-
:pigha2:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ขอบคุณบอร์ดเซ็งเป็ดที่เปิดโอกาสให้โพสนิยายนะครับ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านและให้กำลังใจ ติชม ลงคอมเมนท์ รวมทั้งที่ไม่ได้ลงคอมเมนท์ด้วย (แค่อ่านก็เป็นพระคุณแล้วครับ แต่กดให้คะแนนซักกะนิดก็ยังดีนะ อิ อิ)
ขอบคุณ moderator ที่ช่วยดูและชี้แนะนะครับ
ตอนนี้ปิดเทอม ซัมเมอร์ ก็เลยคิดทำอะไรเบาๆ โพสตอนสั้นๆ กระปิดกระปอย แบบ deleted scenes ในดีวีดี
อ่านเอาเพลินๆ ก็แล้วกันนะครับ หาสาระไม่ค่อยได้หรอก แต่อย่างน้อย อยากทำให้คุณได้อมยิ้มเวลาอ่านนิยายตอนสั้นๆ เฉพาะกิจของผมนะครับ
ผู้เขียนจะมาโพสทุกครั้งที่มีอารมณ์ครับ อิ อิ (เวลาเคลิ้มๆ มีอารมณ์รักกุ๊กกิ๊กก็จะมาโพสให้อ่านแก้เซ็งนะ)
katawoot: คนที่เลิกเจ้าชู้
ป.ล. ขออนุญาตบอร์ดหน่อยนะครับ คือว่านิยายเรื่องคดีรักที่ผมโพสๆ มา ภาคหนึ่งมีพิมพ์รวมเล่มครับ ช่วยหนับหนุนพอให้ผมมีเงินซื้อขนมให้ลูกชายวัยกำลังโตหน่อยนะครับ คืออยู่เฉยๆ ส้มหล่น ได้เด็กมาเลี้ยงเป็นลูกหนึ่งคน (และไอ้หนูก็กินจุมากมาย)
-
คดีรักพักร้อน
“โอ๊ย”
เสียงห้าวๆ ร้องดังลั่น อนุภาพหันขวับไปมองทันใด เห็นอธิคมกำลังเอามือกุมหัว ใบหน้าเหยเกแสดงความเจ็บปวดจึงอดยิ้มไม่ได้ ทำให้อธิคมหันมาทำหน้าบึ้งใส่คนที่เดินอยู่ข้างๆ แล้วอ้าปากกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อนุภาพไวกว่า รีบยกนิ้วขึ้นชี้แล้วพูดว่า
“อ๊ะๆ อย่ามาว่าผมใจร้าย ผมไม่ได้ทำอะไรให้สารวัตร”
“ไม่ทำก็เหมือนทำ คุณยิ้มสมน้ำหน้าผม เห็นแฟนเจ็บ แทบที่จะปลอบ กลับซ้ำเติมด้วยสีหน้าและรอยยิ้ม” อธิคมทำเสียงงอนๆ
“ก็ได้ สมน้ำหน้า มัวแต่เดินโปรยเสน่ห์อยู่นั่นล่ะ ตัวเองก็ไม่ได้ตัวเตี้ย เป็นไงล่ะ ชายคาร้านขายของคงหมั่นใส้สารวัตรเข้าให้แล้วมั๊ง” อนุภาพยักไหล่ เดินทอดน่องชมสินค้าต่อไป
เช้าวันนี้อธิคมกับอนุภาพชวนกันมาเที่ยวตลาดน้ำ เมื่อถึงตลาดน้ำ คนที่หล่อร้ายกาจก็ดึงดูดความสนใจคนรอบๆ ตัวทันที เมื่อนักท่องเที่ยวชาวจีนกลุ่มหนึ่งลงจากรถตู้ซึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ หันมาเห็นนายตำรวจเข้า ต่างก็แสดงท่าทางสนใจอย่างเปิดเผย ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่ม ซึ่งท่าทางใจกล้ากว่าใครเพื่อน ถึงกับเดินเข้ามาหาอธิคมแล้วขอถ่ายรูปด้วย จากนั้นจึงขอให้ถ่ายรูปหมู่ ครั้นอนุภาพยื่นมือไปรับกล้องเพื่ออาสาเป็นคนถ่ายภาพเอง ชายหนุ่มตาเรียวเล็กสวมเสื้อกล้ามสีขาวรัดติ้วก็เบี่ยงตัวหนี แล้วส่งกล้องให้อธิคมหน้าตาเฉย
...
“ถ่ายวิวลานจอดรถนี่นะ” อนุภาพทำเสียงฉุนเฉียวเมื่อในที่สุดเมื่อนักท่องเที่ยวหนุ่มหล่อทั้งกลุ่มแยกตัวไป
“หึงผมหรือครับ” อธิคมอมยิ้มอย่างภูมิใจ “หนักแน่นเอาไว้นะคุณนุ ต้องเข้าใจนะว่ามากับคนหน้าตาดี ก็ต้องทำใจเป็นธรรมดา”
“ดีนะเป็นลานจอดรถ ถ้าให้ถ่ายตรงริมน้ำ ผมจะผลักให้ตกคลอง”
“อ้าว อันธพาล เราเป็นเจ้าบ้าน เป็นคนไทย ใครมาถึงเรือนชานก็ต้องต้อนรับ จะไปทำแบบนั้นกับนักท่องเที่ยวได้ยังไง แขกมาก็ต้องต้อนรับให้สมกับ...”
“ใครว่าจะผลักนักท่องเที่ยวล่ะ” อนุภาพรีบแทรก
“ว่าแล้วเชียว” อธิคมทำเสียงเหนื่อยหน่าย “ผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็โดนทุกที มันช่วยไม่ได้นะครับที่เกิดมาเป็นอธิคม”
“หล่อไม่มีใครเทียบ” อนุภาพพึมพำเพื่อเติมประโยคของอธิคม ส่งผลให้คนที่ทั้งชมตัวเองและได้รับคำชมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนถึงตอนก่อนที่จะร้องโอ๊ยเพราะความเจ็บที่เดินชนชายคาของร้านขายของริมทาง
...
อธิคมคงเห็นอนุภาพเงียบไปนานพอสมควรจึงเกิดร้อนตัว ยกมือสะกิดแขนของแฟนเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณนุ ผมพูดเล่นเฉยๆ ถึงไม่ปลอบผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก เจ็บแค่นี้ทนได้”
“ปลอบอะไรครับ” อนุภาพหันไปเลิกคิ้ว
“ก็...”
“อ๋อ เมื่อกี้หรือ” อนุภาพยักไหล่ “ก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว สารวัตรก็ว่าผมอย่างนี้อยู่บ่อยๆ จะมามัวงอนอยู่ก็เหนื่อยเปล่า พอไม่ถูกใจอะไรก็ว่าผมใจร้าย ชินซะแล้วล่ะ แต่อยากจะให้ปลอบผมก็จะทำ ครั้งต่อไปก็ลองชนชายคาอีกซักครั้งสิ เอาให้เจ็บๆ เลยนะ ผมจะปลอบให้ถึงใจไปเลย”
อนุภาพหยุดพูดเมื่อเห็นว่าคราวนี้ไม่ได้ยินเสียงตอบโต้จากอธิคม จึงหันไปมอง ปรากฏว่าอธิคมยืนนิ่ง มองไปอีกฟากหนึ่งของคลองกลางตลาด
“มองทำไมวะ” อธิคมพึมพำเสียงเบา
“อะไรหรือครับ” อนุภาพถาม
“ผู้ชายคนนั้น ที่ยืนอยู่ข้างๆ ร้านกาแฟ มองเราอยู่ตั้งนานแล้ว”
อนุภาพหันตามแล้วก็ต้องนิ่งเงียบไปทันใด ชายร่างสูงในชุดกางเกงลายพรางสีเขียวเข้มและเสื้อขาว สวมแว่นกันแดดสีชา มือซ้ายล้วงกระเป๋ากางเกง มือขวาถือแก้วเครื่องดื่มกำลังมองมาที่เขากับอธิคม และทันทีที่เขาหันไปมอง ฝ่ายนั้นก็หันหน้าหนี
“มันแอบมองคุณนุแน่ๆ” อธิคมเสียงเข้ม
“อยู่ไกลคนละฟากคลองขนาดนั้นยังรู้อีกว่าเขาเป็นยังไง” อนุภาพแสดงความเห็น
“ทำไมผมจะไม่รู้ คนขั้วเดียวกันมันมองกันออก” อธิคมตอบ “อยากจะข้ามไปถามนักว่ามองแฟนผมทำไม”
“สารวัตรคิดมาก” อนุภาพตีแขนอธิคมเบาๆ แต่เริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะกลัวว่าคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของคลองตลาดน้ำจะข้ามมาจะเอ๋กับเขาและอธิคม และหากฝ่ายนั้นทัก เขาก็ไม่รู้จะวางตัวหรือทำสีหน้าอย่างไรเพราะไม่เคยพูดเกี่ยวกับเรื่องพันโทกองทัพให้อธิคมฟัง
...ตำรวจกับทหาร อยู่กันละฝั่งคลอง ขออย่าให้ประกาศสงครามข้ามเหล่าทัพกันเลย...
“สารวัตร ใจเย็นๆ นะ อย่าไปมีเรื่องอะไรกับใครเด็ดขาด”
“ผมหึง”
“เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย” อนุภาพเสียงดังขึ้นนิดหน่อย
“แค่มองก็หึง”
“เป็นเอามาก” อนุภาพส่ายหน้า ก้มหลงหยิบของชำร่วยที่วางขายอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาดู แล้วหันไปถามราคาคนขาย
“คนมองผม คุณนุยังหึงเลย แล้วนี่ มองคุณนุตาเป็นมัน จะไม่ให้ผมหึงได้ยังไง สมมุติว่าคุณนุมาคนเดียว คงกระโดดว่ายน้ำข้ามคลองเข้ามาจีบเลยมั๊ง”
“เขาสวมแว่นกันแดด แล้วก็อยู่ไกลถึงคนละฟากคลองยังอุตส่าห์มองเห็นตาเขาอีก หาเรื่องจริงๆ เลย”
“ต่อให้ปิดตาด้วยผ้าหนาๆ ผมก็มองออก” อธิคมตอบเสียงหงุดหงิด “บุคลิกท่าทาง การมองแบบนั้น มันมองแบบว่าแอบสนใจแฟนคนอื่นชัดๆ ผมไม่โง่นะ ผมรู้ว่าใครสนใจแฟนผม”
อนุภาพไม่สนใจนายตำรวจขี้หึง ปล่อยให้อธิคมทำท่าฮึดฮัดอยู่คนเดียว ตัวเองเลือกหยิบของฝากขึ้นมาดูอย่างสบายใจ
ไม่นาน อธิคมก็ต้องเม้มปากเมื่อมองไปข้างหน้าเห็นชายหนุ่มร่างสูงพอๆ กันกำลังเดินตรงมาทางที่เขายืนอยู่กับอนุภาพ
“ทำไมข้ามคลองมาได้เร็วยังงี้วะ”
“บ่นอะไรสารวัตร” อนุภาพเงยหน้าขึ้นมองตำรวจขี้บ่น เมื่อเห็นคนรักนิ่งจึงหันไปมองจุดที่อธิคมกำลังมองอยู่
...เป็นเรื่องแล้วสิ ผู้พันกองทัพกำลังเดินมาทางนี้ ท่าทางไม่ได้เดินเล่นชมสินค้าเหมือนนักท่องเที่ยวทั่วๆ ไป แต่เดินตรงมาอย่างมีจุดหมาย ท่าเดินผึ่งผายเหมือนกำลังเดินสวนสนาม ร่างสูงสง่าพอๆ กับอธิคม แต่ผิวขาวกว่าอย่างเห็นได้ชัด ขาวพอๆ กับสารวัตรอาวุธ...
...เรียกได้ว่าสูสีกับอธิคมที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา...
และดูท่าว่าอธิคมจะคิดเหมือนอนุภาพ พอพันโทกองทัพเดินเข้ามาใกล้ อธิคมพึมพำขึ้นเบาๆ อีกครั้งว่า “คิดว่าตัวเองหล่อและเท่นักหรือไง”
“สวัสดีครับคุณอนุภาพ” เสียงห้าวทักขึ้นตั้งแต่ยังไม่ถึงตัว อนุภาพรีบหันไปบอกอธิคมเสียงเบาว่า
“เพื่อนคุณตฤณ”
อธิคมก้มลงมองคนรักด้วยสายตาขัดเคือง แล้วเงยหน้าไปมองคนที่มาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตร
“ผมพันโทกองทัพ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ...”
“พันตำรวจตรีอธิคม คุณนุไม่เคยเห็นพูดให้ผมฟังเลยว่ารู้จักคุณ” อธิคมเสียงเย็น
“เพิ่งรู้จักกันครับ” กองทัพตอบยิ้มๆ แต่เป็นยิ้มที่อธิคมคิดว่าเป็น ‘ยิ้มท้าท้าย’
“ผู้พันกองทัพรู้จักกับคุณตฤณครับ แล้วเคยเห็นผมในงานเลี้ยงสองสามครั้ง ทีนี้พอเห็นผมอีกก็คงจำได้” อนุภาพอธิบายสั้นๆ
กองทัพพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของอนุภาพ แต่อธิคมนั้นยังคงยืนนิ่งทำหน้าเรียบ แต่ขยับเช้าชิดตัวอนุภาพมากขึ้นดังจะแสดงความเป็นเจ้าของให้คนในเครื่องแบบอีกคนรู้ว่า ‘แฟนข้า ใครอย่าแตะ’
สรุปแล้วการเผชิญหน้าของคนที่รูปหล่อร้ายกาจพอๆ กันทั้งสองคนจบลงด้วยดีและไม่มีใครเจ็บตัว ผู้พันกองทัพเพียงทักทายสั้นๆ แล้วเดินแยกไป ส่วนอธิคมนั้นเอาแต่ยืนนิ่ง แต่อนุภาพได้ยินเสียงนายตำรวจขี้หึงหายใจแรงขึ้นกว่าปกติ
จวบจนพันโทกองทัพเดินจากไป อนุภาพจึงถามอธิคมยิ้มๆ ว่า “เป็นอะไรสารวัตร ทำท่าเหมือนจะกัดเขาให้จมเขี้ยวยังงั้นล่ะ”
“ผมไม่ใช่พิตบูลล์นะคุณนุ” อธิคมโวยวาย
“ไม่ว่าเป็นสุนัขซะหน่อย ผมหมายความว่าเป็นเสือหรือสิงห์โตต่างหาก”
“จริงหรือ ไม่อยากจะเชื่อ เสือมันไม่กัดจมเขี้ยวนะ” อธิคมทำหน้าไม่เชื่อ “เสือมันฉีกทึ้งให้แหลกคาปาก”
“งั้นก็วิ่งตามไปขย้ำเขาเลยสิ” อนุภาพประชด “ผู้พันกองทัพก็ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย เขาแค่เข้ามาทักและคุยนั่นคุยนี่ธรรมดาแล้วก็ใช้เวลาเดี๋ยวเดียวด้วย สารวัตรคิดอะไรไม่เข้าเรื่อง”
“ตาระยิบระยับเชียว ผมดูตาก็มองออกว่าเขาชอบคุณนุ” อธิคมพูดเสียงเข้ม “และที่สำคัญ แววตาท้าทาย ไม่ได้สนว่าผมจะยืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ”
“เขาไม่รู้ว่าสารวัตรเป็นใคร”
“ทำไมจะดูไม่ออก เขาต้องดูออกว่าผมกับคุณนุเป็นแฟนกัน รู้ทั้งรู้ว่าคุณนุเป็นของผม สายตาของทหารคนนี้ยังบอกว่า ไม่แคร์ ถ้าอยากได้ นายจะทำไม”
“เก่งนะ แค่มองตาคนก็แปลงออกมาเป็นคำพูดได้” อนุภาพทำหน้าชื่นชม
“อย่ามาพูดเล่นหน่อยเลยคุณนุ”
...ไว้ใจไม่ได้ ตาของทหารชื่อแปลกๆ คนนี้ดูร้ายกาจมากกว่ากว่าอาวุธนัก...
อธิคมกัดฟัน สัญชาตญานระวังภัยเตือนขึ้นมาทันทีว่าเจอคนที่ชอบแฟนเขาเข้าซะแล้ว ไม่ได้แอบชอบเหมือนอาทิตย์หรืออาวุธ แต่เป็นคนที่ชอบและจะแย่งหากมีโอกาส
อาทิตย์นั้นเป็นคนอ่อน และไม่ใจกล้าหน้าด้าน เขาไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่นัก อาวุธก็เป็นเพื่อน และรายนั้นก็เรียกได้ว่าถือศักดิ์ศรีของตัวเองเป็นสำคัญไม่ใช่น้อย และมีจุดยืนชัดเจนว่าหากอนุภาพยังเป็นคนรักเขาอยู่ก็จะไม่มายุ่ง แม้อาวุธจะโผล่เข้ามาทำให้เขาแทบคลั่งไปแล้วครั้งหนึ่งตอนที่อนุภาพหนีไปจังหวัดแพร่ แต่นั่นก็เป็นคนละแบบกับอะไรที่เขาคิดว่านายทหารคนนี้กำลังคิด
...ศึกครั้งนี้ ตำรวจแพ้ไม่ได้...
...คิดจะมาแย่งอนุภาพไปจากเขาหรือ อย่าได้หวังเลย แม้เขาจะตาย ก็อย่าได้คิดจะข้ามศพเขาไปหาอนุภาพได้...
ธงรบส่ายหน้าช้าๆ เพราะไม่เชื่อว่าสิ่งที่อธิคมเล่านั้นจะเป็นจริงๆ เช้าวันจันทร์เมื่อเข้าเวร อธิคมก็เดินเข้ามาในห้องทำงานเขาแล้วนั่งลงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาทันที
“มองคุณนุตาเป็นมัน หน้านิ่งๆ เรียบๆ เหมือนไอ้วุธไม่มีผิด เพียงแต่ตามันร้ายกว่านัก เหมือนๆ เอากษิดิษฐ์กับศรุตและแบ้งค์มาผสมกันในคนๆ เดียวเวอร์ชั่นรุก ไม่ใช่เวอร์ชั่นรับ แม้แต่ทำหน้านิ่งๆ พูดจาสุภาพ แต่ข้าก็รู้ได้เลยนะว่าตาทหารคนนั้นบอกว่า ชอบคุณนุ อยากได้คุณนุ ยังไงก็จะเอา”
“เอ็งนี่ขี้หึงเป็นเอามาก”
“แล้วเอ็งไม่หึงพ่อตะวันรอนของเอ็งหรือไง” อธิคมแย้ง
“แกไม่ต้องพูดถึงตี๋น้อย ข้าไม่อยากได้ยินชื่อ” ธงรบพูดเสียงสะบัด “ป่านนี้คงกำลังเป็นลูกมือไอ้วุธทำอาหารเย็นกินกัน ดูซิ แค่มันกลับมาเยี่ยมเมืองไทย อาทิตย์ก็ต้องวิ่งไปกินข้าวเย็นกับมันที่บ้าน ห้ามไว้ก็ไม่ฟัง”
“กินอาหารเย็นแล้วกินกัน” อธิคมอมยิ้ม “ใต้แสงเทียน”
“ไอ้ห่_ คม เอ็งไม่ต้องมาพูดให้เห็นภาพ” ธงรบยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบเพื่อน “ทำไมเราสองคนต้องมาเจออะไรแบบนี้วะคม หรือนี่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง”
“ช่างกรรม ข้าไม่สนหรอก รู้แต่ว่าใครจะมาแย่งคุณนุไปจากข้าไม่ได้” อธิคมเสียงกร้าว “เอ็งไปจัดการสืบให้ได้ว่าไอ้ทหารคนนั้นเป็นใคร ใหญ่ขนาดไหน”
“ทำไมต้องเป็นข้าวะ” ธงรบโวยวาย
“เอ็งจะได้ไม่ฟุ้งซ่านเรื่องอาทิตย์ยังไง นี่ข้ากำลังช่วยเอ็งนะโว๊ย” อธิคมเสียงลั่น “เอ็งต้องหาอะไรอย่างอื่นทำบ้าง มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับอาทิตย์ ทุกข์เปล่าๆ”
“พูดยังกะตัวเองไม่เคยเป็น ข้าจำได้ว่าตอนที่แกหาคุณนุไม่เจอ แกนอนกอดขวดเหล้าอยู่ที่บ้าน หมดสภาพเหมือนหมา”
“ไอ้นี่พูดกวนบาทา” อธิคมยก ‘บาทา’ ขึ้นมาประกอบคำพูด ส่วนธงรบก็ไม่ยอมเช่นกัน จึงปฏิเสธอธิคมเสียงแข็ง
“ข้าไม่มีอารมณ์จะไปทำอะไรหรอกว่ะคม คิดถึงแต่อาทิตย์” ธงรบเสียงอ่อนลง “ขนาดทาเคชิมาแก้ผ้าให้ข้าดู ข้ายังรีบหลับตาเลย”
“ไอ้เสาธง ป่านนี้เอ็งยังไม่ยอมหยุดอีกหรือวะ ทาเคชิที่ไหนอีก นายแบบคนที่อ่อยเอ็งที่งานแฟชั่นโชว์คุณพี่บั้ดนั่นหรือ” อธิคมถลึงตา อยากจะต่อยเพื่อนนักที่ปล่อยให้ปัญหาคาราคาซัง
“ข้าไม่ได้ทำอะไรนี่นา ก็เห็นเขาตกน้ำ ข้าก็เลยไปช่วย พอลงไปในสระ ที่ไหนได้ เสื้อผ้าหายหมด ข้าถึงได้รู้ว่าเป็นสไตล์การเดินแฟชั่นแบบใหม่ ให้นายแบบนางแบบแกล้งกระโดดลงสระแล้วถอดเสื้อผ้าออก ตอนแรกข้าถึงนึกสงสัยอยู่แล้วเชียวว่าเดินแบบชุดว่ายน้ำยังไงวะแต่งตัวกันมิดชิด อุตส่าห์รีบไปจองที่นั่งแถวหน้าริมสระ”
“เอ็งก็เสือกเป็นพลเมืองดี กระโดดลงไปช่วยนายแบบที่ตกน้ำก่อนเป็นคนแรก” อธิคมเบ้ปากใส่เพื่อน
“แกก็เห็น เขาร้องตกใจให้ช่วย” ธงรบแก้ตัว “คนอื่นๆ เขาก็ลงไปช่วยกัน แต่ปัญหามันอยู่ที่ ทาเคชิ ดันตามมาขอบคุณข้าไม่หยุดไม่หย่อน อาทิตย์ก็เลยหึงด้วยประการฉะนี้ล่ะเพื่อนเอ๊ย”
“แต่เอ็งลงก่อน อดใจไม่ไหวละสิ เอ็งก็นี่นะ เห็นใครแก้ผ้าเป็นไม่ได้ ต้องแก้เป็นเพื่อนเขาทุกที”
“น้อยๆ หนอย แกต่างจากข้าที่ไหน”
“ตอนนี้ต่างแล้วโว๊ย ก่อนจะทำอะไร ข้านึกถึงแต่หน้าคุณนุ”
“แบบที่คุณนุทำหน้ายักษ์ ถือปืนจะจ่อขมับเอ็งยังงั้นสิ" ธงรบทำหน้าเยาะๆ "กลัวเมีย”
“เอ็งไม่กลัวไง ถึงไม่เจริญ เห็นไหมล่ะมีแต่ปัญหา แล้วก็แก้ปัญหาไม่ได้ซะที นี่ไอ้วุธกลับมาเมืองไทยแล้วนะธง ข้าว่าแกเสียอาทิตย์ให้อาวุธแน่ๆ เลยวะ ทำใจเถอะเพื่อน ชื่อเขาคล้องจองกัน แค่นี้ไอ้วุธมันก็ชนะเอ็งไปครึ่งหนึ่งแล้ว” อธิคมชี้หน้าธงรบ
"ชื่อแกกับคุณนุไม่เห็นคล้องจองกันเลย ยังรักกันได้"
"คล้องจองสิ อธิคม กับอนุภาพ ขึ้นต้นด้วย อ อ่างเหมือนกัน อาวุธ กับ อาทิตย์ ก็ยิ่งเหมือนกัน อา กับ อา" อธิคมหัวเราะเบาๆ “แล้วถ่านไฟเก่าก็อาจจะคุขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ก็ได้”
"ข้าก็เหมือน ธงรบกับอาทิตย์ ธ ธงเหมือนกัน" ธงรบเถียง
"มิน่า" อธิคมเอียงหน้ามองเพื่อน แล้วส่ายหน้าช้าๆ
"มิน่า อะไรวะ" ธงรบเลิกคิ้วถาม
"แกมันโง่อย่างนี้นี่เอง ถึงไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับเรื่องรักวุ่นๆ ของตัวเองยังไง อาทิตย์สะกดด้วย ท ทหารโว้ย ธงรบ สะกดด้วย ธ ธง มันเหมือนกันที่ไหน" อธิคมเสียงดัง
"อ๋อ" ธงรบพยักหน้า ทำเป็นเข้าใจ แล้วพูดต่อว่า "อ๋อ ใช่ๆ ท ทหาร กองทัพ ท ทหาร เอาทน"
"ไอ้เสาธง" อธิคมตวาด ลุกขึ้นจะเตะเพื่อนปากดี แต่ธงรบไวกว่า วิ่งหายออกไปจากห้องทำงานของเพื่อนร่วมชะตากรรมที่กำลังจะโดนแย่งแฟนโดยไม่รอให้ถูกเตะ
"กลัวแต่มันจะเป็น ท ทหาร หน้าด้านหน้าทนนะสิ" อธิคมบ่นตามหลัง แล้วยกเท้ายันเก้าอี้ไปกระแทกกับผนังห้อง ยิ่งนึกภาพใบหน้านิ่งๆ ขรึมๆ ของทหารคนนั้นเขายิ่งอารมณ์เสีย
...ตอนแรกสู้กับอาทิตย์และตฤณ จากนั้นสู้กับธนาภพ ทั้งตัวเป็นๆ และวิญญาณ แล้วมาสู้กับอาวุธ ตอนนี้เขาต้องสู้กับทหารขี้เต๊ะ คุณนุนะคุณนุ ทำไม่มีแต่คนเข้ามายุ่งวุ่นวายด้วยไม่เคยหยุด แบบนี้มิต้องตามหึงหวงกันไม่จบสิ้นหรือ...
-
มาติดตาม เหมือนเดิม คั้บบ :L1: :L1: :L1:
:pig4:
-
เจอคู่แข่งว่างั้นเหอะ
ไอ่คนขี้หวง
-
มาจิ้ม ๆ รอพี่นาย
ที่ผ่านมามีเเต่คู่เเข่งน่ากลัว ๆ
คราวนี้ไม่หน้ากลัว เเถมหน้าด้านด้วย :m20:
ปล. ตอนสั้น ๆ นี่เหมือนพี่นายตรงส่วนไหนเหรอคับ :-[
-
ขอเป็นสาวกนิยายคุณด้วยคนนะคะ
อ่านมาหลายเรื่องแล้วแต่ยังไม่เคยแสดงตัวเลย
ชอบทุกเรื่องที่คุณเขียนค่ะ
-
ขอเป็นสาวกนิยายคุณด้วยคนนะคะ
อ่านมาหลายเรื่องแล้วแต่ยังไม่เคยแสดงตัวเลย
ชอบทุกเรื่องที่คุณเขียนค่ะ
ยินดีต้อนรับเข้าสู่อ้อมอกกันกร้าวแกร่งแต่อ่อนโยนของคฑาวุธครับ :z1:
ตอนหน้า เป็นทีของ พ.ต.ท. อาวุธ ผู้หล่อเท่ แต่อาภัพ :เฮ้อ:
-
:z13:
แล้วนุ้งอาทิตย์ของเค้าล่ะ
รอๆๆ
-
ตามมาอ่านคุณนุ สารวัตอธิคม
เขียนให้ครบทุกคู่เลยน๊า o13
-
:mc4: ดีใจจังได้อ่านคดีรักอีก
คิดถึงคุณนุกับผู้กอง เอ้ยผู้พันธงรบมากๆเลย
จารอตอนต่อไปนะค่ะ :L2:
(ได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วนะค่ะ :pig4:)
อย่าลืมอุดหนุน "คดีรัก 1" กันด้วยนะค่ะ
ของเค้าดีจริงๆๆๆ o13 อิอิ โปรโมทกันเต็มที่เลย
-
เป็นการอ่านสายตาที่เป็นตุเป็นตะมาก :m20:
-
ตามคุณนุกับสารวัตอธิคม มาครับ พี่นาย
หึงกันแบบนี้ ถ้ามีลูกได้ คงหัวปี ท้ายปี แน่ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่นาย +1 เป็นของกำนัลครับ
-
พึ่งอ่านเรื่องนี้เรื่องแรก
สารวัตรขี้หึงมาก
เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องอื่นด้วย
-
กรี๊ดดดดดด คุณคฑาฯ :L2:
เค้ารักคู่นี้ "อนุภาพกะอธิคม" :กอด1:
...ศึกครั้งนี้ ตำรวจแพ้ไม่ได้... :angry2:
-
คุณนุมา :กอด1:
+ 1 รับสารวัตรกะคุณนาย
-
กรี๊ดดดดดดดดด...และแล้วคุณนุกับสารวัตรและผองเพื่อนก็กลับมา Yeah! Yeah! ฉลองค่ะงานนี้ :mc2: :mc4: :mc3:
-
เหอะๆ ก่อนได้เค้าล่ะก็เจ้าชู้ประตูรั่ว พอมาตอนนี้บรรดาเมียๆไม่ได้ทำอะไรเลย
ก็นะแล่นหึงหน้ามืด ขำจริงๆถ้าอิคุณกองทัพจีบจริงๆละ่ก้อจะกัวอะไรอย่างมากก็แค่
น้ำตาเช็ดหัวเข่า :laugh: :m20:เท่านั้นเอง...
แหม..ธ.ทหารเอาทน :jul3: :oo1: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
+1 เคอะ พ.ต.ท. อาวุธ ผู้หล่อเท่ แต่อาภัพ>>โธ่อาภัพเหมือนคนแต่งอ่ะรึคะ :laugh: :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
โฮ๊ะๆๆๆๆๆคุณนุกับสารวัตรมาอีกแว้ว :L1: :L1: :L1:กอดหน่อยไม่ได้กอดและ :กอด1: :กอด1: :กอด1: o22เป็นเล่มแล้ว...แม่เจ้าตกข่าว :o12:
-
:L2:
มาติดตามเหมือนกันค่ะ....
ท ทหารหน้าด้านหน้าทน..." เข้าใจคิดดีค่ะ :laugh:
...ศึกครั้งนี้ ตำรวจแพ้ไม่ได้.... เอาใจช่วยนะคะ
-
คุณนุ สเน่ห์แรง :impress2:
-
มารอลุ้นคุณตำรวจด้วยคน~ o13
-
สรุปใครควรหึงใคร
-
จิ้มๆๆๆ
สรุปว่าศึกครั้งนี้ตำรวจต้องชนะช่ายปะ
-
กลับมาแล้วหรอ.......คิดถึงเรื่องนี้...ที่สุด...
นอนรอต่อไปค่ะ......พ่อตำรวจจอมเจ้าชู้....สู้...
+1 :z13: หั้ยพี่ คฑาวุธ
-
:z13:
ศึกครั้งนี้ได้คู่แข่งสมน้ำสมเนื้อเลยนะเนี่ย
-
ต๊ะหาน VS ตำหนวด :z1:
ใจจริงก็อยากเชียร์ ต๊ะหานนะ ก็หล่อเลิศสมบูรณ์แบบซะขนาดนั้น
อยากรู้ว่าจะมีอะไรเด็ดๆ มาสู้อธิคมได้บ้าง :laugh:
-
คู่หูจอมป่วนกลับมาแล้ววววววววววววว
-
ว้าว! ในที่สุดก็กลับมาแล้ว ดีใจๆ
อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ปิดคดีรักภาคแรกเมื่อนานมาแล้วครับ กี่ปีแล้วจำไม่ได้ 555+ บอกได้เลยว่าเป็นเรื่องแรกที่ชอบที่สุดจริงๆ แต่หลังจากนั้นยุ่งๆ กับงานเลยไม่ค่อยได้ตามอ่านภาคต่อมาเลยครับ
กลับมาอีกครั้งพี่คมของผมก็ยังกวนได้ไม่มีเปลี่ยนแปลง คุณนุก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :-[ ตอนนี้เริ่มว่างแล้วจะกลับไปตามอ่านภาคสองให้ครบด้วยครับ ดีใจจริงๆ ที่ยังมีตอนใหม่มาอีก ตอนนั้นที่อ่านภาคแรกจบแบบเสียใจมาก อารมณ์ประมาณไม่อยากให้จบเลยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้เต็มที่ครับ :L2: :3123: :L1:
-
:z2: ให้สารวัตรคม...
เจอคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อเข้าให้..
-
แหม สารวัตร คิดถึงตอนคุณนุตามหึงตัวเองบ้างสิ เยอะกว่านี้ร้อยเท่า
รับกรรมไปละกาน จะคอยดูว่า กองทัพจะขนมาได้ขนาดไหนเชียว
ท ทหาร เอาทน กร๊ากกกกก :jul3:
คิดได้เฮียเสาธง อาทิตย์ยังติดอาวุธไม่เลิกอีกเหรอเนี่ย
-
Welcome back ค่า
คิดถึง สองคู่หูนี้จริง ๆ
-
:3123: :3123: คิดถึงคุณนุคุณนุก็มาเลยอ่ะ อิอิ
อีตาผู้กองเจอคู่แข่งที่น่ากลัวแล้ว
ขอให้ผู้พันสุดหล่อแข่งกันแบบแฟร์ๆน่ะ อย่ามาทำร้ายคุณนุนะ
ไม่งั้นนะ :fire: :fire: :fire:ตาย :z6:
-
รีบคลิ๊กเข้ามาอย่างด่วนเมื่อเห็นคำว่า "คดีรัก"
เข้ามาขำกับความขี้หึงของ "อธิคม" และความยียวน ชอบหาเรื่องใส่ตัวของ "ธงรบ"
ยังไงก็อย่าลืมคุณตฤณ กะ อัสนัย น้า
อยากอ่านเรื่องของคู่นี้มาก ๆ คนละขั้ว ไปรักกันได้ยังไงเนี่ย
ส่วนอาวุธยังไงก็ขออย่าให้อาภัพนักเลย น่าสงสาร :monkeysad:
ขอให้อาวุธได้กินคชานนท์น้องอธิคม แก้แค้นเพื่อนรัก (อดีต) 3 ทหารเสือ ที่วางแผนบ้า ๆ นั้น :m16:
-
อีป้าแก่ๆ อยากอ่านอีกนะคะ
-
เสน่ห์แรงจริงๆๆ เลนคุณนุเนี่ย :L2:
-
เย้ เย้ มาติดตามเป็นสาวกครับ ผม o13
-
ป.ล. ขออนุญาตบอร์ดหน่อยนะครับ คือว่านิยายเรื่องคดีรักที่ผมโพสๆ มา ภาคหนึ่งมีพิมพ์รวมเล่มครับ ช่วยหนับหนุนพอให้ผมมีเงินซื้อขนมให้ลูกชายวัยกำลังโตหน่อยนะครับ คืออยู่เฉยๆ ส้มหล่น ได้เด็กมาเลี้ยงเป็นลูกหนึ่งคน (และไอ้หนูก็กินจุมากมาย)
คุณkatawoot ร่วมเล่มนิยายเรื่องคดีรักแล้วกรี๊ดดดดดดดีใจ
สามารถซื้อได้ที่บ้างคะ อยากซื้อไว้อ่านอะคะ
-
:L2:
แวะมาเป็นกำลังใจให้ครับ ชอบนิยายทุกเรื่องของคุณ katawoot เหมือนกันครับบ
เป็น FC พี่นุด้วยยย ฝากบอกพี่นุว่าคิดถึงม๊าก มาก นะครับ
:กอด1:
-
ป.ล. ขออนุญาตบอร์ดหน่อยนะครับ คือว่านิยายเรื่องคดีรักที่ผมโพสๆ มา ภาคหนึ่งมีพิมพ์รวมเล่มครับ ช่วยหนับหนุนพอให้ผมมีเงินซื้อขนมให้ลูกชายวัยกำลังโตหน่อยนะครับ คืออยู่เฉยๆ ส้มหล่น ได้เด็กมาเลี้ยงเป็นลูกหนึ่งคน (และไอ้หนูก็กินจุมากมาย)
คุณkatawoot ร่วมเล่มนิยายเรื่องคดีรักแล้วกรี๊ดดดดดดดีใจ
สามารถซื้อได้ที่บ้างคะ อยากซื้อไว้อ่านอะคะ
:z1:ซื้อกับคุณนายได้เลยโดยตรงค่ะ พีเอมไปหาเลย คริคริ ของเค้าดีจริง ๆ ตอนนี้ก็กระดิกไขมันรอเล่ม 2 อยู่เนี้ยยยย
เย้เย้ ดีจังกลับมาให้ชื่นใจแล้วกับสารวัตรอธิคม เพราะยังข้องใจอยู่เลยกะคุณทหารคนนี้ง่ะ ท่าจะรุกหนักน่ะเนี่ย คริคริ :jul3:
-
คดีรัก พักร้อน – อาวุธ
อาวุธนั่งลงบนที่นั่งหมายเลข J 32 ของเที่ยวบินสู่นิวยอร์คแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย จากนั้นก็เอนตัวพิงเบาะ กอดอกหลวมๆ และหลับตา ไม่สนใจสิ่งต่างๆ รอบกาย วันนี้เขาเหนื่อยมากเพราะทำงานจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนจะรีบตรงไปสนามบินเพื่อเดินทางสู่สหรัฐอเมริกาซึ่งเขาจะต้องทำงานในโครงการพิเศษตามคำสั่งของคุณพ่อของเขา
เที่ยวบินนี้มีผู้โดยสารไม่มาก อาวุธได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครมานั่งข้างๆ เพราะจะได้นั่งสบายๆ ไม่ต้องเบียดกับใคร ความจริงเขาสามารถเดินทางด้วยตั๋วชั้นธุรกิจได้ แต่เขาเลือกที่จะโดยสารชั้นประหยัดเพราะเหตุผลที่เขาให้กับคุณพ่อว่า “ผมไม่ต้องการอภิสิทธิ์”
โชคดีเขาได้นั่งแถวหน้าสุดของชั้นประหยัดจึงมีที่ว่างให้ยืดขาได้มากกว่าปกติ แม้จะหลับตา แต่ประสาทหูของอาวุธก็ยังทำงาน เขาได้ยินเสียงพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินประกาศให้ผู้โดยสารทุกคนรัดเข็มขัดเพราะเครื่องบินกำลังจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า อาวุธถอนหายใจเบาๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา เหตุผลหนึ่งที่เขายอมรับคำสั่งของบิดาให้ไปทำงานที่สหรัฐอเมริกาจนกว่า “พอพ่อได้เป็นอธิบดีกรมตำรวจ จะเรียกตัวแกกลับ” ก็เพราะเรื่อง ‘รักๆ ใคร่ๆ’ และการผิดใจกับ ‘เพื่อน’ อย่างอธิคมและธงรบ อาวุธนึกย้อนไปในอดีต ตั้งแต่รักครั้งแรกของเขา มาจนถึงช่วงเวลาที่เขาได้รู้จักกับอนุภาพ ‘และ’ อาทิตย์ของธงรบ
อธิคม หรือแม้แต่พ่อของเขา พูดว่า เขาไม่เคยลืมแฟนเก่า เขาเก็บภาพของนทีไว้ในหัวใจตลอดเวลา และชอบพยายามหาคนมาเป็นตัวแทนนทีซึ่งจากเขาไปได้นานหลายปีแล้ว แต่เขาเองก็พยายามบอกตัวเองว่า เรื่องของเขากับนทีจบไปแล้ว สิ่งที่เหลือมีแต่ความทรงจำ นทีอยู่ในที่ที่พิเศษในซอกเล็กๆ ของหัวใจ
และเขาก็ควรจะมีรักใหม่ได้แล้ว
ใครก็ได้
ใครก็ได้ที่จะทำให้เขามีความสุข
อนุภาพ
อาทิตย์
หรือ ใครก็ได้...
ขณะที่เครื่องบินลำใหญ่กำลังทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน อาวุธอดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาไม่กี่นาทีหน้าโรงพยาบาลซึ่งเขาไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งแล้วเผชิญหน้ากับอธิคม
อธิคมดูเดือดดาลแทนเพื่อนมาก อธิคมบอกว่าเขาพยายามแย่งอาทิตย์ไปจากธงรบ เขาอยากจะอธิบายให้ละเอียดแต่เพื่อนใจร้อนคนนี้ของเขาก็ไม่คิดจะฟังเช่นเคย อธิคมเป็นคนเลือดร้อนและควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยจะได้ คืนนั้น เขากับอธิคมเลยได้ ‘ปะทะ’ กันอีกครั้ง หลังจากไม่เคยได้ ‘ใช้กำลัง’ กันมานานหลายปีตั้งแต่เรียนจบโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ตอนแรกเขาคิดว่า ที่อธิคมต่อยเขา เพราะโกรธแทนธงรบ หาว่าเขาพยายามแย่งอาทิตย์
แต่ตอนนี้ เขาตระหนักแล้วว่าไม่ใช่
...
คืนนั้น อากาศค่อนข้างเย็น ซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติของกรุงเทพฯ อธิคมยืนอยู่หน้าห้องคนป่วยกับเพื่อนอีกสองสามคน เขายืนอยู่หน้าลิฟท์ชั้นหนึ่ง อนุภาพเดินลงจากชั้นสองมาคุยกับเขาเรื่อง ‘ผู้กองอธิคม’ เขาค่อนข้างแปลกใจที่อนุภาพยังเรียกอธิคมว่าผู้กองแม้จะเลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรีมานานพอสมควรแล้ว
ขณะที่คุยกัน อนุภาพหยุดกลางคันและบอกเขาว่ามีเลือดไหลซิบที่ข้างมุมปาก เขายกมือขึ้นแตะแต่ผิดข้าง อนุภาพชี้ไปที่มุมปากอีกข้างแต่เขาก็ยังเช็ดเลือดไม่หมด
เลือดที่ไหลซิบเพราะอธิคมต่อยเขาหนึ่งหมัดพร้อมกับชี้หน้าด่าเขาว่า “แย่งแฟนเพื่อน”
จู่ๆ อนุภาพก็ยื่นมือมาเช็ดมุมปากให้เขา
และเพราะเหตุนี้เอง ‘จึงเป็นเรื่อง’ ขึ้นมา
อธิคมมากจากไหนก็ไม่รู้ เดินลงส้นเท้าหนักๆ เข้ามาหาด้วยใบหน้าบึ้งตึง มองอนุภาพแวบหนึ่งแล้วจ้องตาเขาเขม็ง
“หมอก็มี พยาบาลก็มี ทำไมต้องไปทำแผลให้มัน” อธิคมเสียงห้วน พูดกับอนุภาพแต่ตาจ้องมองอาวุธ
“แค่เช็ดแผลให้” อนุภาพตอบเสียงเย็น และทำท่าเหมือนจะยกแขนขึ้นกางกั้นคนเลือดร้อนเอาไว้หากอธิคมจะทำร้ายเพื่อนอีกครั้ง
“มันเช็ดเองก็ได้”
“ผู้กอง นี่อะไรอีกล่ะ” อนุภาพถาม
“วุธ เอ็งไปคุยกับข้าข้างนอก” อธิคมไม่ตอบ หันไปสั่งอาวุธแล้วยกมือห้ามอนุภาพ “คุณนุ ไม่ต้องตามมานะ”
“ได้ ไม่ให้ตามก็จะไม่ตาม” อนุภาพตอบเสียงห้วน “แต่อย่าให้ได้แผลกลับมานะ อย่าเด็ดขาด”
อธิคมสะบัดหน้า หันหลังให้อนุภาพและอาวุธ ก่อนจะเดินตึงตังออกไปยังประตูด้านหน้าของโรงพยาบาล แต่ไม่กี่วินาทีก็หันมามองอาวุธด้วยสายตาแข็งๆ ส่งสัญญาณให้ตามไป อย่าชักช้า
อาวุธถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มมุมปากเศร้าๆ ให้อนุภาพแล้วเดินตามหลังเพื่อนไป โดยมีอนุภาพยืนมองด้วยสายตาครุ่นคิด
แต่ไม่ถึงหนึ่งนาที อนุภาพก็ได้ยินเสียงดังโครมจึงรีบเดินออกไปยังลานหน้าบันไดของโรงพยาบาล
อาวุธกำลังเกาะถังขยะเพื่อพยุงตะวไม่ให้ล้ม มีอธิคมยืนจังก้าอยู่ข้างหลัง ห่างไปประมาณสองช่วงตัว ร่างสูงใหญ่ของอธิคมเดินเข้าหาอาวุธช้าๆ ราวกับให้เวลาอีกลุกขึ้นยืนให้มั่นคงและหันมาสู้กับตัวเอง
อนุภาพกำลังจะถลันตัวเข้าไปห้าม แต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ ยืนกอดอกมองเพื่อนทั้งสองที่เริ่มต่อสู้กัน
อธิคมโดนอาวุธต่อยเข้าที่ท้องและตามด้วยหมัดขวาเข้าที่แก้ม แต่อธิคมก็เอาคืนด้วยการฮุกหมัดซ้ายเข้าที่ชายโครง ก่อนที่ทั้งสองจะพุ่งเข้าประชิดตัวและกอดรัดกันล้มคว่ำลงกับพื้นทั้งคู่ มือของสองนายตำรวจต่างพยายามต่อยอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อนุภาพส่ายหน้าแล้วเดินไปยืนพิงเสามองคนตัวโตทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร เขานับเวลาหนึ่งสิบในใจช้าๆ ตั้งใจว่าหากอธิคมกับอาวุธไม่ยอมหยุดก่อนเขานับถึงเลขสิบ เขาจะเดินไปกระถางต้นไม้ทุ่มใส่สารวัตรทั้งสอง
...เจ็ด...แปด...
...เอาล่ะ พอกันที...
อนุภาพยกกระถางต้นไม้ขึ้นมาเตรียมเมื่อนับถึงแปด ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ชายตัวโตทั้งสองคนหยุดต่อยกันพอดี ต่างคนต่างยันตัวลุกขึ้นมายืนหอบ จ้องหน้ากันนนิ่ง ก่อนที่อธิคมจะเป็นคนหันมามองอนุภาพก่อน
อนุภาพมองอธิคมกับอาวุธด้วยสายตาเรียบนิ่ง เยือกเย็น สองมือถือกระถางต้นไม้เอาไว้อย่างเตรียมพร้อม บอกตัวเองในใจว่า หากอธิคมกับอาวุธเริ่มต่อยกันอีกเป็นยกที่สอง เขาจะทุ่มสิ่งที่อยู่ในมือใส่ทันที
ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ทั้งสองดูเหมือนจะเข้าใจ ‘สาร’ ที่อนุภาพสื่อสารออกไปทั้งทางสายตาและท่าทาง อาวุธเดินแยกออกห่างจากอธิคมไปอีกประมาณสี่ก้าว อธิคมหันไปมองตามแล้วเดินไปอีกทาง ต่างคนต่างหันหลังให้กัน
“อย่าวิ่งเข้าหากันอีกนะ ไม่งั้นโดนนี่จริงๆ ด้วย” หลังจากที่สื่อสารผ่านภาษาสายตาและท่าทาง ตอนนี้อนุภาพสื่อด้วยคำพูดเบาๆ ความเงียบของกลางดึกทำให้นายตำรวจทั้งสองได้ยินชัดเจน
อธิคมยืนเท้าเอว แหงนหน้ามองขึ้นไปมองบนท้องฟ้าราวกกำลังพยายามสะกดอารมณ์ให้เย็นลง แผ่นอกกว้างหน้าสะท้อนขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด แสดงให้รู้ว่ายังเหนื่อยอยู่ ส่วนอาวุธยืนปัดฝุ่นออกจากเนื้อตัวให้หายสกปรกพลางปรายตาไปมองแผ่นหลังของ ‘อดีต’ คู่ต่อสู้ก่อนจะเดินไปที่บันไดของอาคารโรงพยาบาล
“ผมขอโทษ” อาวุธพูดเสียงเบาเมื่อผ่านหน้าอนุภาพก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นบันไดเข้าไปในตัวตึก
อนุภาพมองตามอาวุธจนลับสายตาแล้วหันไปมองอธิคมที่ยืนนิ่งอยู่ใกล้ๆ กับม้านั่งหินอ่อน
“เจ็บไหมครับ” อนุภาพถามนายตำรวจเลือดร้อนขึ้นมาเบาๆ แล้วเดินไปนั่งลงบนม้านั่ง
“ถ้าผมไม่หยุด คุณนุจะทุ่มผมด้วยกระถางดอกไม้ใช่หรือเปล่า ถ้ายังงั้นก็คงเจ็บ” อธิคมตอบเสียงเข้ม เน้นเสียงหนักที่คำสุดท้าย
“เปล่า” อนุภาพยักไหล่ วางกระถางดอกไม้ไว้ข้างๆ แล้วพูดต่อว่า “จะทุ่มทั้งสองคน”
“ผมโกรธ” อธิคมพูดเสียงอ่อนลง
“รู้แล้วครับว่าโกรธ”
“มันพยายามจะแย่งอาทิตย์ไปจากไอ้ธง ดูซิมันทำกับเพื่อนได้” อธิคมกระแทกเสียง
“เลยทำให้สารวัตรโกรธแทนเพื่อน” อนุภาพพยักหน้ารับฟังเหตุผลของอีกฝ่าย
“ผมอยากต่อยมันแบบนี้มานานแล้ว”
“สบายใจขึ้นหรือยัง” อนุภาพถามเสียงเรียบ
“ทำไมคุณนุไม่ห้าม ยืนมองเหมือนดู...”
“มวยคู่เอก” อนุภาพยิ้มมุมปากแล้วส่ายหน้า “ห้ามทำไม ดูคนต่อยกัน มันส์ดี”
“เชียร์ผมซักนิดหรือเปล่าก็ไม่รู้” อธิคมทำเสียงน้อยใจ “หรือเชียร์ให้ไอ้วุธซัดผมให้หนักๆ”
“เฮ้อ สารวัตรนี่จริงๆ เลย”
“สารวัตรไหน” อธิคมถามเสียงแข็ง
“ก็ทั้งสองนั่นล่ะ โตขนาดนี้แล้ว ตีกันเป็นเด็กช่างกล”
“ผมทนไม่ได้”
“กับสารวัตรอาวุธเท่านั้นนะ กับคนอื่นห้ามเด็ดขาด ไม่งั้นเห็นดีกัน” อนุภาพจ้องตาอธิคมขณะที่พูดเสียงเข้ม จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังบันไดของอาคารโรงพยาบาล แต่เมื่อกำลังยกเท้าขึ้นเหยียบบันไดขึ้นที่หนึ่งก็ชะงักและหันมาพูดกับอธิคมว่า “แต่ถึงให้ต่อยกับสารวัตรอาวุธเท่านั้นก็หมายถึงครั้งนี้ครั้งเดียว ไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว เข้าใจไหมครับ ได้ทำอย่างที่ใจอยากจะทำสมใจแล้วก็พอซะเถอะ ผมไม่อยากเห็นเพื่อนสองคนเกลียดกัน และผมก็เชื่อยว่าสารวัตรธงรบก็คงไม่อยากเห็น ทั้งๆ ที่ควรจะเป็นคนเกลียดสารวัตรอาวุธมากกว่าผู้กอง”
“ผมไม่ได้เกลียดได้วุธ”
“งั้นเลิกโกรธเพื่อนได้ไหมล่ะ” อนุภาพถามแต่อธิคมไม่ตอบ
“ผมจะรอคำตอบนะครับ” อนุภาพทิ้งท้ายแล้วขึ้นบันไดโรงพยาบาลเพื่อนไปคุยกับอาทิตย์และตะวันซึ่งตอนนี้คงนั่งอยู่หน้าห้องไอซียู
อาวุธหลบเข้ามุมมืดหลังเสา เม้มปากแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง เอนศีรษะชิดกับผนังแล้วเหม่อมองบนฟ้าเพดานแล้วถอนหายใจอีกครั้ง จากนั้นก็เอียงหน้ามองไปตามทางเดิน จนกระทั่งร่างของอนุภาพลับหายไปจากสายตาเพราะเลี้ยวซ้ายขึ้นบันไดขึ้นชั้นบน
...
อธิคมยังโกรธเขาไม่เลิก แม้บอกกับอนุภาพว่าไม่ได้เกลียดแต่เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก เขารู้จักเพื่อนคนนี้ดี อธิคมเป็นคนปากแข็ง บทจะรั้นก็รั้นมาก เรื่องจะให้ยอมรับอะไรง่ายๆ นั้นไม่ใช่นิสัยของอธิคม
ขณะที่คิดเรื่องเก่าๆ อาวุธรู้สึกได้ว่ามีคนนั่งลงบนที่นั่งข้างๆ แล้วนิ่งเงียบ เขาขยับตัวช้าๆ เพราะรู้สึกเมื่อย แต่ก็พยายามไม่ให้ไปถูกตัวคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาที่ขยับตัวพันตำรวจโทอาวุธยังคงกอดอกและหลับตา แต่ไม่นานก็ต้องลืมตาขึ้นและเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้
เด็กหนุ่มหน้าอ่อนคนหนึ่งนั่งพิงเบาะนิ่ง ตามองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย ปากเม้มเหมือนพยายามสะกดอารมณ์ น้ำตาหยดใสๆ ไหลออกมาจากขอบตา อาวุธหันหน้ากลับแล้วหลับตาลง บอกตัวเองว่าไม่อยากจะยุ่งเรื่องของคนอื่น เขาต้องการจะหลับพักผ่อนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีเขาก็ยังได้รู้สึกว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังคงสะอื้นอยู่เป็นครั้งคราว อาวุธจึงลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปมองอีกครั้ง ขณะนี้ชายหนุ่มกำลังก้มหน้าพลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา อาวุธหลุบตาลงมองสิ่งที่อยู่ในมืออีกข้างของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็ต้องอึ้งไปทันที
ธงรบ!
ในมือของเด็กหนุ่มหน้าขาวนัยน์ตาเรียวเล็กกำโทรศัพท์สีดำ บนจอเป็นภาพชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งซึ่งเขารู้จักดี
เด็กหนุ่มท่าทางอ่อนต่อโลกคนนี้นั่งมองรูปภาพของเพื่อนเขาแล้วร้องไห้เบาๆ มาตลอดตั้งแต่เครื่องบินเดินทางออกจากสนามบินจนตอนนี้กำลังตั้งลำบนท้องฟ้า
...เด็กของธงรบซึ่งดูได้ไม่ยากเลยว่าโดนเพื่อนของเขาทิ้ง...
...ธงรบ...
...คนนี้เองหรือที่ธงรบไปหาเรื่องใส่ตัวจนมีปัญหากับอาทิตย์ถึงขนาดที่ต้องประชดด้วยการแกล้งมาเป็นแฟนกับเขาเพื่อให้ธงรบคลั่ง...
...ยังเด็กมากจริงๆ ท่าทางเสียใจมากเสียด้วย นี่ธงรบทำเวรทำกรรมกับเด็กอายุไม่ถึงยี่สิบปีเลยหรือนี่ ห่างกันตั้งสิบห้าปี...
...ไปกันใหญ่แล้ว...
ทั้งที่รู้สึกไม่ค่อยชอบใจกับเรื่องนี้แต่อาวุธก็พยายามบอกตัวเองว่าไม่อยากจะยุ่งเกี่ยว นายตำรวจหนุ่มยังคงหลับตาและพยายามนอนหลับ จนในที่สุดหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาตลอดสองอาทิตย์กว่า เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีเขาก็ไม่เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว อาวุธลุกขึ้นและเดินไปยังห้องน้ำ เที่ยวบินค่อนข้างว่าง ผู้โดยสารหลายคนเอนตัวนอนยาวตามเบาะ ส่วนคนที่โชคไม่ดีมีคนนั่งอยู่ข้างๆ ต่างก็หลับกันเป็นส่วนมาก เมื่อใกล้จะถึงห้องน้ำ อาวุธเห็นเด็กหนุ่มคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานอนขดตัวอยู่บนที่นั่งริมหน้าต่าง ใบหน้าอ่อนเยาว์ยังคงดูเศร้าสร้อยแม้ยามหลับ
ในมือกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น...
การเดินทางอันยาวนานสิ้นสุดลงเมื่อเครื่องบินแตะพื้นรันเวย์ของสนามบินนิวยอร์คเมื่อเวลาบ่ายสี่โมงครึ่ง อาวุธลงจากเครื่องแล้วเร่งเดินเพราะเขามีงานต้องทำ เขามีนัดเรื่องงานกับเจ้าหน้าที่ของกระทรวงกลาโหมคนหนึ่งของสหรัฐอเมริกาที่สนามบินก่อนที่เจ้าหน้าที่คนนั้นจะเดินทางไปต่างประเทศ หลังจากนั้นถึงจะเดินทางไปโรงแรมที่พักและพบกับคชานนท์เพื่อรับรถซึ่งน้องชายของอธิคมจะให้เขาเอาไว้ใช้และรับกุญแจอพาร์ทเมนท์ของคชานนท์ซึ่งจะเป็นที่พักของเขาตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ในสหรัฐอเมริกา
โชคดีที่คชานนท์เดินทางมาติดต่อธุรกิจที่นิวยอร์คได้ห้าวันแล้ว แต่คืนนี้เขาต้องพักโรงแรมเพราะคชานนท์มีเพื่อนมาพักด้วยหลายคน พรุ่งนี้เขาต้องเดินทางไปวอชิงตันดีซี่เพื่อรายงานตัว จากนั้นประชุมตลอดสองวัน และจะกลับมาที่นิวยอร์คหลังจากคชานนท์เดินทางกลับประเทศไทย
อาวุธเดินออกมาจากสนามบินเมื่อเวลาอีกประมาณสิบนาทีก่อนหนึ่งทุ่ม หิมะตกปรอยๆ และอากาศเย็น เขากระชับเสื้อโค้ทแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วเดินไปเรียกแท๊กซี่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหันไปมองด้านข้างเห็นใครบางคนยืนกอดอกตัวสั่นอยู่ข้างเสาต้นใหญ่ใกล้กับประตูทางออกหมายเลข 7A ของสนามบิน
นายตำรวจหนุ่มบอกตัวเองว่าไม่อยากจะยุ่งเรื่องของธงรบ หรือยุ่งกับคนที่เคยเกี่ยวข้องกับธงรบ แต่ท่าทางอ่อนต่อโลกของเด็กหนุ่มหน้าเศร้าคนนั้นทำให้เขาอดไม่ได้
เด็กหนุ่มสวมเสื้อแขนยาวตัวเดียว ท่าทางดูลังเลว่าจะทำอย่างไรต่อไป ใบหน้าขาวสะอาดชะเง้อมองไปข้างหน้าเหมือนจะรอคนมารับซึ่งเขารู้ว่าคงจะเกินเวลาไปมากแล้ว กระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ใบเดียววางอยู่ข้างๆ
...เฮ้อ สงสัยต้องช่วยเสียแล้วล่ะ...
อาวุธถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปหา ในใจคิดเพียงว่าจะถามว่าฝ่ายนั้นต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ หากเด็กหนุ่มไม่ต้องการ หรือปัญหาของเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้หนักหนาอะไรมากนัก เขาก็จะไม่ยุ่งด้วยเด็ดขาด
...เขาไม่อยากจะมีปัญหาเหมือนเรื่องของอาทิตย์อีก ใครจะรู้ว่าธงรบจะทิ้งอาทิตย์เมื่อไหร่ แล้วหวนมายุ่งกับเด็กคนนี้ เกิดธงรบมาโวยวายเอากับเขาว่าพยายามจะแย่งแฟนตัวเองอีกเขาจะแย่ ไม่อยากจะมีเรื่องปวดหัวอีกแล้ว...
---
ขอบคุณผู้อ่านที่สนใจซื้อหนังสือนะครับ
เดี๋ยวจะรีบ PM ไปครับ
ตอนต่อไปจะออกแนวขำๆ ครับ
ตอนนี้เครียดๆ นะ ตอนที่เกี่ยวกับอาวุธนี่เครียดทั้งนั้นล่ะ ก็คนมาอาภัพความรักนี่นา เนอะ
-
:m20: ยังแรงกันเหมือนเดิม
เด็กของธงรบ...โจ้ ภานุวัฒน์...พระจันทร์ที่ตรงข้ามกับอาทิตย์ หรือเปล่าค่ะ ท่าทางคล้าย ๆ ดูเข้าเค้ามากเลยค่ะ เด็กหนุ่มหน้าอ่อน อายุไม่ถึงยี่สิบปี รักธงรบมาก ท่าทางอ่อนต่อโลก...ไหนจะคชานนท์ที่ตอนนี้อยู่ที่อเมริกาด้วย บังเอิญจนเกินไป นอกจากคชานนท์เป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่าง :m17: ถ้าโจ้ยังไม่ตายจะดีมากเลยค่ะ เพราะยังเด็กและน่าสงสารมากมายเลยค่ะ :m15: ถ้าโจ้ยังมีชีวิตอยู่จริงก็น่าที่จะได้คู่กับคนดี ๆ แบบสารวัตรอาวุธนะค่ะ
เจ็บปวดใช่ไหมเธอ ถูกเขาคนนั้นทิ้งมา แค่อยากให้รู้ว่า เจ็บมาไม่ต่างกันเลย
ฉันรู้ ฉันรู้ แค่เพียงเราได้มองสบตา ฉันรู้ ฉันรู้ ว่ารู้สึกเช่นไร
ในวันที่หนาวใจ ไม่มีสักคนข้างกาย ลมโบกใบไม้ไหว และใจก็ปลิดปลิวตาม
รู้ไหม รู้ไหม ฉันเข้าใจว่าเธออ้างว้าง รู้ไหม รู้ไหม ฉันรู้สึกเหมือนกัน
ถ้าเหงา จะเหงาเป็นเพื่อนใกล้ ๆ ไหล่ฉันแม้มันไม่อุ่นได้เท่าใคร แต่ไม่มีทางทำร้ายกัน
ถ้าเหงา ให้ฉันนั่งลงข้าง ๆ ก็เพราะเธอคงไม่ต่างจากฉัน คนอักหักเหมือนกันเข้าใจกันดี
ถ้าเหงา จะเหงาเป็นเพื่อนใกล้ ๆ ไหล่ฉันแม้มันไม่อุ่นได้เท่าใคร แต่ไม่มีทางทำร้ายกัน
ถ้าเหงา ให้ฉันนั่งลงข้าง ๆ ก็เพราะเธอคงไม่ต่างจากฉัน คนอักหักเหมือนกันเข้าใจกันดี
ใครจะมาเข้าใจกัน เท่ากับคนที่มันไม่เหลือใคร คนอักหักเหมือนกันเข้าใจกันดี
-
อยากให้สารวัตรอาวุธมีความสุขกับเค้าซักที :เฮ้อ:
-
อ๋า... หรือว่าอาวุธจะได้กินเด็ก
ดีใจที่โจ้ยังอยู่
ปล.รอรวมเล่มคดีรัก 2 อยู่นะจ๊ะ
-
เชียร์อาวุธให้เจอคนดีๆซะทีดีกว่า
-
ตามมาอ่าน
o13
-
:เฮ้อ:
-
อุ้ยตายว้ายกรี๊ดมาต่อแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อย่าขำเครียดละพี่นาย :L1: :L1: :L1:
-
โจ้ ยังไม่ตายใช่มั้ยค่ะ
ดีใจจังเลยที่โจ้ยังอยู่ :เฮ้อ:
เด็กอย่างโจ้ อยากให้อาวุธดูแลจังเลยอ่ะ
อยากเห็นทั้งโจ้และอาวุธมีความสุขอ่ะ :กอด1:
+1 สำหรับโจ้ที่ยังอยู่คับป๋ม หุหุ
-
ขอให้ครั้งนี้อาวุธอย่าอาภัพรักเลย
โจ้ต้องการคนปลอบใจ อาวุธนิแหละใช่เลยคอยดูแลเอาใจใส่ดูแลโจ้ได้ดีที่สุด 555+ ลู้นคู่นี้ต่อไปจ้า
-
:z2: ดีใจจังที่โจ้ยังไม่ตาย
เชียร์คู่นี้ได้รึเปล่าคะ
เป็นกำลังใจให้นะ :mc4:
-
ตอนนี้เครียดๆ นะ ตอนที่เกี่ยวกับอาวุธนี่เครียดทั้งนั้นล่ะ ก็คนมาอาภัพความรักนี่นา เนอะ---------> งั้นก็ทำให้เลิกอาภัพรักสักทีสิคะ o18
-
แล้วนุ้งโจ้จะรู้ว่า เทวดาเดินดินเป็นยังไง
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
โธ่ๆคิดแล้วน่าสงสารต้องระเห็จมาพักใจซอ่มแผลช้ำรักถึงที่นี่
ทั้งๆที่ใจอ่ะอยู่กับไอ่คนใจร้านคนนั้น โธ่ๆลูกเข้มแข็งนะ :กอด1:
+1 คะ
-
น้องโจ้้ .......
ใครนะจะขี่ม้าขาวมาช่วย
+1
-
สารวัตจะกินเด็กหรอออออออออ 15 ปีเลยนะ
555
เด๋วก้หายโกดกานช่ายมม้าย เพื่อนกันยังไงก้ตัดไม่ขาดหรอกกกกก
-
เป็นน้องโจ้จิงๆใช่ไหมค่ะพี่นาย :m13:
ตอนที่อ่านแล้วคิดว่าน้องโจ้ตานู๋นี้ร้องไห้เลย
น้องเป็นเด็กดีมากแล้วก็หัวอ่อนต้องการความรักต้องมีคนดูแล
นู๋ว่าน้องโจ้น่าสงสารมากคิดว่าน้องต้องตายโดยไม่ได้รับความรักยิ่งสงสารน้องร้องไห้เลยอ่ะ
ตอนที่จบยังคิดว่าน้องโจ้เหมาะกับสารวัตอาวุธมากคนอบอุ่นต้องคู่กับคนอยากได้ความอบอุ่นสิ
คู่นี้เหมาะกันที่สุดยังคิดอยากให้พี่นายแต่งเรื่องของคู่นี้เลยเหมาะกันมากๆ :give2:
ขอให้มีคู่นี้อีกยาวๆได้ไหมค่ะจะขอบพระคุณเป็นอย่างมาก
น้องโจ้กับสารวัตอาวุธจะมีคู่แล้วเว้ยยยยยเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า :จุ๊บๆ:
-
:pig4: ขอบคุณที่มาต่อค้าบ
:เฮ้อ: สงสารสารวัตรอาวุธสุด ๆ
... ทั้ง ๆ ที่เป็นคนดีขนาดนี้ ก็ดันมาอาภัพความรักซะได้
ขอให้เจอครั้งเดียว แล้วใช่ไปเลยนะครับ ไม่ต้องมาวุ่นวาย อกหัก นู่นนี่นั่น
:m15: น่าสงสาร
:L2:
-
คู่นี้ต้องเครียดมากแน่ๆ แลดูจะมีปัญหาเยอะ รึป่าว??
อายุห่างกันเยอะ เด็ก(เก่า)เพื่อน อดีตของเฮียอาวุธ พ่อน้องโจ้ อืม น่าลุ้นแฮะ
แต่อยากให้คู่น้องนนท์มากกว่า เค้าฉลาดพอๆกันอ่า :sad4:
แต่ก็นะ อยากเห็นเฮียอาวุธมีความสุขกับเค้าซักที
คุณอธิคมแกไปต่อยเค้าทำไม ไม่สนับสนุนการใช้ความรุนแรงนะ :angry2:
ว่าแต่เค้าไปเยี่ยมใครที่ รพ ธงรบป่ะ? แต่อาทิตย์ไม่ได้ไปหาธงรบนิ ตอนที่ถูกยิงตอนนั้น
ขอบคุณคุณคฑาวุธ :pig4:
-
เพื่อนผู้ปิดทองหลังพระ ( หรือเปล่า )
ปัญหาที่เกิดจะดี หรือ ไม่ดี ยังไง ก็คนไทย ทิ้งกันไม่ได้หรอก
:เฮ้อ: ( ถอนหายใจเฉย ๆ นะครับ ไม่มีอะไรแอบแฝง )
+1 ให้พี่นาย หาคู่ให้อาวุธได้แล้ว คนสมบูรณ์แบบ ทำไมอาภัพรักจัง :z2:
-
โห วนเวียน วุ่นวาย วกวน อยู่แบบเนี่ยนะ
จำได้บ้างไม่ได้บ้าง สงสัยต้องแบรนวันละเม็ดแล้ว
หรอกลับไปอ่านใหม่ดีอิอิ :pig4: :bye2:
-
มาตามอ่านดูท่าเรื่องจะยุ่งๆ
-
ดีครับนาย เพิ่งได้เข้ามาอ่านอีกครั้ง เห็นว่าจะพิมพ์หนังสือเหรอครับ บอกด้วยนะครับ จองด้วย 1 ชุด (ไม่แน่ใจว่าจะออกเล่มเดียวหรือเปล่า เลยบอกว่าจอง 1 ชุดไปเลย) สบายดีนะครับ ไว้จะเข้ามาอ่านเรื่อยๆแล้วกันนะครับ
:L2:
-
เอ่อ... ขอสวนกระแส
น้องโจ้ก็ดี แต่ไมสารวัตรต้องได้เศษเหลือจากเพื่อนตลอดน้อ :เฮ้อ:
อย่าหาว่าเลือดเย็น แต่ไม่อยากเห็นโจ้อยู่ในวังวนตาเสาธงค่ะ :z6: จนเดี๋ยวนี้แม่ยกพ่อตะวันอย่างฉันยังไม่ค่อยเชื่อพฤติกรรมมันเลย เดี๋ยวกลายมาเป็นหนามยอกอกอาทิตย์น้อยกลอยใจเจ๊ :กอด1:
-
รออยู่จ๊า มาต่อไวๆน่ะ
-
เข้ามาเอาใจช่วย อาวุธ โดยเฉพาะเลยค่ะ
ส่วนอธิคมกับธงรบ เอาซุกไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยมาเเทะใหม่ คริๆ
-
เข้ามาดันๆๆๆๆให้น้องโจ้
อิอิ :-[
-
อาวุธนี่ ท่าทางอาภัพรักนะ
-
แม่ยกตะวันรายงานตัวจ้า 555
ตามมา(ฮา)ให้กำลังใจ ธงรบ อาทิตย์ (ปลื้มคู่นี้เป็นพิเศษ) คึคึ และคุณนุ กะ สารวัตรอธิคม
อาวุธ ช่างอาภัพ เมียงมอง น้องตะวันบ้างสิ กรากกกก (ยังเชียร์คู่นี้แบบไม่แคร์สื่อ 55)
ถ้าคู่น้องโจ้ ดูจะราบเรียบไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่ ดูจืด ๆ หัวอ่อนเกินไป
อยากให้คนที่คู่อาวุธ นิสัยต่างกันกะอาวุธ (แบบคู่กัด)
แบบจะได้ทำให้คนที่สงบนิ่ง เพอร์เฟคต์แมนแบบอาวุธหลุดมาด หัวปั่นได้
-
สงสารอาวุธ :m15:
-
อาวุธ มีแต่เรื่องให้ชีช้ำกะหล่ำปลี ... เป็นคนดีอย่างเดียว ไม่เพียงพอสำหรับความรัก
มองไปทางไหน ก็มีแต่"อดีต"ของเพื่อนๆทั้งน๊านนน ... น่าสงสารที่สุด o7
+1 ให้กับ โลกแคบๆ ยุ่งๆ ชวนให้ลำบากใจ .. แต่ก็น่าลองเสี่ยงดูอีกซักที 555+
-
ให้กำลังใจอาวุธ...
คนที่มีนิสัยดี..เหมือนกับเรา.. :o8:
-
มาเป็นกำลังใจให้นักเขียนและอาวุธค่ะ
เชื่อว่าคนดีอย่างอาวุธต้องได้พบคนรัก ที่รักเค้าอย่างจริงใจแน่นอนจ้า o13
-
ดีครับนาย เพิ่งได้เข้ามาอ่านอีกครั้ง เห็นว่าจะพิมพ์หนังสือเหรอครับ บอกด้วยนะครับ จองด้วย 1 ชุด (ไม่แน่ใจว่าจะออกเล่มเดียวหรือเปล่า เลยบอกว่าจอง 1 ชุดไปเลย) สบายดีนะครับ ไว้จะเข้ามาอ่านเรื่อยๆแล้วกันนะครับ
:L2:
ก็พิมพ์ไปแล้วล่ะครับ คดีรัก ภาค 1 เล่มเดียวนั่นล่ะ ขายไม่หมดซะที
เอาไว้มีเงินเมื่อไหร่จะพิมพ์ ภาค 2 ภาค 3 ให้หนำใจ
ขอบคุณครับ
-
เมื่อไหร่ตอบ PM ล่ะก๊า
ก็จะซื้อเนี่ย
:impress2:
-
อ่านเล่นขำๆ นะครับ
คดีรักพักร้อน
ตฤณหันไปทำตาดุใส่คนที่นอนข้างๆ เมื่อได้ยินความคิดเห็นหลังจากที่เขาเล่าเรื่องผู้พันกองทัพคิดจะจีบอนุภาพ
“คราวนี้จะได้รู้ว่าใครจะเหนือกว่ากันระหว่างทหารกับตำรวจ แต่ผมเดิมพันข้างชายชาติทหาร"
“อัสนัย" ตฤณทำเสียงอ่อนใจ
“พี่คมควรจะได้รับบทเรียนซะบ้าง ทำกับคนอื่นไว้มาก" อัสนัยไม่สนใบหน้าดุๆ ของตฤณ
“ที่โดนคุณนุทิ้งไปแพร่แล้วถูกยิงอาการปางตายนั่นไม่ใช่บทเรียนหรือ"
“อันนั้นอินโทร" อัสนัยพลิกตัวขึ้นมาเอาคางเกยต้นแขนของตฤณแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ "คุณตฤณไม่รู้อะไร พี่คมกับอีตาสารวัตรธงรบจอมเจ้าชู้นั่นน่ะเป็นมนุษย์พันธ์พิเศษ ต้องให้หนักๆ ถึงจะได้เรียนรู้ว่า หัวใจของคนอื่นก็มีเลือดมีเนื้อ เจ็บปวดได้เหมือนกัน"
ตฤณถอนหายใจ อดคิดไม่ได้ว่าไม่ควรจะเล่่าเรื่องที่กองทัพไปพบเขาถึงที่ทำงานให้อัสนัยฟังเลย ลืมไปว่าอัสนัยนั้นเรียกได้ว่า 'แค้น' อธิคมไม่เคยหาย
..."รักมากก็ชังมาก" อัสนัยเคยพูดกับเขาแบบนั้น "แต่เป็นการชังแบบเพื่อนเก่านะครับ ยังไงคนก็เคยรู้จักกัน ผมไม่ได้คิดจะแก้แค้นอะไรพี่คม หรือหากจะแก้แค้น ผมก็ไม่เอาถึงตาย”...
“นอนเถอะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้า" ตฤณอ้าปากหาว เอื้อมมือไปปิดไฟแต่คนที่ยังทำตาแป๋วอยู่รีบพลิกตัวขึ้นมาทับบนหน้าอกแล้วพูดว่า
“ดึกสี่ทุ่มครึ่งนี่นะ จะรีบนอนไปไหน คุณตฤณก็พูดประโยคนี้ก่อนนอนทุกคืน ไม่เบื่อบ้างหรือไง นอนเถอะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้" อัสนัยทำเสียงเลียนแบบตฤณ "ลองไปสายซักวันบ้างได้ไหมครับ"
“ผมเป็นเจ้าของบริษัท ไปทำงานสายเป็นตัวอย่างไม่ดีแก่ลูกน้อง คุณเองก็ควรนอนได้แล้ว" ตฤณพูดเสียงเรียบ
“ไม่ ผมยังไม่ง่วง" อัสนัยส่ายหน้าเร็วๆ
“อัสนัย"
“จ๋า" คนที่ถูกเรียกชื่อขานรับตาเยิ้มแล้วพูดเสียงต่ำว่า "คุณตฤณลืมอะไรไปตั้งหลายคืนแล้วนะ"
“คืนนี้ขอเถอะนะ" ตฤณพูดไปหาวไป
“ม่ายอาว"
“ผมไม่อยากเข้าห้องน้ำอีกแล้ว ผมง่วง" ตฤณตอบเสียงเบา มือเอื้อมลงไปจับข้อมือของอัสนัยที่เริ่มอยู่ไม่สุข ล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของเขา
“ง่่วงทุกคืน ทำไมคุณจะนอนอะไรนักหนา" อัสนัยทำหน้าง้ำ "หรือว่าคุณตฤณเบื่อผมแล้ว"
“โธ่ เบื่อที่ไหน" ตฤณถอนหายใจเพราะอัสนัยเล่นบทงอนอีกแล้ว
“ถ้าไม่เบื่อ งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ครับ" อัสนัยตอบเสียงหงอยๆ แล้วพลิกตัวลงจากร่างของคนรัก ขยับไปนอนห่างตฤณจนเกือบสุดขอบเตียง ในใจก็รอเวลาให้คนที่ไม่ชอบนอกดึกจะพลิกตัวตามมาง้อ
“คุณตฤณ...” อัสนัยเรียกตฤณหลังจากที่รออยู่หลายนาทีแล้วฝ่ายนั้นก็ยังนอนนิ่ง
“หือ...” ตฤณทำเสียงในลำคอ ตาปรือเพราะง่่วงเต็มที่
“ฮึ" อัสนัยเบ้ปากเมื่อแอบหันไปมองเสี้ยวหน้าคมเข้มของเจ้าของบริษัทโฆษณาที่เอาแต่ทำงานและเห็นว่าตฤณท่าทางคงจะไม่ลุกขึ้นมา 'ทำการบ้าน' หรือแม้แต่จะ 'ง้อ' อย่างแน่นอน
...ตฤณไม่เคยง้อเขา ผู้ชายคนนี้เอาแต่ทำหน้าดุ เรียบนิ่ง เคร่งขรึม เจ้าระเบียบ เข้มงวด ทำตัวยิ่งกว่าเป็นพ่อของเขาเสียอีก...
...เฮ้อ อย่าให้ต้องปล้ำแฟนเลยนะ...
อัสนัยถอนหายใจแล้วหลับตาลงช้าๆ บอกตัวเองว่ามาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็คงต้องนอนเวลาสี่ทุ่มครึ่งตามคนรักเสียแล้ว
...และหากจะมีอะไรกับตฤณ ก็ต้องรีบๆ ทำทันทีเมื่อตฤณกลับมาถึงบ้านและอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ก่อนที่ตฤณจะเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดคอมพิวเตอร์...
...หรือไม่ก็ทำนัดกับเลขานุการของตฤณล่วงหน้าเสียเลย ฮึ...
-
555 ถึงขั้นต้องทำนัดเลยเหรอเนี่ยยยยยยยยยย เอิ๊กๆ น่าสงสาร
จิ้ม + ระยะประชิดค่ะ
-
Mr.เจ้าระเบียบและแสนอนามัยจริง ๆ สี่ทุ่มครึ่งนอนแหล่ะ งั้นถ้ามีอะไรกัน :o8: พอสี่ทุ่มครึ่งต้องหยุดแล้วนอนชิมิค่ะ :laugh:
หรือไม่ก็คุณตฤณอยากนอนก็นอนไป อัสนัยก็บรรเลงรักเองแบบ On Top ซะเลยซิค่ะ นอนเฉย ๆ เด๋วอัสนัยขย่มเอง :laugh:
-
กรรม ของอัสนัย -*-
:serius2:
-
แล้วจะทำยังไง นัดกับเลขานุการคุณตฤณ :m20:
มารอตอนต่อไปอยู่ พี่นายสั้น :z2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
มา :z10:
ไมสั้นจัง
-
อ้าว!!~ ไมไม่ต่อจากตอนที่แล้วอ่ะ
ค้าง..อีกแล้วเรา
อยากอ่านเรื่องผู้พันอาวุธ..เจ้าข้าเอ้ย.... :call: :serius2:
-
หรือคุณตฤณเซ็กส์เสื่อม? :m20:
-
:serius2:
:z13:
คุณนาย สั้นเกินนะ
-
สั้นจังเลยง่ะ :z3: :z3:
-
หรือคุณตฤณเซ็กส์เสื่อม? :m20:
.
.
.
.
.
.
.
แบบว่า >>>>> แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงง :laugh: :m20: :jul3:
-
:laugh: :m20: อัสนัยคนอ่านแนะนำให้หาอะไรมาปลุก "เซกส์" คุณตฤณนะคะ
จะได้สู้บ้างอะไรบ้าง กร๊ากกกกกกกกก
+1 คะ
-
5555+
:a5:
มาต่อเร็วๆน้า :impress2:
-
โถ คุณตฤนตอนนี้เป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
:m20:
-
คุณตรณ ตายด้านไปไหม เมียยั่วขนาดนี้
คึคึ
!+1
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
คู่โปรดของผู้เขียนครับ
วิธวินท์ขาซิ่งกับธีรดนย์ผู้หลงตัวเอง
ควันหลงจากวันสงกรานต์
วิธวินท์ปรายตาไปมองผู้ชายตัวสูงที่เดินตามหลังมาช้าๆ แล้วอมยิ้มขำๆ กับท่าทางเก้งกางไม่คุ้นเคยที่ทาง ธีรดนย์ตื่นตั้งแต่เช้าและโทรศัพท์มาหาเขา ชวนไปเที่ยวสงกรานต์เชียงใหม่ แต่เขาบอกว่ากำลังไปตลาดซื้ออาหารสดมาทำกับข้าว ธีรดนย์แปลกใจ ไม่นึกว่าเขาจะทำกับข้าวเป็น จึงของตามมาด้วย
แต่พอมาถึงตลาด ธีรดนย์ก็ทำหน้ามุ่ย
ชุดจ่ายตลาดของธีรดนย์นั้นเนี๊ยบมาก เสื้อสีขาวยี่ห้อหรูดีไซน์เท่ กางเกงผ้าคุณภาพดีสีเนื้อ รองเท้าหนังสีดำมันขลับ และที่สำคัญ ธีรดนย์มาด้วยรถสปอร์ตคันใหม่เอี่ยมสีแดงเพลิงที่เจ้าตัวอวดว่า "ผมขับมาอวด รู้หรือเปล่า คันนี้น่ะ 4.5 ลิตร 8 สูบเทอร์โบเลยนะวิธวินท์ เร่งความเร็วถึง100 ไมล์ภายในเวลา 4.5 วินาที รับรอง มอเตอร์ไซด์คุณตามไม่ทัน"
วิธวินท์ก้มหน้าเดิมเข้าไปในตลาดอย่างคุ้นเคย ธีรดนย์เดินตาม ท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะกลัวรองเท้ากับกางเกงจะเปื้อน
“ทำไมต้องมาตลาดอย่างนี้ด้วยนะ เฉอะแฉะ สกปรกไปหมด แถวบ้านผมก็มีวิลล่าซุปเปอร์มาร์เก็ต" ธีรดนย์เร่ิมบ่น พร้อมเบี่ยงตัวหลบรถเข็นผัก "วิธวินท์ จะทำอะไรกิน ผมไม่ยักรู้ว่าคุณทำกับข้าวเป็น ทำไมไม่เห็นเล่าให้ฟัง แล้วคิดยังไงมาทำกับข้าวเช้าวันสงกรานต์"
“ผมเบื่อ" วิธวินท์ตอบสั้นๆ
“เบื่อก็ไปเที่ยวเชียงใหม่กับผม" ธีรดนย์ทำหน้าอ้อน "ผมอยากไปสาดน้ำ ผมไม่ได้สนุกมานานแล้ว ตั้งแต่ทำงานควบสองบริษัท แทบไม่ได้มีเวลาทำอะไรสนุกๆ"
“จริงหรือ เท่าที่จำได้ ตั้งแต่รู้จักกับคุณ ผมก็เห็นว่าคุณมีเวลาซิ่งรถเล่นตอนกลางคืน"
“ไม่ต้องมาประชดหรอก ตกลงไปนะ กินข้าวเสร็จก็บินไปเชียงใหม่กันเลย" ธีรดนย์พูดยิ้มๆ แล้วต้องรีบเปลี่ยนสีหน้าเมื่อคนเข็นรถเข็นทำผักมัดใหญ่หล่นลงจากรถถูกขากางเกงของตัวเอง
“ระวังหน่อยสิไอ้หนู" ธีรดนย์หันไปทำตาเขียวใส่คนเข็นรถซึ่งรีบหยิบผักขึ้นมาแล้วหายไปทันที
“เปื้อนหมดเลย" ธีรดนย์ปัดกางเกง
“คุณจะแต่งตัวมาทำไมก็ไม่รู้" วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วหยุดหน้าแผงขายเนื้อหมูพร้อมสั่งซื้อกระดูกหมูจากแม่ค้า
“สับด้วยนะครับ" วิธวินท์สั่ง
“ใครจะนึกว่าตลาดนี้" ธีรดนย์เบ้ปาก ยืนอยู่ข้างๆ วิธวินท์พร้อมหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวงเพราะกลัวคนเดินมาชน "ตอนคุณบอกว่าไปตลาด ผมนึกว่าคุณไป supermarket ไม่ใช่ตลาดสด พอจอดรถถึงได้รู้"
วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วหันไปมองแม่ค้าซึ่งกำลังเงื้อมีดจะสับกระดูกหมูให้ แม่ค้าออกแรงเต็มที่จนเศษกระดูกหมูกระเด็นไปติดเสื้อของธีรดนย์ เจ้าของเสื้อสุดหรูสะดุ้งโหยง แล้วทำหน้าเหยเก พลางชี้มือเข้าที่ใต้อกตัวเองและบอกคนที่อยู่ข้างๆ ว่า
“หยิบออกให้หน่อยสิวิธวินท์ โอย เลอะเทอะหมดเลย"
“เศษเนื้อชิ้นเดียวเอง" วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วยื่นมือไปรับถุงพลาสติกใส่กระดูกหมูจากแม่ค้าพร้อมกับจ่ายเงิน ธีรดนย์พยายามใช้ปลายนิ้วชี้เขี่ยเศษเนื้อเล็กๆ ออกจากเสื้อสีขาวด้วยท่าทางขยะแขยงและเบ้ปากด้วยความไม่สบอารมณ์
“จะเจออะไรอีกเนี่ย" ธีรดนย์บ่น
“อ้าว คุณถือ" วิธวินท์ยื่นถุงพลาสติกในมือให้อีกฝ่าย
“แต่ว่า...” ธีรดนย์อึกอัก
“กลัวเปื้อนมือหรือไง" วิธวินท์เลิกคิ้ว
“เปล่า" ธีรดนย์ยื่นนิ้วชี้นิ้วเดียวออกมาแล้วสอดเข้าไปเกี่ยวหูหิ้วของถุงพลาสติก จากนั้นยื่นถุงให้ออกห่างจากตัว
“กระดูกหมูนะครับ ไม่ใช่สารพิษ" วิธวินท์อดพูดกระทบกระเทียบไม่ได้
“อีกนานไหมนี่วิธวินท์"
“เพิ่งซื้อได้อย่างเดียวเอง"
“จะทำอะไรกินน่ะ แล้วจะต้องซื้ออะไรมากมาย" ธีรดนย์ขมวดคิ้ว
“ข้าวต้มกระดูกหมู" วิธวินท์ตอบแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าแผงขายผักแล้วบอกแม่ค้าว่าต้องการต้นหอมห้าบาท
“ห้าบาท" เสียงธีรดนย์ดังขึ้น "ซื้อแค่นั้นจะพอกินหรือ ผมกินด้วยนะ ไม่ใช่คุณกินคนเดียว"
“จะซื้ออะไรมากมาย" วิธวินท์เบ้ปากแล้วหันไปมองแม่ค้าซึ่งกำลังหยิบต้นหอม แม่ค้าถามวิธวินท์ว่าต้องการซื้อผักชีด้วยหรือไม่ ธีรดนย์รีบตอบปฏิเสธ แต่วิธวินท์พยักหน้า
“ผมไม่กินผักชี เหม็น" ธีรดนย์กระซิบ
วิธวินท์ทำหูทวนลมแล้วยืนมือไปรับถุงผักจากแม่ค้า แต่ขณะที่ยื่นเงินให้แม่ค้าวิศวกรหนุ่มพูดพึมพำกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่า "ไม่กินก็เขี่ยออกเอาสิ"
“เสร็จแล้วใช้ไหมวิธวินท์" ธีรดนย์เริ่มงอแง ปล่อยมือลงข้างตัวเพราะเมื่อแขนที่ต้องกางออกห่างจากตัวเล็กน้อยอยู่ตลอดเวลา แต่ลืมไปว่าตัวเองถือถุงพลาสติกใส่กระดูกหมู
“กางเกงคุณเปื้อนแล้ว" วิธวินท์ก้มลงมองมือขวาของธีรดนย์ ให้อีกฝ่ายมองตาม จึงเห็นว่าถุงพลาสติกที่ใช้นิ้วเกี่ยวอยู่เพียงนิ้วเดียวตอนนี้ห้อยชิดอยู่กับต้นขาและกางเกงก็เปื้อนเป็นรอย
“โอย ตายแล้ว" ธีรดนย์รีบยกแขนออกห่างจากตัว เป็นจังหวะเดียวกับมีรถเข็นผักผ่านมา เกี่ยวเอาถุงพลาสติกในมือของธีรดนย์หล่นตุบลงกับพื้น
“อ้าว เฮ่ย" ธีรดนย์ร้อง หันไปทำหน้าไม่พอใจใส่คนเข็นรถซึ่งรีบพูดขึ้นมาทันทีว่าธีรดนย์ไม่ระวังเอง วิธวินทธ์รีบเข้าห้ามและบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเห็นว่าธีรดนย์อาจสติแตกขึ้นมากลางตลาด วิศวกรหนุ่มก้มลงหยิบถึงขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินต่อ แต่ธีรดนย์รีบทักท้วง
“วิธวินท์ มันตกพื้นแล้วนะ ยังจะหยิบขึ้นมาอีก เดี๋ยวมีเชื้อโรค สกปรก"
“มันอยู่ในถุง" วิธวินท์ตอบ "ไม่โดนอะไรหรอก ล้างๆ หน่อยก็สะอาดแล้ว"
“ซื้อใหม่เถอะ แค่ไม่กี่บาทเอง"
“ไม่จำเป็น เสียดายเงิน" วิธวินะ์ส่ายหน้า
“เงินผมเยอะแยะ ซื้อทั้งตลาดเลยยังได้ คุณไม่รู้หรือว่าพูดกับใครนี่น่ะ" ธีรดนย์ยักไหล่
วิธวินท์ไม่สนใจ เร่งฝีเท้าเดินตรงไปยังแผลขายของชำและซื้อกระเทียมหนึ่งถุง ธีรดนย์เจ้าปัญหาตามไปติดๆ แล้วมีคำถามเช่นเคย
“แค่จะทำข้าวต้ม ซื้อกระเทียมไปทำไม"
“ไปไล่ผีมั๊ง"
“แน่ะ มีประชด"
วิธวินท์ส่ายหน้าให้คนที่ทำกับข้าวไม่เป็น แม่ค้าหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินบทสนทนาห้วนๆ ของชายหนุ่มทั้งสอง วิธวินท์ยิ้มให้แม่ค้า แต่ธีรดนย์ทำหน้าบึ้งๆ แต่แล้วจู่ๆ ก็ถามโพล่งขึ้นมาว่า
“ป้า ทั้งร้านเนี่ยเท่าไหร่ ผมจะเหมาให้หมดเลย"
“ไม่ขายค่ะ" แม่ค้าตอบ
“อ้าว ไม่อยากได้เงินหรือ" ธีรดนย์ถาม
“อยากได้สิคะ แต่ฉันอยากได้ทีละน้อย ถ้าคุณเหมาหมด ฉันก็ไม่มีอะไรจะทำนะสิ อยู่บ้านเฉยๆ เหนื่อยตายเลย"
วิธวินท์หัวเราะออกมาแล้วเดินหนี ธีรดนย์เดินตามจนทัน วิศวกรหนุ่มจึงหันมาพูดเสียงหยันๆ ใส่ 'คนรวย' เจ้าของคลับหรูกับบริษัทผลิตเหล้าที่ชอบใช้เงินฟุ่มเฟือยว่า
“เงินไม่ได้ซื้อทุกอย่างจากทุกคนในทุกที่หรอกนะ"
“คอยดูนะ ผมจะซื้อทั้งตลาด แค่นี้ไม่น่าจะถึง 200 ล้าน"
“เพื่ออะไร"
“ผมจะจัดระเบียบใหม่ให้เป็นตลาดที่สะอาดสะอ้านกว่านี้ พนักงานเข็นรถผมจะให้มีการอบรมแบบเข้มข้น จับใส่ยูนิฟอร์มให้หมด"
“ติดแอร์ด้วยสิ จะได้แข่งกับวิลล่าซุปเปอร์มาร์เก็ตของคุณ" วิธวินท์ประชดแล้วซื้อแอปเปิ้ลสองลูกจากแผงขายผลไม้
“ฮ้า ราคาแค่นี้เองหรือ" ธีรดนย์อุทานเมื่อเห็นวิธวินท์ยื่นเงินให้คนขาย
“คุณจะคิดว่ามันจะกี่บาทล่ะ นี่ตลาดสดนะ ไม่ใช่วิลล่า"
“ที่คลับผม ชาร์ทลูกละ 150 บาท บวกบวก"
“มิน่า คุณถึงรวย" วิธวินท์เบ้ปาก
“อืม น่่าสน" ธีรดนย์พยักหน้า หรี่ตาใช้ความคิด วิธวินท์เหลือบตาไปมองแล้วรอฟังว่าเศรษฐีไนท์คลับคนนี้จะพูดอะไรที่น่าหมั่นใส้ต่อ
“ถ้าผมซื้อตลาดนี้ทั้งตลาด ผมก็จะทำกำไรมหาศาล แอปเปิ้ลลูกหนึ่งผมขายได้ 150 บาท ทั้งที่ต้นทุนไม่กี่บาท ลองคิดดูสิว่ผมจะได้กำไรเท่าไหร่ อย่างหมูสับที่คุณซื้อไปเยอะแยะ 50 บาทน่ะ ผมอาจจะขายได้ถึง 300 บาท คุณรู้ไหม ไอศครีมเอพริคอทสกู๊ปเล็กๆ บน Dusitia ที่ The Dazzle เราชาร์ทตั้ง400 บวกบวก หน้าร้อนมีเมนูพิเศษด้วย ข้าวเหนียวมะม่วงชุดละ 600 บาท ทำเป็นชิ้นวางไว้บนช้อน ตักเข้าปากได้เลย มีสี่ช้อน ช้อนละ 150 บาทบวกบวก หึ หึ หึ" ธีรดนย์หัวเราะในลำคอ "ทำเป็นตลาดสวยๆ ให้คนขายแต่งตัวไทยๆ ทำเหมือนย้อนยุคไปซักสามสิบปี แต่ต้องสะอาดนะ เอาไว้ให้แขกรวยๆ ที่คลับผมมาจ่ายตลาด"
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว" วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วเดินหนีอีกครั้ง ธีรดนย์เดินตามและเอาแต่พร่ำถึงโครงการร้อยล้านพันล้าน เมื่อวิธวินท์เดินมาถึงรถ ธีรดนย์จึงรีบเข้ามาจับมอเตอร์ไซด์ของวิศวกรหนุ่มเอาไว้และพูดว่า
“ไปบ้านผมนะวิธวินท์ กินกันเสร็จจะได้ไปสนามบินเลย ผมอยากเล่นสาดน้ำสงกรานต์ใจจะขาด ผมไม่ได้เปียกน้ำมานานมากแล้ว" ธีรดนย์ลากเสียงให้อีกฝ่ายรู้ว่านานมากจริงๆ
“คุณทำกับข้าวด้วยหรือ"
“เปล่า" ธีรดนย์ส่ายหน้า "แต่ผมมีครัว คุณก็เห็น เสียเงินทำครัวไปเกือบล้าน ได้โอกาสเปิดเตาซะที คุณรู้ไหม ครัวผมนี่มาตรฐานโรงแรมเลยนะ มีอุปกรณ์ทุกอย่างครบ วัสดุทุกชิ้นส่งมาจากอิตาลี่ เครื่องครัวจากเยอรมัน พอดีผมมีคนรู้จัก เป็นลูกค้าที่ The Dazzle เขาเลยขายให้ผมราคาพิเศษลด 10 เปอร์เซนต์ มีบริการหลังการขายตลอดชีพด้วยนะ"
“บริการหลังการขายเครื่องครั้วนี่นะ" วิธวินท์ไม่อยากจะเชื่อหู
“เช่น ถ้าหูจับกระทะมันหลวม หรือฝาล๊อคหม้อตุ๋นมันปิดไม่สนิท เอ่อ แล้วก็...”
วิธวินท์ไม่รอฟังธีรดนย์สาธยายเรื่องครัวราคาเป็นล้าน วิศวกรหนุ่มสตาร์ทรถแล้วทำท่าจะออกรถ ธีรดนย์จึงหยุดบรรยายคุณลักษณะเครื่องครัวของตัวเอง
“จะถือถุงพลาสติกขับมอเตอร์ไซด์แบบนี้หรือไงวิธวินท์" ธีรดนย์ท้วง
“งั้นคุณถือไป" วิธวินท์ยื่นถุงพลาสติกในมือให้อีกฝ่่าย
“มันจะเลอะเบาะรถผมไหมเนี่ย"
“คุณธีรดนย์" วิธวินท์ชักจะรำคาญคนเข้าปัญหา
“ได้ๆ แต่ต้องไปทำที่บ้านผมนะ ไม่งั้นคุณไม่ได้กินแน่ๆ ผมจะเก็บไอ้พวกนี้เข้าตู้เย็นให้หมด คุณรู้ไหม ตู้เย็นผมเก็บอาหารสดได้เป็นเดือนโดยไม่เสีย นำเข้าจากอิตาลี่ คุณรู้ไหมผมชอบของจากอิตาลี่ เสียเงินไปหลายแสนเหมือนกัน เกือบจะพอๆ ที่ผมซื้อDucati เอาไว้ไปขับเล่นกับคุณ"
“ตู้เย็นเอาไว้แช่น้ำไม่กี่ขวดกับเบียร์สองสามกระป๋อง" วิธวินท์เบ้ปากเมื่อนิึกภาพตู้เย็นขนาดมหึมาที่สูงเกินความสูงของเขาไปเกือบสิบเซ็นติเมตร จากนั้นทะยานรถออกไป ทิ้งให้ธีรดนย์ยืนอยู่คนเดียวและมองตามพ่อครัวขาซิ่งยิ้มๆ รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
...ครั้งต่อไป สงสัยต้องนุ่งกางเกงยีนส์ถูกๆ ยี่ห้อGuess กับเสื้อยืดธรรมดาๆ สีเข้มของ DKNY แล้วก็สวมร้องเท้าผ้าใบมาตลาด จะได้คล่องตัว วันนี้ผิดกาละเทศะไปหน่อย...
...และต่อไป วิธวินท์ต้องทำอาหารให้เขากินบ่อยๆ รู้สึกอยากจะกินต้นยำกุ้งยังไงก็ไม่รู้ เป็นแฟนกันแล้วนี่ อยากจะกินอะไรก็ต้องทำให้กิน ต้องดูแลกันบ้าง ทำกับข้าวกินด้วยกันเสร็จก็นอนกอดกันเล่นริมสระว่ายน้ำ แล้วก็ควงคู่กันไปออกกำลังกายที่ยิม จากนั้นไปสปา ไปดูหนังฟังเพลง แล้วค่อยมานอนกอดกันเล่นบนเตียง...
...จากนี้ไป เขาจะมีเวลาว่างมากกว่าเดิมเพราะเขากำลังจะขายกิจการคลับ The Dazzle...
...เขารู้ว่าวิธวินท์ไม่ค่อยชอบ เคยพูดกระทบอยู่บ่อยๆ ว่าเขามีบริษัทผลิตเหล้าไม่พอ ยังมาเป็นเจ้าของไนท์คลับด้วย ผิดศีลห้า...
...อืม ทำธุรกิจตลาดสดก็ไม่เลว เก็บเงินค่าเช่าอย่างเดียว ไม่ต้องเหนื่อยทำอะไรมาก และที่สำคัญ วิธวินท์จะได้ทำกับข้าวให้เขากินทุกวัน และถ้าวันไหนครึ้มๆ ก็ให้วิธวินท์ถอดเสื้อ นุ่งแค่บ๊อกเซอร์ตัวรัดๆ อวดก้นงอนๆ ยืนทำอาหารเซ็กซี่ที่สุด เสร็จแล้ว ก็ดึงกางเกงลงมา จากนั้นก็มีอะไรกันบนโต๊ะกับข้าว เอาน้ำหวานราดตัว แล้วก็ใช้ลิ้นเลียให้สะอาด...
...โอย แค่คิดก็มีความสุขแล้ว...
ป.ล. คุณตฤณไม่ได้เซ็กส์เสื่อมหรือตายด้านหรอกครับ แค่ง่วงนอนสุดๆ อ่ะ
ถ้าเป็นคุณ แล้วง่วงมากกกๆๆๆ แล้วมีคนมาสะกิด จะอยากลุกเหรอ ไม่ไหวหรอกนะ ขยับเอวไปหลับตาไปหาวไปน่ะ ใครไม่เคยไม่รู้สึกหรอก :z1: เพราะท้ายที่สุดมันก็จะจบลงด้วยประโยคที่ว่า "ที่รักจ๋า พี่ว่าเรานอนกันเถอะ ยังไงก็ไม่ถึงไหนหรอก"
ป.ล. สั้นแต่มีคุณภาพครับ ดีกว่ายาวแล้วจุก :m20:
-
:z13:คนแรก :laugh:
อ่านแล้วหมั่นไส้ธีรดนย์ :seng2ped:
แต่ความคิดสุดยอด :oo1:
-
ธีรดนย์นี่เหมือนตาแก่ลามกเลย :m20:
-
ดีครับนาย เพิ่งได้เข้ามาอ่านอีกครั้ง เห็นว่าจะพิมพ์หนังสือเหรอครับ บอกด้วยนะครับ จองด้วย 1 ชุด (ไม่แน่ใจว่าจะออกเล่มเดียวหรือเปล่า เลยบอกว่าจอง 1 ชุดไปเลย) สบายดีนะครับ ไว้จะเข้ามาอ่านเรื่อยๆแล้วกันนะครับ
:L2:
ก็พิมพ์ไปแล้วล่ะครับ คดีรัก ภาค 1 เล่มเดียวนั่นล่ะ ขายไม่หมดซะที
เอาไว้มีเงินเมื่อไหร่จะพิมพ์ ภาค 2 ภาค 3 ให้หนำใจ
ขอบคุณครับ
เหรอครับ นึกว่าจะพิมพ์ใหม่อ่ะ
-
:m20: :laugh: คนรวยก็เสร่อได้นะคะนั่น55
ชุดเครื่องครัวนำเข้ามีบริการหลังการขาย ของเครื่องครัวหรือของคนขายกันนะ หึึหึ
ป่านนี้ยังขับรถสปอร์ตตามแม่ก้นงอนอยู่เลย ได้อะไรกับเค้าบ้างมั๊ยนั่น ค.คิดไปไกลมากๆ
แต่ไอ่ที่ทำจริงๆคือนอนเล่นตัวเองอยู่บนเตียงอิมพอร์ทอยู่ตามลำพัง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จัดคู่นายไปแล้ว รีเควสคู่เลขาได้มั๊ยคะ คุณเต้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พลีส
-
นายดนย์ไม่เลิกนิสัยอวดรวยซะที :laugh:
+1
-
ป.ล. สั้นแต่มีคุณภาพครับ ดีกว่ายาวแล้วจุก ... สรุปคือ Writer สั้น OK รับทราบค่ะ :laugh:
แค่มาเดินตลาดด้วยกันเอง ธีรดนย์ก็จินตนาการพาตัวเองเข้าสู่การวางโปรแกรมชีวิตคู่และบทรักแสนบรรเจิดกับวิธวินท์ได้แหล่ะ จินตนาการสูงส่งมากค่ะ o6
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
อร๊ายยยยย......เหมือนดั้ยอ่าน..รวมเล่ม....
เจอทุกตัวละครของพี่.....คิดถึงคนเจ้าชู้ทุกนายค่ะ...
-
ดนย์ ฮาอ่ะ 555555 พูดจนลิงหลับ กรากกกกกกก
แต่ละอย่าง เวอร์จริง ๆ 555 น่ารักดี
-
talk ของพี่เนี่ยฮาจริงๆ
อยากอ่านคู่ ธงรบ กะ อาทิตย์ด้วยคะ
บวกหนึ่งค่ะ
-
ดัน
-
รีบมาต่อนะคับ
รอ
รอ
รอ
:z13: :z13:
-
ธีรดนย์ ฟุ้งเฟ้อขนาดนี้ คนอยู่ด้วยแอบอึดอัดนะคะ ... แต่คารมลื่นไหลขนาดนั้น ก็หักล้างกันไป เอริ้กกก ๆ
ว่าแต่ ไอ้วิธีทำอาหาร ย่อหน้าสุดท้ายเนี่ยยยย ... เมื่อไหร่จะได้กินล่ะว๊าาาาา :haun5: ... +1 จัดไป
-
รออ่าน คู่ธงรบ-อาทิตย์ จ้า
-
ธงรบเดินไปที่เคาท์เตอร์คิดเงินและวางน้ำเปล่าหนึ่งขวดลงบนเคาท์เตอร์ พนักงานยิ้มรับพร้อมกับถามขึ้นว่า
“สวัสดีค่ะ รับอย่างเดียวนะคะ"
“ผมไม่รับครับ ผมไม่ชอบ" ตอบเสียงดังฟังชัด แต่ใบหน้าหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับยักคิ้วให้
อาทิตยทำเป็นไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูดแฝงความใน อยู่กับธงรบนานๆ เขาเริ่มชินกับคำพูดทะลึ่งของนายตำรวจที่ไม่เคยไปจับโจรผู้ร้ายคนนี้ นอกจากนั้นเขายังฝึกการปิดโสตประสาทการฟังได้โดยไม่ต้องยกมือขึ้นปิดหู
พนักงานคิดเงินทำหน้างงๆ เพราะชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ตรงห้าตอบคำถามด้วยคำพูดแปลกๆ แต่พนักงานหนุ่มน้อยหน้าใสอีกคนที่กำลังป้อนข้อมูลเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์กลับหัวเราะคิกคักพลางช้อนตาขึ้นมอง 'คนที่ไม่ชอบรับ'
“แล้วนี่...” พนักงานสาวชี้ไปที่ขวดน้ำดื่มของธงรบ
“เอานี่ล่ะหนึ่งขวด กี่บาท" ธงรบถามพร้อมยื่นเงินให้พนักงานยี่สิบบาท อาทิตย์หันมาองหน้าธงรบด้วยสายตาฉุนๆ ที่นายตำรวจปากดีคนนี้จ่ายเงินเฉพาะสิ่งที่ตัวเองซื้อ เขาจึงยื่นเงินให้พนักงาน 100 บาทเป็นค่ำน้ำอัดลมของตัวเอง
“ดื่มน้ำอัดลมเดี๋ยวอ้วนนะอาทิตย์" ธงรบเอ่ยขึ้นมา "ดื่มน้ำสะอาดดีกว่า เพื่อสุขภาพ"
อาทิตย์ไม่ตอบ ยื่นมือไปรับเงินทอนจากพนักงานแล้วเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ ตอนนี้เขาทั้งเหนื่อยและง่วงจนไม่มีแรงต่อปากต่อคำกับคนช่างพูดที่ยกเอาเหตุผลสารพัดมาอ้างเพื่อนชวนเขาออกมาเที่ยวกลางคืนและชวนให้ไปนอนด้วยที่บ้าน อีกอย่าง เขารู้ว่า คืนนี้ กว่าจะได้นอนคงต้องฟังธงรบจ้ออีกนานกว่าจะหยุด
“อืม เย็นชื่นใจ" ธงบเดินตามมาติดๆ พลางมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของตี๋หนุ่มของเขาด้วยสายตายิ้มๆ คืนนี้สารวัตรหนุ่มอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดพักร้อนวันแรกและอาทิตย์ก็ตกลงจะไปเที่ยวพักผ่อนที่เกาะกลางทะเลกับเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์
“อาทิตย์ ดื่มน้ำพี่หรือเปล่า" ธงรบยื่นขวดน้ำให้ "อ๊ะ อย่าหาว่าพี่พูดจาทะลึ่งนะ พี่หมายถึงน้ำเย็นๆ ในขวดนี้ รับไปสิ น้ำพี่เย็นชื่นใจสุดๆ เลยนะครับ ดื่มแล้วไม่ระคายคอเหมือนน้ำอัดลม"
อาทิตย์ส่ายหน้าแล้วยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาดื่มแต่พลันก็ชะงักเมื่อเหลือบตาไปเห็นร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา
“โอ๊ะ มารผจญ" เสียงของธงรบดังขึ้นเบาๆ "มาได้ไงวะ"
“อย่าหาเรื่องนะครับผู้กอง" อาทิตย์พูดโดยไม่หันไปมองธงรบ
“ใคร๊ ใครหาเรื่อง พี่ไม่เคยเริ่มก่อน พี่หาเรื่องใครเป็นที่ไหน มีแต่คนอื่นนั่นล่ะหาเรื่องพี่ นี่ไม่รู้เป็นไง ทำไมเฮียของอาทิตย์จองเวรจองกรรมพี่นัก ตั้งแต่รู้ว่าน้องเขยเป็นคนละคนกับที่ตัวเองคิดไว้อาเฮียก็เอาแต่ตีหน้ายักษ์ใส่ พี่อยากรู้จริงๆ ว่าอาเฮียอีเข้าใจผิดว่าคนที่ควรจะเป็นแฟนของอาทิตย์นั่นคือใคร อยากจะรู้นัก อยากจะรู้มาก อยากจะรู้ที่สุด ตอนนั้นเขาคิดว่าคนที่เข้ามากำหัวใจอาทิตย์ไว้ในอุ้งมือเป็นใคร บอกหน่อยสิ"
“ผู้กอง หยุดพูดซะที" อาทิตย์ทำตาดุใส่คนพูดมาก "แล้วอย่าเรียกพี่สุริยะว่าเฮีดเด็ดขาด เขาไม่ชอบ"
“อ้าว เป็นตี๋แล้วไม่ให้เรียกเฮีย จะให้เรียกเจ๊หรือไง" ธงรบตีหน้าซื่อ
“สารวัตรธงรบ" อาทิตย์ขมวดคิ้วใส่ธงรบ
“นี่ถ้าไม่ใช่เฮียใหญ่ของอาทิตย์ ได้โดนดีไปแล้ว" ธงรบพูดเสียงสะบัดแล้วรีหุบปากเพราะ 'เฮียใหญ่' ของอาทิตย์เดินมายืนอยู่ตรงหน้าพอดี
“อาทิตย์" สุริยะทักน้องชายเบาๆ แล้วหันไปพยักหน้าให้ธงรบซึ่งนายตำรวจรีบยกมือขึ้นไหว้ทันทีด้วยท่าทางนอบน้อม
“สวัสดีครับพี่สุริยะ มาเที่ยวกลางคืนแถวนี้เหมือนกันหรือครับ"
“ผมว่าคุณธงรบน่าจะอายุมากกว่าผม" สุริยะยกมือขึ้นรับไหว้ธงรบพร้อมหันมาพูดด้วยเสียงราบเรียบแล้วหันไปพูดกับอาทิตย์ทันทีจึงไม่ทันได้เห็นว่าธงรบแอบเบือนหน้าไปเบ้ปาก
“อาทิตย์จะกลับบ้านแล้วใช่ไหม"
“ใช่ครับ" อาทิตย์พยักหน้า
“พี่ได้ยินว่าอาทิตย์จะไม่ไปงานแต่งงานพี่เล้ง" สุริยะพูดต่อ
“เขาไม่ได้เชิญผม" อาทิตย์ตอบพร้อมกับยักไหล่
“เขาเชิญทั้งครอบครัว" สุริยะพูดแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที "อ้อ พี่อยากให้อาทิตย์ช่วยพาแม่ไปเยี่ยมคุณย่าแทนพี่ด้วยเพราะพี่ต้องไปนิวยอร์คด่วน"
“แต่ว่า...” อาทิตย์แย้ง แต่สุริยะรีบแทรกว่า
“พี่ขอร้อง"
“ผมจะไปกระบี่วันศุกร์นี้ จะกลับก็วันเสาร์หน้า"
“กลับเร็วซักสองวัน" สุริยะพูดพร้อมกับปรายตาไปมองธงรบแวบหนึ่งเป็นการส่ง 'สาร' ให้ 'แฟน' ของน้องชายรับรู้ ซึ่งธงรบก็เข้าใจดีว่า สุริยะไม่ได้พูดกับน้องชายแต่พูดกับตัวเขาเอง
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะอาทิตย์ ไปกระบี่ตั้งเจ็ดวันก็ถือว่าเต็มอิ่ม กลับวันพฤหัสฯ ก็ได้" ธงรบพูดกับอาทิตย์ด้วยเสียงอ่อนโยนแล้วหันไปทำเป็นยิ้มประจบสุริยะแต่สายตานั้นค่อนข้างแข็งกร้าว
“อ้อ จะไปกระบี่ มิน่่าไม่ไปงานพี่เล้ง" สุริยะเลิกคิ้ว "ถ้าอาทิตย์ตกลงจะพาแม่ไปเยี่ยมคุณย่าพี่ก็สบายใจ พี่ไม่อยากให้ตะวันพาไป เดี๋ยวไปทำให้คุณย่าเป็นโรคประสาท ตะวันกับคุณย่าไม่ค่อยถูกกัน อาทิตย์ก็รู้ใช่ไหม"
“ครับ" อาทิตย์ตอบรับสั้น
“พี่ไปก่อนนะ แฟนพี่รออยู่ในรถ" สุริยะก้าวเท้าหนึ่งก้าว ทำท่าจะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ
“ครับ" อาทิตย์พยักหน้าแล้วเดินไปตามทางเดินเพื่อตรงไปที่รถ
“อ้อ คืนนี้พี่ไม่กลับบ้าน" สุริยะพูดต่อ อาทิตย์หันมาพยักหน้าแล้วเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม ธงรบจึงรีบเดินตามแต่สุริยะเรียกเอาไว้
“ครับผม" ธงรบหันมาทำท่านอบน้อม
“พี่เล้งเป็นแฟนเก่าอาทิตย์" สุริยะพูดขึ้นมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ทิ้งให้ธงรบยืนอึ้งอยู่ชั่วครู่แล้วจึงรีบตามอาทิตย์ไป ปากพึมพำประโยคสุดท้ายที่สุริยะพูดกับเขา ในใจคิดไปต่างๆ นาๆ
...แล้วทำไมอาทิตย์จงใจไม่ไปงานแต่งงานของพี่เล้ง เหตุผลที่ว่าเข้าของงานไม่ได้เชิญนั้นฟังไม่ขึ้น..ง
...หรือว่าอาทิตย์น้อยใจที่แฟนเก่าแต่งงาน...
...อ้าว แต่ก่อนอาทิตย์เป็นฝ่ายรุกนี่นา แล้วแฟนเก่าจะไปแต่งงานกับผู้หญิงได้ยังไง ถ้ายังงั้นก็แสดงว่าอาทิตย์เคยเป็นฝ่ายรับมาก่อน...
...เอ หรือว่าอีตาเล้งชื่อเชยๆ นั่นเป็นเสือใบที่ชอบเป็นฝ่ายรับ...
...อืม เรากับไอ้คมก็เคยเป็นเสือใบแบบกลายๆ ก่อนที่จะเลิก แล้วมาเป็นแบบที่เป็นอยู่ปัจจุบันนี่เต็มตัว...
...แต่เราก็เคย 'ยอม' ผลัดกันกับอาทิตย์มาช่วงหนึ่ง จนในที่สุดก็ได้เป็นฝ่ายรุกเต็มตัวโดยไม่ต้องทำตามเงื่อนไขของอาทิตย์...
...โอย ปวดหัว...
...หรืออีตาเฮียสุริยะจอมมารกำลังจะเล่นสงครามประสาทกับเรา...
“อาทิตย์" ธงรบเร่งเดินจนทัน "พี่เล้งนี่ใครหรือ"
“จะรู้ไปทำไมครับ" อาทิตย์ชะงักชั่วอึดใจ
“ก็อยากรู้ บอกหน่อยไม่ได้หรือ พี่อยากรู้จริงๆ" ธงรบทำหน้าอ้อนวอน "เฮียสุริยะของอาทิตย์ทำหน้ามีลับลมคมนัย พี่ไม่สบายใจ"
“ไม่สบายใจเรื่องอะไร"
“ก็เรื่องเฮียเล้ง"
“พี่เล้งทำไม" อาทิตย์หยุดเดิน หันมามองธงรบ "พี่สุริยะพูดอะไรกับผู้กอง"
“คือว่า...” ธงรบอึกอัก ไม่แน่ใจว่าควรจะพูดสิ่งที่สุริยะบอกเขาดีหรือไม่
“ผมไม่ชอบหน้าพี่เล้ง ไม่อยากเกี่ยวข้อง ก็แค่นั้น" อาทิตย์ยักไหล่แล้วเดินต่อ
...น้อยใจชัวร์ สงสัยตัดขาดจากแฟนเก่าไม่ได้เหมือนๆ ที่ยังตัดคุณนุไม่ได้แน่ๆ...
...ทำไมอาทิตย์ต้องเป็นแบบนี้ด้วย จะฝังใจอะไรนักหนากับคนเก่าเหมือนไอ้วุธ...
ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกหึงหวงอาทิตย์ขึ้นมาอย่างรุนแรงทันที
...ในเมื่ออาทิตย์ไม่ยอมบอกเขาก็จะสืบเอาเอง เฮียเล้งที่ว่านี่จะเป็นใครอีกหน่อยเดี๋ยวก็รู้...
“เฮียเล้งเป็นแฟนเก่าอาทิตย์" เสียงของตะวัน พี่ชายคนรองของอาทิตย์ดังมาตามสายโทรศัพท์ "อ๊ะ ไม่ใช่สิ เป็นคนที่อาทิตย์หลงรักหัวปักหัวปำตอนเรียนอยู่เตรียมอุดมฯ น่าจะถูกกว่า ตอนนั้นเฮียเล้งเพิ่งกลับจากอังกฤษ เป็นเด็กนอก เท่ซะไม่มี อาทิตย์ชื่นชมมาก แต่เฮียเล้งไม่สนใจ อาตี๋เล็กก็เลยชีช้ำ ได้แต่แอบรักอยู่ฝ่ายเดียว"
“ตกลงเฮียเล้งนี่เป็นผู้ชาย หรือ...”
“เป็นได้ทั้งสองอย่าง อีเป็นพวกสารพัดประโยชน์ หญิงก็ได้ ชายยิ่งดี หรือคลำก้นไม่มีหางเป็นใช้ได้ ฟันไม่เลือก เจ้าชู้มากถึงมากที่สุด เหมือนๆ กับ...”
“พอๆ ไม่ต้องพูดต่อแล้วคุณตะวัน" ธงรีบแทรก "พี่หยุดแล้ว เลิกแล้ว ไม่ต้องมาพูดกระทบกระเทียบกัน"
“จริงเร๊อ สารวัตร" ตะวันทำเสียงไม่อยากจะเชื่อ "จะบอกอะไรให้ อาตี๋เล็กก็ยังไม่เลิกคิดนะว่าสารวัตรเจ้าชู้ อีไม่แสดงออกเฉยๆ ว่าระแวง สารวัตรอย่าดีแตกเป็นรอบที่...เอ่อ...รอบที่...”
“ไม่มีรอบไหนทั้งนั้นล่ะตะวัน ตอนที่พี่มีเรื่องภานุวัฒน์นั่นน่ะก็ใช่ว่าจะเป็นตอนที่พี่เป็นคู่ผัวตัวเมียกับอาทิตย์ แต่ว่าตั้งแต่เราเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ พี่ก็รักษาเนื้อรักษาตัวอย่างดี ไม่มีไข้วเขวออกนอกลู่นอกทาง"
“แน่ใจได้ยังไง เรื่องเด็กนั่น...”
“เรื่องภานุวัฒน์มีคนจัดการไปแล้ว" ธงรบพูดด้วยเสียงมั่นใจแล้วหัวเราะเบาๆ ในลำคอ "เพราะฉะนั้น ไม่มีดีแตกรอบที่หนึ่งหรือรอบที่เท่าไหรหรอก อย่ามาทำเป็นพูดให้ร้ายพี่นะ"
“งั้นหรือครับ งั้นผมจะลองเชื่อสารวัตรซักหน่อย ที่พูดนี่ก็เพราะว่าเป็นห่วงอาตี๋เล็กของเราหรอก ผมไม่อยากเห็นน้องเล็กคนสุดท้องต้องมาเศร้าเพราะผิดหวังในความรักอีกรอบ แต่สารวัตรอย่าลืมนะครับว่ากรุงเทพฯ นี่มันก็ไม่ได้กว้างใหญ่อะไรมากมาย คนเที่ยวกลางคืนมันก็เดินไปเดินมาอยู่แค่ไม่กี่ที่หรอก จ๊ะเอ๋กันก็บ่อย ผมมีแหล่งข่าวของผมมากมายไม่ใช่น้อยนะเฮีย"
“แค่นี้นะตะวัน" ธงรบรับวางสายหลังจากได้ข้อมูลเพียงพอ ในใจนึกขวางตะวันอยู่ไม่ใช่น้อย บางทีเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจพี่ชายคนรองคนนี้ของอาทิตย์เท่าใดนัก ทำเหมือนให้ความช่วยเหลือเขา แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า ตะวันก็ไม่่ต่างจากสุริยะเท่าใดนัก
นั่นก็คืด ช่วยกันปกป้องอาทิตย์ และมีแววจะกระทืบเขาหากทำให้น้องชายคนเล็กช้ำใจ
...เฮ้อ ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก...
-
กรี๊ดดด.. มีกระทู้นี้ด้วยอ่ะ เพิ่งเคยเห็น
ได้เข้ามาอ่านตอนของธงรบกับอาทิตย์พอดี ชอบค่ะๆๆๆ
เอาอีกๆๆ
ปล. ได้จิ้มคุณคฑาวุธแบบไม่ตั้งใจด้วย หุหุ
-
ลากแฟนมาเที่ยวก็มาเจอพี่เมียที่แสนจะ.... แหมไว้ออกตัวว่าแก่กว่าแต่ที่ไหนได้
พี่สุริยะเคอะจะฮาไปไหนเคอะ ทิ้งท้ายได้แสบเหลือเกิน :m20:
+1 คะ
-
จำได้นะตอนที่อ่านอาทิตย์+ธงรบ อ่ะ รู้สึกเหมือนธงรบเสียใจอะไรสักอย่าง
มันเหมือนกับว่าภานุวัฒน์ ม้องแล้วอ่ะ แต่ถ้าไม่ม้องก้อดีเพราะภานุวัฒน์น่าชงชาน
มาก ไหนจะอกหักรักคุด ยังโดนปู้ยี้ปู้ย้ำอีก น่าชงชาน(รอบที่สอง)
แล้วตอนที่เอ่ยถึงอาวุธสุดหล่อ ไปเจอเด็กหนุ่มน้ำตาตกที่นั่งอยู่ข้างๆ อ่ะ อยากให้
เขียนต่อจัง เพราะมันคาใจมาก แต่จริงๆ แล้วเมื่ออ่านสองเรื่องแล้วเอามารวมกันเรายังคิดว่า
อาวุธสุดหล่อ น่าจะปิ๊งๆ กับคชานนท์ น้องของอธิคมนะเนี่ย แบบปกปิดไว้ไม่บอกใครอ่ะ
-
ตราบใดที่สารวัตรธงรบยังกะล่อนไม่เลิกแบบนี้ ไม่ว่าศึกจากทางไหนก็ใหญ่หลวงทั้งนั้นแหล่ะค่ะ :เฮ้อ:
-
กลุ้มแทนสองสารวัตร
ทั้งมารหัวใจ ศัตรูความรัก
งานเข้าตลอด :laugh:
อยากอ่านคู่สนามบินต่อนะ
+1
-
ช๊อบ ๆ อ่ะแบบนี้
เหมือนจะสมน้ำหน้าคนเจ้าชู้ ฮ่าๆๆ
ใจดีจริงๆ เลย เพิ่งขอตอนธงรบกะอาทิตย์ไป
วันนี้มาแล้ว
บวกหนึ่งค่าาา
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
หนักใจแทนธงรบ :z3:
-
เจออุปสรรคอีกแระ
ทั้งคุณพี่ทั้งสอง และก็อดีตที่อาทิตย์เคยรัก
แต่แหม๋มม เค้าก็กะลังจะแต่งงานนิ
อย่าคิดมากไปเร้ยย
ไปตักตวงความสุขที่ภูเก็ตให้เต็มอิ่มดีก่านิ
ปล.รอคู่อาวุธกับภานุวัฒน์อยู่นะค่ะ^^
-
ตราบใดที่สารวัตรธงรบยังกะล่อนไม่เลิกแบบนี้ ไม่ว่าศึกจากทางไหนก็ใหญ่หลวงทั้งนั้นแหล่ะค่ะ :เฮ้อ:
ช่ายยยยยยยยยยยยย เห็นด้วยที่สุด
-
เข้มแข็งไว้ธงรบ
-
หึงแม้กระทั่ง คนที่อาตี๋ เคยแอบรักข้างเดียว
เป็นเอามาก พ่อเสาธง :z2:
เป็นกำลังใจให้พี่นาย จัดไป +1
-
ธงรบหึงอ่ะ
กร๊ากกกกกกกๆๆๆๆ
-
ธงรบสู้ๆ
-
อิตาเสาธงนี้ก็ยัง บอกไม่ถูกว่าจะสงสารดีรึเปล่า
แต่อิตาคุณดนย์นี้ทำตัวหน้าหมั้นไส้คงเส้นคงวา แต่ก็ยังฮาไม่เปลี่ยน
-
กีสสสสสส นุ้งอาทิตย์มาแว้ว น่ารักจิงๆ
อยากอ่านตอนไปสวีท เลิฟๆ ฉองต่อฉอง ที่กระบี่จังเลย
หุหุ
เฮียสุริยะ น่ากลัวใช่ย่อย เฮียเสาธงเราหงอไปเลย 555
ปล พี่เล้ง จะมีบทมั้ย ถ้ามีจะได้เตรียมใจรอ ห้าๆๆ
-
ตามมาเก็บ ยังสนุกเหมือนเดิมนะ แต่หนนี้ดูผ่่่อนคลายลงเยอะ ฮาดี :z2: อ่ะ จัดไป
:L2: :L2: :L2:
-
ดีใจจัง ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องของอาทิตย์กับธงรบอีก แล้วจะรอฉากหวานๆที่กระบี่นะคะ อิอิ
ปล. เฮียเล้งจะเป็นยังไงเน้อ อยากเห็นธงรบหึงอีก 555
-
ตามมาเกาะติดสถานการณ์บ้างหลังจากเงียบหายไปนาน แล้วรีบมาต่อนะครับ อยากอ่านอีกอ่ะ
-
:pig4:ใจจ้า
-
กรี๊ดดดดดดคู่โปรดมาแล้วววววว
ตลกธงรบ 555 อยากจะรู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้ารู้ว่าเค้าคนนั้นคืออาวุธจะเป็นไงหว่า 55
พี่สุริยะทิ้งระเบิดลูกโตไว้ให้ อุตส่าห์จะได้ไปสวีทหวานแหวว
ยังมีเรื่องมาให้หึงอีก ให้ต้องคิดมากอีก กรั่ก ๆๆ ยิ่งมีระบบประมวลทางความคิดไม่ค่อยเหมือนคนอื่นอยู่ด้วย
ฮาตอนที่ธงรบไหว้พี่สุริยะ กร๊ากกกกกกกก :m20: แล้วพี่สุริยะบอกว่าอายุน้อยกว่าธงรบ 55555 ลุงธงรบนี่เอง อิอิ
(ตอนแรกก็คิดว่าพี่สุริยะอายุมากกว่าธงรบซะอีก)
ตอนนี้ตะวันมีบทกะเค้าด้วย :man1:อิอิ น่ารักกกกกกกกกกก(ลำเอียง)
อ่านเวลาธงรบคุยกะตะวันแล้วฮา ๆ ดี ตะวันนี่น่ากลัวกะเค้าเหมือนกันนะเนี่ย
สวมบทผู้ช่วย(?)ธงรบ(น่าจะเรียกว่าผู้ช่วยกดดันมากกว่ามั้งง !!!555)+ผู้พิทักษ์น้องน้อยร่วมกะพี่สุริยะ คึคึ
+1 ชอบ o13
-
:z2: ตามอ่าน คดีรัก พักร้อน อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดด
มาแว้วววววววววว
อะไรมาว่ะ
กร๊ากกกกกกกกกก
-
สนุกทุกคู่
แต่หมั่นไส้ธีรดนย์คนรวย :beat: เว่อร์ได้โล่ห์
ส่าวคนเขียนรักที่สุด :กอด1:
-
...เฮ้อ ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก...
--+555 ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมนำหน้าดีนะสารวัต
-
เย กลับมาแล้ว มาคราวนี้ตัวเอกมาครบเซทเลยแฮะ จะมี party แบบว่าทุกตัวละครมาเจอกันเปล่าครับ คงสนุกพิลึก เหอ เหอ o18
-
อย่างกับบทนำเวลาจะขึ้นเรื่องใหม่เลยค่ะ ประเภทพูดให้อยากแล้วจากไป
เหมือนแต่งตามอารมณ์คุณนาย 55+
แต่ก็นะ รอๆๆๆๆๆ ชอบอาทิตย์มากอ่ะ รำคาญธงรบนิดหน่อย ชอบวิธวินท์มากเเต่รำคาญธีรดนย์นิดหน่อยเหมือนกัน เฮ้อ
-
ไม่ได้อ่านมาซะหลายตอน ฮา ทุกตอน ไม่ว่าจะเป็นคุณตฤน ผู้ไม่ยอมทำการบ้าน ธีรดนย์ จอมเวอร์ และ ผู้กองธงรบ ผู้อาภัพ ญาติภรรเมียเป็นปรปักษ์ :m20: :m20: :m20: สนุกอ่ะ
ปล. คุณkatawoot รู้ได้ไงว่าง่วงนอนจัดๆ แล้วมันจะไม่คึก อ่ะ เคยแล้วอะสิ ที่ไม่คึกน่ะ :m12:
-
(http://img69.imageshack.us/img69/8909/23987.jpg)
-
โทษทีนะครับ มาช้าไปหน่อย พอดีลูกชายกวน ยุ่งๆ มาหลายวันครับ เลยไม่ได้มีโอกาสใช้เน็ต
ร้ายนักรักซะเลย บทพิเศษวาเลนไทน์
โชคดีลงจากรถกระบะคันเก่าและกระแทกประตูปิดดังปังก่อนจะยกเท้าขึ้นกระแทกเพื่อให้ประตูรถปิดสนิท จากนั้นเดินตรงเข้าไปในร้านโชคดีค้าวัสดุก่อสร้างพลางมองไปรอบๆ เพื่อตรวจตราดูความเรียบร้อย ขณะนี้เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น ซึ่งใกล้เวลาปิดร้าน โชคดีไปยังห้องทำงานแต่เมื่อมองเห็นโต๋กำลังนั่งตรวจนับสินค้าอยู่ที่พื้นจึงพูดขึ้นเสียงดุๆ ว่า
"โต๋ ทำไมไม่ดูเมีย มานั่งนับอะไรอยู่ตรงนี้ ให้เด็กมันนับสิ"
"แต่ว่า..." โต๋เงยหน้าขึ้น กำลังจะอธิบาย แต่ทว่าไม่ทันเจ้านาย"
"เผื่อเดือนมันเบ่งลูกหลุดออกมาตอนนี้จะว่ายังไง ไป ไปอยู่กับเมียโน่น นับของจุกจิกแบบนี้ให้เด็กมันทำ" โชคดีสั่ง
"ผมทำคลอดไม่เป็นนะครับคุณโชคดี" โต๋ตอบเบาๆ
"วะ ใครจะให้แกทำคลอด เวลาเมียปวดท้องจะคลอดลูกก็พาไปโรงพยาบาลสิวะ ที่บอกนี่หมายความว่าให้อยู่ใกล้ๆ เวลามีอะไรจะได้จัดการทัน" โชคดีพูดเสียงดังขึ้นแล้วหันซ้ายหันขวา "แล้วนี่ไอ้ต๋องยังไม่กลับมาหรือไง"
"ไม่ทราบครับ" โต๋ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้น พลางเช็ดมือกับกางเกง
"อะไรวะ เป็นพ่อมันยังไง ลูกกลับบ้านหรือยังก็ไม่รู้ ถ้าเด็กมันไปเกเรที่ไหนจะทำยังไง"
"ต๋องไปกับนายช่างครับ" โต๋ทำท่าจะเดินหนีให้พ้นๆ หน้าเจ้านายที่ดุแสนดุ แต่ก็ไม่กล้าเพราะโชคดียังไม่พยักหน้าสั่งให้ไป
"อ้าว แล้วจะมายืนทำไมตรงนี้ จะไปก็ไปสิ ทำยึกยักอยู่ได้" โชคดีไล่
"ครับๆ" โต๋รีบหายตัวไปทันที
เมื่อระบายอารมณ์กับโต๋แล้วโชคดีก็เดินตรงไปเปิดประตูห้องทำงานแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองเข้าไปเห็นสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดมากขึ้น วันนี้เขาอารมณ์ขุ่นมัวมาตลอดบ่ายเพราะมีเรื่องขัดแย้งกับคู่แข่งทางการค้า นอกจากนั้นยังหิวจัดอีกด้วยเพราะทานอาหารกลางวันไปเพียงจานเดียว ระหว่างเดินทางกลับบ้านเขาแวะร้านอาหารโปรดแต่ร้านกลับปิดไปเสียก่อนเพราะขายดีจนอาหารหมดตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาบ่ายสามโมง และตอนนี้ พอเดินเข้ามาในห้องทำงานก็เห็นดอกกุหลาบสีแดงกองอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด โชคดีตะโกนเรียกชื่อ แวว เสมียนที่ช่วยงานบัญชีแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจึงเดินเข้าไปหยุดยืนที่หน้าโต๊ะแล้วเอามืดกวาดดอกไม้ไปกองอยู่ข้างโต๊ะ จากนั้นจึงเดินไปเก้าอี้แล้วหยิบออกไม้มาถือได้สองกำใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่หน้าประตู
"อ้าว กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่" โชคดีถามเด็กน้อยที่กลายเป็นเด็กหนุ่มในวันนี้ซึ่งยืนสงบเสงี่ยมอยู่ที่ประตูห้องทำงาน
"เมื่อกี้ครับ กลับมาได้สองนาทีแล้วครับ"
"ทำไมกลับเย็น ทำบัตรประชาชะอะไรนานขนาดนั้น" โชคดีถาม พลางเก็บดอกไม้ที่วางอยู่รอบๆ
"นายช่างพาแวะทานไอสครีมครับ"
"อะไร โตขนาดนี้แล้วยังจะกินไอสครีม" โชคดีขมวดคิ้ว "ไหน เอาบัตรประชาชนมาดูซิ"
โชคดียืนมองเด็กหนุ่มที่เพิ่งอายุสิบห้าปีในวันนี้ล้วงกระเป๋ากางเกงขายาวสีเนื้อแล้วหยิบกระเป๋าธนบัตรสีดำออกมาอย่างระมัดระวัง แต่ก็อดถามไม่ได้เมื่อเห็นว่า เด็กหนุ่มกำลังบรรจงหยิบกระเป๋าหนังสีดำออกมาจากถุงพลาสติก
"อะไรน่ะ ถึงขนาดต้องใส่ถุงพลาสติกหรือไง แล้วไปเอากระเป๋านั่นมาจากไหน"
"นายช่างซื้อให้ครับ"
"แล้วทำไมต้องใส่ถุง"
"นายช่างบอกว่าให้รักษาให้ดี ไม่ให้เปื้อน จะได้ใช้ไปนานๆ"
"ของใช้ประจำวันมันก็ต้องมีเปื้อนมีเก่าบ้างสิ" โชคดีทำเสียงดุแล้วยื่นมือไปเร่งให้ นายอภิรักษ์ หรืออดีต เด็กชายอภรักษ์ ส่งบัตรประชาชนใหม่เอี่ยมมาให้ดู "ไหน มาดูซิ เร็วๆ เข้า"
อภิรักษ์หรือต๋อง บรรจงหยิบบัตรประชาชนออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้โชคดีแล้วอมยิ้มอายๆ
"เหมือนนายช่างยังไงยังงั้น เป็นพ่อลูกกันก็ไม่ปาน" โชคดีบ่นพึมพำ ในใจนึกถึงชยุตม์ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นต้นแบบของเด็กชายต๋อง
"แล้วทำไมทำหน้ายังงี้" โชคดีถามขณะที่ก้มมองรูปภาพของเด็กหนุ่มอย่างพิจารณา
"นายช่างบอกว่าให้อมยิ้มครับ แต่ไม่ให้เห็นฟัน บัตรประชาชนเขาไม่ให้เห็นฟัน"
"แล้วนายช่างบอกอะไรอีก" โชคดีอดประชดไม่ได้ "นายช่างบอกให้ทำตาโตแบบในรูปนี่ด้วยหรือเปล่า"
"เปล่าครับ" ต๋องส่ายหน้า
"อะไรๆ ก็นายช่าง สอนกันมาดีจริงๆ นะ แต่งตัวก็เหมือนกัน จะเดินจะเหินก็เหมือนกัน" โชคดีบ่นเบาๆ
"นายช่างบอกว่า..."
"พอๆ ไม่ต้องแล้ว" โชคดียกมือขึ้นห้าม "นายช่างจะบอกอะไรก็เก็บเอาไว้ในใจ ไม่ต้องบอกให้ฟังทุกประโยคหรอก เข้าใจหรือเปล่า"
"ครับ" ต๋องพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย
"อ้าว นี่ เก็บเอาไว้ดีๆ อย่าให้หายนะ ถ้าทำบัตรประชาชนหาย จะส่งกลับไปอยู่กับอุ๊ยที่บนดอยโน่น" โชคดียื่นบัตรประชาชนคืนให้ต๋อง ในใจรู้อยู่ว่าเด็กชายต๋อง หรือ นายอภิรักษ์ในวันนี้ไม่มีวันที่จะทำหายเพราะเป็นคนที่มีระเบียบ เก็บของเรียบร้อย แทบจะแยกออกเป็นหมวดหมู่ด้วยซ้ำไป จำได้ว่าครั้งแรกที่เข้าไปในห้องนอนของต๋องเขาต้องยืนตาค้างอยู่นานหลายอึดใจเพราะไม่คิดว่าเด็กน้อยคนนี้จะจัดจัดห้องของตัวเองได้เรียบร้อยเช่นนั้น
...
"นายช่างบอกว่าคนที่อยู่ในที่รกๆ ก็มักจะเป็นคนรกโลก" ต๋องบอกโชคดีขณะที่ยืนมองไปรอบๆ ห้องนอนของตัวเอง และวันนั้นเอง เขาก็เดินกระแทกเท้ากลับมาเอาเรื่องกับชยุตม์ โทษฐานที่ 'สอนดี' เกินไป และ 'พูดจากระทบกระเทียบ' เขาโดยผ่านทางเด็กชายต๋อง
"ใครไปว่าคุณ" ชยุตม์พูด
"คุณว่าผมรก" โชคดีขึ้นเสียง ยกมือขึ้นชี้ไปรอบๆ ร้านขณะที่ยืนเถียงกับชยุตม์ "ร้านค้าวัสดุก่อสร้างนะ จะให้มันมีระเบียบเนี๊ยบเหมือนห้องสมุดได้ยังไง"
"ผมไม่ได้ว่า คุณนี่หาเรื่องจริงๆ เลย ผมแค่ช่วยคุณให้สบายใจเรื่องต๋อง คุณให้ต๋องมีห้องนอนเป็นของตัวเอง ผมก็แค่สอนให้เด็กเป็นคนมีระเบียบเรียบร้อย ต๋องเป็นเด็กดี เชื่อฟังที่สอนทุกอย่าง คุณไม่ชอบหรือไง"
"เชื่อที่คุณสอนทุกอย่างล่ะไม่ว่า"
...
โชคดีเผลออมยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่เคยถกเถียงกับชยุตม์ แม้ต๋องจะเป็นลูกชายของโต๋ แต่ถ้าจะพูดจริงๆ เขาอยากจะเรียกว่าเป็นลูกของชยุตม์มากกว่าเพราะคนที่คอยดูแลสั่งสอนคือชยุตม์และต๋องก็แทบจะเรียกได้ว่าถอดแบบออกมาจากชยุตม์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องนิสัยใจคอ ความคิด คำพูด หรือแม้แต่การแต่งตัวและการเคลื่อนไหว เวลาเดิน วิ่ง หรือแม้แต่การนั่ง การหันหน้าไปมองคนที่อยู่รอบๆ แบบที่ไม่หันเฉพาะคอแต่หมุนตัวไปทั้งตัว ต๋องก็เลียนแบบมาจากชยุตม์ทั้งสิ้น
"จำไว้นะต๋อง เราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กชายต่อไปอีกแล้ว พออายุครบสิบห้าปีเต็ม เปลี่ยนคำนำหน้าเด็กชายเป็นนาย โลกของเราก็จะเปลี่ยนไป อะไรแบบเด็กๆ ที่เคยทำก็ต้องเปลี่ยนไป เราต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น" โชคดีสอนเด็กหนุ่ม พลางกวาดเอาดอกกุหลาบที่วางอยู่อยู่บนโต๊ะมาหอบเอาไว้แล้วทำท่าจะโยนทิ้ง ต๋องจึงรีบท้วงขึ้นมาทันที
"อย่าทิ้งนะครับ อันนั้นของนายช่าง"
"อะไรนะ" โชคดีเลิกคิ้ว "นี่ใครเอามาวางไว้"
"นายช่างบอกให้ผมเอามาวางไว้ครับ" ต๋องทำหน้าเจื่อนๆ เพราะตอนนี้มองเห็นแล้วว่าคนที่ได้รับดอกไม้ท่าทางไม่ค่อยชอบเท่าใดนัก
"วางแบบนี้หรือ" โชคดีหันไปรอบๆ "เกะกะไปหมดเลย"
"นายช่างบอกว่าให้วางให้เต็มโต๊ะ แต่ดอกไม้มันเยอะไปหน่อย ผมเลยวางบนเก้าอี้ด้วยครับ"
"เมื่อไหร่"
"ก่อนออกไปทำบัตรประชาชนครับ" ต๋องยิ้มแหยๆ "นายช่างบอกว่า..."
"ต๋อง" โชคดีทำเสียงเข้ม "ไม่ต้องอ้างอิงถึงคำพูดของนายช่างทุกคำหรอก เข้าใจหรือเปล่า แล้วนี้นายช่างอยู่ไหน"
"อยู่ที่โรงรถครับ นายช่างบอก..." ต๋องชะงักแล้วรีบเปลี่ยนคำพูด "นายช่างให้ผมเข้ามาดู"
"ดูอะไร"
"ดูว่า..." ต๋องอึกอัก
...มาดูลาดเลาล่ะสิ...
โชคดีตอบเองในใจแล้วให้ต๋องไปอาบน้ำแต่ตัวเพื่อฉลองวันเกิดที่จะจัดให้ เด็กหนุ่มรีบวิ่งหายไปทันที แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะทำความเคารพเขาอย่างเคยแบบที่ชยุตม์สอนมาอย่างดี
โชคดีมองตามร่างเล็กๆ นั้นอย่างเอ็นดู ต๋องกำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งเขาแทบจะไม่ต้องห่วงเลยเพราะมีคนที่คอยดูแลเป็นอย่างดี รวมทั้งเรื่องอื่นๆ ด้วย จนบางครั้งเขาเคยเหน็บแนมชยุตม์ว่า ได้ทำการ 'ยึดอำนาจ' ไว้อย่างเบ็ดเสร็จ
ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของกิจการค้าวัสดุก่อสร้างมองไปรอบๆ ห้องทำงานอย่างเงียบๆ ในใจนึกถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อครั้งแรกที่ได้รู้จักกับชยุตม์ เวลาผ่านมาหลายปี ชยุตม์ยังเป็นคนเดิม เขาก็ยังเป็นคนเดิม แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือความสัมพันธ์ที่นับวันจะแน่นสนิทมากขึ้น
โชคดีวางดอกไม้ลงบนโต๊ะ แล้วก้มลงหาแผ่นกระดาษซึ่งชยุตม์อาจจะเขียนและวางไว้ให้เขาอ่าน แต่หาเท่าไหร่ก็ไมเจอ ไม่นานก็ต้องสะดุ้งเมื่อแขนแข็งแรงและอบอุ่นสอดเข้ามาจากทางเบื้องหลังพร้อมคำพูดนุ่มนวลดังขึ้นที่ข้างหู
"สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ"
"ปล่อยก่อนสินายช่าง"
"ผมรักคุณ" ชยุตม์กระซิบ กระชับวงแขนให้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม แผ่นอกกำยำแนบชิดกับแผ่นหลังกว้างของโชคดี
"แค่พาต๋องไปทำบัตรประชาชน ทำไมกลับมาซะเย็น ไปเถลไถลที่ไหนมา"
"ผมพาต๋องแวะทานไอสครีม" ชยุตม์ตอบ "แล้วก็แวะคุยเรื่องงาน"
"เรื่องงานอะไรเย็นขนาดนี้ วันนี้วันอะไรคุณไม่รู้หรือไง" โชคดีท้วง
"รู้สิครับ รับรองว่าฉลองให้หนำใจ" ชยุตม์หัวเราะเบาๆ ซุกจมูกโด่งคมคลอเคลียกับแก้มของคนรัก
"วันนี้วันเกิดต๋อง ตั้งใจจะจัดงานวันเกิดให้ คุณรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ จะได้ไปดูแลพวกเด็กๆ จัดของ"
"โชคดี ผมไม่ใช่เด็กนะ คุณจะได้ไล่ให้ผมไปอาบน้ำทาแป้งแต่งตัว แล้วเรื่องจัดงานวันเกิดก็สั่งเด็กไปแล้ว อีกหน่อยเขาก็คงจัดให้เรียบร้อยเองล่ะ แค่งานวันเกิด ไม่ได้มีอะไรมาก ทำกับข้าว ตั้งโต๊ะตั้งเก้าอี้ ติดไฟหน่อยก็เสร็จแล้ว" ชยุตม์อธิบายเนิบนาบ "ตอนนี้ เรามาสุขสันต์วันวาเลนไทน์กันก่อน"
"สุขสันต์อะไรตอนนี้" โชคดีแกะมือชยุตม์ "ผมจะทำงาน"
"วันนี้วาไลนไทน์นะจ๊ะ"
"เพราะยังงี้ถึงได้ใช้ให้ต๋องเอาดอกกุหลาบมาโยนใส่โต๊ะผม รกเลอะเทอะไปหมด"
"เด็กเขาตั้งใจทำ อย่าไปว่าต๋องเลยน่า"
"ใครจะไปกล้าว่าลูกคุณ"
"หาเรื่อง"
"หาเรื่องอะไร" โชคดีเสียงห้วน "นี่คุณรู้หรือเปล่า เจ้าต๋องอายุแค่สิบห้าปีเองนะ คุณทำให้เด็กมันเหมือนกำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย มันโตกว่าอายุตั้งหลายปี"
"ต๋องเป็นเด็กมีความรับผิดชอบ ไม่ดีหรือไง คุณต้องขอบคุณผมสิ รู้ไหม ถ้าไม่รักคุณ ผมก็ไม่คอยดูแลต๋องหรอก ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงเด็ก ไม่งั้นคงไปตามไปลากคอโต๋ให้มารับผิดชอบลูกในท้องของเดือน เลยได้เจอผมไงครับ ต๋องเป็นพยานรักของเรา"
"นายช่าง พูดอะไรแบบนี้ ไม่กระดากปากหรือไง" โชคดีพูดเสียงห้วน ยังพยายามแข็งตัว แกะมือของชยุตม์ออก แต่อีกฝ่ายยิ่งรัดแน่นขึ้น
"หยุดดิ้นได้แล้วหมูปิ้ง ขอเวลาหวานกันหน่อยได้ไหม วาเลนไทน์ทั้งที" ชยุตม์ซุกไซร้ซอกคอโชคดี
"อย่ามาเรียกชื่อเล่นนะ ไม่งั้น..."
"ไม่งั้นจะทำไม คุณจะทำอะไรผม เลิกร้ายซักวันได้ไหม วันนี้วันแห่งความรัก เราต้องมารักกันสิถึงจะถูก"
"อ๋อ แสดงว่าวันอื่นไม่รัก" โชคดีเบ้ปาก
"รักสิ รักทุกวัน แต่วันนี้ขอผมพิเศษซักวันนะ คิดถึงใจจะขาด ขอให้ผมได้ชื่นใจแต่หัววันหน่อยเถอะ"
"ชยุตม์ จะบ้าหรือ นี่มันยังไม่มืดเลยนะ แล้วนี่ในห้องทำงาน" โชคดีทำตาโต โวยวายเสียงเบาๆ เหมือนกลัวใครจะได้ยิน
"ผมล๊อคห้องแล้ว" ชยุตม์กระซิบ
"ไม่เอา" โชคดีส่ายหน้า
"น่า นะ" ชยุตม์เริ่มระดมจูบใต้ใบหูของโชคดี บดเบียดเนื้อตัวเข้าหาอย่างหนักหน่วง "ผมรักคุณนะหมูปิ้ง รักมากที่สุด ในชีวิตนี้ไม่เคยรักใครขนาดนี้มาก่อน ไม่งั้นผมจะยอมทิ้งทุกอย่างที่กรุงเทพฯ มาอยู่ที่นี่กับคุณหรือ"
"คุณมาควบคุมกิจกาจล่ะสิ"
"ใครว่า คุณก็รู้ว่ากิจการนี่เป็นของคุณ"
"แต่คุณกุมอำนาจ ใครๆ ก็ฟังคุณทั้งนั้น" โชคดีเถียง
"คุณก็อย่าดุนักสิ เด็กๆ เขากลัวคุณ" ชยุตม์เม้มปากเข้ากับติ่งหูของโชคดี หายใจหอบกระเส่า ตอนนี้เขาเริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว
"เหม็นตัว ยังไม่ได้อาบน้ำมาทั้งวัน" โชคดีพูดเสียงเบา
"ผมไม่ถือ" ชยุตม์ตอบเสียงสั่นพร่าแล้วหมุนตัวโชคดี ก่อนจะก้มหน้าลงประทับริมฝีปากกับคนที่เขารัก "ผมรักคุณ อะไรผมก็ไม่สน"
"อย่า..."
"อย่าหยุดใช่ไหมครับที่รัก"
"ฮื่อ..."
ผ่านไปห้านาที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"นายช่างครับ..." เสียงแตกเนื้อหนุ่มของต๋องดังขึ้นหน้าประตูห้องทำงาน "นายช่างครับ...นายช่างครับ"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"นายช่างครับ เค้กมาส่งแล้วครับ นายช่างครับ...."
**นิสัยอย่างหนึ่งของเด็กชายต๋องคือ ถ้าเรียกใครแล้วคนนั้นไม่ขานว่า "ครับ อะไรครับ" ต๋องก็จะเรียกอยู่ยังงั้นล่ะ เพราะนายช่างชยุตม์สอนมาดีว่า หากใครเรียก ก็ต้องขานรับอย่างสุภาพ ใครที่ไม่ขานเวลาคนเรียก แสดงว่าไม่ใส่ใจกับคนอื่น ต๋องเป็นเด็กที่เชื่อฟัง ก็เลยจำและทำตามอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง**
คำถาม -- ให้ทายว่า ใครจะเป็น "ขานรับ" ไอ้หนูต๋อง ระหว่าง โชคดี กับ นายช่าง และหากขานรับ จะขานรับแบบไหน หรือไม่ขานรับเลย ถ้ามีคนตอบถูก จะมีเหตุการณ์ตอนต่อไปให้อ่านนะครับ ไม่งั้นก็จะเป็นคู่อื่น
อิ อิ อิ ร่วมซาหนุกกันหน่อย แบบว่าคนเขียนกำลังเซ็งๆ อ่ะนะ
-
คาดว่าช่วยกันคราง...เอ๊ย!...ขานรับพร้อมกันทั้งคู่ค่ะ :-[
-
กรี๊ดดดด ชอบคู่นี้
อร๊ายยยย ไม่รู้ดิ ใครก้อได้ช่วยขานรับแทนด้วย....
บอกไปด้วยนะ อย่าเพิ่งกวน...อิอิ
:o8: :-[ :impress2:
-
ช่วยกันขานแบบเซ็กซี่ :laugh:
ลูกชายพี่นายชื่ออะไรเอ่ยย
-
น่าจะเป็นโชคดีนะที่เป็นคนขานรับ :z1:
-
ขัดจังหวะจริงวู้ยลูก :laugh:
เสียงขานคงไม่มี มีแต่เสียงครางกระซิกๆ :laugh:
เดะน้อยขี้เกียจรอก็คงตัดใจเดินออกไปเอง อิอิ
+1 เคอะ
-
อุ๊ย หมูปิ้ง ไม่เจอตั้งนาน ยังน่ารักเหมือนเดิมนะคะ
เรื่องขานรับนี่ วินาทีนี้คงไม่สะดวก ... แบบว่าปากไม่ว่างนะเออ :-[ +1
-
คราง เอ๊ย ขาน ดังๆพร้อมกันว่า "ไม่อยู่"
เด็กน้อยน่าจะเข้าใจสถานการณ์
แล้วรีบออกไปโดยเร็ว หึหึ (มั่วได้อีกอ่ะ :laugh:)
มาเฉลยให้ว่องเลยนะค่ะ รออยู่ค่า :L2:
+1ค่า
-
ขอเดาว่า โชคดี ขานรับ และขานรับแบบโชคดี 55+
-
แร้วต่อจากนี้ล่ะ....
อยากรู้ อยากรู้
-
ขอกลัมาเม้นต์คู่ที่อยากอ่านที่สุด
คุณตฤณ กะ อัสนัย
(ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่ต้องเรียกคุณตฤณแบบมีคุณอยู่ข้างหน้าด้วย)
แต่ยังไงก็ตาม คุณตฤณแม้จะเหน็ดเหนื่อยจากหน้าที่การงานแค่ไหน แต่การไม่ทำการบ้านเป็นบ่อเกิดความร้าวฉาน เมียไปมีกิ๊กแล้วจะSad
อัสนัยก็อย่าเพิ่งเปลี่ยนใจไปน้า คาดว่าคุณตฤณคงจะทบต้นทบดอกให้วันหยุด
-
คู่นี้ก็ยังคง มีการต่อปากต่อคำ กันไม่เลิก แม้เวลาจะล่วงเลยมาถึง 15 ปี แล้วก็ตาม
มาร่วมเล่นทายปัญหากับพี่นาย คนตอบน่าจะเป็น นายช่าง เพราะสอนเอาไว้เองว่า
ถ้าถูกเรียกแล้ว ไม่ขาน เป็นคนไม่ใส่ใจ ฉนั้น นายช่างแน่ ยืนยัน :z2:
+1 ให้พี่นาย ถ้าลูกกวน ก็รีบหาแม่ให้ลูกเสียสิ :z1:
-
คำผิด
"คุณมาควบคุมกิจกาจล่ะสิ"
กิจการ หรือป่าวคะ
แล้วก็ขอทายว่า โชคดีเป็นคนขานรับ ว่า อือ...อ้า
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ขานว่า....อยากเจือก....กะลังมันส์และเสียวอยู่โว๊ยยย....555+......
อุ้ยส์....พูดอารายออกปัย....เขิล
-
แอร๊ยยยยย
จะครางรับรึป่าวคะ
-
ขำ ครึๆๆ
-
จะว่าไปคิดถึงคู่นี้เหมือนกันนะเนี่ย :mc4:
ตอบ น่าจะเป็นโชคดีนะที่ขานรับอ่ะ ว่า........อื้อ
-
โชคดีขานรับชัวร์
อ๊า~
อิอิรออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
สิบห้าปีแล้วเรอะ
หมูปิ้ง โหดเหมือนเดิม :laugh:
+1 อย่าเพิ่งเซ็งคุณนาย fc รออ่านนะ
-
ไม่เคยอ่านคู่นี้เลย ไปตามหาดีก่า :o8:
-
ดันๆๆๆๆทุกคู่
-
รอทุกคู่เลยคับ
-
มาเม้นกระทู้นี้ด้วย :L2:
อืมมมม จากตอนแรกว่า อยากให้ มิสเตอร์เพอร์เฟค(วุธ) กับ มิสเตอร์โนพร๊อบเบลม (นนท์) แต่ก็อยากเหลือตำรวจดีๆไว้ให้น้องโจ้
:z3: :z3: :z3:
ตอนนี้นึกออกแล้วครับว่าจะยกน้องโจ้ให้ใครดี
นายตะวันไง 5555+
กิ๊กเก่าธงรบ ไปอยู่กับพี่ชายของอาทิตย์ ดูท่าทางจะวุ่นวาย หนาวๆร้อนๆดีนะครับ
เพราะยังอยากอ่านบรรยากาศเพื่อนกินน้องเพื่อนมากกว่า (ไม่รู้ผมคิดไปเองรึป่าว...ผมว่าเจ้านนท์น่ะ แอบปลื้มเพื่อนพี่ชายอยู่น๊า...ใช่มั้ยครับคนแต่ง >__<)
ว่าแล้วก็...
อย่าทิ้งให้คนอ่านคอยนานนะคร้าบ :o12:
ปล*อยากหาคนมาปั่นป่วนคู่ฮ่องเต้ตฤณกับอัสนัยเหมือนกันนะครับ เก่งนักเก่งหนา ถึงคราวตัวเองจะเป็นยังไงน๊า
เผื่อจะหวานๆกับอัสนัยมากกว่านี้่หน่อย >__< :o8:
เป็นกำลังใจให้ครับผม
ปล*อยากได้กำลังใจแบบถึงเนื้อถึงตัวบอกได้ 5555+ เดี๋ยวตามกษิดิษฐ์ให้ :z2:
-
อืม...น่าจะ
โชคดีแทงเข่าเข้าที่ท้องของนายช่างแล้วก็ตอบต๋องว่า
มีอะไร :-[
มาต่อเร็วๆน้า :bye2:
-
เดาไ่ม่ออกอ่ะค่ะ
แต่อยากอ่านตอนต่อแบบไม่โดนขัดจังหวะ ได้ป่าวคะ หุหุ
-
:-[ :-[ กรี๊ดดดดดดดดดดดด น่าร้ากกกกกกกกกกกก อิอิ
-
:o8:
ตามมาอ่านค่ะ เห็นว่ามีรวมเล่มด้วย อยากจะได้ไว้ในอ้อมแขน ต้องทำอย่างไรบ้างค่ะ (ไม่รู้ว่าช้าไปหรือเปล่า)
:pig4:
-
ขอบอกว่าคู่โชคดีเป็นคู่ที่ชอบที่สุด คู่ที่เหมือนจะไม่หวาน แต่ก็หวาน โชคดีขี้โวยเหมือนเคย
-
ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
555+
-
ค้าง ค้าง ค้าง :serius2: :serius2: :serius2:
-
มาต่อกันนะครับ
มีคนทายถูกครับ อิ อิ
...
ต๋องขมวดคิ้วพลางเคาะประตูอีกครั้งเพราะรู้อย่างแน่นอนว่านายช่างชยุตม์อยู่ในห้องทำงานของโชคดี
"นายช่างครับ นายช่างครับ" ต๋องเคาะประตูพลางเอียงหนาเข้าไปใกล้ประตูเพื่อจะเงี่ยหูฟังว่ามีใครอยู่ข้างในจริงๆ หรือไม่ แต่ทันใดก็ต้องสะดุ้งโหยงเพราะเสียงดุๆ ที่ได้ยินอยู่เป็นประจำดังขึ้น
"อะไรอีกล่ะ เรียกอยู่ได้ นายช่างไม่ว่าง จะไปไหนก็ไป"
"ครับ" ต๋องพยักหน้า ราวกับว่าโชคมายืนพูดกับเขาอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็รีบวิ่งปรู๊ดอย่างรวดเร็วออกไปนอกร้านตรงไปยังโรงรถซึ่งเป็นสถานที่จัดงานวันเกิดของตัวเอง ในใจก็ยังสงสัยอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น นายช่างก็อยู่ในห้องทำงาน ทำไมไม่ขานรับเขา ปกตินายช่างจะขานรับเขาทุกครั้งและขานรับเร็วและชัดเจนอีกด้วย เว้นเสียแต่ว่าจะไม่ได้ยินจริงๆ ซึ่งก็มีน้อยครั้งมาก นายช่างเป็นคนหูดี แต่เมื่อกี้ทำไมไม่ยอมพูด
นายช่างมีธุระอะไร ถ้าหากมีธุระ หรือกำลังทำอะไรอยู่ นายช่างจะบอกเขาทุกครั้ง เวลาเขาเรียก พอนายช่างขานรับก็จะพูดทันทีว่ากำลังทำอะไรอยู่ นอกจากนั้นก็จะให้คำสั่งแก่เขาอย่างชัดเจนว่าให้รอ หรือให้กลับมาใหม่ในเวลาอีกกี่นาที คำพูดทุกอย่างของนายช่างนั้นชัดเจน ฟังปุ๊บ เข้าใจปั๊บ
ที่ว่านายช่างไม่ว่าง นายช่างกำลังทำอะไรอยู่ แล้วทำไมลุงโชคดีต้องทำเสียงดุตอบแทบนายช่างด้วย
อยากรู้จริงๆ...
จ๊บเรื่องของชยุตม์และโชคดีและความอยากรู้อยากเห็นของเด็กชายต๋อง
ต่อด้วยเรื่องของตฤณ เจ้าชายนำ้แข็งที่กลายเป็นมังกรพ่นไฟได้หากจำเป็น (เอ หรือวันนี้ จะเป็นพญานาคพ่นน้ำ ตอนนี้อากาศมันร้อนเหรือเกิน)
อัสนัยเปิดประตูห้องชุดของตฤณแล้วเดินตรงไปยังห้องครัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นจัดการล้างผลไม้และจัดใส่จานพร้อมเตรียมน้ำดื่มเย็นๆ เอาไว้รอคนรักซึ่งกำลังใกล้จะถึงบ้าน ในใจหมายมั่นว่า
คืนนี้ ยังไงๆ ก็ต้องเผด็จศึกตฤณให้ได้
เขาเตรียมตัวมาอย่างดี เลขานุการของตฤณบอกว่าพรุ่งนี้เจ้านายไม่มีงานด่วน ไม่มีงานชิ้นสำคัญ ไม่มีประชุม ไม่มีนัดหมายกับลูกค้า ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ตฤณออกจากที่ทำงานก่อนเวลาด้วยซ้ำ และเมื่อครู่เขาก็เพิ่งคุยกับตฤณ อีกไม่ถึงห้านาที ตฤณก็จะถึงบ้าน
แต่ถึงแม้ไม่มีงานด่วนหรืองานชิ้นสำคัญ กลับถึงบ้าน ตฤณก็ยังทำงานอยู่ดี และหากปล่อยให้ตฤณนั่งลงที่โต๊ะทำงาน โอกาสที่จะชวนตฤณ 'ทำอะไรกัน' นั้นก็เป็นไปได้ยาก
เขาต้อง 'จัดการ' ตฤณทันทีที่อาบน้ำเสร็จ หรือในระหว่างอาบน้ำ (ซึ่งคงจะยาก เพราะกลับถึงบ้าน ตฤณจะต้องอาบน้ำก่อนให้เนื้อตัวสะอาดสดชื่น)
ตฤณเป็นคนมีแบบแผน เจ้าระเบียบ และแทบจะไม่เคยทำอะไรนอกกรอบที่ตัวเองวางไว้ บางทีอัสนัยก็แทบจะไม่เข้าใจว่า ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของบริษัทโฆษณาได้อย่างไร
อัสนัยคิดเอาไว้ในใจว่า เมื่อตฤณกลับถึงบ้าน เขาจะต้อนรับด้วยเครื่องดื่มเย็นๆ ตามด้วยผลไม้ที่ตฤณชื่นชอบ จากนั้นให้ตฤณอาบน้ำให้สบาย (และหากประเมินท่าทีว่าตฤณผ่อนคลายมากๆ ไม่แน่ เขาอาจจะชวนตฤณให้ทำอะไรกันตอนอาบน้ำ แต่ทว่า เขาไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไหร่นัก เหตุผลก็คืออย่างที่พูดมาเมื่อกี้ นั้นก็คือเพราะตฤณไม่ทำอะไรที่ไม่มีแบบแผน)
ถ้าจะมีเซ็กส์กัน ก็ต้องนอนกันอยู่บนเตียง มีตฤณอยู่ข้างบน
เสร็จกิจ ก็ต้องเข้าไปอาบน้ำให้สะอาดอีกครั้ง ก่อนจะสวมชุดนอนแล้วเข้านอน (ไม่เกินสี่ทุ่มครึ่ง เพราะตฤณต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน)
วันนี้เป็นวันเสาร์ ตฤณไม่ต้องไปทำงานเช้าวันอาทิตย์ ทั้งที่่ส่วนมากจะไปทำงานเจ็ดวัน แม้วันอาทิตย์จะไม่ไปทำงานเช้าตรู่เหมือนวันอื่น แต่ตฤณก็ตื่นเวลาเดิมอยู่ดี
ตื่นมาเพื่อจะไปวิ่งออกกำลังกายแล้วกลับมานั่งทำงานที่โต๊ะทำงานกลางแจ้งของตัวเองซึ่งตั้งอยู่ที่ระเบียงกว้างของห้องนั่งเล่น!
อัสนัยเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงขาสั้นสีฟ้า จากนั้นมานั่งรอตฤณที่โซฟา เงี่ยหูฟังเสียงเคาะประตู
หากตฤณรู้ว่าเขากลับมาถึงบ้านก่อน ตฤณจะเคาะประตูก่อนทุกครั้งและเปิดเข้ามาเอง
และหากตฤณไปบ้านเขา ตฤณก็จะเคาะประตูทุกครั้งเช่นกัน แต่จะไม่ไขกุญแจและเปิดเข้าไปเลย ต้องรอให้เขาเป็นคนเปิดประตูให้ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีกุญแจ
อยู่กับตฤณ เขาต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวเป็นอย่างมาก จากที่เคยเป็นคนไม่มีระเบียบ อยากจำทำอะไรก็ทำ ตอนนี้เขาใกล้จะเหมือนตฤณเข้าไปทุกวัน จนลูกน้องที่ทำงานหลายคนพูดกันว่า 'คุณอัสนัยเปลี่ยนไป'
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งเช่นเคย ไม่ขาดไม่เกิน น้ำหนักการเคาะเท่ากัน
ตฤณแน่ๆ...
อัสนัยลุกขึ้นและรีบเดินไปที่ประตูเพื่อจะเปิดประตูให้คนรักทั้งๆ ที่รู้ว่าฝ่ายนั้นจะเปิดเข้ามาเอง แต่อัสนัยก็อดแปลกใจไม่ได้ ความจริงที่เขารีบเดินมาที่ประตูเขาก็รู้อยู่ว่าคงจะไม่ทันเพราะเมื่อตฤณเคาะประตูสามครั้งแล้วก็จะเปิดออกทันที แต่คราวนี้ประตูก็ยังไม่เปิด
อัสนัยบิดลูกบิดประตูช้าๆ แล้วดึงประตูออกเปิกกว้าง ยิ้มให้ตฤณพร้อมกับเอ่ยว่า
“กลับมาแล้วหรือครับ"
แต่ทว่า อัสนัยก็ต้องอุทานทันทีเมื่อเห็นสภาพของตฤณ "ตายแล้ว คุณตฤณเป็นอะไร"
“ผมแขนเดาะ" ตฤณตอบเบาๆ แล้วเดินเข้ามาในห้อง อัสนัยยื่นมือไปรับกระเป๋าเอกสารแล้วแต่ตฤณเบี่ยงแขนด้านที่ไม่เจ็บแบะบอกว่า "ไม่เป็นไร ผมถือเอง"
“ผมจะถือให้ เอามานี่" อัสนัยไม่ยอม "คุณเจ็บแขน ผมช่วยถือจะเป็นไรไป แล้วนี่ขับรถมาได้ยังไง ทำไมไม่บอกผมว่าเจ็บแขน จะได้ไปรับ แล้วเจ็บตอนไหน"
“ก่อนที่คุณจะโทรไป"
“แสดงว่าคุณแวะคลีนิก" อัสนัยวางกระเป๋าเอกสารของตฤณลงบนโซฟา แต่ทันใดก็นึกอะไรได้เมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย "โอ๊ย โทษที"
อัสนัยหยิบกระเป๋าเอกสารของตฤณแล้วรีบเอาไปเก็บไว้ในห้องทำงาน เมื่อเดินกลับออกมาก็เห็นตฤณกำลังเปิดประตูห้องนอน
“คุณจะไปไหน" อัสนัยถามทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร เมื่อตฤณกลับถึงบ้านก็จะเดินเข้าห้องนอนเพื่อถอดเสื้อผ้าแขวนไว้ เปลี่ยนเป็นชุดอยู่กับบ้านแล้วถึงจะเดินไปดื่มน้ำในห้องครัว
“ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า" ตฤณตอบ "แล้วก็จะอาบน้ำ"
“ดื่มอะไรเย็นๆ ก่อนสิครับ"
“ผมยังไม่ได้เสื้อผ้าเลยนะ"
“รู้แล้ว" อัสนัยเผลอเบ้ปาก "ก็ทำอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ ซักวันบ้างไม่ได้หรือไง มาถึงเหนื่อยๆ ดื่มน้ำเย็นๆ ซะก่อน แล้วค่อยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า รู้ไหม ผมซื้อผลไม้ที่คุณชอบมาเยอะแยะเลย"
“นี่กำลังว่าผมว่าเป็นคนน่าเบื่อหรือเปล่า"
“เปล่านะ" อัสนัยส่ายหน้าแล้วโผเข้ากอดแขนซ้ายของตฤณ ยื่นปากไปจูบแก้มของชายหนุ่มแล้วพูดเสียงหวานว่า "ผมแค่อยากจะทำอะไรให้คุณบ้าง ปกติไม่ค่อยได้ทำ เดี๋ยวคุณตฤณจะหาว่าผมไม่น่ารัก ทำอะไรก็ไม่เป็น"
“ผมไม่เคยคิดยังงั้น" ตฤณทอดสายตามองคนรักอย่างอ่อนโยน "ผมรู้ว่าคุณอดทนมาก"
“ถ้างั้นมากินแตงโมก่อน" อัสนัยดึงแขนให้ตฤณเดินออกมาจากห้องนอน ทว่า ตฤณขืนตัวเอาไว้ อัสนัยจึงพูดต่อว่า "เพื่อผมนะครับคุณตฤณ นี่รู้หรือเปล่า ผมยืนเลือกแตงโมกับมะม่วงอยู่ตั้งนาน แล้วจอดรถก็ลำบาก พอซื้อได้แล้วผมรีบกลับบ้านเลยนะ แล้วก็ปลอกเปลือก ปาดเป็นชิ้นๆ อย่างสวยงาม มีดเกือบบาดมือแน่ะ แช่เย็นพร้อมทาน มาสิครับ"
ตฤณพยักหน้าและเดินตามอัสนัย
“นี่ครับ ดื่มน้ำเย็นก่อน" อัสนัยยื่นแก้วน้ำให้ แต่พลันก็หดมือกลับ "โอ๊ย โทษที ผิดขั้นตอน คุณต้องทานผลไม้ก่อนถึงจะต้องตามด้วยน้ำเย็น"
“ไม่เป็นไรหรอก เอามาเถอะ" ตฤณส่ายหน้า แล้วยื่นมือไปรับแก้วน้ำจากอัสนัย "ผมไม่ได้เนี้ยบขนาดนั้น"
“แสดงว่าวันนี้คุณยอมผิดระเบียบ"
“ระเบียบอะไร" ตฤณเลิกคิ้วแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
“อย่างน้อย วันนี้คุณก็มาดื่มน้ำ ทานผลไม้ ก่อนจะที่จะไปถอดเนคไทด์และเปลี่ยนเสื้อผ้า" อัสนัยเอียงหน้า อมยิ้ม ตาวิบวับ "แล้วก็...”
“แล้วก็อะไร"
“แล้วก็...” อัสนัยแกล้งทำเป็นอึกอักไม่กล้าพูด
“มีอะไรหรือเปล่า" ตฤณเลิกคิ้ว
“คุณตฤณรู้หรือเปล่่าว่าวันนี้เป็นวันอะไร"
“วันเสาร์" ตฤณวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแต่ก็ยกแก้วน้ำขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหันไปมองทางด้านซ้าย อัสนัยนึกอะไรได้จึงรีบขยับตัว แต่ตฤณขวางเอาไว้แลวส่ายหน้า พร้อมกับพูดว่า "ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไร"
“ผมลืมที่รองแก้วน้ำ โต๊ะเปื้อนหมดเลย"
“ประชดผมหรือเปล่่านี่" ตฤณหัวเราะเบาๆ แล้ววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ
“เปล่า ผมลืมจริงๆ" อัสนัยถอนหายใจ "อุตส่าห์จะทำให้มันเพอร์เฟคแล้วนะ แต่ก็ลืมจนได้ คุณตฤณต้องเข้าใจขนะ เมื่อก่อน เวลาผมจะดื่มน้ำ ก็แค่หยิบขวดน้ำออกมาจากตู้เย็นแล้วกรอกปากเลย"
“ไหนผลไม้" ตฤณหันไปมองตู้เย็น
“อ้อ เดี๋ยวๆ นะครับ" อัสนัยรีบเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อยกผลไม้ออกมา แต่ทันใดก็ต้องสะดุ้งเมื่อแขนแข็งแรงของตฤณสอดเข้ามาโอบเอวเอาไว้
“ป้อนผมหน่อยซิ" ตฤณกระซิบข้างหู
“ก็ให้ยกออกมาก่อนสิ" อัสนัยแย้ง แต่มือยังจับขอบจานที่วางอยู่ในตู้เย็น ไม่ยกออกมา
“วันนี้อยากได้อะไร ทำไมมาทำอะไรพิเศษให้ผมแบบนี้ จะทำอาหารให้ผมทานด้วยหรือเปล่า"
“คงได้ทานหรอก" อัสนัยหัวเราะเบาๆ แล้วถอยหลัง เบียดตัวเขากับแผ่นอกของตฤณ "แต่ผมซื้ออาหารมาไว้แล้ว อุ่นไมโครเวฟหน่อยก็ได้ทาน"
“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบอาหารแช่เข็ง"
“ไม่ได้แช่นะครับ ซื้อมาจากร้านล่ะ ร้อนๆ เลยทีเดียว มาถึงก็เอาเข้าตู้เย็นเลย รับรองว่าไม่เสีย" อัสนัยรีบอธิบาย
“อาหารร้อนๆ จะเอาเข้าตู้เย็นเลยได้ยังไง ต้องรอให้เย็นก่อนสิ" ตฤณทำเสียงดุ
“โอ๊ย ลืมไป" อันนัยอุทาน
“แต่ช่างเถอะ ผมไม่ค่อยหิว" ตฤณหัวเราะเบาๆ แล้วก้มลงหอมแก้มคนที่พยายามทำตัวเป็นแฟนที่ดี
“แล้วตอนนี้อยากทานผลไม้หรือยังครับ" อัสนัยเสียงสั่น ตอนนี้จมูกโด่งๆ ของตฤณคลอเคลียอยู่ติ่งหูของเขา ลมหายใจอุ่นๆ ของตฤณทำให้เขาสะท้าน
“ยัง"
“แล้วคุณตฤณอยากทำอะไร...” อัสนัยถามเสียงเบา ตฤณส่ายหน้า ไม่มีคำตอบออกจากปากเพราะริมฝีปากกำลังจะไม่ว่าง
ตฤณเม้มใบหูส่วนบนของอัสนัยแล้วดึงเบาๆ ก่อนจะเลื่อมลงมาขบติ่งหูนิ่มๆ ของคนรัก แล้วเปลี่ยนเป็นไล้ลิ้นสัมผัส
“คุณตฤณ ไม่อยาก...ไม่อยาก...ทานผลไม้หรือครับ" อัสนัยเสียงพร่า เริ่มบิดคอไปมา
ไม่มีคำตอบจากตฤณอีกครั้ง
“ผมอยาก...อยาก...” อัสนัยยังพยายามพูดต่อ แต่เสียงขาดห้วงเมื่อตฤณดูดดุนใบหูของเขาหนักหน่วงยิ่งขึ้น ร่างกายร้อนผ่าวของตฤณกำลังสัมผัสด้านหลังของเขาจนไม่อาจอยู่นิ่งได้ ต้องส่ายบั้นท้านบดเบียดไปมา ประหนึ่งจะช่วยดับความร้อนให้ตฤณ
“อืมม..” ตฤณคราง
“ทำซะทีเถอะ" อัสนัยใจร้อน "ผมจะไม่ไหวแล้ว"
“เดี๋ยวสิ" ตฤณพูดแล้วสอดลิ้นเข้าไปในหูของอัสนัยพร้อมกับหายใจกระเส่า ลมหายใจอุ่นๆ ของตฤณปะทะกับผิวบางๆ ของอัสนัยทำให้ต้องสะดุ้ง
“คุณตฤณ...อย่า...” อัสนัยไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องห้ามตฤณ ทั้งที่ปรารถนาตฤณมาก
...อย่า...
...อย่า...
...อย่าหยุดนะคุณตฤณ...
ในที่สุด อัสนัยก็กระซิบตัวเองในใจแบบนี้
...อย่าหยุดเด็ดขาด อุตส่าห์มาได้ถึงขนาดนี้ อย่าหยุดเชียวนะ กว่าจะได้มีโอกาสทำอะไรแบบนี้กับคุณ ต้องรอนานแค่ไหนรู้หรือเปล่า...
....จ๊บแล่ว...
ตอนหน้า เป็นเรื่องของ เพื่อนสองคน คู่กัด...
-
ฮุฮุ คุณตฤณร้อนแรงใช่เล่น ขนาดแขนเดาะนะเนี้ย
-
ค้างๆมันค้างงงงงงง o9
อยากอ่านคู่น้องโจ้กับสารวัตรอาวุธจังเย้ย :m13:
-
งง กะเรื่องนี้ ตกลง แต่ละคนเนี่ย คนละเรื่องเลยใช่ป่าว
ลุ้นคู่สารวัตรอยู่ ดันมาเจอ ไอ้เจ้าต๋อง ซะง้าน
-
ต๋อง...ซวยไปนะค่ะ ดันมาขัดจังหวะคนเค้ากำลังโอ้โลมเพื่อเข้าสู่ขั้นตอนพิเศษของคนสองคนอยู่ :-[
ฝันเรท X ของอัสนัยเป็นจริงซะทีหลังจากรอคอยมานาน คุณตฤณค่ะถ้ายังไม่เช้าวันใหม่ ฟ้ายังไม่เหลือง ห้ามหยุดนะค่ะ :o8:
-
ตายๆๆๆๆๆๆๆ
แผนสูงชิมิคะแบบนี้
-
ตัดจนซะงั้น
แหม๊ ๆ
ว่าแต่ แัสนัย ไม่ได้ ฟันเองเออเองนะ
ฮ่าๆๆ
รอตอนหน้าาาาา
-
กรี๊ดดด.. มาต่อแล้ว
คุณตฤณ เจ้าระเบียบแต่แอบร้อนแรงนะคะนี่
-
อ่อ ลืมบอกไปค่ะว่าตัดฉับได้ปวดใจมาก
ไม่ต่อจริงๆ เหรอคะ
-
ในที่สุดอัสนัยก็สมหวังซะที
นี่ถ้าคุณตฤณหยุด ละก็ มีหวังอัสนัยจับคุณตฤณปล้ำแน่เลย อิอิ
ตอนหน้าเป็นภีร์-อิศ แล้ว (ใช่ป่าวอ่ะ)
คิดถึงๆสองคนนี้เหมือนกัน
ตอนต่อไปขอเป็นคู่สารวัตรอาวุธกับโจ้นะค่ะ พรีสสส
-
55555ไอ้ที่อย่านี้อย่าอะไรจ๊ะ อย่าช้าใช่ม่า น่ารักดีคู่เนี้ย
-
โห
เอาใจหมดทุกขั้นทุกตอน แบบนี้
ตฤณจะไปไหนเสียหนอ
-
นั่นไง คุณตฤณ ไม่ได้น่าเบื่อ และมีแบบแผนตลอดเวลาหรอก
-
อิอิ ถูกใจ... o13
-
ถูกใจสุด ๆ ไม่นึกว่าตฤณจะเป็นไปได้ขนาดนี้ อิอิอิ แฮ่ ....... :haun4:
-
เกิดอะไรขึ้น
สั้นทุกเรื่องเลย :serius2:
-
พี่นาย ทำไมไม่เฉลยให้ต๋องละครับ ว่าทำไมนายช่างไม่ว่าง :jul3:
ส่วนอัสนัย คงอยากให้คุณตฤณเป็นแบบนี้ทุกวัน ก็คนมันร้อนแรงอ่ะ :z1:
มารอคู่กัด เป็นกำลังใจให้พี่นาย ครับ +1
-
เดี๋ยวนี้คุณนายเขียนฉากอะจึ๋ยอะจึ๋ยไม่ค่อยเป็นแล้วนะเราว่า
สงสัยต้องลงภาคสนามบ้างแล้วนะ เดี๋ยวลืมปฏิบัติไม่เป็น :laugh:
-
อุ๊ย อะไรน่ะ เริ่มก่อนด้วย :m20: :oo1:
-
:z3:ทำไมถึงต้องจบแบบค้างๆคาๆด้วยอะ
-
:z10:
-
...
ต๋องบิดมืออย่างกระสับกระส่าย ละสายตาจากเค้กแล้วหันไปมองทางข้างโรงจอดรถที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เขา จนป่านนี้นายช่างก็ยังทำธุระไม่เสร็จ ตอนนี้เขาอยากเป่าเทียนตัดเค้กจะแย่อยู่แล้ว
"แล้วนี้เมื่อไหร่จะได้กินเค้ก" เสียงของคุณนายเตือนใจดังขึ้น "แล้วนี่พ่อไอ้ต๋องมันอยู่ไหน"
"อยู่นี่ครับ" โต๋พ่อของต๋องพูดขึ้น
"ฉันหมายถึงนายช่าง" คุณนายเตือนใจหันไปทำเสียงดุใส่พ่อตัวจริง "แล้วหมูปิ้งล่ะ หายไปไหนกันทั้งสองคน เด็กมันอยากเป่าเทียนแฮบปี้เบริ์ธเดย์กันแล้วมั๊งนี่"
"นายช่างทำธุระกับลุงโชคดีอยู่ครับ" ต๋องหันไปพูดกับคุณนายเตือนใจ
"ธุระอะไรตอนนี้ ไหนให้ใครไปตามซิ"
"ผมไปตามแล้วครับ ลุงโชคดีบอกว่าไม่ต้องไปยุ่ง นายช่างกำลังทำธุระ
"ที่ไหน" คุณนายเตือนใจถาม
"ที่ห้องทำงานครับ" ต๋องตอบ
"เฮ้อ ทำธุระอะไรไม่เป็นเวล่ำเวลา" มารดาของโชคดีถอนหายใจแล้วหันไปสบตากับพงษ์ ผู้ช่วยคนสนิทซึ่งยืนอยู่ข้างๆ
"ผมจะไปตามอีกที" ต๋องพูดแล้วรีบวิ่งหายไปทันที ทิ้งให้คุณนายเตือนใจมองตามยิ้มๆ ส่วนพงษ์กลั้นยิ้มแล้วหันไปดูแลเด็กๆ ซึ่งกำลีงเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ต๋องมาหยุดยืนหน้าห้องทำงานของโชคดี สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วยกมือขึ้นเคาะประตูพร้อมกับร้องเรียกนายช่าง ในใจยอมรับว่าค่อนข้างกลัวถูกลุงโชคดีดุ แต่ก็ต้องทำใจกล้าเพราะตอนนี้เขาอยากเป่าเค้กวันเกิดเต็มที นอกจากนั้น เขายังสงสัยว่าทำไมนายช่างไม่บอกเขาให้ชัดเจนว่าทำไมไปร่วมงานวัดเกิดของเขาช้าทั้งๆ ที่เป็นคนจัดการทุกอย่างแม้แต่เรื่องสั่งเค้ก
"นายช่างครับ นายช่างครับ" ต๋องเคาะประตูดังขึ้นแต่ก็ไร้เสียงขานรับ เด็กหนุ่มจึงแนบหูเข้ากับประตูเพื่อฟังว่านายช่างยังอยู่ข้างในห้องทำงานจริงหรือไม่
"นายช่างครับ" ต๋องยังคงเรียกต่อ "นายช่างครับ"
...
มาอ่านเรื่องต่อไปของเพื่อนคู่หูคู่กัดสองคู่นะครับ
คู่แรก อิศรากับภีรวัส
เพื่อนรักหักเหลี่ยมรัก - พักร้อน
"ภีร์ ที่สิบเอ็ดนาฬิกา" อิศรายื่นหน้าไปพูดกับเพื่อนเบาๆ
"อะไร" ภีรวัสขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจที่อิศราพูด
"หนุ่มมาดแมนกำลังเหล่เราสองคน" อิศรายิ้ม ตาเป็นประกายอย่างนึกสนุก "เรามาหาอะไรทำแก้เซ็งกันเถอะ ไหนๆ ผู้พันก็ปล่อยให้เราสองคนออกมาเที่ยวกลางคืนกันแล้ว คืนนี้สนุกให้เต็มที่ ก่อนจะกลับเข้าค่ายกักกันต่อ"
"ยังไม่เข็ดอีกหรือไอ้ก้อนอิฐ" ภีรวัสทำหน้าเอือมระอา "ครั้งที่แล้วที่เจอแจ๊คพอตน้องชายผู้พันวรุฒม์ แกยังจะหาเรื่องใส่ตัวอีก โดนทำโทษอย่างรุนแรง ไม่เข็ดหรือไง"
"คราวนี้ไม่มีพลาด" อิศรายักไหล่ "คราวที่แล้วไม่ดูตาม้าตาเรือไปหน่อย"
"ไม่" ภีรวัสส่ายหน้า "เวลาผู้พันวรุฒม์โกรธนี่ไม่ใช่ย่อยนะ ขี้เกียจง้อ"
"เหอะน่า ไม่มีอะไรหรอก คราวนี้เราก็เช็คข้อมูลดีๆ ก่อนสิ น่า นะ ภีร์ เบื่อจะตายอยู่แล้ว นานๆ ทีไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็เป็นการเช็คเรทติ้งของเราสองคนว่ายังมีเสน่ห์อยู่หรือเปล่า โอกาสที่ผู้พันของเราสองคนจะไปราชการพร้อมๆ กันนี่หาไม่ได้ง่ายๆ นะ แล้วฉันก็ต้องไปแม่ฮ่องสอนกับผู้พันวิษณุ จะได้สนุกอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้"
"สัญญากับผู้พันแล้วว่าจะไม่เล่นอะไรแบบเดิมๆ อีก"
"แกกลัวใช่ไหมล่ะ กลัวว่าจะแพ้ กลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะชอบอิศราผู้น่ารักแทนที่จะมองภีรวัสผู้จืดชืด" อิศราใช้แผนเดิมท้าทายเพื่อนรักเพราะรู้ว่าหากภีรวัสทนการสบประมาสไม่ได้
"น้อยๆ หน่อย จำไม่ได้หรือเกมล่าสุดใครชนะ"
"อาร์ยูชัวร์" อิศราขึ้นเสียงสูง "ถ้าไอไม่เปลี่ยนใจมากินผู้พันวิษณุเจ้าของใส้กรอกฟุตลอง ก็ไม่แน่ว่ายูจะได้ผู้พันวรุฒน์ไปนอนกอดหรอกนะจะบอกให้"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีไอ้อิฐศาลา" ภีรวัสทำเสียงเย็น "รู้ๆ อยู่ว่าผู้พันวรุฒน์เอนเอียงมาหาภีรวัสตั้งแต่แรกๆ แล้ว เกมแข่งกันหลอกให้รักครั้งล่าสุด ใครชนะก็เห็นๆ กันอยู่"
"ล่าสุด" อิศราแกล้งทำหน้าแปลกใจแล้วเอียงศีรษะ ทำท่าคิด "ล่าสุดที่ว่าเราหลอกน้องชายผู้พันวรุฒม์นั่นหรือเปล่า เอ จำได้ว่า เกมนั้น อิศราเป็นค้นคว้าไปนี่นะ"
"แกคิดว่าตัวเองจะชนะหรืออิศรา"
"แหงล่ะ ผู้ชายคนนั้น" อิศราหันไปยิ้มให้คนที่กำลังมองเขาทั้งสองคนแล้วหันมาภีรวัส "เสร็จเราชัวร์"
"ผู้พันรู้ โดนกักบริเวณไปเจ็ดเดือนแปดเดือนแน่ๆ จะถูกลงโทษยังไงก็ไม่รู้"
"เราไม่กลัวหรอก อย่างมากก็หัวสั่นหัวคลอน แล้วก็กินอะไรเผ็ดๆ ไม่ได้ไปสองสามวัน ยังไงผู้พันวิษณุก็ไม่เอาให้ถึงตาย" อิศรายักไหล่ "แต่จุกฉิบหาย แต่ว่า คิดไปคิดมาเราก็ชอบนะภีร์ เวลาผู้พันโกรธนี่ พี่แกก็เถื่อนได้ใจเหมือนกัน แปลกไปอีกแบบ นันสต๊อป ไม่มียั้ง ไม่นึกเลยจะเปลี่ยนจากชายหนุ่มนุ่มนวลเนิบนามมาเป็น..."
"หยุดพล่ามได้แล้วไอ้ก้อนอิฐ" ภีรวัสไม่อยากฟัง "แกนี่มันจริงๆ เลย"
"ยังกะตัวเองไม่ชอบ ขอทายนะ ผู้พันวรุฒม์ก็คงเหมือนกันใช่ไหมล่ะ ตัวใหญ่ขนาดนั้นก็คงใหญ่ตามตัว แกก็เกือบตายด้วยเหมือนกันละสิ ที่บอกว่าไม่อยากแข่งนี่เพราะกลัวจุกใช่หรือเปล่า"
"ไอ้บ้า" ภีรวัสถลึงตาใส่เพื่อน
"คืนเดียวน่าภีรวัส" อิศราทำเสียงอ้อนวอน "แค่คืนเดียวสนุกๆ แค่หลอกให้ผู้ชายคนนั้นเล่นๆ เพื่อทดสอบดูว่า ระหว่างเรา เขาจะชวนใครกลับไปนอนด้วยที่บ้าน นี่เพิ่งห้าทุ่มเอง กว่าจะเคอร์ฟิวก็อีกตั้งหลายชั่วโมง อยู่กันสองคนเบื่อตายเลย หาคนที่สามมาทำลายความเบื่อกันเถอะ"
"ขอคิดดูก่อน" ภีรวัสถอนหายใจ "ไปห้องน้ำกลับมาแล้วจะให้คำตอบ"
อิศราพยักหน้าแล้วหันไปเรียกบริกรเพื่อสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม ขณะที่รอพนักงาน อิศราหันไปมองตามภีรวัสซึ่งกำลังเดินไปห้องน้ำ แต่ทันใดก็ตาโต อ้าปากค้าง เมื่อเพื่อนของเขาแวะที่โต๊ะของชายหนุ่มที่กำลังจะกลายเป็น 'เหยื่อ' คืนนี้ ภีรวัสยิ้มให้ชายหนุ่มคนนั้นแล้วก้มลงพูดอะไรบางอย่าง เป็นผลให้ชายหนุ่มในชุดดำยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามภีรวัสไป
"ไอ้ผีลาวัด" อิศรากัดฟัน "กล้าเล่นนอกกติกาซึ่งๆ หน้าเลยหรือนี่ แบบนี้มันเกินไปแล้ว"
ภีรวัสหันมายิ้มบางๆ ให้อิศราแล้วรีบเดินหายไป อิศราคิดจะลุกเดินตามแต่ทันใดก็เปลี่ยนใจเพราะคิดอะไรได้บางอย่าง เมื่อบริกรเดินเข้ามาหาที่โต๊ะเพื่อรับออเดอร์ เขาจึงควักธนบัตรใบละหนึ่งร้อยบาทออกมาเพื่อเป็นตัวช่วยในการเริ่ม 'แผนการณ์' เพื่อเอาชนะเกมการแข่งขันเกมนี้
"อย่าคิดนะว่าอิศราจะยอมแพ้" อิศราพูดอยู่คนเดียวแล้วเหยียดปากยิ้มอย่างร้ายกาจ พยายามทำใจเย็นรอเวลาที่ภีรวัสกับชายหนุ่มคนนั้นจะเดินกลับมา
...หนึ่งร้อยบาทที่เขาติดสินบนเด็กเสริฟ์ รับรองว่าทางของไอ้ภีร์ไม่สะดวกแน่ ไม่นาน เกมก็จะพลิกผัน คืนนี้ อิศราจะกลายเป็นผู้ชนะ...
******
-
คู่นี้เอาอีกแล้ว ติดตามด้วยความระทึก !!!
ขอบคุณค่า ติดตามๆ :L2:
-
ไม่รู้จักเข็ดกันจริง ๆ เลย เนี่ยแหล่ะที่เค้าว่าไม้แก่ดัดยาก :เฮ้อ:
-
คึณตฤณ :impress2: แอบร้อนแรง
มายืนยันว่ายังมีไฟ มิได้ตายด้านชิมิ :laugh:
---------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิศร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา o7
ซุกซนอีกแล้ว เด๋วโดนผู้พันจับ :oo1:...............ตี ก้น ซะเลย
+1 อ่านเพลินดีเวลาสองคนนี้คุยกัน
"ภีร์ ที่สิบเอ็ดนาฬิกา" อิศรายื่นหน้าไปพูดกับเพื่อนเบาๆ
>>>> :m20: ยังคงความเป็นอิศรา 5555
-
ไม่รู้จักเข็ดจริงๆ
สงสัยอยากจะโดนลงโทษละมั้ง หึหึ
แอบสั้นอ่ะ ค้างทั้งสองเรื่องเลย
+1รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
ชอบหัวสั่นหัวคลอน จุกๆเสียดๆแ่ต่ก็เพลินชิมิเคอะ หนูอิสแหม..เปรี้ยวเหมือนเดิม
ส่วนหมูปิ้งกำลังหัวคลอนอยู่ชิมิลูก
-
ก้อนอิฐ ชอบความท้าทาย :laugh:
-
อ่าวคราวที่แล้ว อิศราชนะเหรอ
นึกว่าถอยทัพไปก่อนซะอีก
ขอให้โดนจับได้ทั้งคู่แหละ
จะได้"จุก" กันปายยยยย 555
มีฟุตลอง ขนาดนี้แล้ว ยังหาของเล่นไปทั่ว :z3:
-
ยังไม่ได้อ่านเรื่องของคู่นี้เลยค่ะ เล็งไว้ว่าจะอ่านเป็นเรื่องต่อไปอยู่
คุณคฑาวุธน่าจะจัดทำรวมลิงค์นิยายบ้างนะคะ ตามหากว่าจะเจอแต่ละเรื่อง มึนเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดด
ชอบคู่เพื่อน คู่กัด มากค้าาาา
เเสบพอๆกันเลยให้ตายสิ
-
คู่หู่ตัวแสบ...กลับมาอีกแล้ว...เย้ๆ....ม่ะเคยกลัวเลยน่ะคู่นี้...เฮ้ออออ....
แต่ก้อน่ะ...อยากเห็นฉากทำโทษจัง....คงจะเพลียน่าดู.....555+
-
ไม่เข็ด เอาอีกแล้วเพื่อนรักเพื่อนกัด :z2:
+1 ให้พี่นาย ตอนแรกนึกว่าจะมาต่อ ให้ต๋องกระจ่าง แต่ไหง .....
สงสารต๋องจัง อยากเป่าเค้กวันเกิดแล้ว นายช่าง.........
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เค้าไม่เคยอ่านเรื่องคู่กัดคู่นี้อ่ะ หาอ่านได้ที่ไหนค้า อิอิ
ปล. แล้วจะรออ่านต่อนะคะ ชอบทุกคู่เลย โดยเฉพาะอาทิตย์กับธงรบ 555
-
แง มันค้างงงค่ะ
-
:call: อยากอ่านคู่อื่นๆๆ รีบมาต่อนะจ๊ะ
-
:a5: คู่นี้เอาอีกแล้ววว
คิดถึง วรุฒน์ ...
-
:z2:
หนุกหนานตลอดคู่นี้
ขอบคุณคนแต่งคับผม :beat:
อ้าวจิ้มอีโมผิด ต้องอันนี้ :กอด1:
-
คดีรัก - พักร้อน
อธิคมถอดหมวกแล้วโยนไปวางบนเตียงที่ปูด้วยเสื่อเก่าๆ ยกมือเสยผมพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อออกพลางปรายตาไปมองธงรบเพื่อนคู่หูที่เดินตามมาติดๆ และทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
"ทำไมวะธง ออกไปวิ่งไล่จับโจรแค่นี้ หมดแรงแล้วหรือไง อะไรวะ แค่นี้ทำเป็นเหนื่อย" อธิคมพูดกับเพื่อน
"ร้อนฉิบหาย" ธงรบเท้าแขนลงบนพื้น เอนตัวไปข้างหลัง กางขาออกแล้วถอนหายใจ "เมื่อคืนแทบไม่ได้นอน"
"อาตี๋ตะวันแดงยอมให้เอ็งอึ๊บแล้วงั้นสิถึงไม่ได้นอน" อธิคทำเสียงหยันแล้วหัวเราะหึๆ ในลำคอ"
"ไอ้ห่_ ปากไม่ดี หยาบคาย พูดจาทุเรศ" ธงรบโวยวายแล้วถอนหายใจดังๆ อีกครั้ง "อึ๊บห่_ ที่ไหน เมื่อคืนข้าไปนั่งเฝ้าอยู่หน้าบ้านเป็นนานสองนาน มารปัจฉิมสุริยะตาดุนะสิ อีนั่งเฝ้าประตูวัดเส้าหลินจนดึกดื่น ไม่ยอมหลับยอมนอน"
"สมน้ำหน้า"
"อาทิตย์นี่หึงได้หึงดี" ธงรบถอนหายใจอีก "แล้วงอนแต่ละที ง้อได้ง่ายซะเมื่อไหร่ เวรกรรม เวรกรรม เวรกรรม เวร เวร เวร"
"กรรมและเวรของเอ็ง" อธิคมส่ายหน้า "ถ้าเอ็งยังเป็นไอ้ธงรบที่ชอบเอาเสาธงผุๆ ของตัวเองไปตั้งโด่เด่โชว์ใครทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำก็คงต้องเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะ ตาข้างขวายังไม่จางเท่าไหร่ เอ็งก็วอนหาเรื่องโดนต่อยเบ้าตาซ้าย ถ้าข้าเป็นอาตี๋น้อย ข้าจะต่อยเอ็งทีเดียวพร้อมๆ กันสองมือให้เอ็งเป็นหมีแพนด้า"
"ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะโว้ย ข้าอยู่ของข้าดีๆ แต่อาตี๋อวบชอบเข้าใจผิดอยู่เรื่อย แล้วไอ้พวกเด็กเก่าๆ นี่ก็จริงๆ เลย มากันได้มากันดี คนจะเป็นคนดีไม่ยอมปล่อยให้เป็นคนดี แบบนี้ข้าผิดหรือวะ" ธงรบทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
"เอ็งไม่ผิดหรอก เอ็งไม่เคยผิด จะมีผิดก็แต่เสากระโดงของเอ็งนั่นล่ะ" อธิคมวางซองปืนลงบนโต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลยของคนรัก
"แล้วเจ้าสำนักบู๊ลิ้มนี่ก็จริงๆ เลย ไม่รู้โกรธเกลียดอาฆาตแค้นอะไรข้านักหนา ไม่เคยจะญาติดีกับข้าเลยให้ตายสิ ไอ้เรารึก็อุตส่าห์นอบน้อมถ่อมตัว เจอทีไรก็ยกมือไหว้ทุกทีทั้งที่อายุมากกว่า แต่อีปรายตามองข้าเหมือนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ น้องชายก็โตแล้ว หวงอยู่ได้ นี่ถ้าไม่ใช่เฮียใหญ่ของอาทิตย์นะ ข้าต่อยไปแล้ว" ธงรบยังไม่หยุดบ่น
"เอ็งนี่ดูหนังกำลังภายในมากไปหรือเปล่า หรือที่เอ็งชอบพูดแบบนี้เพราะมีแฟนเป็นอาตี๋" อธิคมเบ้ปาก น้ำเสียงแสดงอาการเบื่อหน่ายธงรบอย่างที่สุด แต่ทันใดก็เปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนเสียงหวานเมื่อคนที่เขาโทรศัพท์ไปหารับสาย "คุณนุจ๋า ทำไมปล่อยให้รอตั้งนานกว่าจะรับสาย คิดถึงจังเลย คุณนุคิดถึงผมหรือเปล่า ที่รักจ๊ะ ผมเพิ่งเสร็จงาน ตอนนี้กลับมาที่โรงแรม กำลังจะอาบน้ำแล้วออกไปกินข้าว คุณนุกิน เอ๊ย ทานข้าวหรือยังครับ"
"แหวะ จะอ๊วก" เสียงของธงรบดังขึ้น อธิคมปรายตาไปมอง ทำเป็นไม่สนใจเมื่อธงรบลุกขึ้นเดินกระแทกเท้าเข้าไปในห้องน้ำ
"พรุ่งนี้เช้าสอบพยายานอีกสองสามปากก็เสร็จแล้วครับ ผมจะรีบกลับกรุงเทพฯ เลย คุณนุไม่ต้องห่วงนะ นี่แค่มาสืบหาพยานเฉยๆ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก เรื่องไล่จับโจรผู้ร้ายยิงกันโป้งป้างไม่มีหรอกครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ทำงานปราบปราม ผมเป็นสารวัตรสืบสวน"
"โกหกตกนรก" ธงรบพึมพำเบาๆ พอให้อธิคมได้ยิน
"เปล่าๆ ครับ ไม่มีอะไร ไอ้ธงมันบ่นอะไรของมันอยู่คนเดียว พักนี้มันดูเครียดๆ สงสัยเพราะกลัวผลบาปกรรมที่เคยทำไว้ ไอ้ธงมันไม่อยากตกนรก" อธิคมรีบเดินไปที่ประตูห้องเก่าๆ ให้ห่างจากธงรบ
อธิคมคุยกับอนุภาพอยู่นานพอสมควร เมื่อจบการสนทนา หันไปมองธงรบก็เห็นว่าเพื่อนนอนแผ่หราหลับไปเสียแล้วจึงเดินไปใช้เท้าเขี่ยขาของธงรบเพื่อปลุกขึ้นมาแต่คนที่กำลังหลับเพราะความเหนื่อยอ่อนไม่กระดิกตัว อธิคมจึงออกแรงเตะเบาๆ แต่ก็ทำให้ธงรบถึงกับสะดุ้ง
"เฮ้ยอะไรวะ เฮียสุริยะ เล่นขนาดนี้เลยหรือ" ธงรบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง
"ไอ้ธง ข้าเอง" อธิคมพยายามกลั้นหัวเราะ "เอ็งนี่เป็นเอามาก"
"ข้าฝันว่าโดนเฮียใหญ่ของอาทิตย์ไล่เตะ" ธงรบถอนหายใจ
"น่าสงสาร" อธิคมทำหน้าสงสารเพื่อน
"คม พรุ่งนี้เช้ารีบกลับกรุงเทพฯ เลยนะเพื่อน ข้าคิดถึงอาตี๋ ไม่ไหวแล้ว ต้องไปง้อซะหน่อย ปล่อยไว้นานจะไม่ได้การ เกิดวิ่งไปซบอกได้วุธอีกรอบมันจะยุ่ง"
"ก็ไหนมันไปทำงานที่อเมริกาแล้ว" อธิคมขมวดคิ้ว หน้าเคร่งทันทีเมื่อได้ยินชื่ออาวุธ
"มันก็ไปๆ มาๆ สงสัยมันชอบขี่เครื่องบิน" ธงรบยักไหล่
"ไว้ใจไม่ได้" อธิคมหรี่ตา "นึกว่าพ่อมันส่งไปทำงานที่อเมริกาแล้วจะวางใจได้ แบบนี้ต้องเรียกไอ้น้องนนท์คนเก่งมาย้ำหัวตะปูปิดฝาโลง"
"นนท์ก็อยู่ที่อเมริกา กำลังย้ำหัวตะปูอยู่เหมือนกัน" ธงรบพูด
"หัวตะปูอะไร"
"ไอ้นนท์มันกำลังช่วยข้า" ธงรบตอบ
"ช่วยเรื่องอะไร ทำไมข้าไม่รู้ เอ็งทำอะไรทำไมไม่บอกข้า ไอ้นนท์ไปอเมริกาเรื่องงานไม่ใช่หรือ" อธิคมเสียงเข้ม ทำท่าแยกเขี้ยวเหมือนจะกัดกินธงรบ
"แล้วทำไมข้าต้องบอกแกทุกเรื่องวะ" ธงรบขึ้นเสียงพร้อมกับขยับตัวอยู่ในท่าเตรียมพร้อมหากอธิคมเกิดอาการ 'ของขึ้น'
"ก็แล้วทำไมเอ็งจะบอกไม่ได้ทุกเรื่องล่ะ เราเป็นเพื่อนกัน"
"ข้าก็มีเรื่องของข้ามั่งสิ จะให้ไอ้นนท์ไปช่วยแกคนเดียวได้ยังไง มันก็ต้องแบ่งเวลามาช่วยข้าบ้าง"
"ไอ้นนท์มันน้องข้า งานมันก็ยุ่ง นักธุรกิจร้อยล้านพันล้านไม่มีเวลามากเอ็งก็รู้" อธิคมพูดเหมือนเป็นห่วงน้องชาย
"กลัวมันยุ่งจนไม่มีเวลาช่วยเอ็งงั้นสิ อิโธ่ เอ็งก็ห่วงแต่ว่านนท์มันมาช่วยข้าแล้วจะไม่มีเวลาไปช่วยเอ็งวางแผนการณ์ยกกำลังไปตีกองทัพบกงั้นสิ" ธงรบเบ้ปาก
"ไอ้ธง" อธิคมถลึงตา
"ทำไมวะ สถานการณ์ของข้าน่าเป็นห่วงกว่าของเอ็ง คุณนุก็อยู่ในกำมือเอ็งขนาดนั้น เอ็งจะกลัวทำไม ข้าสิน่าเป็นห่วง อาทิตย์ผีเข้าผีออก ยังวางใจไม่ได้ ศัตรูข้าก็รอบด้าน เอ็งก็เห็นเฮียสุริยะมารคอหอยของแล้ว คุณตะวันติ๊ดชึ่งก็ชักทำท่าแปลกๆ จะช่วยข้าเรื่องอาทิตย์หรือจะช่วยเฮียใหญ่เหยียบข้าก็ยังไม่รู้ แล้วก็เรื่อง..."
"แต่ไอ้ทหารคนนั้นมันทำท่าจะจีบคุณนุจริงจัง แล้วนี่คุณนุจะกลับไปทำงานอีก เผื่อไปเจอเจ้านายที่แอบมาชอบลูกน้องเหมือนคุณตฤณ หรือเจอเพื่อนร่วมงานที่มาหลงรักเหมือนอาทิตย์ เอ็งจะว่ายังไง" อธิคมขึ้นเสียง
"เรื่องของเอ็ง จัดการเองสิวะ"
"เอ็งก็เหมือนกัน"
"ข้าก็ทำอยู่นี่ไง" ธงรบกระชากเสียง
"ก็ทำไปสิ ไม่ต้องเอาไอ้นนท์เข้าไปเกี่ยว เกิดไอ้วุธมันรู้ตัว น้องชายข้าจะโดนซะไม่น้อย"
"อ๋อ นี่เอ็งเป็นห่วงน้อง" ธงรบเบ้ปากใส่อธิคม "พ่อพี่ชายที่แสนดี กลัวไอ้วุธจับได้ว่านนท์ช่วยข้า แหม ทำเป็นห่วงใย เอ็งนี่มันดีจริงๆ เล๊ย"
"ไม่ต้องมาประชดเลยธงรบ"
"ให้นนท์ตัดสินใจเองก็แล้วกัน เราไม่ต้องมาทะเลาะกันเพื่อแย่งตัวนนท์หรอก" ธงรบถอนหายใจแล้วยักไหล่ "แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้คชานนท์คนเก่งกำลังช่วยข้าปิดคดีอยู่"
"คดีอะไร" อธิคมหรี่ตา มองธงรบอย่างฉุนๆ พร้อมกับกำมือแน่น
"แค่ไอ้วุธไปทำงานที่อเมริกานั่นน่ะไม่พอหรอก" ธงรบหรี่ตาเช่นกัน มองไปที่ผนังอย่างใช้ความคิด และพูดกับอธิคมเบาๆ ว่า "ต้องแน่ใจว่า มันจะไม่หวนกลับมาข้องแวะกับอาทิตย์อีก ถ้ามันเป็นฝั่งเป็นฝาโดยฝีมือของกามเทพตัวพ่ออย่างคชานนท์คนเก่งข้าถึงจะวางใจได้"
"ฮึ เป็นฝั่งเป็นฝา" อธิคมทำเสียงเยาะ "ไอ้วุธมันไม่มีทางลืมนทีได้หรอก เอ็งก็รู้"
"ก็นี่ไงล่ะ" ธงรบหันมาทำตาโตใส่อธิคมแล้วส่ายหน้าราวกับเอือมระอาเพื่อนเต็มที "แกนี่มันโง่สมเป็นอธิคมจริงๆ เลย แล้วถ้าไอ้วุธมันลืมแฟนเก่ามันไม่ได้ เอ็งจะกลัวมันมายุ่งกับคุณนุทำไมวะ"
"แล้วเอ็งล่ะ จะกลัวมันมายุ่งกับอาทิตย์ทำไมล่ะ" อธิคมตอกกลับ
"ก็..." ธงรบชะงัก "ก็..."
"ก็อะไร ไอ้คุณธงรบ" อธิคมเลิกคิ้ว
"ก็...เพื่อความมั่นใจ" ธงรบตอบเสียงเบา
"ขนาดคุณตฤณข้ายังไม่มั่นใจเลย" อธิคมพึมพำ
"แล้วอาทิตย์ล่ะ อย่าบอกนะว่า อาทิตย์มาเป็นเมียข้าแล้ว แกก็ยังหึงอยู่อีก" ธงรบจ้องหน้าอธิคม "เห็นไหม ข้าทำเพื่อแกขนาดไหน แกออกอุบายให้ข้าเผด็จศึกอาทิตย์เพื่อแยกออกมาจากคุณนุ ข้าก็ทำเพื่อแก จนข้าต้องมาเป็นแบบนี้ แกเห็นหรือเปล่า แต่ก่อนข้าระเริงราตรีอย่างสบายอกสบายใจ ตอนนี้ข้าตกลงไปในหลุมรักดังแอ๊ก กำลังกระเสือกระสน จะขาดใจตายเพราะความรักอยู่นี่ แกไม่เห็นหรือ ถ้าแกไม่บังคับให้ข้ามอมเหล้าเอาอาทิตย์เป็นเมีย เรื่องมันก็ไม่เลยเถิดมาถึงขนาดนี้หรอก”
"จะอ๊วก ใครบังคับเอ็ง ตอนเจออาทิตย์ครั้งแรกเห็นทำท่าดี๊ด๊าอยากจะอาสาเอาเสาลงหลุมขนาดนั้น" อธิคมเบ้ปากแล้วลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องน้ำ
"หิวแล้วนะโว้ย" ธงรบตะโกนตามหลัง
"เอ็งยังไม่อิ่มความรักหรือไงวะ" อธิคมตะโกนตอบ
"งั้นก็ไม่ต้องออกไปหาอะไรแ_ก นอนหิวกันอยู่ที่นี่ล่ะ" ธงรบพูดเสียงขุ่น "ถ้าคุณนุโทรมา ข้าจะบอกว่าเรากำลังนอนหิวอยู่ในห้องเก่าๆ ที่หลังตลาดอำเภอตะกั่วทุ่งเพราะมาตามจับไอ้ฆาตรกรใจโฉดที่บังอาจสังหารพยานของเอ็ง"
"ไอ้ธง" อธิคมเดินออกมาจากห้องน้ำ ยกมือขึ้นชี้หน้าเพื่อน "เอ็งอย่ามาขู่ข้านะ"
"ไม่ได้ขู่ แค่จะคุยกับแฟนเพื่อน" ธงรบทำหน้ายียวน "ดูซิว่า ระหว่างโจรกับคุณนุ เอ็งจะกลัวใคร"
"กลัวโจรสิวะ โจรมันมีปืน ถ้าไม่ระวังเดี๋ยวได้โดนมันยิงตาย" อธิคมเช็ดหน้าพลางเดินไปหยิบซองปืนก่อนจะหันมาพูดเสียงห้วนๆ กับเพื่อนคู่หูว่า "เอ้า ลุกขึ้นมาสิ ออกไปหาอะไรยัดปากกัน เอ็งจะได้ไม่ปากมาก"
"เอ็งจ่ายนะโว้ย" ธงรบหัวเราะเบาๆ พร้อมกับยันตัวลุกขึ้น "แล้วก็ขอเหล้าซักสองสามขวด คอแห้งมาหลายวันแล้ว"
"มาทำงานยังจะกินเหล้าอีก"
"เหล้าไม่ตกถึงท้องหลายวัน ข้ากำลังจะลงแดงตาย"
"เดี๋ยวได้ซวยอีกหรอก ธงรบ เอ็งชวนข้ากินเหล้าทีไร ได้เรื่องทุกที" อธิคมส่ายหน้า มือเปิดประตูห้องพักเก่าๆ แล้วเดินออกไป
"คืนนี้ไม่มีซวย ธงรบรับรองได้" ธงรบพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดว่ากำลังจะได้ดื่มเหล้าของโปรด "ที่นี่ตะกั่วทุ่งนะโว้ย ไกลกรุงเทพฯ ขนาดนี้ เด็กเก่าๆ ของเราไม่มาเดินเพ่นพ่านให้เราหาเรื่องใส่ตัวหรอกน่า อย่ากลัวไปหน่อยเลยไอ้เพื่อนยาก"
“สาธุ” อธิคมถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปรอที่รถ นับหนึ่งถึงสิบ ก่อนจะเร่งธงรบที่ชอบอืดอาดยืดยาดเช่นเคย
...กลัวสิ ทำไมจะไม่กลัว เขาพยามยามประคับประคองความรักระหว่างเขากับอนุภาพมาตลอด พยายามภาวนาว่าอย่าให้เจอเด็กเก่าๆ ของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ 'ร้ายๆ' ซึ่งก็มีหลายคนเหมือนกัน...
***ซัมเมอร์จบแล้ว เด็กๆ เปิดเรียนกันแล้วนะครับ คดีรักพักร้อนก็กำลังจะหมดเวลาพักร้อนวันหยุดแล้วล่ะ ต่อจากนี้ไปก็จะเป็นเรื่องเต็มๆ เป็นเรื่องเป็นราวซะที พักร้อนมาได้พอสมควรแก่เวลาแล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ ขอบคุณที่ลงคอมเมนท์และกดบวกคะแนนให้นะครับ พอผมจัดการเรื่องมอบตัวลูกชายเข้าเรียนเรียบร้อยจะรีบมาโพสต่อ โชคดีไม่ต้องมีประชุมผู้ปกครอง เฮ้อ....
:pig4: :pig4:
-
แถมอดีตของ อาวุธ เรียกน้ำย่อย อิ อิ
ตัวอย่าง
นทีหันขวับมายังเจ้าของเสียงเข้มที่ทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว ผู้กองอาวุธก้าวเท้ายาวๆ เขามาหาเขา หน้าตาบึ้งตึงอย่างโกรธจัด เอื้อมมือมาคว้าข้อมือของเขาให้ลุกขึ้น
"ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเดินหนีผม อย่าไปไหนโดยไม่บอก"
"นั่นงานของคุณ คุณมีหน้าที่ตามประกบผมไม่ใช่หรือ คุณก็ตามให้ได้สิ" นทีเถียง
"ผมตามคุณได้แล้วนี่ไง...เหมือนทุกครั้ง ทุกครั้งที่เราโชคดี" อาวุธพูดเสียงต่ำ "ซึ่งผมไม่รู้ว่าเราจะโชคดีได้อีกนานแค่ไหน ถ้าคุณยังไม่ยอมให้ความร่วมมือ"
นทีเมินหน้าหันไปมองด้านอื่น ไม่คิดจะเถียงอาวุธอีกแล้ว ในใจกำลังนึกถึงสิ่งที่ต้องทำ อาวุธยังไม่ปล่อยข้อมือของเขา มือแข็งแรงนั้นเหมือนคีบหนีบที่แข็งแกร่งมาก สายตาของนายตำรวจหนุ่มจ้องเขานิ่ง แสดงจุดยืนว่าเขาต้องตามกลับไปที่รถ
"กลับได้แล้ว เรามีเวลาไม่มาก ต้องไปให้ถึงสนามบินก่อนค่ำ"
นทีพยายามดึงมือกลับ "ปล่อยแขนผมเดี๋ยวนี้ ผมเดินเองได้"
"ผมรู้ ทำไมจะไม่รู้ว่าคุณเดินเองได้ แต่ผมต้องการความมั่นใจว่าคุณจะไม่เดินหนีผมอีก" ผู้กองหนุ่มจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง พยายามค้นหาอะไรบางอย่างในดวงตาของล่ามหนุ่ม...เขาสงสัยว่านทีซ่อนความลับอะไรเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเฉยเมยนั้น หรืออย่างน้อย นทีก็ไม่บอกเรื่องราวเขาทั้งหมด เขารู้ว่าชายหนุ่มที่ดูลึกลับสำหรับเขาคนนี้พยายามถ่วงเวลาการเดินทางไปสนามบิน เหมือนกำลังรออะไร หรือรอใคร...ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นหันมองรอบข้างอยู่บ่อยๆ เดิมทีเขาคิดว่าชายหนุ่มหวาดระแวง หรือหวาดกลัว แต่นานเข้า เขาสังเกตว่าที่จริงแล้วนทีกำลัง "รอ"
"เอาโซ่มาล่ามซะเลยดีไหม" นทีเค้นเสียงผ่านไรฟัน จ้องหน้าร้อยตำรวจเอกอาวุธนิ่ง
"ถ้าทำได้ก็ดี" อาวุธเสียงต่ำ พยายามสะกดอารมณ์ "หรือคิดอีกที ผมน่าจะทำไปตั้งนานแล้ว"
ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน ในที่สุดนทีก็ถอนหายใจ ดึงมือออกจากอุ้งมือแข็งแรงของนายตำรวจหนุ่ม ซึ่งยอมปล่อยมือโดยดี
นทีเดินนำหน้าอาวุธออกไปจากเพิงไม้เก่าๆ ข้างตึกสีหม่น มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นคนที่เขากำลังรอ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเลี้ยวซ้ายเพื่อเดินกลับไปยังรถ แต่มือแข็งแรงของผู้กองหนุ่มแตะต้นแขนเขาเบาๆ พร้อมกล่าวว่า "ทางนี้ครับ ผมขยับรถมาจอดทางนี้แล้ว"
นทีเดินตามอย่างไม่อิดออด ตายังมองไปรอบๆ แต่ก็พยายามไม่ให้ผิดสังเกต หลังจากอยู่ด้วยกันมาหลายวัน เขารู้แล้วว่าผู้กองอาวุธนั้นเป็นคนฉลาดไม่ใช่น้อย หากนายตำรวจรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ บางทีอาจจะมีปัญหา
"หาใครอยู่ครับ" จู่ๆ อาวุธก็โพล่งขึ้นมา
นทีชะงัก ไม่นึกว่าอาวุธจะถามตรงไปตรงมาเช่นนี้ "คุณหมายความว่าใคร"
"ผมว่าเราเลิกเล่นเกมเถอะ ผมไม่ใช่คนโง่ ผมรู้ว่าคุณกำลังมองหาใครอยู่" อาวุธเลิกเอาแต่สงสัย ตัดสินใจพูดออกไปอย่างที่คิด
"ใคร" นทีเลิกคิ้ว ตีหน้าซื่อ
"คุณบอกชื่อผมมาสิครับ"
"ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร" นทียักไหล่ เดินนำหน้านายตำรวจหนุ่มไปอย่างไม่สนใจจะพูดคุยต่อ
อาวุธส่ายหน้าอย่างรู้สึกบอกไม่ถูก เขาเดินทางมาไกลถึงกลางทวีปแอฟริกาเพียงแค่จะเป็นคนพาลูกชายของเพื่อนรุ่นพี่คุณพ่อของเขากลับประเทศไทย
ภารกิจง่ายๆ แต่สองวันที่มาถึงเขากลับรู้สึกว่างานนี้อาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิด ชายหนุ่มท่าทางเรียบนิ่งเมื่อเขาเจอครั้งแรก ตอนนี้กำลังแสดงตัวตนอีกด้านหนึ่งออกมา และมีทีท่าว่าจะร้ายไม่ใช่เล่น
...ล่ามของสหประชาชาติ ถอดประกอบปืนเก่งเหมือนของเล่น สายตาระวังภัยคมกริบ สัญชาตญาณตำรวจของเขาบอกว่าชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะอ่อนแอเมื่อวันจันทร์ พอถึงวันพุธ ทำตัวเหมือนเป็นสายลับยังไงยังงั้น...
***********
อาวุธกับนทีออกจากลาซาลแล้วใช้เส้นทางหมายเลข A25 ตรงไปเมืองวินนูบี อากาศตอนบ่ายร้อนจัด ถนนแคบๆ ตัดผ่านทะเลทรายเวิ้งว้างกว้างสุดลูกหูลูกตา นานกว่าครึ่งชั่วโมงถึงจะมีรถสวนทางมาหนึ่งคัน อาวุธหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ นทีอ่านหนังสือมาตลอดทาง แม้ถนนจะไม่ค่อยเรียบแต่นทีก็สามารถอ่านหนังสือได้สบายมาก นอกจากบางคราวถนนขรุขระจนเขย่าหัวสั่นหัวคลอนชายหนุ่มถึงจะเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปนอกรถ หลังจากนั้นก็จะกลับมาสนใจหนังสืออีกครั้ง...หนังสือเขียนด้วยภาษาแปลกๆ ที่อาวุธบอกไม่ได้ว่าเป็นภาษาอะไร
"คงไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเราก็ถึงวินนูบี เราพักกันซักครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยเดินทางต่อ ลงใต้ไปที่..."
"ตะวันออกเฉียงใต้" นทีแทรก ยังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ "เราไม่สามารถไปตรงถึงทิศใต้เลยเพราะต้องผ่านเมืองออสติลีก่อน คุณไม่อยากผ่านออสติลีหรอก เชื่อผมเถอะ"
"อยากสิครับ ทางอ้อมกับทางตรง ผมอยากไปทางตรงมากกว่า"
"เชิญตามสบาย คุณถูกเตือนแล้วนะ" นทีพับหนังสือ แล้วเอนศรีษะพิงพนัก
"ทำไม มีอะไรหรือครับ" อาวุธเลิกคิ้ว
"เราจะรู้เมื่อเราไปถึง" นทีพูดเสียงเรียบแล้วยกมือขึ้นกอดอก หันหน้าออกไปมองข้างรถ
"คุณนที" อาวุธเรียกเสียงเข้มเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจทำให้เขาเขว "มีอะไรก็พูดมาตรงๆ สิครับ"
นทีเงียบไปประมาณครึ่งนาทีแล้วหันมาทำหน้าเคร่งใส่นายตำรวจที่รอฟังคำตอบอย่างอดทน
"ร้อยตำรวจเอกอาวุธ ผมพยายามบอกตัวเองว่าคุณเป็นคนดูแลผมระหว่างการเดินทางกลับเมืองไทย เป็นบอดีการ์ด หรืออะไรก็ตามแต่ที่เขาจะเรียกคุณ แต่คุณไม่ทำให้ผมรู้สึกว่าปลอดภัย คุณจะลงใต้ผ่านออสติลีโดยที่คุณไม่รู้ว่าเมืองนั้นกำลังมีจราจลอยู่ และมีความเป็นไปได้ว่าจะเกิดอันตรายเพราะมีคนกลุ่มหนึ่ง..."
นทีพูดแล้วหยุดไปเฉยๆ ทำให้อาวุธรู้สึกสงสัยขึ้นมาแวบหนึ่งแต่เป็นเพียงช่วงวินาทีเดียวเท่านั้นที่เขารู้สึกว่ามีคนกลุ่มหนึ่งที่นทีอาจจะไม่ต้องการเข้าใกล้
"ถ้างั้นเราก็อ้อม คุณบอกผมตั้งแต่ทีแรกเราก็ไม่ต้องเถียงกัน" อาวุธพูดเสียงเข้ม
"น่าจะทำการบ้านมาหน่อยนะคุณบอดี้การ์ด" นทีเหน็บแนมเสียงเบา
......
.....
-
เฉลยเรื่องของเด็กชายต๋อง โชคดี และชยุตม์
"อะไรต๋อง" เสียงห้าวๆ ดังขึ้น ต๋องสะดุ้งสุดตัว หน้าที่แนบกับประตูห้องทำงานของโชคดีรีบรีบผละออกมาพร้อมกับถอยหลังออกห่างหนึ่งก้าว ก่อนจะหันไปมองเข้าของเสียงซึ่งยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง
"ผมมาตามนายช่างครับ"
"ไปได้แล้ว" ชยุตม์พยักหน้า
"นายช่างยังไม่ได้อาบน้ำหรือครับ" ต๋องถาม "เมื่อกี้ผมมาเคาะประตูเรียกหลายครั้งแต่ลุงโชคดีบอกว่านายช่างกำลังทำธุระ"
"เสร็จแล้วล่ะ ไปกันเลย" ชยุตม์ยกมือขึ้นเสยผมให้เข้าทรงเพราะต๋องเงยหน้ามองอย่างพิจารณา เขาสอนเด็กชายต๋องว่าต้องหวีผมให้เรียบร้อย อย่าปล่อยให้กระเซอะกระเซิง
"นายช่างกางเกงเลอะ" ต๋องชี้ไปที่กางเกงของชยุตม์ "แขนเสื้อก็เปียก"
"ต๋อง" ชยุตม์ปราม เพราะรู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังถามเขาเป็นความนัยว่า ..."ทำไมนายช่างแต่งตัวไม่เรียบร้อย ผมก็ยุ่ง กางเกงก็เลอะ เสื้อก็เปียก"...
"รีบไปเร็วเข้า จะได้เป่าเค้กวันเกิด" ชยุตม์พยักหน้า
"ลุงโชคดียังไม่ไปเลยครับ" ต๋องพูดแล้วชะเง้อมองหาโชคดี "เดี๋ยวผมโดนดุว่าเป่าเค้กโดยไม่รอ"
"เดี๋ยวก็ตามไป"
"ครับ" ต๋องพยักหน้าแล้วกำลังจะหันหลังเดินออกไปยังหน้าร้านเพื่ออ้อมไปยังโรงรถสถานที่จัดงานวันเกิด แต่ทันใดก็ชะงักและถามชยุตม์ "นายช่างโดนอะไรครับ ตรงต้นคอเป็นรอยแผลแดงๆ ให้ผมไปเอายามาให้ไหมครับ"
"ไม่ต้อง" ชยุตม์ส่ายหน้า "รีบไปเร็วๆ เข้า เพื่อนรออยู่ เดี๋ยวพวกนั้นแอบกินเค้กหมดก่อนนะจะบอกให้"
"ครับ" ต๋องขมวดคิ้ว ท่าทางยังสงสัย แต่ก็รีบเดินไป
ชยุตม์ถอนหายใจเบาๆ ขณะที่เดินตามเด็กหนุ่ม เขารู้ว่าต๋องสงสัยว่าทำไมเขาไม่ขานรับเสียงเรียกตอนที่อยู่ในห้องทำงานของโชคดี ต๋องเป็นเด็กฉลาด ชอบเรียนรู้ และเชื่อฟังสิ่งที่เขาสอนทุกอย่าง แต่ตอนนี้กำลังมีงานฉลองวันเกิด เขากลับทำตัวแปลกๆ ไม่เรียบร้อย ต่างไปจากที่เคยสอนเด็กชายต๋อง เขารู้ว่าต๋องพยายามเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เด็กน้อยมีคำถามเยอะแยะอยู่ในหัว และตราบใดที่ยังไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน ต๋องก็จะไม่หายสงสัยและต้องพยายามหาคำตอบที่ชัดเจนให้ได้
เขาหันไปมองด้านหลังเพื่อดูว่าโชคดีตามมาหรือยัง ตอนแรกเขากับโชคดีตั้งใจจะอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้่อย แต่เวลาผ่านไปนานเกินไปแล้วเขาจึงต้องรีบออกมาจากห้องน้ำทั้งๆ ที่ยังไม่เรียบร้อยเพราะได้ยินเสียงต๋องร้องเรียกไม่ยอมหยุด และเขาก็รู้ว่า หากประตูห้องทำงานของโชคดีไม่เปิดออกและไม่มีเสียงขานเรียก ต๋องก็จะต้องเดินตามหาเขาจนทั่วบ้าน
"โชคดี" เขาเรียกคนรักเมื่อได้ยินเสียงกุกกักด้านหลัง "เร็วๆ เข้า ลูกรออยู่"
"ลูกใคร พูดดีๆ นะนายช่าง" เสียงห้วนๆ ดังขึ้น ก่อนที่โชคดีจะเดินออกมาพร้อมใบหน้าดุๆ "พูดอะไรไม่เข้าท่า"
"ล้อเล่นน่า" ชยุตม์หัวเราะเบาๆ "เร็วเข้าเถอะ ป่านนี้ต๋องอยากเป่าเทียนวันเกิดใจจะขาดแล้ว"
"ก็ใครมาชวนทำให้้ช้าล่ะ" โชคดีกระแทกเสียงพร้อมกับชกเข้าที่ไหล่ของชยุตม์แล้วรีบเดินออกไปหน้าร้านโดยมีชยุตม์เดินตามไปติดๆ พร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"รีบๆ นะครับ งานวันเกิดจะได้เสร็จๆ ไป ผมง่วงนอนแล้ว คืนนี้เรานอนแต่หัวค่ำนะครับ"
"คุณก็ตามมาเร็วๆ สิ"
....
....
....
-
มาทีท่อนสั้นๆเหมือนไส้กรอกอิสานเลย
-
คุนนายยยย อยากอ่านอาตี๋ อีกกอ่า
-
มาทีท่อนสั้นๆเหมือนไส้กรอกอิสานเลย
น่าจะเป็นแหนมตุ้มมากกว่า
-
หลากหลายอรรถรส :laugh:
-
รออ่านคู่ อาวุธ - นที มาต่อเร็วๆๆนะจ๊ะ
-
ยิ่งกว่ารวมรุ่นอีกอ่ะค่ะ....
มันส์ทุดคู่...สนุกทุกตอน....แต่อยากอ่าน คู่ พี่นุ กะศาลาวัดอธิคมมากกว่า...ลุ้นว่าจะตามหึง คู่แข่งท่สูสีดั้ยมันส์เเค่ไหน..
พี่นายอย่าลืมจัดมาน่ะค่ะ..อิอิ...
-
วันนี้อ่าน เนื้อสามอย่าง ปลาสามรส เลย :z2:
ขอบคุณพี่นาย สำหรับตอนวันเกิดต๋อง ส่วนเรื่องที่ต๋องยังไม่เข้าใจ
พี่นายจะไม่ให้ความกระจ่างกับต๋องเลยหรือครับ :z1:
เป็นกำลังใจให้พี่นาย สำหรับการเป็นคุณพ่อมือใหม่ ไปประชุมผู้ปกครอง +1 เป็นค่าใช้จ่ายหลานชาย :impress2:
-
มาทำให้อยากอ่านทุกตอนเลย :serius2:
ธงรบ อย่าหางานเข้าอีกนะ :m16:
คุณนุใจเย็นๆ
เฉลยของต๋อง ค้างงง
อยากรู้ ใครจะดูแลน้องโจ้
+1 รอคุณนายเฉลย
-
ชอบทุกตอนเลยค่า
อยากรู้ว่าใครจะมาดูแลน้องโจ้อ่ะ
อาวุธรึป่าวหนอ หรือว่าจะพลิกมาเป็นคชานนท์ หึหึ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
รัฐบาลประกาศยืดวันเปิดเทอมแล้วพี่นาย วันหยุดฤดูร้อนยังมีได้อีกนิดนึงน้า 555
คิดถึงอาตี๋ตะวันแดง สารวัตรธงรบตกหลุมรักดังแอ๊กทำตัวน่ารักจริงๆ
ต๋องจ๋าอย่าสงสัยมาก สงสารคุณพ่อโชคดีกะนายช่าง :laugh:
-
ว้า.. หมดพักร้อนแล้วเหรอคะ
จริงๆ พักร้อนก็ดีนะคะ ได้อ่านหลายอารมณ์ดี แต่อยากอ่านเรื่องอาตี๋อาทิตย์เยอะๆ อ่ะค่ะ ชอบๆ
-
อยากอ่านคู่ ของ อาวุธ - นที จังฮับ มาต่อไวไวนะ :pig4:
-
อยากอ่านคุณนุ กะ ผู้กองอธิคมอีกเยอะๆๆ ชอบคนกลัวเมีย 555555
มาอีกนะสุดหล่อที่เลิกเจ้าชู้แล้ว(หรอออออออออออออ)
-
อย่าเพิ่งเปิดเทอมเลยน้า
ยังไม่หายเหนื่อย อิอิ
เจ้สอง กะเทย(ชอบ)กรรมกร :o8:
-
:m20: :m20: :m20: ธงรบ!!!
:sad11: ไม่กล้าอ่านอาวุธ-นทีอ่ะครับ :monkeysad: กลัวววววว
อยากอ่านน้องนนท์กะพี่วุธมากกว่า :o8: :-[
ยังแอบลุ้นตี๋ตะวันกะน้องตั้มอยู่น้อออออ :z1:
มาต่ออีกนะคร้าบ เป็นกำลังใจให้ครับผม :3123: :L2:
-
ขอบคุณค้าบ
-
ม่ายเอา รร เลื่อนเปิดเทอมแล้ว 555
มาลงต่อเถอะคุณคฑา ยังร้อนอยู่เลยอ่ะ ขอพักร้อนต่ออีกนิส เนอะๆๆ
ขอ อาตี๋อีกนะ คุณนุอีกนิด ยังไม่หายคิดถึงเลย
พอเปิดเทอมค่อยไป เรื่องหนักๆ อย่างคุณอาวุธ :o12: แววดราม่ามาแต่ไกลโพ้น
น้องนนท์คนเก่งจะทำงานสำเร็จมั้ย หรือของจะเข้าตัว หุหุ :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ว้า....จบ summer ซะแล้ว
รอคู่ต่อไป ขอให้เป็น คุณตฤณ กะ อัสนัย
ชอบแบบเย็นชาของคุณตฤณ และแบบยั่วๆของ อัสนัย คะ จะรอนะคะ
-
สั้น แต่หลากหลาย เหมาะกะเป็นพักร้อนจริงๆ :z3:
เรื่องนที คงเศร้า :m15:
-
อ่ะ..
พักร้อนใกล้หมดแระ
เรื่องเต็มกำลังจะมาช่ายอ่ะ..
รอ รอ รอ รอ
-
หายยยยยยยยย
-
อยากให้อาวุธคู่กับคชานนท์อ่ะค่ะ
คู่โปรดเลยเนี่ยแอบเชียร์ตั้งแต่เรื่องของธงรบแล้ว
-
คนที่ตายไปแล้วก็เก็บไว้ระลึกถึง
ไม่ต้องกวนตะกอนขึ้นมาให้ใจขุ่น
อนาคตสิที่น่าระทึก
-
:z13: :z13: :z13:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว ทำเอามึนต้องปรับสมองอย่างไว ระลึกชาติถึงเรื่องเก่าๆทั้งหมด :laugh:
ขอบคุณที่เอาคู่ที่น่ารักๆทุกคู่มาต่อค่ะ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า นิยายจบแต่ชีวิตจริงๆมันไม่จบชิมิ ต้องมีเรื่องราวกันต่อไป
แล้วมาอีกนะคะ
ขอบคุณค่ะ :จุ๊บๆ:
-
ชอบนายช่างกับโชคดีจังเลยน๊า ,,
แล้วก็อยากรู้ว่าอาวุธจะคู่กับใคร อิอิ
-
:m32: คิดถึงอาวุธจัง
คิดถึงโจ้ และคชานนท์ด้วยอ่ะ~
ที่สำคัญคิดถึงไรเตอร์ที่ซู๊ดดด :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
โทษทีหายไปนาน พอดีมีงานเข้าครับ เลยเหนื่อยและเพลียสุดๆ แล้วเจ้าลูกชายก็แย่งใช้เน็ต
คิดถึงทุกคนนะครับ
อ่านกันเล่นๆ ตอนนี้กระแสคนในเครื่องแบบกำลังแรง :z1:
หนังตัวอย่างเรื่อง::: ช่วยไม่ได้ ก็ผมร้ากกกตำรวจนี่คร้าบบบ:::
“คุณขัดคำสั่งผมอีกแล้ว” พันตำรวจโทธันว์เสียงเข้ม มองผู้หมวดหนุ่มที่ชอบทำเกินคำสั่งอยู่เป็นประจำ “ผมสั่งให้ถอนกำลัง ทุกคนก็ต้องถอนกำลัง เข้าใจหรือเปล่า”
“เข้าใจครับ แต่ผมใกล้จะจับตัวหัวหน้าแก๊งค์ได้ ผมต้อนมันจนไปถึงทางตันท้ายโกดัง แล้วก็...”
“ไม่ต้องอธิบาย” สารวัตรธันว์ยกมือขึ้นห้ามแล้วเบือนหน้าหนี พยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลง “ผมจะให้คุณไปทำงานโครงการตำรวจสัมพันธ์ซักระยะ จนกว่าคุณจะทำให้ผมพอใจว่าสามารถปฏิบัติตามคำสั่งได้โดยไม่มีปัญหา”
“แต่ว่า...”
“คุณช่วยงานโครงการตำรวจสัมพันธ์ตามแต่ที่ผู้กองอาคมจะมอบหมาย” ธันว์ไม่ปล่อยให้หมวดเจ้าปัญหาได้อธิบาย “ผู้กองอาคมต้องการคนช่วยงานที่เข้ากับประชาชนได้ดี คุณเคยทำงานเป็นตำรวจท่องเที่ยว ให้ใช้ประสบการณ์เดิมมาช่วยผู้กองอาคม เชิญ” สารวัตรธันว์ผายมือไปยังประตู 'ไล่' ร้อยตำรวจโทเรียวให้ออกไปจากห้องทำงาน
งานโครงการตำรวจสัมพันธ์ที่พันตำรวจตรีธันว์ย้ายให้ร้อยตำรวจโทเรียวมาช่วยงานนั้นเป็นสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดที่นายตำรวจโทคนใหม่เคยทำ เกือบสองชั่วโมง เขาเอาแต่แจกใบปลิวและรับเรื่องร้องทุกข์จากประชานชนที่สัญจรผ่านไปมาพร้อมกับพูดว่า “ครับๆ ทางตำรวจจะจัดการให้เรียบร้อยครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
เรียวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเซ็งๆ ตอนนี้เหลือเขาอยู่คนเดียวในเต้นท์ขนาด 3x5 เมตรซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าของงานแสดงสินค้าไทยเพื่อไทย 2010 ส่วนเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นอีกสองคนแวบหายไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเพื่อไป 'รับแอร์' ในศูนย์แสดงสินค้า
แต่แล้ว ช่วงเวลาแห่งควานน่าเบื่อของร้อยตำรวจโทคนใหม่ก็ถูกแทรกด้วยเสียงดังฟังชัดของใครคนหนึ่ง
“อ้าว นี่คุณหมวดไม่ได้ทำงานแผนกข่มขู่รังแกประชาชนแล้วหรือครับ”
...มาอีกแล้ว เฮ้อ ไปไหนก็เจอแต่หน้าอีตาพูดไม่รู้เรื่องคนนี้จังเลย นี่เวรกรรมอะไรของเราวะ โดนถีบมานั่งแจกใบปลิวยังไม่พอ ยังซวยซ้ำซ้อนมีมนุษย์พันธ์พิเศษมากวนอารมณ์...
เรียวทำเป็นไม่สนใจและไม่ได้ยินคำพูดของ 'ประชาชนตาดำๆ เจ้าปัญหา' นายตำรวจหนุ่มแกล้งทำเป็นหยิบเอกสารบนโต๊ะวางสลับที่กันไปมา
“หัวหน้าคุณหมวดนี่ใจถึงมากเลยนะที่ให้ลูกน้องสไตล์แบบนี้มาทำงานโครงการตำรวจรักประชาชนคนเดินดินกินข้าวแกงแฝงชุมชนสัมพันธ์สานฝันวัยรุ่นไทยห่างไกลยาเสพติด” ชายหนุ่มจอมกวนแกล้งทำเป็นหายใจไม่ทัน “โครงการอะไรวะ ชื่อยาวเป็นบ้า”
“พูดเข้าไป เดี๋ยวได้โดนจับใส่กุญแจมือ” เรียวอดต่อปากต่อคำไม่ได้
“ข้อหาอะไรไม่ทราบ” ศรันย์เจ้าเก่าลอยหน้าลอยตา “คุณนี่ช่างหาเรื่องจริงๆ แต่ผมไม่ถือสาหรอกเพราะข้างนอกนี่อากาศมันร้อน ไอแดดร้อนๆ มันทำให้คนเพี๊ยนกันได้ เมื่อกี้ผมไปเดินในงานมา เปิดแอร์ซะหนาวจนอยากจะหันไปกอดคนข้างๆ”
“เดี๋ยวเหอะ” เรียวเอามือตะปบที่กุญแจมือซึ่งห้อยอยู่กับเข็มขัด
“ผมไม่กลัวหรอก เคยถูกเอาปืนจี้บังคับให้พาขับรถหนีผู้ร้ายก็เคยแล้ว แค่โดนจับใส่กุญแจมือ เรื่องจิ๊บๆ” ศรันย์ยักคิ้ว พร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมาทำท่าว่าเรื่องที่จะโดนจับใส่กุญแจมือนั้นเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว
“นี่คุณ เมื่อไหร่จะเลิกขุดคุ้ยเรื่องนี้ซะที” เรียวถอนหายใจ
“มันฝังใจผมนี่คร้าบคุณตำรวจ”
“ไปไกลๆ เลยไป ผมจะแจกใบปลิว เกะกะขวางทางหน้าเต้นท์” เรียวโบกมือไล่
“ผมช่วยไหม แถวนี้ ผมกว้างขวาง” ศรันย์นั่งลงบนโต๊ะที่วางเอกสาร
“คุณนี่กว้างขวางทุกที่ ทำมาหากินอะไรเนี่ย ไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก”
“จะบอกอะไรให้ วัยรุ่นแถวนี้ลูกน้องผมทั้งน้าน” ศรัณย์คุยโว ยืดอก ทำท่าภูมิใจเป็นนักหนา
“แสดงว่าคุณคุมสายวิ่งยาบ้า” เรียวพยักหน้า ทำท่าสรุปความเข้าใจของตัวเอง
“อ้าวๆ กล่าวหากันซึ่งๆ หน้าซะแล้วไหมล่ะคุณหมวด” ศรันย์โวย “เด็กวัยรุ่นแถวนี้เขาซ่อมรถที่อู่ผมทั้งนั้นหรอกจะบอกให้”
“งั้นคุณก็รู้ว่าใครเป็นสายส่ง” เรียวลดเสียงลง ประชดด้วยการทำท่ากระซิบกระซาบความลับ
“สายส่งอะไร” ศรันย์ถาม ใบหน้าดูหวาดระแวงอีกฝ่ายว่าจะจัดข้อหาร้ายๆ ให้เขาอีก
“ยาอี”
“ว่าแล๊ววววเชียว” ศรันย์ลากเสียงยาว ยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ “ไม่พ้นเรื่องยาเสพติดนี่ซะที คุณนี่ช่างเป็นตำรวจที่มีจินตนาการบรรเจิดเลิศล้ำจริงๆ เล๊ย”
"นี่คุณ..." เรียวทำท่านึกชื่ออีกฝ่าย
"ศรันย์" ชายหนุ่มหน้าคมรีบพูด "ศรันย์ เจ้าของอู่ซ่อมรถที่โดนตำรวจใจร้ายเอาปืนจี้ให้พาขับหนีโจร"
"อยากเป็นผู้ช่วยตำรวจไหมล่ะ" เรียวไม่สนใจที่โดนว่ากระทบกระเทียบเรื่องเดิมๆ เป็นครั้งที่หนึ่งล้าน "เท่ออกนะคุณศรันย์ ช่วยตำรวจจับผู้ร้าย คุณเป็นสายให้เรา ดีไม่ดีคุณอาจได้ติดเหรียญกล้าหาญ"
"คุณจะหลอกให้ผมไปเป็นโชเฟอร์ขับรถให้ไม่ว่า" ศรันย์หรี่ตา
"ทางตำรวจต้องการคนที่มีคอนเนคชั่น"
"ไม่ใช่พวกคุณจับมันไม่ได้ มันเลยแค้น ตามมาฆ่าผมนะ"
"คุณไม่ต้องทำอะไร แค่บอกว่า ใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร ที่เหลือตำรวจจัดการเอง" เรียวยังทำเป็นใจเย็น ไม่สนใจคำพูดของศรันย์
"จะเอาผมไปล่อเป้าล่ะสิ" ศรันย์ยังข้องใจ
"คุณเป็นฝ่ายตำรวจ เวลามีเรื่องมีราวอะไร ตำรวจก็เห็นว่าคุณเป็นพวก ลองคิดดูสิ คุณไม่ต้องถูกจับขึ้นโรงพักซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเดิม ทำผิดกฎจราจรเท่าไหร่ก็ไม่โดนจับ"
"ไอ้โดนจับน่ะไม่กลัวหรอก แต่โดนปรับนี่สิ เซ็งชะมัดยาด เสียเงินไม่รู้กี่บาทต่อกี่บาท" ศรันย์เบ้ปากอย่างสุดเซ็ง
"ว่าไง โปรโมชั่นครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีการเสนอโอกาสงามๆ แบบนี้ให้อีกแล้วนะ ถ้าคุณพร้อม พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย คุณทำเป็นอยากซื้อของ พอมีคนมาเสนอขาย คุณก็ซื้อ"
"ให้ออกเงินไปก่อนไม่เอานาคุณหมวด"
"พอเหยื่อติดเบ็ด ตำรวจก็จะเข้าจับกุม" เรียวสรุป "ว่าแต่ว่า พอมีทางได้รวบตัวคนดังๆ หน่อยได้ไหมล่ะ จะได้เป็นข่าว ทีนี้ ยิ่งตำรวจได้ทำผลงาน คุณก็จะได้ความดีความชอบ อย่าว่าแต่จราจรไม่จับคุณเล๊ย สารวัตรยังต้องง้อคุณเลย"
"สารวัตรหน้าดุเหมือนแฟรงเกนสไตน์คนนั้นนั่นน่ะ"
"คนไหน" เรียวเลิกคิ้วถามทั้งที่รู้ว่าศรันย์หมายถึงใคร "มีอยู่สองคน"
...เขาหมายถึงสองคนที่ชอบทำหน้าดุๆ ใส่เขา ดุสุดคือสารวัตรธันว์ แต่ผู้กองคมกริชไม่เชิงเรียกว่าดุ เรียกว่าเย็นชาจะถูกกว่า...
"เออจริงด้วย" ศรันย์พยักหน้าเห็นด้วย "กินอะไรเป็นอาหารก็ไม่รู้ อ้าปากแต่ละทีเหมือนจะกัดหัวผมให้ได้ แค่บอกว่าสนิทสนมกับคุณเป็นพิเศษ พี่ท่านก็ทำหน้าเหมือนวัวกระทิงจะวิ่งเข้าชน"
"อะไรนะ" เรียวอุทานเบาๆ แล้วอดถามต่อในใจไม่ได้ว่า...ใคร...
"สงสัยเป็นพันธ์สเปน" ศรันย์หัวเราะ
"ตกลงว่าไง" รตท. เรียวพยายามรวบรัด
"อืม..." ศรันย์เอียงหน้า ยกมือขึ้น แนบนิ้วชี้เข้ากับนิ้วกลางแล้วเคาะขมับของตัวเองช้าๆ อย่่างพยายามใช้ความคิด "ขอกลับไปนั่งคิดนอนคิดก่อนนะคุณหมวด ผมต้องไปคำนวณข้อดีข้อเสียก่อนนะว่าจะคุ้มทุนหรือเปล่า"
...กวนอารมณ์จริงๆ เลย แต่เอาเถอะ ยอมให้ซักหน่อย แต่ถ้าหลงกลมาเป็นสายให้เขาล่ะก็ จะเอาให้จำฝังใจจนตายเลยจะบอกให้ หน้าตาทะลึ่งทะเล้นแบบนี้ ต้องแกล้งให้หนักๆ...
"ตามใจ อย่านานนักก็แล้วกัน ไม่งั้นทางเราจะหาคนอื่น" เรียวยักไหล่แล้วไล่ประชาชนเจ้าปัญหาให้ออกไปพ้นๆ "ทีนี้คุณก็ไปได้แล้ว เกะกะหน้าเต้นท์ตำรวจสัมพันธ์"
"ยังก่อน" ศรันย์ส่ายหน้า "ไหนๆ เราก็กำลัง หรืออาจจะกลายมาเป็นผู้ร่วมงานกัน ตอนนี้ผมขอความช่วยเหลือหน่อยสิ"
"อะไรอีกล่ะ" เรียวขมวดคิ้ว
"รถผมถูกล๊อคล้อ" ศรัยน์ยิ้มแหยๆ "หน้าฮอลล์ 3 นี่เอง คุณหมวดไปเบ่งให้หน่อยสิ คือว่าผม..."
"ไม่มีเงินเสียค่่าปรับอีกสิเนี่ย คุณอย่าได้คิดจะมาไถเงินผมนะ"
"น้อยๆ หน่อย ผมไม่เคยเลยนะคร้าบคุณหมวด ที่ผ่านมา ผมเรียกร้องตามสิทธิพลเมืองที่โดนรังแกต่างหากล่ะ" ศรันย์โวย "แต่จะว่าไป ก็ไม่เห็นจะเสียหาย ตำรวจไถเงินประชาชนมาเยอะแล้ว ให้ประชาชนไถนิดไถหน่อยจะเป็นไรไป"
"ผมไม่มี ผมไม่ไป ผมแค่มาทำหน้าที่นั่งแจกใบปลิวในเต้นท์ และนี่ก็ไม่ใช่ท้องที่ของผม" เรียวปฏิเสธแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ด้านในของเต้นท์
"คุณหมวด ช่วยหน่อยน่า ไหนๆ คุณก็ชวนผมไปทำหน้าที่ผู้ช่วยเหลือตำรวจ แต่ตอนนี้ คุณช่วยผมก่อน ผมต้องรีบไปเยี่ยมลุงที่โรงพยาบาล" ศรันย์ทำเสียงอ้อนวอน
"คราวที่แล้วเยี่ยมพ่อ" เรียวส่ายหน้า "คุณนี่ถนัดแช่งญาติผู้ใหญ่จริงๆ เลย"
"กรุณเห็นใจประชาชนตาดำๆ ด้วยเถอะคร้าบ" ศรันย์ทำเสียงและหน้าตาน่าสงสาร "ผมขอสัญญาว่าจะไม่ทำผิดกฎจราจรอีกแล้ว"
"ด้วยเกียรติของใคร"
"ด้วยเกียรติของนายศรันย์ ประชาชนที่ถูกตำรวจรังแกอยู่เป็นนิจ เช่น ถูกเอาปืนจี้บังคับให้พาขับรถหนีโจร" ศรันย์พูดประชดทั้งที่ทำหน้าตาน่าเห็นใจ
"คุณศรันย์" เรียวทำเสียงเข้ม
"ครับผม คุณหมวดเรียว"
***สุขสันต์เย็นวันจันทร์นะครับ***
-
ศรันย์เนี่ย...กวนส้นจริง ๆ :เฮ้อ:
-
คนดื้อกับคนกวนมาเจอกัน
มันส์แน่ ๆ งานนี้
-
:mc4: เรื่องใหม่ ท่าจะวุ่นน่าดู เรื่องนี้มีหลายคู่อะป่าวเนี้ย รอลุ้นต่อไป
-
เรื่องเพียบ หลากหลายความมันส์และความบันเทิง :mc4: จัยนะคับ
-
สนุกอีกแล้ว
อยากอ่านเรื่องเต็ม
คิดถึงคุณนุกะสารวัตร
-
เอ้า....เอาเข้าไป....มาอีกคู่ล่ะ....แล้วก้อท่าจะมันส์ อีกคู่....
เฮ้อออ....ทำใจลำบาก....เลือกไม่ถูก ชอบคนในเครื่องแบบ...( อธิคมเป็นที่หนึ่งค่ะ อิอิ )
-
มาอีกคู่แล้ว ตามถนัดของพี่นาย
คู่นี้ปากพอ ๆ กัน ว่าไหมพี่นาย :z1:
+1 จัดไป อย่าบ่นเรื่องลูกชายเลยครับ เป็นพ่อคนก็งี้แหละ :z2:
-
+เป็นกำลังใจให้เสมอครับ+
-
ตำรวจในสต๊อกพี่นายเพียบบบบ :laugh:
-
สงสัยคู่นี้ไม่แคล้ว มีข่าวดีอีกแน่
-
ขอเรื่องเต็มหมวดเรียวหนึ่งเสียง=W=v หยักอ่านๆ :sad4:
-
มาเกาะกระแสหนุ่มในเครื่อง แบบบ้าง อิอิ
-
อุ๊บส์.. เรื่องใหม่น่าสนใจจัง หาอ่านได้หรือยังคะ?
-
หลายคู่ดีจริงๆ
ชอบๆ
-
โรงเรียนเปิดแล้วคร้าบบบ คดีรักพักร้อน ก็หมดเวลาพักร้อนล่ะ ตอนนี้เข้าเรื่องแล้วนะ
คดีรัก 2.75 (นับภาคเหมือนกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์เลยอ่ะนะ)
::: Introduction 1 :::
กษิดิษฐ์จอดรถหน้าคลับ hiSeven แล้วเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า พนักงานในชุดสีชมพูอ่อนปรี่เข้ามาหาพร้อมกับทักทายด้วยความคุ้นเคยและบอกว่า "เพื่อนๆ" อยู่ที่ห้องวีไอพี Diamond แต่เมื่อพนักงานต้อนรับคนนั้นเปิดประตูผับ กษิดษฐ์ลังเลขึ้นมาทันใด วันนี้ การมาที่ผับ hiSeven คืนนี้ไม่เหมือนกับทุกคืนที่เขามาเพราะอยากมาเที่ยวหาความสนุก
คืนนี้ มีคนนัดให้เขามาเพราะมี 'ประชุม'
คนที่นัดคือศรุตซึ่งย้ำนักย้ำหนาว่าต้องมาให้ได้เพราะการชุมครั้งนี้สำคัญมากเพราะ...
เป็นการประชุมวางแผน 'โค่น' อนุภาพและ 'ลงโทษ' อธิคม และธงรบอาจจะโดนหางเลขไปด้วย
ความจริงเขาอยากเลิกใส่ใจเรื่องนี้เสียที อธิคมแสดงให้รู้อย่างชัดเจนว่าไม่ 'สน' เขาอีกแล้ว และเมื่ออธิคมตัดสัมพันธ์กับเขาอย่างเด็ดขาดภายหลังการเสียชีวิตของธนาภพซึ่งเป็นแฟนเก่าของอนุภาพ เขาคิดว่าตัวเองเพียงแต่ต้องการ 'เอาชนะ' เท่านั้น
...ยอมแพ้ไม่ได้นะกษิดิษฐ์ คราวนี้พี่คมกับอีตาธงรบจะต้องได้รับบทเรียนยิ่งกว่าคำว่าสาสม ถ้าพวกเราทุกคนร่วมมือกันโจมตี รับรองว่ากระเจิงแน่...
เขาจำคำพูดของศรุตได้ เสียงของศรุตจากที่ได้ยินทางโทรศัฟท์ฟังดูโกรธแค้นอธิคมกับธงรบมากกว่าที่เขาคาดคิด เขานึกว่าศรุตจะไม่แคร์ เพระาเท่าที่เห็น ศรุตมีท่าทีเรียบนิ่ง ใจเย็น ไม่ 'ออกอาการ' เท่าไหร่นักเมื่อโดนอธิคมกับธงรบสลัดทิ้ง
...อธิคมรักกับอนุภาพมาจะสามปีแล้วซึ่งเป็นเวลานานกว่าใคร นานกว่าที่คบกับศรุต นานกว่าที่คบกับเขา ตอนนั้นเขาภูมิใจว่าตัวเองเป็นแฟนกับอธิคมนานกว่าคนอื่น นั่นคือสี่เดือนกว่าๆ...
...เขายังเคยไปเยาะเย้ยเด็กเก่าๆ ของอธิคมด้วยซ้ำ...
รวิญช์เป็นอีกคนที่ย้ำให้เขามา 'ร่วมวงไพบูลย์' ทั้งที่ไม่ค่อยชอบหน้ากัน ตอนที่รวิญช์โดนอธิคมทิ้ง เขายังเคยไปเยาะเย้ยรวิญช์หลายต่อหลายครั้ง
ในห้องพิเศษของคลับ hiSeven มีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่ 5 คน แต่ละคนแต่งตัวเนี้ยบ กษิดิษฐ์ผลักประตูกระจกเข้าไปช้าๆ สบตากับศรุตที่หันมามองก่อนเป็นคนแรก แต่รวิญช์ลุกขึ้นก่อนและเดินมาหากษิดิษฐ์พร้อมกับพูดว่า
"ยินดีต้อนรับ หัวหน้า"
"หัวหน้าอะไร" กษิดิษฐ์ถาม
"หัวหน้าขบวนการทำลายล้างผู้กองอธิคม" ศรุตแทรกขึ้น กษิดิษฐ์มองศรุตสลับกับรวิญช์แล้วหันไปมองเมธี นายแบบหนุ่มชื่อดัง พายุ ดาราหนุ่มช่อง 3 และอีกคนหนึ่งซึ่งเขาคุ้นหน้าว่าเป็นไฮโซแต่จำชื่อไม่ได้
"อีกสามคนกำลังมา พอครบเก้าคน เราก็จัดตั้งองค์กรได้" รวิญช์ยิ้มร้ายๆ "เก้าต่อสอง ให้มันรู้สิว่าพี่คมกับอนุภาพจะรับมือไหว"
"คนที่สิบ เราติดต่อแบงก์ นิตินัย แต่แบงก์ยังไม่โทรกลับ" เมธีเสริมขึ้นมา
"นี่อะไรกัน ล้อเล่นหรือเปล่า" กษิดิษฐ์เบิกตากว้าง
"กษิดิษฐ์ อย่าบอกนะว่ายูไปเข้าข้างพี่คม เปลี่ยนไปเห็นใจคนที่เคยทำกับพวกเราแบบนั้น"
"แบบไหน" กษิดิษฐ์เอียงหน้าถามศรุต
"ก็แบบไหนล่ะที่โดนมา" ศรุตเหยียดปาก ทำเครียด
"ถ้าไม่ต้องการร่วมวงก็กลับไปได้เลยนะกษิดิษฐ์" รวิญช์พูดขึ้น "แต่อย่าคิดจะแอบไปแย่งพี่คมกลับมาตามลำพังตัวคนเดียวนะ ไม่มีทางหรอก"
"ทำไมคิดว่าฉันจะทำไม่ได้" กษิดิษฐ์ขึ้นเสียง อารมณ์ฉุนเฉียวทันทีเมื่อโดนรวิญช์คู่ปรับเก่าปรามาส
"ได้ไม่ได้ไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่า หากคิดจะทำคนเดียว ก็ถือว่าเป็นฝ่ายตรงข้ามกับกลุ่มเรา"
"นี่พอเถอะน่า ยังไม่ทันไรทะเลาะกันซะแล้ว" เมธีพูดแทรก "อย่าลืมจุดประสงค์ของการรวมตัวครั้งนี้สิ ไม่ใช่เพื่อเอาพี่คมกลับมานะ แต่เพื่อลงโทษที่คมต่างหาก เพื่อเหยียบแฟนที่คมให้จมดิน"
"นั่นสิ ถ้าได้พี่คมกลับมาจะแบ่งกันยังไงล่ะ ว่าไหม" พายุพูดขึ้นมาอีกคน
"เอาผู้กองธงรบมาด้วยสิ อย่างน้อยมีสองคม จะรุมทึ้งให้แหลกคาปากเลย คอยดูสิ" หนุ่มไฮโซหน้าตี๋ซึ่งกษิดิษฐ์จำชื่อไม่ได้พูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
"นี่แสดงว่าคุยกันไปก่อนแล้วงั้นสิ" กษิดิษฐ์กระแทกเสียง "งั้นจะรอผมทำไมล่ะ"
"แค่คุยนอกรอบเฉยๆ" ศรุตทำเสียงเคร่งขรึม ราวกับว่าจะเป็นกรรมการห้ามทัพ ไแต่เมื่อสมาชิกครบเราถึงจะคุยกันอย่างจริงจัง ว่าไงกษิดิษฐ์ จะเข้ากับพวกเราไหมล่ะ เราทุกคนมีมติให้ยูเป็นหัวหน้าด้วยนะ"
"ประธานชมรมคนแค้นผู้กองอธิคม" รวิญช์พูด
"รวมถึงผู้กองธงรบ" พายุเสริม
"นี่ถ้าเปิดรับสมัครสมาชิกแล้วเกิบเงินค่าสมัครด้วยคงได้เงินเยอะเป็นแสนๆ" ไฮโซสมองน้อยเสนอความคิดเห็นแล้วหัวเราะคนเดียว
กษิดิษฐ์ถอนหายใจ มองชายหนุ่มตรงหน้าทั้งห้าคนอย่างครุ่นคิด ภาพใบหน้าคมเข้มหล่อเหล่าและรูปร่างกำยำล่ำสันสุดเซ็กซี่ของอธิคมโผล่ขึ้นมาในความคิดพร้อมกับใบหน้าเยือกเย็นบุคลิกเรียบนิ่งปราศจากความรู้สึกของอนุภาพ
แต่ทันใด ภาพของสารวัตรอาวุธผู้เคร่งขรึมก็แทรกเข้ามาพร้อมกับที่ในใจเขาหวนคิดถึงแผนการงี่เง่าของอธิคมและธงรบที่มอมเหล้าเขากับอาวุธแล้วให้นอนด้วยกันเพื่อให้อาทิตย์เข้าใจผิด
นั่นเป็นโอกาสที่ทำให้เขารู้จักกับพันตำรวจโทอาวุธ ผู้ชายที่แตกต่างอธิคมกับธงรบโดยสิ้นเชิง
เขายอมรับว่าหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องของสารวัตรอาวุธบ่อยครั้ง
ตำรวจหนุ่มอนาคตไกล ลูกชายคนโตของรองผู้อำนวยการสำนักงานตำรวจแห่งชาติซึ่งกำลังจะเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการ อาวุธได้รับมอบหมายงานให้ไปทำงานสำคัญมากที่นิวยอร์ค เมื่อกลับมาก็มีความเป็นไปได้ว่าจะได้เลื่อนตำแหน่ง ความก้าวหน้าทางการงาน เหนือกว่าทุกคนที่อยู่ในรุ่นเดียวกัน
รูปร่างหน้าตาก็ใช่ว่าจะด้อยกว่าอธิคม
บางครั้งเขาแอบคิดด้วยซ้ำว่าอาวุธเร้าใจกว่า ภายใต้บุคลิบเงียบขรึม เก็บตัว บางครั้งดูเย็นชา มีความร้อนแรงแฝงอยู่
ผู้ชายมาดนุ่ม แต่เขากลับรู้สึกว่ามีความ 'เถื่อน' ซ่อนไว้ลึกๆ
"ผู้กองอธิคมถ้าไม่ตายตอนนี้แล้วจะตายตอนไหน" เสียงของรวิญช์ดังขึ้น
"คราวนี้ไม่รอมแน่" พายุเสริม
"โดนซะบ้าง จะได้รู้สึก" ศรุตเติม
"เวรกรรมมีจริง" เมธีเค้นเสียงออกมา
"จะกัดให้แหลกคาปากเลยคอยดูสิ" ไฮโซหนุ่มทำเสียงพูดอย่างดุดันให้สมกับคำพูดของตัวเอง
"กษิดิษฐ์" ศรุตเรียก "ว่าไง"
กษิดิษฐ์ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปนั่งลงที่โซฟากลางห้อง
...ผู้กองอธิคม...
...ยังไงเขาก็ลืมอธิคมไม่ได้...
...ทำไม ทำไม ทำไม...
โปรแกมหน้า (โปรดติดตามนะคร้าบบบ) :กอด1:
::: Introduction 2 :::
::: Chapter 1 :::
พ.ต.ท. อาวุธละสายตาจากตึกสหประชาชาติแล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะมองตรงไปข้างหน้า สายตาจับอยู่ที่กระจกมองหลังของแท็กซี่ แล้วปรายตาไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองจุดเดิม
ตั้งแต่เดินทางออกจากสนามบินเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างอาวุธมองสองข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจ จนกระทั่งรถติดหนักขนาดไม่มีการขยับเลยเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาจึงหันหน้าเข้ามาในรถและสังเกตเห็นว่า ตลอดเวลาที่รถหยุดสนิทอยู่กลางถนน...
อาวุธนั่งนิ่ง มองไปยังจุดเดียวโดยไม่ละสายตาเป็นเวลาถึง30 นาที...
.............
-
ตื้นเต้นเร้าใจจริง ๆ ค่ะ :3123: งานนี้ใครหมู่ใครจ่า ใครจะอยู่ใครจะไป มีลุ้นแทบทุกตอนแหง ๆ 555 o13
-
อึนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจังเลยตอนนี้
-
ภาค 3 มาตอนไหนครับ ช่วยบอกที
อ่านอินโทรแล้วน่าติดตามมากๆ
เป็นกำลังใจให้คุณนุกับผู้กองคมต่อสู้กับเหล่าเก้งกวางมารร้ายไปให้ได้ :m31:
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
เร้าใจจัง เวอร์ชั่นนี้
-
ผมเชียร์คุณนุนะคับ :3123: คุณนุไม่ต้องแรงแบบพวกที่โดนเขี่ยทิ้งนะคับ เชือดนิ่ม ๆ ช้า ๆ แต่ชัวร์ก็พอคับ o18
-
อาวุธ น้องโจ้ อาวุธ น้องโจ้
:ped149:
-
โห เล่นมาเป็นกองทัพแบบนี้ ออกแนวหมาหมู่ยังไงชอบกล :m16:
เหอ เหอ จะ 'โค่น' อนุภาพ และ 'ลงโทษ' อธิคม :z6:
สู้ สู้ ค่ะ :beat:
-
มาให้กำลังใจคุณนุ :กอด1:
องค์รักษ์หายไปไหนกันหมด
น้องโจ้น่่าสงสารเหมือนเดิม
+1
-
เย้ๆมาเชียร์สารวัตรอาวุธกับน้องโจ้ด้วยคนเย้ๆ
-
อ๊ายยยยย ตอนหน้าๆๆ
พี่วุธกะน้องโจ้มาแล้วววว
เชียร์คู่นี้ๆ อยากให้ทั้งคู่มีความสุขซะที
ส่วนอธิคมกะธงรบ เฮ้ออ รู้สึกหนักใจแทนคุณนุกะอาทิตย์จัง
ไม่รู้ว่าจะเจออาไรบ้าง
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
หูยยยย....แท็คทีม กัน...แล้วมีแต่ตัวจี๊ดๆ....ตายแน่...งานเข้าชุดใหญ่แล้วพี่อธิคมเอ๊ยยยยย...
-
ตามมาดัน งานนี้อธิคมกับธงรบได้เจอศึกหนักแน่ ๆ
ว่าแต่นึกว่าเปิดเทอมแล้วจะหยุดเขียนตอนพักร้อนไปเลยซะอีกนะครับ
-
อ่าา.. ใครจะคู่กับอาวุธน้า.. ลุ้นทั้งภาณุวัฒน์ทั้งกษิดิษฐ์เลยค่ะ อยากรู้ว่าใครจะมาวิน 555
ปล. +1 ให้คนแต่งด้วยค่ะ
-
ตามมาอ่านต่อ :z2:
ตอนนี้กำลังติดตามอ่าน ภาค แรกอยู่ยังไม่จบเลย
อ่าน คดีรัก...พักร้อน แล้วชอบเลยต้องไปตามอ่านภาคแรก ๆ
o13 o13
-
โจทก์เก่าแท็คทีมกันมาจองเวรอธิคมกับธงรบ o22คราวนี้ต้องเจอศึกหนักแน่่
-
ย๊ากกกกกกกกกก
ทำไมเมฆตั้งเค้าว่าจะเป็นมิสเตอร์เพอร์เฟคกับโจ้ไปได้น้าาาาา...แล้วมิสเตอร์ no problem ผมหละ?????
ลุ้นๆๆๆๆ
สงสารคนอยากเลิกเจ้าชู้นะครับ...โจทย์เก่าตามล่าไม่เว้นว่าง
น่าฉงฉานเจงๆ...
มาต่อไวๆนะครับ ^^
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
โอ้ย..ตื่นเต้นๆๆๆ
-
ไม่่้เอา โจ้ได้ไหม :sad4: ไม่อยากให้อาวุธได้กับโจ้ มันใกล้ตัวเกินไป
ทำไมอาวุธต้องเหมือนรับช่วงต่อจากเพื่อนตลอดเลย ขอเป็นคนอื่นไม่ได้เหรอคะ ใหม่ถอดด้าม :z3:
ตั้งแต่คราว อานุภาพ แล้วมา อาทิตย์(ในมุมธงรบ) แล้วมา จะมาโจ้อีก :serius2: ภาพพจน์อาวุธ (ถึงแม้ความรักจะเกิดขึ้นได้กับทุกคนก็เถอะ) :เฮ้อ:
สงสารน้องโจ้นะ อยากให้มีความสุข อยากให้มีคู่เหมือนกัน แต่ไม่เป็นอาวุธได้ไหม :serius2:
ปล คิดถึง อาทิตย์ -ธงโร้บบบบบบบบบบบ
-
อันนั้นก็อยากอ่าน อันนี้ก็อยากอ่าน
ขอสองเลยได้ไหมคุณนาย :sad4:(บีบนำตาเผื่อคุณนายสงสาร)
ปล รักคนแต่งเรื่องนี้จัง :o8:
-
ภาค 3 มาพร้อมความน่ากลัวกว่าเริ่ม :a5:
แต่ละคนนี้คมกับธงรบถ้าจะแย่ง o22
-
:impress2:พี่นายมาแล้วคิดถึงพี่นายจังเลย(ไถๆ คลอเคลียๆ) :man1: เด็กน่ารักไหมหล่ะครับ ว่านอนสอนง่ายหรือเปล่า สู้ๆนะครับ เด็กน่ะสอนไม่ยากแต่เด็กสมัยนี้แก่แดด แก่ลม o13
-
ได้สิทธิลงคะแนน
ก็มาบวกหนึ่งให้ตามสัญญา
แล้วก็ฝาก :L2: ให้ วิธวินท์ o13
-
เวรกรรมที่ก่อเอาไว้ ตามมาจองล้างจองผลาญ ผู้กองอธิคมแล้วหรือนี่ :เฮ้อ:
สงสารแต่คุณนุ ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ จะต้องมาพลอยรับกรรมไปด้วย
พี่นาย กรรมมีจริงนะครับ ปล่อยให้ FC คุณนุรอนาน ๆ แบบนี้อ่ะ
+1 พร้อมกำลังใจ ยุ่งอยู่ก็พอฟัง แต่ถ้ามั่วแต่ซิ่งหาสก๊อยอยู่ละก็ :z2:
-
เวรกรรมที่ก่อเอาไว้ ตามมาจองล้างจองผลาญ ผู้กองอธิคมแล้วหรือนี่ :เฮ้อ:
สงสารแต่คุณนุ ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ จะต้องมาพลอยรับกรรมไปด้วย
พี่นาย กรรมมีจริงนะครับ ปล่อยให้ FC คุณนุรอนาน ๆ แบบนี้อ่ะ
+1 พร้อมกำลังใจ ยุ่งอยู่ก็พอฟัง แต่ถ้ามั่วแต่ซิ่งหาสก๊อยอยู่ละก็ :z2:
ยู๊ง ยุ่ง ไม่มีโอกาสได้เข้าบอร์ดหรือพิมพ์นิยายเลยครับ เด็กมันกวน เลี้ยงวัยรุ่นนี่มันเหนื่อยยยยจริงๆ นะครับ
ส่วนเรื่องหาสก๊อยคงไม่ต้องหวังแล้วล่ะ เพราะไม่มีใครอยากนั่งตากแดกให้ร้อนอ่ะ เซ็งจริงๆ ตอนที่มีรถป้ายแดง มากันจังเชียว ตอนนี้หายหัวหมด
มาต่อกันนะครับ
ป.ล. เรื่องนี้มีลุ้น อิ อิ
Awoot Chapter 2
คชานนท์หัวเราะเบาๆ พร้อมกับวางช้อนลงเมื่อได้ยินอาวุธบ่นเสียยกใหญ่เรื่องที่ต้องกลายมาเป็นคนดูแลเด็กหนุ่ม "ผู้อ่อนต่อโลก" เป็นอย่างมากคนหนึ่งซึ่งข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาโดยแทบไม่ได้มีการเตรียมตัวอะไรเลย
"ขอโทษครับ" คชานนท์กล่าวยิ้มๆ เมื่อเห็นอาวุธขมวดคิ้วแสดงอาการไม่ค่อยชอบใจที่เขาหัวเราะ น้อยครั้งนักที่จะเห็นอาวุธบ่นยืดยาวกับสิ่งที่เจ้าตัวบอกว่าเป็น 'เรื่องไม่เป็นเรื่อง'
...มาดหลุด...
นี่คือคำที่คชานนท์คิดในใจขณะที่กำลังมองผู้ชายมาดขรึมที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"ความจริงพี่ก็ไปพักที่อพาร์ทเมนท์ผมได้เลยถ้าไม่รังเกียจว่ามีเพื่อนผมอยู่ด้วยตั้งสี่คน ผมจะให้สามคนนอนห้องนอนผม ผมกับเพื่อนอีกคนนอนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น ห้องนอกแขกก็เป็นของพี่ "
อาวุธเลิกคิ้วทันที
"อืม...." คชานนท์เข้าใจคำถามจากภาษาท่าทางของอาวุธทันที จึงหรี่ตาลง ทำท่าใช้ความคิดเพื่อหาคำตอบ แล้วทำหน้าให้นิ่งเรียบที่สุด "ก็นอนห้องเดียวกับพี่"
"ไม่สนุกนะนนท์" อาวุธทำเสียงดุ
"พี่จะนอนห้องนั้นคนเดียวได้ยังไง ไม่ใช่แคบๆ นะครับ ห้องพักแขกของอพาร์ทเมนท์ผมกว้างกว่าห้องของโรงแรมอีกมั๊ง"
"ถึงเป็นโรงแรมพี่กับเด็กนั่นก็นอนกันคนละห้อง" อาวุธพูดเสียงราบเรียบ
"ห้องพักแขกของผมมีสองเตียง" คชานนท์พูดต่อ "มีระเบียงอีกต่างหาก ห้องน้ำในตัว สะดวกสบาย กว้างขวาง เดินไปเดินมาในห้องไม่ต้องกลัวจะเดินชนกัน"
"ทำไมต้องมีอพาร์ทเมนท์กลางนิวยอร์คใหญ่ขนาดนั้น" อาวุธทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่คชานนท์พูด เขารู้ว่าบางครั้งคชานนท์ก็มีวิธี 'กวนอารมณ์' ในแบบของตัวเอง
...นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดว่าคชานนท์เหมือนพี่ชาย...
...อ้อ ไม่ใช่สิ ต้องรวมถึง 'เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการณ์' ด้วย เพียงแต่ว่าวิธีการของคชานนท์นั้นเหนือชั้นกว่าพี่ชายหลายเท่านัก คชานนท์มีวิธีการโน้วน้าว ชักจูง ชักนำ ชี้นำ หลอกล่อ หรือแม้แต่บีบบังคับคนได้แนบเนียนมาก จนบางครั้งคนที่โดนคชานนท์ 'จัดการ' แทบไม่รู้สึกตัวเลย...
"ผมใช้เงินพี่คมซื้อ" คชานนท์ยักไหล่ "สิบปีที่ผ่านมาเงินพี่คมออกดอกออกผลมาเยอะพอสมควร เขาไม่เคยสนใจเงินตัวเองซักนิด ผมเลยใช้ซื้ออพาร์ทเมนท์ซะเลย เห็นไหมครับ ผมทำกำไรได้ขนาดไหน พี่วุธไม่อยากจะลงทุนบ้างหรือ ให้ผมจัดการเรื่องเงินเรื่องทองให้ ผมรับประกันว่าผลตอบแทนคุ้มค่า ที่จริงผมอาจจะสร้างผลประโยชน์ให้พี่คมได้มากกว่านี้นะ แต่พี่คมไม่กล้าเสี่ยง ก็เลยได้แค่อพาร์ทเมนท์ขนาดสองห้องนอนกับที่ดินเท่าเสือดิ้นตาย เสือโคร่งนะ ไม่ใช่เสือชีต้า อย่างพี่วุธ อาจได้เป็นเสือชีต้า"
"พี่พอใจกับเงินทองที่มีอยู่" อาวุธยกไวน์ขึ้นดื่ม "บ้านหนึ่งหลัง คอนโดหนึ่งห้อง รถสองคันในกรุงเทพฯ แค่นี้ก็มากเกินไปสำหรับคนตัวคนเดียวอย่างพี่"
"ไม่พอหรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น" คชานนท์แย้ง "พี่ก็เคยได้ยิน คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย"
"พี่มีเพื่อนแล้ว"
"เพื่อนที่อยากจะฆ่าพี่ให้ตาย" คชานนท์ล้อแล้วหัวเราะเบาๆ
"คืนนี้พี่จะพักโรงแรม พรุ่งนี้พี่ต้องไปดีซี" อาวุธเปลี่ยนเรื่องแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"พี่วุธทานน้อยจังเลย แบบนี้จะมีแรงไปจัดการกับเรื่องต่างๆ หรือครับ" คชานนท์ใช้ซ่อมชี้ไปที่จานของอาวุธ
"นนท์" อาวุธเสียงเข้ม
"โอ๊ะ ขอโทษครับ" คชานนท์วางซ่อมลง "ลืมไป โทษที ก็มันนานมาแล้วนี่นา"
"เรื่องอะไรนาน"
"ก็ผมโดนพี่ดุอยู่บ่อยๆ ว่าไม่ให้ใช้ซ่อมชี้นั่นชี้นี่เวลากินอาหาร เอ๊ย ทานอาหาร"
"รวมถึงไม่ให้ใช้โบกไปโบกมาต่อหน้าคนอื่นด้วย แล้วไม่ต้องมาล้อพี่เรื่องการใช้คำว่า กิน หรือ ทาน" อาวุธส่ายหน้า "พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"
"พี่หมายถึงเรื่องอะไร" คชานนท์เลิกคิ้ว
"นนท์ก็รู้ว่าพี่หมายถึงเรื่องอะไร"
"บางทีผมก็ไม่ได้ฉลาดเสมอไปนะ" คชานนท์ยักไหล่
"พี่รู้ว่านนท์รู้" อาวุธทำเสียงจริงจัง "รู้มากด้วย ไม่งั้นจะได้รับฉายาคชานนท์คนเก่งหรือ"
"สี่ขายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง คชานนท์ก็อาจพังได้เหมือนกัน" คชานนท์พูดไปยิ้มไป
"ถ้าไม่ระวัง" อาวุธเติม แล้ววกกลับเข้าประเด็นเดิมที่พูดค้างเอาไว้ "เรื่องต่างๆ ที่นนท์ว่าพี่จะไม่มีแรงไปจัดการนั่นน่ะ มันเรื่องอะไรบ้าง"
"ผมจะไปรู้หรือ ชีวิตของพี่ เรื่องต่างๆ ของพี่ ผมก็พูดไปยังงั้น" คชานนท์ยักไหล่แล้วทำท่านึกอะไรได้ "อ้อ รู้แล้ว เรื่องเด็กคนนั้นไง พี่จะทำยังไงล่ะทีนี้ จะทิ้งให้เดินเตร่อยู่ริมถนนกลางนิวยอร์คซิตี้ก็คงไม่ไหว ใช่ไหมครับ"
อาวุธหันไปมองประตูร้านอาหารครู่หนึ่ง
...นี่ล่ะที่เรียกว่าคชานนท์กำลังชี้นำ...
...ทำไมเขาต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คนอื่นยังพอทน แต่นี้เป็นเด็กที่ถูกธงรบทิ้ง เด็กเก่าที่ทั้งรักทั้งหลงธงรบ เด็กเก่าที่เป็นสาเหตุทำให้อาทิตย์กับเขาต้องมาเกี่ยวข้องกันและมีเรื่องกับอธิคมและธงรบอีกครั้ง...
...เรื่องที่ทำให้ทั้งสองคนนั้นทำอะไรงี่เง่าที่สุดในชีวิตด้วยการมอมเหล้าเขากับกษิดิษฐ์แล้วจัดฉากให้นอนด้วยกันเพื่อให้อาทิตย์เข้าใจผิด...
...งี่เง่าที่สุดจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นผลงานของสารวัตรมือปราบอย่างอธิคม...
...ผลจากความหึงหวง...
...ส่วนธงรบนั้นเขาไม่คิดว่าจะคิดทำอะไรแบบนั้นได้เอง ธงรบเป็นผู้ตามอธิคมเสมอและไม่เคยขัดใจเพื่อน...
"คืนนี้ก็ให้นอนโรงแรม พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" อาวุธหันหน้ากลับมาหาคชานน์แล้วพูดเบาๆ
"หิมะเริ่มตกแล้ว อากาศข้างนอกคงเย็นๆ ไม่เคยเจออากาศแบบนี้มานาน คงหนาวน่าดูเลย วนเวียนอยู่แต่แถวเอเชีย นานๆ ทีได้มานิวยอร์ค ปรับตัวแทบไม่ทัน" คชานนท์พูดเปรยๆ
"เขามีเสื้อกันหนาวใส่อยู่หรอกนนท์" อาวุธพูดลงเสียงหนักๆ เพราะรู้ทันความหมายที่คชานนท์แฝงเอาไว้ในคำพูดที่ตัวเองกล่าวเป็นเชิงให้เข้าใจว่าเดินทางไปติดต่อธุรกิจในประเทศที่อยู่เฉพาะแถบเอเชีย และยังปรับตัวเข้ากับอากาศของเมืองนี้ไม่ค่อยได้
"พี่ให้เขาไปโรงแรมแล้ว ไม่ได้ให้นั่งรอหน้าร้านอาหารหรอก" อาวุธพูดต่อ
...หิมะเริ่มตกแล้ว อากาศข้างนอกก็เย็น เด็กไม่เคยเจออากาศแบบนี้คงหนาวน่าดู อยู่แต่เมืองไทยไม่เคยไปต่างประเทศ พอได้มานิวยอร์คก็ปรับตัวไม่ทัน...
...ถ้าเขาไม่ได้รู้จักกับคชานนท์ตั้งแต่คชานนท์เป็นนักเรียนมัธยม เขาก็คงตามคำพูดของพ่อคนเก่งคนนี้ไม่ทัน...
"ให้นั่งรอที่หน้าร้านก็เรียกได้ว่าโหดร้ายสุดๆ เหมือนคนไม่มีหัวใจ" คชานนท์หัวเราะ แล้วเลื่อนจานอาหารของตัวเองออกไป ก่อนจะดึงจานของหวานเข้ามาแทน "ว้าว พาร์เฟ่ ลาบรู แวร์ อวูฟ บรองค์ เฮ้อ จำภาษาฝรั่งเศสไม่ได้ซะที"
"พี่ไม่เข้าใจจริงๆ พ่อที่ไหนปล่อยให้ลูกชายแบบนี้มาเรียนนิวยอร์คโดยไม่วางแผนติดต่อประสานงานเรื่องที่พักให้เรียบร้อย เป็นเมืองอะไรในแคนซัสหรือโคโรราโด้ หรือแม้แต่แอลเอ ก็ว่าไปอย่าง"
"อืม ยังดีที่ไม่ใช่ดีทรอยด์" คชานนท์ยักไหล่แล้วหัวเราะขัน "แต่โชคดีที่เด็กคนนี้มาเจอพี่"
"พี่ไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กนะนนท์ พี่มาทำงาน แล้วพอมาถึงพี่ก็มีรายการที่ต้องทำเยอะแยะ งานจ่อคิวรออยู่ตั้งแต่ลงเครื่องด้วยซ้ำ"
"ครับ" คชานนท์พยักหน้า ปากเคี้ยวของหวานตุ้ยๆ แล้วยกมือเรียกบริกร ทำท่าทางต้องการสั่งเพิ่ม "ผมก็อยากช่วยพี่ แต่ผมต้องกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้ ธุรกิจร้อยล้านพันล้านรออยู่ พ่อผมจะเอาเงินไปซื้อหุ้นของไทยออยล์ ผมต้องไปขัดขวาง พ่อชอบผลาญเงิน ลงทุนผิดพลาดอยู่บ่อยๆ"
"เฮ้อ" อาวุธถอนหายใจเบาๆ
"ผมว่าพี่จัดการได้ ไม่มีปัญหา พี่วุธซะอย่าง ไม่งั้นจะเรียกพี่ว่ามิสเตอร์เพอร์เฟคหรือ"
"นนท์" อาวุธทำตาดุอีกครั้งเพราะรู้ว่าโดนล้อ
...มิสเตอร์เพอร์เฟค มีแต่อธิคมกับธงรบเท่านั้นล่ะเรียกเขาแบบนี้ แล้วก็เรียกเป็นเชิงกระทบกระเทียบอีกด้วย...
"จริงๆ อพาร์ทเมนท์ผมก็มีห้องนอนสองห้อง พอดอร์มของมหา'ลัยเปิด พี่ก็ส่งเข้ามหา'ลัย เรื่องก็จบ พี่ไม่ต้องยุ่งกับเด็กคนนั้นอีก ปล่อยให้เขาไปตามยถากรรม ไม่ต้องเจอกันอีก ปัญหาที่หนักใจก็ gone with the wind"
"สองอาทิตย์เลยนะนนท์" อาวุธชูสองนิ้ว "สองอาทิตย์เลยนะ กว่ามหาวิทยาลัยจะให้เด็กเข้าหอพัก แล้วเรื่องเรียนอะไรนี่ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง พี่ถามอะไรเขาก็ตอบไม่ได้ซักอย่าง เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แบบนี้จะเอาตัวรอดในนิวยอร์คได้ยังไง บอกแต่มีคนจัดการให้ แต่ก็ติดต่อคนที่จัดการที่ว่านี้ไม่ได้"
"คนจัดการห่วยๆ น่าทุบกระโหลกให้และ" คชานนท์แสดงความคิดเห็น "แต่ผมว่าอีกซักวันสองวันเด็กอาจติดต่อเขาได้ ไม่แน่ พรุ่งนี้พี่อาจจะไม่ต้องยุ่งเรื่องเด็กคนนี้ก็ได้"
"ขอให้เป็นยังงั้นเถอะ" อาวุธกรอกตา ท่าทางหงุดหงิด เริ่มจะ 'มาดหลุด' อีกครั้ง "พี่ไม่อยากจะหอบไปดีซีด้วย จะทิ้งไว้ที่นิวยอร์คคนเดียวก็ไม่ได้"
"นั่นไง ผมถึงได้พูดว่าโชคดีที่เด็กคนนี้มาเจอคนดีๆ อย่างพี่ ถือซะว่าพี่ทำบุญนะครับ สงสารเด็ก" คชานนท์เผลอใช้ซ่อมชี้ไปที่อาวุธ แต่ก็รีบวางซ่อมลงก่อนที่อาวุธทันจะได้ขมวดคิ้วทำหน้าดุ
"เด็กของธงรบนะนนท์" อาวุธโน้มตัวเข้ามาใกล้คชานนท์ มองตาอีกฝ่ายนิ่ง และลดเสียงพูดลง "ทำไมพี่จะต้องมาดูแลเด็กของธงรบ"
"ถือซะว่าพี่ช่วยมนุษย์ที่น่าสงสารซักคน" คชานนท์ตอบเบาๆ ทำหน้าจริงจัง และพูดต่อในใจว่า...
...ซักสามสี่คน...
...หนึ่ง ภานุวัฒน์ สอง พี่ธง สาม พี่คม และสี่ พี่เองนั่นล่ะ...
-
คิดถึงคชานนท์ :กอด1: ของเค้ามาก ๆ เลยค่ะ
แหม ๆ คิดเป็นพ่อสื่อให้พี่อาวุธ :กอด1: ของเค้าหรอค่ะ (คชานนท์เค้าก็ชอบ อาวุธเค้าก็ปลื้ม อยากเก็บเธอเอาไว้(บนเตียง)ทั้งสองคน) เจ้าแผนการจริง ๆ คชานนท์ :กอด1:
-
ท่าน katawoot มาต่อแล้ว ดีใจจัง :m11:
น่าสงสารภานุวัฒน์ ไม่เหลือใครให้ยึดเหนี่ยวในช่วงเวลาที่เหงาแทบขาดใจ เวลาที่ต้องการใครสักคนคอยอยู่ข้าง ๆ กาย ช่วยให้ข้ามผ่านช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดใจอย่างทุกข์ทนเลยสักคน เข้มแข็งไว้นะคับภานุวัฒน์ :กอด1: :m15:
-
อาวุธ :L1: ภานุวัตน์ เย้ๆ
-
รักคชานนท์ที่สุด จูบ๊วบ
ตอนแรกก็เชียร์ให้นนท์ได้กะอาวุธ แต่ว่าน้องนนท์ควรได้กะคนอื่นที่ม่ายช่ายพี่วุธซะแล้วล่ะ อิอิ
-
ชอบคชานนท์มากอยากให้ได้คู่กับอาวุธแต่ไม่ได่ก็ช่างเถอะ
แต่ติดใจตอนพิเศษของคมที่ว่านนท์บวชนี้มันยังไงกัน
หรือว่าอ่านผิดเดี๋ยวไปหาอ่านอีกรอบ
-
อยากรู้จังว่าอาวุธจะเป็นยังไงต่อไป กะบทพี่เลี้ยง :laugh:
-
แล้วอาวุธจะ รู้ซึ้งกับคำว่า " ขว้างงู ไม่พ้นคอ "
+1 ให้พี่นาย พี่รู้หรือเปล่า การเลี้ยงวัยรุ่นสมัยนี้ มันเหมือนซื้อหวยเลยล่ะ :z2:
-
อาวุธหมดรูปแน่ๆงานเนี่ย
-
เย้ ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องของอาวุธกับน้องโจ้แล้ว
คชานนท์นี่สุดยอดเลยอ่า
ฉลาดลึกล้ำ โน้มน้าวเก่งจริงๆ
ไม่รู้ว่าพี่เลี้ยงคนนี้ จะใจแข็งกับน้องโจ้ไปได้สักแค่ไหน
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ^^
-
วิธีพูดจาเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการของนนท์นี่กินขาดจริงๆ o13มือขนาดอาวุธยังแทบรับมือไม่ทัน น่าน่า อาวุธจะคิดอะไรมากมาย :monkeysad:ช่วยเด็กมันเอาบุญสักนิดจะเป็นไรไป
-
ุคชานนท์เจ้าเล่ห์มากกกกกกก
ภานุวัตน์จะเป็นยังไงต่อนะ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ :mc3:
น้องโจ้มีคู่แล้วโว้ยยยยยเป็นห่วงน้องจังอ่ะกลัวน้องโดนหลอกพี่อาวุธอย่าทิ้งน้องโจ้นะ :m13:
น้องโจ้น่าฉงฉานนนนอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า :จุ๊บๆ:
-
รอคยเธอมาแสนนานนนนนนนนนนนนนน
ทรมานวิญญาณ นักหนา
ระทมอยุ่ในอุรา
แก้วกานดา ฉันรอ"อ่านนิยาย"เธอ
อิอิ
เจ้สอง กะเทยแก๊แก่
-
น้องโจ้ ได้พี่เลี้ยงแล้ว
นายนนท์ ร้าย ชอบ
+1 เป็นกำลังใจคุณพ่อมือใหม่
-
ดูๆแล้วท่าทาง MR. perfect ของเราจะ มาดหลุด อีกมากโขเลยล่ะงานนี้
-
สงสัยว่า โจ้จะมาวิน หุหุ
-
ถึงคราวโจ้ออกเผชิญโลกกว้างพร้อมกับมิสเตอร์เพอร์เฟคแล้วววว :laugh:
ว่าแต่ โดนพ่อส่งมาไกลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย น่าสงสารจัง
อยากรู้จังใครจะมาปราบคชานนท์ให้อยู่หมัดได้ :-[
-
O_O"
งื่ออออ อ่านคอมเม้นท์แล้วยังไม่กล้าอ่านต่อเลยครับ ย๊ากกกกกกก
ว่าแต่ ที่เคยรวมเล่มไป ยังมีมั้ยครับ อยากเก็บครับผม...
ขอรายละเอียดหน่อยค๊าบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Awoot Chapter 3
อาวุธเดินออกมาจากร้านกาแฟช้าๆ ในมือถือกาแฟสองแก้ว เมื่อขึ้นนั่งบนรถก็ยื่นกาแฟให้คนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับซึ่งรีบยกมือไหว้พร้อมกับกล่าวขอบคุณแต่อาวุธรีบห้ามเอาไว้
"ไม่ต้องไหว้หรอก"
"ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแต่ก็ยังยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย
"หิวหรือยัง" อาวุธถาม ยกกาแฟขึ้นดื่มแล้ววางลงบนที่วาง ก่อนจะบิดกุญแจสตาร์ทรถ
"ยังครับ" ชายหนุ่มหน้าอ่อนส่ายหน้าแล้วเป่ากาแฟของตัวเองให้เย็นลง
"ถ้าหิวก็บอก จะได้แวะหาอะไรทาน"
"ครับ"
"ถ้าง่วงก็นอนซะ อีกนานกว่าจะถึงวอชิงตันดีซี" อาวุธเลื่อนรถออกจากลานจอดรถของร้านค้าริมถนนไฮเวย์เพื่อเดินทางต่อ
ในที่สุดเขาก็ต้องพาภานุวัฒน์ไปวอชิงตันดีซีกับเขาด้วย คืนที่ผ่านมาเขาหาห้องพักในโรงแรมเล็กๆ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมของเขาให้ชายหนุ่มพักเพราะโรงแรมที่เขาพักอยู่ไม่มีห้องว่างเลย หลังจากแยกกับคชานนท์ที่ร้านอาหาร เขาแวะดื่มในผับซึ่งอยู่ระหว่างทางกลับไปยังโรงแรมเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง ตอนแรกตั้งใจจะตรงกลับโรงแรมเลยแต่ก็อดแวะดูภานุวัฒน์ไม่ได้
"ผมนอนไม่หลับ" ภานุวัฒน์บอกเขาเมื่อคืนขณะที่เขายืนอยู่หน้าประตูห้องพักของชายหนุ่ม
"ปิดไฟแล้วก็หลับตาซะ" เขาพูดสั้นๆ
"ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ ผมอยากเห็นเมืองหลวงของอเมริกา" ภานุวัฒน์พูดขึ้น เขาบอกว่าตัวเองไปทำงานและต้องประชุมตลอดวัน ภานุวัฒน์บอกว่าคอยได้และจะไม่เป็นภาระให้ลำบากใจ
เช้านี้เขาให้ภานุวัฒน์ติดต่อ 'คุณแจ๊คกี้' ซึ่งเป็น 'ผู้จัดการ' เรื่องการเรียนและเรื่องที่พักแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้
จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้!
ภานุวัฒน์นั่งเป่ากาแฟจนเย็นจึงยกขึ้นดื่ม อาวุธปรายตาไปมองแวบหนึ่งและเกือบจะพูดออกมาว่าหากภานุวัฒน์ไม่ชอบดื่มกาแฟร้อนๆ ก็ควรจะบอกเขาตั้งแต่แรก แต่เขาก็เปลี่ยนใจ ขับรถเงียบๆ พยายามพูดกับอีกฝ่ายให้น้อยที่สุดเท่าจะทำได้ หลังจากดื่มกาแฟรวดเดียวจนหมดแก้ว ภานุวัฒน์ก็โทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่สามารถติดต่อคนที่อยู่ปลายสายได้ อาวุธรู้ว่าชายหนุ่มพยายามติดต่อคุณแจ๊คกี้ อีกครั้งที่เขาอยากจะบอกให้ภานุวัฒน์หยุดโทรศัพท์ แต่ไม่ทันที่จะได้กล่าวอะไร ภานุวัฒน์ก็พูดขึ้นมาว่า
"ผมขอโทษที่ทำให้พี่ลำบาก"
อาวุธหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แวบหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ตอบรับแต่อย่างใด เขาหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้าแล้วขับรถต่อเงียบๆ ส่งภาษาท่าทางให้อีกฝ่ายรู้ว่า
...ช่างเถอะไม่เป็นไร...
...เขาไม่ได้ลำบาก เขาเพียงแต่ไม่อยากต้องกลายมาเป็นคนดูแลเด็กเก่าของธงรบ...
...เขาอยากอยู่คนเดียว...
คชานนท์ทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้า เขาใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะทำความสะอาดห้องชุดเสร็จ เพื่อนของเขาที่มาเยี่ยมและสังสรรค์กันในโอกาสที่เขามานิวยอร์คกลับบ้านกันหมดแล้วทุกคน เขาต้องเตรียมอพาร์ทเมนต์ให้เรียบร้อยเพื่อให้อาวุธเข้ามาพักหลังจากกลับมาจากวอชิงตันดีซี
...พร้อมกับภานุวัฒน์...
...ในที่สุดอาวุธก็ต้องหอบเอาภานุวัฒน์ไปด้วย คนอย่างอาวุธไม่ทิ้งเด็กที่น่าสงสารอย่างภานุวัฒน์เอาไว้คนเดียวในนิวยอร์คซิตี้หรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นวันแรกของคนที่พูดภาษาอังกฤษแทบไม่ได้และไม่เคยเดินทางออกนอกประเทศมาใกลๆ อย่างภานุวัฒน์...
...เขาได้แต่หวังว่าความสงสารจะช่วยให้อาวุธได้ใกล้ชิดกับภานุวัฒน์...
...ภานุวัฒน์เองก็จะได้สัมผัสถึงความอ่อนโยนและความห่วงใยต่อคนอื่นซึ่งเป็นเนื้อแท้ของอาวุธ และอีกไม่นานก็คงจะตัดใจจากธงรบได้...
...บางทีเขาก็สงสัยว่าทำไมภานุวัฒน์ถึงได้รักได้หลงธงรบจนถึงกับพยายามฆ่าตัวตายเมื่อโดนปฏิเสธ แต่ก็อย่างว่า เด็กอ่อนต่อโลกอย่างภานุวัฒน์ พอมาเจอคนเจ้าชู้อย่างธงรบซึ่งมีคารมและ 'เรื่องอย่างว่า' เป็นคุณสมบัติเด่นก็คงไปไหนไม่รอด...
...พอจบคู่นี้แล้วเขาจะพักซักระยะ ไม่ยุ่งกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของใคร อย่างน้อยก็จนกว่าเรื่องของตัวเองจะคลี่คลาย...
ขณะที่คิดเพลินๆ คชานนท์สะดุ้งเมื่อจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
นึกถึงธงรบ ธงรบก็โทรศัพท์มา พอรับสายก็ได้ยินเสียงครวญครางราวจะเป็นจะตาย ซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องรักยุ่งๆ
"เขางอนพี่อีกแล้ว คราวนี้หนีไปเที่ยวเมืองนอก ไปไหนก็ไม่รู้ ถามใครก็ไม่บอก พี่ชายของเขาก็กำลังพากันจะมาลุยพี่ โทษฐานทำน้องชายคนเล็กของเขาหาย"
"พี่ธง นี่มันเรื่องอะไรนักหนา พี่ไปทำอะไรอีกล่ะ ก็เพิ่งจะคืนดีกันไม่ใช่หรือ"
"พี่เปล่านะนนท์ พี่ก็แค่..."
"ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องอธิบาย" คชานนท์แทรก
"ไม่อธิบายแล้วนนท์จะรู้หรือ ไหนบอกว่านนท์ต้องมีข้อมูลมากพอสำหรับการวิเคราะห์เพื่อให้ดำเนินกลเอาที่เหมาะสมและมีประสิทธิ์ถภาพ"
"กลยุทธ์" คชานนท์แก้ภาษาผิดๆ ของธงรบซึ่งพยายามอ้างคำพูดของเขามาทุกคำในประโยค "พี่ตั้งใจพูดผิดหรือพี่ไม่รู้จริงๆ นี่ ประสิทธิภาพก็พูดไม่ถูก พี่เคยทำอะไรถูกบ้างไหม"
"พอๆ ไม่ต้องมาด่าพี่หรอก ตอนนี้พี่กำลังทุกข์ใจ อาตี๋น้อยไปไหนก็ไม่รู้ โกรธอะไรนักหนา นี่ก็ห้ามไม่ให้ทุกคนบอกอะไรพี่ จะตามไปง้อก็ไปไม่ได้ อาทิตย์ขู่ว่าถ้าใครบอกพี่ว่าตัวเองไปไหน จะไล่ออกจากงานให้หมด" ธงรบถอนหายใจแล้วถามว่า "พี่ไปถามคุณนุดีไหมนนท์ เผื่อคุณนุจะรู้ อาทิตย์กับคุณนุเขา..."
คชานนท์รอฟังธงรบพูดต่อ แต่ฝ่ายนั้นกลับนิ่งไปเฉยๆ
"เรื่องนี้ไม่จบซักที ทำไมพี่ยังระแวงเขาอีก เหมือนพี่คมไม่มีผิด อะไรที่ผ่านไปแล้วยังจะเอามายุ่งกับปัจจุบันอยู่ได้"
"ก็มันรู้สึกยังงั้นนี่นา" ธงรงครางเสียงอ่อย "จนป่านนี้ พี่ก็ยังรู้สึกว่าอาทิตย์ยังไม่ให้ใจพี่ร้อยเปอร์เซนต์"
"แล้วพี่ล่ะ"
"ล้านเปอร์เซนต์" ธงรบทำเสียงหนักแน่น
"ใจล้านเปอร์เซนต์ แต่กายอาจจะไม่" คชานนท์พูดกระทบ "ใช่หรือเปล่า ที่ผมพูดนี่ผิดไหมครับ"
"หรือว่าเขาจะไปญี่ปุ่น อาทิตย์ชอบญี่ปุ่น อาจจะอยากไปเป็นตี๋ตะวันแดงแผดแสงแข่งกับตี๋อาทิตย์อุทัย"
...ออกนอกประเด็น เฉไฉไปเรื่องอื่น ไม่ตอบคำถาม จริงๆ เลยพี่ธงรบของเรา เหมือนพี่คมยังไงยังงั้น นี่เวลาพูดกับแฟนเวลาโดนซักไซร้ไล่เลียงก็คงทำแบบนี้ ถ้าไม่ 'โดน' ก็ไม่รู้จะว่ายังไง...
"ผมว่าคงแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์" คชานนท์ยังพยายามอยู่ในประเด็น
"นนท์ ให้เลขาคนเก่งของนนท์เช็คหน่อยไม่ได้หรือว่าอาทิตย์ซื้อตั๋วเครื่องบินไปไหน" ธงรบยังไม่ยอมกลับเข้า 'ประเด็น'
"พี่ธง พี่เป็นตำรวจนะครับ เวลาพี่สืบหาตัวคนร้ายพี่ทำยังไง ผมเป็นนักธุรกิจ เลขาผมก็เป็นเลขานักธุรกิจ"
"พี่เป็นตำรวจประจำ ส.น. วันๆ เอาแต่อยู่เฉยๆ" ธงรบพูดอย่างไม่อาย
"เขาอาจจะขับรถไปเอง"
"รถทุกคันยังอยู่ที่บ้านครบ สายของพี่ที่บ้านอาทิตย์รายงานมาหมดแล้ว"
"แล้วสายของพี่ไม่ได้รายงานหรือไงว่าเจ้านายไปไหน เขาอาจจะไปรถบัสหรือรถไฟก็ได้"
"ไม่หรอก อาทิตย์เขาชอบนั่งเครื่องบิน เขาใจร้อน เวลาไปไหนอยากไปให้ถึงเร็วๆ อาตี๋ชอบติดสบาย" ธงรบรีบสวน "แล้วตอนนี้ก็ใกล้คริสต์มาส คิดดูสินนท์ คริสต์มาส ปีใหม่ เทศกาลแห่งความสุข เล่นมาหนีพี่ไปแบบนี้ มันโหดร้ายมากเลยนะ นี่คิดจะให้พี่ฉลองคริสต์มาสต่อเนื่องไปถึงปีใหม่คนเดียวหรือไง"
"แล้วคู่หูพี่ล่ะ"
"มันก็อยู่กับแฟนมันสิ ตอนนี้มันไม่เห็นหัวพี่แล้ว อะไรๆ ก็ไม่ว่าง คุณนุยังงั้นคุณนุยังงี้ แต่ก่อนพี่เปิดประตูเข้าบ้านตอนไหนก็ได้ ตอนนี้มันห้ามไม่ให้พี่ไปวุ่นวาย มันขู่พี่ด้วยอีกต่างหาก"
"แล้วพี่จะไปอยู่บ้านเขาทำไมเล่า เขาอยู่กันสองคนตามประสาคู่รัก พี่เองก็อุตส่าห์ได้มีคู่ของตัวเอง" คชานนท์ทำเสียงอ่อนใจ
"ก็คู่ของพี่หายไปนี่นนท์" ธงรบประท้วง "จะให้พี่ไปอยู่ที่ไหนล่ะ"
...ก็อยู่ที่บ้านตัวเองสิวะ...
คชานนท์ส่ายหน้า ในใจนึกหาทางแก้ไขปัญหาให้ธงรบ ทันใดก็นึกอะไรได้บางอย่าง
"ไปอยู่กับพ่อผมสิพี่ ตอนนี้พ่อกำลังเซ็งเหมือนกัน ทำให้พ่อยุ่งๆ จะได้ไม่ต้องเอาเงินไปลงทุนทำอะไรที่ไม่เข้าท่า รอจนกว่าผมจะกลับถึงเมืองไทย ผมจะจัดการทุกอย่างให้"
"แล้วนนท์จะกลับเมื่อไหร่ เรื่องที่อเมริกาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ไอ้วุธมันกินเบ็ดแล้วใช่หรือเปล่า"
"มั๊ง" คชานนท์ตอบสั้นๆ แล้วพยายามพูดให้ธงรบคลายความกังวัลใจและเลิกโวยวายโดยทิ้งท้ายว่า...
...ทุกอย่างจะเรียบร้อย เชื่อมือคชานนท์คนเก่งเถอะน่า...
อาวุธถอนหายใจยาวๆ เมื่อเดินออกมาจากตึกสำนักงานสืบสวนคดีพิเศษสากลและเห็นภานุวัฒน์นั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นไม้กำลังพยายามโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่ประสบความสำเร็จ ซึ่งอาวุธคิดว่าภานุวัฒน์คงทำแบบนี้มาตลอดบ่ายขณะที่รอเขาทำงานให้เสร็จ
นายตำรวจยืนมองอยู่ชั่วครู่แล้วจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มช้าๆ ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองด้วยใบหน้าเศร้าๆ และรีบบอกว่า
"ยังติดต่อไม่ได้เลยครับ"
"ช่างเถอะ พอแค่นี้ก่อน แล้วค่อยโทรอีกทีพรุ่งนี้" อาวุธเบือนหน้าออกไปด้านข้าง มองรถที่วิ่งผ่านไปมา
เขาไม่อยากเห็นสายตาเศร้าๆ ของภานุวัฒน์ที่กำลังแหงนหน้ามองเขา ดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นแดงระเรื่อเหมือนกำลังจะร้องไห้
เขาไม่ชอบเห็นใครร้องไห้
เพราะอะไร...
เพราะจะทำให้เขาใจอ่อน
เขาตั้งใจว่าเมื่อกลับถึงนิวยอร์คจะหาห้องเช่าถูกให้ภานุวัฒน์พักจนกว่าเรื่องเรียนและเรื่องที่พักจะเรียบร้อย และอาจจะติดต่อหาคนไทยสักคนที่จะสามารถช่วยภานุวัฒน์ติดต่อกับมหาวิทยาลัย
"คืนนี้เราพักที่นี่ พรุ่งนี้ผมประชุมถึงเที่ยงแล้วกลับนิวยอร์คเลย" อาวุธพูด
"ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วลุกขึ้น รอจนอาวุธขยับเท้าออกเดินแล้วจึงเดินตามร่างสูงใหญ่นั้นไปติดๆ
"ภานุวัฒน์" อาวุธหันมามองและเรียกคนที่กำลังเดินก้มหน้าตามหลังเขา "มาเดินข้างๆ กันนี่ ไม่ต้องเดินตามผม"
"เอ่อ...ครับ" ภานุวัฒน์อึกอัก แต่เมื่อเห็นสายตาคมกริบของอาวุธก็รีบทำตาม
"มื้อนี้อยากจะทานอาหารไทยหรือเปล่า" อาวุธถามด้วยเสียงราบเรียบ
"ยังไงก็ได้ครับ" ภานุวัฒน์ยิ้มบางๆ แต่อาวุธมองเห็นว่าเป็นยิ้มค่อนข้างเศร้า
"ทานอาหารไทยก็แล้วกันนะ" อาวุธสรุปแล้วกดรีโมทเปิดล๊อครถ Ford Mondeo ของคชานนท์ที่ทิ้งไว้ให้เขาใช้ขณะที่ทำงานอยู่ในสหรัฐอเมริกา
"ทานแมคโดนัลด์ดีกว่าครับ" ภานุวัฒน์พูดเมื่อขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว อาวุธเลิกคิ้ว ภานุวัฒน์จึงให้เหตุผลว่า "จะได้เสร็จเร็วๆ สะดวกดี"
"ทานแฮมเบอร์เกอร์มาตั้งหลายมื้อ ไม่เบื่อหรือไง"
"ต่อไปก็คงต้องทานแบบนี้บ่อยๆ ฝึกไว้ก็ดีครับ แต่ผมไม่เบื่อหรอก ผมทานง่าย" ภานุวัฒน์ตอบ
"ตามใจ" อาวุธออกรถ
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม" ภานุวัฒน์พูดเสียเบาเมื่ออาวุธชะลอรถที่ทางแยกเพื่อเลี้ยวซ้าย
"ไม่ต้องขอบคุณอีกแล้ว" อาวุธห้าม "เลิกขอบคุณผมซะที"
"ผมทำให้พี่ลำบาก"
"อันนี้ก็ไม่ต้องพูดเหมือนกัน" อาวุธทำเสียงดุ "คนเจอปัญหา ผมก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้"
"ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วพึมพำเบาๆ ว่า "ขอบคุณครับ"
"แต่ผมคงช่วยไปตลอดไม่ได้ ยังไงเราก็ต้องช่วยตัวเอง ถ้าไม่พยายามก็จะอยู่นิวยอร์คซิตี้ไม่รอด"
"ผมจะพยายามติดต่อคุณแจ๊คกี้ให้ได้"
"ตกลงไม่รู้จักชื่อจริงเขาเลยหรือ เบอร์โทรบ้านก็ไม่มี" อาวุธเลิกคิ้วถาม
"เคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้งเองครับ" ภานุวัฒน์ส่ายหน้าช้าๆ
อาวุธไม่ตอบ แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าภานุวัฒน์เดินทางมาเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาแบบที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
...คุณแจ๊คกี้เป็นคนจัดการทั้งหมด...
พ่อของภานุวัฒน์ต้องการให้ลูกมาศึกษาต่อต่างประเทศจึงติดต่อให้บริษัทแห่งหนึ่งจัดการให้ ซึ่งภานุวัฒน์เองก็บอกว่าจำชื่อบริษัทไม่ได้
...คนเดียวที่จำได้คือคุณแจ๊คกี้...
...เฮ้อ ทำอะไรกันไม่ละเอียดรอบคอบ ไม่รู้หรือไงว่านิวยอร์คซิตี้ไม่เหมาะกับเด็กที่อ่อนต่อโลกอย่างภานุวัฒน์เลยแม้แต่นิดเดียว...
เมื่อรถฮอนด้า Pilot สีดำสนิทเลี้ยวเข้าถนนภายในสนามบิน จอห์น เอฟ เคนเนดี้ เพื่อตรงไปยังอาคารผู้โดยสารขาออก คชานนท์จึงหันไปขอบคุณเพื่อนที่ขับรถมาส่งที่สนามบินแล้วสั่งงานมอบหมายเป็นชุดๆ จนคนที่กำลังขับรถอยู่ทำหน้ามุ่ย
"เราไม่ใช่เลขาคนที่สามของนายนะนนท์ ที่พูดมา ใครจะไปจำได้หมด ไม่ได้มีหัวสมองเป็นคอมพิวเตอร์เหมือนตัวเองนะโว้ย"
"เดี๋ยวจะโทรมาเตือนเป็นระยะ" คชานนท์พูด
"แล้วนี่เมื่อไหร่จะเปิดโทรศัพท์ได้ซะที"
"รอก่อนสิ ให้ครบอาทิตย์ก่อน" คชานนท์ตอบ "เราตกลงกันแล้ว จำได้หรือเปล่า"
"มันจะคุ้มกันไหมเนี่ย นี่เราปิดโทรศัพท์ได้สามวันแล้วนะเพื่อน เดี๋ยวได้โดนใครๆ ด่าตายว่าติดต่อยังไงก็ไม่ได้"
"เครื่องใหม่เบอร์ใหม่ที่ซื้อมาก็ใช้ได้นี่นา ก็โทรศัพท์บอกทุกๆ คนสิว่าเครื่องที่ใช้ประจำอยู่กำลังมีปัญหา เรื่องง่ายๆ ก็คิดไม่ออก" คชานนท์ส่ายศีรษะ
"ใครจะไปไล่โทรบอกทุกคนได้วะ" คนที่ไม่ยอมรับคำแนะนำรีบแย้งขึ้นมา
"หนึ่งอาทิตย์กับการปิดโทรศัพท์เครื่องเดียว แลกกับเปอร์เซ็นต์นายหน้าค่าเช่าร้านในนิวยอร์คซิตี้ ไม่พอหรือไง" คชานนท์เลิกคิ้ว "นายลงทุนไปแค่นิดเดียว ผลตอบแทนที่ได้เป็นตัวเงิน ไม่ต้องออกแรงอะไรด้วยซ้ำ แค่ทำตามที่เราบอก คำนวณต้นทุนกับผลลัพท์ที่ได้ นายได้กำไรเห็นๆ"
"สั่ง ไม่ใช่บอก นายเคยบอกที่ไหน มีแต่สั่งทั้งน้าน"
"เถอะน่า ถือว่าช่วยคนอกหักสองคน" คชานนท์ตบไหล่เพื่อนพลางพูดต่อว่า "ทำบุญก็ได้บุญ"
"ทำบุญจะได้ซวยล่ะสิ กลัวจริงๆ เลยว่ามันจะมีปัญหา"
"นายนี่บ่นจริงๆ เลย"
"นายนี่ ก็ จริงๆ เลย เหมือนกันล่ะ" เพื่อนของคชานนท์ย้อน ลงเสียงหนักเพื่อประชด "เรากลัวว่ามันจะยุ่ง นายเล่นบทกามเทพให้คนนั้นคนนี้มาตลอด ไม่เบื่อหรือไง"
คชานนทส่ายหน้าแล้วพูดยิ้มๆ ว่า "เราชอบเห็นคนมีความสุข เวลาเห็นใครได้มีคู่แล้วมันรู้สึกดี อีกอย่าง การกระทำของเรายังมีประโยชน์ต่อคนอีกสองคน ยิงนกครั้งเดียว ได้เป็นฝูงเลยนะคร้าบ"
"พี่ชายนายกับคู่หูพาซวยคนนั้นนะหรือ"
"ธงรบ"
"อยากเจอหน้าจริงๆ ตัวเป็นๆ จังเลยว่าเป็นคนยังไง ได้ยินแต่ชื่อกับกิตติศัพท์"
"พี่วุธนายก็ไม่เคยเจอตัวจริง"
"รายนั้นได้ยินกิตติศัพท์ก็ไม่ค่อยจะอยากเจอเท่าไหร่หรอก น่ากลัว"
"พี่ธงเป็นคนดี" คชานนท์พูดยิ้มๆ
"คนอะไร ขยันหาเรื่องใส่ตัวไม่หยุดหย่อน"
"เอาน่า เลิกพูดได้แล้ว" คชานนท์ยิ้มมุมปากแล้วเตือนให้เพื่อนระวังรถคันที่อยู่ข้างซึ่งคนขับแตะเบรกอยู่บ่อยๆ
"แต่ใจหรือนนท์ ว่าทำแบบนี้จะเวิร์ก"
"เวิร์กแน่ พี่วุธเป็นคนขี้สงสาร ลองได้ชิดกันหน่อย โดยเฉพาะในนิวยอร์ค ช่วงคริสต์มาส บรรยากาศดีๆ แบบนี้ มันอาจจะเกิดสิ่งอัศจรรย์ก็ได้"
"นิวยอร์คที่เก่าของเขานี่นะ กลัวจะเกิดหายนะมากกว่า ภาพเก่าๆ ของแฟนเก่าคุณพี่ตำรวจมาดเท่คงลอยไปลอยมาทั่วนิวยอร์ค"
"เขาเรียกว่า active strategy เราต้องใช้ยุทธวิธีเชิงรุก ไม่เข้าใจหรือไง ที่ที่น่ากลัวที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ถ้าจะให้พี่วุธลบอดีตได้ ก็ต้องมาที่นิวยอร์คนี่ล่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หน้าตึกยูเอ็น"
"จำได้ว่านายเคยเล่าให้ฟังว่านิยายรักโรแมนติกปนระห่ำของคุณพี่เค้ามีฉากหลังอยู่กลางทวีปแอฟริกาไม่ใช่หรือ" เพื่อนของคชานนท์แย้ง
"แต่เขาสองคนก็มาสาบานรักกันที่นี่"
"ก่อนจะพากันกลับไปบ้านเกิดที่เมืองไทย แต่โชคร้าย กลายเป็นเรื่องเศร้าที่คนรักต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ บ้านเกิดกลายเป็นสถานที่ที่พรากเอาคนรักไป เป็นสถานที่แห่งความตาย คิดอย่างนี้ เราว่าที่คุณพี่วุธเขายังฝังใจกับคนรักเก่า มันก็น่าจะพอเข้าใจความรู้สึกของเขาได้หรอกนะ"
"ไม่มีใครควรจะอยู่คนเดียว พี่วุธก็ไม่อยากอยู่คนเดียว เขาเองก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ตัวเองควรจะมีใครซักคน"
"แต่คนนั้นกลับกลายเป็นแฟนเพื่อนไปเสียนี่ อาภัพจริงๆ เลยพ่อคุณ แล้วคนที่สองที่เกือบจะปิ๊งกันก็เป็นแฟนของเพื่อนเหมือนกัน"
"นายจะมาบ่นอะไรเรื่องนี้แจ๊ค" คชานนท์ทำอ่อนใจ "เราวางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ในช่วง implementation เชื่อหัวคชานนท์เถอะ ทุกอย่างจะดีเอง ทุกอย่างจะเสร็จสมบูรณ์ได้ด้วยมือของเรา"
"เจ้าแผนการณ์จริงๆ เล๊ย คุณคชานนท์คนเก่ง" คนพูดถอนหายใจ "เอาลูกเขามาทำบาปทำกรรมแก้ๆ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนถึงเมืองนอก จะมาโดนจับสังเวยเทพบุตรแอนตาร์กติกาที่ลืมแฟนเก่าไม่ได้ซะที เป็นแผนการณ์ที่ตื่นเต้นยิ่งกว่าหนังเรื่อง Mission Impossible เลยล่ะ นี่ถ้าถูกคุณพี่วุธของนายจับได้คงโดนสับแหลกละเอียด"
"ไม่มีทาง" คชานนท์ยักคิ้ว "ยี่ห้อคชานนท์คนเก่งซะอย่าง ไม่มีพลาด"
"คร้าบ พ่อกามเทพสื่อรัก"
"ไม่ดีหรือ อยู่ดีๆ ก็ได้มีแฟนแบบยั่งยืนโดยไม่ต้องทำอะไรเพราะเราเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด ไม่ใช่เพราะเราหรือไง นายถึงได้เมียเป็นตัวเป็นตน" คชานนท์ยิ้ม
"ได้แม่สิไม่ว่า" แจ๊คเบ้ปาก
"เห็นบอกว่าอยากมีชีวิตคู่"
"คู่จริงๆ เลยนะนนท์ คู่แทบจะ 24 ชั่วโมง คู่แบบกระดิกตัวไม่ได้เลย ยิ่งกว่าปลาท่องโก๋ นี่ออกมาส่งนายที่สนามบินได้ก็ถือว่าเยี่ยมแล้วนะ ดีนะที่นายเป็นผู้ชายและเราสามคนก็เป็นเพื่อนกันมา ไม่งั้นนายอย่าหวังว่าจะได้ขึ้นนั่งรถของนายจตุพลคนนี้นะครับ นี่ไม่รู้ว่าติดวงจรปิดในรถหรือเป่า ถ้าติดละก็..." คนขับรถที่กำลังบ่นหันซ้ายหันขวาแล้วทำเหมือนว่าเจอกล้องวงจรปิดแล้วพูดว่า "I love you นะ honey จุ๊บ จุ๊บ"
"เป็นเอามาก ตอนรักเขาจะเป็นจะตาย อยากได้เขา ชีวิตนี้ขาดเขาไม่ได้ เราจะอยู่ด้วยกัน till death do us apart ตอนนี้ล่ะมาบ่น" คชานนท์ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วยกมือขึ้นชี้ที่ว่างข้างหน้าทางด้านขวาเพื่อเป็นการบอกอีกฝ่ายว่าให้จอดรถ
"รู้แล้วน่า เห็นแล้วว่ามีที่ว่าง ไม่ต้องมาสั่งหรอก"
"ไม่ได้สั่ง" คชานนท์แย้งด้วยสีหน้ายิ้มๆ เช่นเคย "แค่ บอก"
"Have a good trip แล้วอย่าเพิ่ง see you again นะนนท์นะ ให้เราได้หายใจคล่องๆ ก่อนซักระยะ ค่อยมาสั่งงานต่อ" แจ๊คหรือจตุพลยกมือขึ้นโบกอำลาเพื่อน
"ยกกระเป๋าท้ายรถลงมาหน่อย เราจะไปเอารถเข็น" คชานนท์พูดแล้วเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินลิ่วไปทันที ทิ้งให้เพื่อนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยบ่นอุบอิบ
"ไม่ได้สั่ง แค่ บอก"
กษิดิษฐ์เอนเบาะลงพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธคำถามที่พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินซึ่งถามว่าเขาต้องการความช่วยเหลืออะไรหรือไม่ เขาเลือกเดินทางด้วยชั้นธุรกิจเพราะต้องเดินทางไกลมาก ที่นั่งใกล้ๆ กับเขาเป็นนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นซึ่งเอาแต่อ่านหนังสือ ถัดไปเป็นเด็กวัยรุ่นชาวไทยคนหนึ่ง แต่งตัวเปรีี้ยวเสียจนเขารู้สักหมั่นใส้ทั้งๆ ที่เขาเองก็เรียกได้ว่าให้ความสำคัญกับการแต่งตัวไม่ใช่น้อย
กษิดิษฐ์หันหน้ากลับมามองจอภาพด้านหน้าซึ่งกำลังแสดงภาพของสถานที่สวยงายหลายแห่งทั่วโลก เขาได้ไปเยือนสถานที่แห่งนั้นแล้วเกือบทั้งหมด รวมถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้ซึ่งเป็นเมืองที่เขาเดินทางไปบ่อยพอสมควร แต่การเดินทางครั้งนี้ต่างไปจากครั้งอื่น
เขากำลังไปนิวยอร์ค
เขาตามไปพบสารวัตรอาวุธ
เขาปฏิเสธข้อเสนอของศรุตกับรวิญช์ที่จะให้เห็นหัวหน้ากระบวนการทำลายล้างอนุภาพกับอธิคม
ตอนนี้เขามีเป้าหมายใหม่
อาวุธเป็นคนที่เขาต้องการ!
***3***
-
เอาล่ะซิ....งานเข้ามิสเตอร์เฟอร์เฟค ซะแล้วเรา.....
แต่ยังงัยก้ออยากหั้ย พี่วุธ มีคู่กับเค้าสักที...เป้นคนดีที่ไม่มีคนรักอยู่ดั้ย...
คุณพี่นาย และ คุณพี่katawoot ขา...จัดหั้ยพี่วุธสักทีน่ะค่ะ....
-
โอ้วววว เรื่องราวเข้มข้นขึ้นทุกวินาที เป็นความรักที่ซับซ้อนสับสนอลหม่านเหลือเกิน :-[
สุดท้ายแล้ว คชานนท์ คือผู้อยู่เบื้องหลังทุกความสำเร็จจริงๆสินะเนี่ย .... +1 ให้คชานนท์ค่ะ
-
กษิดิษฐ์หันหน้ากลับมามองจอภาพด้านหน้าซึ่งกำลังแสดงภาพของสถานที่สวยงายหลายแห่งทั่วโลก เขาได้ไปเยือนสถานที่แห่งนั้นแล้วเกือบทั้งหมด รวมถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้ซึ่งเป็นเมืองที่เขาเดินทางไปบ่อยพอสมควร แต่การเดินทางครั้งนี้ต่างไปจากครั้งอื่น
เขากำลังไปนิวยอร์ค
เขาตามไปพบสารวัตรอาวุธ
เขาปฏิเสธข้อเสนอของศรุตกับรวิญช์ที่จะให้เห็นหัวหน้ากระบวนการทำลายล้างอนุภาพกับอธิคม
ตอนนี้เขามีเป้าหมายใหม่
อาวุธเป็นคนที่เขาต้องการ!
***3***
:a5: Oh...Noooooooooooooo o22
-
^
^
ขอร้องตามด้วยคน :serius2:
ถ้าจะวุ้นน่าดูนะเนี้ยมีกษิดิษฐ์มาอีกคน
แต่มีนนท์อยู่คงไม่น่าห่วงหลอกมั้งนนท์ซะอย่าง
แต่นนท์นี้สุดยอดจริงๆ ชอบมากเลยอะทำได้ทุกอย่าง
ที่เห็นตอนนี้คือทำให้เราได้เห็นว่าอาวุธก็น่าจะเหมาะภานุวัตรละนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อีรุงตุงนังสุดๆ
-
น้องนนท์คนเก่ง ระวังตัวไว้ให้ดี
เรื่องของคนอื่นจัดการได้ง่าย เเต่เรื่องตัวเองนี่ล่ะ เรื่องยากเลย
-
ไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยย :m16:
อาวุธเค้าจองไว้ให้น้องโจ้คนเดียวเท่าน้านนนนนนนนนนนน
กษิดิษฐ์ไปหาเหยื่อใหม่นะค่ะคู่นี้เค้าเหมาะกันที่ซู้ดดดดดดดดดดด :m3:
เชียร์น้องโจ้กับพี่อาวุธค๊าบบบบบบบบบ :mc2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า :จุ๊บๆ:
-
เฮ้ยยย กษิดิษฐ์จะมาแย่งอาวุธไปจากน้องโจ้ไม่ได้น๊า
อาวุธต้องเป็นของน้องโจ้เท่านั้นนน หึหึ
คชานนท์วางแผนได้เยี่ยมจริงๆเลยน้อง
แต่เริ่มจะมีมารมาขัดแล้วอ่ะ
นนท์คอยอยู่ช่วย ด้วยนะจ๊ะ
+1ให้ไรเตอร์ค่ะ ที่จับคู่ให้อาวุธกับน้องโจ้ค่ะ
-
ภาคนี้ เพื่อพี่อาวุธโดยแท้ :m9:
-
เราก้อว่าไอ้อีตาแจ๊คกี้ที่น้องโจ้โทรติดต่อไม่ไ้ด้มันหายไปไหน ที่แท้เป็นใบสั่งจากคชานนท์คนเก่งนี่เอง แล้วกษิดิษฐ์ที่กำลังตามเอางานมาเข้าอาวุธนี่ใครจะเคลียร์หล่ะ ก้อพ่อกามเทพกลับเมืองไทยไปซะแล้ว
-
แย่แล้ว กษิดิษฐ์ แรงเหลือล้น :serius2:
-
นายนนท์ มาจัดการกษิดิษฐ์ก่อน
งานจะเข้าน้องโจ้มั๊ยเนี่ย
ไม่เอานะ คุณนาย :serius2:
+1
-
อาวุธ กำลังถูกคลุมถุงชน น้องโจ กำลังเคว้งคว้าง กษิดิษฐ์ กำลังตามหารัก
พ่อกามเทพ วางแผนซะดิบดี ตัวแปรกำลังมาโดยไม่คาดคิด หรือว่ามาเป็นตัวเร่งเร้าก็ได้
ความวุ่นวายกำลังจะเกิดที่นิวยอร์ค โดยมีพี่นายเป็นผู้กำกับอยู่หลังฉาก +1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
สนุกจริงเรื่องนี้ ภาค 3 นี่ก็คงลุ้นตัวโก่งสุดๆ o13
-
เชียร์อาวุธกับภาณุวัฒน์ ดีกว่า :z2:
-
ทำไมมีแต่คนเชียร์โจ้อ่ะ คนขรึมๆๆอย่างอาวุธน่าจะเจอกับคนแรงๆชีวิตจะได้มีสีสัน :laugh:
-
อาวุธกะภานุวัฒน์หรอ
ใจร้ายไปหน่อยไหม?
-
ก็อยากให้เป็นโจ้หลอก แต่ดูถ้าโจ้จะมาวินสุดไง :เฮ้อ:
-
หลายสิ่งเนาะ :a5:
-
ผมสละตัวเองคู่กษิดิษฐ์ให้มั้ยครับ คนอื่นๆจะได้สงบสุชซ๊าที แงๆๆ
-
อาวุธคู่ภาณุวัตร???
เฮ้ออออออออ จืดชืดไปไหมอะ เสียดายอาวุธ
เพราะถ้าลงเอยกันคงเป็นอะไรที่ไม่มีสีสัน น่าตื่นเต้นเลย (นอกจากหาคู่ให้อาวุธ
ได้?)
ภาณุวัตรที่หัวอ่อน กะอาวุธที่ต้องเรียกว่า เพอร์เฟคต์แมน ทำอะไรสมบูรณ์แบบ สุด
ท้ายไม่หลงรักก็ไม่รู้จะว่าไง(ถึงตอนนี้จะยังรักธงรบก็เหอะ))
อีกทั้งยังเคยเป็นอดีตของเพื่อนอีก --"
คนที่มีปมในเรื่องอดีตแบบอาวุธ เราว่าถ้าจะมีคู่จริง ๆ คนนั้นควรเป็นอะไรที่มาแง้ม
ประตู หรือให้ความแปลกใหม่กะอาวุธได้ จนสามารถที่จะมีรักครั้งใหม่ได้ แบบทำให้
อาวุธหลุดมาด จากอาวุธที่ทุกคนหรือใครรู้จัก หรือทำให้อาวุธจัดการทำคนนั้นได้ยาก ๆ
ถ้าจะเป็นเด็กหนุ่มหัวอ่อนเรียบร้อย เศร้าสร้อย แบบภาณุวัตร
แต่เป็นหนุ่มที่แรง ดื้อดึง ซุกซุน แก่นเซี้ยว เ้จ้าเล่ห์ ฯลฯ ที่อาวุธต้องปราบให้ได้ จะดูน่า
หนุกและตื่นเต้นดีกว่า จะแนวเกลียดกันตอนแรกหรือไม่ถูกกันหรือ จะแนวตบจูบ
หรือพ่อแง่แม่งอนหรืออะไรก็ตามแต่
จะดูน่าสนใจมากกว่า แบบที่ทำให้อาวุธจัดการได้ยาก ๆ หรือจัดการไม่ได้ต้องใช้ตัวช่วย
ไรเทือกนั้น ให้ความหวั่นไหวกับอาวุธได้(ในมุมมองคนอ่านของเรา(*คนเดียว*)
ค่ะ)
-
อ่า เสียดายอาวุธด้วยคนอ่ะ พี่นาย :z3:
ดูจืดๆไงก้อไม่รู้ หรือว่าดีแล้วนะ
-
อาวุธตายแน่.. ไม่มีเมือกเคลือบตัวเพิ่มความไหลลื่นแบบธงรบกับอธิคมซะด้วยสิ เฮ้ออ..
-
โถ่ สารวัตร มาดหลุดซะแล้ว
น้องนนท์แผนสูงมาก นับถือๆ
ใครก็สู้น้องนนท์ไม่ได้ o13
-
นนท์สุดยอดที่สุดในเรื่องแล้ว o13
-
อาวุธกับภานุวันฒ์ อืม.....ไม่เลวๆๆๆนั่งเชียร์คู่นี้ดีกว่า
-
Awoot Chapter 4
อาวุธมองไปยังภานุวัฒน์ซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่เที่ยงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชายหนุ่มกำลังพยายามโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เขาเดาว่าภานุวัฒน์คงพยายามโทรศัพท์ตลอดบ่ายขณะที่รอเขาประชุม แต่ก็คงติดต่อคนที่รู้จักกันในชื่อ 'คุณแจ็คกี้' ยังไม่ได้
คุณแจ๊คกี้เป็นคนจัดการทุกอย่าง!
...จัดการภาษาอะไรถึงได้มั่วขนาดนี้...
...หรือว่าภานุวัฒน์จะโดนหลอก...
ขณะนี้เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น หิมะเริ่มตกลงมาหนักกว่าเมื่อเช้า แต่โชคดีที่ไม่มีลมแรง เขาไม่อยากขับรถกลับนิวยอร์คท่ามกลางพายุหิมะ
ภานุวัฒน์ชอบหิมะเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อมาถึงวอชิงตันดีซีและเห็นหิมะขาวโพลน ชายหนุ่มทำท่าเหมือนอยากจะออกไปวิ่งตะกุยตะกายหิมะและขว้างเล่นเหมือนเด็กๆ
...แต่อย่ามาขว้างเล่นใส่เขาก็แล้วกัน...
...เด็ก ภานุวัฒน์ยังเป็นเด็ก...
...เด็กจริงๆ และคงอายุอ่อนกว่าเขาเกินหนึ่งรอบ ซึ่งก็หมายความว่าอ่อนกว่าธงรบเกินหนึ่งรอบเหมือนกัน...
...อ่อนจนอาจจะเป็นลูกชายเขาได้ด้วยซ้ำ...
...บาปกรรมจริงๆ เลย...
เมื่ออาวุธเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ภานุวัฒน์ที่กำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์อยู่ก็รีบเงยหน้าขึ้นมา อาวุธยิ้มมุมปากให้เล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหันไปมองรอบๆ เพราะไม่ต้องการเห็นดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นซึ่งกำลังแดงระเรื่อ
...เขาไม่ชอบเห็นคนร้องไห้ ไม่ชอบเห็นน้ำตาใคร...
...เพราะเขากลัวใจอ่อน...
...เขาบอกตัวเองว่าไม่อยากยุ่งเรื่องของภานุวัฒน์ ที่ช่วยอยู่ตอนนี้ก็เพราะเห็นแก่มนุษยธรรม...
“ติดต่อไม่ได้เลยครับ ผมพยายามตั้งหลายครั้ง" เสียงภานุวัฒน์ดังขึ้นเบาๆ
“ช่างเถอะ พอก่อน แล้วค่อยโทรอีกก็ได้" อาวุธพูดเสียงเรียบแล้วออกเดิน
“ผมรบกวนพี่มามากแล้ว"
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้" อาวุธพูดโดยไม่หันกลับไปมอง
“ผมขอโทษ"
“ภานุวัฒน์" อาวุธหยุดเดิน "ไม่ต้องขอโทษผมอีก แล้วมาเดินข้างๆ ผมนี่ อย่าเดินตามหลัง"
“ครับๆ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วรีบวิ่งเหยาะๆ ตามมาเพราะอาวุธทำเสียงดุ
“อย่าร้องไห้นะ ผมไม่ชอบ เป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้" อาวุธมองตาภานุวัฒน์ซึ่งพยักหน้าอย่างว่าง่ายแต่ก็รีบก้มหน้าหลบตาแล้วยืนนิ่งซึ่งอาวุธเดาว่าคงรอให้เขาเป็นก้าวเท้าออกเดินก่อนตัวเองถึงจะเดินตาม
“มื้อนี้อยากทานอาหารไทยหรือเปล่า" อาวุธถาม น้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม
“ยังไงก็ได้ครับ" ภานุวัฒน์ตอบเบาๆ พยายามก้าวเท้าให้ยาวและเร็วเพื่อจะให้ทันอาวุธ "แต่ว่าทานแฮมเบอร์เกอร์ก็ได้ครับ จะได้สะดวก"
“ไม่เบื่อหรือ เห็นทานแฮมเบอร์เกอร์มาหลายวันแล้ว"
ภานุวัฒน์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า "อีกหน่อยก็ต้องทานแทบทุกวัน ฝึกเอาไว้ครับ จะได้ชิน"
“ทานอาหารไทยก็แล้วกัน" อาวุธสรุป "แล้วค่อยไปโรงแรม"
“ได้นอนโรงแรมเดียวกันไหมครับ" ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมาถาม
“ทำไม กลัวผมเอาไปทิ้งไว้ที่โรงแรมเล็กๆ เก่าๆ เหมือนที่นิวยอร์คหรือไง" อาวุธเลิกคิ้ว
“เปล่าครับ" ภานุวัฒน์ส่ายหน้า "ผมไม่อยากให้พี่ลำบาก"
“ภานุวัฒน์" อาวุธทำเสียงเข้ม
“ครับๆ ผมจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้วครับ" ภานุวัฒน์รีบพูดเพราะกลัวถูกดุอีก "ผมขอโทษ"
อาวุธเม้มปาก แล้วถอนหายใจเบาๆ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็คงจะลืมตัวพูดแบบนี้อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
...ผมไม่อยากให้พี่ลำบาก ผมไม่อยากรบกวนพี่ ผมขอโทษ...
...ตอนนี้เขาลำบากหรือเปล่าล่ะ...
...จะว่าไป มันก็ไม่ลำบากอะไรนักหนา แต่เขาชินกับการอยู่คนเดียว และที่สำคัญ เขาไม่อยากจะยุ่งกับเด็กของธงรบ ถึงจะเป็นคนที่ธงรบทิ้งแล้วก็เถอะ...
ท่าทางภานุวัฒน์คงหิวจัด หรือไม่ก็คิดถึงเมืองไทยและอาหารไทย ชายหนุ่มทานข้าวจานที่สามกำลังจะหมด อาวุธนั่งมองอยู่เงียบๆ พลางหันไปมองนอกร้านสลับไปมา ในใจคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะทำยังไงดีกับภานุวัฒน์
ความจริงเขาก็มีคนไทยที่รู้จักในนิวยอร์คอยู่บ้าง หากจะฝากให้ช่วยดูแลภานุวัฒน์ก็คงจะได้ แต่เขารู้สึกเกรงใจ ไม่อยากให้คนเหล่านั้นต้องลำบาก
...ฮึ ไม่อยากให้พี่ลำบาก เขาอยากจะหัวเราะนัก ภานุวัฒน์ไม่อยากให้เขาลำบาก แต่ท่าทางภานุวัฒน์นั้นไม่น่าจะช่วยเหลือตัวเองได้ สงสัยจริงๆ ว่าหากไม่เจอเขาที่สนามบินภานุวัฒน์จะทำยังไง...
...ต่างจากคนที่เขารู้จักอีกคน รายนั้นไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากใคร...
...ทรนง กล้า และ เก่งมาก มั่นใจในตัวเอง และชอบข่มคนอื่น...
...นที...
...สายน้ำของเขา...
...ร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านที่นทีกับเขาเกือบเดินเข้ามานั่งรับประทาน หากไม่เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน เขานึกว่าเรื่องร้ายๆ จะจบลงไปแล้ว เมื่อเดินทางออกจากแอฟริกาใต้ แทนที่จะตรงกับประเทศไทย นทีข้อร้องแกมบังคับให้กลับมาที่นิวยอร์คเพราะต้องมาเอาของสำคัญ หลังจากแยกกับทัตสึย่าเพื่อนที่ทำงานเป็นล่ามของสหประชาชาติด้วยกัน เขากับนทีต้องเดินทางมาวอชิงตันดีซีเพื่อพบกับใครบางคนซึ่งนทีบอกว่าเป็นคนที่จะ 'ไขปริศนา' ได้...
...
“ไหนคุณบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว" เขาจำได้ว่าตะคอกนทีด้วยความโกรธเมื่อยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์สนามบินในโจฮันเนสเบิร์กและนทีบอกเขาว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนจุดหมายปลายทางของการเดินทาง
“เรื่องที่แอฟริกาเรียบร้อย แต่เรื่องที่นิวยอร์คยังไม่เรียบร้อย" นทียักไหล่เช่นเคย ซึ่งเป็นภาพที่อาวุธเห็นจนชินตา
“ภารกิจของผมคือมาพาคุณกลับประเทศไทย"
“จากนิวยอร์คกลับประเทศไทย"
“ซึ่งผมไม่ควรจะมาตามคุณถึงประเทศเลโซโทเลย ผมไม่ควรจะพาคุณตะลอนๆ ไปตามทะเลทราย ตามป่า ข้ามน้ำ ขับรถหนีพวกนั้น...”
“อย่าลืมรถเมล์เก่าๆ ที่เรานั่งเบียดกับคนอ้วนๆ เต็มรถ" นทีหัวเราะ แต่อาวุธรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจกระทบกระเทียบ
“คุณยังปิดบังอะไรผมอีก"
“ไม่มี"
“สำหรับตอนนี้ ยังไม่มี หรือมีแค่นี้ แต่ต่อไป ก็ไม่แน่" อาวุธหรี่ตา
“คุณตำรวจ มันไม่เป็นไรกลับไปที่นิวยอร์คก็ คุณต้องพาผมกลับประเทศไทยจากนิวยอร์คอยู่แล้ว มันไม่แตกต่างเลย คุณพ่อคุณบอกคุณให้เอาผมจากนิวยอร์คกลับประเทศไทย เราไปนิวยอร์ค เรากลับประเทศไทยจากนิวยอร์ค ไม่ใช่เรื่องใหญ่"
“ก็ควรจะเป็นยังงั้น วันที่ผมไปถึงนิวยอร์คและตรงไปรับคุณที่อพาร์ทเมนต์ ผมควรจะเจอคุณรออยู่ที่นั่น ผมไม่ควรจะดั้นด้นไปตามหาคุณในโลโซโท" อาวุธเสียงเข้ม
“เลิกพูดเรื่องเก่าเถอะน่า เรากำลังเดินไปสู่อนาคต" นทีจ้องหน้าร้อยตำรวจเอกอาวุธแล้วพูดเสียงหนักแน่น "ผมกำลังจะกลับไปนิวยอร์ค์ ไม่ว่าคุณจะชอบมันหรือไม่ ผมไม่แคร์"
ในที่สุดอาวุธก็ต้องยอมให้นทีเดินทางมานิวยอร์ค ชายหนุ่มบอกว่าต้องไปเก็บของที่ห้องทำงาน แต่เมื่อออกจากตึกสหประชาชาติก็พบกับเพื่อนที่เป็นล่ามด้วยกันซึ่งเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นชื่อทัตสึย่า ทั้งสองคุยกันอยู่นาน ในตอนนั้นเอง อาวุธถึงได้รู้ว่า นอกจากภาษาอังกฤษและภาษา...แล้ว นทียังพูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่อง
...ไม่คล่องแต่ภาษาไทยนี่ล่ะ หรือว่าจงใจไม่พูดไม่คล่อง อันนี้เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่เมื่อเห็นแววตาของนทีหลังจากจบการสนทนากับทัตสึย่าแล้วเขาก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่...
“เราต้องไปดีซี ผมต้องพบใครบางคนที่นั่น" นทีบอก
“นที ผมพาคุณมาจากแอฟริกาแล้วแทนที่จะตรงกลับกรุงเทพฯ ผมยอมให้แค่ที่นิวยอร์คเท่านั้น ผมจะไม่ประนีประนอมกับคุณอีกแล้ว"
...เขายืนกรานและยืนโต้เถียงกับนทีอยู่หน้าตึกสหประชาติอยู่นานหลายนาที จนในที่สุดนทีก็ยอม แต่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็รู้สึกได้ว่ามีคนสะกดรอยตาม นทีพาเขาหนี การผจญภัยในเมืองใหญ่อย่างนิวยอร์คซิตี้ก็เร่ิมต้นขึ้น คราวนี้ค่อนข้างแตกต่างจากที่เกิดขึ้นกลางทวีปแอฟริกา แต่สิ่งที่ไม่ต่างกันเลยคือความจริงที่ว่ามีคนไล่ล่านทีอยู่...
...นทีกุมความลับบางอย่างซึ่งไม่ยอมบอกเขา...
“คุณต้องซื่อสัตย์กับผมนะ นที ถ้าคุณยังปิดบังอะไรผมแบบนี้ ผมจะปกป้องคุณได้ยังไง" อาวุธจำประโยคนี้ได้ เขาบอกกับนทีด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่จะได้เหตุผลว่าทำไมนทีต้องเดินทางไปกรุงวอชิงตันดีซีเพื่อพบกับวุฒิสมาชิกคนหนึ่ง ซึ่งในที่สุดเขาก็ต้องยอมให้นทีไป
...เมื่อเสร็จธุระที่วอชิงตันดีซี นทีสัญญากับเขาว่าจะเดินทางกลับประเทศไทย แต่ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้ามาในร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารเย็น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นทีรับสายและนิ่งอึ้ง ใบหน้าซีดเผือดแล้วรีบเดินทางกลับนิวยอร์คเพราะทัตสึย่าถูกฆ่าตาย...
...ในที่สุดเขาก็พานทีเดินทางกลับถึงประเทศไทยและกระชากหน้ากากคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องร้ายๆ ออกมาได้ แต่เขาก็โล่งอกอยู่ได้ไม่กี่อาทิตย์ ก่อนที่จะตระหนักได้ว่าตัวเองทำงานพลาด...
...เมื่อรู้ก็สายไปเสียแล้ว เพื่อนสามคนของนทีเสียชีวิตไป คนแรกในนิวยอร์ค คนที่สองในเลโซโท และคนที่สามในนิวยอร์คเช่นกัน นทีเอาตัวรอดมาได้หลายครั้งหลายคราด้วยความช่วยเหลือของเขา...
...แต่คราวนี้นทีไม่รอด...
...ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้เขาเพียงไม่กี่ก้าว...
...เขาปกป้องคนที่เขารักไม่ได้...
...
อาวุธตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงภานุวัฒน์เรียก เขาจมอยู่ในเรื่องราวของอดีตจนไม่ได้สังเกตว่าภานุวัฒน์จัดการกับอาหารทุกอย่างบนโต๊ะจนหมด
“พี่ไม่ค่อยทานเลย ไม่อร่อยหรือครับ" ภานุวัฒน์ถาม
“อร่อย แต่ผมไม่ค่อยทานเยอะ"
“พี่ตัวโตเบ้อเริ่ม แต่ทานน้อยมาก" ภานุวัฒน์ออกความเห็น "แต่ทำไมถึงได้ตัวโต ผมทานเยอะ แต่ตัวก็ยังเท่าเดิม"
“จะเอาอะไรอีกหรือเปล่า" อาวุธไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“ไม่แล้วครับ ตอนนี้อิ่มจนท้องจะแตก" ภานุวัฒน์ยิ้มกว้าง ทำให้อาวุธรู้สึกแปลกใจเพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของอีกฝ่าย
“แล้วมาบอกว่าจะทานแฮมเบอร์เกอร์"
“ผมขอโทษครับ ผมคิดผิดไป" ภานุวัฒน์ยิ้มแหยๆ แต่ทันใดก็นึกได้ว่าอาวุธไม่ชอบให้เขาพูดคำว่าขอโทษจึงรีบทำหน้ารู้สึกผิดแล้วเกืือบเผลอพูดคำว่าขอโทษออกมาอีก
...ขอโทษที่พูดคำว่าขอโทษ...
...พอมองตาของพี่อาวุธแล้วเขาก็รู้สึกหวั่นๆ กลัวโดนดุ...
...กลัวว่าอาวุธจะโกรธและไม่ช่วยเหลือหรือดูแลเขา...
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
อ่านคร่าวๆ...เพราะว่า ยังไม่กล้าอ่านเต็มๆครับ กลัวค้างงงงง
แหะๆ
แต่ผมรู้สึกว่า...ตั้มจะแพ้คนในเครื่องแบบนะ =P
น้องครับ ตำรวจ "เจ้าชู้"ทุกคนครับ เชื่อพี่ ฮ่าๆๆๆ o18 o18 o18 o18
-
^
^
^
^
พลาดอ่านไปเต็มๆ แล้วอ่ะ ค้างจริงๆด้วย
-
ว่าแต่.. สองคนนี้คู่กันจริงๆเหรอพี่นาย
เสียดายอาวุธๆ อยากให้ได้กับคนไม่ธรรมดากว่านี้จังน้า
แต่ถ้าต้องคู่กันจริงๆแล้ว พี่นายใส่วิบากกรรมไปเยอะๆเลย ชีวิตจะได้ไม่จืด 555 :laugh:
-
เด็กดี ๆ (ที่เกือบต้องเสียคน ต้องเจอเหตุการณ์ร้าย ๆ เพราะคนเฮงซวย มักมากไม่รู้จักพอ :โป้ก1:) กับผู้ใหญ่ที่ดีแสนดี อบอุ่น มีความรับผิดชอบ คู่กันได้ดีออกคับ อาจจะเรียบง่าย แต่ก็มีความสุขแน่นอน เชียร์สารวัตรอาวุธกับภานุวัฒน์คับ Yeah! o8
-
ว่าแต่.. สองคนนี้คู่กันจริงๆเหรอพี่นาย
เสียดายอาวุธๆ อยากให้ได้กับคนไม่ธรรมดากว่านี้จังน้า
แต่ถ้าต้องคู่กันจริงๆแล้ว พี่นายใส่วิบากกรรมไปเยอะๆเลย ชีวิตจะได้ไม่จืด 555 :laugh:
อยากให้คู่กับนายno problem อย่างนายนนท์อ่ะครับ แอบก่อม็อบ ฮ่าๆๆๆ
เพื่อนกินน้องเพื่อน..เอิ๊กๆๆ
-
ว่าแต่.. สองคนนี้คู่กันจริงๆเหรอพี่นาย
เสียดายอาวุธๆ อยากให้ได้กับคนไม่ธรรมดากว่านี้จังน้า
แต่ถ้าต้องคู่กันจริงๆแล้ว พี่นายใส่วิบากกรรมไปเยอะๆเลย ชีวิตจะได้ไม่จืด 555 :laugh:
อยากให้คู่กับนายno problem อย่างนายนนท์อ่ะครับ แอบก่อม็อบ ฮ่าๆๆๆ
เพื่อนกินน้องเพื่อน..เอิ๊กๆๆ
^
^
เห็นด้วยที่สุดดดดดเลย
-
ต่อ บทที่ 4 ให้จบครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ
ทั้งที่เคยเดินทางไปไหนมาไหนเกือบทั่วโลกแต่กษิดิษฐ์ก็จะอารมณ์เสียทุกครั้งที่เที่ยวบินล่าช้าไม่เป็นไปตามตารางเวลา ขณะนี้เขาแกร่วอยู่ในสนามบินนาริตะเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้วเพื่อรอเปลี่ยนเครื่อง
กษิดิษฐ์ลุกขึิ้นจากโซฟาที่สนามบินจัดให้ผู้โดยสารนั่งพักแล้ว 'เดินดูของ' ตามร้านค้าต่างๆ อีกรอบ หากเป็นการเดินทางขากลับสู่เมืองไทยเขาจะซื้อของให้หนำใจ แต่นี่เขากำลังเดินทางสู่นิวยอร์คและยังไปได้ไม่ถึงไหน
เมื่อถึงร้านขายจิวเวอรี่ กษิดิษฐ์หยุดยืนมองอยู่หน้าร้าน ความจริงเขาเห็นสร้อยคอหนึ่งเส้นที่ชอบ อยากจะซื้อใจจะขาดแต่ก็ต้องตัดใจรอเอาไว้ซื้อที่กรุงเทพฯ
ซื้อจากร้านของคุณแม่ของอาทิตย์!
เขาต้องการผูกมิตรกับอาทิตย์เอาไว้ อาทิตย์รู้จักกับอาวุธ และเขาต้องมีเพื่อนที่รูัจักกับอาวุธเพื่อประโยชน์ในการที่จะ 'เข้าถึง' อาวุธ
ตอนนี้เขาแทบจะไม่รู้จักอาวุธเลย เพื่อนของอาวุธที่เขารู้จักมีแต่อธิคมกับธงรบซึ่งก็ดูท่าว่าจะไม่ถูกกันเท่าไหร่เพราะเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น
เรื่องราวงี่เง่าที่ไม่อยากจะเชื่อว่าอธิคมกับธงรบจะทำลงไปได้
...มอมเหล้าเขากับอาวุธแล้วจัดฉากให้นอนด้วยกันบนเตียงเพื่อให้อาทิตย์มาเห็นและเข้าใจผิดเหมือนในละครทีวีน้ำเน่า...
...ทำไม ทำไมอธิคมต้องการกำจัดเขาถึงขนาดนั้น เกลียดเขามากหรือยังไง ทำไมต้องทำแบบนี้...
...อธิคมรักอนุภาพขนาดนั้นเลยหรือ...
...แล้วเขาล่ะ รักอธิคมมาก แต่ทำไมไม่เหลียวแลเขาเลย...
“พี่คม" กษิดิษฐ์พึมพำ ขณะที่คิดถึงอธิคม เขามองเห็นภาพของนายตำรวจสะท้อนอยู่ในกระจก "พี่คม...”
กษิดิษฐ์หันขวับไปมองด้านหลังเมื่อตระหนักได้ว่าภาพที่เห็นนั้นคือความจริง ขณะที่ยืนมองเครื่องประดับในตู้กระจก มีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเดินผ่านซึ่งเขาแน่ใจว่าใช่อธิคม แต่เมื่อเห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มคนนั้นที่เดินผ่านไปเขาก็รู้ว่าไม่ใช่อธิคม
กษิดิษฐ์เดินตาม อยากรู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงหน้าตาเหมือนอธิคมนัก
ผู้ชายในชุดเสื้อสีครีมกางเกงสีดำผมทรงรากไทรเดินเร็วมากจนเขาเกือบตามไม่ทัน ยิ่งเช้าใกล้เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าไม่ใช่อธิคม แต่ในใจก็นึกอยู่ว่าลักษณะการเดินนั้นค่อนข้างคล้ายกัน
ชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นแวะเข้าไปในร้านกาแฟ วินาทีที่เห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย กษิดิษฐ์แทบจะกลั้นหายใจเพราะมองอย่างไรก็คล้ายกับอธิคมมาก
...ถ้าไม่ใช่คนที่บังเอิญเกิดมาหน้าตาคล้ายกันมากก็อาจจะเป็น...เป็น...
...น้องชาย! จำได้ว่าอธิคมมีน้องชาย แต่เขาไม่เคยเห็นเสียที ความจริงเขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำเพราะมัวแต่หลงอธิคม...
คชานนท์นั่งลงบนเก้าอี้สตูลหน้าเคาท์เตอร์พร้อมสั่งเครื่องดื่มร้อนๆ ก่อนจะหันหน้าไปชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้ เขาค้อมศีรษะให้เล็กน้อยพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ เพราะรู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นกำลังจะทักเขา แต่เขาก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“เรารู้จักกันหรือเปล่าครับ" คชานนท์ถาม
“เปล่าครับ"
“คุณต้องเป็นเพื่อนพี่คมแน่ๆ" คชานนท์ยิ้มกว้าง เอาได้ไม่ยากว่าอะไรเป็นอะไร "ผมคชานนท์ครับ น้องชายคนเดียวของสารวัตรอธิคม"
“กษิดิษฐ์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" กษิดิษฐ์นั่งลงข้างๆ คชานนท์แล้วยื่นมือไปจับมือทักทายกันเหมือนชาวตะวันตก
...กษิดิษฐ์ นี่หรือคือกษิดิษฐ์ที่เขาได้ยินชื่อบ่อยๆ คนที่ร้ายกว่าใครๆ ในบรรดาเด็กเก่าๆ ของพี่ชายเรา รูปร่างหน้าตาแบบนี้นี่เอง มิน่า...
“พี่คมนี่เป็นคนมีชื่อเสียงจริงๆ ยิ่งกว่าดารา ไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก"
“คุณกับพี่คมหน้าตาเหมือนกันมาก" กษิดิษฐ์มองหน้าของคชานนท์อย่างพิจารณา
“แต่พี่คมบอกว่าเราสองคนไม่เหมือนกัน" คชานนท์แย้ง "พี่คมบอกว่าตัวเองหล่อกว่า"
“หล่อเหมือนกันครับ" กษิดิษฐ์หัวเราะ "เหมือนกันมาก แต่ว่า...”
“ผมไม่ล่ำบึ๊กเหมือนพี่คมครับ ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่ตำรวจ ไม่ต้องใช้กำลังมาก เลยไม่จำเป็นต้องเล่มกล้ามให้ใหญ่" คชานนท์ยื่นนามบัตรให้อีกฝ่าย "ถ้าคุณกษิดิษฐ์ต้องการได้คนที่ช่วยดูแลเรื่องการเงิน อย่าลังเลนะครับ ผมกล้ารับประกันว่าบริการด้านการบริหารการเงินของผมนั้น มีแต่จะทำกำไรให้ลูกค้า"
“คุณเป็น CEO บริษัทนี้หรือครับ" กษิดิษฐ์เบิกตากว้าง "ไม่น่าเชื่อ"
“เป็นประธานบอร์ดเลยครับ บริษัทของผมเลยล่ะ ฐานะแน่นปึ๊ก วางใจได้ว่าผมไม่ปิดบริษัทหนีลูกค้าแน่นอน คุณกษิดิษฐ์ทำธุรกิจอะไรครับ"
“อิมพอร์ตเอ็กซ์ปอร์ต" กษิดิษฐ์ตอบ "ผมนำเข้ารถยนต์ ตอนนี้กำลังคิดจะเอาบริษัทเข้าตลาดหุ้น"
“อ๊ะ รอก่อนครับ อย่าเพิ่ง ตอนนี้จังหวะยังไม่ค่อยดี" คชานนท์ยกมือห้าม "ปรึกษากับผมก่อน มีช่องทางอีกหลายช่องทาง เรื่องจังหวะนี่สำคัญ"
“เรื่องธุรกิจคงต้องคุยกันอีกยาว" กษิดิษฐ์แกล้งถอนหายใจเบาๆ "แต่ถ้าเครื่องยังดีเลย์ต่อ เราก็อาจจะคุยเรื่องนี้กันจนจบได้"
“ผมเดินวนวนมาในสนามบินมาได้สองสามรอบแล้ว" คชานนท์ยิ้ม ไม่ได้แสดงท่าทางหงุดหงิดเลยเมื่อพูดถึงเรื่องตารางเวลาเที่ยวบินล่าช้า "ยังแต่ไม่ได้หลับซักงีบ นี่ผมดื่มกาแฟแก้วที่ห้าแล้วนะครับ พอถึงกรุงเทพฯ สงสัยคงไม่หลับไปอีกนาน"
“ผมสองรอบ" คราวนี้กษิดิษฐ์ถอนหายใจจริงๆ "คุณยังดี อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงบ้าน ผมนี่สิ เพิ่งมาถึงนาริตะ ยังเหลือเวลาอีกตั้งยี่สิบกว่าชั่วโมง เบื่อการบินไทยจริงๆ เลยที่เลิก direct flight ไปนิวยอร์ค"
“นิวยอร์ค...” คชานนท์พูดเบาๆ พยายามเก็บความรู้สึกแปลกใจเอาไว้ พลางยื่นกาแฟให้กษิดิษฐ์ซึ่งทำหน้างงๆ "ขอโทษนะครับ ผมสั่งให้คุณโดยไม่ถามว่าคุณอยากดื่มอะไร"
“คุณสั่งตอนไหน" กษิดิษฐ์เลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจ
“ตอนที่คุณเอาแต่พิจารณาหน้าตาของผมเทียบกับพี่คมไงครับ" คชานนท์ยิ้มกว้าง "ผมส่งโค้ดลับให้พนักงาน"
กษิดิษฐ์หัวเราะชอบใจแล้วยกกาแฟขึ้นดื่มพร้อมกับบอกว่ากาแฟอร่อย คชานนท์เดาใจเขาได้ถูก คชานนท์จึงตอบว่าเดาเอาตามบุคลิกลักษณะ
“อย่างคุณกษิดิษฐ์คงไม่ดื่มแบบผมแน่นอน" คชานนท์ยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้น "แบล๊คคอฟฟี่...ถ้วยที่ห้า หมดแก้วนี้ผมก็อาจจะตาแข็งได้ไปเป็นอาทิตย์"
“เหมาะสำหรับนักธุรกิจครับ" กษิดิษฐ์ยกกาแฟขึ้นดื่มแล้วหันไปมองรอบเหมือนมองดูคนที่เดินผ่านไปมา
“คุณกษิดิษฐ์ไปนิวยอร์คช่วงใกล้ๆ คริสต์มาส คงไม่ได้ไปทำงาน" คชานนท์ถาม อยากจะประเมินท่าทีของอีกฝ่าย
“ไปเยี่ยมเพื่อนครับ"
“ผมก็เพิ่งกลับมาจากนิวยอร์ครับ เสียดายไม่ได้เจอกันในนิวยอร์ค" คชานนท์ยังคงพูดยิ้มๆ "ไปเยี่ยมเพื่อนเหมือนกันครับ แต่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ เขาย้ายไปทำงานที่อเมริกา แล้วก็ไปพักที่อพาร์ทเมนต์ผม"
“ครับ" กษิดิษฐ์พยักหน้ารับรู้ แทบจะกลั้นหายใจ
“เพื่อนพี่คม เป็นตำรวจเหมือนกันครับ ชื่ออาวุธ" คชานนท์ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มพร้อมกับลอบสังเกตแววตาของกษิดิษฐ์เมื่อตอนที่เขาบอกชื่ออาวุธ
เขาอยากจะรู้ว่า 'เพื่อน' ของกษิดิษฐ กับ 'เพื่อนรุ่นพี่' ของเขาจะเป็น 'คนเดียวกัน' หรือไม่
****4****
-
จิ้ม :z13:พี่คฑาวุธ
เชียร์อาวุธ :L1: ภานุวัฒน์เท่านั้น
-
คุณคฑาฯ
แอบตื่นเต้นอ่ะ :m21:
-
คิดถึงตะวันจัง :impress3:
-
สั้นจังเลยพี่นายอิอิ
โห้คุณกษิดิษฐ์จะเอาจิงหรือค่ะเนี้ยยกสารวัตรอาวุธให้น้องโจ้เถอะ
น้องเขาขาดความอบอุ่นนนนนน
จะว่าไปน้องนนท์ไงยังว่างงงงงงอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
ตอนนี้ สั้น และค้างคาใจ
เรื่องนี้อาจผลิกโผ ใครจะเดาใจคุณนายได้ ไม่แน่ คชานนท์ อาจจับพลัดจับผลู ปิ๊งปั้ง กับ กษิดิษฐ์ ก็เป็นได้
-
ไปได้ครึ่งทางก็เจอ "ตอ" ซะแล้วเนอะ กษิดิษฐ์
-
คิดถึงตะวันจัง :impress3:
ไปยุ่งอะไรกะตะวัน ป่านนี้คงไปลัลล้าอยู่ที่ไหนมั๊ง
-
หรือคชานนท์ จะคู่กับกษิดิษฐ์ คู่นี้น่าจะทันกันนะ ลุ้นๆๆ
-
วิ่งๆ กำลังอ่านคดีรักภาคเก่าจบ พอดีเห็นภาคใ่หม่เลยตามมาขอรับ :กอด1:
-
น้องชายคู่ขาเก่า โอวววม่ายนะคุณนาย สงสารคชานนท์
จะให้คู่อาวุธก็จะเพอร์เฟ็คไปไหน รอลุ้นคนแต่งต่อไป
-
คชานนท์จะฉลาดไปถึงไหนเนี่ย o22
-
น้องนนท์ ช่วยด้วย
น้องโจ้รับมือไม่ไว้หรอก
+1
-
พายุใหญ่กำลังจะเข้าน้องโจ้อีกแล้ว ท่าทางกษิดิษฐ์จะมุ่งมั่นกับอาวุธมาก หวังว่าคชานนท์คนเก่งจะหาทางช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบาได้
-
เมื่องกษิดิษฐ์มาเจอฤษีเปลี่ยนสารกลางทาง อะไรจะเกิดขึ้น ตายแน่กษิดิษฐ์
-
พ่อกามเทพ กำลังพิจารณา ตัวแปร ที่จะทำให้แผนคลุมถุงชนของเขาผิดคาด
เจอใครไม่เจอ โถ ๆ กษิดิษฐ์ อย่างงี้เมื่อไหร่จะสมหวังสักที
ส่วนคู่เอกตอนนี้ กำลังดำเนินไปอย่างช้า ๆ เหมือน พญาหอยทาก กำลังดำเนินไปยังพระราชวัง ฯ :m20:
เป็นกำลังใจให้ พี่นาย อย่ามัวแต่ห่วงลูก จนลืมเหล่า FC นะครับ +1 ซะ
-
ต่ออีกนิดครับ ให้จบบทที่ 4 (ตอนนี้เริ่มต้นแบบช้าๆ ได้พร้าเล่มงามครับ อีกหน่อยหอยทากก็จะใส่สเก็ตแล้วล่ะ เรื่องจะได้จบเร็วๆ 555)
“เพื่อนพี่คม เป็นตำรวจเหมือนกันครับ ชื่ออาวุธ" คชานนท์ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มพร้อมกับลอบสังเกตแววตาของกษิดิษฐ์เมื่อตอนที่เขาบอกชื่ออาวุธ
เขาอยากจะรู้ว่า 'เพื่อน' ของกษิดิษฐ กับ 'เพื่อนรุ่นพี่' ของเขาจะเป็น 'คนเดียวกัน' หรือไม่
“คุณกษิดิษฐ์เคยสนิทกับพี่คม คงรู้จักพี่วุธดี ตอนเรียนนายร้อย พี่คม พี่ธง พี่วุธ เป็นเพื่อนสนิทกัน เรียกกันว่าเป็นสามทหารเสือเลยนะครับ สนิทกันมาก มาห่างกันตอนพี่วุธไปทำงานที่อเมริกาหลายปี พอพี่วุธกลับมาเมืองไทยเพราะเรื่องรักๆ แล้วไปทำงาน DSI ก็ยิ่งกันกว่าเดิม"
“เรื่องรักๆ...” กษิดิษฐ์ทวนคำ
“คุณกษิดิษฐ์คงคิดว่าพี่วุธไม่เคยมีแฟน เห็นเงียบๆ แบบนั้น" คชานนท์ยิ้ม "แต่ก็ไม่มากเท่าพี่ชายผมหรอกครับ พี่วุธมีแฟนคนเดียว และเป็นคนเดียวที่ฝังอยู่ในใจของเขาแบบลบไม่ออก"
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ"
“แต่ตอนนี้คงพอลืมได้แล้วมั๊งครับ ไม่งั้นก็คงไม่มีปัญหากับพี่คมเรื่องรักๆ ใคร่ๆ กันหรอก" คชานนท์ยักไหล่ ทำท่าคิด "ผมว่าพี่วุธคงอยากกำลังเริ่มต้นใหม่ อยากมีรักอีกซักครั้ง หลังจากจมอยู่ในความผิดหวังมานานหลายปี"
“ท่าทางคุณคชานนท์จะรู้จักสารวัตรอาวุธมาก"
“สนิทเลยทีเดียวครับ พี่คมกับพี่ธงชอบบอกว่าผมน่าจะเป็นน้องชายพี่วุธมากกว่า"
กษิดิษฐ์ยิ้มเงียบๆ ในใจชักจะเห็นด้วยกับที่คชานนท์พูด นอกจากเรื่องหน้าตาแล้ว ไม่ว่าจะมองด้านใด คชานนท์ก็แตกต่างจากอธิคม และเหมือนกับอาวุธมากกว่า
...ดูลึก ฉลาด และซับซ้อนมากกว่า...
...เขาอ่านคชานนท์ไม่ค่อยออก พอๆ กับที่อ่านอาวุธไม่ค่อยออก...
กษิดิษฐ์ชวนคชานนท์พูดเรื่องธุรกิจทั้งที่อยากจะฟังเรื่องของอาวุธต่อ แต่เขายังไม่อยากจะเปิดเผยตัวเองมากนัก ความรู้สึกบางอย่างของเขาบอกว่ากำลังโดนคชานนท์ 'อ่าน'
...เพราะอะไร...
...เรื่องนี้เขาต้องรู้ให้ได้ แต่ตอนนี้ยังก่อน เรื่องสมรภูมิรักครั้งนี้ยังไม่จบง่ายๆ หรอก แต่หากคชานนท์จะกระโดดเข้ามาเล่นด้วยก็คงจะสนุก เพียงแต่ว่าจะอยู่ข้างไหนเท่านั้นเอง...
----- end of chapter 4 ----
-
Awoot Chapter 5
อาวุธถอนหายใจเบาๆ เมื่อเดินออกมาจากห้องนอนและมองไปเห็นภานุวัฒน์ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ระเบียง หิมะเม็ดเล็กๆ สีขาวโปรยปรายเป็นฉากหลังตัดกับสีหม่นๆ ของท้องฟ้ามหานครนิวยอร์ค แสงไฟระยิบระยับจากการตกแต่งประดับประดาในช่วงเทศกาลคริสต์มาสส่องแสงกระทบเกร็ดหิมะบางครั้งบางคราวทำให้เกิดประกายหลากสี
นายตำรวจเดินออกไปยังระเบียงกว้างนอกห้องนั่งเล่น ก้มลงมองภานุวัฒน์ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นว่า
“ไม่หนาวหรือ”
“ผมชอบดูหิมะ ผมเพิ่งเคยเห็น” ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าขาวลอยเด่นเพราะสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่สีดำสนิทที่มีฮู้ดคลุมศรีษะและมีผ้าพันคอผืนใหญ่สีน้ำตาลเข้ม อาวุธรู้สึกว่าเหมือนกำลังก้มลงมองกองผ้าห่มและมีเฉพาะใบหน้าขาวๆ โผล่ออกมา หรือไม่ก็เหมือนเด็กทารกที่ถูกแม่จับสวมชุดการ์ตูนที่ปิดคลุมทั้งตัวแล้วให้โผล่ออกมาเฉพาะใบหน้าเล็กๆ กลมๆ
“เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“หิมะไม่ปลิวเข้ามาเลยครับ” ภานุวัฒน์ตอบแล้วหันไปมองหิมะต่อ ระเบียงห้องนั่งเล่นของอพาร์ทเมนท์กว้างมากจนอาวุธไม่อยากจะเชื่อว่าอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ตั้งอยู่กลางมหานครนิวยอร์ค
“ตามใจ ผมจะนอนแล้ว อย่าลืมปิดประตูล่ะ ตอนนี้หิมะเพิ่งตก ดึกหน่อยจะลมแรงกว่านี้ เดี๋ยวจะปลิวเข้ามาในห้อง” อาวุธพูดเสร็จแล้วเดินกลับเข้าห้องแต่ก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงเศร้าๆ ของภานุวัฒน์
“พี่ครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลผม”
“อือ...” อาวุธพยักหน้า ทำเสียงในลำคอแล้วเดินต่อ ทิ้งให้ภานุวัฒน์นั่งมองตามจนตัวเองเดินเข้าห้องนอน
“ถ้าผู้กองธงรบดูแลผมก็คงดี” ภานุวัฒน์พึมพำเสียงเศร้าๆ อยู่คนเดียว
...เขาต้องการความอ่อนโยนของใครซักคนที่จะมาดูแลเขา อาวุธดูเป็นผู้ใหญ่และอ่อนโยนกว่าธงรบก็จริง แต่ก็ดูเย็นชาพอสมควร...
...ทำเหมือนเป็นสิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่ทำเพราะอยากทำ หรือทำเพราะรัก...
...รักงั้นหรือ อาวุธจะมาทำเพราะรักได้ยังไง เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน...
...แล้วใครจะทำอะไรให้เราเพราะรัก ไม่มีใครรักเรา ธงรบก็ไม่รัก พ่อก็ไม่รัก แม่ก็ไม่เคยรักเรามาแต่ไหนแต่ไร ใครๆ ก็ไม่รักเรา...
ภานุวัฒน์ก้มหน้า มองมือของตัวเองที่สอดอยู่ในถุงมือขนาดใหญ่ของอาวุธ เขาเดินทางมานิวยอร์คอย่างฉุกละหุกและไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากมาย มีเสื้อกันหนาวตัวเล็กๆ อยู่ไม่กี่ตัว ถุงมือหรือผ้าพันคอก็ไม่มี
เสื้อของอาวุธตัวใหญ่มาก และอุ่นจนเขาแทบไม่รู้สึกถึงความหนาวของนิวยอร์คที่หิมะกำลังโปรยปราย ความรู้สึกเดียวที่รู้สึกตอนนี้คือรู้สึกเย็นๆ ที่ใบหน้า
...ไม่ใช่สิ อีกความรู้สึกหนึ่งคือความรู้สึกเจ็บๆ ที่ขั้วหัวใจ...
...เจ็บที่ยังมีชีวิตอยู่...
...เขาไม่อยากจะเชื่อ คนที่ไปช่วยเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ตัวเองไม่เคยรู้จัก ขณะที่ทุรนทุรายอยู่บนรถเข็นในโรงพยาบาลเพราะพยายามฆ่าตัวตาย เขาจำได้ว่า มีมือใหญ่แข็งแรงจับมือของเขาและบีบแน่น ตอนแรกเขาแอบคิดว่าอาจจะเป็นธงรบที่มาดูเขา แต่กลับเป็นใครก็ไม่รู้...
...ผู้กองธงรบติดราชการ เขาฝากมาดู...
คำพูดสั้นๆ ของผู้ชายท่าทางใจดีคนนั้นทำให้เขารู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกนิด แม้จะเป็นความหวังที่เหมือนเปลวเทียนที่ตั้งอยู่กลางทุ่งหญ้ากว้างและมีลมพัดมาเพื่อทำให้เปลวไฟเล็กๆ ดับลงก็ตาม
“น้องต้องให้เวลากับมันบ้าง สารวัตรธงรบเขาคงยังไม่พร้อม น้องก็รู้ว่าพี่เขาเป็นคนยังไง อยู่ดีๆ จะให้เขาเปลี่ยนเลยทันทีไม่ได้หรอก” เขายังจำคำปลอบนุ่มนวลของผู้ชายคนนั้นได้ “ถอยกันคนละก้าว รอเวลาที่เหมาะๆ ที่สุดดีกว่า อย่าใจร้อนเกินไป ไม่งั้นเราก็จะไม่ได้สิ่งที่เราต้องการเลย แม้แต่เศษเสี้ยวของมัน”
พ่อของเขาโกรธมากที่เขาพยายามฆ่าตัวตาย พ่อโวยวายลั่นโรงพยาบาล คำพูดที่ทำให้เขาเจ็บปวดก็คือ “...ทำไมแกไม่ตายไปจริงๆ แกมีแต่สร้างปัญหา เมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆ ซะที ไปอยู่กับแม่แกก็ได้ ไปไหนก็ได้...”
วินาทีนั้นเอง ทำให้เขาตระหนักได้ว่า เขาไม่อยากตาย
ยิ่งพ่ออยากให้เขาตาย เขาก็จะไม่ตาย
“ตายไปเราก็ไม่ได้สิ่งที่เราอยากได้สิ ถ้ายังหายใจอยู่ ซักวันเราก็อาจจจะได้สิ่งที่เราต้องการ ไม่ได้วันนี้ก็อาจเป็นวันพรุ่งนี้ ไม่ได้พรุ่งนี้ก็อาจจะเป็นวันหลัง เพียงแต่เราต้องรู้จักรอบ้าง” ผู้ชายคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยภานุวัฒน์พูดให้กำลังใจ
...รอพี่ธงรบ...
คชานนท์วางโทรศัพท์แล้วหันไปมองนอกหน้าต่างครู่หนึ่งแล้วรีบเดินออกจากห้อง เลขานุการคนที่สองของเขาวิ่งตามและบอกว่า “มหาวิทยาลัยโทรมาค่ะ”
“มหาวิทยาลัยไหน” คชานนท์ถาม
“นิวยอร์ค...”
“อ้อ” คชานนท์รีบพยักหน้าและพูดแทรกก่อนที่เลขานุการของเขาจะพูดจบ “บอกว่ายังไม่พร้อมเข้าหอพัก ต่อรองให้เขารออีกหน่อย ส่วนเรื่องคอร์สเรียนจะมีคนไปจัดการเอง”
“แต่เราเป็นคนดำเนินการทั้งหมดตั้งแต่ต้น ที่บอกว่าจะมีใครไปจัดการนี่ จะเป็นใครจะไปจัดการคะ คุณนนท์จะไปนิวยอร์คอีกหรือคะ” เลขานุการถาม
“เปล่า” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วขมวดคิ้วเพื่อนึกอะไรบางอย่าง “อ้อ ไปจัดการเรื่องเงินด้วย”
“ค่าเทอมจ่ายไปแล้วค่ะ จะต้องให้ส่งบิลไปเก็บที่พ่อเขาไหมคะ”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึงให้ย้ายเงินของบริษัทโปรแอ็คทีพไปเข้าที่สวิส ส่วนเรื่องหุ้นของ Pullman Trust ให้ทุ่มซื้อให้หมดโควต้าเลย แล้วเงินปันผลประจำปีของพี่ชายผมให้โอนเข้าแบงค์ที่นิวยอร์ค เรื่องค่านายหน้าElleก็ให้จ่ายคุณแจ็คกี้ได้เลย” คชานนท์สั่งงานเสร็จแล้วเดินต่อ แต่ทันใดก็รีบหันกลับมาพูดกับเลขาอีกว่า “อ้อ ให้ 2 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นนะ ที่เหลือเอาเข้าแบงค์ที่นิวยอร์คให้หมด”
“แต่ปกติคุณพงษ์เอาคอมมิสชั่นเข้าที่สวิสนะคะ” เลขาแย้ง
“คอมมิสชั่นอันนี้ส่วนตัว จำไม่ได้หรือ เงินส่วนตัวไปที่นิวยอร์ค เงินสีขาวไปสิงคโปร์ เงินสีเทาไปสวิส เงินสีดำเก็บเอาไว้ที่เมืองไทย”
“คุณนนท์ค่ะ เดียร์ไม่ได้ทำเรื่องเงินนะคะ” เลขาสาวทำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเยือกเย็นเหมือนกำลังจะพยายามเตือนเจ้านาย “เดียร์เป็นเลขานัมเบอร์ทู คุณพงษ์เลขานัมเบอร์วัน เดียร์ทำเรื่องส่วนตัว คุณพงษ์เรื่องงาน”
“อ้อ” คชานนท์นึกได้ พนักหน้าเร็วๆ แล้วรีบเดินตรงไปยังลิฟท์ โดยยังมีเลขาสาวสวยเดินตาม
“แล้วคุณนนท์จะไปไหน อย่าลืมนะคะ ดินเนอร์กับซีอีโอของรีเจนท์เย็นนี้ แล้วไปปาร์ตี้ของเบนซ์ คืนนี้สองรายการเท่านั้นค่ะ แต่พรุ่งนี้ยาวเหยียด”
“เฮ้อ ตัดออกหน่อยได้ไหมคุณเดียร์ที่รัก เอาแค่สองรายการต่อคืนก็พอ ผมก็ต้องนอนเหมือนกันนะ” คชานนท์ถอนหายใจ “เมื่อไหร่ลิฟท์จะมาซักที เดี๋ยวก็ทำลิฟท์ส่วนตัวในห้องซะนี่ อ้อ อย่าลืมส่งดอกไม้ให้คุณพิมด้วยนะ”
“ส่งตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ” เลขาฯ หัวเราะเบาๆ “เลขาคุณพิมบอกว่าเธอโยนลงถังขยะทันที”
“ทำไม...” คชานนท์หันมาเลิกคิ้วใส่เลขานุการ
“คงผิดวันมั๊งคะ”
“ควรจะเป็นวันนี้ใช่หรือเปล่า” คชานนท์พึมพำกับตัวเอง ตามองอยู่ที่ตัวเลขเหนือลิฟท์
“เดียร์ไม่รู้ คุณไม่บอกนี่ว่าเป็นดอกไม้เรื่องอะไร เมื่อวานก็สั่งให้เดียร์รีบส่งไปทันทีภายในหนึ่งชั่วโมง แต่วันนี้คุณกลับมาเตือนว่าอย่าลืมส่ง คุณเบลอใหญ่แล้ว พักซักหน่อยสิคะ”
“พักได้ยังไง มันมีเรื่องสารพัดต้องทำ” คชานนท์ถอนหายใจเบาๆ เมื่อลิฟท์เปิด แต่ก่อนที่จะเดินเข้าไป ชายหนุ่มหันไปพูดเบาๆ กับเลขานุการว่่า “เรื่องงานไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายนี่สิ...”
“ยังจะเรื่องของพ่อกับเรื่องของตัวเองอีกต่างหาก...” เลขานุการยิ้มบางๆ รอให้ลิฟท์ปิดแล้วจึงหันหลังกลับ เดินไปที่ห้องทำงานช้าๆ เพื่อตามหาพุฒิพงษ์ เลขานุการลำดับที่หนึ่งของคชานนท์ซึ่งทำหน้าที่เรื่องธุรกิจต่างๆ ของบริษัทเพื่อถ่ายทอดคำสั่งของเจ้านาย
...เจ้านายของเธอพยายามจัดการสารพัดเรื่อง เตือนแล้วก็ไม่เคยเชื่อ คอยดูนะ จะพลาดเข้าซักวัน...
-
...เจ้านายของเธอพยายามจัดการสารพัดเรื่อง เตือนแล้วก็ไม่เคยเชื่อ คอยดูนะ จะพลาดเข้าซักวัน...
^
^
ติดใจกับประโยคนี้มากๆ บางครั้งก็กลัวแทนนนท์จริงๆ
เครียดแทนกลัวแทนไปหมด อยากให้นนท์เป็นคนที่มีความสุขที่สุดในเรื่องเลย
-
อยากรู้จักนทีจังเลย
-
มัวแต่จัดการเรื่องของตัวเองง ระวังไว้นะ คชานนท์ หึหึ o18
-
อยากอ่านตอน อาวุธ กับ นที มั่งจังจ่ะ :monkeysad:
-
อยากรุ้ว่าคชานนท์จะพลาดท่าให้ใคร :laugh:
จะมีวันนั้นไหมอ่ะพี่นาย
ปล. คิดถึงอาตี๋ตะวันแดงกับพี่ชายทั้ง 2 มากกกกกกกกกกกกกกกกกก :fire:
-
กำลังสนุก แต่ยังอยากอ่านให้จุใจ คิดถึงตี๋เล็กจัง
-
ตี๋เล็ก เป็นไงบ้างนะ :z2:
-
นนท์ มัวแต่วุ่นเรื่องคนอื่นนะ เด๋วได้เจอดีเองหรอก กรากกกก :pigha2:
ส่วนอาวุธ คู่ นนท์ --"
อันนี้ก็ไม่ไหว เพราะเหมือนกันเกินไป และรู้จักซึ่งกันและกันเกินไป ทันกันเกินไป
ปล ยังยืนยันเจตนารมณ์เดิม อาวุธเหมาะจะเป็นพ่อ เอ้ย พี่ชาย ให้ภาณุวัตรมากกว่า :z2:
+1 ค่ะ :กอด1:
เกาะ กระแส คิดถึงตี๋เล็กกะเสาธงด้วยคน 555
-
เก่งแค่ไหนก็ต้องมีวันพลาดสักวันนะคับ ไม่ใช่จัดการเรื่องให้คนอื่นจบแบบ Happy Ending ได้ทั้งหมด แต่มาล้มเหลวเรื่องหัวใจของตัวเองนะคับ :m17: ลางมันมาหน่อย ๆ อ่ะคับ คชานนท์กับคนที่ชื่อพิมใช่มั๊ยคับ :m17:
-
สงสารน้องโจ้
การไม่เป็นที่ต้องการ
เป็นอะไรที่โหดร้าย
เห็นใจนายนนท์จริงๆ
+1
-
:z2:
รออาวุธ
+1 :L1:
-
นนท์สู้ๆ อย่าพลาดน้าเอาใจช่วย
-
ภานุวัฒน์น่าสงสาร อาวุธช่วยที
-
คุณพิม คือใครเนี่ยะ แฟนคชานนท์เหรอ รอเฉลยอยู่นะค่ะ
-
คชานนท์คนเก่งรีบปั่นงานราฎษ์งานหลวงใหญ่ จะรีบแปลงกายเป็นกามเทพหรือคะ
-
ถ้าคชานนท์เจอปัญหาใครจะช่วยแก้หล่ะเนี่ย....
เอาใจช่วยน้องภานุให้มีคนดูแล... :o8:
-
คนสองคนที่ป่วยเพราะรัก มาเจอกัน ใกล้กัน ดูแลกัน เยียวยาซึ่งกันและกัน ขอให้โอกาสที่ถูกสร้างขึ้นครั้งนี้ ดำเนินไปได้ด้วยดีด้วยเถอะนะค่ะ :กอด1: :3123:
-
ชอบครับ สนุกดี
ขอบคุณมากครับ
-
พอเวลาคนอื่นมีเรื่องนนท์ช่วยตลอดเลย
แล้วถ้านนท์มีเรื่องจะมีคนช่วยหรือเปล่าเป็นเรื่องที่น่าคิดจริงๆ
-
คนหนึ่งเหงาและรอ อีกคนหนึ่งเพื่อมนุษย์ธรรม แล้วเมื่อไหร่ จะสำเร็จ
คนเบื่องหลังชักใย จะพลาดเมื่อไหร่ จะรีบไปรับ
+1 เพื่อพี่นายเลยนะเนี่ย
-
หายไปไหนหว่า?? :z2:
-
...เจ้านายของเธอพยายามจัดการสารพัดเรื่อง เตือนแล้วก็ไม่เคยเชื่อ คอยดูนะ จะพลาดเข้าซักวัน...
^
^
ติดใจกับประโยคนี้มากๆ
ติดใจเหมือนกัลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
-
นู๋ดิษจะคู่กะนนท์แทนละดี อิอิ
-
หายไปไหนเอ่ย!........แวะมาดันกระทู้ให้ค่ะ
อยากรู้ว่าภานุจะลงเอยกับใคร..ลุ้นค่ะลุ้น
-
นู๋ดิษจะคู่กะนนท์แทนละดี อิอิ
เป็นข้อสันนิษฐานที่ทำร้ายจิตใจผมมากๆเลย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:m3:เร้าใจสุด ๆ คุณพี่นาย ตั้งแต่ตอนแรก ยันปัจจุบัน อืม ภาคนี้ ยกให้คุณวุธเลยช่ายป่ะค่ะ ตอนอ่านภาคแรก ก็อยากให้คุณวุธได้กะน้องนนท์ แต่พออ่าน ๆ ไป มันไม่ได้ล่ะ สมควรล่ะที่จะเป็นพี่น้องที่เท่าทันกันสะมากกว่า ส่วน น้องโจ้ ผู้อาภัพ จะให้คู่กะคุณวุธผู้แสนจะเย็นชา ณปัจจุบันดีไหมเนี่ย กลัวน้องผิดหวังอีก :z3: ต้องลุ้นคุณพี่นายอย่างเดียวเลยน่ะเนี่ย
+1 ให้พี่นายไปเลย รีบกลับมาต่อเลยน่ะจ๊ะ ประชาชนรอคับคั่งไปหมดแล้วว :m26:
-
รออยู่น่าไรเตอร์ :call:
-
12 วันแล้วนะคะ....หนีไปขับรถชมวิวอยู่ที่ไหนหรือเปล่าเอ่ย...
เค้าคิดถึงภานุกับเฮียอาวุธจะแย่แล้ว...รออยู่นะคะ..ไม่เร่งค่ะ...แค่รอ
-
รักแล้วรอหน่อยนะครับ ตอนนี้กำลังยุ่งย้ายบ้านกับเลี้ยงลูกคร้าบ
-
เป็นกำลังใจให้พี่นายนะครับ :3123:
-
เข้ามารอทุกวัน มาเถอะน้า :call:
-
รับทราบค่ะ...รอค่ะรอ
แอบมีลูกตอนไหนหว่า?...สงสัยเราจะตกข่าวอย่างแรง
-
รับแซ่บคะ
-
คิดถึงน้องโจ้จังเย้ยยย
-
:z2:
รับแซบคับ เต้นรอไปพลางๆ โยว่ โยว่
-
จำไม่ได้อ่านถึงไหนแล้ว :a5:
อ่านใหม่แล้วกันขอรับ :กอด1:
-
โอเคค่ะรับทราบ รอได้เสมอ อิอิ
-
ดัน
แค่นั้นแหละที่จะบอก อิอิ
-
มาดันและรอด้วยความอยากอ่านค่ะ
-
คุณนาย ที่เค้าว่ามีลูกกวนตัว นี่คงจริงชิมิส์
รออยู่นะค่ะ
-
ท่าทางงานจะเข้าคชานนท์แล้วนะคะเนี่ย อิอิ
ปล. เป็นกำลังใจให้นะคะ writer
-
เยี่ยมๆ มองๆ :a12: รอดีก่า
-
เมียงมองด้วยคน ย้อนไปอ่านอีกรอบรอถ้าจะดี
-
คิดถึงคุณนาย :t4:
สงสัยช่วงนี้ใกล้สอบ ... หายไปเลย
-
หลบไปขี่แมงกะไซด์ ตามหาสก๊อย มาช่วยเลี้ยงลูกชายหรือไง พี่นาย
ไม่ว่าง ก็ส่งข่าวหน่อยครับ เป็นห่วง ( กลัวไม่ได้อ่านอ่ะ ) :z2:
-
โทษทีนะครับที่ให้รอนาน เพิ่งย้ายบ้านย้ายร้านเสร็จครับแล้วต้องเดินทางเป็นว่าเล่น อาทิตย์กว่าๆ ขับรถไปแล้วสามพันกิโล ส่วนมอเตอร์ไซด์ตอนนี้ไม่ต้องการสก๊อยซ์แล้วเพราะลูกชายจับจองพื้นที่เบาะหลัง เช้าไปส่ง เย็นไปรับ แล้วพาไปว่ายน้ำ ไปเรียนดนตรี ไปเตะบอล นี่ต้องพาไปทำบัตรประชาชนรอบสองสาเหตุเพราะเด็กมันไม่ชอบรูปถ่ายบัตรแรกที่เพิ่งไปทำมาเมื่อเดือนที่แล้ว แล้วแต่ละวันต้องช่วยทำการบ้าน รวมถึงสอนวิธีรีดเสื้อรีดกางเกง หาอุปกรณ์แต่งชุดลูกเสือช่วยทุกวันพฤหัสฯ อีกต่างหาก กลางคืนก็ต้องคอยไล่เข้านอนแล้วแอบไปส่องดูว่าที่บอกว่าเข้านอนแล้วนี่มันแอบเอาโทรศัพท์มากดเล่นบนเตียงหรือเปล่า บางทีก็นอนคุมโปงนะ แต่เห็นแสงแว๊บๆ เล็ดลอดออกมา เด็กวัยรุ่นมันเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าก็ไม่รู้ เวรกรรมข้าพเจ้าจริงๆ เลย นี่ก็เลยเป็นสาเหตุที่ไม่ได้พิมพ์นิยายเลยล่ะครับ
ว่าแล้วก็โพสบทที่ 5 ต่อให้เสร็จ
“ยังจะเรื่องของพ่อกับเรื่องของตัวเองอีกต่างหาก...” เลขานุการยิ้มบางๆ รอให้ลิฟท์ปิดแล้วจึงหันหลังกลับ เดินไปที่ห้องทำงานช้าๆ เพื่อตามหาพุฒิพงษ์ เลขานุการคนที่หนึ่งของคชานนท์ซึ่งทำหน้าที่เรื่องธุรกิจต่างๆ ของบริษัทเพื่อถ่ายทอดคำสั่งของเจ้านาย
...เจ้านายของเธอพยายามจัดการสารพัดเรื่อง เตือนแล้วก็ไม่เคยเชื่อ คอยดูนะ จะพลาดเข้าซักวัน...
อาวุธเดินออกมาจากห้องนอน ในมือถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ หนึ่งใบ ภานุวัฒน์กำลังเช็ดโต๊ะที่ตั้งอยู่หน้าโซฟาและเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นอาวุธก็ทำหน้าผิดหวังนิดๆ เมื่อมองเห็นว่าอาวุธกำลังจะเดินทางโดยไม่บอกเขาล่วงหน้า
“ผมจะไปทำงานสองสามวัน” อาวุธพูดขึ้นมา “ดูแลตัวเองดีๆ อย่าไปไหนไกล อย่ากลับค่ำ”
“ผมไปด้วยไม่ได้หรือครับ” ภานุวัฒน์ถาม ในใจคิดถึงตอนที่อาวุธไปทำงานที่วอชิงตันดีซีและพาเขาไปด้วย
“ไม่ได้ ผมไปทำงาน”
“แต่ว่า...” ภานุวัฒน์กำลังจะแย้งถึงตอนที่อาวุธพาเขาไปวอชิงตันดีซีด้วยแต่เมื่อเห็นสายตาเรียบนิ่งของอาวุธจึงหยุดพูดเพราะรู้ว่าฝ่ายนั้นคงไม่เปลี่ยนใจ ในสายตาของเขา อาวุธเป็นคนเด็ดขาด พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น ขัดแย้งไม่ได้
“ตอนไปดีซีแค่ไปประชุม นั่งรอได้ แต่งานคราวนี้ไม่สะดวกให้ไปด้วย” อาวุธพูดเบาๆ ขณะที่ก้มลงสวมถุงเท้า เสียงโทรศัพท์ซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นดังขึ้น อาวุธเงยหน้าขึ้นและมองไปยังโทรศัพท์ ภานุวัฒน์มองตามแล้วหันมามองอาวุธราวกับจะรอฟังคำสั่งว่าจะให้ตัวเองเดินไปรับหรือไม่แต่อาวุธลุกขึันและเดินตรงไปที่โทรศัพท์ ก้มลงมองอยู่ชั่วครู่จนโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่ห้าจึงรับสาย
“ครับ” เสียงรายเรียบของอาวุธรับโทรศัพท์สั้นๆ เป็นภาษาไทย
“สารวัตร...”
“คุณกษิดิษฐ์” อาวุธเรียกชื่อคนที่โทรศัพท์มาเบาๆ ใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย
“สารวัตรเก่งจัง จำเสียงผมได้”
“มาทำอะไรที่นิวยอร์คครับ” อาวุธถาม
“เซอร์ไพรซ์” กษิดิษฐ์หัวเราะ “ผมมาเที่ยวครับ เลยลองโทรฯ มาคุยกับสารวัตร อยากทานอาหารอร่อยๆ เผื่อสารวัตรจะแนะนำร้านดีๆ ซักสองสามร้าน”
“ถ้าใกล้ๆ แถวนี้ก็ร้านอาหารฝรั่งเศสชื่อลองเดอวูครับ”
“สารวัตรนี่เก่งสมกับเป็นมือหนึ่งของดีเอสไอจังเลย รู้ว่าผมอยู่แถวๆ นี้ด้วย” กษิดิษฐ์พูดอย่างอารมณ์ดี
“โทรศัพท์โชว์เบอร์ครับ” อาวุธตอบ “แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานให้ดีเอสไอแล้ว”
“อีเอ็นเอสใช่ไหมครับ” กษิดิษฐ์ถาม
“ผมว่าคุณกษิดิษฐ์เก่งยิ่งกว่ามือหนึ่งของดีเอสไอเสียอีกเพราะรู้ว่าผมทำงานให้หน่วยไหน” อาวุธยอมรับว่าค่อนข้างแปลกใจที่กษิดิษฐ์รู้ว่าเขามาทำงานภารกิจพิเศษที่สหรัฐอเมริกา
“ผมมีเส้นสายในสำนักงานตำรวจแห่งชาติครับ” กษิดิษฐ์ยังคงพูดกลั้วเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพูดต่อว่า “เย็นนี้ผมอยากชวนสารวัตรไปทานอาหารอร่อยๆ ด้วยกัน มาเที่ยวนิวยอร์ค ผมไม่คุ้นเคยกับที่นี่ กลัวหลง”
“ผมกำลังจะไปบอสตันครับ คงอีกสองสามวันถึงจะกลับ”
“ว๊า น่าเสียดาย”
“เอาไว้กลับมาแล้วค่อยนัดกันอีกที”
“จะไปเดี๋ยวนี้เลยหรือครับ ไม่มีเวลาเจอกันซักนิดก่อนไปหรือครับสารวัตร” กษิดิษฐ์ทำเสียงเสียดาย
“กำลังจะออกจากอพาร์ทเมนท์พอดีครับ” อาวุธตอบพลางปรายตาไปมองภานุวัฒน์ที่กำลังก้มหน้าสวมรองเท้าของตัวเองอยู่ใกล้ๆ กับประตู
“ผมอาจจะได้อยู่นิวยอร์คแค่สามวัน ตอนนี้ผมพักกับเพื่อน แต่เพื่อนผมอยู่กับแฟนในห้องสตูดิโอ ก็เลยไม่อยากจะรบกวนสองคนนั้นนานเกินไป แฟนเพื่อนผมขี้หึง คงกลัวว่าผมจะไปแย่งแฟนตัวเอง” กษิดิษฐ์หัวเราะ “ผมเลยคิดว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนอีกคนที่ชิคาโก้”
“กลับจากชิคาโก้ก็เจอกันได้นี่ครับ” อาวุธพูด
“ก็คงงั้นล่ะครับ แต่ถ้าสารวัตรกลับก่อนที่ผมจะไปชิคาโก้ ผมก็อยากจะเจอสารวัตรก่อนไป ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึง” กษิดิษฐ์พูดเสียงอ่อนโยน
อาวุธนิ่งไปชั่วอึดใจ เขารู้ว่ากษิดิษฐ์กำลังสื่อความนัยบางอย่าง ความจริงเขาสามารถเสนอให้กษิดิษฐ์มาพักด้วยก็ได้ แต่ในเมื่อมีภานุวัฒน์เขาก็รู้สึกว่าคงไม่เหมาะ
หลังจากจบการสนทนากับกษิดิษฐ์ อาวุธก็เดินย้อนกลับไปในห้องนอนและหยิบแผนที่นิวยอร์คซิตี้เพื่อให้ภานุวัฒน์เก็บไว้ใช้ ภานุวัฒน์บอกว่าจะไม่ไปไหนไกลเกินระยะเดินเท้าจากอพาร์ทเมนท์ที่พัก
“ถ้าจะไปสวนสาธารณะก็ไปกลางวัน ถ้ามีใครมาตีสนิทก็ไม่ต้องคุยด้วย เบื่อก็ไปเดินเล่นตามห้าง แต่อย่าอยู่ดึก นิวยอร์คตอนกลางคืนอันตราย” อาวุธเตือน
“ผมคงไปนั่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะครับ” ภานุวัฒน์ตอบ “พี่วุธจะไปสามวันจริงๆ หรือครับ นอนสองคืน หรือว่าสามคืน”
“สองหรือสาม ยังไม่แน่” อาวุธเดินไปที่ประตู ภานุวัฒน์เดินตาม เมื่ออาวุธหันมามองจึงรีบพูดว่าจะไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ อาวุธเลือกเดินลงบันไดแทนที่จะใช้ลิฟท์ ภานุวัฒน์ตามมาห่างๆ ท่าทางนิ่งเฉยของอาวุธทำให้เขาไม่กล้าถามคำถามอะไรอีก
“มีเงินดอลลาร์หรือเปล่า” อาวุธถามขึ้นเมื่อลงมาถึงห้องโถงชั้นหนึ่งของอาคารอพาร์ทเมนท์
“มีครับ” ภานุวัฒน์พยักหน้า “ผมแทบจะไม่ได้ใช้เงินเลยครับ”
“ซื้ออะไรอย่างอื่นทานบ้าง อย่าซื้อแต่เบอร์เกอร์ของแม็คโดนัลล์อย่างเดียว”
“ผมไม่รู้จะซื้อยังไง” ภานุวัฒน์ยิ้มบางๆ “ผมก็เลยเอาแต่ชี้นิ้วเลือกๆ เอาอย่างเดียว”
“ไว้กลับมาจะพาไปทานอาหารอร่อย” อาวุธพูดแล้วเอื้อมมือไปดึงประตูด้านหน้าแล้วหยุดรอ ลืมตัวไปว่าตัวเองกำลังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเปิดประตูให้อีกฝ่ายเดินออกไปก่อน แต่เมื่อเห็นภานุวัฒน์ลังเลจึงรู้สึกตัว อาวุธจึงก้าวเดินออกไปก่อนและปิดประตูตามหลังโดยไม่รอภานุวัฒน์
...เขาไม่อยากให้ภานุวัฒน์ใกล้ชิดเขามากไปกว่านี้ แค่ให้ที่พักเขาก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจมากพอแล้ว...
...เขาไม่อยากยุ่งกับเด็กของธงรบ เข็ดจริงๆ ตั้งแต่เรื่องของอาทิตย์...
...ภานุวัฒน์กำลังเคว้งคว้าง ต้องการหาหลักยึด เขารู้ว่าเด็กวัยรุ่นอ่อนไหวเรื่องความรัก ภานุวัฒน์รักและหลงธงรบก็จริง แต่เมื่อเจอคนที่ให้ความอบอุ่นก็อาจจะตัดใจจากคนเก่าได้ไม่ยาก ไม่เหมือนผู้ใหญ่...
-
Awoot Chapter 6
ตอนแรกกษิดิษฐ์ตั้งใจว่าจะบุกไปหาอาวุธเลยที่อพาร์ทเมนท์ ตั้งใจว่าจะเคาะประตูห้องให้อาวุธเปิดออกมาและเห็นเขายืนอยู่หน้าประตู จากนั้นก็จะพูดว่า “เซอร์ไพรซ์” แต่กษิดิษฐ์ก็เปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายโดยเลือกที่จะโทรศัพท์ไปหยั่งเชิงดูก่อน อาวุธเป็นคนเงียบขรึม อ่านยาก เขาจะใจร้อนไม่ได้
ถ้าอยากได้อาวุธ ต้องใจเย็น ใช้วิธีการแบบที่เคยทำกับอธิคมหรือคนอื่นๆ นั้นคงไม่เหมาะ
สำหรับอธิคม แค่ถอดเสื้อผ้า ทำหน้าตาท่าทางยั่วยวน อธิคมก็วิ่งเข้ามาหาทันที
...แต่เมื่อเสร็จกิจ อธิคมก็วิ่งหนีไปทันทีเหมือนกัน และจะวิ่งเข้ามาหาอีกเมื่อต้องการความสนุก เข้าทำนอง มาง่าย ไปง่าย...
...อาวุธนั้นดู 'ยาก' แต่เมื่อ 'ได้มา' แล้วก็คงจะไม่ 'ไปง่าย' เหมือนอธิคม
กษิดิษฐ์ยกกาแฟขึ้นดื่ม สายตาจับอยู่ที่ตึกสูงตรงข้ามร้านกาแฟ อาวุธพักอยู่ในห้องชุดขนาดสองห้องนอนบนชั้นที่ 7 ซึ่งเป็นทรัพย์สินของคชานนท์
เมื่อนึกถึงคชานนท์เขาก็อดคิดถึงอธิคมอีกไม่ได้ สองคนนี้หน้าตาเหมือนกันมาก แต่บุคลิกนั้นแตกต่างกันเห็นได้ชัดจนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นพี่น้องกัน
คชานนท์นั้นฉลาด...
ฉลาดเหมือนอาวุธ...
อธิคมก็ฉลาด แต่ไม่ซับซ้อนเท่าสองคนนั้นซึ่งเขาอ่านไม่ออกเลย อธิคมตรงไปตรงมา โผงผาง ไม่เก็บความรู้สึก ค่อนข้างอารมณ์ร้อน
แบบที่เขาชอบ!
แต่อาวุธฉลาดกว่า ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ได้รับภารกิจสำคัญมากของหน่วยงานพิเศษของสำนักงานตำรวจแห่งชาติแบบบินเดี่ยวมาทำงานไกลถึงนิวยอร์คแบบนี้หรอก กษิดิษฐ์ยอมรับว่าตอนที่โทรศัพท์ไปทักทายอาวุธนั้นเขายังค่อนข้างหวั่นเกรงอยู่ว่าอาวุธจะรู้ว่าเขาอยู่ในตึกตรงกันข้ามกับตึกอพาร์ทเมนท์ของตัวเอง
หรือบางทีอาวุธอาจจะรู้ แต่ก็ทำเป็นเฉยๆ ไม่เหมือนอธิคม รายนั้นหากฉุกคิดได้ก็จะพูดออกมาทันทีโดยไม่รีรอ ส่วนธงรบไม่ต้องพูดถึง กว่าจะคิดได้นั้นต้องใช้เวลานาน เผลอๆ อาจคิดไม่ได้ หรือหากมีคนบอกก็จะทำท่างงๆ ต้องอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงจะเข้าใจ
...ในจำนวนสามหนุ่มที่เขาได้รู้มาว่าเคยสนิทกันระดับ 'สามทหารเสือ' ไม่ว่าจะเปรียบเทียบยังไง อาวุธก็เหนือกว่าคู่หูสองคนนั่น...
...เหนือกว่าอธิคม...
...อาวุธเป็นผู้ใหญ่กว่า เก่งกว่า ฉลาดกว่า หน้าที่การงานเหนือกว่า รูปร่างหน้าตาก็เหนือกว่า อธิคมสู้อาวุธไม่ได้เลย...
...สุภาพ อ่อนโยน อบอุ่น ไม่เลือดร้อน ไม่ห่าม ไม่เถื่อนเหมือนอธิคม...
...อธิคม มีดีแค่บนเตียงเท่านั้น...
...ในเมื่อตอนนี้เขาต้องการความรักที่จริงจัง อาวุธเป็นคนที่เหมาะที่สุด...
กษิดิษฐ์เรียกพนักงานให้เก็บเงินค่ากาแฟแล้วลุกขึ้น แต่ทันใดก็ต้องชะงักเมื่อมองไปยังตึกอพาร์ทเมนท์ของอาวุธแล้วเห็นอีกฝ่ายเดินออกมาจากประตูหน้า ในมือถึงกระเป๋าเดินทาง
ตอนแรกเขาคิดว่าอาวุธพูดจาบ่ายเบี่ยง แกล้งบอกว่าต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างเมืองเป็นการหลีกเลี่ยงที่จะไม่ต้องชวนเขาให้ไปพักที่อพาร์ทเมนท์ด้วย แต่เขาก็มองอาวุธผิด สารวัตรรูปหล่อคนนี้พูดจริง ไม่ได้หลอก
...ไม่เหมือนอธิคม รายนั้นลื่นเป็นปลาไหล จับไม่เคยได้เสียที...
กษิดิษฐ์ยิ้มแล้วเดินเข้าไปชิดกระจกของร้านกาแฟเพื่อมองอาวุธให้เต็มตา
อาวุธสูงพอๆ กับอธิคม แต่รูปร่างไม่บึกบึนเท่า ผิวขาวกว่า แม้อธิคมจะไม่ได้เป็นคนผิวเข้มเท่าไหร่นัก แต่การเป็นคนที่ชอบตากแดดทำให้ผิวเข้มมากกว่าเดิม อาวุธผมยาวกว่าและหวีจัดทรงเรียบร้อย ไม่เหมือนอธิคมที่ชอบปล่อยให้ผมยุ่ง อาวุธแต่งตัวเรียบร้อย ไม่ปล่อยให้ชายเสื้อหลุดลุ่ย สีเสื้อเข้ากับสีกางเกงและรองเท้า ส่วนอธิคมชอบสวมเสื้อเชิ้ทตัวเก่าๆ ไม่ติดกระดุมสองเม็ดบนสุด เบิดเสื้อแบะออกให้เห็นแผงอกกว้างและม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างลวกๆ
ท่าเดินของอาวุธสง่าผ่าเผย เหมือนเดินสวนสนาม ไม่ยียวนกวนประสาท และ...
กษิดิษฐหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นอาวุธหันไปพูดอะไรกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินตามหลังมา เด็กหนุ่มคนนั้นเอาแต่พยักหน้าแล้วยื่นมือไปรับอะไรบางอย่างจากอาวุธ
...จากตรงนี้เขาพอจะมองเห็นกิริยาท่าทางของเด็กคนนั้นและเขาใจได้ไม่ยาก พออาวุธหันหลัง เด็กคนนั้นก็ทำท่าเหมือนอยากจะโผเข้าไปกอด เมื่ออาวุธเดินจากไปก็ยืนนิ่ง มอง และทำท่าเหมือนอยากจะวิ่งตาม...
...อาลัยอาวรณ์!...
...เด็กคนนี้เป็นใคร...
...นี่หรือเปล่าที่อาวุธไม่เสนอให้เขาไปพักด้วยตอนที่เขาบอกว่ามานิวยอร์คแล้วไม่สะดวกเรื่้องที่พัก...
...ไม่ได้แล้ว เขาไม่ต้องการให้มีใครมาขวางทางของเขา เด็กคนนี้จะเป็นใครก็ตาม จะต้องถูกกำจัด...
ภานุวัฒน์ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน ตอนแรกตั้งใจว่าจะลองใช้รถไฟใต้ดินเพื่อเดินทางยังสถานที่ต่างๆ แต่เขาก็ไม่กล้า อาวุธบอกว่ากลับมาจากทางทำงานจะพาเขาตระเวนให้ทั่วนิวยอร์คเพื่อให้รู้สึกคุ้นเคย
...สามวันที่อาวุธไม่อยู่เขาคงจะเหงามาก...
ภานุวัฒน์อยากมีเพื่อนสักคน หรือไม่ก็เจอคนไทยที่พอจะได้ใช้ภาษาไทยคุยกันบ้าง แต่มาอยู่นิวยอร์คได้หลายวันแล้ว ไม่เคยเจอคนไทยแม้แต่คนเดียว
...เขาอยากกลับเมืองไทย แต่ก็กลับไปไม่ได้เพราะพ่อไม่อยากให้เขากลับไป พ่อไม่ต้องการเขา...
...และที่สำคัญ เขาคงมีความทุกข์ ถ้าได้อยู่ใกล้ๆ กับผู้กองธงรบ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ได้พบหน้า...
...เมื่อไหร่เขาจะลืมได้เสียที...
...เขาอยากมีใครซักคนในชีวิต...
หลังจากเดินเล่นไม่นานภานุวัฒน์ก็เบื่อจึงตัดสินใจกลับอพาร์ทเมนท์เพื่อเก็บของให้เรียบร้อย ความจริงทุกอย่างเรียบร้อยดีอยู่แล้วเพราะอาวุธเป็นคนมีระเบียบมาก แตกต่างจากห้องพักของธงรบราวฟ้ากับดิน ทุกครั้งที่เขาเก็บของให้ธงรบก็ต้องนั่งพักเหนื่อยกว่าสิบนาทีหลังจากเสร็จงาน
เย็นนี้เขาตั้งใจจะลองไปทานอาหารนอกบ้านซึ่งเป็นร้านอาหารธรรมดาไม่ใช่ร้านแม็คโดนัลด์ เมื่อครู่ที่ไปเดินเล่นเขามองเห็นร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งใกล้หัวมุมถนนที่เลี้ยวขวาเพื่อตรงไปยังทางลงรถไฟใต้ดิน
ขณะที่กำลังนึกภาพถนนหนทางที่ตัวเองเพิ่งได้เห็นมา เสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น ภานุวัฒน์แปลกใจเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีใครมาหาอาวุธ
ภานุวัฒน์คิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนของอาวุธ แต่ชายหนุ่มก็หนักใจว่าจะสื่อสารกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างไรดี ตัวเองก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เรื่อง
เสียงกริ่งดังขึ้นหลายครั้ง ตามด้วยเสียงเคาะประตูถี่ๆ ภานุวัฒน์จึงตัดสินใจไปเปิดประตู คนที่ยืนอยู่หน้าห้องชุดเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมเข้ม แต่งตัวเนี้ยบเหมือนกระโดดออกมาจากนิตยสารแฟชั่น
“สารวัตรอยู่ไหมครับ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูถามขึ้นเป็นภาษาไทย
“สารวัตร...” ภานุวัฒน์ทวนคำ ขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัยทั้งๆ ที่รู้สึกโล่งใจว่าคนที่มาเยือนเป็นคนไทยและพูดภาษาเดียวกัน
“พันตำรวจโทอาวุธ” ชายหนุ่มหน้าตาดีพูดต่อ “สารวัตรพักอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ...ครับ” ภานุวัฒน์พยักหน้า
...อาวุธ เป็นตำรวจ!...
...เหมือนผู้กองธงรบของเขา เหมือนสารวัตรธงรบ...
“น้องเป็นน้องชายสารวัตรหรือเปล่า แต่หน้าตาไม่เห็นเหมือนกัน”
“เปล่าครับ”
“หรือว่าเป็นแฟน”
“โอ๊ย เปล่านะครับ” ภานุวัฒน์รีบปฏิเสธ
“ข้างนอกหนาว ขอเข้าไปหน่อยสิ” กษิดิษฐ์ยิ้มมุมปากแล้วขยับเท้า โดยไม่รอให้ภานุวัฒน์ตอบด้วยซ้ำ
...ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่แฟน โชคดีไป แต่ยังไงก็ไม่ควรจะอยู่ที่นี่กับอาวุธ เมื่อมองโดยรวมแม้จะดูด้อยกว่าเขา แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี อยู่กับอาวุธสองต่อสอง ใครจะรู้ว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น...
...แต่หากอาวุธอยู่กับเขาสองต่อสอง ไม่รอดมือเขาไปแน่ คราวนี้จะต้องไม่เหมือนคราวนั้นที่โดนอธิคมกับธงรบแกล้งจัดฉากเลียนแบบละครน้ำเน่าในทีวี ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้เขาคิดแล้ว...
...อาวุธนี่ล่ะจะเป็นแฟนคนต่อไปของเขา...
อาวุธสอดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่บนถนนฝั่งตรงกันข้ามกับสวนสาธารณะกลางเมืองคลีฟแลนด์เพื่อพบกับเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นทูตทหารที่ประจำการอยู่ในสหรัฐอเมริกา เมื่อครู่เขาโทรศัพท์คุยกับภานุวัฒน์เพื่อสอบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ภานุวัฒน์พยายามทำเสียงสดชื่น คงเป็นเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วง แต่เขาจับน้ำเสียงได้ว่าภานุวัฒน์กำลังเหงามาก และเมื่อคุยโทรศัพท์กับเขาเสร็จก็คงเอาแน่นั่งเหม่อมองดูหิมะตก
ภานุวัฒน์บอกเขาว่าวันนี้ไปทานอาหารจีนและใช้เวลาตั้งนานกว่าจะสื่อสารกับคนขายรู้เรื่อง แต่ก็คุ้มค่ากับความพยายามเพราะอาหารอร่อยกว่าแฮมเบอร์เกอร์ของแม็คโดนัลด์มาก
… “พี่วุธกลับมา ผมจะพาไปทาน ไม่แพงหรอกครับ”...
อาวุธนึกถึงคำพูดของภานุวัฒน์แล้วอดยิ้มไม่ได้ เขารู้ว่าภานุวัฒน์ค่อนข้างกลัวถูกเขาดุที่ใช้เงินซื้ออะไรแพงๆ
หากไม่นับว่าภานุวัฒน์เป็น 'เด็กเก่า' ของธงรบ เขาก็คงไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะให้พักอยู่ด้วย ภานุวัฒน์เป็นเด็กเรียบร้อย ขี้เกรงใจ พูดง่าย บอกอะไรก็ฟัง ดูๆ ไปก็เหมือนน้องชายตัวเล็กๆ น่ารักคนหนึ่ง
อาวุธเดินเข้าไปในร้านอาหารและมองเห็นคนที่เขาต้องมาพบเรื่องาน ขณะนี้เขากำลังสือบหาแหล่งกบดานของนักการเมืองไทยคนหนึ่งซึ่งหนีคดีมาหลบอยู่ในสหรัฐอเมริกา
“เฮ้ อาวุธ มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค ไม่ได้เจอกันนาน มาดยูยังดูเท่เฉียบขาดเหมือนเดิม” ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มโบกมือทักทายและพูดกับอาวุธเป็นภาษาอังกฤษ
“หยุดเรียกแบบนี้ได้แล้ว” อาวุธตอบกลับเป็นภาษาไทยแล้วนั่งลงตรงข้ามกับคนที่นั่งยิ้มกว้างอยู่ที่โต๊ะซึ่งติดกับหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปเห็นสวนสาธารณะ
“เพื่อนสองคนนั้นเป็นยังไงบ้าง”
“ก็สบายดี” อาวุธหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบริกรซึ่งรีบเดินเข้ามารอรับคำสั่งทันทีที่เขานั่งลงที่โต๊ะ
“ได้ยินว่าต่อยกัน”
“ทำไมข่าวมันเร็วขนาดนี้” อาวุธขมวดคิ้ว ส่ายหน้่าอย่างไม่ชอบใจ
“เพื่อนรุ่นเดียวกัน ก็ต้องมีการสื่อสารพูดคุยกันเป็นธรรมดา”
“นายไม่ได้เรียนรุ่นเดียวกับเรา” อาวุธส่ายหน้า “คนล่ะเหล่าด้วยซ้ำ”
“ถึงเป็นพี่หนึ่งรุ่น และคนละเหล่า แต่ก็มีสบายในรุ่นของยู” อีกฝ่ายแย้ง
“ใคร”
“อย่ารู้เลย ไม่อยากให้สปายของไอถูกเด็ดหัว สปายก็ต้องเป็นสปาย ต้องรักษาสถานภาพของตัวเองให้เป็นความลับ” รุ่นพี่ของอาวุธพูดยิ้มๆ พร้อมกับวางซองเอกสารลงบนโต๊ะ “นี่คือข้อมูลของนาวาอากาศเอกจักราวุธ รายงานล่าสุดบอกว่าอยู่ที่ดีทรอยด์ ไม่ใกล้ไม่ใกลแต่เข้าถึงยาก มีพวกแก๊งค์ค้ายาผิวดำคุ้มครองอยู่”
“แก๊งค์ค้ายานี่นะ” อาวุธทำเสียงไม่อยากจะเชื่อ “ถ้าเขาจะลี้ภัยทางการเมืองแล้วไปยุ่งกับพวกแก๊งค์ค้ายา มันไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองเลยนะ”
“เขามีอะไรมากกว่านั้น ซับซ้อนซ่อนเงื่อน อ่านดูเองก็แล้วกัน” รุ่นพี่ของอาวุธโน้มตัวเข้ามาใกล้ “มีอะไรดีๆ ที่ยูควรจะรู้อีกเยอะ ข้อมูลบางอย่างอาจทำให้ยูแทบช๊อค เชื่อสิ”
“จักราวุธ...”
“อายุยังไม่มาก แต่มาได้ถึงขนาดนี้ก็เรียกได้ว่าไม่ธรรมดา ยูประมาทไม่ได้ เรื่องนี้อาจจะใหญ่กว่าที่ยูจะทำได้คนเดียว”
“แต่ถ้าเกี่ยวกับเรื่องค้ายาก็อาจจะง่ายเข้า” อาวุธหรี่ตา ใช้ความคิด
“ซีไอเอคนนี้กำลังตามเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน” รุ่นพี่ของอาวุธยื่นนามบัตรให้ “ยังเด็ก แต่ฝีมือไม่ใช่ย่อย ชื่อเป็นฝรั่ง แต่เป็นลูกครึ่ง พูดไทยชัด ลองติดต่อดู เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม”
“ติดต่อแบบไม่เป็นทางการ” อาวุธพึมพำ
“คุณชายอาวุธครับ บางทีก็ต้องมีการทำงานแบบนอกตำราบ้างนะ แต่ถ้าจะทำงานกับเขาเป็นทางการก็รอเจ้าหน้าที่สายงานที่รับผิดชอบอีเอ็นเอ็สของยูประสานงานให้ จะรอไหวไหมล่ะ”
“ไม่ไหว” อาวุธส่ายหน้าพร้อมกับเก็บนามบัตรของซีไอเอคนนั้นเข้ากระเป๋าเสื้อ
“ได้ข่าวว่าเลี้ยงต้อย” รุ่นพี่ของอาวุธพูดเสร็จแล้วหัวเราะเบาๆ พลางตักอาหารเข้าปาก
“บางที พรุ่งนี้อาจจะต้องไปดีทรอยด์” อาวุธทำเป็นไม่ได้ยิน
“ยูมีห่วงผูกคอแบบนี้ ระวังทำงานไม่สะดวก สปายที่ไหน ทำงานด้วย เลี้ยงเด็กด้วย”
“ผมไม่ใช่สปาย” อาวุธยักไหล่ “ผมทำงานเปิดเผย ผมมารับหน้าที่ที่อเมริกาเป็นทางการ ใครก็รู้ว่าผมเป็นตำรวจของอีเอสเอ็น จะเรียกได้ว่าเป็นทูตตำรวจก็ว่าได้”
“ประชุมและทำงานด้านจิตวิทยา เป็นพีอาร์ให้ตำรวจไทย” รุ่นพี่ของอาวุธพยักหน้า “แล้วเมื่อไหร่จะได้ตัวนาวาอากาศเอกจักราวุธรูปหล่อที่เขี้ยวเล็บแพรวพราว”
“ไม่นานหรอก”
“วุธ อย่าให้เรื่องเด็กนั่นมาถ่วงยูนะ ขอแสดงความเห็นหน่อย ในฐานะรุ่นพี่ที่เห็นยูมานาน” รุ่นพี่ของอาวุธพูดเสียงจริงจัง
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใย ผมจะทำงานนี้ให้ดีที่สุด ผมเคยมีประสบการณ์แล้ว จะไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”
“ดีมาก อย่างนี้สิสารวัตรอาวุธ มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค”
อาวุธทำหน้าเรียบนิ่ง ไม่สนใจที่โดนเพื่อนรุ่นพี่ล้อ แต่ในใจอดฉุนคชานนท์ไม่ได้ที่เอาเรื่องที่ภานุวัฒน์อยู่กับเขาไปบอก
...คอยดูเถอะ จะจัดการคชานนท์ให้ดู...
***end of chapter 6***
-
Awoot Chapter 7
กษิดิษฐ์เดินเข้าไปในผับแล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์บาร์เหล้าและสั่งเตกิลาร์หนึ่งช๊อต ชายหนุ่มหน้าคมเข้มซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ หันมามองพร้อมกับส่งยิ้มให้แต่เขาไม่สนใจ
เขาไม่ชอบลูกครึ่ง ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมากก็จริงแต่ลูกครึ่งเอเชีย-ตะวันตกไม่ทำให้เขาเกิดความสนใจแม้แต่น้อย
เขาชอบคนลักษณะอย่างอธิคม
...ห้าว เข้ม ดูเจ้าเล่ห์ เป็นแบดบอยนิดๆ ไม่ใช่คนที่สำอางค์เหมือนนายแบบแฟชั่นอย่างคนนี้...
...แต่อาวุธล่ะ!...
...อาวุธเป็นคนมีมาด ขรึม นิ่ง ซับซ้อน เข้าใจยาก...
...ไม่ใช่สไตล์ที่เขาชอบเลย...
...ยังไงเขาก็ลืมอธิคมไม่ได้...
กษิดิษฐ์รับแก้วเหล้าจากบาร์เทนเอร์แล้วมองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยสายตาครุ่นคิด ตอนที่คบกับอธิคม เขามักจะสั่งเตกิลาร์และท้าดวลกัน อธิคมคอแข็งมากและเขาก็แพ้ทุกครั้ง หลังจากดื่มจนเกือบเมา ค่ำคืนของเขากับอธิคมก็จบลงบนเตียงนอน รุ่งเช้าอธิคมก็จะไปทำงานและหายไปหลายวันซึ่งเขารู้ว่านายตำรวจก็คงจะเตร่อยู่ตามสถานที่เที่ยวกลางคืนกับธงรบเพื่อนคู่หู
...สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับอธิคมเป็นเพียงความต้องการทางกายอย่างเดียวเท่านั้นหรือ อธิคมไม่เคยเอ่ยคำว่ารัก เขาต่างหากที่เอาแต่บอกว่ารัก แล้วอธิคมก็จะหัวเราะและทำท่าเจ้าชู้ ก่อนจะจบลงบนเตียงเสมอ...
...หากเป็นเพียงความต้องการทางกายเพียงอย่างเดียว เมื่อผ่านมาหลายปี เขาก็ควรจะลืมสิ แต่นี่เขากลับมานั่งคิดเรื่องนี้อีก และดูเหมือนว่าจะตัดใจจากอธิคมไม่ได้ ทั้งๆ ที่มีอาวุธอยู่ตรงหน้า ทั้งๆ ที่พยายามบอกตัวเองว่าอาวุธคือคนที่เขาต้องการ ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะไม่สนใจเรื่องระหว่างเขากับอธิคมในอดีตต่อไปอีกแล้ว...
...ไม่เช่นนั้นเขาก็คงไม่ตอบปฏิเสธศรุตกับรวิญช์เรื่องเป็นหัวหน้าขบวนการทำลายล้างความสัมพันธ์ของอนุภาพกับอธิคม...
...อนุภาพมีอะไรดี อนุภาพเทียบเขาไม่ได้ซักนิด หน้าตาก็จืดชืด บุคลิกก็เรียบนิ่ง น่าเบื่อ ไม่ใช่สไตล์ที่อธิคมชอบด้วยซ้ำ...
...เหมือนที่อาวุธไม่ใช่สไตล์แบบที่เขาชอบ...
...โอ๊ย ปวดหัว สับสนเหลือเกิน ทำไมต้องมานั่งทนทุกข์กับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ด้วยนะ เมื่อไหร่จะสมหวังซักที...
...แต่เอาล่ะ ในเมื่อมาถึงนิวยอร์คขนาดนี้แล้ว อาวุธนี่ล่ะจะต้องเป็นของเขา ลืมอธิคมไปซะ เขาอุตส่าห์ 'จัดการ' เด็กคนนั้นไปแล้ว เมื่อเดินหน้า ก็ไม่ควรจะถอยหลังกลับ...
...แต่ทำไม่เขายังไม่รู้สึกสบายใจ ภานุวัฒน์ดูเป็นคนหัวอ่อน แค่โดนเขาโจมตีทางจิตวิทยาแบบนิ่มๆ ก็ดูเหมือนจะกระเจิดกระเจิง...
...แต่ภานุวัฒน์ไม่ได้มีอะไรกับอาวุธ และอาวุธก็ดูท่าว่าจะไม่ได้เป็นคนนิยมเด็ก เขาค่อนข้างแน่ใจว่าภานุวัฒน์ไม่ใช่สไตล์แบบที่อาวุธชอบ...
...แต่หากไม่มีภานุวัฒน์เป็นก้างขวางคอ เขาจะได้อาวุธมาครอบครองหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ภานุวัฒน์บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับอาวุธ แค่อาศัยอยู่ไม่เกินสองอาทิตย์ก็จะย้ายเข้าหอพักมหาวิทยาลัย...
…
“แล้วถ้าสารวัตรเปลี่ยนใจให้อยู่ที่นี่ด้วยกันเลยล่ะ น้องจะทำยังไง” เขาถามภานุวัฒน์เมื่อตอนหัวค่ำที่ผ่านมา
“ผมคงไม่รบกวนพี่เขาหรอกครับ”
“ทำไมต้องไปอยู่หอพัก ที่นี้ก็มีสองห้องนอน ประหยัดไปได้เยอะแยะ สารวัตรเองก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ต้องไปทำงานที่นั่นที่นี่อยู่บ่อยๆ”
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ภานุวัฒน์ตอบแล้วแสดงท่าทางลังเล “ถ้าเป็นยังงั้นก็คงแล้วแต่พี่วุธ”
“แฟนเขาไม่ว่าหรือไง อยู่กับน้องสองต่อสอง แฟนเขาอาจเข้าใจผิด”
“ผมไม่ทราบว่าพี่เขามีแฟนแล้วหรือยัง”
“คงยังไม่มี” กษิดิษฐ์ยักไหล่ “แต่ถ้าหากจะมีก็คงลำบาก”
“ทำไมหรือครับ” ภานุวัฒน์ถาม สายตาอยากรู้ กษิดิษฐ์มองดวงตาใสซื่อคู่นั้นแล้วคิดในใจว่า 'ไอ้หนูเอ๊ย ทำไมช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย'
“ก็น้องอยู่กับสารวัตร แบบนี้จะให้เขามีได้ยังไง หรือถ้ามีคนมาชอบสารวัตร ใครที่ไหนจะกล้าเข้ามายุ่ง เห็นว่าอยู่กันแบบนี้ เขาก็คงคิดว่าเป็นอะไรกัน หรือก็คงไม่แน่ใจในตัวสารวัตร”
“จริงหรือครับ”
“น้องจะไปบอกกับทุกคนได้ไหมล่ะว่าตัวเองกับสารวัตรไม่ได้เป็นอะไรกัน คนอื่นเขาไม่เชื่อหรอก เห็นปุ๊บเขาก็ต้องคิดว่ามีอะไรกันแน่ๆ สารวัตรก็หมดโอกาส ประตูปิดตาย ใครจะมาอยากมายุ่งกับคนมีเจ้าของ”
“ผมแค่อาศัยอยู่ไม่กี่อาทิตย์” ภานุวัฒน์พึมพำ
“เท่านั้นจริงๆ หรือ” กษิดิษฐ์เลิกคิ้ว “คนช่วยเหลือกันถึงขนาดนี้ พอได้เข้าหอพักก็จะถือว่ากลายเป็นคนไม่รู้จักกัน ไม่มีบุญคุณต่อกันเลยหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” ภานุวัฒน์รีบปฏิเสธ
“นั่นไง น้องกับสารวัตรก็คงจะเจอกันอีก นิวยอร์คเป็นเมืองใหญ่ก็จริง แต่คนไทยก็มีกลุ่มของของคนไทยที่แทบจะรู้จักกันหมดทุกคน น้องจะเลี่ยงที่จะไม่เจอสารวัตรยังงั้นหรือ และถ้าคนอื่นรู้ว่าสารวัตรกับน้องผูกพันกัน อย่าที่บอก ใครจะกล้าเข้ามาแทรก สังคมคนไทยที่นี่เป็นสังคมแคบๆ ใครทำอะไรกับใครที่ไหนเมื่อไหร่ และอย่างไร เขารู้กันหมดเลยรู้ไหม”
“แล้วผมจะทำยังไงดีครับ”
“ไม่รู้สิ” กษิดิษฐ์ยักไหล่ “ถ้าเป็นพี่ก็คง...”
“ผมไม่อยากให้พี่วุธมีปัญหา ถ้าพี่เค้าอยากจะมีใครซักคนผมก็จะ...”
“เขาอาจจะมีแล้วก็ได้” กษิดิษฐ์รีบแทรก น้ำเสียงจริงจัง “น้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสารวัตรงั้นหรือ สารวัตรเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ขี้เกรงใจ เป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่พูดอะไรออกมาตรงๆ หรอก”
“แล้วผมจะรู้ได้ยังไงครับ”
“น้องคงไม่กล้าถามเขาไปตรงๆ” กษิดิษฐ์เริ่มรุกหนัก “ทั้งที่จริงควรจะถามเขาไปเลยว่ารู้สึกยังไงกับน้อง ความจริงก็ดูแปลกนะ คนจะมาช่วยกันขนาดนี้ พูดตรงๆ ถ้าเป็นพี่ เห็นใครมีปัญหาที่สนามบินก็คงช่วยเท่าที่ช่วยได้ แต่การมารับผิดชอบให้ที่อยู่ที่กิน มันต้องมีอะไรๆ อยู่บ้างล่ะ”
“หมายความว่าพี่วุธ...”
“สารวัตรอาจจชอบน้องก็ได้”
“คงไม่หรอกครับ พี่วุธไม่แสดงท่าทาง...”
“หรือน้องชอบสารวัตร” กษิดิษฐ์รีบพูดแทรกอีกครั้ง “อยู่กับเขาแล้วรู้สึกอบอุ่น มีคนปกป้องดูแล สารวัตรเป็นคนขี้สงสาร เห็นใครลำบากก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือ น้องก็เลยโชคดีไป”
“ถ้าผมมีที่ไปผมก็คงไม่ทำให้พี่วุธลำบากหรอกครับ”
กษิดิษฐ์ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า สารวัตรเป็นคนเก็บความรู้สึก จะให้เขาออกปาก เอ่อ...” กษิดิษฐ์หยุดพูดไปชั่วครู่ ตั้งใจให้ภานุวัฒน์เดาคำเอาเอง “จะให้เขาพูดอะไรออกมาอย่างที่ใจคิดเขาก็คงไม่ทำ สารวัตรห่วงความรู้สึกขอคนอื่นมาก โดยเฉพาะเด็กที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งไกลอย่างน้องซึ่งไม่รู้จักใครเลยและไม่มีที่พัก สารวัตรเป็นคนดี มีน้ำใจ จะให้เขาทิ้งขว้างน้องก็คงขัดกับนิสัยของเขา”
“ผมไม่อยากให้พี่เขาลำบากใจหรอกครับ”
“คนอย่างสารวัตรอาจจะยอมเสียสละโอกาส เอ่อ...เสียสละอะไรๆ ของตัวเองเพื่อคนอื่นได้ แต่คนอื่นนี่สิ จะทำเพื่อสารวัตรบ้างได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พี่หมายความว่า...” ภานุวัฒน์อึกอัก
“ถ้าเป็นพี่” กษิดิษฐ์จ้องตาภานุวัฒน์และพูดเสียงหนักแน่น “ถ้าเป็นพี่ พี่จะคิดไตร่ตรองดูว่า สารวัตรต้องการอะไร และจะตอบแทนสารวัตรอาวุธได้ยังไงบ้าง บางทีคนเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะเสียสละ”
to be continued
-
อาวุธนึกถึงคำพูดของภานุวัฒน์แล้วอดยิ้มไม่ได้
^
ii
ii
เอาแล๊วๆๆๆๆๆๆ
ปล. กษิดิษฐ์นี่ น่ากระชากลงหลุมได้คงเส้นคงวาดีจริงๆ อิอิ
-
ชอบ ก้าง แบบกษิดิษฐ์ จัง เป็นก้างชิ้นใหญ่ที่ไม่น่ารำคาญ
-
โจ้สู้ ๆ
ปล. เป็นกำลังใจให้คุณ katawoot ด้วยค่ะ
สู้ ๆ
-
คุณ katawood กลับมาแล้ว
ท่าทางความรักครั้งนี้ของอาวุธจะยุ่งอีรุงตุงนังแน่ๆ
ภานุวัฒน์ สู้ สู้
-
o13 ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น
กษิดิษฐ์ทำเรื่องสะแล้ว น้องโจ้จะทำงัยต่อไปเนี๊ย
รออ่านตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
มาแบบจุใจมาก
-
ขอบคุณครับ พี่นาย เหมือนอารดินเลย จิ้มปุ๊บ ก็มาต่อปั๊บ
เข้าใจความรู้สึกครับ ดีแต่ลูกผมโตหมดแล้ว ไม่ค่อยกวนพ่อเท่าไหร่ นอกจากขอเงิน :m16:
อ่านแบบจุใจ ทำไมคนเรายิ่งอ่อนต่อโลกเท่าไหร่ ก็มีแต่คนคอยเอาเปรียบ
สุดยอดของความเจ้าเลห์ เห็นมาเยอะแล้วนะ ไอ้ความเจ้าเลห์เนี่ย สุดท้ายก็น้ำตาเช็ดหัวเข่า :z1:
มาช่วยลุ้น โจ้ กับ มิสเตอร์เพอร์เฟรค ให้คนเจ้าเลห์ อกแตกตาย :z2:
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นายครับ
-
สงสารน้องโจ้อ่ะ :monkeysad:
กษิดิษฐ์อ่ะพุดให้น้องโจ้คิดมากทำไมเนี้ยแค่นี้น้องก็เกรงใจเค้าจะแย่แล้ว
เฮ้อน้องโจ้จ๋าสู้ๆนะพี่สาวเป็นกำลังใจให้น้องโจ้เสมอไม่มีใครรักพี่สาวรักน้องโจ้นะ :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะมาไวๆน๊าคิดถึงงงงง :-[
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อ เชื่อได้แต่อย่าโง่ :m16: :m16: :m16:
-
กษิดิษฐ์ก็ยังตัดอธิคมไม่ขาด
อะไร ๆ ก็อธิคมอยู่นั่น แล้วจะรักอาวุธได้จริงเหรอ
หรือต้องการแค่หาใครสักคน
ภาณุวัตรโดนกษิดิษฐ์ไซโคซะกระเจิงเลย จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ถ้าไปเด๋อ ๆด๋าๆ เพียงลำพังก็กลัวจะโดนหลอก เหมือนคราวโน้นอีก แย่เลย (ถึงจะไม่เชียร์น้องมันให้อาวุธแต่ก็ไม่อยากให้เจอเรื่องร้าย ๆ)
ถ้าภาณุวัตรยืนด้วยลำแข้งของตัวเองกลัวไปไม่รอดแล้วอาวุธต้องดูแล ข้องเกี่ยวมากกว่าเดิม อ่าจิ -"-
เจ้าน้องนนท์มารับไปดูแลเลย กรากกกกกกกก เจ้าคิดเจ้าแผนการณ์ดีนัก
สงสารกษิดิษฐ์เหมือนกันนะ จะหาใครสักคนที่ข้างกายไ้ด้ไหมเนี่ย ถ้าภาพอธิคมยังอยู่ในใจแบบนี้
ส่วนธงรบไม่ต้องพูดถึง กว่าจะคิดได้นั้นต้องใช้เวลานาน เผลอๆ อาจคิดไม่ได้ หรือหากมีคนบอกก็จะทำท่างงๆ ต้องอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงจะเข้าใจ
>>>ชอบตรงท่อนนี้ :m20: ฮาจริง ว่าแล้วก็คิดถึงตาเสาธงเหมือนกันนะเนี่ย นุ้งอาทิตย์ด้วย
ปล. ตะวันของเจ้คิดฮอดหลายๆๆ :man1:ง
+1 ค่า
-
อ่านแล้วเคืองอาวุธ
ปล่อยให้น้องโจ้รับมือคนเดียว
+1 ให้กำลังใจคุณพ่อมือใหม่
-
คุณพ่อคนใหม่ยุ่งน่าดู น่าสงสาร :L2:
โจ้ ยิ่งขี้เกรงใจอยุ่ ไม่ใช่ว่าสารวัตรกลับมารอบนี้ น้องหนีหายไปจากห้องแล้วหรอกนะ
-
กษิดิษฐ์ทำแบบนี้ทำไม ความรู้สึกคงไม่ได้รักอาวุธเท่าไหร่
เห็นเอาพูดถึงอธิคมตลอด เฮ้อ........สงสารโจ้อยากให้น้องเจอคนที่รักน้องจริงๆซักที :เฮ้อ:
-
วิ่งปรู๊ดไปบวก 1 ให้ก่อนเลยสำหรับความยาวจุใจของคุณนาย
อ่อนอย่างโจ้ เจอเชี่ยวอย่างกษิดิษฐ์ เฮ้อ เค้าปูไปทางไหนก้อตามเค้าไปง่ายๆ ไม่รู้โจ้จะโดนสงครามจิตวิทยาทำร้ายความรู้สึกขนาดไหน คิดแล้วสงสารเด็ก
คชานนท์คนเก่งมาช่วยน้องเร็ว
-
อาวุธคู่กับน้องโจ้จริงหรออออ
แต่เชียร์ให้อาวุธกดคชานนท์งัยไม่รู้ อิอิอิอิ
-
กษิดิษฐ์ร้ายอ่ะ...หลอกล่อลูกแกะอย่างภานุจนมุมเลย
เฮียอาวุธมัวแต่มาดนิ่งอยู่นั่นแหล่ะ..ภานุโดนจับไปกินจะเศร้าไม่หายเน้อ..
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ อ่านจุใจเลย..+1ให้ค่ะ
-
อยากเห็นอาวุธกับโจ้สวีทกันเร็วๆจัง
คงน่ารักแน่ๆ
:impress2:
-
แวะมาดันกระทู้ให้ค่ะ
-
อาวุธคู่กับน้องโจ้จริงหรออออ
แต่เชียร์ให้อาวุธกดคชานนท์งัยไม่รู้ อิอิอิอิ
อ๊ากกกก แนวร่วมโผมมมมมมมมมมมมมม
-
เริ่มคิดตาม ถ้า...เฮียอาวุธกดคชานนท์จริง
นึกภาพคนตัวใหญ่สองคนกอดกัน..เพราะคนเขียนบอกว่าคชานนท์กับอธิคม
รูปร่างหน้าตาคล้ายกัน..
คือถ้าคชานนท์ตัวเล็กน่ารัก..แบบภานุก็คิดจะเข้าเป็นแนวร่วมเหมือนกัน..เพราะที่ผ่านมา คชานนท์เก่ง และร้ายเล็กๆแบบทันเฮียอาวุธกว่าใคร..แต่ไม่แน่หรอกคนเขียนอาจหักมุมแบบไม่มีใครคาดคิดก็เป็นได้..ลุ้นกันต่อไปค่า
-
ดูแล้วอาวุธกับโจ้น่าเข้ากับสำนวนที่ว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิดหรือน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนนะ
แต่กษิดิษฐ์ก็ร้ายกาจจริงๆ ขนาดยังไม่มันใจอะไรซักอย่างก็ยังป่วนโจ้ซะ มันน่าจริงๆ
สำหรับนนท์กับอาวุธเราก็ชอบน้าแต่ตอนนี้น่าจะเป็นไปได้ยากมากเลยอะ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: สงสารน้องโจ้ โดนกษิดิษฐ์ปั่นจนหัวหมุนเลย
สารวัตรกลับมาเร็วๆนะค่ะ :กอด1:
อย่าให้น้องโจ้รับมืออยู่คนเดียว
อยากเห็นคู่นี้ลงเอยกันเร็วๆจัง
+1ให้ไรเตอร์ค่ะ อ่านแบบจุใจกันเลยทีเดียว
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
-
โถ่ นุ้งโจ้ จะทันใครเขามั้ยเนี่ย
เพ่นนท์มาเสริมทัพด่วน :serius2:
-
ยังไม่อยากคิดว่าใครคู่ใคร...แต่เรื่องนี้ยุ่งแน่ๆสินะคะ
ดีใจที่กลับมาอัฟแล้วค่า ((ไม่ได้อ่านซะนาน คงต้องไปอ่านอีกรอบ))
-
โจ้ ก็ยังคงเป็นคนที่น่าสงสารอยู่วันยังค่ำ
คนไม่ดีอย่างกษิดิษฐ์ ไม่คู่ควรกับคนดีๆอย่างสารวัตรอาวุธหรอก
เชียร์ภาณุวัฒน์กับสารวัตรอาวุธ นะค้าบบ
อยากให้ทั้งคู่มีความสุขซักที :กอด1:
-
มาต่อบทที่ 7 ให้จบครับ
...ความเดิมจากโพสครั้งที่แล้ว... :t3:
“คนอย่างสารวัตรอาจจะยอมเสียสละโอกาส เอ่อ...เสียสละอะไรๆ ของตัวเองเพื่อคนอื่นได้ แต่คนอื่นนี่สิ จะทำเพื่อสารวัตรบ้างได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พี่หมายความว่า... ภานุวัฒน์อึกอัก
“ถ้าเป็นพี่” กษิดิษฐ์จ้องตาภานุวัฒน์และพูดเสียงหนักแน่น “ถ้าเป็นพี่ พี่จะคิดไตร่ตรองดูว่า สารวัตรต้องการอะไร และจะตอบแทนสารวัตรอาวุธได้ยังไงบ้าง บางทีคนเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะเสียสละ”
ภานุวัฒน์วางสายโทรศัพท์แล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอนตัวลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ตามองออกไปยังด้านนอกอพาร์ทเมนท์ ระเบียงห้องนั่งเล่นเป็นที่โปรดของเขา อากาศหนาวเย็นก็จริงแต่เขาพอจะทนได้เพราะมีเสื้อกันหนาวให้ความอบอุ่น เขาชอบนั่งมองหิมะโปรยปรายลงมาเป็นสาย ขณะนี้ทั่วนิวยอร์คคงปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน
สารวัตรอาวุธโทรศัพท์มาถามเขาว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ แม้จะเป็นการพูดคุยสั้นๆ แต่ภานุวัฒน์ก็พอจะจับความรู้สึกได้ว่ามีความห่วงใยปนอยู่ในน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมรณ์ของอาวุธได้
เขาบอกตัวเองว่าอาวุธทำสิ่งที่ควรกระทำ อาวุธให้การช่วยเหลือเขาที่สนามบินเพราะสัญชาตญาณความเป็นตำรวจนั้นต้องช่วยเหลือคนที่กำลังประสบกับปัญหา
ภานุวัฒน์ไม่ได้บอกอาวุธว่ากษิดิษฐ์มาหาและคุยกันเรื่องต่างๆ คำพูดของชายหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา กษิดิษฐ์มีท่าทีหวังดีต่อเขาและพร้อมที่จะช่วยเหลือหากเขาต้องการ...
...หากเขาไม่อยากรบกวนอาวุธ!
...แต่เขากำลังคุ้นเคยกับการอยู่กับอาวุธ...
อาวุธจอดรถหน้าสำนักงานสืบสวนพิเศษเมืองบอสตัน เขามีนัดกับพันตำรวจโทแอนโทนี่ บราวน์ ความจริงเขาอยากจะเลี่ยงที่การพบเจอกันเพราะเรื่องราวในอดีตซึ่งเกี่ยวข้องกับนที แต่เขาก็เลี่ยงไม่ได้ จากการอ่านเอกสารทีได้มากจากพันเอกชัยชนะ ทูตทหารเพื่อนรุ่นพี่ของเขา ทำให้ได้รับรู้เรื่องราวหลายอย่างที่เขาเคยสงสัยเกี่ยวกับอดีตของนที
นทีมีน้องชาย!
แอนโทนี่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนทีมาก่อนและน่าจะรู้เรื่องราวของนทีไม่มากก็น้อย
ส่วนเขาเอง ต้องยอมรับว่ารู้เรื่องของนทีน้อยมาก
คงเรื่องนี้กระมังที่ชัยชนะบอกว่า สิ่งที่อยู่ในเอกสารที่ตัวเองส่งให้เขาจะทำให้เขาแทบช๊อค
แอนโทนี่ บราวน์เป็นชาวอเมริกันเชื้อสายอิตาเลี่ยน ผิวเข้ม ผมดำสนิท รูปร่างสูงพอๆ กับเขาแต่บึกบึนกว่า พูดสั้นๆ ห้วนๆ และไม่ชอบฟังใคร มีความมั่นใจในตัวเองสูงมากจนดูก้าวร้าว
...ก็คงต้องเป็นแบบนี้กระมัง ไม่งั้นก็เอานทีไม่อยู่ นทีก็ร้ายใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่...
อาวุธรู้ว่าแอนโทนี่ไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าใดนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนทีเสียชีวิตขณะที่อยู่ภายใต้การคุ้มครองของเขา
ความผิดพลาดที่แอนโทนี่เคยชี้หน้าด่าเขาว่า “ไอ้คนอ่อนหัด”
แอนโทนี่เห็นเขาตั้งแต่เดินเข้าไปในห้องโถงหน้าห้องทำงานของตัวเองจึงชี้มือให้เข้าไปนั่งคอยในห้องประชุมที่อยู่ด้านซ้ายมือของห้องทำงาน ส่วนตัวเองหันไปตะคอกลูกน้องสามคนที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับด้วยภาษาที่เขาแทบจะฟังไม่ได้
อาวุธเดินไปที่ห้องประชุมช้าๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ จึงมองเห็นกรอบรูปเล็กๆ ซึ่งเป็นรูปภาพของนทีตั้งรวมอยู่กับกรอบรูปอีกหลายอันบนโต๊ะทำงานของแอนโทนี่
...เขารู้ว่าแอนโทนี่ไม่เคยลืมนที และก็ยังโกรธเขาอยู่ไม่หายที่ปล่อยให้อดีตคนรักเสียชีวิต...
...แอนโทนี่โทษว่าเป็นความผิดของเขา...
...เขาก็โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง พ่อของเขาพยายามบอกว่าไม่ใช่ คนอื่นๆ ก็ปลอบว่าไม่ใช่ แต่เขารู้ว่าอะไรเป็นอะไร...
...เขาช้าเกินไป เขาน่าจะคิดอะไรออกเร็วกว่านั้นซักชั่วโมง...
...ชั่วโมงเดียวเท่านั้นเขาก็อาจจะรักษาชีวิตของคนที่เขารักไว้ได้ และหากเป็นเช่นนั้น ในวันนี้ เขากับนทีก็อาจจะมีชีวิตคู่ที่เต็มไปด้วยความสุข...
...เขาก็คงไม่ต้องอยู่อย่างเหงาๆ เหมือนทุกวันนี้...
ไม่ถึงห้านาที แอนโทนี่เดินลงส้นเท้าเข้ามาในห้อง ยื่นมือมาจับมืออาวุธแล้วพูดออกมาโดยไม่มีอารัมภบทว่าเจอตัวน้องชายของนทีแล้ว
“อยู่ในนิวยอร์คนี่เอง แต่ลองทายดูว่าเขาทำงานอะไร” แอนโทนี่นั่งลงบนเก้าอี้แล้วยกเท้าทั้งสองข้างวางพาดบนโต๊ะ เงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองรู้ว่า “เป็นสปาย เหมือนนทียังไงยังงั้น”
“คุณรู้มาตลอด”
“เพิ่งรู้” แอนโทนี่ยักไหล่ “ข้อมูลที่ผมให้ได้มีแต่ชื่อกับที่อยู่ ที่เหลือคุณไปตามเอาเอง”
“ขอบใจ” อาวุธตอบสั้นๆ หยิบปากกาและสมุดบันทึกออกมาเพื่อเตรียมจดบันทึก
“ผมรักนทีมากคุณก็รู้” แอนโทนี่พูดเสียงเข้ม จ้องตาอาวุธ
“ผมก็รักนที” อาวุธตอบ
“ผมกับนทีเลิกกันไม่ใช่เพราะเราเลิกรักกัน ผมยังรักนทีอยู่ และคงเลิกรักไม่ได้”
“คุณจะมาพูดเรื่องนี้อีกทำไม” อาวุธจรดปากกาลงบนกระดาษ ทำท่าต้องการเขียนชื่อคนที่เขาอยากจะพบตัวเป็นอย่างยิ่ง
“อาวุธ...”
“เขาชื่ออะไร” อาวุธตัดบท เงยหน้ามาประสานสายตากับแอนโทนี่”
แอนโทนี่จ้องตาอาวุธและนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะพยายามออกเสียงชื่อภาษาไทยให้ชัด
“ครองบุญ...” อาวุธทวน
“ช๊อคใช่ไหมล่ะ” แอนโทนี่หัวเราะเบาๆ “น้องคนละแม่ ถือสัญชาติอเมริกัน เคยทำงานกรีนพีซด้วยกันหนึ่งปี เป็นพีซคอรป์ที่เคนยาด้วยกัน ก่อนที่นทีจะกลับมาเป็นล่่ามของยูเอ็น”
“ครองบุญ” อาวุธยังทวนชื่อสกุลของน้องชายต่างมารดาของนทีอีกครั้ง
“275 Apartment 3C, Brent Street, Manhattanโชคดีนะอาวุธ” แอนโทนี่ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทันทีทิ้งให้อาวุธนั่งเงียบอยู่คนเดียว
“จักราวุธ ครองบุญ” หลังจากนั่งนิ่งอยู่กว่าหนึ่งนาที อาวุธก็พึมพำชื่อของอีกคนซึ่งมีนามสกุลเหมือนกัน
ภานุวัฒน์ตรงไปที่สวนสาธารณะ เขาชอบมานั่งเล่นและมองคนเดินไปเดินมาหรือทำกิจกรรมต่่างๆ หิมะขาวโพลนน่าเล่น เขาอยากจะสร้างรูปปั้นสโนว์แมนเหมือนเด็กๆ อยากจะวิ่งไล่จับกันและขว้างหิมะใส่กันให้สนุก
...เพราะคิดแบบนี้หรือเปล่าที่ธงรบบอกว่าเขายังเด็กและไม่เหมาะสมกัน...
...ป่านนี้ผู้กองธงรบจะเป็นยังไงบ้าง จะรู้หรือเปล่าว่าเขามานั่งอยูู่คนเดียวที่นี่...
ทันใดนั้นภานุวัฒน์ก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีหิมะก้อนเล็กๆ กระทบเข้าที่ต้นคอ เขาหันหลังไปมองจึงเห็นผู้ชายหน้าเข้มคนหนึ่งยืนอยู่ห่างออกไปประมาณสิบกว่าเมตร ในมือมีหิมะก้อนใหญ่เต็มทั้งสองมือ ชายหนุ่มคนนั้นพูดกับเขาเป็นภาษาอังกฤษซึ่งเขาพอจะเข้าใจว่าเป็นคำขอโทษ แต่ก็รีบหันหน้าหนีและหลบหลีกก้อนหิมะที่ลอยมาจากทั้งด้านซ้ายและด้านขวา
ภานุวัฒน์นั่งมองชายหนุ่มตัวโตเล่นขว้างหิมะกับเพื่อนๆ อย่างเพลิดเพลิน บางครั้งก็อดหัวเราะตามไม่ได้ ในใจอยากไปขอเล่นด้วยแต่ก็ไม่กล้าเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดอย่างไร ภาษาอังกฤษก็ยังพูดไม่ค่อยได้ ที่เข้าใจว่าชายหนุ่มคนนั้นขอโทษก็เพราะดูภาษาท่าทางประกอบ
ผู้ชายคนนั้นตัวโตมาก สูงพอๆ กับอาวุธแต่ตัวหนากว่า ผิวเข้ม หน้าตาเหมือนคนไทยแต่พูดภาษาอังกฤษเหมือนคนอเมริกัน
ภานุวัฒน์มองหนุ่มสาวสี่คนเล่น 'สงครามหิมะ' กันอย่างสนุกสนานและหัวเราะตามเป็นระยะๆ ชายหนุ่มตัวโตเป็นฝ่ายตั้งรับและหลบหนีเพราะถูกหญิงสาวสามคนรวมขว้างหิมะใส่ แต่คนตัวโตคล่องแคล่วมาก หลบหลีกหนีได้แทบทุกครั้งและตอบโต้ด้วยการขว้างหิมะถูกเป้าหมายแทบทุกครั้งเหมือนกัน แต่ในที่สุดก็พลาด ชายหนุ่มร่างสูงขว้างหิมะถูกเพื่อนสาวแล้วยืนหัวเราะเสียงดังด้วยความชอบใจ เปิดโอกาสให้หญิงสาวผมสีทองขว้างหิมะใส่หน้าจนปุยหิมะสีขาวอัดเข้าไปเต็มปาก
ทั้งสี่คนเล่นสนุกกันต่อไม่นานก็พากันเดินจากไป ภานุวัฒน์มองตาม เห็นชายหนุ่มคนนั้นหันมาโบกมือให้ เขายิ้มให้บางๆ แล้วหันไปมอง 'สงครามหิมะ' อีกสมรภูมิหนึ่งที่เพิ่งเปิดฉากขึ้นไม่ไกลจากที่เขานั่งอยู่เท่าใดนัก คราวนี้ 'นักสู้' เป็นเด็กชายกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ สามคนกำลังทำการ 'โจมตี' ข้าศึกซึ่งคงจะเป็นพ่อกับแม่ของตัวเอง
ภานุวัฒน์มอง 'สงครามหิมะ' ระหว่างเด็กน้อยกับผู้ใหญ่จนสิ้นสุดลง จากนั้นก็ยื่นขาเหยียดตรงพร้อมกับเอนตัวไปด้านหลัง แหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าให้ปุยหิมะตกลงกระทบใบหน้า เท้าแตะหิมะบนพื้นเล่นเหมือนกำลังตีเท้าตอนว่ายน้ำในสระ
ภานุวัฒน์ลองอ้าปากให้เกร็ดหิมะตกลงไป เขาคิดอยากจะทดลอง 'ชิม' หิมะมานานแล้ว เคยมีเพื่อนบางคนบอกเขาว่า ถ้าจะเดินทางไปประเทศที่มีหิมะตกก็ให้เอาน้ำหวานเฮลส์บลูบอยไปด้วย ถ้าเจอหิมะสะอาดๆ จะได้ทำของหวานทานโดยไม่ต้องเสียเงิน
แต่รสชาติหิมะในนิวยอร์คนี้ไม่ได้เรื่อง ภานุวัฒน์รู้สึกว่าไม่อร่อยเท่าเกร็ดนำแข็งใสที่เคยซื้อกินเมื่อครั้งอยู่ที่ประเทศไทย พอหิมะใกล้จะเต็มปากเขาถึงพ่นออกมาแรงๆ เหมือนปลาวาฬพ่นน้ำ ภานุวัฒน์ทำอยู่หลายครั้งจนชักจะรู้สึกเบื่อจึงดึงตัวขึ้นมานั่งตัวตรงพร้อมกับลืมตา แต่กลับต้องต้องใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งยืนจังก้าอยู่ข้างหน้าและมองเขาอยู่ยิ้มๆ
“ผมไม่เคยเล่นแบบนั้นเลย น่าสนุกเหมือนกัน คุณนี่มีวิธีหาความสนุกใส่ตัวเแปลกๆ” ชายคนนั้นพูดขึ้นเป็นภาษาไทย
...ผู้ชายหน้าเข้มที่เล่นขว้างหิมะกับสาวๆ เมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา...
“คุณเป็นคนไทย” ภานุวัฒน์อุทาน นอกจากอาวุธและกษิดิษฐ์ นี่เป็นคนไทยคนแรกที่เขาได้เห็นและพูดด้วย
“ผมเหมือนคนจีนหรือครับ ผิวคล้ำหน้าเข้มขนาดนี้” ชายหนุ่มผิวเข้มยิ้มกว้าง
“เปล่าครับ ผมนึกว่าคุณเป็น...”
“เป็นคนประเทศไหนครับ” ชายหนุ่มตัวโตขยับเข้ามาใกล้ ก้มตัวลงมาพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามารอฟังคำตอบ
“เหมือนคนประเทศอื่น” ภานุวัฒน์ไม่รู้จะตอบอะไรดี
“ฟิลิปปินส์หรือเปล่า” คนหน้าเข้มพูดข้ึ้นแล้วหัวเราะเสียงดังเพราะชอบใจกับมุขตลกของตัวเองก่อนจะแนะนำตัวว่า “ผมเป็นลูกครึ่งไทยฟิลิปปินส์ เกาหลีและสวีเดน ชื่อวินเซนต์ครับผม”
“วินเซนต์...” ภานุวัฒน์ทวน
“ถูกต้องแล้วคร้าบ วินเซนต์ตัวเป็นๆ จริงแท้แน่นอนครับ” คนอารมณ์ดีหัวเราะเบาๆ พร้อมกับยื่นมือออกมาเพื่อขอจับมือทักทาย
***end of chapter 7***
-
ของแถม อ่านเพลินๆ แบบว่าเป็นหนังตัวอย่างก่อนหนังจริงจะฉาย
ต๋องรวบรวมความกล้าและตัดสินใจเดินเข้าไปถามชยุตม์ในเรื่องที่ตัวเองสงสัยมาเป็นเวลานานหลายวัน แต่เมื่อยืนอยู่ข้างๆ นายช่างกลับนึกคำพูดไม่ออก
“อะไรหรือต๋อง" ชยุตม์เลิกคิ้ว ถามเด็กชายต๋องซึ่งเพิ่งจะเปลี่ยนคำนำหน้าเป็น 'นาย'
“เอ่อ คือ ผม...”
“มีอะไรก็ว่ามา จำได้ไหมว่าถ้าจะพูดอะไรก็ให้เตรียมคำพูดให้เรียบร้อยก่อน จะได้ไม่ต้องมายืนอึกอัก"
“ครับ" ต๋องพยักหน้าแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อรวบรวมความคิด เมื่อแน่ใจแล้วจึงเดินกลับไปหาชยุตม์อีกครั้ง
“ตอนวันเกิดผม นายช่างทำธุระอะไรหรือครับถึงออกไปงานวันเกิดผมช้า ผมเรียกอยู่ตั้งนานนายช่างก็ไม่ขาน แต่ลุงโชคดีเป็นคนตอบแทนว่านายช่างไม่ว่าง ทำธุระอยู่"
ชยุตม์อึ้งไปชั่วขณะ ตระหนักได้ว่าตัวเองเป็นคนอบรมสั่งสอนต่๋องมาเองตั้งแต่เป็นเด็กตัวเล็กๆ ว่าเมื่อต้องการรู้คำตอบเรื่องใดก็ต้องคิดอย่างมีระบบเพื่อหาคำตอบให้ได้
“ทำไม" ชยุตม์ถามต๋องด้วยใบหน้าและนำเสียงเรียบนิ่ง
“ผมอยากรู้" ต๋องทำตาแป๋ว "วันนั้นนายช่างยุ่งมากหรือครับ"
“เปล่า"
“แล้วทำไมออกไปงานวันเกิดผมช้า ตอนไปสั่งเค้ก นายช่างบอกให้ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย กลับถึงบ้านจะได้รีบฉลองวันเกิด ผมมานั่งคิดดู มันไม่ค่อยเป็นเหตุเป็นผลกันเลย"
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"
“เรื่องอะไรครับ" ต๋องแสดงสีหน้าอยากรู้
“เรื่องของผู้ใหญ่ จะรู้ไปทำไม เด็กก็อยู่ส่วนเด็ก เลิกเซ้าซี้ได้แล้ว จะไปไหนก็ไป" เสียงห้วนๆ ของโชคดีดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“โชคดี" ชยุตม์ปราม เพราะรู้อยู่ว่าหากต๋องไม่ได้รับคำตอบจนเป็นที่พอใจก็จะไม่มีวันหยุดซักเด็ดขาด
“ครับ" ต๋องพยักหน้าทันทีแล้วรีบวิ่งหายไป ชยุตม์ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ เมื่อมองตามร่างเล็กๆ นั้น
“บอกแล้วว่าให้อาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อนออกมา คุณก็เร่งอยู่นั่น เห็นไหมล่ะ มันยิ่งสงสัย คุณออกไปทั้งๆ ที่หัวยุ่ง เสื้อยับยู่ยี่มีรอยเปียกๆ ชื้นๆ ความผิดของคุณแท้ๆ เชียว" โชคดีกระแทกตัวลงนั่งข้างชยุตม์
“ถ้าออกไปช้า ทุกคนก็รอ" ชยุตม์พูดอย่างใจเย็น ทั้งที่อยากจะเถียงว่า ตัวเองกำลังจะตอบคำถามให้ต๋องเข้าใจเพื่อที่จะไม่ให้เด็กน้อยคอยซักถามอยู่ไม่ยอมหยุด แต่โชคดีกลับมาไล่ต๋องไปเสียก่อน
“แล้วเป็นไงล่ะ ไอ้ต๋องมันก็ช่างสงสัย ถามไม่ยอมหยุด คุณน่ะสอนให้มันสงสัยและหาเหตุผลไปซะทุกเรื่อง คอยดูนะ มันต้องกลัับมาถามอีก"
“ผมก็กำลังจะอธิบายให้ต๋องเข้าใจ"
“แต่ผมกลับมาไล่ให้มันไปที่อื่น ก็เลยไม่ได้อธิบายงั้นสิ" โชคดีแทรก "แต่เมื่อกี้คุณนั่งอึ้ง หาเหตุผลไม่ทัน ที่ผมไล่มันไปก็เพื่อให้คุณได้มีเวลาคิด ผมมองออกหรอก"
“แล้วจะให้เหตุผลยังไงล่ะครับ"
“เดี่ยวผมจัดการเอง" โชคดีลุกขึ้นพร้อมกับบ่นพึมพำ "หาเรื่องจริงๆ เล๊ย ไอ้เด็กคนนี้ก็ช่างอยากรู้อยากเห็น จะเอาคำตอบของทุกอย่างในโลกมนุษย์นี้ให้ได้ สอนกันดีนักเชียว"
“โชคดี อย่าไปดุเด็กนะ" ชยุตม์เป็นห่วงเพราะรู้ว่าโชคดีเป็นคนชอบใช้ 'กลยุทธ์' แบบไหนในการจัดการกับปัญหา
“ไม่ถึงกับให้มันตายหรอกน่า" โชคดีหันมาขมวดคิ้วใช่ชยุตม์แล้วเดินดุ่มๆ ออกไปจากร้านเพื่อ 'จัดการกับปัญหา'
ตามมาด้วยโฆษณา อิ อิ :z1:
ช่วยซื้อรวมเล่ม คดีรัก ภาคหนึ่ง ด้วยนะครับ
Awoot Chapter 8
“คุณเป็นลูกครึ่ง” ภานุวัฒน์เลิกคิ้ว ยื่นมือไปจับมือทักทายกับวินเซนต์ที่ยื่นมือมารอ
“หลายครึ่งทีเดียวล่ะ พ่อผมเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลี แม่เป็นฟิลิปปินส์-สวีเดน แต่ผมเหมือนคนไทยแท้ๆ แต่ไม่หลังอาน” วินเซนต์หัวเราะร่า “คุณล่ะ ลูกครึ่งไทยจีนแน่ๆ เลย”
“ผมเป็นคนไทยครับ” ภานุวัฒน์ยิ้มบางๆ ไม่ค่อยเข้าใจมุขตลกของวินเซนต์เท่าใดนัก พอดึงมือกลับมาต้องแอบสลัดมือเบาๆ เพราะวินเซนต์มือใหญ่และแข็งแรงมาก แค่จับมือทักทายกันก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบมหาศาล
“ทำไมมานั่งเบื่อๆ คนเดียวครับ”
“ผมไม่มีเพื่อน” ภานุวัฒน์พูดเบาๆ
“เมื่อกี้ว่าจะชวนเล่นขว้างหิมะด้วยกันแต่ไม่มีจังหวะ ผมโดนรุมโจมตีทุกด้าน หยุดไม่ได้เลย” วินเซนต์ยิ้มกว้าง “แต่ตอนนี้คุณมีเพื่อนแล้วล่ะ มาเล่นขว้างหิมะกันหน่อยไหมล่ะ ถ้าคุณขว้างถูกผมห้าครั้ง ผมจะเลี้ยงกาแฟร้อนๆ”
อาวุธโยนเอกสารไปยังอีกฟากหนึ่งของเตียงนอนในโรงแรมเล็กๆ เขาอ่านเอกสารสามสิบกว่าหน้าที่ได้มาจากพันเอกชัยชนะซ้ำแล้วซ้ำอีกจนแทบจะจำทุกอย่างได้ขึ้นใจ ภาพในอดีตระหว่างเขากับนทีปรากฎขึ้นมาในความคิดเป็นช่วงๆ เขาเคยบอกตัวเองว่าเรื่องราวระหว่างเขากับนทีนั้นเคยถูกเก็บเอาไว้ในซอกเล็กๆ แห่งหนึ่งในความทรงจำ แต่ตอนนี้ ซอกเล็กๆ นั้นถูกขยายออก และทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมา
…
“ทำไมคุณอยากรู้เรื่องครอบครัวผม มันจำเป็นสำหรับการทำหน้าที่ของคุณ หรือแค่เพราะคุณอยากรู้” นทีถามเขาขณะที่นั่งอยู่ในกระโจมกลางป่าที่แห้งแล้งของประเทศเลโซโท
“มีอะไรหลายอย่างที่ผมต้องรู้เกี่ยวกับคุณ แต่คุณก็ไม่บอก ไม่ใช่เฉพาะเรื่องครอบครัวของคุณ” อาวุธเงยหน้าขึ้นมามองนทีแล้วก้มลงทำความสะอาดปืนพกของตัวเองต่อ “คุณทำตัวลึกลับ ผมรู้จักคุณน้อยมาก”
“ทำไมเป็นเรื่องสำคัญ”
“ผมต้องการรู้จักคนที่เกี่ยวข้องกับคุณ ทั้งคนที่ชอบคุณ คนที่ไม่ชอบคุณ” อาวุธเงยหน้าขึ้นมองนที จ้องตาล่ามหนุ่มเจ้าปัญหา แล้วพูดเน้นเสียงทุกคำ “ผมปกป้องคุณจากอากาศธาตุไม่ได้”
“ผมไม่เข้าใจอากาศธาตุ” นทีพูดด้วยเสียงเยือกเย็น อาวุธเข้าใจไปว่าอีกฝ่ายจงใจกวนประสาท
“คุณเป็นล่ามของสหประชาชาติ ทำไมคุณจะไม่เข้าใจ” อาวุธพูดเสียงเย็นเช่นกัน
“คุณคงลืม” นทียักไหล่พร้อมกับเบ้ปาก “ผมไม่ใช่ล่ามภาษาไทย คุณรู้ ผมพูดภาษาไทยห่วยแตก หรืออย่างน้อยคุณก็คิดว่ายังงั้น”
อาวุธถอนหายใจช้าๆ เพราะโดนอีกฝ่ายตอกกลับ เขาลืมไปเสียสนิท ตลอดเวลาที่อยู่ร่วมกับนที เขาเข้าใจที่ชายหนุ่มพูดน้อยมาก และนทีก็พูดภาษาไทยด้วยโครงสร้างภาษาต่างประเทศ
“มิน่า ผมไม่เข้าใจที่คุณพูดเลย”
“แต่คุณก็ประชดแดกดันผมได้บ่อยๆ”
“นี่หรือที่พูดภาษาไทยได้ไม่ดี คุณรู้จักคำว่าห่วยแตก ประชด แดกดัน”
“บางทีผมก็ต้องรู้จักคำเจ็บๆ เอาไว้ว่าคน” นทียักไหล่ ทิ้งตัวลงนอน กอดอก แล้วหลับตาและฮัมเพลง แสดงอาการให้อาวุธรู้ว่าตัวเองต้องการ 'หยุด' การสนทนาแต่เพียงเท่านี้
อาการที่อาวุธคิดว่าเป็นการกวนประสาทเขามากๆ...
เขารู้ว่าตัวเองเป็นคนมาดนิ่งและอดทน แต่บ่อยครั้งเขามักจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้เวลานทีจงใจปั่นหัวหรือยั่วให้เกิดอารมณ์โกรธ
...สรุปแล้ว คืนนั้น เขาก็พูดกับนทีเรื่อง 'อากาศธาตุ' ไม่จบ
…
อาวุธพยายามสลัดภาพอดีตออกไปจากความคิด ข้อมูลที่เขาได้รับจากพันเอกชัยชนะนั้นมีมากเสียจนต้องวางแผนการทำงานใหม่ อาวุธเอื้อมมือไปหยิบสมุดบันทึกกับปากกาเพื่อเขียนแผนการทำงานแต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแทน เขาต้องพักเรื่องงานเอาไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นก็คงจะรู้สึกปวดหัวแทบระเบิด
ตอนนี้ ต้องโทรศัพท์ไปเอาเรื่องกับคชานนท์ก่อน
การที่พันเอกชัยชนะรู้เรื่องที่เขาให้การดูแลภานุวัฒน์นั้นจะเป็นฝีมือใครไม่ได้นอกจากคชานนท์ และคชานนท์ก็คงไม่บอกชัยชนะเฉยๆ โดยไม่มีเหตุผล คชานนท์ทำทุกอย่างด้วยเหตุผลเสมอ
...เหตุผลแบบคชานนท์...
“ผมก็แค่เป็นห่วงพี่” คชานนท์ตอบเสียงหนักแน่นเมื่ออาวุธถามคำถาม “ไม่แน่ เขาอาจจะช่วยได้มากกว่าที่ควรช่วย พี่ก็รู้ พี่นะชอบช่วยเหลือคน”
“เขาช่วยเหลือพี่เรื่องข่าวกรองเท่านั้น นนท์คิดว่าเขาจะเอาภานุวัฒน์ไปเลี้ยงหรือไง” อาวุธอดประชดไม่ได้
“ก็ไม่แน่ พี่ลองเอ่ยปากดูสิ พันเอกชัยชนะก็ยังโสด”
“นนท์” อาวุธเรียกน้องชายของอธิคมเสียงเย็น เขารู้ว่าบางทีคชานนท์ก็ 'กวนประสาท' ได้เหมือนกัน
“ครับผม” คชานนท์ขานรับทันทีด้วยน้ำเสียงคล้ายกัน แต่เมื่อเห็นอาวุธเงียบไปจึงปรับคำพูดเป็นน้ำเสียงร่าเริงเช่นเคยว่่า “คุณพี่วุธครับ พี่ทำงานไปพร้อมกับเลี้ยงเด็กคนนั้นไปไม่ไหวหรอก ยิ่งพี่ต้องคอยหนีคุณกษิดิษฐ์ที่จ้องจะเผด็จศึกพี่ให้ได้ยิ่งยากใหญ่”
“ว่าแล้วเชียว” อาวุธทำเสียงเอือมระอา
...มีอะไรบ้างที่คชานนท์ไม่รู้...
“เขามาตื๊อผม จะเอาเบอร์โทรศัพท์กับที่อยู่ให้ได้ จะให้บอกว่าผมไม่รู้จักพี่หรือไงคร้าบ” คชานนท์ให้เหตุผล “แล้วตอนนี้พี่เสีย เอ่อ...สิ่งที่หวงแหนให้เขาหรือยัง”
“อย่ามาทำเป็นพูดเล่น” อาวุธเสียงเข้ม ชักจะรู้สึกว่าคชานนท์ทำตัวเหมือนที่เคยเป็น 'ไอ้น้องนนท์' ของพี่ชายทั้งสามคนเมื่อตอนที่เขากับอธิคมและธงรบเรียนนายร้อยตำรวจอยู่เข้าไปทุกที ตอนนั้นคชานนท์เรียนมัธยมต้น ตัวเล็ก และมักถูกอธิคมไล่เตะเป็นประจำเพราะชอบกวนอารมณ์พี่ชาย
…
“มาให้เตะซะดีๆ แน่จริงแกอย่าไปแอบหลังไอ้วุธซิวะ” อธิคมโวยวาย
“ไอ้คม นั่นน้องชายแกนะโว้ย” ธงรบห้าม
“น้องหรือพ่อก็ไม่รู้ อายุแค่นี้ ดูมันทำตัวเข้าสิ เอ็งก็อย่าช่วยไอ้วุธปกป้องมัน” อธิคมตะคอกเพื่อน
“คม นนท์เขาแค่หวังดี” อาวุธเตือน
“พี่เขาไม่เคยคิดว่านนท์หวังดีหรอก พี่เขาเกลียดนนท์” คชานนท์พูดเสียงน้อยใจ อาวุธถอนหายใจแล้วปลอบว่า
“อย่าคิดแบบนั้น พี่เขาพูดไปยังงั้นเอง”
“ไอ้ตอแหล แกเชื่อมันก็โง่แล้ววุธ มันแกล้งทำเสียงน่าสงสาร เอ็งไม่รู้อะไรเพราะมันแอบอยู่ข้างหลังเอ็ง ตอนนี้มันแอบยิ้มอยู่ล่ะสิไม่ว่า ไอ้นี่เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน”
“อ๋อ แกที่ว่าเจ้าเล่ห์ขั้นเทพแล้วยังสู้มันไม่ได้ใช่ไหมล่ะ” ธงรบแสดงความเห็น
“เอ็งอย่าเสือกไอ้เสาธง เดี๋ยวพ่อเตะอีกคนซะนี่” อธิคมหันไปตวาดธงรบ
“เอ๊ะไอ้นี่ พาล” ธงรบโวยวาย
“มาให้พ่อเอ็งเตะซะดีๆ ไอ้นนท์ ไอ้จอมวางแผน เด็กพี่เอ็งหายหมดเพราะเอ็งเสือกมายุ่งไม่เข้าเรื่อง” อธิคมถลันตัวเข้าไปเพื่อจัดการกับคชานนท์แต่อาวุธยกมือกันเอาไว้
“ก็ผมไม่อยากให้พี่เป็นโรค” คชานนท์ตะโกนแล้วรีบว่ิงหายไปโดยเร็วเพราะรู้ว่าอาวุธคงต้านทานพี่ชายของตัวเองไว้ไม่ได้นาน
…
“นนท์ คิดจะทำอะไร บอกพี่มาตรงๆ” อาวุธพูดแทรกคชานนท์ที่กำลังอธิบายเสียงเจื้อยแจ้วขณะที่เขาฟังบ้างพลางคิดถึงภาพต่างๆ ในอดีตบ้าง
“เปล่า ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร ทำไมพี่ต้องคิดว่าผมจะทำอะไร” คชานนท์ตอบ
“ถ้านนท์คิดจะทำอะไร รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพี่จับได้” อาวุธตัดสินใจขู่คชานนท์ เขาสงสัยว่าคชานนท์กำลังทำอะไรบางอย่าง แต่เขายังคิดไม่ออก
...ไม่สิ ความจริงเขายังไม่ได้วิเคราะห์ต่างหาก หากเขาใช้เวลาวิเคราะห์หาเหตุผลเรื่องราวต่างๆ อย่างจริงจังก็อาจจะได้บทสรุปที่ชัดเจน แต่ทว่าตอนนี้เขายังมีความรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้มีข้อมูลเพียงพอ และยังไม่มีเวลาจะมาคิดไตร่ตรองเรื่องนี้...
...คชานนท์ต้องการเล่นบทกามเทพจับคู่ให้เขางั้นหรือ...
...กับกษิดิษฐ์ใช่หรือไม่เพราะอธิคมอาจจะไปขอร้องน้องชายให้ช่วย 'เคลียร์' กษิดิษฐ์ให้...
...หรือไม่ก็อาจเป็นธงรบ...
...ถ้าเป็นธงรบก็คงต้องเป็นภานุวัฒน์ คชานนท์อาจจะกำลังช่วยธงรบ 'ขจัด' ภานุวัฒน์เหมือนๆ กับที่อธิคมช่วยธงรบ 'ขจัด' เขาให้พ้นจากอาทิตย์...
“ไม่รู้ครับ ผมเดาใจพี่วุธไม่ถูกหรอก พี่เป็นคนอ่านยาก ใครๆ ก็รู้” คชานนท์ตอบ
“เราก็เป็นคนอ่านยากเหมือนกัน อย่ามาทำเป็นพูดดีไป”
“พี่วุธคิดมาก” คชานนท์หัวเราะ “เอางี้ ถ้าพี่คิดว่าผมจับคู่พี่กับภานุวัฒน์ซึ่งเด็กกว่าพี่มากจนเกือบจะเป็นลูกชายพี่ได้เลยทีเดียว”
“ไม่ต้องย้ำเรื่องอายุ”
“เฮ้อ เวรกรรมเด็ก ไม่น่าเชื่อว่าพี่ธงจะทำกับภานุวัฒน์ได้ขนาดนี้ พอพูดถึงเรื่องอายุ ถ้าภานุวัฒน์พอจะเป็นลูกชายพี่วุธได้ ก็พอจะเป็นลูกพี่ธงได้เหมือนกัน”
“เอางี้ และ ถ้า อะไร” อาวุธไม่ปล่อยให้คชานนท์ออกนอกประเด็น
“ให้ผมช่วยจัดการให้ไหมล่ะ ผมจะให้เพื่อนของผมรับภานุวัฒน์ไปอยู่ด้วย ผมทำได้สบายมาก แค่กดโทรศัพท์นิดเดียวมันก็จะทำตามที่ผมบอก พี่จะได้ไม่ต้องยุ่งยากลำบากใจ ทำงานได้สะดวก”
“พี่ยังจัดการได้อยู่” อาวุธตอบ “แต่ขอบอกก่อนนะว่าอย่ามาเล่นบทกามเทพกับพี่เด็ดขาด”
“ใครจะกล้าไปกระตุกหนวดเสือ” คชานนท์
“ใครจะกล้ากระตุกเองล่ะ คนฉลาด ต้องให้คนอื่นเป็นคนทำงานแทน”
“ผมไม่มีใครทำงานให้ผมหรอก”
“ทำงานอะไร”
“ก็งานที่พี่คิดว่าผมทำ”
“พี่คิดหรือนนท์”
“พี่สงสัยว่าผมวางแผนอะไร”
“แผนอะไร”
“พี่วุธครับผม คชานนท์เป็นนักธุรกิจพันล้าน ไม่มีเวลาเล่นสนุกหรอกครับ”
“เรื่องมันก็ไม่ค่อยสนุกหรอกนนท์”
“ผมรู๊ ผมถึงไม่อยากยุ่งไง” คชานนท์ทำเสียงหนักแน่น “ถ้าพี่จะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของพี่ ใครไปบังคับใจพี่ได้ล่ะ ยิ่งภานุวัฒน์เสียอกเสียใจมาจากพี่ธงขนาดนั้น ยิ่งไม่ได้ใหญ่”
“ใครทำอะไรก็ต้องได้รับผลตอบแทนอย่างนั้น” อาวุธพูดเสียงเบา
“จริงด้วย ตอนนี้พี่ธงกำลังได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม” คชานนท์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ “นี่ก็เพิ่งมาอ้อนวอนผมให้ไปเจรจาความกับอาทิตย์ พี่ธงนี่ขยันหาเรื่องไม่หยุดหย่อน พี่รู้ไหม เพิ่งดีกันได้ไม่เท่าไหร่ เขามีความสามารถทำให้อาทิตย์หนีไปอีกแล้ว คราวนี้ไปแบบไม่ทิ้งร่องรอยให้ติดตามได้เลยล่ะครับ พี่ชายอาทิตย์สองคนก็ฮึ่มฮั่มทำท่าจะฆ่าพี่ธงให้ตายคามือ พี่ชายคนโตเขาเหมือนพี่เลยล่ะ ดุพอๆ กัน พี่ธงนี่บังอาจไปกระตุกหนวดเสือ ช่างไม่กลัวจะถูกขย้ำคอ”
“พอแล้วไม่ต้องพูด พี่ไม่ได้หมายถึงธงรบ และพี่ก็ไม่อยากรู้เรื่องธงรบด้วย”
“ตอนนี้ร่ำๆ ว่าจะจ้างนักสืบออกตามหาอาทิตย์” คชานนท์ยังพูดต่อ แต่ก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ผมจะไปนิวยอร์คตอนปีใหม่ แต่พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องอพาร์ทเมนท์ ผมจะไปพักกับเพื่อน”
“ปีใหม่พี่คงไปเท็กซัส อพาร์ทเมนท์ว่าง”
“อ้าว แล้ว...” คชานนท์ทักท้วง
“ภานุวัฒน์ก็คงไปอยู่กับเพื่อนนนท์ไม่่ใช่หรือ” อาวุธตอบเสียงราบเรียบ
ภานุวัฒน์กระชับหมวกและดึงผ้าพันคอให้แน่นกว่าเดิม วันนี้หิมะตกหนักและลงแรงมากกว่าเมื่อวาน อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว แต่โชคดีที่เสื้อกันหนาวที่เขากำลังสวมอยู่อบอุ่นมาก เสื้อของอาวุธที่ให้เขายืมใส่ตัวใหญ่มากจนเขารู้สึกหนักหากเดินนานๆ ประหนึ่งว่าเอาผ้าห่มพันรอบตัว
บ่ายนี้เขาเดินสำรวจนิวยอร์คห่างจากอพาร์ทเมนท์มากกว่าเดิมและเป็นครั้งแรกที่เขาข้ามสะพานที่เคยมองเห็นลิบๆ และเดินชมเมืองไปเรื่อยๆ จนถึงสวนสาธารณะที่เคยพบกับวินเซนต์ วันนี้โชคดี เขาได้เจอวินเซนต์อีกครั้ง แต่ได้คุยกันไม่นานเพราะวินเซนต์มากับเพื่อนอีกสามคน วินเซนต์บอกว่าตัวเองกับเพื่อนทั้งสามกำลังทำงาน เขาถามว่างานอะไร วินเซนต์เอาแต่หัวเราะและบอกว่างานของตัวเองคือเดินเตร่รอบๆ สวนสาธารณะและคุยกับคนเพื่อหาข้อมูล
…
“บางทีผมก็เบื่อสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ตอนนี้เหมือนกัน” วินเซนต์พูดไปหัวเราะไป “ดูงี่เง่านะ มาเดินไปเดินมาอยู่ในเซ็นทรัลพาร์คเพื่อคุยกับคนนั้น คุยกับคนโน้น ทั้งที่ตัวเองอยากคุยกับคนนี้”
…
เวลานั้นภานุวัฒน์อดคิดไม่ได้ว่าวินเซนต์กำลังจะจีบเขา แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เขาต้องยุติการสนทนา อาวุธโทรศัพท์มาบอกเวลาที่จะกลับถึงบ้าน เขาจึงต้องรีบกลับ ตั้งใจว่าจะต้องถึงอพาร์ทเมนท์ก่อนอาวุธ
...เขาสังเกตว่าอาวุธชอบดื่มกาแฟทันทีที่กลับถึงบ้าน เพราะฉะนั้น เขาจะรีบไปเอากาแฟใส่เครื่องให้ทัน พออาวุธมาถึงจะได้ดื่มกาแฟร้อนๆ เลย...
ภานุวัฒน์เร่งฝีเท้า แต่ถนนที่ถูกหิมะปกคลุมและเสื้อกันหนาวตัวใหญ่และหนักทำให้เขาเชื่องช้าลงกว่าเดิม กว่าจะถึงถนนหมายเลข 3 ซึ่งเป็นบล๊อคเดียวกันกันที่ตั้งของตึกอพาร์ทเมนท์ก็ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที
อาวุธเคยพาเขาเดินสำรวจในเขตรอบๆ ที่พัก ทั้งยังเคยสอนวิธีขึ้นรถโดยสารประจำทาง เรียกแท๊กซี่ และใช้รถไฟใต้ดินเพื่อไปยังสถานที่ใกล้ๆ และพรุ่งนี้ก็จะพาเขาไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อให้เขารู้จักสถานที่และรู้วิธีเดินทาง
ภานุวัฒน์เป็นคนความจำดี อาวุธสอนไม่เท่าไหร่เขาก็จำได้หมด ข้อกังวลอันเดียวที่ีมีอยู่คือปัญหาเรื่องภาษาอังกฤษ เขากลัวที่จะพูดกับภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติมากกว่ากลัวหลงทางด้วยซ้ำ
...ถ้าหลงทางก็ให้โทรศัพท์หาผม โทรศัพท์ให้เอาไว้ติดตัวตลอดเวลา อย่าลืมเด็ดขาด และที่สำคัญ อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า...
ภานุวัฒน์นึกถึงคำพูดของอาวุธที่เคยสั่งเขาไว้ก่อนไปทำงานเมื่อสองวันก่อน เขาบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะตัวเองเป็นคนความจำดีเรื่องเส้นทาง เมื่อตอนที่เดินออกจากอพาร์เมนท์เมื่อบ่ายวันนี้ ภาณุวัฒน์สังเกตว่ามีซอยเล็กๆ ที่เขาคิดว่าเป็นทางลัดไปสูอีกฟากหนึ่งของบล๊อคซึ่งเป็นถนนด้านหน้าตึกอพาร์ทเมนท์ เมื่อยืนอยู่ที่ปากซอยด้านถนนหมายเลข 3 ก็ยังสามารถมองเห็นยอดตึกอพาร์ทเมนท์ได้ชัดเจน หากเขาใช้ทางลัดไปโผล่ที่ถนนหน้าอพาร์ทเมนท์แทนที่จะเดินไปจนสุดบล๊อคและเลี้ยวซ้ายถึงสองครั้งก็อาจจะร่นเวลาไปได้กว่าสิบนาที
แต่เมื่อเดินถึงกลางซอยภาณุวัฒน์ก็เริ่มรู้สึกหวั่นๆ ซอยนี้สกปรกและเงียบมาก แทบไม่น่าเชื่อว่าอยู่กลางมหานครนิวยอร์คอันสวยงามและเป็นซอยระหว่างตึกใหม่ๆ ซึ่งน่าจะเป็นตึกสำนักงาน
ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าอีกไม่เท่าไหร่ก็จะถึงถนนใหญ่ เขาเห็นแสงไฟข้างหน้าและเห็นรถวิ่งผ่านไปมา อพาร์ทเมนท์ของอาวุธอยู่อีกฟากหนึ่งของถนนเยื้องไปทางด้านขวา ถนนหน้าอพาร์เมนท์กว้างมากและสองข้างทางก็ดูเจริญ มีแต่ตึกสวยๆ
แต่ทันใดภาณุวัฒน์ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงห้าวๆ ตะโกนขึ้นมาจากซอกมืดๆ ด้านหลังพร้อมกับร่างสูงใหญ่บึกบึนของผู้ชายสามคนโผล่ออกมาและเดินตรงเข้ามาหาเขาช้าๆ
ภาณุวัฒน์ฟังไม่รู้เรื่อง แต่เข้าใจว่าสามคนนั้นคงไม่ได้พูดดีๆ กับเขาแน่ ภาณุวัฒน์บลังเลชั่วครู้และทันใดก็ติดสินใจวิ่ง ผู้ชายสามคนนั้นวิ่งตามและไม่กี่ก็ก้าวก็ตามทัน มือแข็งแรงกระชากเสื้อตัวใหญ่ของภาณุวัฒน์จนทำให้ชายหนุ่มล้มลง ภาณุวัฒน์รีบลุกขึ้นแต่ในเสี้ยววินาทีก็ต้องล้มคว่ำเพราะถูกต่อยเข้าที่แก้มขวาจนหน้าหัน
ภาณุวัฒน์กระเสือกกระสน พยายามยันตัวขึ้น แต่ก็ต้องรีบพลิกตัวหลบเท้าของผู้ชายผิวดำที่เตะเฉียดไหล่เขาไป สองตาของเขาเบิกกว้างเพราะมองไปเห็นผู้ชายอีกคนซึ่งหน้าตาคล้ายชาวเอเชียที่ยืนอยู่เยื้องไปด้านหลังของผู้ชายผิวดำชักมีดออกมา
...นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขากลัวตายและไม่อยากตาย...
...จะเจ็บปวดเพียงใดหากถูกกระหน่ำแทงไม่ยั้ง...
“ช่วยด้วย” ภาณุวัฒน์ตะโกน แต่เสียงกลับแผ่วเบา
...ผมยังไม่อยากตาย...
เปรี้ยง!
เสียงปืนดังขึ้น ภาณุวัฒน์สะดุ้งสุดตัว พยายามกระเสือกกระสนคลานหนีพวกคนใจร้ายทั้งสามคน เขารู้สึกโชคดีที่พวกนั้นยิงไม่ถูก แต่ก็ตระหนักได้ว่าเป็นความโชคดีที่มีเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาทีเพราะเขารู้ว่าหากพวกมันยิงอีกครั้ง คราวนี้เขาก็คงไม่รอด
***end of chapter 8***
-
ูู^
^
จิ้ม คุณคทาวุฒิ อิอิ :impress2:
+1 ก่อนเลยจ้า เด๋วมาดิทเม้นท์ นะคะ
เวรกรรม ภาณุวัตร เฮ้ออออออ หวังว่าจะมีคนมาช่วยนะ
เฮ้อ ๆๆๆๆ อย่าได้โชคร้ายอะไรเลย
ว่าแต่หนุ่มเอเชียคนนั้นใครหว่า จะเป็นคนที่มาช่วยภาณุวัตรได้ไหม ???
อิตาเสาธง เอาอีกแล้ว ไม่เข็ดไม่หลาบไม่จำ :beat:
ทำอะไรให้นุ้งอาทิตย์งอนอีกเนี่ย ๆๆ
สม ๆ อาทิตย์หนีไปซะเลย กรากกกกกกกกก :laugh:
รีบตามหาให้เจอ แล้วง้อให้ว่องเลย เอิ้กกกกกก
ติดตามอ่านค่า^^ลุ้นว่าใครหนอจะพิชิตใจมิสเตอร์เพอร์เฟคต์คนนี้ได้
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
ปล.นทีนิสัยน่าสนใจดีเนอะ มิน่าหนุ่ม ๆ สองคน(อาวุธ และ แอนโทนี่)รักมาก ๆ แบบนี้ อิอิ
ปล.นทีน่าสงสารจัง คนร้ายจากน้องต่างแม่เหรอเนี่ย
--"
"สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ" เศร้า
----------------------
-
คุณคฑาฯ
อ่านแล้วลุ้น อร๊ายยยย ตื่นเต้น!!
สบายดีนะคะ :L2:
-
โอ้ พี่วุฒ อ่านแล้วคิ้วผูกโบว์ได้เลย o22
-
โจ้เอ้ยช่างหาเรื่องมาเดินซอยเปลี่ยวๆ แล้วนี่จะมีใครมาช่วยมั้ยเนี่ย
-
เวรกรรม น้องโจ้ :z3:
ชาติที่แล้วไปทำอะไรใครไว้ เฮ้ออออ
-
พี่วุธก่ะน้องนนท์ นี่แปลกๆๆกันน้า ชักสงสัยยยยย
-
ตื่นเต้น แต่
ค้างงงง
+1
-
ค้างงงงงงงงงง
เป็นห่วงน้องโจ้อ่ะพี่นายยยยยยยยย :monkeysad:
เฮ้ออยากให้น้องโจ้มีคู่สักที่น้องต้องการคนให้ความรักกกกกกกกกก
เห็นน้องโจ้เหงาที่ไรพี่ก็เศร้าไปด้วยนะจ๊ะ
รักน้องโจ้มากๆเลยนะ :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1ด้วยความรักให้น้องโจ้ :จุ๊บๆ:
-
ค้างงงงงงงงงง กำลังอินเลย ตกลงคนโดนปั่นหัวนี่หลายคนะ
-
เอาแล้วไง คิดจะไปทางลัด เลยเจอดีเลย
เร็วเข้า ใครจะเป็นพระเอก รีบมาช่วยนายเอกเร็ว ๆ ครับ นายเอกยังไม่หยากตาย
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย อย่าใจร้ายกับคนน่าสงสารอย่างน้องโจ้เลยครับ
-
ตายแล้ว...ว
น้องโจ้จะเป็นอย่างไรบ้าง อิตาวินเซนต์ก็โผล่มาให้เราสงกะสัย
แล้วพี่วุธจะทิ้งน้องโจ้ให้เพื่อนน้องนนท์จริงเหรอ :(
-
ค้างอย่างแรงงงงค่ะพี่น้อง
มีวินเซนต์เข้ามาจีบน้องโจ้อีก
พี่วุธจะปล่อยมือจากน้องแล้วหรอ (ม่ายนะ)
ตอนจบมีเสียวอีก...น้องโจ้จะเป็นอาไรมั้ยอ่ะ
ขอให้พี่วุธมาช่วยน้องได้ทันทีเหอะ
+1 ขอบคุณมากมายที่มาอัพให้นะค่ะ จุใจจริงๆ ชอบๆค่ะ ^^
-
อ่านแล้วลุ้นจริงๆ :a5:
-
เอร๊ยยยย... ขอให้น้องโจ้เจอพระเอกหัวทองขี่ม้าขาวมาช่วย o18 เพราะยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งอยากให้พ่อคชานนท์ของเดี้ยนได้กะลุงอาวุธ 555
อ่านบทสนทนาของสองคนนี้ทีไรรู้สึกมันน่ารัก เข้ากั๊นเข้ากันแหละ :impress2:
-
น้องโจ้ของอิชั้น จะมีความสุขกะเค้ามั้ยนี่
สรุปยิ่งอ่านยิ่ง ทำให้รู้สึกว่า นายเอกอาจไม่ได้เป็นคนที่เราหมายตาไว้
-
หูย ตื่นเต้นๆ
ใครจะช่วยโจ้ กันละเนี่ยยย :z2:
-
ขออย่าให้น้องโจ้มีเรื่องร้ายๆๆอะไรเลยนะ :call:
พี่วุธ หรือวินเซนต์จะมาช่วยได้ทันไหมอะ ลุ้นๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
ซับซ้อนซ้อนเงื่อนขึ้นเรื่อยๆ โอ้ย งง :laugh:
สับสนไม่รู้อาวุธจะคู่ใครดี น่าจับให้คู่คชานนท์มากเลยพี่นาย
-
ตะวันของเจ้ไปแรด ๆ อยู่แถวไหนเนี่ยลูกกกกกกก
ไม่สนมาแรด ๆ แถว ๆ นี้บางเหรอ เผื่อเจอร้ากกกกกกกกกแท้ืีที่ตามหามานาน :pigha2:
ขอให้มีคนช่วยภาณุวัตรทัน :call:
รออ่านค่าาา
-
ทำไมๆๆๆๆๆถึงทำกับน้องโจ้ของวาแบบนี้ค่ะ.....
กรื๊ด!บีบหัวใจเหลือเกิน
-
นู๋วัฒน์ฉลาดแต่ไม่เฉลียวซะเรย คนยิงปืนมาช่วยรึเปล่าก้อไม่รู้
-
อ้าวเฮ้ยค้างมันอย่าไงกันละเนี้ย แล้วโจ้จะเป็นไรไมอะ
แต่มีตัวละครเพิ่มอีกแล้วจะออกหัวออกก้อยดูไม่ออกเลยงานนี้
-
บทที่ 9 ครับ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์นะครับ
รักใครชอบใครก็เชียร์กันเองนะครับ อิ อิ
ไปล่ะ ง๊วง ง่วง พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้า
Awoot Chapter 9
มีเสียงหนึ่งตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว ตามมาด้วยเสียงปืนอีกหนึ่งนัดก่อนที่ภาณุวัฒน์จะเห็นชายผิวดำร่างยักษ์ล้มลงกระแทกพื้นข้างๆ เขาพร้อมร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ อีกสองคนซึ่งเป็นชายหน้าตาคล้ายชาวเอเชียและชายผิวขาวซีดร่างท้วมวิ่งหนีไปก่อน ชายผิวดำจึงรีบวิ่งขากะเผลกตามหลังไป
ภาณุวัฒน์หันขวับไปมองด้านหลัง ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งยืนตระหง่าน เขาปรับสายตาครู่หนึ่งจึงเห็นว่าเป็นใคร
“พี่อาวุธ!”
“รีบลุกเร็วเข้า” อาวุธยื่นมือมาตรงหน้าภาณุวัฒน์
“ขอบคุณนะครับ”
“บอกให้รีบ” อาวุธดึงคนที่นั่งอยู่บนพื้น แรงของอาวุธเยอะมากจนทำให้ภาณุวัฒน์รู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้นมา
“พวกนั้นอาจจะกลับมา ปกติมันไม่จับกลุ่มกันแค่สามคมโดยไม่มีปืน” อาวุธชี้มือให้ภาณุวัฒน์หันกลับไปทางเดิม
“แต่ว่าอีกนิดเดียวก็จะถึง” ภาณุวัฒน์หันไปมองปากซอยที่มองเห็นยอดตึกอพาร์ทเมนท์
“เชื่อผม ตามมา เร็วเข้า” อาวุธออกวิ่ง ภาณุวัฒน์ไม่รีรอจึงรีบตามแต่อาวุธวิ่งเร็วมากเพราะขายาวและแข็งแรงกว่า ส่วนเขาสวมเสื้อตัวใหญ่ หนา และหนัก ทั้งรู้สึกเจ็บที่โดนทำร้ายจึงวิ่งได้ช้า
“ภาณุวัฒน์ เร็วเข้า” อาวุธหันมาเร่ง แต่เมื่อเห็นสภาพของคนที่ตามหลังมาจึงลดความเร็วลงและย้อนกลับมาเพื่อบอกให้ภาณุวัฒน์ถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วเอาไปถือไว้ “ได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นไหม ไอ้สามคนนั้นไปพาพวกมาแล้ว แข็งใจวิ่งให้เร็วที่สุด ผมมีปืนก็จริงแต่ผมสู้กับคนเกินสามคนไม่ได้ ถ้าเราไปถึงถนนใหญ่โอกาสรอดก่อนที่พวกมันจะมองเห็นเราโอกาสรอดก็มีเยอะ พวกนี้ไม่ชอบออกไปพ้นซอกตึก ถ้าตามผมติดๆ ไม่เกินหนึ่งช่วงตัวรับว่ารอดแน่ เชื่อผม”
สายตาห่วงใยและให้กำลังใจของอาวุธทำให้ภาณุวัฒน์รู้สึกมีพลังขึ้นมา เขาพยักหน้าและออกวิ่งต่อไปโดยพยายามตามอาวุธให้ทัน
ไม่นานก็พ้นจากซอยอันน่ากลัวมายืนหอบอยู่หน้าร้านแห่งหนึ่งซึ่งมีคนกลุ่มใหญ่ยืนร้องเพลงคริสต์มาสกันอยู่ อาวุธรอจนภาณุวัฒน์หายใจเกือบเป็นจังหวะปกติแล้วถึงยื่นเสื้อกันหนาวตัวใหญ่คืนให้
“รีบใส่ซะ เดี๋ยวจะแข็งตาย” อาวุธพูดด้วยเสียงเรียบ สายตามองข้ามศีรษะภาณุวัฒน์ไปด้านหลัง
“พวกนั้นตามาหรือเปล่าครับ” ภาณุวัฒน์หันไปมองตาม
“ไม่แล้วล่ะ” อาวุธส่ายหน้าแต่สายตายังมองอยู่จุดเดิม”
“พี่เจอผมได้ยังไงครับ”
“อย่าเพิ่งถามเลย รีบใส่เสื้อเร็วเข้า” อาวุธเร่ง
“ครับๆ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วพยายามใส่เสื้อ แต่คงเป็นเพราะตื่นเต้นและยังกลัวอยู่มือไม้จึงสั่น อาวุธยื่นมือมาช่วย เมื่อสวมเสื้อกันหนาวเสร็จภาณุวัฒน์จึงพูดว่า
“ผมว่าเรารีบไปเถอะครับ ด้วยพวกนั้นจะตามมา” ภาณุวัฒน์ก้าวเท้าออกเดินจำ้อ้าวเกือบเป็นวิ่งเหยาะๆ โดยมีอาวุธตามหลังมาติดๆ นี่เป็นครั้งแรกทีเขาเดินนำหน้าอาวุธ
“คราวหลังอย่างเข้าไปในซอยเปลี่ยวๆ เด็ดขาด เข้าใจหรือเปล่า ที่นี่นิวยอร์ค ไม่ใช่กรุงเทพฯ โจรที่นี่ไม่จี้แล้วบังคับให้เราส่งของมีค่าให้ ส่วนมากพวกนี้จะแทงหรือยิงเลยแล้วค่อยเอาของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าของเรา มีค่าแค่ไหนมันไม่สน ขอให้ได้อะไรซักอย่าง” อาวุธก้าวเท้ายาวๆ ไม่กี่ก้าวก็มาเดินข้างๆ ภาณุวัฒน์แล้วก้มหน้าลงพูดกับชายหนุ่มที่ยังคงมีท่าทางตื่นกลัวอยู่
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าอย่างว่าง่าย
“ผมไม่ต้องการให้ใครที่อยู่ในการดูแลของผมเป็นอะไรไป จำเอาไว้”
“ครับ” ภาณวัฒน์พยักหน้าอีกครั้งแล้วหลบตาและก้มหน้ามองพื้น
...สายตาของอาวุธควรเป็นสายตาแสดงความหงุดหงิดที่ต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่สิ่งที่เขาเห็นในดวงตาคมกริบคู่นั้นกลับเป็นอีกแบบ...
ภาณุวัฒน์คิดในใจ
...แววตาของสารวัตรอาวุธดูเศร้ามากเมื่อพูดประโยคนั้น...
อาวุธทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงแล้วสอดปืนไว้ใต้หมอน ถอนหายใจเบาๆ สองสามครั้งก่อนจะสอดมือเข้าไปดึงเอาปืนออกมาแล้ววางลงไปในลิ้นชักของโต๊ะข้างหัวเตียงเมื่อตระหนักได้ว่าไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำแบบนั้นอีกแล้ว
นานหลายปีมาแล้วที่ไม่ต้องทำแบบนี้
หลังจากที่นที 'จากไป' เขาก็ไม่ต้องทำแบบนี้อีก!
ภาพอดีตของเขากับนทีย้อนกลับมาอีกครั้ง
…
“คุณไม่เจ็บหัวหรือไง หัวบนหมอนกับปืนข้างใต้ ไม่ใช่แบบที่ผมอยากจะนอน ผมไม่อยากจินตนาการว่าผมจะทำแบบคุณได้” นทีพูดพร้อมกับยักไหล่
“ผมต้องปกป้องคุณ” อาวุธตอบโดยไม่มองอีกฝ่าย
“จากอะไร”
“จากคนที่กำลังตามฆ่าคุณ” อาวุธตอบเสียงเข้ม “อ้อ ไม่ใช่สิ ตามฆ่าเรา ตอนนี้ผมคงถูกหมายหัวไปด้วยแล้ว”
“คุณคิดมาก”
“คุณทำให้ผมคิดมาก พฤติกรรมของคุณทำให้ผมต้องทำแบบนี้” อาวุธแย้ง
“มันไม่มีอะไร เมื่อไหร่คุณจะเข้าใจ ผมไม่ได้กำลังถูกตามโดยใครก็ตาม มันเป็นความเข้าใจผิดใหญ่มาก” นทีพูดเสียงดังขึ้น
“นที คุณจะพูดให้ข้างห้องได้ยินหรือไง” อาวุธปราม
“ผมกลัวคุณไม่ได้ยิน ผมกลัวคุณไม่เข้าใจ” นทีลดเสียงลง “แต่คุณควรรู้ คนอยู่ใกล้เราไป เขาไม่เข้าใจภาษาไทย”
“คุณพูดถูก ผมไม่ค่อยเข้าใจคุณเลย” อาวุธอดประชดไม่ได้
“เปิดหัวใจคุณ ใช้หัวใจคุณฟังผม ไม่ใช่หูคุณ”
...ดื้อและรั้น เป็นคำที่เขานิยามนทีเมื่อตอนที่เร่ิมรู้จักกัน นทีเป็นคนที่ซับซ้อนมากจนปวดหัวที่จะวิเคราะห์พฤติกรรม...
...นทีบอกว่าเขาเป็นคนอ่านง่าย มองออกทันทีว่าคิดอะไรและจะทำอะไร อาวุธแย้งว่าเพราะตัวเองไม่มีความลับ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหลอกหลวงใคร...
“ผมก็ไม่คิดจะหลอกใคร ผมแค่ไม่อยากบอกทุกอย่างให้ทุกคนในโลกนี้” นทีเถียง
“เราคุยกันพอหรือยัง ผมง่วงนอน” อาวุธจำได้ว่า หากเริ่ม 'ทะเลาะ' กันจนดูท่าทางจะต้องใช้เวลาถกเถียงประเด็นใดประเด็นหนึ่งอีกนานเขาจะรีบตัดบท เพราะรู้ว่าไม่ว่าจะอย่างไร นทีก็ไม่เคยยอมแพ้
...คิดๆ ไป นทีก็แตกต่างจากอนุภาพไม่ใช่น้อย หรือแม้กระทั่งอาทิตย์ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่าทั้งสามคนมีอะไรเหมือนกัน ทำไมอนุภาพสะท้อนภาพของนทีได้มากมาย...
...แต่เขารู้สึกว่ามีอีกคนหนึ่งที่คล้ายนที เพียงแต่เขานึกไม่ออกในตอนนี้ว่าเป็นใคร...
...นทีอยู่ในซอกเล็กๆ ซอกหนึ่งในหัวใจของเขามานานหลายปี เขายอมรับว่าเรื่องแบบนี้เป็นธรรมดาของโลก พบแล้วก็จาก นทีจากเขาไปไม่มีวันกลับ เขาควรจะเริ่มต้นใหม่ แต่ตอนนี้ 'นที' กลับมาหาเขาอีกแล้ว...
...หากไม่เกิดเรื่องแบบที่เกิดกับภาณุวัฒน์เหมือนตอนหัวค่ำเขาก็คงไม่นึกถึงเรื่องนี้อีก โชคดีที่เขามองเห็นภาณุวัฒนวาง์จากไกลๆ ว่าเลี้ยวเข้าทางลัดระหว่างซอกตึกจึงตามไปช่วยได้ทัน...
...เขากับนทีผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ รอดตายด้วยกันได้หลายต่อหลายครั้ง การผจญภัยในต่างแดน การเอาตัวรอดในสถาณการณ์คับขันและอันตรายทำให้ผูกพันกันมาก...
...เขานึกว่าทุกอย่างจะจบลงแล้ว คิดว่าตัวเองจัดการกับปัญหาจนเรียบร้อย คนที่ปองร้ายถูกจับ คนที่อยู่เบื้องหลังแผนการณ์ถูกกระชากหน้ากากออกมา เขากำลังจะเริ่มต้นชีวิตที่สงบสุขอย่างจริงจังกับคนที่เขารัก แต่นทีก็มาจากเขาไป เขาปกป้องคนรักไม่ได้ นทีหมดลมหายใจในอ้อมกอดของเขากลางคืนที่ผนตกพรำในสวนสาธารณะไม่ไกลจากบ้านของเขาเท่าไหร่นัก แววตาของนทีเข็มแข็งจนวินาทีสุดท้าย มือสั่นเท่าของนทีแตะที่แก้มเขาก่อนจะหมดแรงหล่นลงข้างตัวเพราะหมดลมหายใจ...
...เขายังรู้สึกอุ่นๆ ที่แก้มอยู่จนถึงทุกวันนี้...
...เขาสร้างบ้านที่มีระบบรักษาความปลอดภัยเยี่ยมยอดเพื่อคนที่เขารัก บ้านที่เขากับนทีจะอยู่ด้วยกัน บ้านที่ใกล้กับสวนสาธารณะที่นทีชอบ...
...สวนสาธารณะที่นทีบอกว่าจะมาเดินเล่นทุกวัน...
...ไม่ต้องวิ่งหลบลูกกระสุน ไม่ต้องหนี ไม่ต้องมีชีวิตเหมือนเล่นรถไฟเหาะตีลังกา ตื่นเต้นก็จริง แต่ถ้าเป็นแบบนั้นทุกวันก็คงไม่สนุก เขายังจำคำพูดของนทีได้ดี...
ปกติอาวุธเป็นคนตื่นเช้า แต่วันนี้เขาตื่นเร็วกว่าเคย ขณะนี้เป็นเวลาตีสี่ครึ่ง เมื่อเดินออกมานอกห้องนอนเพื่อไปดื่มน้ำอาวุธเห็นแสงไฟลอดออกมาจากใต้ประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์จึงเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่หน้าห้อง
...ภาณุวัฒน์กำลังร้องไห้ เขาได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น...
อาวุธเคาะประตู เสียงร้องไห้ของภาณุวัฒน์เงียบไปและไฟก็ดับลง อาวุธจึงเคาะประตูอีกครั้งแล้วลองหมุนลูกบิด ประตูเปิดออก ร่างของภาณุวัฒน์นอนขดอยู่บนเตียง อาวุธพอจะมองเห็นได้ว่าไหล่ของชายหนุ่มยังคงสั่นไหลอยู่เพราะกำลังร้องไห้โดยไม่มีเสียง
“โจ้” อาวุธเรียกอีกฝ่ายเบาๆ เดินเข้าไปใกล้เตียง ภาณุวัฒน์ยังคงอยู่ในท่าเดิม
“เป็นอะไร” อาวุธนั่งลงข้างเตียงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟ ภาณุวัฒน์พลิกตัวและหันหน้าหนีเขาจึงรีบจับไหล่เอาไว้ “ฝันร้ายหรือเปล่า”
ภาณุวัฒน์พยักหน้า ปากเม้ม ตาปิดสนิท คิ้วขมวด พยายามฝืนตัวเองไม่ให้ร้องไห้
“ไม่มีอะไรหรอก เลิกกลัวเถอะ ผมอยู่ที่นี่ กลัวอะไร”
ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า ประหนึ่งจะบอกอาวุธว่าตัวเองไม่ได้กลัว
“ถ้างั้นมีอะไร บอกผมซิ”
ภาณุวัฒน์ยังคงเงียบ อาวุธนั่งนิ่งมองคนที่นอนเม้มปากอยู่บนเตียงอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะละสายตาไปมองที่หัวเตียง รูปภาพของธงรบวางกระจัดกระจาย บางรูปถูกฉีกขาด ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมภาณุวัฒน์ถึงร้องไห้ แต่ทันใด ภาณุวัฒน์ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วโผเข้ากอดเขา
“พี่วุธครับ...” ภาณุวัฒน์เสียงสั่น ซุกหน้าลงกับอกของอาวุธแล้วสะอึกสะอึ้น
อาวุธยังคงนั่งนิ่ง ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดแน่นและร้องไห้จนหยุดไปเอง ก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะ ได้ร้องจนพอใจแล้ว ที่นี้ก็ต้องเข้มแข็ง”
“ผมขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ขอโทษที่อ่อนแอ”
“โจ้เป็นคนเข้มแข็ง ผมรู้ ไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอก”
“ผมทำเสื้อพี่เปียก”
“พรุ่งนี้ก็เอาไปซักซะ” อาวุธพูดเบาๆ แล้วขยับตัว ภาณุวัฒน์ปล่อยแขนจากการโอบกอดอาวุธแล้วนั่งก้มหน้านิ่ง อาวุธจึงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “นอนซะนะ ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลัง ตอนนี้เรามีแต่อนาคต จำเอาไว้”
ภาณุวัฒน์นิ่งไปหลายอึดใจก่อนจะพยักหน้าช้าๆ โดยที่ยังก้มหน้าอยู่ อาวุธถอนหายใจช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปบีบไหล่ของชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปเงียบๆ
...ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังอย่างนั้่นหรือ...
…ทิ้งอดีตเอาไว้...
...แต่อนาคตของเขาล่ะ...
...อย่าว่าแต่อนาคตเลย ปัจจุบันของเขาก็ยังดูมืดมัวอยู่ด้วยซ้ำ...
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารโจ้จริงๆ ทำไมเจอแต่เรื่องที่ทำให้อึดอัดขนาดนี้ มาต่างบ้านต่างเมือง จะพูดคุยปรับทุกข์กับใครก้อไม่มี ที่มีอยู่ก้อไม่แน่ใจว่าเค้าจะเต็มใจรับฟังรึเปล่า
-
สงสารโจ้ แบ่งความสุขให้โจ้มั่งนะค้าพี่นาย :monkeysad:
-
สงสารน้องโจ้จังเลยค่ะ
เมื่อไหร่ท้องฟ้าของน้องโจ้จะสว่างซะทีหนอ
อยากเห็นน้องมีความสุขกะเค้ามั่ง
และก็อยากให้พี่วุธเป็นคนมอบความสุขกับน้อง :o8:
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1: :L2:
-
โอย.........โจ้เป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดเลยอ่ะT^T
-
ใช่น้องโจ้ต้องเข้มแข็งเพื่ออนาคตของเราเอง
พี่สาวรักน้องโจ้น๊า :จุ๊บๆ:
-
อดีตจากซอกเล็ก ๆ ของหัวใจ ต้องทิ้งมันไป เพื่ออนาคต :o12: :o12: :o12:
-
“ ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลัง ตอนนี้เรามีแต่อนาคต จำเอาไว้”
สอนโจ้ล่ะตัวเองทำได้ยัง ลืมอดีตรัก
-
ดราม่า ได้อีก ตอนนี้ เฮ้อ สงสารโจ้ซะจริงๆ
คุณนาย ขออนพิเศษของ อาวุธกะนที หน่อยนะค่ะ อยากรู้จักนที ให้มากกว่านี้จัง
-
น้องโจ้ น่าสงสาร อาวุธ ได้แต่บอกคนอืื่น ตัวเองยังทำไม่ได้
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่
:L2: คุณวุธที่มาต่อ
-
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่า กามเทพคชานนท์ จะแผงศรได้สำเร็จหรือป่าว :เฮ้อ:
-
สงสารน้องโจ้
เมื่อไหร่จะมีความสุข
อาวุธไม่เปิดใจซะที
+1
-
คนที่ดูเข้มแช็งและมีเหตุผลที่สุดในเรื่องคืออาวุธ
แต่ในเวลาเดียวกัน อาวุธก็เป็นคนที่ระแวงและขาดความมั่นใจ
ในเรื่องของความรักเป็นอย่างยิ่ง...รักคนที่เหมือนอดีต..รักแฟนเพื่อน
ไม่เริ่มใหม่กับใครเลย...ใจแข็งเกินไป..ไม่เปิดโอกาสให้ตัวเอง
รอแค่สักวันจะเจอคนที่ใช่สำหรับอาวุธ....
อ่านแล้วสงสารโจ้อ่ะตอนนี้ ตกใจมากขนาดนั้นเฮียแกก็จะโอ๋ซะหน่อยก็ไม่ได้
ขัดใจคนอ่านเป็นที่สุด
-
ดีนะเนี่ยว่าิอาวุธไปช่วยทัน
(ตอนแรกนึกว่าจะเป็นหนุ่มลูกครึ่งคนนั้น อิอิ)
เฮ้ออออออออ
ติดตามค่า เดาไม่ออกว่าจะลงเอยยังไง
บวก1 :L2:
อาวุธสอนน้องมันได้ก็สอนตัวเองด้วยนะ
ปล. ว่าแต่ไม่สนมาดองกะน้องอาาทิตย์เหรอ :laugh:(หยอดบ่อย ๆ กรากกกก)
-
เข้าใจครับว่าอดีตมันลืมยาก
ผมก็เป็นเหมือนกัน
8 ปีแล้ว ผมก็ยังไม่ลืมเขา
แต่ผมก็จะพยายามครับ
เอาใจช่วยอาวุธและน้องโจ้ให้ลืมอดีตแล้วก้าวไปสู่อนาคตด้วยกันครับ :L2:
-
:m15: สงสารน้องโจ้
สารวัตรอาวุธ เป็นที่พักพิงใจของน้องด้วยเถอะนะ :กอด1:
-
:impress3:โจ้ของนู๋
น่าสงสาร
-
:o12: :o12: :o12:
-
บทที่สิบมาแล้วคร้าบ เรื่องนี้แต่งช่วงฟุตบอลโลก อาจมีการพลิกโผ (หรือป่ะ) แต่เช็งจริงๆ นะที่เยอรมันกับบราซิลปิ๋ว ต้องม้วนเสื่อกลับบ้าน
โลกนี้มันแปลกๆ นะ บางคนเกิดมาอาภัพรัก หาเท่าไหร่ก็ไม่ได้ บางคนก็ไม่เห็นคุณค่า มีเยอะแยะแต่ไม่เลือก บางคนเลือกแล้วเลือกอีกไม่เคยพอซะที
แต่นี่แน่ๆ ผู้เขียนไม่มีให้เลือกคร้าบบ :เฮ้อ:
Awoot Chapter 10
อาวุธอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อฟังเสียงของภาณุวัฒน์ที่พูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างๆ เล่าถึงแผนชีวิตเรื่องการเรียนและการทำงานเพื่อหาเงิน เขาค่อนข้างแปลกใจที่เห็นภาณุวัฒน์ดูสดใสร่าเริงต่างไปจากที่เคยทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านประสบการณ์ตื่นเต้นมาไม่นาน รวมถึงเรื่องที่นอนร้องไห้เมื่อคืนที่ผ่านมา ภาณุวัฒน์บอกว่าเมื่อหาเงินได้มากพอก็จะแบ่งให้อาวุธเป็นการตอบแทน นายตำรวจรีบปรับสีหน้าให้ราบเรียบแล้วก้มหน้าลงบอกอีกฝ่ายด้วยเสียงหนักแน่นว่า
“ไม่ต้องมาตอบแทนผมหรอก คิดหรือวาจะหาเงินได้ขนาดนั้นภายในหนึ่งเทอม นี่จะได้เรียนเทอมไหนก็ยังไม่รู้ แต่พอได้เรียนก็เอาเทอมแรกให้รอดก่อนเถอะ อย่าเพิ่งคิดเรื่องทำงาน”
“พี่ช่วยผมมาเยอะ ผมต้องตอบแทนอะไรพี่บ้าง พี่ช่วยชีวิตผมด้วยซ้ำ ผมเป็นหนี้ชีวิตพี่”
“ถ้ายังงั้นตีค่าออกมาเป็นตัวเงินได้ไหมล่ะ จะต้องทำงานอีกกี่เทอมถึงจะใช้คืนได้หมด” อาวุธมองตาภาณุวัฒน์
“ผมให้ชีวิตผมเป็นของพี่ยังได้”
“ชีวิตเป็นของตัวเอง รักษาไว้ให้ดี ไม่ต้องมาคิดจะทดแทนผมด้วยชีวิต” อาวุธพูดเสียงเข้ม “เรื่องเงินไม่ต้องคิดว่าจะใช้คืน ค่าที่พัก ค่าอาหาร ค่ารถที่ผมจ่ายไปนั่นน่ะมันไม่ได้มากมายเท่าไหร่นักหรอก ผมไม่ได้จ่ายทุกครั้ง บางครั้งโจ้ก็จ่ายเองด้วย เลิกขอโทษ เลิกขอบคุณ เลิกพูดเรื่องที่ว่าตัวเองทำให้ลำบากได้แล้ว ไปจัดการเรื่องมหาวิทยาลัยให้เสร็จๆ”
“ผม...เอ่อ...” ภาณุวัฒน์อึกอัก หันไปมองประตูทางเข้าของตึกอิฐสีน้ำตาลเข้มซึ่งเป็นที่ตั้งของแผนกรับนักศึกษาต่างประเทศ
“พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ใช่หรือเปล่า” อาวุธถาม ภาณุวัฒน์พยักหน้าพร้อมกับยิ้มแหยๆ และอยู่ดีๆ ก็ยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากที่บวมเจ่อของตัวเอง
“แสดงว่าต้องลงคอร์สเรียนภาษาอังกฤษก่อนซักสามสี่เดือน บางทีอาจจนถึงซัมเมอร์ เปิดเทอมฟอลแล้วถึงจะได้เรียน”
“ฟอล” ภาณุวัฒน์ทวนคำพร้อมกับขมวดคิ้ว “เดือนอะไรครับ”
“สิงหาคมหรือไม่ก็กันยายน” อาวุธตอบ “ซัมเมอร์ของที่นี่คือมิถุนายนถึงสิงหาคม”
“โอ้โห” ภาณุวัฒน์ทำตาโต อุทานเสียงดัง “นานขนาดนั้น แล้วผมจะอยู่ยังไงละเนี่ย”
อาวุธอยากจะถอนหายใจออกมาแรงๆ เขารีบหันหน้าหนี ไม่อยากจะให้ภาณุวัฒน์เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ั
...ใช่ นานขนาดนั้น ภาณุวัฒน์จะอยู่ยังไง หอพักมหาวิทยาลัยก็เข้าพักไม่ได้ จะให้ไปเช่าอพาร์ทเมนท์อยู่คนเดียวยังงั้นหรือ...
...เขาไม่อยากจะคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว ท่าทางภาณุวัฒน์ไม่รู้เรื่องอะไรเอามากๆ ถ้าจัดการทุกอย่างเองก็คงเละ แล้วคุณแจ๊คกี้อะไรนี่ที่เป็นคนจัดการทุกอย่างก็คงท่าทางจะไม่ได้เรื่อง...
อาวุธเดินนำภาณุวัฒน์ตรงไปยังประตูทางเข้า แต่เมื่อใกล้ถึงประตูเขาก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงพอๆ กับภาณุวัฒน์เดินออกมา ทำให้เขาชะงักไปชั่วอึดใจ สัญชาตญาณตำรวจของเขาทำงานทันที
...ผู้ชายคนนี้รู้จักเขา สายตาคู่นั้นแสดงความตกใจด้วยซ้ำ...
“เข้าไปรอข้างใน เดี๋ยวผมตามไป” อาวุธหันไปบอกภาณุวัฒน์ ชายหนุ่มรีบพยักหน้าแล้วเดินล่วงหน้าเข้าไปก่อนโดยไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ
อาวุธหยุดยืน มองชายหนุ่มที่เดินออกสวนออกมาจากประตูจนอีกฝ่ายลงบันไดและก้มหน้าเดินดุ่มๆ ไปที่รถ เขาสังเกตท่าทางการเดินของชายคนนั้นและเห็นว่าฝ่ายนั้นทำท่าเหมือนอยากจะหันหน้ามามองทางด้านหลังแต่ก็พยายามฝืนตัวเองเอาไว้
...ก้าวเท้าไม่เป็นจังหวะ สั้นบ้างยาวบ้าง ไหล่ยกขึ้น กล้ามเนื้อต้นคอเกร็ง หันซ้ายหันขวาเล็กน้อยเหมือนพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองหันกลับมามองด้านหลัง แค่นี้ก็พอจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้อยากรีบไปให้พ้นๆ หน้าเขา...
อาวุธสงสัยว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร เขามองและจดจำทะเบียนรถของฝ่ายนั้นซึ่งรีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงเดินเข้าไปในอาคารของมหาวิทยาลัยเพื่อทำบทบาท 'ผู้ปกครองจำเป็น' ให้กับภาณุวัฒน์
“ผมให้เอกสารทุกอย่างไปหมดแล้ว แต่เรื่องเงินคุณแจ๊คกี้บอกว่าจะไปเอาจากคุณพ่อ เขาบอกว่าไม่ต้องห่วง จะทำทุกอย่างให้เรียบร้อย” ภาณุวัฒน์พูดเสียงเบาๆ จนอาวุธแทบจะไม่ได้ยิน วันนี้เขาพาภาณุวัฒน์มาที่มหาวิทยาลัยเพื่อติดต่อกับแผนกรับนักศึกษาเข้าเรียนแล้วพบว่าเรื่องของภาณุวัฒน์ยังไม่เรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการลงทะเบียนเรียนและเรื่องหอพักนักศึกษา
“ผมขอโทษ”
“บอกแล้วไงว่าอย่าขอโทษ” อาวุธพูดเสียงดุ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าๆ และดวงตาที่เริ่มแดงระเรื่อของภาณุวัฒน์ก็ต้องถอนหายใจแล้วปรับเสียงให้อ่อนลง “กลับถึงบ้าน ให้ค้นเอกสารทุกอย่างที่ตัวเองมีแล้วค่อยมาคุยกับมหาวิทยาลัยอีกที ถ้าไม่ครบให้โทรศัพท์กลับไปที่บ้านที่เมืองไทย ให้พ่อค้นให้แล้วส่งมาด่วน”
“พ่อคงไม่...” ภาณุวัฒน์พึมพำแล้วก้มหน้า แต่อาวุธทันได้มองเห็นหยดน้ำใสๆ กำลังเอ่อขึ้นมาในดวงตาเรียวเล็กคู่นั้น
“ภาณุวัฒน์ อย่าร้องไห้ให้ผมเห็นนะ ผมไม่ชอบ” อาวุธห้าม “เรื่องแค่นี้มันแก้ไขกันได้”
“ผมคงไม่ได้เรียน”
“ได้เรียนสิ แต่เทอมนี้ไม่ทันแน่นอน คงต้องรอเทอมถัดไป เอาไว้ผมจะช่วยจัดการให้”
“ผมขอโทษ...” ภาณุวัฒน์พึมพำ ก้มหน้ามองมือของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ
อาวุธมองภาณุวัฒน์นิ่งเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี เรื่องงานของเขาก็ยุ่งพอดู จะให้มาจัดการเรื่องการเรียนต่อของภาณุวัฒน์นั้นก็ยิ่งจะทำให้ยุ่งมากกว่าเดิม
...แจ๊คกี้ แจ๊คกี้ แจ๊คกี้ อยากจะฆ่าคนที่ชื่อแจ๊คกี้ทิ้งนัก ติดต่อมหาวิทยาลัยภาษาอะไร มั่วไปหมด...
อาวุธนิ่งคิดอย่างอารมณ์เสีย ไม่อยากจะเชื่อว่าการจัดการเรื่องศึกษาต่อต่างประเทศของแจ็คกี้ที่ทำให้กับภาณุวัฒน์นั้นจะไร้ประสิทธิภาพได้ถึงเพียงนี้ เมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมาเขาพยายามต่อรองกับมหาวิทยาลัยเรื่องหอพักแต่ก็ไม่เป็นผล มหาวิทยาลัยแจ้งว่ามีนักศึกษาลงชื่อในรายชื่อสำรองรอเข้าหอพักจำนวนมาก และภาณุวัฒน์ก็ไม่ได้แจ้งว่าต้องการพักในหอพักของมหาวิทยาลัย และที่สำคัญ คะแนนสอบ TOEFL ก็ไม่ถึงเกณฑ์ เอกสารต่างๆ ก็ไม่ครบและบางอย่างก็ไม่ใช่ฉบับจริง แต่ภาณุวัฒน์ยืนยันว่าได้มอบให้พนักงานรับส่งเอกสารของคุณแจ๊คกี้ไปหมดแล้ว
จตุพลรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก การพบกับอาวุธโดยไม่ได้ตั้งตัวทำให้เขารู้วิตกกังวล กลัวว่าจะโดนสะกดรอยตาม เขาพอจะมองออกว่าอาวุธสงสัย และหาก 'ตำรวจเก่งๆ' อย่างอาวุธสงสัยก็คงพยายามทำการสืบจนรู้ให้ได้ ซึ่งเขาคิดว่าคงไม่เกินความสามารถของอาวุธ
เขาตัดสินใจโทรศัพท์ไปปรึกษาคชานนท์ซึ่งเป็นคนวางแผน แต่เพื่อนตัวดีกลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
… “สบายใจได้ เชื่อหัวคชานนท์คนเก่งเถอะน่า แค่ทำตามที่บอก ทุกอย่างจะดีเอง”...
จตุพลคิดถึงคำพูดของคชานนท์แล้วต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ คชานนท์เป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงและไม่เคยทำอะไรผิดพลาด ข้อนี้เขาต้องยอมรับ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่สุภาษิตไทยก็มีกล่าวไว้ว่า สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง
...แต่หากคชานนท์พลาดครั้งนี้ ยังไงๆ เขาก็ต้องโดนหางเลขไปด้วย โดนแบบเต็มๆ ด้วย...
จตุพลทนไมไหว รู้สึกอยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง และคนนั้นต้องไม่ใช่คชานนท์ เขาจึงโทรศัพท์ไปคุยกับคนรัก แต่แทนที่จะรู้สึกดีขึ้น จตุพลกลับรู้สึกแย่กว่าเดิม
“ถ้าเขาเก่งระดับมือหนึ่งของ DSI และถูกส่งมาทำงานแบบฉายเดี่ยวที่นิวยอร์ค เรื่องเกมกามเทพที่คุณกับคชานนท์กำลังสมคบคิดกันอยู่นี่ อีกไม่นานก็ถูกเขาจับได้” คนที่จตุพลระบายความในใจให้ฟังแสดงความคิดเห็น
“โธ่ ที่รักจ๋า ไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลย” จตุพลทำหน้ามุ่ยใส่โทรศัพท์ “ไอ้เจ้านนท์คนเก่งมันรับประกันดิบดี”
“อยากเห็นคชานนท์พลาดจังเลย อยากเก่งดีนัก”
“คชานนท์มีบุญคุณต่อเรานะจ๊ะ จำไม่ได้หรือ นนท์เป็นพ่อสื่อให้เราจนเรารักกันปานจะกลืนแบบนี้”
“เรารักกันหรือ” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเสียงเย็นชา
“อ้าวๆ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงทูลหัว” จตุพลเริ่มจะโวยวาย
“อย่าให้รู้นะว่าแอบไปกิ๊กกับใคร ไม่งั้นเจอดีแบบสองชั้น ไม่ใช่ต่อหน้าพูดว่ารัก ลับหลังพูดอีกอย่างนะ”
“ซวยจริงเล๊ย พูดเรื่องคนอื่นทำไมมันวกเข้าหาตัวแบบนี้ล่ะ” จตุพลบ่นพร้อมกับส่ายหน้า “ต่อหน้าหรือลับหลัง จตุพลคนเดิมก็ไม่เปลี่ยนแปลงหรอกจ๊ะ”
“ให้มันจริงเถอะ ไปบินเป็นอาทิตย์ ปล่อยให้หนูร่าเริงอยู่คนเดียว ไว้ใจได้ขนาดไหนก็ไม่รู้” แฟนของจตุพลบ่นแล้วจบด้วยคำสั่งเช่นเคย “อ้อ อย่าลืมเวลาเครื่องลงนะ แล้วอย่าไปผิดสนามบินล่ะ บินยาวคราวนี้เหนื่อยจะแย่ พอถึงนิวยอร์คจะรีบกลับบ้านไปแช่น้ำอุ่น”
“จ๊า จ๊ะ จะเตรียมน้ำอุ่นไว้รอก่อนไปรับที่สนามบินเลยจ๊ะ”
“เตรียมได้ยังไง กว่าจะกลับถึงบ้านน้ำก็เย็นพอดีสิ นี่มันหน้าหนาวไม่รู้หรือ อาบน้ำเย็นก็แข็งตายกันพอดี หรืออยากให้ตายๆ ไปซะ ตัวเองจะได้หาใหม่”
“พูดตอนไหนวะ” จตุพลบ่นอุบอิบ
“อะไรนะ พูดให้ชัดๆ ซิ”
“เปล่า ไม่ได้พูดอะไร” จตุพลปฏิเสธเสียงดังฟังชัด “ที่รัก รีบไปขึ้นเครื่องเถอะ เดี๋ยวจะสาย แล้วอย่ามีเรื่องกับผู้โดยสารนะจ๊ะ”
“บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นได้ นี่เป็นแอร์นอร์ทเวสท์นะ ไม่ใช่การบินไทย” คนรักของจตุพลกระแทกเสียงแล้วทำท่าจะบ่นต่ออีกยกใหญ่แต่จตุพลรีบจบการสนทนา
“ดุจริงเล๊ย โดนทั้งปี จตุพลนะจตุพล เกิดมาให้ใครต่อใครรังแกอยู่เรื่อย เฮ้อ” จตุพลถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงและอดคิดถึงใบหน้าเคร่งขรึมของเพื่อนพี่ชายของจตุพลไม่ได้ “ตัวจริงดุกว่าในรูปอีก นี่เกิดพี่แกสงสัยว่าเราเป็นไอ้แจ๊คกี้มิโดนกระทืบหรือเนี่ย”
คชานนท์นั่งเท้าคางมองโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น ในใจพยายามคิดหาวิธี 'ดำเนินการ' ขั้นต่อไปเพื่อที่จะจัดการกับชีวิตรักของอาวุธ เสียงของคนรับใช้สองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ โซฟาทำให้เขานึกอะไรได้ในทันที
“แต๋วว่าพระเอกไปตามนางเอกให้กลับมาที่บ้านแน่ๆ ถ้ารู้ว่ามีตัวอันตรายไปป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้นางเอกรับรองว่าพระเอกไม่ปล่อยให้นางเอกไปเช่าหออยู่คนเดียวแน่ๆ”
“แต่นางเอกเขาน้อยใจขนาดนั้น เขาไม่ยอมกลับมาหรอก”
“ไม่ใช่ ที่นางเอกไปก็เพราะอยากให้พระเอกตาม”
“แล้วถ้าพระเอกไม่ตามล่ะ”
“ไม่ตามได้ยังไง พระเอกเขาก็ต้องไปตามนางเอกสิ ถ้าแต๋วเป็นพระเอกแล้วรู้ว่าไอ้คนที่แค้นตระกูลพระเอกไปจีบนางเอกมันก็ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแหงๆ มันทำอะไรพระเอกไม่ได้นี่ มันก็ไปทำกับนางเอกสิ พระเอกก็ห่่วงนางเอก ทีนี้ก็จะไปเอามาอยู่ด้วย”
“นางเอกเรื่องนี้มันอ่อนแอจริงๆ นะ อะไรๆ ก็ให้พระเอกช่วย”
“อ้าว ก็ต้องเป็นแบบนี้สิ พระเอกก็ต้องดูแลนางเอก จะให้ตัวอิจฉามาดูแลหรือไงเจ๊อารีย์”
คชานนท์หยิบรีโมทขึ้นมากดเปลี่ยนช่อง สาวใช้ต่างวัยสองคนรีบร้องเรียกชื่อคชานนท์ขึ้นมาพร้อมกันเพราะละครโทรทัศน์กำลังเข้มข้น
“คุณนนท์ กำลังสนุก” แต๋วทำหน้ามุ่ย
“จะดูทำไม อยากรู้ตอนจบหรือเปล่า นางเอกนั่นน่ะผมรู้จัก เคยควงด้วยต่างหาก ผู้กำกับก็เป็นลูกหนี้ผม เรื่องนี้เขาเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว พอนางเอกไปอยู่หอ พระเอกก็เลยจะ...”
“ไม่เอ๊า ไม่อยากฟัง คุณนนท์อย่าเล่าเดี๋ยวไม่สนุก” แต๋วรีบยกมือปิดหู
“อ้าว ก็เมื่อกี้เห็นเถียงกันว่าเรื่่องจะเป็นยังไงต่อไป”
“คุณนนท์คะ กดกลับมาช่องเดิมซะที เดี๋ยวดูไม่รู้เรื่อง” อารีย์ทำหน้าอ้อนวอนเจ้านายหนุ่ม
“ยังไม่ไปถึงไหนหรอก เขากำลังเดินไปขึ้นรถ กว่าจะปิดประตู กว่าจะถอยรถ กว่าจะมีคนวิ่งไปเปิดประตู กว่าจะ...”
“คุณนนท์” สาวใช้ทั้งสองคนพร้อมใจกันอุทธรณ์
“จะมาแกล้งกันทำไมก็ไม่รู้” อารีย์กระฟัดกระเฟียด “ตัวเองก็ไม่เห็นจะดู”
“นี่ทีวีใคร”
“ทีวีคุณสิคะ ที่หลังบ้านมันแค่จอสิบสี่นิ้ว ดูไม่ชัด คุณบอกว่าจะขยายจอให้ก็ไม่เห็นจะได้ซักที”
“กำลังคำณวนเงินอยู่ ก็รู้ว่าผมขี้เหนียว ใจร้อนไปทำไป” คชานนท์อมยิ้ม
“ไอ้นนท์” เสียงห้าวๆ ดังขึ้นข้างหลัง “แกล้งแต๋วกับอารีย์อีกแล้ว เดี๋ยวมันก็โกรธแล้วแท็คทีมพากันลาออกหรอก”
“จริงค่ะคุณ ทุกทีเลย เวลาละครกำลังมันส์ๆ คุณนนท์ชอบควบคุมรีโมท”
“ผมกำลังทดสอบอะไรบางอย่างอยู่นะพ่อ” คชานนท์หันไปพูดกับอดิศัยผู้เป็นบิดาแล้วหันมาพูดกับสาวใช้ทั้งสองคน “คอยดูนะ พอกดเปลี่ยนช่องกลับมา ตอนนี้รถกำลังวิ่งอยู่บนถนนแล้วก็มีดนตรีแบ๊คกราวด์”
“เปลี่ยนช่องเดี๋ยวนี้” ผู้เป็นบิดาสั่ง
“เปลี่ยนแล้วคร้าบ” คชานนท์กดรีโมท แต่เป็นช่องข่าว สาวใช้ทั้งสองพร้อมใจกับเรียกชื่อคชานนท์อีกครั้ง
“เลขสามค่ะคุณนนท์” แต๋วแนะนำ
“คราวหลังให้มันถือรีโมท แกไม่ต้องไปยุ่ง” อดิศัยสั่ง
“ได้ไง ใครมีรีโมท คนนั้นมีอำนาจสูงสุด” คชานนท์หัวเราะแล้วกดเปลี่ยนช่องกลับมายังละครเรื่องเดิมแล้วพูดขึ้นว่า “เห็นไหม รถเพิ่งเลี้ยวออกจากปากซอย ละครช่องนี้เป็นแบบนี้ล่ะ ดูกันอยู่ได้ กว่าพระเอกจะไปตามนางเอกที่หอก็คงอีกนาน พระเอกเรื่องนี้ยืดยาดไม่ทันใจ ถ้าผมเป็นผู้กำกับผมจะให้ตัวละครอีกคนไปเร่งปฏิกิริยา”
“แกนี่จริงๆ เลย” ผู้เป็นบิดาตบไหล่ลูกชาย “กวนประสาทแม้กระทั่งคนใช้ในบ้าน”
“แต๋วไม่ใช่คนใช้ แต๋วเป็นแม่ครัว ส่วนพี่อารีย์เป็นแม่บ้าน” คชานนท์แก้คำพูดของพ่อ “พ่ออย่ามาใช้คำดูถูกกัน ใช่ไหมแต๋ว”
“เรียกยังไงก็เรียกเถอะค่ะ แต๋วไม่แคร์ แต๋วกำลังดูทีวี”
“เดี๋ยวเหอะ พ่อแกก็ไม่เว้น แกนี่มันชอบกวนประสาทคนตั้งแต่เล็กจนโต” อดิศัยนั่งลงข้างลูกชายแล้วถามเรื่องที่ตัวเองอยากรู้ “เอ่อ แล้วเรื่องไอ้วุธไปถึงไหนแล้ว”
“ถึงนิวยอร์คซิครับ” คชานนท์ยักไหล่ “พี่วุธก็วนไปวนมาอยู่ในอ่างน้ำของเขานั่นล่ะ”
“ไอ้นี่...” อดิศัยยกมือขึ้นทำท่าจะฟาดลูกชาย
“อ๊ะๆ อย่่านะครับ ผมโตแล้ว ไม่ใช่เด็กจะให้มาตบหัวได้อีกต่อไป” คชานนท์เอียงตัวหลบ
“งั้นขอแตะหน่อย แกไม่โดนไอ้คมไล่เตะมานานแล้ว โดนพ่อเตะระลึกถึงความหลังหน่อยไหมละ”
“คุณคะ” แต๋วกับอารีย์หันมาส่งเสียงใส่ผู้เป็นเจ้านายทั้งสองคนเพราะรบกวนการชมละคร
“ก็เปิดเสียงให้มันดังๆ สิวะ” อดิศัยหันไปพูดกับทั้งสองสาว
“งั้นขอรีโมทค่ะ” แต๋วยื่นมือมา
“ไม่ได้ รีโมทต้องอยู่ในมือผม” คชานนท์กำรีโมทแน่น นัยน์ตาพราวระยับอย่างนึกสนุก ก่อนจะกดลดเสียงของโทรทัศน์ลงอีกหนึ่งขีด
“ไอ้นนท์ แกนี่มันไม่รู้จักโตจริงๆ” ผู้เป็นพ่อโคลงศีรษะแล้วถามลูกชายด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิมเพราะกลัวถูกคนใช้ดุ “ตกลงเรื่องไอ้วุธเป็นไง”
“ตอนนี้ผมได้ความคิดแล้ว” คชานนท์พูดเสียงเบาราวกับเป็นความลับสุดยอด “ได้ตัวอย่างจากละครเรื่องนี้ล่ะ ต้องส่งตัวก่อกวนเข้าไปเร่งปฏิกิริยา พี่วุธจะได้ทำอะไรซะที”
“ใคร”
“เดี๋ยวก็รู้” คชานนท์ยักคิ้ว
“แล้วแกแน่ใจนะว่าจะได้ผล”
“โธ่ พ่อ เคยพลาดที่ไหน ยี่ห้อคชานนท์คนเก่ง วางใจได้ เชื่อหัวผมเถอะน่า”
“พ่อก็พยายามวางใจแต่ก็อดกังวลใจไม่ได้ ไอ้คมก็เร่งมา”
“เกี่ยวอะไรกับพี่คม” คชานนท์เลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย แต่ทันใดก็เปลี่ยนเป็นเอือมระอา “อะไรกันพี่คมนี่ ระแวงไม่ยอมเลิก อะไรนักหนา”
“น่า นะ นนท์ลูกรัก ช่วยๆ มันหน่อยเถอะ แกก็รู้ ถ้าไม่ใช่แกแล้วใครจะทำได้ เก่งที่สุดก็คชานนท์ลูกพ่อนี่ล่ะ รู้หรือเปล่า พ่อภูมิใจในตัวแกมากนะที่มีลูกประเสริฐขนาดนี้” อดิศัยตบหลังลูกชายเบาๆ
“ครับๆ ไม่ต้องห่วง รับรองว่าคชานนท์คนเก่งจะไม่ทำให้ผิดหวัง” คชานนท์รับปากแล้วยื่นมืออีกข้างไปหยิบโทรศัพท์มากดหมายเลขพร้อมๆ กับพูดขึ้นว่า “แต๋ว พี่อารีย์ ขอโทรศัพท์หน่อยนะ”
“ไม่ได้นะคะ อย่าปิดเสียง เขากำลังเถียงกัน” อารีย์รีบห้าม
คชานนท์หัวเราะแล้วยื่นรีโมทโทรทัศน์ให้พ่อแล้วลุกขึ้นเดินออกไปยังห้องรับแขกเพื่อโทรศัพท์ไป 'สั่งงาน' 'ผู้ร่วมงาน' อีกคนที่อยู่ในนิวยอร์ค
แต่เมื่อจตุพลได้ยินคำอธิบายจากคชานนท์ก็รีบโวยวาย
“ไม่เอาแล้วโว้ย แกนี่ขยันโทรข้ามทวีปมาสั่งงานเหลือเกิน ธุรกิจการเงินร้อยล้านพันล้านไม่ทำแล้วหรือไง”
“อีกนิดเดียว แค่ให้ปีใหม่ผ่านไปอย่างราบรื่นลแล้วค่อยว่ากันอีกที” คชานนท์ต่อรอง
“ว่ากันอีกที ต้องมีว่ากันอีกทีอีกหรือวะ” จตุพลโอดครวญ “แค่นี้ก็จะแย่แล้ว นอนก็หลับไม่สนิท เอาแต่ฝันว่าจะโดนซะไม่ใช่น้อย”
“ลงเรือลำเดียวกันแล้ว จะโดดเรือหนีลงน้ำทิ้งเพื่อนไปได้ยังไง”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ พ่อจะโดดลงไปแล้วว่ายน้ำหนีโดยไม่หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ”
“ไม่แน่นะ นายอาจโดดลงไปจมน้ำตาย หรือไม่ก็เจอปลาฉลาม” คชานนท์หัวเราะเบาๆ “ในทะเลมันน่ากลัวนะเพื่อน”
“ไม่ต้องมาขู่”
“หุ้นของเอเวอร์ลีนนิวยอร์คกำลงลงนะ นายก็รู้ ถ้าหาคนซื้อที่ให้ราคาดีก่อนปีใหม่ อาจจะไม่ขาดทุนย่อยยับ”
“แกไม่ต้องมาขู่เลยนนท์” จตุพลกัดฟันพูด
“แล้วนี่พี่วุธสะกดรอยตามนายหรือเปล่า” คชานนท์เปลี่ยนเรื่อง
“อีกแค่ไม่กี่วัน แกจะหาคนซื้อได้ทันหรือวะนนท์” จตุพลยังห่วงเรื่องหุ้น
“ตอบคำถามมาก่อน”
“เปล่า”
“เปล่ามั๊ง” คชานนท์เลียนเสียงเพื่อน “ถ้าจะพูดให้ถูกต้องพูดว่าเปล่ามั๊ง แต่นายรู้จักพี่วุธน้อยไป ถ้าพี่วุธสงสัย ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงรับรองว่าผู้ต้องสงสัยไปไหนไม่รอด พี่วุธเป็นเสือชีต้า ไล่กัดไม่ปล่อย ถ้าไล่ทันแล้วก็จะใช้คมเขี้ยวเพชรฆาตแหลมๆ คมๆ ขยี้ให้ขาด”
“ไอ้นนท์ แก ไม่ ต้อง มา ขู่” จตุพลลงเสียงหนัก
“ไม่ได้ขู่ แค่เล่าให้ฟัง” คชานนท์ตอบ “ถ้าเรื่องมันผิดพลาด ถึงที่สุด เราจะเป็นคนรับผิดทั้งหมด”
“จะเชื่อแกได้ไหมเนี่ย”
“จากสถิติ นายก็เห็น คชานนท์คนเก่งไม่เคยพลาด เพราะฉะนั้น เลิกปอดแหกได้แล้ว” คชานนท์พูด
“ไอ้นนท์” จตุพลครางเสียงเบา
“ทำตามที่บอกแล้วทุกอย่างจะดีเอง นายรอดตัวไป ไม่โดนพี่วุธจัดการ แถมจะได้ความดีความชอบอีกต่างหาก ไหนจะได้ค่านายหน้า ไหนจะราคาหุ้น เราจะจัดการให้เอง เชื่อหัวคชานนท์คนเก่งสิ” คชานนท์พยายามโน้วนาวใจเพื่อน
“แกจะให้ทำยังไงอีกวะ” จตุพลทำเสียงอ่อย
“นายไปรับภาณุวัฒน์ไปอยู่ด้วย อ๊ะๆ เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งโวย ไม่กี่วันหรอก เดี๋ยวเหตุการณ์จะพลิกผัน นายไม่เสียเวลามาดูแลเด็กคนนั้นนานหรอกน่า”
“แล้ว...”
“ก่อนคุณแฟนจะกลับถึงนิวยอร์คแน่นอนไม่ต้องห่วง กว่าจะกลับก็วันที่หกไม่ใช่หรือ”
“ยังมารู้อีก” จตุพลบ่นพึมพำ
“รู้ไหมคุณจตุพล คชานนท์คนเก่งคนนี้สามารถทำให้เครื่องบินดีเลย์ยังได้” คชานนท์
“คร๊าบท่าน เชื่อแล้วครับ เชื่อแล้วว่าแกทำได้ทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ทั้งสั่ง ทั้งขู่ ทั้งโน้วน้าว ทั้งหลอกล่อ แกทำได้ทุกอย่างจริงๆ แล้วนี่ต้องคอยฟังคำสั่งคุณคชานนท์ทีละเฟส ทีละเฟส และทีละเฟส ใช่ไหมเนี่ย”
“ถูกต้องแล้วคร้าบ” คชานนท์หัวเราะ “บอกแล้วไง เชื่อหัวคชานนท์คนเก่งแล้วจะดีเอง”
***end of chapter 10***
-
ู^
^
+1 เด๋วมาดิทคอมเมนท์ค่าา
นนท์เนี่ย ช่างคิดช่างวางแผนมั่นใจในตัวเองนัก
คราวนี้ก็ให้พลาดที่เถอะ จัดให้นายนนท์เลยค่ะคุณคทาวุฒิ
คนใช้บ้านนี้ดีเนอะ กรากกกกก ไม่เกรงกลัวเจ้านายเลย 55
แต่ก็ดีเป็นความสัมพันธ์อันดี ลูกน้องจะได้รีแล็กซ์
ส่วนภาณุวัตร ขอให้ชีวิตดี ๆ นะหนู เอิ้กกกกกก
ส่วนพี่เลี้ยงจำเป็น ยังเอาใจช่วยเสมอ นะ นะ หึหึ :z1:
-
สุดยอดนักวางแผนจริงๆ คุณลูกสุดประเสริฐคนนี้ กะคนใช้ก็ยังไม่เว้น
-
คชานนท์จะทำอะไรอีกพ่อกามเทพแผลงศร ระวังนะ มั่นใจในตัวเองมากเกินไปมันจะพลาดได้
อาวุธน่ะ ไม่ธรรมดานะรายนั้นฉลาดขั้นเทพเลยหล่ะ
-
นายนนท์สุดยอด
หวังว่าราบรื่น
+1 เป็นกำลังใจน้องโจ้ และคุณนาย
-
:L2: :L2:
-
ไม่ได้อ่านมาพักใหญ่ ... กลับมาอีกที อ่านยาวจุใจ อะไรจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนได้ปานนี้ :interest:
ยิ่งคชานนท์แสดงความเก่งกาจมากขึ้นเท่าไหร่ ... ก็ยิ่งรู้สึกว่า คุณคฑาวุธน่ากลัวเพิ่มขึ้นเท่านั้น เหอๆๆ
+1 เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่ะ
-
หลงรักคชานนท์ :impress2: คนอะไรน่ารักขี้เล่นเนาะ :-[
-
ฝากความหวังไว้ที่น้องนนท์..พ่อจอมวางแผน o13
เริ่มหลงรักน้องนนท์เข้าแล้ว :o8:
น้องนนท์ของเพ่ จะมีคู่กะเค้าบ้างมั้ยน๊า
ขอบคุณไรเตอร์ที่มาอัพให้นะค่ะ :L2: :L2:
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
ขอให้ผลลัพธ์เป็นไปตามที่จอมวางแผน คาดการณ์ไว้ด้วยเถอะค้าบบบ :L2:
-
กามเทพนนท์จะทำงัยต่อไปเนี๊ย
ลุ็นๆๆ รออ่านตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
กลัวแต่ว่าจะมีการพลาดเป็นครั้งแรก ของคชานนท์อ่ะดิ :3123:
-
แวะมาอ่านต่อขอรับ
จากที่ไม่ได้อ่านนาน :กอด1:
-
นนท์สู้ สู้ ขอให้แผนสำเร็จราบลื้นน้า
-
:ped149: ตะวัน สู้ สู้ :ped149:
รอตอนต่อไปค่า :call:
-
ตะวันมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ตะวันน่ะพี่ชายอาทิตย์นะคร้าบ ตอนนี้คงไล่บี้อีตาธงรบอยู่มั๊ง โทษฐานที่ทำน้องชายเค้าหาย
:ped149: ตะวัน สู้ สู้ :ped149:
รอตอนต่อไปค่า :call:
-
ู^
^
แอร๊ยยยยย จิ้มรีบนแรง ๆ
อ๊างงงง คุณคทาวุฒิเบรกอีกแล้วๆๆๆ ปล่อยให้เค้าจิ้น(เพ้อเจ้อ)หน่อยก็ไม่ได้ :laugh:
(รู้หรอกตะวันของอิป้าไม่มีหวังเลย กาุ6 กา6 :m17: )
ปล.พูดถึงอิตาธงรบกะเมียรัก ก็คิดทึ้ง คิดถึง คู่นี้ >.<
ไม่รู้เป็นไงบ้างน้อตาเสาธง "เมียหาย" เห็นจ๊ายยยย เห็นจายยยยย :m20:
+1 ค่าาา รอตอนต่อไป
-
มีอารมณ์ดีนะเนื่ย แล้วนนท์จะคู่กะใครน้าาาาา
-
สงสารภานุวัฒนะอ่ะ ต้องถูกชักใยหัวใจเล่น
-
อ๊ากกกก ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เกิดอะไรขึ้นกับน้องโจ้ของผมเนี่ย (????)
ยังไม่ได้อ่านเลยครับ จิ้มไว้ก่อน
ปล*ขอรายละเอียดสั่งซื้อหนังสือใน PM หน่อยนะคร้าบ พอดีช่วงนี้ต้องออกข้างนอกบ่อยๆ อยากมีไว้อ่านใกล้ตัวอ่ะครับ มีเรื่องไหนรวมเล่มแล้ว อุดหนุนทุกเล่มเลยครับ
ขอบคุณครับ
-
คชานนท์จะทำไรน้องภานุของวาค่ะเนี่ย
หวังว่าเฮียอาวุธจะตามไปเอาน้องคืนมานะคะ ไม่ใช่ผิดแผนปล่อยน้องไปซะนี่
+1ให้คนขยันค่ะ
-
สุดท้ายพระเอกก็มาช่วยนายเอกได้ทัน
ตัวเร่งปฎิกริยา แล้วอะไรจะเกิดขึ้น จะเป็นไปตามที่นักวางแผนระดับชาติ คิดไว้หรือเปล่า
+1 ให้พี่นาย หายไปหลายวัน มัวแต่ยุ่งกับเรื่องลูกชายหรือไงครับ :z1:
-
+1699 :oo1:
เข้ามารอ มิสเตอร์เพอร์เฟคต์ :undecided:
-
Awoot Chapter 11
วันนี้หิมะไม่ตกหนักเท่าเมื่อวานจตุพลจึงถือโอกาสออกจากบ้านมาซื้อของใช้จิปาถะ แต่เมื่อจอดรถและเดินผ่านลานจอดรถเพื่อตรงไปยังประตูทางเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเขาก็มีความรู้สึกว่าโดนสะกดรอย
จตุพลเร่งเดินไปยังแผงขายหนังสือพิมพ์หน้าซุปเปอร์มารเก็ตแล้วแกล้งหยุดยืนเลือกซื้อหนังสือพิมพ์ ไม่ถึงครึ่งนาทีสัญชาตญาณของเขาก็บอกเขาว่าตอนนี้ใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่จึงหันไปมองด้านหลังช้าๆ และเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาก็รีบหันขวับกลับมามองหนังสือพิมพ์ที่ถืออยู่ในมือ
สารวัตรอาวุธ!
...ทำไมอาวุธต้องตามเขาและมองเขาไม่วางตา พอหันหน้าไปคุณพี่ตำรวจก็หันหน้าหนี ทำเป็นมองอะไรรอบตัว...
...หรือว่าสารวัตรหน้าเหี้ยมรู้เรื่องแล้ว...
...ต้องโทรศัพท์ไปถามคชานนท์ว่าจะทำยังไงดี...
จตุพลกดหมายเลขโทรศัพท์ของเพื่อนผู้บังคับบัญชาซึ่งอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วรีบรายงานสถานการณ์ คชานนท์เอาแต่หัวเราะแล้วพูดว่า
“ใจเย็นๆ พี่วุธแค่สงสัยว่านายเป็นใคร อย่าทำเป็นมีพิรุธ พี่วุธฉลาดมากและอ่านคนเก่ง เครื่องเอ็กซ์เรย์เคลื่อนที่ดีๆ นี่เอง นายต้องไม่หลุกหลิก ทำตัวเป็นธรรมชาติ” คชานนท์อธิบายแกมขู่ “แล้วนี่นายทำท่าทางลุกลี้ลุกลนหรือเปล่่า”
“เปล่่า” จตุพลปฏิเสธ อดหันไปมองด้านหลังไม่ได้ จึงเห็นว่าอาวุธยืนมองเขาอยู่ แต่เมื่อสบตากับจตุพลก็หันหน้าหนีอีกครั้ง
“พี่วุธชอบเล่นสงครามประสาท”
“เช่นทำเป็นยืนมอง แต่พอเราหันไปมองก็หันหน้าหนีทั้งๆ ที่สบตากันใช่หรือเปล่า”
คชานนท์ถอนหายใจทันที่ “เฮ้อ นายนี่อ่อนหัดจริงๆ”
“อ่อนหัดยังไงวะ”
“นั่นก็แสดงว่านายแสดงอาการพิรุธนะสิ นายสบตาพี่วุธไปแล้วหรือ”
“ไม่สบตาแล้วจะรู้ได้ยังไงวะเขาตามมา” จตุพลขึ้นเสียง “หันไปก็เห็นว่าพี่แกมองอยู่ พอเห็นว่าเราเห็นก็หันหน้าหนี ทำเหมือนสะกดรอยตาม แอบมองแต่ก็ทำโจ่งแจ้งให้เห็นว่าเราเห็น ยังไงกันนี่”
“นั่นล่ะพี่วุธล่ะ เอาเถอะ ถ้าจวนตัวจริงๆ ก็ทักไปเลยว่าเป็นเพื่อนพี่ชายของเพื่อนหรือเปล่า” คชานนท์แนะนำ
“แล้วก็พูดว่าผมจตุพลไง จำได้ไหมครับ อย่ามาสงสัยอะไรผมเลย ผมไม่ใช่ไอ้แจ๊คกี้หรอกคร้าบท่านสารวัตร” จตุพลเติมความด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“ได้โดนเหยียบภายในเวลาสามวินาที” คชานนท์ตอบ
“ให้ทำแบบ ทำท่านึก แบบว่าคลับคล้ายคลับคลาว่าเจอกันที่เมืองไทยตอนที่มาเยี่ยมนายใช่หรือเปล่า” จตุพลเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง
“นายไม่เคยเจอจะให้บอกยังงั้นได้ยังไง”
“อ้าว” จตุพลอุทาน “ก็พูดๆ ไป นายบอกว่าให้ทักว่าเป็นเพื่อนพี่ชายของเพื่อน”
“ก็ใช่” คชานนท์ตอบ “แต่ต้องไม่โกหก นายต้องพูดความจริง แค่ไหลไปตามสถานการณ์ให้รื่นที่สุด ถ้านายพูดไม่จริง พี่วุธจะจับโกหกได้ คราวนี้จะลำบาก”
“พี่แกจะเก่งขนาดนั้นเชียว”
“พี่วุธเก่ง เป็นเครื่องจับเท็จได้เลยล่ะ” คชานนท์บอก 'สรรพคุณ' ของอาวุธ
“ผู้ชายอะไรวะ น่ากลัวฉิบหาย ถ้าใครได้เป็นแฟนจะกระดิกตัวได้ไหมเนี่ย สงสัยโดนคุมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” จตุพลบ่น
“อย่าทำให้เสียเรื่องนะจตุพล อะไรต่างๆ ที่เคยทำมาห้ามปากโป้งเด็ดขาด ไม่งั้นพัง” คชานนท์เตือนเพื่อน
“อะไรวะ บอกไม่ให้โกหก แต่ก็ห้ามไม่ให้พูดความจริง” จตุพลเผลอยกมือเกาศีรษะ ออกอาการว้าวุ่นใจ
“ก็จะไปเล่าให้เขาฟังทำไมล่ะ เลือกที่จะพูดเฉพาะสิ่งที่ควรพูด เลือกที่จะทำสิ่งที่ควรทำสิ อะไรที่ไม่ต้องพูดหรือไม่ควรพูดก็อย่าให้มันหลุดออกมาจากปาก”
“ไม่ได้เก่งขนาดโกงเครื่องจับเท็จของตำรวจได้เหมือนอย่างแกนี่หว่า” จตุพลกระแทกเสียง “พูดง่ายๆ แต่มันทำยากนะนนท์”
“ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น” คชานนท์ให้กำลังใจ “จตุพล สู้ๆ”
“รู้ไหมนนท์ สิ่งที่เราทำอยู่นี่มันไม่ควรจะทำตั้งแต่แรกแล้วนะเพื่อน”
“หมุนนาฬิกากลับได้ไหมล่ะ เลิกบ่นได้แล้ว เลิกโทรศัพท์ซะที เดี๋ยวพี่วุธก็สงสัยว่านายโทรไปปรึกษาใคร” คชานนท์พูดเสียงเข้ม
“พี่แกจะเก่งขนาดนั้นหรือวะ” จตุพลอุทาน
“ไม่แน่ พี่วุธอาจกำลังดักฟังนายอยู่ เพราะฉะนั้นวางสายซะที” คชานนท์ขู่ “Stand your ground จำเอาไว้ อย่าให้อะไรมาง้างปากนายได้ เล่นบทผู้ร้ายปากแข็งดีที่สุด”
“สตงค์สแตนด์อะไรไม่รู้หรอกโว้ย รู้แต่ว่าตอนนี้ที่ขนอ่อนๆ ตรงท้ายทอยมันตั้งขึ้นอยู่นี่ไม่ใช่เพราะอากาศเย็นๆ ของนิวยอร์คซิตี้” จตุพลกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์แล้วรีบวางสายเมื่อปรายตาไปมองอาวุธอีกครั้งและเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมาหาเข้า
...งานเข้าแล้วทีนี้ จะให้ทำแบบคชานนท์แนะนำได้แค่ไหนเชียว เรายิ่งเก็บอาการอะไรไม่ค่อยได้ ยิ่งเจอคนหน้าดุอย่างเพื่อนพี่ชายคชานนท์ที่ได้ยินแต่กิตติศัพท์มาตั้งหลายปี ตอนนี้ขาเริ่มจะสั่น นี่ยังไม่ทันจะได้ไปขอรับตัวภาณุวัฒน์เลยยังสั่นได้ขนาดนี้...
...สั่นกลัว ไม่ได้สั่นสู้อีกต่างหาก...
“สวัสดีครับ เราเคยเจอกันหรือเปล่า” เสียงทักดังขึ้นจากปากของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาหยุดยืนก้มลงมองจตุพลซึ่งมีความสูงแค่เสมอไหล่
“ครับ” จตุพลพึมพำ รู้สึกว่าความหมายที่อาวุธสื่อออกมาทำให้ตัวเองเข้าใจได้เป็นอย่างอื่นว่า
...บอกมาเดี๋ยวนี้ นายเป็นใคร...
“เอ่อ พี่ชายคชานนท์หรือเปล่าครับ” จตุพลขมวดคิ้ว ทำเป็นพยายามนึก ตัดสินใจทำตามที่คชานนท์แนะนำทันทีเพราะประเมินสถานการณ์แล้วเห็นว่านี่ล่ะคือสภาพ 'จวนตัว'
“เปล่า ผมเป็นเพื่อนพี่ชายคชานนท์”
“อ้อ...” จตุพลหัวเราะแล้วยกมือขึ้นสวัสดี “บังเอิญมากนะครับ นิวยอร์คเมืองใหญ่เบ้อเริ่ม แต่บังเอิญมาเจอคนที่รู้จักกัน”
“ผมตามคุณมา” อาวุธพูดเสียงเรียบ ยิ้มบางๆ ให้จตุพลแต่สายตาไม่ได้ยิ้มอย่างที่ปากยิ้มทำให้อีกฝ่ายสรุปว่านี่คือ 'ยิ้มประหาร'
“ตามผมมา” จตุพลทวนคำ รู้สึกผิดคาดที่อาวุธพูดออกมาตรงๆ
“เพราะอยากจะรู้ว่าคุณรู้จักผมได้ยังไง ผมเป็นตำรวจ เป็นคนขี้สงสัย วันนั้นเจอกันที่มหาวิทยาลัย คุณทำเหมือนรู้จักผมแต่คุณไม่ทัก”
...โอ๊ย ไม่เรียกว่าน่ากลัวแล้วจะเรียกว่าอะไรวะเนี่ย ตรงไปตรงมาเกินไปหรือเปล่าครับคุณพี่ตำรวจ...
“ผมกะจะทักแต่ก็ไม่มั่นใจว่าใช่พี่ชายนนท์หรือเปล่า กลัวทักคนผิด ขอโทษด้วยนะครับ” จตุพลยิ้มแหยๆ
“ทำไมต้องขอโทษครับ” อาวุธถาม
“เอ่อ...ก็...”
“ที่บอกว่าตามก็ไม่ได้ตามซะทีเดียวครับ พอดีเห็นรถคุณจอดอยู่ที่ลานจอดรถ จำได้วาเคยเห็นทะเบียนรถคันนี้เลยนึกได้ว่าเคยเจอคุณที่มหาวิทยาลัย ผมเลยคิดว่าลองมาทักทายกันซะหน่อยท่าจะดี” อาวุธยังคงพูดเสียงเรียบ แต่จ้องตาจตุพลด้วยสายตาคมกริบ
“แสดงว่าจำผมได้” จตุพลไม่รู้จะพูดอะไรดี
อาวุธพยักหน้าพร้อมกับยิ้มมุมปาก ก้มลงมองจตุพลด้วยสายตาที่ทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกเย็นสันหลังวาบ
...แค่นี้เขาก็รู้แล้ว สายตาของผู้ชายคนนี้ซึ่งเขาสังเกตได้ตอนที่เห็นที่มหาวิทยาลัยเป็นสายตาของคนทำผิดแล้วกลัวถูกจับได้...
...ตอนนี้เป็นสายตาของคนที่พยายามจะไม่โกหกแต่ก็ไม่อาจพูดความจริงได้...
...มีอะไรบางอย่างทำให้เขาสงสัย ผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนของคชานนท์ ไปปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยซึ่งภาณุวัฒน์จะไปเข้าเรียน...
...แผนกรับนักศึกษาต่างประเทศ...
...ผู้ชายคนนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่นักเรียนใหม่เพราะขับรถคล่องแคล่ว รู้จักเส้นทางต่างๆ ในนิวยอร์คดีมาก เป็นเจ้าของรถคันที่ตัวเองขับมานานหลายปี...
...เสียดายที่ไม่ได้สังเกตสายตาของคชานนท์แล้วนำมาประเมินเพื่อเปรียบเทียบกัน คืนที่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนคชานนท์จะกลับประเทศไทยเขายังไม่เกิดความสงสัย...
...แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สมมุติว่าวันนี้เขาเจอกับคชานนท์และจับผิดทางสายตาก็ใช่ว่าจะมองออก คชานนท์เก่งถึงระดับที่อาจจะสามารถ 'โกง' พนักงานสืบสวนสอบสวนเก่งๆ ได้ด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนี้กับคชานนท์มือคนละชั้น คชานนท์เป็นมือโปร กลบเกลื่อนเก่งมาก และหากไม่จับได้แบบคาหนังคาเขา คชานนท์ก็จะลื่นไหลไปได้ทุกคราวไป เขารู้จักคชานนท์มาตั้งแต่คชานนท์เรียนมัธยมต้น ไม่เคยซักครั้งที่น้องชายของอธิคมจะจนมุม...
วินเซนต์หันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ แล้วอมยิ้ม เขาล้อภาณุวัฒน์ว่าเหมือนตุ๊กตาหมีเพราะร่างเล็กๆ ถูกห่อด้วยเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มาก
“ไม่เห็นจะอ้วนตรงไหน” ภาณุวัฒน์แย้ง “จะเหมือนหมีได้ยังไงล่ะครับ”
“ไม่อ้วนหรอก” วินเซนต์ยิ้มขำๆ “แต่กลม”
“เสื้อมันตัวใหญ่” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย “คุณก็เหมือนกัน ผมว่าคุณเหมือนยักษ์”
“ระวังโดนยักษ์กินนะ” วินเซนต์ทำหน้าตาถมึงทึง ภาณุวัฒน์หัวเราะแล้วบอกว่่าหมีตัวเล็กๆ อย่างเขาคงไม่ทำให้ท้องอิ่ม
“ว่าแต่ว่า พรุ่งนี้จะไปเที่ยวไหนกันดีครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“ติดใจสิท่า” วินเซนต์เอียงหน้าพูดกับภาณุวัฒน์แล้วบอกว่าจะพาไปชมเทพีเสรีภาพที่อ่าวนิวยอร์ค
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒนถามและทำตาโตอย่างตื่นเต้น
“ไม่จริง” วินเซนต์ทำหน้าเรียบนิ่ง นำ้เสียงเยือกเย็น “ผมแกล้งพูดเฉยๆ”
“ว๊า” ภาณุวัฒน์เปลี่ยนสีหน้าเป็นผิดหวังพร้อมทำปากยื่น ส่งผลให้วินเซนต์หัวเราะเสียงดัง
“คุณนี่เปลี่ยนสีหน้าได้เร็วแฮะ”
“คุณชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“นั่นแน่ะ อีกแล้ว เปลี่่ยนสีหน้าอีกแล้ว” วินเซนต์ชี้หน้าภาณุวัฒน์
“แล้วตกลงจะได้ไปดูไหมครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าอ้อนวอน “ไปเถอะนะครับ ผมอยากเห็นของจริง ดูแต่หนัง อยากเห็นเทพีเสรีภาพตัวเป็นๆ กับเขาซะที”
“ตอนนี้ทำเหมือนหมาน้อยประจบเจ้าของ” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเต้นระริก รู้สึกสนุกที่ได้ล้อเลียนภาณุวัฒน์ “ไหน ทำท่าซึมให้ดูหน่อยซิ แบบว่าประจบเจ้าของไม่สำเร็จ”
“ไม่ไปดูก็ได้ อยู่นิวยอร์คนานๆ ไปอีกหน่อยก็คงได้ดู”
“อะฮ้า ทำหน้างอน” วินเซนต์ยังคงหัวเราะ “พาไปสิครับ แหมล้อเล่นหน่อยเดียว พรุ่งนี้เที่ยงผมจะมารับ”
“เที่ยงเลยหรือครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าผิดหวัง
“ก็เที่ยงสิ ผมตื่นสาย กว่าจะลุกจากเตียงก็เกือบสิบเอ็ดโมง” วินเซนต์ยักคิ้ว “ว่าแต่ว่า เมื่อไหร่จะถึงอพาร์ทเมนท์คุณซะที”
“นั่นไงครับ” ภาณุวัฒน์ชี้มือไปข้างหน้า
“ฮ้า ที่นี่หรือ” วินเซนต์อุทาน “ไม่ใช่ย่อยนะเนี่ย”
“ผมอาศัยเขาอยู่”
“งั้นผมก็คงขึ้นไปส่งคุณที่ห้องไม่ได้” วินเซนตพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
“อะไรนะครับ” ภาณุวัฒน์ได้ยินไม่ถนัด
“เปล่า” วินเซนต์ส่ายหน้าพร้อมกับยักไหล่
“พรุ่งนี้โทรมาก่อนนะครับ พอใกล้จะถึงก็โทรมาก่อน ผมจะได้ลงมายืนรอหน้าตึก”
“ขึ้นไปรับที่ห้องยังได้” วินเซนต์หัวเราะ “บริการถึงที่ ให้สมกับเป็นไกด์”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่คุณพาเที่ยวผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”
“ผมไม่ได้พาเที่ยวฟรี” วินเซนต์ยักคิ้ว นัยน์ตาวิบวับ “ของฟรีไม่มีในโลกนะครับจะบอกให้”
“ไม่ฟรีงั้นหรือครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“มีข้อแลกเปลี่ยน” วินเซนต์ยิ้มพราว “แต่ยังไม่บอกตอนนี้ ไว้วันหลังผมจะบอก”
“อย่าคิดแพงนะครับ ผมไม่ค่อยมีเงินเยอะ ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด”
“รับรองไม่แพง จ่ายได้แน่ เผลอๆ ไม่ต้องจ่างเป็นเงิน” วินเซนต์พูดพร้อมเอื้อมมือไปตบไหล่ของภาณุวัฒน์ “ไม่ก็ขอยืมตุ๊กตาหมีไปนอนกอดเล่นซักคืน”
“ตุ๊กตาหมีที่ไหน” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว ทำหน้าตาสงสัย วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังแล้วอ้าปากจะตอบแต่ก็ต้องชะงักเมื่อของข้ามศีรษะของภาณุวัฒน์ไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่ประตูทางเข้าล๊อบบี้ของอพาร์ทเมนต์กำลังมองตรงมาที่เขากับภาณุวัฒน์ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ภาณุวัฒน์รู้สึกตัวจึงหันไปมองตามสายตาของวินเซนต์ก่อนจะอุทานขึ้นมาเบาๆ
“พี่วุธ...”
“ใครครับ” วินเซนต์ก้มลงถาม “พี่ชายหรือ หน้าตาไม่เห็นเหมือนกัน ไซส์ก็ต่างกัน สิงห์โตเป็นพี่น้องกับหมีโคล่าได้ยังไง”
“ผมไม่ใช่หมีโคล่า” ภาณุวัฒน์ทำหน้าย่นใส่วินเซนต์
“ก็ใส่เสื้อกันหนาวตัวหนี่ เปิดให้เห็นเฉพาะหน้าขาวๆ แก้มแดงๆ แบบนี้ไม่เหมือนตุ๊กตาหมีก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะ” วินเซนต์ผลักภาณุวัฒน์เบาๆ จงใจให้คนที่ยืนมองอยู่เห็นว่าเขากำลังหยอกล้อกับอีกฝ่าย
“ผมไม่ใช่หนีนะ”
“ทีนี้รู้แล้วล่ะว่าเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ๆ ตัวนี้เป็นของใคร ตอนแรกนึกว่าเอาเสื้อพ่อมาใส่ ที่แท้ก็เป็นเสื้อพี่ชายหน้าดุนี่เอง”
“ผมไปก่อนนะครับ” ภาณุวัฒน์รีบพูดแล้วก้มหน้าเดินไปหาอาวุธแต่ก็หันไปมองวินเซนต์อีกครั้ง วินเซนต์ยกมือขึ้นโบกอำลาแล้วลดมือลงมาทำท่าโทรศัพท์ที่ข้างหูภาณุวัฒน์จึวพยักหน้าแล้วโบกมือตอบ วินเซนต์ยิ้มกว้างก่อนจะก้มศีรษะทักทายอาวุธแล้วเดินจากไป
“ใคร” อาวุธถามสั้นๆ
“เอ่อ เพื่อนครับ เพิ่งเจอกันที่สวนสาธารณะ” ภาณุวัฒน์ตอบ
“คนไทยหรือ”
“ครับ เป็นลูกครึ่ง” ภาณุวัฒน์พยักหน้า “เขาเป็นคนดีนะครับ ชื่อวินเซนต์ เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ค”
“ดี” อาวุธพยักหน้าช้าๆ “มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”
“ครับ” ภาณุวัฒน์ตอบพึมพำแล้วมองแผ่นหลังกว้างของอาวุธที่เดินเข้าไปในล๊อบบี้ของอพาร์ทเมนท์โดยไม่พูดอะไรอีก ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไม่เล่าเรื่องที่รู้จักกับวินเซนต์ให้อาวุธฟังตั้งแต่ตอนแรก
...สารวัตรอาวุธโกรธหรือเปล่า ทำไมพูดกับเขาห้วนๆ แต่ถ้าโกรธ ทำไมจะต้องโกรธด้วยล่ะ ไม่ดีหรือที่เขาหาเพื่อนได้...
...หรือว่าสารวัตรไม่อยากให้มีเพื่อนเป็นคนไทยเพราะอยากให้ฝึกภาษาอังกฤษ...
...หรือว่าไม่พอใจที่ไม่แนะนำวินเซนต์ให้รู้จักอย่างเป็นทางการ คนอายุน้อยกว่าก็ต้องเข้ามาหาและไหว้แบบคนไทยเพราะสารวัตรอาวุธเป็นผู้ใหญ่กว่า...
***end of chapter 11***
-
จิ้มๆๆๆ
-
"ไม่ก็ขอยืมตุ๊กตาหมีไปนอนกอดเล่นซักคืน" เอาแล้วไงน้องโจ้เราจะกลายเป็นตุ๊กตาหมีในสายตาหนุ่มวินเซนต์แล้ว
+ขอบคุณkatawoot ที่มาต่อ
-
ตอบเหมือนหึงตะหงิดๆนะ
-
เหมือนว่าจะหึง 555 ไม่รู้สิ ปกติเค้าหึงกันแบบนี้เปล่า
-
สัญชาตญาณความเป้นพ่อเริ่มทำงาน อ่ะ อ่ะ
ตะโกนเรียกอาทิตย์ด้วยได้ไหม อาทิตตตตตตตตตตตตตตตตย์
-
อาการแบบนี้เป็นอาการหึงหรือพ่อห่วงลูกเนี่ย เฮ้ออออ
-
จตุพล คชานนท์ ไม่น่าเชื่อ เป็นเพื่อนกัน :laugh:
ดีใจด้วยน้องโจ้มีความสุข
+1
-
เหมือนจะหึงรึป่าวหว่า
พี่วุธไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่อ่ะ
เลยเดาทางพี่แกไม่ค่อยถูก
รอลุ้นตอนต่อไปดีก่า
ขอบคุณที่มาอัพนะค่ะ :L2: :L2:
-
ฮุฮุ วินเซนต์ น่ารักอะ :กอด1:
หมีโคล่าโจ้ จะโดนพี่วุธสืบสวนอะไรบ้างเนี้ย
รออ่านตอนต่อไปจ้า :bye2:
มากด+1 ให้
เป็นครั้งแรกที่กด+ได้ เลยกดให้คุณนาย บาย บาย
-
จตุพลนี่คือ น้ิิอง ๆ ท่านธงรบสินะ ใสซื่อเหมือนกัน(เลี่ยงใช้คำที่ดูซอร์ฟที่สุด กรากกกก) :m20:
ส่วนอาวุธ คนอาไร้ เก่งทั้งบุ๋นและบู้ กรี๊ดดดดดด ฉลาดหลักแหลมเป็นที่สุด :man1:
แหม ๆ มีแอบสะบัดเนอะ พอเห็นหนุ่มมาส่งภาณุวัตร
ขอแบบพ่อหวงลูกสาวพอนะ :m16:
วินเซนต์รุกหนักเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
+1 จ้า เป็นกำลังใจเหมือนเดิม
ปล.คิดถึงนุ้งอาทิตย์เหมือนกันนนนนนนนนนนนนน งอนสามีหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ กรี๊ดๆๆๆ :z3:
-
ดูถ้าสิงห์โตคงเหมาะกับหมีโคล่าละมั้งคราวนี้
-
โจ้มีเพื่อนแล้ว หวังว่าวินเซนต์คงเป็นคนดีนะ
-
เฮียเเกหึงเเบบไม่รู้ตัวไง
-
คุณนนท์ ตัวเร่งปฎิกริยามาแล้ว โดนไม่ต้องออกแรงหา
อีกทั้งแรงชนิด แก๊สโซฮอล 95 ของ ปตท. ยังสู้ไม่ได้
ไอ้ที่ทำมาดขรึมอยู่นี่เป็นธรรมดา หรือไม่พอใจที่มีคนมาสนิทด้วยกันน้า พี่วุธ
+1 พี่นาย แล้วก็รอตอนต่อไป
-
หุหุ...หึงหรือหวงเดี๋ยวได้รู้กันเฮียอาวุธ
ระแวงๆวินเซนต์ยังไงไม่รู้อ่ะ...แบบว่าหวงภานุจัดค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แวะมาดูและมาดันกระทู้ให้ค่ะ
-
ดูถ้าสิงห์โตคงเหมาะกับหมีโคล่าละมั้งคราวนี้
เห็นด้วยอย่างเเรง ^^ จะหายหนาวก็เพราะสิงห์โตเเหละคับ
-
เชียร์หนุ่ม วินเซนต์ สู้ ๆ นะ
ดัน ๆๆๆ
-
ไม่รู้จะเมนท์อะไรกะเนื้อเรื่องอะคับ เพราะผมอ่านตลอด ถ้าเป็นตัวละครจาก คดีรัก
ผมชอบแทบทุกคน
แต่จะเมนท์ว่า ใครได้พี่นายเป็นแฟนเนี่ย คงปวดหัวน่าดู ฉลาด แล้วก็เจ้าชู้ขนาดนั้น หุหุ
เอ๊ะ หรือมีคนลองดีแล้ว???
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ใครคุู่ ใครยังไงงงงง ชักงงงงงงงงงงงงง
-
ฮั่นแน่ แอบหึงด้วย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ :กอด1:
-
รักใครขอบใครอยากให้ใครคู่ใครก็เชียร์กันเอานะคร้าบ
Awoot Chapter 12
เพียงฤดีหรือเดียร์ เลขานุการคนที่สองของคชานนท์เก็บของทุกอย่างบนโต๊ะทำงานจนเรียบแล้วแล้วจึงหยิบกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ทุกครั้งเธอจะเดินไปลาเจ้านายพร้อมกับเตือนว่าอย่าทำงานจนค่ำเกินไป
คชานนท์ไม่ชอบปิดประตูห้องทำงาน วันนี้ก็เช่นเคย ประตูบานใหญ่เปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อย ขณะที่เดินไปใกล้ประตูเพียงฤดีได้ยินเสียงสนทนาเล็ดลอดออกมาพอฟังจับใจความได้ว่าเจ้านายของเธอกำลังมีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์กับคู่ควงคนล่าสุด
“พิม คุณเป็นคนพูดเองว่าเราคบกันแบบนี้ก็ดีแล้ว ทำไมต้องมาเปลี่ยน” คชานนท์พูดเสียงราบเรียบ
...
“คุณก็รู้ว่าตอนนี้ผมยังไม่พร้อม” คชานนท์ตอบ
…
“คุณเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้น แต่ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา จะเอาคำตอบตอนนี้เลยได้ยังไงล่ะครับ เราอยู่กันแบบก็ดีแล้ว ผมก็พยายามอยู่ คุณต้องให้เวลาผมบ้าง” คชานนท์อธิบาย
…
“ไม่เอาน่า...”
…
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ คุณกำลังพยายามที่จะ...”
…
“ทำไมล่ะ ทำไมต้องเลิกกัน คุณคิดดีแล้วหรือพิม” คชานนท์ถามเสียงเรียบ
…
“พิม...พิม...พิม...” คชานนท์เรียกชื่ออีกฝ่าย
เพียงฤดีดึงประตูให้ปิดสนิทแต่กลับได้ยินเสียงคชานนท์เรียกเอาไว้ เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเปิดประตูและโผล่เข้าในให้เจ้านายเห็นแต่ใบหน้า
“ขอตั๋วหนึ่งใบไปนิวยอร์ค พรุ่งนี้เช้า” คชานนท์พูดยิ้มๆ
“คุณจะเดินทางพรุ่งนี้เช้า หรือให้ทำพรุ่งนี้เช้าคะ” เลขานุการสาวถาม
“ถ้าจะเดินทางพรุ่งนี้เช้า คุณหาตั๋วได้ทันหรือเปล่าล่ะ” คชานนท์อดถามแบบกวนๆ ไม่ได้ซึ่งเลขานุการสาวคุ้นเคยกับคำถามยอกย้อนแบบนี้ดี
“ได้ค่ะ แต่คงต้องไปต่อเครื่องอีกหลายต่อก่อนจะถึงนิวยอร์คและอาจไม่ได้นั่งเฟิร์สคลาสทุกเที่ยวบิน”
“งั้นไปวันที่ 29 ซึ่งคงจะได้เฟิร์สคลาสแบบนันสต๊อปใช่หรือเปล่า แต่ว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยมาทำ ตอนนี้คุณกลับบ้านได้แล้ว ทำอะไรอยู่จนเย็น ผมไม่ให้โอเวอร์ไทม์นะ คุณก็รู้ว่าผมเป็นคนเค็ม”
“แล้วคุณล่ะคะ” เพียงฤดีถามย้อน “มีนัดทานดินเนอร์ที่เชอราตันไม่ใช่หรือคะ”
“ไม่ต้องแล้ว” คชานนท์ลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์และเสื้อนอก “ตอนนี้ผมเพิ่งโสดสนิท”
“ก็เห็นคุณโสดมาตลอด”
“เออ จริงสิ” คชานนท์หัวเราะพลางเดินตรงมาที่ประตูห้องทำงาน “ตอนนี้ต้องไปจัดการชีวิตโสดให้เพื่อนพี่ชายซะก่อน”
“คุณมัวแต่จัดการชีวิตคู่ให้กับคนนั้นคนนี้ ส่วนของตัวเองกลับไม่จัดการให้ดี ไปง้อซะหน่อยซิคะ” เพียงฤดีแนะนำ
“ถึงยังไงเขาก็จะเลิกกับผมอยู่ดี” คชานนท์ยักไหล่ “แต่คิดอีกทีนะ ผมกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ แค่คบกับแบบชิลด์ๆ”
“คุณไม่รู้สึกอยากจริงจังกับความรักหรือคะ มีคนรักที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะดีออก” เลขาฯ สาวเอียงหน้าถามเจ้านายหนุ่มอายุเท่ากัน
“คุณพูดอย่างนี้ได้เพราะกำลังจะแต่งงานนี่นา”
“ถึงไม่ได้กำลังจะแต่งเดียร์ก็จะพูดแบบนี้” เลขานุการสาวสวยตอบ “แต่ขอบคุณนะคะที่จัดการเรื่องนี้ให้เดียร์”
“คุณเลขาคนสวยครับ” คชานนท์ก้มหน้าลงมองเพียงฤดีพร้อมกับยิ้มกว้าง “จะมีเจ้านายไว้ทำไมล่ะ ว่าไหม ใครๆ ก็ใช้บริการจับคู่จากผมทั้งนั้น”
“เดียร์มีความสุขแล้ว ก็อยากเห็นเจ้านายกามเทพมีความสุขบ้าง”
“ผมก็มีความสุขในแบบของผม” คชานนท์หัวเราะขณะที่ยื่นมือไปกดลิิฟท์ “ผมมีความสุขที่เห็นคนมีคู่ ตอนนี้งานชิ้นมาสเตอร์พีซกำลังคืบหน้า ถ้างานนี้สำเร็จ ไม่แน่นะ ผมอาจจะหาคู่ให้ตัวเองอย่างจริงจังซะที จะเอาให้เพอร์เฟ็คกว่าคุณพิมเลยคอยดูสิ”
“ก็เห็นพูดยังงี้มาตั้งหลายคน” เพียงฤดีส่ายหน้ายิ้มๆ
“คุณคิดว่าเขาคบผมเพราะผมรวยหรือเปล่า เขาเป็นนางแบบ กำลังถึงจุดสูงสุด อีกไม่นานก็ต้องเลิก ก็ต้องหาหลักยึด” คชานนท์ทำท่าคิดด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“อาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้นะคะ ผู้หญิงเนี่ย พอถึงจุดหนึ่ง เขาอาจจะอยากจริงจัง อยากจะมีครอบครัว มีคู่ชีวิต ดวงคุณอาจจะไม่สมพงษ์กับผู้หญิงสวยๆ ลองหาที่แปลกแหวกแนวดูบ้างซิคะ” เลขานุการแนะนำเจ้านาย
“เอาแบบทอมบอยเลยดีไหม” คชานนท์หัวเราะเสียงดัง “ท่าทางจะมีสีสัน”
“กระเทยดีกว่าค่ะ” เพียงฤดีผสมโรง “เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ”
“ไหนๆ จะเปลี่ยนบรรยากาศ ผู้ชายเลยเป็นไง” คชานนท์หัวเราะเสียงดังกว่าเดิม
“เอาแบบแมนๆ โหดๆ ไว้หนวดไว้เคราครึ้มเลยนะคะคุณนนท์” เลขานุการคู่ใจผสมโรง
“สวมชุดหนัง แล้วก็ถือแส้” คชานนท์ฟาดเสื้อนอกที่ตัวเองกำลังถืออยู่เข้ากับผนังลิฟท์เพื่อเลียนแบบการฟาดแส้
“คุณนนท์ เดี๋ยวเสื้อขาด” เลชานุการสาวห้ามเจ้านายขี้เล่น
“ไม่ก็เล่นบทบาทตำรวจจับผู้ร้าย” คชานนท์ยกมือขึ้นทำท่ายิงปืนแล้วเป่าปากกระบอกปืนเหมือนสายลับ
“ไปกันใหญ่แล้วเจ้านายเดียร์ สงสัยยุ่งทำงานราษฎร์งานหลวงจนเพี้ยน” เลขานุการสาวส่ายหน้ายิ้มๆ
คชานนท์ผลักบานประตูห้องชุดของธงรบและก้าวเข้าไปช้าๆ และกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะหันหลังไปพยักหน้าให้พนักงานทำความสะอาดสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังตัวเองให้ตามเข้ามา
“ทำไมมันรกอย่างนี้” คชานนท์ถอนหายใจ “รกขนาดหนูยังหลงทาง หาทางกลับรังตัวเองไม่ได้เลยนะเนี่ย แต่ก็โชคดีที่มีพี่สองคนมาช่วย”
“ทำห้องนอนก่อนนะคะคุณนนท์” แม่บ้านถาม
“ยังๆ อย่าเพิ่งเข้าไป ให้ผมตรวจพื้นที่ก่อน” คชานนท์ยกมือห้าม “ผมไม่อยากให้พี่ตาเป็นกุ้งยิง”
“แหมคุณก็ พี่น่ะลูกสามแล้วนะคะ แล้วสารวัตรธงรบนี่พี่ก็เห็นมาหมดแล้วล่ะ” แม่บ้านหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ขนาดนั้นเลยหรือ” คชานนท์แปลกใจ “ที่เคยให้เข้ามาทำห้องครั้งก่อนๆ ตอนนั้นพี่ธงก็อยู่หรือ”
“บางครั้งก็อยู่บางครั้งก็ไม่อยู่ค่ะ แต่เวลาอยู่สารวัตรไม่ค่อยชอบใส่เสื้อผ้า บอกว่าร้อน อึดอัด หายใจไม่ออก”
“เวรกรรม” คชานนท์ส่ายหน้า ถอนหายใจ แล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของธงรบ
ภาพที่เห็นอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ไม่ได้แตกต่างไปจากที่คชานนท์คิดเอาไว้ แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง ธงรบนอนหงายแผ่อยู่บนเตียง ทั้งตัวสวมกางเกงในสีดำเพียงตัวเดียว
คชานนท์ยืนเท้าสะเอวมองภาพที่อยู่ตรงหน้าแล้วอดนึกถึงคนอีกสองคนไม่ได้ อธิคมพี่ชายของเขาชอบนอนคว่ำหน้ากางแขนกางขาและไม่ชอบสวมเสื้อผ้า ธงรบชอบนอนหงายกางและแขนกางขาเช่นกัน แต่รายนี้ยังมียางอาย สวมกางเกงชั้นในทุกครั้ง อาวุธนอนหงาย ตัวตรง เท้าชิด มือวางประสานไว้บนหน้าอก สวมกางเกงแพรและเสื้อยืด ส่วนเขาชอบนอนตะแคงคุดคู้ มือประกบกันสอดไว้ใต้แก้ม
“เมาแหงๆ” คชานนท์เดินไปปิดแอร์พลางบ่นว่า “ไม่ไหวจริงๆ สองคนนี้ ชอบนอนเปิดแอร์เย็นจัด เดี๋ยวได้เป็นเป้าบวมตาย เสื้อผ้าก็ทิ้งไปทั่ว ถอดตรงไหนทิ้งไว้ตรงนั้น แล้วก็ไม่เคยมายืนถอดที่เดิมซักที ตั้งแต่เรียน ม. ปลายจนจบนายร้อย เป็นถึงสารวัตรแล้วก็ยังเหมือนเดิม” คชานนท์บ่นขณะที่เดินเก็บเสื้อผ้าของธงรบซึ่งทิ้งไว้กระจัดกระจายอยู่รอบๆ โยนไปกองรวมกันไว้ หลังจากนั้นจึงนั่งลงบนขอบเตียงและกวาดตามองไปทั่วร่างของนายตำรวจหนุ่ม
“นี่นะหรือไอ้ตัวปัญหา” สายตาของคชานนท์หยุดอยู่ที่กลางลำตัวของธงรบ “มิน่า ถึงได้ยินเรื่องคนเขาตัดทิ้งโยนให้เป็นกิน”
คชานนท์ส่ายหน้าแล้วละสายตาากร่างกำยำของธงรบไปมองโต๊ะหัวเตียง นาฬิกาปลุกรูปพระอาทิตย์สีส้มสดบอกเวลา 18.30 น. ทำให้เขาทราบว่าธงรบนอนกลางวันมาแล้วเป็นเวลาถึง 7 ชั่วโมงเพราะพี่ชายของเขาโทรศัพท์มารายงานตั้งแต่ก่อนเที่ยงว่า
…
“ออกเวรมันก็เอาแต่แ_กเหล้า ตอนนี้พี่ชายเอ็งเมาหลับไปแล้ว เอ็งมาดูมันหน่อย” อธิคมพูด
“ผมมีพี่ชายคนเดียวไม่ใช่หรือครับ” คชานนท์แย้งอธิคม
“ไอ้นนท์ ไอ้ธงก็เหมือนพี่เอ็ง อย่ามาทำเป็นพูดยียวน” อธิคมทำเสียงอารมณ์เสียขึ้นมาทันใด
“แล้วทำไมพี่ไม่ดูเพื่อน นี่ชวนกันดื่มเหล้าตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณนุรู้หรือเปล่า”
“ไม่รู้” อธิคมตอบเสียงห้วน “แล้วเอ็งไม่ต้องขี่ม้าสามศอกไปบอกเชียวนะ ไม่งั้นโดนเตะ” อธิคมขู่น้องชาย
“พี่คิดว่าผมจะกลัวหรือไง” คชานนท์ท้าทาย
“ไอ้นนท์” อธิคมกระแทกเสียง “พี่ไม่มีเวลาจะทะเลาะกับแก มาดูไอ้ธงเร็วเข้า ก่อนมันจะฆ่าตัวตายเพราะแฟนหนีไปไม่ทิ้งร่องรอยให้ใช้จมูกดมกลิ่นตามหา”
“บางทีผมก็ไม่เข้าใจพวกพี่จริงๆ เล๊ย อะไรนักหนากับเรื่องความรักก็ไม่รู้” คชานนท์ถอนหายใจ
“แกไม่เคยมีความรักแกไม่รู้หรอก” อธิคมตอบแล้ววางสายไป
…
“ไม่มีความรักก็ไม่รู้งั้นหรือ” คชานนท์พึมพำแล้วหันไปมองธงรบอีกที “แล้วความรักของพี่นี่ต้องใช้ไอ้นี่เป็นส่วนประกอบทุกทีงั้นสิมันถึงได้หาเรื่องใส่ตัวเจ้าของมันอยู่เรื่อย ใช่ไหมไอ้เด็กดื้อ ไหนขอดูซิ แกมันยิ่งใหญ่ขนาดไหน หาเรื่องไม่ได้หยุดหย่อน ซนจริงๆ เชียว” คชานนท์ยื่นนิ้วสองนิ้วสอดเข้าไปใต้ขอบกางเกงชั้นในสีดำของธงรบแล้วดึงขึ้นเพื่อมองดูสิ่งที่ซ่อนอยู่แล้วอุทานว่า “เออ ไม่ใช่ย่อยเหมือนกันแฮะ สงสัยอาทิตย์หนีไปเพราะอย่างนี้นี่เอง ท่าทางจะเจ็บจนทนไม่ไหว”
“ไอ้นนท์” ธงรบพึมพำ
“ตื่นได้แล้วพี่ธง”
“เอ็งมาแอบดูของพี่ทำไมวะ” ธงรบปัดมือคชานนท์
“ผมดูตัวปัญหา” คชานนท์ตอบเสียงเรียบ
“ไปหาอะไรมากินหน่อยเร็ว พี่หิว” ธงรบพูดเสียงงัวเงียแล้วบิดตัว
“ผมเห็นพี่คมกับพี่แล้ว แต่ไม่เคยเห็นพี่วุธ ผมสงสัยจังเลยว่าสามทหารเสือนี่ใครมาเป็นอันดับหนึ่ง เห็นเกทับกันมาตั้งแต่เรียนนายร้อยสามพรานแล้ว” คชานนท์เอียงหน้า ทำท่าคิด
“เอ็งเชื่อไอ้คมเอ็งก็โง่ล่ะ” ธงรบเบ้ปากก่อนจะสั่งให้คชานนท์ไปเตรียมอาหารมารับประทาน
“พี่ลุกขึ้นมา ไปกินข้างนอก ผมไม่ให้พี่กินบนเตียงเด็ดขาด” คชานนท์ทำเสียงดุ
“ใครจะไปอยากกินแก”
“ก็ลองอยากดูสิ พี่คมได้เหยียบพี่จมดิน” คชานนท์หัวเราะเบาๆ
“แล้วถ้าไอ้วุธกิน ไอ้คมจะฆ่าไอ้วุธตายไหมวะ” ธงรบถาม
“ทะลึ่ง คิดอะไรเพี้ยนๆ” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วบอกให้ธงรบลุกขึ้นมาโดยเร็วเพราะแม่บ้านต้องเข้ามาทำความสะอาด
“พี่ลุกไม่ไหว ปวดหัว”
“แล้วพี่จะกินเหล้าทำไม๊” คชานนท์โคลงศีรษะ พูดเสียงเอือมระอา
“พี่จะได้ลืมอาทิตย์”
“แล้วลืมได้ไหมล่ะ”
“ไม่ได้” ธงรบส่ายหน้าแล้วพูดเสียงเซ็งๆ ว่า “นนท์ อาทิตย์หนีพี่ไปไหนวะ”
“ถ้าผมเป็นอาทิตย์ คริสต์มาสแบบนี้ บรรยากาศดีๆ ผมจะไปนิวยอร์ค” คชานนท์ตอบ
“อะไรนะ อาทิตย์หนีไปนิวยอร์ค งั้นก็แอบไปเจอไอ้วุธนะสิ” ธงรบโวยวาย ดีดตัวผึงขึ้นจากเตียงมานั่งจ้องหน้าคชานนท์
“เป็นเอามาก” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นแต่ธงรบดึงแขนเอาไว้
“นนท์ พี่มันไม่มีอะไรเทียบไอ้วุธได้จริงๆ หรือ” ธงรบถาม
“แล้วพี่คิดว่าไง”
“ก็ใช่ซี้ พี่ไม่เก่งเท่ามันนี่ ยศมันก็สูงกว่า” ธงรบเบ้ปาก
“พี่วุธเขาได้ยศพันตำรวจตรีก่อนทุกคนในรุ่นตั้งนานนะครับ” คชานนท์เตือนความจำ “ตอนนี้ก็เป็นพันตำรวจโท พี่เพิ่งได้พันตำรวจตรีได้ปีเดียว เอ๊ะ หรือยังไม่ถึงปี”
“ไอ้วุธมันเก่งสารพัด ทั้งบู๊ทั้งบุ๋น ภาษาอังกฤษก็คล่อง” ธงรบทำเป็นไม่ได้ยินที่คชานนท์พูด
“พี่ท่อง ก. ไก่ ถึง ฮ. นกฮูก ได้หรือเปล่า ผมสังเกตว่าลายมือของพี่มันอ่านไม่ค่อยออกนะ สะกดผิดก็เยอะ”
“ไอ้นนท์ แกเลิกทับถมพี่ซะที” ธงรบกระแทกเสียง
“พี่ก็เลิกคิดจะเปรียบเทียบตัวเองกับพี่วุธซะที อย่าไปนึกถึงคนอื่น นึกถึงตัวเองก็พอแล้ว นึกว่าตัวเองแย่แค่ไหน หรือถ้าจะเปรียบ ก็เปรียบกับอาทิตย์ ว่าตัวเองนั่นน่ะ ได้ถึงครึ่งเขาหรือเปล่า” คชานนท์สั่งสอน
“กับข้าวก็ทำเป็น มันเคยทำกับข้าวให้อาทิตย์กินด้วยนะนนท์ พี่ทำมาม่าเป็นอย่างเดียว” ธงรบยังไม่ยอมหยุดเปรียบเทียบ “ตอนเรียนมันก็ทำคะแนนสูงที่สุดในรุ่น เวลาวิเคราะห์คดีมันก็คิดออกเดี๋ยวเดียว พี่นั่งคิดทั้งวันก็คิดไม่ออก”
“ผมว่าพี่ต้มมาม่าบางทีเส้นก็ยังไม่่อ่อนนุ่มนะ” คชานนท์แสดงความเห็น “แต่บางทีก็พองจนเละ เทน้ำร้อนใส่มาม่าคัพก็หก”
“ใครจะไปเก่งซะทุกอย่างเหมือนมัน” ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ผมนี่ไง” คชานนท์หัวเราะหึๆ ในลำคอ
“แกมันน้องมันนี่หว่า ดูๆ ไปก็เหมือนไอ้วุธมากจนเหมือนเป็นพี่ชายกับน้องชาย ไอ้วุธกับแกเนี่ย เข้ากันได้ดีเหมือนเป็นผัวกับเมีย”
“จะบ้าหรือพี่ธง เป็นได้ไง ผมเป็นผู้ชายนะครับ” คชานนท์โวยวาย “พูดอะไรคิดซะก่อนสิ”
“ก็จริงนี่หว่า พี่คิดยังไงก็คิดยังงั้น ไม่ได้เป็นคนคิดซับคิดซ้อนอย่างแกกับไอ้วุธนี่นา แล้วใครบอกว่าแกเป็นเมีย แกอาจเป็นผัวก็ได้ ไอ้วุธมันอาจจะอยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
“พูดแบบนี้ปลอบใจตัวเองเรื่องอาทิตย์หรือเปล่าเนี่ย ฮึ” คชานนท์ถามเสียงฉุนๆ
“แกหมายความว่าไงนนท์” ธงรบส่งเสียงลั่น “แกรู้อะไรมา”
“ผมรู้อะไร”
“ไม่รู้สิ ทำไมแกถึงพูดแบบนั้น” ธงรบถาม รู้สึกระแวงคชานนท์ เพราะรู้ดีว่าน้องชายเพื่อนคู่หูคนนี้ 'รู้' แทบทุกอย่างที่เกิดขึ้นในประเทศไทยหรือในโลกนี้
“พูดกับพี่นี่ปวดหัวจริงๆ ไร้สาระ คิดออกมาได้ แบบนี้ไง...”
“พี่ไม่ได้คิดออกมา พี่พูด” ธงรบแทรก
“ก็นี่ล่ะ พูดไม่คิด” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วพูดต่อ “แบบนี้ไงอาทิตย์ถึงได้เซ็งพี่ ไม่รู้หรือว่าเขาเป็นคนจริงจัง อาทิตย์ชอบคนจริงจัง มีสาระ มั่นคง มีวุฒิภาวะ และที่สำคัญ ไม่สำส่อน”
“แกนี่พูดแรงนะ พี่เปลี่ยนไปแล้ว นนท์ก็รู้ เจอคนดีๆ พี่ก็หยุดเลว”
“เช่น...” คชานนท์เลิกคิ้ว “ลองยกตัวอย่างมาสิ ใครที่เรียกว่าเป็นคนดี”
“ก็...คนดีๆ อย่างอาทิตย์ อย่างนนท์นี่ก็เรียกว่าเป็นคนดี คนเราเนี่ย เมื่อเจอคนดีๆ ก็จะหยุด” ธงรบตอบ
“แล้วคนดีๆ อย่างภาณุวัฒน์ล่ะ ทำไมไม่หยุด”
“ก็เจอคนดีๆ หลายคนพร้อมกันนี่หว่ามันเลยลำบาก ตอนพี่เจอภาณุวัฒน์ตอนนั้นพี่ก็เจออาทิตย์แล้ว” ธงรบอธิบาย
“อาทิตย์ก็คนดีๆ ตอนนั้นพี่ทำไมไม่หยุด แล้วไปเจอคนดีๆ อย่างภาณุวัฒน์ซึ่งตอนนั้นพี่ก็มีคนดีๆ อย่างอาทิตย์ ตอนนั้นน่ะ จำได้ได้พี่ธง ตอนนั้น”
“นนท์ อย่่าพูดวกไปวนมาให้พี่งง” ธงรบหน้ามุ่ย “ก็พี่...”
“ตอนนี้เจอคนดีๆ กี่คน” คชานนท์จ้องหน้าธงรบ “ในชีวิตพี่ตอนนี้มีคนดีๆ กี่คน”
“อาทิตย์ก็ดี” ธงรบตอบเสียงค่อย “นนท์ก็ดี คุณนุก็ดี...”
“ให้อาทิตย์เป็นคนดีๆ ไปคนเดียว ถ้าคุณนุเป็นคนดีๆ จะโดนพี่คมฆ่าตาย รู้ไม่ใช่หรือว่าพี่คมเป็นคนขี้หึงขาดสติ แล้วไม่ต้องมาเห็นผมเป็นคนดีๆ เพราะจะโดนพี่คมฆ่าตายเหมือนกัน ต่อไปพี่ต้องโฟกัส และเห็นคนดีๆ เพียงคนเดียว” คชานนท์สั่งสอนปนขู่
“แสดงว่าต้องให้คนอื่นเป็นคนไม่ดีทั้งหมดเลยใช่ไหม”
“พูดกับพี่นี่ปวดขมับจริงๆ เลย พูดกับพี่วุธยังง่ายกว่าเยอะ ไม่ต้องใช้สมองมากเท่าพูดกับพี่ด้วยซ้ำ” คชานนท์ถอนหายใจ
“แล้วที่แกทำอยู่นี่ไม่กลัวไอ้วุธจับได้หรือไง” ธงรบเปลี่ยนเรื่องคุย
“ลำพังตัวผมเองไม่กลัวหรอก” คชานนท์นึกถึงจตุพลเพื่อนรักที่คงกำลังอกสั่นขวัญแขนอยู่ในนิวยอร์คเพราะกลัวอาวุธ “พี่ธงนั่นล่ะ อย่ามาทำให้เสียเรื่อง ซิปปากยิ่งไม่ค่อยจะดีอยู่ด้วย”
“แกนี่ชอบด่าพี่อยู่เรื่อย ทั้งหลอกด่าและด่าตรงๆ” ธงรบเบ้ปาก
“มันน่าไหมล่ะ” คชานนท์ส่ายหน้า
“แล้วพ่อไอ้วุธ” ธงรบถาม “ไหนจะพ่อไอ้คมอีกล่ะ นี่ถ้าไอ้วุธสืบสวนสอบสวนรู้ได้ว่ามีขบวนการแมงมุมชักใยอยู่บนหลังตั้งหลายคน ตัวเป้งๆ กันทั้งนั้น มันจะเลือดเดือดขนาดไหน ไอ้นี่เวลาโกรธมันน่ากลัวกว่าไอ้คมมากหลายเท่านะนนท์”
“ถึงบอกไง ว่ามันจะพังเพราะปากพี่นั่นล่ะ เพราะฉะนั้น พี่ทำตัวดีๆ ถ้าเจอหน้าพี่วุธ หรือแม้แต่อาทิตย์ อย่าพูดอะไร อยู่นิ่งๆ เฉยๆ”
“ทำไมต้องอาทิตย์ด้วยวะ นี่หมายความว่าอาทิตย์เป็นสายให้ไอ้วุธหรือไง” ธงรบขมวดคิ้ว
“พี่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น สมมุติว่าพี่วุธกลับมาเมืองไทย ให้พี่นิ่งเอาไว้”
“ไหนไอ้วุธมันจะไปนาน พ่อมันบอกว่าเป็นปีๆ อุตส่าห์ไปเมืองนอก ห่างจากอาตี๋ตะวันแดงของพี่แล้ว มันจะกลับมาแล้วหรือ” ธงรบโวย
“พี่นี่พูดไม่รู้เรื่อง พี่วุธยังไม่ได้จะกลับมา แต่สมมุติ เข้าใจหรือเปล่า พี่วุธไปทำงานอเมริกา แต่บางทีก็ต้องกลับมาเยี่ยมบ้านบ้างสิ” คชานนท์ชักจะอารมณ์เสียเพราะพูดกับธงรบนานแล้วแต่อีกฝ่ายก็ท่าทางไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรเสียที
“ให้พี่นิ่ง ไอ้วุธมันก็มองออก มันเป็นเครื่องเอ็กซะเรย์ แกก็รู้”
“ตาพี่หลุกหลิก แก้ไม่หาย เก็บความลับไม่เคยได้ ไม่ต้องใช้เครื่องเอ็กซ์เรย์อะไรหรอก แบบนี้ควรส่งไปฝึกกับหมดพศวัต”
“ไม่เอานะ อย่าส่งพี่ไปหาจิตแพทย์นะนนท์ ครั้งนั้นครั้งเดียวพี่เข็ดจนตาย สงสารพี่เถอะ” ธงรบรีบโวย
“ผมว่าสงสารหมอพศวัตน่าจะถูกกว่า เจอคนไข้อย่างพี่ จิตแพทย์ผู้สุขุมลุ่มลึกยังสติแตกเลยรู้หรือเปล่า”
“เจอแค่นนท์ก็พอ อย่าต้องให้ถึงมือหมอเลย มีอะไรนนท์ก็ค่อยๆ บอก ค่อยๆ ฝึกพี่” ธงรบเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อน “ช่วยพี่หน่อยนะน้องรัก ถ้าไม่มีนนท์ชีวิตรักของพี่กับอาทิตย์คงลอยตุ๊บป่องไม่ตลอดรอดฝั่ง พี่ไม่อยากเป็นเรือน้อยลอยเท้งเต้งไม่มีหางเสืออยู่กลางทะเลรักอันบ้าคลั่ง ทั้งลมคะนอง ทั้งฟ้าฝน หนำซ้ำทั้งพายุมาเป็นระลอกแล้วระลอกเล่า”
“พี่ธง ไม่ต้องมาพูดภาษานิยายรักแบบนี้ ผมเอียน แล้วที่จำมานี่ก็ผิดๆ ถูกๆ” คชานนท์ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“ตอนนี้พี่เหมือนนั่งอยู่ปากรูภูเขาไฟที่โดนแสงพระอาทิตย์กำลังแผดเผา มันร้อนยกกำลังสองเลยนะนนท์ ร้อนทั้งก้น ร้อนทั้งใจ” ธงรบยังพร่ำเป็นภาษานิยายรักตามที่เคยจำมา
“ผมว่าร้อนตัวมากกว่า”
“ไม่ได้นนท์ พี่จะทำยังไง”
“สงสัยผมนี่ล่ะจะสติแตกก่อนหมอพศวัต” คชานนท์ยิ้มมุมปาก รู้สึกขำธงรบและขำตัวเองที่ยืนต่อปากต่อคำกับเพื่อนพี่ชายได้นานถึงขนาดนี้ เขารู้ดีว่าเวลาได้คุยเรื่องอะไรกับธงรบนั้นต้องใช้เวลานานเพราะฉะนั้นเขาจึงพยายามรวบรัดที่สุด แต่กระนั้นก็ยังใช้เวลานานกว่าคุยกับคนอื่นๆ อยู่ดี
“อย่าเพิ่งแตกเลยนะนนท์ ช่วยพี่ก่อน ตอนนี้นนท์โทรไปคุยกับอาตี๋ขี้งอนให้หน่อยสิ บอกว่าคุยกับพี่แล้ว บอกว่าพี่เข้าใจที่นนท์แนะนำ บอกว่าพี่รู้สึกผิด บอกว่าอาทิตย์เข้าใจพี่ผิด”
“เข้าใจอะไร ผมเองยังไม่เข้าใจพี่เลย วนไปวนมาจนผมชักจะปวดหัวแล้วนะเนี่ย อีกอย่าง ผมก็ไม่รู้ว่าอาทิตย์ไปไหน”
“ก็นนท์บอกว่าไปนิวยอร์ค” ธงรบพูด
“ไม่ใช่” คชานนท์ปฏิเสธเสียงหนัก กำลังจะอธิบาย แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะกลัวว่าอาจจะต้องใช้เวลาเพ่ิมขึ้นอีก
“นี่ก็คงเพราะพี่แค่โดนยิงถากๆ อาทิตย์เลยกลับมาดีกับพี่ไม่นาน ไม่เหมือนไอ้คมกับคุณนุ ไอ้คมโดนซะหนักเข้าขั้นโคม่าต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้ม คุณนุเลยอภัยให้ทุกอย่างแล้วกลับมารักกันปานจะกลืน รู้ยังงี้ พี่ปล่อยให้โจรมันซัดให้หนัก” ธงรบบ่น
“เอาอีกทีก็ยังได้นะพี่ธง คราวนี้ให้นอนไอซียูซักหลายอาทิตย์เป็นไง อาทิตย์จะได้มาดูใจพี่” คชานนท์กรอกตาแล้วตัดบท “เอาล่ะ พี่ลุกขึ้นมาทำตัวเป็นมนุษย์ซะที แม่บ้านเขาจะได้เข้ามาทำความสะอาดห้องแล้วไล่หนูไปให้พ้นๆ”
“เฮ่ย ห้องนี้มีหนูด้วยหรือ” ธงรบสะดุ้งโหยง เบิกตากว้าง หันไปมองรอบๆ
“ผมเปรียบเทียบ” คชานน์อดยิ้มไม่ได้เพราะแววตาของธงรบนั้นแสดงถึงความตกใจจริงๆ ไม่ได้แกล้ง
“อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมากินข้าวซะ ไม่งั้นผมจะไม่บอกข่าวดี” คชานนท์พูดแล้วเดินออกไปจากห้องทันที ไม่สนใจฟังเสียงของธงรบที่ละล่ำละลักถามว่ามีข่าวดีอะไร คชานนท์ไม่สนใจตอบ มือดึงประตูห้องนอนของธงรบปิดเบาๆ เลยไม่ทันได้ยินเจ้าของห้องพูดว่า
“แกนี่เหมือนคุณนุของไอ้คมจริงๆ เลย ต้องให้อาบน้ำก่อนถึงจะได้กินข้าว จะเป็นคุณนุเบอร์สองหรือไงวะเนี่ย ระวังนะ จะโดนไอ้วุธหมายหัว”
***end of chapter 12***
ไม่รู้จะเมนท์อะไรกะเนื้อเรื่องอะคับ เพราะผมอ่านตลอด ถ้าเป็นตัวละครจาก คดีรัก
ผมชอบแทบทุกคน
แต่จะเมนท์ว่า ใครได้พี่นายเป็นแฟนเนี่ย คงปวดหัวน่าดู ฉลาด แล้วก็เจ้าชู้ขนาดนั้น หุหุ
เอ๊ะ หรือมีคนลองดีแล้ว???
รออ่านตอนต่อไปคับ
ช่างคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน๊ะ
-
หุหุ คิดเหมือนกันทุกคน โลกก็น่าเบื่อแย่สิคับ มีคนแปลกๆมั่ง โลกจะได้รู้จักความไม่ธรรมดา มีสีสันออก
จับคู่ให้ อาวุธ นี่ ยากขนาดนั้นเลยเหรอคับ ผู้สมรู้ร่วมคิดประมาณ 1 กองพันได้มั้งน่ะ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
+ 1 ถูกใจตอนนี้ 555
ได้อ่านบทธงรบชอบ ๆ (หายคิดถึงได้บ้าง) ^^
ปล.คุณคทาวุฒิลืมเปลี่ยนชื่อหัวกระทู้ค่า
เด๋ซมาดิทเมนท์จ้าา
แต่รายนี้ยังมียางอาย สวมกางเกงชั้นในทุกครั้ง
>>>อ่านผิดไปไหม 555 แต่ก็นะ ุถ้าแผ่อล่างฉ่างขนาดนั้นแถมไม่มีสิ่งปกปิด เด๋วน้องธงรบไดัเป็นเป้าบวมพอดี 555+
“เออ ไม่ใช่ย่อยเหมือนกันแฮะ สงสัยอาทิตย์หนีไปเพราะอย่างนี้นี่เอง ท่าทางจะเจ็บจนทนไม่ไหว”
>>> :haun4:
“พูดแบบนี้ปลอบใจตัวเองเรื่องอาทิตย์หรือเปล่าเนี่ย ฮึ” คชานนท์ถามเสียงฉุนๆ
“แกหมายความว่าไงนนท์” ธงรบส่งเสียงลั่น “แกรู้อะไรมา
>>> อ่านตรงนี้แล้ว กร๊ากกกก ฮาธงรบ 555 อะนะคนมีชนักติดหลัง นี่ถ้าเกิดความลับรั่วไหลไปนี่ แอร๊ย
ยยยยยยย ว่าสารวัตรธงรบโดนน้องอาทิตย์ 5555 อธิคมคงเอามาล้อชั่วลูกชั่วหลานแน่ ๆ 555+
“ตอนนี้พี่เหมือนนั่งอยู่ปากรูภูเขาไฟที่โดนแสงพระอาทิตย์กำลังแผดเผา มันร้อนยกกำลังสองเลยนะนนท์ ร้อนทั้งก้น ร้อนทั้งใจ”
>>> :m20:
“นี่ก็คงเพราะพี่แค่โดนยิงถากๆ อาทิตย์เลยกลับมาดีกับพี่ไม่นาน ไม่เหมือนไอ้คมกับคุณนุ ไอ้คมโดนซะหนักเข้าขั้นโคม่าต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้ม คุณนุเลยอภัยให้ทุกอย่างแล้วกลับมารักกันปานจะกลืน รู้ยังงี้ พี่ปล่อยให้
โจรมันซัดให้หนัก” ธงรบบ่น
>>> แต่ละอย่าง คิดมาได้ ลองดูไหนตาเสาธง เผื่อเมียจะกลับมาดูใจ 555 :m20:
ชอบ ๆค่าาา เวลาอ่านเรื่องธงรบทีไร มีความสุขจัง ได้ฮาตลอด ในความเป็นตัวตนในแบบธงรบอะนะ เป็นตัวละครหนึ่งที่ชอบคาแร็กเตอร์มาก ๆ เวลาอ่านแล้วชอบค่ะมีความสุขที่ได้อ่าน คาแร็กเตอร์ชัดเจนดีมาก ๆ เราเป็นคนที่ไม่ชอบไรที่เครียด ๆ ด้วยมั้ง อิอิ (ในตัวละครทั้งหมดที่คุณคทาวุฒิเขียน ก็เลยจะแนว ๆ ธงรบงี้ อิศรางี้
ตะวันงี้--"เป็นFCเลย55 ส่วนคู่โปรดที่สุดก็ ธงรบ-อาทิตย์ ^^b :man1:)
ส่วนน้องนนท์ คึคึ เทพธิดาพยากรณ์ว่า แววมีสามี สูง 555(หรือจะได้มีเมียกัน 555) อาจจะมีวันได้พิสูจน์ของจริงก็ได้นะว่าใครเจ๋งสุด(ก็เหลืออีกคนที่ยังไม่เห็นนี่นา) กรากกกก me/>///<(เอามือปิดหน้า นี่ตรูคิดอารัยยยยยยยย :-[))
จริง ๆ ก็ไม่ได้เชียร์น้องนนท์คู่อาวุธหรอก
(เพราะเหมือนอาวุธเกินไป นนท์ก็จักอาวุธดี อาวุธก็รู้จักนนท์ดี เลยไม่ตื่นเต้นสำหรับตัวเองเท่าไหร่ อยากได้พวกที่นิสัยตรงข้ามอาวุธโดยสิ้นเชิงมากกว่า พวกดื้อ ปราบยาก ๆ ฯลฯ ที่อาวุธต้องแพ้ทาง...คงเป็นอะไรที่โมเอ้ มากกกกกก แอร๊ยยย :impress2:แอบเสียดาย) แต่ดูแล้วไม่มีหวังเลย (แต่แอบหวังลึก ๆ อยู่ 55)T^T ยังไม่มีโผล่(ตัวละครตัวอื่นที่น่าลุ้น )
เลยผ่านมาตั้งสิบสองตอนละ :z3:
สงสัยคงต้องหันมาเชียร์น้องนนท์แทนแล้วงั้นน่ะ อิอิ กินน้องเพื่อนนี่แหละ กรากกก
พวกอธิคมกะธงรบ ชอบตั้งแง่กะอาวุธดีนัก 55
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ ชอบมากมาย อ่านแล้วเวียนเฮดไปกับตาเสาธงด้วย ใครที่คุยกะธงรบได้เนี่ย ความอดทนสูงจริง ๆ 555
ปล.อาตี๋น้องตะวันแดง มิสยูวววววววววววววววววว จุ๊บ ๆ จะรู้ไหมเนี่ย สามีกำลังแห้งตาย 555
-
โดนพี่อาวุธหมายหัวแน่ๆ น้องนนท์ :haun4: สมพรปากนะจ๊ะตาธง สาธุ เห็นคิดอะไรดีๆ ได้ก็งานนี้ล่ะ555
ตอนนี้เสี้ยมให้ได้กันเหลือเกินนะคุณนาย พี่อาวุธกะน้องนนท์เนี่ย
ถ้ามาเขียนให้อยากแล้วจากไปละน่าดู :z6:
-
คุณคฑาฯ
ตอนนี้อ่านแล้ว เหมือนมีอะไรเป็นนัยๆ? เกี่ยวคชานนท์? แอบแฝง?
จัดคชานนท์คู่กะอาวุธโลด ให้มันรู้กันไป ทันๆ กัน เกือบทุกเรื่อง หุหุ
แต่ต้องคิดให้ดีนะคะ ว่าจะให้ใครเป็นปั๋วใครเป็นเปีย ๕๕๕
ว่าไปก้อคิดไม่ยาก วุธปั๋ว นนท์เปีย ... ชัดดดดดด
ธงรบคะ ... ความคิดท่าน วกวนมาก เหมือนเดิมทุกประการ
แล้วคุณคฑาฯ เป็นตำมะหวด แบบไหน อาวุธ อธิคม หรือธงรบเอ่ย :z2:
-
ธงรบ ยังคงคอนเซป พูดไม่รู้เรื่องเช่นเคย
ก็เข้าใจนะที่อาทิตย์ จะทนไม่ไหว
-
ดูถ้าการคุยกับธงรบน่าจะเป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุดนะ
แลคุยยากเหลือเกินปวดหมองจริงๆ สงสารอาทิตย์ที่สุดไม่น่าเลยจริงๆ
อยากรู้จังว่าระหว่างวุธกับนนท์ใครจะเหนือเมฆกว่ากัน
เพราะเหมือนจะกินกันไม่ลงเดาทางไม่ถูกเลยว่าสุดท้ายใครจะคมว่ากัน
-
สงสารนายนนท์
จัดการได้แต่ชีวิตคนอื่น
ของตัวเองไม่ลงตัวซักที
+1
-
น้องนนท์เนี่ยเป็นคนดีของสังคมจริงๆ
มัวแต่เป็นกามเทพให้คนอื่น
ตัวเองดันไม่สมหวังซะงั้น
ใครจะมาเป็นคู่ของน้องนนท์กันน๊า
คิดถึงพี่วุธกับน้องโจ้จัง :กอด1:
ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :L2: :L2:
-
เฮ้อตกลงน้องโจ้จะได้คู่ไหมเนี้ยอุปสรรคเยอะเหลือเกิน
ถึงจะไม่ใช้คู่ที่เราคิดแต่ขอให้น้องมีความสุขคนอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ
ยังไงก็ยังเชียร์น้องโจ้กับพี่วุธเหมือนเดิมน๊า
บางทีอ่านไรที่มันซับซ้อนมากๆก็ปวดหัวเน้อแต่ยังไงก็อ่านอยู่ดีอ่ะ55555+
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
ไม่รู้คชานนท์ทนคุยกับธงรบนานๆได้ไง คนอะไรจะขึ้นต้นด้วยหนึ่งสองสาม หรือกอไกขอไข่ ไงๆกลับไปจบที่อาทิตย์อย่างเดียว
-
ลุ้นให้น้องนนท์ คู่กับพี่อาวุธ :mc4:
ชอบอ่ะ นนท์คงกวนทีนอาวุธได้
คงมันส์ดีแท้ ทันกันหมด :m1:
-
ขำตาธงรบ อายุเท่าไรเนี่ย :m20:
-
+1ให้คนขยันค่ะ
ลุ้นกันไปเรื่อยๆก็แล้วกัน
-
อ่อย...ฟังพี่ธงพูด ปวดหัวชะมัด นนเก่งจิง ๆ ที่รับมือกะพี่เค้าได้
-
เหนื่อยแทน นนท์
แต่ก้อช่วยๆๆธงรบหน่อยจะขาดใจแหละอาทิตย์หนีไปไหนก้อไม่รู้ อิอิ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1
-
ซีรีย์นี้ชอบคู่ธงรบกับอาทิตย์มากที่สุดเลย ถึงออกมาแค่ชื่อก็ชื่นใจแล้วพี่นาย :impress2:
-
ถ้าเป็นนนท์จะกระโดดบีบคอธงรบ
-
น้องนนท์ก่ะพี่วุธ อิอิอิ
ไม่รู้ว่าใครจะทันใคร ชอบๆๆคู่นี้
-
พี่วุธ น้องโจ้ :กอด1:
พี่ธง น้องอาทิตย์ :กอด1:
-
พี่นายเขียนแบบนี้ทำเหมือนกับว่าจะให้ลุ้นคชานนท์กับอาวุธเลยนะคับ
หรือว่าน่าลุ้นดี? แล้วถ้าแบบนี้โจ้จะไปอยู่กับใครซะล่ะคับ???
-
เอ้อ ไม่ได้อ่านเรื่องนี้ตั้งนานนะเนี่ย
พอมาตามอ่านก็ยังสนุกเหมือนเดิมนะ
ใจจริงเชียร์อาวุธกับคชานนท์มานาน
แต่เหมือนจะไม่มีโอกาสเลยชิมิเนี่ย
แล้วก็จริงๆแล้วภานุวัฒน์เนี่ยน่าสงสารมากเลยนะ
เฮ้อ อยากให้เจอกับคนดีๆ ถ้าเป็นอาวุธก็คงดีนะ
-
ขอให้ได้ขอให้โดนเถอะน้องนนท์คนเก่ง ปากดีจิงๆ
:laugh:
น้องนนท์รุกคงจะแปลกดี
ว่าแต่ อาตี๋หนีไปซะนานยังตามไม่เจออีกเหรอ??
สงสารอีตาเสาธงจิงๆ
-
พี่นายเขียนแบบนี้ทำเหมือนกับว่าจะให้ลุ้นคชานนท์กับอาวุธเลยนะคับ
หรือว่าน่าลุ้นดี? แล้วถ้าแบบนี้โจ้จะไปอยู่กับใครซะล่ะคับ???
เปล่านะ
เพราะฉะนั้น ลุ้นต่อปาย อิ อิ
Awoot Chapter 13
อาวุธยอมรับว่าตัวเองรู้สึกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อรับนัดทานอาหารกับกษิดิษฐ์แล้วฝ่ายนั้นปรากฏตัวที่ร้านอาหารพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และเอ่ยปากขอไปพักด้วยเพราะมีปัญหากับเพื่อน
“ซักคืนสองคืนเท่านั้นล่ะครับ ตอนแรกว่าจะไปชิคาโก้แล้วค่อยกลับมาเจอสารวัตร แต่เที่ยวบินผมไม่คอนเฟิร์ม แฟนเพื่อนผมที่ผมไปพักอยู่ด้วยเขาเอ่ยปากออกมาตรงๆ ว่าไม่อยากให้ผมพักด้วยนานเกินไปเพราะห้องแคบและต้องการความเป็นส่วนตัว” กษิดิษฐ์ถอนหายใจ “ผมก็เลยไม่รู้จะทำยังไง”
อาวุธยิ้มมุมปากบางๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขารู้ว่าคนคล่องแคล่วอย่างกษิดิษฐ์เรื่องแค่นี้สามารถหาทางออกได้อย่างสบายมาก กษิดิษฐ์แสดงออกชัดเจนว่าต้องการพักอยู่กับเขาและหากเขาปฏิเสธก็ดูจะเป็นการแล้งน้ำใจเกินไป
“หรือว่าสารวัตรไม่สะดวกครับ” กษิดิษฐทำหน้าซึมๆ เมื่อเห็นอาวุธเงียบไป
“ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว”
“คงไม่ใช่แฟนสารวัตรใช่ไหมครับ” กษิดิษฐ์ถามแล้วพูดต่อว่า “คุณคชานนท์บอกว่าให้สารวัตรพักอพาร์ทเมนท์ที่ซื้อทิ้งไว้ในนิวยอร์ค แต่ไม่ได้พูดว่าสารวัตรไม่ได้อยู่คนเดียว”
“ไม่เป็นไรครับ อพาร์ทเมนท์มีสองห้องนอนกับห้องนั่งเล่่น กว้างขวางอยู่เหมือนกัน” อาวุธตอบแล้วยกมือเรียกบริกรเพื่อนขอไวน์เพิ่ม
“ถ้าเที่ยวบินผมคอนเฟิร์มผมก็จะไปเลย ไม่รบกวนสารวัตรนานหรอกครับ” กษิดิษฐ์ยิ้มกว้างเมื่อสมดังใจ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องรีบ” อาวุธยิ้มบางๆ ในใจนึกถึงใบหน้ายิ้มๆ ฉลาดแกมเจ้าเล่ห์ของ 'พ่อตัวดี' ที่ชื่อคชานนท์
ตอนนี้เขาค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าคชานนท์พยายามจับคู่เขากับกษิดิษฐ์ เขารู้ดีว่าคชานนท์ชอบเป็นกามเทพให้กับคนนั้นคนนี้และมีความสุขกับการเห็นคนรักกัน
“โชคดีจังที่ผมมาเจอสารวัตรที่นิวยอร์ค” กษิดิษฐ์ส่งยิ้มเปิดเผยความในใจให้อาวุธ
“ต้องขอบคุณคชานนท์” อาวุธอดพูดไม่ได้
“ใช่ครับใช่” กษิดิษฐ์พยักหน้าเร็วๆ “ผมเจอคุณนนท์เลยได้เบอร์โทรศัพท์ที่อพาร์ทเมนท์ของสารวัตร คุณนนท์บอกว่าถ้ามีเรื่องฉุกเฉิน ต้องการความช่วยเหลือก็ให้ลองโทรหาสารวัตร นี่ล่ะนะที่เขาบอกว่า ตำรวจเป็นที่พึ่งของประชาชน”
“ยินดีครับ” อาวุธก้มศีรษะรับคำชม รอเวลาที่จะได้โทรศัพท์ไปจัดการกับพ่อนักวางแผน
ขณะที่ยืนรอกษิดิษฐ์เข้าห้องน้ำ อาวุธจึงโทรศัพท์ข้ามทวีปไปถามคชานนท์ตรงๆ ว่าพยายามจับคู่เขากับกษิดิษฐ์ใช่หรือไม่ เสียงของคชานนท์ฟังดูสดใสทั้งที่เป็นเวลาเช้ามืดของประเทศไทย และที่สำคัญ คชานนท์สามารถ 'ลื่นไหล' ได้เช่นเคยเหมือนอธิคมที่ไม่เคยจนมุม
นี่คือสิ่งหนึ่งที่อาวุธคิดว่าพี่น้องสองคนนี้เหมือนกัน เมื่อมีเรื่องอะไรอธิคมสามารถไปได้น้ำขุ่นๆ และส่วนมากก็ลื่นเป็นปลาไหล ส่วนคชานนท์นั้นดำน้ำหนีเก่งนัก ต่อให้ 'น้ำตื้น' แค่ไหนคชานนท์ก็ดำน้ำได้สบายมาก
“ผมจะไปจับคู่พี่กับคุณกษิดิษฐ์ทำไมครับ ถ้าจะจับคู่ ผมจับคู่พี่กับจตุพลดีกว่า รายนั้นเห็นบอกว่ากำลังเบื่อผู้หญิง อยากลองเปลี่ยนรสชาติ พี่เองก็ไปตามเขาแบบนั้น เดี๋ยวพี่จะทำให้เพื่อนผมเข้าใจผิดว่าไปตามตื๊อตามจีบ”
“พูดเป็นเล่นนะนนท์”
“พี่วุธครับผม ผมรู้ว่าพี่รู้ว่ากิตติศัพท์เรื่องเป็นกามเทพของผมนั้นโด่งดังยิ่งนัก แต่รายของพี่ผมไม่อยากจะเปลืองแรง ผมไม่ชอบรบในสมรภูมิที่ผมไม่เห็นทางชนะ” คชานนท์พูดเสียงจริงจัง
“อธิคมคงไม่ได้ขอให้นนท์ช่วยกำจัดคุณกษิดิษฐ์เป็นรอบที่สอง”
“เขาเลิกคิดไปแล๊ว” คชานนท์ลากเสียงยาว “ทั้งพี่คมทั้งคุณกษิดิษฐ์นั่นล่ะ”
“คุณกษิดิษฐ์เลยเปลี่ยนเป้าหมายคนใหม่” อาวุธสันนิษฐาน
“กลายเป็นพี่วุธงั้นหรือ” คชานนท์ถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้
“อย่่ามาถามพ่ี” อาวุธตอบ “พี่ควรจะถามนนท์ถึงจะถูก”
“ผมไม่ได้รู้ทุกอย่างนะครับคุณพี่” คชานนท์ปฏิเสธ
“ลืมยี่ห้อตัวเองไปแล้วหรือไง” อาวุธประชด
“ไม่ลืมครับ” คชานนท์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แต่ว่าตอนนี้ CNNขอปิดเน็ตเวิร์คเป็นน๊อทเวิร์คก่อนซักระยะ ส่วนบริการกามเทพสื่อรักก็ปิดบริการเพราะอยู่ในช่วงเทศกาล ผมอยากไปเที่ยวมั่ง ทำงานมานาน คริสต์มาสปีใหม่ยาวไปถึงวันเด็ก ผมจะไปเท่ี่ยวรอบโลกให้หนำใจ”
“โดยเริ่มต้นที่นิวยอร์ค” อาวุธเติม
“ผมจะต้องไปเจอจตุพลกับลูกค้าอีกสองสามคน”
“ไหนว่าจะพัก” อาวุธถาม
“ก็ แหม พอดีมันจะได้เงิน ผมเลยหยวนๆ พี่ก็รู้ว่าสำหรับผม เงินมาก่อนทุกอย่าง” คชานนท์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ผมยอมเสียฮอลิเดย์ซักวันสองวัน จะได้จัดการอะไรให้เสร็จๆ”
“จัดการอะไร” อาวุธถาม ในใจอดคิดไม่ได้ว่าที่คชานนท์เดินทางมานิวยอร์คแล้วเอาเรื่องเที่ยวรอบโลกมาเป็นข้ออ้างนั้นก็เพราะคชานนท์ต้องการมา 'จัดการ' เรื่องของเขาด้วยมือของตัวเอง
“ก็จัดการเรื่องงาน” คชานนท์ตอบ “จะได้ไปเที่ยวให้สบายใจ ผมจะแวะนิวยอร์ควันที่ 30 พอเคาท์ดาวน์ที่ไทม์สแควร์เสร็จ วันที่ 1 ก็จะไปโนวาสโกเชีย แล้วตรงเข้ายุโรปเลย ไปสวิส อิตาลี แล้วก็นอร์เวย์ อ้อ ผมสนใจจะซื้อคอนโดที่ออสโลด้วยนะครับ สวยมาก เห็นวิวทะเลสาบ โรแมนติกซะไม่มี เหมาะสำหรับให้คู่รักไปฮันนี่มูน”
“เอาเงินที่ไหนซื้อ รวยจริงนะ” อาวุธอดกระทบกระเทียบคชานนท์ไม่ได้เพราะมีอพาร์ทเมนท์ไว้แทบทุกทวีปของโลก
“ผมหมุนเงินคุณอดิศัยกับคุณอธิคมได้กำไรมาเยอะแยะ เลยจะเอาเงินคุณพ่อกับคุณพี่ซื้อซะเลย ถือซะว่าเป็นค่าจ้างของการเป็นทาสรับใช้และถูกกดขี่ข่มเหงมาเป็นเวลานาน” คชานนท์พูดไปหัวเราะไป “เห็นไหมล่ะพี่วุธ ผมทำแต่ธุรกิจ ได้เงินกำไรอื้อซ่า ถ้าพี่อยากใด้เงิน ลองมาใช้บริการปรึกษาด้านการลงทุนกับผมสิ ผมจะบริหารสินทรัพย์ให้เอง รับรองว่ามีแต่ได้กับได้ ผมจัดการให้ทุกอย่าง พี่ไม่ต้องทำอะไรเลย รอรับเงินอย่างเดียว”
“พี่ไม่สนใจธุรกิจ” อาวุธปฏิเสธ เข้าใจสิ่งที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของคชานนท์ทุกประโยค คชานนท์ชอบโน้วน้าวใจคนด้วยวิธีนี้ สิ่งที่คชานนท์พยายามบอกเขาก็คือให้อยู่เฉยๆ ตัวเองจะจัดการเรื่องรักให้เอง
“แหม ของแบบนี้มันต้องลองครับ คนเรามันต้องลงทุนบ้าง”
“เจอพี่เช้าวันที่ 31 พี่มีเรื่องอยากจะให้ช่วย นนท์พูดเรื่องลงทุน พี่ก็นึกได้ว่าสนใจซื้อเคบินริมทะเลสาบ”
“ไหนพี่บอกว่าจะไปเท็กซัส” คชานนท์ท้วง “แต่ว่าผมจะยุ่งนะครับ นี่เพื่อนรอเจอตัวอยู่ ถึงนิวยอร์คคงโดนลากไปทางนั้นทีทางโน้นที พี่ก็รู้ว่าผมเพื่อนเยอะ”
“ยังไงพี่ก็ต้องเจอนนท์ ซักสิบห้านาทีหลังจากที่นนท์คุยเรื่องธุรกิจกับลูกค้าสองสามคนที่ว่านั้นก็ได้ คงนัดเจอกันแถวๆ วอลล์สตรีทใช่ไหมล่ะ เจอพี่ที่ร้าน Carpe Diem” อาวุธสรุปแล้ววางสายโทรศัพท์เมื่อหันไปเห็นกษิดิษฐ์กำลังเดินมา
ภาณุวัฒน์ยืนอึ้งอยู่หน้าห้องนอนของตัวเองเมื่อเห็นอาวุธเปิดประตูเดินเข้ามาในอพาร์ทเมนท์โดยมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่จำชื่อได้ว่า 'กษิดิษฐ์' ตามเข้ามาด้วย อาวุธอธิบายให้ฟังสั้นๆ ถึงเหตุผลที่กษิดิษฐ์จะมาพักอยู่ด้วย ภาณุวัฒน์เอาแต่พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
“น้องเขาโกรธหรือเปล่าครับที่จู่ๆ ก็เห็นผมเข้ามา” กษิดิษฐ์ทำหน้าซึม
“เปล่าครับ ภาณุวัฒน์เป็นแบบนี้เอง ไม่ค่อยพูด” อาวุธตอบ
“ผมนึกว่าน้องเขางอนที่สารวัตรพาใครก็ไม่รู้เข้ามาพักด้วย” กษิดิษฐ์แสร้งทำสีหน้ากังวล
“ทำไมเขาต้องงอน” อาวุธถาม
“ก็สารวัตรกับเขา...”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมแค่ให้พี่พักชั่วคราว” อาวุธตอบสั้นๆ แล้วหยิบกระเป๋าเดินทางของกษิดิษฐ์ขึ้นมาถือไว้ด้วยมือซ้ายและผายมืออีกข้างไปยังประตูห้องนอนของตัวเองเพื่อสื่อสารให้อีกฝ่ายรู้ว่าให้ใช้เป็นห้องพัก
“สารวัตรแข็งแรงจังเลย ยกกระเป่าได้ด้วยมือซ้ายมือเดียว ผมทั้งลากทั้งดึงจนหมดแรง” กษิดิษฐ์เอียงหน้ายิ้มๆ สายตามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอาวุธและอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบความหล่อเหลากับอธิคมและเห็นว่าสองคนนี้สูสีกันมาก
“เชิญครับ” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วเดินนำกษิดิษฐ์
“ขอบคุณนะครับสารวัตร” กษิดิษฐ์พูดขึ้นมาเบาๆ เมื่อเข้าไปอยู่ในห้องนอนซึ่งเขาเห็นว่ากว้างขวางกว่าที่คาดเอาไว้
...คชานนท์รวยไม่ใช่เล่น ซื้ออพาร์ทเมนท์กลางนิวยอร์คขนาดสองห้องนอนซึ่งมีพื้นที่กว้างพอๆ กับคอนโดมิเนียมของเขาที่ภูเก็ตเลยทีเดียว...
...แล้วอาวุธละ เป็นถึงลูกชายคนโตของรองผู้อำนวยการสำนักงานตำรวจแห่งชาติ นี่ก็คงไม่ธรรมดาเหมือนกัน บ้านพักริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่กรุงเทพฯ ของอาวุธก็ไม่ใช่หลังเล็กๆ อุปกรณ์รักษาความปลอดภัยไฮเทคเต็มอัตรา ราวกับเป็นบ้านของสายลับ...
...อธิคมเองก็ไม่ใช่ย่อย เขารู้ว่าอธิคมฐานะดี แต่ไม่ค่อยสนใจเงินทองของตัวเอง คอนโดมิเนียมในกรุงเทพฯ ก็ธรรมดา ขับรถคันเดิมซึ่งมีรอยขูดขีดรอบคันมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน เสื้อผ้าก็ธรรมดา บางทีสวนแต่กางเกงยีนส์ตัวเก่าๆ ด้วยซ้ำ ทำตัวติดดิน...
...เทียบกับอาวุธไม่ได้เลย สั่งอาหารฝรั่งเศสคล่องแคล่ว มาดผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว เฟอร์เฟ็ค...
...แต่อธิคมกลับดึงดูดใจเขาได้มากกว่าใคร ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...
...ทำไมลืมอธิคมไม่ได้เสียที...
กษิดิษฐ์พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงพลางมองไปรอบๆ ห้องนอน เขาตื่นนานแล้วแต่ยังไม่อยากลุก เมื่อคืนที่ผ่านมาอาวุธเสียสละห้องนอนให้เขา ส่วนตัวเองออกไปนอนบนโซฟาในห้องโถง เขาชวนเข้ามานอนในห้องด้วยกันก็ไม่ยอม บุคลิกเคร่งขรึมของอาวุธทำให้เขาไม่กล้าเซ้าซี้ กษิดิษฐ์พยายามบอกตัวเองว่าต้องใจเย็นๆ ถ้าอยากได้อาวุธจะผลีผลามไม่ได้ ที่เปิดเกมรุกเข้ามาพักด้วยกันในอพาร์ทเมนท์ตามคำแนะนำของคชานนท์นี้ก็ถือว่าเสี่ยงพอดู
...ผู้ชาย...พอไล่ตามก็จะพยายามหนี พอจะผูกมัด ก็จะดิ้นให้หลุด เขารู้ความจริงข้อนี้ดี แต่คชานนท์อธิบายลักษณะของอาวุธให้เขาฟังอย่างละเอียดทำให้เขาคิดว่าคุ้มค่าที่จะเสี่ยง...
...อาวุธเป็นคนมีความรับผิดชอบสูงมาก หากทำให้อาวุธรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบเขา โอกาสของเขาก็มีเยอะ...
เสียงกุกกักนอกห้องทำให้กษิดิษฐ์หันไปมองประตู ภาณุวัฒน์คงตื่นนอนแล้ว ส่วนอาวุธเขารู้ว่าหายไปตั้งแต่เช้ามืด ตอนแรกกษิดิษฐ์คิดว่าอาวุธอาจจะไปวิ่งออกกำลังกายแต่ครั้นนึกได้ว่าหิมะกำลังตกเขาก็เปลี่ยนความคิด
...อาวุธคงออกไปทำงาน...
...หรือไม่ก็เลี่ยงที่จะอยู่กับเขา...
...ท่าทีของอาวุธนั้นสุภาพ เคร่งขรึม เยือกเย็น แต่เขาก็อดนึกไม่ได้ว่าค่อนข้างเย็นชา ผู้ชายคนนี้มีกำแพงปิดกั้นตัวเองที่สูงใหญ่พอสมควร...
...เผลอๆ การเข้าถึงอาวุธอาจจะยากยิ่งกว่าอธิคมเสียอีก...
...โอ๊ย ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากจะยอมแพ้ตั้งแต่เพ่ิงจะเริ่มต้น...
เสียงกริ่งดังขึ้นที่หน้าห้อง ภาณุวัฒน์สะดุ้งเพราะไม่นึกว่าวินเซนต์จะขึ้นมาถึงข้างบน เขานัดให้วินเซนต์มารับเพื่อออกไปเที่ยวด้วยกันแต่วินเซนต์มาถึงก่อนเวลากว่าสิบนาที
...แต่บางทีอาจจะไม่ใช่วินเซนต์ บางทีอาจจะเป็นสารวัตรอาวุธ สารวัตรหายไปตั้งแต่เช้ามืด เขาตื่นตอนหกโมงเช้า แอบโผล่หน้าออกมาดูก็ไม่เห็นเสียแล้ว ผ้าห่มบนโซฟาก็พับเก็บเรียบร้อย ทุกอย่างในห้องนั่งเล่นและห้องครัวก็เรียบร้อยเหมือนทุกครั้งก่อนที่สารวัตรอาวุธจะออกจากบ้าน...
...แต่ทำไมเขารู้สึกโล่งใจนิดๆ ว่าเมื่อคืนสารวัตรนอนโซฟา...
ภาณุวัฒน์เปิดประตูอพาร์ทเมนท์ช้าๆ เสียงทักทายอย่างอารมณ์ดีของวินเซนต์ดังขึ้นมาทันที พอประตูเปิดออกกว้างภาณุวัฒน์ก็เห็นเสื้อสเว็ตเตอร์สีเขียวสดกางอยู่ตรงหน้า
“เมอรี่คริสต์มาส” เสียงของวินเซนต์ดังขึ้นข้างหลังเสื้อกันหนาวสีสดที่เจ้าตัวถือกางอยู่ ก่อนที่ใบหน้าคมเข้ม ยิ้มกว้าง ตาหยี จะยื่นออกมาทางด้านซ้ายของเสื้อ “ต่อไป คุณจะได้เป็นต้นคริสต์มาสแทนที่จะเป็นหมีโคล่าแล้วล่ะ”
“ให้ผมหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“จะให้ใครล่ะ มีกันอยู่สองคน” วินเซนต์ตอบ
“คุณรู้หรือว่า...” ภาณุวัฒน์หันไปมองด้านในของอพาร์ทเมนท์
“คุณพี่ชายของคุณไปทำงานแล้วล่ะครับ ผมเห็นเขาขับรถออกไปแล้ว”
“คุณมารอตั้งนานแล้วหรือครับ” ภาณุวัฒน์อุทาน
“หนาวแทบตาย” วินเซนต์ไม่ตอบคำถาม มือสองข้างที่ถือเสื้อกันหนาวสีเขียวสดเขย่าเบาๆ “เอ้า รับไปซะทีสิครับ เมื่อยแขนแล้วนะเนี่ย”
“ใครบอกให้ยกอยู่ได้” ภาณุวัมน์หัวเราะแต่ยังไม่ยื่นมือไปรับของขวัญคริสต์มาสจากเพื่อนใหม่
“หรือจะให้สวมให้” วินเซนต์ลดแขนทั้งสองข้างลงแล้วทำท่าจะทำตามที่พูด ภาณุวัฒน์จึงรีบดึงเสื้อไปพร้อมกับกล่าวขอบคุณ
“ความจริงผมว่าจะซื้ออีกตัว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าคุณอยากจะเป็นกวางเรนเดียร์หรือเปล่า” วินเซนต์มองใบหน้าขาวๆ ของภาณุวัฒน์ “แต่ผมว่าสีเขียวเหมาะกับคุณมากกว่า”
“ขอบคุณนะครับ”
“ยินดีครับผม”
“คุณดีกับผมมาก ผมไม่รู้จะตอบแทนยังไง” ภาณุวัฒน์ก้มหน้าลงมองเสื้อในมือ
“กาแฟร้อนๆ ซักถ้วยก็พอ” คชานนท์อมยิ้ม เอียงหน้ามองภาณุวัฒน์ด้วยสายตาครุ่นคิด
“เอ่อ...” ภาณุวัฒน์อึกอัก หันไปมองในห้องแวบหนึ่งอย่างตัดสินใจ
“สตาร์บั๊คคร้าบ” วินเซนต์ยิ้มกว้าง “ไม่ใช่ที่นี่หรอก ผมไม่อยากเสี่ยง เสียดายกาแฟ”
“หมายความว่าไงครับ” ภาณุวัฒน์ขมวดคิ้ว
“ก็หมายความว่า ผมไม่แน่ใจว่าจะดื่มกาแฟที่คุณชงให้ได้หรือเปล่านะสิครับ ขอโทษนะที่พูดตรงไปหน่อย”
“ผมชงกาแฟเป็นหรอก อย่างน้อยพี่วุธก็ไม่เคยว่าอะไร” ภาณุวัฒน์ทำปากยื่นอย่างงอนๆ ก่อนจะที่หันเข้าไปมองในห้องเมื่อสังเกตเห็นวินเซนต์ค้อมศีรษะลงเหมือนทักทายใครสักคน
“แฟนพี่ชายคุณหรือครับ” วินเซนต์ถาม
“เอ่อ...” ภาณุวัฒน์มองกษิดิษฐ์วึ่งกำลังเดินผ่านห้องนั่งเล่นตรงไปยังห้องครัวพร้อมกับยกมือขึ้นโบกเล็กน้อยเป็นเชิงทักทายเขากับวินเซนต์
“หน้าตาดีมาก เหมาะกับพี่ชายคุณ เรียกได้ว่าเป็น perfect couple” วินเซนต์แสดงความเห็น “เอ๊ะ หรือว่าพี่ชายคุณไม่ได้ชอบแบบนี้”
“ผมไม่รู้” ภาณุวัฒน์่ส่ายหน้า
“ขอโทษครับ ผมพูดอะไรตรงไปหน่อย ปากผมมันไม่ค่อยดี คิดเร็ว พูดเร็ว ลืมไปว่าคนฟังอาจจะไม่ชอบ” วินเซนต์ก้มหน้าลงมาใกล้ภาณุวัฒน์ “ทำไมเงียบไป โกรธผมหรือ”
“เปล่านี่ครับ” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า
“คุณทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ”
“ผมเปล่า”
“ทำสิ ทำไมจะไม่ได้ทำ คุณชอบทำหน้าแบบต่างๆ เห็นได้ชัดจะตาย” วินเซนต์อมยิ้ม “แต่ผมชอบหน้าแบบ puppy face หมาน้อยอ้อนวอนเจ้าของ ดูออดอ้อนดี น่ารัก เหมือนตุ๊กตาหมีโคล่า”
“ตกลงผมจะเป็นอะไรกันเนี่ย เป็นหมาน้อยหรือเป็นหมี” ภาณุวัฒน์หน้ามุ่ย
วินเซนต์หัวเราะแล้วตบไหล่ภาณุวัฒน์ก่อนจะพูดว่า “วันนี้เป็นต้นคริสต์มาสไปก่อนก็แล้วกัน ผมจะเป็นซานตาคลอส พรุ่งนี้ค่อยเป็นกวางเรนเดียร์ให้ผมขี่”
“ไม่เอาด้วยหรอก” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า
“เพื่อเป็นการฝึกฝนก่อนลากล้อเลื่อนจริงๆ วันนี้เราไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งกัน” วินเซนต์ทำเสียงตื่นเต้น
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจแล้วบอกให้วินเซนต์รอสักครู่เพื่อเข้าไปเปลี่ยนเสื้อและกางเกง
วินเซนต์มองตามด้วยสายตายิ้มๆ ก่อนจะก้าวถอยห่างจากประตูแล้วขยับไปยืนพิงผนัง เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งขรึมและถอนหายใจยาวๆ ในใจอดคิดไม่ได้ถึงเรื่องต่างๆ ที่จะตามมาหลังจากนี้
***end of chapter 13***
-
คุณนายมาต่อแล้ว
วินเซนต์น่ารักจัง
นนท์มีแผนอะไร ทำไมวางแผนให้กษิดิษฐ์มาพักด้วยหละเนี้ย
รอตอนต่อไปจ้า
ป.ล. :mc4: ครั้งแรกที่ได้ :z13: คุณนาย อิอิ
-
ชะ ชะ ชะ วินเซนต์เป็นใครกันแน่นะเนี่ยยย
จะมีสักคนมั้ยคะ ที่ไม่มีตื้นลึกหนาบางให้ปวดหมอง .... ทำไมชีวิตเต็มไปด้วยเงื่อนไขแบบนี้น๊าาาาาา :a6: +1 เสมอๆ
-
แรงจริง ๆ สมกับเป็นกษิดิษฐ์ o18 ทำถึงขนาดนี้เเล้ว อาวุธจะทำไงดีเนี่ยย
นายวินเซนท์ก็นะ ลับลมคมใน o12
น่าสงสารน้องโจ้ที่สุดเลย :o7:
-
แล้วมันจะยังไงต่อล่ะคุณคฑาฯ :a5:
-
""" วินเซนต์ นี่เป็นน้อง นที ช่ายป่าววว """
-
วินเซนดูมีเลศนัยนะเนี่ย เริ่มไม่น่าไว้ใจละ :m16:
สงสารภานุวัฒน์จัง จะมีใครสักคนรักจริงรึป่าวเนี่ย :m15:
-
“กาแฟร้อนๆ ซักถ้วยก็พอ” คชานนท์อมยิ้ม เอียงหน้ามองภาณุวัฒน์ด้วยสายตาครุ่นคิด
ตรงคชานนท์ คงเป็นวินเซนต์ นะคับ ^^
เชียร์โจ้ กะอาวุธ ไม่ชอบ กษิดิษฐ์ :z3:
-
จะว่าไป ตัวแปรอีกตัวมาช่วยเสริม ให้พี่วุธ ตัดสินใจและรู้ใจตัวเองเร็วขึ้น
ถ้าวินเซนต์ ไม่มีอดีตกับพี่วุธ หรือ จะเป็นตัวปัญหา
ส่วนกษิดิษฐ์ คงต้องให้พ่อกามเทพ มาจัดการซะแล้ว
ว่าไป ที่นิวยอร์คนี่ยุ่งจริง ๆ ไม่รู้ใครเป็นใครแล้ว พี่นายยยยย........
+1 ให้เป็นกำลังใจ คิดไปก็เนื่อยใจแทนพี่นายนะ ใคร ๆ ก็ไม่รัก :m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะเป็นยังไงต่อไปละทีนี้ :เฮ้อ:
เดายากจริงๆ ไม่รู้จะออกหัวหรือจะออกก้อย
รอนนท์มาเครียแล้วกันเอะหรือมันจะยิ่งยุ่งกว่าเดิมน้า
-
เริ่มจะชุลมุนกันซะแล้ว
-
จตุพล+กษิดิษฐ์(สองคนนี้้ถ้าคู่กันคงเป็นคู่ที่น่าสนใจดี อิอิ )
ภาณุวัตร+วินเซนต์
คชานนท์ + อาวุธ (ชอบ"จับคู่"ดีนัก "จับกด"เลยอาวุธ)
โอเคลงตัว อิอิ
-
พี่นาย จะให้ภาณุวัฒน์ช้ำอีกรอบหรอ :m15:
ทนไม่ไหว
-
วินเซ็นต์ไม่ธรรมดาใช่มั๊ย
สงสารน้องโจ้ อย่ารันทดไปกว่านี้เลย
ให้พี่วุธดูแลนะถูกต้องที่สุดแล้ว
+1
-
วินเซ็นต์ดูมีลับลมคมในจัง
เป็นใครกันน๊า รู้จักอาวุธกับน้องโจ้มาก่อนรึไร
สงสารน้องโจ้อ่ะ มามะมาหาพี่ดีก่า :กอด1:
อยากเห็นน้องโจ้มีความสุขบ้างจัง
พี่วุธดูแลน้องด้วยนะ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
ลับ ลวง พราง ของแท้เลยนะเนี่ย....
ภานุน้อยของพี่จะรอดไหมหนอ..ออกรอบที่แล้วก็โดน ไม่รู้รอบนี้จะโดนอีกหรือเปล่า
เป็นคนดี เป็นยากไม่พอ ยังอยู่รอดยากอีกด้วย เฮ้อ!
+1 จัดไปอย่าให้เสีย
-
อีตาวิน นี่ ต้องเป็น คนๆเดียวกับ คนที่สารวัตรอาวุธ กำลังติดตามและพยายามสืบอยู่แน่เลย
-
แอบเชียร์อาวุธคู่กะคชานนท์เหมือนกันนะพี่นาย :laugh:
ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆเลย
-
กษิดิษฐ์รุกแบบด้านๆเนียนๆไปขอพักกับอาวุธจนได้ ส่วนวินเซนต์ทำไมดีกับภานุวัตรขนาดนี้ มีอะไรหรือเปล่าน้า
-
Awoot Chapter 14
เมื่อเดินออกจากห้องนอนภาณุวัฒน์ก็เห็นกษิดิษฐ์ยืนพิงประตูห้องครัว ในมือถือแก้วน้ำดื่ม และกำลังมองมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“แฟนหรือภาณุวัฒน์” กษิดิษฐ์พยักเพยิดไปที่ประตูอพาร์ทเมนท์
“เปล่าครับ”
“เหมาะสมกันดีรู้ไหม”
“คงไม่หรอกครับ” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้าปฏิเสธ
“เชื่อสิ สายตาพี่มองไม่พลาด อายุไม่ต่างกันเท่าไหร่ ไม่มีช่องว่างระหว่างวัย” กษิดิษฐ์เน้นเสียง “ท่าทางเขาเป็นคนอารมณ์ดี ช่างพูด คนแบบนี้ทำให้เรามีชีวิตชีวา”
“ผมยังไม่คิดเรื่องนั้น”
“คิดซะเถอะ จะรอทำไม อะไรมันจะได้ชัดเจนขึ้น” กษิดิษฐ์ปล่อยหมัดเด็ด
“อะไรชัดเจนหรือครับ”
“ถ้าสารวัตรรู้ว่าน้องมีใครที่จะคอยดูแลเขาจะได้โล่งอก เอ่อ...สบายใจ หมดห่วง” กษิดิษฐ์แกล้งทำเป็นพูดผิด
“สารวัตรห่วงผม” ภาณุวัฒน์พึมพำ
“สารวัตรจะได้มีโอกาสทำอะไรอย่างอื่นเสียที” กษิดิษฐ์เดินเข้ามาหาภาณุวัฒน์ช้าๆ
“ยังงั้นหรือครับ”
“เมื่อคืนสารวัตรคุยกับพี่จนดึก ชวนให้เข้าไปนอนในห้องก็ไม่ยอมไป เพราะเขาไม่อยากจะให้น้องมองสารวัตรในภาพที่ไม่ดี ทำอะไรประเจิดประเจ้อทั้งๆ ที่มีคนอื่นมาพักอยู่ด้วย” กษิดิษฐ์ลงเสียงหนักให้คนฟังเข้าใจว่า 'คนอื่น' นั้นไม่ใช่ตัวเอง “พี่รู้ว่าสารวัตรค่อนข้างอึดอัด พี่เองก็ไม่ค่อยสบายใจที่เข้ามาทำให้สารวัตรอยู่ในสภาพแบบนี้ นี่ก็หายไปตั้งแต่เช้ามืด น้องคงรู้ว่าเพราะอะไร”
“ผม...” ภาณุวัฒน์พูดไม่ออก ในใจนึกไปตามที่กษิดิษฐ์พูด
“แต่พี่จำเป็นเรื่องที่พักจริงๆ ตอนแรกก็พยายามหาโรงแรมพักนั่นล่ะ แต่ว่ามันไม่ไหวแล้ว พี่ไม่อยากปิดบังอะไรต่อไปอีก สารวัตรเองก็คงเหมือนกัน พอรู้ว่าพี่ต้องย้ายไปพักกับเพื่อนคนนั้นทีคนโน้นทีคืนต่อคืนก็เลยต้องทำตามใจตัวเอง ชวนพี่มาที่นี่”
“จริงหรือครับ”
“แต่น้องไม่ต้องคิดมากนะ” กษิดิษฐ์ยิ้มให้ภาณุวัฒน์อย่างอ่อนโยนแล้วพูดต่อด้วยนำ้เสียงหนักแน่นชัดเจน “วุธคงไม่ต้องนอนโซฟานานหรอก ยังไงพี่ก็จะทำให้เขายอมเข้าไปนอนในห้องให้ได้ ชอบวางมาดจริงเชียว ทำเป็นสุภาพบุรุษไม่เข้าเรื่อง” กษิดิษฐ์หัวเราะเบาๆ นัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับเมื่อพูดถึงอาวุธ จงใจเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกนายตำรวจเพื่อให้ภาณุวัฒน์มองเห็นว่าตัวเองนั้นมีความสัมพันธ์อย่างไรกับอาวุธ “วุธเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ เป็นสุภาพบุรุษเกินไป แต่ก็นี่ล่ะที่เป็นเสน่ห์มัดใจพี่มาตลอด”
พันตำรวจโทอาวุธหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังเหนือโทรทัศน์จอใหญ่มหึมาในห้องนั่งเล่นแล้วหันไปมองประตู รู้สึกเป็นห่วงภาณุวัฒน์ขึ้นมาเพราะขณะนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม กษิดิษฐ์ยืนพิงกระจกของห้องนั่งเล่นและคุยโทรศัพท์เป็นเวลานานแล้ว ส่วนเขาทำความสะอาดปืนพกกำลังจะเสร็จ
ก่อนหน้านี้กษิดิษฐ์บอกอาวุธว่าภาณุวัฒน์ออกไปเที่ยวกับ 'ผู้ชายรูปหล่อคนหนึ่ง ท่าทางจะเป็นนายแบบและดูเจ้าชู้ไม่ใช่เล่น แต่สองคนนั้นดูเหมือนจะปิ๊งกัน เห็นคุยกันกระหนุงกระหนิงแล้วชวนกันไปเล่นสเก็ตน้ำแข็ง น่าอิจฉาจริงๆ เลย'
อาวุธได้ยินคำพูดของกษิดิษฐ์แล้วคิดว่าคงเป็นผู้ชายเดียวกันกับที่มาส่งภาณุวัฒน์เมื่อวันก่อน
...ชื่อวินเซนต์ จริงสิ น้องชายคนละแม่ของนทีก็ชื่อวินเซนต์...
...วินเซนต์ วิทวัส ครองบุญ...
อาวุธวางปืนลงแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ เขายังไม่ได้นึกเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างละเอียดทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะสืบเรื่องน้องชายต่างมารดาของนทีเมื่อกลับมาจากบอสตั้นแต่ก็มัวแต่ยุ่งเรื่องของนาวาอากาศเอกจักราวุธและเรื่องอื่นๆ อยู่จนต้องพักเรื่องของวิทวัสหรือวินเซนต์เอาไว้ก่อน
โทรศัพท์ของวินเซนต์ไม่มีใครรับสาย อาวุธพยายามโทรศัพท์สามครั้งจึงหยุดแล้วหยิบนามบัตรของซีไอเอที่ได้รับมาจากพันเอกชัยชนะมาพลิกดูอีกครั้ง
...วินซ์ ดับเบิลยู. แอนเดอร์ส...
...วินซ์เป็นชื่อเล่นของวินเซนต์ ดับเบิลยู อาจเป็นอักษรย่อของชื่อกลางคือวิทวัส ทั้งสามคนเป็นลูกครึ่ง พูดไทยได้...
...ถ้าเช่นนั้นก็อาจจเป็นคนเดียวกัน สัญชาตญาณของเขาบอกและเขาคิดว่าไม่น่าจะผิด เขาเชื่อสัญชาตญาณตัวเองเสมอ...
อาวุธหันไปหยิบคอมพิวเตอร์แล็ปท๊อปและเชื่อมต่อศูนย์ข้อมูลของตำรวจหน่วย ENS ซึ่งเชื่อมโยงเข้ากับเครือข่ายของตำรวจนครนิวยอร์คเพื่อค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม ไม่นานเขาก็ได้ข้อมูลที่ต้องการ ตอนแรกอาวุธไม่คิดว่าจะโทรศัพท์ตามภาณุวัฒน์แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจ มือกดหมายเลขของชายหนุ่มช้าๆ แล้วรอให้ภาณุวัฒน์รับสาย
ไม่มีสัญญาณ!
กษิดิษฐ์คงสังเกตเห็นท่าทางของอาวุธเปลี่ยนไปจึงจบการสนทนาทางโทรศัพท์ของตัวเองแล้วเดินเข้ามาใกล้พร้อมถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรครับ” อาวุธส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นและยื่นมือไปหยิบเสื้อโค้ท “ผมจะออกไปข้างนอก เดี๋ยวกลับ”
“แต่ว่า...”
“คุณรออยู่ที่นี่” อาวุธพูดแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องชุดทันทีโดยไม่สนใจท่าทางเหมือนจะทักท้วงอะไรบางอย่างของกษิดิษฐ์
กษิดิษฐ์ยืนหน้าบึ้งมองตามอาวุธที่ปิดประตูทิ้งให้เขายืนอยู่คนเดียวกลางห้อง อาวุธก้าวเท้ายาวมาก เดินจากไปโดยไม่รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรด้วยซ้ำ ทั้งที่พอจะมองออกว่าอาวุธเป็นคนเด็ดขาดและมีความเป็นผู้นำสูง มั่นใจในตัวเอง แต่เมื่อเจอเข้ากับตัวแบบนี้กษิดิษฐ์ก็อดฉุนไม่ได้ที่อาวุธใช้คำสั่งกับเขาเหมือนตัวเองเป็นผู้บังคับบัญชาสั่งลูกน้อง
...คุณรออยู่ที่นี่...
...เขาไม่ใช่ภาณุวัฒน์นะ จะได้เอาแต่พยักหน้าแล้วทำตามคำสั่งทุกอย่าง...
...นี่ต้องรออีกนานเท่าไหร่ อาวุธดูเย็นชาเหลือเกิน ความสัมพันธ์ก็ไม่เห็นจะคืบหน้า...
ภาณุวัฒน์ได้หัวเราะเสียงดังเป็นครั้งแรกในรอบปี เขาสนุกจนลืมเวลา วินเซนต์พาเขามาเล่นสเก็ตน้ำแข็งที่จตุรัสไทม์สแควร์ แล้วชวนทำท่าทางต่างๆ นาๆ ทั้งเป็นซานตาคลอส กวางเรนเดียร์ สโนว์แมน และอีกหลายๆ ท่า แต่ท่าที่วินเซนต์ชอบมากที่สุดคือให้เขาทำท่าหมีโคล่า
“เอ๊า หมุนตัวหน่อย” วินเซนต์จับตัวภาณุวัฒน์หมุนช้าๆ
“ไม่เอานะครับ เดี๋ยวล้ม” ภาณุวัฒน์ทำท่าหวั่นๆ
“ล้มก็ลุก กลัวอะไร” วินเซนต์หัวเราะแล้วพยายามจับตัวภาณุวัฒน์หมุนจนได้ “น่าน อย่างน้าน น่ารักซะไม่มี แบบนี้ไปแสดงเก็บเงินคนดูได้เลยนะเนี่ย”
“ละครลิงหรือครับ” ภาณุวัฒน์พาซื่อถาม
“เปล่า ระบำหมีโคล่า”
“ทำไมคุณชอบล้อผมว่าเป็นหมีโคล่า ผมไม่ได้อ้วนซะหน่อย” ภาณุวัฒน์เบ้ปาก ทำหน้างอนๆ
“ไม่รู้สิ เห็นคุณตอนแรกๆ ผมก็นึกถึงตุ๊กตาหมี” วินเซนต์ยักไหล่ “แล้วเสื้อตัวนี้ก็ใส่อยู่ได้ มันตัวใหญ่เกิน เสื้อที่ผมให้...”
“ก็ใส่อยู่ข้างในนี่ไงครับ แต่มันหนาวนี่นา เสื้อตัวนี้อุ่นดี”
“เดี๋ยวให้ไออุ่น” วินเซนต์ดึงภาณุวัฒน์เข้ามาใกล้ สายตาเป็นประกายวาววับ
“กี่โมงแล้วครับ” จู่ๆ ภาณุวัฒน์ก็ถามขึ้นเมื่อสายตามองไปเห็นป้ายโฆษณาดิจิตอลเปลี่ยนเป็นรูปภาพตำรวจกำลังถือปืน
...เขาลืมไปว่ายังไม่ได้โทรศัพท์บอกสารวัตรอาวุธ!...
“กี่โมงก็ช่าง” วินเซนต์ยักไหล่ ยิ้มกว้าง มือพยายามจับภาณุวัฒน์หมุนตัวอีกรอบ
“แต่ว่า...”
“กลัวผู้ปกครองดุหรือครับ” วินเซนต์ยิ้มมุมปาก ยักคิ้ว ส่งสายตาล้อเลียน
“ผมว่า กลับบ้านเถอะครับ”
“ผมขี้เกียจไปส่ง” วินเซนต์ส่ายหน้า
“ผมกลับเองก็ได้”
“กลัวถูกดุหรือ”
“เดี๋ยวพี่วุธเป็นห่วง” ภาณุวัฒน์แสดงสีหน้ากังวล
“ผมว่าคุณกลัวถูกเขาดุมากกว่าละมั๊ง อยู่กับตำรวจก็แบบนี้ล่ะ”
“คุณรู้ว่าพี่วุธเป็นตำรวจหรือครับ ผมไม่เคยบอกคุณเลย”ภาณุวัฒน์แปลกใจ
“รู้สิครับ เห็นตอนแรกก็รู้แล้ว มาดเหลือร้ายขนาดนั้น แมนอินยูนิฟอร์มอย่างไม่ต้องสงสัย” วินเซนต์ตอบ ใบหน้ายิ้มกริ่มเช่นเคย “ว่าแต่ว่า เขามาทำอะไรที่นิวยอร์คหรือครับ”
“ผมไม่รู้” ภาณุวัฒน์สั่นศีรษะ
“ผมว่าคุณอย่าอยู่กับเขาเลย” จู่ๆ วินเซนต์ก็พูดขึ้น “ไปอยู่หอพักกับผมเถอะ จะได้ทำอะไรเป็นอิสระ”
ภาณุวัฒน์อึ้ง ไม่นึกว่าวินเซนต์จะพูดตรงไปตรงมาถึงขนาดนี้
...และที่สำคัญ เขาเริ่มจะชินกับการอยู่กับอาวุธ!...
“ทำไม เกรงใจหรือ ไม่ต้องห่วง ผมไม่ให้คุณอยู่ฟรีหรอก คุณออกเงินค่าเช่าบางส่วนก็ได้ แต่ถ้าไม่มีเงินผมจะพาไปหางานทำ ผมรู้จักคนเยอะแยะ นิวยอร์คถิ่นผม”
“ผมยังพูดภษาอังกฤษไม่ได้เลยครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“ไม่เป็นไร ผมสอนให้ อีกไม่กี่เดือนก็คล่องแล้ว” วินเซนต์ส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น “โจโจ้ มาอยู่ด้วยกันเถอะ มาเป็นเพื่อนกัน ผมไม่อยากอยู่คนเดียว”
ภาณุวัฒน์ตั้งตัวไม่ติด จากท่าทีของวินเซนต์ตั้งแต่เริ่มรู้จักกันเขาพอจะมองออกว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร แต่เขานึกไม่ถึงว่าวินเซนต์จะรุกเร็วถึงขนาดนี้
“คุณลังเล” วินเซนต์หรี่ตามองภาณุวัฒน์ “แสดงว่า...คุณชอบคุณพี่ชายคนนั้น”
“เปล่า”
“แต่คุณก็ไม่ได้ชอบผม”
“เปล่าครับ”
“แสดงว่าคุณมีใครอยู่ที่เมืองไทย” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เปล่า...” ภาณุวัฒน์พึมพำเสียงเบา ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของสารวัตรธงรบฉายวาบขึ้น
...และเป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์เท่าที่เคยเป็น!
...เขาไม่ได้มีใครอยู่ที่เมืองไทย!
...จริงๆ ด้วย เขาไม่ได้มีใครอยู่ที่เมืองไทย วินาทีนี้เองที่เขารู้สึกว่าความโหยหาสารวัตรธงรบลดน้อยลงไปมากกว่าที่คาดคิด...
“กลับกันเถอะ พี่ชายคุณรอแล้ว ป่านนี้คงนั่งหน้าบึ้งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นจ้องประตูตาไม่กระพริบ” วินเซนต์หัวเราะแล้วดึงแขนภาณุวัฒน์เข้ามาใกล้ก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อล้วงเอาโทรศัพท์ของชายหนุ่มที่ฝากเอาไว้ในเป้สะพายของเขา ในขณะเดียวกันก็พูดว่า “ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณตกใจจนขวัญกระเจิง แต่ผมเป็นคนแบบนี้ล่ะ คิดยังไงก็พูดยังงั้น ใจร้อน แล้วก็ตรงไปตรงมา”
“ขอเวลาผมคิดซักนิดนะครับ”
“คิดนานๆ ก็ได้” วินเซนต์ก้มหน้าลงกระซิบข้างหูภาณุวัฒน์ “แต่ห้ามเกินวันที่ 13 กุมภาพันธ์เด็ดขาด ไม่งั้นผมจะลงมือปฏิบัติการขั้นสุดยอด”
“พี่วุธ...” ภาณุวัฒน์พึมพำ วินเซนต์เงยหน้าขึ้น หันไปมองตามสายตาของภาณุวัฒน์ 'พี่วุธ' ของภาณุวัฒน์ยืนล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทมองมาที่เขาทั้งสองคนด้วยสายตาเรียบนิ่ง ใบหน้าเคร่งขรึม แล้วเดินเข้ามาช้าๆ อย่างใจเย็น
“ภาณุวัฒน์ ไปรอผมตรงโน้น” อาวุธเอียงศีรษะชี้ไปด้านข้าง “ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณวิทวัส ครองบุญ”
“วิทวัส” ภาณุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองวินเซนต์ซึ่งตอนนี้ใบหน้าเรียบนิ่งอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน อยากจะเอ่ยปากถามให้กระจ่าง แต่เมื่อหันไปมองเห็นใบหน้าของอาวุธแล้วเขาก็ต้องเดินแยกออกไปช้าๆ
กษิดิษฐ์เม้มปากด้วยความไม่พอใจเมื่อมองเห็นอาวุธกับภาณุวัฒน์เดินเข้ามาในอพาร์ทเมนท์พร้อมกันเพราะทำให้เขาทราบว่าอาวุธออกไปตามภาณุวัฒน์ ทั้งสองคนดูเคร่งขรึมจนกษิดิษฐ์อดคิดไม่ได้ว่ากำลังงอนกัน
...ภาณุวัฒน์กลับค่ำเพราะมัวแต่ไปเที่ยวสนุกกับชายหนุ่มรูปหล่อคนนั้น อาวุธอาจะออกไปตามแล้วเจอสองคนนั้นขณะเดินกลับมาที่อพาร์ทเมนท์ อาวุธโกรธจึงดุภาณุวัฒน์...
...หรือหึง!
...บ้าจริงๆ อาวุธนะหรือจะไปชอบเด็กอย่างภาณุวัฒน์ จืดชืดยิ่งกว่าอนุภาพเสียอีก เขาต่างหากที่เหนือกว่า และเหนือกว่าทุกด้านด้วย...
...อย่าบอกนะว่าเขาต้องมาแพ้เด็กจืดๆ ไร้ชีวิตชีวา...
ภาณุวัฒน์เดินเข้าห้องไปเงียบๆ อาวุธเดินมาหากษิดิษฐ์พร้อมกับยิ้มบางๆ แต่กษิดิษฐ์รู้ว่าเป็นยิ้มแบบฝืนๆ
...ยิ้มตามมารยาท...
...อาวุธดูครุ่นคิดมาก เหมือนกำลังใจลอย...
“ผมขอโทษที่ให้รอ พอดีเจอภาณุวัฒน์ระหว่างทางเลยดุที่กลับค่ำโดยไม่โทรมาบอก” อาวุธพูดเสียงราบเรียบ
“คุณออกไปตาม”
“ผมเป็นห่วง เด็กอย่างภาณุวัฒน์ไม่เหมาะกับนิวยอร์คซิตี้ ครั้งที่แล้วใช้ทางลัดระหว่างซอกตึก เกือบโดนฆ่าตาย” อาวุธอธิบายเสียงทุ้มเบา
“คุณห่วงเด็กคนนี้มาก” กษิดิษฐ์ถาม
“ผมห่วงทุกคนที่อยู่ในการดูแลของผม” เสียงของอาวุธฟังดูเครียดขึ้นเล็กน้อย “ผมไม่อยากให้ใครเป็นอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนในความรับผิดชอบของผม”
“ถ้าผมออกไปข้างนอกแล้วยังไม่กลับ สารวัตรจะออกไปตามไหมครับ” กษิดิษฐ์ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“คุณกับภาณุวัฒน์ต่างกัน คุณเป็นผู้ใหญ่และคล่องกว่า” อาวุธเลี่ยงที่จะตอบคำถามตรงๆ
“ผมอาจจะโดนจี้ นิวยอร์คตอนกลางคืนอันตรายสำหรับนักท่องเที่ยว”
“มาดคุณไม่ใช่นักท่องเที่ยว” อาวุธตอบและนิ่งไปชั่วครู่แล้วถามกษิดิษฐ์ด้วยหนักแน่น “คุณมานิวยอร์คทำไมครับ บอกผมมาตรงๆ”
กษิดิษฐ์สูดลมหายใจช้าๆ แล้วตอบว่า “ในเมื่อสารวัตรถามตรงๆ ผมก็จะตอบตรงๆ” กษิดิษฐ์ยื่นมือไปแตะต้นแขนของอาวุธ ทำท่าเหมือนจะลูบไล้ สายตาจับอยู่ที่แผ่นอกกว้างของนายตำรวจแล้วพูดต่อเสียงแผ่ว “ผมมาเพราะคุณ”
“เพื่ออะไร”
“เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว และคุณก็เริ่มพูดแบบตรงๆ กับผม ส่วนผมเองก็เป็นคนตรงไปตรงมาเหมือนกัน ถ้ายังงั้น ผมก็จะพูดแบบผู้ใหญ่คุยกัน” กษิดิษฐ์เงยหน้าขึ้นสบตากับอาวุธ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “ผมชอบสารวัตร ผมอยากมีใครซักคน ถ้าสารวัตรยังว่างอยู่ผมก็อยากจะขอโอกาสให้สารวัตรมองผมซักนิด ผมไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่แย่จนยอมรับไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าสารวัตรเคยได้ยินเรื่องของผมจากผู้กองอธิคมหรือผู้กองธงรบมาว่ายังไง”
“อธิคมไม่เคยพูดถึงแฟนเก่าของเขาในทางไม่ดี” อาวุธพูด
“พี่คมไม่เคยเห็นว่าผมเป็นแฟน พูดตรงๆ พี่คมคบผมเพราะความสนุก พี่คมคิดอย่างนั้น แต่ผมอยากจริงจัง สารวัตรก็รู้ว่าพี่คมเป็นยังไง อย่างน้อยก็ตอนนั้น”
“เราเพิ่งรู้จักกัน”
“ผมไม่ได้บอกให้สารวัตรรับรักผมทันทีนี่ครับ ผมขอโอกาส” กษิดิษฐ์ขยับเข้ามาใกล้ “ให้เวลาผมซักนิด ให้เวลาเราซักนิด ให้เวลาตัวเอง ลองเปิดใจคบกัน”
“คุณกษิดิษฐ์ครับ ผมมาทำงาน เรื่องนี้...”
“ทำไมล่ะ ทำงานแล้วมีความรักไม่ได้หรือไง ผมมานิวยอร์คเมื่อไหร่ก็ได้ ระยะทางไม่ใช่อุปสรรค อีกไม่นานสารวัตรก็ต้องกลับไปเมืองไทย ขอเพียงแต่สารวัตรอย่าปิดกั้นตัวเอง” กษิดิษฐ์มองอาวุธด้วยสายตาอ้อนวอน ถือโอกาสที่นายตำรวจกำลังนิ่ง โผเข้าไปกอด
“คุณกษิดิษฐ์...”
“ขอผมกอดสารวัตรซักนิดนะครับ นิดเดียวแค่นั้น ผมอยากทำมานานแล้ว สารวัตรไม่เสียหายอะไรหรอก” กษิดิษฐ์ซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของอาวุธ รู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จึงบดเบียดร่างให้แนบแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม “ผมขอสารภาพ หลังจากพี่คมมอมเหล้าเราและจัดฉากให้นอนด้วยกันบนเตียง ผมอดคิดถึงสารวัตรไม่ได้ ผมบอกตัวเองว่า นี่ไง ผู้ชายที่ดีกว่า ผู้ชายที่อบอุ่น ผู้ชายที่จะไม่ทำร้ายจิตใจของใครซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมเรามัวแต่มองคนที่เขาไม่เคยเชื่อในความรักของเรา คนดีๆ อยู่ตรงนี้ทำไมไม่มอง สารวัตรเป็นอัศวินขี่ม้าขาวเข้ามาในชีวิตผม รู้ตัวหรือเปล่าครับ”
***end of chapter 14***
-
เขาว่ามารยาหญิงหลายร้อยเล่มเกวียน มารยาเกย์เยอะกว่านะ
-
^^
^^
^^
จิ้มไป 3 ดอก ตัวเบาเลย พี่นาย :z2:
ความเป็นห่วง กำลังแปรเปรี่ยนไปความหวง หึง และก็รัก :m1:
จะว่าไป ลุ้นคู่ไหนก็ไม่เหนี่อยเท่าคู่นี้ คนหนึ่งนิ่ง ๆ คนหนึ่งใสซื่อ ไร้เดียงสา
กษิดิษฐ์ รุกเร็ว แรง พี่วุธ จะรับมืออย่างรวบรัด หรือ ค่อยเป็นค่อยไป
แต่อีตอนให้เค้ากอดนี่สิ ถ้าคนใสซื่อออกมาเห็น จะคิดเอง เออเองยังไง
+1 ให้พี่นาย เป็นกำลังใจให้นะครับ วันนี้ไม่แซวแล้วครับ กลัววววว....
ว้า.... ไม่ทันถูกปานหน้าไปแล้ว งั้นจิ้ม naiin ทะลุผ่านไปถึงพี่นายแล้วกัน 555...
-
เห็นด้วยกับ Reply # 556
เชียร์ น้องโจ้ กับ สารวัตรอาวุธ
-
อาวุธกับน้องโจ้เท่านั้น :L1:
-
สงสารภานุวัฒน์อ่ะ ยังไงไม่รู้ แต่รู้สึกว่ากษิดิษฐ์มารยาและทำร้ายจิตใจโจ้มากอ่ะ ฮือๆ
-
มารยาเหลือเกินกษิดิษฐ์.....พูดเป็นเรื่องเป็นราวให้ภานุคิดไปไกลเลย
วินก็นะ...หมาหยอกไก่ใช้ได้เลย..สรุปผู้ชายเรื่องนี้เจ้าชู้ทุกคน(ยกเว้นเฮียวุธ)
จบค้างๆๆๆๆๆๆๆค่ะคุณพี่
+1 จัดไป
-
+ขอบคุณค่ะ
-
โห้รุกได้แรงสมเป็นกษิดิษฐ์ แต่ดูแล้วมันอารมเป็นคนคล้ายๆกันมันน่าเบื่ออ่ะ
ถ้าพี่วุธคบกับน้องโจ้ยังพอดูอารมออกนะว่าตอนนี้เป็นห่วงหวงหึง?เหรออิอิ
เฮ้อใจเชียร์พี่วุธกับน้องโจ้แน่นอนอยู่แล้วเชียร์ขาดใจด้วย :ped149:
ยังไงก็รอให้พี่นายเป็นคนเฉลยฮับว่าจะคู่ใคร(น้องโจ้พี่วุธๆ) :m13:แอบไซโครอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า :จุ๊บๆ:
-
กษิดิษฐ์ มาเอาออสการ์ไปเลย เหมาะมาก
-
กษิดิษฐ์เป็นตัวอิจฉา ....
พี่วุธ ต้องคู่กะน้องโจ้ แน่นอนที่สุด
กษิดิษฐ์ ก็เหมาะกับวิทวัส ครองบุญ
เพราะดูชั้นเชิงแพรวแพรวพอๆกัน :z3:
-
ง่ะ แล้วน้องนนท์เค้าจะน้องนนท์ก่ะพี่วุธ อ่ะๆๆๆๆๆ
-
คชานนท์ รีบมา ให้อาวุธจับกดโดยเร็วก่อนที่ กษิดิษฐ์จะงาบไปกิน
-
กษิดิษฐ์มอบออสการ์ให้เลย
น้องโจ้ สู้ๆๆ :3123:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
เขาว่ามารยาหญิงหลายร้อยเล่มเกวียน มารยาเกย์เยอะกว่านะ
อีป้าแก่ ๆ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ 555
-
มารยาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
แต่ก็ตรงดี เปิดอกกันไปเลย
-
ไอ้แผนฤษีแปลงสารอาจจะใช้กับเด็กอย่างโจ้ได้ แต่กับอาวุธนี่นะ แน่ใจแล้วเหรอกษิดิษฐ์
-
แพรวพราวราวกับเพชร...
แต่คงจะเป็นเพชรรัสเซียนะ...กษิดิษฐ์ :m20: :m20:
-
ใจแข็งไว้ครับอาวุธ :angry2:
-
กษิดิษฐ์แรงดีไม่มีตกเลยจริงๆ
น้องโจ้ สู้ๆๆเค้านะน้องรัก
ใครก็ได้ช่วยมาจับกษิดิษฐ์กลับเมืองไทยไปซะทีเหอะ
ว่าแต่พี่วุธไปคุยอะไรกับวินเซ็นละเนี่ย อยากรู้ๆจัง
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :L2: :กอด1:
-
เห็นด้วยที่สุดที่ว่ามารยาเกย์น่ากลัวยิ่งนายกษิดิษฐ์ :a5:
แล้วยังไงต่อละที่นี้สารวัตรใจแข็งไว้น้า
-
:man1:พออ่านตอนที่นนท์คุยกับธงรบแล้วก็อดคิดเรื่องอาวุธไม่ได้เลยแฮะ
-
ขัดใจ ขัดใจ
สารวัตรอาวุธท่องไว้
น้องโจ้ น้องโจ้
-
ชอบกษิดิษฐ์ ถึงจะแอบร้ายนิด ๆ แต่ไม่ทำให้เกลียดเลย
แต่ละคนมันก็มีเป้าหมายเป็นของตัวเอง มีเหตุผลของตัวเอง ถ้าชอบก็พุ่งชนเลย
แอบเห็นใจกษิดิษฐ์ด้วยซ้ำ อยากให้เค้ามีคู่จังเลย
แล้วน้องนนท์ของอิป้า ไปไหนเนี่ยลูก มาเร็ว ๆ สิ ไม่กลัวกษิดิษฐ์แต่กลัวน้ิองหงิม(ภาณุวัตร)งาบไป
มากกว่า ไม่จริ๊ง :serius2:
เชียร์น้องนนท์ของพี่วุธ ให้คู่กับพี่วุธของน้องนนท์
ฮูเร ฮูเร
:110011: :z7:
(สมมุติ ถ้าอธิคมรู้ว่าน้องนนท์เป็นเมียอาวุธ อยากจะเห็นหน้าจริง ๆ ว่าจะเป็นยังไง ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ :m20:)
-
แรงๆแบบนี้อ่ะนะโจ้ตามไม่ทันหรอก ซื่อๆแบบนั้นล่ะนะ
เฮ้อแล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย
-
อยากรู้ว่าพ่อจอมวางแผน จะหาทางเอาตัวรอดไปอีกนานแค่ไหน อิอิอิอิ
-
ดูดีๆ กษิดิฐน่าสงสารจะตาย ยังมีคนที่ร้ายกว่าแน่ะ
Awoot Chapter 15
อาวุธละสายตาจากหิมะสีขาวที่กำลังโปรยปรายแล้วหันเข้าไปมองห้องนั่งเล่น เขายืนอยู่ที่ระเบียงมานานแล้วตั้งแต่ตื่นนอน กษิดิษฐ์กำลังแต่งตัวและจัดกระเป๋าเพื่อเดินทางต่อไปชิคาโก้ ภาณุวัฒน์เก็บตัวอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อคืน ไม่เหมือนทุกวันที่มักจะตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารเช้าและชงกาแฟ
...และแม้แต่กลางดึกก็ไม่แง้มประตูแอบมองดูเขานอน!
...เขารู้ว่าภาณุวัฒน์แอบดูเขาตอนกลางคืน ปกติหากภาณุวัฒน์เข้าห้องนอนแล้วมักจะไม่ออกมาอีก แต่คืนแรกที่กษิดิษฐ์มาพักด้วย กลางดึกภาณุวัฒน์แง้มประตูออกมาดูเขาถึงสามครั้ง นี่คงคิดว่าเขาเข้าไปนอนกับกษิดิษฐ์...
“เสร็จแล้วครับ พร้อมเดินทาง” เสียงของกษิดิษฐ์ดังขึ้นพร้อมกับกับร่างสูงโปร่งลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้องนอน วันนี้กษิดิษฐ์แต่งตัวง่ายๆ ด้วยกางเกงยีนส์และเสื้อไหมผมหนาสีดำ มีผ้าพันคอสีม่วงเข้มพันรอบคอเอาไว้หลวมๆ หน้าตาสดชื่นเป็นพิเศษ
“สารวัตรแน่ใจนะครับว่าสะดวกไปส่งผมที่สนามบิน” กษิดิษฐ์ยิ้มกว้างให้อาวุธ
“สะดวกครับ” อาวุธเดินเข้าไปหาและยกกระเป๋าของเดินทางของอีกฝ่าย
“ผมถือเองก็ได้” กษิดิษฐ์แตะมือของนายตำรวจ
“ผมถือให้ดีกว่า” อาวุธแย้ง
“นี่ไง สุภาพบุรุษขนานแท้ แบบนี้ผมถึงได้ชอบสารวัตร” กษิดิษฐ์เอียงหน้า คุยกับอาวุธด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ผมก็ทำแบบนี้กับทุกคนที่เป็นแขก”
“ต่อจากนี้ผมไม่ใช่แขกแล้วนะครับ” กษิดิษฐ์เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่่งขรึม น้ำเสียงจริงจัง “ขอบคุณนะครับสำหรับเมื่อคืน ผมจะไม่มีวันลืมเลย”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เรื่องแบบนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณกัน” อาวุธตอบเสียงเรียบแล้วลากกระเป๋าตรงไปที่ประตูอพาร์ทเมนท์
“ผมจะแวะกลับมาที่นิวยอร์คหลังปีใหม่” กษิดิษฐ์พูดและหยุดยืนอยู่ด้านหลังของอาวุธซึ่งกำลังเปิดประตู “เผื่อสารวัตรจะมีเวลาว่างให้ผมบ้าง”
“ถ้าไม่มีเรื่องงานเข้ามาผมก็ว่าง” อาวุธตอบแล้วผายมือให้กษิดิษฐ์เดินออกไปก่อน แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมขยับ
“ถึงไม่ว่างผมก็จะมา และมาอยู่รอที่นิวยอร์คจนกว่าสารวัตรจะว่าง” กษิดิษฐ์มองตาอาวุธก่อนจะขยับเข้ามาใกล้และทำท่าจะสวมกอด อาวุธก้าวถอยหลังแต่ติดขอบประตูและช้ากว่ากษิดิษฐ์ซึ่งรีบใช้จังหวะนี้ให้เป็นประโยชน์ โอบกอดร่างสูงใหญ่ของนายตำรวจมาดนิ่งเอาไว้อย่างแนบแน่น
“ออกจากอพาร์ทเมนท์ผมคงไม่มีโอกาสทำแบบนี้อีกแล้วใช่ไหมครับสารวัตร” กษิดิษฐ์พึมพำ แนบแก้มลงกับแผ่นออกของสารวัตรหนุ่ม พลันสายตามองไปเห็นประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์เปิดแง้มอยู่จึงตัดสินใจแหงนหน้าขึ้นไปจูบปลายคางของอาวุธ
“คุณกษิดิษฐ์” อาวุธห้ามเสียงแผ่ว
“ผมจะรอ” กษิดิษฐ์พูดเบาๆ แล้วยื่นปากเข้าไปหานายตำรวจเพื่อจูบแก้มอีก อาวุธเอียงหน้าหนีเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะจูบที่เดิม กษิดิษฐ์จึงโชคดี พลาดจากแก้มของอาวุธ แต่กลับกลายเป็นว่าอาวุธเอียงหน้ามาทำให้ริมฝีปากสัมผัสกัน
“ไปเถอะครับ” อาวุธขยับตัว มือข้างที่ว่างยกขึ้นแกะมือของกษิดิษฐ์ออกจากการโอบกอด กษิดิษฐ์ปล่อยมืออย่างอ้อยอิ่ง และอดไม่ได้ที่จะปรายตากลับไปมองประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์และเห็นว่ากำลังถูกดึงให้ปิดสนิท
ภาณุวัฒน์ถอนหายใจหนักๆ หลายครั้ง มือที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางรู้สึกอ่อนแรงโดยไม่ทราบสาเหตุทำให้กรอบรูปที่อยู่ในมือหล่นลงกับพื้น ภาณุวัฒน์ก้มลงเก็บแล้วยืนนิ่งมองรูปภาพในกรอบด้วยสายตาครุ่นคิด จากนั้นจึงวางลงในกระเป๋าแล้วรูปซิปปิดช้าๆ
“ทำอะไร” เสียงห้าวๆ ดังขึ้นทางด้านหลัง
“เอ่อ...ผม...” ภาณุวัฒน์สะดุ้งโหยงเพราะไม่รู้ว่าอาวุธมายืนอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่
“จัดกระเป๋า จัดทำไม” อาวุธถาม สายตามองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ซึ่งวางอยู่บนเตียง
“ผม...” ภาณุวัฒน์อึกอัก
“จะไปไหนหรือ”
“พี่วุธครับ ผมไม่อยากรบกวนพี่ คือว่า...”
“อยู่ดีๆ ก็จะไป มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ” อาวุธจ้องหน้าภาณุวัฒน์ แต่อีกฝ่ายหลบตา ก้มลงมองพื้นเช่นเคย
“ไม่มีอะไรครับ เพียงแต่ว่าผมคิดว่าถึงเวลาแล้ว” ภาณุวัฒน์พูดเสียงเบา
“ทำไมไม่บอกก่อน อยู่ดีๆ ก็จะไปแบบนี้คิดว่าเจ้าของห้องพักเขาจะคิดยังไง” อาวุธพูดเสียงเรียบ
“ผมขอโทษ”
“ภาณุวัฒน์” อาวุธถอนหายใจเบาๆ “ผมไม่รู้ว่ามันมีเรื่องอะไร แต่ถ้าเป็นเพราะคุณกษิดิษฐ์มาที่นี่ ก็ไม่จำเป็นหรอกที่จะย้ายออกไป เว้นเสียแต่ว่าไม่อยากอยู่แล้ว”
“ผมต้องยืนหยัดด้วยตัวเองบ้าง” ภาณุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเรียบนิ่งของอาวุธ แต่ก็สบตานายตำรวจได้ไม่นานก็ต้องหลบตา ก้มหน้ามองหน้าอกของอีกฝ่าย
“ไปอยู่คนเดียวยังงั้นหรือ...”
ภาณวัฒน์ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ผมคิดว่าจะไปพักกับ...”
เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น อาวุธหันไปมองแล้วหันมาส่งสายตาให้ภาณุวัฒน์ซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่าเป็นคำสั่งให้ 'นั่งคอยอยู่ตรงนี้ เรายังคุยกันไม่จบ'
อาวุธเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ภาณุวัฒน์ถอนหายใจแรงๆ มือที่กำลังรูดปิดกระเป๋าหยุดนิ่ง จากนั้นจึงทิ้งตัวลงนั่งบนของเตียง ตามองไปยังประตูห้องนอนของตัวเอง
...อาวุธดูท่าทางไม่อยากให้เขาไป เพราะอะไร เป็นห่วงหรือว่า...
...หรือว่า...
...ไม่ เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด...
จตุพลถูมือไปมาไม่ใช่เพราะความหนาวแต่เพราะประหม่า ในตึกอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ติดฮีทเตอร์เพื่อความอบอุ่น แต่เขาก็ยังรู้สึกเย็นยะเยียบ เขายอมรับว่ากลัวอาวุธแต่วันนี้เขาได้รับ 'คำสั่งข้ามทวีป' จากคชานนท์ว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องมารับตัวภาณุวัฒน์ไปอยู่ด้วย 'ตามแผน'
ประตูถูกกระชากเปิดออก ร่างสูงใหญ่ของอาวุธยืนตระหง่านก้มลงมองเขาด้วยใบหน้าเรียบตึง จตุพลสะดุ้งเพราะเห็นชัดเจนว่านายตำรวจหน้าดุกำลังอารมณ์ไม่ดี
“คุณเองหรือ” อาวุธพูดเสียงห้วน
“เอ่อ ครับผม ใช่ครับท่านสารวัตร” จตุพลตอบเสียงตะกุกตะกัก
“คชานนท์บอกให้มาใช่ไหม” อาวุธถามต่อ
“เอ่อ ครับผม” จตุพลพยักหน้า
“กลับไปซะ”
“แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร” อาวุธจ้องหน้าจตุพล
“แต่ว่า...” จตุพลยังพูดไม่ออก
“คุณอยู่กับแฟนไม่ใช่หรือ อพาร์ทเมนท์ก็ไม่ได้ใหญ่มากมาย เอาภาณุวัฒน์ไปอยู่ด้วยจะอยู่กันยังไง หรือว่าจะให้อยู่เฉพาะตอนที่แฟนไปบิน พอกลับมาก็ต้องโยกย้ายภาณุวัฒน์ไปที่อื่น”
“พี่รู้...” จตุพลเลิกคิ้ว
“ผมเป็นตำรวจ เรื่องแค่นี้สืบกันไม่ยาก”
“ผมแค่ทำตามคำสั่งคชานนท์” จตุพลให้เหตุผล
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมจัดการเอง คุณกลับไปได้แล้ว ขอบใจมาก” อาวุธสั่ง
“แต่ว่า...”
อาวุธไม่ฟังคำพูดอึกอักของจตุพล สายตาคมกริบมองข้ามศีรษะของอีกฝ่ายไปด้านหลังเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินมา จตุพลมองตามและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ผมมารับภาณุวัฒน์” ผู้ชายคนที่เดินมาพูดขึ้น “โจ้เก็บของเสร็จหรือยังครับ”
“เสร็จแล้ว” อาวุธตอบเสียงเบาแล้วก้มลงมองจตุพล สายตาสื่อสารเหมือนจะให้คนที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่เข้าใจว่าตัวเองควรจะไปได้แล้ว
จตุพลยอมรับว่าตัวเองกลัวแต่ด้วยความเสียดาย 'ค่าจ้าง' ที่คชานนท์เสนอให้จึงทำเป็นใจดีสู้เสือ
“ขอผมคุยกับภาณุวัฒน์หน่อยได้ไหมครับท่านสารวัตร” จตุพลพูดเสียงสุภาพนอบน้อม
“เชิญ” อาวุธเปิดประตูกว้างแล้วถอยหลังให้ชายหนุ่มทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูตามเสียงดัง จตุพลสะดุ้งแต่วินเซนต์ยืนนิ่ง
“ตกลงภาณุวัฒน์จะไปอยู่กับใคร” อาวุธถามทั้งสองคน จตุพลซึ่งยืนอยู่ตรงกลางด้วยความสูงเพียงเสมอไหล่ของหนุ่มห้าวทั้งสองคนแหงนมองหน้าอาวุธสลับกับวินเซนต์แล้วตอบว่า
“คชานนท์สั่งให้ผมมารับภาณุวัฒน์ให้ไปอยู่ด้วยเพื่อแบ่งเบาภาระท่านสารวัตรครับผม เห็นบอกว่าเคยคุยกันแล้ว ผมก็เลย...”
“ผมว่าให้ภาณุวัฒน์ตัดสินใจดีกว่า” วินเซนต์ตอบ
“ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณสองคน คนใดคนหนึ่งจะดูแลภาณุวัฒน์ได้” อาวุธถาม แต่สายตามองแต่วินเซนต์ ในใจพูดกับตัวเองว่าหน้าตาวินเซนต์ไม่เหมือนนทีเลยแม้แต่น้อยทั้งที่เป็นน้องชายต่างมารดา อย่างเดียวที่เขาพอจะมองเห็นว่าคล้ายกันคือดวงตาที่มุ่งมั่น
“ผมปกป้องโจ้ได้แน่นอน ผมจะไม่มีวันให้โจ้เป็นอะไรเด็ดขาดตราบเท่าที่อยู่ในความดูแลของผม” วินเซนต์พูดเสียงเข้ม จตุพลขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายตัวโตทั้งสองคนทำหน้าบึ้งใส่กันเกินเหตุ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเป็นกวางน้อยกำลังยืนอยู่ตรงกลางช้างศึกสองเชือกที่กำลังจะชนกัน
“ผมจะไปตามภาณุวัฒน์ คุณสองคนรออยู่ที่นี่” อาวุธผละจากชายหนุ่มทั้งสองแล้วเดินไปยังห้องนอนของภาณุวัฒน์
“สารวัตรครับ ผมขอโทษ คือว่าผมจะบอกสารวัตรพอดี แต่ว่า...” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นทันทีที่เห็นอาวุธเดินเข้ามาในห้องแต่ก็อึ้งไปทันใดเมื่อเห็นแววตาของนายตำรวจ
“ไปอยู่กับจตุพลก็แล้วกัน” อาวุธสั่งเสียงราบเรียบ
“แต่ว่า วินเซนต์...” ภาณุวัฒน์ขมวดคิ้ว สงสัยในคำพูดของอาวุธ
“เขาทำงานอันตราย อยู่กับเขาเสี่ยง” อาวุธหยิบกระเป๋าของภาณุวัฒน์แล้วเดินไปที่ประตู
“แต่วินเซนต์เป็นนักศึกษา เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์คนะครับ” ภาณุวัฒน์แย้ง
“นั่นมันบทบาทสมมุติ เป็นภาพบังหน้า” อาวุธหันมาพูดกับภาณุวัฒน์
“หมายความว่ายังไงครับ”
“เชื่อผมเถอะ” อาวุธจ้องตาภาณุวัฒน์ “รู้ไหมว่าทำไม”
“สารวัตรห่วงผม”
“ถ้าไม่ห่วงก็ไม่พามาจากสนามบินหรอก จำเอาไว้”
“ผม...”
“ภาณุวัฒน์ อยากจะตอบแทนบุญคุณผมไหม” อาวุธเลิกคิ้ว
“ครับ ผมไม่มีวันจะลืมหรอกครับที่พี่วุธช่วยผม” ภาณุวัฒน์แหงนหน้ามองอาวุธด้วยสายตาเศร้าๆ
“ไปอยู่กับจตุพล เพื่อนของคชานนท์ซักพัก” อาวุธหันไปมองประตูห้อง
“จตุพล...คชานนท์...” ภาณุวัฒน์ทวน
“คชานนท์เป็นเพื่อนรุ่นน้องของธงรบ เขาสนิทกัน”
“ผู้กองธงรบ นี่หมายความว่า...” ภาณุวัฒน์พึมพำแล้วเม้มปาก
...ผู้กองธงรบให้คุณคชานนท์มาช่วยเรา ตั้งแต่ที่โรงพยาบาล แล้วก็อีกหลายๆ เรื่อง รวมถึงเรื่องให้มาเรียนที่อเมริกาด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้...
...นี่หมายความว่ายังไง ผู้กองธงรบยังห่วงใจเราอยู่ยังงั้นหรือ...
“ผมไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ให้ฟังหรอกเพราะกลัวว่าจะทำให้คิดมาก แต่ถ้าต้องไปจากที่นี่ก็ขอให้ไปอยู่กับเพื่อนของคชานนท์ดีกว่าไปอยู่กับซีไอเอ”
“วินเซนต์เป็น...”
“ผมเป็นซีไอเอแล้วเป็นไง” เสียงห้าวๆ ของวินเซนต์ดังขึ้นที่หน้าประตู “ผมไม่เหมือนคุณ”
“หยุดพูด” อาวุธหันไปชี้มือห้ามวินเซนต์ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวแล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อออกไปจากห้อง
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์พึมพำ รู้สึกตกใจและแปลกใจ ภาพชายหนุ่มอารมณ์ดีที่ชอบแหงนหน้าหัวเราะเสียงดังช่างแตกต่างไปจากวินเซนต์ในเวลานี้เหลือเกิน วินเซนต์ดูเคร่งขรึมและท่าทางเอาเรื่อง และที่สำคัญดูไม่เป็นมิตรกับอาวุธ
“คืนนั้น เราไม่น่าจะคุยกับเลย คุณไม่ควรจะรื้อฟื้นเรื่องนั้น” วินเซนต์หันไปพูดเสียงกร้าวกับอาวุธพอให้ได้ยินกันสองคน
“คุณชอบภาณุวัฒน์ เจอกันแค่ไม่กี่วันคุณก็ชอบภาณุวัฒน์แล้วหรือ ถึงขนาดจะมารับไปอยู่ด้วย บอกมาตามตรงดีกว่า คุณต้องการอะไร” อาวุธถามวินเซนต์
“ถ้าแค่พยักหน้าทักทายกันโดยที่ผมรู้แค่ว่าคุณเป็นคนที่ช่วยเหลือภาณุวัฒน์ และคุณก็รู้แค่ว่าผมชื่อวินเซนต์ เราก็คงไม่...” วินเซนต์พูดเสียงเบากับอาวุธ จ้องตาเขม็ง
“ว่าไงภาณุวัฒน์ จะไปอยู่กับใคร” อาวุธแทรกขึ้นมาก่อนที่วินเซนต์จะพูดจบประโยค
“ผม เอ่อ...” ภาณุวัฒน์อ้ำอึ้ง ปรายตาไปมองชายหนุ่มร่างเล็กพอๆ กับเขาที่ค่อยๆ โผล่หน้ามาให้เห็นทางด้านหลังร่างสูงใหญ่ของวินเซนต์ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะเป็นจตุพลคนของคชานนท์
...เพื่อนรุ่นน้องของผู้กองธงรบซึ่งสนิทกัน...
...ทำไม...
...ทำไมยังจะต้องมาอะไรกับเขาอีก เขากำลังจะตัดใจได้อยู่แล้วเชียว ทำไมต้องทำแบบนี้...
ภาณุวัฒน์ถอนหายใจยาวๆ รู้สึกลำบากใจยิ่งนักที่ต้องตัดสินใจอะไรแบบนี้
...สารวัตรอาวุธไม่รั้งเขาไว้เลย ถือกระเป๋าจะเดินออกไปส่งด้วยซ้ำ แต่ทำไมต้องบอกให้เขาไปกับเพื่อนของคุณคชานนท์...
...หรือว่าผู้กองธงรบขอให้พี่วุธดูแลเขาตอนที่อยู่อเมริกาเหมือนที่ให้คุณคชานนท์มาดูแลเขาที่โรงพยาบาลตอนนั้น...
***end of chapter 15***
-
โหย อาวุธ.....ทำตัวอย่างกะพ่อหวงลูกสาว :m20: โจ้น้อยใจจะตายอยู่แล้ว
รอตอนอาวุธฉะกับนนท์นะคะ 5555 ป่านนี้วุธเตรียมเฉ่งเรียบร้อยแล้ว :m16: :m16:
-
โอ้ย ปวดตับ อย่าค้างคานานครับพี่นาย เครียดๆๆๆๆๆ
-
ยังไม่ทันจะได้เคียร์กันเลย กลายเป็นต้องให้ไปซะแล้ว
ถ้าไปอยู่กะจตุพล นี่อีกแปปจะไปรับกลับมาใช่มั้ยค่ะ
-
โจ้เอ้ยยยยยย...พ่อหมีน้อย
:sad11: :sad11: :sad11:
-
น้องนนท์เมื่อไหร่จะมาหาพี่วุธ
รู้มั้ยพี่วุธรอลงทัณฑ์อยู่ อิอิอิ
-
เฮ้อสงสารน้องโจ้
เริ่มรักพี่วุธแล้วใช่ม๊าถึงได้มีอาการน้อยใจที่เค้าให้ไปแบบไม่รั้งไว้เลย :m12:
แต่นั้นเป็นเพราะพี่วุธคิดว่าถ้าจะไปขอคืนจะง่ายกว่าไงจ๊ะน้องโจ้อิอิ
เพราะถ้าไปกับวินเซนต์ก็เสี่ยงแถมยังเหมือนฝากปลาย่างไว้กับแมวนะซิพี่วุธออกจะห่วงน้องโจ้นะ :m1:
โอ๋ๆคนดีอย่าน้อยใจน๊ารักน้องโจ้มากมาย :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปฮับ
-
สงสารกวางน้อย สองตัว อยู่ระหว่างเสือกับสิงห์โต
เหตุการณ์จะเป็นไปตามที่กามเทพวางแผนไว้หรือจะผิดแผนคงต้องตามอย่างใกล้ชิด
+1 เป็นค่าตั๋วเครื่องบิน ให้พี่นายจัดการปัญหานี้ให้จบ จบแบบสวย ๆ ด้วยนะครับ :z2:
-
โอ้โห วินเซนต์เป็น ซีไอเอ เลยเหรอ
-
“นนท์ คิดจะทำอะไร บอกพี่มาตรงๆ” อาวุธพูดแทรกคชานนท์ที่กำลังอธิบายเสียงเจื้อยแจ้วขณะที่เขาฟังบ้างพลางคิดถึงภาพต่างๆ ในอดีตบ้าง
“เปล่า ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร ทำไมพี่ต้องคิดว่าผมจะทำอะไร” คชานนท์ตอบ
“ถ้านนท์คิดจะทำอะไร รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพี่จับได้” อาวุธตัดสินใจขู่คชานนท์ เขาสงสัยว่าคชานนท์กำลังทำอะไรบางอย่าง แต่เขายังคิดไม่ออก
รอดูตอนจับได้!!
-
น้องโจ้ของพี่....บทไม่มีคนสนใจก็ไม่มีเอาเสียเลย
บทจะมีก็มีเสียเยอะเกินไป...เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ
คนโน้นอุ้มทีคนนี้อุ้มที...วาดหวังอยากมีเจ้าของที่รักจริงดูแล...
แต่ก็ไม่รู้ว่าคนนั้นคือใครดี..เฮ้อ!
ชมคนแต่งหน่อยค่ะ เขียนเก่งจนแม่ยกจะตีกันแล้วนะคะ....
+1ให้ทุกรอบ
-
เล่นเอาซีเครียดกันเลยทีเดียวว :z3:
ต่อๆๆๆๆค้าบ อิอิ :call:
-
กร๊ากกกก คุณคฑาฯ
อ่านแล้วเดาไม่ถูกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ผูกกันเข้าไป เดี๋ยวก้อแก้ยากหรอก หุหุ
ห่วง หมายถึง เครื่องคล้อง ของที่เป็นวง
ห่วง หมายถึง พะวง กังวล หรือ ผูกพัน เป็นกังวล
หุหุ
:L2:
-
คิดอะไรเองเป็นมั่งปล่าวโจ้
-
หนทางยังอีกยาวไกล ... น้องโจ้จะมีแรงเดินต่อไปจนสุดทางมั้ยเนี่ย o7
-
น้องโจ้ของพี่....บทไม่มีคนสนใจก็ไม่มีเอาเสียเลย
บทจะมีก็มีเสียเยอะเกินไป...เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ
คนโน้นอุ้มทีคนนี้อุ้มที...วาดหวังอยากมีเจ้าของที่รักจริงดูแล...
แต่ก็ไม่รู้ว่าคนนั้นคือใครดี..เฮ้อ!
ชมคนแต่งหน่อยค่ะ เขียนเก่งจนแม่ยกจะตีกันแล้วนะคะ....
+1ให้ทุกรอบ
^
เห็นด้วย โยนกันไปโยนกันมา
น้องก้อมีหัวใจ
วินเซนต์เข้ามามีอะไรแอบแฝง
+1
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้น้องโจ้ และพี่นาย
-
+1 ค่า
วินเซนต์ซีไอเอหรือเนี่ยไม่ธรรมดาเลย อุอุ จะดีหรือร้ายหว่า ???
น้องนนท์ของอิป้า เมื่อไหร่จะบินถึงคระ 55
อยากให้อิพี่วุธจัดการคนเจ้าคิดเจ้าวางแผนแระ
ส่วนจตุพล แอร๊ยย ตัวเล็กเหมือนภาณุวัตรหรือ O.o"
อุตส่าห์แอบเชียร์ให้คู่กษิดิษฐ์ งั้นก็ไม่ได้แล้วจิ หุ่นไม่ให้ =="
ส่วนกษิดิษฐ์ร้าย(เจ้าเล่ห์ นิด ๆ )แบบน่ารักค่ะ 55
อ่านะ คนเรามันก็ต้องมีบ้าง ถ้าเห็นอะไรที่จะเป็นอุปสรรค
ก็ต้ิองกำจัดไว้ก่อน เพื่อนเพิ่มเปอร์เซนต์ของชัยชนะ
เอาใจช่วยกษิดิษฐ์ให้เจอรักแท้ อยากให้เ้ค้ามีคู่
ทั้ง ๆ ที่เพอร์เฟคต์แต่ก็อาภัพรักเน้ออออ แถมยังฝังใจอยู่กับอธิคมอีก
(กษิดิษฐ์แรง ใจกล้า แรด 55 ถ้าคู่่กะจตุพลที่บื้อ ๆ ฉายแววกลัวเมียคงน่ารัก+ฮาอะ
แต่ก็นะ เป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะจตุพลตัวเล็กพอ ๆ กับภาณุวัตร^^' อดจิ้นคู่นี้เลย แง่ม ๆ(เพ้ออะไรเนี่ยตรู-;;-))
มาต่อไว ๆ นะคะ รออ่านค่าาา
-
“นนท์ คิดจะทำอะไร บอกพี่มาตรงๆ” อาวุธพูดแทรกคชานนท์ที่กำลังอธิบายเสียงเจื้อยแจ้วขณะที่เขาฟังบ้างพลางคิดถึงภาพต่างๆ ในอดีตบ้าง
“เปล่า ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร ทำไมพี่ต้องคิดว่าผมจะทำอะไร” คชานนท์ตอบ
“ถ้านนท์คิดจะทำอะไร รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพี่จับได้” อาวุธตัดสินใจขู่คชานนท์ เขาสงสัยว่าคชานนท์กำลังทำอะไรบางอย่าง แต่เขายังคิดไม่ออก
รอดูตอนจับได้!!
ํ I agree !
-
อาวุธใจร้าย ไม่รั้งน้องโจ้ไว้ซักนิดนึงเลยเหรอ
คนหนึ่งก้อ ซีไอเอ อีกคนก้อเพิ่งเคยเห็นหน้า จะให้น้องโจ้ไปทางไหนหล่ะ
-
อาวุธก็ตกลงไปในหลุมมารยาของกษิดิษฐ์ใช่ไหม :เฮ้อ:
สงสารโจ้ที่สุดโดนหลอกตามใครไม่เคยทันเลย
-
“ต่อจากนี้ผมไม่ใช่แขกแล้วนะครับ” กษิดิษฐ์เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่่งขรึม น้ำเสียงจริงจัง “ขอบคุณนะครับสำหรับเมื่อคืน ผมจะไม่มีวันลืมเลย”
ฮึ่มมม.....หมายความว่าไงเนี่ยพี่นาย -*-
-
Awoot Chapter 16
อาวุธละมือขวาจากพวงมาลัยรถเพื่อหยิบกาแฟขึ้นมาดื่มแล้วปรายตาไปคนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างๆ ซึ่งเอาแต่คุยโทรศัพท์แบบน้ำไหลไฟดับตั้งแต่ออกเดินทางจากเมืองมิดเดิลทาวน์ที่เขาพักระหว่างการเดินทางจากนิวยอร์คซิตี้ไปยังเมืองดันเคิร์ดริมทะเลสาบเอรี่
อาวุธรู้ว่าคชานนท์พยายามเลี่ยงที่จะคุยกับเขา ดังนั้นจึงเอาแต่โทรศัพท์คุยเรื่องธุรกิจหรือไม่ก็คุยเล่นกับเพื่อนๆ เมื่อคชานนท์เดินทางมาถึงสหรัฐอเมริกาก็เอาแต่สังสรรค์กับเพื่อน ส่วนลูกค้าที่นัดคุยเรื่องธุรกิจที่คชานนท์เคยอ้างเอาไว้นั้นเป็นเรื่องโกหก
...คชานนท์มานิวยอร์คเพื่อจัดการอะไรบางอย่าง หากเขาสะกดรอยตามและดักฟังโทรศัพท์ก็น่าจะรู้เรื่องทั้งหมดแต่เขาก็ไม่อยากทำ ดังนั้น เขาจึงบีบให้คชานนท์เดินทางมากับเขาเพื่อสังเกตุท่าทีและหาโอกาส 'คุยกัน' ซึ่งเขารู้ดีว่าคชานนท์คงพยายามหาทางเอาตัวรอดเช่นเคย...
“นนท์” อาวุธเรียกคนช่างพูด คชานนท์หันมาเลิกคิ้ว อาวุธจึงพูดต่อว่า “พี่จะแวะที่บิงแฮมตั้นซักชั่วโมงเรื่องงาน”
“แวะบิงแฮมตั้น” คชานนท์ทวนแล้วรีบจบการสนทนาทางโทรศัพท์โดยเร็วก่อนจะหันมาทำหน้าไม่ค่อยชอบใจ “แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงละครับ”
“เดี๋ยวก็ถึง” อาวุธตอบ
“ผมค้างคืนไม่ได้นา พี่วุธ” คชานนท์ลากเสียง “พรุ่งนี้มีนัดร้อยแปดพันเก้ากับลูกค้า เงินหนาๆ ทั้งนั้น นักธุรกิจจากอินเดียเอย จากรัซเซียเอย”
“ไหนว่าจะไปโนวาสโกเชีย”
“ไปได้ที่ไหน ก็พี่ลักพาตัวผมมาแล้วนี่ ถึงนิวยอร์คปุ๊บก็โทรตามปั๊บ สะกดรอยตามจนรู้ว่าผมพักที่โรงแรมไหน”
“Ritz” อาวุธพูด “ไปที่ไหนที่มี Ritz นนท์ก็พักโรงแรมนี้”
“พี่สืบมาหรือเนี่ย นานกี่ปีแล้ว” คชานนท์ทำหน้าตกใจ
“ความจริงพักอพาร์ทเมนท์ก็ได้”
“พักได้ไง ก็พี่มีแขกแล้วนี่” คชานนท์จงใจพูดกำกวมให้อาวุธสงสัยว่า 'แขก' ที่ตัวเองพูดถึงนั้นคือใคร “ผมก็อยากมีเวลาสนุกของผมบ้าง พักโรงแรมอิสระดี อยากกลับเมื่อไหร่ก็ได้ อยากพาใครกลับไปด้วยก็ได้ แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงครับ นั่งรถจนก้นระบมไปหมดแล้ว ชักจะเบื่อ”
“ก็เห็นคุยโทรศัพท์ร่าเริงดี”
“นี่จะเที่ยงแล้วนะครับคุณพี่ เรายังไปไม่ถึงครึ่งทาง”
“รู้ว่าไปไม่ถึงครึ่งทาง แล้วทำไมยังจะถามพี่ว่าเมื่อไหร่จะถึง พี่รู้ว่านนท์ดูแผนที่มาแล้วเรียบร้อย”
“ผมค้างไม่ได้นะพี่วุธ กว่าจะถึงโน่นคงบ่าย แต่ว่ายังไงก็ต้องกลับมานิวยอร์คนะครับ เดี๋ยวผมไม่ทันขึ้นเครื่องไปแคนาดา ที่นั่งมันยิ่งเต็มอยู่ด้วย ผมไม่ชอบไปยืนสแตนด์บาย แทนที่จะได้เดินทาง ก็ต้องบ๊ายบายเครื่องบิน”
“คนอย่างคชานนท์ต้องสแตนด์บายด้วยหรือ ไม่ใช่นนท์เก่งขนาดเด้งคนในเวทลิสต์ออกไปเพื่อให้ตัวเองได้ที่นั่งเฟิร์สคลาสอยู่บ่อยๆ หรอกหรือ หือ” อาวุธถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“พี่ก็พูดเกินไป๊” คชานนท์หัวเราะแล้วขยับตัวหลายครั้ง แสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าตัวเองนั่งไม่สบาย “พี่ต้องแวะบิงแฮมตั้นจริงๆ หรือ อย่าบอกนะว่าต้องไปหาข่าวเรื่องคดีนั่น”
“คดีอะไร”
“เปล่่า ก็คงคดีที่พี่ทำอยู่มั๊งครับ” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “แวะไม่ถึงชั่วโมงได้ไหมล่ะ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะครับ”
“อยากสายเอง”
“คุณพี่วุธครับ” คชานนท์เบ้ปาก “อย่าลืมนะว่าพี่ไปขุดผมขึ้นมาจากที่นอน เช้าหลังวันปีใหม่กว่าผมจะได้นอนก็ตีสามเกือบตีสี่ ใครเขาตื่นมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนพี่บ้างล่ะครับท่าน”
“พี่บอกล่วงหน้าแล้ว”
“ล่่วงหน้าก่อนเคาท์ดาวน์ รุ่งเช้าวันใหม่พี่ก็ไปบังคับผมมาเลย อะไรกัน จะรอไม่ได้เลยหรือไง ไหนพี่บอกว่าปีใหม่จะอยู่ที่เท็กซัส ผมอุตส่าห์ขอร้องอ้อนวอนให้เพื่อนไปรับเด็กพี่ไปเลี้ยงให้ พี่ก็ขู่มันจนกลัวลนลาน”
“ภาณุวัฒน์ไม่ใช่เด็กพี่” อาวุธแย้งเสียงเข้ม “แล้วจตุพลก็บอกว่านนท์สั่ง ไม่ใช่ขอร้องอ้อนวอน อย่างนนท์หรือจะขอร้องอ้อนวอนคน”
“ผมก็พูดไปยังงั้น” คชานนท์ยกไหล่ “ขอร้องอ้อนวอนคนมันไม่ได้ผลหรอกครับ ชักช้าเสียเวลาไม่ทันใจ อย่างผมต้องขอความร่วมมือ”
“โดยเอาผลประโยชน์ล่อ”
“จะให้เขาทำให้ฟรีได้ยังไงล่ะครับ ผมเป็นนักธุรกิจนะครับคุณพี่ แล้วผมก็ไม่ให้ใครทำอะไรโดยไม่ได้รับผลตอบแทนหรอกครับ”
“นนท์ให้จตุพลทำอะไร” อาวุธถามเสียงเรียบ ตามองไปยังถนนเบื้องหน้า คุยกับคชนนท์ราวกับเป็นการสนทนาธรรมดาๆ
“ผมก็ขอให้เขามารับภาณุวัฒน์ไปช่วยดูแลไง จำได้ไหม เราเคยคุยกัน พี่จะไปเท็กซัสแล้วพี่ยังพูดว่า ตอนนั้นภาณุวัฒน์ก็คงต้องไปอยู่กับเพื่อนผมแล้วไม่ใช่หรือ ผมความจำดีนะครับท่านสารวัตร” คำสุดท้ายคชานนท์เลียนเสียงจตุพลได้เหมือนมากจนอาวุธอดยิ้มไม่ได้
“แต่ภาณุวัฒน์กลับเลือกไปอยู่กับคนอื่น” อาวุธพึมพำ
“Unexpectableม้ามืดสนิท” คชานนท์พึมพำเช่นกันก่อนจะถามว่า “ใครครับ”
“วินเซนต์”
“วินเซนต์...ใครหรือ” คชานนท์
“อ้าว นนท์ไม่รู้หรอกหรือ” อาวุธอดประชดไม่ได้
“วินเซนต์ที่มาปิ๊งภาณุวัฒน์นะหรือ”
“ทำเป็นไม่รู้จัก” อาวุธปรายตาไปมองคชานนท์ด้วยสายตาฉุนเล็กน้อย “อย่างนนท์นะหรือไม่รู้เรื่อง”
“เคจีบีกับซีไอเอยังอาย” คชานนท์หัวเราะ “พี่จะพูดยังงี้ใช่ไหมล่ะ พี่นี่ก็มองผมแบบนี้อยู่เรื่อย ผมรู้เพราะคุณกษิดิษฐ์บอก”
“นนท์มีอะไรต้องคุยกับคุณกษิดิษฐ์”
“เขามาซักผมเรื่องพี่” คชานนท์ตอบเสียงราบเรียบ “เขาอยากรู้เรื่องพี่มาก สงสัยเขาชอบพี่จริงๆ เฮ้อ คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้”
“ใคร” อาวุธถาม
“ใคร อะไรครับ” คชานนท์ทำเป็นไก๋
“ใครคิดอะไรอยู่”
“ก็คุณกษิดิษฐ์สิ”
“พี่คิดว่านนท์หมายถึงพี่”
“เปล่า พี่อย่าคิดมากสิคร้าบ”
“พูดกับนนท์ พี่ต้องคิด”
“มีอะไรต้องให้คิดนักหนา” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วหันไปมองนอกรถ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง นักธุรกิจหนุ่มจึงรับสายแล้วคุยกับคนที่โทรมาเป็นเวลานาน ปล่อยให้อาวุธขับรถต่อไปเงียบๆ จนเข้าเขตเมืองบิงแฮมตั้น คชานนท์จึงวางสายแล้วปรับเบาะเอนลงพร้อมกับพูดวา “ง๊วง ง่วง ขอผมหลับซักงีบนะครับพี่วุธ เมื่อคืืนหนักไปหน่อย”
“นอนในรถไม่ได้นะนนท์ พี่ต้องจอดรถแล้วไปทำธุระ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า พี่ทิ้งผมไว้ในรถนี่ล่ะ ถ้ากลัวว่าใครจะมาทำอะไรผมพี่ก็ล๊อครถเอาไว้ อ้อ เปิดกระจกไว้หน่อยก็ดีนะครับ เดี๋ยวผมขาดอากาศ หายใจไม่ออก ผมยังไม่อยากตายก่อนแต่งงาน” คชานนท์สั่งแล้วอ้าปากหาว หลับตาลงช้าๆ แล้วตะแคงตัวเพื่อนอนพักผ่อน
กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางก็เป็นเวลาบ่ายโมงครึ่ง เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนริมทะเลสาบคชานนท์ก็มองเห็นเคบินไม้ขนาดกลางตั้งเด่นอยู่ท่่ามกลางป่าสนสุดโค้งถนนเบื้องหน้าห่างไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร ในใจยอมรับว่าทำเลที่ตั้งดีมากแต่ก็อดบ่นไม่ได้
“พี่จะซื้อเอาไว้ทำอะไร ไกลและเงียบขนาดนี้ จะเอาไว้จำศีลหรือครับ”
“พี่สนใจ”
“รอหน่อยก็ไม่ได้ มาสนใจอะไรวันปีใหม่ ไหนพี่จะไปเท็กซัส”
“นายหน้าเขาว่างวันนี้” อาวุธให้เหตุผล
“นายหน้า” คชานนท์อุทานเสียงดัง “พี่จะซื้อกระท่อมริมทะเลสาบผ่านนายหน้างั้นหรือ เสียเงินสองต่อ แพงตายเลย”
“อสังหาริมทรัพย์ในอเมริกาก็มีนายหน้าทั้งนั้น” อาวุธตอบ
“ผมซื้ออพาร์ทเมนท์ในนิวยอร์คโดยไม่ผ่ายนายหน้าด้วยซ้ำ” คชานนท์ยักไหล่
“พี่ถึงต้องให้นนท์มาด้วยไงล่ะ นนท์เก่งเรื่องเงินเรื่องทอง เรื่องซื้อขาย เรื่องต่อรอง” อาวุธพูดพลางปรายตาไปมองคชานนท์
“ผมเก่งเรื่องซื้อหุ้นและปั่นหุ้นต่างหาก เรื่องซื้อบ้านนี่ไม่ได้ชำนาญ” คชานนท์แก้ตัว
“นึกว่าเก่งทุกเรื่อง”
“ผมรู้ว่าพี่กำลังประชดผม” คชานนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำหน้าจริงจัง “นี่พี่ยังคิดว่าผมพยายามจับคู่ให้พี่อยู่ใช่ไหม”
“ใคร”
“ใคร อะไร” คชานนท์ถามย้อนเช่นเคย
“พี่ถามว่านนท์กำลังจับคู่พี่ให้ใคร” อาวุธยังคงทำสีหน้าราบเรียบเช่นเคย
“จตุพลมั๊ง” คชานนท์หัวเราะแล้วเอนหลังพิงเบาะรถนุ่มแรงๆ แต่ทันใดก็โน้วตัวมาข้างหน้าเพื่อเอื้อมมือไปเปิดเพลงแต่อาวุธยื่นมือไปปิด
“ขอฟังเพลงหน่อยสิ นั่งรถมานาน ผมชักจะเบื่อ” คชานนท์พูด
“พี่ไม่เห็นนนท์เบื่อ เอาแต่โทรศัพท์ตลอดทาง” อาวุธพูดเสียงเนิบนาบ “หรือว่า เลี่ยงที่จะคุยกับพี่”
“ผมจะเลี่ยงทำไม” คชานนท์มองออกไปนอกรถ “พี่จะคุยอะไรก็คุยมาสิครับ แต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ นี่ขอทีนะ คุยแล้วมันแทงใจ”
อาวุธหันไปมองคนพูดแล้วเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
สงสัยเรื่องรักของคชานนท์!
และสงสัยว่าคราวนี้พ่อตัวดีจะมีวิธี 'เอาตัวรอด' อย่างไร นอกเหนือไปจากทำทีเป็นท้าให้เขา 'คุย' ทั้งๆ ที่อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเคบินและพบกับนายหน้าขายบ้าน
...คชานนท์เหมือนอธิคมตรงนี้ พอจวนตัวก็จะเปลี่ยนประเด็น แต่คชานนท์เก่งกว่า เพราะจะพูดวกวนมาจนคนฟังงง เลิกถามไปเอง หรือไม่ก็จะหลอกล่อจนคู่สนทนาตกหลุมพราง เข้าใจไปอีกอย่าง จากนั้นคชานนท์ก็จะตำหนิคู่สนทนาว่าเข้าใจอะไรผิดไปเอง หรือไม่ก็ทำวิธีนี้ นั่นก็คืออาศัยสถานการณ์รอบข้าง เอาตัวรอดไปเสียเฉยๆ...
“ผมเพิ่งโดนทิ้ง พี่รู้หรือเปล่า เขาบอกผมว่าผมไม่มีเวลาให้เขา แล้วก็ไม่ชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ แต่พี่จะให้ผมแต่งงานหรือย้ายไปอยู่ด้วยกันแบบคู่สามีภรรยาเลยได้หรือเปล่า ยังงั้นหรือ ใช่ไหมล่ะ แบบนี้ก็ไม่ค่อยแฟร์นะ คนแบบนี้ก็มีด้วย ผมไม่เข้าใจจริงๆ นี่ไม่ฟังอะไรเลย ผมยังหนุ่มยังแน่น ยังต้องยุ่งเรื่องทำงาน สารพัด”
“ทั้งงานราษฏร์งานหลวง” อาวุธรู้ว่าตอนนี้คชานนท์เปลี่ยนประเด็นเพราะกำลังเริ่มจะบ่นเรื่องของตัวเอง เขาจึงลอง 'ปล่อย' คชานนท์ซักระยะ
“ผมยังหวงชีวิตโสด ผมแค่คบพอให้ใจมันชุ่มชื่นเฉยๆ ผมยังไม่อยากจริงจัง”
“รักแล้วทิ้ง”
“พี่ว่าใคร” คชานนท์หันหน้ามามองอาวุธแล้วชี้นิ้วเข้าที่ใบหน้าตัวเอง “พี่ว่าผมหรือ”
“จับคู่ให้คนนั้นคนนี้ไปทั่ว แล้วตัวเองล่ะ”
“ใครจะมาจับคู่ให้ผม” คชานนท์หัวเราะ “ผมก็อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเหมือนกันนะครับคุณพี่ แต่ว่ามันกลัวๆ ยังไงไม่รู้ กลัวว่าจะไปไม่รอด กลัวว่าเขาจะไม่รักเราจริง กลัวเราจะรักเขาได้ไม่นาน กลัวว่าจะเลิกกัน แล้วเลิกกันแต่ละทีก็เสียใจกันมากมายเพราะรักกันมาก เพราะฉะนั้นผมเลยคบพอเพลินๆ จะได้ไม่เจ็บหนักเข้าขั้นโคม่าเหมือนคนอื่น”
“นนท์ว่าใคร” อาวุธถามคชานนท์ จงใจเลียนแบบอีกฝ่าย เพียงแต่ไม่ชี้นิ้วเข้าที่ใบหน้าตัวเองเหมือนคชานนท์ทำ “นนท์ว่าพี่หรือ”
...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคชานนท์ว่าเขา คชานนท์พูดแกมประชดว่าเขาเสียใจจากการสูญเสียนทีจนมีอาการเหมือนป่วยขั้นโคม่า...
“เปล๊า” คชานนท์ปฏิเสธเสียงดัง “ใครจะกล้าไปว่าพันตำรวจโทอาวุธ ผมกลัวพี่ฆ่าผมจะตาย”
“ไม่ถึงตายหรอกนนท์” อาวุธพึมพำ “รับรองว่าไม่ถึงตาย”
คชานนท์เงียบ มองตรงไปข้างหน้า ใช้ความคิดอย่างรวดเร็วเพื่อนึกถึงประเด็นที่จะต้องสนทนากับอาวุธต่อไป เขารู้ว่าอาวุธขู่เขาและให้เวลาเขาหายใจอีกไม่กี่นาทีก่อนจะเปิดประเด็นใหม่
...เฮ้อ คุยกับพี่วุธนี่เหนื่อยจริงๆ เหนื่อยพอๆ คุยกับพี่คมและพี่ธงเลยให้ตายสิ แต่ทำไงได้ โดนบังคับให้มาช่วยดูบ้านริมทะเลสาบเสียแล้ว นี่ก็คงเพราะอยากสังเกตุการณ์เราว่ามีปฏิกิริยาตอบโต้ต่อการสอบสวนแบบ 'ไม่เป็นทางการ' ยังไง แต่ก็ไม่ง่ายนักหรอกนะพี่วุธ ยังไงคชานนท์ก็ต้องเอาตัวรอดให้ได้ อย่างที่พี่วุธว่า เรื่องนี้หากโดนจับได้ก็คงไม่ถึงตาย...
...แต่จะโดนอะไรว๊า สงสัยจริงๆ เลย หวังว่าไม่โดนจับทำ...
...เฮ้ย บ้าน่า พี่วุธคงไมทำอะไรแบบนั้น...
...แต่เขาว่าหากพ่อสื่อพลาด จับคู่แล้วไม่สำเร็จ คนที่ต้องรับไปเต็มๆ ก็คือพ่อสื่อนั่นเอง...
...โอ๊ย ไม่มีวันเสียล่ะ ยี่ห้อคชานนท์คนเก่งไม่เคยพลาด...
วินเซนต์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างภาณุวัฒน์แล้วเอียงหน้ามองชายหนุ่ม ภาณุวัฒน์เงยหน้ามองตอบแวบหนึ่งแล้วรีบหลบตา
“คิดถึงเขาหรือ” วินเซนต์ถาม ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า วินเซนต์จึงถามต่อพร้อมยกมือขึ้นแตะหน้าผากของอีกฝ่าย “เอ๊ะ หรือว่าไม่สบาย ผมจะพาไปหาหมอดีไหม”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ”
“แต่ผมว่าเป็น” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกโด่งเกือบจะชนแก้มของภาณุวัฒน์ “คุณกำลังสับสน เรื่องอะไรรู้ไหมโจโจ้”
“พี่วุธคงโกรธผมที่...”
“เลือกจะมาอยู่กับผมแทนที่จะเป็นเพื่อนของคนเจ้าเล่ห์ที่ชื่อคชานนท์” วินเซนต์เติมความให้จบ
“พี่วุธอยากให้ผมไปอยู่กับคุณจตุพล”
“คุณอยากไปใช่ไหม” วินเซนต์ทำเสียงจริงจัง “หรือไม่อยากไป ผมคิดว่าคุณอยากจะไปแต่คุณพยายามไม่ไป ถึงกับกล้าขัดใจคุณพี่เค้าและมาอยู่กับผม เพราะอะไรหรือครับ”
“เปล่านี่ครับ” ภาณุวัฒน์สั่นศีรษะเร็วๆ
“โจโจ้ ผมมองออก คุณเป็นคนอ่านง่ายรู้หรือเปล่า โกหกอะไรไม่เป็นหรอก” วินเซนต์ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยของภาณุวัฒน์ “ลืมไปแล้วหรือว่าผมทำงานอะไร ผมจับผิดคนได้ดีเท่าๆ กับคุณพี่ชายของคุณทำได้นั่นล่ะ”
“พี่วุธไม่ใช่พี่ชายผม”
“ผมพูดเล่นหรอกน่า” วินเซนต์ใช้ไหล่ดันไหล่ของภาณุวัฒน์เบาๆ “แต่เป็นได้ก็ดี ผมไม่อยากมีคู่แข่ง”
“คู่แข่งอะไรครับ” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว
“เปล่า” วินเซนต์ส่ายหน้า
“บอกผมมาเถอะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร” วินเซนต์ทำหน้าตาย “ใครจะมาเป็นคู่แข่งผม”
“ก็เมื่อกี้คุณพูด”
“มีหลักฐานอะไรหรือเปล่า ได้อัดเสียงเอาไว้ไหมล่ะ” วินเซนต์ทำหน้าท้าทาย ดวงตาเต้นระริกเพราะได้ล้อเล่นกับอีกฝ่าย
“ผมไม่เก่งขนาดนั้นหรอก” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ยแล้วหันหน้าไปมองด้านข้าง แสดงอาการงอนให้วินเซนต์เห็น
“ผมไม่ยอมหรอก” วินเซนต์โน้มตัวเข้ามาใกล้ ยื่นหน้าตามเพื่อมองตาของภาณุวัฒน์ “ลองใครมาแข่งกับผมสิ จะยิงทิ้งให้หมด”
“คุณพูดเรื่องอะไร” ภาณุวัฒน์ทำหน้าย่น
“นั่นแน่ ทำหน้าเป็นหมีโคล่าอีกแล้ว” วินเซนต์หัวเราะ ใช้นิ้วชี้หน้าภาณุวัฒน์
“ผมไม่ใช่หมีโคล่า”
“ไม่ใช่ก็เหมือน” วินเซนต์ตบหลังภาณุวัฒน์ “ใส่เสื้อพ่อแบบนี้ ตัวกลมบ๊อกเชียว อ้อ ไม่ใช่สิ เป็นหมีแพนด้าจะถูกกว่า รู้ไหม ขอบตาเริ่มคล้ำแล้วนะ เพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนเลย กลัวผมหรือครับโจโจ้”
“กลัวทำไมครับ” ภาณวัฒน์ทำหน้าสงสัย
“เพราะคุณรู้แล้วว่าผมทำงานอะไร คุณก็เลยกลัว” วินเซนต์ทำเป็นเฉไฉ มองสิ่งต่างๆ รอบตัว
“ผมไม่กลัวคุณปล้ำหรอก” ภาณุวัฒน์ทำปากยื่นแบบไม่พอใจ
“ฮั่นแน่ รู้ซะด้วย”
“คุณคงคิดว่าผมใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่ทันคน”
“แล้วจริงหรือเปล่าล่ะ”
ภาณุวัฒน์ถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบว่า “ก็จริงครับ ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นยังไง แต่บางทีผมก็เข้าใจนะครับ เพียงแต่ว่าผมไม่พูด”
“ตอนนี้เข้าใจว่ายังไง”
“คุณโกรธกับพี่วุธมากหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถามเสียงจริงจัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“คุณเลี่ยงที่จะตอบคำถามได้แล้ว แสดงว่าพัฒนาขึ้น” วินเซนต์หัวเราะ
“คุณก็เลี่ยงเหมือนกัน” ภาณุวัฒน์พยายามทำหน้าดุ น้ำเสียงคาดคั้น
“หน้าตาน่ากลัวมากเลย” วินเซนต์ขมวดคิ้ว แกล้งทำใบหน้าล้อเลียนภาณุวัฒน์
“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก”
“อย่างอนน่า” วินเซนต์หัวเราะเสียงดัง ใช้มือผลักไหล่ภาณุวัฒน์เบาๆ
“คุณทำตัวลึกลับ” ภาณุวัฒน์มองพื้น พูดเสีียงเบาประหนึ่งกำลังพูดกับตัวเอง “เรารู้จักกันไม่นาน คุณก็ทำท่าจะ...”
“ชอบคุณ” วินเซนต์แทรก “ผมชอบคุณผมก็พูดออกไปตรงๆ ผมเป็นคนแบบนี้ ผมไม่เคยอ้อมค้อม ที่ผมยังไม่ได้บอกคุณทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผมเพราะมันยังไม่ถึงเวลา แต่เรื่องงานของผมนั่นน่ะ ผมบอกคุณมากไม่ได้”
“คุณเป็นซีไอเอ ทำงานอันตราย พี่วุธบอก” ภาณุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองวินเซนต์
“เขาก็ทำงานอันตรายเหมือนกัน”
“ซีไอเอนี่อันตรายมากหรือครับ เหมือนในหนังหรือเปล่า ที่ต้องวิ่งไล่ยิงกัน ต้องปลอมตัว ต้อง...”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า ในหนังมันเกินจริง” วินเซนต์ส่ายหน้า พูดด้วยเสียงอ่อนโยน และเอื้อมมือมากุมมือของภาณุวัฒน์ไว้ “แต่เป็นงานที่ดี ผมเป็นคนดี ไม่ใช่คนเลว เชื่อผมสิ งานหลักๆ ของผมคือหาข่าว ถ้าเป็นตำรวจก็ประมาณพวกสืบสวนสอบสวน ผมวิเคราะห์ข้อมูลและส่งข้อมูลลับที่ได้มาให้หน่วยอื่น ผมบอกคุณได้แค่นี้”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าบอกไม่ได้”
“ก็ใช่ แต่เมื่อคุณพี่ชายของคุณเปิดโปงสถานภาพผมไปแล้ว ผมจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะ เพียงแต่ว่าผมบอกคุณมากไปกว่านี้ไม่ได้ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่ผมอยากจะบอกคุณหรอกนะ โจโจ้”
“อะไรครับ”
“มาเป็นแฟนกันเถอะ” วินเซนต์ก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูภาณุวัฒน์ “ผมจะดูแลคุณเอง”
::: end of chapter 16 :::
-
น้อนภานุ ก้อบอกเค้าไปซิว่า "ตกลงครับ"
-
คู่กับนายวินเซนต์จริงเรอะคุณนาย
น้องโจ้ไม่ถูกหลอกนะ
+1
-
อ่านสองตอนรวดเลยจ้า
o9 โอ้ววว ทำไมพี่วุธถึงยอมให้น้องโจ้ไปง่ายๆล่ะ
โจ้คงมาเห็นช็อตเด็ดอ่ะเนอะ เลยขอแยกออกไปดีกว่า (นางเอกอีกแระน้องฉัน)
แล้ววินเซ็นต์เนี่ย จะมาหลอกอาไรน้องโจ้รึป่าว
รอลุ้นตอนต่อไปนะค่ะ :L2: :L2:
อย่างไงก็ยังเชียร์พี่วุธกับน้องโจ้ค่ะ :กอด1:
-
:pighaun: อ๊ากกกกกกกก วินเซนต์...... น่ารัก.... :-[
น้องนนท์ กะ พี่วุธ ยิ่งน่ารักสุดๆ :o8: :o8:
-
ข้อตกลงร่วมกัน
คชานนท์ กับ อาวุธ
วินเซนต์ กับ ภานุวัตร
เวริค์สุดๆๆ OK นะคุณนาย
-
แอบลุ้นให้อาวุธ จับไต๋ นนท์ ได้แล้วก็อย่างที่รู้พ่อสื่อต้องรับไปเต็มๆ :impress2:
-
จะว่าไปวินเซนต์นี้ก็ไหลลื่นเป็นปลาไหลเหมือนกันนะเนี้ยไม่รู้มาหลอกน้องโจ้ป่าวเนี้ย
ถ้าไม่จิงใจกับน้องโจ้ไม่ยอมนะเท่าที่ผ่านมาน้องก็เจอเรื่องเศร้ามามากพอแล้ว
ถ้าจะมารังแกน้องโจ้ให้เสียใจเราต้องเห็นดีกันฮึ(อินมากมายอิอิ)
หรือว่ามาแก้แค้นสารวัตรอาวุธโดนเอาน้องโจ้เป็นเครื่องมือไม่นะอย่าทำเชียวสงสารน้องมากๆถ้าเป็นยังงี้ใจร้ายเป้นที่สุด
พี่สาวรักน้องโจ้มากๆเลยน๊าถ้าเป็นสารวัตรอาวุธเต็มใจที่จะยกน้องโจ้ให้เลย
-
อะไรมันจะตรงโต้งๆแบบนี้ ขอเป็นแฟนเลยโจโจ้จะทำงัยล่ะเนี่ย เวรกรรม
-
ตกลงนี่คือ
วินเซน กับ โจ้ ขอเถอะ อย่าเศร้าอีกเลยนะ สงสารโจ้อ่ะ ถ้ารอบนี้ไม่สมหวังอีก กลัวไปฆ่าตัวตายอีกรอบจัง เฮ้อ... :call:
นนท์ กับ วุธ ถ้าสองคนนี้คู่กันนี่ คงสนุกพิลึก ฉลาดทั้งคู่ เหนื่อยแน่ๆ 555 o13
ป่าวคะ ถ้าได้นี่เพอรืเฟกเลยนะคะ อิอิ :z1:
-
:กอด1:พี่นายสุดหล่อ >_< o13จับคู่ได้เียี่ยมจริงๆ
แต่ไม่คิดว่านนท์จะจิ้นซะเองแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ ไม่ถึงตายหรอกนนท์ :laugh:
ปล.กลับมาอ่านอีกรอบที่สอง(มานค้าง >_____< มาต่อเร็วๆนะค้า)
อาวุธนี่ก็มีมุมกวนประสาทเหมือนกันแฮะ รู้สึกว่าตอนอยู่กับนนท์ จะช่างพูดเป็นพิเศษ
แหม..แต่พี่แกนี่ก็จับผิดจริงๆเลย พูดผิดนิดผิดหน่อยไม่ได้ คนที่ทำให้ประเด็นมันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมานี่ก็คืออาวุธนี่แหละ ช่างซักดีนัก อิอิ ถึงนนท์จะจงใจพูดถึงเรื่องอื่นให้อาวุธซักเอาก็เถอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหอะเหอะเหอเหอ งานนี้วัวพันหลักแน่นอน
-
ปวดหัวจริงๆ :เฮ้อ:
แบบนี้ถ้าไม่ฉลาดจริงคงฟังนนท์กับวุธคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ :really2:
สงครามจิตวิทยาชัดๆ :a5: (เหนื่อยแทนทั้งคู่เวลาคุยกันเลยอะ)
-
เวลาสารวัตรอาวุธกะนนท์คุยกันต้องคิดตามตลอด ปั่นพลังงานมาเลี้ยงสมองไม่ทันเรย แต่วินเซนต์ก้อใช่ย่อยนะ โจ้จะอยู่กะใครก้อคงตามไม่ทันแน่ ๆ
-
เหอะเหอะเหอเหอ งานนี้วัวพันหลักแน่นอน
แหะๆ ไม่รู้ความหมายเลยไปค้นข้อมูลมา ตรงใจมากมายค่ะ เยี่ยม!
ไม่ได้เจ้าตัวเอาวัวพันหลัก หมายถึง แม่สื่อแม่ชักที่สุดท้ายต้องเอาตัวเองไปเป็นภรรยาของชายที่ตนอาสาเป็นแม่สื่อให้
อาสาพูดชักเจ้า คนงาม
หวังว่าสาวเห็นตาม แต่งไว้
เหตุผันเปลี่ยนพลิกความ จำมอบ ตัวแล
คือหนุ่มพันหลักให้ สื่อต้องจำยอม
ห้า ห้า ห้า
หวังว่าอาวุธคงจะ ลดราวาศอก ให้นนท์นะคะ คงไม่ถึงกับต้อง มัดมือชก
แต่นนท์คงจะไม่คิดว่าตัวเอง เสียกำซ้ำกอบ เพราะคู่โจ้ก็เกือบจะไปกันได้ด้วยดี แถมด้วยคู่พี่วุธ แล้วยังมีคู้ตัวเองอีกต่างหาก แหน่ะ...ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว
-
เฮ้อ อาวุธกับคชานนท์คุยกันแบบน่าเหนื่อยตายกันทั้งคู่ หักเหลี่ยมชิงไหวชิงพริบล้ำลึกกันซะเหลือเกิน สู้วินเซนต์กับโจ้ไม่ได้ สั้น ชัดเจน
-
+1 สำหรับน้องนนท์ค่าาาา ในที่สุดก็ได้ออกโรงสักที อิอิ
นนท์นี่เหมือนธงรบนะ 555+ พูดวกไปวนมาจนคนฟังมึน (ของนนท์นี่ตั้งใจ แต่ของอิตาเสาธงนี่เป็นโดยธรรมชาติ55+) แต่อาวุธก็เก่งที่รับมือได้ และตามความเจ้าเล่ห์ทัน คึคึ
อยากจะเห็นพ่อสื่อโดนของจริงเข้า 555+
รอวันน้องนนท์ "พลาด"
มั่นใจยี่ห้อคชานนท์ดีนัก จัดการเลยพี่วุธ คนอ่านเชียร์
ส่วนวินเซนต์ อืมมม ถ้ารักภาณุวัตรจริง ๆ ก็คงจะดีไม่น้อย
คงต้องดูกันต่อไป ว่าจะออกหัวหรือก้อย จะร้ายหรือดี
แต่ว่าเป็นเป็นน้องนทีนี่น่า จะมีอะไรซับซ้อนกว่านี้หรือเปล่า
แล้วตอนที่อาวุธคุยกับวินเซนต์ อยากจะรู้จังว่าคุยกันเรื่องอะไร
คงเป็นเรื่องนทีแน่ ๆ แต่ทำไมเหมือนวินเซนต์ดูจะไม่พอใจที่อาวุธขุดเรื่องนี้ขึ้นมา ต้องมีอะไรแน่ ๆ แล้วจะเป็นการเข้าใจผิดเหรือเปล่าในเรื่องที่วินเซนต์เป็นคนฆ่านที เอ๊ะ หรือยังไง?
เพราะตอนที่วินเซนต์พูดเรื่องนที เหมือนไม่ค่อยพอใจที่ขุดเรื่องนทีมาพูด แล้วเหมือนไม่กลัวอาวุธด้วย คล้ายต่อว่าที่อาวุธขุดเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้เจ็บปวด? หรืออะไรยังไง อ๊ากกก ส์
สับสน งั้นรอติดตามค่า ^^
-
Awoot Chapter 17
คชานนท์รอจนอาวุธโทรศัพท์เสร็จจึงเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะชวนกลับนิวยอร์คและบอกถึงการตัดสินใจของเขาเรื่องการซื้อบ้านพักริมทะเลสาบที่อาวุธขอคำแนะนำ นายหน้าขายบ้านกลับไปได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่อาวุธยังเดินชมทัศนียภาพรอบๆ ราวกับชื่นชอบนักหนา
“พี่เลิกสนใจไอ้กระท่อมริมห้วยนี่ซะเถอะ ซื้อไว้ก็เสียเงินเปล่าๆ แพงก็แพง ต่อราคาก็ไม่ได้”
“ก็เล่นต่อเขาเป็นหมื่น ใครจะยอมลดให้” อาวุธตำหนิคชานนท์
“คุณพี่วุธครับ นี่มันวินเตอร์พอยด์ เมืองดันเคิร์ทนะครับ ราคาอสังหาริมทรัพย์ที่นี่ไม่บ้าเลือดขนาดนี้หรอก โบรคเกอร์มันอยากได้เงินเยอะเกินไป ผมรู้” คชานนท์ตอบ
“ไหนบอกว่าเก่งเรื่องซื้อหุ้นปั่นหุ้น ไม่ถนัดเรื่องซื้อบ้าน”
“ผมก็พอรู้บ้าง ก่อนมานี่ดูข้อมูลมาเหมือนกัน ไม่อยากให้พี่ผิดหวังที่อุตส่าห์ชวนผมมาเป็นเพื่อน ผมเป็นคนชอบช่วยเหลือคนครับ ถ้ามีใครต้องการความช่วยเหลือ ผมก็จะทำเต็มความสามารถ” คชานนท์แก้ตัว
“ไปได้น้ำขุ่นๆ” อาวุธส่ายหน้า “นนท์นี่เหมือนคมจริงๆ เลย”
“โนเวย์ โนสตรีท โนโร้ด ผมกับพี่คมนะหรือ ไม่มีทาง ผมไม่เจ้าชู้ ไม่เจ้าเล่ห์ ไม่ชอบหาเรื่อง ไม่นิยมใช้กำลัง ไม่ขี้หึง”
“แล้วที่คบคนนั้นคนนี้แล้วก็เลิก ไม่เรียกเจ้าชู้หรือ” อาวุธยังคงทำหน้าเคร่งขรึม พูดกับคชานนท์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เขาทิ้งผมต่างหาก” คชานนท์ยักไหล่ “ผมไม่เคยบอกเลิกใคร”
“นนท์ทำให้เขาทิ้ง ตั้งใจทำให้แฟนทนตัวเองไม่ได้ จะได้ไม่ต้องมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง พอเขาทนไม่ได้ก็จะไปเอง”
“พี่กำลังวิเคราะห์ผมใช่ไหมเนี่ย โดยใช้หลักการอะไรครับ หลักการของนักจิตวิทยา หรือหลักการของตำรวจ” คชานนท์อมยิ้ม สมองพยายามคิดอย่างรวดเร็วว่าจะตอบโต้อาวุธอย่างไรใน 'ยกนี้' ซึ่งเขารู้ว่าไม่ใช่ยกสุดท้าย เพราะการเดินทางขากลับนิวยอร์ค อาวุธคงไม่ปล่อยให้เขานั่งอยู่เฉยๆ แน่
“นนท์กลัวที่จะมีความสัมพันธ์” อาวุธหรี่ตา ยกมือขึ้นเท้าเอว กางขาออกเล็กน้อย ทำท่ายืนจังก้าให้คชานนท์รู้ว่าต้องการจะคุยอีกนานและจะไม่ให้อีกฝ่าย 'หาทางเอาตัวรอด' ไปได้ง่ายๆ เหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา
“แล้วพี่ไม่กลัวหรือไง”
“พี่ไม่กลัว เพียงแต่พี่ยังไม่เจอใคร หรือไม่คนที่พี่เจอก็มีเจ้าของแล้ว”
“ผมไม่กลัวหรอก เพียงแต่ผมไม่อยากมี” คชานนท์เบ้ปาก
“เลยอยากให้คนอื่นมี” อาวุธพูดต่อ
“ใครพร้อมก็ควรจะมี จะรอเวลาอยู่ทำไมล่ะ ใช่ไหมครับ สถานการณ์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน” คชานนท์ยักไหล่ “แต่ผมยังไม่อยากแต่งงาน พอมีครอบครัวผมจะเอาเวลาที่ไหนมาจัดการกับเรื่องพวกนี้ ผมยังเด็กนะครับคุณพี่ งานผมก็ล้นมือ เงินทองก็กำลังไหลมาเทมา ต้องรีบกอบโกย เขาบอกว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก มีโอกาสให้รีบคว้า”
“พี่ว่านนท์ไม่คิดจะมีมากกว่า อย่างที่บอก นนท์กลัวความสัมพันธ์ เลยชดเชยด้วยการจับคู่ให้คนนั้นคนนี้ เห็นคนอื่นมีความสุขแล้วก็บอกตัวเองว่ามีความสุขที่เห็นคนอื่นรักกัน” อาวุธวิเคราะห์คชานนท์
“ผมไม่ได้บอกตัวเอง ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ” คชานนท์ส่ายหน้า เร่ิมจะรู้แล้ว่าอาวุธกำลังต้องการจะสื่อสารอะไร ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเปิดเกมรุก “แล้วพี่ล่ะ ไม่สนใจจะใช้บริการหาคู่ของคชานนท์หรือครับ”
“พี่นึกว่านนท์ทำมาตลอด”
“ผมทำอะไร” คชานนทถามยอกย้อน
“จับคู่ให้พี่ไง”
“จับตั้งแตเมื่อไหร่ว๊า” คชานนท์ทำเสียงสงสัย เบือนหน้าไปมองทะเลสาบแล้วยกมือขึ้นเกาศีรษะ จงใจให้อาวุธเห็นว่าเขาเลี่ยงที่จะตอบ
...กับพี่วุธต้องใช้วิธีการแบบนี้ สงสัยดีนักเขาก็จะทำให้ยิ่งสงสัย ถ้าบอกว่าเขาจับคู่ เขาก็จะทำให้รู้สึกว่าถูกจับคู่...
...แต่คู่กับใครล่ะ พี่วุธเก่งก็จริง แต่ก็นึกออกได้ไม่ง่ายนักหรอก อย่างน้อยก็จนกว่าจะรักคนที่เขาจับคู่ให้จนถอนตัวไม่ขึ้นเสียก่อน...
...รับรองว่างานมีมีเฮ และได้เฮพร้อมกันหลายๆ คนด้วย เข้าทำนอง ขว้างระเบิดตูมเดียว นกร่วงลงมานอนพะงาบๆ กันหลายตัวเพราะทนพิษรักไม่ไหว ต้องเรียกคุณหมอคชานนท์คนเก่งมาจ่ายยาให้ ไม่งั้นจะไม่รอด...
“ใครหรือนนท์ กษิดิษฐ์หรือใคร” อาวุธถามเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
“ใครที่ว่านี่พี่คงสงสัยว่าเป็นภาณุวัฒน์” คชานนท์เลิกคิ้ว
“ด้วย งัั้นหรือ” อาวุธอุทาน
“พี่พูดเองนะ พี่บอกว่าผมจับคู่ให้” คชานนท์ยักไหล่
“พี่แค่ถามว่าคุณกษิดิษฐ์หรือใคร”
“ผมก็แค่ถามต่อว่า หรือใคร ที่พี่ถามนี่พี่หมายถึงภาณุวัฒน์หรือเปล่า” คชานนท์ตอบ “แต่ภาณุวัฒน์กับพี่นี่คนละแนวกันเลยนะ ผมจะจับคู่ให้ใครผมก็ดูตาม้าตาเรืออยู่หรอกครับ”
“แสดงว่านนท์ยอมรับแล้ว”
“พี่บอกว่าผมจับคู่ให้ พี่เป็นคนพูดเองต่างหาก ผมแค่ไหลไปตามหัวข้อการสนทนา” คชานนท์ยักไหล่อีกครั้ง
“พี่จะเลือกของพี่เอง นนท์ไม่ต้องมาช่วยหรอก และถ้าห่วงว่าพี่จะลืมนทีไม่ลง...” อาวุธขยับเข้ามาใกล้ น้ำเสียงเยือกเย็น หยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะลดเสียงให้เบาลง แต่พูดอย่างหนักแน่นว่า “เลิกคิดได้แล้ว นทีคืออดีต สิ่งที่ผ่านมาก็ต้องผ่านไป ตอนนี้ พี่คิดว่าพี่เจอคนที่จะมาแทนนทีได้แล้ว”
“ใครครับ” คชานนท์ถาม อยากจะรู้จริงๆ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเป็นแค่แผนหลอกล่อของอาวุธเท่านั้น
“เดี๋ยวก็รู้” อาวุธพูดแล้วหันหลังเดินหนีจากคชานนท์ทันทีพร้อมกับชี้มือไปที่รถเพื่อสื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าถึงเวลาเดินทางกลับ
“ว๊า เลยอดได้พูดบิงโก้” คชานนท์ส่งเสียงตามหลังอาวุธ และยืนมองเพื่อนพี่ชายชั่วอึดใจก่อนจะเดินตามช้าๆ “กว่าจะถึงนิวยอร์คจะต้องลับฝีปากกันอีกกี่ยกละเนี่ย เฮ้อ”
...คนที่จะแทนนทีได้ก็ต้องเหมือนนที เท่าที่เขาเห็นก็มีคุณนุซึ่งหน้าตาคล้ายกัน บุคลิกและนิสัยใจคอก็มีส่วนเหมือนบ้าง อาทิตย์ก็ด้วย แต่หน้าตาไม่คล้าย แล้วคนอื่นล่ะ ใคร ภาณุวัฒน์นะหรือ ไม่เหมือนแม้แต่นิดเดียว ส่วนวินเซนต์น้องชายคนละแม่ของนทีนั้น หน้าตา บุคลิก นิสัยใจคอไม่ใกล้เคียงเลย มีอย่างเดียวที่เหมือนกันคือดื้อรั้น เชื่อมั่นในตัวเองสูง...
เสียงร้องเพลงในห้องครัวดังลั่น ประสานกับเสียงอุปกรณ์ทำครัวกระทบกันจนภาณุวัฒน์กลัวว่าจะมีอะไรแตกเสียหาย วินเซนต์บอกว่าจะทำอาหารเย็นให้เขาทานเพื่อเป็นการ 'ฉลอง'
...ฉลองที่จะเป็นแฟนกัน...
...เขาไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบรับเพราะเอาแต่นั่งก้มหน้าเงียบ แต่วินเซนต์ก็ทึกทักเอาเองและไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น วินเซนต์พูดอะไรบางอย่างกับเขาเป็นภาษาอังกฤษที่เขาไม่เข้าใจ พอบอกให้แปลให้ฟังก็เอาแต่ยิ้ม...
…“เดี๋ยวอีกหน่อยคุณก็จะเข้าใจนะโจโจ้...
...วินเซนต์ชอบเรียกเขาว่าโจโจ้ ตอนนี้เพ่ิมคำว่า โจโจ้ซังเข้าไปด้วยเพราะวินเซนต์มีเชื้อญี่ปุ่น...
…“เวลาตระกูลผมรวมญาติกัน มันส์มากเลยรู้ไหม คุณลองคิดดู สี่ชาติ สี่ภาษา ทั้งถูกกัน ทั้งไม่ถูกกัน แต่ก็ยังชอบจะมารวมกันอยู่นั่นล่ะ แต่ว่าพอพี่ชายผมตาย ทุกอย่างก็เลยเปลี่ยนไป ตอนนี้เราห่างๆ กัน”...
...วินเซนต์ดูเศร้าเมื่อพูดถึงพี่ชาย เขาเองก็ไม่อยากจะซักเพราะกลัวพูดอะไรไม่ถูกใจ...
“Are you gonna stay with the one who loves you” เสียงฮัมเพลงของวินเซนต์ดังขึ้นเบาๆ หลังจากจบการร้องเพลงอื่นเสียงดังลั่น “Or you'll going back to the one you love”
ภาณุวัฒน์หยุดยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวและเงี่ยหูฟังเพลงที่วินเซนต์ร้อง แต่ทันใดพ่อครัวจำเป็นก็หยุดแล้วพูดขึ้นโดยไม่หันมามองคนที่ตัวเองพูดด้วย “ออกไปนั่งคอยที่โต๊ะนะโจโจ้ อย่าเข้ามา เดี๋ยวจะไม่เซอร์ไพรซ์”
“คุณทำอะไรทานครับ”
“เดี๋ยวก็รู้” วินเซนต์ตอบแล้้วยกหม้อลงจากเตาด้วยมือเปล่า เมื่อวางหม้อลงบนโต๊ะก็สะบัดมือ พร้อมกับกระโดดโหยง “โอ๊ยย ร้อนน”
ภาณุวัฒน์หัวเราะเบาๆ กับท่าทางตลกของคนตัวโต วินเซนต์หัวเราะตามแล้วยื่นมือออกมาแล้วพูดว่า “เป่าให้หน่อยสิครับโจโจ้”
“ใครบอกคุณยกเตาด้วยมือเปล่า ร้อนก็สมแล้วล่ะ”
“ใจร้ายจริงๆ” วินเซนต์เดินเข้ามาหาภาณุวัฒน์
“ผมจะออกไปคอยข้างนอก” ภาณุวัฒน์พูดแล้วหันหลังแต่ช้ากว่าวินเซนต์ที่คว้าแขนเอาไว้
“ไหนๆ ก็มาแล้ว มาช่วยกันซะเลย คุณไปเอาจานกับช้อนซ่อม เดี๋ยวผมจะไปเตรียมสถานที่” วินเซนต์พูดแล้วจับตัวภาณุวัฒน์หมุนมาเผชิญหน้ากัน ท่าทางไม่เหมือนจะออกจากห้องครัวเพื่อไปเตรียมสถานที่ทานอาหารตามที่พูด
“ขอบคุณนะครับที่ทำอาหารให้ทาน” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“อย่าเพิ่งขอบคุณสิครับ เอาไว้พูดตอนที่ทานเสร็จถึงจะถูก” วินเซนต์ยกนิ้วขึ้นแตะปากแดงๆ ของอีกฝ่าย
“แล้วไม่ออกไปเตรียมโต๊ะทานข้าวหรือครับ”
“เอาไว้ก่อน” วินเซนต์ตอบแล้วก้มหน้าลง พูดเสียงทุ้มต่ำ “โจโจ้ รู้ไหม ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน น่าตลกดีเหมือนกัน เพื่อนๆ ผมมารู้เข้าสงสัยหัวเราะเยาะกันสนุก”
“ไม่เห็นจะตลก ใครก็ทำกับข้าว”
...อาวุธก็ทำ ผู้ชายตัวโตๆ ยืนอยู่หน้าเตาและทำกับข้าวคล่องแคล่วจนเขาไม่อยากจะเชื่อ ส่วนวินเซนต์ดูเก้งก้าง แต่กลิ่นอาหารก็หอมพอสมควร แสดงว่าน่าจะอร่อย...
...มีแต่ผู้กองธงรบนั่นล่ะ ทำอะไรก็ไม่เป็น ชงกาแฟก็หกเลอะเทอะ...
“แต่ว่าบางครั้งคุณก็ต้องทำให้ผมทานบ้างนะ” วินเซนต์พูดยิ้มๆ “ผมทำเป็นไม่กี่อย่าง ฝึกมาแค่พอเอาชีวิตรอด”
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า
“โจโจ้ ฟังผมนะ” วินเซนต์ก้มหน้าลงมาใกล้ พูดเสียงนุ่ม “ผมอาจจะไม่เพอร์เฟ็ค แต่ผมก็มีดีเหมือนกัน คุณไม่ต้องห่วง อยู่กับผมคุณต้องมีความสุขแน่ เพียงแค่คุณเปิดใจและลืมเรื่องอื่นๆ ผมรู้ว่าคุณกำลังสับสน ผมรู้ว่าคุณไม่ค่อยจะอยากย้ายมาอยู่ที่นี่กับผมเท่าไหร่นัก”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ” ภาณุวัฒน์แทรก
“คุณตกอยู่ในสถาวะกดดัน จะอยู่กับคุณพี่ชายก็ไม่เหมาะ จะไปอยู่กับผู้ชายตัวเล็กๆ คนนั้นก็ไม่กล้า พอมาอยู่กับผมคุณก็กลัวว่าคุณพี่ชายจะไม่พอใจ ถ้ายังงั้น...”
“ถ้ายังงั้นอะไรครับ” ภาณุวัฒน์ถามวินเซนต์ด้วยความสงสัยเพราะจู่ๆ อีกฝ่ายก็ทิ้งท้ายไว้ไม่พูดต่อ
“ถ้ายังงั้น...” วินเซนต์ทำท่าคิด “ไปอยู่กับคุณย่าผมซักระยะไหม คุณต้องชอบแน่ บ้านคุณย่าสวยมาก บรรยากาศดี คุณย่าผมก็ใจดี คุณย่าเหงา”
“แต่ว่าผม...”
“เฉพาะช่วงนี้จนถึงตอนที่คุณจะเปิดเรียนเท่านั้นล่ะ ตอนนี้ผมไม่อยากทิ้งให้คุณอยู่หอพักคนเดียว บางทีผมต้องไปทำงาน” วินเซนต์พูดเร็วๆ “ผมกลัวคุณอดตาย”
“บ้า ผมทำกับข้าวเองเป็นหรอก” ภาณุวัฒน์เบ้ปาก
“แล้วจะไปซื้อของยังไงล่ะ ภาษาอังกฤษก็พูดไม่เป็น” วินเซนต์พูดยิ้มๆ
“ผมก็แค่เดินไปหยิบจากชั้นแล้วไปจ่ายเงิน ไม่ต้องพูดกับใครก็ได้”
“ผมเป็นห่วง” วินเซนต์ทอดเสียงอ่อนโยน “ผมไม่อยากให้คุณลำบาก ผมอยากดูแล ไปอยู่กับคุณย่าผมนั่นล่ะดีแล้ว อย่าดื้อนะครับ เด็กดี”
“ใครว่าผมเป็นเด็ก”
“งั้น ถ้าไม่ใช่เด็กก็มาทดสอบกันหน่อยซิ” วินเซนต์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำท่าจะถอดเสื้อภาณุวัฒน์เลยโดนผลักจนเซไปด้านหลัง
“ไปเตรียมโต๊ะทานข้าวเถอะครับ หิวแล้ว”
วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะอย่างแล้วมองภาณุวัฒน์ด้วยสายตาพราวระยับก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัวพร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
ภาณุวัฒน์มองตามหลังร่างสูงใหญ่นั้นอย่างครุ่นคิด วินเซนต์เป็นคนร่าเริง สนุกสนาน มีอารมณ์ขัน เขายอมรับว่าสบายใจเวลาอยู่กับวินเซนต์เพราะได้หัวเราะอยู่บ่อยๆ
...แต่เขาก็อดคิดถึงอาวุธไม่ได้ ผู้กองธงรบนั้นเขาก็คิดถึงแต่ก็เบาบางลงไปมาก แต่ความคิดถึงสารวัตรอาวุธกลับเพิ่มขึ้นเรืี่อยๆ...
จตุพลนั่งลงบนของกระถางต้นไม้ถอนหายใจด้วยความหนักใจ ตามองขึ้นไปยังชั้นสามของหอพักนักศึกษาในมหาวิทยาลัย เช่นเคย คชานนท์โทรศัพท์มาสั่งงานเขาอีกจนได้พร้อมกับข้อเสนอใหม่เป็นค่าตอบแทนจำนวนไม่น้อย
“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน คงไม่ถึงตายหรอกมั๊ง” จตุพลลุกขึ้นแล้วเดินไตรงยังประตูทางเข้าหอพัก แต่ก็ต้องหยุดทันใดเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของหนุ่มใหญ่คนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในหอพักนักศึกษา
“เฮ่ย อะไวะเนี่ย มาได้ไง” จตุพลหลบฉาก “ตกลงไอ้นนท์มันจะเอายังไงกันวะ งงฉิบหาย ตามมันไม่ทันจริงๆ” จตุพลบ่นแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรศัพท์ไปขอ 'คำปรึกษา'
ทันทีที่คชานนท์ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ฝ่ายนั้นก็เงียบไปครู่ใหญ่ จตุพลจึงถามว่า “ว่าไง จะเอาไงดี ศัตรูท่านสารวัตรอาวุธมาโผล่ทำไมที่นี่ เอ็งรู้มาก่อนใช่หรือเปล่านนท์ แต่เอ็งก็ยังส่งกวางน้อยมา กะจะให้เสือขย้ำ”
“ใครเป็นกวาง” คชานนท์ถาม “อ๋อ นายหรือเป็นกวาง ไม่ใช่มั๊ง เลิกหวาดระแวงไม่เข้าเรื่องเสียที”
“ไม่เป็นกวางแล้วจะเป็นอะไร จะให้เป็นเก้งหรือไงวะ” จตุพลกระชากเสียง “ที่มานี่ก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว หนีตำรวจไทยมาเจอซีไอเอ แต่กลับเจอทหารพ่วงตำแหน่งผู้ร้ายข้ามแดน ใครมันจะซวยเท่าจตุพลไม่มีอีกแล้ว”
“อย่าทำเป็นใจปลาซิวไปหน่อยเลย เข้าไปข้างใน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินเข้าไปให้ทันกันที่หน้าห้องพักยิ่งดี ถ้าเขาถามก็บอกว่ามารับภาณุวุฒน์แฟนของวินเซนต์”
“แล้ว...”
“แต่ภาณุวัฒน์คงไม่อยู่แล้วล่ะ”
“อ้าว แล้วให้มาทำไมวะ” จตุพลโวยวายเสียงลั่น “ขับรถมาตั้งใกล กว่าจะหาเหตุผลมาโกหกแฟนได้ก็แทบแย่ นี่อยู่มิลานยังอุตส่าห์โทรมาเช็คว่าอยู่ไหน บอกให้รีบกลับไปเฝ้าบ้าน นี่เห็นเราเป็นหมาหรือแฟนก็ไม่รู้”
“คอมมิสชั่นหุ้นน๊อกซ์วิลล์อินดัสตรีนะแจ๊คกี้นะ ท่องเอาไว้” คชานนท์พูด
“ตรูไม่ได้ชื่อแจ๊คกี้โว้ย”
“แจ๊คกี้คือคนที่จัดการเรื่องเรียนให้ภาณุวัฒน์แต่จัดการมั่วไปหมด พันตำรวจโทอาวุธเลยต้องมาทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก” คชานนท์พูด
“แกไม่ต้องมาขู่” จตุพลเสียงดังกว่าเดิม “ถ้าท่านสารวัตรจับได้ ไอ้แจ๊คกี้คนนี้ล่ะจะซักทอดว่าใครเป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลัง”
“คชานนท์ พ่อของคชานนท์ พ่อของท่านสารวัตรงั้นหรือแจ๊คกี้ คิดหรือว่าท่านสารวัตรจะเชื่อ”
“ไอ้นนท์ ไอ้เพื่อน...” จตุพลกัดฟันกรอด
“จงไปทำตามที่คชานนท์สั่งเดี๋ยวนี้ ทำตามที่บอก เชื่อหัวคชานนท์คนเก่งสิแจ๊คกี้ อย่าสงสัย อย่ามีคำถาม อย่าปฏิเสธการนำทางของคชานนท์” คชานนท์ทำเสียงพูดเหมือนกำลังสะกดจิตคน
“นนท์ แกนี่อายุไม่ใช่น้อยแล้วนะโว้ย ทำเล่นเป็นเด็กๆ”
“ยี่สิบเก้าย่างสามสิบ แก่ที่ไหน” คชานนท์ตอบเสียงร่าเริง
“แกนี่มันร้ายจริงๆ” จตุพลถอนหายใจ เสียงอ่อนลงราวกับจะยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
...ถ้าไม่่ใช่เพราะค่าตอบแทนสามเปอร์เซ็นต์ของค่าคอมมิสชั่นของน๊อกซ์วิลล์อินดัสตรีเขาไม่ทำเด็ดขาด...
...ทำอะไรก็ไม่รู้ ให้เข้าไปตามหาตัวภาณุวัฒน์เพื่อพาไปอยู่ด้วย แล้วไอ้เจ้านนท์ก็บอกว่าภาณุวัฒน์อาจจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว อะไรของมัน ไม่เข้าใจสมองของไอ้คนเจ้าแผนการณ์นี่จริงๆ เล๊ย ไหนจะต้องโทรศัพท์ไปหาท่านสารวัตรอาวุธเพื่อแกล้งทำเซ่อว่าตามหาภาณุวัฒน์ไม่เจออีก จะบ้าตาย...
::: End of Chapter 17 :::
-
“พี่จะเลือกของพี่เอง นนท์ไม่ต้องมาช่วยหรอก และถ้าห่วงว่าพี่จะลืมนทีไม่ลง...” อาวุธขยับเข้ามาใกล้ น้ำเสียงเยือกเย็น หยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะลดเสียงให้เบาลง แต่พูดอย่างหนักแน่นว่า “เลิกคิดได้แล้ว นทีคืออดีต สิ่งที่ผ่านมาก็ต้องผ่านไป ตอนนี้ พี่คิดว่าพี่เจอคนที่จะมาแทนนทีได้แล้ว”
พูดอย่างกะสารภาพรัก และย้ำว่าไม่ต้องคิดมากเรื่อง"คนรักเก่า" เลยนะคะคุณพี่ :o8:
...คนที่จะแทนนทีได้ก็ต้องเหมือนนที เท่าที่เขาเห็นก็มีคุณนุซึ่งหน้าตาคล้ายกัน บุคลิกและนิสัยใจคอก็มีส่วนเหมือนบ้าง อาทิตย์ก็ด้วย แต่หน้าตาไม่คล้าย แล้วคนอื่นล่ะ ใคร ภาณุวัฒน์นะหรือ ไม่เหมือนแม้แต่นิดเดียว ส่วนวินเซนต์น้องชายคนละแม่ของนทีนั้น หน้าตา บุคลิก นิสัยใจคอไม่ใกล้เคียงเลย มีอย่างเดียวที่เหมือนกันคือดื้อรั้น เชื่อมั่นในตัวเองสูง.
ฮ่าๆๆ ก็ไอ้คำว่าเชื่อมั่นในตัวเองสูงนี่แหละ ระวังตัวให้ดีเลยนนท์ ยิ่งไปกวนใจพี่แกมากเท่าไหร่ จะสะดุดใจเข้าสักวัน
คิดถึงตอนที่ธงรบบ่นเลย ฮ่าๆ เหมือนคุณนุจริงๆ ระวังงงงงงงงงงง
..แต่เขาก็อดคิดถึงอาวุธไม่ได้ ผู้กองธงรบนั้นเขาก็คิดถึงแต่ก็เบาบางลงไปมาก แต่ความคิดถึงสารวัตรอาวุธกลับเพิ่มขึ้นเรืี่อยๆ...
เอร้ย! อย่าเชียวนะน้องโจ้ คนนั้นรักไปก็ช้ำซะเปล่าๆ เย็นชาก็เท่านั้น เจอคนที่ช่างเอาใจใส่เหมือนวิน เหมาะสมกันดีออก
“จงไปทำตามที่คชานนท์สั่งเดี๋ยวนี้ ทำตามที่บอก เชื่อหัวคชานนท์คนเก่งสิแจ๊คกี้ อย่าสงสัย อย่ามีคำถาม อย่าปฏิเสธการนำทางของคชานนท์” คชานนท์ทำเสียงพูดเหมือนกำลังสะกดจิตคน
ฮ่าๆๆๆ ฮามาก คิดได้นะมุขสะกดจิต นึกภาพนนท์กำลังถือเหรียญเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาออกเลย
-
คุณคฑาฯ
ตอนแรกอยากให้อาวุธคู่กะภานุวัฒน์
ตอนนี้เปลี่ยนใจมากๆ ให้คู่กับคชานนท์ดีกว่า เจ๋งที่สุดแล้ว
"ตอนนี้ พี่คิดว่าพี่เจอคนที่จะมาแทนนทีได้แล้ว"
หมายถึงใคร... อยากรู้ อยากรู้
:z3:
-
เฮ้อ อยากรู้จังว่า สารวัตรอาวุธ เลือกใครไว้ในใจ
ใช่คุณพ่อสื่อหรือป่าว :impress2:
-
แต่ว่า ถ้าอาวุธ กับ นนท์คู่กัน เดี๋ยวก็มีมวยระหว่างอาวุธ กับ อธิคม อีกหรอก ถึงปากบอกรำคาญน้องแต่ยังไงก็รักน้องห่วงใยน้องแหละ
แต่ก็แบบว่า เดาไม่ออก บอกไม่ถูก ห้าๆๆๆๆ เพราะว่าเหมือนเรื่องยังไม่นิ่ง แต่เหมือนดูๆๆ อาวุธอาจจะชอบ นนท์ หรือเปล่า ยังไง
เหมือนคู่วินเซนต์ กับ โจ้ ก็โออยู่
-
เชียร์สารวัตรกับน้องโจ้
นายนนท์ไปรับมือกษิดิษฐ์
น่าจะสมน้ำสมเนื้อมากกว่า
+1
-
เมื่อกามเทพมาจัดการถึงถิ่น อะไร ๆ มันจะง่ายเหมือนที่คิดหรือไม่
มาลุ้นกันต่อ หัวใจเริ่มหวั่นไหว คิดถึงพี่วุธมากกว่าใคร หรือว่าจะสำเร็จ
ลุ้น ๆ ๆ ๆ
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นายครับ
-
+1 แปะไว้ก่อน
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้นนท์คู่วุธ และโจ้คู่วินเซนมากๆเลยอ่ะ กรี๊ดๆๆๆๆๆ
-
คิดเหมือนความเห็นข้างบนเป๊ะๆ เลยค่ะ :m2:
-
น้องโจ้ก็หวั่นไหวไปตามแรงลม เดาใจไม่ถูกเลย :really2:
อยากเห็นคชานนท์โดนอาวุธลงโทษนะครับ :oo1:
:pig4:
-
ถ้าวุธกับนนท์คู่กันก็ต้อง :mc4: กันหน่อย
แบบใครจะปราบนนท์ได้ถ้าไม่ใช่วุธจริงปะละ
แต่แอบอยากให้วุธลงโทษนนท์เหมือนกันอะ
-
2 ตอนรวด.....เอาไงดี..สับสนวุ่นวายกันดีแท้
น้องโจ้ของพี่...จะเจอรักแท้ไหมหนอ พี่ล่ะห่วงจริงๆ(เดาใจคนแต่งลำบากเหลือเกิน)
-
ทำไมเราไม่เคยคิดถึง นนท์คนเก่งกับอาวุธเลยนะ สมกับสุดๆ ใครจะทันกันเท่าคู่นี้
-
เหมือนบางครั้งติดตามเรื่องของคุณ นาย มาตั้งนานตั้งแต่ภาคแรก รุสึกว่า เหมือน ภาพพจน์ลักษณะตัวละครของ คชานนท์ ยังออกมาไม่เต็มที่ เพราะว่า ออกมาแบบ แวบๆๆ ซึ่งเดาไม่ออกว่า ควรจะเป็น รับ หรือ รุก แม้ว่าจะมีการบอกว่า หน้าตาคล้ายอธิคม แต่ว่า บางเรื่องบางรายละเอียดบางลักษณะ ของคชานนท์ ก็เหมือนรับที่ดีเหมือนกัน ไว้ รอคุณนายมาเฉลยนะครับ
-
“พี่จะเลือกของพี่เอง นนท์ไม่ต้องมาช่วยหรอก และถ้าห่วงว่าพี่จะลืมนทีไม่ลง...” อาวุธขยับเข้ามาใกล้ น้ำเสียงเยือกเย็น หยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะลดเสียงให้เบาลง แต่พูดอย่างหนักแน่นว่า “เลิกคิดได้แล้ว นทีคืออดีต สิ่งที่ผ่านมาก็ต้องผ่านไป ตอนนี้ พี่คิดว่าพี่เจอคนที่จะมาแทนนทีได้แล้ว”
>>>
กรี๊ดดดดดดดดดดด เค้าเป็นใครค้าาาพี่วุธ บอกมานะ ๆ หุหุ
ใช่พ่อสื่อไหม กรากกกกกกก
ปกติอาวุฒิจะทื่อ ๆ นะแบบเงียบ ๆ เถรตรง แต่อิิท่าทีแบบนี้อ่านแล้วมัน
แอร๊ยยย เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ยพี่วุธ มีมาดแบบนี้ด้วย กรี๊ดดดด
ส่วนวินเซนต์ก็ดีเหมือนกันนะ บางทีสิ่งที่ได้รับรู้มาก่อนหน้านั้นก็อาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ำได้
ดูวินเซนต์ใส่ใจภาณุวัตรมากพอสมควรนะแถมยังให้ภาณุวัตรไปอยู่กับคุณย่าอีกเพื่อความสบายใจ จะเป็นเพราะรักภาณุวัตรจริง ๆ หรือเปล่า รอลุ้น ถ้ารักภาณุวัตรจริง ๆ ก็น่าจะไว้ใจให้เป็นคนดูแลภาณุวัตรได้ หน้าตาดี+เก่ง (แต่แอบหื่นเหมือนกันนะเนี่ย วินเซนต์55 ปากว่า มือก็ึถึงด้วย)
ส่วนจตุพล 555 + เห็นแก่ของล่อจริง ๆ นนท์เอาอะไรมาล่อก็ทำตามหมด 555555
-
ขอให้น้องโจ้เจอคนที่ดีแล้วก็รักน้องจิงๆสะที่ก็พอใจแล้วค่ะ
พี่สาวรักน้องโจ้มากๆค๊าบ
-
Awoot Chapter 18
หลังจากจบการสนทนากับจตุพลจอมโวยวาย คชานนท์ก็โทรศัพท์ไปรายงานความคืบหน้าให้ 'ผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง' อีกคนได้รับทราบ
“ผมเก่งไหมป๋า ทำให้นาวาอากาศเอกจักราวุธปรากฎตัวที่หอพักมหาวิทยาลัยนิวยอร์คได้” คชานนท์หัวเราะ “เงินนี่มันมีอำนาจยิ่งใหญ่จริงๆ เลย แค่เสนอผลประโยชน์ให้ ยังจับต้องไม่ได้ด้วยซ้ำ ก็ทำตามที่ผมบอกซะแล้ว”
“เออ เอ็งเก่ง” ปลายสายที่อยู่กรุงเทพฯ ตอบเสียงประชดประชัด
“แต่พอเรื่องนี้เสร็จ พ่ออย่าลืมสัญญาก็แล้วกัน”
“เออๆ พ่อรู้ว่าแกรัดกุม ถึงกับอัดเสียงพูดพ่อเอาไว้” ผู้เป็นบิดากระแทกเสียง
“แล้วพ่อก็รายงานนายใหญ่ด้วยนะครับว่า งานนี้ไม่พลาดแน่”
“ให้พ่อเตือนท่านนายใหญ่เรื่องที่สัญญากับแกด้วยหรือเปล่านนท์” อดิศัยประชดลูกชายคนเล็ก
“อืม เตือนหน่อยก็ดีครับ ถึงผมไม่ได้อัดเสียงเอาไว้เพราะไม่นึกว่าจะโดนโกง แต่เตือนความจำไว้หน่อยก็ดี”
“ไอ้นนท์ เอ็งบังอาจมาว่าพ่อแบบนี้หรือ” อดิศัยโวย
“ผมว่าอะไร” คชานนท์ถามย้อนแบบที่เคยทำบ่อยๆ
“แกว่าพ่อขี้โกง”
“พ่อได้ยินผมพูดยังงั้นหรือ ผมพูดที่ไหนพ่อ” คชานนท์แย้ง “พ่อพูดเอง เออเอง คิดมากไปเอง”
“กวนประสาท ใครเลี้ยงแกมาให้เป็นแบบนี้วะ” ผู้เป็นพ่อบ่น
“ผมฉลาดของผมเอง” คชานนท์หัวเราะชอบใจ
“กวนประสาทโว้ย ไม่ใช่ฉลาด”
“อ้อ ถ้างั้นก็คงเป็นเพราะผมเรียนรู้มาจากครอบครัวล่ะครับ ไม่เคยได้ยินหรือพ่อ เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่เกิด เอ๊ย ไม่ใช่ ผมจำสุภาษิตผิดอัน” คชานนท์ทำเสียงจริงจัง “ลูกไม้ หล่นไม่ไกลต้น”
“ไอ้...” อดิศัยนึกหาคำจะว่าลูกชายแต่นึกไม่ออก
“แต่เรื่องหาเงิน ผมเรียนรู้เอง”
“ไอ้ลูกหน้าเลือด” คราวนี้ผู้เป็นพ่อนึกคำออกทันใด
“พ่อเลิกว่าผมได้แล้ว”
“ไม่ได้ว่าโว้ย” อดิศัยแทบจะตะโกน “ด่า พ่อไม่ได้ว่า พ่อด่าแก”
“ลูกดีๆ อย่างนี้หาได้ที่ไหนครับคุณพ่อ”
“แกทำให้สำเร็จก็แล้วกัน อย่าให้พลาด ถ้าเรื่องไอ้วุธไม่จบพ่อก็ไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข ไอ้คุณพ่อมันก็ถามทู๊กวัน กลัวลูกจะขึ้นคาน อะไรนักหนากับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ส่วนไอ้คุณลูกก็ไม่ลืมแฟนเก่าเสียที ลืมคนๆ เดียวนี่มันยากเย็นขนาดไหนวะ” อดิศัยบ่น
“นั่นสิ” ลูกชายคนเก่งตอบทันที
“นนท์ แกไม่ต้องมาประชด”
“ผมประชดอะไร”
“แกประชดว่าพ่อไม่ลืมแม่”
“พ่อได้ยินผมพูดยังงั้นหรือ เอาอีกแล๊ว พูดเองเออเองอีกแล้ว” คชานนท์โวย “พอแค่นี้ก่อนนะครับพ่อ ผมมีเรื่องอื่นที่สำคัญจะต้องโทรไปคุยกับคนนั้นคนนี้” คชานนท์ตัดบท “อ้อ บอกพี่ชายผมด้วยว่่าทำตัวดีๆ อย่าเพิ่งยกกำลังเข้าตีกองทัพบก ทหารเขามีรถถัง ลำพังตำรวจกับปืนพกสู้เขาไม่ไหวหรอก แล้วก็อย่าสร้างปัญหาเหมือนพี่ธง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอีกคราวนี้ คชานนท์ไม่่ช่วยอีกแล้ว”
คชานนท์อมยิ้มแล้ววางสาย แต่ก็ทันได้ยินเสียงอู้อี้ของผู้เป็นพ่อโวยวายดังออกมาจากเครื่องโ่ทรศัพท์ว่า
“แกว่าเรื่องคุยกับพ่อไม่สำคัญหรือไงวะ ไอ้นี่กวน วอนโดนเตะซะแล้ว”
“ผู้ชายอะไรน่ากลัวฉิบหาย นี่มันความซวยหรือกรรมเวรอะไรของไอ้จตุพลวะ เจอแต่คนน่ากลัว ท่านสารวัตรกับอีตาวินเซนต์ไม่พอ มาเจอทหารอากาศหน้าดุเข้าอีก เพราะไอ้เจ้านนท์คนเก่งคนเดียว มันคิดจะเป็นหัวหน้าทีม Mission Impossible หรือไงวะ แล้วภาณุวัฒน์นี่มาเกี่ยวอะไรด้วย เด็กเขาอยากอยู่ที่นี่ จะให้ไปอยู่กับเราได้ยังไง คุณดาร์ลิ่งเราก็ยิ่งดุ ซวย ซวยจริงๆ เจอแต่คนดุๆ” จตุพลเดินบ่นพึมพำมาที่รถของตัวเองหลังจากผ่านประสบการณ์ที่เจ้าตัวเรียกว่า 'เฉียดตาย' มาเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา “เกิดมาเพิ่งเคยเห็นปืนใกล้ๆ แบบนี้ นี่แค่ขู่นะ ถ้าโดนยิงจริงๆ คงฉี่ราด” จตุพลยังคนบ่นต่อ แต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเดินถึงรถแล้วเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนกอดอกพิงรถของเขาอยู่
“ท่าน...” จตุพลเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่วก่อนจะรีบพูดออกมาว่า “ผมทำตามคำสั่งคชานนท์นะครับท่านสารวัตร แต่ภาณุวัฒน์ไม่ยอมไปกับผม คือว่าพอดีมีคน...” จตุพลตอบอย่างรวดเร็ว แต่วินาทีถัดมาก็อยากจะตบปากตัวเองนักเพราะความจริงเขาต้องพูดว่า ไม่เจอภาณุวัฒน์ แต่เจอคนอื่น ท่าทางไม่น่าไว้ใจ
“มีใคร” อาวุธถามเสียงเข้ม
“มีคนมาพาตัวไป” ความกลัวอาวุธทำให้เขาพูดผิดๆ ถูกๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจอกับอาวุธโดยไม่คาดคิดเช่นนี้ คำพูดที่เคยเตรียมเอาไว้ตามบทที่คชานนท์บอกมาเลยเพี๊ยนไปบ้าง
“พาตัวไป” อาวุธอุทาน “ใคร ชื่ออะไร”
“ผมก็ไม่รู้ เอ๊ย ไม่ทราบเหมือนกันครับ วินเซนต์บอกว่าเป็นญาติ จะพาไปอยู่กับย่าของเขาที่นิวซิตี้” จตุพลรีบตอบ และอีกครั้งก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองเพราะจำบทผิด ความจริงเขาควรจะพูดว่า ผู้ชายคนนั้นบอกว่าเป็นญาติของวินเซนต์
“ไปทำไม”
“ผมก็เพิ่งบอกว่าไปอยู่กับย่า” จตุพลพูดเสียงเบา ทำเป็นใจดีสู้เสือทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ควรพูดจายอกย้อน แววตาของอาวุธแข็งกร้าวขึ้นทันที จตุพลจึงรีบพูดต่อให้จบเพราะกลัวว่าจะลืมบท “อ้อ ชื่อเขาเหมือนๆ ท่านสารวัตรนี่ล่ะครับ ท่าทางเป็นตำรวจเหมือนกันเสียด้วย”
“จักราวุธ” อาวุธพึมพำ
“ใช่ๆ ครับ จักราวุธ ตัวสูงพอๆ กับท่านสารวัตรนี่ล่ะครับ แต่ผมว่าท่านสารวัตรสง่าผ่าเผยกว่า หุ่นดีกว่า หนุ่มกว่า” จตุพลรีบตอบพร้อมกับชมอาวุธ “แต่ไม่ใจดีเหมือนสารวัตร คนอะไรดุเหมือนเสือ ผมคุยด้วยดีๆ พี่แกเล่นชักปืนออกมาขู่เลยครับผม”
อาวุธผละจากจตุพลและเร่งเดินตรงไปยังประตูทางเข้าหอพักนักศึกษาอย่างรวดเร็ว จตุพลได้โอกาสรีบกระโดดขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
“พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย ลูกเพิ่งโกหกตำรวจมือหนึ่งของ DSI ไป ถ้าโดนจับได้ลูกอาจจะไม่รอด” จตุพลขับรถไปพึมพำไปแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อรายงาน 'ผู้สั่งการ'
เมื่อคชานนท์รับสายโทรศัพท์ก็รีบพูดขึ้นทันทีว่าสารวัตรอาวุธเพิ่งคุยกับตัวเองเมื่อครู่ ขณะนี้กำลังเดินทางไปที่หอพักมหาวิทยาลัย แต่จตุพลโวยวายว่าไม่ทันการเสียแล้วเพราะอาวุธเพิ่งแยกกับเขาเมื่อครู่
“เอ๊ะ ทำไมไวปานติดจรวด เพิ่งคุยกันเมื่อกี้ แสดงว่าพี่วุธโกหก” คชานนท์พูด
“แกบอกให้ท่านสารวัตรมาที่นี่หรือนนท์ แกคิดจะสังเวยท่านด้วยหัวของไอ้แจ๊คกี้คนนี้หรือไงวะ” จตุพลโวยวาย
“เปล่า” คชานนท์ปฏิเสธ “พี่วุธกำลังตามคดีนาวาอากาศเอกจักราวุธอยู่”
“”อ้าว” จตุพลเสียงลั่น กำลังจะอ้าปากโวยวายต่อแต่คชานนท์รีบพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“แล้วพูดตามบทหรือเปล่า”
“พูดสิวะ ทุกอย่างที่แกเสี้ยมสอน ไม่มีขาดตกบกพร่อง”
“ก็เพิ่งบอกไป ทำไมจำได้หมดเร็วนัก แน่ใจนะว่าไม่พลาด พูดต่อหน้าพี่วุธกับโทรศัพท์ไปบอกนี่มันมีระดับความตื่นเต้นต่างกัน” คชานนท์ทำเสียงสงสัย
“แกอย่าลืมสัญญาก็แล้วกัน” จตุพลรีบทวงเพราะกลัวไม่ได้รับค่าตอบแทน “อุตส่าห์เสี่ยงตายขนาดนี้ แกรู้หรือเปล่า คุณพี่ทหาอากาศหน้าดุคนนั้นไม่ใช่ย่อยนะโว้ย อารมณ์รุนแรง พูดด้วยดีๆ พี่ยกปืนขึ้นมาขู่เฉยเลย ฉี่แทบราด”
“ปากนายพูดไม่เข้าหูเขานะสิ” คชานนท์ไม่เชื่อ
“แล้วจะให้พูดยังไงวะ ก็พี่แกเล่นมาโผล่แบบไม่ให้ตั้งตัว นี่ไม่ได้เตรียมบทพูดมา ต้องแต่งสดๆ จะให้เข้าหูทุกประโยคได้ยังไง ว่าแต่ว่า นี่ยังสงสัยอยู่ว่ามาทำไม เกี่ยวอะไรด้วยกับต้องมารับตัวภาณุวัฒน์ ดุขนาดนั้น สงสารน้อง เห็นอยู่กับท่านสารวัตรอาวุธที่ดุแบบนิ่มๆ ก็ดูหงอจะแย่ มาเจอคนนี้ สงสัยต้อง...”
“ฉี่ราดเหมือนจตุพล” คชานนท์หัวเราะลั่น
“ไอ้นนท์ ยังมาทำเป็นอารมณ์ดี นี่เพื่อนโดนปืนขู่เลยนะโว้ย เห็นปืนเต็มๆ ห่างไม่ถึงสองเมตร” จตุพลโวยวาย “ทำไมจะไม่ตื่นเต้น ปืนนะโว้ยนนท์ ปืน ไม่ใช่สากกะเบือ”
“อ๋อ นี่ถ้าเป็นสากกะเบือกแล้วคงอ้าปากคอยเพราะชอบใช่ไหม” คชานนท์หัวเราะไม่หยุด
“ไอ้...”
“ลืมไปแล้วหรือว่าคชานนท์เป็นน้องชายตำรวจบ้าเลือด เห็นปืนมาตั้งแต่เด็ก เพื่อนพี่ชายก็ตำรวจทั้งนั้น เอาเถอะ แล้วจะปลอบใจด้วย membership ของ Stanley Club ซักปี”
“แกนี่ชอบติดสินบนจริงๆ เลย” จตุพลหยุดโวยวายเมื่อรู้ว่าจะได้ 'ของแถม'
“และนายก็รับทุกครั้ง” คชานนท์ยังคงพูดไปหัวเราะไป “คนหน้าเงิน”
“ใครบอก” จตุพลกระแทกเสียง “ที่ทำอยู่นี่เพราะกลัวท่านสารวัตรฆ่าทิ้งต่างหาก นี่คุณพี่แกจะหมายหัวจตุพลหรือเปล่าก็ไม่รู้”
อาวุธเข้ามายืนอยู่กลางห้องพักของวินเซนต์และกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างพิจารณา ประตูหอพักของมหาวิทยาลัยไม่แน่นหนาทำให้เขาสามารถใช้ความสามารถเฉพาะตัวที่ฝึกฝนมาเปิดเข้ามาได้โดยง่าย ไม่มีใครอยู่ในห้องแม้แต่คนเดียว กระเป๋าเดินทางและสิ่งของสวนตัวของภาณุวัฒน์วางอยู่อย่างเป็นระเบียบแสดงให้เห็นว่าภาณุวัฒน์ยังคงพักอยู่ที่นี่ อาวุธเดินเข้าไปในห้องครัวและห้องน้ำเพื่อตรวจดูทุกอย่าง ทำให้เขาสันนิษฐานได้ว่าเจ้าของห้องได้ออกจากห้องไปแล้วอย่างน้อยก็เกินหนึ่งชั่วโมง
...จตุพลโกหกเขาทำไม ท่าทางก็กลัวเขาอยู่ไม่ใช่น้อยแต่กลับกล้าที่จะโกหก...
...หรือว่า...
...คชานนท์ นี่จะเป็นแผนของคชานนท์หรือเปล่า นี่คชานนท์คงคิดว่า พอเขารู้ว่าภาณุวัฒน์อาจจะมีภัยเขาก็รีบมา ต้องใช้แน่ๆ ตอนนี้เขาติดกับของคชานนท์เข้าไปแล้ว ป่านนี้พ่อตัวดีคงนั่งอมยิ้มอยู่ที่ไหนซักแห่ง...
อาวุธเดินออกจากห้องพักของวินเซนต์เพื่อลงมายังล๊อบบี้ของหอพัก เขาแสดงรูปภาพของจักราวุธและสอบถามนักศึกษาห้าคนที่นั่งอยู่ที่ล๊อบบี้เกี่ยวกับการปรากฎตัวของนาวาอากาศเอกจักราวุธ คำตอบที่ได้รับทำให้เขาแปลกใจ จักราวุธมาที่นี่จริง อย่างน้อย จตุพลก็พูดความจริงบ้างจักราวุธเป็นที่สังเกตุได้ง่าย นักศึกษาสาวสามคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าจักราวุธเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาและบุคลิกดึงดูดความสนใจ นักศึกษาคนที่สี่บอกว่าท่่าทางน่าเกรงขรามคล้ายกับเขาด้วยซ้ำ
...คชานนท์อีกแล้วหรือ แต่คชานนท์จะทำแบบนี้ทำไม เกี่ยวอะไรกับการเป็นกามเทพที่คชานนท์กำลังเล่นบทบาทอยู่ตอนนี้ คชานนท์ไปรู้จักจักราวุธได้ยังไง...
...จริงสิ คชานนท์รู้จักกับชัยชนะ แต่คชานนท์จะมีความสามารถในการตามตัวจักราวุธได้เชียวหรือ ถ้าทำได้ก็เรียกว่าคชานนท์เก่งกว่าตำรวจไทยทั้งกรม...
อาวุธเก็บรูปภาพของจักราวุธเข้ากระเป๋าเสื้อและเดินไปที่รถช้าๆ ตอนนี้เขาต้องคิดหนักว่าจักราวุธ วินเซนต์ และนทีเกี่ยวข้องกับอย่างไร
...และคชานนท์มีจุดประสงค์อะไรที่ 'จัดการ' ให้จักราวุธมาหาวินเซนต์ที่นี่ ทั้งที่ชัยชนะเองก็บอกว่าวินเซนต์กำลังตามเรื่องจักราวุธอยู่เหมือนกัน...
...แต่ก็ไม่แน่ สองคนนั่นอาจร่วมมือกัน วินเซนต์เป็นซีไอเอ ไม่เช่นนั้นจักราวุธคงไม่สามารถหลบอยู่ในสหรัฐอเมริกาได้นานถึงขนาดนี้ วินเซนต์อาจทำเป็นว่ากำลังตามเรื่องของจักราวุธแต่ความจริงแล้วให้ความช่วยเหลือ...
ภาณุวัฒน์ลงจากรถของวินเซนต์ช้าๆ และแหงนหน้ามองบ้านทรงธีโอดอร์สีขาวหลังใหญ่อย่างไม่เชื่อสายตา วินเซนต์เดินมายืนอยู่ข้างหลัง มือแตะไหล่ทั้งสองข้างของภาณุวัฒน์และพูดขึ้นเบาๆ ว่า
“อยู่ที่นี่ซักพักจนกว่าจะเปิดเรียน”
“เปิดเรียน” ภาณุวัฒน์หันมามองวินเซนต์
“ผมเพิ่งลงเรียนภาษาอังกฤษคอร์สพิเศษให้คุณ” วินเซนต์ยิ้มบางๆ “เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันนี่ล่ะ คุณพักอยู่ที่หอพักกับผม ไม่ต้องไปไหน ลืมเรื่องมหาวิทยาลัยของคุณไปเลย NYU ดีกว่าเยอะ”
“แต่ว่า...”
“เรียนภาษาอังกฤษให้เก่งแล้วสอบ TOEFL อีกที เอาให้ได้คะแนนผ่านเกณฑ์ เปิดเทอม Fall รับรองว่าได้เรียนแน่ เอกสารทุกอย่างผมจะให้เขาส่งมาจากเมืองไทย”
“ส่งมาจากเมืองไทย” ภาณุวัฒน์ทวน “คุณจะทำได้ยังไง ผมให้เอกสารคนชื่อแจ๊กกี้ไปหมดแล้ว”
“ลืมไปแล้วหรือว่าผมทำงานอะไร เอกสารพวกนี้ขอให้ออกใหม่ได้ทั้งนั้น เรื่องขี้ผง รู้หรือเปล่า คำขวัญของหน่วยผมคือ impossibility is not the question” วินเซนต์พูดแล้วหัวเราะเบาๆ
“หมายความว่ายังไงครับ” ภาณุวัฒน์ไม่เข้าใจ
“อย่าเพิ่งรู้เลย”
“ผมอยากรู้นี่ครับ”
“เดี่ยวก็รู้เองน่า”
“คุณชอบทำตัวลึกลับ ไหนบอกว่าเป็นคนตรงไปตรงมา” ภาณุวัฒน์เบ้ปาก ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่วินเซนต์กลับเห็นว่าน่ารัก
“ผมพูดตรงๆ แล้วไงว่าอย่าเพิ่งรู้เลย” วินเซนต์ห่อไหล่พร้อมกับแบะแขนออกทั้งสองข้าง ทำท่าทางเหมือนคนอเมริกัน “เอาไว้เรียนภาษาอังกฤษให้เก่งๆ เดี๋ยวก็เข้าใจได้เอง”
“แล้วมหาวิทยาลัยจะรับผมหรือครับ มีเวลาไม่มาก” ภาณุวัฒน์ถอนหายใจ เปลี่ยนเป็นสีหน้ากังวล
“อย่าห่วงไปเลยน่า ผมรู้จัก Admission Director ดี รับรองว่าได้เรียนแน่ แต่อย่างน้อย ภาษาอังกฤษต้องดีกว่านี้”
“ใครหรือครับ”
“Admission Director ผู้อำนวยการแผนกรับนักศึกษา”
“คุณไปรู้จักเขาได้ยังไงครับ แล้วคนขนาดผู้อำนวยการเขาจะยอมฟังคุณหรือครับ”
“ผมมีเส้นสาย บอกแล้วไงว่า impossibility is not the question”
“ถึงบอกแล้วผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คุณไม่ได้แปลให้ฟังด้วยนี่นา” ภาณุวัฒน์ทำปากยื่น
“ทำปากเหมือนนกกระจอกเทศ” วินเซนต์ยิ้มกว้างจนตาหยี “แต่ก็น่ารักดี อ้าว ตอนนี้เปลี่ยนมาทำหน้าเป็นหมีโคล่าซิ คุณย่าผมชอบตุ๊กตาหมี คุณทำตัวน่ารักเข้าไว้นะ คุณย่าชอบเด็กเรียบร้อย ไม่แน่นะ คุณยาอาจเก็บคุณไว้นี่ ไม่ยอมให้ไปไหน”
“หยุดล้อผมเป็นหมีได้แล้ว”
“อ้อ เสื้อตัวนี้” วินเซนต์ตบหน้าอกของภาณุวัฒน์เบาๆ “เลิกใส่ได้แล้ว มันตัวใหญ่เกินไป หาที่พอดีตัว จะได้ไม่โดนล้อว่าเป็นหมีโคล่า”
“เดี๋ยวคุณก็ล้อผมเป็นอย่างอื่นอยู่ดี”
“ก็น่าล้อนี่นา” วินเซนต์หัวเราะแล้วจูงมือภาณุวัฒน์ขึ้นบันไดหน้าบ้าน แต่เมื่อหยุดยืนหนาประตูจึงก้มหน้าลงพูดกับอีกฝ่ายว่า “อ้อ คุณย่ายังไม่รู้ว่าหลานตัวเองมีรสนิยมชอบของแปลก เพราะฉะนั้น ต้องวางมาดกันหน่อย ต่อหน้าคุณย่า เราคงสวีทกันไม่ได้นะครับโจโจ้ ห้องก็คงต้องนอนกันคนละห้อง แต่ไม่ต้องกลัวเหงา ดึกๆ ผมจะย่องไปหา”
“บ้า สวีทที่ไหน” ภาณุวัฒน์พึมพำ ตามองประตูนิ่ง รู้สึกใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันใด ส่วนวินเซนต์เอาแต่หัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะที่เอื้อมมือไปกดกริ่ง
::: End of Chapter 18 :::
-
น่าร๊าาาาาาก ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
มองไปมองมาอีตาวินเซนต์ก็อารมณ์ขันเยอะดีนะ
เด็กขี้เหงาอย่างภานุอยู่กับคนแบบนี้ถึงจะดี...เริ่มชอบวินเซนต์ตรงหยอดเก่ง
และหยอดตรงจุดไม่มีอ้อม...อ่านแล้วขำดี...ชอบ
-
สารวัตร เริ่มจับทางนนท์ได้แล้ว สารวัตรสู้ๆ
-
ฮ่าๆ วินเซนต์น่ารักอ่ะ
-
ตัวละครเริ่มพัวพันกันรุงนัง งง 55
แต่อยากจะบอกพี่นายว่า สารวัตรอาวุธเหมาะกะนนท์ม๊ากมาก :laugh:
-
นนนี่ของป้า ใกล้จะโดนจับได้ละ :oo1: เห็นทีจะโดนจัดนัก :z1:
-
โอ๊ย!!! คุณคฑาฯ
ใครเป็นใคร ใครผูกกะใคร ใครชักใย ใคร...ใคร เยอะมาก
งง นะ:z3:
-
ชอบจังเวลาน้องโจ้งอลแบบน่ารักๆเนี้ยวินเซนต์นี้ก็น่ารักนะทำให้น้องโจ้มีอารมได้หลากหลายขึ้นอิอิ
วินเซนต์ถ้ารักน้องโจ้จิงห้ามทำน้องเสียใจนะไม่งั้นจะให้พี่วุธจัดการ
พี่สาวรักน้องโจ้ที่สุดเลยก๊าบบบ :จุ๊บๆ:
-
พี่นายร้ายมาก วางเรื่องได้แยบยลดี o18
-
วินเซน กับ โจ้ :-[ :-[ :-[ :-[
นนท์ กับ อาวุธ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครกะใครดี ตามแต่พี่นายละกัน :z3:
อาวุธ จะมีรักครั้งใหม่ทั้งที ก็หาคนที่คล้ายกับนทีมากที่สุด
..... :เฮ้อ: น่าสงสารคนใหม่ที่อาวุธเลือกซะจริงๆ
-
น้องนนท์ไปรอดแน่ ๆ พี่วุธจับไต๋ได้แล้ว :oo1:
สวรรค์รอลงทัณฑ์ท่าน(น้องนนท์)อยู่ :jul1:
อยากจะเห็นหน้าอิตาคม กะ อิตาธง มาก ๆ เลย ตอนที่ได้รู้เรื่องนี้ :m20:
หมั่นไส้หนุ่มมั่น ต้องให้ลองพลาดดูบ้าง55555555555
พ่อของนนท์+อธิคมก็ฮาดี 555+ เปรี้ยวซะ ดูเป็นคุณพ่อที่สนิทกับลูก ๆ ดีจัง55+
รู้แล้วว่าลูกเหมือนใคร เชื้อมันแรงนี่เอง 555+
ส่วนวินเซนต์ น่ารักดีอะ ภาณุวัตรเริ่มมีปฏิกิริยากับวินเซนต์แล้วววว 555
ทั้งนิสัยที่ทำให้ภาณุวัตรผ่อนคลาย แสดงอารมณ์หลากหลาย เหมือนเด็กหนุ่มวัยใสตามวัย
อาจจะด้วยวัยที่ใกล้กันด้วยมั้ง ภาณุวัตรเลยไม่เกร็ง
ทั้งเป็นคนที่เก่งอีกด้วย น่าจะดูแลภาณุวัตรได้ดีเลยทีเดียว ไม่มีไรน่าเป็นห่วง o13
+1 ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
นนท์ถ้าพลาดขึ้นมาไม่อยากจะคิดเลยอะว่าจะรอดจากพี่วุธได้ไง เสียวแทนเลยอะ
แต่วินเซนต์น่ารักดีนะส่วนโจ้ก็ยังทำตัวงงๆ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง :laugh:
-
เชียรพี่วุธ น้องโจ้
+1
-
วินเซนต์รุกแบบไม่ให้โจ้ตั้งตัวเลย :-[
-
นนท์ถ้าพลาดขึ้นมาไม่อยากจะคิดเลยอะว่าจะรอดจากพี่วุธได้ไง เสียวแทนเลยอะ
เสียวแทน ๆ :z1:
ดิท
สังเกตอาุวุธนี่ดูพูดเยอะขึ้นตอนอยู่กับนนท์อะ มีต่อปากต่อคำ ปกติขรึมจะตาย แอร๊ยยยย :impress2:
รอค่าาา
-
แวะมาสืบข่าวน้องโจ้...ว่าไปถึงไหนแล้ว 555
-
:really2: เดาใจไม่ถูกอ่ะค่ะ
เพราะใจคือเชียร์พี่วุธกับน้องโจ้
แต่ถ้าไม่ใช่ คงต้องกลับไปตั้งหลักใหม่ แหะๆ
รอลุ้นอ่านตอนต่อไปดีกว่า
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะค่ะ :L2:
-
+1 พี่นายค่า : )
แบบว่า เค้าก็อยากรู้ว่าอาวุธเจอใครกันอ่ะ
โจ้เหรอ? แต่ก็อาจใช่ พลิกผันมากๆ จับไปคู่กับคชานนท์เลย คู่นี้คงสมน้ำสมเนื้อกันดี ฮ่าๆ
-
:call: :call: :call: :call:
พี่นายจงมา พี่นายจงลง จงลง จงลง
-
เข้ามารอคุณ คทาวุฒิด้วยคนจ้า
-
คิดถึงนนท์
อยากรู้จักนที
สงสารโจ้
รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ
-
Awoot Chapter 19
คชานนท์ตัดสินใจบุกถึง 'ถ้ำเสือ' เขารู้ว่าอาวุธกำลังสงสัยเขาอย่างมาก เพื่อเป็นการลด 'แรงต้าน' เขาต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อคลายความสงสัยของอาวุธบ้าง
คชานนท์ไม่แน่ใจว่าอาวุธทราบหรือยังว่าภาณุวัฒน์นั้นย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณย่าของวินเซนต์แล้วในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่อาวุธตามไปที่หอพัก ตั้งแต่วันนั้นเขาก็เก็บตัวเงียบเพราะรู้ว่าอาวุธคงอยากจะ 'เอาเรื่อง' เขาเต็มแก่
อาวุธไม่ได้ไปเท็กซัสช่วงปีใหม่เพราะทราบว่าจักราวุธมาโผล่ที่นิวยอร์ค ก่อนหน้านั้น 'ข่าวกรอง' ของเขาแจ้งว่าจักราวุธจะเดินทางจากดีทรอยด์ไปฮูสตั้นเพราะมีนัดกับนักธุรกิจบ่อน้ำมันคนหนึ่่ง บังเอิญว่าเขารู้จักนักธุรกิจคนนั้นเพราะเคยลงทุนด้วยกัน อะไรก็เลยง่ายเข้า
คชานนท์สูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับอาวุธ เมื่อประตูเปิด อาวุธยืนทำหน้านิ่งเรียบแล้วถามขึ้นมาว่า
“หายไปไหนมา”
“ผมไปเที่ยวแคนาดา” คชานนท์ยิ้มบางๆ ท่าทางสบายๆ “อีกไม่กี่วันก็จะไปยุโรป นี่ผมยังเสียดายอยู่เลย วันแรกของปีผมน่่าจะอยู่ที่โนวาสโกเชีย เขาว่ากันว่าถ้าได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่ในวันแรกของปีก็จะโชคดี เลยอด”
“เลยไม่ได้รับพรแห่งความโชคดีไป” อาวุธพูด เน้นเสียงที่คำว่าโชคดี
“แต่ผมคงไม่โชคร้ายตลอดปีหรอกมั๊ง ความจริงผมเป็นคนโชคดีมาแต่ไหนแต่ไร พี่วุธก็เห็น จับอะไรก็ทำกำไร ไม่งั้นคงไม่รวยขนาดนี้หรอกใช่ไหมครับ ผมถึงอยากให้พี่มาลงทุนกับผมไง ลงทุนกับผม มีแต่ได้ไม่มีเสีย รับรองว่าจัดการผลประโยชน์ของพี่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง” คชานนท์หัวเราะแล้วทำจมูกฟุดฟิด “ หอมจังเลย พี่วุธทำอะไรกินครับ กำลังหิวพอดี”
“พี่ไม่รู้ว่าจะมีแขก เลยไม่ได้ทำเผื่อใคร”
“ใครว่าผมเป็นแขก ผมเป็นน้องชายพี่ต่างหาก คนคุ้นเคยกัน” คชานนท์ยักคิ้ว “ขอกินหน่อยน่า นานแล้วที่ไม่ได้กินอาหารฝีมือพี่ชาย คิดถึงวันเก่าๆ อยากกินอาหารที่พี่วุธทำบ้าง จำไม่ได้หรือครับ พี่เคยทำอะไรอร่อยๆ ให้ผมกิน พี่ยังบังคับให้ผมกินเยอะๆ เพราะกลัวผมจะไม่โต ตอนนี้เป็นไง จากไอ้ตัวเล็ก มาเป็นไอ้ตัวโต”
“ถ้าทานเยอะอย่างอธิคมกับธงรบ คงทำให้ทานไม่ไหว”
“พี่วุธรู้หรือเปล่า ชีวิตผมกินแต่อาหารในร้านอาหาร นานๆ ทีจะได้กลับไปกินที่บ้าน แต่ถึงไปกินที่บ้านก็นั่งกินคนเดียว มีแม่บ้านกับสาวใช้คู่กัดยืนมองกันอยู่สองคน ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนไอ้ตูบที่เจ้าของเรียกไปกินข้าวแล้วเจ้าของก็ยืนมองว่ามันจะกินหมดหรือเปล่าว๊า” คชานนท์หัวเราะขำตัวเอง “อร่อยบ้างไม่อร่อยบ้าง แต่ที่แน่ๆ เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“นนท์เป็นคนขี้เบื่อ”
“เปล่า”
“รักง่ายหน่ายเร็ว”
“นั่นก็เปล่า” คชานนท์สั่นศีรษะเร็วๆ ชูนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วส่ายไปมาเป็นอาการปฏิเสธ “นั่นมันพี่คม ไม่ใช่ผม”
“คมรักคุณนุไปแล้ว และรักกันมานานหลายไป ไม่น่าจะเข้าข่ายรักง่ายหน่ายเร็วอีกต่อไป”
“พี่ธงก็มีคู่ไปแล้วเหมือนกัน” คชานนท์พยักหน้า “งั้นก็มีแต่เรานี่ละที่ยังลอยไปลอยมาอยู่ จริงหรือเปล่าครับ”
“พี่ไม่ได้ลอยไปลอยมา” อาวุธส่ายหน้า เข้าใจว่าคชานนท์กำลังสื่อสารกับเขาด้วยความหมายแฝงว่า 'เพื่อนพี่ทั้งสองก็มีคู่ไปแล้ว มีแต่พี่นั่นล่ะที่ไม่เอายังไงซักที'
“ผมเพิ่งโดนทิ้ง พี่วุธต้องเข้าใจ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลากันบ้าง จะให้มีรักใหม่เลยได้ยังไง ใช่ไหมครับ แต่ผมคงไม่ปล่อยให้มันนานจนขึ้นสนิมหรอกครับ”
“นนท์” อาวุธเรียกเสียงเข้ม
“โอ๊ะ โทษที ผมไม่ได้ตั้งใจหยาบคาย ผมไม่ได้หมายถึงไอ้นั่นขึ้นสนิม ผมหมายถึงหัวใจขึ้นสนิมต่างหาก” คชานนท์ทำหน้าตาตกใจ
“แบบนี้สิถึงได้โดนพี่ชายไล่เตะอยู่บ่อยๆ” อาวุธส่ายหน้ากับความทะลึ่งปนทะเล้นของคชานนท์ ภาพของวันเก่าๆ ผุดขึ้นมาในความคิด แม้คชานนท์ดูเป็นเด็กเรียบร้อย แต่ก็ 'กวน' เอาเรื่องเหมือนกัน และบทจะทะเล้นก็ไม่ใช่ย่อย
“ถึงไม่กวนประสาท พี่คมก็หาเรื่องเตะผมอยู่ดี พี่ก็รู้ พี่คมเป็นคนชอบหาเรื่อง พี่ชายอะไรก็ไม่รู้“คชานนท์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“แต่น้องชายชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“นั่นมันพี่ธงต่างหาก รายนั้นขยันหาเรื่องไม่หยุดหย่อน พอมีปัญหาก็ไม่เคยแก้ได้เอง ต้องพึ่งคนอื่นตลอด ผมยังนึกอยู่เลยว่า ถ้าพี่ธงไม่มีผม ไม่มีพี่วุธ ไม่มีพี่คม พี่ธงจะอยู่ยังไง” คชานนท์พูดยิ้มๆ พลางเดินไปที่ห้องครัวโดยมีอาวุธเดินตามไปติดๆ “เราสี่คนเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากนะครับ ถ้าแตกคอกันก็คงน่าเศร้า ผมโชคดีที่มีพี่ชายถึงสามคน”
“สองต่างหาก” อาวุธแย้งขึ้นมา
“เออจริงสิ” คชานนท์หัวเราะแล้วก้มลงมองหม้อที่วางอยู่บนเตา “หอมน่ากินจริงๆ เอ๊ะนี่ก็เยอะอยู่นะพี่วุธ พอกินกันสองคน ผมหิวแล้วล่ะ ขอแบ่งกินหน่อยเถอะ”
อาวุธหยิบถ้วยแล้วยื่นให้ แต่เมื่อคชานนท์กำลังจะรับไปก็หดแขนกลับแล้วพูดว่า
“มีคนหนึ่งไม่อยากเป็นพี่ชาย”
“ใช่ พี่คมอยากเป็นพ่อผมมาตลอด” คชานนท์กรอกตาไปมาเมื่อพูดถึงพี่ชายคนเดียวในใจก็คิดว่า
...จะมาไม้ไหนกันเนี่ย วันนี้พี่วุธทำท่าแปลกๆ นึกว่าจะ 'ใส่' เราเรื่องจักราวุธกับเรื่องภาณุวัฒน์ ไหนจะเรื่องจตุพลอีก แต่ทำไมไม่ยักกะพูดถึงเลย ทำไมพูดแต่เรื่องเราอยู่ได้...
“คมเขาบ่นว่านนท์ชอบทำตัวเป็นพ่อคนที่สองมาแต่ไหนแต่ไร”
“ก็จริง” คชานนท์พยักหน้า “นั่นก็เพราะว่าเขาอยากเป็นพ่อผมนะสิครับ แต่พี่คมชอบทำตัวเป็นเด็กกว่าผม แต่ผมฉลาดกว่า พี่คมเลยปกปิดปมด้อยของตัวเองด้วยการว่าผมว่าชอบทำตัวเป็นพ่อคนที่สอง คอยยุ่งกับชีวิตตัวเอง แต่ตัวเองนั่นล่ะมาขอให้ผมจัดการชีวิตให้ พี่จำไม่ได้หรือ สอบเข้านายร้อย ผมยังติวหนังสือให้พี่ชายเลย ถ้าไม่ได้ผม พี่คิดว่าพี่คมจะสอบติดหรือ ตอนนั้นผมยังเรียน ม. ต้นด้วยซ้ำ อ้อ พี่ธงก็เหมือนๆ กัน อะไรนิดอะไรหน่อยก็คชานนท์นี่ล่ะ เรียกใช้ประจำ นนท์ช่วยพี่ด้วย นนท์อย่างนั้น นนท์อย่างนี้ ทำไปไม่เคยได้เงินค่าจ้างซักที”
“นนท์ทำอะไรไม่เคยหวังผลตอบแทนเลยใช่หรือเปล่า” อาวุธถามเสียงราบเรียบแบบคุยกันธรรมดา
“พี่วุธ หิวแล้ว ขอถ้วยเถอะ” คชานนท์ยื่นมือออกมา
“แต่การกระทำทุกอย่างต้องมีผมตามมาเสมอ ทั้งผลดีและผลร้าย กรรมคือการกระทำ วิบากคือผลของการกระทำ”
“เรื่องนั้นผมรู้” คชานนท์ยักไหล่ “ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว คำสอนนี้เป็นสัจธรรมค้ำจุนโลก แต่ว่าผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดี ผมก็ไม่ต้องเกรงกลัววิบากด้านลบ ก็เหมือนตลาดหุ้นล่ะครับ ถ้าลงทุนอย่างฉลาด ก็ไม่ต้องกลัวเวลาหุ้นแกว่ง ตลาดผันผวนก็ไม่หวั่น ดัชนีปิดตลาดก็ไม่ต้องกลัวว่าจะอยู่ในแดนลบ”
“แสดงว่านนท์กำลังทำอะไรบางอย่าง”
“ทำอะไรครับ พี่วุธเจาะจงหน่อยได้ไหม คำถามของพี่มันกว้าง” คชานนท์พูดโดยไม่มองอาวุธ มือตักอาหารอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะหกเลอะเทอะ แต่อาวุธรู้ว่าคชานนท์กำลังพยายาม 'ถ่วงเวลา'
“นนท์รู้จักกับนาวาอากาศเอกจักราวุธได้ยังไง” อาวุธเปลี่ยนเรื่อง เขารู้ว่าคชานนท์รอฟังคำถามของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนี่คงเป็นสาเหตุที่ 'พ่อตัวดี' มาที่นี่
...เพื่อหยั่งท่าที...
...ร้ายนักนะคชานนท์ แต่อาวุธก็ไม่ใช่ย่อยเหมือนกันนะน้องชาย...
“ผมรู้จากพี่นะ” คชานนท์ตอบโดยยังไม่มองคนที่ถามคำถามเช่นเคย “นี่มันอะไรเนี่ยพี่วุธ ใส่เนื้อปลาหรือเปล่า พี่ก็รู้ว่าผมไม่กินปลา”
“แล้วพี่รู้หรือเปล่าว่านนท์จะมา”
“จริงสิ” คชานนท์พยักหน้า”
“แต่ก่อนไม่เคยเห็นสนิทกับชัยชนะ” อาวุธพูดเรื่องเดิมต่อ
“หมูหรือไก่เนี่ย ดูไม่ออกเลย” คชานนท์พึมพำ ทำเป็นสนใจกับอาหารตรงหน้า “แล้วนี่กินกับอะไร พี่ได้หุงข้าวด้วยหรือเปล่า ทำไมไม่ได้กลิ่นข้าวหอมมะลิ ผมกินแต่ข้าวหอมมะลินะ ข้าวอย่างอื่นแข็ง กินไม่ลง”
“กัมโบ้” อาวุธบอกชื่ออาหาร “ใส่กุ้ง ชอบทานกุ้งไม่ใช่หรือ”
“กุ้งอะไรหัวหางก็ไม่มี สีก็ซีดๆ” คชานนท์แสดงความเห็นแล้วจึงตอบคำถามของอาวุธ “ก็พี่นะแยกไปเรียน จปร. ผมก็อยู่กับกลุ่มพี่คมกับพี่วุธนี่ไง”
“นนท์สนิทกับชัยชนะขนาดไหน” อาวุธถามต่อ แล้วเน้นเสียงว่า “ตอน นี้”
“ก็ไม่มาก” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วหันมาพูดกับอาวุธหลังจากตักอาหารเรียบร้อย “ตักเสร็จแล้ว”
...หลังจากตั้งตัวได้แล้วต่างหาก คชานนท์จงใจตักอาหารช้าๆ เพราะกำลังคิดหาทางหนีทีไล่ ออกนอกเรื่องไปพอเป็นพิธี คราวนี้จะพูดอะไรต่อ...
อาวุธมองคชานนท์ด้วยใบหน้าเคร่งขรึมและพูดขึ้นว่า “พี่ว่ามากเชียวล่ะ ไม่งั้นนนท์ก็คงไม่รู้อะไรดีๆ มากขนาดนี้”
“พี่นะเป็นข่าวกรองที่เก่งมากเลยนะครับ ตอนแรกผมนึกว่าพี่เก่งที่สุด แต่ข้อมูลของพี่นะปึ๊กมากๆ ถ้ารู้อย่างนี้ ผมใช้ประโยชน์จากพี่นะ เอ๊ย ใช้บริการพี่นะมานานแล้ว สำหรับผมที่เป็นนักธุรกิจ เส้นสายและข้อมูลสำคัญมาก เพราะมันทำให้อะไรๆ ง่ายเข้า และที่สำคัญ สร้างรายได้ให้อย่างมหาศาล”
“ตกลงนนท์ทำอะไรบ้าง” อาวุธถามและหันไปหยิบถ้วยอีกหนึ่งใบยื่นให้คชานนท์
“ผมไม่ได้ทำอะไร๊” คชานนท์ลากเสียง “เมื่อไหร่พี่จะเลิกคิดเรื่องผมจับคู่ชู้ชื่นให้ซะที”
“พี่หมายถึงเรื่องธุรกิจ” อาวุธยังคงรักษาโทนเสียงราบเรียบเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง “นนท์ทำธุรกิจสินทรัพย์ เป็นนักการเงิน เป็นเจ้าหนี้เงินกู้นอกระบบให้ตำรวจระดับนายพล รวมถึงพวก ส.ส.”
“เกินไปแล้วพี่” คชานนท์หัวเราะ “ที่ผมปล่อยเงินกู้ ทำถูกกฏหมายทุกอย่าง ใครก็กู้เงินจากสถาบันการเงิน มันเป็นอีกตัวเลือกสำหรับพวกที่ไม่ชอบธนาคาร พวกธนาคารหน้าเลือด มีแต่จะเอาเงินลูกค้าท่าเดียว แล้วยังมาตอแหลบอกว่ากำไรหดกำไรหาย”
“เล่นหุ้น ปั่นหุ้น” อาวุธพูดต่อ
...รวมทั้งปั่นหัวคนด้วย...
“อ๋อ” คชานนท์ลากเสียงยาว “พี่ก็ไม่พูดให้เคลียร์ ผมก็ใช้ข้อมูลที่ได้มาช่วยในการตัดสินใจปั่นหุ้นสิครับ”
“พี่นึกว่าใช้ในการปั่นหัวคน” อาวุธอดพูดกระทบกระเทียบไม่ได้
“ก็มีบ้างนะ” คชานนท์พยักหน้ายอมรับหน้าตาเฉย “พวกนักลงทุนนี่บ้าจี้มาก พอมีเรื่องอะไรนิดหน่อยก็ลนลานกัน ตลาดหุ้นมันเลยแกว่งไปแกว่งมาตลอดเวลาอย่างที่เห็นนี่ไงครับ ทีนี้พอผมได้ข้อมูลที่ classified เหนือคนอื่น ผมก็จะมีอำนาจที่เหนือกว่า ผลักให้คนเฮโลกันไปทางนั้น เฮโลกันไปทางนี้ได้ตามใจชอบ จะชักใจใคร อะไร อย่างไร เมื่อไหร่ก็ได้ จากนั้น เงินทองก็ไหลมาเทมา ผลประโยชน์เต็มๆ” คชานนท์อธิบาย ออกท่าออกทาง ทำราวกับว่ากำลังนำเสนอแผนงานธุรกิจในที่ประชุมบริษัทของตัวเอง
“ลงทุนกับผม รับรองว่ามีแต่ได้กับได้ ถ้าพี่วุธยอมให้ผมเป็นผู้จัดการเรื่องการเงิน การันตีว่าไม่ผิดหวัง พี่วุธจะมีความสุขไปตลอดชีวิต ใครจะรู้ใจพี่เท่าผม”
“นนท์รู้หรือว่าพี่ต้องการอะไร ไหนว่าพี่เป็นคนอ่านยาก”
“พี่ก็บอกผมสิครับว่าต้องการอะไร ถ้าพี่ไม่เคลียร์ ทุกอย่่างมันก็จะไม่เคลียร์”
อาวุธหรี่ตามองคชานนท์ เขารู้ว่าคชานนท์มีทักษะในการพูดโน้วน้าวคนอื่นเก่งมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสื่อความหมายแฝง ไม่นับรวมถึงการเจรจาต่อรองและเสนอผลประโยชน์หลอกล่อคนอื่นเพื่อแลกกับการให้อีกฝ่ายทำตามที่ตัวเองต้องการ คชานนท์ชอบทำให้คนอื่นรู้สึกว่า 'ได้อะไร' จากตัวเอง แต่ความจริงคชานนท์นั่นล่ะเป็นฝ่าย 'ได้' มากกว่า
...ที่บอกว่า ลงทุนกับผม รับรองว่ามีแต่ได้กับได้ ถ้าพี่วุธยอมให้ผมเป็นผู้จัดการเรื่องการเงิน การันตีว่าไม่ผิดหวัง พี่วุธจะมีความสุขไปตลอดชีวิต คชานนท์กำลังบอกเขาว่า ลืมนทีเสียเถอะ ให้ผมเป็นคนหาแฟนให้พี่ รับรองว่าพี่จะมีความสุขไปตลอดชีวิต...
...ใครล่ะจะทำให้เขามีความสุขตลอดไป ใครที่จะไม่ทำให้เขาต้องอยู่อย่างเหงาๆ แบบนี้ ใครที่จะทำให้เขาได้สัมผัสความรักอีกครั้งหนึ่ง คชานนท์จะเก่งถึงขนาดนั้นเชียวหรือ...
...เขาพลาดจากอนุภาพแล้ว ยังจะมีโอกาสเหลือให้เขาอยู่อีกหรือ...
...อาทิตย์ กษิดิษฐ์ ภาณุวัฒน์...
...เขามองไม่เห็นเลยว่าทั้งสามคนจะมีทางลงเอยกับเขาได้...
...อาทิตย์เป็นของธงรบ กษิดิษฐ์ยังฝังใจกับอธิคมและคงทนเขาไม่ได้เพราะเป็นคนที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงและคงไม่ชอบเป็นผู้ตาม ส่วนภาณุวัฒน์ยังเด็กมาก และยังต้องเจอคนอีกหลายคน และที่สำคัญ เคยเป็นอดีตของธงรบ หากธงรบเลิกกับอาทิตย์ ไม่แน่ อาจจะหวนกลับไปหาภาณุวัฒน์ หรือมาทวงภาณุวัฒน์จากเขา ธงรบอาจจะมาพูดกับเขาว่า ขอภาณุวัฒน์คืนให้เราเถอะวุธ เหมือนกับที่เคยพูดกับเขาว่า ปล่อยอาทิตย์ให้กลับมาหาเราเถอะ..ง
...ถ้าเขาจะรักกับใคร คนนั้นไม่ควรจะมีเจ้าของ ไม่มีคนในอดีต หรือคนในปัจจุบัน...
...มีเพียงอนาคต...
วินเซนต์ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมจนถึงต้นคอของภาณุวัฒน์ มองใบหน้าขาวสะอาดของคนที่กำลังหลับสนิทแล้วถอนหายใจเบาๆ บอกตัวเองว่า สิ่งที่กำลังทำอยู่นี้เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ ภาณุวัฒน์บริสุทธิ์มากจนทำให้เขาใกล้จะทนไม่ได้กับความรู้สึกผิด และไม่อยากจะนึกถึง 'ตอนจบ'
เวลาไม่นานที่รู้จักภาณุวัฒน์ทำให้เกิดอะไรบางอย่างขึ้นซึ่งเขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นได้กับตัวเอง เขายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างหวั่นไหว!
...แต่เขาจะใจอ่อนไม่ได้ ในเมื่อได้เริ่มแล้ว เขาก็ต้องจบเรื่องนี้ตามแผน เป็นธรรมดาที่ภาณุวัฒน์จะต้องเสียใจ แต่อีกไม่นานก็คงทำใจได้ เรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้เสียใจถึงขนาดต้องฆ่าตัวตายหรอกน่า...
วินเซนต์ลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ที่ภาณุวัฒน์ชอบใส่อยู่เป็นประจำไปแขวนเอาไว้
...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านี่คือเสื้อตัวโปรดของนที อาวุธตัดนทีไม่ขาด และไม่เคยลืมพี่ชายของเขาเลย..
...คนเรารักกันได้ถึงขนาดนี้หรือ เขาไม่เคยคบใครนานเลยไม่รู้ว่าความรักเป็นยังไง ความจริงเขาเคยคิดจะมีความสัมพันธ์กับใครซักคนแบบจริงจัง แต่ข้อจำกัดหลายอย่างทำให้ไม่กล้า ตอนนั้นเขาทำงานภาคสนามเต็มตัวและมีความเสี่ยง หาเขาเป็นอะไรไป คนที่รักเขาคงจะทรมานมาก เขาเห็นตัวอย่างมาแล้ว อย่างน้อยก็สามคน...
...อาวุธ...
...จักราวุธ...
...แล้วก็ นที พี่ชายของเขา!...
คชานนท์หลับตาพริ้มอย่างมีความสุขแล้ววางช้อนลงบนจาน อาหารที่อาวุธทำส่วนมากเขาเป็นคนทาน อาวุธทานน้อยทั้งที่เป็นคนตัวใหญ่
“อืม อิ่มอร่อย พี่วุธนี่เป็นเชฟโรงแรมห้าดวได้เลยนะเนี่ย ไม่น่ามาเป็นตำรวจ”
“พี่หรือเป็นเชฟ” อาวุธเบ้ปาก
“แต่เป็นตำรวจดีแล้วล่ะ คนเก่งๆ อย่างพี่ เป็นศักดิ์เป็นศรี ของตำรวจไทย” คชานนท์พูดเป็นทำนองคล้องจองพร้อมกับเอียงศีรษะไปมาให้เข้าจังหวะ
“อย่าให้พี่ชายนนท์ได้ยินนะ”
“เดี๋ยวได้โดนเตะ” คชานนท์เติมประโยคแล้วหัวเราะ
“พี่อยากให้นนท์ช่วยพี่ตามตัวนาวาอากาศเอกจักราวุธ” อาวุธไม่หัวเราะด้วย แต่กลับเปลี่ยนประเด็นทันใด คชานนท์ชะงัก ขมวดคิ้วแล้วตอบว่า
“พี่วุธคร้าบ ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่เจมส์ บอนด์ 007 จะได้ไปสืบอะไรแบบนั้น อีกอย่าง พี่ก็ถือว่าเป็นมือหนึ่งของกรมตำรวจ”
“เขาเปลี่ยนชื่อแล้ว”
“ช่าง ผมจะเรียกชื่อเดิมนี่ล่ะ ชื่อเดิมนี่ก็ดีอยู่แล้ว เปลี่ยนใหม่ทำไมก็ไม่รู้ เรื่องอื่น น่าเปลี่ยนกลับไม่เปลี่ยน ยึดติดอยู่แต่กับอันเดิม” คชานนท์ถอนหายใจ อาวุธมองคนช่างบ่นด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย บอกตัวเองว่าไม่ถือสา 'ปากร้ายๆ' ของน้องชายเพื่อนทั้งที่โดนพูดกระทบ
“พี่ว่านนท์เก่งกว่าตำรวจเสียอีก”
“พี่ชมหรือประชด” คชานนท์เลิกคิ้ว ทำท่าสงสัย แต่อาวุธรู้ว่าคชานนท์แกล้งทำ
...คนอย่างคชานนท์นั่นหรือจะไม่เข้าใจ ฉลาดเป็นกรด และถ่วงเวลาไปเรื่อย ดูซิว่าจะดำน้ำไปทางไหนบ้าง...
“ชม” อาวุธตอบ
“คุณพ่อของพี่เป็นถึงอธิบดีกรมตำรวจ อำนาจก็ล้นฟ้า อีกหน่อยก็ได้เป็น ผบ. ตร. จะมาขอความช่วยเหลือจากเด็กอายุยังไม่ถึง 30 ทำไมคร้าบ”
“ผบ. ตร. เป็นชื่อใหม่ ไหนบอกว่าชอบเรียกชื่อเก่า”
“แหม พูดผิดนิดเดียว พี่นี่ก็ชอบจับผิดผมอยู่เรื่อย” คชานนท์หัวเราะ ท่าทางสบายๆ “คนเรามันก็มีผิดพลาดกันได้”
“อย่าพลาดก็แล้วกัน” อาวุธพึมพำ จงใจให้คชานนท์ได้ยิน
“สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลัง แต่คชานนท์คนเก่งคนนี้พลาดยากส์” คชานนท์ยักคิ้ว
“มั่นใจจังเลยนะ”
“ผมจำตัวอย่างมาจากใครพี่วุธก็รู้” คชานนท์ยิ้มทะเล้น “อย่าลืมสิครับ ตอนผมเป็นเด็ก พี่ชายทั้งสามคนคอยแนะนำสั่งสอนผม ตัวอย่างก็มีเห็นๆ ผมก็เรียนจากคนรอบข้างบ้าง แล้วก็เรียนรู้เพิ่มเติมเอาบ้างจากวงการธุรกิจการเงิน”
“คนสอนเรื่องความเจ้าเล่ห์ ธงรบสอนเรื่องความกะล่อน แล้วพี่สอนเรื่องอะไร” อาวุธถาม
“พี่คิดว่าข้อดีของผมคืออะไรล่ะ”
“พี่เป็นคนกล้าทำกล้ารับ” อาวุธตอบเสียงราบเรียบธรรมดา ในใจนึกถึง 'คนรอบข้าง' คชานนท์อีกสามสี่คนซึ่งแต่ละคนต่างก็มีบุคลิกโดดเด่นแตกต่างกัน
คุณอดิศัย พ่อของอธิคมและคชานนท์เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย
...ส่วนพ่อของเขา!...
...จริงๆ ด้วย พ่อของเขา!...
...หากคชานนท์ได้ 'ลักษณะเด่น' ของพ่อเขามา ถ้าเช่นนั้น ทุกอย่างก็ต้องใช่อย่างที่เขาสงสัยแน่ๆ...
“ทำกันขนาดนี้เลยหรือนี่” อาวุธพึมพำ หรี่ตามองพื้นโต๊ะ เห็นใบหน้าของคนหลายคนที่คชานนท์ใกล้ชิดสนิทสนมด้วยปรากฎอยู่บนพื้นโต๊ะสีโอ๊คเหมือนเป็นจอภาพดิจิตอล
“อะไรครับ” คชานนท์ถาม
“พี่คิดว่าจักราวุธกำลังทำสงครามจิตวิทยากับพี่” อาวุธเงยหน้าขึ้นมาตอบคชานนท์ “เขาคงคิดว่าพี่ชอบภาณุวัฒน์และภาณุวัฒน์คือจุดอ่อนของพี่ หากเขาทำอะไรภาณุวัฒน์พี่ก็คงจะยุ่งคอยดูแลคนอ่อนแออย่างเด็กคนนั้น ตัวเองก็จะสบายไป จักราวุธนามสกุลเดียวกับวินเซนต์ เป็นญาติกัน สองคนนั้นต้องรู้จักกันแน่ๆ และอาจร่วมมือกัน วินเซนต์มาจีบภาณุวัฒน์ กะจะให้พี่หึง แต่ที่พี่ไม่เข้าใจก็คือ จักราวุธพัวพันกับการตายของนที วินเซนต์เป็นน้องชายของนที ทำไมจะต้องร่วมมือกัน แต่นทีกุมความลับไว้เยอะมาก ไม่มีนทีเสียคน พวกนั้นก็เสวยสุข”
“พวกนั้นคือพวกไหนครับ” คชานนท์ยื่นหน้าเข้ามาถาม
“ทำไมจักราวุธคิดว่าชอบภาณุวัฒน์จนคิดจะใช้ภาณุวัฒน์เป็นเครื่องมือ” อาวุธยังคงพึมพำกับตัวเอง
“แล้วพี่ชอบน้องเขาจริงหรือเปล่าล่ะ” คชานนท์ถามเสียงเบาลง ในใจพูดกับตัวเองว่า
...พี่วุธแกล้งโง่หรือเปล่า จริงอยู่สิ่งที่พี่วุธพูดมาเมื่อกี้มีความจริงปนอยู่ด้วย แต่ข้อสันนิษฐานบางอย่างนั้นก็ไม่ถูก และคนทีี่มีมันสมองอย่างพี่วุธก็ไม่น่าจะวิเคราะห์ออกมาแบบนั้น...
“พี่ยังไม่ยังไม่รู้ ยังไม่แน่ใจ เอาไว้ให้แน่ใจว่าพวกนั้นเป็นใคร นนท์จะได้รู้เป็นคนแรก” อาวุธจงใจไม่ตอบคำถามล่าสุดของคชานนท์ แต่กลับตอบคำถามก่อนหน้านั้น
“ผมไม่ใช่ ผบ. ตร. นะครับ คุณพ่อของพี่ต่างหากที่สิ่งพี่มาทำงานที่อเมริกา ได้เรื่องยังไงพี่ก็ต้องรายงนผู้บังคับบัญชา”
“พี่คิดว่านนท์เป็น ผบ. ตร. ตัวจริง”
“จะบ้าหรือพี่วุธ” คชานนท์หัวเราะ หันไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มช้าๆ จนหมด แล้วมองหาขวดน้ำเพื่อเติม อาวุธจึงเอื้อมมือไปหยิบแล้วยื่นให้ช้าๆ คชานนท์รับขวดไปจากมือของอาวุธและดื่มจนหมด จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบอีกขวดออกมาจากตู้เย็น
...เอาอีกแล้ว ถ่วงเวลาอีกแล้ว นี่คงกำลังคิดอยู่สิว่าจะตอบโต้กับเขาแบบไหนดี...
อาวุธคิดและมองตามคชานนท์
...คชานนท์เอ๋ย มาลองสู้กันดูซักหน่อยเถอะ ใครเก่งกว่ากันคราวนี้จะได้รู้กันไปเลย...
***end of chapter 19***
-
คุณคฑาฯ
เรื่องมันล้ำลึกมากจริงๆ
สมองน้อยๆ ของข้าพเจ้าตอนนี้เริ่มบวมกับการจับแพะชนแกะแระ...
จะอ่านเฉยๆ ไม่คิดตามก้อไม่ได้ เหอ เหอ...
:L2:
-
:serius2:
:really2:โอย......ตามสองคนนี้ไม่ทันแล้วววววว :z3: อะไรจะซับซ้อน ซ่อนความนัยขนาดนั้น
:เฮ้อ: ที่สุดของที่สุดก็คชานนท์คนเก่งนี่แหละ เชื่อเขาเลยจริงๆ เนียนซะจริง
แต่อาวุธก็เริ่มจะจับได้แล้วนะนนท์ ระวังไว้ให้ดีๆ o18
มีคนหนึ่งไม่อยากเป็นพี่ชาย”
เอ๊ะ.....ยังไงคะคุณพี่วุธ คนอ่านยังไม่เคลียร์ก็โดนนนท์แถไปได้อีกละ :m16:
...ส่วนพ่อของเขา!...
...จริงๆ ด้วย พ่อของเขา!...
...หากคชานนท์ได้ 'ลักษณะเด่น' ของพ่อเขามา ถ้าเช่นนั้น ทุกอย่างก็ต้องใช่อย่างที่เขาสงสัยแน่ๆ...
“ทำกันขนาดนี้เลยหรือนี่” อาวุธพึมพำ หรี่ตามองพื้นโต๊ะ เห็นใบหน้าของคนหลายคนที่คชานนท์ใกล้ชิดสนิทสนมด้วยปรากฎอยู่บนพื้นโต๊ะสีโอ๊คเหมือนเป็นจอภาพดิจิตอล
“อะไรครับ” คชานนท์ถาม
“พี่คิดว่าจักราวุธกำลังทำสงครามจิตวิทยากับพี่”
เหอๆ......เอาแล้วไงนนท์ ซวยแน่... ท่าทางจะรู้แล้วว่าพ่อตัวเองมีเอี่ยวด้วย แล้วคงไม่ใช่จักราวุธที่ทำสงครามจิตวิทยากับพี่วุธอย่างที่แกว่าหรอก555 งานนี่แหละ......!!!
“พี่คิดว่านนท์เป็น ผบ. ตร. ตัวจริง”
“จะบ้าหรือพี่วุธ” คชานนท์หัวเราะ
ฮ่าๆ ผบ. นี่แปลว่า "ผู้บงการเบื้องหลัง" หรือเปล่าคะคุณวุธ
เสียงหัวเราะคชานนท์คงตลกน่าดู
...คชานนท์เอ๋ย มาลองสู้กันดูซักหน่อยเถอะ ใครเก่งกว่ากันคราวนี้จะได้รู้กันไปเลย...
คนอ่านก็อยากรู้จะตายอยู่แล้วค่ะคุณวุธ เอาให้อยู่หมัดเลยนะคะ55 "อย่าปล่อยให้นนท์ลอยนวล"
แต่ความคิดอาวุธนี่ฮาดีอ่ะ
-
คชานนท์ลื่นเหมือนปลาไหล o13 ไม่ยอมถูกไล่ให้จนมุมง่ายๆ แถมยังได้รับลักษณะเด่นของคนหลายๆคนไว้ในตัวอีก อาวุธเหมือนมีตัวคนเดียว จะสู้คชานนท์กับเหล่าผองเพื่อน คุณพ่อเพื่อน คุณพ่อของตัวเอง ที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลังอีก ไหวเหรอ :really2:
เอาใจช่วยอาวุธนะครับ :กอด1:
เอาใจช่วยให้คชานนท์โดนอาวุธลงโทษ :oo1:
:pig4:
-
จับสองคนนี้รักกันเลยเถอะ คงปวดหัวพิลึกเพราะพูดเลี่ยงไปเลี่ยงกันมา
ฉลาดแกมโกงนะนนท์ ระวังจะโดนอาวุธเล่นงาน 555
-
เป็นกำลังใจให้นายนนท์
ช่วยน้องโจ้ด้วยนะ
+1
-
โอ๊ย! ข้าเจ้าเริ่มเมาหัวละ
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าเซลล์ประสาททำงานหนักเหลือเกิน :a5:
จะต้องเอาความคิดคนนั้นมาต่อกะคนนี้ เหมือนเล่นจิ๊กซอ
สรุปว่ามึนค่ะ :serius2: ว่าแต่พอเรื่องคลี่คลายแล้วช่วยสรุปความให้ท้ายเรื่องด้วยได้มั้ยคะ สมองน้อยๆ จะได้ทำความเข้าใจง่าย
-
โอ้ยยยยย ปวดตับ :really2:
-
โอ้ยมันมึนมันมึน :really2:
แบบเราโง่ไปหรือนนท์กับวุธฉลาดเกินฮะคุยกันที่ล่อเราปวดไปถึงตับเลย
แต่นนท์ถ้าพลาดมางานนี้มีหวังเจ้งกันหลายเจ้าอะ :a5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วยิ่งอยากให้นนท์คู่อาวุธมากๆๆ อยากเห็นนนท์ถูกปราบ และอ้อนอาวุธบ้าง อิอิ
ปล. อ่านแล้วสงสารโจ้เลยอ่ะ ดูท่าทางวินเซนมีจุดหมายอื่นจริงๆแหละ เฮ้อ.....โปรดส่งใครมาให้โจ้ที
-
ตอนนี้ทั้งตอน....อ่านแล้วไม่ช่วยให้ความกระจ่างอะไรเลย
คลุมเครือ เล่นเกม เดาใจ...กันอย่างเดียวเลย....
ชัดสุดคือ...น้องโจ้มีซวยรอบสองเป็นแน่...
+1ให้ค่ะ...ตามติดทุกตอนไม่มีขาดค่ะ...
-
สองคนพี่น้องนี่ ทำไมไม่พูดกันตรง ๆ ไปเลย
มัวแต่ใช้สำนวนโวหาร เชือดเฉือน กันไปมา
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งสงสาร โจจัง ถูกใช้เป็นตัวหนึ่งในหมากที่เค้ากำลังเล่นกัน
+1 ให้พี่นาย ทำยังไงก็ได้ ให้โจฉลาดและทันคนเสียที
-
น่าสงสารภานุวัฒน์จัง...เป็นห่วงนะ
ส่วนคนแต่ง...เป็นคนเก่งมากๆๆ..มีวิธีการคิดได้หลายชั้นขนาดนี้ไม่ธรรมดา..ออกจะน่ากลัวนะครับ
ขอบคุณครับ..เรื่องราวน่าติดตามมากๆๆ..แต่อึดอัดมากครับ..มาต่อไวๆนะครับ
-
งงจังฮับ
-
"มีคนหนึ่งไม่อยากเป็นพี่ชาย" อาวุธ พยายามสื่ออะไร หรือมีนัยแอบแฝงอะไรหรือเปล่า ห้าๆๆๆๆๆ
แล้วตอนนี้เหมือนมีโอกาสระหว่างนนท์ กับ อาวุธมากขึ้นส่วน โจ้เองก็น่าสงสารแต่แบบว่า วินเซนต์
คงไม่ลง เพราะตัวเองก็เริ่มตกหลุมรักโจ้ไปทีละนิด และ เหมือนกับว่าพี่นายจะบอกออกมาเป้น นัย ว่า
ระหว่างอาวุธ แล้ว โจ้ หรือ กษิดิษฐ์ ไม่สามารถไปกันได้ ยังไงรอมาเชียร์ ต่อไป
-
ชอบนนท์จอมวางแผนมากเลย ถึงจะอ่านตอนนี้แล้วปวดม้ามด้านซ้ายก็ตาม
เชียร์พี่วุธสุดใจขาดค่ะ o13
-
เอาละซิคชานนท์คนเก่ง ยอดตำรวจอย่างอาวุธยอมลงเล่เกมส์คุลกวงในด้วยแล้ว อยากรู้จริงๆว่า ผล จะเป็นยังไง
-
อ่านแล้วเล่นเอา o22 มันมีแต่ปมเต็มไปหมด
ปล.หนึ่ง พี่วุไม่อยากเป็นพี่ชายแล้วจิงๆ อ๋อ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
ปล.สอง ทำไมไม่สงสงสารน้องโจโจ้หมีน้อยบ้างอ่า จะโดนทำร้ายจิตใจอีกแล้ว :serius2::serius2: :serius2:
-
“นั่นมันพี่ธงต่างหาก รายนั้นขยันหาเรื่องไม่หยุดหย่อน พอมีปัญหาก็ไม่เคย แก้ได้เอง ต้องพึ่งคนอื่นตลอด ผมยังนึกอยู่เลยว่า ถ้าพี่ธงไม่มีผม ไม่มีพี่ วุธ ไม่มีพี่คม พี่ธงจะอยู่ยังไง” คชานนท์พูดยิ้มๆ พลางเดินไปที่ห้องครัว โดยมีอาวุธเดินตามไปติดๆ “เราสี่คนเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากนะครับ ถ้าแตกคอ กันก็คงน่าเศร้า ผมโชคดีที่มีพี่ชายถึงสามคน”
“สองต่างหาก” อาวุธแย้ง ขึ้นมา
“เออจริงสิ” คชานนท์หัวเราะแล้วก้มลงมองหม้อที่วางอยู่บนเตา “หอม น่ากินจริงๆ เอ๊ะนี่ก็เยอะอยู่นะพี่วุธ พอกินกันสองคน ผมหิวแล้วล่ะ ขอแบ่ง กินหน่อยเถอะ”
อาวุธหยิบถ้วยแล้วยื่นให้ แต่เมื่อคชานนท์กำลังจะรับไปก็ หดแขนกลับแล้วพูดว่า
“มีคนหนึ่งไม่อยากเป็นพี่ชาย”
>> หืม
“มีคนหนึ่งไม่อยากเป็นพี่ชาย”
“มีคนหนึ่งไม่อยากเป็นพี่ชาย”
“มีคนหนึ่งไม่อยากเป็นพี่ชาย”(เสียงเอคโค่ววว )
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ชวนให้คิดอีกแล้วพี่วุธจะสื่ออะไรกับน้องนนท์ หุหุ :z1:
เหมือนอาวุธจะอยากบอกอะไรกับนนท์กลาย ๆ
ส่วนนนท์ก็เนียนลื่นไหลไปเรื่อย ไม่รู้ว่าเข้าใจสิ่งที่อาวุธสื่อหรือเปล่า หรือเข้าใจแต่ไม่อยากยอมรับ
...แต่เขาจะใจอ่อนไม่ได้ ในเมื่อได้เริ่มแล้ว เขาก็ต้องจบเรื่องนี้ตาม แผน เป็นธรรมดาที่ภาณุวัฒน์จะต้องเสียใจ แต่อีกไม่นานก็คงทำใจได้ เรื่องแค่ นี้คงไม่ทำให้เสียใจถึงขนาดต้องฆ่าตัวตายหรอกน่า...
>> เอาแล้วสิ ที่แท้วินเซนต์ที่มาตีสนิทก็มีแผนนี่เองรอดูว่าท้ายที่สุดใครจะโคม่า แน่นอนว่าเมื่อภาณุวัตรรู้ความจริงว่าตัวเองเป็นเรื่องเครื่องมือใครบางคน แล้วทุกอย่างที่ผ่านมาคือการหลอกลวงต้องเสียใจมากแน่ ๆ แต่ไป ๆ มา ๆ ตัวเองหรือเปล่าวินเซนต์ที่จะเสียใจที่สุด เพราะเริ่มรักภาณุวัตรไปแล้วหนิ
ยิ่งนับวันเค้าก็จะมีผลต่อหัวใจตัวเอง แล้วคนที่เจ็บมากที่สุดก็จะเป็นวินเซนต์เองน่ะแหละ
ในเมื่อต้องทำตามแผนที่วางให้บรรลุ
สุดท้ายต้องแลกและต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง
...คชานนท์เอ๋ย มาลองสู้กันดูซักหน่อยเถอะ ใครเก่งกว่ากันคราวนี้จะได้รู้ กันไปเลย...
>> โฮะ ๆๆๆ เอาพี่วุธ คนอ่านเชียร์เต็มที่พี่ จัดการเจ้าน้องนนท์ให้อยู่หมัดด อิอิ
หมั่นไส้พ่อคนมั่นเต็มที ชอบจับคู่คนอื่น อย่างงี้ต้องให้โดนเอง อิอิ :oo1:
+ 1 ค่า รอตอนต่อไป (รอเรื่องนี้ทุกวันเลย :really2:)
-
น่าติดตามมากๆ เรื่องซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
สงสารโจ้เจงๆเลย - -
:serius2:
-
สองคนนี้เหมาะกันที่สุดแล้วค่ะ ทันกันดี
ชีวิตมีรสชาติแน่ๆ
-
:z7: :110011:
พี่วุธ สู้ ๆ
ดัน ๆ อิอิ รอจ้า
-
ลูกล่อลูกชนแพรวพราวกินกันไม่ลง พลาดเพียงกระพริบตาเสร็จ
-
อ่านแล้วยิ่งอยากให้นนท์คู่อาวุธมากๆๆ อยากเห็นนนท์ถูกปราบ และอ้อนอาวุธบ้าง อิอิ
ปล. อ่านแล้วสงสารโจ้เลยอ่ะ ดูท่าทางวินเซนมีจุดหมายอื่นจริงๆแหละ เฮ้อ.....โปรดส่งใครมาให้โจ้ที
รักคนตอบเม้นท์นี้จังเลยคร้าบบบบบ :impress2:
-
งานนี้มีเฮ
อยากเห็นคชานนท์คนเก่งจนมุม โดนตำรวจที่เป็นศักดิ์เป็นศรีของไทยจับกดจริงๆวุ้ย
-
:oni3: :oni3: :oni3:
เข้ามารอพี่นาย อยากดูไหวพริบของนนท์จริงๆเลย โดนอาวุธตัดสินใจ"จับ"ให้ได้แบบนี้ จะไปได้ไกลแค่ไหนเชียว :laugh:
หุๆๆ ไม่ต้องกลัว พี่วุธเป็นคนกล้าทำกล้ารับ :m12:
-
Awoot Chapter 20
ทันทีที่ถึงนิวยอร์คกษิดิษฐ์ก็รีบโทรศัพท์หาอาวุธเพื่อบอกว่ามาถึงแล้วและอยากจะนัดเจอกัน ตลอดเวลาที่อยู่ในชิคาโก้ กษิดิษฐ์เอาแต่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาตั้งใจจะ 'พยายาม' กับอาวุธเป็นครั้งสุดท้าย หากไม่สำเร็จก็จะเลิกล้มความตั้งใจและกลับไปหาอธิคม
แต่ก่อนอื่น เขาต้องกำจัดภาณุวัฒน์เสียก่อน เขาเชื่อว่าตัวเองมองไม่ผิดว่าภาณุวัฒน์ชอบอาวุธ!
และอย่างน้อยก็เพื่อให้แน่ใจว่าเขาเหนือกว่าเด็กคนนั้น
คชานนท์อยู่ข้างเขา คอยส่งข่าวให้เขารู้เป็นระยะๆ ว่าอาวุธกำลังทำอะไรอยู่ คชานนท์บอกว่าสงสารเพื่อนพี่ชาย อยากให้อาวุธมีความสุขเสียที อาวุธอยู่คนเดียวมานานเกินไปแล้วเพราะจีบใครไม่เป็น ไม่เหมือนอธิคมกับธงรบ
กษิดิษฐ์ไม่อยากจะเชื่อว่าสามคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน อธิคมกับธงรบนั้นเหมือนกันราวฝาแฝด แต่อาวุธกลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง อาวุธน่าจะได้เรียนรู้อะไรมาจากเพื่อนบ้าง อายุจนขนาดนี้ยังโสดสนิท จีบใครไม่เป็น แบบนี้ผิดวิสัยตำรวจ
...แต่ก็อย่างว่า มาดของอาวุธนิ่งเสียขนาดนั้น จะให้จีบใครก็คงทำไม่ได้...
...มีแต่รอให้คนเข้าไปหา...
...จริงสิ อาทิตย์ก็หนีจากธงรบไปหาอาวุธ!...
…ภาณุวัฒน์ก็ชอบอาวุธ และอนุภาพเองเขาก็เคยได้ยินมาว่ามีอะไรๆ กับอาวุธอยู่ช่วงหนึ่งจนทำให้อธิคมเสียศูนย์ไปพอสมควรและโกรธกันกับเพื่อน...
...อธิคมรักและหวงอนุภาพมากขนาดนั้นเลยหรือ ถึงขนาดทะเลาะกับเพื่อนสนิท ตอนที่คบกับเขา ไม่เคยแสดงอาการหึงหวง หนำซ้ำยังเคยพยายามผลักใสเขาให้ไปมีอะไรกับธงรบ เขารู้ว่าสองคนนี้แบ่ง 'แฟน' กัน พอเบื่อใครก็โยนให้กัน...
...ทั้งๆ ที่อธิคมทำกับเขาถึงขนาดนี้ ทำไมเขายังเอาแต่คิดถึงอธิคม..
“คุณกษิดิษฐ์ครับ” กษิดิษฐ์สะดุ้งเมื่อเสียงของอาวุธดังขึ้น เขาเอาแต่เหม่อลอยจนลืมไปว่าตัวเองกำลังรอสายให้อาวุธรับโทรศัพท์
“สารวัตรครับ ผม เอ่อ กลับมานิวยอร์คแล้วครับ” กษิดิษฐ์พูด
“มีที่พักหรือยังครับ” อาวุธถามเสียงเรียบตามสไตล์
“ยังครับ” กษิดิษฐ์ตอบเบาๆ อยากจะพูดต่อไปว่าขอไปพักด้วยแต่ก็อดใจเอาไว้ได้เพราะคิดว่าตัวเองต้องไว้ท่าให้พอเหมาะ ใจร้อนนักไม่ดี
“พักที่อพาร์ทเมนท์ผมก็ได้ ตอนนี้ห้องว่าง ภาณุวัฒน์ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วครับ คุณกษิดิษฐ์ไม่ต้องเกรงใจ”
กษิดิษฐ์แทบปล่อยให้โทรศัพท์หลุดจากมือเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้อาวุธพูดอะไรแบบนี้ เขาจึงถามเหตุผล อาวุธตอบสั้นๆ ว่าภาณุวัฒน์ย้ายไปพักอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักกันชื่อวินเซนต์ และท่าทางว่าจะชอบๆ กัน
“ภาณุวัฒน์ใจกล้าถึงขนาดนั้นหรือครับ” กษิดิษฐ์อมยิ้ม เขารู้เหตุผลว่าทำไม ภาณุวัฒน์คงผิดหวังที่เห็นเขากับอาวุธยืนกอดจูบกันวันที่อาวุธจะไปส่งเขาที่สนามบิน เมื่อเข้าใจว่าเขากับอาวุธมีความสัมพันธ์กันอย่างไรภาณุวัฒน์คงทนอยู่กับอาวุธต่อไปไม่ได้
“อยู่กับวินเซนต์อาจจะสบายใจกว่าครับ อยู่กับผมอาจอึดอัด สองคนนั้นดูท่าทางเข้ากันได้ดี วินเซนต์เป็นคนสนุกสนาน”
“จริงด้วยครับ” กษิดิษฐ์เห็นด้วย ทั้งที่ในใจแย้งว่าเด็กแบบภาณุวัฒน์ท่าทางจะชอบผู้ใหญ่กว่าตัวเองมากเพราะต้องการคนคอยปกป้องดูแลและอาวุธก็มีลักษณะเป็นผู้นำ
...แต่เขาไม่ชอบเป็นผู้ตาม เขาต้องการคนที่เดินเคียงข้างกัน หากอาวุธเอาแต่ออกคำสั่งแล้วเขาจะทนไหวหรือ จะให้เอาแต่พยักหน้าเหมือนที่ภาณุวัฒน์ทำเขาไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า อีกอย่าง เขายังไม่รู้เลยว่าเรื่องเซ็กส์นั้นจะไปกันได้ขนาดไหน อาวุธเป็นคนมาดนิ่ง เคร่งขรึม เรื่องแบบนั้นคงไม่โลดโผนเหมือนอธิคม...
วินเซนต์รู้สึกสับสนในใจมาก บางครั้งเขาอยากจะพาภาณุวัฒน์กลับไปส่งคืนอาวุธด้วยซ้ำ เขาสังเกตเห็นภาณุวัฒน์นั่งเหม่ออยู่บ่อยๆ คุณย่าของเขาให้ความเห็นว่าภาณุวัฒน์กำลังอกหัก แต่เขาแย้งว่าคิดถึงบ้าน
ภาณุวัฒน์พูดภาษาอังกฤษ์ไม่ค่อยได้ แต่เขาก็แปลกใจที่สื่อสารกับคุณย่าของเขารู้เรื่อง คุณย่าชอบภาณุวัฒน์มากเพราะเป็นเด็กที่เรียบร้อยและคอยดูแลไม่ห่างจนคนที่ดูแลคุณย่าแทบจะไม่ต้องทำอะไร วันนี้เขาจึงคิดจะพาภาณุวัฒน์ออกไปขับรถเลื่อนหิมะแต่ภาณุวัฒน์ดูลังเล
“ขับไม่อยากหรอก เหมือนขับเจ็ตสกีในน้ำไง ที่จริงง่ายกว่าด้วยซ้ำ” วินเซนต์โน้วน้าวใจอีกฝ่าย “ผมไม่อยากให้คุณนั่งเหงาอยู่ที่บ้าน พูดกับใครก็ไม่่ค่อยได้ ผมเองก็ต้องไปทำงาน”
“ผมไม่เหงาหรอกครับ”
“ถ้างั้นไปเที่ยวนิวยอร์คซิตี้กัน”
“มันไกลนะครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าเกรงใจ
“ขับรถเดี๋ยวเดียวก็ถึง ผมจะพาคุณขึ้นไปบนตึกเอ็มไพร์สเตท ดูนิวยอร์คตอนกลางคือน ไฟสวยมาก ถ้าไม่จุใจ จะพาไปตึกไคลส์เลอร์ด้วย เคยเห็นหรือเปล่า ที่ในหนังเขาถ่ายให้ดูอยู่่บ่อยๆ”
“เคยครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า “แต่หิมะตก จะมองเห็นหรือครับ”
“เห็นสิ ไฟนิวยอร์คนะโจโจ้ ไม่ใช่แสงเทียน” วินเซนต์หัวเราะแล้วเอื้อมมือไปดึงแขนของอีกฝ่าย
“ทำไมคุณดีกับผมจังเลยครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“ถามทำไม”
“ผมอยากรู้ เราเพิ่งเจอกัน แต่คุณพาผมมาอยู่ที่นี่ ทำอะไรให้ผมตั้งหลายอย่าง คุณดูแลผมเป็นอย่างดี”
“คุณไม่ต้องการคนดูแลหรือ” วินเซนต์ถาม หน้าตาจริงจัง ภาณุวัฒน์ไม่ตอบแต่กลับหันหน้าไปมองทะเลสาบซึ่งตอนนี้ผิวน้ำเย็นจัดจนเป็นน้ำแข็ง “หรือคุณต้องการคนดูแลคนอื่น”
“เปล่านะครับ ผมไมได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณคิดแบบนั้น” ภาณุวัฒน์รีบส่ายหน้า
“เอาไหมล่ะ ผมจะพากลับไปหาคุณพี่ชาย” วินเซนต์ยิ้มบางๆ
“ทำไมครับ” ภาณุวัฒน์ถามเสียงแผ่ว
“ผมยอมรับว่าหึงนะ แต่ถ้าจะทำให้คุณสบายใจ ผมก็ทำได้” วินเซนต์ตอบเสียงราบเรียบ แต่ก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อพูดจบ เขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ หลายวันที่ผ่านมา ยิ่งเห็นภาณุวัฒน์ซึมเขาก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจระคนหึงหวง และยิ่งมั่นใจว่าตัวเองชอบภาณุวัฒน์เข้าไปเสียแล้ว
...เขาแอบชอบภาณุวัฒน์!...
...ไม่ใช่สิ เรียกว่าชอบเขาฝ่ายเดียวถึงจะถูก...
...ยามภาณุวัฒน์นอนหลับเขาก็ชอบไปนั่งมอง...
...เวลาภาณุวัฒน์ทำท่าซึมๆ เขาก็อยากจะเข้าไปกอดเพื่อปลอบใจ...
...อยากจะปกป้อง อยากจะดูแล...
“พี่วุธเขาไม่มองเด็กอย่างผมหรอกครับ เขามีคนอื่นอยู่แลเว หน้าตาดีกว่าตั้งเยอะ เป็นดาราได้สบาย”
“งั้นหรือ” วินเซนต์ถาม นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงธรรมดาว่า “แสดงว่าคุณอกหัก”
“เปล่านะครับ ไม่ใช่” ภาณุวัฒน์ทำหน้าตกใจ รีบปฏิเสธ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยแล้วพูดว่า “ทำไมคุณชอบสรุปเองก็ไม่รู้”
“ลืมเขาซะเถอะโจโจ้”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้มีอะไรกับพี่วุธ” ภาณุวัฒน์พูดโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา สายตาจับอยู่ที่แสงสะท้อนของพระอาทิตย์ที่ตกกระทบกับผิวน้ำแข็งของทะเลสาบ
“งั้นมามีอะไรกับผมสิ ดูๆ ไปผมก็สูสีกับเขา อีกอย่าง ผมก็ไม่ใช่คนหน้าตาน่าเกลียดอะไรที่ไหน จะว่าไป ผมก็ระดับเป็นดาราหรือนายแบบได้สบายๆ”
“ไม่ใช่เรื่องรูปร่างหน้าตานะครับ” ภาณุวััฒน์ส่ายหน้า
“งั้นเรื่องอะไร” วินเซนต์ก้าวมายืนเผชิญหน้ากับภาณุวัฒน์ โน้มตัวลงและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จ้องตาของภาณุวัฒน์และพูดว่า “คุณไม่ชอบคนร่าเริงสนุกสนานหรือครับ นิสัยผมไม่ดีหรือยังไง หรือว่าคุณกลัวผม”
“ทำไมผมต้องกลัวคุณ” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้วทำหน้าสงสัย
“เพราะผมตัวใหญ่ เพราะฉะนั้นคุณก็คงกลัวว่า...” วินเซนต์อมยิ้ม ทำนัยน์ตาพราวระยับ หยุดพูดและปล่อยให้ภาณุวัฒน์คิดต่อจนเริ่มหน้าแดงเพราะความอาย
“บ้า คุณนี่”
“หยาบคายใช่ไหม” วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังแล้วก้มลงมองภาณุวัฒน์ที่พยายามกลั้นยิ้ม
“ใหญ่กว่าคุณผมก็เคยเจอมาแล้ว” ภาณุวัฒน์กระแทกเสียง
“ฮ้า จริงหรือ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมขนาดไหน แอบดูผมตอนอาบน้ำใช่ไหมล๊า” วินเซนต์ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าภาณุวัฒน์
“ใช่” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วรีบเมินหน้าหนี
“อยากดูดีๆ ก็ไม่บอก จะถอดเสื้อผ้าให้ดูเดี๋ยวนี้ หุ่นผมดีมากเลยนะคร้าบ ขอบอก” วินเซนต์ทำท่าจะถอดกางเกง
“อย่่านะครับ นี่บ้านของคุณย่าคุณนะ” ภาณุวัฒน์รีบห้าม
“ถ้ายังงั้นขึ้นรถ ผมจะพาไปที่อื่น” วินเซนต์ฉุดมือภาณุวัฒน์ แต่คนตัวเล็กกว่ารีบขืนตัวเอาไว้ วินเซนต์ไม่ยอม ใช้แรงเพียงครึ่งเดียวของตัวเองดึงภาณุวัฒน์ซึ่งไม่อาจต้านทานได้
“ความจริง ตัวเล็กๆ อย่างคุณผมจับอุ้มเลยก็ยังได้ สบายมาก” วินเซนต์พูด “แต่ผมก็ไม่ทำ คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไม”
ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า วินเซนต์จึงปล่อยมือของอีกฝ่ายแล้วยกมือสองข้างขึ้นจับต้นแขนแล้วบีบเบาๆ ราวกับจะถ่ายเทความรู้สึกให้พร้อมกับพูดด้วยเสียงจริงจังว่า
“ผมจะรอให้คุณยอมผมเอง ผมไม่ชอบใช้กำลัง”
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์พึมพำ
“ผมกลัวคุณเจ็บจนแสบ” วินเซนต์เปลี่ยนเป็นนำ้เสียงขี้เล่นแล้วหัวเราะร่า ภาณุวัฒน์ยกมือขึ้นทำท่าจะชกคนช่างล้อแต่อีกฝ่ายวิ่งหนีไปเสียก่อนและก้มลงหอบหิมะขึ้นมาหนึ่งกำแล้วขว้างใส่พร้อมกับท้าให้เล่นปาหิมะกัน
“ถ้าปาถูกผมห้าลูก คืนนี้รอดจากการถูกปล้ำ”
“อย่าหนีนะ” ภาณุวัฒน์ตะโกนแล้ววิ่งไล่ตาม ตั้งใจจะปาให้ถูกวินเซนต์ให้ได้ถึงหกครั้งแม้วินเซนต์จะเป็นคนที่คล่องแคล่วและหลบหลีกได้เก่งก็ตาม
จตุพลตกใจแทบช๊อคเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าห้อง เขาอยากจะเขกศีรษะตัวเองนักที่เดินมาเปิดประตูโดยเพราะได้ยินเสียงกริ่งและลืมมองผ่านช่องมองเสียก่อน เขาติดนิสัยที่พอได้ยินเสียงกริ่งแล้วต้องรีบวิ่งไปเปิด แผนเขาขอบให้เปิดประตูรับ ช้าก็ถูกดุ
“สวัสดีครับคุณแจ๊คกี้” อาวุธทักทายเจ้าของอพาร์ทเมนต์พร้อมกับยิ้มมุมปาก จตุพลอ้าปากค้าง มองนายตำรวจเหมือนเห็นยมทูต
“ครับ ท่านสารวัตร” จตุพลตอบเบาๆ
“ผมมาขอเอกสารทุกอย่างของภาณุวัฒน์คืน” อาวุธพูดเสียงเย็นยะเยียบ “รวมทั้งเงินค่าเทอมด้วย”
“เงินผมไม่ได้เอามาเพราะมันโอนเข้าบัญชีมหาวิทยาลัย” จตุพลพึมพำ ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองควรเล่นบท 'ผู้ร้ายปากแข็ง' หากถูก 'จับได้' แต่เมื่อเห็นหน้าอาวุธ เขาก็ควบคมตัวเองไม่ได้
“คุณรู้ไหมว่าผมเป็นตำรวจ DSI และตอนนี้ทำภารกิจพิเศษของ ENS”
“DSI ผมรู้จัก แต่ ENS คืออะไรครับ” จตุพลถามตะกุกตะกัก แหงนหน้ามองอาวุธด้วยสายตาหวาดๆ ในใจก็คิดว่า
...มีปืนหรือเปล่าวะเนี่ย เกิดคุณพี่อารมณ์เสีย ยกปืนขึ้นมาขู่ ขาอ่อนแน่ๆ เลยเรา...
“คุณรู้แค่ว่า ENS เหนือกว่าและมีอำนาจมากกว่า DSI ก็พอ” อาวุธตอบเสียงเรียบ “ผมจับคนไทยที่อยู่นอกประเทศได้โดยไม่ต้องมีหมายจับ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”
“จริงหรือ” อาวุธเอนตัวพิงประตู เอียงหน้ามองจตุพล “ผมแจ้งข้อหาค้ามนุษย์ก็ได้นะ คุณพาภาณุวัฒน์ออกมาจากประเทศไทย เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล ผมได้หลักฐานมาบ้างแล้ว ถึงจะไม่ได้ทุกชิ้นแต่ก็มีพอสมควร และอีกหน่อยผมก็ปิดคดีได้ แต่นั่นไม่สำคัญ ถ้าผมไม่อยากรอ ระดับผมยัดข้อหาคุณได้สบายๆ คุณรู้หรือเปล่าว่าพ่อผมเป็นใคร คุณเป็นเพื่อนคชานนท์ก็คงพอจะรู้ภูมิหลังผมบ้างไม่มากก็น้อย”อาวุธขู่ เขาสันนิษฐานว่าจตุพลคงร่วมมือกับคชานนท์เรื่องภาณุวัฒน์จึงลองใช้ไม้นี้กับจตุพลดู ไม่นึกว่าจะได้ผลขนาดนี้
“เรื่องมหาวิทยาลัยของภาณุวัฒน์ผมยังจัดการไม่เรีียบร้อย ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นมานะครับท่านสารวัตร”
“คชานนท์เป็นคนสั่งให้ทำใช่หรือไม่”
“เปล่าครับ” จตุพลส่ายหน้า
“เขาเสนอผลประโยชน์อะไรให้”
“ไม่มีนะครับ”
“ทำไมโกหกผมเรื่องนาวาอากาศเอกจักราวุธไปทำอะไรที่หอพักของวิทวัส”
“วิทวัสหรือครับ” จตุพลทำหน้าสงสัย
“วินเซนต์”
“วินเซนต์” จตุพลทวน
“วิทวัสกับวินเซนต์คือคนๆ เดียวกัน คุณรู้เรื่องของจักราวุธมากน้อยแค่ไหน” อาวุธจ้องหน้าจตุพล ส่งสายตาคาดคั้น จตุพลส่ายหน้า นายตำรวจจึงพูดต่อว่า “ตำรวจสากลก็กำลังตาล่าตัวเขาอยู่ ลองคิดดู ไม่งั้นผมจะมาอเมริกาทำไม แล้ววิทวัสหรือวินเซนต์ทำงานอะไรคุณรู้หรือเปล่า”
“ซีไอเอ” จตุพลพึมพำ
“ไม่ใช่ ความจริงเขาทำงานให้ เอส ไอ เอ หน่วยงานลับของสหรัฐฯ ลับยิ่งกว่า ซีไอเอ เสียอีก เคยได้ยินไหม สายลับสองหน้า ปลอมตัวสองชั้น”
จตุพลส่ายหน้าอีกครั้ง อยากจะตะโกนออกมาดังๆ ว่า เขาไม่รู้ คชานนท์บอกเขาก็ทำ
“ผมสงสัยว่าสองคนนั่นกำลังร่วมมือกัน ผมกลัวว่าภาณุวัฒน์อาจจถูกลักพาตัว ผมกำลังคุ้มกันอยู่ การที่คุณเข้ามายุ่งทำให้เสียรูปคดี ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมผมถึงจับคุณได้ เผลอๆ อาจจะไม่ใช่แค่ข้อหาค้ามนุษย์ แต่เป็นข้อหาสมคบคิดร่วมกันก่อการร้าย นี่คุณไม่รู้เรื่องนาวาอากาศเอกจักราวุธลี้ภัยอยู่ในอเมริกาหรือไง เป็นข่าวออกใหญ่โต”
“ผมไม่รู้” จตุพลอยากจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น “ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“ถ้าคุณให้ความร่วมมือ ก็อาจจผ่อนหนักให้เป็นเบา ผมจะกันคุณไว้เป็นพยาน แต่ถ้าคุณไม่ร่วมมือกับผมโดยดี ผมจะจัดการไม่ให้เหลือซาก คุณอาจเถียงว่าคชานนท์อาจจะช่วยได้เพราะอย่างน้อยก็รู้จักกับผม แต่ผมแยกเรื่องงานกับเรื่องคนรูัจักกันเด็ดขาด ผมเป็นคนตรง และเป็นคนเอาจริง ถ้าไม่เชื่อ อยากจะลองดีก็ลองดู” อาวุธขู่ จตุพลยังอ่อนหัดนัก แบบนี้จัดการได้ไม่ยาก ความจริงเรื่องนี้เขายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ เพียงแต่สงสัยบางอย่างจึงอยากจะลองทดสอบว่าสมมุติฐานของตัวเองเป็นจริงหรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่าจตุพลสารภาพโดยง่าย ส่วนคำตอบว่า 'ใคร' เป็นคนบัญชานั้นอาจจะไม่ยอมพูด
...แต่เขาก็รู้ว่าใคร เพียงแต่ไม่ค่อยแน่ใจเท่านั้นว่าคชานนท์มี 'ทีมงาน' กี่คนและเป็นใครบ้าง...
กษิดิษฐ์รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์หรูหรากลางมหานครนิวยอร์คทั้งๆ ที่อาวุธก็อยู่ด้วยกัน อาวุธเป็นคนเคร่งขรึม พูดน้อย และท่าทางชอบอยู่คนเดียว แม้อาวุธจะสุภาพ แต่กษิดิษฐ์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายทำตามมารยาท อาวุธทำอาหารให้เขาทาน แต่เขากลับรู้สึกว่าเป็นการทำอาหารให้แขก ไม่ใช่ทำอาหารทานกันอย่างคนชอบกัน
...บ้าจริงๆ เขาไม่กล้าแม้แต่จะสมมุติว่า 'รัก' ด้วยซ้ำ...
...หรือว่าอาวุธจะเป็นผู้ชายไร้หัวใจ ไม่รู้จักความรัก และไม่คิดจะมีความรัก...
...แต่คชานนท์บอกว่าอาวุธโหยหาความรัก เพราะเป็นคนมาดนิ่ง เคร่งขรึม ค่อนข้างเก็บตัว ทำให้เข้าใจยาก แต่หาก 'จีบ' หน่อย อาวุธก็จะเป็นคนที่น่ารักมาก...
...พี่วุธเป็นคนขี้อาย จริงๆ นะครับ เชื่อผมเถอะ ดูภายนอกอาจจะมาดเท่และเก็ก จริงๆ เขาไม่ใช่แบบนั้น จะรอให้พี่วุธจีบคงอีกนาน เผลอๆ อาจจะไม่มีทางเลย ถ้าคุณกษิดิษฐ์คิดว่าพี่วุธคือคนที่ใช่ก็ต้องใส่เกียร์เดินหน้าอย่างเดียว ช้าไม่ได้ เคยได้ยินไหมครับว่า สมัยก่อน ถ้าผู้หญิงเสียตัวให้ใครแล้วจะต้องเป็นของคนนั้นตลอดไป พี่วุธเป็นประเภทนั้นล่ะ แต่กลับข้างกัน ถ้าพี่วุธได้ใครแล้ว เขาจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง พี่วุธเป็นสุภาพบุรุษ ห่วงเรื่องศักดิ์ศรีมาก พี่คมกับพี่ธงรู้ข้อนี้ดี ถึงได้วางแผนมอมเหล้าคุณกับพี่วุธแล้วจับให้นอนด้วยกันเพื่อให้อาทิตย์มาเห็นไงครับ พี่คมกะจะให้พี่วุธรับผิดชอบแต่โชคร้ายหน่อยที่คุณกับอาทิตย์ไม่บ้าจี้เต้นไปตามเกมส์พี่คม แต่คราวนี้มันไมเหมือนเดิม...
...คชานนท์อยู่ที่นิวยอร์ค ภาณุวัฒน์ก็อยู่ที่นิวยอร์ค คชานนท์พูดทำนองว่าจะมา 'say goodbye' อาวุธกับเขาก่อนเดินทางไปยุโรป และจะพาภาณุวัฒน์มาด้วย...
...นี่เป็นการบอกใบ้งั้นสิ คชานนท์นี่ฉลาดจริงๆ เลย...
...แต่เขาต้องถึงกับมอมเหล้าอาวุธอย่างนั้นหรือ จะให้ทำอะไรงี่เงาเหมือนที่อธิคมกับธงรบทำเลยหรือ ท่าทางอาวุธจะไม่ยอมดื่มเหล้า ต้ั้งแต่เขามาอยู่นี่เห็นดื่มแต่น้ำเปล่าและดูระมัดระวังตัวมาก มาดนิ่งเสียขนาดนั้น เฮ้อ...
End of chapter 20
-
ฮา ฮา ฮา ตามมาอ่านก่อนนะเนี่ย
-
อยากเห็น คชานนท์ ถูกไล่ต้อนโดยอาวุธจัง
-
รีบๆมาต่อเถอะฮะ ^^
-
นนท์น่าเป็นห่วงจริงรู้สึกพี่วุธถ้าท่าทางจะเอาจริงแน่งานนี้
-
ปล่อยเฮียวุธเเกไปเถ๊อะกษิดิษฐ์
-
เรื่องรีบคลี่คลายเถอะ
อยากเจอคนที่ไม่อยากเป็นพี่ชายของคชานนท์จะแย่ อิอิ
-
โอย....อ่านเรื่องนี้ทีไร ลุ้นคู่นนท์กับอาวุธทู๊กที สาธุ....อิอิ
ปล. ดีใจที่วินเซนชอบโจ้จริงๆ ขออย่าให้อกหักนะจ๊ะ อิอิ
-
โจ้ คงไม่อาภัพรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เหมือนอาวุธ กับ กษิดิษฐ์ ก็แบบว่ายังอะไรไม่มาก อาววุธ กับ คชานนท์ ก็ยังเหมือนไม่มีอะไรคืบหน้า คือแบบว่าอ่านมาตั้ง 20 บทยังไงไม่มีอะไรคืบหน้าเท่าไรอะ ยังไงอยากให้คุณนาย กระชับหน่อยนะ ไม่งั้นเหมือนจะดูเยิ่นเย้อ ไปนะครับ
-
คุณคฑาฯ
อิอิ อ่านแล้วแอบมึน...
แปลก้อแล้ว ถอดรู๊ทก้อแล้ว ยังคาดไม่ได้ว่าจะออกมาแบบไหน :z3:
จะพยายามอ่านไปเรื่อยๆ แบบไม่ต้องคิดอะไร ... คงจะดี
ฤาจะเป็นเพราะทั้งอาวุธและคชานนท์ ลึกล้ำมากในความคิดความอ่าน!?!?
ยากไปม้ายยยยย!!!
:a5:
-
DSI ก็ยังเป็น DSI อยู่วันยังค่ำ ใช้วิธีสืบสวนแบบนี้ ไก่อ่อนอย่างจตุพล จะเหลือเหรอ
โจนี่ก็ช่างไร้เดียงสา แอบดูเขา ก็ยังยอมรับง่าย ๆ
มารอดูนนท์ โดน อาวุธ จับไล่ต้อนมั่ง
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย ครับ
-
ลงชื่อแปะไว้ก่อน เด๋วมาดิท
+1
--------------
เอาแล้วอาุวุธเริ่มลงพื้นที่ เสร็จแน่เจ้าน้องนนท์ :laugh:
ส่วนวินเซนต์ รักเค้าเข้าแล้วสิ แล้วจะทำยังไงต่อไปหนอ ?
-
:L2:ส่งกำลังใจให้คุณนาย
-
:m17:ตอนนี้อ่านยังไม่หนำใจเลยอ่า.....ไม่มีพี่วุธคุยกะนนท์บ้างเหรอคะ
:m13:แต่ก็แอบๆเดาเรื่องตอนต่อไปได้แล้วล่ะ ฮ่าๆ พี่วุธจะได้กล้าทำกล้ารับจริงๆหรือเปล่านะ กรรมใดใครก่อจริงๆ
-
อาวุธลงทุนบุกบ้านจตุพลเค้นหาคำตอบเพื่อปะติดเรื่องราวความแน่ใจ แล้วเราก้อคิดว่าได้แล้วด้วย แล้วคราวนี้คชานนท์จะทำยังไง :pigha2:
-
ขัดใจ....
เชียร์อาวุธ น้องโจ้
-
อ่านคู่นนท์กับอาวุธแล้ว ลุ้นเหมือนลุ้นมวยเลยค่ะ
ชอบคู่โจโจ้จังเลยจะน่ารักกันไปไหนคะเนี่ย คู่นี้ :-[
-
ขัดใจ....
เชียร์อาวุธ น้องโจ้
เชียร์ด้วยๆ :ped149:
-
เชียร์ใครคู่ใครดีล่ะเนี่ยยยย :z3:
-
ทำไมยิ่งอ่าน เหตุการณ์มันไม่ไปถึงไหนเลยอะคับ
ยังงัยก้อขอบคุณคนแต่งมากๆนะคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แวะมากด+ให้ค่ะ
ขัดใจด้วยคน
-
เชียร์นนท์กับพี่วุธนะคร้าบ
-
เอาไงดี ????
-
:serius2: :serius2:
ยิ่งอ่านยิ่งไม่เข้าใจ ใครจะคู่กับใครกันแน่เนี่ย
แต่เชียร์คู่น้องนนท์ กับ พี่วุธนะ ดูทันกันดีแบบนี้น่าจะมีเฮ
:impress2: :impress2
-
“นี่มันอะไรเนี่ยพี่วุธ ใส่เนื้อปลาหรือเปล่า พี่ก็รู้ว่าผมไม่กินปลา”
“กัมโบ้” อาวุธบอกชื่ออาหาร “ใส่กุ้ง ชอบทานกุ้งไม่ใช่หรือ”
>> แหม ๆ มีการรู้ว่าใครชอบ-ไม่ชอบอะไรด้วย มีจดจำ
งี้นนท์ก็รู้ด้วยจิว่าพี่วุธชอบ-ไม่ชอบทานอะไร หุหุ
-
ดันๆๆๆๆๆๆ
ดันให้น้องโจ้ด้วยความร๊ากกกกกกกกก :จุ๊บๆ:
-
อาวุธกับคชานนท์คงกำลังแอบซุ่มวางแผนเผด็จศึกฝ่ายตรงข้าม :impress2:
-
:m4:มารอดูว่าใครจะพลาดกันแน่ อิอิอิ
-
แวะมาดันก้น พี่นาย
แล้วก็ตบก้น แรงๆๆ :z13:
อัพเยอะๆหน่อยจิ ชิส์ คนแก่ๆอ่ะอัพน้อยๆ
:laugh3:
-
สุดท้ายได้คู่กันหมด อิอิ
-
นิยายเรื่องนี้ต่อจาก ลิงค์ของเรื่องไหนครับ
รบกวนส่ง PM บอกหน่อยนะครับ
ได้โปรด....
-
ขอบคุณมากครับ
ชอบครับ สนุกดี
-
ขอคั่นรายการซักหน่อยนะครับ ถือว่าเป็นโฆษณาก็แล้วกัน เรื่องของคุณตำรวจอาวุธชักจะเครียด (ผู้เขียนเครียดอ่ะ กำลังเขียนตอนจบ เลยพักสมองซะหน่อย)
ป.ล. เครียดเพราะกลัวถูกคนอ่านบ่นว่าทำให้ค้าง ขอสารภาพนะ อีตาคฑาวุธมีปัญหาเรื่องเขียนตอนจบ บอกไม่เคยจำ ไม่เคยพัฒนาตัวเองเลย อายุก็บรรลุนิติภาวะแล้ว
อ่านขำๆ
คดีรักภาคอธิคม - อุบัติเหตุกลางดึก
เวลาห้าทุ่มครึ่ง ในห้องนอนขนาด 5x5 เมตรบนชั้นห้าของอพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่งกลางกรุงเทพฯ
“โอ๊ยยยย อาาาาา อู๊ยยยย แสบๆ” เสียงอธิคมร้องโวยวายขึ้นแล้วรีบพลิกตัวเพื่อลงจากเตียงพร้อมกับยื่นมือไปที่โต๊ะหัวเตียงเพื่อเปิดไฟแต่ด้วยความเร่งรีบจึงหล่นตุ๊บลงไปกองอยู่บนพื้น “โอ๊ยยย”
ไฟสว่างขึ้น อนุภาพยันตัวลุกขึ้นนั่ง ตามองคนที่อยู่บนพื้นห้องกำลังคลานมาเกาะขอบเตียง ใบหน้ายับยู่ยี่ ปากห่อเพราะสูดปากไม่ยอมหยุด
“บอกแล้วว่าให้เปิดไฟ คุณนุก็จะปิดไฟอยู่นั่นล่ะ ไม่รู้จะอายอะไรนักหนา อูยยย แสบ” อธิคมบ่น มือกุมอยู่ที่กลางลำตัว
“ผมเคยเตือนแล้วใช่ไหม เคยฟังหรือเปล่า บอกว่าไม่ให้เอาครีมฮ้อตสตัฟมาวางที่โต๊ะหัวเตียง คราวที่แล้วก็เคาท์เตอร์เพน เป็นไงล่ะทีนี้” อนุภาพทำเสียงเหนื่อยหน่าย
“เคาท์เตอร์เพนยังพอว่า ออยยย” อธิคมทำหน้าเหมือนจะเป็นลมแล้วบ่นต่อ “ถ้าเคาท์เตอร์เพนหมดก็ซื้อเคาท์เตอร์เพนมาสิครับ ใครบอกให้ซื้อครีมฮ้อตสตาฟมา”
“ฮ้อตสตัฟ” อนุภาพออกเสียงให้ถูก
“นั่นล่ะ ไอ้ครีมมหาภัยนี่มันรุนแรงมากนะคุณนุ ผมไม่ชอบ เคยบอกแล้วว่าไม่เอา ไม่ชอบ มันทรมาน”
“แต่ของมันดี เถียงไหมล่ะ ตอนที่บ้าพลังไปยกน้ำหนักแล้วเจ็บมา ทาไปสองครั้งก็หาย”
“บังคับผมน่ะสิ” อธิคมเบ้ปากแล้วครางโอยโอยต่อ “อุตส่าห์เอาไปทิ้งแล้ว เมืองนอกก็ไม่ได้ไป ไม่รู้ไปหามาจากที่ไหนอีก”
“คุณตฤณซื้อมาฝาก”
“ตั้งใจแกล้งผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ เจ้านายเก่าคุณนุนี่ไม่น่าไว้ใจเลย” อธิคมบ่นต่อ
“หาเรื่อง”
“โอยยย แสบ แสบ แสบ ไม่ไหวแล้ว”
“แล้วจะมาคุกเข่าเกาะขอบเตียงร้องโอดโอยอยู่ทำไม ไปล้างซะสิ ถูสบู่เยอะๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้น” อนุภาพแนะนำพร้อมกับชี้มือไปที่ห้องน้ำ
“ห้าทุ่มครึ่งแล้วนะครับ” อธิคมแย้ง “พอผมเข้าห้องน้ำ คุณนุก็จะแอบนอนไปก่อน กว่าจะปลุกขึ้นมาได้ เดี๋ยวก็มาอ้างว่าง่วงนอน หกทุ่มแล้ว หมดเวลาอึ๊บ”
“ผู้กองอธิคม”
“รอผมนะ คืนนี้ขอยืดเวลาหน่อย หกทุ่มก็อย่าเพิ่งเคอร์ฟิวนะ” อธิคมพยายามยันตัวลุกขึ้น
“แล้วทำไมยังโด่อยู่อีก” อนุภาพมองกลางลำตัวของคนรักที่ 'ส่วนสำคัญ' กลายเป็นสีแดงจัดเพราะคว้า 'หล่อลื่น' ผิดหลอด
“มันบอกว่า สู้ตาย” อธิคมยักคิ้ว ทำหน้าทะเล้นสลับกับแสดงอาการเจ็บแสบ
“ยังดีนะที่ยังอยู่ข้างนอก” อนุภาพทำเสียงดุ “ไม่งั้น จะห้ามเด็ดขาดทั้งเดือน แล้วให้ใส่ถุงยางสองชั้น”
“ใจร้าย โหดร้าย ใจดำ” อธิคมเบ้ปาก ดึงมืออนุภาพแล้วพยักหน้า “ไปช่วยล้างหน่อยนะครับ นะ นะ จะได้กลับมานั่นกันต่อ”
“อย่าลีลานะผู้กอง จะทำอะไรก็ทำเร็วๆ เข้า” อนุภาพสะบัดมือ โบกมือไล่อธิคมให้เข้าห้องน้ำ ก่อนจะเอนตัวลงนอนและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว “ผมง่วงแล้ว ไปจัดการให้มันเรียบร้อยเร็วๆ หน่อย”
“คุณนุ” อธิคมทำหน้าตาออดอ้อน
“ผู้กอง” อนุภาพพูดเสียงเข้ม “เร็วๆ สิ ไม่งั้นคืนนี้ก็พอแค่นี้”
“ครับๆ” อธิคมรีบพยักหน้าแล้วเดินโทงๆ ไปที่ประตูห้องน้ำ พลางร้องโอยโอยไปตลอดทาง
โฆษณา
***HotStuff เป็นครีมทากล้ามเนื้อเคล็ดขัดยอกของบริษัท Cramerประสิทธิภาพเยี่ยมยอดมาก เคาท์เตอร์เพนนี่จิ๊บๆ ไปเลยอ่ะ ทาแล้วร้อนดุเดือดต้องนอนบิดไปบิดมา แต่ได้ผลสุดๆ ***
-
ตกลงคืนนี้ผู้กองอธิคมจะบรรลุเป้าหมายป่ะเนี่ย 555 :z1: :z1: :z1:
ปล. คิดถึงอาทิตย์กับธงรบด้วยค่ะ อิอิ :L2: :L2:
-
:m20:ก้ากกกกกกกกกกก!! ฮอตจริงๆ พระเอกโฆษณาเนี่ยได้ค่าตัวเท่าไหร่คะ เล่นทุ่มสุดตัวเลย
:กอด1:เป็นกำลังใจให้พี่นายค่ะ
-
สงสารว่ะ หน้ามืดขนาดนั้นก็สมควรดีเหมือนกันนะ
-
แสบซะขนาดนั้นยังมีแก่ใจจะอึ๊บต่อ นะคุณอธิม
-
ตั้งแต่ตามอ่านมาก็รู้แล้วล่ะว่ามีปัญหาเรื่องตอนจบ :oo1:
ค้างเอย อะไรเอย :z6: แต่ก็รักคุณคฑามากนะจ๊ะ :กอด1:
-
สงสารสารวัตรอธิคม :laugh:
คิดถึงคุณนุ
+1
-
คุณคฑาฯ
๕๕๕ ช่างคิดเนอะ อิอิ o13
-
ศาลาวัดอธิคม ยังเฟอะฟะเหมือนเดิม คุณนุก้ออยู่ให้ฟัดทุกคืนอยู่แล้ว อะไรจะรีบขนาดนั้น
-
+1 พี่นายค่ะ
ว่าแต่ว่า วันนี้คงไม่ได้แล้วมั้ง
ท่าทางคุณนุหมดอารมณ์แล้ว ฮ่าๆๆ
พีเอส ,, ครีมนี้มันดีจริงๆค่ะ ที่บ้านมีอยู่
หายชะงัดเลย แต่แสบชะมัดเช่นกันนะ
-
โสม น้ามมมมมมม หน้าาาา
5555555555555
---------------------------
ปล. คิดถึงอาทิตย์+เสาธง เหมือนกันค่าาา อิอิ
-
น่าสงสารจริงๆเลย 55555
-
คุณนุใจร้ายช่วยปลอบหน่อยก็ไม่ได้ :-[
น่าหามาลองนะเนี่ย ฮอตสตัฟ
-
เข้ามารอก๊าบบบบบบบบบบบ o4
+1 :3123:
-
ระวังมันจะลีบนะ :m20: :m20: :m20:
-
:laugh: ต้องไปซื้อฮอทสตัฟ มาลองใช้ดูหน่อยละคับ
-
เข้ามาขำสารวัตร :pigha2:
ต้องไปหาซื้อมาใช้มั่งแล้วไอ้ HotStuff เนี้ย o13
-
คู่นี้หายไปนาน ขอคู่อาทิตย์อีกคู่นะคิดถึง
-
เด๋วจะเอาไปลองกะคนใกล้ตัว ห้ามละก้อไม่เคยฟังกันบ้าง
-
นี่ขนาดทั้งแสบทั้งร้อน
ยังสามารถมาต่อปากต่อคำได้อีก
-
อาทิตย์น่าจะซื้อมาให้ธงรบใช้บ้าง.......ซักโหล
เหมาะสำหรับคนเจ้าชู้จริงๆเลย :laugh:
-
สมน้ำหน้าจริงๆ คนอะไรหื่นเกินนนน
-
คิดถึงคู่นี้มาแสนนาน....พอโผล่มาก็...ซี๊ดดด...กันซะงั้น...
อิอิ....คงทรมานน่าดูชม....
-
:กอด1:
พี่นาย จะทำหนังสือ รวมเล่ม
สารพัน คดีรักป่ะ ภาค1อ่านเปื่อยแล้วอ่ะ
ทำเหอะๆ เค้าอยากได้อ่ะ
:z13:
-
:m13: :m13:
เข้ามารอด้วยคนค่าาาา
อยากได้หนังสือด้วยอ่ะ :mc4:
-
Awoot Chapter 21
อาวุธนั่งมองรูปภาพของจักราวุธกับวินเซนต์เพื่อเปรียบเทียบกัน จริงอยู่เขารู้ว่าสองคนนี้นามสกุลเหมือนกันและเป็นญาติห่างๆ กันแต่เขาก็หาจุดเชื่อมโยงสองคนนี้ไม่ได้ ครอบครัวของทั้งสองต่างคนต่างอยู่ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแม้แต่นิด สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือดวงตาที่คล้ายกัน
...มุ่งมั่น!
เหมือนกับดวงตาของนที...
เขารู้ภูมิหลังของนทีน้อยมาก และแม้จะได้รายงานเพิ่มเติมจากพันเอกชัยชนะแต่ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับนทีก็มีเพียงสามประเด็นเท่่านั้น
นทีมีน้องชายต่างมารดาชื่อวิทวัสหรือวินเซนต์ซึ่งใช้นามสกุลมารดา
นทีเคยทำงานเป็นล่่ามพิเศษให้นาวิกโยธินสหรัฐอเมริกาในปฏิบัติการหลายครั้งที่คูเวต นั้นก็หมายความว่านทีต้องรู้ภาษาอาหรับ
และทั้งสามคนเคยทำงานในเคนย่า
เขาอยากให้มีอะไรซักอย่างที่จะชี้ให้เห็นว่านทีมีอะไรที่เกี่ยวโยงกับจักราวุธมากกว่านี้แต่จนแล้วจนรอดเชาก็ยังคิดไม่ออก ข้อมูลเกี่ยวกับประเด็นนี้มีอยู่น้อยมาก
...จนป่านนี้เขายังไม่เข้าใจประโยคที่นทีพูดกับเขาขณะที่จอดรถหลบพายุทะเลทรายในระหว่างการเดินทางไปเมืองทาสิกข์...
...ประโยคเดียวที่เขียนไว้บนกระดาษแผ่นเล็กๆ ซึ่งหายไปหลังจากตำรวจพบศพเพื่อนของนทีเสียชีวิตเพราะถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมในห้องพักกลางเมืองมาเซรู เมืองหลวงของประเทศเลโซโท...
...The good Samarian had never been who he was...
...เขาสงสัยมาตลอดว่า the good Samarian คือคนที่ฆ่านที แต่หลายอาทิตย์มานี่เขากลับรู้สึกว่าเขาจับผิดคน เขายังบอกไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า the good Samarian คนนั้นคือใคร...
...บางทีคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างอาจจะเป็น the good Samarian ซึ่งยังคงลอยนวลอยู่ แล้ววินเซนต์จะรู้เรื่องของนทีมากน้อยแค่ไหน จักราวุธล่ะ จะ...
อาวุธหยุดความคิดของตัวเองเมื่อรู้สึกว่ามีมือวางทาบลงบนหัวไหล่ของเขา กษิดิษฐ์ก้มหน้าลงพูดกับเขาเบาๆ ว่า
“สารวัตรใจร้าย ปล่อยให้แขกนั่งเหงาอยู่คนเดียว”
“ขอโทษครับ ผมกำลังทำงาน” อาวุธเงยหน้าขึ้นตอบ
“ผมมารบกวนหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ ไม่เป็นไร พอดีผมกำลังจะพัก”
“แสดงว่าจะทำต่อ” กษิดิษฐ์ทำหน้าผิดหวัง
“ไม่แล้วครับ” อาวุธส่ายหน้า “ไว้วันหลังดีกว่า วันนี้พอแค่นี้”
“ใครครับ” กษิดิษฐ์ชี้มือไปยังรูปภาพของจักราวุธแล้วหันไปมองรูปภาพของวินเซนต์ “สารวัตรเอารูปแฟนของภาณุวัฒน์มาดูทำไมครับ”
“เปล่า” อาวุธปฏิเสธแล้วเก็บเอกสารทุกอย่างบนโต๊ะใส่ในแฟ้ม
“ดูเผินๆ ก็หน้าตาเหมือนกันนะครับ เหมือนที่สุดตรงดวงตา” กษิดิษฐ์ออกความเห็น “ตาร้าย น่ากลัว”
อาวุธชะงักไปชั่ววินาทีแล้วเก็บเอกสารต่อและพูดกับกษิดิษฐ์โดยไม่มองหน้าว่า “คุณกษิดิษฐ์นี่เก่งไม่ใช่เล่น ช่างสังเกต”
“จะเป็นแฟนตำรวจก็ต้องฝึกเอาไว้สิครับ” กษิดิษฐ์หัวเราะ อาวุธเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้บางๆ แล้วไม่พูดอะไรแต่เมื่อกษิดิษฐ์สอดมือเข้ามากอดเอวเขาจากทางด้านหลังจึงวางแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วแกะมือของอีกฝ่ายออกและหันตัวไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
“สารวัตรรังเกียจผม” กษิดิษฐ์ทำเสียงตัดพ้อ
“ผมว่ามันไม่เหมาะ”
“ทำไมจะไม่เหมาะ สารวัตรเอาอะไรมาวัด แล้วนี่ก็ในบ้าน ไม่ได้ยืนอยู่ป้ายรถเมล์ สารวัตรทำยังกับว่านี่เป็นครั้งแรก มากกว่านี้ก็เคย”
“ปล่อยเถอะครับ”
“สารวัตรใจจืดใจดำกับผมมาก ไม่แคร์ความรู้สึกผมบ้างเลยซักนิด” กษิดิษฐ์ขัดขืน พยายามกอดอาวุธแน่นกว่าเดิม
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” อาวุธยังพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออกและพูดเสียงจริงจังว่า “ผมแค่ไม่อยากให้คุณเสียใจ”
“หมายความว่ายังไงครับ สารวัตรปฏิเสธผม หรือกำลังจะบอกว่าอย่ามารักสารวัตรเลย เพราะจะเสียใจภายหลัง เพราะสารวัตรมีใครอยู่แล้ว เด็กคนนั้นหรือครับ หรือว่าใคร สารวัตรดูซึมไปตั้งแต่ภาณุวัฒน์ย้ายออกไปอยู่กับวินเซนต์”
“เปล่า”
“เขาเหมาะกัน สารวัตรอย่่ามาเถียงนะว่าสองคนนั้นไม่เหมาะสมกัน วินเซนต์กับภาณุวัฒน์อายุห่างกันไม่มาก วินเซนต์มีเวลาว่างให้กับภาณุวัฒน์ เป็นคนสนุกสนานร่าเริง ทำให้เด็กคนนั้นได้หัวเราะ ถ้าเด็กเขาจะรักกันก็ไม่แปลกและก็ไม่ยากด้วย และที่สำคัญ มันกำลังเกิดขึ้น ป่านนี้เขาคงกำลังหัวเราะสนุกสนามอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้” กษิดิษฐ์เริ่มจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ “ผมต่างหากที่อยู่ตรงนี้ พร้อมจะเป็นของสารวัตร พร้อมทุกอย่าง พร้อมที่จะให้สารวัตรมอบความรักให้ ขอได้ไหมครับ ผมขอหัวใจของสารวัตรอาวุธได้หรือเปล่า ผมต้องการ ผมต้องการใครซักคน ผมต้องการสารวัตร”
อาวุธเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง น้ำตาของกษิดิษฐ์เริ่มไหล ชายหนุ่มกอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ซบหน้าลงกับหน้าอกของเขาและคร่ำครวญว่ารักและคงทนไม่ไหวหากจะไม่สมหวังในความรัก
“ผมรักสารวัตร ผมรักสารวัตร ได้ยินไหมครับ ผมรักสารวัตร นี่คือผู้ชายดีๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม อย่าผ่านเลยไปเฉยๆ นะครับสารวัตร อย่าทิ้งผมให้อยู่คนเดียว”
อีกครั้งที่วินเซนต์หันไปมองใบหน้าขาวๆ ของภาณุวัฒน์ซึ่งนอนขดตัวหลับอยู่บนเบาะรถข้างๆ เขา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ หลายๆ ครั้ง ในใจพูดกับตัวเองว่า
...วันนี้แล้วสิที่จะได้อยู่กับภาณุวัฒน์เป็นวันสุดท้าย พรุ่งนี้เช้ามืดเขาจะต้องหายตัวไปโดยให้เหตุผลว่าไปทำงานภารกิจพิเศษและทิ้งภาณุวัฒน์ไว้ที่บ้านของคุณย่า ที่เหลือ ผู้ชายคนนั้นจะเป็นคนปฏิบัติการต่อ...
...แต่ภาณุวัฒน์อยากไปอยู่กับอาวุธ เขารู้ดีว่าภาณุวัฒน์อยากไปอยู่กับอาวุธ ความจริงก็ต้องเป็นแบบนั้น ถ้าเขาจะทำอะไรผิดแผนไปบ้างจะเป็นยังไง เพราะจริงๆ แล้วท้ายที่สุดภาณุวัฒน์ก็ต้องลงเอยกับอาวุธไม่ใช่หรือ...
วินเซนต์ลดความเร็วของรถ รู้สึกสับสนบอกไม่ถูก ใจหนึ่งก็อยากจะเลี้ยวรถกลับนิวยอร์คเพื่อพาภาณุวัฒน์ไปส่งคืนอาวุธ
“สารวัตร” เสียงของภาณุวัฒน์พึมพำแล้วพลิกตัวเพื่อเปลี่ยนท่านอน
วินเซนต์กัดฟัน มือกำพวงมาลัยรถแน่น เท้ากดลงไปบนคันเร่งเพื่อเพิ่มความเร็วของรถโดยไม่รู้สึกตัว
...เขาหึงหวงภาณุวัฒน์ ตอนนี้เขาเทใจให้ภาณุวัฒน์ไปเต็มที่แล้ว แต่ภาณุวัฒน์กลับไม่มีใจให้เขา...
...ทำไมคนเราต้องมารักกันข้างเดียว ทำไม...
อาวุธเบรกรถพรืดจอดหน้าบ้านสีขาวทางธีโอดอร์หลังใหญ่ชานเมืองนิวซิตี้แล้วรีบเดินไปกดกริ่งที่ประตูหน้าบ้าน เมื่อได้รับโทรศัพท์ของภาณุวัฒน์เขาก็รีบมาเพราะเกรงว่าจะมีอันตราย ภาณุวัฒน์บอกว่ามีคนจะมารับตัวไปอยู่ด้วย ท่าทางไม่น่าไว้ใจและคุณย่่าของวินเซนต์ก็ถกเถียงกับชายคนนั้นอยู่เป็นนาน ส่วนวินเซนต์เดินทางไปทำงานต่างประเทศและติดต่อไม่ได้
ชื่อของคนที่ภาณุวัฒน์บอกว่าจะมารับตัวไปอยู่ด้วยคือ...
จักราวุธ!
คนที่มาเปิดประตูให้อาวุธเป็นหญิงชราอายุราว 80 ปี แต่ก็ยังมีเค้าความสวยอยู่มาก อาวุธทำความเคารพด้วยการไหว้เพราะคิดว่าคงจะเป็นคุณย่าของวินเซนต์
“Mister Awoot/คุณอาวุธ” หญิงชราทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นภาษาอังกฤษ
“You know me?/คุณรู้จักผมหรือครับ”
“Jo Jo told me you are coming/โจโจ้บอกว่าคุณจะมา”
“What about the other guy? The one who wanted to take Jo away?/แล้วอีกคนที่จะมารับโจ้ล่ะครับ” อาวุธถาม
“Oh, Jack. He left. Jo Jo dind't want to stay with him./อ๋อ แจ๊ค เขากลับไปแล้ว โจโจ้ไม่อยากไปอยู่กับแจ๊ค”
“Jack? แจ๊ค” อาวุธเลิกคิ้ว ทำเสียงสงสัย.
“Jakrawoot/จักราวุธ” หญิงชราตอบ หน้าตาเปลี่ยนเป็นฉุนเฉียว “I don't want to see Jack anymore. I made him go away. I don't know why he's here. He disappeared for such a long time. Since Nate was gone, I've never seen him since. ฉันไม่ต้องการเจอหน้าแจ๊คอีก ฉันไล่เขาไปแล้ว ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแจ๊คมาที่นี่ เขาหายไปนาน ตั้งแต่เนทจากไปฉันก็ไม่เคยเจอเขาอีก”
“And Nate is...? เนทคือ...” อาวุธถาม แทบจะกลั้นหายใจเมื่อนึกถึงชื่อของนทีเมื่อสะกดเป็นภาษาอังกฤษและเรียกสั้นๆ
“It was a sad story. มันเป็นเรื่องเศร้า” หญิงชรารำพัน “a very tragic story. Jack and Net were sad story.”
“Is Nate Natee? เนทคือนทีใช่ไหมครับ” อาวุธตัดสินใจถาม หญิงชราพยักหน้า ดวงตาเหม่อลอย แต่เพียงชั่วครู่ก็รู้สึกตัวจึงเชิญอาวุธเข้าไปในบ้านพร้อมกับบอกว่าจะให้คนไปตามภาณุวัฒน์แต่อาวุธบอกว่าให้รอเดี๋ยวเพราะเขาอยากคุยเรื่องนที
“I know who you are Police Colonel Awoot ฉันรู้ว่าคุณเป็นใครพันตำรวจโทอาวุธ” หญิงชรามองหน้าอาวุธ “Nate had been talking about you. นทีพูดถึงคุณ”
“Is that so? ยังงั้นหรือครับ” อาวุธพูดเสียงแผ่ว
“Nate told me you are the best man he has ever seen, but he could be with you. He wanted you to be happy. It would be his greatest joy if you are happy. เนทบอกว่าคุณคือคนที่ดีที่สุดที่เขาพบ แต่เนทก็อยู่กับคุณไม่ได้ เนทอยากให้คุณมีความสุข เนทบอกว่าเขาจะมีความสุขที่สุดถ้าคุณมีความสุข”
“Natee told you that? นทีบอกคุณอย่างนั้นหรือครับ” อาวุธพึมพำ ประหนึ่งพูดกับตัวเอง “When? เมื่อไหร่ครับ”
“Nate knew it well. He didn't have much time left to survive. เนทรู้ว่าตัวเองคงอยู่รอดได้ไม่นาน” หญิงชราเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย “Nate knew everything. Everything. He also said he would be happy if if had to end. He was luckly he had found the one he loved so much before leaving this world. It is beautiful, grandma, he said. It is so very beautiful. I've never seen such a thing like this. It is sprinkling but there are fireflies everywhere. I love him, grandma. And he loves me. I love him so much, but I don't want him to suffer the feeling of loving me and remembering me always. But I can 't be with me, grandma. I can't. If I don't get killed; I'll be dead anyway./ เนทรู้ทุกอย่าง ทุกอย่าง เนทบอกว่าถ้ามันจะจบเขาก็มีความสุข เนทยังพูดว่าเขาโชคดีที่เจอคนที่เขารักมากก่อนจะจากโลกนี้ไป เนทบอกว่ามันสวยมาก สวยมากจริงๆ ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ฝนตกพรำๆ แต่มีหิ่งห้อยเต็มไปหมด ผมรักเขาครับย่า เขาก็รักผม ผมรักเขามากแต่ผมไม่อยากให้เขาทนทุกข์เพราะรักผมไม่มีวันลืม แต่ผมอยู่กับเขาไม่ได้ ถ้าผมไม่ถูกฆ่า ผมก็ตายอยู่ดี”
“Why...ทำไม...” เสียงของอาวุธหายไปในลำคอ
“Life is like that./ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ” หญิงชราหันมามองอาวุธแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองหิมะที่กำลังโปรยปรายด้านนอก “It's just like this. The rain was sprinkling. The snow is falling. That was last time I heard his voice./แบบนี้เอง ฝนตกพรำๆ หิมะกำลังตก นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยินเสียงเนท”
“Why? Please do tell me why./ทำไมครับ กรุณาบอกผมเถอะ ทำไม” อาวุธเสียงสั่น ไม่อยากจะคิดถึงสิ่งที่เขาสงสัยเมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงชราเพิ่งพูดไป
แต่เขาก็อยากจะได้ยิน
อยากจะได้ยินเต็มสองหูว่าทำไม...
...นทีรู้ตลอดเวลาว่าตัวเองจะไม่รอด...
...แม้ไม่ถูกฆ่าก็จะตายอยู่ดี...
...คนเข้มแข็งอย่างนทีนะหรือ ไม่มีวี่แววเลยว่าจะเป็นอะไรแบบที่เขากำลังคิด...
“ลูคีเมีย” หญิงชราพึมพำ “ลูคีเมีย...แจ๊คเขารู้ดี”
“จักราวุธเกี่ยวข้องยังไงกับนทีหรือครับคุณย่า” ใจของอาวุธเต้นตึกตักทั้งๆ ที่กลั้นหายใจ เขาอยากจะถามว่าจักราวุธเกี่ยวข้องกับการตายของนทีหรือไม่แต่เขาก็ไม่กล้าถาม
“มันเป็นเรื่องเศร้า” หญิงชราก้มหน้า “เศร้ามากๆ ฉันไม่อยากจะคิดถึงมัน”
“แต่ผม...”
“คุณไม่ควรคิดถึงมันด้วย” หญิงชราหันขวับมาหาอาวุธ ดูกระฉับกระเฉงขึ้นมาทันใดและพูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่น “มันคืออดีต เข้าใจไหมพันตำรวจโทอาวุธ มันคืออดีต คุณเอาเนทกลับมาไม่ได้อีกแล้ว เนทอยู่บนสววรค์ คุณอยู่บนโลก คุณกำลังหายใจ คุณมีหัวใจที่กำลังเต้น” หญิงชรายกมือขึ้นตบหน้าอกของอาวุธเบาๆ “ปล่อยให้เนทอยู่อย่างสงบสุขในที่ของเขา เนทจะไม่มีวันมีความสุขถ้าคุณไม่มีความสุข”
“ผมมีความสุข” อาวุธพึมพำ เสียงเบาโหวง
“Nate loves you. เนทรักคุณ”
ภาณุวัฒน์ยืนนิ่ง มองคนสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ใกล้หน้าต่างบานใหญ่ หิมะด้านนอกกำลังโปรยปรายเป็นฉากหลัง ภาพของคุณย่าเวโรนิก้า หญิงชราใจดี คุณย่าของวินเซนต์กำลังทาบมือลงบนอกซ้ายของอาวุธซึ่งก้มหน้าลงมองมือของอีกฝ่ยด้วยท่าทางเศร้าสร้อยทำให้เขาอยากร้องไห้
เขาได้ยินการสนทนานั้นแว่วๆ แต่ถึงได้ยินชัดเจนก็คงไม่เข้าใจเพราะสองคนนั้นพูดคุยกันเป็นภาษาอังกฤษด้วยเสียงแผ่วเบา แต่เขาก็พอจะเดาความหมายบางช่วงได้!
“โจ้โจ้” เสียงของหญิงขชราดังขึ้นมา” มา มานี่ หมีโคล่าน้อยของย่า ดูซิใครมาเยี่ยม”
“ผมไม่ได้มาเยี่ยม ผมรับกลับ” อาวุธแย้งหญิงชราเบาๆ
“วินเซนต์คงไม่ยอม”
“ทำไมครับ” อาวุธถาม
“วินเซนต์บอกว่า...”
“ที่นี่อันตราย จักราวุธต้องการตัวโจ้ ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ต้องมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล ผมไม่อยากเสี่ยงทิ้งโจ้เอาไว้ ถ้าวินเซนต์อยู่ที่นี้ผมจะไม่กังวลเท่าตอนนี้เลย” อาวุธพูดกับหญิงชราด้วยภาษาอังกฤษรัวเร็วจนภาณุวัฒน์ฟังไม่ทัน
คุณย่าเวโรนิก้าถอนหายใจ รู้สึกลังเล อาวุธจึงพูดต่อว่า “ถ้าวินเซนต์กลับมาให้เขาไปหาผมก็ได้ครับถ้าเขาต้องการ แต่ตอนนี้ โจ้ต้องไปอยู่กับผม คุณย่าก็น่าจะรู้ว่าจักราวุธอาจหวนกลับมาอีก”
“แจ๊คไม่ทำร้ายใคร ฉันแค่ไม่อยากให้เขามาเอาโจโจ้ไป”
“ผมว่าวิธีนี้ดีที่สุด” อาวุธพูดเสียงหนักแน่น “ถ้าติดต่อวินเซนต์ได้ ช่วยบอกเขาอย่างนั้นนะครับ เขาจะต้องเข้าใจ”
“วินเซนต์รักโจโจ้” หญิงชราพูดเสียงเบา มองตาอาวุธอย่างครุ่นคิด “ฉันรู้ว่าจะต้องยุ่งแน่ๆ และฉันก็รักวินซ์มาก เขาเป็นคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่”
ภาณุวัฒน์อึ้ง ประโยคแรกเขาฟังรู้เรื่อง แต่ประโยคหลังไม่เข้าใจทั้งที่คุณย่าพูดช้าและชัด
“ไม่เป็นไรครับ คุณย่า ไม่เป็นไร” อาวุธก้มลงพูดกับหญิงชราด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วหันไปพยักหน้าให้กับภาณุวัฒน์ซึ่งยืนมองอยู่เงียบๆ เป็นการส่งสัญญาณว่าถึงเวลาเดินทางแล้ว
“ทำไมคุณย่าเรียกว่าหมีโคล่าน้อย” อาวุธถามภาณุวัฒน์ขึ้นมาเบาๆ หลังจากต่างฝ่ายตั้งนั่งนิ่งเงียบมาเป็นเวลาพอสมควร
“คุณย่าบอกว่าผมตัวเล็กน่ารักครับ” ภาณุวัฒน์ตอบ ในใจขอโทษอาวุธที่โกหกเพราะความจริงคนที่เริ่มเรียกเขาแบบนี้คือวินเซนต์
“น่าจะจริงอย่างที่คุณย่าพูด” อาวุธตอบเสียงราบเรียบเช่นเคย สายตามองอยู่ที่รถตู้คันใหญ่ข้างหน้าด้วยความระมัดระวัง
“ผมไม่เห็นว่าตัวเองจะเหมือนหมีโคล่าตรงไหน” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบา
“ตอนนี้ยัง ต่อไปไม่แน่” อาวุธตอบ “ตัวกลมขึ้นนะ”
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว
“หิวหรือยัง” อาวุธไม่ตอบคำถาม
“ยังครับ”
“ถ้าง่วงก็นอน ถึงนิวยอร์คจะปลุก”
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วเอนเบาะลง หลุบตามองมือแข็งแรงของอาวุธที่วางอยู่บนกระปุกเกียร์รถ ก่อนจะไล่สายตาไปตามแขนยาวๆ ของนายตำรวจจนไปหยุดนิ่งอยู่ที่ต้นคอและผมดกดำที่เริ่มยาว อาวุธผมยาวเร็วมาก ครั้งแรกที่เจอกันอาวุธตัดผมสั้นเกรียน แต่เวลาไม่นานตอนนี้ผมยาวจนระต้นคอและไม่มีท่าทีว่าจะตัด ต่างจากวินเซนต์ที่ชอบบ่นว่าผมยาวและชอบไปตัดให้สั้นเกรียน เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานเขาเห็นวินเซนต์ตัดผมถึงสองครั้ง
...วินเซนต์รักเขา วินเซนต์สนิทกับคุณย่ามากและคงเปิดเผยความในใจทุกเรื่องต่อกัน แต่ทำไมวินเซนต์บอกว่าคุณย่าไม่รู้ว่าตัวเองมีรสนิยแบบไหน...
...วินเซนต์โกหกเขาทำไม...
...แล้วทำไมอาวุธบอกกับคุณย่าว่า ไม่เป็นไร...
...It's o.k., grandma, it's o.k. ไม่เป็นไรครับคุณย่า ไม่เป็นไร...
...มันหมายความว่ายังไงกัน เขาเข้าใจประโยคภาษาอังกฤษประโยคนี้เพราะเป็นคำง่ายๆ แต่เขาก็ไม่เข้าใจความหมายที่สื่อสารออกมา...
...พี่วุธกำลังบอกอะไร...
::: End of Chapter 21 :::
-
จิ้ม คุณนายก่อน
แต่ อ่านแล้วความจริงที่ว่าคืออะไรเอ่ย ข้าน้อยยังงงๆ รู้แต่ว่านทีเป็นลูคีเมีย
-
เรื่องราวสลับซับซ้อน เครียดมากกกก
รีบๆมาต่อนะครับบบบบ ^^
-
:m15: สงสารวินเซนต์กับคุณย่าง่าาาาาาาาาา
:เฮ้อ:เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อปายยยย
:pig4:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆค่ะ...อ่านตอนปัจจุบันทีไร
ต้องนั่งลุ้นตอนต่อไปว่าจะเป็นไงต่อ...เดาใจคนเขียนยากจริงๆ
น้องโจ้ของพี่ได้กลับมาอยู่กับเฮียอาวุธแล้ว หุหุ
-
เรื่องราวซับซ้อน น่าติดตาม
ว่าแต่เมื่อไหร่อาวุธจะรักน้องโจ้สักที :z1:
-
:m15: :m15: :m15: สงสารวินเซนอ่ะ
สุท้ายใครคู่ใครเนี่ย แล้วนนท์จะได้กับวุธป่าวเนี่ย 555 :o8: :o8:
-
รออ่านต่อว่า ตกลงแจ๊คกะเนท เกี่ยวข้องกันยังไงนะคับ
หนุกจริงๆ :z2:
-
เฮ้อพูดไปก็สงสารวินเซนต์กับย่าจังสงสัยคนแก่คงจะเหงาถ้าน้องโจ้ไม่อยู่
หมีโคล่าน้อยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกจะเอาๆอยากได้มาเลี้ยงมั้งจัง :m3:
พี่วุธถ้าคร่าวนี้ได้น้องโจ้กลับมาแล้วไม่มีไรคืบหน้านะจะเชียร์น้องโจ้กับวินเซนต์จิงๆด้วยนะ
รักน้องโจ้มากๆเลยค๊าบ :จุ๊บๆ:
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
ตอนจบของเรื่องนี้มันจะเศร้ามั้ยอะ
แบบมีลางสังเหาสังหรณ์ยังไงไม่รู้อ้า
-
สรุปก็ผ่านไปอีกตอน
-
ถึงจะงง
แต่เชียร์น้องนนท์กับพี่วุธ
-
:กอด1:นทีจะมีความสุขก็ต่อเมื่ออาวุธมีความสุขใช่ป่าว... คนที่จะทำให้มีความสุขได้มีเพียงหนึ่งเดียว!!!! :fire: :fire:
:angry2:เฉลยที๊ค๊าาาา!!!
-
เกิดอะไรขึ้นกะวินเซนต์ ?
มีเรื่องอะไรที่ยังไม่รู้ คุณย่าอยากจะบอกอะไร เอ๊ะ
แล้วนนท์ของอิป้าก็หายไปไหนไม่มีบทเลย แอร๊ยยย
+1
รออ่านนนท์ ปะฉะดะ กะพี่วุธ อิอิ
-
ลึกลับซับซ้อน
เชียร์น้องโจ้ สารวัตรอาวุธ
+1
-
กำลังสนุกเลย มาต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะคับ
-
ซับซ้อนจริงๆเลย
แต่ยังไงก็ยังเชียร์ นนท์กะผู้กองอาวุธอยู่ดี
ว่าแต่ตอนนี้ช่างสั้นนนนนนนนน
-
ยังงงอยู่ดีอ่า
-
โอ้วที่แท้ก้อเป็นลูคิเมียนี่เอง
-
มาดัน รอน้องนนท์มา~ :z2:
-
Awoot Chapter 22
กษิดิษฐ์แง้มประตูออกไปมองนอกห้องเพื่อดูว่าอาวุธยังนอนอยู่บนโซฟาหรือไม่แต่ก็ไม่เห็นร่างสูงใหญ่ของนายตำรวจ เมื่อปรายตาไปมองประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์ก็เห็นว่าปิดสนิทเช่นเคย ตั้งแต่อาวุธพาภาณุวัฒน์กลับมาภาณุวัฒน์ก็เดินเข้าไปในห้องแล้วไม่ออกมาอีกเลย กษิดิษฐ์ฉุนมาก อยากจะตะโกนใส่หน้าอาวุธว่าไปพาเด็กคนนั้นกลับมาทำไมแต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาพยายามใจเย็น บอกตัวเองเสมอว่า หากทำเช่นนั้นอาวุธก็จะเห็นเขาเป็นตัวมารร้าย และคนอย่างอาวุธก็คงไม่รีรอที่จะให้เขาออกไปอยู่ที่อื่น
...เขาต้องอดทนอีกนานแค่ไหน...
...อีกนานแค่ไหนถึงจะได้หัวใจของอาวุธ...
...หรือไม่มีทางจะได้เลยเหมือนที่เขาไม่เคยได้หัวใจของอธิคม...
ประตูกระจกของระเบียงงห้องนั่งเล่นเปิดออก กษิดิษฐ์หันไปมองจึงเห็นอาวุธเดินเข้ามาช้าๆ ในมือถือถ้วยกาแฟซึ่งมีไอขาวๆ กำลังลอยขึ้นมา ปกติอาวุธเป็นคนเงียบขรึม ตอนนี้ยิ่งเงียบมากกว่าเดิม กษิดิษฐ์อยากจะเดินออกไปโอบกอดอาวุธและสานสัมพันธ์แบบที่คชานนท์แนะนำเพราะว่าคืนนี้เหมาะที่สุด
หากเขากับอาวุธมีอะไรกันและภาณุวัฒน์เห็น อาวุธก็จะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง
...แต่เขาต้องมอมเหล้าหรือให้อาวุธกินยานอนหลับยังงั้นหรือ...
กษิดิษฐ์รู้สึกสับสน ทันใดนั้นเขาอยากจะหันหลังกลับและกระโดดขึ้นเตียงแล้วนอนหลับไปเลย แต่มือกลับดันประตูห้องนอนให้เปิดกว้างช้าๆ อาวุธหันมามองแล้วเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับถามว่าทำไมยังไม่นอน
“แล้วสารวัตรล่ะครับ ทำไมยังไม่นอน ดื่มกาแฟตอนกลางคืนแบบนี้คงอีกนานกว่าจะหลับ”
“อีกหน่อยก็นอนแล้วครับ” อาวุธยิ้มบางๆ แต่กษิดิษฐ์รู้สึกว่าเป็นยิ้มเศร้าๆ
“น่าอายจัง เจ้าของห้องต้องนอนโซฟา”
“จะให้แบกนอนโซฟาได้ยังไงครับ”
“เตียงในห้องนอนก็กว้าง สองคนนอนได้สบายๆ สารวัตรรังเกียจจะนอนร่วมเตียงกับผมหรือครับ หรือกลัวว่าใครจะเข้าใจผิดถ้าเห็นว่าเราอยู่บนเตียงเดียวกัน”
“ใครจะมาเห็น” อาวุธพูดยิ้มๆ
“ภาณุวัฒน์อาจเดินเข้ามา แล้วเข้าใจผิด” กษิดิษฐ์ปรายตาไปมองประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์
“ภาณุวัฒน์ไม่มีวันจะเดินเข้าห้องผมโดยไม่เคาะประตู” อาวุธตอบทันที “แต่ถึงแม้จะเปิดประตูทิ้งไว้ก็จะไม่เดินเข้าไปเด็ดขาด อย่าว่าแต่จะเปิดเข้าไปโดยไม่เคาะเลยครับ เขาไม่กล้าเคาะประตูห้องผมด้วยซ้ำ ถ้ามีเรื่องอะไรจะพูดด้วย ภาณุวัฒน์จะรอจนกว่าผมจะเปิดออกมาเอง”
กษิดิษฐ์รู้สึกเหมือนโดนดักคอ ความจริงเขาก็คิดว่าคงเป็นอย่างนั้น ภาณุวัฒน์คงไม่กล้าเข้าไปยุ่มย่่ามในห้องนอนของอาวุธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาวุธยกให้เขาพักแล้วในฐานะที่เป็นห้องนอนแขกแล้วตัวเองออกมานอนข้างนอก
...นี่จะไม่มีทางเลยหรือเนี่ย สมมุติว่าหากอาวุธนอนอยู่บนเตียงกับเขาจริงๆ จะให้เขาร้องโวยวายทำให้ภาณุวัฒน์วิ่งเข้ามาเห็นว่าเขาโดนทำมิดีมิร้ายเหมือนในละครทีวีก็ทำไม่ได้...
“คุณกษิดิษฐ์ครับ” อาวุธพูดเสียงเยือกเย็น “ผมกับภาณุวัฒน์ไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมให้เขากลับมาพักอยู่ที่นี่เพราะมันมีเรื่อง พอวินเซนต์กลับมาจากทำงานก็คงจะมารับภาณุวัฒน์ไปอยู่ด้วย”
“จริงหรือครับ” กษิดิษฐ์พูดเสียงแผ่ว รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ผมก็ยังอยากจะพูดกับคุณเหมือนเดิม” อาวุธพูด น้ำเสียงจริงจัง มองเข้าไปในดวงตาของกษิดิษฐ์ “ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร หรือเราจะเป็นยังไงต่อกัน ผมก็ไม่อยากให้คุณต้องมาเสียใจภายหลัง”
“ผมไม่เข้าใจ ทำไม” กษิดิษฐ์ส่ายหน้าช้าๆ ถามอาวุธด้วยเสียงแผ่วเบา
อาวุธนิ่งไปชั่วครู่แล้วพูดออกมาอย่างชัดเจนว่า “ผมรักใครไม่ได้อีกแล้ว”
“สารวัตร!” กษิดิษฐ์รู้สึกเหมือนโดนต่อยเข้าที่ท้องจนจุก “ทำไมครับ ทำไม”
“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” อาวุธตอบเสียงเบา ก้มหน้าลงมองถ้วยกาแฟในมือตัวเองอย่างครุ่นคิดแล้วช้าๆ ว่า “คุณอย่ามาเสียเวลากับผมเลย”
หลังจากจบการสนทนาทางโทรศัพท์กับกษิดิษฐ์คชานนท์ก็อดอมยิ้มไม่ได้ แผนของเขากำลังดำเนินไปได้ด้วยดี ตอนนี้อาวุธปฏิเสธกษิดิษฐ์แล้วเพราะกษิดิษฐ์ตื้อจะผูกมัดอาวุธให้ได้ ภาณุวัฒน์กลับมาอยู่กับอาวุธด้วยกันสองต่อสองและเขาค่อนข้างมั่นใจว่าทั้งสองคนนั้นกำลังเริ่มจะผูกพันกัน
“ต้องมีเรื่องแบบดราม่าซะหน่อยจะได้แสดงอารมณ์กันมากขึ้น คราวนี้พี่วุธจะได้ทำลายปราการน้ำแข็งของตัวเองซะที” คชานนท์พูดกับตัวเองแล้วกดหมายเลขโทรศัพท์เพื่อติดต่อกับ 'เป้าหมาย' อีกคน ขณะที่รอสายในใจก็นึกถึง 'ผลตอบแทน' ที่จะเสนอให้ 'ทีมงานคนใหม่'
“แต่ว่าอีกตาวินเซนต์นี่ยังไงๆ อยู่นา ท่าทางจะเป็นตัวแปรสำคัญที่ต้องจับตามอง” คชานนท์พูดอยู่คนเดียว “กษิดิษฐ์ก็จบไปแล้ว ง่ายกว่าที่คิด คราวนี้เหลือใครหว่า...”
เมื่อคนที่โทรศัพท์ไปหาไม่รับสายคชานนท์ก็หยิบกระดาษสีขาวที่ตัวเองใช้เป็น 'แผนปฏิบัติการ' มาวางตรงหน้าแล้วเขียนอะไรบางอย่างเพิ่มเติมพร้อมกับลากเส้นโยงรายชื่อของแต่ละคนเข้าหากัน
“ใช้จักราวุธอีกซักครั้งแล้วทิ้งไป จากนั้นเอาตัวละครเข้ามาอีกสองคนพอให้เจ็บๆ คันๆ ตรงนี้คือกลยุทธ์การยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทีนี้ก็ปล่อยหมัดเด็ด แต่ต้องเตรียมตัวเครื่องบินกรุงเทพฯ ปารีส 2 ใบ แพงฉิบหาย อ้อ เตรียมยานอนหลับด้วย เอ...แล้วจะให้พักที่ไหนดีว๊า...” คชานนท์เอียงหน้าคิดแล้วก้มลงมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้า หยิบหมอนใบใหญ่มาสอดเข้าทางด้านหลัง เอนตัวพิงพร้อมยกแขนกอดอก ศอกซ้ายตั้งอยู่บนแขนขวาแล้วใช้นิ้วลูบไล้ริมฝีปากของตัวเอง “วินเซนต์...วิทวัส...หมอนี่จะเอายังไงแน่ ตัวแปรนำก็ควบคุมได้ไม่ยาก แต่ตัวแปรตามนี่สิ ควบคุมไม่ค่อยได้ อืม...เอาพี่ชัยชนะเข้ามาจัดการกับวินเซนต์ดีหรือเปล่า หรือว่าจะเป็นคุณย่าเวโรนิก้า เอ ไม่ได้ๆ สองคนนี้สนิทกัน biasเยอะเกินไป วิธีนีการนี้เสี่ยง เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ยอมเพิ่มค่า standard deviation ซะหน่อย แล้วก็ปรับ method กับ hypothesis”
คชานนท์หยิบดินสอแล้วเขียนข้อความสั้นๆ ลงใกล้กับชื่อของวินเซนต์ แล้วนึกอะไรบางอย่างอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเขียนชื่ออีกชื่อหนึ่งลงพร้อมวงกลมรอบชื่อนั้น
“เอาล่ะ แบบนี้ล่ะ ถ้าไม่เวิร์กก็แผนบี” คชานนท์อมยิ้ม ภูมิใจกับแผนของตัวเอง ก่อนจะเอนตัวลงนอนชันเข่าข้างขวาและยกชาซ้ายพาดไขว่ห้างแล้วกระดิกเท้าอย่างสบายใจ
อาวุธเดินเข้าไปในห้องครัวและมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ในห้องครัวตั้งแต่เช้ามืดแต่ก็ไม่ได้ออกมาดูเพราะรู้ว่าภาณุวัฒน์คงตื่นขึ้นมาทำอาหารเหมือนเมื่อสามวันที่ผ่านมา
แต่วันนี้มีหนังสือพิมพ์วางอยู่บนโต๊ะอาหาร
อาวุธเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ USA Today ขึ้นมาอ่านพาดหัวข่าวแล้ววางลงที่เดิม ในใจนึกภาพภาณุวัฒน์สวมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ที่เขาให้ยืมใส่เดินกอดอกออกไปซื้อหนังสือพิมพ์
...USA Today นี่คงยืนเลือกอยู่นานละสิถึงได้ฉบับนี้มา...
อาวุธนั่งลงบนเก้าอี้ สายตามองอยู่ที่อาหารตรงหน้าอยู่นานหลายอึดใจ ตอนแรกเขาจะทานเลยแต่ก็เปลี่ยนใจลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องของภาณุวัฒน์เพื่อเรียกให้มาทานด้วยกัน
ภาณุวัฒน์ทานอาหารสาย อาวุธบอกตัวเองว่าเป็นนิสัยของภาณุวัฒน์ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเป็นเพราะภาณุวัฒน์เลี่ยงที่จะทานอาหารเช้าด้วยกัน อาวุธเคาะประตูห้องของภาณุวัฒน์ได้สองครั้ง ขณะที่จะเคาะครั้งที่สามประตูก็เปิดออก ใบหน้าขาวๆ ของชายหนุ่มโผล่ออกมามองอาวุธตาแป๋ว
“มาทานด้วยกันสิ” อาวุธชวน
“ผมยังไม่หิวครับ”
“ไม่หิวก็ต้องทาน” อาวุธสั่ง “ทานสายไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ”
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วเดินตามหลังอาวุธมาที่โต๊ะอาหารแล้วพูดขึ้นเบาๆ ว่า “ไม่รู้ว่าวันนี้พี่วุธจะทานได้หรือเปล่า”
“ผมทานง่าย” อาวุธตอบ
“ผมทำกับข้าวไม่ค่อยเก่ง แต่ผมจะพยายามฝึก เมื่อวานเพิ่งค้นเน็ตเจอสูตรอาหารอร่อยๆ ผมจะจะลองทำดู”
“มาเรียนต่อนะ ไม่ได้มาฝึกเป็นเชฟ ฝึกภาษาอังกฤษก่อนฝึกทำกับข้าวเถอะ”
“ผมกลัวว่าพี่วุธจะทานไม่อร่อย” ภาณุวัฒน์แย้งเสียงเบา
“อะไรผมก็ทานได้ ไม่ใช่คนเรื่องมาก อีกอย่าง ไม่ต้องทำกับข้าวให้ก็ได้ ผมทำเองเป็น แต่ที่ออกไปทานนอกบ้านเพราะสะดวก ทานเสร็จไปทำงานเลย”
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วก้มหน้าลงมองจานที่วางอยู่ตรงหน้า
“ส่วนกาแฟ ใส่น้ำตาลซักหนึ่งก้อนก็ได้” อาวุธพูดเสียงอ่อนโยนกว่าเดิม
“ครับผม”
“แล้วหนังสือพิมพ์ ไม่ต้องออกไปซื้อตอนเช้า ถ้าผมจะอ่าน ผมจะซื้อมาเองตอนเย็น”
“ครับ”
“ผมอ่านNew York Times กับ Boston Globe ไม่ได้อ่าน USA Today” อาวุธพูดต่อ
“ผมขอโทษ” ภาณุวัฒน์พูดเสียงแผ่วเบา
“ภาณุวัฒน์” อาวุธเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น
“ครับๆ ผมจะไม่พูดขอโทษอีกแล้ว” ภาณุวัฒน์รู้ตัว “พอดีผมถามคนขายว่าควรจะซื้อหนังสือพิมพ์อะไร เขาแนะนำว่า USA Today เป็นหนังสือพิมพ์ยอดนิยม”
“ผมชอบอะไรไม่เหมือนใคร” อาวุธลงมือทานอาหารแล้วแสดงภาษาท่าทางให้ภาณุวัฒน์เริ่มทานอาหารพร้อมกัน
“อร่อยไหมครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“ก็ไม่เลว” อาวุธตอบเสียงเรียบ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายจึงพูดต่อว่า “อร่อย แต่คราวหลังไม่ต้องทำเยอะ”
“ครับๆ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า ยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
“ผมทานไม่มาก เคยสังเกตไหม”
“เคยครับ แตเช้านี้ผมนึกว่าพี่วุธจะหิว เมื่อคืนไม่เห็นทาน”
“ใครว่า”
“แล้วพี่ทาน...”
“ผมทานมาจากข้างนอกแล้ว ขอโทษที่ไมได้บอก คราวหลังจะโทรมาบอกก่อน จะได้ไม่ต้องทำเผื่อ” อาวุธพูดเสียงราบเรียบเช่่นเคย “อ้อ ภาษาอังกฤษเก่งขึ้นนี่นะ ถึงกับคุยกับคนขายหนังสือพิมพ์รู้เรื่องจนเขาแนะนำหนังสือพิมพ์ยอดนิยมได้”
“ผมฝึกทุกวันนะครับพี่วุธ” ภาณุวัฒน์ยิ้มสดใสเพราะได้รับคำชม
“ต่อไปก็ปล่อยให้ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตคนเดียวได้แล้วสิ”
“ได้ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า ยิ้มกว้างจนตาหยี “แต่พี่วุธต้องจดรายการให้ผมนะครับ”
อาวุธไม่ตอบอะไร มือตักอาหารใส่ปากช้าๆ ในใจอยากจะเตือนภาณุวัฒน์เรื่องรสชาติว่าเค็มไปนิด แต่เมื่อเห็นใบหน้าสดชื่นของชายหนุ่มแล้วก็เปลี่ยนใจ
...เฮ้อ นี่เขากำลังคุ้นเคยกับการอยู่กับภาณุวัฒน์แล้วหรือเนี่ย จากนี้ไปจะเป็นยังไงบ้าง พอวินเซนต์กลับมาจากทำงานและไม่เห็นภาณุวัฒน์ที่บ้านของย่าก็คงมาตามหาถึงที่นี่...
...เขาไม่อยากให้ภาณุวัฒน์ยุ่งกับวินเซนต์ อะไรบางอย่างบอกเขาว่าไม่ควรเพราะรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล เขายังอ่านวินเซนต์ไม่ออก เมื่อไม่แน่ใจก็ไม่อยากปล่อยให้ภาณุวัฒน์ไปอยู่ในการดูแลของวินเซนต์ ภาณุวัฒน์ยังเป็นเด็กและบริสุทธิ์ ต้องมีคนดูแลที่พร้อมจะปกป้องได้ หากจักราวุธไปป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ เขาก็ยิ่งเป็นห่วง...
...ห่วงทั้งที่ไม่แน่ใจว่าจักราวุธมีจุดประสงค์อะไรถึงต้องไปยุ่งกับภาณุวัฒน์...
...หรือว่าสมมุติฐานที่เคยตั้งเอาไว้ตอนพูดกับคชานนท์นั้นอาจถูกต้องทั้งหมด...
...คชานนท์สั่งให้จักราวุธมาก่อกวนเพื่อให้เขาเอาภาณุวัฒน์กลับมาเพราะเป็นห่วง...
...แต่คชานนท์ต้องการจับคู่เขากับกษิดิษฐ์...
...เขารักภาณุวัฒน์ไม่ได้หรอก ภาณุวัฒน์ยังเด็กและเป็น 'เด็ก' ของธงรบ เขากลัวว่าเพื่อนจะหวนกลับมาหาภาณุวัฒน์ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็ต้องเสียสละให้เพื่อน
***end of chapter 22***
-
^
^
ว้าว ได้จิ้ม
+1
อ่านตอนนี้แล้วไม่ปลื้มอาวุธ !!!!!!! :beat:
-
กษิดิษฐ์ฉุนมาก อยากจะตะโกนใส่หน้าอาวุธว่าไปพาเด็กคนนั้นกลับมาทำไมแต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาพยายามใจเย็น บอกตัวเองเสมอว่า หากทำเช่นนั้นอาวุธก็จะเห็นเขาเป็นตัวมารร้าย และคนอย่างอาวุธก็คงไม่รีรอที่จะให้เขาออกไปอยู่ที่อื่น
แล้วไม่ใช่มารร้ายตรงไหน
-
ไม่ๆสารวัตรธงรบไม่มาทวงคืนหลอกน่าพี่วุธอ่ะ
พี่วุธไม่กล้ารักเพราะแค่น้องโจ้เด็กแค่เนี้ยเหรอมันไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยแค่คนสองคนรักกัน :m12:
ยังไงก็เชียร์ให้น้องโจ้เจอคนที่รักจิงดูแลน้องให้ความอบอุ่นที่น้องขาดสงสารน้องอ่ะถ้าเจอเรื่องเจ็บปวดอีก
พี่สาวรักน้องโจ้เสมอค๊าบ :กอด1:
-
สารวัตรอาวุธ คิดมากเกิน
ไม่ได้วางแผนจับผู้ร้ายนะครับ
สงสารน้องโจ้ ถ้าสารสัตรชักช้า
เชียร์คนอื่นดีกว่า
+1
-
:t3: ไหนๆ ก็เชียร์ไม่ถูกแล้ว
งั้นเชียร์คุณนายกะคุณคฑาวุธดีกว่า
.
.
.
.
.
เชียร์ให้มาต่อเรื่องเร็วๆหน่ะ :pigha2:
-
สารวัตรอาวุธ คิดมากเสียจริงๆ
ตาเสาธง เค้าหลงตี๋น้อย ซะขนาดนั้น
รักโจ้ น่ะ ดีแล้วนะคับ :กอด1:
-
ท้ายสุดแล้ว ผู้กำกับ ก็เผยตัวออกมา
ส่วนตำรวจมือดี ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
แม้ว่า กำลังต่อจิกซอร์ที่ละตัว ทีละตัวก็ตาม
+1 เป็นค่าจิกซอร์ให้พี่นาย ผู้กำกับตัวจริง :z2:
-
สนุกๆ พี่นาย เค้ารำคาญกษิดิษฐ์
โจ้จะยังไงต่อไป หักมุมรึป่าวเห้อออ ลุ้น
-
เรื่องมาถึงขนาดเน้แล้วก็ยังจะเชียร์น้องนนท์ต่อไป~ :z3:
-
:m15:................ยังเชียร์นนท์อยุ่น้า!!! o13รอดูตอนฉะกับอาวุธ
รักโจ้ไม่ได้เพราะกลัวธงรบมาทวงคืนนี่นะ.......แสดงว่าถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนก็รักไปแล้วอ่ะดิคุณวู๊ธธธ :o12:
-
ขัดใจอาวุธจริง ๆ หึ วัยรุ่นเซ็งงงงงงงงงงง :z6:
นี่ถ้าจะชอบจะรักภาณุวัตรละก็นะก็ไปเลยนะไปเลย ชิส์
เพราะยังไงธงรบก็ไม่มาทวงภาณุวัตรคืนหรอก ไม่ต้องกลัว
ไม่ชัดเจนสักทีเอาไงแน่ จะมีรักใหม่ไหม หรือจะไม่มีจะเอานทีคนเดียว รักใครไม่ได้แล้ว
หรือจะเอาภาณุวัตรแต่กลัวธงรบมาขอคืน เลยไม่กล้าที่จะรัก งั้นไม่ต้องกลัวไปหรอก รักไปเลย
(คนอ่านก็ไม่ยอมให้ธงรบกลับไปหาภาณุวัตรหรอกถ้ากลับแม่ยก(ธงรบ-อาตี๋น้อย)เอาธงรบตาย!!! :fire:)
แล้วนี่อาวุธคิดว่านนท์ตั้งใจจะจับคู่ตัวเองกับกษิดิษฐ์งั้นเหรอ แอร๊ยยยย
คนที่วิเคราะห์เก่งแบบอาวุธคิดได้แบบนี้เหรอ ตามนนท์ไม่ทันละ :z6:
แล้วก็นะ
ชักจะเริ่มไม่ปลื้มแระ กลับมาเรียกเรตติ้งด่วนเลย :angry2:
เดี๋ยวไม่ยกนนท์ให้เลยหนิ แล้วที่พูดกับนนท์มันคืออะไรฟระ ที่บอกว่า
มีใครบางคนไม่อยากเป็นพี่ชายน่ะหะ !!
ส่วนกษิดิษฐ์ กอดปลอบใจ :กอด1: อุตส่าห์เดินทางมาหา แต่สุดท้ายก็ว่างเปล่า
ยังไงก็เอาใจช่วยกษิดิษฐ์เจอคนที่ใช่ไว ๆ นะ
เฮ้อออออออออออออออออออออออ
แล้วเมื่อไหร่อาวุธกะนนท์จะได้(เจอ)กัน
-
เออ....เอาเข้าไป ช่างสับสนกับความรู้สึกของอาวุธเหลือเกิน
-
แล้วเมื่อไหร่อาวุธกะนนท์จะได้(เจอ)กัน
555555555 ถูกใจค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม นานๆจะเห็นอาวุธแอบหวานนะครับเนี่ย
-
สงสารโจ้อ่ะ ฮือๆๆๆ รีบๆรักวินเซนเถอะ เพราะยังไงวุธก็ต้องคู่นนท์อ่ะนะ 5555
-
เฮ๊อะ เฮียวุธเดี๋ยวพอรู้ตัวว่าชอบโจ้อาจสายเกินไป
-
คชานนท์ o13สมกับเป็นนักวางแผนจริง ๆ
-
ไม่เอาๆๆๆ เราเชียร์ วุธ กับ โจ้
เมื่อไร อาวุธจะรู้หัวใจตัวเองซักทีนะ
-
ถ้าเรื่องกลัวว่าธงรบจะมาเอาโจ้คืนละไม่มีทางหรอก แต่เรื่องจะจูนยังไงกันติดนี่ซิท่าจะลำบาก คชานนท์คนเก่งบินมาช่วยเร็ว
-
กลัวคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง จะติดใยตัวเองจนดิ้นไม่หลุดจัง :m20: :m20: :m20:
-
สวัสดีค่า พอดี เพิ่งได้อ่านครบบบบ ทั้งภาคหนึ่ง ภาคสอง และไล่มาจนภาคนี้ โอ๊ย ชอบมากเลยค่า :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
สารวัตรอธิคมน่ารักกกก สารวัตรอาวุธก็นิ่งง เชียร์สารวัตรกับคชานนนท์เลยเจ้า
ปล. อ่านหน้าแรกๆ มีรวมเล่มด้วยเหรอคะ ถ้ามี สนใจ นะคะ แล้วต้อง พีเ็อ็มไปหาเหรอคะ หรือยังไง พอดี เพิ่งสมัครมาโพสเรื่องนี้เรื่องแรกเลย ฝากตัวด้วยน้าา :o8:
-
เกมจะโอเวอร์ก็ต่อเมื่อ พี่วุธ กด :z2: :z2:จะรอน่ะ :m20:
-
ตามมาอ่านทันแล้ว
รักได้สิ พี่วุธ เด็กแล้วไง โธ่เอ๊ย
แต่ เชียร์ วุธนนท์ หรือ นนท์วุธ
อยากให้พี่คมทรมานใจเล่นๆ ขำๆ :jul3:
-
สวัสดีค่า พอดี เพิ่งได้อ่านครบบบบ ทั้งภาคหนึ่ง ภาคสอง และไล่มาจนภาคนี้ โอ๊ย ชอบมากเลยค่า :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
สารวัตรอธิคมน่ารักกกก สารวัตรอาวุธก็นิ่งง เชียร์สารวัตรกับคชานนนท์เลยเจ้า
ปล. อ่านหน้าแรกๆ มีรวมเล่มด้วยเหรอคะ ถ้ามี สนใจ นะคะ แล้วต้อง พีเ็อ็มไปหาเหรอคะ หรือยังไง พอดี เพิ่งสมัครมาโพสเรื่องนี้เรื่องแรกเลย ฝากตัวด้วยน้าา :o8:
อิอิ เจาะไข่
มาเข้ามารอค่า
อาวุธคะ คุณแม่เริ่มจะไม่ปลื้มแล้วนะคะ ปั๊ดเดี๊ยะ ไม่ยกลูกชายให้ซะเลย ฮึ่มๆ :m16:
-
คุณคฑาฯ
ตกลงเรื่องนี้คชานนท์แต่งปะคะ แลยาก ซับซ้อน ม้วนหน้าม้วนหลังหลายตลบมาก
เอ หรือแต่งให้ไม่มีคู่ปะนี่ หมายถึงทั้งอาวุธและคชานนท์ ... !?!?!?!
กลุ้ม กลุ้ม เดาไม่ถูก :z3:
-
เรื่องงานเก่งจัง... เรื่องรัก...คิดมากไปเปล่าเฮียวุธ
น้องโจ้ออกตอนไหน แม่ยกก็ปลื้มค่ะ น่าร้ากกกกกก
-
Awoot Chapter 23
วินเซนต์บอกตัวเองว่าต้องใจเย็น หลังจากกดกริ่งประตูห้องพักของอาวุธเขาก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทและยืนรอเวลาที่จะเผชิญหน้ากับนายตำรวจคนรักเก่าของนที พี่ชายต่างมารดา วินเซนต์รู้ว่าอาวุธยังรักนทีอยู่และรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ปกป้องคนรักไม่ได้ สายตาของอาวุธเมื่อมองเขาขณะที่คุยกันที่ลานสเก็ตน้ำแข็งคืืนนั้นยังติดตาเขาไม่ลืม
และสายตาของภาณุวัฒน์ที่มองมายังเขากับอาวุธก็ติดตาเขาไม่ลืมเช่นกัน
อาวุธบอกเขาว่าตัวเองเสียใจที่ปกป้องนทีไม่ได้ เขาตอบกลับด้วยเสียงเย็นชาว่าไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำขอโทษ ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าทำแบบนั้นทำไม
แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว!
เขาต้องการตอกย้ำให้อาวุธจมอยู่อดีตต่อไปเพื่อที่จะเอาชนะอาวุธ
เห็นสายตาของภาณุวัฒน์ตอนนั้นแล้วเขาก็พูดกับอาวุธแบบนั้นโดยไม่รู้สึกตัว
ความคิดของวินเซนต์หยุดลงเมื่อประตูห้องชุดเปิดออก อาวุธยืนหน้านิ่งแล้วดึงประตูออกให้กว้าง ก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อเปิดทางให้วินเซนต์เดินเข้าไปในห้อง
“คุณไม่อยู่ คุณทิ้งให้ภาณุวัฒน์อยู่กับคุณย่าจักราวุธเพื่อรับตัวภาณุวัฒน์ไปอยู่ด้วย...ทำไม” อาวุธพูดขึ้นเบาๆ ขณะเดินตามหลังวินเซนต์
“ผมไม่รู้ ผมกำลังสืบอยู่” วินเซนต์ตอบสายตามองไปยังประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์
“คุณรักภาณุวัฒน์หรือเปล่า วินเซนต์”
“ผมต้องตอบคุณหรือครับ” วินเซนต์หันมามองตาอาวุธ “คุณห่วงโจ้ขราดที่คุณกังวลว่าโจ้จะเป็นยังไงถ้าไปอยู่กับผม ผมต่างหากควรจะถามคำถามคุณ”
“ผมรู้ว่าโจ้จะเป็นยังไงถ้า ไม่ อยู่กับคุณ” อาวุธลงเสียงหนักที่คำว่า ไม่
“ว่าไงครับ” วินเซนต์เลิกคิ้ว ต้องการคำตอบจากอาวุธให้ได้
“ไม่” อาวุธตอบเสียงเข้ม
“คุณยังรักนที คุณเลยรักใครไม่ได้” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อาวุธ พูดสรุปเองด้วยเสียงต่ำอย่างชัดเจน “เพราะฉะนั้น คุณอย่าลากใครเข้าไปทรมานกับคุณด้วยเลย ผมไม่มีอดีต ผมมีแต่ปัจจุบันและอนาคต”
“อนาคตแบบไหน”
“ผมทำงานให้ซีไอเอก็จริง แต่ก็ไม่ได้เป็นงานภาคสนามเต็มรูปแบบ งานผมไม่ได้น่ากลัวจนห้ามไม่ให้มีแฟนหรอก”
“คุณเลยดูแลภาณุวัฒน์ได้” อาวุธเลิกคิ้ว
“จักราวุธก็แค่โผล่มา ไม่ใช่เรื่องใหญ่” วินเซนต์ทำเสียงหงุดหงิด “โจ้ไม่ได้ถูกปองร้าย เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็นที่คุณต้องเอามาพูดเพื่อไม่ให้โจ้ย้ายไปอยู่กับผม”
“ถ้าโจ้อยากไป ผมก็ห้ามไม่ได้หรอก” อาวุธตอบ
“ถึงโจ้ไม่อยากไป” วินเซนต์ลดเสียงลง จ้องตาอาวุธ “แต่ก็ควรไป โจ้อยู่กับผมจะมีความสุขกว่าอยู่กับคุณ ผมไม่ใช่คนเลว ผม ปกป้อง โจ้ ได้ ผมทำให้โจ้หัวเราะได้ และผมก็จะทำให้โจ้อยากอยู่กับผม และผมก็มั่นใจว่าทำได้”
“แจ๊คกับนทีเกี่ยวข้องกันยังไงวินเซนต์” อาวุธเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมคุณย่าของคุณบอกว่ามันเป็นเรื่องเศร้า”
“คุณไม่รู้จะดีกว่า มันไม่สำคัญแล้วล่ะ”
“หรือใครต้องการให้ประวัติศาสตร์ซ้ำร้อย” อาวุธเอียงหน้า หรี่ตามองวินเซนต์
“คุณไม่ต้องมาปกป้องโจ้ ไม่มีใครมาทำอะไรโจ้ทั้งนั้น” วินเซนต์พูดเสียงหนักแน่น “โอเค มันแปลกที่จู่ๆ จักราวุธก้โผบ่ไปที่บ้านคุณย่าและจะเอาตัวภาณุวัฒน์ไป”
“แปลกมากๆ”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมกำลังสืบ” วินเซนต์กระชากเสียง
“ตอนนี้คุณเลยต้องมาพาภาณุวัฒน์ไป” อาวุธพูดเสียงเย็นชา “รอจนกว่าทุกอย่างจะเคลียร์ไม่ดีกว่าหรือ นี่ไม่น่าจะใช่กลวิธีแบบที่คนอย่างเราจะทำ คุณก็น่าจะรู้”
“ผมต้องพาโจ้ไปอยู่ในที่ดีๆ บ้านของคุณย่าผมเหมาะที่สุด จักราวุธไปที่นั่นก็จริงแต่เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก ผมรู้”
“ที่นี่คือเซฟเฮาส์ของภาณุวัฒน์”
“คุณคิดว่าจักราวุธมาที่นี่ไม่ได้ยังงั้นหรือ” วินเซนต์ท้าทาย
“ถ้ามาผมจะจับ” อาวุธพูดเสียงเข้ม ตาลุกวาว
“คุณอยู่กับโจ้ตลอดเวลาไม่ได้ เหมือนกับผมนั่นล่ะ แต่ผมก็ดูแลโจ้ได้ ไม่ใช่คุณคนเดียวซักหน่อย” วินเซนต์ตอบโต้ “จักราวุธไม่ใช่จะให้ใครจับตัวง่ายๆ ที่จริง ผมก็ไม่เห็นว่าทำไมต้องจับตัวเขาส่งกลับเมืองไทย เขาลี้ภัยทางการเมือง มันก็ควรจะ...”
“โดยมีพวกแก๊งค์ผิวดำที่ค้ายาเสพติดให้การคุ้มครอง” อาวุธสวนกลับ
“ผิดแล้ว” วินเซนต์ยักไหล่ “ข่าวกรองของคุณถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนฟิลเตอร์แล้วล่ะ”
อาวุธกำลังจะโต้กลับแต่ประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์เปิดออก ชายหนุ่มยืนนิ่ง มองมายังอาวุธกับวินเซนต์ด้วยสายตาว้าวุ่นใจ”
“โจโจ้ ผมมารับ” วินเซนต์ยิ้มกว้างให้ภาณุวัฒน์ ใบหน้าเคร่งเครียดเมื่อครู่เปลี่ยนไปทันที
“ผม...” ภาณุวัฒน์เผยอปากพึมพำค่อยๆ จนแม้ตัวเองก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง
“จัดกระเป๋าเสร็จหรือยัง เดี๋ยววินเซนต์รอนาน” อาวุธพูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาภาณุวัฒน์ สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าขาวสะอาดของชายหนุ่ม
“ยังครับ” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงค่อย
“รีบๆ ซะ” อาวุธพูดขึ้นพร้อมกับที่ภาณุวัฒน์พูดต่อว่า “ไม่ได้จัดครับ”
ภาณุวัฒน์มองตามอาวุธที่เดินเลยไปยังห้องครัวพลางหันไปมองวินเซนต์แวบหนึ่ง เขาเห็นสายตาผิดหวังของวินเซนต์แต่ฝ่ายนั้นก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าทันใด
“ผมขอโทษที่ติดต่อไม่ได้” วินเซนต์เดินเข้ามาหาภาณุวัฒน์และพูดเสียงอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่าคุณต้องทำงาน”
“งอนหรือ” วินเซนต์ยิ้มมุมปากบางๆ ส่งสายตาอ่อนโยนให้ภาณุวัฒน์
“เปล่า”
“ผมอยู่ที่โคลอมเบีย กลางป่าเลยล่ะ แล้วก็ต้องเข้าอุโมงค์ใต้ดิน อยากจะโทรมาใจจะขาดแต่หาโอกาสไม่ได้ ผมห่วงคุณนะ กลัวว่าจะอึดอัดเพราะคุยกับคนในบ้านไม่รู้เรื่อง” วินเซนต์อธิบาย “แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าจักราวุธจะโผล่ไปที่บ้านและทำแบบนั้น มันไม่มีเหตุผลอะไรเลย แต่คุณไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ผมจะสืบให้ได้ ถ้าต้องให้ถึงกับตามไปเจอตัวเขาผมก็จะทำ อย่ากลัวนะโจโจ้ จักราวุธไม่กล้าทำอะไรคุณหรอก อยู่กับผมรับรองว่าปลอดภัย”
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วอดปรายตาไปมองห้องครัวไม่ได้
“ใส่เสื้อคริสต์มาสที่ผมซื้อให้หรือเปล่า” วินเซนต์ยื่นมือไปตบอกของภาณุวัฒน์เบาๆ
“ใส่ครับ”
“ไหนดูซิ”
“ตอนนี้ไม่ได้ใส่” ภาณุวัฒน์ถอยหลัง ยอกมือขึ้นกุมคอเสื้อกันหนาวสีน้ำเงินเข้มของตัวเองเอาไว้เพราะวินเซนต์ทำท่าจะถอดเสื้อเขา
“ก็ไหนบอกว่าใส่” วินเซนต์หัวเราะเบาๆ
“ก็ใส่ตอนอื่น แต่ตอนนี้ไม่ได้ใส่ครับ” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า “ขืนใส่สามตัวก็ร้อนตายพอดี”
“ใส่ตัวไหนบ่อยกว่ากัน ระหว่างเสื้อสีเขียวของผมกับเสื้อตัวยักษ์ใหญ่ตัวนั้น”
“ทำไมหรือครับ”
“ผมหึง”
“บ้าแล้ว”
“คุณรู้ไหม” วินเซนต์หันไปมองห้องครัวแวบหนึ่งแล้วหันมาจ้องตาภาณุวัฒน์ “ว่าเสื้อตัวนั้นไม่ใช่เสื้อของคุณพี่ชายหน้าดุ เขาให้คุณใส่เพราะเขาอยากเห็นคนใส่เสื้อ”
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าสงสัย “คุณรู้ได้ยังไง”
“คุณลองถามเขาสิว่าทำไม”
“แต่ว่า...”
“ไม่กล้าและกลัวใช่ไหมล่ะ คุณกลัวเขาโกรธ คุณกลัวเขาดุ” วินเซนต์มองภาณุวัฒน์ด้วยสายตาครุ่นคิดผสมอ่อนโยน พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นจับไหล่ของชายหนุ่มแล้วพูดเสียงจริงจังว่า “คุณอยู่แบบนี้ไม่ได้หรอกโจโจ้ ไปอยู่กับผมเถอะ ผมจะทำให้คุณหัวเราะทุกวัน วันละหลายๆ ครั้ง ผมจะทำให้คุณมีความสุข”
“วินเซนต์”
“เพราะคุณทำให้ผมมีความสุข เราสองคนจะมีความสุดที่ได้อยู่ด้วยกน ปล่อยคุณพี่ชายของคุณให้อยู่ในโลกของเขา คุณก้าวเข้าไปในโลกของเขาไม่ได้หรอก จริงไหมครับ เชื่อผมเถอะ คิดอย่างที่ผมคิดไหม คุณรู้สึกหรือเปล่าว่าคุณเข้าไม่ถึงผู้ชายคนนั้น เพราะฉะนั้น ตัดสินใจเถอะครับ ผมต่่างหากที่เปิดประตูรอคุณอยู่ คุณแค่เดินเข้ามาเท่านั้น”
วินเซนต์บอกตัวเองว่าจำเป็นต้องทำแบบนี้ เขารู้ดีว่าภาณุวัฒน์เอนเอียงไปทางอาวุธมากและเขาต้องพยายามดึงให้โน้มมาหาตัวเอง
...แต่หากภาณุวัฒน์ไปอยู่กับเขาแล้วอาวุธไปตามกลับมาเหมือนแบบที่เขากำลังทำอยู่นี่ ภาณุวัฒน์จะว่ายังไง และเขาจะทำยังไง...
...แต่เขาต้องใจแข็ง!...
...มันควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ ท้ายที่สุด อาวุธควรจะไปตามภาณุวัฒน์...
...แต่เขาไม่อยากให้ภาณุวัฒน์ไป...
...ทั้งที่รู้ว่าไม่ควร แต่เขาก็บังคับใจตัวเองไม่ได้ เมื่ออยู่กับภาณุวัฒน์ เขารู้สึกมีความสุขแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
...ยอมไม่ได้ เขายอมไม่ได้ ใครก็จะมาเอาภาณุวัฒน์ไปจากไปจากเขาไม่ได้ ใครจะมาบังคับเขาไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้น...
...ไม่ได้...
คชานนท์ทิ้งตัวลงบนโซฟาสีขาวแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นปิดหน้าพร้อมกับส่งเสียงร้องครางโอดโอยออกมาเบาๆ ก่อนจะทิ้งแขนตกลงข้างตัวและแหงนหน้าขึ้นมองเพดานพร้อมกับบ่นว่า
“ผมไม่เข้าใจพี่วุธจริงๆ เลย ทำไมดื้ออย่างนี้นะ นึกว่าพี่คมดื้อที่สุดแล้ว พี่วุธนี่ทั้งดื้อทั้งหัวแข็งกว่าหลายเท่า อะไรนักหนาก็ไม่รู้”
“มาถึงบอสตั้นเพื่อบ่นเรื่องนี้หรือนนท์” พันเอกชัยชนะอมยิ้ิมและนั่งลงตรงข้ามคชานนท์ “เราอยากไปยุ่งกับเขาเอง มาบ่นทำไม”
“พี่นะ เชื่อไหม จนป่านนี้พี่วุธยังไม่รู้จะเอายังไง กษิดิษฐ์ก็เปิดแนบกลับเมืองไทยไปแล้ว ภาณุวัฒน์กลับมาอยู่ด้วยกัน นึกว่าจะดีขึ้น ที่ไหนได้ ปล่อยให้วินเซนต์มาเอาไปอีก”
“วินเซนต์ควรจะจบไปแล้วไม่ใช่หรือ” ชัยชนะเลิกคิ้ว
“นี่ล่ะตัวปัญหา วินเซนต์กำลังนอกบท ไม่ทำตามข้อตกลง” คชานนท์หน้ามุ่ย
“นนท์กำลังจะบอกว่าวินเซนต์เกิดชอบภาณุวัฒน์จริงๆ”
“ท่าทางจะเป็นอย่างนั้น” คชานนท์หรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด “แบบนี้ เอาไว้ไม่ได้”
“อะไรอีกล่ะพ่อคุณ คิดวางแผนอะไรอีก”
“พอเอาภาณุวัฒน์ไปไว้ที่บ้านย่าแล้วตัวเองหายไปทำงาน มันก็ต้องพอแค่นั้น พี่วุธไปรับภาณุวัฒนืกลับคืนเพราะกลัวถูกจักราวุธคุกคาม กษิดิษฐ์เห็นพี่วุธพาภาณุวัฒน์กลับมาก็สติแตกหนีกลับเมืองไทยไป จักราวุธมาตามภาณุวัฒน์ที่อพาร์ตเมนต์ตอนที่พี่วุธไปทำงาน ตอนนี้พี่วุธจะต้องตกใจและห่วงภาณุวัฒน์มากกว่าเดิม นี่ แผนผมเป็นแบบนี้ วินเซนต์กลับโผล่กลับเข้ามาอีกแล้วเอาภาณุวัฒน์ไป ผมกำลังจะให้ตัวละครอีกสองตัวเข้ามาพอดี เสียแผนหมด” คชานนท์ส่ายหน้า
“ซับซ้อนมาก ระวังนะจะพลาด” ชัยชนะพูดยิ้มๆ
“ถ้าพี่ช่วยผม ไม่แน่ว่า...” คชานนท์พูดขึ้น
“อ๊ะๆ ไม่ๆ พี่ไม่อยากเสียผู้ใหญ่ ที่โกหกเรื่องจักราวุธและเอาเอกสารเรื่องงานที่มีการแก้ไขรายละเอียดสำคัญนิดหน่อยให้วุธพี่ก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว” พันเอกชัยชนะปฏิเสธ
“พี่นะอย่าลืมสิครับว่า รมต. กลาโหมเป็นพวกผม แล้วนายพลใหญ่ๆ หลายคนก็เป็นลูกหนี้ผมด้วย พี่เชื่อหรือเปล่าว่าผมสามารถสร้างคลื่นในกองทัพไทยให้กระเพื่อมไหวไปกระทบใครๆ ได้สบาย เวลาทำโผโยกย้ายท่านยังเคยมาถามผมเลยด้วยซ้ำ เท่ซะไม่มี”
“กำลังขู่พี่หรือเปล่า นนท์นี่เป็นตัวอันตรายมากเลยนะ ก.อ.ร.ม.น. น่าจะจับตามองเป็นพิเศษ” พันเอกชัยชนะชี้หน้าคชานนท์ “แต่พี่นึกไม่ออกว่า รมต. กลาโหมมาเป็นลูกหนี้นนท์ได้ยังไง”
“แมลงเม่าชอบบินเข้ากองไฟ รู้ทั้งรู้ว่ามันร้อนแต่ก็ไม่เคยกลัว ตลาดหุ้นเหมือนกองไฟดีๆ นี่เองครับ ท่านวีรพนธ์ไม่กลัวกองไฟ อยางลอง เลยเล่นซะหนัก ผมเตือนแล้วก็ไม่เชื่อ เลยเทหุ้นข้ายซะหมดหน้าตัก พอดี๊พอดีตลาดหุ้นปั่นป่วน หุ้นตกฮวบฮาบ ท่านรมต. เลยเดี๊ยง ผมก็เลยเข้าไปช่วย คราวนี้ไม่เข็ด เอาอีก มุ่งตลาดน้ำมันเพราะความเสี่ยงน้อย แต่ก็อย่างว่า อยากได้เงินก้อนใหญ่ อะไรๆ มันก็ต้องเสี่ยง คราวนี้ผมต้องเข้าไปอุ้มท่านกับธุรกิจของท่านอีก ไม่งั้นท่านไม่เหลือซักบาทหรอก เรื่องราวก็เป็นด้วยประการฉะนี้ล่ะครับ”
“ไอ้ที่ว่า พอดี๊พอดีหุ้นตกฮวบฮาบนี่นนท์คงรู้มาก่อนมันตกใช่หรือเปล่า” ชัยชนะถาม
“พี่กำลังหาว่าผมโกงเงิน รมต. กลาโหมงั้นหรือ”
“ระวังนะ ทหารจะลงขันกันจ้างมือปืนมาเก็บ” ชัยชนะอมยิ้ม
“ค่่าหัวผมเท่าไหร่ อยากรู้นัก” คชานนท์หัวเราะเบาๆ “พี่นะครับ ผมมีแต่คนรัก ไม่มีคนเกลียด ผมทำแต่สิ่งที่ทำให้คนมีความสุข ใครจะมาฆ่าผมได้ลงคอ ผมยื่นมือเข้าไปช่วยคนนั้นคนนี้ ใครเขาก็ชอบทั้งนั้น”
“ผลักเขาตกน้ำ ตัวเองก็ถือห่วงยางเอาไว้แล้วรีบวิ่งมายืนริมตลิ่ง” ชัยชนะส่ายหน้า “ฉลาดไม่มีใครเกินล่ะ”
“พี่มองผมแง่ลบ”
“แต่ระวังอาวุธนะ รายนั้นไม่ใช่จะหลอกได้ง่ายๆ”
“ผมไม่ได้หลอกพี่วุธ ความจริงผมเปิดเผยไปแล้วว่าตั้งใจจับคู่ให้พี่เค้า พี่วุธเองก็มองออกว่าผมกำลังทำอะไร เพียงแต่่ว่าตอนนี้ยังดูชั้นเชิงกันอยู่ แต่ขณะที่พี่วุธกำลังเต้นฟุตเวิร์กไปรอบๆ เวทีมวยนี่ล่ะ ผมจะฮุ้คขวาแล้วตามด้วยอัปเปอร์คัท” คชานนท์ออกท่าทางประกอบ
“ทำไมเมื่อกี้บอกว่าอ่อนอกอ่อนใจอาวุธ” ชัยชนะสงสัย
“ความจริงผมมีแผนบี แต่ตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องใช้ ขอจัดการอีตาวินเซนต์นี่ก่อน ตัวละครสองตัวสุดท้ายของผมจะได้ออกฉากเสียที”
“ใคร”
“พี่ไม่ช่วยผม พี่ก็ไม่ต้องรู้” คชานนท์เบ้ปาก ส่ายหน้า
“ไม่กลัวพี่จะไปบอกวุธหรือว่านนท์ทำอะไรบ้าง” ชัยชนะเลิกคิ้ว
“พี่ไม่ทำหรอก ผมรู้ว่าพี่ไม่ทำ” คชานนท์มองตาชัยชนะ
“เก่งนักนะไอ้ตัวเล็ก” ชัยชนะทำหน้าตาขึงขัง “ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือไอ้ตัวเล็กที่โดนพี่ชายวิ่งไล่เตะประจำ แล้วก็ไม่อยากจะนึกว่า พอนนท์อายุมากกว่านี้ ช่ำชองในวงการธุรกิจมากกว่านี้ มันจะน่ากลัวขนาดไหนสำหรับประเทศไทย”
“ถ้าผมอยากจะทำจริงๆ ผมว่าไม่ถึงสิบปีผมจะคุมรัฐบาลทั้งคณะได้” คชานนท์พูดด้วยความมั่นใจ “ลองคิดดูนะพี่ ถ้าผมหาแหล่งเงินให้ ส.ส. อย่างน้อยซักครึ่งสภา ผมก็มีราคาต่อรองแล้วใช่ไหม ผมมีคอนเนคชั่นกับสถาบันการเงินต่างประเทศใหญ่ๆ ตั้งหลายที่ พวกเมกะโปรเจ็คต่างๆ ต้องใช้เงินเยอะ ถ้ามีผมล๊อบบี้ให้ อืม...”
“คิดการใหญ่จริงๆ เลย ไม่เป็นนายกฯ ซะเลยล่ะ” ชัยชนะส่ายหน้า
“ไม่เอา กลัวถูกปฏิวัติ” คชานนท์หัวเราะ “อยู่แบบนี้ดีแล้ว เป็นคชานนท์ตัวเล็กๆ ที่คนใหญ่ๆ ต้องเกรงใจ เท่ซะมากมาย”
“แล้วมาบอสตั้น ไม่กลัววุธรู้หรือ”
“พี่กลัวต่างหาก ไม่ใช่ผม” คชานนท์ยักไหล่ “สบายใจได้ครับ พี่วุธสะกดรอยตามผมไม่ได้หรอก พี่ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกลัวว่าพี่วุธจะรู้ว่าผมมาหาพี่”
“พี่จะกลัวทำไม”
“แต่ความจริง พี่วุธรู้แล้วล่ะว่าพี่ให้ความร่วมมือกับผมเล็กน้อย”
“รู้ได้ยังไง” ชัยชนะถามด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
“พี่ลองนึกดูสิ พี่รู้ว่าพี่วุธเอาภาณุวัฒน์ไปดูแลตั้งแต่ตอนโน้น พี่วุธก็ต้องนึกแล้วว่าเป็นผมแน่นอนที่ปูดข่าวเรื่องนั้นให้พี่รู้ พี่หลุดเอง พี่วุธสงสัยพี่แน่นอน ใช่ไหมล่ะ แล้วก็ที่เด็ดกว่าก็คือ แผนการของผม พี่เป็นผู้รับฟัง พี่รู้ทุกขั้นตอน จะหาว่าพี่ไม่เกี่ยวก็ไม่ได้ เรียกได้ว่าพี่รู้เห็นด้วยก็พูดได้”
“นี่กำลังจะตะล่อมให้พี่ร่วมมือให้ได้ใช่ไหมนนท์”
“เปล่า ผมแค่พูดๆ ไปยังงั้นเอง” คชานนท์ยักไหล่ “ผมไม่อยากให้พี่เสียผู้ใหญ่ พี่เป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคน พี่ก็ควรเป็นผู้ใหญ่ที่ให้คำแนะนำแก่คนที่ต้องการคำแนะนำ”
“คนที่ต้องการคำแนะนำคือใคร”
“ก็มีอยู่แค่คนเดียวนั่นล่ะ” คชานนท์ตอบแล้วพูดต่อ “แต่อย่าลืมนะครับ งานนี้ผมมีแบ๊คอัพเป็นพ่อพี่วุธกับพ่อพี่คม ซึ่งก็เป็นพ่อผมเอง” คชานนท์หัวเราะ “ไม่งั้นผมจะได้ข้อมูลของน้องชายคนละแม่ของนทีมาให้พี่ได้ยังไง เพราะฉะนั้น เรื่องเสียผู้ใหญ่หรือไม่เสียนี่มันไม่ใช่ประเด็น ไม่ต้องคิดมันให้ยาก เก็บสมองมาคิดถึงประเด็นที่ว่า มันเป็นการสมรู้ร่วมคิดหรือให้ความร่วมมือหรือไม่จะดีกว่า”
“กำลังขู่พี่ใช่หรือเปล่า ว่าหากพี่ไม่ให้ความร่วมมือแล้วล่ะก็ นนท์จะบอกวุธเรื่องข้อมูลของวินเซนต์ที่ให้ไป”
“เปล่าครับ” คชานนท์โบกมือปฏิเสธ “ใครจะไปกล้าขู่ฑูตทหารพิเศษด้านข่าวกรองของประเทศไทยประจำภาคพื้นแอตแลนติก”
“ไม่ใช่ตำแหน่งพี่ซะหน่อย”
“ประจำภาคพื้นตะวันออกของสหรัฐฯ” คชานนท์พูด
“ความจริงพี่อยากย้ายไปประจำอยู่ที่ยูเอ็น”
“ผมคุยกับท่านวีรพนธ์ได้นะครับ ถ้าคุยตอนนี้ก็อาจทันโผโยกย้ายนายทหารประจำการนอกประเทศประจำทศวรรษ” คชานนท์พูดยิ้มๆ
“อีกนานนะนนท์” ชัยชนะเบ้ปากแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ มองคชานนท์ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เขารู้จักคชานนท์ตั้งแต่เด็กๆ และรู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าเป็นคนฉลาดเกินตัว แต่ไม่นึกว่าจะเก่งกาจได้ถึงชนาดนี้ทั้งที่อายุยังไม่ถึงสามสิบปี
“พี่นะ พี่ไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงแต่เป็นที่ปรึกษาให้พี่วุธ” คชานนท์โน้มตัวมาข้างหน้าใกล้ชัยชนะและพูดเสียงหนักแน่น
“ตามที่นนท์บอกบท” ชัยชนะเลิกคิ้ว
“ก็ไม่เชิง” คชานนท์ยักไหล่ ลุกขึ้นเดินไปที่แพนทรี่ หยิบแก้วมาถือไว้สองใบและเดินไปที่ตู้เย็น
“หนาวขนาดนี้ยังจะดื่มน้ำเย็นหรือนนท์ ของพี่ขอน้ำอุ่น”
“ผมชอบเล่นกับน้ำเย็น” คชานนท์ผายมือออก “เย็นชาเป็นน้ำแข็งอย่างพี่วุธนี่ล่ะท้าทายที่สุด ผมจะทำให้พี่วุธร้อนเป็นไฟจนทนไม่ได้เพราะโดนไฟรักสุมอก จากนั้นผมจะราดกองไฟดื้อๆ กองนี้ด้วยน้ำเย็นให้ดู”
“ระวังจะโดนไฟเผาเสียก่อน”
“ไม่มีทาง” คชานนท์ยักไหล่อีกครั้งด้วยความเคยชิน “ยี่ห้อคชานนท์คนเก่งซะอย่าง ไม่มีคำว่า พลาด อยู่ในสโลแกนของผม”
*** End of chapter 23 ***
-
จิ้ม ๆๆๆๆๆๆ
-
เอ่อ กอ.รมน. เขียนแบบนี้หรือเปล่าครับ
-
รู้สึกเหม็นขี้หน้าคชานนท์นิดๆ เเล้วล่ะ
-
เอิ่มของทำโจทย์ของน้องนนท์ก่อนนะ
H0: พี่วุธ รัก โจโจ้ :L1:
H1: พี่วุธ ไม่รัก โจโจ้ :m15:
.
.
.
เอ้ตงลงมันจะ Reject หรือ Accept ดีน้า
ปล.จะวังจะเจอ Type two error ละกันนะพี่นาย :laugh: :laugh: :laugh:
==============================================
ถ้าประเทศไทยมีคชานนท์สักสิบคนถ้าจะดีเนอะ
แต่มีพี่นายคนเดียวก็น่าจะพอและเพราะพี่นายสร้างและควบคุมคชานนท์ได้
ปล.แล้วมันก็เกิด Type two error จนได้
ทั้งๆที่รักแต่ก็ต้องปฎิเสธเค้าไป
สงสารโจโจ้อีกแล้ว :m31: :m31: :m31:
-
แหม น้องนนท์คิดจะเล่นกับไฟระวังนะจ๊ะ จะโดนไฟคอกเอา
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งลุ้น
มาให้กำลังใจน้องโจ้ สารวัตร
+1 กำลังใจให้คุณนาย
-
:เฮ้อ:
เข้ามากอดน้องโจ้แน่นๆถึงใครเค้าไม่รักน้องโจ้พี่สาวรักเอง :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปกั๊บ
-
สรุปว่า ทุกคนเป็ฯพวกของนนท์ :laugh:
ชอบตอนนี้มาก ฮ่าๆๆๆ มั่นใจมากไปแล้วนนท์
:pig4:
o13 กดlike ให้พี่นายสิบที
-
อาวุธช่วยกระชากความมั่นใจของคชานนท์ลงมาหน่อยสิ
Mr.Perfect! ชักหมั่นไส้ล่ะ แต่แลว่าเหมือนถ้าเป็นแบบนี้
นนท์ก็แลเหมือนไม่มีใจให้อาวุธนอกจากพี่ชายเลยนะ
แล้วจะลงเอยยังงัยล่ะ หรือไม่ได้คู่กัน ไม่เอาน๊า~
-
น้องโจ้ทำไมใจง่ายแบบน้านนนนนน
-
ข้าพเจ้ามึน ... หาความน่าจะเป็นไม่เจอ ... :angry2:
-
สรุปว่าเรื่องที่อาวุธจะต้องมา เมกา และเรื่องราวทั้งหมด เพื่อมาโดนจับคู่นี่นะ
เกินไปหรือป่าวคะคุณพ่อๆ เพื่อนๆ น้องๆ
-
รอติดตาม น้องนนท์ จัดตั้งรัฐบาลผสม อิอิ
:z2:
-
เอ่อ กอ.รมน. เขียนแบบนี้หรือเปล่าครับ
ใช่ครับ ขอบคุณครับที่ช่วยแนะนำ
ขออภัยด้วยนะครับ katawoot น่าโดนทำโทษ
อ้อ แล้วอีกอย่าง อาวุธ สงสัยต้องให้สังกัดหน่วยอื่นแล้วล่ะครับ เป็น DSI ไม่ได้อ่ะ เพราะว่า DSI มันสังกัดกระทรวงยุติธรรม ไม่ใช่ สนง. ตร. หช.
อย่างว่า ที่โพสในเว็บนี่เป็นดราฟท์ที่หนึ่งหลังจากเขียนเสร็จ ยังต้องมีตรวจทานแก้ไขอีกเยอะครับผม
อ้อ นิยายของอีตาคฑาวุธนี่อ่านเวอร์ๆ นะครับ จะมาเอาสาระจริงจังไม่ค่อยได้นะคร้าบบ ขอให้คฑาวุธอยู่ในโลกเพ้อฝันของเขาบ้างเหอะ ความจริงมันเศร้าและเจ็บปวดพอแล้วอ่ะ
เรื่องนี้พระเอกพระรองตัวอิจฉาต่างก็รวยเวอร์ หล่อเว่อร์
ทำไงได้ ก็ชีวิตจริงมันเจอแต่คนขี้เหร่และชอบให้แต่ออกเงินค่ากินเข้าให้นี่ ตัวละครก็เลยให้สุดๆ ไปเลย
แต่จะว่าไปนะ นิยายก็นิยาย ของจริงหาตำรวจหล่อๆ บาดใจให้ได้ซักคนไหมล่ะ 55555 ขำ๊ขำ อิ อิ อิ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ ขอบคุณคอมเมนท์ทุกคน (แต่ว่าเห็นมีบางคนทีีเคยเมนท์แล้วก็หายไปเลยอ่ะ ไม่รู้สบายดีหรือเปล่า หรือว่าไม่รักคฑาวุธไม่อยากอ่านนิยายของคฑาวุธแล้วง่ะ?)
ป.ล. ใครว่าตัวร้ายของเรื่องนี้คือกษิดิษฐ์ หุ หุ หุ
-
หมั่นไส้นนท์จัง อย่างนี้อาวุธต้องจัดไปหนัก ๆ เอาให้เสียเซลฟ์
หมดความมั่นใจ ไม่กล้าที่จะอวดยี่ห้อ คชานนท์ ได้อีกเลย 5555
มาติดกันสองวันด้วย เย้ ๆ ชอบ ๆ
-
หมั่นไส้นนท์จัง อย่างนี้อาวุธต้องจัดไปหนัก ๆ เอาให้เสียเซลฟ์
หมดความมั่นใจ ไม่กล้าที่จะอวดยี่ห้อ คชานนท์ ได้อีกเลย 5555
มาติดกันสองวันด้วย เย้ ๆ ชอบ ๆ
เห็นด้วยอย่างยิ่ง รอเวลานนท์พลาด อยากรู้จะทำไง
อยากอ่านๆ ต่อ
-
ไม่ใช่ตัวร้ายแต่เป็นมารร้ายใช่ป่ะ
-
ไม่ใช่กษิดิษฐ์ ก็ต้องพี่นายน่ะสิคับ ตัวร้าย
เรื่องตำรวจก็ นะ อาชีพนี้เค้าคัดที่หน้าตา หุหุ
ตอนนี้กำลังลุ้นตอนจบว่าจะ full of surprise เหมือนหลายๆเรื่องของคุณ katawoot รึเปล่า (เอาแบบธรรมดามั่งก็ได้นะคับ)
รออ่านตอนต่อไปคับ
ป.ล. อาวุธนี่ หน้าตาประมาณใครอะคับ พี่นาย บอกดูดีกว่า อธิคม จนปัญญาจะนึก
-
คชานนท์มีแผนA แผนB ด้วย
มัวแต่จับคู่ให้อาวุธ ระวังจะโดนอาวุธซ้อนแผนนะ :really2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีทิ้งประโยคปริศนาไว้ให้คิดกันอีกน่ะ คนเขียนร้ายสุดค่ะ ฟันธง
ตำรวจหล่อๆก็มีนะ..หุหุ..ขึ้นอยู่ว่าใครจะเจอที่ไหน เมื่อไร เท่านั้นเอง
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:impress:
ติืดขอบลุ้นมวยคู่เอก
อาวุธศิษย์...(อะไรนึกไม่ออก :laugh:) VS คชานนท์ ศิษย์...(นึกไม่ออกเหมือกััน :z3:)
ใครกันจะเป็นคนพลาดพลั้งในเกมนี้
ขอบคุณค่ะ +1 นั่งแฉลมรอตอนต่ิอไป
-
คชานนท์มั่นใจมาก
ระวังพลาด.......................ท่า อาวุธน๊า :z1:
-
o13มั่นมากน้องนนท์ :laugh:ระวังโดนไฟ ครอบ คริ ๆ ไฟรักของอาวุธ แล้วอย่าหยิบน้ำแข็งเป็นน้ำมันไปลาดบนกองไฟเน้อ :z2: :z2:
-
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!!! :m32: หึๆๆๆ แอบรอดูนนท์ตอนพลาดท่าดีกว่า
-
นนท์ชักเอาใหญ่แล้ว ต้องให้อาวุธมาปราม ๆ บ้าง
-
ผู้กำกับ กำลังหาผู้ช่วยผู้กำกับ หรือว่าหานักแสดงคนใหม่
ส่วนนักแสดงอีก 2 ตัว จะเป็นใคร คงต้องรอผู้กำกับสั่งให้ออกมาแสดง
วินเซ็นต์ โดนสั่งให้ออกไปจากเรื่องแต่ดันไม่เล่นตามบท
แล้วพี่นาย จะกำกับให้คชานนท์ เป็นยังไงต่อไป ปวดหัวไหมน้าคุณผู้ชม
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย ตอนนี้คงกำลังหาบทลงให้วินเซ็นต์อยู่แน่เลย :z2:
-
ผู้กำกับ กำลังหาผู้ช่วยผู้กำกับ หรือว่าหานักแสดงคนใหม่
ส่วนนักแสดงอีก 2 ตัว จะเป็นใคร คงต้องรอผู้กำกับสั่งให้ออกมาแสดง
วินเซ็นต์ โดนสั่งให้ออกไปจากเรื่องแต่ดันไม่เล่นตามบท
แล้วพี่นาย จะกำกับให้คชานนท์ เป็นยังไงต่อไป ปวดหัวไหมน้าคุณผู้ชม
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย ตอนนี้คงกำลังหาบทลงให้วินเซ็นต์อยู่แน่เลย :z2:
เขียนตอนจบ The End เสร็จไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วครับ ตอนนี้กำลังแกะลายแทงลายมืออีตาคฑาวุธอยู่ พิมพ์ไปก็หาวนอนไปเลยได้ทีละเล็กละน้อย แล้วตอนนี้ลูกชายกำลังริอ่านจะมีแฟน เลยต้องคอยกำกับดูแลอย่างใกล้ชิด
Awoot Chapter 24
วินเซนต์เดินเข้ามาในร้านอาหารฝรั่งเศสหรูหราแล้วแจ้งต่อพนักงานต้อนรับว่ามาพบคชานนท์ พนักงานนำเขาเดินผ่านร้านอาหารส่วนหน้าเข้าไปยังอีกส่วนซึ่งอยู่ด้านหลัง ส่วนนี้ดูกว้างขวางและประดับตกแต่งสวยหรูกว่า
ในที่สุดเขาก็จะได้พบตัวจริงของคนที่เคยได้ยินแต่เสียง 'สั่งการ'
ตอนแรกที่ได้รับการติดต่อ 'ขอความช่วยเหลือ' ในการ 'ช่วย' คนที่จมอยู่กับความทุกข์ในอดีตให้พบกับรักใหม่วินเซนต์ไม่ค่อยเต็มใจเท่าใดนัก แต่เมื่อคชานนท์เสนอสิ่งตอบแทนซึ่งเป็นข้อมูลลับเฉพาะที่เขากำลังต้องการเพื่อเป็นการแลกกับการทำงานซึ่งคิดแล้วว่าไม่ยากลำบากอะไรเขาจึงยอมตกลง แต่ครั้นเมื่อรู้ว่า 'คนที่จมอยู่กับความทุกข์ในอดีต' คนนั้นเป็นใครเขาก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก เขาควรจะหายตัวไปเลยและทิ้งให้คชานนท์จัดการเอาเองต่อไป
ถ้าหากเขาไม่เกิดชอบภาณุวัฒน์เข้าไปจริงๆ!
พนักงานเดินนำวินเซนต์มาจนถึงด้านในสุดของร้านอาหารซึ่งตกแต่งเลียนแบบพระราชวังสมัยเก่าของฝรั่งเศส เขาเห็นคชานนท์นั่งจิบไวน์คนเดียวอยู่ที่โต๊ะใกล้มุมห้อง คชานนท์ยังดูเด็กมาก ความจริงเขาตรวจสอบภูมิหลังของคชานนท์มาแล้วและแปลกใจไม่น้อยที่ชายหนุ่มอายุกำลังจะครบสามสิบปีคนนี้มี 'อิทธิพล' ทางด้านการเงินและมีเส้นสายในองค์กรต่างๆ ในระดับที่เรียกได้ว่าไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
เขาเห็นรูปภาพของคชานนท์เพียงไม่กี่รูปแต่ส่วนมากไม่ค่อยชัด เมื่อเห็นตัวจริงก็อยากจะบอกว่า คชานนท์นั้นเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยที่แต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ด้วยการสวมสูทสีเข้มเพื่อให้ดูแก่เกินอายุ
“คุณวินเซนต์ สายัณต์สวัสดิ์ครับ ยินดีที่ได้เจอกันในที่สุด” คชานนท์เงยหน้าขึ้นมายิ้มทักทาย “เชิญนั่งครับ จะดื่มอะไรดี”
วินเซนต์ตอบคำเดียวว่าต้องการดื่มน้ำแล้วนั่งลงช้าๆ คชานนท์หันไปพูดกับบริกร
“คุณจบจากฮาร์วาร์ด ทำไมพูดสำเนียงอังกฤษ” วินเซนต์ถาม
“ผมจบจากอ๊อกฟอร์ดด้วย คุณเช็คประวัติผมไม่ละเอียดหรือครับ” คชานนท์ยิ้มบางๆ
วินเซนต์หรี่ตา อยากจะยอมรับกับตัวเองว่าเขาพลาด แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าคชานนท์อาจแกล้งพูด เขามีความรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา เจ้าเลห์ไม่ใช่่ย่อย
“ผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นอาชญากร เลยไม่ได้คิดจะตรวจสอบข้อมูลลึกๆ”
“โล่งอก” คชานนท์พูดเป็นภาษาไทย ถอนหายใจแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถามวินเซนต์เป็นภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันว่า “เราจะคุยกันเป็นภาษาอะไรดีครับ จะให้ผมพูดสำเนียงอเมริกันก็ได้นะ ผมพูดได้หลายภาษา หลายสำเนียงเหมือนคุณนั่นล่ะ แต่ภาษาญี่ปุ่นพูดไม่ได้ เพราะไม่เห็นความจำเป็นผมเลยไม่ได้เรียน”
“ผมจะไม่อ้อมค้อม ที่ผมนัดคุยกับคุณก็เพราะอยากจะบอกคุณว่าผมไม่ยอมรับข้อเสนอ” วินเซนต์ไม่ตอบคำถามคชานนท์เพราะรู้ว่่าชายหนุ่มจงใจ 'กวน' เขา
“ข้อเสนออันไหน อันแรกหรืออันที่สอง” คชานนท์ตอบกลับเป็นภาษาไทยแม้วินเซนต์จะพูดกับเขาเป็นภาษาอังกฤษ
“ถ้าอันแรก คุณอยากยกเลิกก็เชิญ อันที่สอง ผมบอกได้เลยตอนนี้ว่าผมไม่ยอมรับ” วินเซนต์ตอบเป็นภาษาไทย
“ความจริง คุณก็ทำตามข้อตกลงจนเสร็จสมบูรณ์ ข้อเสนออันแรกผมจะไม่ติดใจ ผมจะให้ส่ิงตอบแทนคุณไปเลย แม้ว่าคุณจะไม่ทำตามสัญญาก็ตาม” คชานนท์ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้วินเซนต์
“ผมชอบภาณุวัฒน์” วินเซนต์ยังไม่รับซอง คชานนท์จึงวางลงบนโต๊ะแล้วดันซองไปใกล้วินเซนต์
“ถ้าแค่ชอบ ไม่พอหรอก ต้องรัก” คชานนท์พูดช้าๆ ชัดๆ “ต้องรักเท่านั้นผมถึงจะปล่อยคุณไป”
“ปล่อยผม” วินเซนต์ยิ้มเยาะ “คุณมั่นใจมากเลยยังงั้นสิ”
“ไม่มากผมก็ไม่กล้าพูดกับคุณแบบนี้หรอก” คชานนท์สวนกลับ “ถามจริงๆ คุณชอบภาณุวัฒน์แล้วภาณุวัฒน์ชอบคุณหรือเปล่า”
“ตอนนี้โจ้ย้ายไปอยู่กับผม”
“เพราะเขาอยู่กับพี่วุธของเขาไม่ได้ต่างหาก”
“มันไม่สำคัญ”
“เพื่อนของผมบอกว่าภาณุวัฒน์อยากอยู่กับพี่วุธ นั่นก็หมายความว่า...” คชานนท์เลิกคิ้วข้างเดียว จงใจทิ้งท้ายประโยค
“ผมรู้ว่าโจ้อยากอยู่กับเขา” วินเซนต์ตอบ “ผมถึงบอกว่าไม่สำคัญ”
“ไม่สำคัญยังงั้นหรือ” คชานนท์เลิกคิ้ว
“เป็นคุณจะทำยังไง คุณจะอยู่กับคนที่คุณรัก หรือคนที่รักคุณ” วินเซนต์ถาม
“อ๋อ ตอนนี้คุณยอมรับออกมาแล้วหรือว่ารักภาณุวัฒน์”
“ผมชอบ” วินเซนต์ตอบเสียงเข้ม “ชอบมาก และอีกหน่อยก็คงจะรัก และรักมากขึ้นกว่าเดิม”
“นานเท่าไหร่” คชานนท์เลิกคิ้วอีกครั้ง “นานเท่าที่พี่วุธรักพี่ชายของคุณหรือเปล่า หรือรักมากเท่านั้นหรือเปล่า”
“คุณต้องการอะไรคุณคชานนท์” วินเซนต์ถามเสียงห้วน “ทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่แรกว่าผู้ชายคนนี้คืออาวุธ แฟนเก่านที”
“มันเป็นแผนของผม คุณไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ก็ไม่สำคัญเพราะพี่วุธเป็นคนไปบอกคุณเองว่าเขาเป็นใคร ที่คุณเกิดมารู้ว่าเขาเป็นใครแล้วเป็นปัญหาอยู่แบบนี้ไม่ใช่ความผิดของผม แต่ข้อตกลงของเราก็คือ คุณเข้ามาจีบภาณุวัฒน์ ทำให้พี่วุธรู้สึกหวง พอคุณเอาภาณุวัฒน์ไปไว้ที่บ้านคุณย่า ภารกิจคุณก็จบ ผมจะดำเนินการต่อเอง คุณทำให้แผนผมปั่นป่วน”
“คุณให้จักราวุธไปยุ่ง” วินเซนต์พูดเสียงเข้ม
“บอกแล้วไงว่าผมจะจัดการต่อเอง” คชานนท์ตอบกลับเสียงเข้มเช่นกัน
“ผมก็บอกแล้วไงว่าผมชอบภาณุวัฒน์”
“ผมจะเอาภาณุวัฒน์ให้พี่วุธ”
“คุณเป็นใครถึงจะมาเล่นกับชีวิตและหัวใจของคน” วินเซนต์เค้นเสียง เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด
“ผมเป็นคนห่วงเพื่อนพี่ชายผม หรือพูดได้ว่าเป็นพี่ชายผมก็ยังได้ พี่วุธติดอยู่ในกรงขังของอดีต ตัดจากนทีไม่เคยขาด ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะ...”
“คุณคิดตื้นๆ” วินเซนต์แทรกด้วยเสียงฉุนเฉียว “คุณคิดหรือว่าผู้ชายคนนั้นจะลืมนทีได้ เขาให้โจ้สวมเสื้อกันหนาวตัวโปรดของนที เดินไปเดินมาอยู่ในบ้าน เหมือนเห็นนทีมีชีวิต เขาต้องการปกป้องดูแลโจ้เพราะเขารู้สึกผิดที่ปกป้องนทีไม่ได้ ทั้งที่โจ้ไม่ได้มีอะไรเหมือนนทีเลย นั่นเพราะเขาต้องการหลอกตัวเองว่าเขาลืมนทีแล้ว ไม่ได้เอาใครมาเป็นตัวแทนของคนที่เขารัก แต่ที่จริงเขายังไม่ลืม เขาสร้างภาพของนทีขึ้นมาอีกแบบหนึ่ง แบบที่ซับซ้อนมาก คุณไม่สงสารโจ้บ้างหรือ คุณให้โจ้ไปหลงรักคนที่ไม่มีหัวใจเหลือไว้ให้ใครอีก ถ้าสารวัตรอาวุธอยากจมอยู่กับอดีตก็ให้เขาอยู่ไป อย่าลากโจ้เข้าไปเกี่ยวด้วย อย่าทรมานโจ้ของผม”
“ภาณุวัฒน์รักพี่วุธ แล้วอีกหน่อยพี่วุธก็จะรักภาณุวัฒน์” คชานนท์ตอบ “ภาณุวัฒน์อยู่กับคนที่เขารักนั่นดีแล้ว”
“โจ้อยู่กับผม อีกหน่อยก็จะรักผม ผมถามอีกครั้ง เป็นคุณจะทำยังไง คุณจะอยู่กับคนที่คุณรัก ทั้งที่เขาไม่รักคุณ บอกผมซิ คุณจะทนรักเขาได้นานแค่ไหน หรือคุณจะอยู่กับคนที่รักคุณ...”
“แล้วรอว่าเมื่อไหร่ คุณจะเปลี่ยนไปรักคนที่รักคุณยังงั้นหรือ” คชานนท์สวนกลับ “ไม่ว่ามองมุมไหน ทฤษฎีของคุณมันก็วนเป็นงูกินหาง ลองมองมุมนี้สิ พี่วุธอาจจะใจอ่อนเพราะภาณุวัฒน์เป็นคนน่่ารัก ในที่สุด ภาณุวัฒน์ก็จะมีความสุข ถ้าภาณุวัฒน์อยู่กับคุณก็อาจจะลืมพี่วุธไม่ได้ เมื่อไหร่คุณจะทำให้ภาณุวัฒน์เปลี่ยนไปรักคุณ คุณก็บอกไม่ได้ ไม่แน่ อาจจะหลังจากที่พี่วุธเจอใครซักคนที่ทำให้เขาลืมนทีได้และมีรักครั้งใหม่ คุณบอกผมซิ ตอนนั้น ใครจะเสียใจบ้าง ที่แน่ๆ ภาณุวัฒน์นั่นล่ะจะเสียดายโอกาสที่เสียไป”
“ถ้าผมรักโจ้ ผมควรจะเสียสละให้โจ้ได้มีโอกาสงั้นหรือ” วินเซนต์ถามเสียงเคร่งเครียด “ถ้าโจ้ต้องทนทุกข์ รักคนที่ไม่รักเขา และผู้ชายคนนั้นไม่ใจอ่อนซักที ผมก็ขอถามคุณเหมือนกัน ถึงตอนนั้นใครบ้างที่จะเสียใจ”
คชานนท์เบือนหน้าออกไปด้านข้าง ถอนหายใจเบาๆ ยอมรับว่าตัวเองพูดไม่ออก ความจริงเขารู้ว่าประเด็นนี้เถียงกันอย่างไรก็ไม่มีฝ่ายใดจะชนะได้
...อยู่กับคนที่เรารัก หรือคนที่รักเรา...
...บ้าจริงๆ ต่อไปก็เถียงกันเรื่องไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกันดีไหมล่ะ...
“ที่แน่ๆ หนึี่งในนั้นคงไม่ใช่คุณหรอก” เสียงของวินเซนต์ดังขึ้น “เพราะคุณเป็นผู้กำกับละคร ไม่ใช่ตัวเแสดงในเรื่อง”
“คุณจะเอายังไง” คชานนท์หันมาพูดกับวินเซนต์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ต้องการข้อสรุปเพราะรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถ 'คุม' การสนทนาให้ไปในทางที่ตัวเองต้องการได้
“บอกไว้ก่อน ผมไม่ยอมเป็นพระเอกผู้เสียสละหรอก” วินเซนต์ลุกขึ้นพร้อมกับดึงธนบัตรใบละหนึ่งเหรียญดอลลาร์สวางไว้ข้างแก้วน้ำของตัวเองแล้วเดินจากไปทันที ปล่อยให้คชานนท์มองตามด้วยสายตาไม่พอใจปนครุ่นคิดก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“งั้นก็เป็นผู้ร้าย”
อาวุธไม่อยากจะเชื่อว่าข้อมูลที่ได้มาจากพันเอกชัยชนะนั้นมีข้อผิดพลาด หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดก็พบว่านาวาอากาศเอกจักราวุธไม่ได้อยู่ในการคุ้มครองของแก๊งค์ค้ายาเสพติดผิวดำในดีทรอยด์
ความจริงจักราวุธกำลังหาทางหลบออกจากสหรัฐอเมริกา
จุดหมายปลายทางของจักราวุธทำให้เขาแปลกใจยิ่งนัก
เคนยา!
นทีเคยทำงานอยู่ที่เคนยา มีเพื่อนเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเคนยาสองสามคน หนึ่งในจำนวนนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านไวรัสวิทยาเขตร้อน เคยมาทำวิจัยที่ประเทศไทยและอีกหลายประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และเสียชีวิตในมะมิลาเมื่อสองปีที่แล้วเพราะถูกฆ่าชิงทรัพย์
ชัยชนะอึ้งไปชั่วครู่เมื่อเขาโทรศัพท์ไปคุยเกี่ยวกับเรื่องจักราวุธและบอกว่าข้อมูลที่ได้รับมานั้นผิดพลาด แต่ชัยชนะก็ขอแก้ตัวด้วยข่าวกรองชิ้นใหม่
...จักราวุธจะมาโผล่ที่ตึกยูเอ็น ห้องทำงานเก่าของนทีซึ่งตอนนี้เป็นห้องทำงานของล่ามชาวญี่ป่นซึ่งเป็นญาติห่างๆ ของนทีเอง...
อาวุธก้าวเท้าออกจากลิฟท์และเดินไปตามทางเดินซึ่งนำไปสู่ห้องทำงานของล่ามพิเศษภาคพื้นแอฟริกา เขาอ่านชื่อประเทศหน้าห้องทำงานเล็กๆ แต่ละห้องไปหยุดอยู่ที่
เคนยา
เอเชีย ทัตสึโคชิ
อาวุธสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ตามองป้ายหน้าห้องซึ่งแสดงชื่อประเทศ ชื่อของล่าม และภาษาที่ล่ามแปล
ญี่ปุ่น...สวาฮิลี...ภาษามืออเมริกัน...
อาวุธยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตูแต่ก็ต้องชะงักเพราะประตูเปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังจะเดินออกมา เขาเดาว่านี่คือเอเชีย ทัตสึโคชิ ชายหนุ่มลูกครึ่งตาเรียวเล็กคนนี้นัยน์ตาสีเขียว ผิวสีแทน ผมสีน้ำตาลเข้ม
“สวัสดีตอนบ่ายครับ สารวัตรอาวุธใช่ไหมครับ” คนที่เปิดประตูออกมาเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มกว้าง พูดกับอาวุธเป็นภาษาอังกฤษแต่ออกเสียงชื่อของอาวุธเป็นสำเนียงภาษาไทยชัดเจน
“ผมมาหา...”
“สวัสดีครับ ผมคือเอเชีย ทัตสึโคชิครับ” เอเชียตอบเป็นภาษาไทยสำเนียงแปร่งเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ “ผมรู้ว่าคุณจะมา แต่คนที่คุณอยากพบเขากลับไปแล้ว ผมรั้งเขาไว้ไม่ได้”
“นาวาอากาศเอกจักราวุธ”
“แจ๊ค คนรักเก่านที” เอเชียตอบด้วยเสียงราบเรียบ
แต่สำหรับอาวุธ เสมือนเป็นเสียงฟ้าผ่า!
...แจ๊คกับนทีเป็นเรื่องเศร้า...
คำพูดของคุณย่าเวโรนิก้าดังขึ้นมาในหัวของอาวุธ ขณะนี้เขารู้สึกเหมือนถูกสาปให้ยืนนิ่งเป็นหิน
พูดอะไรไม่ออก!
...นทีกับจักราวุธนามสกุลเหมือนกัน...
...แจ๊คเป็นคนรักเก่าของเนท หรือนที...
...แต่คนรักเก่าของนทีคนเดียวที่เขารู้จักคือแอนโทนี่ บราวน์ สารวัตรมือปราบของ NYPD และแอนโทนี่ไม่เคยพูดถึงจักราวุธเลย...
“ผมสงสัยมาตลอดว่าทำไมนทีรักคุณมาก คุณกับแจ๊คกี้เหมือนกันเหลือเกิน บุคลิก ลักษณะท่าทาง โครงหน้า แววตา เวลาที่คุณมองคนอื่นด้วยสายตาผิดหวัง เห็นคุณแล้วผมมีความรู้สึกว่าเห็นแจ๊คกี้ยืนอยู่ตรงหน้า คุณเป็นเหมือนภาพสะท้อนของแจ๊คกี้” เอเชียเอียงหน้ามองอาวุธอย่างพิจารณา
“ผมเคยเห็นรูปจักราวุธ ผมไม่คิดว่าผมเหมือนเขาหรือเขาเหมือนผม” อาวุธแย้งเสียงแผ่วเบา
“รูปก็คือรูป” เอเชียยักไหล่ “ตัวจริงต่างหากที่สำคัญ แจ๊คกี้ไม่เหมือนรูปถ่าย เขาชอบบ่นว่ารูปเขาไม่เหมือนตัวจริง”
“คุณสนิทกับเขา”
“มากครับ เราทำงานด้วยกันมานาน” เอเชียยิ้มให้บางๆ แวบหนึ่งอาวุธนึกเปรียบกับรอยยิ้มเย็นๆ ของอนุภาพ
“อ้อ สารวัตรเข้าไปรอให้ห้องก่อนนะครับ ผมต้องเอาเอกสารนี่ไปให้หัวหน้า ไม่เกินห้านาทีผมจะกลับมา ผมมีอะไรจะคุยกับคุณเยอะมาก รอผมนะครับ อย่าไปไหน”
อาวุธพยักหน้าแล้วยืนมองเอเชียก้าวเท้ายาวๆ จากไปจนลับตาก่อนจะเข้าไปห้องทำงานของชายหนุ่มและกวาดสายตามองไปรอบๆ ในใจหวังอยู่ลึกๆ ว่าอาจจะเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้นึกถึงนที
ห้องทำงานของเอเชียโล่งมาก มีเพียงโต๊ะกับเก้าอี้และตู้ใส่หนังสือสีดำซึ่งปิดสนิท บนโต๊ะทำงานมีเพียงโทรศัพท์หนึ่งเครื่องและแฟ้มเอกสารวางอยู่กลางโต๊ะ ข้างโต๊ะมีถังขยะพลาสติกสีเทาและรองเท้ากีฬาสีขาวใหม่เอี่ยมคู่หนึ่ง ต่างจากเมื่อครั้งที่เคยเป็นห้องทำงานของนทีซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือเสมือนเป็นห้องสมุดขนาดย่อม
…
...ผมรักคุณ...
...เขาบอกรักนทีในห้องนี้ก่อนที่จะพานทีเดินทางกลับไปประเทศไทยและสูญเสียนทีไปตลอดกาล...
...ผมนึกว่าคุณจะไม่พูดซะแล้ว คุณนี่ปากแข็งจริงๆ เลย เก๊กมาดเท่อยู่ได้นานเกินไป...
...คุณรู้จักคำว่าเท่ด้วยหรือ...
...คุณตำรวจครับ ผมรู้ว่าภาษาไทยผมไม่ได้เรื่อง แต่ผมก็มีคำพูดดีๆ ในหัวมากอยู่เหมือนกัน คุณไม่เคยรู้หรอก...
...งั้นบอกอะไรผมดีๆ ให้ผมได้ยินหน่อยซิ...
อาวุธเดินไปยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย
...นที ผมคิดถึงคุณมาก...
***end of chapter 24***
-
เรื่องนทีเป็นแฟนเก่าจักราวุธ เป็นส่วนหนึ่งของแผนคชานนท์อะดิ
แล้วสารวัตอาวุธจะหลงกลหรือป่าว
-
ยังจะไปบอกว่าเค้าเป็นตัวร้ายอีก :m20: ดื้อนะเนี่ย
อย่าไปขัดขวางความรักของเค้าเลยนนท์ ไปปลอบใจพี่วุธดีกว่า ตอนนี้อาการหนักกว่าเดิมแล้วนั่น....
เฮ้อ...เรื่องมันเศร้าจริงๆ :เฮ้อ:
ปล.คุยกับลูกชายดีๆนะคะ หาสายข่าวไว้เยอะๆ :laugh: แต่เรื่องรักๆ พี่นายคงจัดการไม่ยากมั้งคะ o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปวดตับกะพ่อจอมวางแผน..อะไรมันจะซับซ้อนขนาดน้าน
:กอด1: คุณนาย ส่งกำลังใจในการแกะลายมือคฑาวุธต่อไป
-
อ่อ เริ่มมีเค้าลางว่าตัวร้ายคือวินเซนต์แน่ๆ
พี่วุธมาช่วยน้องโจ้เร็วๆ
-
เป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้แต่ตามอ่านและกดบวกให้คฑาวุธตลอด
เรื่องราวออกนอกประเทศ พัวพันหลายคน หลายองค์การ ข้าเจ้าเมาหัวเลยหลบไปซุ่ม
ข้อสังเกต ตั้งแต่คุณนายมีลูกชายนี่ สมาธิลดลงนะใช่ไหม
-
อ่านแล้วมึน (ตามปกติ)
ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป...
:serius2:
-
วินเซนต์นี่ท่าจะร้ายไม่เบาเลยนะ สงสัยโจ้จะพลอยฟ้าพลอยฝนเป็นของให้เขาแย่งกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เริ่มยุ่งวุ่นวายแล้วววววว
คชานนท์นายอย่าพลาดนะ ไม่งั้น.........
หึหึหึ
-
สารวัตรเหนื่อยสองเท่าแล้ว
ผู้รา้ยเพิ่มอีกหนึ่ง
ช่วยน้องโจ้ด้วยพี่วุธ
+1
-
ความรู้สึก เรื่องราวเก่า ๆ ยังวนเวียนหรอกหลอนให้อาวุธ จมปลักอยู่กับความหลัง
ว่าแต่ ตัวละครตัวใหม่ มาตอกย้ำให้ อาวุธ รู้สึกไม่มั่นใจในความรักของนทีที่มีต่อเขา
ผู้กำกับคนเก่ง จะคุมวินเซ็นต์ ให้ออกจากเกมส์นี้ได้หรือไม่
พี่นาย เรื่องรักของสาราวัตรอาวุธ นี้ช่างซับซ้อนกว่าสาราวัตรทุกคนในรุ่นเลยครับ
:mc4:เอายินดีล่วงหน้ากับ ลูกสะใภ้ของพี่นาย +1 ให้พ่อปู่ :z1: :z1:
-
รู้สึกว่า... น้องนนท์ของป้าพลาดไปก้าวนึงแล้วนะ :laugh:
รออีกก้าวอยู่นะจ๊ะ o18
-
+1
แหมเจ้านนท์ มีหน้าไปว่าคนอื่นเค้า้เป็นผู้ร้ายอีก ตัวเองหรือเปล่าเนี่ย ???
วินเซนต์้ร้ายตรงไหน ??? ไม่เห็นวินเซนต์เค้าจะผิดตรงไหนเลย
จริง ๆ ที่มันอยู่ที่อาวุธ
ถ้าอาวุธไม่รักภาณุวัตรเสียอย่าง นนท์ทำอะไรได้ บังคับหัวใจคนอื่นได้หรือ บังคับให้อาวุธรักภาณุวัตรได้หรือ
แล้วถ้าิิอาวุธรักภาณุวัตร แล้ว วินเซนต์จะทำไงได้
แล้วการที่รักใครสักคน แบบวินเซนต์ก็ไม่เห็นจะผิดหนิ ถ้าเราอยากจะครอบครองคนนั้น อยากให้คนนั้นรักเราตอบเหมือนกัน (แล้วยิ่งเห็นคนที่เรารักรักคนอื่นที่ดูไม่มีใจให้เลย)
ตอนแรกนึกว่ามีเรื่องอะไรที่เลวร้าย ที่วินเซนต์รับทำมา เกี่ยวกับงานลับหรือผลประโยชน์อะไนก็แล้วแต่(เืพื่อมาตีสนิทภาณุวัตร) เพื่อบีบอาวุธเสียอีก
แต่นี่เป็นเพราะ วินเซนต์รับปากนนท์หรือเนี่ย ว่ามาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา งั้นก็เป็นเรื่องขี้ปะติ๋วมาก ระหว่างเดินตามเกมนนท์ กับเดินตามหัวใจตัวเอง เรื่องอะไรจะไม่เลือกเดินตามหัวใจตัวเองจริงมั้ยเล่า ?? ในเมื่อเจอคนที่ใช่สำหรับแล้ว มีแต่คนโง่นั่นแหละที่ปล่อยไป
ส่วนนนท์นี่ชักเอาใหญ่ ไม่ไหว ๆ
แนะนำวินเซนต์แฉเรื่องนนท์กะอาวุธเลยนะ กรากกกกกกก
แล้วให้อาวุธมาจัดการกับพ่อตัวดี
ถ้าจะให้วินเซนท์ทำตัวเป็นพระรองที่ดี ยอมหลีกทาง เห็นคนที่เรารักมีความสุขเราก็มีความสุขด้วย
คงใช้ไม่ได้กับกรณีนี้ เพราะ ไม่อะไรรับประกันได้บ้างว่าคนที่เรารักจะมีความสุข (ในมุมวินเซนต์)
ในเมื่อคนนั้นไม่ได้มีใจให้ อีกทั้งยังไม่ลืมคนรักเก่า
เออ ถ้าสองคนใจตรงกันก็ว่าไปอย่าง สมควรหลีก เจ็บคนเดียว
ปล. ตอนนี้สั้นจัง :z3:
-
เพราะความรักมันออกแบบไม่ได้ อิอิ นนท์ไปปลอบใจพี่วุธเค้าเองโดยตรงจะดีกว่านะ :jul3:
-
ทำไมต้องชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
ไม่คิดว่าถ้าตัวเองถูกทำอย่างนี้จะรู้สึกอย่างไร ....นนท์
-
ยังไงไม่รู้หลอกว่าใครร้ายใครดี
แต่กลัวตอนจบคนที่เจ็บที่สุดจะเป็นพ่อนักวางแผนคนเก่งนะสิ
อันนี้น่ากลัวที่สุด
เพราะแต่ละคนที่นนท์ยุ้งด้วยร้ายๆ ไม่แพ้กันอันนี้สิน่ากลัว
-
นี่พี่วุธเป็นได้แค่เพียงตัวแทนเช่นนั้นฤๅ...
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เพิ่งได้เข้ามา เดี๋ยวจะโอนเงินให้นะคะ อิอิ
โถ่ น้องนนท์ วางแผนขนาดนี้ เดี๋ยวจะหลงกลแผนเอง เน้อ
อยากเหนฉากหวีทน้องนนท์กะอาวุธ จะได้เห็นป่ะค่ะ อิอิ
-
คชานนท์แผนเยอะเกิ้น
คนอ่านก็ลุ้นจนงง :m23:
-
อยากเหนฉากหวีทน้องนนท์กะอาวุธ จะได้เห็นป่ะค่ะ อิอิ
นั่นสินะ อยากเห็นด้วยคน อ่านไปก็อึนๆ สงสารอาวุธ :เฮ้อ:
-
ทำไมต้องชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
ไม่คิดว่าถ้าตัวเองถูกทำอย่างนี้จะรู้สึกอย่างไร ....นนท์
เห็นด้วย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งเครียด - -
จะเปงไงเนี่ย
รีบมาต่อนะครับ
ขอบคุณครับ
:mc4: :m31:
-
ตกลงใครคู่กับใครหนอ เดาไม่ถูกเลย
สงสารภานุวัฒน์ เจ็บทั้งขึ้นทั้งล่อง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นคชานนท์มั่นใจกับบทบาทผู้กำกับเหลือเกินจนเริ่มๆจะหมั่นไส้แระ :z6:อยากจะแช่งให้โดนใครสักคนปราบสักที :oo1: แล้วนี่กำกับยังไง ปล่อยให้โจ้หลุดไปอยู่กับวินเซนต์ (อีกแล้ว) รีบๆหาตัวประกอบมาพลิกเรื่องโดยด่วนนะคะ :angry2:
-
เมื่อไหร่จะมีตกร่องปล่องชิ้นกันซักที รอลุ้นว่าใครคู่ใคร
แอบหวังว่าอาวุธกับนนท์ อิอิ ชอบคู่นี้มากๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น่ะครับ หวังว่าจะได้อ่านเร็วๆนี้
ขอบุคณมาก ๆ ครับ
-
ไม่ได้เข้ามานาน
รู้สึกว่า นายนนท์นี้ แผนการชักเยอะไปแระส์
-
แนะนำวินเซนต์แฉเรื่องนนท์กะอาวุธเลยนะ กรากกกกกกก
o13 เห็นด้วยอย่างยิ่ง มาเอาเรื่องทีหลังไม่ได้หรอก โดนอาวุธปราบแน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
ว่าแต่ เรื่องผลประโยชน์เนี่ย นนท์มีมากจังเลยนะ
ระวังคนที่เค้าจะไม่ห่วงผลประโยชน์จะตีตลบหลังเอา
-
ทำไมต้องชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
ไม่คิดว่าถ้าตัวเองถูกทำอย่างนี้จะรู้สึกอย่างไร ....นนท์
เห็นด้วยค่ะ +1 จัดไป
-
Awoot Chapter 25
พันเอกชัยชนะเปิดประตูห้องชุดของคชานนท์ซึ่งให้อาวุธใช้เป็นที่พักในนิวยอร์คระหว่างทำงานอยู่ในสหรัฐอเมริกาแล้วเดินเข้าไปช้าๆ พยายามปรับสายตาให้เข้ากับความสลัวในห้อง
คชานนท์ให้เขามาก 'ดู' อาวุธเพราะติดต่อไม่ได้เป็นเวลาถึงสามวัน แต่เขารู้ว่าความจริงแล้วคชานนท์ต้องการส่งเขามา 'ดูผลงาน' ของตัวเองมากว่า
...พี่วุธคงช๊อค พี่ไปให้คำปรึกษาเขาหน่อย คชานนท์ 'สั่ง' เขามาอย่างนั้น...
“วุธ” ชัยชนะเรียกเพื่อนรุ่นน้องเบาๆ
“เข้ามาได้ยังไง” เสียงราบเรียบของอาวุธดังขึ้นทันที
“ใช้กุญแจผี” ชัยชนะพูดล้อเล่น “ทำไมอยู่มืดๆ”
ร่างสูงใหญ่ของอาวุธลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานมุมห้องและเดินไปเปิดไฟ นายตำรวจหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวตัวเดียว ชายเสื้อสอดเข้าใต้กางเกงยีนส์ ผมหวีเรียบ หน้าตาสดชื่น ผิดไปจากที่ชัยชนะคาดเอาไว้
“ทำไม คิดว่าผมจะนอนกอดขวดเหล้าอยู่บนพื้นห้องหรือไง” อาวุธถามเสียงเรียบ “แล้วทำไมคชานนท์ไม่มาดูผลงานของตัวเอง”
“น้องเขาแค่อยากจะช่วยนะวุธ”
“ช่วยให้ผมได้รู้อะไรแบบนี้ในตอนนี้หรือ” อาวุธถาม “นี่ปิดกันไว้นานแค่ไหน”
“วุธ พี่ไม่รู้เรื่อง” ชัยชนะพูดขึ้น “นนท์เองก็คงไม่รู้อะไรมาก”
“นนท์ต้องการจับคู่ให้ผม อยากให้ผมมีแฟน”
“ก็รู้ๆ อยู่ แล้วทำไมยังจะ...”
“ผมจะมีได้ยังไง คนที่ผมชอบก็เป็นของคนอื่นทั้งนั้น ผมไม่เคยโชคดีเรื่องความรัก และก็คงเป็นแบบนี้ตลอดไป”
“เวรกรรม” ชัยชนะอุทานเบาๆ "ทำไมคิดแบบนี้"
“ไม่ใช่เวรกรรมหรอก” อาวุธแย้ง “มันก็แค่โชคที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นในชีวิต”
“แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป” ชัยชนะถาม
“ผมยังไม่รู้ ผมก็คงคิดต่ออีกซักพัก อีกหน่อยก็คงรู้สึกดีขึ้นมาเอง” อาวุธยกมือขึ้นเสยผมแล้วเดินไปที่ห้องครัวพร้อมกับถามชัยชนะว่าจะดื่มอะไรหรือไม่
“นายนี่ปรับตัวได้เร็วนะ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“จะให้ผมทำยังไงครับ” อาวุธหันมาเลิกคิ้ว ถามเสียงราบเรียบเป็นปกติ “จะให้โวยวาย ตีโพยตีพาย โกรธเกรี้ยว เศร้าซึม หรืออะไรอีก”
“อย่างน้อยก็ตามไปลุยคชานนท์ ตอนนี้นอนยกขาไขว่ห้างกระดิกเท้าเล่นร้องเพลงหงุงหงิงอยู่ที่บ้านพี่”
“ผมจะเก็บคชานนท์ไว้เป็นคนสุดท้าย จัดการแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” อาวุธพูดเสียงเย็น
“แสดงว่่าตอนนี้วุธมีอะไรจะทำ”
“ผมจะจับจักราวุธ ผมจะทำให้ได้ ถ้าผมมุ่งมั่นและทุ่มเวลามากกว่านี้ จักราวุธไปไหนไม่รอดหรอก”
“ถ้าจักราวุธกลับเมืองไทย เขาก็คงไม่รอด”
“หมายความว่าไง” อาวุธถาม
“พี่สันนิษฐานว่ามีคนหมายหัวเขาหลายคนเหมือนกัน” ชัยชนะตอบ มองตาของอาวุธนิ่ง “เหมือนกับนที จำได้ไหมวุธ อยู่ที่อื่นดีกว่ากลับไปเสี่ยงชีวิตที่เมืองไทย”
“เรื่องของนทีซับซ้อนเหลือเกิน ผมไม่อยากจะเชื่อ” อาวุธพึมพำ “ผมไม่อยากจะรู้อะไรเพิ่มอีกแล้ว”
“เรื่องของวุธต่างหากที่ซับซ้อน” ชัยชนะเดินเข้าไปใกล้เพื่อนรุ่นน้องที่กำลังยืนมองออกไปนอกห้อง เขาอยากจะยกมือขึ้นแตะไหล่อาวุธแต่ก็เปลี่ยนใจ ตอนนี้เขาอยากช่วยอาวุธมากและเริ่มจะเข้าใจคชานนท์แล้วว่าทำไมอยากยุ่งเรื่องของอาวุธนัก
“ผมจะกลับเมืองไทยซักอาทิตย์ ผมต้องการข้อมูลของจักราวุธมากกว่านี้” อาวุธพูดขึ้นหลังจากนิ่งเงียบไปชั่วครู่
“ถ้ามีอะไรจะให้ช่วยก็บอก”
“ช่วมคุมคชานนท์ไว้ให้ดีๆ ก็แล้วกัน ผมรู้ว่านี่คงไม่ยอมหยุด จะส่งผมเข้าเรือนหอให้ใด้ ใครจะโผล่มาอีกก็ไม่รู้”
“ไม่แน่ เจ้านนท์อาจจะมีข้อมูลของจักราวุธมากกว่าใคร”
“ผมนึกว่าพี่เป็นคนให้ข้อมูลนนท์ซะอีก” อาวุธหันมามองชัยชนะ
“ก็ใช่” ชัยชนะพยักหน้า “แต่ก็เฉพาะที่เขาถาม นนท์อาจจะเอาไปเติมส่วนที่ตัวเองขาดหรือไปหาเพิ่มเอาเอง”
“สรุปแล้ว พันเอกชัยชนะก็เป็นทีมของคชานนท์” อาวุธพูดเสียงเยือกเย็น
“เปล่า นนท์เขาแค่ถาม พี่ก็ตอบไปเท่าที่รู้ พี่รู้ว่าวุธไม่ชอบให้ยุ่งเรื่องส่วนตัว” ชัยชนะปฏิเสธ
“รู้ไหมครับ” อาวุธจ้องตาของชัยชนะด้วยใบหน้าเคร่งขรึม และพูดต่อด้วยเสียงเนิบนาบแต่หนักแน่นว่า “สามวันที่เก็บตัวเงียบ ผมได้ไตร่ตรองหลายเรื่อง ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องของผม เกี่ยวกับเรื่องของคนที่เกี่ยวข้องกับผม เกี่ยวกับนที...ถ้าผมจะต้องมีภาพของนทีติดอยู่กับผมตลอดไปเพราะสลัดทิ้งไม่ได้ ผมก็เลือกที่จะอยู่ภาพนั้นต่อไป เหมือนที่นทีเลือกผมทั้งที่มีภาพของจักราวุธ”
“วุธ” ชัยชนะพึมพำเสียงแผ่วเมื่อได้ยินสิ่งที่อาวุธพูด
“นทีรักผม ผมไม่สงสัยความจริงข้อนี้ ไม่เคยสงสัยเลยแม้แต่นิด ผมรู้สึกได้ด้วยหัวใจ ถึงผมจะเป็นภาพสะท้อนของจักราวุธ ผมก็รู้ว่านทีรักผม และผมก็รักนที”
คชานนท์เดินทอดน่องไปตามทางเดินซึ่งนำไปสู่บ้านทรงอังกฤษหลับใหญ่ซึ่งรายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ที่เหลือแต่กิ่งก้านและขาวโพลนไปด้วยหิมาะ เขาเลือกที่จะจอดรถห่างจากบ้านเพราะอยากจะเดินชมทัศนียภาพรอบข้างและซึมซับเอาความสวยงามเหล่านี้เข้าไปในความทรงจำช้าๆ
วันนี้เขามาพบภาณุวัฒน์ ความจริงยังไม่ควรจะถึงเวลาที่ต้องทำเช่นนี้ แต่คชานนท์คิดว่ารอไม่ได้แล้ว พันเอกชัยชนะไปเยี่ยมสารวัตรอาวุธและกลับไปบอกว่าอาการของเพื่อนพี่ชายของเขานั้นเข้าขั้นโคม่า
เขารู้ดีว่าอาวุธเป็นคนซับซ้อน แต่เขาไม่อยากจะเชื่อว่าอาวุธกำลังสับสน
...เขาต้องทำให้ทุกอย่างชัดเจน ก็เพราะคิดอะไรซับซ้อนแบนี้ไงล่ะมันถึงได้ยุ่งยากจนถึงทุกวันนี้ หากพี่วุธเปิดใจ ให้โอกาสตัวเองบ้างก็อาจจะมีรักครั้งใหม่ได้ ความใกล้ชิด ความห่วงใย ความเข้าใจกันเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก...
...หรือจะต้องให้เล่นหนักขนาดเข้าโรงพยาบาลแล้วต้องไปดูใจกัน ทำไมคนชอบมารู้ใจตัวเองและเปิดเผยความในใจเมื่ออีกฝ่ายต้องนอนพะงาบๆ อยู่บนเตียงก็ไม่รู้...
โชคดีที่คนมาเปิดประตูคือภาณุวัฒน์ ชายหนุ่มหน้าอ่อนสวมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่หนาซึ่งคชานนท์คิดว่านี่คงเป็นเสื้อของอาวุธที่ให้ยืมใส่
...เสื้อตัวโปรดของนที!...
“คุณนั่นเอง สวัสดีครับ” เมื่อเห็นหน้าของคชานนท์ภาณุวัฒน์ก็อุทานพร้อมยกมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม ถ้าไม่ได้พี่ผมคงแย่ ผมพยายามติดต่อพี่อยู่แต่ก็ติดต่อไม่ได้ โทรไปเท่าไหรก็ไม่ติด”
“ผมเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่” คชานนท์ยิ้มแล้วเดินตามภาณุวัฒน์เข้าไปในบ้าน
“ขี้หนาวนะเนี่ย ในบ้านเปิดฮีทเตอร์แต่ก็สวมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่”
“ใช่ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้างจนตาหยี “ผมไม่ถูกกับอากาศหนาว คุณย่าบอกว่าผมน่าจะไปเรียนที่ L.A. ไม่ใช่แถบนี้”
“ได้ยินว่าเรื่องเรียนยังไม่เรียบร้อย” คชานนท์พูดขึ้น
“อ๋อ เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้จะทำยังไงครับ ติดต่อคนที่ชื่อแจ๊คกี้ยังไงก็ติดต่อไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วครับ วินเซนต์จัดการให้หมดเลย ผมได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ แต่ว่าต้องเรียนภาษาอังกฤษก่อน กว่าจะได้เข้าเป็นนักศึกษาจริงก็เทอมฤดูใบไม้ผลิ”
“แล้วนี่ไม่อยู่หรือ” คชานนท์มองไปรอบๆ
“วินเซนต์ไม่อยู่ครับ ไปทำงาน คุณย่ากับเปเป้ไปเล่นไพ่กับเพื่อนๆ ครับ ฟิลลิปเป็นคนขับรถพาไป เปเป้เป็นคนดูแลคุณย่า ฟิลลิปเป็นคนดูแลบ้าน เป็นช่างด้วย เป็นคนขับรถ ทำสารพัดทุกอย่างครับ รู้ไหมครับ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ อยู่กันแค่สี่คน”
“วินเซนต์ คุณย่า เปเป้ แล้วก็ฟิลลิป”
“เปล่าครับ ผมเป็นคนที่สี่ วินเซนต์เขาอยู่ที่หอพักในนิวยอร์ค แต่ก็มาอยู่บ่อยๆ แทบทุกวัน”
“โจ้ดูมีความสุที่ได้อยู่ที่นี่ ทุกคนคงดีกับโจ้มาก” คชานนท์ยิ้ม
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า แต่คชานนท์สังเกตเห็นแววตาหม่นๆ จึงพูดขึ้นว่า
“คงไม่คิดถึงพี่วุธ"
“ก็...” ภาณุวัฒน์อึกอัก พยายามไม่สบตาคชานนท์
“แต่พี่วุธนี่สิ เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เดี๋ยวก็ได้เจ็บป่วยพอดี”
“พี่วุธบอกว่าสบายดี วันก่อนผมโทรไปคุย”
“พี่วุธสบายดีตลอดนั่นล่ะ ถูกยิงเจ็บก็บอกว่าสบายดี” คชานนท์ส่ายหน้า แสดงอาการเหนื่อยหน่ายเมื่อพูดถึงอาวุธ
“พี่วุธถูกยิง” ภาณุวัฒน์อุทาน แทบจะกระโดดลุกขึ้นยืนทั้งๆ ที่เพิ่งจะนั่งลงบนโซฟา
“เปล่า ผมหมายถึงเมื่อก่อน ไม่ใช่ตอนนี้” คชานนท์หัวเราะเบาๆ สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของภาณุวัฒน์ตลอดเวลา
“โล่งอก” ภาณุวัฒน์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แต่ก็ไม่แน่ว่าเมื่อไหร่จะโดนอีก ตำรวจก็เสี่ยงแบบนี้ทุกคน ยังดีที่พี่วุธเป็นตำรวจทำหน้าที่อยู่ต่างประเทศ ไม่ต้องวิ่งไล่จับโจรในเมืองไทย อันนั้นเสี่ยงกว่าเยอะ เฮ้อ พี่วุธนี่จริงๆ เลย”
“ทำไมหรือครับ”
“ก็เฮียแกจะกลับเมืองไทยนะสิ” คชานนท์ส่ายหน้าอีกครั้ง
“จะกลับเมืองไทย” ภาณุวัฒน์ทวนคำเสียงดัง ใบหน้าผิดหวัง แต่เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างได้จึงถามต่อว่า “จะกลับไปชั่วคราว หรือว่า...”
“ท้ายที่สุดเขาก็คงต้องกลับไปประจำการที่เมืองไทย พี่วุธมาทำงานที่อเมริกาแค่ปีสองปีเพราะเป็นภารกิจพิเศษของหน่วยงานพิเศษของกรมตำรวจ”
“ถ้าผมได้เรียนก็คงแค่จบปีหนึ่ง พอขึ้นปีสองพี่วุธก็ไม่อยู่แล้ว กว่าผมจะเรียนจบ... ภาณุวัฒน์พึมพำ
“ไม่ต้องห่วงหรอก โจ้มีวินเซนต์ดูแลอยู่นี่นา เขาทำงานที่นี่ เป็นคนที่นี่ รู้สึกว่าจะถือสัญชาติอเมริกันด้วย อยู่กับโจ้ได้ตลอดไป” คชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ถ้าเรียนจบแล้วผมคงจะกลับไปอยู่เมืองไทยครับ ผมไม่อยากอยู่อเมริกา ผมไม่ชอบอากาศหนาว ผมชอบเล่นหิมะก็จริงแต่ให้อยู่ตลอดไปไม่ไหวหรอกครับ” ภาณุวัฒน์ตอบ
“จริงด้วย ไม่มีที่ไหนเหมือน...” คชานนท์ชะงัก ยั้งคำพูดว่า 'บ้าน' เอาไว้ได้
“พี่วุธคงโกรธที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่” ภาณุวัฒน์พูดเสียงหม่น
“พี่วุธเข้าใจ โจ้คงไม่อยากเป็นก้างขวางคอพี่เค้ากับคุณกษิดิษฐ์ แต่รู้หรือเปล่า คุณกษิดิษฐ์เขาโบกมืออำลากลับไปหาคนที่เขารักฝังใจแล้ว ความจริง พี่วุธกับคุณกษิดิษฐ์ไม่เคยเป็นอะไรกัน คุณกษิดิษฐ์เขาตามตื้อพี่วุธ”
“กษิดิษฐ์รักทุกคนที่สวมเครื่องแบบ” คชานนท์ใส่ร้ายกษิดิษฐ์ ในใจขอโทษฝ่ายนั้นที่เขาจำเป็นต้องพูด “ไม่แน่นะ ถ้าเห็นวินเซนต์แต่งเครื่องแบบ กษิดิษฐ์อาจปิ๊งวินเซนต์ก็ได้ อย่างวินเซนต์ แต่งเครื่องแบบสีขาวเต็มยศนี่คงเท่ไม่ใช่น้อย”
“วินเซนต์มีเครื่องแบบหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“แล้วโจ้ว่าไง” คชานนท์ย้อนถาม
“ผมไม่ทราบ” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า
“โจ้รู้อะไรเกี่ยวกับวินเซนต์บ้าง” คชานนท์ถามต่อ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจ้องตาภาณุวัฒน์ “งานของวินเซนต์ก็ไม่ต่างจากสายลับดีๆ นี่เอง แต่เราจะไปตำหนิเขาไม่ได้เพราะเป็นงานของเขา พวกสายลับเขาฝึกมาแบบนั้น เคยดูหนังไม่ใช่หรือ สายลับบางคนแต่งงานมีลูกมีเมีย ต้องปิดบังสถานภาพที่แท้จริงของตัวเอง จนลูกโตก็ไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองที่จริงแล้วเป็นใครมาจากไหน สายลับนั่นน่ะ ไม่ว่จะเป็นซีไอเอหรือเคจีบี พวกนี้เขาแนบเนียนมาก เขาเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตเพื่องานได้ และเปล่ี่ยนไปเรื่อยๆ เพื่อทำให้งานสำเร็จ จะให้เป็นอะไรก็เป็นได้ พ่อค้าขายเนื้อ พนักงานทำความสะอาด พนักงานบัญชี อาจารย์ ข้าราชการ นักธุรกิจ หรือนักศึกษาก็สามารถสวมบทบาทได้อย่างแนบเนียนไม่มีที่ติ”
“เหมือนในหนังยังไงยังไงเลยหรือครับ”
“ใช่” คชานนท์พยักหน้า
“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้”
“พี่วุธก็ทำแบบนั้นไม่ได้ พี่วุธเป็นตำรวจ ทำงานเปิดเผย แล้วจากที่อยู่กับพี่วุธมาโจ้เคยเห็นเขาโกหกหรือเปล่า พี่วุธเป็นคนตรงไปตรงมา ใช่ไหม” คชานนท์พูดเนิบนาบ ตลอดเวลาไม่ละสายตาจากใบหน้าของภาณุวัฒน์ซึ่งพยักหน้าตาม “ยกเว้นเรื่องเดียว”
“เรื่องอะไรครับ” ภาณุวัฒน์มองคชานนท์ด้วยสายตาสงสัย
“เรื่องของหัวใจ” คชานนท์เอนตัวพิงเบาะโซฟา เปลี่ยนเป็นท่าทีสบายๆ มองไปรอบๆ ห้องรับแขกแล้วพูดขึ้นว่า “พี่วุธน่ะเก่งทุกเรื่อง ชัดเจน ตรงไปตรงมาทุกเรื่อง ชอบทำตัวเป็นอัศวินขี่ม้าขาวไปช่วยคนโน้นคนนี้ แต่มีอยู่เรื่องเดียวที่ไม่เก่ง” คชานนท์หยุดไปชั่วครู่แล้วพูดต่อว่า “พี่วุธชอบควบม้ามาตกม้าตายตอนจะเข้าเส้นชัย”
“พี่วุธไม่ห้ามผมเลยซักนิดตอนผมจะออกมา พี่เค้ายังบอกให้ผมเก็บกระเป๋า พี่เค้าเร่งด้วยว่าเก็บกระเป๋าเสร็จหรือยัง” ภาณุวัฒน์ก้มหน้า น้ำเสียงเหงาหงอย
“เวรกรรม” คชานนท์อุทานเสียงเบา นึกภาพตามก็พอจะมองเห็นว่าอาวุธคงยืนทำหน้าเก๊กหล่อ มาดนิ่ง เยือกเย็น ทำตัวเป็นผู้เสียสละ และแทบจะไปช่วยยกกระเป๋าให้ภาณุวัฒน์ด้วยซ้ำ
“ภาณุวัฒน์ ขอผมถามตรงๆ” คชานนท์ตัดสินใจ 'ยิงธนูปักกลางเป้า' เขาไม่ต้องการกลับบ้านมือเปล่า อุตส่าห์มาถึงที่นี่ อะไรก็ต้องคืบหน้าไปบ้าง ภาณุวัฒน์จะต้องโอนเอียงไปทางอาวุธให้มากกว่านี้ ส่วนเรื่องของวินเซนต์นั้นเขาจะไปจัดการทีหลัง
“รักพี่เค้าหรือเปล่า” คชานนท์ถาม
“ผม...”
“หรือยังรักที่ธง”
“เปล่าครับ" ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า
“ถ้าพี่วุธไปรักกับคนอื่น จะทนได้หรือ”
“ผมคงบังคับใจพี่เค้าไม่ได้”
“ถ้ามีใจให้กัน จะรอทำไม”
“พี่วุธนะหรือครับมีใจให้ผม”
“ไม่งั้นเขาจะดูแลเราขนาดนี้หรือ คนแปลกหน้ากันนะโจ้ พี่เขาพาไปพักด้วย ช่วยเหลือ ปกป้องดูแลทุกอย่าง วิ่งมาถึงนี่เพื่อรับตัวโจ้กลับไปเพราะกลัวว่าจักราวุธจะมาทำอะไร รู้ไหม ก่อนหน้านั้นจักราวุธไปโผล่ที่หอพักมหาวิทยาลัยของวินเซนต์ ตอนนั้นพี่วุธก็ไป ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงโจ้แล้ว จะทำยังงั้นทำไม”
“พี่วุธเองหรือครับ” ภาณุวัฒน์พึมพำ “วินเซนต์โกรธที่มีคนใช้กุญแจผีเปิดเข้าไปในห้อง เขาเก่งมาก รู้ได้ยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่เห็นมีอะไรในห้องผิดปกติ แต่วินเซนต์รู้”
“เขาเป็นซีไอเอ เขาก็รู้สิ”
“แต่พี่วุธ...”
“พี่วุธก็เก่งไม่แพ้กัน ตำรวจ ENS ระดับพี่วุธเรื่องแค่นี้สบายมาก ถ้าเปรียบเทียบกันพี่วุธเหนือกว่าวินเซนต์เยอะ ไม่ว่าจะเป็นสมอง ความสามารถ อารมณ์ ความสุขุมลุ่มลึก และอะไรต่อมิอะไร วินเซนต์ยังเด็กกว่า ชั่วโมงบินน้อยกว่า อารมณ์ยังขึ้นๆ ลงๆ จริงอยู่ เขาสนุกสนานร่าเริง มีอารมณ์ขัน แต่เขาก็ก้าวร้าว เคร่งเครียดเมื่อควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยอยู่ พี่วุธมีอยู่อารมณ์เดียว แม้จะดูดุไปบ้างแต่ก็เป็นตัวตนของเขา โจ้เถียงไหมล่ะว่าอารมณ์พี่วุธคงที่ เคยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้น ไม่ต้องคาดเดาอะไร” คชานนท์โน้วน้าวใจภาณุวัฒน์และจบลงด้วยประโยคเด็ด “และที่สำคัญ ไม่มีอะไรปิดบังใคร”
“หมายความว่าวินเซนต์...”
“โจ้รู้ได้ยังไงว่าวินเซนต์เป็นซีไอเอ เขาชื่อจริงว่าอะไร รู้ตอนไหน ใครบอก ทั้งหมดนี้รู้มาจากคนอื่นทั้งหมดไม่ใช่หรือ แล้วนี่เขาไปทำงานที่ไหนรู้หรือเปล่า ตอนอยู่กับพี่วุธ ถ้าพี่เค้าไปทำงานที่ไหนก็รู้ใช่ไหม พี่วุธมักจะบอกว่าจะกลับเมื่อไหร่ กี่โมง พี่เค้าก็บอก ไปทำงานพี่เค้าก็คงโทรมาถามมาเช็คว่าเราโอเคหรือเปล่า ลองคิดดูซิ ลองไตร่ตรองดูดีๆ”
ภาณุวัฒน์มองพื้นพรมสีเทาเข้มอย่างครุ่นคิด ถอนหายใจหนักๆ สองสามครั้ง ในใจว้าวุ่นยิ่งนัก สิ่งที่คชานนท์พูดนั้นถูกทั้งหมด
“อยู่กับสารวัตรอาวุธไม่ต้องกลัวอะไรเลย รู้สึกปลอดภัย อบอุ่น พี่วุธเป็นคนที่ทำให้คนอื่นรู้สึกได้ว่าเขาจะดูแลเราทุกอย่าง เขาจะรับผิดชอบเรา เขาจะพาเราเดินไปข้างหน้า คนแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ” เสียงของคชานนท์ดังขึ้นแผ่วเบา ขณะที่ภาณุวัฒน์นั่งฟังอย่างนิ่งเงีียบ
***end of chapter 25***
-
กล่อมโจ้น่ะง่ายๆ แต่พี่วุธแหลมเข้าไปได้เจอดีหรอก
-
คชานนท์กำลังจะทำเรื่องวุ่นอีกแล้วววว
วินเซน มาช่วยโจ้เร็วๆๆๆ :mc4:
-
เจอสาริกาลิ้นทองอย่างคชานนท์เข้าไป น้องโจ้แย่แน่ๆ :m15:ตอนนี้คชานนทชี้นกแล้วบอกว่าโจ้ว่าไม้ โจ้ก้อคงจะเชื่อ
กระดูกมันคนละเบอร์ สงสารเด็ก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ ทันแล้วด้วย แต่ภาค 1 ยังไม่ได้อ่าน คิคิ
ในที่สุดก็เจอตัวละครที่ใช่ซะที
คชานนท์นี่แหละคือผู้ชายในฝัน
การได้กุมชีวิตและหัวใจคนนี่มันช่างเป็นอะไรที่หอมหวานซะจริงๆ หุหุหุหุ
แต่ถ้าได้เห็นคนกุมหัวใจคชานนท์มันจะมีความสุขมากกว่านี้
-
วินเซนต์เป็นตัวแปรที่ควบคุมยาก
วินเซนต์คงไม่ยอมให้แผนของคชานนท์สำเร็จง่ายๆหรอก
อยากให้อาวุธโกรธจนหน้ามืด แล้วจับคชานนท์ปล้ำจังเลย :oo1: :laugh:
-
อยากให้อาวุธโกรธจนหน้ามืด แล้วจับคชานนท์ปล้ำจังเลย :oo1: :laugh:
เห็นด้วย o13
-
โจ้ของพี่......นนท์กล่อมอยู่หมัดแน่งานนี้
พี่เค้าเรื่องมากนักวางยาจับปล้ำไปเลยน้อง พี่เชียร์
-
เฮ้อ!!! แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป :m16:
-
ชักเริ่มจะ หมั่นใส่คชานนท์ แระ อยากเห็นโดนจัดการซะที จะได้หายซ่าส์
อาวุธดูตัวอย่างตอนที่คชานนท์คุยกะวินเซนต์ดิ คชานนท์ ก็คชานนท์เหอะ ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
-
งานนี้จะได้เห็นวินเซนต์กะพี่อาวุธรวมหัวกันจัดการคนบางคนซะละมั้ง :z10:
แต่งานนี้เดายากสุดเห็นจะเป็นนุ้งโจ้นะ ไปทางนั้นที ทางนี้ที น้องก้อ... :angry2:
-
ไอน้องโจ้อ่ะไม่เท่าไหร่แต่คุณพี่วุธนี้สิปากแข็งยังกับอะไรดี
น้องนนท์นี้เก่งจิงๆโน้มน้าวคนได้สุดยอดมากนับถือๆ o13
ก็ฝากไปเปิดทางสว่างให้พี่วุธสักนิดนะมืดมนเหลือเกินพี่แกอ่ะ
รักน้องโจ้รักพี่วุธมากๆก๊าบ :กอด1:
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
นนท์นี่ไม่ไหวเลยนะ ชักเอาใหญ่
แล้วเนี่ยการมากล่อมให้ภาณุวัตร ให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แบบนี้ มันเป็นการทำร้ายเด็กนะ กลับไปหาอาวุธก็จะยิ่งเจ็บกว่าเดิมอีก ทำไมถึงเอาความรู้สึกคนมาเล่นเนี่ย
แล้วรู้เหรอว่าอาวุธคิดยังไงกับภาณุวัตร การที่รับดูแลภาณุวัตรในช่วงระยะเวลาหนึ่งเพราะ ชอบ หรือ เพราะ รับผิดชอบ เด็กหลงทางที่น่าสงสารคนหนึ่ง
กล่อมให้ภาณุวัตรกลับไปอยู่กับอาวุธ แล้วอาวุธต้องการอย่างนั้นไหมนนท์ ? ถึงผลักภาระไปอะ โดยหน้าที่การงานก็ต้องทำ ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลัง แล้วทำไมอาวุธถึงยอมให้วินเซนต์รับตัวไปดูแลเสียง่าย ๆ อย่างนั้นล่ะ จะมาบอกว่าทำตัวเป็นพระเอกที่เสียสละก็กระไรอยู่ กรากกกกกกก
แล้ววินเซนท์ไปไหนเนี่ย สู้ ๆ นะวินเซนต์เชียร์ ๆ หมั่นไส้นนท์ :beat:
-
อยากให้อาวุธโกรธจนหน้ามืด แล้วจับคชานนท์ปล้ำจังเลย :oo1: :laugh:
เห็นด้วย o13
เห็นด้วย จับปล้ำเลย ตบจูบ ๆ 5555 ชักเริ่มจะ หมั่นใส่คชานนท์ แระ อยากเห็นโดนจัดการซะที จะได้หายซ่าส์
อาวุธดูตัวอย่างตอนที่คชานนท์คุยกะวินเซนต์ดิ คชานนท์ ก็คชานนท์เหอะ ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
เห็นด้วย ขนาดนักเจรจาอย่างนนท์เจอวินเซนต์เข้า ยังเอ๋อไปเลย 5555
ขอบคุณค่ะ +1 :3123: รอตอนต่อไปจ้าาาา
ปล. คิดถึงธงรบอาทิตย์
ปล. คิดถึงตะวานนนนน :man1:
-
อยากให้อาวุธโกรธจนหน้ามืด แล้วจับคชานนท์ปล้ำจังเลย :oo1: :laugh:
เห็นด้วย o13
เห็นด้วย จับปล้ำเลย ตบจูบ ๆ 5555 ชักเริ่มจะ หมั่นใส่คชานนท์ แระ อยากเห็นโดนจัดการซะที จะได้หายซ่าส์
อาวุธดูตัวอย่างตอนที่คชานนท์คุยกะวินเซนต์ดิ คชานนท์ ก็คชานนท์เหอะ ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
เห็นด้วย ขนาดนักเจรจาอย่างนนท์เจอวินเซนต์เข้า ยังเอ๋อไปเลย 5555
ขอบคุณค่ะ +1 :3123: รอตอนต่อไปจ้าาาา
ปล. คิดถึงธงรบอาทิตย์
ปล. คิดถึงตะวานนนนน :man1:
เห็นด้วยกับข้างบนทุกประการ ละฉะนี้เอย :laugh: :laugh:
-
ไม่อยากให้คนเก่งอย่างนนท์พลาด เพราะแอบเชียร์คู่อาวุธกะน้องโจ้ อยู่ :mc4:
-
วุ่นวายจริง ๆ นายนนนี่
-
สงสาร พี่วุธจัง
:monkeysad:
-
เก่งเหลือเกินนะพ่อคชานนท์
-
เชียร์น้องโจ้ พี่วุธเหมือนเดิม
รู้ใจตัวเองช้าจริงท่านสารวัตร
นายนนท์สุดยอด มีการเร่งปฏิกิริยา
+1
-
อ๊ากกกกกก โจ้อย่าไปเชื่อนนท์
ัอาวุธเอานนท์ไปจัดการ (หัวใจ) ตัวเองได้แล้วววววววววว
-
:m16:อิตานนท์ ชักจะมากไปละ ระวังตัวให้ดีเถอะ ไม่ยอมหยุดอย่างอาวุธว่าจริงๆด้วย
คนก่อนแค่พูดเข้าข้างตัวเอง คนนี้พูดใส่ร้ายคนอื่นแฮ้!!!! o18 ตัวร้ายจริงๆ.....ต้องโดนปราบ!!
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอดูกันต่อไป :z3:
-
อยากให้อาวุธโกรธจนหน้ามืด แล้วจับคชานนท์ปล้ำจังเลย :oo1: :laugh:
เห็นด้วย o13
เห็นด้วยคร้าบบบบบบบบบบบ
-
อ่านทันแหละ
มันอึนอึนอะ คุณนาย
ดูท่าผู้กำกับ สุดท้ายจะรอดยากส์นะเนี่ย
-
กล่อมกันเข้าไปนะนนท์ เหอๆ
-
นนท์มาไดเรคเซลล์กันถึงที่เลย มีโปรโมชั่นลดแลกแจกแถมอะไรอีกไหมคะ
เก็บไว้เองเถอะ คนอ่านขอร้องงงงงงงงงงง :serius2:
-
อยากให้คชานนท์คู่วินเซนต์อาวุธคู่กับโจ้
มองว่าลงตัว
เพราโจ้ต้องการรักคนที่รักและการดูแลอาวุธต้องการคนรักและต้องการดูแล
แต่วินเซนต์กับคชานนท์ต้องการมีรักกับคนที่รัก :L2: :3123: :L1:
-
อยากให้ใครสักคนมาจัดการนนท์สักที จะได้เป็นตัวเป็นตนซะ ไม่ว่างงานมาจับคู่ให้คนอื่นอีก
-
Awoot Chapter 26
ภาณุวัฒน์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในสนามบินแล้วพยายามมองหาร่างสูงใหญ่ของอาวุธ วินเซนต์เดินตามเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม สายตาจับอยู่ที่ร่างเล็กๆ ของชายหนุ่มที่พยายามเขย่งเท้าเพื่อชะเง้อมองไปรอบๆ
“ผมว่าเขาคงไปแล้วล่ะ” วินเซนต์เดินเข้ามาใกล้ ก้มลงพูดกับภาณุวัฒน์ “เรามาช้าไปตั้งสิบห้านาที”
ภาณุวัฒน์ถอนหายใจแล้วทำหน้าเศร้า ยังคงสอดส่ายสายตามองอาวุธ วินเซนต์ขบกรามสลับกับถอนหายใจลึกๆ มองภาณุวัฒน์ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ในใจคิดว่า
...นี่แค่อาวุธกลับไปทำธุระที่เมืองไทยยังอาลัยอาวรณ์ขนาดนี้ แล้วคราวที่ย้ายกลับประเทศเมื่อเสร็จภารกิจภาณุวัฒน์จะไม่ร้องไห้ตามหรือ...
...แต่เขายอมพาภาณุวัฒน์มาที่สนามบินตามคำขอร้อง เขาแสดงสปิริตแล้ว ความเป็นจริงเป็นอย่างไรก็รู้อยู่...
...จริงอย่างที่คชานนท์พูดหรือเปล่า อยู่กับคนที่เรารัก หรืออยู่กับคนที่รักเรา ไม่ว่าแบบไหนก็ทรมานทั้งสองอย่าง...
ภาณุวัฒน์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรศัพท์ติดต่ออาวุธแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ชายหนุ่มทำหน้าผิดหวังแล้วหันมาพูดกับวินเซนต์ว่า
“ไปให้เขาประกาศดีไหมครับ ที่เมืองไทยเวลาเราหาใครไม่เจอเราก็ให้ประชาสัมพันธ์ประกาศตามให้”
“ตามใจคุณ” วินเซนต์พูดแล้วยืนนิ่ง
“แต่ว่า...” ภาณุวัฒน์ทำหน้าหนักใจ “ผมไปบอกเขาไม่ได้หรอก ผมไม่รู้จะพูดกับประชาสัมพันธ์ยังไง”
“โจโจ้ ผมพามาถึงที่นี่แล้วนะ คุณก็รู้ว่าผมไม่อยากจะพามาเลย ผมหึง คุณก็รู้ ตอนนี้จะให้ผมประกาศหาผู้ชายคนนั้น คนที่ผม...”
“ผมรู้ว่าคุณไม่พอใจ” ภาณุวัฒน์รีบพูดแทรก “ผมขอโทษนะครับ แต่พี่วุธเป็นผู้มีพระคุณ จะไม่มาส่งก็ไม่ดี”
“เราก็มาแล้วนี่ไง แต่เราไม่เจอเค้า” วินเซนต์พยายามสะกดอารมณ์ หันหน้าออกไปมองด้านข้างแล้วสูดลมหายใจลึกๆ รู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นใบหน้าเศร้าๆ ของภาณุวัฒน์เปลี่ยนเป็นอ้อนวอน
...เขากำลังจะใจอ่อน เห็นดวงตาเรียวเล็กของภาณุวัฒน์มองมาแล้วเขาก็ต้องยอมทำให้ เหมือนตอนที่ทำหน้าซึมๆ มองเขาเมื่อขอให้ขับรถพามาที่สนามบิน...
...นี่นะหรือเรียกว่าการเสียสละ เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ แต่เพื่อคนที่เขารักจะมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ เขาก็ต้องทนหรือ...
...รัก...นี่เขารักภาณุวัฒน์ไปแล้ว รักทั้งๆ ที่รู้ว่าภาณุวัฒน์รักอาวุธ...
...เขาไม่ควรจะรัก เขาควรจะแค่จีบภาณุวัฒน์แล้วห้ายหน้าไปเลยตามข้อตกลงที่ทำไว้กับผู้ชายเจ้าเล่ห์ชื่อคชานนท์ แต่นี่เขากำลังกระโจนลงไปในสายน้ำแห่งความรักอันเชี่ยวกรากและกำลังพยายามว่ายทวนน้ำ...
“ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะโจโจ้ ครั้้งต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว คุณก็รู้ว่าผมหึง”
“คุณหึงไม่เข้าเรื่อง บอกแล้วไงครับว่าผมกับพี่วุธไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมแค่จะมาลาคนที่เคยช่วยเหลือผม”
“โจโจ้ เขาแค่กลับไปเยี่ยมบ้าน เขาไม่ได้จะกลับไปเลย” วินเซนต์อดพูดไม่ได้
“ถึงงั้นก็เถอะ นะครับ นะวินเซนต์ คุณก็ดีกับผมมาตลอด ครั้งนี้ครั้งเดียวไม่เป็นไหรหรอกน่า ผมจะไม่ขอให้ทำอะไรที่ฝืนใจคุณอีกต่อไป นะครับ” ภาณุวัฒน์อ้อนวอน
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้” วินเซนต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบอกให้ภาณุวัฒน์รออยู่ที่เดิมและห้ามไปไหนทั้งสิ้น จากนั้นจึงก้าวเท้ายาวๆ เดินจากไปเพื่อทำตามคำขอร้องของภาณุวัฒน์
อาวุธมองวินเซนต์และภาณุวัฒน์ด้วยสายตาครุ่นคิด เขายืนห่างออกไปพอสมควร ตอนแรกจะเดินเข้าไปทักทายทั้งสองแต่เมื่อเห็นลักษณะท่าทางประกอบการพูดคุยที่กำลังเกิดขึ้นเขาก็เปลี่ยนใจ อาวุธรอจนกว่าวินเซนต์เดินห่างออกไปจึงเดินเข้าไปหาภาณุวัฒน์
“พี่วุธ” ภาณุวัฒน์อุทานเสียงตื่นเต้นและดีใจเมื่อหันมาเห็นอาวุธ “ผมนึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว”
“ความจริงไม่ต้องลำบาก ผมยังไม่ได้กลับเมืองไทย แค่จะไปทำธุระ”
“ถึงงั้นก็เถอะครับ ผมอยากมาเจอพี่ ผมอยากจะมา เอ่อ...” ภาณุวัฒน์ก้มหน้า ทำเสียงอึกอัก
“ไม่ต้องมาขอโทษหรอก ผมเข้าใจ”
“สารวัตรทราบ” ภาณุวัฒน์ครางเสียงเบา สายตาจับอยู่ที่ต้นคอของอาวุธ
“จำไว้นะ ถึงจะอยู่กับวินเซนต์ แต่ถ้ามีอะไรจะให้ช่วยก็บอก”
“วินเซนต์เป็นคนดีนะครับ” ภาณุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมามองอาวุธ
“อย่างที่พูด ต้องการความช่วยเหลืออะไรก็โทรมา ไม่ต้องเกรงใจ ผมยินดีช่วย”
“ผมรู้ว่าพี่วุธไม่ชอบใจที่ผมขัดคำสั่ง”
“คำสั่งอะไร” อาวุธเลิกคิ้วข้างเดียว ถามอีกฝ่ายด้วยเสียงราบเรียบ
“ก็พี่อยากให้ผมไปอยู่กับคุณจตุพล แต่ผมทำไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไม”
“ผมพยายามตัดใจจากผู้กองธงรบ” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบา “ถ้าไปอยู่กับคุณจตุพลจะทำให้ผมคิดถึงผู้กองธงรบ”
“งั้นเหตุผลที่ไปอยู่กับวินเซนต์ก็น่าจะเป็นเหตุผลที่เหมาะสมแล้วล่ะ”
“พี่วุธว่ายังงั้นหรือครับ” ภาณุวัฒน์แหงนหน้ามองอีกฝ่าย อาวุธหันหน้าไปมองด้านอื่นเขาจึงเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายตำรวจและอาวุธก็ไม่ได้เห็นสายตาตัดพ้อของคนพูด
“อ้อ ผมลืมไป ผมขอให้วินเซนต์ไปประกาศตามพี่วุธ” ภาณุวัฒน์นึกได้ “ต้องรีบโทรบอกว่าไม่ต้องประกาศแล้ว”
“ไม่ต้องหรอก” อาวุธก้มลงพูดกับภาณุวัฒน์เพราะมองเห็นร่างสูงใหญ่ของวินเซนต์กำลังเดินกลับมา “เหลือเวลาไม่มาก ผมต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“พี่วุธครับ” ภาณุวัฒน์ยื่นมือไปแตะแขนของอาวุธ “พี่ไม่โกรธผมจริงๆ นะครับ”
“โกรธทำไม อยากทำอะไรก็ทำ”
“ความจริงผมอยากจะ...ผม...ผม...เอ่อ...” ภาณุวัฒน์อึกอัก ในใจอยากจะพูดออกไปยิ่งนักว่าความจริงแล้วตัวเองอยากจะไปอยู่กับใครแต่กลับรู้สึกว่ามีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่ลำคอทำให้พูดไม่ออก
“กลับมาถึงแล้วจะโทรหา อย่าลืมฝึกภาษาอังกฤษให้เก่งๆ ล่ะ อย่่าเอาแต่พูดภาษาไทย” อาวุธสั่ง
“ครับผม” ภาณุวัฒน์พยักหน้าและนิ่งไปชั่่วอึดใจก่อนจะรีบพูดว่า “แต่ถึงพี่วุธจะยังไม่กลับ ผมก็โทรหาได้ใช่ไหมครับ”
“ถ้าว่างก็จะรับ” อาวุธพูดเสียงราบเรียบแล้วยกข้อมือขึ้นมองเวลาในนาฬิกา แต่เมื่อเห็นใบหน้าซึมๆ ของภาณุวัฒน์จึงต่อด้วยเสียงอ่อนโยนกว่าเดิม “ได้ แต่ถ้าติดพันเรื่องงานอยู่อาจไม่ได้รับ”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ” ภาณุวัฒน์ยิ้มกว้าง ส่วนอาวุธยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วถอยหลังสองก้าวก่อนจะหันหลังให้ภาณุวัฒน์แล้วเดินตรงไปยังด่านตรวจคนเข้าเมืองช้าๆ ทิ้งให้คนสองคนมองตามด้วยสายตาที่แตกต่างกัน
ภาณุวัฒน์หันไปมองวินเซนต์หลายครั้งเพราะอีกฝ่ายดูเงียบขรึมไป วินเซนต์ขับรถออกจากสนามบินช้าๆ ต่างจากทุกครั้งที่เป็นคนขับรถเร็ว
“วินเซนต์ คุณโกรธผมหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถามเสียงค่อยหลังจากคิดและลังเลอยู่นาน
“เปล่า” วินเซนต์ส่ายหน้าช้าๆ ตายังคงมองตางไปข้างหน้าราวกับกำลังตั้งใจขับรถ
“พี่วุธหันมาเห็นผมพอดีเลยเดินเข้ามาทัก ผมกำลังจะโทรไปบอกคุณ”
“ผมก็หันมาเห็นพอดีเหมือนกันว่าเขาเดินเข้าไปหาคุณ เลยไม่ได้ไปบอกให้เขาประกาศให้” วินเซนต์ตอบเสียงราบเรียบ
“ผมขอโทษ” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“ขอโทษเรื่องอะไร” วินเซนต์ถาม ตามองไปข้างหน้าเช่นเคย
“ก็เรื่อง...” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงค่อยแล้วไม่พูดอะไรต่อ น้ำเสียงรายเรียบของวินเซนต์ทำให้เขาไม่กล้าเพราะกลัวจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจไปมากกว่านี้ ดังนั้นจึงคิดว่าเงียบไว้น่าจะดีที่สุด จนเวลาผ่านไปเกือบสองนาทีวินเซนต์จึงรู้สึกตัวว่าแสดงท่าทางเย็นชา
“โจโจ้...”
“ครับ” ภาณุวัฒน์หันไปมองด้วยใบหน้าหม่นๆ
“ผม...” วินเซนต์หันมาสบตา “ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมทนไม่ได้ที่เห็นคุณกับเขา...ยืนคุยกัน...เหมือน...แต่ช่างเถอะ ผมยอมรับไปแล้วนี่ ผมก็ต้องอดทน”
“ยอมรับอะไรครับ”
“ไปเล่นสกีกันนะ ผมจะพาไปแอสเพ็น” วินเซนต์เปล่ี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ทำทีหน้าสดชื่น กลับไปเป็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงคนเดิม
“ที่ไหรหรือครับ”
“แอสเพ็น ไปเล่นสกีกัน เคยเล่นไหม เล่นสเก็ตมาแล้ว ตอนนี้ต้องอัพเกรดไปเป็นสกี”
“ผมกลัว”
“กลัวอะไร สนุกจะตาย กลับถึงบ้านแล้วก็ไปกันเลย” วินเซนต์ยิ้มกว้าง
“ก็ได้ครับ ผมจะทำแซนวิชไปกินกลางทาง ขนมปังในตู้เย็นเหลือเยอะ เดี๋ยวจะเสียหมด แต่ว่าไม่มีมะเขือเทศ กินหอมหัวใหญ่เยอะๆ ก็แล้วกัน”
“ไม่ต้องหรอก” วินเซนต์ตอบแล้วหัวเราะเสียงดัง “ไปแอสเพ็นนะโจโจ้ ไม่ได้ไปปิดนิคที่สวนสาธาณะ”
“แล้วแอสเพ็นนี่มันอยู่ไหนผมจะรู้หรือเปล่าล่ะ” ภาณุวัฒน์ทำเสียงงอน
“เตรียมเสื้อผ้าหนาๆ ก็แล้วกัน เพราะมันหนาวมาก” วินเซนต์ส่งยิ้มให้
“ฮ้า หนาวกว่าที่นี่อีกหรือครับ”
“นิวยอร์คถือว่าร้อนถ้าเปรียบกับแอสเพ็น”
“โอ้โห” ภาณุวัฒน์อุทาน ทำตาโต มือกระชับเสื้อกันหนาวสีเขียวที่สวมอยู่แล้วกอดอกทำท่าหนาวเย็นโดยไม่รู้สึกตัว
“ตัวนี้ตัวเดียวคงไม่พอ” วินเซนต์จิ้มหน้าอกภาณุวัฒน์ด้วยนิ้วชี้ “สงสัยต้องแบกชุดใหญ่คุณพี่ชายของคุณไปด้วย”
“แต่มันหนักนะครับ แล้วจะเล่นสกีไหวหรือ” ภาณุวัฒน์ทำหน้ากังวลใจ
“เล่นสกีนั่นอีกชุด ผมจะหาให้” วินเซนต์ตอบแล้วตั้งใจขับรถต่อ ในใจอดรู้สึกเจ็บแปลบไม่ได้
...ถึงเขาจะไม่บอกโจ้ให้เอาเสื้อที่อาวุธให้ยืมใส่ไปด้วยโจ้ก็ไม่มีวันลืม ที่ใส่เสื้อกันหนาวสีเขียวที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญคริสต์มาสมาสนามบินวันนี้ก็คงเพราะไม่อยากให้เขารู้สึกแย่เกินไปที่ให้คนที่ชอบตัวเองขับรถพามาหาคนที่ตัวเองชอบ...
อาวุธรู้ตัวมาตั้งแต่เดินออกมาจากเครื่องบินแล้วว่ามีคนเดินตาม เมื่อใกล้ถึงบันไดเลื่อนเขาจึงลดความเร็วลงแล้วหันหน้าไปมอง ชายวัยกลางคนตาตี่ผิวขาวแต่งตัวดีด้วยชุดสีขาวหยุดกึก ทำท่าตกใจเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างและพูดกับเขาด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษแปร่งๆ ว่า
“เพอร์เฟ็ค รูปร่างหน้าตาไม่มีที่ติด คุณสนใจเป็นนายแบบไหมครับ” ชายชาวญี่ปุ่นหรือชาวจีนยื่นนามบัตรให้อาวุธ “ท่าเดินของคุณองอาจมาก ไม่ต้องไปฝึกอีกเลย เวลาอยู่บนรันเวย์ ผมสาบานได้เลยว่าคุณต้องโดดเด่นกว่านายแบบทุกคน”
“ผมไม่สนใจ” อาวุธส่ายหน้า
“จริงๆ นะครับ มาดคุณเท่มาก ผมเป็นโมเดลลิ่งเอเจนซี่มานาน ไม่เคยเห็นใครสง่าอย่างคุณมาก่อน ถ้าคุณเป็นนายแบบสังกัดผมรับรองว่าต้องดังเป็นพลุแตก”
“ผมเป็นตำรวจ ผมไม่เคยคิดอยากเป็นนายแบบ” อาวุธพูดชัดเจน เน้นเสียงหนัก
“โอ ว้าว ผู้ชายในเครื่องแบบ” โมเดลลิ่งเอเจนซี่ยกมือทาบอก ตาเบิกกว้าง ทำท่าประทับใจ “มิน่า มาดคุณถึงได้เพอร์เฟ็คขนาดนี้ โด้โปรดเถอะรับ ลองดูซักหน่อย ทำเป็นงานพิเศษก็ได้ ซักครั้งสองครั้ง ถ้าไม่เดินแบบก็แค่ถ่ายแบบไม่กี่ภาพ ไม่แน่ คุณอาจจะติดใจ มาดสง่าผ่าเผยอย่างคุณตำรวจนี่กินขาด พวกนายแบบอาชีพยังอาย ผมรับรองว่าจะ...”
“ผมไม่สนใจ” อาวุธตอบช้าๆ ชัดๆ น้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
“เฮ้อ เสียดาย” โมเดลลิ่งหนุ่มใหญ่ถอนหายใจ ยกมือทาบอกอีกครั้งแล้วส่งสายตาสนใจอย่างเปิดเผย ในใจคิดว่าเมื่อไม่ยอมเป็นนายแบบ ตัวเองก็ขอจีบเสียเลย แต่อาวุธหันตัวกลับเพื่อเดินขึ้นบันไดเลื่อนแต่กับชนกับร่างของใครบางคนจนอีกฝ่ายเซไปด้านหลังสองสามก้าว
“โอ๊ะ ขอโทษครับ” ชายหนุ่มคนที่ชนกับอาวุธขอโทษออกมาเป็นภาษาไทย
“คุณอาทิตย์” อาวุธอุทานเมื่อเห็นว่าคนที่เดินชนกับเขาเป็นใคร
“สารวัตรอาวุธ”
::: End of Chapter 26 :::
-
วกวนจริงเลย ชีวิตพี่อาวุธนี่
น้องนนท์จัดระเบียบไหวได้ไง สุดๆ :really2:
-
อาทิตย์มาแล้วเฟร้ย มาแล้ว
หนึ่งในตัวละครของคชานนท์?
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป งงนะคุณคฑาฯ :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจออาทิตย์แล้ว.....
ค้างอ่ะ :a5:
-
เจอแฟนเพื่อนอีกแล้ว หนีไม่พ้นแฮะเดี๋ยวก็งานเข้าอีกหรอก คุณเพื่อนยิ่งหึงไม่ดูตาม้าตาเรืออยู่
-
งานเข้าอีกแล้วเฮียวุธ..เจอใครไม่เจอ..เดี๋ยวธงรบโผล่มาอีกราย
วุ่นไม่เลิกเลยงานนี้
-
สงสารน้องโจ้
คนเราจะใจแข็ง ปากแข็งอีกนานมั๊ย
อาทิตย์หลบธงรบมานี้เอง
+1
-
:m26:ไม่ใช่ว่าเป็นแผนอีกนะ!!
:m13:หรือจะเป็นตัวช่วยในการแก้เผ็ดนนท์กันนะ!!
ว่าแต่...ทำไมรู้สึกว่ามันสั้นจังนะ :monkeysad:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อาตี๋น้อยมีบทแล้วววววววววว :-[
-
เรื่องนี้มีพลิกไปพลิกมา
คนอ่านลุ้นจน :เฮ้อ:
-
เอ้าซี้...อาทิตย์มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
อาทิตย์มาเดี๋ยวพี่ธงหัก ก็มาตามหึงภรรยาอีกกกกก
นนท์นี่ของพี่วุธคิดจะทำไรอยู่
-
ช่วงนี้คุณคฑาวุธมาสั้นจัง :z1:
เออ ภาณุวัตร มัวแต่เล่นตัวแม่จะยุให้วินเซนต์เลิกสนใจซะหรอก วินเซนต์ก็ไม่ใช่ขรี้ ๆ จะเอาก็รีบเอา เดี๋ยวหมดโปรฯซะก่อนจะหาว่าไม่เตือน o18
ถ้าเปลี่ยนคนที่เดินชนอาวุธเป็นตะวันคงจะดีไม่น้อย :laugh:
อาวุธไปเมืองไทย จ๊ะเอ๋กับภรรเมียตาเสาธงอย่างจััง อิอิ ดีใจมีน้องอาืทิตย์โผล่มาให้กระชุ่มกระชวย ว่าแต่คู่นี้ไปถึงไหนแล้ว ตาเสาธงไม่ใช่แห้งตายคาห้องแล้วเหรอ เมียหนี :pigha2:
ส่วนที่ว่าอาทิตย์จะเป็นหมากอีกตัวของนนท์ไหม คงไม่ใช่หรอก ถ้านนท์รู้ว่าอาทิตย์อยู่ไหน ปานนี้สายตรงหาคุณพี่ชายแล้ว 555 แล้วคนแบบอาทิตย์นนท์คงเอาอะไรมาหลอกล่อไม่ได้
แล้วเมื่อไหร่อาวุธจะจัดการกับตัวบงการ ที่น่าหมั่นไส้คนนั้น
!+1
ี
-
เอาละซิอาทิตย์จะมีบทบาทอะไรอีกเปล่าเนี่ย เป็นแผนของนนท์อีกหรือเปล่า
-
มึนเหลือเกิน อ่านมาถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่า สรุปอาวุธจะคู่กะใคร :serius2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ อาทิตย์ คิดถึงมากมาย อิอิ
-
น้องโจโจ้น่าสงสารอะ
เดาใจสารวัตรอาวุธไม่ออกอะ
คชานนท์อย่าเล่นกับหัวใจคน
-
อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ยังหาคู่อาวุธไม่เจอจริงๆ
-
อร๊ายย อาตี๋น้อยจะมีบทบาทกะเขาแล้ว
อยากเห็นคนเก่งอย่างน้องนนพลาดมั่งจังเลยค่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้น
แอบเชียร์วินเซนต์กับโจโจ้ :-[
-
กรี๊ดกร๊าด ต้อนรับอาตี๋
คิดถึ๊งงงงง คิดถึง
ตอนแรกดีใจที่อาทิตย์ออกมา
แต่อ่านคอมเม้นแล้ว
แอบคิดเหมือนกันว่า
หรือจะเป็นแผนบี แผนซี ของน้องนนท์คนเก่ง :serius2:
อย่ายุ่งไปมากกว่านี้เลย
ถ้าจะให้วุ่นๆอีกนิด เอาธงรบมาด้วย อิอิ :jul3:
-
คาดเดาล้วนๆ
อาวุธ + คชานนท์
วินเซนต์ + ภานุวัฒน์
ใช่ป่าวหว่า
-
เคลียดแทนนนท์จริงพลาดขึ้นมาละก็น่าจะเจ็บหนักละงานนี้
-
เหอะ... คุณคฑา
เขียนตอนจบไว้แล้วจริงป่ะจ๊ะ :oo1: ดูจะสับสนในยุ่งเหยิงจริ๊งงง :z10:
แต่แค่ได้ยินชื่อตี๋น้อยตอนนี้ก็ถูกใจแม่ยกคนนี้แล้วจ้า :กอด1:
-
เห็นใจน้องโจ้จริงๆ อาวุธ เล่นนิ่งซะแบบนี้ :เฮ้อ:
-
แอบอยากเริ่มเชียร์จักราวุธอาวุธให้มันรู้แล้วรู้แร่ดไป... :z3:
-
เจออาทิตย์แล้ว ธงรบมารับกลับด่วน
พี่วุธใจดีกับน้องโจ้ขึ้นนะ
ไม่ได้มาอ่านสะนาน อ่านยาวจุใจ
ขอบคุณมากๆๆ +1
รออ่านต่อไปจ้า
-
:m1: มารอพี่นายค่า ขอยาวๆน้า คิดถึงอาทิ๊ตตตตย์
-
เข้ามารออาตี๋น้อยจ้าาา 5555
ตี๋น้อยร่วมมือกับพี่วุธจัดการคชานนท์และอิตาธงรบเลย อิอิ
-
เกาะติดกระทู้แบบไม่ให้คาดสายตา
เชียร์ไม่ถูกเลยงานนี้
-
อ้าวอาทิตย์ตี๋หล่อมาทำอะไรทีนี่ อย่าบอกนะว่าคชานนท์เรียกตัวมาเป็นแขกรับเชิญ
สงสารโจ้เห็นใจวินเซนต์ ต่างคนต่างเจ็บ
-
Awoot Chapter 27
อาทิตย์หันไปมองตามหลังซึ่งเป็นส่วนของที่นั่งชั้นประหยัดของเที่ยวบินสู่กรุงเทพฯ จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปหาอาวุธ นายตำรวจหนุ่มนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ อาทิตย์เห็นว่าท่าทางอาวุธนั่งไม่ค่อยสบายนักเพราะตัวใหญ่และที่นั่งแคบ
“สารวัตรครับ เปลี่ยนที่นั่งกับผมไหมครับ ท่าทางสารวัตรนั่งไม่สบาย ที่นั่งผมกว้างกว่า” อาทิตย์ถาม
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงกรุงเทพฯ” อาวุธเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้อาวุธ
“ไม่กี่ชั่วโมงนี่คือสี่ชั่วโมงนะครับ” อาทิตย์แย้ง
“ที่นั่งข้างๆ นี่ก็ว่าง ถ้าเมื่อยจนทนไม่ไหวจริงๆ ผมจะยกขาขึ้นพาดแล้วเอนตัวนอน” อาวุธเก็บหนังสือพิมพ์และใช้มือตบเบาะว่างซ้ายขวาเบาๆ
“ทำไมนั่งชั้นประหยัดล่ะครับ สารวัตรตัวโต นั่งไม่สบาย เดินทางมาจากนิวยอร์คคงลำบากแย่”
“ก็สบายดีครับ เที่ยวบินจากนิวยอร์คผู้โดยสารไม่เยอะ ข้างๆ ผมว่างเป็นแถบ ผู้โดยสารชั้นประหยัดเลยได้ที่นอนเหยียดยาวสบาย แต่ถึงไม่ได้นอนยาวผมก็ทนได้ ผมเคยเดินทางไกลๆ นั่งเบียดกับคนตัวโตๆ ตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกว่า ผมเองก็ไม่ได้ลำบากอะไรนักหนา”
“ยิ่งรู้จักสารวัตรก็ยิ่งรู้สึกแปลก” อาทิตย์นั่่งลงข้างอาวุธ
“แปลกตรงไหนครับ คนตัวใหย่อย่างผมไม่นั่งเฟิร์สคลาส ผมว่าไม่เห็นแปลก” อาวุธพูดยิ้มๆ
“สารวัตรมีวิธีคิดแตกต่างจากคนอื่น ไม่ใช่เฉพาะเรื่องนี้นะครับ แต่เรื่องอื่นๆ ด้วย”
“คนเราถ้าเหมือนกันหมดก็น่าเบื่อ”
“แต่ถ้าแตกต่างกันมากก็ไม่ไหว” อาทิตย์แย้ง
“ยกตัวอย่างเช่น...”
อาทิตย์ไม่ตอบทันใด ชายหนุ่นิ่งไปชั่วครู่ อาวุธจึงถามขึ้นว่า “ทะเลาะกับธงรบหรือครับ ถึงได้หนีมาเที่ยว”
“ก็ไม่เชิงครับ” อาทิตย์ส่ายหน้า ตามองที่พาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ในมือของอาวุธ
“อยู่กับธงรบต้องอดทนครับ คุณอาทิตย์อย่าลืมว่าธงรบกำลังพยายามปรับตัว เขาเคยเป็นยังไงก็รู้อยู่ จะให้เปลี่ยนจากน้ำร้อนเป็นน้ำเย็นเลยทันทีคงไม่ได้”
“บางทีผมก็คิดว่าเราไม่เหมาะสมกัน” อาทิตย์พูดเสียงแผ่ว
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“ผมขอพูดตรงๆ นะครับสารวัตร ผมจำได้ว่าสารวัตรเคยเตือนผมว่า ความเหมาะสมกับความรักไม่จำเป็นต้องไปด้วยกัน คนที่รักกันอาจจะดูไม่เหมาะสมกับก็ได้” อาทิตย์นิ่งไปอีกครั้งราวกับพยายามโตร่ตรองและตัดสินใจว่าจะพูดต่อไปดีหรือไม่ไ แต่ผมก็ยังคิดว่าคนที่เหมาะสมกันควรอยู่ด้วยกัน ในเมื่อความรักมันเกิดขึ้นได้กับทุกคน ความรักระหว่างคนที่เหมาะสมกัน...มันก็น่าจะเป็นความรักที่มั่นคงกว่า”
“คุณอาทิตย์คงไม่คิดที่จะ...” อาวุธละความเอาไว้อาทิตย์คิดต่อเอง
“เลิกกับสารวัตรธงรบ” อาทิตย์ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ แล้วพูดต่อว่า “ยังหรอกครับ ผมก็ยังอดทนและยังพยายามอยู่ ผมไปตระเวนเที่ยวญี่ปุ่นเพราะอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ส่วนเรื่องผมกับสารวัตรธงรบ...ผมก็ยอมรับนะครับว่า...ไม่รู้จะนานแค่ไหน”
“อย่าคิดถึงตอนจบสิครับ” อาวุธเตือนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เมื่อคุณเริ่มรักใคร คุณไม่ควรจะคิดถึงตอนที่จะเลิกกัน มันเป็นทุกข์เปล่าๆ”
แต่มันก็คงจะต้องมีซักวันใช่ไหมครับสารวัตร เราบอกอนาคตไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้นานแค่ไหน” อาทิตย์มองตาอาวุธ “แต่ถ้าเป็นคนที่เหมาะสมกัน เวลาก็อาจจะนานกว่า”
“ผมไม่อยากให้คุณคิดแบบนั้น ถ้าธงรบมาได้ยินคุณพูดเขาคงเสียใจมาก”
“บางที เราก็ ไม่ควร...ปฏิเสธความจริง” อาทิตย์พึมพำ ตามองผ่านเสี้ยวหน้าด้านข้างของอาวุธออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน แสงสีทองของพระอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบปุยเมฆสีขาวสวยงามราวกับล่องลอยอยู่บนสวรรค์
...สารวัตรธงรบชอบมองพระอาทิตย์ตกดินและพูดกับเขาแบบจริงจังปนทะลึ่งว่า หากโลกขาดดวงอาทิตย์ สิ่งมีชีวิตก็ต้องตายกันหมด...
…“พี่ขาดอาทิตย์ไม่ได้ พี่จะเป็นเสาธงโด่ขึ้นไปบนท้องฟ้าเสียบอยู่กลางดวงตะวันไม่ให้ลอยหนีไปไหน”
ภาณุวัฒน์นอนแผ่อยู่กลางหิมะขาวโพลน ตามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามสดใส วันนี้เขาสนุกกับการฝึกสกีทั้งวัน วินเซนต์เล่นสกีเก่งมากและชอบเล่นผาดโผนจนเขากลัวแทน
“ว่าไง หมดแรงแล้วหรือโพลาร์แบร์ของผม” วินเซนต์ยืนคล่อมอยู่เหนือศีรษะของภาณุวุฒม์ ก้มหน้าลงมาถามและส่งยิ้มกว้างให้
“ไม่ไหวแล้วครับ”
“ท่าล้มสวยมากเลยรู้หรือเปล่า เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปเอาไว้”
“ครูไม่เก่ง ผมเลยเล่นสกีไม่ได้เรื่องซะที คอยดูนะ ผมจะไปหาครูคนใหม่ให้สอนวิธีเล่นทางลัด”
“สอนง่ายๆ ยังทำไม่ได้ แล้วไปเรียนลัดจะไหวหรือ อีกอย่าง เพ่ิ่งเรียนแค่วันเดียวเอง”
“ถึงเรียนกี่วันผมก็คงเล่นไม่เป็น” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“อย่าเพิ่งท้อสิโจโจ้” วินเซนต์ยื่นมือลงมาหาภาณุวัฒน์ “ลุกขึ้น ต่ออีกซักรอบแล้วค่อยพัก”
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้วนะครับ” ภาณุวัฒน์โอดครวญ
“แล้วก็มาบ่นว่าไม่เก่ง” วินเซนต์หัวเราะ “สู้หน่อยสิครับ หมดรอบนี้ผมจะพาไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน แล้วไปอาบน้ำแร่ เสร็วแล้วจะพาไปนั่งกระเช้าลอยฟ้าเล่นดูพระอาทิตย์ตกดิน”
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ตื่นเต้น
“จริงสิ ไม่เชื่อผมหรือไง”
“คุณอย่าโกหกผมนะ” ภาณุวัฒน์ยื่นมือมาจับมือของวินเซนต์เพื่อให้อีกฝ่ายดึงขึ้นจากพื้น “ผมไม่อยากโดนหลอก”
“ไม่โกหกหรอกครับ”
“ถ้าผมโดนหลอกอีกคราวนี้ ผมจะฆ่าตัวตาย” ภาณุวัฒน์ทำหน้าตาจริงจังแต่วินเซนต์กลับหัวเราะร่า
“ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนี้สิ ไม่มีคุณ ผมจะอยู่ยังไง” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงเบา “อย่าทิ้งผมไป”
“เอ่อ...” ภาณุวัฒน์หลบตา หันไปมองรอบๆ เพราะรู้สึกเขิน สายตาของวินเซนต์บ่งบอกความรู้สึกโดยไม่ปิดบังแม้แต่นิด
“เขินซะแล้ว แก้มแดงขึ้นมาทันที” วินเซนต์หัวเราะชอบใจเสียงดัง
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ยกมือขึ้นแตะแก้ม
“เปล่า” วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม “ผมโกหก”
“ไม่อยากเชื่อแล้ว” ภาณุวัฒน์ทำหน้าบึ้งแล้วผลักวินเซนต์จนเซถอยหลัง จากนั้นจึงพยายามตะกุยตะกายหนีแต่ก็ลื่นล้มลงอีกเพราะไม่ถนัดเพราะเท้าทั้้งสองข้างติดอยู่กับสกี
“อะฮ้า ท่าสวยอีกแล้ว” วินเซนต์ล้อแล้วหัวเราะชอบใจ “ท่าเล่นสกีฝึกแล้วฝึกอีกก็ทำไม่ถูก แต่ท่าล้มไม่ได้สอนกลับล้ได้สวยสมบูรณ์แบบ แข่งโอลิมปิกส์ฤดูหนาวกรรมการทุกคนเทคะแนให้สิบเต็มโดยไม่ลังเล”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย คอยดูนะผมจะฝึกให้เก่งๆ จะไปจ้างครูพิเศษสอนวิธีเล่นสกีทางลัด”
“ครูที่ไหนจะมาเก่งเท่าผม แล้วจะไปเรียนกับคนอื่นรู้เรื่องหรือ พูดฟังภาษาอังกฤษได้หรือเปล่า ครูสอนสกีที่พูดไทยในแอสเพ็นมีผมคนเดียว”
“จะไปหาให้ได้” ภาณุวัฒน์พูดเสียงหนักแน่น
“ถ้าหาครูพูดไทยได้ก็เชิญเลย” วินเซนต์เข้ามาพยุง “แต่ต้องเรียนให้เก่งๆ นะ ถ้าสามารถตามผมได้ถึงครึ่งไมล์โดยที่ผมไม่ต้องรอ ผมจะพาคุณไปเที่ยวน้ำตกไนแองการ่า เคยไปหรือเปล่า”
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ตาโต “ยังไม่เคย ผมเห็นแต่ในรูป”
“แถมด้วยแกรนด์แคนย่อน”
“จริงๆ นะครับ” ภาณุวัฒน์เบิกตากว้างกว่าเดิม
“จริงสิ” วินเซนต์พยักหน้า “สวยมากรู้ไหม ผมเคยโดดไนแองการ่ามาแล้ว”
“โอ้โห”
“ไนแองการ่า แกรนด์แคนยอน และอาจแถมด้วยเยลโล สโตน” วินเซนต์เอาเรื่องเที่ยวมาล่อ
“หินสีเหลือง” ภาณุวัฒน์แปลอย่างมั่นใจ “อย่าโกหกกันนะครับ”
“ไม่โกหกหรอก เชื่อใจผมเถอะน่า” วินเซนต์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ถ้าผมโดนหลอก คงเสียใจมาก” ภาณุวัฒน์ทำหน้าเศร้า
“ใครจะไปหลอกโพลาร์แบร์ผู้น่ารัก”
“ตอนนี้ผมเป็นหมีขั้วโลกไปแล้วหรือเนี่ย” ภาณุวัฒน์ทำปากยื่นแบบไม่พอใจ
“ก็อยู่บนเขาสูง หิมะเต็มไปหมดแบบนี้ หนาวก็หนาว เป็นโพลาร์แบร์ก็เหมาะแล้วล่ะ แต่อย่ากลัวว่าจะโดนหลอกนะครับโจโจ้” วินเซนต์ยิ้มแล้วผลักภาณุวัฒน์ให้เลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ พร้อมกับเตือนเรื่องการทรงตัวบนสกี
“ยังไม่ถูก ควบคุมเท้าให้ดีๆ สิโจโจ้ เล่นสกีนะ ไม่ได้เดินเป็ด ทำตามผมนี่ คอยดูนะ สังเกตดูแล้วทำตาม” วินเซนต์แกล้งทำท่าล้อเลียนภาณุวัฒน์แล้วจึงทำท่าการเล่นสกีที่ถูกต้อง
“ยากจะตาย” ภาณุวัฒน์พึมพำแล้วพยายามทำตามตัวอย่างของวินเซนต์ซึ่งล่วงหน้าไปก่อน
“รอด้วยสิครับ ช้าๆ หน่อยสิ”
“ตามมาเร็วเข้า เดี๋ยวก็ทิ้งไว้กลางภูเขาซะเลย” วินเซนต์ตะโกน
“คนใจร้าย”
วินเซนต์หัวเราะแล้วย้อนกลับมาหาภาณุวัฒน์และคอยแนะนำอยู่ข้างๆ ขณะที่ภาณุวัฒน์พยายามดันสกีไปข้างหน้าช้าๆ ทีละช่วงตัว
“พยายามเข้าหน่อยโจโจ้ ก่อนค่ำเราอาจถึงชาเล่ต์”
“ไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลย” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“แล้วคุณล่ะ ให้กำลังใจคนสอนหรือยัง สอนคุณเหนื่อยนะเนี่ย”
“ให้กำลังใจอะไร” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว
“ขอหอมทีนึง” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จมูกโด่งคมเกือบชนแก้มของภาณุวัฒน์
“ฮื่อ...” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า แต่ช้ากว่าวินเซนต์ซึ่งพูดจบก็ยื่นปากเข้ามาจูบแก้มดื้อๆ
“นี่ไม่ใช่หอมนี่นา นี่มันจูบ” ภาณวัฒน์ก้มหนามองเท้าของตัวเองบนสกีพร้อมกับบ่นพึมพำ
“ผมแบกไปดีไหม” วินเซนต์พูดกลั้วเสียงหัวเราะ
“ดีครับ” ภาณวัฒน์เงยหน้าขึ้นมาแล้วพยักหน้าเร็วๆ ยิ้มกว้างสดใส
“แต่ไม่เอาดีกว่า” วินเซนต์แหงนหน้าแล้วหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “มาสิ โจโจ้ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่น่ัน”
“พยายามอยู่ครับ”
“แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมก็จะแบกนะ” วินเซนต์เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าอ่อนโยน “ผมทำเพื่อคุณได้เสมอ ขอเพียงแต่...”
“อะไรครับ”
“ขอเพียงแต่...” วินเซนต์ลังเล ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว หยุดสกี นิ่งมองวินเซนต์อย่างตั้งใจ
“ขอเพียงแต่ คุณจะเปลี่ยนใจจากพี่ชายคนนั้นมาเป็นของผม”
“วินเซนต์”
“ผมพูดจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริงๆ”
“ผมบอกแล้วไง ว่าผมกับพี่วุธ...” ภาณุวัฒน์เสียงหายไปในลำคอ
“ผมมองออก ผมไม่ใช่คนโง่ อย่าโกหกกันสิ อย่าหลอกตัวเอง คุณไม่ต้องการให้ใครหลอกแต่คุณก็อย่าหลอกตัวเอง และไม่ต้องมาบอกผมว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา”
“ผมยังไม่แน่ใจ” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบาหวิว
“ผมรอได้ แต่อย่านานนักนะโจโจ้ ผมต้องการคำตอบ”
คชานนท์ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินสิ่งที่อาวุธพูด เขาโทรศัพท์ไปคุยกับอาวุธเรื่องการเดินทางกลับกรุงเทพฯ ว่ากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือไม่ แต่จุดประสงค์หนึ่งก็เพื่อ 'ตรวจสอบ' ว่าอาวุธทำอะไรบ้างที่ประเทศไทย
...อาทิตย์ไปที่บ้านของอาวุธ และตอนนี้อาวุธกำลังทำอาหารให้ 'แขก' ทาน...
“พี่ธงรู้หรือยังนี่ว่าพระอาทิตย์ขึ้นที่กรุงเทพฯ ตามปกติแล้ว” คชานนท์ถาม
“พี่จะไปรู้ได้ยังไง”
“อีกหน่อยก็รู้”
“คิดก่อนโทรนะนนท์” อาวุธเตือนคนที่ 'ยังอยู่ที่สหรัฐฯ'
“โทรอะไรครับ” คชานนท์ถามย้อน
“นนท์คงไม่ได้คิดจะโทรไปบอกธงรบว่าอาทิตย์มาบ้านพี่” อาวุธพูดเสียงราบเรียบธรรมดา
“ผมไม่ได้พูดยังงั้นซักหน่อย อาทิตย์กลับเมืองไทยแล้ว ถึงจะไม่บอกให้ใครรู้ แต่อีกหน่อยพี่ธงก็คงรู้อยู่ดี แต่ถ้ารู้หลังจากที่พี่รู้ หรือรู้หลังจากที่ว่าไปหาพี่ก่อนมาหาตัวเอง มันก็คงจะเป็นอีกเรื่อง”
“นนท์กำลังบอกอะไรพี่ พูดมาตรงๆ”
“ผมก็พูดตรงเสมอนั่นล่ะคร้าบพี่ชาย” คชานนท์หัวเราะเบาๆ
“พี่รู้ว่าทุกอย่างที่นนท์พูดมีความหมายเสมอ นนท์ไม่เคยพูดอะไรที่ไร้สาระ แต่พี่ก็รู้ว่านนท์เก่งเรื่องการสื่อสารระดับ pragmatics”
“ผมกลัวประวัติศาตร์ซ้ำรอย” คราวนี้คชานนท์เป็นฝ่่ายพูดเสียงราบเรียบ
“พี่ห้ามอาทิตย์ไม่ได้นะนนท์”
“เฮ่อ ทำไมจะต้องมาฉายหนังเรื่องเดิมนะ” คชานนท์ถอนหายใจ ขณะนี้เขามีเรื่องหนักใจ 'สองชั้น' นั่นก็คือกลัวว่าอาทิตย์จะหวนกลับไปหาอาวุธอีกเพราะทะเลาะกับธงรบ และอีกไม่นาน 'พี่ชายเจ้าปัญหาอีกคน' ของเขาก็คงวิ่งมาหาเขาและอ้อนวอนให้ช่วยแก้ปัญหาชีวิตรักให้ ส่วนรถเต่ายี่ห้อไทยๆ ว่า 'อาวุธ' แทนที่จะเข้าเกียร์เดินหน้า กลับต้องมา 'เข็น' กันใหม่
...แค่เรื่องจะ 'พราก' ภาณุวัฒน์จาก 'อ้อมอก' ของวินเซนต์มาให้อาวุธก็ท่าทางจะไม่ง่าย ไหนจะเรื่อง 'เคลียร์ปัญหาอดีต' ของอาวุธอีก...
...อาทิตย์จะกลายเป็นตัวแปรสำคัญไหมน๊อ เขาต้อง 'จัดการ' กับอาทิตย์ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้...
...เฮ้อ เป็นคชานนท์นี่ปวดหัวจริงๆ เล๊ย...
“นนท์ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่พูดนะ พี่พูดกับอาทิตย์แล้วว่าให้โอกาสธงรบปรับตัว นั่งจับเข่าคุยกันตั้งนานจนอาทิตย์หลับไป”
“พูดตอนไหนครับ” คชานนท์ขมวดคิ้วทันที
“บนเครื่องบิน ตอนพี่กลับจากนิวยอร์ค พี่เจออาทิตย์”
...แล้วนั่งเครื่องบินกลับเมืองไทยด้วยกัน...
คชานนท์คิดต่อ
...ตายละหว่า นี่คง 'คุย' กันเรื่องอะไรต่อมิอะไร ถ้าบอกว่าคุยกันจนอาทิตย์หลับ เขาก็พอจะนึกภาพต่อได้ว่า นิสัยอย่างพี่วุธก็คงแย่งหน้าที่สจ๊วต เอาผ้าห่มคลุมผู้โดยสารเพื่อให้ได้หลับสบาย ไม่แน่ อาทิตย์อาจจะสลึมสลือ ทันได้มองเห็นว่าพี่วุธทำอะไร...
...ส่วนพี่ธงนั่นเล่า สมมุติว่าหากนั่งเครื่องบินไปไหนด้วยกันในเส้นทางไกลๆ ก็คงทำอยู่สามอย่าง นั่นคือเอาแต่นอนน้ำลายยืดไม่สนใจโลกมนุษย์ พอตื่นก็กิน จากนั้นก็คุยจ้อจนคนฟังหรือไม่ก็ตัวเองหลับ ขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายไหนจะหลับก่อน..
...พี่วุธกับอาทิตย์คุยกันใกล้ชิดขนาดนั้น แล้วอาทิตย์จะเกิดไปหลงเสน่ห์พี่วุธหรือเปล่่านี่ ยิ่งทะเลาะกับพี่ธง พอดีมาเจอพี่วุธ เลยได้โอกาสเปรียบเทียบผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ ว่าจะเอาผ้าชิ้นไหนมาทำปลอกหมอนหนุนนอน...
...ยุ่งจริงๆ ยุ่งฉิบหายวายป่วง...
::: End of Chapter 27 :::
-
...ยุ่งจริงๆ ยุ่งฉิบหายวายป่วง...
เธอทำตัว ของเธอเองนะ คชานนท์
-
ตัวแปรควบคุมไม่ได้
ทำนายนนท์ปวดหัวเลย :laugh:
+1
-
นนท์เสร็จอาวุธซะทีเหอะ ลุ้นมากๆเนี่ย
ส่วนอาทิตย์กลับไปหาธงรบเหอะ อย่าให้มันผูกปมไปมากกว่านี้เลย
แต่อาทิตย์พูดเจ็บจัง ถ้าธงรบได้ยินคงเสียใจจริงๆ 55
-
"ผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ"
โคตรฮาเลย เปรียบซะ ธงรบมีงอน :jul3:
-
หนูก้อปล่อยวางบ้างสิ หนูนนท์
-
โอ๊ะเช้าแล้ว พระอาทิตย์ถึงได้โผล่มา
-
:m20:ก้ากกกก!!! เป็นผ้าเช็ดรถไปแล้วล่ะธงรบ! อย่าให้นนท์ช่วยเลย วางแผนตั้งนาน จะยิงนกหลายตัว ฮ่าๆ ช่วยอาวุธหาแฟนไม่ได้ยังไม่พอ อาทิตย์ยังมาเจ๊อะกันอีก
เปลี่ยนใจไปฝั่งอาวุธดีกว่าคุณธง เอานนท์ยัดให้วุธซะ แค่เนี๊ยะ!!!
แต่....อย่าให้คุณคมรู้นะ...ฮ่าๆ
แล้วเราก็ ตามตื้ออาทิตย์ต่อปายยยย :mc4: คิคิคิ
-
ก็โลกมันกลม สิ่งที่ไม่คาดคิด ว่าจะวนกลับมาอีก ก็กลับมาอีกคำรบ
ในโลกกลม ๆ ใบนี้ มีสิ่งที่อยากให้เป็น ไปตามที่คิด กลับไม่เป็น
แต่สิ่งที่ไม่อยากให้เจอ ดันเจอ :pigha2:
แล้วเสาธง จะรั้งพระอาทิตย์ไม่ให้ตกจากขอบฟ้าได้หรือไม่
ผู้กำกับคนเก่ง จะจนแต้มที่ตัวเองวางเอาไว้หรือไม่ ในเมื่อตัวแปรตัวนี้คอนโทนไม่ได้
พี่นาย ขยันแบบนี้ ชอบจริง ๆ เอ หรือว่าเครียดกับเรื่องลูกชาย เลยมาลงที่คชานนท์
+1 ให้กับความขยันนะครับ
-
อาตี๋ :-[ กลับมาหาธงรบเถิด ผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ ก็ต้องเลือกผ้าเช็ดรถอยู่แล้ว
เพราะผ้าไหมเอามาเช็ดรถไม่ได้ :laugh: (แถสุดๆ)
เดจาวูชัดๆเลย
:z3:
หรืออาทิตย์จะเป็นตัวแปรอีกคน
ยุ่งจริงๆด้วย และมีแววจะยุ่งกว่านี้
น้องนนท์คนเก่งคิดสิๆๆ เอาไงดี 5555
-
อ่านแล้วขัดใจ!! :fire: :angry2: :serius2:
-
สะใจม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ที่คชานนท์ปวดหัว
-
ค่ะ วาเห็นด้วยค่ะ ....ยุ่ง.....ยุ่งยิ่งกว่ายุงตีกันซะอีก
น้องโจ้กับวินเซนต์น่ารักดีอ่ะ อ่านแล้วไม่ค่อยเครียด
-
:เฮ้อ:
-
ยุ่งจริงๆ ชิบหายวายป่วงอย่างที่ว่า :เฮ้อ:
อยากอ่านสารวัตรอธิคมแล้วล่ะ :กอด1:
-
เกิดเป็นคชานนท์นี่เหนื่อยจริงๆๆๆๆๆ
แต่อย่าท้อนะยังมีคนที่ต้องการกามเทพนนท์มาทำให้สมหวังในรักอยู่นะ
โดยเฉพาะคู่ พี่วุธกับน้องโจ้
-
แค่นี้จิ๊บ จิ๊บ นนท์ใม่มีท้อครับ. สบายมาก
เกิดเป็นคชานนท์นี่เหนื่อยจริงๆๆๆๆๆ
แต่อย่าท้อนะยังมีคนที่ต้องการกามเทพนนท์มาทำให้สมหวังในรักอยู่นะ
โดยเฉพาะคู่ พี่วุธกับน้องโจ้
-
ผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ
เปรียบเทียบได้เห็นภาพมาก :m20:
-
ดีใจที่พระอาทิตย์ขึ้นที่ กทม แล้ว อิอิ
-
คุณพี่เสาธงอยู่หนายยยย ยะฮูวววววววววว พระอาทิตย์ขึ้นที่กรุงเทพแล้ว มาง้อเมียเร็ว
ตอนนี้ยิ่งอยู่ในภาวะหวั่นไหวได้โดยง่ายอยู่ด้วย
นี่ถ้ารู้ว่าอาทิตย์อยู่กะอาวุธไม่อยากนึกสภาพอิตาเสาธง :m20:
ผ้าไหม กับ ผ้าเช็ดรถ กรากกกกกกกกกกกก เปรียบซะตรงแป๊ะเลย 555 คือนุ่มๆ ลื่น ๆ เหมือนกัน แต่คนละเกรด 555 :m20:
อาวุธ&อาทิตย์ VS คชานนท์&ธงรบ
(เอาใจช่วยฝั่งสีแดง 555 อาวุธก็รีบ ๆ จัดการพ่อคนวางแผนเร็ว ๆ ด้วยเถอะ รวบหัวรวบหาง ได้แระ :oo1: ส่วนนุ้งอาทิตย์ แต่อย่าให้ถึงขั้นเลิกเลย ไม่อยากให้อิตาธงรบเป็นพ่อหม้่าย เอาแค่ให้หลาบจำก็พอ )
ส่วนภาณุวัตร วินเซนต์กำลังไปได้สวย
+1
-
ตั้งแต่อ่านนิยายของคุณคฑาวุฒิ มา เรื่องนี้ แปลกสุดตรงที่เดาไม่ออกว่าใครจะคู่กะใคร ทีเรื่องอื่นๆ ไม่ต้องลุ้นว่าใครคู่ใคร เพียงลุ้นแค่เมือไหร่จะ อะจึ๋ยๆๆ กันก็พอ
-
Awoot Chapter 28
ภาณุวัฒน์ค่อยๆ ย่องออกมาจากชาเลต์ที่พัก หอบสกีออกมาอย่างระมัดระวังเพราะไม่อยากจะชนอะไรให้เกิดเสียงดัง วินเซนต์นอนกลางวันหลับไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้;และท่าทางจะหลับยาวเขาจึงคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะแอบออกไปฝึกเล่นสกี ตื่นเช้ามาวินเซนต์ดูง่วงซึมเหมือนคนอดนอน หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จจึงขอนอนพักเพราะตอนบ่ายจะพาเขาไปชมวิวบนยอดเขา
ภาณุวัฒน์วางสกีลงบนพื้นแล้วหันไปปิดประตูเบาๆ ในใจก็คิดว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำจะต้องสร้างความแปลกใจอย่างมากให้แก่ 'ครูสอนสกี' ที่นอนหลับอยู่ข้างใน
วินเซนต์จะต้องชมเขาว่าทำไมเล่นสกีได้เก่งขึ้น
ภาณุวัฒน์รีบตรงไปยังที่นัดหมายกับครูสอนสกีคนหนึ่งซึ่งเขารู้จักเมื่อตอนสายขณะที่นั่งดื่มกาแฟรอวินเซนต์ไปทำธุระ ชาวชาวฮ่องกงคนนั้นพอพูดภาษาไทยได้และชวนเขาคุยเรื่องฝึกเล่นสกี เขาจึงมีความคิดว่าจะแอบวินเซนต์ฝึกซ้อมเพื่อทำให้วินเซนต์แปลกใจที่เห็นเขาเล่นสกีได้คล่อง
เมื่อถึงจุดนัดพบ ชายชาวฮ่องกงคนนั้นยืนอยู่กับชายชาวตะวันตกร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ทั้งสองพอจะพูดภาษาไทยได้บ้างเพราะเดินทางมาท่องเที่ยวและพำนักอยู่ในประเทศไทยและลาวเพื่อเรียนภาษาไทยเป็นเวลาเกือบสองเดือน
“เอาแบบเรียนรัดให้เป็นเร็วๆ นะครับ” ภาณุวัฒน์บอกครูสอนสกีชาวฮ่องกงชื่อแอนดี้
“ไม่มีปัญหา” แอนดี้ตอบ
“สกีของดีซะด้วย” เพื่อนชาวตะวันตกชื่อเดวิดของครูสอนสกีพูดขึ้นและหยิบสกีของภาณุวัฒน์ไปดู
“ไม่ใช่ของผมหรอกครับ” ภาณุวัฒน์ตอบ “เพื่อนผมให้เอาสกีเก่าเขามาใช้ ตอนนี้เขานอนหลับอยู่”
“NSS” เดวิดมองดูสติกเกอร์ที่แปะอยู่บนสกีพร้อมกับพึมพำเบาๆ ก่อนจะอุทานออกมากมาเป็นภาษาอังกฤษว่า “ของรัฐบาลนี่นา”
“อะไรนะ” ครูสอนสกีชาวฮ่องกงอุทานเป็นภาษาอังกฤษ จากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันเป็นภาษาอังกฤษรัวเร็วจนภาณุวัฒน์ฟังไม่ทัน
“โจ เราต้องรีบ ผมมีเวลาไม่มาก” ครูสอนสกีหันมาเร่งภาณุวัฒน์
“ห้ามบอกเขาว่าเราสอนคุณนะ” เดวิดพูดกับภาณุวัฒน์
“พอสอนเสร็จ ถ้าเห็นเราอีกก็ไม่ต้องทัก”
“ทำไมหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“ผมไม่ชอบโกหกคน” แอนดี้ตอบ “ผมบอกคุณตรงๆ ก็ได้ว่าผมไม่ได้เอาบัตรครูสอนสกีมาด้วย ความจริงผมสอนคุณโดยเก็บเงินไม่ได้ มันผิด ถ้ามีคนไปฟ้องสมาคม ผมจะถูกลงโทษ”
“เจ้าของสกีเอาตายแน่เลย” เดวิดพูดเป็นภาษาอังกฤษ แอนดี้หันไปพูดกับเพื่อนเสียงเข้มทำนองว่าให้หยุดพูดแล้วหันมาเร่งภาณุวัฒน์ให้เดินตาม
อาวุธลุกขึ้นยืนและวันทยาหัตถ์ทำความเคารพพลตำรวจเอกคฑาวุธผู้เป็นบิดาที่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“เย็นนี้แม่ให้ไปทานข้าวที่บ้าน” พ.ต.อ. คฑาวุธสั่งลูกชาย “แล้วค้างที่บ้านด้วย”
“ผมว่าจะนอนที่บ้านผม” อาวุธแย้ง
“แกมาเมื่อไทยได้สองวัน เพิ่งโผล่มาหาพ่อ แต่แกไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะตั้งแต่คืนแรก ทำไมไม่นอนที่นั่นซะเลย”
“ผมตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปค้างกับคุณแม่” อาวุธไม่สนใจคำพูดประชดประชันของบิดา
“แม่เจอหน้าแกหรือยัง”
“เจอแล้วครับ ผมไปหาคุณแม่ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง พอออกจากสนามบินก็ไปบ้านเลยแล้วค่อยไปที่อื่น “แม่บ่นว่าไม่เจอคุณพ่อมาหลายวันแล้ว”
“พ่อทำงาน” พ.ต.อ. คฑาวุธตอบแล้วทำหน้าเคร่งใส่ลูกชายเพราะโดนย้อน “พ่อยุ่งมากนะวุธ แกก็รู้ เรื่องอะไรสารพัด”
“ผมอยากทราบเรื่องจักราวุธ คุณพ่อมีข้อมูลเพิ่มไหมครับ” อาวุธเข้าเรื่อง ไม่อยากจะตอบโต้กับผู้เป็นพ่อ
“ทำไมแกไม่หาข่าวเอง”
“ผมคิดว่า ถ้าคุณพ่อมีข้อมูลอยู่แล้วก็จะประหยัดเวลาไปได้บ้าง” อาวุธพูดเสียงราบเรียบ นั่งตัวตรง มองใบหน้าของบิดานิ่ง
“พ่อก็รู้เท่าที่แกรู้”
“แต่ดูเหมือนว่าคชานนท์รู้มากกว่า”
“เจ้านนท์มันเป็นฐานข้อมูลของประเทศไทย” พ.ต.อ. คฑาวุธส่ายหน้าช้าๆ หยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดออกแล้วเซ็นเอกสารทีละแผ่นอย่างรวดเร็ว “นี่ยังเคยพูดเล่นๆ นะว่าจะทำธุรกิจขายข้อมูลให้เจ้าหน้าที่รัฐ จริงๆ เลยเจ้าคนนี้”
“วินเซนต์ วิทวัสล่ะครับ” อาวุธโพล่งขึ้นมา “น้องชายของนที คุณพ่อรู้หรือเปล่าครับว่านทีมีน้องชาย”
“น้องชาย” พ.ต.อ. คฑาวุธพึมพำ
“ครับ น้องชาย” อาวุธตอบเบาๆ นั่งนิ่ง มองบิดาไม่วางตา
“เจ้านนท์เพิ่งเล่าให้ฟังไม่กี่วันนี่เอง”
“จักราวุธเป็นแฟนเก่าของนที” อาวุธพูดข้าๆ ชัดๆ
“หา อะไรนะ” คนฟังอุทานเสียงดัง
“”ผมคิดว่าจักราวุธรู้อะไรลึกๆ เกี่ยวกับการตายของนที ผมคิดว่า the good samarian ที่เราคิดว่าเราจับตัวได้ ความจริงยังคง...”
“วุธ คนที่ฆ่านทีถูกจับไปแล้ว ตอนนี้มันอยู่ในคุก และพ่อจะให้มันอยู่ไปตลอดชีวิต พ่ออยากให้แกมีสมาธิ มุ่งแต่เรื่องประเด็นทางการเมืองของจักราวุธ เรือ่งที่โยงไปถึงนทีพ่อไม่อยากให้แกไปกังวล มันจบแล้ว” พ.ต.อ. คฑาวุธพูดเสียงหนักแน่น
“นทีเคยทำงานที่คูเวตให้สหรัฐฯ ผมก็เพิ่งทราบ เป็นล่ามให้หน่วยนาวิกโยธิน นทีต้องรู้อะไรลึกๆ แน่นอน ไม่แน่อาจพูดภาษาได้ด้วยซ้ำ”
“มันจะเกี่ยวข้องยังไงกับจักราวุธ คดีของจักราวุธเป็นเรื่องการเมืองในประเทศล้วนๆ” ผู้ช่วย ผบ. ตร. แย้ง “ปฏิวัติ กบฎ ทหารอากาศ มันจะเกี่ยวอะไรกันกับพวกอาหรับโพกหัว”
“นักการเมืองต้องใช้เงิน เศรษฐีน้ำมันรวย มีเงินมาก ปฏิวัติไม่ได้ใช้ทหารอย่างเดียว ผมว่าต้องมีเงินทุนด้วย”
“สรุปว่าพวกอาหรับค้านำมันเป็นสปอนเซอร์จักราวุธยังงั้นหรือ”
“ผมไม่ได้สรุป ผมแค่ตั้งสมมุติฐานเบื้องต้น” อาวุธส่ายหน้า
“แล้วเรื่อง ส.ว. สุรสิทธิ์ค้ายา เรื่อง Fashion Empireเรื่องขายข้อมูลนิติเวช เรื่องค้าศพ”
“แต่ละเรื่องผมได้ข้อมูลคืบหน้าไปบ้างแล้ว แต่เรื่องขายบริการข้ามชาติของ Fashion Empire ยังไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่ครับ ผมไม่มีคนวงในที่ให้ข่าวได้” อาวุธตอบเสียงเนิบนาบ
“อย่าลืมเรื่องข้าราชการกระทรวงพาณิชย์ทัวร์ดูงานที่อเมริกา รายการนี้มีการหมกเม็ดเยอะมาก พ่อต้องการได้หลักฐานเด็ดๆ ว่าพวกนั้นไปลาสเวกัสและใช้เงินของทางการไปเล่นการพนัน” พ.ต.อ. ชี้นิ้ว พูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมว่าถามคชานนท์น่าจะได้ข้อมูลมากกว่าครับ คชานนท์มีสายในกระทรวงพาณิชย์ระดับลึกๆ”
“เราเป็นตำรวจ หลักฐานมันต้องมาจากการที่เราเป็นคนหา เบื้องต้นมันต้องเป็นอย่างนั้น ตำรวจต้องสืบให้ถึงที่สุดเสียก่อน ไม่ใช่พออยากจะรู้เรื่องอะไรต้องวิ่งไปขอจากนักธุรกิจแล้วเอามาต่อยอด” พ.ต.อ. คฑาวุธสอนลูกชายแล้วอมยิ้ม “เจ้านนทนี่มันสุดยอดจริงๆ อะไรๆ ก็รู้ไปหมด พ่อชักอยากจะเชิญให้มันมาเป็นที่ปรึกษาพิเศษของกรมตำรวจ”
“เชิญเขาไม่มากหรอกครับ ต้องจ้าง ทุกอย่างของคชานนท์เป็นเงินเป็นทอง”
“แกอย่ามองน้องแง่ลบสิวุธ ทำไมคิดแต่ว่าเจ้านนท์ต้องแลกเปลี่ยนผลประโยชน์” ผู้เป็นบิดาส่ายหน้า
“นนท์เป็นนักธุรกิจ ทำอะไรก็ต้องได้กำไร หรือจะให้ใครทำอะไรให้ก็ต้องเสนอผลประโยชน์ต่างตอบแทน” อาวุธแย้งเสียงราบเรียบ
“แต่ก็มีหลายอย่างที่น้องทำให้ฟรีๆ”
“เช่นอะไรครับ” อาวุธถาม แต่พูดกับตัวเองในใจว่า
...เช่นยุ่งเรื่องจัดการชีวิตรักคนอื่น...
“อืม แต่ก็อย่างที่แกว่า เจ้านนท์มันจะมาเป็นที่ปรึกษาให้พ่อได้ยังไง งานมันยุ่งจะตาย”
“นนท์ยุ่งทุกๆ เรื่อง”
“ก็คนชอบวิ่งไปขอให้มันช่วย” พ.ต.อ. คฑาวุธอดสนทนาเรื่องคชานนท์ต่อไม่ได้ “เพราะเครดิตมันดี ทำอะไรไม่เคยพลาด”
“คุณพ่อเลยเชื่อมือคชานนท์” อาวุธเสริม
“เหมือนแกไม่มีผิด พ่อเชื่อมือแกนะวุธ เพราะฉะนั้นพ่ออยากให้แกจบเรื่องจักราวุธเร็วๆ จากนั้นเร่งเรื่องไอ้ทัวร์ดูงานผลาญเงินรัฐซะก่อนให้ทันเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาล แล้วค่อยไปเรื่อง ส.ว. สุรสิทธิ์ค้ายา เอาให้คว่ำก่อนครบวาระนี่ล่ะจะได้เป็นข่าวดัง สร้างผลงานเสริมบารมีพ่อแกซะหน่อย เรื่องตำแหน่ง ผบ. ตร. จะได้ง่ายเข้า แล้วแกจะได้กลับมาเป็น โฆษกให้พ่ออย่างสมศักดิ์ศรี พ่ออยากให้พวกผู้ใหญ่เห็นความสามารถของแกชัดๆ จะได้ไม่มานินทาว่าพ่อเป็น ผบ. ตร. ลูกชายเป็นโฆษก แม่เป็นผู้เชี่ยวชาญนิติเวช กิจการครอบครัว”
“เรื่องนี้ใครเรียกร้องมาเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” อาวุธถามเพราะเมื่อพูดถึง 'กิจการครอบครัว' บิดายัง 'ขาด' ไปอีกคน
“ไม่มี” พ.ต.อ. คฑาวุธปฏิเสธ
“พ่อครับ ผมไม่อยากให้หนุน...”
“น้องแกต้องการความช่วยเหลือ” พ.ต.อ. คฑาวุธพูดแทรกขึ้นมาทันที “ความจริงมันก็เป็นหน้าที่ของตำรวจที่ต้องสืบคดีพวกนี้อยู่แล้ว แกอย่าตั้งแง่กับนักการเมืองหน่อยเลยน่า”
“เฉพาะนักการเมือง ส.ส. พรรคฝ่ายค้านที่เป็นน้องชายผมเท่านั้นล่ะครับ” อาวุธตอบเสียงเย็น “ผมไม่อยากให้การเป็นตำรวจของคนในครอบครัวมาเอื้อประโยชน์ให้”
“แกนี่ชอบคิดมาก เถรตรง ชอบตั้งแง่กับน้อง” ผู้เป็นบิดาบ่นให้ลูกชายแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย มองลูกชายคนโตด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ทำยังไงได้ ก็น้องชายคนเดียวของผมเกิดเหมือนคชานนท์ยังกับฝาแฝด ผมมีสิทธ์ที่จะระแวง ที่ผมทำงานอยู่ที่อเมริกาตอนนี้ คนที่ได้ประโยชน์เต็มๆ คือ...”
“น้อชายคนเดียว แกจะอะไรนักหนา”
“น้องชายที่ฉลาดเหมือนคชานนท์ ผมก็อดคิดไม่ได้”
“จะพูดว่าฉลาดแกมโกงเหมือนเจ้านนท์งั้นสิ แกจะอคติกับน้องไปหรือเปล่า”
“คุณพ่อหมายถึงน้องคนไหนครับ” อาวุธเลิกคิ้วถามบิดา “นนท์หรือน้องชายผม”
“เจ้านนท์ก็เหมือนน้องชายแก เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแกกับพ่อเจ้านนท์ก็เหมือนกัน”
“มีอะไรก็ต้องร่วมมือกัน ช่วยเหลือกัน” อาวุธพูดต่อประโยคของพ่อ
“แล้วนี่แกมีอะไรจะไปทำหรือเปล่า พ่อมีประชุม ส่วนเรื่องจักราวุธ ถ้ามีข้อมูลเพิ่มเติมจะส่งไปให้” พ.ต.อ. คฑาวุธตัดบท เขารู้ว่าลูกชายคนเก่งกำลังพยายามหลอกล่อให้เขาพลาด อาวุธกำลังสงสัย เขารู้จักลูกชายคนโตของตัวเองดี หากอาวุธสงสัยก็จะกัดไม่ปล่อย ต้องเค้นเอาความจริงให้ได้ ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม
“คงไม่มีแล้วครับ ผมว่าจะไปเยี่ยมคนรู้จักกันนิดหน่อย แล้วก็จะกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยไปที่บ้าน ช่วยคุณแม่ทำอาหาร”
“แม่แกมีคนใช้ตั้งสามคน จะไปช่วยทำไม”
“คุณพ่อก็ทราบว่าคุณแม่ชอบให้ลูกช่วยทำอาหาร คุณพ่อเป็นคนสอนว่าลูกต้องช่วยแม่”
“ทราบ พ่อทราบดี” พ.ต.อ. ตอบลูกชายด้วยเสียงเน้นหนัก “พ่อภูมิใจที่สอนลูกดี ทั้งคนโตคนเล็ก ว่างไม่ได้ต้องเข้าไปช่วยคุณแม่ทำอาหาร เอ แต่พ่อว่าแกอ้วนขึ้นนะ ใส่เครื่องแบบแล้วรัดติ้วเชียว อยู่ที่อเมริกาแกคงทำอาหารกินอร่อยไปเลยสิ พ่อว่าเครื่องแบบตัวนี้ทิ้งไปซะ สงสัยต้องตัดเครื่องแบบใหม่”
“ผมชอบชุดเก่า” อาวุธตอบ รู้และเข้าใจสารที่บิดาสื่อออกมาจากคำพูดที่เลียนแบบคชานนท์มาไม่มีผิด
...ลืมแฟนเก่าไปซะ แล้วหาแฟนใหม่...
“แล้วที่ว่าจะไปเยี่ยมคนรู้จักกัน ใครหรือ พ่อรู้จักหรือเปล่า”
“อาจจะรู้จักครับ” อาวุธพยักหน้าแล้วพูดเสียงเบาขณะที่สายตาคมกริบจับอยู่ที่หน้าของบิดา “พ่อของเด็กที่ชื่อภาณุวัฒน์”
“ภาณุวัฒน์” พ.ต.อ. คฑาวุธทวนชื่อพร้อมขมวดคิ้ว
“พ่อคงไม่รู้จัก” อาวุธพูด เลื่อนสายตาไปมองที่ไหล่ของบิดาแล้วหลุบตาลองมองที่มือ
“ถ้าเห็นหน้าอาจจะนึกออก” พ.ต.อ. หยิบปากกาและแฟ้มเอกสารแล้วลุกขึ้นยืน “พ่อจะไปประชุมแล้ว เย็นนี้เจอกัน”
“ครับผม” อาวุธลุกขึ้น ยกมือขึ้นวันทยาหัตถ์ทำความเคารพบิดาแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตูรอให้ พ.ต.อ. คฑาวุธเดินออกไปก่อน
“แล้วผมจะไปเยี่ยมคุณปู่ของวินเซนต์หรือวิทวัสน้องชายของนที”
“ฮ๊ะ” พ.ต.อ. คฑาวุธอุทานเสียงเบาและชะงัก เลิกคิ้วอย่างสงสัย จากนั้นจึงเดินออกจากประตูและพูดกับลูกชายที่เดินตามมาทางด้านหลัง “ปู่เขาอยู่เมืองไทยหรือ พ่อไม่เห็นรู้ ไหนว่าแกไม่มีข้อมูลอะไรไงล่ะ ทำไมถึงรู้ว่าปู่เขาอยู่เมืองไทย”
“ไม่ได้อยู่ครับ เขามาเที่ยว” อาวุธตอบเสียงราบเรียบแล้วพูดกับพ่อตัวเองในใจว่าปู่ของวินเซนต์เสียชีวิตไปแล้ว
“เออๆ” พ.ต.อ. คฑาวุธพยักหน้ารับทราบแล้วโบกมือให้ลูกชายก่อนจะเริ่งเดินจากไป ปล่อยให้อาวุธเดินตามช้าๆ สายตามองบิดาตัวเองอย่างครุ่นคิด
...พ่อเขาปิดบังอะไรบางอย่าง พ่อลืมไปว่าเคยพากันล้อเขาว่าเป็นเครื่องจับเท็จเคลื่อนที่ ตอนตัวเองโดนจับเท็จบ้างจะรู้หรือเปล่า...
...พ่อของเขารู้เรื่องจักราวุธกับวินเซนต์มาก่อนที่จะมอบหมายให้เขาไปทำงานที่อเมริกา รวมถึงเรื่องภาณุวัฒน์ด้วย ถึงจะแสดงอาการแปลกใจแต่ก็ไม่แนบเนียนร้อยเปอร์เซนต์...
...กล้ามเนื้อใต้ขอบตาขยับไม่เป็นจังหวะเข้ากับคำพูด นิ้วขยับไปมา มุมปากกระตุก เปลี่ยนจังหวะการพูด และอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่าง ทำไมเขาจะดูไม่ออก พ่อเขานี่่ล่ะตัวการสำคัญที่จะจับคู่ให้เขามีแฟน...
...กับภาณุวัฒน์ยังงั้นหรือ ทำไมคิดว่าเขาจะรักกับภาณุวัฒน์ได้...
พันตำรวจเอกหญิงเมขลาเดินเข้าไปหาลูกชายคนโตที่ยืนกอดอกอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของบ้านพร้อมกับกระแอมเบาๆ ให้คนที่ยืนมองออกไปยังมองสวนหย่อมหน้าบ้านรู้สึกตัว
“คุณแม่” อาวุธหันมายิ้มบางๆ ให้มารดา
“เป็นอะไรหรือเปล่า คชานนท์โทรมาเรื่องอะไร ทำไมวุธดูเงียบไป”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” อาวุธส่ายหน้า “พอดีนนท์บอกว่าคนรู้จักกันประสบอุบัติเหตุ”
“ตายแล้ว เป็นอะไรมากหรือเปล่า” มารดาของอาวุธอุทาน สีหน้าตกใจ “วุธสนิทกับเขาใช่ไหม”
“ก็...รู้จักกันครับ” อาวุธพยักหน้า “ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกครับคุณแม่ ก็แค่ได้ยินข่าวไม่ดี เลยตกใจเป็นเรื่องธรรมดา”
“แล้วนี่ต้องเลื่อนวันเดินทางกลับให้เร็วขึ้นหรือเปล่า จะได้ไปเยี่ยม”
“ยังไม่ทราบครับ แต่คงไม่ต้อง เห็นนนท์บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่ขาหัก” อาวุธส่ายหน้าช้าๆ
“ขาหัก” คุณเมขลาอุทาน “นั่นไม่ใช่น้อยนะวุธ แม่ว่าถ้าลูกเป็นห่วงเขาก็รีบกลับซะเถอะ”
“คุณแม่ครับ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ถ้าเป็นคนในครอบครัวผมคงจะรีบไปเลยวันนี้พรุ่งนี้ แต่นี่...”
“ใคร เล่าให้แม่ฟังได้เหรือเปล่า ท่าทางลูกเป็นห่วงเขานะ” ผู้เป็นมารดาเอียงหน้าถามลูกชาย
“ผมก็ห่วงทุกคนที่รู้จัก” อาวุธตอบเสียงเบา
“เขาชื่ออะไร”
“คุณแม่ไม่รู้จักหรอกครับ”
“ทำไมคิดว่าแม่จะไม่รู้จัก ถ้าไม่สำคัญ นนท์จะโทรมาจากอเมริกาเพื่อบอกข่าวร้ายทำไม” คุณเมขลาแย้ง
“ก็แค่เด็กที่เคยมาพักอยู่กับผม” อาวุธยักไหล่ “คชานนท์ก็ชอบยุ่งไปหมดทุกเรื่อง”
“เขาเป็นห่วงคนอื่นหรอก นนท์เป็นคนดี ห่วงใยทุกคน” คุณเมขลายิ้มอย่างอ่อนดยน “เหมือนวุธลูกแม่นั่นล่ะที่ห่วงแต่คนอื่น คอยดูแลคนอื่นจนไม่ค่อยนึกถึงตัวเอง ว่าไง เล่าให้แม่ฟังหน่อย นานๆ ทีเราจะได้คุยกัน ไหน ใครที่ไหนมาพักกับวุธ ทำไมแม่ไม่รู้”
อาวุธมองตากลมโตของมารดาซึ่งกำลังมองเขาอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย ในที่สุดจึงเขาจึงเล่าเรื่องให้ฟังอย่างย่อๆ โดยเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงชื่อของวินเซนต์
“ตายแล้ว ไปเล่นสกีกันยังไงให้ขาหัก แล้วเพื่อนคนที่ว่านี่ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ อยู่ไกลถึงโคโลราโด จะพากันกลับนิวยอร์คยังไง ยังเป็นเด็กนักศึกษากันอยู่เลย” คุณเมขลากล่าวอย่างห่วงใย
“ก็คงได้มั๊งครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“เพื่อนเขาชื่ออะไร เป็นคนไทยหรือฝรั่ง ถ้าเป็นคนไทยอย่างน้อยก็สบายใจได้ ฝรั่งไม่ค่อยมีน้ำใจ เกิดภาณุวัฒน์ถูกทิ้งขว้างคงแย่แน่ๆ เด็กขนาดนั้น เพิ่งไปอเมริกาครั้งแรก ไม่ประสีประสา”
“ฝรั่งก็มีน้ำใจครับ”
“มันจะเหมือนคนไทยด้วยกันได้ยังไง เห็นไหมล่ะ เด็กเขาหลงอยู่ที่สนามบินวุธยังเอาเขามาอยู่ด้วยเลย โชคดีที่เขาเจอคนดีๆ อย่างลูกแม่ ไม่งั้นชีวิตก็คงแย่”
อาวุธไม่พูดอะไรต่อ เขาพยายามเลี่ยงที่จะพูดเรื่องของภาณุวัฒน์ให้น้อยที่สุด
แต่ทันใดก็นึกอะไรออก
วิธีการที่แม่เขาพูดนั้นกำลังรู้สึกเหมือนกับว่าถอดแบบมาจากพ่อของเขา ปกติแม่เขาจะไม่คุยกับเขาแบบนี้ การพูดแฝงความหมายแบบที่กำลังทำอยู่เป็นวิธีการของคชานนท์
...เด็กเขาหลงอยู่ที่สนามบินวุธยังเอาเขามาอยู่ด้วยเลย โชคดีที่เขาเจอคนดีๆ อย่างลูกแม่ ไม่งั้นชีวิตก็คงแย่...
...โชคดีที่ชีวิตน้องมาเจอวุธ...
...อาวุธกับภาณุวัฒน์...
...แม่ของเขาด้วยหรือนี่...
...พ่อของเขาให้แม่มาช่วยพูดโน้วน้าวเขา...
….ไม่ใช่...
...คชานนท์ต่างหาก...
…ใครเป็นคนต้นคิด ธงรบหรือเปล่า หากภาณุวัฒน์มารักกับเขาก็จะลืมธงรบได้ ปัยหาของธงรบก็จบไป...
...แต่เรื่องแบบนี้ธงรบคงคิดเองไม่ได้...
...อธิคม!...
...หากเขารักกับภาณุวัฒน์ อธิคมก็จะไม่ต้องห่วงว่าเขาจะไปยุ่งกับคุณนุ...
...อธิคมคงเสนอ ธงรบเออออตาม โดยมีคชานนท์เจ้าเก่าสนองความต้องการและรวบรวมทีมงานเช่น จตุพล พ่อของเขา หรือบางทีอาจมีคุณอดิศัยพ่อของอธิคมกับคชานนท์ด้วย ตอนนี้ก็แม่ของเขาเพิ่มเข้าไปอีกคน อ้อ ไม่แน่ ชัยชนะอาจร่วมมือด้วย หรือแม้กระทังแอนโทนี่ บราวน์ แฟนเก่าของนทีที่ให้ชื่อที่อยู่ของวินเซนต์มา...
...แล้วทำไมต้องให้วินเซนต์เข้ามายุ่ง ถ้าต้องการให้เขามีรักใหม่ การทำให้เขารู้จักน้องชายของนทีจะไม่เป็นการเสี่ยงเกินไปหรือ เขาอาจจะชอบวินเซนต์ก็ได้เพราะตัดจากนทีไม่ขาด แต่วินเซนต์กับนทีไม่เหมือนกันเลย สิ่งที่คล้ายกันคือความแข็งกร้าว ดื้อรั้น มั่นใจในตัวเองแค่นั้นเอง รูปร่างหน้าตานั้นคุณนุคล้ายกว่ามาก บุคลิก ท่าทางการเดิน อาทิตย์มีส่วนคล้าบมากกว่าวินเซนต์...
...วินเซนต์เป็นเครื่องมือของคชานนท์หรือเปล่า ถ้าใช่ก็แสดงว่าคชานนท์เก่งและรัดกุมมาก วินเซนต์แตกต่างจากนทีอย่างนี้เอง คชานนท์จึงกล้า 'ใช้' วินเซนต์ในภารกิจครั้งนี้โดยการให้วินเซนต์มาจีบภาณุวัฒน์ ทำให้เขาหึงและรู้ใจของตัวเองหรือทำอะไรซักอย่างเพื่อปกป้องภาณุวัฒน์ และในที่สุดเขาก็จะรักภาณุวัฒน์ 'งาน' ของคชานนท์ก็จบลงอย่างสวยงาม...
...แต่จะให้เขารักภาณุวัฒน์ได้อย่างไร เขากับภาณุวัฒน์ไม่เหมาะสมกัน ภาณุวัฒน์จะไม่มีความสุขหากอยู่กับเขา ภาณุวัฒน์ยังเด็ก ยังต้องเจออะไรหรือเจอใครอีกเยอะ คนที่จะทำให้ภาณุวัฒน์มีความสุขนั้นไม่ใช่เขา...
*** end of chapter 28 ***
-
Awoot Chapter 29
วินเซนต์กัดฟัน พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง มือกำโทรศัพท์แน่นทั้งที่อยากจะขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นเพื่อนระบายความโกรธ แต่เมื่อเห็นภาณุวัฒน์ซึ่งนอนอยู่บนเตียงชะเง้อมองจึงรีบหันหน้าหนีและเดินห่างออกไปมากกว่าเดิม
“ว่าไงครับ จะให้ผมคุยกับภาณุวัฒน์หรือเปล่า” คชานนท์ภาม
“ผมยังไม่ได้โจกลับนิวยอร์ค โจ้ขาหัก ไม่ควรเคลื่อนย้าย” วินเซนต์พูดเสียงหงุดหงิดใส่โทรศัพท์
“แค่ขาหัก ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถึงอาการหนักกว่านั้น medivac ในอเมริกาก็ทำได้สบายมาก คุณเป็นคนอเมริกัน แถมเป็นซีไอเอคนเก่ง จัดการเรื่องแค่นี้ได้อยู่แล้ว”
“ถ้าภาณุวัฒนืไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไมจะต้องย้ายโรงพยาบาลไปที่นิวยอร์ค หมอที่นี่ก็รักษาได้ ไม่ต้องถึงมือหมอในนิวยอร์ค” วินเซนต์เถียง
“แล้วถ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไมต้องอยู่ที่โน่นล่ะครับ กลับมาพักที่บ้านสิ ประหยัดค่าใช้จ่าย สะดวกสบายกว่าเยอะ การเคลื่อนย้ายผู้ป่วยเพราะอาการบาดเจ็บไม่ใช่ประเด็น” คชานนท์ดักคอวินเซนต์
“แล้วอะไรคือประเด็นคุณคชานนท์” วินเซนต์เค้นเสียง
“อยู่ที่นี่มีคนช่วยกันดูแลหลายคน”
“ผมดูแลโจ้ได้” วินเซนต์พูดแทรก
“แล้วถ้าคุณต้องไปทำงาน ใครจะดูภาณุวัฒน์” คชานนท์ถามประชด “หมอ พยาบาล ผู้ช่วยพยาบาล หรือคนป่วยห้องข้างๆ”
“เพื่อนผมก็ดูแลได้”
“ไวัใจได้แค่ไหน ครั้งที่แล้วคุณทิ้งภาณุวัฒน์ไว้ที่บ้านย่าด้วยซ้ำ ยังมีคนจะมาเอาตัวไปเลย”
“คุณใช่ไหมคชานนท์ คุณหรือเปล่่าที่จัดการให้จักราวุธไปก่อกวนที่นั่น เพื่ออะไร คุณจะเล่นเกมอะไรกับผม”
“ถ้าผมเล่นเกม ทำไมผมจะบอกแผนการของผมให้คู่ต่อสู้ฟัง” คชานนท์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“ผมไม่อยากเป็นคู่ต่อสู้คุณ ไม่ใช่เพราะผมกลัว แต่เพราะผมไม่อยากทำ” วินเซนต์ตอบเสียงเข้ม
“คุณกำลังไม่มีเหตุผล คุณหึงจนไม่มีสติ”
“คุณอย่ามายุ่งเรื่องของผม” วินเซนต์อยากจะตะโกนใส่โทรศัพท์
“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณตั้งแต่แรก จำได้หรือเปล่า ผมจ้างคุณให้ทำงานให้” คชานนท์เถียง
“เราแค่แลกเปลี่ยนกัน คุณไม่ได้จ้างผม” วินเซนต์เค้นเสียงหนักๆ ใส่คชานนท์
“ผมไม่ได้เป็นคนผิดสัญญา คุณไม่ทำตามข้อตกลง ภาณุวัฒน์เป็นของพี่วุธ ไม่งั้นผมจะลงทุนลงแรงไปทำไม เคารพกติกาหน่อยสิครับ” คชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ผมรักโจ้”
“โจ้รักคุณหรือ” คชานนท์สวนกลับ “ย้ายโจ้กลับนิวยอร์คสิ คุณจะปล่อยให้เขาทรมานทำไม”
“โจ้สบายดี”
“อยู่ที่โน่น ไกลก็ไกล หนาวก็หนาว เด็กไม่มีเพื่อน ไม่มีใครไปเยี่ยม คนเจ็บนอนโรงพยาบาลก็อยากให้มีคนไปเยี่ยม”
“ใครจะมาเย่ี่ยม” วินเซนต์พูดเสียงแข็ง
“อย่างน้อยก็ผมล่ะ จตุพลเพื่อนของผมก็รู้จักกับภาณุวัฒน์ แล้วก็พี่วุธ” คชานนท์ปล่อยหมัดเด็ด เขารู้ว่าภาณุวัฒน์มีใจเอนเอียงมาทางอาวุธ
“โจ้สบายดี ไม่ต้องให้ใครมาเยี่ยม” วินเซนต์ดังทุรัง แต่น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
“แน่ใจหรือ” คชานนท์ถาม “ไม่ใช่ว่าเอาแน่นอนเหม่อ ไม่ก็หันไปมองประตูบ่อยๆ ว่าเมื่อไหร่พี่วุธของโจ้จะกลับมาจากเมืองไทยแล้วมาเยี่ยมโจ้ซะที โจ้ขาหัก โจ้เจ็บ พี่วุธจะรู้หรือเปล่า”
“คุณคชานนท์” วินเซนต์เค้นเสียง ขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าชายหนุ่มหน้าอ่อนที่ชื่อคชานนท์นั้นเป็นคนร้ายกาจมาก
...อายุแค่นี้ยังร้ายได้ขนาดนี้ ถ้าอายุมากกว่านี้จะร้ายและเจ้าเล่ห์ขนาดไหน...
“คุณวินเซนต์” คขานนท์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเพื่อนเปลี่ยนเป็นการโน้วน้าวใจ “คุณจะดันทุรังไปทำไม คุณจะทำให้ทุกอย่างมันยุ่งโดยไม่จำเป็น คุณก็ทรมาน โจ้ก็ทรมาน ทำไมไม่ปล่อยให้โจ้ได้มีโอกาสเรื่องพี่วุธ ผมกำลังจัดการอยู่ ผมเชื่อฝีมือตัวเอง อีกหน่อยพี่วุธก็อ่อนลง ถ้าคุณคุณรู้จักผมมานานคุณจะไม่มาเถียงกับผมเหมือนตอนนี้แน่นอน เรื่องแบบนี้ผมทำมาเยอะแล้ว ผมได้ฉายาว่าเป็นกามเทพขั้นเทพเลยนะจะบอกให้ ผมเชี่ยวชาญเรื่องนี้ ผมไม่เคยพลาด รายไหนรายนั้น รักกันทุกราย ไม่งั้นผมจะทำถึงขนาดนี้เหรือ ให้ผมพูดกับภาณุวัฒน์เถอะน่า คุณเก็บโทรศัพท์ภาณุวัฒน์ไว้แบบนี้ มันเหมือนเล่นเป็นเด็กๆ”
“โทรศัพท์โจ้แบตหมด ไม่ได้เอาสายชาร์จมา”
“ผมเดาว่าภาณุวัฒน์ก็คงอยากโทรหาพี่วุธแต่ไม่กล้าจะบอกคุณ” คชานนท์พูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แต่ก็ไม่แน่ บางทีอาจจะแอบใช้โทรศัพท์โรงพยาบาลโทรไปบอกแล้ว”
“ผมไม่แคร์” วินเซนต์กระแทรกเสียง
“คุณวิทวัส” คชานนท์เปลี่ยนเป็นเสียงเข้ม เริ่มจะหมดความอดทนกับการสนทนานานๆ “พี่วุธกำลังไปสนามบิน ผมจะบอกอะไรให้ พี่วุธจะออกจากกรุงเทพฯ บ่ายนี้ และไม่ได้ไปนิวยอร์ค แต่ไปเดนเวอร์ ถ้าคุณไม่อยากใหสองคนนั้นเจอกันก็จงพาภาณุวัฒน์ไปซ่อนซะ ผมพูดดีๆ กับคุณแล้ว”
“เชิญมาได้ตามสบาย ชื่อโรงพยาบาลคุณก็รู้จัก ผมจะบอกให้ก็ได้ว่าอยู่ตึก B ชั้น 23 ห้อง B2307 ผมก็จะอยู่ด้วย จะเปิดประตูให้เข้ามาเยี่ยม จะรอถามเขาว่าเขาจะเอายังไง จะรักโจ้เหมือนที่ผมรักหรือเปล่า หรือเขาจะปล่อยให้โจ้ทรมานอยู่กับเขา อยู่กับคนที่ไม่มีหัวใจเหลือไว้ให้ใครอีกแล้ว คุณเป็นคนฉลาด ถึงจะแกมโกงไปหน่อยแต่ก็น่าจะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร” วินเซนต์กระแทกเสียง “เอาล่ะ ผมจะยื่นโทรศัพท์ให้คุณพูดกับโจ้ แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมจะยังไม่ย้ายโจ้กลับนิวยอร์ค”
“คุณปล่อยให้โจ้ขาหัก คุณดูแลโจ้ดีกว่านี้ไม่ได้หรอก” คชานนท์เริ่มจะเหลืออด
“แต่คุณกำลังจะทำให้โจ้อกหักและเจ็บมากกว่าขาหัก เจ็บมากกว่าที่ควร ถ้าแยกกันเสียงตอนนี้โจ้ก็อาจจะไม่ถลำลึก อีกหน่อยเขาก็จะรักผมได้ ได้ยินไหมคชานนท์ ผู้ชายคนนั้นยังรักพี่ชาย เขาไม่ยอมลืมนที และเขาไม่มีวันที่จะทำได้”
อาวุธเดินออกจากสนามบินและตรงไปยังรถฟอร์ดทอรัสสีดำของคชานนท์ที่จอดอยู่ด้านหน้าสนามบินอย่างเตรียมพร้อม ข้างรถมีชายหนุ่มอายุยี่สิบปีต้นๆ แต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบของศูนย์บริการเกี่ยวกับรถยนต์ชื่อ CarAnywhere ยืนยิ้มแฉ่งรออยู่และยื่นกุญแจให้เขาทันทีเมื่อเดินถึงรถ
“นี่คือกุญแจขอคุณครับพันตำรวจโทอาวุธ ขอบคุณที่ใช้บริการ CarAnywhere คุณคือลูกค้าคนสำคัญของเราและหวังว่าจะได้ให้บริการแก่คุณอีก กรุณาอย่าให้ทิปผมนะครับ” ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีแดงสดพูดชัดท้อยชัดคำซึ่งอาวุธคิดว่าคงท่องมาอย่างดี
อาวุธก้มลงมองกุญแจรถในมือพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ รู้สึกทั้งฉุนและขำ เขารู้ดีว่านี่เป็นการ 'ส่งสาร' มาจากคชานนท์อีกวิธีหนึ่งซึ่งบอกให้เขารู้ว่าจะ 'จัดการ' กับชีวิตเขาและจะไม่ยอมหยุด
เมื่อขับรถออกจากสนามบิน อาวุธก็ไม่รีรอ โทรศัพท์ไปจัดการกับ 'พ่อคนช่างจัดการ' ทันที
“ผมอยู่ที่ปารีส กำลังจะดินเนอร์” คชานนท์รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ เมื่ออาวุธถามว่ากำลังทำอะไรอยู่
“กับใคร”
“กับใครพี่จะรู้ไปทำไม” คชานนท์ตอบทันที “แต่ อืม ถ้าพี่อยากรู้จริงๆ บอกใบ้ก็ได้ว่าเป็นดินเนอร์ธุรกิจเรื่องส่วนตัวของผมล้วนๆ ไม่ใช่การดินเนอร์เพื่อคุยกับเรื่องของคนอื่น อ้อ อย่าลืมรีบไปเยี่ยมโจโจ้นะครับ ช้าหมดอดด้วย ได้กินแห้วทั้งสวน เดี๋ยวจะหาว่าคชานนท์คนเก่งไม่เตือน”
“นนท์” อาวุธเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม
“ขอรับกระผมพี่วุธ” คชานนท์ขาดรับทันที “พี่วุธ พี่อยากจะกล่าวหาว่าผมจับคู่ให้ดีนัก ผมก็จะทำให้เห็นจะๆ ไปเลยนี่ล่ะ จะได้ไม่ต้องมาลีลาอะไรกันอีก”
“แล้วทำไมต้องเป็นภาณุวัฒน์”
“เด็กเค้าน่าสงสาร พี่เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิ เล่นแต่ปืนกับระเบิดเวลา หันมาเล่นตุ๊กตาหมีโคล่าดูซะบ้าง” คชานนท์พูดเสียงจริงจัง
“วินเซนต์ชอบภาณุวัฒน์ ตอนนี้สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือนนท์”
“ใจร้ายกับอีตาซีไอเออารมณ์ร้ายคนนั้นนั่นนะ” คชานนท์ทำเสียงประชด “พี่วุธครับ แค่พี่พูดว่า คชานนท์น้องรัก ช่วยพี่ด้วย คชานนท์คนนี้ขอรับรองด้วยเกียรติของกามเทพตัวพ่อว่าไม่ถึงห้าวันพี่ได้ฟันภาณุวัฒน์แน่นอน โดยที่เจ้าวินเซนต์ทำได้แค่ยืนมองตาปริบๆ”
“อย่าหยาบคายนะนนท์” อาวุธปรามเสียงดุ ตอนนี้เร่ิมจะเข้าใจความรู้สึกของอธิคมแล้วว่าทำไมชอบไล่เตะน้องชายนัก
“ขอโทษครับ” คชานนท์พูดเสียงเรียบ “แต่ผมต้องพูดให้เข้าใจง่ายๆ ไม่งั้น เรื่องของพี่จะไม่จบซะที ศึกครั้งนี้มันชักจะยืดเยื้อ เสบียงอาหารหร่อยหรอลงทุกวัน”
“แล้วทำไมจะต้องมายุ่งกับชีวิตรักของพี่”
“ผมอยากให้พี่ก้าวต่อไป”
“มันสำคัญขนาดนั้นหรือนนท์” อาวุธเสียงเครียด “เลิกห่่วงพี่เรื่องนทีได้แล้ว”
“ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น”
“งั้นเรื่องอะไร”
“ผมห่่วงภาณุวัฒน์”
“ทำไมต้องภาณุวัฒน์”
“พี่รู้ใช่ไหมว่าเด็กคนนั้นฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังจากพี่ธง” คชานนท์พูดเสียงเนิบนาบ
อาวุธอึ้ง นิ่งเงียบไปหลายอึดใจ เขาไม่อยากจะเชื่อ เขารู้ว่าภาณุวัฒน์เป็นอดีตของธงรบและผิดหวังที่โดนธงรบทิ้ง แต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดนั้น
“พี่ไม่เชื่อผม โทรไปถามพี่ธงดู ถามพี่คมก็ได้ หรือถ้าไม่อยากคุยกับเพื่อนเจ้าชู้ทั้งสองคนซึ่งพี่อาจจะระแวงว่าเป็นลูกทีมของผมพี่ก็ถามคุณนุ”
“ไม่จำเป็น” อาวุธสวนกลับ “พี่จะถามนนท์ พี่รู้ว่าเมื่อไหร่นนท์พูดจริงหรือโกหก”
“จริง”
“แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ”
“ตอนนี้ไม่แน่ แต่ต่อไปก็ไม่แน่เหมือนกัน” คชานนท์เล่นคำ “ภาณุวัฒน์จะถลำลึกไปกับไฟรักที่สุมอยู่ในอก ยิ่งห่างจากพี่ เด็กก็ยิ่งทรมาน และยิ่งถูกยัดเยียดให้วินเซนต์เขาก็จะยิ่งรักพี่มากกว่าเดิม ในเมื่อมองไม่เห็นทางสมหวังในความรัก พี่ลองคิดดู”
-
555 มาแล้ว :m4: กำลังรออยู่เลย
จะรักก็ต้องออกมาจากหัวใจนะนนท์ ไม่ใช่เกิดจากการจัดฉากไรแบบนี้
แล้วเอาเรื่ิองเคยซ้ำรักฆ่าตัวตายมาทำให้อาวุธสงสาร
เหมือนยัดเยียดกัน ดูไม่จริงใจอะ
หมั่นไส้นนท์มาก ๆ พูดไม่ดีอีก สงสารวินเซนต์ว่ะ :beat:
ดูเหมือนจะทีมงานเยอะดีนะ ล้มกระดานไปเลยอาวุธ ยิ่งถ้าเป็นอธิคมที่เป็นคนต้นคิดอะนะ อย่าให้สมหวัง จับเอาน้องชายเพื่อนทำเมียเลย
ที่ไม่เชียร์ภาณุวัตรอีกอย่าง เพราะมันเกืดจากการอยากกำจัดนี่แหละ(อธิคมก็สบายใจเรื่องคุณนุ ธงรบก็สบายใจเรื่ิองอาืทิตย์ และ ภาณุวัตร เห็นอาวุธเป็นตัวอะไรเหรอ?) แล้วอาวุธก็ต้องรับเอาสิ่งที่คนอื่นยัดเยียดให้????
-
คชานนท์ ร้ายกาจมาก เอาเป็นว่า เน้น ๆๆ ไวๆๆ เรยนะ เป็นกำลังใจให้ครับ
เอ่อเรื่องยศของ คุณพ่อ พี่วุธ อะ พ.ต.อ. = พันตำรวจเอก แต่ลูก เป็นพันตำรวจโทแล้ว คุณนายลืม ล หลัง พ
น่าจะยศ พล.ต.อ. อะเปล่า
-
เฮ้อ ตกลงภานุวัฒน์จะสมหวังกับเขาบ้างไหมหนอ
สงสารจับใจ ตอนภานุวัฒน์เคยฆ่าตัวตายจริงๆ
แถมธงรบก็ไม่มาดูเลยด้วย :m15:
ปล.ขอบคุณพี่นาย วันนี้สองตอนเต็มอิ่มเลย :กอด1:
-
จะรักได้มั๊ยเนี่ยะ :z3:
-
โอ้ สองตอนรวด
อยากรู้ว่านนท์จะมีความรักอย่างไร มัวแต่จุ้นเรื่องรักของคนอื่นเค้า :เฮ้อ:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ผู้กำกับกำลังจะสั่งให้หนังเรื่องนี้จบแบบรวบรัดแล้ว
ส่วนพี่วุธ พอรู้ว่าถูกจับคู่ ก็เกิดอาการแลกหมัดกับคชานนท์ซะงั้น
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย พักนี้กินไวอาก้ามาหรือไง เบิ้ล 2 ติด ๆ กันเลย :z1:
ปล. ถ้าผมเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วย พี่นายพิมพ์ผิดหรือเปล่าครับ
พ่อของสารวัตรอาวุธ เป็น ผู้ช่วย ผบ.ตร ควรมีตำแหน่ง พล.ต.อ. ไม่ใช่หรือครับ
-
คชานนท์สุดยอด
สารวัตรอาวุธก็ฉลาดไม่แพ้กัน
คนอ่านก็ลุ้นกันต่อไป o18
-
นนท์..เฉียบคม.. :pig2:
-
สุดยอด สองตอน สนุก อยากอ่้านต่อคุณนาย
แลกหมัดแล้ว สมน้ำสมเนื้อ
สารวัตรเลิกคิดมาก เลิกคิดแทนคนอื่นได้แล้ว
+1 ให้กำลังใจน้องโจ้ + คุณนาย
-
เดาไม่ถูกจริงๆ ว่าจะเป็นงัยต่ออะคุณนาย
อยากรู้ๆ ติดตามต่อไป
-
เฮ้อพอคิดไปถึงตอนนั้นที่น้องโจ้ฆ่าตัวตายอยากบอกว่าร้องไห้เลยสงสารน้องมาก
ยังคิดอยู่เลยว่าพี่นายใจร้ายอ่ะปล่อยให้น้องตายแต่พออ่านเรื่องนี้แล้วน้องโจ้ยังอยู่
ดีใจมากๆยิ้มแก้มปริเลยเพราะคร่าวที่แล้วน้องยังเด็กกับเรื่องความรักมากๆน้องไม่ควรเจอพี่ธงเลย
โกธรธงรบมากมาทิ้งขว้างน้องโจ้แถมทำให้น้องคิดสั้นอีกเชอะแต่ตอนนี้ให้อภัยแระน้องโจ้เจอคนที่ดีกว่าพี่ธงใช่มะค่ะพี่วุธอิอิ
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
o13สุโก้ยยยย!!!สองตอนรวด วะวะวะว้าววววววว :impress2:
:laugh:มันส์ค่ะตอนนี้ ไม่ต้องมาตัดเหลี่ยมเฉือนคมกันแล้ววววว โว้ว!
นนท์อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ โจโจ้น่ะเค้ากำลังปรับตัวอยู่ อย่าเพิ่งมายุ้งงง!!! สงสารวินอ่ะ
เหมือนจะเป็นรองนนท์เลย โดนทำร้ายจิตใจ :o12:
-
ยุ่งจริงๆ
มีตัวแปรควบคุมไม่ได้เยอะแยะไปหมดนะนนท์
เอาตัวเองเข้าช่วยเลย!!!
-
แอบสงสัยว่า พ่อของอาวุธ ยศแค่ พ.ต.อ เองหรือค่ะ
แบบเนี้ยจะมีหวัง ผบ.ตร.ได้ไง นายพลยังไม่ได้เป็นเลย
ไปๆมาๆ สุดท้ายอาวุธก็ยอมให้จูงจมูก อยากใช้บริการ คชานนท์บ้างจัง
-
อืม นนท์มีแผนการเป็นขั้นตอนดีมาก อันนี้ขอชมเชย
อ่านไปๆ ขนาดไม่ใช่อาวุธ ยังเริ่มคล้อยตามนนท์้เลยนะเนี่ย
สงสารภานุวัฒน์ ผู้ใสซื่อ ไม่รู้อะไรบ้างเล๊ย :z3:
อาทิตย์กลับไปหาเสาธงแล้วเหรอ ?? หุหุ
-
ยกนิ้วให้กามเทพตัวพ่อ รอดูผลงานซิจะแม่นมากมั้ย
-
โอ้ คชานนท์ที่รัก ล้ำเลิศจริงๆ :-[
-
เป็นคดีรักภาคที่แปลกไปจากภาคอื่นๆมาก
อาจจะเป็นเพราะตัวเอกอย่างอาวุธเป็นคนที่มีนิสัยต่างจากอีกสองเสืออย่างอธิคมและธงรบ
เนื้อเรื่องอาจจะมีปมเครียดๆอยู่เยอะแต่ความสนุก ไม่ได้ลดลงเลย
ไม่รู้ว่า น้องโจ้จะลงเอยกับใคร และอาวุธจะเปิดใจให้ใครบ้างไหม
เอาเป็นว่า ขอเป็นกำลังใจให้พี่นายละกันนะครับ :3123:
-
o13 สงสารโจ้ เมื่อไหร่อาวุธจะใจอ่อนซักที
ดูเหมือนว่าคุณนายจะลดยศให้ พ่อของอาวุธนะ จาก "พล.ต.อ." เป็น "พ.ต.อ." หน่ะ
-
+1 ให้คนขยัน 2 ตอนรวด
น้องโจ้ขาหักน่าสงสารจริงๆๆๆ พี่วุธรีบไปเยี่ยมเถอะนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เมื่อยสมองไปหมดแล้วเมื่อไหร่อะไรๆจะลงตัวหว่า
-
ลุ้นๆ :z2:
-
ขอบคุณนะครับทีท้วงเรื่อง ยศ พ่อของอาวุธ แบบว่าผมลืมไปจริงๆ นะครับ พลตำรวจเอกนะล่ะ แต่ตอนพิมพ์ตัวย่อก็ลืมไป นึกว่า พ.ต.อ. ย่อมาจาก พัวพันตำรวจเอก
-
ต่อ บทที่ 29 ให้จบบทครับ
“ตอนนี้ไม่แน่ แต่ต่อไปก็ไม่แน่เหมือนกัน” คชานนท์เล่นคำ “ภาณุวัฒน์จะถลำลึกไปกับไฟรักที่สุมอยู่ในอก ยิ่งห่างจากพี่ เด็กก็ยิ่งทรมาน และยิ่งถูกยัดเยียดให้วินเซนต์เขาก็จะยิ่งรักพี่มากกว่าเดิม ในเมื่อมองไม่เห็นทางสมหวังในความรัก พี่ลองคิดดู”
วินเซนต์ขบกรามจนปวด ตามองใบหน้าขาวสะอาดของภาณุวัฒน์บนหมอนสีฟ้าอ่อน ปากสีแดงจัดเผยอเล็กน้อย หายใจสม่ำเสมอ นานๆ ทีถึงจะทำปากจิ๊กจั๊กเหมือนเด็กเล็กๆ
เขารู้อยู่เต็มเอกว่าภาณุวัฒน์รอให้อาวุธมาเยี่ยม บางครั้งเขาเห็นภาณุวัฒน์นอนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง และเมื่อได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นหน้าห้องดังๆ ก็หันขวับไปมองประตู
...จริงอย่างที่คชานนท์พูดทุกอย่าง...
“โจโจ้ ผมจะทำยังไงกับคุณดี” วินเซนต์พึมพำเสียงแผ่วเบา
“ครับ” ภาณุวัฒน์พึมพำเช่นกัน ราวกับได้ยินที่วินเซนต์พูด
“กลับไปหาเขาไหมโจโจ้” วินเซนต์กระซิบ “หรือคุณจะทนอยู่กับผมต่อไป”
“ฮื่อ...” เสียงภาณุวัฒน์ครางเบาๆ วินเซนต์ถอนหายใจยาวๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปยืนชิดหน้าต่าง มองออกไปยังหิมะขาวโพลนด้านนอก ปล่อยให้ใจล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย
…
...วินซ์ พี่ต้องกลับไปหาเขา ต้องไปจริงๆ พี่ทิ้งเขาไว้แบบนั้นไม่ได้...
เสียงของนทีดังขึ้นมาในความทรงจำของวินเซนต์ เขายกมือขึ้นวางทาบบนกระจกของหน้าต่างที่เย็นเฉียบ
...พี่ต้องลืมเขาให้ได้ พี่ต้องลบเขาให้หมดไปจากใจ...
...ไม่ได้ พี่ลืมไม่ได้...
...แจ๊คจากไปแล้วเนท มันจบลงแล้ว พี่จะรักเขาชั่วชีวิตพี่ไม่ได้...
...เขาไม่ได้อยากจะไปเลยวินซ์ พี่รู้ว่าเขาไม่ได้อยากไป...
...แต่ความจริงก็คือความจริง ผมรู้ว่าพี่เข้มแข็ง ครั้งนี้ พี่ต้องเข้มแข็งและก้าวไปข้างหน้า แจ๊คคืออดีต...
...เงาของเขาไม่เคยจาง แจ็คเป็นเหมือนผ้าห่ม ไม่ว่าจะไปที่ไหน เขาคลุมพี่เอาไว้ตลอดเวลา โธ่...
...ฟังนะเนท ซักวันหนึ่ง เงาของเขาจะจางหายไป พี่จะพบคนใหม่และรักเขาได้เหมือนที่รักแจ๊ค หรืออาจจะมามากกว่า ถ้าเพียงแต่พี่จะปล่อยเขาไป...
…
วินเซนต์หลับตาลงช้าๆ และศีรษะไปชิดกระจกเมื่อนึกถึงการสนทนากับพี่ชายต่างมารดา เย็นวันนั้นพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เขายืนอยู่กับนทีที่ริมถนนหน้าตึกสหประชาชาติ สถานที่ทำงานแห่งใหม่ของพี่ชาย หิมะตกหนักมากอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในนิวยอร์ค และนทีก็แสดงความอ่อนแอออกมาแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน
...ซักวัน ภาณุวัฒน์จะลืมอาวุธได้และรักคนใหม่ ซึ่งก็คือเขา...
...หรือซักวัน ภาณุวัฒน์จะกลับไปหาอาวุธและไม่ต้องทนอยู่กับเขาต่อไป...
...หรือซักวัน อาวุธก็คงจะลืมนทีได้และรักคนใหม่ ซึ่งก็คือภาณุวัฒน์...
...ได้โปรด ใครก็ได้บอกเขาที เรื่องมันจะลงเอยยังไง...
*** end of chapter 29 ***
-
ผมว่านนท์ใจร้ายอะ
การทำให้คนสองคนรักกัน ถ้าแค่ให้การแนะนำ มันก็โอเค
แต่ถ้ามันถึงขั้นชี้นำล่ะ...
ถึงแม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมา คือ ความรัก แต่ถ้ามองกลับไปถึงวิธีที่ทำให้มันเกิดขึ้นมา เรายังจะเรียกว่า รัก ได้จริงๆเหรอ
สงสารคนที่โดนคชานนท์ทำให้รู้สึกแบบนั้น ด้วยความหวังดีของนนท์
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ก้าวแล้วก้าวต่อไปถอยไม่ได้แล้ว ความรักที่เข้าใจยากลงเล่นแล้วติดเอง โทษใครล่ะทำผิดกติกาเองเขาแค่จ้างมาป่วนนิ แต่ติดบ่วงตัวเองซะงั้น
-
ตอนแีรกนึกว่าโจโจ้จะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเสียอีก
แต่คนน่าสงสารอย่างโจ้ก็มีคนที่ห่วงใยและมีคนที่รักโจ้
แต่วินเซนต์นี่สิ......ทั้งโดนกดดันจากนนท์ แล้วคนที่ตัวเองรักยังไปรักคนอื่นอีกต่างหาก...
:เฮ้อ:..... :กอด1: พยายามเข้านะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องพี่วุธ ห่วงเรื่องนนท์ดีกว่า อย่าให้นนท์มาทำให้เราไขว้เขว!! สู้ตาย!! เพราะสุดท้ายพี่วุธจะปราบนนท์ให้เอง :z6: :laugh:
-
สั้นมากเลย
อ่านแล้วซึม
-
ผมว่านนท์ใจร้ายอะ
การทำให้คนสองคนรักกัน ถ้าแค่ให้การแนะนำ มันก็โอเค
แต่ถ้ามันถึงขั้นชี้นำล่ะ...
ถึงแม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมา คือ ความรัก แต่ถ้ามองกลับไปถึงวิธีที่ทำให้มันเกิดขึ้นมา เรายังจะเรียกว่า รัก ได้จริงๆเหรอ
สงสารคนที่โดนคชานนท์ทำให้รู้สึกแบบนั้น ด้วยความหวังดีของนนท์
รออ่านตอนต่อไปคับ
เห็นด้วยเลยค่ะ +1
อย่างนี้มันเรียกว่า "รัก" ได้จริง ๆ เหรอ??
แล้วนนท์นี่เข้ามาก้าวก่ายความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไปนะ
แล้วถ้าภาณุวัตรต้องซ้ำรักอีกรอบบอกเลย คนที่ผิดที่สุดก็คือ "นนท์"
ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกลไกของมันเอง
ถ้าอาวุธลงเอยกับภาณุวัตรจริง ๆ ละก็ คงเหมือนโดนยัดเยียดให้"รัก" มากกว่าจะสัมผัสได้ซึ่งความ"รัก" ระหว่างทั้งคู่ และคงไม่ซึ้งไปกับความรักของคู่นี้เลย ดูเฟค ๆ อะ
สั้นมากเลยตอนนี้ T^T +1 ค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้า.............อาวุธ
พบกับภานุวัฒน์โดยบังเอิญ
แบบไม่มีการจัดฉาก.....
น้องโจ้ของพี่.......คงไม่เป็นหมากในกระดานของใคร....แบบทุกวันนี้
ทุกคน..ทุกอย่าง..คงดำเนินไปตามครรลองของมัน
-
สงสารวินเซนกับโจ้จังเลย นี่ถ้านนท์จับคู่วินเซนกับโจ้ และตัวเองกับวุธล่ะก็ happy ทุกฝ่ายเลยนะเนี่ย (คนอ่านอ่ะนะ) อิอิ :z1: :z1:
-
Awoot Chapter 30
อาวุธล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและก้าวเท้ายาวๆ ไปตามทางเดิน พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ และมองไอขาวๆ ที่ออกมาจากปากลอยจางหายไปก่อนจะหันไปมองร่างสูงใหญ่พอๆ กันที่เดินอยู่ข้างๆ แล้วถามขึ้นมาว่า
“ว่างมากหรือไง หรือบอสตั้นมันใกล้นิวยอร์คมากถึงได้มาบ่อยๆ”
“มาธุระ” พันเอกชัยชนะตอบ “ไม่แน่นะวุธ อีกหน่อยพี่อาจได้มาประจำที่นิวยอร์ค”
“ทำไมอยากไปอยู่ที่ยูเอ็นนัก” อาวุธถาม
“มันเท่ดี” ชัยชนะตอบแล้วหัวเราะเบาๆ และถามขึ้นมาว่า “อีกไกลไหมเนี่ยกว่าจะถึง”
“เลี้ยวขวาบล๊อคหน้า” อาวุธตอบแล้วหยุดรอข้ามถนน
“ปีนี้ิหิมะตกน้อย โลกร้อนขึ้นทุกวัน อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป” ชัยชนะหันหน้ามามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอาวุธซึ่งพยักหน้าตอบรับช้้าๆ ขณะที่ตายังคงมองตรงไปข้างหน้า
“ผมไม่ชอบเมืองหนาว ความจริงผมอยากไปทำงานที่ไหนก็ได้ที่มีทะเลสวยๆ แดดจ้าๆ”
“แล้วใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเล็กๆ ยั่วคนแถวชายหาด” ชัยชนะพูดพร้อมกับกับหัวเราะเบาๆ
“คิดจะทำอะไรแบบนั้นเป็นด้วยหรือ” อาวุธเอียงหน้าถามชัยชนะและเลิกคิ้วขึ้นข้างเดียว สีหน้าไม่อยากจะเชื่อว่าได้ยินอะไรแบบนี้จากอีกฝ่าย
“วุธเลิกคิ้วข้างเดียวเวลาทำตาสงสัยแบบไม่อยากจะเชื่ออะไรที่ตัวเองได้ยินแบบที่เจ้านนท์ทำเลย” ชัยชนะพูดเสียงดัง ทำหน้าแปลกใจ “ทำท่าทางเหมือนกันไม่มีผิด”
“ใครก็ทำ” อาวุธยักไหล่ข้างเดียว
“แต่ไม่ค่อยมีคนเลิกคิ้วข้างเดียวได้นะวุธ พี่ก็ยังทำไม่ได้” ชัยชนะแย้ง “แล้วยักไหล่ข้างเดียวตอนที่มือล้วงกระเป๋าแบบนี้นนท์ก็ทำบ่อย”
“เลิกเปรียบเทียบผมกับเจ้าเด็กกวนประสาทได้แล้ว” อาวุธตอบเสียงเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึมนิ่งเฉยเช่นเคย
“อืม...” ชัยชนะทำท่าคิด “แต่ก่อนโน้นนนท์สนิทกับวุธมากกว่าเพื่อนของพี่ชายคนอื่นๆ ตอนแรกพี่นึกว่านนท์สนิทกับธงรบ แต่ดูๆ ไปก็ไม่ใช่ พี่มองว่านนท์เลียนแบบนิสัยใจคอ บุคลิกลักษณะท่าทางวุธมาเยอะเหมือนกัน”
“ผมไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์”
“นนท์มั่นใจในตัวเองสูงมาก” ชัยชนะพยักหน้า ท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นมาเสียงดังฟังชัดว่า “วุธคิดยังไงกับนนท์”
“อะไรนะ” อาวุธอุทานอย่างไม่เชื่อหูว่าจะได้ยินสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “ถามแบบนี้ รู้ไหม เหมือนถามว่า วุธคิดยังไงกับชัยชนะ หรือวุธคิดยังไงกับคม คิดยังไงกับธงรบ คิดยังไงกับชณินท์ กับปกรณ์ กับชัชชัย ทั้งหมด เป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น ถามในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้”
“แล้วคิดยังไงล่ะ” ชัยชนะทำหน้านิ่ง ถามเสียงราบเรียบ
“จะบ้าหรือ นนท์เป็นน้องของอธิคม” อาวุธขมวดคิ้ว พูดเสียงดังขึ้น
“แล้วไง” ชัยชนะเลิกคิ้ว
“ผมไม่ได้คิดอะไรกับนนท์” อาวุธยักไหล่ข้างเดียวแล้วก้าวเท้าลงบนพื้นถนนและหันมาส่งสายตาให้ชัยชนะตามมาเพื่อข้ามถนน
“ดูๆ ไป นนท์ก็เป็นคนน่ารัก กวนประสาทหน่อย แต่ก็น่าเอ็นดู” ชัยชนะพูด อมยิ้ม มองต้นคอด้านหลังของอาวุธ
“ก็รู้อยู่ว่าคชานนท์เป็นยังไง” อาวุธตอบโดยไม่หันกลับมามองอีกฝ่าย
“พี่ว่าคชานนท์สับสน”
“คบคนนั้นคนนี้แล้วก็เลิก รักแล้วก็ทิ้ง ดูๆ ไปนนท์ไม่ได้ต่างจากพี่ชายเลย นนท์ชอบคบคนสวยๆ พอให้ชื่นใจแล้วก็หาใหม่ แต่ละคนมักจะเป็นดาราหรือคนมีชื่อเสียง เปลี่ยนคู่ควงบ่อยๆ แบบนี้หรือสับสน”
“เพราะนนท์ไม่ต้องการผูกมัด” ชัยชนะตอบและพูดเน้นเสียง “นนท์ ไม่ กล้า”
“ผมว่าไม่อยากจะลงเอยกับใครมากกว่า” อาวุธแย้ง “นิสัยพวกเจ้าชู้ นนท์ชอบว่าพี่ชายกับพ่อของตัวเองว่าเจ้าชู้ ตัวเองไม่ต่างกัน เพียงแต่เอาเหตุผลว่าตัวเองโดนทิ้งมาอ้าง จงใจทำตัวให้เขาทิ้งทั้งนั้น สมองอย่างนนท์นั่นหรือเรียกว่าสับสน”
“ที่พี่ว่านนท์สับสน พี่หมายความว่า นนท์สับสบกับบทบาทของตัวเอง ทำเป็นเก่ง มั่นใจในตัวเอง แต่เพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง ความจริงนนท์กลัวไปสารพัด”
“เป็นทหารหรือนักจิตวิทยา” อาวุธหันมาถาม “ถ้ากลัวก็ไม่ใช่คชานท์คนเก่ง รู้หรือเปล่า คชานนท์เก่งถึงขนาดคุมกรมตำรวจได้เลย นายพลใหญ่ๆ เป็นลูกค้าหรือไม่ก็ลูกหนี้เขาทั้งนั้น เผลอๆ ไม่ใช่เฉพาะแค่กรมตำรวจ อาจรวมถึงกองทัพบกด้วย”
“เด็กคนนี้ไม่อยากจะเชื่อมันจริงๆ” ชัยชนะโคลงศีรษะ
“กระทรวงมหาดไทย กระทรวงอื่นๆ อีกหลายกระทรวง แต่ที่แน่ๆ กระทรวงพาณิชย์คชานนท์สนิทกับระดับใหญ่ๆ ทั้งนั้น แบบนี้หรือจะเรียกว่าคชานนท์กลับหรือสับสน” อาวุธสรุป
“วุธกำลังเบี่ยงประเด็น”
“ผมไม่เคยเบี่ยงประเด็น” อาวุธส่ายหน้า “ไม่ใช่นิสัยของผม”
“ปากแข็ง”
“ตกลงประเด็นของพี่คืออะไร”
“คิดดีๆ นะวุธ นนท์คบผู้หญิงมาเยอะแยะ วุธพูดเองเมื่อกี้ แต่นนท์ก็ไม่ลงเอยกับใครซักที นนท์จงใจทำตัวให้โดนทิ้ง คนที่คบก็เป็นดารามีชื่อเสียง ซึ่งก็ไม่ได้คิดจะจริงจังหรือมีความสัมพันธ์แบบเปิดเผยได้ นนท์ทำแบบนั้นเพื่อปกป้องตัวเอง เพราะไม่ได้คิดจะลงเอยกับใคร หรือลงเอยกับใครไม่ได้”
“แล้วทำไมเราต้องมาคุยกันเรื่องคชานนท์” อาวุธส่ายหน้า “ผมว่าคุยเรื่องคดีที่กำลังทำดีไหม เช่น ทำไมข่าวกรองจากพันเอกชัยชนะถึงมีข้อผิดพลาดได้”
“ของมันก็มีพลาดได้” ชัยชนะยักไหล่
“แหล่งข่าวเชื่อได้ขนาดไหน คนของรัฐหรือเปล่า”
“ก็มีหลายแหล่ง NATO ก็มี NCIS ตำรวจ ทหารมีหมด สายธุรกิจก็มี” ชัยชนะตอบ
“ผมจัดพวกธุรกิจไว้ในแหล่งข่าวกลุ่มบี”
“ไม่แน่นะวุธ ข่าวจากพวกนี้บางทีเป็นข่าวระดับ classified ดูคชานนท์สิ ข่าวของเจ้านนท์ไม่เคยพลาด ข้อมูลลึกๆ ทั้งนั้น จำที่ท่านรัฐพงษ์เป็นเอเยนต์ขายยาอีได้หรือเปล่า ชิ้นนั้นน่ะ ฝีมือคชานนท์ล่ะ พี่เคยได้ยินเขาเปรยว่าจะทำเป็นธุรกิจจริงจัง ขายข้อมูลให้ราชการ ตำรวจ ทหาร หรือรัฐบาล พวกเราไม่ต้องทำอะไร outsource เรียกใช้คชานนท์อย่างเดียว”
“จะเกินไปแล้ว” อาวุธเบ้ปาก “นี่ผมไม่จับนนท์ข้อหาเป็นเจ้าหนี้เงินกู้หรือเข้าข่ายผู้มีอิทธิพลแทรกแซงกิจการรัฐก็ดีถมไปแล้ว”
“จำไมไ่ด้หรือ ตอนย้ายอธิคมไปแพร่ แค่ไม่กี่วันก็เรียบร้อย แล้วตอนย้ายกลับ เร็วกว่าอีก ฝีมือคชานนท์คนเก่งไม่ใช่หรือนั่น” ชัยชนะหัวเราะเบาๆ
“รู้ด้วยหรือ” อาวุธทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“ถึงคนละเหล่าพี่ก็รู้ กลับไปเมืองไทยทีไรก็ไปกินเหล้ากับพวกชณินท์และปกรณ์อยู่บ่อยๆ ในวงเหล้า ได้ข่าวดีๆ อยู่เรื่อยล่ะ”
“รวมถึงข่าวของผม” อาวุธพูดเสียงเข้ม “อย่าให้รู้นะว่าไปดื่มเหล้ากับคชานนท์”
“นนท์ไม่ดื่มเหล้า เหมือนวุธไง ดื่มได้ที่ไหน คิดๆ ก็ขำเจ้านนท์นะ ดื่มทีไรสติแตกทุกที กลายเป็นคนละคน”
“เลิกเปรียบผมกับคชานนท์ซะที”
“ว่าไปก็น่าเป็นห่วงนนท์นะ”
“ทำไมครับ”
“ลองคิดดู ถ้ามีใครอยากล้างหนี้”
“ไม่มีทางหรอก” อาวุธหันไปมองชัยชนะแล้วก้าวเท้าสั้นลงเพื่อลดความเร็วของการเดิน และพูดกับเพื่อนรุ่นพี่ด้วยเสียงจริงจังว่า “นนท์เขาช่วยเหลือคน ปล่อยเงินกู้ในนามสถาบันการเงิน ดอกเบี้ยน้อยกว่าธนาคารด้วยซ้ำ ลูกหนี้ชอบเขาทั้งนั้น”
“ก็พวกธนาคารไงล่ะ จะรุมยำคชานนท์” ชัยชนะหัวเราะเบาๆ แล้วทำหน้าแปลกใจ “อ้าว ไหนว่าเป็นเจ้าหนี้เงินกู้นอกระบบ”
“ผมก็แค่พูดไปยังงั้นเอง”
“อยากให้เจ้านนท์มาได้ยินจริงๆ เลย จะโวยวายขนาดไหน แล้วตอนนี้นนท์ไปยุโรปถึงไหนแล้ว”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง” อาวุธส่ายหน้าแล้วทำท่าหงุดหงิดเล็กน้อย “แล้วนี่จะถามถึงคชานนท์ทำไมครับ”
“ก็ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรดี”
“เรื่องจักราวุธไง”
“ข้อมูลจักราวุธมีน้อยมาก และหลายอย่างก็เป็นข้อมูลปลอมๆ ผู้ชายคนนี้ลึกลับ”
“เขาเล่นการเมืองได้ยังไง ไม่มีใครขุดคุ้ยประวัติเขาหรือไงนะ”
“ตำรวจยังขุดแทบไม่ได้ ใครจะไปเก่งกว่าENS มือหนึ่งอย่างวุธยังต้องพึ่งพี่ DSI ไม่ต้องพูดถึง แทบไม่มีข้อมูลอะไรเลย”
“ผมสงสัยจังเลยว่าคชานนท์จะรู้ขนาดไหน” อาวุธขมวดคิ้ว
“ไหนว่าไม่อยากคุยเรื่องคชานนท์” ชัยชนะท้วง
“ใกล้จะถึงแล้ว โน่นครับ สุดบล๊อคแล้วเลี้ยวขวา” อาวุธชี้มือไปข้างหน้า “ทำไม่จะต้องอยากทานอาหารธิเบตในนิดยอร์คก็ไม่รู้”
“พี่ชอบของแปลกใหม่” ชัยชนะยักคิ้วพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ตอนเริ่มทานขอให้พูดแบบนี้เถอะ” อาวุธกระตุกยิ้มมุมปาก เอียงหน้ามองชัยชนะอย่างท้าทาย “ไม่เคยลอง อย่าเพิ่งบอกว่าชอบ”
“คนเรามันต้องเสี่ยงสิ”
“ระวังผลของมันด้วยนะ” อาวุธตอบยิ้มๆ แล้ววิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนโดยมีชัยชนะตามมาติดๆ เมื่อถึงประตูร้านอาหารจึงดึงให้เปิดออกแล้วผายมือเชิญให้พันเอกชัยชนะเข้าไปก่อน
“วุธเข้าไปก่อน วันนี้พี่เลี้ยง ถือว่าวุธเป็นแขกพี่”
“ผมเป็นคนพามา ผมอยู่นิวยอร์ค ผมไม่ควรจะเป้นแขก คนที่มาจากบอสตั้นต่างห่างต้องเป็นแขก ผมจะเลี้ยงเอง เชิญครับ” อาวุธตอบ ยืนนิ่ง มือจับประตู
“นายนี่มัน macho จริงๆ เลย จะต้องดูแลคนอื่นให้ได้เชียวนะ งั้นก็...จัดให้” ชัยชนะบ่นยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปในร้าน อาวุธขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจคำพูดของชัยชนะเท่าใดนักแต่ก็ต้องสลัดความสงสัยทิ้งไปเพราะมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งจะเข้าไปในร้านพอดี อาวุธจึงดิึงประตูออกให้กว้างขึ้นแล้วผายมือเชิญให้ทั้งสองเข้าไปก่อน
“พี่วุธไม่ยอมไปเยี่ยมภาณุวัฒน์ทั้งที่น้องเขาขาหัก เจ้าวินเซนต์ก็ไม่ยอมพาภาณุวัฒน์กลับมานิวยอร์ค ดื้อกันจริงๆ เล๊ย ทำไงดีวะ อย่าให้คชานนท์ต้องใช้ไม้ตายเชียวนะ เสียชื่อหมด คชานนท์คนเก่งไม่เคยใช้แผนบีซักทีนึง อย่าต้องให้มาใช้กับตำรวจหัวดื้ออย่่างพี่วุธเป็นคนแรกเลย” คชานนท์บ่นพึมพำพลางเดินไปเดินมาอยู่หน้าเตียงในห้องนอนของห้องพัก Carlton Suite บนชั้น30 ของโรงแรมหรูกลางกรุงโรม
“นนท์ มาสิคะ คุณยังทำงานอยู่อีกหรือ” เสียงหวานๆ ของหญิงสาวผมสีบลอนด์ที่นอนระทวยอยู่บนเตียงดังขึ้น
“ผมดูเหมือนทำงานหรือ” คชานนท์หยุดเดิน
“คุณกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง ใช่หรือเปล่า ฉันดูออก ทุกทีที่คุณทำแบบนี้ ฉันก็รู้ว่ามันจะลงเอยยังไง”
“คุณรู้จักผมขนาดนั้นเลยหรือ” คชานนท์ห่อไหล่พร้อมแบะแขนออกทั้งสองข้างแบบชาวตะวันตก
“แน่นอน” หญิงสาวตอบ “ฟังนะ ฉันไม่ได้บินมาโรมเพื่อที่จะนอนแห้งเหี่ยวคนเดียวนะที่รัก”
“ผมกำลังใช้ความคิด” คชานนท์ชี้นิ้วเข้าที่ขมับของตัวเองแล้วเดินกลับไปกลับมาต่อ
“ฉันก็เลยต้องนอนมองคุณใช้ความคิดงั้นหรือ”
“คุณหลับตาก็ได้นี่นา” คชานนท์ตอบ
“นนท์ ไม่ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ เอาไว้ทำพรุ่งนี้ได้ไหม”
“ขอทีเถอะน่า รอหน่อยได้ไหม”
“รอจนหมดอารมณ์แล้ว” หญิงสาวทำหน้าง้ำ น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด
“เดี๋ยวสร้างใหม่ก็ได้” คชานนท์ยักไหล่แล้วพูดต่อ “เฮ้อ พี่วุธ ยุทธศาสตร์แบบโจ่งแจ้งท่าทางจะใช้ไม่ได้ผล ถ้ายังงั้นต้องใช้วิธีซุ่มโจมตี”
“คชานนท์” เสียงหญิงสาวผมบลอนด์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เสียงเข้มหงุดหงิดกว่าเดิม
“ครับ ที่รัก” คชานนท์หันไปเลิกคิ้วข้างเดียว หน้าตาบ่งบอกว่ากำลังถูกขัดใจ “ขอเวลาผมอีกนิด”
“ฉันไม่มีเวลาให้คุณทั้งคืน”
“งั้นขอแค่หนึ่งชั่วโมง” คชานนท์ต่อรอง
“จนถึงขนาดนี้คุณยังจะทำงานอีก สำคัญมากหรือไง สำคัญกว่าฉันยังงั้นหรือ” หญิงสาวหน้าบึ้ง
“ไม่เอาน่า” คชานนท์ทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ
“ห้านาที” หญิงสาวยกมือขวาขึ้น กางนิ้วออก
“อย่ามาต่อรองกับผม”
“ฉันไม่ได้ต่อรอง ฉันกำลังบอกคุณว่าคุณมีเวลาอีกห้านาที ถ้าไม่ยังงั้น...”
“คุณจะไปก็ได้นะ”
เท่านั้นเอง คชานนท์ก็ได้ยินเสียงร้องกรี๊ดจนแทบจะต้องยกมือขึ้นปิดหู หมอนสีขาวใบแรกลอยมาปะทะใบหน้า แต่ใบที่สองเขาหลบได้
“ช่วยตัวเองเถอะ ฉันไม่รอแล้ว” หญิงสาวกระโดดลงจากเตียง คว้าเสื้อผ้า และเดินกระทืบท้าวออกไปจากห้องนอนพร้อมกับบ่นเสียงดัง
“เรื่องอะไรจะช่วยตัวเอง” คชานนท์หัวเราะหยันๆ แล้วเดินตามหญิงสาวออกไปข้างนอก
“ฉันไม่ทนคุณต่อไปอีกแล้ว ฉันอุตส่าห์บินมาโรมทั้งที่ควรจะอยู่ในบาร์เซโลน่าให้นักข่าวเห็นฉันไปงานของ SPN TV แต่คุณไม่สนใจฉันซักนิด คุณมันคนเย็นชา ไม่มีเลือดเนื้อ ไม่มีความรู้สึกไม่พอ ยังไม่สนใจความรู้สึกผู้หญิงอีกด้วย” หญิงสาวชี้หน้าคชานนท์พลางแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
“แพตซี่ ผมขอโทษ กลับเข้าไปในห้องนอนเถอะ” คชานนท์เสียงอ่อน
“โอ ไม่ ไม่ ไม่ อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน” หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันไม่ใจอ่อนให้คุณอีกแล้ว กี่ครั้งที่ฉันยอมคุณ แต่คราวนี้ฉันไม่อดทนกับคุณอีกแล้วนนท์”
“สามสี่ครั้งเอง” คชานนท์ชูนิ้วขึ้น
“ฉันอดทนกับคุณมากนะคะนนท์”
“คุณมีอะไรต้องอดทนกับผม” คชานนท์ถอนหายใจ
“คุณไม่เห็นความสำคัญของความสัมพันธ์ของเราเลย ฉันไม่รู้ว่าเราสองคนกำลังไปทางไหน”
“ถ้างั้น คุณต้องการอะไร เราอยู่แบบนี้ก็โอเคนี่นา”
“ฉันอยู่แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเอายังไงกันแน่ เราคบกันแบบไหน แค่เซ็กส์งั้นหรือ โอเค้ ถ้าแค่เซ็กส์ฉันก็พอจะทนได้ แต่ตอนนี้ คบกันแค่เซ็กส์คุณยังไม่ค่อยจะทำอะไร” หญิงสาวพูดอย่างกราดเกรี้ยว
“ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง” คชานนท์ส่ายหน้า บ่นพึมพำเป็นภาษาไทย
“ฉันมองคุณไม่ออก ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเอายังไง เพราะฉะนั้น” สาวผมบลอนด์ลดเสียงลง และพูดต่อด้วยนำ้เสียงหนักแน่นว่า “เพราะฉะนั้น ลาก่อน”
“คุณต้องการแบบนี้จริงๆ หรือ”
“ลาก่อน คชานนท์” หญิงสาวกระแทกเสียง ใบหน้าเย็นชา แล้วรีบแต่งตัวให้เสร็จก่อนจะคว้ากระเป่าแล้วกระแทกเท้าเดินออกไปจากห้องโดยไม่ปิดประตู คชานนท์เดินตามไปอย่างเนือยๆ เพื่อปิดประตูห้องพัก แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อหญิงสาวโผล่หน้ากลับเข้ามาอีกและพูดเสียงเย็นชาว่า “ฉันขอสาปคุณ นนท์ ขออย่าให้คุณได้สมหวังในความรัก ขอให้คุณอยู่คนเดียว แห้งเหี่ยวไปจนวันตายเหมือนกอหญ้าข้างถนนไฮเวย์ในแอริโซน่า”
“โอ้โห” คชานนท์อุทานเสียงเบาเป็นภาษาไทยแล้วก้าวถอยหลังเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวกระแทกประตูปิดดังปัง
“แค่นี้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ” คชานนท์เบ้ปากแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนโซฟากลางห้องนั่งเล่น ปากบ่นพึมพำว่า “อกหักถูกทิ้งอีกแล้วเรา”
เวลาผ่านไปห้านาที ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบไวนท์ออกมาจากตู้แชหนึ่งขวด จากนั้นเดินไปยืนพิงกระจก มองออกไปด้านนอกและพูดขึ้นเบาๆ ว่า “เพราะฉะนั้น ถึงเวลาหาคนใหม่”
::: End of Chapter 30 :::
-
น้าน คุณอย่าให้ เปิดประเด็นแล้วประเด้นก้ตกไปนะ บางครั้งก็แอบเชียร์ นนท์ กับ วุธ แต่บางครั้งก็เหมือนกับ วุธ กับโจ้
เอาให้มันซักทิศทางหนึ่งนะ คนอ่านเริ่มงง
-
อยากเเนะนำเด็กชายน่ารักๆ ให้ไอ้คุณคชานนท์ซักคน
-
จะลุ้นให้สารวัตรอาวุธกับใครดีเนี้ย
ชอบทั้งคู่เลย ทั้งนนท์ ทั้งโจ้ :impress2:
-
คุณคฑาฯ
ข้าพเจ้ายังเชื่อว่า จะไม่มีใครได้คู่กับใคร!! :z6:
แม้จะอยากแค่ไหน แต่ท่าทางมัน...จริงๆ :serius2:
รบกวนด้วยนะ :call:
-
+1 ให้คุณนาย ภาคนี้สุดยอดจริงๆ
ปมซ้อนปม ไม่มีเฉลยอีกต่างหาก
สารวัตรไปรับน้องโจ้ได้แล้ว
สวรรคช่วยส่งคู่นายนนท์มาซักคน
-
"นนท์สับสบกับบทบาทของตัวเอง ทำเป็นเก่ง มั่นใจในตัวเอง แต่เพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง ความจริงนนท์กลัวไปสารพัด”
พันเอกชัยชนะพูดถึงคชานนท์ได้ถูกเป๋งเลย o13
-
พี่นายก่อหวอดอีกแล้ว...........
-
สรุปคือ 3P วุธ โจ้ นนท์ ใช่ไหม
-
+1 เพราะมีเรื่องนนท์เยอะดีค่า ถูกใจจัง :L2: :L2:
ปล. เค้าขอวุธกับนนท์น้า อิอิ :z1: :z1: :z1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว"ชอบ" พันเอกชัยชนะมากเลยค่ะ o13 o13 o13 o13 o13
:กอด1: อาวุธ อย่าอคติกับนนท์เลย มองดูดีๆสิ
-
ผลักไสนนท์ไปหาพี่วุธซะเลย !
จะได้ไม่ต้องมีคนนั้นนี้โผล่มาอีก ฮ่าๆๆๆๆ
-
“ฉันมองคุณไม่ออก ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเอายังไง เพราะฉะนั้น”
รีบมาต่อเถอะคุณนาย o18
-
เริ่มทำใจ
สุดท้าย
อาจจะแยกย้ายกันไปคนละทาง :z3:
พี่นายขอย้ำใหม่มั่นใจหน่ิอยว่า จะมีคนรักกันเกิดขึ้นในเรื่องนี้ :m15:
-
งง หาบทสรุปลงตัวยากจัง
-
แรกๆก็เชียร นนท์ กับอาวุธ แต่ตอนนี้เริ่มเห็นด้วยกะแพตซี่แระว่าขอให้นนแห้งเหี่ยวเฉาตายไปเลย คนอะไรใจร้าย โจ้เขามีคนที่พร้อมจะรักพร้อมจะดูแลอยู่แล้ว เลิกยุ่งกะโจโจ้ได้แล้ว
แต่ถ้าจะเอาให้มีเฮ ให้ อาวุธคู่กะโจ้โจ้
แล้ววินเซนต์ เอาคืนคชานนท์คนเก่งอย่างสาสมชนิด จำเลยหัวใจ เชลยศักดิ์ ก็น่าจะดี
-
อยากจะบ้าตายกับนนท์จริงๆเป็นคนที่ทำให้คนอื่นหัวหมุนได้ทุกที่สิ
แล้วอย่างนี้ใครจะมาเป็นผู้ปราบนนท์กันละหรือว่านนท์จะต้องอยู่คนเดียวจริงหว่า
ไม่มันใจในเรื่องนี้ว่ารักจะสมหวังเสียวๆไงไม่รู้โดยเฉพาะนนท์
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชอบชนะชัยจัง
ดูคล้าย ๆ ธงรบ นิดนุงด้วย 555
พฤติกรรมอาวุธดูแปลก ๆ ไปนะ เวลาคุยเรื่องนนท์ คึคึ
-
แง่มๆๆๆ เดาไม่ถูกเลย
-
ยังลุ้นนนท์อยู่ดี เฮ้อ เหมือนความหวังเลือนรางมากมาย
-
เย็นชาจังเลยนนท์
-
ขอให้นนท์อยู่คนเดียว ไม่มีคู่ด้วยเถิด สาธุ :call:
-
สงสารนนท์ก้อตอนนี้เรย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่า :m13:
~+1 :a1:
-
ทำไมพากันรุมคชานนท์ยังงั้นอ่ะ
(แต่คชานนท์คนเก่งรึจะกลัว)
Awoot Chapter 31
อาวุธเดินมานั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ที่เขายกมาตั้งไว้อยู่ข้างประตูกระจกของระเบียงห้องนั่งเล่น เก้าอี้ตัวนี้เคยตั้งอยู่ที่ระเบียงด้านนอก ภาณุวัฒน์ชอบไปนั่งขดตัวดูหิมะตก แต่ตอนนี้หิมะตกหนักมากกว่าเดิมเขาจึงย้ายมาไว้ข้างใน
เขาเพิ่งคุยกับภาณุวัฒน์เมื่อตอนบ่ายเกี่ยวกับรายละเอียดที่ภาณุวัฒน์ขาหักเพราะแอบไปฝึกสกี ชายหนุ่มพูดกับเขาเสียงเบามากราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน อาวุธอดคิดไม่ได้ว่าภาณุวัฒน์ไม่อยากจะให้วินเซนต์รู้ว่าโทรศัพท์มาหาเขา
…
...ผมยังยุ่งๆ เรื่องงาน เลยยังไปเยี่ยมไม่ได้...
อาวุธจำต้องโกหกภาณุวัฒน์
...ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่นี่ไกลจะตาย เดินทางไม่สะดวก แค่ได้ยินเสียงและรู้ว่าพี่เป็นห่วงผมที่ขาหัก ผมก็ดีใจแล้วครับ ผมไม่อยากให้พี่วุธลำบากเดินทางมาหรอกครับ...
ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบา
…
อาวุธยอมรับว่าวินเซนต์เหมาะสมกับภาณุวัฒน์ เขาเห็นว่าสองคนนั้นท่าทางจะเข้ากันได้ดี หากวินเซนต์ไม่ได้ทำงานที่กำลังทำอยู่ เขาอาจจะสนับสนุนให้ได้รักกัน
...แม้ภาณุวัฒน์จะไม่ได้มีใจให้วินเซนต์ แต่อีกหน่อยก็คงจะรักวินเซนต์ได้ เพราะหากภาณุวัฒน์ตัดใจจากธงรบได้ ก็น่าจะตัดใจจากเขาได้เหมือนกัน อย่างน้อยก็รู้จักกันได้ไม่นาน ไม่มีอะไรกันลึกซึ้งเหมือนกับธงรบด้วยซ้ำ...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อาวุธหันไปมอง รู้สึกไม่อยากจะเดินไปรับสาย แต่คนที่โทรศัพท์มาไม่ละความพยายามเพราะปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่เป็นนานสองนาน ในที่สุดอาวุธก็ลุกขึ้นและเดินไปรับโทรศัพท์อย่างเนือยๆ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นมาก่อน
“ผมรู้ว่าพี่อยู่บ้าน ทำไมรับโทรศัพท์ช้าจังเลยครับ”
“นนท์ นี่รู้หรือเปล่าว่ากี่โมงแล้ว” อาวุธถามคนที่โทรศัพท์มาด้วยเสียงราบเรียบแต่ก็ดุอยุ่ในที
“กี่โมงก็ช่าง ผมอยากคุย”
“ดื่มหรือเปล่านี่”
“แค่ไวน์ไม่กี่แก้ว”
“เมาก็ไปนอน”
“ใครว่าผมเมา ถ้าเมาผมจะโทรศัพท์ข้ามทวีปมาหาพี่ได้หรือ” คชานนท์เถีียง “แต่ถึงผมจะเมา ก็เมาไวน์ ไม่ใช่เมารัก”
“นนท์ว่าใคร”
“ใครอยากรักก็รับไปสิ” คชานนท์หัวเราะ “พี่วุธ ทำไมพี่ไม่ไปเยี่ยมภาณุวัฒน์ซะที ไม่ห่วงน้องบ้างหรือไง คนป่วยต้องการกำลังใจ สงสารเด็ก”
“เพิ่งคุยกัน ภาณุวัฒน์สบายดี อีกหน่อยก็คงกลับนิวยอร์ค” อาวุธตอบเสียงเย็น
“แน่ใจหรือว่าวินเซนต์จะยอมพาตัวกลับมา”
“บ้านเขาอยู่นิวยอร์ค ยังไงก็ต้องกลับ”
“เดี๋ยวก็เสร็จวินเซนต์หรอก จะหาว่าคชานนท์คนเก่งไม่เตือน”
“นนท์”
“พี่คงตกใจไม่อยากจะเชื่อละสิว่าผมยุพี่แบบซึ่งๆ หน้าอย่างโจ๋งแจ้งแจ๋วแหวว” คชานนท์หัวเราะเบาๆ “ในเมื่อแผนลับไม่คืบหน้า ผมก็จะจับคู่ให้แบบตรงๆ แบบนี้ล่ะ ตอบมาเดี๋ยวนี้ พี่จะรักโจโจ้โคล่าน้อยหรือเปล่า”
“ไปกันใหญ่แล้ว เอาไว้คุยกันวันหลังนะนนท์ ไปนอนซะ” อาวุธพูดเสียงเข้ม
“ถ้าพี่ไม่เอาภาณุวัฒน์ก็เอาคนอื่น” คชานนท์ไม่ยอม
“อะไรนะ” อาวุธอุทานเสียงดัง “ใครอีกล่ะนนท์ มีใครอีก”
“จตุพล”
“จะบ้าหรือ” อาวุธโวย
“หรือเอเชีย เพื่อนของนที”
“ไปนอนเดี๋ยวนี้เลยนนท์ พี่ไม่อยากพูดกับคนเมา” อาวุธลดเสียงลง
“ผมไม่ได้เมา” คชานนท์เถียง “ตกลงพี่จะไม่เอาใคร ไม่ตกลงปลงใจกับใครเลยใช่ไหมเนี่ย ทำไม่พี่ไม่อยากมีคู่ ไม่เข้าใจจริงๆ”
“พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมนนท์อยากให้พี่มีคู่นัก”
“มีคู่แล้วมันมีความสุขจะตายพี่ไม่รู้หรือ ตัดใจจากนทีแล้วเริ่มต้นกับคนใหม่ซะที นะพี่วุธนะ ถ้าพี่ไม่เอาคนที่ผมเสนอให้ก็เอาใครก็ได้ ใครซักคน ใครที่พี่สบายใจและมีความสุขเวลาอยู่กับเค้า เดี๋ยวพี่ก็รักเค้าไปเองล่ะ”
“พี่กับนทีจบส้ินกันไปแล้ว ทำไมยังจะต้องมาร่ำไรเรื่องนี้อีก นทีตายไปแล้วนะนนท์ มันจบไปแล้ว”
“ไม่” คชานนท์ตอบเสียงแข็ง “สำหรับพี่ นทียังอยู่ในหัวใจพี่ตลอด เมื่อไหร่พี่จะใส่กลอนล๊อคเขาไว้ในห้องใดห้องหนึ่งในหัวใจของพี่ซะทีนะ คนอื่นจะได้เข้าไปในหัวใจห้องใหญ่ของพี่ได้”
“ตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“โรม อิตาเลีย” คชานนท์ตอบ แกล้งออกสำเนียงแบบภาษาอิตาลี่แล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แต่อาวุธได้ยินเสียงดื่มดังอึกใหญ่ ก่อนจะได้ยินเสียงคชานนท์ซู๊ดปากแล้วพูดว่า
“โอ๊ย ไวน์บ้าอะไรเนี่ย แรงจริงๆ”
“นนท์ มีเรื่องอะไร เป็นอะไรขึ้นมาถึงได้คิดจะเมา ดื่มไวน์จริงหรือเปล่า หรือว่าดื่มอย่างอื่น”
“ไวน์จริงแท้แน่นอนคร้าบคุณพี่ แต่ผมไม่ได้คิดจะเมาหรอก ถ้าเมาก็ดื่มเหล้าไปแล๊ว พี่วุธไม่ชอบคนเมาไม่ใช่หรือ ผมไม่อยากถูกด่า”
“แล้วที่โทรมากวนพี่ดึกๆ นี่ไม่กลัวถูกด่าหรือ”
“ใครว่ากวน แต่แล้วพี่รับโทรศัพท์ทำไมล่ะ แสดงว่าพี่ก็ยังไม่ได้นอน พี่วุธคร้าบ น้องชายโทรมาคุยกับพี่ชายมันผิดกฏหมายข้อไหน เรารู้จักกันมาตั้งนาน สนิทกันก็ปานนั้น พี่จำได้ไหม คนเคยบอกว่าเราเหมือนกันมาก เหมือนผมเป็นน้องชายพี่จริงๆ แต่ผมว่าไม่เหมือนนะ ผมไม่ซับซ้อนซ่อนปมเหมือนพี่ ผมเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ถูกใจก็คบกันไป” คชานนท์ฮัมเพลงแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“แล้วนี่เมื่อไหร่จะกลับเมืองไทย” อาวุธไม่เออออตาม
“อีกสองสามวัน”
“แล้วเรื่องซื้ออพาร์ทเมนท์ที่ออสโลว์ว่าไง”
“เอาไว้ก่อน ไม่มีเวลาแล้ว ผมต้องกลับเมืองไทยไปหาเงินให้ได้ซักห้าร้อยล้าน นี่ใกล้ฤดูกาลเลือกตั้ง ลูกค้าเยอะ” คชานนท์ตอบ
“ระวังตัวให้ดีเถอะ เดี๋ยวพี่จับข้อหาเป็นเจ้าหนี้เงินกู้นอกระบบ”
“พี่จะทำผมลงคอหรือคร้าบพี่วุธที่รักและเคารพ พี่ไม่รักไม่เอ็นดูไม่สงสารคชานนท์น้องชายพี่หรือไง ผมแค่ทำมาหากิน” คชานนท์พูดไปหัวเราะไป
“ทำมาหากินแบบนี้ระวังโดนลูกหนี้ลงขันกันจัดการนนท์เพื่อล้างหนี้นะ”
“ผมไม่กลัว ผมรู้จักคนมีสี มีแบ็คอัพเป็นคนในเครื่องแบบเยอะแยะ ง่ายๆ ก็พี่นี่ไง เป็นคนคุ้มครองผม” คชานนท์ตอบ “ตอนเป็นเด็กพี่คอยปกป้องผมจากพี่ชายอันธพาล จำได้หรือเปล่า เวลาพี่คมไล่เตะผมทีไร ผมชอบวิ่งไปแอบหลังพี่”
“ให้คมด่าพี่ว่าปกป้องไอ้เด็กกวนประสาท”
“ใครว่าผมกวนประสาท ผมแค่เป็นคนเปิดเผย ตรงไปตรงมา พี่คมยอมรับความจริงไม่ได้ต่างหาก” คชานนท์แย้ง
“ก็ชอบไปยุ่งเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของพี่เขานี่นา”
“เรื่องของพี่คมตอนนั้นมีเรื่องใคร่ๆ อย่างเดียว ไม่ใช่เรื่องรักๆ”
“แล้วตอนนี้ก็มายุ่งเรื่องของพี่” อาวุธประชด
“เรื่องของพี่มีเรื่องใคร่ๆ ด้วยหรือ เรื่องของพี่ผมยุ่งเรื่องรักๆ อย่างเดียว” คชานนท์ตอบเล่นลิ้นแล้วหัวเราะเช่นเคย
“เป็นเด็ก เลิกยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ได้แล้ว”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่” คชานนท์โวย “ไม่ใช่ไอ้ตัวเล็กของพี่ชายแล้วนะคร้าบ ผมโตแล้ว อีกไม่นานก็จะอายุสามสิบ ใครจะรู้ไหมเนี่ย”
“ชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ”
“พี่ว่าผมแกงั้นสิ”
“เปล่า”
“พี่ว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วใช่หรือเปล่า ไม่ใช่ไอ้นนท์ตัวเล็กเหมือนเมื่อก่อนแล้วใช่ไหมพี่วุธ”
“นนท์” อาวุธพูดเสียงเรียบ “นนท์โตเป็นผู้ใหญ่ตั้งนานแล้ว ใครจะไปว่าเป็นเด็ก”
“พี่นั่นล่ะ เมื่อกี้พี่ก็ยังพูด พี่วุธยังคิดว่าผมเป็นเด็ก” น้ำเสียงคชานนท์ฟังดูน้อยใจ “โอ๊ย ไม่เอาแล้้ว ผมง่วงนอน ผมไปนอนก่อนนะพี่วุธนะ อ้อ แล้วอย่าลืมไปเยี่ยมภาณุวัฒน์ล่ะ”
“เลิกพูดเรื่องนี้เสียที” อาวุธดุ
“ก็ได้ งั้นก็...เลิกคิดเรื่องงานซะที ให้คิดแต่เรื่องรัก จะรักจะชอบใครอะไรยังไงเมื่อไหร่ก็รีบๆ เข้าซะ เดี๋ยวได้กินแห้ว” พูดเสร็จคชานนท์ก็วางสายไปเฉยๆ ปล่อยให้อาวุธยืนถือโทรศัพท์นิ่งหลายอึดใจก่อนจะวางลงบนแป้นช้าๆ ในใจนึกถึง 'ความหมายแฝง' ที่คชานนท์ทิ้งท้ายเอาไว้เช่นทุกครั้งที่คุยกัน เขารู้ว่าคชานนท์เป็นคนซับซ้อน การสื่อสารตรงไปตรงมาแบบที่คชานนท์ชอบอ้างนั้นความจริงแล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย คำพูดของคชานนท์นั้นต้องตีความเสมอเพราะมักจะมีอะไรแฝงอยู่เป็นชั้นๆ คชานนท์มัก 'บอก' อะไรคู่สนทนาอีกอย่างผ่านทางการสื่อสารที่ตัวเองอ้างว่าตรงไปตรงมา คู่สนทนาที่ฉลาดเท่านั้นจะเข้าใจ 'สารจริงๆ' ของคชานนท์
ในที่สุดวินเซนต์ก็ตัดสินใจย้ายภาณุวัฒน์กลับนิวยอร์ค อาการของภาณุวัฒน์ดีขึ้นมาก ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ความจริงภาณุวัฒน์ไม่ได้อาการหนักขนาดที่ไม่ควรเคลื่อนย้าย เขาเพียงต้องการเอาชนะคชานนท์
แต่ตอนนี้เขากลับแพ้!
เขาไม่ได้แพ้คชานนท์คนเดียว แต่เขาแพ้ใจตัวเองด้วย เขาแพ้ภาณุวัฒน์ เขาแพ้อาวุธ!
อาวุธใจแข็งมากที่ไม่มาเยี่ยมภาณุวัฒน์เลย ส่วนภาณุวัฒน์ก็ใจแข็งที่ไม่ยอมอ้อนวอนให้เขาพากลับนิวยอร์คทั้งที่รู้ว่าอาวุธกลับถึงนิวยอร์คแล้วและคงไปเยี่ยมตัวเองได้สะดวกมากกว่ามาถึงแอสเพ็น
“วินเซนต์ ถ้าคุณต้องไปทำงานก็ไม่ต้องห่วงผมนะครับ ผมช่วยเหลือตัวเองได้สบายมาก” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นมาขณะที่วินเซนต์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหาร
“บอกให้ไปอยู่ที่บ้านคุณย่าก็ไม่เชื่อ”
“ผมไม่อยากรบกวน”
“ตอนนี้คงออกไปไหนมาไหนไม่ได้ พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงาน เย็นนี้ผมจะออกไปซื้อของมาไว้ในตู้เย็น”
“คุณจะไปไหนหรือครับ ไปกี่วัน” ภาณุวัฒน์ถาม
“ก็ไปทำงาน”
“ที่ไหน”
“ที่ทำงาน”
“คุณไม่อยากให้ผมรู้” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“NYU” วินเซนต์ตอบยิ้มๆ
“นั่นมันมหาวิทยาลัย”
“ผมทำงานที่มหาวิทยาลัย งานผมคือเป็นนักศึกษา ผมบอกคุณได้แค่นี้”
“คุณเป็นสายลับเหมือนในหนังจริงๆ ด้วย” ภาณุวัฒน์เบิกตากว้างแล้วกระโดดขาเดียวเข้ามาหาวินเซนต์
“สายลับมีหลายระดับนะโจโจ้” วินเซนต์จับไหล่ของภาณุวัฒน์ มองตานิ่ง “ในหนังมันเกินจริง ผมไม่ได้ทำขนาดนั้น ความจริงมันก็มีกลุ่มที่ต้องทำขนาดนั้น แต่ก็มีพวกทำงานั่งโต๊ะ วิเคราะห์ข้อมูล เจ้าหน้าที่เทคนิค พวกกึ่งๆ ทำงานนอกออฟฟิสบ้าง แต่ไม่ถึงกับต้องปกปิดสถานะของตัวเองแบบลับสุดยอด แม้แต่สามีภรรยาหรือลูกๆ ก็บอกไม่ได้ เอาเป็นว่า ผมเป็นพวกที่อยู่กลางๆ”
“คุณก็ยังลึกลับอยู่ดี”
“อย่าคิดมากสิครับ เชื่อมั่นในตัวผมหน่อย ผมรู้ว่าคุณลำบากใจที่ผมทำงานแบบนี้ แต่เชื่อผมหน่อยนะโจโจ้” วินเซนต์พูดเสียงหนักแน่น “อย่างน้อยก็เชื่อว่าผมรักคุณ”
“คุณรักผม” ภาณุวัฒน์ทวนคำเสียงเบา
“ผมจะยังไม่ถามหรอกว่าคุณรักผมหรือเปล่าเพราะผมรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่คุณต้องให้โอกาสตัวเองนะโจโจ้ คุณพี่ชายของคุณเขาก็มีโลกของเขา คุณเข้าไปอยู่กับเขาไม่ได้หรอก ผมเป็นคนที่จะทำให้คุณมีความสุข คุณต้องก้าวเข้ามาหาผม การที่ไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นจะทำให้คุณมีแต่ความทุกข์ ถึงคุณจะยังไม่รักผม ก็ขอให้อยู่กับผม ซักวัน ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้”
“วินเซนต์”
“ผมพูดตรงเกินไปไหม” วินเซนต์ยักคิ้วแล้วอมยิ้ม “ที่นี้อย่ามาว่าผมลึกลับ ผมน่ะเป็นคนที่เปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง ผมคิดยังไงก็พูดยังงั้น ส่วนเรื่องงาน คุณต้องแยกออกจากตัวตนของผม รายละเอียดเรื่องงานผมบอกมากนักไม่ได้ แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าผมเป็นคนแบบนั้น เข้าใจหรือเปล่าโจโจ้ซัง”
ภาณุวัฒน์สูดลมหายใจเบาๆ มองหน้าวินเซนต์อย่างครุ่งคิดแล้วพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะกระโดดไปที่โซฟาแล้วหยิบเสื้อกันหนาวมาสวม วินเซนต์มองตามร่างเล็กๆ ที่กระโดดขาเดียวไปมาตลอดเวลาและเมื่อภาณุวัฒน์กลับมายืนที่เดิมข้างเขาจึงพูดขึ้นว่า
“ขี้หนาวจริงๆ เลย ใส่อีกแล้วเสื้อตัวนี้ ผมจะซื้อให้ใหม่ เอาตัวที่หนาๆ แต่พอดีตัว นี่มันใหญ่เกินไป เหมือนลูกใส่เสื้อพ่อ”
“อุ่นดี” ภาณุวัฒน์ยิ้ม
“อ้อมอกของผมอุ่นกว่า” วินเซนต์พูดแล้วทันใดก็ดึงภาณุวัฒน์เข้ามากอด
“วินเซนต์ อย่า...”
“ขอกอดหน่อยเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว” วินเซนต์พูดเสียงสั่นพร่า
“คุณ...”
“เงียบ ชูวส์ ถ้าไม่เงียบผมจะปล้ำคุณเดี๋ยวนี้ ผมขอกอดเฉยๆ ไม่ทำอะไรหรอก อย่าดิ้น อยู่นิ่งๆ จะได้ไม่เกิดอารมณ์”
ภาณุวัฒน์นิ่งเงียบไปในทันใดและยืนนิ่งเหมือนตุ๊กตา ปล่อยให้วินเซนต์กอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก อ้อมอกของวินเซนต์อบอุ่นอย่างที่พูดจริงๆ
...แต่อ้อมอกของสารวัตรอาวุธล่ะ จะอบอุ่นเหมือนกันหรือเปล่า...
..แล้วจะมีวันไหม ที่พี่วุธจะดึงเราเข้าไปกอดแน่นๆ แบบนี้...
...ทำไมเขายังเอาแต่คิดถึงพี่วุธอยู่ได้ ทำไม...
::: end of chapter 31 :::
-
ตามลุ้นต่อไปครับ
-
เพี้ยง!!!
:m16:
-
ลุ้นต่อว่าสารวัตรอาวุธจะรักใคร
แต่ที่แน่ ๆ น้องโจ้รักพี่วุธ :impress2:
-
อ้อมกอดคนที่รักเราและเรารักเขาย่อมอบอุ่นเกินธรรมดา โจ้อยากรู้ลองให้พี่วุธกอดเดี๋ยวก็รู้
-
ลุ้นพี่วุธ จนเริ่มเบื่อ
สงสารน้องโจ้แล้ว
-
สนุกดีครับ แต่งได้ดี
แต่ผมว่าเนื้อเรื่องดำเนินช้าไปนิดรึป่าวครับ - -
-
คุณนายอะไรยังไง เหมือนทิศทางเริ่มมาทาง วุธ กับ นนท์ แล้ว ฟันะงว่า นนท์ ต้องเป็น รับ แน่เรย ห้าๆๆๆก็เหมาะกับ วุธ ดีนะ
แต่อะไรยังไงตอนท้ายยังมี ระหว่างวุธ กับ โจ้ซะอีก
-
ลุ้นพี่วุธ จนเริ่มเบื่อ
สงสารน้องโจ้แล้ว
ช่ายๆ ลุ้นจนเมื่อยแหละ
-
:z3:ลุ้นมาก พี่วุธซักเรื่อง ได้โปรดเถอะ...
-
:man1: นนท์กะวุธ น่ารักจังงงง>__<
“พี่ว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วใช่หรือเปล่า ไม่ใช่ไอ้นนท์ตัวเล็กเหมือนเมื่อก่อนแล้วใช่ไหมพี่วุธ”
อร้าย! หวังอะไรอยู่รึเปล่าน้องนนท์
-
เอาแล้วไง ขว้างงูไม่พ้นคอจริง ๆ นนท์คนเก่ง ซ่อนเล้นสิ่งที่มีอยู่ในใจ
พี่วุธ เริ่มเปิดแนวรุก หาตัวตนที่น้องชายปกปิดเอาไว้ อย่างงี้ก็มีลุ้น :z1:
ส่วนอีกคู่จะลงเอยหรือไม่อย่างไร คงต้องตามอย่างใกล้ชิด ว่าผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงจะว่าไง
+1 เป็นกำลังใจให้ผู้มีอธิพลตัวจริง ครบ 1800 แล้ว เมื่อไหร่จะเปิดตัวแม่ของลูกละครับ :m11:
-
นนท์ของเจ๊ :impress2: ถึงจะแสบๆ แต่ก็น่าเอ็นดูอ่ะน้า
โจโจ้ ไปดีมาดีกะเค้าคนนั้นเถอะหนู :bye2: แต่รู้สึกเด็กนี่จะไม่จำ :เฮ้อ:
-
โจโจ้รักอาวุธแน่หรือ มันดูไม่ค่อยน่าจะใช่ความรักเลย
ที่พูดมาคือยังไงก้รักนนท์เสมอ 55
-
คนนึงก็รัก อีกคนก็แอบเชียร์
เอาไงดีน้า พี่วุธจะรักใครดี
-
แปะ ไว้ก่อนเด๋วมาดิท
ขอบคุณที่มาต่อติด ๆ กันสองวันเลยค่ะ ชอบ ๆ
-
แล้วทำไมล่ะคับ แค่นี้ก้อคิดไม่ได้เหรอ โจโจ้ :really2:
-
ดันๆ อยากอ่านต่อมากๆ เลย : 222222:
-
:m13:ปูเสื่อนั่งรอตอนใหม่ อิอิ
-
ลุ้นกันไปอีกหลายๆตอน พี่วุธเมื่อไหร่จะจัดการน้องนนท์คะ จับกดไปเลยน้องกำลังเมาๆมึนๆด้วย :z1:
-
เมาได้ที่ o13
น้องนนท์แอบส่งสารอะไรถึงพี่วุธรึป่าว
ยั่ว???
:laugh:
-
ลุ้นจนเหนื่อยเช่นกันค่ะ
-
อย่าไปรอสิ่งที่ไม่รู้เลย เลือกคนที่อยู่ตรงนี้ รู้แน่ ๆ อยู่แล้วว่าคิดยังไง
-
Awoot Chapter 32
อาวุธเก็บเอกสารทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องทำงานของอลิซาเบธ สจ๊วต เจ้าหน้าที่สืบสวนคดีพิเศษของสำนักงานปราบปรามยาเสพติดของสหรัฐอเมริกา วันนี้เขาได้ข้อมูลมากมายเกี่ยวกับคดีนักการเมืองระดับสูงของไทยค้ายาเสพติดข้ามชาติและเรื่องขายบริการของนางแบบและนายแบบของ FashionEmpire
แต่เรื่องของจักราวุธกลับไม่ค่อยคืบหน้า!
ข้อมูลเกี่ยวกับจักราวุธมีน้อยมาก ความจริงเขาอยากจะย้อนกลับไปที่บ้านของคุณย่าของวินเซนต์ หญิงชรารู้เรื่องเกี่ยวกับจักราวุธหลายเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องของนที
...แต่เขาก็ห้ามตัวเองเอาไว้...
...หากเขาไปที่บ้านของคุณย่าเวโรนิก้า เขาอาจจะพยายามรื้อฟื้นเรื่องนที ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับคดีที่เกี่ยวข้องกับจักราวุธ...
...เขาต้องแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัว..
...แต่ทว่า นี่เป็นโอกาสที่จะได้รู้เรื่องของนทีมากขึ้น...
...เพื่ออะไร นทีจากไปแล้ว ให้นทีอยู่ในความทรงจำ ขังและล๊อคเอาไว้อย่างที่คชานนท์พูด อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งที่เขาพยายามทำตลอดไม่ใช่หรือ...
...แต่คุณย่าโวโรนิก้าบอกว่าเรื่องของนทีกับจักราวุธเป็นเรื่องเศร้า หมายความว่ายังไง ส่วนเอเชียผู้เป็นทั้งเพื่อนและญาติห่างๆ ของนทีบอกว่าเขาเป็นเงาของจักราวุธ...
...นทีรักกับจักราวุธนานแค่ไหน ก่อนหรือหลังจากที่รักกับแอนโทนี่ และหากเที่ยบกับเขา นทีรักใครมากกว่ากัน...
อาวุธถอนหายใจออกมาดังๆ พยายามที่จะขจัดความคิดสับสนวุ่นวายและขัดแย้งกันอยู่ในหัวให้หายไป ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมภาณุวัฒน์
...อย่างน้อย คชานนท์จะได้เลิกยุ่งกับเขาเสียที...
...แต่ว่านี่หายไปนานพอสมควร ทำไมจู่ๆ คชานนท์ก็เงียบไป มัวแต่ยุ่งกับการหาเงินห้าร้อยกว่าล้านมาเพื่อเตรียมให้ผู้สมัคร ส.ส. ยืม หรือว่านี่คือความเงียบก่อนพายุครั้งใหญ่...
ภาณุวัฒน์นั่งอยู่บนพื้นห้อง ตามองรูปภาพเคลือบพลาสติกที่ถืออยู่ในมือด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ผู้ชายในรูปสวมเสื้อกันหนาวที่อาวุธให้เขายืมใส่ ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นแค่เสื้อตัวคล้ายกันแต่ครั้นพิจารณาอย่างละเอียดก็เห็นว่าเป็นตัวเดียวกัน อักษรปักมือเป็นตัวย่อภาษาอังกฤษ ILU บนอกซ้ายที่ปรากฎอยู่ในรูปทำให้เขายิ่งแน่ใจ
แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือว่า ทำไมรูปภาพผู้ชายท่าทางเศร้าๆ คนนี้ซึ่งสวมเสื้อกันหนาวของอาวุธมาอยู่ในห้องของวินเซนต์ หากเขาไม่กระโดดขาเดียวไปมาจนไปชนชั้นหนังสือของวินเซนต์ก็คงไม่เห็นรูปภาพใบนี้หล่นลงมา
หลังภาพถ่ายเขียนด้วยลายมือลงเส้นหนักๆ ว่า
I luv u W.
...W. คือใคร หรือว่าจะเป็น...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ภาณุวัฒน์หันไปมองแล้วพยายามพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ รู้สึกลังเลว่าควรจะไปเปิดประตูดีหรือไม่ เขารู้ว่าคนที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่วินเซนต์เพราะวินเซนต์มักจะเปิดประตูห้องเข้ามาเองทุกครั้ง แต่วินเซนต์ก็ไม่เคยห้ามไม่ให้เขาเปิดประตูให้ใคร เขาเห็นเพื่อนนักศึกษาของวินเซนต์มาหาอยู่บ่อยๆ
เสียงเคาะหนักๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ภาณุวัฒน์เดินกระโผลกกระเผลกไปที่ประตูแล้วลองถามเป็นภาษาไทยเพราะคิดว่าหากคนที่มาหาพูดภาษาอังกฤษเขาก็จะไม่เปิดให้เพราะคงคุยกันไม่รู้เรื่อง
“อาวุธ” เสียงห้าวๆ ตอบคำถามของภาณุวัฒน์เบาๆ พอให้ได้ยิน ภาณุวัฒน์ตัวแข็ง ไม่คาดว่าจะได้ยินเสียงนี้
“พี่วุธ” ภาณุวัฒน์รีบเปิดประตู แหงนหน้ามองชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนสงบนิ่งอยู่หน้าห้อง
“เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม” อาวุธถามเสียงอ่อนโยน
“ดีครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วยิ้มกว้าง “ผมเดินได้ตั้งนานแล้ว อาการไม่หนักหรอกครับ พี่วุธไม่ต้องเป็นห่วง”
“ขาหักเรียกว่าไม่หนักงั้นหรือ” อาวุธเดินเข้ามาในห้อง กวาดสายตามองไปรอบๆ
“วินเซนต์ไม่อยู่หรอกครับ ไปทำงาน” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นเบาๆ
“ถึงอยู่ก็จะมาเยี่ยม” อาวุธตอบ “แต่ที่ไม่ได้มาก่อนหน้านี่เพราะต้องไปทำงานเรื่องสำคัญ”
“ไม่เป็นไรครับ พี่วุธมาเยี่ยมผมวันไหนก็ดีทั้งนั้นครับ”
“แล้วนี่ทำอะไรอยู่” อาวุธก้มลงมองหนังสือที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นหน้าชั้นหนังสือแล้วมองขาของภาณุวัฒน์ที่เข้าเฝือกสีขาว มีตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือโย้เย้เป็นภาษาอังกฤษว่า “ผมดื้อและซุ่มซ่าม ผมเลยขาหัก”
...วินเซนต์เป็นคนมีอารมณ์ขันและคงสร้างเสียงหัวเราะให้ภาณุวัฒน์ได้ทุกวัน และอีกไม่นานภาณุวัฒน์ก็คงจะลืมเขา และ...
ความคิดของอาวุธหยุดลงเมื่อมองไปเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของภาณุวัฒน์ เขามองนิ่งจนภาณุวัฒน์รู้สึกถึงความผิดปกติจึงก้มลงมองตามแล้วยกมือขึ้น ชายหนุ่มมองภาพคนที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้งก่อนจะยื่นให้อาวุธ
“ผมเห็นอยู่ในชั้นหนังสือของวินเซนต์ครับ” ภาณุวัฒน์พูดเสียงเบา “ใครหรือครับพี่วุธ ทำไมเขาใส่เสื้อพี่ ใช่เสื้อพี่ที่ให้ผมยืมใส่ไหมครับ”
“นที พี่ชายของวินเซนต์”
“แล้วทำไม...”
“เขาตายไปแล้ว” อาวุธยื่นรูปภาพคืนให้ภาณุวัฒน์
“วินเซนต์ไม่เคยพูดถึง แล้วพี่วุธรู้จักกับเขาหรือครับ”
อาวุธไม่ตอบแต่กลับเดินไปที่โซฟากลางห้องแล้วนั่งลงช้าๆ ราวกับเหนื่อยอ่อน
“พี่รู้จักกับวินเซนต์มาก่อนหรือครับ” ภาณุวัฒน์เปลี่ยนคำถามถาม
“เปล่า” อาวุธตอบแล้วตบมือลงบนเบาะโซฟาข้างตัวและพยักหน้าให้ภาณุวัฒน์ประหนึ่งจะบอกให้ชายหนุ่มมานั่งข้างๆ ภาณุวัฒน์จึงรีบกระโดดขาเดียวไปหาเพราะไม่อยากให้อาวุธรอ แต่เท้ากลับสะดุดพรมผืนใหญ่หน้าโซฟา ทำให้เซถลาไปข้างหน้าและล้มลง แต่ทว่าอาวุธรับตัวเอาไว้ได้
“ซุ่มซ่ามจังเลยโจ้” อาวุธเอ็ด มือจับไหล่ภาณุวัฒน์ดันออกห่างตัวช้าๆ เพราะภาณุวัฒน์ล้มทับเขา แต่ภาณุวัฒน์กลับสอดมือเข้าไปใต้เสื้อโค้ทของอาวุธแล้วกอดเอาไว้แน่น
“พี่วุธครับ ขอบคุณนะครับที่มาเยี่ยมผม ขอบคุณที่เป็นห่วงผม”
“คนเจ็บ ผมก็ต้องห่วง”
“ผมขอโทษที่ไม่ระมัดระวัง พี่วุธอย่าไปว่าวินเซนต์นะครับ”
“ผมจะไปว่าเขาทำไม”
ภาณุวัฒน์ปล่อยมือจากเอวของอาวุธและดันตัวออก แหงนหน้ามองอาวุธด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะก้มหน้า ตอบอาวุธในใจว่า
...ผมนึกว่าพี่ฝากให้วินเซนต์คอยดูแลผม แต่นี่วินเซนต์กลับปล่อยให้ผมเป็นอะไร...
ภาณุวัฒน์เบี่ยงตัวออกเพื่อนั่งลงบนโซฟาข้างอาวุธ แต่นายตำรวจยังรั้งตัวภาณุวัฒน์เอาไว้เพราะกลัวว่าคนเจ็บจะเผลอตัวทำให้ขาของตัวเองกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะหน้าโซฟา แต่ทันใดทั้งสองก็สะดุ้งเมื่อประตูห้องเปิดออกพร้อมเสียงสดชื่นของวินเซนต์ดังขึ้น
“โจโจ้ที่รัก ผมกลับมาแล้วครับ ซื้อบลูเบอรรี่มาฝากด้วย”
ภาณุวัฒน์หันขวับไปมองประตูแล้วขยับตัวออกจากอ้อมอกของอาวุธ ใบหน้าร้อนผ่าว ไม่กล้าสบตาวินเซนต์
“ผมมาเยี่ยมภาณุวัฒน์” อาวุธพูดขึ้นเบาๆ ทำหน้านิ่งเรียบ ปล่อยมือจากไหล่ทั้งสองของภาณุวัฒน์ช้าๆ
“ผมเห็นแล้ว” วินเซนต์ตอบเสียงเย็น ใบหน้าบึ้งตึง แล้วเดินไปวางถุุงกระดาษลงบนโต๊ะทานอาหารหน้าแพนทรี่ จากนั้นจึงเดินไปหยุดยืนก้มลงมองหนังสือที่กระจายอยู่บนพื้นห้อง
“ผมขอโทษนะครับวินเซนต์ ผมเดินไม่ระวังก็เลยชน” ภาณุวัฒน์รีบพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ” วินเซนต์พูดโดยไม่หันไปมองภาณุวัฒน์ พลางก้มลงเก็บหนังสือ แต่ไม่กี่อึดใจก็หันมาหาชายหนุ่มและถามว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหมโจโจ้ ยังเจ็บขาอยู่ทำไม่กระโดดไปกระโดดมา”
“ผมจะไปหยิบโทรศัพท์” ภาณุวัฒน์ตอบ
“ถ้าคุณล้มลงขากระแทกพื้นเดี๋ยวก็เจ็บหนัก”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า
“ผมไม่อยากให้ใครมาว่าผมว่าดูแลคุณไม่ดี” วินเซนต์ปรายตาไปมองอาวุธซึ่งนั่งนิ่งใบหน้าเรียบเฉย
“แล้วเมื่อไหร่จะถอดเฝือกได้” อาวุธหันไปถามภาณุวัฒน์ ไม่สนใจที่โดนวินเซนต์พูดกระทบกระเทียบ
“อีกไม่นานครับ” วินเซนต์ตอบแทนพร้อมกับลุกขึ้นและเก็บหนังสือเข้าชั้น ภาณุวัฒน์หันไปมองอาวุธแวบหนึ่งแล้วหยิบภาพถ่ายของชายหนุ่มที่สวมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ยื่นให้วินเซนต์
“รูปนี้หล่นลงมาด้วยครับ” ภาณุวัฒน์พูดขึ้น มองวินเซนต์ด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม วินเซนต์เดินเข้ามาใกล้และมองรูปภาพในมือของภาณุวัฒน์แล้วตวัดสายตามองอาวุธที่ยังคงนั่งทำหน้าเรียบนิ่ง
“ใครครับ” ภาณุวัฒน์ถามเบาๆ
“นที” วินเซนต์ตอบเสียงเบาเช่นกัน “พี่ชายผมเอง”
“คุณไม่เคยพูดถึงเลย” ภาณุวัฒน์พึมพำเสียงเบามาก แต่วินเซนต์ได้ยินจึงตอบว่า
“นทีเสียชีวิตไปแล้วครับ ผมขอโทษ ผมไม่อยากจะเล่าเรื่องเศร้าๆ ให้คุณฟัง”
“แล้ว...” ภาณุวัฒน์หันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอาวุธแล้วหันมามองวินเซนต์ สายตายังคงเต็มไปด้วยคำถามเช่นเคย เขาอยากจะถามว่าเสื้อที่นทีสวมเป็นเสื้อตัวเดียวกันที่อาวุธให้เขายืมใส่หรือไม่
“อ้อ ผมซื้อเสื้อตัวใหม่มาให้คุณด้วย” วินเซนต์เปลี่ยนเป็นสีหน้าสดชื่น น้ำเสียงร่าเริง “พอดีตัวเป๊ะ คราวนี้คุณก็คืนเสื้อสารวัตรอาวุธได้แล้ว”
“แต่ว่า...” ภาณุวัฒน์หันไปมองอาวุธอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร จะเก็บไว้ก็ได้” อาวุธพูดกับภาณุวัฒน์แล้วลุกขึ้นยืน
“พี่วุธจะกลับแล้วหรือครับ”
“ผมไม่รบกวนแล้ว จะได้ทานข้าวกัน” อาวุธตอบ
“อยากเก็บไว้ไหมครับสารวัตร” วินเซนต์ยื่นภาพถ่ายให้อาวุธ สายตาของชายหนุ่มทั้งสองประสานกัน อาวุธไม่ตอบอะไร วินเซนต์จึงพูดต่อว่า “ผมว่ารูปนี้คุณคงไม่เคยเห็นมาก่อน นทีถ่ายที่มอนทรีออล ตอนไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่สนิทกันมาก”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ ผมมีรูปนทีเยอะแล้ว”
“นทีเป็นแฟนเก่าสารวัตร” วินเซนต์หันมาพูดกับภาณุวัฒน์ยิ้มๆ “คุณไม่เคยรู้หรือโจโจ้”
“หยุดพูดซะทีวินเซนต์” อาวุธพูดเสียงเบากับวินเซนต์เป็นภาษาอังกฤษ แต่เป็นนำ้เสียงแข็งกร้าว นายตำรวจจ้องตาอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
“คุณต้องลืมพี่ชายผม ไม่งั้นผมจะให้คนที่ผมรักไปอยู่กับคุณไม่ได้” วินเซนต์ตอบเสียงเข้ม
“คุณไม่ต้องเสียสละหรอกวินเซนต์ ไม่จำเป็น” อาวุธตอบเสียงเย็นชา “ผมไม่ประทับใจในสิ่งที่คุณคิดว่าตัวเองคิดจะทำหรอก ขออย่างเดียว ดูแลเขาให้ดี”
“อ๋อ แต่คุณเสียสละได้งั้นสิ”
“หรือไม่อยากให้ผมทำ” อาวุธเลิกคิ้วแล้วขยับตัว หันไปมองภาณุวัฒน์ซึ่งค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนและมองมาที่อาวุธด้วยสายตาเศร้าๆ
“โจ้ ดูแดตัวเองดีๆ หายเร็วๆ” อาวุธพูด
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า มองตามอาวุธที่เดินออกไปจากห้องเงียบๆ ในใจอยากถามวินเซนต์ยิ่งนักว่าคุยอะไรกับอาวุธเป็นภาษาอังกฤษ
...เข้าเข้าเพียงคำว่า take good care...
...หมายความว่ายังไง หมายความว่าพี่วุธยอมให้วินเซนต์เป็นฝ่ายดูแลเขางั้นหรือ...
...แล้วพี่วุธไม่อยากดูแลเขาแล้วหรืออย่างไร...
...เพราะอะไร เพราะพี่วุธลืมแฟนเก่าไม่ได้ใช่หรือเปล่า...
...นที แฟนเก่าพี่วุธ เสียชีวิตไปแล้ว ส่วนเขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เพ่ิงรู้จักกับพี่วุธไม่นานและคงไม่อยู่ในสายตาของพี่วุธ และคงไม่มีทางแทนที่นทีในหัวใจของพี่วุธได้ มิน่า วินเซนต์ถึงบอกว่าปล่อยให้พี่วุธอยู่ในโลกของตัวเอง เขาคงก้าวเข้าไปไม่ได้ และที่บอกว่าเสื้อตัวนี้ไม่ใช่เสื้อของพี่วุธ แต่ให้เขาใส่เสื้อเพราะอยากเห็นเสื้อ ก็คงเป็นเพราะอย่างนี้นี่เอง...
...แต่ทำไมถึงให้เขามาใส่เสื้อของแฟนเก่าด้วย...ทำไม...ถ้ารักและหวงแหนมาก ก็น่าจะเก็บเอาไว้ให้ดี ไม่ให้ใครมาแตะต้องได้ถึงจะถูก...
...พี่วุธคิดอะไรเขาไม่เข้าใจเลย จริงๆแล้วพี่วุธรู้สึกยังไงกับเขา...
...ยกสุดท้าย ต้องน๊อคพี่วุธให้ได้ ปล่อยให้ยืดเยื้อไม่ได้อีกแล้ว ให้พักระหว่างยกจนสมควรแก่เวลา คราวนี้จบเกมเสียที เขาจะได้ไปจัดการกับคู่อื่น...
คชานนท์ยิ้มมุมปากแล้ววางมือลงบนแป้นคีย์บอร์ดเพื่อพิมพ์ข้อความสั้นๆ ก่อนจะกด 'ส่ง' ไปยังผู้รับหลายคนพร้อมกัน รวมถึงอาวุธ
“ถ้าคราวนี้สำเร็จ แผนบีก็คงไม่ต้องใช้ ส่วนเจ้าวินเซนต์ ฮื่อ จะทำยังไงดี คิดๆ ไปก็น่าสงสารภาณุวัฒน์ ถ้าผิดหวังคราวนี้ไม่รู้จะฆ่าตัวตายเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า แต่คิดว่าคงไม่ ภาณุวัฒน์จะเป็นผู้ใหญ่และเข้มแข็งขึ้นและต้องขอบคุณคชานท์ด้วยซำ้” คชานนท์พูดอยู่คนเดียว แล้วปิดหน้าจอจดหมายอิเลกทรอนิกส์แล้วเปิดแฟ้มข้อมูลบัญชีการเงินขึ้นมาแล้วอมยิ้มด้วยความพอใจ
“สามร้อยห้าสิบล้าน กำไรเห็นๆ” คชานนท์พยักหน้าแล้วพิมพ์ตัวเลขลงไปในช่องแล้วสั่งในโปรแกรมคำนวณ และเมื่อโปรแกรมทำงานเสร็จจึงพูดพึมพำว่า “ฮื่อ น้อยไป ต้องเพิ่มอัตราดอกเบี้ยอีกหน่อย ซัก 0.02 เปอร์เซ็นต์ แค่นี้ก็ได้กำไรเอาไปซื้ออพาร์ตเมนต์เป็นห้องหอให้พี่วุธไปฮันนี่มูน”
คชานนท์เอนตัวพนักเก้าอี้สีดำตัวใหญ่ กอดอกมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างครุ่นคิดแล้วป้อนตัวเลขชุดใหม่ลงในช่องเดิมแล้วสั่งให้โปรแกรมคำนวณอีกครั้ง
“กำไร กำไร กำไร” คชานนท์ยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วเปลี่ยนตัวเลขไปเรื่อยๆ “ทำอะไรก็ได้กำไร แล้วมาหาว่าคชานนท์ขี้โกง โชคมันเข้าข้างเราต่างหาก อืม เพิ่มอีกซัก 0.01 เปอร์เซ็นต์ มันจะได้อีกกี่ล้านหว่า...”
หลังจากชื่นชมกับตัวเลขแล้วคชานนท์ก็ปิดแฟ้มข้อมูลและเปิดโปรแกรมอื่น คราวนี้ขมวดคิ้ว จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ชั่วครู่ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอื้อมมือไปเลื่อนเมาส์เพื่อกดเลือกรายการบนหน้าจอ
“ซื้อ ซื้อ ซื้อ ส่วนรายการนี้ bid อันนี้ไม่เอา อันนี้ซื้อ รวมซื้อสี่รายการ เงินพ่อกับเงินพี่คมคนละครึ่ง แล้วโอนเงินปันผลไปสวิส หักห้าเปอร์เซ็นต์ ค่าเหนื่อยคชานนท์” คชานนท์หัวเราะเบาๆ แล้วหยิบปากกาเขียนบันทึกความจำลงบนสมุดเล่มเล็กๆ สีดำซึ่งวางอยู่ข้างคอมพิมเตอร์
คชานนท์ชอบทำงานและพูดทบทวนสิ่งที่ตัวเองทำไปด้วยเพราะเป็นวิธีการจดจำสิ่งต่างๆ แบบที่เคยทำมาตั้งแต่เป็นเด็ก พ่อของเขาชอบบ่นว่ารำคาญเวลาเขานั่งทำงานที่โต๊ะอาหารหรือที่โต๊ะในห้องดูโทรทัศน์ อธิคมจะชอบแกล้งเขาด้วยการเพิ่มเสียงโทรทัศน์ให้ดังเพื่อรบกวนสมาธิ แต่หารู้ไม่ว่า นั่นยิ่งทำให้เขาได้ฝึกสมาธิมากขึ้น
“โอนเงินพี่คมเข้า mutual fund อีกสองล้านเจ็ดแสนแปดหมื่นสามพันสี่ร้อยหกสิบห้าบาท ยี่สิบสองสตางค์ เฮ้อ จะมีติ่งเกินมาทำไมเนี่ย งั้นตัดแปดหมื่นกว่าๆ ออกไป เอาตัวเลขกลมๆ สองล้านเจ็ด แปดหมื่นบริจาคให้หมด พี่คมจะได้ทำบุญกับเขาซะบ้าง” คชานนท์ป้อนข้อมูลแล้วอุทานเบาๆ ว่า “เฮ้ย เงินสะสมพี่ชายเราเยอะขนาดนี้หรือเนี่ย อืม ทำไงดี ทำไงดี”
คชานนท์หรี่ตามองตัวเลขบนจอ นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ อย่างใช้ความคิดก่อนจะพึมพำเบาๆ ว่า
"ภารกิจจัดการชีวิตรักพวกพี่ชายยังต้องใช้เงินอีกเยอะ"
::: end of chapter 32 :::
นิยายของนายคฑาวุธไม่ค่อยมีสาระอะไรหรอกนะครับ
(มีแต่ผู้ชาย - หล่อ รวยเว่อ คือมาตรฐานของนิยายผม 555)
-
นั้นล่ะ
มาตรฐานพระเอกนิยายค่า
-
ชอบชอบพระเอกหล่อรวย :sad11:
-
ง่า คุณ Katawoot ทำเอางง วันนี้เพิ่งวันที่ 8 เน้อ หรือว่าจะอับนิยายมาจากอนาคตหว่าเลยกลายเป็นวันที่ 9 ซะงั้น
-
เมื่อไรน้องนนท์จะ VS พี่อาวุธล่ะคุณคฑา :oo1:
เริ่มเบื่อน้องโจ้ผู้เดียงสาละ
-
ยังเชียร์นนท์เหมือนเดิม จะได้คู่กับพี่วุธชั้นมั้ยเนี่ย... :call:
-
เอ.. หรือว่าลึกๆ อาวุธแอบพึงใจภานุวัฒน์ ขณะเดียวกันก้อมีแอบนึกถึงคชานนท์ที่หายไปด้วย!!
ลุ้นนนนน :z3:
ว่าแต่ไมหัวเรื่องพิมพ์ว่า up 9/9/2010 วันนี้เพิ่งวันที่ 8 เอง ...
-
:m20:ห่วงแต่เรื่องธุรกิจจริงๆ
-
ถึงจะมีแต่ผู้ชาย หล่อ รวยเว่อร์ ก็ทำให้คนอ่านติดงอมแงมแหละครับ 5 5 5 5 5 5
-
คชานนท์ขอให้คราวนี้น๊อคพี่วุธได้เถอะ สงสารโจ้อะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารโจ้ ทำไมรักใครมีแต่เจ็บช้ำ
หล่อ รวย เวอร์ ยังไงก็รักนะ พี่นาย
+1 เพิ่มความรวยให้พี่นายอีกด้วย เห็นเปล่า :z2:
-
เพราะมันคือนิยายค่า จะเกินจริงไปบ้างไม่ว่ากัน spice up your life ^^
คชานนท์คนเก่งไปเมาใกล้ๆพี่วุธหน่อยสิ :-[
-
เริ่มเริ่มเบื่อ ทั้งวุธ ทั้งนนท์ และน้องโจ้ผู้น่าสงสารแล้ว ไม่ไปหน้ามาหลังเลย
เอางี้นะคะ ขอเสนอให้ แต่งตอนจบใหม่ ว่า
ให้ อาวุธ คู่กับวินแซนต์ซะเลย เพราะ ตำรวจ ก็ต้องเหมาะกับ ตำรวจ แถมท่าจะดุเด้ดเผ้ดมันส์ดีด้วยถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน
-
ทั้งหล่อ ทั้งรวย จะหาเจอมั้ยน้าาาา แบบนี้
ฝันไปได้อีก :m23: :m23: :m23:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แต่เราก็ชอบนิยายแนวนี้นะ
ปล. นนท์สู้ๆๆ อิอิ
-
กำลังไล่อ่านภาค แรกอยู่ ไม่ทราบว่ายังมีเป็นเล่มเหลือไหมคะ อยากได้อย่างแรงอะค่ะ (เดี๋ยวหลังไมค์ไปอีกรอบนะคะ)
ปล. ร๊ากกกกกกคุณอนุภาพที่สุด
-
31
“พี่กับนทีจบส้ินกันไปแล้ว ทำไมยังจะต้องมาร่ำไรเรื่องนี้อีก นทีตายไปแล้วนะนนท์ มันจบไปแล้ว”
“ไม่” คชานนท์ตอบเสียงแข็ง “สำหรับพี่ นทียังอยู่ในหัวใจพี่ตลอด เมื่อไหร่พี่จะใส่กลอนล๊อคเขาไว้ในห้องใดห้องหนึ่งในหัวใจของพี่ซะทีนะ คนอื่นจะได้เข้าไปในหัวใจห้องใหญ่ของพี่ได้”
>> แหม นนท์ ไม่ เต็มปากเต็มคำเลย อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่านนท์นี่น่าจะรักอาวุธหรือเปล่าอะ
(จะเป็นโดยรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม )
และอาจจะเป็นรักตั้งแต่ยังเด็กด้วยอะ คิดว่า (ถ้าสิ่งที่เดาถูก)
อย่างที่บอก นนท์นี่ถอดแบบอาวุธมาทุกอย่าง เราว่านนท์น่าจะปลื้มอาวุธและมองอาวุธเป็นฮีโร่ของตัวเองนะ นนท์ถึงได้เลียนแบบอาวุธ และอาวุธก็มีอิทธิพลกับตัวเอง
ลำพังแค่น้องชายเพื่อน ก็ไม่น่าจะเป็นเดือดเป็นร้อนมากขนาดนี้ ถ้าอาวุธจะยังขังตัวเองอยู่กับอดีต
ในเมื่อนั่นเป็นสิ่งที่อาวุธพึงพอใจ
ขนาดพี่ชายตัวเองนนท์ยังไม่เข้าไปยุ่งขนาดนี้เลย แล้วทำไมถึงดื้อดึงขนาดนั้น เรื่องที่จะให้อาวุธเริ่มต้นใหม่ และลืมนที แถมยัง "ไม่" แบบเสียงแข็งอีก น่าคิด ๆ
เสียดายเนอะ ไปเมาซะไกล น่าจะมาเมาไกล ๆ อิพี่วุธ คึคึ :oo1:
32
รำคาญภาณุวัตรมาก ๆ--อะไรจะอ่อนแอขนาดนั้น พอรักใครก็รักแบบงมงายจัง ตั้งแต่คราวธงรบแระ
รำคาญนนท์ด้วย มาก ๆ --เมื่อไหร่จะหยุดเสียทีนนท์ อยากหาเมียให้อาวุธ งั้นตัวเองไปเป็นเองเลยเป็นไง เชียร์ไม่ขึ้นสักที จะหันมาเชียร์ อาวุธ-วินเซนต์และเหมือนกันนะเนี่ย ปล่อยให้แห้วไปเลย ทั้งนนท์ ทั้งภาณุวัตร
ส่วนอาวุธจะทำอะไรก็รีบทำทีเถอะ ลุ้นจิกเบาะ ตัวโก่งแล้วนี่ :z3:
สงสารวินเซนต์จัง --
คิดถึงเสาธง อาทิตย์ คิดทึ้ง คิดถึง! +1
-
บางครั้งก็รำค๊าญรำคาญไอ้พี่วุธ
บางครั้งก็งี้เง่า บางครั้งก็เหมือนจะกวดเก่ง
-
เบื่อลุ้น รออ่านอย่างเดียวแล้ว
กลับไปอ่านภาค 1 แก้เบื่อดีกว่า
+1
-
เริ่มเริ่มเบื่อ ทั้งวุธ ทั้งนนท์ และน้องโจ้ผู้น่าสงสารแล้ว ไม่ไปหน้ามาหลังเลย
เอางี้นะคะ ขอเสนอให้ แต่งตอนจบใหม่ ว่า
ให้ อาวุธ คู่กับวินแซนต์ซะเลย เพราะ ตำรวจ ก็ต้องเหมาะกับ ตำรวจ แถมท่าจะดุเด้ดเผ้ดมันส์ดีด้วยถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน
ถ้าเป็นยังงั้นจริง สนุกแน่ :laugh:
-
อุ.....แอบลุ้นคู่ไหนก็ไม่ได้กันซักกะที :seng2ped:............... :laugh:คู่ใหม่บังเกิดแล้ว!!!!
o13เอาเลยพี่นาย
-
เริ่มเริ่มเบื่อ ทั้งวุธ ทั้งนนท์ และน้องโจ้ผู้น่าสงสารแล้ว ไม่ไปหน้ามาหลังเลย
เอางี้นะคะ ขอเสนอให้ แต่งตอนจบใหม่ ว่า
ให้ อาวุธ คู่กับวินแซนต์ซะเลย เพราะ ตำรวจ ก็ต้องเหมาะกับ ตำรวจ แถมท่าจะดุเด้ดเผ้ดมันส์ดีด้วยถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน
ถ้าเป็นยังงั้นจริง สนุกแน่ :laugh:
กล้ามชนกล้าม (แต่คิดว่ากล้ามอาวุธน่าจะใหญ่กว่า5555+)
ยุ่งยากนักแม่จะโยนมิสเตอร์เพอร์เฟคต์ไปให้ลูกชาย(ตะวัน)ซะหรอก แอร๊ยยยย
รอค่าาาา
-
เริ่มเริ่มเบื่อ ทั้งวุธ ทั้งนนท์ และน้องโจ้ผู้น่าสงสารแล้ว ไม่ไปหน้ามาหลังเลย
เอางี้นะคะ ขอเสนอให้ แต่งตอนจบใหม่ ว่า
ให้ อาวุธ คู่กับวินแซนต์ซะเลย เพราะ ตำรวจ ก็ต้องเหมาะกับ ตำรวจ แถมท่าจะดุเด้ดเผ้ดมันส์ดีด้วยถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน
ถ้าเป็นยังงั้นจริง สนุกแน่ :laugh:
กล้ามชนกล้าม (แต่คิดว่ากล้ามอาวุธน่าจะใหญ่กว่า5555+)
ยุ่งยากนักแม่จะโยนมิสเตอร์เพอร์เฟคต์ไปให้ลูกชาย(ตะวัน)ซะหรอก แอร๊ยยยย
รอค่าาาา
รอด้วยคนนะคะ พี่วุธสักค้นนนนนเถ้ออ ก่อนจะหันไปเชียร์คู่ชัยชนะอาวุธแทน.. :m5:
-
เริ่มเริ่มเบื่อ ทั้งวุธ ทั้งนนท์ และน้องโจ้ผู้น่าสงสารแล้ว ไม่ไปหน้ามาหลังเลย
เอางี้นะคะ ขอเสนอให้ แต่งตอนจบใหม่ ว่า
ให้ อาวุธ คู่กับวินแซนต์ซะเลย เพราะ ตำรวจ ก็ต้องเหมาะกับ ตำรวจ แถมท่าจะดุเด้ดเผ้ดมันส์ดีด้วยถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน
ถ้าเป็นยังงั้นจริง สนุกแน่ :laugh:
กล้ามชนกล้าม (แต่คิดว่ากล้ามอาวุธน่าจะใหญ่กว่า5555+)
ยุ่งยากนักแม่จะโยนมิสเตอร์เพอร์เฟคต์ไปให้ลูกชาย(ตะวัน)ซะหรอก แอร๊ยยยย
รอค่าาาา
รอด้วยคนนะคะ พี่วุธสักค้นนนนนเถ้ออ ก่อนจะหันไปเชียร์คู่ชัยชนะอาวุธแทน.. :m5:
เชียร์ด้วยอีกคน :laugh3:
-
เริ่มเริ่มเบื่อ ทั้งวุธ ทั้งนนท์ และน้องโจ้ผู้น่าสงสารแล้ว ไม่ไปหน้ามาหลังเลย
เอางี้นะคะ ขอเสนอให้ แต่งตอนจบใหม่ ว่า
ให้ อาวุธ คู่กับวินแซนต์ซะเลย เพราะ ตำรวจ ก็ต้องเหมาะกับ ตำรวจ แถมท่าจะดุเด้ดเผ้ดมันส์ดีด้วยถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน
ถ้าเป็นยังงั้นจริง สนุกแน่ :laugh:
กล้ามชนกล้าม (แต่คิดว่ากล้ามอาวุธน่าจะใหญ่กว่า5555+)
ยุ่งยากนักแม่จะโยนมิสเตอร์เพอร์เฟคต์ไปให้ลูกชาย(ตะวัน)ซะหรอก แอร๊ยยยย
รอค่าาาา
รอด้วยคนนะคะ พี่วุธสักค้นนนนนเถ้ออ ก่อนจะหันไปเชียร์คู่ชัยชนะอาวุธแทน.. :m5:
เชียร์ด้วยอีกคน :laugh3:
ฮ่าๆ รอพี่นายมาต่อค่ะ เดี๋ยวจะมีการจับคู่ให้อาวุธมากกว่านี้ ชักเข้าใจคชานนท์แล้วสิ555
-
เริ่มเริ่มเบื่อ ทั้งวุธ ทั้งนนท์ และน้องโจ้ผู้น่าสงสารแล้ว ไม่ไปหน้ามาหลังเลย
เอางี้นะคะ ขอเสนอให้ แต่งตอนจบใหม่ ว่า
ให้ อาวุธ คู่กับวินแซนต์ซะเลย เพราะ ตำรวจ ก็ต้องเหมาะกับ ตำรวจ แถมท่าจะดุเด้ดเผ้ดมันส์ดีด้วยถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน
คุณนาย เห็นมั้ยว่าเม้นท์นี้ของข้าพเจ้า เกิดประเด็นการจับคู่ และเริ่มมีคนเห็นด้วยแล้ว เพราะงั้น รีบๆมาต่อเลยนะค่ะ จะได้ไม่ต้องลุ้นกันอีก
-
:L2:
-
ชัยชนะ อาวุูธ กรากกก 55555555
ลองรสชาติใหม่ ๆ ก็ไม่เลวเนอะอาวุธ 555
แพสซิฟ ๆๆ 55
เข้ามารอคุณคทาวุธค่าาาาาาา
อยากอ่านแ้ล้วววววว
-
:call: คุณคฑา มาเห้อ คนอ่านคิดถึงแล้ว
เดาจนเดาไม่ถูกและ ลุ้นก็ลุ้นไม่ถูกอีกเหมือนกัน
เดี๋ยวจะเกิดคู่ใหม่ ที่คาดไม่ถึงอีกนะ รีบมาเหอะ :3123:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
มาต่อเร็วๆค่าาาาาา :m15:
ลุ้นมาสองวันแล้ว เหอๆ
-
มารอทุกวัน ไม่เว้นวันหยุดราชการ
^..^
-
อยากอ่านยิ่งนัก~ :z10:
-
ยังตามอ่านไม่ทัน แต่ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิดกับคชานนท์ เจ้าแผนการเกิน :beat:
ส่วนนี้ให้คุณนาย :L2:
-
พี่นายจงมาๆ :call:
-
ยังไม่มาอีกเย๋ออออออ :sad4:
-
:dont2: :dont2: :dont2:
พี่นายยยยยย กลับมาเขียนเถอะ
-
สงสัยว่าที่คุณนายหายไปนานๆนี่คงกำลังวางแผนกับชคานนท์เพื่อรุกฆาตอาวุธแน่เลย
-
อย่าทิ้งนู๋ กลับมาอัพหน่อย รอลุ้นน้า :z3:
-
มารอด้วยคน :call:
-
โทษทีที่ให้รอนานนะครับ หลายวันที่ผ่านมายุ่งมาก ทั้งเรื่องลูกชายตัวดี เรื่องการบ้านเด็ก เรื่องเตรียมสอบเด็ก และก็เรื่องเร่งงานที่มีคนมาจ้างให้ทำให้ (ซึ่งไม่รู้ว่าจะได้เงินเมื่อไหร่) แบบว่าไม่ค่อยได้มีเวลาพิมพ์เลยครับ (และชักจะรู้สึกแล้วล่ะว่า ลายมืออีตาคฑาวุธนี่ ถ้าทิ้งไว้นาน ความยากในการอ่านก็เพิ่มขึ้น เลยทำให้พิมพ์ได้ช้า ให้คนอื่นพิมพ์ให้ก็ไม่ได้เพราะไม่มีใครเก่งพอที่จะทำได้)
เรื่องนี้คงใกล้จบแล้วล่ะ ท่าทางจะมีคนเบื่อแล้วเนี่ย ก็มันไม่ไปถึงไหนซะที คชานนท์เขาก็คงคิดแบบนี้ละมั่ง วนไปวนมาอยู่แต่ที่เดิม เหนื่อยใจเนอะ แต่เรื่องคงจะจบในบทที่ เท่าๆ กับอายุของผู้เขียนล่ะนะคร้าบบบบ :z1: :z1: :m20:
Awoot Chapter 33
อาวุธออกจากสนามบินชาร์ลส เดอ โกลด์ เมื่อเวลาหกโมงเย็นเพื่อเดินทางไปยังโรงแรม Ritz Paris การจราจรเย็นนี้ไม่ติดขัดทั้งที่เป็นวันศุกร์ อากาศในปารีสเย็นสบายไม่เหมือนในนิวยอร์ค เขาเคยเดินทางมาปารีสบ่อยๆ เมื่อครั้งที่เคยเรียนและทำงานอยู่ในสหรัฐอเมริกาเมื่อหลายปีที่แล้ว อาวุธมีเพื่อนเป็นตำรวจซึ่งทำงานในแผนกสืบสวนกลางของฝรั่งเศสอีกสามคน นอกจากนั้นยังรู้จักกับหัวหน้าแผนกสืบสวนคดีฟอกเงินของตำรวจสากลที่มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่เมืองลีอองซึ่งเขาจะเดินทางไปหลังจากเสร็จ 'ธุระ' ในปารีส
...ธุระของเขาคืองานวันเกิดของคชานนท์ ซึ่งมาฉลองไกลถึงปารีสและบังคับเขาให้มาให้ได้...
...ถ้าคุณไม่มางานวันเกิดผม จะถือว่าคุณไม่ต้องการคบกับผมอีกต่อไป...
อาวุธเผลอส่ายหน้าเมื่อนึกถึงข้อความในอีเมล์ที่ได้รับจากคชานนท์เมื่อสองอาทิตย์ก่อน ในรายชื่อที่คชานนท์ส่งอีเมล์ถึงมีสำเนาส่งไปยังอนุภาพและอธิคมด้วยซึ่งหมายความว่าสองคนนั้นก็ได้รับเชิญ
...เขาอยากจะรู้นักว่าคชานนท์จะทำอะไร ทำไมถึงเชิญอนุภาพกับอธิคมมาด้วย แล้วนี่อนุภาพจะเป็นหนึ่งในทีมงานของคชานนท์หรือเปล่า แต่หากคชานนท์คิดจะใช้วันเกิดของตัวเองเป็น 'โอกาสสุดท้าย' ที่จะจัดการเรื่องรักของเขาแล้วละก็ เขาก็จะใช้โอกาสนี้ล่ะสอนบทเรียนให้คชานนท์เสียเลย...
...ชักจะไม่ไหวแล้ว...
สองอาทิตย์ที่ผ่านมาอาวุธอยู่อย่างสงบเพราะไม่มี 'เรื่องราว' ใดๆ เกิดขึ้น ส่วนหนึ่งเขาคิดว่าคงเป็นเพราะคชานนท์ 'พักเพื่อทำงาน' และคงยุ่งเรื่องธุรกิจการเงินจนไม่มีเวลามาทำหน้าที่เป็นกามเทพ แต่เขารู้ว่าคชานนท์ยังไม่ยอมหยุด
ตอนนี้คชานนท์ว่างแล้ว ถึงได้มีเวลามาจัดงานวันเกิดของตัวเองที่ปารีส
ภาณุวัฒน์ย้ายไปอยู่กับคุณย่าของวินเซนต์ที่นิวซิตี้ ชายหนุ่มโทรศัพท์มาบอกเขาด้วยน้ำเสียงเหงาๆ เมื่อตอนเช้าว่าคุณย่าของวินเซนต์ไม่ค่อยสบาย คุณย่าเวโรนิก้าชอบภาณุวัฒน์มากวินเซนต์จึงขอให้ไปอยู่เป็นเพื่อนเพราะจะทำให้คนป่วยสดชื่น ส่วนวินเซนต์เองไปทำงานที่กัวเตมาลา
…
“เขาไปไหนไกลๆ นานๆ บ่อยหรือเปล่า” อาวุธถามภาณุวัฒน์
“ก็ไม่บ่อยเท่าไหร่ครับ”
“เขาดูแลดีหรือเปล่า”
“ดีครับ” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบา
“ขาดีขึ้นหรือยัง”
“ดีขึ้นเยอะแล้วครับ แต่ยังเดินกระเผลกอยู่ แต่ว่าพี่วุธไม่ต้องห่วงนะครับ ผมดีขึ้นมากแล้ว ผมดูแลตัวเองดี” ภาณุวัฒน์รีบพูด
…
อาวุธถอนหายใจเมื่อนึกถึงการสนทนาสั้นๆ กับภาณุวัฒน์ทางโทรศัพท์เมื่อเช้านี้ คำพูดของคชานนท์ดังขึ้นมาในหัว ภาณุวัฒน์ผิดหวังจากธงรบจนพยายามฆ่าตัวตาย
...พี่กำลังบีบให้ภาณุวัฒน์ตัดใจจากพี่และพี่ก็ยัดเยียดภาณุวัฒน์ให้กับวินเซนต์ ยิ่งห่างกันยิ่งหมดหวัง ภาณุวัฒน์จะทนไม่ได้ พี่ลองคิดดู จะเกิดอะไรขึ้น...
...คชานนท์ตัวดี นี่คงปั่นหัวภาณุวัฒน์จนรักเขา และบีบให้เขารู้สึกว่าต้องรับผิดชอบภาณุวัฒน์...
...คชานนท์จะรู้ไหม ที่จริงแล้วเขาคิดยังไง...
...สามวันที่เก็บตัวเงียบหลังจากพบกับเอเชีย ทัตสึโคชิ เขาก็ได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง...
...จะให้เขาเปลี่ยนใจอีกยังงั้นหรือ...
อาวุธยืนนิ่งเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเปิดประตูห้องสูทบนชั้นที่ 27 ของโรงแรมหรูกลางกรุงปารีส อนุภาพยิ้มให้เขาอย่างสดชื่น แล้วยื่นมือออกมาเพื่อช่วยถือกระเป๋า
“คุณคชานนท์อยู่ข้างล่างครับ เดี๋ยวก็ขึ้นมา” อนุภาพพูด “สารวัตรเป็นแขกคนที่สอง”
“มาถึงนานหรือยังครับ” อาวุธไม่ยื่นกระเป๋าตัวเองให้อนุภาพ เป็นการแสดงให้รู้ว่าเขาต้องการถือกระเป๋าเอง “คุณนุมาจากเมืองไทยหรือว่า...” อาวุธละประโยคเพื่อถามคำถาม
“บินตรงมาจากเมืองไทยเลยครับ มาถึงหลังเที่ยง”
“แล้ว...”
“สารวัตรอธิคมนอนอยู่ที่โรงแรมครับ หลับสนิทเพราะอาการ jet lag ขั้นโคม่า” อนุภาพหัวเราะเบาๆ “สารวัตรนั่งเครื่องบินเดินทางไกล”
“อธิคมไม่ชอบอยู่ในที่แคบๆ นานๆ เขาจะหงุดหงิดง่าย” อาวุธแสดงความเห็น
“เกือบวางมวยกับผู้โดยสารเยอรันที่นั่งใกล้ๆ กัน โชคดีแอร์โฮสเตสหาที่นั่งที่อื่นให้”
“อยู่กับคุณนุก็ยังกล้าหรือครับ” อาวุธเลิกคิ้ว
“ผมไม่ใช่ ผบ. ตร. นะครับ จะได้คุมเอาไว้ได้” อนุภาพหัวเราะแล้วนั่งลงบนโซฟา
“ไม่นึกว่าคชานนท์จะจัดงานวัดเกิดตัวเองได้ขนาดนี้” อาวุธส่ายหน้า
“สารวัตรอธิคมเล่าให้ฟังว่า คุณคชานนท์เคยเช่าเรือท่องเที่ยวเหมาลำและเชิญคนแปลกหน้าที่ไม่เคยท่องเรือสำราญไปฉลองงานวันเกิดของตัวเอง”
“บางทีคชานนท์ชอบทำอะไรแผลงๆ คาดเดาไม่ได้” อาวุธพูดเสียงราบเรียบ สายตามองเข้าไปในห้องครัวและเห็นเค้กวางอยู่บนโต๊ะ “อันตรายจริงๆ เด็กคนนี้”
“วันนี้อายุครบ 30 ปี ไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ” อนุภาพแย้ง “ไม่น่่าเชื่อ อายุแค่นี้ แต่เป็นนักธุรกิจที่ไม่ธรรมดา”
“เขาเป็นคนเก่งครับ ฉายแววตั้งแต่เรียน ม. ต้นแล้ว เก่งเกินเด็กทั่วไป”
“สารวัตรรู้จักคุณคชานนท์มานานมากเลยนะครับ ไม่น่าเชื่อ” อนุภาพอุทาน “พวกคุณทั้งสี่คนสนิทกันมาก”
“ยังงั้นหรือครับ” อาวุธยิ้มเศร้าๆ “ตอนนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าอธิคมกับธงรบยังคิดยังงั้นอยู่หรือเปล่า สองคนนั้นคงคิดว่าผมแย่งแฟนตัวเอง”
“อย่าคิดมากสิครับ ก็เคลียร์กันไปแล้วที่หน้าโรงพยาบาลคืนนั้น ส่วนสารวัตรธงรบ ผมเชื่อว่าไม่ได้ติดใจอะไร สารวัตรธงรบเป็นคนรักเพื่อน”
“แล้วนี่มาด้วยหรือเปล่าครับ” อาวุธถามถึงธงรบ
“ไม่ได้มาครับ” อนุภาพส่ายหน้า “มีภารกิจสำคัญมาก มาไม่ได้”
“ผมได้แต่หวังว่าธงรบกับอาทิตย์จะไปกันได้ด้วยดี”
“ก็พยายามช่วยๆ กันอยู่ครับ แต่สารวัตรธงรบนี่ต้องเข็นกันหนักหน่อย” อนุภาพตอบยิ้มๆ แล้วหันไปมองประตูเมื่อมีคนเปิดเข้ามา คชานนท์เดินถือขวดเหล้าเข้ามาสองขวดและยิ้มกว้างพร้อมกับทักทายอาวุธ
“วันนี้ขออนุญาตดื่มซักวันนะครับพี่วุธที่รักและเคารพ” คชานนท์พูดแล้วหันไปแนะนำเพื่อนชาวต่างประเทศสองคนที่เดินตามหลังเข้ามา
“เชิญแขกมากี่ร้อย” อาวุธถามคชานนท์
“เฉพาะที่สนิทกันเท่านั้นครับคุณพี่” คชานนท์ทำหน้าทะเล้น “ไม่ต้องห่วง คู่ปรับขอพี่ไม่ได้รับเชิญมาหรอกจะบอกให้”
“เขาไปทำงานที่กัวเตมาลา”
“ใครหรือครับ” คชานนท์ทำหน้าสงสัย
“ขึ้นอยู่กับว่านนท์หมายความถึงใครตอนที่พูดว่าคู่ปรับของพี่ไม่ได้มา” อาวุธพูดด้วยน้ำเสียงและหน้าตาราบเรียบ
“พี่วุธชอบลับฝีปากกับผม เคยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้น ไม่ยอมเปลี่ยนซะที” คชานนท์หันไปพูดกับอนุภาพแล้วหัวเราะ ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับมีชายหนุ่มสองคนกับหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง คนแรกเป็นชายหนุ่มผิวดำ ตามมาด้วยหญิงสาวผมสีแดงรูปร่างสูงโปร่งและหนุ่มไทยร่างเล็กที่กำลังหัวเราะร่า แต่เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็หยุดกึกทันใด
“ท่านสารวัตร” จตุพลพึมพำพร้อมยกมือขึ้นสวัสดี อาวุธรับไหว้แล้วทักทายจตุพลและคนอื่นๆ สั้นๆ ขณะนั้นมีคนเดินเข้ามาอีกสองคนแล้วตามด้วยพันเอกชัยชนะซึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวลูกครึ่งรูปร่างบอบบางแต่งตัวด้วยราตรีสีดำ ชัยชนะแนะนำให้ทุกคนรู้จักว่าเป็นตำรวจสากลชื่อเอริก้าและกำลังจะเดินทางไปทำงานที่ประเทศไทย
อาวุธคุยกับเอริก้า ชัยชนะ และคนอื่นๆ อยู่ครู่ใหญ่แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว
คนต่อไปที่เข้าต้องการคุยด้วยคือคชานนท์
คชานนท์จัดของบนโต๊ะอาหารอย่างคล่องแคล่วและเมื่อเห็นอาวุธเดินเข้ามาจึงรีบยกมือขึ้นห้ามไม่ให้อาวุธแตะต้องอะไรบนโต๊ะและพูดว่า
“พี่วุธเป็นแขก ไม่ต้องมาช่วยผมจัด”
“พี่ไม่ได้มาช่วย พี่มาถามว่าทำไมถึงต้องมาจัดงานวันเกิดที่ปารีส” อาวุธถามเสียงเรียบเช่นเคย
“ก็ผมอยากจัด” คชานนท์ตอบกวนๆ ด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะพูดเสียงจริงจังขึ้นว่า “ก็ผมอยากทำอะไรพิเศษบ้าง เพื่อนๆ ผมอยู่แถวยุโรปกันทั้งนั้น เดินทางมากันสะดวก ผมมีเพื่อนที่เมืองไทยที่ไหนล่ะ ถ้าจัดที่โน่นก็มีคนไปไม่กี่คน พี่ก็ไปลำบากใช่หรือเปล่า เผลอๆ นั่งฉลองกันอยู่ที่บ้าน ฉลองไปทะเลาะกับพ่อกับพี่คมไป ปวดหัวจะตาย”
“แล้วนี่ทำไมอธิคมไม่มา”
“อยากให้มาหรือไง”
“แสดงว่าคนที่มาไกลมีเฉพาะคุณนุกับอธิคม” อาวุธเลิกคิ้วข้างเดียว
“เจสันกับเด็กซ์เตอร์มาจากโมรอคโค” คชานนนท์บุ๊ยปากไปยังนอกห้องครัว “คิรานยังมาไม่ถึง นั่นก็ไกล มาจากตุรกี”
“แต่พี่ชายนนท์ไม่มาร่วมงานวันเกิดน้องทั้งที่อุตส่าห์มาถึงปารีส”
“Super jet lag ครับ หลับตลอดทางตั้งแต่ออกจากสนามบิน คุณนุบอกว่าต้องใช้เข็มแทงให้สะดุ้งถึงลงจากแท๊กซี่ พอเข้าห้องพักก็หลับเป็นตายและไม่มีท่าทางว่าจะตื่นขึ้นมาในอนาคตอันใกล้นี้ พี่ก็รู้ พี่คมไม่ชอบนั่งเครื่องบินไปไหนไกลๆ ชอบงอแงอยู่เรื่อย ตอนที่ผมกับพ่อพาพี่คมไปเที่ยวออสเตรเลียเหมือนกับฝันร้ายเลยล่ะ”
“พี่รู้” อาวุธแทรกเพราะเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนแต่คชานนท์ไม่สนใจและเล่าต่อไป
“พ่อกับพี่คมทะเลาะกันตลอดทาง แล้วยังไปหาเรื่องกับผู้โดยสารคนอื่น พี่คมเดินไปเดินมาไม่ยอมหยุดเพราะนั่งอยู่กับที่ไม่ได้ กว่าจะถึงซิดนีย์กัปตันเกือบเอาเครื่องลงฉุกเฉินกลางทะเลเพราะฤทธิ์พี่ชายผม ดีนะที่เขาไม่แจ้งตำรวจซิดนีย์ให้รอจับที่สนามบิน”
“ไม่ใช่นนท์วางยาอธิคมหรอกนะ” อาวุธถาม ใบหน้าราบเรียบ มองตาคชานนท์
“โธ่ คุณพี่คร้าบ” คชานนท์ทำหน้าอ่อนใจ “คิดกับน้องคชานนท์ด้านลบอีกแล้ว ใครจะไปทำอะไรแบบนั้นกับพี่ชาย แต่พี่คมไม่มาก็ดีแล้ว ไม่งั้นปวดหัว ผมไม่อยากให้มีการวางมวย”
“พี่ไม่ใช่อันธพาล”
“ผมเปล่าว่าพี่ซักหน่อย” คชานนท์เบ้ปาก
“พี่กับคุณนุจบกันไปแล้ว ทุกอย่างมันเคลียร์แล้ว เข้าใจไหมนนท์”
“เรื่องคุณนุหรือครับ” คชานนท์ทำหน้าซื่อ
“ทุกเรื่องนั่นล่ะ”
“อ๋อ งั้นพี่ก็คงคิดว่า ที่ผมจัดงานวันเกิดตัวเองที่ปารีสแล้วเชิญเพื่อนสนิทๆ กันมาที่นี่ก็เพราะจะมีการโยนพวงมาลัยหาคู่ให้พี่งั้นหรือ พี่จะเลือกใครล่ะ ในนั้นหนุ่มโสดตั้งหลายคน มีทั้งเป็นและไม่เป็น แต่ขอยกเว้นพี่นะไว้คนนะครับ ส่วนจตุพลจะเอาก็ได้ มันมีแฟนแล้วก็จริงแต่ก็ร่ำๆ ว่าจะไปกันไม่รอด ตอนนี้จตุพลเหมือนอยากจะเปลี่ยนรสนิยมมาชอบไม้ป่าเดียวกัน แบบเดิมมันน่าเบื่อ แบบใหม่น่าจะดีกว่า”
“ทำเป็นพูดดีไป ถ้าพี่เลือกขึ้นมาจริงๆ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ” อาวุธพูดเสียงเย็น
“อ้อ ลืมไป ขอร้องว่าอย่าเลือกคุณนุด้วย” คชานนท์ยิ้มทะเล้น “คุณนุเป็นของพี่คม ผมไม่อยากยุ่งกับชีวิตพี่คมอีก”
“บอกแล้วไง พี่กับคุณนุจบกันไปแล้ว”
“พี่คมรักคุณนุมาก ไม่น่าเชื่อ พี่คมจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทิ้งอดีตแล้วมาลงเอยกับคุณนุ เคยเจ้าชู้สุดๆ แต่ก็เปลี่ยนไปได้ ทั้งรักทั้งหวงแหน จนผมกลัวความหึงหวงที่เกินพอดีของพี่ชายผม”
“พี่เห็นแล้วว่าคุณนุรักกับอธิคมมากขนาดไหน นี่คงเป็นสาเหตุที่นนท์มาจัดงานวันเกิดที่นี่แล้วเชิญคุณนุมา บอกพี่หน่อยซิ คุณนุเป็นหนึ่งในทีมงานนนท์หรือเปล่า มาโดยสมัครใจหรือโดนหลอกให้มา”
“ทีมงานอะไรครับ” คชานนท์เลิกคิ้วข้างเดียว ทำหน้าตาไม่เข้าใจคำถาม
“นนท์ให้คุณนุมาเพื่อให้พี่ตระหนักว่า อดีตก็คืออดีต มันต้องจบไป อธิคมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ คุณนุตัดจากธนาภพได้ พี่ก็ต้องเปลี่ยนไป”
“หน้ามือเป็นหลังทีนน่าจะถูกกว่า” คชานนท์หัวเราะในลำคอ ลดเสียงพูดคำสุดท้ายของประโยคให้เบา ในใจก็บ่นว่า
...ก็รู้อยู่นี่นา เฮ้อ...
“พี่คงคิดว่าผมขอให้คุณนุมาเพื่อพูดโน้วน้าวใจพี่” คชานนท์ยิ้มแล้วส่ายหน้า “มองคุณนุผิดไปหรือเปล่า คนอย่างคุณนุหรือจะยอมทำตามผมบอก พี่คมกับคุณนุเขาตั้งใจจะไปเที่ยวสวีตกันอยู่แล้ว ผมเลยเสนอโปรแกรมการท่องเที่ยว ยุโรปโรแมนติกทริบสิบวันให้ก็แค่นั้นเอง”
“คุณนุไม่ต้องพูดอะไรและไม่จำเป็นต้องพูดด้วย แค่แสดงท่าทางรักและมั่นคงกับพี่ชายนนท์ก็พอ”
“ก็พอทำไมหรือครับ” คชานนท์ถามหน้าซื่อ
“พอทำให้พี่ตระหนักว่า เรื่องที่จบก็ต้องจบ ไม่อาจหวนกลับมาได้อีก” อาวุธสรุป
“ถ้าผมจะทำแบบนี้ เชิญนาวาอากาศเอกจักราวุธมาไม่ดีกว่าหรือ”
“แล้วเชิญมาหรือเปล่า” อาวุธถามด้วยนำ้เสียงและใบหน้าราบเรียบเช่นเคย
“ผมไม่กล้าหรอก” คชานนท์เบ้ปากพร้อมกับยักไหล่ ชี้มือไปยังจานที่วางอยู่ทางด้านซ้ายของอาวุธ สื่อสารให้อาวุธยื่นให้ “ผู้ร้ายข้ามแดน ใครจะกล้าเชิญ ยอดตำรวจก็อยู่ที่นี่ พี่นะก็เป็นทหาร เอริก้าเป็นอินเทอร์โพล ผมกลัวผู้การจักราวุธถูกรุม”
“นนท์ไปรู้จักเขาได้ยังไง”
“กับใครครับ” คชานนท์เลิกคิ้วถาม “ผู้การจักราวุธหรือ ยศใหญ่นะ อายุน่าจะพอๆ กับพี่นะ ไม่น่าเชื่อ เป็นถึงนาวาอากาศเอก พี่ชายผมยังเป็นแค่พันตำรวจตรี”
อาวุธพยักหน้า ยืนกอดอกนิ่งอย่างอดทนเพื่อฟังคชานนท์ตอบคำถาม แต่คชานนท์ก็ยังไม่ตอบทันทัน ชายหนุ่มหยิบอาหารออกมาจากถุงกระดาษเพื่อวางใส่จาน จากนั้นพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า
“ผู้การจักราวุธเป็นลูกหนี้ผม”
-
“ทำเป็นพูดดีไป ถ้าพี่เลือกขึ้นมาจริงๆ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ” อาวุธพูดเสียงเย็น
เลือกจริงๆไปเลยค่าคุณวุ๊ดดดดดด :3123:
ฮ่าๆๆนนท์เอ๋ย พี่วุธอุตส่าห์ตัดสินใจหันมาพันหลักแล้ว อย่าให้ต้องเปลี่ยนใจไปหาคนอื่น แล้วต้องล้อมคอกทีหลังนะ 5555
:impress2:ขออีกตอนได้มั้ยพี่นาย นะๆๆ
-
ได้มาเจอนนท์แล้วววว
ถ้าจะเสี่ยงมาลัยก็ขอให้น้องนนท์แล้วกัน :L1:
-
จัดชุดใหญ่ไปให้ นนท์ บ้างดิสารวัตร
-
เอาใจยากมากนะ นนท์ทำอะไรโดนระแวงหมด นี่แหละคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเขาเลยระแวง
-
อ๊ะ ลืมไป โพสบทนี้ยังไม่หมด
“ผู้การจักราวุธเป็นลูกหนี้ผม” พูดเสร็จคชานนท์ก็รีบเงยหน้าขึ้น ยกนิ้วชี้ขึ้นมาตั้งตรงแล้วโบกไปมาแสดงท่าทางปฏิเสธ “อ๊ะๆ ไม่ใช่ผมปิดบัง เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้มาก่อน เพิ่งรู้นี่เอง เงินที่เขากู้ไปจำนวนแค่ล้านกว่าๆ ที่รู้ก็เพราะมีการขอให้โอนเงินไปเคนย่า เขากู้ในนามคนอื่น พอผมมาเช็คถึงได้รู้ว่าใครต้องการใช้เงิน”
“เขาหลบอยู่ในอเมริกาได้ยังไงตั้งนานโดยที่ไม่มีเงิน”
“อ้าว ตำรวจก็ไปสืบเอาสิครับ มาถามอะไรผม ผมไม่ใช่นักสืบนะ” คชานนท์ยักไหล่
“แล้วเงินแค่ล้านกว่า ทำไมต้องข้ามน้ำข้ามทะเลไปยืมที่นนท์” อาวุธถามอย่างอดทน
“ยืมจากบริษัทของผม” คชานนท์แก้ให้ถูก “คุณพี่วุธครับ บริษัทผมไม่ใช่บริษัทเล็กๆ มี connection เยอะแยะ ไม่จะเป็นต้องพายเรือไปถึงเมืองไทยก็เป็นลูกหนี้ผมได้ ผมมี outlet” คชานนท์หัวเราะขำ “ถึงจะไม่มากเท่าเซเว่นอีเลฟเว่าน แต่ลูกค้าต่างประเทศของผมก็สามารถเป็นหนี้ผมได้อย่างสะดวกสบาย”
“รวมถึงลูกค้านักธุรกิจน้ำมันในเท็กซัส” อาวุธเติม
“ก็มีบ้าง” คชานนท์พยักหน้า
“เจ้าหน้าที่รัฐบาล แม้แต่ซีไอเอ” อาวุธประชด
“พี่หมายถึงวินเซนต์หรือเปล่า” คชานนท์ถามแล้วส่ายหน้า “อ๊ะๆ ไม่ ผมไม่ปล่อยกู้พวกที่เสี่ยงเกินไป ผมหากินกับข้าราชการและนักการเมืองนี่ล่ะ ทั้งฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายค้าน เพราะมีผลประโยชน์ต่อเนื่องตามมาอีกเยอะ พี่รู้หรือเปล่า ผมรุ้จักคนในกระทรวงแทบทุกกระทรวง ขาดแต่กระทรวงพัฒนามนุษย์และสังคมนี่ล่ะ”
“เข้าข่ายผู้มีอิทธิพล ระวังโดนตำรวจจับนะนนท์” อาวุธขู่
“ไม่กลัว” คชานนท์อมยิ้ม “ผมมีพี่วุธอยู่ทั้งคน”
“นึกว่ามีคนที่ใหญ่กว่าพี่อีก”
“เช่น” คชานนท์เลิกคิ้ว
“เช่นพ่อพี่เป็นแบ๊คอัพ ไม่ต้องต้องกลัวอะไร”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด จะกลัวทำไม ผมทำแต่สิ่งที่ดีและถูกต้อง” คชานนท์พูดเสียงแข็ง ชัดถ้อยชัดคำ
“แต่วิธีการที่ทำอาจไม่ค่อยถูกต้อง”
“ของแบบนี้มันต้องซิกแซกกันบ้าง ก็สิ่งที่ทำมันไม่ค่อยง่ายนี่ครับ ต้องใชกลยุทธ์กันหน่อย” คชานนท์ยักไหล่
อาวุธกำลงจะตอบ แต่พันเอกชัยชนะเดินเข้ามาในห้องครัวและบอกคชานนท์ว่าเหล้าหมดแล้ว พร้อมกับดึงแขนอาวุธให้ออกไปข้างนอกเพื่อคุยกับเอริก้าอีกครั้ง
คชานนท์มองตามอาวุธด้วยสายตาครุ่นคิด เขารู้ดีว่าอาวุธกำลังใกล้จะตอบโต้เขาแบบเอาจริง ซึ่งเขาจะต้องเตรียมรับมือให้ดี
...เฮ้อ ภารกิจทำให้พี่ชายมีความรักครั้งใหม่นี้ไม่ง่ายเลยนะเนี่ย...
...แต่ไม่เกินความสามารถของคชานนท์คนเก่งหรอก ถ้าพี่วุธตอบโต้เขาแบบรุนแรง เขายังมีไม้ต้าย และเขาก็จะไม่ยั้งมือ พี่วุธต้องโดนกระหน่ำให้หนัก จะได้เลิกวนไปวนมาเรื่องหัวใจซักที...
...แผนนิวยอร์คก็แล้ว ถ้าปารีสไม่เวิร์ค ก็ต้องเป็นแผนเคนย่า หากเคนย่าแป๊ก เขาขอยอมไปแปลงเพศดีกว่า เสียชื่อกามเทพตัวพ่ออย่างคชานนท์หมด...
::: End of Chapter 33 :::
-
เห้ย!! ปารีสยังไม่ใช่โอกาสสุดท้าย!!
ยังมีเคนย่าอีกเหรอ!! :a5:
พี่วุธรีบจัดการสั่งสอนเด็กน้อยให้รู้ซึ้ง(...ถึงความรัก ว้าฮ่าๆๆ)เร็ว! ก่อนที่จะไปไกลถึงเคนย่า
:z6: เตรียมตัวไว้ได้เลยนนท์ ไม่ต้องแปลงเพศให้เสียเม็ดเงินแน่นอน :laugh:
เปลี่ยนจากกามเทพ มาเป็นอย่างอื่นดีกว่า o13
-
ซื้อพวงมาลัยรอแล้วน้าพี่วุธ :L2: :mc4:
อย่าไปเคนย่าเลย :a5: ตัดตอนเจ้านนท์มันซะ :oo1: อุ อุ
-
งานช้างเลยเว้ยเฮ้ย.....อ่านจบ คนอ่านเขี้ยวลากดินเหมือนคชานนท์แหงๆ
-
รอคอยการแปลงเพศของน้องนนท์
ว่าแต่จะเลือกหมอฝั่งเมกา ยุโรป หรือเอเชียดีล่ะนนท์ :laugh:
-
น้องโจ้ได้รับเชิญมางานวันเกิดนนท์หรือป่าวนี่
แต่มาถึงปารีสเชียว ถ้าจับคู่พี่วุธ น้องโจ้สำเร็จก้อให้สวีตหวานกันที่ปารีสโรแมนติกสะ :L1:
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
น้องนนท์จะไปแปลงเพศ อุ้ยๆ 5555
อาวุธท่าทางจะเดือดสุดๆ เอาเลย สั่งสอนนนท์เลย :impress2:
-
จัดการน็อกเอาต์เจ้านนท์เลยอาวุธ 555
ถ้าธงรบกะอาทิตย์ได้มาด้วย แจ่มเลย คนครอบครัวเดียวกัน ใกล้ชิดกัน
สามคู่ชูชื่นไปเลย
นุึคม ธงอาทิตย์ วุธนนท์ อบอุ่น ๆ
รอดูว่าอาวุธจะจัดการพ่อตัวดียังไง คึคึ
!+1
-
รอดูอาวุธจัดการพ่อคชานนท์คนเก่งอยู่น๊า
-
ยังไม่หมด??
นนท์นี่ทุ่มสุดๆไปแล้วนะเนี่ย!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชิลล์ๆ เหลือตั้งอีก 20 กว่าตอน อ่านกันยาวๆ อิอิ
:m14: :m14: :m14:
พี่วุธ จัด น้องนนท์ หนักๆ เลยนะ
-
ว้า จบเท่าๆอายุ เหรอค่ะ งั้นที่ผ่านมาก้เข้าใจผิดอะดิ เพราะเรื่องนี้มันน่าจะจบแค่ตอนที่ 25 และไม่ควรเกิน30
-
เชียร์ใครดี :impress2:
สารวัตรอาวุธหรือคชานนท์
เมื่อไหร่จะน๊อคกันซะที รออยู่ :z1:
-
จบตอนที่ 45 อ่ะจ้า :m20:
-
พี่ว่านนท์จะเสร็จซะตั้งแต่ ปารีสแล้วหล่ะมั้ง :oo1:
-
:L1: :pig4:
-
ยังมีเคนย่าอีกเรอะ o22
พี่วุธ รวบหัวรวบหางซักทีเถอะ
น้องนนท์ ชักเอาใหญ่แล้ว
ไม่ไหวๆ เด็กคนนี้ จับมัดแล้วเฆี่ยนด้วยแส้ซะ
555
sm ไปไหม?? :laugh:
-
รออ่านแผนเคนย่า ถ้าจะสนุก
น้องโจ้ทำใจเลย เคืองพี่วุธ :m16:
-
อ่านตอนนี้มีหลายประโยคให้คิดเลยแฮะ
ที่จะจัดการเรื่องรักของเขาแล้วละก็ เขาก็จะใช้โอกาสนี้ล่ะสอนบทเรียนให้คชานนท์เสียเลย...
>>> จัดไปอย่าให้เสียค่ะ สารวัตร อิอิ
...คชานนท์จะรู้ไหม ที่จริงแล้วเขาคิดยังไง...
...สามวันที่เก็บตัวเงียบหลังจากพบกับเอเชีย ทัตสึโคชิ เขาก็ได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง...
...จะให้เขาเปลี่ยนใจอีกยังงั้นหรือ...
>>> แล้วคิดยังไงละค้าาาาาาา แสดงให้เจ้าตัวรู้สิ อุอุ
“ทำเป็นพูดดีไป ถ้าพี่เลือกขึ้นมาจริงๆ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ” อาวุธพูดเสียงเย็น
>>> จัดไปสักดอกสองดอกแทนปากเจรจาเลยเถอะพี่วุธ 555(ลุกจากเตียงไม่ได้ :m25:) รับรองคราวนี้นนท์หุบปากแน่ ๆ อิอิ
จตุพล ฮาอะ เจออาวุธทีไรกลัวขี้หดตดหายทุ้กที :m20:
หวังว่าอาวุธคงปิดเกมได้ที่แพริสสสสสสส นะคะ :call:
-
Awoot Chapter 34
อาวุธเหลือบตาไปมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาตีหนึ่งสิบห้านาที ความจริงเขายังไม่ค่อยง่วงแต่เขาก็เอนตัวลงนอนบนโซฟาแล้วหลับตาลงทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าชุดเดิม
แขกคนแรกที่ขอตัวกลับก่อนคืออนุภาพ ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าจะกลับไปดูอธิคม คนสุดท้ายที่กลับไปคือจตุพล คชานนท์เดินไปส่งที่ประตูแล้วยืนคุยกันเบาๆ
เขาแน่ใจว่าคชานนท์กำลังดำเนินแผนการขั้นตอนสุดท้ายเพราะลงทุนมาถึงปารีส ในงานวันเกิดคชานนท์เอาแต่คุยจ้อกับอนุภาพ และเรื่องที่คุยก็ไม่พ้นเรื่องของพี่ชายตัวเอง
...ผมไม่อยากจะเชื่อ พี่คมเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ ทั้งรักทั้งหลงแฟน คนเคยเจ้าชู้กลับมาเลิกได้ แต่ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อนะครับว่าคนเรามันเปลี่ยนกันได้ถ้าเราอยากเปลี่ยน...
อาวุธจำคำพูดที่ได้ยินคชานนท์คุยกับอนุภาพ เขารู้ว่าคชานนท์ต้องการแสดงให้เขาเห็นว่าอนุภาพกับอธิคมนั้นรักกันมาและที่สำคัญ อธิคมทิ้งตัวตนของตนเองในอดีต เปลี่ยนจากการเป็นคนเจ้าชู้มาเป็นคนรักเดียวใจเดียว คชานนท์สื่อ 'สาร' มาถึงเขาว่า เขาต้องทิ้งนทีให้เป็นอดีตจริงๆ และมีรักใหม่เสียที
...เขาอยากจะบอกคชานนท์ออกไปตรงๆ เหลือเกินว่า ไม่ทำถึงขนาดนี้หรอก สามวันที่เขาเก็บตัวเงียบคนเดียวในอพาร์ทเมนต์หลังกจาพบกับเอเชีย ทัตสึโคชิ เขาก็ได้ตัดสินใจแล้ว...
...คุณนุมีมนต์วิเศษอะไรครับ ถึงได้เปลี่ยนเสือให้เป็นแมวได้ พี่ชายผมไม่เหลือเขี้ยวเล็บอะไรเลย อยากให้มีคนแบบคุณนุอีกซักคนจังเลย จะได้เปลี่ยนราชสีห์ให้เป็นแรด เอ๊ะ ไม่สิ เปลี่ยนจากเต่าให้เป็นกระต่าย ไม่ก็ไปเปลี่ยนนกเงือกให้เป็นนกเลิฟเบิร์ด...
ไม่ว่าคชานนท์จะคุยอะไรกับอนุภาพก็มักจะมีประโยคที่จงใจกระทบกระเทียบเขาเป็นระยะๆ จนบางครั้งอาวุธอยากจะเดินไปเอามืออุดปากเอาไว้
“พี่วุธ ลุกขึ้น ดึกแล้ว ไปนอนในห้องสิครับ” คชานนท์เดินมาหยุดยืนข้างโซฟา ก้มลงพูดกับอาวุธ
“พี่ไม่ไหวแล้ว” อาวุธตอบเสียงงัวเงีย
“บอกแล้วว่าอย่าดื่มเหล้าก็ไม่เชื่อ ปกติไม่ดื่ม ทำไมวันนี้ดื่มเอา ดื่มเอา”
“อือ...” อาวุธครางเบาๆ แล้วขยัยพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเบาะโซฟา
“โอย จะนอนตรงนี้ได้ยังไง” คชานนท์ถอนหายใจ
“เดี๋ยวพี่ลุกไปเอง” อาวุธพึมพำ “นนท์ไปนอนเถอะ”
“ผมจะไปนอนได้ยังไง พี่ยังนอนอยู่ตรงนี้ พอผมเข้าห้อง พี่ก็คงยิึดโซฟาเป็นเตียง น้ำก็ไม่อาบ”
“พี่ไม่ใช่อธิคมหรือธงรบนะนนท์” อาวุธตอบ
“พี่ก็เข้าห้องนอนพี่ก่อน” คชานนท์ยืนกราน
“พี่นอนพักเฉยๆ อีกหน่อยก็ไป”
“จริงนะ” คชานนท์ย้ำ
“นนท์ พี่ไม่ใช่เด็ก”
“ผมรู้ว่าพี่เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่รู้หรือเปล่า บางเรื่องพี่ก็ยังทำตัวเป็นเด็ก” คชานนท์ทำเสียงเหนื่อยหน่าย
“เช่น” อาวุธพลิกตัวนอนหงาย ลืมตาขึ้นมามองคชานนท์ตาปรือ
“เช่น พอฉลองเค้กวันเกิดเสร็จก็นอนบนโซฟาเลย น้ำก็ไม่อาบ หน้าก็ไม่ล้า ฟันก็ไม่แปรง เสื้อผ้าก็ไม่เปลี่ยน” คชานนท์ส่ายหน้า
“ทำไมนนท์จะมายุ่งกับพี่นัก เป็นพ่อพี่หรือก็ไม่ใช่”
“เป็นน้องที่ห่วงพี่”
“เลิกชอบจัดการกับชีวิตคนอื่นซะที”
“เป็นห่วงหรอก” คชานนท์เบ้ปาก “อย่ามองผมในแง่ลงยังงั้นสิ”
“เลิกช่วนคุยเถอะ พี่ง่วง” อาวุธหาวแล้วหลับตาลง
“พี่วุธ ไหนว่าจะนอนพักเล่น นี่ง่วงก็แสดงว่าพี่จะนอตตรงนี้เลยแน่ๆ ห้องสูทนี่มีห้องนอนตั้งสามห้อง พี่แข็งใจลุกขึ้นมาหน่อย เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว” คชานนท์จับข้อมือของอาวุธดึงให้ลุกขึ้น แต่คนที่นอนอยู่สะบัดแขน แล้วนอนกอดอกนิ่ง ไม่สนใจคชานนท์ แสดงให้เห็นว่าต้องการหลับพักผ่อนเป็นอย่างยิ่ง
“พี่วุธ...พี่วุธ” คชานนท์เรียก แต่คนที่นอนอยู่บนโซฟาไม่ตอบ คชานนท์เรียกอยู่อีกไม่กี่ครั้งก็เลิกล้มความตั้งใจ
“ดื้อจริงๆ เลย ดื้อเรื่องรักไม่พอ ยังดื้อเรื่องนอนอีก” คชานนท์เดินหนีพร้อมกับบ่นพึมพำ
อาวุธลืมตาขึ้นช้าๆ มองตามร่างของคชานนท์ที่เดินไปเดินมาเพื่อเก็บของในห้้องให้เข้าที่ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
วินเซนต์มองภาณุวัฒน์ที่กำลังคลุมผ้าคลุมไหล่ให้คุณย่าของเขาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ภาณุวัฒน์ทำตัวสดชื่นและชวนเขากับคุณย่าออกมาเที่ยว เขารู้ว่าภาณุวัฒน์กำลังทำใจเรื่องอาวุธ
ยิ่งรู้ว่าภาณุวัฒนฝืนตัวเองให้สดใสเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่
“คุณย่าอยากได้คาปูชิโน่ คุณจะเอาด้วยไหมครับ” ภาณุวัฒน์วิ่งโขยกเขยกเข้ามาหาวินเซนต์และถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“แน่ใจนะ” วินเซนต์เลิกคิ้ว
“ผมฟังคุณย่ารู้เรื่องหรอก ภาษาอังกฤษผมเก่งจึ้น”
“ล้อเล้นน่าโจโจ้ ไม่ต้องทำหน้าดุอย่่างนั้น” วินเซนต์หัวเราะ “หน้าตาแบบนี้น่ากลัวจริงๆ แต่ว่าให้ผมไปซื้อให้ไหม คุณอยู่เป็นเพื่อนกับย่า”
“ผมไปเองก็ได้ครับ จะได้ฝึกภาษาอังกฤษกับคนขายกาแฟ” ภาณุวัฒน์ยิ้มกว้างแล้วรีบจากไป วินเซนต์มองตามอยู่นาน จากนั้นเดินเข้าไปหาคุณย่าช้าๆ แล้วนั่งลงข้างๆหญิงชรา
“ถ้ารักก็อย่ารอนะโชม่อนซัง ยิ่งนนก็ยิ่งยาก” คุณย่ายื่นมือมาแตะแก้มของหลานชายและพูดเสียงอ่อนโยนเป็นภาษาญี่ปุ่น
“เขาไม่ได้รักผม เขารักคนอื่น” วินเซนต์พูดเสียงเศร้า สายตาจับอยู่ที่ผ้าพันคอสีฟ้าของคุณย่า
“แต่เขาเลือกอยู่กับโชม่อนซัง”
“ซักวันเขาก็ต้องไป”
“แล้วจะปล่อยเขาไปทำไม ถ้ารักก็อย่ารอ แน่ใจตัวเองหรือยัง”
วินเซนต์นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “มันไม่ได้ง่ายยังงั้นสิครับย่า บอกตามตรง ผมไม่แน่ใจว่าเขารักโจโจ้หรือเปล่า เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของคนแค่สองคน มันมีมากกว่านั้น”
“ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะเรียบร้อย ถ้าเพียงแต่โซม่อนซังยืนยันความรู้สึกตัวเอง ทุกอย่างจะเรียบร้อย คุณตำรวจคนนั้นเขาจะต้องเข้าใจ”
“คุณย่าหมายความว่ายังไง” วินเซนต์เงยหน้าสบตากับคุณย่่า
“เขาบอกย่า เขาบอกว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรครับคุณย่า” หญิงชราทวนคำพูดของอาวุธเป็นภาษาอังกฤษ
“ผมไม่เข้าใจอยู่ดี”
“เขาเสียสละให้โชม่อนซัง ย่าบอกเขาว่าหลานของย่ารักโจโจ้ เขามองตาย่าแล้วพูดว่า ไม่เป็นไรครับคุณย่า ไม่เป็นไร”
“คุณย่า...”
“โชม่อนซังก็รู้ว่าย่าอ่านตาคนเก่ง” หญิงชราส่งยิ้มอ่อนโยนให้หลานชาย “ไม่ใช่หรอกหรือที่รู้เป็นคนแรกว่าแจ๊ครักเนท แค่มองตาม ย่าก็รู้ ดวงตามันปิดบังกันไม่ได้หรอกโชม่อนซัง”
“แล้วตาของโจ้โจ้ซังล่ะครับย่า” วินเซนต์พูดเสียงแผ่ว “มีอะไรอยู่ในดวงตาของโจโจ้ซัง”
“ถ้าหลานรักโจโจ้ซังจริงและไม่รอช้า สายตาของโจโจ้ซังก็จะเปลี่ยน โจโจ้ซังคงจะรักหลานย่าได้ไม่ยาก โชม่อนซังเป็นคนน่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็รัก” หญิงชราดึงหลานชายเข้ามาใกล้แล้วโอบกอดอย่างรักใคร่”
“แล้วทำไมผมเพิ่งจะมีความรักตอนนี้ล่ะครับย่า ทำไม”
“เรื่องแบบนี้เราบอกล่วงหน้าไม่ได้หรอก” หญิงชราตอบเสียงเบา
“ทำไมครั้งแรกของผมจะต้องเป็นแบบนี้” วินเซนต์พึมพำ
“เราไม่รุ้หรอก” หญิงชราตอบ “เราไม่รู้ แต่โชม่อนซังต้องเชื่อหัวใจของตัวเอง”
“เขาเสียสละให้ผมยังงั้นหรือ” วินเซนต์พึมพำ ยกแขนแข็งแรงโอบกอดย่าของตัวเอง ในใจอดนึกกังวลไม่ได้ถึงเรื่องที่อาจจะเกิดตามมา คุณย่าเข้าใจว่าเรื่องรักหนักใจที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องของคนสามคน นั้นก็คือ ภาณุวัฒน์ เขา และอาวุธ แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น จริงอยู่ เรื่องรักๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องราวระหว่างคนสามคน แต่มีคนหนึ่งที่ยื่นมือเข้ามายุ่ง นันก็คือคชานนท์คนเจ้าเล่ห์
...เขาจะทำยังไงดี หากคชานนท์ใช้ไม้ตายเปิดโปงให้ภาณุวัฒน์รู้ว่าวางแผนให้เขาเข้ามาจีบเพื่อแลกกับข้อมูลลับที่เกี่ยวข้องกับงานที่เขาทำอยู่ ภาณุวัฒน์อาจจะโกรธและผิดหวังในตัวเขาก็ได้...
โทรศัพท์ข้างเตียงแผดเสียงดังเป็นเวลานานจนคชานนท์ต้องเอื้อมมือไปยกหูออกจากแป้น แต่ไม่นานโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมา คชานนท์พยายามซุกหน้าเข้ากับหมอนประหนึ่งหวังว่าจะช่วยให้ไม่ต้องได้ยินเสียงอันน่่ารำคาญ แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด ในที่สุดคชานนท์จึงจำต้องรับสาย
“นนท์ แกเป็นยังไงบ้าง” เสียงของอธิคมดังฟังดูร้อนรน
“ผมจะเป็นยังไง ผมก็ง่วงนะสิ พี่โทรมาปลุกผมทำไม” คชานนท์งัวเงีย
“เอ๊ะไอ้นี่ คนรึอุตส่าห์เป็นห่วง วอนโดนเตะแต่เช้า” อธิคมกระชากเสียง
“ผมไปกวนอะไรพี่” คชานนท์อ้าปากหาว “พี่คม แค่นี้นะ ผมจะนอน”
“ทำไมแกง่วงมาก เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง”
“นอน” คชานนท์ตอบเสียงเนือยๆ “นอนดึก หมดแรง คนฉลองวันเกิดนะพี่ เหนื่อย พี่คม ผมจะนอนแล้ว”
“เฮ้ย นี่มันจะบ่ายโมงแล้ว” อธิคมเสียงดัง
“บ่ายโมงก็จะนอน”
“นนท์ แกบอกพี่มาก่อนว่าแกไม่เป็นอะไร”
“เอ๊ะพี่คม ผมจะเป็นอะไร ผมก็นอนของผมอยู่บนเตียง กวนอยู่ได้ ไปจู๋จี๋กับคุณนุซะไป๊” คชานนท์พูดเสร็จก็วางสายทันทีแล้วดึงผ้าหุ่มคลุมโปง แต่ไม่กี่วินาทีโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
“จานอนนน” คชานนท์ครางเสียงอืออาเมื่อรับสาย
“ไอ้วุธอยู่ไหนนนท์ มันยังอยู่หรือเปล่า” อธิคมเจ้าเก่าพูดเสียงห้วน
“พี่นี่อะไรนักหนากับพี่วุธ” คชานนท์ตอบทั้งที่หลับตา น้ำเสียงเอือมระอาพี่ชาย
“แกไม่เป็นไรแน่นะ”
“ฮื่อ” คชานนท์ทำเสียงในลำคอ ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ก่อนจะนิ่งเงียบไปเพราะรู้สึกง่วงอยากจะหลับต่อเต็มทน
“นนท์”
“เย็นนี้เจอกัน บายบาย” คชานนท์รีบพูด “ไม่ต้องโทรมาอีกนะพี่คม ผมจะปิดเครื่องแล้ว”
“นนท์” เสียงอธิคมเรียกน้องชายเพราะต้องการคุยต่อ แต่คนขี้เซาวางสายไปเสียแล้ว
คชานนท์พลิกตัวนอนหงาย ปิดโทรศัพท์แล้วโยนทิ้งลงข้างเตียง ตอนนี้หมดสิ่งที่จะมารบกวนการนอนหลับอย่างมีความสุขของเขาได้แล้ว โทรศัพท์ข้างเตียงก็ยกออกจากแป้นแล้ว โทรศัพท์มือถือก็ปิด ถึงเวลานอนต่อ แต่ทั้งที่ง่วงมาก แวบหนึ่งก็นึกถึงคำพูดของพี่ชาย
...ไอ้วุธอยู่ไหน มันยังอยู่หรือเปล่า แกไม่เป็นไรแน่นะ...
...ทำไมเขาจะต้องเป็นอะไร พี่คมนี่พูดแปลก น้ำเสียงก็ตกอกตกใจ ยังกับกับน้องจะเป็นอะไรยังงั้นล่ะ..ง
...แต่พี่คมรู้ได้ยังไงว่าพี่วุธนอนที่นี่ แล้วทำไมต้องโทรมาอะไรนักหนากับเขานะ..ง
คชานนท์อ้าปากหาวแล้วสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อเกาหลัง พลันก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือสัมผัสกับผิดกายอุ่นๆ ของตัวเอง
“เฮ้ย” คชานนท์อุทานแล้วยกผ้าหุ่มขึ้น หลุบตาลงมองตัวเอง จึงเห็นว่าไม่มีเสื้อผ้าติดตัวซักชิ้น
...เขาใส่ชุดนอนเสมอ เสื้อสีขาวกางเกงผ้ายืดสีเขียว ชุดเก่ง เดินทางไปไหนก็เอาไปด้วย แล้วนี่ทำไมนอนเปลือยกาย...
สมองอันชาญฉลาดของคชานนท์ทำงานอย่างรวดเร็ว
...เมื่อคืนพี่วุธดูเมาๆ แล้วท่าทางไม่เป็นตัวของตัวเอง สายตาที่มองเขาก็แปลกๆ แล้วนี่พี่คมก็โทรมาเสียงร้อนรน ถามถึงแต่พี่วุธ...
คชานนท์ลงจากเตียงแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายท่อนล่่าง เดินโซเซออกไปนอกห้องนอน
อาวุธไม่ได้อยู่ในห้องโถง ทุกอย่างดูเรียบร้อยซึ่งคชานนท์รู้ดีว่าอาวุธเป็นคนจัดการ เมื่อคืนเขาเก็บของพอให้เข้าที่เข้าทาง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเนี้ยบเหมือนทำโดยพนักงานของโรงแรม
คชานนท์เดินไปเปิดดูห้องนอนอีกสองห้องก็ไม่เจออาวุธ ผ้าปูเตียงตึงเรียบ ไม่มีร่องรอยว่าถูกใช้ คชานนท์จึงเดินหาอาวุธทุกที่ในห้องสูทขนาดสามห้องนอนกลับไปเจออาวุธแม้แต่เงา กระเป๋าของอาวุธก็ไม่อยู่ในห้อง
คชานนท์เดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองแล้วนั่งลงบนขอบเตียง กวาดตามองไปรอบๆ จึงเห็นกางเกงขั้นในสีขาววางอยู่บนพื้นใกล้กับเก้าอี้หน้าโต๊ะติดผนัง เขาลุกขึ้นช้าๆ ขมวดคิ้วเพราะรู้ดีว่าไม่ใช่กางเกงชั้นในของตัวเอง
...กางเกงขั้นในของเขาสีดำ!...
...ของพี่วุธเป็นผ้าฝ้ายสีขาวแบบเต็มตัวอย่างที่วางอยู่ตรงนี้ ของพี่คมกับพี่ธงเป็นแบบบิกินี่บางๆ สีขาว แต่ก่อน เวลาไปเที่ยวด้วยกันทั้งสี่คน พี่คมกับพี่ธงชอบทะเลาะกันเรื่องกางเกงชั้นในเหมือนกัน พี่คมชอบบังคับให้พี่ธงเปลี่ยนเป็นสีอื่นจะไม่ได้ไม่เผลอสลับกัน พี่ธงบ่นว่า 'เป็นเพื่อนกัน ใช้กางเกงในสลับกันมันจะเป็นอะไรวะ' พี่ชายของเขาก็มักจะเถียงว่า 'เป้าลิงน้อยของเอ็งมันเล็กโว้ย มันอึดอัด รัดปืนใหญ่ข้าเจ็บจะตายชัก'...
คชานนท์ก้มลงหยิบกางเกงชั้นในผ้าฝ้ายสีขาวบนพื้น แต่สายตามองเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆ วางอยู่บนโต๊ะ ลายมือสงเส้นหนักเป็นระเบียบซึ่งเขารู้ทันทีว่าเป็นของใคร บนกระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า
'นนท์ พี่ขอโทษ'
“ขอโทษทำไม เรื่องอะไร แล้วนี้ทำไมต้องทิ้งกางเกงชันในไว้ให้ดูต่างหน้า” คชานนท์พึมพำ
...ทำไมพี่วุธรีบกลับทั้งๆ ที่เขายังไม่ตื่น ไปทั้งๆ ที่ลืมกางเกงในไว้นี่นะ พี่วุธเจ้าระเบียบจะตาย จัดกระเป๋าทีแทบจะนับชิ้นติดบาร์โค้ทเช็คสต๊อคไม่ให้ขาด...
...แล้วทำไมกางเกงในพี่วุธมาอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมเรานอนเปลือยกาย แล้วทำไมพี่คมโทรมาเสียงกังวล ถามแต่ว่าเราไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่่า...
...โอย แย่แล้ว หรือว่า...
...ไม่สิ เขาระแวงเกินไป...
...แต่พี่วุธทำให้เขาระแวง ก็คนมันทำอะไรหลายอย่าง พักหลังๆ เขาเลยรู้สึกระแวงไปหมดเหมือนวัวสันหลังหวะ...
...แต่ว่า จะให้เขาคิดยังไงล่ะ ก็มันเห็นชัดเจนอยู่แล้วนี่นา...
คชานนท์เอื้อมมือไปด้านหลังและลูบก้นของตัวเองโดยไม่รู้สึกตัว ในใจยังค้านกับตัวเองอยู่ว่าสิ่งที่ตัวเองสงสัยไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะยังรู้สึกปกติ ไม่มีอะไรแปลกไปจากที่เคย แต่ใจหนึ่งก็กังวลเพราะรู้จักตัวเองดีว่าเป็นคนนอนขี้เซา พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย ต่อให้ไฟไหม้ก็ไม่ลุก ตอนเป็นเด็กเขาโดนแกล้งเป็นประจำ พี่ชายตัวดีของเขาเองเคยอุ้มเขาออกไปนอนอยู่หน้าห้องน้ำบ่อยๆ แล้วจัดท่าทางการนอนแบบตลกๆ จนโดนพ่อกับแม่ดุว่าชอบแกล้งน้อง บางทีพี่ชายก็จะพาเขามานั่งหลับอยู่ที่โต๊ะทานอาหาร เอาช้อนซ่อมใส่มือของเขาและจัดท่าให้ ทำทีเป็นรอทานอาหารเช้า เรื่องนี้คนที่บ้านรู้ดี นอกจากนั้นก็มีคนสนิทๆ กันอีกไม่กี่คน
...ที่แน่ๆ คือพี่ธงกับพี่นะ จตุพลรูมเมทของเขา และพี่วุธ...
คชานนท์รีบโทรศัพท์กลับไปหาอธิคมเพื่อถามอะไรบางอย่าง คำตอบที่ได้รับทำให้เขาอึ้งไปทันที
::: end of chapter 34 :::
-
:กอด1:
ฮ่าๆ มาตรงกับพี่นายลงอีกแล้ว >_<
ไปอ่านก่อนนะค้า
++++++++++++++++++++++++++
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
อะจ้ายยยยยยยยย!!!!!!
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
อ่านแล้วเหมือนกับขึ้นสวรรค์ ในที่สุดก็ได้เอาคืนสักที หมั่นไส้มานานละ555
กด like ตอนนี้สิบล้านรอบบบบบบบบ :m11:
อ่านแล้วใจมันเต้นตึ้กตั๊ก รู้สึกคึกคักขึ้นมาทันที ว่าฮ่าๆๆ :laugh: สะจายเป็นที่สุด
ถึงมันอาจจะเป็นแผนการของพี่วุธที่ทิ้งกุงเกงในไว้ให้หนูนนท์คิดหนักก็ตาม
คราวนี้ไม่ต้องไปถึงเคนย่า คิๆๆ
++++
เอะใจตั้งแต่อาวุธนอนเกลือกบนโซฟา แล้วมองตามนนท์ละ มันต้องมีแผนนน!! รึเปล่า???
ถ้าไม่ใช่แผนจะดีใจมากกว่า :-[
ตลกคุณคมอ่ะ ห่วงน้องมาก :m20:
ตอนแรกอ่านถึงตอนโจ้ แอบเซ็งนิดๆ มีนนท์แค่นี้เองเหงอT^T
แต่พอมาอ่านหลังๆนี่แบบว่า ยิ้ม ปากแทบฉีก ลืมโจ้ไปเลย 55
กลายเป็นโจโจ้ซัง ไปซะแล้ว
-
:z2: อ๊าๆ
ดีใจมาก จุดพลุ
รอตอนต่อไปอ่ย่างตื่นเต้นสุดๆ
-
กร๊ากกกกกกกกกกก
น้องนนท์
เจ้าคนเจ้าวางแผน
สงสัยจะโดนซ้อนแผนกับตัวซะแล้วมั่งนี่ :laugh:
-
อืมที่จริงไม่มีอะไรหรอกเพราะว่า เหมือนอาวุธต้องการเหมือนเอาคืนคชานนท์ แต่ไม่น่าจะมีอะไรกันเหมือนการจัดฉาก เพราะว่าอาวุธก็รู้ว่าคชานนท์เป้นคนขี้เซา ก็เรยทามแบบนี้ แล้วก็มันขัดกับนิสัยของอาวุธที่เป็นคนรับผิดชอบ
อยากให้สองคนเป้นคู่กันแต่ไม่ได้ให้เป้นแบบนี้
-
น้องนนท์ โดนเอาคืนซะละ :z1:
แต่พี่วุธ ไม่ใช่คนฉวยโอกาสแบบนั้นหรอก
นนท์ ก็ลองสำรวจ.. ตัวเอง ให้ละเอียด
อีกทีนึง แล้วกันนะ :oo1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก คชานนท์โดน :oo1: ไม่เชื่อเด็ดขาด :z3: อาวุธ ไม่ใช่คนฉวยโอกาสนะ
แต่ แถม กางเกงในสีขาวให้เนี่ย อึ้งสุดๆ
เดาเรื่องไม่ถูกเลยคุณ katawoot รอตอนต่อไปค่ะ
-
โดนแกล้งเอาคืนซะจ๋อยไปเลย ทำเอาคนชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านหงอยกินเลย สม สม สม :m20: :m20: :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ถึงกับหาคำตอบเองไม่ได้เลยพ่อคชานนท์คนเก่ง :impress2:
-
พี่นายแกล้งกันนี่นาาาา ตอนนี้สั้นนนนนน แถมค้างคา กรีสสสสสสสสสสสสสสสส
-
:a5:
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กรีดร้องสุดเสียง
จุดพลุฉลองจะออกนอกหน้าไปไหม
ดีใจได้แปปเดียว ก็ต้องเสียใจ :impress3:
คุณนายใจร้าย ตัดฉับๆ กลับมาต่อด่วนเลยคับ
แบบว่าอยากรู้ จะเป็นไงต่อไป :z1:
มอบบวกที่ 1811 เป็นกำลังใจเผื่อคุณนายใจอ่อน รีบมาต่อ อิอิ
-
ถ้าเอาเท่าอายุคุณ katawoot ผมไม่ได้อ่านมหากาพย์นิยายไตรภาคเลยเหรอคับ หุหุ
อ่าน 2 ตอนหลัง ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนผมอ่านแฮรี่เล่ม 7 เลยอะ
อย่าน้าา พี่นาย อย่าทำให้เป็นแบบนั้นเลย
ปล แต่เท่าอายุพี่นาย คงตัดจบไปตอนที่ 30 แล้วมั้งเนอะ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
โดน :a2: ...... +1
-
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววว :laugh: o13
-
คชานนท์โดนสารวัตรอาวุธเอาคืนแล้วเหรอ :z1:
คุณนายต่อด่วนเลย :angry2:
-
:m20:
เป็นไงหล่ะพ่อนักวางแผน เจอซ้อนแผนแบบนี้ หงายหลังเลยสิ
ป๋าวุธแน่มากๆเลยค่ะ เอาคืนได้เจ็บแสบมากๆๆๆ
นนท์ พี่ขอโทษ ที่ซ้อนแผนแรงไปหน่อย o13
แน่มากป๋า 5555
-
คชานนท์ไม่รู้สึกเจ็บก้นบ้างเลยเหรอ
หรือว่าของสารวัตรอาวุธจะเป็นขนาดนาโน :laugh:
คชานนท์จะหลงกลแผนของอาวุธมั้ยนะ ลุ้น ลุ้น :z1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย อยากให้เป็นจริงที่สุดอ่ะ
-
"คชานนท์รีบโทรศัพท์กลับไปหาอธิคมเพื่อถามอะไรบางอย่าง คำตอบที่ได้รับทำให้เขาอึ้งไปทันที"
รอมาเฉลยประโยคนี้ว่าอึ้งเพราะอะไร
อยากให้คู่กันจริงๆ นะคุณคฑาฯ :m16:
-
Oh my god!!
ขอให้เป็นจริงเหอะ :z1:
-
เอาล่ะสิ.......เสียท่าเฮียอาวุธซะแล้วนนท์
-
:mc4:
จ๊ากกกก ! สะใจตอนนี้ อ่านไปลุ้นไป
ไอ่เราก็ลุ้นให้อาวุธ จึ๊ก จึ๊ก จริง ๆ 555+ ให้เจ้าน้องนนท์เสียซิงตูด 555+
แต่ไม่เป็นไร โอกาสข้างหน้ายังมี อันนี้เรียกน้ำย่อย
ก่อนเข้าสู่สนามจริง ๆ
ฮาตอนนนท์เอามือแตะตูดตัวเอง :m20:
แหม อาวุธแผนสูง ไม่คิดว่าจะใช้วิธีนี้นะเนี่ย แถมมีโทรไปหาอธิคมอีก หัวแหลมมาก แอร๊ยยยย
ส่วนอธิคมก็ดิ้นเป็นไส้เดือนโดนน้ำร้อน 555 ที่รู้ว่าเสียน้องชายให้เพื่อน(เคย)สนิท ว่าแล้วคมหวงน้อง5555 สะใจเป็นที่สุด
รอดูว่าเจ้านนท์จะทำยังไงต่อไป ส่วนศาลาวัดดดดด สู้ ๆ เอาใจช่วยเต็มที่ สั่งสอนให้เข็ดหลาบ
+1
-
เหย!!! อะไร อะไร?
อาวุธกลับมาเคลียร์ก่อน อยากรู้!
จะเป็นอย่างที่คิดกันหรือเปล่า ดีใจนะเนี่ย ฮ่าๆ
-
ทำไมคชานนท์ทุ่มทุนสร้างรักใหม่ให้อาวุธอย่างสุดตัวขนาดนี้ มันน่าสงสัยอยู่นา :really2: แล้วที่มันเป็นอยู่คืออะไร เมื่อคืนอาวุธกับคชานนท์ :oo1:ดึ๋ง ดึ๋งกันรึเปล่า
หรือ
การแปลงเพศจะเป็นคำตอบสุดท้ายจริงๆ
-
สารวัตรเล่นแรงเกินนะ
-
เป็นครั้งแรกที่ อาวุธ ได้ดั่งใจ
ฮ่าฮา
-
หรือว่าเฮียวุธถ่ายรูป black mail คชานนท์ :laugh:
-
“ถ้ารักก็อย่ารอนะโชม่อนซัง ยิ่งนนก็ยิ่งยาก” คุณย่ายื่นมือมาแตะแก้มของหลานชายและพูดเสียงอ่อนโยนเป็นภาษาญี่ปุ่น
“แล้วตาของโจ้โจ้ซังล่ะครับย่า” วินเซนต์พูดเสียงแผ่ว “มีอะไรอยู่ในดวงตาของโจโจ้ซัง”
“ถ้า หลานรักโจโจ้ซังจริงและไม่รอช้า สายตาของโจโจ้ซังก็จะเปลี่ยน โจโจ้ซังคงจะรักหลานย่าได้ไม่ยาก โชม่อนซังเป็นคนน่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็รัก” หญิงชราดึงหลานชายเข้ามาใกล้แล้วโอบกอดอย่างรักใคร่”
>>>ทำไมคุณย่าที่เป็นผู้ใหญ่ ถึงเรียกหลานตัวเองซะทางการ+สุภาพอะค่ะ
ซัง=คุณ
แบบว่าน่าจะใช้คำว่า โซม่อนคุง,โซม่อนจัง หรือ โจโจ้คุง ,โจโจ้จัง (จากที่คุ้นเคยจากการดูซีรีย์+การ์ตูน ญี่ปุ่น) ยิ่งเป็นคนที่ใกล้ชิด สนิทอ่าค่ะ กับหลานชายตัวเองด้วยส่วนใหญ่ผู้ใหญ่จะต่อท้ายด้วยคำนี้อ่าค่ะถ้าเรียกเด็ก ๆ แสดงถึงความเอ็นดูด้วย
-
ไม่มาต่อเหรอ
-
รออยู่น้า ค้างมากเลย อ๊ากกส์ :call:
-
เชียร์นนท์กับวุธจ้าาาาา
โจ้ยังเด็กเกินไปสำหรับอาวุธ
ต้องแบบนนท์นี่ละ ทันกันทุกเรื่อง ทะเลาะกันทีนึง คงลับฝีปากกันสนุก
ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่อ่ะ ลุ้นนะเนี่ย
-
:z3:
เข้ามารอค่ะ
อะไรที่ทำให้นนท์ อึ้ง กลายเป็นเป็ดง่อย :laugh: (พอจะเดา ๆ ได้อยู่)
อาวุธคะ เต็มที่ค่ะ แสดงให้สมบทบาทนะคะ อยากเห็นคนจิตตก มีสามีซะแล้ว :pigha2:
-
เหนือฟ้า ยังมีฟ้า นะคชานนท์
แล้วเสียอะไรไปบ้างนิ...อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุด
ตอนนี้ที่รอคอย ตอนแรกนึกว่า จะมีพี่วุธนอนเปลือยอยู่ข้างๆซะอีก
:laugh:
โดนซ้อนแผนแล้วมั้ยล่ะ
แต่มันตะหงิดๆ ว่าจะโดนไรท์เตอร์หลอกให้ดีใจเล่น
ก็น้องนนท์ไม่เจ็บ ตู๊ดดดด นินา เหอะๆๆ
พี่วุธทำอะไรเนี่ยยยยย
ลุ้นจะแย่อยู่แล้ว มาต่อด่วนเลยพี่นาย :z3:
-
นนท์คนเก่ง คงไม่พลาด เพราะนอนหลับไม่รู้เรื่องหรอกนะ จะมาตกม้าตายแบบนี้เหรอ :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ๊ยยยยยยย
อะไรยังไงกันล่ะคับเนี่ย
ไหงหวยมาออกที่นนนี่ไปได้ล่ะคับ
แล้วโจโจ้ล่ะ? อย่าบอกนะว่าต้องอยู่กับอีจาซีไอเอบ้านั่นจิงๆอ่ะ
โอ้ว์ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z3:
โห ทำให้อยากรู้สุดๆเลยอ่ะ
มาต่อเถอะนะ
:call:
-
โอ้ยยยยยยยย ค้างงงงงงงงงงงอ่ะ มาต่อด่วน
ขอให้สิ่งที่หวังเป็นจริง
-
ว่าแต่ว่าลงจบตอนแน่ๆแล้วใช่มั้ยค่ะ ฮือๆ ทิ้งระเบิดแล้วจากไป
ถ้านนท์โดนอะจึ๋ยๆ จริงจะดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:o12:
มาต่อเถอะ .....
-
วีคเอนด์แล้วนะคุณคฑา :oo1: ว่างจากการเลี้ยงลูกได้แล้วม้างงง :call:
-
อยากอ่านนนนนน รออยู่น้า :call:
-
ยังไม่มาอีกเหรอ แงแง นอนไม่หลับนะ :serius2:
-
:m15: :m15: :m15:
พี่นายยยย มาลงเถิด :serius2: ตื่นเต้นจนเครียดดด
-
โอม พี่นายจงมา ๆ
:call:
-
มายังอ่ะ รออยู่นะคะ
-
รอด้วยค้าบบบ :z2:
-
ฮาโหลๆๆๆๆๆๆๆ
คนเขียนหายต๋อม
คนอ่านเลยมา :z2:
-
สงสัยพี่นายดูแลลูกชายอยุ่ :really2:
-
ดันรอคุณนาย อยากอ่านจริงอะไรจริง :sad2:
-
สวัสดี น้านนนน นานนนนน
[/b]
:a1: :a1:
-
o7 ขอตั้งชื่อตอนที่แล้ว สำหรับคนอ่านว่า "ลมสงบ ก่อนพายุ(แห่งการรอคอย)จะมา"
รอพี่นายกลับมากับพายุ :กอด1:
-
โทดทีที่ให้รอนานนะครับ พักนี้ยุ่งๆ ครับ
Awoot Chapter 35
จตุพลจอดรถข้างสวนสาธารณะแล้วเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนนอย่างเบื่อๆ แฟนของเขากลับถึงนิวยอร์คแล้วแต่ไม่ถึงสองวันก็เดินทางอีก ก่อนไปสนามบินทะเลาะกับเขารุนแรง สาเหตุไม่พ้นเรื่องเดิมคือเรื่องหึงหวง เขาตอบโต้ว่าทำไมไม่เชื่อใจเขาบ้าง แต่แฟนของเขาบอกว่าเขาดูแปลกไป เหมือนกำลังจะเปลี่ยนใจเป็นอื่น
...หวาดระแวงอยู่ได้ เดี๋ยวก็นอกใจจริงๆ ซะเลย แห้งเหี่ยวอยู่ที่นี่ไม่เคยได้ไปไหนเลย ยังมาหาว่าเราเปลี่ยนไป...
...เพราะไอ้นนท์คนเดียวแท้ๆ ให้เราไปทำนั่นทำนี่คุณเธอถึงได้สงสัย แล้วนี่ถ้าเลิกกัน มันจะมารับผิดชอบหาแฟนใหม่ให้หรือเปล่า เฮ้อ เซ็งจริงๆ เลย...
ความคิดของจตุพลหยุดลงเมื่อเลี้ยวซ้ายเดินเข้าไปในประตูทางเข้าสวนสาธารณะแล้วเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งยืนล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทสีดำมองเขาอยู่ใบหน้าเรียบนิ่ง
“มาเดินเล่นหรือครับคุณจตุพล”
“ท่าน สารวัตร” จตุพลครางเบาๆ หันซ้ายหันขวาโดยไม่รู้สึกตัวประหนึ่งจะหาทางหนี
“เดินคุยกันหน่อยไหมครับ” อาวุธถามยิ้มๆ แล้วชี้ศีรษะไปทางด้านขวา ส่งภาษาท่าทางให้จตุพลทำตาม
...เออนะ เวลาท่านยิ้มแล้วดูหล่อขึ้่น ไม่น่ากลัวเท่าไหร่ นึกว่าจะเห็นแต่ทำหน้าดุๆ...
...แต่นี่จะมาไม้ไหนอีกล่ะ เรื่องมันน่าจะจบไปแล้วนี่นา เราก็สารภาพผิดจนหมดทุกอย่าง จะมาอะไรกับเขาอีก...
“ทำไมมาเดินเล่นคนเดียวล่ะครับ” อาวุธถามด้วยน้ำเสียงสุถาพ ต่างจากที่คุยกันทุกครั้ง ทำให้จตุพลต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“คือผมเบื่อๆ น่ะครับ”
“ทะเลาะกับแฟนหรือไงไ
“ท่านทราบ” จตุพลถาม
“ไม่ต้องเรียกผมว่าท่านหรอก” อาวุธหยุดเดิน ก้มหน้าลงมองจตุพล “มันทำให้ผมรู้สึกแก่และไม่เป็นกันเอง”
“ไม่เป็นกันเอง” จตุพลขมวดคิ้ว ทวนคำพูดของอาวุธ
“ผมว่าเรารู้จักกันแบบเริ่มต้นไม่ค่อยดี ตอนนี้เมื่อเข้าใจกันดีแล้ว ผมก็เลยคิดว่า...” อาวุธทิ้งท้ายไม่จบประโยค
“ก็เลยคิดว่า...” จตุพลยังคงขมวดคิ้ว ทวนคำพูดของอาวุธอีกครั้ง
“คิดว่าเราควรจะทำความรู้จักกันใหม่” อาวุธยิ้มกว้างกว่าเดิม พร้อมกับยกมือขึ้นจับไหล่ของจตุพลทั้งสองข้างและบีบเบาๆ พูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “ผมไม่ได้ดุร้ายอย่างที่คุณคิดหรอก ถ้ารู้จักผมดีแล้วจะรู้ว่าที่จริงผมเป็นคนยังไง”
คชานนท์เคาะนิ้วกับโต๊ะ หรี่ตามองออกไปข้างนอกร้านกาแฟหรูหราบนชั้น 25 ของตึกสูงแห่งหนึ่งกลางเมื่องนิวนิค ขณะที่กำลังรอพบลูกค้าคนหนึ่งเขาได้รับโทรศัพท์จากจตุพลพร้อมกับเสียงโวยวายเช่นเคย สิ่งที่เพื่อนเขาบอกทำให้เขาต้องคิดหนัก
...'เราคิดว่าท่านสารวัตรกำลังจีบเราว่ะนนท์ คนอะไรจะจีบเด็กทั้งทีก็เก็กมาดเท่อยู่ได้ แล้วไม่ใช่ธรรมดาด้วยนะ ทำท่าจีบแบบออกคำสั่ง'
...'อย่าใจอ่อนก็แล้วกัน อยู่ห่างๆ พี่วุธเข้าไว้'...
...'ห่างได้ไง พี่ท่านเล่นตามติดทุกวัน ยังกะฝังไมโครชิบไว้ในหัวเราเลยรู้หรือเปล่า จะไปไหนท่านรู้หมด'...
...'ฝังชิบไม่ว่า แต่อย่าให้พี่วุธฝังเสาก็เป็นพอ'...
เขาปลอบจตุพลอยู่นานกว่าเพื่อนของเขาจะยอมวางสาย คชานนท์ยกกาแฟขึ้นดื่มแล้วถอนหายใจ พูดกับตัวเองเบาๆ ว่า “นึกว่าแผนปารีสเบิร์ธเดย์จะเวิร์ค อุตส่าห์เสียเงินค่าเครื่องบินกับค่าโรงแรม เฮ้อ มั่วไปหมด”
...ตกลงพี่วุธจะเอายังไง นี่เล่นตอบโต้เราแบบแรงๆ คิดจะปั่นหัวคชานนท์ยังงั้นหรือ ทำเป็นไปจีบจตุพล ไม่สนใจภาณุวัฒน์ หนำซ้ำ เรื่องคืนวันเกิดของเราอีก จริงหรือหรอกก็ไม่รู้ ทำเป็นนิ่งเฉยไม่ใส่ใจจะพูดถึง หายหน้าไปเลย...
“พี่วุธ จะลงเอยกับใครยังไงอย่างไรเมื่อไหร่ก็ให้รีบตัดสินใจเถอะ ชักจะไม่ไหวแล้วนะ” คชานนท์พึมพำ ยกกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้งแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อกระเป๋าเสื้อคลุมและดึงกระดาษ 'แผนดำเนินการ' ออกมาวางบนโต๊ะ
“หรือจะให้พี่วุธพบกับจักราวุธดี” คชานนท์หรี่ตา หยิบปากกาออกมาวงกลมชื่อของจักราวุธ “เห็นฝาแผดตัวเองจะได้รู้สึกอะไรมากกว่านี้ซะบ้าง หรือไม่ก็ให้เอเชียปล่อยทีเด็ดความลับเรื่องนั้น แต่เอเชียคงไม่ยอมเพราะสนิทกับนทีมาก อีกอย่าง เล่นแรงเกินไปก็เสี่ยงต่อการแตกหัก มันโหดร้ายเกินไป สงสารพี่วุธ เสี่ยงเกินไป”
คชานนท์วางปากกาลงแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ ยกมือขึ้นมองนาฬิกาแล้วกอดอก พยายามใช้ความคิด แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายสมาธิ
“วินเซนต์” คชานนท์รับสายเสียงเหนื่อยหน่าย
“เก่งนี่ที่รู้ว่าเป็นผม สมกับเป็นคชานนท์คนเก่ง” เสียงของวินเซนต์ดังขึ้นมา
“อย่าประมาทผมนะวินเซนต์ ผมเก่งพอๆ กับสายลับเลยล่ะ ซีไอเออย่างพวกคุณไม่แน่นะอาจเก่งสู้ผมไม่ได้”
“ผมรู้แล้วล่ะว่าคุณเก่ง คนที่ทำได้ถึงขนาดนี้ ถ้าไม่เก่งมากก็ร้ายมาก”
“มีอะไรก็พูดมา เวลาผมเป็นเงินเป็นทอง” คชานนท์เร่ง
“ผมมีข้อเสนอ” วินเซนต์เข้าเรื่อง
“ข้อเสนออะไร”
“ผมจะคืนภาณุวัฒน์ให้อาวุธ”
“ทำไม” คชานนท์ถามเสียงราบเรียบไร้อารมณ์
“คุณต้องการอย่างนั้นไม่ใช่หรือ คุณอยากหาคู่ให้คุณพี่ชายของคุณ”
“ไม่กลัวภาณุวัฒน์เสียใจหรือที่ต้องไปอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเขา”
“ภาณุวัฒน์ก็ไม่ได้รักผมเหมือนกัน มันจะแตกต่างกันตรงไหน จำที่เราเคยคุยกันได้ไหมคุณคชานนท์ ไม่ว่าจะอยู่กับคนที่รักคุณ หรืออยู่กับคนที่คุณรัก มันก็ไม่มีค่าแตกต่างอะไรกันเลย”
“เฮ้อ ที่นี้ก็เข้้าใจซะที” คชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ประชด “คุณต้องการอะไรเป็นการตอบแทน” คชานนท์ตัดบท ไม่อยากจะคุยกับวินเซนต์นาน
“คุณ” วินเซนต์พูดคำเดียวด้วยเสียงชัดเจน
“อะไรนะ” คชานนท์ถามเสียงดัง
“ผมเพิ่งรู้จักกับภาณุวัฒน์ เพิ่งเริ่มรัก ถ้าผมจะไม่สมหวัง อีกหน่อยผมก็คงลืมได้ บอกตามตรง คุณก็ไม่เลว เฮี้ยวมาก ได้คุณมาเป็นแฟน ท่าทางน่าจะมันส์ มีสีสันดี”
“อะไรนะ”
“หูไม่ดีหรือครับคชานนท์ ถ้าคุณได้ยินไม่ชัด ผมจะไปมิวนิค บอกให้คุณได้ยินเต็มสองหู” วินเซนต์หัวเราะเบาๆ
“รู้ด้วยหรือว่าผมอยู่มิวนิค” คชานนท์พูดเสียงราบเรียบเมื่อรวบรวมสติได้แล้ว
“อย่าลืมสิ ผมเป็นซีไอเอ เลิกดูถูกว่าเก่งสู้คุณไม่ได้ซะที”
“ถ้าโจโจ้ซังรู้ว่าคุณมาพูดกับผมอย่างนี้ พ่อหมีโคล่าน้อยจะร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะโดนหักหลังหรือเปล่าน๊อ” คชานนท์ทำเสียงสงสัย
“ลองโทรไปบอกโจ้ดูสิ” วินเซนต์ท้าทั้งที่ใจก็ยังนึกหวั่น
“ยังก่อน” คชานนท์หัวเราะเบาๆ “เอาเป็นว่าผมจะเก็บไว้เป็นอาวุธในสต๊อคเอาไว้งัดออกมาใช้เมื่อจำเป็น ตอนนี้ผมก็ยังเป็นต่ออยู่ดีทั้งๆ ที่ยังมีไม้เด็ดเหลืออีกเยอะแยะ สู้กับมือสมัครเล่น ผมไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ตาย”
“เลิกดูถูกผมซะที”
“ไม่เคยพูดยังงั้นซักหน่อย”
“เมื่อกี้คุณพูด”
“คุณมีหลักฐานหรือเปล่า อัดเสียงไว้หรือไง อ๊ะ อย่าตอบว่าอัดเสียงไว้นะครับ เพราะถึงอัดเสียงไว้...”
“คุณก็ไม่ยอมรับว่าเป็นเสียงของตัวเองอยู่ดี” วินเซนต์พูดสวนกลับแล้วหัวเราะชอบใจ “คุณนี่ซ่าส์จริงๆ แบบนี้ล่ะกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีนักล่ะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คชานนท์ทำเสียงหัวเราะแบบเย็นชา นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณรู้หรือว่าผมมีรสนิยมยังไง ถ้าคุณเก่งจริงก็คงสืบประวัิตผมหมดแล้วใช่ไหม ถ้างั้นคุณก็น่าจะรู้ว่าคนที่ผมเคยคบด้วยเป็นใครบ้าง”
“ไม่สำคัญหรอกครับ ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันได้ ผัวคนอื่นยังแอบหาเวลาไปเป็นเมียผู้ชายคนอื่นก็ยังมี ผมก็เคยชอบเหมือนคุณ เพียงแต่ว่าไม่มากเท่า แต่ตอนนี้ผมก็ชอบแบบนี้ พี่ชายคุณก็คล้ายๆ กัน เพียงแต่เขารู้ตัวเองเร็วกว่าคุณเท่านั้นเอง”
...เฮ่ย อะไรวะ เจ้าวินเซนต์นี่จะรู้มากเกินไปแล้ว แบบนี้เอาไว้ไม่ได้...
...เปลี่ยนยังงั้นหรือ เราจะเปลี่ยนยังงั้นหรือ พูดเป็นละครน้ำเน่า จะบ้าหรือไง คนไม่เคย จะให้มามีอะไรกับผู้ชายได้ยังไง ถึงเราจะอยู่ท่ามกลางผู้ชายที่เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะ...
“ว่าไงคุณคชานนท์คนเก่ง คุณจะรบในสมรภูมิที่ไม่มีทางชนะต่อไปทำไม เปลี่ยนศัตรูให้เป็นคู่รักไม่ดีกว่าหรือ” วินเซนต์ทิ้งท้าย
ภาณุวัฒน์มองแผ่นหลังกว้างของวินเซนต์ด้วยสายตาครุ่นคิด ไม่เข้าใจวินเซนต์เลยที่พาเขามาเยี่ยมอาวุธทั้งที่ตัวเองก็แสดงท่าทีกับเขามากขึ้นกว่าเดิมจนถึงขนาดกอดและหอมแก้มเขาหลายครั้งในรถ
“เดินเร็วๆ สิโจโจ้”
“ผมยังเจ็บขาอยู่นะครับ” ภาณุวัฒน์ทักท้วง
“เดินแบบนี้เหมือนเพนกวิน” วินเซนต์ล้อ
“อย่ามาล้อผมเป็นอย่างอื่นอีกนะ” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย “ก็คนเจ็บขาอยู่ จะให้เดินเร็วได้ยังไง”
“ถ้างั้นผมจะอุ้ม”
“อย่านะครับ” ภาณุวัฒน์รีบยกมือห้ามเพราะวินเซนต์แสดงท่าทางว่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ “คุณนี่ชอบล้อเล่นจริงๆ”
“ใครว่าล้อเล่น ผมจะอุ้มจริงๆ ขี้เกียจรอคนเดินเตาะแตะเหมือนเพนกวิน ผมจะอุ้มไปจนถึงหน้าห้องคุณพี่ชายเลยล่ะ ดูซิว่าเขาจะโกรธปรอทแตกหรือเปล่า หน้านิ่งๆ แบบนั้น เวลาโกรธจะหน้าแดงขนาดไหน” วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะชอบใจ
“แล้วพาผมมาเยี่ยมพี่วุธทำไมครับ ผมไม่เข้าใจ” ภาณุวัฒน์ถามเมื่อเดินตามวินเซนต์จนทัน
“ผมอยากให้คุณกับเขาเจอกันบ้าง ไม่อยากให้คุณทรมานเพราะทนคิดถึงเขาไม่ไหว” วินเซนต์พูดอ่อนโยน “ผมรู้สภาพที่กำลังเกิดขึ้นดีนะโจโจ้ ผมยอมรับสภาพนั้นแล้ว แม้จะอยู่กับคนที่ไม่ได้รักผม แต่ผมก็ไม่อยากให้คุณต้องทรมานเกินไป แต่คุณก็ต้องไม่ลืมว่า คุณก็อยู่กับเขาไม่ได้เหมือนกัน เพราะเขาไม่ได้รักคุณ”
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์คราง ไม่รู้ว่จะพูดตอบคนที่พูดตรงไปตรงมาจนน่ากลัวอย่างวินเซนต์อย่างไรดี
“มันน่าเศร้านะโจโจ้ ไม่ว่าเราจะอยู่กับคนที่เรารักแต่เขาไม่รักเรา หรืออยู่กับคนที่เขารักเราแต่เราไม่ได้รักเขา ไม่ว่าจะกลับกันแบบไหน เรื่องมันก็น่าเศร้าอยู่ดี”
“อย่าพูดแบบนี้ซิครับวินเซนต์” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบา
“อยู่กับคนที่รักกันและกันดีที่สุด” วินเซนต์ยิ้มเศร้า “เมื่อไหร่น่ะ ไม่รู้หรอก แต่ผมก็จะรอ เพราะผมเป็นคนมีความอดทนสูงมาก เอาเถอะ ไปกันเถอะ เยี่ยมคุณพี่ชายเสร็จแล้วผมจะพาไปดูละครบรอดเวย์มิวสิคัล” วินเซนต์ยิ้มกว้าง เปลี่ยนเป็นนำ้เสียงร่าเริงแล้วทำท่าเต้นเลียนแบบละครเวที ก่อนจะหันมากวักมือเรียกและทำท่าเดินเลียนแบบนกเพนกวินทำให้ภาณุวัฒน์อดหัวเราะตามไม่ได้
...อยู่กับวินเซนต์เขาได้หัวเราะเป็นประจำ ภาณุวัฒน์ยอมรับว่ามีความสุข จะพูดว่าวินเซนต์มาเติมเต็มชีวิตของเขาก็ว่าได้...
...แต่อยู่กับสารวัตรอาวุธก็มีความสุข เพียงแต่ว่ามีความสุขคนละแบบ เป็นความสุขแบบเงียบๆ...
...หรือว่า...
...หรือว่าเขาจะชอบสองคนพร้อมกัน...
วินเซนต์จ้องอาวุธเขม็ง ลมพัดเกร็ดหิมะปลิวเข้ามากระทบใบหน้าแต่ทั้งสองหนุ่มยังยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงนอกห้องนั่งเล่น จนเวลาผ่านไปพอสมควรอาวุธจึงหมุนตัวขยับไปยืนเท้าแขนกับราวระเบียง ตามองฝ่าม่านหิมะออกไปข้างนอกและพูดขึ้นว่า
“ผมขอเตือนให้คุณเลิกความคิดนั้นซะ”
“คชานนท์ต้องได้รับบทเรียน” วินเซนต์พูดเสียงแข็ง
“คุณจะเอาอะไรไปสู้เขา อย่างคุณเอาชนะคชานนท์ไม่ได้หรอก คุณรู้จักคชานนท์น้อยไป” อาวุธเตือน “คุณรับมือคชานนท์ไม่ไหวหรอก”
“ก็แค่เด็กเจ้าเล่ห์คนหนึ่ง ผมมีวิธีการของผม”
“วิธีการที่คุณเพิ่งบอกผมงั้นหรือ” อาวุธทำเสียงเยาะ “ความคิดไม่ได้เรื่อง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมจัดการเอง ผมรู้จักคชานนท์มาตั้งแต่เด็ก ผมรู้ว่าจะทำยังไง และผมก็สร้างผลกระทบต่อคชานนท์ได้มากกว่าคุณ”
“ความสามารถของผมก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคุณหรอก อย่าประเมินผมต่ำไป” วินเซนต์แย้ง
“ผมประเมินคุณไม่ต่ำไปหรอก” อาวุธเอียงหน้ามองวินเซนต์แวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองจุดเดิม “และคุณก็คงต้องประเมินคชานนท์ก่อนที่คุณจะไปสู้กับเขา แต่ผมบอกอะไรคุณอย่าง ไม่ว่าคุณจะพยายามประเมินคชานนท์ยังไงคุณก็จะประเมินคชานนท์ได้ต่ำกว่าที่ควรทำได้เสมอไป”
“ผมทำได้”
“คุณไม่รู้หรอกว่าคชานนท์เก่งขนาดไหน ที่ผ่านมาคุณก็น่าจะพอเห็นแล้ว” อาวุธตอบ “คชานนท์มีไม้เด็ดพร้อมที่จะงัดออกมาใช้เสมอ ปล่อยให้ผมจัดการเอง คุณอยู่เฉยๆ”
“ผมไม่ต้องการให้เขามายุ่งกับภาณุวัฒน์อีก” วินเซนต์เสียงแข็ง
“แล้วที่คุณจะทำเป็นไปจีบคชานนท์คิดว่าจะไม่ส่งผลกระทบต่อโจ้โจ้ยังงั้นหรือ คุณคิดอะไรตื้นๆ” อาวุธกระชากเสียง หันหน้ามาจ้องตาวินเซนต์ “ซีไอเอคิดได้แค่นี้หรือ เลิกเอาโจโจ้โคล่าน้อยไปเสี่ยงได้แล้ว ถ้าคุณพลาด ถ้าคชานนท์เล่นแรงๆ ใครจะเจ็บ ลำพังคุณไม่เท่าไหร่ แต่โจ้โจ้ล่ะวินเซนต์ คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น จะไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ” อาวุธชี้ืมือเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ผม...”
“ภาณุวัฒน์เปราะบางมาก ผมไม่อยากให้เขาเสียใจมากไปกว่านี้” อาวุธพูดขึ้นมาเบาๆ “เมื่อผิดหวังจากความรักครั้งแรก ภาณุวัฒน์ถึงกับฆ่าตัวตาย”
“ฆ่าตัวตาย” วินเซนต์อุทานเสียงเบา
“อย่าเสี่ยงเลยวินเซนต์ อย่าเลย”
“ขนาดนั้นหรือ” วินเซนต์พึมพำ
“คชานนท์ยื่นมือเข้าไปช่วยเพราะคนที่ทำให้ภาณุวัฒน์เจ็บเป็นเพื่อนของผมเองและสนิทกับคชานนท์ด้วย คชานนท์ชอบจับคู่ให้คนรักกัน เชาคิดว่าตัวเองเป็นกามเทพกลับชาติมาเกิด เขาอยากให้ภาณุวัฒน์มีความรัก เขาอยากให้ผมมีความรัก”
“อันนั้นผมรู้”
“เขาต้องการให้ผมลืมนที” อาวุธยิ้มขื่นๆ แล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่เขาสิ ไม่ใช่แค่คชานนท์ แต่เป็นพวกเขา ทั้งเพื่อนผม ทั้งพ่อผม พ่อคชานนท์ อีกหลายคนอยากให้ผมรักกับภาณุวัฒน์ เขาคิดว่าการที่ผมจะมีความรักครั้งนี้จะทำให้ผมลืมนทีได้”
“ไม่ใช่ เขาคิดว่าคุณควรจะลืมนทีแล้วมีความรักครั้งใหม่เสียที” วินเซนต์แย้งเสียงเบา
“ผมลืมนทีไม่ได้หรอกวินเซนต์” อาวุธพูดเสียงเข้ม หลังจากนิ่งไปชั่วครู่
“อย่างที่นทีลืมแจ๊คไม่ได้ อย่างที่แจ็คลืมนทีไม่ได้ แล้วคุณรู้ไหม สองคนนั้นทรมานขนาดไหน”
“นทีรักผม” อาวุธแย้งเสียงกร้าว
“คุณเป็นเงาของจักราวุธ”
“ไม่ใช่ นทีรักผม รักตัวตนของผม”
“แต่ก็มีเงาของจักราวุธซ้อนทับอยู่ ยอมรับซะเถอะ ทุกอย่างมันจะได้ง่ายเข้า” วินเซนต์ขยับเข้ามาใกล้อาวุธ มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายตำรวจซึ่งกำลังขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน
“มันไม่ง่ายหรอก” อาวุธเค้นเสียงออกมาตามไรฟัน
“ง่ายสิ มีทางที่ง่าย แต่คุณไม่ยอมเดินไป”
“คุณไม่ใช่ผม คุณไม่มีวันรู้”
“ก็ได้ ถ้าคุณจะพูดยังงั้น ก็ได้” วินเซนต์ยักไหล่ “ถ้างั้นผมจะพูดอะไรตรงๆ เอาเรื่องคนที่อยู่ในปัจจุบันนี่ล่ะ คุณจะทำยังไงกับภาณุวัฒน์ โจโจ้รักคุณ แต่คุณไม่ได้รักโจโจ้ ผมรักโจโจ้แต่โจโจ้ไม่รักผม แต่ผมจะอดทนและจะพยายามทำให้โจโจ้รักผมให้ได้ คุณจะอดทนและพยายามจะรักโจ้โจ้ได้หรือเปล่า” วินเซนต์พูดและเน้นเสียงหนักว่า “เขา ควร จะ อยู่ กับ ใคร”
“อีกหน่อย โจ้ คง รักคุณได้” อาวุธเสียงเบาหวิว
“คุณเสียสละให้ผม” วินเซนต์พูดเสียงแบบเดียวกัน
“ผมไม่ได้เสียสละ” อาวุธส่ายหน้าช้าๆ ตามองเหม่อออกไปยังหิมะที่กำลังโปรยปรายประหนึ่งสายฝนตกพรำๆ “คุณคิดดีๆ ผมไม่ได้เป็นคนที่เสียสละ ไม่ใช่เลย”
วินเซนต์เม้มปาก เข้าใจทันใดว่าอาวุธหมายถึงใคร
...วินาทีนี้ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่เพราะดีใจหรือเสียใจเขาไม่ค่อยแน่ใจนัก...
::: End of Chapter 35 :::
-
สงสารน้องโจ้
+1
-
:a5: เฮ้อ พี่อาวุธ
ไม่ได้ง่ายๆ เลยน้า ชักเริ่มสงสารน้องนนท์ขึ้นมาแล้วสิ
-
เห็นไหมสุดท้ายคนที่ใสซื่ออย่างน้องโจ้ก็กลายเป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุด
ว่าแต่แผนเอาคืนนนท์ จะสำเร็จไหมหว่า :laugh:
-
โอยยย ยุ่งๆๆๆๆๆๆ
แอบสงสารโจโจ้ด้วยอ่า
-
น่าสงสารโจ้
แต่ละคนเอาแต่ใจตัวเอง
โจ้โดนลากไปโน่นมานี่
แต่ก้อยังเชียร์คู๋ พี่วุธกับน้องโจ้ต่อไปจ้า
+1 รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
คชานนท์งานเข้าซะแล้ว
คอยควบคุมคนอื่นเนี่ยไม่ง่ายเลย คราวนี้พี่วุธเอาจริงด้วย ร่วมมือกับวินเซนต์ซะอีก
สงสารโจ้จัง
-
ทั้งอาวุธ และ วินเซนต์ ต่างจะเอาคืน คชานนท์ แต่ว่า อย่างที่อาวุธบอก ประเมินคชานนท์ต่ำไปหน่อย แต่ว่าเหมือนที่ผ่านมาคชาชนนท์ใช้ไม้อ่อนมาตลอด ทีเด็ดของคชานนท์ยังมีอีกเยอะ คนที่ฉลาด ไม่ได้แค่วางแผนเก่งแต่ต้องวางแผนแล้วให้ผลตามมาด้วย ยังไง
เรื่องขงใคร คุ่ใคร ก็อยากให้คุณนายชัดเจนข้นนะ เริ่มคลุมเครืออีกละ
-
ท่าทางจะยังยุ่งตุงนังต่อไป สงสารแต่คนกลางโดนจับวางตรงโน้นทีตรงนี้ที อึดอัดแทน โจ้โจ้ผู้น่าสงสาร นนท์ต้องลงทุนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนน้อเปลืองสมองจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่ง่ายเลยจริงๆ ทั้งโจ้ อาวุธ วินเซนต์ +คนอ่านเข้าไปด้วย
ลุ้นกันจนเหนื่อย
-
เชียร ทุกๆคนที่จะเอาคืนคชานนท์ :m16:
-
สมคบคิดกันไปมา ลุ้นตัวโก่งแล้วนะพี่นายยยย
วินเซนต์ปล่อยให้เป็นหน้าที่อาวุธเถอะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆ มือคนละชั้นกันเลยยยย
-
คุณคฑาฯ
จากคดีรักรุ่นก่อน
ไม่เคยชอบอาวุธ เพราะอาวุธชอบเอาตัวเองเข้าไปอยู่กับแฟนๆ ของเพื่อน
มาถึงคดีรักรุ่นนี้
อยากให้อาวุธมีใครสักคนและอยู่กับปัจจุบัน ๕๕๕ อยากรู้ตอนจบแล้ว!!
กับคดีรักรุ่นก่อน ชอบคชานนท์มาตลอด ดูเป็นคนเก่ง ฉลาด
ในคดีรักรุ่นนี้ คชานนท์น่าจะได้คู่กับอาวุธ ไม่รู้ทำไม คนที่จะเอาคชานนท์อยู่ ควรนิ่ง เป็นผู้ใหญ่ เป็นพี่ ถึงจะเอาคชานนท์อยู่
ส่วนภาณุวัฒน์ไม่น่าเหมาะกับอาวุธ เพราะอย่างน้อยเคยมีอะไรๆ กับธงรบ เพื่อนของอาวุธ
คู่กะวินเซนต์แหละ ดีแระ หุหุ
:L2: :L2:
-
:m20: นนท์เริ่มไขว้เขวแฮะ
“วิธีการที่คุณเพิ่งบอกผมงั้นหรือ” อาวุธทำเสียงเยาะ “ความคิดไม่ได้เรื่อง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมจัดการเอง ผมรู้จักคชานนท์มาตั้งแต่เด็ก ผมรู้ว่าจะทำยังไง และผมก็สร้างผลกระทบต่อคชานนท์ได้มากกว่าคุณ”
แล้วคุณวุธก็จะไปจีบแทนเอง ใช่มะ :-[
-
เอาละซิคชานนท์ เมื่อสองขั้วอาวุธกับวินเซนต์เริ่มจับมือกันแล้วหันไปเล่นคชานนท์คนเดียว จะเกิดอะไรขึ้น ศึกครั้งนี้น่าติดตามยิ่งนัก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
OhO ห้ามรุนแรงกับ นนท์นะ
ถึงจะหมั่นไส้นนท์บางครั้ง
แต่ นนท์ น่ารักที่สุดๆๆๆ อ่ะ
:mc4:
-
นนท์น่ะ ปล่อยให้เป้นหน้าที่ของอาวุธเถอะ เข้าไปเอี่ยวเดี๋ยวจะโดนเจ้านนท์ย้อนศร เรื่องภาณุวัตร จะซวยเอานะ ไปเดินหน้าทำคะแนนดีกว่า
เรื่องนี้ปล่อยให้เป้นหน้าที่ของว่าที่สามีนนท์เอง อิอิ
-
โจโจ้ของช้าาาาาานนนนนนนนนนนนนนนน
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
แอบดันซะหน่อย
เฮ้อ อยากอ่าน...อยากรู้มากว่าอาวุธจะทำยังไง
ลุ้นคุณตำรวจเหนื่อย
จนแอบนึกถึงที่นนท์บอกว่าพี่วุธก็วนๆ อยู่ในอ่างของเขานั่นแหละเลย :z10:
-
โอ้ย อยากรู้เรื่องนั้น !!!
เรื่องต่อจากคืนนั้นอ่ะ ฮือๆๆๆ :sad4:
สุดท้ายโจโจ้น่าสงารที่สุดจริงๆ o18
-
เอ่อ... เรื่องคืนเบิร์ดเดย์อ่ะ :angry2: ยังไม่เฉลยเลยคุณคฑา น้องนนท์ได้อึ้งทึ่งเรื่องไรอ่ะคะ อยากยู้ๆ :serius2:
-
กินไม่ได้ นอนไม่รับ เป็นห่วงน้องโจ้ กรี๊ดดดดดดด ค้างคาค่ะ
ได้โปรดมาต่อไวๆเถอะ...ตอนนี้อยากรู้ไปถึงตอนจบนู้นเลยค่า
-
อรุณสวัสดิ์ครับ ตอนนี้คงหมดห่วงน้องโจ้แล้วล่ะ คนที่น่าเป็นห่วงคงเป็นจตุพลเน๊อะ :m20: :m20: :m20:
เดี๋ยวอีกตอนก็จบแล้วคร้าบบบ พักนี้อาจโพสช้าและเบลอไปหน่อยนะครับ ลูกชายกำลังสอบไฟนอลและคนเขียนก็กำลังโด๊ปยา แต่ละตัวดีๆ ทั้งนั้นเลย ถ้าบอกชื่อไปคนอ่านที่มีความรู้แบ๊คกราวน์เรื่องยาจะต้องตาเหลือกไม่อยากจะเชื่อว่าคฑาวุธเจอกับอะไรบ้าง
ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์นะครับ ขอบคุณจริงๆ แบบว่าซึ้งใจมากนะ :L1: :กอด1:
Awoot Chapter 36
วินเซนต์ปล่อยให้ภาณุวัฒน์นั่งอยู่คนเดียว ส่วนตัวเองเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของดาดฟ้าของตึกและยืนเกาะราวระเบียง ก้มลงมองแสงไฟระยิบระยับท่ามกลางละอองสีขาวของหิมะ เพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งเขาอยากจะกระโดดลงไปยิ่งนักเมื่อนึกถึงภาพใบหน้าของภาณุวัฒน์นองไปด้วยน้ำตา
ก่อนจะออกจากอพาร์ตเมนต์ของอาวุธ เขาแอบได้ยินอาวุธพูดกับภาณุวัฒน์ในห้องครัวว่า
...
“ตั้งใจเรียนนะโจโจ้”
“พี่วุธ...”
“ผมจะเป็นกำลังใจให้”
“ครับ”
“โจ้ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ ต้องเข้มแข็ง เรียนให้จบ แล้วหางานทำ”
“ครับ”
“และดูแลตัวเองดีๆ”
“พี่วุธ...ทำไม”
“แบบนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ”
“แต่ว่า...”
“เวลาจะช่วยทุกอย่างเอง”
“เมื่อไหร่ล่ะครับ เมื่อไหร่”
“ผมก็ไม่รู้...”
…
หลังจากออกจากอพาร์ตเมนต์ของอาวุธเมื่อตอนหัวค่ำ ภาณุวัฒน์เปลี่ยนใจไม่อยากดูละครบรอดเวย์ วินเซนต์เลยพาขึ้นมาบนตึกสูงแห่งนี้เพื่อชมทัศนียภาพของนิวยอร์คยามค่ำคืนแทน
เขาเคยยืนเถียงกับนทีตรงนี้ ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเขายอมทิ้งทุกอย่างและเสี่ยงที่จะกลับประเทศไทย
…
“เพราะว่าพี่รักเขา” นทีตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษ “ถ้าพี่จะตาย ก็ขอตายตอนที่เขาอยู่ใกล้ๆ”
...ตอนนั้นเขาไม่แน่ใจนทีเท่าใดนักว่าพี่ชายของเขาหมายความว่าอย่างไรเรื่องที่ตัวเองจะเสียชีวิต เพราะการเสียชีวิตของนทีอาจจะเป็นเพราะตัวเองอาจถูกสังหารหรือเพราะโรคร้าย...
“วินซ์ ยังไงพี่ก็ต้องตาย พี่ขอตายในอ้อมแขนของคนที่พี่รัก”
นทีพูดกับเขาเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะเดินจากไป วันรุ่งขึ้น เขาเดินทางไปชิลีเพื่อทำงานภารกิจลับและได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อกลับมาถึงสหรัฐอเมริกาถึงได้รู้ว่านทีเสียชีวิตแล้ว
เขาไม่เคยรู้เลยว่านทีได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักตอนสิ้นลมหายใจหรือไม่
...อาวุธอยู่กับความรู้สกผิดตลอดเวลาว่าตัวเองปกป้องนทีไม่ได้...
...แต่ถึงจะปกป้องจากคนร้ายได้ นทีก็จะตายอยู่ดี...
...แล้วการตายแบบไหนล่ะ ถึงจะทำให้คนที่อยู่ข้างหลังเสียใจน้อยกว่ากัน...
...อาวุธจะรู้หรือเปล่าว่านทีอยากใช้เวลาอันน้อยนิดของตัวเองกับคนที่ตัวเองรัก...
...อาวุธไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก นทีไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก แต่สำหรับเขาแล้วมันจะแตกต่างกันตรงไหนที่แม้ยังมีลมหายใจอยู่และได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก แต่ไม่ได้รักเขา...
วินเซนต์กำมือแน่น กัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ ใจหนึ่งอยากจะตะโกนออกไปดังๆ เพื่อเป็นการระบายอารมณ์
คำพูดของอาวุธดังขึ้นมาในหัว
... ผมไม่ได้เสียสละ คุณยังไม่เข้าใจหรือวินเซนต์ ผมไม่ได้เป็นคนที่เสียสละ ไม่ใช่เลย...
“โจ้โจ้” วินเซนต์พึมพำเบาๆ แล้วตัดสินใจรีบเดินกลับไปหาภาณุวัฒน์ ตอนแรกเขาคิดจะปล่อยให้ภาณุวัฒน์ได้อยู่คนเดียวราวครึ่งชั่วโมงเพื่อคิดเรื่องอะไรต่างๆ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจ
...เขาขอใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดกับคนที่เขารัก...
...จะมีเวลาแค่ไหนก็ช่าง เขาขอใช้เวลานี้ให้ดีที่สุด...
คชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยายามปลอบให้จตุพลคลายความกังวล เพื่อนของเขาโทรมาโวยวายใหญ่ว่าอาวุธตามสะกดรอยจนแทบจะกระดิกตัวไม่ได้
“นี่ถึงขนาดเล่นจับมือถือแขนเลยนะนนท์ เกิดท่านตกมันขึ้นมา ใช้กำลังบังคับข่มขืน จตุพลจะไม่แย่หรือ”
“ปากไม่ดี” คชานนท์ “พี่วุธไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“เกิดวางยาเราแล้วลักหลับ ซวยตายเลย” จตุพลโอดครวญ
“พี่วุธไม่ใช่คนแบบนั้น นี่คงเล่นสงครามประสาทกับนาย ไม่ก็จงใจตอบโต้เรา พี่วุธคงแค้น” คชานนท์ตอบ แต่ทันใดก็ได้โอกาสเหมาะจึงรีบพูดต่อว่า “นี่จตุพล นายจะกลัวอะไรนักหนากับไอ้เรื่องลักหลับ”
“ก็ท่านสารวัตรชวนไปทานข้าว ถ้าท่านแอบใส่ยานอนหลับ จะทำยังไง เรายังไม่อยากเสียตัวนะนนท์” จตุพลเสียงอ่อย
“ก็ถือซะว่าเป็นฝันร้าย ตื่นขึ้นมามันก็หายไปเองล่ะ” คชานนท์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “แล้วไอ้เรื่องลักหลับนี่เลิกคิดซะที”
“กลัวโดนถ่ายคลิปเอาไว้แบลคเมล์นะสินนท์ คราวนี้ ท่านจะบีบบังคับให้เราทำอะไรยังไงก็ได้”
“แล้วตื่นขึ้นมามันจะรู้สึกอะไรหรือเปล่าวะ” คชานนท์ถาม
“รู้สึกอะไร” จตุพลไม่เข้าใจเพื่อน
“ก็ถ้าโดนลักหลับ นายจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า ทำไมกังวลนัก”
“ถ้ารู้สึกจะเรียกว่าโดนลักหลับได้ยังไงวะ ไม่รู้อะไรซะเลย” จตุพลกระแทกเสียง
“อ้าว ก็ไม่เคยนี่หว่า”
“นนท์ รีบจัดการท่านสารวัตรให้เด็ดขาดซักทีเถอะ ปิดคดีไปเลย เพื่อนรู้สึกเสียวก้นปนเสียวสันหลังจะตายอยู่แล้ว จะไปไหนก็คอยแต่หันหน้าหันหลัง กลัวว่าท่านสารวัตรจะโผล่มา ถ้าเป็นแบบนี้อีกซักอาทิตย์ จตุพลไม่รอดแน่ๆ รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ เขม่นตาซ้ายมานานแล้ว” จตุพลอ้อนวอน
“เอาเถอะ จะจัดการให้” คชานนท์ตอบแล้วจบการสนทนากับจตุพล
...ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี...
...จตุพลไม่เข้าใจคำถามของเขา จะซักมากก็กลัวผิดสังเกต...
...ตอนเขาหลับยังไงก็ไม่รู้สึกอยู่แล้วล่ะ ต่อให้อุ้มพาไปนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ขับวนไปวนมารอบหมู่บ้านเหมือนที่พี่คมเคยทำก็ไม่รู้สึกตัว...
...ที่อยากจะรู้ก็คือตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วนี่ต่างหากล่ะ มันจะรู้สึกอะไรยังไงหรือเปล่า...
...ถือซะว่าเป็นฝันร้าย ตื่นขึ้นมามันก็หายไปเองล่ะ...
...แต่ทำไมมันไม่หายไปซะที นึกภาพอยู่ได้ ความจริงตอนแรกก็ไม่รู้สึกผิดปกติอะไร แต่พอเข้าห้องน้ำทำไมรู้สึกแปลกๆ ไม่เหมือนทุกวัน หรือว่ามันอุปาทาน พอคิดมากก็เลยรู้สึกเจ็บทั้งที่ไม่ได้เจ็บ...
...พี่วุธไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก พี่วุธไม่ใช่คนแบบนั้น...
...กลัวโดนถ่ายคลิปเอาไว้แบลคเมล์นะสินนท์ คราวนี้ จะบีบบังคับให้เราทำยังไงก็ได้...
...แต่สมมุตินะว่าพี่วุธทำจริงๆ พี่วุธจะทำไปเพราะโกรธเรา หรือว่าเพราะอะไร...
...เฮ้อ ทำไงดีคชานนท์...
ภาณุวัฒน์ลุกขึ้นยืนช้าๆ เมื่อเห็นวินเซนต์เดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน วินเซนต์ยื่นทั้งสองข้างออกมา ราวกับอยากจะให้เขาให้เขาโผเข้าไปหา
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์พึมพำและยื่นมือออกไปเพื่อจับมือของวินเซนต์
“ไปเถอะ ผมจะพากลับ ไว้วันหลังค่อยมาดูกันอีก” วินเซนต์ยิ้มกว้าง แต่ภาณุวัฒน์เห็นความเศร้าในดวงตาคู่นั้น
“กลับหอพักที่มหาวิทยาลัยได้ไหมครับ” ภาณุวัฒน์ถามขึ้นมาเบาๆ
“หือ” วินเซนต์เลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย “คุณย่าคงคิดถึงเพนกวินน้อยแล้วล่ะ”
“ผมอยากนอนที่หอพัก” ภาณุวัฒน์ตอบ
“ทำไมครับ”
“นะครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าอ้อนวอน “คืนนี้นอนที่นี่นะครับ”
“ที่นี่นอนไม่ได้” วินเซนต์ทำหน้าจริงจัง ชี้มือลงบนพื้นของดาดฟ้าตึก “เพราะที่นี่คือดาดฟ้า แต่หอพัก นอนได้” วินเซนต์เสร็จก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“คุณนี่จริงๆ เลย” ภาณุวัฒน์ชกเข้าที่ต้นแขนของคนที่กำลังหัวเราะชอบใจ “ล้อว่าผมเป็นเพนกวินยังไม่พอ ยังมาแกล้งกันอีก ล้อผมอยู่ได้ ผมเป็นตัวตลกหรือไง”
“ช่าย” วินเซนต์ยอมรับ
“ไม่อยากพูดด้วยแล้ว”
“ได้ล้อคุณแล้วมันมีความสุขดี สนุกที่สุด” วินเซนต์เปลี่ยนมาเป็นยิ้มบางๆ แล้วดึงตัวภาณุวัฒน์เข้ามากอดไว้หลวมๆ และพูดว่า “มีความสุขจริงๆ นะโจโจ้ อยู่กับคุณแล้วผมมีความสุข คุณอาจจะเห็นว่าบางครั้งผมอาจดูเศร้าบ้าง แต่ผมก็มีความสุข”
“แล้วทำไม...”
“ผมได้ตัดสินใจแล้ว จำได้ไหม ผมเคยบอกคุณแล้วว่าผมได้ตัดสินใจแล้ว และผมก็ต้องยอมรับผลของมัน ผมจะพยายามให้ดีที่สุด ผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็แล้วแต่พระเจ้า” วินเซนต์พูดเสียงอ่อนโยน
“ขอเวลาผมนะครับ”
“You have all the time you want, baby” วินเซนต์พูดกับภาณุวัฒน์เป็นภาษาอังกฤษ
“อะไรนะ” ภาณุวัฒน์ฟังไม่ถนัด “แปลว่ายังไงครับ”
“ตั้งใจเรียนภาษาอังกฤษนะโจโจ้ อีกหน่อยก็จะเข้าใจเอง” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วแกล้งทำท่าอ้าปากหาวพร้อมกับพูดว่า “ไปเถอะ ไปนอนกัน ผมง่วงแล้ว”
คชานนท์ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย หันหน้าไปมองคนที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ แล้วหันหน้ากลับมามองจุดเดิม คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายในมิวนิค พรุ่งนี้เช้าเขาจะเดินทางไปอิตาลี่ก่อนจะกลับกรุงเทพฯ และจัดการเรื่องธุรกิจการงานต่างๆ ให้เรียบร้อย
บทรักกับ 'คนแปลกหน้า' ที่เขาพบในผับแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงแรมทำให้เขาหายเบื่อไปได้บ้าง คชานนท์อมยิ้มหยันๆ มุมปากเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้กับคู่นอนคืนเดียว ในใจนึกถึงบทรักเร่าร้อนเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา
...แย่จริงๆ เมคเลิฟกับคนนี้กลับเอาแต่นึกถึงอีกคน ถ้าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ คงแย่แน่ ภาพจินตนาการแปลกๆ ผิดปกติแบบนั้นอาจจะทำให้เราประสาทกินซักวัน...
ผ่านไปสิบนาทีคชานนท์ก็ยังหลับไม่ลงจึงลุกจากเตียงเดินออกไปยังห้องนั่งเล่นและเปิดโทรทัศน์เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุดก็ลงเอยด้วยการหันไปคว้ากระเป๋าเอกสารเอางานออกมาทำ แต่ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงก็รู้สึกเบื่อ
คชานนท์ถอนหายใจเบาๆ ลุกขึ้นไปยืนพิงกระจกบานใหญ่แล้วมองออกไปยังความมืดข้างนอก
...ปกติเขาเป็นคนหลับง่าย พอหัวถึงหมอนไม่ถึงสิบนาทีก็หลับเป็นตาย ใครปลุกก็ไม่ลุก แต่คืนนี้ทั้งๆ ที่เหนื่อยมาทั้งวันและปิดท้ายด้วยบทรักเร่่าร้อนกับนางแบบสาวสวยเขากลับยังไม่รู้สึกง่วงนอน ในสมองเอาแต่คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุด...
...เพราะพี่วุธแท้ๆ เชียว ถ้ายังจัดการเรื่องของพี่วุธไม่เสร็จสมองก็ไม่โล่ง ต้องปวดหัวอยู่แบบนี้...
...ถ้ายังงั้นก็ต้องจบเรื่องนี้เร็วๆ...
...สองสามคนไม่พอใช่ไหมพี่วุธ ต้องเอาให้หนัก ส่งเรียงแถวดาหน้าเข้าไปให้ปวดหัวเลยดีกว่า บีบให้ยุ่งยากใจมากๆ คราวนี้พี่วุธต้องเลือกใครซักคน พี่วุธต้องรู้ว่า ตราบใดที่ไม่ลงเอยกับใครเขาก็จะไม่ยอมหยุด...
วินเซนต์เอียงหน้ามองผมดกดำของภาณุวัฒน์ซึ่งอยู่ไม่หากจากเขาและได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ภาณุวัฒน์นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเขา ศีรษะทุยได้รูปของชายหนุ่มวางอยู่บนต้นแขนข้างขวาของเขา ใบหน้าซุกเข้ามาที่เนินอก หายใจเบาๆ เป็นจังหวะ ลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบผิวของเขาสร้างความรู้สึกพิเศษบอกไม่ถูก แม้ต้นแขนจะเริ่มชาแต่วินเซนต์ก็อดทน พยายามไม่ขยับเพราะไม่อยากให้ภาณุวัฒน์ตื่น
“ฮื่อ...” ภาณุวัฒน์ทำเสียงอืออาในลำคอแล้วขยับตัวยุกยิกซุกเข้าหาวินเซนต์แน่นกว่าเดิม
วินเซนต์แทบจะกลั้นหายใจ
...เขาไม่อยากได้ยินโจโจ้ละเมอเป็นชื่ออาวุธ!...
“วินเซนต์...” ภาณุวัฒน์พึมพำ
“หือ” วินเซนต์ทำเสียงตอบแต่ภาณุวัฒน์กลับนิ่งเงียบแล้วกระชัดแขนที่วางพาดอยู่บนลำตัวบึกบึนของวินเซนต์
...นี่ไม่ใช่หรือสิ่งที่เขาต้องการ ภาณุวัฒน์เป็นของเขาแล้ว...
...แต่เขาได้แต่ตัว ไม่ใช่หัวใจ โจโจ้ละเมอเป็นชื่อเขา แต่ทำไมเขายังรู้สึกเจ็บๆ ตรงที่ขั้วหัวใจ...
“อยากกลับไปหาเขาใช่ไหมโจ้โจ้ ใช่หรือเปล่า” วินเซนต์กระซิบเสียงเบา “แต่คุณก็รักษาน้ำใจผม ยอมอยู่ที่นี่กับผม ยอมเป็นของผม แล้วผมจะปล่อยให้คุณทรมานอยู่ได้ยังไง”
อาวุธวางเอกสารปึกใหญ่ลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงเก้าอี้ แหงนหน้าแล้วบิดต้นคอเพราะความเหนื่อยล้า ขณะนี้เป็นเวลาตีสองครึ่ง ความจริงเริ่มรู้สึกง่วงแต่กลับไม่อยากจะเข้านอน ปกติหากไม่จำเป็นเขาก็ไม่นอนดึก อาวุธบอกตัวเองว่าเขามีเรื่องต้องคิด มีอะไรต้องทำเยอะแยะ เขารวบรวมหลักฐานของคดีต่างๆ ที่ได้และวิเคราะห์อย่างละเอียด หากเขาส่งข้อมูลทุกอย่างที่ได้อยู่ตอนนี้กลับประเทศไทย พ่อของเขาจะต้องภูมิใจมากที่เขาทำงานคืบหน้าไปได้มากทั้งที่ใช้เวลาไม่นาน
แต่เรื่องของจักราวุธกลับไปไม่ถึงไหน!
อาวุธพยายามที่จะไม่แตะเรื่องของนที เขาไม่ต้องการค้นสืบและแกะรอยข้อสงสัยต่างๆ ที่เกี่ยวกับการตายของนที
...เขาพยายามที่จะลืมเรื่องนี้...
...เพื่ออะไร...
...เพื่ออะไรหรือเพื่อใคร...
...ทั้งที่ตอนแรกเขามั่นใจแล้ว แต่นาทีนี้ ท่ามกลางความเงียบกลางดึก เขากลับไม่มั่นใจเสียแล้ว...
...หรือเขาจะเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวและไม่มีโชคเรื่องความรัก นี่คือลิขิต นี่คือทางเดินที่กำหนดเอาไว้แล้วและฝืนไม่ได้...
...แต่คชานนท์ไม่เลิกแน่ ตราบใดที่เขายังโสดคชานนท์ไม่มีทางปล่อยให้เขาอยู่อย่างสงบสุข...
...ควรถึงเวลาหรือยังที่เขาต้องบอกคชานนท์และจบเกมนี้ซะ...
คชานนท์พิมพ์ข้อความสั้นบนโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองอย่างคล่องแคล่วแล้วส่งข้อความนั้นให้กับเพื่อนแล้ววางโทรศัพท์เครื่องนั้นลงก่อนจะหยิบอีกเครื่องขึ้นมาแทนเพื่อพิมพ์ข้อความสั้นเช่นเดียวกัน แต่พิมพ์ได้ไม่กี่คำก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นภาษาไทย
“พี่นนท์ใช่ไหมครับ สวัสดีครับ”
คชานนท์เงยหน้าขึ้นคนมองซึ่งเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังยิ้มกว้างให้
“จำผมได้ไหมครับ” ชายหนุ่มถาม ท่าทางตื่นเต้นและดีใจ
“จำไม่ได้ครับ” คชานนท์ส่ายหน้า ตอบไปตามตรง
“ผมดนัยไงครับ รุ่นน้องพี่ที่ฮาร์วาร์ด”
“อ๋อ” คชานนท์พยักหน้า ทำทีเป็นจำได้ทั้งที่ความจริงยังนึกไม่ออกว่าชายหนุ่มหน้าขาวคิ้วเข้มคนนี้เป็นใคร
“ผมถ่ายรูปให้พี่วันรับปริญญา คนที่วิ่งไปวิ่งมาไงครับ พี่จำผมได้แล้วใช่ไหมล่ะ ตอนนั้นผมใส่แว่นกรอบดำ ผมยาวๆ แต่งตัวเซอร์ๆ ตอนนี้ผมเปลี่ยนสไตล์แล้ว” ดนัยเพ่ิ่มเติมรายละเอียด
คชานนท์พยักหน้า เริ่มจะจำได้ วันรับปริญญาของเขาวุ่นวายมากเพราะเพื่อนเยอะ แต่มีเด็กรุ่นน้องคนหนึ่งซึ่งเป็นคนกระฉับกระเฉงมากและวิ่งวุ่นถ่ายภาพให้คนนั้นคนนี้จนจตุพลล้อว่าเป็นเด็กไฮเปอร์
“ผมทำงานที่ NASDAQ ครับ เพิ่งทำได้ปีกว่า แต่ก่อนผมอยู่ที่ LA เพิ่งข้ามมาฝั่งตะวันออก เพื่อนชวนไปทำงานที่เมืองไทยเหมือนกันครับ แต่หาตำแหน่งเหมาะๆ ไม่ได้ก็เลยทำอยู่ที่นี่” ชายหนุ่มช่างพูดเล่าเรื่องของตัวเองไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี “ได้ข่าวว่าพี่นนท์ทำธุรกิจยิ่งใหญ่มาก ผมชื่นชมพี่จริงๆ ตอนเรียนผมนึกอยู่แล้วว่าพี่เป็นอัจฉริยะ ยิ่งเห็นพี่ตอนนี้ผมยิ่งทึ่ง”
“ชมเกินไปแล้ว” คชานนท์ยิ้มบางๆ เก็บโทรศัพท์ที่กำลังพิมพ์ข้อความเรื่องงานเอาไว้
“ผมได้พักยาวตั้งเดือนนึงครับ เลยจะกลับไปเยี่ยมบ้านกับเที่ยวเมืองไทยซักหน่อย ตั้งแต่มาเรียนที่อเมริกาจบแล้วก็ทำงานเลย แทบไม่เคยได้กลับเมืองไทย ว่าแต่ว่าพี่นนท์กำลังจะกลับเมืองไทยหรือเปล่าครับ”
“เปล่า” คชานนท์ส่ายหน้า “ผมกำลังจะไปอิตาลี่”
“แล้วจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ครับ ผมอยากขอนัดทานอาหารที่กรุงเทพฯ อยากคุยเรื่องเอ่อ...” ชายหนุ่มช่างพูดลังเลขึ้นมาเฉยๆ
“เรื่องอะไรครับ คุยที่นี่ก็ได้”
“คือว่า มันเอ่อ...เป็นแปลกๆ ครับ แล้วผมก็อยากขอความช่วยเหลือพี่ด้วย ถ้าอยู่ที่เมืองไทยอาจจะช่วยได้ อย่างน้อยก็คงจะดีที่พี่...เพราะว่า อืม...” หนุ่มช่างพูดเร่ิมพูดจาตะกุกตะกัก
“ให้ช่วยอะไร” คชานนท์ถาม
“เอ่อ พี่จำวันรับปริญญาพี่ได้ไหมครับ ตอนนั้นผมถ่ายรูปให้พี่ แล้วมีบางรูปที่ผมขอให้ส่ิงให้ผมทางอีเมล์”
“อ๋อ” คชานนท์ลากเสียงยาว คราวนี้จำได้อย่างชัดเจนแทบไม่ต้องนึกอะไรต่ออีกแล้้ว
“คือ ผอยากเจอผู้กองอาวุธ ถ้าพี่นนท์ไม่ลำบากก็อยากจะขอให้ช่วยชวนผู้กองไปทานข้าวด้วยกันกับพี่ แล้วผมก็จะขอไป เอ่อ...”
“ตอนนี้พี่วุธเป็นพันตำรวจโทแล้วนะ” คชานนท์บอก
“จริงหรือครับ” ชายหนุ่มทำหน้าตาดีใจ “เท่ที่สุดเลย ตอนนี้จะเป็นยังไงน๊า พี่รู้หรือเปล่า ผมเก็บรูปผู้กองอาวุธไว้ทุกรูป เอาออกมาดูบ่อยๆ คนอะไร เท่จริงๆ”
“เชื่อแล้วล่ะ ทุกรูปที่ถ่ายมันเอีียงๆ ไปทางขวาเห็นแต่พี่วุธเป็นจุดเด่น คนที่ยืนอยู่ด้านซ้ายตกขอบกันหมด”
“ผมชอบพี่เค้ามาก” ดยัยทำหน้าอายๆ
“เลยถ่ายรูปเอาแต่พี่วุธ ยังดี่ที่คนรับปริญญายังอยู่ในรูป” คชานนท์พูดยิ้มๆ
“พักหลังนี่เป็นยังไงก็ไม่รู้ครับ ผมคิดถึงพี่เค้ามาก ยิ่งมาอยู่นิวยอร์คเมืองโรแมนติค ผมก็ยิ่งคิดถึง ตอนนี้ผมมีงาน มีอพาร์ตเมนต์ มีรถ อะไรๆ ก็ลงตัวแล้ว ขาดอย่างเดียว...”
“ไม่มีแฟน” คชานนท์เติม
“ใช่ครับ” ดนัยพยักหน้า “แต่ไม่นานหรอกครับ กลับไปเมืองไทยคราวนี้ ผมจะไปทำตามหัวใจของตัวเองเรียกร้อง”
“ไปหาแฟนซักคน” คชานนท์เลิกคิ้วข้างเดียว
“ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะว่ายังไง” ดนัยยกมือขึ้นเสยผมของตัวเองและทำหน้าเขินๆ
“พี่เค้านี่คือสารวัตรอาวุธหรือเปล่า” คชานนท์ถาม ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ดนัยพนักหน้าและยิ้มอายๆ เขาจึงพูดต่อช้าๆ ชัดๆ ว่ “พี่วุธไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยหรอก เขาย้ายไปทำงานภารกิจพิเศษที่ต่างประเทศ”
“จริงหรือครับ” ดนัยอุทาน “ว้า งั้นผมก็กลับเมืองไทยเสียเที่ยว”
“ก็คงงั้น”
“แล้วพี่เค้าย้ายไปอยู่ไหนพี่รู้หรือเปล่าครับ”
“ไม่ไกล้ไม่ไกล” คชานนท์พยักหน้า อมยิ้ม อยากดูปฏิกิริยาของดนัยว่าคลั่งไคล้อาวุธขนาดไหน ชายหนุ่กระสับกระส่าย ทำหน้าอ้อนวอนคชานนท์ รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ที่ไหนครับพี่”
“นิวยอร์ค”
“นิวยอร์ค” ดนัยอุทานเสียงดัง “พี่อย่าล้อเล่นนะครับ”
คชานนท์ส่ายหน้าแล้วดึงปากกาออกมาจดที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ส่งให้อีกฝ่าย
“ขอบคุณนะครับพี่นนท์” ดนัยก้มลงมองกระดาษและพูดขึ้นมา “ไม่ไกลจากผมเลย ไม่น่าเชื่อ อยู่กันแค่นี้เอง ผมเคยผ่นตั้งหลายครั้งไ
“พี่เขาอยู่คนเดียวด้วยนะ ได้ยินบ่นว่าเหงาๆ อยู่นิวยอร์คไม่มีเพื่อน”
“ต่อจากนี้ไปคงไม่เหงาแล้วครับ” ดนัยยิ้มกว้าง “ผมจะรีบกลับไปนิวยอร์ค”
“เอางั้นเลยหรือ” คชานนท์ทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ไปก่อนนะครับพี่ ผมต้องรีบไปเปลี่ยนตั๋ว ขอบคุณพี่นนท์มากนะครับ พี่นี่เป็นเหมือนกามเทพเลยนะครับ ผมโชคดีที่สุดที่มาเจอพี่ที่สนามบิน”
คชานนท์พยักหน้ายิ้มๆ แล้วมองชายหนุ่มรุ่นน้องรีบวิ่งจากไป จากนั้นจึงพูดพึมพำขึ้นมาว่า
“ใครเจอคชานนท์ก็โชคดีได้มีคู่ทั้งนั้นล่ะน้องเอ๊ย”
::: End of Chapter 36 :::
ป.ล. กำลังวิตกกังวลอยู่ว่าที่จะโพสตอนจบนี่สงสัยต้องโดนว่าแน่เลย
:o8: :-[ ก็คนมันมีปัญหาเรื่องเขียนตอนจบอ่ะ เข้าใจหนูหน่อยน๊า :impress2: :impress2: :impress2: :sad11: :sad11: :sad11: :m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ดนัยนี่ใครอีกเนี่ย
-
สงสัยจะมั่วมากกว่า เวรกรรมหลายคู่เกินตัวเลือกแยะไปหมด อาวุธเลือกใครน้องานนี้
-
:z3: อาจจะเป็นคนที่ไม่ได้เชียร์เลย..
-
เอ๊ะ! ยังไง
สรุปว่าโจ้เอนไปหาวินเซนต์แล้ว อาวุธก็ไม่ปักใจใครแต่ตามแกล้งจตุพลอยู่
คชานนท์ก็เหมือนจะเริ่มลังเลใจเข้าหาวุธขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ดันมีดนัยมาคอยแทรกอีก
โอ๊ย ยุ่งแน่ๆงานนี้
-
รอตอนจบนะคะ ขอให้อาวุธคู่กะนนท์ สมน้ำสมเนิ้อกันดี
+1 จ้ะ
-
อ่อนไหวแบบน้องโจ้ ต้องมีเสาหลักแบบอาวุธดูแล
นายนนท์ไม่ต้องหาตัวช่วยแล้ว
+1
-
หลายคนๆ โอยยย
จับคชานนท์ทำเมีย(อีกที) (หรือว่า จะๆคาตาพ่อคนเก่งเลย) จบแน่ค่ะพี่วุธ เชื่อเราสิ
:pig4:
-
คุณคฑาฯ
ตอนจบ
ถ้าอาวุธจะยังไม่มีคู่ จะไม่ว่าอะไร ... ให้คนอ่านอึมครึมคิดไปโน่นนี่นั่นว่าจะได้คู่กับคชานนท์หรือไม่ ก้อไม่เป็นไร
แต่ถ้าให้มาคู่กะพ่อดนัย ตาอยู่นี่ ไม่เอาค่ะ มาจากไหน ง่ายไปมั๊ย
ส่วนพ่อนายจตุพลเนี่ย ก้อไม่เอาเหมือนกัน ไรไม่รู้
รออ่านตอนจบ หวังว่าจะถูกใจ (บ้าง) :angry2:
-
ลงมาเลยครับพี่นาย
ผมรับตอนจบได้หมดทุกรูปแบบ
ขอแค่ลงภาค 3 ต่อเร็วๆด้วยนะอิอิ คิดถึงคุณนุจะแย่ :impress2:
-
จะจบแล้วอะ
แต่ขอให้ พี่วุธคู่กับน้องโจ้ทีเถอะ :call: :call: :call:
รออ่านตอนจบจ้า
-
เรื่องกำลังดำเนินมาถึงใกล้จุดจบ แต่ทำไมมองหาจุดจบของเรื่องไม่เจอสักที
ยิ่งตัวละครที่เพิ่มขึ้น ดูแล้วมีแต่ตัวแรง ๆ ทั้งนั้น
ใครจะนึกว่า นนท์ จะโดยพี่วุธวางระเบิดไว้ แต่ถ้าจริง :mc4:
+1 พร้อมกำลังใจให้พี่นาย หาทางลงสวย ๆ นะครับ
ปล. เรื่องสอบแอ๊ด สอบตรง ทำให้ผู้ปกครองกินยาแก้เครียดไปตาม ๆ กัน
ไอ้คนคิดระบบ นี้ นอนหลับสบายดีหรือเปล่าน้อ :m16:
-
เหมือนเนื้อเรื่องยังต้องดำเนินไปอีก10ตอน
-
+1 :pig4: :pig4: :pig4:
จบให้ดีนะคุณนาย :angry2:
อร๊ายยยทำให้นึกถึง วุ่นนักรักสถาปนิก..จบแบบคนดูงงงง
-
จะจบแล้ว ทำไมมีความรู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันยังไม่เคลียร์ยังไงก็ไม่รู้นะค่ะ คุณคฑาวุธ หรือว่ามันจะเป็นเพราะชื่อเรื่อง
" คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง " มันเลยครึ่งๆกลางๆ ขอสรุปแบบลงตัวนะค่ะ ให้อาวุธมีคู่สักทีเถอะ :z3:
+1ค่ะ
-
จะจบแล้วเหรอ :serius2:
ยังงงอยู่เลยว่าใครจะคู่กับใคร
หรือจะไม่ได้คู่กันทั้งหมด :เฮ้อ:
-
เอ่อ...
วินเซนต์ก็กำลังตัดสินใจบางอย่าง
อาวุธก็กำลังจะตัดตอน
น้องนนท์ก็จะใช้ไม้ตาย :a5:
จะจบในตอนหน้าจิงอ่ะคุณคฑา :angry2:
เอาวะ! ยังไงก็รอตอนเจ้าปัญหาอยู่นะจ๊ะ :oo1:
-
ให้โอกาสแก้ไขตอนจบไปอีก4-5 ชม.แล้วกันค่ะ
คนอ่านก็เดาใจคนเขียนไปเรื่อยล่ะค่ะ....
เวลาดูหนัง...ตอนจบเป็นตอนที่ทุกคนรอคอย
อ่านนิยายก็เหมือนกันค่ะ...ตอนจบเป็นตอนที่คนอ่านรอคอยเช่นกัน
แต่ตอนนี้ฮาจตุพลมากมาย....
ปล.ยืดไปอีก2-3ตอน คนอ่านก็ไม่ว่านะคะ :z1:
-
พี่นายกลัวใจตอนจบจริงๆ หลายเรื่องแล้วนะ :serius2:
คนอ่านฉับฉนนนนน
ไม่มีท่าทีว่าเรื่องจะคลี่คลายได้ง่ายๆเลย
-
ความวัวยังไม่ทันหาย คชานนท์ยังส่งความควายเข้าไปให้อาวุธอีก สมน้ำหน้าที่โดนอาวุธแกล้งลักหลับให้ปวดหัวเล่นซะบ้าง พอกันทั้งคู่
สำหรับเราแล้วเราว่าวินเซนต์เหมาะกับโจ้ที่สุดแล้ว วินเซนต์รักโจ้จริง และโจ้ก้อเป็นเด็กที่ยังไม่รู้จักหัวใจดีพอ พออยู่ใกล้ชิดใครก้อไม่ใช่เรื่องยากที่จะรักในที่สุด
-
งงๆ
เง็งๆ
จะจบยังไงหรอพี่นาย :3123:
-
:sad4: ทำไมจะจบเร็วอย่างนี้ล่ะค้า ยังงงๆอยู่เล้ย
แหม นนท์ ใครว่าอาวุธไม่ได้เลยนะ :-[
-
กลัวอย่างจริงจังเลยนะเนี่ย ลุ้นสุดตัว อินสะบัดช่อ
กลัวจบแบบอาวุธยังแห้วอยู่ นนท์ก็ยังทำงานไปไหนไม่รู้
เหมือนตอนอ่านวุ่นรักสถาปนิก ถ้าอ่านตอนจบไปแล้ว
นอนไม่หลับสามวันเหมือนเวลาบอลแพ้จะทำไง :dont2:
-
ลุ้นมาตั้งแต่กลางเรื่อง จนตอนหน้าจะจบก็ยังต้องลุ้นกันต่อไป :z3:
คุณนาย..ฝากบอกคุณคฑา 'จบดีๆ' เน้อ
ส่งกำลังให้คุณนายด้วย :L2:
-
จะจบแล้ว แต่ทำไมมีตัวละครอย่าง ดนัย เพิ่มขึ้นมาเป็นตัวเลือก
อีกล่ะคับเนี่ยยย o22
ถ้างั้นคงต้องต่ออีกสิบตอน :z1:
-
ตัวละครใหม่ทาอีกแล้ว...มาแบบเหนือคามคาดหมายอีกด้วย
นนท์!!!!! เริ่มร้อนแล้วใช่มั้ยล่ะ...มีการแอบจิ้นถึงกันด้วย 555
-
ดนัยหลบปายยยยยยยย
ผัวเมียเค้าจะเคลียร์กัน
อาวุธกลับมาวนในอ่างอีกแระ --"
-
อีหนูนี่มาจากไหน อย่าบอกนะว่าจะหยิบพี่วุธไปเฉยเลยอ่ะ ไม่ยอมๆๆๆ :serius2:
โจโจ้ก็เสร็จอิวินเซนต์แล้ว ก็ตามนั้นละกัน น่ารักดีออก :-[
น้องนนท์คิดมากเรื่องพี่วุธจนไม่เป็นอันทำอะไร
มันหมายความว่าไงน้า
รักเค้าแล้วรึป่าว :laugh:
รอตอนจบ
มาวันไหนหว่า????
-
ขอกราบขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามมาตลอดนะครับ ขอบคุณคอมเมนนท์ทุกโพสและคำแนะน้ำเรื้องเนื้อเรื่องและภาษา
หากทุกคนที่อ่านและรู้สึกอึดอัด ผมก็รู้สึกดีใจที่ได้ทำงานเขียนของตัวเองได้สำเร็จสมประสงค์แล้ว เพราะชีวิตรักของสารวัตรอาวุธเป็นอะไรที่อึดอัดมากถึงมากที่สุด (คชานนท์คนเก่งก็คงคิดแบบนี้ล่ะมั๊ง)
จบแล้วก็อาจมีบทส่งท้ายนะครับ
ขอความกรุณาห้ามค้างกันนะครับนะครับ ค้างมากเดี๋ยวมีปัญหาทางสมรรถนะทางเพศกันนะเออ
แต่ต้องพึงระลึกไว้นะว่า การสนทนาระหว่างอาวุธกับคชานนท์นี่เขาคุยกันไม่เหมือนคนทัวไปนะ เพราะเขามี subtext เยอะมาก ยอมรับว่าเวลาเขียนฉากคชานนท์กับอาวุธนี่รู้สึกเขียนยากกว่าฉากธงรบกับอาทิตย์หรือฉากอื่นๆ คขานท์กับอาวุธสื่อสารกันระดับ pragmatics เพราะฉะนั้นจะมีความนัยซ่อนอยู่พอสมควรซึ่งเขาสองคนเท่านั้นที่จะเข้าใจได้ดี ส่วนผมคนโพสกับคนอ่านก็ต้องอ่านดีๆ หน่อยนะ (ส่วนอีตาค
คฑาวุธคนเขียนนั่นน่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ ตอนนี้กำลังยุ่งกับสารพัดเรื่องลูกสอบ ลูกร้องจะไปดูคอนเสริร์ท ลูกทะเลาะจะเอาชอปเปอร์ไปขับ ลูกติดเกมส์ติดการ์ตูนไม่ยอมอ่านหนังสือ ลูกกำลังริอ่านจะมีแฟน และพ่อมันก็พยายามกีดกันทุกวิถีทางเพราะรู้เช่นเห็นชาติเด็กผู้หญิงคนนั้นดี (แต่ลูกเราไม่เห็นเพราะมันตาบอดและหูหนวก)
บ่นเสร็จแล้ว ก็โพสซะเลย
ใจจินตนาการช่วยในการอ่านนะคร้าบ :sad11: :impress3: :pig4: :L1: :3123: :L2: :กอด1: :mc4: :bye2:
Awoot Chapter 37
ตอนแรกอาวุธคิดไว้ว่าจะรอจนกว่าเสร็จงานเรื่องจักราวุธเสียก่อนจึงจะตามไปเอาเรื่องกับคชานนท์ แต่ครั้นกลับถึงที่พักและได้รับข้อความจากพนักงานต้อนรับของอพาร์ตเมนต์เขาก็อยากจะรีบไปที่สนามบินและตามไปจัดการคชานนท์ที่อิตาลี่ทันที
พนักงานบอกว่าคนที่ฝากข้อความเอาไว้จะกลับมาอีกวันพรุ่งนี้
...คราวนี้จะทำอะไรอีก ส่งรุ่นน้องเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันมาหาเขาถึงอพาร์ตเมนต์ คิดจะให้เป็นกษิดิษฐ์ภาคสองหรือยังไง ชักจะไม่ไหวแล้ว...
เมื่อเดินมาถึงหน้าลิฟท์ อาวุธหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและกดหมายเลขของคชานนท์แต่ไม่มีสัญญาณ ขณะนั้นมีใครคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆ กลิ่นน้ำหอมกรุ่น และกระแอมเสียงเบา อาวุธจึงเงยหน้าหันไปมอง เห็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มคนหนึ่งในชุดพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินกำลังส่งยิ้มมาให้ สายตาแสดงความพึงพอใจเขาอย่างเห็นได้ชัด
“สวัสดีครับ คุณพักอยู่ที่นี่หรือครับ” ชายหนุ่มคนนั้นถามเป็นภาษาอังกฤษ อาวุธพยักหน้าและยิ้มตอบบางๆ ตามมารยาท สจ๊วตหนุ่มจึงพูดต่อว่า “ผมก็มาพักกับเพื่อนที่นี่บ่อยๆ ไม่เคยเห็นคุณเลย แต่วันนี้โชคดีเป็นอย่างมาก ผมชื่อเอเดรียน ห้อง 19B คุณล่ะครับ”
“เอลวิสครับ” อาวุธโกหกโดยแกล้งบอกชื่อเป็นชื่อภาษาอังกฤษ แต่ไม่บอกหมายเลขห้อง
“แต่คุณเป็นคนไทยแน่ๆ ใช่หรือเปล่าครับ ผมมีเพื่อนเป็นคนไทยหลายคน” เอเดรียนยื่นมือมาทักทาย
“ใช่ครับ” อาวุธจับมือกับอีกฝ่าย ในใจอดคิดไม่ได้ว่า
...รวมถึงเพื่อนคนไทยชื่อคชานนท์ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้...
“ดีจังเลยจะได้เพื่อนคนไทยเพิ่มอีกคน คุณอยู่ห้องไหนหรือครับ หลังทริปนี้ผมได้หยุดตั้งสามวัน ว่างๆ จะขอไปเยี่ยม ผมอยากฝึกภาษาไทย” เอเดรียนพูดหน้าตาเฉย
“7A ครับ” อาวุธตอบไปตามความเป็นจริง “แต่พรุ่งนี้เช้าต้องเดินทางไปอิตาลี่”
“ว๊า เสียดายจัง ผมเพิ่งบินกลับจากอิตาลี่” เอเดรียนทำหน้าเสียดายและก้าวเข้าไปในลิฟท์เมื่อประตูเปิดออก “ผมทำงานอยู่ที่แอร์อิตาเลีย คุณไปเที่ยวหรือไปทำงานครับ ท่าทางคุณไม่เหมือนนักธุรกิจ”
“ไปทำงานครับ ผมเป็นตำรวจ ไปตามจับผู้ร้ายข้ามแดนเจ้าแผนการ” อาวุธพูดเสียงเข้ม เอื้อมมือไปกดลิฟท์หมายเลขชั้นที่ 19 และชั้นที่ 7 เพราะสจ๊วตหนุ่มยืนนิ่ง ไม่สนใจจะกดหมายเลขชั้นของตัวเอง
“ว๊าว” สจ๊วตหนุ่มอุทาน มองอาวุธด้วยด้วยสายตาชื่นชมแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้จนไหลแทบจะชิดกัน “ผมนึกแล้วเชียวว่าคุณต้องเป็นคนในเครื่องแบบ มาดคุณให้”
“หรือครับ” อาวุธยิ้มมุมปากเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“คุณมีนามบัตรหรือเปล่าครับ” เอเดรียนถาม “เสียดายคุณต้องเดินทางกระทันหัน กว่าคุณจะกลับผมก็คงมีบินไปบราซิล”
“ขอโทษนะครับ เผอิญผมไม่ได้ติดมาด้วย”
“แค่บอกเบอร์โทรศัพท์มาก็พอ” เอเดรียนพูดเสียงต่ำ “ผมจำได้ ผมความจำดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเบอร์โทรศัพท์”
อาวุธอมยิ้มแล้วบอกหมายเลขโทรศัพท์ของคนอื่นให้สจ๊วตหนุ่มฟังช้าๆ ซึ่งฝ่ายนั้นทวนสองรอบเพื่อให้จำได้ ประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้น 7 เขาจึงกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วเดินออกไปเงียบๆ ในใจนึกเข่นเขี้ยวคชานนท์เพราะสงสัยว่าสจ๊วตหนุ่มคนนี้ก็คงเป็นคนที่คชานนท์ส่งมาจีบเขาเหมือนเพื่อนรุ่นน้องจากฮาร์วาร์ดที่คชานนท์ส่งมาเมื่อตอนบ่ายแต่โชคดีที่เขายังไม่กลับบ้าน
...ภายในวันเดียว ส่งคนบุกเข้าโจมตีเขาถึงสองคน...
...คชานนท์! จะมากไปแล้ว...
เจ้าของหมายเลขโทรศัพท์ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างรถBMWสีขาวซึ่งจอดอยู่หน้าศูนย์ประชุมในเมืองฟลอเร็นซ์ มือทั้งสองข้างถือโทรศัพท์ข้างละเครื่อง
“เอ๊า โทรเข้าไป คนเขาไม่อยากจะพูดด้วยก็โทรอยู่นั่นล่ะ ได้เบอร์โทรเรามาจากไหนวะ บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ พูดไม่รู้เรื่อง” คชานนท์บ่น ปิดโทรศัพท์ iPhone 4G ในมือซ้ายอย่างหงุดหงิด แล้วกดรับโทรศัพท์ในมือขวาเมื่อมีเสียงดังขึ้น
“”ทำไมโทรศัพทไม่ว่างซักที พี่โทรหาตั้งหลายครั้ง” คนที่โทรมาเปิดฉากต่อว่าทันที่โดยไม่รอให้เจ้าของโทรศัพท์ทักทายเมื่อรับสาย
“ผมก็มีเรื่องคุยมั่งสิ แล้วนี่พี่วุธได้เบอร์โทรศัพท์ที่ทำงานผมมาได้ยังไง” คชานนท์ตอบ
“พี่เป็นตำรวจนะนนท์ ไม่ใช่ตำรวจโง่ด้วย” อาวุธหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถามว่า “รถเป็นอะไร”
“พี่วุธ” คชานนท์อุทานเสียงดังหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาคนที่โทรมาซึ่งอาจจะยืนอยู่แถวนั้น
“ทิ้งไว้นั่นล่ะ พี่จะไปรับ” อาวุธพูดต่อ
“พี่สะกดรอยผมหรือ”
“เปล่า พี่ผ่านมาแถวนี้ และคิดอยากจะพบกับนนท์และคุยเรื่องนั้นให้จบ”
“เรื่องนั้นเรื่องไหน” คชานนท์ถาม ขมวดคิ้ว พยายามใช้ความคิดอย่างรวดเร็วเพราะโดน 'โจมตี' แบบไม่ให้ตั้งตัว เขารู้ว่าอาวุธกำลังโต้กลับ ตอนนี้ตั้งใจจะปั่นหัวเขา
...ถ้ายังงั้น คนที่โทรมาตื๊อเขาก็คงจะเป็นคนของพี่วุธ แหม แกล้งบอกว่าโทรผิด จะพูดกับเอลวิส แต่พอรู้ว่าไม่ใช่คนที่ตัวเองต้องการคุยด้วยกลับไม่ยอมวางสาย มาพูดทำเป็นจะจีบคนแปลกหน้า พี่วุธกะจะใช้ยุทธวิธีแบบเดียวกันที่เราเคยใช้ ไม่ได้กินคชานนท์หรอก มือคนละชั้นแล้วพี่วุธ...
“พี่มาอิตาลี่ มาตกลงกับคม เลยคิดจะถือโอกาสตกลงกับนนท์ให้จบไป”
“พี่คมกับคุณนุยังอยู่ที่ฝรั่งเศส”
“คุณนุพาอธิคมมาเที่ยวอิตาลี่ บ่ายวันนี้เพิ่งแยกกัน พี่ก็เลยรู้ว่านนท์อยู่ที่ฟลอเรนซ์” อาวุธตอบ
“พี่ก็เลยมา แล้วรู้ด้วยว่ารถผมเสีย ที่ยางแบนก็คงเพราะโดนมือดีปล่อยลม”
“พี่ไม่เล่นสกปรกแบบนั้นหรอกนนท์” อาวุธตอบ “เราก็รู้ว่าพี่เป็นตรงไปตรงมา กล้าทำก็กล้ารับ”
“แล้วพี่ไปตกลงอะไรกับพี่คม” คชานนท์เปลี่ยนเรื่อง
“เรื่องระหว่างพี่ชายสองคน นนท์ไม่ต้องรู้หรอก” อาวุธตอบกลัวเสียงหัวเราะเบาๆ “เอาล่ะ ขึ้นรถได้แล้ว แท็กซี่คันนี้ล่ะ”
คชานนท์ลดโทรศัพท์ลงเมื่อมีรถแท็กซี่คันหนึ่งจอดลงตรงหน้าและประตูเปิดออก อาวุธนั่งอยู่บนเบาะหลัง มองออกมาด้วยสายตาเยือกเย็น ใบหน้านิ่งเฉย ต่างจากเสียงในโทรศัพท์ที่ฟังดูสบายๆ เหมือนคุยเรื่องธรรมดาทั่วๆ ไป
...ถูกจี้ให้ขึ้นรถโดยไม่ต้องใช้ปืน นี่เขากำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่หรือเนี่ย วิ่งหนีเลยดีไหม ดูซิว่าพี่วุธจะกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งตามจับหรือเปล่่า...
“แล้วรถผมจะเอายังไงพี่วุธ” คชานนท์ชี้มือไปยัง BMW สีขาว
“รถของ AVIS ไม่ใช่รถของนนท์” อาวุธตอบ “โทรไปเรียกให้เขามาเอารถไปแล้วไปเอากุญแจที่โรงแรม ขึ้นมาเร็วเข้า พี่หิวข้าวแล้ว พาพี่ไปหาอะไรอร่อยๆ ทานหน่อย”
“ผมไมใช่คนอิตาเลี่ยนครับคุณพี่ตำรวจ”
“นนท์มาฟลอเรนซ์บ่อย พี่รู้” อาวุธตอบเสียงเข้ม “นนท์คล่องฟลอเรนซ์พอๆ กับปารีสและนิวยอร์ค”
“รู้ทุกอย่างเลยนะ” คชานนท์หันไปมองรถ BMW ที่ตัวเองเช่าขับแล้วยื่นมือไปกดรีโมทเพื่อล๊อครถ ก่อนจะขึ้นนั่งบนเบาะหลังข้างอาวุธเพราะไม่มีทางเลือก จากนั้นจึงแกล้งยิ้มยิงฟันให้อีกฝ่าย “เฮ้อ ดีใจจังที่เจอพี่”
“ดีใจจริงหรือ เมื่อกี้ทำหน้ายังกะเจอผี”
“มันต๊กกะใจนิดหน่อย” คชานนท์ยิ้มทะเล้น “แต่พี่วุธก็น่าจะรู้ว่า เวลาเจอหน้าพี่ ผมดีใจทุกครั้งไป”
“ดีแล้วที่คิดได้ยังงั้น ต่อจากนี้จะได้ดีใจบ่อยๆ” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วพูดเบาๆ ว่า “เราไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วยกันนานแล้วนะนนท์”
“พี่วุธ ผมต้องไปแวนคูเวอร์ต่อ แล้วกลับกรุงเทพฯ นะครับ งามผมรออยู่ มีอะไรต้องไปจัดการอีกเยอะแยะ” คชานนท์ทำหน้าตาตื่น
“เก่งๆ อย่างนนท์สั่งงานทางโทรศัพท์หรืออินเตอร์เน็ตได้ไม่ใช่หรือ เรื่องแค่นี้ ทำไมคชานนท์คนเก่งจะทำไม่ได้” อาวุธพูดยิ้มๆ “อืม อีกอย่าง ที่พี่มานี่ก็เพราะเรื่องซื้ออพาร์ตเมนต์”
“อพาร์ตเมนต์อะไรอีก” คชานนท์โวย
“พี่อยากจะซื้ออพาร์ตเมนต์นอกประเทศที่แรกซะที ก็เลยอยากให้นนท์ช่วยดู”
“ผมไม่ได้ทำอสังหาริมทรัพย์ ผมทำเรื่องเงิน” คชานนท์ปฏิเสธ “แต่ฟลอเร็นซ์นี่ไม่น่าอยู่นะพี่วุธ มีแต่นักท่องเที่ยวเต็มไปหมด ราคาก็แพงเกินเหตุ”
“ทำไมรู้ว่าราคาแพง”
“โธ่พี่ ฟลอเรนซ์กับดอนหอยหลอดมันก็ต้องต่างกันสิคร้าบ ที่ดินเมืองท่องเที่ยวที่ไหนก็แพงทั้งนั้นล่ะ เหมือนที่ใครๆ ก็รู้ว่าที่ดินฮ่องกงกับโตเกียวแพงกว่าวิเชียรบุรีนครไก่ย่าง ผมอยู่ในวงการการเงิน ผมก็ต้องรู้ข้อมูลพวกนี้บ้าง”
“แล้วทำไมต้องปฏิเสธพี่ว่าตัวเองไม่ได้ทำอสังหาริมทรัพย์เลยช่วยพี่เรื่องซื้ออพาร์ตเมนต์ไม่ได้” อาวุธถาม
“ใครว่า” คชานนท์เบ้ปาก
“นนท์พูดอยู่เมื่อกี้”
“ผมไม่ได้พูดว่าผมไม่ได้พูด ผมว่า ใครจะไม่ช่วย”
“จะช่วยก็ดีแล้ว ทานข้าวเที่ยงเสร็จก็ไปเลย” อาวุธยิ้มมุมปาก
“ไปไหน”
“ไปดูบ้าน”
“ไหนพี่ว่าอพารต์เมนต์” คชานนท์ทักท้วง
“บ้านริมทะเลสาบ นนท์ก็รู้ว่าพี่ชอบอยู่เงียบๆ พี่ชอบกระท่อมเล็กๆ ในป่า ริมแม่น้ำหรือทะเลสาบ”
“เอาริมห้วยหนองคลองบึงที่อื่นไม่ได้หรือ ทำไมต้องเป็นฟลอเรนซ์ ที่นี่ไม่น่าอยู่ เชื่อผมเถอะ” คชานนท์ทำหน้ามุ่ย ไม่เห็นด้วย
“พี่นัดเขาไว้แล้ว”
“อะไรกัน” คชานนท์โวย “ทำไมพี่ชอบเที่ยวไปนัดพวกนายหน้าให้เสียเงินเปล่าๆ พวกนี้กินเปอร์เซ็นต์ จะซื้อก็ซื้อจากเจ้าของเขาโดยตรงสิ อะไรกันพี่วุธนี่ บอกไม่ฟัง”
“พี่รู้เรื่องธุรกิจที่ไหน พี่เป็นตำรวจ ถึงต้องให้นนท์ช่วย” อาวุธให้เหตุผล
“กระท่อมริมห้วยที่อเมริกาก็หนนึงแล้ว” คชานนท์บ่นอุบอิบ “ถามจริง พี่อยากได้เคบินริมน้ำจริงๆ หรือ แล้วทำไมต้อง...”
“พี่จะเอาไว้เป็นเรือนหอ” อาวุธพูดแทรก เอนตัวมาหาหาคชานนท์จนไหล่เกือบชิดกัน “นนท์รู้จักพี่ดีที่สุด รู้ว่าพี่ชอบอะไรแบบไหน น่าจะช่วยพี่ได้”
“เอาไว้ให้ผมว่างก่อนสิ แล้วจะดูให้ แต่ตอนนี้ไม่เหมาะ ผมต้องเดินทางไปแวนคูเวอร์แล้วก็กลับเมืองไทย” คชานนท์พูดเสียงราบเรียบ
“ไปดูเดี๋ยวเดียว กลับถึงโรงแรม ทานข้าว เก็บกระเป๋าแล้วไปเลย”
“ทำไมต้องเก็บกระเป๋า” คชานนท์เลิกคิ้ว
“มันอยู่ไกล”
“ตกลงมันอยู่ไหน ฟลอเร็นซ์หรือที่ไหน” คชานนท์ทำหน้าคาดคั้น
“พี่อยากลองค้างที่บ้านหลังนั้น ดูว่าจะชอบหรือเปล่า อีกอย่าง นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ไปถึงก็เย็นๆ ถ้าจะกลับเลยก็เหนื่อยเกินไป พักซักคืน” อาวุธตอบ
“ทำยังกับว่าจะไปไกลถึงเนเปิลส์” คชานนท์หน้ามุ่ย “แล้วจะให้แท็กซี่คันนี้พาไปหรือไง รถผมที่จอดทิ้งไว้ล่ะ”
“โทรบอกให้ AVIS ไปเอารถแล้วส่งคันใหม่มาเปลี่ยนให้ที่โรงแรม คชานนท์คนเก่งทำได้อยู่แล้ว” อาวุธแนะนำ “โทรเลยซินนท์ โทรเดี๋ยวนี้ จะได้ไม่เสียเวลา ยิ่งช้าก็ยิ่งไปถึงเลท พี่จะเป็นคนขับเอง”
“พี่วุธ” คชานนท์เสียงเข้ม หรี่ตาอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าใดนัก
“นนท์ช่วยพี่หน่อยเถอะ” อาวุธทำเสียงข้อร้อง มองหน้าคชานนท์ด้วยสายตาเยือกเย็นผิดกับคำพูด “พี่ไม่มีใครแล้วจริงๆ”
“โบรกเกอร์ก็เยอะแยะ ให้เขาทำให้สิครับ ทำไมต้องตระเวนหาซื้อบ้านเองก็ไม่รู้” คชานนท์ตอบ มองตาอาวุธแล้้วแปลความได้ว่า อีกฝ่ายไม่ได้สื่อสารอย่างที่พูดเลยซักนิด สิ่งที่อาวุธสื่อออกมาไม่ใช่ 'นนท์ช่วยพี่หน่อยเถอะ พี่ไม่มีใครแล้วจริงๆ' แต่ทว่า ความจริงแล้วอาวุธบอกว่า 'นนท์ต้องไป ห้ามปฏิเสธ'
“บ้านเป็นของเรา จะให้คนอื่นมาจัดการให้ทำไม เราก็ต้องทำของเราเอง”
“ผมก็เป็นคนอื่น ถ้ายังงั้น ทำไมพี่ไม่ทำเอง” คชานนท์แย้ง
“พี่ไม่เคยคิดว่านนท์เป็นคนอื่น” อาวุธตอบ “หรือนนท์คิดว่าพี่เป็นคนอื่น”
“คุณนุก็อยู่อิตาลี่ ทำไมไม่ให้มาช่วย” คชานนท์หาทางออก
“คุณนุอยู่กับอธิคม ไม่่ว่างซะแล้ว ถ้าดึงตัวมาให้ช่วยพี่ นนท์คิดหรือว่าพี่ชายอันธพาลของนนท์จะยอม มีนนท์คนเดียวล่ะที่ว่าง” อาวุธตอบเสียงเรียบ
...พี่วุธกำลังบอกอะไรนี่...
“ให้ผมช่วยก็ใช่ว่าพี่คมจะยอมหรอก พี่ก็รู้” คชานนท์ตอบกลับ
“แค่ช่วยซื้อบ้านเล็กๆ เอาไว้เป็นบ้านพักตากอากาศ คมไม่ว่าอะไรหรอก”
“พี่แค่จะใช้เป็นที่พักตากอากาศแค่นั้นหรือ ลงทุนขนาดนี้ แค่จะเอาไว้นอนพักค้างคืนชั่วคราวเป็นครั้งๆ ไป ไม่ได้คิดจะอยู่จริงจังงั้นหรือครับ”
“ถ้าพี่ชอบก็อาจอยู่เลย นนท์ก็รู้ พี่ไม่ค่อยชอบอยู่เมืองไทยอยู่แล้ว พี่อยากไปอยู่ที่ไหนไกลๆ ที่เงียบสงบ” อาวุธตอบ
“ผมนึกว่าพี่ชอบทะเล อยากมีบ้านริมทะเล”
“นั่นก็ใช่” อาวุธพยักหน้า
“อยู่ที่ไหนจะเหมือนเมืองไทย”
“เอาไว้หลังเสร็จงาน กลับเมืองไทย พี่อาจจะไปดูที่ที่พังงาหรือตรัง”
“ใกล้กระบี่ไป” คชานนท์ส่ายหน้าช้าๆ “โรงแรมพ่อก็อยู่ที่กระบี่ พี่คมก็ไปพักบ่อยๆ เดี๋ยวได้มีเรื่องกันอีก”
“งั้นก็สมุย”
“สมุยมีแต่ฝรั่ง” คชานนท์แย้ง
“งันเอาปึกเตียนที่เพชรบุรีไหมนนท์ จะได้มีแต่คนไทย” อาวุธทำเสียงหงุดหงิด แต่นัยน์ตาฉายแววขำๆ “ไม่ก็หาดแม่พิมพ์ ระยอง หรือจันทบุรีซะเลย ใกล้กรุงเทพฯ ดี ถ้ามีเรื่องงานจะได้รีบขับรถเข้ากรุงเทพฯ”
“มอเตอร์เวย์รถติดตายชัก” คชานนท์เบ้ปาก
“ตินั่นตินี่ อะไรๆ ก็ไม่ถูกใจซักอย่าง บ้านที่จะซื้อนี่บ้านพี่นะ ไม่ใช่บ้านนนท์”
“แล้วมาให้ผมช่วยทำไมเล่า” คชานท์ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ถ้าจะให้นนท์เลือกจริงๆ นนท์จะเลือกที่ไหน”
“มอริเชียส” คชานนท์ยิ้ม “ไกลหน่อย แต่สวย”
“เวลาทำงานจะทำยังไงล่ะ” อาวุธแย้ง
“อ้าว ก็ไหนพี่ว่าจะใช้เป็นที่ตากอากาศ”
“พี่เปลี่ยนใจแล้้ว จะเอาไว้เป็นที่อยู่ซะเลย” อาวุธยักไหล่
“งั้นชะอำก็พอ” คชานนท์ยักไหล่เช่นกัน
“แล้วถนนเพชรเกษมมันไม่รถติดเหมือนมอเตอร์เวย์หรือนนท์” อาวุธถาม
“ติดมันก็เลี่ยงไปทางราชบุรีได้ แต่ระยองจะเข้ากรุงเทพฯ มันไม่ไหว เลี่ยงได้ก็จริง แต่ก็เลี่ยงไปติด ชลบุรีเข้ากรุงเทพฯ ก็ติด ไปทางแปดริ้วก็ติด เข้ามาเจอรามอินทราก็ติดอีก เมื่อไหร่จะถึงบ้าน จากชะอำพอมาถึงเราก็วิ่งเข้าวงแหวนตะวันตก ขึ้นทางด่วนมาลงพระราม 3 เดี๋ยวเดียวก็ถึงบ้าน”
“อืม ความคิดนนท์นี่ดีจริงๆ” อาวุธพยักหนา “งั้นมาจัดการเรื่องนี้ให้พี่ที”
“ไหนว่าไม่ชอบให้ผมมายุ่งกับชีวิต” คชานนท์เลิกคิ้ว
“ก็ถ้าทำแล้วถูกใจพี่ใครจะไปว่าอะไร ก่อนทำก็ให้ปรึกษากับเจ้าตัวเขาก่อนสิว่าเขาโอเคด้วยหรือเปล่า” อาวุธตอบ
คชานนท์นั่งนิ่งเงียบ เลิกตอบโต้อาวุธเพราะกำลังใช้ความคิด ตามองออกไปข้างนอก แท็กซี่กำลังเลี้ยวเข้าเขตของโรงแรม คชานนท์จึงสั่งแท็กซี่และชี้ไม้ชี้มือสั่งการให้แท็กซี่จอดในจุดที่ตัวเองต้องการ
“นนท์ ปล่อยให้เขาขับของเขาเถอะน่า จะไปบอกเขาทำไม” อาวุธอดพูดขึ้นมาไม่ได้ “ชอบเจ้ากี้เจ้าการจริงๆ เชียว”
“ผมไม่อยากให้เขาจอดหน้าล๊อบบี้”
“ทำไม” อาวุธถาม
“พี่อย่่ารู้เลย”คชานนท์หันมาตอบแล้วหันไปควบคุมคนขับแท็กซี่ซึ่งฟังภาษาอังกฤษไม่ค่อยจะรู้เรื่อง
“หยุด จอดตรงนี้ล่ะ” คชานนท์สั่งคนขับเสียงดังเป็นภาษาอิตาลี่สำเนียงแปร่งๆ แล้วหันมาหาอาวุธและพูดว่า “พี่เป็นคนจ่ายเงิน”
อาวุธลงจากรถและเดินตามคชานนท์ช้าๆ คชานนท์ไม่เดินเข้าทางด้านหน้าของโรงแรมแต่กลับเดินอ้อมไปอีกทาง ชายหนุ่มเดินเร็วมาก และเมื่อเห็นอาวุธทิ้งระยะห่างก็หันมาพยักหน้าเร่ง
“หลบหน้าใครหรือเปล่่านนท์” อาวุธพูดขึ้นเมื่อเดินมาทันคชานนท์ที่ประตูทางเข้าด้านข้างโรงแรม
“ผมไม่อยากให้กล้องวงจรปิดบันทึกว่าพาพี่เข้าโรงแรม” คชานนท์ยักไหล่
“ขำมากเลยล่ะ อาวุธหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “กลัวอะไร กลัวใคร กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือไง”
“ประวัติศาสตร์อะไรครับ” คชานนท์เลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย มือที่กำลังดันประตูค้างอยู่ไม่ขยับ
“พี่ขอโทษสำหรับคืนนั้น พี่ไม่อยากรบกวนนนท์ พอลงจากเตียงก็หอบเสื้อผ้ามาที่โต๊ะเพื่อเขียนโน๊ตทั้งที่มืดๆ” อาวุธพูดเสียงจริงจัง
“พี่รู้ไหมว่าทิ้งอะไรไว้”
“บอกแล้วไงว่าพี่ขอโทษ มันอาจทำให้นนท์ตกใจ มันคงหล่นไปตอนที่พี่หาปากกา พี่ไม่ได้เปิดไฟเพราะไม่อยากให้นนท์ตื่น”
“คงตื่นได้หรอก” คชานนท์เบ้ปาก
“แต่พอออกมาจากห้องก็ถึงนึกได้ว่านนท์ตื่นยาก ต่อให้เปิดไฟ อาบน้ำ แต่งตัว เดินไปเดินมา หรือทำอะไรนนท์ ก็คงไม่รู้สึกตัว” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า มันเป็นไปโดยธรรมชาติ”
“หมายความว่ายังไงพี่วุธ” คชานนท์หรี่ตา
“พอเราตื่นก่อนก็ต้องค่อยๆ ย่องออกไป เพราะไม่อยากรบกวนทำให้คนข้างๆ ตื่น” อาวุธพูดเบา
“พี่วุธ นี่...”
“นนท์ก็รู้จักพี่ดี” อาวุธพูดเสียงแผ่วเบาแล้วใช้มือผลักประตูและเดินเข้าไปในโรงแรม
“ยุ่งกันไปใหญ่แล้ว พี่คมเอาตายแน่เลย” คชานนท์พึมพำตามหลัง
“พี่ไม่กลัวอธิคมหรอกนนท์ พี่ไม่เคยกลัว อธิคมเป็นกระทิง ชอบวิ่งชน คุณนุเป็นมาธาดอร์ถือหอก พี่เป็นราชสีห์ นนท์เป็นเลียงผา ธงรบกับชัยชนะเป็นรถเทียมม้าพาขี่หนีเวลาฉุกเฉิน”
“พี่ธงเป็นม้าแน่เลย”
“พี่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้างนะนนท์ เรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆ หรอก แต่พี่ก็ตัดสินใจแล้ว” อาวุธพูดต่อด้วยเสียงราบเรียบเช่นทุกครั้ง
“ตัดสินใจไปคนเดียวหรือเปล่าพี่วุธ” คชานนท์เร่งความเร็วเดินให้ทันอาวุธ
“มีคนชอบมาตัดสินใจให้พี่ มาจัดการ มายุ่ง มาวุ่นวายกับชีวิตพี่ คราวนี้พี่จะเป็นคนควบคุม จัดการ และบริหารเองบ้างแล้ว ใครก็หยุดพี่ไม่ได้ นนท์รู้จักพี่ดี น่าจะรู้ว่า ถ้าพี่เอาจริงขึ้นมา ใครหน้าไหนก็ขวางไม่ได้” อาวุธพูดเสียงเข้มขึ้น ลดความเร็วของการเดินลง ปล่อยให้คชานนท์เดินนำหน้า
“งั้นก็...”
“ใครก็ไม่รอดมือพี่ไปหรอก”
“งั้นก็” คชานนท์ก้าวเท้ายาวกว่าเดิม “ไปกันเถอะ เดี่ยวจะเสียเวลา กินเที่ยงกันที่โรงแรมก็แล้วกันนะพี่วุธ พี่จะได้ไปถึงกระท่อมน้อยริมห้วยของพี่เร็วๆ”
อาวุธล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง มองดูคชานนท์ที่เดินจ้ำอ้าวตรงไปยังลิฟท์ ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไปช้าๆ
เขารู้ว่าคชานนท์ยังไม่หมดฤทธิ์ ที่รีบก็เพราะว่าไม่ต้องการเสียเวลา คชานนท์ยังคงจะต้องต่อรองกับเขาเรื่องไม่ต้องการพักค้างคืนด้วยกัน หรือถ้าจวนตัวจริงๆ ก็จะเล่น 'สกปรก' หน้าตาเฉยเช่นแกล้งทำเป็นป่วยหนักเดินทางไม่ได้ และที่เลี่ยงไม่ต้องการเดินเข้าประตูด้านหน้าโรงแรมก็เพราะอนุภาพกับอธิคมนั่งอยู่ที่ล๊อบบี้
จะยังไงไม่รู้ แต่อนุภาพกลายเป็น 'ทีมงาน' ของเขาโดยไม่รูัตัวเข้าแล้วล่ะ ไหนจะจตุพลที่โดนเขาขู่จนกลัวและยอม 'หักหลัง' เพื่อแลกกับการไม่ถูกเขาขุดคุ้ยเรื่องการเลี่ยงภาษี รวมถึงชัยชนะซึ่งยินดีที่จะทำหน้าที่เป็น 'ข่าวกรอง' ให้เมื่อเขาบอกถึงแผนการตัดสินใจของตัวเอง และหากเขาต้องการให้วินเซนต์ช่วย ฝ่ายนั้นก็ยินดีเต็มที่ เพียงแต่เขาไม่อยากให้วินเซนต์เข้ามายุ่งเท่านั้นเอง ส่วนพ่อของเขากับพ่อของคชานนท์นั้นจัดการไม่ยาก
...คราวนี้คนที่จะโดน 'จับคู่' คือคชานนท์นี่ล่ะ ทำกับคนอื่นไว้มาก คราวนี้ต้องโดนเข้ากับตัวเอง...
'คู่' ของคชานนท์นั้นพร้อมแล้วที่จะมี 'คู่'
เขามั่นใจว่าคชานนท์ไม่รอดแน่
...รู้จักพี่วุธน้อยไปแล้วล่ะน้องนนท์คนเก่ง ยกนี้พี่วุธต้องชนะเท่านั้น...
...ยืดเยื้อมานาน เรื่องจะได้จบลงเสียที...
อาวุธอมยิ้ม นัยน์ตาเป็นประกาย สายตาจับอยู่ที่ร่างด้านหลังของคชานนท์
...อดีตจบสิ้นไป ต่อจากนี้จะมีแต่อนาคตเท่านั้น...
::: THE END :::
-
จิ้มๆๆๆๆ คุฯนาย ห้าๆๆๆๆๆๆ
-
+1 ให้ค่า
-
:o8: ในที่สุดดดดดดดดด คู่ที่เรารอคอย
อยากเห็นพี่คมโหมดหวงน้องมากมาย
รอตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณที่เขียนให้อ่านมาโดยตลอด
อยากรู้นนท์จะทำไงต่อไปเหมือนกัน :pig4:
-
น้านคชานนท์โดนแล้วห้าๆๆๆๆ แล้วก็นะ อาวุธแค่ต้องการเอาคืนหรือว่ารักคชานนท์จริงอันนี้ก็ต้องคิดให้หนัก เดี่ยวไม่ก็ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยตัวเองละกันอาวุธ เหอะๆๆๆ มาต่อไวๆๆๆนะ ติดตามมาตลอด แล้วก็นะ คุณนาย อย่าหายไปบ่อยๆๆนะ ตอนนี้กำลังเข้มข้น
-
+1 ให้กำลังใจคุณพ่อมือใหม่
-
กรีสสสสค่ะ ที่อาวุธเปิดฉากรุกกันตรงๆ แบบนี้ ถึงจะพูดจาวกวนแต่ก็สมกันดีจริงๆ55
พี่นายเอาอีกกก ไม่ค้างนะ แต่เอาอีกกกกกกก :laugh:
-
กรี๊ด ดีใจมากๆ ลงเอยกันจนได้ พี่วุธเอาให้อยู่หมัดเลยนะ
อยากเห็นฉากรักกุ๊กกิ๊กของคู่นี้บ้างจัง
:mc4:
-
อร๊ายยย รู้สึกเขินแทนคชานนท์ :o8:
:pig4:
-
คุณคฑาฯ
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วมีความสุขที่สุด ไม่อึดอัด ๕๕๕ เป็นตอนจบที่ดีทีเดียว รวมถึงชื่อตอนด้วย :L2:
จะ subtext จะ pragmatics
จะมีความนัยซ่อนอยู่ จะเข้าใจได้ดีแค่เขาสองคน
รวมถึงที่ให้ใช้ใจจินตนาการช่วยในการอ่าน...
ก้อโออยู่นะ.... อ่านไม่ยาก
ดูๆ เหมือนนนท์ก้อเขินๆ อาวุธเองก้อดีดูเอาจริง
:o8:
ที่สำคัญบทสรุปของคุณคฑาฯ มันเจ๋ง...ชอบ ที่บอกว่า...
...คราวนี้คนที่จะโดน 'จับคู่' คือคชานนท์นี่ล่ะ ...
ตรงนี้อีก...'คู่' ของคชานนท์นั้นพร้อมแล้วที่จะมี 'คู่'
แถม...เขามั่นใจว่าคชานนท์ไม่รอดแน่
...รู้จักพี่วุธน้อยไปแล้วล่ะน้องนนท์คนเก่ง ยกนี้พี่วุธต้องชนะเท่านั้น... โอ๊ยพี่วุธของน้องนนท์!!!
...ยืดเยื้อมานาน เรื่องจะได้จบลงเสียที... ถูกต้องแล้วครับ
อาวุธอมยิ้ม นัยน์ตาเป็นประกาย สายตาจับอยู่ที่ร่างด้านหลังของคชานนท์...เท่าที่อ่านมา ไม่ค่อยเห็นเนอะแบบนี้
...อดีตจบสิ้นไป ต่อจากนี้จะมีแต่อนาคตเท่านั้น...ยินดีด้วยค่า
รอที่บอกว่า ...จบแล้วก็อาจมีบทส่งท้ายนะครับ... :serius2:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องให้อ่านมาตลอด
ไงจะรออ่านเรื่องต่อๆ ไปค่า :bye2:
-
รีบจบเหมือนขนของหนีไฟเลยประมาณนั้น
-
น้องโจ้อยู่ไหนอ่ะคุณนาย
-
เดี๊ยวมีบทส่งท้ายอีกไงครับ
พี่นาย :กอด1:
-
:-[
โอ้ย อาวุธ รุกหนักได้อีก
ชอบตอนนี้มากเลยค่า
จบดีแล้ว ไม่ค้าง...
แต่...
ขอตอนพิเศษด้วยนะค้าาาาา :mc4: อยากเห็นพี่ชายหวงน้อง ฮ่าๆๆๆ
ไม่งั้นก็ต่อภาค3 เลย ดีมั้ยคะ ^_^
“แต่พอออกมาจากห้องก็ถึงนึกได้ว่านนท์ตื่นยาก ต่อให้เปิดไฟ อาบน้ำ แต่งตัว เดินไปเดินมา หรือทำอะไรนนท์ ก็คงไม่รู้สึกตัว” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า มันเป็นไปโดยธรรมชาติ”
เอ๊ะ...คุณพี่วุธจงใจเว้นวรรคผิดหรืออย่างไร
-
แต่จริงๆอยากรู้ว่าที่อาวุธคิดจะเดินหน้าต่อนี่ไม่ใช่แค่การเอาคืนน้องนนท์ใช่ไหมอ่า :serius2:
-
รักกันๆ :กอด1:
-
จบแบบนี้
ขอตอนพิเศษโดยด่วนเลยค่ะ
แล้วนนท์ก็ดูจะยินยอมพร้อมใจเลยที่เดียวแต่ว่ายังไม่สิ้นลาย
-
ในที่สุดน้องนนท์ก็หนีพี่วุธไม่พ้น :z1:
ปล.รอบทส่งท้ายน๊า :pig4:
-
:z10: :z10:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจนะที่พี่วุธหันมาหาน้องนนท์
แต่ว่าพี่วุธรักน้องนนท์จริงเหรอ
หรือแค่ต้องการเอาชนะ
แล้วพี่วุธตัดใจจากอดีตได้จริงอ่ะ
ไหนว่ารักนทีนักหนาไม่มีทางลืมได้
รู้สึกไม่เคลียร์กับความรู้สึกของพี่วุธเลย :เฮ้อ:
-
จบแบบงงๆ เหอะๆ
ทำไมสองคนนี้ ถึงมาลงกันได้ ง่ายจัง
-
รอบทส่งท้ายอยู่น่ะค่ะ
:impress2:
อยากรู้ว่าเวลา คชานนท์ โดยจับคู่เองบ้างจะเป็นยังไง :haun4:
-
ในที่สุดก็จบซะแล้ว
รอตอนพิเศษนะครับ
อยากเห็นนนท์กับพี่วุธหวานกันบ้าง
-
โดนใจมากๆ ขอบคุณค่ะ
+1 ^_^'
-
+1 คนเก่งคนฉลาดต้องคู่กันเท่านั้น
อยากรู้ว่าจะหวานกันได้แค่ไหน
-
จริงดิอาวุธ จะจบแล้วจริงๆใช่มั้ย แล้วป่านนี้คชานนท์คงเก่งเค้ารู้มั้ยว่าพี่วุธยอมจบแล้ว จริงๆ
รออ่านภาคพิเศษนะคะ
-
ในที่สุดก็หนีพี่วุธไม่พ้นนะเจ้าน้องนนท์ โฮะ ๆ
รีเควสต์ฉากหวานคู่นี้นะคะ อยากรู้ว่าเวลากุ๊งกิ๊งกันเป็นยังไง อิอิ
อยากอ่านตอนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันจัง สามคู่ชูชื่น คนกันเองทั้งนั้น
เพราะงั้น เสาธงง้อเมียให้สำเร็จ เร็ว ๆ นะ
อยากจะรู้ว่าคมจะทำยังไง
-
ดูดีค่ะ แต่ยังไม่ชัด ต่อภาค 3 ได้เลยค่ะ ติดตามทุกฝีก้าวอยู่แล้ว
ขอบคุณเช่นกันค่ะสำหรับนิยายสนุกๆ...
เป็นกำลังใจให้เลี้ยงลูกให้อยู่ในโอวาทได้สำเร็จนะคะ..เด็กสมัยนี้เลี้ยงยาก
บังคับก็ไม่ได้ ตามใจก็ไม่ดี...ประคองให้ไปได้ตลอดรอดฝั่งก็เก่งแล้วค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดด ดีใจมากมายทึ่สุดท้ายนนท์กับวุธก็คู่กัน 555
-
ในที่สุด :mc4: :o8: :-[
พี่วุธ ขา ลุยเลยค่ะ อย่าได้หวั่น พวกเยอะซะขนาดนั้น
แถมยังมีพวกแปลพักอีก 555
น้องนนท์เสร็จแน่ๆ
ขอบทส่งท้ายด่วนเลยพี่นาย
อยากรู้อะไรยังไง o13
-
:mc4: ฉลองการบรรจบของคู่รักบรรลือโลก
เชือดเฉือนกันด้วยคำพูด ที่แผงด้วยนัยญะ ที่คนทั่ว ๆ ไปไม่ใช้กันเท่าไหร่
แล้วคราวนี้ คชานนท์คนเก่ง ต้องเจอคู่ปรับที่เก่งไม่แพ้กัน สารวัตอาวุธ
ช่างเป็นคู่สร้าง คู่สม ที่หาได้ยากยิ่ง
รอตอนพิเศษอยู่นะครับ เอาแบบหวาน ๆ ไม่ต้องเชือดเฉือนนะครับ พี่นาย
+1 ให้เป็นกำลังใจ กับการจัดการชีวิต ของลูกชายตัวดี คนเป็นพ่อแม่ ก็ห่วงลูกอย่างนี้คุณคนล่ะ :z1: :L2:
-
คดีรักภาคนี้ ลุ้นแล้วเหนื่อยจังเลยค่ะ กว่าอาวุธจะได้คู่ จากที่ตามอ่านมาทั้ง 2 ภาค ก็เคยคิดว่าน่าจะคู่กับคชานนท์ แต่ตอนเปิดเรื่อง เปิดประเด็นเป็นเรื่องโจโจ้ในหัวก็คิดไว้เลยว่า อาวุธต้องคู่กับโจโจ้ ตามลุ้นมาตลอด แต่มันพลิกล็อคจากที่คิดไ้ว้อีก ลุ้นอีกคนได้อีกคน แต่ก็เหมาะสมกันดีค่ะ อาวุธ+คชานนท์ :laugh: รู้ทันเหลี่ยมกันดี ส่วนโจโจ้กับวินเซนต์ ก็เป็นเรื่องไม่ยากที่วินเซนต์จะทำให้โจโจ้รัก ดูเหมือนว่าตอนนี้โจโจ้ก็มีใจให้วินเซนต์อยู่เหมือนกัน เอาน่า "รักกันดีกว่าเนอะ" ตามที่คุณคฑาวุธบอกแล้วกัน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ขอบทส่งท้ายด้วยนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้จัดการเรื่องลูกชายได้นะค่ะ เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยฟังคำเตือนเราเท่าไหร่หรอกค่ะ พูดไปก็หาว่าพูดมาก มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ค่อยสนใจที่จะฟังผู้ใหญ่พูดซะเท่าไหร่ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เหนื่อยอย่างนี้ละค่ะ กว่าลูกจะโตและเข้าใจคำพูดของเรา
-
:z3: โอย ... แค่เจอน้องนนท์ของพี่วุธ ก็ทำให้ยิ้มแก้มปริได้แล้วคุณนาย
ค้างนะ ยังไงมันก็ค้าง เพราะฉะนั้น มาต่อเร็วๆ ส่วนลูกชายก็ให้คุณคฑาเค้าดูไป
:กอด1:
-
รอเท่านั้นแหละ สมกันประโยคที่โปรยไว้ข้างบนมากมาย ...ค้าง....
-
จบซะแล้ว แต่อ่านแล้วยังไม่จุใจ
คุณนายคับ สงสัยต้องขอตอนพิเศษจะได้จุจายยยยย :z1:อิอิ
-
แล้วจะมีเรื่องของ ผู้พันกองทัพ ที่เข้ามาจีบคุณนุให้อ่านมั้ยอะคับ อยากอ่านๆๆๆ
อยากรู้ว่าอธิคมจะทำยังไง
-
โฮกกรี๊ด!!! ในที่สุดนะพี่วุธ ในที่สุดก็เริ่มได้สักที :laugh:
อยากรู้แล้วว่าคชานนท์คนเก่งเวลาโนปราบจะเป็นยังงัยนะ :impress2:
-
อ่านมา สามสิบกว่าบท ไมรู้สึกว่ามันเพิ่งจะเป้นตอนเริ่มต้นไงไม่รู้แบบว่าเพิ่งจะเริ่มจีบ ก้จบเลย
-
เหมือนเพิ่งเริ่มภาค 3 เลย คอยคุณนายว่าง ๆ มาเมตตาลูกเป็ดในเล้าหน่อย
-
:m5:
อยากอ่านแล้วน้า
พี่วุธ
-
จะมีฉากเด็ดที่กระท่อมน้อยกรอยใจไหมน้าา อิอิ
-
อยากอ่านตอนพิเศษ :pig4:
-
จบแล้วววววว
แต่คาดว่าน้องนนท์คงจะไม่สิ้นฤทธิ์ ง่ายๆ แน่ๆ
อิอิ
ขอบคุณพี่นาย แต่งสนุกทุกเรื่องเลย
-
สุดท้ายนนนี่ก็คู่กับลุงวุธ
-
ดีออกนะจบแบบนี้ คู่นี้เค้าเหมาะกันดีออก น่ารักดีนะ ขอบคุณครับนาย
ดูแลตัวเองด้วยนะ เห็นว่าปัญหาเยอะนี่นา
-
อยากอ่านนนนนนนนนนนน
:serius2: :serius2:
-
ไม่อยู่เฝ้าเน็ตตั้งหลายวัน ในที่สุดก็ :-[ กรี๊ดดดดดดดด :monkeysad: น้องนนท์คนเก่ง แม่ยกน้ำตาไหล น้ำลายด้วย 555
รอฉากในกระท่อมน้อยอยู่นะคะคุณคฑา :oo1:
-
“แต่พอออกมาจากห้องก็ถึงนึกได้ว่านนท์ตื่นยาก ต่อให้เปิดไฟ อาบน้ำ แต่งตัว เดินไปเดินมา หรือทำอะไรนนท์ ก็คงไม่รู้สึกตัว” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า มันเป็นไปโดยธรรมชาติ”
:z1: คำพูดมีเลศนัยนะเคอะ ศาลาวัดดดดด 5555
้เข้ามารอค้าาาาาาาาา อยากอ่านแย้วววเปิดมารอทุกวันเลย :sad4:
-
“แต่พอออกมาจากห้องก็ถึงนึกได้ว่านนท์ตื่นยาก ต่อให้เปิดไฟ อาบน้ำ แต่งตัว เดินไปเดินมา หรือทำอะไรนนท์ ก็คงไม่รู้สึกตัว” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า มันเป็นไปโดยธรรมชาติ”
:z1: คำพูดมีเลศนัยนะเคอะ ศาลาวัดดดดด 5555
้เข้ามารอค้าาาาาาาาา อยากอ่านแย้วววเปิดมารอทุกวันเลย :sad4:
นั่นสิ ยังสงสัย เค้าทำอารายกานนนนนนน พี่นายเคลียร์ที
-
แวะมาดูเผื่อเจอตอนพิเศษ
-
:z13: แวะมาจิ้มคุณนาย
-
มารอพี่วุธน้องนนท์รักกันๆ :call:
-
โทษทีนะครับมาโพสบทส่งท้ายช้า พอดีต้องเดินทางไปหลายที่ แล้วก็จัดการเรื่องวุ่นๆ อยู่ ตอนนี้หลานเริ่มหันมาคบเพื่อนไม่ค่อยดีจะมีเรื่องชกต่อยทะเลาะวิวาท ปวดหัวสุดๆ
ฉากระหว่างอาวุธกับคชานนท์นี่ต้องอ่านดีๆ หน่อยนะ เพราะการสนทนาหรือการสื่อสารระหว่างสองคนนี้มันมีนัยยะแฝงอยุ่เยอะ อิ อิ
Awoot Chapter 38 Epilogue
เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ คชานนท์หาทางเอาตัวรอดจนได้ อาวุธนึกอยากเขกหัวตัวเองที่ไม่ทันคชานนท์ ขณะที่รับประทานอาหารกลางวันด้วยกันคชานนท์ทานจุมาก และทานอาหารแปลกๆ ที่ตัวเองไม่รู้จักอีกหลายอย่าง หลังจากเก็บกระเป๋าและเช็คเอาท์ออกจากโรงแรม คชานนท์ก็ร้องว่าท้องเสีย ทำให้ต้องแวะหาหมอที่โรงพยาบาล
“เฮ้อ รู้ยังงี้ไม่กินเยอะขนาดนั้นซะก็ดีหรอก ดีใจที่พี่วุธมาเลยฟาดซะเรียบ” คชานนท์พูดเสียงแผ่วราวกับหมดแรง มือปรับเตียงให้เอนราบลง “ง่วงนอนจังเลยพี่วุธ ขอผมนอนก่อนนะครับ”
“เชิญ” อาวุธพูดสั้นๆ
“ขอโทษด้วยนะครับพี่ที่ทำให้แผนการพี่ล้มเหลว”
“แผนการอะไร”
“อ้าว ก็ไม่ได้ช่วยพี่เรื่องไปดูบ้านที่พี่จะซื้อ เฮ้อ แย่จริงๆ เลย ผมจะโทรบอกให้เพื่อนที่รู้จักกันไปกับพี่ก็แล้วกัน ฮิลเดโก้เขาทำงานอยู่ที่โรม อีกเดี๋ยวเดียวก็มาถึงฟลอเรนซ์ ฮิลเดโก้เป็นรุ่นพี่ที่ฮาร์เวิร์ดหนึ่งปี เรื่องอสังหาริมทรัพย์เก่งเลยล่ะ รับรองพี่ประหยัดเงินไปได้เยอะ”
“พี่รอได้”
“ไม่กี่ชั่วโมงหรอก ขับรถเดี๋ยวเดียวก็ถึงฟลอเร็นนซ์”
“ไม่ใช่รอฮิลเดโก้” อาวุธตอบ “พี่รอนนท์ พอนนท์หายเราก็ค่อยไปกัน พี่ไม่่ค่อยรีบ”
“พี่วุธ ผมป่วยอยู่นะครับ”
“ป่วยได้ก็หายได้ไม่ใช่หรือ”
“ผมต้องไปแวนคูเวอร์ต่อ นี่เสียเวลาวันสองวัันไปเฉยๆ แล้วก็ต้องกลับเมืองไทย มีประชุมผู้ถือหุ้น พี่เองก็ต้องกลับอเมริกาไปทำงานต่อ ผู้บังคับบัญชาพี่ก็ต้องเร่ง”
“จริงหรือ เมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่อะไรครับ” คชานนท์แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ
“ประชุมผู้ถือหุ้น”
“วันจันทร์ งานนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด”
“อ๋อ” อาวุธพยักหน้ารับรู้อย่างว่าง่ายแล้วบอกให้คชานนท์นอนพัก ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องพักคนไข้
คชานนท์ลืมตาขึ้นช้าๆ มองตามร่างสูงใหญ่ของอาวุธ ในใจอดคิดกังวลไม่ได้ว่า
...จะรอดไหมเนี่ย ท่่าทางพี่วุธไม่เชื่อและไม่ยอมให้เราทำตามที่ต้องการ...
...เรียกพี่คมให้มาเยี่ยมเลยท่าจะดีแล้วยุให้สองคนนั้นทะเลาะกัน อาศัยจังหวะกำลังวุ่น รีบชิ่งหนี อย่างน้อยก็ได้ไปตั้งหลักและซื้อเวลาไปได้อีกเยอะ ถ้าขึ้นเครื่องบินได้ก็รีบกลับเมืองไทยเลย ยังไงพี่วุธก็คงไม่ตามไปถึงเมืองไทยเพราะติดงานที่นี่อยู่...
...ตกลงพี่วุธจะเอายังไงกับเราเนี่ย โกรธต้องการแก้แค้น หรือความจริงแล้วพี่วุธจะ...
...จะ...
...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ เขากับพี่วุธเป็นพี่ชายน้องชายกัน เป็นไปไม่ได้ ส่วนเขาเองก็เป็นผู้ชาย จะให้เป็นแบบนั้นได้ยังไง พี่คมอีกเล่า พี่คมคงโกรธจนควันออกหูถ้ารู้ว่าอะไรเป็นอะไร...
...แล้วอะไรเป็นอะไรล่ะ คืนวันเกิดคืนนั้นก็ยังไม่ชัดเจนว่าที่จริงแล้้วมันเกิดอะไรขึ้น แต่เราคิดว่าพี่วุธคงแกล้งทำให้เราเข้าใจผิดไปเองแหงๆ จะได้ทำให้เราคิดมากและสับสน เป็นการหันเหความสนใจของคู่ต่อสู้...
คชานนท์คิดไปสารพัดจนรู้สึกง่วงแทบจะทนไม่ไหว ขณะที่ตาปรือกำลังจะหลับ เขาคิดว่าเห็นอาวุธเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ใบหน้าราบเรียบเช่นเคย ในมือถือพับกระดาษซึ่งเขาคิดว่าเป็นหนังสือพิมพ์ คชานนท์ควบคุมตัวเองต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เมื่อหัวถึงหมอนไม่นานเขาก็มักจะหลับเป็นตาย และนี่ได้รับยาก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะหลับ ความคิดสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติรับรู้สิ่งใดมีเพียงแต่คำถามที่ว่า
...พี่วุธจะทำยังไงกับเรา จะถือโอกาสทำอะไรเราตอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าจะทำ ก็อย่าให้ถึงกับต้อง 'ล่วงล้ำอธิปไตย' เราเลยนะ เอาแค่แอบจูบก็พอ ขอเวลาให้ตั้งตัวหน่อยเถอะ...
::: สามเดือนต่อมา :::
ภาณุวัฒน์ยืนนิ่งอยู่หน้าตู้เสื้อผาที่เปิดกว้าง สายตามองอยู่ที่เสื้อกันหนาวตัวใหญ่ซึ่งแขวนอยู่ด้านขวาสุดในตู้
“ผมเห็นกองอยู่ที่เบาะหลังหลังรถ เลยเอามาแขวนให้” เสียงของวินเซนต์ดังจากทางด้านหลัง
“ขอบคุณครับ” ภาณุวัฒน์หันไปพูดเบาๆ
“อย่าไปวางทิ้งไว้แบบนั้นสิ เดี๋ยวคนให้เขาจะเสียใจที่ไม่ดูแลของเขาให้ดี” วินเซนต์เตือน
“พี่วุธให้ยืม ไม่ได้ให้เลย”
“แล้วเมื่อไหร่จะเอาไปคืนเขา เสื้อตัวใหม่ก็มีแล้ว”
“พี่เค้าไปเที่ยวเกาะแถวแอฟริกาใต้ครับ”
“เที่ยว” วินเซนต์เลิกคิ้ว “เขาเที่ยวเป็นด้วยหรือ หน้าตาแบบนั้นนึกว่าจะทำแต่งาน”
“ไม่เหมือนคุณที่เอาแต่เที่ยวแต่ไม่ค่อยทำงาน” ภาณุวัฒน์พูด
“อ๊ะๆ เดี๋ยวนี้ชักประชดเป็นแล้วนะโจโจ้” วินเซนต์เข้ากอดภาณุวัฒน์จากทางด้านหลัง
“เปล่าประชดนะครับ” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ประชดแบบนี้ต้องโดนทำโทษ” วินเซนต์พูดเสียงแหบพร่า
“ทำโทษอะไรอีกล่ะ”
“ก็ทำโทษอย่างที่ผมชอบทำโทษ”
“เมื่อเช้าคุณก็ทำไปแล้ว” ภาณุวัฒน์ประท้วงเสียงเบา
“ตอนเที่ยงอีกทีจะเป็นไรไป” วินเซนต์ใช้จมูกโด่งเป็นสันซุกไซร้คลอเคลียอยู่ข้างใบหูของภาณุวัฒน์ “แล้วก็ก่อนนอนอีกที”
“วันละสามครั้งเลยหรือครับ”
“ก็มีวันเว้นให้ด้วยไงล่ะ” วินเซนต์ทำเสียงออดอ้อน “วันไหนที่ผมไปทำงานแล้วไม่ได้กลับบ้านก็มีนี่นา”
“ฮื่อ...” ภาณุวัฒน์ทำเสียงอู้อี้ในลำคอแล้วเบี่ยงตัวหนีคนที่กำลังอยู่ไม่สุข
“ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“ไม่” วินเซนต์พูดเสียงทุ้มต่ำ ปากขบเม้มใบหูนุ่มๆ ของภาณุวัฒน์ “ผมจะทำจนกว่าคุณจะยอมเป็นของผม”
“ขนาดนี้ไม่เรียกว่ายอมหรือไงครับ”
“ยอมจริงๆ ไม่ใช่ยอมเล่นๆ”
“นี่ก็ยอมจริงๆ” ภาณุวัฒน์เสียงสะท้าน “คุณไม่สังเกตบ้างเลยหรือไงครับ”
“สังเกตอะไร”
“ก็...” ภาณุวัฒน์สะดุ้งเฮือกเพราะปลายลิ้นของวินเซนต์ตวัดติ่งหูของเขารัวเร็วก่อนจะดุนดันเข้าไปอย่างอ้อยอิ่ง
“ก็อะไรครับ บอกผมมาซิโจโจ้” วินเซนต์พูดเสียงกระเส่า
“ก็ที่...” ภาณุวัฒน์พูดเบากว่าเดิมแต่ต้องแทบลืมหายใจเมื่อคนที่กำลังล่วงล้ำเขาอยู่ใช้ปากและลิ้นหนักหน่วงกว่าเดิม
“ว่าไงโจโจ้ ว่าใงครับ จะให้ผมสังเกตอะไร”
“ผม...” ภาณุวัฒน์พูดไม่ออกเพราะมือทั้งสองข้างของวินเซนต์ไม่อยู่นิ่งและเคลื่อนไหวสัมพันธ์กับปากและลิ้น
“ผมรู้” วินเซนต์พูดเสียงพร่า “ผมเห็นแล้ว ผมจะรอต่อไป จนกว่าจะมั่นใจอย่างที่สุด”
“ผม...” ภาณุวัฒน์ยังพูดไม่ออกเช่นเคย เสียงขาดห้วง สัมผัสเร่าร้อนของวินเซนต์ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้
...วินเซนต์ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรเลย ทั้งที่ตัวเองถามและเป็นคนอยากฟัง...
“อือ...” ภาณุวัฒน์จึงได้แต่ครางเสียงเบา
-
จบตอนแล้วหรอ ม่ายยยยยยยยยยยยย
-
:z3: :sad4: :serius2:
ไม่จิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จบแบบมิติพิศวงไปม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
(กรีดร้อง)
-
เรื่องอื่นๆ จบตรงใจหรือไม่ก้อรับได้
เรื่องนี้ขัดใจมากเลย
-
555 จบสมกับเป็นคุณคฑาฯ จริงๆ :กอด1:
...พี่วุธจะทำยังไงกับเรา จะถือโอกาสทำอะไรเราตอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่ถ้าจะทำ ก็อย่าให้ถึงกับต้อง 'ล่วงล้ำอธิปไตย' เราเลยนะ เอาแค่แอบจูบก็พอ ขอเวลาให้ตั้งตัวหน่อยเถอะ...
เที่ยวให้สนุก มีความสุขเยอะๆ นะทั้งอาวุธและคชานนท์
:L2:
-
ไม่เวิคอะคุณนายอะไรยังไง ยังลุมเคลือแทบจะหาอะไรไม่เจอเรยเอามาให้ชัดเจนกว่านี้หน่อยดิ
-
อ้าวซะงั้น
รีบมาต่อเลยน่า :o12:
-
อยากอ่านภาคแล้วอะ (T-T)
-
จบ กับ ไม่จบ เหมือนจะไม่ต่างกัน
เพราะ พี่วุธกับ น้องนนท์ ยังเป็นมิติพิศวงต่อไป
-
งงจนยากจะบรรยายกับตอนนี้ คู่นี้เล่นเกมส์กันต่อไป วุธกับนนท์จบงัยเนี่ย
-
คุณคฑาเนี่ยล่ะน้า :z6: ตอนจบยังไม่มีปัญหาเท่าตอนนี้เลยนะพ่อคุณ
ใครก็ได้ ลากเฮียมาเขียนต่ออีกซักตอนหน่อย :z10:
ปล.คู่น้องโจ้น่ารักอ่ะ เอาคู่น้องนนท์แบบนั้นบ้างงงงงงงงงงง :oo1:
-
o22 โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
ไม่น่าอ่านเลย แง!!!!! :sad4:
อยากจะกรี๊ดด้วยความคับแค้นจาย ฮืออออ......ใครช่วยบอกหน่อยได้มั้ยคะว่ายังลงไม่หมด :เฮ้อ:
ปล.นนท์ยอมพี่วุธแล้วอ่ะดิ ถึงกับให้จูบ ฮ่าๆๆ
-
มา จิ้ม ๆ ต่อ
พี่ วุธ กับ นนท์ อ่ะ
เดา ทาง ไม่ ถูก จริง ๆ เลย
-
เอ่ออออออออออ...งง
-
ค้างตายเลยเรา :z3: มาต่ออีกนิดเถ้อออ ฮือๆ พี่คฑาคะ
-
:serius2:
สั้นจังล่ะ
เศร้านะ มารอเก้อทุกวัน
วันนี้ยัง "สั้น" อีก
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ที่บ้านไฟดับกะทันหันเหรอพี่นายยยยยยย :angry2:
-
อย่าบอกนะพี่นาย ว่ามันมีแค่นี้ :z3: :z10: :z13:
-
“พี่เค้าไปเที่ยวเกาะแถวแอฟริกาใต้ครับ”
>> สงสัยไป ฮันนี่มูนกะเมีย 555555555
-
หายไปเพราะคอมพัง กลับมาอีกที่บทส่งท้ายอะไรกานนน :z3:
-
ขอให้มันจบแบบเคลียร์ๆสักหน่อยได้มั้ยอ๊าาาาาาาา
จบแบบค้างงงงงงงงงงงงตลอดงี้...หนูเศร้าาาา
-
:z3: :z3: :z3:
-
อ่านถึงตอนที่ 34 อยากกรี๊ดร้องดังๆ จริงๆอะ
-
ยังค้างๆคาๆใจเล็กๆ....แต่ก็โอที่โจ้ได้คู่กับเขาซักที
-
ในที่สุดพี่วุธของเราก็เป็นคนคุมเกมละงานนี้
นนท์รอดยากไปไหนไม่รอดแล้ว
-
พี่นายครับ ถ้าตัดจบกันแบบนี้ ค้างไว้ตอนที่37ยังดีซะกว่า
:z3: :z3:
-
ยังมีต่อใช่มั้ยยยยยยยยยย
เอาอีก ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ไม่ต้องต่อก็ได้ค่ะ
ขอเริ่ม ภาค3 ที่เกาะแถวแอฟริกาใต้ ได้มั้ยคะ เหอๆๆ
-
หา หา หา
จบแล้วเหรอนี่
5555
ไม่อยากจะค้างเลยนะเนี่ยยยยยย :o12:
ขึ้นภาคสามเลยเหอะ
แต่โจโจ้ กะ อิตาวิน น่ารักดี :o8:
แล้วน้องนนท์ ไปไหน? ถ้าไปแอฟฟริกาก็ หุหุ ฟันธง!!! :z3:
-
หึ..หึ..
เอาไปเลยพี่นาย +1 :z3:
-
คุณพระช่วย อย่างนี้เลยหรอ ขออีกนิดนึงสิครับ ที 503 ผม ปล่อยรถสนามหลวงคันสุดท้ายไปแล้ว ยังอุตสาห์ใจดี ปล่อยรถเสริมอนุสาวรีย์ชัยฯ อีกตั้งหลายคัน (มันเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหมเนี่ย :z1:) แหม่ขออีกหน่อยเหอะน่ะ ขอชัดๆกว่านี้หน่อย :call: ขอบคุณครับ ผมจะติดตามเรื่องขอพี่เสมอน่ะครับ (แหม่จะไม่ค่อยโพสก็เถอะ) :3123:
-
รอ ร้อ รอ
:a5:
-
อ๊ายยยยยยยยยย อะไรยังไงเนี่ยยย
-
ตามอ่านทันหล่ะ มิติพิศวงนี่นา :laugh:
ภาค 2 จะมีรวมเล่มอีกป่ะจ๊ะ อยากอุดหนุน อ่ะจ่ะ
-
อยากอ่านนอี๊ก พี่คฑาต่อจั๊กน้อยเถอะ
คู่โปรดนู๋เลย :sad4:
-
เอ่อ มันยิ่งอึมครึมไปกว่าเดิมอีกมั้ย มาต่ออีกนิ๊ดเถอะนะคะ จะได้ จบ อย่างสมบูรณ์จริงๆ
-
ยังเกาะขอบกระทู้รออยู่แถวๆนี้นะคะ
-
Awoot Chapter 39 Epilogue
บทส่งท้าย 2
คชานนท์เดินออกมาจากสนามบินอย่างอ่อนแรง รู้สึกง่วงมากจนอยากล้มตัวลงนอนกับพื้นเพราะต้องคอยจตุพลมารับ จตุพลโทรศัพท์มาบอกเขาว่ารถติดมากและจะมาถึงช้า
ช่วงนี้เขาเดินทางบ่อยจนแทบไม่ได้พัก งานก็ยุ่ง เรื่องอื่นๆ ก็ยุ่ง ส่่วนเรื่องของตัวเองก็ยังไม่ชัดเจน
ครั้งสุดท้ายที่เจอกับอาวุธที่อิตาลี่และเขารอดตัวไปได้เพราะป่วยท้องเสีย อาวุธก็ห่างๆ ไป ได้คุยกันเพียงสองสามครั้้งและแต่ละครั้งก็เป็นการสนทนาสั้นๆ เช้าวันถัดมาเขาออกจากโรงพยาบาลและดึงดันจะเดินทางต่อไปยังแวนคูเวอร์และต้องกลับประเทศไทยเพราะมีประชุมคณะกรรมการบริหารบริษัท อาวุธเลยต้องไปดูบ้านริมทะเลสาบกับฮิลเดโก้เพื่อนของเขาแทน หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นก็โทรศัพท์มาบอกเขาว่าตัดสินใจไม่ซื้อและคิดจะเปลี่่ยนใจซื้อบ้านพักตากอากาศริมทะเลที่ประเทศไทย
...แล้วก็คงมาบังคับให้เขาพาไปดูบ้านด้วยให้ได้สิเนี่ย...
...พี่วุธกำลังเล่นเกมกับเขาแน่ๆ เลย จะมาเอาตัวเขาไปค้างคืนด้วยกันสองต่อสองให้ได้ แต่ว่าพอเขาหาทางเอาตัวรอดพี่วุธก็ทำเป็นเฉยๆ ไม่ใส่ใจ แล้วก็ไปตามจีบจตุพลจนเพื่อเขาคร่ำครวญจะเป็นจะตาย...
...คราวนี้เขาต้องมานิวยอร์คเพราะจตุพลโอดครวญว่าทนไม่ไหวแล้ว อาวุธรุกหนักเหลือเกิน เขาต้องมาจัดการขั้นเด็ดขาด ดังนั้น การมานิวยอร์คของเขาครั้งนี้จึงเป็นการเดินทางครั้งสำคัญ...
...ต้องจบเรื่องพี่วุธให้ได้ โดยมีดนัย รุ่นน้องมหาวิทยาลัยที่แอบรักพี่วุธมานานเป็นหมากตัวสำคัญ...
...พี่วุธไม่เอาภาณุวัฒน์ก็ไม่เป็นไร ยกให้ดนัยไปก็แล้วกัน...
...เล่นตัวดีนัก คราวนี้ล่ะจะเอาให้ซึ้งไปเลย ที่สำคัญ มาทำเป็น 'วูบวาบ' กับเขาแล้วทำเป็นเย็นชา คงตั้งใจจะปั่นหัวเขา คราวนี้ได้รู้ซะบ้างว่าใครจะมาแหยมคชานนท์เล่นเฉยๆ ไม่ได้...
กว่ารถของจตุพลจะจอดเทียบหน้าสนามบินคชานนท์ก็ตาปรือแทบจะลืมตาไม่ขึ้น เขาปีนขึ้นบนเบาะหลังและนอนราบอย่างหมดสภาพ ไม่สนใจฟังเสียงบ่นของจตุพลว่าตัวเองไม่ใช่โชเฟอร์ขับรถแท็กซี่
“เหนื่อยมากนักหรือไงวะนนท์” จตุพลถาม
“อือ” คชานนท์ตอบรับ
“แข็งใจหน่อยนะเพื่อน อย่าเพิ่งหลับ เดี๋ยวก็ถึงโรงแรม ไม่อยากหามแกลงจากรถ” จตุพลเตือน
“ไม่ไหวแล้ว” คชานนท์คราง
“ไอ้นนท์ อย่าเพิ่งหลับ แกก็รู้ว่าตัวเองหลับแล้วมันเรื่องใหญ่ ปลุกไม่ยอมลุก ไอจะติดเทอร์โบไปให้ถึงโรงแรมเร็วๆ จะได้หลับรวดเดียวไปถึงเที่ยงวันพรุ่งนี้เลย”
“อือฮื๊อ” คชานนท์ทำเสียงรับรู้ แต่ความเหนื่อยและง่วงมีมากกว่า รถเคลื่อนตัวช้าๆ จนแทบไม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเลย คำสุดท้ายที่คชานนท์ได้ยินคือเสียงของจตุพลบ่นว่ารถติดมาก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจหลับเลยดีกว่าเพราะรู้ดีว่านิวยอร์คชั่วโมงเร่งด่วนนั้นรถติดหนักมาก กว่าจะไปถึงโรงแรมที่พักก็กินเวลาเกือบสองชั่วโมง ส่วนเรื่องจตุพลจะเอาเขาลงจากรถอย่างไรนั้น ปล่อยให้เป็นปัญหาของจตุพลกับพนักงานโรงแรมก็แล้วกัน
คชานนท์ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็ต้องหยีตาจนแทบจะต้องหลับตาลงอีกเพราะแสงแดดที่สาดเข้ามาในห้องนั้นสว่างจ้ามาก เขาบ่นในใจให้จตุพลและพนักงานของโรงแรมที่ไม่ปิดผ้าม่านให้เลย
คชานนท์ยกมือซ้ายขึ้นปิดตาและค่อยๆ กางนิ้วออกทีละนิ้วเพื่อพร้อมกับลืมตาช้าๆ อีกครั้งเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่่างจ้า ภาพที่มองเห็นลอดระหว่างนิ้วกลางกับนิ้วนางทำให้เขาขมวดคิ้ว เขามองเห็นระเบียงเปิดกว้าง ท้องฟ้าเป็นสีครามสดใส ปุยเมฆสีขาวลอยละล่อง และยอดไม้ไหวไปมาราวกับว่ามีลมพัดเอื่อยๆ
...ยังไงๆ ก็ไม่มีมีทางเป็นวิวนอกหน้าต่างของโรงแรมRitz New York!...
...ถ้ายังงั้นที่นี่ก็คือ...
...ตายะละหว่า หรือว่าถูกลักพาตัว...
คชานนท์ลดมือลง พยายามเบิกตากว้างสู้แสงเพื่อมองทุกอย่างให้ชัด ร่างสูงใหญ่ยืนเท้าแขนกับราวระเบียง หันหลังให้เขา กำลังหันตัวมาช้าๆ ทำให้เขารู้ทันทีว่าเป็นใคร
“ตื่นแล้วหรือคชานนท์คนขี้เซา”
“พี่วุธ” คชานนท์ครางเบาๆ
“อรุณสวัสดิ์” อาวุธยื่นมือขวาออกมา ในมือถือถ้วยกาแฟเห็นไอขาวๆ ลอยขึ้นมาจางๆ “ทั้งๆ ที่จะเที่ยงแล้ว”
“พี่วุธ” คชานนท์ยังคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี
“ทำไม กลัวลืมชื่อพี่หรือไง เรียกอยู่ได้” อาวุธวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงบนขอบเตียง คชานนท์ขยับตัวไปอีกด้านหนึ่งของเตียงทันทีแต่ก็ช้าไป เพราะอาวุธเท้าแขนขวาลงบนเตียงคล่อมเอาไว้
“ขี้เซามากเลยรู้หรือเปล่านนท์ พี่ต้องแบกลงจากรถ ตัวหนักไม่ใช่เล่น” อาวุธพูดยิ้มๆ
“ทำไมพี่ทำแบบนี้” คชานนท์ถาม
“ทำอะไร”
“พี่ลักพาตัวผม แล้วนี่พี่ทำอะไรผม ทำแบบนี้ทำไม” คชานนท์ถามเสีียงฉุน ขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจ
“นนท์ให้พี่ทำ”
“หมายความว่าไง”
“นี่ไม่ใช่หรือที่นนท์ต้องการ”
“พี่พูดให้เคลียร์นะ อย่ามากล่่าวหากันแบบนี้”
“ที่นนท์ทำทุกอย่างมาตลอดก็เพื่อสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ นนท์อยากให้พี่เริ่มต้นใหม่ พี่ก็เริ่มแล้ว” อาวุธพูดเสียงหนักแน่น ใบหน้าราบเรียบ
“เริ่มอะไร” คชานนท์ยังทำไก๋ ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงปลายคาง พยายามไม่หลบตาอาวุธที่กำลังก้มลงมองเขา
“บอกให้ก็ได้ว่าพี่ก็ค่อนข้างหวั่นไหวกับภาณุวัฒน์ นนท์เกือบทำสำเร็จแล้วล่ะ แต่การที่ได้พบเอเชียและได้รู้เรื่องของนทีและวินเซนต์ที่โผล่เข้ามา ทำให้หลายอย่างเปลี่ยนไป พี่ยอมรับว่าพี่ค่อนข้างช๊อค สามวันที่พี่เก็บตัวเงียบทำให้พี่ได้ไตร่ตรองมากกว่าเดิม ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากทิ้งเรื่องของนทีไว้เป็นอดีตและเริ่มต้นใหม่ นนท์ก็เห็นว่าพี่พยายามแล้วกับคุณนุ แต่โชคร้ายที่คุณนุเป็นของอธิคม ส่วนภาณุวัฒน์ก็ยังมีเยื่อใยอยู่กับธงรบ พี่ไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน”
“แล้วจตุพล”
“คนฉลาดๆ อย่างนนท์ไม่รู้เลยหรือ” อาวุธเลิกคิ้ว
“ไอ้จตุพล กล้าหักหลังเพื่อนเชียวหรือ...” คชานนท์เข่นเขี้ยว
“อย่าไปโทษจตุพลเลย นนท์ก็เห็นว่าเขากลัวพี่ยังกะอะไรดี พอพี่ขู่ว่าจะจัดการเรื่องหลีกเลี่ยงภาษีจตุพลก็กลัวจนหัวหด”
“แล้วแบบนี้ พี่คิดหรือว่าจะไม่มีปัญหากับพี่คม”
“นนท์” อาวุธยิ้มเยาะมุมปาก “นนท์รู้จักพี่ดีนี่นา พี่ไม่เคยกลัวพี่ชายนนท์เลย”
“พี่วุธ มันไม่เวิร์คหรอก” คชานนท์พูดเสียงเบา
“มาบอกพี่ทำไมตอนนี้” อาวุธก้มหน้าลงมาใกล้คชานนท์ “แล้วเรื่องเด็กดนัยนั่นลืมไปได้เลย อย่าเอาใครเข้ามายุ่งกับพี่อีก ไม่ยังงั้นพี่จะกลับไปยุ่งกับคุณนุ คราวนี้เรื่องก็ไม่มีทางจบ พี่ชายนนท์ก็จะมาบีบคอนนท์ให้ช่วยกำจัดพี่ แล้วเราทุกคนก็เร่ิมสู้กันใหม่อีกครั้ง ไม่แน่นะ พี่อาจจะไปยุ่งกับอาทิตย์ด้วยอีกครั้ง ธงรบก็คงไม่อยู่เฉย คนที่จะตายก็คือนนท์นั่่นล่ะจะบอกให้ มันจะวนไปวนมาเหมือนพายเรือในอ่างไม่มีวันจนนะนนท์นะ”
“พี่กำลังบอกว่าผมควรจะเสียสละตัวเองงั้นสิ” คชานนท์เบ้ปาก ทำเสียงไม่พอใจ
“นนท์ส่งสัญญาณให้พี่แล้ว พี่ก็ตอบสนอง นนท์จะเอาอะไรอีก เลิกทำอะไรซับซ้อนซะที” อาวุธทำเสียงดุ
“สัญญาณอะไร”
“ค่อยๆ นึก เดี๋ยวก็จำได้เอง”
“แล้วนี่ทำไมต้องมาคุยกันแบบนี้” คชานนท์ขยับตัว “พี่ถอยไป ผมจะลุก ถ้าจะคุยก็ไปนั่งคุยกันที่โต๊ะข้างนอกห้อง”
“พี่ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว” อาวุธส่ายหน้า
“เดี๋ยวนะพี่วุธ มันยังไม่เคลียร์กันเลยนะ” คชานนท์โวยขึ้นมาเบาๆ
“ต้องการให้เคลียร์ยังงั้นหรือ” อาวุธเลิกคิ้วข้างเดียว จ้องตาคชานนท์อยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า “ก็ได้ จะให้เคลียร์ก็ได้”
คชานนท์อ้าปากกำลังจะพูดแต่ทันใดก็ต้องตัวแข็ง เพราะอาวุธก้มหน้าลงมาอย่างรวดเร็วและประกบปากเขาไว้
“อื๊อ” คชานนท์ทำเสียงในลำคอ
“นี่คือมัดจำ” อาวุธพูดเสียงราบเรียบแล้วลุกขึ้น หยิบแก้วกาแฟแล้วเดินออกไปยังระเบียงช้าๆ ปล่อยให้คชานนท์ตอนนิ่งอยู่เป็นนาน ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
อาวุธหันไปมองช้าๆ อมยิ้มมุมปากแล้วมองออกไปยังทะเลสาบเบื้องหน้า แสงอาทิตย์ยามเที่ยงวันส่องกระทบผิวน้ำของทะเลสาบที่กำลังละลายทำให้เกิดประกายวิบวับสวยงาม ฤดูหนาวกำลังจะผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาเยือน ความรักครั้งใหม่ของเขากำลังจะเริ่มขึ้น เขารู้ว่ามีอุปสรรคอีกมากมายที่ต้องฝ่าฟัน คชานนท์เองนั่นล่ะเป็นด่านแรก ตามมาด้วยอธิคม ส่วนเรื่องภาณุวัฒน์เขาคิดว่าไม่น่าลำบากใจเท่าใดนัก
ความรักครั้งนี้เกิดขึ้นง่ายๆ เงียบๆ เขาตัดสินใจด้้วยเวลาไม่กี่นาทีหลังจากที่ได้คิดและไตร่ตรองเรื่องต่างๆ หลายเรื่องมาเป็นเวลานาน
เมื่อเขาถามตัวเองว่า “ใคร”
“ภาณุวัฒน์” เป็นชื่อแรกที่โผล่ขึ้นมาในความคิดของเขาอย่างช่่วยไม่ได้ แต่คำตอบคือ “ไม่ได้” และทันใดนั้นชื่อของคชานนท์ที่เป็นคนจัดการเรื่องต่างๆ ก็แทรกเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้เหมือนกัน
จากนั้น เรื่องราวและภาพอดีตต่างๆ ระหว่างเขากับคชานนท์ตั้งแต่เริ่มรู้จักกันก็หลั่งไหลออกมาจากความทรงจำของเขาจนนับไม่ถ้วน
...ก่อนที่เขาจะให้คำตอบตัวเองว่า “ใช่”...
...คชานนท์นี่ล่ะจะมาเติมเต็มชีวิตของเขา...
...ทั้งที่รู้ว่าไม่ง่าย แต่เขาก็พร้อมแล้วที่จะก้าวไปข้างหน้า อย่างแรกก็คือต้องให้คชานนท์เองนั่นล่ะ 'เคลียร์' ตัวเองเสียก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง...
อาวุธบอกกับตัวเองว่า ชีวิตรักของเขาคงไม่ราบเรียบเหมือนการไปเดินเล่นบนสนามหญ้าในสวนสาธารณะเท่าใดนัก แต่ทว่่าก็คงไม่ระทึกใจเหมือนเล่นรถไฟเหาะตีลังกากระมัง แต่คชานนท์ก็เป็นอะไรที่คาดเดาได้ยาก เขายังต้องใช้สมองอีกเยอะเพื่อสยบคนอย่างคชานนท์ให้ได้
ความรักก็คงเป็นแบบนี้...ไม่ได้มาอย่างง่ายๆ
และก็ไม่ได้จางหายไปอย่างง่ายๆ เช่นกัน
::: อวสาน :::
::: The End :::
-
อิอิ ขอบคุณคุณคฑาฯ ที่มาต่อบทส่งท้าย
เชื่อตามที่บอกว่า...
ความรักก็คงเป็นแบบนี้...ไม่ได้มาอย่างง่ายๆ
และก็ไม่ได้จางหายไปอย่างง่ายๆ เช่นกัน
ขอบคุณอีกครั้ง :L2: :pig4:
-
คือกว่าจะมาจะมารู้ก็แบบว่าอวสานแล้ว รักแล้วไม่เท่าไรปัญหาอยุ๋ที่ว่าต่อจากนี้จะทามยังไง สู้สู้ นะ เป็นกำลังใจให้ทั้ง วุธ และ นนท์นะ
-
วัฎจักรอันเดิมกำลังคล้อยเดินเข้ามาแล้ว อาวุธ อย่าให้ซ้ำรอยนะ
-
จบแล้ว
ถึงแม้ว่าพี่วุธจะไม่ได้คู่กับน้องโจ้
แต่ก้อขอบคุณมากๆๆ
รออ่านเรื่องใหม่อยู่นะจ๊ะ :กอด1:
-
:pig4:ขอบคุณมากค่ะ อ่านไปยิ้มไป คุ้มค่าจริงๆ กว่าจะมาถึงฉากจบนี้ :o8:
-
:L2: :L2: :L2:
คุณนาย ขอตอนพิเศษแบบหวีดหวาานบ้าง อะไรบ้าง
-
ความรักก็คงเป็นแบบนี้...ไม่ได้มาอย่างง่ายๆ
และก็ไม่ได้จางหายไปอย่างง่ายๆ เช่นกัน
+1 ขอบคุณค่ะ
-
ว้าวๆๆ
ความรักที่ไม่ได้มาง่ายๆ
มักจะมีคุณค่าเสมอ
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
:L2:
ปล.คชานนท์หนีไม่พ้นแน่ๆๆ
:-[
-
จบสมบูรณ์ในตัว สำหรับตอนนี้
ส่วนอนาคต คู่นี้คงเป็นเรื่องต่อไป ที่พี่นายจะแต่งต่อ :z2: หรือเปล่า :m28:
+1 เป็นการปิดท้่ายเรื่องนี้ละกัน พี่นาย :กอด1:
-
สุดยอดในที่สุดพี่วุธก็คู่กับนนท์คิดอยู่ไม่ใช่พี่วุธแล้วใครจะเอานนท์อยู่ :teach:
ถึงจะมีคนผ่านเข้ามามากมายแต่ถ้าใจบอกไม่ใช่ก็ยากเกินบังคับละนะ
งานนี้กามเทพเลยโดนยิ่งศรใสซะเอง :m3:
ขอคุณสำหรับนิยายดีๆ หวัดว่าคงมีตอนพิเศษน้าจะค่อยจ้า :L2:
-
ชอบประโยคสุดท้ายจริงๆ
ง่ายๆสั้นๆ แต่มากมายด้วยความหมายของความรัก
ขอบคุณนะค่ะ
-
อะเฮ้ยยเว้ยยฮิ้ววววววววววว :-[ คุณคฑาใจดีที่สุด ต้องห้อยท้ายว่า 'อวสาน' กันเลยทีเดียว ตอนนี้คงไม่ค้างกันแล้วล่ะจ้า :กอด1:
น้องนนท์เอ๋อได้น่ารักมาก ดันไปแอบส่งสัญญาณอะไรให้พี่วุธเค้าจับได้ล่ะนั่น
ได้สามีตัวเป็นๆ เลยเห็นไหม :mc4:
-
คชานนท์อ้าปากกำลังจะพูดแต่ทันใดก็ต้องตัวแข็ง เพราะอาวุธก้มหน้าลงมาอย่างรวดเร็วและประกบปากเขาไว้
“อื๊อ” คชานนท์ทำเสียงในลำคอ
“นี่คือมัดจำ” อาวุธพูดเสียงราบเรียบแล้วลุกขึ้น หยิบแก้วกาแฟแล้วเดินออกไปยังระเบียงช้าๆ ปล่อยให้คชานนท์ตอนนิ่งอยู่เป็นนาน ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
อาวุธหันไปมองช้าๆ อมยิ้มมุมปากแล้วมองออกไปยังทะเลสาบเบื้องหน้า
ตอนนี้ น่ารักที่สุดเลยพี่นาย ขอบคุณค่ะ^____^
-
"ความรักครั้งใหม่ของเขากำลังจะเริ่มขึ้น เขารู้ว่ามีอุปสรรคอีกมากมายที่ต้องฝ่าฟัน"
ขึ้นภาค 3 ต่อกันเลยไหมพี่นายยย คู่นี้ยังมีอะไรน่าติดตามอีกเยอะเลยนะ
ถ้าคนเขียนยังไม่เบื่อไปซะก่อน ก็ยังอยากอ่านต่อน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณสำหรับบทส่งท้ายสุดท้ายค่ะ เติมเต็มอาวุธพร้อมกับเติบเต็มคนอ่านได้ดีเลย
-
ชอบคู่นี้ที่สุดเลย อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข
เฮ้อ ถ้ามีภาคใหม่ ก็อยากอ่านคู่นี้อีกสักแว่บน้า อิอิ :pig4:
-
ในที่สุดก็จบแบบสมบูรณ์
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆครับ
คุณkatawootว่างๆก็อย่าลืมแต่งตอนพิเศษนะครับ
-
+1 พี่นายนะคะ :L2:
แหม เราก็อยากรู้อ่ะว่าพี่วุธจะปราบนนท์ยังไงอะ o18
แค่นี้ก็แง้มไม่ได้เลยเนาะ :z3:
แต่ก็จบแล้วล่ะนะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะพี่นาย :L1:
-
แต่งคดีรักภาคสามต่อเลยค่ะ
เอาคู่นี้เป็นคู่เอก
ให้เจออธิคมหวงน้องดูหน่อย
-
อันนี้เขาเรียกวัวพันหลักของแท้
-
ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป :impress2:
รู้สึกว่าคงไม่ยากสำหรับพี่วุธที่จะทำให้น้องนนท์ยอมรับ
เพราะดู ๆ แล้วน้องนนท์ก็เอนเอียงมาหาแล้วพี่วุธไม่น้อย
ขอบคุณคุณนายมาก :pig4:
ปล.อยากให้มีภาคสามหรือตอนพิเศษเฉพาะคู่นี้อ่ะ
-
หวายยยย.... นนท์ กับ พี่วุธ :oo1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบ
-
จบ แล้ววว
ขอบ คุณ มาก ๆ ครับ
พี่ วุธ มี มัด จำ ด้วย
ยัง งี้ ต้อง มี ภาค ต่อ แหง ๆ
อิ อิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าว มาส่งท้ายกันที่ นิวยอร์ค หรอคะ นึกว่า แอฟริกาใต้
จบเรื่องของ นนท์กะพี่วุธแล้ว ตอนต่อไปจะเป็น เรื่องอะไรของ ภาค 2 ครึ่งอ่ะคะ
-
ถึงแม้ไม่ค่อยหวานเท่าที่อยากจะอ่าน
แต่จบแบบนี้โอเคจ๊าาาาาา
ขอบคุณคุณนายมากนะจ๊ะ
รออ่านเรื่องต่อปายยยยย
-
ขอตอนพิเศษน่ะครับ
ได้โปรด ......
-
รักกันหวานชื่นเน้อ....
-
อร๊ายยยยยยยยยย ในที่สุดน้องนนท์ก็ไม่พ้นมืออาวุธ 555 :z1: :z1: :z1:
ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่า ^^ :L2: :L2: :L2:
ปล. ยังอยากอ่านเรื่องหวานๆระหว่างสองคนนี้ค่ะ เพราะยังนึกไม่ออกเลยว่าจะหวานกันยังไง อิอิ
และตี๋น้อยอาทิตย์ก็ยังไม่เคลียเลยนะคะ แหะๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย ชีวิตขาดน้ำตาล ความหวาน คุณคทาวุธจัดให้หน่อยสิค้า
ต่อภาคต่อไปเลยจิ :z1: ภาคพิชิตใจเจ้านนท์ อยากรู้ว่าอาวุธจะพิชิตใจนนท์ยังไง แต่คิดว่าคงไม่ยาก(เพราะนนท์ก็เหมือนมีใจ) เท่าฝ่าด่านอรหันต์คุณพี่เมียนะ ขานั้นถ้ารู้คงหนวดกระตุก ดิ้นเป็นเจ้าเข้าแน่ ๆ :laugh:
ปล อยากเห็นอาวุธ ไม่มีมาด + หื่น
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ัะ !+1
-
o13 ไม่ค้างแล้วคุณนาย
แต่ฝากบอกคุณคฑาหน่อย...อยากได้ตอนต่อ ไม่ก็ขึ้นภาคใหม่เป็นคู่นี้กันเลยดีกว่า :กอด1:
:L2: ส่งกำลังใจให้ทั้งคู่เลยค้าบ
-
หวานแหววระหว่างอาวุธกับคชานนท์เหรอครับ ผู้เขียนก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันอ่ะ
รู้แต่ว่ากว่าสารวัตรจะได้น้องเค้าก็คงต้องเอามือกุมขมับหลายครั้ง
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
-
^
^
^
บทส่งท้ายแบบนี้ เขียนภาคต่อได้เลยนะเนี่ย ภาคอาวุธฝ่าฟันอุปสรรค
ท่าทางมีเรื่องให้ลุ้นหลายเรืองเลย :L2:
-
+1 ให้นักเขียน
-
แวะมาอ่านขอรับ
+ 1 จัดไปโลด :a1:
-
:-[
น่ารักน่าเอ็นดูมากสำหรับตอนจบ ไม่สะเทิ้นน้ำ สะเทิ้นบกดีค่ะ เรียบๆง่ายๆ แต่น่ารัก
ยังไงก็ยังอยากอ่าน ตอนพิเศษที่พี่วุธบอกรักน้องนนท์ จะรอนะค่ะ^^
-
ขอบคุณที่ปล่อยรถเสริมตามหลังรถบ๊วยครับพี่นาย o13 จับ 2 คนนี้มาเป็นภาค 2 ครึ่งหลังก็ดีน่ะครับ แต่แนะนำว่า พี่ต้องเขียนพจนานุกรม ฉบับ พี่วุธ กับ น้องนนท์ ออกมาให้ผมเสียก่อน เวลาอ่านตรงไหนไม่เข้าใจ จะได้เปิดหาความหมายภาษาไทยแบบ วุธ-นนท์ ให้เป็นแบบที่ผมเข้าใจ 555
อย่างไรก็ขอบคุณที่ทำให้หายค้างครับพี่ เผมป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องสนุกๆ(ปนเครียด)ให้ทุกท่านอ่านต่อไปน่ะครับ 555
-
คชานนท์โม้ดอาย น่ารักดี...เพิ่งรู้ว่านนท์อายเป็นกับเขาด้วย น่ารัก...
+1จัดไปอย่าให้เสีย ต่อภาค3ได้เลยค่ะ
-
จัดหนักให้น้องนนท์ไปเลยค่ะ โทษฐานปั่นหัวทุกคน ^^
ขอเน้นๆ วุธ-นนท์ เลยนะค้าบบบบบ
-
ชอบตอนคลุมโปงจัง นนท์อายน่ารักดี
-
:o8:
-
โธ่ พี่วุธ ไม่ตายด้านไปก่อนเหรอเนี่ย
ยอมๆ หน่อยเถอะ น้องนนท์คนเก่ง (ทุกด้านจริงป่าว??) :z1:
อยากอ่านต่อ คุนพี่นาย :call:
-
จะมีต่อมั่งไหมน้อ~ :impress2:
-
ยังแอบหวัง (ลึก ๆ) ว่าจะได้อ่าน
:laugh:
-
เข้ามารอ อีกนิด ก่อนย้ายไปเก็บไว้ให้นะคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ว้า นึกว่าจะมีใครเอาตอนพิเศษมาแปะเพิ่มซะอีก
:really2:
-
:z3:>>> :sad4:>> :call:
^
^
แทนความรู้สึก
-
:laugh:
สุดท้ายน้องนนท์ก็ไม่รอด
อย่างน้องนนท์ต้องเจอกับพี่วุธเนี่ยแหละ...ถึงจะสมน้ำสมเนื้อ
ไม่มีใครทันกันเท่าคู่นี้อีกแล้ว
-
ขอบคุณครับ ตามอ่านมาตั้งแต่ ผู้กองอธิคม อนุภาพ
ผู้กองธงรบ อาทิตย์
และก็สารวัตรอาวุธ กับ คชานนท์
ส่วนเรื่องอื่นๆก็อ่านมาหมดครับ นิยายจากคุณคฑาวุธ สนุกทุกเรื่องจริงๆครับ ขอบคุณมากมาย
-
:sad4: คิดถึงเรื่องนี้อ่ะ
-
คิดถึงเหมียนกัลลลลลลลล :sad4:
-
อยากอ่านภาคสามที่มีคู่นี้จังน้า~ :z3: ยังไม่อยากให้จบเลย เฮ้อ นู๋อยากอ่าน
-
ก็ยังค้างอยู่ดีครับพี่นาย ขอแบบเคลียร์ๆชัดๆหน่อยได้ไหมครับพี่ o18
ชอบคู่ของโจโจ้กับวินเซ็นต์ น่ารักดี คู่ของพี่วุธกับน้องนนท์คนเก่ง คงต้องชิงไหวพริบกันหน่อยนะครับ
พี่นาย มีโอกาสจะได้พิมพ์เป็นเล่มไหม อยากได้มากครับ ไม่อยากเก็บแค่เล่ม 1 เสียดายที่เหลืออ่ะครับ
อยากได้ครบชุดเลยครับ พลีสสสสสส :impress2:
-
ขอบคุณครับ เรื่องรวมเล่มคงอีกนานนนครับเพราะตกงานมาได้ปีกว่าแล้ว กำลังจน ไม่มีเงินทุน
ส่วนภาคสามกำลังนั่งคิดนอนคิดไปได้ทีละนิดทีละหน่อยไปเรื่อยๆ เหมือนรถขายไอสครีมวอลล์
-
เฝ้ารอภาคสามอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
อิิอิ
:impress2:
-
รอได้ค่ะ พี่คฑาสู้ๆ :pig4:
-
ดีใจที่มีภาคสาม :mc4:
รออ่านค่าาา
!+1 เป็นกำลังใจเช่นเคย :กอด1:
-
เพิ่งตามมาอ่านตอนจบสมบูรณ์ค่ะ
ในที่สุดคชานนท์ก้อทำให้อาวุธเปิดใจรับคนใหม่ได้ซักที
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ
-
เพิ่งตามมาอ่านตอนจบสมบูรณ์ค่ะ
ในที่สุดคชานนท์ก้อทำให้อาวุธเปิดใจรับคนใหม่ได้ซักที
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ
จริงเหยอ อิ อิ อาวุธก็ยังเป็นอาวุธนะแหล่ะ
-
ติดตามอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ
ขอบคุณจริงๆ สนุกมากๆๆๆ
o13
สุดยอดจริงๆๆ
อยากอ่านไวๆจัง ตั้งหน้าตั้งตารอกันเลยทีเดียว
-
ชอบภาคนี้มากเลยคะ
สนุกมากๆ ลุ้นสุดใจจนถึงตอบจบ ในที่สุดพี่วุธก็คู่กับน้องนนท์สมใจ :m1:
อยากอ่านตอนพิเศษของคู่นี้มากๆ เลย
ว่าแต่เมื่อไรน้องนนท์จะได้พิสูจน์ว่า ในสามทหารเสือนี่ใครมาเป็นอันดับหนึ่งคะ? :z1:
รออ่านภาค 3 แบบใจจดใจจ่อ ขอคู่พี่วุธกับน้องนนท์ด้วยนะคะ
ชอบคู่นี้มากถึงมากที่สุดคะ ดูจากชื่อล็อคอินก็ได้ AKFC = อาวุธ x คชานนท์ แฟนคลับ (อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ :-[)
ขอบคุณพี่คฑาวุธกับพี่นายมากนะคะ ที่เขียนและลงนิยายสนุกๆให้อ่าน
แอบมีเนื้อเรื่องที่คาใจ อยากถามด้วยคะ
เคยอ่านตอนอีก 10 ปีข้างหน้า สงสัยว่า ทำไมน้องนนท์ถึงบวชคะ
แล้วถ้าน้องนนท์บวช พี่วุธหายไปไหน หรือไม่ได้คู่กัน .... แบบนั้นไม่ยอมนะ :o12: :dont2:
-
ชอบภาคนี้มากเลยคะ
สนุกมากๆ ลุ้นสุดใจจนถึงตอบจบ ในที่สุดพี่วุธก็คู่กับน้องนนท์สมใจ :m1:
อยากอ่านตอนพิเศษของคู่นี้มากๆ เลย
ว่าแต่เมื่อไรน้องนนท์จะได้พิสูจน์ว่า ในสามทหารเสือนี่ใครมาเป็นอันดับหนึ่งคะ? :z1:
รออ่านภาค 3 แบบใจจดใจจ่อ ขอคู่พี่วุธกับน้องนนท์ด้วยนะคะ
ชอบคู่นี้มากถึงมากที่สุดคะ ดูจากชื่อล็อคอินก็ได้ AKFC = อาวุธ x คชานนท์ แฟนคลับ (อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ :-[)
ขอบคุณพี่คฑาวุธกับพี่นายมากนะคะ ที่เขียนและลงนิยายสนุกๆให้อ่าน
แอบมีเนื้อเรื่องที่คาใจ อยากถามด้วยคะ
เคยอ่านตอนอีก 10 ปีข้างหน้า สงสัยว่า ทำไมน้องนนท์ถึงบวชคะ
แล้วถ้าน้องนนท์บวช พี่วุธหายไปไหน หรือไม่ได้คู่กัน .... แบบนั้นไม่ยอมนะ :o12: :dont2:
รออ่านภาค 10 นะ อิ อิ
ขอบคุณครับ
-
เพิ่งอ่านจบค่า
อยากอ่านตอนพิเศษน้องนนท์อีกนะคะ
เจ้าแผนการสุดๆ ยังโดนเอาคืนไม่สะใจเลยค่ะ 555
-
มารอ ภาค 3 ด้วยคน
อยากอ่าน อาวุธ-คชนนท์ ชอบคู่นี้มากๆ อยากรู้อาวุธจะปราบคชานนท์ได้หรือป่าว :haun4:
รออ่านอยู่น่ะ :impress2:
-
ยังรอคู่นี้อยู่นะค้าา
-
:กอด1:เข้ามากอดน้องนนท์ กับพี่วุธ ให้หายคิดถึงอีกสักหนึ่งจบ เฮ้อออออออออออ อยากอ่านอีกอ่ะ :เฮ้อ:
-
สนุกมากเลยค่ะ เป็นแฟนคลับอาวุธมาตั้งแต่แรกแล้วคะ ยิ่งอ่านยิ่งรัก อาวุธ
แล้วคู่ของอาวุธก้อน่ารักที่สุดเลย น้องนนท์คนฉลาดนี่เอง
รออ่านตอนหวานๆ แบบพี่วุธกับน้องนนท์นะค่ะ เอาแค่น่ารักๆ ตามสไตล์คนเก่งก็พอค่ะ
:pig4: :pig4:
-
:laugh:
สุดท้ายน้องนนท์ก็ไม่รอด
อย่างน้องนนท์ต้องเจอกับพี่วุธเนี่ยแหละ...ถึงจะสมน้ำสมเนื้อ
ไม่มีใครทันกันเท่าคู่นี้อีกแล้ว
แน่ใจอ่ะว่าจะเอาคชานนท์อยู่
รักแล้วรอหน่อยนะครับ กำลังวางโครงเรื่องต่อ แต่ความจริงเรื่องคดีรักนี่ก็มีภาคต่างๆ มากมายแล้วนะ มันจะยังมีอะไรเอามาเขียนได้อีกเหรอเนี่ย
-
แน่ใจอ่ะว่าจะเอาคชานนท์อยู่
รักแล้วรอหน่อยนะครับ กำลังวางโครงเรื่องต่อ แต่ความจริงเรื่องคดีรักนี่ก็มีภาคต่างๆ มากมายแล้วนะ มันจะยังมีอะไรเอามาเขียนได้อีกเหรอเนี่ย
o13 อย่ามายั่วให้อยากแล้วจากไปนะครับพี่katawoot ถึงคดีรักจะมีมาเยอะแล้วแต่ก็ยังอยากอ่านต่ออยู่นะครับ : )
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า ตามอ่านจนจบเล่นเอาเมื่อยตา แต่ก็ยอม :-[
อยากบอกว่าชอบ คชานนท์มากเลยอ่ะ ถ้าเป็นไปได้อยากให้เขียนต่อจังเลย
อยากรู้ว่าอาวุธจะจับคชานนท์อยู่จริงรึเปล่า
ขอบคุณมากค่ะกับเรื่องราวดีๆ น่ารักๆ จะรอเรื่องต่อไปนะค่ะ :กอด1:
-
คิดถึงคุณนุ
+1
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ ชอบทุกคู่เลย แต่ชอบคู่พี่วุธกับคชานนท์ที่สุด คงได้อ่านเรื่องของคู่นี้อีกนะคะ
-
ยังอยากอ่านคู่นนท์กับวุธอยู่นะคะ อยากให้เขียนคู้นี้เต็มๆ เคลียร์ รู้สึกว่าที่อ่านๆมา คู่อธิคมกับคุณนุนี่เคลียร์ที่สุดเลยนะ คู่อื่นๆ เรื่องอื่นๆนี่จบแบบ ค้างคาใจ แล้วก็แก๊งค์ถล่มอธิคมนี่ก็หายไปเลย มาเปิดประเด็นไว้ แล้วก็หายยยยไปในอากาศ แต่สนุกดีค่ะ ชอบการเล่าเรื่อง ถึงตายตอนจบก็เถอะนะ :L2:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ จังเลยค่ะ เอาเป็นเรื่องสั้น สัก 2-3 ตอนจบก็ได้เปิดคดีใหม่แบบพิเศษเฉพาะวันหยุดสิค่ะ น่ารักจัง อยากอ่านคู่นี้อีกจังเลยค่ะ ^^
-
ผมอ่านผลงานของคุณตั้งแต่ผู้กองอธิคม-อนุภาพ ผู้กองธงรบ-อาทิตย์ สนุกมากๆคับ เป็นกำลังใจให้น่ะคับ :a11:
-
กลับมาอ่านน้องนนท์กับพี่อาวุธอีกรอบ เฮ้อ คิดถึงมากเลย จะตามไปอ่านสารวัตรธงรบตายเพื่อน้องติ๊ดนะคะ
ว่าแต่ขอพี่วุธน้องนนท์แจมเรื่องใหม่เยอะๆ หน่อยน้า :กอด1:
-
:กอด1:กลับมาอ่านให้วูบวาบเล่น อ่านเรื่องนู้น ธงรบกะอาทิตย์ก็ลุ้นกันเหลือเกิน มีนนท์มาแว้บๆบ่อยๆ ทำเอาจิตหลุด มาค้างที่เรื่องนี้ต่อเลย :laugh: อยากอ่านคู่นี้เยอะๆ :impress2:
-
อืม ไม่เดินเรื่องตาม สูตร ปกติ แต่ไปใน สูตร ของการผลิกผัน
ถ้านี่คือชีวิตจริง ขอบอกว่าพี่นาย มองข้ามอารมณ์และความรู้สึกของ น้อง ภาณุวัฒน์ ไปพอสมควร
(เมื่อพิจารณาปูมหลัง ภาวะทางอารมณ์ รวมทั้งเหตุการณ์ต่างๆที่ต้องเผชิญด้วยกันมา
ผมคิดว่า ภาณุวัฒน์ จะต้องรักและมี คุณวุธ อยู่ในใจอีกนาน
และการยอมให้กับวินเซนต์ อาจจะเป็นแผลใหม่ที่เจ้าตัวจงใจกรีดลงไปด้วยตัวเองได้
อีกอย่าง ผมว่าความรู้สึกระหว่างพี่น้อง เป็นระยะนับสิบๆปี มันยิ่งใหญ่พอๆกับขุนเขาเชียวนะเออ)
สรุป ขัดใจภาคนี้ เพราะอ่านยังไงๆ ก็ยังไม่เห็นว่า นนท์ กับ พี่วุธ น่าจะเหมาะกัน นอกจากในแง่ทันเหลี่ยมทันเกมส์กัน
หรือจะมีการปูพื้นไว้ก่อนตั้งแต่ช่วงแรกๆ ก็ยังหาไม่พบ มีเพียงการเปลี่ยนคู่ควงบ่อย มาเป็นแค่เบาะแสลางๆ
// หันไปนั่งสงสาร ภาณุวัฒน์ดีกว่า ถูกคนนั้นบงการ คนนี้ชี้ทางเดิน โดยเจ้าตัวไม่เคยรู้
ได้แต่ โหนไป โหนมา ตามกระแส ใช้หัวใจตามเส้นทางที่คนอื่นคอยลิขิต
หากวันนึงเมื่อเหตุการณ์ถูกเปิดเผย ความหมายของทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นในภายหลังการชี้นำ มันอาจจะไม่มีค่าอะไรเลย
นั่นละ ใจสลายของจริง
-
:pig4:
-
อยากได้ภาค 3 อะ
ภาคเต็มของพี่วุธ-น้องนนท์
ยังรอคุณคฑาวุฒิเสมอนะคะ
-
นั่งอ่านสามภาคเลย เป็นรอบที่สอง
:)
-
:mew6: :mew6: :mew6:มารอพี่ที่เล้าทุกวันเลยเมื่อไรหนอพี่จะกลับมา :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
คิดถึงตัวละครของพี่จัง
รออยู่น้าาาาคาฟฟฟฟ
-
:mew1: