...
"ก็..." ธงรบติดขัด เจ็บใจตัวเองที่ลืมวางโทรศัพท์ไว้บนเคาท์เตอร์หลังจากที่เพิ่งโทรศัพท์หาอธิคมเมื่อตอนที่มาถึงผับใหม่ๆ "ชอบอะไรเดิมๆ ก็เลยไปซื้อยี่ห้อเดิมรุ่นเดิม"
"ขอลองกดเล่นดูหน่อยได้ไหมครับ พอดีผมสนใจซื้อรุ่นเดียวกัน อยากรู้ว่าเครื่องมีลูกเล่นยังไงบ้าง" ธีรยุทธยิ้มให้เย็นๆ รู้ดีว่าไม่เคยหรอกที่จะจับได้ไล่ทัน ธงรบเฉไฉออกหลบหลีกได้ทุกที แต่คราวนี้เขาจะเอาให้อยู่หมัด กะจะน๊อคธงรบให้ได้
"แล้วทำไมมาเที่ยวไกลขนาดนี้" ธงรบเปลี่ยนเรื่อง
...เทคนิกคนเจ้าชู้ พอจวนตัวแล้วต้องเปลี่ยนประเด็นเพื่อทำให้คนที่กำลังซักฟอกเขว...
"อยากมา" ธีรยุทธตอบห้วนๆ แล้วยื่นมือไปจะคว้าโทรศัพท์ของนายตำรวจหนุ่ม แต่ฝ่ายนั้นรีบหยิบมาถือไว้ในมือเสียก่อน
"มาคนเดียวหรือ"
"คนเดียว" ธีรยุทธตอบ "แต่ไม่คิดจะกลับคนเดียว ต้องหาตำรวจคอยดูแลตอนกลับบ้าน เดี๋ยวโจรปล้น"
"ตำรวจมีหลายคน เลือกเอาเลยตามสบาย" ธงรบหันซ้ายหันขวา มองหาตัวช่วย
...อาทิตย์อาจจะช่วยเขาได้ ธีรยุทธอาจจะเกรงใจที่เห็นเขามากลับคนอื่น...
...ตัวช่วยซ้ำเติมสิไม่ว่า... อีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาในความคิดของธงรบ
...อาทิตย์กำลังเดินกลับมาแล้ว เอาไงดีวะ...
...หันเหความสนใจธีรยุทธให้สนใจอาทิตย์...
--จะบ้าหรือ อย่างธีรยุทธนี่นะจะชอบแบบอาทิตย์ ตี๋น้อยน่ารักอย่างอาทิตย์ต้องเป็นคนที่ห้าวๆ แมนๆ เท่านั้นที่จะหันไปมอง ธีรยุทธนุ่มนิ่มขนาดนี้ไม่ชายตามองคนน่ารักอย่างอาทิตย์หรอก...
"ตกลงจะไม่ให้ดูโทรศัพท์ใช่ไหม งั้นก็ยอมรับมาซะเถอะ พลิกลิ้นไปมาไม่มีประโยชน์หรอก" ธีรยุทธยิ้มเยาะเมื่อเห็นธงรบทำท่าอึดอัด
"ก็คนมันถนัดใช้ลิ้น"
ธีรยุทธหัวเราะเบาๆ ในใจยอมรับอย่างที่ธงรบพูดเพราะเคยเจอกับตัวมาแล้ว แต่ตอนนี้หมั่นใส้นายตำรวจเจ้าเล่ห์เป็นที่สุด จึงพูดขึ้นว่า "แล้วตอนนี้ใช้ลิ้นกับใคร เบื่อผมแล้วใช่ไหมถึงได้ชิ่งหนีไปแบบนี้"
"โธ่ อย่าพูดแบบนี้สิ" ธงรบทำหน้ามุ่ย
"แต่อย่าคิดว่าจะทิ้งกันได้ง่ายๆ นะ" ธีรยุทธถลึงตา "ผมยังไม่เบื่อสารวัตร เพราะฉะนั้น อย่ามาทิ้งกันเด็ดขาด ถ้าผมเบื่อสารวัตรแล้วถึงหายหน้าไปได้"
ธีรยุทธจ้องหน้าธงรบนิ่งอยู่ชั่วครู่ อีกฝ่ายก็ไม่พูดไม่จา แต่สายตาหลุกหลิกของธงรบทำให้นายแบบหนุ่มหันตาม เมื่อเห็นใครเดินเข้ามาใกล้ เขาจึงอมยิ้ม รู้สึกนึกสนุกขึ้นมาทันใด
"อาทิตย์/คุณอาทิตย์" เสียงสองเสียงดังขึ้นเกือบพร้อมกัน แต่เจ้าของเสียงแรกหันขวับมามองหน้านายแบบหนุ่มอย่างแปลกใจ
อาทิตย์ยิ้มกว้าง แต่สีหน้าแสดงความสงสัยอยู่ในที ธงรบเองก็ทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนักใจเพราะตอนนี้รู้แล้วว่าสองคนนี้รู้จักกัน
"โลกกลมจังเลยนะครับ กรุงเทพฯ ก็เล็กนิดเดียว ไม่นึกว่าจะเจอคุณอาทิตย์" ธีรยุทธทัก แล้วหันมายิ้มบางๆ ให้ธงรบ "กับพี่ธง"
...พี่ธง ธีรยุทธเคยเรียกเราแบบนี้ที่ไหน...
"รู้จักกันหรือครับ" อาทิตย์ถาม
"รู้จักดีทีเดียว แนบสนิทเลยล่ะครับ ไม่เชื่อถามพี่เขาดูสิ" ธีรยุทธส่งยิ้มร้ายๆ กับสายตาพิฆาตให้นายตำรวจหนุ่ม
...เป็นอย่างนี้นี่เอง ธงรบเจอเด็กใหม่เลยคิดจะทิ้งเขา และเด็กใหม่ก็คือตี๋เข้มอาทิตย์คนนี้เอง เขานึกว่าอาทิตย์เป็นฝ่ายรุกเสียอีก ที่ไหนได้ มาเป็นของธงรบนี่เอง ท่าทางหึงธงรบไม่ใช่น้อย มองตาก็รู้...
ธีรยุทธลอบสังเกตทั้งสองคน แวบหนึ่งเห็นธงรบทำท่าเหมือนจะขาดใจ ชายหนุ่มอดรู้สึกแปลบๆ ในใจไม่ได้ เขารู้สึกว่าธงรบแคร์ความรู้สึกของอาทิตย์พอสมควร
...แต่เขาไม่สงสารหรอก คนเจ้าชู้ต้องโดนหนักๆ...
"สนิทกันก็ดีแล้วครับ จะได้ไม่ต้องแนะนำตัวกัน คุณยุทธมาเที่ยวเสียไกล" อาทิตย์พูดยิ้มๆ
"ที่ประจำครับ" ธีรยุทธตอบยิ้มๆ เช่นกัน แล้วปรายตาหันไปมองธงรบ จงใจให้อาทิตย์รู้สึกว่า นี่คือที่ประจำของเขากับนายตำรวจเจ้าชู้
...เฮ่ย พูดยังงี้ได้ไง ธีรยุทธนี่ร้ายกาจมาก...
ธงรบร้อนตัว อยากจะพูดแก้เพื่อไม่ให้อาทิตย์เข้าใจอะไรผิด แต่ก็พูดไม่ได้เพราะธีรยุทธไม่ได้พูดอะไรออกมาตรงๆ เพราะหากธีรยุทธพูดว่า นี่คือที่ประจำของผมกับผู้กอง เขาจะรีบท้วงว่า 'ไม่ใช่ อาทิตย์อย่าไปเชื่อเขานะ'
"พี่เพิ่งเคยมา เงียบดีเหมือนกัน ไม่อึกทึกครึกโครมเหมือนในเมือง" ธงรบรีบพูด
"พี่ธงชอบที่เสียงดังๆ ไฟวูบวาบไม่ใช่หรือ ไม่เจอแค่อาทิตย์กว่าๆ เปลี่ยนสไตล์เสียแล้ว" ธีรยุทธไม่ยอมแพ้อีกฝ่าย พยายามสร้างความใจผิดเต็มที่
...จะพูดแย้ง อาทิตย์ก็คงจะหาว่าแก้ตัว ซวยจริงๆ เลยเรา...
ธงรบขมวดคิ้วใส่ธีรยุทธ ส่งสายตาให้อีกฝ่ายรู้ว่า ..."อย่านะ อย่ามาใส่ร้ายกัน"...
"จำผิดหรือเปล่าครับ อาทิตย์ที่แล้วพี่ไปธุระต่างจังหวัด ก่อนโน้นก็ไปราชการ แล้วก็ไปอีกหลายๆ ที่" ในที่สุดธงรบก็อดแก้ตัวไม่ได้
"อ้อหรือครับ ผมคงจำผิดวัน พี่ธงชอบไปหลายๆ ที่ ไม่เป็นที่เป็นทาง ผมเลยงง" ธีรยุทธพยักหน้าเห็นด้วย แล้วพูดต่อว่า "แต่ถึงจะจำผิดวัน แต่ผมไม่เคยจำผิดคน"
"พี่ก็เหมือนกัน" ธงรบเห็นด้วยบ้าง
"สารวัตรกับคุณยุทธรู้จักกันนานแล้วหรือครับ" อาทิตย์ถามขึ้นมา
"ก็นานแล้วครับ นานพอที่จะ..." ธีรยุทธตอบ
"ก่อนรู้จักกับอาทิตย์" ธงรบรีบแทรก ไม่อยากให้อาทิตย์เข้าใจผิดว่ารู้จักกับธีรยุทธหลังจากที่รู้จักอาทิตย์แล้ว
"ก็สี่ห้าเดือนที่แล้ว" ธีรยุทธพูดหน้าตาเฉย
"จำเดือนผิดอีกแล้วคุณยุทธ" ธงรบแย้ง
"ไม่ คราวนี้จำไม่ผิด เรารู้จักกันตอนผมไปเดินแบบในงาน Bangkok Fashion Week 2009 คืนวันเสาร์"
....โกหก...
ธงรบอยากเถียงธีรยุทธ แต่เมื่อหันไปมองตาอาทิตย์ที่กำลังเริ่มหรี่ลง ปากเริ่มเม้ม เขาก็ชักปอดๆ
...พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง...
ธงรบพยายามท่องเอาไว้เพื่อปลอบใจตัวเอง ด้วยคิดว่า ขืนพูดอะไรไป อาจเป็นภัยแก่ตัวเอง
...พูดก็ไม่ได้ แต่นิ่งไว้ก็อาจจะกลายเป็นตำลึงเน่าเสียนี่ ซวยจริงๆ เลยธงรบเอ๋ย ไม่นึกว่าจะเจอดีคืนนี้ แล้วธีรยุทธก็ท่าทางไม่ใช่เล่น น้องๆ กษิดิษฐ์เลยล่ะ เพียงแต่ไม่ตรงไปตรงมาอย่างอีกคน แม้ปากคอไม่ร้าย แต่คำพูดแต่ละคำนั้นทั้งบิดเบือนและทั้งสร้างความใจผิดได้ดีนักเชียว...
...โอย แย่แล้วเรา คืนนี้คาดว่าจะได้เชยชมอาทิตย์ นี่ก็คงอดตามเคย...
...ตัวสำรองก็ยังมี...เสียงฝ่ายซาตานแทรกขึ้นมา
...จะบ้าหรือ หาเรื่องใส่ตัว หาเหาใส่หัว เรื่องภานุวัฒน์ยังแก้ไม่ตก ถึงตอนนี้หายเงียบไปแต่ก็ใช่ว่าจะวางใจได้ ไหนจะคนอื่นๆ อีก...
...เกิดมาหล่อและมีเสน่ห์มันหนักใจอย่างนี้นี่เอง...
"แล้วงานโฆษณา Info Linkพร้อมถ่ายทำหรือยังครับ ทางบริษัทคุณอาทิตย์บอกผมว่ายังเริ่มไม่ได้เพราะหาตัวแสดงอีกคนไม่ได้ คิวผมจะหมดแล้วนะ" ธีรยุทธเปลี่ยนเรื่อง หันมาพูดเรื่องงาน ซึ่งทำให้ธงรบหูผึ่งขึ้นมาทันที
...อ๋ออย่างนี้นี่เอง ที่รู้จักกันเพราะบริษัทอาทิตย์จ้างธีรยุทธถ่ายโฆษณา...
"ไม่เกินอาทิตย์นี้ไฟนอลได้แน่นอนครับ คุณยุทธไม่ต้องห่วง"
"ผมมีงานของญี่ปุ่น กำลังติดต่อให้ถ่ายแบบกับถ่ายโฆษณา คุณอาทิตย์ต้องรีบหน่อย เอเยนต์ผมเขาตื่นเต้นกับงานนี้มาก คุณก็รู้ ตลาดญี่ปุ่นใหญ่มาก ถ้าผมได้งานนี้ โอกาสทองเลยนะครับ ผมรอนานมากไม่ได้" ธีรยุทธทำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันไปหานายตำรวจที่นั่งนิ่งอยู่ใกล้ๆ "ถ้าหานายแบบอีกคนยังไม่ได้ก็ให้พี่ธงแสดงสิครับ คนรูปหล่อหุ่นดีแบบนี้ เหมาะสมที่สุด"
"โอ๊ะๆ ไม่ได้นะ ไม่เอา ไม่ ไม่ ไม่" ธงรบรีบปฏิเสธ
...เรื่องได้ออกทีวีนั่นเขาชอบ แต่จะให้เป็นนายแบบโฆษณาร่วมกับธีรยุทธคงไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก...
"คาแรคเตอร์ไม่ตรงกับที่วางคอนเส็บเอาไว้ครับ" อาทิตย์ปฏิเสธยิ้มๆ
"ก็แก้สิครับ ที่อื่นเขายังทำเลย" ธีรยุทธแนะนำ "ผมว่าที่คุณตู่แนะนำให้ก็ไม่เลว พี่บอยร่วมแสดงด้วยแน่ ผมคุยกับพี่บอยแล้ว เขาตื่นเต้นใหญ่เลย เขาชอบเซอร์ไพรซ์"
อาทิตย์กับธีรยุทธเปลี่ยนมาคุยเรื่องงาน ธงรบไม่รู้เรื่องว่าทั้งสองคุยอะไรกันจึงนั่งฟังเงียบๆ สลับกับการหันไปมองรอบๆ และยักคิ้วให้บางคนที่ส่งสายตาประสานสัมพันธ์มาให้เขาทั้งหญิงและชาย จวบจนกระทั่งหูได้ยินสิ่งที่ธีรยุทธพูดจึงต้องรีบแทรก
"ไม่ได้นะ"
"ทำไมจะไม่ได้ พี่ธงกลัวอะไรกับการแก้ผ้า" ธีรยุทธทำเสียงเข้ม
"แก้ผ้าขึ้นเตียงน่ะไม่กลัวหรอก แต่แก้ผ้าหน้ากล้องนี่ไม่เอา" ธงรบหันไปมองอาทิตย์ ส่งสายตาบอกความนัยบางอย่าง
"รู้แล้วว่าแก้ผ้าเร็ว" ธีรยุทธตอกกลับ
ธงรบสะอึก อาทิตย์เมินหน้าหนีทันทีที่ได้ยินธีรยุทธพูด
...ฉิบหาย พูดอะไรเข้าเนื้อจริงๆ ธงรบเอ๋ย...
"โฆษณาอะไรให้คนแสดงแก้ผ้า เดี๋ยวได้โดนด่ากันทั้งเมือง ผมไม่เอาด้วยหรอก ไม่อยากเป็นดาราหนังโป๊" ธงรบส่ายหน้า
"ทำยังกับไม่เคย" ธีรยุทธพูดยิ้ม หันหน้าหนีธงรบที่ถลึงตาใส่ราวกับจะพูดว่า...เอาอะไรมาพูด ใช้ภาษาก่อให้เกิดความเข้าใจผิดอีกแล้ว...
ธงรบเห็นท่าไม่ดี ขืนให้ธีรยุทธยืนคุยด้วยต่อไปอีกไม่นานคงถึงตาจน จึงหาทางออกง่ายๆ ด้วยการชวนอาทิตย์กลับ แต่โชคไม่เข้าข้าง ตี๋หนุ่มของเขาปฏิเสธ และที่แย่ไปกว่านั้น ยังชวนธีรยุทธให้ไปเที่ยวด้วยกันต่อ
"ชวนโตโต้ไปด้วยนะ" ธีรยุทธพูดแล้วหันมายิ้มสะใจใส่คนเจ้าชู้ที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก "คุณอาทิตย์เคยเห็นโตโต้แล้วตอนที่ผมแคสติ้ง เขายังบ่นเลยว่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นพรีเซนเตอร์ของ Info Link"
"ดีครับ เผื่องานหน้าจะได้ร่วมงานกัน" อาทิตย์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วหันไปมองธงรบ "วันนี้โชคดีมีเจ้ามือใหญ่"
ธงรบเบือนหน้าออกไปเบ้ปากเพราะโดนแกล้ง
...อาทิตย์นะอาทิตย์ แทนที่จะช่วยกันหน่อย กลับมาซ้ำเติม...
...โตโต้เด็กเก่าของเขาก็พอๆ กับธีรยุทธนี่ล่ะ...
...จะโดนอะไรอีกว๊า...
***************************
-
ดีครับคุณนาย....ห่างหายไปนาน ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมเลย เห็นแล้วก็มาทักทายก่อน ยังไม่ได้ตามอ่านด้วยครับ ไว้จะมา comment เพิ่มเติมนะคร๊าบ
เรียนจบยังเนี่ย :bye2:
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารธงรบ หรือว่าสมน้ำหน้าดีเนี่ย :z3:
-
ธงรบจะรอดไหมนะงานนี้ ....
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารธงรบ หรือว่าสมน้ำหน้าดีเนี่ย :z3:
สงสารสิครับ ไม่สงสารธงรบแล้วจะไปสงสารใคร
-
...ช่างเป็นความรู้สึกผสมผสานกันที่ได้รสชาติแปลกประหลาดเหลือเกิน...
...เออนะ ความรักมัันเป็นแบบนี้เอง ทำให้รู้สึกได้สองอย่างภายในเวลาเดียวกัน...
เฮ้อออ ... มันพิลึกกึกกือ ตั้งแต่ธงรบไปมอมเหล้าตี๋น้อยแล้วค่ะ :เฮ้อ:
เอาว๊ะ ... หลวมตัวเชียร์ธงรบมาซะขนาดนี้แล้ว จะต้องเจอโจทก์เก่าอีกซักกี่คน ก็ต้องเป็นกำลังใจให้ผ่านไปด้วยดี
สงสารก็แต่ตี๋น้อย ปากแข็ง ใจแข็ง จุก เสียด แน่น ไม่เว้นแต่ละวัน 555+
ปล. แอบเห็นชื่อ อิศรา กะ คุณภีร์ด้วย .. คิดถึงจัง :impress2:
-
พ่อปลาไหลตายน้ำตื้นเสียแล้วว~~!!~
คุณนายบอกว่าน่าสงสาร แต่ทำไมตอนนี้ ผัดไทสมน้ำหน้าค่ะ :laugh:
-
ตอนนี้เรตติ้งเสาธงติดลบเห็นๆ การกระทำแต่ละอย่าง ช่าง.... :z6:
ใกล้ถึงตอนปัจจุบันแล้ว คุณคฑาสู้ๆ :fire: :call:
ปล.นายป้องก้อ.. มาว่าอิศราแรด ทำเอาขำ ดูตัวเองป่ะเนี่ย
-
กรรมตามทันคนเจ้าชู้ ถ้ากิ๊กเก่าทั่วเมืองจัดงานรวมรุ่นกันในร้านเดียวกับสารวัตรนี่คงตายแบบเลี้ยงไม่โตแน่เลย :laugh:
อาทิตย์บทน้อยจังเลยพักนี้ :o12:
-
นึกเสียว่าสงสาร
คืนนี้อดแน่ๆ :z3:
-
:laugh: 5555+ธงรบงานเข้า
-
ธงรบท่าจะอาการหนักกว่า อธิคมนะเนี่ย โจทย์แสบๆทั้งนั้น
คิดถึงอิศรากับภีร์ ด้วยชอบคู่นี้จริง อยากขอตอนเพิเศษบ้างอ่ะคุณนาย
ที่สุดคือชอบคุณนายมาก
-
ตอนนี้เสาธงกลายเป้นกระท้อนไปแล้ว
แต่กระท้อนทุบเสร็จมันถึงจะหวานนะตาธง อิอิ
ยอมๆ โดนทุบไปก่อนเถอะตอนนี้
-
ธงรบ ...เปิดเผยไปเลย!! อยากได้เขาจริงต้องเปิดเผย ฮ่า ฮ่า :laugh: อาตี๋ จับมันขึงพึดแล้วเอาแส้เฆียน เอ้ย พูดเล่น จัดการเค้นคอจำเลยให้สารภาพ
ว่ามีคดีที่ไหนให้หมด ธงรบเอ้ย จากที่เกริ่นคดี ไว้ หนียากแน่ ๆ โปรยไว้เยอะขนาดนั้น :laugh: รีบขออภัยด่วนก่อนถูกสั่งประหารจากศาลตี๋น้อยน้อ :z1:
-
เจ็บแค้นเคืองโกธร..โทษฉันใย
-
ไหลไปเรื่อยเลยนะพ่อเสาธง
คราวนี้ตายแน่ๆ :beat: :fire: :m31:
ตี๋น้อยจัดการเลย :laugh: :laugh:
-
:laugh: งานเข้าอยู่ร่ำไปจริงๆคุณพี่ธง
ถ้ามั่นใจในความรักที่มีให้ตี๋น้อยแล้วล่ะก็
แถลงข่าวเลยสิ ป่าวประกาศให้ใครต่อใคร
ได้รู้ว่า เจ้าของหัวใจหลายๆห้องของธงรบ
ตอนนี้มีเพียงตี๋น้อยอาทิตย์เท่านั้น :z3:
-
:laugh: :laugh: :laugh:สะจาย สมน้ำหน้าตาเสาธง
-
เอิ๊กกกกกก
ตายแน่ๆสารวัตร :z6:
เอาใจช่วยนะสารวัตร o13
-
เมื่อไหร่ธงรบจะตัดได้หมดเหมือนอธิคมนะ อย่างนี้จะให้อาตี๋อาทิตย์ไว้ใจได้ยังไง
-
ภาคนี้ ถึงคบกันแล้วก็มิวาย เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอีตาเสาธงจริงๆ ไปไหนก็เจอกิ๊กเก่า :laugh:
ไม่น่าเชื่อว่าพี่นายจะใจร้ายกับคนเจ้าชู้ขนาดนี้ พวกเดียวกันไม่ใช่เหรอ :z1:
-
ผู้กองต้องปวดหัวกับเด็กๆไปอีกนาน
อาทิตย์เค้าหึงเงียบด้วยเถอะ :laugh:
-
:laugh: งานนี้ธงรบขอสอง 5555+ (สองมือสองเท้าของอาทิตย์) :z6:
-
ป๊อกสองเด้ง
เจ้ามืออย่างธงรบโดนเลย
สมน้ำหน้า :m20: :m20:
-
แก้เผ็ดคืนให้ได้น่ะธงรบ
-
แหม...กว่าจะชวนเมียมากินเหล้าได้ก็นะ ชักแม่น้ำทั้ง 108 มาซะน้ำลายจะแห้ง
พอมาได้แล้วก็นะ เหอะๆ มาเจอโจทก์เก่าอีก ซีดเลยดิสารวัตร :m20:
ไปต่ออีกผับ...งานเลี้ยงรุ่นเด็กสารวัตรชิมิคะ ... อาทิตยยยยยยยยยยยย หึ่งลมออกตาแน่ๆ o18
โดนเจี๋ยน สั่งงด มีเซกซ์อีกหนึ่งเดือน กรั่กๆๆๆ
+1 จัดให้คะ
-
โจทก์เยอะขนาดนี้แล้วจะเอาไงดีล่ะสารวัตรธงรบ
เอาแบบนี้มั้ย ประกาศไปเลยว่าสารวัตรเจอรักแท้จนยอมเปลี่ยนขั้ว อาจจะช่วยได้บ้างนะ
โชคเลือดเอ้ยโชคดีนะคะ :bye2:
-
สารวัตรธงจะรอดหรือเปล่าเนี่ย พ่อปลาไหลคราวนี้เจอใบข่อย รอดยาก อิอิ
-
Mode แม่ยกอิศรา
กรี๊ดดดดดดดดด อิศร๊าา!!!! :a5: อิศรา :man1: +1 ค่ะคุณคทาวุฒ ถูกใจอิประโยคนี้
อิศราที่แรดๆ อ่ะนะ กรากกกกกกกกกกกกก แทบตกเก้าอี้ :m20:
มาออกแค่นี้ก็ดีใจแล้ว กราก (คิดถึงๆๆ)
----------------
แสนสุดซวยจริงๆๆ หนอ ตาเสาธง กรากกกกกก กว่าจะชวนภรรเมียสุดเลิฟมาได้เลือดตาแทบกระเด็น
มาเจอโจทย์เก่าซะนี้ แถมโจทย์ก็ปั่นจนหัวหมุน ทำให้เมียรักเข้าใจผิดอีก จะแก้ตัวก็ไม่ได้ น้ำท้วมปากบุ๋มๆๆ เดี๋ยวเค้าหาว่าร้อนตัว นี่แหละเค้าเรียก บาปกรรมคนเจ้าชู้ :jul3:
อาตี๋เปล่งออร่า หึงหวงออกมาซะขนาดนี้ ตาเสาธงจะรู้อะไรบ้างไหมเนี่ย
ถ้าไม่รัก เค้าไม่หึงหรอก เข้าจายหมายยยยยยยย!! :โป้ก1:
สงสัยตอนหน้า ชื่อตอนว่า รอเก็บศพคนเจ้าชู้เปล่าเนี่ย แค่ 1 ยังแย่ขนาดนี้ แล้วถ้า X2 เข้าไป :impress3:
วันหลังดินเนอร์กันใต้แสงเทียนกันในห้องก็พอนะ สารวัตร กรากกกกกก
-
ธงรบแย่แล้วๆ
-
อดไม่ได้ขอเม้นท์อีกรอบ :impress2: ผู้กอง...อยากตัดต้องเสียเชิงชายหน่อยนะ แนะนำอดีตกิ๊กทุกคนว่าเป็นเมียตี๋น้อยแทนสิจ๊ะอาจจะรอดก็ได้นะ ก๊ากกกกกกก :laugh:
-
ศึกรอบด้าน ศัตรูประชิดตัว :m20:
-
ไม่น่าเชื่อว่าพี่นายจะใจร้ายกับคนเจ้าชู้ขนาดนี้ พวกเดียวกันไม่ใช่เหรอ :z1:
ว้าย เจ้เพิ่งทราบว่าคนเขียนเรื่องนี้ เจ้าชู้ อิอิ
ขอบคุณนะคะที่บอก :laugh:
me/ จดลงสมุดบันทึก......
-
:beat: ธีรยุทธโทษฐานบ่อนทำรายความรักของคนอื่น
แถมนี่อีกสักที :z6:
-
โจทย์เยอะจริงๆ
จะรอดไหมเนี่ยสารวัตรธงรบ
งานนี้เสาธงหักแน่ๆ :laugh:
-
ใจหนึ่งก็เห็นใจสารวัตรเสาธง
แต่อีกใจก็อยากให้โดนดัดนิสัย
อยากรู้อาตี๋น้อยอาทิตย์จะจัดการยังไง
เอาให้ตายเลย อาตี๋ เจ้าชู้ดีนัก อิอิ :z6: :beat:
-
สงสารผู้กองธงรบจริง ๆ เล้ย สงสัยเสาธงจะหักกลางก็งานนี้แหละ
ไปไหนก็เจอะเจอแต่โจทก์เก่าทั้งนั้น นี่แหละน้า กรรมตามทันคนเจ้าชู้
ว่าแต่คุณ katawoot มีปัญหาอะไรกับคนเจ้าชู้หรือเปล่า เห็นตาธงรบ
โดนยำซ้ามากมาย ........
-
ไม่น่าเชื่อว่าพี่นายจะใจร้ายกับคนเจ้าชู้ขนาดนี้ พวกเดียวกันไม่ใช่เหรอ :z1:
ว้าย เจ้เพิ่งทราบว่าคนเขียนเรื่องนี้ เจ้าชู้ อิอิ
ขอบคุณนะคะที่บอก :laugh:
me/ จดลงสมุดบันทึก......
ผมรู้ว่าเจ้ไม่ใช่คนหูเบาเชื่อใครง่ายๆ หรอก
:m29:
(ใครเป็นคนเริ่มเนี่ย เจ้าชู้ที่ไหน ดูเหมือนเจ้าชู้หรือไง ไม่เคยเห็นตัวจริงคนเขียนซักหน่อย :m16: ตัวจริงเรียบร้อยเคร่งขรึม)
-
ธงรบ 20
วันนี้เป็นวันโลกแตก ธงรบแทบจะตะโกนออกมาดังๆ เมื่อเดินเข้าไปในยิมแล้วเจอเป้กับป้อง สองคู่หูที่คอยหาโอกาสกระแซะเข้ามาหาเขา หนำซ้ำธีรยุทธกับโตโต้ก็มาโผล่ที่ยิมด้วย โชคดีที่สองคนหลังเป็นคนมีชื่อเสียงจึงไม่ค่อยมายุ่งกับเขาเท่าไหร่นัก แต่กระนั้น ธีรยุทธก็หาโอกาสมาพูดจากระทบกระเทียบเขาจนได้และลงท้ายด้วยการชวนออกไปเที่ยว
"คืนวันเสาร์ไปเที่ยวกับผมนะครับ ไม่งั้นผมจะไปบอกคุณอาทิตย์ว่าเราเคยทำอะไรกันมาบ้าง"
"นี่ขู่พี่หรือ" ธงรบหรี่ตามองอีกฝ่าย "อาทิตย์ก็รู้ว่าเรามีอะไรกันมาก่อน ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะไปทำให้อาทิตย์หึง อาทิตย์เป็นคนหนักแน่น ไม่หูเบา ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล"
"ทำไมต้องคุณอาทิตย์ ทำไม บอกผมหน่อยว่าทำไม ทำไมไม่เป็นผม ไม่เป็นโตโต้ ไม่เป็นคนอื่นๆ ที่เป็นสเป็คพี่" ธีรยุทธหน้าเคร่ง
ธงรบถอนหายใจ "ตอบให้พี่หน่อยสิ พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน"
"สารวัตร ผมชอบสารวัตรนะ"
"คุณก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกันไม่ได้หรอก" ธงรบมองตาธีรยุทธ "คุณเป็นคนดังในวงการบันเทิงขนาดนั้น มาเป็นแฟนกับพี่ไม่ได้หรอก"
"แล้วทำไมต้องมีแฟน" ธีรยุทธหน้าง้ำ "สนุกกันไปเรื่อยๆ แบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว"
"พี่อยากมีแฟน พี่อายุมากแล้ว อยากมีใครที่ดูแลกันและกัน" ธงรบตอบเสียงหนักแน่น
"งั้นก็มาสนุกกับผมบ้าง มีแฟนแล้วก็ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ"
"อ้าว จะให้พี่นอกใจแฟนหรือไง ไม่ได้หรอก เดี๋ยวอาทิตย์เอาพี่ตาย" ธงรบส่ายหน้า "นั่นขี้หึงจะตาย"
"ไหนบอกว่าเขาเป็นคนหนักแน่น ไม่หูเบา"
"ก็..." ธงรบอึกอัก "ก็หนักแน่น แต่ว่าก็หึง หนักแน่นกับขี้หึงมันไม่เหมือนกันนะ พี่ไม่อยากให้แฟนหึง ไม่อยากให้มีเรื่องปวดหัว"
"ไปได้น้ำขุ่นๆ เหมือนเคยนะสารวัตร" ธีรยุทธเบ้ปากแล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ให้ห้องฝึกโยคะ ในใจรู้สึกอิจฉาอาทิตย์ขึ้นมาทันใดเพราะไม่นึกว่าคนแบบนั้นซึ่งเทียบอะไรเขาไม่ได้เลยจะเป็นคนได้หัวใจของคนเจ้าชู้อย่างธงรบไป เขาสังเกตว่าธงรบเปลี่ยนไปจากเดิมมาก จนเขาอยากจะเชื่อว่าธงรบกำลังจะเลิกเจ้าชู้ แต่ก่อนนั้น ลองได้สะกิดให้ไป 'สนุก' กัน คนอย่างธงรบไม่เคยปฏิเสธ แต่คราวนี้ เขาตื้อมาตั้งเกือบสองอาทิตย์ ธงรบก็เอาแต่ส่ายหัวไม่ยอมท่าเดียว
"ขออย่าให้ดีแตกก็แล้วกัน ผมจะรอดูตอนคุณอาทิตย์ทนสารวัตรไม่ได้ ใครจะทนคนเจ้าชู้ตัวเป้งอย่างสารวัตรธงรบได้"
"พี่เลิกเจ้าชู้แล้ว เพราะฉะนั้นก็เลิกยุ่งกับพี่ซะที"
"สมมุติว่าผมเลิกยุ่งกับสารวัตร คนอื่นๆ อีกหลายคนก็โผล่มาวุ่นวายจนได้ อย่างคุณอาทิตย์นั่นนะรับมือไม่ไหวหรอก"
"คุณอย่าไปยุคนอื่นให้มาลุยพี่ก็แล้วกัน ปล่อยให้พี่ไปได้ดีเถอะ"
"สารวัตร" ธีรยุทธกระแทกเสียง "กล้าดียังไงมาว่ากันแบบนี้"
"ว่าอะไร พี่ไม่ได้ว่า" ธงรบส่ายหน้าปฏิเสธ "พี่หมายความว่าปล่อยให้พี่ไปซะดีๆ เถอะ"
"ได้" ธีรยุทธพยักหน้า "ผมจะเห็นแก่ความปรารถนาอยากเป็นคนดีของสารวัตร คนที่กลับตัวกลับใจก็น่าสนับสนุน แต่อย่าให้รู้นะว่านอกใจแฟน ผมจะแท๊กทีมกับโตโต้ช่วยกันเหยียบย่ำสารวัตรให้จมดิน"
"อ้าว เกี่ยวอะไรด้วย" ธงรบโวยวายเสียงไม่ดังมากนัก
"ก็สารวัตรบอกว่าอยากเลิกเจ้าชู้ มีแฟนจริงจัง ไม่สนใจผมกับโตโต้แล้ว เพราะฉะนั้นก็ทำให้มันจริงอย่างที่พูด ไม่งั้นก็ถือว่าสารวัตรแกล้งโกหกตอแหลเพราะไม่อยากมีอะไรกับผม"
"โอย พูดไม่รู้เรื่อง" ธงรบเกาศีรษะ หันไปมองอาทิตย์อย่างระแวงแล้วลุกเดินออกจากเบาะของเครื่องยกน้ำหนักตรงไปยังด้านหน้าของยิม แต่นึกได้ว่าเป้กับป้องกำลังยืนอยู่ข้างหน้าจึงเปลี่ยนใจเดินไปอีกทาง
...โว้ย ไปทางไหนก็ไม่ได้ มีแต่โจทย์เก่า แบบนี้สงสัยต้องลาออกจากการเป็นสมาชิกยิมนี้ไปยิมกลางสวนลุมพินีให้สิ้นเรื่อง...
"อย่ามาว่าผมพูดไม่รู้เรื่องนะ ที่ผมพูดกับสารวัตรแบบนี้ปราณีมากแล้วนะจะบอกให้ ผมยอมถอยง่ายๆ ไม่ดีหรือ"
"ดีจ๊ะดี" ธงรบหันไปส่ายหน้าให้ธีรยุทธ "แต่จะดีมากกว่านี้ถ้าไม่เดินตาม"
"เชอะ ยังกะจะอยากเดินตาม" ธีรยุทธสะบัดเสียง แต่ก็ยังไม่เดินหนี "อย่างสารวัตรน่ะ หาเมื่อไหร่ก็ได้ เอาให้หล่อให้ล่ำ ให้เท่ให้ใหญ่กว่าสารวัตรยังได้เลย"
"คงมีหรอก"
"คอยดูนะ ผมจะหาให้ดู จะเอายศพันตำรวจโทเลยทีเดียว"
"เชิญครับเชิญ ตำรวจเท่ๆ หล่อๆ ล่ำๆ ยศพันตำรวจโทคงหาได้ง่ายนักล่ะ" ธงรบเบ้ปาก แวบหนึ่งเขานึกถึงอาวุธกับธนินท์เพื่อนร่วมรุ่น ธนินท์นั้นกำลังคบอยู่กับสงคราม อดีตของเขาคนหนึ่งซึ่ง 'แรง' พอๆ กับธีรยุทธ หรือบางทีจะหนักกว่าด้วยซ้ำ เพราะสงครามคนนี้ล่ะทำให้อนุภาพเข้าใจผิดอธิคมจนต้องหนีไปอยู่ที่แพร่ และในขณะเดียวกันธนินท์ก็มีแฟนเป็นผู้หญิงซึ่งขี้หึงไม่ใช่เล่น แต่เพื่อนเขาก็เก่งใช่ย่อย หลบหลีกไม่เคยให้แฟนผู้หญิงกับแฟนผู้ชายเจอกันได้แม้แต่ครั้งเดียว ส่วนอาวุธนั้นทำแต่งาน อยู่คนละสังคมกับธีรยุทธ โอกาสที่จะโคจรมาเจอกับธีรยุทธนั้นคงยาก แต่ถึงเจอ อาวุธก็คงไม่สนธีรยุทธเพราะคนแบบที่เพื่อนเขาชอบนั้นต้องดูฉลาด เก่ง เรียบ นิ่ง เหมือนคุณนุ หรือไม่ก็เหมือนอาทิตย์
...ยังไงก็อย่าให้มาปิ๊งอาตี๋ของเขาก็แล้วกัน แต่ดูๆ ไปอาวุธไม่ค่อยชอบตี๋ แฟนเก่าสองคนของอาวุธนั้นหน้าตาไทยแท้ เย็นๆ เหมือนน้ำแข็ง...
...นี่แสดงว่าธีรยุทธก็คงหาตำรวจเท่ๆ หล่อๆ ล่ำๆ ไม่ได้ล่ะสิ ถ้ายังงั้นก็คงอาจกลับมาวุ่นวายกับเขาอีก ไอ้คมก็นอนหมดสภาพอยู่ที่แพร่ ตำรวจหล่อๆ ล่ำๆ ในกรุงเทพฯ ก็เหลือธงรบคนเดียว...
...ทำไมวะ จะเลิกเจ้าชู้นี่มันยากจริงๆ ต้องคอยระแวงเด็กเก่าๆ แทบไม่เป็นอันจะทำอะไรเลยหรือไง...
อาทิตย์เดินออกมาจากยิมโดยมีธงรบเดินตามไม่ยอมห่าง ปากพูดเจื้อยแจ้วตลอดทางจนเขาอยากจะหันไปหาเทปกาวปิดปากเอาไว้
"สารวัตร รถตัวเองก็มี ทำไมจะต้องมาอาศัยรถผม"
"เราเป็นคนๆ เดียวกันแล้วนะอาทิตย์ แล้วคืนนี้ไปนอนบ้านพี่นะ เราไม่ได้นอนด้วยกันมาแล้วหลายวัน" ธงรบทำเสียงอ้อน
"แค่อาทิตย์เดียว" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ เปิดประตูรถแล้วโยนกระเป๋าลงบนเบาะข้างเบาะคนขับ แต่ธงรบรีบเปิดประตูฝั่งตรงข้ามแล้วหยิบกระเป๋าของเขาโยนไปเบาะหลัง
"อาทิตย์เดียวเหมือนหนึ่งปี" ธงรบทำหน้ามุ่ย "คนจะขึ้นนั่ง โยนกระเป๋ามาไว้ตรงเบาะหน้าทำไมล่ะ"
"ไว้สัปดาห์หน้าได้ไหมครับ คืนนี้ผมอยากพัก ทำงานหนักมาตลอดเจ็ดวัน"
"หลบหน้าพี่ต่างหาก"
"จะหลบทำไม"
"อาทิตย์โกรธพี่เรื่องคืนนั้น"
"เรื่องอะไร" อาทิตย์เอียงหน้าถาม ยังยืนเปิดประตูรถอยู่ ไม่ก้าวขึ้นรถเสียที
"เรื่องที่เจอธีรยุทธ" ธงรบตอบ "สิ่งที่เขาพูดนั่นน่ะไม่จริงซักอย่าง เขาแกล้งจะให้อาทิตย์ระแวงพี่เพราะเขาฉุนที่พี่ปฏิเสธเขา ส่วนโตโต้อาทิตย์ก็น่าจะมองออกว่าอะไรที่พ่อตุ๊กตาญี่ปุ่นพูดออกมาหาสาระไม่ได้ทั้งนั้น"
"ผมไม่ใช่คนโง่"
"ฉลาดมากล่ะ พี่รู้" ธงรบพยักหน้า "ฉลาดจนบีบให้พี่ไปเที่ยวต่อกับธีรยุทธและโตโต้ เพราะอะไรหรืออาทิตย์ สะใจที่พี่โดนสองคนนั่นรุมหรือ สนุกที่เห็นพี่ผะอืดผะอม ร้อนๆ หนาวๆ เพราะกลัวว่าอาทิตย์จะหึงหรือ ชอบใจที่พี่ต้องคอยระแวงมองซ้ายมองขวาเพราะกลัวจะโดนอดีตเก่าๆ เข้ามาวุ่นวายหรือไง พี่พยายามเลิกเจ้าชู้แล้วนะ อาทิตย์ก็เห็น"
"ขึ้นรถ ผมหิวข้าวแล้ว" อาทิตย์ตัดบทแล้วขึ้นนั่งประจำที่คนขับ
"พี่ไม่หิว พี่จุกไปหมดแล้ว กินอะไรไม่ลง" ธงรบหน้ามุ่ย ขึ้นนั่งคู่อาทิตย์แล้วทำหน้างอนๆ
"ถ้าไม่หิวผมจะไปส่งที่บ้านก่อน แล้วผมจะไปหาอะไรทาน" อาทิตย์ไม่สนใจคนตัวโตที่ทำท่างอนเหมือนหนุ่มน้อย
"หิวก็ได้" ธงรบหันมาทำตาออดอ้อน เปลี่ยนสีหน้าทันใด
"แล้วรถผู้กองล่ะ" อาทิตย์ทะยานรถออกจากช่องจอด
"เบาๆ สิอาตี๋ เดี๋ยวไปชนใครเขาให้" ธงรบปรามแล้วรีบคาดเข็มขัดนิรภัย
"มีตำรวจมาด้วย กลัวอะไร ชนกับใครก็ให้ผู้กองลงไปเคลียร์" อาทิตย์ยักไหล่ "แล้วจะกลับมาเอารถไหมครับ"
"ไม่แล้ว ทิ้งไว้นี่ล่ะ เสียห้าร้อยอีกแล้ว" ธงรบแกล้งถอนหายใจดังๆ ให้คนข้างๆ ได้ยิน
"จะเอารถมาทำไมก็ไม่รู้ ไม่ก็ขับตามกันไปก็ได้ ทำไมต้องมานั่งคันเดียวกัน" อาทิตย์บ่นพร้อมส่ายหน้า
"ก็เราเป็นแฟนกันนี่นา" ธงรบเลิกทำหน้างอน เปลี่ยนเป็นยิ้มกรุ้มกริ่มแทน "พี่อยากไปไหนมาไหนกับอาทิตย์จะตาย พี่มีความสุขเวลาเราอยู่ด้วยกัน"
"อย่าให้ใครมาทำลายความสุขก็แล้วกัน" อาทิตย์พูดขึ้นเบาๆ เสียงราบเรียบ ตามองตรงไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างระมัดระวังเพราะเลี้ยวรถเข้าถนนใหญ่ซึ่งการจราจรกำลังติดขัด
"พี่ไม่ลืมกฏข้อหนึ่งหรอก" ธงรบถอนหายใจเบาๆ "ส่วนกฏข้อสอง พี่อธิษฐานอยู่ทุกวันว่าไม่อยากให้มันเกิดขึ้น หวังว่าอาทิตย์ก็คงคิดแบบเดียวกัน"
"เอากฏข้อที่หนึ่งให้รอดก่อนเถอะครับ ถ้าเราทำดีที่สุด ทุกอย่างมันก็คงออกมาดีเอง"
"พี่ก็หวังว่าอย่างนั้น" ธงรบพยักหน้า "พี่เห็นตัวอย่างไอ้คมแล้ว ไม่อยากทรมานเหมือนมัน"
"ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะหนี" อาทิตย์หันมาสบตาธงรบแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองถนนพลางพูดต่อเบาๆ ว่า "แต่ไม่ไปไกลเหมือนพี่นุหรอก"
"ดีจ๊ะ พี่จะได้ตามง่ายๆ
""ผมไม่จำเป็นต้องใช้ระยะทางในการหนี ถ้าถึงตอนนั้น คนเรา ใกล้กันก็อยู่ห่างกันได้" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ
...แบบที่กำลังทำอยู่นี่งั้นหรือ...
...อาทิตย์รักเขาหรือเปล่า เป็นแฟนกับเขาเพราะความเหงา หรือเพราะทนที่เขาตื๊อไม่ได้...
...คชานนท์เคยพูดว่า รักกันอยู่ห่างไกลกันสุดขอบฟ้า แต่ก็เหมือนอยู่ด้วยกัน แต่บางคน ไม่ได้รักกัน ถึงอยู่ใกล้กันก็เหมือนมีป่าไม้มาบัง...
ธงรบวางศีรษะลงกับเบาะ เอียงหน้ามองอาทิตย์ด้วยสายตาครุ่นคิดจนอีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้ว ราวจะถามว่ามองทำไม นายตำรวจหนุ่มจึงพูดขึ้นเสียงเบาด้วยประโยคสั้นๆ ที่เมื่อผู้ฟังได้ยินก็นั่งเงียบเช่นเคย
"พี่รักอาทิตย์"
ธงรบนอนแผ่อยู่บนเตียง ตามองเพดานแล้วนึกภาพว่าเป็นท้องฟ้าสีครามเต็มไปด้วยปุยเมฆสีขาวลอยละล่อง พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า ลมเย็นพัดมาเอื่อยๆ คนที่เขารักนอนซบอยู่บนอก และตอบคำถามเขาด้วยเสียงอ่อนโยนว่า "ผมก็รักผู้กอง"
หลายวันที่ผ่านมาเขาคิดถึงอาทิตย์หนักขึ้นกว่าเดิม ตี๋เข้มของเขาไปทำงานที่ภูเก็ตได้สามวันแล้ว แต่สามวันที่ไม่ได้เจอกันทำให้เขารู้สึกเหมือนสามสัปดาห์ ที่แย่ไปกว่านั้น การทำงานครั้งนี้เป็นการถ่ายทำภาพยนต์โฆษณาซึ่งธีรยุทธเป็นนายแบบ พอคิดว่าอาทิตย์ขลุกอยู่กับธีรยุทธ เขาก็อดระแวงไม่ได้ว่าธีรยุทธจะพูดให้ร้ายเขา ใส่ข้อมูลเข้าไปในหัวอาทิตย์ทำให้อาทิตย์เข้าใจผิด วันมะรืนนี้อาทิตย์จะกลับกรุงเทพฯ และสัญญาจะมานอนค้างที่บ้านเขาและสุดสัปดาห์จะไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกัน ตอนนี้ธงรบแทบจะรอไม่ไหว ร่ำๆ อยากจะบินลัดฟ้าไปหาตี๋หนุ่มที่ภูเก็ต แต่ติดอยู่อย่างเดียวที่ว่าอาทิตย์ยื่นคำขาดไม่ให้เขาตามไปด้วยเพราะจะ 'รบกวน' นายแบบโฆษณา
...เฮ้อ เมื่อไหร่ฝันร้ายจะผ่านไป นี่เขาก็พยายามกวาดล้างบรรดาเด็กเก่าๆ ไปได้หลายคนแล้ว แต่ก็ยังอดระแวงไม่ได้อยู่ดี ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คนเด็ดๆ จะโผล่มาวุ่นวายกับเขาอีก...
...ร้ายสุดยังไม่ได้โผล่มา แต่ที่ไม่ร้ายก็ยังไม่ได้หายไป ภานุวัฒน์ก็ยังไม่รู้จะออกหัวหรือออกก้อย นี่หายไปเฉยๆ จะเป็นยังไงก็ไม่รู้...
...คำขู่ของธีรยุทธอีกเล่า จะเชื่อหรือไม่เชื่อดี แล้วที่ธีรยุทธบอกว่าจะไม่ยุ่งกับเขา จะไว้ใจได้ซักแค่ไหน...
...แล้วถ้าสงครามเลิกกับธนินท์ล่ะ จะหวนกลับมาหาเขาหรือเปล่า แต่ไม่น่าจะกลับมานะ เพราะท่าทางสงครามไม่ได้ติดใจอะไรเขานักหนา สงครามยังพูดเลยว่า เขาเป็นแค่ของเล่นชั่วคราว และไม่ชอบ 'ซ้ำรอยเดิม' กับใคร...
...กษิดิษฐ์ล่ะ ผิดหวังจากอธิคม จะเสียเส้นจนคิดจะมาคว้าเขาแทนอธิคมหรือเปล่า หลายคนเคยบอกว่าเขากับเพื่อนคู่หูนั้นเหมือนเป็นฝาแฝดกัน หากกษิดิษฐ์ไม่ได้อธิคม อาจเบนเข็มมาหาเขา อย่างน้อยเขากับกษิดิษฐ์ก็เคยมีอะไรกัน...
...สาธุ ขออย่าให้กษิดิษฐ์เกิดคิดอะไรเกี่ยวกับเขาด้วยเถอะ ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็คงเจอศึกหนัก...
ความคิดเรื่อยเปื่อยของธงรบสะดุดเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชายหนุ่มถอนหายใจดังๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ ในใจอยากจะคิดว่าเป็นโทรศัพท์ของอาทิตย์ แต่เขารู้ว่าไม่ใช่ อาทิตย์ไม่เคยโทรศัพท์หาเขาในเวลาดึกเช่นนี้
"คม ว่าไงเพื่อน แกยังมีชีวิตอยู่หรือ" ธงรบรับสายพร้อมกับหัวเราะเบาๆ หลังจากมองหน้าจอโทรศัพท์และเห็นว่าเป็นใครโทรศัพท์มา
"ธง ข้าทนไม่ไหวแล้ว" เสียงอธิคมเคร่งเครียด
"เฮ่ย เป็นอะไรวะ แกก็ทนมาได้จนป่านนี้ ใกล้จะครบกำหนดสามเดือนแล้วนะเพื่อน ทนต่ออีกนิด" ธงรบปลอบ
"ไอ้วุธมันมาแพร่"
"ไอ้วุธนั่นนะ มันไปทำไม" ธงรบเสียงแปลกใจ
"มันจะมาทำไม มันก็มาขโมยปลาย่างกินซิวะ" อธิคมกระแทกเสียง
"ที่กรุงเทพฯ มันไม่มีกินหรือไง" ธงรบล้อเล่นเพราะคิดว่าจะช่วยให้เพื่อนผ่อนคลายลงมาได้บ้าง
"มันมายุ่งกับคุณนุ เอ็งไม่รู้อะไร มันแอบมายุ่งกับคุณนุ มันมาอยู่กับแฟนข้า มันก็รู้ว่าคุณนุเป็นของข้า มันก็ยังจะมายุ่ง นี่ถ้าไม่เห็นกับตา ข้าไม่เชื่อหรอก" อธิคมเสียงเครียดยิ่งกว่าเดิม
"นี่เอ็งกินเหล้าเข้าไปเยอะละสิ จะเมาหรือยังล่ะ เลิกกินได้แล้วนะคม เดี๋ยวเป็นเรื่อง" ธงรบห้ามเพื่อนเพราะรู้นิสัยคนใจร้อนคนนี้ดี
"อยากจะไปฆ่ามันนัก"
"ฆ่ามันแล้วได้อะไรขึ้นมา คุณนุคงปรบมือให้เอ็งหรอก เดี๋ยวโดนลงอาญาเพิ่มอีกสามปี" ธงรบเตือน
"เอ็งมาหาข้าหน่อยสิวะ มาเป็นเพื่อนข้าหน่อย"
"ไอ้นี่เป็นเอามาก" ธงรบถอนหายใจ "รอหน่อยน่าคม ระหว่างนี้เอ็งก็ลองไปนั่งสมาธิ เอาธรรมะเข้าข่ม แกอาจเข้าใจผิด ได้ยินว่าไอ้วุธกำลังตามคดีใหญ่ที่ภาคเหนือแถวลำปาง พะเยา เชียงราย แกก็รู้มันไปทุกที่ แล้วก็..."
"ตามคดีห่าเหวที่ไหน มันไปหาคุณนุต่างหาก แล้วคุณนุก็ขับรถมันด้วย แลกรถกันขับเหมือนเป็นแฟนกัน ข้าทนไม่ไหวแล้วนะธง ข้าหึงเลือดขึ้นหน้าจะแย่อยู่แล้ว" อธิคมเสียงกร้าว
"เย็นไว้โยมอธิคม ยิ่งเอ็งกินเหล้าเข้าไปเอ็งยิ่งต้องเย็น ห้ามเมาเด็ดขาดนะเพื่อน เลิกกินเหล้าซะ เข้าห้องนอนไปเลยแล้วห้ามออกมา เชื่อใจคุณนุสิ คุณนุไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ถึงไอ้วุธมันจะปล้ำคุณนุก็คงสู้ตาย แต่ข้าว่าไอ้วุธมันไม่ทำแบบนั้นหรอก ไอ้วุธมันมีอุดมการณ์ของมัน ตราบใดที่คุณนุกับเอ็งยังไม่ขาดสะบั้นกัน มันไม่ยุ่งกับคุณนุหรอก"
"เรื่องรักมันไม่เข้าใครออกใครนะโว้ยธง" อธิคมแย้ง "เกิดมันหน้ามือตามัวคิดว่าคุณนุเป็นนทีจะว่ายังไง มันหมกมุ่นกับแฟนเก่ามันมาตลอด คุณนุเหมือนนที ข้ารู้ว่ามันพยายามจะให้คุณนุเป็นนที เอ็งก็รู้ว่าคุณนุเหมือนแฟนเก่าไอ้วุธ มันจะเอาคุณนุไปทดแทนคนเก่า"
"แกเลิกคิดมากได้แล้ว" ธงรบลงเสียงหนัก ตอนนี้อธิคมเริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ น้ำเสียงของเพื่อนเขาร้อนรนก่อนจะเงียบไปชั่วครู่ แต่ธงรบเดาออกว่าอธิคมกำลังกรอกเหล้าเข้าปาก
"ทำไมวะ ทำไมมันตัดใจไม่ได้ซะที ทำไมจะต้องมายุ่งกับแฟนข้า ทำไมคุณนุต้องไปเหมือนแฟนเก่ามัน ทำไมมันเสือกมาถึงที่นี่ ประเทศไทยก็กว้างใหญ่มีอยู่หลายจังหงัด ทำไมมันต้องมาที่แพร่ แล้วคุณนุไปขับรถมันทำไม" อธิคมพร่ำรำพัน
"เอ็งจะถามทำไมหาพระแสงอะไรวะ จะเอาคำตอบตอนนี้ให้ได้หรือไงไอ้ห่_" ธงรบตะคอก "ถ้าเอ็งต้องการคำตอบสำหรับคำถามทุกคำถาม ข้าจะโทรไปปลุกคุณพ่อนนท์ของเอ็งให้โทรไปตอบคำถามเอ็ง ข้าตอบคำถามเอ็งไม่ได้หรอก และเอ็งไม่ควรพยายามตอบคำถามตัวเองตอนกำลังจะเมา"
"เอ็งมาหาข้านะธง มาเป็นเพื่อนข้า มาดูหน้าไอ้เพื่อนที่กำลังจะแย่งแฟนข้าไป" อธิคมเสียงขื่น ดื่มเหล้าอีกอึกใหญ่จนธงรบได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์
"คม เลิกแดกเหล้าเดี๋ยวนี้เลย แล้วไปนอนซะ" ธงรบเสียงเข้ม
"ข้าจะออกไปทำงานไล่จับโจร จะได้ลืมเรื่องนี้"
"ไอ้บ้า ไปทั้งๆ ที่กินเหล้าเดี๋ยวก็โดนลงโทษทางวินัย คม เอ็งเลิกกินเหล้าเดี๋ยวนี้เลยนะ เมาแล้วไปจับโจรไม่ได้นะเพื่อน เผลอๆ จะถูกยิงตายก่อนได้เห็นหน้าแฟน"
"ตายไปซะได้ก็ดี แต่ก่อนตาย ข้าจะไปตะบันหน้าขาวๆ นิ่งๆ ของไอ้วุธให้เละคามือ"
"เอาเข้าไป๊" ธงรบถอนหายใจ
"ข้าไม่เคยคิดว่าหน้านิ่งๆ เรียบๆ มาดคุณชายแบบนั้น มันจะแอบร้ายได้ขนาดนี้ ถ้าปากแดงๆ ของมันแดงเพราะมีเลือดกลบปาก คงสะใจน่าดู" อธิคมยังพูดต่อ
"งั้นข้าจะไปช่วยละเลง แต่เอ็งต้องรอข้าไปถึงก่อนค่อยไปฟาดปากมัน"
ธงรบปลอบอธิคมจนเหนื่อยเพื่อนของเขาจึงยอมวางสายโทรศัพท์ เขาตกลงจะรีบเดินทางไปเยี่ยมอธิคมโดยเร็วที่สุดทั้งๆ ที่อยากจะรอเห็นหน้าอาทิตย์กลับมาจากภูเก็ตเสียก่อน แต่เวลานี้อธิคมกำลังต้องการเพื่อนสนิทไปอยู่ข้างกาย เขาต้องเลือกที่จะไปดูแลเพื่อน
...เฮ้อ อธิคมเอ๊ย ความรักมันทำให้เอ็งเป็นมากถึงขนาดนี้เลยหรือ หวังว่าข้าคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบเอ็งนะเพื่อน...
ธงรบล้มตัวลงนอน พลิกหน้าไปทางด้านซ้ายมองโทรศัพท์เครื่องเล็กที่วางอยู่บนเตียง ในใจรู้สึกอยากจะโทรศัพท์ไปหาอาทิตย์แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เวลาดึกขนาดนี้อาทิตย์คงนอนแล้ว หรือถ้ายังไม่นอนเขาก็คงถูกดุที่โทรศัพท์ไปหาเวลาดึกดื่น
แต่ความคิดถึงมีมากกว่าความกลัว ในที่สุด ธงรบก็ทนไม่ได้
"ทำไมยังไม่นอนครับ" อาทิตย์รับโทรศัพท์เสียงเรียบ น้ำเสียงฟังดูยังไม่ง่วง
"พี่คิดถึงอาทิตย์"
"ผมก็คิดถึงผู้กอง" อาทิตย์ตอบกลับมาทันที ทำให้ธงรบอึ้งไปครู่ใหญ่ จนคนที่อยู่ภูเก็ตต้องเรียกชื่อซ้ำถึงสองครั้ง
"ทำไมเงียบไป"
"ก็ พี่ ตกใจ" ธงรบพึมพำ
"คิดถึงก็บอกว่าคิดถึง" อาทิตย์หัวเราะเบาๆ
...รักก็บอกว่ารักสิอาทิตย์ รักพี่บ้างหรือเปล่า เวลาพี่บอกว่ารักอาทิตย์ ทำไมไม่เคยพูดตอบว่า ผมก็รักผู้กอง...
ธงรบนิ่งไปอีก แต่เป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็บอกกับอาทิตย์ว่าต้องเดินทางไปแพร่เพื่อเยี่ยมอธิคม เขาบอกอาทิตย์อธิคมอาการน่าเป็นห่วงและกำลังมีเรื่องกับเพื่อน ท่าทางไม่น่าวางใจ กลัวว่าอธิคมจะทำอะไรบ้าๆ เพราะเป็นคนใจร้อนและระห่ำไม่ใช่น้อย
"พี่ไปไม่นานหรอก จะรีบกลับมาหาอาทิตย์ เพราะไปนานพี่ก็คงทรมานคิดถึงตี๋น้อยของพี่" เสียงธงรบออดอ้อน
"เลิกเรียกผมว่าตี๋น้อยได้แล้ว"
"จะให้เรียกตี๋ใหญ่หรือไง" ธงรบเถียง "หรือว่าตี๋รอง"
"อย่านะผู้กอง" อาทิตย์รู้ว่าธงรบกำลังยั่วเขาเรื่องอะไร "ไม่งั้นจะวางสายแล้ว"
"อย่าเพิ่งสิที่รัก พี่อุตส่าห์โทรมา"
"แล้วโทรมาทำไมดึกดื่น ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าโทรมาดึก"
"แล้วอาทิตย์ทำไมรับสายทันทีล่ะ" ธงรบถาม
"พอดีโทรศัพท์อยู่ในมือ"
"หรือครับ"
"ใช่ครับ"
"อาทิตย์" ธงรบเสียงอ่อน "อย่าเชื่ออะไรที่ธีรยุทธพูดนะ ธีรยุทธชอบพูดอะไรที่..."
"ไม่ต้องบอกหรอกครับ" อาทิตย์แทรก "ผมรู้ดีหรอกว่าอะไรจริงไม่จริง อะไรควรเชื่อไม่ควรเชื่อ ผมไม่ต้องฟังจากธีรยุทธหรอก"
"งั้นฟังจากใคร ต้องเป็นแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือได้ด้วยนะ แหล่งข่าวที่ไม่มีอคติต่อพี่" ธงรบเสียงอ่อย แล้วถามซ้ำอีกว่าอาทิตย์จะฟังจากใคร
"อย่ารู้เลย" อาทิตย์ตอบเบาๆ แล้วชวนธงรบคุยเรื่องอื่น ชายหนุ่มทั้งสองคุยกันต่อกว่าครึ่งชั่วโมงจนฝ่ายที่อยู่ภูเก็ตหาวและบอกว่าง่วงนอน คนที่อยู่กรุงเทพฯ จึงยอมยุติการสนทนา
"อาทิตย์ แม้เราจะอยู่ห่างกันสุดขอบฟ้าเขาเขียว แต่เราก็เหมือนอยู่ห้องเดียวร่วมเตียงกันนะ" ธงรบกระซิบ
"ไปจำมาจากที่ไหน" อาทิตย์ถามเสียงเรียบๆ
"เปล่า พี่คิดได้เอง" ธงรบตอบ ในหัวพยายามนึกถึงบทกลอนที่คชานนท์เคยท่องให้เขาฟังแต่ก็จำไม่ได้ทั้งหมด "อย่าชังกันนะอาทิตย์ เพราะพี่ไม่อยากรู้สึกว่าเหมือนมีป่าไม้มาบังเราสองคน"
"ผู้กองอย่าชอบปลูกป่าก็แล้วกัน" อาทิตย์ตอบเสียงเบาแล้วบอกอีกครั้งว่าง่วงมากแล้วและคงต้องไปนอนเสียที ชายหนุ่มจึงได้ยินเสียงจุ๊บเบาๆ ทางโทรศัพท์ก่อนจะวางสาย ทิ้งให้คนที่นอนอยู่บนเตียงในกรุงเทพฯ กำโทรศัพท์ค้าง ใบหน้าอมยิ้มอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดกับตัวเองในใจว่า
...เอาอีกแล๊วธงรบ ทั้งดีใจทั้งหนักใจผสมกันอีกแล้ว...
...อาทิตย์นะอาทิตย์ จะพูดอะไรให้ชัดเจนแจ่มแจ้งหน่อยก็ไม่ได้ ดูเอาเถอะ อยู่ห่างกันยังขู่เขาทางโทรศัพท์อีกแน่ะ...
...แบบนี้ต้องโทรศัพท์ไปถามคชานนท์ให้ช่วยยืนยันว่าเขาเข้าใจความหมายแฝงของอาทิตย์ถูกต้องหรือไม่...
...เขารู้ว่าอาทิตย์หึงเขา และเริ่มหึงเขามากกว่าเดิม ที่ใครๆ พูดว่า ถ้าหึงก็แสดงว่ารัก จริงหรือเปล่าน๊อ...
...แต่ที่แน่ๆ เขารักอาทิตย์...
...และเขาอยากให้อาทิตย์รักเขาตอบ...
...รักจริงๆ...
...รักแบบที่เขารักอาทิตย์...
****20****
End of Part 2
Next: Part 3 “Love”
-
:z1: ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆ ภาคหึงจบแล้วววว ภาครักกำลังจะมา แต่เรื่องธงรบยังไม่เคลียร์กับเด็กๆๆเลยย :jul3:
o18 อย่าให้ภาครัก เป็น ภาค ช้ำหรือเลิกเลยยยย :serius2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~~ คุณนาย รัก ปนโหดรึป่าว..
แบบว่า มินนี่ ถือ ปืน อาก้า ไล่ยิงมิกกี้ ที่ไปหลี โดนัลดั๊ก~~ กับ กุ๊ฟฟี่ *0*
เค้าจะรักกันแล้วนะ เค้าจะรักกันแล้ววววววววววววววววว!!!!
-
รอpartต่อไป :z2:
-
ว๊าวๆๆๆ
ภาคสมรสสมรักกำลังจะมาแล้ว
สนุกมากๆค่ะ
-
กรีี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8:
เด๋วนี้มีพูดคิดธงคิดถึงอั๊ยยยยยยยยยย มีส่งจุ๊บทางโทสับกันด้วย
อั๊ญยยยยยย วัวเคยค้า ม้าเลยขย่มอ่ะนะคะ :impress2:
ตี๋น้อยยยยยยยยน่ารักกกกกกกกถ้าอิสารวัตรไม่ไปสร้างเรื่องแดงๆคาวๆอีกอ่ะนะ
อะไรๆคงง่ายขึ้นมากกว่านี้ อ่ะนะตอนนี้พ่อตะวันรอนก็ใจอ่อนขึ้นมาแยะแล้ว
แค่ทำตามกฏ อย่าเซ้าซี้มากมายเป็นพอ
สารวัตรจะไปดูใจเพื่อนเฮ้อคงทันพอดีอ่ะนะ...............เมาแล้วเรื้อนแบบนี้น่าสงสารอิคุณอธิคมเป็นที่สุด
จำอารมณ์ปี๊ดได้เลยอ่ะ
+1 คะ
-
หึง เป็นลมหายใจของความรัก และ หึง ก้ออาจจะทำให้คุณหมดลมหายใจได้ด้วยเหมือนกัน
คนเรามีอดีตต้วยกันทั้งนั้นแหละค่ะสารวัตร มันเป็นสิ่งที่เราแก้ไขไม่ได้ แต่ถ้าเลือกที่จะหยุดอดีตและอยู่กับปัจจุบันอย่างจริงจัง มันก้อไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะสอยหัวใจพระอาทิตย์มาครอง
อย่าดีแตกนะคะสารวัตร
-
ขอพาทสามต่อเลยได้มั้ยค่ะ เนื่องในโอกาส...มีดาวตก??
-
หึงจบแล้ว
ต่อไปจะรักกันจริงๆหรือเแล่าสิเนี่ย :เฮ้อ:
-
"พี่คิดถึงอาทิตย์"
"ผมก็คิดถึงผู้กอง"
อร๊ายยยยย :-[ ตี๋น้อย แอบหวานกะเค้าเหมือนกัน แค่นี้ผู้กองก็นอนไม่หลับแล้วม้าง
ภาครักๆๆๆๆ ขอหวานหยดย้อยเลยได้ป่าว
แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องผ่านด่านทรหดแน่ๆ :z3:
ปล อีตาสารวัตรอธิคม จะโดนยิงแล้วใช่มะ :o12:
แต่ตอนนี้อีตาเสาธงกำลังอินเลิฟ :z2:
-
อาตี๋น้อย ปากตรงกับใจมากขึ้นนะ :-[
-
ยังไม่ได้อ่านต่อเลยค่ะ
มาจิ้มคนโพสต์ก่อน
ยังไงก็เชียร์ อาทิตย์ ให้จัดการ สารวัตร เสาธงให้อยู่หมัดเลย
-
รอเป็นกองหนุนธีรยุทธกะนายโตโต้ดีกว่า สะจายยย
ผู้กองธงรบอย่างพลาดนะจ๊ะ :z1:
-
ใครจุ๊บใครอ่ะพี่นายทางโทรศัพท์ คุณชายน้อยส่งจุ๊บให้เหรอ พัฒนาแล้ววววววมีพูดคิดถึงกันด้วย แต่อาทิตย์รักษามาดนิ่งตลอดเลย อ้อนสารวัตรบ้างสิ นะตะเอง
-
ผู้กองธงรบ โหมดหวาน โรแมนติค
ความรักจะทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงได้จริงหรือ
-
โอ๊ยยยยยยยยยอาตี๋น้อยของพี่ธงทำไมน่ารักเยี่ยงเน้ :o8:
ผมก็คิดถึงสารวัตร แอร๊ยยยยยยยยยยย
อดเปรี่ยวไว้กินหวาน ก็งี้่แหละ ธงรบ กรากกกกกก อะไรดีๆๆก็ตามมา
คุ้มมะสำหรับการรอคอย ตามจีบตามตื้อมาตั้งนาน หวานชี่นใจจริงๆๆ
พอเปิดใจเลือกที่จะคบธงรบแล้ว อาตี๋น้อยก็เต็มที่กะความสัมพันธ์เน้อ
เพราัะงั้นเลิกน้อยใจเรื่องคุณนุได้แล้ว
ธงรบไม่สังเกตบ้างหรือว่า อาทิตย์คิดจะคบกะธงรบระยะยาวไม่ใช่ช่วงสั้น ๆ
(ไม่งั้นสร้างเงื่อนไข ทั้งขู่ทั้งเข็ญขนาดนี้หรอก) หรือความสัมพันธ์เล่นๆ
เขาอยากจะใช้ชีวิตคู่กับธงรบไปนานๆ จนแก่จนเฒ่าด้วยซ้ำ ในเมื่อเป็นคนที่เค้าเลือกแล้ว
เพราะงั้นตัดเรื่องคุุณ นุไปได้แล้ว ไปสนใจ ดาว เดือน และ อุกกาบาต ของตัวเองดีกว่า
ว่าจะจัดการยังไง ไม่งั้นดวงตะวันได้หลุดลอยไปแน่ๆ :z3:
สำนวนคำคมที่จำจาก คชานนท์มา อย่างฮา อุ๊บอิ๊บว่าเป็นความคิดอันชาญฉลาดของตังเองอีก :pigha2:
+1 :กอด1:
-
จะว่าไป อุปสรรคนี่ มันมาได้ไม่หยุดหย่อนเลยเนาะ
รอลุ้นพาร์ทต่อไปครับ :L2:
-
แล้วตำรวจจะเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า ป้ากำลังเล็งลูกค้าที่ร้าน ผู้หมวดหนุ่มๆกำลังกรอบได้ที่เลย อิอิ
-
มารอตอนภาครักครับ
-
:mc4: :mc4:
เย้ๆๆๆๆ เค้าจารักกันแว้ววววววว
:mc4: :mc4:
-
ตี๋น้อยเริ่มเผยความในใจมาทีละนิดๆ เอาใจช่วยให้"รัก"หวานชื่นในตอนต่อไปละกัน
-
จุ๊บๆ ตี๋น้อย
-
หึง ก็เพราะรัก คิดว่าน่าจะจริง นะคับ สามารถ แต่อย่าให้มากนักนะ
เดี๋ยวจะเลิกรัก แล้วจะลำลากอีก
ภาคหึง ก็จบลงแล้ว ต่อไปนะมีเริ่มต้นของความรักแล้วซินะคับ
เมล็ดพันธุ์ของความรักคงไม่ฝ่อ เพราะมีหัวใจ สองดวง ช่วยกัน
ปลูกและดูแลซินะ
น่าอ่านจังเลย
-
รับแบนรด์ืวีต้าสักขวดไหมคะสารวัตรธงโด่เด่ เผื่อจะได้รุ้ความหมาย อิอิ
-
จบตอนหึงโหดของอาตี๋น้อยแล้ว ต่อไปจะได้อ่านตอนหวานแหววบ้างปะ
แต่สารวัตรธงรบคงได้นอนหวาดผวาบรรดากิ๊กเก่าไปอีกนานแน่ เพราะมีซะ
มากมายจนเคลียร์ไม่ไหว ...น่านับถือจริง ๆ หาได้ง่ายยิ่งกว่าหา 7-11 ในกทม.
ซะอีก ...ว่าง ๆ ยกให้คนอ่านแถวนี้บ้างก็ได้นะ.....
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ถูกใจมากมายยยค่า
อาทิตย์น่ารักกกกก
สารวัตร part หน้าอย่าก่อเรื่องนะ!!!!!
-
สงสารสารวัตรธงรบก็สงสาร :sad11: :m15: :m15:
สมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า นี่ล่ะน๊าที่เขาว่าเวรกรรมตามทัน :laugh: :laugh:
แล้วอย่างงี้อาตี๋น้อยอาทิตย์
จะจัดการสารวัตรเสาธงยังไงเนี๊ยะ o18 o18
-
มารอ Part " Love " ระหว่าง สารวัตรกับตี๋น้อย :o8:
-
กำลังพิมพ์ PART 3 อยู่คร้าบ
เดี๋ยวมาโพส วันนี้อากาศเย็นสบายดี ขอไปนอนเล่นในสวนสาธารณะให้ลมพัดขาเย็นๆ เล่นหน่อยนะ
Soundtrack เรื่องนี้ครับ เพิ่งแต่งเพลงนี้เสร็จ
กำลังหาคนเล่นเปียโนให้อยู่ ทำเพลงเสร็จจะมาโพสให้ฟังกัน
ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจธงรบนะครับ
(แต่อย่าลืมให้กำลังใจผู้เขียนด้วยนะครับเพราะผู้เขียนไม่เจ้าชู้เหมือนอีตาสารวัตรธงรบ น่าให้กำลังใจกว่าเยอะเลย)
สองเรา
หากมีเธอ เป็นตะวัน ส่องแสงในใจ
ฉันจะหยุด ตรงนี้ อยู่ที่เธอ
หากมีใจให้กัน ทำไมต้องรอ
ปิดกั้นอยู่ใย
หากเพียงเธอ มีใจ ให้ฉันผู้เดียว
ฉันจะลืม ความหลัง หมดสิ้นไป
หากเพียงตาของเธอ ไม่มองผู้ใด
ใจฉันเปิดรอ
หากเธอ รักจริง
(ฉันจะ รักจริง)
มีเพียงฉัน
(มีเพียงเธอ)
มีเพียงเรา มีกันสองคน
(มีเพียงเรา มีกันสองคน)
ฉันจะ เป็นดวงตะวัน
(ฉันจะ เก็บดวงตะวัน)
จะเฝ้าส่องแสง
ให้เธอปักธงรักกลางใจ
(ฉันจะปักธงรักกลางใจ)
เพียงผู้เดียว
(เพียงผู้เดียว)
<ร้องพร้อมกัน> หากเพียงเรา จับมือกัน มีใจเป็นหนึ่ง
เงาอดีต และความหลัง ปล่อยทิ้งไป
หากเพียงใจ สองเรานั้น มีกันและกัน
จวบจนวันตาย
-
:z13:
รอฟัง ost เนื้องเพลงเพราะดีนะ
-
เล่นเปียโนไม่เป็น สีซออ่ะพอไหว :laugh:
รับสมัครคนพิมพ์นิยายดีกว่ามะคุณคฑา
-
ost เจ๋งดี o13
มารึยังพี่นาย รออยู่น้า
-
ตามมาอ่าน ในภาคนี้อีกคนครับ :z1: หลังจากอ่านเรื่องของ ท่านสารวัตรกับพี่นุ (เสร็จเมื่อ 3 วันก่อน) :z10:
ไม่ต้องรีบน่ะครับพี่นาย เพื่อคุณภาพของงานที่ดี o13 แต่ผมรออยู่น่ะ555 :m31:
-
ความรักเป็นได้ทุกอย่าง
ยารักษาโรค..หรือ..ยาพิษ
อยู่ที่เราจะเลือก..แล้วเลือกกกันได้หรือยัง
-
รออยู่เหมือนกันค่ะ หวันว่าคืนนี้คงได้อ่านน่ะค่ะ
:L2:
-
คนแรกของพาทนี้ ขอเม้นก่อนเดี๋ยวอ่านทีหลังน่ะค่ะ
+1 ให้ค่ะ
ชอบอาทิตย์แบบหึงร้ายๆจัง ผิดกับอาตี๋แบบเก่าดี ฮ่าๆ
-
Part ใหม่มาแล้ววว บวก 1 :กอด1:
จะเป็นไรมั้ยค่ะ ... ถ้าจะขอ ตินิดนึง .... เหอ ๆ
รู้สึกว่าตอนนี้มันไม่ค่อย smooth ค่ะ ... แบบว่าตอนจบวรรค , รอยต่อระหว่างฉาก ... อะไรต่าง ๆ
เหมือนมันถูกตัดฉับบบๆๆ ไม่ต่อเนื่องแบบที่ผ่านๆมา ... ดำเนินเรื่องเร็วไปนิ้ดด รายละเอียดน้อยไปหน่อยยย
หรือว่าเราอ่านไม่ดีหว่า .... ถ้าคิดไปเองก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ :try2:
ปล. ป๊าดดดด อาทิ้ตตตต ตามผู้ชายคนคนอื่นไปได้ยังง๊ายยยยยยย o22
-
ขอโอกาสให้ธงรบหน่อย
ธงรบไม่เจ้าชู้แล้วจริง จริ้งงงงงงงง :laugh:
-
มาลุ้นไปกับอาตี๋ครับ ลุ้นกับธงรบด้วยไม่รู้งานนี้จะโดนอะไรรึเปล่า
-
Part ใหม่มาแล้ววว บวก 1 :กอด1:
จะเป็นไรมั้ยค่ะ ... ถ้าจะขอ ตินิดนึง .... เหอ ๆ
รู้สึกว่าตอนนี้มันไม่ค่อย smooth ค่ะ ... แบบว่าตอนจบวรรค , รอยต่อระหว่างฉาก ... อะไรต่าง ๆ
เหมือนมันถูกตัดฉับบบๆๆ ไม่ต่อเนื่องแบบที่ผ่านๆมา ... ดำเนินเรื่องเร็วไปนิ้ดด รายละเอียดน้อยไปหน่อยยย
หรือว่าเราอ่านไม่ดีหว่า .... ถ้าคิดไปเองก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ :try2:
ปล. ป๊าดดดด อาทิ้ตตตต ตามผู้ชายคนคนอื่นไปได้ยังง๊ายยยยยยย o22
จริงครับ
จงใจครับ อิ อิ
(หรือไม่จงใจก็ไม่รุ้)
อ่ะ อ่ะ ตอนนีกำลังเพี๋ยนๆ เพราะกะลังจะได้สก๊อยซ์มาซ้อนท้ายมอไซด์ :z2:
-
อาทิตย์เจอกับอาวุธแล้วจะเป็นงัยต่อไปเนี้ย ธงรบจะทำอย่างไร อาวุธจะเป็นตัวแปรหรือป่าว ลุ้นๆๆ
ปล.อาทิตย์หึงจนตามหมอไปสะแล้ว
-
อ้าว อาตี๋ไปไหน
บอกให้รอๆๆ พี่ธงจะไปด้วย :jul3:
-
อย่าบอกนะว่านายแพทย์หนุ่มไปที่รังรักอ่ะ
หึหึ หัวได้ขาดล่ะคะทีนี้ o18 โจรกำลังจะกลับใจ ฟ้ากำลังจะเห็นใจคนพยายามเลิกเจ้าชู้
อยู่แล้วเชียว...นี่ขนาดตัดใจจากคุณนุเลยนะเนี่ย แล้วไหนสารวัตรอาวุธจะนั่งยันยืนยันเพื่อนอีกล่ะ
เหอะๆ ยังไม่ทันนััััััััััััับหนึ่งก้นะ...จะต้องเริ่มกลับมาติดลบแล้วรึพ่อเสาธง อิอิ
แต่ว่า...ทำไมพ่อตะวันน้อยถึงไม่กล้าเผชิญหน้าแบบตรงๆกับสารวัตรแล้วก็คุณหมอล่ะ
จะกัวอ่ะไร กัวใจตัวเองหรือว่ากัวว่าจะต้องผิดหวังซ้ำๆกันแน่อ่ะ โธ่ๆพ่ออาทิ๊ยยยยยยยยยยย :เฮ้อ:
+1 คะ
-
อาทิตย์ทำตัวยังกะเมียหลวงระแวงปั๋วเลยเว๊ย :pigha2:
-
มาต่อแย้ววว รออยู่เลยค่ะ :impress2:
เพลงเนื้อเพราะดีนะคะ ไว้จะรอฟังตอนเสร็จสมบูรณ์นะคะ o13
ลางร้ายเริ่มมาเยือนธงรบแล้ว
ลุ้นตามเสียวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น :sad4:
+1 ค่ะ รอตอนต่อไป
อาวุธออกมาแระ อิอิ เท่มาเลย อัศวินขี่ม้าขาว อิอิ ตะวันๆๆ :z2:
-
อาทิตย์บทจะเอาจริงก็น่ากลัวนะคะ
สารวัตร ไม่ตายดีแน่ หุหุ
-
เด๋ซนี้เปลี่ยนจากluxusไปขี่ฟีโน่แทนแล้วหรอคับพี่นาย
ไงก็อย่ามัวแต่แว๊นจนลืมอัพนิยายนะคับ
รอตอนใหม่อยู่
-
โอ้ว !!! อาทิตย์แรงจริงๆ สารวัตรเสาธงจะเป็นอะไรบ้าง....................... :laugh:
-
อาทิตย์แรว้งงงงง ลมหึงเริ่มขึ้นหน้าแล้วล่ะสิ
-
พ่อเสาธงดีแตกแล้วมั้ยล่ะ
-
o18 ภรรยาหลวงแรงงงงงมากกก อิอิอิ ผู้กองธงรบต้องเจอแบบนี้ :z6:
-
อย่าทำอย่างนี้นะคับสารวัต ไม่งั้น จะเชียร์ ให้พ่อตะวันฉายของสารวัต
ลองดู สารวัตอาวุธ เลย คอยดูนะ ฮิฮิ :m20:
-
อาทิตย์ชอบคิดเอาเองอีกแล้ว อย่างนี้ไม่ดีต่อชีวิตคู่นะ คุณนาย
อย่ามัวแต่ซิ่งมอเตอร์ไซค์มีสกอยท์เกาะท้าย จนลืมคนทางนี้นะคร๊าบบบ
-
อาทิตย์จะลอบฆ่าชู้ของสารวัตรใช่ม๊ายยยยยยยย พาร์ทนี้คือภารกิจนี้เองใช่ไหม :laugh:
ล้อเล่นน้าี่พี่นาย
-
รู้สึก อาทิตย์ กับ สารวัตร ชอบจะอยู่ผิดที่ผิดเวลากันอยู่เรื่อยเลย จะเป็นเรื่องให้คนอ่านลุ้นจนตัวโก่งอีกรอบไหมเนี่ย :a5:
-
:serius2: ลมหึง พัดอาทิตย์ตามหมอไปซะแล้ว
ผู้กอง เอ้ย,, สารวัตรธงรบ จะงานเข้าอีกมั้ยละเนี่ย
หนาวแทนจริงๆเล้ยย
ช่วงนี้ เชียงใหม่หนาวแว้ววว o22
-
สารวัตรธงทำตัวให้น่าไว้ใจด้วยนะ ตี๋อาทิตย์เขาขี้หึงสุดๆ
-
โหพออาทิตย์คิดจะจริงจังกับธงรบขึ้นมาเจ้าตี๋น้อยนี่ขี้หึงระเบิดเลย เจอแค่นี้ถึงขนาดขับรถตาม ถ้ามากกว่านี้ เสียวแทบธงรบจริงๆ :z3:ระวังตัวไว้นะสารวัตร
-
อาทิตย์จะลุยแล้ว อิอิ
-
สงสารธรงรบ :sad4:
-
o14 o15
-
อาตี๋น้อย ลมเพชรหึงขึ้นแล้ว ธงรบจะเป็นยังไงนะ
-
โอ แม่เจ้า
พระอาทิตยืเริ่มจะร้อนแรงซะแล้ว
เริ่มจะสงสาร สารวัตรธงซะแล้ว
ถ้าโดนอาทิตย์แผดเผาคงจะเฉาน่าดู
ว่าแต่ คุณหมอนี่ ไม่น่าจะมีความสำคัญหรือเป็นตัวแปรหรอกมั้ง
-
ภาคที่ 3 อาตี๋เปลี่ยนไป หีงจนออกนอกหน้า :jul3:
ใครเคยทำกรรมอันใดไว้ กรรมนั้นก็คงต้องตามมาให้ชดใช้ " ศาลาวัด " สาธุ
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ตามอ่านจนอิ่มเลย +1 ให้เป็นการขอบคุณครับ พี่นาย
-
มารอดู "เสาธงกลางแดดเปรี้ยง" :laugh:
-
อืม
ขอแก้ไขบทที่ 21 ซึ่งเป็นบทแรกของ Part 3 ครับ
พาร์ท สอง จบลงด้วยธงรบต้องดูใจเพื่อนอธิคมที่อยู่แพร่ และเหตุการณ์ช่วงนั้นก็อยู่ในคดีรักภาคสอง และ พาร์ท สาม ของเรื่องนี้ก็เริ่มขึ้นเมื่อทุกคนกลับมากรุงเทพฯ แล้ว
งงอ่ะ
ยิ่งเขียนยิ่งงง
วันนี้ขอแก้บทที่ 21 ครับ ตกลง อาทิตย์เกิดเปลี่ยนใจไม่ขับรถตามหมอพศวัตแล้วครับ (เพราะขี้เกียจ รถก็ติดด้วย)
โทษทีนะ ช่วงนี้ katawoot เขากำลังสับสนในหัวใจ เพราะรถไฟฟ้ามาหาแล้วไม่ยอมจอดรับ :m16:
ธงรบ 21
เดียวดายเหมือนนกไร้รัง
สิ้นหวังร้างโรยแรงเหนื่อยอ่อน
ร่ำให้ดังใจจะขาดรอด
ถอดถอนสอื้นกล้ำกลืนฝืนทน
อ้างว้างดังลมพัดลอยอยู่กลางทะเล
ว้าเหว่ดังโลกไร้ผู้คน
มองฟ้าซ่อนน้ำตาหมองหม่น
อาภัพอับจนสิ้นไร้หนทาง
...
ตะวันเดินเข้ามาให้้ห้องนั่งเล่น เห็นน้องชายคนเล็กนั่งอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ มือกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยซึ่งพักหลังเขาเห็นอาทิตย์ทำแบบนี้บ่อยๆ เสียงเพลงจากสเตอริโอดังแว่วด้วยเสียงร้องและทำนองเศร้าสร้อย พี่ชายคนรองถอนหายใจเบาๆ พลางเดินเข้าไปใกล้น้องชายคนเล็กแล้วแกล้งจ๊ะเอ๋เพื่อทำให้อีกฝ่ายตกใจแต่คนที่นั่งอยู่คนเดียวไม่สะดุ้งและหันหน้ามามองตะวันช้าๆ ทำตาดุเหมือนจะพูดว่าพี่ชายเล่นอะไรไร้สาระ
“เป็นอะไรอาตี๋เล็ก"
“พี่นั่นล่ะ เป็นอะไร" อาทิตย์ส่ายหน้า "เล่นเป็นเด็กๆ"
“ทำไมนั่งเหม่อ เพิ่งกลับมาถึงกรุงเทพฯ มานั่งทำไมตรงนี้"
“ถ้าไม่นั่งตรงนี้จะให้ไปนั่งตรงไหนล่ะครับ นี่บ้านผมนะ นั่งดูทีวีอยู่ที่บ้านมันแปลกตรงไหน"
“ไม่แปลกหรอก ถ้าลื๊อไม่กดเปลี่ยนช่องยี่สิบช่องภายในสิบวินาที" ตะวันทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แล้วปลดกระดุมเสื้อ "ปิดเสียงทีวี แต่เปิดสเตอริโอฟังเพลงรักเศร้ารันทด แบบนี้มันแปลกจนน่าเอาไปลงหนังสือแปลกแต่จริง"
“ผมชอบดูทีวีแบบนี้" อาทิตย์ยังคงกดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ต่อไปเรื่อยๆ แล้วเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นแข่งกับเพลงจากสเตอริโอ
...
ความรัก ความรักอยู่ไหน
อยู่แห่งใดใครรู้บ้าง
ถามหาน้ำตาไหลหลั่ง
อ้างว้างไร้คนเข้าใจ*
...
“เอ๊า เอาเข้าไป" ตะวันส่ายหน้า "แบบนี้ยิ่งกว่าแปลกแต่จริง แบบนี้เขาเรียกว่าเข้าขั้นแปลกพิศดาร"
อาทิตย์เร่งเสียงโทรทัศน์ขึ้นอีกจนดังกลบเสียงเพลงเศร้าสร้อย ตะวันจึงคว้ารีโมทคอนโทรลปิดเครื่องเสียงแล้วหันมาถามน้องชายว่า “ทำไมไม่ไปนอนบ้านแฟน กลับกรุงเทพฯ สามวันก็เห็นนั่งอยู่ที่บ้านทั้งสามวัน"
“แล้วพี่จะมาอยากรู้เรื่องของผมทำไม"
“พี่ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอก แต่มีคนเขาถามมา" ตะวันหัวเราะแล้วลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแต่อาทิตย์รีบห้ามและบอกว่าเป็นแก้วน้ำของตัวเอง
“อย่ามาหวงหน่อยเลย น้ำแก้วเบ้อเริ่ม แบ่งกันดื่มมั่งสิ" ตะวันยกแก้วน้ำดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว "พี่ก็แค่สงสัยว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า ทำไมต่างคนต่างอยู่"
อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดขึ้นเบาๆ ว่า "ก็อยู่ด้วยกันแล้วตั้งเจ็ดวันเจ็ดคืน แยกกันซักสองสามวันบ้างไม่เห็นแปลก"
“คนรักกัน น่าจะอยู่ด้วยกัน" ตะวันพูดเสียงเบาแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนกลางวันตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับประตูที่เปิดออกไปยังระเบียงด้านนอก
อาทิตย์นิ่ง ไม่ตอบโต้พี่ชาย ปิดทีวีแล้วหันไปคว้าหนังสือพิมพ์มาเปิดอ่าน แต่ใจกลับนึกถึงแต่อีกคนที่ป่านนี้คงท่องราตรีอยู่ที่ไหนสักแห่งในกรุงเทพฯ
ความจริงธงรบชวนเขาไปเยี่ยมสารวัตรอธิคมที่โรงพยาบาลและไปรับประทานอาหารเย็นด้วยกันแต่เขาปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าเพลียและอยากพักผ่อนและจะไปเยี่ยมอีกครั้งเดียววันที่อธิคมจะออกจากโรงพยาบาล
ตั้งแต่สารวัตรอธิคมย้ายมารักษาตัวที่กรุงเทพฯ และอนุภาพตามมาปรับความเข้าใจและคืนดีกันเขาก็ไม่อยากจะเข้าไปใกล้ ไม่ใช่เพราะว่าเขาทนไม่ได้ที่จะเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน แต่เขาเริ่มรู้แล้วว่าตัวเองตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว และทางที่ดีก็คือควรจะให้เด็ดขาด เขาคิดว่าวิธีหนึ่งก็คือต้องออกไปห่างๆ จากอนุภาพ ที่สำคัญ เขาอยากมีเวลาเงียบๆ คิดเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของระหว่างเขากับธงรบเพราะหากไม่เก็บตัวอยู่คนเดียวธงรบก็จะกวนเขาจนคิดอะไรไม่ออก
...อีกไม่นานเขาก็คงลืมได้ ยิ่งมีธงรบเข้ามาในชีวิต เขาก็คงไม่มีเวลาจะคิดถึงอดีต และที่สำคัญ ตอนนี้เขาพร้อมที่จะเดินหน้ามุ่งสู่อนาคตแล้ว...
...วันนี้เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับสารวัตรธงรบทั้งวัน ยิ่งได้มารู้จักกับสารวัตรอาวุธและได้ฟังเรื่องราวอะไรบางอย่างจากปากเพื่อนของคนที่เขายอมรับว่าเป็นแฟนกัน เขาก็อยากที่จะเริ่มต้นกับธงรบอย่างจริงจัง...
...ธงรบเปลี่ยนไปมากจนผมไม่อยากจะเชื่อ แทบจะนึกภาพธงรบคนเดิมไม่ออก คุณอาทิตย์อาจต้องอดทนและใจเย็นบ้างเพราะธงรบไม่ค่อยเหมือนใคร แต่คุณเลือกไม่ผิดหรอก...
คำพูดของสารวัตรยังดังก้องอยู่ในหู ตอนที่เดินทางแพร่ไปยังเชียงใหม่เพื่อคืนรถเช่าและขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ รถเช่าเสียและโชคดีคนที่มาช่วยคือสารวัตรอาวุธ อาทิตย์คิดว่าเป็นความบังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อ สารวัตรอาวุธคือเพื่อนของสารวัตรอธิคมและสารวัตรธงรบ เขาจึงได้โอกาสคุยกับสารวัตรอาวุธเรื่องที่เขาอยากรู้เกี่ยวกับทั้งสองคนนั้น
สารวัตรอาวุธเป็นคนที่ค่อนข้างซับซ้อน เขายอมรับว่าเพื่อนของ 'คู่หูจอมเจ้าชู้' คู่นั้นเป็นคนที่ฉลาดมากเพราะยอมเล่าเรื่องของเพื่อนให้ฟังแต่เขาแทบจะไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย คำพูดของสารวัตรอาวุธเข้าใจยากและแฝงความหมายลึกๆ หลายอย่างซึ่งเขาต้องคิดตามอยู่ตลอดเวลา
แต่อย่างน้อย เขาก็ได้รู้ว่าสารวัตรธงรบในอดีตนั้นค่อนข้างแตกต่างจากปัจจุบัน
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาได้ยินจากสารวัตรอาวุธก็เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นส่วนหนึ่งเท่านั้น เขาเองยังต้องการที่จะสังเกตและตัดสินธงรบด้วยตัวเองอยู่ดี
มีคนพยายามพูดกับเขาหลายคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งรชานนท์กับพี่ตะวัน ธงรบมีแนวร่วมเยอะมาก แต่ที่สำคัญที่สุดคือความเห็นของตัวเอง เขาสังเกตธงรบมาตลอดและรู้ว่าคนที่เคยเป็นคนเจ้าชู้ระดับแนวหน้า ตอนนี้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมาก
และเขาคิดว่าน่าจะลองดูสักตั้ง...
อาทิตย์ยืนมองอนุภาพกับอธิคมเงียบๆ แล้วหันไปยิ้มให้คชานนท์ก่อนจะขยับเดินออกจากห้องพักคนป่วยไปหยุดยืนใกล้หน้าต่างบานใหญ่ด้านทิศตะวันตกของห้องพักญาติ เสียงของอนุภาพบอกให้อธิคมลงจากเตียงช้าๆ ดังแว่วออกมาจากในห้อง ตามด้วยเสียงคนป่วยร้องโอดโอยเพราะความเจ็บ ส่วนจะเจ็บจริงหรือแกล้งเจ็บนั้นอาทิตย์ไม่ทราบ แต่ไม่นานก็มีเสียงอนุภาพหัวเราะเบาๆ พร้อมเสียงอธิคมดังตามมา
“ใจร้าย คุณนุใจร้ายที่สุด ผมยังเป็นคนป่วยอยู่นะ" อธิคมโอดครวญ
“เป็นคนป่วยก็อย่าดื้อ" อนุภาพพูดไปหัวเราะไป
“ก็ช่วยจับบ้างสิ"
“ก็อยู่เฉยๆ บ้างสิ"
“ผมเฉยแล้ว"
“เฉยที่ไหน"
“ก็เฉยอยู่นี่ไง"
“ถ้าไม่นิ่งจะไม่ทำให้"
“โจร้าย"
"ถ้าพูดคำนี้อีกครั้งเดียวจะให้ทำเอง"
"ครับๆ จับดีๆ สิครับ"
วันนี้อธิคมออกจากโรงพยาบาลและจะเดินทางไปพักฟื้นที่จังหวัดแพร่ อาทิตย์มาเยี่ยมอธิคมเป็นครั้งสุดท้าย และบอกตัวเองว่า จากนี้ต่อไปเขากับอนุภาพก็คงต้องห่างกัน และเขาก็ตัดสินใจเลือกที่จะไม่พยายามเจออนุภาพจะดีกว่า ชีวิตเขาต้องดำเนินต่อไป และตอนนี้เขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างอธิคมกับอนุภาพแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงอาทิตย์กว่าที่แพร่ทำให้เขาได้เห็นว่าความรักของสองคนนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด
...เขาต้องปล่อยอนุภาพไป และเขาก็ต้องปลดปล่อยตัวเอง...
...เริ่มต้นใหม่กับธงรบ...
อาทิตย์หยุดความคิดไว้ชั่วครู่เพราะรู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่ข้างๆ คชานนท์ยืนเอามือไขว้หลังและมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดียวกับเขาแล้วพูดขึ้นว่า
“พระอาทิตย์ตกดินสวยจังเลยนะครับ ไม่นึกว่าจะมองเห็นได้จากหน้าต่างโรงพยาบาล ผมแทบจะลืมไปเลยว่าเห็นพระอาทิตย์ตกดินครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"
“เหมือนกันครับ มัวแต่ก้มหน้าทำงานอยู่ในห้องแอร์ เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแต่แสงนีออน" อาทิตย์พยักหน้า
“พอพี่คมกับคุณนุไปอยู่แพร่ ก็คงได้ดูพระอาทิตย์ทั้งขึ้นทั้งตกดินกันทุกวัน น่าอิจฉา" คชานนท์หันไปมองประตูห้องคนป่วยซึ่งตอนนี้คนในห้องสองคนเงียบเสียงไปแล้ว "พี่คมกวนคุณนุทั้งๆ ที่เป็นคนเจ็บ นี่พอหายแล้วคงกวนหนักกว่านี้ เหมือนพี่ธงไม่มีผิด"
“ครับ" อาทิตย์พยักหน้าเห็นด้วย
“คนที่จะเป็นแฟนคนสองคนนี้ได้ต้องมีความอึดเป็นเลิศ" คชานนท์ยิ้มพราว
อาทิตย์หันไปมองและคิดอยู่ในใจว่าพี่น้องคู่นี้มีประกายตาที่เหมือนกันมาก หน้าตาคล้ายกัน แตกต่างกันเพียงนิสัยใจคอซึ่งคชานนท์นั้นดูเป็นผู้ใหญ่และเยือกเย็นกว่า และที่แปลกอีกประการหนึ่งก็การพูดซึ่งต่างจากพี่ชายมาก อธิคมพูดจาโผงผาง ตรงไปตรงมา ส่วนผู้น้องนั้นใช้คำพูดที่ซ่อนความนัยเหมือนๆ กันสารวัตรอาวุธ อาทิตย์อดคิดไม่ได้ว่า หากบอกว่าคชานนท์เป็นน้องชายของสารวัตรอาวุธเขายังจะรู้สึกเช่ืออย่างสนิทใจกว่า
“ผมรู้จักพี่คมมาตลอดชีวิต และรู้จักพี่ธงมาตั้งแต่นุ่งกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน โดนไล่เตะก้นมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ชายทั้งสองเปลี่ยนไปมาก" คชานนท์พูดต่อ น้ำเสียงชื่นชม "ความรักนี่ทำให้คนเปลี่ยนไปจริงๆ"
อาทิตย์ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มบางๆ คชานนท์จึงชมธงรบกับอธิคมให้เขาฟังต่อ แล้วขอตัวกลับเข้าไปดูว่าอนุภาพ 'จัดการ' อธิคมเรียบร้อยให้พร้อมสำหรับการออกจากโรงพยาบาลหรือยัง
ไม่นาน อนุภาพเดินออกมาจากห้อง อาทิตย์หันไปยิ้มให้เย็นๆ แล้วถามว่าพร้อมหรือยัง อนุภาพบอกว่าเกือบพร้อมแล้วแต่คงต้องรอธงรบเสียก่อน
“ป่านนี้คงมัวแต่เอ้อระเหยอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้" อาทิตย์อดตำหนิไม่ได้
“เดี๋ยวก็มาถึง สารวัตรเขาเป็นคนใจเย็น" อนุภาพยิ้ม "อาทิตย์จะรอพบสารวัตรธงรบหรือเปล่า"
“ผมว่าจะกลับเลยครับ ยังมีงานค้างอยู่อีกเยอะ แต่ว่าถ้าพี่นุมีอะไรให้ผมช่วย...”
“ไม่มีแล้วล่ะ คชานนท์อยู่ทั้งคน นั่นจัดการทุกอย่างได้สบายมาก อีกหน่อยสารวัตรธงรบก็คงมาถึง จะได้ใช้แรงงานเข็นเพื่อนไปขึ้นรถ" อนุภาพหัวเราะเบาๆ แล้วยืนนิ่งมองภาพพระอาทิตย์ตกดินเคียงข้างอาทิตย์เป็นเวลาครู่ใหญ่
“ผมหวังว่าพี่นุคงมีความสุข" อาทิตย์ยิ้มให้อนุภาพอย่างอ่อนโยน "ผมขออวยพรให้พี่นุมีความสุข"
“อาทิตย์ก็เช่นกัน" อนุภาพมองตาอาทิตย์ "พี่อยากให้อาทิตย์มีความสุขกับสารวัตรธงรบ พี่ไม่อยากให้อาทิตย์อยู่คนเดียว ถ้าโอกาสมันมาถึงก็ควรจะคว้าเอาไว้"
“ครับ" อาทิตย์พยักหน้า "แต่พี่นุอย่าลืมที่ผมเคยบอกพี่ไว้ตอนที่อยู่หน้าโรงพยาบาลวันนั้นนะครับ"
“พี่ก็จะบอกอาทิตย์อย่างเดียวกันกับที่อาทิตย์เคยบอกพี่" อนุภาพยื่นมือไปแตะชายหนุ่มรุ่นน้อง "พี่ขอบคุณอาทิตย์สำหรับทุกอย่าง และพี่ก็อยากขอโทษอาทิตย์สำหรับบางอย่างที่พี่ให้ไม่ได้ แต่ขอให้รู้ว่าอาทิตย์จะเป็นคนพิเศษสำหรับพี่และได้ความห่วงใยและความปรารถนาดีจากพี่เสมอ"
“แค่นี้ผมก็พอใจแล้วครับ" อาทิตย์พยักหน้าช้า ทอดสายตามองอนุภาพอย่างอ่อนโยน
“โชคดีนะอาทิตย์" อนุภาพพูดเบาๆ แล้วโอบไหล่ชายหนุ่มเอาไว้
“ขอบคุณครับ" อาทิตย์พยักหน้า เสียงแผ่วเบา รู้สึกสะท้านที่ได้รับการสัมผัสจากคนที่เขาเคยรักมาตลอด และเขาแน่ใจว่าจะรักได้ตลอดไป เพียงแต่ว่านับจากวันนี้ ความรักของเขาต่ออนุภาพจะแปรเปลี่ยนไปบ้างเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง
...แบบที่เขาจะเก็บเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ในที่พิเศษที่ให้ไว้สำหรับคนๆ เดียว และเขารู้ว่าคงจะไม่ไป 'แตะ' อีกเลย...
...เขาต้องตัดใจ วินาทีนี้เขาบอกตัวเองว่า เขาต้องก้าวไปข้างหน้า หนทางระหว่างเขากับพี่นุนั้นปิดกั้นอย่างสนิทแล้ว...
...แค่รู้ว่าเขาเป็นคนพิเศษและได้จะได้รับความห่วงใยจากพี่นุเสมอเขาก็พอใจแล้ว...
...ส่วนความรักนั้น เขาจะได้รับจากสารวัตรธงรบ ทางแห่งรักเส้นทางใหม่กำลังรอให้ก้าวเท้าลงไปเดินเคียงข้างกับคนที่เป็น 'โอกาสใหม่' ในชีวิต แต่เขาคงต้อง 'อึดเป็นเลิศ' อย่างที่คชานนท์พูด...
...หวังว่าธงรบจะทำให้เส้นทางรักของเขาเป็นเส้นทางที่เลือกไม่ผิด...
เมื่อเดินไปถึงลิฟท์อาทิตย์เกิดเปลี่ยนใจเดินลงบันไดแทนเพราะอยากจะคิดอะไรเงียบๆ อีกครั้ง เขายอมรับว่า 'การอำลา' จากอนุภาพเมื่อครู่ทำให้เขาสัมผัสกับความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งใจหายที่คงจะไม่ได้เจออนุภาพอีกเป็นเวลานาน ทั้งอิ่มเอมใจที่รู้ว่าอนุภาพจะเก็บเขาไว้ในใจในฐานะที่เป็นคนพิเศษ ทั้งโล่งใจที่เขาตัดใจและพร้อมที่จะก้าวต่อไปกับความรักครั้งใหม่ และที่สำคัญ การได้รับ 'การกอดอำลา' จากคนที่เป็นรักแรกของเขา แม้จะเป็นเพียงการรักข้างเดียว และแม้จะเป็นการกอดเพียงครั้งเดียวที่อนุภาพมอบให้
ระยะทางจากชั้นเก้าลงมาจนถึงชั้นหนึ่งไม่ได้ทำให้อาทิตย์รู้สึกเหนื่อยเลย เขาเดินตรงไปประตูทางออกของโรงพยาบาลอย่างช้าๆ ในใจรู้สึกสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ทว่า เมื่อพ้นหัวมุมของห้องหนึ่งเขากลับชะงักเมื่อมองไปข้างหน้าเห็นคนที่ 'ชอบไปไหนมาไหนชักช้า' กำลังคุยกับชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ใกล้กับตู้เอทีเอ็มท่าทางสนิทสนมกันมาก
ชายหนุ่มคนนั่นรูปร่างเพรียว ใบหน้าขาวสะอาด สวมแว่นตากรอบทอง ยืนล้วงกระเป๋าเอียงหน้ายิ้มให้กับธงรบอย่างอารมณ์ดี
อาทิตย์ถอยฉากหลบ อดอยากรู้ไม่ได้ว่าธงรบจะทำอย่างไรต่อไป ความจริงธงรบบอกเขาว่าจะรีบมาโรงพยาบาลให้ทันอธิคมกับอนุภาพ
...แต่พอมาถึงก็ไม่เร่งรีบ มัวแต่คุยกับหนุ่มหน้าขาวคนนี้ ท่าทางเหมือนรู้จักกันมาก่อน...
แม้ดูไม่เหมือนเด็กเก่าๆ ของธงรบ แต่อาทิตย์ก็อดฉุนไม่ได้ อดีตของธงรบแต่ละคนนั้นดูเปรี้ยวและใจกล้า ยกเว้นหนุ่มน้อยนักศึกษาคนนั้นคนเดียว แต่คนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่
...ธงรบเปลี่ยนแนวมาชอบคนแบบนี้แล้ว อย่างน้อยเขาก็ดูเรียบๆ นิ่งๆ ไม่เหมือนดารานักน้องนายแบบที่ธงรบเคยคบ...
...อย่าบอกนะว่านี่เป็นอดีตอีกคนหนึ่งของธงรบ...
...หรือปัจจุบัน?...
อาทิตย์เลี่ยงไปอีกทาง เดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินและใช้ประตูทางออกของห้องฉุกเฉินที่เปิดออกไปด้านข้างซึ่งเป็นที่เทียบรถพยาบาลแล้วเดินอ้อมไปหน้าตึกเพื่อตรงไปที่รถของเขา เมื่อถึงรถ เขารอประมาณห้านาที กะว่าธงรบคงคุยกับผู้ชายคนนั้นเสร็จแล้วจึงกดหมายเลขโทรศัพท์ของ 'คนช่างพูด'
“พี่กำลังจะขึ้นลิฟท์ อาทิตย์อยู่ไหนแล้ว"
“ผมกำลังจะกลับ" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ รู้สึกฉุนขึ้นมาเล็กน้อยที่รู้ว่าฝ่ายนั้นกำลังจะขึ้นไปชั้นบนของโรงพยาบาลซึ่งแสดงให้เห็นว่าใช้เวลาคุยกับชายหนุ่มคนนั้นเกินห้านาที
“อ้าว กลับได้ยังไง พี่เพิ่งมาถึง"
“หรือครับ"
“รอพี่ก่อนสิ จับไอ้คมยัดเข้ารถตู้แล้วเราก็ไปหาอะไรกินกัน แล้วไปดูหนัง ฉลองที่เพื่อนพี่ออกจากโรงพยาบาล พ้นหูพ้นตาซะที ไม่ต้องมาสู้รบปรบมือกับมันที่โรงพยาบาลอีกแล้ว"
“นึกว่าผู้กองชอบมาโรงพยาบาล" อาทิตย์พูดเสียงเย็น ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองรู้สึกหึงหวงธงรบขึ้นมาทันใด
“ใครจะชอบมาโรงพยาบาล"
“ก็ไม่แน่"
“ถ้าอาทิตย์มานอนโรงพยาบาลพี่จะชอบมา" ธงรบหัวเราะ "ลองป่วยซะหน่อยสิ พี่จะได้มานอนเฝ้า จะป้อนยา จะเช็ดตัวให้ทั่วทุกตารางนิ้ว ทุกซอก ทุกมุม และทาโลชั่นให้ด้วย ลูบไล้ให้ทั่วเรือนร่าง"
“พอเถอะผู้กอง" อาทิตย์ติดเครื่องรถ ธงรบคงได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์จึงรีบโวยวาย
“อาทิ๊ตย์" ธงรบเรียกชื่อแฟนด้วยเสียงสูง "บอกแล้วไงว่าอย่างเพิ่งไป รอพี่ก่อน"
“ตามไปก็แล้วกัน ผมจะไปทำงาน" อาทิตย์พูดเสียงห้วนแล้ววางสาย ทะยานรถออกจากช่องจอดด้วยความฉุนเฉียวเมื่อเห็นคนที่คุยกับธงรบเมื่อครู่เดินยิ้มออกมาจากประตูด้านหน้าของโรงพยาบาลและมีพยาบาลสองคนที่กำลังเดินสวนทางเข้าไปยกมือขึ้นสวัสดี
...เป็นหมอนี่เอง มิน่า...
ยังไม่ทันจะพ้นจากลานจอดรถด้านหน้าโรงพยาบาลอาทิตย์ก็ต้องชะลอรถจอดเมื่อมีรถคันหนึ่งกำลังถอยรถเข้าช่องจอดรถ คนขับคงไม่ชำนาญเพราะใช้เวลานานมากก็ยังนำรถเข้าจอดไม่ได้ รถเก๋งสีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดต่อจากรถของเขา ครั้นมองผ่านกระจกไปดูก็เห็นว่าเป็นแพทย์หนุ่มคนนั้น
อาทิตย์นึกถึงตอนที่ธงรบคุยกับชายหนุ่มท่าทางสนิทสนมแทบจะยืนติดกันแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง แพทย์หนุ่มหน้าตาดีมาก ดูเหมือนเป็นลูกครึ่งเชื้อสายจีนผสมตะวันตก
ในที่สุด เจ้าของรถฮอนด้าแจ็ซคันเล็กก็สามารถนำรถเข้าจอดได้ อาทิตย์เคลื่อนรถช้าๆ แต่พลันเปลี่ยนใจชิดรถเข้าด้านซ้ายปล่อยให้คันหลังแซงหน้าไป รถ BMW 520d ของนายแพทย์หนุ่มคนนั้นผ่านเขาไปช้าๆ แล้วชะลอเพื่อเลี้ยวออกถนนใหญ่ อาทิตย์มองตามจนลับตา จดจำรายละเอียดทุกอย่างเอาไว้ในหัว และบอกตัวเองว่าเขาต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ชายคนนี้เกี่ยวข้อง 'อย่างไร' และ 'เพียงใด' กับสารวัตรธงรบ
-
ต่อ (เพราะช่องเมื่อกี้ตัวหนังสือเกิน :sad11:)
อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนพิงประตูแล้วยิ้มให้บางๆ ก่อนจะก้มหน้าลงทำงานต่อ แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นอีกเมื่อ 'แขก' คนนั้นไม่ยอมเดินเข้ามาให้ห้องเสียที
“จะให้พี่เข้าไปได้หรือยังอาทิตย์"
“เข้ามาสิครับ" อาทิตย์ตอบทันที แล้วก้มหน้าลงอ่านเอกสารในมือ แต่กลับเห็นใบหน้าขาวสะอาดของคนที่ยืนคุยอยู่กับธงรบแทน
“หนีมาทำไมก็ไม่รู้" ธงรบเดินมานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ วางศอกลงแล้วเอามือเท้าคาง หรี่ตามองคนที่นั่งทำงานอยู่เงียบๆ
“ผมมีงานต้องทำ"
“กลับมาถึงกรุงเทพฯ ก็เอาแต่ทำงาน ให้เวลาพี่น้อยนิด ปล่อยให้คิดถึงจนแทบจะขาดใจ" ธงรบทำเสียงตัดพ้อ "ตั้งแต่กลับมาจากแพร่ได้เจอกันแค่ครั้งเดียวเอง ตอนอยู่ที่นั่นนอนด้วยกันทุกคืนตั้งเจ็ดวัน พี่ชักจะชิน พอต้องนอนคนเดียวพี่นอนไม่หลับ"
“ผมต้องชดเชยการนอนหลับหลังจากที่นอนไม่หลับมาเจ็ดวัน" อาทิตย์เบ้ปาก แล้วเก็บเอกสารเข้าแฟ้ม ก่อนจะหันไปหยิบอีกแฟ้มาเปิดออก แต่นายตำรวจซึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะยื่นมือไปปิดแฟ้มหน้าตาเฉย
“เลิกทำงานได้แล้ว ไปกินข้าวกัน พี่กะว่าจะแคไปโยนไอ้คมขึ้นรถแล้วพาอาทิตย์ไปกินสเต๊ค แต่กลับมานั่งทำงานแบบนี้ หิวจะตายอยู่แล้ว"
“ผมไม่ได้ทำงานมาตั้งอาทิตย์แล้ว ทิ้งงานไปนาน มีอะไรกองรออยู่เยอะแยะ ต้องรีบเคลียร์ให้เสร็จ"
“ให้รชานน์กับพจนีย์ทำบ้างสิ สองคนนั่นทำงานบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ เห็นแต่ชอบทำลูกกัน"
“ผู้กอง" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมาทำตาดุ "พูดอะไรน่าเกลียด"
“น่าเกลียดที่ไหน พูดแค่นี้ทำเป็นฟังไม่ได้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเต้นระริก "เราไปทำแข่งเค้ามั่ง ดีไหม"
“สองสามวันนี่ผมคงยุ่งมาก มีงานต้องหอบกลับไปทำที่บ้านด้วย" อาทิตย์ไม่สนใจจะคุย 'เรื่องน่าเกลียด' กับคนทะลึ่ง
“ได้ไง นี่พอมาถึงกรุงเทพฯ ก็ทำไปแล้วตั้งหลายวัน นี่จะทำต่ออีก" ธงรบโวยวาย
“ผมเป็นคนมีการมีงานทำนะครับ ไม่ใช่ตำรวจ"
“อ้าว ดูถูกผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ เดี๋ยวจับข้อหาดูหมิ่นและขัดใจเจ้าพนักงาน" ธงรบขู่ "จะลงโทษด้วยการตีก้นแล้วก็...”
“ผู้กอง ถ้าอยากไปทานข้าวเร็วๆ ขอให้เงียบซักสิบนาทีนะครับ ไม่งั้นผมจะพยายามทำงานต่อจนกว่าจะสามารถเสร็จงานได้" อาทิตย์เน้นเสียงคำบางคำในประโยค
“ได้ งั้นเชิญพยายามให้สามารถเสร็จเร็วๆ" ธงรบพยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาหน้าโต๊ะ แล้วยกนิ้วทั้งสิบนิ้วขึ้น "สิบนาทีเท่านั้นนะอาตี๋"
“อย่ามาเรียกผมอาตี๋" อาทิตย์ทำเสียงเข้ม มองธงรบด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะก้มหน้าลงทำงานต่อ
“คร้าบ" คนที่นอนอยู่บนโซฟาตอบเสียงยาวแล้วก็เงียบสนิท
เวลาผ่านไปสิบนาทีตามสัญญา อาทิตย์ปิดแฟ้มเอกสารแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่นอนรอจึงเห็นว่าฝ่ายนั้น 'นอนรอ' จริงๆ เพราะธงรบหลับไปเสียแล้ว อกกว้างแกร่งของนายตำรวจสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ ชันเข่าซ้ายวางอยู่บนโซฟา ส่วนขาขวาแบะออกกว้างวางเท้าอยู่บนพื้น แขนซ้ายยืดขึ้นเหนือศีรษะ แขนขวาวางพาดอยู่บนหน้าท้อง อาทิตย์อดส่ายหน้าไม่ได้เพราะธงรบหลับไม่เป็นที่เป็นทางอีกแล้ว
...เป็นท่่าหลับที่น่าเกลียดที่สุด คนอะไร หลับได้หลับดี อยากให้ตกจากโซฟา จะหัวเราะเยาะให้สะใจ...
...นี่ใช่ไหมที่คชานนท์พูดว่าใครจะเป็นแฟนธงรบต้อง 'อึดเป็นเลิศ'...
...เขาต้องอดทนขนาดไหน จะสู้รบปรบมือกับธงรบได้นานแค่ไหน...
แต่อีกเสียงหนึ่งในหัวของอาทิตย์รีบแย้งขึ้นมาว่า
...สารวัตรธงรบต่างหากที่ต้องอึดและอดทนกับเขา ผ่านมาตั้งนาน เขาไม่เคยบอกรักธงรบเลย เอาแต่แสดงท่าทีเย็นชา ที่ทำตัวเป็นแฟนก็ทำเหมือนเป็นหน้าที่ตามที่เคยตกลงกันไว้...
...แต่อย่างเดียวที่เขาต้องการจากธงรบคือขอให้มีเขาคนเดียว...
...ต้องมีเขาคนเดียว และต้องรักเขาคนเดียว...
...เขาจะรักและมีธงรบคนเดียวเหมือนกัน...
คืนวันเสาร์คืนนี้ค่อนข้างเงียบเหงา แขกที่มาเที่ยวในผับค่อนข้างบางตาเมื่อเทียบกับคืนวันเสาร์ทุกคืนที่ผ่านมา ภานุวัฒน์เดินออกมาจาก The Paradiso อย่างเบื่อหน้าแล้วนั่งลงบนขั้นบันไดหน้าผับ ตามองไปรอบๆ อย่างไม่มีจุดหมาย คืนนี้เขามาเที่ยวกับเพื่อนที่เรียนด้วยกันซึ่งตอนนี้กำลังจะเมาและสนุกอยู่กับแฟนใหม่ข้างในผับ
ทันใด ความเบื่อก็กลายเป็นความดีใจ โลกอันหม่นหมองของภานุวัฒน์สว่างวาบขึ้นมาทันทีเมื่อมองไปเห็นรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์จอดลงข้างถนนไม่ไกลจากหน้าผับเท่าใดนัก เขาจำได้ว่าเป็นรถของสารวัตรธงรบ และเมื่อเห็นประตูเปิดออก หัวใจของภานุวัฒน์เต้นแรงเพราะความดีใจ ธงรบก้าวออกมาจากรถ ใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย ภานุวัฒน์ลุกขึ้นและยิ้มกว้าง แต่กลับกลายเป็นยิ้มที่สดชื่นเพียงชั่ววินาทีเมื่อประตูรถอีกด้านเปิดออกและมีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งก้าวออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาชิดกันและควงคู่ผ่านหน้าเขาไป
“ผู้กอง" ภานุวัฒน์พึมพำเบาๆ แต่ประหนึ่งว่าเสียงแผ่วเบาที่หลุดออกมาจากปากของภานุวัฒน์จะดังจนธงรบได้ยิน นายตำรวจหันมามองด้านซ้ายช้าๆ จึงเห็นว่ามีใครยืนมองอยู่ ธงรบหันไปพูดอะไรบางอย่างกับชายหนุ่มที่เดินมาด้วยกันแล้วแยกตัวตรงเข้ามาหาคนที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่หน้าผับ The Paradiso
“มาคนเดียวหรือโจ้" ธงรบถาม
ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วยืนนิ่งเงียบ ธงรบจึงพูดต่อว่า "ทำไมมาเที่ยวคนเดียวดึกขนาดนี้"
“ผมกำลังจะกลับแล้วครับ" ภานุวัฒน์ตอบ
“อืม ดึกมากนักก็ไม่ดีนะ แล้วนี่กลับยังไง"
“แท๊กซี่ครับ ตอนนี้ผมไม่ได้ขับรถแล้ว" ภานุวัฒน์ตอบเสียงเบา "สารวัตรคงเพิ่งมาถึงใช่ไหมครับ"
ธงรบพยักหน้าแล้วทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป ภานุวัฒน์ก้มหน้าลงมองพื้น ในใจอยากจะขอกลับพร้อมกับธงรบ คืนนี้เขาไม่อยากกลับไปนอนที่หอพักของเพื่อนเพราะเขารู้ว่าเพื่อนจะพาแฟนใหม่กลับไปด้วย เขาก็จะกลายเป็นส่วนเกินเกะกะ และคงต้องออกมานั่งอยู่ด้านหน้าหอพักจนกว่าเพื่อนจะ 'เสร็จธุระ' กับแฟนถึงจะได้เวลานอน
“รีบกลับเถอะ เดี๋ยวพ่อเป็นห่วง" ธงรบพูดขึ้น หลังจากหันซ้ายหันขวาอยู่ชั่วครู่เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ตั้งแต่วันที่ภานุวัฒน์หายไปจากบ้านเขาในวันนั้นก็ไม่เคยได้พบชายหนุ่มอีกเลย และตอนนี้เขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้างที่มาเจอภานุวัฒน์โดยบังเอิญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อภานุวัฒน์มาเจอเขาเดินมาคู่กันกับนายแพทย์พศวัต
“ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้า
“พี่เป็นห่วงนะ" ธงรบพูดเสียงเบา ไม่รู้ว่าทำไมจึงพูดออกไปแบบนั้น ลึกๆ เขารู้สึกผิดที่ทิ้งขว้างภานุวัฒน์ทั้งๆ ที่รู้สึกเป็นห่วงในขณะเดียวกัน
“ขอบคุณครับ" ภานุวัฒน์ยิ้มเศร้าๆ แล้วก้มหน้าอีกครั้ง พยายามกลั้นน้ำตาซึ่งกำลังจะเอ่อออกมาเอาไว้ ธงรบถอนหายใจเบาๆ แล้วบอกว่าต้องไปแล้วเพราะเพื่อนรอ ภานุวัฒน์พยักหน้าช้าๆ แล้วยืนมองคนที่เขาหลังรักหมดหัวใจเดินจากไปโดยที่มีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งยืนรออยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก
คืนนี้ก็ยังคงเป็นคืนเปลี่ยวเหงาอีกคืนหนึ่งของเขาเช่นเคย คืนแล้วคืนเล่าที่เขาอยู่อย่างโดดเดี่ยว คืนแล้วคืนเล่าที่เขารู้สึกว่าอยู่คนเดียวบนโลกทั้งที่มีผู้คนรอบข้างมากมาย คืนแล้วคืนเล่าที่เขาเฝ้าแต่หวังว่าจะได้กลับบ้านพร้อมกับสารวัตรธงรบ
คืนแล้วคืนเล่าที่เขาปรารถนาจะได้นอนซุกอ้อมแขนแข็งแรงอบอุ่นของคนที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเขา
...แค่คืนเหล่านั้นคงไม่มีวันเป็นของเขาอีกแล้ว...
ภานุวัฒน์กัดริมฝีปากจนแทบห้อเลือดแต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่นิด น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาในดวงตาอันปวดร้าว หัวใจเต้นช้าสลับเร็ว ไม่เป็นจังหวะ บางครั้งเหมือนจะขาดใจ หากบางครั้งกลับร้อนเร่าเหมือนโดนไฟสุม ในขณะที่บางครั้งเหน็บหนาวจนสั่นสะท้าน
...เขาเด็กเกินไปสำหรับสารวัตรธงรบ...
...หรือเขาเป็นแค่ทางผ่านกันแน่...
...แต่สำหรับเขา สารวัตรธงรบคือคนที่เขารัก คือรักแรกและรักเดียวของเขา...
...เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรักใครแบบนี้ได้อีก...
ภานุวัฒน์ถอนหายใจแรงๆ แล้วก้าวลงจากบันไดหน้าผับ ตั้งใจว่าจะเดินไปเรื่อยๆ ตามถนนจนกว่าจะหมดแรง หลังจากนั้นจึงจะคิดต่อว่าจะใช้เวลาที่เหลือของคืนนี้อย่างไร แต่พลันก็มีมือแข็งแรงมือหนึ่งจับต้นแขนของเขาเอาไว้ พร้อมกับเสียงห้าวๆ ดังขึ้นข้างหู
“ไปไหนครับ" กลิ่นเหล้าโชยออกมาพร้อมคำพูดของชายคนนั้น ภานุวัฒน์หันไปมอง ชายหนุ่มอายุยี่สิบปลายๆ ใบหน้าคมเข้ม มีไรหนวดและเคราบางๆ ส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้เขา
“พี่มองน้องมานานแล้ว อยากคุยด้วยแต่ไม่มีโอกาสซักที ชื่ออะไรครับ"
“โจ้ครับ" ภานุวัฒน์ตอบ
“ไปนั่งรถเล่นกับพี่ไหมครับโจ้ เบื่อกลิ่นบุหรี่ในผับ ไปรับลมเย็นๆ กันเถอะ แล้วถ้าจะไปไหนต่อพี่จะไปส่ง" ชายหนุ่มหน้าเข้มชวน "หรือว่าจะกลับบ้าน"
อะไรบางอย่างทำให้ภานุวัฒน์ส่ายหน้า คืนนี้เขาไม่มีที่ไป บ้านเขาก็ไม่อยากกลับ เขาไม่อยากเจอพ่อที่เอาแต่ดุเขาอยู่เสมอ เขาไม่อยากกลับไปค้างที่หอพักของเพื่อนเพราะไม่อยากเป็นส่วนเกินเพราะรู้ว่าเพื่อนต้องการ 'สนุก' กับแฟน
“ถ้ายังไม่อยากกลับบ้านก็ไปกับพี่นะ" ผู้ชายคนนั้นส่งยิ้มอ่อนโยนให้ภานุวัฒน์
*เพลง ถามหาความรัก โดย ภูสมิง หน่อสวรรค์
****21****
มารอดู "เสาธงกลางแดดเปรี้ยง" :laugh:
เสาธงกลางแดด ก็เป็นเสาธงโด่เด่สิครับ อิ อิ :z1:
สงสัย มีใครคิดว่าธงรบน่ารักปะเนี่ย ยิ่งเขียนไปก็ยิ่งรู้สึกอยากกระทืบตัวละครของตัวเอง เฮ้อ
-
พุ่งมาอ่านอย่างไว
ไม่นิยมความรุนแรง
edit1
แต่ขอซัด :beat:สารวัตรธงรบก่อน ซัดก่อนแล้วค่อยรออ่านว่ามากับคุณหมอหน้าตาดีทำไม
รักคนเจ้าชู้ก็ต้องทำใจ โจทย์มันเยอะ สงสารอาทิตย์ :เฮ้อ:
edit2 คุณนายรถไฟฟ้ามาหาแต่ไม่ยอมจอดเหรอ รอเที่ยวหน้าเป็นเพื่อนผมละกัน นี่ก็ว่าจะโยนประแจใส่รางซะเลยถ้าไม่ยอดจอด อิอิ
จิ้มคุณwanคืน ขออภัยที่ปาด หุหุ
v
v
v
-
ถูก teenza ตัดหน้าไปนิดเดียว
งั้น ^^ ทะลุ teenza ไปถึงพี่นาย อ่านได้ครบจบความแล้วขอบคุณครับ
คนแก่ก็งี้ หลง ๆ ลืม ๆ รีบหาเมียมาช่วยเตือนแล้วกัน :z2:
-
ระวังอาตี๋น้อยมาเห็นนะครับสารวัตรเดี๋ยวจะกลายเป็นศาลาวัดไปซะก่อน :beat: :z6:
สงสารภานุวัตอ่า :monkeysad: :m15:
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
สารวัตรธงรบ นายแพทย์พศวัต ภาณุวัฒน์
แล้วก็อาทิตย์
ว่าแต่ สารวัตร มากับหมอพศวัต ทำม๊ายย :angry2:
-
คุณนาย อยากกระทืบตัวเองก็เป็นนะ -0- มะไหวๆ
แต่ถ้าคราวหน้ารถไฟฟ้ามาหาแล้วไม่รอ ก็ลองกระโดดขวางเลยค่ะ อยากรู้จะจอดไม๊ หุหุ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ภานุวัตน์ จะไปไหน ไปกับใคร ไม่มีใครรักเรา ทำไมไม่รักตัวเอง
โดนทำมิดีมิร้ายขึ้นมา จะแจ้งตำรวจ มาจับคุณนาย ข้อหาทำร้าย จิตใจผู้อ่าน ทำร้ายร่างกายตัวละคร
แต่สงสัยจะจับไม่ได้ เพราะว่า ลื่นเป็นปลาไหล :z1:
-
หึหึคนเจ้าชู้ มาเที่ยวกับคุณหมอรึเนี่ย
แล้วแฟนแกล่ะคะ :m16: นี่ดีนะถึงจะมาเจอกับนุ้งโจ้แต่ก็หนีบเอาหมอมาด้วย
ยังไม่ใช่ตัวจริง แต่.....ถ้ามากับนุ้งอาทิ๊ตย์...แล้วมาปะกับนุ้งโจ้ งานเข้ายาวแน่คะ
โหมดนี้น้องโจ้โคดน่าสงสาร จะไปกับใครก็มะได้ เลยโดนไอ่หน้าไหนหิ้วไปก็มะรู้
เหมือนของสาธารณะเลยอ่ะ ไม่มีเจ้าของแล้วแต่คนอยากจะหิ้วไป แง่ง :fire: :angry2:
.....นี่อิตาธงรบคงมะรู้อะไรเลยอ่ะดิว่า อาทิ๊ตย์พร้อมแล้วอ่ะ ที่จะเปิดใจรับรักให้เนี่ย
พวกไม่เหนโรงศพไม่หลั่ง....น้ำตา แหมน่าจะเจอผู้ร้ายหน้าเก่า ผู้ร้ายคั่วใหม่ พร้อมๆกับอาตี๋น้องนะเนี่ย
เพื่อค.สะใจ เหมือนมางานเลี้ยงรุ่นผู้ร้ายของศา ลา วัดไงคะ หึ :beat: :z6:
+1 คะ
-
ธงรบน่ารัก?
เอ ทำไมเราไม่เคยคิดอย่งนี้มาก่อนหว่า?
-
มาเที่ยวไม่หนีบแฟนมาด้วย ระวังหูยานนนนนน
-
ตา้เสาธงโด่เด่ เด๋วได้โ่ด่เด่เดียวดายไปตลอดชีวิตแน่ๆ แอร๊ยยยย :m16:
มากับนายแพทย์ได้ไง
มาเที่ยวทำไมไม่พาเมียมาด้วย แล้วเมื่อไหร่่จะเลิกเที่ยวเนี่ย เที่ยวบ่อยเกินไปแระ :m31:
ใครมาหิ้วน้องโจ้ไปล่ะเนี่ย ขอให้เป็นคนนั้น :call:
อย่าหนีเสือ แล้วปะ จรเข้เลย :z3:
+1 ค่ะ
อยากอ่านต่อแล้ว อ่านเท่าำไหร่ก็ไม่หนำใจ
-
ใกล้จะโดนละ อีตาเสาธงเอ๊ย :z1:
ลั้นลา ฉากมันส์ๆ กะลังจะมา อุ อุ :z6:
-
ธงรบมากับคุณหมอได้ไง???
-
จะสงสารตาเสาธงดีมั้ยเนี่ย มีแต่คนเชียร์ให้เสาธงโดนอาทิตย์ยำ
ไม่ค้านค่ะ เห็นด้วย ขอร่วมด้วยช่วยยำอีกคนละกัน เพื่อความสะใจ
ตาเสาธงที่ไม่รู้จกชะตากรรมของตัวเองเล้ย เจ้าชู้ไปวัน ๆ :laugh:
-
สารวัตร จะก่อเรื่องอีกหรือไงเนี่ย :a5: เดี่ยวก็เป็นเรื่องจนได้ :jul1:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งหงุดหงิดนะเนี่ย สารวัตธงรบ
นี่ขนาดบอกว่ารักพ่อตะวันฉายมากมายนะคับเนี่ย
ยังออกมาตะเวนราตรี กับใครต่อใครอีก :m31:
ถ้าพ่อตะวันวันฉายมาเจอเค้า งานเข้าแน่ ๆ เลยสารวัต
เริ่มอยากให้พ่อตะวันฉาย ลองมองสารวัตอาวุธแล้วซิ
ดูถ้าน่าจะดีเหมือนกันนะเนี่ย
พี่นาย สารวัตธงรบกับ สารวัตอธิคม ต้องถอดแบบมาจาก
พี่แน่เลย ดูถ้า :m20:
-
ดูท่าดจ้จะเป็นอีกหนึ่งปัญหาใหญ่นะคับเนี่ย
:เฮ้อ:
ปล. พี่นาย ยืนรอถูกจุดรึเปล่า
ประตูรถไฟฟ้าไม่ได้เปิดรับทุกตารางนิ้วของสถานีนะคับ
เราต้องยืนรอให้ถูกช่อง หุหุหุ
-
เผลอแป๊ปเดียว ธงรบควงหมอหน้าขาวมาเที่ยวซะแล้ว
ยังดีเจอภานุวัต์ ถ้าเปลี่ยนเป็นอาทิตย์ จะเป็นไงน้า
:beat:
เมียมีเมียพี่ก้อมา ถ้าเมียไม่มาก้อเพราะว่าเมียไม่มี (ถ้าจะไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนซะละมั้งศาลาวัด เชอะ :z6:)
-
อาทิตย์ตกลงปลงใจให้เสาธงแล้วนะ
อย่าทำให้อาตี๋เสียใจดิ ไม่งั้น :beat: :z6: :beat: แถมเหยียบซ้ำด้วย
เอออออออ
ปล โจ้น้อย :sad4: น่าสงสาร
-
ธงรบไม่เข็ดนะ หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว ยังดีที่เป็นภานุวัฒน์เห็นนะ ถ้าเป็นอาตี๋ไม่อยากจะคิด
สงสารภานุวัฒน์อะ :L3: คุณ katawoot หาคนดีๆมาปลอบใจน้องหน่อยสิค่ะ
-
ธงรบไม่เข็ดนะ หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว ยังดีที่เป็นภานุวัฒน์เห็นนะ ถ้าเป็นอาตี๋ไม่อยากจะคิด
สงสารภานุวัฒน์อะ :L3: คุณ katawoot หาคนดีๆมาปลอบใจน้องหน่อยสิค่ะ
:m17: :m8: :sad2: :dont2:
-
*เพลง ถามหาความรัก โดย ภูสมิง หน่อสวรรค์*
เพิ่งสังเกตเห็น บอกอายุผ่านเพลงก็ไม่บอก :laugh:
-
ตอนแรกก็นึกว่าอีตาเสาธงมากับอาตี๋
ดันกลายเป็นคุณหมอไปซะนี่
ว่าแต่เป็นห่วงภาณุวัฒน์เหมือนกันนะเนี่ย
จะรอดคืนนี้ไปได้ด้วยดีรึเปล่า
-
ภานุวัฒน์ อย่าไปเลยหนู :serius2:
-
*เพลง ถามหาความรัก โดย ภูสมิง หน่อสวรรค์*
เพิ่งสังเกตเห็น บอกอายุผ่านเพลงก็ไม่บอก :laugh:
แง ทำไมเจ๊สองทำร้ายจิตใจน้องจัง คนอื่นก็ปรักปรำว่าเจ้าชู้ อีกคนก็ยุให้กระโดดขวางรถไฟฟ้า แล้วนี่มาว่าแก่อีก
:sad11:
จะหนีไปเที่ยวและ :L3: :m15:
-
Tongrob 22
ธงรบวิ่งขึ้นบันไดโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบ จุดหมายคือห้องผู้ป่วยบนชั้นสอง ร้อยตำรวจโทชัชชัย น้องชายของเขากำลังรออยู่ข้างบนหลังจากที่โทรศัพท์ตามให้มาที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมภานุวัฒน์
ชัชชัยบอกว่าภานุวัฒน์ได้รับบาดเจ็บเพราะถูกทำร้ายแต่ก็ไม่ยอมบอกรายละเอียดและต้องการให้เขามาดูด้วยตัวเอง น้องชายของเขาบอกว่าภานุวัฒน์ไม่ยอมพูดอะไรเลย เอาแต่นอนนิ่งน้ำตาซึม
เมื่อธงรบขึ้นไปถึงชั้นสอง ชัชชัยกำลังยืนคุยอยู่กับพยาบาล และเมื่อเห็นพี่ชายก็รีบผละจากเคาท์เตอร์พยาบาลเดินตรงเข้ามาหาแล้วพูดขึ้นว่า
“พี่เป็นอะไรกับเด็กคนนี้ครับ”
“ทำไม อยากรู้ไปทำไม แล้วนี่เอ็งสอบปากคำหรือยัง” ธงรบขมวดคิ้ว ตอบน้องชายเสียงห้วนๆ
“เขาไม่ยอมพูด” ชัชชัยตอนเสียงเรียบๆ ไม่สนใจท่าทางหงุดหงิดของพี่ชาย “ที่ผมตามพี่ก็เพราะตอนที่พามาโรงพยาบาลเขาเอาแต่เรียกชื่อพี่ แล้วพอตรวจดูโทรศัพท์ก็เห็นเบอร์ของพี่”
“เอ็งคิดว่าพี่ทำงั้นสิ”
“เปล่า” ชัชชัยส่ายหน้า “ผมเพียงแต่...”
“เอ็งตามจับตัวไอ้คนที่ทำร้ายภานุวัฒน์ให้ได้” ธงรบมองตาน้องชายแล้วเดินตรงไปยังห้องพักคนป่วยโดยมีชัชชัยเดินตามไปติดแต่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“พี่ธง เด็กคนนี้ยังไม่บรรลุนิติภาวะ” ชัชชัยพูดขึ้นมาเบาๆ
“ข้ารู้ ไม่ต้องมาบอก และข้าก็รู้ด้้วยว่าเอ็งกำลังคิดอะไรอยู่”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” ชัชชัยส่ายหน้า
“เลิกเซ้าซี้ได้แล้ว รีบไปสอบปากคำพยาน ไปหาหลักฐานมา อย่ามายืนทำหน้าเหมือนพ่อคนที่สอง”
“ผมแค่ปฏิบัติหน้าที่”
“ขอบใจ” ธงรบเสียงห้วน มือที่กำลังจะเปิดประตูชะงัก แล้วปรับเสียงให้อ่อนลง “ชัช พี่ยังไม่รู้ว่าภานุวัฒน์บาดเจ็บยังไง แค่ไหน แต่แกก็พูดว่าเจ็บพอสมควร และอธิบายให้พี่ฟังทางโทรศัพท์ไม่ได้ พี่หงุดหงิดไปหน่อย พี่จะสอบถามจากภานุวัฒน์เอง แกไปจีบพยาบาลต่อเถอะ”
“พี่ธง” ชับชัยเสียงสูง “ผมมีแฟนแล้วนะ”
“จ้า พ่อคนรักเดียวใจเดียว ทีนี้ให้เข้าไปเยี่ยมคนเจ็บได้หรือยัง”
“เชิญครับ ผมจะรออยู่ข้างหน้า” ชัชชัยพยักหน้าแล้วหันหลังเดินกลับไปยังเคาท์เตอร์พยาบาล
“จะรอสอบปากคำข้าล่ะสิ ไอ้นี่จริงๆ เลย มันเป็นน้องชายหรือพี่ชายกันแน่วะ” ธงรบเบ้ปากแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วยและปิดประตูตามหลังเบาๆ สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วเดินไปยังเตียงผู้ป่วย
ภานุวัฒน์อยู่ในชุดผู้ป่วยผ้าฝ้ายสีพ้าอ่อน ชายหนุ่มนอนตะแคงหันหลังให้ประตู ไม่รับรู้ว่ามีคนเดินเข้ามา ธงรบเินเข้าไปหาชายหนุ่มช้าๆ ตากวาดมองทั่วร่างของภานุวัฒน์อย่างพิจารณาจึงเป็นรอยแดงๆ หลายรอยที่ต้นคอและแขนซ้าย แต่พอเดินอ้อมไปอีกด้านของเตียงก็และเห็นใบหน้าของขายหนุ่มเต็มตาเขาก็ต้องกัดฟัน ภานุวัฒน์นอนน้ำตาซึม นัยน์ตาเหม่อลอย ไม่รับรู้ว่าใครยืนอยู่ใกล้ๆ แต่เมื่อธงรบนั่งลงตรงหน้าก็ร้้องให้ ทำท่าเหมือนจะโผเข้ามากอด
“โจ้" ธงรบครางเบาๆ
“พี่ธง" ภานุวัฒน์เสียงสั่น
“ใครมันทำกับโจ้แบบนี้ บอกพี่มาซิ" ธงรบขบกราม ตามองใบหน้าขาวสะอาดขอบภานุวัฒน์ซึ่งบัดนี้มีรอยช้ำใต้ตา โหนกแก้มเขียวคล้ำ ปากบวมเจ่อ มีรอยช่วนเป็นทางยาวสามรอยบนแก้ม
ภานุวัฒน์ส่ายหน้าช้าๆ น้ำตาเร่ิมไหลหยดจนเปื้อนหมอน ปากเม้มราวกับจะพยายามห้าไม่ให้ตัวเองร้องไห้ ธงรบเอื้อมมือไปแตะแก้มของคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างแผ่วเบา ไร้นิ้วรอบๆ รอยแผลบนใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายหนุ่ม ก่อนจะเลื่อนมือไปที่ต้นคอแล้วเปิดคอเสื้อผู้ป่วยตัวโคร่งออกเพื่อสำรวจว่ามีบาดแผลตรงไหนอีก
ภานุวัฒน์สะอื้นแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม ธงรบถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะปิดเสื้อของอีกฝ่ายให้มิดชิด เพียงแค่เห็นรอยบนตัวเขาก็รู้ว่าภานุวัฒน์โดนอะไรมา
“บอกพี่มาว่าใครทำ"
“ผมไม่รู้"
“หมายความว่ายังไงไม่รู้" ธงรบเสียงเข้ม "เขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน หรือเรารู้จักแต่หน้าไม่รู้จักชื่อ"
“ผมขอโทษ" เสียงภานุวัฒน์สั่นพร่า มองตาธงรบอย่างเศร้าสร้อย
“เมื่อคืนใช่ไหม หลังจากที่แยกกับพี่โจ้ไม่ได้กลับบ้าน แต่ไปเที่ยวต่อ" ธงรบคาดคั้น "กับใคร ไอ้คนนั้นมันทำกับโจ้แบบนี้ใช่หรือเปล่า มันคนเดียวหรือมีคนอื่นด้วย"
“ผมขอโทษ" ภานุวัฒน์ซุกหน้าลงกับหมอนแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
...พี่ต่างหากต้องขอโทษ ถ้าไม่เห็นพี่ไปกับหมอพศวัต โจ้อาจจจะกลับบ้าน ถ้าพี่พาโจ้กลับบ้าน ก็คงไม่ประชดตัวเองด้วยการไปกับคนแปลกหน้าที่โชคร้ายกลายมาเป็นไอ้ซาดิสม์...
“พี่ต่างหากต้องขอโทษ" ธงรบเสียงอ่อนลง "ถ้าไม่อยากพูดก็ยังไม่ต้องพูด"
“ผมรักพี่ธง" ภานุวัฒน์หันหน้ามามองธงรบ หลังจากที่ใช้เวลาครู่ใหญ่กลั้นน้ำตาเอาไว้
“รักพี่ แล้วทำไมทำแบบนี้"
“ผมไม่นึกว่าเขา...”
“โจ้ยังอ่อนต่อโลก ไม่ทันพวกเลวนี่หรอก" ธงรบแทรกเสียงเข้ม "พี่ไม่อยากให้ออกเที่ยวดึกๆ และโดยเฉพาะไปไหนกับใครที่ตัวเองไม่รู้จัก"
“ผมขอโทษที่ทำให้พี่ธงต้องลำบาก" ภานุวัฒน์ส่งสายตาอ้อนวอน "พี่ธงอย่าโกรธผมนะครับ"
“พี่ไม่โกรธหรอก พี่เป็นห่วง" ธงรบพูดแล้วนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ในใจอดด่าตัวเองไม่ได้ที่พูดคำนี้ออกไป
...เขาบอกไม่ให้ภานุวัฒน์ไปไหนกับใครที่ตัวเองไม่รู้จัก แต่เย็นวันนั้นที่เจอกันครั้งแรก โจ้ก็เสียตัวให้เขาเพราะโดนเขาหลอก โชคดีที่เขาเป็นคนดี ไม่ใช่พวกวิปริต...
...เขาบอกว่าเป็นห่วงภานุวัฒน์ แต่ตอนที่ภานุวัฒน์หายไปจากบ้านเขาในคืนที่สองที่เขาทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวอย่างไม่ใยดี เขาก็ไม่ได้ติดต่อสอบถามภานุวัฒน์เลยว่าไปทำอะไรที่ไหน...
“โจ้ สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก พี่ไม่อยากให้ออกเที่ยวกลางคืนบ่อยๆ แล้วทำอะไรประชดชีวิตตัวเอง"
“ผมเหงา เขาชวนผมไปเที่ยว เขาดีกับผมมาก เขาบอกว่าจะไปส่งที่บ้าน แต่ว่า...”
“เขาอยากได้เราเขาถึงทำดีด้วย อย่าไปเชื่อใครง่ายๆ แบบนั้น" ธงรบพูดเสียงนุ่ม
...อย่าเชื่อแกด้วย ตอนนั้นแกก็หลอกล่อภานุวัฒน์เหมือนกันเพราะอยากได้ แกล้งส่งรถภานุวัฒน์ไปให้อู่ซ่อมรถดองงานเพื่อจะได้ไปรับไปส่ง นานเข้าก็แกล้งหลอกว่าจะไปเอาเอกสารที่บ้านและชวนขึ้นไปดื่มน้ำเย็นๆ หลังจากนั้นก็ปล้ำหน้าตาเฉยและสัญญาว่าจะดูแลไม่ทิ้งไม่ขว้าง...
ธงรบลอบหายใจเมื่อนึกถึงอดีต เขารู้ว่าตัวเองทำไม่ดี แต่ก็อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเขาก็ทำดีกับภานุวัฒน์จริงๆ อย่างที่เคยพูด เขายอมรับว่าในจำนวนคนที่เขาผ่านมาทั้งหมด ภานุวัฒน์เป็นคนโปรดของเขารองจากอาทิตย์
...เหมือนพระอาทิตย์ และพระจันทร์...
“สัญญากับพี่ได้ไหมล่ะ"
“ครับ" ภานวัฒน์พยักหน้าอย่างว่าง่าย
“แล้วเรื่องพ่อ เรื่องกลับบ้าน"
“ผมกลับไปแล้ว พ่อไล่ผมอีก พ่อไม่รักผม พ่อมีลูกใหม่แล้ว พ่อจะเอาพวกนั้นเข้ามาอยู่ที่บ้าน" ภานุวัฒน์เม้มปาก นัยน์ตาแข็งกร้าวเมื่อพูดคนที่ธงรบคิดว่าน่าจะเป็นภรรยาใหม่ของพ่อของภานุวัฒน์
“พ่อที่ไหนจะไล่ลูกออกจากบ้าน"
“พ่อไม่รักผม"
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ภานุวัฒน์เอาแต่สะอึกสะอื้น ท่าทางจะไม่ยอมรับฟังอะไรในตอนนี้ ธงรบรอจนภานุวัฒน์สงบลงจึงบอกกับชายหนุ่มว่าเมื่อออกจากโรงพยาบาลจะพาไปรักษาตัวจนดีขึ้น แล้วจะไปส่งที่บ้านไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ยังไงก็ต้องกลับบ้าน" ธงรบสรุปเสียงเข้ม
“ผมรักพี่ธง ผมขาดพี่ธงไม่ได้" ภานุวัฒน์ส่งสายตาออดอ้อน
“แต่โจ้จะอยู่กับพี่ไม่ได้นะ พี่...”
“ทำไมครับ" ภานุวัฒน์มองธงรบตาละห้อย เหมือนกับที่เคยมีคนเปรียว่าเป็นสายตาของหมาน้อยมองเจ้าของ
“ผมไม่อยู่ก็ได้ ถ้าพี่ธงไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยผมก็จะไม่อยู่ แต่พี่ธงคอยดูแลผมได้ไหมครับ ผมจะหาเช่าหอพักถูกๆ อยู่ก็ได้ ผมหาเงินได้นะครับ ผมจะหางานทำ เดินแบบ ถ่ายแบบอะไรก็ได้ พวกถ่ายแบบแคตตาลอกสิ้นค้าก็ได้ ไปเป็นพิธีกรตามงานอีเวนท์ หรือแนะนำสินค้าก็ได้ ผมจะไม่ให้พี่ธงลำบากกับผมหรอก ผมจะเลิกเที่ยว ผมจะไม่สร้างปัญหาให้"
ธงรบพูดอะไรไม่ออก เห็นได้ชัดว่าภานุวัฒน์ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านกับบิดาเป็นอย่างยิ่ง จนถึงตอนนี้เขาจึงตระหนักว่าภานุวัฒน์เข้ากับพ่อไม่ได้จริงๆ และแม้เขาจะพาไปส่งที่บ้านได้ก็คงหาทางออกจากบ้านมาอีก
...แต่เขาก็ต้อง 'แข็ง' เอาไว้อย่างที่คชานนท์เคยแนะนำ...
“โจ้ยังเด็ก พี่ไม่อยากให้มีชีวิตแบบนี้ แต่เอาเถอะ ตอนนี้ให้แผลหายก่อน จากนั้นค่อยว่ากันอีกที แต่ต้องกลับไปอยู่บ้าน ถ้ายังเรร่อนไปมาแบบนี้ พี่จะไม่พูดกับโจ้อีกเลย" ธงรบตัดสินใจขู่ "ถ้ารักพี่ก็ต้องเชื่อพี่"
“ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง "แต่พี่ธงอย่าทิ้งผมไปนะครับ ผมไม่รบกวนพี่ธงหรอก ผมจะเชื่อพี่ทุกอย่าง พี่ไม่ให้ผมอยู่ด้วยผมก็จะไม่อยู่ ผมขอแค่ให้พี่ห่วงผม ดูแลผมก็พอแล้ว"
ธงรบเบือนหน้าไปมองประตูห้อง รู้สึกหนักใจยิ่งนัก ใจหนึ่งเขาอยากจะเดินจากไปโดยไม่ใส่ภานุวัฒน์อีก แต่เขาก็ทำไม่ได้ ภานุวัฒน์น่าสงสาร อ่อนต่อโลก เป็นเด็กกว่าอายุมากจนไม่น่าเชื่อ และท่าทางก็คงจะถูกหลอกอยู่ร่ำไป
...รูปร่างหน้าตาแบบนี้ใครเห็นก็คงอยากได้ โดยเฉพาะพวกเหยี่ยวราตรี พวกนั้นไม่มีวันจะปล่อยให้นกน้อยอย่างภานุวัฒน์บินผ่านไปโดยไม่โฉบเข้าไปจิก...
...เหมือนที่โดนเขาเขา 'จัดการ' ตอนที่พบกันครั้งแรก ตอนนั้นเขาเกิดครึ้มอกครึ้มใจอยาก 'จับผู้ร้ายหน้าอ่อน' ที่เพิ่งหัดขับรถและมาชนท้ายรถเขา ภานุวัฒน์น่ารักมากจนทำให้เขาแทบละลายเมื่อเจอกันวันนั้น และอีกอย่าง 'ผู้ร้าย' คนนี้อายุน้อยที่สุดที่เขาเคย 'จับ' มา...
...แต่เขาก็ไม่นึกว่าจะติดพันกันมาจนถึงทุกวันนี้ เขาเพียงแค่จะเชยชมให้สมใจแล้วก็ทิ้ง แต่ความน่ารักของภานุวัฒน์ทำให้เขาทิ้งไม่ลง เขากลับติดใจ ปล่อยให้เกิดความผูกพัน และตอนนี้ความห่วงใยและความสงสารกำลังทำให้เขาลำบากใจ
อาทิตย์หันหน้าไปมองนาฬิการูปพระอาทิตย์มัดเชือกติดกับเสาธงเล็กๆ ซึ่ง ‘คนพูดมากคนนั้น’ ให้มาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ เขานั่งทำงานอยู่หลายชั่วโมงแล้วและคิดว่าวันนี้จะเลิกงานเร็วกว่าปกติเพื่อนชวนธงรบไปทานอาหารด้วยกัน อาทิตย์ยอมรับว่าตัวเองงอนมากจนเกินไปและ ‘ทำโทษ’ ธงรบมาได้หลายวันแล้ว ตอนนี้เขาเริ่มตระหนักว่า เมื่อตัดสินใจเป็นแฟนกันจริงจังแล้วเขาก็ไม่ควรทำตัวเหินห่างเย็นชากับธงรบแบบนี้ นอกจากนั้น เขายังไม่รู้แน่ด้วยซ้ำไปว่าหมอคนนั้นเป็นใคร บางทีอาจเป็นแค่คนรู้จักกันพบกันโดยบังเอิญและยืนคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป
“ว่าไงจ๊ะคุณชายอาทิตย์” เสียงของสารวัตรธงรบร่าเริงเมื่อรับโทรศัพท์
“ผมจะชวนผู้กองไปทานข้าว” อาทิตย์เข้าเรื่องทันที
“กินข้าว” ธงรบอุทาน “เอ๊ย ทานข้าว”
...ยังกวนได้อีก ขอให้ได้พูดกวนซักหน่อยเถอะ...
“ผมพูดไม่ชัดหรือครับ” อาทิตย์ยังพูดเสียงราบเรียบ
“ชัดสิ ได้ยินเต็มสองรูหูเลยล่ะ” ธงรบหัวเราะเบาะ “เอ๊ะ ไม่ใช่สิ หูเดียว เพราะเรากำลังคุยโทรศัพท์กัน”
“ผู้กอง” อาทิตย์เริ่มจะทนไม่ไหวแม้เป็นการคุยกันเพียงไม่กี่ประโยค ตอนแรกตั้งใจว่าใจเย็น แต่ตำรวจจอมกวนก็ทำให้เขาใกล้จะหมดความอดทนแม้เพิ่ง 'อดทน' มาได้ไม่ถึงนาที
“เดี๋ยวนี้เลยหรืออาทิตย์ คือว่าพี่...”
อาทิตย์กำลังจะตอบ แต่ทันใดก็นิ่งเงียบเมื่อได้ยินเสียงแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ มือที่กำโทรศัพท์อยู่บีบแน่นขึ้นมาทันที เสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงประกาศของเครื่องขยายเสียงซึ่งเขารู้ทันทีว่าธงรงไม่ได้อยู่ที่ทำงาน
...แต่เป็นโรงพยาบาล...
“แล้วแต่ผู้กองสะดวกครับ พอดีผมว่าง ทำงานเสร็จแล้ว ก็เลยจะชวนไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน แต่ถ้าผู้กองมีนัดแล้วหรืออยากจะทำอย่างอื่นก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“แหม อย่าเพิ่งสิอาทิตย์ ยังไม่ได้ตอบอะไรเลย” ธงรบน้ำเสียงลิงโลด “พี่อยากกินอาทิตย์ เอ๊ย อยากกินข้าวกับอาทิตย์ทุกวัน รู้หรือเปล่า ตั้งแต่เราไม่ได้เจอกันหลายวันนี่พี่กินข้าวไม่ลงเลยนะครับที่รัก”
“ตกลงเจอกันกี่โมงครับ”
“พี่จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ธงรบรีบพูด
“อ้าว แล้วไม่ทำงานหรือครับ” อาทิตย์แกล้งถาม
“ไม่ต้องแล้ว ขี้เกียจ” ธงรบตอบ “พี่จะไปหาอาทิตย์ที่ทำงานแล้วเราก็นั่งรถไปด้วยกัน คืนนี้อาทิตย์ไปนอนบ้านพี่นะครับ พี่นอนไม่หลับมาตั้งหลายวัน พี่อยากจะ...”
“ผู้กองครับ เอาไว้ค่อยคุยกันตอนเจอกันดีกว่า ผู้กองรีบมาก็แล้วกัน ผมจะรอ” อาทิตย์ตัดบทและอดที่จะเหน็บแนมอีกฝ่ายไม่ได้ว่า “ถ้าเสร็จธุระแล้วก็รีบมา”
...ไปทำธุระอะไรที่โรงพยาบาล อธิคมก็ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว...
...ธุระของธงรบจะมีอะไรถ้าไม่ไปจีบหมอเล่น...
...แต่กฏข้อที่หนึ่งซึ่งตั้งใว้ก็เปิดช่องให้ธงรบนี่นา เขาเองก็เคยพูดว่าไม่สนใจว่าธงรบจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน...
...แต่ทำไมเขารู้สึกหงุดหงิดมากเมื่อเห็นธงรบกับคนอื่น ทุกครั้ง เขาแทบจะทนไม่ได้...
...เขาอยากยกเลิกกฏข้อนั้น...
อาทิตย์นั่งเท้าคางมองคนที่อยู่ตรงหน้ากำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ในใจนึกถึงเมื่อตอนบ่ายที่โทรศัพท์คุยกัน พยายามให้เหตุผลกับตนเองว่าธงรบคงไปเยี่ยมญาติหรือเพื่อนที่โรงพยาบาล เขาอยากจะเอ่ยปากถามแต่ก็ห้ามใจไว้ได้
“อร่อยที่สุด” ธงรบเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อาทิตย์ “ทำไมกินน้อยจังเลยอาทิตย์ เดี๋ยวผอมนะ”
“ไม่ต้องมาล้อ” อาทิตย์เมินออกไปมองด้านข้างเพราะรู้ว่าพักหลังตัวเองตัวใหญ่ขึ้น
“แต่พี่ชอบอาทิตย์ตอนนี้มากกว่าเมื่อก่อนนะ” ธงรบหัวเราะเบาๆ “เต็มไม้เต็มมือดี”
“ผู้กอง อย่าพูดอะไรทะลึ่งนะ”
“ทะลึ่งที่ไหน อะไรกัน พูดอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ได้” ธงรบแกล้งทำหน้าเหรอหราจนอีกฝ่ายอยากจะเอาช้อนซ่อมจิ้มเข้าไปในดวงตาวิบวับคู่นั้น
“ยิ่งนานไป พี่ก็ยิ่งชอบอาทิตย์มากกว่าเดิม” ธงรบพูดต่อ “แล้วอาทิตย์ล่ะ ชอบพี่มากกว่าเดิมไหมครับ”
“ผมอยากไปทะเล” อาทิตย์ไม่ตอบคำถามนั้นแต่กลับพูดเรื่องอื่น “อยากจะชวนผู้กองไปด้วยกัน”
“ไปทะเลด้วยกัน” ธงรบทวน ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“ทำไมครับ ได้ยินไม่ชัดหรือ” อาทิตย์เลิกคิ้วข้างเดียว ถามด้วยเสียงราบเรียบเช่นเคย
“คราวนี้ได้ยินเต็มสองรูหูเลยล่ะ” ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเต้นระริก “อาทิตย์อยากไปฮันนี่มูนใช่หรือเปล่า”
อาทิตย์เอนตัวไปข้างหลังออกห่างจากนายตำรวจนัยน์ตาเจ้าชู้แล้วหันไปมองรอบๆ ราวกลัวว่าจะมีใครเห็น ธงรบจึงพูดขึ้นทันทีว่าอาทิตย์ควรจะเลิกระแวงได้แล้ว
“ผมไม่ได้ระแวง ผมแค่ไม่อยากทำอะไรประเจิดประเจ้อ”
“พี่ไม่ได้ยื่นหน้าไปจูบอาทิตย์ซักหน่อย” ธงรบยังคงยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ไปวันศุกร์นี้ กลับศุกร์หน้า ถ้าผู้กองตกลงผมจะจองตั๋วเครื่องบินกับที่พักเลย”
“ไปไหน” ธงรบถามแล้วก้มหน้าลงตักอาหารเข้าปาก
“ไปทะเลสิครับ” อาทิตย์ตอบ
“พี่รู้แล้วว่าไปทะเล แต่ว่าทะเลที่ไหนล่ะ คือ...” ธงรบถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง ในหัวเริ่มคิดอย่างรวดเร็วว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เขายอมรับว่าทั้งตกใจและดีใจมากที่อาทิตย์ชวนไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสองเป็นเวลาถึงหนึ่งสัปดาห์ แต่ปัญหาในเวลานี้ก็คือว่าภานุวัฒน์กำลังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลและเขายังจัดการเรื่องของชายหนุ่มไม่เรียบร้อย
...จะบอกอาทิตย์ไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาก็ยังไม่กล้าเพราะไม่แน่ใจว่าผลลัพท์จะออกมาแบบไหน...
...ผิดเวลาจริงๆ ให้ตายสิ...
“ไปกระบี่ อยู่ซักสองสามวันแล้วค่อยย้ายไปเกาะพีพี แล้วก็สิมิลัน”
“ไปใกล้ๆ ก่อนไม่ได้หรืออาทิตย์” ธงรบพูดเสียงเบาแล้วก็รีบกัดฟันรอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย
“ใกล้แค่ไหนครับ” อาทิตย์เม้มปาก รอฟังคำตอบจากธงรบ
“เอาซักใกล้ๆ กรุงเทพฯ ตอนสุดสัปดาห์ก่อนได้ไหมล่ะ” ธงรบอ้อมแอ้มต่อรอง
“ผู้กองคงไม่ว่าง” อาทิตย์พยักหน้าช้าๆ “เรื่อง...”
“ลางาน” ธงรบพูดสวนขึ้น “คืออย่างนี้นะ พอดีว่าพี่กำลัง...”
“ผมเข้าใจครับ มันฉุกละหุกไปหน่อย ถ้ายังงั้นไปเช้าวันเสาร์กลับบ่ายวันอาทิตย์ ผมจะได้จองโรงแรม”
“เย็นวันศุกร์ก็ได้จ๊ะ” ธงรบยิ้มประจบ “พี่จะรีบเลิกงานแล้วไปรับอาทิตย์ ส่วนขากลับก็เย็นๆ วันอาทิตย์ก็ได้ ดูพระอาทิตย์ตกทะเลก่อนค่อยกลับ ส่วนเรื่องที่พักไม่ต้องจองหรอก พี่มีที่ เพื่อนพี่เขามีบ้านริมทะเล ประหยัดเงินนะอาทิตย์นะ”
“ครับ” อาทิตย์พยักหน้ารับคำง่ายๆ แล้วหันไปเรียกบริกร แต่ยังไม่ทันที่พนักงานจะเดินมาถึงโต๊ะ ธงรบก็รีบพูดขึ้นว่า
“พี่ยังไม่อิ่มเลยนะอาทิตย์ จะรีบคิดเงินแล้วหรือไง”
“เปล่าครับ ผมจะสั่งเครื่องดื่ม” อาทิตย์หันมาทำหน้าเข้มใส่อีกฝ่ายแล้วส่ายหน้า “จะทานก็ทานไป ทานให้เต็มอิ่ม ผมไม่เร่งหรอก ยังไงวันนี้เราก็มีเวลาด้วยกันอีกนาน”
“หมายความว่ายังไง” ธงรบหรี่ตา ไม่แน่ใจว่าอาทิตย์พูดแฝงความนัยอะไรบางอย่างหรือไม่
“เราเป็นแฟนกันแล้ว ผมก็อยากทำอะไรให้ผู้กองบ้าง ผมก็อยากทำหน้าที่แฟนให้ดี”
“เป็นอะไรเนี่ย” ธงรบยื่นมือทำท่าจะแตะหน้าผากของอีกฝ่าย อาทิตย์รีบยกมือขึ้นปัดมือของนายตำรวจที่ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อ
“ผู้กอง บอกแล้วว่า...”
“อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อ” ธงรบรีบแทรก “พี่จำได้หรอก”
“แต่ก็ไม่ทำตาม”
“พี่แค่สงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ อาทิตย์ถึงได้...” ธงรบหยุดพูดไปเฉยๆ เอียงหน้ามองอาทิตย์ยิ้มๆ
“บอกแล้วไงครับ ว่าผมจะเป็นแฟนที่ดี”
“งั้นคืนนี้รู้กัน” ธงรบยักคิ้ว
“คืนนี้เป็นทีของใครผู้กองคงจำได้” อาทิตย์เสียงเข้ม มองตาธงรบอย่างคาดคั้น
“คราวหน้าไม่ได้หรือ คือว่าตอนนี้พี่กำลังครั่นเนื้อครั่นตัว รู้สึกไม่ค่อยสบาย” ธงรบยิ้มแหยๆ แล้วทำหน้าตาเหมือนกำลังจะถูกบีบคอให้ขาดใจตาย อาทิตย์อดส่ายหน้าไม่ได้ ธงรบไม่เคยจนมุม ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็หาทางลื่นไหลไปจนได้
...อยากจะรู้นักว่า หากเขาถามว่าวันนี้ธงรบไปทำอะไรที่โรงพยาบาล พ่อคนเจ้าคารมจะหาทางออกแบบไหน...
...โรงพยาบาลอะไร...
...ก็คงเป็นโรงพยาบาลที่หมอคนนั้นทำงานอยู่นะสิ ถามได้...
...อย่าให้เห็นกับตาอีกครั้งก็แล้วกัน...
-
ทำมายคุณนายต้องใจร้ายกะน้องโจ้ด้วยยยยยยย
ฉงฉาน โจ้ :o12: :o12:
แต่สมน้ำหน้าผู้กองเสาธง :z2:
-
:angry2: ผูกองธงรบบบบอกได้คำเดียวว่า ตาย
-
:เฮ้อ: สงสารนุ้งโจ้ โคดน่าสงสารเลยจากเด้กวัยใสไร้เดียงสา
เจอพ่อเฒ่าลอกคราบก็นะหลงหัวปรักหัวปรำ แล้วนี่ก็ออกจากหลุมนั้นไมได้ด้วย
แล้วเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เฮ้อ สงสารเว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ส่วนอาทิตย์แหมอยากทำหน้าที่แฟนที่ดีผิดเวลาจริงๆคะ เหอะๆ
อยากให้เจอคาตาจะๆจัง ตอนนี้หมายมั่นปั้นมือแล้วด้วยนะ
ถ้าเจอจังๆ จะ o18 เจี๋ยน หรือจะ :z6: คุนแฟนนั่นค่อยว่างั้น
กรรมมันกำลังจะตามมานะคะอิตาธงรบ
+1 คะ
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z6: พี่นาย!!!!!~
ทำร้ายน้องโจ้ได้ยังไง โกรธ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เค้าโกรธมากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
ฮากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o12:
ใช่ ตาธงรบ แกพึ่งรู้หรอว่าแก ชั่วร้ายมาก มากถึงมากที่สุด
ฮืออออออออออออออออออออออ โป้ง!! โกรธทั้งหมด พาลล :a6: ไม่ได้ดั่งใจ ทำร้ายตัวเอง โขกๆ
-
คราวนี้ละเสาธงจะหักของจริง
-
สงสารโจ้ จังเลย :sad11: :monkeysad: :m15:
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
น่าเห็นใจสารวัตรอาทิตย์เหมือนกันนะนี่
:เฮ้อ:
-
สงสารโจ้
:o12:
หาคนอื่นมาดามใจโจ้หน่อยน่ะ
-
คนที่ใช่มักจะมาในวันที่ผิด
-
มองหาทางออกเรื่องโจ้ไม่เจอเลยจริงๆ เด็กน้อยไม่มีที่ไป ไม่มีบ้านกลับ พ่อก็ไม่รัก เพื่อนก็ไม่มี อย่างนี้ต้องหาใครมาดูแลตลอด
ว่าแต่ใครล่ะ ผู้กองเสาธงเหรอ?? :เฮ้อ:
สงสารนะ แต่สงสารทั้งคู่ แต่สงสารอาทิตย์ที่ไม่รู้อะไรเลย ให้ใจเค้าไปแล้วอีกต่างหาก
งานนี้ไม่สงสารธงรบเลยซักนิดให้ตายสิ แค่เห็นใจนิดๆ นิดเดียวนะ :z3:
หวังว่าจะได้ไปทะเลนะ หรืออดหว่า
-
สงสารโจ้อะ
จริงๆ ในเมื่อสารวัตรคิดจะจริงใจจริงจังกับอาทิตย์แล้ว และอาทิตย์เองก็รู้ว่าอดีตสารวัตรเป็นคนยังไง ก็น่าจะบอกอาทิตย์เรื่องโจ้ไปเลยอะ (บอกแค่สถานการณ์ของโจ้ ณ เวลานี้ก็พอ) จะได้ไม่ต้องมีเรื่องอะไรปิดบังกันให้ระแวงกันซะเปล่าๆ
-
ความโชคดีดไม่มีทีละสอง คงเข้ามาทีละหนึ่ง
เมื่อเข้ามาสอง ปัญหาก็ตามมา :laugh:
แก้ปัญหาสับรางให้ดีนะตาเสาธง ไม่งั้นตี๋อาทิตย์จะกลายเป็น o22
รอดูการแก้ปัญหาของผู้กองธงรบอยู่น่ะ พี่นาย +1 ให้เช่นเคย
-
:z13: ใจร้ายกะเด็ก
สารวัตรธงรบก้อฝากกะเพื่อนที่นิสัยดีๆ
อยากดูแลเด็กน่ารักแบบน้องโจ้ซักคน
น่าจะ ok นะ
จะได้มีเวลา honeymoon กะตี๋น้อย :-[
-
พระจันทร์จ๋าอย่าทำหน้าเศร้าไปเลย :m15:
-
:monkeysad: โธ่โจ้น่าสงสารอะ
ธงรบน่าจะบอกเรื่องนี้กับอาทิตย์นะ อาทิตย์ยิ่งระแวงหมอ +โรงพยาบาลอยู่ด้วย
ยิ่งปิดอาจทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงไปอีกก้อได้นะ
-
ตอนนี้มัน ถึงเครื่อง ครบรสจริงๆ รัก ห่วง หึง หวง กังวล อะไรต่างต่างนานา o13
ธงรบกลายมาเป็นผู้ชายแสนดี ในขณะที่อาทิตย์เกิดอยากเป็นปีศาจตัวน้อย
อยากรู้นักว่า ธงรบจะจัดการไหลไปมา ยังไง ... วัดใจกันเหลือเกินนะค่ะ :laugh: .... +1
-
:o12: :o12:
สงสารน้องโจ้ ไปโดนอะไรมาบ้างเนี่ย
ไอพวกเลวนรก :z6:
เฮ้ออออออออออออออออออ จะเป็นยังไงละทีนี้ เฮ้อออออออออ
:เฮ้อ:
เสาธงบอกตี๋น้อยไปเถอะ ปลอดภัยที่สุดแล้ว แล้วดูแลกันสักพัก คงปล่อยทิ้งไว้แบบนี้ไม่ได้
กับโจ้ คงต้องพูดกันตรงๆๆ โธ่ลูกไก่น้อย สงสาร :m15: แต่ลำพังแม่ไก่(แจ้)ธงรบ ก็จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว (มีประเด็นอยู่ เรื่องหมอเรื่องโรงบาลเนี่ย) จะเป็นไก่ต้ม อยู่ร่อมร่อ (ไม่รู้ัตัวอีก)
แล้วเอาไปฝากไว้กับคชานนท์ดีมะ (พยายามหาคนดามอกให้น้องสุดฤทธิ์ )
:เฮ้อ:
เฮ้ออออออออออออออออออออออ
อาตี๋ก็็ภรรเมียเต็มตัว พร้อมลุย สามี ได้ทุกเมื่อแล้้วว
ธงรบจะผิดนัดเที่ยวทะเลป่าวเนี่ย เพราะวันนั้นงานเข้า
แล้วคงเกิดการเข้าใจผิดกันยกใหญ่แน่ๆ :z3:
+1
-
น้องโจ้ ได้รับบทเรียนของโลกกว้างอีกหนึ่งบทแล้ว :กอด1:
หุ หุ ธงรบ นี่ก็ลืนเป็นปลาไหลใส่สะเก็ตเชียว
-
เฮ้อ ตาธงรบเอ้ย หาเรื่องอีกแล้ว
เรียนผูกแล้วเรียนแก้ด้วยนะจ้ะ
อาทิตย์รู้ละก้อ......ฮึ่ม
-
สงสารน้องโจ้ :monkeysad: (มีตอนเนี่ยล่ะเห็นใจ ปกติผมเชียร์ พ่อตะวันน้อยมากกว่า)
โมโหอาทิตย์ :serius2: (ทำไม มาแสนดีตอนนี้เนี่ย)
หาทางช่วยชีวิต ตาเสาธง :call: (จะสับรางอย่างไงเนี่ย)
-
อืม โจ้คงต้องการ "พิการ" ต่อไปตลอดชีวิตแน่ๆ(?)
หมั่นไส้ เด็กแบบนี้จริงๆ :m16:
-
:m15: สงสารนุ้งโจ้
ส่วนตาเสาธงถึงตี๋น้อยจะเริ่มมีใจ แต่อยากให้เรียกกลับคืนจริงๆ :z6: ไล่ให้แกไปรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเหอะ
ตี๋น้อยเอ๊ยยย คนดีๆ ที่เหมาะสมกะหนูมีรออีกเพียบ อย่าไปชายตาแลมันเลย
-
ธงรบเอ๊ย น่าจะรู้ว่าอะไรอาทิตยืชอบไม่ชอบเน
โกหกแบบนี้เค้าจับได้ทีหลังจะหักมั้ยอ่ะ คุณเสาธง o18
-
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
บอกความจริงเรื่องภาณุวัฒน์กะตี๋เล็กไปเหอะ สารวัตร
อ้อ แล้วก็ต้องบอกความจริงกะน้องโจ้เรื่องอาทิตย์ ด้วยเหมือนกานนะ
น่าสงสารน้องโจ้ จริงๆ เป็นทุกข์ใจกะความรัก แล้วยังต้องมาทุกข์กาย
กับโดนย่ำยีทำร้ายอีก :o12: ให้ใครมาปลอบโจ้ ดีน๊า???
-
น่าจะบอกความจริงไปตรงๆ เล่นโกหกแบบนี้ จุดหมายปลายทางศพไม่สวยแน่เลย ศาลาวัด :sad11:
-
เมื่อไหร่จะเลิกแกล้งสารวัตรซะที คุณนาย
หาทางออกให้โจ้ดีๆหน่อยเหอะ
โถ สารวัตรของช้านแทนที่จะได้ไปฮันนี่มูนทั้งสัปดาห์
:z3:
-
มีลางตะหงิดๆว่าจะอดไปเที่ยว
-
เห็นด้วยกับหลาย ๆ คนที่ธงรบควรจะบอกความจริงกับอาทิตย์ไปเลย
เพราะอาทิตย์ไม่ใช่คนมีนิสัยเลวร้ายใจดำอะไร หากรู้อาจจะมีใจช่วยคิด
ช่วยเหลือธงรบในเรื่องของโจ้ก็ได้ แต่ยิ่งปิดก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่
ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องปกปิด หากมีเรื่องที่สำคัญกว่านี้จะไม่ยิ่งแย่หนักไป
กว่านี้หรือ ที่สำคัญกว่านี้คืออาทิตย์จะน้อยใจว่าธงรบปิดบังไม่เห็นคุณค่า
ความสำคัญของอาทิตย์ ยิ่งทำให้หวาดระแวงกันไปใหญ่ เฮ้อ!!! คิดแล้ว
กลุ้มแทนสารวัตรเสาธงจริง ๆ ไม่เห็นจะมีเรื่องไหนที่เคลียร์ได้ลงตัวสักเรื่องเลย
........ :serius2: :seng2ped:
-
สงสารน้องโจ้ที่มาเจอ คนแต่งใจร้ายอย่างคุณนาย
คุณนายใจร้าย แต่งให้ชีวิตน้องโจ้ช้ำรักกลัดหนอง
ไหนว่าเป็นพระจันทร์กะพระอาทิตย์ งั้นเอาแบบ 3p ท่าจะดี หุหุ :oo1: :oo1:
-
สงสารภานุวัฒน์จัง
ธงรบ นี่กะล่อนเจรงๆ (ตำรวจพรากผู้เยาว์) กฎมีไว้แหกของจริง
อาทิตย์ ใจแข็งมากมาย แต่พอจะอ่อนลงหน่อย
ดันจะมีเรื่องมาให้เข้าใจผิดอีก (ขอเดา) ใช่ป่ะ
ธงรบ สู้ต่อปายยยยยยยยยย
-
สงสารโจ้ ไม่รู้จะหาทางออกยังไงเหมือนกันค่ะ บ้านก้อกลับไม่ได้ และโจ้คงรักและจริงใจกับธงรบมาก
เราว่าธงรบเล่าเรื่องโจ้ให้อาทิตย์ฟังเถอะ เผื่อจะได้ช่วยกันหาทางออก
เอ :angry2:
ทำผิดแล้วยอมสารภาพโทษลดครึ่งนึงใช่มั้ยคะ (แค่ครึ่งก้อเหลือจะรับแล้วววววว)
-
ธงรบบอกอาทิตย์เถอะ จะได้ช่วยกันหาทางออกเรื่องของโจ้ สงสารโจ้มาก
-
o22
น่าลดขั้นธงรบ
ไปเป็นพลตำรวจ
แล้วส่งไปประจำสามจังหวัดภาคใต้
จะได้รู้จักคิด
-
o22
น่าลดขั้นธงรบ
ไปเป็นพลตำรวจ
แล้วส่งไปประจำสามจังหวัดภาคใต้
จะได้รู้จักคิด
โหดร้ายกับพี่ธงไปหรือป่าวครับ คือว่า โดยธรรมชาติแล้วเนี่ยพี่เค้าเป็นคนคิดไรง่ายใม่ซับซ้อน
ตอนนี้มาเที่ยว อยู่บนภูเขาครับ ยังอุตส่าห์เล่นเน๊ตผ่านมือถืออีก กลับถึงกรุงเทพจะอัพตอนต่อไปให้อ่านนะครับ
-
:z13:
พี่นาย
โหยยยยยยยย
อุตส่าห์มารอ
o9
-
ไปไม่ลาเลยอ่ะคุณคฑา :z2:
กลับมาๆ :call:
-
ไอ้เราก็มารอ ร๊อ รอ หนีไปขึ้นดอยซะงั้น
เที่ยวให้สนุกนะค๊า หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว
-
โดยธรรมชาติแล้วเนี่ยพี่เค้าเป็นคนคิดไรง่ายใม่ซับซ้อน
เรียกว่า ไม่คิดเลย ได้ป่ะเนี่ย :laugh:
พี่นายหนีเที่ยวซะงั้น เที่ยวให้หนุกน้า กลับวันไหนเนี่ย
-
รีบกลับมาต่อนะคับ
รออยู่
เที่ยวให้สนุกนะครับ
-
อ้อคนแต่งไปเที่ยวนี่เอง...
นึกว่าโดนเด็กสก๊อยดักตีเพราะไปแย่งเด็กแว๊นซะแล้ว :laugh:
-
:z3: ยังม่ายลงจากดอยอีกเหรอเนี่ย
-
ไม่ได้เข้ามาซะนานเลย คนแต่หนีขึ้นดอยไปแล้วเหรอ
ลงมาเหอะ นะ ทางเล้วให้อภัยแล้ว : 222222:
-
:laugh:
อาทิตย์ดวง โต้ โต หรอ :m20:
ผู้กองเสาธง หัก นี่งานเข้าแหงๆ
-
เฝ้าแต่รอร๊อรอ...... :impress2: :impress2: :z10: :z10:
-
ไปเที่ยวดอยแล้วกลับมาต้องพิมพ์ภาษาไทยเหมือนเดิมนะครับ
อย่าพิมพ์เป็นภาษาบนดอยนะครับ เดี๋ยวคนแถวนี้เดือดร้อน
-
Tongrob Chapter 23
อาทิตย์ละสายตาจากพระอาทิตย์กลมโตสีแดงซึ่งกำลังโผล่พ้นจากขอบฟ้าทางทิศตะวันออกและหันไปมองคนที่วิ่งตามหลังมาพร้อมส่งเสียงเรียกลั่นหาด ธงรบสวมกางเกงแพรตัวเดียว แผ่นอกเปลือยเปล่า ในมือถือเสื้อกล้ามสีขาวแกว่งไปแกว่งมาขณะที่วิ่งเหยาะๆ มาหาเขา
“โอย เหนื่อย" ธงรบเสียงหอบ
“แล้วทำไมต้องวิ่งมาครับ" อาทิตย์เอียงหน้ามองคนตัวโตที่ยืนหายใจหอบ
“ก็คิดถึงไงล่ะ หนีมาทำไม ไม่ปลุกกันเลย"
“ผมมาดูพระอาทิตย์ขึ้น" อาทิตย์ตอบแล้วหันไปมองพระอาทิตย์ต่อ
“ทำไมไม่ส่องกระจก ยิ้มกว้างๆ ตาหยีๆ ซะหน่อยก็เหมือนพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว" ธงรบพูดเสร็จก็โผเข้ากอดคนที่กำลังชื่นชมธรรมชาติ อาทิตย์รีบยกมือขึ้นผลักแล้วก้าวถอยหลังออกห่าง
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะผู้กอง" อาทิตย์ห้าม
“บ้าที่ไหน คนจะแสดงความรักมาหาว่าบ้าได้ยังไง" ธงรบยังทำท่าจะพยายามกอด
“เดี๋ยวคนเห็น" อาทิตย์หันซ้ายหันขวา
“นี่ไม่ใช่ชายหาดพัทยานะจ๊ะอาทิตย์ แต่ถึงเป็นหาดพัทยา เช้าขนาดนี้ ยังไม่มีใครตื่นมาดูเราหรอก มามะ มาให้พี่กอดหน่อยเถอะ"
“กอดมาทั้งคืนไม่เบื่อหรือไง"
“ไม่เบื่อ" ธงรบส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะชอบใจ นัยน์ตาเต้นระริก และยกแขนขึ้นทำท่าจะคว้าอาทิตย์เข้ามากอดให้ได้ "วิ่งสิอาทิตย์ วิ่งหนีไป พี่จะได้วิ่งไล่ตามให้สนุก แต่ไม่ต้องวิ่งเร็วนัก เดี๋ยวตามไม่ทัน"
“ผมไม่เล่นอะไรเป็นเด็กแบบนั้นหรอก"
“งั้นมาเล่นกันแบบผู้ใหย่" ธงรบเอื้อมมือไปจับแขนของอีกฝ่าย "มาแก้ผ้าท้าแสงตะวันยามเช้ากัน"
“พอเถอะผู้กอง" อาทิตย์สะบัดแขน "อย่ามาทำเป็นหวาน ทีชวมมาไม่อยากมา"
“ใครว่า"
“ผมชวนไปกระบี่กับสิมิลันตั้งอาทิตย์ แต่ผู้กองพามาทะเลใกล้ๆ กรุงเทพฯ แค่สุดสัปดาห์" อาทิตย์เสียงเข้ม หน้าตาไม่พอใจเมื่อนึกถึงตอนที่ชวนธงรบมาเที่ยว ตอนนั้นธงรบดูอึกอักราวกับไม่อยากไปไกลๆ นานๆ
“ก็แหม มันฉุกละหุก แต่ที่นี่ก็โรแมนติก เห็นไหลล่ะ บ้านก็ของเราเอง อยู่ริมทะเล มีสนามหญ้า หาดก็เงียบ ไม่มีใครมากวนใจ" ธงรบหันไปมองรอบๆ แล้วทำตามกรุ้มกริ่มใส่อาทิตย์
เขาต่อรองพาอาทิตย์มาพักที่บ้านริมทะเลของอธิคมแทนที่จะเดินไปกระบี่ถึงเจ็ดวันโดยให้เหตุผลว่าลางานไม่ทันเพราะจู่ๆ อาทิตย์ก็ชวนเขาไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกันสองต่อสอง
เขาปรารถนาที่จะใช้เวลากับอาทิตย์ยิ่งนัก เจ็ดวันยังน้อยไปด้วยซ้ำ หากเป็นไปได้อยากพาอาทิตย์ไปไกลถึงทะเลมัลดีฟว์ อยู่ด้วยในรีสอร์ทหรูกลางน้ำบนเกาะเล็กๆ เหมือนเป็นคู่ฮันนี่มูน แต่ตอนนี้เขาห่วงภานุวัฒน์เพราะยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เช้าวันจันทร์เขาต้องไปพาตัวภานุวัฒน์ออกมาแล้วหาที่พักให้ เขาตั้งใจว่าเย็นวันจันทร์จะพาไปฝากไว้กับเพื่อนที่คนใดคนหนึ่ง จากนั้นค่อยคิดต่ออีกทีว่าจะทำอย่างไรต่อไป
“วันนี้จะทำอะไรครับ" อาทิตย์ถามธงรบแล้วออกเดิมไปตามหาดทราย
“วันนี้ก็นอนกอดกันสิครับ" ธงรบตอบ จับมืออาทิตย์แกว่งไปมา เท้าเตะคลื่นที่สาดซัดริมหาดทรายเบาๆ
“ผู้กอง หยุดแกว่งได้แล้ว" อาทิตย์ทำเสียงดุ "แล้วเลิกเตะน้ำได้ไหม"
“อาทิตย์ก็หยุดห้ามพี่ซะที นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ เดี๋ยวก็อุ้มลงทะเลซะนี่"
“ผมอยากไปดำน้ำดูปะการัง" อาทิตย์ดึงมือกลับมาล้วงกระเป๋ากางเกง
“แถวนี้ไม่มีจ๊ะ"
“ถึงว่าไง ผมถึงได้อยากไปสิมิลัน" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น
“เอาน่า กลับกรุงเทพฯ พี่จะรีบส่งใบลา อีกอาทิตย์ถัดไปเราก็ไปเที่ยวทะเลอีกที ไปให้ถึงมัลดีฟว์ต่อด้วยฮาวายเลยยังได้ พี่จ่ายเองทุกบาททุกสตางค์" ธงรบทำหน้าทำตาออดอ้อน "ส่วนที่เป็นเงินดอลให้อาทิตย์จ่าย"
“ผมยุ่ง"
“อ้าว" ธงรบเลิกคิ้ว
“อาทิตย์ถัดไปผมมีงาน อาทิตย์นี้ผมว่าง แต่เราก็ได้มาแค่กระท่อมริมทะเล" อาทิตย์วกกลับเข้ามาเรื่องเดิม
“อย่าดูถูกกระท่อมริมทะเลของ...” ธงรบชะงัก ไม่กล้าเอ่ยชื่อเจ้าของ 'กระท่อม' ออกมาให้อีกฝ่ายได้ยินเพราะกลัวเสียบรรยากาศ เขาไม่แน่่ใจว่าอาทิตย์จะมีปฎิกิริยาอย่างไรหากรู้ว่าตัวเองพักอยู่ในบ้านของอธิคม ซึ่งครั้งหนึ่งเพื่อนของเขาเคยลักพาตัวอนุภาพมาอยู่ด้วยทั้งสุดสัปดาห์
...เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้ อาทิตย์อยู่กับเขา แต่ใจล่ะ ใจอยู่ที่ไหน ที่ชวนเขามาเที่ยวนี่เพราะต้องการทำตัวเป็นแฟนที่ดีตามหน้าที่หรือเปล่า...
“แล้วคิดยังไงอยากมาฮันนี่มูนกับพี่" ธงรบตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างคาในใจ
“เราเป็นแฟนกันนี่ครับ" อาทิตย์พูดเสียงเรียบ แล้วหันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังลอยขึ้นสูงเรื่อยๆ แสงสีทองส่องกระทบผิวน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับสวยงามยิ่งนัก
ตอนนี้เขารู้ใจตัวเองแล้วว่าต้องการอะไร เมื่อเห็นสภาพของสารวัตรอธิคมและความรักที่มีให้กับอนุภาพเขาก็ตัดใจจากอนุภาพได้ ส่่วนความรู้สึกร้อนรุ่มเพราะหึงหวงที่เป็นธงรบกับคนอื่นนั้นก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เขาคงต้องตัดสินใจให้โอกาสตัวเองและให้โอกาสธงรบเสียที
ธงรบนั่งมองอาทิตย์ที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าเตาด้วยสายตาขำ อาทิตย์กำลังพยายามเจียวไข่เพราะเที่ยงวันนี้ตกลงกันว่าจะทำอาหารง่ายๆ รับประทานด้วยกัน ตอนเย็นถึงจะไปทานในร้านอาหาร
“จะได้กินไหมอาทิตย์" ธงรบชะเง้อมอง "พี่ลุ้นอยู่นะ หิวแล้วด้วย"
อาทิตย์ไม่ตอบเพราะกำลังตั้งใจอยู่กับสิ่งที่กำลังทำ แต่เมื่อธงรบถามต่อไปเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุดเขาจึงหมดความอดทน รู้สึกอยากจะคว้าผ้าเช็ดมือยัดปากคนที่เอาแต่พูด
“ผมทำอาหารไม่เป็น ผู้กองอดทนหน่อย ถ้าหิวนัก็มาทำเอง"
“พี่ทำเป็นที่ไหน" ธงรบเบ้ปาก ยักไหล่
“งั้นก็เลิกถาม"
“ดุจริงวู๊ย" ธงรบทำเสียงเอือม "แค่ถามแล้วตอบจะเสียพลังอะไรนักหนา"
“ไม่เสียพลังหรอกครับ แต่ผมปวดหู"
“อาทิตย์เอาหูตอบพี่หรือไง" ธงรบเลิกคิ้ว
“ฟัง" อาทิตย์เสียงห้วน "แค่ฟังผู้กองถามผมก็เหนื่อยไม่เหลือแรงจะอ้าปากตอบแล้ว"
“เฮ้อ" ธงรบถอนหายใจ ทำราวไม่รู้สึกอะไรที่โดนว่า "นี่คิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่ทำอาหารกินเอง รู้ยังงี้ขับรถออกไปซื้อไก่ย่างส้มตำมากินซะก็ดี"
“ผมไม่ชอบไก่ย่างส้มตำ" อาทิตย์อดต่อปากต่อคำไม่ได้
“อ้อ ลืมไปว่าเป็นตี๋ กินอาหารอีสานไม่ได้ เพราะไม่เข้ากับหน้าตา ต้องกินไข่เจียว" ธงรบอมยิ้ม
“ผู้กองหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นจะไม่ได้กิน" อาทิตย์ใกล้จะหมดความอดทน
“งั้นพี่จะกินอาทิตย์แทน" ธงรบยิ้มทะเล้น "กินทั้งตัวและหัวใจ กินตั้งแต่หน้าอกขาวๆ ลงมาจนถึง...”
อาทิตย์หรี่ตามองคนปากดีด้วยความไม่ชอบใจ คนที่นั่งหน้าทะเล้นเมินไปมองทางอื่น มือเคาะโต๊ะเล่นเป็นจังหวะพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ได้ยั่วเย้า 'พ่อครัว'
“อย่าลืมนะครับ ครั้งต่อไปเป็นทีของผม ผู้กองโกงมาหลายครั้งแล้ว" อาทิตย์ทำเสียงเข้ม
“ไม่ลืมหรอกน่า" ธงรบเอียงศีรษะไปมาพร้อมกับกรอกตา ทำเหมือนเอือมระอาที่จะฟังยิ่งนัก "พี่ยอมอาทิตย์ขนาดไหนอาทิตย์ก็รู้ นี่รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น ไอ้คมยังไม่รู้เลยนะ ขนาดสนิทกับพี่มันยังไม่รู้เลย เห็นไหมล่ะว่าพี่รักอาทิตย์แค่ไหน ไม่รักไม่ยอมหันหลับให้นะเนี่ย"
“ขอให้จริงอย่างที่พูดเถอะ แล้วไม่ต้องลีลาท่ามากอิดออดอยู่เป็นชั่วโมงกว่าจะยอม ที่สำคัญ ชอบทำเป็นลืม ผมนับไว้อยู่นะ"
“ได้เล๊ย พอบอกว่าพี่ธงจ๋าหันหลังมาสิ พี่จะรีบม้วนหน้าตีลังกาหมุนตัวให้ในทันใด" ธงรบหันมายิ้มกรุ้มกริ่มให้อาทิตย์ ก่อนที่ดวงตาพราวระยับคู่นั้นจะเบิกกว้างเพราะความตกใจพร้อมกับชี้มือชี้ไม้ไปยังกระทะบนเตาแล้วโวยวายว่าไข่เจียวไหม้เสียแล้ว
อาทิตย์กลับไม่ตกใจ หันกลับไปองช้าๆ แล้วยกกระทะลงจากเตาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดกับธงรบว่า "ออกไปทานที่ร้านอาหารดีกว่าครับ"
“ก็ถ้าไปตั้งแต่แรกป่านนี้คงกินอิ่มนั่งลูบพุงกันแล๊ว" ธงรบหัวเราะชอบใจ
“ผู้กองเป็นคนชวนทำกับข้าวนะ" อาทิตย์เสียงดัง หันไปเทไข่เจียวในกระทะลงถังขยะ
“เบาๆ สิคุณชายอาทิตย์ ไม่ต้องออกงิ้วออกลิเกก็ได้" ธงรบลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดพ่อครัวจำเป็นจากข้างหลังแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ "อยากกินอาทิตย์"
“ผู้กอง ถอยไป"
“เลิกห้ามซะที"
“ปล่อย" อาทิตย์เสียงเฉียบขาด
“อืม เนื้ออาทิตย์นี่แน่นจริงๆ ตัวก็อุ๊นอุ่น" ธงรบไม่สนคำห้าม โยกตัวคนที่เขากอดอยู่ไปมาแล้วพูดว่า "เรามานั่นกันก่อนออกไปกินข้าวเถอะอาทิตย์ อยู่เฉยๆ พี่ก็เกิดมีอารมณ์ทางเพศขึ้นมาซะยังงั้นล่ะ ตอนยืนทำกับข้าวพี่ก็อุตส่าห์นั่งมองก้นอาทิตย์อยู่ตั้งนาน"
“ได้ครับ งั้นผู้กองหันหลังมา" อาทิตย์ทำเสียงเข้ม
“ทำกันในครัวนี่หรือ" ธงรบอุทานทำเสียงตกใจ แล้วก็หัวเราะร่า
“ปล่อยนะผู้กอง ผมหิวข้าว"
“พี่ิก็หิวข้าวเหมือนกัน แต่พี่หิวอย่างอื่นมากกว่า" ธงรบส่ายหน้าแล้วก้มลงซุกจมูกคลอเคลียอยู่กับซอกคอชาวสะอาดของอีกฝ่าย
“ผมจะไปทานข้าว ผู้กองไม่หิวก็ไม่ต้องทาน อยู่กับบ้านนี่ล่ะ" อาทิตย์พยายามแกะมือของนายตำรวจ
“อาทิตย์จ๋า พี่รักอาทิตย์เหลือเกิน" ธงรบเสียงสั่นพร้าด้วยอารมณ์ปรารถนา "ขอบคุณนะครับที่จะพยายามทำกับข้าวให้พี่กิน"
“ผมถูกบังคับต่างหาก" อาทิตย์เสียงอ่อนลง
“ตอนนี้พี่ขอบังคับอีกได้ไหม" ธงรบเม้มติ่งหูของอาทิตย์
“ไหนบอกว่าหิวข้าว"
“ความหิวมันเปลี่ยนเป็นความกระหายแล้วล่ะอาทิตย์ สงสารพี่หน่อยเถอะ กรุณาพี่บ้าง อย่าให้พี่ขาดใจตายอยู่ในห้องครัวเลยนะครับ" ธงรบเสียงกระเส่า ทาบปากลงกับต้นคอขาวเนียนของชายหนุ่มแล้วระดมจูบจนอีกฝ่ายสะท้าน
"มากินไส้กรอกให้หายหิวกันนะอาทิตย์" ธงรบกระซิบ “ไหนๆ ก็มาฮันนี่มูนแล้ว เรื่องอาหารกลางวันเอาไว้ทีหลัง มากินอาหารรักกันก่อน"
ธงรบสอดมือเข้าใต้เสื้อด้านหน้าของอาทิตย์แล้วไล้มือขึ้นไปตามแผ่นท้องเนียนของชายหนุ่มจนปลายนิ้วแตะติ่งเล็กๆ บนยอดอกจึงเขีี่ยเบาๆ อาทิตย์สะดุ้งเฮือก บิดตัวราวจะหนีให้พ้นจากมือซุกซนของ 'ผู้รุกรานสันติราษฎร์' ธงรบดันตัวเบียดชิดกับด้านหลังของอาทิตย์ บดเน้นแผ่นท้องเข้ากับบั้นท้ายแน่นๆ ของชายหนุ่มอย่างหนักหน่วง มือซึ่งอยู่ด้านหน้าตะโบมบีบเค้นแผงอกของอาทิตย์หนักขึ้นเรื่อยๆ จากที่เริ่มต้นแบบเนิบนาบ ตอนนี้นายตำรวจทวีความหนักหน่วงขึ้นเพราะอารมณ์กำลังเตลิด
อาทิตย์พยายามเบี่ยงตัวหลบและหมุนตัวเข้าหาธงรบเพราะไม่อยากยืนหันหลังให้และโดนลุกล้ำโดยที่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกรุกรานแต่เพียงข้างเดียว แต่ธงรบขืนตัวเอาไว้และกอดรัดด้วยแขนแข็งแกร่ง ตรึงร่างของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้แน่นและพยายามดันให้ชิดกับโต๊ะทำครัว
“อาทิตย์จ๋า พี่จะไม่ไหวแล้ว ขอพี่เถอะนะ" ธงรบออนอ้อนเสียงแหบพร่า
“ผะ...ผม...” อาทิตย์เสียงขาดห้วง สัมผัสเล้าโลมระดับมืออาชีพของธงรบทำให้อารมณ์เขากระเจิง
“คราวหน้าพี่สัญญาจะยอมเป็นของอาทิตย์ แต่คราวนี้ขอพี่ก่อน" ธงรบอ้อนวอน "พี่ใจจะขาดอยู่แล้วอาทิตย์"
อาทิตย์เงียบ แหงนหน้าสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่เมื่ออีกข้างของธงรบเลื่อนต่ำลงและสอดเข้าใปในกางเกงของเขาและบีบเค้นสิ่งที่เขาหวงแหนอย่างหนักหน่วง ตอนนี้เขารู้ว่าตัวเองคงขัดขืนธงรบไม่ได้อีกแล้วเพราะฝ่ายนั้นแสดงให้เห็นชัดเจนว่าต้องการอะไร ท่าทางของธงรบบ่งบอกถึงบทบาทที่ตัวเองต้องการ แม้เขาจะขัดขืนจนสุดแรงธงรบก็คงไม่ยอมและคงจะเอาให้ได้ดังใจ ครั้งนี้เขาจึงต้องปล่อยเลยตามเลยเหมือนครั้งก่อนๆ ซึ่งนับวันจะมีความถี่มากขึ้นกว่าเดิม
...สัญญาจะยอมเขาหรือ คำสัญญาของธงรบเชื่อได้ที่ไหน เจ้าเล่ห์ที่สุด เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน พอถึงทีเขาก็เอาแต่บ่ายเบียง หาเหตุผลมาอ้างสารพัด พอตัวเองต้องการก็จะเอาให้ได้...
...นี่เขาต้องยอมธงรบตลอดไปหรือไง เขาต้องเป็นของธงรบโดยสิ้นเชิงยังงั้นหรือ...
“อาทิตย์จ๋า พี่รักอาทิตย์" ธงรบเสียงสั่นแล้วหยุดพูด เปลี่ยนเป็นครางกระเส่าแทนเมื่อดึงกางเกงของคนที่เอาแต่ยืนเม้มปากให้หลุดลงกองที่เข่า ก่อนจะทรุดตัวลงแล้วทำในสิ่งที่ตัวเองโปรดปราน
อาทิตย์เกร็งตัว มือเท้าบนขอบโต๊ะ แหงนหน้าสูดปากเมื่อธงรบเริ่มรุกรานเขามากขึ้น ขาสั่นแทบจะทรงตัวไม่อยู่ รู้สึกเหมือนใจจะขาดเพราะหายใจไม่ทัน จนนายตำรวจหนำใจเขาจึงได้โอกาสที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แต่ก็เป็นเพียงเวลาไม่กี่วินาทีเพราะธงรบหยุดเพื่อถอดเสิ้อผ้าของตัวเองออกจากร่างเท่านั้น อาทิตย์กำลังจะหันตัวไปหาแต่สารวัตรหนุ่มกับดันตัวเขาไว้ แล้วโผเข้ากอดจากด้านหลังเช่นเคยแล้วสอดดันความแข็งแกร่งเข้ามาหยอดเย้าซอกขา มือเอื้อมลงมากรุยทางให้ตัวเองแต่อาทิตย์พยายามดึงดันเอาไว้ ทว่าคนที่แข็งแรงกว่าก็ไม่ละความพยายาม
“อาทิตย์ เป็นของพี่นะครับ" ธงรบกระซิบข้างหู แล้วเรียกชื่ออีกฝ่ายซ้ำๆ ไม่ยอมหยุด จนอาทิตย์จำต้องพยักหน้า
ธงรบยืนมองจนรถของอาทิตย์แล่นออกไปพ้นบริเวณลานจอดรถเล็กๆ หน้าคอนโดมีเนียมที่พักของเขาแล้วจึงถอนหายใจหนักๆ เพราะยังคิดไม่ตกเรื่องของภานุวัฒน์ ความสุขสุดสัปดาห์ที่เขาได้รับนั้นแทบจุกอก แต่เมื่อถึงกรุงเทพฯ สถานที่กำลังเกิดขึ้นก็ทำให้เขารู้สึกจุกคอหอยพอๆ กัน ขณะที่นั่งรถกลับกรุงเทพฯ นั้นเขาคิดมาเกือบตลอดทางว่าจะทำอย่างไรดี และเขาเกือบจะบอกเรื่องนี้กับอาทิตย์ไปแล้ว แต่เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของอาทิตย์เขาก็เปลี่ยนใจ
...เขากลัวว่ารอยยิ้มอาทิตย์จะหายไป กลัวว่าอาทิตย์จะหยุดรถข้างถนนแล้วถีบเขาลงจากรถ กลัวอาทิตย์จะโวยวาย...
...เขาอยากจดจำสุดสัปดาห์อันพิเศษนี้เอาไว้ และเมื่อถึงกรุงเทพฯ เขาจะจัดการเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาอยู่นี้ให้จบสิ้นไป...
...ทั้งที่ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี...
ธงรบคิดเอาไว้ว่าจะพาภานุวัฒน์ไปฝากไว้กับเพื่อน แต่เมื่อนึกถึงชื่อแต่ละคนเขาก็ต้องถอนหายใจ ธนินท์นั้นมีแฟนแล้ว และมีแฟนสองคนในเวลาเดียวกัน ทั้งหญิงและชาย ไม่รวมกิ๊กอีกหลายคนซึ่งต้องคอยสับรางไปมายิ่งกว่าสถานีรถไฟหัวลำโพง ส่วนปกรณ์นั้นมีแฟนขี้หึงมาก ไม่ว่าไปไหนจะถูกแฟนสุ่มเลือกวันเวลาตามสะกดรอยอยู่เป็นประจำ ส่วนคนอืี่นๆ ก็ไม่ต่างกันเท่าใดนัก ใจหนึ่งเอาอยากพาไปฝากไว้กับอาวุธ แต่อาวุธนั้นเดินทางไปราชการเพราะกำลังตามคดีใหญ่ระดับประเทศอยู่ และที่สำคัญเขาก็คงถูก 'เทศนา' เสียยกใหญ่ว่าไปหลอกเด็กอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ และไม่แน่ว่าจะถูกบังคับให้ 'ทำอะไรให้ถูกต้อง' ตามแบบของคุณชายอาวุธ
...ทำให้ถูกต้องด้วยการบอกอาทิตย์งั้นหรือว่าเขายังเกี่ยวข้องกับภานุวัฒน์...
...อาทิตย์บอกว่าไม่เคยสนใจว่าเขาจะไปมีอะไรกับใครที่ไหน แต่ลึกๆ เขารู้ว่าอาทิตย์หึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับภานุวัฒน์...
...ภานุวัฒน์เคยเปรยให้ฟังว่ามีคนเข้ามาทำท่าจีบ แต่ไม่นานกลับซักไซร้ไล่เลียงเรื่องเป็นแฟนกับเขา พอภานุวัฒน์อธิบายลักษณะของหนุ่มหน้าใสคนนั้นให้ฟังเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคืออาทิตย์...
ธงรบเดินเข้าไปในลิฟท์อย่างเนือยๆ มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งใจว่าจะลองโทรศัพท์ปรึกษาคชานนท์ แต่เมื่อนึกได้ว่าฝ่ายนั้นเดินทางไปต่างประเทศก็เปลี่ยนใจโทรศัพท์หาพศวัตแทน ความจริงแล้วเขาอยากฝากภานุวัฒน์ไว้กับคชานนท์หรือไม่ก็พศวัต แต่ปัญหาก็คือว่า แม้จะเป็นหนุ่มโสดทั้งคู่ แต่ท้ั้งสองต่างก็อาศัยอยู่กับครอบครัว
“แล้วทำไมสารวัตรจะต้องเอาเขามาอยู่ด้วยครับ" หมอพศวัตถามขึ้นเมื่อธงรบถามความเห็นเกี่ยวกับเรื่องภานุวัฒน์และสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
“จะให้ผมทำยังไงล่ะ เขาไม่ยอมกลับไปอยู่กับพ่อ แต่ถึงจะกล่อมจนยอมกลับ ตอนนี้ผมก็เอาไปส่งบ้านทั้งๆ ที่มีสภาพแบบนี้ไม่ได้หรอก ต้องรอให้หายเป็นปกติก่อน"
“ถึงให้กลับบ้าน อีกหน่อยเขาก็คงออกมาอีก"
“นั่นสิ หมอก็รู้นี่นา ฉลาดจริงๆ ไม่ต้องอธิบายมากก็รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ งั้นหาทางออกให้ผมหน่อยสิครับ"
“บอกแฟนไปตามตรงสิครับว่าเกิดอะไรขึ้น"
“ถูกฆ่าตายพอดี กับคนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่กับคนนี้ อาตี๋น้อยคงไม่ยอม"
“ใคร"
“ก็แฟนผม"
“อ๋อ อาตี๋น้อยคือแฟนสารวัตร" พศวัตทำเสียงเข้าใจ "เท่าที่ผมคิดได้ตอนนี้ผมก็ว่าสารวัตรน่าจะลองบอกไปตามตรง"
“บอกแล้วไงว่าถูกฆ่าแหงๆ"
“ถูกฆ่าตอนนี้กับตอนโน้นแล้วจะต่างกันตรงไหน พอแฟนรู้ก็คงโดนไม่ใช่น้อย รู้ตอนนี้บางทีอาจจะยังเบากว่าด้วยซ้ำ" พศวัตแนะนำ
“โธ่หมอ จะช่วยกันหรือเปล่านี่" ธงรบโอดครวญ "ผมกำลังหนักใจอยู่นะคร้าบ"
“งั้นก็ต้องเสี่ยง"
“เสี่ยงยังไงครับคุณหมอคนเก่ง" ธงรบรีบถาม
“แล้วสารวัตรคิดจะเสี่ยงยังไง" พศวัตกลับถามคนที่รอฟังคำตอบ
“ผมไม่รู้ ผมถึงต้องถามไงล่ะ นี่หมอกำลังพูดเหมือนน้องชายเพื่อนผมเข้าไปทุกที พูดแล้วทำให้ต้องคิดแล้วคิดอีกแปดตลบ"
“ที่จริงผมก็ตั้งใจให้สารวัตรคิด" พศวัตหัวเราะเบาๆ "คนเราทำอะไรก็ต้องคิด"
“นี่หมอกำลังหลอกด่าผมว่าไม่คิดหรือเปล่า"
“เปล่า ผมแค่เตือนให้คิดดีๆ" พศวัตยังหัวเราะอารมณ์ดี
“คิดหัวจะแตกอยู่แล้ว" ธงรบถอนหายใจ
“เขาแต่คิดหัวแทบระเบิด"
“อย่าเพ่ิงให้ระเบิดเลย แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว" ธงรบถอนหายใจแรงๆ อีกครั้ง พร้อมเอื้อมือไปเปิดประตูห้องพักแล้วพูดต่อว่า "หมอ ผมตั้งใจว่าจะเอาภานุวัฒน์ไปฝากไว้กับเพื่อนซักคน แต่ว่าคนที่คิดว่าจะไปฝากนี่ท่าทางไม่น่า....”
“ไม่น่าไว้ใจ เพราะแต่ละคนก็คงพันธ์เดียวกันกับสารวัตร" พศวัตพูดแทรกแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเช่นเคย
“เล่นเจ็บนะ" ธงรบบ่นอุบอิบแล้วทรุกตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวโปรดและมองไปรอบๆ บ้าน แวบหนึ่งนึกถึงใบหน้าของน้องชายแต่เมื่อนึกได้ว่าชัชชัยเพ่ิงพาแฟนสาวไปอาศัยอยู่ด้วยกันเขาก็ต้องหยุดคิด
...เบื่อและเหงาะเหลือเกิน เขาอยากมีใครซักคน บ้านของเขารกเลอะเทอะ ข้าวของไม่เป็นระเบียบ ชีวิตเขาก็วุ่นวายยุ่งเหยิง ตอนนี้อยากให้ทุกอย่างมันเรียบร้อยแต่ทำไมมันยากจริงๆ เลยให้ตายสิ...
ธงรบหยุดสายตาที่เครื่องเแบบสีกากีซึ่งเขาถอดวางทิ้งไว้บนพื้นใกล้ประตูห้องนอนตั้งแต่วันศุกร์ ความเบื่อและความเหงาพลันถั่งโถมเข้ามาหาเขาเหมือนคลื่นในทะเลยามลมแรง แม้เพิ่งใช้เวลาสุดสัปดาห์กับอาทิตย์มาสามวันสองคืนเขาก็ยังรู้สึกเบื่อและเหงา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาทิตย์มาส่งเขาที่บ้านแล้วก็รีบกลับเพราะมีนัดทานข้าวกับครอบครัว
...เย็นวันศุกร์และวันเสาร์และอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมาก พอๆ กับเป็นช่วงเวลาที่เขาหนักใจอย่างที่สุดเหมือนกัน...
...คำถามหนึ่งที่เกิดขึ้นก็คือว่า อาทิตย์รักเขาไหม อาทิตย์ทำเหมือนรักเขา แต่เมื่อเขาพร่ำบอกว่ารักอาทิตย์ก็เอาแต่เงียบเช่นเคย หรือว่าอาทิตย์ไม่เชื่อว่าเขารักจริง หรืออาทิตย์ไม่เชื่อคำพูดของเขา...
...แหงละสิ ตอแหลเป็นกิจวัตรประจำวัน ใครเชื่อก็บ้าแล้ว...
...โอย ทำไมอะไรมันยุ่งแบบนี้ เกิดมาไม่เคยคิดอะไรซับซ้อนแบบนี้ จะทำยังไงดี...
“สารวัตรต้องเลือก ขืนยังให้คาราคาซังอยู่แบบนี้ อีกหน่อยสารวัตรก็จะไม่ไหว คนจับปลาสองมือไม่เคยได้กินปลาตัวที่เนื้ออร่อยที่สุด" พศวัตเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงราบเรียบ
...ใครบอกว่าจับปลาสองมือ ตอนนี้ยิ่งกว่าจับปลาสองตัว ปากเขาก็คาบปลาตัวใหญ่เอาไว้ด้วย ส่วนเท้าทั้งสองก็เหยียบเอาไว้อีกหลายตัว แล้วยังร่ำๆ จะต้องกลิ้งตัวลงนอนทับปลาตัวเล็กตัวน้อยที่พากันกระโดดไปกระโดดมาอีกด้วยต่างหาก...
...เยอะเหลือเกิน ชักจะไม่ไหวแล้ว หมดเรื่องภานุวัฒน์แล้วนี่ก็ยังไม่รู้จะมีเรื่องอะไรอีก...
...ถ้าหากเขาจัดการเรื่องภานุวัฒน์ได้นะ...
...โธ่โว้ย ทำไมทีไอ้คมไม่เห็นมันจะต้องยุ่งขนาดนี้วะ ถูกยิงนอนโรงพยาบาลแล้วทำอ้อนคุณนุหน่อยเรื่องก็จบลงด้วยดี แบบเรานี่ต้องขนาดไหนวะ ต้องให้ตายก่อนหรือไงเรื่องถึงจะเรียบร้อย...
** หนาวเนื้อห่มผ้าห่มก็หายหนาวได้ (ว๊อย)**
-
เหอะๆ
รู้สึกว่าเรื่องนี้ตอนรักน่าจะยาวนานนะครับ ถ้าเกิดธงรบไม่ยอมบอกอาทิตย์
ทำไมไม่บอกน๊อ (ก็คนแต่งไม่แต่งแบบบนั้น) เหอะๆ
บอกเถอะครับ
จะได้ช่วยกัน อยากให้รักกันแล้ว
มีแต่หึงๆ ยังไม่รักซักที 5555
-
แปะก่อนแล้วไปอ่าน
edit
บอกๆไปเหอะ
หลบๆซ่อนๆแบบนี้
เดี๋ยวอาทิตย์รู้ที่หลังละเละแน่ o18
-
สารวัตร พาน้องโจ้ไปฝากกับ คุณหมอเลย เค้าจะเชียรคู่นี้ :z2: :z2:
ว่าแต่ว่า อาทิตย์เคยจะจีบ น้องโจ้เหรอเนี่ยะ หึหึ
-
คุณนายอ่ะแหล่ะ ใจดำจิงจิ๊งเชียะ
ทำไมถึงทำกับธงรบด้ายยยยยยย
:m16:
-
โห อาทิตย์เงียบๆแต่แอบร้าย
มีตามไปสืบด้วย o13
-
แหม.......อิคนตะกละจับปลาน้อยปลาใหญ่ไว้หมดกะกินคนเดียวพุงกางว่างั้น
แฟนชวนไปเที่ยวยังทำท่ามากโน้นนี่ สม....ตี๋น้อยเค้าจะพูดคำว่ารักให้คนที่ยังไม่รู้เลยว่า
จะหยุดจริงๆที่เค้ารึป่าวได้ไงล่ะ เสียหายกันพอดีของแบบนี้อ่ะ หุหุยิ่งอีกฝ่ายอยากรู้แล้วเอาแต่พร่ำบอก
ตี๋น้อยคงคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลาอ่ะนะ อยากฟังได้ฟังแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้ นี่ขนาดพ่อตะวันน้อยกลอยใจ
โคดจะยอมแล้วนะ สัญญาอะไรนั่นถูกฉีกไปแล้วมั้งเหอะ :laugh: แค่นี้ยังไม่รู้เรอะว่าอาทิ๊ตอ่ะเค้ายอมทิ้งทิฐิมากแค่ไหน
นี่ขนาดหมอพศวัตยังบอกให้สารภาพค.จริงเลย แต่อิธงรบยังปากแข็ง หึหึ อีกหน่อยต้องเจอไม้แข็ง เอาให้น้ำตาไหลพรากเป็นสายเลือดเลยเหอะ
กรรมเวรมันตามติดจรวดนะพ่อคุณ สรุปคือมีหมอไว้เป็ฯที่ปรึกษาว่างั้น อิอิไม่มีซัมธิงอะไรชิมิเพราะไอ้เท่าที่มีๆกันอยู่เนี่ย
ก็ปวดหัวเกินกว่าสมองเท่าเม็ดก้วยจี๋จะจัดการได้ล่ะ ถ้าโดนเมียจับได้คาหนังคาเขาล่ะก้อ หัวขาดแน่ :laugh: o18 แต่ก็น่าสนุกแหะ อิอิ
+1 คะ
-
+1 ให้คุณ katawoot ไม่อยากจะคิด ตาสารวัตรธงรบนี่คิดอะไรง่าย ๆ เนอะ
แทนที่จะรีบสารภาพตามที่หมอแนะนำ หากอาทิตย์รู้เรื่องสงสัยตามง้อกันอีกเป็นชาติ
อาจจะโดนมาตรการยิ่งกว่าที่อธิคมโดนก็ได้ แล้วจะคอยสมน้ำหน้าดีมะ ดูแล้วอีตา
สารวัตรธงรบเนี่ยเหมือนไม่ค่อยมีสมอง มองอะไรเป็นเรื่องสนุกไปหมด แต่ในบางครั้ง
มันต้องมีลักษณะที่จะให้ความน่าเชื่อถือบ้าง เท่าที่อ่านมายังไม่เห็นว่าจะมีความน่าเชื่อถือ
แบบจริงจังให้อาทิตย์ได้เห็นเลย อาทิตย์เลิกเหอะหาใหม่ดีกว่า เผื่อจะได้เป็นรุก......
อิจฉาคนได้ไปรับลมหนาวบนดอย ........ :serius2:
-
o18 ผู้กองธงรบบเอ๋ย ถ้าอาทิตย์รู้เข้า แล้วหนีไปหาคนอื่นแล้วจะเสียใจจจจจ :m15:
-
จัดแจงระบบเด็กธงรบให้หมดนี่ไม่ง่ายเลยน่ะ
-
มาต่อแล้ว ดีใจจัง รอมาเป็นชาติเลย :haun4:
แต่สงสัยว่าตอนหน้าต้องทำใจเรื่องสารวัตร ไม่บอกความจริงอาทิตย์อย่างนี้ สงสัยจะอยู่รอดอีกไม่นาน :jul1:
-
ขอบคุณตน๊าบที่รีบมาต่อให้ กลุ้มใจกับสารวัตรคนนี้จริงๆ
แล้วทำไมต้องห่มผ้าล่ะ ไม่ขอยืมภานุวัฒน์ไปด้วยเล่า
-
งั้นลองให้อาทิตย์ยิงซักโป้งมั้ยล่ะ ธงรบ อิอิ
-
ลงจากดอยมาแล้ว ^^
ส่อเค้าความยุ่งยากมาระยะประชิด
นะคับสารวัตร เพราะถ้ายังไม่เด็ดขาด
อาทิตย์รู้ความจริงเมื่อสายไป หุหุ
ตี๋น้อยอาจจะหนีไป จนสารวัตรธงต้องตามหา
สุดล่า เหมือนที่สารวัตรอธิคมตามหาคุณนุ
ก็ได้น๊า!!
+1 ให้ด้วยคนค้าบบ
-
:fcuk:เผื่อจาคิดออก
-
:fcuk:
ธงรบเมื่อไหร่จะฉลาด ตาซื่อบื้อ เอ้ยยย
ดวงใกล้ถึงฆาตแล้วมั๊งเนี่ย :amen:
ดูคุณภรรเมีย จะรมณ์เสียไม่น้อย 555+
ก็เ้ค้าอยากไปฮันนีมูนที่สิมิลันนนนนนน
(นี่ถ้ารู้เหตุผลที่แท้จริงของเสาธง เหอะๆๆ ตาย! :z4:)
อาตี๋น่ารักขึ้นทุกวัน ออร่าคุณนายสารวัตรเริ่มจับ ฮ่าๆ :m26:
อุตส่าห์จะทำอาหารให้คุณสามีกินอีกด้วย
แต่สุดท้ายไหง กลายเป็นอาหารแทน :haun4:
+1 ค่ะ รออ่าน
-
ไม่ทำอะไรให้มันเด็ดขาดอ่า สารวัตร
เดี๋ยวอาตี๋รู้ โดนเชือดแน่ๆๆ
ตายหยั่งเขียดแน่เลย
-
สรุปว่าหมอพศวัตไม่ใช่กิ๊กอีตาเสาธงหรอกเหรอ
ถ้าเอาเรื่องแบบนี้มาปรึกษาก็แสดงว่าไม่น่าจะเป็นกิ๊กกัน
-
:z3: จับปลาหลายตัว ระวังไม่ได้กินเลยซักตัว ชิ :beat:
เบื่อคนคิดไม่ออก รีบๆคิด เด้ เหอๆๆ
มีอีกทางเอาโจ้ไปฝากไว้กับอาทิตย์ เผื่อจะปรับความเข้าใจกัน :laugh:
-
งั้นลองให้อาทิตย์ยิงซักโป้งมั้ยล่ะ ธงรบ อิอิ
^^^
^^
^
ขอก๊อปมาหน่อย คิดเหมือนกันเปี๊ยบๆเลย
-
คนแต่งใจร้ายกับภาณุวัฒน์จัง ไม่หาทางออกให้มั่งเหรอครับ ส่วนสารวัตธงรบคงต้องปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมละ ขอบคุณนะครับ
-
สงสารภานุ :m15:
-
มาต่อเร็วนะครับ
-
สารวัตรธงสารภาพกับตี๋อาทิตย์เร็วๆนะ ชักช้ามีความเสี่ยงสูงมาก อิอิ
-
ขนาดบอกว่ารักพ่อตะวันฉายมากขนาดนั้น ยังมีปลาที่อยู่ในมือ อีกเป็นเข่ง
ดูแล้วปวดหัวมากเลยนะเนี่ย แต่ก็ดีแล้วจะได้เข็ดเสียบ้าง :pigha2:
-
แหมมมมมมมมมมมมมมม อีตาเสาธง
เกิดอยากจะเป็นคนมีคุณธรรมเป็นห่วงเด็กขึ้นมาซะงั้น
-
เห็นด้วยกับหมออะ ให้อาทิตย์รู้ตอนนี้แหละ ดีแล้ว ถ้าตายก็ตายไปเลย หรือถ้าเจ็บหนัก ก็ยังมีเวลารักษาตัวรักษาใจอยู่นะ
-
คุณนาย ไปไหนอ่ะคร้าบ
กลับมาต่อไว ๆ เน้อ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สารวัตรก็ไม่รีบบอกอาตี๋น้อย
ถ้าอาตี๋น้อยเข้าใจผิดขึ้นมา......
ตอนนี้น่ารักกก :-[
-
คนอย่างธงรบนี่เป็นประเภทไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ เหอะๆ
ระวังจะไม่แค่หลั่งน้ำตาอย่างเดียวนะสิ รอวันที่ธงรบโดนทิ้ง o18
-
:z3: ไม่มาต่อเยอ
-
โทดทีนะครับไม่ได้โพสทุกวัน ช่วงนี้ยุ่งๆ หลายเรื่องครับ ขอบคุณที่อดทนรออ่านนะครับ (รอหรือป่ะเนี่ย?)
ธงรบ 24
เมื่อธงรบเดินเข้ามาในโรงพยาบาลเช้าวันนี้ก็ได้ความคิดว่าจะต่อรองกับหมอขอให้ภานุวัฒน์พักรักษาตัวในโรงพบาบาลจนแผลหายแล้วจะพาไปส่งบ้านเลย แต่หมอก็ยืนยันว่าภานุวัฒน์อาการดีขึ้นมากและไม่จำเป็นต้องนอนพักรักษาตัวต่อ
“แล้วรอยบุหรี่จี้ตามตัวนั้นล่ะครับจะไม่ เอ่อ...”
...ไม่มีอาการแทรกซ้อนหรือครับหมอ...
ความคิดดันทุรังแวบขึ้นมาในหัวแต่ธงรบก็หยุดได้ทันไม่ให้หลุดออกจากปากเพราะรู้ว่าเป็นเหตุผลงี่เง่า
“จะเป็นแผลเป็นไหมครับ" ธงรบถามอย่างอื่นแทน
“คงไม่หรอกครับ" หมดวัยกลางคนตอบคำถามแต่เลิกคิ้วขึ้นราวกับสงสัยว่าทำไมญาติคนไข้ถามคำถามแบบนี้ "คุณห่วงเรื่องอื่นเถอะครับ เรื่องรอยบนตัวไม่ใช่เรื่องใหญ่" หมอพูดต่อ
...รอยในใจงั้นหรือเรื่องใหญ่...
ธงรบกำลังจะอ้าปากถาม แต่พลันก็ขมวดคิ้วและอึ้งไปทันทีเมื่อแพทย์ผู้ทำการรักษาภานุวัฒน์พูดต่อว่า "ลูกชายคุณยังเป็นวัยรุ่น ถ้าดูแลไม่ดีและให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก หมอกลัวว่าเขาจะติดเอดส์"
...อะไรนะ ติดโรคเอดส์!...
...ลูกชายยังงั้นหรือ...
...โอ๊ย ต่อยหมอซักหมัดดีไหมเนี่ย...
...ลูกชายบ้าที่ไหน ตัวใหญ่ขนาดนี้ เขาเองก็ใช่ว่าจะดูแก่ ยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว อายุห่างจากภานุวัฒน์แค่ 16 ปีเอง...
ธงรบทำหน้าฮึดฮัดแล้วหันไปมองภานุวัฒน์ซึ่งเปิดประตูเดินออกมาจากห้องผู้ป่่วย 'หมอผู้ห่วงใย' จึงหันไปยิ้มให้ภานุวัฒน์แล้วขอตัวไปตรวจคนไข้อื่น
...ลูกชาย...เฮอะ เป็นลูกชายก็ดีสิ เขาจะได้ส่งเข้าโรงเรียนประจำ...
ภานุวัฒน์เดินเข้ามาใกล้ธงรบแล้วยิ้มประจบ ราวกับจะบอกว่า 'สารวัตร อย่าทิ้งผมนะครับ ผมฝากชีวิตไว้กับสารวัตรแล้ว'
“ผมหิวข้าว" ภานุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“งั้นก็ไปกันเถอะ" ธงรบพยักหน้า ยื่นมือไปคว้าเอาถุงพลาสติกใส่สิ่งของส่วนตัวมาจากมือของภานุวัฒน์
“ไปไหนครับ" ภานุวัฒน์ถาม
...จริงสิ ไปไหนกันดี ตอนนี้เขาคิดไม่ออกว่าจะพาภานุวัฒน์ไปฝากไว้กับใคร...
...ถ้าคุณนุอยู่กรุงเทพฯ เขาอาจจะไปขอร้องให้รับภานุวัฒน์ไปดูแลซักระยะ...
...แต่คุณนุก็คงทำหน้าดุแล้วบอกให้เขาเอาเด็กไปส่งบ้านพ่อแม่ คงเหมือนไอ้วุธนั่นล่ะ...
“ไปกินข้าวกันก่อน แล้วพี่จะหาที่อยู่ให้ แต่อย่าลืมที่เราคุยกันนะ ยังไงก็ต้องกลับไปอยู่บ้าน" ธงรบพูดออกไปเท่าที่คิดได้
ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วเดินตามหลังธงรบอย่างว่าง่าย จนเมื่อถึงห้องโถงด้านหน้าของโรงพยาบาลจึงหยุดเดินเมื่อธงรบรับโทรศัพท์อย่างลุกลี้ลุกลนแล้วส่งสัญญาณมือให้เขาคอย
“เอ่อ พี่อยู่ที่...” ธงรบอึกอักเพราะคนที่โทรศัพท์มาถามคำถามแบบที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน ในหัวคิดอย่างรวดเร็วว่าจะตอบอย่างไรดีเพราะจู่ๆ อาทิตย์ก็เปิดฉากถามว่า 'ผู้กองตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ'
ปกติอาทิตย์ไม่เคยถามเขาแบบนี้ซึ่งเป็นแบบที่คนทั่วๆ ไปถามกันเมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์ ความจริงอาทิตย์ไม่ค่อยใช้คำถามกับเขา เวลาเป็นฝ่ายโทรมามักจะใช้ประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำสั่งด้วยซ้ำ
“วันนี้ผมจะไปยิม ผู้กองไปคนเดียวนะครับ" อาทิตย์ไม่รอคำตอบ "เย็นนี้ผมต้องกลับบ้านไปทานข้าวกับที่บ้าน"
“เมื่อวานก็กินแล้ว"
“ทานข้าวกับที่บ้านสองวันติดต่อกันไม่เป็นแปลกนี่ครับ พอดีคุณลุงกับคุณป้าจะมาทานด้วย คุณแม่สั่งให้รีบกลับ อีกอย่างผมต้องเตรียมเอกสาร ผมต้องไปปีนังสามวัน เรื่องงาน"
“ไปเมืองนอกอีกแล้ว" ธงรบเผลออุทาน รู้สึกทั้งไม่ชอบใจและโล่งอกในเวลาเดียวกัน
ไม่ชอบชอบใจที่อาทิตย์เดินทางไปไหนไกลๆ และจะต้องห่างกัน แต่ความรู้สึกอีกอย่างก็คือเขาจะได้มีเวลาหายใจอีกสามวันและตอนนั้นคงคิดออกว่าจะจัดการกับภานุวัฒน์อย่างไรดี
อาทิตย์เหลือบตามองนาฬิการซึ่งบอกเวลาบ่ายสี่โมงแล้วจึงเดินออกจากห้องทำงาน วันนี้เขาตั้งใจว่าจะทำอะไรบางอย่างซึ่งเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำ แต่เขาตัดสินใจแล้ว วันนี้เขาไม่มีสมาธิทำงานตั้งแต่เช้า หากต้องนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้วใจมัวแต่คิดเรื่องที่กำลังคิดอยู่เขาก็คงจะทนไม่ไหว แต่เมื่อใกล้จะถึงประตูหน้าบริษัท รชานนท์ก็ส่งเสียงเรียกและถามว่าทำไมรีบกลับ
“จะไปธุระ" อาทิตย์ตอบ
“ธุระอะไร พักหลังนี่รีบกลับจังเลยนะ" รชานนท์เดินเข้ามาใกล้
“ทำไมรีบกลับไม่ได้ จะให้ทำงานดึกดื่นทุกวันหรือไง"
“แล้วถ้าสารวัตรมาไม่เจอล่ะ เดี๋ยวก็รอเก้อ" รชานนท์ขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัย ก่อนจะพูดต่อว่า "แต่เอ๊ะ ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว หายไปไหนก็ไม่รู้"
“คงป่วยมั๊ง เห็นเทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาลอยู่บ่อย" อาทิตย์เบ้ปากแล้วผละจากรชานนท์ออกประตูไป แต่ทันได้ยินเสียงเพื่อนเขาพูดตามว่า
“ป่วยได้ยังไง ออกจะแข็งแรงล่ำบึ๊กขนาดนั้น"
...คงป่วยเป็นหรอก แล้วเรื่องไปโรงพยาบาลไม่ใช่ว่าจะต้องป่วยอย่างเดียวนี่นา คนบางคนไปโรงพยาบาลเพราะมี 'เรื่องอื่น' ต้องให้ไป...
...อย่างเขาวันนี้เป็นต้น...
อาทิตย์เดินยังไม่ถึงรถ แต่มือล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเปิดประตูรถรอ ในใจรู้สึกร้อนรุ่มอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขากำลังจะทำ
...ทำไมต้องไปโรงพยาบาลบ่อยๆ มีอะไรที่โรงพยาบาล...
...หมอคนนั้นมีอะไรดี...
...มีสิ รูปร่างหน้าตาดียังไงล่ะ ลูกครึ่งหน้าคมแบบนั้นคงดึงดูดความสนใจคนเจ้าชู้ได้เป็นอย่างดี...
อาทิตย์ใช้เวลาเพีียงครึ่งชั่วโมงก็ถึงโรงพยาบาล เขาตรงไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อแจ้งความประสงค์ว่ามาพบหมอเพราะไม่สบาย พยาบาลสอบถามอาการเบื้องต้น อาทิตย์จึงบอกไปว่ามีอาการปวดศีรษะและเจ็บคอ และต้องการพบหมอคนเดิมที่เคยตรวจรักษาเขามาก่อน
“ผมจำชื่อหมอไม่ได้ครับ แต่ว่าเป็นหมอคนที่อายุประมาณยี่สิบปลายๆ หน้าตาดี เหมือนลูกครึ่งจีนกับฝรั่ง" อาทิตย์อธิบายลักษณะของหมอคนที่เคยเห็นว่ายืนคุยกับธงรบ
“อ๋อ หมอพศวัต" พยาบาลพูดทันที "แต่หมอไม่ได้ตรวจคนไข้นอกค่ะ หมอเป็นหมอพิเศษ มาตรวจคนไข้ในเฉพาะที่นัดไว้เท่านั้น แล้วก็ เอ่อ อาการคุณก็ เอ่อ...”
“ทำไมครับ"
“อาการปวดศีรษะ เจ็บคอ มีไข้ ตรวจกับหมออื่นจะดีกว่านะคะ" พยาบาลอึกอัก
“ทำไมล่ะครับ" อาทิตย์ทำหน้าเรียบนิ่ง
“คุณหมอพศวัตเป็นจิตแพทย์ค่ะ คงไม่เหมาะ" พยาบาลยิ้มแหยๆ
อาทิตย์อึ้งไปชั่วครู่ ยอมรับว่าค่อนข้างตกใจที่รู้ความจริงข้อนี้ จึงเปลี่ยนแผนใหม่โดยการพูดต่อว่า "ผมอาจจำหมอผิด แต่หมอคนที่ผมต้องการพบเป็นลูกครึ่งจีน-ฝรั่ง สูงพอๆ กับผม ผิวขาว หน้าคมเข้ม"
“หมอพศวัตแน่นอนค่ะ หมอลูกครึ่งมีไม่กี่คน พยาบาลจำได้ หนุ่มหล่อมีอยู่คนเดียว หมอลูกครึ่งที่เหลืออายุมากทั้งนั้น หมอพศวัตเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศส มาตรวจที่โรงพยาบาลวันเดียวเท่านั้นค่ะ เฉพาะคนไข้บางเคส" พยาบาลยืนยันเสียงหนักแน่นแล้วบอกว่าอีกไม่กี่นาทีก็หมดเวลาตรวจ อาทิตย์จึงกล่าวขอบคุณแล้วผละจากพยาบาลสาวใหญ่ เดินออกไปยังลานจอดรถด้านหน้าของโรงพยาบาลเพื่อกวาดสายตามองหารถของ 'หมอคนนั้น'
ลานจอดรถของโรงพยาบาลไม่กว้างมากนัก ไม่นานอาทิตย์ก็เห็นรถของ 'หมอตี๋ลูกครึ่งรูปหล่อ' จอดอยู่ในช่องจอดรถพิเศษของแพทย์
...รถคันนี้เขาจำยี่ห้อ สี และหมายเลขทะเบียนได้เป็นอย่างดี หน้าตาคนขับเขาก็จำได้...
...เขาจะตามไปดูว่าหมอคนนี้จะไปที่ไหน เลิกงานแล้วจะมีนัดทานข้าว หรือนัดดูหนังกับ 'ใคร' หรือเปล่า หรือจะตรงกลับบ้านเลย...
...วันต่อไป เขาจะตามอีกคน ว่าจะไปสถานที่เดียวกันกับที่หมอคนนี้ไปหรือไม่...
อาทิตย์นั่งคอยอยู่ในรถไม่ถึงสิบห้านาทีก็เห็น 'หมอลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศส' เดินออกมาจากประตูด้านหน้าโรงพยาบาลตรงไปยังรถ BMW 520d สีดำ หมอพศวัตขับรถช้าทำให้อาทิตย์ยิ่งขับตามง่าย การจราจรเย็นวันนี้ไม่ค่อยหนาแน่น ไม่ถึง 20 นาทีรถ BMW คันงามก็เลี้ยวซ้ายเข้าถนนที่เขาค่อนข้างคุ้นเคย
...เส้นทางที่ไปคอนโดของสารวัตรธงรบ!...
อาทิตย์เกร็งมือที่จับพวงมาลัย ในใจบอกตัวเองว่าหมอหนุ่มคงมาทำธุระหรือมาทานข้าว ถนนสายนี้มีร้านอาหารอยู่หลายร้าน
...ไม่เห็นมีร้านอร่อยพอกระเดือกลงซักร้าน...
อาทิตย์นึกถึงคำพูดของธงรบ
...หมอคนนี้ท่าทางเป็นไฮโซ ร้านอาหารธรรมดารสชาติไม่อร่อยคงลงทุนขับรถมาจากโรงพบาบาลเพื่อมาทานข้าวที่นี่หรอก...
แต่ทว่า ห้านาทีต่อมาอาทิตย์แทบจะหมดความสงสัยและเผลอกลั้นหายใจเมื่อรถคันที่อยู่ข้างหน้าเปิดไฟเลี้ยวขวาเพื่อรอเลี้ยวเข้าซอย เขารู้ดีว่าในซอยนั้นไม่มีร้านอาหารแม้แต่ร้านเดียว ซอยแคบๆ ที่เงียบสงบและร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่สองข้างทางเป็นซอยตัน เกือบสุดซอยเป็นคอนโดมีเนียมเล็กๆ ที่ลิฟท์เสียอยู่บ่อยๆ
ขณะที่กำลังคิดอาทิตย์ก็สะดุ้งเมื่อรถคันหลังบีบแตรไล่ เขามองตามรถของหมอพศวัตจนลับสายตาแต่ตัวเองกลับไม่ขับตาม อาทิตย์สองจิตสองใจว่าควรจะตามต่อไปดีหรือไม่ ใจหนึ่งบอกว่าพศวัตคงไปทำธุระและเป็นความบังเอิญที่ 'ธุระ' ของแพทย์หนุ่มอยู่ในซอยนั้น แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่า
...ธุระของหมอพศวัตอยู่ที่คอนโดท้ายซอยละสิ...
...คอนโดของคนเจ้าชู้...
...สายๆ ไปหาที่โรงพยาบาล เย็นๆ คนที่โรงพยาบาลมาหาถึงที่ มิน่า เมื่อเช้านี้ตอนถามว่าอยู่ที่ไหนทำอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ...
เมื่อนึกถึงใบหน้าของคนเจ้าชู้ที่ระบายยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตลอดเวลาอาทิตย์ก็ตัดสินใจได้ เสียงแตรรถคันหลังดังขึ้นอีกหลายครั้งบอกให้รู้ว่าคนขับคงหงุดหงิดเต็มที อาทิตย์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดเช่นกันแล้วทะยานรถข้ามช่องจราจรช่องขวาพุ่งเขาไปในซอยอย่างรวดเร็ว
จุดหมายปลายทางอยู่ไม่ไกล
...จุดหมายคือที่เดียวกันกับรถของหมอคนนั้น!...
ลานจอดรถเล็กๆ หน้าคอนโดมีเนียมสูงห้าชั้นที่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นไม้ร่มรื่นมีรถจอดอยู่ไม่กี่คัน แม้อาทิตย์นั่งอยู่ในรถก็สามารถกวาดตามองเห็นได้ทั่วลานจอด รถคันอื่นๆ เขาไม่สนใจ
เขาสนใจเพียงสองคน นั่นก็คือรถยี่ห้อเดียวกัน แต่่ต่างรุ่นต่างสี
520d สีดำ กับ Z6 สีบรอนซ์!
รถหมอพศวัต กับ รถคนที่พักอยู่ที่นี่
อาทิตย์กัดริมฝีปาก มือกำพวงมาลัยเกร็งแน่น รู้สึกใบหน้าร้อนเหมือนโดนไฟลาม ความรู้สึกหึงหวงพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน โกรธที่เห็นว่าหมอพศวัตมาหาธงรบถึงที่บ้าน โกรธที่ธงรบรออยู่ ไม่ไปออกกำลังกายที่ยิมทั้งที่ถึงเวลาแล้ว
...นี่พอรู้ว่าเย็นนี้เขาจะไม่ไปยิมก็เลยเปลี่ยนแผนทันทีละสิท่า...
และ ที่สำคัญ โกรธตัวเอง!
เขาเป็นคนพูดกับธงรบเองว่า 'ผู้กองจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนผมก็ไม่แคร์' กฏข้อที่หนึ่งที่ตั้งเอาไว้ก็บอกไว้ชัดเจน เพียงแต่มีเงื่อนไขว่า 'อย่าให้เห็นกับตาก็แล้วกัน'
...แต่ตอนนี้เขาถึงกับ 'ตามผู้ต้องสงสัย' จนถึงที่ เพื่อให้ 'เห็นกับตา'...
...กฎข้อที่หนึ่งซึ่งเขาสร้างเอาไว้นั้นเป็นกฎเหล็กที่ธงรบชอบบ่นอยู่เป็นประจำ ส่วนข้อที่สองนั้นคนที่ชอบโวยวายแทบจะไม่ยอมเอ่ยถึงเลย...
...กฎบ้าๆ ตั้งกฎเหล็กเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์...
...ตอนนี้เขากลับพยายามจะหาทางให้ตัวเอง 'เห็นกับตา' จะได้อ้างกับธงรบว่า 'นี่ยังไงล่ะ ผู้กองผิดกฎ เราต้องขาดกัน' และธงรบก็จะออกไปจากชีวิตเขา เลิกตอแยกับเขา ชีวิตเขาก็จะสงบสุข แบบนี้ไม่ใช่หรือที่เขาต้องการมาตลอด...
...โธ่ ไม่ใช่...
...ไม่...
...มันเปลี่ยนไปแล้ว...
***24***
รักธงรบบ้างนะคร้าบ (อืม ดูเหมือนจะมีคนพร้อมจะกระทืบซ้ำเติมธงรบกันหลายคนนะ ตกลงเชียร์ธงรบมะเนี่ย ธงรบง๊ง งง)
:เฮ้อ: เช็งอ่ะ รถไฟฟ้ามาหาผิดคัน :เฮ้อ:
-
คนอย่างธงรบนี่เป็นประเภทไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ เหอะๆ
ระวังจะไม่แค่หลั่งน้ำตาอย่างเดียวนะสิ รอวันที่ธงรบโดนทิ้ง o18
โห โหดร้ายซะ :sad11:
-
มาลงเรื่องต่อเสียที :เฮ้อ: ผมรอมาตั้งนาน รู้สึกเหมือนคนกำลังจมน้ำแล้วมีคนดึงขึ้นมาได้หายใจอีกครั้งเลย :jul1: เนื้อเรื่องก็น่าติดตามขึ้นทุกตอน ถ้าไม่มาลงบ่อยๆ ผมต้องคลั่งตายแน่ๆเลย :m16: :m31:
-
สารวัตร นะ สารวัตร ไม่ทำอะไรให้ดี
อาทิตย์เข้าใจผิดแล้ว
ทีนี้จะทำไง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
555
สงสัยรอบนี้สารวัตรจะโดนตี๋พิฆาต
:m20:
-
อาตี๋นี่จะคิดเองเออเองไปถึงไหนเนี่ย
ปล.ตอนนี้สั้นจัง เอ๊ะหรือว่า....
-
ตามมาถึงที่ บุกขึ้นไปเลยอาทิตย์ :laugh:
-
:o12: งานเข้าแล้วไง
แต่อาตี้ผิดประเด็นไปนะ
หมอท่าทางจะหล่อ แต่อาตี๋ลืมไปแล้วเหรอ เสาธงชอบตี๋ๆอ่า อย่าเข้าใจผิด
ถ้าเป็นตี๋เด็กๆ นักศึกษา ท่าทางอ่อน(ต่อโลก) ละก็ ใช่เลย ลุยโลด :beat: :z6:
-
ใครก็ได้ช่วยเรียกเฮียปอ กะพี่ร่วมไปรอที่หน้าคอนโดสารวัตร ด่วนนนนนน
-
โปรดเก็บของมีคมและสิ่งของที่สามารถนำมาทำเป็นอาวุธได้ทุกชนิด
งานนี้ธงรบเหลือแต่ตอแน่
ก็บอกแล้วว่าให้บอกความจริงไปตั้งแต่แรก
เชื่อใครซะที่ไหนล่ะศาลาวัดเนี่ย
:m16:
-
วันนี้อาทิตย์เอาจริงแฮะ จากตี๋น้อยกลายเป็นตี๋โหดไปแล้ว
-
:serius2:
-
งานเข้าจังๆเลยคับท่าน
-
โอววววววววตายยยยแน่แน่ สารวัตรนี่แหละผลกรรมชอบคิดอะไรง่าย
ชอบโกหก ชอบปกปิด ขี้กลัวไม่เข้าเรื่อง ไม่ตรงไปตรงมา ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก
คิดอะไรไม่ตกเสีย โน่นนี่นั่น ต้องเจอนี่ :beat: :beat: :beat: :angry2:
รอคุณนายต่อคร๊าบ ขอบคุณน๊าอย่าเพิ่งหายไปนะ :z3:
-
ธงรบจะรอดไหม :sad4:
-
^
^
จิ้มโล่จังปาดผม
ใจร่มๆเน้ออาทิตย์ :fire:
อย่าไปทำอะไรสารวัตรรุนแรงมาก
เอาแค่ :z6: สั่งสอนก็พอ
ว่าแต่ไอ้หนูนี่น่าจะกลับบ้านเนอะ
ยังไงบ้านก็เป็นที่พักพิงที่ดีที่สุดแหละ
-
อาทิตย์ตามขึ้นไปเลยค่ะ เอาให้เห็นกับตาอย่างแท้จริง!!~ - -*
คนแบบนี้ต้องคาหนังคาเขา มิฉะนั้นจะลื่นเป็นปลาไหล แต่พูดไปอย่างนั้นแหละ
ก็แค่อยากให้เชื่อใจ สารวัตรบ้าง บางทีเค้าอาจจะอยากกลับตัวจริงๆก็ได้ เพราะฉะนั้นขึ้นไปดูให้เห็นแล้ว เค้นความจริงเอาจากปากจ้า
โอ๊ยย!! คุณนายหายไปหลายวัน กลับมาก็ทิ้งระเบิดตูม!! แล้วหนีไปทำงานต่อสินะคะ
ฮึ่ม... จับไม่ได้ไล่ไม่ทันจริงๆ
-
ขึ้นไปเจอ 3 P แน่ๆ o22
-
เเบบนี้ต้องเชือด!!!
ให้สุญพันธ์ไปซะ!!!
ไอ่คนหลายใจ!!!
:m16:
-
ธงรบ กลายเป้นธงหักแน่งานนี้
แต่ไม่แน่ว่าคุรหมออาจมารับน้องโจ้ไปอยู่ด้วยกันก้ได้นะ
-
o18 ตามลุ้นคับ
-
ใครๆ ก็ชอบที่จะฉลาดและรู้ไปหมดทุกเรื่อง
แม้ว่าบางเรื่องจะทำให้เราเจ็บปวดสุดๆ ก็ตาม
-
เสาธงหักแง๋มๆ อิอิ
-
ไม่รอดแน่แล้ว
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าสารวัตรธงรบดีละเนี่ย
หรือจะโทร 191/ เรียกรถพยาบาลมารอไว้ก่อน
:angry2: :angry2:
-
ตัดให้ขาดเลย ฉับ ฉับ ฉับ :z2: o18 o18
ตบดังฉาดเลย เพลี๊ยะ เพลี๊ะ เพลี๊ยะ :beat: :beat: :beat:
อาทิ๊ตตตตตตตตต จับให้ได้คาหนังคาห้องเลยนะคะ ฮูเร :m11:
อยากเห็นหน้าสารวัตรคนเก่งนักจะซีดแค่ไหน :m20: :m20:
ดัดนิสัยให้ราบจำเลย อาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตตตตต
+1 คนเจ้าชู้ ประตูผี
-
ตี๋น้อยยยยย กองหนุนอาวุธพร้อมมือรอหน้าปากซอยแล้วนะที่รัก :fire:
-
มาถึงขนาดนี้แล้ว พ่อตะวันฉาย บุกเลยคับ :m16:
แต่เพลา ๆ มือหน่อยก็ดีนะคับ ชักสงสารสารวัตธงรบ (หรือไม่ดีกว่าน้า...)
-
:z2:
เข้ามารออ่าน จะมาไหมหว่าวันนี้
+1 :กอด1:
-
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ ขอบคุณคอมเมนท์ทุกคอมเมนท์ครับ
ธงรบ 25
ธงรบเดินมาส่งพศวัตที่รถเงียบๆ หูฟังส่ิงที่นายแพทย์หนุ่มแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับภานุวัฒน์ ใจก็คิดหาวิธีแก้ปัญหาไปด้วย จนเมื่อถึงรถจึงกล่าวขอบคุณพศวัตสำหรับการช่วยเหลือ
“โดยรวมแล้วเขาก็โอเคนะครับ คงไม่ถึงกับต้องรับคำปรึกษาอะไรจากแพทย์หรือแม้แต่นักจิตวิทยาหรอก" พศวัตสรุป
“ขอบคุณหมอมากที่เสียเวลามาคุยกับภานุวัฒน์ ตอนแรกผมกะจะพาไปหาที่โรงพยาบาล แต่ว่า...”
“ดีแล้วครับที่ได้คุยแบบนี้ บรรยากาศสบายๆ เป็นธรรมชาติ ผ่อนคลาย ทำให้ผมทำงานง่าย เป้าหมายไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกประเมิน" พศวัตตอบยิ้มๆ แล้วมองธงรบอย่างครุ่นคิดจนอีกฝ่ายรู้สึกผิดปกติ
“มองอะไรครับ" ธงรบเลิกคิ้ว "ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือ"
“เคย" พศวัตหัวเราะเสียงดัง "แต่ไม่เคยเห็นคนหล่อที่เก่งแบบนี้"
“ประชดผมใช่ไหม" ธงรบทำหน้ามุ่ย
“ยังมีอารมณ์พูดเล่นอีก" พศวัตส่ายหน้า "รู้ไหมครับว่าตัวเองกำลังทำอะไร"
“ทำอะไรครับ" ธงรบสงสัย
“คิดดีแล้วนะที่พามาอยู่ที่นี่" พศวัตแหงนหน้าขึ้นมองไปบนตึกคอนโดมีเนียม
“คิดไม่ออกนะสิ ผมก็คิดได้แค่นี้ล่ะ ถามหมอให้หาทางออกสวยๆ ให้ หมอก็พูดแฝงปรัชญา ผมฟังไม่รู้เรื่อง" ธงรบเบ้ปากแล้วเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า "ผมกำลังรอคนอยู่ อีกหน่อยเขาจะกลับจากต่างประเทศ ผมจะให้เอาไปอยู่ด้วยชั่วคราว ไม่ก็ให้มันจัดการเรื่องนี้ให้ซะเลย"
“ใครครับ ไว้ใจได้หรือ แล้วสารวัตรไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจได้ เป็นผู้ใหญ่ และดูแลคนอื่นได้หรือครับ"
“มี" ธงรบตอบพลางส่ายหน้า "แต่พวกนั้นมันมีลูกมีเมียหมดแล้ว ไอ้พวกที่โสดก็... อืม ช่างเถอะ พูดไปก็เข้าตัว เพราะหมอก็คงบอกว่า พวกที่โสดก็คงเหมือนๆ ผมนี่ล่ะใช่ไหม"
พศวัตไม่ตอบ เอาแต่อมยิ้มมองธงรบอยู่อย่างใจเย็น นายตำรวจหนุ่มจึงพูดต่อไปด้วยเสียงราบเรียบว่า
“คนที่โดนอะไรอย่างภานุวัฒน์ก็คงจะได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจไม่ใช่น้อย ผมเห็นว่าบางครั้งภานุวัฒน์นั่งเหม่อ"
“เป็นผมก็อาจจะแย่เหมือนกัน" พศวัตพยักหน้า "แล้วเรื่องตำรวจ เรื่องจับตัวคนที่ทำ"
“น้องชายผมกำลังสืบอยู่ รับรองว่าลากตัวมันมาได้แน่ แต่ก็คงเอาผิดได้แค่ทำร้ายร่างกายและกักขังหน่วงเหนี่ยว" ธงรบถอนหายใจ "แต่ผมจะแถมให้มันด้วยการเลาะฟันออกจากปากมันซักสิบสี่ จะได้ไม่เหลือฟันหน้าไปกัดใครอีก" ธงรบเสียงกร้าว ตาลุกวาบเมื่อพูดถึงคนที่ทำกับภานุวัฒน์
“โหดร้าย"
“สิ่งที่พวกนั้นทำกับภานุวัฒน์มันน่าไหมล่ะครับ หมอเห็นรอยบุ่หรี่จี้ตามตัวหรือเปล่า วันแรกที่เข้าโรงพยาบาลมีรอยกัดตามคอ ตามหน้าอก ตามแขน แทบจะทั้งตัว เต็มไปหมด ไอ้พวกซาดิสม์พวกนี้ผมอยากจะจับมันมัดมือมัดเท้าเฆี่ยนให้สลบคามือ ดูซิว่ามันจะยังมีความสุขอยู่หรือเปล่าถ้ามันเป็นคนโดนเอง"
“สารวัตรห่วงใยเด็กคนนี้มาก" พศวัตเอียงหน้าถาม ใบหน้าครุ่นคิด "เพราะอะไรครับ เพราะเขาน่าสงสาร ไม่ถูกกับพ่อ ไม่มีใครดูแล หรือเพราะเหตุผลอย่างอื่น"
“จะให้ผมไม่ดูดำดูดีได้ยังไง"
“แล้วจะเอายังไงต่อ เท่าที่ผมเห็น เด็กรักสารวัตรมาก รักจนแทบจะขาดไม่ได้ ยิ่งสารวัตรดูแลเขาตอนที่เจ็บปวดแบบนี้ยิ่งจะทำให้เขารักและผูกพันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม และ...” พศวัตชะงัก
“และอะไรครับ" ธงรบถาม
“ผมเห็นว่าเขาค่อนข้างเปราะบาง" พศวัตตอบเสียงเบา ในใจอดตำหนิตัวเองไม่ได้ที่ไม่ได้พูดความจริงอย่างที่ตัวเองคิด
...ภานุวัฒน์เปราะบางมาก...
ธงรบถอนหายใจเบาๆ เบือนหน้าออกไปมองด้านข้างอย่างไร้จุดหมายแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ผมทิ้งให้เขาเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอก"
“แบบไหนครับ" พศวัตถาม
“แบบ...” ธงรบอึกอักแล้วถอนหายใจหนักๆ "แบบที่ต้อง...”
“ความรัก บางทีมันก็ยาก" พศวัตเปรยขึ้นมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดอะไรไม่ออกแล้วจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถและหันมาพูดกับธงรบขณะที่ขึ้นนั่งบนรถ "แต่บางทีมันก็ง่ายนะครับ"
“ผมก็อยากให้มันง่าย" ธงรบพูดเสียงเบา ก้มหน้าลงมองนายแพทย์หนุ่ม
“ทางออกง่ายๆ ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ละคนมักจะเลือกทางออกของตัวเองแบบที่คนอื่นไม่ค่อยจะเห็นด้วย" พศวัตยิ้มอย่างอ่อนโยน "ผมไปล่ะ อย่าลืมว่าทางออกของสารวัตรไม่ได้มีแค่วันสองวันนะครับ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีหลายอาทิตย์"
“ผมอยากจะแนะนำหมอให้รู้จักกับใครคนหนึ่งจังเลย" ธงรบยิ้ม "พูดอะไรเข้าใจยากเหมือนกัน เหมือนเป็นฝาแฝดกันเลยล่ะ แต่เอาเถอะ คืนนี้ผมจะพยายามคิด"
ธงรบปิดประตูรถให้นายแพทย์พศวัตแล้วถอยออกห่าง ยืนมองจนรถคันนั้นเคลื่อนออกไปแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในคอนโดมิเนียมพลางบอกกับตัวเองว่าที่จะพยายามคิดนั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะคิดออกได้เมื่อไหร่กันแน่
...อยากเมาจริงๆ เลยให้ตายสิ เวลาคิดอะไรไม่ออกกรอกเหล้าเข้าปากเยอะๆ จะได้ไม่ต้องคิด...
...เฮ้อ ทำไงดี จะให้บอกอาทิตย์ยังงั้นหรือ เขาไม่กล้าหรอก อาทิตย์ได้โวยวายว่าเขาไปหลอกเด็กนะสิ และที่สำคัญ เขามีความรู้สึกว่าอาทิตย์มีประเด็นกับภานุวัฒน์ยิ่งกว่าคนอื่น กับธีรยุทธ โตโต้ เป้กับป้อง หรือคนอื่น อาทิตย์ทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่กับภานุวัฒน์นี่ถึงกับตามไปซักไซร้ไล่เลี่ยงเอากับภานุวัฒน์ว่าเป็นแฟนกับเขาหรือเปล่า แสดงว่าสัญชาตญาณของอาทิตย์นั้น 'แรง' มาก...
...เพราะอะไร เพราะอยากจับธงรบให้มั่นและคั้นธงรบให้ตายยังงั้นหรือ จะได้หาเหตุผลมาเลิกกับเขา...
...อาทิตย์คิดยังไงกับเขากันแน่ ทำไมซับซ้อนเหลือเกิน เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจอาทิตย์ซะที...
วันนี้อาทิตย์ตื่นเช้ากว่าปกติ เขาได้นอนไม่กี่ชั่วโมง คืนที่ผ่านมานอนแทบไม่หลับ ในใจนึกถึงแต่ธงรบกับหมอพศวัต หลังจากตามไป 'ดู' จนถึงที่แล้วเขาก็กลับบ้านและขังตัวเองอยู่ในห้อง นอนดูดีวีดีภาพยนต์จบไปหลายเรื่อง พยายามบอกตัวเองว่าพศวัตแวะไปหาเพื่อนซึ่งบังเอิญพักอยู่ที่เดียวกันกับธงรบ แต่ความคิดด้านลบกลับเอาชนะจนได้ ท้ายที่สุดเขาหาบทสรุปให้ตัวเองว่า พสวัตแวะไปหาธงรบ และคงมีความสุขกัน หลังจากนั้นพศวัตก็กลับบ้านตัวเอง
...ธงรบจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนเขาไม่สน เคยพูดกันไว้แล้ว เขาต้องยอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้...
...จะให้ธงรบหยุดที่เขาคนเดียวคงเป็นเรื่องเหลือเชื่อและยากยิ่งกว่าสร้างปราสาททรายบนยอดเขาหิมาลัย...
อาทิตย์ยกเท้าแตะเบรกช้าๆ การจราจรชั่วโมงเร่งด่วนในตอนเช้าติดขัดเช่นเคยโดยเฉพาะอย่างยิ่งสี่แยกแห่งนี้ซึ่งเป็นหัวมุมของโรงเรียนขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ขณะที่รถติดไฟแดงอาทิตย์หันไปมองรอบๆ รถ สายตาหยุดนิ่งอยู่ที่ธงผืนใหญ่ที่กำลังโบกสะบัดอยู่บนเสาแล้วทำให้เขานึกถึงธงรบอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตโดยไม่ได้รับเชิญ การพบกันครั้งแรกนั้นเป็นเรื่องที่เขายังรู้สึกฉุนและอายจนถึงทุกวันนี้และไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง ช่วงแรกๆ ที่รู้จักกันเขาแทบจะเป็นโรคประสาทเพราะลูกตื๊อของคนที่ไม่เหมือนใครที่เคยรู้จักกันมาก่อน เวลาผ่านไป เขาคุ้นเคยกับธงรบและรู้ว่าอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปมาก
...อย่างน้อยก็หัวใจของเขา...
แต่อย่างหนึ่งที่เขาต้อการคืออยากให้ธงรบมีเขาคนเดียว เขาเองก็จะมีธงรบคนเดียว
ในใจเขาจะมีธงรบเพียงคนเดียว
เย็นวานนี้ส่งที่เขาเห็นนั้นรบกวนจิตใจเขามากทำให้นอนไม่หลับแทบทั้งคืน หลับตาลงก็เห็นแต่ภาพของหมอรูปหล่อคนนั้นนอนบิดตัวไปมาใต้ร่างแกร่งกำยำของธงรบ ในห้องสองต่อสอง บนเตียงที่เขากับธงรบนอนด้วยกัน หรือในห้องน้ำที่ติดกระจกบานใหญ่บนผนังสองด้าน บนโซฟาในห้องนั่งเล่น บนเก้าอี้เลซี่บอยตัวโปรดหน้าโทรทัศน์
...ปกติธงรบจะออกไปเที่ยวนอกบ้าน กว่าจะหลับก็ดึกดื่น และนอนตื่นสาย แต่เมื่อวานคงขลุกอยู่แต่ในบ้านเพราะมีคนมาหาถึงที่...
...และเช้านี้ก็คงไม่อยากจะลุก...
...เชื่อสิ ถ้าเขาแวะไปดูที่บ้าน ก็คงเห็นรถ BMW สีดำคันนั้นจอดอยู่ที่เดิม...
...อยากจะรู้นัก ใกล้จะแปดโมงเช้าแล้ว สารวัตรธงรบจะตื่นขึ้นมาเคารพธงชาติหรือเปล่า หรือจะนอนกอดหมอจนเพลิน...
อาทิตย์ละสายตาจากธงชาติผืนใหญ่ที่โบกสะบัดอยู่บนเสาหน้าอาคารเรียนสูงห้าชั้นแล้วเคลื่อนรถไปข้างหน้าเพราะไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่ทันใดเขาก็เปลี่ยนใจขับรถตรงไปแทนที่จะเลี้ยวซ้าย
...เขาจะไปดูให้เห็นกับตาว่ารถของหมอคนนั้นยังจอดอยู่ที่เดิมหรือไม่...
...เมื่อเย็นวานนี้เขาพอทนได้ แต่ถ้าเห็นว่าค้างคืนด้วยกันเขาทนไม่ได้...
สิบห้านาทีหลังเวลาแปดนาฬิกาอาทิตย์ขับรถเข้ามาในลานจอดรถเล็กๆ หน้าคอนโดมิเนียมที่พักของธงรบ รถจอดอยู่ไม่กี่คันเพราะผู้ที่พักอาศัยอยู่ที่แห่งนี้คงออกไปทำงานกันเกือบหมด รถของธงรบยังจอดอยู่ที่เดิม ไม่ตรงช่องเช่นเคย ถัดไปเป็นรถฮอนด้าซีวิคสีขาว และโตโยต้าแคมรี่สีบรอนซ์ใหม่เอี่ยมติดแผ่นป้ายทะเบียนสีแดง จักรยานยตน์หรูยี่ห้อ คาวาซากิจอดอยู่ใกล้ๆ และริมสุดเป็นรถเล็กซัสสีทอง
ไม่มี BMW 520d สีดำ!
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ใจที่เต้นแรงเมื่อก่อนเลี้ยวรถเข้ามาตอนนี้รู้สึกเต้นเบาลง เขานั่งนิ่งอยู่ในรถครู่ใหญ่ก่อนจะกลับรถเพื่อขับออกไป แต่มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตัดผ่านหลังรถทำให้เขาเสียจังหวะการถอย อาทิตย์มองตามอย่างหงุดหงิดจึงเห็นว่าเป็นนายตำรวจรูปร่างสูงโปร่ง อายุประมาณยี่สิบต้นๆ เหมือนเพิ่งจะรับราชการ ฝ่ายนั้นหันมายิ้มให้เขาแล้วก้มศีรษะลงเป็นการขอโทษหรือทักทายก็ไม่ทราบได้ และตรงไปยังรถฮอนด้าซีวิคแต่ก็ยังหันมายิ้มให้อีกครั้งทำให้อาทิตย์อดคิดถึง 'สารวัตร' คนที่พักอยู่บนชั้นสี่ของคอนโดไม่ได้
...สายขนาดนี้ไม่ไปทำงานหรือไง หรือไม่ได้เข้าเวร หากไม่ได้เข้าเวร ธงรบมักจะโทรหาเขาตอนเช้าและรายงานตัวว่าวันนั้นว่าง อยากเจอ อยากชวนไปทานข้าว ไปเทีี่ยว อยากทำอะไรต่ออะไรอีกมากมาย และลงเอยด้วยการชวนมาค้างที่บ้าน จนเขาต้องบอกให้หยุดพูด...
...จะแปดโมงครึ่งแล้วยังไม่ยอมโทร จะนอนขี้เซาไปถึงไหน...
...คงตื่นได้หรอก เมื่อคืนคงหมดแรงละสิท่า...
เสียงในหัวของอาทิตย์เอาแต่ถกเถียงกันจนต้องสะบัดศีรษะแล้วตัดสินใจว่าจะขึ้นไปปลุกธงรบเป็นครั้งแรกในชีวิต
อาทิตย์เลือกที่จะเดินขึ้นบันไดแทนทีจะใช้ลิฟท์ ในใจนึกถึงคนที่ชอบบ่นเวลาลิฟท์เสีย ธงรบบ่นไม่ยอมหยุดตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นบันไดขั้นแรกจนถึงขั้นสุดท้าย เสียงห้าวทุ้มดังก้องใหนช่องบันใดแคบๆ ข้างลิฟท์ มีทั้งคำพูดติดตลก คำพูดยั่วเย้า และเสียงหัวเราะ
เมื่อใกล้จะถึงชั้นสี่ อาทิตย์อดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงสิ่งที่ธงรบพูดเมื่อกำลังจะเปิดประตูออกจากช่องบันไดไปยังโถงทางเดินหน้าห้องพัก
“ดีนะที่มากับอาทิตย์ ถ้าพี่กลับบ้านคนเดียวแล้วกินเหล้ามาครึ้มๆ เกิดลิฟท์เสียละก็ พี่จะนอนมันตรงลอบบี้นั่นล่ะ"
“แล้วทำไมไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น"
“อาทิตย์ไม่รู้อะไร เห็นพี่เป็นแบบนี้ พี่ก็รักเดียวใจเดียวเหนียวแน่นมั่นคงนะจ๊ะ ลองพี่ได้รักได้ชอบแล้วพี่ไม่เปลี่ยนใจหรอก พี่จะฝังแน่นอยู่กับสิ่งเดิม คนเดิม"
...ยังงั้นหรือ เขาจะเชื่อธงรบได้มากแค่ไหน...
...แต่ปีกว่าที่ผ่านมา ธงรบก็เรียกได้ว่าเหนียวแน่นกับเขาจนเห็นได้ชัด จนบางครั้งเขาก็แทบจะไม่อยากเชื่อ...
อาทิตย์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องชุดของธงรบชั่วครู่ก่อนจะเอื้อมมือออกไปเพื่อนกดกริ่งแต่ก็ต้องดึงมือกลับเมื่อรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ข้างๆ แม่บ้านวัยกลางคนยืนยิ้มให้และบอกว่ากำลังจะมาทำความสะอาดห้องพักให้ธงรบ
“มีกุญแจหรือหรือครับ" อะไรบางอย่างทำให้อาทิตย์ถามขึ้นมา
...ธงรบจะทำหน้าอย่างไรถ้าเห็นเขาเดินเข้าไปในบ้านของตัวเองตอนเช้าแบบนี้...
แม่บ้านพยักหน้าแต่ก็ยังรีรอ อาทิตย์จึงบอกให้เปิดประตู และบอกว่าเขามาหาธงรบอยู่บ่อยๆ แม่บ้านคงจะพอมองออกว่าอะไรเป็นอะไรจึงเปิดประตูห้องพักของนายตำรวจหนุ่มแล้วหลีกทางให้อาทิตย์เดินเข้าไปก่อน
“ตายแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้" แม่บ้านอุทานขึ้นมาเมื่อเดินเข้าไปเห็นห้องชุดของธงรบดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อย
...นั่นสิ ทำไมเป็นแบบนี้ ห้องของธงรบควรจะรกเหมือนป่าดงดิบซึ่งแม้แต่งูเลื้อยเข้ามาก็ยังหลงทาง...
“ป้ามาความสะอาดตั้งแต่วันนั้น ปกติสองวันก็รกแล้ว นี่ตั้งสี่วัน ห้องยังสะอาดเหมือนเดิม"
“เจ้าของห้องคงเก็บกวาดด้วยมั๊งครับ" อาทิตย์เปรย
...หรือคนที่ไม่ใช่เจ้าของห้องเป็นคนทำให้...
“ไม่เก็บหรอกค่ะ ทุกทีเดินเข้ามาป้าจะสะดุดรองเท้าที่หน้าประตูนี่ล่ะ แล้วก็เห็นกางเกงกองอยู่หน้าโซฟา" แม่บ้านพูดขึ้นอย่างรู้ดี
“ถ้ายังงั้นป้าก็ไม่ต้องทำความสะอาดแล้วล่ะ สบายไปอีกหนึ่งวัน" อาทิตย์หันไปยิ้มแล้วบอกให้แม่บ้านกลับไปพร้อมกับรับประกันว่าจะบอกให้ธงรบทราบเพราะฝ่ายนั้นกลัวจะโดนตำหนิที่ไม่ได้มาทำความสะอาดให้เมื่อสองวันที่แล้วตามกำหนด
เมื่อแม่บ้านเดินออกไปจากประตูอาทิตย์ก็หันมากวาดตามองไปรอบๆ ห้องชุดของธงรบ ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นยิ่งกว่าตอนก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้ามาในบริเวณคอนโดมิเนียม
...ถ้าไม่ใช่หมอพศวัตแล้วจะเป็นใคร...
อาทิตย์เดินตรงไปยังห้องนอนของธงรบช้าๆ เขารู้ว่าฝ่ายนั้นไม่ชอบปิดประตูห้องนอน เวลามาค้างกับธงรบเขาต้องเดินไปปิดประตูทุกครั้ง และเมื่อธงรบเดินออกไปยังห้องครัวเพื่อดื่มน้ำและกลับเข้ามาในห้องนอนก็มักจะเปิดประตูทิ้งไว้จนเขาต้องดุว่าให้ไปปิดประตูก่อนค่อยขึ้นมานอนบนเตียงได้ ธงรบจะทำท่าฮึดฮัดแล้วเดินกระแทกเท้าไปปิดประตูพร้อมกับบ่นว่า 'ก็อยู่กันสองคนจะกลัวใครมาเห็นเรานอนแก้ผ้ากอดกันล่ะอาทิตย์'
...แล้วตอนนี้ทำไมปิดประตู...
...แต่โชคดีที่ไม่ถึงกับล๊อค...
อาทิตย์กลั้นหายใจแล้วหมุนลูกบิดประตูห้องนอนของธงรบแล้วดันเปิดเบาๆ ในห้องนอนสว่างเพราะแสงจากข้างนอกส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่เจ้าของห้องไม่ชอบรูดม่านปิดทำให้เขาเห็นเจ้าของห้องนอนอยู่นอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างชัดเจน
และข้างๆ มีร่างของใครคนหนึ่งกำลังซบอยู่ เห็นแต่ไหล่ขาวสะอาด ศีรษะทุยได้รูป ผมค่อนข้างยาว ไม่สั้นเกรียนเหมือนแพทย์หนุ่มคนนั้น
“อาทิตย์"
ธงรบตาค้าง พึมพำเสียงเบา รู้สึกตัวทันทีเมื่อคนที่กำลังซบไหล่ขยับตัวในเวลาเดียวกันกับที่มีคนเปิดประตูเข้ามายืนมอง
“อาทิตย์" ธงรบเรียกอีกครั้ง เสียงดังขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับยกศีรษะขึ้นมองคนที่ยืนหน่้าบึ้งอยู่ที่ประตู คนที่นอนตะแคงกอดซบธงรบอยู่รู้สึกตัวเช่นกันจึงหันหน้ามาทางประตูแล้วทำหน้าตกใจไม่แพ้กัน
...เด็กคนนั้นเอง...
...ภานุวัฒน์...
...ไม่ใช่หมอ...
...แต่เมื่อคืนก็คงใช่ พอหมอกลับไปก็คงออกไปตระเวนราตรีแล้วพาเด็กคนนี้กลับมาด้วยล่ะสิ...
...คนนี้ตาตี่เป็นตี๋แท้ๆ เหมือนเขา หมอก็ตี๋ แม้จะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศสแต่หน้าตาก็เป็นตะวันออกมากกว่าตะวันตก ออกแนวตี๋คมเข้ม...
...ธีรยุทธ โตโต้ เป้ ป้อง แล้วใครต่อใครอีกหลายคนก็ออกแนวเดียวกัน นี่คงชอบตี๋มากและคงมีตี๋ทุกสไตล์ในสังกัด...
“อาทิตย์ ฟังพี่ก่อน" ธงรบยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วกระโดดลงจากเตียง ผ้าหุ่มหลุดลุ่ยจึงเผยให้เห็นว่าทั้งตัวเองและคนที่นอนซบอยู่ต่างก็เปลือยเปล่าทั้งคู่
ความโกรธของอาทิตย์ซึ่งใกล้จะถึงจุดเดือดจึงพุ่งทะลุจุดเดือนในทันใด มือที่ยังจับลูกบิดประตูค้างอยู่กระชากปิดเสียงดังสนั่นแล้วเดินตรงไปยังประตูห้องชุดทันที หูได้ยินเสียงธงรบแว่วดังออกมาจากในห้องร้องเรียกชื่อเขาอย่างร้อนรน
แต่เมื่อถึงกลางห้องอาทิตย์ก็เปลี่ยนใจ หันกลับไปเพื่อยืนรอเจ้าของห้อง ตั้งใจว่าจะขอต่อยหน้าที่เคยทะเล้นของคนเจ้าชู้สักหนึ่งหมัด
ธงรบเปิดประตูออกมาหน้าตาตื่น ท่าทางร้อนรน มือกำลังพันผ้าเช็ดตัวสีขาวรอบเอว
“ผู้กองผิดกฎ" อาทิตย์ชี้หน้า
“ฟังพี่ก่อนนะอาทิตย์"
“ฟังทำไม ฟังคำแก้ตัวงั้นหรือ" อาทิตย์ตวาด เบือนหน้าหนี แต่สายตากลับมองเห็นกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วบนเก้าอี้เลซี่บอยของธงรบ
...เก้าอี้ตัวโปรด และนี่คงทำท่าโปรดกันบนเก้าอี้ละสิ ถึงได้ลืมกางเกงสีเขียวอ่อนวางทิ้งเอาไว้ ธงรบน่ะหรือจะใส่กางเกงสีนี้ ธงรบชอบสีทึมๆ กางเกงตัวนี้คงเป็นของเด็กคนนั้น ทิ้งกางเกงไว้ตรงนี้ยังไงล่ะถึงไม่มีกางเกงใส่แล้วไปนอนเปลือยอยู่บนเตียง...
อาทิตย์ก้าวสองก้าวก็ถึงเก้าอี้เลซี่บอยและก้มลงหยิบกางเกงสีเขียวตัวเล็กขึ้นมา แต่สายตากลับมองเห็นเสื้อกล้ามสีขาวตกอยู่บนพื้นข้างๆ
เท่านั้นเองเขาก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
“กางเกงใคร" อาทิตย์คลี่กางเกงสีเขียวอ่อนในมือจึงเห็นว่ามีรูปการ์ตูนสีแดงและสีฟ้าอยู่บนกางเกง แค่นี้เขาก็มั่นใจอย่างที่สุดว่ากางเกงเป็นของใคร "แล้วนี่เสื้อกล้ามใคร" อาทิตย์เสียงเข้ม ตาลุกวาว ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าให้ธงบเห็นสิ่งที่อยู่ในมือชัด
“ของพี่" ธงรบครางเสียงอ่อน ตามองเสื้อกล้ามที่อยู่ในมือซ้ายของอาทิตย์ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าตาตัวเองโดยสัญชาตญาณเมื่ออาทิตย์ขว้างสิ่งที่อยู่ในมือมาใส่ หลักจากนั้นก็ต้องตาเหลือก อ้าปากค้างเมื่อ 'ตี๋น้อย' ของเขาตอนนี้กลับกลายมาเป็นซุปเปอร์แมนยกเก้าอี้เลซี่บอยทุ่มใส่โทรทัศน์ด้วยพลังมหาศาล
“เฮ้ย อาทิตย์ นั่นแพงนะ" ธงรบตะโกนลั่นแล้วถอยกรูดทันใดเพราะอาทิตย์หันไปคว้าโคมไฟข้างโซฟาขึ้นมาแล้วไม่รอช้า ขว้างใส่ประตูห้องนอน ก่อนจะย่างสามขุมเข้าหานายตำรวจซึ่งตอนนี้กำลังพยายามหาที่กำบัง
“อาทิตย์ ใจเย็นๆ ก่อนสิ เรื่องนี้พี่อธิบายได้ พอดีพี่กินเหล้าเข้าไปก็เลย..."
คำพูดของธงรบเป็นเหมือนน้ำมันราดกองไฟ อาทิตย์ยกเท้าขึ้นถีบเก้าอี้เลซี่บอยซึ่งกองอยู่หน้าโทรทัศน์จนกระเด็นไปอีกทาง และตามมาด้วยสิ่งของอื่นๆ ที่อยู่ในรัศมีมือเอื้อมถึงโดยที่เจ้าของห้องเอาแต่กระโดดหลบไปหลบมาพร้อมกับร้องเรียกชื่อคนที่กำลังบ้าระห่ำ
เมื่อทำลายข้าวของจนพอใจอาทิตย์ก็หันขวับแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องชุดโดยมีธงรบตามไปติดๆ และทำท่าจะกระโดดเข้าไปยื้อยุดฉุดเอาไว้ แต่คนที่กำลังโกรธจัดหันขวับมายกมือขึ้นชี้หน้าแล้วตวาดห้ามเสียงดังก่อนจะเปิดประตูวิ่งหนีไป
ธงรบตามอาทิตย์มาจนถึงหน้าลิฟท์แล้วพยายามจะอธิบายแต่อาทิตย์หันมาทำตาขวางและพูดเสียงกร้าว
“อย่านะผู้กอง อย่าตามมาเด็ดขาด ไม่งั้นผมไม่รับรองความปลอดภัย"
“ฟังพี่ก่อนสิ" ธงรบเสียงอ่อน
“ผมไม่ต้องการฟัง ไม่ใช่ตอนนี้ ห้ามมาใกล้ผมเด็ดขาด" อาทิตย์พูดเสียงเฉียบขาด หน้าตาถมึงทึง แล้วกระแทกมือเข้ากับปุ่มเรียกลิฟท์ซึ่งเปิดออกมาทันใด ธงรบยังขยับตามแต่เมื่อเห็นดวงตาลุกโชนเหมือนไฟของอาทิตย์แล้วก็ต้องหยุดยืนปล่อยให้ประตูลิฟท์ปิดเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง
“ซวยจริงๆ ซวยฉิบหาย ซวยโคตรซวย อะไรจะซวยยังงี้วะ" ธงรงครางเสียงแผ่ว แทบจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น "รู้ยังงี้เชื่อหมอซะตั้งแต่แรก รู้ยังงี้ไม่กินเหล้าซะก็ดี"
...กำลังจะไปได้ดีทีเดียว ทำไมเป็นแบบนี้...
...ไหนอาทิตย์บอกว่าจะไปต่างประเทศ แล้วนี่ทำไมอยู่ดีๆ ก็มาโผล่ที่บ้านเขาตอนเช้า แล้วเข้าห้องได้ยังไง...
...แล้วทำไมโกรธดุเดือดขนาดนี้ ไหนบอกว่าไม่สนใจว่าเขาจะมีอะไรกับใครยังไงล่ะ...
ธงรบยกมือขึ้นกุมขมับแล้วเดินกลับไปที่ห้องชุด ในใจคิดถึงเรื่องต่างๆ สารพัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ไปเยี่ยมอธิคมที่จังหวัดแพร่และพักอยู่ในห้องพักโรงแรมเล็กๆ กับอาทิตย์ถึงเจ็ดคืนและใช้เวลาอยู่ด้วยกันตั้งเจ็ดวัน ทานอาหารด้วยกันแทบทุกมื้อ ได้ใกล้ชิดกันมากกว่าครั้งไหน แล้วยังสุดสัปดาห์ที่บ้านชายทะเลเมื่อไม่นานมานี้อีก อาทิตย์แสดงออกให้เขาเห็นว่ายอมรับเขามากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด แต่ตอนนี้กลับมีเรื่องนี้เกิดขึ้น เขากลับทำพัง
เหมือนกำลังขับเครื่องบินชมธรรมชาติสวยงามอยู่ดีๆ แล้วก็มีฟ้าผ่าเปรีี้ยงลงมา
...โอย ทำไมสวรรค์ช่างโหดร้ายกับธงรบนัก...
***25***
ขอบคุณที่สนับสนุนธงรบนะครับ
รักทุกคนที่เอาใจช่วยธงรบ
ส่วนคนที่หมายมั่นจะเหยี่ยบย่ำซ้ำเติมธงรบ ขอให้อยู่เป็นโสดกันทุกคน
-
:jul3: 55 เอาใจช่วยคับ
-
เห็นใจสารวัตรธงจริงๆ :t3:
คงต้องถือพานดอกไม้ธูปเทียนไปง้อตี๋อาทิตย์
-
อาตี๋น้อยน่าจะซัดสารวัตรด้วยลูกตะกั่วสักลูก สองลูก
สมน้ำหน้า :m31: :fire: :m31: :m31: :fire: :laugh: :laugh: :m20:
อย่างงี้ต้องเอาให้ตาย :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
-
ซวยโคตรซวยจริงๆ
:laugh:
-
:m11: :m14: :m4:
สารวัตรรรรรรรรรรรรจองศาลาวัดไว้รึยังคะ 5555555555555555
สะใจเป็นที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันไม่ได้เรียกว่าความซวยหรอก เหอะๆ มันเรียกว่า กรรมสนอง ความประมาทเป็นหนทางสู้ค.ชิบ....หาย
ดีนะคะเนี่ย ที่เก้าอี้เลซี่บอยไม่โดนทุ่มใส่กบาล แหม........ผีบ้านผีเรือนผีทะเลคุ้มครองจริงๆ
อาทิ๊ตของคนอ่านนนนนนนนนนนนนนน :m4: เลิศสุดคะแหม..เหนื่อยชิมิคะ
ทั้งโมโหหึง ทั้งอาละวาด ทุ่มโน้นทุ่มนี่ มามะจิบน้ำชานิดจะได้หายเหนื่อย
ใช้พลังงานมาเลยนี่นา เวลาโกรธเนี่ย เท่สุดพลังเลยนะคะ
ไม่ต้องหือไม่ต้องอือนะคะถ้ามาง้ออ่ะ อิอิเก็บเสื้อผ้าหนีไปไกลๆเลยเน้อ :laugh:
ขอบคุณที่สนับสนุนธงรบนะครับ
รักทุกคนที่เอาใจช่วยธงรบ
ส่วนคนที่หมายมั่นจะเหยี่ยบย่ำซ้ำเติมธงรบ ขอให้อยู่เป็นโสดกันทุกคน
>> คุณพระ...........แหมกลัวจังเลยนะคะ เรื่องโสดเนี่ย :z2: อิตาธงง้อจนเหี่ยวแห้งซะเถอะ :laugh: :laugh:
-
ตี๋น้อย....หึงสารวัตรพี่ธงเค้าล่ะเซ่
-
:m20: :m20: :m20: จะสงสารหรือสมน้ำหน้าธงรบดีเนี๊ย :m14: :m14: :m14:
-
ระเบิดลง ตู้มมมมมมมมมมมมม
แหลกละเอียด
เท่านั้นแหละธงรบ :m31: ให้มาอยู่เฉยๆคงจะพอเห็นใจนะ แต่ :oo1: ด้วยนี่สิ
:beat: :z6: :beat:
ปล ทำไมอ่านตอนนี้น้ำตาไหล :o12:
“สารวัตรห่วงใยเด็กคนนี้มาก" พศวัตเอียงหน้าถาม ใบหน้าครุ่นคิด "เพราะอะไรครับ เพราะเขาน่าสงสาร ไม่ถูกกับพ่อ ไม่มีใครดูแล หรือเพราะเหตุผลอย่างอื่น"
o22 อ่านแล้วมันจี๊ดดดด หรือว่า...
รอตอนต่อไป อย่านานน้า
-
สงสารหรือว่า [แอบ] สะใจสารวัตรธงรบดีนะ
ตามรอยสารวัตรอธิคมมาติดๆ
จากภาคก่อน ภาพไม่ชัดเจน ตอนอาทิตย์ของขึ้น
เห็นใจธงรบเลย
คุณนาย ไม่ต้องอวยพร...lol...
โสดแบบไม่รู้ตัวอยู่แล้ว .. hehe...
FC>คุณนุกะสารวัตรอธิคมต่างหาก
ตอนนี้ทำคนอ่านซึมเลย เหมือนรีบน
บรรยายซะเห็นภาพ ยิ่งสงสารน้องโจ้มากกว่าเดิม
คนมันเลวจริงๆ เนอะ
:monkeysad:
-
งานนี้ รอเหยียบซ้ำ ผู้กองค่ะ
เพราะ ทำงี้ไม่สวยมาแต่แรกแล้ว
อาทิตย์ เอาให้หนักๆ เลย
คนไม่เด็ดขาดอย่างนี้ แย่มากกกกก ฮึ่มมมมๆๆ
ปล. ทำไม เราไม่สงสารภานุวัตน์เลยแหะ (สงสัยไม่ชอบแนว หนุ่มนิสัยสาว อิ อิ) o22
-
กรรมของคนเจ้าชู้ โจรกลับใจ แต่จะมีใครเข้าใจโจรไหมครับ
กรรมนะศาลาวัด ทำคนอื่นเอาไว้มาก ทีนี้แหละจะได้รู้ซะว่า มันเจ็บ
แต่ก็เอาใจช่วยอยู่นะ ( กลัวเป็นโสด เหมื่อนพี่นาย ) ก็คิดว่าคงง้อสำเร็จ
อย่างว่า คงต้องยากหน่อยละคราวนี้
+1 ให้พี่นาย 1331 เลขนี้ส่วยนะครับ พี่นาย :z2:
-
555
อาตี๋น้อยเิริ่มแผลงฤทธิ์
ไม่ได้ซ้ำเติมนะแต่สะจาย
:m20:
-
สารวัตรเอ๋ย ง้อยากแน่คราวนี้
ตี๋น้อย อาละวาดได้สะใจมาก แอบสมน้ำหน้าสารวัตร :m20:
-
นี่แหละน้า ผลของการไม่ยอมพูดกันตามตรง
-
เยี่ยมมากอาทิตย์ o13 :mc4:
ธงรบในวันนี้ ก็ยังเหมือนกับธงรบในอดีตอยู่ดี กินเหล้า เคล้าผู้ชาย :m16:
เมื่อไหร่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เหมือนอธิคมซะทีนะ :เฮ้อ:
อาทิตย์หาแฟนใหม่ดีกว่า อาวุธก็ดี คชานนท์ก็ได้ :laugh:
-
กำลังจะสมน้ำหน้าเลยค่ะ ... แต่พอเจอข้อความทิ้งท้าย เลยต้องรีบเป็นกำลังใจให้ :haun5:
ความผิดพลาดในคืนเดียว มันทำลาย ภาพความปรารถนาดีต่อภานุวัฒน์ ไปซะเกลี้ยงงงงเลยนะคะ
กลืนไม่เข้า คายไม่ออก , มืด 8 ด้าน ... วินาทีนี้ กี่คำแก้ตัวก็ไม่มีความหมายแล้ว เพราะกฏข้อ 1 ค้ำคอไว้ หลักฐานคาตา กรรมจริง ๆ
+1 ให้ความหฤหรรย์ค่ะ :laugh:
-
5555555+
งานนี้ธงรบไม่รอด :m20:
อาตี๋น้อยโหดมากๆ สะใจ :z6:
-
เริ่มสงสารธงรบแระ แต่ ก้อดหมั่นใส้ความเจ้าชู้ไม่ได้ ถ้าใจไม่คิดอะไรกะภาณุวัฒน์ ถึงจะกินเหล้าก็ไม่ควรสิ
-
:pighaun: อาทิตย์หึงแร้งงงงง
แววเริ่มมา รักสามเส้า ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหรือทั้งสามฝ่ายต่างเจ็บปวด
ยังไงต้องเคลียร์ให้สวยที่สุด อย่าค้างคาใจต่อกัน
-
อาทิตย์ทำลายข้าวของทำไม
ขว้างใส่สารวัตรดีกว่าอีก
:m16:
-
สมน้ำหน้า ยังมาโกหกอีกว่าเสื้อกะกุงเกงเป้นของตัวเอง
จับปลาสองมือ จมน้ำตายไปซ้า :beat:
-
นึกว่ากำลังอ่านเรื่องของตัวเองอยู่
เหมือนกันเกือบทุกฉากทุกตอน
ยกเว้น ทุ่มเก้าอี้ใส่ทีวี เท่านั้น เพราะใช้นาฬิกาปลุก เขวี่ยงใส่แทน :laugh:
ตั้งแต่เกิดมา เพิ่งจะเข้าใจคำว่า โกรธจนลมออกหู มันเป็นอย่างไร ก็วันนั้นนี้เอง :jul3:
-
o22
คุณพระ
กะกระทืบซำสารวัตรซะหน่อย
เจอคุณนายแช่งซะหันหลังกลับแทบไม่ทัน
แต่ก็ขอหน่อยเหอะ
สมนำหน้า :m14:
อยากบอกคุณนายว่า
ขออีก ขออีก : :impress:
-
:เฮ้อ:
เซ็งธงรบอ่ะ น่าเบื่อเนอะ
ผิดซ้ำซาก ว่าป่ะ นี่ไงเวลาพูดไรอ่ะ
ตี๋น้อยเลยไม่เชื่อ ชิ เซ็ง
-
555+ งานเข้าอย่างแรง!!! เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยแบบนี้นะ พ่อเสาธง
-
ตกลงนี่เข้าใจผิดหรือเปล่า รอเฉลยนะครับแต่ก็แอบเห็นใจทั้งสองฝ่ายนะ
-
ออกโรงสนับสนุนตาเน่าเสาธงละกัน กลัวเป็นโสด อิ อิ
สนับสนุนให้ไปได้ดีกะน้องเจ้าของกุงเกงเขียวคนนั้นอ่ะนะ :z6: ห่วงกันจังนิ
ส่วนตี๋น้อยกลอยใจ แม่ยกใส่พานไว้ถวายพ่ออาวุธยอดขมองอิ่มแล้วจ้า ฮี่ๆ :กอด1:
ตอนหน้าโผล่มาเถิดนะพ่อ
-
o22 อาทิตย์โมโหหึง ข้าวของกระจายกันเลยทีเดียว
ความซวยก็บังเกิดแก่สารวัตรธง บอกแล้วว่าให้พูดความจริง
ซะตั้งแต่แรก นี่เครียดแล้วก็ดื่ม แล้วก็มีไรกันกับโจ้อีก :really2:
ยอมรับชะตากรรมซะเถอะสารวัตร หุหุ
อันนี้เห็นใจธงรบนะคับ ไม่ได้ซ้ำเติม อิอิ กัวเป็นโสด :z3:
-
อาตี๋น้อยอาทิตย์ สุโค่ยยยยยยยยยยยยยยยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่าจะต่อยอีกซักหมัดสองหมัดให้เห็นดาวไปเลย
น่าง้ออีกนานละผู้กอง ถ้าจะให้ดี ให้อาตี๋ไปมีหนุ่มๆคนใหม่น่าจะสะใจกว่า
แต่...เค้าก็เห็นใจผู้กองนะ นิดนึง อิ๊อิ๊
-
อาตี๋น้อย น่าจะจับ สารวัตร ธงรบ โยนลงจากตึกไปด้วยนะ
แต่ อาตี๋โหดดด เค้ากลัว~~~!! :sad4:
ผู้กองธงรบ โชคดีค่ะ สวดวัดไหนบอกด้วย จะไปฟังสวด - -.. งานใหญ่หนักเชียวว
-
เข้ามากดบวกให้รีบนก็เพราะ...".อาตี๋น้อย น่าจะจับ สารวัตร ธงรบ โยนลงจากตึกไปด้วยนะ"
แหร่ม ได้ใจเจ้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:z6:
แก้ไม่หายซะทีนะ
ผู้กอง ธงหัก
:seng2ped:
-
:m31:โกดดดดดดดดด ธงรบมากก สมน้ำหน้าสุดๆๆ อาตี๋หนีไปให้ไกลๆๆเลย
อย่าคืนดีง่ายๆๆๆนะ
อิประโยคแก้ตัวนี่ เมา เมา เมา เกลียดจริงๆๆ :z6:
เบื่อจริงพวกคำแก้ตัวแบบนี้ อย่าไปโทษที่ความซวย ซวย ที่อาทิตย์ไม่ได้ไปเมืองนอกอย่างที่บอก (อ่อ นี่ถ้าอาทิตย์ไม่รู้ก็จะยังตีหน้าซื่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แทนที่จะรู้สึกผิดที่ไปนอนกะคนอื่น )
เกิดขึ้นง่ายเหลือเกิน
โทษสันดานตัวเองเถอะ มักมาก มักง่าย แล้วต่อไป จะเป็นแบบนี้อีกไหม จะไว้ใจได้ไง พอเมาแล้วแม่งเอาหมด งั้นก็อย่าแตะเหล้าไปตลอดชีวิตเลย :z6:
อาตี๋โคตรอาละวาดสะใจเลย เอาหนักๆๆนะ คนอ่านเชียร์
สงสารอาทิตย์มากมาย ต้องไปเจอภาพตำตาแบบนั้น
หัวใจที่แง้มออกมายากอยู่แล้ว ต่อไปคงปิดสนิท
ลำพังเจอว่าอยู่ด้วยกันแย่แล้ว นี่ยังพบว่านอนด้วยกันอีก แม่งสุดทน :fire:
-
อาทิตย์หึงแรงมาก แรงสมชื่อจริงๆ :laugh:
ถึงเป็นโสดก็ยอมค่ะ ขอบอกว่าสะใจมาก สมน้ำหน้าธงรบ o18
เฮอะๆ แล้วยังมีหน้ามาคิดอีกนะว่า ทำไมอาทิตย์ต้องโกรธเพราะบอกว่าจะไม่สนใจว่าธงรบจะมีอะไรกับใคร
คิดอย่างน่ะสิสมควรโดนทิ้งอย่างแรง :m16:
-
:pig4: :pig4: o14 o15
-
เหอะ ๆๆ ธงรบงานเข้า
งานนี้ตายแน่ o18
-
ธงเอ๋ยนะธงรบ เจ้านี้หนาช่างปรวนแปร กลางคืนมีจันทร์แข ไม่แยแสระวิวรรณ
เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด ของจริง แล้วจะง้ออาทิตย์ยังไงดีล่ะศาลาวัด :z3:
-
:angry2: อาทิตย์น่าจะเปลี่ยนจากถีบโซฟาไปถีบอีตาผู้กองดีกว่า :z6:
:fire: อาทิตย์มีชู้มั่งแล้วจะธงหัก หึหึหึหึหึ
-
กองหนุนสารวัตรธงรบเยอะจริงๆ แฮะ
บทที่ 26 ครับ
Tongrob 26
สุริยะกับตะวันนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้าน แต่เมื่อได้ยินเสียงคนเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้ามาในบ้านก็พากันชะเง้อมองด้วยความสงสัย ดาทิตย์เดินผ่านด้านหน้าห้องนั่งเล่นตรงไปยังบันไดขึ้นชั้นสองของบ้านโดยไม่พูดไม่จา
“สงสัยทะเลาะกับแฟน" ตะวันส่ายหน้าเมื่อมองตามน้องชายคนเล็ก
“ใคร" สุริยะถาม
“ก็จะใครซะอีก"
“แล้วใครล่ะตะวัน" สุริยะถามซ้ำเพราะรู้ว่าน้องชายคนนี้ไม่เคยพูดอะไรให้เข้าใจได้ง่ายๆ
“เฮียอย่ารู้เลย อาตี๋เล็กไม่อยากให้บอก" ตะวันปฏิเสธแล้วผละจากพี่ชายเดินออกไปนอกห้อง
“ตะวัน อย่าเพิ่งไปยุ่งกับน้อง" สุริยะรีบพูดขึ้น "ปล่อยซักพัก"
“ใครว่าผมจะยุ่ง ท่าทางมันอาการหนัก ถ้าขนาดนี้ เฮียไปคุยกับมันดีกว่า"
“พี่จะไปคุยได้ยังไง พี่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร"
“ตอนนี้พี่ก็รู้แล้วไงว่าทะเลาะกับแฟน"
“แน่ใจหรือ แค่น้องเดินอารมณ์เสียเข้ามา" สุริยะแย้ง
“อพิโธ่คุณพี่คร้าบ แค่นี้ก็ดูออกแล๊ว อาตี๋เล็กอีแต่งตัวไปทำงานแต่เช้า พอสายๆ ก็ปึงปังกลับบ้าน ไม่เห็นจะดูยากอะไรนักหนา เฮียก็โตแล้ว มองไม่ออกหรือไงว่าอาตี๋น้อยมีความรัก แล้วนี่คงงอนพี่เค้า" ตะวันส่ายหน้าแล้ววิ่งขึ้นบันได ทิ้งให้สุริยะนั่งขมวดคิ้วกับคำพูดสุดท้ายของน้องชายคนรอง
สุริยะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่เดิม แต่ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นอาทิตย์เดินผ่านไปยังประตูหน้าบ้าน แต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนซ์สีซีด สวมรองเท้าผ้าใบสีดำ
“ไม่ไปทำงานหรืออาทิตย์" สุรยะลุกขึ้นเดินตามน้องชาย
“ไม่ครับ" อาทิตย์หันมาส่ายหน้าแล้วเดินต่อ
“งั้นจะไปไหน"
“ห้าง" อาทิตย์ตอบเบาๆ โดยไม่หันมามองพี่ชาย
“พี่ไปด้วยสิ กำลังจะซื้อของ"
“ผมมีนัดกับเพื่อน" อาทิตย์ตอบ หันหน้ามามองพี่ชายซึ่งเร่งเท้าเดินเข้ามาใกล้
“เพื่อนหรือแฟน ถึงไม่อยากให้พี่ไปด้วย" สุริยะถามยิ้มๆ และมองหน้าน้องชายอย่างพิจารณาจึงสังเกตเห็นประกายตาลุกวาบของคนที่โดนถาม อาทิตย์เม้มปากทันทีและเมินมองไปทางอื่น เพียงแค่นี้พี่ชายคนโตก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาต้องการยืนยันถึงคำพูดของตะวันเท่านั้นเอง
สุรยะมองตามอาทิตย์จนน้องชายเขาขับรถออกไป ในใจก็คิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วที่จะได้ดูแลน้องชายคนเล็ก เขารู้ว่าอาทิตย์ชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าตะวันและเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุตัวเอง แต่ความจริงอาทิตย์นั้นยังเด็กนักและต้องการคนที่คอยแนะนำ ปกติเขามักโยนภาระให้ตะวันเป็นคนดูแลน้องทั้งที่ตะวันชอบทำตัวเป็นเด็กกว่าอายุ แต่ตะวันสนิทกับอาทิตย์มากกว่าแม้จะดูเหมือนว่าชอบเถียงกันอยู่ร่ำไป สองคนนั้นเข้ากันได้ดีทั้งที่ความจริงแล้วเขากับน้องชายคนเล็กมีบุคลิกและนิสัยใจคอคล้ายกัน เวลาอยู่พร้อมกันทั้งครอบครัว ตะวันจะขลุกอยู่กับอาทิตย์ ส่วนเขาจะนั่งคุยกับพ่อและแม่
...อาทิตย์คงกำลังสับสนในความรัก เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เขาอยากรู้นักว่าอาตี๋น้อยของทุกคนกำลังตกหลุมรักกับใคร และทำไมตะวันพูดว่าอาทิตย์กำลังงอน 'พี่เค้า'...
...รักคนที่อายุห่างกันมากเกินไปอาจไปกันไม่อดเพราะแตกต่างกันมากเกินไป อาทิตย์ควรรักคนที่เหมาะสมกัน และควรอายุน้อยกว่าตัวเอง เขาไม่เห็นด้วยที่ผู้ชายจะมีแฟนอายุมากกว่าตัวเอง...
...ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเป็นพี่ชายคนโตและคอยมองน้องอยู่ห่างๆ คราวนี้เขาจะใกล้ชิดน้องบ้าง...
อาทิตย์เดินเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้างสรรพสินค้าหรูกลางกรุง แวะเข้าออกร้านต่างๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้ จนในที่สุดก็มาหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายเครื่องเพชรซึ่งเขาทราบว่าเป็นร้านคู่แข่งของมารดา ในร้านมีคนยืนอยู่เต็มไปหมด ท่าทางไม่เหมือนลูกค้า อาทิตย์จึงยืนมองอยู่ด้วยความสนใจและไม่นานสายตาก็ประสานเข้ากับสายตาคมกริบของใครคนหนึ่งที่อยู่ในร้าน
...พันตำรวจโทอาวุธ!...
อาทิตย์ลังเลว่าจะยืนดูต่อหรือเดินจากไปดี อาวุธยิ้มและก้มศีรษะให้เขา ก่อนจะส่งสัญญาณมือบอกให้รอ เขาจึงเดินออกห่างจากหน้าร้านและไปยืนมองอยู่เงียบๆ
ไม่ถึงสามนาทีนายตำรวจร่างสูงก็เดินออกมาจากร้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วบอกว่ามาสืบสวนคดีค้าเพชรเถื่อน
“ร้านนี้หรือครับ" อาทิตย์แปลกใจ
“มีคนเอาเพชรมาขายที่นี่หลายครั้งแล้วครับ ตอนนี้คดีกำลังคืบหน้า อีกไม่นานเราก็คงจับคนทำผิดได้" อาวุธพูดอย่างมั่นใจก่อนถามว่าอาทิตย์ไม่ทำงานหรืออย่างไร
“ผมอยากพักผ่อน" อาทิตย์ยิ้มบางๆ แต่หาปกปิดความเศร้าบนใบหน้าได้ไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสายตาของอาวุธ
“ดีครับ ทำงานหนักก็ควรพักผ่อนบ้าง แต่ดูคุณอาทิตย์ก็ยังไม่ค่อยสดชื่น"
“งั้นหรือครับ" อาทิตย์ถาม
“ผมเป็นตำรวจ ผมช่างสังเกต" อาวุธยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องว่า "ตั้งแต่กลับจากแพร่ก็ไม่ได้เจอคุณอาทิตย์เลย วันนี้โชคดี ไปหาอะไรเย็นๆ ทานกันไหมครับ เขาบอกว่าคนที่กำลังไม่สบายใจถ้าได้ทานไอศกรีมจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น"
“สารวัตรจะชวนผมไปทานไอศกรีม" อาทิตย์เลิกคิ้วข้างเดียว ทำหน้าสงสัย
“ตำรวจก็ทานไอศกรีมได้ครับ" อาวุธหัวเราะ "ผมชอบทานไอศกรีม มันเย็นดี ดับร้อนได้ทั้งกายและใจ ว่าไงครับ มีร้านอร่อยๆ ที่ชั้้นสอง เคยมีคนแนะนำมา แต่ว่าถ้าคุณอาทิตย์มีแพลนอย่างอื่นก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมแค่คิดว่าคุณอยากมีเพื่อนคุย ท่าทางกำลังเซ็งๆ"
“สารวัตรนี่มองคนออกจริงๆ" อาทิตย์เปรย
“บอกแล้วไงครับ ว่าผมเป็นตำรวจ ผมชอบมองคน" อาวุธอมยิ้ม แล้วออกเดินด้วยความมั่นใจว่าคนที่เขาชวนต้องเดินตามอย่างแน่นอน
“ผมไม่อยากเชื่อว่าสารวัตรเป็นเพื่อนสนิทกับสารวัตรธงรบกับสารวัตรอธิคม" อาทิตย์พูดขึ้นมาเบาๆ เงยหน้ามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ตัวสูงกว่า
“แต่ก่อนใช่" อาวุธพยักหน้า
“แล้วตอนนี้...”
“อืม ตอนนี้ก็คิดว่ายังคงสนิทอยู่นะครับ อย่างน้อยผมก็คิดว่ายังงั้น มีช่วงหนึ่งผมไปเรียนและทำงานอยู่ต่างประเทศ พอกลับมาเมืองไทยก็ทำงานหน่วยพิเศษของ DSI ไม่ค่อยได้สังคมกับเพื่อนร่วมรุ่นเท่าไหร่นักก็เลยห่างๆ กันไป แล้วตั้งแต่กลับจากแพร่ก็ยิ่งห่างกันออกไปอีก"
...เรื่องที่สารวัตรอาวุธเกือบแย่งพี่นุไปจากสารวัตรอธิคมนั่นหรือ เขารู้มาบ้างคร่าวๆ เคยได้ยินธงรบคุยกับเพื่อนด้วยการเรียกอีกฝ่ายว่า 'ไอ้วุธ' เขาพยายามไม่สนใจ ไม่อยากจะรับรู้ แต่เมื่อรถเช่าเสียระหว่างเดินทางจากแพร่ไปเชียงใหม่และคนที่มาช่วยคือนายตำราจมาดนิ่งคนนี้ สิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะรับรู้ก็ได้รู้ และเขาก็แปลกใจตัวเองว่า เมื่อได้รู้เรื่องบางส่วนเขาก็ยิ่งอยากจะรู้มากขึ้น อาวุธตอบคำถามเขาไม่มากและให้คำตอบแบบกลางๆ ผู้ชายคนนี้อ่านยากและซับซ้อน ไม่เหมือนอีกคน...
...ไม่สิ อีกสองคน ที่อ่านง่าย เข้าใจได้ทันทีว่ามีอารมณ์อย่างไร...
...คนอย่างอาวุธเหมาะกับอนุภาพมากกว่าอธิคม เพียงแค่ได้เจอไม่นานเขาก็กล้าพูด...
...แล้วอย่างเขาล่ะ เหมาะกับธงรบหรือเปล่า...
...เขาเหมาะกับใคร...
ตะวันเปิดประตูบ้านให้นายตำรวจในเครื่องแบบที่ยืนทำหน้าเศร้าแล้วถอนหายใจแรงๆ ธงรบน้ำเสียงร้อนรนเมื่อโทรศัพท์มาหาเขาและขอเข้ามาในบ้าน เขาตัดสินใจอยู่นานเมื่อได้ยินคำอ้อนวอนจากนายตำรวจ ใจหนึ่งก็กลัวว่าน้องชายจะอาละวาด ใจหนึ่งก็เกรงว่าพี่ชายคนโตจะกลับมาเห็น แต่อีกใจหนึ่งก็สงสาร
สารวัตรธงรบบอกว่าทะเลาะกับอาทิตย์และต้องการมาง้อ เขาถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไรแต่ธงรบก็พูดวกไปวนมาจนเขาขี้เกียจจะฟัง
“รีบๆ เข้านะสารวัตร เดี๋ยวเฮียสุริยะกลับบ้านมาล่ะยุ่งตายเลย" ตะวันมองออกไปนอกบ้านเหมือนกลัวพี่ชายคนโตจะมาเห็นแล้วมองเข้าไปในบ้านเหมือนกลัวน้องชายคนเล็กจะเห็นเช่นกัน
“แล้วพ่อกับแม่"
“ไม่อยู่ ไปเมืองนอกตามเคย" ตะวันตอบแล้วเดินนำธงรบไปยังด้านหลังของบ้านและบอกว่าอาทิตย์อยู่ที่สวนญี่ปุ่นหลังบ้าน
“อยู่ห่างๆ ไว้หน่อยก็ดี เวลาอาตี๋โกรธจัดมันมักทำลายข้าวของ" ตะวันเตือน
ธงรบไม่พยักหน้ารับทราบเพราะรู้ซึ้งแล้วเป็นอย่างดี ตามองออกไปนอกประตูยังสวนหลังบ้านดังจะมองหาคนที่เขาอยากพบใจจะขาด ตะวันบอกว่าหากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินให้ตะโกนดังๆ แล้วตัวเองจะรีบออกมาช่วย ธงรบไม่หัวเราะกับคำพูดติดตลกของอีกฝ่าย ตะวันตบไหล่เขาเบาๆ แล้วให้กำลังใจพร้อมกับแนะนำว่า
“อาตี๋ของผมขี้งอนมาแต่ไหนแต่ไร ใจแข็งเป็นที่สุด แต่ก็ไม่ใช่ว่าง้างใจไม่ได้หรอกนะ ตื๊อหนักๆ เข้ามันก็อ่อนเองล่ะ แล้วก็อย่าลืมล่ะสารวัตร อาตี๋เล็กชอบคนหนักแน่น เพราะฉะนั้น คำพูดทุกคำของสารวัตรต้องมีน้ำหนัก"
“ขอบคุณครับ" ธงรบกล่าวเบาๆ แล้วสูดลมหายใจลึกๆ พร้อมกับเดินไปข้างหน้าช้าๆ ในหัวคิดเตรียมคำพูดที่จะเริ่มต้นพูดกับอาทิตย์
...คำพูดที่มีน้ำหนักยังงั้นหรือ ก็เห็นจะๆ ขนาดนั้น จะให้เขาแก้ตัวยังไงเล่า จะให้มีน้ำหนักได้ยังไง จะให้บอกว่า อาทิตย์ พี่เผลอดื่มเหล้าแก้กลุ้ม แล้วได้ยินเสียงร้องไห้ของภานุวัฒน์ในห้องก็เลยเดินเข้าไปปลอบ พอภานุวัฒน์โผเข้ากอดพี่แล้วคร่ำครวญ พี่ก็เลยตะบะแตก...
...แบบนี้อาทิตย์จะยอมเชื่อและยอมให้อภัยหรือเปล่่า...
ธงรบยอมรับว่าหวั่นเกรงเป็นอย่างมากเมื่อเห็นร่างคุ้นตายืนหันหลังกอดอกอยู่กลางสวนญี่ปุ่นอันสวยงาม เขาอดมองอย่างหวาดระแวงไม่ได้ว่าจะมีอะไรที่อาทิตย์พอจะหยิบฉวยมาขว้างเขาได้หรือเปล่า แต่พอเห็นว่ามีแต่หินก้อนใหญ่ๆ ธงรบก็โล่งอกไปบ้างเพราะไม่คิดว่าอาทิตย์จะแข็งแรงพอจะยกทุ่มใส่เขาได้
...แต่ความจริงเขาไม่กลัวเจ็บตัวหรอก...
...เขากลัวอย่างอื่นมากกว่า...
...จะพูดกับอาทิตย์ยังไงดี...
แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้และยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร อาทิตย์ก็พูดขึ้นมาเบาๆ ด้วยเสียงเย็นชาว่า "กลับไปเถอะสารวัตรธงรบ ผมยังไม่อยากคุย"
“อาทิตย์ แต่พี่...” ธงรบคราง
“แล้วไม่ต้องไปพูดโน้วน้าวอะไรพี่ตะวันอีก คนอื่นๆ ก็ไม่ต้อง ผมต้องการอยู่เงีียบๆ ซักพัก"
“ถ้าไม่ฟังพี่ก่อน อาทิตย์จะเข้าใจผิด" ธงรบพูดเสร็จก็กัดฟันเพราะรู้ว่าตัวเองพลาดอีกแล้ว ตอนนี้เขาอยากต่อยตัวเองจริงๆ เพราะรู้ว่าบทจะจริงจังเขาก็ปากไม่ดี แต่เวลาพูดเล่นกลับลื่่นไหลได้ไม่เคยติดขัด
...เขารู้ว่าอาทิตย์ไม่ได้เข้าใจผิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นอาทิตย์เข้าใจถูก เขาทำผิดไปข้อนี้เขายอมรับ เขารู้สึกผิดและตอนนี้ก็อยากเตะตัวเองนักที่เผลอใจไปกับภานุวัฒน์...
...เพราะเขาดื่มเหล้าเข้าไปไงล่ะ เพราะภานุวัฒน์ออดอ้อน พอโผเข้ามากอดเขาแล้วทำตาละห้อยเขาก็อ่อนยวบยาบ...
...บ้าจริงๆ ไม่เคยบังคับใจตัวเองได้เลย...
...เขากำลังจะทำพังหรือนี่ อุตส่าห์พยายามมาปีกว่าๆ ตอนนี้จะพังทลายเสียแล้วหรือ...
“อาทิตย์ ฟังพี่ซักนิดเถอะนะ พี่อยากจะขอยอมรับว่าพี่...”
“บอกว่าไม่อยากคุย" อาทิตย์หันมา ใบหน้าบึ้งตึง ยืนกอดอกมองธงรบด้วยสายตาลุกวาบ "และผมไม่อยากฟัง"
“คือว่า...” ธงรบยังคิดจะดันทุรัง แต่เมื่อเห็นแววตาของอาทิตย์เขาก็ชะงัก จึงเป็นโอกาสให้อีกฝ่ายพูดต่อว่า
“ผมบอกว่าผมยังไม่อยากคุย" อาทิตย์เน้นเสียงทุกคำ
“ถ้าไม่คุย จะรู้เรื่องได้ยังไง" ธงรบเสียงอ่อน
“แน่ใจหรือว่าอยากคุย" อาทิตย์เสียงกร้าว "ถ้าอยากจะคุยตอนนี้ให้ได้ ผมจะตัดสินใจโดยอิงจากอารมณ์ของผม ณ เวลานี้ ถ้าสารวัตรต้องการให้ทุกอย่างชัดเจนเดี๋ยวนี้เลยผมก็จะทำให้มันชัดเจน ว่าแต่สารวัตรเถอะ พร้อมที่จะคุยจริงๆ หรือเปล่า"
“งั้นยังไม่คุยก็ได้" ธงรบพึมพำเสียงอ่อย
...ขู่กันหรืออาทิตย์ ไม่เห็นต้องขู่กันเลย...
...แล้วกลัวหรือเปล่าล่ะธงรบ...
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัว
...กลัวสิวะ ถามได้...
...เขากลัวว่าอาทิตย์จะเลิกกับเขา ท่าทางเป็นคนใจเด็ดไม่ใช่เล่น...
...ใจแข็ง ใจเด็ด มาดมั่น เอาจริง เด็ดเดี่ยว จริงจัง สารพัดจะหาทำมาอธิบายตี๋เข้มของเขาคนนี้...
...ของเขายังงั้นหรือ อาทิตย์เป็นของเขายังงั้นหรือ...
“พร้อม พี่พร้อมสำหรับอาทิตย์มาตั้งนานแล้ว อาทิตย์เถอะ พร้อมสำหรับพี่หรือเปล่า" ธงรบพึมพำขึ้นมาเบาๆ ขณะที่เดินถอยห่างจากอาทิตย์ ตัดสินใจว่าจะให้ชายหนุ่มได้คิดอะไรต่ออยู่คนเดียวเพราะเขายังไม่อยากให้อาทิตย์ตัดสินใจอะไรโดยอิงจากอารมณ์ 'ณ เวลานี้' ตามที่่ฝ่ายนั้นขู่
...แต่ยังไงๆ เขาก็จะมาตามง้ออีก เป็นไงเป็นกัน...
หลังจากไปง้ออาทิตย์วันนั้นธงรบก็โทรศัพท์ปรับทุกขกับอธิคมไม่เว้นแต่ละวัน วันนี้ก็เช่นกัน หลังจากปรับทุกข์กับอธิคมเรื่องอาทิตย์เสร็จและเพื่อนรักกำชับให้กลับบ้านแต่เขาก็แวะดื่มเหล้าที่ผับซึ่งชอบไปประจำเวลาไม่ค่อยสบายใจ ผับนี้ค่อนข้างเงียบและไฟค่อนข้างสว่าง ลูกค้าส่วนมากเป็นคนวัยทำงานที่แวะมาดื่มก่อนกลับบ้าน ธงรบสั่งเครื่องดื่มครั้งเดียวสองแก้วทั้งที่ในใจเตือนและด่าตัวเองไปพร้อมกันว่า 'ดื่มเหล้าทีไรได้เรื่องทุกที'
...แต่ครั้งนี้เขาจะเอาชนะมันให้ได้ เขาจะควบคุมตัวเอง ไม่ว่าจะมีอะไรเขาก็จะไม่หาเรื่องใส่ตัว...
ไม่ถึงนาทีบาร์เทนเดอร์ก็ยื่นแก้วเหล้ามาให้ พร้อมๆ กับที่มีใครบางคนนั่งลงข้างๆ แล้วคว้าแก้วของเขาอีกแก้วหนึ่งไปถือไว้
“ศรุต" ธงรบหันไปมอง เลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นคนที่เพิ่งนั่งลง
“ทำหน้าเหมือนเห็นผี" ศรุตอมยิ้มแล้วยกเหล้าขึ้นจิบก่อนจะทำหน้าเหยเกแล้วบอกว่า "โอ้โห ทำไมแรงยังงี้"
“คนมันแรง" ธงรบยักไหล่แล้วยกเหล้าของตัวเองแก้วหลือขึ้นดื่มพรวดเดียวเกลี้ยง
“แปลกนะ สารวัตรนั่งดื่มอยู่คนเดียวเหงาๆ เป็นอะไรหรือครับ หนักใจที่คิดไม่ตกว่าจะชวนใครไปเที่ยวดี หรือว่า...”
“ไม่ต้องมาประชดนะศรุต รู้อะไรมาก็พูดมาเถอะ" ธงรบแทรกเสียงเข้ม
“หรือวาคนที่พี่ตระเวนบอกเลิกเขาไม่ยอมเลิก" ศรุตหัวเราะ
“ศรุต" ธงรบทำหน้าดุ "พี่อยากนั่งคนเดียว"
“อย่าเพิ่งไล่กันสิครับสารวัตรธงรบ" ศรุตหน้าตาสดชื่นทั้งที่ถูกไล่ไปหยกๆ "คุยกันก่อน สารวัตรน่าจะอยากคุยกับผม"
“พี่ไม่อยากคุย" ธงรบตอบเสียงสะบัดแล้วสั่งเครื่องเหล้าเพิ่มอีกหนึ่งแก้ว
“ต้องคุย" ศรุตเสียงเข้มขึ้น "เพราะในที่สุด พี่ก็ต้องตามไปคุยกับผม ถ้าพี่ตระเวนบอกเลิกกับเด็กเก่าๆ คนที่อยู่ในลิสท์ก็เป็นผมด้วย"
“ใครบอก"
“ลืมไปแล้วหรือครับ" ศรุตเอียงหน้า "เราเคยมีอะไรกัน ทำเป็นลืม ถึงขนาดถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยนะ ผมยังเจ็บใจไม่หายที่สารวัตรถ่ายคลิปวีดีโอ แต่ผมถ่ายได้แค่ภาพนิ่ง"
“ศรุต" ธงรบหันขวับ เสียงเข้ม ใบหน้าบึ้งตึง
“กรุงเทพฯ เล็กนิดเดียว เดินไปเดินมาก็เจอแต่คนที่รู้จักกัน ไม่ว่าจะกษิดิษฐ์ ธีรยุทธ โตโต้ ท๊อป โป้ง บอย ตั้ม เป้ ป้อง หนุ่ม ต่อ แล้วอีกหลานต่อหลายคน พวกนั้นโดนสารวัตรธงรบบอกเลิกหมดแล้ว ยกเว้นกษิดิษฐ์เพราะกษิดิษฐ์ไม่เคยเห็นสารวัตรธงรบอยู่ในสายตาและมัวแต่จะเอาชนะคุณอนุภาพเพื่อดึงพี่คมกลับมาซึ่งเป็นการกระทำที่โง่จริงๆ ไม่น่าเชื่อว่ากษิดิษฐืจะทั้งโง่ทั้งทึมที่ปักใจเชื่อว่าพวกเจ้าชู้จะเปลี่ยนไปได้"
“ต้องการอะไรว่ามาเลยศรุต"
“ผมไม่ต้องการพี่ก็แล้วกัน พอๆ กับที่ผมไม่ต้องการพี่คม คู่หูจอมเจ้าชู้แห่งประเทศไทยคู่นี้ใครได้ไปเป็นเวรเป็นกรรมแก่ชีวิต" ศรุตเสียงห้วน
“จะมากไปแล้วนะ" ธงรบเสียงห้วนเหมือนกัน
“อย่างพี่กับพี่คมน่ะ เหมาะสำหรับมันส์กันเป็นครั้งเป็นคราว จะให้เอามาทำแฟนขอตายดีกว่า ขี้เกียจปวดหัวปวดประสาท"
“ถ้าไม่รู้จะพูดอะไร พี่ไปแล้ว" ธงรบลุกขึ้นพลางควักเงินออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่มซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ศรุตวางโทรศัพท์ของตัวเองลงบนโต๊ะ หน้าจอเป็นรูปภาพเขากับศรุตกำลังจูบกัน
ธงรบตะครุบโทรศัพท์แล้วกดดูภาพต่อๆ ไป ตาเบิกกว้าง ไม่นึกว่าศรุตจะทำแบบนี้กับเขาได้
“คิดว่าตัวเองแน่คนเดียวหรือไง แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง" ศรุตทำหน้าเข้ม เสียงเข้ม แล้วรีบพูดขึ้นว่า "อ๊ะๆ อย่าขว้างโทรศัพท์นะสารวัตร ผมจะแจ้งความข้อหาทำลายทรัพย์สิน และที่สำคัญผมแบ็คอัพข้อมูลของเครื่องเอาไว้หมดแล้ว"
“จะแลกกับคลิปนั่นใช่ไหม ไม่มีหรอก พี่ลบทิ้งไปแล้ว ไม่วิตถารเก็บเอาไว้หรอก พี่แค่อยากจะช่วยไอ้คมให้สมหวังกับแฟน"
“จำได้ด้วยหรือ" ศรุตเค้นเสียงผ่านไรฟัน
“ศรุต ต้องการอะไรกันแน่" ธงรบถอนหายใจ มองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาเอือมระอา
“ผมก็แค่อยากสนุก พักหลังไม่มีหนุ่มๆ หล่อๆ เร้าใจเสาธงใหญ่คับปากมาให้สนุกด้วย ก็เลยคิดถึงคนที่เคยมีอะไรกันมา" ศรุตยักไหล่ ยิ้มให้ธงรบตาวาว "พี่ธงเยี่ยมที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ จะบอกอะไรให้ พี่คมผมยังจัดให้เป็นที่สองเลย"
“ไร้สาระ" ธงรบบ่น ทำเป็นไม่สนใจ แต่ลังเลว่าควรจะเดินหนีไปดีหรือไม่
“หนึ่งอาทิตย์กับผม อาทิตย์แลกอาทิตย์ พี่กับผมสนุกกันหนึ่งอาทิตย์ แลกกับการได้อาทิตย์สมใจพี่" ศรุตยื่นข้อเสนอ
“หมายความว่ายังไง"
“หมายความว่า ถ้าพี่สนุกกับผมหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ผมจะลบรูปพวกนี้ทั้งหมด ไม่ยังงั้น ผมจะส่งให้อาทิตย์ดู พี่คงจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าคุณชายคนนั้นเห็นอะไรของคนรักสนุกอย่างเราๆ แบบนี้" ศรุตหัวเราะ ถือโอกาสที่ธงรบกำลังอึ้ง ดึงโทรศัพท์ออกจามือของอีกฝ่าย
“นี่แบล็คเมล์กันใช่ไหม" ธงรบถลึงตา เค้นเสียงออกมาอย่างขุ่นเคือง อยากจะฉีกศรุตออกเป็นชิ้นๆ "ขู่พี่ใช่หรือเปล่า"
“ใช่" ศรุตจ้องตาอีก่ายอย่างท้าทาย "พี่ธง พี่ตั้งใจจะบอกเลิกผมด้วยใช่ไหม พี่บอกเลิกธีรยุทธกับโตโต้ก่อนเป็นคนแรกๆ แล้วไล่บอกคนอื่นๆ ตามมา ไม่นานก็คงถึงผม"
“ไม่" ธงรบปฏิเสธเสียงแข็ง "พี่กับคุณไม่เคยคบกัน จะบอกเลิกทำไม เราแค่สนุกกันไม่กี่ครั้ง"
“หนุ่มก็ไม่ใช่ หนุ่มมีอะไรกับพี่แค่ไม่กี่ครั้งเหมือนกัน แต่ก็ไปบอกเลิกหนุ่ม ซึ่งหนุ่มเขางงมากเพราะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับพี่มาตั้งนานแล้ว พี่กำลังกลัวจนทำอะไรไม่ถูก"
“แล้วไง ถ้าคิดว่าเราแค่สนุกกันไม่กี่ครั้ง ไม่มีอะไรมาก แล้วมายุ่งกับพี่ทำไม" ธงรบถามห้วนๆ
“พี่อย่ารู้เลย" ศรุตยักไหล่ "ตัดสินใจแล้วโทรไปบอกผม หรือถ้าพี่จะหาตัวช่วยมาก็ได้นะ ครั้งนั้นพี่เสนอตัวเองเป็นตัวช่วยเพราะเพื่อนพี่คิดจะกำจัดผมให้พ้นทาง ตอนนี้ตัวเองเจอเข้ากับตัว เพื่อนก็น่าจะช่วยเพื่อนเป็นการตอบแทนบ้าง"
“ตกลงนี่ต้องการอะไรแน่" ธงรบกระแทกเสียง "แค้นพี่หรือแค้นไอ้คม ถ้าแค้นไอ้คมตามไปลุยมันที่แพร่สิ มันโดนยิงกำลังรักษาตัว ตอนนี้เดินโขยกเขยกได้แล้ว ถ้าอยากขย่มมันนักก็ไปขออนุญาตแฟนมัน คุณนุอาจจะยอม"
“ทั้งสองคน" ศรุตเสียงห้วน ไม่สนใจที่โดนธงรบประชด "แต่ถ้าพี่ส่งพี่คมมาจัดการผมไม่ได้ พี่ก็ส่งตัวเองมาก็แล้วกัน หนึ่งอาทิตย์ ไม่ทุกวันหรอก ผมจะให้พี่พักบ้าง ยังไงผมก็ไม่รีดพิษพี่จนหมดตัว"
ธงรบขบกรามแน่น ความโกรธแล่่นขึ้นมาเป็นริ้ว ศรุตพูดจบก็เดินจากไปโดยเร็ว ทิ้งให้เขายืนกำมืออยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์เหล้า
...ไอ้คมมันคงยอมส่งตัวเองไปเป็นเครื่องบรรณาการหรอก...
...ซวยจริงๆ ตอนนี้มีเรื่องภานุวัฒน์กับอาทิตย์ นี่ก็หลายวันแล้วที่เข้าไม่ถึงตัวอาทิตย์ ทำไมซวยยังงี้วะ พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกจริงๆ เลยให้ตายสิ แล้วนี่เมื่อไหร่เรื่องอดีตแย่ๆ นี่จะจบสิ้นเสียที...
...ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปสิ ทำไมจะมายุ่งกับอนาคตของเขา จะรักใครซักคนทำไมมันยากแบบนี้วะ...
***26***
-
:m4: ศรุตเต็มที่เลยนะคะอินู๋ แร๊งมะมีใครเกิ๊นแหม......มาได้ถูกจังหวะ
แหมแต่โลภนะ เสาธงก็อยากวัดขนาด อิคนกึ่งพิการก็เอาได้ไม่ปฏิเสธ
งานเข้าคะงานเข้า :m20: หาตัวตายตัวแทนสิคะ เอาที่หญ่ายยยยยคือกันศรุตคงยอมนะดูท่านังหนูจะว๊อนมากๆ
ส่วนน้องอาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตตต ไปกินติมกับอาวุธแล้วเป็นไงลูก
ใจเย็นขึ้นยัง ...........คิดจะตัด...ให้ขาดเลย ฉับ ฉับ ฉับ เมื่อไหร่ล่ะ o18 :laugh:
+1 คะ แม่ยกอาทิ๊ตตตตตตตตต
-
โอ้วว. . . ตอนต่อไปคงจะกำลังเข้มข้นขึ้น หึหึ.... ตีข้าศึกเป็นร้อยเพื่อประชิดเพียงหนึ่ง
สู้ๆค่ะ สารวัตร. . .
ปล. ขอบคุณ เจ๊สองที่ กดบวกให้ หนูค่ะ :กอด1:
-
ไม่ใช่ว่า " จะรักใครซักคนทำไมมันยากแบบนี้วะ..." แต่อดีตของสารวัตรมันมากมายเกินคนธรรมดาเท่านั้นเอ๊ง เพราะงั้นผลกรรมเลยทวีคูณเป็นเงาตามตัว :laugh:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ไม่รู้ว่าควรจะสงสารและให้อภัยคนเจ้าชู้ดีไหม
แต่ทุกคนที่ผ่านมาเต็มใจร่วมสนุกและได้กันทั้งสองฝ่ายมิใช่หรือ
เอาใจช่วยคุณนาย
-
งานนนี้ธงรบตายไม่ฟื้น
เก็บศพด่วน :jul3:
-
อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ้อนเงื่อนแบบนี้พี่ธง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: o22 o22 :serius2: :serius2:
แล้วทีนี้จะทำไง ให้รชานนท์กะอาวุธช่วยดิ
แต่สงสัยก่อนจะช่วยคงโดนสวดไปสามวันสี่วัน :angry2: :angry2: :angry2:
-
เตรียมชุดดำพร้อมธูปหนึ่งดอก :call:
ไปงานธงรบ ศรุตมาตอกฝาโลงแท้ๆ o18
สารภาพอย่างไม่กลัวคำคนเขียนว่า สมมมมมมมมมมมมมน้ำหน้าผู้กองเป็นที่ยิ่งค่า :jul3:
-
จะผิดมากมั้ยถ้าจะเชียร์ให้ศรุต เอาคืน สารวัตรให้ถึงที่สุด ฮิ้ววววว
ต้องโนซะมั่ง สารวัตรธง เอ๊ย
-
คิดไว้อยู่ ว่าศรุตต้องเอาคืนซักวัน และมันก็มาถึงแบบทันใจซะด้วย :เฮ้อ:
งานนี้โทษใครไม่ได้นะ ว่างๆไปสวดมนต์ เข้าวัด ปล่อยนกปล่อยปลา บ้างก็ดีนะศาลาวัด 555
งานนี้อาวุธเอาไงหว่า ช่วยปลอบอาตี๋หน่อยนะ สงสาร :กอด1:
-
:m20:
:m20:
:m20:
-
กรรมติดจรวดกะระเบิดปรมณู อุ อุ :z6:
ทำไมน้า ตอนนี้อ่านฉากตี๋น้อยกะเฮียอาวุธแล้วมีความสุขอ่ะ
เปลี่ยนพระเอกได้มะคุณคฑา :impress2:
-
อยากสงสารอีตาเสาธง แต่ทำใจไม่ได้
ยังไงใจมันก็คอยแต่จะ :jul3: :m20: :laugh:
-
แย่แล้วสารวัตธงรบ
-
สารวัตรธงรบครับ
ถ้ารับข้อเสนอของศรุตก็ไปกินหญ้าเหอะ
ทำยังกับอาทิตย์ไม่รู้ว่าสารวัตรนะเป็นยังไง
อาทิตย์พูดได้โดนใจจัง o13
-
เดาสารวัตรไม่ออก ยิ่งไม่ค่อยจะฉลาดอยู่ด้วย :เฮ้อ:
แล้วจะทำไงต่อดีเนี่ย
-
จะเห็นใจศาลาวัดดีไหมน้า....
แรงได้แรงดีนะ ศรุต แต่ไอ้ที่แรงนะจะเจออะไรยังไม่รู้
รอตอนที่ 27 อยู่นะครับ พี่นาย +1 เอาใจคนไร้เมีย :z1:
-
ฮึฮึ ธงรบเอ้ย
เหนือคำบรรยาย o18
-
จองศาลาวัดให้สารวัตรธง อิอิ
-
บอกได้คำเดียว สงสารธงรบ :monkeysad: เอาใจช่วยสุดฤทธิ์ :เฮ้อ:
มาต่อไวไว น่ะครับ ยิ่งอ่านยิ่งติดไม่มาลงเรื่องทุกวัน ผมตายคาคอมแน่ๆเลย :jul1:
-
มีซวยกว่านี้อีกมั้ย มืดแปดด้านยังน้อยไปน่ะเนี่ย
-
อึดอัด เบื่อความโง่ของธงรบ เบื่อที่มันไม่รู้จักเล่าอะไรให้เมียมันฟัง เพราะอย่างนั้นแหละเมียมันเลยเข้าใจผิด (อารมณ์รุนแรงไปนิดขออภัย)
มีคนรักกับเขาทั้งทีถ้ากลัวเขาคิดมากแทนที่จะเล่าจะพูดอะไรให้ฟังรู้ทั้งรู้ว่าอาทิตย์เป็นคนแบบไหน ....ยิ่งพูดยิ่งเห็นว่าธงรบโง่ชะมัด
****เอาให้เข็ดเลยอาทิตย์ ถ้ามันยังไม่เลิกเจ้าชู้หรือคบใครก็เลิกคบไปหาแฟนใหม่เลยทรมานมัน(-0-) :laugh:
-
ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆสารวัตร อิอิอิ
-
:angry2:จะทำยังไงละทีนี้ ธงรบ
ทั้งอาทิตย์ที่ยังง้อไม่สำเร็จ
ภานุวัฒน์ก็ยังคาราคาซังอยู่
เจอศรุตแรงใส่เข้าอีก
โอยยยยยยยยยยย อยากจะสมน้ำหน้า :laugh:
-
ธงรบ 27
อาทิตย์จอดรถแล้วนั่งเงียบอยู่หลายนาทีก่อนจะหันหน้าไปทางด้านขวาเพื่อมองกำแพงสูงกว่าสองเมตร จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาถือเอาไว้ชั่วครู่ก่อนจะเปิดดูข้อความภาพซึ่งมีคนส่งมาให้เขาเมื่อตอนเที่ยง
เป็นภาพคนที่เขารู้จักดีกำลังจูบกับใครบางคน!
แม้จะดูภาพนั้นมาแล้วหลายครั้งแต่อาทิตย์ก็ยังกัดฟันจนปวดเมื่อเห็นภาพเดิม มือเกร็ง ใจเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าวเพราะความโกรธ อยากจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง
ทั้งที่เขาพยายามบอกตัวเองว่าเป็นภาพเก่าของธงรบกับเด็กเก่าคนใดคนหนึ่ง แต่เขาก็อดโกรธคนเจ้าชู้คนนั้นไม่ได้ ภาพที่เขาได้รับมีเพียงสองภาพ แต่ก็เห็นชัดเจนว่าเป็นใคร และที่สำคัญ คนในภาพไม่ได้สวมเสื้อ
...เขาได้แต่ภาวนาว่า ใครก็ตามที่ส่งภาพนี้มา อย่าได้ส่งมาอีกเลย อย่าได้ส่งภาพที่เห็น 'อะไรมากกว่านี้' มาให้เขาดูอีกเลย...
ในที่สุดอาทิตย์ก็ติดสินใจลบภาพนั้นทิ้งแล้วถอนหายใจแรงๆ มือขยับเปลี่ยนเกียร์เพื่อนเคลื่อนรถไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวขวาไปตามถนนหน้าบ้านซึ่งมีรั้วสูงทึบ ไม่ถึงนาทีก็หยุดรถอยู่ที่หน้าประตูสูงตระหง่านยิ่งกว่าประตูบ้านของเขา
อาทิตย์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดหมายเลขโทรศัพท์ของเจ้าของบ้าน แต่ทันใดประตูก็เปิดออกเขาจึงวางโทรศัพท์ลงแล้วขับรถเข้าไปข้างใน สายตามองตรงไปข้างหน้า อดทึ่งไม่ได้กับอาณาจักรของพันตำรวจโทอาวุธ
จากการประมาณด้วยสายตา บ้านชั้นเดียวทรงแปลกตาหลังใหญ่มีความสูงเท่ากับบ้านสองชั้นตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างเกือบสองไร่ สนามหญ้าสีเขียว มีต้นไม้ปลูกเป็นแนวสูงพ้นรั้วบ้านไม่มากมากนัก
เมื่อได้รับข้อความภาพเขาก็ตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง ยิ่งรชานนท์เพื่อนของเขาเดินเข้ามาในห้องแล้วทำตัวเป็น 'ผู้เจรจาความ' ให้คนที่ทำความผิดก็ยิ่งทำให้เขาขุ่นเคืองมากกว่าเดิม
...ที่ยื่นคำขาดว่าไม่ให้ธงรบไปขอความช่วยเหลือจากใครนั้นไม่ได้ผล พี่ตะวันก็ยังคงกรอกหูเขาทุกวันว่าให้ยกโทษให้ธงรบ รชานนท์กับพจนีย์ก็ด้วย ณิชาเลขานุการของเขาก็โดนธงรบดึงไปเป็นแนวร่วมอย่างเต็มตัวอีกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งลุงสมบูรณ์ ยามรักษาความปลอดภัยกะกลางคืน...
...อยากหาคนช่วยดีนักก็เอาสิ ลองดูกันซักตั้งหน่อยเถอะ ถ้าเขาวิ่งมาหาอาวุธเพื่อนของตัวเอง ธงรบจะทำยังไง...
...จะดัดหลังคนเจ้าชู้ให้หลังหักไปเลย...
อาทิตย์ลงจากรถและยืนยิ้มให้เจ้าของบ้านที่กำลังเดินออกมาต้อนรับ อาวุธดูแปลกตาออกไปจากที่เขาเคยเห็นในชุดเครื่องแบบสีกากี วันนี้นายตำรวจสวมเสื้อยืดบางๆ สีขาวเผยให้เห็นกร้ามอกแกร่งซึ่งเขาคิดว่าตัวใหญ่กว่าที่เคยเห็น กางเกงผ้าฝ้ายสีน้ำตาลอ่อนซึ่งทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่ชอบสวมใส่แต่เสื้อผ้าสีนี้
...พันตำรวจโทอาวุธ...
...คนนี้หรือที่ทำให้อธิคมแทบหมดสภาพ นอกเหนือจากที่พี่นุหนีไปอยู่แพร่...
...สารวัตรอาวุธยังไม่ได้จีบพี่นุด้วยซ้ำ เขาไม่อยากจะนึกเลยว่าหากนายตำรวจมาดเท่คนนี้กระโดดลงสนามแข่งกับสารวัตรอธิคมในเวลาพร้อมๆ กัน ใครจะได้พี่นุไป...
“ยินดีต้อนรับครับ" อาวุธยิ้มกว้างให้ผู้มาเยือนแล้วผายมือไปรอบๆ ดังจะสื่อสารว่า 'นี่คือบ้านของผม'
“บ้านของสารวัตรเหมือนสถานฑูต รั้วกับประตูกันการบุกรุกใช่ไหมครับ" อาทิตย์ถามพร้อมกับหันไปมองรอบๆ
“ผมมีศัตรูเยอะ" อาวุธพูดยิ้มๆ แล้วพยักหน้าให้อาทิตย์เดินตามไปยังด้านข้างของบ้านซึ่งเป็นสวนสวยติดกับแม่น้ำ
“ฝั่งนี้ดูพระอาทิตย์ขึ้น ส่วนฝั่งโน้นดูพระอาทิตย์ตกดิน เศร้าไปนิดแต่ก็สวยจับใจ โชคดีผมได้ที่ดินที่สวยมาก เลยทุ่มทุนสร้างเพื่อตัวเองอย่างที่ใจอยากได้" อาวุธอวด
อาทิตย์มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายตำรวจหนุ่มจึงเห็นว่าอาวุธขบกรามขณะที่พูดประโยคสุดท้ายก่อนจะหันมายิ้มสดใสให้เขา
“หวังว่าคุณอาทิตย์คงสบายใจที่ได้มาพักผ่อนที่นี่นะครับ"
“ขอบคุณสารวัตรมากครับที่ให้ผมมารบกวน"
“ยินดีครับ" อาวุธยิ้มบางๆ "ถ้าไม่สบายใจ ได้มาอยู่ที่เงียบๆ แปลกไปจากที่เคยอยู่ก็อาจทำให้เราสบายใจได้บ้าง บ้านริมแม่น้ำเจ้าพระยาของผมบรรยากาศดี เหมาะสำหรับนั่งเล่นเพลินๆ"
...เหมือนที่อนุภาพเคยมานั่งตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วเลือกอธิคม...
“ผมอยากมีเพื่อนคุย" อาทิตย์พูดขึ้นมาเบาๆ แล้วเดินไปเกาะรั้วสูงเพียงเสมอเอว ตามองออกไปยังสายน้ำเบื้องหน้า
“ผมคุยไม่ค่อยเก่ง" อาวุธเอนหลังพิงรั้ว เอียงหน้ามองอาทิตย์ยิ้มๆ
“ผมว่าสารวัตรคุยเก่ง" อาทิตย์แย้ง "หรืออย่างน้อยก็จับความรู้สึกของคนเก่ง"
“คุณปิดบังความรู้สึกของตัวเองไม่เก่งต่างหาก" อาวุธแสดงความเห็น "ไม่่สบายใจเรื่องอะไรคับ อยากเล่าให้เพื่อนใหม่อย่างผมฟังหรือเปล่า"
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ลังเลว่าจะเล่าเรื่องของเขากับธงรบให้อาวุธฟังดีหรือไม่ หรือหากจะเล่า เขาจะให้รายละเอียดแค่ไหนดี
เมื่อเห็นอาทิตย์เงียบไป อาวุธจึงเปลี่ยนเรื่องด้วยการชวนแขกทานข้าวเพราะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว
“ผมทำกับข้าวไว้แล้ว พร้อมทาน แต่มีไม่กี่อย่างนะครับ ไม่มีเวลาเตรียมเท่าไหร่ แล้วอีกอย่าง คุณก็ไม่ได้บอกเวลาผมแน่นอนว่าจะมาถึงเมื่อไหร่"
“ทำกับข้าว" อาทิตย์ทวน เลิกคิ้วอย่างสงสัย ไม่เชื่อหูตัวเอง
“คิดว่าตำรวจทำกับข้าวไม่เป็นหรือครับ" อาวุธหัวเราะ
...ตำรวจธงรบน่ะใช่ ตำรวจอธิคมนั่นก็คงใช่ด้วย เขาเจออาวุธไม่นานแต่ก็สามารถบอกได้ว่าต่างจากเพื่อนสองคนนั้นมากจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน...
“ผมอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร ชินกับการทำอะไรเองทุกอย่าง รับรองว่าทานได้ครับ อาจจะไม่ค่อยอร่อยแต่ก็พอทานได้" อาวุธพูดไปหัวเราะไปเช่นเคย
“ผมทานง่ายครับ" อาทิตย์ยิ้ม
“ดีครับดี" อาวุธพยักหน้าแล้วชี้ศีรษะไปยังระเบียงกว้างข้างบ้านก่อนจะเดินน้ำไปช้าๆ อาทิตย์ยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ อดคิดไม่ได้ว่าแค่คำพูดสั้นๆ ของอาวุธยังทำให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายแฝงความหมายอะไรบางอย่างไว้
...เหมือนครั้งแรกๆ ที่เขาได้คุยกับอาวุธที่เชียงใหม่ ตอนนั้นอาวุธกับเขาต่างก็รู้ว่าตัวเองรู้จักกับคนที่อีกฝ่ายรู้จักเป็นอย่างดี อาวุธดูตกใจพอสมควรที่รู้ว่าเขาคืออาทิตย์ คนที่ธงรบรัก...
...เขาจำคำพูดสั้นๆ ของอาวุธได้ว่า 'ธงรบเคยเล่่าให้ผมฟัง' และหลังจากที่ 'รู้จัก' กันแล้ว อาวุธก็พูดอะไรเหมือนจะแฝงความหมายอยู่ตลอดเวลา...
...หรืออาจเป็นเพราะบุคลิกของอาวุธชวนให้คิดอย่างนั้น...
...ธงรบไม่เคยทำให้เขาต้องคิดแบบนี้ รายนั้นพูดอะไรเข้าใจได้เลยทันที เพียงแต่ต้องกรองคำพูดไร้สาระทิ้งออกไปจนเหลือเฉพาะใจความสำคัญ หรือบางทียังไม่อ้าปากพูดเขาก็รู้ว่าธงรบคิดจะพูดอะไร...
ธงรบเม้มปากและขบกรามจนขึ้นเป็นสันด้วยความโกรธ มือที่กำโทรศัพท์บีบแน่นแทบจะให้แหลกคามือ เขาซุ่มรออยู่ใกล้บ้านอาทิตย์มาเป็นชั่วโมง อาทิตย์ออกจากบ้านแล้วขับรถช้าเหมือนจงใจจะให้เขาตามทันตอนที่ขับรถตามอาทิตย์มาจากบ้านเขาไม่เคยนึกเลยว่าจุดหมายปลายทางของอาตี๋น้อยจะเป็นบ้านของอาวุธ
เวลาผ่านไปนานหลายนาทีจนธงรบหายจากอาการที่เขาคิดว่านี่คืออาการช๊อค
...ช๊อคที่เห็นว่าอาทิตย์ขับรถเข้าไปในบ้านของอาวุธ...
...ช๊อคที่รู้ว่าสองคนนั้นรู้จักกัน...
...อาวุธรู้จักตี๋น้อยของเขา...
...อาทิตย์รู้จักกับอาวุธ...
...ได้โปรดเถอะ อย่าให้เป็นนิยายโศกแบบอธิคมเลย อย่าเอาหนังเรื่องที่อธิคมเป็นพระเอกสร้างใหม่แล้วเปลี่ยนให้เขาแสดงแทน ถ้าเป็นยังงั้นก็ตายแน่ๆ ธงรบเอ๋ย...
...อนุภาพรักอธิคมมาก แม้ขนาดนั้นก็ทำให้เพื่อนของเขาอาการหนัก ส่วนอาทิตย์นั่นหรือ อาทิตย์ทนอยู่กับเขา ทำเป็นแฟนเขาเหมือนทำหน้าที่รับผิดชอบอะไรซักอย่าง หากอาวุธเกิดปิ๊งอาทิตย์ขึ้นมาต้องแย่แน่ๆ...
...และที่สำคัญ หากอาทิตย์เกิดชอบอาวุธ...
อาวุธอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอนแล้วหยุดยืนมองอาทิตย์ที่นั่งหลับพิงโซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์ชั่วครู่ก่อนจะเดินไปยังจอภาพโทรทัศน์วงจรปิดที่เขาติดตั้งเอาไว้เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยรอบๆ บ้านทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่เขาก็ทำแบบนี้ทุกวัน
...ทุกวันตั้งแต่คนที่เขารักจากไป...
...ใช้เงินติดตั้งระบบรักษาความปลอดภัยไปมากมาย แต่เขาก็รักษาชีวิตของนทีไม่ได้...
...นที สายน้ำแห่งชีวิตของเขา ไหลผ่านไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ เหมือนสายน้ำเจ้าพระยาข้างบ้านที่ไหลผ่านเขาไปทุกวัน...
อาวุธหรี่ตามองภาพบนจอเมื่อสังเกตเห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่หัวมุมของรั้วทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ จากจอภาพเขาบอกยี่ห้อของรถได้แต่ไม่สามารถมองเห็นหน้าคนขับ หากรถ BMW สีบรอนซ์คันนี้ขยับมาข้างหน้าอีกสามสี่เมตรและจอดตรงๆ เขาอาจจะปรับมุมของกล้องให้จับภาพคนขับได้
แต่ทันใด อาวุธก็นึกอะไรได้บางอย่าง นายตำรวจหนุ่มคนเก่งของหน่วยสืบสวนพิเศษของสำนักงานตำรวจแห่งชาติเดินไปที่คอมพิวเตอร์ในห้องทำงานและป้อนข้อมูลทะเบียนรถเพื่อยืนยืนถึงคำตอบของสิ่งที่เขาสงสัย จากนั้น อาวุธก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องนอนแล้วกดหมายเลขของเจ้าของรถ
“มีอะไรวุธ" ธงรบรับสายเสียงห้วน ต่างจากทุกครั้งที่อารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ
“อยากจะชวนนายไปหาอะไรดื่ม ว่างหรือเปล่า" อาวุธทำเสียงปกติ
“ไม่ว่าง กำลังทำงาน"
“ที่ ส.น. หรือ" อาวุธถาม
“เปล่า กำลังซุ่มจับโจรขโมยของ" ธงรบเสียงเข้ม
“เสียดาย อยู่เฉยๆ ก็นึกอยากดื่มเหล้ากับนาย ตั้งแต่กลับจากแพร่ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"
...เดี๋ยวก็ได้เจอ...
ธงรบกัดฟัน พลางคิดว่าควรจะพูดเรื่องที่อาทิตย์มาขลุกอยู่ที่บ้านของอาวุธจนค่ำแล้วยังไม่ยอมกลับดีหรือไม่
“ดูแลตัวเองดีๆ นะธง เราเป็นห่วง" อาวุธพูดขึ้น
“ขอบใจ"
“อืม" อาวุธทำเสียงในลำคอแล้วเงียบไป ดังจะรอให้คู่สนทนาพูดต่อ แต่คนที่กำลังอารมณ์ขุ่นมัวก็ยังเงียบ
ธงรบกัดฟัน อยากจะพูดออกมาตรงๆ ใจจะขาดว่าให้อาวุธบอกอาทิตย์ให้กลับบ้านได้แล้ว
“ธง...” อาวุธพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเงียบไปครู่ใหญ่
“ทำไม แกมีอะไรจะบอกงั้นหรือ" ในที่สุดธงรบก็ตัดสินใจว่าจะพูดเรื่องอาทิตย์
“เราคิดว่านายมีอะไรจะพูดมากกว่า"
“พูดอะไร" ธงรบเสียงห้วน พยายามพูดอย่างระมัดระวังเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมีทักษะการใช้ภาษามากกว่าตัวเอง
“เกิดอะไรขึ้น"
...เกิดอะไรวะ ไอ้วุธนี่มันพูดอะไรตอบยากจริงๆ ผับผ่าสิ แล้วนี่จะเริ่มยังไงดี...
“แกไม่รู้หรือ" ธงรบถาม
“ถ้านายไม่พูด แล้วเราจะรู้ได้ยังไง"
...พอกันที ขี้เกียจจะเล่นลิ้นกับไอ้วุธแล้ว...
“อาทิตย์ไปทำอะไรอยู่ที่บ้านแก" ธงรบเข้าประเด็น เสียงกร้าวขึ้นกว่าเดิม
“รู้ได้ยังไง" อาวุธเสียงเรียบ
“ถามก็บอกมาเถอะ"
“นายสะกดรอยตามอาทิตย์งั้นหรือ"
“ไม่ได้ยินหรือไง ข้าถาม เอ็งก็ตอบมา พูดอะไรง่ายๆ เข้าใจง่ายๆ ไม่ต้องพูดแบบฉลาดๆ" ธงรบใกล้จะทนไม่ไหว
“อาทิตย์มาเยี่ยม บอกว่าไม่ค่อยสบายใจ อยากหาเพื่อนคุย" อาวุธยังคงพูดเสียงราบเรียบ
“แค่นั้นหรือ"
“แต่พอมาถึงก็ไม่เห็นพูดอะไรเท่าไหร่ เราก็คุยกันเรื่องทั่วๆ ไป เรื่องนายบ้าง เรื่องอธิคมบ้าง อาทิตย์เขาอยากรู้ว่าแต่ก่อนนายเป็นแบบไหน เราก็เล่า...”
“แกคงเล่าถึงข้าไม่มีดีเลยสิ" ธงรบแทรก
“ทำไมต้องเล่่าเรื่องไม่ดีล่ะ มีเหตุผลอะไร" อาวุธถาม "เราไม่พูดถึงเพื่อนในทางที่ไม่ดีหรอกธง นายน่าจะรู้จักเรานะ ใช่ไหม"
...รู้สิ ทำไมจะไม่รู้จักเอ็ง รู้จักดีมากด้วย...
...ถึงได้หวั่นๆ อยู่นี่ไง...
“วุธ แกบอกอาทิตย์ให้กลับบ้านที นี่ก็ค่ำแล้ว"
“อาทิตย์หลับอยู่"
“อะไรนะ" ธงรบแทบตะโกน
“นั่งหลับอยู่หน้าทีวี ดูหนังไปได้ครึ่งเรื่องก็หลับ สงสัยเมื่อคืนไม่ได้นอน เห็นขอบตาคล้ำๆ"
“แกรู้ได้ยังไง" ธงรบโวยวาย
“ก็มองหน้าอาทิตย์น่ะสิธงรบ เวลาเราพูดกับใครเราก็มองหน้าเขา ตาของคนนั้นเราก็มอง คนขอบตาคล้ำเราเห็นได้ไม่ยากหรอก" อาวุธหัวเราะเบาๆ "ว่าแต่นายเถอะ ตอนนี้ขอบตาคล้ำหรือเปล่า"
“ไม่ต้องมาอยากรู้เลย" ธงรบกระแทกเสียงแล้วพูดต่อว่า "วุธ แกให้อาทิตย์กลับบ้านได้แล้ว บอกว่าดึกแล้ว แกต้องนอน"
“เพิ่งสองทุ่มกว่าเองนะ" อาวุธทำเป็นไม่รับรู้ "แล้วทำไมต้องเซ้าซี้ให้เราไปบอกอาทิตย์"
“แกรู้จักอาทิตย์ได้ยังไง" ธงรบเปลี่ยนเรื่อง
“เรื่องมันยาว อย่าให้เล่าทางโทรศัพท์เลย ไว้วันหลังนัดเจอกัน เราจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่ว่านายมีเรื่องอะไรกับอาทิตย์หรือเปล่า"
“จะอยากรู้ไปทำไม" ธงรบเสียงอ่อนลง
“นายยังอยากรู้เลยว่าเรารู้จักกับอาทิตย์ได้ยังไง" อาวุธยังคงพูดด้วยจังหวะเนิบนาน "แต่เอาเถอะ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด เราต้องขอตัวก่อนนะ ต้องไปปลุกแขกให้ตื่น อาทิตย์จะได้กลับบ้านอย่างที่นายต้องการไงล่ะ แต่เรารู้สึกเหมือนอาทิตย์ไม่ค่อยจะอยากกลับ นี่ไม่รู้ว่ามีเรื่องทะเลาะกับที่บ้านหรือเปล่าถึงอยากหนีมาอยู่ที่เงียบๆ"
ธงรบกำลังจะอ้าปากพูดอะไรต่อแต่ก็ชะงักไปชั่วครู่ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อาวุธกล่าวอำลาและวางสายโทรศัพท์ คนที่กำลัง 'ซุ่มจับโจรขโมยของ' จึงกัดฟันอย่างขุ่นเคืองเพราะรู้สึกว่าเพื่อนเหน็บแนมแบบเจ็บแสบ
...อยากต่อยปากมันจริงๆ ตอนนั้นไอ้คมคงรู้สึกแบบนี้กระมัง และหากไปพูดกับมันแบบเห็นหน้า ก็คงยิ่งจะอยากต่อยมากกว่านี้อีกหลายเท่า...
..ไม่รู้ว่ามีเรื่องทะเลาะกับที่บ้านหรือเปล่า เฮอะ พูดออกมาได้ ฉลาดอย่างแกนะหรือจะไม่รู้ว่าอาทิตย์งอนข้า...
...แล้วนี่มันรู้จักกับอาทิตย์ได้ยังไงวะ รู้จักกันตอนไหน ทำไมอาตี๋ไม่เคยพูดอะไรซักคำว่ารู้จักกับเพื่อนของแฟนตัวเอง ตอนอยู่ที่แพร่ก็คลาดกันไปคลาดกันมา ไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย...
...แล้วนี่ รู้จักกันตอนไหน รู้จักกันได้ยังไง...
...โอย คิดไปคิดมาก็วนมาเรื่องเดิมอีกแล้ว...
...หรือว่าตอนที่อาทิตย์กลับจากแพร่ช้าไปหนึ่งคืนเพราะว่าไม่ได้พลาดเที่ยวบินสุดท้ายจริงๆ รถก็ไม่ได้เสีย แต่ว่าจงใจกลับช้าเพราะ...
...ตอนนั้นไอ้วุธก็ยังอยู่ที่เชียงใหม่...
...โอย ถ้ายังงั้นก็แสดงว่ารู้จักกันมานานแล้วละสิ...
...โธ่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
...ทำไม...
อาทิตย์ออกจากบ้านของอาวุธเมื่อเวลาสี่ทุ่ม แสงไฟหน้ารถทำให้เขาเห็นว่ามีคนมาจอดซุ่มรออยู่ใต้ต้นไม้หน้าบ้านของอาวุธและตอนนี้คงนอนหลับอยู่เพราะเขาขับรถผ่านก็ยังเฉย
...อึดเหมือนกันนะ ขอให้นอนหลับให้สบายเถอะสารวัตรธงรบ อย่าให้ขาดอากาศตายเสียก่อนล่ะ...
อาทิตย์เร่งความเร็วรถเมื่อเลี้ยวพ้นหัวมุมรั้วบ้านของอาวุธ จุดหมายคือคอนโดมิเนียมของอธิป คืนนี้เขาจะอาศัยนอนกับเพื่อนแทนที่จะกลับบ้าน เขาตั้งใจจะปั่นหัวธงรบต่ออีกสักสามสี่วัน หลังจากนั้นถึงจะ 'จัดการ' ขั้นเด็ดขาด อธิปบ่นอุบเมื่อเขาโทรศัพท์ไปขอนอนค้างด้วยเพราะคืนนี้ตั้งใจจะออกไปตระเวนราตรี แต่เมื่อเขาบอกว่ากำลังมีเรื่องกับธงรบ อธิปก็ยอม
“สารวัตรคิดจะฟันเราด้วยล่ะ" อธิปฟ้อง "เกือบโดนมอมเหล้าไปหลายครั้ง แต่เราดื่มประคองตัวเอาไว้ได้"
...เจ็บใจ ยิ่งได้ยินคำพูดของอธิปแล้วยิ่งเจ็บใจ...
...เราคิดผิดหรือคิดถูกที่มารักคนเจ้าชู้...
...รักยังงั้นหรือ เขารักธงรบยังงั้นหรือ รักตั้งแต่เมื่อไหร่...
...แต่ที่แน่ๆ เมื่อเห็นธงรบกับภานุวัฒน์บนเตียงในห้องนอน เขาโกรธมาก โกรธจนอยากจะกระโดดเข้าไปต่อยธงรบให้เลือดกลบปาก...
...แต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาอาละวาดขว้างปาข้าวของ แต่เขาก็ไม่ขว้างอะไรใส่ธงรบโดยหมายจะให้บาดเจ็บ...
...บ้า บ้าจริงๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
...ทำไม...
***27***
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กับธงรบนะครับ
"อย่ามาพูดว่ารักผม" อาทิตย์เสียงเข้ม "อย่างผู้กอง ถ้าไม่อยากได้ก็ไม่รักหรอก"
"ดูถูกกันมากไปแล้วนะ"
"ผมดูไม่ผิด" อาทิตย์สวนกลับ "ผู้กองรักใครกี่คน ไม่ปล่อยให้ใครหลุดมือ อ้อ ไม่สิ โยนใครทิ้งมากี่คนแล้วล่ะ"
"นั่นมันอดีต" ธงรบแย้ง
"ทำไมพี่ทิ้งผมได้ลงคอ ผมรักพี่มาก พี่ไม่เห็นแก่ความรักของผมบ้างหรือครับ นี่เป็นความรักครั้งแรก ผมไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน ผมทุ่มเทให้พี่หมดทั้งใจแบบนี้ ทำไมพี่ไม่ใยดีผมเลย" เสียงของภานุวัฒน์ดังสะอึกสะอื้น
"กลับไปซะเถอะ อย่ามาพูดเรื่องนี้อีก ถ้ายังอยากจะคบกับผมอยู่ก็ไม่ต้องมาพูดเรื่องรัก"
"หันหน้ามาพูดกับพี่สิ มาพูดใกล้ๆ ให้พี่ได้ยินชัดๆ" ธงรบเสียงดังขึ้น มือดันประตูเปิด กำลังจะก้าวข้าลงจากรถ แต่อาทิตย์หันขวับมาเสียก่อนและเดินเข้ามาใกล้ แล้วพูดย้ำเหมือนตอกลิ่มเข้าไปกลางหัวใจของธงรบ
"ผมรักพี่นุ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ทำให้ผมเปลี่ยนใจมารักสารวัตรได้หรอก"
"...อาทิตย์..." ธงรบคราง ทว่า เสียงค้างอยู่ที่ลำคอ ตอนนี้นอกจากลิ่มที่กำลังตอกหัวใจเขาอยู่ เขารู้สึกมีสายฟ้ากำลังฟาดเข้ากลางหน้าผาก
...โอย ทำไมรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น หายใจไม่ออก ใจจะขาด แขนขาไม่มีเรี่ยวแรง ปากชาไปหมด จะอ้าปากพูดอะไรต่อก็ยกริมฝีปากไม่ขึ้น...
...แบบนี้หรือที่เรียกกันว่าช๊อค...
มือที่ดันประตูรถค้างเติ่ง เท้าขวาเหยียบอยู่บนพื้นถนนรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกดูดหายลงไป ความเงียบสงัดของกลางดึกทำให้ธงรบได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองกำลังเต้นแผ่วลงเบาๆ ประหนึ่งกำลังจะหยุดสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกายในอีกไม่กี่วินาที
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :z3: :z3: :z3:
-
สารวัตรธงอาการโคม่า จะหามเข้า ICU ก็คงจะช้าไป เอาไปศาลาวัดดีกว่า
ตี๋อาทิตย์ร้ายลึกได้ใจจริงๆ อิอิ
-
ฮิ้วววววววววว :laugh: สะจายยยยย
ธงรบเหมือนจะน่าสงสาร แต่ก็ยังไม่เคลียร์นะ นุ้งโจ้น่ะ ยังซุกไว้สิท่า
มือถือสาก ปากถือศีลนะตาเฒ่า
หลงรักอาวุธ :-[ คุณคฑา ขอฉากหวานๆ กะตี๋น้อยซักหน่อยเหอะ
-
อาทิตย์จ๋า สารวัตรอาวุธนี่ก็น่าสนเนาะตะเอง
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:serius2:
โอ๊ยยยยยยย
พี่นายสปอยอย่างแรง
-
: 222222: ฮูเร ฮูเร้ อิตาธงรบ : 222222:
สะใจจริงจริ๊ง.........มาซุ่มดักโจรขโมยของแต่โดนโจรฉลาดตอกหน้าเข้าให้
:m20: แค่นี้มันยังไม่พอกับความทรมานหรอกพ่อคนเจ้าชู้ดวงกุด อาทิ๊ตตตตตเค้าเจออะไรมา
เห็นอะไรทั้งคาตาคาเตียง พร้อมหลักฐานคามือ...จะคนเก่าหรือใหม่แผลที่ได้ก็ยังสดๆอยู่แล้วอีกอย่างนะ
ไอ่เรื่องนี้อ่ะเค้าไม่เรียกว่า"งอน"หรอกพ่อคุณ... ของแบบนี้อ่ะเรียกว่า "โกรธ"ฟ้าแตกสามารถฉีกอกได้เลยล่ะ
แหม..อันนี้แ่ค่ปันหัวให้พอหนุกหนาน ของจริงคงกำลังมา ร้อนรนกัวจะเสียคนรักไปชิมิสารวัตรแต่...
ไอ่เรื่องเจ็บปวดมันคงมีอีกอ่ะ...ก็นะลากเด็กน้อยมาเจ็บปวดด้วยกันเลยเป็นไง :เฮ้อ: น้องโจ้เอ้ยลูก
หลงคนเจ้าชู้...ผิดหวัง...คิดจนตัวตายนะลูก... น่าสงสารที่มือที่สามคนนั้นคือหนุ่มน้อยพึ่งแตกเนื้อมาไม่นาน
:ped149: อาทิ๊ตตตตตสู้ๆ เจียนหัวจายสารวัตรให้ตายไปเลย :ped149:
อาทิ๊ตตของแม่ยก เด๋วมากดบวกให้นะคะ ดิท....1340 เริ่ด
-
ธงรบตายแน่ ตายแน่ธงรบ :z6: :z6: :z6:
จองวัดกะศาลาวัดรึยังสารวัตร
อาตี๋ไปหาออาวุธบ่อยๆก็ดี ธงรบจะได้เป็นบ้า ไปเลย :m31: :fire: :m31: :angry2: :m16: :m16:
สมน้ำหน้า ไปดักจับโจรขโมยของ
แต่ของดันไปหาขโมยเอง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ย ตายๆ คุณนายสปอยตอนต่อไปรึค่ะนั่น ฮากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทิ้งไว้กระปิบกระปอย อย่างนี้ อย่าทิ้งเลยดีกว่าค่ะ. . . ลาก่อน สารวัตรธงรบ โดนแบบนี้ โดนยิงเสียดีกว่า :sad4:
-
สม.....
อิอิ :laugh:
-
:angry2: โกรธ รมเสีย ธงรบงี่เง่า
อาทิตย์ปากแข็ง อาวุธ เอ่อ อะไรดี น่าเห็นใจ จะมีคู่กับเค้าบ้างมั้ยเนี่ย??
ตอนหน้านี่มีเสียเลือดเสียน้ำตากันแน่ๆ :o12:
-
สงสารธงรบกันหน่อยสิคร้าบ :m15:
ธงรบเค้ากลับใจได้แล้วแท้ๆ (แต่ยังกลับตัวไม่ได้แค่นั้นเอง) :เฮ้อ:
-
เอาเลยๆอาทิตย์ เอามันให้ตายยย เดี๋ยวซื้อโลงไว้ให้ค่อยไปเกบศพแล้วกันโฮะๆ :fire: ปากก็บอกว่ากลับ สุดท้ายก็ไปนอนกะคนอื่นเหอะ.....เป็นใครจะเชื่อเนี๊ย....หวังว่าจะไม่ตายก่อนได้รับบทเรียนสำคัญ แล้วเมื่อไหร่อาวุธจะเจอเนื้อคู่กะเขามั่งอ่ะ
-
สปอย์แบบนี้ เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า
เริ่มสงสารธงรบ :m15:
-
สมแล้วธงรบ ที่ต้องเจออย่างนี้ ทำตัวเองแท้ๆ
อ่านตอนที่อาทิตย์ไปเจอธงรบกับภานุวัฒน์อยู่บนเตียงด้วยกัน แล้วหน้าชาไปกับอาทิตย์เลยอะ ไม่แปลกใจเลยที่อาทิตย์จะโมโหร้ายได้ขนาดนั้น ส่วนภานุวัฒน์ก็นะ จะว่าสงสารก็สงสารนะ แต่พอเกิดเหตุการณ์อย่างนี้กับธงรบแล้ว จะไม่รู้สึกผิดซักหน่อยเหรอ
เฮ้อ...
-
:call: ถือว่าชดใช้กรรมซะผู้กอง หึหึหึ อาทิตย์ขอชุดใหญ่ๆๆเลย o18
-
สารวัตรจะเป็นไรป่าวเนี่ย แค่ช็อครึว่า..............
ยังงัยพวกเราจะลงขันขอเป็นเจ้าภาพให้หนึ่งคืนก็ละกัน :laugh:
-
:m20:
นาทีนี้ เฮอะ สมน้ำหน้าธงรบ สมควรแล้ว
แล้วนี่กะคนนั้นอ่ะ รับเงื่อนไขข้อเสนอไปรึป่าว (หรือไม่รับหว่า เพราะภาพส่งมาที่อาทิตย์ หรือรับแล้ว โดนหักหลัังซ้ำซ้อน) ถ้ารับข้อเสนอ1อาทิตย์นั้นนะ
เปลี่ยนพระเอกเถอะ ธงรบคงไม่มีเวลามารับบทพระเอก เพราะมัวแต่เลี้ยงควาย
แค่นี้คิดไม่ได้ :beat:
ถ้าไม่รับยังถือว่า สมองยังมีรอบหยักอยู่บ้าง :z6:
อาวุธสุดเท่จริง ๆ หาคู่ให้ด้วยค่ะ เสียดายทรัพยากร ถ้าต้องให้อยู่เป็นโสดดดดดด
เชียร์ให้คู่กะ พี่ชายอาตี๋ ตะวัน เข้ามาให้ึึความอบอุ่นในหัวใจอาวุธที่เถอะ อิอิ
ยังเชียร์ไม่เลิก แม้ความหวังจะเลือนลาง :z3:
---------------------------------------
สปอยล์ ถึงกะเข่าอ่อนเลยเหรอ หุหุ
อย่าลืมการกระทำ ตำตาคาเตียง :beat:
+1 ค่ะ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ เฮ้อออออออออ รอค่ะรอ รอทุ้กกกกกกกวานเลย
อยากใ้ห้ต่อวันละหลายๆๆรอบ
-
เอ พี่สุริยะพี่ใหญ่ของอาทิตย์เค้ามีแฟนยังงะถ้ายังจองให้อาวุธได้ปะ55+ ตะวันมันเป็นผู้ชายนิเอิ๊กๆ
-
:angry2: สงสารธงรบบ้างเซ่ อาวุธ
-
ชอบคนแบบอาวุธจริงๆเลย จับมาคู่ใครดีน้อออ
-
ตอนท้ายเนี่ย ตัวอย่างตอนต่อไปหรือครับ :a5:
ใครก็ได้ช่วยผมที :serius2: ยิ่งอ่านยิ่งคลั่ง ยิ่งปวดหัว(ใจ) แต่ก็ยัง(ยาก)อ่านเสมอ :-[
-
ธงรบ งานนี้สาหัส !!
สมควรล่ะ โดนซะมั่ง เหอๆ
-
รู้สึกว่าคุณนายเล่นอีตาเสาธงหนักดีจังเลยแฮะ
-
ตอนแรกสมน้ำหน้า สารวัตรนะ แ่ต่เห็นสปอยแล้ว รู้สึกสงสารสารวัตรยังไงไม่รู้สิ
พยายามต่อไปก็แล้วกันนะสารวัตร สู้ สู้
-
^^
^^
จิ้มหลานชายก่อน แล้วก็ :bye2:
-
:angry2:
ดีโดนซะบ้าง
แล้วให้ช็อคสุดๆไปเลย
-
:pig4: o14 o15
-
จะมีโอกาสได้เห็นอาิทิตย์ไล่ตามธงรบบ้างรึเปล่าหนอ อาวุธสู้ๆอย่างนี้มันต้องแย่ง!!! :m20:
-
แวะมาทักทายวันพ่อนะค่ะ
สารวัตร วันนี้ ไปไหว้พ่อตาเลย กล้าๆหน่อย เข้าทางผู้ใหญ่ไว้จะดีเอง
-
แล้วจะทำอะไรต่อไปแหละคับ สารวัต เห็นถ้าตี๋น้อยคงทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ
ซะขนาดนั้น แถมดูถ้าก็ยังหาทางออกให้กับปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้
ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป ทำได้อย่างเดียวคือ ทำใจเสียเถอะคับ สารวัต
-
อุ๊ย..แอบมาสปอย์เล็กน้อย อาทิตย์สุดยอด เอาให้หนักๆเลยนะ
แต่ก็แอบสงสารภานุวัฒน์ละนะ แต่ถ้าธงรบยังตัดไม่ได้ ก็ให้อาทิตย์ตัดแทนละกัน o18
-
คนเจ้าชู้ผูกปมไว้เยอะ
ตอนนี้ก้ถึงเวลาแก้ปมแล้วเนอะ
เอาน่าแก้หมดก็ดีเอง
เชียร์อาทิตย์ให้สั่งสอนคนเจ้าชู้
เชียร์ธงรบให้ก้มหน้าแก้ปมที่ตัวเองผูกไว้
ขอให้สำเร็จทั้งคู่ :bye2:
-
ตัดให้เป็ดกิน!!! หึหึหึ :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย สะใจค่ะตี๋น้อย เอาหนักๆ :laugh:
งานนี้พ่อธงหักไม่ได้ผุดได้เกิดแน่ :jul3:
-
มาต่อเลยน้า
ทำไม
อยากอ่านแล้วๆ
-
สมน้ำหน้าธงรบ
อาตี๋อาทิตย์เอาให้หนักเลยลูก
สปอยตอนหน้าแล้วอยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว
-
แวะมาดูรอบดึก
เตรียมตัวสมน้ำหน้าอีตาเสาธง
-
โดนปั่นหัวขนาดนี้ จะเหลือคราบคนเจ้าชู้อีกไหมน้า......
นี่แหละที่นี้ก็ระแวงคนไปทั่ว เพื่อนคิดจะช่วย ก็หาว่าเพื่อนจะแย่ง
อ่านสปอยแล้ว สารวัตธงรบ จะนอนโรงพยาบาลหรือศาลาวัดกันแน่
+1 ให้พี่นาย แอบเป็นกำลังใจให้คนเจ้าชู้ ที่พยายามกลับตัว :z2:
-
คนเจ้าชู้วววววววแวร์อาร์ยูฮู????? :z3: :z3:
คิดถึงนุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตต :man1: :impress2:
-
สารวัตร หายไปไหน หรือว่ามัวนั่งคิดและปรับกระบวนทัศน์กลวิธีง้ออยุ่
-
น่าสงสารธงรบจัง
-
:z2:
คนเขียนหาย??????????
:z2:
รอเก็บศพคนเจ้าชู้
-
คนเขียนหนีเที่ยวอีกละ
ไม่มาใช่มั้ย???
ก็จะรอต่อไป :z3:
-
โทษทีนะครับหายไปหลายวัน สุดสัปดาห์พอดีมีไรทำหลายอย่างครับ แต่คิดถึงผู้อ่านทุกคนนะครับ
ผู้อ่านล่ะ คิดถึงกันบ้างป่ะน๊อ
Tongrob 28
ธงรบลดแขนที่ก่ายหน้าผากลงมาวางข้างตัว ถอนใจหนักๆ ตาที่หลับพริ้มมาตลอดเวลากว่าสิบห้านาทีค่อยๆ เปิดขึ้น พลางเอียงหน้าไปมองนายแพทย์พศวัตซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างโซฟาที่เขาเอนตัวนอนอยู่อย่างสบาย
“หมอควรจะรักษาผมไม่ใช่หรือ นี่เอาแต่พูดซ้ำเติมอยู่ได้" ธงรบบ่นอุบอิบ
“สารวัตรไม่ใช่คนไข้ของผม"
“แล้วให้ผมนอนฟังหมอวิเคราะห์จิตผมทำไมล่ะ" ธงรบแย้ง
“นั่นสินะ วิเคราะห์ไปก็ไม่มีประโยชน์ เสียเวลาผม อาการอย่างสารวัตรต้องช๊อตด้วยไฟฟ้าเลย" พศวัตส่ายหน้าแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม "พูดมาจนคอแห้ง ไม่รู้สารวัตรเข้าใจหรือเปล่า"
“ผมเอาภานุวัฒน์ไปฝากไว้กับคนอื่นแล้ว" ธงรบรายงาน
“ก็เลยคิดว่าจะทำให้คุณอาทิตย์เข้าใจ เรื่องก็จบลงเรียบร้อย" พศวัตเติม
“เปล่า" ธงรบตอบสั้นๆ ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากตามเดิมแล้วหลับตาลงอีกครั้ง
“ทำผิดต้องยอมรับผิด" เสียงของหมอดังขึ้น
“ผมจะยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง แต่เขาไม่ให้ผมเข้าใกล้" ธงรบเสียงอ่อนล้า "แบบนี้มันทรมานกันชัดๆ จงใจให้ผมทุรนทุราย จะเอายังไงก็ไม่เอาซักอย่าง เหมือนจะประหารกันแต่ก็ไม่ตัดคอซะที จับผมยืนมองหลักประหารอยู่นั่นล่ะ"
“เขาคงกำลังคิดอยู่ว่าจะจำคุกตลอดชีวิตหรือประหารดี" พศวัตหัวเราะเบาๆ "แต่คงไม่ภาคทัณฑ์แน่นอน"
“หมอ ผมกำลังทุกข์นะ ทำเป็นพูดเล่นอยู่ได้" ธงรงเสียงเข้มแล้วถอนหายใจอีกครั้ง "เฮ้อ ไม่นึกเลยว่าธงรบจะมานอนให้จิตแพทย์หัวเราะเยาะ"
“เฮ้อ ผมก็เหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าจะหมดคำพูด" พศวัตถอนหายใจเช่นกัน "รู้ยังงี้ไม่รับงานดีกว่า"
“รับงาน" ธงรบลืมตา ขมวดคิ้ว "รับงานอะไร"
“เปล่า" พสวัตส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดลิ้นชักแล้วหยิบขวดยาออกมาวาง
“จะโด๊บยาผมเลยหรือหมอ" ธงรบเอียงหน้ามองตาม
“สนหรือเปล่าล่ะครับ ซักเม็ดไหม รับรองว่าหลับสบาย จะได้หายจากเป็นหมีแพนด้าซะที อย่างสารวัตรต้องให้ยาเลย ข้ามขั้้นตอนการทำจิตบำบัดไปดีกว่า"
“เอาไปช๊อตไฟฟ้าเดี๋ยวนี้เลยดีไหมล่ะ" ธงรบหันไปมองผนักห้องอีกด้าน "เอาให้ตายไปเลย วันที่ผมตาย อาทิตย์ก็คงให้อภัยผมมั๊ง ทำผิดแค่นี้ ครั้งแรกด้วย กะจะเล่นให้ผมทรมานถึงตายเลยหรือไง คนจะง้อก็ไม่ยอมให้ง้อ คนจะยอมรับผิดก็ไม่ยอมให้พูด ไม่ยอมให้อธิบาย จะให้ลงโทษก็ไม่ยอมลงโทษ นี่เล่นปิดกั้นทุกทาง ไม่ให้เข้าใกล้ ไม่รับโทรศัพท์ แล้วนี่ยังไปอยู่กับ...”
“ไปอยู่กับ" พศวัตถามเมื่อคนที่นอนบ่นหยุดไปเฉยๆ "อยู่กับอะไรครับ หรือสารวัตรจะพูดว่าไปอยู่กับใคร"
“แบบนี้มันทรมานกันนะหมอ" ธงรบไม่ตอบคำถาม "ถ้าหมอเป็นผมแล้วจะรู้สึก"
“ผมคงไม่เป็นสารวัตรหรอก ไม่อยากเป็น" พศวัตเดินกลับมานั่งบนเก้าอี้ตัวเองแล้วโน้มตัวลงมาหาธงรบ "เพราะเป็นสารวัตรธงรบนี่คงลำบากน่าดู"
“ผมรู้ว่าผมมันคนไม่ดี"
“คนเราทำผิดแล้วแก้ไข คนที่รักเราก็ต้องให้อภัย" พศวัตยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เขายอมผมหรือเปล่าล่ะ" ธงรบทำเสียงเหนื่อยล้า
“แล้วสารวัตรจะทำจริงหรือเปล่าล่ะ" พศวัตสวนกลับ
“เรื่องภานุวัฒน์ไม่ใช่ง่ายๆ นะ หมอก็รู้"
“ไม่ใช่เรื่องภานุวัฒน์ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ปัจจัยภายนอก เลิกโทษปัจจัยภายนอกได้แล้ว" พศวัตส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“หมายความว่ายังไง" ธงรบถาม
“หมายความว่า มันเป็นปัจจัยภายใน" พศวัตกำลังจะอธิบายแต่ก็เปลี่ยนใจ "เอาเป็นว่าสารวัตรรู้แค่นี้ก่อน ตอนนี้ ห้ามดื่มเหล้าเด็ดขาด เพราะสารวัตรน่าจะรู้ตัวว่าตัวเองดื่มเหล้าทีไรได้เรื่องทุกที ยิ่งเป็นคนใจอ่อน เห็นน้ำตาใครเป็นปวกเปียก ไม่เคยเอาชนะความน่่ารักน่าเอ็นดู...”
“หมอนี่รู้จักผมทุกแง่ทุกมุมเลยให้ตายสิ" ธงรบพูดแทรกขึ้นมาแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้พศวัตและพูดเสียงทุ้มลึกว่า "รู้จักกันดีขนาดนี้ มาเป็นแฟนผมเลยดีไหมหมอ ถ้าอาทิตย์ทิ้งผมจริงๆ ผมจะมาเอาหมอเป็นแฟน"
“บ้า" พศวัตพูดเสียงเย็น ใบหน้าเรียบนิ่ง "เล่นอะไรบ้าๆ"
“หมอคุ้นเคยกับคนแบบนี้อยู่ไม่ใช่หรือ แต่คนอย่างผมเขาไม่เรียกว่าบ้า เขาเรียกว่ามีเสน่ห์ คนเลยพากันมาหลง แบบนี้จะเรียกว่าเป็นความผิดของผมฝ่ายเดียวไม่ได้นะ ทีนี้จะบอกว่าไม่ใช่ปัจจัยภายนอกได้ยังไง"
“คิดแบบนี้ไงถึงได้เป็นเรื่อง จนป่านนี้แล้วยังไม่คิดว่าตัวเองผิดอยู่หรือ"
“ผิดสิ ผมรู้ว่าผมผิด"
“สารวัตรนี่พูดวนไปวนมา" พศวัตส่ายหน้า
“หมอบอกสิว่าผมเป็นคนไม่มีเสน่ห์ ไม่ดึงดูดใจ ไม่หล่อ ไม่ล่ำ" ธงรบทำเสียงทุ้มต่ำ หรี่ตามองหน้าหมอพศวัตนิ่ง
“แล้วอาทิตย์หลงสารวัตรหรือเปล่า"
“ผมเจนจัดเรื่องอย่างว่ามากนะหมอ มือชั้นโปรเลยล่ะ" ธงรบไม่ตอบคำถามพศวัต "ผมรับรองว่าหมอจะต้อง...”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะสารวัตรธงรบ" พศวัตเสียงเข้ม รู้สึกว่าตัวเองหายใจแรงโดยไม่มีเหตุผล
“ทำไม"
“นี่ล่ะที่คุณอาทิตย์เขาทนไม่ได้ เพราะสารวัตรเจ้าชู้ ปัจจัยภายในที่ผมพูดเมื่อกี้ไง นี่ล่ะ"
“แล้วทำไมผมไม่จีบหมอ ทั้งๆ ที่หมอก็รูปร่างหน้าตาดี ตรงสเป็คผมแบบนี้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม น้ำเสียงจริงจัง "หมอไม่เห็นหรือว่าผมเป็นยังไง ส่วนเรื่องภานุวัฒน์นั่น...”
ธงรบชะงัก หยุดพูดไปเฉยๆ แล้วถอนหายใจเสียงดัง ทิ้งให้นายแพทย์หนุ่มมองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ และพูดขึ้นมาว่า
“สารวัตรนี่เป็นคนซับซ้อนจริงๆ เลย สงสัยต้องไปเปิดตำราอีกรอบ"
“ตารารักมีไหมครับ หมอไปหามาให้ซักเล่มบ้างสิ"
“นักรักอย่างสารวัตรนี่หรือต้องพึ่งตำรารัก" พศวัตพูดยิ้มๆ
“ผมจะเอาไปให้อาทิตย์อ่าน" ธงรบพึมพำพลางเอนตัวนอนนิ่งเงียบ ปล่อยให้นายแพทย์พศวัตนั่งนิ่ง มองคนตัวใหญ่ที่นอนเหยียดยาวอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เจ้าตัวเองก็ยากที่จะเข้าใจได้หากมองเห็นดวงตาของตัวเองผ่านทางกระจก
...เขายอมรับว่าธงรบเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์พอๆ กับเป็นผู้ชายที่น่าหลีกเลี่ยงเพราะเหตุผลหลายๆ อย่าง และไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาทำงานกับผู้ชายแบบนี้ สังคมของเขาเป็นอีกแบบ ส่วนมากเป็นหมอและอาจารย์ คนที่เขาพบมักจะมีด้านเดียว อ่านง่าย...
...ธงรบเป็นคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนง่ายๆ พูดอะไรไม่คอยคิด แต่เขาเริ่มจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีหลายด้าน หลายมุม ไม่มีแบบแผนตายตัว เดาใจไม่ถูก...
...วินาทีนี้อะไรบางอย่างก่อตัวขึ้นมาในใจ เขาเริ่มคุ้นเคยกับธงรบ ผู้ชายคนนี้มีอะไรที่น่าค้นหา...
...แต่เขาไม่ควรค้นหา...
...ไม่เด็ดขาด...
หลายวันหลังรับคำปรึกษาอย่างเป็นทางการในออฟฟิสของหมอพศวัตธงรบก็หมดความอดทน เย็นนี้จึงตามง้ออาทิตย์อีกครั้ง เขาบุกถึงบริษัท ยามคนเดิมที่เคยเป็นฝ่ายเขาตอนนี้กลับยืนขวางประตูแต่หน้าตาดูกระอักกระอ่วน ซึ่งเขารู้ว่าคงเป็นเพราะถูกเจ้าของบริษัท 'บีบบังคับ'
“เข้าไปก็ไม่เจอครับ คุณอาทิตย์ออกประตูหลังบริษัทกลับไปแล้วตั้งแต่เห็นรถสารวัตร" สมบูรณ์ รปภ. ประจำบริษัทให้เหตุผล
“แล้วทำไมไม่ล๊อคประตูเอาไว้เหมือนเคย เงินล่วงหน้าก็ได้ไปแล้ว" ธงรบโวยวาย
“คุณอาทิตย์ขู่ว่าจะไล่ผมออกถ้าช่วยเหลือสารวัตร" สมบูรณ์พูดเสียงอ่อย
“กลัวพลเรือนกว่ากลัวตำรวจหรือไง" ธงรบเสียงห้วน
“ผมกลัวตกงาน"
“สมบูรณ์ เราเคยช่วยกันมานะ จำได้หรือเปล่า" ธงรบเสียงอ่อนลง
“ผมก็อยากช่วยสารวัตร" สมบูรณ์หน้ามุ่ย "แต่ว่าคุณอาทิตย์เป็นเจ้านายผม"
“เอางี้" ธงรบควักกระเป๋าธนบัตร "เอาเงินนี่ไปเติมเงินมือถือ เติมเท่าไหร่ก็ได้ แต่ว่าเวลาอาทิตย์กำลังจะออกจากออฟฟิส ให้โทรบอกสารวัตร"
“สารวัตรติดสินบนผมหรือครับ" สมบูรณ์พูดเสียงเบา
“ก็เออสิวะ" ธงรบเสียงดังทันที "ที่กินมาตั้งนานนี่ไม่เรียกว่ารับสินบนหรือไง เดี๋ยวจับข้อหารีดไถตำรวจซะนี่"
“สารวัตรให้ผมเอง"
“งั้นก็ไม่ต้องเอา แต่ระวังตัวไว้ให้ดี" ธงรบยกนิ้วขึ้นชี้หน้า "เดี๋ยวลดสถานภาพให้กลายเป็นอดีตแนวร่วมจะหาว่าไม่เตือน หลับยามเมื่อไหร่ พ่อจะแอบเปิดประตูเข้าไปขโมยของ คราวนี้ได้โดนไล่ออกแน่"
“โธ่ สารวัตร" สมบูรณ์ทำเสียงเหมือนจะขาดใจ
“พูดดีๆ ไม่ชอบ ให้เงินก็เรื่องมาก ชอบให้ขู่" ธงรบเสียงเข้ม "ว่าไง จะช่วยต่อไป หรือจะเป็นศัตรูกัน"
“ช่วยครับช่วย" รปภ. ผู้ถูกข่มขู่ถอนหายใจ
“ให้รายงานทุกอย่างนะ เข้าใจ๋" ธงรบจ้องหน้าสมบูรณ์ซึ่งรีบพยักหน้าอย่างเนือยๆ
ในเมื่อไม่เจอตัวที่บริษัทธงรบก็ตามไปที่บ้านแต่ก็โชคร้ายเช่นเคย แนวร่วมอีกคนของเขากำลังเริงร่าอยู่ที่ภูเก็ตและบอกเขาว่า 'เฮียอยู่บ้าน เข้าไม่ได้'
แต่ตะวันก็ยังเสนอทางออกให้
'ผมจะสั่งเด็กให้รอดูสถานการณ์ ถ้าเฮียสุริยะออกไปข้างนอกก็ให้เปิดประตูรับสารวัตรเข้าไปในบ้าน ห้องอาตี๋อยู่ชั้นสอง หัวมุมฝั่งถนนเข้าซอย8 ถ้าไม่อยู่ในห้องก็คงอยู่สวนญี่ปุ่นหลังบ้านเหมือนเคย ถ้าเข้าห้องได้ จัดการฆ่าปิดปากเลยนะสารวัตร จะได้จบเรื่องซะที กุญแจเอาจากแม่บ้าน พวกนั้นพร้อมรับคำสั่ง แต่ระวังเด็กที่เป็นทอม ยัยนั่นมันจงรักภักดีอาตี๋เพราะมันโตมาด้วยกัน'
ธงรบถอนหายใจเมื่อนึกถึงคำพูดของตะวันซึ่งบางครั้งเขาก็ไม่แน่ใจว่าส่วนไหนจริงส่วนไหนพูดเล่น เขารออยู่นานแต่โชคก็ไม่เข้าข้าง สุริยะไม่มีวี่แววว่าจะออกไปนอกบ้าน เด็กรับใช้ที่ตะวันสั่งเอาไว้มายืนเมียงมองเขาที่ประตูรั้วเป็นระยะๆ แล้วส่ายหน้าเพื่อสื่อสารให้รู้ว่าทางไม่สะดวก
แย่ไปกว่านั้น เขาเห็นรถเบนซ์สีทองคันใหญ่ขับโดยคนขับรถแล่นเข้าไปในบ้าน แม้ไม่เห็นคนสองคนที่นั่งอยู่เบาะหลังชัดเจนแต่ก็เดาได้ว่าเป็นบิดากับมารดาของ 'ตี๋หนุ่มทั้งสาม'
ตะวันบอกว่าโดยปกติไม่ค่อยจะมีใครอยู่บ้าน บิดามารดาเดินทางไปติดต่อธุรกิจและตรวจงานอยู่บ่อยๆ สุริยะก็ชอบไปขลุกอยู่ที่บ้านแฟน ตัวเองก็ออกท่องราตรี แต่วันนี้ 'ด่านอรหันต์' ที่เขาไม่กล้าฝ่าเข้าไปกลับมาอยู่ที่บ้านกันพร้อมหน้าเหมือนตั้งใจมารวมกันปกป้องลูกชายคนสุดท้อง
...ปกป้องอาทิตย์จากคนแบบเขางั้นหรือ..
...เขาแย่ขนาดที่อาทิตย์จะให้อภัยไม่ได้เชียวหรือ...
...อาทิตย์รักคนอย่างเขาไม่ลงเลยหรือ...
...เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ดี รู้ว่าถ้าคนสองคนตกลงปลงใจเป็นแฟนกันแล้วการนอกใจนั้นเป็นสิ่งไม่ดี...
...แล้วอาทิตย์ล่ะ ใจของอาทิตย์อยู่กับคุณนุ แบบนี้เรียกว่านอกใจได้หรือเปล่า ถ้ายังรักคุณนุอยู่มายอมเป็นแฟนเขาทำไม...
...แต่เขาเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือว่าขอเพียงแต่ได้เป็นแฟนกับอาทิตย์ เรื่องอะไรเขาก็ไม่สน...
...อาทิตย์ก็พูดเองเหมือนกันว่าเขาจะไปมีอะไรกับใครที่ไหนก็ไม่สน...
...มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมความสัมพันธ์ของเขากับอาทิตย์มันเป็นแบบนี้...
ธงรบกระแทกท้ายทอยลงกับเบาะรถแรงๆ ราวกับจะ 'เคาะ' ความคิดทุกอย่างให้ออกไปจากสมอง ยิ่งนั่งเงียบๆ ในรถเขาก็ยิ่งฟุ้งซ่าน แต่จะให้ลงจากรถก็ไม่ได้ ตอนนี้เขาเริ่มจะหายใจไม่ออกด้วยสาเหตุสองประการ คือ ในรถไม่มีอากาศถ่ายเท และ หายใจไม่ออกเพราะทรมาน
...ทรมานที่ไม่รู้ว่าอาทิตย์จะเอายังไงกับเขา...
พันตำรวจโทอาวุธเดินออกจากประตูด้านหน้าของสำนักงานตำรวจแห่งชาติอย่างเหนื่อยล้า และเมื่อใกล้จะถึงรถจึงปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดออกเพราะรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง วันนี้เขานั่งอยู่ในห้องประชุมกว่าสี่ชั่วโมงเพื่อประชุมเรื่องคดีฆาตรคุณสุวิทย์ กรรมกรรมการผู้จัดการใหญ่ของห้างสรรพสินค้าชั้นนำแห่งหนึ่งซึ่งขณะนี้กำลังเป็นข่าวครึกโครมไปทั่วประเทศ คุณพ่อของเขาเรียกตัวให้เข้ามาช่วยงานสืบสวนเป็นกรณีพิเศษ เขาเป็นหัวหน้าชุดสืบสวนชุดที่สาม ทำการสืบคดีแบบลับๆ โดยที่สื่อมวลชนไม่รู้ว่าเป็นชุดสวบสวนอีกชุดหนึ่งและแม้แต่ญาติบางคนของผู้ที่เสียชีวิตก็ไม่ทราบ
นายตำรวจคนเก่งของหน่วยสืบสวนพิเศษเดินไปจนพ้นท้ายรถเพื่ออ้อมไปยังประตูฝั่งคนขับจึงเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนกอดอกพิงรถเขาอยู่อย่างอดทน ตามองตรงไปข้างหน้า ท่าทางเคร่งเครียด แต่เมื่อได้ยินเสียงกระแอมเบาๆ ของเจ้าของรถจึงหันหน้ามาช้าๆ
“คิดยังไงมาดักรอถึงที่นี่ล่ะธง" อาวุธถามด้วยเสียงราบเรียบทั้งที่รู้ว่าเพื่อนมาเพราะอะไร
“มาบอกให้แกเลิกยุ่งกับอาทิตย์" ธงรบเสียงห้วน
“เราไปยุ่งอะไร"
“อาทิตย์ไปอยู่บ้านแก" ธงรบเสียงดังขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้ "แต่แกยังทำเป็นเฉย ไม่รับรู้ว่านั่นน่ะ แฟนข้า"
“อาทิตย์แค่มาเยี่ยมในฐานะเพื่อน" อาวุธให้เหตุผล "อาทิตย์เป็นแขก"
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย ขลุกอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ทำไมข้าจะไม่รู้"
“ไปเฝ้าดูหรือถึงได้รู้" อาวุธเลิกคิ้ว ทำเป็นสงสัย
“เอ็งบอกให้อาทิตย์กลับสิ เวลาอาทิตย์ไปหาก็บ่ายเบี่ยง บอกว่าไม่ว่าง นี่ยอมให้ไปนั่งดูทีวีในบ้านจนหลับคาทีวี" ธงรบกระแทกเสียง
“ทำยังงั้นไม่ได้หรอกธง แขกมาจะไม่ให้เปิดประตูรับได้ยังไง"
“แต่แขกคนนั้นเป็นอาตี๋แฟนข้านะโว้ย"
“เราไม่ได้ทำอะไรเสียหาย อาทิตย์มาหาเพราะอยากได้เพื่อนคุย บ้านเราบรรยากาศดีน่านั่งเล่นคิดอะไรเพลินๆ ผิดด้วยหรือ อีกอย่าง ถ้าอาทิตย์ไม่มีเรื่องไม่สบายใจก็คงไม่หาคนปรับทุกข์ด้วยแบบนี้หรอก" อาวุธพูดเสียงเนิบนาบตามแบบฉบับ "แล้วไม่ต้องมาพูดว่าเรายุ่งกับอาทิตย์ เพราะถ้าเราจะยุ่งกับอาทิตย์ นายก็ห้ามไม่ได้"
“ทำไม แกจะยุ่งงั้นสิ จะแย่งอาทิตย์หรือไง" ธงรบเสียงเข้ม
“ดื่มเหล้ามาหรือเปล่านี่" อาวุธทำจมูกฟุดฟิด "นายกับคมนี่ไม่ไหวจริงๆ จะคุยเรื่องจริงจังอะไรเข้าหน่อยต้องไปดื่มเหล้ามาก่อนทุกที แบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง"
“ไม่ต้องมาสอน"
“รู้ตัวไหมว่ากำลังพาล" อาวุธเอียงหน้ามองอีกฝ่าย
“ถ้าไม่เจอแบบข้าแกไม่รู้หรอก เป็นแกจะว่ายังไงถ้าเป็นเพื่อนมายุ่งกับแฟน"
“ใช้คำผิดไปแล้วนะธง" อาวุธเสียงห้วนขึ้น "นายกลัวว่าจะเกิดเป็นเรื่องเหมือนตอนคุณนุกับคมหรือไง"
“แกบอกมาสิว่าไม่คิดยังงั้นกับอาทิตย์" ธงรบถลึงตา
“คิดยังไง"
“ก็...” ธงรบกำลังจะพูดไปอย่างที่ใจคิดแต่ก็ระงับเอาไว้ได้ เขารู้ว่าหากคุยกันแบบนี้ต่อไปไม่นานอาวุธก็คงต้อนเขาจนมุม ให้เถียงอย่างไรก็คงไม่สามารถชนะอาวุธได้
“แกสัญญามาเดี๋ยวนี้เลยว่าจะไม่ยุ่งกับอาทิตย์" ธงรบตัดบท
“นายไปสัญญากับอาทิตย์ว่าไม่ให้มายุ่งกับเราจะดีกว่า" อาวุธยิ้มมุมปาก "แต่สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่ที่เราหรืออาทิตย์หรอกธงรบ"
“แล้วอยู่ที่ไหน" ธงรบตะคอก
“นายมีโอกาส แต่นายก็ชอบปล่อยโอกาสให้หลุดลอย กี่ครั้งมาแล้วที่เจอคนดีๆ แต่นายก็ชอบให้คนดีผ่านไปและให้คนอื่นอีกหลายคนมาร่วมมือกับตัวเองทำลายโอกาสนั้น" อาวุธพูดเสียงต่ำ จ้องตาธงรบนิ่ง
“แกหมายความว่ายังไง"
“ถ้าไม่คิดว่าจะมีความรักจริงจังก็ไม่ต้องมาร่ำไรกับเรื่องแบบนี้หรอกธง อย่าเสียเวลาเลย ไปสนุกสนานเฮฮาหาความสำราญกับใครคนอื่นๆ ต่อไปเถอะ มีคนอีกหลายคนที่ชอบผู้ชายเจ้าชู้และเห็นเรื่องอย่างว่า 'มันส์' กว่าเรื่องของหัวใจ" อาวุธพูดเน้นหนัก
“แกไม่ต้องมากระทบกระเทียบ"
“แสดงว่านายพร้อมสำหรับความรักแล้วสิ" อาวุธเลิกคิ้ว
“แกจะรู้อะไร"
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้" อาวุธเสียงกร้าว "เราพูดเพราะเป็นห่วง เราเคยผ่านมาแล้วแม้ไม่มากคนเท่านายกับอธิคม แต่เราผ่านมาในแบบที่นายสองคนไม่เคยเจอ อย่าให้มันลอยหายไปก่อนที่จะได้คว้าเอาไว้นะธง นายจะเสียเขาไปทั้งที่เขายังยืนอยู่ตัวเป็นๆ ให้นายเห็นเต็มสองตาแต่แตะต้องไม่ได้ แบบนั้นมันเจ็บกว่าที่เสียคนที่เรารักไปแต่ร่างกาย แต่ใจยังอยู่ด้วยกัน"
ธงรบยืนมองรถของอาวุธแล่นจากไปด้วยสายตาเคร่งเครียด คำพูดของเพื่อนยังดังก้องอยู่ในหู ใบหน้าราบเรียบของฝ่ายนั้นยังคงเด่นชัดอยู่ในห้วงคิดคำนึงเสมือนว่ายังยืนอยู่ที่เดิม อาวุธแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่ทำตามที่เขาต้องการ หน้ำซ้ำยังพูดทิ้งท้ายให้เขาหวั่นใจ
...เสียอาทิตย์ไปยังงั้นหรือ ไม่มีทาง เขาไม่มีวันจะเสียอาทิตย์ไป ถ้าเขาจะเสียอาทิตย์ ก็ให้ความตายมาพรากไปก็แล้วกัน...
ธงรบถอนหายใจหนักๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อ 'ปรับทุกข์' กับอธิคมเช่นเคย ตอนนี้เขามืดแปดด้าน นึกอะไรไม่ออกเพราะสมองตื้อไปหมด แรงหึงหวงทำให้เขาคิดอะไรไม่เป็นเหตุเป็นผล
...อาทิตย์จะไปอยู่กับใครก็ไม่ทำให้เขาหึงได้มากเท่ามาอยู่กับอาวุธ ขลุกอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน จะให้เขาคิดยังไงเล่า...
...ไม่นึกเลยว่าตลอดชีวิตวัยหนุ่มที่เต็มไปด้วยความสุข ตอนนี้รู้สึกทุกข์จนไม่รู้ว่าจะคร่ำครวญอย่างไร...
...กรรมตามสนองยังงั้นหรือ ทำไมต้องมาสนองกันตอนนี้ รออีกหน่อยไม่ได้หรือไง รอให้เขาตายไปเสียก่อนสิ ชาติหน้าก็ได้ แต่ชาตินี้ อย่าเพิ่งเลย เขาจะไม่ไหวแล้ว...
***28***
ขอบคุณที่ห่วงใยสารวัตรธงรบกันนะครับ
ธงรบซึ้งใจจริงๆ
You wanted a piece
I gave you all
You wanted to let go
I'm holding too tightly...
-
กรี๊ดดดดดดดนุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตตตตตต :m11: :m1:
-
:o12:
-
:z6: เอาให้หนักกกกกก อยากเจ้าชู้ดีนัก :angry2:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
"ทำผิดแค่นี้" .... งั้นรึ ศาลาวัด :beat:
-
...กรรมตามสนองยังงั้นหรือ ทำไมต้องมาสนองกันตอนนี้ รออีกหน่อยไม่ได้หรือไง รอให้เขาตายไปเสียก่อนสิ ชาติหน้าก็ได้ แต่ชาตินี้ อย่าเพิ่งเลย เขาจะไม่ไหวแล้ว...
นี่ถึงขึ้นนี้แล้วตาเสาธงยังไม่สำนึกอีกหรอ
-
เจอใครไม่เจอ มาเจออาวุธ
ถ้าศาลาวัดใจเย็นกว่านี้ จะเข้าใจความหมายที่อาวุธพูดเอาไว้
แต่อย่างว่า คนมันกำลังหึง เลยคิดไม่ออก จะบอกว่า " โง่ " ก็รู้สึกว่าแรงไป
เอาเป็นว่า คิดไม่ทันละกัน :z2:
เป็นกำลังใจให้ ศาลาวัดคิดได้ ไหวตัวทัน ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
+1 ให้พี่นายนะครับ รอตอนต่อไปด้วย
-
เฮ้อ :เฮ้อ: อิธงรบ....คุณพี่เสมือนบัวใต้น้ำนะคะเรื่องความรักเนี่ย
เพื่อนอาวุธอุตส่าห์ชี้ทางโน้นนี่นั่น...ตอนนี้ล่ะห่วงว่าเพื่อนจะมาแย่งนุ้งอาทิ๊ตไป
หวงเข้าขึ้นมอยากเห็นได้ชัด..แต่เข้าไปห้ามไปปรามกับคนผิดคนแล้วล่ะ
ห้ามอะไรที่ตัวเองไม่มีิสิทธิ์จะห้ามหนะ อาวุธเพื่อนเกลอพี่แกก็ตอกกลับได้หมดนั่นแหละ
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้" อาวุธเสียงกร้าว "เราพูดเพราะเป็นห่วง เราเคยผ่านมาแล้วแม้ไม่มากคนเท่านายกับอธิคม
แต่เราผ่านมาในแบบที่นายสองคนไม่เคยเจอ อย่าให้มันลอยหายไปก่อนที่จะได้คว้าเอาไว้นะธง
นายจะเสียเขาไปทั้งที่เขายังยืนอยู่ตัวเป็นๆ ให้นายเห็นเต็มสองตาแต่แตะต้องไม่ได้
แบบนั้นมันเจ็บกว่าที่เสียคนที่เรารักไปแต่ร่างกาย แต่ใจยังอยู่ด้วยกัน"
>>สุดยอดมากคะ คุณพี่อาวุธแขน เอ้ย ขา จากตายอ่ะว่าเจ็บปวดรวดร้าวแล้วนะ
แต่จากตายเนี่ยสิ....มันก็ทรมานและเจ็บปวดไม่ต่างหรอก ระวังเอาไว้อิพี่ธง
....เอิ่มคุณหมอขา...เห็นคนไข้ปวดจิตเพราะเมียทิ้งเนี่ย อยากจะร่วมวงความเจ็บนี้ด้วยรึคะ
เป็นแค่เพื่อนที่ปรึกษาก็พอคะคุณหมอ...ไม่ต้องถึงกับเก็บใจช้ำๆมาเยียวยาเองเลยคะ แค่นี้อิพี่ธงก็เรียงคิวเด็กเก่า
เด็กใหม่ ภรรเมียตัวจริง ชั่วคราว ถาวร ไม่ถูกแล้วล่ะคะ
แล้วทำไมคุณหมอขาถึงไม่บอกไปล่ะคะ ว่า....ปัจจัยภายในคืออะไร ....พี่ท่านธงรบมัวแต่ห่วงปัจจัยภายนอกอยู่นั่น :a14:
ไหนๆก็พูดแทงใจดำแล้วไงคะ ก็บอกไปเลยว่า
ไอ่ที่ควบคุมได้ก็ควรจะเปลี่ยนก่อน คือ........สันดาน ชะอุ้ย นิสัย เจ้าชู้ เพลย์บอย ขี้เหล้าเมายา ไงคะ
แล้วก็เลิกหลงตัวเองได้แล้ว อาทิ๊ตไม่ได้หลงมานอนกับคุณพี่เพราะลีลาดีหรอกนะคะ...
แค่นี้สมองก็ยังคิดมะตก....เฮ้อดูท่าน่าจะรับทานโอเมก้าสามซักกำมือนะคะ :เฮ้อ: ขนาดเครียดเพราะเมียไม่ให้อภัยอยู่นี่
ยังมาหลีหมอ แถมยังโอ้อวดเรื่องอย่างว่า..... ถ้าวันไหนเสื่อมสมรรถภาพกับคนอื่นแล้ว....ฟิตปั๋งกับนุ้งอาทิ๊ตคนเดียวเท่านั้น
...วันนั้นคงเป็นวันที่อาทิ๊ตตตคงยอมให้โอกาสได้อธิบายบ้างนะคะ
แหมพ่อคุณ กะเพื่อนกะฝูงก็จะฟันได้อีก :beat:
+1 ให้คนแต่งคะ แหม.........จุใจ ชื่นใจ ตอนนี้รอบตัวนุ้งอาทิ๊ตมีแต่กำแพงเสริมใยเหล็กนะคะอิคุณธง
พี่สุริยะเค้าก็มาดูน้องชายตัวเองแบบใกล้ชินยิ่งกว่าแต่ก่อนอีก...จะเข้าใกล้อาตี๋อ่ะเรอะ อยากยิ่งกว่างมเข็มใน
มหาสมุทรอีกคะ ชิส์ สมๆๆๆๆๆ
-
:laugh:
:oni2:
:oni1:
-
เข้าตำรา รำไม่ดีโทษปี่โทษกลางนะ อีตาเสาธง
-
สมน้ำหน้า เอาให้หนักเลย
สารวัตรนี่ยังไปทำเจ้าชู้กับคุณหมออีก :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: ธงรบกรรมมันติดจรวดไม่ต้องรอชาติหน้าแต่มันเห็นผลในชาตินี้แหละ
-
จะใจอ่อนสงสารสารวัตรดีมั้ยเนี่ยะ
-
สารวัตรพี่ธงทำไมต้องมาระรานสารวัตรพี่อาวุธของเค้าด้วย
อย่างนี้มันพาลกันนี่หว่า
ไม่ได้แล้วต้อง :beat: สั่งสอนให้รู้สำนึกซะบ้าง
-
:a5: อืมมม ... ยังอับจนหนทางอยู่อีกเหรอเนี่ย ..
เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ยังทันมั้ยค่ะ ... ได้ข่าวว่าใกล้จบเต็มที่แล้ว ... แต่ทำไมยังไปไม่ถึงไหนเล้ยยยย
จะจบไม่สมหวัง ไม่แฮปปี้บ้าง ก็เข้าท่าอยู่นะคะ สำหรับคู่นี้ ... คบกันไปก็เท่านั้น สงสารตี๋น้อย
ได้พบเพื่อเพียงผ่านนะคะ ... ธงรบยังดูห่างไกล คำว่า "จริงจัง" อีกเยอะน๊า :laugh:
-
สารวัตรเสาธงจะรอดหรือเปล่า ดูแล้วคงจะรุ่งริ่ง อิอิ
-
มาแล้ววววววววว ดีใจจัง :เฮ้อ: ได้อ่านอีกตอน เหมือนได้ต่อลมหายใจ ค่อยมีกำลังไปกำกิจวัตรประจำวันหน่อย มาต่อเร็วๆน่ะครับ :call:
-
:z2:
บทเรียนสำหรับคนเจ้าชู้
ขอแรงกว่านี้อีกได้ไหม แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจ :z3:
-
อาทิตย์ใจแข็งจัง :z10:
นอกใจทางใจ กับ นอกใจทางกาย อันไหนผิดมากกว่ากัน
-
:sad4: สารวัตร เป็นกำลังใจให้ อดทนและตื้อต่อไปนะ
อาทิตยยังหาทางออกไม่เจอ สารวัตร ก็ยังคงเป็นสารวัตรคนธาตุหยาบ
-
จุก พูดไรไม่ออก ได้แต่ :เฮ้อ:
ว่าแต่กับหมออ่ะ ช่วยไปช่วยมา ได้กันแน่ๆ สารวัตรเอ๊ย :z3:
คิดถึงอาตี๋ ตอนนี้ยังไม่ยอมโผล่ :o12:
-
คุณหมอ อย่าเชียวนะอย่าได้คิดไปค้นหาคนเจ้าชู้อย่างสารวัตรธงเด็ดขาด
แต่เริ่มจะชอบ อาวุธแระ พูดจาดีมีสาระ หน้าตาหล่อเหลา หน้าที่การงานฐานะเริ่ด :really2:
-
:a5: อืมมม ... ยังอับจนหนทางอยู่อีกเหรอเนี่ย ..
เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ยังทันมั้ยค่ะ ... ได้ข่าวว่าใกล้จบเต็มที่แล้ว ... แต่ทำไมยังไปไม่ถึงไหนเล้ยยยย
จะจบไม่สมหวัง ไม่แฮปปี้บ้าง ก็เข้าท่าอยู่นะคะ สำหรับคู่นี้ ... คบกันไปก็เท่านั้น สงสารตี๋น้อย
ได้พบเพื่อเพียงผ่านนะคะ ... ธงรบยังดูห่างไกล คำว่า "จริงจัง" อีกเยอะน๊า :laugh:
อยากจะเห็นด้วย o13
ชะอุ๊ย! เดี๋ยวโดนแถวนี้รุม :z6:
ตอนนี้ตี๋น้อยชิวๆ ไม่มาวุ่นวายกะเรื่องทางโลกซะงั้น
-
บทลงโทษของคนเจ้าชู้
ปล่อยให้ กระวนกระวาย+หวาดระแวงแบบนี้ ทรมานจริงๆ
เอ้า เอ้า
อดทนอีกหน่อยธงรบ
ว่าแต่
ยังอุตส่าห์ไปหลีหมออีกเนอะ :beat:
เมื่อไหร่จะเข็ดเนี่ย
ปล ตอนหน้าอย่าให้รอนานนะคุณนาย :call:
-
สารวัตรน่าสงสาร :monkeysad:
แต่ก็สมควรได้รับโทษ :angry2:
-
:pig4: o14 o15
-
เป็นแค่คนอ่านตาดำดำ คนนึง
เลยได้แค่เพียงเอาใจช่วยนะ
สารวัตรธง ส่วนกรรมจะตามสนอง
ยังไง ก็เป็นหน้าที่ของคนแต่งแล้วล่ะ
สารวัตรก็อดทน รอคนแต่งเห็นใจละกันนะ :z3:
-
:L2:ได้เข้ามาอ่านแบบเต็มๆซักที หลังจากที่จดจ้องมานาน ก็ขอบอกว่าอ่านจนมาถึงตอนที่ 28 แล้ว แต่ว่าบรรยากาศมันคุ้นๆมั๊ยอ่ะ (ในความรู้สึกนะ)
ก็รอดูกันต่อไปล่ะกัน เห็นนายว่าจะมีแค่ 30 ตอน นี่ก็เข้าไป 28 ล่ะ เหลืออีก 2 ตอน อาทิตย์จะ "ขึ่น" มามั๊ยล่ะ....แต่ที่แน่ๆ มีความรู้สึกว่า นาย เขียนให้ ธงรบ "รู้สึก" มากกว่า อธิคมหรือเปล่า หรือว่าพยายามจะย้ำให้คนอื่นที่เป็นประเภท"ไหล" เข้าใจถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อคุณ "ต้อง" ใครเข้าจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ต่อไปล่ะกันครับ แม้ว่าจะมาบ้าง ไม่มาบ้าง มารออ่าน 2 ตอนที่เหลือนะ....
แล้วอย่างที่คุยกัน จะพิมพ์รวมเล่มเมื่อไหร่ บอกด้วยนะ
:bye2:
-
ขอซักโบกเถอะค่ะ ไอ้ธงหักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :beat: :beat: :z6: :z6:
ดูมัน ยังไม่คิดว่าตัวเองผิดอีกนะ
ขอหนักๆค่ะ ให้ทุรนทุรายเข้าขั้น ICU ถึงจะสะใจ :laugh:
-
อยากเห็นธงรบหมดสภาพหึหึหึ สงสารไม่ลงและ :fire:
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถุย! (ขออภัยที่หยาบคาย)
"ทำผิดแค่นี้"
อยากจะปริ้นท์ประโยคนี้ ตัวใหญ่ๆๆๆ เท่าฝาบ้านให้อาตี๋น้อยอ่านจริงๆๆ
งั้นอาทิ๊ตตตตตตต ดาร์ลิ่ง จุ๊บๆๆ งั้นจัดไปเบาะๆๆ ให้สมกะ "ความผิดแค่นี้"
ของธงรบนะ รู้ป่าว ธงรบไม่ได้ทำผิดร้ายแรงเลยนะ แค่ไปนอนกะเด่ะนั่นแล้วเรามาเห็นตำตาคาเตียงแค่นั้นเอ๊งงงงงงงงงงงงงงง เป็นความผิดของอาทิตย์ด้วยซ้ำ ที่ไม่ได้ไปเมืองนอกจริงๆ จริงไหม?? แล้วเป็นความผิดของอาทิตย์นะ ที่มาที่คอนโดแห่งร้ากกกกกกกกก ของธงรบในวันนั้น
เห็นไหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ใช่ความผิดของธงรบซักกะตี๊ดดดดดดดด
เอาแค่ขุดหลุมฝังแล้วโบกปูนทับอีกชั้นก็พอแล้วม้างงงงงงงงงงง อิอิ
----------
หมอนี่ก็นะ จะกั๊กทำไม บอกอะไรก็บอกให้หมดเลย ธงรบมีสมองคิดเป็นที่ไหน
ใช้แต่ท่อนล่างคิดซะจนเคยชิน เหอะๆๆๆ :z6:
--------
เสาธง ยังมีเวลามาหลีหมอนะ เหอะ จะโดนเมียสั่งประหารหัวสุนัข อยู่ร่อมร่อแล้วยังไม่รู้ตัวอีก คิดว่าง่ายเหรอ คิดว่าไปฝากภาณุวัตรแล้วง้อ แล้วจะเหมือนเดิมเหรอ
“ถ้าไม่คิดว่าจะมีความรักจริงจังก็ไม่ต้องมาร่ำไรกับเรื่องแบบนี้หรอกธง อย่าเสียเวลาเลย ไปสนุกสนานเฮฮาหาความสำราญกับใครคนอื่นๆ ต่อไปเถอะ มีคนอีกหลายคนที่ชอบผู้ชายเจ้าชู้และเห็นเรื่องอย่างว่า 'มันส์' กว่าเรื่องของหัวใจ" อาวุธพูดเน้นหนัก
"เราพูดเพราะเป็นห่วง เราเคยผ่านมาแล้วแม้ไม่มากคนเท่านายกับอธิคม แต่เราผ่านมาในแบบที่นายสองคนไม่เคยเจอ อย่าให้มันลอยหายไปก่อนที่จะได้คว้าเอาไว้นะธง นายจะเสียเขาไปทั้งที่เขายังยืนอยู่ตัวเป็นๆ ให้นายเห็นเต็มสองตาแต่แตะต้องไม่ได้ แบบนั้นมันเจ็บกว่าที่เสียคนที่เรารักไปแต่ร่างกาย แต่ใจยังอยู่ด้วยกัน"
“นายมีโอกาส แต่นายก็ชอบปล่อยโอกาสให้หลุดลอย กี่ครั้งมาแล้วที่เจอคนดีๆ แต่นายก็ชอบให้คนดีผ่านไปและให้คนอื่นอีกหลายคนมาร่วมมือกับตัวเองทำลาย โอกาสนั้น"
เริ่ดที่สุดค่ะ สารวัตรขาาาาาาาาาาาาาาาา
คำคมบาดลึกจริงๆๆ สุดหล่อ อาวุธ อิอิ
ธงรบจะคิดได้บ้างไหมนั่น เฮ้ออออออออออออออออออออ
+1
-
ขอหนักๆค่ะ ให้ทุรนทุรายเข้าขั้น ICU ถึงจะสะใจ :laugh:
โห แช่งธงรบถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ใจร้ายอ่ะ
Tongrob 29
สุริยะเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นหลังจากไปยืนอยู่หน้าบ้านชั่วครู่ เขาสังเกตเห็นเด็กรับใช้เดินไปประตูรั้วบ่อยครั้งจึงเรียกเข้ามาถาม เพียงเห็นท่าทางอึกอักและสายตาหลุกหลิกสุริยะก็รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ และยิ่งเห็นว่ามีรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน แม้จะค่อนข้างห่างจากประตูไปเกือบสุดริมรั้ว เขาก็พอจะมองออกว่าเจ้าของรถคงกำลังรอใครคนหนึ่งในบ้านหลังนี้
อาทิตย์!
ตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ และไปทำงานบริษัทโฆษณาทั้งที่ครอบครัวตัวเองก็มีธุรกิจหลายอย่างอาทิตย์ค่อนข้างแปลกไปกว่าเดิม สุริยะสงสัยมานานพอสมควรแล้วว่าน้องชายคนเล็กมีอะไรปิดบังเขามาตลอด และยิ่งตะวันเปรยว่า 'อาทิตย์กำลังโกรธพี่เค้า' ก็ยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่เขาสงสัยอยู่นั้นถูกต้อง
...นี่คงเป็นรถของ 'พี่เค้า' ที่มาง้อละสิ...
...อยากจะเห็นหน้า 'พี่' ของอาทิตย์จริงๆ เลย แต่คงต้องรอไว้ก่อน ถ้ามีโอกาสเหมาะๆ เขาถึงจะตรวจสอบเพื่อพิจารณาว่าควรจะ 'อนุมัติ' ให้คบกับน้องชายเขาได้หรือไม่...
...อาทิตย์ยังเด็ก ต้องมีใครคอยดูแล ที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยได้ทำหน้าที่พี่ชายที่ดี ตอนนี้คงต้องสนใจน้องมากกว่าเดิม...
สุริยะเดินตรงไปยังสวนหลังบ้านเพราะคิดว่าอาทิตย์อยู่ที่นั่น เขาตั้งใจจะลองคุยกับน้องชายเพื่อประเมินท่าที แต่เมื่อเดินผ่านห้องครัวกลับเห็น 'อาตี๋เล็ก' ที่ตะวันชอบเรียกกำลังเดินไปเดินมาเหมือนว้าวุ่นใจเป็นอย่างยิ่ง
“หิวข้าวหรืออาทิตย์" สุริยะเดินเข้าไปในห้องครัว ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงธรรมดาเหมือนไม่สนใจจะได้รับคำตอบ
“ครับ" อาทิตย์ตอบแล้วหลบตา
...อาทิตย์ไม่เคยปิดบังอะไรเขาได้เลย ยิ่งเผชิญหน้ากันตรงๆ แล้วเขาถามคำถามจี้เป็นชุดๆ อาทิตย์ยิ่งปิดเขาไม่ได้...
“ดึกแล้วยังหิวอีก" สุริยะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำออกมาแล้วทำเป็นมองหาแก้วน้ำดื่ม อาทิตย์จึงถือโอกาสเดินออกจากห้องครัว แต่ยังไม่ถึงประตูก็ชะงักเมื่อสุริยะเรียกชื่อแล้วพูดขึ้นว่า
“มีรถบีเอ็มจอดอยู่หน้าบ้าน รู้หรือเปล่าว่ารถใคร มาจอดทำไม"
“ไม่ทราบครับ" อาทิตย์ตอบเบาๆ
“เพื่อนมารอรับไปเที่ยวหรือเปล่า" สุริยะถามต่อ
“ผมไม่ทราบ"
“ไปดูหน่อยสิ" สุริยะพูดสั้นๆ แล้วเทน้ำดื่มใส่แก้ว ทำเป็นไม่สนใจน้องชาย แต่ทว่าแอบปรายตามอง จึงเห็นว่าอาทิตย์ยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไปเงียบๆ
...เท่านี้ก็รู้แล้วว่าทะเลาะกับ 'พี่เค้า' ต่อจากนี้ไปก็จะได้รู้ว่าพี่คนนี้เป็นใคร เหมาะสมกับน้องชายของเขาไหม...
อาทิตย์เดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน และเมื่อถึงห้องโถงนั่งเล่นบนชั้นสองหน้าห้องนอนของตะวันจึงมองออกไปข้างนอกผ่านกระจกบานใหญ่ที่สูงจากพื้นจนจรดเพดาน จากมุมนี้สามารถมองเห็นหน้าบ้านได้ชัดเจน แม้รั้วบ้านของเขาสูงและทึบ แต่มีช่องแคบๆ แทรกแต่ละช่วงของเสารั้วทำให้มองผ่านออกไปเห็นว่ามีรถเก๋งสีอ่อนๆ คันหนึ่งจอดอยู่หัวมุมด้านทิศตะวันตก
อาทิตย์หันหลังกลับ เดินไปยังห้องนอนของตัวเอง พยายามบังคับใจไม่ให้ลงไปชั้นล่างและเดินออกไป 'ดู' อย่างที่พี่ชายคนโตแนะนำเพราะเขายังไม่อยากพบหน้าธงรบ
...เขากลัวใจอ่อน...
...ไม่ ไม่ใช่ เพราะเขากำลังดัดหลังธงรบอยู่ต่างหาก อุตส่าห์ไปหาอาวุธ แกล้งทำให้ธงรบหึง เขาต้องการรอจนธงรบรู้สึกร้อนรุ่มจนถึงที่สุด จากนั้นถึงจะยื่นคำขาดซึ่งเขาเตรียมเอาไว้แล้ว...
...แต่ทำไมล่ะ นี่ก็หลายสัปดาห์แล้ว ธงรบง้อเขาถึงขนาดนี้ หากธงรบยอมรับผิด การให้อภัยเป็นสิ่งที่ควรทำไม่ใช่หรือ...
...แล้วจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก...
...ธงรบรักเขาจริงหรือ และถ้ารัก รักขนาดไหน...
...แล้วเขาล่ะ รักขนาดไหน รักจนพอที่จะอภัยได้หรือเปล่า...
...คราวนี้ล่ะ จะได้รู้กัน...
อาทิตย์เข้าห้องนอนและปิดไฟ แต่ตัวเองกลับยืนพิงหน้าต่าง ตาเหม่อมองออกไปนอกบ้าน ในใจอดกังวลเรื่องพี่ชายไม่ได้ สุริยะทำเหมือนสงสัย เขากลัวว่าสุริยะจะรู้ความจริง นอกเหนือจากการที่พี่ชายคนโตจะรู้ว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชาย การที่จะคบคนแบบสารวัตรธงรบนั้นสุริยะไม่มีทางที่จะเห็นด้วยเด็ดขาด
...ถ้าเพียงแต่พี่ชายเขารับความจริงได้ ความจริงข้อแรกที่ว่าเขารักผู้ชาย...
ขณะที่กำลังจมอยู่ในความคิด อาทิตย์ก็หลุบตาลงมองพื้นหญ้าหน้าบ้านเมื่อสังเกตเห็นร่างของใครคนหนึ่งเดินออกไปยังประตูรั้วแล้วทำเหมือนส่งสัญญาณสื่อสารอะไรบางอย่างกับคนที่อยู่ข้างนอก
...เขารู้ว่าคนที่อยู่หน้าบ้านนั้นเป็นธงรบ รถคันนั้นที่จอดอยู่เป็นรถของธงรบ...
...แต่เขาไม่นึกว่าคนใช้ในบ้านจะกลายเป็นแนวร่วมของธงรบ...
...ฝีมือพี่ตะวันแน่ๆ และก็คงเป็นเพราะคำพูดอ้อนวอนขอความเห็นใจของธงรบ...
...รนหาที่ดีนัก ว่าจะรอซักวันสองวัน ถ้ายังงั้นก็ยื่นคำขาดตอนนี้ซะเลย อยากจะรู้นักว่าคืนนี้จะนอนหลับได้หรือเปล่า เปลี่ยนแปลงเงื่อนไขที่เตรียมเอาไว้ซักหน่อย โทษฐานไม่ยอมเชื่อที่ห้ามไม่ให้ไปโน้วน้าวและหว่านล้อมให้คนรอบข้างเขามาช่วยตัวเอง...
ธงรบแทบจะยกเท้ากระทืบปุ่มกดลิฟท์เมื่อกลับถึงที่พักแล้วพบว่าลิฟท์ตัวเดิมเสียอีกแล้ว นายตำรวจหนุ่มหันหลังแล้วเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์พนักงานต้อนรับ มีพนักงานยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์คนเดียวเพราะเป็นเวลาดึกมากแล้ว ชายหนุ่มร่างบางเงยหน้าขึ้นแล้วทำหน้าหนักใจเมื่อเห็นนายตำรวจร่างสูงใหญ่เดินหน้าบึ้งเข้ามาท่าทางเอาเรื่อง
“สารวัตรครับ คือว่า...”
“ลิฟท์เสีย" ธงรบเสียงห้วน
“ครับ พอดี...” พนักงานต้อนรับกะดึกของคอนโดมิเนียมอึกอัก หายใจไม่ทั่วท้องที่เห็นคนที่เคยอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจกลายมาเป็นคนหน้าดุ
“จะให้ขึ้นไปชั้นสี่ยังไง" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พูดเสียงต่ำอย่างสะกดอารมณ์
“บันได" ชายหนุ่มเสียงอ่อย หันหน้าไปด้านข้างเหมือนจะชี้ทางให้คนที่กำลังอารมณ์เสียรู้ว่าบันไดอยู่ทางนั้น
“ผมไม่มีอารมณ์จะขึ้นบันได"
...ทุกทีก็เห็นขึ้นได้ ไม่เคยบ่นอะไรเลย บางคืนเมามายังปีนขึ้นบันไดได้เลย...
“ป๋องเรียกช่างแล้วฮะ ช่างเขายังมาไม่ได้"
“คงมาได้หรอก ดึกขนาดนี้แล้วเขาก็คงนอนกกเมียอยู่นะสิ นี่ถ้าผมเมามาจะทำยังไง จะให้นอนหน้าเคาท์เตอร์หรือไง"
“แต่ว่าคืนนี้สารวัตรไม่ได้เมา" ป๋องยังทำใจดีสู้เสือ
“ไม่เมา แต่ไม่มีอารมณ์จะปีนขึ้นบันได ทำไมลิฟท์มันเสียได้เสียดี ทำไมต้องเสีย มันอยู่ของมันดีๆ แล้วทำไมต้องเป็นแบบนี้"
“มันเก่าแล้วฮะ"
“แล้วทำไมไม่เปลี่ยน" ธงรบเสียงเข้ม รู้สึกหงุดหงิดแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้
“ป๋องก็อยากจะได้ลิฟท์ใหม่เหมือนกันฮะ แต่เจ้าของคอนโดเขาก็ยังไม่เปลี่ยนซะที ป๋องเคยรายงานไปหลายครั้งแล้วนะฮะสารวัตร นี่ก็ไม่เข้าใจ ป๋องโดนดุทั้งปี ยิ่งดึกๆ อยู่คนเดียวป๋องก็โดนไปเต็มๆ มีแต่สารวัตรนี่ล่ะที่ไม่เคยโวยวายใส่ป๋องมาก่อน" ชายหนุ่มเสียงอ่อน ทำหน้าตาน่าสงสาร ธงรบถอนหายใจแรงๆ เริ่มจะรู้สึกตัวว่าอารมณ์เสียเกินเหตุทั้งที่ไม่เคยมาโวยวายใส่พนักงาน
“สารวัตรเหนื่อยมากหรือฮะ ป๋องไปส่งที่ห้องดีไหม จะเดินขึ้นบันไดไปเป็นเพื่อน" ป๋องยิ้มให้นายตำรวจหนุ่ม
“ไม่เป็นไร" ธงรบส่ายหน้าแล้วผละจากเคาท์เตอร์เดินไปยังช่องบันไดข้างลิฟท์ ยกเท้าขึ้นบันไดทีละขั้นช้าๆ แล้วไปหยุดยืนพิงพนังอยู่บนชั้นสามที่เขาเคยนั่งกับพื้นอยู่บ่อยๆ เวลาดื่มเหล้าหนักและกลับมาที่พักแล้วโชคร้ายที่ลิฟท์เสีย
จุดเดิมที่เขาเคยนั่งมองอาทิตย์!
...คืนนี้ ภาพของเขากับอาทิตย์ตอนที่ขึ้นบันไดมาด้วยกันกลับมาหลอกหลอนเขาอีกแล้ว เขายังจำวันที่เป็นไข้ นั่งพักอยู่ตรงนี้ มองอาทิตย์ที่ยืนนิ่งเงียบ และถามอาทิตย์ว่ารักเขาหรือเปล่าแต่อาทิตย์ไม่ตอบ...
..."พี่รักอาทิตย์ แต่ถึงอาทิตย์ไม่รักพี่เท่าไหร่ พี่ก็จะรัก ให้มันรู้ไปว่าพี่จะชนะใจอาทิตย์ไม่ได้ ให้มันรู้ไปว่าอาทิตย์จะไม่ใจอ่อนหันมามองพี่"...
..."ผู้กองไม่ยอมรับความจริง ผู้กองก็รู้ว่าผม..."
...“ยังรักคุณนุอยู่ ทำยังไงก็รักพี่ไม่ได้ เลิกหวังเสียเถอะ พี่จำที่อาทิตย์พูดได้ทุกคำ ใจคนมันบังคับกันไม่ได้ อันนี้พี่ก็รู้ แล้วอาทิตย์จะบังคับใจพี่ได้ยังไงล่ะ แต่ช่างเถอะ พี่ทนได้ จะให้เฝ้ารักอาทิตย์ข้างเดียวพี่ก็ยอม แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม อาทิตย์ก็น่าจะรู้ว่ารักเขาข้างเดียวมันเป็นยังไง ทรมานแค่ไหน ถ้าสงสารพี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยหันมามองพี่ก็แล้วกัน"...
...เขาจะทนได้นานแค่ไหน เขาจะทนอยู่กับความคิดนี้ได้อีกนานแค่ไหน...
...และยิ่งคืนนี้ อาทิตย์ตอกตะปูเข้าไปกลางหัวใจเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บมากขึ้น...
...สามเดือน ห้ามโผล่หน้าไปให้เห็นสามเดือน ห้ามเข้าใกล้ในรัศมีหนึ่งกิโลเมตร ห้ามตาม ห้ามยุ่ง ห้ามเด็ดขาด ไม่งั้นเลิกกัน...
...ทำไมต้องอยากเลิกกับเขานัก...
...เพราะเขาทำผิดหรือ...
...หรือเพราะอาทิตย์ไม่เคยมีใจกับเขาเลย...
...ถ้าเธอ มีหัวใจเหมือนฉันสักหน่อย เธอคงไม่ปล่อยให้ฉันเฝ้าคอยอย่างนี้ เธอคงจะซึ้งถึงไมตรี เธอคงจะซึ้งถึงความภักดี ที่มีเรื่อยมา...
...เขาภักดีต่ออาทิตย์หรือ ถ้าภักดี ทำไมเขานอนกับคนอื่น ทำไมเขานอกใจ...
...นั่นร่างกายต่างหาก ที่นอนคือร่างกาย แต่ใจเขาไม่เคยไปไหนเลย ใจเขาอยู่กับอาทิตย์...
...แล้วใจอาทิตย์ล่ะ ยังอยู่กับคุณนุหรือเปล่่า...
...น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน แต่หัวใจอ่อนๆ ของเธอทำด้วยสิ่งใด ช่างไม่สะทกสะท้านสะเทือนเหมือนหัวใจ ช่างไม่หวั่นไหว ว่าใครเขารักเขารอ...
...แล้วเขาต้องรออาทิตย์จนสิ้นลมยังงั้นหรือถึงจะรักเขา...
...เขาต้องรออีกนานแค่ไหน...
...แค่ 'สามเดือน' อันยาวนานเหมือนสามปีที่อาทิตย์ิเพิ่งยื่นคำขาดมาสดๆ ร้อนๆ หรือจะนานกว่านั้น...
บ่ายวันเสาร์อาทิตย์มาหาอาวุธที่บ้านเช่นเคยและเสนอตัวช่วยอาวุธทำงานด้วยการวิเคราะห์ข้อมูลของคดีค้าเพชรเถื่อนที่อาวุธกำลังสืบสวนอยู่ หลายชั่วโมงผ่านไป อาวุธจึงกล่าวว่าจะไปทำอาหารเย็นและปล่อยให้อาทิตย์นั่งเล่นอยู่ที่ระเบียบข้างบ้านคนเดียว
ขณะที่เดินเข้าไปไปห้องครัวอาวุธก็คิดสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมาทันใด นายตำรวจหนุ่มตรวจดูโทรทัศน์วงจรปิดจึงเห็นว่ามี 'ตำรวจเจ้าประจำ' มาจอดรถซุ่มจับ 'โจรขโมยของ' เช่นเคย แต่วันนี้มีอุปกรณ์มาด้วย เป็นกล้องส่องทางไกล และคราวนี้ธงรบยืนอยู่ที่ข้างประตูรั้ว กำลังสังเกตการณ์ความเป็นไปในบ้านของเขา
ทุกครั้งที่อาทิตย์มาหาเขาก็จะเห็นธงรบตามมาจอดรถเฝ้าอยู่หน้าบ้านเสมอ อาวุธจึงคิดว่าท่าทางเพื่อนคงจะเป็นเอามาก เขาทำเป็นเงียบๆ กับอาทิตย์เรื่องนี้มาตลอด แต่วันนี้เขาจะคุยกับอาทิตย์ให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น
...ธงรบเปลี่ยนไป ต่างจากธงรบคนเดิมที่เขารู้จักมากพอสมควร แม้ตัวตนเดิมๆ บางแง่บางมุมยังคงเป็นธงรบอยู่ แต่เพื่อนของเขาก็เปลี่ยนไปแบบที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเห็น และตอนนี้ คนที่เรียกได้ว่าเป็นสุดยอดคนเจ้าชู้ประจำรุ่นกำลังว่ายน้ำวนไปวนมาอยู่ในทะเลแห่งความรัก...
อาวุธเดินออกมายังระเบียงข้างบ้านและเล่าให้อาทิตย์ฟังถึงสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะเห็นในจอภาพกล้องโทรทัศน์วงจรปิด อาทิตย์เม้มปาก นิ่งอึ้งไปทันที ก่อนจะเมินมองไปทางอื่น และอาวุธคิดว่าเขาเห็นชายหนุ่มกัดฟัน
“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ ที่คุณอาทิตย์มาหาผมเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม" อาวุธถาม
“อย่าให้เข้ามานะครับ" อาทิตย์พูดขึ้นมาเบาๆ
“ถ้าคุณอาทิตย์ไม่อยากให้เข้ามาผมก็จะไม่ให้เข้า" อาวุธรับปากแต่กลับพูดต่อไปว่า "แต่นานนักผมก็ไม่แน่ใจว่าธงรบจะปีนรั้วเข้ามาหรือเปล่า"
“ผมกำลังหลบหน้าสารวัตรธงรบ"
อาวุธไม่พูดอะไร แต่กลับเดินไปยืนพิงราวระเบียงนอกบ้าน ปรายตามองไปยังประตูรั้วแวบหนึ่งเพราะรู้ว่ามุมนี้เป็นจุดที่คนอยู่ข้างประตูรั้วสามารถมองเข้ามาเห็นได้
“ผมเป็นผู้ฟังที่ดี" อาวุธพูดขึ้นมาเสียงเบาหลังจากที่ต่างคนต่างเงียบไปครู่ใหญ่
“เราทะเลาะกัน ผมเห็นสารวัตรธงรบอยู่บนเตียงในห้องนอน" อาทิตย์พยายามพูดเสียงราบเรียบ "กับ คน อื่น"
อาวุธลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนทำเรื่องอีกแล้ว ในใจก็คิดว่าปัญหาของธงรบกับอธิคมไม่เคยพ้นเรื่องแบบนี้ เขาเคยพูดกับสองคนนั้นบ่อยครั้ง แต่ 'พ่อคนเก่งทั้งสอง' ก็ยักไหล่ทำอวดดีและบอกว่า 'มือชั้นเซียน เอ็งไม่ต้องมาสอน'
แม้ช่วงที่เขาไปเรียนต่อและทำงานอยู่ต่างประเทศก็ยังได้ยินข่าวของธงรบกับอธิคมอยู่บ่อยครั้ง แต่ละครั้งไม่เคยพ้นเรื่องเจ้าชู้ และจากที่เคยรู้จักกันมานานเขาพอจะวิเคราะห์รูปแบบความเจ้าชู้ของเพื่อนทั้งสองได้เป็นอย่างดี
...ไม่ใช่ทั้งสองสิ เกือบจะทุกคนต่างหาก เพื่อนรุ่นเดียวกันแทบทุกคนเจ้าชู้ระดับแนวหน้า แทบจะจัดตั้งเป็นสโมสรได้เลย โดยมีธงรบเป็นประธาน และอธิคมเป็นรองประธาน ส่วนธนินท์ให้เป็นประชาสัมพันธ์เพราะประสานงานและสับหลีกเก่ง มีชาคริตเป็นฝ่ายกิจกรรมเพราะชอบจัดปาร์ตี้...
...'ถ้าคุณเจ้าชู้และผมจับได้ว่านอกใจ ผมจะยิงคุณให้ตายโดยลูกปืนนัดเดียวด้วยมือของผมเอง'...
...นทีไม่ชอบคนเจ้าชู้ นทีเคยพูดกับเขา คืนนั้น บนเบาะหลังของรถที่จอดนิ่งอยู่กลางทะเลทราย คืนแรกที่เขากับนทีเป็นของกันและกัน...
“คุณอาทิตย์แน่ใจว่าไม่ได้เข้าใจผิด" อาวุธพูดขึ้น
“ผมไม่ได้เห็นชัดเจนขนาดที่สองคนนั้นกำลังทำอะไรกัน แต่ก็ชัดพอที่จะรู้ว่าไม่ได้เข้าใจผิด"
“แล้วคุยกันหรือยังครับ ธงรบอธิบายว่ายังไง ทำไมเขาทำแบบนั้น" อาวุธถามเสียงราบเรียบ แต่อาทิตย์ไม่ตอบ กลับนั่งนิ่ง มองออกไปยังสายน้ำเบื้องหน้า อาวุธจึงถามต่อว่า "คิดจะให้อภัยเขาไหมครับ"
...หากเป็นนที และหากเขาเป็นธงรบ นทีไม่มีวันจะให้อภัย นทีใจแข็งและเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก ตัดสินใจอะไรเฉียบขาดในเวลาเพียงแค่หนึ่งนาทีได้สบายมาก...
“ความรักต้องให้อภัยหรือครับ" อาทิตย์พูดขึ้นมาเบาๆ
“แล้วคุณรักธงรบหรือเปล่า"
อาทิตย์นิ่ง ไม่ตอบคำถาม ลดสายตาลงมองมือของตัวเองที่กำลังลูบไล้โทรศัพท์ที่วางอยู่บนตัก
“แต่ละคนไม่เหมือนกัน" อาวุธเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับอาทิตย์ "บางครั้งเราเอาบรรทัดฐานของเราไปใช้กับอีกคนไม่ได้ ชีวิตคู่เป็นเรื่องของการปรับตัว บางอย่าง บางคน บางครั้งต้องใช้เวลา และแต่ละคนต้องการเวลาไม่เท่ากัน"
“สารวัตรกำลังจะบอกว่า...” อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองนายตำรวจ
“ผมไม่ได้กำลังจะบอก คุณอาทิตย์ควรจะบอกตัวเอง ใครก็บอกคุณไม่ได้หรอกครับ" อาวุธยิ้มบางๆ "หัวใจตัวเองเท่านั้นที่จะบอกได้"
“ผมต้องการเวลา" อาทิตย์พูดเสียงเบาแต่หนักแน่น
“ดีครับ แต่นานมากก็ไม่ไหวนะครับ" อาวุธพยักหน้า "ผมเอาใจช่วย"
“ขอบคุณสารวัตรที่ยอมให้ผมรบกวน ผมรู้ว่าผมทำความลำบากใจให้สารวัตร แต่ว่าผม... ผมอยากจะขอแวะมาที่นี่จนกว่าผมจะสบายใจเพราะคิดว่าที่นี่คือที่เดียวที่เขาตามมากวนใจไม่ได้ ผมต้องการเวลาคิด” อาทิตย์ยื่นมือไปแตะมือของอาวุธ "ผมต้องการคำแนะนำ และผมคิดว่าสารวัตรน่าจะเป็นคนที่ให้คำแนะนำได้"
“ผมจะพยายามดีที่สุด" อาวุธพยักหน้า แต่วินาทีนี้เขายอมรับว่าค่อนข้างหนักใจ
...เขากลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เขาพลาดเรื่องของอธิคมกับอนุภาพ พลาดอย่างไม่น่าให้อภัย เขาไม่อยากให้เพื่อนเกลียดเขาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน...
“ผมอยากให้สารวัตรธงรบเปลี่ยน" อาทิตย์พึมพำ
“อย่างที่บอก บางคนต้องใช้เวลา" อาวุธพูดเสียงเบา มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด "แต่ละคนใช้เวลาไม่เท่ากัน วิธีการก็ไม่เหมือนกัน"
...ใช้เวลาเปลี่ยนตัวตน กับใช้เวลาลืม อย่างไหนจะใช้เวลามากกว่ากัน ตอนนี้เขาต้องใช้เวลาลืมคนสองคนพร้อมๆ กัน...
...เขาไม่อยากให้อาทิตย์กับธงรบใช้เวลานานเหมือนเขา...
...ตอนนี้ถึงเวลาของธงรบแล้ว...
...เวลาของธงรบที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนของเขาจะมี 'เวลา' ช่่วงนี้...
...ธงรบใกล้จะพร้อมแล้วสำหรับความรัก...
อาวุธเดินออกมาจากประตูเล็กข้างประตูใหญ่ของรั้วบ้านตัวเองตรงไปยังรถ BMW Z6 ของธงรบช้าๆ เขารอจนดึกจึงตัดสินใจออกมาหาเพื่อน ในใจก็อดทึ่งธงรบไม่ได้ว่ามีความอึดเป็นเลิศ
...แต่ตอนนี้คนที่เขายกย่องในความอดทน กำลังนั่งหลับคอพับคออ่อนอยู่ในรถ...
...ธงรบนะธงรบ ทำตัวเองจริงๆ เลย รู้ทั้งรู้ว่าอะไรควรไม่ควร แต่ก็ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจธงรบ เคยคิดว่ารู้จักธงรบดีพอๆ กับที่รู้จักอธิคม แต่ตอนนี้กลับคิดว่าเขามองอธิคมออกได้มากกว่าธงรบเสียอีก...
“ไอ้วุธ" ธงรบสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนกำลังก้มหน้าลงมาจ้องมองอยู่ข้างกระจกรถ
อาวุธยืดตัวขึ้นตรง ถอยหลังออกมาสองก้าว รอจนธงรบออกมายืนนอกรถจึงพูดขึ้นว่า "กลับบ้านไปนอนได้แล้วธง จะมานั่งทรมานตัวเองอยู่ในรถทำไม"
“แกเอาอาทิตย์ออกมาก่อนสิ" ธงรบสั่ง
“แล้วนี่ใช่ไหมที่เคยบอกว่ามาซุ่มจับโจรขโมยของ" อาวุธเลิกคิ้ว
“แมวขโมยปลาย่างน่าจะถูกกว่า" ธงรบเสียงห้วน
“มาซุ่มแล้วหลับอยู่อย่างนี้ จะเห็นอะไร" อาวุธส่ายหน้า
“ถึงถ่างตาก็ไม่เห็น รั้วบ้านแกทั้งทึบทั้งสูงขนาดนี้" ธงรบเบ้ปาก
“แล้วมาจอดรถเฝ้าทำไมล่ะ" อาวุธยักไหล่
“แกไม่ต้องมาทำพูดยียวน เข้าไปบอกอาทิตย์ให้กลับบ้าน แขกบ้าอะไรวะมาหาแล้วไม่ยอมกลับบ้านตัวเอง แกให้แขกนอนค้างที่บ้านหรือไง ไหนว่าแค่มาเยี่ยม แล้วนี่ทำไมต้องให้อาตี๋ของข้าอยู่นานขนาดนี้ แล้วทำไมต้องจับมือถือแขนกัน เวลาอยู่กันในบ้าน แกทำอะไรอาทิตย์หรือเปล่า" ธงรบเสีียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ไปกันใหญ่แล้ว" อาวุธทำหน้าเอือมระอาอีกฝ่าย
“วุธ เวลาอาทิตย์มา แกบอกให้อาทิตย์ไป...”
“เราบอกไม่ได้หรอกธงรบ" อาวุธแทรกขึ้นมา "คุณอาทิตย์เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาคิดอะไรได้เอง เขาทำอะไรก็คงมีเหตุผลของเขา นายเองก็ทำอะไรเพราะมีเหตุผลของตัวเองใช่ไหม เคยถามตัวเองไหมว่าทำไปทำไม"
“ทำอะไร" ธงรบเอียงหน้า ทำตายียวน "แกรู้อะไรมาอีก อาทิตย์พูดอะไรกับแก อาทิตย์ว่าอะไรข้า"
“คุณอาทิตย์ไม่ได้พูดอะไรไม่ดี"
“แล้วทำไมต้องเรียกคุณอาทิตย์" ธงรบกระชากเสียง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับอาวุธอีกแล้ว และเขาอดคิดไม่ได้ว่าอาวุธกำลังปั่นหัวเขา
“หาเรื่อง" อาวุธขมวดคิ้ว ส่ายหน้าช้าๆ แล้วท่าท่าจะหันหลังกลับ แต่คนที่มาจอดรถเฝ้าคนแฟนคว้าข้อมือเอาไว้
“วุธ แกก็รู้ว่าข้ารักอาทิตย์ แบบนี้แกยังไม่คิดจะส่งอาทิตย์มาหาข้าหรือไงวะ" ธงรบเสียงอ่อนลง
“เขาอยากไป เขาก็จะไปเอง" อาวุธดึงแขนกลับมา สอดมือเข้าไปในกางเกงทั้งสองข้าง มองธงรบนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่นว่า "เขาพร้อมเมื่อไหร่เขาก็คงกลับไปหานาย ว่าแต่นายเถอะ พร้อมหรือยัง อาทิตย์พร้อม นายพร้อม เรื่องก็จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง"
อาวุธเดินจากไปช้าๆ ทิ้งให้ธงรบยืนกัดฟันกรอดๆ เพราะความขุ่นเคือง แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นเป็นความโกรธเมื่อได้ยินเสียงอาวุธลอยมาว่า
“กลัวแต่ว่าเมื่ออาทิตย์พร้อมแล้วนายจะไม่พร้อมนะสิ"
***29***
-
ชอบอาวุธจังมีแต่คำพูดคมๆ ให้ได้คิดทุกตอนเลย อิอิ :impress2:
-
ก็จริงอย่างที่อาวุธว่านะคับ ถ้าอาตี๋อาทิตย์ เค้าพร้อมแต่ว่า สารวัตเกิดไม่พร้อมขึ้นมา จบนี้จบแน ๆ เลย
ตอนนี้ถึงจะทรมานหน่อย แต่ก็ทำให้รู้ใจตัวเองมากขึ้นนะสารวัต ที่คิดว่ารักอาทิตย์ รักมากขนาดที่ปรับ
เปลี่ยนตัวเอง สำหรับคำว่ารัก มากกว่า คำว่า ใคร่หรือยังเนี่ย แต่ยังไงก็สู้อย่าท้อนะคับสารวัต
อาตี๋ เวลาที่มีให้เราคิดเยอะนะ แต่อย่าเผลอให้มันมากไปนะคับ เดี๋ยวเมื่อคิดออกแต่นานไป อาจจะสาย
ไปก็ได้ นึกดี ๆ แล้วกันว่าจะทำอะไรต่อไร แต่ถ้ามีอาวุธเป็นคนให้คำแนะนำอาจเข้าใจได้เร็วขึ้นนะ :กอด1:
-
สงสารอาวุธแล้วสิ จบเรื่องนี่อาวุธคงหมดเพื่อนแน่ๆ
:o12:
หาแฟนให้อาวุธซักคนเถอะค่ะคุณนาย
-
มาสัมัครเป็นแฟนคลับสารวัตร อาวุธ คนอะไรเฟอร์เฟคเหลือกเกินคิดดีทำดี พูดดี อร้ายยยยย
โอ๊ยอยากจะให้เปลี่ยนพระเอกเรื่องนี้ซะตอนนี้เลย แต่นั่นแหละก็คงเป็นไปไม่ได้
งั้น เรื่องหน้าคุณนายขราาาา ขออาวุธเป็นพระเอกนะเจ้าค่ะ หนูขอร้อง
-
ธงรบน่าจะคิดได้บ้างนะ อาวุธพูดถึงขนาดนี้แล้ว
ถ้ายังคิดไม่ได้ก็ยกอาทิตย์ให้เค้าไปเต๊อะ แบร่รรร :z2:
-
ฮึฮึ สะใจจจจ
-
อาทิ๊ตตตตตตตต เอาอีก เอาอีก
อีตาเสาธงโดนแค่นี้ยังน้อยเกินไป
อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ เอาให้หนักกว่านี้อีก
-
อาทิตย์โหดใช้ได้
เงื่อนไขสามเดือน
แค่คิดว่าถ้าโดนกับตัวเองก็สยองแล้ว
รอดูละกัน
งานนี้ธงรบจะรักและอดทนพอรึเปล่า
เอาใจช่วยธงรบละกัน :z2:
-
:m11: :m4: ชอบพี่สุริยะจัง อั๊ยน่ารักกกกกก
แหม..มีการอยากเห็นหน้า "พี่เค้า"อีก เออ..แต่ถ้าทำไมพี่สุริยะถึงไม่แปลกใจเลย
ว่าทำไมตี๋เล็กถึงงอนแฟน..ที่เป็นเพศตรงข้ามงอนง้อได้ข้ามวันเยี่ยงนี้ หรือว่า
พี่สุริยะจะรู้แล้ว...ว่า "พี่เค้า" เป็นเพศไหน :m20: งานนี้ท่าจะสนุกถ้าโดนพี่อาตี๋เล็กกีดกันอีกคน :-[
แต่ดูท่าพี่สุริยะใจดีจะตายไป :man1:
ส่วนอาวุธ :-[ :impress2: เค้ารู้นะตะเองมั่นคงในรักครั้งแรกและก็...กับยังหวั่นไหวกับคุณนุอยู่อ่ะ
คงไม่กินอาตี๋น้องอวบๆของเพื่อนธงหรอก อิอิ แต่แค่ยั่วให้อิธงคิดอะไรได้บ้าง...แหม..น่ามีคู่ที่สุด :impress2:
อาตี๋เล็กตะเองไม่ต้องกลัวที่สุริยะจะรับมะได้หรอกนะ ตะเองห่วงแค่ว่าเมื่อยื่นเงื่อนไขไปแล้วเนี่ย
ว่าที่ซะมีที่ดีในอนาคตจะไปลงแดงจากไปซะก่อน หรือไม่ก็เป็นโรคแทรกซ้อนของคนอาการช้ำรักอ่ะ อิอิ
แต่เห็นอาทิ๊ตตตเมียรักอยู่กับเพื่อนอาวุธแล้วก็ เส้นประสาทเต้นตุ๊บๆเลยดิ :jul3: น่าสงสารเกิ๊น 55
อิคุณธง โด๊ปแบรนหน่อยมาจะได้ไม่โทรมเฝ้ายามอาทิ๊ตได้ตาแข็งๆอ่ะไม่ใช่นอนเฝ้ายามหมดสภาพแบบนี้ อนาถที่สุด 55
-
อยู่ข้างสารวัตรธง
สู้ตาย fighting !!
:a2:
-
:m4:
พี่นายคนขยัน
-
ยังไม่พออะ เอาอีก เอาให้สาหัส!!!!555+ :fire:
-
เห็นใจสารวัตรธงหัก แต่ว่าไม่สงสารนะ อิอิ
-
ทำไมธงรบชอบโทษนู่นนี่อยู่เรื่อยนะ บอกว่าตัวเองซวย แต่จริงๆแล้วโชคดีจะตาย
ปัจจัยภายในๆๆๆๆๆ
กับเรื่องภานุวัฒน์ ธงรบรอดตัวมาไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่จัดการไม่ได้ซะทีก็เลยเป็นเรื่องในที่สุด
คิดว่าอาทิตย์ไม่ได้ใจร้ายกับธงรบหรอกนะ แต่ว่ามาทำให้เสียใจ และยังไม่เชื่อใจกัน
ก็ต้องขอห่างๆหน่อยล่ะ กลัวจะเสียใจซ้ำๆ แต่จะให้ตัดใจเลยก็ไม่ได้ ตี๋เล็กรักธงรบชัดๆ
-
ชีวิตรักของคนเจ้าชู้นี่ ลำบากเนาะ
จะรอดูน้ำหน้าสารวัตร จะจริงจังสักกี่น้ำ ห๊า
-
สมน้ำหน้าเสาธงหัก
ดีนะที่อาตี๋ไม่ใช่สเปกสารวัตรอาวุธ
ไม่งั้นจะเชียร์ให้ได้กันซะ :laugh: :laugh:
-
อาทิตย์เนี่ย คงจะพร้อมในอีกไม่นาน :เฮ้อ: แต่ธงรบ คงต้องใช้เวลาอีก หมื่นปี หมื่นๆปี :jul1:
-
ธงรบปวดใจ แต่อาทิตย์ก้อปวดใจไม่แพ้กันหรอกนะ
ให้เวาลอาตี๋น้อยเค้าหน่อย :กอด1:
-
แหม อาวุธ คำคมได้ใจ o13
ก็จริงล่ะนะ ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่พร้อมมันก็จบ
ปล. เค้าไม่ได้ใจร้ายน้า เค้าแค่รักตี๋น้อยมากกว่าเจ้าธงหักเท่านั้นเอ๊งงงงงงงงงงงง :laugh:
-
อาวุธพูดได้โดนใจมากกกกก o13
รีบๆพร้อมนะสารวัตรธง จะได้จบแบบแฮปปี้
ชิ สงสัยจะยังอีกนาน สมองยังไม่ประมวลผล :beat:
อาตี๋รักเค้าเข้าแล้ว อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ กลัวอาตี๋เสียใจ :monkeysad:
-
สามเดือน ลองใช้สามเดือนนี้ไปเปลี่ยนตัวเองดิธงรบ :beat: เขียนการ์ด รึส่งดอกไม้ไปง้อทุกวันก็ได้
นี่ถือว่าศาลเมตตาจำเลยมากๆๆเลยนะ ที่อาืิทิตย์ยังให้โอกาสพิสูจน์ตัวเอง :angry2:
เจอด่านคุณพี่ตี๋ใหญ่แล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ธงรบจะทำไงที่นี้
สารวัตรอาวุธขาาาาาาา ยังเริ่ดเหมือนเดิม เริ่ดที่สุดดดดดดดด :man1:
-
,k9jvgiH;qot8iy[มาต่อเร็วๆนะครับ
-
เอาน่าสารวัตร สู้ สู้
-
อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์และร่วมเป็นแรงใจให้ธงรบนะครับ ส่วนเรื่องเปลี่ยนพระเอกกลางคันคงไม่ได้หรอกครับ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วก็ให้ธงรบเขาเป็นพระเอกต่อไปเถอะนะ สงสารเค้า
แล้วขออนุญาตยืดนิยายนะครับ ตอนแรกว่าจะจบภายใน 30 ตอนคงทำไม่ได้แล้วเพราะเรื่องราวมันยังติดพันอยู่ หวังว่าคงยังไม่เบื่ออ่านก่อนนะครับ
ขอบคุณครับ
ธงรบ 30
ธงรบเดินเข้าไปในบ้านแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เลซี่บอยตัวโปรดโดยไม่เปิดไฟในบ้าน แสงไฟจากข้างนอกส่องเข้ามาพอให้เห็นทุกอย่างในห้องลางๆ สายตาของนายตำรวจหนุ่มจับอยู่ที่รอยร้าวของจอโทรทัศน์ซึ่งเป็นฝีมือของอาทิตย์ ข้าวของในบ้านกระจัดกระจาย เขาห้ามไม่ให้ภานุวัน์เก็บของเพราะอยากทิ้ไว้ให้เตือนใจตนเอง ภานุวัฒน์ซึมไปจนน่าสงสารเมื่อเขาบอกให้ตามไปขึ้นรถและพาไปอยู่บ้านเพื่อนชื่อชาคริต
...เพื่อนซึ่งเขาไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่นัก แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าให้อยู่บ้านเขา...
...เขาก็ไม่มีทางเลือก คิดอะไรไม่ออกแล้ว...
...“ถ้าโจ้รักพี่ก็ต้องไปอยู่กับเพื่อนพี่ไปก่อน แล้วพี่จะเคลียร์อะไรให้"...
ธงรบนึกถึงประโยคที่พูดกับภานุวัฒน์แล้วก็ต้องถอนหายใจแรงๆ ตอนนี้เขาเริ่มจะเกลียดตัวเองที่เอาความรักของภานุวัฒน์มาเป็นเครื่องต่อรองเพื่อจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้น
...“หนึ่งอาทิตย์แลกกับอาทิตย์ พี่มาอยู่กับผมหนึ่งอาทิตย์ แลกกับการที่ไม่เสียอาทิตย์ไป"...
ธงรบกัดฟันด้วยความโกรธเมื่อนึกถึงคำพูดของศรุต เขาเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าทำไมเขาต้องโดนคลื่นซัดกระหน่ำเข้ามาพร้อมกันแบบนี้
...ไหนจะธีรยุทธอีก นึกว่าจะจบไปแล้ว ทำไมต้องซวยอยู่ได้ทุกวัน ตั้งใจไว้ว่ายังไงก็จะไม่ไปดื่มเหล้าในผับ แต่แค่เดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อนมสดขวดเดียวก็เจอกับโจทย์เก่า...
...ไปไหนก็เจอ ไปดูหนังก็เจอ ไปโยนโบวลิ่งก็เจอ ไปยิมก็ยิ่งเจอ...
...แล้วนี่อาทิตย์จะอยู่กับไอ้วุธทั้งวันทั้งคืนเลยหรือไง ค่ำมืดแล้วทำไมยังไม่ออกมาจากบ้านมันอีก จะค้างที่นั่นหรือ...
...หรือว่าออกมาแล้วแต่เขาไม่เห็นเพราะเผลอหลับไป แต่ยังไงก็เถอะ ตราบที่ยังไม่เห็นกับตาอย่างแน่ชัด เขาก็กังวลใจอยู่ดี...
...ทำไมไอ้วุธยอมให้อาทิตย์อยู่ด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าอาทิตย์เป็นแฟนเขา...
...ถึงรู้มันก็ไม่สน ตอนคุณนุมันยังคิดจะแย่งไปจากไอ้คมเลย...
...มันไม่ได้แย่ง คุณนุไปหามันเอง เหมือนตอนนี้ที่มันยืดอกเถียงว่าอาทิตย์ไปหามันเอง...
ธงรบนอนคิดคร่ำครวญหลายชั่วโมงจนหลับไป แต่พอครั้นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและเห็นว่ายังมืดอยู่จึงคิดต่อด้วยความฟุ้งซ่าน ในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายยิ่งนัก เขาอยากจะให้ถึงเวลาเช้าเร็วๆ พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ เขาจะไปตามอาทิตย์อีกที จะไปดูให้รู้แน่ว่าอาทิตย์ไม่ได้อยู่ที่บ้านของอาวุธแล้ว
ธงรบลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวโปรดซึ่งเคยถูกคนที่โมโหจนถึงขีดสุดยกทุ่มมาแล้ว แต่ทันใดก็ต้องร้องลั่นเมื่อเท้าเหยียบกับบางอย่างบนพื้น นายตำรวจหนุ่มเดินโขยกเขยกไปยังโซฟาแล้วทิ้งตัวลงนอนคว่ำ พยายามสะกดอารมณ์และควบคุมตัวเองไม่ให้เดินออกจากประตูห้องชุด
...อดทนอีกหน่อย อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว เขาจะได้ไปง้ออาทิตย์ให้เลิกโกรธ...
...แต่อาทิตย์ก็คงไม่ยอมฟัง ตี๋เข้มของเขาบอกว่าไม่อยากคุย อย่างน้อยก็ในตอนนี้...
...แล้วตอนไหนล่ะถึงจะอยากคุย จะให้รอถึงไหน นี่ก็ตั้งหลายวันแล้ว ทำไมเวลามันเดินช้าอย่างนี้ อาทิตย์ทำลายข้าวของเสียหายไปหลายอย่าง ทำไมไม่ขว้างนาฬิกาให้แตกละเอียด เขาจะได้ไม่ต้องนอนมองและคอยนับเข็มนาที...
...โอย ทำไมมันทรมานอย่างนี้...
อธิคมนั่งแกะสะเก็ดแผลอยู่บนเก้าอี้หน้าบ้าน พลันต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่วางอยู่ข้างตัวแผดเสียงดังลั่น อนุภาพเป็นคนตั้งระดับความดังของเสียงโดยให้เหตุผลว่าเขาชอบวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ทั่วบ้าน จะได้หาง่ายๆ
ทันทีที่อธิคมคว้าโทรศัพท์มากดรับสาย เสียงคุ้นเคยของธงรบเพื่อนรักก็โวยวายดังขึ้นทันทีโดยไม่มีคำสวัสดีทักทายแม้แต่นิด
"ไอ้คม แกต้องช่วยข้านะโว้ย อาทิตย์หนีข้าไปอยู่กับอาวุธ"
"เฮ่ย อะไรวะ พูดเป็นเล่น" อธิคมอุทาน ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ธงรบเคยปรับทุกข์กับเขาอยู่หลายครั้งว่าทะเลาะกับอาทิตย์ พอถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร ใครผิดใครถูก เพื่อนก็ไม่ยอมเล่ารายละเอียด
"สองคนนั้นไปรู้จักกันตอนไหนก็ไม่รู้ พออาทิตย์ทะเลาะกับข้า ไม่กี่วันก็เห็นว่าไปอยู่กับไอ้วุธแล้ว " เสียงธงรบไม่พอใจ "ข้าไม่เจ้าใจเลยจริงๆ ทำไมอาทิตย์ต้องวิ่งไปหามัน ทำไมไม่ไปหาคุณนุ ไม่ไปหาคุณตฤณ ไม่ไปหารชานนท์ คุณบั๊ด หรืออย่างน้อยอธิปก็ได้"
"ไปหาใครก็ช่าง แต่อย่ามาหาคุณนุของข้าก็แล้วกัน" อธิคมตอบเสียงเข้ม
“เพื่อนแกนี่มันตัวขโมยแฟนจริงๆ เลยให้ตายสิ"
“เพื่อนข้าก็เพื่อนเอ็งด้วยนะโว้ย"
"ข้าไม่อยากถือว่่ามันเป็นเพื่อนแล้ว" ธงรบเสียงลั่น "พอพลาดจากคุณนุ มันก็มายุ่งกับตี๋น้อยของข้า เปลี่ยนแนวหน้าตาเฉย ทำไมซวยยังงี้วะ"
"เรียกซวยก็อาจไม่ถูกซะทีเดียวนะเพื่อน ข้าว่า..." อธิคมพยายามนึก
"แกคิดจะพูดว่ากรรมใช่ไหมไอ้คม" ธงรบเสียงกระแทกกระทั้น
"เปล่า" อธิคมปฏิเสธ อยากจะแกล้งล้อเพื่อนแต่ก็เปลี่ยนใจเพราะน้ำเสียงธงรบนั้้นน่าสงสารยิ่งนัก
"เอ็งแน่ใจหรือวะธง อาทิตย์กับอาวุธนี่นะ ข้าไม่อยากจะเชื่อ แล้วเอ็งทำอีกล่ะ อาทิตย์ถึงตัดสินใจเขี่ยเอ็งทิ้ง ว่ิงไปหาคนใหม่แบบนั้น"
"ก็เรื่องภานุวัฒน์" ธงรบพูดเสียงเบา
"อ้าว ข้านึกว่าเอ็งเลิกกับเด็กคนนั้นแล้ว"
"ก็เอ่อ..." ธงรบอ้ำอึ้ง "ข้าสงสารเด็กมันว่ะ พอจะคุยเรื่องเลิกกันก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ ข้าก็เลย..."
"ปลอบ" อธิคมเติมคำสั้นๆ แต่รู้ว่ามีอะไรมากกว่านั้นเพราะธงรบเริ่มต้นคำตอบด้วยคำว่า "ก็...เอ่อ..." แบบนี้มักจะมีอะไรตามมาอีกเยอะที่ฝ่ายนั้นไม่ยอมพูด ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาก็เคยพูดแบบนี้เหมือนกันเวลาถูกอนุภาพซักไซร้ไล่เลียง
"ควรจะสมน้ำหน้าเอ็งดีไหมเนี่ยไอ้เสาธง ไอ้เสากระโดงเรือตังเก"
"อาทิตย์มาหาข้าที่คอนโดๆ แล้วเห็นข้ากับภาณุวัฒน์ ก็เลยสติแตก" ธงรบเริ่มอธิบาย "นี่แกไม่รู้อะไร เวลาอาทิตย์โกรธนี่ยิ่งกว่าพายุสลาตัน ร้ายจริงๆ ให้ดิ้นตาย ข้าวของพังระเนระนาดหมด ทีวีพลาสม่าข้าพังยับ เก้าอี้เลซี่บอยนอนหงายท้องอยู่ข้างประตู เก้าอี้ลอยไปกองอยู่บนซิงค์ล้างจานเลยว่ะเพื่อน"
"แรงเยอะฉิบหาย" อธิคมพึมพำ นึกภาพตาม
"ตอนนี้อาทิตย์ยื่นคำขาด จะเลิกคบกับข้า" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แค่เห็นเด็กคนนั้นในห้องเอ็งนี่นะ" อธิคมอุทาน
"ก็ เอ่อ..." ธงรบเริ่มต้นคำตอบ แต่ก็หยุดไปชั่วเสี้ยววินาทีทำให้อธิคมไอ้โอกาสพูดแทรก
"แต่เอ ข้าว่าไม่ได้อยู่ในห้องเฉยๆ ละมั๊ง คงอยู่บนเตียงกับเอ็งละสิ"
"คม ข้าไม่อยากเสียอาทิตย์" ธงรบเฉไฉไม่ตอบคำถามดื้อๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงเศร้า
"และเอ็งก็ไม่อยากเสียภาณุวัฒน์เหมือนกัน"
"ข้าสงสาร" ธงรบให้เหตุผลเสียงเบา
"ไอ้ฉิบหาย แกจะเอาใครก็เอาซักคนสิวะ อุตส่าห์ตามตื๊อตามจีบอาทิตย์มาปีกว่าๆ ไม่เสียดายเวลา ไม่เสียดายแรงหรือไงวะ" อธิคมเตือนความจำ
"ไอ้วุธมันมีอะไรดีวะ หล่อก็สู้ข้าไม่ได้ เร้าใจรึก็ไม่ จืดชืดแบบนั้น อาทิตย์เห็นอะไรดี" ธงรบบ่น
"แต่มันจริงจังและอบอุ่นโว้ย เป็นที่พึ่งได้" อธิคมให้เหตุผล ในใจตัวเองก็สะอึกเหมือนกันเมื่อนึกถึงข้อดีของคนที่เคยฝากแผลไว้ให้เขา
ถ้าให้อาทิตย์เปรียบเทียบอาวุธกับธงรบ ตี๋หนุ่มก็ต้องเห็นว่าอาวุธเหนือกว่าธงรบทุกทาง หน้าตานั้นพอสูสี แต่ที่แน่ๆ สู้เขาไม่ได้ ที่สำคัญ คนอย่างอาทิตย์ที่เชื่อมั่นและจริงจังกับความรักคงทนธงรบไม่ได้ ยังไงก็ต้องเลือกอาวุธ
...คิดไปก็กระทบตัวเขาเองเหลือเกิน อนุภาพก็คล้ายๆ กับอาทิตย์ จริงจังในความรัก และเห็นข้อเปรียบเทียบระหว่างเขากับอาวุธชัดเจน แต่โชคดี เขาโดนยิงและอาการ่อแร่ จึงเรียกคะแนนสงสารได้ อีกอย่าง นอกเหนือจากประเด็นที่อนุภาพยังมีภาพของคนรักเก่าค้างคาในใจแล้ว อนุภาพรักเขาและตัดใจจากเขาไม่ได้ ส่วนเรื่องที่เห็นเขานอนเปลือยกายกับหนุ่มคนนั้นที่กระบี่ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดและมีพยานที่เชื่อถือได้ยืนยันความบริสุทธิ์จึงยอมยกโทษให้และกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง แต่ธงรบดูเหมือนจะทำความผิดหนักกว่า และที่สำคัญ อาทิตย์ไม่ได้รักธงรบอย่างที่อนุภาพรักเขา ในใจของอาทิตย์มีอนุภาพอยู่ตลอดเวลา และคิดว่าคบกับธงรบหรือแม้แต่อยู่กับอาวุธก็เพราะความเหงาและต้องการมีใครสักคนในชีวิต...
"คม ข้าจะทำยังไงดีวะ" ธงรบคร่ำครวญ "ข้าขาดอาทิตย์ไม่ได้ จะให้นั่งดูอาทิตย์เป็นของไอ้วุธ ข้าต้องขาดใจตายแน่ๆ "
"เอ็งก็ไปง้อสิวะ ไปยอมรับผิดซะ" อธิคมแนะนำ
"อาทิตย์ห้ามเข้าใกล้เกินรัศมี 1 กิโลเมตร บอกว่าถ้าเห็นข้าใน 3 เดือนนี้เขาจะตัดขาดจากข้าตลอดชีวิตเลย" ธงรบทำเสียงอ่อนระโหยโรยแรงน่าสงสาร "โอ้ย ทำไมข้าจะต้องซวยเหมือนแกด้วยวะ"
"สองคนนั้นอาจจะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่รู้จักกัน" อธิคมให้กำลังใจ "แค่เป็นเพื่อนหรือคนรู้จักกัน"
"เขาจับมือกัน ข้าเห็น ข้าแอบไปส่องกล้องมองที่หน้าบ้านไอ้วุธ ข้าเห็นจับมืออาทิตย์ ข้าคุยกับไอ้วุธมันด้วย มันบอกหน้าตาเฉยว่าไม่รับรู้ ให้อาทิตย์เป็นคนเอ่ยปากเอง ตราบใดที่อาทิตย์อยากพักอยู่กับมัน ก็แล้วแต่ทางโน้น มันเอ่ยปากไล่ไม่ได้" ธงรบครวญ ต่อเติมคำพูดของอาวุธเพื่อเพิ่มความเข้มข้น หวังจะให้เพื่อนเห็นใจ "คม มันพูดเนิบนาบจงใจกวนโมโหข้า หน้ามันนิ่งๆ เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร เหมือนเลือดไม่ไปเลี้ยงใบหน้ามันยังงั้นล่ะ เย็นชา ทำเหมือนเป็นผีดิบ"
...พอไม่ชอบ ธงรบก็สรรหาคำพูดมาตำหนิติเตียนอาวุธ แบบที่เขาเองก็เคยทำ...
"ขนาดนั้นเลยหรือวะ ธง เอ็งพูดเกินจริงหรือเปล่า"
"วะ ข้าก็พูดจริงๆ สิ" ธงรบคร่ำครวญ "ไม่น่าเลย นี่ถ้าไอ้วุธมันไม่ผิดหวังจากคุณนุ มันก็คงไม่มาแย่งอาทิตย์ไปจากอกข้าหรอก"
...อธิคมฟังธงรบรำพึงรำพัน รู้สึกทะแม่งๆ...
"ไอ้วุธน่าจะได้กับคุณนุไปซะ จะได้ไม่มายุ่งกับอาทิตย์ของข้า" ธงรบสรุป
"เฮ้ยไอ้ระยำ พูดหมาๆ เดี๋ยวข้ากลับกรุงเทพฯ ไปเตะเอ็งเย็นนี้เลย" อธิคมโวยวายลั่น
"คม ช่วยด้วยสิเพื่อน แกไปคุยกับไอ้วุธ บอกให้มันปล่อยอาทิตย์กลับมาหาข้า ไม่ก็ไปคุยกับอาทิตย์ให้ด้วย" ธงรบหมดทางออก อ้อนวอนเสียงน่าสงสาร
อธิคมถอนหายใจ จะให้เขาคุยกับอาวุธและอาทิตย์หรือ อดีตคู่แข่งของเขาที่พยายามแย่งอนุภาพไป คราวนี้มาจับคู่กันเอง แล้วทิ้งธงรบให้ร้องคร่ำครวญเป็นทุกข์อยู่แบบนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า ธงรบคงได้รับการตอนแทนที่สาสมแล้วล่ะ เพราะว่าเจ้าชู้ไม่เคยหยุด แม้จะเพลาๆ ลงแต่ก็ยังแพรวพราวไม่ใช่เล่น
"ไม่ก็ให้คุณนุไปพูดให้ก็ได้ รับรองว่าทั้งไอ้วุธและอาทิตย์ต้องยอมฟังคุณนุแน่ สองคนนั้นยังไงๆ ต้องยอมคุณนุแน่ๆ นะคมนะ" ธงรบอ้อนวอน เมื่อเห็นอธิคมเงียบไป
...กลัวแต่คุณนุจะยุให้เลิกละสิ ธงรบไม่รู้อะไร...
"ธงรบ อย่าเพิ่งคิดมากไป ข้าว่าไอ้วุธไม่น่าจะแย่งอาทิตย์ไปหรอกน่า แกก็รู้จักมัน ตราบใดที่อาทิตย์ยังเป็นแฟนเอ็ง มันคงไม่แย่ง" ประโยคหลังอธิคมพูดเสียงเบา ด้วยตัวเองก็ไม่แน่ใจนัก
อาวุธเสียศูนย์ไปจากอนุภาพ ไม่แน่ว่าเพื่อนเขาจะยังคงยึดมั่นในแนวความคิดแบบเดิมของตนเองหรือไม่ เพราะครั้งที่เกิดขึ้นกับเขา อาวุธก็แทบควบคุมตัวเองไม่ได้
"ธง เอ็งลองลองไปวิ่งไล่จับผู้ร้ายแล้วให้ถูกยิงสาหัสนอนไอซียูซักสองสามวันดูสิวะ เผื่ออาทิตย์จะใจอ่อน" อธิคมแนะนำ
"ไอ้บ้า เสือกแนะนำมาได้" ธงรบตะคอก "ตกลงเอ็งจะไม่ช่วยข้าใช่ไหมวะ"
"แล้วเอ็งจะให้ช่วยยังไงวะ ข้าอยู่แพร่นะโว้ย คุณนุยังให้เฝ้าบ้านอีก บอกว่าห้ามไปไหนเด็ดขาด ทั้งยังต้องรดน้ำต้นไม้ให้ตรงเวลา ไหนจะต้องให้อาหารปลาอีก นี่มีโทรมาเช็คอีกต่างหาก โกหกไม่ได้เลย รดน้ำผิดเวลายังรู้เลยให้ตายสิ ข้าต้องพยายามห้ามปากไม่ให้พูด เอ่อ แล้วเว้นวรรคก่อนตอบ จับได้ทุกที"
"ไอ้คนกลัวเมีย" ธงรบด่าเพื่อน
"แล้วเอ็งไม่กลัวสิท่า" อธิคมสวนกลับ "แล้วที่กำลังคร่ำครวญอยู่นี่มันเพราะความผิดของอาทิตย์ที่เอ็งทำให้เขาขยาดจนต้องหนีเอ็งไปงั้นสิ" อธิคมทำเสียงแดกดันก่อนจะเสียงอ่อนลง "นี่ธง ให้เวลาเขาซักหน่อยเถอะ รอซักนิด แล้วค่อยตามไปง้อ"
"รออะไรวะ รออีกกี่วัน ซักหน่อยก็คงโดนไอ้วุธเจาะล่ะ ข้าทนไม่ได้ ทนนึกภาพอาทิต์นอนให้ไอ้วุธมันทำอะไรต่อมิอะไรซ้ำรอยข้า มันทนไม่ได้ ข้าทนไม่ได้เข้าใจไหมวะ" ธงรบเพิ่มความดังของเสียง "โธ่ อาทิตย์"
"ข้าว่ากรรมตามสนองว่ะธง อย่างที่เอ็งเคยว่าข้าไง คราวนี้เราสองคนคงได้รับการลงโทษ ไม่ต้องรอชาติหน้าหรอก เอาชาตินี้เห็นๆ เลยล่ะ" อธิคมสรุป
"ข้าทนไม่ได้" ธงรบทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ "ไอ้วุธนะไอ้วุธ ทำไมเป็นไอ้วุธว่ะ ถ้าเป็นคุณตฤณข้าจะไม่คร่ำครวญใจจะขาดขนาดนี้เลย แต่นี่เป็นไอ้วุธ"
"แล้วนี่เอ็งเหลือเวลาเท่าไหร่"
"สองเดือนยี่สิบห้าวันครึ่ง ข้าต้องขาดใจตายแน่ๆ เลย มายื่นคำขาดให้ห่างกันสามเดือน เวลายาวนานขนาดนี้ มันโหดร้ายที่สุด แบบนี้ตั้งใจจะฆ่ากันชัดๆ คมข้าจะทำยังไงดี"
อธิคมฟังธงรบคร่ำครวญจนหมดแรง ตัวเองก็จนปัญญาจะช่วยเพื่อน อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้ธงรบได้รับบทเรียนบ้าง แต่คิดๆ ไปก็ค่อนข้างหวั่นอยู่ว่าธงรบอาจจะอดทนต่อไปไม่ไหว เลิกมานะบากบั่น เลิกคิดจะเอาชนะใจอาทิตย์กลางคัน แต่พอนึกถึงเวลาปีกว่าที่ธงรบเฝ้าตื้ออาทิตย์เขาก็อดทึ่งไม่ได้ ธงรบใช้เวลาเป็นปีกว่าจะได้สมหวังกับตี๋หนุ่ม คราวนี้ สามเดือนของธงรบก็คงจะเป็นบทพิสูจน์ที่สำคัญ
อธิคมฟังธงรบคร่ำครวญจนฝ่ายนั้นเย็นลง และในที่สุดเขาก็นึกอะไรได้ บอกให้ธงรบโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากสมบัติ ธงรบบอกว่าไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก แต่เขาแน่ใจว่าคนที่อาทิตย์จะฟังก็คงมีอยู่เพียงคนเดียว
"เออๆ ข้าจะคุยกับคุณนุ" อธิคมรับปากเพราะสงสารเพื่อน "แต่ว่าต้องคอยนะโว้ย คุณนุไม่อยู่ พอกลับเมืองไทยจะคุยเลย เอ็งรออีกสองสามวัน อดทนหน่อยสิวะเพื่อน ถือซะว่าเป็นสองวันแห่งกำไรชีวิต เอ๊ย สองวันแห่งการเรียนรู้"
ธงรบยอมรับคำแนะนำเพื่อน แล้วตกลงจะวางสาย แต่อธิคมเตือนเป็นอย่างสุดท้้ายว่า "แล้วอย่าเสือกไปเมาเละที่ไหนล่ะไอ้เสาธง เกิดเอ็งเมาแล้วคว้าใครไปนอนด้วย รู้ไปถึงหูอาทิตย์ เอ็งจะซวยยกกำลังสอง อย่าพาตัวเองไปซวย รู้ไว้เสียด้วย"
"เออๆ ข้ารู้แล้ว ตอนนี้ระวังตัวสุดขีด ไม่ปล่อยเสน่ห์เด็ดขาด" ธงรบรับคำแล้ววางสาย ทิ้งให้อธิคมอมยิ้ม
...คราวนี้ล่ะ คนเจ้าชู้คงถูกเด็ดปีกไม่มีเหลือ...
ตอนแรกธงรบตั้งใจจะไปยิมเพื่อออกกำลังกายให้หนักโดยหวังว่าจะช่วยลดความฟุ้งซ่านของตัวเองได้ แต่พอขับรถออกมาจากลานจอดรถของสถานีตำรวจเขาก็เปลี่ยนใจเพราะรู้ว่าเมื่อไปถึงยิมก็จะต้องเจอ 'เด็กเก่า' อย่างน้อยก็สามคน นายตำรวจหนุ่มจึงชวนพี่ชายคนรองของอาทิตย์ไปทานข้าวด้วยกัน อย่างน้อยก็มีคนให้ปรับทุกข์ด้วย นอกเหนือจากอธิคมและหมอพศวัต ส่วนคชานนท์นั้นจนป่านนี้ก็ยังไม่กลับประเทศไทย
“คิดดูนะตะวัน อาทิตย์ไม่อยู่ออฟฟิสเลย วันๆ เอาแต่ออกไปพบลูกค้า จงใจหลบหน้ากันชัดๆ ที่บริษัทก็ไม่มีใครซักคนยอมบอกว่าไปไหน แนวร่วมของพี่สงสัยถูกสั่งปิดปาก" ธงรบบ่น เปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองเพื่อเพิ่มความสนิทสนมกับตะวันมากขึ้น
“ผมก็โดน" ตะวันทำหน้ามุ่ย
“แล้วพี่จะทำยังไง" ธงรบถอนหายใจ
“แต่ผมไม่กลัว" ตะวันเปลี่ยนมาทำเป็นหน้าทะเล้น "เพราะมันเป็นน้องผม"
“ตะวัน ช่วยพี่ด้วยนะ ถ้าขืนยังยืดเยื้อ อาทิตย์ต้องตกเป็นของคนอื่นแน่ๆ"
...โดยเฉพาะคนอื่นที่ชื่ออาวุธ ไอ้คนนี้น่ากลัวน้อยซะเมื่อไหร่ ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าไอ้วุธถือโอกาสตอนนี้จีบอาทิตย์ ผลจะเป็นยังไง...
“ทำไมจะต้องตกเป็นของคนอื่น" ตะวันถาม
“ก็...”
“สารวัตรยังเล่าอะไรให้ผมฟังไม่หมดใช่ไหม ถ้าจะให้ผมช่วยต้องอย่าปิดบังว่าที่จริงแล้วอาตี๋เล็กโกรธสารวัตรเรื่องอะไร เล่ามาให้หมด" ตะวันคาดคั้น
“คือว่า...” ธงรบอ้ำอึ้ง ลังเลว่าจะเล่ารายละเอียดทุกอย่างดีหรือไม่เพราะไม่แน่ใจว่าหากตะวันได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้วจะยอมช่วยเขาหรือเปล่า
“สารวัตร ถ้าอยากให้ผมช่่วย ก็ต้องเล่ามา ถ้ายังงั้นผมจะล้างมือไม่ขอยุ่งเกี่ยว อาตี๋เล็กจะเป็นยังไง สารวัตรจะเป็นยังไง ผมจะไม่สน" ตะวันขู่
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชั่งใจอยู่นานพอสมควรก่อนจะเลาเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง พอเล่าจบก็แทบจะเอื้อมมือไปปิดปากอีกฝ่ายเพราะตะวันอุทานเสียงดังเกินเหตุ
“เบาๆ สิ นี่ร้านอาหารนะตะวัน เดี๋ยวคนเขาได้รู้กันหมดว่าพี่...”
“นอกใจแฟน" ตะวันเติม
“พี่เผลอไปเพราะฤทธิ์เหล้า" ธงบหน้ามุ่ย ยกไหล่ขึ้นอย่างเนือยๆ
“เพราะฤทธิ์เนื้อตัวอุ่นๆ เนียนๆ กลิ่นหอมๆ จะถูกกว่ามั๊ง" ตะวันส่ายหน้า "อะไรว๊า พวกเจ้าชู้นี่ทนต่อการยั่วยวนไม่ได้ซักนิดเลยหรือไง"
“ภานุวัฒน์ไม่ได้ยั่ว"
“คนเรามันมีวิธียั่วหลายวิธีคร้าบคุณสารวัตร" ตะวันลากเสียงยาว "บางคนแก้ผ้าอ้าขายั่ว แต่บางคนทำเป็นติ๋มๆ น่าสงสาร อยากให้เราเข้าไปปลอบ"
“ตกลงจะช่วยหรือไม่ช่วย" ธงรบรวบรัดตัดความ
“ช่วยยังไง"
“อ้าว พูดแบบนี้ก็หลอกถามพี่นี่หว่า" ธงรบโวย
“ช่วยครับช่วย ช่วยแน่ๆ ไม่ต้องกลัว" ตะวันหัวเราะร่วน "แต่ขอไปคิดแผนก่อนนะ ระหว่างนี้สารวัตรทำตัวดีๆ ก็แล้วกัน"
“นานนักไม่ได้นะตะวัน ตอนนี้น้องชายของตะวันอยู่กับไอ้วุธ"
“ไอ้วุธนี่ใคร" ตะวันเลิกคิ้ว
“ก็เพื่อนพี่"
ตะวันถอนหายใจแล้วพูดวา "แสดงว่าสารวัตรยังเล่าไม่จบ หลังจากที่อาตี๋วิ่งร้องไห้กระซิกๆ ออกจากคอนโดสารวัตร ต่อมาเกิดอะไรขึ้น"
“ต้องรู้ด้วยหรือ"
“ไม่รู้ก็ได้" ตะวันยักไหล่แล้วทำท่าหันไปมองหาพนักงานของร้านอาหารดังจะเลิกสนทนาเรื่องนี้ ธงรบจึงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วเริ่มเล่าเรื่องราวที่เขาขับรถตามอาทิตย์ไปจนเห็นว่าตี๋น้อยของเขาไปบ้านของอาวุธ
“มันบอกว่าจะไปพักผ่อนสุดสัปดาห์ เราก็นึกว่าไปนอนรีสอร์ทที่ชะอำไม่ก็หัวหิน" ตะวันหรี่ตา พยักหน้า ทำท่ารับรู้
“แสดงว่าไม่ได้กลับไปนอนบ้านเลยใช่ไหม" ธงรบครางเสียงอ่อย
ตะวันส่ายหน้าแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม และพูดออกมาว่า "รู้ไหมสารวัตร แฟนเก่าอาตี๋อยู่ที่หัวหินนะ"
“อะไรนะ" ธงรบตาเหลือก
“เป็นเจ้าของโรงแรม รักแรกของอาทิตย์เลยล่ะ จีบอาตี๋ตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่ง ผมต้องคอยเป็น กอขอคอ อยู่หลายปีจนน้องรอดมาได้ถึงปีสาม แต่ในที่สุดก็ขวางไม่สำเร็จเพราะผมดันเรียนจบก่อนมัน แต่ไอ้คนนั้นมันยังเรียนต่อ มันเรียนไม่เก่ง แต่พ่อมันรวย ขับรถสปอร์ตเท่กว่าสารวัตรอีก และชอบทุ่มสุดตัว แล้วรู้สึกว่ายังลืมอาตี๋เล็กไม่ลงด้วยนะ"
“เรื่องจริงนะ"
“จริงสิครับ ตะวันเคยโกหกที่ไหน" ตะวันพยักหน้า ทำหน้าตาจริงจัง "อาตี๋เฮิร์ทอยู่นาน เกือบเสียการเรียน แต่เฮียสุริยะจัดการซะอยู่หมัด ผมก็ยังสงสัยว่าไอ้นั่นมันมีอะไรดี หน้าตาก็งั้นๆ จะว่าชอบเพราะรวยก็ไม่ใช่ เพราะเราก็รวยเหมือนกัน เอ หรือว่าเพราะเรื่องอย่างว่า อาทิตย์ชอบคนเรียบๆ เย็นๆ นิ่งๆ ไม่พูดมาก"
“พอเถอะ ไม่อยากฟัง" ธงรบห้ามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
ตะวันไม่สนใจ ปากขยับพูดเจื้อยแจ้วต่อ “แต่เท่าที่ผมรัูจักน้องชายคนเล็กของผม อาตี๋อีไม่ได้ชอบคนที่รูปร่างหรือฐานะ หรือบทบาทลีลาเร้าใจ โดยเฉพาะความใหญ่ ความแข็งแกร่ง เพราะว่าอาทิตย์มันเป็น...”ตะวันชะงักชั่วครู่แล้วโพล่งออกมาเสียงดัง "เฮ่ย สารวัตร นี่สารวัตรเป็น...”
“เบาๆ สิ ตะวัน" ธงรบยกนิ้วชี้ขึ้นจุ๊ปาก
“ผมคิดว่าน้องผมมันเป็นฝ่าย...”
“อาทิตย์เปลี่ยนไปแล้ว" ธงรบทำหน้าขึงขัง เสียงเข้ม "ตั้งแต่รู้จักกับพี่ น้องตัวเองเปลี่ยนไปไม่รู้หรือไง"
“เออ จริงสินะ มิน่า มันชอบทำฟึดฟัด ฮึดฮัด งอนเหมือนผู้หญิง" ตะวันพยักหน้า "แบบนี้นี่เอง"
“นั่นล่ะ แบบนั้นล่ะ" ธงรบพยักหน้าตาม "แล้วนี่จะช่วยพี่ไหมตะวัน"
“ก็ช่วยมาตลอด"
“แต่ก็ยังหลอกด่าพี่"
“ผมไม่ได้ด่า" ตะวันยักไหล่ปฏิเสธ "ผมแค่ว่า"
“ว่าากับด่าก็เหมือนกัน" ธงรบเถียง
“เรียกว่าเตือนก็แล้วกันนะ" ตะวันยิ้มกว้าง ทำท่าขันนายตำรวจหน้าทะเล้นซึ่งตอนนี้นั่งทำหน้ามุ่ย "อาตี๋เล็กอีใจเด็ดไม่แพ้เฮียสุริยะ และที่สำคัญ หากเฮียรู้ เห็นผิดสังเกตนานเกินไปแล้วจะยุ่ง รู้หรือเปล่า เฮียผมน่ะ อีดุยิ่งกว่าเตี่ยกับม๊าเลยล่ะ ถ้าเฮียโกรธที่สารวัตรหลอกเจาะน้องเขาแล้วปู้ยี่ปู้ยำจิตใจอาตี๋เล็กของเฮีย สารวัตรหมดทางแน่ ปิดประตูลั่นกลอนคล้องโซ่ได้เลย"
“ขู่กันหรือ" ธงรบหน้าเคร่ง
“เปล๊า ไม่ได้ขู่ ถ้าจะขู่หนักกว่านี้" ตะวันยักไหล่แล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ มือหยิบผลไม้เข้าปากแล้วเคี้ยวไปพูดไป "ถ้าขู่ ผมจะขู่ว่า ผมจะบอกเรื่องนี้ให้เฮียสุริยะรู้ สารวัตรไม่รู้อะไร เฮียยังไม่รู้ว่าอาทิตย์ชอบผู้ชาย คราวนี้ล่ะ ระเบิดลงเจ็ดลูกติดต่อกันเจ็ดวันเจ็ดคืนแหงๆ สารวัตรตายแล้วตายอีกในหนึ่งอาทิตย์เฮียก็ไม่หนำใจ"
“ดุขนาดนั้นเลยหรือ" ธงรบนึกภาพใบหน้าของสุริยะ
“อาทิตย์ฟังเฮียสุริยะยิ่งกว่าฟังพ่อกับแม่ ถ้าเฮียบอกว่าเลิกกับผู้ชายเจ้าชู้คนนั้นซะ อาตี๋พยักหน้าตามอย่างไม่ต้องสงสัย รู้หรือเปล่า เฮียแทบไม่เคยสั่งอาทิตย์ ไม่เคยขออะไรอาทิตย์ ตั้้งแต่เล็กจนโตเฮียสั่งน้องนับครั้งได้ แต่ถ้าเฮียเอ่ยปากเมื่อไหร่ อาทิตย์ไม่มีทางขัดขืน เชื่อตะวันสิ"
...แล้วนี่จะเอายังไง มาเร่งเขาเพราะกลัวพี่ชายคนโตผิดสังเกต แต่ในขณะเดียวกันก็บอกให้เขารอเพราะต้องคิดแผนช่วยเหลือเขาเสียก่อน...
...เขาแทบจะรอไม่ไหว ไม่ต้องเอาสุริยะมาขู่หรอก แค่นึกว่าอาวุธจะยุ่งกับอาทิตย์เขาก็หนาวไปถึงขั้วหัวใจแล้ว...
***30***
-
มีศึกรอบด้านเลยนะธงรบ :laugh:
-
สะจายยยยย มากกกกกก
ขอบคุณมากค่ะ
:z13:
-
"เอ็งแน่ใจหรือวะธง อาทิตย์กับอาวุธนี่นะ ข้าไม่อยากจะเชื่อ แล้วเอ็งทำอีกล่ะ อาทิตย์ถึงตัดสินใจเขี่ยเอ็งทิ้ง ว่ิงไปหาคนใหม่แบบนั้น"
น่าจะเป็น แล้วเอ็งทำอีท่าไหนละ
ชักสงสารธงรบแฮะ
แต่จะไม่สงสารก็ตอนอ่านเจอ
ธงรบสงสารโจ้ก้เลยไม่บอกเลิกให้เด็ดขาดนี่ละ
ฮ่วย
เด็ดเดี่ยว เด็ดขาด หนักแน่น
สะกดเป็นไหมสารวัตร
ปล คุณนายยืดเรื่องดีแล้วคับกะลังมันส์(คุณแดงเจ็ดสีมาเองปะเนี่ย :jul3:)
-
สารวัตรศึกรอบด้านเลยนะ สะใจมาก :laugh:
แต่เอาน่า สู้ต่อไป
-
เอาใจช่วย ป๋า ต่อไป :z10:
-
คุณนายใจร้าย อิอิ
ปล่อยสารวัตรไว้กลางทุ่นระเบิด :mc4:
คิดถึงคุณนุจัง
ให้ออกมาบ้างดิ
ขอตอนพิเศษของคู่โน้นนิดนึง นะ นะ
-
55555 หนุกตลอดเว เลยพี่นาย ชอบอ่ะ
ธงรบก้อฮา ง่อยไปเลยนิ อาทิตย์ ก้อน่าสงสารนะ แต่สงสารภานุวัฒน์มากว่า
-
ขำอิพี่ตะวัน ไปๆมาๆก็นะอาตี๋อีอย่างงั้นอย่างงี้ :m20: ขำจะบ้า
แหม...อิคุงสารวัตรโกหกได้หน้าตาเฉยทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่า อาทิ๊ตตตไม่ได้เสียน้ำตาเลยสักหยด
แต่เสียเหงื่อเพราะค.โกรธจัดมากกว่า ยกของหนักๆปาเีนี่ยเล่นเหนื่อยเอาการนะ
แต่ด้วยค.กลัวเสียแนวร่วมคนสำคัญและสายลับในบ้านไปอีกหนึ่งก็นะ ซุงแหลได้อีก
นี่ตะวันก็จะฮาไปไหน ไม่ได้ฟังผ่านๆนะยังไซโคถึงพี่สุริยะอีก กรั่ก งานนี้ไม่ต้องแกล้งเอาตัวไปให้
ผู้ร้ายยิงนอนผงาบๆหรอก ...แค่นี่ก็นะไม่รู้เลยว่าจะต้องส่งเข้าห้องดับจิตแบบไม่ต้องรักษาให้เสียเวลารึป่าว
แหม..อยากรู้จักว่าถ้าพี่สุริยะรู้ว่าน้องสุดที่รักโดนอะไรมาจาก "พี่คนนั้น" พี่สุริยะจะจัดการยังไงหนอ
น้องสุดที่เลิฟด้วยสิเนี่ย
"ไอ้ฉิบหาย แกจะเอาใครก็เอาซักคนสิวะ อุตส่าห์ตามตื๊อตามจีบอาทิตย์มาปีกว่าๆ
ไม่เสียดายเวลา ไม่เสียดายแรงหรือไงวะ" อธิคมเตือนความจำ
>> พี่คมตัวประกอบ ......ด่าได้สะจวยมากคะ :m20: :m20: จะบ้าตาย
ไปๆมาๆก็รู้ล่ะว่า เหตมันเกิดมาจากการ....ปลอบ......บนเตียง....ถ้าคุณนุรู้
คงไมไ่ด้ช่วยหรอกนะแต่จะยุให้เลิกอยากที่ อิพี่คมว่า เอิ๊กงานนี้เรียนผูกแล้วก็ต้องเรียนแก้เองนะ
...แต่ติดใจจที่พี่ตะวันพูดอ่ะ คนเรามีหลายวิธีในการยั่วยวน อืม...น้องโจ้ของพี่ก็คงไม่ได้แกล้งสนิมสร้อย
เรียกร้องความสงสารหรอก แต่..ด้วยค.เป็นเด็ก..แล้วอิพี่ธงมันก็แก่วิชาสอนรักแรกให้น้องโจ้แบบไม่ทันได้รู้ตัว
ว่านี่คือดาบ คือบ่วงเชือกผูกคอตัวเอง..........เที่ยวลากใครต่อใครมาเล่นเกมส์รัก..ร้ายของผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้เนี่ย
ต้องรักษาใจอีกนานแค่ไหนกัน ...ไปอยู่กับพี่อิธงรบไว้ใจได้ป่าวก็มะรู้ :เฮ้อ: ไม่ใช่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอีกนะลูก
ตอนนี้ไม่มีใครรู้เลยนะว่า อาทิ๊ตตตตตตตตตตได้เปลี่ยนไปแล้ว.......มัวแต่คิดว่าใจอาทิตมีแค่คุณนุ
ถ้าไม่รัก ไม่ชอบ...เ้ค้าจะโมโหหึงทำไม...อีกอย่างอาทิตย์เองเป็นคนฉีกกฏข้อแรกเอง..สมองกลวงของอิ
คุณธงรบคิดบ้างจิ o18
+1 คับป๋ม แม่ยกอาทิ๊ตตตรักอาตี๋ที่สุด :man1: :กอด1:
-
วี้ดวิ้ว ไปเป้นแนวร่วมเฮียสุริยะ ดีกว่า จะได้ แก้ลำท่าน ศาลาวัด 555 :jul3: :jul3:
-
อิอิ เสาธงหัก
คนแต่งต้องมีประสพการชีวิตกับแวดวงนายตำรวจแน่ๆ
ป้ามีลูกค้าเป็นนายตำรวจ ก็ดูเหมือนจะออดแววเจ้าชู้สุดๆเหมือนกัน อิอิ
-
สงสารหรือจะสมน้ำหย้าดีเนี่ย
โอ้ยๆ
แต่ไม่อยากให้จบแบบไม่สมหวังอะน้าค้า
แต่ก็ขอให้ผู้ชายอย่างธงรบโดนซะให้เข็ดไปเลยเถอะ
-
ดีใจที่พี่นายจืเขียนยาวต่อไปอีก ชอบให้คุงสารวัตรทรมานนานๆ :laugh:
-
ตะวันน่ารักจัง :กอด1:
-
ศึกนี้ใหญ่หลวงจริงๆ แล้วอย่างสารวัตรเคยแต่รบ
จะวางแผนเป็นเหรอ
มันต้องใช้ความจริงจังและจริงใจ
-
ศึกขนาดนี้ เอามีดมาแทงธงรบเลยดีกว่า :sad4:
-
ตายแน่ธงรบ
จองศาลาเตรียมโลง
อยากให้อาเฮียสุริยะรู้จัง
จะเป็นไงหนอถ้าเฮียเขารู้
เชียร์เฮียสุนิยะขาดใจ
จัดการฝังธงรบแบบไม่ต้องเผาเลย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
"แต่มันจริงจังและอบอุ่นโว้ย เป็นที่พึ่งได้"
ขอแบบนี้ซักคนจิ :monkeysad:
ถ้าไม่มี ก็ขอบทอาวุธเพิ่มด้วย ปลื้มๆ
-
จับตะวันมาคู่อาวุธเลยได้มั้ย อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าอยากให้คู่นี้คู่กันจริงๆ
-
รู้สึกว่า
คราวนี้เจอของเเข็งจริง ๆ
หนักทุกด้าน โหดซะด้วย
เเต่ก็...
สมน้ำหน้า คนเจ้าชู้ :m14: :m14:
-
สงนั้งน่า :laugh3:
-
อ่ะโห เฮียสุริยะน่ากลัวคงจะมาแรงแซงทางโค้งซะละม้างที่เนี้ย สารวัตรเสาธงจะเอาชนะใจอาเฮียได้มั้ยเนี่ย เอาใจช่วย
เกิดอาเฮียเชียร์สารวัตรแล้วบอกอาทิตย์ ทีนี้อาตี๋เล็กก็ขัดใจม่ายได้ ฮ่าๆๆ คิดไปซะไกล
อาตี๋มีแฟนเก่าด้วยอ่ะ อย่าบอกนะว่า แฟนเก่าจะออกโรงอีกคน :serius2:
ปล เรื่องยืดเยอะๆก็ได้นะพี่นาย ไม่อยากให้จบเลย แต่ขอเป็นตอนที่รักกันแล้วนะ หวานๆๆ จนอธิคมอ้วกเลยอ่ะ มีมั้ย :jul3:
-
:laugh: ฮ่าๆๆๆ สะจายยยย
-
อาวุธ ต้องคู่กะใครดีนะ ต้องแบบไหนถึงจะปั่นหัวคนๆนี้ได้??
เอ หรือให้เลี้ยงต้อยภานุวัฒน์ดี แต่คู่นี้ดูไม่เร้าใจเล้ย
ว่าแต่.. อีกหลายตอนมั้ยอ่ะพี่นาย กว่าจะจบ
-
ยืดเรื่องต่อไปอีกสักระยะ ก็ดีครับ :3123: ยังอยากอ่านไปเรื่อยๆ ถือเสียว่า เป็นของแถม ให้คนอ่านนะครับพี่นาย ที่ผมและคนอ่านคนอื่นๆทำตัวเป็นคนอ่านที่ดี(หรือเปล่าฟ่ะ) :z2:
-
ศึกรอบด้านอย่างที่ว่าจริงๆ สารวัตรธงรบ
ใจเย็นรอก็ไม่ดี รีบร้อนก็ไม่ดี แล้วจะทำไง
กันละทีนี้ น่าเห็นใจเป็นที่ซู๊ดดด :เฮ้อ:
-
กรรมมาแปดทิศเลย ศาลาวัด :m20:
เจอคำขู่ของตะวัน ธงรบ ยังอยากจะรบอยู่อีกหรือเปล่า
+1 ให้พี่นาย รอตอนที่ 31 อยู่นะครับ ละครพี่นายยืดเหมือนละครคุณแดงเลย :jul3:
แต่ก็ดีนะครับ ชอบ ๆ ขอบอก :m11:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แนวต้านเพียบเลย
ฟากอีตาเสาธงก็มีทั้งบรรดากิ๊กเก่าเอย ภาณุวัฒน์เอย
ฟากอาทิตย์ก็มีทั้งอาวุด เฮียสุริยะ
ยังมองไม่เห็นปัจจัยที่จะมาช่วยฉุด TRB (TongRoB)
ขึ้นมาจากท้ายกระดานได้เลย
สงสัยหุ้นตัวนี้ไม่มีอนาคตแล้วมั้ง
เทขายหมดหน้าตักไปเลยดีกว่า
-
ธงรบหาแนวร่วมรบกับอาทิตย์สุดชีวิต ยังไงก้ออย่าท้อซะก่อนละสารวัตร
-
แอบอ่านมาตั้งแต่ภาคแรก
สนุกมากครับ
ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้
-
o22 ผู้กองทำตัวเองล้วนๆๆ โทษใครได้ :laugh:
-
เอร๊ยยยยยยยยย
สารวัตรเอ๊ย มืดแปดทิศ ฮ่าาๆๆๆ :laugh:
ก็สมควรแล้ว o18 เจอแบบนั้นอ่ะนะ
-
แหม เสาธงมาครวญคราง ขอคนโน้นคนนี้พูดให้ ไปจัดการกับภายในตัวเอง(สันดาน)ตัวเองก่อนไป พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองรึเปล่า เรื่องภาณุวัตรก็เหมือนกัน คาราคาซังอยู่นั่น ไม่เด็ดขาด ผลัดไปเรื่อย ไม่แก้ซักที มีปัญหา ทีก็ซุกไว้ใต้พรม ชอบตะวันจัง น่ารัก ขี้เล่นเหมือนเด็ก อธิคมก็ด่าได้สะใจจริงๆ ไอ้ฉิบหาย 555 เรียนผูกเรียนแก้เอาเองละกันเสาธงหัก เชียร์อาตี๋น้อยต่อไป รักอาทิ๊ต +1
-
ตอนนี้เปลี่ยนพระเอกไม่ทันไม่เป็นไร เรื่องหน้า ขอ อาวุธกะ ภารุวัฒน์ ก็ได้นะคุณนาย :z2:
-
เข็ดไมละ ศาลาวัดเสาธงหักเอ้ย
สมอ่ะ :z13:
-
สงสารธงรบเอาใจคนเขียนเสียหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าใจร้าย :jul3:
อาวุธเป็นคนที่ดูยากจัง เหมือนจะรักเพื่อน แต่การกระทำกลับคุมเครือ
ฉลาดเกิน เป็นได้ทั้งมิตรและศัตรูในเวลาเดียวกัน...
+1ให้คนเขียนค่ะ
-
เข้ามาส่อง บับว่า อยากอ่านแย้ววว :sad2: :m31:
---------
อ่านถึงท่อนนี้แล้วฮากราก
"นี่แกไม่รู้อะไร เวลาอาทิตย์โกรธนี่ยิ่งกว่าพายุสลาตัน ร้ายจริงๆ ให้ดิ้นตาย ข้าวของพังระเนระนาดหมด ทีวีพลาสม่าข้าพังยับ เก้าอี้เลซี่บอยนอนหงายท้องอยู่ข้างประตู เก้าอี้ลอยไปกองอยู่บนซิงค์ล้างจานเลยว่ะเพื่อน"
>>ซิงค์ล้างจาน 5555 อาตี๋น้อยพลังทำลายจริงๆๆ
แหมๆๆตอนเล่าตะวันนี่ ใส่ไข่ เติมสีซะ 55
อาตี๋น้อยวิ่งร้องไห้กระซิก ๆ ออกจากห้อง
ไม่ไหวจะเคลียร์ ตาเสาธง :jul3:
"ไอ้วุธน่าจะได้กับคุณนุไปซะ จะได้ไม่มายุ่งกับอาทิตย์ของข้า" ธงรบสรุป
"ธง เอ็งลองลองไปวิ่งไล่จับผู้ร้ายแล้วให้ถูกยิงสาหัสนอนไอซียูซักสองสามวันดูสิวะ เผื่ออาทิตย์จะใจอ่อน"
>> :pigha2: พอกันเลยเพื่อนซี้สองคนนี้
------
อาุวุธก็ต้องคู่กะตะวันสิฮ้าาาาาาาา เลิศเลอที่ซุ๊ดดดด!!! :haun5:
(ถึงจะเป็นชายแท้แต่ก็ทำให้เป็นเกย์ได้นี่นา แอร๊ยยยย :z1: :oo1:)
เจ้าชายน้ำแข็งอย่าวอาวุธ เจอความสดใสน่ารักขี้เล่นของตะวันเข้าไป ต้องละลาย ๆๆๆๆ อิอิ
-------
รออ่านค่าาาาาา :pig4:
-
ตอนนี้ถึงจะบอกว่าสารวัตธงรบ น่าสงสารก็เถอะ แต่เมื่อถามถึงว่า ทำไมอาตี้น้อยต้องหนีไปอยู่กับ
สารวัตอาวุธ ทำไมต้องต้องอ้ำอึ้งแถมยังมีความรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ผิดอีกตังหากนะ
สรุปแล้วที่ทุรนทุรายเนี่ย เพราะเอาชนะอาทิตย์ไม่ได้หรือว่าเพราะรักจนแยกกันไม่ได้กันแน่ :m16:
รู้อยู่ว่าทรมานนะคับสารวัต แต่ก็ต้องรอเวลาที่จะง้อเค้าอย่างจริงจังเสียที อาทิตย์นะเป็น
พวกจริงจังในความรัก เหมือนคุณนุนะแหละคับ เกิดทำเล่น ๆ แบบรักพี่เสียดายน้องหละก็ มีหวัง
จากเสือลายพาดกลอน ได้กลายเป็นแมวบ้านตัวน้อยแน่ ๆ เลย
แถมยังเจออาเฮียสุริยะ งานนี้ได้เห็นนรก ตั้งแต่ยังไม่ได้หมดลมหายใจแหง๋ ๆ
พี่นายขยันโพสอย่างนี้ +1 ให้เป็นของขวัญแล้วกัน จะรอต่อไปแล้วกันนะคับ
-
แล้วถ้า.. อาุวุธคู่กับเฮียสุริยะล่ะ ??? :mc4:
-
คุณคฑาฯ...
เค้าเชียร์ "ธงรบ" นะ
(อนาคตท่านโฆษก ชิมิ อิอิ)
:L2:
-
แล้วถ้า.. อาุวุธคู่กับเฮียสุริยะล่ะ ??? :mc4:
:jul3: ใครรุกใครรับล่ะนั่น แต่ก็น่าสนนะพี่นาย แปลกดี :z1:
-
:call:สาธุ ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาเป็นว่ามาตามดูคนเจ้าชู้กันดีกว่า ว่าจะเป็นยังไงต่อไป...แต่อย่านานนักนะ เด๋ว "จืด" ซะก่อน
อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์และร่วมเป็นแรงใจให้ธงรบนะครับ ส่วนเรื่องเปลี่ยนพระเอกกลางคันคงไม่ได้หรอกครับ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วก็ให้ธงรบเขาเป็นพระเอกต่อไปเถอะนะ สงสารเค้า
แล้วขออนุญาตยืดนิยายนะครับ ตอนแรกว่าจะจบภายใน 30 ตอนคงทำไม่ได้แล้วเพราะเรื่องราวมันยังติดพันอยู่ หวังว่าคงยังไม่เบื่ออ่านก่อนนะครับ
ขอบคุณครับ
-
สารวัตรแย่แล้ว
-
แล้วถ้า.. อาุวุธคู่กับเฮียสุริยะล่ะ ??? :mc4:
:jul3: ใครรุกใครรับล่ะนั่น แต่ก็น่าสนนะพี่นาย แปลกดี :z1:
ขอแบบ อาวุธรับเฮียสุริยะรุกละกันนะ พอดีนึกภาพอาวุธไปจีบไม่ออก :กอด1:
-
มาปูเสื่อรอครับ
-
ธงรบ 31
หลายวันมานี้ธงรบกลายมาเป็นลูกค้าของผับ Entwined ผับที่เขาเคยมานั่งคอยคำตอบจากอาทิตย์่ว่าจะยอมเป็นแฟนเขาหรือไม่ ที่นั่งในผับเป็นโซฟาขนาดใหญ่ จัดวางให้มีความเป็นส่วนตัวสูง ในผับเปิดเพลงเบาๆ เหมาะแก่การนั่งคิดอะไรเพลินๆ ลูกค้าส่วนมากเป็นผู้ใหญ่วัยทำงาน และที่สำคัญไม่ใช่ผับแบบที่ 'เด็กเก่าๆ' ของธงรบจะเข้ามาเที่ยว...
บริกรคนเดิมเข้ามารับคำสั่งจากธงรบด้วยหน้าตาปกติ ต่างจากครั้งแรกๆ ที่ชอบทำหน้าสงสัยเพราะแขกที่ดื่มหนักคนนี้สั่งเครื่องดื่มแบบแปลกๆ
ธงรบอดคิดถึงบรรยากาศที่เข้ามาที่นี่ครั้งแรกไม่ได้ ความจริงเขาไม่ชอบที่แบบนี้ เขาชอบผับที่อึกทึกครึกโครม มีคนแออัด และที่สำคัญ มีคนแบบที่เขา 'ถูกใจ' เยอะๆ
หลายวันที่ผ่านมาเขาปรับทุกข์เรื่องชีวิตรักกับคนหลายคน นอกจากอธิคมแล้วก็มีตะวันซึ่งใกล้ชิดกับอาทิตย์ มีชาคริตซึ่งยอมรับหน้าที่ดูแลภานุวัฒน์ และที่สำคัญคือพศวัต
เขาพบหมอพศวัตที่นี่ ตอนนั้นดูเหมือนว่านายแพทย์หนุ่มหน้าคมจะกลายมาเป็นคู่ควงอีกคนของเขา แต่พอนานเข้ากลับรู้สึกว่ากลายมาเป็นเพื่อนให้คอยปรับทุกข์ด้วย
...ตอนนี้เขากำลังเริ่มคิดว่าพศวัตจะกลายมาเป็นจิตแพทย์ประจำตัวเขา...
...เฮ้อ นี่เราถึงต้องพึ่งหมอเลยหรือเนี่ย...
ธงรบเอนตัววางศีรษะลงบนโซฟาตัวใหญ่ อยากจะจมหายลงไปในเบาะนุ่มชั่วครู่แล้วหลุดเข้าไปในโลกมืดใต้เบาะคนเดียวเพราะตอนนี้เขาทรมานจนแทบจะทนไม่ไหว วันนี้เขาไปดักรออาทิตย์หน้าบริษัทอีกแล้วและขับรถตาม อาทิตย์ตรงไปบ้านของอาวุธทันทีที่เลิกงาน ท่าทางคงจะใช้เวลาสุดสัปดาห์ด้วยกันเช่นอาทิตย์ก่อน เขาอยากจะขวางทางรถของอาทิตย์ลงไปเปิดประตูและดึงตัวอาทิตย์ออกมาคุยกัน แต่เขาก็ยังหวั่นกลัวอยู่ว่าจะทำให้อาทิตย์โกรธจนตัดความสัมพันธ์กับเขาไปเลยจริงๆ เพราะตอนนี้ที่เขายังดันทุรังตามอาทิตย์อยู่ก็ค่อนข้างเสี่ยงไม่ใช่น้อย
...ทำยังไงได้ เขาทนไม่ไหวนี่นา...
“ให้ผมเดา สารวัตรคงคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงต่อไปดี" เสียงนุ่มๆ ดังขึ้นข้างหู ธงรบยังไม่ลืมตาเพราะรู้ว่าคนที่พูดเป็นใคร แต่ปากเอ่ยออกมาว่า
“ขอยาระงับประสาทซักเม็ดหน่อยสิครับหมอ"
“กินยาไม่หายนะครับ แค่ควบคุมได้ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น อยากจะหายต้องผ่าตัด" พศวัตนั่งลงข้างๆ
“ผมกลัวไม่ฟื้น" ธงรบลืมตาขึ้นมาช้าๆ เอียงหน้ามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วดันตัวขึ้นนั่งตัวตรง ก่อนจะหยิบวิสกี้บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม
“สารวัตรรักเขามากหรือครับ" พศวัตถาม ตามองคนที่กำลังดื่มเหล้า และเมื่อเห็นธงรบพยักหน้าจึงพูดต่อว่า "แล้วก็รักคนอื่นด้วย"
“เปล่า"
“แสดงว่ารักคนเดียว"
“นี่หมอกำลังบำบัดจิตผมอีกแล้วใช่หรือเปล่า" ธงรบหันมาถาม "นี่เป็นวิธีของจิตแพทย์ที่กำลังวิเคราะห์จิตใจผมใช่ไหม"
“เปล่า" พศวัตส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบริกรและรอจนบริกรเดินจากไปจึงพูดกับธงรบต่อว่า "แค่ในบทบาทของนักจิตวิทยาก็แล้วกัน อาการของสารวัตรยังไม่ถึงขั้นนั้น"
“เมื่อกี้ยังบอกว่าจะผ่าตัด" ธงรบเบ้ปาก
“เท่าที่มองก็เห็นว่าสารวัตรยังมีสติ สามารถรู้สึกรับผิดชอบชั่วดีได้อยู่"
“ผมผิดมากหรือหมอ" ธงรบทำเสียงเศร้า
“ไม่ผิดหรอกครับ คนเราทำผิดพลาดกันได้" พศวัตยิ้ม
“ไม่ผิด แต่ทำไมว่าผมทำผิดพลาด"
“ผมไม่ได้บอกว่าสารวัตรทำผิดพลาด" พศวัตปฏิเสธ "ผมพูดว่านเราทำผิดพลาดกันได้ ใครๆ ก็ผิดพลาดได้ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะต้องการแก้ไขความผิดพลาดนั้นหรือเปล่า"
“พูดยังไงก็ว่าผมผิดพลาดอยู่ดี" ธงรบถอนหายใจ แล้วยกมือเรียกบริกร พลางยกแก้วขึ้นและชี้นิ้วใส่แก้วให้รู้ว่าต้องการเครื่องดื่มเพิ่ม
“จะให้ผมทำยังไง" ธงรบถามนายแพทย์พศวัต
“ผมให้สารวัตรทำยังไงไม่ได้หรอก ขึ้นอยู่กับสารวัตรต่างหากว่าจะอยากทำยังไง จะตัดสินใจทำอะไร เมื่อไหร่ อย่างไร" พศวัตตอบ
“พูดเข้าใจยาก"
...เหมือนคชานนท์กับอาวุธไม่มีผิด นี่เขามาเจอแฝดสามหรือไง อาวุธเป็นพี่ชายคนโต พศวัตเป็นน้องชายคนรอง คชานนท์เป็นคนเล็กสุด...
...เหมือนลูกชายสามคนของบ้านนั้น แต่ทว่าสามคนนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง สุริยะดูเคร่งขรึมและดุ ตะวันทะลึ่งทะเล้นกวนอารมณ์ ส่่วนอาทิตย์เป็นคนเล็กสุด มองมุมไหนก็น่ารัก...
...โอย คิดเรื่องอะไรก็วนกลับมาหาคนเดียว...
...เขารักอาทิตย์...
...พอคิดถึงอาทิตย์เขาก็อดคิดเรื่องภานุวัฒน์ไม่ได้ เขารักภานุวัฒน์ด้วยหรือเปล่า...
...เปล่า เขาแค่สงสาร เอ็นดู ห่วงใย...
“ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่พร้อมที่จะเปลี่ยน คนอื่นก็มาเปลี่ยนเขาไม่ได้หรอกครับ" พศวัตพูดต่อ
“หมอหมายความว่า อาทิตย์ยังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยนหรือ"
“ผมไม่รู้" พศวัตกึ่งขันกึ่งฉุน อยากจะเอื้อมมือไปบิดปากธงรบนักที่ถามคำถามนี้
“หมอไม่รู้ ผมจะรู้ได้ยังไง หมอควรจะฉลาดกว่าผมนี่นา" ธงรบถอนหายใจ
“แสงว่าสารวัตรไม่ได้รักอาทิตย์" พศวัตสรุป
“รักสิ ทำไมจะไม่รัก" ธงรบแย้งขึ้นมาทันที
“ถ้ารัก ก็น่าจะรู้ว่าเขาต้องการอะไรสิครับ"
“ถ้ารักก็ต้องรู้หรือ" ธงรบทำหน้าหนักใจ มองหน้าพศวัตอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
“สารวัตรอาการหนักกว่าที่คิด" พศวัตส่ายหน้ายิ้มๆ "แบบนี้ต้องคุยกันอีกนาน"
“หมอก็พูดอะไรที่มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ" ธงรบทำหน้ามุ่ย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มให้แบบเนือยๆ
“อะไรที่ง่าย มักจะไม่มีค่า"
“อันนี้ผมรู้" ธงรบพยักหน้า
“ถ้าผมแก้ปัญหาให้สารวัตรเลย สารวัตรก็ไม่ได้พยายาม ผมอยากให้สารวัตรคิดได้เอง ไม่ใช่ให้คนอื่นวิเคราะห์หาทางออกให้ แบบนั้นก็ไม่ได้เรียนรู้ อีกหน่อยก็อาจจะเกิดเรื่องแบบเดิมขึ้นมาอีก เวลามีคนอยากกินปลา มันจะดีกว่าถ้าสอนให้เขารู้จักวิธีหาปลา แทนที่จะยื่นปลาให้"
“ยื่นปลาให้ผมก็ทำกับข้าวไม่เป็นอยู่ดี" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง
พศวัตทำเป็นไม่ได้ยินที่ 'คนไข้พิเศษ' พูดจึงเอ่ยต่อไปว่า "สิ่งที่ผมทได้คือแค่ชี้แนะไปในทางที่คิดว่าน่าจะช่วยได้"
“ตอนนี้ชี้ทางที่จะให้อาทิตย์ยอมพูดกับผมก่อนได้ไหม จากนั้นค่อยชี้ทางอื่นๆ เพิ่มเติ่ม หรือไม่ก็ค่อยสอนวิธีหาปลาผมก็ได้" ธงรบต่อรอง
“แล้วสารวัตรพอจะมองเห็นทางหรือยังครับ"
“ยัง" ธงรงส่ายหน้าช้าๆ "ถ้าเห็น ผมจะมานั่งกินเหล้าอยู่แบบนี้หรือ"
“ก็เคยบอกว่าแล้วว่าให้ระวังเรื่องกินเหล้า เดี๋ยวก็เกิดเรื่องขึ้นอีก สารวัตรนี่บอกยากจริงๆ" พศวัตแกล้งทำเสียงดุ
“ผมมาผับที่เป็นเซฟตี้โซน ไม่มีปัญหาแน่"
“สารวัตรต้องดูว่าเขาต้องการอะไร และให้สิ่งที่เขาต้องการ นั่นคือทางแรก ทางง่ายๆ แต่ทำยาก" พศวัตพูดต่อ
“อ้าว ตกลงนี้คือทางที่ว่าหรือเปล่านี่" ธงรบทำหน้าผิดหวัง
“แล้วภานุวัฒน์เป็นยังไงบ้างครับ" พศวัตไม่ตอบ เปลี่ยนไปพูดเรื่องใหม่
“ก็คงสบายดีมั๊ง ตอนนี้ผมเอาไปฝากไว้ที่บ้านเพื่อน" ธงรบยักไหล่ เอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าซึ่งบริกรเพิ่งวางลงบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้
“ตลอดไปหรือครับ"
“คงไม่ เพราะยังไงเสียก็ต้องให้กลับไปอยู่ที่บ้าน"
“แล้วก็คงวิ่งกลับไปหาสารวัตรอีก" พศวัตเติม
“โอ๊ย ปวดหัว" เมื่อพูดถึงเรื่องเดิม ธงรบก็วางแก้วลงแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ น้ำเสียงอ่อนแรง "ผมจะทำยังไงดี"
“นั่นสิ สารวัตรจะทำยังไงดี" พศวัตหัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อว่า "ก็สารวัตรมีจุดอ่อนนี่นา ถ้าผมเป็นสารวัตร ผมจะกำจัดจุดอ่อนซะก่อน"
ธงรบยืนอยู่หน้าห้องของชาคริต รอให้คนมาเปิดประตู ทุกครั้งที่เขามาหาเพื่อนคนนี้ มักจะมีหนุ่มหน้าใหม่มาเปิดประตูทุกครั้งไป แต่คราวนี้ไม่ใช่
คราวนี้เป็นภานุวัฒน์
“พี่ธง" ภานุวัฒน์คราง ใบหน้าเศร้าๆ เปลี่ยนเป็นสดชื่นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“พี่มารับ ไปเก็บของนะ" ธงรบพูด
“ครับ" ภานุวัฒน์รีบพยักหน้าแล้วทำท่าจะโผเข้าหาธงรบแต่ก็ต้องสะดุดกึกเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“พี่จะพาไปส่งบ้าน"
“ผมไม่อยากไป" ภานุวัฒน์ส่ายหน้า ทำตาละห้อยแบบที่ธงรบต้องใจอ่อนทุกครั้ง แต่คราวนี้ธงรบเตรียมตัวมาดี เขาหมายมั่นว่ายังไงๆ ก็จะไม่ใจอ่อนกับภานุวัฒน์อีกเด็ดขาด
“ไม่อยากไปก็ต้องไป ถ้าโจ้ไม่เชื่อพี่คราวนี้พี่จะไม่สนใจโจ้อีกเลย"
“พี่ธง" ภานุวัฒน์พึมพำเสียงแผ่ว
“พี่ทิ้งให้อยู่กับชาคริตนานไม่ได้หรอก โจ้มีพ่อ มีบ้าน ยังไงก็ควรจะไปอยู่บ้าน ไปปรับความเข้าใจกับพ่อซะ และตั้งใจเรียนหนังสือ"
“พ่อไม่เคยเข้าใจผม พ่อไม่รักผม" ภานุวัฒน์ก้มหน้า พูดเสียงขื่น
“แล้วเราเข้าใจพ่อหรือเปล่า" ธงรบเสียงแข็ง "โจ้ต้องยอมพ่อบ้าง ผู้ใหญ่ก็แค่นนั้น เขาชอบใช้คำสั่ง ต้องการกำหนดชีวิตของคนอื่น อดใจรออีกหน่อยจนเรียนจบ พอหางานทำโจ้ก็อยู่ได้ด้วยตัวเอง ตอนนั้นอยากจะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องมีใครมาบังคับ"
“ตอนนี้จะให้ผมทำงานหาเงินผมก็ทำได้"
“พี่ไม่อยากให้คิดยังงั้น ยังไงก็ต้องเรียนให้จบปริญญาตรี และอย่างที่บอก โจ้มีครอบครัวก็ควรจะอยู่กับ...”
“ผมไม่มีครอบครัวมาตั้งนานแล้ว พ่อไม่รักผม แม่ยิ่งไม่รักผม แม่ไล่ให้ผมมาอยู่กับพ่อ ส่วนพ่อก็ไม่อยากให้ผมมาอยู่ด้วย พี่ธงเป็นครอบครัวคนเดียวของผม ผมรักพี่ อยากอยู่กับพี่" ภานุวัฒน์สะอื้นแลวโผเข้ากอดเอวธงรบเอาไว้แน่น
...อย่านะธงรบ อย่าใจอ่อนเด็ดขาด แข็งเข้าไว้...
“พี่อยากให้โจ้ลองพยายามดูอีกซักครั้ง เชื่อพี่นะครับ ถ้าไม่เชื่อพี่ครั้งนี้ พี่จะผิดหวังมาก" ธงรบพูดด้วยเสียงหนักแน่น
“ผมรักพี่ธง" ภานุวัฒน์ซุกหน้าเข้ากับอกของธงรบ
“รักพี่ก็ต้องเชื่อพี่ ถ้าไม่เชื่อพี่ก็ไม่ต้องมาบอกว่ารัก" ธงรบกัดฟันพูด และยิ่งเกลียดตัวเองมากกว่าเดิมที่ยื่นคำขาดแบบนี้กับภานุวัฒน์อีกแล้ว
...เขาไม่เข้าใจว่าทำไมภานุวัฒน์รักเขามากเหลือเกิน หากอาทิตย์รักเขาได้ซักครึ่งหนึ่งของภานุวัฒน์ เขาก็คงจะ...
...คงจะ...
“ครับ" ภานุวัฒน์ผงกศีรษะแล้วเกลือกกลิ้งใบหน้าอยู่กับอกของธงรบ
“อดทนหน่อยนะ ถ้าเหงามาก ทนไม่ไหว พี่จะพาไปเที่ยวบ้าง"
...เฮ่ย เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย...
อีกครั้งที่ธงรบพูดเสร็จแล้วแทบจะกัดลิ้นตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งก็แย้ว่าเขาจำเป็นต้องหาทางออกเพราะหากไม่ทำแบบนี้ภานุวัฒน์ก็คงไม่ยอม
“ผมรักพี่ธง" ภานุวัฒน์แหงนหน้ามองนายตำรวจด้วยสายตาเปี่ยมรักแล้วซุกหน้าลงกับอกของคนที่เขารักอีกครั้ง ธงรบถอนหายใจเบาๆ และเมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาจึงผลักภานุวัฒน์ให้เข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
ชาคริตเดินออกมาจากห้องนอน หัวยุ่ง ตาปรือ และสวมกางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียว เมื่อเห็นธงรบจึงโบกมือทักทายเนือยๆ แล้วเดินตรงไปยังห้องครัว
“ไอ้เสือ เอ็งเดินแก้ผ้าออกมาแบบนี้ได้ยังไง" ธงรบเค้นเสียงผ่านไรฟัน พลางหันไปมองภานุวัฒน์ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้องรักแขก
“ใส่กางเกงในอยู่ไม่เห็นหรือ"
“เอ็งก็รู้ว่าภานุวัฒน์..”
“ข้าไม่ได้แตะเด็กเอ็งแม้แต่นิด" ชาคริตหันมาถลึงตาใส่เพื่อน "ทั้งที่อยากแทบใจขาด เอ็งรู้ไหมธง อยู่กับเด็กคนนี้ข้าทรมานจนปวดไปทั้งตัว รูปร่างหน้าตายั่วตัณหาข้าฉิบหาย นี่ข้าต้องตะลอนๆ อยู่นอกบ้านทุกวัน รอจนดึกแล้วค่อยกลับ หนำซ้ำพยายามไม่กินเหล้าก่อนกลับบ้านอีกต่างหาก ถ้าไม่เห็นเอ็งเป็นเพื่อนและ...”
“เอ็งกลัวว่าข้าจะยกกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจบุกเข้าตรวจผับเอ็งทุกครั้งที่จัดปาร์ตี้ต่างหาก" ธงรบเสียงเข้ม
“เออๆ" ชาคริตพยักหน้า "ข้ากลัวเอ็งฆ่าตายพอใจหรือยัง ไม่งั้นเด็กนี่เสร็จข้าไปหลายครั้งแล๊ว"
“ดีแล้วที่คิดได้ยังงั้น" ธงรบแสยะปาก "วันนี้ข้ามาพาโจ้กลับ จะพาไปส่งบ้านพ่อ"
“หนีออกมาอีกแหงๆ เด็กอยู่กับพ่อไม่ได้หรอก" ชาคริตแสดงความเห็น
“ทำเป็นรู้ดี"
“ข้าเห็นคุยกับพ่อทางโทรศัพท์สองสามครั้ง แล้วก็ร้องไห้ทุกครั้ง" ชาคริตยักไหล่ "ข้าว่าเอ็งไปหาเช่าอพาร์ทเมนท์ให้อยู่เถอะวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เลี้ยงเป็นเมียเก็บซะเลย"
“ไอ้ห่_ เสือกแนะนำดีนัก เดี๋ยวพ่อเตะก้านคอหรอก" ธงรบตะคอก
“ไม่ก็ให้อยู่กับข้าไปก่อน ขอรับรองด้วยเกียรติของชาคริต ข้าไม่ฟันภายในสิ้นเดือน" ชาคริตหัวเราะเบาๆ พลางยกมือขึ้นทำท่าสัญญา
“ข้าจะเอาภานุวัฒน์ไปส่งบ้าน" ธงรบพูดเสียงหนักแน่น เขาตัดสินใจแล้ว คราวนี้เขาจะใจแข็งและมุ่งมั่นให้ถึงที่สุด จากนั้นจะไปตามง้ออาทิตย์ แม้จะยื่นคำขาดไม่ให้ไปโผล่หน้าให้เห็นเขาก็ไม่สน จะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะไป ทนไม่ไหวแล้ว
ภานุวัฒน์ถอนหายใจหนักๆ เมื่อรถของธงรบจอดหน้าบ้าน เขาพยายามกั้นน้ำตาเอาไว้และบอกตัวเองว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
...แต่ที่แน่ๆ เขาตัดใจจากสารวัตระงรบไมได้หรือก ต่อให้ตายลงตรงนี้เขาก็จะไม่เลิกรักสารวัตรของเขา...
“อย่าลืมที่คุยกันนะ ต้องอดทน พ่อพูดอะไรก็พยักหน้ารับปากไว้ก่อน อันไหนที่พอทำได้ก็ทำ อันที่ไม่อยากทำก็แกล้งทำไปก่อน ไม่ไหวจริงๆ ค่อยเลี่ยง หาแฟนผู้หญิงให้พ่อดูซักคน...” ธงรบพูดขึ้นเสียงราบเรียบ
“ผมไม่อยากมีแฟน พี่ธงเป็น...” ภานุวัฒน์รีบพูดขึ้น
“แค่ทำให้พ่อเห็นเท่านั้นว่าเรายอมเปลี่ยนแปลง มันเป็นการลดความตึงเครียด ทีนี้พ่อเขาจะไม่มาบีบคั้นหรือยุ่งวุ่นวายกับเรามากนัก"
“อีกหน่อยพ่อก็จะบังคับให้ผมแต่งงาน"
“ยังหรอกน่า กำลังเรียนอยู่ พ่อไม่บังคับให้แต่งงานตอนนี้หรอก จำที่พี่บอกได้ไหม พอเราเรียนจน หางานทำ เราก็ใช้ชีวิตของเราเองได้ ตอนนั้นเราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พ่อไม่มายุ่งกับเราเท่าไหร่หรอก ตอนนี้เขาห่วงว่าจะเสียการเรียน พ่ออยากให้เรียนจบปริญญาตรี" ธงรบพยายามโน้วน้าวภานุวัฒน์ "ถ้าพ่อเห็นว่าเรายอมทำตามเขา อีกหน่อยก็คงขี้เกียจจะวุ่นวายกับเรา"
“ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วเอียงตัวซบไหล่ของธงรบ
“ผมรักพี่ธง ผมจะทำตามที่พี่ธงบอก" ภานุวัฒน์เสียงอ่อน ตามมองออกไปข้างหน้าผ่านกระจกรถ สายตาจับอยู่ที่รั้วบ้านซึ่งคิดมาตลอดว่าเป็นกรงขังที่คอยกักขังเขาเอาไว้ "พี่ธงอย่าลืมที่สัญญากับผมนะครับ"
ธงรบเม้มริมฝีปาก หลุบตาลงมองพวงมาลัยรถอย่างครุ่นคิด ก่อนจะก้มหน้าลงมองศีรษะทุยได้รูปของภานุวัฒน์ เรื่อยไปจนถึงไหล่และแขนเนียนสะอาด
ภานุวัฒน์จับมือของธงรบมาวางบนหน้าอกแล้วลูบไล้เบาๆ หันหน้าเข้าซุกต้นแขนแข็งแรงของนายตำรวจแล้วสูดดมเอากลิ่นกายของคนที่เขารัก ต้องการจดจำทุกอย่างเอาไว้ราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนี้อีก
น้ำตาของภานุวัฒน์เริ่มไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้าของชายหนุ่มเกลือกกลิ้งอยู่กับแขนเส้ือของอีกฝ่าย
“เสื้อพี่เปียกหมดแล้ว" ธงรบพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายทำต่อไป
ภานุวัฒน์ร้องไห้จนตัวสั่นแต่ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ธงรบมองเงียบๆ ในจนก็คิดว่าภานุวัฒน์คงกำลังทำใจยอมรับสภาพที่กำลังเกิดขึ้น
“ผมรักพี่ธง ผมรักพี่ รักพี่มาก รักพี่ที่สุด" ภานุวัฒน์รำพันเสียงสั่นเครือ ฟังดูเจ็บปวด
ธงรบสะอึก เสียงในหัวกระซิบถามตัวเองว่าเขาควรจะตอบอย่างไรเล่า ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บไม่ต่างกัน ทุกครั้งที่ภานุวัฒน์พร่ำว่ารักเขาก็อดนึกถึงอีกคนไม่ได้ เขาบอกรักอาทิตย์ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่อาทิตย์เอาแต่นิ่งเงียบ เหมือนที่เขาไม่เคยตอบภานุวัฒน์เลยว่ารัก
...เขารักภานุวัฒน์หรือเปล่า...
...เขาอยากจะปลอบใจภานุวัฒน์ว่า รักคนที่เขารักเราดีกว่า แต่เขาก็ไม่กล้าหาญพอที่จะเอ่ยออกมา...
...จะพูดแบบนั้นได้อย่างไรกัน...
...รักคนที่เขารักเราดีกว่า ใครมันจะกล้าพอที่จะพูดได้...
...เขา อาทิตย์ ภานุวัฒน์ หรือแม้แต่อาวุธ ต่างก็รักคนที่เขาไม่ได้รักเรา...
...เจ็บ เจ็บ เจ็บจริงๆ...
***31***
-
:กอด1:
****************
สงสารน้องโ้จ้เป็นที่สุด อดทนนะลูกถ้าหนูผ่านวันเวลาแย่ๆกับคนที่บอกให้หนูฟังเค้าถ้ารักเ้ค้าล่ะก้อ
อีกหน่อยเราโตขึ้นเราจะรู้เองว่า...ทำไมอิพี่ธงมันถึงทำแบบนั้น
สงสารนุ้งโจ้ อะเกน :sad4: :o12: หนูคงไม่คิดอะไรสั้นเพื่อหนีปัญหานะลูก :m15:
+1 คะ
-
เจ็บก็ทนหน่อย
ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอก
ยิ่งคนเจ้าชู้ ผูกปมไว้เยอะๆ
ยิ่งต้องทำใจ
ส่วนโจ้
เมื่อไหร่จะคิดได้นะ
+1ให้คุณนายเป้นกำลังใจ :bye2:
ปล ดีใจที่ยังไม่ได้นอน ได้อ่านอีกตอนก่อนนอน หุหุ
-
:o12:
โจ้ไม่น่าหลวมตัวไปรับอิตาเสาธงเล้ย
-
เฮ้อออ เหนื่อยแทนทุกตัวละคร และ ทุกกำลังใจค่ะ ... ทำไมความรักมันช่างหนักหนาและซับซ้อนแบบนี้ :try2:
นึกว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ ... แต่กลับสลับมุมให้อึดอัดไปมาตลอด ... อดทนหน่อยน๊า สารวัต
ปล. ถึงจะไม่ค่อยเชียร์สารวัต แต่ก็ไม่ใจร้ายพอจะยุยงส่งเสริมให้เปลี่ยนพระเอกหลอกค่ะ ... ขำๆ
+1 ให้ความอึดอัดที่วนกลับมาหาฝั่งภานุวัฒน์ ... ตอนต่อไป คงไปอึดอัดกันอยู่แถวหน้าบ้านอาวุธ 5555+
-
ทนเจ็บหน่อยนะน้องโจ้
รักสารวัตรธงก็ต้องแบบนี้ อิอิ
-
:m15: :m15: :monkeysad:
-
:sad4:
-
เข้ามา แว๊บ :m7: ไปดีกว่า เดี่ยววันหลังจะตั้งสมาธิอ่าน o13 o13 :bye2:
-
สงสารน้องโจ้ รักสารวัตรจนยอมเชื่อทุกอย่าง ถ้าไม่ติดว่าสารวัตรธงรบกับอาทิตย์มีความผูกพันกันมาก่อนเราก้ออยากเอาใจช่วย แต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ก้อได้แต่หวังว่าสักวันน้องจะเจอคนที่ใช่สำหรับตัวเอง
อันนี้ฝากให้สารวัตรนะคะิ
"เราหยุดแล้ว ท่านล่ะ หยุดหรือยัง" ลองเก็บไปคิดดูนะคะ
-
รู้สึกว่าทุกคนต้องได้รับความเจ็บปวดเหมือนกันหมด
ไม่ว่าจะเป็นธงรบ อาทิตย์ ภานุวัฒน์
สู้หน่อยนะ เชื่อว่าวันหนึ่งต้องสมหวังทุกคน
-
หวังว่าเรื่องนี้คงไม่มีใครตายเพื่อหนีปัญหาอีกหรอกนะ :m15:
ถ้าหาทางออกไม่ได้ก็เอาอีตาธงรบไปฌาปณกิจเลยละกานนะ เหอะๆ o18
-
หวังว่าส่งถึงบ้านแล้วคงไม่หนีออกมาอีกนะ
เหมือนเรื่องของโจ้จะยังไม่จบแค่นี้แน่ๆ มันยังค้างๆคาๆ แบบว่าไม่เคลียร์ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:angry2: ให้อาทิตย์คู่กับอาวุธซะ ส่วนธงรบคู่ก่ะชาคริตตัดปัญหา อิอิอิ o13
-
เศร้าจังเลย
-
บรรยายความรู้สึกของน้องโจ้
เหมือนจริงซะ คนอ่านซึม :monkeysad
-
ขอพระเอกให้โจ้บ้างได้ไหม :m15:
-
ยังไงก็ถือว่าคืบหน้าขึ้นมากระจิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นึงล่ะนะ :seng2ped:
-
อ่านไปอ่านมา ชักอยากฆ่าธงรบ
-
ขอพระเอกให้โจ้บ้างได้ไหม :m15:
ขอด้วย
-
ตัดใจเต๊อะน้องโจ้ ยังไงหนูก็ยังเด็ก
สารวัตรแก่ไป ค่อยๆดูคนใหม่ ไปเรียนก่อน
เดี๋ยวมาเอง คนแรกในชีวิตงี้แหละ
-
เหลือปรึกษาคชานนท์ สินะที่นี้ ที่ยังไม่ได้ปรึกษา ถึงจะครบทุกคน 555
ตอนนั้นดูเหมือนว่านายแพทย์หนุ่มหน้าคมจะกลายมาเป็นคู่ควงอีกคนของเขา แต่พอนานเข้ากลับรู้สึกว่ากลายมาเป็นเพื่อนให้คอยปรับทุกข์ด้วย
>>>แหมเพิ่งรู้ นี่ก็ความผิดอีกหนึ่งกระทงด้วยรึเปล่า คิดทบต้นดอกพร้อมกะคราวนี้ไปด้วยดีมั้ยเสาธง ที่วอกแวกไปชั่วครู่น่ะ หืม ตาเสาธงกระโด่เรือตังเก
ตอนนั้นดูเหมือนว่านายแพทย์หนุ่มหน้าคมจะกลายมาเป็นคู่ควงอีกคนของเขา
อ้างอิง
ผับ Entwined ผับที่เขาเคยมานั่งคอยคำตอบจากอาทิตย์่ว่าจะยอมเป็นแฟนเขาหรือไม่
>>>'ตอนนั้น'ก็แสดงว่าก่อนที่จะได้คำตอบจากอาตี๋น้อย โอเค อนุโลม
แต่
'แต่พอนานเข้า' <---นี่มันนานเท่าไหร่ ?? ที่กลายสภาพจากคู่ควงมาเป็นแค่เพื่อนปรับทุกข์ หือ o18
ตาเสาธงกระโด่เรือตังเก ถ้าเป็นก่อนที่จะตกลงกันจริงๆ อนุโลม แต่ถ้าหลังจากที่ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว
ยังไม่ทิ้งลายเป็นคู่ควงพศวัตละก้อ :z4: จำได้ว่าเคยไปเที่ยวผับกะพศวัตและน้องโจ้มาเจอเข้า
ตอนนั้นมาในฐานะ คู่ควง คือ เพื่อนปรับทุกข์ หืม หึหึ
ถ้าคู่ควงละก้อ จัดไปหนัก ๆ เลยนะอาตี๋น้อยยยยยย เอาความผิดความนี้รวมไปด้วยเลย :m16:
---------------
---------------
“ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่พร้อมที่จะเปลี่ยน คนอื่นก็มาเปลี่ยนเขาไม่ได้หรอกครับ" พศวัตพูดต่อ
>>> เห็นด้วยกะหมอ ถ้าคนนั้นไม่คิดจะเริ่มต้นเปลี่ยนตัวเองด้วยตัวเอง ทุกอย่างก็จะเดินมาจุดเดิม
ไม่สิ้นสุด ธงรบต้องรู้จักที่จะเริ่มต้นที่จะคิด รู้จักแก้ปัญหา และพยายามด้วยตัวเอง (ร่วมถึงการเปลี่ยนนิสัยเจ้าชู้ และการเป็นคนที่ขี้ใจอ่อนของตัวเอง เวลาไหนควรอ่อน ควรแข็ง ฯลฯ)เมื่อนั้นถึงจะรู้คุณค่าของสิ่งที่ได้รับมา และรักษาสิ่งนั้นให้ดีที่สุด
“หมอหมายความว่า อาทิตย์ยังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยนหรือ"
>>> ไม่รู้ตัวอีก :fcuk:
แล้วนี่จะเจอทางออกในการแก้ปัญหาไหมเนี่ย ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ของเสาธงแต่ละคน พูดแต่ละอย่างฉลาดๆ คม ๆ บาด ๆ ทั้งนั้น ต้องให้ธงรบเก็บเอาไปคิดแปดตลบได้มั๊งถึงจะเข้าใจ แต่ตาเสาธงคิดได้แค่ครึ่งตลบ 555
พศวัตงี้... คชานนท์งี้... อาวุธงี้ ....
จะรอดมะเนี่ย เสาธง 5555 :pigha2:
สงสารภาณุวัตรนะ :m15:
ธงรบเอาความรักของภาณุวัตรมาเป็นเครื่องต่อรองให้น้องต้องทำตามคำสั่ง เจ็บแทนคนที่โดนเลย
เหมือนตุ๊กตาที่จับวางตรงไหนก็ได้
แต่ ...เฮ้อ....แม้จะโหดร้าย แต่นี่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วล่ะในสถานณ์ตอนนี้
ต่อทั้งภาณุวัตร ที่ต้องไม่ต้องไปร่อนเร่ข้างนอก ที่มีแต่ภัยอันตรายทั้งนั้น ต่อเด็กน้อยที่ยังเดียงสาต่อโลก
ทั้งกับธงรบเอง เฮ้อ ยังไงก็ต้องเข้มแข็งขึ้นให้ได้ ....เอาใจช่วย....ทำอย่างที่พี่ธงบอก กลับไปตั้งใจเรียน อย่าปะทะ อะไรยอมได้ยอม อ่อนข้อกะคุณพ่อไปก่อน... อนาคตสดใสรอน้องอยู่ อิอิ ร่วมถึงคนที่ยัง ใสปิ๊งกว่าพี่ธงหักคนเจ้าชู้แน่นอน หนูรอก่อนนะ o13 คนนี้ปล่อยให้อาทิตย์เด็ดปีกเถอะ
+1 [/color]
-
ธงรบ 32
อาทิตย์เดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วตรงไปที่รถแต่ก็ต้องหงุดหงิดเมื่อเห็นว่ามีรถคันหนึ่งจอดขวางอยู่ทั้งๆ ที่ยังมีช่องจอดรถว่างอีกหลายช่อง เขาหันไปรอบๆ เพื่อมองหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่คอยช่วยอำนวยความสะดวก แต่วันนี้กลับไม่มีใครอยู่แถวนี้สักคน ชายหนุ่มจึงออกแรงดันรถคันที่จอดขวางอยู่ให้พ้นทางแต่รถคันนั้นไม่ขยับเขยื้อน
อาทิตย์ทุปกระโปรงรถคันนั้นเบาๆ อย่างอารมณ์เสียแล้วเดินตามหา รปภ. เพื่อขอความช่วยเหลือแต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะมีคนเข้ามาขวางทางพร้อมพูดขึ้นว่า
“อาทิตย์ ไปกับพี่นะ"
อาทิตย์เงยหน้าขึ้น ธงรบอยู่ในชุดเสื้อสีดำกางเกงสีกากี ผมตัดสั้นกว่าเดิม ใบหน้าเกลี้ยงเกลา แต่ขอบตาคล้ำ
“พี่อยากคุยกับอาทิตย์ พี่ทนไม่ไหวแล้ว"
“รถผู้กองใช่ไหม" อาทิตย์หันไปยังรถที่จอดขวางเขาอยู่ "หรือว่าจ้างใครมาจอดรถขวางผมแล้วดึงเบรกมือ"
“โธ่ อย่ามองพี่แบบนี้สิครับ" ธงรบโอดครวญ "พี่แค่อยากคุย"
“อยากคุยก็คุยตรงนี้ ว่ามา"
“ตรงกลางลาดจอดรถนี่เลยหรือ"
“ในรถก็ได้ แต่ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าเจ้าของรถคันนั้นไม่มาเลื่อนรถซะที ผมจะถอยชน" อาทิตย์พูดเสียงห้วน
“เบ็นซ์เอสแอลเคเลยนะอาทิตย์"
“อย่าเรื่องมาก จะพูดก็พูดมา" อาทิตย์เร่งอีกฝ่ายที่พยายามโยกโย้
“พี่ขอโทษ พี่ขอรับผิด อาทิตย์จะดุด่าพี่ยังไงก็ได้ แต่อย่าทำกับพี่แบบนี้เลย เรื่องภานุวัฒน์ พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว" ธงรบรีบพูดชัดถ้อยชัดคำ
“เรียบร้อยยังไงครับ" อาทิตย์เอียงหน้า เลิกคิ้วข้างเดียว มองธงรบนิ่ง
“พี่เอาเขาไปส่งที่บ้านพ่อแล้ว" ธงรบตอบเสียงเบา
“หมายความว่ายังไง ไปส่งที่บ้านพ่อ" อาทิตย์ขมวคคิ้ว
“เอ่อ คือว่า...” ธงรบอึกอัก ลืมเทคนิกที่อธิคมเคยบอกว่าไม่ให้เริ่มต้นประโยคการตอบคำถามแบบนี้เพราะจะทำให้คนถามยิ่งสงสัย
“หมายความว่าท่ผมเห็นไม่ใช่แค่ผู้กองเอาเด็กคนนั้นมานอนค้างคืน แต่ว่า...” อาทิตย์พูดไม่จบประโยคแล้วส่ายหน้าอย่างฉุนเฉียวเพราะสรุปความได้เองว่าเกิดอะไรขึ้น
“อาทิตย์ ไม่ใช่อย่างที่อาทิตย์เข้าใจนะ" ธงรบละล่ำละลัก
“ผมเข้าใจว่าอะไร" อาทิตย์เสียงเข้ม "ผมเข้าใจว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่แค่มานอนค้างคืนเดียวกับผู้กองใช่หรือเปล่า แต่ผู้กองเอาเด็กคนนั้นมาอยู่ด้วย พอผมเห็นคาตาก็เลยต้องเอากลับไปส่งบ้านพ่อเค้า"
“คือว่า...เขาไม่มีที่พัก เขากำลังมีปัญหา"
“ผู้กองเลยให้เขามาพักที่คอนโด ในห้องนอนเดีียวกัน เตียงเดียวกัน มิน่า ถึงไม่อยากไปกระบี่กับผมนานๆ เพราะห่วงใครบางคนที่กรุงเทพฯ นี่เอง"
“ไม่ใช่นะอาทิตย์" ธงรบรีบยกมือโบกปฏิเสธแต่กลับชะงักไปทันใดเมื่อเห็นใครคนหนึ่งที่เขารู้จักดีเดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต อาทิตย์หันตามเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่ง
“ขวางรถผมได้ขวางไป" อาทิตย์พูดเสียงเบาแต่หนักแน่น "ถ้าแน่จริงก็ไปขวางอีกคันด้วยสิ"
“อาทิตย์ อย่าไปกับมันนะ" ธงรบห้าม
“ทำไมผมจะไปไม่ได้"
“ทำไมต้องประชดพี่ด้วย" ธงรบเสียงขุ่น
“ผมไม่ได้ประชด" อาทิตย์สวนกลับ "ผมอาจจะเอาจริง ผู้กองผิดกฏข้อที่หนึ่งก็ให้ถือว่ากฎข้อนั้นจบสิ้นไป แต่อย่าลืมกฎข้อที่สองของเรานะครับ อย่าลืม"
อาทิตย์หันขวับ เดินหนีจากธงรบตรงกลับไปยังประตูด้านหน้าของซุปเปอร์มาร์เก็ต แสดงให้เห็นชัดเจนว่าจะไปหาใคร อาวุธหันหน้ามองพอดีจึงเห็นว่าธงรบยืนจังก้ามองอยู่ด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“อาทิตย์" ธงรบครางเบาๆ แล้วปล่อยให้อาทิตย์เดินจากไปพร้อมกับอาวุธ ใจหนึ่งก็ร่ำๆ จะวิ่งเข้าไปกระชากตัวอาทิตย์ให้ไปกับเขา แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่าอย่าทำ เพราะว่ายิ่งเขาทำอะไรแบบนั้นอาทิตย์ก็จะยิ่งโกรธ ที่เสี่ยงมาให้เห็นหน้า เสี่ยงเข้าใกล้ เสี่ยงจ้างคนมาจอดรถขวาง แค่นี้ก็ 'เสี่ยง' กับคำขู่ของอาทิตย์มากพอแล้ว
...ไม่่น่าเลย ไม่น่าพูดเรื่องภานุวัฒน์เลย โกหกซะก็ดีหรอก โกหกว่าแค่สนุกกันครั้งเดียวจบ บางทีอาทิตย์อาจจะไม่โกรธขนาดนี้ แต่นี่ พอพูดเรื่องจริงก็เข้าใจเขาผิด ยังไม่ทันได้มีโอกาสพูดเลยว่าเขารีบเอาภานุวัฒน์ไปฝากไว้กับชาคริต ไม่ได้ให้อยู่ที่บ้านนานซักหน่อย แล้วตอนที่ไปทะเล ภานุวัฒน์ก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาล นี่อาทิตย์คงเข้าใจว่าเขาเอามาอยู่บ้านด้วยตลอดเป็นเวลานานแล้ว...
...ผิดกฏข้อที่หนึ่งนั้นใช่ เขายอมรับว่าตัวเองซวยที่อาทิตย์มาเห็นกับตา แค่นี้ก็เจียนตายแล้ว ถ้าอาทิตย์เรียกร้องกฏข้อที่สอง เขาก็คงหัวใจหยุดเต้นพอดี...
ธงรบนั่งเบื่ออยู่ในผับ หลายวันแล้วเขาเอาแต่ดื่มเหล้าเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้ คำเตือนของพศวัตที่ว่าดื่มเหล้าทีไรได้เรื่องทุกทีเขาไม่อยากจะสนใจอีกแล้ว ยิ่งเห็นอาวุธกับอาทิตย์ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตด้วยกันเขาก็ยิ่งอยากจะเลิกพยายาม พลังใจที่มีอยู่หดหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของอาทิตย์ และทุกครั้งที่เดินตากแดด เขาก็กัดฟันสู้ต่อ ลึกๆ ในใจแอบคิดว่าอาทิตย์เองก็คงมีเยื่อใยต่อเขาอยู่บ้าง เห็นได้จากคำขู่ที่บอกว่าห้ามมาให้เจอหน้าเป็นเวลาสามเดือน และห้ามเข้าใกล้รัศมีหนึ่งกิโลเมตร ไม่เช่นนั้นเลิกกัน แต่เขาก็ตื๊ออาทิตย์มาหลายครั้งแล้ว คำขู่นั้นก็ยังเป็นแค่คำขู่ อาทิตย์ยังไม่ประกาศเลิกกับเขา
...แต่ว่าคำพูดสุดท้ายของอาทิตย์ก็ยังไม่น่าไว้ใจ หากอาทิตย์เรียกร้องกฎข้อที่สอง เขาจะทำยังไงดี...
...ทำเหมือนรักเขา ทำเหมือนไม่รัก ทำหึง ทำเหมือนไม่สนใจ ทำไมอาทิตย์ซับซ้อนแบบนี้ ตกลงจะเอายังไงกับเขา...
ธงรบถอนหายใจถี่ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ อาทิตย์ใจแข็งมาก ตื๊อเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือทุกสุดสัปดาห์อาทิตย์ก็จะไปขลุกอยู่กับอาวุธ
...'ไหนเอ็งบอกว่าอาทิตย์เป็นแขกไปเยี่ยมที่บ้าน ทำไมไปซื้อของด้วยกัน'...
...'เราเจอกันโดยบังเอิญ'...
...'บังเอิญนัดไปเจอกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตนะสิ นี่คงกะจะทำกับข้าวให้อาทิตย์กินใช่ไหมล่ะ แกจะทำให้อาทิตย์เห็นว่าตัวเองเป็นเทพบุตร ทำอะไรได้ทุกอย่าง จับผู้ร้ายก็ได้ ปกป้องก็ได้ ดูแลเลี้ยงดูก็ได้'...
...'แล้วนายไม่เคยคิดอยากจะเป็นเทพบุตรบ้างหรือธง หรืออยากเป็นแต่ผีเสื้อ หรือเหยี่ยว หรือจิ้งจอก'...
...'แกว่าข้าเป็นหมาหรือวะ'...
...เจ็บใจจริงๆ พูดกับมันทีไรโดนหลอกด่าทุกที ไม่เคยจะตามมันทัน...
ธงรบกระแทกแก้วเหล้าลงบนเคาท์เตอร์เมื่อนึกถึงการปะทะคารมกับอาวุธทางโทรศัพท์เมื่อวันก่อน เขาไม่อยากจะนึกเปรียบเทียบตัวเองกับอาวุธเพราะรู้อยู่ว่าสู้ไม่ได้ ในใจพยายามนึกหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองว่าเขาเป็นคนสนุกสนานร่าเริง อาทิตย์จะมีโอกาสได้หัวเราะหากอยู่กับเขา ไม่เบื่อ ไม่เหงา เขามีเวลาเหลือเฟือ อาวุธทำงานหนักและต้องเดินทางบ่อยๆ และเขาก็พร่ำบอกตัวเองว่าอาวุธเป็นคนเคร่งเครียด จืดชืด อาทิตย์อยู่ด้วยก็คงเหงา
...แต่เขาก็แทบไม่เคยเห็นอาทิตย์หัวเราะร่าเริงเลยเวลาอยู่กับเขา...
...ก็เพราะใจของอาทิตย์อยู่กับคุณนุนะสิ รชานนท์กับพจนีย์เล่่าให้ฟังว่าตั้งแต่อธิคมได้คุณนุไป อาทิตย์ก็เปลี่ยนไป...
...รชานนท์เคยบอกว่า อาทิตย์ยิ้มสดใส สว่างไสว เหมือนพลุเฉลิมพระเกียรติวันที่ห้าธันวาคม...
...เขาจะมีโอกาสได้เห็นบ้างไหม...
...แม้เขาคิดว่าตัวเองเคยได้สัมผัสบ้างแล้วเมื่อครั้งไปเที่ยวชายทะเลด้วยกันสองต่อสอง แต่เขาก็รู้สึกว่าอาทิตย์น่าจะสดใสได้มากกว่านั้นอีก...
...ทำไมล่ะ ใครอยู่กับเขาก็มีความสุขทั้งนั้น เขาทำให้คนรักคนหลงได้ เขาทำให้คนหัวเราะสนุกสนานได้ แต่ทำไมเขาทำให้อาทิตย์รักเขาไม่ได้...
...เพราะอาทิตย์ไม่ได้รักแกนะสิไอ้โง่...
...ก็แล้วทำไมไม่รักล่ะ...
ธงรบสะบัดศีรษะ ไล่เสียงสองเสียงที่กำลังถกเถียงอยู่ในหัวให้เงียบไป มือหยิบแก้วเหล้าขึ้นกรอกปากพรวดเดียวเกลี้ยงแล้วสั่งเพิ่มอีกสองแก้วจนบาร์เทนเดอร์พูดขึ้นมาว่า "เดี๋ยวเมานะครับ"
“กินเหล้าไม่เมาแล้วจะกินทำไมวะ เอามาอีก แล้วไม่ต้องมาเตือน" ธงรบกระแทกเสียงให้บาร์เทนเดอร์ซึ่งคุ้นเคยกันดี
“จะกินให้ตายไปเลย จะได้ไม่ต้องทรมาน" ธงรบบ่นพึมพำแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นกดหมายเลขของเพื่อนรักทั้งที่รู้ว่าอาจจะเสี่ยงถูกด่าเพราะโทรศัพท์ไปเวลาดึก
'คุณนุนอนแล้ว เดี๋ยวโดนด่าหรอก' อธิคมมักจะทำเสียงกระซิบกระซาบเวลาธงรบโทรไปดึกๆ
ทุกครั้งที่ทนไม่ไหวธงรบจะต้องหาใครสักคนมาฟังเขาระบายความในใจ อธิคมเป็นคนแรก ตามด้วยชาคริตเพราะได้รับรู้ชะตากรรมของเขาแล้ว นอกจากนั้นก็มีชนินท์กับเผ่าพงษ์ ซึ่งปกติสามคนหลังเขาไม่ค่อยจะคุยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ด้วยเท่าใดนัก แต่คราวนี้เขาอยากจะคุยกับคนหลายๆ คน อย่างน้อยก็รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว รชานนท์ก็มีลูกเล็กๆ และภรรยาที่ต้องคอยดูแล เขาไม่ค่อยอยากจะรบกวน ส่วนตะวันพี่ชายของอาทิตย์ก็หายจ้อย ป่านนี้คงไปสนุกสนานอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
ความจริงเขาอยากคุยกับคชานนท์และพศวัต แม้จะเข้าใจคำพูดของทั้งสองคนนั้นยากอยู่บ้างแต่ก็ได้ 'อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ' ช่วยทำให้เขาสบายใจขึ้นมาบ้าง แต่จนป่านนี้คชานนท์ก็ยังทำงานอยู่ต่่างประเทศ และแม้จะกลับมาประเทศไทยก็คงงานยุ่งมากเช่นเคย ส่วนพศวัตช่วงหลังก็งานยุ่งเพราะคนไข้เยอะ
คุยกับพศวัตแล้วทำให้เขานึกถึงอาวุธเพราะพูดจาคล้ายกัน ได้ยินเสียงคชานนท์แล้วก็ทำให้นึกถึงอาวุธเช่นเดียวกัน
...นึกถึงอาวุธแล้วก็นึกถึงอาทิตย์...
...คิดถึงอาทิตย์ใจจะขาดอยู่แล้ว...
“สิ้นเดือนข้ากลับกรุงเทพฯ คงทันได้ดูใจเอ็ง" เสียงอธิคมดังในโทรศัพท์
“เอ็งไม่เคยให้กำลังใจข้าเลย มีแต่ทับถม" ธงรบกระแทกเสียง
“ก็ให้กำลังใจอยู่นี่ไง เหมือนตอนเอ็งให้กำลังใจข้าตอนข้าโดนภาคทันฑ์สามเดือน เป็นไงล่ะ โดนเหมือนกัน สามเดือนของเอ็งคงเร็วติดจรวดกว่าสามเดือนของข้าเพราะมันเป็นคนละเงื่อนไข"
“คุณนุไม่คิดจะช่วยข้าหรือไงวะคม ถ้าคุณนุไปพูดกับอาทิตย์ อาตี๋ต้องฟังแน่เลย" ธงรีบทำเสียงอ่อนล้า
...อาทิตย์รักคุณนุ ยิ่งคิดถึงความจริงข้อนี้เขายิ่งเจ็บ แต่ตอนนี้เขากลับหวังจะพึ่งอนุภาพให้ไปคุยกับคนที่หลงรักตัวเองไม่ยอมเลิกให้มาคืนดีกับเขา น่าสมเพธจริงๆ...
“เอ็งพยายามก่อนสิวะ ไหนว่าพี่ชายตัวดีของอาตี๋เบ็นซ์ดำจะช่วย"
“นั่นก็หายจ้อย" ธงรบฉุนเมื่อนึกถึงตะวัน "เป็นพี่ชายตัวดีอย่างที่แกพูดจริงๆ"
“เอาเถอะ พอข้ากลับกรุงเทพฯ ข้าจะช่วยเอ็ง ตอนนี้ข้าเริ่มเดินได้ถนัดแล้ว อีกไม่นานก็พาเอ็งไปเตะไอ้วุธได้" อธิคมเสนอความช่่วยเหลือ
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วดื่มเหล้าต่อ หลังจากคุยกับอธิคมแล้วก็สบายใจขึ้นมาบ้าง ในขณะเดียวกันก็บอกตัวเองว่าต้องพยายามบังคับจิตใจตัวเองไม่ให้หมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้มากจนเกินไป แต่เขาก็ทนนั่งอยู่ได้ไม่นาน พอดื่มเหล้าเข้าไปอีกสองแก้วก็อดโทรศัพทไปคุยกับพศวัตไม่ได้ แม้กลัวว่าจะทำให้นึกถึงอาวุธแต่เขาก็อยากจะได้ยินคำแนะนำจากจิตแพทย์ประจำตัว
...เฮ้อ จิตแพทย์ประจำตัว ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะต้องมาคุยกับจิตแพทย์...
พศวัตรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงสดชื่น ธงรบขอโทษชายหนุ่มที่รบกวนเวลาดึก พศวัตจึงตอบว่า "ไม่ไปเป็นไรหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของผม"
“หน้าที่" ธงรบทำเสียงสงสัย
พศวัตเงียบไปชั่วอึดใจแล้วพูดกลับมาว่า "สำหรับสารวัตรธงรบผมมีเวลาให้เสมอ ว่าแต่สารวัตรเถอะ จะตอบแทนอะไรผมได้หรือเปล่า"
“ผมจะเลี้ยงอาหารหรูซักมื้อ" ธงรบหัวเราะเบาๆ
“อย่าเลยครับ เอาแค่มื้อธรรมดาก็ได้ ผมไม่ต้องการอะไรที่เกินตัว" พศวัตหัวเราะแล้วเดาว่าธงรบโทรศัพท์มาหาเรื่องอะไร
“ไม่ต้องเดาผมก็จะบอก" ธงรบพูด
“แสดงว่าสารวัตรเอาแต่คิดเรื่องนี้ไม่หยุด"
“จะให้คิดเรื่องอะไรครับ" ธงรบตอบ ตามองมือตัวเองซึ่งกำลังหมุนแก้วเหล้า
“คนก็เหมือนลูกโป่งนะครับ ถ้าอัดลมเข้าไปมากเข้า อีกหน่อยก็จะแตก ทุกอย่างก็จะพังพินาศ สารวัตรต้องปล่อยบ้าง ระบายออกมา"
“ผมเป็นบอลลูน" ธงรบพยายามล้อเล่น
...เขาคิดถึงอาทิตย์มาก ต้องการและปรารถนาอาทิตย์เป็นที่สุด และหากเป็นอย่างนี้ต่อไปก็คงอัดอั้นจนระเบิดเหมือนลูกโป่ง...
“บอลลูนก็แตกได้ แตกกลางอากาศยิ่งหนักกว่าลูกโป่งงานวัด" พศวัตตอบ
ธงรบคุยกับพศวัตไม่นานก็วางสาย ตั้งใจจะดื่มต่ออีกสองสามแก้วแล้วถึงจะกลับบ้าน คืนนี้มีคนส่งสายตาให้เขาหลายคนแต่เขาไม่สนใจ ในใจก็บ่นว่าเวลาไม่อยากเจ้าชู้กลับมีแต่คนทอดสะพานให้
คนที่มองเขาแต่เขาไม่มองตอบต่างก็เลิกสนใจเขา แต่มีสองหนุ่มหน้าตาดีคู่หนึ่งที่ยังส่งสายตาให้อยู่อย่างไม่ลดละ และในที่สุดก็เดินเข้ามาหาพร้อมกันทั้งสองคน เห็นสองคนนี่แล้วธงรบอดนึกถึงเป้กับป้องที่คอยตื๊อเขาในยิมไม่ได้ รวมถึงพี่น้องอีกคู่ที่เคยไล่ตามอธิคมอยู่พักใหญ่ซึ่งอนุภาพเรียกว่า 'แฝดหลุดโลก'
...สองคนนี้รูปร่างหน้าตาดีแต่งตัวเนี้ยบ หน้าขาว ตาเรียวเล็ก จมูกโด่ง ปากแดง แบบที่เขาชอบ...
ธงรบสั่งเครื่องดื่มจากบาร์เทนเดอร์เพิ่ม เป็นจังหวะที่สองหนุ่มเข้ามาขนาบข้างและสั่งเครื่องดื่มชนิดเดียวกัน ก่อนที่คนตัวสูงกว่าอีกคนจะแนะนำตัวว่า
“สวัสดีครับ ผมเจ็ท นี่เพื่อนผมจ๊อบ พี่ชื่ออะไรครับ นั่งดื่มเหล้าคนเดียวเหงาแย่เลย"
ธงรบถอนหายใจเบาๆ พลางยกเหล้าในมือขึ้นดื่ม ก่อนจะหันไปมองสองคนสลับกันแล้วถอนหายใจอีกครั้ง
...พศวัตแนะนำเขาไว้ พศวัตพูดอะไรหลายอย่าง ลองเชื่อพศวัตซักครั้งหน่อยเถอะ...
อาทิตย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่และยกมือขึ้นประสานท้ายทอย ทอดสายตามองอาวุธที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตา ภาพที่เขากำลังเห็นดูขัดตา ผู้ชายตัวใหญ่ ท่าทางห้าวหาญ กำลังยืนทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว มองยังไงก็นึกไม่ออกว่าเป็นเพื่อนสนิทของธงรบกับอธิคม
“เสร็จแล้วครับ พร้อมทาน” ไม่นาน อาวุธเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มมาให้
อาทิตย์ลุกขึ้น เดินตรงไปยังโต๊ะทำครัว เสนอตัวช่วยยกอาหารไปตั้งโต๊ะ
“ระวังนะครับ อันนั้นร้อนมาก” อาวุธส่งถุงมือกันความร้อนให้อาทิตย์
“ขอบคุณครับ” อาทิตย์กล่าวเสียงเบาแล้วพูดว่า “กลิ่นหอมน่าทาน ผมอยากทำอาหารได้แบบนี้บ้าง แต่ก็ทำไม่เป็น แค่เป็นลูกมือสารวัตรก็ยังเงอะงะจนได้แผล”
“ฝึกหน่อยเดี๋ยวก็เป็น”
“ต้องไปเข้าคอร์สเรียน” อาทิตย์หัวเราะ
“ไม่ต้องขนาดนั้น ให้ใครสอนก็ได้ครับ แม่ครัวที่บ้านก็สอนได้ ผมก็จำๆ มาจากคนอื่น ที่ทำเป็นก็ตอนไปอยู่เมืองนอก ต้องทำทุกอย่างเองหลายปี เลยทำกับข้าวเป็นเองโดยอัตโนมัติ”
“อยู่คนเดียวก็ดีแบบนี้เอง” อาทิตย์เปรย
“ไม่ดีหรอกครับ” อาวุธแย้ง “ไม่มีใครควรจะอยู่คนเดียว มีคู่คิดดีกว่า”
“ผมว่าจะทำให้ปวดหัวสิไม่ว่า” อาทิตย์เผลอนึกถึงอีกคน
...อยู่กับธงรบแล้วจะช่วยกันคิดนั้นอย่าหวังเลย อยู่กับธงรบนั้นคิดอะไรไม่เคยออก เพราะมัวแต่เอามือกุมขมับ เสียงพูดเจ้ือยแจ้วไม่ยอมหยุดเหมือนเปิดเพลงต่อเนื่องด้วยเครื่องเล่นเอ็มพีสามที่ไม่ต้องมีการเปลี่ยนแผ่นเหมือนเครืองเล่นซีดีเพลง...
“ถ้าเข้ากันได้ก็ไม่ปวดหัวหรอกครับ” อาวุธยิ้ม เดินกลับไปตักข้าวสวยใส่จานแล้วกลับมาที่โต๊ะอาหาร “คุณอาทิตย์ต้องหาคนที่เข้ากันได้ คนที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข คนที่รักเราและเราก็รักเขา แค่นี้ก็พอแล้ว”
“มันง่ายยังงั้นหรือครับ” อาทิตย์พูดเบาๆ
“ผมก็ไม่ได้บอกว่ามันง่าย” อาวุธยักไหล่ช้าๆ นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วพูดว่า “แต่ก็คงไม่ยากจนเกินไป”
...คนที่เรารักมักจะไม่รักเรา ส่วนคนที่บอกว่ารักเรา เราก็มักจะไม่ค่อยแน่ใจได้เท่าไหร่นัก...
“ทานข้าวเถอะครับ เสร็จแล้วผมจะพาไปนั่งเรือเล่น ดูบ้านเรือนสองฝั่งแม่น้ำ ลมเย็นๆ คุณอาทิตย์จะได้สบายใจหายเครียด”
“ผมดูเครียดมากหรือครับ” อาทิตย์ถาม
“ผมสังเกตว่าคุณดูไม่ค่อยมีความสุข ดูหนักใจ ดูกังวลสับสน ตัดสินใจไม่ได้” อาวุธทอดเสียงอ่อนโยน
“สมมุติว่าถ้าสารวัตรเป็นผม จะยังยิ้มแย้มสบายใจได้หรือเปล่า” อาทิตย์ถอนหายใจ ในหัวนึกถึงภาพของธงรบกับเด็กหนุ่มคนนั้นบนเตียงในห้องนอน ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาโกรธมาก ทั้งๆ ที่พยายามบอกตัวเองว่าไม่เห็นจะสนใจว่าธงรบจะทำอะไรกับใคร เขาไม่ได้รักธงรบมากขนานนั้น ขนาที่จะทุรนทุรายเมื่อเห็นธงรบนอนอยู่กับคนอื่น ที่เขาอยู่กับธงรบก็เพราะ...เพราะ...เพราะ...
“แต่อย่างน้อยผมก็จะคุยให้รู้เรื่อง ไม่หนี ไม่ปล่อยให้อะไรมันค้างคา”
“ผมต้องการเวลา” อาทิตย์พูดเสียงแผ่วเบา
“ครับ” อาวุธพยักหน้า แล้วตักอาหารวางลงบนจานของอาทิตย์แล้วชวนให้อาทิตย์ทานอาหาร จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ไม่นาน อาทิตย์ก็วกกลับมาเรื่องเดิม
“ผมไม่อยากให้สารวัตรขัดใจกับเพื่อน เย็นนี้ผมก็จะกลับ แล้วต่อไปก็คงจะไม่มาอีก ผมขอโทษที่รบกวนสารวัตร แต่ก็ขอบคุณที่เข้าใจผม”
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรไม่สบายใจก็คุยกับผมได้ ผมก็อยากให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี” อาวุธยิ้ม แต่ในใจอดนึกถึงความยุ่งยางที่จะเกิดขึ้นตามมาไม่ได้ เขารู้ว่าธงรบคงไม่พอใจที่อาทิตย์มาขอหลบอยู่กับเขา แต่เขาก็ไม่กังวลมากเท่าใดนักเกี่ยวกับธงรบ หากเขาอธิบายและ 'คุย' ธงรบอย่างเปิดอก ธงรบก็คงจะเข้าใจ ธงรบเป็นคนรักเพื่อน ยอมเพื่อน และ 'เข้าใจ' อะไรได้ง่ายกว่า 'อีกคน'
... อธิคม...
...รายนั้นคงต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อน และที่สำคัญ อธิคมโกรธเขาพอสมควรเรื่องอนุภาพ และหากอธิคมเข้ามา 'ชักนำ' ให้ธงรบโกรธเขามากขึ้นๆ เรื่องก็อาจจะยุ่งยากขึ้นกว่าเดิม...
...เขาพยายามบอกตัวเองว่าธงรบรักอาทิตย์อย่างจริงจังและคิดที่จะเลิกความเจ้าชู้เพื่อลงหลักปักฐานกับอาทิตย์ แม้จะมีอธิคมเป็นตัวอย่างว่าคนที่เคยเจ้าชู้นั้นก็เปลี่ยนแปลงได้ แต่ธงรบนั้นจะว่าไปก็เรียกได้ว่าเจ้าชู้กว่าอธิคมหลายเท่านัก การที่ธงรบจะ 'เปลี่ยน' ไปโดยสิ้นเชิงนั้นคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เสียทีเดียว...
..แต่ หากธงรบจะมีความรักจริงๆ ก็คงดี อาทิตย์เองก็ดูเป็นคนที่ปรารถนาความรักที่จริงจังมั่นคง...
...อธิคมได้บทเรียนความรักที่ค่อนข้างหนักหน่วง และหากธงรบจะเป็นเหมือนอธิคมเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าบทเรียนของธงรบจะ 'หนัก' กว่าที่อธิคมได้รับหรือไม่เพียงใด...
***32***
-
อิพี่ธงจะไปผ่อนคลายแบบดับเบิ้ลกับ นุ้งเจ็ท นุ้งจ๊อบรึคะ :oo1: :m20:
..........เครื่องประหารหัวจิ้งจอกอยู่ไหนเนี่ย........ o18 :m16:
อิคุณธงค.รักพินาศเพราะน้ำเมาและการพูดโกหก พอเจอนุ้งอาทิ๊ตตต
ก็ตั้งท่าพูดความจริง จริงๆ...แต่มันจริงแบบเจือน้ำอ่ะดิ...ทำไมไม่สารภาพให้มันหมดๆไปซะนะ
จะพูดวกวน วกเวียนไปทำไม การเอานุ้งโจ้ไปส่งบ้าน..ไม่ใช่คำแก้ตัวหรือบอกถึงค.บริสุทธิ์
ใจในการกระทำนะ...คิดสภาพถ้าเหนอาทิ๊ตมีอะไรกับคนอื่น ในห้องเดียวกัน บนเก้าอี้ตัวโปรด
บนเตียงๆเดียวกันกับที่เคยปฏิบัตกิจอ่ะ.........แกเองจะยอมรับมันได้มะ ถ้าเพียงแค่คำแก้ตัวว่า
จัดการกำจัดเค้าให้ออกจากห้องไปได้แล้ว.....ทั้งๆที่ค.จริงก็รู้ดีอยู่ว่าผู้ร้ายอาจกลับมาตัดหัวแก
เมื่อไหร่ก็ได้อ่ะนะ :เฮ้อ:
ตอนเจ้าชู้ไก่แจ้จีบนุ้งอาทิ๊ตตตตตไมถึงได้พูดเจี้อแจ้วนะ...แปลกคนเพราะชนักที่ติดหลังไง
กับโจ้ก็เคลียร์กันไม่จบ กันว่าที่เมียก็สารภาพผิดไม่ได้กระจ่าง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ทิ้งไม่ได้ทั้งสองคน...........นี่แหละ เป็นแบบนี้นี่จะยุให้อาทิ๊ตหาปั๋วใหม่ดีมะ ไม่ต้องเอาหรอก
แม้กระทั่งอาวุธอ่ะ.....คนเราถ้าไม่รักไม่ชอบ เค้าไม่ตั้งกฏเวลามาหรอก ประกาศว่าเลิกกันแค่นั้นก็จบ
...อย่าผูกปมเชือกให้มันมาพันคอตัวเอง..เยอะไปกว่านี้เลยนะ
รักเ้ค้าชอบเค้า เจ็บปวดมากมายอ่ะ ก็สารภาพผิดแบบพูดความจริงไปซะให้หมดแล้วก็ไปเคลียร์กับโจ้ให้รู้ดำรู้แดง
โจ้เป็นแค่เดะที่คาดที่พึ่งทางใจแค่นั้นอ่ะนะ แล้วเจอคนแก่ปากหวานไงเลยหลงทาง...รักคนผิดคิดจนตัวเองตายอ่ะ :เฮ้อ:
ร้ากกกกกกกกกกกนุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
-
:z3: ธงรบนะธงรบบบบบบ o22
-
แอบอ่านมานาน ขอเม้นท์ซักนิด
ธงรบ เหมือนพายเรือวนอยู่ในอ่าง วนไปวนมาอยู่ที่เดิม
จริงๆตัวเอง ก็พอรู้ว่า สิ่งตัวเองเป็น และ ทำอยู่ ไม่ดี แต่ก็ไม่พยายามปรับปรุงตัวเอง แกล้งทำไม่รู้กลบเกลื่อนไปวันๆ เฮ้อ!!!! เหนื่อยใจแทนคนรอบๆข้างจริงๆ :เฮ้อ:
-
เย้ ตอนนี้ธงรบได้คุยกับอาทิตย์แล้ว ถึงจะแค่แป๊บเดียวก็เถอะ :z3:
อาทิตย์ต้องการเวลาอีกนานแค่ไหนเนี่ย คนอ่านลุ้นเหลือเกิน
สารวัตรก็วนไปวนมาอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน ไม่ก้าวหน้า กินเหล้าทุกวัน :serius2:
...รชานนท์เคยบอกว่า อาทิตย์ยิ้มสดใส สว่างไสว เหมือนพลุเฉลิมพระเกียรติวันที่ห้าธันวาคม...
...เขาจะมีโอกาสได้เห็นบ้างไหม...
นั่นน่ะสิธงรบ ขอให้โอกาสนั้นมี และมาถึงโดยเร็ว อยากเห็นอาตี่ยิ้มสดใสๆ ตาปิดๆ :man1:
+1 มาต่อทันใจ อิอิ
-
สารวัตรพี่ธง เราขอแนะนำว่ารักคนที่เขารักเราดีกว่าเหอะ
เพราะท่าทางอาทิตย์จะไม่ได้รักพี่สารวัตรนะ
ที่อาตี๋ทำดีก็เพราะอยากทำตัวให้เหมาะสมกับความหมายของคำว่าแฟน
แต่ที่จริงแล้วตี๋น้อยก็ไม่ได้รักพี่สารวัตร แต่ที่ยอมทำทุกอย่าง
อาจจะเป็นเพราะหน้าที่มากกว่า
พอเห็นสารวัตรมีคนอื่นก็ทำตัวออกห่าง
และไม่คิดที่จะพูดคุยปรับความเข้าใจกัน
อย่างน้อยก็ฟังพี่สารวัตรอธิบายให้จบสักครั้ง
แต่.........ก็ไม่เคยยอม
คงเพราะว่าตี๋น้อยยังรักคุณนุอยู่........อย่าไปฝืนใจให้คนที่เขาไม่เต็มใจ
กลับมาเป็นของเราอีกเลย
ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ อาทิตย์ก็คงจะไม่กลับมา
เพื่อนฝูงและคนรอบข้างของพี่สารวัตรกับอาทิตย์ก็เดือดร้อนไปกันหมด
แล้วมันจะทำให้เพื่อน ๆ แตกคอกันอีกด้วย
น้องโจ้ก็น่าสงสารเพราะน้องไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดเพียงแต่น้องเค้ารัก
พี่สารวัตรมากเกินไปก็แค่นั้นเอง
หากพี่สารวัตรธงจะเปลี่ยนใจกลับไปหาน้องโจ้เราก็ว่าเรื่องมันจะจบแบบที่ทุกคน
มีความสุข
มันจะเป็นไปได้มั้ยเนี่ย :seng2ped:
-
คงต้องรอลุ้นกันต่อไป สู้เขาธงรบ
-
:เฮ้อ: อึดอัดอ่า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารทั้งสองคนเจงๆ
อีกไม่นานอะไรๆคงจะคลี่คลาย
หวังว่าคงจะได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของอาตี๋ซะทีนะสารวัตร
สารวัตรเองก็ต้องทำตัวให้มันเหมาะสมกับที่เป็นแฟนอาตี๋
ปัญหาจะได้จบๆซะที
-
อ๊ายยย น้องเจ็ทน้องจ๊อบไปไกลๆเลยค่ะ :z6:
-
ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่
ธงรบก็ยังใช้สูตรเดิม
"กินเหล้าเคล้าผู้ชาย" :เฮ้อ:
ไม่เห็นว่าเหล้ามันจะช่วยแก้ปัญหาได้เลย :เฮ้อ:
มีแต่จะทำให้สมองฝ่อกว่าเดิม :เฮ้อ:
ธงรบอาการสุดจะเยียวยา :เฮ้อ:
-
ตีหัวแล้ว ปิดตาฉุดไปเลย ท่านสารวัตร ถ้านุ้งอาทิตย์คิดหนีก้เอาโซ่ล่าม :z10: :z10:
-
รอลุ้น ๆ
สารวัตรธงรบจะทำตามคำแนะนำยังไงเนี่ย
-
แหะๆ
แอบอ่านมาตั้งนาน ขอเม้นท์หน่อยล่ะกัน
ธงรบดูเหมือนคนโง่เลยนะคับ (คห.ส่วนตัวเลย) แบบดูเหมือนคนไม่มีหัวคิดอ้ะ 5555+ ทำอะไรก็ไม่รู้จักถึงผลที่มันตามมา
อย่างว่าล่ะน๊า ก็ถ้าเป็นคนดีก็ไม่สนุกสิเนอะ
แต่กำลังสงสัยว่าอาทิตย์จะรอเวลาไปถึงไหนคับ นานแล้วนะ หลายตอนแล้ว 555
นานเกินไปป้ะเนี๊ย.? เหอะๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นเกิน จะคลั่งตาย :z3: :z10:
มาอัพๆบ่อยนะคับ อยากอ่านวันละหลายๆตอน
ไม่ไหวจริงๆ ค้างแบบนี้จะบ้าตาย
เอ่อออ...คือ สงสัยเล็กน้อยนะคับ คือเหมือนว่าเรื่องมันยังไปไม่ถึงไหนเลยเนอะ หรือว่าเราคิดไปเอง แหะๆ
คือกำลังงงว่าทำไมไม่เห็นธงรบจะทำอะไรเลย วันๆเอาแต่กินเหล้า แล้วก็คุยกับหมอ
ส่วนอาทิตย์วันๆก็เอาแต่มาอยู่บ้านอาวุธ
เอาแบบนี้เลยดีมั๊ย ให้อาทิตย์คู่กับอาวุธไปเลย ก๊ากกกกกกกก
แล้วก็ธงรบไปคู่กับเด็กๆดีกว่า 5555 น่าจะเร้าใจกว่า
เหอะๆ
คห.ส่วนตัวนะค้าปป ))'
รอลุ้นๆ
-
:z3:
อ๊าาาาาก
จะเป็นไงต่อเนี่ย
-
ตอนแรกจะบอกว่า อยากเสียตังค์ซื้อหนังสือ
แต่ตอนนี้กลับมาอึดอัดใจแทน
คนเราต่างต้องการเวลา แต่ถ้าเวลามันไม่ตรงกันก็จบเห่
ว่าแต่ ตอนนี้ชักหงุดหงิดตี๋อาทิตย์เสียแล้วสิ
บื้อพอกันทั้งสองคน เหมาะสมกันที่สุดแล้วละ
-
อ่านแล้ว ลุ้นอยู่น่ะเนี่ย ใจคอไม่ดีเลย :monkeysad: เป็นกำลังใจให้ธงรบ มีสติเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียที :เฮ้อ:
-
พอคิดถึงตอนที่ธงรบกวนประสาทอาทิตย์แล้ว
ก้อยากให้เรื่องคลี่คลายไวๆ
อ่านตอนแบบนั้นธงรบก็น่ารักดี
กวนประสาท
เจ้าเล่ห์
ขี้ตื้อ
ชอบหยอก
^
^
เมื่อไหรจะได้อ่านบรรยากาศแบบข้างบนอีกน้อ :bye2:
-
อยากรู้จริงๆว่าหมอพศวัตแนะนำอะไรให้ธงรบนะเนี่ย แต่ก็หวังว่าธงรบน่าจะทำได้ถูกต้องตามคำแนะนำ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องอีก
ตอนนี้รู้สึกเข้าใจธงรบเรื่องภานุวัฒน์นิดๆ ธงรบคงเหมือนเห็นเงาในกระจกตอนที่ได้ยินภานุวัฒน์บอกว่ารัก แต่อีกคนไม่ได้ตอบว่ารักออกไป เลยทำให้ไม่กล้าปฏิเสธแบบจริงจังสักที :เฮ้อ:
-
ธงรบเอ้ย บัวใต้น้ำจริงๆ :z6:
เรื่องทั้งหมดจะไม่เป็นแบบนี้เลยถ้าธงรบ จะลด ละ และก้อเลิกเจ้าชู้อย่างจริงๆจังๆ
ธงรบเฝ้าแต่คิดว่าอาทิตย์ไม่เปลี่ยน แต่จริงๆแล้ว ธงรบนั่นแหละที่ไม่ยอมเปลี่ยน เลย :angry2:
-
รู้สึกว่าจะพ่อแง่แม่งอนกันเกินงามแล้วนะครับ
ถ้าอาทิตย์ไม่คิดจะคืนดีก็ควรจะไปเคลียร์ให้จบๆ กันไปซะ
ส่วนอีตาเสาธงก็เลิกง้อได้แล้ว คนเค้าแสดงท่าทีรังเกียจขนาดนั้น
กลับไปหาคนที่เค้าเห็นคุณค่าตัวเองดีกว่า
-
สารวัตรธง หาเรื่องใหม่ใส่ตัวได้เสมอ
แบบนี้ตัดให้เป็ดกินดีกว่า แล้วก็ให้อาทิตย์เป็นรุกแทน อิอิ
-
ผมว่าธงรบโดนแบบนี้ก็ดีนะ
ดูตอนที่อธิคมโดนสิ
ของแบบนี้ต้องใช้เวลา
แต่ผมเชื่อนะว่ายังไงซะ
อาทิตย์ก็เกิดมาเพื่อธงรบ
ลองสังเกตุดุว่า 2 คนนี้มีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน
สู้ต่อไปนะธงรบ
เดี๋ยวพอกลับมาดีกันก็เอาคืนให้หนักเลย
555
-
ขอสมน้ำหน้าอิเสาธงล่วงหน้าเลยได้มั้ย
-
กำ :a6: พอได้โอกาสคุย กลายเป็นตอกตะปูฝาโลงตัวเองซะงั้น ธงรบ :freeze:
เขียนเป็น จ.ม สารภาพผิดไปมั้ยเผื่อคุยกันรู้เรื่อง ให้มาพูดก็พูดวกวนอยู่นั่นธงรบ แอร๊ยย ขัดใจ
เฮ้ออออ ถ้าไม่รัก และมีเยื่อใย กับธงรบ
เค้าจะตั้งเงื่อนไขเรื่องเวลามาเหรอ บอกเลิกไปตั้งแต่วันที่ระเบิดลงที่คอนโดก็จบไปแล้ว o16
มาตั้งเงื่อนไขทำไมให้เสียเวลา
ขนาดโมโหพังข้าวของระเนระนาด กลับทำร้ายร่างกายธงรบไม่ลงเลย
“สวัสดีครับ ผมเจ็ท นี่เพื่อนผมจ๊อบ พี่ชื่ออะไรครับ นั่งดื่มเหล้าคนเดียวเหงาแย่เลย"
ธงรบถอนหายใจเบาๆ พลางยกเหล้าในมือขึ้นดื่ม ก่อนจะหันไปมองสองคนสลับกันแล้วถอนหายใจอีกครั้ง
...พศวัตแนะนำเขาไว้ พศวัตพูดอะไรหลายอย่าง ลองเชื่อพศวัตซักครั้งหน่อยเถอะ...
>>> ลองรอลุ้นดูละกัน ว่ากลับตัวกลับใจเริ่มเปลี่ยนไปบ้างรึยัง ..
:z4: (ถือมีดรอ ถ้ายังไม่เปลี่ยนไปลัลล้ากับสองคนนั้นล่ะก้อ ตัดให้เป็ดมันกินเลย )
(แล้วสิ่งที่พศวัตแนะนำนี่ หวังว่าคงเป็นทางไปสวรรค์ มากกว่าไปนรกนะศาลาวัดธงหัก)
เฮ้ออออออออ ธงรบคิดว่ามันง่ายเหรอ เฮ้อออออ :เฮ้อ:
ง่ายขนาดที่ว่า ภาณุวัตรไปส่งคืนที่บ้าน ง้อขอโอกาสกับอาทิตย์เพื่อแก้ตัว แล้วเรื่องจะจบ
คนที่กระทำ กับฝ่ายที่ถูกกระทำบาดแผลมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว
ไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่คิดว่าหากว่าอาทิตย์เป็นคนที่ทำแบบธงรบทำบ้าง แล้วธงรบมาเจอแบบที่อาทิตย์เจอตัวเองเปลือยอยุ่บนเตียงกับคุณนุหรือใครอื่น จะรู้สึกอย่างไร ?
ยิ่งถ้าให้ใจไปมากแล้ว ความเสียใจมันก็ต้องมากตามอยู่แล้ว ภาพที่หลอนอยู่เสมอ ความทรงจำมันมีปุ่มที่เราเลือกที่ Delete ทิ้งไปเลยเสียที่ไหน
ธงรบมีหน้าที่ต้องเรียกว่าเชื่อมั่นกลับคืนมา แล้ววิธีการล่ะ นั่นล่ะเอาไปคิดเป็นการบ้านซะ ว่าจะง้อยังไง
อย่ามัวแต่คิดเป็นเพราะ ปัจจัยภายนอก เพราะ มีภาณุวัตร เพราะมีอาวุธ เพราะมีใครต่อใคร(คู่ขาเก่า)มาค่อยขัดแข้งขัดขา เพราะใจอาทิตย์ที่ไม่เคยลืมอานุภาพ โทษความซวย โทษโชคชะตา โทษลมโทษฟ้า
ไม่ใช่แค่เอาภาณุวัตรกลับไปส่งบ้านแล้ว แล้วทุกอย่างจะจบ นั่นแค่ปัจจัยภายนอก [แถมเชือก(โจ้)ก็ยังพันคออยู่นะ ยังไม่สลัดได้หลุด อาจจะคลายลงมาบ้าง ให้พอได้หายใจหายคอได้บ้างในช่วงนี้ เฮ้อออออ]
แต่สิ่งที่อาทิตย์ต้องการคือเปลี่ยนแปลงภายใน(จะได้ไม่มีเหตุผลเพราะพี่เมาอีก ฯลฯ :beat:) ธงรบต่างหาก ที่จะแสดงให้อาทิตย์เห็นเรียกความเชื่อมั่นให้ได้
ส่วนภาณุวัตรนี่ น่าจะรู้เห็นแล้วว่าธงรบรักใคร ใครคือตัวจริงของธงรบในวันที่เฮอลิเคนลงวันนั้น ความหวังมีแค่ไหน :เฮ้อ: เฮ้ออออ เพราะธงรบก็แสดงให้เห็นแล้วว่าแคร์มากแค่ไหน
แต่ดีที่วันนั้นหลบอยู่ในห้องถ้าออกมาละก้อ บรื๋ออออออ o21
เย้ๆๆๆๆ อธิคมใกล้กลับมาแล้ว งั้นก็ใกล้เวลาที่จะได้ง้อจริงๆจังๆ ซักที อิอิ
เอาบทจำเลยรักเลยไหมคุณ หฤทธิ์ ฉุดพาโสรยาไปอยู่เกาะเลย (ล้อเล่น)
ส่วนอาตี๋ก็อย่าหนีอีกเลย แม้กระทั่งความรู้สึกตัวเอง ยอมรับเถอะว่าหลงรักตาคนเจ้าชู้อย่างเต็มหัวใจเสียแล้ว และ
คุ้นเคยกะความเจื้อยแจ้วเจรจาของอีกฝ่าย ถ้าขาดไปก็เหงาดีพิลึก อิอิ
เพียงแต่พอเกิดเหตุการณ์นี้เลยเกิดความกลัวเท่านั้น กลัวที่จะต้องเสียใจอีก o18 เลยยังผลัดเวลาไปเรื่อย ๆสับสนตัวเองคิดไม่ตก แต่ยังไม่กล้าพอที่จะตัดขาดกับอีกฝ่าย
ปล. คิดถึงตะวัน อิอิ
ปล. อยากเห็นรอยยิ้มอันเปิดโลกสดใสของอาทิตย์ ทำให้สำเร็จล่ะตาศาลาวัด
-
รักจวนเจียนจะขาดใจ แต่ทำไมอุปสรรคมันขวางกัน
อดทนต่อไปน่ะ ศาลาวัด จริง ๆ อาวุธก็เป็นใจให้เพื่อนอยู่หรอก เพียงแต่ไม่แสดงออกมากเท่านั้น
เอ๊ะ ชักยังไง เริ่มสงสารเสาธงแล้วหรือไงนะเรา :เฮ้อ:
+1 ให้พี่นาย เอาให้หนักอีกสักสองตอนแล้วค่อยให้อาตี๋ยิ้มให้นะครับ พี่นาย :z2:
-
อึดอัดยิ่งกว่าสารวัตรธงรบอีก
:z3: :serius2:
ลุ้นๆๆต่อ
-
:z6: แด่ผู้ชายเจ้าชู้ทั้งมวล ยกเว้นผม ฮ่า ๆ ๆ
สนุกมากครับ รออ่านต่อไปนะค้าบ โย่ว ๆ สู้ ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ธงรบ 33
สุดสัปดาห์หยุดยาวติดต่อกันสามวันอาทิตย์ก็มาขลุกอยู่กับอาวุธเช่นเคยแต่คราวนี้ไม่มีธงรบตามมาจอดรถเฝ้าอยู่หน้าบ้าน อาวุธสอนยิงธนูให้อาทิตย์ ส่วนอาทิตย์นั้นอาสาทำอาหารให้นายตำรวจทานเป็นการตอบแทน อาทิตย์บอกว่าให้แม่ครัวที่บ้านสอนทำอาหารจนเป็นหนึ่งอย่าง
"อร่อยไหมครับ" อาทิตย์ถามเมื่ออาวุธตักอาหารเข้าปากคำแรก อาวุธพยักหน้าแล้วยกนิ้วให้ก่อนจะพูดว่า
"ผมบอกแล้ว ให้แม่ครัวที่บ้านสอนก็ได้ ไม่ต้องไปเรียนที่ไหน ทำบ่อยๆ ก็เก่งไปเอง ต่อไปก็ทำอาหารให้แฟนทานได้สบายมาก"
อาทิตย์ยิ้มเศร้าๆ เมื่อได้ยินคำพูดของอาวุธ ความจริงวันนี้เขาตั้งใจจะคุยกับอาวุธเรื่องแผนการบางอย่างซึ่งนอนคิดมาหลายคืน ตอนนี้ธงรบปักใจเชื่อว่าเขามาพักอยู่กับอาวุธทุกสุดสัปดาห์และกำลังคบกัน เขาต้องการให้อาวุธเล่นบทพระเอกผู้เสียสละ โดยไปคุยกับธงรบเพื่อคืนเขาให้ฝ่ายนั้น และบอกข้อเสนอหรือจะเรียกให้ถูกว่า 'คำขาด' ที่เขาเตรียมเอาไว้แล้ว และนายตำรวจหนุ่มสุดยอดคนเจ้าชู้มีเวลาเพียงสามเดือนที่จะทำตาม
“คิดอะไรอยู่หรือครับ" อาวุธเลิกคิ้ว "เพราะที่ผมพูดเมื่อกี้หรือ"
“สารวัตรจงใจพูดหรือแค่พลั้งปาก" อาทิตย์ถามเสียงเรียบ
“จงใจ" อาวุธอมยิ้มแล้วตักอาหารเข้าปากต่อ
อาทิตย์นั่งเงียบ มองอาวุธที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนตัวเองซึ่งเป็นคนทำอาหารกลับตักอาหารทานทีละน้อยเหมือนไม่อร่อยเอาเสียเลย แต่ในที่สุดก็ทนไม่ได้ จึงพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมา
พันตำรวจโทอาวุธมองหน้าอาทิตย์ชั่วครู่แล้วถามขึ้นว่า "คุณอาทิตย์คิดดีแล้วหรือครับที่จะทำแบบนี้"
“ครับ" อาทิตย์ตอบรับทันที "สารวัตรธงรบต้องได้รับบทเรียนเสียบ้าง"
“ผมว่าเขาได้รับบทเรียนแล้วนะ มาจอดรถนั่งเฝ้าอยู่หน้าบ้านผมตั้งหลายวัน ขนาดนี้ไม่พอหรือครับ"
“ไม่ครับ คนแบบนี้ต้องโดนหนักๆ" อาทิตย์หรี่ตา ท่าทางเอาจริง
“ผมกลัวธงรบจะบุกเข้ามายิงผมจังเลย" อาวุธพูดยิ้มๆ "อธิคมก็เกลียดผมแล้ว ธงรบนั้นพยายามจะเชื่อมความสัมพันธ์ของเรา แต่ตอนนี้คงอยากจะกระทืบผมเหมือนอธิคม"
“ผมขอโทษ" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองอาวุธ ส่งสายตาเห็นใจ "แต่ผมอยากจะดัดหลังสารวัตรธงรบ ผมต้องการให้เขาเปลี่ยนแปลงจริงๆ"
“คุณอยากทดสอบธงรบ" อาวุธเลิกคิ้ว
“ผมรู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่นัก แล้วก็คงทำให้สารวัตรรู้สึกลำบากใจ"
“ผมลำบากใจตั้งแต่ที่เราอยู่ด้วยกันแล้วครับ เพราะผมรู้ว่าธงรบทรมานมาก" อาวุธพูดยิ้มๆ
“สารวัตร" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองอาวุธ
“ธงรบมาเฝ้าคุณตั้งแต่วันแรกที่คุณมาหาผม"
“ผมรู้" อาทิตย์พูดเสียงเบา "ผมขอโทษ"
“ขอโทษเรื่องอะไรครับ" อาวุธถาม
“ขอโทษเรื่องที่...” อาทิตย์อ้ำอึ้ง
“ผมเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ผมเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง" อาวุธพูดอย่างอ่อนโยน "และผมก็จะเคารพต่อการตัดสินใจของคุณ ถ้าคุณแน่ใจว่าจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ถ้าคุณแน่ใจว่าอย่างนั้น"
“ผมไม่แน่ใจหรอกครับ" อาทิตย์ส่ายหน้า "ความจริงผมไม่มั่นใจอะไรทั้งสิ้น"
“แต่คุณก็จะทำแบบนี้"
“ผมแค่อยากจะทดสอบสารวัตรธงรบว่ารักผมจริง และพร้อมที่จะเลิกวิถีชีวิตแบบเดิมและมุ่งไปข้างหน้ากับผม"
“แสดงว่าคุณอาทิตย์พร้อมแล้ว"
อาทิตย์พยักหน้า สายตามุ่งมั่น แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่น "ผมต้องการให้สารวัตรธงรบพร้อม"
อาวุธนิ่งไปครู่ใหญ่ ตลอดเวลาที่นั่งนิ่งก็มองอาทิตย์ด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“เพื่อเพื่อน ผมจะช่วย อธิคมได้รับบทเรียนแล้ว คิดว่าคราวนี้น่าจะเป็นทีของธงรบบ้าง สองคนนี้ทำคนอื่นมาเยอะ ถึงคราวคนเจ้าชู้โดนเด็ดปีก ดีเหมือนกัน ธงรบจะได้รู้จักความรัก"
เช้าวันทำงานวันแรกของสัปดาห์ถัดมา อาวุธไปหาธงรบถึงที่ทำงาน ทันทีที่เห็นอาวุธ ธงรบก็ทำหน้าบึ้ง จ้องตาเพื่อนราวจะกินเลือดกินเนื้อ และถามเสียงห้วน
“เอ็งมาทำไม"
“ธงรบ เรามาคุยดีๆ"
“ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเอ็ง" ธงรบทำหน้าเย็นชา เมินไปมองผนังห้อง
อาวุธถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "ก็ได้ เราจะได้กลับไปบอกอาทิตย์ว่าธงรบไม่ต้องการคุย จะได้เปลี่ยนใจรับข้อเสนอของอาทิตย์โดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ"
ธงรบหันขวับมาหาอาวุธทันที "ข้อเสนออะไร บอกมาเดี๋ยวนี้"
“อยากคุยแล้วหรือธงรบ" อาวุธเสียงเย็น ใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย
“เอ็งอย่ามาท่ามากเลยวุธ จะพูดอะไรก็พูดมา"
“อาทิตย์มาขอเป็นแฟนกับเรา" อาวุธพูดเนิบนาบ "แบบจริงจัง ย้ายไปอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน"
ธงรบช๊อค รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ
...อาทิตย์ ทำไม อาทิตย์คิดอะไรแบบนี้ โหดร้ายจริงๆ...
“แต่เรายังเห็นว่านายกับเราเป็นเพื่อนกัน เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ก็เลยมาคุยกับนาย"
“แกจะเอายังไง"
“เปล่าธงรบ เราไม่ยังไง นายต่างหาก จะเอายังไง"
“อย่ามาพูดวกไปวนมาใช้ภาษาซับซ้อน ข้าไม่เข้าใจ พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า จะพูดแบบนี้ไปพูดกับคชานนท์โน่น" ธงรบกระแทกเสียง โบกมืออย่างฉุนเฉียว
“เราหมายความอย่างที่พูด มาตกลงกันไหมธงรบ เราจะถอยฉากออกไป ให้นายง้ออาทิตย์ได้สบายๆ นายมีเวลาสามเดือน ถ้าสามเดือนอาทิตย์ยังไม่ยอมคืนดี เราจะตกลงเป็นแฟนกับอาทิตย์ และนายก็ต้องตัดใจ เลิกกับอาทิตย์โดยเด็ดขาด" อาวุธพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงราบเรียบ
...สามเดือน ทำไมต้องสามเดือน ตอนนั้นอธิคมก็โดนยื่นคำขาดสามเดือน คราวนี้เขาก็เจอเหมือนกัน ทำไมใครๆ ก็ชอบกำหนดเวลาสามเดือนกันนัก...
“แต่อาทิตย์บอกว่าไม่อยากเห็นหน้าข้าเป็นเวลาสามเดือน ห้ามเข้าใกล้รัศมีหนึ่งกิโลเมตร" ธงรบพึมพำ นัยน์ตาเหม่อเลย
“นายเคยเชื่อไหมล่ะ จำได้ว่าถึงโดนขู่แบบนั้นนายก็ไปตามอาทิตย์ไม่ลดละ"
“ข้าไม่ยอมหรอก" ธงรบกระชากเสียง "ใครก็อย่าได้คิดจะมาแย่งแฟนของข้า"
อาวุธเบือนหน้าไปกลั้นยิ้ม เห็นทางชนะแบบง่ายๆ ลองธงรบเป็นขนาดนี้ เขากับอาทิตย์แทบไม่ต้องพยายามอะไรเลย แต่เพื่อความแน่ใจ ธงรบต้องโดนหนักๆ จะได้กลับตัวกลับใจอย่างแท้จริง
“เราจะคุยกับอาทิตย์ว่าให้ยกเลิกกฎอันนี้ ให้โอกาสนายพิสูจน์ตัวเอง ช่วงสุดสัปดาห์นายจะเข้าบ้านเราเมื่อไหร่ก็ได้"
“แล้วทำไมจะต้องเข้าบ้านแก ให้อาทิตย์ออกจากบ้านแกสิวะ" ธงรบเสียงห้วน
“ตามใจ ถ้าทำได้ก็ตามใจ" อาวุธยักไหล่ โยนกุญแจลงบนโต๊ะทำงานของธงรบ "ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์เราจะไปอยู่คอนโดเพื่อเปิดโอกาสให้นาย"
อาวุธหันหลังกลับ แต่ก่อนจะถึงประตูห้องทำงานก็หันมามองธงรบอีกครั้งแล้วพูดว่า "แต่ในระหว่างนี้เราไม่สัญญานะว่าจะไม่เจออาทิตย์ เราจะแยกตัวออกไปก็จริงอยู่ แต่ถ้าอาทิตย์ตามเรา ก็ช่วยไม่ได้ แต่ขอรับประกันว่าจะอยู่เฉยๆ จะเลี่ยงให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่จำไว้นะธงรบ สามเดือนถ้านายยังทำไม่สำเร็จ เราจะจีบอาทิตย์ทันที และทำทุกวิถีทางที่จะเป็นแฟนกับอาทิตย์แบบจริงจังและใช้ชีวิตร่วมกัน ซึ่งเราคิดว่าคงไม่ยาก ธงรบ สามเดือนเท่านั้น เราให้เวลานายสามเดือน"
...สามเดือนจะไปพออะไรวะ แค่สามเดือนเท่านั้นเอง สามเดือนเป็นเวลานิดเดียวในการงอนง้ออาทิตย์ ไอ้คมยังทำกับคุณนุไม่สำเร็จเลย นี่ถ้าไม่โดนยิงปางตายไอ้คมก็ไม่มีทางได้คืนดีกับคุณนุภายในสามเดือนหรอก อาทิตย์ร้ายกว่าคุณนุตั้งเยอะ ท่าทางใจแข็งเด็ดเดี่ยวมากกว่านัก สามเดือนจะไปทำอะไรได้...
...สามเดือนอันยาวนานของอธิคม กลับกลายมาเป็นสามเดือนอันแสนสั้นของธงรบ...
ธงรบนิ่งอึ้งเมื่อนึกถึงเวลาเท่ากันแต่กลับทำให้รู้สึกต่างไปลิบลับ
...ต้องห่างอาทิตย์สามเดือนมันนานต่างกันกับมีเวลาสามเดือนที่ต้องง้อขอคืนดีให้สำเร็จ ที่แย่กว่านั้นมีอาวุธหายใจรดต้นคออยู่ ครบสามเดือนเมื่อไหร่ หากเขาทำไม่สำเร็จ อาวุธจะโดดลงมาแย่งอาทิตย์ทันที...
...อนุภาพที่รักกับอธิคมนักหนา เจออาวุธเข้าก็เขวไปไม่น้อย แล้วที่แยกกับอธิคมก็ไม่ใช่แบบที่อาทิตย์เห็นเขากับภานุวัฒน์อยู่บนเตียงด้วยกัน งานนี้หืดขึ้นคอแท้ๆ เชียว รู้สึกเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ...
ธงรบมาหยุดยืนหน้าประตูบ้านของอาวุธ มือกำกุญแจบ้านของเพื่อนไว้แน่น ในใจคิดว่าจะไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปเลยหรือเคาะประตูดี
...เฮ้อ ทำไมมันลำบากใจแบบนี้นะ พอเห็นหน้าบึ้งๆ ของอาทิตย์แล้วจะทำยังไงดี...
...เอาวะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เป็นไงเป็นกัน วันนี้เขาจะเอาอาทิตย์ออกไปจากบ้านของอาวุธให้ได้...
ธงรบตัดสินใจเสียบกุญแจ ปลดล๊อค เปิดประตูบ้านของอาวุธ แล้วเดินเข้าไปเพราะคิดว่า หากกดกริ่ง อาทิตย์คงจะไม่ยอมมาเปิดประตูให้
บ้านของอาวุธสะอาดเรียบร้อยมาก ต่างจากบ้านเขาราวฟ้ากับดิน ในใจก็คิดว่า นี่ก็คงเป็นข้อเปรียบเทียบแรกๆ ที่เห็นได้ชัด ถ้าอาทิตย์เลือก ก็คงเลือกอาวุธกระมัง
...อาวุธทำกับข้าวให้อาทิตย์กินด้วย อาวุธทำกับข้าวเป็น ส่วนเขานั่นหรือ เปิดอาหารกล่องแช่แข็งอุ่นไมโครเวฟยังไม่สุกเลย กินแทบไม่ลง ต้มมาม่าก็เละ ชงกาแฟก็หกเลอะเทอะ...
...เฮ้อ เรามันมีดีตรงไหนวะ สงสัยช่ำชองเรื่องบนเตียงอย่างเดียว...
“อาทิตย์"
ธงรบชะงัก หยุดความคิดของตัวเองไว้ชั่วขณะเมื่อเห็นตี๋หนุ่มสุดที่รักของเขาเดินออกมาจากห้องนอน นุ่งกางเกงขาสั้นสีขาวและเสื้อกล้ามสีดำ ในมือถือโทรศัพท์กำลังกดหมายเลข แต่ครั้นเงยหน้าเห็นธงรบ ชายหนุ่มก็พับโทรศัพท์เก็บเอาไว้ เมินหน้าออกไปมองด้านข้าง เดินหนีออกไปที่ระเบียงด้านหลังบ้าน
“อาทิตย์ ฟังพี่ก่อนสิ" ธงรบรีบเดินตาม
“ผมบอกแล้วว่าห้ามมาให้เห็นหน้า ห้ามเข้าใกล้ในรัศมีหนึ่งกิโลเมตร"
“อ้าว ไหนไอ้วุธบอกว่า...” ธงรบทำหน้าเหรอหรา
...ไอ้วุธนะไอ้วุธ ไหนบอกว่าจะคุยกับอาทิตย์ให้ยกเลิกมาตรการทำโทษชั่วคราว แกนะแก...
“สารวัตรกลับไปซะเถอะ ผมไม่อยากคุย" อาทิตย์เสียงเย็น ยืนกอดอกอยู่ริมระเบียง ตามองลงไปยังแม่น้ำเจ้าพระยาที่กำลังไหลเอื่อยๆ
“แต่พี่อยากคุย อาทิตย์อย่าโกรธพี่เลยนะ มาง้อแล้ว" ธงรบเสียงอ่อน
“ง้อเรื่องอะไรครับ"
“ก็เรื่อง...” ธงรบตะกุกตะกัก "เรื่องที่...”
“เรื่องสารวัตรนอกใจ เอาคนมานอนด้วยถึงบนเตียงในห้องนอน" อาทิตย์ตอบแทน "เตียงที่ผมยอมมีอะไรกับสารวัตรเป็นครั้งแรกและเป็นคนแรกของผม"
“พี่รู้ พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว" ธงรบเสียงอ่อย "แต่อาทิตย์ก็เคยพูดว่าไม่เห็นจะสนใจว่าพี่จะไปมีอะไรกับใครที่ไหน"
...เฮ้อ ธงรบ พูดผิดก็ผิดอีก แต่ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาพูดอีกแล้วนี่นา นี่ถ้าคิดคำพูดคมๆ เหมือนไอ้วุธได้ก็คงดี ไม่ก็คำพูดที่เข้าใจยากๆ เหมือนคชานนท์หรือหมอพศวัต อย่างน้อยอาทิตย์จะได้ตีความไปในทางที่ดีบ้าง...
“สารวัตรกำลังจะบอกว่าผมผิดคำพูด" อาทิตย์หันหน้ามา ยืนกอดอกพิงราวระเบียง มองหน้าธงรบนิ่ง
“ไม่ได้ว่าซะหน่อย" ธงรบบ่นอุบอิบ
“สารวัตรไม่เข้าใจจริงๆ หรือ"
“เข้าใจอะไรเล่า" ธงรบเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจอาทิตย์จริงๆ อย่างที่ถาม "แล้วนี่ทำไมเรียกแต่สารวัตร ไม่เรียกว่าผู้กอง แต่ก่อนเคยเรียกผู้กอง"
“ก็แต่ก่อนไม่เหมือนเดี๋ยวนี้แล้วนะสิครับ" อาทิตย์หันหน้าไปมองด้านข้างแล้วถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะหันกลับมามองธงรบด้วยสายตาเย็นชา "สารวัตรธงรบ นี่ล่ะที่ผมทนไม่ได้ สารวัตรไม่เข้าใจความรู้สึกของผมเลย ไม่สนว่าผมรู้สึกยังไงด้วย ถ้าแคร์ความรู้สึกผมซักนิด ก็คงไม่พาใครไปนอนถึงบนเตียงในห้องนอนหรอก สัญญาคือสัญญาก็จริงอยู่ แล้วถ้าสารวัตรบอกว่าผมเคยพูดไว้แบบนั้น ผมจึงไม่ควรจะเลิกกับสารวัตร ผมก็มองว่ามันเป็นแค่ข้อแก้ตัว"
ธงรบอ้าปากจะอธิบาย แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเพราะรู้ว่าตัวเองผิด แม้จะเป็นสิ่งที่อาทิตย์เคยพูดเอาไว้ แต่จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า
“พี่รักอาทิตย์นะ พี่ขอโทษ ที่เผลอทำไปเพราะพี่ลืมตัวจริงๆ ต่อจากนี้พี่จะไม่ทำอีกแล้ว ถึงจะมีใครมาให้ท่าพี่ก็ไม่สน ผิดครั้งนี้จะลงโทษถึงกับประหารเลยหรืออาทิตย์" ธงรบทำตาละห้อย
“หยุดบอกว่ารักซะทีเถอะ ผมไม่อยากฟัง"
“ก็รักจริงนี่นา"
“สารวัตรรู้จักความรักด้วยหรือ นึกว่ารู้จักแต่ความใคร่อย่างเดียว" อาทิตย์เหยียดปาก น้ำเสียงเย็นชาแบบที่ธงรบไม่เคยได้ยินมาก่อน นายตำรวจหนุ่มผู้ตกเป็นจำเลยสะอึก รู้สึกปวดร้าวในหัวใจที่อาทิตย์ไม่ยอมเชื่อเขาเสียที
ทั้งสองต่างยืนนิ่งเงียบ อาทิตย์กอดอกมองออกไปยังสายน้ำที่กำลังไหลเอื่อย ไม่สนใจธงรบที่ยืนแขนตกข้างลำตัวมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง
ธงรบละสายตาจากแผ่นหลังของตี๋หนุ่มเจ้าของหัวใจของเขา มองไปยังต้นแขนขาวสะอาดของชายหนุ่ม เรื่อยลงมายังบั้นท้ายแน่นๆ แล้วต่ำลงจนถึงปลีน่องแกร่ง ในหัวนึกภาพร่างกายเนียนสะอาดของ 'พ่อตะวันน้อย' ของเขาได้อย่างติดตา เขาจำรสสัมผัสได้ จำความเนียนของผิวกายทุกตารางนิ้วของอาทิตย์ได้ เขายอมรับว่าครั้งแรกที่มอมเหล้าอาทิตย์และพาไปนอนด้วยนั้นคือความใคร่ แต่คืนนั้นที่เขานั่งพิงโซฟาข้างอาทิตย์ คืนที่อาทิตย์ยอมเป็นของเขา และครั้งต่อๆ มานั่นไม่ใช่ความใคร่ หรือแม้แต่ความปรารถนาเบื้องต้น แต่เป็นความรัก
...รักอาทิตย์จริงๆ...
...รักแรกของเขา...
...ตอนนี้อาทิตย์ยืนอยู่ตรงหน้า ห่างไปไม่กี่ก้าว แต่เขาก็ไม่กล้าจะเข้าไปแตะเนื้อต้องตัวคนที่เขารัก เพราะหวั่นใจว่ายิ่งจะทำให้อาทิตย์ถอยห่างออกจากเขาไปมากกว่าเดิม...
...ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก เขาตื๊ออาทิตย์มานานเป็นปีกว่าอาทิตย์จะ 'ยอม' เป็นของเขา อธิคมยังชมว่าความอดทนของเขาเป็นเลิศ คราวนี้เขาคงต้องตื๊ออีกครั้ง ดูซิว่าอาทิตย์จะใจอ่อนหรือเปล่า แต่คราวนี้มีเวลาไม่ถึงปี เวลาสั้นนัก มีเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น ก่อนจะที่อาวุธจะโดดเข้ามาแย่งอาทิตย์ไปจริงๆ...
...สามเดือน ทำไมเร็วเช่นนี้...
อาทิตย์เอื้อมมือไปหยิบรีโมทแล้วปิดโทรทัศน์ เขายอมรับว่าแม้จะใช้เวลาสองชั่วโมงดูภาพยนต์จบไปหนึ่งเรื่อง แต่เขาก็ไม่มีสมาธิ แทบจะจำเรื่องราวของภาพยนต์เรื่องที่ดูไม่ได้ ในใจรู้สึกว้าวุ่นสับสน นึกถึงแต่ภาพใบหน้าของคนที่มางอนง้อเขาอยู่ตลอดเวลา
สารวัตรธงรบเดินจากไปเงียบๆ ตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว อาทิตย์คิดว่าป่านนี้คงกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์ในผับที่ไหนซักแห่ง หรือไม่ก็กำลังนั่งปรับทุกข์กับสารวัตรอธิคม แต่เมื่อเดินไปที่ประตูเพื่อมองดูจอภาพที่แสดงภาพจากกล้องวงจรปิดรอบๆ บ้านของอาวุธเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยก่อนเข้านอนก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นรถของนายตำรวจจอมตื๊อจอดอยู่หน้าบ้าน
อาทิตย์เปิดประตูออกไป เห็นธงรบนั่งอยู่บนขั้นบันใดหน้าบ้าน นายตำรวจหันมามองทันทีที่ได้ยินเสียง แล้วลุกขึ้นช้าๆ นัยน์ตาอ้อนวอน
“สารวัตร กลับไปซะเถอะ มานั่งทำไมอยู่ตรงนี้" อาทิตย์ทำเสียงอ่อนใจ
“จะให้พี่ไปไหน"
“ก็กลับบ้านไปสิ"
“ไม่อยากกลับ จะนั่งเฝ้าอาทิตย์อยู่อย่างนี้ล่ะ จนกว่าอาทิตย์จะยอมกลับ ให้ยุงกัดจนหน้าลายไปเลย"
“ผมไม่กลับไปกลับสารวัตรหรอก อย่าหวังเลย" อาทิตย์เสียงแข็ง
“พี่ไม่กล้าคิดหรอกว่าอาทิตย์จะกลับไปกับพี่" ธงรบยักไหล่ หน้าเศร้าซึม กลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงจริงจังว่า "แต่ขอร้องว่าอย่าอยู่ที่นี่ได้ไหม อย่างน้อยก็กลับบ้านตัวเอง อย่าทำร้ายพี่ถึงขนาดนี้เลย อย่างน้อยก็อย่ามาอยู่กับอาวุธ จะให้พี่หายหน้าไปให้ไกล ห่างอาทิตย์ในรัศมีสิบกิโลเมตรก็ยังดีกว่ามาอยู่กับเพื่อนพี่"
“ผมจะอยู่ที่ไหนก็เรื่องของผม" อาทิตย์ตอบเสียงห้วน "ตามใจ อยากนั่งอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ ให้เจ้าของบ้านเขาไล่เองก็แล้วกัน"
อาทิตย์หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ปิดประตูเสียงดัง แล้วยืนพิงประตูด้วยความหนักใจ ภาพใบหน้าและแววตาเจ็บปวดของธงรบยังคงติดตาเขาอยู่ และเขาคิดว่า คืนนี้ทั้งคืนก็คงไม่จางหายไป
...คืนไหนๆ ก็คงไม่จาง...
อาทิตย์เดินเข้ามาในห้องทำงานก็พบว่ารชานนท์ยืนอยู่หน้าโต๊ะ กำลังค้นหาเอกสารบางอย่าง ทันทีที่เห็นอาทิตย์ รชานนท์ก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มๆ ว่า
“ไง พ่อนกขมิ้นเหลืองอ่อน มาทำงานได้ซะที ยุ่งจะตายอยู่แล้ว เป็นเจ้าของบริษัทก็ไม่ใช่ว่าจะหยุดได้ตามใจนะ"
“แค่วันจันทร์วันเดียวเองนะนนท์" อาทิตย์ชกหัวไหล่เพื่อนเบาๆ
“อาทิตย์ นี่เราทำงานบริษัทโฆษณานะ ไม่ใช่ข้าราชการ เราหยุดเสาร์อาทิตย์และแถมด้วยวันจันทร์ไม่ได้นะอาตี๋" รชานนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "อีกอย่าง งานโฆษณาบัตรเครดิตที่คนนั้นเป็นนายแบบก็ยังไม่จบ เขายืนยันจะเอาสารวัตรธงรบอย่างเดียว"
“ถ้าเรื่องมากนักก็เปลี่ยนตัวนักแสดงซะเลย" อาทิตย์นำ้เสียงหงุดหงิด "แล้วนี่พากันเอารูปสารวัตรไปให้เขาดูทำไม"
“ตอนนั้นมันจวนตัว ลูกค้าก็ช่างเลือกไม่จบไม่สิ้น" รชานนท์ตอบ
"เปลี่ยนเสนอคนอื่นไปสิ บอกว่าเรามีนายแบบคนใหม่ที่ดีกว่าคนเก่า"
"ลูกค้าจะเอาคนนี้" รชานนท์เตือน "พอเสนอไปปุ๊บเขาเลือกปั๊บ ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เสน่ห์สารวัตรธงรบแรงมาก แรงจริงๆ ให้ตายสิ แล้วโฆษณาบัตรเครดิตอันนี้ทำกันเป็นซีรี่ย์เลยนะอาทิตย์ ได้หลายจ๊อบเลยล่ะ เงินไหลมาเทมา"
“เราจะไปคุยกับลูกค้าเอง"
“เขาคงยอมหรอก" รชานนท์เบ้ปาก
“ไม่ยอมก็ยกเลิก ให้เขาไปจ้างบริษัทอื่น เรื่องมากนัก"
“เฮ่ย ทำธุรกิจแบบนี้ได้ยังไง ป่นปี้หมดกันพอดี" รชานนท์โวยวาย
“นนท์" อาทิตย์เสียงเข้ม "เราไม่อยากยุ่งกับสารวัตรธงรบ"
“เฮ้อ อะไรนักหนา" รชานนท์ถอนหายใจเสียงดัง เดินตรงไปยังประตูห้องทำงานของเพื่อน
“นายไม่รู้อะไรไม่ต้องมาพูด"
“ก็เล่าให้ฟังบ้างสิ" รชานนท์หันหน้ากลับมา "เราเป็นเพื่อนนายนะอาทิตย์ เป็นเพื่อนกันมานานแล้วด้วย มีอะไรก็ปรึกษากันได้ หรือนายไม่อยากคุยอะไรกับเราแล้วหรือ"
“เปล่า" อาทิตย์พูดเบาๆ แล้วก้มหน้าอ่านเอกสาร รชานนท์ถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ
...เราพูดไม่ได้นนท์ เรื่องของสารวัตรธงรบเราไม่รู้จะคุยยังไง เราเองก็กำลังสับสน ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน...
...หึงนะสิ หวงด้วย ไม่อยากแบ่งปันธงรบให้ใคร แม้แต่ให้อยู่หน้ากล้อง ถอดเสื้อโชว์หุ่น ทำตายั่วยวน เชิญชวนให้คนใช้บัตรเครดิตซื้อความสุขให้ชีวิตตามแนวคิดของโฆษณาที่วางเอาไว้ แค่คิดเขาก็ไม่ชอบใจแล้ว...
...ที่สำคัญ เขากลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เขายังจำเรื่องที่อธิคมเป็นนายแบบโฆษณาให้บริษัทคุณตฤณได้ ไม่ใช่สิ เป็นนายแบบโฆษณาให้พี่นุต่างหาก ตอนนั้นก็เหมือนกัน ลูกค้าจู้จี้เลือกนักแสดงมาก แต่พอพี่บั๊ดแอบเสนอผู้กองอธิคมไปก็ตอบตกลงทันที เขายังจำอัสนัยคนที่เลือกนายแบบได้ อัสนัยคือคนรักเก่าของอธิคม ลูกค้าตกลงเลือกนายแบบเพราะหลงไหลนายแบบ ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน ลูกค้าเรื่องมากอยู่เป็นนานสองนาน แอบเสนอธงรบไปก็ตกลงทันที...
--- ๓๓ ---
-
คนที่เคยเก่งเคยฉลาด แต่พอตกอยู่ในวังวนแห่งความรัก บางครั้งก็โง่และงี่เง่า ไม่เป็นตัวของตัวเอง อะไรที่ควรทำก็ไม่ทำ อะไรที่ไม่ควรทำแต่ก็ทำ เรื่องของความรัก มีใครไม่เคยงี่เง่าบ้าง??? และมีกี่คนที่ต้องมาเีสียใจภายหลัง??? ใครไม่เคยเสียใจเลยกับสิ่งที่ทำไปเพราะความรัก? มีตำราความรักหรือเปล่า? ใคร 'ดำเนินการ' ตามแบบฉบับแห่งความรักทุกอย่าง??
ธงรบ 34
หลังจากไปพักฟื้นอยู่ที่แพร่เป็นเวลานาน อธิคมก็ย้ายกลับมากรุงเทพฯ โดยมีคชานนท์น้องชายคนเก่งเป็นคนจัดการทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเดินทางและเรื่องงาน วันแรกที่อธิคมมาถึงกรุงเทพฯ ธงรบก็รีบมาหาเพื่อน พอเดินเข้ามาในห้องก็บ่นทันทีเรื่องความทุกข์ใจที่วันนี้ตามง้ออาทิตย์ไม่สำเร็จ
“คนอะไร ใจแข็งเป็นบ้า ส่งดอกไม้ให้ก็แล้ว อะไรก็แล้ว อาทิตย์ก็ยังทำเย็นชาเหมือนเดิม โกรธอะไรข้านักหนา จะไม่ไหวแล้วนะคม ข้าใกล้จะถอดใจแล้วนะเพื่อน" ธงรบทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ เพื่อน แล้วถอดรองเท้าเหวี่ยงไปข้างละทาง
“เฮ่ยๆ เอาไปเก็บดีๆ สิวะ" อธิคมชี้ไม้ชี้มือ "เดี๋ยวคุณนุด่า"
“อะไรกัน ทุกทีข้าก็ถอดรองเท้าแบบนี้" ธงรบโวยวาย
“ก็ทุกทีเอ็งมาหาข้าแล้วข้าก็อยู่คนเดียว ตัวคนเดียว แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมโว้ย" อธิคมทำเสียงดุ
“แกจะกลัวคุณนุไปถึงไหน" ธงรบเบ้ปาก เอนตัวลงนอน ไม่สนใจจะเดินไปเก็บรองเท้าให้เรียบร้อย
“ยังกับตัวเองไม่กลัวอาทิตย์"
“อย่าพูดชื่อนี้ให้ข้าได้ยิน" ธงรบกระแทกเสียง "ข้าช้ำใจ ได้ยินแล้วมันแสลงหู"
“เอ็งลองไปจ้างนักร้องดังๆ ให้ไปยืนร้องเพลงง้อหน้าห้องทำงานอาทิตย์สิวะ ท่าทางจะโรแมนติก อาทิตย์อาจจะใจอ่อน" อธิคมแนะนำ "เอาแบ้งค์ นิตินัยก็ได้ กำลังดัง ค่าตัวคงไม่แพงเท่าไหร่เพราะคุ้นเคยกับแกดี"
“แนะนำเข้าไป๊" ธงรบถอนหายใจแล้วแหงนหน้ามองเพดาน หางตามองเห็นอนุภาพเดินออกมาจากในห้องจึงทักชายหนุ่มแล้วขอทานอาหารเย็นด้วย
อนุภาพเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มลงเก็บรองเท้าที่วางอยู่คนละมุม อธิคมรีบฟ้องว่าเป็นรองเท้าของธงรบ
“ผมบอก มันก็ไม่เชื่อ" อธิคมคว้านิตยสารแล้วโยนใส่เพื่อน
“สารวัตร เดี๋ยวขาด" อนุภาพหันมาเตือน
“หนังสือของผมนะ" อธิคมเถียง
“ของใครก็เถอะ พอขาดแล้วก็ไม่ได้อ่านกันพอดี อะไรที่ขาดมันต่อติดยากนะครับ" อนุภาพอธิบาย
“กำลังกระเทียบกระเทียบผมอยู่หรือเปล่าคุณนุ" ธงรบพูดขึ้นมา "อยากจะว่าอะไรก็เชิญตามสบายเลยนะ เอาให้หนักๆ เลย ผมจะได้เจ็บให้ถึงใจ"
“ใครจะไปอยากซ้ำเติมสารวัตรล่ะครับ" อนุภาพหัวเราะเบาๆ แล้วปรายตาไปมองอธิคม "มีคนรอซ้ำเติมสารวัตรอยู่แล้ว"
“ไอ้คมมันซ้ำเติมผมอยู่เสมอ"
“ยังกับว่าเอ็งไม่เคยซ้ำเติมข้า รอให้ข้าแข็งแรงกว่านี้หน่อยเถอะ จะเตะเอ็งให้ดู ที่เอ็งเคยแกล้งข้าตอนนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาลข้ายังไม่ลืมเลยนะไอ้ธง"
“งั้นระหว่างที่เอ็งยังไม่แข็งยังไม่มีแรง ให้ข้าทำการบ้านแทนเอ็งดีไหมวะ" ธงรบกระชากเสียง
“ไอ้นี่ วอนโดนเตะ" อธิคมตะคอก ขยับตัวลุกขึ้นจะเตะเพื่อนทันใดแต่ก็ต้องทำหน้านิ่วร้องครางเพราะเจ็บแผลที่เพิ่งหาย
“สารวัตรอธิคม เดี๋ยวได้แผลปริหรอก" อนุภาพดุคนใจร้อนที่ขยับตัวโดยไม่ระมัดระวัง
“ขัากลัวเองจริงๆ เลยว่ะคม" ธงรบหัวเราะเบาๆ "แต่ข้ากลัวคุณนุมากกว่า"
“ผมไม่มีอะไรน่ากลัว" อนุภาพพูด
“ผมกลัวว่าคุณนุจะไม่ช่วยผม รู้หรือเปล่า คุณนุเป็นคนเดียวที่ผมคิดว่าจะช่วยผมได้มากที่สุด แต่คุณนุก็ใจร้าย ยืนมองผมกำลังจะถูกประหาร ทั้งที่มีประกาศิตสั่งเป็นสั่งตายได้" ธงรบทำเสียงน้อยใจ
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ" อนุภาพอมยิ้ม
“อย่ามาพูดกับแฟนข้าแบบนี้นะไอ้เสากระโดง" อธิคมพูดแทรกขึ้นทันที
อนุภาพส่ายหน้า เห็นว่าท่าทางคุยกันสามคนแบบนี้ไม่ดีแน่เพราะอธิคมคอยขัดคอเพื่อนอยู่ร่ำไป ส่วนธงรบก็เอาแต่ยั่วยุอีกฝ่าย
...เขาอยากจะช่วยธงรบจะแย่ แต่ตอนนี้เขาคิดว่าธงรบกำลังมีใครบางคนพยายาม 'ช่วย' อยู่ และท่าทางคงใกล้จะสำเร็จ จากที่เห็น ธงรบเป็นเอามาก และมีแนวโน้วว่าจะยอมลงหลักปักฐานกับอาทิตย์...
อนุภาพเดินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอุ่นอาหาร หูก็ฟังเพื่อนสองคนคุยกันไปเถียงกันไป อธิคมจะกลับไปทำงานอาทิตย์หน้า คราวนี้ไม่ใช่ทำงานด้านปราบปราม เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องแบบที่ผ่านมา อธิคมสัญญากับเขาไว้ว่าจะลดความเสี่ยงในการทำงานจึงเปลี่ยนมาทำงานด้านสอบสวนแทน แต่เขารู้ว่ายังไงอธิคมก็คงแอบออกไป 'วิ่งไล่จับโจรผู้ร้าย' อย่างไม่ต้องสงสัย
“คุณนุ เย็นวันอาทิตย์ เอ๊ย เย็นวันสุดท้ายของสัปดาห์นี้เราไปดูหนังกันนะครับ" อธิคมตะโกนตามมา
“ข้าไปด้วย ข้าไม่มีอะไรทำ ไม่อยากอยู่คนเดียว" ธงรบรีบแทรก
“เอ็งจะไปทำไมวะ คนเขาจะไปกันสองต่อสอง เกะกะ" อธิคมเสียงห้วน
“แล้วแกจะให้ข้าทำยังไง" ธงรบโอดครวญ "ข้าอยู่คนเดียวมานานแล้วนะโว้ย"
“เอ็งก็ไปจอดรถเฝ้าอาตี๋ของเอ็งที่หน้าบ้านคุณชายมิสเตอร์เพอร์เฟคสิ" อธิคมหัวเราะ
ศรุตเดินเข้าไปในผับ The Vanity เมื่อเวลาประมาณห้าทุ่มครึ่ง สายตาจับอยู่ที่ร่างสูงใหญ่ที่ชอบนั่งอยู่ด้านในสุดหน้าเคาท์เตอร์บาร์ เขาไม่เห็นธงรบมาที่นี่นานแล้ว ความจริงเขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ว่าธงรบจะมาเที่ยวผับหรือไม่มา อธิคมต่างหากที่เขาสนใจ อธิคมคือคนที่เขาอยากพบ ตอนนี้อธิคมย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วและคงชวนเพื่อนคู่หูออกเที่ยวกลางคืนบ้าง แต่คืนนี้เขามีจุดประสงค์บางอย่าง เขาต้องการพบธงรบ
ธงรบเป็นเพียงเครื่องมือของเขา
“เจอคนโดนแฟนทิ้งอีกแล้ว" ศรุตยืนหน้าเข้าไปกระซิบธงรบแต่ฝ่ายนั้นไม่หันมามอง ทำเป็นไม่รับรู้ว่าได้ยินเสียง มือยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มช้าๆ
“สารวัตรใช้เวลาคิดเรื่องนั้นนานมากเลยนะครับ" ศรุตเอียงหน้าพูดกับธงรบ "หรือว่าสารวัตรลืมไปแล้วว่าผมเคยเสนออะไรไป"
ธงรบวางแก้วเหล้าบนโต๊ะ แล้วเทเหล้าในขวดเติมลงไปในแก้วแล้วยกขึ้นดื่มอีกครั้งก่อนจะหันมาทำหน้าเรียบเฉยกับศรุตแล้วทวนข้อเสนอที่เคยได้รับ
“แต่พี่ไม่กลัวหรอก อยากทำก็ทำไป พี่ไม่สนแล้ว จะเป็นยังไงก็ช่าง" ธงรบยักไหล่
“แสดงว่าสารวัตรปลงแล้ว" ศรุตหัวเราะ "เอ หรือเพราะว่ามันเป็นแค่รูปภาพ ไม่ใช่คลิป"
“ศรุต" คราวนี้ธงรบเรียกอีกฝ่ายเสียงห้วน
“ทำไมครับ ไม่คิดว่าผมจะมีอะไรอย่างที่สารวัตรมีหรือ สารวัตรก็รู้ว่าผมเป็นคนชอบเล่นกับกล้อง" ศรุตหัวเราะหยันๆ
“พี่จะบอกอาทิตย์ว่ามันเป็นเรื่องเก่าก่อนที่จะเป็นแฟนกัน ก็รู้ว่าพี่ฟันใครมาหลายคน จะมีคลิปกับทางผ่านมาบ้างจะเป็นไรไป"
“"คิดหรือว่าอาทิตย์จะเชื่อ รู้ไหม ปากตัวเองนั่นน่ะ พูดอะไรออกไปเขาไม่มีวันจะเชื่อหรอก ต้องให้คนอื่นคอนเฟิร์ม อาทิตย์ถึงจะยอมฟัง สารวัตรไม่เหลือเครดิตอะไรแล้ว ยอมรับซะเถอะ และถ้าผมยืนยัน ธีรยุทธยืนยัน โตโต้ยืนยัน"
"ศรุต" ธงรบแทบจะยื่นมือไปบีบคออีกฝ่าย ตอนนี้เริ่มจะรู้สึกว่าศรุตที่ซ่อนความร้ายกาจจากไว้ภายใต้บุคลิกเยือกเย็นอารมณ์ดีมาตลอดความจริงแล้วร้ายกว่ากษิดิษฐ์ยิ่งนัก รายนั้นร้ายแบบไม่ปิดบัง โผงผาง ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม รู้สึกอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น แต่ศรุตนั้นร้ายลึก เดาใจยาก
"หากสารวัตรยอมเป็นของผมหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ผมจะไปสารภาพกับอาทิตย์ว่าเป็นคนแอบถ่ายคลิบตอนที่เราพบกันครั้งแรกและครั้งเดียว จากนั้นก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย"
"จะแบล็คเมล์กันหรือ" ธงรบกระชากเสียง
"พูดให้ดีๆ นะ ใครเป็นคนแบล็คเมล์ใคร ใครเป็นคนหาเรื่องใส่ตัว ก็ตัวเองนั่นล่ะ" ศรุตพูดเสียงห้วน "สารวัตรธงรบครับ ทางพุทธเขาเรียกว่า กรรมตามสนอง เคยสนใจเรื่องศาสนาหรือเปล่า ว่าไง จะตกลงหรือไม่ อาทิตย์แลกอาทิตย์ หนึ่งอาทิตย์กับผม แลกกับไม่เสียอาทิตย์ไป"
“ไม่" ธงรบตอบห้วนๆ
“พี่คงไม่รู้ว่าผมเจ็บใจแค่ไหนที่รู้ว่าพี่คมพยายามกำจัดผมไม่ให้ขวางทางรักตัวเองกับอนุภาพด้วยการส่งเพื่อนให้มาจีบผมแล้วถ่ายคลิปเอาไว้ บีบให้ผมกลัวว่าพี่จะเอาคลิปไปให้พี่คมดูเพื่อจะได้หาว่าผมทำตัวเหลวแหลกไม่เหมาะกับที่จะมาเป็นแฟนของเขา" ศรุตเปลี่ยนน้ำเสียง
“พี่ลบทิ้งไปแล้ว" ธงรบพูด
“ถ้าคุณนุรู้ว่าแฟนตัวเองกับเพื่อนรักของแฟนทำกับผมแบบนี้...”
“ศรุต" ธงรบเรียกชื่ออีกฝ่าย ตาลุกวาบ แสดงท่าทางให้รู้ว่าตัวเองกำลังเริ่มโกรธจะทนไม่ไหวแล้ว
“ผมแค่อยากจะได้ความทรงจำ" ศรุตเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนลง ขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน ตาเหม่อมองออกไปเบื้องหน้า "ผมอยากจะใช้เวลากับสารวัตร อย่างน้อยผมจะได้มีอะไรดีๆ ให้จดจำบ้าง"
ธงรบถอนหายใจ หรี่ตามองศรุตอย่างประเมินท่าที ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มจะมาไม้ไหน "บังคับให้ไปนอนด้วยแบบนี้หรือจะเรียกว่ามีเวลาดีๆ ด้วยกัน ข่มขู่ คุกคามทางเพศตำรวจ พี่จะจับไปโรงพักตอนนี้ก็ยังได้นะ"
“พี่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกผมเลย พี่คมก็ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกผม พี่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนที่ถูกทิ้ง" ศรุตหันมามองธงรบด้วยสายตาเจ็บปวด
“เราแค่สนุกกัน"
“พี่สนุก แต่คนอื่นไม่สนุก โดยเฉพาะตอนที่เขาโดนตัดสัมพันธ์" ศรุตเสียงขื่น "และตอนนี้ ผมยิ่งรู้สึกไม่สนุก กลับรู้สึกสมเพธตัวเองด้วยซ้ำที่ต้องมาใช้วิธีนี้เพื่อที่จะได้มีอะไรกับพี่ เพียงแค่จะได้จดจำช่วงเวลาสุดท้ายด้วยกัน"
“ศรุตก็รูปร่างหน้าตาดี จะหาใครที่ไหนก็ได้"
“ผมไม่ได้คบคนแค่รูปร่างหน้าตาอย่างเดียว" ศรุตเถียง
...งั้นก็ที่ขนาดและลีลาหรือไง ตอนนั้นยังบอกเลยว่าติดใจขนาดและลีลาของเขา ศรุตนี่จะเอายังไงกันแน่...
“พี่ธง ทิ้งความทรงจำให้ผมแค่ครั้งเดียวได้ไหม ผมไม่เรียกร้องเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้ว แค่คืนเดียวก็ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับพี่อีก พี่ไม่สึกหรออะไรนี่"
“พี่ทำไม่ได้หรอก" ธงรบส่ายหน้า "พี่มีแฟนแล้ว พี่รักอาทิตย์" ธงรบเสียงแข็ง "ครั้งล่าสุดกับคนอื่นของพี่จบไปแล้ว"
“อาทิตย์จะไม่มีวันรู้เลย ผมจะไม่บอกอาทิตย์ ไม่บอกใครทั้งสิ้น ถ้าพี่ไม่เชื่อ ผมจะให้พี่ถ่ายคลิปเฉพาะเห็นหน้าตาผม จะให้ชัดยังไงก็ได้ ถ้าผมผิดสัญญาพี่เอาไปลงอินเตอร์เน็ตเผยแพร่ยังไงก็ได้ ชื่อเสียงผมจะป่นปี้ยังไงก็ได้"
“พี่ไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก จะมีประโยชน์อะไร" ธงรบส่ายหน้า "ศรุต อย่ามายุ่งกับพี่เลย จบแล้วก็จบไปเถอะ พี่บอกแล้วไงว่าพี่รักอาทิตย์ พี่จะไม่ทำแบบนั้นกับใครอีก"
“พี่ก็พูดได้ เพราะพี่เกลียดผม" ศรุตส่ายหน้าอย่างผิดหวัง
“กับคนอื่นพี่ก็จะพูด แค่นี้ก็ยุ่งยากพอแล้ว พี่ไม่อยากให้อะไรมันเลวร้ายไปกว่านี้ ปล่อยพี่ไปเถอะ ปล่อยให้พี่มีความรักดีๆ กับใครซักคน" ธงรบพูดเสียงเข้มแล้วผละจากเคาท์เตอร์บาร์ ก่อนจะหันมาพูดกับศรุตเป็นประโยคสุดท้ายว่า "อ้อ จ่ายค่าเหล้าให้ด้วยนะ"
ศรุตยืนนิ่ง หรี่ตามองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่เดินหายไปในกลุ่มคนกลางผับที่เปิดไฟสลัวๆ มือของชายหนุ่มกำโทรศัพท์แน่น ฟันขบกันจนเกร็งไปถึงต้นคอ ธงรบปฏิเสธเขาอย่างไม่ใยดี ตาแข็งกร้าวอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ศรุตไม่เคยนึกเลยว่าคนอย่างธงรบจะกลับกลายมาเป็นแบบนี้ได้
มือที่กำลังโทรศัพท์แน่นเริ่มคลายออก ก่อนจะยกขึ้นมากดหมายเลขที่เขาจำได้ขึ้นใจเพราะเป็นหมายเลขที่จำง่ายมาก เสียงเรียกดังขึ้นเพียงสามครั้งปลายสายก็รับโทรศัพท์ด้วยเสียงราบเรียบ ศรุตสูดลมหายใจเข้าช้าๆ แล้วพูดกับคนที่เขาโทรศัพท์หาด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้สั่นเครือ
“คุณชนะแล้ว สารวัตรไม่ยอมรับข้อเสนอ อย่าลืมที่สัญญากันไว้ล่ะ"
อธิคมไปทำงานวันแรกหลังจากหยุดพักรักษาตัวจากอาการบาดเจ็บไปนาน เมื่อถึงที่ทำงาน เขาเดินเข้าไปคุยกับธงรบซึ่งนั่งหน้ามุ่ยอยู่หลังโต๊ะทำงานที่สะอาดสะอ้านแทบจะไม่มีเอกสารใดๆ วางอยู่บนโต๊ะ
"มีคนบอกว่าเอ็งเป็นผีดิบมาได้หลายอาทิตย์ เอ๊ย หลายสัปดาห์แล้ว ทำงานทำการบ้างสิวะ จะได้ลืมอาตี๋ตะวันแดง" อธิคมยกมือขึ้นเท้าสะเอว เอียงหน้ามองเพื่อน
"หุบปาก" ธงรบพูดห้วนๆ
"ออกไปปราบปรามผู้ร้ายกับข้าเถอะ ไปจับเด็กมั่วยากัน ข้าไม่อยากกลับมาแล้วได้ยินข่าวตำรวจฆ่าตัวตายในห้องทำงานเพราะพิษรักเป็นเหตุ"
"คุณนุไม่ว่าเอาหรือไง ไหนบอกว่าจะเปลี่ยนมาทำงานสอบสวน ไม่ใช่ปราบปราม"
"แค่ไปจับวัยรุ่นมั่วสุมเสพยา งานอนุบาล ทำแก้เบื่อ" อธิคมยักไหล่ "แต่ถ้าคุณนุไม่รู้ก็ไม่โดนว่า เอ็งอย่าปากโป้งก็แล้วกัน"
ธงรบถอนหายใจพร้อมกับลุกขึ้นอย่างเนือยๆ เอื้อมมือไปหยิบหมวกขึ้นมาสวมแล้วเดินออกจากห้องนำหน้าอธิคมไปช้าๆ โดยมีเพื่อนเดินตามและล้อเลียนว่าพาผีดิบออกจากโลงตอนกลางวัน
"เอ็งก็ไม่ต่างจากข้าหรอกคม ตอนเอ็งโดนคุณนุทิ้ง ข้าว่าเอ็งยิ่งหนักกว่าข้าเสียอีก" ธงรบหันมาทำตาขวางใส่เพื่อนที่เอาแต่ล้อเลียน
"แต่ข้าก็กลับมาครองรักกับคุณะได้แล้วนะโว้ย หนำซ้ำยังหวานแหววกว่าเดิมอีก" อธิคมหัวเราะ "เอ็งอยากคืนดีกับอาทิตย์ก็ลองถูกยิงบ้างสิ เผื่ออาตี๋เบ็นซ์ดำจะใจอ่อน"
"ขอบใจสำหรับคำแนะนำอันสร้างสรรค์ของเอ็ง" ธงรบกระแทกเสียง "ข้าไม่ยอมเสียอาตี๋หรอก ยังไงๆ ข้าก็จะเอาอาทิตย์มากกกอดให้ได้ ข้าจะเปลี่ยนอาทิตย์ จะเปลี่ยนให้อาทิตย์เป็นฝ่าย...เป็นของข้าโดยสิ้นเชิง"
"หมายความว่ายังไงวะ" อธิคมเลิกเอียงหน้าถาม
"หมายความว่ายังไงเอ็งอย่ารู้เลย" ธงรบโบกมือแล้วเร่งฝีเท้าตรงไปด้านหน้าสถานีตำรวจพลางบอกตัวเองว่าการทำงานคงพอช่วยเขาให้ลืมเรื่องอาทิตย์ไปได้สักพัก หากไปทำอย่างอื่น บางทีความคิดดีๆ อาจจะแวบเข้ามาหัว เกือบสองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขายอมห่างอาทิตย์บ้างเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างได้คิดอะไรเงียบๆ ตอนนี้ขอพักยกกับอาทิตย์สักหน่อย รอเวลาที่จะกลับไปรุกหนักอีกครั้ง
-
ต่อ
“หยุด นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ ยกก้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้” ธงรบสั่งเสียงเข้ม มือยกปืนเล็งเข้าไปในห้องแคบซึ่งมีเด็กหนุ่มสองคนกำลังนั่งอยู่
“ไอ้เสาธง” อธิคมหันไปทำเสียงดุใส่เพื่อนคู่หู
“ลุกขึ้นสิวะ” ธงรบไม่สนใจอธิคมที่ทำตาขวาง ตวาดเสียงดุใส่เด็กวัยรุ่นทั้งสองคนที่ตกใจสุดขีดและลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาราวจะหาทางหนี แต่ตำรวจในเครื่องแบบร่างสูงใหญ่สองนายยืนขวางประตูของห้องเล็กๆ บนชั้นสองของทาวน์เฮาส์เอาไว้ หมดทางออกเพราะหน้าต่างห้องนอนติดเหล็กดัดแน่นหนา ทางออกทางเดียวคือประตูห้อง
“อืม” ธงรบทำเสียงในลำคอเมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองยืนขึ้นเต็มตัวหันไปหันมาจึงลดปืนลงแล้วเดินส่ายอาดๆ ไปยังวัยรุ่นทั้งสอง “ยังเด็กอยู่เลยไอ้หนูเอ๊ย คิดยังไงวะถึงริอ่านอั๊พยา”
“ผมเปล่า” เด็กหนุ่มผิวขาวตาตี่ในชุดนักศึกษาส่ายหน้า
“งั้นกำลังทำการบ้านกันงั้นสิ” ธงรบตะคอก “ปากแข็ง เดี๋๋ยวโดน”
“คุณตำรวจครับ อย่าจับผมเลยนะครับ ปล่อยผมไปเถอะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่...” เด็กหนุ่มอีกคนที่หน้าเด็กแต่ตัวใหญ่กว่าเพื่อนพูดขึ้น
“แค่เอามาวางไว้บนโต๊ะ” ธงรบก้มลองมองบนโต๊ะ พลันเด็กหนุ่มหลบฉาก วิ่งตรงไปที่ประตูห้องเมื่อเห็นอธิคมลดปืนลงและหันไปมองด้านข้าง แต่ธงรบไวกว่า ยื่นมือไปคว้าเสื้อของเด็กหนุ่มเอาไว้ได้แล้วกระชากกลับจนคนที่กำลังจะหนีเซเกือบล้ม เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาถือโอกาสวิ่งบ้าง แต่ธงรบใช้แขนอีกข้างเข้าขวางและรัดเอวเอาไว้ได้
“เฮ่ย ช่วยหน่อยสิวะ” ธงรบตะโกนเรียกเพื่อน อธิคมก้าวยาวๆ สองก้าวก็ถึงตัว เอื้อมมือแข็งแรงบีบไหล่เด็กหนุ่มตัวโตเอาไว้จนฝ่ายนั้นร้องเสียงหลง
“ยังใส่ข้าสั้นอยู่เลย ริอ่านทำสิ่งไม่ดี นั่งลง” อธิคมตวาด
“จะดิ้นทำไมวะ” ธงรบตวาดอีกคนบ้างเพราะนักศึกษาหนุ่มที่โดนธงรบรัดเอวเอาแต่ดิ้น “เดี๋ยวจับกดซะนี่ หนอยแน่ะ ทำเป็นเก่ง ตัวแค่นี้ คิดว่าจะหนีรอดเร๊อะ เดี๋ยวพ่อจับหักคอซะนี่” ธงรบทำเสียงเข้ม แต่นัยน์ตาวิบวับ ยิ่งนักศึกษาหนุ่มดิ้น เขายิ่งรัดตัวเอาไว้แน่นกว่าเดิม อธิคมคว้าคอเสื้อของเด็กหนุ่มแล้วดึงออกจากอ้อมแขนของธงรบ ตำรวจคนที่พยายามควบคุมตัวผู้ต้องหากลับไม่ยอมปล่อย
“ไอ้ธง น้อยๆ หน่อย จะเกินไปแล้ว” อธิคมเตือนเพื่อน แล้วกระชากตัวเด็กหนุ่ม ผลักให้ลงไปนั่งอยู่กับอีกคน แล้วยกมือขึ้นชี้หน้าทั้งสองท่าทางเอาเรื่อง
“ถ้าคิดหนีอีก ทีนี้โดนเตะกระอักแน่ อยากลองดีหรือไง” อธิคมเสียงห้วน “เราน่ะ อยู่ชั้นใหน”
“ม. 6 ครับ” เด็กหนุ่มตัวโตในชุดนักเรียนมัธยมปลายตอบเสียงอ่อย
“สอบตกกี่ปีวะ ทำไมตัวโตขนาดนี้ ม. 6 ตัวใหญน่า...” ธงรบพูดขึ้นแต่โดนอธิคมแทรกอีกครั้งด้วยการสั่งว่า
“ธงรบ เอาตัวไปโรงพัก”
“เดี๋ยวสิ ขอสอบสวนก่อน เอ็งไปรอข้างล่าง” ธงรบส่ายหน้า
“ไอ้ธง” อธิคมเสียงห้วน
“บังอาจคิดจะหนี ต้องสอบและสวนให้หนักๆ”
“คุณตำรวจครับ ผมขอโทษ อย่านะครับ ผมกลัวแล้ว อย่าซ้อมผมเลย” เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนยกมือไหว้
“ใครว่าจะซ้อม” ธงรบพึมพำเสียงเบาแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงดุ “เราน่ะอายุกี่ปีแล้ว ไหนเอาบัตรมาดูซิ”
“เมื่อไหร่พวกนั้นจะมาถึงวะ” อธิคมบ่น หันไปมองประตู
“18 พอดี๊พอดี โชคเข้าข้าง” ธงรบมองบัตรประจำตัวประชาชนของเด็กหนุ่ม
“ไอ้ธง อย่านะโว๊ย เดี๋ยวข้าเตะตายชัก” อธิคมขมวดคิ้วใส่เพื่อน
“เราเล่นบนตำรวจดีตำรวจเลวไม่ได้หรือวะคม” ธงรบยักคิ้ว
“ดาบโชคมาถึงให้เอาขึ้นรถไปโรงพักเลย แล้วติดต่อผู้ปกครองเด็ก” อธิคมสั่งการ “ส่วนเรื่องเล่นบทบาทตำรวจดีตำรวจเลวไม่ต้องเล่นก็ได้ เอ็งมันไม่ต้องเล่นก็เลว ผู้ต้องหาก็ไม่เว้น ยังเด็กกันอยู่เลย จะร้องไห้ขี้มูกโป่งกันอยู่แล้ว”
“18ปีแล้วนะเพื่อน” ธงรบหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปหาเด็กหนุ่มทั้งสอง สั่งให้ลุกขึ้น แล้วทำหน้าเข้ม ก่อนจะพูดว่า “อย่าคิดจะหนีเด็ดขาด ทำตัวดีๆ ให้ถูกใจแล้วสารวัตรจะเมตตา หน้าตาคล้ายกันเป็นพี่น้องกันหรือเปล่านี่”
“เปล่าครับ” เด็กหนุ่มทั้งสองตอบพร้อมกัน
“รู้ไหมว่ายาอีมันไม่ดี อั๊พเข้าไปแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ เกิดนั่นกันขึ้นมาจะว่ายังไง ถ้าเป็นผู้หญิงก็ท้อง ถ้าเป็นผู้ชายก็เสี่ยงเป็นโรคเอดส์ ทำอะไรต้องคิดไตร่ตรองให้ดี ยังเรียนหนังสือกันอยู่ เดี๋ยวก็เสียอนาคต”
อธิคมหันไปมองธงรบที่กำลังสั่งสอนเด็กหนุ่มทั้งสองแล้วส่ายหน้าช้าๆ พลางก้มลงเก็บของกลางแล้วจึงเดินไปที่ประตูห้องเพราะได้ยินเสียงของลูกน้องซึ่งตามมาสมทบ ดาบตำรวจตรีโชคชัยเดินเข้ามาในห้องและรายงานอธิคมถึงผลการปฏิบัติงานก่อนจะรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้นำเด็กหนุ่มทั้งสองคนกลับไปยังสถานีตำรวจ
“รถเต็มเอี๊ยดเลยครับสารวัตร อัดแน่นกันเป็นปลากระป๋อง ถ้าเอาสองคนนี้เพิ่มเข้าไปอีกคงหายใจกันไม่ออกแน่ๆ” ดาบตำรวจตรีโชคชัยตอบ
“หมู่บ้านนี้มันหมู่บ้านเสพยาเสพติดหรือไงวะ” อธิคมส่ายหน้า “แค่ไม่กี่หลังก็จับวัยรุ่นมั่วยาได้เป็นสิบๆ”
“แล้วสารวัตรเจอสองคนนี้ได้ยังไงครับ สายของเราไม่ได้รายงานเลยว่ามีหลังนี้ด้วย” โชคชัยถาม
“คนขายของชำแอบกระซิบ” อธิคมตอบแล้วสั่งการว่า “ดาบ ให้คนหาข่าวเพิ่ม ต้องมีอีกเยอะแน่ คราวนี้เอารถหกล้อมาเลย จับให้หมด”
“สองคนนี้เอาขึ้นรถสารวัตรไปก็ได้ เดี๋ยวจัดการเอง” ธงรบพูดขึ้น แล้วปรายตาไปมองเด็กหนุ่มสองคนที่ยืนคอตกอยู่ข้างๆ
“ยังไงเรียกผู้ปกครองเขามาก่อน” อธิคมสั่งธงรบ แล้วเดินออกจากห้อง
“อ้าวเดินสิไอ้หนู ยังไม่ได้อัพยาก็เลยหมดแรงหรือไง โชคดีนะสารวัตรมาจับซะก่อน ถ้ามาตอนอัพยากันแล้วล่ะน้องเอ๊ย ไม่อยากจะจินตนาการ” ธงรบพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
สถานีตำรวจเต็มไปด้วยความโกลาหลเพราะหน่วยปราบปรามยาเสพติดจับผู้ต้องหาเสพยาได้มากกว่าสิบคน ขณะนี้ญาติและผู้ปกครองของผู้ต้องหาต่างก็ออกันอยู่กลางห้องส่งเสียงฟังไม่ได้สรรพ ที่สำคัญ สองคนในจำนวนนั้นเป็นลูกชายของคนใหญ่คนโต โชคดีที่สื่อมวลชนยังไม่ได้มาทำข่าว อธิคมถอนหายใจหนักๆ ละสายตาจากภาพที่กำลังมองอยู่แล้วหันกลับมามองหน้ายิ้มๆ ของธงรบซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดเสียงเนือยๆ ว่า
“นี่ข้าจะต้องนำลูกน้องออกวิ่งไล่จับเด็กวัยรุ่นมั่วยาอีกกี่รอบวะเนี่ย”
“ก็คงอีกซักพัก ตอนนี้ตำรวจกำลังประชาสัมพันธ์ตัวเอง” ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ดีเสียอีก ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องเสี่ยงตาย งานสบายๆ”
“ของชอบเอ็งนะสิ” อธิคมเบ้ปาก “ข้าเบื่อจะตายอยู่แล้วนะธง”
“แกเลือกทำเองและชวนข้าออกไปเองนะเพื่อน อยากไปสัญญาคุณนุทำไมว่าจะไม่ทำงานเสี่ยงตาย แต่ข้าว่าก็ดีนะ เปลี่ยนจากฝ่ายปราบปรามมาเป็นฝ่ายสืบสวนสอบสวน แล้วก็รับจ๊อบพิเศษไล่จับปาร์ตี้ เหมาะกับงานของตำรวจแมวเหมียวอย่างเอ็ง”
“ปากไม่ดี เดี๋ยวโดนพ่อซัดซักหมัดหรอก” อธิคมเงื้อมือขึ้นตั้งท่า
“อ๊ะๆ อย่านะโว้ยคม จำไม่ได้หรือว่าถูกห้ามใช้กำลังตัดสินปัญหา” ธงรบแกล้งทำท่าหลบก่อนจะหัวเราะลั่นเพราะชอบใจที่ได้ 'กัด' เพื่อน
“ข้าจะทำคดีฆาตรกรรมเสี่ยพิศาล” อธิคมพูดขึ้น
“เฮ่ย งานหนักนะโว้ย” ธงรบอุทาน “คุณนุจะอนุญาตหรือวะ”
“คุณนุไม่ใช่ผู้กำกับ ข้ารับคำสั่งจากพลตำรวจโทวิโรจน์ ผู้บังคับบัญชาโดยตรงเท่านั้น” อธิคมเสียงกร้าว
“เชื่อแล้วว่ะเพื่อน ไม่ต้องทำเสียงดุขนาดนั้นก็ได้” ธงรบพยักหน้า
“แต่เอ็งอย่าไปปากบอนเด็ดขาด”
“ครับผม ไม่กลัว แต่ไม่ให้บอก” ธงรบยกมือขึ้นวันทยหัตถ์ทำท่าล้อเลียนอธิคม แล้วหันไปมองเหตุการณ์ในห้องสอบสวนเมื่อเห็นร้อยเวรกำลังรับหน้าผู้ปกครองของเด็กหนุ่มที่เขากับธงรบจับมาข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครอง
“ไม่น่าเชื่อว่าเป็นลูกชายของคุณประสิทธิ์ นี่ถ้านักข่าวรู้ว่าลูกชายรองประธานวุฒิสภาเสพยาคงดังไปทั้งประเทศ แล้วเขาจะรู้ไหมวะเนี่ยว่าลูกชายกำลังจะอัพยาอีกับเพื่อนรุ่นน้องที่เรียนมัธยม”
“ไอ้ธง อย่านะโว้ย เด็กยังไม่ยี่สิบปีด้วยซ้ำ ที่สำคัญ เป็นผู้ต้องหา”
“เด็กมันอ่อยข้าด้วยว่ะ ตอนนั่งกันมาในรถ สายตานี่แพรวพราวใช่ย่อย คนหัวเกรียนไม่เท่าไหร่ แต่คนตาตี่นี่สิ...”
“สายตาเอ็งสิแพรวพราว” อธิคมตะคอกเสียงเบา “นี่ยังไม่เข็ดอีก เรื่องของภานุวัฒน์เอ็งยังจัดการไม่ได้ เรื่องธีรยุทธอีก เรื่องโตโต้ เรื่องสารพัดเรื่อง มันกำลังจะรัดคอเอ็งให้ขาดใจตาย”
“ข้าถือคติ เหนื่อยนักก็พักร้อนซะหน่อย” ธงรบยักไหล่ “พอสบายใจแล้วค่อยไปลุยแก้ปัญหาต่อ”
“ถ้ามีปัญหา ข้าไม่ช่วยเอ็งอีกแล้ว” อธิคมส่ายหน้าแล้วผละไป ทิ้งให้ธงรบยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า
“เอ็งเป็นเพื่อนข้า ยังไงๆ ก็ทิ้งกันไม่ได้หรอกคม พอเคี้ยวหมากฝรั่งรสมิ้นต์ให้หายเหงาปากแล้ว ข้าจะไปเคี้ยวกระดูกพ่อตะวันรอนของข้าต่อ” ธงรบพูดคึกคะนอง แต่น้ำเสียงและหน้าตาไม่ไปกับคำพูด อธิคมมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าเพราะชักจะรู้สึกว่าอารมณ์ของเพื่อนรักขึ้นลงไม่คงที่ เขากลัวอย่างเดียวว่าธงรบจะปลงและย้อมแพ้ในที่สุดหากภารกิจงอนง้อขอคืนดีอาทิตย์ยืดเยื้อนานเกินไป
...ตอนนี้ธงรบท่าทางเป็นเอามาก คนไม่เคยมีความรักก็แบบนี้ล่ะน๊า...
*** 34***
"ธงรบก็คือธงรบ"
-
ธงรบ - 35
เมื่อถึงเวลาออกเวร ธงรบชวนอธิคมไปหาอะไรดื่มโดยให้เหตุผลว่าไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้วแต่อธิคมปฏิเสธเพราะต้องแวะซื้อของให้อนุภาพ
"คุณนุบอกว่าห้ามเถลไถล" อธิคมพูด
"ไอ้คนกลัวเมีย" ธงรบเบ้ปากใส่เพื่อน
"เอ็งไม่กลัวงั้นสิ"
"ข้าไม่มีเมียโว้ย" ธงรบเสียงห้วนก่อนจะเหยียดปากแล้วทำเสียงเย้ยหยันว่า "ตอนนี้ข้าโสดสนิท"
"เอ๊ะ หรือว่าอาทิตย์เป็นผัวเอ็ง"
"ไอ้บ้า ไอ้...ไอ้..." ธงรบโวยวาย ยกเท้าขึ้นจะเตะเพื่อน
"ก็เอ็งบอกว่าไม่มีเมีย งั้นอาทิตย์เป็นอะไรกับเอ็ง"
"ไม่ได้ยินหรือไงที่ข้าพูดว่าตอนนี้โสดสนิท ข้าหมายความว่าตอนนี้อาทิตย์เป็นของไอ้วุธ"
"เอหรือว่าไอ้วุธมันเปลี่ยนสเป็ค อาทิตย์รักคุณนุนี่หว่า ไหงกลายมาเป็น..." อธิคมหรี่ตา ทำท่าคิด
"อาทิตย์เปลี่ยนขั้วแล้ว"
"จริงเร๊อ แล้วทำไมยังรักคุณนุไม่เลิก" อธิคมทำเสียงไม่เชื่อ
"เอ็งเลิกวิเคราะห์จิตใจอาทิตย์ให้ข้าฟังซะที คนอะไรเข้าใจยากฉิบหาย ทำเหมือนรัก ทำเหมือนเกลียด ทำเหมือนไม่แยแส ทำเหมือนหึงหวง เฮ้อ เอายังไงกันแน่" ธงรบถอนหายใจเสียงดัง
"แต่ที่แน่ๆ ทิ้งเอ็งไปแล้ว ข้าว่าเสร็จไอ้วุธแล้วแน่ๆ คำถามก็คือว่ากี่ครั้งๆ" อธิคมพยักหน้า
"ไอ้คม เอ็งนะเอ็ง" ธงรบชี้หน้า "ตกลงเอ็งเป็นเพื่อนข้าหรือเปล่า เอ็งจะช่วยข้าไหม เอ็งจะช่วยข้าแย่งอาทิตย์จากไอ้วุธไหม ทำยังไงไอ้วุธมันจะเป็นมารร้ายในสายตาอาทิตย์วะ"
"คุณชายอาวุธกับคุณชายอาทิตย์ ก็ฟังดูคล้องจองเหมาะสมกันดี"
"หุบปากซะที ไม่ช่วยก็ไม่ต้องมาซ้ำเติม" ธงรบตะคอก
"ช่วยสิวะ แหมทำเป็นงอน ล้อเล่นนิดเดียว ตอนเอ็งทำกับข้าไว้ตอนเจ็บทำเป็นลืม" อธิคมถลึงตาใส่เพื่อน
"เอ็งได้ยินด้วยหรือ"
"ได้ยินสิ ได้ยินทุกคำแต่ข้าพูดไม่ไหวด่าเอ็งไม่ได้ อยากลุกขึ้นมาเตะเอ็งจะแย่แต่ก็ขยับไม่ได้"
"ทำยังไงวะคม ทำยังไงอาทิตย์จะแยกจากไอ้วุธ" ธงรบพูดเสียงอ่อนระโหยโรยแรง ท่าทางหนักใจ
"ก็เห็นแยกกันอยู่ ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่ใช่หรือ"
"แต่ศุกร์เสาร์อาทิตย์ พ่อตี๋น้อยของข้าก็ไปขลุกอยู่กับมันที่คฤหาสน์ริมแม่น้ำเจ้าพระยาไม่ออกมาจากบ้านเลยนะโว้ย"
"ไหนว่าเอ็งแอบหลับบ้างตอนไปเฝ้าที่หน้าบ้าน เขาอาจจะออกมาตอนเอ็งหลับ" อธิคมเลิกคิ้ว
"ไอ้วุธมันมีอะไรดีวะ" ธงรบทำเป็นไม่ได้ยินที่อธิคมพูด
"มันไม่เจ้าชู้" อธิคมแสดงความคิดเห็นแล้วหัวเราะก๊าก ธงรบหันมาทำตาขวางแล้วนั่งนิ่ง เม้มปากแน่น รู้สึดอัดอั้นตันใจยิ่งนัก
"อาทิตย์ไม่ชอบคนเจ้าชู้ อาทิตย์เป็นคนจริงจัง รักเดียวใจเดียว ที่เอ็งโดนลงโทษอยู่เพราะตัณหาของเอ็ง เพราะความไม่เด็ดขาด" อธิคมวิเคราะห์
"อยากให้อาทิตย์เห็นไอ้วุธนอนเปลือยกายบนเตียงกับคนอื่นเหมือนข้าจังเลย คงสะใจพิลึก อาทิตย์คงแทบกระอัก" ธงรบพึมพำแล้วถอนหายใจ
"เข้าท่า" อธิคมหรี่ตา ความคิดเก่าที่เคยมีตอนนอนเจ็บอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลฉาบวาบขึ้นมาทันใด
"ธงรบ ข้ามีวิธี" อธิคมพูดขึ้นมาเบาๆ ยิ้มมุมปากบางๆ อย่างมาดมั่น
...แค้นนัก ของแก้แค้นซักหน่อยเถอะ...
ธงรบตามอธิคมมาที่บ้านและนั่งปรับทุกข์กับเพื่อนอยู่ในห้องรับแขก คนที่กำลังทุกข์ใจเพราะความรักบ่นว่าตอนนี้แทบจะไม่ไหวแล้วเพราะพยายามอดทนไม่ไปตามง้ออาทิตย์มาสองสัปดาห์เต็มๆ
"เดี๋ยวอาทิตย์ก็ลืมหน้าเอ็ง" อธิคมแสดงความเห็นแบบประชดประชัน
"อาทิตย์ไปขลุกอยู่กับไอ้วุธทุกสุดสัปดาห์ ไม่ใช่สิ ไอ้วุธไปขลุกอยู่กับอาทิตย์ ทั้งที่มันบอกว่าจะไปอยู่คอนโดตัวเองในเมือง"
"แล้วตกลงใครไปขลุกอยู่กับใครวะ"
"ไอ้วุธให้อาทิตย์เข้าไปอยู่บ้านตัวเองได้ตามสบาย แบบนี้มันหมายความว่ายังไงวะคม วันศุกร์เลิกงานอาทิตย์ไม่กลับบ้านตัวเองแต่ไปนอนบ้านไอ้วุธเหมือนเป็นโรงแรม เช้าวันจันทร์ก็ออกมาทำงาน เสาร์อาทิตย์ไอ้วุธก็ไปหา ไปอยู่ด้วยกัน"
"นอนด้วยกันหรือเปล่า" อธิคมถาม "เอ็งไปดักซุ่มดูแล้วหลับไปอีกเหมือนเคยหรือเปล่า"
"เปล่า" ธงรบส่ายหน้า "พอเย็นๆ คิดว่ากินข้าวเย็นกันเสร็จไอ้วุธก็กลับ อาทิตย์ก็ใช้บ้านไอ้วุธเป็นที่พักผ่อนสุดสัปดาห์ สองคนนี้กำลังเล่นสงครามประสาทกับข้าหรือไงวะคม"
"แล้วเอ็งทำไมไม่ไปง้อ มันอุตส่าห์ให้กุญแจบ้านมาแล้ว หายไปสองอาทิตย์ เอ๊ย สองสัปดาห์แบบนี้ เสียเวลาไปเปล่าๆนะไอ้เสาธง"
"เอ็งจะพูดว่าสองอาทิตย์ก็พูดเถอะคม ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นใช้คำผิดแล้วพูดว่าสัปดาห์เพื่อถนอมน้ำใจข้าหน่อยเลย" ธงรบแบะปาก ทำตาค้อน แล้วเมินหน้ามองออกไปด้านข้าง
"หรือว่าไอ้วุธมันจะชอบอาตี๋ตะวันแดงจริงๆ"
"ไอ้คม ไอ้ห่_" ธงรบหันมาตะคอกเพื่อน
"อะไรวะ ไอ้นี่ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ จริงเลย เมื่อกี้บอกไม่ต้องถนอมน้ำใจ ตอนนี้เสือกมาด่า ทำเป็นฟังไม่ได้" อธิคมโวย
"พูดไม่เป็นมงคล"
"แล้วเอ็งแน่ใจหรือว่าอาทิตย์ไปขลุกอยู่กับมันหรือมันไปขลุกอยู่กับอาทิตย์"
"คชานนท์เล่าให้ฟัง" ธงรบเสียงสะบัด
"แล้วทำไมไม่ให้ไอ้นนท์ช่วย ไอ้นั่นมันน้องชายคนโปรดไอ้วุธนี่"
"เอ็งอยากรู้ไหมว่าทำไม" ธงรบจ้องตาอธิคม รู้ไหมว่าน้องชายตัวดีของเอ็งพูดว่ายังไง มันบอกว่า รอให้อาการข้าโคม่าก่อนมันถึงจะช่วย ตอนนี้มันกำลังยุ่งเรื่องตลาดหุ้นอยู่ ไม่ว่างมาสนใจเรื่องรักใคร่ไร้สาระของพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา"
อธิคมหัวเราะก๊ากจนน้ำตาไหล ปล่อยให้ 'คนที่เห็นโลงศพ' นั่งทำหน้าบึ้งพลางมองเพื่อนเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อคนที่หัวเราะเยาะ
"ปากน้องเอ็งนี่จริงๆ เลย" ธงรบเบ้ปากแล้วส่ายหน้าอย่างหดหู่
"ข้าว่ามันเลียนแบบวิธีพูดมาจากไอ้วุธ" อธิคมยังคงหัวเราะ
"คม ทิ้งไว้อย่างนี้นานไม่ได้นะเพื่อน มันไม่ปลอดภัย เผื่อไอ้วุธมันเกิดคิดจะกินตี๋ขึ้นมาจริงๆ เนื้ออ่อนๆ นุ่มๆ หอมๆ ของอาทิตย์ได้กินแล้วติดใจ ถ้าไอ้วุธมันตัดใจจากคุณนุได้และคิดจะมีรักใหม่ไปชั่วชีวิตแล้วเกิดตกลงใจจะเอาอาตี๋น้อยของข้า ซวยเลยนะโว๊ย ไหนเอ็งว่ามีแผน คิดได้หรือยังวะ ทำไมนานนัก"
"คิดได้แล้ว" อธิคมพยักหน้า "งานนี้เราต้องทำอย่างรัดกุมและมีทีมงาน"
"ทำยังไงวะ" ธงรบถาม
"ไอ้วุธไม่เคยเมา มันกินเหล้านับแก้วได้ ทำยังไงก็ไม่ทำให้มันเมาได้ แต่คราวนี้ หากมันเมา เราก็อาจจะประสบความสำเร็จ เอ็งบอกว่าเหล้าทำให้เราซวย กินเหล้าทีไรได้เรื่องทุกที"
"ข้าไม่ได้พูด ข้าโดนด่ามา" ธงรบพูด
"ตอนเลี้ยงฉลองเลื่อนยศไอ้สิทธิ์ เราต้องมอมเหล้าไอ้วุธ" อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ธงรบ "พอไอ้วุธเมา เราก็จัดการมันซะ เหล้านี่ล่ะจะทำให้ไอ้วุธซวย"
"จัดการยังไงวะ" ธงรบสนใจอยากรู้ต่อ
"ข้าจะคุยกับพวกนั้นให้ช่วย พากันยุให้ไอ้วุธกินเหล้าเยอะๆ ทุกคนมันอยากเห็นไอ้วุธเมากันทั้งนั้นโดยเฉพาะไอ้นินท์กับปกรณ์"
"มันจะยอมหรือวะ"
"เราสองคนต้องทำเป็นไม่ติดใจเรื่องในอดีต อะไรที่ผ่านมาก็ผ่านไป ทำเป็นกำลังเริ่มจะหายโกรธมัน ให้มันวางใจว่าเราทำใจได้แล้ว เรื่องที่มันคิดจะแย่งคุณนุหรืออาทิตย์นั่นนะ เราไม่แค้นอะไรไอ้วุธ" อธิคมอธิบาย "ที่เหลือข้าจัดการเอง"
"จัดการยังไง" ธงรบยังอยากรู้
"ข้าจะใช้อาวุธสงครามชนิดพิเศษจัดการกับไอ้วุธ เอ็งจำที่พูดได้ไหมว่าถ้าเห็นไอ้วุธนอนเปลือยกายบนเตียงกับคนอื่นแล้วอาทิตย์มาเจอเข้าต้องกระอักแน่ๆ" อธิคมเสียงค่อยลง พลางเหลือบตาไปมองที่ประตูห้องทำงานของอนุภาพอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่า 'ท่านผู้กำกับ' จะเดินออกมาได้ยินเข้า ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อน แทบจะกลั้นหายใจรอฟังอธิคมพูดต่อ ในใจก็ได้แต่บอกตัวเองว่าขอให้ภารกิจครั้งนี้สำเร็จด้วยเถิด
เมื่อได้ยินแผน 'กำจัด' อาวุธธงรบก็ตาเหลือกด้วยคาดไม่ถึงว่าเพื่อนคู่หูจะกล้าทำขนาดนี้
"ไม่มากไปหน่อยหรือคม" ธงรบทักท้วง
"เอ็งอยากได้อาทิตย์กลับมาหรือเปล่าล่ะ"
ธงรบพยักหน้าแต่ก็พูดเสียงไม่ค่อยมั่นใจว่า "แต่มันจะได้ผลหรือวะ"
"เอ็งลองคิดดูสิ อาทิตย์เห็นเอ็งอยู่บนเตียงกับภานุวัฒน์ยังบ้าได้ขนาดนั้น"
"เฮ่ย พูดถึงตี๋น้อยของข้าดีๆ หน่อย" ธงรบขมวดคิ้ว ไม่พอใจที่เพื่อนมาว่าตี๋เข้มของเขา
"ก็เอ็งบอกว่าอาละวาดบ้านแทบพังไม่ใช่หรือ เก้าอี้เลซี่บอยลอยไปกระแทกทีวีแตกนี่ไม่เรียกว่าบ้าก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ดีนะไม่ได้อยู่ในห้องครัว ไม่งั้นเอ็งได้เจอฤทธิ์อาตี๋มีดบิน"
"แค่คิดก็เสียวแล้ว โชคดีข้าเก็บปืนไว้มิดชิด"
"อาทิตย์โผไปหาอาวุธเพราะคิดว่าเป็นคนดีกว่าเอ็ง" อธิคมเท้าความ
"ดีกว่าเอ็งด้วย" ธงรบเติม พยักหน้าเห็นด้วย
"เออๆ" อธิคมส่ายหน้า "แต่กลับเป็นว่าความจริงไอ้วุธก็ไม่ต่างไปจากเอ็งหรอก"
"ไม่ต่างไปจากเอ็งด้วย" ธงรบแย้ง
"เอ๊ะไอ้นี่ ละไว้ในฐานที่เข้าใจไม่ได้หรือไงวะ" อธิคมยกสันมือขึ้นเหมือนขู่จะฟาดอีกฝ่ายที่เอาแต่ขัดคอ "อาทิตย์ก็ต้องเลือดขึ้นหน้าถ้าเห็นไอ้วุธนอกใจทั้งๆ ที่ทำท่าว่าเป็นคุณชายผู้แสนสมบูรณ์แบบ อาทิตย์จะต้องผิดหวังที่มองคนผิด คราวนี้ก็จะหันมาหาเอ็งที่รีบเข้าไปง้อและแสดงให้เห็นว่าตัวเองปรับปรุง เปลี่ยนแปลง ประพฤติดีประพฤติชอบแล้ว"
"ใครจะมานอนเปลือยกายบนเตียงกับมันวะ คุณนุหรือ" ธงรบเลิกคิ้ว
"ไอ้ห่_ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวพ่อเปรี้ยงเข้าให้" อธิคมยกศอกขึ้นใส่ธงรบแล้วพูดเน้นเสียงว่า "กษิดิษฐ์"
"ฮ๊า"
"คนที่บ้าผู้ชายในเครื่องแบบที่สุด แรงที่สุดก็มีกษิดิษฐ์นี่ล่ะ ถ้ากษิดิษฐ์ติดใจไอ้วุธ คราวนี้ได้ตามมันจนกระดิกตัวไม่ได้" อธิคมกระหยิ่มยิ้มย่อง
"ทำยังไง"
"ไว้เป็นหน้าที่ของข้าเอง วันเลี้ยงฉลองเลื่อนตำแหน่งไอ้สิทธิ์นี่ล่ะได้วุธเจอดีแน่" อธิคมตาลุกวาบ ในหัวนึกวางแผนเพิ่มเติมอย่างรวดเร็ว "อย่าลืมนะ ก่อนอื่นทำดีกับมันให้มันตายใจก่อนว่าเราไม่ได้โกรธอะไรมันมากมายอีกแล้ว"
"เอางั้นหรือ" ธงรบมองออกไปนอกห้อง ตาเหม่อลอย พยายามคิดตามเพื่อนแต่ทว่าในหัวกลับมีแต่ภาพใบหน้าอาทิตย์ลอยไปลอยมา
"เชื่อข้าเถอะเพื่อน" อธิคาตบหลังธงรบ "เราเพื่อนกันก็ต้องช่วยกัน ข้าจะช่วยเอ็งแย่งอาทิตย์มาจากไอ้วุธให้ใด้ แต่เรื่องนี้ห้ามให้เข้าถึงหูคุณนุเด็ดขาด ไม่งั้นเอ็งกับข้าโดนประหาร"
อนุภาพเดินออกมาจากห้องทำงานเงียบๆ และเห็นว่าอธิคมกับธงรบนั่งคุยกันอยู่หน้าโทรทัศน์ แต่ครั้นสองหนุ่มมองเห็นเขาก็หยุดคุยทันทีแล้วพร้อมใจกันหันมายิ้มให้ วินาทีนั้นอนุภาพอดคิดไม่ได้ว่านายตำรวจสองคนนี้เหมือนกันอย่างกับเป็นฝาแฝด
...ยิ้มแป้น ตามองตรงมายังเขาไม่หลุกหลิก นิ่งเหมือนหุ่นยนต์ กำลังคิดจะชวนกันทำอะไรไม่ดีแน่ๆ...
อนุภาพถามว่ากำลังคุยอะไรกัน คนที่เคยเจ้าชู้ทั้งสองตอบออกมาแทบจะพร้อมกันแต่เป็นคนละคำตอบ อธิคมบอกว่าคุยเรื่องทั่วๆ ไป ส่วนธงรบบอกว่าคุยเรื่องงาน
"อ๋อ คุยเรื่องงานทั่วๆ ไป" อนุภาพพยักหน้าเข้าใจ "แล้วคืนนี้ไม่ออกไปเที่ยวไหนกันหรือครับ คืนวันเสาร์ต้นเดือน สารวัตรน่าจะออกไปสังสรรค์กันบ้าง"
"พูดจริงหรือประชดนี่คุณนุ" อธิคมถาม
"ข้าว่าเหน็บแนม" ธงรบแสดงความคิดเห็น
"กระทบกระเทียบต่างหาก" อธิคมหันไปพูดกับเพื่อน
"หรือว่าแดกดัน" ธงรบเลิกคิ้วแล้วรีบขยับหนีออกห่างอธิคมเพราะอีกฝ่ายยกสันมือขึ้นทำท่าจะฟาดใส่พร้อมทำเสียงดุว่า "อย่ามาว่าแฟนข้าแบบนี้นะโว้ยไอ้เสาธง"
"เอ็งเป็นคนเริ่มก่อนนะไอ้คิตตี้" ธงรบไม่ยอมแพ้
อนุภาพขมวดคิ้วเพราะได้ยินธงรบเรียกเพื่อนด้วยคำนี้เป็นครั้งแรก
"แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้เอ็งว่าแฟนข้าได้นะโว้ยไอ้กระต่ายน้อย" อธิคมผลักไหล่ธงรบ
"ตกลงจะไปหรือไม่ไปครับ" อนุภาพแทรกการทะเลาะกันของเพื่อนสนิท
"...เป็นแมวกับกระต่ายเวลาอยู่ในบ้าน แต่ข้างนอกนั้นไม่อยากจะคิด ไม่เป็นเสือกับสิงห์ก็คงเป็นกระทิงกับแรด...
"ทำไมอยากจะให้ไป เกิดอะไรขึ้นคุณนุ กินยาผิดซองหรือเปล่า" อธิคมถาม
"ตามใจ ถ้ายังงั้นสารวัตรก็เฝ้าบ้าน" อนุภาพยักไหล่แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นออกมาดื่มโดยมีอธิคมกับธงรบมองตาม
"คุณนุดื่มน้ำโดยไม่เทใส่แก้วด้วยว่ะคม แฟนเอ็งเปลี่ยนไปน่าใจหาย" ธงรบกระซิบ
"ตั้งแต่คบกับอัสนัยก็เป็นแบบนี้ล่ะ อาการน่าเป็นห่วง อัสนัยชอบทำตัวเป็นที่ปรึกษาให้คุณนุกระด้างกระเดื่อง " อธิคมตอบ "นี่ก็คงว่างมากเลยหาเรื่องปั่นหัวคุณนุให้มาปั่นหัวข้า ไม่รู้จะแค้นฝังหุ่นข้าไปถึงไหน ดูๆ ไปก็เหมือนเป็นเพื่อน เป็นน้อง แต่ดูอีกทีก็เหมือนจะเหยียบข้าให้จมดิน ดีนะที่ยังมีคุณตฤณคอยคุมเอาไว้"
อธิคมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินตามไปยืนพิงกรอบประตูห้องนอน มองคนรักที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวทำเหมือนกำลังจะอาบน้ำ
"หมายความว่ายังไงให้ผมเฝ้าบ้าน" อธิคมถาม
"ผมจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ได้เจอกันนาน"
"เพื่อน เพื่อนที่ไหน เพิ่งมาถึงกรุงเทพฯ ทำไมมีเพื่อนเร็วจัง" อธิคมถาม
"ทำไมจะไม่มี พี่บั๊ด พจนีย์ อธิป ตั้ม แล้วคนอื่นๆ อีกหลายคน อย่าลืมสิครับผมเคยทำงานบริษัทโฆษณามาก่อน ผมก็เคยมีสังคม" อนุภาพทำเสียงโวยวายแต่ไม่ดังมากนัก
"เบาๆ สิคุณนุ ไม่ต้องออกอาการขนาดนี้ก็ได้" อธิคมยกมือขึ้นปราม "แล้วทำไมไม่ชวนผมออกไปด้วยกัน"
"ก็เห็นอยู่กับสารวัตรธงรบ แล้วผู้กองก็ไม่เห็นออกไปไหนนานแล้ว ผมก็แค่อยากจะให้ไปเที่ยวบ้าง เดี๋ยวจะหาว่าควบคุมกักขังหน่วงเหนี่ยวให้สูญเสียอิสรภาพ" อนุภาพยักไหล่แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำโดยมีอธิคมเดินตาม
"จะตามมาทำไม๊" อนุภาพหันไปทำเสียงดุเมื่ออธิคมเดินตามหลังมาติดๆ
"อาบด้วย"
"ออกไปเลยนะสารวัตรอธิคม คนจะอาบน้ำ"
"ผมจะไปด้วย ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง เราไม่เคยไปเที่ยวกลางคืน้วยกันนานแล้วนะ" อธิคมหน้ามุ่ย
"แล้วสารวัตรธงรบล่ะ"
"ปล่อยมันไปตามทางของมัน" อธิคมยักไหล่แล้วถอดเสื้อและกางเกงออกโดยเร็ว ทั้งตัวเหลือแต่กางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียว มือผลักประตูห้องอาบน้ำที่อนุภาพพยายามดันประตูเอาไว้
"อาบทีหลัง ไม่ต้องเข้ามา" อนุภาพทำเสียงเข้ม
"คิดหรือว่าจะสู้แรงผมได้" อธิคมยักคิ้ว อมยิ้ม
"ผู้กอง อย่านะเพื่อนก็นั่งอยู่ข้างนอก อย่ามาทำอะไรห่ามๆ นะ" อนุภาพสู้แรงอธิคมไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นหายจากอาการบาดเจ็บมากแล้ว
"คิดมาก ผมก็แค่จะอาบน้ำ คุณนุนี่คิดอะไรสัปดน" อธิคมหัวเราะร่า
"ดูตาก็รู้" อนุภาพเบ้ปาก "อย่าเข้ามานะผู้กอง ผมจะรีบอาบน้ำ จะรีบไป เดี๋ยวอธิปรอ"
"อะไรนะ" อธิคมอุทานเสียงดัง "คุณจะไปเที่ยวกับอธิป"
"กับพจนีย์ กับราชานนท์สามีพจนีย์ มีพี่บั๊ดกับตั้มด้วย แล้วก็ไพศาลกับแฟน" อนุภาพไล่รายชื่อคนไปเที่ยวให้ฟัง
"เขามีคู่กัน คุณจะไปเป็นคนโสดแทรกเขาทำไม เอาแฟนสุดที่รักไปด้วยสิ" อธิคมยักคิ้วหลิ่วตา
"ผมก็ไปคู่กับอธิปนี่ไง" อนุภาพกระแทกเสียง
"คุณนุ พูดแบบนี้ไม่สวยนะ" อธิคมทำหน้าบึ้ง
"ผมต้องแวะรับอธิป"
"ให้อธิปรอไป" อธิคมยักไหล่
"สารวัตรอธิคม" อนุภาพเสียงเข้มเมื่ออธิคมเข้ามายืนในห้องน้ำจนได้แล้วดึงกางเกงชั้นในลงมาที่เข่า อวดความหนุ่มแน่นท้าทาย
"ไหนบอกว่าจะอาบน้ำเฉยๆ" อนุภาพค้อน
"ฮึๆ ช่วยไม่ได้ พอเห็นแฟนโป๊แล้วอธิคมน้อยก็คึกคักเป็นธรรมดา" อธิคมใหญ่ยักคิ้วแล้วก้มหน้าลงมองส่วนกลางของตัวเอง "ได้ออกกำลังแล้วลูกเอ๊ย"
อนุภาพส่ายหน้า หมดทางจะขัดขืนเมื่ออธิคมเดินเข้ามาโอบเอวเอาไว้แน่นแล้วซุกไซร์จมูกโด่งคมเข้ากับซอกคอ มือป่ายปะไปทั่วร่างกาย พยายามจะถอดกางเกงของเขาออกให้ได้
"จะอาบน้ำก็ถอดกางเกงซะทีสิจ๊ะที่รัก" อธิคมทำเสียงทุ้มต่ำ แหบพร่า นัยน์ตาเต้นระริก ก่อนจะหันไปด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงธงรบตะโกนมาจากหน้าห้องนอน
"คมโว๊ย เดี๋ยวข้าเปิดเพลงดังๆ ให้นะเพื่อน จะได้กลบเสียง"
"บ้า" อนุภาพต่อว่า
"ไอ้ธงมันก็บ้าแบบนี้ล่ะ" อธิคมพยักหน้า หูได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดดังปัง
"ว่าทั้งสองคน ไม่ได้ว่าคนเดียว" อนุภาพผลักร่างสูงใหญ่ให้ออกห่าง อธิคมแกล้งทำเป็นซวนเซแต่ก็รีบโถมตัวเข้ากอดรัดคนรักทันที
"ว่าก็ว่าไป ผมไม่โกรธ เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังมีอารมณ์" อธิคมยิ้มกว้าง เบียดตัวเข้ากับเนื้อแน่นๆ ของอนุภาพ
"หน่อยนะคุณนุ ไม่ไหวแล้ว นานๆ จะได้ทำอะไรกันใต้ฝักบัว" อธิคมออดอ้อน "แล้วผมจะยอมเฝ้าบ้าน ให้คุณออกไปสนุกกับเพื่อนๆ ไม่งั้นผมจะตามไปคุม"
...แต่อาบน้ำเสร็จผมจะโทรศัพท์ไปขู่อธิปเอาไว้ก่อนเพราะหึงแฟน...
--- ๓๕ ---
-
:laugh: ไม่คิดสงสารธงรบเลย ฮ่า ๆ
แต่ก็อยากบอกว่า อาทิตย์ แรงจิงของจิง 555
สู้ ๆ ค้าบผม
-
o13 อัพเร็วดีแท้ ฮ่า ๆ ผมว่า แผนคราวนี้จะพากันซวยทั้งคู่
หาเรื่องจริง ๆ อธิคม ธงรบ ฮ่า ๆ ๆ งานเข้าแน่ ๆ
รออ่านนะค้าบ สนุกมากค้าบ โย่ว ๆ
ปล. อยากรู้จังว่าใครคือผู้บงการลับ ที่ให้ศรุตมายื่นข้อเสนอ ฮ่า ๆ
เดาว่าเปน ...
-
อื้อหือ มาจุใจจริงๆ o13
เอาละแผนใครแผนมัน ซ่อนเงื่อนเลี่ยมดำ
ระวังจะแก้ปมกันไม่ออก :laugh:
-
โอ๊วว วันนี้มาต่อให้ยาวสะใจ อ่านซะตาแห้งเลยค่ะ ... ดีที่มีตอนจบให้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้าง :laugh:
นอกจากจะไปไม่ถึงไหนแล้ว ยังมีแผนการร้ายเข้ามาในวิถีโคจรอีก ....
เฮ้อออ ชีวิตคู่ อาเสาธง กับ ตี๋ตะวันแดง ที่ซัดเซอยู่แล้ว ... จะทรุดโทรมลงกว่าเดิมมั้ยคะเนี่ย ... คงจะพากันซวยคู่จริงๆ
ช่วงนี้ขออ่านผ่านๆ ไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น ... +1 ค่ะ
-
ขอบคุณมากมากคุณนาย
เหมือน make a wish
คิดถึงคุณนุกะสารวัตรอธิคม
ก้อได้เจอเลย :L2:
-
:oni2:
+1ไปเลยพี่
ยาวได้ใจจิงๆ
-
วันนี้คุณนายใจดี ลงให้ตั้งหลายตอน
น่ารักกกกจิง ๆ จุ๊บๆ
-
ลงเยอะแยะ อ่านจนจุใจผมเลยน่ะครับพี่นาย มาลงต่อไหวๆน่ะครับบบบ :call: รู้สึกตอนต่อไป มีเสียวววววววน่ะเนี่ย :a5:
-
ยาวจุใจมากกกกกกกกก.......... :pig4:
ตอนนี้ชักจะเหมือน เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดซะแล้ว o18
อาวุธ VS ธงรบ+อธิคม
แผนของใครจะเหนือกว่ากัน ต้องติดตาม :z13:
-
มาแบบเป็นล่ำเป็นสัน ยาวๆแบบนี้สะใจนักแรงครับ
-
o13 มาอัพแบบนี้บ่อยๆๆๆนะจ๊ะ ชอบเอิ้กๆๆๆๆๆ :z1:
-
กำลังคิดว่า
สุดท้ายแล้ว คนที่จะโดนกษิดิษฏ์น่าจะเป็นธงรบเนอะ
เพราะว่าอย่าลืมสิว่าอาวุธนะฉลาดเป็นกรด เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก
เหอะๆ
หรือไม่ต่อให้อาวุธได้กับกษิดิษฏ์จริง อาทิตย์ก็ต้องรู้ว่ามันเป็นแผนการของธงรบ
เหอะๆ สงสารธงรบเนอะ ไม่มีใครเข้าข้างเลย
แต่ก็แอบเซ็ง ดันมาโง่ตอนมีความรัก 555+
ขอบคุณนะคับ ที่เอามาลงทีเดียวจุใจเลย
แบบนี้ก็สนุกดีนะคับ ทีละสามตอน แหะๆ
ใกล้จะจบแล้วรึเปล่าน๊อ.?
เพราะว่ากำลังเข้าสู่ช่วงโค้งสุดท้ายแล้ว
หรือว่าอาวุธจะได้คบกับอาทิตย์ แล้วธงรบก็ไปเจอกับอะไรร้ายแรง อาทิตย์ก็เลยมาดูใจ แบบคุณนุ คิคิ
ขอให้เป็นแบบนั้นที่เถ๊อะ สงสารธงรบ เฮ้อออ.~
กลัวแต่ธงรบจะพลาดท่าเสียตัวให้ใครอีก
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง รออ่านตอนจบเลยดีกว่า แหะๆ
ไม่ไหวจริง ลุ้นจนหัวใจจะวายตายแล้ว
-
มาอย่างจุใจ
ขอบคุณมากมาย
รอลุ้น ฮึฮึ แผนใครจะเด็ดกว่ากัน
-
สอง สารวัตร นี่ร้ายกาจเหลือเกินคิดจะแบคเมล์ เพื่อน
ทีแรกก็ว่าจะสงสาร ธงรบแล้ว พอเจอตอนสมคบคิดกันกะเพื่อนรักนี่ ไม่ไหวจะเคลียร์
ระวังนะเดี๋ยวจะยุ่งไปใหญ่
-
โถ่ๆๆตอนนี้อ่ะแบ่งกันเป็นก๊กเป็นเหล่าเลยนะ
ต่างคนต่างวางแผน เอิ่ม...จะถล่มอิพี่ธงให้ยับเลยชิมิคะเนี่ย มะได้เหนใจนะ
แค่คิดว่าจะสนุกแค่ไหนกัน :m20: :laugh:
เพื่อนวุธกับคุณแฟนก็วางแผนซะดิบดีแต่ถ้าคิดอีกนิดนะ มีเหรอที่ตัวเองจะเข้าถึง
บ้านอาวุธถึงตัวนุ้งอาทิ๊ตตได้นะถ้าอาทิ๊ตไม่เปิดทาง เห็นหน้าพี่ธงก็คงคิดโกรธเจ้าของบ้านไปด้วยแหละ
ใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นแหม.......อ่อยดิบดีเลย
จริงๆแล้วอ่ะอาทิ๊ตอ่ะ ก็เพียงแค่ทำตัวเหมือนหมูอยู่บนเขียง วางเฉยๆให้อิพี่ธงมาหาเอง
:เฮ้อ: นุ้งอาทิ๊ตตตตก็แค่อยากจะบอกว่ารู้สึกไงนะหลังจากที่พอจะทำใจกับภาพหลอนแบบนั้นได้แล้วอ่ะ
ถ้าแกคิดสักนิดจะรู้ว่านุ้งอาทิ๊ตนะเค้ากำลังตัดพ้อ
ต่อว่า....และเสียใจเป็นที่สุด ..คำว่ารักเพียงลมปากก็ช่วยอะไรไม่ได้
ส่วนเพื่อนคมกับคุณนุ กรี๊ดดด:m1: :m3: หวีดเป็นที่สุด แหม..รู้นะว่าไรที่คุณนุไม่ชอบ
อันนี้คุณนุห้าม อันนี้ต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ มีแต่คำว่าคุณนุๆๆๆๆ พี่คิตตี้ (คนอ่านขำจะบ้า :m20: :laugh:)
จะวางแผนมอมเหล้าเืพ่อนเนี่ยนะคิดได้ ไม่สำเร็จหรอกพ่อคู๊นนนนนนนนนน :เฮ้อ:
ส่วนศรุต...นายใหญ่ตัวจริงคือใครกันนะ คุณนุ คงมะใช่ เพื่อนอาวุธเรอะ หงะ :a5: ซับซ้อนจริงๆ
แต่ถ้าเป็นคุณนุกับอัสนัยที่ปรองกันแล้วด้วย อิอิงานนี้มันส์ (คุณนุโคตรน่าปล้ำเลย :oo1:)
รอดูชะตากรรมของพี่ธงต่อไป อิิอิ แผนสองเสือถ้าจะไม่สำเร็จเอิ๊ก
+1 คะ แม่ยกนุ้งอาทิ๊ตตตรักคนแต่ งเอิ๊ก
-
หวานกันอย่างไม่สนใจธงรบ :laugh:
น่างสงสารธงรบจริงๆ ,, กลัวแต่จะวางแผนแล้วเข้าตัวน่ะสิ :เฮ้อ:
-
ไม่ได้มาเม้นท์ซะนาน แต่ตอนนี้ขอเหอะ
ท่านธงรบค่ะไม่ทราบว่าท่านจบ ตำรวจมาเป็นถึงสารวัตรได้ไง ทำไมเรื่องความรักนี่บื้อจางนะ
เดี๋ยวก็ไปเป้นแนวร่วมกับคนรักอาวุธหรอก
-
ลงจุใจเลยคุณนายน่ารักจริงๆ :m1:
กำลังจะออกเสียงเชียร์สารวัตรธงรบ
มาสะดุดหน้าทิ่มก็ตอนธงรบหลีเด็กนี่ละ เชียร์ไม่ออกเลย
ต่างคนต่างวางแผน แล้วฝ่ายไหนจะสำเร้จละเนี่ย
วุ๊ย งานนี้มันส์
ปล คิตตี้กับกระต่ายน้อยน่ารักเนอะ :laugh:
มอบแต้มที่1379 ให้คุณนายเพราะลงได้จุใจคนอ่านแบบไม่มีสะดุด รักคนแต่งจัง จุ๊บุ จุ๊บุ
-
โอ้ว มาต่อยาวถูกใจแฟนคลับแท้ๆ o13 +1 [ใจจริงอยากบวกให้ซักสิบ อิอิ]
แลดูแผนการณ์ของอธิคมคงไม่สำเร็จหรอก เหอๆๆ มันจะเป็นไปได้เร้ออออออ อาวุธคงไม่ติดกับง่ายๆหรอก ศาลาวัดทั้งสอง
เผลอๆของอาจเข้าตัว ซวยกว่าเดิม 5555
แล้วไม่ไปง้ออาตี๋ล่ะ มัวมานั่งจิตตกอะไรแถวนี้ น่าสงสารตายแหละ :z3:
ป่านนี้อาทิตย์รอแล้วรออีก ทำอาหารรอ อิอิ
ว่าแต่ตอนคุยกับศรุตนี่สุดยอดเลยนะ หนักแน่น เด็ดเดี่ยว เฉียบขาด น่าชื่นชมเหลือเกิน
พอมาเจอเด็ก 18 นี่คนละเรื่องเลย -"- :beat:
ปล ชอบตอนท้ายๆ จัง ไม่มีฉากกุ๊กกิ๊กมานานแล้วนะพี่นาย :monkeysad:
พรุ่งนี้มาต่ออีกนะ แห่ะๆ อยากอ่านเยอะๆ แต่ไม่อยากให้จบ
-
ขอบคุณมากๆนะครับ
มาอัพให้ตั้งสามตอน
สนุกมากครับ
ทำไมธงรบไม่รู้จักพอ
มีโอกาสก็ไม่ไขว่คว้า
พอไม่มีโอกาสก็กะเกียกตะกายจัง
ชักเริ่มหมั่นไส้สารวัตรและ
555
-
แผนการสองคนนี้ดูท่าจะล่มแหะ(มีแววโดนเหยียบซ้ำ)
:laugh:
-
อยากบวกให้คุณนายที่ใจดีลงให้ยาวจุใจ
แต่ยังบวกไม่ได้ งั้นมอบคำขอบคุณแทนละกันครับ
:pig4:
-
ยาวได้ใจจริงๆ
แผนการของคนเจ้าชู้สองคนดูดี แต่คงจะไม่สำเร็จ อิอิ
-
ธงรบเนาะธงรบ
ความวัวไม่ทันหาย
จะเอาควายมาเเทรกอีก :เฮ้อ:
ไม่สงสารละ จะดูตอนที่อาทิตย์โกรธตอนเเผมเเตกดีกว่า :m16:
-
พี่นายจะรีบไปไหนเนี่ย
เป็นกามลังใจให้ป๋าต่อไป
-
ขอบคุณทีมาอัพได้ยาวมากค่ะ
เวรกรรม ไม่รู้ของ้คร จะบอกว่าของธงรบ ก็สมควร
แต่น่าจะเป็นของอาทิตย์ด้วยแหละ ที่ไปรักคนเจ้าชู้ประตูดิน อย่างธงรบ
:z13:
-
พี่นายลงยาวจุใจเลย :L2: ใจนึงก็ดีใจ ใจนึงก็กลัวจบเร็วนะเนี่ย
-
o13 อ่อ อยากจะบอกว่า เชื่อว่า อาวุธ คงไม่ตกหลุมพรางแผนร้ายของ อธิคมกับธงรบ เปนแน่ ฮ่า ๆ
ไป ๆ มา ๆ สองเสือเนี่ย อาจจะตกอยู่ในแผนการของกลุ่มผู้ปราบเสือเจ้าชู้ น่าสนุกแหะ อิอิ :z1:
-
กรี๊ดดดดด อาตี๋น้อยยยยย :m1: เปิดทางให้สามีง้อ ขนาดนี้ปํ๋วคุณน้องยังบื้อไม่หายเลย แอร๊ยยยยย
ทำตัวเป็นเนื้อ(หวานๆ)วางอยู่บนเขียง เสาธงหัก ยังไม่รู้จักวิธีจะได้มากินเลย ได้แต่ยืนมองละห้อย
คอยแยกเขี้ยวขู่คนอื่นที่จะมาแย่ง o6
ว่าแต่ใครเป็นนายใหญ่สั่งอยู่เบื้องหลังหว่า ??? เป้นอาตี๋ตะวันแดง รึเปล่าน้อออ o18
“พี่รู้ พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว" ธงรบเสียงอ่อย "แต่อาทิตย์ก็เคยพูดว่าไม่เห็นจะสนใจว่าพี่จะไปมีอะไร
กับใครที่ไหน
--> เอาน้ำมันราดบนกองเพลิงแท้ ๆ ตาเสาธงหัก :angry2:
คำแก้ตัวที่งี่เง่าที่สุด แม้จะเคยพูด
แต่คนรักกัน มันต้องรู้สิว่ามันควรทำหรือเปล่า สามัญสำนึกง่าย ๆ
นี่ยังคิดว่าอะไรๆ เหมือนเดิม ย่ำอยู่กับที่เหรอ ข้อตกลงอะไรก็ต้องเป็นอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นหัวใจอาทิตย์
ความรักจากอาทิตย์ยังคงต้องการเท่าเดิมเหมือนวันที่ตกลงกันหรือเปล่าล่ะ ตาศาลาวัดธงหัก เฮ้ออออ
ขนาดเรายังหวังที่ซักวันจะเปลี่ยนแปลงว่าอาตี๋น้อยจะเลิกรักคุณนุแล้วหันมารักตัวเองเลย ข้อตกลง
อะไรนั่น จะยังเหมือนเดิมได้อีกเหรอ ถ้าเกิดว่าได้รักไปแล้ว จะยังไม่รู้สึกอะไรได้อีกไหม :beat:
แม้อาตี๋น้อยไม่เคยพูด แต่การกระทำบอกทุกอย่างนะ ว่าพร้อมจะเป็นคนรักของธงรบไปตลอด
มีใครจะเอาตัวเองไปผูกกับคนที่ไม่รัก และคิดจะใช้ชีวิตร่วมกันได้อีกไหม
ทั้งที่ธงรบคิดซักนิด จะเห็นอะไรหลายๆ อย่างนะ การกระทำหลายๆ อย่างตั้งแต่ก่อนเป็นแฟน -ช่วง
ประกาศเคอฟิว
ลองเก็บเอามาคิดซักนิด ตาศาลาวัดธงโรบบบบบบบบ !!!
สารวัตรไม่เข้าใจจริงๆ หรือ"
“เข้าใจอะไรเล่า" ธงรบเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจอาทิตย์จริงๆ อย่างที่ถาม "แล้วนี่ทำไมเรียกแต่สารวัตร ไม่
เรียกว่าผู้กอง แต่ก่อนเคยเรียกผู้กอง"
“ก็แต่ก่อนไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ แล้วนะสิครับ" อาทิตย์หันหน้าไปมองด้านข้างแล้วถอนหายใจแรงๆ
ก่อนจะหันกลับมามองธงรบด้วยสายตาเย็นชา "สารวัตรธงรบ นี่ล่ะที่ผมทนไม่ได้ สารวัตรไม่เข้าใจ
ความรู้สึกของผมเลย ไม่สนว่าผมรู้สึกยังไงด้วย ถ้าแคร์ความรู้สึกผมซักนิด ก็คงไม่พาใครไปนอนถึงบน
เตียงในห้องนอนหรอก สัญญาคือสัญญาก็จริงอยู่ แล้วถ้าสารวัตรบอกว่าผมเคยพูดไว้แบบนั้น ผมจึงไม่
ควรจะเลิกกับสารวัตร ผมก็มองว่ามันเป็นแค่ข้อแก้ตัว"
---> ธงรบนะธงรบ เฮ้ออออ โชว์โง่อีกแล้ว o6 จะเข้าใจอะไรมั้ยเนี่ย บอกเป็นนัยๆขนาดนี้
อาทิตย์เผยบอกความรู้สึก ตัดพ้อขนาดนี้ แล้วยังไม่เข้าใจอีกหรือ ว่ามันคืออะไร ถามจริงธงรบไม่รู้หรือ
รู้สึกเลยเหรอว่าอาทิตย์เสียใจมากแค่ไหน หรือคิดว่าอาทิตย์แค่โกรธที่โดนนอกใจเท่านั้น เฮ้ออออ
สงสารอาตี๋เฮ้อออ ตัดพ้อซะ :m17:
เพราะธงรบยังเป็นยังนี้ไง เฮ้ออออ จะกลับไปคืนดีง่ายๆ ได้ยังไง รู้แต่ว่ารักอย่างเดียว แต่ไม่เคยคิดจะ
เรียนรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย ไม่เคยเข้าใจถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ทั้งที่อาทิตย์แสดงออกมาก
ขนาดนี้ ตาบื้อเอ้ยยยย!!
...หึงนะสิ หวงด้วย ไม่อยากแบ่งปันธงรบให้ใคร แม้แต่ให้อยู่หน้ากล้อง ถอดเสื้อโชว์หุ่น ทำตายั่วยวน
เชิญชวนให้คนใช้บัตรเครดิตซื้อความสุขให้ชีวิตตามแนวคิดของโฆษณาที่วางเอา ไว้ แค่คิดเขาก็ไม่ชอบ
ใจแล้ว...
---> อาตี๋น้อยหวงพี่ธงขนาดนี้ อิคนนั้นยังบื้อไม่หายเลย แอร๊ยยยย จะรู้ไหมเนี่ยว่าคนทางนี้ หวง
แค่ไหนเนี่ย :m1:
“สารวัตร เดี๋ยวขาด" อนุภาพหันมาเตือน
“หนังสือของผมนะ" อธิคมเถียง
“ของใครก็เถอะ พอขาดแล้วก็ไม่ได้อ่านกันพอดี อะไรที่ขาดมันต่อติดยากนะครับ" อนุภาพอธิบาย
---> กรี๊ดดดดดดดดดดด เมียพี่คมเริ่ด! :m4:ที่สุดฮ้าาาา แอร๊ยยยย บาดลึก 55555
มีความรู้สึกว่า คุณนุเนี่ย น่าจะเป็นแนวร่วม(ลับๆ)ของอาตี๋น้อยนะ อิอิ แบบคอยส่งข่าว พี่ธงหักของ
อาตี๋ตะวันแดงมาทุรนทุรายปรับทุกข์กะเพื่อนเลิฟยังไง และคงมองออกว่าสองเกลอหัวแข็งกระซิบ
กระซาบกันนี่ต้องมีแผนไม่มีแน่ๆๆ 555 ดูท่าแผนที่จะจับอาวุธมอม จะโดนซ้อนแผนรึเปล่า 5555
“คุณนุ เย็นวันอาทิตย์ เอ๊ย เย็นวันสุดท้ายของสัปดาห์นี้เราไปดูหนังกันนะครับ" อธิคมตะโกนตามมา
“ข้าไปด้วย ข้าไม่มีอะไรทำ ไม่อยากอยู่คนเดียว" ธงรบรีบแทรก
---> กรี๊ดดดด อิตาศาลาวัตร ไปง้อเมียโน่น ชะเง้อคอยแล้วนั่น 555 :beat: ตั้งสองอาทิตย์ เอ้ย! สอง
สัปดาห์ กรากกก มาทำตัวเป็นเนื้องอก คนอื่นอยู่ได้ แล้วทำมาบ่นมาเวลามีน้อยแค่สามเดือน
"อยากให้อาทิตย์เห็นไอ้วุธนอนเปลือยกายบนเตียงกับคนอื่นเหมือนข้าจังเลย คงสะใจพิลึก อาทิตย์คง
แทบกระอัก" ธงรบพึมพำแล้วถอนหายใจ
---> แหม อาทิตน์ไม่กระอักหรอก เพราะไม่ได้รู้สึกอะไรกับอาวุธ แต่คุณเมียจะโกดเพิ่มน่ะสิ
นี่หรือ วิธีการง้ออยากให้เมียคืนดีด้วย เค้าให้แก้ที่(สันดาน)ตัวเอง
ความแตกจะโดนความผิดอีกกระทง ที่มาทำกะอาวุธ ที่เป็นเพื่อนที่คอยช่วยเหลืออาทิตย์
"ไอ้วุธไม่เคยเมา มันกินเหล้านับแก้วได้ ทำยังไงก็ไม่ทำให้มันเมาได้ แต่คราวนี้ หากมันเมา เราก็อาจ
จะประสบความสำเร็จ เอ็งบอกว่าเหล้าทำให้เราซวย กินเหล้าทีไรได้เรื่องทุกที"
"ข้าไม่ได้พูด ข้าโดนด่ามา" ธงรบพูด
>>> 55555 (ชอบๆๆอันนี้) :m20:
ps ตะวันไม่มีบทเลย แอร๊ยยยย คุณน้องไปลัลล้าอยู่แถวไหนหนอ 5555
ยาวสะใจมากก!!!!!!!!!
ชอบที่สุดเลยค้าาาาา ขอแบบนี้บ่อยๆๆ เอิ้กกกก
+1 ที่ลงยาวว สะใจจริงๆ ชอบมาก
------------
-
:pig4: ขอบคุณ สนุกมาก
ไม่สงสารธงรบแล้ว ทำตัวเอง จริงๆ เลย
สมกะเป็นเรื่องตำรวจ
ลึกลับ ซับซ้อน ...lol
สองสารวัตรรวมกันวางแผน
อิอิ น่าสงสัย จะรอดหรือจะ ....
-
อาวุธงานเข้าซะงั้น เมาไม่เมาเดี๋ยวได้รู้กัน
-
หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว อีตาศาลาวัดทั้งสอง
ระวังให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวน่ะ โบราณว่า :z1:
+1 เป็นการขอบคุณพี่นาย ขยันโคต .....ร :z2:
-
รับกระทิงแดง ไปโด๊ปสักขวดไหมคะ?
เจ้สอง :bye2:
-
อู้ฮู คทาวุธที่รัก คุณสุดยอดมาก
กรี๊ด คุณนุกับอธิคมคิดถึงมาก เดี๋ยวต้องไปย้อนอ่านบทสวีทเก่าๆแล้ว
อยากเห็นอาวุธเสียผู้ใหญ่ หมั่นไส่คนอะไรจะสมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้ คงจะน่าเบื่อพิลึก
แต่สงสัย จะไม่สำเร็จ ยากมากแผนของสองเกลอนี่
จิ้มเจ๊สอง คิดถึงจัง ไม่เจอนาน
-
ความคิดธงรบเหมือนพายเรือในอ่างจริงๆ
ส่วนแผนที่วางไว้ ไม่น่าสำเร็จ!!! ปรามาสไว้เลย!!!
กลับน่าเป็นห่วงทั้งคู่ ทั้งอธิคมและธงรบ... คอยดู
ส่วนอธิคม
สำหรับตัวเอง ไม่เคยรู้สึกชัดเจนกับคำว่า เพื่อน...เลย
มันต้องมากกว่านี้ดิ...
ไงก้อเชียร์ธงรบค่ะคุณคฑาฯ :L2:
-
โทษทีอัพช้าไปหน่อยนะครับ ที่บ้านไม่อินเทอร์เน็ตแล้วครับ
ตอนนี้ผู้เขียน ลด ละ เลิกแล้ว เกือบทุกอย่าง กำลังจะกลับสู่สามัญ อิ อิ แต่ก็ยังคิดถึงผู้อ่านอยู่ ทนไม่ไหวต้องมาต่อให้จบ
ธงรบ - 36
กษิดิษฐ์เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่กลางห้องโถงหน้าทางเข้าห้องจัดเลี้ยงในสโมสรตำรวจ คืนนี้ธงรบเชิญให้เขามาร่วมงานฉลองเลื่อนตำแหน่งของเพื่อนและบอกว่ามีคนสนใจอยากซื้อรถสปอร์ตหรู
แต่เหตุผลหลักที่เขามาไม่ใช่เพราะต้องการขายรถ หากเป็นเพราะอยากเจอใครคนหนึ่งซึ่งเขาคิดถึงมาตลอด ทั้งที่กำลังพยายามตัดใจแต่เมื่อรู้ว่ากำลังจะได้พบอธิคมเขาก็พ่ายแพ้ต่อใจตนเอง
ธงรบยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าห้องจัดเลี้ยงกับชายหนุ่มผิวขาวผมตัดสันเกรียนรูปร่างค่อนข้างท้วม สองหนุ่มถือแก้วเครื่องดื่มคนละแก้ว เพื่อนของธงรบหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางคงดื่มไปไม่น้อยทั้งๆ ที่งานเพิ่งเริ่ม
หลังจากทักทายกัน ธงรบจึงบอกให้กษิดิษฐ์กับพันตำรวจตรีชาติชายไปหาที่นั่งคุยเรื่องรถนิสสันสกายไลน์สีแดงที่ฝ่ายนั้นสนใจ
“ถ้าจะให้ดี ไปดูที่โชว์รูมเลยก็ได้ครับ ถึงจะเป็นสีอื่นแต่ก็ได้เห็นของจริง ถ้าสารวัตรชาติชายสนใจจริงๆ ผมจะพาไปลองขับ” กษิดิษฐ์ยังไม่ขยับตัวไปหาที่คุยตามที่ธงรบบอก ตาอดมองหาร่างสูงๆ ของอธิคมไม่ได้
“มะรืนนี้เลยสิ” ธงรบออกความเห็นแล้วหันไปพูดกับเพื่อน “ชาติ เอ็งไปลองรถเลยจะได้ตัดสินใจง่ายขึ้น”
“คุณกษิดิษฐ์อย่าเคาะราคาแพงนักนะครับ” ชาติชายยิ้มให้ชายหนุ่มหน้าคมเจ้าของธุรกิจนำเข้ารถยนต์
“รับรองว่าราคาของผมถูกกว่าที่เอเยนต์อื่น” กษิดิษฐ์ตอบ
“ถ้าแกเป็นลูกค้าที่ดี มีมารยาท เดี๋ยวกษิดิษฐ์มีของแถมหลายรายการ” ธงรบพูดแล้วหัวเราะเสียงดัง
“แถมหมวกกันน๊อค เผื่อสารวัตรอยากเอาไปขับวิ่งไล่จับพวกวัยรุ่นตีนผี” กษิดิษฐ์ล้อเล่น
“คุณกษิดิษฐ์ซิ่งด้วยหรือเปล่า” ชาติชายถาม “ผมชอบซิ่งมาก วันหลังไปซิ่งกัน”
“ตำรวจซิ่งรถแข่งได้ด้วยหรือครับ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้” ชาติชายทำเสียงตื่นเต้นและทำตาเหมือนหนุ่มวัยรุ่นซนๆ
“มันขาซิ่งเลยล่ะ เวลาซิ่งแล้วซ่าส์มาก” ธงรบอวดสรรพคุณเพื่อน “ซิ่งทั้งๆ ที่เหล้าเข้าปาก คุณรู้ไหม เพื่อนตั้งด่านจับวัยรุ่นซิ่งรถ มันเปิดวิทยุตำรวจดักฟังแล้วซิ่งหนีไปอีกทาง แบบนี้น่าจะให้คุณชายซุปเปอร์ค๊อปจับขังคุก”
ธงรบพูดแล้วหันไปด้านข้าง ปรายตามอง 'เพื่อนคนหนึ่ง' ที่กำลังเดินเข้ามายังล๊อบบี้ช้าๆ
“คุณซุปเปอร์ตำรวจมาโน่นแล้ว” ธงรบพยักเพยิดกับชาติชาย กษิดิษฐ์หันตามจึงพบว่าชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มขาวสะอาด เดินตัวตรง มาดนิ่ง บุคลิกตรงข้ามกับธงรบและชาติชายทุกประการ
“คนเดียวในรุ่นที่ได้เป็นพันตำรวจโทก่อนใคร” ธงรบพูดเสียงเบา แววตาชื่นชมอาวุธให้กษิดิษฐ์เห็น
“นึกว่าจะเป็นไอ้คม” ชาติชายเติม
“มันเก่ง จบเมืองนอก พ่อเป็นรองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ สถิตคลี่คลายคดีใหญ่ๆ ยากๆ ระดับประเทศได้ทุกคดี สังกัดหน่วย NSSU ของ DSI ไม่งั้นจะเรียกมันว่าคุณชายอาวุธ มิสเตอร์เฟอร์เฟ็คหรือวะ” ธงรบจงใจชมอาวุธให้กษิดิษฐ์ได้ยิน “ที่สำคัญ มันสูงกว่าเอ็ง 16 เซ็นติเมตร”
“เกี่ยวอะไรด้วยวะ” ชาติชายทำหน้าไม่พอใจ
ธงรบหัวเราะชอบใจที่ได้ล้อเพื่อน ก่อนจะยกมือขึ้นโบกทักทายและเรียกอาวุธให้เดินเข้ามาหา
“คุณุกษิดิษฐ์ขายรถสปอร์ตนำเข้า” ธงรบพูดปิดท้ายหลังจากแนะนำอาวุธให้รู้จักกับกษิดิษฐ์
“รถโฟร์วีลด์ก็มีครับ ท่าทางสารวัตรอาวุธคงไม่ชอบขับรถซิ่ง” กษิดิษฐ์ยิ้มให้อาวุธ รู้สึกพึงใจชายหนุ่มมาดนิ่งขึ้นมาทันที
...แต่อธิคมคือคนที่ 'ตรึงใจ' เขาที่สุด เขาถูกใจคนอื่นแต่อธิคมได้ใจของเขา...
“ผมมีรถอยู่แล้วสองคัน แต่ถ้าคันใดคันหนึ่งเริ่มเกเรก็จะพิจารณาขายทิ้ง ตอนนั้นคงต้องขอความช่วยเหลือจากคุณกษิดิษฐ์” อาวุธพูดเนิบนาบ มือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางผ่อนคลาย ก่อนจะหันไปถามธงรบถึงอธิคม
“คงกำลังเมาอยู่ข้างในมั๊ง” ธงรบยักไหล่ “เห็นบ่นว่าอยากเจอเอ็ง อยากคุยกับเอ็งเรื่องเก่าๆ ไม่ได้กินเหล้ามาด้วยกันนานแล้ว เอ็งเข้าไปหามันหน่อยสิ”
“คมหรืออยากเจอเรา” อาวุธเลิกคิ้ว ในใจอยากพูดต่อว่า 'ธงรบก็ด้วยหรือที่อยากเจอ' พักหลังเพื่อนทั้งสองคุยกับเขาดีขึ้น เหมือนจะลืมๆ เรื่องที่ผิดใจกันที่ผ่านมาได้บ้างแล้ว
“ชาติ เอ็งพาไอ้วุธไปกินเหล้ากับเพื่อนหน่อยสิวะ ขอข้าคุยกับคุณกษิดิษฐ์ต่ออีกนิดเดียว เดี๋ยวตามไป” ธงรบหันไปพูดกับชาติชายที่เพิ่งดื่มเหล้าหมดแก้วและไม่รีรอที่จะเติมเหล้าแก้วใหม่จึงรีบลากตัวอาวุธจากไปทันที
“มีอะไรหรือครับ” กษิดิษฐ์หันมาหาธงรบ “คิดยังไงถึงชวนผมมางาน นึกว่าไม่อยากให้ผมพบพี่คม เพื่อนซี้กันก็น่าจะช่วยกีดกันไม่ให้ผมเข้าไปยุ่งกับคนที่เห็นผิดเป็นชอบ”
“ใคร” ธงรบทำหน้างง
“ก็จะใครล่ะที่คิดว่าจะเลิกเจ้าชู้แล้วไปมีรักแท้กับรูปปั้นน้ำแข็งขั้วโลก” กษิดิษฐ์เบ้ปาก
“อ๋อ” ธงรบหัวเราะเมื่อนึกถึงอนุภาพ
...นั่นน่ะน้ำแข็งห่อไฟต่างหาก ลองได้โกรธก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เหมือนอาตี๋ของเขายังไงยังงั้น นึกถึงตอนอาทิตย์อาละวาดเมื่อเห็นเขาอยู่บนเตียงกับภานุวัฒน์แล้วยังเสียวไม่หาย ยังดีที่อาทิตย์ยืนอยู่ใกล้เก้าอี้เลซี่บอย เก้าอี้ตัวใหญ่เลยแค่ลอยไป 'จูบ' กับทีวี ถ้าอยู่ในห้องครัวละก็ มีดคงได้ลอยมาเสียบเขาแทน...
“น่านะกษิดิษฐ์ ปล่อยๆ มันหน่อย ก็รู้อยู่ว่าคนอย่างไอ้คมมันเป็นยังไง” ธงรบทำเสียงประนีประนอม
“พี่คมกับผู้กองธงรบต่างหาก” กษิดิษฐ์ตอบเสียงห้วน “ไม่ใช่พี่คมคนเดียวหรอก พวกคนเจ้าชู้ก็เป็นยังงี้ ไม่เคยคิดถึงหัวใจคนอื่น คนแบบนี้น่าจะแช่งให้เป็นอัมพาตท่อนล่างซะเลย”
...แล้วตัวเองก็เอาแต่มารักมาชอบคนเจ้าชู้อยู่ได้ ปากก็ว่าเกลียดคนเจ้าชู้ แต่ผู้ชายแต่ละคนที่กษิดิษฐ์คบนั้นมีแต่ประเภท 'แบดบอย' เข้าทำนองเกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง...
“อ้าว อย่ามาว่ากันแบบนี้สิจ๊ะกษิดิษฐ์ และอีกอย่าง พี่ก็เลื่อนยศเป็นสารวัตรแล้ว เรียกให้มันถูกๆ ให้พี่ได้ภูมิอกภูมิใจหน่อย”
“แล้วนี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผม เร็วๆ เข้าผมจะไปหาพี่คม” กษิดิษฐ์สีหน้าหงุดหงิด
“แหม กษิดิษฐ์ อย่าใจร้อนสิ คืนนี้มีเวลาทั้งคืน พอฉลองที่นี่เสร็จ เราจะไปเมากันต่อที่ผับ The Army ของไอ้เผ่า เพื่อนของชาคริตมัน จำชาคริตได้ไหมกษิดิษฐ์ คนที่เรียนนายร้อยได้สองปีแล้วเสือกเอาเงินมรดกพ่อไปเปิดผับแล้วจัดปาร์ตี้ชุดชั้นใน ตำรวจบุกเข้าจับมันเลยโดนไล่ออกจากสามพราน มันกลับมาอยู่เมืองไทยได้หลายเดือนแล้ว กษิดิษฐ์น่าจะไปทำความรู้จักกับมันนะ อาจได้ลูกค้ารวยๆ มาซื้อรถ”
“จำไม่ได้หรอก ผมจำได้แต่พี่คม ” กษิดิษฐ์ตอบเสียงสะบัด ก่อนจะทำหน้านิ่งแล้วพูดเน้นเสียงหนักว่า “กับผู้กองธงรบคู่หู”
“แสดงว่าเราสองคนหล่อระทึกใจสุดแล้วใช่ไหมล่ะ” ธงรบยักคิ้ว นัยน์ตาเต้นระริก
“ผู้กองธงรบ” กษิดิษฐ์ใกล้จะหมดความอดทนเพราะคุยกับธงรบทีไรต้องพูดยืดยาวจนคอแห้ง “เลิกพูดน้ำท่วมทุ่งได้แล้ว มีอะไรจะคุยกับผมก็ว่ามา”
“พี่ก็แค่อยากคุยเล่นๆ ไม่ได้เจอกษิดิษฐ์นานก็คิดถึงวันเก่าๆ” ธงรบทำเสียงอ่อนโยน
“วันเก่าๆ ที่พี่หลอกฟันผมแล้วโยนต่อให้เพื่อน”
“แหม คิดเล็กคิดน้อยไปได้”
“แต่ยังดีนะที่โยนต่อให้พี่คม ไม่ใช่สารวัตรชาติชายอวบล่ำคนนั้นน่ะ ผมเลยไม่รู้สึกใยดีผู้กองอีก” กษิดิษฐเบ้ปาก แสดงสีหน้าอย่างที่พูดว่าไม่ใยดีธงรบ
“รอดตัวไป” ธงรบพูดอุบอิบ
“ผู้กองธงรบ” กษิดิษฐ์กระชากเสียง
“สารวัตร” ธงรบแก้ยศให้ถูก “เป็นสารวัตรแล้ว เรียกให้ถูก”
“เป็นหลังคนอื่นสุดๆ นะสิ” กษิดิษฐ์ทำเสียงดูถูก
“อ๊ะ อย่ามาดูถูกกันสิ ในรุ่นนี้มีอีกคนสองคนที่ยังไม่ได้เป็น”
“อ๋อ คนที่ประจำอยู่ ส.น. ตาลโตลดจังหวัดชายแดนประเทศไทยใช่ไหม” กษิดิษฐ์เหยียดปาก
“ปากนี่จริงๆ เลย” ธงรบทำหน้าไม่พอใจแล้วเริ่มเข้าเรื่องที่จะพูดกับกับกษิดิษฐ์ก่อนที่ชายหนุ่มจะหมดความอดทนเสียก่อน “พี่ก็แค่จะชวนไปเที่ยวต่อแค่นั้น จะชวนไปดื่มต่อ ไม่มีอะไรมากหรอก”
“พี่คมไปด้วยหรือเปล่า ถ้าพี่คมไปผมก็ไป”
“ถ้าพี่คมไม่ไปก็จะไม่ไปงั้นหรือ” ธงรบเลิกคิ้ว ถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว “มีพี่ มีไอ้คม ชาติชาย ชนินท์ ปกรณ์ หมวดต๋อง ผู้กองอรรณพที่เป็นเจ้าภาพเพราะมันได้เลื่อนยศ แล้วก็ พันตำรวจโทอาวุธ ลูกชายรองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ ส่วนชาคริตมันไปไม่ได้เพราะว่า...”
“ไป” กษิดิษฐ์พยักหน้าทันที
...ชนินท์ ปกรณ์ หมวดต๋อง ผู้กองอรรณพเขาไม่รู้จัก แต่ก็คงออกมาพิมพ์เดียวกับธงรบหรือไม่ก็ชาติชาย อาวุธนั้นเคร่งขรึมเรียบนิ่งจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับ 'พวกเจ้าชู้'...
...ชาติชายก็ท่าทางไม่ใช่ย่อย ถึงมองไม่ออกว่ามีรถนิยมเหมือนกับอธิคมและธงรบ แต่ก็หน้าตาไม่เลว แม้รูปร่างไม่ดีเท่าเพื่อน แต่โดยรวมก็ดูดี...
...เขาชอบคนในเครื่องแบบ โดยเฉพาะตำรวจ พอๆ กับที่เขาไม่ชอบคนเจ้าชู้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็วนเวียนอยู่แต่กับคนเจ้าชู้ร่ำไป บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะ 'จับ' อธิคมให้อยู่หมัดนั้นเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ไม่เคยละความพยายาม เวลาผ่านไป ครั้นเขาเห็นว่าอธิคมลงเอยกับอนุภาพเขาก็ยิ่งเจ็บใจ อนุภาพเทียบเขาไม่ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นฐานะ รูปร่างหน้าตา และที่สำคัญ คนแบบนี้ไม่ใช่ลักษณะของคนที่อธิคมชอบ 'คู่ขา' ของอธิคมกับธงรบนั้นรูปร่างหน้าตาดี ทันสมัย เนี้ยบ กล้าและใจถึง ดูยังไงๆ เขาก็เห็นว่าอนุภาพเหมือนรูปปั้นจืดชืด น่าเบื่อ ไม่มีชีวิตชีวา...
...ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่รับรู้ว่าอธิคมเป็นของอนุภาพ เขาเฝ้าบอกตัวเองว่าไม่ใช่เพราะอนุภาพดีกว่าเขา แต่เพราะอนุภาพได้โอกาสเหมาะๆ ที่เข้าไปในชีวิตของอธิคมใน 'ห้วงเวลา' ที่อธิคมเกิดจะอยากมีความรักจริงจังซะที...
...แต่จะจริงจังแค่ไหน คนเจ้าชู้นั้นฝังอยู่ในสายเลือด อีกหน่อยก็ต้องกลับมาเป็นคนเดิม และเขาก็ยังคิดว่าตัวเองยังมี 'โอกาส' แบบที่อนุภาพได้ไป อาจจะเกิด 'ห้วงเวลา' ที่อธิคมอยากจะมีความรักอีกครั้ง ไม่มีใครรู้อนาคตหรอก...
กษิดิษฐ์รู้สึกมึนศีรษะมากเพราะดื่มเหล้าแรงๆ เข้าไปมากกว่าครั้งใด ชาติชายเมาหลับคาโต๊ะไปแล้วก่อนเพื่อน ปกรณ์กับชนินท์ก็เกือบหมดสภาพ แต่อธิคมกับธงรบยังดูระรื่นอยู่อย่างไม่น่าเชื่อ อาวุธหน้าแดงก่ำ ท่าทางมึนพอๆ กับเขา ส่วนเพื่อนคนอื่นที่ร่วมโต๊ะด้วยกันก็ไม่ต่างกัน นั่งโอนเอนอยู่ข้างๆ อาวุธแต่ก็ยังพยายามรินเหล้าใส่แก้วและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
...พวกตำรวจนี่ขี้เหล้าจริงๆ ดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำ แล้วนี่พยายามจะมอมเหล้าสารวัตรอาวุธให้เมาให้ได้หรือเนี่ย...
“วุธ เอ็งนี่มันเยี่ยมที่สุดเลยว่ะ ข้าขอคำนับอีกหนึ่งจอก” เผ่าพงษ์ นายทหารซึ่งเป็นเจ้าของผับยกแก้วขึ้นและสะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้ยกเหล้าขึ้นดื่ม
“แด่ไอ้วุธ ตำรวจที่เก่งที่สุดที่ข้าขอยกหางให้” ชนินท์ นายตำรวจหนุ่มท่าทางเจ้าชู้ไม่แพ้ธงรบรีบยกแก้วขึ้น
“แด่ไอ้วุธ” เพื่อนที่ยังมีสติอยู่ต่างพูดขึ้นพร้อมกัน
“กษิดิษฐ์ ดื่มอวยพรให้ไอ้วุธหน่อย” ธงรบหันมาพูด
“อวยพรเรื่องอะไรครับ” กษิดิษฐ์ถามเพราะไม่เข้าใจ ความจริงเป็นการฉลองเลื่อนยศของผู้กองอรรณพ แต่ทุกคนทำเหมือนสารวัตรอาวุธเป็นคนได้รับเหรียญกล้าหาญก็ไม่ปาน
“อ้าว ก็อวยพรที่เพื่อนพี่มันซู๊ดยอดไงล่ะ” ธงรบตอบแล้วหัวเราะเสียงดัง
“ช่าย ไอ้วุธมันสุดยอด” อธิคมพยักหน้าเห็นด้วย รินเหล้าเพิ่มแล้วยื่นให้อาวุธที่ทำท่าไม่อยากรับ “วุธ เพื่อความเข้าใจกันของเรา เพื่อข้าซักแก้วเถอะว่ะ”
“ไอ้วุธ ซู๊ดยอด” ปกรณ์ซึ่งหยุดพูดมานานแล้วเพราะเมาใกล้จะหมดสภาพพูดขึ้นมาแล้วยกเหล้ากรอกปากตัวเองโดยไม่รอใคร จากนั้นก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะโดยไม่รอใครเหมือนกัน
ธงรบจับแก้วเหล้ายัดใส่มือของอาวุธแล้วยกขึ้น “หมดแก้วเลยวุธเพื่อนรัก ฉลองทั้งที”
อาวุธขัดเพื่อนไม่ได้จึงยกแก้วขึ้นดื่มช้าๆ โดยมีเพื่อนเชียร์ กษิดิษฐ์เอนตัวพิงเบาะเพราะรู้สึกแทบจะทรงตัวไม่ไหว ตอนนี้เขาอยากจะล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปเหมือนสารวัตรชาติชายซึ่งเมาหลับไปแล้วตั้งแต่มาต่อกันที่ผับ The Army ใหม่ๆ
“เอ้า ดื่มเล๊ย โม๊ดแก้ว” สิบห้านาทีต่อมาเสียงของธงรบดังอยู่คนเดียวก่อนที่กษิดิษฐ์จะหลับตาลงแล้วเลิกสนใจสิ่งรอบตัว
...คืนนี้เป็นคืนที่เขาดื่มหนักที่สุดเท่าที่เคยเที่ยวกลางคืนมา...
ในผับ The Army ซึ่งจัดตกแต่งแบบค่ายทหารของกองทัพบกตอนนี้เหลือแขกอยู่เพียงสามโต๊ะ สองโต๊ะแรกเป็นแขกประจำ โต๊ะละสามถึงสี่คน แต่โต๊ะใหญ่ที่เจ้าของผับเป็นเจ้าภาพนั้นตอนนี้นักดื่มทุกคนต่างก็หมดสติกันไปเรียบร้อยยกเว้นคนที่คอแข็งที่สุด
“จะเอาใครไปส่งก่อนดีวะเนี่ย” ธงรบลุกขึ้นช้าๆ กวาดตามองศีรษะของเพื่อนแต่ละคนที่ฟุบอยู่บนโต๊ะแล้วหยุดนิ่งที่อาวุธซึ่งเอนตัะวพิงเก้าอี้ขนาดใหญ่อยู่ ใบหน้าขาวสะอาดแดงก่ำ ตาหลับพริ้ม ปากเม้มสนิท
“ไอ้นี่ ขนาดเมายังนั่งหลับอย่างมีมาด มันจะแอ๊คท่าไปถึงไหนวะ ส่งไอ้วุธก่อนก็แล้วกัน ที่เหลือค่อยตามแฟนๆ มารับ แฟนใครผัวใครก็มาเอากันกลับบ้านเองเถอะ” ธงรบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วหันไปกวักมือเรียกพนักงานที่นั่งรอกันอยู่หน้าเคาท์เตอร์เก็บเงิน
...แผนมอมเหล้าให้เมาก็ไม่เห็นยากเท่าไหร่นี่หว่า เหลือแค่พาไปนอนบนเตียงด้วยกัน อาทิตย์ก็ยังเสร็จเราตอนเมา คราวนี้หนามหัวใจของธงรบที่บังอาจมาแย่งอาทิตย์ก็จะเสร็จธงรบตอนเมาบ้างล่ะ อย่างที่ไอ้คมพูด ยิงปืนครั้งเดียวได้นกสองตัว”
...ไอ้วุธกับกษิดิษฐ์...
...เอ แล้วทำไมต้องยิงกษิดิษฐ์ด้วยวะ...
ธงรบสบัดหัวเบาๆ แล้วพยุงตัวอาวุธ พนักงานของผับเข้ามาช่วยแต่เขาบอกให้พยุงกษิดิษฐ์ออกไปส่งที่รถซึ่งจอดอยู่หน้าผับ ในขณะเดียวกัน ธงรบก็ยื่นแผ่นกระดาษให้พนักงานอีกคนแล้วสั่งการว่า
“ไอ้น้อง นี่รายการหน่วยตามเก็บพวกขี้เมา โทรตามให้มารับพวกนี้กลับให้หมด”
“สารวัตรชาติชายโทรตามคุณหมิว สารวัตรปกรณ์คุณนิรมล” พนักงานรับกระดาษไปจากมือธงรบแล้วอ่านทวน
“คนนี้ไม่ต้องโทร เดินไปตามที่หน้าผับ เขาจอดรถรออยู่ข้างนอก” ธงรบบอก
“คนนี้จำได้ครับ หวงแฟน ทุกทีมานั่งเฝ้าสารวัตรปกรณ์” พนักงานหนุ่มรู้ดีแล้วอ่านโพยต่อ “ผู้กองอรรณพเรียกคุณแป้ง หมวดต๋องน้องดิว สารวัตรชนินท์คุณสงคราม เฮ่ย เมียสารวัตรชนินท์ทำไมชื่อดุยังงี้”
“อย่าขี้สงสัย บอกให้เรียกก็เรียกไป” ธงรบทำเสียงดุ ก่อนจะหันไปสั่งคนที่กำลังพยุงกษิดิษฐ์ให้รีบตามมา
“ผู้กองธงรบครับ” พนักงานที่มีหน้าที่ตาม 'หน่วยเก็บแฟนขี้เมา' มีคำถาม
“สารวัตรโว้ย เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวอดทิป” ธงรบถลึงตาใส่อีกฝ่าย
“สารวัตรอธิคมนี่ต้องให้เรียกคุณนุใช่ไหมครับ ไม่เห็นมีชื่ออยู่ในรายการ”
“ทำเป็นรู้ดี” ธงรบส่ายหน้า “ไม่ต้อง ทิ้งไว้นั่นล่ะ”
“อ้าว”
“เอ๊ะไอ้นี่ สงสัยอยู่ได้ เดี๋ยวโดนแตะ” ธงรบขู่
“แล้ว เอ่อ ผู้พันเผ่า...” พนักงานยังไม่วายสงสัยต่อ
“เจ้าของผับก็ปล่อยให้นอนเฝ้าร้านสิวะ ลื๊อก็รู้ว่าผู้พันเผ่าไม่มีใครมาเก็บกลับบ้าน”
“ผมห่วงสารวัตรอธิคม”
“ลื๊อถามอีกคำเดียวได้โดนแบ็คแฮนด์โฟร์แฮนด์แน่” ธงรบตาขวาง แล้วหันไปดุพนักงานอีกคนที่ยืนพยุงตัวกษิดิษฐ์อยู่ข้างๆ โดยไม่พูดไม่จาสักคำ “อ้าวไอ้นี่ แล้วมายืนฟังทำไมวะ เอ็งพาคุณเขาไปที่รถสิ”
“รถคันใหนครับ” ฝ่ายนั้นถามเสียงเบาๆ ท่าทางเกรงๆ เพราะเป็นเด็กใหม่ประจำร้าน
“รถสารวัตรอธิคม” ธงรบตอบ แต่เมื่อเห็นแววตาว่างเปล่าของเด็กใหม่ก็รู้ว่าฝ่ายนั้นไม่รู้จักรถของเพื่อน “งั้นก็ตามมา ส่วนลื๊อ รีบโทรเร็วเข้า แล้วไปหาผ้าเย็นจัดๆ ให้สารวัตรอธิคมซักผืน”
“ทำไมครับ” เด็กเก่าประจำร้านถาม
“เพราะลื๊อถามว่า ทำไม ฉะนั้น คืนนี้ไม่ต้องเอาทิป” ธงรบตะคอกแล้วบ่นอุบอิบ ก่อนจะพยุงตัวอาวุธตรงไปยังประตูทางออก ภารกิจของเขากับอธิคมใกล้จะจบลงแล้ว เขากับเพื่อนจะพาอาวุธไปที่ห้องชุดของกษิดิษฐ์แล้วจัดให้สองคนนั้นนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน จากนั้นตามอาทิตย์ให้มารับอาวุธ
...แผนการนี่แยบคายจริงๆ ให้ตายสิ...
...ผลจะออกมาแบบไหนก็ไม่รู้ แต่เขาขอภาวนาให้สำเร็จด้วยเถอะ อาทิตย์จะได้กลับมาเป็นของเขาเสียที...
...แล้วอาทิตย์จะเชื่อหรือ อาทิตย์จะไม่สงสัยหรือไง ในละครเขาเคยเห็นว่าวิธีการแบบนี้มันได้ผลก็จริง แต่อาทิตย์ฉลาด จะหลงกลง่ายๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้...
...เผื่ออาทิตย์ไม่ไปเอาตัวอาวุธล่ะ ที่ทำไปก็เสียแรงเปล่า...
...แต่ทำไมอาทิตย์ต้องไปเอาตัวอาวุธกลับบ้านเพราะเมาจนหมดสติ คนที่จะทำแบบนั้นก็ต้องเป็นแฟนกัน เหมือนที่คุณนุไป 'เก็บ' ไอ้คมกลับบ้านเวลาเมา เหมือนนิรมลที่ไปนั่งเฝ้าปกรณ์ทุกครั้งที่ออกไปดื่มเหล้ากับเพื่อน เหมือนน้องดิวที่รีบมารับหมวดต๋องเร็วกว่าพนักงานส่งพิซซ่าทุกครั้ง...
...ทำไมนะอาทิตย์ ทำไมไม่มีใจให้เขาเลย ถ้าเขาเมา อาทิตย์จะขับรถออกจากบ้านกลางดึกไปแบกตัวเขากลับหรือเปล่า...
--- ๓๖ ---
-
ธงรบ - 37
ธงรบยืนมองใบหน้าของอาวุธแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ แต่เมื่อเปิดประตูรถเขาก็ลังเล ในใจอดนึกถึงปัญหาซึ่งอาจจะตามมาไม่ได้หากแผนการณ์นี้ไม่สำเร็จ ขณะที่กำลังสองจิตสองใจอยู่นั้น มือใหญ่แข็งแรงก็วางลงบนไหล่ อธิคมยืนอยู่ด้านหลัง ตัวค่อนข้างโอนเอน ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา
“เอ็งส่งเอสเอ็มเอสหาอาทิตย์บอกให้ไปรับตัวไอ้วุธที่คอนโดกษิดิษฐ์หรือยัง” อธิคมถาม
“เออจริงสิ ลืมไป” ธงรบละมือจากที่จับประตูรถแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาแต่โดนอธิคมตบหลังอย่างแรง
“ไอ้โง่ เอ็งจะเอาโทรศัพท์ตัวเองส่งหาหอกอะไรวะ ไปเอาโทรศัพท์ไอ้วุธโน่น ยังไม่เมา เสือกคิดอะไรไม่เข้าท่า” พูดเสร็จ อธิคมหันไปบ้วนน้ำลายทิ้ง ทำเหมือนผอืดผอมจะอาเจียน
“ทำไมวะ” ธงรบทำหน้าสงสัย
“เอ็งเอาโทรศัพท์ตัวเองส่งข้อความไปบอกอาทิตย์ให้มาแบกตัวไอ้วุธกลับ แล้วอาทิตย์จะคิดยังไง ไอ้ทึ่ม มิน่าถึงเสียแฟนให้มัน” อธิคมตะคอก
“ยังกะเอ็งไม่เคยเสียให้มันนี่” ธงรบเบ้ปากแล้วขึ้นนั่งบนรถ เอื้อมมือไปล้วงหาโทรศัพท์ของอาวุธโดยมี 'ผู้กำกับการแสดง' คอยควบคุมอยู่ไม่ห่าง
“เบาๆ ซิวะ เดี๋ยวมันรู้สึกตัว แล้วเอ็งก็รีบๆ เข้า เกิดสองคนนี่รู้สึกตัวขึ้นมาจะซวยเปล่าๆ” อธิคมเร่ง “อยากอยู่บ้านเดียวกันดีนัก คราวนี้มาเห็นไอ้วุธนอนเปลือยกายกอดกับกษิดิษฐ์อยู่บนเตียงในห้องของกษิดิษฐ์ อาทิตย์คงโกรธจนรัศมีอำมหิตแผ่ออกมาเหมือนพระอาทิตย์กำลังจะระเบิด ห้องของกษิดิษฐ์ยิ่งมีแต่คริสตัลกับของที่ขว้างแล้วแตกได้ง่ายๆ คราวนี้ล่ะเอ็งเอ๊ย” อธิคมทำเสียงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนพลางหันหน้าไปมองกษิดิษฐ์ซึ่งนั่งหลับไม่ได้สติอยู่ในรถของตัวเอง
“ไอ้ธง เสร็จหรือยังวะ” อธิคมหันกลับมาเร่งคนที่พูดเก่งเป็นต่อยหอยแต่มีปัญหาเรื่องการเขียน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการกดปุ่มตัวหนังสือบนเครื่องโทรศัพท์ “เอ็งพิมพ์จดหมายราชการหรือไง ส่งข้อความแค่นี้ทำไมนานนัก เดี๋ยวเหยื่อก็พร้อมใจกันฟื้นขึ้นมาหรอก”
“เสร็จแล้วๆ” ธงรบทำเสียงรำคาญ “โทรศัพท์เครื่องนิดเดียว กดยากฉิบหาย หน้าจอยังเป็นขาวดำอยู่อีก”
“ไฮเทคอย่างไอ้วุธไม่รู้จักใช้ไอโฟน” อธิคมเหยียดปาก “นี่ข้ายังจะขอคุณนุซื้ออยู่เลย”
“ดีแล้วที่มันไม่ไม่ใช้ เพราะถ้ามันใช้ข้าคงไม่มีปัญญาส่งเอสเอ็มเอส” ธงรบเถียงแล้วนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหันมามองคนที่ยืนตีหน้ายักษ์อยู่ข้างรถและพูดเสียงอ่อยๆ ว่า “คม เอ็งคิดว่าทำแบบนี้ดีแล้วหรือวะ ข้ารู้สึกว่าที่กำลังทำมันโง่ๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“เอ็งกดส่งเอสเอ็มเอสแล้วใช่ไหม” อธิคมหลุบตามองโทรศัพท์ในมือของธงรบ
“กดปุ๊บ ไปปั๊บ” ธงรบพยักหน้าช้าๆ
“ถ้าเอ็งมีปัญญาเรียกเอสเอ็มเอสเมื่อกี้กลับมาได้ก็เลิกล้มแผนการนี้ ทำได้ไหมล่ะ” อธิคมถลึงตา “ไอ้ห่_ มาจนถึงขนาดนี้แล้ว เอ็งไม่สู้ตายหรือวะ”
“สู้แค่ตาย” ธงรบพยักหน้าเนือยๆ “เอ็งตายกับข้าด้วยก็แล้วกัน”
อธิคมปิดประตูรถให้เพื่อนแล้วเดินซวนเซเล็กน้อยกลับไปที่รถของตัวเอง ธงรบบิดกุญแจติดเครื่องเมื่อมองเห็นอธิคมหันหลังมาโบกไม้โบกมือเร่งอีกครั้ง
...เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...
...เพื่ออาทิตย์ เพื่อให้ได้อาทิตย์กลับมา ไหนๆ ใครก็พูดว่า เพื่อรัก คนเราทำได้ทุกอย่าง...
ธงรบมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจเมื่อโดนอธิคมรุนหลังให้ตรงไปที่เตียงของกษิดิษฐ์เพื่อจัดการถอดเสื้อผ้าของอาวุธ นายตำรวจหนุ่มหันไปพูดกับ 'เพื่อนรักนักวางแผน' แล้วถามขึ้นมาเสียงเบาว่า
“เอ็งคิดดีแล้วหรือวะคม ข้ารู้สึกว่าเหมือนเป็นตัวอิจฉาหนังไทยที่แอบมอมเหล้าพระเอกแล้วใส่ร้าย”
“แกไม่ได้รู้สึกว่าโว๊ยธงรบ เรามอมเหล้ามันจริงๆ แล้วที่สำคัญ ไอ้วุธมันเป็นตัวอิจฉา ส่วนเราเป็นพระเอก เอ็งหุบปากทีเถอะ มาจนถึงขนาดนี้หยุดไม่ได้แล้ว” อธิคมกระชากเสียง ท่าทางมุ่งมั่นยิ่งกว่าคนที่เป็น 'เจ้าของเรื่อง'
“เฮ้อ” ธงรบถอนหายใจ “แกคิดว่าไอ้วุธจะรู้ไหมวะว่าเรามอมเหล้ามัน ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นมันกินเหล้าเมาซะที”
“ตอนนี้มันก็เมาแล้วล่ะ แต่ใครมอมใครเอ็งจะไปสนทำไม อยู่กันตั้งหลายคน ไม่ใช่มันกินเหล้าคนเดียวเมื่อไหร่ แล้วมันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่มีหลักฐาน”
“เอ็งไม่คิดหรือว่าข้าจะต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยรายแรก ข้าคอแข็งที่สุด เมายากที่สุด เลยอาจเป็นคนเดียวที่ไม่เมา” ธงรบทำหน้ากังวล
“เอ๊ะ ไอ้นี่ คิดเล็กคิดน้อยอยู่ได้ กษิดิษฐ์อาจติดใจไอ้วุธแล้วลากมานอนด้วย ใครจะรู้ เกิดมีใครสงสัยก็บอกว่ากษิดิษฐ์ได้เราทุกคนในวงเหล้าหมดแล้ว มีไอ้วุธคนเดียวเป็นหน้าใหม่ กษิดิษฐ์หมายตาไอ้วุธตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรก” อธิคมอธิบายแล้วถลึงตาใส่ธงรบ “เลิกสงสัยได้แล้ว เร็วๆ เข้า เดี๋ยวอาทิตย์โผล่มาพอดี”
“ใครที่จะสงสัยนี่คือใครวะ” ธงรบยังมีคำถาม “อย่าให้เป็นคุณนุเลย แกคงโกหกได้หรอกไอ้สารวัตรมือปราบจอมวางแผน แล้วนี่ถ้ากษิดิษฐ์รู้สึกตัวก่อนไอ้วุธแล้วเกิดอารมณ์หื่นขึ้นขย่มไอ้วุธมันล่ะ หรือไม่ก็ไอ้วุธฟื้นก่อนแล้วหนีไปก่อนที่อาทิตย์จะมา”
“แผนการจะไม่สำเร็จเพราะเอ็งมััวแต่สงสัยอยู่นี่ล่ะ” อธิคมชกแขนธงรบแล้วเร่งเพื่อนอีกครั้ง “เร็วเข้าสิวะ จะได้ไปคอยดูว่าอาตี๋ตะวันแดงมาหรือยัง แกนึกถึงแต่ความสำเร็จเอาไว้ซิวะธง คราวนี้อาทิตย์เข้าใจผิดแน่ๆ ไอ้วุธก็จะกลายเป็นคนเจ้าชู้ สำส่อน ดีแตก ทำท่าเป็นคุณชาย ที่แท้ก็อดไม่ได้”
“งานนี้ถ้าคุณนุจับได้ โดนกันเละทั้งสองคนแน่ๆ” ธงรบบ่น
“ไอ้ธง ข้าจะทนเอ็งไม่ไหวแล้วนะไอ้ห่_ เอ็งพูดไม่เป็นมงคลอีกนิดเดียวได้โดนข้าเตะคอหัก” อธิคมยกเท้าขึ้นประกอบคำพูด ธงรบหันมาชี้หน้าห้ามเพื่อนคู่หูแล้วเดินตรงไปยังเตียงนอนที่ร่างของอาวุธนอนแผ่หราอยู่ไม่ได้สติ จากนั้นจึงจัดการถอดเสื้อผ้าของอาวุธจนเปลือยเปล่า
“โอ้โห ไม่ใช่ย่อยเหมือนกันนะไอ้นี่ ไม่เคยเห็นมันแก้ผ้ามานานแล้ว ลืมไปเลยว่าไอ้วุธมันก็สุดยอดเหมือนกัน อาทิตย์จะเจ็บแค่ไหนบ้างก็ไม่รู้ เจ็บน้อยหรือมากกว่าตอนที่โดนข้าแทง” ธงรบอุทานแล้วรำพึงรำพัน มองร่างขาวสะอาดของอาวุธอย่างพิจารณา
“ไอ้ธงรบ หยุดพล่ามซะที เอ็งก็รู้ว่าข้ามาเป็นอันดับหนึ่ง ไอ้วุธอันดับสอง แล้วเอ็งอันดับสาม”
“เอ็งแน่ใจหรือคม” ธงรบแย้ง “ข้าว่าน่าจะมีการอัพเดทข้อมูลกันใหม่นะเพื่อน”
“เลิกไร้สาระซะที เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเอ็งยังไร้สาระได้ไม่จบสิ้น เร็วซิวะ เสร็จแล้วจะได้ไปกัน” อธิคมถอดเสื้อผ้ากษิดิษฐ์และ 'จัดท่าทาง' ให้ 'เหยื่อผู้โชคร้าย' ทั้งสองเสร็จแล้วจึงเดินตรงไปยังประตู และหันมาพยักหน้าให้ธงรบเดินตาม
“อาทิตย์จะมาทันเห็นภาพบาดตาบาดใจไหมนี่ ข้ากลัวสองคนนี้รู้สึกตัวก่อนจังเลย ตีหัวไอ้วุธมันหน่อยไหมคม” ธงรบยังไม่เลิกกังวล
“ทันสิวะ” อธิคมรับรองเสียงหนักแน่น หันไปมองกษิดิษฐ์แวบหนึ่งก่อนจะพูดประโยคต่อไปค่อยๆ พร้อมกับยิ้มร้ายกาจ “ทันไม่ทัน คราวนี้ไอ้วุธก็ไม่เหลือ”
เมื่อ 'ผู้กลั่นแกล้งสันติราษฎร์' ทั้งสองนายลงมาถึงชั้นหนึ่งของอาคารห้องชุดพักอาศัยหรูหรากลางกรุงเทพฯ ก็ต้องรีบหลบฉากทันทีเมื่อเห็นอาทิตย์เดินเข้ามาในล๊อบบี้ แต่ไม่กี่อึดใจธงรบก็ก้าวออกมาจากที่กำบังแล้วยืนนิ่งอึ้งมองชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์พนักงานต้อนรับ อธิคมยื่นมือไปดึงคอเสื้อธงรบให้หลบเพราะกลัวอาทิตย์เห็นแต่ธงรบก็ยังดึงดันโผล่หน้าออกมามองตาม 'อาตี๋น้อย' ของเขาที่ยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ซึ่งคิดว่าคงสอบถามถึงเรื่องห้องพักของกษิดิษฐ์
“เอ็งไม่ต้องห่วง ข้าติดสินบนพนักงานที่เคาท์เตอร์เรียบร้อยแล้ว” อธิคมกระซิบ
ธงรบมองอาทิตย์ไม่วางตาจนชายหนุ่มเดินหายเข้าไปในลิฟท์จึงครางเบาๆ ว่า “โธ่ อาทิตย์”
“โธ่อะไรวะ” อธิคมถาม
“สงสารอาทิตย์” ธงรบพึมพำ
“ไอ้ธง ไอ้...” อธิคมตวาดเพื่อนเสียงเบาๆ ถลึงตาใส่ธงรบที่ทำท่าเหมือนจะขาดใจ “อย่าบอกนะว่าเอ็งคิดอย่างที่ข้ากำลังสงสัย”
“ถ้าอาทิตย์เข้าไปแล้วเห็นภาพบาดตาบาดใจ อาทิตย์จะเสียใจขนาดไหน”
“นี่เอ็งกำลังยอมแพ้ใช่หรือเปล่่าธงรบ เอ็งตัดใจให้อาทิตย์เป็นของไอ้วุธแล้วใช่หรือเปล่า ไอ้เสาธงหัก ไอ้เสากระโดงผุ ไอ้เสาปูนโฮบเวร เอ็งยอมแบบนี้ได้ยังไงวะ ไอ้...ไอ้”
“ข้าสงสารอาทิตย์ ไม่อยากให้อาทิตย์ร้องไห้ ข้าทำให้อาทิตย์ผิดหวังแล้ว ข้าไม่อยากให้อาทิตย์ผิดหวังอีก โธ่ อาตี๋น้อย” ธงรบพึมพำเหมือนคนไม่มีสติแล้วเดินตัวแข็งทื่อออกจากที่กำบัง ตรงไปยังประตูทางออกของคอนโดมิเนียมหรูที่พักของกษิดิษฐ์ อธิคมส่ายหน้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเริ่มหนักใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป แต่ฤทธ์สุราที่ดื่มเข้าไปนั้นทำปฏิกิริยาต่อเขาและธงรบต่างกัน แม้จะรู้สึกแย่อยู่บ้าง แต่ความฮึกเหิมมีมากกว่า ส่วนธงรบนัั้น ตอนนี้กำลังถูกทำให้กลายเป็นผีดิบ
อนุภาพไม่เคยคิดเลยว่าจะโชคร้ายเจอกับกษิดิษฐ์ในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เมื่อตอนที่ย้ายกลับมาที่กรุงเทพฯ พร้อมอธิคมเขาทำใจไว้แล้วว่าคงจะต้องเจอกับอดีตเก่าๆ ของอธิคมเพราะความจริงแล้วสังคมเมืองหลวงก็ใช่ว่าจะกว้างใหญ่ แต่คนที่เขาภาวนาว่าอย่าให้พบเจอคือชายหนุ่มคนนี้
“อ้อ เจอคุณนุก็ดีแล้ว ไม่นึกเล๊ย” กษิดิษฐ์ทำเสียงหยัน แววตาเหมือนคำพูด
“พูดมาตรงๆ เลยคุณกษิดิษฐ์ อยากจะหาเรื่องก็กล้าๆ หน่อย” อนุภาพเสียงแข็ง หน้าตาเอาเรื่องไม่แพ้กัน ตอนนี้เขาไม่มีความจำเป็นต้องรักษามารยาทกับกษิดิษฐ์อีกแล้ว
“คุณดูแลพี่คมยังไง ปล่อยให้ไปทำตัวแบบนั้น เป็นตำรวจมือปราบซะเปล่า ทำอะไรไม่เข้าท่า นี่คงหน้ามืดตามัวผสมกับฤทธิ์เหล้าจนสมองฝ่อ”
“คุณกษิดิษฐ์ ผมไม่มีเวลามายืนฟังเรื่องแบบนี้” อนุภาพทำท่าจะเดินหนี
“ผมขอถามหน่อยว่าคุณจะรับผิดชอบการกระทำของพี่คมยังไง” กษิดิษฐ์ส่งสายตาแข็งกร้าว
“หมายความว่ายังไง สารวัตรทำอะไร” อนุภาพขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณไปถามเขาดู” กษิดิษฐ์เปลี่ยนมายิ้มเยือกเย็น แต่นัยน์ตายังลุกโชนเพราะอารมณ์ไม่พอใจ “จะกำจัดกษิดิษฐ์ด้วยวิธิีเลียนแบบจากละครน้ำเน่านั่นนะ งี่เง่าสิ้นดี และที่สำคัญ จะกำจัดผมนั้นไม่ง่ายหรอก”
“คุณบอกผมมาดีกว่า” อนุภาพเสียงเข้ม ใกล้จะหมดความอดทน “อย่างน้อยจะได้รู้ว่าจะพูดเหมือนกันหรือเปล่า”
“ผมบอกให้คุณไปถามพี่คมก็ไปถามเถอะ” กษิดิษฐ์ปฏิเสธ “หรือไม่ก็ไปถามสารวัตรอาวุธก็ได้ หรือไม่ก็คุณอาทิตย์”
“คุณกษิดิษฐ์ ผมไม่มีเวลามาเล่นตลก” อนุภาพตกใจที่กษิดิษฐ์เอ่ยชื่อสองคนนั้น
“เรื่องนี้ไม่ใช่ตลกคาเฟ่” กษิดิษฐ์เสียงห้วน “แต่เป็นละครน้ำเน่าที่พี่คมกำลังจะกลายเป็นตัวอิจฉาต้องการกำจัดมารคอหอย”
“สารวัตรอธิคมทำอะไร”
“อ้อ มีลูกคู่่ด้วยนะ ช่วยกันอย่างขยันขันแข็ง แต่สองคนนั้นลืมไปว่าสารวัตรอาวุธนั้นฉลาดล้ำลึกกว่าตัวเอง แผนมอมเหล้าพระเอกแล้วหลอกล่อผมให้ติดกับนั่นน่ะ เด็กประถมเขาไม่คิดทำกันหรอก แต่ก็อย่างว่า แรงหึงของคนนี่มันทำให้เราทำได้ทุกอย่าง คุณก็คงจะรู้ หรือถ้าจำไม่ได้ ผมจะทำให้คุณดูอีกครั้งเพื่อเป็นการเตือนความจำ” กษิดิษฐ์เสียงเข้มจัด ตาลุกวาบเหมือนไฟกองใหญ่กำลังสุมอยู่ในดวงตาคมกริบคู่นั้น “อยากเห็นไหมแรงหึงของผม อยากเห็นหรือเปล่า”
อนุภาพสูดลมหายใจเข้าเบาๆ แล้วเดินหนีจากกษิดิษฐ์ช้าๆ ในใจเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ส่ิงที่กษิดิษฐ์เล่ามานั้นเป็นความจริงเขาก็พอจะจินตนาการเรื่องราวเติมเข้าไปได้เพราะมีชื่อของอาวุธกับอาทิตย์เข้ามาปนด้วย แต่ถ้าจะให้แน่ใจจริงๆ ก็ควรจะถามอาวุธหรือไม่ก็อาทิตย์
...แต่อธิคมกับธงรบจะไปทำแบบนั้นทำไม...
...หึง ใครหึงใคร แล้วมาเกี่ยวอะไรกับกษิดิษฐ์ ที่แน่ๆ เขารู้ว่าอาวุธหึงอาทิตย์เพราะไปยุ่งกับอาวุธ อธิคมก็คงเข้าข้างธงรบอย่างไม่ต้องสงสัย แต่กษิดิษฐ์เข้ามายุ่งด้วยทำไม และท่าทางกษิดิษฐ์โกรธมากด้วย...
ธงรบทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงานอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้เขาแทบไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากพยายามจัดการกับเรื่องของภานุวัฒน์ เขานึกว่าทุกอย่างเรียบร้อยไปแล้ว แต่เมื่อคืนนี้ภานุวัฒน์โผล่มาที่บ้านเขา นั่งกอดเข่าก้มหน้ามองพื้นอยู่หน้าตึก แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้และเรียกชื่อ ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆ ดวงตาคู่นั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แต่ที่ทำให้เขาตกใจคือรอยแดงบนแก้มและต้นคอ
...
“พี่ธง ช่วยผมด้วย” ภานุวัฒน์สะอื้น เมื่อเห็นหน้าธงรบ น้ำตายิ่งไหลมากกว่าเดิม
“เกิดอะไรขึ้น ใครมันทำแบบนี้กับโจ้อีก”
“พ่อ...” ภานุวัฒน์เม้มปาก ก้มหน้าลงมองเข่าตัวเอง
“พ่อ...” ธงรบพึมพำ ในใจนึกภาพว่าบิดาของภานุวัฒน์เป็นคนทำร้ายลูก “พ่อทำอะไร”
“พ่อตีผม พ่อเอาเข็มขัดฟาดหน้าผม แล้วก็...” เท่านั้้นเองภานุวัฒน์ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ชายหนุ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กเล็กๆ ที่โดนตีเพราะทำความผิด
“เจ็บมากไหม ไหนดูซิ” ธงรบนั่งยองๆ ลงตรงหน้าภานุวัฒน์แล้วดันคางให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วหมุนหน้าฝ่ายนั้นไปทางซ้ายและทางขวาเพื่อดูรอยที่โดนทำร้าย ภานุวัฒน์สวมเสื้อยืดคอลึกเนื้อผ้าบางๆ เขาจึงเห็นรอยนั้นพาดยาวลงไปถึงหน้าอก
“ทำไมต้องมีเรื่องกัน” ธงรบพึมพำ
“พ่อไม่รักผม” ภานุวัฒน์คราง “พ่อเกลียดผม พ่อบังคับผม”
“พี่บอกแล้วว่า...”
“พ่อบังคับให้ผมไปหาหมอ” ภานุวัฒน์แทรกขึ้น “ผมไม่ได้บ้านะครับพี่ธง ทำไมพ่อต้องให้ผมไปหาจิตแพทย์ พ่อจะให้ผมกินยา จะได้เลิกรักผู้ชาย พ่อจะเอาผมไปบำบัด พ่อไม่เข้าใจผมเลย ทำไมครับ ผมเป็นคนนะ ผมไม่ใช่...”
“หยุดพูดเถอะ” ธงรบถอนหายใจหนักๆ
“พ่อบอกว่าถ้าผมไม่ยอมทำตามก็ให้ไปตายที่ไหนก็ไป ผมพยายามแล้วนะครับพี่ธง แต่พ่อก็จะเอาผมไปหาหมอ ผมไม่ได้ป่วย ผม...” ภานุวัฒน์ซบหน้าลงกับท่อนแขนของตัวเองที่กอดเข่าแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน “พี่ธง ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว ผมไม่มีที่ไป ใครก็ไม่รักผม”
…
ตอนนี้ธงรบคิดอะไรไม่ออก เขาอยากจะมีมนต์วิเศษยิ่งนัก จะได้เสกให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางของมันแบบที่มันควรจะเป็น
...แล้วมันควรจะเป็นแบบไหนล่ะ...
...อาทิตย์อยู่กับอาวุธก็คงเหมาะสมกันดี ท่าทางอาทิตย์คงจะมีความสุข อาวุธก็เลิกเหงาและลืมแฟนเก่าได้เพราะมีคนใหม่เข้ามาในชีวิต เขาก็ดูแลภานุวัฒน์ คนแค่คนเดียวเขาเลี้ยงได้ ที่สำคัญ ภานุวัฒน์รักเขามาก...
...ถ้าเขาลืมอาทิตย์ได้ เขาก็จะอยู่กับภานุวัฒน์อย่างมีความสุข ภานุวัฒน์ก็จะมีความสุข...
...แล้วเขาก็ไม่ต้องมานั่งถอนหายใจอยู่แบบนี้...
...
“ผมอยากอยู่กับพี่ธง ผมมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่ พี่ธงให้ผมอยู่ด้วยนะครับ จะให้ผมดูแลบ้านให้ก็ได้ เลิกเรียนแล้วผมจะรีบกลับมาเตรียมอาหารเย็นให้ทาน ผมจะซักผ้ากวาดบ้านถูบ้านให้ พี่ธงอย่าไล่ผมให้กลับไปอยู่กับพ่อเลยนะครับ” ภานุวัฒน์พูดกับธงรบด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
...
ธงรบฟุบหน้าลงบงโต๊ะ กำมือทุบโต๊ะช้าๆ ประหนึ่งจะช่วยให้คิดออก ในที่สุดคืนที่ผ่านมาเขาก็ใจอ่อน ตอนแรกเขาคิดว่าจะพาภานุวัฒน์ไปอยู่กับชาคริตเช่นเคย แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะไม่อยากโหดร้ายต่อความรู้สึกของภานุวัฒน์ไปมากกว่านั้น
“โว๊ย ปวดหัวฉิบหาย” ธงรบพ่นลมหายจออกมาแรงๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองอธิคมซึ่งเดินเข้ามาในห้องแล้วใช้เท้าเตะตู้เอกสารเพื่อเป็นการส่งเสียงเรียกให้รู้ว่ามีคนเดินเข้ามา
“ปวดหัวเรื่องพระอาทิตย์ไม่ส่องแสงหรือไงธงรบ หน้านี้หน้าฝน เมฆหมอกมันก็ครึ้มเป็นธรรมดา” อธิคมยืนกอดอกพิงตู้เอกสาร มองธงรบด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ
“แกหุบปากเลยนะคม ไม่มีอารมณ์จะล้อเล่น” ธงรบตอบเสียงห้วน ตาขวาง
“ดูก็รู้ว่าแกคงล้อเล่นไม่ออก”
“ข้าอยากตาย” ธงรบเคาะหน้าผากของตัวเองกับโต๊ะเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนแฟ้มเอกสาร ก่อนจะลุกขึ้นและทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“จะกลับบ้านไปหาเมียน้อยหรือไง” อธิคมล้อ แต่ใบหน้าราบเรียบ
“ไอ้ห่_ เมียน้อยที่ไหน” ธงรบกระชากเสียง ยกมือขึ้นทำท่าจะต่อยเพื่อน
“อ๋อ เมียเก็บ”
“คม เพื่อนกำลังหนักใจนะโว้ย เอ็งมาล้ออยู่ได้” ธงรบโวยวาย
“แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยซะที ขืนยังเป็นแบบนี้ สิ่งที่เราทำไปก็จะสูญเปล่า ตอนนี้อาทิตย์เห็นแล้วว่าไอ้วุธมันนอกใจ โอกาสที่จะกลับมาหาเอ็งก็เริ่มมีมากขึ้น แต่เอ็งยังกำจัดเด็กคนนั้นไม่ได้ซักที”
“เรื่องของภานุวัฒน์ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นี่หว่า เด็กคนนี้เขา...” ธงรบถอนหายใจเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี
“เขาน่ากิน ทั้งขาว ทั้งอวบ เนื้อแน่นๆ หวานๆ กระดูกอ่อนๆ เคี้ยวไม่ติดฟัน เอ็งเสียดายใช่ไหมล่ะถึงตัดใจไม่ลง” อธิคมตอบแทน
“ใครว่า” ธงรบส่ายหน้า “แล้วไอ้เรื่องที่เราทำไปน่ะ เอ็งแน่ใจหรือว่ามันจะได้ผล ข้าว่ามันงี่เง่าไปหรือเปล่าวะ”
“ไงก็ทำไปแล้วล่ะ” อธิคมยักไหล่ “แต่เอ็งเสือกมามีเรื่องภานุวัฒน์อีก ถ้าอาทิตย์ไปจ๊ะเอ๋กับเด็กนั่นที่บ้านแกอีกละก็ คราวนี้ล่ะ เอ็งเอ๊ย เก้าอี้เลซี่บอยไม่ลอยไปกระแทกทีวีหรอก มันจะถูกทุ่มเข้าหว่างขาเอ็งแทน ไม่ต้องอึ๊บใครอีกเลยตลอดชีวิต”
“นี่ทะเลาะกับพ่อทีไร วิ่งมาหาข้าทุกที ข้าก็สงสาร ไม่รู้จะทำยังไง” ธงรบไม่ตอบโต้อธิคมเพราะยังคิดเรื่องภานุวัฒน์
“แล้วเอ็งก็เปิดประตูรับพาเข้าไปในบ้าน แล้วก็ไปปลอบโยนกันบนเตียง” อธิคมเติม
“เด็กเขาไม่มีที่ไปนี่หว่า” ธงรบปฏิเสธ “แต่คราวนี้ข้าระวังตัวสุดๆ แทบจะไม่แตะเนื้อต้องตัวภานุวัฒน์เลยรู้หรือเปล่า อยู่ห่างที่สุดเท่าที่จะห่างได้ นอนยังล๊อคห้องเลยนะคม แล้วเวลาจะเดินออกมานอกห้องนอนข้าก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก่อนเปิดประตูออกมา”
“ไอ้เวร” อธิคมชี้หน้าธงรบ “เวรกำลังรัดคอเอ็งให้ขาดใจตายอยู่นี่ไง แล้วกรรมก็กำลังจะโยนเอ็งลงหลุม โดยมีไอ้วุธเป็นคนกลบดินแล้วเทปูนปิดทับ”
“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว เอ็งก็เลิกซ้ำเติมข้าซะที” ธงรบโบกมืออย่างรำคาญเพื่อนคู่หูแล้วเดินออกจากห้องทำงานแต่ก็ต้องหยุดชะงักพลางยกมือขึ้นปิดหน้าและถอยหลังทันที อธิคมเลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะโผล่หน้าออกไปมองด้านนอกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
---- ๓๗ ----
อืมม เรื่องนี้เขียนไปเขียนมาแล้วรู้สึกว่า ธงรบทำไมช่างซื่อบื๊อสุดๆ อธิคมก็งี่เง่า
เอ หรือว่าคฑาวุธคนเขียนทั้งซื่อบื้อและงี่เง่าเลยออกมาเป็นแบบนี้
แต่ ผมไม่เกี่ยว เพราะผมเป็นคนโพส :m20: :z1:
-
โถ ลด ละ เลิก
น่าสงสาร คนโพส :z13:
-
:m25: อยากอ่านต่อ เพราะอยากรู้ว่า อธิคมกะธงรบจะโดนไรบ้าง ฮ่า ๆ ๆ
สมควรตายยแระ ช่วยไม่ได้เลย เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ :z6:
-
คุณนาย ผัดไท อ่านแล้วเริ่มปลง กับ สารวัตร ธงรบสุดไปเลยค่ะ โคตรพระเอกหนังไทย ซื่อบื๊อออออ ซื่อบื่อ. . .
ให้หนีไปบวชท่าจะดี บวชพิสูจน์รักแท้ดีไม๊ เอิ๊กๆ~~~!!~
แต่อ่านแล้ว อึดอัด อัดอั้น ไม่รู้จะลงกับใคร ลงกะคุณนายไปแล้วกัน :beat: ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โจ้นี่ไม่มีเพื่อนรึไงนะ มีปัญหาทีไรวิ่งหาธงรบทุกที
สงสัยอีกอย่าง
วันเกิดเหตุที่อาทิตย์อาละวาด โจ้ก็อยู่ แล้วไม่รู้รึไงว่าอะไรเป็นอะไร
หรื่อรู้แต่ไม่สน งั้นก็พวกเดียวกับกษิดิษฐ์
โอ๊ย อึดอัด ต้องหาที่ลง
ขอลงกะคนโพสละกัน :beat:
คนแต่งนี่ผมรัก กอด1 (ได้ข่าวคนเดียวกัน)
ปล ค้างนะคุณนาย :a5: ต่อด่วนเลย พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ขำ คนอ่านจะบ้าตายยยยยยยยย :m20:
จะด่าอะไรก็ด่า........แต่"ไอ้เสาปูนโฮบเวร"เนี่คิดได้ไง
>>พ่อแก้วแม่แก้วขำจะบ้า :m20: :m20:
ตอนนี้ล่ะปมก็ผูกๆ หาที่แกะไม่ออกแก้ไม่ได้ อิพี่ธงอ่ะรอประหารเท่านั้น
แต่อิพี่คมรอ...ขึ้นศาลพิจารณาคดี....เจอเครื่องประหารผัว...เอ้ยหัวแมวแน่ๆ
คุณนุไม่เอาไว้หรอก ต้องซัก ต้องฟอกกันให้ถึงที่สุดยิ่งเจอกษิดิษฐ์ มาแหย่เสือหลับแบบนี้
คราวนี้คงถึงที...ผู้กำกับ...ออกโรงแน่ๆ เจี๋ยนสามีตัวเองก่อนแล้วค่อยไปจัดการคนโดนพิษรัก
อาการสาหัส...ไม่ต้องรักษา..แค่ส่งเข้าห้องดับจิตเป็นพอ..... :laugh:
อาทิตย์เจอกับอาวุธแล้วเกิดอะไรขึ้นนะ...แล้วพอรู้แล้วว่าเป็นแผนการตื้อของคนขี้หึง
นุ้งอาทิ๊ตตตตจะจัดการกับคนหลงผิดคนนี้ยังไงนะ ส่วนเพื่อนวุธที่แสดงฉลาด
โกรธรึป่าวเนี่ยที่สอหนุ่มนั่นใช้ค.สัมพันธ์ฉันท์เพื่อนเป็นตัวล่ออ่ะ งานนี้กระอักเลือกตายแน่ๆอิพี่ธงรบ
นุ้งอาทิ๊ตตตตตตตามมาชำระความแล้วล่ะ หุหุ o18 :z4: :pigangry2:
o13 o13 o13 +1 เจ้าคะ รักคุณนุ รักอาิทิ๊ตตตตตต
-
เวลาจะทำผิดธงรบกลับกลัวโน่น กลัวนี่ สารพัด เหมือนความดีกับความชั่ว กำลังขัดแย้งกัน
แต่มาขำกับประโยคนี้มากเลย ข้ากลัวสองคนนี้รู้สึกตัวก่อนจังเลย ตีหัวไอ้วุธมันหน่อยไหมคม :laugh:
เรื่องภานุวัฒน์ก็ยังไม่เคลียร์ :m16:
อยากรู้ว่า ธงรบเจอใคร ? :pig4:
-
เรื่องนี้ดูท่ามันจะไม่จบง่ายจริงๆแหละแฮะ ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่ความผิดของใครนอกซะจากสารวัตรตัวดีนั่นแหละ สงสารภาณุวัตน์จังเลยอ่ะมองหาทางออกไม่เจอเลย กลับไปบ้านพ่อก็...... ผู้ชายคนรักที่มีแค่คนเดียวในชีวิตก็........ โอย!! อิตาอาวุธนั่นมารับภาณุวัตน์ไปแทนเลยดีแม๊ะ สงสารเด็กอ๊ะ.. เห้อ++!!!หาทางออกไม่ได้เลยวุ้ยเรื่องนี้ จิตใจมนุษย์นี้ลำบากถ้าเป็นสารวัตรธงรบจริงๆหรือแม้กระทั่งตัวคนอ่านเองก็เถอะยังไงก็ทำใจทิ้งภาณุวัฒน์ไม่ลงเลยเพราะจิตสำนึก
-
:z13: จะทิ้งคนอ่านไปไหนเอ่ย
-
:a5:
แผนแตกแต่หัววัน
ปล
:m20:
คนโพสต์น่าจะเป็นมากสุด
-
:เฮ้อ: ภานุวัฒน์
-
สงสารน้องโจ้
สมน้ำหน้าคนเจ้าชู้สองคน แผนแตกแล้วจะโดนอะไรดี ขอรถมูลนิธิมารับด้วย อิอิ
-
งานนี้ อาวุธ ชนะขาด
เพราะไม่หลงกล ที่สำคัญ อาทิตย์ก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่า มันคือการจัดฉาก
คุณ นุ ต้อง เข้มงวด กับอธิคม เรื่องนี้มากขึ้น อาจถึงขั้นห้ามช่วยเหลือ
แต่ที่แน่ๆ น้องโจ้ ภานุวัฒน์ของอิชั้นยังน่าสงสารที่สุด
-
:angry2: หาเรื่องกันทั้งคู่เลยยยยยยยย :z6:
-
ซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อน
เห็นมั๊ย ๆ เเผนเด็กๆเเบบนี้
ใครไม่รู้ก็ ...
ชิ! สมน้ำหน้าคนเจ้าชู้
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนดีแท้
รอลุ้น ๆ ชักจะเริ่มสงสารธงรบแระ
-
โดนแผนตลบหลังจากอาุวธแหง พ่อ 2 คนนี้ มีแต่ถอยหลังเข้าคลองจริงๆ เลย ยังงี้เค้าเรียกว่า anti-hero สินะ :เฮ้อ:
ปล. ตอนที่ 35 ไปไหนอ่า
-
ใครมาหว่า
จะยุ่งกันไปไหนนิ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กรรมติดจรวด น่ากลัวนะเสาธง o22
-
นางอิจฉาธงรบ 555
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
ลุ้นๆ
-
สารวัตรคม ทำอะไรคิดมั่งมั้ย เด๋วเหอะ คราวก่อนคุณนุสั่งสามเดือน
เด๋วคราวนี้เป็นสามปีละลงแดงตายแน่
โจ้ ไปที่อื่นไม่ได้รึไง คนเค้าจะมีเมียเป็นตัวเป็นตนอ่ะ เข้าใจบ้างม้ายยยยย
หงุดหงิด ทำอะไรตัวละครไม่ได้
:beat:พี่นายแทนละกัน
:laugh:
-
+1 ให้กับความชุลมุนค่า อ่านแล้วมึนไปกับความสนุกและน่ารัก 555
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านสองตอนนี้ โคตะระฮา ตลกสองคู่หูจริงๆ ไม่รู้จะโง่ งี่เง่า ซื่อบื้อไปถึงไหน ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วจริง
ให้ทายนะ แผนการไม่สำเร็จ อาวุธไม่เมาจริง แล้วในห้องทั้งสามก็หัวเราะเยาะสารวัตรทั้งสองคนตัวงอ เหมือนคนอ่านตอนนี้ :jul3:
แล้วอาตี๋มิโกรธเสาธงยิ่งกว่าเดิมเร๊อะ ทำไงล่ะทีนี้ หรือว่า จะจบอย่างที่ธงรบคิดตอนท้ายจริงๆ ม่ายยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
บอกแล้ว" ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว "
ตายแน่ครั้งนี้ :jul3: ครั้งที่แล้ว 3 เดือน ครั้งนี้คง 3 ปีแน่ ศาลาวัดอธิคม
ส่วนจำเลยหลัก พระอาทิตย์คง :fire: แน่เลย ศาลาวัดเสาธงผุ
+1 ให้พี่นาย คนไม่เจ้าชู้ เพราะมีแต่คนรู้ทัน :z2:
-
โหหหหห..........
อีตาสารวัตร 2 คนนี้ยังคิดว่าแผนตัวเองสำเร็จ
ช่างกล้าจริงๆ
แล้วงานนี้จะยังไงต่อเนี่ย
แค่นี้ยังทรมานกันไม่พอหรือไง
งานนี้ต้องให้อาตี๋กับอนุภาพจัดการซะ
เอาให้หนักเลย 2 สารวัตรเนี้ย
-
ธงรบ - 38
อธิคมหันหน้ากลับมาหาธงรบที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ มองเพื่อนด้วยสายตาขำปนสมน้ำหน้า ปากราวจะยิ้มและเหยียดหยันเพื่อนพร้อมๆ กัน แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าธงรบทำเรื่องอีกแล้ว
“ใครวะ เด็กใหม่หรือเด็กเก่า คนนี้ข้าไม่เคยเห็น” ในที่สุดอธิคมก็ถามขึ้นมา
“ต้องโทษหมอพศวัตคนเดียวเลยเนี่ย” ธงรบพึมพำ “ทำไมตามมาถึง ส.น. ได้วะ รู้ได้ยังไง”
“เอ็งไม่รู้อะไร พวกนี้เขาเก่งยิ่งกว่าตำรวจอย่างเราซะอีก ฝีมือสืบสวนสอบสวนเหนือชั้น ดูคุณนุเป็นตัวอย่างสิ ไปทำอะไรที่ไหน รู้ไปหมด ไม่รู้สืบได้ยังไง” อธิคมแสดงความเห็น
“คม เอากุญแจรถมา ข้าจะไปรอที่รถ วันนี้ขอติดรถกลับด้วย” ธงรบแบมือ
“อ้าว แล้วรถเอ็ง”
“ข้าลงไปไม่ได้ ถ้าน้องเจ็ทขึ้นมาข้างบนเพื่อเจอข้า น้องจ๊อบก็ต้องยืนเฝ้าอยู่ที่รถ สองคนนี้เขาเพื่อนซี้ ทำงานกันเป็นทีม ตามตื๊อข้าได้หลายวันแล้ว” ธงรบเบ้ปาก ทำหน้าอ่อนใจ
“เอ็งนี่มันไม่เข็ด” อธิคมล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ “ทำไมชอบเก็บแพ็คคู่”
“ข้าโดนตื๊อนะคม แค่ไปหาอะไรดื่มในผับก็โดนสองคนนี้ขนาบข้าง หมอพศวัตนั่นล่ะแนะนำดีนักว่าให้ปลดปล่อยเพราะไม่งั้นลูกโป่งจะแตก” ธงรบให้เหตุผล
“อะไรวะ” อธิคมทำหน้างง
“ข้าโกรธ ข้าน้อยใจที่เห็นอาทิตย์กับไอ้วุธควงกันไปช๊อปปิ้งซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ต” ธงรบพูดเสียงหงอยๆ
อธิคมหรี่ตามองเพื่อนอย่างใช้ความคิด แล้วพยักหน้าช้าๆ แล้วอุทานลากเสียงยาว “อ๋อ เอ็งก็เลย...”
“ข้ากินเหล้าไปเยอะ” ธงรยเสียงอ่อย หน้าตาสำนึกผิด
“ข้าอยากจะแปลงร่างเป็นอาตี๋เบ็นซ์ดำเดี๋ยวนี้แล้วฆ่าเอ็งทิ้งซะเลย” อธิคมส่ายหน้า “หาเรื่องไม่ได้หยุดหย่อน แล้วเอ็งก็โทษเหล้า แต่่ก่อนเอ็งพาข้าซวย ตอนนี้เอ็งไม่รู้จะพาใครไปซวยก็เลยพาตัวเองไปซวยแทน”
“สองคนนั้นตื๊อ”
“แล้วเอ็งก็เลยหนีบซ้ายหนีบขวาพาไปขึ้นสวรรค์” อธิคมเติมความให้พร้อมกับยื่นกุญแจรถใส่มือธงรบซึ่งกำลังกายมาเป็นตำรวจที่กำลังหลบหนีประชาชน “ขึ้นสวรรค์เสร็จ เอ็งก็หล่นปุ๊กลงไปกองอยู่ในนรก”
“เลิกด่าข้าได้แล้ว ข้ารู้สึกผิด ข้าจะไม่ทำอีก คืนนั้นคืนสุดท้ายแล้วล่ะที่ข้าหลงผิด ต่อจากนี้ไปข้าจะเป็นนิวธงรบ” ธงรบ 'คนใหม่' ทำหน้าตาขึงขังก่อนจะเร่งเพื่อนรักว่า “รีบๆ ตามมานะคม ข้าหิวข้าว เย็นนี้ขอกินข้าวที่บ้านด้วย”
“ยังไม่ได้บอกคุณนุเลย” อธิคมท้วง
“ทำไมต้องบอกวะ เพื่อนจะไปกินข้าวที่บ้านต้องขออนุญาตแฟนด้วยหรือ” ธงรบตะคอกเสียงไม่ดังเท่าไหร่นักพลางหันไปคว้าเอาแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาปิดหน้าแล้วรีบหลบออกไปอย่างรวดเร็วราวกับเป็นดาราที่กำลังหนีนักข่าว
“แฟนที่ไหน” อธิคมพึมพำอยู่คนเดียว “ตอนนี้เลื่อนขั้นพรวดพราดขึ้นไปอีกหลายขั้นแล้ว ถ้าเป็นตำรวจจริงๆ ป่านนี้คุณนุคงเป็นพลตำรวจเอกแล้วมั๊ง”
อธิคมเดินออกจากห้องทำงานของธงรบตรงไปประตูทางออกด้านหน้าของสถานีตำรวจช้าๆ ทำเป็นมองไม่เห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงมาที่เขา ท่าทางมั่นใจในตัวเอง
...ไอ้ธงนะไอ้ธง คนนี้เหมือนโคลนนิ่งกษิดิษฐ์ไม่มีผิด หน้าตาท่าทางเอาเรื่อง...
“สารวัตรอธิคม สวัสดีครับ ผมชื่อเจ็ท มาหาสารวัตรธงรบ” ชายหนุ่มทักทายและแนะนำตัว พร้อมบอกจุดประสงค์ของการมาเยือนด้วยเสียงดังฟังชัดราวกับทหาร
“ธงรบกลับไปแล้วครับ” อธิคมตอบด้วยรอยยิ้มเย็นๆ พยายามวางมาดนิ่งให้น่าเชื่อถือ
“อ๋อ สงสัยกลับไปทางประตูหลังสถานีตำรวจใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ” อธิคมพยักหน้า ทำหน้าตาท่าทางน่าเชื่อถือให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ “ธงรบเขาชอบประตูหลัง”
“นั่นห้องทำงานสารวัตรธงรบหรือครับ” เจ็ทชี้มือไปยังห้องทำงานของ 'เพื่อนตัวดี' ของอธิคม
“เปล่า” อธิคมส่ายหน้า “ห้องธงรบอยู่ชั้นล่าง เพิ่งย้ายเมื่อวานนี้เองครับ ใครบอกคุณ”
“ร้อยเวรบอกว่าถ้าหาสารวัตรธงรบไม่เจอก็ให้มาถามสารวัตรอธิคมเพราะเป็นเพื่อนซี้กัน” เจ็ทพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาวิบวับ “ไม่นึกเลยว่าเพื่อนของสารวัตรธงรบนี่จะเหมือนกันราวกับฝาแฝด”
“ผมหรือเหมือนธงรบ” อธิคมชี้หน้าตัวเอง
“เหมือนสิครับ หล่อสูสีกันจนตัดสินลำบาก เพราะฉะนั้นจึงทดแทนกันได้ ถ้าผมตามสารวัตรธงรบไม่ได้ผมก็ไม่ต้องกังวลแล้วล่ะเพราะมีตัวตายตัวแทนอยู่ตรงนี้” เจ็ทพูดเสร็จก็หันหลังกลับ เดินจากไปดื้อๆ ทิ้งให้อธิคมยืนอึ้ง มองตามด้วยสีหน้าผะอืดผะอม
...เฮ่ย ซวยซะแล้วไหมล่ะ ที่พูดนี่หมายความว่าถ้าไม่ได้กินธงรบก็จะกินอธิคมแทนงั้นเร๊อะ เจ็ทนี่ไม่ใช่เล่น ไอ้ธงนะไอ้ธง ช่างหาเหามาใส่หัวแท้ๆ ไอ้เสาธงหัก ไอ้เพื่อนพาซวย...
ธงรบหัวเราะก๊ากเมื่อได้ยินอธิคมเล่าเรื่องเจ็ทให้ฟังจึงโดน 'ตัวตายตัวแทน' ชกเข้าที่หัวไหล่อย่างแรง
“ข้าหลุดออกจากวังวนคนปาบแล้ว เอ็งอย่าเสือกหาเรื่องมาให้ข้าอีก” อธิคมชี้หน้าธงรบ
“แน่ใจหรือคม” ธงรบทำหน้าทะเล้น ยังหัวเราะไม่หยุด
“ยังมีหน้ามาขำอีก ปัญหาของเอ็งแก้ไม่ได้ซะที นี่ถึงกับแท็กทีมบุกถึงโรงพัก ไม่เกรงกลัวกฎหมายบ้างเลย”
“ตอนนี้้ข้ายังนึกไม่ออก” ธงรบยักไหล่แต่พลันก็อุทานขึ้นมาว่า “เฮ้ย คิดออกแล้ว ในเมื่อเจ็ทเห็นแกแล้วคิดว่าหล่อสูสีกับข้า แล้วก็อยากกินแกอีกคน ถ้าเจ็ทเห็นไอ้วุธก็ต้องหันไปหามันใช่หรือเปล่า”
“ทำไมเอ็งคิดอย่างนั้น” อธิคมถาม
“เพราะไอ้วุธมันหล่อ เร้าใจ เซ็กซี่ ลึกลับ น่าค้นหานะสิ” ธงรบตอบ
“มันหล่อสู้้ข้าไม่ได้ ยังไงน้องเจ็ทของเอ็งก็คงไม่เปลี่ยนใจหรอก” อธิคมกระแทกเสียง ทนไม่ได้ที่จะได้ยินใครชมอาวุธ “มีแต่อาทิตย์นั่นล่ะที่ชอบผู้ชายจืดๆ ไร้อารมณ์แนวนั้น”
“ไอ้ห่_ ปากไม่ดี” ธงรบด่าเพื่อน
“เอ็งสิ ปากไม่ดี” อธิคมตวาด “มาชมศัตรูให้ได้ยินกับหู”
“เฮ้อ ตกลงไอ้วุธกลายมาเป็นศัตรูเราแล้วหรือวะคม” ธงรบถามเสียงเบา เปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งเรียบทันใด
“มันเอาอาทิตย์ไปอยู่กับมัน อยู่ด้วยกันเป็นผัวเมีย ทำกับข้าวให้อาทิตย์กิน แล้วอาทิตย์ก็คงซักผ้ารีดผ้าให้ไอ้วุธ เอ็งรู้สึกยังไง” อธิคมเลิกคิ้ว ทำหน้ายียวน “อ้อ ไม่แน่นะ ตอนอาบน้ำอาจผลัดกันถูหลังด้วยนะ แล้วก็...ไอ้วุธอาจจะล้างภายในให้อาทิตย์ เคลียร์อุโมงค์ก่อนที่จะ อืม...ไม่อยากคิด ไม่กล้าจินตนาการ”
“หุบปากนะคม ข้าไม่อยากฟัง ถ้าเอ็งไม่หยุดพูดเดี๋ยวข้าถีบตกรถ” ธงรบพูดเสียงเรียบ นั่งนิ่ง ตามองกระจกรถ แล้วถอนหายใจเสียงดัง “แกว่าวิธีนี่จะได้ผลหรือคม ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ วันนี้เขม่นตาซ้ายเกือบทั้งวัน”
อธิคมเอียองหน้าคิดพร้อมกับพูดว่า “อย่างที่เอ็งพูดเมื่อกี้ก็ถูก ยิ่งมีคนไปยุ่งกับไอ้วุธมากเท่าไหร่ยิ่งดี แกจำได้ไหมว่าตอนที่ข้าโดนคุณนุทิ้งก็เพราะมีเด็กเก่าๆ เดินพาเหรดเข้ามารุมทึ้ง หากอาทิตย์เห็นว่าไอ้วุธมีคนเข้ามาวุ่นวาย อีกหน่อยก็คงทนไม่ไหว ตีจากไปเอง คราวนี้เอ็งก็หมดสิ้นมารหัวใจ กษิดิษฐ์รู้จักไอ้วุธแล้ว ไม่แน่ อาจจะหลงไหลไอ้วุธหัวปักหัวปำ กษิดิษฐ์นี่ล่ะจะตีอาทิตย์ให้กระเจิง ถ้ามีน้องเจ็ทน้องจ๊อบอะไรนี่เข้าไปร่วมสังคายนาอีกราย อาทิตย์ทนไม่ไหวหรอก”
“แกนี่ฉลาดจังเลยนะ” ธงรบถอนหายใจอีกครั้งแล้วเอนเบาะลงนอน “ถ้าเกิดปัญหาอีรุงตุงนัง แกเป็นคนแก้นะโว้ย”
“รับรอง ไม่มีปัญหา” อธิคมยิ้มมุมปาก ตาลุกวาบ มองเห็นภาพใบหน้าของอาวุธฉายทาบขึ้นมาบนกระจกรถ “คราวนี้ เอ็งเสร็จแน่”
“ข้าไม่เสร็จมาหลายวันแล๊ว” ธงรบพึมพำแล้วก็เงียบไป ปล่อยให้อธิคมขับรถฝ่าดงรถติดกลางกรุงกลับบ้าน ตลอดเวลา ภาพใบหน้าของอาทิตย์ลอยไปลอยมาอยู่ในห้วงความคิด สลับกับภาพจากจินตนาการที่เสริมแต่งขึ้นมาจากคำพูดล้อเล่นของอธิคม
...อาทิตย์ เขาทนไม่ได้ที่จะให้อาทิตย์เป็นของคนอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นของอาวุธ...
แม้อธิคมรับรองด้วยเสียงหนักแน่นว่า 'ไม่มีปัญหา' แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องชุดของอนุภาพ ธงรบก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มเย็นๆ ของเจ้าของบ้าน อธิคมนั้นยังไม่ได้สังเกตเพราะทันทีที่เข้าไปในห้องก็ยิ้มร่า เดินเข้าไปกอดแฟนแล้วขออนุญาตแบ่งอาหารให้ธงรบทานด้วย
“สงสารมันเถอะนะคุณนุ การให้ทานมนุษย์ผู้อดอยากหิวโหยได้บุญได้กุศล ไอ้ธงมันกำลังหิว พอมันกินเสร็จผมจะให้มันรีบกลับบ้าน เราจะได้จู๋จี๋กัน”
“ถึงข้าอยู่ก็จู๋จี๋ได้ ข้าจะเข้าห้องแล้วเอาตีน เอ๊ย เอาสำลียัดหู ทำเป็นไม่ได้ยิน” ธงรบเบ้ปาก เดินไปนั่งเก้าอี้ข้างโต๊ะอาหารในครัว
“จะทานข้าวกันเลยไหมครับ ถ้างั้นก็ไปอาบน้ำก่อน ผมจะอุ่นอาหารรอ” อนุภาพแกะมือของอธิคมที่กอดเอวเขาอยู่แล้วเบี่ยงตัวออกเพื่อเดินไปยังตู้เย็นพลางปรายตาไปมองธงรบด้วยใบหน้้ายิ้มๆ แบบที่ทำให้ธงรบรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
“คุณนุ” ธงรบพึมพำ รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องกำลังเปลี่ยนไป
“ไปทำอะไรกันมาบ้างครับ” อนุภาพถามธงรบ ก่อนจะหันไปเปิดตู้เย็น
“วันนี้หรือครับ” ธงรบถามกลับ
“วันนี้ก็คงทำงานเพราะเข้าเวรพร้อมกันทั้งสองคน ใช่ไหมครับ” อนุภาพหยิบอาหารออกมาวางบนโต๊ะ
“วันอืี่นก็ทำงาน” ธงรบตอบเบาๆ ปรายตาไปมองอธิคมแวบหนึ่งแล้วหันมามองอนุภาพ
“นอกเวลาทำงานก็คงพากันไปหาทำกิจกรรมพิเศษ” อนุภาพยิ้มเย็นๆ ให้ธงรบแล้วหันไปหาอธิคมที่เดินเข้ามายืนอยู่ระหว่างเพื่อนกับคนรัก
“กิจกรรมพิเศษที่ไหน เลิกงานแล้วก็รีบฝ่ารถติดกลับบ้านนี่ล่ะ” อธิคมหัวเราะเบาๆ แล้วก็หยุดทันทีเมื่อ 'สัญชาตญาณตำรวจ' เร่ิมทำงาน
“คุณนุ” อธิคมพึมพำเบาๆ ขณะที่มองตาของคนรัก ใบหน้าของอนุภาพเปลี่ยนจากยิ้มเย็นๆ เป็นเรียบนิ่ง ชายหนุ่มเดินไปหยุดยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะทำครัวตัวใหญ่กลางห้อง ตำรวจ 'อันธพาล' ทั้งสองอยู่ตรงข้าม ธงรบนั่งนิ่งเงียบ ส่วนอธิคมยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างคู่หู ตามองอนุภาพอย่างประเมินท่าทีแล้วพูดขึ้นว่า
“ร้อนจังเลย ผมไปอาบน้ำก่อนนะ วันนี้อยากจะนอนแช่น้ำในอ่างให้สบาย คุณนุกับไอ้ธงกินข้าวไปก่อนก็ได้”
“ไอ้คม” ธงรบเรียกเพืี่อนเสียงเข้ม
“เดี๋ยวก็ได้เย็นครับ” อนุภาพพูดเสียงเรียบ หรี่ตาลงช้าๆ
“เย็นจับใจเหมือนขั้วโลกเหนือผสมขั้วโลกใต้เลยล่ะเอ็ง” ธงรบพึมพำ
“วันนี้ผมเจออาทิตย์” อนุภาพอ้างชื่ออาทิตย์ น้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย แล้วหันไปหยิบแก้วน้ำสามใบมาวางไว้บนโต๊ะ “นานๆ เจอกันที เลยได้คุยกันหลายเรื่อง”
“ทำไมต้องไปเจอกับเค้า” อธิคมถาม
“เจอกันโดยบังเอิญครับ ไม่ได้เจอกันนาน เลยได้คุยอะไรกันหลายอย่าง ทั้งเรื่องเก่าๆ และเรื่องใหม่” อนุภาพยิ้มมุมปาก นิ่งไปชั่วครู่ หลังจากนั้นจึงพูดเสียงเข้มว่า “รวมถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่่านมา ตอนสารวัตรชวนกันไปงานเลี้ยงฉลองเลื่อนยศเพื่อนร่วมรุ่น”
“อาทิตย์ไม่ได้ไป จะคุยกับคุณนุเรื่องนี้ได้ยังไง” อธิคมปากแข็งแต่ก็พูดเสียงเบา มองตาคนรักอย่างค้นหา พยายามประเมินท่าทีของอนุภาพว่ามีความโกรธในระดับไหน จากนั้นหลุบตาลงมองมือของชายหนุ่มซึ่งวางอยู่ใกล้ๆ แก้วเปล่าสามใบบนโต๊ะด้วยความหวาดระแวง
“คือว่า...” ธงรบแทรก “ผมจะอธิบายให้ฟัง”
“อยากจะอธิบายใช่ไหม งั้นบอกมาเดี๋ยวนี้ ทำอะไรกันลงไป ใครเป็นคนต้นคิด" อนุภาพเปลี่ยนเป็นเสียงห้วน ตีหน้าเคร่งใส่จำเลยทั้งสองคนที่หันไปมองหน้ากันแล้วต่างยืนนิ่งเงียบ
"ว่าไงครับสารวัตร"
อนุภาพยืนรอฟังคำตอบ แต่อธิคมกับธงรบก็ยังไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา ชายหนุ่มหันไปมองนายตำรวจทั้งสองสลับกันไปมาแล้วพูดประโยคเดิมอีกครั้ง ทีละคำ ช้าๆ ชัดๆ
"ว่า ไง ครับ สารวัตร"
"สารวัตรไหน มีตั้งสองคน" อธิคมเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
...แค่นี้ก็รู้คำตอบ...
อนุภาพถอนหายใจ ทำทีไม่ได้ยินที่อธิคมพูดกวน ก่อนจะหันไปเอาเรื่องธงรบ
"ความคิดสารวัตรใช่ไหม ความคิดแบบนี้ต้องสารวัตรธงรบเท่านั้นที่คิดได้ ไม่นึกเลยว่าจะคิดได้แบบนี้"
...ต้องดุธงรบ เอาให้หน้าจ๋อยไปเลย ปรักปรำให้ธงรบผิดให้ได้ เพราะท้ายที่สุด คนต้นคิดที่ยังปากแข็งอยู่ก็จะรู้สึกผิด ยอมรับออกมาโดยไม่ต้องให้ถามอีกให้ยาก...
...ลองดูซิว่าอธิคมจะเล่นบทตำรวจปากแข็งได้อีกนานแค่ไหน...
"ไม่คิดว่าเล่นแบบนี้ไม่แฟร์หรือครับ สองคนรุมคนเดียว ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมสู้เพราะเห็นแก่เพื่อน ไม่รู้โกรธอะไรเขานักหนา ความผิดก็ตัวเองเป็นคนก่อ แล้วไปโทษคนอื่น"
ธงรบทำหน้าแหยๆ แล้วหันไปมองคู่หูราวกับจะบอกว่า 'คม ช่วยด้วย'
"คุณนุเห็นว่ามันถูกหรือ" อธิคมเป็นฝ่ายพูด
"มัน นี่หมายถึงใครครับ" อนุภาพถามจำเลยตัวจริง แต่ตายังจ้องจำเลยจำเป็นเขม็ง
"จะเป็นใครอีกล่ะ" อธิคมตอบเสียงห้วน
"งั้นผมพูดใหม่ก็ได้" อนุภาพหันไปตอบอธิคม "เปล่า คนที่ถูกคือสารวัตร ทีนี้จะถามไหมล่ะว่าสารวัตรไหน เพราะตอนนี้เรากำลังพูดถึงสารวัตรตั้งสามคน เพื่อนรักกันที่เคยเรียกกันว่าสามทหารเสือ แต่ตอนนี้สองทหารเสือรุมแกล้งทหารเสือเดียวเพราะความอาฆาต"
"โธ่คุณนุ อาฆาตที่ไหน" ธงรบครางเสียงอ่อย
"ไม่อาฆาตก็แค้น"
"แค้นกับอาฆาตก็ไม่ต่างกันหรอก" ธงรบแก้
"แล้วตกลงสารวัตรแค้นหรืออาฆาต"
ธงรบไม่ตอบคำถามอนุภาพ แต่หันไปหาอธิคมราวจะขอความช่วยเหลือ คู่หูคนเก่งก็รีบเล่นบทเพื่อนรักทันที
"คุณนุจะไปว่าไอ้ธงมันทำไม มันก็แค่โกรธที่อาวุธแย่งอาทิตย์"
"เหมือนที่สารวัตรโกรธที่ผมโดนแย่ง" อนุภาพเติมประโยคแล้วหันไปเล่นงานธงรบ "ว่าแต่ว่า สารวัตรอาวุธแย่งอาทิตย์จริงหรือครับ เท่าที่ผมทราบ อาทิตย์หนีความเจ้าชู้หลายใจของใครบางคนไปหาคนที่..."
"คุณนุ หยุดพูดถึงไอ้วุธได้แล้ว" อธิคมรีบแทรกเสียงกร้าว ขยับเท้าเข้ามาหาอนุภาพอีกหนึ่งก้าว
"ได้" อนุภาพหันขวับมาหาอธิคม "งั้นมาพูดเรื่องที่สารวัตรอธิคมกับสารวัตรธงรบรวมหัวกันใส่ร้ายเพื่อน เพราะ..."
อนุภาพจงใจหยุดให้ทั้งสองหนุ่มรอฟังและเดาว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป
...เล่นกับคนเจ้าเล่ห์สองคนที่เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย เขาต้องมีลูกเล่นพอสมควร ไม่เช่นนั้นจะคุมคนดื้อๆ สองคนไม่อยู่...
อนุภาพส่ายหน้าอย่างระอาใจ แล้วหันหน้าหนี ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปเสียเฉยๆ
"คุณนุ" อธิคมเรียกก่อน
"เพราะอะไรครับ" เสียงธงรบถามตามมาเพราะยังอยากรู้
อนุภาพไม่ตอบ เดินกลับไปที่ตู้เย็น หยิบขวดน้ำดื่มออกมาเทใส่แก้วสามแก้ววางไว้บนโต๊ะ หยิบแก้วหนึ่งขึ้นมาถือแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงาน หูได้ยินเสียงธงรบตำหนิเพื่อน
"เอ็งนั่นล่ะ ไปพูดยังงั้น เป็นไงล่ะ เห็นไหม คุณนุเข้าโหมดเดินเงียบแล้ว"
อนุภาพเดินไปจนถึงประตูห้องทำงาน จึงหันกลับไปหาอธิคมกับธงรบช้าๆ ทำสีหน้าเย็นชาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วพูดว่า "เพราะสารวัตรทิ้งความเจ้าชู้ไม่ได้ เลยคิดว่าจะทำให้เพื่อนเหมือนตัวเอง แต่หารู้ไม่ว่า คนที่ไม่เจ้าชู้ ทำยังไงก็ไม่เจ้าชู้หรอก ส่วนคนที่เจ้าชู้ แก้ยังไงก็คงไม่หาย"
...ทำเสียงสั่นซักหน่อย ตาเศร้าๆ แค่นี้อธิคมก็หน้าสลดแล้ว...
"แต่ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าไม่อยากพูด ผมก็จะหยุด และทำเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ปล่อยให้สามทหารเสือตกลงกันเอง" อนุภาพทำเสียงสั่นอย่างที่คิดเอาไว้
อธิคมมองประตูห้องอนุภาพที่ปิดลงเบาๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นเท้าเอวแล้วส่ายหน้าด้วยความอัดอั้นใจที่อนุภาพเข้าใจเขาผิด
...คนเจ้าชู้ ทำไมจะเปลี่ยนไม่ได้ ตั้งแต่เจออนุภาพ เขาก็สิ้นลาย ทั้งธงรบกับคชานนท์ต่างก็ทับถมเขาว่าเสือร้ายกลายเป็นแมวเหมียว...
...ตอนนี้ไม่ใช่แมวเหมียวธรรมดาด้วยซ้ำ ธงรงมันล้อว่าเป็นคิตตี้...
"คนที่ยังเจ้าชู้แก้ไม่หายคือไอ้ธงคนเดียว มาว่าผมแบบนี้ได้ยังไง" อธิคมพึมพำ
"เฮ่ย ไอ้ชิบหาย ไหงพูดยังงั้นวะ" ธงรบโวยวาย
"หรือไม่จริง" อธิคมหันไปตะคอกเพื่อน "นี่เพราะแกยอมให้ภานุวัฒน์เข้าห้องแล้วนอนกอดกันบนเตียง เรื่องมันถึงมาได้ถึงขนาดนี้ แกมันเจ้าชู้ซึมลึกเข้าถึงไขกระดูก ไม่ยอมเลิกซักที ง้ออาทิตย์ก็ไม่สำเร็จ ไม่มีน้ำยา"
"แกก็ใช่ว่าจะเลิก ตาก็วิบวับไม่หยอก ทำเป็นนิ่งๆ ไม่สนใจใคร แต่ข้ามองเห็นตาแกก็รู้" ธงรบโวยวาย
"อย่าหาเรื่องนะธงรบ" อธิคมถลึงตาใส่เพื่อน
"แกยังยิ้มให้เด็กคนนั้นเลย" ธงรบไม่ยอม
"ยิ้มบ้าที่ไหน ข้าแค่หันไปมอง" อธิคมตอบเสียงหนักแน่น "แบบผ่านๆ"
"มองแบบผ่านๆ ถุย พูดออกมาได้" ธงรบทำหน้าเหยียดหยัน "แล้วแกรู้หรือว่าข้าหมายถึงเด็กคนไหน"
อธิคมไม่ตอบ เมินออกไปมองอีกทาง เขารู้ว่าธงรบหมายถึงใคร ก่อนจะที่จะกลับถึงบ้าน เขากับธงรบแวะซื้อของที่ปากซอยเพราะนึกได้ว่าลืมซื้อของบางอย่างที่อนุภาพสั่ง ขณะที่ยืนจ่ายเงิน ชายหนุ่มหน้าอ่อนคนหนึ่งเอาแต่จ้องเขาไม่วางตา เขาเผลอหันไปสบตาในจังหวะที่ธงรบเดินเข้ามาหาพอดี
...อุตส่าห์เลิกเจ้าชู้แล้วก็ยังมีคนส่งสายตาให้อีก จะว่าเป็นความผิดของเขาได้ยังไง...
--- ๓๘ ---
โดนแผนตลบหลังจากอาุวธแหง พ่อ 2 คนนี้ มีแต่ถอยหลังเข้าคลองจริงๆ เลย ยังงี้เค้าเรียกว่า anti-hero สินะ
ปล. ตอนที่ 35 ไปไหนอ่า
ตอนที่ 35 ก็อยู่หลังตอนที่ 34 ไงคร้าบ (และก่อนตอนที่ 36 นะ สรุปแล้วอยู่ระหว่างตอนที่ 34 และ 36 อิ อิ อิ)
:z1:
-
รักคนโพส :o8:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
งานนี้แหละนายใหญ่...ดราม่าเอง....สองทหารเสือก็จ๋อยแด๊กจะตีกันเองอีก :เฮ้อ:
คุณนุลงมือเองแล้ว........จัดการให้สลดทั้งแฟนทั้งเพื่อนแฟน...แมวเหมียวคิตตี้ต้องกำราบ อิอิ
สมน้ำหน้าโดนคุณนุตอกไปอีกดอก.... ตีหน้าแสร้งดราม่าอีกกรี๊ดดดดด ออสการ์คะคุณนุ :man1:
ตอนนี้อาทิ๊ตจะเป็นยังไงบ้างนะ...จะโกรธพี่ธงเยอะกว่าตอนก่อนมะเนี่ย จะเกลียดกันจนไม่อยากมองหน้า
หรือไม่ให้อภัยเลย เฮ้อปมขมวดไปอีกแล้วคะสารวัตรรรร........
ตัวเองผิดเองยังไปโทษคุณหมอพศวัตอีก แหม.....ไหนฟ่ะ "นิวธงรบ" เคยได้ยินมะคนจะทำดี
มักมีมารผจญ แต่นี่แค่คิดว่า จะเป็น "นิวธงรบ" กรรมยกกำลังสองก็มาตีหน้าด่านแล้ว :m20: :m20:
จอดไม่ต้องแจวแล้วคะ ศา ลา วัด :laugh:
คุณนุจับมือนุ้งอาทิ๊ตตตตตตสอนบทเรียนให้หนักๆอีกสักบทเลยนะคะ
จะตีงูต้องตีให้ตายคะ :pigangry2: :z4:
:man1: :กอด1: ขยันเป็นที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
นอกจากอธิคมจะกลัวเมียแล้ว อีกไม่นานธงรบจะกลัวเมียเพื่อนด้วย
-
อื้อหือ อยากบวกให้อีก ไว้พรุ่งนี้นะพี่นาย ขยันโพสดีจริงๆ
จะทิ้งคนอ่านไปไหนหรอ ไม่เอาไม่ให้ไป แห่ะๆ
คุณนุนี่น่ากลัวอ่ะ อ่านไปก็หนาวไป :m20:
แต่ท่าทางธงรบควรจะกลัวอาตี๋มากกว่า ป่านนี้ลับมีดรอเสียบพุงแล้ว :z3:
ปล ตรูว่าแล้ว ไม่มีผิด ผ่อนคลายกลัวลูกโป่งแตก :beat:
-
คุณนุแบบนี้แหล่ะ! ชอบโหมดนี้นัก
ว่าแต่พ่อสองหนุ่มเค้าคิดหรอว่าแผนเค้าสำเร็จ?
ที่คุณนุพูดอีกก็ถูกอีก
คนเจ้าชู้แก้ไงก็ไม่หาย เฮ้อ
-
ขอบคุณครับ
-
คุณนุร้ายได้ใจ :mc4:
สงสารน้องโจ้เช่นเคย :monkeysad:
เมื่อไหร่จะมีคนจริงใจมาดูแลซะทีละคุณนาย
....ลด ละ เลิก ...
อ้าว! รวมถึงไม่ตามเก็บเด็กแว๊นนนด้วยป่าว
อากาศเปลี่ยนแปลง
รักษาสุขภาพ [ใจ] ด้วยล่ะ
-
เมื่อไหร่ธงรบจะสำนึก โง่ชะมัด ทำผิดซ้ำซ้อนแก้ไม่หายจริงๆไอ้ความเจ้าชู้เนี่ยชอบอ้างนู่นอ้างนี่
ใครหนอจะมารับน้องโจ้เราไปเลี้ยง 3Pแม่ม!!ปวดหัวงะ :เฮ้อ:
-
อิอิ ว่าแล้ว มิสเตอร์เพอร์เฟคต์ มีหรือจะเป็นหมูจะยอมให้สองเกลอ เคี้ยวง่ายๆๆ อิอิ
เป็นไงล่ะ แผนแตกอีก หุหุ สงสารกษิดิษฐ์ เหมือนกันนะ เฮ้ออออ โดนอธิคมธงรบทำแบบนี้มันน่าโกดน้อยเสียเมื่อไหร่ เห็นเราเป็นตัวอะไรวะ ชิชะ ! ยิ่งเป็นการกระทำจากคนที่เรามอบหัวใจให้ยิ่งเจ็บปวด ทั้งที่ก็ไม่ได้มีหวังอยู่แล้ว เนี่ยนะ มันน่าเจ็บใจ :m16:
กษิดิษฐ์นี่ล่ะจะตีอาทิตย์ให้กระเจิง ถ้ามีน้องเจ็ทน้องจ๊อบอะไรนี่เข้าไปร่วมสังคายนาอีกราย อาทิตย์ทนไม่ไหวหรอก”
####....เหอะ นี่ยังไม่รู้เหรอว่าจะส่งตัวเองเข้าหลักประหารด้วยตัวเอง สองเกลอ หัวแข็ง
ถ้าน้องเจ็ทจ็อบไปยุ่งกะอาวุธ เรื่องความแรดของธงรบที่ทำไว้กับสองคนนี้ได้รู้เข้าถึงหูอาตี๋น้อยแน่ๆ
ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วล่ะ ธงหัก นี่ยังไม่รวมเรื่อง ภาณุวัฒน์นะ ที่วนกลับมาที่เดิมอีกแล้ว คิดตื้นๆๆ
และก็จะได้ตายน้ำตื้นสมใจแน่
ไม่รู้สรรหาอะไรมาด่าธงรบดี :serius2: ไอ่เราก็อุตสาห์รอดูความเปลี่ยนแปลง ถุย !
เมื่อไหร่จะมีหัวคิดซะที เหมือนเดิม เหตุผลเดิม
[[(ปล.อาตี๋น้อยถ้าเมื่อถึงตอนนั้น(ยอมยกโทษให้อิตาเสาธงหัก) อย่าลืมกำหนกกฏเรื่องเหล้าไปด้วยนะ แม่งแด.กเมื่อไหร่ได้เรื่องทุกที ก็อย่าได้แตะอีกเลย !ชิส์ แม่งเบื่อข้อแก้ตัวนี้ธงรบฉิบหาย )]]
นี่ขนาด คอวางพาดอยู่บนเขียงนะเนี่ย แล้วบอกว่าเรื่องคราวนี้(จ๊อบ เจ็ท)
อ้างว่าเมาอีก แหมๆๆ แม่ล่ะอย่างเอาขี้เถ้ายัดปาก จะได้ไม่ได้กินอีก เมาแต่ยังมีสติคิดถึงคำแนะนำของพศวัตรเนี่ยนะ เมามากกกกกก :fcuk:
อนุภาพเดินไปจนถึงประตูห้องทำงาน จึงหันกลับไปหาอธิคมกับธงรบช้าๆ ทำสีหน้าเย็นชาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วพูดว่า "เพราะสารวัตรทิ้งความเจ้าชู้ไม่ได้ เลยคิดว่าจะทำให้เพื่อนเหมือนตัวเอง แต่หารู้ไม่ว่า คนที่ไม่เจ้าชู้ ทำยังไงก็ไม่เจ้าชู้หรอก ส่วนคนที่เจ้าชู้ แก้ยังไงก็คงไม่หาย"
...ทำเสียงสั่นซักหน่อย ตาเศร้าๆ แค่นี้อธิคมก็หน้าสลดแล้ว...
#### กรี๊ดดดดด :m3: คุณนุ แอ็คติ้งเลิศ ไม่ต้องผ่านโรงเรียนสอนการแสดงเลย เอาถ้วยรางวัลตุ๊กตาทองไปเลยเคอะ สาขานักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม
เป็นไงล่ะ โดนคุณนุ ฉายรังสี เย็นยะเยือก เข้าให้ 5555 สะท้านกันเลยทีเดียว
เป็นไง พ่อหนูคิดตี้ โดนงอนเข้าให้แล้วววว555 สม !
คุณนุอย่ายอมง่าย ๆ นะ ต้องเอาให้เข็ด พ่อคนเจ้าแผนการ เจอที่ปรึกษาแบบอธิคมเลยซวยไป(พ่อคุณทูนหัวมีความแค้นส่วนตัว)พากันโดดลงเหวทั้งคู่ 5555 สม!
“ข้าสงสารอาทิตย์ ไม่อยากให้อาทิตย์ร้องไห้ ข้าทำให้อาทิตย์ผิดหวังแล้ว ข้าไม่อยากให้อาทิตย์ผิดหวังอีก โธ่ อาตี๋น้อย” ธงรบพึมพำเหมือนคนไม่มีสติแล้วเดินตัวแข็งทื่อออกจากที่กำบัง ตรงไปยังประตูทางออกของคอนโดมิเนียมหรูที่พักของกษิดิษฐ์
#### ทำเป็นพูดดี กลัวอาตี๋เสียใจที่เห็นภาพบาดใจ แหม ทำไมไม่ล้มเลิกแผนการละคะ แล้วไปขวางให้อาตี๋น้อยไว้ อิโด่!!
แล้วเรื่องภาณุวัฒน์อีก เฮ้อออ :เฮ้อ: เหมือนพายเรือ วนอยู่ในอ่าง ไปจัดการให้ไวเลยนะ เสาธงหักจะเอายังไง ...
ไม่งั้นตัวเอง ก็ย้ายก้นไปนอนโรงแรมเลยไป ปล่อยไว้แบบนี้ ถ้ารู้ถึงหู(อดีต?)เมียรักเข้าละก้อ... :z4:
อย่าลืมว่า ภาณุวัฒน์นี่ เป็นจุดอ่อนอาตี๋น้อยเลยนะ.... ถ้ายังรู้ว่ายังติดต่อให้ที่อยู่อาศัย อยู่ด้วยกันละก้อ .... :z4:
ข้าเลิกแล้ว ข้าสำนึกผิดแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว พูด repeat มากี่ครั้งแล้วล่ะ ยังกะแผ่นเสียงตกร่อง ที่ขนาดยังแก้ปัญหาไม่ได้ ยังสร้างปัญหาเพิ่มมาให้ได้ไม่หยุดหน่อย
นิว 'ธงรบ'----> ไปอมโบถส์มาพูดเลยไป ตาเสากระโดง แค่พระคงไม่พอแล้ว ชิส์
แล้วจะรอดู ว่าจะนิวจริงไม๊
ส่วนอาทิตย์ ออกโรงได้แล้วลูกกกกก ได้เวลา "ยุทธการปราบคนเจ้าชู้" :z7: :110011:
ปล.ตะวันนี่หายไปเลย อิอิ คิดถึงๆๆ :man1:
+1 ยาวสะใจ อิอิ เริ่ดมวากกก
-
เตรียมเครื่องประหารหัวปลาไหลไว้รอได้เลย :beat: :beat:
เสร็จแน่ทั้งสองสารวัตร o18
ตอนทำไม่รู้จักคิด
สมน้ำหน้า :laugh: :laugh:
-
อยากจะบอกว่าบทหลังๆ อ่านแล้วชวนหงุดหงิดเฮียธงรบมากมาย :m16:
แต่เจอบทที่38ที ฮามากตอนที่อธิคมกลายเป็นคิตตี้ซะงั้น :m20:
อยากจะขอบคุณผู้แต่งล่วงหน้าอย่างแรงที่ขยันอัพบ่อย จนทำให้ผู้อ่านคอยอิ่มหน่ำสำราญตาม
ป.ล ท่าทางเรื่องนี้จะมีอีกหลายตอน ตราบใดที่เฮียธงแกยังขยันก่อเรื่อง .....
-
:o8:
รักคนโพสต์จอมขยัน
:จุ๊บๆ:
-
ถ้าอาทิตย์รู้จักใช้ กระดาษทราย หรือ ใบข่อย คงปราบคนเจ้าชู้อย่างธงรบได้อยู่หมัด :laugh: :pig4:
-
เฮ้อ!หนักใจแทนจริงๆ...
สรุปเลยแล้วกัน...ธงรบไม่พูดสิ่งที่ควรพูด
บอกอาทิตย์ไปเลยดิ ว่าภานุมาอยู่ด้วยได้ยังไง
ภานุเจออะไรมาบ้าง แล้วธงรบไปรวบหัวรวบหางมาได้ยังไง
มัวค้างคาอยู่นั่นแหล่ะ..ทีเรื่องอื่นพูดน้ำไหลไฟดับ...อยาก :beat: เป็นอย่างมาก
ทุกตัวละครชอบเอาปัญหาไปโยนให้คนอื่นจนเรื่องมันยุ่งไปหมด
มีปัญหาไม่หัดแก้ให้ตัวเอง ไม่หัดคิดเอง เอะอะวิ่งหาคนรอบข้าง ปรึกษาอย่างเดียวเลย
อาทิตย์ไม่วิ่งไปหาอาวุธ...ธงรบคงไม่มานั่งระแวงเพื่อน
ธงรบไม่วิ่งไปหาอธิคม.....ก็ไม่มีการมอมเหล้าเกิดขึ้น
ถ้าไม่มีการมอมเหล้า.......กษิดิษฐ์กับคุณนุและอาทิตย์คงไม่ต้องโคจรมาเจอกันอีก
ธงรบไม่วิ่งไปหาคุณหมอ......แจ๊บกับจ็อบก็ไม่เกิด
ยกเว้นภานุคนเดียว(แบบว่าลำเอียง+เข้าข้าง)...เพราะถ้าอีตาเสาธงไม่ไปหลอกน้องมา
เด็กมันคงไม่รัก ไม่หลง และไม่ต้องออกมาจากโลกแบบเด็กๆของเขาหรอก..
เฮ้อ!..ยิ่งเขียน ยิ่งอยากตบอีตาเสาธงนี่จริงๆ
ปล.เห็นใจเค้าหน่อยนะ แบบว่าอิน... :laugh:
-
ธงรบนี่พูดอย่างทำอีกอย่าง
ปากก้ว่า คนสุดท้าย ครั้งสุดท้าย
แต่ก้ทำผิดซำแล้วซำอีก
เฮ้อออออออ ไม่ไหวจะเคลียร์
ดูเหมือนพวกเสพติดเซ็กส์เลยนะสารวัตรธงรบเนี่ย
หมอพศวัตอีกคน ช่างแนะนำ :beat: หาเรื่องจริงๆ
ปล ดีนะที่เป็นแค่นิยาย มีเพื่อนแบบธงรบกับอธิคมนี่ไม่มีดีกว่า :เฮ้อ:
-
มันไปเป็นไงต่อน้า?
-
o13 ยอดเยี่ยมไปเลยค้าบ ฮ่า ๆ ๆ
เฮ้อออ อิรุงตุงนังแท้ รออ่านต่อนะค้าบผม สนุกมากมาย
-
:z2:
อนาจแท้คนเจ้าชู้ทั้งสอง ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งเผยความลับออกมาเรื่อยๆ
ดูเหมือนคุณนุกำลังเตรียมของอยู่ในครัว
หรือว่ากำลังลับมีดไว้จัดการ"เจี๋ยน"ให้เป็ดกิน
-
ธงรบ - 39
จากเมื่อครู่ที่เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ตอนนี้เพื่อนรักเริ่มจะแตกคอหันมาทะเลาะกันเองเพราะหมดทางออก อนุภาพดูโกรธมากเมื่อรู้ว่าเขาทั้งสองทำอะไรลงไป คราวนี้ไม่ใช่แค่เข้า 'โหมดนั่งนิ่งเงียบ' แต่เป็น 'โหมดเดินเงียบ' เข้าห้องทำงานปิดประตู และอีกหลายชั่วโมงก็คงไม่ออกมาจากห้อง
"ตกลงแกจะเอายังไงคม ดูท่าแฟนแกโกรธจนควันออกหู ลองแก้ผ้าไปเคาะประตูห้องง้อหน่อยดีไหม" ธงรบถาม
"จะเอายังไงได้...เฮ้อ..." อธิคมถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง "ที่แน่ๆ คืนนี้ข้าอด แถมด้วยการถูกถีบให้กลับไปนอนบ้าน"
"ไปกินเหล้ากันดีกว่าว่ะ" ธงรบชวน เวลาคิดอะไรไม่ออกต้องไปดื่มเหล้าเผากลุ้ม
"ไอ้ห่_ เดี๋ยวก็พากันไปซวยอีก เอ็งนี่มักชวนข้าไปเสียคนจริงๆ เลย จำได้ไหม กินเหล้าทีไรได้เรื่องทุกที อดข้าวเย็นเลยเห็นหรือเปล่าล่ะ" อธิคมโวยวายแล้วเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไปยืนอยู่หน้าประตูห้องชุด มองซ้ายมองขวาอย่างเซ็งๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี
"งั้นแยกกันตรงนี้ ข้าจะไปง้ออาทิตย์" ธงรบเดินตามมาติดๆ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่พอๆ กับอธิคม "เซ็งจริงๆ ให้ตายสิ นี่ยังไม่รู้จะเจออะไรเลย โว้ย หิวข้าวจังเลยโว้ย"
ธงรบพูดเสร็จก็เดินตรงไปที่ลิฟท์ ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงรออย่างเนือยๆ ก่อนจะหันไปมองอธิคมเพื่อนผู้ร่วมชะตากรรมแวบหนึ่ง แล้วเปลี่ยนใจเดินลงบันไดเพราะต้องการคิดอะไรบางอย่าง
...คืนนี้ยังอีกยาวนาน อาทิตย์จะโวยวายและร้ายเหมือนอนุภาพหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เขาก็คง "อด" เหมือนอธิคม...
ธงรบไปหาอาทิตย์ที่บ้าน ครั้งนี้เขาโชคดีเพราะตะวันอยู่บ้านกับอาทิตย์สองต่อสอง ด่านอรหันต์ทั้งสามนั้นไม่มีใครอยู่สักคน อาทิตย์อยู่ในห้องทำงาน ตะวันพาเขาไปส่งถึงหน้าห้องแล้วอวยพรให้เขาโชคดี
“รีบๆ นะสารวัตร เดี๋ยวเฮียสุริยะกลับ”
“เลิกเอาอาเฮียมาขู่ได้แล้วน่า” ธงรบชักจะไม่ไหว ตะวันกำลังจะทำให้เขาเป็นโรคประสาทเพราะกลัวสุริยะซึ่งดุจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้แน่
“บอกไม่เชื่อ” ตะวันส่ายหน้า
“ถ้าเรื่องมันถึงที่สุด เฮียสุริยะพี่ก็ไม่กลัว”
“ทำไม สารวัตรจะคุกเข่าขอน้องชายคนเล็กของเฮียหรือไง รู้ไหมว่าตอนนี้เฮียหันมาใส่ใจอาตี๋เล็กแล้วนะ ทำเหมือนกำลังอยากรู้ว่าทำไมอาตี๋เปลี่ยนไป สงสัยคงกลัวน้องฆ่าตัวตายประชดรัก หรือไม่ก็อยากจับน้องคลุมถุงชน”
ธงรบทำหน้าอ่อนใจกับความทะเล้นของตะวันซึ่งตรงกันข้ามกับพี่ชายคนโตและน้องชายคนเล็กโดยสิ้นเชิง แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาเห็นภาพสะท้อนของตัวเองจากตะวันนี่เอง
...กวนอารมณ์...
...หาคำมาอธิบายได้แค่คำเดียวนี่ล่ะ..
ตอนแรกที่คิดว่าด่านอรหันต์มีเพียงแค่บิดา มารดา และสุริยะพี่ชายคนโต ตอนนี้ธงรบก็เพิ่มตะวันเข้าไปในชื่อสมาชิกด่านอรหันต์อีกคนเพราะชอบขู่เขาอยู่เรื่อย ทำเหมือนจะช่วย แต่ในขณะเดียวกันก็เอาแต่ขู่
...แต่ด่านอรหันต์ตัวจริงคืออาทิตย์นั่นเองล่ะ...
เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงาน ธงรบรู้สึกเหมือนเด็กนักเรียนซึ่งทำความผิดแล้วครูใหญ่เรียกตัวเข้าพบเพื่อภาคทันฑ์ อาทิตย์ทำหน้านิ่ง ไม่โวยวายทำท่าโกรธเกรี้ยวอย่างที่เขากลัว แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่อาทิตย์พูดเขาก็ต้องอุทานเสียงลั่น
"อะไรนะ ให้พี่ทำอะไรนะ" ธงรบตาเหลือก
"หูหนวกหรือไงครับ" อาทิตย์พูดเสร็จก็ก้มหน้าลงมองแฟ้มเอกสาร ทำเป็นสนใจเรื่องงานต่อ
"อาทิตย์ ทำไมต้องทำแบบนี้" ธงรบเสียงอ่อย
"ทำผิดแล้วก็ต้องรับโทษสิครับ แล้วเรื่องแค่ไปขอโทษพี่วุธมันยากอะไรนักหนา"
"พี่วุธ...เรียกมันว่าพี่วุธตั้งแต่เมื่อไหร่" ธงรบขมวดคิ้ว เปลี่ยนมาเป็นเสียงเข้ม ตาลุกวาบด้วยความไม่พอใจ
"ก็ตั้งแต่รู้ว่าสารวัตรธงรบใส่ร้ายสารวัตรอาวุธเพราะแค้นที่แย่งอาทิตย์ไป ซึ่งความจริงไม่ใช่เลย"
"แล้วจะให้พี่เข้าใจว่ายังไง"
"ผมไปหาเขาเอง จำไม่ได้หรือครับ ผมไปหาพี่วุธเองเพราะเห็นพี่ธงนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงกับน้องภานุวัฒน์ คนที่พี่ธงบอกว่าเลิกคบแล้ว" อาทิตย์อธิบายเสียงเรียบ แต่เน้นน้ำหนักเมื่อออกชื่อคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
"นั่นมันเรื่องเข้าใจผิด" ธงรบหน้ามุ่ย เสียงเริ่มเบาลง แต่เมื่อพูดเสร็จก็อดด่าตัวเองไม่ได้อีกแล้วว่าปากไวเกินไป พูดอะไรออกไปแบบไม่คิด
"เข้าใจผิดในประเด็นไหนไม่ทราบครับ" อาทิตย์ถามเสียงเย็นชา
"ว่าไงครับสารวัตรธงรบ" ชายหนุ่มย้ำเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังอ้ำอึ้งไม่ตอบคำถาม
"เอ่อ คือว่า คืนนั้น ที่จริงพี่นั่งกินเหล้าอยู่ในห้อง แล้วก็นอนแล้วล่ะ โจ้ เอ่อ ภานุวัฒน์ ร้องห่มร้องไห้เข้ามาแล้วก็โผเข้ากอดพี่ คือพี่ เอ่อ...พี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังจะนอน คือ พี่นอนดึก"
"แล้วสารวัตรก็เลยช่วยปลอบภานุวัฒน์จนเสื้อผ้าหลุดออกจากร่าง" อาทิตย์เติมประโยค "จะเอาเสื้อผ้ามาเช็ดน้ำตาให้น้องหรือไง นั่นนะเด็กมหาลัยปีหนึ่งเองนะ อายุยังไม่ยี่สิบเลย"
"โธ่ ไม่ใช่อย่างนั้น" ธงรบเสียงอ่อน ทำหน้าทุกข์ใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมเลิกโกรธเขาเสียที "เขาอยู่ปีสองแล้ว"
"ยังมีหน้ามาพูด" อาทิตย์พึมพำ "สารวัตรธงรบครับ ผมบอกตรงๆ นะ เรามากันจนขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะทำให้ผมเชื่อใจได้ซะที ผมก็ยอมรับแล้วว่าสารวัตรเป็นแฟนผม และผมเป็นแฟนสารวัตร เราทำให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ได้ไหมครับ"
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเลยยังได้" ธงรบเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง "ว่าแต่อาทิตย์เถอะ ลบภาพคนในอดีตออกหมดหรือยัง"
อาทิตย์นิ่ง มองหน้านายตำรวจอยู่ชั่วครู่แล้วเบือนหน้าไปมองรูปภาพบนผนังห้อง ก่อนที่จะตอบเสียงเบาว่า "ถ้าเพียงแต่สารวัตรสังเกต สารวัตรไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ไม่รู้จริงๆ หรือครับ"
ธงรบยืนนิ่ง มองหน้าคนที่เขารักสุดหัวใจ คนที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะหยุดความเจ้าชู้เอาไว้เพียงเพื่อคนๆ เดียว
...ตอนนี้อาทิตย์ก็ยังคิดว่าเขาเจ้าชู้อยู่ ทำยังไงก็ลบไม่ได้...
...แล้วจริงๆ เขายังเจ้าชู้อยู่อีกหรือเปล่า โอย ปวดหัวจริงๆ ทำไมในหัวเรามันหมุนเป็นลูกข่างแบบนี้วะ...
...แต่ยังเจ้าชู้อยู่หรือเลิกเจ้าชู้ไปแล้วมันจะสำคัญที่ไหน หัวใจอาทิตย์เป็นของคนอื่น...
…ทำยังไงเขาก็คงเอาชนะใจอาทิตย์ไม่ได้...
"พี่จะรู้ได้ยังไง อาทิตย์ไม่ยอมเปิดหัวใจของตัวเองให้พี่เลย" ธงรบเสียงขื่น ถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินออกจากห้องทำงานของชายหนุ่มช้าๆ
...รักเขาข้างเดียวทำไมมันทรมานอย่างนี้...
เสียงเพลงบรรเลงที่เปิดไว้เบาๆ จบลง ธงรบยื่นมือไปควานหารีโมทแล้วกดสั่งให้เครื่องเสียงเล่นเพลงซ้ำอีกรอบ จากนั้นหันหน้าไปถามอธิคมด้วยเสียงเนือยๆ
"เฮ้ยคม แกโดนเคอร์ฟิวไปกี่วันวะ"
"เปล่า" อธิคมตอบเสียงเบา
"ตี๋น้อยนี่โหดจริงๆ" ธงรบถอนหายใจ ก่อนจะผงกหัวมองอธิคมที่นอนอยู่บนพรมหน้าโซฟาตัวที่เขานอนอยู่ในท่าเดียวกัน มือประสานท้าทอย ขาเหยียดยาว ตามองเพดาน "แล้วที่เอ็งมานี่ โดนถีบออกมาจากบ้านหรือเพื่อน"
"เปล่า"
"ทำไมเป็นงั้นวะ แสดงว่าแกไม่โดนสำเร็จโทษเลยหรือนี่ แปลก คนที่ควรจะโดนหนักคือแกเพราะเป็นต้นคิด" ธงรบทำหน้ามุ่ย รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม "ข้าโดนหนัก อาทิตย์ยื่นคำขาดให้ไปขอโทษไอ้วุธมัน"
อธิคมนอนนิ่งไม่ตอบโต้เพื่อนอย่างที่เคย หากเป็นเวลาอื่นเขาคงด่าธงรบกลับไปแล้ว แต่ตอนนี้นายตำรวจมือปราบกลับนอนนิ่งไม่ไหวติง จนกระทั่งโทรศัพท์ที่เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงรักดังขึ้น
"คุณนุ...โทรมาทำไม" อธิคมพึมพำแล้วกดรับสาย
...
"สารวัตร จะกลับบ้านหรือเปล่า" อนุภาพถามด้วยน้ำเสียงปกติ
อธิคมขมวดคิ้วอย่างแปลกใจแล้วตอบกลับสั้นๆ ว่า "ครับ"
"ทานข้าวหรือยัง"
"ยังครับ" อธิคมยังคงตอบสั้นๆ
"ถ้าอย่างนั้นผมจะอุ่นอาหารไว้รอนะครับ จะกลับมาทานใช่ไหม" อนุภาพถามด้วยความห่วงใย
"ครับ"
"จะกลับกี่โมง ผมจะนอนแล้วนะ"
"อีกครึ่งชั่วโมงครับ ตอนนี้ผมอยู่บ้านธงรบ" อธิคมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ขับรถดีๆ นะครับ"
"ครับ"
...
การสนทนาสั้นๆ จบลง อธิคมถอนหายใจเบาๆ สอดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง แล้วลุกขึ้นนั่ง ถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง โดยมีธงรบมองอยู่อย่างฉงน
"ได้ยินตอบแค่ครับๆ แกโดนหนักแน่ๆ ตอนแรกที่บอกว่าคุณนุไม่สำเร็จโทษแก ข้าขอถอนคำพูด"
"กลับแล้วนะธง" อธิคมไม่ตอบโต้ ยันตัวลุกขึ้นยืน เตรียมตัวกลับบ้าน
"ขับรถดีๆ นะเพื่อน อย่าแวะรับใครข้างทางล่ะ" ธงรบเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ส่วนตัวเองหันไปมองประตูห้องที่ภานุวัฒน์นอนหลับอยู่ในนั้น เมื่ออธิคมมาหาเขาที่บ้าน ภานุวัฒน์ก็เข้าไปเก็บตัวในห้องแล้วก็ไม่ออกมาอีกเลย
อธิคมพยักหน้าเนือยๆ แล้วเดินไปที่ประตู ในใจก็ตอบธงรบว่าทำไมเขาจะไม่โดนสำเร็จโทษ เขาโดนมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว อนุภาพเล่นบนเย็นชาอย่างที่ธงรบบอกว่าแฟนของเขาเข้าโหมด 'เดินเงียบ' ไม่ใช่ 'นิ่งเงียบ' อย่างเคย ชายหนุ่มทำเหมือนไม่โกรธทั้งที่ควรจะโกรธ อนุภาพทำตัวปกติ คุยกับเขาธรรมดาๆ ในเรื่องทั่วๆ ไป ทานข้าวก็ตักข้าวให้ ยื่นแก้วน้ำให้ เลื่อนจานผลไม้มาให้ ทำทุกอย่างแบบที่เคยทำเงียบๆ แต่เขารู้ว่าภายใต้ท่าทีเรียบนิ่ง อนุภาพทำตัวห่างเหินจนเขาไม่ค่อยกล้าสู้หน้า
...จะดุเขา ทำร้ายเขา ตีแรงๆ หรือบิดเจ็บๆ ก็ยังดีกว่าทำตัวเย็นชาแบบนี้...
อธิคมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น สอดส่ายสายตามองหาเจ้าของห้องก็ไม่พบ นายตำรวจหนุ่มเดินไปชะโงกหน้าดูในห้องทำงานและห้องนอนก็ไม่เจออนุภาพ จึงเดินออกไปยังระเบียงด้านข้างห้องครัว เผื่ออนุภาพจะไปซักผ้าหรือทำความสะอาดอะไรบางอย่าง
นายตำรวจหนุ่มย้อนกลับเข้ามาแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง หลุบตาลงมองกางเกงแพรสีน้ำตาลเข้มและเสื้อยืดสีขาวที่อนุภาพพับวางไว้ปลายเตียงรอให้เขาใส่นอนเช่นเคยก่อนจะออกไปยืนเคว้งอยู่กลางห้องนั่งเล่น
...ห้องเงียบมาก อนุภาพอยู่บ้านแบบเงียบๆ อีกแล้ว นี่กำลังจะเล่นสงครามประสาทกับเขาหรือยังไงกัน...
ทันใด อธิคมก็นึกอะไรได้บางอย่างจึงเดินออกไปที่ระเบียงอีกฟากหนึ่งของห้องนั่งเล่น อนุภาพยืนกอดอกมองออกไปยังความมืดข้างนอก ตอนแรกเขามองอนุภาพไม่เห็นเพราะม่านปิดสนิทและไฟระเบียงไม่ได้เปิด
"มายืนทำอะไรตรงนี้" อธิคมถามเสียงเบาเมื่ออนุภาพหันมามอง
"ไปทำอะไรมา"
"ก็ไปนั่งเล่น ดูทีวี นอนคุยกับธงรบ" อธิคมตอบ "ไม่ได้กินเหล้ากันนะ"
"ดีแล้วครับ" อนุภาพยิ้มแล้วหันกลับไปมองแสงไฟระยิบระยับของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนต่อ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ว่า "ไปดื่มกันหน่อยก็ได้นะครับ ผมไม่ว่าอะไรหรอก ห้ามมากนักก็กลัวว่าจะอึดอัด"
"ไม่อยากกินแล้ว" อธิคมตอบแล้วเดินเข้าไปเกือบชิดอนุภาพก่อนจะตัดสินใจถามชายหนุ่มไปตรงๆ "ยังโกรธผมอยู่อีกหรือ"
อนุภาพหันมามองนายตำรวจช้าๆ ยิ้มบางๆ แล้วตอบว่า "ไม่โกรธแล้วล่ะ"
"โกหก" อธิคมไม่เชื่อ
"งั้นผมเหมือนโกรธหรือครับ ไม่ได้โวยวาย ไม่ได้หน้าบึ้งซักหน่อย ไม่ได้ห้ามไม่ให้เข้าบ้าน จะเรียกว่าโกรธได้ยังไง" อนุภาพตอบยิ้มๆ
"ทำไมจะดูไม่ออก" อธิคมเบ้ปาก "ทำเย็นชาแบบนี้จะให้ผมคิดว่ายังไง"
"สารวัตรไม่ได้ทำผิดอะไรนี่"
"พูดแบบนี้อีกแล้ว รู้ไหมเวลาพูดแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองผิดมาก" อธิคมเบือนหน้าออกไปมองด้านข้าง หน้าเคร่งขรึม
"รู้สึกผิดมากเลยหรือครับ" อนุภาพยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ทำไมต้องรู้สึกผิดล่ะ จะว่าไป ที่สารวัตรทำก็มีเหตุผล"
"ไม่ต้องมาประชดหรอก" อธิคมหันมาสบตา "จะทำอะไรผมก็ทำเถอะ"
"จะทำอะไรสารวัตรได้ ตัวใหญ่ยังกะยักษ์ ของแบบนี้มันต้องแล้วแต่สารวัตรเอง จะทำอะไรก็ตามใจอยากจะทำเถอะ" อนุภาพตอบยิ้มๆ แล้วขยับเข้ามาจนชิดแผงอกกว้างของอธิคม "สารวัตรก็รู้ว่าผมรู้สึกกับสารวัตรยังไง อยากให้สารวัตรทำอะไร แต่ถ้าสารวัตรไม่ทำ ผมก็คงจะผิดหวัง แต่อย่างว่า เราไม่ควรจะหวังอะไรมากนัก เพราะหากไม่ได้เหมือนที่หวังเราก็จะผิดหวังเปล่าๆ"
อธิคมก้มหน้าลงมองอนุภาพด้วยสายตาครุ่นคิด เริ่มหายใจแรงขึ้น สัมผัสอ่อนโยนของอนุภาพทำให้เขาใจสั่น สัมผัสคราวนี้ของชายหนุ่มแปลกไปกว่าทุกที มีพลังมากขึ้นอย่างประหลาด ราวกับว่าเขากำลังถูกผู้พิพากษาสำเร็จโทษและโน้วน้าวใจพร้อมๆ กัน
...ใครล่ะจะทั้งปลอบทั้งขู่ในเวลาเดียวกันเหมือนคุณนุได้...
...เฮ้อ...อธิคมนะอธิคม ตัวใหญ่เสียเปล่า...
ธงรบหยุดรถหน้าบ้านของอาวุธ เงยหน้าขึ้นมองเหนือประตูไม้สีน้ำตาลเข้มแล้วพึมพำเสียงเบาว่า "นี่คม แกคิดว่าไอ้วุธมันจะเห็นหรือเปล่าว่าใครมาจอดรถหน้าบ้าน แล้วเรายังไม่ได้กดกริ่ง แต่มันก็รู้ว่ามีคนมาหา"
พูดจบ ประตูบ้านเปิดออกทันใด อธิคมเบ้ปากแล้วแสดงความเห็นปนตำหนิธงรบว่าไม่รู้อะไร ระดับอาวุธต้องติดกล้องเอาไว้หน้าบ้านอยู่แล้ว
"อ้าว ตอนที่ข้ามาจอดรถเฝ้าอาตี๋ขี้งอนก็คงเห็นข้าทุกวันละสิ นี่คงมองไปหัวเราะเยาะข้าไป มันน่าเตะนัก" ธงรบโวยวาย
"เตะมันเลยนะ ข้าจะต่อย พอมันเปิดประตูบ้านออกมา จัดการรุมซ้อมมันเลย" อธิคมประชด
"ดี" ธงรบพยักหน้า "ผู้พิพากษาศาลแห่งความรักจะได้ประหารชีวิตข้ากับเอ็ง"
"จะอ้วก แกอย่าพูดคำลิเกที่ไม่เข้าท่ามาพูดได้ไหมไอ้เสาธง" อธิคมหันไปดุเพื่อน พร้อมกับยกศอกขึ้นทำท่าจะทำร้ายคนที่ช่างสรรหาคำพูดไม่เข้าหู
"จริงๆ เลย แกคิดยังไงถึงชวนข้ามาขอโทษไอ้วุธมัน นี่คงอดอยากปากแห้งจนทนไม่ไหวละสิ อดมากี่วันแล้วละเนี่ย" ธงรบยังไม่ยอมหยุดพูดไม่เข้าหู
"ไม่นานเท่าเอ็งก็แล้วกัน" อธิคมกระแทกเสียงแล้วเปิดประตูลงจากรถเดินไปหยุดยืนที่ประตูบ้านของอาวุธแล้วเงยหน้าขึ้นมองเหนือประตู
ธงรบเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ แล้วยกมือขึ้นจะเคาะประตูแต่อธิคมแตะแขนเพื่อนเอาไว้
"บ้านมันไม่มีกริ่งเลยว่ะ เพิ่งสังเกต" ธงรบบ่น "นี่แกคิดว่ามันเห็นเรายืนอยู่หน้าประตูบ้านหรือเปล่าวะ"
"ธงรบ หุบปากซะทีเถอะ รำคาญ เดี๋ยวโดนกำปั้นอัดปาก " อธิคมชักจะทนคนพูดมากไม่ไหว
"เอ๊ะไอ้นี่ ไปกินรังแม่แตนมาจากไหนวะ" ธงรบขมวดคิ้ว ยังไม่ยอมหยุดพูด "อ๋อ นี่สงสัยแม่แตนสั่งให้มาละสิ"
อธิคมหันไปถลึงตาใส่คู่หู ฝ่ายนั้นขยับถอยหลังโดยอัตโนมัติเพราะถือคติ 'ปลอดภัยไว้ก่อน' แต่พลันประตูบ้านบานใหญ่สูงกว่าสองเมตรก็เปิดออก อธิคมจึงหันกลับไปมองคนที่เปิดประตูออกมา
คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทำให้อธิคมกับธงรบต้องเบิกตากว้างราวเห็นผีตอนกลางวันแสกๆ
"กษิดิษฐ์" สองตำรวจหนุ่มคู่หูอุทานประสานเสียงกัน
"มาทำไม มาดูผลงานตัวเองใช่ไหมว่าสำเร็จหรือเปล่า" กษิดิษฐ์กระชากเสียงถาม "แต่เสียใจด้วยนะพี่คม งานนี้รู้สึกว่าพี่กับคู่หูท่าทางจะเป็นฝ่ายแพ้"
"ทำไมมาอยู่ที่นี่" อธิคมถามกษิดิษฐ์เสียงห้วน
"อยากรู้ไปถามเจ้าของบ้านกับแฟนของเขาเองสิ" กษิดิษฐ์ยิ้มเยาะแล้วเปิดประตูให้นายตำรวจทั้งสองคนเดินเข้าไป
"ใคร...ใครเป็นแฟนไอ้วุธ" ธงรบพึมพำ กลั้นหายใจเมื่อเดินเข้าบ้านแล้วเห็นอาวุธยืนอยู่ระเบียงด้านนอก กำลังก้มลงคุยกับใครบางคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
...เห็นแต่ขา เขาก็จำได้...
...อาทิตย์ ด่าเขาอยู่เมื่อวาน ทำไมวันนี้มาอยู่ที่บ้านอาวุธ หนำซ้ำมีกษิดิษฐ์คอยพูดกระทบกระเทียบอีก แผนการที่วางไว้พังไม่เป็นท่า ที่กษิดิษฐ์บอกว่าเขากับอธิคมแพ้ ตอนนี้เถียงไม่ขึ้น...
"วุธ มาคุยกันหน่อยซิ" อธิคมเรียกเจ้าของบ้านเสียงห้วน
"เฮ่ย คม มาขอโทษเขานะ ไม่ได้มาหาเรื่อง" ธงรบปรามเสียงเบา
"เอ็งเงียบไปเถอะ ข้าพูดเอง"
"ถ้าเอ็งสองคนต่อยกันข้าจะโดนลูกหลงไหมวะเนี่ย" ธงรบเกาหัวแล้วเดินออกไปที่ระเบียง มองอาทิตย์ด้วยใบหน้าแหยๆ ผสมงอนๆ
"มาทำไมอาทิตย์" ธงรบถาม
"มารอดูการเจรจาสงบศึก" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ แล้วหันไปมองแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลเอื่อยๆ
อาวุธยิ้มอย่างใจเย็น แล้วเดินนำอธิคมไปยังห้องรับแขก แต่ฝ่ายที่มาหาถึงบ้านบอกให้ไปข้างนอก อาวุธก้มศีรษะแล้วรับคำสั้นๆ ว่า "ได้" แล้วเดินตามเพื่อนไปช้าๆ โดยมีกษิดิษฐ์และธงรบมองตาม ส่วนอาทิตย์นั้นนั่งมองแม่น้ำไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
***39***
-
:z13:
:z13:
:z13:
พี่นายขยันจังเลย
กดบวกให้ไม่ทันเลยอะ
-
ขอบคุณที่มาอัพ
แต่ว่าค้างงงงอ่ะ
คุณนายใจร้าย
-
โหยให้มันได้อย่างนี้สิคุณนุ สุดยอดดดดด o13 o13
ไม่ต้องเคอร์ฟิวอะไรทั้งนั้น แค่ทำอะไรที่ควรทำตามปกติ งานราษฯ งานหลวงมิได้ขาด
สามีก็อยู่ในโอวาทสำนึกผิดโดยที่คุณนุไม่ต้องลงมือทำอะไรหรือเอ่ยปากบัญชาการเลย ซู้ดยอด
แค่ลูบๆคลำๆอิพี่คมก็อ่อนปวกเปียกแล้ว....สงสัยจังไม่พี่คมไม่แทนตัวเองว่าพี่ล่ะ...โหมดจิงจังแบบนี้อ้อนหน่อยก็ดี
อิอิ(สงสัยเฉยๆนะคะไม่ได้อะไร)
จะบอกว่าแค่ให้ไปขอโทษพี่วุธหนะ ยังน้อยไปซะด้วยซ้ำนี่อาทิตย์ก็อ่อนมากแล้วนะ
พี่ธงต่างหากที่ยังไม่รู้จักสำนึก เรืื่องเก่าเรื่องใหม่ตีกันให้วุ่น ที่อาทิตย์ทำโทษเพียงแค่บอก
ให้ไปขอโทษเฉยๆไม่ได้ตัดค.สัมพันธ์อะไรทั้งสิ้นอ่ะนะเหมือนยืดเวลาตายมากกว่า
ทำไงหนอ...ถึงจะได้เห็นน้ำตาอิพี่ธงอ่ะ จะจัดการยังไง มาอยู่บ้านอาวุธ ถึงพี่ธงมันจะไม่ชอบ
มันจะหึง..แต่ก็ได้แค่นั้น อยากเห็นอิพี่ธงเจ็บปางตายจัง หึหึ
กินยาแล้วลืมเขย่าขวดรึไงถึงไม่รู้ว่าตอนนี้ ตัวเองเลิกเจ้าชู้รึยัง นุ้งอาทิ๊ตรักตัวเองบ้างมั๊ย
แล้วนุ้งอาทิ๊ตรักใคร??? :เฮ้อ: ปักตอมันน้อยไปสินะ :z4: :pigangry2:
เจอคู่ความอยู่กันครบเหอะๆ พี่คมคงหาทางออกให้เรื่องมันจบไวไวนะทำผิดก็ยอมรับผิดไปซะ
"สารวัตรธงรบครับ ผมบอกตรงๆ นะ เรามากันจนขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะทำให้ผมเชื่อใจได้ซะที
ผมก็ยอมรับแล้วว่าสารวัตรเป็นแฟนผม และผมเป็นแฟนสารวัตร เราทำให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ได้ไหมครับ"
"ถ้าเพียงแต่สารวัตรสังเกต สารวัตรไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ไม่รู้จริงๆ หรือครับ"
>>>> สงสารน้องอาทิ๊ตจังที่มีแฟนที่โคดซื่อบี้ งี่เง่า เจ้าชู้ มักมาก น่าจะกินโอเมก้าสามเยอะๆนะ
จะได้เข้าใจอะไรและคิดอะไรจากคำพูดของแฟนตัวเองบ้าง การย้ายมาอยู่ด้วยกันมันไม่ได้หมายถึง
การได้ใช้ชีวิตแบบแฟนกันจริงๆจังๆหรอกนะ ปัญหาที่มียังเคลียร์ไม่ได้ไม่สำนึก แก้ปัญหาไม่เป็น
แล้วขยันสร้างปัญหาอีก............นี่คงอยากเห็นน้ำตาแฟนตัวเองมากสินะ ถึงได้ยังทำตัวแบบนี้อยู่
อยากรู้จักนิยามคำว่าแฟนของอิตาธงรบคือเหรอ คนที่นอนตัวกัน กินข้าวด้วยกัน มีอะไรกัน ทำอาหารให้
ทำค.สะอาดบ้านให้ โดยที่ตัวเองยังคงนิสัยและสันดานเดิมๆอยู่เนี่ยอ่ะนะ อยากจับหัวแก :z3: :z3: โหม่งโลกจริงๆ :beat: :z6:
o13 o13 รักคุณนุ รักนุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตตต
+1 คร่าาาา
-
ลุ้น ๆๆ
สมน้ำหน้าธงรบ ฮ่าๆๆ
-
ศาลาวัดธงรบนี่เมาแล้วไปหิ้วเด็กอีกแล้วเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย :beat:
งานนี้ พระเอก 2 หน่อถ้าจะแย่แน่ๆเลย
ถ้ามีคุณนุโผล่มารวมวงด้วยอีกคนถ้าจะสนุกน่าดู
แล้วใครอยู่เบื้องหลังศรุตกันล่ะนั่น
อยากรู้ๆ :serius2:
-
คนทำผิด สำนึกผิดบ้างรึป่าวนะ? ขอโทษเพราะถูกบังคับ มันจะมีความหมายอะไร?
สงสัยว่าทำไมกษิดิษฐ์ยังอยู่ใกล้ตัวอาวุธ ? :z2: :pig4:
-
ถ่างตารอดู เพอร์เฟคแมนจะจัดการกับธงรบและอธิคมยังไง
อ่านตอนนี้ ไม่นึกว่าเจ้าชายนำแข้งจะกลายเป็นเจ้าชายยั่วสวาท
แต่ถ้าเทียบกับอาทิตย์แล้วอนุภาพก้เด็กไปเลย
ขอบคุณนายครับ :L1: อัพให้สองตอน ดึกๆจะมีมาอีกไหมเนี่ย
-
ถึงเวลาขึ้นเเท่นประหารรึเปล่าครับพี่นาย
หวังว่าคงไม่มีเซอร์ไพรส์เเบบในเกมส์โชว์เกาหลีนะคับ
ไม่อย่างงั้น สารวัตรธงรบกับสารวัตรอธิคมคงตกใจ ลงไปชักเเหง ๆ
:m20:
-
คุณนุนี่น่ากลัวอ่ะ o22
ทำไมธงรบกับอธิคมทำผิด แต่เรายังเชียร์นะ :3123:
-
หุหุหุ รอดูตอนเลือดสองคู่หูนองพื้น :laugh: :laugh:
คุณนุสุดยอด
ตาคมกะตาธง น่า :beat: :z6:
-
อ้ากกกกกกกกกก ค้างอะค้าง
มาต่อนะค้า
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงนหนัก แค่ตอนเดียวเองม่ายพออออออออออออออออออ
-
โห มาทียังไม่หายคิดถึงเลย..
ธงรบ..เลิกรักอาทิตย์ซะดีมั้ย รู้สึกจะเจ็บตัวเจ็บหัวใจ เปล่า ๆ ปลี้ ๆ
ฮ่าฮ่าๆ :really2:พูดเล่นน่า ความรักไม่เข้าใครออกใครจริงมะ
จะให้เลิกรักอาทิตย์ สงสัยต้องบ้องหัวธงรบจนเอ๋อล่ะมั้ง 555
(หรือจริงๆแล้วธงรบเป็นมาโซคร๊าบ ชอบถูกทำร้ายจิตใจ)
สู้ต่อไปท่านธงรบ สู้ไม่ได้ก็ยอมหักธงซะ ยอมเป็นเมียตี๋น้อยแต่โดยดี ก๊ากๆ :z1:
-
o13 อยากอ่านต่อ ๆ ๆ ๆ ๆ โอ๊ยยย จะขาดใจ ฮ่า ๆ
แล้วนี่สงสัย อาทิตย์จะได้กษิดิษฐ์เปนแนวร่วมละมั้งละนี่ ฮ่า ๆ ๆ
-
เปิดบ้านอาวุธเจอกษิดิษฐ์ตกใจ นึกว่าได้กัน :jul3: แต่จริงๆคงเข้าร่วมแผนการเอาคืนสองหนุ่มด้วยล่ะสิ
อาทิตย์นิ่งผิดคาดแฮะ ไม่สนใจ นิ่ง เย็น หนาว มองแม่น้ำ :z10:
"ถ้าเพียงแต่สารวัตรสังเกต สารวัตรไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ไม่รู้จริงๆ หรือครับ"
ประโยคนี้มันจี๊ดดดดดดดดดด โดนใจสุดๆ เสาธงจะเข้าใจมันบ้างมั้ย ฮ่วย!!!
กำลังลุ้นเลย คนแต่งตัดฉับ :serius2:
-
อ่านถึงตอนนี้รู้สึกว่าคนเจ้าชู้นี่ทำยังไงมันก็เลิกไม่ได้
อย่างมากก็คงทำได้แค่เบาบางลงบ้างแต่จะให้เลิกคงยาก
เวลาจะช่วยได้มั๊ยนะคนแบบนี้
เห้ออออออออออออออออออ
เหนื่อยแทนอาทิตย์กับอนุภาพจริงๆ
-
งานนี้จะมีตายไม๊นี่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
งั้นผัดไทชิงตายก่อนแล้วกัน :m2:
-
ทำไม อธิคม ดูเจ้าอารมณ์ไปหน่อย ตอนนี้ แล้วจะเจราสงบศึกได้เหรอเนี่ยะ
-
ได้เวลาประหารคนเจ้าชู้ อิอิ
-
ปวดใจ :เฮ้อ:
-
ยืนพาราเซตามอล ให้อาตี๋สามกำ ท่าจะปวดหัวน่าดูคุยกะคุณสามี :z3:
"โธ่ ไม่ใช่อย่างนั้น" ธงรบเสียงอ่อน ทำหน้าทุกข์ใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมเลิกโกรธเขาเสียที "เขาอยู่ปีสองแล้ว"
"ยัง มีหน้ามาพูด" อาทิตย์พึมพำ "สารวัตรธงรบครับ ผมบอกตรงๆ นะ เรามากันจนขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะทำให้ผมเชื่อใจได้ซะที ผมก็ยอมรับแล้วว่าสารวัตรเป็นแฟนผม และผมเป็นแฟนสารวัตร เราทำให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ได้ไหมครับ"
####อาตี๋ตะวันแดง อ่อนให้อิพี่ธงรบมากเลย อิคุณพี่ธงหัก เมื่อไหร่จะเกตสักที
แล้วถ้าอาทิตย์ไม่รัก จะยอมพูดขนาดนี้มั้ยยยย แอร๊ยยยยย :z3: คิดสิคิด
! อ่อยยขนาดนี้ ยังไม่รู้อีก
ดูสิ คุยกะ อิพี่ธงดีจะตาย ไม่มีความโกรธ หรือความคุกคามอยู่เลย มีแต่ตัดพ้อ แล้วปรับความเข้าใจ(ให้ตรงกัน).......ในการคบหากันเป็นคนรัก
เพียงแค่ธงรบจะหยุดสังเกตสักนิด จะเห็นว่าอาตี๋น้อยแคร์ตัวเองขนาดไหน เฮ้อออ
เรื่องดีๆๆ ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง ฉลาดแต่เรื่องแย่ๆๆ :serius2:
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเลยยังได้" ธงรบเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง "ว่าแต่อาทิตย์เถอะ ลบภาพคนในอดีตออกหมดหรือยัง"
"ถ้าเพียงแต่สารวัตรสังเกต สารวัตรไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ไม่รู้จริงๆ หรือครับ"
#### อาตี๋น้อยของเจ้ :m15: :sad4:
การกระทำย่อมสำคัญกว่าคำพูด .....
แต่ของอิพี่ธงรบ ต้องเป็น ...
คำพูดสำคัญกว่าการกระทำ
แล้วคำพูดนั้น อย่าได้ให้เอาเก็บไปคิดนะ ต้องบอกโต้งๆ ตรงๆ เข้าใจง่ายๆ ไม่งั้น พี่ท่านก็ยังไม่รู้ความหมายอยู่ดี
นี่ถ้าเราบอกไปว่าเรา รักเขาแล้วอ่ะ ธงรบจะเชื่อไหมเนี่ย จะหาว่าเราพูดไม่ได้ออกมาจากใจจริงๆๆ รึเปล่า
ปวดหัวมีปั่วซื่อบื้อ :z3:
...แต่ยังเจ้าชู้อยู่หรือเลิกเจ้าชู้ไปแล้วมันจะสำคัญที่ไหน หัวใจอาทิตย์เป็นของคนอื่น...
…ทำยังไงเขาก็คงเอาชนะใจอาทิตย์ไม่ได้..
."พี่จะรู้ได้ยังไง อาทิตย์ไม่ยอมเปิดหัวใจของตัวเองให้พี่เลย"
#### จะอดแด.ก อาตี๋เบนซ์ดำเพราะคิดไม่เป็นสักทีนี่แหละ
วนกลับมาที่เดิมอีกแล้ว สงสารอาตี๋น้อย อกจะแตกตายอยู่แล้ว
พูดทำยังไงก็ไม่เข้าใจ :serius2:
ธงรบเกาหัวแล้วเดินออกไปที่ระเบียง มองอาทิตย์ด้วยใบหน้าแหยๆ ผสมงอนๆ
#### 5555 หมั่นไส้จริงๆ ผสมหน้างอนๆ เนี่ย 5555555
ปล....ความรักนี่เปลี่ยนคนได้ อ่านตอนนี้ รู้สึกว่าอาทิตย์เปลี่ยนไปมากกกกกกกกกก เหมือนกำแพงน้ำแข็งละลายลงไปแล้ว จึงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่น้องมี พลังแห่งแสงทิตย์ อิอิ
รู้สึกน่ารักน่าเอ็นดู น่าถนุถนอมขึ้น ยังไงไม่รู้ :m1:
แต่ก่อนจะเย็นชา แบบไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึก ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ
แต่เดี๋ยวนี้ แสดงออกมาขึ้น ซื่อตรงกับความรู้สึก ใกล้กลับมาเป็นอาตี๋น้อยคนเดิมที่ยิ้มแล้วโลกสดใส อิอิ
ปล....อาทิตย์กะคุณนุเนี่ย ยังกะ สมาคมแม่บ้าน(เมีย)ตำรวจ :laugh:
ปล... สองเกลอทั้งสอง ขอโทษอาวุธเสร็จแล้วอย่าลืมขอโทษ กษิดิฐษ์ด้วยล่ะ เป็นลูกผู้ชายหน่อย .... ต่อให้ตัวเองจะรู้สึกว่าเค้าง่ายก็ตาม ไม่มีสิทธิ์ถ่ายโอนไปให้คนโน่นคนนี้ แบบนี้
ปล, อยากเห็นคนเจ้าชู้เป่าปี่เหมือนกันค่ะ สะจายๆๆ
+1 ตะวัน :man1: มีบทกะเค้าซะที มาไซโคเสาธงหักเป็นระยะๆ
-
+++ให้คุณนาย
แผนสองสารวัตรสู้แผนคนแต่งไม่ได้เลย
สุดยอดมาก จะลงเอยยังไงเนี่ย
เรื่องภานุวัฒน์นี่ต้องให้อาทิตย์กับคุณนุช่วยแก้ปัญหาให้ละมั้ง
คุณนุ น่ากลัวมาก
-
เข้าข้างอธิคมกับธงรบ แบบไม่มีเหตุผลค่ะ :z2:
-
ธงรบเอ้ย อาทิตย์บอกความในใจจนแทบจะหมดเปลือกอยู่แล้วยังไม่เข้าใจอีก :beat: ถ้าเค้าจะเลิกกับสารวัตรน่ะเค้าเลิกไปตั้งนานแล้ว ไม่ใฃ่เพราะสารวัตรเจ้าชู้หรอกนะ แต่เพราะสารวัตรซื่อบื้อต่างหาก :z6:
-
นุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตไปลับให้คมนะครับลูก:z4:
คุณนุขา...บ่าวรอคุณนุออกโรงกวัดแกว่งดาบใส่คนเลิกเจ้าชู้นะคะ
:กอด1: :man1:
-
มารอ :z3:
-
สุดท้ายปลาไหลตัวทีหนึ่ง ก็โดนใบข่อยรูดเสียจนหมดเมือก :z1:
ส่วนอีกตัวคงไม่ต่างกันเท่าไหร :z2:
มารอผลการเจรจาสงบศึก ของสามทหารเสือ
แต่ใช้แค่สองเสือคงพอมั่ง พี่นาย +1 ให้พี่นายด้วยรอบทที่ 40 นะครับ
-
มันส์ยิ่งกว่าละครช่อง 3 ช่อง 7 อีก
แต่ดีกว่าตรงที่มีให้อ่านทุกวัน อิอิ
-
ธงรบ - 40
"ข้ามาขอโทษ" เมื่อออกไปยืนหน้าบ้านอธิคมก็เปิดฉาก 'ขอโทษ'
"คุณนุสั่งมาหรือ" อาวุธถามเสียงเย็น
"เปล่า ข้ามาเอง" อธิคมยักไหล่
"คิดยังไงถึงมา"
"ทำผิดก็ต้องขอโทษ" อธิคมตอบห้วนๆ
"เราต่างหากที่ผิด" อาวุธรับผิด เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างต้นราชาวดีที่กำลังออกดอกสะพรั่ง
"แกไม่ต้องมาเล่นลิ้นเลย อุตส่าห์มาขอโทษแล้วก็เลิกแล้วต่อกันซะ" อธิคมเสียงแข็ง เริ่มรู้สึกหมั่นใส้หน้านิ่งๆ ของอาวุธอีกแล้ว
"นี่หรือวิธีขอโทษของนาย มาสั่งให้เรายกโทษให้ หรือมาขอให้ยกโทษให้" อาวุธเสียงแข็งขึ้น "ถ้าคุณนุมาได้ยินก็คง..."
"แกไม่ต้องเอาคุณนุมาอ้าง ไม่มีประโยชน์หรอก" อธิคมพูดสวนขึ้นทันที
"งั้นที่มานี่คุณนุก็ไม่รู้งั้นสิ" อาวุธเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม "เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องมาขอโทษ ถ้าคุณนุถาม เราจะบอกว่านายขอโทษแล้ว"
อาวุธเดินกลับไปที่ประตูบ้านกำลังจะดึงประตูเปิด อธิคมตามมาติดๆ คว้าแขนของเพื่อนเอาไว้ แต่ทันใดอาวุธก็หันขวับแล้วเหวี่ยงหมัดเข้าที่ปลายคางของอธิคมอย่างจังจนเซไปกระแทกเสามุขหน้าบ้าน
"นี่สำหรับความคิดแย่ๆ ของนาย" อาวุธเสียงเย็น "คิดจะกำจัดกษิดิษฐ์ด้วยวิธีสกปรก เป็นตำรวจมือปราบซะเปล่า ใช้วิธีโง่ๆ แก้แค้นเพื่อนแบบนี้ไม่ละอายใจบ้างหรือ อย่ามาบอกว่าทำเพื่อช่วยธงรบให้กลับมาสมหวังกับอาทิตย์ ที่จริงนายทำเพื่อตัวเอง กะจะให้กษิดิษฐ์เบนเข็มมาหาเรา แล้วทำให้อาทิตย์เข้าใจผิดกลับไปหาธงรบ ยิงนกทีเดียวได้ถึงสองตัว คิดอะไรไม่เข้าท่า"
"อาวุธ" อธิคมลูบปาก รู้สึกเลือดไหลซิบๆ มองอาวุธด้วยสายตาแข็งกร้าว
"กลับไปเถอะคม"
"ไม่" อธิคมเสียงแข็ง "จนกว่าเอ็งจะสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับคุณนุโดยเด็ดขาด"
"อะไรนะ" อาวุธทำเสียงเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน "นายยังกล้ามาพูดแบบนี้กับเราอีกหรือ"
"ตอบมาก่อน" อธิคมตั้งท่าเตรียมพร้อม คราวนี้หากอาวุธจะต่อยเขาก็ต้องสู้กันหน่อยแล้ว
"เรารักคุณนุ ขอโทษที่พูดออกมาตรงๆ" อาวุธพูดเสียงเรียบ ใบหน้าเย็นชา "ไม่ต้องมาห้ามหรอก แต่เราไม่ยุ่งกับคุณนุแน่นอนตราบใดที่คุณนุอยู่กับนาย แต่หากเมื่อไหร่นายทำให้คุณนุร้องไห้ ถ้าเราเห็นน้ำตาคุณนุแม้แต่หยดเดียว เราจะไปแย่งมาจากนายให้ได้ อยากให้สัญญาใช่ไหม ก็ได้ นี่คือคำสัญญาของเรา"
อธิคมกัดฟันจนเกร็ง มือกำหมัดจนเส้นเอนปูดโปน อาวุธพูดจริงจังมาก นัยน์ตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขารู้จักอาวุธดี เพื่อนคนนี้ไม่เคยพูดเล่น และหากอยากจะได้อะไรก็ไม่เคยที่จะพลาดเลยซักครั้ง
"ถ้านายหมดธุระเรื่องขอโทษเราแล้ว จะทานข้าวด้วยกันก็ได้นะ เราทำอาหารเลี้ยงอาทิตย์กับกษิดิษฐ์" อาวุธเปลี่ยนเป็นเสียงพูดปกติ เปิดประตูบานใหญ่ก้าวเดินเข้าบ้าน แล้วทิ้งท้ายด้วยคำพูดเจ็บแสบให้อธิคมรู้สึกแทบอยากจะกระโจนเข้าต่อยเสียให้ได้ "แต่คงแสบปากหน่อยเพราะวันนี้อาหารรสจัด"
ธงรบทำหน้าเหรอหราเมื่อเห็นอาวุธเดินหน้าเคร่งเข้ามาในบ้านคนเดียว แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กโยนให้
"อะไรวะ" ธงรบถาม
"เอาไปให้เพื่อนเช็ดปาก อยู่ข้างนอกโน่นแน่ะ" อาวุธพูดเสียงเบาแล้วเดินไปที่แพนทรี่หน้าห้องครัว หันมามองธงรบเหมือนจะส่งสายตาสั่งให้ออกไปดูอธิคมหน้าบ้าน
ทันทีที่ธงรบเห็นหน้าอธิคมก็อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ ส่งผลให้คนที่โดนต่อยหันมาถลึงตาเอาเรื่อง
"ผิดคาดแฮะ ข้านึกว่าไอ้วุธจะแพ้ แกทำอีท่าไหนถึงได้ปากแตกวะเพื่อน พอมีเมียแล้วออกหมัดเชื่องช้าขนาดนี้เลยหรือนี่"
"หุบปากนะไอ้เสาธง ไม่งั้นเอ็งจะได้ปากแตกเป็นเพื่อนข้า" อธิคมเข่นเขี้ยว
"กลับบ้านไปแกโดนด่าซ้ำแน่ๆ เลยเพื่อนรัก" ธงรบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ อธิคมกระชากออกไปจากมือแล้วเช็ดปากแรงๆ พร้อมร้องครางเสียงเบา
"แกไปหาหมอ รักษาปากให้หายเจ็บก่อนค่อยกลับบ้าน” ธงรบเสนอแนะ
"แกไปเอาอาทิตย์ออกมา ปล่อยให้ไอ้วุธอยู่กับกษิดิษฐ์" อธิคมสั่ง
"ไม่ได้หรอก อาทิตย์ชวนข้ากินข้าว ข้าไม่อยากให้ตี๋น้อยอยู่กับสองคนนั่น ขอเป็นก้างขวางคอให้ถึงที่สุด แล้วเรื่องจะลากอาทิตย์ออกไปนั่นน่ะท่าจะยาก" ธงรบทำหน้ามุ่ย เสียงอ่อนแรงยิ่งนัก
"ไอ้ธง" อธิคมแยกเขี้ยว รู้สึกฉุนเพื่อนที่ไม่ยอมทำตาม
"โทษทีว่ะเพื่อน ถ้าเอ็งจะกลับก็กลับไปก่อน ข้าคิดว่า..."
"เอ็งไม่ต้องมาขอให้ข้าช่วยเรื่องอาทิตย์อีกเด็ดขาด" อธิคมชี้หน้าธงรบ
"ข้าว่าเอ็งช่วยตัวเองก่อนเถอะว่ะคม" ธงรบพูดเสียงเบาแล้วถอยหลังหนึ่งก้าวเพราะกลัวอธิคมจะเกิดบ้าเลือดต่อยเข้าให้
"เอากุญแจมา" อธิคมตวาด ยื่นมือไปรับกุญแจจากธงรบ พอได้กุญแจก็เดินตรงลิ่วไปที่รถแล้วขับออกไปทันที บีบแตรเสียงดังลั่นเมื่อใกล้ถึงประตูราวกับจะสั่งอาวุธให้เปิดประตูให้เดี๋ยวนี้ ซึ่งเจ้าของบ้านก็รู้ดีจึงกดปุ่มควบคุมเปิดประตูให้แขกเลือดร้อนก่อนที่รถจะถึงประตูรั้วด้วยซ้ำ
อธิคมเดินเข้ามาในห้องชุดแล้วตรงเข้าห้องน้ำ หยิบชุดปฐมพยาบาลออกมาทำแผล ในใจคิดว่าอาวุธคงโกรธมากทีเดียวจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ต่อยเขาหนักที่สุดเท่าที่เคยโดน และที่สำคัญเป็นฝ่ายต่อยเขาก่อนเป็นครั้งแรก
"ไอ้วุธนะไอ้วุธ" อธิคมพึมพำแล้วเช็ดแผลให้สะอาด ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในปากเพื่อดันฟันและสำรวจดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง โชคทีที่มุมปากแตก ฟันไม่หลุด แต่รอยแดงยังเห็นได้ชัด หากกลับบ้านไปตอนนี้ วันนี้ หรือแม้กระทั่งพรุ่งนี้ อนุภาพต้องเห็นแน่ๆ
ทันใด นายตำรวจหนุ่มก็นึกอะไรได้ จึงรีบเดินออกมานอกห้อง แล้วคว้าโทรศัพท์โทรหาคนรัก แต่เมื่ออนุภาพรับสายอธิคมก็ชะงักเพราะได้ยินเสียงอื่นแทรกเข้ามาในโทรศัพท์
...เอาไงดีวะ คุณนุอยู่ที่ยิม...
"ว่าไงครับสารวัตร" อนุภาพถามเมื่อเห็นว่าอธิคมเงียบไป
"คือว่า ผมอยู่ที่บ้าน" อธิคมตอบ "บ้านผมนะครับ เพิ่งกลับมาจาก ส.น."
"อ้าว ไปทำงานด้วยหรือ"
...ลืมไปว่าคุณนุความจำดี เขาบอกว่าวันนี้ไม่ได้เข้าเวรนี่นา...
"มีคดีด่วน" อธิคมพยายามคิดหาเหตุผล ตอนแรกตั้งใจจะบอกอนุภาพว่ากำลังจะไปออกกำลังกายที่ยิมแล้วซ้อมต่อยมวย เลยโดนต่อยได้แผลมุมปากมาหนึ่งแผล ครั้นอนุภาพอยู่ที่ยิมเสียแล้ว ก็ต้องรีบเปลี่ยนความคิดใหม่ในชั่วเสี้ยววินาที
"แสดงว่าคืนนี้จะไม่กลับหรือครับ อยากนอนบ้านตัวเองใช่ไหม"
"เปล่า" อธิคมตอบแล้วนึกอะไรออกได้ทันที "คือว่า ผมไล่จับผู้ร้าย เลยโดนต่อยไปหนึ่งที"
"เจ็บมากหรือเปล่า" อนุภาพทำเสียงตกใจ "แล้วโทรมาบอกผมแค่นี้หรือ"
...เอ๊ะคุณนุนี่ยังไงกัน พูดแปลก ตกลงห่วงเขาหรือไม่ห่วง...
"คือผมขอนอนพักซักหน่อย เดี๋ยวจะกลับ คุณนุรีบกลับนะ" อธิคมบอกตัวเองว่าต้องรีบวางสายก่อนที่อนุภาพจะจับได้ว่าเขาโกหก ตอนนี้เขาเริ่มตระหนักได้ว่า การจะโกหกคนรักนี่มันยากจริงๆ แต่ก่อนลื่นไหลได้ แต่พักหลังรู้สึกฝืดยิ่งนัก
"ครับ" อนุภาพรับคำสั้นๆ แล้ววางสาย ก่อนจะหันไปบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่าจะต้องรีบกลับก่อน
"ทำไมหรือครับ" อัสนัยถาม
"จะกลับไปดูสารวัตร เห็นว่าบาดเจ็บ อุตส่าห์โทรมาบอก" อนุภาพพูดเสียงเรียบ เม้มปาก หรี่ตา นึกภาพอธิคมทะเลาะกับอาวุธแล้วเกิดต่อยกัน
...หากอธิคมได้แผลมาหนึ่งแผลเพราะบอกว่าโดนผู้ร้ายต่อยไปหนึ่งที อาวุธจะอาการหนักแค่ไหน ได้กี่แผลก็ไม่รู้ คนอะไร โตจนอายุขนาดนี้แล้วยังต่อยกันอยู่ได้ แล้วนี่ คิดว่าเขาจะเชื่อหรือ แค่ได้ยินเสียงพูดก็รู้แล้วว่าโกหก ถ้าพูดประโยคสั้นๆ แล้วรีบจบการสนทนา จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากอธิคมโกหก และที่สำคัญ โทรมาบอกว่าถูกต่อยแค่ครั้งเดียว อธิคมไม่เคยบอกเขาว่าบาดเจ็บ เขามักจะรู้เองเสมอเพราะฝ่ายนั้นชอบปิดเอาไว้เพราะกลัวโดนเขาว่า...
"คุณนุ อย่าไปเชื่อที่กษิดิษฐ์พูดมากนัก เขายังไม่ยอมยุติสงคราม เขาก็พยายามทำให้คุณนุกับพี่คมแตกกันก็เท่านั้นเอง" อัสนัยเตือน
"ขอบคุณครับที่เตือน ผมจะถามสารวัตรธงรบกับอาทิตย์ด้วย ถ้ายังไม่ได้คำตอบชัดเจนก็จะคุยกับสารวัตรอาวุธเป็นรายสุดท้าย" อนุภาพตอบแล้วแยกกับอัสนัย
กษิดิษฐ์ยังไม่ยอมหยุด บ่ายวันนี้โทรศัพท์มาหาอนุภาพเพื่อบอกว่าอธิคมบุกมาหาเรื่องอาวุธที่บ้าน ธงรบก็ไปด้วย สองคนนั้นออกไปคุยกันนอกบ้านแล้วอธิคมก็กลับไป กษิดิษฐ์บอกอนุภาพว่าเรื่องอธิคมไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว เขาพบอาวุธ และเมื่อเปรียบเทียบกัน อธิคมทาบอาวุธไม่ติด แล้วเรื่องที่โดนอธิคมแกล้งก็ไม่ติดใจแล้ว
...
"ส่วนเรื่องศรุต คุณก็คอยดูไว้แล้วกันว่าพี่คมจะจับไปยัดเยียดให้ใคร แต่คงยากเพราะศรุตติดพี่คมแจและฉลาดกว่าผม คงไม่ปล่อยให้พี่คมมอมเหล้าได้ง่ายๆ หรอก" กษิดิษฐ์หัวเราะแล้ววางสายไป
...
...เฮ้อ เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบซะที ย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพฯ ก็เจอเรื่องเดิมๆ อีกแล้ว นี่ยังไม่นับเรื่องนายทหารคนหนึ่งที่มาติดพันเขาและทำท่าจะหนักข้อขึ้นทุกวัน เขาบอกว่ามีแฟนแล้วก็ยังไม่ยอมเชื่อ จะจีบเขาให้ได้ ขู่ว่าอธิคมดุ ฝ่ายนั้นก็ไม่กลัวแม้แต่นิด...
อนุภาพใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่พักของอธิคม ยามรักษาการณ์ตรวจรถเขาละเอียดเช่นเคยจนอดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่ารู้แบบนี้ไม่เปลี่ยนรถเสียก็ดี และอธิคมก็ยังไม่ได้จัดการเรื่องสติกเกอร์ติดรถให้เขาด้วย
โทรศัพท์ดังขึ้น อนุภาพเดินออกจากลิฟท์พอดีจึงหยุดยืนรับโทรศัพท์แล้วอดยิ้มไม่ได้เพราะสายที่โทรมาคือเพื่อนคู่หูของคนที่เขากำลังจะไปหา
...อธิคมจะรู้ไหมนี่ว่าที่อุตส่าห์โกหกนั้น ไม่มีประโยชน์เลย...
"กำลังคิดจะโทรไปหาสารวัตรอยู่พอดีเลย” อนุภาพพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"คุณนุ ช่วยผมด้วย" ธงรบเสียงร้อนใจ
"ทำไมหรือครับ โจรขึ้นบ้านจะให้ผมไปช่วยวิ่งไล่จับหรือ" อนุภาพล้อเล่น แล้วหัวเราะเบาๆ
"โจรหนีต่างหาก จะให้ช่วยไปวิ่งไล่จับน่ะใช่" ธงรบตอบ "อาทิตย์โกรธผมใหญ่แล้ว ไม่ยอมฟังอะไรเลย พอออกจากบ้านไอ้วุธ ก็ขับรถหนีผม โทรศัพท์ก็ไม่รับ ทำยังไงก็ไม่รับ นี่ไปขังตัวเองอยู่บริษัท ล๊อคประตูแน่นหนาไม่ยอมให้ผมเข้าไปง้อ"
"หนีสารวัตรก่อนหรือหลังจากที่ผู้กองอธิคมต่อยกับสารวัตรอาวุธครับ" อนุภาพเปลี่ยนเป็นเสียงเรียบ
"หลัง" ธงรบตอบทันใดแล้วอุทานว่า "เอ๊ย เปล่านะ ผมไม่รู้"
"เมื่อกี้บอกว่าพออาทิตย์ออกจากบ้านสารวัตรอาวุธแล้วขับรถหนี ไปทำอะไรกัน"
"เอ่อ คือว่า..."
...เอ่อ คือว่า แล้วก็หยุด ก่อนจะพูดต่อด้วยประโยคสั้นๆ ธงรบก็ไม่ต่างจากอธิคม สองคนนี้จะรู้ไหมว่าทุกครั้งที่เริ่มต้นประโยคแบบนี้ เขาจับได้ทุกครั้งว่าไปทำความผิดกันมาแล้วไม่อยากให้เขารู้...
"คือว่าอะไรครับ" อนุภาพรอฟัง
"เอ่อ...ผมไม่เห็นว่าต่อยกันนี่นา" ธงรบปฏิเสธ
...เดี๋ยวก็รู้ รอให้เขาเปิดประตูห้องชุดคอนโดอธิคมก่อนเถอะ...
"สารวัตรให้เวลาอาทิตย์บ้างสิ เขาคงอยากอยู่คนเดียว แล้วนี่โกรธกันเรื่องอะไร หรือว่าสารวัตรไปต่อยกับสารวัตรอาวุธต่อหน้าอาทิตย์ เฮ้อ คุณสามคนนี่เป็นอะไรกัน จนอายุขนาดนี้แล้วยังทะเลาะกันเป็นเด็กช่างกลอยู่ได้" อนุภาพถอนหายใจ
"เปล่านะครับ" ธงรบรีบปฏิเสธ แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ฟังอยู่อมยิ้ม เพราะจับผิดได้อีกแล้ว
"เอาล่ะ ผมจะคุยกับอาทิตย์ให้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" อนุภาพคิดจะช่วยธงรบในที่สุด เพราะจากการสังเกตมาระยะหนึ่ง เขาเริ่มจะเห็นแล้วว่าธงรบกำลังอาการหนัก หากไม่ช่วย อีกหน่อยก็คงขาดใจตาย
"ข้อแลกเปลี่ยนอะไร"
"เดี๋ยวผมบอกทีหลัง ตอนนี้ยังคิดไม่ออก แต่รับรองว่าไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง" อนุภาพพูดเสียงนุ่ม "ผมเข้าใจสารวัตรและเห็นใจด้วย สารวัตรพยายามมาก ซึ่งผมต้องบอกว่าผมแปลกใจที่พรานล่าเหยื่อจะกลายเป็นคนดีได้ เพราะฉะนั้นผมก็เลยจะช่วย"
"แสดงว่าแต่ก่อนเห็นว่าผมไม่ใช่คนดีงั้นสิ" ธงรบทำเสียงงอนๆ
"เปล่า ผมแค่เปรียบเทียบ สารวัตรธงรบเป็นคนดี ใครก็รู้ อาทิตย์ก็รู้ สารวัตรเป็นคนรักเพื่อน อดทน แต่ชอบใจอ่อนกับคนหน้าตาน่ารัก ซึ่งต้องปรับปรุงนะครับ"
"ผมรู้ ผมก็ปรับปรุงตัวเองมามากแล้ว คุณนุก็เห็น" ธงรบพูดเสร็จก็ถอนหายใจ
"เพราะฉะนั้นตอนนี้สารวัตรถอยไปอีกซักก้าวก่อน ให้อาทิตย์ได้ไตร่ตรอง เคยได้ยินไหมครับ น้ำเชี่ยวอย่าเพิ่งเอาเรือไปขวาง ผมจะหาโอกาสคุยกับอาทิตย์ให้" อนุภาพปลอบแล้วปิดท้ายด้วยการทวงสัญญา "แต่สารวัตรอย่าลืมที่สัญญากับผมก็แล้วกัน ไม่ยังงั้นผมจะยุให้อาทิตย์เกลียดสารวัตรจนตาย"
"โธ่ คุณนุ อย่าขู่กันแบบนี้สิครับ" ธงรบโอดครวญ "แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว"
อนุภาพปลอบให้ธงรบใจเย็นและยืนยันหนักแน่นว่าจะช่วยเหลือ ธงรบจึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ก่อนวางสาย อนุภาพย้ำธงรบไม่ให้ไปดื่มเหล้าเมาไม่เป็นท่าเพราะจะเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาอีก ธงรบรับคำและบอกว่าจะไปหาอธิคมและชวนกันไปยกน้ำหนัก แต่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้องเพราะอธิคมไม่สบาย คงออกไปไหนกับใครไม่ได้อีกหลายวัน
...เขาจะกักบริเวณซะเลย ไม่ให้ไปหาเรื่องท้าตีท้าต่อยกับใคร...
อนุภาพดันประตูห้องชุดของนายตำรวจเลือดร้อนช้าๆ แล้วห่อไหล่เล็กน้อยเมื่อสัมผัสความเย็นจัดราวกับว่าเป็นขั้วโลกเหนือ ในหัวนึกภาพอธิคมไม่ใส่เสื้อผ้านอนคว่ำกางแขนกางขาอยู่บนเตียงเช่นเคย แต่เมื่อเปิดประตูห้องนอนของเจ้าของบ้านก็เห็นว่าเดาผิด อธิคมนอนหงาย แผ่หรากางแขนกางขาอยู่บนเตียง โชคดีมีผ้าแพรผืนเล็กๆ วางพาดอยู่บนหน้าท้อง อนุภาพเดินไปนั่งลงเบาๆ บนขอบเตียง ยกผ้าแพรขึ้นดูความเรียบร้อยของสารวัตรผู้ไม่พิศมัยการสวมใส่เสื้อผ้าเวลานอน แล้วชะโชกดูใบหน้าหล่อเหลาที่เขารัก มุมปากของอธิคมเป็นแผลเล็กๆ และคงทำแผลแล้วเพราะดูสะอาด อธิคมหายใจเบาๆ บ่งบอกว่ากำลังหลับสนิท
...อธิคมรักเขามาก ข้อนี้เขารู้ดี แต่ก็ขี้หึงมากเหมือนกัน และก็ยังคงโกรธอาวุธไม่หาย ส่วนจะแค้นหรืออาฆาตด้วยนั้นเขาไม่แน่ใจ แต่อนุภาพก็บอกตัวเองว่าคงไม่ถึงขนาดนั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่แพร่นั้นทำให้อธิคมทะเลาะกับเพื่อน เขาเองก็ไม่อยากโทษอธิคมนัก...
...ที่จริงเขาไม่ควรโทษอธิคมเลย เขาต้องโทษตัวเองต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอ อธิคมกับอาวุธก็คงไม่ผิดใจกัน...
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ ยกมือวางบนหน้าท้องแกร่งของนายตำรวจหนุ่ม หน้าท้องที่เคยเป็นลอนๆ ตอนนี้ไม่ค่อยแข็งแกร่งเท่าเดิม สาเหตุเพราะอธิคมทานเยอะ และแทบไม่ได้ออกกำลังกายเลยตั้งแต่บาดเจ็บ ครั้นหายแล้วและกลับมาทำงานก็ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพัก มีแต่ธงรบเท่านั้นที่ว่างกว่าใครเพื่อน
แรกที่จะมาเอาเรื่องกับอธิคม แต่พอมองนายตำรวจสุดที่รักของเขากำลังหลับสบาย อนุภาพก็เปลี่ยนใจ
...อธิคมจะต้องเจออะไรอีกมาก ศัตรูคนสำคัญตอนนี้ไม่น่าจะใช่อาวุธ หากแต่เป็น 'อีกคน' ที่กำลังรุกคืบเข้ามาทีละน้อย และท่าทางจะพอฟัดพอเหวี่ยงกัน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือแม้แต่นิสัยที่ไม่ยอมใครเหมือนกัน เพียงแต่ว่า คนที่เขารักคือพันตำรวจตรีอธิคมคนนี้...
เสียงกุกกักดังขึ้นข้างหลังทำให้อนุภาพหันไปมอง อธิคมเดินโผเผออกมาจากประตูห้องนอน ผมยุ่ง ใบหน้ายับยู่ยี่เพราะยังงัวเงียแต่ก็เปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ แล้วเปลี่ยนเป็นทำหน้ามุ่ยในไม่ช้า
"ทำไมไม่ปลุกผมเลย มานานแล้วใช่ไหมเนี่ย แอร์ไม่เห็นเย็น" อธิคมเดินเข้ามาใกล้ แล้วทำท่าจะทิ้งตัวลงบนโซฟา อนุภาพรีบขยับตัว แล้วชี้นิ้วปรามว่าอย่าทำแบบที่อีกฝ่ายกำลังคิดจะทำ
แต่นายตำรวจไม่ยอมสนใจ ทิ้งตัวหนาบึกบึนลงบนโซฟาแล้วเอนตัวนอนลงบนตักของคนรัก ก่อนจะพลิกหน้าเข้าหาลำตัวของคนที่ขยับไปจนชิดอีกปลายด้านหนึ่งของโซฟา แล้วซุกไซร้เข้ากับแผ่นท้อง ยกแขนโอบรัดอย่างรักใคร่
"พอแล้วผู้กอง" อนุภาพพยายามดันหน้าคมเข้มของอธิคมออก
"ไม่พอ ไม่ ไม่ ไม่" อธิคมยกหน้าขึ้นซบอกของชายหนุ่ม แล้วยื่นปากขึ้นจูบคาง
"ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ทำไมชอบนอนเปลือยนะ"
"มันอิสระเสรี" อธิคมหัวเราะเบาๆ ตอนนี้ใบหน้าคร้ามคมกำลังซุกไซร้ซอกคอของอนุภาพ
"ไปใส่เสื้อผ้า นี่เป็นคำสั่ง"
"ไม่ทำตาม" อธิคมส่ายหน้า "ใส่ทำไม อีกหน่อยก็จะถอดอยู่แล้ว"
"งั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน เหม็น" อนุภาพเอียงหน้าหนี
"งั้นไม่จูบปากแลกลิ้นก็ได้" นายตำรวจผู้ดื้อรั้นยังไม่ยอมเชื่อ ดันอนุภาพให้เอนตัวนอนราบ แล้วทับไว้ด้วยร่างกำยำเปลือยเปล่า
"สารวัตร อย่านะ ผมมาดูแผลให้ ไหนมาดูซิ ไปต่อยกันมาใครได้แผลมากกว่ากัน สารวัตรอธิคมหรือสารวัตรอาวุธ" อนุภาพสอดมือขึ้นไปแตะมุมปากของอธิคมแล้วกดเบาๆ ส่งผลให้อีกฝ่ายร้องขึ้นมาแล้วชะงัก
"บอกมาก่อน เล่ามาให้หมด ไม่งั้นก็ไม่ต้องทานข้าว และคืนนี้ก็นอนคนเดียว" อนุภาพขู่
อธิคมซุกอยู่กับซอกคอของคนรัก นิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วเงยหน้าขึ้น ทำตาวาว ก่อนจะเค้นเสียงเบาๆ ว่า "ไอ้ธง"
"อย่าไปว่าเขาเลย ผมไม่ได้รู้มาจากสารวัตรธงรบหรอก" อนุภาพทำหน้าเรียบนิ่ง
"ไอ้วุธ"
"เปล่า" อนุภาพส่ายหน้า
"งั้นใคร" อธิคมถาม ในใจอยากจะพูดว่ากษิดิษฐ์หรืออาทิตย์ แต่ก็ไม่กล้า เขาคิดว่าอาทิตย์ไม่รู้ว่าเขาโดนต่อย แต่กษิดิษฐ์นั้นไม่แน่ คนที่รู้มีอยู่สองคน คือคนที่ต่อยเขา และธงรบ
"รู้เอง" อนุภาพดันตัวอธิคม แล้วดิ้นขยุกขยิกเพราะเริ่มหายใจไม่ออก อธิคมตัวหนักมาก หากทับเขาไว้แบบนี้อีกสองสามนาทีคงขาดใจตาย
"รู้ได้ยังไง" อธิคมถาม
"รู้ก็แล้วกัน แล้วที่โทรไปบอกว่าโดนผู้ร้ายต่อยมาหนึ่งครั้งคิดว่าผมจะเชื่อหรือ แล้วตกลงไปบ้านสารวัตรอาวุธทำไม" อนุภาพเริ่มเข้าเรื่องที่เตรียมมา 'จัดการ' กับนายตำรวจเลือดร้อน
"ไปขอโทษมัน" อธิคมตอบเสียงสะบัด แล้วทำสีหน้าไม่พอใจ
"ไปขอโทษทำไม"
"ถ้าไม่ไปขอโทษ คุณนุก็จะยังโกรธผมอยู่" อธิคมยังเบือนหน้าออกด้านข้าง ไม่มองอนุภาพ
"ถ้ายังงั้นก็ไม่น่าไป ผมไม่ได้อยากให้สารวัตรไปขอโทษเขาหรอก"
"อ้าว ทำไมล่ะ" อธิคมเลิกคิ้ว หันมาสบตากับคนรัก
"ถ้าจะไปก็ไปเอง ไม่ต้องไปเพราะคิดว่าผมอยากจะให้ไป" อนุภาพสอดแขนโอบเอวอธิคมเอาไว้ "สารวัตรเข้าใจที่ผมพูดหรือเปล่าครับ"
"พูดอะไรเข้าใจยาก" อธิคมส่ายหน้าช้าๆ แล้วก้มหน้าลงมาซุกไซร้อนุภาพต่อ พร้อมกับพูดว่า "แต่ช่างเถอะ เจ็บแค่นี้ แค่มดกัด"
"แล้วสารวัตรอาวุธเจ็บแค่ไหน" อนุภาพถาม
"จะอยากรู้ไปทำไม" อธิคมทำเสียงงอน "แผลนี่เขานั่นล่ะต่อยผม แรงด้วย เจ็บน่าดู ผมไม่ได้ต่อยเขาเลยนะ ไม่ทันตั้งตัวมันก็ปล่อยมัดเข้าเต็มๆ คุณนุต้องจัดการให้ผมนะ"
"แล้วทำไมไม่สู้" อนุภาพอมยิ้ม
"อ้าว เอ๊ะ คุณนุนี่ยังไง" อธิคมผงกหัวขึ้นมาขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่ม
"แสดงว่าตัวเองรู้สึกผิดใช่ไหมล่ะ" อนุภาพยิ้มบางๆ "แสดงว่าสารวัตรอธิคมเป็นลูกผู้ชายตัวจริง"
"ฮื่อ งั้นก็ขอรางวัลหน่อยนะ" อธิคมยิ้มมุมปาก ดีใจที่เรื่องลงเอยได้ง่ายๆ ไม่ต้องโดนอนุภาพทำโทษอย่างที่หวั่นใจ
"รางวัลอะไรดีครับ สปาเก็ตตี้ ลาซันย่า หรือว่า กัมโบ้ เอากัมโบ้ไหม อาหารขึ้นชื่อของหลุยเซียน่าเลยนะ ทำยากด้วย แต่ผมจะทำให้เป็นรางวัล"
"พอเถอะ แค่นี้ก็จะอ้วนแล้ว" อธิคมส่ายหน้า "เอะอะก็จะให้ผมกินท่าด้วย ไม่อยากกินข้าว อยากกินแต่คุณนุ อยากกินทั้งตัว อยากมาก" อธิคมเสียงกระเส่า เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
"งั้นก็อุ้มไปห้องนอนสิครับ" อนุภาพหัวเราะเบาๆ
"ระเบียงดีกว่านะ" อธิคมเสนอทางเลือก
"บ้า"
"โซฟานี่ล่ะ ถ้าอึดอัดก็ลงนอนบนพรมหน้าทีวี" อธิคมยังไม่อยากเข้าห้อง
"ฮื่อ สารวัตร ทำอะไรให้เป็นที่เป็นทางหน่อยสิ" อนุภาพบ่น
"ยกหนึ่งนอกห้อง ยกสองในห้องก็แล้วกันนะครับที่รัก" นายตำรวจยังต่อรองไม่ยอมหยุด แต่ปากและจมูกก็หยุดซุกไซร้คนรักไม่หยุดด้วยเช่นกัน มือสอดเข้าไปในกางเกงผ้ายืดของอนุภาพแล้วดึงออกจนหลุดจากตัว จากนั้นถลกเสื้อยืดจากชายหนุ่มขึ้นแล้วฉกลิ้นเข้ากับแผ่นอกของคนรักที่บิดตัวอย่างรัญจวน
"สารวัตร เดี๋ยวก่อน หยุดก่อน" อนุภาพเสียงสั่น ดันหน้าของอธิคมให้ออกห่าง
"ทำไมอีกล่ะ อย่าขัดใจผมนะ" อธิคมเสียงอู้อี้เพราะปากและลิ้นไม่ว่าง
"ไปหาเครื่องช่วยมาเตรียมไว้ก่อน จะได้ไม่ขาดตอน" อนุภาพเตือน
อธิคมไม่รอให้คนรักเตือนอีกครั้ง นายตำรวจหนุ่มรีบลุกขึ้นทันใดเพื่อไปหยิบ 'อุปกรณ์' แต่หันกลับมาชี้นิ้วใส่คนรักที่นอนอยู่บนโซฟาแล้วพูดว่า "อย่าหนีไปไหนนะ"
อนุภาพพยักหน้าและยิ้มขำๆ มองอธิคมที่รีบหันหลังเดินตรงเข้าไปยังห้องนอน และไม่ถึงหนึ่งนาทีก็กลับออกมาพร้อมกับสิ่งที่จะช่วยให้บทรักของเขากับคนรักเป็นไปอย่างราบรื่น
"คุณนุ มาเถอะ มามะ มารักกัน"
"อย่าพูดมากนะสารวัตร เร็วเข้า"
"อย่าเร่งสิ"
***********๔๐*************
-
Tongrob 41
ธงรบสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกรถแรงๆ อาทิตย์ก้มหน้าลงมาแทบจะชิดกระจกพอให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเห็นว่าเป็นใครก่อนจะยืดตัวขึ้น รอให้ธงรบลงจากรถมาคุยกัน
“อาทิตย์" ธงรบลดกระจกลง ทำหน้าซึมแบบรู้สึกผิด
“ถ้าอยากจะมาขอโทษผมก็เชิญทางนี้ครับ" อาทิตย์พูด เดินข้ามถนนกลับไปนั่งอยู่บนม้านั่งใต้ร่มไม้หน้าบริษัท ธงรบเดินตามช้าๆ พยายามนึกหาคำอธิบายเหมาะๆ
“ไม่เข้าไปในออฟฟิสหรืออาทิตย์ หัวค่ำอย่างนี้เดี๋ยวยุงกัดนะ" ธงรบน้ำเสียงห่วงใย
“ไม่ต้องมีอินโทร ผู้กองพูดมาเลย" อาทิตย์ไม่เล่นด้วย ใบหน้าขาวสะอาดดูเรียบนิ่ง เอนตัวพึงพนักแล้วยกมือกอดอก ขาไขว่ห้าง เตรียมตัวรอฟัง 'จำเลย' อย่างเต็มที่
“พี่มาขอโทษ" ธงรบพูดเบาๆ ตอนนี้คิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร แต่ก่อนเคยพูดได้เจื้อยแจ้วไม่เคยหยุด แต่พอยืนอยู่หน้าอาทิตย์ซึ่งนั่งทำท่าเหมือนเปาบุ้นจิ้นแล้วเขาก็อ้ำอึ้ง
“พี่ไม่รู้จะเริ่มยังไง" ในที่สุดธงรบก็พูดออกมา
“งั้นผมเริ่มให้" อาทิตย์เสียงเข้ม "ผู้กองกับสารวัตรอธิคมร่วมกันใส่ร้ายสารวัตรอาวุธเพราะเหตุผลสองข้อ ข้อที่หนึ่ง สารวัตรอธิคมแค้นที่สารวัตรอาวุธดูแลพี่นุ ข้อที่สอง สารวัตรธงรบเกลียดสารวัตรอาวุธที่ดูแลผม"
“พี่ไม่ได้เกลียด" ธงรบเถียง
“แล้วก็ยังหาเรื่องสารวัตรอาวุธอีกทั้งที่อุตส่าห์ชวนทานข้าวเพื่อให้ปรับความเข้าใจกัน"
“อาทิตย์ให้พี่ขอโทษมันต่างหาก"
“ก็แล้วควรขอโทษหรือเปล่าล่ะครับ"
“พี่ก็ขอโทษแล้ว" ธงรบเสียงอุบอิบ
“ขอโทษอย่างเสียไม่ได้ ขอโทษเสียงเบาๆ ห้วนๆ" อาทิตย์ส่ายหน้า
“แล้วจะให้ขอขมามันหรือไง" ธงรบทำเสียงฮึดฮัดเพราะยังโกรธอาวุธไม่หาย
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกลียดสารวัตรอาวุธ"
“พี่ไม่ได้เกลียด"
“งั้นก็แค้น"
“เปล่า" ธงรบตอบ
“งั้นทำไปทำไม บอกผมหน่อยสิครับ"
“เพราะพี่หึง" ธงรบมองตาของอีกฝ่ายแล้วนั่งลงข้างๆ "พี่หึงอาทิตย์มาก หึงจนทำอะไรโง่ๆ แล้วไอ้คมก็เป็นห่วงพี่ ช่วยกันคิด"
“ช่วยคิด" อาทิตย์หัวเราะหยันๆ "คิดอะไรกันแบบนี้นี่นะ"
“คนเรา ถ้ารัก ถ้าหึง มันทำได้ทุกอย่างล่ะอาทิตย์" ธงรบทำหน้าออดอ้อน "อาทิตย์ยังเกือบจะฆ่าพี่เลย"
“ผมไปทำอะไรตอนไหน"
“ตอนนั้นน่ะ ยกเก้าอี้เลซี่บอยจะทุ่มพี่ แต่ผิดทางลอยไปโดนทีวี"
“จะบ้าหรือ"
“ถ้ามีมีดมีปืน อาทิตย์ก็คงแทงคงยิงพี่ไปแล้ว เพราะอาทิตย์หึงพี่ใช่ไหม ถ้าหึงก็แสดงว่ารักพี่" ธงรบละล่ำละลัก คำพูดเริ่มจะพรั่งพรูออกมาจากปากได้หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน "อาทิตย์ พี่ผิดไปแล้ว แต่อาทิตย์ก็น่าจะรู้ว่าพี่ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย พี่ทำไปเพราะหัวใจมันบีบบังคับ พี่ขัดขืนไม่ได้ อาทิตย์ยกโทษให้พี่ด้วย ต่อไปนี้พี่จะเป็นตำรวจกลับใจ" ธงรบทรุดตัวลง เข่าซ้ายวางกับพื้น ขาขวายกตั้งฉากอยู่ระหว่างเข่าสองข้างของอาทิตย์ แต่คนที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นทันที
“พอเถอะ อย่ามาทำอะไรแบบนี้นะสารวัตร รู้จักอายซะบ้าง" อาทิตย์เดินหนี
“อายก็เข้าไปขอโทษกันในออฟฟิส" ธงรบเสนอ
...คงได้หรอก ดูตาก็รู้ว่าผู้กองธงรบจะขอโทษแบบไหน...
“ผู้กอง"อาทิตย์หันมาพูด หลังจากเดินหนีไปได้หลายก้าว "เราแยกกันซักพัก"
“แยก" ธงรบโวยวาย รีบลุกขึ้นยืน "แยกอะไรอีก ที่แยกมาสามเดือนเนี่ยไม่เรียกว่าแยกหรือไง แยกซ้ำแยกซ้อนแบบนี้พี่งงมากเลยนะอาทิตย์"
“ทั้งๆ ที่บอกว่าห้ามไม่ให้มาเจอหน้าภายในสามเดือน ห้ามเข้าใกล้ แล้วผู้กองทำไหมล่ะ" อาทิตย์เสียงดังขึ้น "ไม่เคยทำตามที่บอกเลย"
“ก็เลิกสร้างกฎเกณฑ์ซะทีสิ"
“ผู้กองยอมรับกฎสองข้อนั้นแล้ว" อาทิตย์ทวง "แต่ผู้กองก็ทำผิดกฎข้อที่หนึ่ง"
“ก็...” ธงรบถอนหายใจหนักๆ อยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออกเพราะเขาทำผิดจริง
“ผมเป็นคนรักษาสัญญา ผมเป็นคนจริงจัง ผมเป็น...”
“ยังรักคุณนุอยู่" ธงรบแทรก "อาทิตย์ลืมคุณนุสิ แล้วรักพี่คนเดียว พี่ก็จะมีอาทิตย์คนเดียว ที่จริงในใจพี่มีอาทิตย์คนเดียว คนแรกและคนเดียว แต่พี่ยอมรับว่าพี่หาเศษหาเลยกับคนอื่นด้วย แต่มันก็ลดลงมากเกือบหมดแล้ว พี่กำลังเลิกกับเด็กเก่าๆ และพี่ก็ทำได้แล้ว ทำได้เยอะแล้ว เกือบหมดแล้ว"
“เหลือภานุวัฒน์ซึ่งสารวัตรตัดใจไม่ลง" อาทิตย์เดินเข้ามาเกือบชิดตัวธงรบ "คงเหมือนที่ผมตัดใจจากพี่นุไม่ลงสินะ"
“อาทิตย์ไม่ยอมตัดใจต่างหาก" ธงรบกัดฟันพูด "พี่ไม่ได้รักภานุวัฒน์ พี่ยอมรับว่าถูกใจ ชอบ เอ็นดู สงสารภานุวัฒน์ แต่พี่ไม่ได้รักเขา พี่พยายามเลิกกับภานุวัฒน์ แต่มันก็มีปัญหาบางอย่างอยู่ ซึ่งพี่กำลังแก้"
“แก้ผ้านอนด้วยกันบนเตียง นี่คือวิธีแก้ปัญหาของสารวัตรธงรบ แก้ผ้าก่อนแล้วค่อยแก้ปัญหา "อาทิตย์กระแทกเสียงแล้วเดินชนไหล่ธงรบกลับไปยังบริษัท
“อาทิตย์" ธงรบหันตาม
“ตอนนี้ผมไม่ได้รักพี่นุแล้ว" อาทิตย์หันขวับมามองเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายเรียกชื่อ พูดกับธงรบเสียงเข้มแล้วเร่งฝีเท้าจนเกือบจะเป็นวิ่ง ทิ้งให้ธงรบยืนนิ่งเหมือนถูกสาป
...อาทิตย์ไม่ได้รักอนุภาพแล้ว...
...ตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว...
...แต่ตอนนี้รักใคร..
...รักเขาหรือรักอาวุธ...
...ใครอยู่ใกล้วอาวุธก็รักมันทั้งนั้น อาทิตย์เป็นคนจริงจัง ต้องการความมั่นคงในชีวิตรัก อาวุธเป็นคนเหมาะที่สุดที่จะมอบสิ่งนี้ให้อาทิตย์...
...เรามันไม่มีดีอะไรเลย...
...แล้วทำไมอาทิตย์พูดกำกวม หมายความว่ายังไง ตอนนี้ผมไม่ได้รักพี่นุแล้ว หมายความว่ายังไง...
อนุภาพจอดรถหน้าคอนโดมิเนียมที่พักของธงรบ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขามาที่นี่ อธิคมบอกว่ากำลังปลอบเพื่อนซึ่งทำท่าเหมือนจะฆ่าตัวตาย
“มันบอกว่าอาทิตย์พูดว่า ตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว แทนที่จะดีใจ มันยิ่งอาการหนักลงกว่าเดิม"
อธิคมโทรศัพท์ไปเล่าให้อนุภาพฟังและบอกให้รออยู่ที่บ้านเพราะจะกลับไปทานข้าวที่บ้านด้วย แต่อนุภาพบอกว่าจะเตรียมอาหารมาให้ทานที่บ้านของธงรบและจะถือโอกาสคุยกับธงรบเรื่องของอาทิตย์หลังจากที่เคยปฏิเสธความช่วยเหลือไปแล้ว
“มันกำลังจะตาย เหล้าก็ไม่ยอมกิน เอาแต่นอนเหม่อ โอ๊ย...” อธิคมพูดกับคนรักเมื่อเปิดประตูรับ แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อโดนชกที่ท้อง
“ทำไมล่ะคุณนุ๊ ผมพูดอะไรผิด" อธิคมอุทธรณ์
“ลองคิดดูหน่อยซิว่าพูดอะไรผิด"
“ไม่ผิด" อธิคมส่ายหน้า
“เหล้าน่ะ ดื่มเข้าไป เอะอะอะไรก็ดื่มเหล้า มันแก้ปัญหาได้หรือไง เห็นแต่มันช่วยสร้างปัญหา เบื่อพวกขี้เหล้าจริงๆ เลย" อนุภาพส่ายหน้าแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง กวาดสายตามองสภาพห้องพักของธงรบซึ่งคล้ายๆ กับห้องพักของอธิคมในอดีต
“ทำไมรกแบบนี้ สารวัตรไม่ช่วยเก็บของให้เพื่อนบ้างเลยหรือ มาดูแลกันยังไง"
“คุณนุครับ ผมไม่ใช่แม่บ้านนะครับ มาดูแลมันไม่ให้ฆ่าตัวตายเท่านั้น ไม่ใช่มาดูแลความสะอาด" อธิคมแก้ตัว
“งั้นสารวัตรเอานี่ไป" อนุภาพยื่นถุงใส่อาหารที่เตรียมมาให้อธิคม "เทใส่จานให้เรียบร้อย ผมจะไปแซะเพื่อนสารวัตรออกมาทานข้าว"
“ทำไมต้องเท อยู่ในกล่องอยู่แล้ว" อธิคมก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือ
“จะทานทั้งที่อยู่ในกล่องทัปเปอร์แวร์ยังงี้หรือครับ" อนุภาพทำเสียงเอือมระอาคนมักง่าย "เทใส่จานให้เรียบร้อย เราทานข้าวในบ้าน ไม่ได้ปิกนิก อย่าให้หกเลอะเทอะนะครับ"
“ชักเหมือนแม่เข้าไปทุกที" อธิคมเดินไปที่ครัวพร้อมกับบ่นพึมพำ "แต่ก่อนขอให้ช่วยทำ สารวัตรครับ ว่างหรือเปล่า ช่วยทำนั่นทำนี่หน่อยได้ไหมครับ แต่หลังๆ มีแต่สั่งให้ทำ สั่ง สั่ง สั่ง"
อนุภาพหันไปหรี่ตามองตำรวจขี้บ่นแต่อธิคมกลับบ่นดังกว่าเดิม "ทีบนเตียงไม่สั่ง มีแต่อิดออด ไม่ก็เร่ง เบาๆ สิ ใกล้หรือยัง ง่วงนอนแล้ว สารพัดเหตุผล..."
อนุภาพอมยิ้มมองจนอธิคมเดินหายเข้าไปในห้องครัวจึงเปิดประตูเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงของธงรบ เจ้าของห้องนอนแผ่หรามองเพดานอยู่เงียบๆ แต่ก็แกล้งกลับตาลงทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่เพื่อนรัก
“ไหนสารวัตรบอกว่ากำลังจะตาย" อนุภาพทำเหมือนพูดกับตัวเอง "ก็ยังดูดีนี่นา ถ้าอยากตายจริงๆ ผมจะเร่งปฏิกิริยาให้ นอนอยู่อย่างนี้ลำบากคนอื่นต้องคอยดูแล"
“อย่าโหดร้ายให้มากนักนะคุณนุ" ธงรบลืมตาและพูดขึ้นมาเบาๆ "ผมเป็นอย่างนี้เพราะใครรู้ไหมครับ"
“เพราะผม" อนุภาพนั่งลงข้างเตียงแล้วรีบเงยหน้ามองประตูเพราะสังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเข้ามา
“ผู้กอง" อนุภาพเสียงเข้ม
“ทำไมต้องนั่งบนเตียงมัน" เสียงอธิคมดังเข้ามาผ่านช่องว่างของประตูซึ่งเจ้าตัวดันให้แง้มเปิด
“ถ้าหึงเพื่อนไม่เข้าเรื่อง ผมจะเอนตัวลงนอนปลอบสารวัตรธงรบเดี๋ยวนี้" อนุภาพขู่
เมื่อได้ยินคำขู่ ประตูก็ปิดทันที อนุภาพส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วหันมาพูดกับธงรบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อย่ายอมแพ้นะครับสารวัตร อึดมาได้จนขนาดนี้ ทนต่ออีกนิดเดียว ผมว่าสารวัตรชนะใจอาทิตย์ได้แน่นอน อาทิตย์กำลังสับสน หากอาทิตย์คิดได้แล้ว ทุกอย่างก็จะดีขึ้น"
“คุณนุไม่ยอมไปคุยกับอาทิตย์ช่วยผมเลย" ธงรบตัดพ้อ
“ผมกำลังหาโอกาสเหมาะๆ"
“อาทิตย์ฟังคุณนุคนเดียว"
“อาทิตย์เขาโตแล้วนะครับ"
“ถ้าคุณนุพูด อาทิตย์ก็ต้องเชื่อ"
“ไปทานข้าวเถอะครับ ผมทำกับข้าวมาให้ทาน" อนุภาพเปลี่ยนประเด็น
“คุณนุอยู่ในใจอาทิตย์ ฝังลึกจนอาทิตย์ไม่ยอมขุดทิ้งไป"
“พูดซะเหมือนผมเป็นศพถูกฝังเอาไว้" อนุภาพยิ้มบางๆ "สารวัตรครับ การที่ใครบางคนอยู่ในใจของใคร ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีคนใหม่ไม่ได้ ผมก็ยังมีธนาภพอยู่ในใจ แต่ภพเขาอยู่ในซอกหลืบเล็กๆ ของความทรงจำ คนที่เคยผ่านมาในชีวิตเราลืมเขาไม่ได้หรอก คนเคยรักกันยังไงก็ลืมไม่ได้ มันเป็นพื้นที่พิเศษในหัวใจที่กันเอาไว้สำหรับความทรงจำเก่าๆ เราไม่ได้รักเขาแล้วแต่เขาก็ยังต้องอยู่"
“งง" ธงรบพูดเสียงค่อย ยิมมุมปากเศร้าๆ ให้อนุภาพ
“เดี๋ยวก็เข้าใจเอง" อนุภาพพูดแล้วแล้วหันหน้ากลับไปที่ประตู
“คุณนุก็อยู่ในซอกเล็กมากๆ ในหัวใจผมนะรู้หรือเปล่า"
อนุภาพหันขวับกลับมามองธงรบและเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“จำไม่ได้หรือ ตอนที่อยู่ในผับแถวทองหล่อ ผมเล่นหูเล่นตากับคุณตั้งนาน แล้วออกมายืนจีบคุณอยู่ข้างถนน แล้วคุณนุก็ไปเจอผมอีกที่โรงพัก ตอนนั้นผมก็ปิ๊งคุณนุแล้วล่ะ แต่พอรู้ว่าเป็นของไอ้คม ผมก็ตัดใจ ดีนะไม่ปล่อยเวลาให้นานไปกว่านั้น ไม่งั้นคงแย่แน่ๆ ถ้าไม่กลัวไอ้คมฆ่าตายผมคงจีบไปแล้ว จะได้รักคุณนุไปซะตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ต้องมาทรมานเพราะรักอาทิตย์ข้างเดียว" ธงรบพูดเสียงเรียบ "แต่พอคิดว่าอาทิตย์เป็นของคนอื่นนี่สิ ผมก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจ"
“อาทิตย์ไม่ได้เป็นของใคร เขาก็พูดออกมาแล้วว่าเขาไม่ได้รักผมแล้ว"
“อาทิตย์พูดว่าตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว" ธงรบพึมพำ "ผมกลัวแต่ว่าตอนนี้อาทิตย์เปลี่ยนไปรักคนอื่น...ที่ไม่ใช่ผม...”
“คิดมาก" อนุภาพยื่นมือไปแตะอกธงรบ
“นี่ไอ้คมแอบดูอยู่หรือเปล่า" ธงรบหลุบตาลงมองมือขาวสะอาดของอนุภาพแล้วหันไปมองประตู "ผมกลัวว่ามันจะกระทืบผมให้ตายเป็นการเร่งปฏิกิริยา"
“จะให้หอมแก้มเป็นกำลังใจก็ได้นะ เอาไหม" อนุภาพล้อเล่น ยิ้มกว้าง ตาวาว แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ
“ได้ก็ดี" ธงรบยิ้มรัก แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองอนุภาพตาไม่กะพริบ "ยิ้มแบบนี้ล่ะที่ติดตาผมตั้งแต่วันนั้น"
ธงรบอดนึกถึงรอยยิ้มสว่างไสวครั้งแรกของอนุภาพไม่ได้ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มสวยๆ ของชายหนุ่มยิ่งทำให้เขาคิดถึงรอยยิ้มของอาทิตย์ อยากเห็นรอยยิ้มของอาทิตย์บ้าง รชานนท์กับพจนีย์บอกเขาว่าอาทิตย์ยิ้มสวยมาก แต่เขาไม่เคยเห็นอาทิตย์ยิ้มสดใสเต็มที่เสียที
“ยิ้มของสารวัตรก็ติดตาผม ยิ้มที่สดใสร่าเริง" อนุภาพเอียงหน้ามองธงรบ "เพราะฉะนั้น ยิ้มให้ดูบ่อยๆ นะครับ หน้าตาอมทุกข์แบบนี้ไม่ใช่หน้าของสารวัตรธงรบผู้ร่าเริงที่ใครอยู่ใกล้แล้วก็มีความสุข"
“ตกลงจะหอมแก้มจริงไหม" ธงรบเอียงแก้มคอย แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังๆ พร้อมกับเสียงห้าวๆ ของอธิคม
“คุณนุ ให้กำลังใจไอ้ธงเสร็จหรือยัง มากินข้าวกันเถอะ"
อนุภาพกับธงรบอดหัวเราะไม่ได้เพราะคิดวาอธิคมคงพยายามแนบหูกับประตูเพื่อแอบฟังเขาทั้งสองคนคุยกัน
“ไปเถอะครับ เดี๋ยวเพื่อนสารวัตรจะขาดใจตาย" อนุภาพลุกขึ้น
ธงรบพยักหน้าแล้วบิดตัวยืดเส้นยืดสายพร้อมกับพูดวา "ผมก็กลัวมันฆ่าผมเหมือนกัน แทนที่จะได้ตายเพราะน้ำมืออาทิตย์ จะได้ตายเพราะตีน เอ๊ย เท้าไอ้คมแทน"
“ทานข้าวเสร็จก็ไปทำงานทำการบ้างนะครับ วันนี้เข้าเวรดึกหรือเปล่า" อนุภาพเตือน
“ผมลาป่วย" ธงรบลุกขึ้นนั่ง "เพราะเป็นโรคตรอมใจ"
“หายป่วยแล้วก็ไปทำงานได้แล้ว โจรกำลังเต็มบ้านเต็มเมือง"
“คร้าบ ท่านผู้กำกับ" ธงรบทำเสียงล้อเลียนแบบที่จำมาจากอธิคม
“คุณนุ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกประสานกับเสียงเรียกชื่อ อนุภาพเดินไปเปิดประตูแล้วดุคนใจร้อน
“จะเคาะทำไมก็ไม่รู้" อนุภาพทำตาดุ
“ไม่เห็นจะต้องปลอบมันนานขนาดนั้น" อธิคมพูดแล้วส่งเสียงบอกเพื่อนที่ยังนั่งอยู่บนเตียงในห้อง "เอ็งก็เลิกสำออยได้แล้วธง อย่าให้คุณนุต้องพูดมาก"
“แล้วเอาอาหารใส่จานหรือยังครับ" อนุภาพถามอธิคมแล้วตอบเอง "คงยังละสิท่า"
“ผมไม่ใช่แม่ครัว" อธิคมเถียงแล้วเบิกตากว้างทันใด แทบจะวิ่งเข้าไปในห้องไล่ต่อยธงรบเมื่อได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้องว่า
“ขอบคุณนะครับคุณนุสำหรับรอยจูบปลอบใจ"
“สารวัตรอธิคม" อนุภาพจับแขนนายตำรวจเลือดร้อนแล้วลากออกไปยังห้องนั่งเล่น "ก็รู้อยู่ว่าเพื่อนเขายั่ว"
“มันวอนจริงๆ เลย"
“ไม่ดีหรือครับ สารวัตรธงรบกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว" อนุภาพยิ้ม
“ตอนนี้ชักอยากให้มันนอนเป็นผีดิบอยู่บนเตียงเหมือนเดิม" อธิคมกระแทกเสียงแล้วตะโกนพูดกับธงรบ "ไอ้ธง เอ็งเข้าเวรพรุ่งนี้นะโว้ย ผู้กำกับกำลังจะเหยียบเอ็งอยู่แล้ว"
“เออๆ ข้าจะแต่งตัวคอยไปเข้าเวรตั้งแต่คืนนี้เลยล่ะ" ธงรบตะโกนตอบแล้วลงจากเตียงเดินเข้าไปยังห้องน้ำและพูดกับตัวเองในใจว่า คืนนี้จะไปคุยกับอาทิตย์ให้รู้เรื่องอีกทีจะได้กลับมานอนเอาแรงแล้วไปทำงาน
...จะไปถามว่า ถ้าตอนนี้ไม่ได้รักอนุภาพแล้ว อาทิตย์รักเขาหรือยัง...
อาทิตย์เดินออกจากงานเลี้ยงแต่งงานเพื่อนที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกันประมาณเวลาสามทุ่มครึ่งเพราะรู้สึกเหนื่อยและง่วงนอนอย่างยิ่ง วันนี้เขาทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าจนเกือบหนึ่งทุ่มแล้วมาร่วมงานฉลองสมรสเลย โชคดีที่สถานที่จัดงานอยู่ใกล้บริษัทและไม่ใช่งานของเพื่อนสนิทจึงปลีกตัวออกมาได้ทั้งที่งานยังไม่เลิก แต่เมื่อใกล้จะถึงรถก็เห็นว่าธงรบยืนกอดอกพิงรถของเขาอยู่ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม อาทิตย์ลดความเร็วเป็นเดินเอื่อยๆ เข้าไปหาคนที่กำลังรอเขาพลางเตรียมตัวจะ 'ต่อปากต่อคำ' กับธงรบ
“รชานนท์บอกใช่ไหม หรือผู้กองติดสินบนเลขาผม" อาทิตย์ถาม "หรือแอบติดจีพีเอสเอาไว้ใต้ท้องรถ"
“เปล่า รชานนท์ไม่เกี่ยวด้วย" ธงรบส่ายหน้า "ใครก็ช่างเถอะอาทิตย์ รู้แต่ว่าเขาอยากช่วยเรา"
“ช่วยเรา" อาทิตย์ทำเสียงสงสัย "ช่วยผู้กองน่าจะถูกกว่า"
“ช่วยเรา" ธงรบยืนกราน "เขาอยากเห็นเรามีความสุข เขาอยากเห็นอาทิตย์มีความสุข เขาอยากเห็นเราสองคนเดินไปข้างหน้า"
“ผมเดินไปข้างหน้าอยู่แล้ว สารวัตรต่างหากยังย่ำอยู่กับที่" อาทิตย์เสียงเข้ม "สารวัตรยังเป็นคนเดิม ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าหากผมเดินไปข้างหน้าแล้วสารวัตรจะไม่หวนกลับไปยุ่งกับคนเก่า"
“แต่พี่ก็...”
“ก็อะไร" อาทิตย์รีบพูดแทรกเพื่อดักคอธงรบเพราะคิดว่าจะอีกฝ่ายจะยกเอาเรื่องความสัมพันธ์แบบเปิดมาพูดอีก "ไม่ต้องพูดถึงกฎบ้าบอนั่นเลย สารวัตรไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าทำไม"
“ก็ทำไมล่ะ" ธงรบขมวดคิ้ว ทำเสียงอ่อนใจ เวลานี้เขาตามอาทิตย์ไม่ค่อยทัน เขาพยายามเข้าใจอาทิตย์แต่ทุกอย่างสำหรับเขาดูซับซ้อนเหลือเกิน นิสัยเขาเป็นคนคิดอะไรง่ายๆ แต่สิ่งที่คุยกับอาทิตย์อยู่นั้นแฝงอะไรบางอย่าง เขาไม่รู้ว่าอาทิตย์จะเอายังไงกันแน่
“ช่างเถอะ" อาทิตย์ส่ายหน้า
“อ้าว" ธงรบอุทาน "จะให้พี่ทำยังไงก็บอกมาสิ พี่จะยอมทำทุกอย่าง จะออกกฎมาอีกกี่ข้อพี่ก็จะยอมรับ ขออย่างเดียว กลับมาหาพี่เถอะ อย่าไปอยู่กับไอ้วุธเลย"
“ผมไม่ได้อยู่กับสารวัตรอาวุธ ผู้กองก็รู้ว่าผมไม่ได้อยู่บ้านเขานานแล้ว ผมไปอยู่เฉพาะสองสามอาทิตย์แรกที่เราทะเลาะกัน"
“แต่หัวใจอาทิตย์อยู่กับเขา" ธงรบพูดเสียงน้อยใจ
“อะไรนะ" อาทิตย์ขึ้นเสียงสูง ไม่เชื่อว่าธงรบจะพูดแบบนี้
“อาทิตย์บอกว่าตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว แสดงว่ารักคนอื่น แล้วจะเป็นใครถ้าไม่ใช่ไอ้วุธ"
“คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง" อาทิตย์ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อหู
“งั้นรักพี่ไหมล่ะ พูดออกมาซักครั้งหน่อยได้ไหมว่ารักพี่"
อาทิตย์ยังนิ่งเงียบ ธงรบจึงพูดต่อว่า "แกล้งพูดก็ได้ พี่จะโกหกตัวเองว่าอาทิตย์พูดจริง"
“มันสำคัญมากหรือที่จะได้ยิน" อาทิตย์พูดเสียงแผ่ว
“จะรอให้พี่ตายก่อนใช่ไหมถึงจะพูด" ธงรบเสียงขื่น "หรือบางทีอาทิตย์อาจจะไม่มีวันพูดเลย เพราะอาทิตย์ไม่เคยรักพี่ หรือคงจะไม่รัก"
“เมามาหรือเปล่า" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดมากที่ธงรบกำลังบีบให้เขาพูดคำว่ารักออกมา
...รัก ทำไมเขาจะไม่รัก ถึงไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ารักหมดหัวใจ แต่ก็รักเข้าไปมากพอสมควร...
...แต่เขากลัว เขากลัวธงรบ กลัวว่าความรักครั้งนี้จะไปไม่รอด...
...เขาต้องการชีวิตคู่รักที่จริงจัง มั่นคง และสมบูรณ์แบบ คนที่น่าจะทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้คือสารวัตรอาวุธ หากเขาให้โอกาสตัวเอง เขาก็อาจจะรักสารวัตรอาวุธได้ เหมือนที่เขาเผลอให้โอกาสตัวเองแล้วรักสารวัตรธงรบ...
...เขาไม่เหมาะกับธงรบหรอก เขาสู้กับเด็กๆ ของสารวัตรธงรบไม่ได้ เขาไม่หนักแน่นเท่าอนุภาพที่รับมือเด็กเก่าๆ ของสารวัตรอธิคม...
...รัก กับ เหมาะสม เขาต้องเลือกอะไรซักอย่าง ตอนนี้ธงรบอาจจะเจ็บ เขาก็คงเจ็บด้วยเหมือนกัน แต่เวลาจะช่วยได้ หากเขารักธงรบได้ เขาก็ต้องรักอาวุธได้ และหากธงรบรักเขาได้ ก็คงรักคนอื่นได้ มีคนอื่นรอธงรบอยู่มากมาย...
“ถ้าเมาพี่ไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก" ธงรบโต้
“แต่ก็ดื่มมา" อาทิตย์เดินเข้าไปใกล้ ทำท่าเหมือนจะดมกลิ่นเหล้า
“อาทิตย์ ผิดครั้งนี้มันชั่วร้ายนักหรือ" ธงรบเสียงเบา
“เลิกกับภานุวัฒน์หรือยัง" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมอง ธงรบไม่ตอบแต่กลับเบือนหน้าไปถอนหายใจค่อยๆ คนถามจึงพูดต่อว่า "ผู้กองจัดการเรื่องเด็กคนนั้นให้เรียบร้อยแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ ระหว่างนี้ไม่ต้องมาพบผมโดยเด็ดขาด ถ้ามายุ่งกับผม ถ้ามาให้ผมเห็นหน้า ผมจะไปหาสารวัตรอาวุธแล้วทำอย่างที่ผู้กองทำกับภานุวัฒน์ ผู้กองจะใช้เวลาเท่าไหร่ก็ได้ตามใจ ผมไม่กำหนดเวลาหรอก แต่ต้องจัดการเรื่องภานุวัฒน์ให้เรียบร้อย"
--- ๔๑ ---
-
...รัก ทำไมเขาจะไม่รัก ถึงไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ารักหมดหัวใจ แต่ก็รักเข้าไปมากพอสมควร...
...แต่เขากลัว เขากลัวธงรบ กลัวว่าความรักครั้งนี้จะไปไม่รอด...
...เขาต้องการชีวิตคู่รักที่จริงจัง มั่นคง และสมบูรณ์แบบ คนที่น่าจะทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้คือสารวัตรอาวุธ หากเขาให้โอกาสตัวเอง เขาก็อาจจะรักสารวัตรอาวุธได้ เหมือนที่เขาเผลอให้โอกาสตัวเองแล้วรักสารวัตรธงรบ...
ความกลัว ความไม่แน่ใจ นี่น่ากลัวนะ
อ่านประโยคข้างบนแล้วเห็นใจอาทิตย์ ถ้าธงรบยังไม่เคลียร์เรื่องโจ้
แล้วจะให้ความมั่นใจกับอาทิตย์ได้ยังไง
ท่าทางง้อคราวนี้อาจไม่ยากอย่างที่คิด
ไปจัดการเรื่องโจ้ให้เรียบร้อย แล้วมาง้อใหม่ดีกว่านะสารวัตร
เอ้า
เชียร์ธงรบ สู้ๆ :ped149:
-
เฮ้อ!ถอนใจหลังอ่านจบ
ธงรบตอนนี้ดูโวยวาย วิ่งวุ่นน้อยลง หัดคิดเองบ้างน้องเอ๋ย
............
ที่จริงเขาไม่ควรโทษอธิคมเลย เขาต้องโทษตัวเองต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอ อธิคมกับอาวุธก็คงไม่ผิดใจกัน...
ตอนแรกตั้งใจจะเม้นท์เกี่ยวกับอาวุธแบบเกลียดสุดๆ
พอเจอประโยคนี้ของคุณนุ...เลยเอาแบบเบาๆก็แล้วกันนะคะ555555
อาวุธรักคุณนุ เข้าใจค่ะ
คุณนุมีอะไรหลายอย่างเหมือนคนรักเก่า เข้าใจค่ะ...
แต่วามีอคติกับคนประเภท รักเมียเพื่อนค่ะ...
ยิ่งมาพูดกับอธิคม ว่าวันใดทำคุณนุร้องไห้ จะแย่ง...โห!เป็นเราจะชกให้หน้าหงายเลย
คำพูดมันดูไม่มีอะไร เหมือนแค่บอกว่ากูรักอ่ะ...มึงดูแลไม่ดีกูจะเอามาดูแลเอง..เหมือนจะแมนนะคะ
แต่มองให้ลึก มันทำให้อีกฝ่ายระแวง...กดดัน...ไม่มั่นใจในการอยู่ร่วมกันกับคนรัก..
เพราะไม่รู้ว่าวันใด..หรืออะไรที่คนสองคนต้องมีความขัดแย้งกันเกิดขึ้น..
แต่อธิคมจะไม่สามารถรู้เลยว่า...มันคือคำว่าน้ำตาแบบที่อาวุธอ้างขึ้นมารึเปล่า
เพียงแค่เป็นข้ออ้าง ในการแย่งคุณนุไป...
คนเขียนจะเกลียดวาไหมเนี่ย เม้นท์เบาที่สุดในความรู้สึกแล้วนะคะ
เขียนนิยายได้เก่งค่ะ เพราะทำให้ต้องตามติดธงรบแบบทุกวัน..ขำบ้าง
เกลียดบ้าง..ลุ้นกันจนเหนื่อยอยู่น่าจอ...ขอบคุณนะคะ :L2:
-
:pig4:
เอาใจช่วยธงรบ
-
เฮ้อออ. . . ฟังแล้วเหนื่อยใจ แฟนเคยเจ้าชู้. . .
รู้สึกสงสาร อาทิตย์ขึ้นทันตา ไม่ใช่ไม่รัก แต่ไม่ได้เข็มแข็งพอ แล้วข้าศึกก็เยอะเป็นหางว่าว
คิดซะว่าตัวเองไม่รักเค้า ยังง่ายกว่า
แต่สารวัตรสู้ต่อไปนะคะ T^T~~ เอาใจช่วย
-
เฮ่อออออ ธงรบก้ติดอยู่เรื่องเดียวจริงๆนั่นแหล่ะ :เฮ้อ:
ไม่งั้นเรื่องก็ไม่ยาวมาถึงขนาดนี้หรอก o18
ไปเคลียร์กับภานุวัฒน์ซะ ,, เอาให้มันจบไปเลย
อย่าขี้สงสาร เดี่ยวจะไม่ได้อะไรเลย :laugh:
+1 พี่นายนะคะ
-
เมื่อไหร่ธงรบจะโต(เหรอ) แล้วคิดอะไรเองได้บ้างซะทีนะ
-
คุณนายใส่ความคิดได้ให้ธงรบหน่อย
สมองระดับโรงเรียนสามพรานเนี่ยน่ะ ใส่ธาตุละเอียดลงไปอีกนิด
คิดอะไรตรงๆ ตื้นตลอด ทีเรื่องอื่นละลีลาดีนัก
-
fc คุณนุ ก้อต้องเชียร์สารวัตรอธิคมอยู่แล้ว
สงสารธงรบ
แต่น้อยกว่าให้น้องโจ้
จะโดนโยนไปไหนอีกแล้วหนู :monkeysad:
-
เอาใจช่วยธงรบนะครับ
ทำให้ได้นะครับ
อยากให้ดีกันเร็วๆ
-
เฮ้อ!ถอนใจหลังอ่านจบ
ธงรบตอนนี้ดูโวยวาย วิ่งวุ่นน้อยลง หัดคิดเองบ้างน้องเอ๋ย
............
ที่จริงเขาไม่ควรโทษอธิคมเลย เขาต้องโทษตัวเองต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอ อธิคมกับอาวุธก็คงไม่ผิดใจกัน...
ตอนแรกตั้งใจจะเม้นท์เกี่ยวกับอาวุธแบบเกลียดสุดๆ
พอเจอประโยคนี้ของคุณนุ...เลยเอาแบบเบาๆก็แล้วกันนะคะ555555
อาวุธรักคุณนุ เข้าใจค่ะ
คุณนุมีอะไรหลายอย่างเหมือนคนรักเก่า เข้าใจค่ะ...
แต่วามีอคติกับคนประเภท รักเมียเพื่อนค่ะ...
ยิ่งมาพูดกับอธิคม ว่าวันใดทำคุณนุร้องไห้ จะแย่ง...โห!เป็นเราจะชกให้หน้าหงายเลย
คำพูดมันดูไม่มีอะไร เหมือนแค่บอกว่ากูรักอ่ะ...มึงดูแลไม่ดีกูจะเอามาดูแลเอง..เหมือนจะแมนนะคะ
แต่มองให้ลึก มันทำให้อีกฝ่ายระแวง...กดดัน...ไม่มั่นใจในการอยู่ร่วมกันกับคนรัก..
เพราะไม่รู้ว่าวันใด..หรืออะไรที่คนสองคนต้องมีความขัดแย้งกันเกิดขึ้น..
แต่อธิคมจะไม่สามารถรู้เลยว่า...มันคือคำว่าน้ำตาแบบที่อาวุธอ้างขึ้นมารึเปล่า
เพียงแค่เป็นข้ออ้าง ในการแย่งคุณนุไป...
คนเขียนจะเกลียดวาไหมเนี่ย เม้นท์เบาที่สุดในความรู้สึกแล้วนะคะ
เขียนนิยายได้เก่งค่ะ เพราะทำให้ต้องตามติดธงรบแบบทุกวัน..ขำบ้าง
เกลียดบ้าง..ลุ้นกันจนเหนื่อยอยู่น่าจอ...ขอบคุณนะคะ :L2:
เห็นด้วยครับ มันก็แค่ข้ออ้างจริงๆ สำหรับผมขอเมนต์แรงเลยว่า อยากแย่ง แต่อยากทำตัวเป็นคนดี
เพราะ ไม่อยากให้คุณนุ รู้ตัวแล้วเกลียดต่างหากล่ะม๊าง
คนเราเวลารักกัน มันต้องมีทะเลาะกันบ้าง มีชีวิตคู่ไหนราบรื่นแท้จริง ถนนยังมีรู ประปายังมีแตก เก้าอี้ยังมีหัก
จะมากำหนดได้ตอนไหนว่าวันไหนมันพังเราต้องซ่อม! ใครกำหนดรู้ได้!
คนที่มาแหย่ให้รูกกว้างขึ้นระหว่างที่เขาหาของมาซ่อมเนี่ย...ฮึ..เกลียด! ให้ไปเลย ว่า "ฉวยโอกาส"
ไม่รู้หรอกว่าอาวุธโดนอะไรมาบ้างแต่ที่ทำอยู่บอกเลยว่ามันผิด การกระทำมันเหมือนยุและบอกว่ายังมีผมนะ
ถ้าไม่เลือกมันแล้ว ถ้าอยู่กับผมนะ คุณจะได้สิ่งที่ดีกว่า...
ขอให้อาวุธโดนมั่งเหอะโดนสิ่งที่ตัวเองกำลังทำเนี่ยแหล่ะ ทำตัวไม่ต่างจาก "กิ๊ก" เลย
วันไหนมีคนรัก..พอคนรักทะเลาะเข้าใจผิด ก็ไปหาเพื่อนตัวเองที่รู้อยู่ หรือระแวงว่ามีใจให้คนรักตัวเอง
แฟนตัวเองพักบ้านเขา อยู่กินกับเขา ทำท่าเหมือนมีใจให้
พอไปพูดปรับความเข้าใจกับเพื่อน ก็โดนแบบที่อาวุธพูดกับอธิคม อยากจะรู้เหมือนกันว่า
"คนดี" ที่ชื่ออาวุธเนี่ย จะไม่รู้สึกอะไรหรือเปล่า จะยังคิดว่าการกระทำของตัวเองถูกอยู่รึเปล่า
แต่....อีตาธงรบ เลิกเล่นหูเล่นตาในที่ลับได้แล้ว ! เล่นหูเล่นตาให้ที่แจ้งให้อาทิตย์..ตบหน้าหัน..ดึงหู กระชาก...เตะ..สิฟะ!
:call:ขออภัยนะครับที่เม้นท์แรง :call: อินมาก..โดนใจมาก :call: กระชากแผลเก่าขอไปเย็บหัวใจก่อน
สุดท้ายลุ้นเรื่องนี้มากครับ o13 รอตอนต่อไปงับ
-
อาทิตย์เอ๊ยยย
ใจอ่อนซะทีเถอะ สงสารสฃธงรบจะแย่อยู่แล้ว
แต่ธงรบก็นะ บื้อจิงๆเลย
นี่ถ้าไม่ได้คุณนุจะเป็นยังไงล่ะเนี่ยยยยยยย
ปล. ไม่มีNC อาทิตย์ไม่เป็นไร
ขอNCคุณนุแทนก็ได้คับ :z1:
-
อาทิตย์ทำถูกแล้ว ที่ยื่นคำขาดกับธงรบแบบนั้น o13
ไม่อย่างนั้นธงรบก็ซื้อเวลาไปเรื่อยๆ ย่ำอยู่กับที่
ธงรบก็ควรแสดงความเด็ดขาดบ้างว่ามีศักยภาพพอ
ที่จะเป็นแฟนกับอาทิตย์
ถ้ามัวแต่อารมณ์อ่อนไหว เอนไปเอนมา :really2:
แล้วใครที่ไหนจะกล้าเชื่อใจธงรบ
อยากให้อาทิตย์คบกับอาวุธใจจะขาด
แต่พระเอกตอนนี้ไม่ได้ชื่ออาวุธ นี่นะ :seng2ped:
:pig4:
ปล.คุณนุ ทำเรื่องแบบนั้น :oo1: ยังมีอารมณ์ง่วงนอนอีกเหรอ ?
-
อาทิตย์ยื่นคำขาดแล้วนะสารวัตร ทำให้ได้นะ เอาใจช่วยอยู่ค่ะ
สงสารภานุวัฒน์เหมือนกัน :o12:
-
:m11: :m4: รักคุณนุจัง ปราบสารวัตรทั้งสองคนได้อยู่หมัดเนี่ย..คงปราบได้ทั้งกองร้อยนะคะ
กรี๊ดดดดคุณนุน่ารักที่สุด ฉลาดไม่มีใครเกิน อิี่พี่คมจะโกหกไมเนี่ยแค่โทรมารายงาน
คุณแฟนก็รู้ถึงซีรีบั้มล่ะว่าคิดอะไรอยู่ แนวร่วมของคุณนุแยะมากๆๆ การเปลี่ยนศัตรูเป็นมิตรเนี่ย
ได้ผลเกินคาดเลยนะคะ แต่ว่ากษิดิษฐ์เนี่ยที่ว่าพี่คมเทียบไม่ติดเนี่ย หมายถึง..ก็ยังจะเอาพี่คมอยู่ชิมิ หรือว่าเลิกแล้วต่อกันแล้วนะ...เอน่าสงสัย
โธ่ๆๆ คุณนุไม่ต้องกลัวนะคะว่าลุงพลุ้ย เอ้ย พี่คมจะมีใครแย่งอ่ะ555 ก็คุณนุครบเครื่องแบบนี้
พี่คมมันจะไม่หลงได้ยังไงล่ะ ฉลาดไม่มีใครเกิน ทำให้พี่คมรู้สึกได้โดยไม่ต้องออกแรงสั่งให้เปลืองน้ำลาย
แต่คนที่อาการน่าเป็นห่วงถึงขนาดไม่ต้องจองห้องดับจิตแต่จองศาลาไว้เลย
โน้น..อิพี่ธงของน้องโจ้โน้น โง่ก็หนึ่ง ซื่อบื้อก็หนึ่ง จัดการอะไรไม่ได้เลยสักอย่างแต่ขอโอกาสนุ้งอาทิ๊ตให้ได้ง้อได้แก้ตัวได้สำนึกผิดอีก ทั้งๆที่ก็ไม่เคยแก้ปัญหาได้เลย แต่แก้ผ้าเก่งที่สุดอย่างที่นุ้งอาทิ๊ตบอกไว้ไม่มีผิด
"อาทิตย์ พี่ผิดไปแล้ว แต่อาทิตย์ก็น่าจะรู้ว่าพี่ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย
พี่ทำไปเพราะหัวใจมันบีบบังคับ พี่ขัดขืนไม่ได้ อาทิตย์ยกโทษให้พี่ด้วย
ต่อไปนี้พี่จะเป็นตำรวจกลับใจ"
>> :m20: :jul3: ขำจริงจริ๊ง อิพี่ธง เฮ้อ
“ตอนนี้ผมไม่ได้รักพี่นุแล้ว"
>>อิพี่ธง ท่าเป็นคนอื่นอ่ะนะเค้าไม่มายืนประกาศป่าวๆหรอกว่าเค้ารักใคร ไม่มีใครยอมบอกหรอก แล้วนี่ก็ยังง้าวเหมือนเดิม :z3: ขำแสด
"ก็ยังดูดีนี่นา ถ้าอยากตายจริงๆ ผมจะเร่งปฏิกิริยาให้ นอนอยู่อย่างนี้ลำบากคนอื่นต้องคอยดูแล"
>>คุณนุน่ารักโคด :m20: แหมก็นะตอนนี้พี่ธงเหมือนลูกไก่ในกำมือ อิอิ จะบีบก็ตาย
จะคลายนุ้งอาทิ๊ตก็เหยียบซ้ำ เอิ๊กซ์
“คุณนุก็อยู่ในซอกเล็กมากๆ ในหัวใจผมนะรู้หรือเปล่า"
>>พอได้ยินแบบนี้ กรี๊ดด มีดปักตออยู่ไหนเนี่ย อันนี้คนป่วยโคม่าจริงรึ ต่อมเจ้าชู้ยัง
ใช้การได้อยู่และดีเยี่ยมด้วยนะเนี่ย :pigangry2: :z4:
“จะให้หอมแก้มเป็นกำลังใจก็ได้นะ เอาไหม"
“ได้ก็ดี"
“ตกลงจะหอมแก้มจริงไหม"
>>เสือก็ยังเป็นเสือไม่สิ้นลายเลยแหะ ปั๋วคุณนุอยู่ที่ฝาประตูห้องโน้น แหม..ได้ก็เอาเลยนะ
มันน่านัก...น่าให้อาตี๋น้อยมาได้ยินจัง แหมมีทวงมันน่านัก
...รัก ทำไมเขาจะไม่รัก ถึงไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ารักหมดหัวใจ แต่ก็รักเข้าไปมากพอสมควร...
>> :m15: สงสารนุ้งอาทิ๊ตที่ซู้ดด...ขนาดเราต้องการอะไร อิพี่ธงมันยังไม่รู้เลยว่า
ไอ่ที่ผิดอ่ะผิดอะไร แล้วควรไปแก้ไอ่ที่ผิดเนี่ยต้องไหน :เฮ้อ:
“เลิกกับภานุวัฒน์หรือยัง"
>>นอกจากไม่เลิกแล้ว ยังจะทำให้นุ้งโจ้เฝ้าคิดเฝ้าฝัน ไม่เลิกอีก
ปัญหาที่ตัวเองผูกปมไว้แท้ๆ ...จะแก้ยังไงน้องโจ้ไม่ใช้สัตว์เลี้ยงนะที่เบื่อแล้ว
ก็ปล่อยทิ้งขว้างหรือส่งเค้ามูลนิธิสัตว์ปัดค.รับผิดชอบไป แบบคนคิดสั้นๆไร้สามัญสำนึกอ่ะนะ
บาปกรรมจริงๆ :เฮ้อ:
+1 ใหุ้คุณนุ ให้นุ้งอาทิ๊ตตตตตตตคะ :กอด1: :impress2: รักที่ซู้ดด
-
สองศาลาวัดโดนซะ o13
สารวัตรอธิคมกะคุณนุ ยังไงก็ให้ความรู้สึกหึงหวงน่ารักๆ อ่ะ เพราะอานุภาพเองก็มั่นคงและอธิคมก็สิ้นลายตายคาอก(?) แต่ยังฮอร์โมนพลุ่งพล่านเป็นบางเวลาเมื่อเจอหน้าสารวัตรอาวุธ 55
ส่วนตาเสาธง(หอก)หัก นับวันยิ่งดูเฮียแกโง่ๆ นิ :seng2ped: แถมดูจะกลับตัวกลับใจแต่ปาก การกระทำสวนทาง ลูงเล่นเขวทุกครั้งที่ได้กลิ่นเด็ก อย่าว่าแต่อาทิตย์เลย ถ้าลุงยังโง่และโลเลหยั่งงี้แม่ยกตี๋น้อยก็ไม่เอ็นดูนะค้า :m16:
-
ตอนนี้ชักเห็นใจธงรบแล้ว บางทีคนเราก็กลัวที่จะหวังเหมือนธงรบเองก็อยากจะมีความหวังว่าคนที่อาทิตย์รักเป็นตัวเอง แต่ถ้าผิดหวังมันก็เจ็บเลยไม่กล้าหวัง
เหมือนๆอาทิตย์ที่กลัวที่จะรัก กับธงรบแล้วความรักไม่จบอย่างที่หวัง
เฮ้อ เครียดตาม
-
o13 จริง ๆ สิ่งที่อาทิตย์ต้องการคือความมั่นใจ
และอยากให้ธงรบคิดอะไรได้เอง รู้สึกจากใจตัวเอง ซึ่งมันยากเหลือเกิน ฮ่า ๆ ๆ ๆ
รออยุ่นะค้าบบ สู้ ๆ ค้าบผม อยากอ่านต่อ ฮ่า ๆ ๆ ขอบคุณมากค้าบ
-
โอ๊ย...เจ็บแทน
รักแบบ เจ็บๆๆ
:o12:
-
ยุ่งดี ยุ่งไปหมด ออกทะเลไงไม่รู้ 555+
ช่วงนี้เรื่องอธิคมกับอานุภาพเยอะเน้อ
มีแอบมาขยาย 'อีกคน' (ที่แพลมมาตั้งแต่ตอนโน้นนนนน...)
ศัตรูคนสำคัญที่กำลังรุกคืบ 555+ ไม่ชอบเลย แอบเป็นห่วง :angry2:
ยังดีที่คนที่อานุภาพรักคือ "อธิคม" นะ
อ่านไปอ่านมา
ในบางทีมีแอบอยากให้ธงรบเลิกรักอาทิตย์... ไมมันยากจัง
ส่วนอาวุธ ไม่ชอบ
ที่ทำที่แสดง มันถูกเหรอ!!!
ธงรบ... สู้ สู้
อ้อ กลับเข้าฝั่งได้แล้ว เอ๋..หรือเป็นตำรวจน้ำ อิอิ
:L2:
-
"ที่แยกมาสามเดือนเนี่ยไม่เรียกว่าแยกหรือไง แยกซ้ำแยกซ้อนแบบนี้พี่งงมากเลยนะอาทิตย์"
ไม่รู้ทำไมพอเห็นประโยคนี้ถึงรุ้สึกว่า สารวัตรน่ารักจัง ดูจากคำพูดเหมือนออกจะซื่อๆ แต่เข้าทำนองคิดอะไรซับซ้อนไม่เป้นมากกว่านะเนี่ย :laugh:
พี่นายมีแพลม ศัตรูตัวฉกาจ คนใหม่ นายทหารโยงจากเรื่องไหนรึป่าวเนี่ย :a5:
-
"อย่าพูดมากนะสารวัตร เร็วเข้า"
"อย่าเร่งสิ"
อิอิ.......คุณนุค้าบ
เดี๋ยวนี้มีเร่ง.....อิอิ :haun4:
-
ชักสงสารธงรบแล้วล่ะ
ความรักทำให้คนอ่อนแอจริงๆ
-
เรื่องตอนโน้นนนน
"ผมพันโทกองทัพ เดชาเกรียงไกร ยินดีที่ได้รู้จักคุณอนุภาพครับ" คนแปลกหน้าแนะนำตัว
แต่ตอนจบของเรื่อง... ยังรักกันดี o13
-
อยากรู้จักจะเลิกกับโจ้ยังไง จะว่าไปสวีทเล็กๆของคุณนุกับธงรบก็น่ารักดีน่ะ
:o8:
-
ฟังอาตี๋พูด คงต้องการความมั่นใจว่า มีคบกันแล้ว ธงรบจะไม่มีอะไรมาจุกจิก ให้อาตี๋ต้องเจ็บปวดอีก
มาลุ้นกันต่อดีกว่า ว่าสุดท้ายศาลาวัด จะมีอะไรให้อาทิตย์มั่นใจได้ ว่าจะไม่เจ็บปวดอีก
+1 ให้พี่นาย รอวันได้ข่าวดีของพี่นายน่ะครับ :z2:
-
อาทิตย์รักธงรบแล้ววววววววว :man1:
เอาใจช่วยเรื่องหาทางเลิกกับภานุวัฒน์
เพราะเอาสมองช่วยไม่ได้ คิดไม่ออก โง่พอๆกับธงรบ :z3:
ถ้าเลิกได้ ก็จะได้รักกับอาทิตย์โดยสมบูรณ์แล้วใช่มั้ย
หวังว่า สารวัตรธงรบจะไม่โดนคนแต่งทำร้ายร่างกายเหมือนอธิคมก่อนรักกันนะ :เฮ้อ:
-
สุดท้ายต้องให้อาตี๋น้อยบอกซะทุกอย่างเลยนะอิคุณพี่ธงหัก คิดเองไม่เป็นเลย รีบๆไปจัดการน้องโจ้ซะล่ะจะได้ง้อเมียสำเร็จซักที คุณนุน่าจะมาเป็นกุนซือที่ปรึกษาให้ธงรบหาวิธีแก้เชือกที่รัดคอ มากกว่าไปเป็นทูตเจรจานะ เพราะยังไงก็ไม่เกิดผลอยู่ดี ขอให้คนโน่นคนนี้ช่วย หารู้ไม่ตัวเองนั่นแหละมีอาวุธในมือดีที่สุด เฮ้อ เหมือนรักษาโรคไม่ถูกกับอาการ แล้วมันจะหายได้ยังไง ส่วนอาวุธเรากลับรู้สึกว่าการที่อาวุธพูดแบบนี้ เป็นวิธีปกป้องอานุภาพไม่ให้เสียใจในแบบเขา ในขณะเดียวกันก็กระตุ้นทำให้อธิคมรักษาความรักครั้งนี้ให้ดีที่สุด ไม่หลงลืมหรือคิดว่าอานุภาพคือของตาย เพราะนิสัยเจ้าชู้ของอธิคมอาวุธรู้ดี แม้ตอนนี้อาจจะเลิกได้แล้วแต่ก็สอนว่าให้รู้ถึงความไม่ประมาท เพราะฉะนั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวอธิคมเท่านั้น จริงๆอยากให้ขู่ธงรบด้วยนะ อิอิ อาตี๋จะได้ไม่เปลืองแรง จะได้กระตุ้นเตือนสติตลอดเวลา หากคิดจะทำอะไรนอกลู่นอกทาง แม้จะทำให้ดูไม่ดีในสายเพื่อนแต่เราว่ามันมีความหวังดีเจืออยู่
-
จริงๆธงรบเป็นคนน่ารักนะ(ถ้าเลิกเจ้าชู้จะดีมาก) นิสัยซื่อๆบื้อๆ ไม่มีเหลี่ยมทะลึ่งตึงตัง ขี้เล่นนี่แหละคือความน่ารักของตาคนนี้ จากที่ดูเป็นคนที่ค่อนข้างใจดี รักเพื่อน ด้วยซ้ำ อ่อนโยนขี้ใจอ่อนบางครั้งเหมือนเด่ะที่เดียงสา -"- ในขณะเดียวกันบางครั้จก็เกิดผลเสียเหมือนกันอย่างเรื่องภาณุวัตน์ ผิดที่ผิดเวลา ส่วนข้อเสียก็คงรู้ฯกันก็อยู่ สังเกตมีเรื่องกะอาวุธ ก็ดูจะไม่อะไรกะอาวุธเหมือนอธิคม แม้จะฮึ่มๆโวยวายหึงหวงอาทิตย์ ตามประสา เท่านั้น +1 ปล. คอมด๋วย ต้องจิ้มมือถือเอา เม้นไม่สะดวกเท่าไหร่ ขออภัยค่ะ
-
ขอบคุณครับ ลงซะยาวเลยติดตามเรื่องของสองคู่ดูท่าคู่ของอาทิตย์กับธงรบคงต้องอีกนานนะเนี่ย
-
จะว่าไปอาวุธนี่ก็ไม่ใช่ย่อยนะ
เป็นคนดีในแบบที่ไม่น่าจะเป็น
ลองคิดๆดูจะไปโทษอาวุธก็ไม่ถูกซะทีเดียว
แต่ถ้าอาวุธไม่ได้ดีอย่างนี้อะไรๆก็คงง่ายขึ้น
ธงรบเองก็เหมือนกันทำไมไม่ตั้งสติดีๆ
ใช้แต่อารมณ์กับความรู้สึกล้วนๆ
บางทีความรักที่เขาว่ากันว่าไม่ต้องใช้สมอง
มันก็ไม่จริงเสมอไปหรอก
มันน่าจะใช้ทั้งสมองและความรู้สึกควบคู่กันไป
แต่อย่างไรซะก็เอาใจช่วยธงรบ
ส่วนอธิคม ได้รับบทเรียนไปแล้ว
รู้สึกว่าจะมีสติมากกว่าที่เคยเป็น
ต้องชมอนุภาพที่เข้มแข็งมากๆ
สามารถทำให้อธิคมเปลี่ยนได้ขนาดนี้
ชอบอนุภาพมาก เป็นคนที่มีเหตุผลมาก
และแต่ละเหตุผลนี่ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย
เพราะอนุภาพดีขนาดนี้นี่เองอธิคมถึงดีขี้น
เป็นเพราะนอนด้วยกันทุกวันหรือปล่าวนะ
สมองเลยเกิดการออสโมซิสซะงั้น
555
-
เห็นด้วยครับ มันก็แค่ข้ออ้างจริงๆ สำหรับผมขอเมนต์แรงเลยว่า อยากแย่ง แต่อยากทำตัวเป็นคนดี
เพราะ ไม่อยากให้คุณนุ รู้ตัวแล้วเกลียดต่างหากล่ะม๊าง
คนเราเวลารักกัน มันต้องมีทะเลาะกันบ้าง มีชีวิตคู่ไหนราบรื่นแท้จริง ถนนยังมีรู ประปายังมีแตก เก้าอี้ยังมีหัก
จะมากำหนดได้ตอนไหนว่าวันไหนมันพังเราต้องซ่อม! ใครกำหนดรู้ได้!
คนที่มาแหย่ให้รูกกว้างขึ้นระหว่างที่เขาหาของมาซ่อมเนี่ย...ฮึ..เกลียด! ให้ไปเลย ว่า "ฉวยโอกาส"
ไม่รู้หรอกว่าอาวุธโดนอะไรมาบ้างแต่ที่ทำอยู่บอกเลยว่ามันผิด การกระทำมันเหมือนยุและบอกว่ายังมีผมนะ
ถ้าไม่เลือกมันแล้ว ถ้าอยู่กับผมนะ คุณจะได้สิ่งที่ดีกว่า...
ขอให้อาวุธโดนมั่งเหอะโดนสิ่งที่ตัวเองกำลังทำเนี่ยแหล่ะ ทำตัวไม่ต่างจาก "กิ๊ก" เลย
วันไหนมีคนรัก..พอคนรักทะเลาะเข้าใจผิด ก็ไปหาเพื่อนตัวเองที่รู้อยู่ หรือระแวงว่ามีใจให้คนรักตัวเอง
แฟนตัวเองพักบ้านเขา อยู่กินกับเขา ทำท่าเหมือนมีใจให้
พอไปพูดปรับความเข้าใจกับเพื่อน ก็โดนแบบที่อาวุธพูดกับอธิคม อยากจะรู้เหมือนกันว่า
"คนดี" ที่ชื่ออาวุธเนี่ย จะไม่รู้สึกอะไรหรือเปล่า จะยังคิดว่าการกระทำของตัวเองถูกอยู่รึเปล่า
แต่....อีตาธงรบ เลิกเล่นหูเล่นตาในที่ลับได้แล้ว ! เล่นหูเล่นตาให้ที่แจ้งให้อาทิตย์..ตบหน้าหัน..ดึงหู กระชาก...เตะ..สิฟะ!
:call:ขออภัยนะครับที่เม้นท์แรง :call: อินมาก..โดนใจมาก :call: กระชากแผลเก่าขอไปเย็บหัวใจก่อน
สุดท้ายลุ้นเรื่องนี้มากครับ o13 รอตอนต่อไปงับ
ว่าแล้ว นาย ก็เอาไปเป็น plot เรื่องใหม่เลยดีมั๊ย เอาแบบที่ อาวุธมีรักใหม่แล้วโดนแย่ง หรือว่าทำให้รู้สึกว่าถูกแย่งไปอ่ะ
จริงๆก็ตามมาอ่านจนทันแล้วอ่ะนะ แต่ว่าไม่ได้คิดว่าจะเข้ามาแสดงความคิดเห็นอะไรมากหรอก เพราะว่า นายก็พยายามสื่อให้เห็นอยู่แล้วว่า คนที่เมื่อทำผิดแล้วมันก้ต้องได้รับผลบ้างไม่มากก็น้อย (หรือเปล่าหว่า) แต่ว่าพออ่านจาก FC หลายๆคน ก็ อืม....คิดเหมือนหันบ้าง ไม่เหมือนบ้าง ก็เลยมามั่งดีกว่า
โดยส่วนตัวนะครับ
อาวุธ ก็ดูดีนะ ถ้าเป็นคนจริงๆก็น่าจะมีคนสนใจมากอยู่ เพราะว่าหน้าตาดี หล่อ รวย มีการศึกษา (ไม่ได้หมายความว่าอีก 2 หนุ่มไม่ดเนะ) ภาพรวม Okay แต่พฤติกรรมจากการที่ติดตามมานี่ซิ ทำไมชอบมาหลงรักคนที่เค้ามีเจ้าของบแล้วอ่ะ เพราะว่าถ้าเป็นอาวุธ น่าจะหาได้ง่ายนะ หรือว่าตัวเองทำแต่งานจนไม่มีเวลาออกไปแสวงหาใคร หรือว่าไม่คิดจะหา รอคนที่เข้ามาหาดีกว่า...แต่ถ้าเป็นคนจริงๆนะ จะบอกว่า "ออกไปหาเอาเถอะ!!"
ธงรบ แหม...ไม่พูดถึงก็กะไรอยู่ มีความรู้สึกว่าธงรบเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ แม้ว่าบางอารมณ์จะถูกเพื่อนรักพาไปแบบไม่มีทิศทางก็เหอะ แต่ทำให้เห็นว่า เมื่อเวลาผ่านไป เจออุปสรรคมากขึ้น คนเราจะแกร่งได้เอง เคยมีคนบอกว่า "คนเรามีความผิดพลาดเป็นบทเรียนเพื่อให้ก้าวต่อไปอย่างมีสติ" ก็น่าจะจริงสำหรับตัวธงรบตอนนี้
ส่วนที่เหลือ ไม่เอาดีกว่า เด๋วบรรดา แฟนๆทั้งหลายจะมากระหน่ำเอา
อย่าลืม รวมเล่มเมื่อไหร่บอกเราด้วยนะนาย :L2:
-
ธงรบ - 42
ธงรบแทบอยากจะวิ่งไปชนกระจกแล้วกระโดดลงไปจากชั้น 15 ของตึก ทันทีที่เขาบอกเลิกภานุวัฒน์ เด็กหนุ่มก็คอตก ก้มหน้า แล้วน้ำตาก็หยดลงบนโต๊ะ ไหล่เริ่มไหว ก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ธงรบมองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีใครกำลังลองอยู่หรือไม่ โชคดีที่บ่ายวันนี้ร้านอาหารไม่ค่อยมีคนและเขากับภานุวัฒน์นั่งอยู่โต๊ะมุมในสุด ตอนนี้ธงรบชักไม่แน่ใจว่าเลือกสถานที่ในการบอกเลิกภานุวัฒน์เหมาะสมหรือเปล่า ตอนแรกจะบอกในห้องส่วนตัวที่่บ้าน แต่เขาก็กลัวว่าภานุวัฒน์จะโผเข้ากอดแล้วซบหน้าลงกับอกร้องไห้อ้อนวอนเขาไม่ให้ทิ้งเหมือนครั้งก่อนนั้น
แต่เห็นน้ำตาของภานุวัฒน์เขาก็ชักใจอ่อน
“โจ้ ฟังพี่ก่อน โจ้ต้องเข้าใจนะว่าเราอายุห่างกันมาก ยังไงมันก็ไปไม่รอด เลิกกันเสียตอนนี้ดีกว่าจะปล่อยเวลาให้นานไป ยิ่งนานยิ่งเสียใจมาก”
ภานุวัฒน์ไม่ตอบ เอาแต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกลำบากใจยิ่งนัก ให้ภานุวัฒน์โวยวายยังจะดีกว่าก้มหน้าร้องไห้แบบนี้
“พี่ไม่ใช่คนดีนักหรอก อยู่กับพี่ก็จะมีแต่เสียใจ โจ้ยังเด็ก ยังจะเจอคนอีกมาก แต่พี่ก็จะยังเป็นพี่ชายที่ดีของโจ้นะครับ”
ธงรบอยากจะเอื้อมมือไปดันคางให้ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมาฟังเขา อย่างน้อยก็แสดงออกถึงการรับรู้ แต่ตอนนี้ภานุวัฒน์เอาแต่ก้มหน้าและท่าทางจะร้องไห้หนักกว่าเดิม
“โจ้ อย่าเอาแต่ร้องไห้แบบนี้สิ พูดอะไรบ้าง เข้าใจพี่นะ ใช่ไหมครับ” ธงรบก้มหน้าลง พยายามจะมองหน้าอีกฝ่ายให้ได้
“โจ้ ฟังพี่นะ พี่ต้อง...”
“ทำไมครับ ทำไมต้องเลิกกับผม” ภานุวัฒน์พึมพำ ตายังมองพื้นโต๊ะ “ผมไม่ได้เรียกร้องอะไรเลย ผมแค่อยู่เฉยๆ สารวัตรจะไปทำอะไรกับใครก็ได้ผมไม่ว่า แต่ขอให้อย่าทิ้งผมก็พอแล้ว จะเจอผมเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่เจอก็ได้ ผมจะไม่ทำให้สารวัตรลำบากใจ แต่อย่าเลิกกับผม อย่าทิ้งผม ผมรักสารวัตร ผมทนไม่ได้ถ้าไม่มีสารวัตร”
“เราก็ยังคบกันอยู่ พี่จะเป็นพี่ชายคอยดูแลเรา”
“ผมไม่ต้องการพี่ชาย” ภานุวัฒน์รีบพูดแทรก “สารวัตรไม่ต้องรักผมก็ได้ แต่อย่าทิ้งผม อย่าเลิกกับผม อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ อย่าทิ้งผมนะครับ”
“โจ้” ธงรบคราง ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นเจ็บปวด ธงรบรู้ว่าชายหนุ่ยรักเขามาก หัวใจบริสุทธิ์ของภานุวัฒน์ทำให้เขารู้สึกผิด
...ถ้าเพียงแต่อาทิตย์จะรักเขาได้ซักครึ่งของภานุวัฒน์...
...ถ้า...
ภานุวัฒน์ยังคงนั่งก้มหน้าพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเป็นระยะๆ จนในที่สุดก็หยุดร้อง ธงรบนั่งมองชายหนุ่มเงียบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี สงสารภานุวัฒน์ก็สงสาร สงสารตัวเองก็ไม่ใช่น้อยที่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ก่อนเขาไม่เคยนึกจะมีความรัก พอมีความรักครั้งแรกก็เจอประสบการณ์หนักๆ ที่แก้ปัญหาไม่ได้
คชานนท์กลับมาถึงประเทศไทยได้หลายวันแล้วแต่มัวยุ่งเรื่องงานเพราะตลาดเงินกำลังผันผวนอย่างหนัก หลังจากจัดการเรื่องธุรกิจให้อยู่ในระดับที่ 'ไม่น่าต้องกังวล' ได้แล้วเขาก็ตัดสินใจว่าถึงเวลาที่จะมา 'จัดการ' กับธงรบเสียที เขาปล่อยให้ตัวแทนของเขาทำงานกับธงรบมาได้พักใหญ่แล้วเพราะเชื่อในฝีมือ แต่บ่ายวันนี้คนที่เขาเสียเงินค่าจ้างจำนวนไม่น้อยเพื่อให้ 'รักษา' ธงรบก็โวยวายกับเขาแบบไม่เหลือมาดของคุณหมอผู้เยือกเย็น
“เข้าขั้นโคม่าแล้วล่ะนนท์ แบบนี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด” พศวัตถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานของคชานนท์หลังจากเสร็จสิ้นการบรรยายเรื่อง 'วิธีรับมือกับความเครียดในสถานที่ทำงาน' ให้กับพนักงานในบริษัทของคชานนท์
“ก็ไหนบอกว่าพัฒนาขึ้น” คชานนท์ถาม
“พัฒนาขึ้นและพัฒนาลงในเวลาเดียวกัน ตั้งแต่ทำงานกับคนมา สารวัตรเป็นคนปกติคนเดียวที่ไม่ปกติ” พศวัตส่ายหน้า “เป็นคนเดียวที่ไม่ได้เป็นโรคทางจิตและไม่เป็นโรคเครียดซึ่งผมให้การบำบัด แต่ผมรู้สึกชักจะหมดปัญญา”
“แล้วทำไมยากนักหนา”
“เพราะผู้ชายคนนี้เป็นมนุษย์พันธ์พิเศษ” พศวัตเริ่มสงบสติอารมณ์ได้จึงเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนลง “รู้ไหม เขาเพิ่งโทรศัพท์มาสารภาพว่าทำผิดศีลห้า”
“ข้อประพฤติผิดในกามแน่ๆ” คชานนท์ทายพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ยังมีหน้ามาตำหนิผมว่าแนะนำอะไรผิดๆ”
“แนะนำว่ายังไง” คชานนท์เลิกคิ้ว บอกตัวเองว่าไม่ค่อยสงสัยเท่าไหร่นักถึงเรื่องอะไรก็ตามที่พศวัตจะเล่่าต่อไป ธงรบมีเหตุผลให้ตัวเองเสมอ และเขาก็ยอมรับว่าบางครั้งเพื่อนพี่ชายของเขาคิดและทำอะไรแปลกๆ บางทีธงรบก็เหมือนเป็นคนที่ฉลาดมาก เข้าใจอะไรได้ลึกซึ้งแต่ทำเป็นทะลึ่งทะเล้นล้อเล่นไปเรื่อย แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าธงรบนั้นคิดอะไรไม่ออกจริงๆ หากเรื่องนั้นซับซ้อนเกินไป
“บอกให้ปล่อยวาง ให้ระบาย เพราะหมกมุ่นกับเรื่องเดียวมากๆ เดี๋ยวจะเหมือนลูกโป่งแตก แต่รู้ไหมเขาไปทำอะไรมา” พศวัตพูดเสียงเนิบนาบ ก่อนอ้างคำพูดที่สนทนากับธงรบให้ฟัง
…
“ผมบอกให้ปล่อยวาง ระบายความเครียดออกมา ไปนั่งวิปรัสนา ทำสมาธิ ฝึกโยคะ ไปเล่นกีฬาหรืออะไรก็ได้ ไม่ใช่ไปหาเรื่องใส่ตัวอีก”
“ก็แล้วทำไมหมอไม่พูดตรงๆ ให้เข้าใจง่ายๆ ล่ะ นี่บอกให้ผมปล่อยบ้าง ระบายออกมาบ้างเพราะมันจะอัดอั้นเหมือนลูกโป่งแตก” ธงรบเถียง
“ก็เลยหาเรื่องน้ำแตกแทน” พศวัตกระแทกเสียง
“หมอพูดไม่เพราะเลยนะ จิตแพทย์เขาให้พูดกับคนไข้แบบนี้ด้วยหรือ” ธงรบทักท้วง
“ถ้าสารวัตรเป็นคนไข้ของผมที่โรงพยาบาล ไม่ใช่คนไข้แบบนี้...” พศวัตสวนกลับ แต่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “ผมจะจับช๊อตด้วยไฟ้าและขังเดี่ยวซักหนึ่งอาทิตย์”
“พูดคำว่าอาทิตย์มันสะเทือนใจผมนะหมอ พูดคำว่าสัปดาห์แทนได้ไหมล่ะ” คนไข้พิเศษทำเสียงอ่อนแรง
“อาทิตย์ อาทิตย์ อาทิตย์” พศวัตพูดซ้ำๆ “ท่องเอาไว้สิ ไม่ก็เขียนใส่กระดาษตัวใหญ่ๆ แปะไว้บนผนังห้อง”
“ตอนนี้ผมวาดรูปพระอาทิตย์ใหญ่มหึมาแปะไว้ในห้องนอนเลยล่ะหมอ เพราะอะไรรู้ไหมครับ เพราะผมแตะต้องอาทิตย์ไม่ได้ ผมก็เลยได้แค่นอนมองรูปภาพในห้อง” เสียงของธงรบอ่อนล้า
“สารวัตรธงรบครับ อดทนหน่อย” พศวัตเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนโยน “อีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน”
“ผมรู้สึกว่ามันใกล้จะชั่วนิรันดร์แล้วนะหมอ” ธงรบบ่น “นี่จะให้รอกันถึงไหน แบบนี้เอาปืนมายิงกันให้ตายดีกว่า ผมอยากจะตายวันนี้พรุ่งนี้ซะเลย อาทิตย์จะได้มาดูใจผม”
“อย่ายอมแพ้นะสารวัตร”
“ผมจะชนะหรือ” ธงรบเสียงเบาหวิว เงียบไปนานหลายอึดใจ แล้วพูดต่อว่า “ทำยังไงผมก็เป็นคนดีไม่ได้ ผมไม่เหมาะกับอาทิตย์หรอกมั๊ง”
“อย่าหมดหวังในตัวเองสิครับ คนเราอาจหมดหวังกับเรื่องอื่นใดก็ได้ แต่ไม่ควรสิ้นหวังในตัวเอง”
“ผมทำผิดอีกแล้วไม่จบไม่สิ้น ผมนอกใจอาทิตย์ ผมนอนกับคนอื่น เบิ้ลสองเลยนะหมอ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ พอกินเหล้าผมก็บังคับตัวเองไม่ได้ จะไม่กินเหล้าผมก็บังคับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ยิ่งผมเห็นอาทิตย์กับอาวุธควงคู่กันซื้อของให้ซุปเปอร์มาร์เก็ตผมก็ยิ่งหมดกำลังใจ ผมเป็นคนดีไม่ได้หรอก ผมคงต้องกลับไปเป็นธงรบคนเดิมที่เจ้าชู้ลอยชายไปวันๆ”
“อ๋อ ทำประชด”
“เปล่า ผมว่ามันคงเป็นสันดานผมมั๊ง” ธงรบทำเสียงเหยียดหยันตัวเอง
“สารวัตรธงรบครับ ไหนๆ คุณก็เชื่อผมมาพอสมควรแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องคำแนะนำลูกโป่งแตก ตอนนี้เชื่อผมเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม” พศวัตพูด แต่ในใจก็บอกตัวเองว่าคราวต่อไปจะแนะนำอะไรธงรบคงต้องระมัดระวังมากกว่าเดิม
“อะไรครับ” ธงรบถามเสียงเนือยๆ
“อย่า ยอม แพ้” พศวัตเน้นเสียงหนัก “อย่า ยอม แพ้ ท่องเอาไว้ อย่า ยอม แพ้”
...
คชานนท์บอกกับพศวัตว่าจากนี้ไปเขาจะจัดการเอง ในเมื่อธงรบเข้าขั้นโคม่าแล้วก็คงต้องต่อท่อออกซิเจนเป็นการด่วนจึงตั้งใจจะยื่นคำขาดให้ธงรบเปลี่ยนตัวเองอย่างสิ้นเชิงแลกกับหลักฐานที่เขามีและกำลังจะเอาไปให้อาทิตย์ นั่นก็คือการยอมรับจากศรุตว่าธงรบไม่ยอมเล่นด้วย และการที่พศวัตรับรองตามหลักวิชาการว่าธงรบได้รับการบำบัดให้หายจากความเจ้าชู้แล้ว และที่สำคัญ เขาได้คุยนอกรอบกับอาวุธและตะวัน คำตอบสุดท้ายอยู่ที่ธงรบเท่านั้น ส่วนเรื่องภานุวัฒน์เขาจะจัดการแก้ปัญหาให้เองเป็นกรณีพิเศษ
...เสียหุ้นตัวเด่นๆ ให้ศรุตไปหลายตัวเพื่อแลกกับคลิปบันทึกเสียงว่าธงรบไม่ยอมนอนด้วย แพงจริงๆ นะพี่ธง แล้วนี่ต้องโน้วน้าวแกมบังคับให้หมอพศวัตเขียนรายงานว่าได้รักษาธงรบแล้วและเห็นว่าพฤติกรรมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเพราะผ่านการทดสอบทางการแพทย์แล้ว สามารถกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้และนำไปเป็นแฟนได้โดยไม่มีความเสี่ยงในระดับที่จะก่อให้เกิดความเสียหายต่อหัวใจ …
...ขอให้พี่เราลงเอยกับอาทิตย์คนรักคนแรกในชีวิตหนุ่มใหญ่ด้วยเถอะ ไม่งั้นคชานนท์เสียเครดิตแย่เลยเพราะตั้งแต่จัดการกับชีวิตคู่ของคนมาหลายคนเขาไม่เคยพลาดซักราย...
...อืม หรือว่าเคยแล้ว พลาดครั้งแรกเป็นเรื่องของพี่คมกับคุณนุ ที่สองคนนั้นลงเอยกันจะว่าไปก็ไม่ได้สำเร็จเพราะตัวเขาซะทีเดียว พอพี่คมถูกยิงบาดเจ็บสาหัส อะไรๆ ก็เลยง่ายเข้า...
...แต่คราวนี้ขออย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเลย ไม่อยากเสีี่ยง ที่สำคัญ เขาไม่อยากเสียสถิติ...
คชานนท์อมยิ้มอย่างภูมิใจกับผลงานของตัวเอง ก่อนจะล้วงประเป๋าหยิบกุญแจห้องพักของธงรบออกมาแล้วเปิดประตูเพืี่อเข้าไปในห้อง อธิคมบอกว่าธงรบนอน 'เตรียมตัวตาย' อยู่ที่บ้าน เขาจึงบอกให้พี่ชายส่งกุญแจมาให้และรีบออกจากออฟฟิสเพื่อมาเยี่ยมคนป่วยโคม่าซึ่งเป็นโรคเกี่ยวกับ 'ความรักเป็นพิษ'
คชานนท์เดินเข้ามาในห้องของนายตำรวจหนุ่มผู้ที่กำลังช้ำใจเพราะความรักและหันไปมองรอบห้องแล้วส่ายหน้าเพราะห้องของธงรบนั้นรกกว่าห้องของพี่ชายเขาเป็นสองเท่า
เจ้าของห้องนอนอยู่บนเก้าอี้เลซี่บอยตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์ ร่างสูงใหญ่สวมกางเกงขาสั้นตัวเดียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไรนวดครึ้ม
"ตอนนั้นก็เข้าไปดูสภาพพี่คม ตอนนี้พี่ธง แล้วยังต้องไปแก้ปัญหาธุรกิจโรงแรมของพ่อหัวดื้ออีก เฮ้อ เกิดมาเป็นคชานนท์นี่มันภารกิจเยอะจริงๆ ยากๆ ทั้งนั้น" คชานนท์บ่นพลางก้มหน้าลงใกล้ธงรบ
"ใครวะ" ธงรบลืมตา พูดขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับหันหน้ามาทางคชานนท์ พอเห็นว่าเป็นใครจึงหันหน้าไปอีกทางแล้วกล่าวว่า "มาก็ดีแล้ว ไปหาข้าวมาให้พี่กินหน่อยสินนท์ หิวฉิบหาย"
"ผมซื้อเหล้ามาฝาก พี่รีบลุกขึ้นมาเมาต่อเถอะ"
"ไม่ไหวแล้วนนท์ ตอนนี้พี่หิวข้าวยิ่งกว่าหิวเหล้ากับหิวรัก" ธงรบเสียงแผ่วเหมือนจะขาดใจ
"อ้าว พอแล้วหรือ นึกว่าจะอยากเมาต่อ"
"เลิกกระทบกระเทียบเสียทีแล้วไปหาอะไรมาให้พี่กินก่อนพี่จะหิวตาย"
"ผมว่าพี่จะตรอมใจตายมากกว่า" คชานนท์หัวเราะเบาๆ
"เดี๋ยวโดนเตะ" ธงรบขู่
"ไม่เข้าใจพี่กับพี่คมจริงๆ" คชานนท์เดินไปยืนอยู่หลังเก้าอี้เลซี่บอยของธงรบแล้วนิ่งเงียบ จงใจพูดแล้วเว้นช่วงเพื่อเรียกความสนใจของคนที่นอนซังกะนายอยู่ให้กระหายอยากรู้
"อะไรล่ะ" ธงรบถามขึ้นมาเบาๆ
"เอะอะก็ใช้แต่กำลัง ไม่ใช้ปัญญากันบ้างเลย"
"ก็แกพูดยังงี้สิ อาจต้องใช้กำลัง" ธงรบเสียงเข้มขึ้น "ใช้กำลังขาก่อน แล้วตามด้วยกำลังแขนกับกำลังมือ"
"ไม่แตะก็ตบหัว ผมไม่ใช่ไอ้นนท์ตัวเล็กใส่กางเกงขาสั้นของพี่สองคนแล้วนะ รู้ไหมว่าผมเป็นประธานบริษัทบริหารสินทรัพย์ชั้นนำของประเทศ ผมมีเพาเวอร์สามารถปั่นหุ้นของตลาดหุ้นอาเซียนให้แกว่งไปแกว่งมาได้สบายมากเลยรู้หรือเปล่า"
"หุ้นแกว่งพี่ไม่รู้โว้ย แต่อย่างอื่นแกว่งพี่นึกภาพออก" ธงรบพูดแล้วถอนหายใจแล้วทำเสียงอ่อน "นนท์ ไปหาอะไรมากินที"
"พี่ลุกขึ้นมาทานเถอะ อย่าหวังว่าผมจะเสริฟอาหารบนเตียง" คชานนท์ปฏิเสธแล้วก้มลงเก็บของที่วางกระจัดกระจายอยู่รอบๆ
"นนท์ ก้นสวยเหมือนกันนะ" ธงรบพูดขึ้นมาเบาๆ แต่คนที่ได้ยินรีบยืดตัวขึ้นและหันมาทำหน้าตกใจปนฉุน
"เฮ่ย พี่ธง อย่ามาพูดกับผมแบบนี้นะ ไม่งั้นผมจะฟ้องพี่คม เดี๋ยวพี่โดนเตะนะจะบอกให้" คชานนท์โวยวาย
"ฟ้องไอ้วุธก็ไม่กลัว" ธงรบหัวเราะเสียงขื่น "แต่ถ้ายังไม่ไปหาอะไรมาให้กิน พี่จะจับทำเมียซะเลย คราวนี้ให้อาทิตย์มาเห็นอีก ดูซิว่าจะวิ่งหนีไปหาใคร"
"ให้มันได้ยังงี้สิ" คชานนท์ถอนหายใจ "ท่าทางพี่จะหนักกว่าพี่คมตอนโดนคุนนุทิ้ง แต่ที่แตกต่างก็คือพี่คมฮึดสู้ ในที่สุดก็สำเร็จ ตอนนี้คงนอนจู๋จี๋กับแฟนอยู่ที่บ้าน ส่วนพี่ ผมไม่มั่นใจว่าจะช่วยได้หรือเปล่า"
"ใครก็ช่วยพี่ไม่ได้หรอกนนท์" ธงรบถอนหายใจ
"ได้สิ ผมนี่ไงจะช่วยพี่" คชานนท์ตอบ
"ไหนเมื่อกี้บอกว่าไม่มั่นใจ"
"พี่ธง" คชานนท์ถอนหายใจ "แต่ก่อนอื่นพี่ต้องช่วยตัวเองก่อน"
"ช่วยตัวเองพี่ก็ไม่อยากช่วย รู้ไหมนนท์ พี่ไม่มีอารมณ์อะไรทั้งสิ้น จนช่วยตัวเองก็ไม่อยากทำ พี่อยากทำแต่อาทิตย์ แต่อาทิตย์ก็ไม่อยู่ให้พี่ทำ พี่จะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมทรมานพี่ได้ถึงขนาดนี้ พี่รู้ว่าพี่ผิด พี่ยอมรับผิด พี่จะกลับตัวกลับใจ แต่อาทิตย์ไม่ยอมให้พี่สารภาพผิดเลย ไม่สนใจพี่ ไม่ใยดีพี่ ไม่รู้สึกอะไรกับพี่" ธงรบคร่ำครวญ
"พี่รู้ได้ยังไง"
"พี่รู้ก็แล้วกัน พี่รู้ว่าอาทิตย์ไม่ได้รักพี่แม้แต่นิด ในใจของอาทิตย์มีคนอื่น พี่ไม่ใช่ผู้ชายชนิดแกะกล่องออกมาแล้วเป็นคนสมบูรณ์แบบ มีใบรับประกันให้พร้อม พี่อาจไม่ใช่คนแบบที่อาทิตย์ฝันว่าจะเจอ บางทีอาทิตย์คบกับพี่เพื่อเป็นการฆ่าเวลา รอโอกาสที่จะเจอคนที่ใช่" ธงรบตัดพ้อ “และตอนนี้ก็คงเจอแล้ว”
"คิดแบบนี้พี่ก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น"
"พี่ว่ามันใกล้จะจบแล้วต่างหาก" ธงรบแย้ง "อีกหน่อยพี่ก็คงเสียอาทิตย์ไป"
"งั้นพี่ก็หาคนใหม่ หล่อล่ำอย่างพี่จะหาใครก็ได้"
"พี่ไม่อยากได้คนใหม่" ธงรบส่ายหน้า "พี่อยากได้อาทิตย์"
"อย่างที่ผมพูด พี่ต้องช่วยตัวเองก่อนผมจะช่วย"
"ตกลงใครจะช่วยใคร" ธงรบถาม
"ผมจะช่วยพี่ให้ช่วยตัวเอง"
"เริ่มงงแล้วนะนนท์"
"ก็เห็นงงทุกที ผมก็แค่พูดอะไรง่ายๆ"
"แกว่าพี่โง่อีกแล้วสิ"
"ผมว่าพี่ไม่เป็นนักสู้"
"เลิกด่าพี่ได้แล้วนนท์" ธงรบทำเสียงน้อยใจ
"เปล่า ไม่ได้ด่า แค่รู้สึกผิดหวังที่สารวัตรธงรบผู้มีลูกตื๊อเหนือใครในบรรดาคนเจ้าชู้กลับมาถอดใจซะแล้ว" คชานนท์ทำเสียงผิดหวัง
"อาทิตย์ใจแข็งมากรู้หรือเปล่านนท์ ลองมาเป็นพี่สิแล้วจะรู้"
"ถ้าผมเป็นพี่ ผมจะแสดงให้เขาเห็นว่าเราเป็นคนใหม่ และเหนือกว่าคนที่เขาเปรียบเทียบ"
"พี่จะเหนือกว่าไอ้วุธได้ยังไง มันเหนือกว่าพี่ทุกอย่าง ยศก็สูงกว่า พ่อก็ใหญ่กว่า บ้านก็หลังใหญ่กว่า รวยกว่า อะไรๆ มันก็ชนะพี่ ยกเว้นรูปร่างหน้าตาและเรื่องอย่างว่า"
"มิน่า" คชานนท์ส่ายหน้า
"มิน่าอะไร"
"พี่เปรียบด้านที่เป็นอลูมิเนี่ยมของตัวเองกับเพชร ทำไมไม่เปรียบด้านที่เป็นเหล็กไหลล่ะครับ ว่าตัวเองก็มีสิ่งที่ดี ซึ่งตัวเองอาจจะคิดว่าไม่ดี แต่คนอื่นคิดว่าดี พี่ชอบคิดแต่จะให้คนอื่นรับในด้านที่ตัวเองคิดว่าดีแต่คนอื่นไม่คิดว่าดี แต่กลับเกลียดมันด้วยซ้ำ"
"พูดแล้วเข้าใจยากฉิบหาย"
"รู้ว่าเขาไม่ชอบพี่ก็ยังทำ"
"นี่แกมาช่วยพี่หรือมาทับถม" ธงรบทำเสียงน้อยใจ "ถ้าอยากช่วยพี่ ไปคุยกับไอ้วุธ ให้มันเลิกยุ่งกับอาทิตย์สิ ให้มันคืนอาทิตย์มา"
"อาทิตย์ไม่ใช่สิ่งของ เป็นคน มีชีวิตจิตใจ เขาคิดของเขาได้เองหรอก" คชานนท์เตือน "แล้วที่สำคัญผมไปสั่งเขาไม่ได้ จะโน้วน้าวใจเขาก็ลำบากด้วยซ้ำ คนที่จะทำได้คือพี่ ถ้าพี่เป็นศิลาให้เขาเห็น เพชรเขาก็ไม่ต้องการ เพราะเขาไม่ได้ต้องการทรัพย์สินหรือสิ่งสวยงาม แต่เขาต้องการความมั่นคง"
"ศิลานี่คือหินใช่ไหมนนท์" ธงรบถามเพื่อความมั่นใจ "แกหัดพูดอะไรง่ายๆ เข้าใจได้ชัดเจนทันทีเหมือนท่อง ก. ไก่ ถึง ฮ. นกฮูกได้ไหมวะ"
"แล้วท่องได้หรือเปล่าล่ะที่พูดนั่นน่ะ เรื่องง่ายๆ พี่ก็ไม่รู้"
"เฮ้อ" ธงรบถอนหายใจเสียงดังแล้วเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า "นนท์ แล้วนี่พี่จะได้กินข้าวหรือเปล่าวะ"
“ก็ลุกขึ้นมาสิครับ แล้วผมจะบอกข่าวดี”
“ข่าวดีอะไร” ธงบดีดตัวขึ้นมานั่งทันใด “ข่าวดีอะไรนนท์ อย่ามาหลอกพี่ให้ดีใจนะ”
“ทานข้าวเสร็จแล้วผมจะบอก วันนี้ผมไปเจอพี่วุธมา” คชานนท์เริ่มกระบวนการ 'ต่อท่อออกซิเจน' ให้ธงรบ
“อะไร บอกตอนนี้เลย พี่สัญญาว่าจะกินข้าวให้หมดจาน” ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้คชานนท์ จ้องตาชายหนุ่มนิ่งจนคชานนท์ต้องถอยหลังเพราะธงรบเข้ามาใกล้มากเกินไป
“เดี๋ยวจะไปดูว่ามีอะไรกิน” คชานนท์พูดเสร็จก็เดินตรงไปที่ห้องครัวแล้วชะงัก จากนั้นจึงหันมาถามคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เลซี่บอยตัวใหญ่ว่า “พี่อยู่คนเดียวหรือ”
“อือ” ธงรบพยักหน้า
“แล้วแฟนอีกคนของพี่ล่ะ” คชานนท์ถาม ในใจหมายถึงภานุวัฒน์
“แฟนอะไรที่ไหน”
“อ้าว พี่มีอีกคนนึงซ่อนอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ”
“นนท์” ธงรบถอนหายใจ “อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้เลย พี่รู้ว่านนท์ฉลาด ใช่นนท์หรือเปล่าที่จัดการภานุวัฒน์จนยอมออกจากบ้านพี่ไปดีๆ”
“พี่เอาเด็กคนนั้นมาอยู่ด้วยอีกแล้ว” คชานนท์ทำเสียงสูง
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย คนอย่างนนท์หรือจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร นี่ถามหน่อย เป็นเจ้าของบริษัทหุ้นหรือทำบริษัทนักสืบเอกชนด้วย”
“ผมไม่รู้จริงๆ แล้วทำไมภานุวัฒน์ไปซะแล้วล่ะครับ”
“พี่ไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็บอกว่าจะกลับไปอยู่บ้าน” ธงรบพูดเสียงเบา ใบหน้าครุ่นคิด “พี่ควรจะทำยังไงล่ะนนท์ พี่ปล่อยให้เขาจากไปโดยดี พี่ควรจะทำอย่างนั้นใช้หรือเปล่า แต่โจ้ดูเศร้ามาก เงียบมากจนพี่รู้สึกแปลกๆ”
“บางอย่างเราก็ทำอะไรไม่ได้มากหรอก” คชานนท์พูด “เราทำทุกอย่างไม่ได้นะครับ เราทำได้แค่บางอย่าง แต่เราต้องทำให้ดีที่สุดของเรา”
“พี่ทำดีที่สุดแล้วหรือยังก็ไม่รู้” ธงรบเสียงเบาโหวง ตาเหม่อมองไปยังโทรทัศน์จอใหญ่ซึ่งหน้าจอมีรอยแตกร้าว “เคยมีคนพูดว่าแก้วแตกแล้วมันเอามาต่อกันอีกไม่ได้”
“พี่ยังไม่ได้ทำแก้วแตก” คชานนท์พูดเสียงอ่อนโยน “อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ คิดบวกเอาไว้ ถ้าเราคิดว่าแพ้เราก็แพ้ ถ้าเราคิดว่าชนะเราก็ชนะ แต่ตอนนี้พี่ไปอาบน้ำให้เรียบร้อยซะ จะได้ทานข้าวให้อร่อยๆ”
“พูดเหมือนคุณนุเลยไอ้นี่ จะกินข้าวทีต้องบังคับให้อาบน้ำก่อน” ธงรบบ่นแล้วเอนตัวลงนอนมองเพดานอยู่ชั่วครู่ พร้อมกับถามตัวเองในใจว่า
...เวลาอาวุธทำกับข้าวเสร็จ มันจะบอกให้อาทิตย์ไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนแล้วค่อยมากินข้าวหรือเปล่า หรือจะไปอาบด้วยกัน ผลัดกันถูหลัง แล้วก็...แล้วก็...แล้วก็ทำอย่างที่ไอ้คมล้อ...
“พี่ธง” เสียงคชานนท์ดังขึ้นจากในครัว
“เออๆ ลุกแล้ว จะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ล่ะ” ธงรบทำเสียงหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นช้าๆ จากนั้นจึงเดินโผเผตรงไปยังห้องนอนเพื่ออาบน้ำตามคำสั่งของคชานนท์ ในใจก็คิดถึงข่าวดีที่คชานนท์จะบอกและภาวนาว่าขอให้เป็นข่าวดีจริงเถอะ คราวนี้เขาคงต้องไว้ใจคชานนท์เหมือนเคย เพราะว่าทุกอย่างสำเร็จเรียบร้อยได้เพราะมือและสมองของคชานนท์อย่างที่เจ้าตัวเคยชอบพูดเหมือนๆ กับที่ชอบชมอาวุธให้ได้ยินอยู่เสมอ
-
ต่อ
เวลาห้านาทีหลังเที่ยงคืน อธิคมเดินออกไปหน้าคลับ Rendevouz เพื่อสูดอากาสและ 'พักหู' คืนนี้ผับเปิดเพลงดังมาก นักเที่ยวอัดกันแน่นแทบกระดิกตัวไม่ได้ แต่ก่อนเขารู้สึกสนุก แต่หลังจาก 'ร้าง' ไปนาน มาเที่ยวกลางคืนคราวนี้รู้สึกปวดศีรษะ อยากจะกลับบ้านนอนท่าเดียว
ด้านหน้าของคลับตกแต่งไว้อย่างสวยงาม เจ้าของชอบต้นปาล์มมากเพราะปลูกเรียงรายไว้จนเหมือนโอเอซิสกลางทะเลทราย ไฟหลากสีส่องกระทบน้ำพุสวยกลางสวน รอบๆ น้ำพุมีหนุ่มสาวหลายคู่กำลังยืนคุยกัน อธิคมมองเห็นคู่รักเหล่านั้นแล้วคิดถึงอนุภาพขึ้นมาทันใด ป่านนี้ชายหนุ่มคงสนุกอยู่กับเพื่อนเก่า ส่วนเขาชวนธงรบออกมาเที่ยวกันสองต่อสองเพื่อรำลึกถึงความหลังที่เคยตระเวนราตรีด้วยกันทุกคืนและที่สำคัญเพื่อนช่วยให้ธงรบคลายเครียดจากปัญหาที่กำลังรุมเร้าอยู่
แต่ขณะที่อธิคมกำลังเดินย้อนกลับไปยังประตูของคลับ ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็เดินออกมา อธิคมชะงัก แปลกใจที่เห็นอาวุธในสถานที่แบบนี้
"วุธ" อธิคมทักขึ้นเมื่อเดินเข้าใกล้อาวุธ
"คม" อาวุธตอบกลับสั้นๆ เช่นกัน
สองหนุ่มเดินเข้าหากันช้าๆ ตาประสานกันนิ่ง ท่าทางเหมือนนักเลงสองคนกำลังเผชิญหน้าและเดินเข้าหากันเพื่อประฝีมือ
"มาเที่ยวสถานที่อโคจรเหมือนกันหรือ นึกว่าตอนนี้เป็นเวลานอนของนายซะอีก" อธิคมอดกระทบกระเทียบไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งเมื่อเห็นมาดนิ่งๆ ของอาวุธแล้วจึงเกิดความหมั่นใส้ขึ้นมาทันที
"เราไม่นอนห้าทุ่มทุกคืนและดื่มแต่น้ำเปล่านะคม อะไรมันก็ต้องเปลี่ยนแปลงกันบ้าง" อาวุธยักไหล่ น้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึมแบบที่เคยเห็นประจำ
"เหมือนเปลี่ยนแฟน" อธิคมยิ้มเยาะ
"นานๆ ทีก็คงไม่น่าเกลียด แต่อย่าเรียกว่าเปลี่ยนเลยนะ เรียกว่าเริ่มต้นใหม่จะถูกกว่า เราไม่คุ้นเคยกับการเปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า" อาวุธยักไหล่
"อย่าไปเอาเสื้อผ้าใครมาใส่ก็แล้วกัน"
"ไม่หรอก เรารู้ว่าของใคร ใครก็หวง แต่แย่ตรงที่ว่าเจ้าของมักจะไม่ค่อยใส่ใจกับสิ่งที่ตัวเองมี" อาวุธตอบยิ้มๆ
...ปากดีนัก พูดอะไรไปมันตอกกลับมาได้ทุกครั้ง มันไปฝึกหัดการพูดตอบโต้มาจากไหนวะ...
อธิคมกำลังจะเป็นฝ่ายอารมณ์เสียเองที่โดนเหน็บแนมทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มก่อน แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อไปเขาก็ตาค้างเมื่อมองเลยไหล่ของอาวุธไปด้านหลังพบว่า 'พ่อตี๋ตะวันแดง' ของธงรบเดินออกมาจากประตูแล้วตรงมาหาเขากับอาวุธ ใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนกัน
"สวัสดีครับสารวัตรอธิคม" อาทิตย์ทักอธิคมเสียงราบเรียบแล้วหันไปชวนอาวุธกลับบ้าน
"ข้ามากับไอ้ธง ตอนนี้มันเข้าห้องน้ำ ไม่รอทักเพื่อนหน่อยหรือวุธ" อธิคมพูดกับอาวุธ แต่ตามองอาทิตย์
"เราต้องรีบกลับ ฝากสวัสดีธงรบด้วย" อาวุธตอบเบาๆ แล้วหันไปพยักหน้าให้อาทิตย์ออกเดิน
"ไอ้ธงไม่ชอบรับฝาก" อธิคมตอบเสียงห้วน
อาวุธไม่ตอบ หันมายิ้มมุมปากให้อธิคมแล้วเดินจากไปช้าๆ โดยมีอาทิตย์เดินเคียงคู่ไปด้วยกัน อธิคมพ่นลมหายใจออกมาอย่างฉุนเฉียว ในใจบอกว่าหงุดหงิดที่เห็นอาวุธและตัวเองโดนตอกกลับ แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่าเขาโกรธแทนธงรบที่เห็นอาวุธมากับอาทิตย์
...อาทิตย์ดูเป็นผู้ตาม ก็แน่ล่ะ เพราะอาวุธชอบทำตัวเป็นผู้นำนี่นะ ชอบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ชอบช่วยคนนั้นคนนี้ อะไรๆ ก็สำเร็จได้ด้วยสองมือและหนึ่งสมองของอาวุธเหมือนที่คชานนท์น้องชายของเขาชอบพูด...
...แล้วนี้พอหมดเรื่องจากคุณนุ อาวุธคิดจะมีแฟนใหม่หรือเปล่า สิ่งที่อาวุธพูดเมื่อกี้นั้นมีแววว่ากำลังจะเป็นจริงในอนาคตอันใกล้นี้หรือไม่ ถ้าอาวุธหมายความอย่างนั้นจริงๆ ธงรบก็เจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว ดูจากลักษณะของอาทิตย์ ผู้ชายแบบอาวุธต่างหากคือคนที่อาทิตย์กำลังมองหา หากอาทิตย์ตัดใจจากคุณนุได้แล้ว และหากอาทิตย์เปลี่ยนขั้ว กลายมาเป็นฝ่ายตรงข้ามกับที่ตัวเองเคยเป็น เขายอมรับว่าลึกๆ แล้วเขาเห็นว่าอาทิตย์เหมาะสมกับอาวุธไม่ใช่น้อย...
...เฮ่ย แบบนี้ไม่ได้สิ คิดแบบนี้ถือว่าเป็นการหักหลังธงรบ...
"มายืนทำไมตรงนี้วะ ข้างในกำลังมันส์ คนแน่นฉิบหาย เบียดกันสนุกไปเลย ให้ตายสิ" ธงรบตบไหล่อธิคม เสียงฟังดูร่าเริง ต่างจากเมื่อตอนหัวค่ำโดยสิ้นเชิง
"เอ็งยังจะมาสนุก แหม พอได้ออกมาเริงราตรีหน่อยเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ ตอนเย็นยังทำท่าจะเป็นจะตายอยู่เลย”
“ข้าได้ยาดีจากน้องนนท์คนเก่ง” ธงรบยักคิ้ว
“มันทำอะไรอีกล่ะ” อธิคมถาม ท่าทางไม่ค่อยจะสนใจคำตอบเท่าใดนัก
“ไอ้นนท์มันทำดี สองมือกับหนึ่งสมองของคชานนท์จัดการทุกอย่างได้เรียบร้อยเสมอ” ธงรบยิ้ม “ข้าหวังว่าคราวนี้น้องนนท์คนเก่งคงไม่พลาด”
“สาธุ” อธิคมอวยพรเสียงเข้ม “แต่คืนนี้อย่าได้ไปหลีใครในผับเด็ดขาดนะไอ้ธง เดี๋ยวซวย เอ็งกับความซวยนี่มันยิ่งเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ด้วย"
"ไม่ได้หลีโว้ย แค่ สี พอเคลิ้มๆ เมื่อกี้หน้าห้องน้ำมีคนมาอ่อยข้าด้วยล่ะ ยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้เฉยเลย แค่เดินผ่านมองออกได้ไงก็ไม่รู้ แต่ข้าไม่สนใจหรอก" ธงรบยักคิ้ว "เพราะข้าจะกลับไปนอนคิดถึงอาทิตย์ที่บ้าน แต่ว่าตอนนี้ไปต่อที่อื่นกันก่อนนะคม ไหนๆ เอ็งก็ได้รับการอนุญาตจากท่านผู้กำกับให้ออกมาเที่ยวได้แล้ว ไปกับข้าหน่อย ข้าเหงา"
"มัวแต่สีคนนั้นคนนี้ เอ็งเลยไม่เห็นดวงตะวันในคลับ" อธิคมเหยียดปาก
"หมายความว่าไงวะ" ธงรบเลิกคิ้ว "ในผับก็เห็นมีแต่ไฟเธค มีดวงตะวันด้วยหรือ"
อธิคมส่ายหน้าเพราะเพื่อนหัวช้าคนนี้เข้าใจอะไรได้ช้าเช่นเคย แต่คราวนี้ธงรบหัวเร็วกว่าเดิม ไม่ถึงห้าวินาทีก็ตะโกนลั่น
"เฮ่ย อาทิตย์มาเที่ยวหรือ เอ็งเห็นหรือคม อย่ามาล้อกันเล่นนะโว้ยเพื่อน"
"เห็นกับตาสองตา ได้ทักกันด้วย เมื่อกี้นี่เอง อาทิตย์เพิ่งกลับ ตอนนี้คงถึงรถแล้ว" อธิคมตอบ
"ไหนๆ ตามไปดู" ธงรบคว้าแขนอธิคมแล้วลากให้เดินตาม แต่อธิคมสะบัดแขนอย่างแรงพร้อมกับทำเสียงดุ
"ไม่ต้องมาจับมือถือแขนข้านะไอ้เสาธง สยองโว้ย เดี๋ยวคนมาเห็นจะเข้าใจผิด"
"ตามมาเร็วสิวะ เดี๋ยวไม่ทันตี๋น้อย" ธงรบเร่ง
"ทำกระสันอยากเจอ เมื่อกี้มัวแต่แรด สุนัขกำลังคาบเนื้อของตัวเองไปกิน" อธิคมเบ้ปากให้ธงรบที่หันหลังขวับมาทำหน้าสงสัยทันทีพร้อมกับถามว่าทำไม
"เดี๋ยวเอ็งก็เข้าใจ" อธิคมส่ายหน้าแล้วพยักเพยิดให้ธงรบมองไปยังด้านขวาเมื่อเห็นรถเบ็นซ์เอสแอลเคสีดำกำลังจะขับผ่านไป
"รถอาทิตย์" ธงรบคราง
"ดูดีๆ ว่าใครนั่งอยู่ข้างใน" อธิคมบอกเพื่อน
"ใครวะ" ธงรบขมวดคิ้ว พยายามเพ่งตามองแต่ไม่ทันเพราะรถแล่นผ่านไปด้วยความเร็วพอสมควร "ขับเร็วท้าทายตำรวจจราจรแบบนี้อาทิตย์แหงๆ ข้ามองไม่ทันว่าใครนั่งไปด้วย แต่มีสองคนอยู่ในรถแน่นอน หัวสูงเกือบติดเพดานรถ จมูกโด่งๆ เป็นผู้ชายอย่างไม่ต้องสงสัย เอ หรือว่าจะเป็น...เป็น...เป็น..." ธงรบตาค้าง
"เป็นไง ติดอ่างซะแล้ว คิดออกแล้วสิ แต่พูดไม่ออกเลยใช่ไหมล่ะไอ้ธงขาด" อธิคมตบแก้มธงรบที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น "นี่ดีนะ เอ็งไม่เห็นตอนเขาประคองกันออกมาจากผับ อาทิตย์แทบจะไม่ได้เดินเองเลยล่ะ ถ้าไอ้ซุปเปอร์ค๊อปมันอุ้มตี๋น้อยไหวมันคงอุ้มขึ้นรถไปแล้ว"
"ทำไมอาทิตย์ทำแบบนี้" ธงรบพึมพำ
"แล้วทำไมเอ็งยังจัดการเรื่องนี้ไม่เสร็จซะที จะรอให้ถึงอาทิตย์สุดท้ายก่อนครบกำหนดวันประหารหรือไงถึงจะฮึดสู้ แกจะรอไอ้นนท์ช่วยเอ็งฝ่ายเดียวไม่ได้นะโว้ย ถึงไอ้นนท์มันเก่ง แต่มันก็ยุ่งเรื่องงาน จะช่วยเอ็งสำเร็จเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้"
"แล้วเอ็งจะให้ข้าทำยังไง" ธงรบหน้ามุ่ย "ตื๊อก็แล้ว อะไรก็แล้ว มองไม่เห็นทางเลยว่าจะดึงอาทิตย์ออกมาจากอกของไอ้วุธได้ ไหนมันบอกว่าช่วงสามเดือนนี้มันจะไม่ยุ่งกับอาทิตย์ ไหนมันบอกว่าจะอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ข้ามีโอกาสง้ออาทิตย์ ไหนเอ็งบอกว่ามันเป็นคนรักษาคำพูดนัก"
"เรื่องนี้มันไม่เข้าใครออกใคร เรื่องรักมันซับซ้อนนักธงรบเอ๊ย แบบนี้ต้องเล่นกันด้วยเล่ห์กล" อธิคมเค้นเสียง ทำหน้าตาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนธงรบ ในหัวนึกถึงแผนการใหม่ๆ ได้ทันใดเพราะยังไม่เข็ดจากความผิดพลาดในแผนชั่่วร้ายและงี่เง่าที่เพิ่งทำมา
---42---
ผมว่าคนที่น่าสงสารที่สุดคืออาวุธนะ
ดูเหมือนจะเฟอร์เฟคซะขนาดนั้น
:pig4:
อีกสองตอนจบครับ
พิมม์เสร็จแล้วกำลังตรวจตัวสะกด (เพราะลายมืออีตาคฑาวุธนี่อ่านยากจริงๆ ให้ตายสิ)
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านและคอมเมนท์นะครับ ถ้าเรื่องจบแล้วก็อย่าลืมคิดถึงกันนะครับ เพราะผู้เขียนต้องคิดถึงผู้อ่านใจแทบขาดแน่ๆ :m15: :monkeysad: :sad11: :L3:
-
Tongrob 43
อาวุธนั่งเงียบคู่กับอาทิตย์ในรถจนกระทั่งใกล้ถึงทางแยกจึงบอกให้อาทิตย์จอดรถให้ลงเพื่อต่อแท็กซี่ อาทิตย์แย้งว่าจะไปส่งที่บ้านแต่อาวุธบอกว่าคืนนี้จะนอนที่อพาร์ทเมนท์กลางเมือง
“ผมไปส่งที่อพาร์ทเมนท์ก็ได้ครับ ไม่ไกล เดี๋ยวเดียวก็ถึง” อาทิตย์ยืนกราน
“อย่าเลยครับ ไม่ต้องย้อนกลับไปกลับมา ถึงทางแยกผมเลี้ยวซ้าย คุณอาทิตย์เลี้ยวขวา เราต่างคนต่างก็ถึงบ้านพร้อมๆ กัน” อาวุธส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่ย้อนกลับก็ได้ครับ ผมไปส่งสารวัตรแล้วค้างที่อพาร์ทเมนท์สารวัตรก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ” อาทิตย์ตัดสินใจพูดออกมาทั้งที่ไม่มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่เท่าใดนัก
อาวุธนิ่งไปชั่วครู่แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ “ผมไม่รังเกียจหรอกครับที่จะให้ไปพักด้วย แต่แน่ใจแล้วหรือว่าอยากทำแบบนี้”
อาทิตย์นิ่ง ชะลอความเร็วของรถ ก่อนจะจอดข้างถนน ตามองตรงไปข้างหน้า วินาทีนั้นก็ตระหนักได้ว่าตัวเอง 'สื่อ' อะไรออกไป
“สิ่งที่เรากำลังทำอยู่กำลังจะเลยเถิดไปกันใหญ่แล้ว ผมว่าคุณควรกลับไปหาธงรบและทำความเข้าใจกันก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป แผนการทดสอบและดัดหลังคนเจ้าชู้น่าจะถึงเวลาเลิกได้แล้วเพราะมีหลักฐานหลายอย่างแสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้ควรจะจบ” อาวุธมองอาทิตย์นิ่ง ในใจนึกถึงการสนทนากับคชานนท์เมื่อไม่นานมานี้
“ผมกับสารวัตรธงรบไม่เหมาะสมกัน เข้ากันไม่ได้”
“แล้วคนที่เหมาะสม...”
“ถ้าสารวัตรยังไม่มีใคร” อาทิตย์ประสานสายตากับอาวุธ
“ผมยังไม่มีใคร” อาวุธส่ายหน้า
“ผมยอมรับว่า” อาทิตย์ชะงัก แต่ก็เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ ในที่สุดก็กัดฟัน ตัดสินใจพูดต่อ “เวลาที่ผ่านมากับสารวัตรเป็นสิ่งที่ผมเคยฝันเอาไว้ ผมวางแผนเอาไว้ว่า...”
“ความเหมาะสมบางครั้งก็ไปกันไม่ได้กับความรัก” อาวุธพูดแทรก “เพราะความรักมีแง่มุมทีี่หลากหลาย เอาหลักการและเหตุผลมาอธิบายให้ครอบคลุมทั้งหมดไม่ได้หรอกครับ รักไม่ใช่ทฤษฎี”
“ผมเคยรักพี่นุ แต่ผมก็เปลี่ยนมารักสารวัตรธงรบได้ อีกหน่อยผมก็คงจะ...”
“แล้วทำไมจะต้องเปลี่ยนจากธงรบครับ คุณเคยอยากจะเปลี่ยนจากคุณนุหรือเปล่า” อาวุธเลิกคิ้ว มองอาทิตย์ไม่วางตา
“พี่นุเป็นของสารวัตรอธิคม พี่นุรักสารวัตรอธิคม ผมเลยต้อง...”
...เขาเลยต้องตัดใจ...
“แต่ธงรบรักคุณ ธงรบไม่ได้รักคนอื่น เพราะเหตุนี้หรือคุณถึงต้องเปล่ี่ยน” อาวุธหยุดชั่วครู่ นึกถึงสิ่งที่คชานนท์พูดกับเขาและแสดง 'หลักฐาน' ให้เขาเห็นถึง 'การลด ละ และเลิกเจ้าชู้' ของธงรบแล้วพูดต่อเสียงแผ่ว “ผมรักนที แต่นทีไม่อยู่แล้ว เมื่อพบคุณนุ ผมรักคุณนุ แต่คุณนุเป็นของอธิคม รักอธิคม เราเคยรักคนคนเดีียวกัน แต่เขาก็ไม่ได้รักเรา เพราะฉะนั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่จะหวังต่อไป”
“แต่ผม...” อาทิตย์เสียงแผ่วเหมือนกัน ตามองอาวุธนิ่งแล้วเมินออกไปมองด้านข้างอย่างไร้จุดหมาย สูดลมหายใจลึกๆ
“มีคนพร้อมจะช่วยดูแลธงรบอยู่หลายคน” อาวุธเลี่ยงที่จะใช้คำว่า 'กำกับและควบคุม' อย่างที่ใจคิด “ธงรบก็ดูเหมือนพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลง ความจริงผมก็เห็นเขาเปลี่ยนไปมาก แต่จะรอให้เขาเปลี่ยนไปจนสมบูรณ์แบบก่อนก็คงไม่ไหว เพราะเวลาที่คุณจะใช้กับเขาจากนี้ต่อไป ตอนนั้นล่ะจะเป็นตอนที่คุณจะเปลี่ยนเขาโดยสิ้นเชิง”
“ผม...” อาทิตย์ก้มหน้า
...ผมจะทำได้หรือครับ ผมไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก...
“ผมรู้ว่าคุณกลัว ไม่มั่นใจ ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะธงรบนั้นประวัติโชกโชน” อาวุธหัวเราะเบาๆ “แต่เมื่อรักเขาแล้ว ทำไมต้องพยายามจะเลิกรักล่ะครับ ลองสู้สักตั้งหน่อยไม่ดีหรือ”
อาทิตย์ถอนหายใจ เงยหน้าขึ้นมองไปนอกรถ พยายามตัดสินใจอีกครั้ง อาวุธยังคงพูดต่อด้วยเนียงเนิบนาบตามแบบฉบับ แต่ประโยคสุดท้ายทำให้อาทิตย์ต้องหันไปมองนายตำรวจหนุ่ม
“พรุ่งนี้เย็น เลิกงานแล้วผมจะพาคุณไปหาธงรบ แล้วคุยกันอย่างเปิดใจ ผมจะยอมรับผิดกับธงรบ และผมอยากจะขอร้องให้คุณปรับความเข้าใจกัน อย่ารอต่อไปอีกเลย มันเป็นดาบสองคม ถ้าคุณคิดว่าจะสู้เพื่อความรัก ผมว่าคุณเริ่มตอนนี้เลยเถอะ อย่าเอาเงื่อนไขของเวลามากำกับหรือมายืดเยื้อเวลาของการเริ่มต้นเลย ถ้าสายเกินไป เราอาจจะแก้ไขอะไรไม่ทัน เราจะมองกลับมาและเสียใจกับมันเปล่าๆ”
ภานุวัฒน์กัดริมฝีปากจนเจ็บ สายตาเหม่อมองออกไปยังนอกรั้ว แสงไฟหน้าบ้านส่องสลัว พอให้มองเห็นถนนว่างเปล่าที่ทอดตัวลับหายไปกับความมืด เขาอยากจะออกไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่เคยต้อนรับเขาเลย บ้านที่เขาไม่ปรารถนาที่จะซุกหัวนอนเพราะที่นี่ไม่มีความรักให้เขา คำพูดของพ่อที่ต้อนรับเขาว่า “กลับมาอีกแล้วหรือไอ้ตัวดี” ดังขึ้นทุกครั้งที่เขาเดินเข้ามาในบ้าน สายตาเหยียดหยันจากภรรยาใหม่ของพ่อยิ่งทำให้เขาอยากจะหันหลังกลับแล้วเดินออกไปจากบ้านหลังนี้
เขาอยากจะกลับไปหาสารวัตรธงรบ
...แต่ที่นั่นก็ไม่มีความรักให้เขาเหมือนกัน...
...แล้วทำไมเขายังอยากไป รู้ทั้งรู้ว่าธงรบไม่ได้รักเขา และคงไม่มีทางรักเขา แต่เขาก็ยังอยากจะไปหา...
...เพราะธงรบคือคนที่เขารัก แม้ไม่รักเขา แต่เขาก็ได้รัก ไม่เหมือนที่บ้าน ซึ่งไม่ว่าจะมองด้วยมุมมองไหนก็ไม่มีความรักเลยแม้แต่นิด...
รถยนต์คันหนึ่งแล่นผ่านไปช้าๆ ภานุวัฒน์มองตามไปจนลับตา ใบหน้าแนบกับรั้วสเตนเลสสูงใหญ่ซึ่งเขาคิดอยู่เสมอว่าเป็นกรงกักขังเขาเอาไว้ ความเย็นจากเหล็กมันวาวทำให้ใบหน้าเขาด้านชา ไร้ซึ่งความรู้สึก เขาได้แต่หวังลมๆ แล้งๆ ว่าอาจจะมีรถของธงรบแล่นมาจอดหน้าบ้าน คนขับลดกระจกลง แล้วพยักหน้าบอกให้เขาไปขึ้นรถ และพาเขาออกไปจากที่นี่
...เขาอยากไปหาคนที่เขารัก...
...แต่คนที่เขารักไม่รักเขาแล้ว พี่ธงบอกให้เลิกกัน พี่ธงตัดความสัมพันธ์ พี่ธงไม่ต้องการเขาแล้ว...
...ใครก็ไม่ต้องการเรา...
...ไม่มีใครรักเราเลย...
...เขาไม่เคยได้ความรักจากใครเลย...
“พี่ธง...” ภานุวัตน์ครางเสียงแผ่วเบา น้ำตาไหลล้นขอบตาจนพร่ามัว ไม่นานก็มองเห็นรถเก๋งสปอร์ตสีบรอนซ์เหมือนรถของธงรบแล่นผ่านไปช้าๆ ภาพในหัวจินตนาการว่าเป็นคนที่เขารัก มองออกมาจากรถคันนั้น แล้วเมินกลับไปมองยังถนนเบื้องหน้า ทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง ทิ้งเขาไว้ในกรงขังที่แสนจะทุกข์ทรมาน ทิ้งเขาไว้กับความเดียวดาย ทิ้งเขาไว้กับความเสียใจ
...ทิ้งเขาแล้ว...
ธงรบวิ่งออกจากห้องทำงานด้วยความเร่งรีบ เขานั่งเศร้าซึมมาเป็นเวลานานตั้งแต่หัวค่ำ แต่กลางดึกมีเหตุด่วน เมื่อไม่นานมานี้ได้มีรายงานว่าเกิดการยิงปะทะกันระหว่างกลุ่มผู้ค้ายาเสพติดสองกลุ่มที่โกดังร้างในซอยเปลี่ยว จึงมีการระดมกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจไประงับเหตุ แต่เรื่องใหญ่กว่าที่คิด ตำรวจกลุ่มแรกไม่สามารถจัดการได้ ธงรบจึงนำกำลังเสริมไปช่วยเหลือ
“ซิ่งเลยหมวด” ธงรบสั่งหมวดทรงสิทธ์หลังจากกระโดดขึ้นนั่งบนรถ
“เสียดายสารวัตรอธิคมไม่อยู่ ไม่งั้นได้มันส์ด้วยกัน” ร้อยตำรวจโททรงสิทธิ์พูดขึ้นพร้อมกับทะยานรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวสารวัตรธงรบพาลุยเอง นั่งเซ็งอยู่นานแล้ว” ธงรบพูดเสียงเข้ม
หมวดทรงสิทธ์ทะยานรถไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้ รถตำรวจอีกสี่คันตามหลังมาติดๆ จนกระทั่งใกล้ถึงจุดที่เจ้าหน้าที่ตรวจกลุ่มแรกกำลังปะทะกับเหล่าผู้ทำผิดกฎหมาย เสียงโทรศัพท์ของธงรบก็ดังขึ้นไม่ยอมหยุด
“ว่าไง รายงานมา” ธงรบกรอกเสียงเข้าไปในเครื่องรับโทรศัพท์ทันทีโดยไม่รอช้าเพราะคิดว่าเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจโทรศัพท์มา แต่สิ่งที่เขาได้ยินในโทรศัพท์ทำให้เขาอึ้ง
“อะไรนะ” ธงรบถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ คนที่โทรศัพท์มาเป็นวัยรุ่น เสียงตื่นตระหนก
“สารวัตรครับช่วยด้วย ช่วยมาห้ามโจ้ด้วย โจ้จะฆ่าตัวตาย ผมจะไม่ไหวแล้ว พูดยังไงโจ้ก็ไม่ยอมฟัง”
“ฆ่าตัวตาย” ธงรบพึมพำ หันไปมองร้อยตำรวจโททรงสิทธิ์ซึ่งปรายตามามองมื่อได้ยินเขาทวนคำพูดของอีกฝ่าย
...ภานุวัฒน์พยายามฆ่าตัวตาย...
“ช่วยห้ามไว้นะ พยายามคุยให้สงบลง อ้างถึงเรื่องอะไรก็ได้ที่จะทำให้เขา...”
“โจ้พูดไม่รู้เรื่องเลย เอาแต่ร้องไห้ บอกว่าชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีใครรักเขา นี่กินเหล้าจนเมา ผมกับเจมส์ต้องขับรถไปพามาจากบ้านเลยนะครับ สารวัตร มาพูดกับโจ้หน่อยสิครับ ถ้าสารวัตรพูด โจ้ต้องเชื่อแน่ๆ”
“พี่ไปไม่ได้ พี่กำลังไปจับโจร เรื่องใหญ่มาก” ธงรบตอบ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันหน้าเข้ากระจกรถเพราะไม่อยากให้คนที่นั่่งอยู่ในรถด้วยกันได้ยิน “ช่วยกันพูดปลอบไว้ก่อน ถ้าพี่เสร็จเรื่อง พี่จะรีบไปดู ตอนนี้อยู่กันที่ไหน”
“อยู่หอผมครับ”
“พี่เสร็จเรื่องจะรีบโทรไปถามทาง” ธงรบรีบตอบแต่กลับอึ้งไปชั่วครู่เพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ ซึ่งเขาสันนิษฐานว่าเป็นเพื่อนที่ชื่อเจมส์กำลังห้ามภานุวัฒน์ซึ่งกำลังร้องไห้คร่ำครวญ
“โจ้...” ธงรบครางแผ่วเบา
“สารวัตรครับ สงสารโจ้เถอะครับ”
“พี่กำลังนำกำลังเจ้าหน้าที่เข้าจับโจร” ธงรบกลั้้นหายใจ “ช่วยดูให้ก่อนนะ ไม่นานหรอก เก็บของมีคมทุกอย่างซ่อนให้หมด ชวนเขาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ให้เขาพูดออกมาเยอะๆ ให้เขาระบาย”
“ผมไม่รู้ว่าจะทำได้อีกนานแค่ไหน” คนที่โทรมาน้ำเสียงหนักใจ
“ไม่นานหรอก ช่วยพี่หน่อย ช่วยโจ้ด้วย”
ธงรบจำเป็นต้องรีบจบการสนทนาเพราะได้ยินเสียงรายงานทางวิทยุสื่อสารว่ากลุ่มคนร้ายมุ่งตรงมาตามถนนสายเดียวกันกับที่เขาและกำลังเจ้าหน้าที่กำลังเดินทางไปสมทบกับเจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มแรก และที่สำคัญ มีรายงานเพิ่มเติมว่าเหิมเกริมขนาดเริ่มใช้อาวุธสงครามยิงตอบโต้ตำรวจ
…เฮ้อ ทำไมต้องมาเกิดเรื่องเอาตอนนี้...
...โจ้ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ แล้วนี่เขาจะทำยังไงดี เขาจะทำยังไงกับโจ้ดี...
...และที่สำคัญ เขาจะทำยังไงกับอาทิตย์ดี ทำไมมันไม่ทีทางออกที่เหมาะๆ เอาเสียเลย...
...ถ้าอธิคมไม่ไปนครปฐมเพื่อสืบคดีฆาตกรรมลูกชายเสี่ยฮวง ป่านนี้เพื่อนเขาคงมาลุยกับพวกนี้แล้ว เขาก็อาจจจะแวบได้...
...บ้าจริงๆ เลย เป็นตำรวจ คิดจะโดดงานปราบปรามโจรผู้ร้ายไปจัดการเรื่องรักๆ ใคร่ๆ...
...โอ๊ย ความรักหนอความรัก ทำไมมันถึงมีอานุภาพทำกับคนเราได้ขนาดนี้...
สุริยะมองน้องชายคนเล็กด้วยสายตาอ่อนโยน คืนนี้เขากลับบ้านมาก็เห็นอาทิตย์นั่งซึมอยู่ที่ม้านั่งบนสนามหญ้าหน้าบ้านจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเพื่อ 'คุยให้รู้เรื่อง' เพราะสังเกตอาการน้องชายมาหลายวันแล้ว และตอนนี้ก็คิดว่าอาการ 'หนัก' ใกล้จะถึงขีดอันตรายอย่างที่ตะวันพูด
เขาไม่แปลกใจมากนักเมื่อเห็นภาพของอาทิตย์กับ 'ผู้ชายคนนั้น' เมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา ความจริงแล้วการที่ได้รู้อย่างแน่ใจว่าน้องชายของตัวเองรักชอบผู้ชายไม่ทำให้เขาตกใจเท่ากับการที่ได้เห็นว่า 'ใคร' คือผู้ชายคนนั้นของอาทิตย์
อาทิตย์ไม่เคยมีแฟนเลยตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมศึกษา น้องชายเขาเป็นเด็กเรียบร้อย ต่างจากตะวันโดยสิ้นเชิง เขาบอกตัวเองว่าเพราะน้องเป็นคนขี้อายและค่อนข้างเก็บตัวจึงยังไม่คิดจะมีแฟน จนกระทั่งเรียนจบและทำงาน อาทิตย์ก็ยังไม่มีแฟนอยู่ดี
“กลับมานานแล้วหรืออาทิตย์ ไหนตะวันบอกว่าคืนนี้ออกไปเที่ยว ทำไมรีบกลับ”
“กลับมาซักพักแล้วครับ” อาทิตย์ตอบเสีียงเบาแล้วหลุบตาลงมองสุนัขที่นอนอยู่ข้างๆ กระถางต้นไม้
“คงไม่สนุกล่ะสิ”
“เคยไปบ่อย เลยเบื่อๆ ครับ”
“ใช่ พี่ก็ชักเบื่อเหมือนกัน” สุริยะพยักหน้า
อาทิตย์ยิ้มเนือยๆ ให้พี่ชาย สุริยะเอียงหน้ามองน้องชายแล้วถามขึ้นว่า “คิดอะไรอยู่”
“เปล่าครับ” อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมาตอบแล้วมองสุนัขต่อ ราวกับสนใจสัตว์เลี้ยงนักหนา
“อ้อ พี่เจอรชานนท์ด้วยล่ะ เขาบ่นใหญ่เลยว่าเสียเงินรายได้ไปก้อนใหญ่เพราะอาทิตย์ปฏิเสธงานลูกค้า”
“ลูกค้าเรื่องมาก” อาทิตย์ตอบ
“อาจโดนฟ้องด้วย” สุรยะหัวเราะเบาๆ “คราวนี้พี่ก็จะได้ลูกค้าเป็นน้องชายตัวเอง พี่ชายจะได้กลายเป็นทนายให้น้องชาย”
“รชานนท์ชอบพูดมาก” อาทิตย์พูดขึ้นสั้นๆ เขารู้ว่าสุริยะกำลังจะถามคำถามอะไรบางอย่าง ตอนนี้อาทิตย์เริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะรู้ว่าพี่ชายกำลังพยายาม 'ต้อนเขาให้จนมุม'
“อาทิตย์ไปเที่ยวที่ไหน The Vanity หรือเปล่า พี่รู้สึกเห็นอาทิตย์ด้วยนะ ขับเล็กซัสของตะวันไปใช่ไหม” สุริยะแกล้งถามผิดๆ แต่น้องชายคนเล็กพยักหน้าทั้งที่ความจริงขับรถเบ็นซ์สปอร์ตของตัวเอง
สุริยะอมยิ้ม คืนนี้เขาไปรับแฟนที่ The Vanity Club ขณะที่จอดรถเสร็จและกำลังโทรศัพท์เพื่อบอกแฟนว่ามาถึงแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นอาทิตย์เดินมากับชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งซึ่งเขารู้จักชื่อเสียงเรียงนามดี อาทิตย์หันไปแบมือเหมือนกับขออะไรบางอย่าง ฝ่ายนั้นหยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดล๊อคประตูรถ ก่อนจะยื่นกุญแจคืนให้น้องชายของเขา
และเปิดประตูรถให้!
อาทิตย์ทำท่าอึดอัดแล้วขึ้นนั่งประจำที่คนขับ ชายหนุ่มคนนั้นดันประตูปิดให้ช้าๆ ก่อนจะแหงนหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของรถ ถอนหายใจอีกทีแล้วเปิดประตูขึ้นนั่ง สิ่งที่เขาเห็น ทำให้เขาแน่ใจว่าสองคนนี้กำลังงอนกัน
'พี่คนนั้น' ของอาทิตย์คือผู้ชายคนนี้เอง คนที่ตะวันบอกว่าอาทิตย์กำลังงอน 'พี่เค้า' คือพันตำรวจโทอาวุธ ลูกชายคนใหญ่คนโตที่เคยจ้างให้สำนักงานกฎหมายของเขาว่าความให้
“แล้วนี่ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะอาทิตย์” สุริยะถามน้องชายยิ้มๆ เพราะฝ่ายนั้นยังนั่งมองสัตว์เลี้ยงอยู่เงียบๆ ท่าทางกำลังคิดไตร่ตรองอะไรบางอย่าง
“ผมยังไม่ง่วง”
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” สุริยะถาม แต่อาทิตย์ส่ายหน้า พี่ชายคนโตจึงพูดต่อว่า “อาทิตย์ มีอะไรไม่สบายใจก็คุยกับพี่ได้นะ เราไม่ค่อยได้คุยกันนานแล้ว”
“ผมสบายดีครับ ขอบคุณครับ”
“พี่อาจจะไม่เก่งเรื่องรักเท่าตะวัน เพราะพี่มีแฟนคนแรกและคนเดียวที่คบกันมาตั้งแต่เรียน แต่พี่ก็ให้คำแนะนำได้” สุริยะยังคงก้มมองอาทิตย์ ซึ่งตอนนี้หันหน้าออกไปมองด้านข้าง
“พี่อยากให้อาทิตย์คิดดีๆ พ่อกับแม่อยากอุ้มหลานเต็มทีแล้ว” สุริยะตัดสินใจ 'เข้าเรื่อง'
“ผมยังไม่พร้อม” อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมาตอบสุริยะแล้วหันหน้ากลับไปมองจุดเดิม
“เมื่อไหร่จะพร้อม” สุริยะถามเสียงเรียบ
“ผมเพิ่งตั้งบริษัท กำลังสนุกกับงาน”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องพักเรื่องรักใช่ไหมล่ะ พี่ไม่เคยเห็นอาทิตย์มีแฟนเลยตั้งแต่เรียน”
“ผมมีเรื่องอื่นที่ต้องสนใจ”
“เดี๋ยวจะสายเกินไปนะอาทิตย์” สุริยะหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่ว่าตอนนี้คบใครอยู่หรือเปล่า เมื่อไหร่จะแนะนำให้พี่รู้จัก”
“เอ่อ...ยังครับ” อาทิตย์พูดเสียงเบา ตัดสินใจโกหกพี่ชาย
“คบไปก็ไม่เสียหาย” สุริยะไม่สนใจคำตอบน้องชาย “ความจริงอาทิตย์อายุ 25 ปีแล้ว น่าจะมีใครได้แล้วนะ ถ้ายังไม่จีบใคร พี่หาให้เอาไหมล่ะ พี่รู้จักคนน่ารักหลายคน”
“อย่าเพิ่งเลยครับ” อาทิตย์ส่ายหน้าช้าๆ
“แสดงว่าอยากหาเอง” สุริยเลิกคิ้ว
“ผม...ยัง...” อาทิตย์อ้ำอึ้ง สุริยะจ้องหน้าเขานิ่ง ทุกครั้งที่พี่ชายคนโตจ้อง เขาจะรู้สึกอึดอัดจนวางตัวไม่ถูก และที่สำคัญ เขารู้ว่าปิดปังอะไรสุริยะไม่ได้เท่าไหร่นัก ยิ่งคุยนาน เขาก็จะยิ่งแย่
“ยังไม่พร้อม” สุรยะตอบแทน “แล้วเมื่อไหร่จะพร้อมละน้องเอ๊ย จะรอไปอีกนานแค่ไหน เวลามันไม่ค่อยรอใครหรอกนะ รักใครชอบใครก็ตกลงปลงใจกับเขาไปซะเถอะ เดี๋ยวคนดีๆ คนนั้นเขาจะไม่รอเรา จะมาเสียดายตามหลังไม่ได้นะ”
“ผมยังไม่ได้รักใคร” อาทิตย์ส่ายหน้า
“รู้ไหม” สุริยะก้มหน้าลงมาใกล้น้องชายคนเล็ก ตอนนี้เขาชักจะไม่ไหวแล้ว อาทิตย์ปากแข็งนัก “เวลาอาทิตย์โกหกพี่ ตั้งแต่เล็กจนโต พี่จับได้เสมอ เหมือนๆ ที่ตะวันโกหกพี่ไม่เคยได้ซะที”
“ผมไม่ได้โกหก”
“ไม่ได้โกหกว่าอะไร” สุริยะเสียงเข้มขึ้น
“ว่า...” อาทิตย์อ้ำอึ้ง สายตารู้ทันของสุริยะจ้องเขาเขม็ง
“ว่าอาทิตย์ยังไม่มีแฟน ใช่ไหม แล้วอาการเหงาๆ ซึมๆ ที่เป็นมาสองเดือนกว่าแล้วนี่เพราะทำงานเหนื่อยงั้นหรือ” สุริยะทำเสียงดุ “อย่าโกหกพี่นะ เพราะพี่รู้ทันเสมอ”
อาทิตย์ถอนหายใจแล้วหันหน้ามองไปด้านข้างอีกด้าน ลืมตัวไปว่านี่คือบุคลิกที่ตัวเองทำมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตเวลาโดนพี่ชายคนโตคาดคั้นและเขาพยายามเลี่ยงที่จะตอบ
“พี่อยากให้น้องมีความสุข จะเป็นอะไร จะเลือกอะไร ถ้ามีความสุขแล้วก็ทำไปเถอะ ส่วนเรื่องทำหลานให้พ่อแม่อุ้ม พี่จะเป็นคนรับผิดชอบเอง จะไปหวังพึ่งตะวันคงไม่ไหว คงมีแต่จะคอยหวั่นว่าวันดีคืนดีจะมีคนอุ้มลูกมาร้องห่มร้องไห้ขอความเป็นธรรมอยู่หน้าบ้าน”
อาทิตย์ยิ้มมุมปากบางๆ กับคำพูดติดตลกของสุริยะซึ่งนานๆ จะพูดสักครั้ง ในใจเขารู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยินคำพูดของพี่ชายเพราะสิ่งที่เขากังวลมาตลอดได้คลี่คลายลงไปอีกหนึ่งเรื่อง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสุริยะจะยอมรับตัวตนของเขาได้ ส่วนสุริยะรู้มาได้อย่างไรนั้นเขาไม่รู้ชัด แต่คิดว่าคงเป็นผลงานของตะวันหรือไม่ก็รชานนท์”
“ถ้าอาทิตย์เจอคนดีๆ แล้ว อย่าเสียเวลา ความรักมันมาหาเราไม่ค่อยบ่อยนักหรอก” สุริยะพูดเสียงนุ่ม
“พี่สุริยะ” อาทิตย์มองพี่ชาย
“พี่เชื่อในตัวน้องชายพี่นะ อาทิตย์เป็นผู้ใหญ่กว่าอายุ มีความรับผิดชอบ เป็นคนจริงจัง แต่บางทีก็คิดมากเกินไป พี่ไม่อยากเห็นน้องนั่งเหงาเศร้าซึมแบบนี้อีกแล้ว มันขวางหูขวางตา ถ้ารักเขาก็เอาเลย อย่ารอ พี่สนับสนุน”
“พี่สุริยะ” อาทิตย์พึมพำเรียกชื่อพี่ชายอีกครั้งเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“เลิกงอนพี่เค้าซะเถอะ” สุริยะพูดเสียงหนักแน่น ยิ้มให้กำลังใจน้องชายพลางตบบ่าเบาๆ แล้วเดินจากไปช้าๆ ปล่อยให้อาทิตย์นั่งเงียบอยู่คนเดียว ในใจคิดถึงใบหน้าของ 'พี่เค้า' ที่สุริยะ 'สนับสนุน'
...ธงรบนี่นะ สุริยะสนับสนุนให้เขารักกับธงรบ เป็นไปได้ยังไง รชานนท์กับตะวันทำยังไงพี่ชายคนโตของเขาถึงได้ยอมง่ายๆ...
...ถ้าเจอคนดีๆ แล้วอย่าเสียเวลา ความรักมันมาหาเราไม่ค่อยบ่อยนักหรอก...
...แต่จะรอให้เขาเปลี่ยนไปจนสมบูรณ์แบบก่อนก็คงไม่ไหว เพราะเวลาที่คุณจะใช้กับเขาจากนี้ต่อไป ตอนนั้นล่ะจะเป็นตอนที่คุณจะเปลี่ยนเขาโดยสิ้นเชิง...
คำพูดของสุริยะกับสารวัตรอาวุธยังดังก้องอยู่ในหัว อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ เมื่อนึกถึงความรักครั้งนี้ ครั้งที่เขาแทบจะไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้
...แต่มันเป็นไปแล้ว!...
รักครั้งแรกของอาทิตย์คืออนุภาพ และเป็นความผิดหวังครั้งแรกที่เขาเสียใจมาก อาทิตย์ไม่อยากผิดหวังอีกกับความรักครั้งที่สอง
...ธงรบอาจจะไม่ใช่ผู้ชายสมบูรณ์แบบ แต่เขาก็รักธงรบ อาวุธเป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบ แต่เขา...แต่เขา...แต่...
...ความเหมาะสมกับความรัก มันไปด้วยกันไม่ได้ทุกครั้งหรอกครับ...
...อาวุธก็สนับสนุนเขา สริยะก็สนับสนุน ใครๆ ก็อยากให้เขาลงเอยกับธงรบ ทำไมธงรบมีแนวร่วมเยอะขนาดนี้ ไม่เว้นแม้แต่ ร.ป.ภ. ประจำบริษัท หรือคนรับใช้ในบ้านของเขาเอง ซึ่งแม้จะถูกตะวันสั่ง แต่เขาก็รู้ว่าทุกคนอยากให้เขามีแฟน มีความรัก...
...มีคนรัก...
...ทำไมคนเหล่่านั้นคิดว่าเขากับธงรบจะไปกันรอด...
...เพราะอะไร...
...เพราะรักคำเดีียวนี่หรือ...
...รักคำเดียวที่ธงรบอยากจะได้ยินนัก...
--- 43 ---
-
ถามว่ารักคำเดียวเหรอที่ธงรบอยากได้ยิน
โดยส่วนตัวต้องบอกว่า "ใช่" เพราะว่าธงรบไม่ได้เป็นคนลึกซึ้งจนจะสามารถคิดอะไรเองที่ละเอียดอ่อนได้ ไม่งั้นจะมีปัญหาแบบนี้มั๊ยล่ะ ในเมื่อต้องการฟัง แต่คนที่จะพูด ก็ไม่ยอมพูด มันจะรู้เรื่องมั๊ย....
อีกแค้ตอนเดียวก็จบแล้วซิเนี่ย.....ไม่ว่าจะจบแบบไหน คนเราก็ต้องลุกขึ้นให้ได้ล่ะนะ
เข้าใจหลัก "วิปัสสะนา" แล้วจะดีเอง
-
เหอะๆ
รู้สึกว่าอีกนานคงจะจบใช่มั๊ย.?
ยิ่งโจ้เป็นแบบนี้อีก สงสัยอาทิตย์จะได้คู่กับอาวุธซะแล้ว เหอะๆ
ไม่เอานะ อยากได้อาทิตย์กับธงรบ ถึงจะโง่และซื่อบื้อไปหน่อยก็เถอะ 5555
แต่ก็ยังชอบคู่นี้
ทำยังไงดีน๊อ คชานนท์จะช่วยได้มั๊ยหนิ.? หรือว่าธงรบจะถูกยิงแบบเดิม หรือว่าภานุวัฒน์จะตาย อ๊ากก เดาเรื่องไม่ถูกเลย
ชอบอานุภาพจัง ดูแล้วเป็นคนดีที่สุดเลย ใจดี ใจเย็น และเย็นชา แต่ก็น่ารักอ้ะ ชอบๆ อิจฉาอธิคม
เหอะๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมอาทิตย์ถึงปฏิเสธความรู้สึกตัวเองมากจัง แอบเซ็ง ก๊ากกกก
รีบมาต่อนะครับ ค้างมาก
แต่รู้สึกว่าตอนหน้า อาทิตย์คงจะไม่ได้บอกรักหรอกใช่มั๊ย.? เพราะว่าอาทิตย์ก็ต้องเข้าใจผิดเรื่องโจ้อีก
แล้วก็งอนๆ งอนๆ งอนๆ หนีหายไป เหอะๆ
สงสารธงรบเนอะ ซื่อบื้อแล้วยังไม่โชคดีเรื่องความรักอีก 555+
:impress2:
-
กงกรรมกงเกวียนจะเวียนมาบรรจบ - -. . . โจ้ ธงรบ แล้ว คุณอาทิตย์
สารวัตรบอกเลิกเค้าว่าไม่รัก ตัวเองไม่ดี พูดว่า ตัวเองมีชู้ หรือมีคนที่รักอยู่แล้วดีกว่าไม๊ อย่างน้อย โจ้จะได้คิดว่า อ่อ สารวัตรมีคนที่รักมากกว่าอยู่ในใจ - -* เฮ้อออ. . .
โจ้ก็คิดสั้นเกินไป เอาโจ้มาชนกับอาวุธดีไม๊ คนนึงก็อ่อนแอขั้นเทพ อีกคนนึงก็อบอุ่นขั้นเทพ - -... คุณอาวุธจะได้ไม่เศร้า เหงา มิสเตอร์เพอร์เฟค ที่ไม่มีใคร T^T~~~!!!
แต่สุดท้าย ก็อยู่ที่ใจอาทิตย์สินะ ว่าจะจมอยู่กับความผิดหวังครั้งเก่า ความคิดเก่าๆ ว่ารักแล้วถ้าต้องเจ็บ ก็ตัดใจไม่รักเสียดีกว่า
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย~~!! รู้สึกเหมือนดูหนังอินเดีย วิ่งง้อ วิ่งบอกรัก กันข้ามเขา
แต่อีก 2 ตอนจะจบแล้วหรอค่ะ ฮือออออออออออออ~~!!!~ :sad4: วิ่งข้ามต่ออีก 2 ลูกได้ไม๊ คุณนาย เอิ๊กๆ
-
โอ๊ยยยยยยย ตื่นเต้น มือสั่น ปากสั่นไปหมดแล้ว :serius2: โจ้จะฆ่าตัวตาย ธงรบจะไปจับโจร อาทิตย์ก็จะตัดสินใจ
พี่นายมารับผิดชอบด่วน นอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืน อ่านตอนนี้จบก็นอนไม่หลับ :z3:
อีกสองตอนจะจบแล้วหรอ จะมีเวลาพอให้สองคนนี้จู๋จี๋กันม๊ายยยย ไม่มีเคืองจริงๆนะเออ
และคงคิดถึงคนแต่งมากแน่ๆ +1 :-[
-
กำลังสนุกเลย เรื่องราวขมวดปมจนถึงที่สุดแล้ว
ภานุวัฒน์ จะหาทางออกให้ชีวิตอย่างไร?
รอตอนต่อไปนะครับ
:pig4:
-
:serius2: ผู้กองธงรบอย่าใจอ่อนนะ อาทิตย์กำลังจะกลับไปหาแล้ววววว :z6:
-
สิ่งที่รอคอยมานาน
กำลังจะเป็นจริงแล้ว(รึป่าวหว่า)
หุหุหุ
อย่ารีรออีกเลยอาทิตย์
โจ้ก็นะทำไมทำตัวแบบนี้
-
+1 ให้คุณนายค่ะ
สงสารธงรบจัง บางทีอยากให้ธงรบกลับไปคบกับโจ้แทน
เมื่อไหร่อาทิตย์จะรู้สักทีว่า เหตุผลบางที ใช้กับความรักไม่ได้
:z3:
-
ธงรบก็ยังเป็นตัวละครในดวงใจวาเหมือนเดิม
ออกฉากไหน ก็ต้องมีมุขฮาๆให้ได้ขำกันทุกครั้งไป
คำว่า"พี่เค้า"เป็นคำง่ายๆ แต่เอามาใช้กับเรื่องนี้เหตุการณ์นี้
มันน่ารักอ่ะ คิดถึงคำพูด ท่าทางของธงรบแล้ว มันเหมาะและลงตัวดีจัง
"นนท์ ก้นสวย"....กับน้องกับนุ้งยังไม่เว้นเลย อีตาเสาธงเอ๋ย
ลืมพูดถึงน้องโจ้อ่ะ เค้าสงสารน้องโจ้... :m15:
-
กงกรรมกงเกวียนจะเวียนมาบรรจบ - -. . . โจ้ ธงรบ แล้ว คุณอาทิตย์
สารวัตรบอกเลิกเค้าว่าไม่รัก ตัวเองไม่ดี พูดว่า ตัวเองมีชู้ หรือมีคนที่รักอยู่แล้วดีกว่าไม๊ อย่างน้อย โจ้จะได้คิดว่า อ่อ สารวัตรมีคนที่รักมากกว่าอยู่ในใจ - -* เฮ้อออ. . .
โจ้ก็คิดสั้นเกินไป เอาโจ้มาชนกับอาวุธดีไม๊ คนนึงก็อ่อนแอขั้นเทพ อีกคนนึงก็อบอุ่นขั้นเทพ - -... คุณอาวุธจะได้ไม่เศร้า เหงา มิสเตอร์เพอร์เฟค ที่ไม่มีใคร T^T~~~!!!
แต่สุดท้าย ก็อยู่ที่ใจอาทิตย์สินะ ว่าจะจมอยู่กับความผิดหวังครั้งเก่า ความคิดเก่าๆ ว่ารักแล้วถ้าต้องเจ็บ ก็ตัดใจไม่รักเสียดีกว่า
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย~~!! รู้สึกเหมือนดูหนังอินเดีย วิ่งง้อ วิ่งบอกรัก กันข้ามเขา
แต่อีก 2 ตอนจะจบแล้วหรอค่ะ ฮือออออออออออออ~~!!!~ :sad4: วิ่งข้ามต่ออีก 2 ลูกได้ไม๊ คุณนาย เอิ๊กๆ
ก๊ากๆ เห็นด้วย แต่ท่าทางจะยากเนอะ เพราะดันสเปคอาวุธท่าทางจะเป็นแบบคุณนุนิ
(ก็เห็นหลงรักแพทเทินเดียวกันหมด ไม่เปลี่ยนสเปคมั่งเหรอ ฮิฮิ)
ค่อยรู้สึกดีกับอาวุธขึ้นมาหน่อย เป็นคนดีให้ถึงที่สุดนะพ่อคุณ :call:สาธุ
วิ่งข้ามเขา.. :jul3: เห้นภาพเล้ย...แย่แล้ว เริ่มจินตนาการ ธงรบเต้นระบำหน้าท้อง...ยั่วยวนตี้น้อย(ให้โมโห)..
โอย..อยากเห็นเรื่อง สารวัตรธงรบ โดน หักธง "รับ" มั่ง กรั่กๆ (จงอย่าถือสาคนบ้า พูดเล่นๆ)
:laugh: คุณที่บอกผมรวมเล่ม อย่าเลยครับ เห็นผมซีเรียสอย่างนี้แต่ความจริง "บ้า" เครียดได้ไม่นานก็เผยความบ้าแล้วครับ
ซีเรียสไม่รุ่งมุ่งแต่รั่วคับ :z2: เรื่องเข้มข้นแบบนี้ไม่มีปัญญาครับ อ่านอย่างเดียว นั่งดีแต่ปากอย่างเดียวครับฮิฮิ :pigha2:
ติดตามของคุณคนเขียนมาทุกเรื่องเลยนะเนี่ย o13น่าเสียดายจังที่อ่านช้าไป มีรวมเล่มอีกเมื่อไหร่บอกด้วยน้อ จะตามไปซื้อให้หมดเลย :o8:
-
น้องโจ้ อย่านะคุณนาย
เรื่องนี้อย่าให้ใครต้องมาพลีชีพอีกเลย
มันไม่เหมาะกันสารวัตรธงรบ
แล้วดวงตะวันคงอภัยให้ธงรบไม่ได้แน่ๆ
ว่าแต่จะจบแล้วเหรอ
:z2:เรื่องใหม่ต่อเลยใช่ไหมครับ
ปล.ไม่เห็นเล่าให้ฟังนานแล้ววิทยานิพนธ์ของคนแต่งถึงไหนแล้วคร๊าบ
-
น้องโจ้ อย่าช้าค่ะ! :laugh:
รอดูความล้มเหลวของคนใจอ่อนอีกรอบ
เฮียอาวุธ แมนที่สุด :z2: น่าจะตกลงปลงใจกะตี๋น้อย คู่นี้จะเพอร์เฟคมากมาย :impress2:
-
“แต่เมื่อรักเขาแล้ว ทำไมต้องพยายามจะเลิกรักล่ะครับ ................ ”
“แต่เมื่อรักเขาแล้ว ทำไมต้องพยายามจะเลิกรักล่ะครับ ................ ”
“แต่เมื่อรักเขาแล้ว ทำไมต้องพยายามจะเลิกรักล่ะครับ ................ ”
ชอบอ่ะ .... อิอิ
รู้สึกว่าเนื้อเรื่องเข้มข้มขึ้นทุกขณะเลยนะคะ ... o8
จากที่ไม่อยากเข้าข้างอาทิตย์แล้ว ก็ยังตัดใจไม่ได้ ... ไม่อยากจะเชียร์ธงรบแล้ว แต่ก็ต้องแอบลุ้นอยู่ตลอด
ถึงอยากจะรู้ตอนจบ ... ก็ยังไม่อยากให้เรื่องนี้ จบจริงๆเลยน๊า ... +1 ให้ความยุ่งเหยิงค่ะ
-
ขนาดเศร้าขั้นโคม่า
ยังมีอารมณ์ทะลึ่งกับน้องนุ้งอีก
สมกับเป็นธงรบจริงๆ
โจ้นี่ก้น่าเหนื่อยใจ ชอบทำตัวมีปัญหา
ไม่รู้สึกสงสารเด็กคนนี้เลย อยาก :beat: มากกว่า
ยังไงก็เชียร์ธงรบต่อไป คู่นี้น่ารักดี :z2:
ขอบคุณ คุณนายมากคับ
มอบ+ที่1411 ให้เพราะใจดีกับคนอ่านอัพนิยายแบบสมำเสมอ
-
อยากให้โจ้คู่กับอาวุธ
น่าสงสาร :เฮ้อ:
-
ลองแทนตัว แทนใจน้องโจ้ดู
โจ้น่าสงสาร ไม่ใช่จากเรื่องความรักของธงรบอย่างเดียว
อายุก้อแค่ 18 การรับมือกับปัญหาเป็นไปตามวุฒิภาวะ
คุณนายใจร้าย ถ้าไม่มีใครดูแล คนโพสท์ควรรับผิดชอบ 555
ขอบคุณที่ทำให้หายคิดถึงคุณนุเลย
-
ซวยกับธงรบมักจะไปด้วยกันจริงๆ
-
แหม..........นุ้งคชานนท์ว่างจากงานราษฏร์ก็มาสานต่องานหลวงเลยนะคะ
มาขุดซากเพื่อนพี่ชาย.....ทั้งขัด ทั้งล้าง ทั้งเช็ด แถมแปะป้าย มอก. ISO14000 พ่วงท้ายด้วยอย.(อย่อย...แหลกล่ายท้องมะเสีย :laugh:) การันตีแบบนี้ทั้งหลักฐารทางวิทยาศาสตร์การแพทย์ พ่วงด้วยหลักฐานทางกายภาพเสร็จสรรพ... แหม....จะขุดคนเจ้าชู้คนนึงเนี่ยไม่ใช่เรือ่งง่ายเลยนะนั่น
พฤติกรรมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเพราะผ่านการทดสอบทางการแพทย์แล้ว
สามารถกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้และนำไปเป็นแฟนได้โดยไม่มีความเสี่ยงในระดับ
ที่จะก่อให้เกิดความเสียหายต่อหัวใจ …
>> o13 ถ้านำไปเป็นแฟนจะไม่เป็นอันตรายต่อช่วงบน แต่ช่วงล่างเนี่ย :laugh: มะแน่
แต่ถ้าทำไปทำปุ๋ยใส่ต้นไม้คุณสมบัติจะดีเลิศ :m20:
"แล้วที่สำคัญผมไปสั่งเขาไม่ได้ จะโน้วน้าวใจเขาก็ลำบากด้วยซ้ำ คนที่จะทำได้คือพี่ ถ้าพี่เป็นศิลาให้เขาเห็น เพชรเขาก็ไม่ต้องการ เพราะเขาไม่ได้ต้องการทรัพย์สินหรือสิ่งสวยงาม แต่เขาต้องการความมั่นคง"
>>อิพี่ธงท่าคิดไม่ได้ ยังปวกเปียกแบบนี้คงเป็นได้แ่ก่เศษก้อนกราวดอ่ะนะที่โคตรจะเปราะบางหาประโยชน์ได้ไม่ ชิส์ ทั้งคชานนท์หัวเรือใหญ่โคตรๆ ทั้งเพื่อนอาวุธ พี่ตะวัน คุณหมอพศวัต รชานนท์ แม่บ้าน รปภ. ทุกคนต่างช่วยแกกันหมดทุกสิ่งแต่้ถ้าเฮียยังมานอนน้อยอกน้อยใจในชะตากรรมล่ะก้อ ไม่อายหมาแมวหรือละอายใจบ้างเลยรึไง เป็นแต่สร้างปัญหานี่ก็ทำนุ้งโจ้เสียใจโคตร หมดความหวัง หมดอาลัยตายอยากในชีวิต..แค่นี้ยังไม่สะใจอีกเรอะพาน้องเข้ามาอยู่ในวงจรอุบาทก์เนี่ยยังไม่พออีกรึไง........อย่ารอให้ต้องเสียใครไปเลยนะโศกนาฏกรรมความรักแค่ความเสียใจก็ชดใช้กันไม่หมดแล้ว อย่าต้องพรากชีวิตใครไปอีกเลย :o12:
ตี๋น้อยเอ้ยไปๆมาๆก็ดันอยากจะดันทุรังเลือกคนที่เหมาะสมอ่ะนะ นี่ถ้าอิพี่อาวุธบ้าจี้ไปด้วย
คงได้เจอข่าวหน้าหนึ่งสารวัตรอนาคตไกลคิดสั้นเพราะรักเป็นพิษอะไรทำนองนี้แน่ๆ
เอิ่ม แล้วพี่สุริยะนั่น ไม่แปลกหรอกที่จะเข้าใจผิดเหอะๆถ้ารู้ความจริงว่าว่าที่น้องเขยคือ
คนที่เคยเจอครั้งนึงแล้วทักว่าเป็นตี๋เล็กของบ้านเนี่ย....ชื่อเสีย มีมากกว่าชื่อเสียงเนี่ย
ยังจะยอมรับน้องเขยฮ่วยๆอยู่ชิมิคะพี่สุริยะ ขรา :jul3: เอิ๊กซ์
ุจุใจมากๆคะ +1 เจ้าคะคุณนายยยยยยยยยย o13 o13 o13 :L2: :กอด1:
-
จะโทษใครได้ ตัวเองทำตัวเองทั้งนั้น มันน่านัก ชิส์.. :a14:
-
โจ้นี่จะอะไรนักหนาเนี่ย
จับเป็นคู่กับนนท์ไปเลยก็หมดเรื่อง
ส่วนเสาธง หวังว่าจะไม่โดนยิงแบบอธิคมนะ
เพราะมีแนวโน้มว่า
กว่าที่ตะวันจะคิดได้ ก็สายเกินไปแล้วที่จะบอกรักธงรบ
หวังว่าเรื่องนี้จะไม่เศร้าอีกนะคับ
ปีที่แล้วช่วงสิ้นปีก็เปิดหัวคุณนุกับอธิคมภาคสองแบบเศร้าๆ
หวังว่าปีนี้ธงรบกับตะวันจะไม่น้ำตาท่วมจออีก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณนายขยันจริงๆ
ใกล้จะจบแหละ รอดูศาลาวัดเสาธงหักจะเปี๋ยนไปอย่างไร
อยากให้มีตอนพิเศษหวานๆ บ้างอะ
:pig4:
-
แล้วมันจะเป็นเรื่องไหมอ่ะ เมื่อคุณพี่สุริยะมารู้ทีหลังว่าตัวเองเข้าใจถุกเรื่องแต่ผิดคนอ่ะ จากอาวุธ เป็นธงรบอ่ะ แต่ว่าอย่างน้อยก็ไม่คัดค้านที่อาทิตย์เป็นเกย์ถือว่านิมิตดีนะเนี่ย
( หายหัวไปนานตัด กลับมาอีกที นั่งอ่านปวดตาเลย อิอิ ความจริงตอนนี้ปวดฟันสุดๆ ด้วย ไข้ขึ้นอีก แต่คนไม่เจียมสังขารก็แบบนี้แหละ อิอิ )
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมไปกับน้องโจ้
ได้โปรดอย่าให้น้องโจ้เป็นไรไปมากกว่านี้
การผิดหวังกับรักครั้งแรก มันรุนแรงนะ ขอร้อง อย่าว่าน้องโจ้กันเลยนะ สงสาร
หวังว่าคงจบแบบhappy ending เหมือนทุกๆเรื่องนะค่ะ
-
เอางี้ดิธงรบก็ไปจับโจร แล้วก็ถูกยิงตาย
อาทิตย์กะอาวุธก็ได้กัน ส่วนโจ้ก็จะได้ตัดใจได้ซะที ดีป่ะ หุ หุ หุ o13
-
สงสารโจ้นะ
แต่สารวัตร เสาธงหัก
คู่กับ อาทิตย์ดวงโต เท่านั้น
เอ่อ ว่าแต่ จะมี คุณซุเปอร์ค๊อป คู่กะ นุ้งคชานนท์
มะอ่ะ คงขำขำ ดีนะเนี่ย
:t3:
-
โดยส่วนตัวผมคิดว่าทุกคนน่าสงสารหมดแต่จะมากจะน้อยอันนี้ก็แล้วแต่
ธงรบ น่าสงสารในหลายๆเรื่อง เข้าใจอะไรยาก เหมือนพวกที่ใช้แต่กำลัง
แต่พอวันนึงเจอคนที่รักจริงๆจะใช้ใจพิสูจน์ความรักบ้างกลับยากเย็นเหลือเกิน
อาทิตย์ น่าสงสารในเรื่องความรัก เป็นเพราะความผิดหวังในอดีตที่เคยรับมา
ทำให้เปิดใจได้น้อยมาก พอเปิดใจด้บ้างก็ดันเจอกับคนเจ้าชู้ซะขนาดนี้
ไม่แปลกเลยที่อาทิตย์จะทำแบบนี้ เพราะว่าอาทิ่ตย์ยังไม่ไว้ใจธงรบ
และก็ไม่เชื่อใจตัวเอง เหมือนคนที่สูญเสียศรัทธาไปแล้วครั้นจะมาให้เริ่มใหม่คงต้องใช้เวลา
อาวุธ อันนี้ก็หนักเป็นคนดีมาก จนบางครั้งยังแอบคิดว่าที่อาวุธต้องเป็นแบบนี้
ก็เพราะคำว่าดีเกินไปหรือปล่าว จริงอยู่ที่อยู่กับอาวุธอาจจะไม่ผิดหวัง
ทุกอย่างจะเป็นไปตามแบบแผนที่วางไว้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว
คนเราต้องการชีวิตที่มีสีสัน สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ร้องไห้ได้ หัวเราะได้
อย่างอาวุธนี่ดีเกินไปจริงๆ อยู่ด้วยมีหวังเฉาตาย
ภานุวัฒน์ คนนี้ก็ใช่ย่อย เป็นตัวแทนของคนที่รักเขาข้างเดียวได้สมบูรณ์แบบ
ยอมอีตาธงรบทุกอย่าง ขอเพียงแต่ได้รักก็พอ ดูเหมือนจะโง่
แต่ลองคิดดูดีๆว่าเวลาเรารักใครสักคนแล้วเราผิดหวัง
เราเป็นแบบนี้มั๊ย ภานุวัฒน์คือตัวแทนของคนที่ผิดหวัง
น่าสงสารนะแต่เวลาจะทำให้เขาเข้มแข็ง รักต่อไปของภานุวัฒน์จะดีมาก
เพราะเขาได้บทเรียนจากการรักแบบไม่มีสติมาแล้ว
คือจะบอกว่า...ตอนจบขอแบบน่ารักบ้างนะครับ
ตั้งแต่อ่านมามีบทหวานน้อยมาก เป็นของขวัญปีใหม่ให้คนอ่านนะครับ
-
จริงเหรอครับที่ว่าอาทิตย์คิดจะลงเอยกับอาวุธ
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คนที่น่าสงสารมากที่สุดก็คืออาวุธ
คนอย่างอาวุธ ผมว่าให้เค้ามีความสุขอยู่กับนทีในความทรงจำก็พอแล้วครับ
ส่วนอีตาเสาธง ผมอยากให้ครั้งนี้เป็นความพยายามครั้งสุดท้ายของเขา
ได้ก็ดี ไม่ได้ก็หยุดเถอะครับ ตำรวจนักรักทำตัวแบบนี้มันไม่เข้าท่าเลย
อยู่คนเดียวมันก็เป็นเรื่องที่ดีนะครับ ไม่ต้องเหนื่อยกายเหนื่อยใจ
-
อยากให้ธงรบพักบ้างจัง
เหนื่อยนักก็พักเสียบ้างเนอะ
อิอิ
-
สงสารโจ้ :o12:
พ่อไม่ยอมรับ
มีแม่เลี้ยงอีก
ถ้าคิดถึงสภาพตอนอยู่บ้านแล้ว
น่าสงสารมากเลย
ยิ่งมีอารมณ์อ่อนไหวง่าย
ยิ่งทำใจยาก
อยากให้โจ้มีใครดูแลจังเลย :impress3:
-
นี่ถ้าพี่สุริยะรู้ว่าใครคือพี่คนนั้นจะลมจับไหมเนี่ย 555 ตะกุยทางให้ซะ นึกว่าได้อาวุธเป็นน้องเขย อิอิ พี่คนนั้น(ตัวจริง)หวังว่าชื่อเสีย(ง)จะไม่ขจรขจายรู้ถึงหูพี่สุริยะแบบอาวุธนะ 555 ล้อเล่น เอาเข้าจริงถึงจะรู้ว่าเป็นธงรบ แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้งเพราะ เห็นน้องซึมเป็นหมาเหงาเพราะความรักขนาดนี้ก็คงไม่กีดกันหรอก หากคนที่น้องรักเป็นคนที่ให้ความสุขน้องได้ ฮาอิตรงใบรับรองแพทย์นี่แหละ555 คิดได้ สินค้าผ่านการตรวจสอบว่าสามารถนำกลับไปใช้งานได้อีกครั้งอย่างปลอดภัยไร้กังวล555 /// ทั้งที่พรุ่งนี้จะเกมโอเว่อร์แฮปปี้เอนดิ้งแล้วแท้ เพราะอาทิตย์คงตัดสินใจที่จะให้โอกาสธงรบและตัวเองใช้ชีวิตรักร่วมกันอีกครั้ง ไหงงานเข้าธงรบซะงั้น เวรของกำ เฮ้อ เรื่องโจ้ยืดเยื้อจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ แล้วอย่าบอกนะว่าอาตี๋มาเห็นภาณุวัฒน์กะธงรบ อีก ซวยบรมแน่ๆ จากที่จะมาปรับความเข้าใจกลายเป็นบอกเลิกแทน |||| ส่วนอิพี่ธงเอาใจช่วยเอาใจช่วยละกันเพราะก็รับบทเรียนแล้ว และก็เดินมาถูกทางแล้ว หนักแน่นและมั่นคงเข้าไว้
-
ใจคนเรา ยากเย็นเกินไป ไม่เห็น ต้องทำให้ยากเลย
อย่างฉันก็ทำ ก็เป็นเหมือนอย่างเคย บอกเลยจากใจ ว่ารักเธอ
ปากเธอแข็งรู้ไหม แต่ว่าฉันก็รับไหว ด้วยหัวใจที่รอ
ได้แต่หวังซักครั้ง คำเดียวก็พอ อยากได้ยิน ว่ารักกัน
:กอด1: ธงรบ ให้อาทิตย์
-
เดี๊ยวเราก็จับต้องดวงอาทิตย์ได้เอง เอาเข้าจริงแนวร่วมธงรบสนับสนุนเยอะมากกก อิอิ น้องนนท์เคยคุยกะตะวันด้วยรึเนี่ย ไปรู้จักกันได้ยังไงหว่า อิอิ แล้วเมื่อไหร่พี่วุธจะได้เจอน้องตะวันเนี่ย อิอิ ยังเชียร์ไม่ถอย55 โจ้ เฮ้อ ทำอย่างนี้ไม่ดีเลย ธงรบผิดที่เจ้าชู้จนได้เรื่อง กลายเป็นดึงเอาความรักบริสุทธิ่มาเล่น แต่น้องต้องทำใจและยอมรับให้ได้ เรื่องนี้มันเจ็บกันทั่วหน้า ไม่ว่าจะโจ้ อาทิตย์และธงรบเอง แหมอธิคมเอาด้วยเล่ห์ไม่ได้ก็จะเอาด้วยกลชิมิเนี่ย คราวก่อนไม่เข็ดอีกรึ โดดลงเหวทั้งคู่ อ่ะ บวกหนึ่ง ใกล้จะจบแล้วรึเนี่ย เสียดายจัง ขอตอนพิเศษหวานๆเยอะๆนะคะ
-
ถ้าอาตี๋ อยู่ใกล้ ๆ จะจับมาตีก้นให้หายงอนซะที
มาลุ้นกันต่อไปว่า พี่ธงจะจัดการปัญหาของโจ้ยังไง
จะหลบกระสุนของมิจฉาชีพได้หรือเปล่า
ใกล้จบแล้วซิน่ะ พี่นาย เป็นกำลังใจให้สุด ๆ +1 เช่นเคย :z2:
-
ตามอ่าน ตามลุ้นคู่นี้ จนปวดตับ :เฮ้อ:
แต่อาทิตย์ก้อนะ น่าจะรู้ว่าบางครั้งเหตุผลเรื่องความเหมาะสม
มันก้อเอามาใช้กับความรักไม่ได้ :z3:
-
รักษาธงรบแล้วและเห็นว่าพฤติกรรมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเพราะผ่านการทดสอบทาง การแพทย์แล้ว สามารถกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้และนำไปเป็นแฟนได้โดยไม่มีความเสี่ยงในระดับ ที่จะก่อให้เกิดความเสียหายต่อหัวใจ …
55555 มันมีการทดสอบแบบนี้ด้วยเหรอ ใช้เป็นหลักฐานยืนยันต่อศาลได้ไหมเนี้ย
เฮียสุริยะเข้าใจผิดไปเต็มๆ ถ้ารู้ว่าตัวจริงของตี๋เล็กไม่ใช่อาวุธจะยังสนับสนุนอยู่ไหมเนี่ย อยากเห็นฉากคุณพี่ปะทะว่าที่น้องเขยมากเลย :m20:
-
ศา ลา วัดดดดดดด จะให้จองเลยมั๊ยคะ
ป่านนี้ไปปราบผู้ร้ายที่ไหนเนี่ย อิอิ
:กอด1: นุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตตต
:man1: คุณนุ :z2:
-
เที่ยงครึ่งแล้ว ยังไม่มาอีกเหรอ....รออย่างใจจดจ่อ :monkeysad:
ธงรบ อาิทิตย์ ภานุวัฒณ์....จบแบบไหนน้านนนนนนนนนนนนนน ลุ้นค่ะ o18
-
เฮ้อ ...... ยังอีกนาน....สินะ
-
อย่าทรมาณกันเลยค่ะคุณนาย
นั่งกด F5 ทุก 15 นาที งานการนี่ไม่ทำกันแล้วค่ะ
:laugh:
-
มานั่งรอค่ะ :t3: :t3: ง่วงอ่ะ นอนรอดีกว่า
-
อ๊ากกก ลุ้น ๆๆ
ธงรบ อาทิตย์ กะน้องโจ้ จะเป็นยังไงต่อไป
-
แหม๋ มีคนเชียร์ น้องโจ้ กับ อาวุธ เยอะจัง แต่มันเหมาะกันไปหน่อยน้า
ไม่ลองจิ้น คู่เพื้ยน ๆ อย่าง คชานนท์ กับ อาวุธ มั้งล่ะจ้า อาวุธ ชีวิตของมีสีสัน(จนปวดหัว)ขึ้นเยอะเลย :z1: :laugh:
โถ น้องโจ้ แต่ก็งี้แหล่ะน้อ เด็ก ๆ ฮอร์โมนกำลังพุ่งพล่าน :เฮ้อ:
-
^
^
คชานนท์กับอาวุธก็น่าสนแหะ คุณนายจะใจดีต่อภาคนี้ให้รึปล่าวน้ออออ
ปล.ตอนนี้มาถึงบ้านแล้วก็ยังไม่เลิกกด F5 รอเลยน่ะค่ะ
:z3:
-
อะไรกันเนี่ย ไม่ได้เข้ามาอ่านแปปเดียว ใกล้จะจบซะแล้ว รู้สึกใจหายอย่างไงชอบกล ติดตามกันมานานแรมปี พี่นาย ผมขอจบแบบแฮปปี้หน่อยได้ไหมเนี่ย สาธุ :call:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย~~!! รู้สึกเหมือนดูหนังอินเดีย วิ่งง้อ วิ่งบอกรัก กันข้ามเขา
แต่อีก 2 ตอนจะจบแล้วหรอค่ะ ฮือออออออออออออ~~!!!~ :sad4: วิ่งข้ามต่ออีก 2 ลูกได้ไม๊ คุณนาย เอิ๊กๆ
วิ่งข้ามเขา.. :jul3: เห้นภาพเล้ย...แย่แล้ว เริ่มจินตนาการ ธงรบเต้นระบำหน้าท้อง...ยั่วยวนตี้น้อย(ให้โมโห)..
โอย..อยากเห็นเรื่อง สารวัตรธงรบ โดน หักธง "รับ" มั่ง กรั่กๆ (จงอย่าถือสาคนบ้า พูดเล่นๆ)
ธงรบเต้นระบำหน้าท้อง - -...... ให้อารมณ์พายุฟ้าคะนอง คลื่นทะเลสูงมาก ชาวประมงควรงดออกเรือ
แต่ความจริงจะเข้ามาบอกว่า ปูเสื่อรออยู่นะคะ ป๊อปคอร์นใกล้จะหมดแล้ว หนังยังไม่ฉายอีกหรอ
-
o13 อืมม ใช้ความตายมาเปนข้อแลกเปลี่ยนกับความรักเหรอ
ก็เข้าใจนะ เพราะเคย ฮ่า ๆ ๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปโจ้จะเข้าใจและเข้มแข็งเอง
สุริยะเข้าใจผิดซะงั้น ฮ่า ๆ ๆ นี่ถ้ารู้ว่าคนที่น้องรักเป็น ธงรบ จะเปนไงหว่า เหอ ๆ
อืมม รออ่านนะค้าบบ สนุกมากค้าบ ขอบคุณครับผม โย่ว ๆ ๆ
-
ยังไม่เข้ามาอัพเพิ่มอีกเหรอครับ คืนนี้
-
มาปูเสื่อรอตอนเช้าๆ :z3:
-
:monkeysad: ยังไม่มาอีกเหรอค้า เค้ารอตัวเองมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ
กอดแมวนั่งรอต่อไป......
ป่านนี้ธงรบถูกผู้ร้ายยิงตายไปรึยังหนอ..... :sad11:
-
ใจจะขาดแล้วเอ๊ยยย ใจจะขาดแล้วเอย (อยากอ่าน)5555555 รอต่อไป แอร๊ย
-
:m7: :m22:
รอคอย....นุ้งอาิทิ๊ตตตตตตต :z3: :z3:
-
มานั่งคอยลุ้นด้วยคนค่ะ
-
เข้ามารอสารวัตร ยังไม่มาอีกเหรอค่ะ :z3:
-
รอด้วยคนครับ
-
คุณนายหายไป 3 วันแล้ว
ลงประกาศตามหาคนหายดีกว่า
-
:mc3::mc3:MerryX'Mas:mc3::mc3:
-
เมอร์รี่คิส....มาร์ค ด้วยนะคะคุณคฑาวุธ
:110011: ระบำบวงสรวง :z7:
ปล.มีลางสังหรณ์ว่าเหมือนจะจบวันเดียวกับภาคอธิคมรึป่าวนะ ตอนนั้นก็สิ้นปีเหมือนกัน คุ้นๆแหะๆ
-
ถ้าตาเสาธงอยู่ใกล้มือจะโบกกบาลให้ฉลาดซะหน่ิอย
เฮ้อ... :เฮ้อ:
Anyway...
Merry Christmas
-
(http://farm3.static.flickr.com/2073/2042625506_4d1cfba7bb.jpg)
-
Merry X'Mas เช่นกัน
มานอนรอสารวัตร อิอิ
-
Merry X- Mas
ขอให้เจ้าของเรื่องมีความสุขมากๆๆๆๆ
-
(http://pirun.ku.ac.th/~g4786068/images/sun11.jpg)
คริสต์มาส อาทิตย์กับธงรบไปเที่ยวไหนกันเนี่ย อิอิอิ
-
Merry Christmas Khun Katawoot :mc3:
-
Merry X' Mas
มีความสุขมากๆนะครับ
-
บางทีก็รู้สึกว่าอีตาเสาธงซื่อ+บื้อเกินไป
จนไม่สมควรได้เป็นถึงสารวัตรเลยนะ
โดยเฉพาะเรื่องอีคิวเนี่ย
ระดับสารวัตรแล้วควรจะเฉลียวมากกว่านี้
-
สุขสันต์วันคริสต์มาสครับ
ผู้เขียนป่วยอยู่ครับ ตอนนี้กำลังโด๊ปยา
ที่จริงเขียนจบแล้วล่ะแต่คิดว่า 'ต้องแก้ไข'
ถ้าจบแบบเวอร์ชั่นเก่า สงสัยผมจะโดนว่าไม่ใช่น้อยเพราะจะมีหลายคนเกิดอาการ 'ค้าง'
และผมก็เพิ่งได้คิดว่า ชีวิตคน ควรจะมีความสุขบ้างซักนิด :call:
รักแล้วรอหน่อยนะครับ
รักและคิดถึงคนอ่านทุกคน
-
รับทราบคะ คนมันรักกกกกยังไงก็รอได้อยู่แล้วคะ
คุณคฑาวุธหายป่วยไวไวนะคะ :กอด1: :L2:
-
ดูแลตัวเองด้วยนะครับคุณวุด :L2:
-
หายไวๆนะคะ อิอิ ~ เห็นด้วยค่า ยังไงก็ให้เสาธงกะน้องตี๋น้อยมีความสุขเถอะ อิอิ รอได้เสมอค่ะ รักเรื่องนี้
-
หายไวๆนะคะ
merry x'mas ค่ะ
-
ขอให้คนเขียนหายทันฉลองปีใหม่น้า
แล้วก็ตอนจบ ขออย่า"ค้าง" เล๊ยยยย ให้แบบเคลียร์ๆ คนอ่านรอได้เสมอ
แต่รอนานไปก็ :z3:
มาปูเสื่อรอตอนเช้าๆ เหมือนเดิม อิอิ
-
รักแล้วรอได้ แต่อย่าให้รอข้ามปีน๊า
สุขภาพแข็งแรงค่ะ
-
ขอให้หายป่วยไวไวนะคะ
รักแล้วยังไงก็ต้องรอค่ะ
-
:ped149: :ped149: :ped149:
-
Get Well soon na ka :z7:
-
:L2:
หายไวไวนะคะ
-
ขอบคุณที่ให้ความสุขกับคนอ่านและเห็นใจคนอ่านคับ
หายไวๆนะคับ :L2: :bye2:
-
o13 หายไว ๆ นะค้าบผม
-
อ่ำๆ เ้ร้ว จะได้หายไวๆ
(http://www.momypedia.com/elctfl/rlga/imgstk/img7_214.jpg)
-
ู^
^
^
^
เห็นช้อนป้อนยาแล้วขำก๊ากเลย... :jul3:
นึกภาพคนเขียนโดนป้อนยาแล้วฮามาก...5555
หายไวๆนะคะ จบยังไงคนอ่านไม่ว่าหรอกค้า...ตามสบายค่ะตามสบาย o18 หึหึ..
-
ตอนนี้เนื้อเรื่องเข้มข้น
พี่นายป่วยหรอ.. หายเร็วๆน้า :L2:
-
ไม่สบาย ต้อง กินข้าว กินน้ำ กินยาให้ตรงเวลาด้วยน๊าจะได้หายไวๆๆ อ้อ นอนพักผ่อนเยอะด้วย :n1:
-
คิคิ สิ้นปีแล้วเฮ้อ :เฮ้อ:
คิดถึงบ้านจัง แอบแวะมาดูว่ามาต่อหรือยังอิอิ :z1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน อ่านซะจุใจเลย
ขอให้คุณนายหายป่วยเร็วๆ นะ :L2:
-
เพิ่งมีเวลามาตามอ่านแบบจุใจ
เมื่อไหร่หนอธงรบถึงจะเข้าใจอะไรอะไรซะที ตี๋เข้มเค้าก้อออกจะชัดเจนขนาดนี้ :angry2:
...................
ขอให้หายป่วยไวไวนะคะ
-
สงสัยได้อ่านอีกทีคงหลังปีใหม่นู่นเลยมั้ง
ช่วงนี้คงไม่ได้เข้าอีกหลายวัน
ฉลองกันแต่พอดีนะครับ
-
ผมก็ไม่สบายยย
สอบเสร็จน๊อตเลยยย
-
หายป่วยไวๆนะครับ
-
ขอ...ปู้...จาย...เจ๊า...ชู้...จงอยู่คู่ฟ้าดิน....
ธงรบ อธิคม และ ธีรดลน์ ( จากเจ้าชู้นักฯ แบบว่ายังคิดถึงอยู่ )อิอิ...
นิยายเรื่องนิ...สอนหั้ยรู้ว่า ป้อจายเจ้าชู้ก็มีหัวใจน่ะขอบอก ( รักจิง ทิ้งจิง ฟัดจิง โน สแตนอิน )
ป้อหล๊อ....รอ ตอนจบ 2 ตอนที่เหลืออย่างจดจ้อง....หายป่วยว่องๆ น่ะค่ะ....เปนห่วงมากมาย พี่ คฑาวุท และ ก้อ พี่ นาย ที่น่ารัก...แต่ม่ะรู้เจ้าชู้เหมือนตัวละครรึป่าว แว่
-
เมื่อไหร่จะมาต่อเนี๊ย(+.....+) :m15:
-
หายไปเที่ยวมาเกือบอาทิตย์ (เอ๊ะ สัปดาห์จิ อิอิ) นึกว่าสารวัตรจะลาโรงซะแล้ว ดีจังยังมาทันร่วมลุ้นกับทุกคนๆ :z2:
-
มารอออธงรบบบคร้าบอิอิ
-
:L2: :กอด1:
-
คิดถึงธงรบครับ
...............
-
^
^
รีบนเค้าคิดถึงธงรบ
แต่เราคิดถึงอาทิตย์ :call:
-
น่าสงสาร ป่วยไปซะแล้ว หายไวไวนะคร้า จะได้มีฉลองปีใหม่กัน เด็กก็เพิ่งกลับจากเมืองเลยเมื่อเช้า ไม่ได้เที่ยวแต่ไปเปลี่ยนที่นอนเล่น + ช่วยงานเพื่อนของแม่ไปในตัวด้วย อิอิ
-
แฮปปี้นิวเยียร์ทูยู
แฮปปี้นิวเยียร์ทู๊ยู
แฮปปี้นิ๊วเยียร์ แฮปปี้นิวเยียร์
แฮปปี้ นิวเยียร์ ทูยู
ขอบคุณทุกท่านที่รออ่านนะครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงใ้ห้หายป่วย
ขอบคุณสำหรับช้อนจะัป้อนยานะครับ (แต่ไม่เคยมีใครป้อนยาให้เลย จำได้ว่าตอนป่วยเป็นไข้ต้องลุกขึ้นมา เดินโซเซไปในครัว ทำกับข้าวให้แฟนกิน เวรกรรมสุดๆ)
ตอนนี้หายแล้วล่ะครับ ที่จริงหายมาหลายวันแล้วแต่ยุ่งสุดๆ เพราะัผู้เขียนต้องเก็บของย้ายถิ่นฐาน ขอโทษด้วยนะครับ เมื่อคืนเพิ่งพิมพ์ตอนจบเวอร์ชั่นปรับปรุงเอาใจคนอ่านเสร็จ
ตอนนี้ตอนจบแล้วนะครับ (เวอรชั่น สอง ฉบับปรับปรุงใหม่เพื่อปีใหม่โดยเฉพาะ ไหนๆ เทศกาลปีใหม่เป็นเทศกาลแห่งความสุขและชีวิตใหม่ เลยได้จบแบบนี้ สมมุติว่าเรื่องนี้จบตอนใกล้ๆ เทศกาลเชงเม้งล่ะัน่าดูชม)
บทที่ 44
มือซ้ายของอธิคมกำคันเกียร์แน่น มือขวาบีบพวงมาลัยแทบจะแหลกคามือ ตาจ้องไฟจราจรเขม็ง รอเวลาที่ไฟจะเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวด้วยใจเต้นแรง แทบจะขับรถฝ่าไฟแดงเพื่อไปให้ถึงโรงพยาบาลซึ่งห่างไปไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร
เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาขณะที่เดินทางกลับกรุงเทพฯ เขาได้รับรายงานว่าธงรบเพื่อนรักของเขาถูกยิงอาการบาดเจ็บจากการนำกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าสะกัดจับกลุ่มผู้กระทำผิดกฏหมายซึ่งใช้อาวุธสงครามยิงประทะกับตำรวจอย่างไม่เกรงกลัว ตำรวจได้รับบาดเจ็บหลายนาย นอกจากนั้นยังมีประชาชนผู้เคราะห์ร้ายได้รับบาดเจ็บด้วยหลายคนเช่นกัน
อธิคมกังวลใจยิ่งนักเพราะรายงานที่ได้รับนั้นไม่ชัดเจน มีตำรวจได้รับบาดเจ็บสาหัสสามนายรวมทั้งธงรบด้วยซึ่งแพทย์กำลังทำการช่วยชีวิตอยู่ในห้องฉุกเฉินและห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน นายตำรวจที่รายงานเขานั้นพูดวกไปวนมาจนเขาไม่ทราบว่าธงรบได้รับบาดเจ็บมากเพียงใด เหตุการณ์กำลังโกลาหล มีผู้บาดเจ็บเกินสิบคนซึ่งถูกส่งไปยังโรงพยาบาลถึงสามโรงพยาบาล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล อธิคมก็รีบตรงไปที่ห้องฉุกเฉินและมองหาธงรบเพราะความเป็นห่วงแต่ก็โล่งอกที่เห็นเพื่อนนั่งห้อยขาอยู่บนเตียงให้พยาบาลกำลังทำแผล ธงรบใบหน้าเรียบนิ่ง ตามองเสี้ยวหน้าด้านข้างและมือของพยาบาลสลับกันไปมา
อธิคมเข้าไปยืนอยู่ข้างพยาบาล รอจนหญิงสาวทำแผลให้ธงรบเสร็จแล้วจึงพูดกับธงรบว่า "ไง ไอ้เสือ โดนไปกี่นัดล่ะ"
"แค่สองนัดเองว่ะ" ธงรบถอนหายใจแล้วเบ้ปาก "แต่ก็เจ็บน่าดูเหมือนกัน แล้วแกรู้ไหม หมอที่นี่ผ่าตัดให้ข้าสดๆ ในห้องฉุกเฉินนี่เลยล่ะ โหดร้ายที่สุด"
"แกอยากไปผ่าในห้องผ่าตัดหรือไงวะ"
"ก็ดีเหมือนกัน เจ็บหนักๆ อาทิตย์จะได้มาเยี่ยม มาดูใจ แล้วยอมยกโทษให้ข้าเหมือนคุณนุยกโทษให้แก"
"ทำเป็นพูดเข้า แทนที่จะสาหัสเดี๋ยวได้ตายจริงๆ"
"คม ถ้าข้าสาหัสสุดๆ เหมือนตอนแกโดนที่แพร่ แกคิดว่าอาตี๋จะบอกรักข้าแล้วใจอ่อนเลิกโกรธข้าหรือเปล่า" ธงรบถาม
"ก็ไม่แน่" อธิคมยักไหล่ "เผลอๆ เอ็งอาจเจ็บตัวฟรี"
"ไอ้ห่_ ไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลย" ธงรบกระแทกเสียง
"หรือไม่ แทนที่จะสาหัส เอ็งอาจได้ตายจริงๆ"
"อยากจะรู้นัก อาทิตย์จะยอมเอ่ยปากหรือเปล่า คนอะไร ใจแข็ง ปากแข็งจริงๆ ถ้าข้านอนพะงาบๆ อยู่บนเตียงขนาดนั้น อาทิตย์จะไปไม่บอกรักข้าเลยหรือ" ธงรบทำเสียงเศร้า
"บอกซิวะ" ในที่สุดอธิคมก็ให้กำลังใจเพื่อน
"คุณนุรักแกอยู่แล้ว ที่หนีไปแพร่ก็เพราะงอน พอแกเจ็บคุณนุก็ใจอ่อนทันทีเพราะกลัวว่าแกจะตายจริงๆ อาทิตย์ไม่เหมือนคุณนุ อาทิตย์ไม่ได้รักข้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น..." ธงรบถอนหายใจยาวๆ แล้วหลุบตามองพื้นห้องฉุกเฉินอย่างเลื่อนลอย
"งั้นให้ข้ายิงอีกซักสองสามนัดไหมล่ะ จะเอาให้หนักๆ เอ็งจะได้เข้าไอซียูสมใจ แต่จะเลือกจุดยิงไม่ให้ถึงตาย"
ธงรบเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยสายตาขวางๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้นเหมือนเดิม และพูดขึ้นมาว่า "คมข้าควรจะตัดใจจากอาทิตย์ดีหรือเปล่า"
"ไอ้หอก มาจนถึงขนาดนี้เลิกได้ไง" อธิคมตะคอก
"ถ้าแกรักใคร แกคงอยากเห็นเขามีความสุข ตอนที่ข้าถูกยิงแล้วพวกนั้นหามมาที่โรงพยาบาล ข้าคิดถึงอาทิตย์กับภานุวัฒน์"
"ไอ้เสาธง เอ็งยังไม่เข็ดอีกหรือ" อธิคมแทบจะยกมือตบหัวเพื่อน
"ข้าคิดว่าหากอาทิตย์อยู่กับไอ้วุธก็คงมีความสุข ภานุวัฒน์อยู่กับข้าก็คงมีความสุข" ธงรบขบกราม นิ่งไปครู่ใหญ่แล้วพูดต่อว่า "อาทิตย์ต้องการชีวิตแบบนั้นไม่ใช่หรือวะ อาทิตย์ต้องการความมั่นคง ต้องการความสมบูรณ์แบบ อาทิตย์เป็นคนจริงจัง อยากมีชีวิตรักที่ไม่ต้องมาคอยปวดหัวกับข้า"
"แล้วทำไมเอ็งไม่เปลี่ยนแปลงและให้ความมั่นคงกับเขาล่ะ" อธิคมเสียงเข้ม "แล้วนี่ยังเสือกไม่ยอมหยุดเรื่องภานุวัฒน์อีก เรื่องนี้ไม่จบไม่สิ้นซะที"
"จบแล้วล่ะคม" ธงรบเสียงเครียด "มันจบลงแล้วล่ะ จบจริงๆ"
"หมายความว่ายังไง" อธิคมขมวดคิ้ว แทบจะก้มตัวลงเพื่อมองตาเพื่อนที่เอาแต่มองพื้น เสียงของธงรบสั่นจนเขารู้สึกได้
"คม ถึงข้าผิดหวังตอนนี้ อีกหน่อยข้าก็คงทำใจได้ใช่ไหมวะ ข้าคงไม่เป็นเหมือนโจ้หรอก" ธงรบพูดเสียงเลื่อนลอย
"ไอ้เสาธง เอ็งพูดอะไรของเอ็ง อย่ามายอมแพ้ให้ข้าเห็นนะโว๊ย" อธิคมชักจะรู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของธงรบ
"สมมุติว่าอาทิตย์มีใจให้ข้าบ้าง ถ้าอาทิตย์ผิดหวังคราวนี้ อีกหน่อยก็คงทำใจได้เหมือนกัน ยิ่งมีไอ้วุธ ยารักษาแผลขนานเอก อาทิตย์ก็คงเริ่มต้นใหม่ได้ง่ายๆ"
"อาทิตย์ไม่ได้รักไอ้วุธ"
"แกรู้ได้ยังไง"
"ข้าไม่ใช่คนโง่" อธิคมตอบเสียงเข้ม ก่อนจะพูดเสียงอ่อนลงว่า "ไอ้นนท์มันก็บอก"
"แกว่าข้าโง่งั้นสิ" ธงรบเงยหน้าขึ้น
"เอ็งไม่ได้โง่" อธิคมส่ายหน้า "แต่เอ็งทึ่ม"
"ถ้าเรารักใคร เราก็อยากให้เขามีความสุขใช่ไหมวะ" ธงรบเสียงแผ่ว "เราต้องเสียสละเพื่อคนที่เรารักได้ เหมือนที่โจ้ทำ"
"โจ้" อธิคมทวนคำ
"โจ้เสียสละ..." เสียงของธงรบหายไปในลำคอ
"แล้วแกคิดจะเสียสละงั้นสิ"
"คม ข้ารักอาทิตย์ แต่ใครจะรู้ว่อีกไม่กี่ปี ข้าอาจทำให้อาทิตย์เสียใจอีก ถ้าอาทิตย์ตกลงปลงใจกับไอ้วุธไปซะตั้งแต่ตอนนี้ บางทีความรักของสองคนนั้นอาจจะยาวนานกว่าของข้าก็ได้"
"เอ็งคิดแบบนี้ได้ยังไง" อธิคมส่ายหน้า
"เด็กเก่าๆ ข้ามีเยอะแยะ ข้าเลิกไปหมดแล้วก็จริง แต่จะมาทำให้ชีวิตรักข้าพังเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่ช้าก็เร็วล่ะ" ธงรบส่ายหน้าช้าๆ
"อย่าบอกนะว่าเอ็งกำลังจะยอมแพ้"
"ไม่แน่ ขาอาจจะเจออาทิตย์ดวงที่สอง" ธงรบยักไหล่ แต่กระตุกยิ้มมุมปากขื่นๆ ราวเย้ยหยันตัวเอง
"ธง อย่านะโว๊ย อย่าเด็ดขาด อย่ามาคิดแบบนี้เด็ดขาด มาจนถึงขนาดนี้ จะสองปีแล้ว เอ็งพยายามมาแค่ไหน ใกล้จะถึงจุดหมายอีกนิดเดียว เอ็งจะเลิกไม่ได้"
"ข้าอยากให้อาทิตย์ส่องแสงนานๆ" ธงรบเบือนหน้าไปมองด้านข้าง "ให้สดชื่น สดใส สว่างไสวเหมือนพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า แต่อยู่กับข้า อาทิตย์ก็จะเป็นเหมือนตะวันตกดินอยู่นั่นล่ะ เอ็งไม่เห็นหรือ ตั้งแต่อาทิตย์ลาออกจากบริษัทคุณตฤณก็กลายเป็นคนเงียบขรึม คนอื่นๆ เล่าให้ฟังว่า แต่ก่อน อาทิตย์น่ารัก ยิ้มตาหยีแทบมองไม่เห็นลูกตา เห็นแต่ฟันขาวสะอาดสามสิบสองซี่"
อธิคมถอนหายใจเบาๆ ในใจตอบเพื่อนว่า...เคยเห็นสิ ตอนจีบอนุภาพใหม่ๆ ข้าไปแอบคุณนุเดินไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงาน อาทิตย์เดินตามหลังคุณนุ ยิ้มแย้มแจ่มใส ท่าทางมีความสุขเหมือนเดินตัวลอยอยู่บนปุยเมฆ ข้ายังอดหมั่นใส้ไม่ได้...
"แต่ตอนนี้อาทิตย์ไม่ได้รักคุณนุแล้ว เอ็งก็บอกว่าได้ยินอาทิตย์พูดชัดเจน" อธิคมเท้าความถึงเรื่องเดิม
"แต่..."
"อ๊ะๆ อย่าเสือกมาถามว่าอาทิตย์รักใคร รักไอ้วุธหรือ เอ็งก็รู้คำตอบว่าคืออะไร ส่วนเรื่องที่ไอ้วุธคิดจะแย่งอาทิตย์ ไว้เป็นหน้าที่ข้าจัดการเอง"
"แต่ว่า..."
"เอ็งเลิกแกล้งโง่ซะที" อธิคมทำเสียงดุ
"รักได้ก็เลิกได้" ธงรบพึมพำ "แล้วก็รักคนใหม่ได้"
"ยังไงก็อย่ากลับมารักคุณนุของข้าก็แล้วกัน ไม่งั้นเจอดี" อธิคมทำเสียงเข้ม ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วปลอบใจธงรบว่า "แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้อาทิตย์มีใจให้เอ็งมากอยู่ทีเดียว"
"คม..." ธงรบถอนหายใจเบาๆ "ข้าอยากให้อาทิตย์มีความสุข"
"นี่เอ็งจะไม่ฟังข้าใช่ไหม ไอ้เสาธงงี่เง่า" อธิคมถลึงตาใส่เพื่อน น้ำเสียงห้วน
ธงรบไม่ตอบโต้เพื่อน ทำหน้าไร้อารมณ์แล้วเอนตัวลงนอนขวางเตียง ขาห้อยแกว่งไปมา กางแขนข้างที่ไม่เจ็บออก มือลูบไล้ผ้าคลุมเตียงอย่างแผ่วเบา ตามองเพดาน เลิกสนใจอธิคมซึ่งยืนมองด้วยสายตาระอาใจที่จู่ๆ ก็เห็นอีกฝ่ายยอมแพ้เอาง่ายๆ
-
ต่ิิอ
อนุภาพขอบคุณความโชคดีที่ได้ที่จอดรถไม่ห่างจากห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ขณะนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่หน้าห้องฉุกเฉินดูวุ่นวาย เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วอธิคมโทรศัพท์ไปบอกเขาว่าธงรบถูกยิงได้รับบาดเจ็บจากการนำกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าจับกุมผู้กระทำผิดกฎหมาย อนุภาพตกใจมากและกังวลว่าจะเกิดเรื่องแบบที่เคยเกิดขึ้นกับคนรักของเขา อธิคมบอกให้เขารีบตามมาเพราะไม่รู้ว่าธงรบอาการหนักเพียงใด
..."คุณนุรีบมานะ แล้วเจอกันที่โรงพยาบาล"...
น้ำเสียงของอธิคมทำให้เขาร้อนใจ
อนุภาพหยุดกึกเมื่อใกล้ถึงประตูทางเข้าดห้องฉุกเฉิน อธิคมเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางห่อเหี่ยว ใบหน้าคมเข้มดูกังวลใจยิ่งนัก อนุภาพจึงรีบเดินเข้าไปหา
"คุณนุ"
"สารวัตร" อนุภาพเรียกอธิคมเมื่อเดินเข้าไปใกล้ "สารวัตรธงรบเป็นยังไงบ้างครับ"
อธิคมถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองอนุภาพด้วยสายตาครุ่นคิดแล้วหันหน้ากลับไปมองด้านในของห้องฉุกเฉิน อนุภาพมองตามจึงเห็นว่ามีร่างสูงใหญ่ของคนที่เขาคิดว่าเป็นธงรบนอนห้อยขานิ่งอยู่บนเตียง
"สารวัตร...โธ่..." อนุภาพครางเสียงแผ่ว
"ยังครับ มันยังไม่ตาย" อธิคมทำเสียงอ่อนแรง "แต่ก็ใกล้ๆ แล้วล่ะ"
อนุภาพขมวดคิ้ว พยายามประมวลความคิดอย่างรวดเร็ว
ธงรบนอนพาดขวางนิ่งอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉิน หมอและพยาบาลกำลังวุ่นอยู่กับผู้บาดเจ็บรายอื่นซึ่งเป็นตำรวจในเครื่องแบบสามนายและประชาชนอีกสี่คน แต่ไม่กี่อึดใจอนุภาพก็เห็นธงรบแกว่งขาไปมา แขนข้างที่วางอยู่บนเตียงยกขึ้นก่ายหน้าผาก เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าคนที่เขาเป็นห่วงนั้นไม่ได้อาการหนักอย่างที่กังวล
"โอ๊ย" อธิคมร้องเสียงดัง "อะไรกันเล๊า คุณนุ"
"ทำไมไม่พูด"อนุภาพทำเสียงดุ
"พูดอะไร ตีผมทำไม เจ็บนะ คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร ผมเป็นถึงสารวัตรปราบปราม เอ๊ย สารวัตรสืบสวนเชียวนะ จะมาตีผมเหมือนครูตีเด็กดื้อๆ แบบนี้ได้ยังไง"
"ทำเอาใจหายหมด" อนุภาพชกเขาที่ต้นแขนของนายตำรวจ
"อะไรเล่า" อธิคมทำเสียงอ่อนใจ
"แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนี้ ทำให้ผมใจหายหมด นึกว่าสารวัตรธงรบเป็นอะไรมาก"
"ผมก็บอกแล้วไงว่ามันยังไม่หาย" อธิคมแก้ตัว
"กวนอารมณ์จริงๆ" อนุภาพส่ายหน้า
"มันโดนยิงแค่สองนัด นักแรกถากๆ นัดสองฝังใน หมอผ่าออกเรียบร้อย คงใช้แขนขวาช่วยตัวเองไม่ได้ซักพัก"
"ทะลึ่ง"
"ทะลึ่งอะไร" อธิคมตอบ "คุณนะสิคิดอะไรทะลึ่ง ผมหมายความว่ามันคงใช้แขนใช้มือทำนั่นทำนี่ไม่สะดวก เช่นขับรถเอย หยิบจับอะไรเอย คุณนุคิดว่า ช่วยตัวเองไม่ได้ซักพักคือช่วยแบบอย่างว่าใช่ไหม"
อนุภาพส่ายหน้าแล้วผละจากอธิคม เดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน หูได้ยินเสียงนายตำรวจพูดตามมาว่า
"ช่วยมันหน่อยนะคุณนุ ไอ้ธงมันยอมแพ้ต่อแสงอาทิตย์แล้ว มันอยากจะกลายเป็นผีดิบอยู่แต่ในความมืด"
ธงรบสะดุ้งเมื่อมีมืออุ่นๆ ของใครบางคนตีที่ต้นขาเบาๆ
"อาทิตย์" ธงรบอุทาน
"อนุภาพครับ" อนุภาพตอบยิ้มๆ รอจนธงรบยันตัวลุกขึ้นนั่งจึงถามว่า "เจ็บมากไหมครับ"
"อยากจะเจ็บมากกว่านี้" ธงรบทำเสียงเนือยๆ แล้วถอนหายใจ ก่อนจะร้องเสียงดังเมื่อโดนคนที่มาเยี่ยมตีเข้าที่ต้นแขนใกล้ผ้าพันแผล
"เอ๊ะ ก็ยังมีความรู้สึกอยู่นี่นา นึกว่าตายด้านไปซะแล้ว" อนุภาพทำหน้าร้ายแบบเยือกเย็น
"รู้สึกสิครับ เจ็บด้วย คุณนี่โหดรายจริงๆ" ธงรบทำหน้าเหยเก
"รู้สึกก็ดีแล้ว" อนุภาพพยักหน้า ยกมือขึ้นกอดอก "รู้สึกซะบ้างก็ดี"
"คนที่ไม่ควรตายกลับมาตาย คนที่ควรตายไม่เห็นตาย" ธงรบพูดขึ้นเบาๆ มองตาอนุภาพแล้วเบือนหน้าไปมองด้านข้าง
"เกิดอะไรขึ้นครับ" อนุภาพสงสัยเพราะสายตาของธงรบดูเศร้ามากแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
"คุณนุครับ ผมดีใจที่รอดมาได้ แต่ผมก็อดเสียใจไม่ได้ที่บางคนไม่รอด อดเสียใจไม่ได้ที่ผมเจ็บไม่มาก ไม่ยังงั้นก็คง..."
"ใครไม่รอดครับ" อนุภาพถาม
ธงรบเม้มปากแล้วส่ายหน้า นั่งเงียบ ไม่ตอบคำถามของอนุภาพ ชายหนุ่มจึงพูดต่อว่า "จะเอาเรื่องบาดเจ็บสาหัสนอนอยู่มาเป็นเหตุผลละสิ ใครสอนมา"
"ถ้าเป็นยังงั้น คุณนุคิดว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลงไหมครับ" ธงรบหันมามองแฟนเพื่อน
"ก็อาจเปลี่ยน" อนุภาพเอียงหน้ามองธงรบอย่างครุ่นคิดก่อนจะพูดต่อว่า "หรือบางทีอาจจะไม่เปลี่ยนเลยก็ได้"
"ผมอยากให้เปลี่ยน ผมอยากให้เขาเปลี่ยน ผมก็อยากเปลี่ยน"
"แล้วนั่งซึมอยู่แบบนี้จะให้อะไรเปลี่ยนได้ยังไง"
"ผมกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ"
"คิดเล็กคิดน้อย คิดวนไปวนมาอยู่นั่นล่ะ" อนุภาพส่ายหน้า ในใจอดตำหนิตัวเองในอดีตไม่ได้จึงพูดกับธงรบว่า "จำได้ไหมครับ ผมก็เอาแต่คิดไม่ได้เรื่องอยู่ตั้งนานจนทุกอย่างจนเกือบจะสายเกินไปและเกือบจะเสียสารวัตรอธิคม ตัวอย่างก็ได้เห็นแลช้ว สารวัตรคิดให้ดีๆ นะ ครั้งนี้พลาด ถ้าปล่อยให้ผ่านไป มันอาจจะไม่หวนกลับมาอีก"
"ผมอยากให้..." ธงรบชะงักแล้วหยุดพูด
...อยากให้อาทิตย์ได้คนที่ดี ถ้าเขาพูดแบบนี้อนุภาพต้องดุเขาแน่...
...แต่เขาจะเป็นคนที่ดีของอาทิตย์ได้แค่ไหน หรืออย่างน้อยจะเทียบกับอาวุธได้เท่าไหร่กันเชียว ไม่ก็มองยังไง เพื่อนเขาก็เหนือกว่าเขาทุกอย่าง สมมุติว่าเขาเป็นอาทิตย์ เขาก็คงเลือกอาวุธ...
"คุณนุ อย่าบอกอาทิตย์นะว่าผมถูกยิง"
"ไม่บอกหรอกครับ" อนุภาพส่ายหน้าทันที "สารวัตรไม่ได้เป็นอะไรมากนี่นา อย่ามาทำสำออยเหมือนจะตายเลย อะไรๆ มันไม่ได้หนักหนาอย่างที่กลัวหรอก"
"ใจร้าย" ธงรบเบ้ปาก "ผมรู้แล้วว่าทำไมไอ้คมชอบบ่นว่าคุณนุใจร้าย"
"งั้นหรือ เขาว่ายังงั้นหรือ" อนุภาพเลิกคิ้ว หันไปมองอธิคมซึ่งยืนอยู่หน้าห้องประตูฉุกเฉิน ในใจก็คิดว่า...รอก่อนนะสารวัตรอธิคม เดี๋ยวได้คิดบัญชีกัน...
"ก็คนมันไม่ได้สมบูรณ์แบบนี่ครับ" อนุภาพยักไหล่ "ผมว่าเขาก็รักเราที่ตัวเรานี่ละมั๊ง หรือสารวัตรว่าไง"
"เป็นยังงั้นได้ก็ดี" ธงรบพูดเสียงแผ่วเบาแล้วเอนตัวลงนอนต่อ แต่พยาบาลเดินเข้ามาหาและขอใช้เตียง ธงรบจึงต้องลงจากเตียงและเดินตามหลังออกมาจากห้องช้าๆ
"ผมจะไปดูลูกน้องที่ไอซียู หมวดสิทธิ์อาการหนัก แล้วผมจะไปที่อีกโรงพยาบาล ดูอีกคน" ธงรบพูดเสียงเลื่อนลอย "คุณนุพาไอ้คมกลับได้แล้ว ขอบคุณที่มาดูใจผมนะครับ"
"เสียดาย ข้าไปนครปฐม ไม่งั้นได้ลุยกันมันส์แน่" อธิคมเข่นเขี้ยว "ไอ้พวกเวรนี่มันเอาอาวุธสงครามมาจากไหนวะ ถล่มตำรวจจนเกือบย่อยยับ แบบนี้ต้องไล่ล่ามันให้..."
"ไล่ล่าเลยหรือครับ" อนุภาพแทรกขึ้นมาเสียงเย็น "ไหนเคยคุยกันไว้ว่า..."
"มันทำกับตำรวจแบบนี้ จะให้ผมนิ่งดูดายอยู่ได้ยังไงคุณนุ โจรพวกนี้มันเหิมเกริมมาก ผมเป็นผู้รักษากฏหมาย มีหน้าที่จัดการกับพวกเลวพวกนี้"
"แต่ผมว่าสารวัตรแค้นมากกว่าที่โจรถล่มตำรวจ" อนุภาพแย้ง "อีกอย่าง สารวัตรสัญญาว่าจะทำงานนั่งโต๊ะ เน้นสืบสวนสอบสวน ไม่ใช่ปราบปรามเพราะไม่อยากเสี่ยงถูกยิงบาดเจ็ดให้ผมต้องกัววล ใครน๊าเคยสัญญาเอาไว้ตอนที่นั่งตกปลากันอยู่ริมแม่น้ำที่แพร่ คนผิดสัญญาต้องถูกลงโทษ"
"ผมก็ผิดสัญญา" ธงรบพูดแทรกขึ้นมาแล้วถอนหายใจก่อนจะเดินทื่อๆ แยกออกไป
"เป็นเอามาก" อธิคมมองตามเพื่อน "สงสัยคงต้องเรียกใช้บริการของไอ้นนท์น้องชายคนเก่งของผม"
"อย่าไปซ้ำเติมเพื่อนก็แล้วกัน" อนุภาพทำเสียงเข้มใส่นายตำรวจ "ไม่ว่าจะโดยทางตรงหรือทางอ้อม"
"คร้าบ ท่านผู้กำกับ" อธิคมทำเสียงล้อเลียน
"กลับบ้านได้แล้ว ผมง่วง พรุ่งนี้ต้องไปเที่ยวตลาดน้ำเดี๋ยวไม่มีแรงขับรถ" อนุภาพพยักหน้าให้อธิคมเดินตาม
"ง่วงทั้งปี นึกว่าคืนนี้จะได้..."
"ผู้กองอธิคมครับ นี่จะตีสามแล้วนะ"
"ครับๆ ผมรู้แล้ว กับคุณนุนี่เวลาเป็นเรื่องสำคัญ ไม่งั้นจะชอบเร่งผมอยู่เป็นกิจวัตรประจำคืนหรือ" อธิคมบ่น
"ตามมาเร็วๆ เข้า" อนุภาพเร่งแล้วเดินตรงไปยังลานจอดรถโดยมีนายตำราจร่างสูงใหญ่เดินบ่นตามหลับมาช้าๆ ไม่มีท่าทีเร่งรีบอย่างที่โดนอีกฝ่ายเร่ง
อาทิตย์ชะงักเมื่อเห็นธงรบยืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างทางเดินเล็กๆ ซึ่งนำไปสู่ประตูด้านหน้าบริษัท ธงรบอยู่ในชุดเครื่องแบบสีกากียืนเด่นอยู่ใต้ต้นไม้ มีผ้าคล้องแขนขวาซึ่งบาดเจ็บ ใบหน้าคมเข้มที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เป็นนิจตอนนี้เคร่งขรึมแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด
"พี่มาลาอาทิตย์" จู่ๆ ธงรบก็พูดขึ้นเมื่ออาทิตย์เดินเข้าไปใกล้
"แขนเป็นอะไรครับ" อาทิตย์ถาม
"พี่ลาพักร้อน จะไปเที่ยวเมืองนอกซักสองสามอาทิตย์" ธงรบพูดเสียงเบา
"ถูกยิงมาหรือครับ" อาทิตย์ถาม "เจ็บมากไหม"
"แค่สองนัดเอง โดนแค่ถากๆ ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกถ้าเทียบกับที่พี่เจ็บที่อื่น" ธงรบตอบ
"จะไปเที่ยวไหนครับ"
"นิวซีแลนด์" ธงรบตอบแล้วรีบพูดต่อว่า "ไปคนเดียวนะอาทิตย์ พอถูกยิงพี่เลยคิดว่าไหนๆ ก็เจ็บเพราะปฏิบัติหน้าที่แล้วก็ถือโอกาสลาป่วยผสมลาพักร้อนด้วยซะเลย"
"ผู้กองก็เห็นพักร้อนทั้งปี" อาทิตย์พูดเสียงเรียบ
"พี่ก็ไล่จับโจรเหมือนกันนะ ไม่ใช่แต่จะไล่จีบหนุ่มใจแข็งอย่างเดียว" ธงรบทำเสียงน้อยใจ
"แล้วจะไปวันไหน"
"มะรืนสายๆ"
"เที่ยวบินอะไรครับ"
"อาทิตย์จะรู้ไปทำไม"
"งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะครับ นิวซีแลนด์สวยมาก ผมเคยไปมาหลายครั้ง"
"พี่เพิ่งไปครั้งแก ภาษาอังกฤษก็ไม่ถนัด ไม่รู้จะหลงทางหรือเปล่า เวลากินข้าวก็ไม่รู้จะสั่งเขายังไง ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องจริงๆ พี่คงแวะเข้าไปซื้อซาลาเปาในเซเว่นกินกันตาย" ธงรบทำหน้าหนักใจ
"บ้านเขาไม่มีเซเว่นอีเลฟเว่นทุกหัวมุมเหมือนบ้านเราหรอก" อาทิตย์ยิ้มบางๆ
"ไม่งั้นพี่ก็คงเดินไปชี้ๆ เอาตามรูปที่เขาแปะไว้หน้าร้าน"
"แล้วทำไมไม่ไปที่มันไปได้ง่ายๆ ล่ะครับ ฮ่องกง มาเลเซีย สิงคโปร์ เขาคุ้นเคยกับนักท่องเที่ยวคนไทย คนขายอาหารพอเข้าใจภาษาไทยบ้าง หรือถ้าไม่อยากต้องห่วงเรื่องภาษาก็ไปหลวงพระบาง" อาทิตย์แนะนำ
"พี่อยากไปไหนไกลๆ"
"พูดภาษาอังกฤษไม่เป็นเดี๋ยวก็เที่ยวไม่สนุก" อาทิตย์ออกความเห็น
"ถ้ามีไกด์ก็คงจะดี" ธงรบยิ้มแล้วถอนหายใจเบาๆ "จะเสียเท่าไหร่เท่ากัน พี่ยอมทุ่มทุกอย่างในชีวิตเป็นค่าจ้าง"
"ไกด์เขาไม่คิดแพงขนาดนั้นหรอก เผลอๆ คนอารมณ์ดีอย่างผู้กองนี่นะ จีบหรือเอาใจเขาหน่อย ทำตัวดีๆ ไม่แน่เขาอาจพาเที่ยวฟรีก็ได้" อาทิตย์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเสียงราบเรียบ
"ไกด์จะใจดีขนาดนั้นเชียวหรือ" ธงรบเลิกคิ้วสงสัย
"ก็บอกแล้วไงครับ ถ้าเป็นนักท่องเที่ยวที่ดี ไม่กวนอารมณ์ ไม่แหกคอก ไม่ทำให้ไกด์ลำบากใจเวลาพาไปเที่ยว เขาก็ไม่ได้ร้ายอะไรนักหรอก"
"พี่กลัวว่าไกลจะทิ้งพี่ให้ตกระกำลำบากนะสิ" ธงรบทำหน้าหนักใจ "แต่พี่ก็จะพยายามเป็นนักท่องเที่ยวที่ดีที่สุด ไม่ให้ไกด์ต้องปวดหัว"
"ทำตัวไม่ดี เดี๋ยวไกด์ก็ผลักตกทะเล" อาทิตย์ขู่
"นิวซีแลนด์มีทะเลยด้วยหรือ" ธงรบอุทานเสียงสูง
"นิวซีแลนด์เป็นเกาะนะครับ" อาทิตย์พูดเสียงดัง "แล้วนี่รู้หรือเปล่าว่านิวซีแลนด์อยู่ไหน"
"นี่ไง ถึงอยากมีไกด์พาไป จะได้ไม่หลง พี่จะตีตั๋วสองใบจ้างไกด์พาไปจากกรุงเทพฯ เลยล่ะ"
"ขึ้นเครื่องบินนะครับ ไม่ใช่ขึ้นรถไฟ จะได้ตีตั๋ว" อาทิตย์แย้ง
"อยากขึ้นรถไฟไปนิวซีแลนด์ จะได้เดินทางนาน" ธงรบทำหน้าคิด
"เบื่อตายพอดีเลย"
"ไม่เบื่อหรอก ถ้าได้ไกด์ถูกใจ มีความสุขกับการเดินทาง ไปไกลแค่ไหนก็ไม่เบื่อ"
"คารมคมคายเหมือนเคย" อาทิตย์ส่ายหน้ายิ้ม ตามองอยู่ที่เครื่องหมายยศตำรวจบนบ่าของธงรบ
"พี่ไม่ใช่ดีแต่พูดนะอาทิตย์" ธงรบทำหน้าตาเคร่งครึม "รอดูการกระทำของพี่ก็แล้วกัน คนอย่างพี่ก็จริงจังเป็น"
"ผมจะต้องเข้าออฟฟิสแล้ว วันนี้มาสาย ต้องรีบเร่งงาน" อาทิตย์ขยับตัว
"ตื่นสายใช่ไหมล่ะ ขอบตาดำเป็นอาตี๋หมีแพนด้าเชียว ทำงานดึกหรืออาทิตย์ หรือมีเรื่องต้องคิดจนนอนไม่หลับ เหมือนพี่เลย พี่นอนครางเพราะเจ็บแผลอยู่ที่บ้านตั้งหลายคืน อยากได้ยาดีมารักษา จะได้หายไวๆ"
"เที่ยวให้สนุกนะรับ" อาทิตย์ยิ้มมุมปากบางๆ แล้วเดินตรงไปยังประตูทางเข้าบริษัท แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของธงรบดังตามหลังมา
"พี่ไปเที่ยวบินแรกวันมะรืน สายการบินที่รักโบนัสเท่าฟ้านั่นล่ะ คุณธิชาก็รู้ พี่แอบมาขอให้เลขาอาทิตย์จองตั๋วให้เพราะพี่ไม่เคยซื้อตั๋วเครื่องบินเอง กลัวไม่ได้ไป รชานนท์บอกว่าอาทิตย์คงไม่ว่าอะไรหรอกเพราะประชาชนช่วยตำรวจนิดๆ หน่อยๆ อาทิตย์อย่าไปดุเลขาฯ เลยนะ แค่ช่วยพี่ซื้อตั๋วใบสองใบ ไม่ได้เบียดบังเวลาเท่าไหร่หรอก"
"ไม่เป็นไรครับ" อาทิตย์หันไปพูดกับธงรบ
"ไม่เป็นไรจริงนะอาทิตย์" ธงรบถามย้ำ ก่อนจะกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ
"จริงสิครับ" อาทิตย์ตอบเบาๆ "ที่แล้วก็แล้วไป คราวหลังอย่าทำอีกก็แล้วกัน"
"พี่ขอสัญญาด้วยเกียรติของตำรวจไทยใจกล้า" ธงรบยกมือขึ้นวันทยหัตถ์ "ดีใจจังที่อาทิตย์ไม่ว่าอะไร จะได้ไปเที่ยวนิวซีแลนด์อย่างมีความสุข"
ธงรบยิ้มกว้างแล้วยืนมองอาทิตย์เดินเข้าประตูบริษัทด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความสุข ในใจอดนึกขอบคุณคชานนท์ไม่ได้ที่ 'ซักซ้อม' วิธีพูดให้เขามาครึ่งค่อนคืน
...ขอให้ทุกอย่างสำเร็จอย่างที่คชานนท์รับประกันทีเถอะ ไหนๆ น้องชายของอธิคมก็ยืนยันว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย...
...คราวนี้เขาจะได้ชักธงรักขึ้นเสาให้โบกสะบัดรับแสงอาทิตย์สดใสเสียที...
...อาทิตย์...
...ตะวันทอแสงยามเช้าของเขาทุกๆ เช้า...
...อาทิตย์...
...แสงสว่างในหัวใจของเขา...
...อาทิตย์...
...หนึ่งเดียวในหัวใจของเขาทั้งกลางวันและกลางคืน...
อวสาน
-
ตลก ... ตลกเกินไปแล้วววว
จบแค่นี้จริงๆเหรอค่ะ คุณน๊ายยย ... แล้วคนสมองฝ่อๆอย่างเรา จะเดาบทสรุปว่าไงดีน๊า o22
ถึงบทสนทนาของ อาทิตย์จะเปิดทางให้ขนาดนั้นแล้วก็เถอะ .. Happy Ending เป็นนัยๆแบบนี้ มันก็เกินไป๊
แอบค้างคาอยู่ลึกๆ ไม่เท่าไหร่ ... แต่เล่นไม่มีสวีทวีดวี๊วววเลย มันน่าเคืองนัก อิอิ
จบแบบนี้ มายิงกันเลยดีกว่าค่ะ ... ถากๆนัดนึง ฝังแขนขวาอีกนัดนึง 555+
สงสัยว่า เดี๋ยวคงอดใจไม่ไหว มาเขียนตอนพิเศษต่อไป ต่อไปป ต่อไปปป แบบ วิธวินท์ แน่ๆ
+1 & สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ :L2:
-
อาทิตย์น่าจะเริ่มใจอ่อนแล้วนะ ธงรบสู้ๆๆไว้
ปีใหม่มีความสุขมากๆๆนะค่ะ
ขอตอนพิเศษด่วน 555+
-
เม้นก่อนเด๋วอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขอบคุณคร้าบบบ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าด้วยคร้าบบบ
-
เอิ่ม
แบบว่า
เอาจริงเหรอ
จบแบบนี้มันค้างๆคาๆไงไม่รู้
ไอ้ที่ตามง้อ ทั้งงอน ทั้งตั้งเงื่อนไข
มาเจอตัดจบแบบนี้ ดูไม่มีความหมายเลยอะ
เหอ เหอ เห็นบอกว่าจบเอาใจอ่าน ยังแบบนี้
ถ้าตามใจคนแต่งจะจบยังไงน้อ o18
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคับ ปีใหม่ก็ขอให้มีความสุขมากๆ
ปีหน้าขอให้คุณนายได้แฟนสมใจซักทีนะคับ :z1: :bye2:
-
:กอด1: รักษาสุขภาพนะ
Happy New Year :mc4:
มีความสุขกะสิ่งใหม่ๆ
.........
จบแบบนี้เรอะ :z13:
ใจร้ายจริงๆ เลย
แล้วน้องโจ้ เป็นไงบ้าง
ขอตอนพิเศษเถอะนะ
-
อยากได้ภาคพิเศษแบบสวีททททหวานแว่ววววอ่ะคร้าบบบบบบบบบบบบ
เง่อ ๆ
-
จบค้างมากเลยค่า ขอต่ออีกนิดน้า :impress2:
ยังไม่รู้เลยว่าตี๋หนุ่มจะใจอ่อนกับสารวัตรตอนไหน ที่สำคัญโจ้เป็นไงมั่ง
และถ้าเป็นไปได้ขอภาคของโจ้ด้วยได้มั้ยค้าพี่นายย์ โจ้น่าสงสารมากเลยง่ะ T^T
-------
ที่สำคัญที่สุดอีกอย่างคือ สวัสดีปีใหม่ค่า ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีสมบูรณ์พูนสุขสำหรับพี่นายย์และขาวเล้าเป็ดทุกคนน้า :L2:
-
เอ่ออออ.....บอกดั้ยคำเดียวว่า.....เอ่ออออออ......
แงแง......ขออีกนิดนึงน่ะ มันแบบว่า คาใจจี๊ดดดดด
อยากหั้ย เฮียศาลาวัด เสาธง( ปักขี้เลน )....หั้ย แฮปปี้...ยกเสาลงหลุมแล้ว กลบแบบปิดตาย กับ พี่อาทิตย์ นิหน่า...
สุข กะ สันต์....วันปีใหม่ ทั้ง พี่นาย และ พี่คทาวุธ....และชาวเล้า ทุกคนด้วยค่ะ....เอ้า......ไช ยา กิกิ ไชโย
-
หลังจากแอบอ่านมานาน
ต่อถึงนิดเถอะนะ
เราประมวลผลไม่ทันอ่ะ มันค้างเกินไป
:sad4:
-
มันจุกน้อยๆ
มันคาใจยังไงก็ไม่รู้สิเนี่ย
เค้าอยากให้มีฉากหวานอ่า :impress2:
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ
-
คุณน๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หายไปชาติครึ่งแล้วเข้ามา อัพ เพื่อบอกว่า จบแบบนี้
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก งั้นเล่าแค่ ธงรบโดนยิงไม่ฟื้นแล้วตัดจบดีก่าไม๊
แง๊งงงงงงงงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (แต่ก็เข้าใจอยู่นะคะ เอิ๊กๆ แต่ ต่ออีกได้ไม๊)
-
ตกลงตีตั๋ว 2 ใบ ไปกะใครอ่ะ
ไม่เคลียร์ ๆ :serius2:
ขอตอนพิเศษ อิน กีวี
ปล.เป็นพวกไร้จินตนาการ ชอบแบบชัด ๆ ค่าาาาาาาาาา
-
ตอนพิเศษด่วนค่ะคุณพี่
ถ้าไม่มีจะเอาดิลโด้ไปจิ้มตูด o18 o18 o18 o18 o18
-
งุงิงุงิ.......
จบงี้เหรอ o7
แล้ว.......
โจ้หล่ะ
อื๊ดๆๆๆๆๆๆ......
ไม่......ม๊ายยยยยย :serius2:
ต้องไม่จบยังงี้สิ :sad5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณคฑาวุธ วู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อย่าหมกเม็ดนะคะมีไรรีบโชว์มาให้หมด :z3: :z3:
จบแบบนี้ ฆ่าชั้นๆให้ตายดีก่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :z6: :z6: :z6: :sad4:
รักนุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
รักคุณนุุุุุุุุุุุุุุุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
ส่วนอีกสองหนอ...อิพี่ธงรบจะ ชักธงรักขึ้นสู่ยอดเสาแบบนี้ ขอให้เท่ๆกว่านี้หน่อยได้มะอิพี่ธงงงงงงงงงงง o18
+1 เจ้าคะ
-
อีกนิดนะคับ อีกนิดนะพี่นาย
ใกล้เเล้ว ๆ
อย่าค้างเเบบนี้เลย
ขอให้เป้นลายลักษณ์อักษรทีเถอะ
ใจจะขาดเเล้วววว :serius2:
-
ฮึ๊ยยยยยย ตัดฉับๆ หมดงบสร้างกระทันหันหรือไงค๊าาาา พี่นายยยยยยย ไม่มีงบพานักแสดงไปนิวซีแลนด์เหรอ :serius2:
-
จบแบบรีบๆยังกะจะหนีตามใครเลย ประมาณหอบผ้าตามทำนองนั้น อะไรจะตัดก็ตัดจะหั่นก็หั่น เอาเหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ
-
ขอน้ำตาลหน่อยครับ......ต้องการความหวานของคู่นี้ครับ :กอด1:
ขอให้น้องโจ้ มีความสุขนะครับ :m2:
สวัสดีปีใหม่ครับ :L2:
-
เอ่อ!..................เอ่อ!..............จะ จบ...แบบนี้เหรอ
มันค้างๆคาๆ...นะค้า....คือ!.....ตัดค่าตัวพระเอกหรือให้พระเอกถูกยิงตาย
ยังจะดีกว่าไหมค้า..... :a5:
อ่านแล้วไม่มีแรงเม้นท์เลยค่ะ แบบว่า... :a5:
-
นี่หรือคือจบ.... จบคร่าชีวิตคนอ่านT-T ไปค้างที่นิงซีแลนด์กันเถิดพวกเราเอิ๊กๆๆ
-
(http://glitter.kapook.com/files/glitter/photo/original/6/8777.gif)
[NEW]
H A p P y Y e A R
-
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๓ ให้มีความสุข กาย+ใจ+กระเป๋า(ตังค์) นะจ๊ะ :L2: :L1: :L2:
-
:mc3:สวัสดีปีใหม่คะคุณคฑาวุธ มีความสุขมากๆสุขภาพแข็งแรงนะคะและที่สำคัญมีแฟนไวไวเน้อ :mc2:
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/graphic_1/2996/632996/be67b3037481f18f886711ac478ceb29_1262082586.gif) (http://widget.sanook.com/view-widget/graphic/?widget=632996)
-
โจ้ตายแล้วหรอพี่นาย :a5:
(http://image.ohozaa.com/ip/841591frww8nk3e7.gif)
-
ค้างอย่างแรง
ไม่ยอมๆๆๆๆ มันค้างอ่ะ ไหนว่าจะทำให้ไม่ค้างแล้วไง งุงิ แต่สรุปว่า ภานุวัฒน์ตายใช่ไหม? o22
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ มีความสุขเยอะๆนะคะ
-
เหมือนจะแฮปปี้
แต่ขอ ขยายความอีกนิดเถอะค่ะ
:pig3: New Year 2010 ค่ะ
-
โห คุณ พี่ขรา ไมมันไม่เคลียร์เยี่ยงนี้
ตกลงจะให้เดาเอาว่างั้น
แล้วน้องดจ้ของอิช้านหล่ะ ตกลงเป็นไง
ฮือๆๆๆ :z3: เรื่องนี้ตกลงใครนะที่ใจร้ายใจแข็ง
ระหว่าง อาทิตย์ กับคนแต่ง
-
Happy New Year 2010
มีความสุขมากๆนะครับคุณนาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่แต่งมาให้อ่านตลอด
โชคดีนะครับ
-
:L2: :L2: :L1: :pig3: :pig3: :pig3: :L1: :L2: :L2:
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๓ ขอให้สุขโขสุขขีมีตังค์ใช้ มีคนรุมรักนะค้าบ
-
นี่ฉบับปรับปรุงแล้วแน่หรือ กอดก็ไม่ได้ จูบยังไม่มี
:serius2:
สวัสดัปีใหม่ ขอให้แฮบปี้ปี้นะครับ
-
สวสดีปีใหม่นะคะพี่นาย
ขอให้ปีนี้มีแต่ความสุจเน้อออออออ
เขียนนิยายดีๆมาให้ผู้อ่านได้อ่านอีกเน้อ :really2:
-
ในฐานะแม่ยกตี๋น้อย ยังจุกๆ อื้งๆ อยู่อ่ะค่ะคุณนาย
สรุป เด็กโจ้ตายสินะ :sad11: ให้ความรู้สึกแบบตาเสาธงยังไงก็ไม่แมนอ่ะ เหมือนตัดสินใจทุกอย่างได้ก็เพราะอีกคนจากไป คือ ถ้านุ้งโจ้ตายจริงอย่างที่เข้าใจ ก็เท่ากับน้องเป็นคนตัดสินใจให้ธงรบ เพราะไม่งั้นตาเฒ่าก็คงยังไม่รู้จะก้าวไปทางไหน :เฮ้อ:
ตอนจบเรื่องนี้สำหรับเราแล้วไม่มีคะแนนให้สารวัตรธงรบเท่ากับอธิคมหรือคนอื่นๆ ค่ะ :a5:
ยังไงก็สวัสดีปีใหม่นะค๊า :L2: ขอให้ชีวิตคู่(?)ชื่มมื่น สุขสันต์หรรษาตลอดไป รวยๆๆๆๆ ทั้งคนแต่งและคนโพสต์ รวมทั้งเพื่อนๆ ในเล้าทุกๆ คนค่ะ
-
+1 และ HAPPY NEW YEAR 2010 คุณนาย
ขอส่งความสุขและความปรารถนาดีแก่คุณนายและ
เพื่อนร่วมบอร์ดทุกท่าน ขอให้มีสุขภาพกายและใจ
แข็งแรงสมบูรณ์เพื่อรอรับสิ่งต่าง ๆ ที่จะเกิดในปีเสือทองนี้
แต่คุณนายบอกว่าจบ ไม่นะ จบแบบค้างคาแบบนี้ไม่ได้นะ
ไม่ยอมด้วย :serius2: ภาณุวัฒน์เป็นอะไรก็ยังไม่กระจ่าง
สารวัตรเสาธงจะได้ไปนิวซีแลนด์โดยมีใครเป็นไกด์หรือเปล่า
ก็ยังไม่ได้รับคำตอบ อย่าทำร้ายคนอ่านทางอ้อมแบบนี้เลย
:pig3: นะคะทุกคน
-
เอ่ออออออออออออออออออ ตอนจบที่เฝ้ารอ o22
ทำไมมันหดเหลือเท่านี้อ่ะ :fire: แอร๊ยยยยยย
ยืดมันออกมาเดี๋ยวนี้นะคะ :m16:
:call: ตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบได้สั้นเหลือหลายนะคับพี่นาย
ถึงจะได้กลิ่นอายของความรัก หรือ
ธงรบที่ได้อาบแสงอาทิตย์ก็ตาม
แต่ไงจบอย่างนี้อะ
ถ้ามีตอนพิเศษ ขอด่วน
-
ค้างนะคะ :z3: :z3:
-
ไม่ขำนะพี่นาย อย่างนี้แถวบ้านเรียกว่า ยังไม่จบ
จบแบบนี้ ไม่เอานะ ไม่ยอมจริงๆด้วย
:z3:
:z13:
-
อยากได้ยินว่า "รักกัน" :serius2:
พี่นายอ่า นี้คือฉบับปรับปรุงแล้วช่ายม๊ายยยยย :z3: ไม่เอาแบบนี้ ไม่เห็นจะเคลียร์ตรงไหนเลยอ่า
-
พี่นายคับ จบแบบนี้ไม่ลงดีกว่า
ค้างคามากถึงมากที่สุด
มาต่อตอนพิเศษให้เลย
:angry2:
-
ยังอ่านถึงตอนที่ 20 กว่าๆอยู่เลย จะค่อยๆอ่านไปเรื่อยๆนะครับ แหะๆ
สวัสดีปีใหม่ครับ
-
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจ๊บแล้ว ยังไงก็สวัสดีปีใหม่นะครับ ถ้าจะให้ดีน่าจะมีตอนพิเศษด้วยนะถือว่าเป็นของขวัญให้คนอ่านไงครับ
-
เฮ้อ สงสัยคงจะเป็นตอนจบแบบปลายเปิดมั้ง ที่ชีวิตคนเจ้าชู้อย่างธงรบกับอาทิตย์ต้องอยู่กันแบบครึ่งๆกลางๆ(แอบหวังว่ามันจะไม่ใช่จบจริง)
แต่ถ้ามันจบจริงๆ หวังว่าจะมีตอนพิเศามาแง้มให้ยิ้มได้สักนิดคิคิ เมื่อไหร่จะเห็นอาทิตย์เขิลซะทีเนอะอิอิ :laugh:
-
จบจริงๆเหรอครับนี่
ค้างอย่างแรง
555
-
ตลอด ตลอดอ่ะพี่นาย
ชอบจบแบบนี้ทุกที :z3:
โฮกฮาก ถึงอาทิตย์จะเปิดทาง จะยอมแล้ว
หรืออะไรก็ตาม แต่แบบนี้มัน ... o18
-
จบแบบนี้ขอแทงคนแต่งทีึเหอะ o18
แบบว่ามันค้างคาใจอย่างแรงอ่ะ เหมือนจะ Happy แต่ก็ค้างคาอยู่ดีอ่ะ :m16:
-
โหหหหหหห :a5: จบกันอย่างนี้เลยหรอ มันค้างอย่างไงไม่รู้อ่ะ พี่นายสุดหล่อ ใจดี ผมขอเพิ่มอีกหน่อยน่ะคร๊าบบบบบ พอให้ชุ่มชื้อหัวใจหน่อยน่ะ :3123:
-
:laugh: จบแบบนี้ถือว่าเคลียร์สุดๆแล้วของพี่นาย เนอะๆ
จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ ตอนไปเที่ยวกันไรงี้ หวานๆ
แอบลุ้นเรื่องใหม่ ขอซีรี่ย์ใหม่น้า.. :L2:
เกือบลืมๆ Happy New Year จ้า :L2: :L2:
-
สุดท้ายก็ .....
อุตส่าห์หลงดีใจมาตั้งนานว่าธงรบจะยอมแพ้ แล้วอาทิตย์จะเจ็บปวด
:impress3:
แต่ไงเสียก็ขอบคุณนะคะ ที่มอบความสุขให้เดี้ยนมาตลอดเวลาหลายเดือน
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆ แบบนี้ให้อ่าน
ว่างๆ เมื่อไหร่ อย่าลืมสร้างสรรค์ผลงานสนุกๆ แบบนี้อีกนะคะ
จะรอคอยอ่านเสมอ
-
จบแบบนี้จริงๆเหรอค่ะ
เขียนต่อเถอะนะคะ
:L2:
-
สนุกมากเลย สนุกทุกเรื่องด้วย ชอบมาก แต่ว่าน่าจะมีต่ออีกนิดนะ จะรอๆๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะหลายวัน อ่านรวดเดียว จบซะแล้วว
แต่จบแล้วจริงๆหรอคับเนี่ย :z3:
มีตอนพิเศษรึเป่าอะค้าบบบ
-
ลงเอยด้วยดีซะที แต่มันกระชับไปหน่อยนะคะ ง้องอนกันมาตั้งนาน คุณนายเล่นตัดฉับฉับแบบนี้มันไม่เต็มอิ่มเลยอะ
มาต่อตอนพิเศษหน่อยนะคะ
.........................
สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
ปีใหม่หลับสบาย เที่ยวสนุกป่าวเอ่ย
fc มารอกันเต็มบ้านแล้ว คุณนาย
:z13: :z13: :z13:
-
มารอออออออออออออออออ
ตอนพิเศษครับผมมม
plzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
-
ตัวช่วยเยอะขนาดนั้น ไม่สำเร็จก็บ้าแล้ว
ว่าแต่แน่ใจหรือว่าตี๋อาทิตย์จะเดินทางไปด้วย :jul3:
ขอบคุณพี่นาย ที่นำเรื่องสนุก ๆ ของคนเจ้าชู้ ( ไม่เลิก ) มาให้อ่าน
ขอบคุณสำหรับทุกขั้นทุกตอนของคนเจ้าชู้ที่ชอบทำ ( จะได้รู้ไว้ )
ขอบคุณสำหรับการสละเวลาและสมองในการแต่งเรื่องนี้ :กอด1:
+ 1 เป็นการขอบคุณ ขอให้ได้คนเกาะหลังไว ๆ น่ะครับ
ขอให้การเดินทางครั้งใหม่ พบแต่ความราบรื่น ไม่มีปัญหามากวนอารมณ์
และกลับมาอีกครั้งเมื่อทุกอย่างลงตัว ขอบคุณอีกครั้ง :จุ๊บๆ:
-
จบแล้ว :a5: อ่านแล้วไม่เคลียร์เลยค่ะ
มารอตอนพิเศษค่ะ
+1แทนคำขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้รวยสุข จนทุกข์และโรคภัยนะค่ะ
-
ไหงจบแบบนี้อ่า เซ็งจิตขนาด
สวัสดีปีใหม่ครับ
-
Epilogue บทส่งท้าย
ธงรบเดินออกจากด่านตรวจคนเข้าเมืองด้วยความห่อเหี่ยวใจ การเดินทางจากกรุงเทพฯ มายังประเทศนิวซีแลนด์เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย เบาะนั่งด้านข้างเขาว่างเปล่า เบาะที่เขาแอบคาดหวังลึกๆ ว่าอาทิตย์จะนั่งเคียงข้างมากับเขา แต่โชคดีได้ยานอนหลับทำให้เขาไม่รู้สึกทรมานมากนัก
ธงรบลากกระเป๋าเดินออกมาจากด้านในของสนามบินช้าๆ ตาเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะจู่ๆ หญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ เขาร้องเสียงดังด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนที่มารอรับ หญิงสาวผมบลอนด์ทิ้งกระเป๋าและวิ่งไปหาชายหนุ่มและกอดกันกลมด้วยความดีใจ ธงรบปรายตามองแล้วถอนหายใจเพราะรู้สึกอิจฉาคู่รักคู่นั้น
"เฮ้อ" ธงรบถอนหายใจอีกครั้ง "เอาวะธงรบ ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ไปนอนเล่นอยู่ริมสระว่ายน้ำของโรงแรมซักสองอาทิตย์แล้วค่อยกลับกรุงเทพฯ"
ธงรบส่ายหน้าแล้วเดินออกไปยังโถงของอาคารผู้โดยสารขาเข้าอย่างเนือยๆ แต่ทันใดก็ต้องชะงักเพราะเห็นธงชาติไทยโผล่ขึ้นมากลางผู้คนที่กำลังเดินพลุกพล่าน เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็แทบจะลืมหายใจเมื่อเห็นใครกำลังถือธงเล็กๆ โบกไปมาอยู่ตรงหน้า
"อาทิตย์" ธงรบครางเสียงเบา ตัวแข็งทื่อ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ผมกลัวผู้กองหลงทาง พูดภาษาอังกฤษก็ไม่เป็น เดี๋ยวก็ไปเงอะงะเฟอะฟะที่ไหน จะเที่ยวนิวซีแลนด์คนเดียวคงไม่สนุก" อาทิตย์ยิ้มบางๆ และเดินเข้ามาใกล้ธงรบซึ่งยังยืนนิ่งอยู่
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่อาทิตย์" ธงรบถามขึ้นมาเบาๆ
"เมื่อเช้านี้ครับ"
"มาได้ยังไง"
"เครื่องบินสิ" อาทิตย์ตอบ
"แล้วตั๋วที่พี่ซื้อล่ะ ตั้งหลายบาทนะอาทิตย์" ธงรบเบ้ปาก ทำหน้าเสียดายเงิน
"แล้วก่อนซื้อทำไมไม่ถาม"
"พี่กลัวผิดหวัง"
"แล้วนี่คงหวังไว้มากสิถึงยอมขึ้นเครื่องบินมาถึงนี่" อาทิตย์ส่ายหน้า "รู้สึกยังไงครับที่ไม่เห็นผมโผล่ไปที่สนามบินสุวรรณภูมิ"
"รู้สึกแทบขาดใจสิ โหดร้ายมากเลยนะ ทรมานพี่เป็นสิบๆ ชั่วโมงตลอดการเดินทาง ไหนๆ จะมานี่แล้วทำไมไม่มาพร้อมกับพี่ตั้งแต่กรุงเทพฯ" ธงรบทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ "รู้ไหมว่าพี่วางแผนจะนอนเล่นริมสระว่ายน้ำโรงแรมทุกวันตลอดสองอาทิตย์เลยล่ะ"
"ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว" อาทิตย์พยักหน้า "ตามมาสิครับ"
"จะไปไหน" ธงรบเดินตาม อมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อมองตามร่างปราดเปรียวของอาทิตย์
"เที่ยวนิวซีแลนด์ไงครับ" อาทิตย์หันมาตอบแล้วพยักหน้าให้ธงรบเดินตาม
"เที่ยวเลยหรืออาทิตย์ ไปโรงแรมกันก่อนเถอะ นอนพักผ่อนกันก่อนซักนิด เราจะได้..."
"ผู้กองคงไม่รู้อะไร" อาทิตย์หันมาพูดแทรกแล้วเร่งฝีเท้า
"รู้อะไรล่ะ"
"ตามมาเถอะอย่าให้ผมพูดมาก" อาทิตย์สั่ง
"โอ้โห ยังไมทันไรชักออกแววเป็นผู้ควบคุม" ธงรบบ่นอุบ "แต่อย่าคิดนะว่าธงรบจะกลัวจนหงอ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร"
"ผู้กอง" อาทิตย์หันมาเร่งเมื่อเห็นธงรบยังเดินตามมาช้าๆ
"จ๊ะๆ ไปแล้วจ๊ะ" ธงรบยิ้มกว้างแล้วรีบเดินให้ทันอีกฝ่าย มือเอื้อมไปแตะแขนของอาทิตย์และเมื่ออีกฝ่ายหันมาจึงส่งสายตาเปี่ยมรักให้
...ในที่สุด เวลากว่าสองอาทิตย์ในนิวซีแลนด์ซึ่งธงรบกลัวว่าจะเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายก็จะกลับกลายเ็ป็นเวลาแห่งความสุข เขาจะใช้เวลาสิบกว่าวันที่จะถึงนี้ทำให้อาทิตย์บอกรักเขาให้ได้...
...พระอาทิตย์ทอแสงในใจของเขาแล้ว ต่อจากนี้ไป ชีวิตของเขาจะมีแสงสว่างยามเช้าทุกเช้า ส่วนเขาก็จะเป็นธงรักปักอยู่ในกลางหัวใจของอาทิตย์ตลอดไป...
:pig4: :L1: หวังว่าคงไม่ค้างกันอีกแล้วนะครับ
ป.ล. ค้างกันจังเลย นี่ถ้าใครได้ผู้อ่านในบอร์ดนี้ไปเป็นแฟนคงเปลืองแรงน่าดู (เพราะต้องขจัดอารมณ์ค้างของแฟนให้หายไป ท่าทางคงเนื๊อย เหนื่อย เนอะ...
-
:เฮ้อ: กรรม!!! คุณคฑาวุธ เตรียมหูไว้หลายๆกันนะคะ คนอ่านอยากโหยหวน
อันนี้ไม่ค้างแล้วชิมิ เคลียร์แล้วรึ คนอ่านอยากจะบู้ :sad2:
+1 จัดไปคะ เลขหน้าสวยจัง
-
ขอหวานกว่านี้ไม่ได้หรอคับ T_T
คงต้องจิ้นเอาเองว่า ตลอดสองอาทิตย์ที่นิวซีแลนด์
สารวัตรจะดื่มด่ำความสุขจากการรอคอยตี๋น้อย
มาถึงสองปีเต็มมากแค่ไหน
แต่ไงก็ขอบคุณสำหรับ บทส่งท้ายนะค้าบ
บวก 1 ให้ด้วยเหมือนกานนน ^^
-
+1 ให้ค่ะ
Where where ก็ where where แล้ว
ขอ NC หวานๆ ส่งท้าย ได้ไหมคะ
:call:
-
แล้วไอ้สิบวันที่จะทำให้อาทิตย์พูดคำว่ารักออกมา ทำได้ป่าวอ่ะ
เอิ่ม...ยังค้างอยู่เลยอ่า
ปล.ขอบคุณนะ่ค่ะ อารมณ์ที่ค้างมาตั้งกะปีก่อน ดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่อิ่ม เหอ เหอ
-
:เฮ้อ: -*-
no comment
ปีใหม่ กลับไปอ่านภาค 1/2 + ภาคพิเศษ
รู้สึกเติมเต็มกว่าภาคนี้มากมาย
ขอโทษนะ รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
รออ่านเรื่องต่อไปนะ :กอด1:
-
ค้างกันจริงเลย (เปลืองถุงยางนะเนี่ย)
บทส่งท้าย 3
ในห้องพักโรงแรม Vichita Plaza
"พอก่อนได้ไหมอาทิตย์" ธงรบหอบหายใจแล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่หราบนเตียง "ขอพักเดี๋ยว"
"หมดแรงง่ายจังเลย ไหนว่าแข็งแรงนัก" อาทิตย์อมยิ้ม
"ก็พี่เป็นคนออกแรง พี่ก็เหนื่อยบ้างสิ ตัวเองนอนอยู่เฉยๆ" ธงรบให้เหตุผล
"งั้นให้ผมเป็นคนออกแรงก็ได้"
"ไม่ต๊อง ไม่ต้อง ไม่ต้อง" ธงรบปฏิเสธ "พี่ยอมเหนื่อย ยอมเป็นคนออกแรงทุกครั้งไป อาทิตย์อยู่เฉยๆ น่ะดีแล้ว"
"ผมจะนอนตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ คอยดูนะ" อาทิตย์ทำหน้านิ่งเรียบ
"พี่จะสุมไฟท่อนไม้ให้เร่าร้อน" ธงรบยักคิ้ว "ลองดูซิว่าจะทนได้ถึงขนาดไหน"
"แล้วจะต่อหรือเปล่า"
"บอกแล้วไงว่าขอพักเดี๋ยว"
"งั้นผมจะไปว่ายน้ำคอย" อาทิตย์ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแต่โดนนายตำรวจรั้งตัวเอาไว้ อาทิตย์ไม่ยอม พยายามขืนตัวิอย่างสุดกำลัง ธงรบจึงออกแรงดึงเอาคนที่อยากว่ายน้ำลงนอนบนเตียงแล้วพยายามคล่อมตัวเอาไว้
"ผู้กอง ไหนว่าเหนื่อยไงล่ะ" อาทิตย์โวยวาย
"ตอนนี้มีแรงแล้ว" ธงรบหัวเราะ
"ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมจะไปว่ายน้ำ" อาทิตย์ทำหน้าดื้อดึง
"สระว่ายน้ำไม่หนีไปไหนหรอกน่า มาต่อกันเถอะ มาให้พี่ยกเสาลงหลุมให้เสร็จๆ ไป"
"ไหนเมื่อกี้บอกว่าขอพัก"
"ไม่อยากพักแล้ว" ธงรบส่ายหน้า "ตอนนี้ขอยอมตาย ถึงไหนถึงกัน มามันส์กันดีกว่านะจ๊ะอาทิตย์" ธงรบทำเสียงหื่น ดวงตาพราวระยับ
"ไปหาอะไรมาเตรียมให้เรียบร้อย" อาทิตย์พูดเสียงเบา
"นี่ไง" ธงรบหันไปหยิบสิ่งที่อาทิตย์สั่งให้เตรียมไว้แล้วยื่นให้ดู
"อีกอย่างด้วย"
"ไม่ต้องใช้ไม่ได้หรืออาทิตย์ เพื่อแสดงถึงความรัก พี่จะไม่ให้อะไรมาขวางกั้นระหว่างเราสองคนให้รำคาญ" ธงรบเสียงอ่อนเสียงหวาน นัยน์ตาออดอ้อน
"ผมจะแน่ใจได้ยังไง"
"พี่ขอสาบานด้วยเกียรติของตำรวจไทยว่าพี่ปลอดภัยไร้กังวล" ธงรบทำหน้าขึงขังก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอน "นะ อาทิตย์นะ พี่อยากใกล้ชิดกับอาทิตย์ให้สุดๆ"
"แค่นี้ยังไม่ใกล้ชิดหรือไงครับ" อาทิตย์ลดมือลงไปยังหน้าท้องของธงรบแล้วเกาะกุมส่วนนั้นของนายตำรวจเอาไว้
"ใกล้กว่านี้ ใกล้เข้าไปถึงข้างใน แบบไม่มีอะไรมาขวางกั้น"
อาทิตย์ส่ายหน้า สายตายืนยันคำตอบว่าไม่เปลี่ยนใจแน่นอนไม่ว่าธงรบจะอ้อนวอนอย่างไรก็ตาม
"ทรมานกันจริงๆ เลย" ธงรบตัดพ้อ
"ผมต้องการความมั่นใจ สารวัตรต้องสร้างเครดิตให้ได้ซะก่อน แล้วเราค่อยมาประเมินกันว่าจะเป็นยังไงต่อไป"
"อีกแล้วหรือ" ธงรบทำหน้าหนักใจ "ทำไมหินนักล่ะอาทิตย์ ทำไมยากเย็นแบบนี้ มีเงื่อนไขอีกแล้ว"
"กลับถึงเมืองไทยยิ่งหนักกว่านี้ เตรียมตัวให้ดีเถอะ" อาทิตย์ขู่
"โอ้โห งั้นเลยหรือ ทำไมต้องทำกันแบบนี้"
"ผมไม่ได้ทำ" อาทิตย์ส่ายหน้า "แต่คนที่จะทำคือพี่สุริยะ"
"เกี่ยวอะไรกัน" ธงรบเลิกคิ้ว
"แล้วสารวัตรคิดว่าไง"
ธงรบถอนหายใจเมื่อนึกถึงใบหน้าดุๆ ของสุริยะพี่ชายคนโตของอาทิตย์ซึ่งเขายังไม่แน่ใจว่าจะมาเป็นอุปสรรคกีดขวางความรักของเขาหรือไม่
"พี่สุริยะยังไม่รู้เรื่องของเรา และถ้ารู้ ผมก็ไม่แน่ใจว่า..." อาทิตย์ทิ้งท้ายให้ธงรบคิดเอง
"ตะวันก็ต้องช่วยบ้างสิ" ธงรบอ้างถึงพี่ชายคนรองของอาทิตย์
"พี่ตะวันสู้พี่สุริยะไม่ได้หรอก" อาทิตย์แย้ง "ใครก็ขัดพี่สุริยะไม่ได้"
"ไม่ต้องเอาตี๋ใหญ่มาขู่หรอก" ธงรบทำหน้ามุ่ย
"ผมไม่ได้ขู่" อาทิตย์ยิ้มแล้วพลิกตัวขึ้นนอนทับร่างหนาบึกบึนของธงรบ "ผู้กองต้องผ่านเกณฑ์ของพี่สุริยะ ถ้าไม่ยังงั้น เราสองคนมีปัญหาแน่"
"พี่ไม่กลัว" ธงรบทำหน้าขึงขัง ทั้งที่ในใจอดหวั่นไม่ได้ "พี่จะเอาเฮียสุริยะมาเป็นพวกให้ได้"
"ขอให้โชคดีครับ" อาทิตย์อวยพร
"แต่อาทิตย์ต้องเป็นฝ่ายพี่ด้วยนะ ถ้าอาทิตย์ยืนกรานว่ารักพี่ต้องการพี่ เฮียสุริยะก็คงทำอะไรไม่ได้" ธงรบคาดคั้น "แต่ตอนนี้ เลิกกังวลเรื่องอาตี๋ใหญ่ก่อน ขอให้พี่เชยชมอาตี๋เล็กให้หนำใจเถอะนะ พี่รอมานานแล้ว ทรมานจะแย่ ขอให้พี่ขึ้นสวรรค์อีกซักรอบ นะจ๊ะที่รัก"
"เร็วๆ นะครับ" อาทิตย์เสียงอู้อี้เมื่อธงรบซุกหน้าเข้ามาหาแล้วบดปากหนักหน่วง
"อย่าเร่งสิจ๊ะ"
"นานมากก็ไม่ไหวนะผู้กอง" อาทิตย์เสียงสั่นเมื่อธงรบเริ่มพาเขาขึ้นสวรรค์
"ก็คงจะนานจนกว่าอาทิตย์จะยอมบอกว่ารักพี่" ธงรบครางกระเส่า สองมือลูบไล้เฟ้นฟอนไปทั่วร่างของคนที่เขารักสุดหัวใจ
"ผมรักผู้กอง" อาทิตย์กระซิบข้างหูธงรบเบาๆ "ถ้าบอกรักแล้วก็เลิกได้แล้วสิ"
"ไม่ได้ยิน" ธงรบส่ายหน้า เสียงอู้อี้
"ผมรักผู้กอง"
"อะไรนะ"
"ผมรักผู้กองเสาธง" อาทิตย์ยิ่งพูดเบากว่าเดิม
"พี่ก็รักอาทิตย์"
"รักผมคนเดียวนะ" อาทิตย์คาดคั้น
"คนเดียวสิครับ" ธงรบพยักหน้า "ก็พระอาทิตย์มีดวงเดียวนี่นา พี่จะให้เป็นอาทิตย์ของพี่ทั้งกลางวันและกลางคืน"
"แล้วพระจันทร์ล่ะ" อาทิตย์อดถามไม่ได้
"พระจันทร์ดับแสงมืดมิดตลอดไปแล้วครับ" ธงรบพูดเสียงเบาแล้วเม้มปากเข้ากับยอดอกของชายหนุ่ม
"หมายความว่ายังไง" อาทิตย์สะดุ้งเฮือก ร่างสั่นสะท้านเพราะสัมผัสเร้าอารมรณ์จากอีกฝ่าย
"ฮื่อ อย่าชวนคุยสิอาตี๋" ธงรบครางแล้วเลื่อนปากต่ำลงไปตามร่างกายของคนรัก "ตอนนี้มีแต่เราสองคน ตอนไหนๆ ก็จะมีเราเพียงสองคน พี่รักอาทิตย์คนเดียว"
"ครับ" อาทิตย์รับคำง่ายๆ แล้วครางกระเส่าเมื่อธงรบโหมรุกอย่างเร่าร้อน
สองร่างเกี่ยวกระหวัดรัดกันแน่นและพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอย่างรัญจวน เสียงครางอืออาบ่งบอกถึงอารมณ์พิศวาสที่กำลังโหมกระพือ นอกห้องพักของโรงแรมริมทะเล พระอาทิตย์กำลังทอแสงสีแดงเข้ม สาดส่องเข้ามาในห้องผ่านกระจกบานใหญ่ อาบร่างแกร่งกำยำเปลือยเปล่าทั้งสองร่างที่กำลังบรรเลงเพลงรักกันอยู่บนเตียง
ธงรบเงยหน้าขึ้นมองอาทิตย์ซึ่งนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ปากเผยอรอรับการจูบจากอีกฝ่ายที่หายใจหอบถี่อยู่ใกล้ๆ
"อาทิตย์"
"ครับ" อาทิตย์ตอบเสียงเบา
"เรามารักกันนะ"
"พูดอยู่นั่นล่ะ เมื่อไหร่จะหยุดพูดซะที"
"พี่อยากพูด" ธงรบหัวเราะเบาๆ "อยากบอกรักอาทิตย์ให้คอแห้งไปเลย"
"อย่าดีแต่พูดนะ ขอให้ทำด้วย"
"ได้เลยจ๊ะ" ธงรบยิ้มกว้าง "พี่จะรักอาทิตย์ทุกวันเลย บางวันจะรักเบิ้ลด้วยนะ อย่าบ่นก็แล้วกันที่ได้รับความรักจากพี่จนจุกท้อง เอ๊ย จุกอก"
"ฮื่อ" อาทิตย์พยักหน้าแล้วลืมตาขึ้นมามองคนที่มีพลังรักอัดแน่นอยู่ในตัวพลางยกแขนขึ้นโอบรัดต้นคอของธงรบและดึงลงมาหา
"มารักกันเถอะครับผู้กองธงรบ"
"สารวัตรครับ พี่เป็นสารวัตรแล้ว" ธงรบแย้ง
"ผมจะเรียกผู้กอง ใครจะทำไม" อาทิตย์ยิ้มบางๆ "ผู้กองยอดรัก"
"จ๊า จะเรียกยังไงก็ได้" ธงรบยิ้มรับแล้วยื่นปากจูบอาทิตย์อย่างแผ่วเบา "ขอเพียงแต่อาทิตย์รักพี่ก็พอแล้ว จะเรียกพี่ว่าหมู่หรือจ่า พี่ก็ยอม เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าพี่รักอาทิตย์ รักที่สุดในโลก พี่ไม่เคยคิดเลยว่าพี่จะมาตกหลุมรักแบบนี้ แต่พี่ไม่เคยเสียใจเลยรู้ไหมที่..."
"สมคบคิดกับเพื่อนเพื่อกำจัดผม" อาทิตย์เติม และเมื่อเห็นธงรบเลิกคิ้วจึงพูดต่อว่า "คิดว่าผมไม่รู้หรือไงว่าผู้กองกะจะฟันผมแล้วทิ้ง ที่มอมเหล้าผมแล้วพาไปกำจัดที่คอนโดนั่นน่ะ ร้ายกาจมากจนไม่น่าให้อภัยเลยนะครับ"
"แต่พี่ก็เลิกไม่ได้ พี่ไม่เข้าใจว่าทำไม ตอนแรกก็คิดแค่นั้น รู้ไหม คืนนั้นพี่อยากได้อาทิตย์ใจจะขาด พี่นอนลูบไล้ตัวอาทิตย์จนมือเกือบเป็นตะคริว พอได้ชุดเล็ก พี่ก็อยากทำชุดใหญ่ แต่พี่ก็อดสงสารไม่ได้เพราะอาทิตย์ท่าทางเจ็บมาก พี่ก็เลยปราณีไม่ข่มขืน ยอมอดเปรี้ยวไว้กินหวาน แต่กว่าจะได้กินก็เล่นเอานานเกือบปี"
"พอแล้วๆ เลิกพูดได้แล้ว" อาทิตย์ห้าม ยกนิ้วขึ้นแตะปากคนพูดมาก "จะทำก็ทำเถอะ จะชุดเล็กชุดใหญ่ยังไงก็ได้ ผมยอมแล้ว"
"ยอมจริงๆ นะ อย่ามาเรียกสิทธิแลกเปลี่ยนหรือผลัดกันอย่างเคยนะ ยอมแล้วก็ยอมเลยนะจ๊ะ" ธงรบคาดคั้น "พี่ยอมสูญเสียความเป็นชายมานานแล้ว ตอนนี้พี่..."
"สูญเสียซักกี่ครั้งเชียว อย่ามาทำเป็นพูด ผู้กองโกงผมมาตลอด ผมหยวนๆ มาหลายต่อหลายครั้ง ยอมเลยตามเลยมาตั้งนาน อย่ามาทำเป็นบ่น" อาทิตย์เบ้ปาก ก่อนจะทำตาวาวแล้วพูดขึ้นว่า "งั้นผมขอส่งท้ายซักครั้งนะครับ"
"ไม่ด๊าย ไม่ได้ ไม่ได้" ธงรบส่งเสียงลั่น ทำหน้าตาตื่น "ไม่ได้เด็ดขาด"
"ทำไมจะไม่ได้"
"พี่กลัวเจ็บ" ธงรบทำหน้ามุ่ย "อาทิตย์จ๋า อย่าเลยนะ แบบนี้ล่ะดีแล้ว อาทิตย์เป็นของพี่เถอะนะจ๊ะ พี่จะปกป้องดูแลอาทิตย์อย่างดี"
"สัญญานะครับ"
"สัญญาจ๊ะ"
"ถ้าทำให้ผมเสียใจ ถ้าผิดสัญญา..." อาทิตย์หรี่ตา ทิ้งท้ายประโยคให้ธงรงได้ไตร่ตรอง
"ถ้าผิดสัญญา อาทิตย์ฆ่าพี่ได้เลย" ธงรบทำหน้าตาขึงขัง "พี่จะรักอาทิตย์คนเดียว ส่วนเรื่องพฤติกรรมของพี่ที่อาทิตย์กังวลนั่นน่ะ พี่จะพยายามปรับปรุงตัวให้ดีที่สุด พี่ไม่ได้เป็นคนสมบูรณ์แบบ ไม่ใช่ผู้ชายแบบที่แกะกล่องออกมาแล้วพร้อมใช้เลย แต่พี่ก็จะทำดีที่สุดเพื่ออาทิตย์"
"เรื่องเจ้าชู้"
"จะไม่เจ้าชู้เลยจ๊ะ พี่ขอรับรอง พี่เลิกเจ้าชู้แล้ว ถ้าพี่เจ้าชู้ พี่ยอมให้อาทิตย์เฉือนทิ้ง" ธงรบยกมือขึ้นทำท่าสัญญา
"ได้เลย" อาทิตย์พยักหน้าขึงขัง
"แล้วให้พี่ยกเสาลงหลุมได้หรือยังจ๊ะ" ธงรบทวง
"ก็ใครบอกให้หยุดล่ะ ตัวเองก็พูดไม่หยุดอยู่นั่นล่ะ" อาทิตย์ทำเสียงอ่อนใจ
"จ๊ะๆ จะเลิกพูดแล้ว ตอนนี้จะทำอย่างเดียว เสียวแบบนันสต๊อป เอาให้หอบแทบขาดใจ จะได้ถึงสวรรค์ชั้นสุดยอด" ธงรบหัวเราะเสียงดังแล้วลงมือ 'ปฏิบัติภารกิจ'
"ไปเอาถุงมาก่อน" อาทิตย์ยังไม่ลืมเรื่องเดิม
"ไหนบอกให้หยุดพูด" ธงรบส่ายหน้า
"ไปเอามา"
"ไม่" ธงรบส่ายหน้าปฏิเสธแล้วซุกไซร้แผ่นอกเนียนสะอาดของอาทิตย์ซึ่งนอนบิดตัวรับการปรนเปรอจากนายตำรวจหนุ่ม
"อาทิตย์ เป็นของพี่เถอะนะ" ธงรบเสียงกระเส่า
"เป็นตั้งนานแล้ว" อาทิตย์เสียงขาดห้วง "ทำซะที ผมจะไม่ไหวแล้ว"
"จ๊ะที่รัก" ธงรบรับคำ "อาทิตย์จ๋า พี่รักอาทิตย์เหลือเกิน แล้วอาทิตย์ล่ะรักพี่หรือเปล่า"
"รักสิครับ" อาทิตย์พยักหน้าและตอบเสียงเบา
"มารักกันนะอาทิตย์นะ" ธงรบส่งสายตาวาบหวาม
"ผู้กองธงรบ หยุดพูดซะที" อาทิตย์ห้ามเสียงดุ
"พี่รักอาทิตย์"
"ผมก็รักผู้กอง"
****อวสาน****
-
ขอเลือดด่วน :haun4:
จบแบบมีความสุข ขอบคุณครับ o13
-
ได้ยินคำว่ารักสักที เฮ้อ.....อ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถูกใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขออีกๆ
:laugh:
-
ขอบคุณค่า แฮปปี้เอนดิ้งซะที :mc4:
แต่!!!
"พระจันทร์ดับแสงมืดมิดตลอดไปแล้วครับ"
นี่หมายความว่าไงง่ะ โจ้ตายเหรอคะ :sad4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณ น่ารักจริงๆ
แล้วให้รออ่าน ภาค 4 ใช่มะ
ก้อมาเปิดประเด็นเฮียสุริยะอีกแล้ว
ตกลงสารวัตรเสาธงไปดูใจน้องโจ้ไม่ทันใช่ป่าว
ถ้าใช่ :monkeysad: น่าสงสารสุดสุด
จากภาคที่แล้ว ยังเคลียร์ไม่หมดเลยนะคุณนาย
...อาวุธ...น้องนนท์....ศรุต...กษิดิษฐ์......
:laugh:
-
ต้องให้ได้อย่างนี้สิ คุณนาย
แต่ว่า
ตกลง น้องโจ้ ตายจริงๆเหรอ
ถ้าจริงน่าสงสารมาก
ถ้าไม่ขอตอนพิเศษของน้องโจ้กะใครสักคนได้มั้ยค่ะ "ได้โปรด" :call:
-
หวานจัง
แต่
พระจันทร์ตายหรอ :serius2:
-
:a1: สบายตัวเลยดิ อิพี่ธงแหม....คงกะไม่ทำมาหากินจ้องแ่ต่จะฆ่าลูกชิมิ
นุ้งอาทิ๊ตตตตตซะมีไม่ฟิตเนี่ยหาอะไหล่ที่ไหนเปลี่ยนดีเคอะ :jul3: นิดๆหน่อยๆทำบ่นว่าเหนื่อยเนอะ
ฟ้าเหลืองฟ้าชมพูทำจะเป็นจะตาย :laugh: สวรรค์ทั้งน้าน :m2: :m2:
อ่านตอนนี้แล้วชื่นหัวจิตหัวใจแม่ยกนุ้งอาทิ๊ตตตตต เสียงบอกรักเซะซี่เหลือเกิ๊นลูก :m3: :m4:
"พี่อยากพูด" ธงรบหัวเราะเบาๆ "อยากบอกรักอาทิตย์ให้คอแห้งไปเลย"
>>หึหึ หวานซะ..อย่าลืมนะสัญญาเป็นสัญญาไม่งั้น เจี๋ยนทิ้ง
+1 เจ้าคะ o13 o13 o13 :กอด1:
ฝีมือนุ้งคชานนท์สำเร็จไปอีกหนึ่งคู่ น้องโจ้เสียสละชีวิตเพื่อบูชาความรักที่ไม่มีวันเป็นจริงชิมิลูก :เฮ้อ:
-
เหมือนจะจบแต่ก็ยังค้างอยู่ดีอ่ะเพ่นายยยยยยย :m31:
ค้างคาอยู่หลายประเด็นเลยอ่ะ อย่าทำให้ค้างดิ นะ นะ นะ :m15:
-
หวานที่สุดเท่าที่เคยอ่านจากพี่นายแล้วมั้งเนี่ย :impress2:
ว่าแต่พระจันทร์ดับนี่ดับไปในความรู้สึกผู้กอง เอ๊ย สารวัตร หรือโจ้ตายไปจริงๆอ่า :serius2:
ขอบคุณที่ช่วยแก้ค้างค่ะพี่นาย :laugh:
โปรเจคหน้าคืออารายคะ ปูเสื่อรอแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของอาทิตย์และผู้กอง ชอบคู่นี้มากๆเลย
-
:laugh: :z1: :m25:
And Happy New Year
:L1: :L1: :L1:
-
มารออ่านคู่คุณตฤณกะอัสนัยยยยยยย
ปล.จบอย่างนี้น่าให้รางวัลเป็นจูจุ๊บ
-
อร๊าย จบแบบนี้ก็แฮปปี้อ่ะดิ๊
ไม่ค้างแล้ว 5555 ขอบคุณครับ คุณคฑาวุธ
:L2:
-
ค้างกันจริงเลย (เปลืองถุงยางนะเนี่ย)
ไอ้ที่ค้างเนี่ยเพราะเจอประโยคนี้ของคุณนายต่างหาก :haun4:
ขอบคุณสำหรับตอนจบ ดีใจที่อาทิตย์ตามไปนิวซีแลนด์แม้จะ
ไม่ได้เดินทางไปพร้อมกัน แต่ความหวานก็ไม่เป็นรองคู่ไหน ๆ
ขอให้สารวัตรธงรบทำตัวดี ๆ มีความประพฤติดี ๆ เอาความเจ้าชู้
ทิ้งไปเลย จะได้ไม่ถูกอาตี๋น้อยโกรธและลงโทษแบบหนัก ๆ อีก
สงสารอาทิตย์ด้วยหากสารวัตรทำตัวไม่ดี เพราะอาทิตย์ให้ใจแก่
สารวัตรไปจนหมดแล้ว .... :pig4:
-
เหมือนจะจบแต่ก็ยังค้างอยู่ดีอ่ะเพ่นายยยยยยย :m31:
ค้างคาอยู่หลายประเด็นเลยอ่ะ อย่าทำให้ค้างดิ นะ นะ นะ :m15:
นั่นสิค่ะ เหมือนมันกระโดดข้ามอะไรบางอย่าง ... แต่ก็พออภัยได้ :haun4: :haun4:
ปล. เรื่องต่อไปจะคลอดเมื่อไหร่ค่ะ จะได้คอยแวะเวียนมาส่อง ... อยากได้ แบบตบจูบๆบ้างน๊า อิอิ
-
และแล้ว...ก็..สะบ่ะล่ะกึ๊ก...กันจนดั้ย....
ลุ้นจน กระเพาะฉี่ เป็นอัมพาท....นัยที่สุด พี่ตี๋ ตะวันเเดง ก้อ พูดว่ารักสักที..
ขอบคุณพี่นาย และ คุณ คทาวุธ ค่ะ....รอเรื่องใหม่ต่อปัย
-
จบแบบนี้ค่อยพอคบได้หน่อย เอ้าฉลอง :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
โอยยยยยยย หวานซึ้ง พลางเลือดท่วมจอ o13 o13 แบบนี้สิ ค่อยน่าคบหน่อย แต่ไม่เคลียร์อยู่ดี 55+ เพราะเรายังไม่รู้ว่าท่านพี่สุริยะ พ่อตะวันใหญ่ของเราจะทำยังไงเมื่อรู้ว่าตัวเองเข้าใจถูกเรื่องแต่ผิดคน อยากรู้ว่าสุริยะจะทำยังไง เมื่อรู้ว่าอาทิตย์รักธงรบ ไม่ใช่อาวุธ
เอามาเปาฯตอนพิเศษแบบคู่ อานุภาพ+อธิคมก็ได้ นะนะนะนะ :monkeysad: :monkeysad:
สวัสดีปีใหม่เจ้าค่ะ ขอใหห้แข็งๆ แรงๆ ตลอดไปนะเจ้าค่ะ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดด +1 นิวซีแลนด์แดนหรรษา :m25: หวานสุดๆ หื่นสุดๆด้วย ฮ่าๆๆๆ ได้ยินคำว่ารักหลายรอบเลยนะเนี่ย อาตี๋นี่น่ารักจริงๆ :-[
เฮียเสาธงก็ขอให้เลิกเจ้าชู้ได้อย่างปากว่าแล้วกัน อาตี๋เค้าทุ่มเทหมดใจแล้วนะ
พระจันทร์ตายจริงๆเหรอ เสียใจ
แบบว่าๆ หลายคนก็ยังไม่เคลียร์และ"ค้าง"ในหลายๆเรื่องทั้งโจ้ ทั้งเฮียสุริยะ ทั้งอาวุธ กษิดิษฐ์(เขียนยังไง??) ดังนั้น ขอภาคสอง เลยได้ป่าวพี่นาย :laugh:
ปล อยากอ่านตอนพิเศษประมาณ อธิคมกะเสาธงแข่งกันหวานใส่เมียตัวเอง กีสๆๆ :man1:
-
จบได้ครับ (แต่จะดีกว่านี้ ถ้ามี ตอนพิเศษ ฮ่าฮ่าฮ่า) อยากรู้ว่าด่านอรหัน ของเฮียสุริยะจะเป็นอย่างไรอ่ะครับ พอมีเป็นกระไส ให้อ่านไหมครับ พี่นาย
ติดตามมาตลอด ที่ผ่านมาลุ้นให้อาทิตย์รักกับธงรบ จนไปๆมาเหนื่อยใจ จะลุ้นให้ไปรักกับอาวุธแล้ว แต่สุดท้ายอาทิตย์ก็มาหาธงรบจนได้ เหอๆๆ โล่งอก
ขอบคุณพี่นาย ครับ ที่แต่งเรื่องให้ผมได้อ่าน ได้ติดตาม ได้มีความสุขเล็กๆน้อยๆ ที่พอหาได้จากที่นี่ จะค่อยเรื่องต่อไปครับ
-
:m31:
:angry2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เราชอบบบบบ 555
เลือดหมดตัว เอิ๊กกกก
อาทิตย์น่ารักอ่า ^///^
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสคู่นี้ มันน่ารักจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเสียดาย จบซะแล้น
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:impress2:
ดีใจเเทนธงรบจนออกนอกหน้า
รู้สึกว่าอาตี๋โดนเก็บดอกเบี้ยไปไม่น้อยเลยยยย :haun4:
ปล. สามเสือก็ขายออกไปสองเเล้ว ละขวัญใจผม "สารวัตรอาวุธ" จะได้สุขกับเค้าเมื่อไหร่ละครับ พี่นาย o13
-
เยสสสสสสสสสสส เข้ามาจิ้มบวก
ตอนพิเศษถูกใจ ขออีกได้ป่าวคะ ฮ่าๆๆๆ ชอบที่สุดด
น่ารักกกกกกก :man1:
ขอไปตั้งหลักเดี๋ยวมาดิทเม้นท์อีกรอบ อิอิ
-
ไม่อยากให้เขารักกัน
แต่ดีใจที่ ธงรบ มีความสุข
ส่วนอาทิตย์ งั้นๆ แหละ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ผู้กองของเจ้
-
o13
อธิบายอีกสักหน่อยก็คงจะดี
:z1:
-
:m25:
ในที่สุดอีตาเสาธงก็ปักธงบนพระอาทิตย์สำเร็จเสียที
+1ให้คนแต่งจ๊ะ
-
o13 สวัสดีปีใหม่ค้าบ ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะค้าบบ
ในที่สุดก็จบซะที หลาย ๆ ประเด็นก็แบบว่า สรุปแบบให้คิดเองได้
สนุกมากค้าบ ติดตามมานานแล้ว แล้วก็ได้ไปอ่านที่อีกบอร์ดด้วย
ตอนที่อีก 10 ปีข้างหน้า ที่คุณตำรวจและคุณแฟนทั้งหลาย
"ลงพุง" แหะ ๆ น่ารักดีค้าบบบ ขอบคุณมาก ๆ นะค้าบบ
รอติดตามผลงานอื่น ๆ ต่อไปนะค้าบผม สู้ๆนะค้าบ โย่ววววว
-
สวัสดีปีใหม่คะ
ขอให้คนแต่งและ ทุกคนในเล้ามีความสุขนะคะ
ปล.เรื่องนี้ตอนจบนี่เลือดโชกเลยนะเนี่ย เห็นมีแต่คนเลือดไหลเต็มไปหมด :jul1:
-
ในที่สุดก้ออ่านจบจนได้ ใช้เวลาในการอ่าน 2-3 วัน
คู่นี้ก้อน่ารักดี เจ้าชู้ กระล่อน ได้ใจเหลือหลาย
แต่ยังไง ก้อยังชอบ คดีรัก ภาค 1 และ 2 มากกว่า
เพราะชอบ "อนุภาพ" อย่างมากมาย
จนมีความรู้สึกอยากเจอคนแบบ "อนุภาพ" ตัวจริงสักคน
ก้อคงจะดีไม่น้อย :กอด1:
-
:haun4:หลังจากโดน ประชาชีโอ้โลม สุดท้ายพี่วุธ ก็เข็นตอนจบแบบหวาน ๆ มาสังเวยให้พวกเรา แบบว่า จบแบบนี้ มีภาคต่ออีกช่ายป่ะจ๊ะ ดีดี น้องรออยู่ ยังตราตรึงกะอนุภาพไม่รู้ลืม สารภาพว่าภาคนี้ไม่ค่อยได้ติดตามเท่าไหร่ ไม่ไหวกะธงรบ โคตะระเจ้าชู้มากมาย ไว้รอเชียร์ภาคต่อไปน่ะค่ะ :3123:
ปล.อย่าลืมรวมเล่มไว้เป็นอนุสรณ์บ้างน่ะค่ะ ยังไม่เคยได้ทันภาค 1 เลย อย่าเพิ่งพับโครงการน้า
-
ค่อยยังชั่ว
นึกว่านิยายจะจบกุดๆเหมือนคนแต่ง
ว่าแต่โจ้เป็นไงบ้างเนี่ย
แอบเป็นห่วงเล็กน้อย
-
ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับบทส่งท้ายที่รอคอย
ปล. แน่ใจนะสารวัตรว่าถ้าเจ้าชู้อีกจะยอมให้อาทิตย์ เฉือน จะรอดูความประพฤตินะคะ
-
ขอบคุณสำหรับบทส่งท้ายค่ะ
สารวัตรกำลังรักกำลังหลง จะมีหมดโปรโมชั่นไหมเนี่ย
แต่ก็นะผ่านมาเป็นปีแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าคนเจ้าชู้ขนาดยักษ์ใหญ่
จะกลับตัวได้เนาะ คุณนาย
รออ่านเรื่องใหม่ค่ะ
-
รีเควสตอนคุณสารวัตรฝ่าด่านเฮียสุริยะได้ไหมอ่าพี่นาย
อยากอ่านตอนพิเศษอีก 10 ปีข้างหน้าบ้างจังเลย :-[
-
รีเควสตอนคุณสารวัตรฝ่าด่านเฮียสุริยะได้ไหมอ่าพี่นาย
อยากอ่านตอนพิเศษอีก 10 ปีข้างหน้าบ้างจังเลย :-[
ยกมือสนับสนุน ขอด้วยคน
ว่าแต่จะนานไปไหมน่ะ :z3:
:z13:
-
:haun4: :impress2:
สุดยอด o13 o13
-
"พระจันทร์ดับแสงมืดมิดตลอดไปแล้วครับ" :m15: :o12:
-
วะวะว้าวววว !
แฮปปี้เอนดิ้งซะที 5555
อาทิตย์น่ารักๆๆๆ o13
-
ว่างๆ ก้อจัดตอนพิเศษมาบ้างนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
จบได้น่ารักดีจัง ผู้กองธงรบกับอาทิตย์คงจะหวานกันไปนานๆนะ ถ้าไม่ดีแตกซะก่อน ขอบคุณครับคุณคฑาวุธ
-
:pig4: :mc4:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ ที่ทำให้ไม่ค้าง
แต่ไอ้ที่ทิ้งท้านเรื่องเฮียสุริยะน่ะ ตกลงจะแต่งเรื่องต่อไปใช่เปล่าครับ พี่นาย
+1 ให้ดูเหมือนเป็นการติดสินบน :z2:
-
ขอบคุณนะครับที่ทำให้อาการค้างหายซะที
555
-
เย้ เย้ เย้ หายค้างกันแล้ว
ยาแก้แฮงค์ของคุณวุดนี่ได้ผลชะงัดเลยนะครับ
-
:กอด1:
มารอตอนพิเศษของท่านรองโฆษก
-
ก่อนอื่นก็
ให้รางวัลคุณนายก่อน :จุ๊บๆ:
บทส่งท้ายถูกจวยมากๆ
เป็นบทอัศจรรย์ที่พูดมากที่สุดเลยมั๊ง
อยากอ่านตอนสารวัตรฝ่าด่านเฮียสุริยะอะคุณนาย
อะ
ไม่ต้องกลัวเปลืองถุงยางเลยคับ
เดี๋ยวผมจัดให้ :z1:
ขอบคุณสำหรับบทส่งท้ายนี้ เป็นของขวัญปีใหม่ที่ให้กับคนอ่านเลยคับ :bye2:
-
แวะมา + ให้กะพี่นาย สำหรับตอนส่งท้าย
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณมากคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
หายค้างเลยยยยยยยยยยยยยยยย
555555555555
-
คิดตึ๋งอาทิ๊ตตตตตตต :man1:
คิดตึ่งคุณนุ :กอด1:
คิดตึ๋งคนแต่ง :impress2:
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
:pig4:สำหรับบทส่งท้ายที่ทำให้หายค้างงงงงงงง
+1 แต่ขอรีเควสตอนพิเศษนะค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
ก็คงต้องฝ่าฟันกันไปอีกในอนาคต แต่คนอื่นก็ดูจะยังไม่เคลียร์เนอะว่าตกลงเป็นอะไรยังไงกันบ้าง ชีวิตธงรบคงมีแต่เรื่องวุ่นที่เจ้าัตัวก็คงแก้ปัญหาได้เท่านี้(จริงๆ) สงสัยจะเป็นตอนจบแบบปลายเปิด ว่าแต่น้องโจ้เป็นไงบ้างT-T สงสารเด็ก
-
o18 ในที่สุดก็ไม่ค้างแล้ว ^^ ไม่เปลืองcondom ด้วย เพราะสารวัตรไม่นิยมใช้ :laugh:
สนับสนุน ตอนพิเศษตอนกลับไทยนะค้าบ อยากอ่านการฝ่าด่านเฮียสุริยะด้วยเหมือนกัน
ว่าจะหมู่หรือจ่า ก็ยอมจริงหรือเปล่า อิอิ
......... น้องโจ้ ก็เป็นพระจันทร์ที่ดับมืดมิดไปตลอดกาล แล้วไงคับรีบน เหตุการณ์ที่น้อง
โจ้ฆ่าตัวตาย ทำให้สารวัตร แทบถอดใจจากตี๋น้อยกันเลยทีเดียว น่าสงสารโจ้จริงๆ T_T
-
ในที่สุดพระอาทิตย์ก็ขึ้นมาอยู่เหนือเสาธงซะที อิอิ
-
โอ๊ะ คุณ นาย หายตัว ไม่โผล่มาเลยอ่ะ งุงิ
อยากรู้แค่ว่า เฮียใหญ่รู้ว่าน้องเล็กรักกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่ตัวเองคิด จะเป็นยังไงอ่ะ แล้วเรื่องของโจ้ล่ะ สรุปฆ่าตัวตายสำเร็จไปแล้วใช่ไหม เล่ามาให้ระเอียลๆๆๆ ด้วยนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆ
สวสัดีปีใหม่เจ้าค่ะ ระวังโดนเสือกัดนะเจ้าค่ะ ^^
-
:pighaun: :m25: หวานได้เลือดท่วม
-
จบแบบ รวบรัด จริงๆๆ . . . :z13:
-
ลืมถามคุณ katawoot ว่า จะมีภาคต่อพิเศษ อีกหรือป่าว
เพราะอยากรู้ว่า ถ้าอธิคมรู้ว่า มีคนมาจีบเมียตัวเอง เป็นนายทหารด้วย จะทำอย่างไร
อยากอ่านตอนนี้มากๆๆเลย :L2:
ช่วยรับไว้พิจารณาหน่อยนะ...... :pig4:
-
ชอบจังเลย
จบแบบเลิฟ ๆ กับแบบนี้
แล้วจะมีภาคสองมันหน้อ :impress2:
-
แวะมาดูเผื่อมีภาคพิเศษอิอิ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แบบว่ายังอ่านไม่ถึงไหนเลยอ่ะ ^6^
แต่จะพยายามต่อไป...
-
มาตามภาคต่อของทั้งสองสารวัตรเลย
อย่าลืมเพื่อนๆ และน้องนนท์ด้วยนะ
ยังไม่เคลียร์เลย
หวังว่าคงได้อ่านอีกหลายภาค
เห็นด้วยกะรีฯ บนโน้น
เรื่องนายทหารหนุ่มหล่อ
คิดถึงสารสัตรอธิคมกะคุณนุ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ย่องมาเผื่อเจอภาคพิสดาร เอ๊ย พิเศษ :z1: :call:
-
บรรยายความรู้สึกเป็นตัวอักษรไม่เก่ง ขอกด+1 เป็นการขอบคุณนะคะ
-
บทส่งท้าย 2
อาวุธเดินเข้าไปในห้องทำงานของพลตำรวจเอกคฑาวุธผู้เป็นบิดา ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ รอให้รองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติเซ็นเอกสารเสร็จแล้วจึงพูดขึ้นว่า
“วันนี้ผมไปเยี่ยมคุณแม่"
“มีอะไรอีกล่ะ" ผู้เป็นบิดาถาม
“คุณแม่อยากจะให้คุณพ่อช่วยน้อง"
“แม่แกจะให้พ่อใช้เส้นอีกแล้ว แกก็รู้ใช่ไหมว่าพ่อไม่ชอบ" พลตำรวจเอกคฑาวุธพูดทั้งที่ยังก้มหน้า
“ทราบครับ" อาวุธพยักหน้า "ผมก็แค่เป็นคนส่งสาร"
“เออๆ เดี๋ยวพ่อจัดการเอง เอาเรื่องที่พ่อเรียนเชิญแกให้มาพบก่อน" รองอำนวยการสำนักงานตำรวจแห่งชาติเน้นเสียงคำว่า 'เรียนเชิญ'
“เรื่องอะไรครับ"
“ทำไมแกไม่ค่อยอยากจะมาหาพ่อวะ กว่าจะมาหาได้แต่ละทีแทบต้องส่งคนไปตาม" พลตำรวจเอกคฑาวุธโยนปากกาลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ก่อนจะยกมือประสานท้ายทอย "แกรู้ใช่ไหมว่าโผ ผ.บ. ต.ร. ครั้งนี้พ่อมีสิทธิ์กว่าคนอื่นๆ"
“ทราบครับ" อาวุธพยักหน้า
“พ่ออยากให้แกไปทำงานโปรเจ็ค ENSU ที่นิวยอร์ค สร้างผลงานเด็จๆ ซักหน่อย กลับมาพ่อจะดันให้แกเป็นรองโฆษก พ่อวางแผนเอาไว้ว่า...”
“ไหนว่าคุณพ่อไม่ชอบใช้เส้น" อาวุธพูดแทรก
“แต่แกมีศักยภาพนี่หว่า แล้วนี่เป็นเรื่องกิจการตำรวจ น้องแกเป็นนักธุรกิจการเมืองหน้าเลือด พ่อไม่อยากยุ่ง แกเป็นลูกพ่อนะวุธ บัลลังค์ ผ.บ. ต.ร. จะแน่นปึ๊กถ้ามีคนที่พ่อไว้ใจได้เป็นปากเป็นเสียงให้พ่อ"
“ผมขอคิดดูก่อน"
“อย่าคิดนานนัก พ่อมีเวลาไม่มาก" รอง ผ.บ. ต.ร. รีบพูด "มีเวลาไม่ถึงปี พอพ่อเป็นผู้บัญชาการแล้วจะเรียกตัวแกกลับมา ที่นี้พอได้เป็น พ.ต.อ. ซักครึ่งปีพ่อจะตั้งแกทันที"
“พ่อจะใช้เส้นให้ผมได้ พ.ต.อ. หรือครับ"
“ตอนแกได้เป็น พ.ต.ท. พ่อก็ใช้เส้นโว้ย เลิกเถรตรงซะทีเถอะ แกยอมรับไหมล่ะว่า ยศของแกทำให้แกทำงานตามอุดมการณ์ของแกได้ง่ายขึ้น แล้วที่พ่อดันก็เพราะฝีมือ พ่อไม่ซี้ซั้วดันใครไม่ดูตาม้าตาเรือหรอก ไม่แน่ ในอนาคตแกอาจได้เป็น ผ.บ. ต.ร. ถ้าปล่อยให้แกไต่บันไดมาเรื่อยๆ ตอนนี้แกก็อยู่ขั้นเดียวกับไอ้คมหรือไม่ก็ไอ้ธง"
อาวุธเมินออกไปมองนอกหน้าต่างเมื่อได้ยินชื่อเพื่อนทั้งสอง ผู้เป็นบิดาจึงเปลี่ยนมาพูดเสียงเรียบว่า "แล้วนี่เรื่องอะไรกัน มีเรื่องอะไร"
“อธิคมมาคุยกับพ่อหรือครับ" อาวุธเลิกคิ้ว ถามเสียงเรียบ
“ไม่ใช่ พ่อไอ้คมบ่นให้ฟัง มันบอกว่าเสียดายสามทหารเสือ พ่อยังนึกนะว่าถ้าพ่อได้แกสามคนมาทำงานด้วยต้องรุ่งแน่ ให้ไอ้คมเป็นฝ่ายบู๊ แกเป็นฝ่ายบุ๋น แต่ไอ้ธงนี่สิ น่าเสียดาย"
“ถ้าธงรบมาร่วมทีมด้วย พ่อจะให้เป็นอะไรครับ" อาวุธเผลอถอนหายใจเบาๆ
“อืม อย่างเจ้านี่ให้มันเป็นอะไรดี ลูกล่อลูกชนมันเยอะ" รอง ผ.บ. ต.ร. เอียงหน้าคิด
“ผมกับเพื่อนผิดใจกันนิดหน่อย แตไม่นานคงเคลียร์ได้ครับ" อาวุธตอบเสียงเรียบ
“รีบๆ เคลียร์เข้า พ่อไม่อยากให้เพื่อนบาดหมางกัน"
“เรื่องไปนิวยอร์ค เมื่อไหร่ครับ" อาวุธถามเพื่อเป็นการรวบรับ
“ง่ายๆ ยังงี้เลยเหรอ"
“ถึงยังไงพ่อก็คงต้องให้ผมไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือครับ"
“แกนี่เคยเป็นยังไงก็ยังเป็นยังงั้น" ผู้เป็นพ่อส่ายหน้า "ก็เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ เดี๋ยวพ่อจะให้หน้าห้องโทรไปบอก ระหว่างนี้แกก็รีบเคลียร์งานเคลียร์อะไรให้เสร็จ"
อาวุธพยักหน้าแล้วลุกขึ้นวันทยหัตถ์พลตำรวจเอกคฑาวุธแล้วเดินตรงไปยังประตูห้อง แต่เมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูก็ต้องชะงักเมื่อบิดาพูดตามหลังมาว่า
“ลืมเค้าซะเถอะวุธ"
ภาพของคนในอดีตฉายวาบขึ้นมาบนประตูห้องราวกับเป็นจอภาพยนต์ ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคนที่เขารักแบบยังมีลมหายใจนั้นไม่เคยหายไปจากความคิดคำนึง ณ ตรงนี้ที่เขายืนอยู่คือที่สุดท้ายซึ่งเขาเห็นนทีแบบมีลมหายใจ ตอนนั้นพ่อเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน นทียืนอยู่ที่ประตู มือจับลูกบิดดันประตูเปิดออกช้าๆ เขายืนกอดออกมองนทีเดินออกไปจากห้องด้วยสายตากังวล ไม่เคยนึกเลยว่านั่นคือครั้งสุดท้ายที่เห็นนทีมีชีวิต เพราะครั้งต่อไปที่เขาเห็นชายหนุ่ม นทีอยู่ในอ้อมแขนของเขา ตาปิดสนิท
สิ้นลมหายใจ...
“วุธ พ่อไม่อยากเห็นแววตาแบบนี้ของแกอีกแล้ว หาแฟนซักคนเถอะ พ่ออยากเห็นแกมีความสุข"เสียงรองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณครับ" อาวุธพยักหน้า กล่าวเสียงเรียบ แล้วเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตู วินาทีนั้นเขารู้สึกราวกับได้สัมผัสไออุ่นจากรอยมือของนทีซึ่งทิ้งไว้มานานหลายปีแล้ว
...นที คือสายน้ำแห่งชีวิตของเขา แต่นทีได้จากเขาไปโดยไม่มีวันกลับ...
...สำหรับเขา ความรักคือสายน้ำเสมอ เพราะสายน้ำให้ความชุ่มชื่นแก่ชีวิต แต่สายน้ำก็มักจะไหลผ่านเขาไป ครั้งแล้วครั้งเล่า...
--- จบ (จริงๆ แล้วล่ะ) ---
-
ู^
^
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
*********************
o13 อาวุธ คนดี๊ คนดี :man1: :man1:
ยังไงก็ปักใจรักนที คนเดียวอย่างมั่งคนสินะ ถึงแม้ว่าจะมีคุณนุมาทำให้สั่นคลอนก็ตาม
+1 เจ้าคะ ขอบคุณมากๆคะ รอคอยเรื่องต่อไปเมื่อคุณคฑาวุธพร้อมนะคะ
-
นั่นน่ะ!!! ... แอบมาเรียกเรทติ้งคืนให้ อาวุธ ... นึกว่าจะได้มาเป็นพระเอกเรื่องต่อไปซะอีก
อ่อ ... ลืมไป คุณอาวุธ เป็นคนดีเกินไปหน่อย ไม่ใช่ สไตล์คุณคฑาวุธ :haun5:
-
ถึงสายน้ำจะผ่านไปไม่ทวนกลับ แม้จะลับล่วงไปนานนักหนา
แต่ภาพเธอยังตรึงและตรึกตรา นทีจ๋า วุธยังรัก รักนที
แด่อาวุธ :L2:คนที่แสนดี
-
แปะชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยมาอ่าน
-
เศร้าจังเลยพี่นาย
:L2:
-
บวกหนึ่งจ้า
อยากให้อาวุธมีคู่กะเค้าเหมือนกันจะ แอร๊ยยย
จะได้เลิกเศร้าหมองซะที
อาวุธไม่สนตะวันของเจ๊เหรอ อุอุ
5555 ยังเชียร์ไม่เลิก
-
คนดีดีที่ไม่มีคู่....หรือว่า จะดีเกินปัย.....เห้อ.....คิดแล้วน้อยใจแทน....
พี่คุณคนแต่งขา....พี่นายด้วย.....หาคู่ให้พี่ อาวุธ ของนู๋ สักที.....คนดีดีไม่มีที่อยู่
โซแซดมากมาย :monkeysad:
-
เคลียร์ โจ้ ด่วนนนน
แอบงง แต่รักนะ
-
มา + ใ้ห้คุณคฑาวุธ
-
กรี้ดดดด :o8:มีมาโปรยด้วยง่ะ จะให้อาวุธ เป็นภาคต่อไปหรือเปล่าค่ะ น่าสงสารออก หาคู่ให้สักคนมะได้หรอ ฉลาด ๆ เก่ง ๆ อย่างอาวุธ ขอน้องสารวัตรอธิคมเป็นคู่ได้ป่ะค่ะ คริคริ :3123:
-
ขอบคุณค่าพี่นาย น่าสงสารอาวุธจัง :monkeysad:
ไม่คิดจะหาใครมาช่วยดูแลพ่อหนุ่มคนนี้บ้างเหรอ
-
แวะมาอ่าน.....ขอบคุณค่ะ
-
กรี้ดดดด :o8:มีมาโปรยด้วยง่ะ จะให้อาวุธ เป็นภาคต่อไปหรือเปล่าค่ะ น่าสงสารออก หาคู่ให้สักคนมะได้หรอ ฉลาด ๆ เก่ง ๆ อย่างอาวุธ ขอน้องสารวัตรอธิคมเป็นคู่ได้ป่ะค่ะ คริคริ :3123:
อธิคมคงยอมหรอก
แต่คนบางคนก็เกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวนะ (หรือเปล่า) :L3:
-
จะไอ้อ่านเรื่องของอาวุธต่อมั๊ยครับ
น่าคิดนะเนี่ย
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
-
ดีนะที่เข้ามาเช็ค ขอบคุณที่มาอัพเดท :L2:
แต่จะรออ่านภาค 3 ภาค 4 นะคุณนาย
เห็นด้วยกะรีฯ อื่นๆ :serius2:
-
สรุปว่าสารวัตรอาวุธได้เป็นท่านรองโฆษกจริงๆ ใช่มั้ยครับ
งั้นก็เหลืออีกปมว่าทำไมคชานนท์ถึงบวช
(อ้างอิงไปถึงตำรวจหนุ่มปิดคดีรักภาค 2)
-
บทส่งท้ายจริงๆ แล้วใช่ม๊ายยยเนี่ยยยย :m31: อะไรยังไง
สรุปอาวุธก็เป็นคนที่เกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวสินะ :monkeysad: จ๋งจ๋าน
คิดถึงอาทิตย์ๆๆๆๆๆ :z3:
-
อยากเห็นอาวุธมีแฟน ทำภาพ3ต่อได้แม๊ะ อ้อนคนเขียน!!! :m15: :monkeysad: :sad11:
-
สายน้ำที่ไหลไป ไม่เคยไหลกลับ หรือหยุดนิ่งนะ วุธ
หลงใหลสายน้ำได้ แต่ถ้าจะยึดไว้กับตัวคงไม่ได้หรอก
ปล.น้องคชานนท์คงทำให้ชีวิตของอาวุธมีสีสันขึ้นมาได้บ้างนะ
เก๊กหน้าหล่อ เค่งขรึุมตลอดเวลาไม่เมื่อยหรือ...วุธ
-
จะให้น้องคชานนท์เป็นของพี่อาวุธให้ได้ใช่ไหมเนี่ย :z1: (ฝ่าด่านพี่เขยตัวร้ายให้ได้เถอะ)
ภาค 3 นั่นวางพล๊อตไว้แล้วคร้าบ ไว้ให้ว่างๆ จริงๆ จะเขียนต่อให้จบ (ซะที) :z1:
แต่ขอใบ้ว่า งานนี้มีม้ามืดหลายตัว :m20: :call:
-
ที่เคยอ่าน ตอนพิเศษสมัยโน้น
อธิคมมีพูดให้อานุภาพฟังว่า เจออาทิตย์ มีเนื้อมีหนังขึ้น แล้วอ้างอิงเหมือนว่ามารับรองโฆษก
แม้มิได้เอ่ยชื่อ แต่เสมือนว่าจะเป็นธงรบ ...
แล้วนี่ อาวุธจะเป็นรองโฆษกไรอ่ะ คนละพรรคละกันนะคะ 55
ไง อาทิตย์ ต้องคู่กะธงรบเท่านั้น ส่วนอธิคมนั่น กะอานุภาพ แน่นอนที่สุด
ส่วนคชานนท์ คู่กะอาวุธเหรอ ฉลาดทั้งคู่ เอ.. หรือกะคุณหมอดี
ส่วนม้ามืด...น่ากลัวอ่ะ
รออ่านละกันค่า :L2:
-
:impress2: ขอบคุณนะคุณนาย
ดีใจจัง จะได้อ่านภาคสามแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อุ๊ย มีภาคสาม ดีใจสุดๆเลย :mc4:
คชานนท์ กะอาวุธ น่าสนนะพี่นาย รับไว้พิจารณาบ้างเถอะ หุหุ
สารวัตรอธิคมคงกีดกันสุดริดอ่า :z3:
-
จะให้น้องคชานนท์เป็นของพี่อาวุธให้ได้ใช่ไหมเนี่ย :z1: (ฝ่าด่านพี่เขยตัวร้ายให้ได้เถอะ)
ภาค 3 นั่นวางพล๊อตไว้แล้วคร้าบ ไว้ให้ว่างๆ จริงๆ จะเขียนต่อให้จบ (ซะที) :z1:
แต่ขอใบ้ว่า งานนี้มีม้ามืดหลายตัว :m20: :call:
จะม้ามืด ม้าสว่างก็ไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่าอยากอ่านแล้วอ่ะ
ยังไงก็สงสารลูกชายบ้างนะค่ะ ท่านรองฯ
อย่าดูแลแค่หน้าที่การงาน ดูแลเรื่องอื่นด้วยสิ
อย่าให้เค้าเป็นชนวนทำให้เพื่อนต้องระแวง โดยเฉพาะเพื่อน(ว่าที่พี่เขย)ขี้หึง เจ้าคิดเจ้าแค้น ชริ :a14:
ปล.ยังเคืองอธิคมอยู่นะเนี่ย :m16:
-
จะให้น้องคชานนท์เป็นของพี่อาวุธให้ได้ใช่ไหมเนี่ย :z1: (ฝ่าด่านพี่เขยตัวร้ายให้ได้เถอะ)
ภาค 3 นั่นวางพล๊อตไว้แล้วคร้าบ ไว้ให้ว่างๆ จริงๆ จะเขียนต่อให้จบ (ซะที) :z1:
แต่ขอใบ้ว่า งานนี้มีม้ามืดหลายตัว :m20: :call:
เยส!!! :a2:
ในที่สุด สารวัตรอาวุธก็จะได้มีความสุขซักที
สงสารพี่เเกเก๊กหน้าหล่อ ๆ มาสองภาคเเล้วว
ว่าเเล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอต่อไป
ปล.+1 ให้พี่นายครับ
-
จะให้น้องคชานนท์เป็นของพี่อาวุธให้ได้ใช่ไหมเนี่ย :z1: (ฝ่าด่านพี่เขยตัวร้ายให้ได้เถอะ)
ภาค 3 นั่นวางพล๊อตไว้แล้วคร้าบ ไว้ให้ว่างๆ จริงๆ จะเขียนต่อให้จบ (ซะที) :z1:
แต่ขอใบ้ว่า งานนี้มีม้ามืดหลายตัว :m20: :call:
ดีัใจจังจะได้อ่านภาค3 อยากเห็นอาวุธหมดภาพคนขี้เก๊กกร๊ากๆๆ
-
ขอบคุณครับ ตามมาหาอ่านตอนพิเศษจนจบจิง ๆ แย้วอิอิ
-
:pig4:
-
ตามอ่านมาจนจบจนได้ สนุกมากเลยคับ ชอบสุดๆ
-
แอบเข้ามาดู เผื่อจะมีตอนพิเศษมาลง
-
รออ่านภาค 3 :mc4:
-
โอยยยยย ประทับใจสุดๆ ชอบภาคธงรบกะอาทิตย์ สุดๆแล้ว น่ารักเหลือกิน :sad4: :sad4: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสัยต้องมีภาค 3 เเล้วล่ะครับ ฮ่าๆ
-
ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ o1 o1 o1
-
รอภาค 3 นะครับ
-
เรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือน้องโจ้แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่นายใจร้ายเอาน้องโจ้คืนมานะ! :o12:
-
อ๊ายย เพิ่งเห็นว่ามีตอนผู้กองธงรบด้วย (เชยจริงๆเรา)
ขอแปะไว้ก่อนนะค่ะ
เดี๋ยวคืนนี้มาอ่านต่อคับป๋ม
------------------
ในที่สุดก็อ่านจบแล้ว :a2:
อ่านแล้วก็สงสารโจ้จังเลยอ่ะ
ถ้าเราเป็นธงรบ สงสัยยอมพ่ายแพ้ต่อน้องโจ้แน่เลย
คนดีดี น่ารักใสๆแบบโจ้ น่าจะมีคนมาปกป้องดูแลนิ
ถ้าไม่เจอธงรบ ชีวิตน้องโจ้คงไม่เป็นแบบนี้ :เฮ้อ: (อินมากไปหน่อย อิอิ)
แต่ก็เอาใจช่วยธงรบอยู่นะ
อยากให้คนที่กลับใจแล้วได้มีความสุขเหมือนกัน
ดีจังที่จบแบบแฮปปี้
สมใจอยากที่ได้อ่านตอนทั้งคู่หวานๆกันที่นิวซีแลนด์ :-[
ขอบคุณคุณคฑาวุธ ที่แต่งนิยายดีดี สนุกๆ มาให้อ่านนะค่ะ :กอด1: :L2: :L2:
-
อ่านเรื่องนู้นจบก็ตามมาต่อเรื่องนี้เลยค่ะ
ชอบอ่ะ แต่ยังอ่านไปได้แค่ครึ่งเดียว ขอแปะเม้นท์ขั้นหน้าไว้ก่อนนะคะ
-
การี๊ดดดดดดดดด... อยากจะบอกว่า ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยค่ะ
ดราม่านิดๆ ไม่้บีบหัวใจเกิน น่ารักกำลังดีั ชอบอาทิตย์เวลาโมโหด้วยอ่ะ กลายร่างเป็นซุปเปอร์แมนเฉยเลย ฮ่าๆๆ
แล้วโปรเจคเรื่องต่อไปหรือเรื่องอื่นๆ มีีอีกมั้ยคะ อยากอ่านอีกค่ะ
ขอบคุณคุณคฑาวุธมากๆ นะคะสำหรับงานเขียนสนุกๆ เรียกเลือดนิดๆ ของเหล่าผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ทั้งหลายค่ะ
ปล. สงสารอาวุธจริงๆ เลยค่ะ จะช่วยให้สมหวังกับเค้าบ้างได้มั้ยคะเนี่ย
-
ในที่สุดก็อ่านจนจบ
จะไม่มีตอนพิเศษอีกแน่หรอคะ
-
Thank You คับ :3123:
-
กลายเป็นว่าเรื่องของคู่นี้ต้องลุ้นหนักกว่าคู่แรกซะอีก
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ อีกเรื่อง (อีกภาค) นะคะ :กอด1:
-
คู่นี้ท่าจะต้องล้มลุกคลุกคลานชอบกล ปราบสารวัตรธงรบให้อยู่หมัดนะค่ะอาทิตย์ :m4:
-
อ่านจบแล้วก็ยังรับไม่ได้กับผู้ชายนิสัยอย่างธงรบ ไม่ใช่เพราะเจ้าชู้ แต่เพราะมักมากในกามเกิ๊นนนนนนนนนนน
ตอนพลาดไปกับโจ้ยังพอรับไหว ยังเชียร์อยู่ลึกๆเพราะเรื่องนี้ตอนนี้คือพระเอก กลับตัวยังทัน
ปากก็ว่ารักอาทิตย์อย่างนู้นอย่างนี้ สำนึกผิดอย่างนี้อย่างนู้น แต่ธงรบก็ยังพลาดไปกับคู่แฝดอีก อาทิตย์ยังไม่รู้ ถ้ารู้จะเป็นยังไง...
ห้ามใจตัวเองดื่มเหล้าไม่ได้ มีหน้าไปโทษเหล้า อย่าอ้างว่าเมาไหนว่าคอแข็งนักหนา โทษหมอ โทษนู่นโทษนี่ แต่ไม่เคยหันดูการกระทำตัวเอง
บอกอาทิตย์ไม่รัก ได้แต่กายไม่ได้ใจ ทำไมไม่คิดบ้างว่า รุกอย่างอาทิตย์ยอมอ้าขาให้ มันแสดงถึงอะไรหลายๆอย่างแล้ว ทีตัวเองเป็นรุก ยังไม่ยอมอ้าขาให้อาทิตย์เสียบ แล้วจะบอกว่าตัวเองรักอาทิตย์มากมาย อาทิตย์ไม่รักตัวเอง เฮ้ออ คนเรา..
ถ้าเป็นชีวิตจริง ตัวละครยังดำเนินต่อไป..เชื่อเลยว่าธงรบเปลี่ยนไม่ได้ สักวันก็ต้องพลาดอีก ตราบใดที่บนโลกใบนี้ยังมีสิ่งที่เรียกว่าแอกอฮอล์ ฟันธง(รบ)!!
ไม่เคยมีนิยายเรื่องไหนทำให้เกลียดพระเอกได้มากเท่ากับเรื่องนี้เลยนะเนียะ
แต่ไงก็ตาม ขอขอบคุณผู้แต่ง ที่เขียนมาให้อ่านกันนะคะ
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้สุด ๆ อยากให้มีภาคสองจัง
ธงรบ-อาทิตย์ Forever
-
ขออนุญาตแปะชื่อไว้นะครับ
เด๋ยวตามมาอ่าน
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ตามอ่านจนจบแล้ววว
เกือบเดือนแน่ะ >//<
-
:a5: แฮ่~
มาเจออีกเรื่องแล้ว อันนี้ของธงรบ
ตามอ่านก่อนนะค้าาาาาาาา ^_____________^
-
อ๋อย... อยากให้สารวัตรมีคู่อ่ะ รอๆๆภาค 3 นะครับ
-
รักอาวุธ
-
อธิคมกะอนุภาพนั้นหนักหนาสาหัส
อาทิตย์และธงรบถึงหนักแต่พระเอกเราฮ่ามากกว่า
อาวุธคงต้องรอภาค 3 เพราะงั้นคงไม่จบเรื่องหรอก
ก้อมันสามทหารเสือนี้เนอะ
-
ลุ้นมาตลอดเลย ว่าจะลงเอยกันไหม ใจนึงก็แอบคิดๆให้ต่างคนต่างอยู่ไปเหอะ สะใจดี 555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
-
สนุกมากเลยคับ ขอบคุณมาก
ชอบผู้กองทั้ง 3 เลย
-
ทำไมเรารู้สึกว่าที่ธงรบโดนเบากว่าที่ผู้กองคมโดนนะ ทั้งที่ผู้กองธงรบนี่ปฏิบัติจริง แต่ผู้กองคมเพราะเข้าใจผิด
-
o13
แทบจะเป็นนิยายโศกอยู่แล้ว ดีที่จบแบบ แฮปปี้
อยากให้มีภาค อาวุธบ้างจัง +1& +เป็ดค่ะ
-
ตอบรีบน เรื่องของอาวุธมีออกมาแล้วนะ
-
o13 o13 o13
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ หวังว่าผู้เขียนจะกลับมาเขียนให้อ่านอีกคะ :L2:
-
ขอบคุณนะคะคุณคฑาวุธเรื่องสนุกมากลุ้นตลอด
สุดท้ายก็จบแบบมีความสุขนะคะ รอเรื่องต่อๆไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ สนุกมากๆเลยคะ ^^
-
:mew1: