-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ทิว❤มิน】
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
-
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpeIjUAAA7Xj5.png)
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpuHeUcAAbSNi.png:small)
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpocuUcAAw1UU.png:small)
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpkg7UwAEs1RO.png)
-
★❥สารบัญ❥★
ภาค 2
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ทิว❤มิน】EP.01 ยังผมจำได้ไหม? (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=55837.msg3481272#msg3481272)
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:3123:
*0*
ทิวผู้แพ้เมีย กลับมาแล้ววววว
-
เย๊ๆๆๆ
-
o13
-
ฮะ!!!!อะไรนะ ภาค2ของป๋าผู้กลัวเมีย ไม่ได้ๆ ต้องขอตัวไปเกาะขอบเตียงซะแล้ว 555555 ว่าแต่จะมีเฮียปู กะ พี่โจของเค้ามั้ยอะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:heaven
-
ผมจะรออออ :heaven
-
อุ้ยป๋ากลับมา
-
น้องมินกะป๋สกลับมาแล้วววววววว :hao7:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.01 ยังผมจำได้ไหม?】
สวัสดีครับ ห่างหายไปนานไม่รู้ว่าจะมีคนจำผมได้ไหม หึหึ ผมนายทิวไผ่สุดหล่อที่มีเมียโคตรหล่อกว่า กร๊ากกก... ไอ้หล่อกว่าไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ที่มันทำให้ผมหึงมันนี่ดิประเด็นหลัก ช่วงนี้ไม่ชี้แนะแต่ขอพูดถึงความกวนตีนของเมียรักให้ฟังแล้วกันเนอะ อย่างที่รู้กันอยู่ว่าสุดที่รักของผมเป็นขาโหดประจำซอย เฮ้ยยย... ไม่ใช่ๆ เป็นเมียขาโหดที่คอยให้ความสดชื่นทำให้ใจผมพองโตทุกๆ วัน เมียที่น่ารัก เมียที่ผมโคตรหวง เมียที่ใครๆ ก็รู้ว่ามันร้ายกาจขนาดไหน หึหึ อันนี้ผมคงไม่ต้องบอกนะครับว่าเมียที่ผมพูดถึงคือใคร
เมื่อสองวันก่อนเมียผมมันผันตัวไปเป็นเด็กแว๊น ผัวออกไปทำงามทำมาหากินเลี้ยงเมียแต่เมียไม่รักดีดันไปยืมรถเพื่อนไปแข่งที่สนามแข่งรถ ผมนี่ควันออกหูเลยแม่ง!! แข่งรถไม่เท่าไหร่แต่ที่มึงกำลังมีผู้หญิงมานัวเนียนี่คืออะไรห๊ะ!! ขึ้นเลย... ผมนี่ขึ้นเลยนะ งานนี้ลงยากพูดเลย ยังไม่ทันจะหมดคดีเก่ามันดันก่อคดีใหม่ขึ้นมา บร่ะ!! เมียกูนี่ของจริงถูกไหม ความซ่ามันนิโคคาโคล่ายังอาย เต็มที่กับชีวิตยิ่งกว่าแป๊ปซี่ ให้ตายเถอะเพื่อนพ้องพี่น้องกูมีเมียดีชีวิตแม่งโคตรดีถูกไหมครับ เมียผมไม่ใช่คนไม่ดีแต่แม่งโคตรดื้อกับผมเลยว่ะ
เฮ้อออ.... ทุกวันนี้ผมต้องเตือนสติมันอยู่บ่อยๆ เตือนแทบจะครบสามเวลาหลังอาหาร เอาเด่!! ให้มันรู้ไปว่ามันจะไม่เชื่อฟังผัวอย่างผม เหอะๆ ผมเตือนเมียผมว่ายังไงรู้ไหม ผมพูดอยู่เสมอว่า.... ตัวเอง... ไหนตัวเองบอกว่าจะดูแลเขาไงครับ ไหนตัวเองว่าจะเชื่อฟังเขาไง หื้อออ... ที่รัก... ไหนที่รักว่าจะไม่ดื้อกับเขาไง แฮ่!!! มินนนน.... ไหนมึงบอกว่าคืนนี้จะยอมกูไง!!! อร๊ากกกก... ไม่ได้จัดเมียมาหลายวันแล้วนะคร๊าบบบ... ตายกูตาย... งานนี้กูลงแดงตายกันพอดี
จบนะ.... สรุปเมียกูดื้อสุดๆ เอาแต่ใจที่สุด แต่กูโคตรรักมันที่สุด โอ้เอ็มจี.... พระเจ้าช่างสร้างเราเพื่อให้เกิดมาคู่กันจริงๆ ยิ้มอ่อน....
"ทิว... อยู่ไหนแล้ว?!" น้ำเสียงออกแนวมีอารมณ์โมโหเล็กน้อยถึงปานกลาง
"คร๊าบบบ.... กำลังจะถึงแล้วครับที่รัก รอแป๊ปนะครับ" น้ำเสียงออดอ้อนสุดๆ
"แป๊ปบ้านป๊ามึงดิ!! ให้เวลาอีกสิบนาทีกูต้องเห็นมึงอยู่หน้าร้านกาแฟ เข้าใจ๋?!!" อุ๊ยต๊ะ!! กูงานเข้าถูกไหม!
"ครับๆ ที่รักรอหน่อยนะ วันนี้รถมันติดจริงๆ ผัวไม่เคยโกหกเมียสักครั้งเดียวเมียก็รู้"
"พูดมาก!! ให้ไว้เลยหิวข้าวโว๊ย!!"
"คร๊าบ.... พี่กำลังจะ...."
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด........
สาดดดด.... วางสายผัวอย่างไร้เยื่อใย แม่งเอ้ย!! กูไม่น่านอนเพลินเล๊ยยยย.... ตื่นผิดชีวิตเปลี่ยน มารับเมียช้าชีวิตเปลี่ยนยิ่งกว่า เฮ้อออ.... ถอนหายใจแป๊ป
หลังจากผมได้รับโทรจิต เฮ้ย!! โทรศัพท์จากเมียรักให้ขับรถไปรับที่ไซค์งานของลูกค้าผมก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จภายในสิบนาที กะเวลาอีกสักครึ่งชั่วโมงถึงทันเวลาเลิกงานตามที่ได้นัดหมาย แต่!! โชคชะตาก็เล่นตลกกับผม เง้อออ.... รถติดโคตรๆ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงยังอยู่ที่เดิม ผมตัดสินใจหันรถกลับทันที งานนี้ขับวนไปครับ เข้าซอยนู้นทะลุซอยนี้จนเหนื่อย เมียก็โทรตามยิกๆ ยังไม่พอ แม่ง!! เมียดันบ่นว่าหิวข้าวอีก มินบ่นกับผมว่าข้าวที่ลูกค้าเตรียมไว้ให้ไม่อร่อย ไม่ถูกปาก ไม่โอเคเลย สาดดด... เพลียใจแต่ไหวอยู่ ก็คนมันรักอ่ะ
ตอนพักเที่ยงผมซื้อของกินที่เมียผมชอบแล้วขับรถเอาเข้าไปให้ทีนึงล่ะ มันกินยิ่งกว่าคนตายอดตายอยากอีกครับ มินหันมาบอกผมว่ามันต้องใช้สมองเยอะ เขียนโปรแกรมไม่ใช่งานเล่นๆ อารมณ์ต้องมา ปัญญาต้องเกิด ประมาณว่าสมองต้องแล่นนั่นแหละครับ ถามว่าผมเข้าใจไหมก็พอเข้าใจนะ แต่ที่แม่งไม่เข้าใจคือมึงจะทำให้ตัวเองลำบากทำไมวะ!! เมียคนเดียวกูเลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว อ่ะโด่!!
ผมคิดเรื่องเมียตัวเองไปเรื่อย ทั้งเป็นห่วงว่ามันจะเครียดกับงานจนเกินไป กังวลว่างานจะทำให้เมียผมเป็นบ้าเนี้ยะดิ! แค่นี้ผมก็ควบคุมมันค่อนข้างยากอยู่แล้ว ถ้าเกิดมันบ้าคูณสองขึ้นมาอีกนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย หึหึ
ผมใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีในการขับรถหลังจากได้รับคำสั่งสุดท้ายคือให้ไว!! นี่ถ้าไม่รักมึงเจอกูหลายดอกแน่!! ดีแค่ไหนแล้วที่มึงมีโอกาสได้เป็นเมียของกูครับที่รัก กร๊ากกก.... ฮ่าๆๆๆ ขำตัวเองว่ะ กูก็เพ้อไปเนอะ
ผมขับรถอีกไม่นานนักก็มาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย เอ๊ะ! หรือผมจะไม่ปลอดภัย หื้ออ... คิดแล้วขนหัวลุกทันที ผมว่าตอนนี้ผมควรรีบจอดรถแล้วดิ่งตรงไปหาเมียผมดีกว่า
หลังจากผมจอดรถดับเครื่องเรียบร้อยก็ตรวจสอบความหล่อของตัวเองซะหน่อย ไม่ได้ๆ เดี๋ยวสาวๆ ออฟฟิตมองจะเสียภาพพจน์หมด พอหล่อจนได้ที่ก็คว้าดึงกุญแจแล้วปิดล็อครถเรียบร้อยก่อนจะยัดกุญแจรถใส่กระเป๋ากางเกง ก้าวขายาวๆ เดินมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่นัดเมียรักเอาไว้ อู้ยยย.... เดินมาถึงร้านวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง
"ช้า!!" สายตานักฆ่าก็เล็งมาที่ผม
"ใคร?" ผมถาม
"มึง มา ช้า!" เน้นๆ ย้ำๆ เว้นวรรคให้ได้จับใจความ
"โหยยย... ช้าแค่นิดเดียวเองน่า... ป่ะๆ ไหนบ่นหิวข้าว อยากกินอะไรครับที่รัก?" ผมรีบเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ เมียรักทันที อ้อนกันสุดๆ หึหึ
"ตลก! ถอยไปเลย มึงจะมานั่งใกล้อะไรขนาดนี้ ถ้าจะนั่งติดขนาดนี้มึงขึ้นขี่คอกูเลยไหมทิว!!" สัญญาณแม่งชัดมาก สัญญาณเตือนภัยมาแล้ว เมียดุครับ เมียดุ
"ไม่เอาครับ คอกูไม่ขี่แต่กูอยากขี่ส่วนอื่นมึงมากกว่า หึหึ"
เพี๊ยะ!!!
"โอ๊ย!!! เจ็บนะเว้ยมิน!"
"เออดิ!! ก็กูตีให้เจ็บไง!! ทะลึ่งหัดดูสถานที่ด้วย ไปๆ หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว!!"
"เฮ้ย!! มินรอด้วย!!" แม่ง!! เมียผู้ไม่เคยรอใครจริงๆ ผัวแท้ๆ ยังทิ้งได้ลงคอ
ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามมินออกจากร้านกาแฟ ก่อนออกก็เจอเด็กเสริฟดักหน้าแล้วแบมือขอค่ากาแฟก่อนออกจากร้าน ดีนะที่คุ้นหน้าคุ้นตากัน ไม่งั้นผมคงโดนจับตัวส่งตำรวจแทนเมียแน่ ข้อหาแดกกาแฟแล้วไม่จ่าย เอิ่มม.... ได้ข่าวว่าเมียกูเป็นคนสั่งแต่มาเก็บเงินที่ผัวตลอด
"น้องมินๆ เดี๋ยวก่อนครับ"
ควับ!!!
"ไอ้สาดดด.... เมิงอีกแล้วนะ!!"
"ครับพี่ มีอะไรรึป่าวครับ?"
"เออใช่! มีอะไรรึป่าว นี่มันก็ไม่ใช่เวลางานแล้วนะ"
เพี๊ยะ!!
"เงียบๆ เหอะทิว ว่าไงครับพี่อาร์ต มีอะไรด่วนรึป่าวครับ?"
"อ่อ... คือพี่จะบอกมินว่าพรุ่งนี้ลูกค้านัดทานข้าวเย็นนะ พอดีลูกค้าจะคุยเรื่องงานเพิ่มนิดหน่อยนะ"
"ได้ครับพี่ ประมาณกี่โมงครับผมจะได้เคลียร์งานรอ"
"เฮ้ย!! อะไรวะมิน พรุ่งนี้เรามีนัดกันนะ" ผมโวยวายขึ้นมาทักที แม่ง!! กูนัดเมียกูก่อนนะเว้ย!!
"ทิว!! เงียบก่อนได้ป่ะ ไม่เห็นรึไงว่าคุยงานอยู่อ่ะ"
"เอ่อ... พี่จะบอกมินแค่นี้แหละ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ" ไอ้สาดดด... กูเกลียดรอยยิ้มมึงจริงๆ
"ได้ครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ถ้างั้นผมกับพี่ทิวขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับพี่อาร์ต"
"ครับๆ กลับบ้านดีๆ นะมิน"
"เออ!! กลับดีอยู่แล้วแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก!" เสือก!! ผมด่าแม่งในใจ เพราะถ้าผมด่าออกมาจริงๆ ล่ะก็... มินต้องโกรธผมแน่ๆ ครับ
"เอ่อ... ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะมิน" ยัง!! ยังหน้าด้านยิ้มให้เมียกูอีก
แม่ง!! กูโคตรเกลียดไอ้ผู้จัดการคนนี้เลย" ผมบ่นอุบหลังจากไอ้นั่นเดินห่างออกไป
"อย่าเยอะน่า... พี่เขาไม่มีอะไรหรอก"
"ไม่มีกับผีอ่ะดิ!! มึงเคยได้ยินป่ะมิน ผีเห็นผีอ่ะ" ผมถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"หึหึ ใครเป็นผี? แล้วใครเห็นผีวะ?" มินมันถามด้วยหน้าตาที่โคตรกวนตีน โคตรน่าจัดหนักๆ สักทีสองที หึ!!
"เดี๊ยะๆๆ เดี๋ยวจะโดน ไปๆ ได้ข่าวว่าหิวข้าวยังจะมายืนทำตัวน่ารักแถวนี้อีก"
"แหวะ!! มึงเป็นบ้าอะไรทิว แม่ง!! เกือบอ้วกกาแฟออกมาล่ะ" มินมันทำท่าอ้วกให้ผมดูด้วยนะครับ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวจะไม่สมจริง
"หื้ออ... ปากดีน่าหยิกน่ากัดจริงๆ เลยนะคร๊าบ..." ผมทำท่าจะเอื้อมมือไปบีบปากมันเล่นๆ แต่เจอสายตาโหดๆ เพ่งกระแสจิตใส่ซะก่อน หึหึ
"หิวข้าว!" ฮ่าๆๆ ขนาดทำหน้าโมโหแล้วบ่นว่าหิวข้าวยังน่ารัก เมียใครวะเนี้ยะ หึหึ
"คร๊าบ... ไม่ทราบว่าท่านชายมินอยากกินอะไรครับ?"
"อะไรก็ได้เร็วๆ เหอะ!!" แล้วมินมันก็เดินหนีผมไปเลย ฮ่าๆๆ มึงอายใช่ไหมที่รัก
อาหารเย็นวันนี้ผมพามันมากินชาบูครับ มันบ่นว่าอยากกินอะไรร้อนๆ แอร์เย็นๆ มีหมูไสล์บางๆ อาหารเยอะๆ หึหึ ดูดิครับขนาดเลือกของกินมันยังให้ผมคิดตามที่มันพูดเลย พอซัดอาหารที่ผมสั่งให้กินจนเกลี้ยงโต๊ะมันก็นั่งลูบพุงบ่นอิ่มให้พาไปกินไอติมหน่อย ผมล่ะงงจริงๆ ถามว่าอิ่มจริงๆ เหรอมันก็ยิ้ม แม่ง! เมียใครวะ
"ทิวกูอยากกลับห้องก่อน"
"อืม เหนื่อยก็กลับไปพักเดี๋ยวกูเข้าร้านคนเดียว" ผมเปลี่ยนเส้นทางทันทีที่มันพูดจบ สงสารเมียครับ
"กูขอพักแปปเดียวเดี๋ยวกูไปร้านด้วย"
"ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องไป นอนพักที่ห้องนั่นแหละ" ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ มินมันก็หลับตาลงช้าๆ สงสัยจะเหนื่อยมากจริงๆ
ผมใช้เวลาขับรถไม่นานเพราะเวลานี้ต้องใช้บริการทางด่วนเท่านั้น ผมอยากให้มินมันได้นอนพักอ่ะครับ หน้ามันดูเพลียๆ เป็นไงล่ะ บอกให้ทำงานกับที่บ้านก็ไม่ทำ ชอบทำตัวลำบาก พ่อผมก็บอกให้มินไปช่วยงานที่บริษัทมินมันก็บอกพ่อผมว่ามันอยากลองทำอะไรด้วยตัวเองก่อนครับ ส่วนเรื่องรับช่วงต่อธุรกิจที่บ้านค่อยทำหลังจากได้ประสบการณ์ตามที่คิดไว้ก่อน ป๊าดดด... เป็นไงล่ะเมียผม หล่อ ฉลาด น่ารักโคตรๆ หึหึ
"มินตื่นถึงบ้านเราแล้วครับ" ยิ่งอยู่ด้วยกันผมก็ยิ่งรักมันมาขึ้นทุกวัน จากที่ผมคอยเป็นห่วงแต่มันตอนนี้มันก็โคตรเป็นห่วงผมเหมือนกัน ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะให้ตายเหอะผมนี่โคตรรักมันเลย
"อื้อออ... อืมๆ ตื่นแล้ว"
"ขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนพักป่ะ อยากกินอะไรอีกไหมเดี๋ยวไปซื้อให้"
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวนอนสักชั่วโมงค่อยไปร้านนะ"
"อืม เอางั้นก็ได้ ป่ะขึ้นห้องกัน"
ผมช่วยมินถือกระเป๋าทำงานแล้วเราก็ขึ้นมาบนห้อง มินเข้าไปอาบน้ำส่วนผมก็เข้าครัวไปอุ่นนมให้มันกินซะหน่อย ทำงานมาเหนื่อยๆ ก่อนนอนได้ดื่มนมอุ่นๆ มินจะได้นอนหลับสบาย
"กินแล้วนอนซะ เดี๋ยวกูนั่งทำงานรอ"
"อืม... มึงไม่ง่วงนอนเหรอทิว?"
"หึหึ อืมนี่เข้าใจ รับทราบแต่ถามนี่คืออยากให้นอนเป็นเพื่อนใช่ไหม?" ผมถามยิ้มๆ
"ใครบอก!! จะไปไหนก็ไปเหอะกูจะนอน" แล้วมันก็พลิกตัวดึงผ้าห่มคุมตัวจนมิดเลยครับ ฮ่าๆๆๆ
"โอ๋ๆ กูล้อเล่นน่า... เฮ้ออ... ทำไมกูถึงรู้สึกง่วงขึ้นมาเฉยๆ วะเนี้ยะ" ผมเดินไปล้มตัวนอนข้างๆ มินแล้วกอดมันจากด้านหลังครับ
"อืออ... ถอยไปกูจะนอน!" มินเริ่มโวยวาย แหมๆ เมื่อกี้ยังอยากให้ผมนอนเป็นเพื่อนอยู่เลย ปากแข็งจริงๆ เมียใครวะ หึหึ
"หันมานี่ดิ!" ผมพยายามพลิกตัวมินให้หันมาหาผมแต่มินมันก็เกร็งตัวไว้ครับ
"ไม่เอา!!"
"หันมาน่าอย่าเล่นตัวเร็วๆ กูง่วงนอนมากเลยนะเนี้ยะ"
พรึ่บ!!
"เฮ้ยยย!!!"
ในเมื่อมินไม่ยอมหันมาผมเลยจัดการเมียรักด้วยการใช้กำลังทันที หึหึ
"มึงทำอะไรเนี้ยะ!!"
"หึหึ ก็กูง่วงนอน อยากกอดมึงอ่ะ"
"เหอะ! ไอ้บ้า!"
"มาๆ นอนซะนะคนดีของไอ้ทิว จูบก่อนนอนทีดิจะได้นอนหลับฝันดี"
"ตลกล่ะ ปล่อยเลยจะนอน ง่วง!!"
"อ่ะๆ ไม่เอาครับไม่เขิน น่านะจุ๊บทีนึงก่อน" ลูกอ้อนก็มา กร๊ากกก...
"ไม่โว๊ยย!!!"
"แค่จุ๊บเอง น่าาา...." ผมแกล้งทำปากจู๋แล้วยื่นปากเข้าไปใกล้ๆ
จุ๊บบบ....
ฮ่าๆๆๆ บอกแล้วว่าเมียผมเป็นคนน่ารัก
"อ่าาา.... ชื่นใจสุดๆ เลย นอนกันดีกว่าเนอะ" ผมกอดมินแล้วรวบตัวมินเข้ามาในอ้อมกอด
"ไอ้บ้า!! อย่าลืมปลุกนะ"
"รู้แล้วคร๊าบบ.... หลับซะ" ฟอดดดด....
ผมหอมเข้าที่แก้มเน้นๆ มินก็หลับตาลงช้าๆ สักพักก็หลับสนิท ผมนอนมองมินที่หลับอยู่ในอ้อมกอดผม ปากเรียวๆ จมูกโด่งๆ ตาสองชั้นที่ทำให้ผมโคตรผมหลง เราอยู่ด้วยกันเกือบสามปีแล้วครับ มีเรื่องมากมายที่ทำให้เราทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกัน งอนกัน แล้วไหนจะเหตุการณ์ร้ายๆ ที่ทำให้เราสองคนรักกันมากขึ้น จากที่มินไม่ค่อยแสดงออกว่ารักผมตอนนี้มินก็แสดงออกมากขึ้น มินยิ้มบ่อยขึ้น ขี้อ้อนด้วยนะครับ การทำหน้ากวนๆ ชอบทำตัวเหมือนเอาแต่ใจแต่พอผมพูดผมบอกอะไรมินก็ไม่เคยขัดใจผมเหมือนแต่ก่อน ดีขึ้นเยอะเลยครับ เราเข้าใจกันมากขึ้นมันทำให้เรารักกันมากขึ้นกว่าเดิม
ผมรู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอมินนอนอยู่ข้างๆ ช่วงเวลาเฉียดตายของเราสองคนทำให้เราดูแลกันมากกว่าเดิม ผมขอบคุณที่พระเจ้ายังไม่อยากได้ตัวผมไปในตอนนั้นเพราะอะไรรู้ไหมครับ เพราะมันทำให้ผมมีโอกาสได้รักและได้อยู่ดูแลคนที่ผมรักคนนี้ต่อไปไงครับ
มินยังคงเป็นห่วงผมทุกครั้งที่ผมบ่นปวดหัว ปวดตามตัว มินกลัวจะมีผลกระทบจากการเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น ชอบลากผมไปตรวจบ้างไปให้หมอนั่งมองหน้าบ้าง ฮ่าๆๆ มินเป็นห่วงผมจนหมอแอบขำอ่ะครับ ตอนแรกๆ ผมชอบแกล้งปวดนั่นปวดนี่อยากให้เมียเอาใจแต่ตอนนี้ผมเลิกทำแล้วครับ ผมสงสารเมียมากกว่าเพราะผมแกล้งมีอาการทีไรมินจะเครียดเป็นพิเศษแต่ไม่ยอมแสดงอาการเครียดออกมา คอยทำนู้นทำนี่ให้ผมทุกอย่าง ผมเลยโคตรรู้สึกผิดอ่ะ ต่อไปผมจะไม่แกล้งเมียแล้วครับผมสัญญา
อยากรู้ไหมครับตอนนี้ผมกับมินเราสองคนทำอะไรกันบ้าง ตอนนี้มินรับงานเขียนโปรแกรมอยู่ครับ เริ่มรับจากบริษัทเล็กๆ ก่อนเพราะมินอยากจะสร้างทีมของตัวเองในอนาคต หึหึ มินมันบอกผมอย่างนั้นนะครับ อย่าหาว่าผมขัดขวางอนาคตเมียเลยนะแต่ผมเป็นห่วงมันอ่ะไม่อยากให้มินเครียดจนเกินไปผมเป็นห่วงเมียอ่ะ ส่วนผมก็เหมือนเดิมครับดูแลกิจการของตัวเองนั้นแหละ ตอนนี้ผมไปเปิดสาขาที่เชียงใหม่เพิ่มอีกหนึ่งสาขาเราสองคนเลยต้องไปกลับเชียงใหม่กรุงเทพฯ กันค่อนข้างบ่อย เหนื่อยหน่อยแต่เพื่ออนาคตผมก็ต้องทำผมไม่อยากให้มินต้องลำบากอยากให้เมียอยู่สุขสบายก็ต้องขยันกันหน่อยซิครับ
Tru... Tru.... Tru....
"สวัสดีครับนาย"
"เออ... ที่ร้านเป็นไงบ้างวะ?" ผมถามไอ้เก่ง
"เรียบร้อยดีครับนาย"
"เออ ดีมาก... งั้นวันนี้มึงเฝ้าร้านแทนกูด้วยนะกูอาจจะไม่เข้าไป มีอะไรโทรมา"
"ได้ครับนาย"
"เออ ขอบใจมาก"
ผมวางสายจากไอ้เก่งแล้วก้มลงไปหอมแก้มมินก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมว่าวันนี้ผมคงไม่เข้าร้านดีกว่าเพราะแค่นี้มินก็เหนื่อยมากแล้วผมอยากให้มินพักผ่อนเยอะๆ ผมเป็นห่วง หลังจากผมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกไปปิดไฟจนครบทุกดวงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ มิน รวบตัวมินเข้ามากอดไว้หลวมๆ อยากให้มินนอนสบายๆ ในอ้อมกอดของผมครับ
"อื้อออ... ตัวเล็กอย่าไป หือออ...."
"มิน... มินเป็นอะไร?" ผมรีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วปลุกมินทันที
"อื้อออ... ตัวเล็กอย่าไป หือออ...."
"มิน... มินเป็นอะไร?" ผมรีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วปลุกมินทันที
"หืออ... กลับมา... ตัวเล็กอย่าไป!"
"มิน... มินตื่น... มิน" มินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วมองผม
"ทิวกูฝันร้ายอีกแล้ว" มินพูดพร้อมน้ำตาก่อนที่มินจะใช้มือปาดน้ำตาตัวเองออก
"ไหนฝันว่าอะไร หื้อ... เล่าให้ฟังหน่อย" ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มให้มินอย่าเบามือ มินกระชับตัวเข้าหาผมแล้วกอดผมแน่น
"กูฝันว่าตัวเล็กร้องไห้" ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะลูบหลังมินเบาๆ เป็นการปลอบใจ
"เจไดใช่ไหม?"
"อืม... ตัวเล็กร้องไห้ใหญ่เลยทิว กูสงสารอ่า..." มินซุกหน้าลงที่อกผม
"เฮ้ออ... เขาไม่เป็นไรหรอกอย่าห่วงเลย ตอนนี้เขาก็อยู่กับพ่อแม่ของเขาแล้วไง"
"แต่กูฝันเห็นเจไดร้องไห้ อยากให้กูอุ้มนะเว้ย!"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า... มึงคงคิดถึงเจไดมากไปไม่มีอะไรหรอก"
"แต่กูฝันเห็นแบบนี้หลายครั้งแล้วนะทิว" มินมันพูดอู้อี้ซบหน้าอยู่ที่อกของผม
"เอางี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูโทรหาเจไดให้มึงดีไหม ไม่ได้คุยกันนานแล้วนิ" มินเงยหน้าขึ้นมามองผม
"จะดีเหรอ กู...."
ฟอดดด....
ผมหอมที่หัวมินเบาๆ ก่อนจะกระชับตัวมินเข้ามากอดให้แน่นขึ้น
"ดีซิ.... ถ้าคิดถึงก็แค่โทรไป เดี๋ยวเฟสทาร์มให้จะได้เห็นหน้าไงดีไหม?"
"แต่กูไม่กล้า...." มินพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเศร้าจนผมรู้สึกสงสารเมียผมอ่ะครับ
"ไม่มีอะไรหรอกน่า... บางทีเจไดได้เห็นหน้ามึงอาจจะดีใจมากก็ได้นะ"
"อืม... เอางั้นก็ได้แต่กูคุยแค่แป๊ปเดียวพอนะ"
"หึหึ คร๊าบบ... คุยแค่แป๊ปเดียวพอ กูหวง" ผมพูดออกไปแบบขำๆ
"ไอ้บ้า!! เลอะเทอะ"
"ฮ่าๆๆ เลอะเทอะอะไรกูหวงมึงจริงๆ นะ ไม่เชื่อเหรอห๊ะ! หื้อ..."
ฟอดดดด... ฟอดดด.... จุ๊บบบ...
"โอ๊ย!! ไอ้ทิวแม่ง!!"
"ฮ่าๆๆๆ เอาอีกไหมมึงจะได้เชื่อว่ากูหวงมึงจริงๆ ไง" ฟอดดด....
"โอ๊ยยย... ไม่เอาเว้ย!! ฮ่าๆๆ ทิวพอก่อนกูจั๊กจี้ ฮ่าๆๆ ไอ้บ้าทิว"
"น่านะ... ขอหอมอีกหน่อย ตัวมึงห๊อมหอม"
"เฮ้ยย!! พอเลย!!"
"อื้อออ... ทิวอย่า..."
"ไม่ทันแล้วครับ หึหึ งั้นคืนนี้เรามาทำลูกกันนะ"
"อร๊ากกก... ไม่เอา!! ไอ้ทิว!! อื้อออ...."
ผมจะรออะไรล่ะครับ เห็นเมียเศร้าก็อยากปลอบเมียสักหน่อย จัดไปยาวๆ ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว อ่าา... คืนนี้ยาวไปๆ อร๊ากกก.....
TBC......
เปิดฉากมาป๋าก็หื่นเลยอ่ะ เขิลๆๆ อร๊ายย... มีความอยากได้สามีแบบนี้สักคนเนอะๆ
สวัสดีคร้า... ทักทายคนอ่านกันหน่อยเนอะ
ขอบคุณสำหรับเสียงตอบรับที่ดีมากๆ ในภาคแรกนะคะ
เนื่องจากมีคนคิดถึงไอ้ป๋าค่อนข้างเยอะซึ้งคนเขียนเองก็คิดถึงไอ้ป๋ากับหนูมินมากๆ เลยอยากเขียนต่อ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจมากๆ นะคะ แล้วฝากติดตามไอ้ป๋ากับน้องมินด้วยน้า...
หนึ่งเม้นกับเป็ดตัวน้อยๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ต่อด้วยนะคะ
ขอบคุณมากคร้า....
-
ภาคสองมาแว้ววววว. รออ่านๆๆๆๆ. :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: เฮียยังรักเมียหลงเมียเหมือนเดิม
-
เกาะๆๆๆๆๆๆ เกาะขอบเตียงแน่นๆเลยละ 55555
-
ดีใจที่ทิวกับมินกลับมาอีกรอบบบบบ o13
-
:L2:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.02 เมียงอน】
ตั้งแต่เช้าแล้วครับมินมันไม่ยอมพูดกับผมเลย อร๊ากกก... กูจะบ้าตาย!! ทำไมเมียกูถึงเป็นแบบนี้!! เฮ้อออ... ถอนหายใจแป๊ป ถามว่าผมผิดไหม ไม่เล๊ยยย... คือมันโทรไม่ติดกูผิดอะไรครับเมียคร๊าบ.. แม่ง!! เซ็งเป็ดเซ็งไก่ เนี้ยะตั้งแต่ขึ้นรถมามันยังไม่คุยกับผมเลยสักคำทั้งๆ ที่เมื่อคืนโคตรทำตัวน่ารักเลย โอ๊ยยย.... กูอยากลาตายจริงๆ
"มินกินโจ๊กไหม?"
......
เงียบ.... ไม่มีคำตอบ
"หรือจะกินข้าวมันไก่?"
......
เงียบ.... ไม่ตอบผัวสักคำ
"มินคร๊าบ... กินอะไรดีครับ"
......
เงียบอีกแล๊วววว....
ไม่ไหวแล้ว!! งานนี้ทิวไผ่จะไม่ทน เราสองคนต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่รู้เรื่องไม่เลิก!! ผมเทียบรถจอดข้างทางทันที
"มิน... หันมาคุยกันหน่อยดิ๊!" เข้มเข้าไว้ไอ้ทิว
.....
เงียบ.... เงียบอีกแล้ว.... มึงเงียบแบบนี้กูจะคุยรู้เรื่องม้ายยย....
"มิน... หันมาคุยกันก่อนดิ" ผมจับมินพลิกตัวให้หันหน้ามาหาผม
"เดี๋ยวเย็นนี้โทรให้ใหม่นะ อย่างอนเด่!! ก็มันโทรไม่ติดจริงๆ มึงก็เห็นนิ"
"ไปส่งกูที่ทำงาน" ผมพูดแค่ประโยคเดียวแค่นี้แหละครับ หลังจากนั้นมันก็นั่งเงียบตลอดทางจนถึงที่ทำงานเลย
"ตอนเย็นให้มารับกี่โมง?" ผมถามมินก่อนมินจะลงจากรถ มินมันมองหน้ามองนิ่งๆ แล้วก็เดินไปเลยครับ อร๊ากกก.... กูอยากจะบ้าตาย!!
Tru... Tru... Tru....
"ว่าไงสัส!"
"สัสพ่องมึงดิ! กูยิ่งหงุดหงิดอยู่ไอ้เหี้ย!!"
"อ้าว!! ไอ้ห่านี่กวนตีนนะมึง โทรหากูเสือกมาด่ากูอีก"
"เออๆ อย่าพูดมาก ตอนนี้มึงอยู่ไหน?"
"อ้าว!! มึงนี่ท่าจะบ้านะไอ้เหี้ยทิว กูขับรถมาส่งโจที่ทำงานมึงมีไรว่ามา"
"เออ!! วั้นมึงส่งเมียมึงเสร็จแล้วไปเจอกูที่ร้านด้วย"
"มึงนี่บ้าของแท้เลยไอ้สัส! เออๆ เดี๋ยวกูส่งโจก่อนแล้วจะไป"
"เออ!! แค่นี้!!"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......
"แม่ง!! เสือกทำหวานใส่กูไอ้เหี้ย!! ทำมาเป็นไปส่งเมียทำงาน"
Tru... Tru... Tru....
"ว่าไงมึง?"
"มึงอยู่ไหนวะ?"
"กูอยู่หน้ามหาลัย มึงมีไร?"
"ไปทำเหี้ยอะไรหน้ามหาลัย โง่รึไงถึงเรียนยังไม่จบ!"
"อ้าว!! มึงเป็นอะไรของมึงเนี้ยะ กูมาส่งหมาไปเรียนไอ้ฟาย!!"
"มึงซิไอ้ฟาย!!! คนเหี้ยอะไรเอาหมาทำเมีย"
"กวนตีนล่ะ แค่นี้ก่อนกูจะไปจ่ายค่าข้าว"
"เออ!! ส่งหมาเสร็จแล้วมาหากูที่ร้านด้วย โทรเรียกไอ้มาร์กับไอ้เนย์มาด้วยล่ะ"
"เออๆ แม่ง!! เป็นบ้าอะไรอีกวะ เดี๋ยวกูไป แค่นี้!!"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.....
"แม่ง!! หลอกเด็กไอ้สัส!!"
วันนี้แม่งหงุดหงิดแต่เช้าเลย มินมันไม่ยอมพูดกับผม ไอ้เพื่อนเลวก็ติดต่อไม่ได้ไม่รู้ไปตายห่าที่ไหน เพราะมันคนเดียวทำให้มินไม่ยอมพูดกับผมเลยแม่งเฮ้ย!! จะไม่ปลอบเมียก็ไม่ได้เห็นเป็นแบบนั้นทีไรใจกูจะขาดแทน เมียเศร้าคนเป็นผัวแม่งเศร้ากว่าอีก ยอมให้เมียกวนตีนดีกว่าเห็นน้ำตาเมีย เฮ้ออ... คิดแล้วปวดหัวตึบเลยว่ะ
ผมหงุดหงิดงุ่นง่ายอยู่นานกว่าจะขับรถไปถึงที่ร้าน พอถึงร้านผมก็ยกโทรศัพท์โทรไปหามินกะจะบอกว่าถึงร้านแล้วนะไม่ต้องเป็นห่วง เฮ้ออ... แต่สิ่งที่ผมได้ตอบกลับมาคือสัญญาณโทรศัพท์ที่บอกให้รอสายเป็นสิบๆ รอบ ให้ตายเหอะเมียกูอาการนี้กลับมาอีกแล้ว เรื่องมันเริ่มต้นจากไอ้เหี้ยไม้ที่พาลูกพาเมียกลับมาเซอร์ไพส์ผมซึ่งเจอกันโดยบังเอิญที่ห้างวันที่ผมพามินไปเดินเล่นชิวๆ แต่ใครจะรู้ล่ะครับว่ามันจะทิ้งภาระอันใหญ่หลวงไว้กับผมสามเดือนเต็มๆ แม่ง!! เลวป่ะล่ะ ผมกับมินช่วยกันเลี้ยงลูกแทนไอ้ไม้อย่างทุลักทุเลอยู่สามเดือนเต็ม บางวันก็เอาไปฝากแม่มินบ้าง แม่ผมบ้าง พูดง่ายๆ ว่าพากันหลงเด็กคนนี้ทั้งบ้านโดยเฉพาะเมียผม ตอนแรกก็ไม่ชินหลอกครับมีคนมาแย่งที่นอน มาแย่งความรักไปจากผม หมั่นใส้ไอ้เด็กคนนั้นมากตอนแรกๆ แต่พอนานๆ ไปผมก็ติดมันพอๆ กับมินนั่นแหละครับ เฮ้อ.. คิดแล้วก็น่าสงสารเด็กนั่นดันได้คนอย่างไอ้ไม้เป็นพ่อ ขนาดลูกมันแท้ๆ ยังกล้าทิ้งลูกตัวเองไว้กับผมสามเดือนเลยธรรมดาที่ไหน
ตั้งแต่วันที่ผมกับมินขาดการติดต่อจากไอ้ไม้เราสองคนก็ช่วยกันคิดหาทางว่าจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดี ผมกับมินพากันไปปรึกษาพ่อกับแม่ พวกท่านก็บอกว่าให้ช่วยกันดูแลเด็กคนนี้ไปก่อน เพื่อนผมอาจจะมีความจำเป็นบางอย่างก็ได้ ผมกับมินเลยตัดสินใจว่าจะช่วยกันดูแลเด็กคนนี้สลับกับพ่อแม่ผมครับ
ช่วงเวลาที่เราช่วยกันเลี้ยงเด็กคนนี้ก็มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายทำให้ชีวิตประจำวันของพวกผมสองคนเปลี่ยนไปค่อนข้างเยอะ เลี้ยงเด็กแม่งยากกว่าที่คิดครับ ผมเลยเอาไปให้แม่ผมช่วยเลี้ยงบ้าง แต่มันไม่ได้ง่ายแบบนั้นซิครับ พอมินกลับมาไม่เจอก็โวยวายจนเป็นเรื่องใหญ่ คือมินมันติดเล่นกับเด็กคนนี้มากจนลืมนึกถึงผม อะไรๆ ก็ไอ้ตัวเล็กก่อนอันดับแรก ผ่านไปหนึ่งเดือนมินมันก็คิดจะตั้งชื่อให้เด็กคนนี้แต่คิดชื่อยังไงก็คิดไม่ออกจนวันนั้นที่เราสามคนนอนดูหนังกันอยู่ที่ห้อง ไอ้เด็กตาแป๊วก็นอนดูดนมอยู่ข้างๆ ผมสองคนมินก็พูดขึ้นว่า...
"ตัวเล็กหนังเรื่องนี้สนุกไหม?" ผ่าง!! กูอยากจะขำเมียตัวเอง ฮ่าๆๆ เด็กแค่ห้าเดือนมันจะไปรู้เรื่องอะไรวะว่าหนังสนุกไหม
"มึงถามอะไรหัดดูหน้ามันด้วย ฮ่าๆๆ เห็นไหมนั่นมันทำหน้างงใหญ่แล้ว" ผมนอนขำมินกับการมโนว่าเด็กตอบสนองกับคำถามของมันครับ
"โด่!! มึงจะไปรู้อะไรทิว ดูนี่ๆ เดี๋ยวจะทำอะไรให้ดู" ว่าแล้วมินก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งส่วนผมก็นอนอยู่ที่พื้นข้างๆ โดยมีผ้านวมผืนใหญ่ปูนอนที่พื้น
"ตัวเล็กขอมือหน่อย" ไอ้เด็กนั่นก็ยื่นมือตามที่มินพูดอ่ะครับ
"ดีมากครับ ฮ่าๆๆ ฉลาดมากตัวเล็ก"
"ฉลาดอะไรกูเห็นมึงพูดอยู่คนเดียว" ผมพูดสวนขึ้น
"เงียบเหอะน่า!!" มินมันโวยวายใส่ผม
"ตัวเล็ก ถ้าตัวเล็กเป็นเด็กดีต้องห้ามตื่นตอนกลางคืนเข้าใจไหมครับ?" ไอ้เด็กคนนั้นก็นอนยิ้มทั้งที่ขวดนมยังคาปากอยู่เลยครับ
"รู้เรื่องนะมึง หึหึ" ผมผลักหัวเด็กนั่นเบาๆ
"เฮ้ย!! มึงทำอะไรทิว!!"
"กูทำอะไรล่ะ ป่าวเล๊ยย..." มินกัดฟันแน่น
"อย่าไปสนใจเลยตัวเล็ก เดี๋ยววันนี้พี่จะตั้งชื่อให้นะ ต่อไปตัวเล็กจะได้มีชื่อเป็นของตัวเองไงดีป่ะ?"
"ฮ่าๆๆ มินพอเหอะกูขำว่ะ ไอ้เด็กนี่มันติ๊งต๊องพอๆ กับมึงเลยว่าไหม" ฮ่าๆๆๆ ผมนอนขำจนท้องแข็ง
"ปล่อยให้คนแก่หัวเราะไปเหอะเนอะ เรามาตั้งชื่อกันดีกว่า เออ... เอาชื่ออะไรดีวะ" แล้วมินมันก็ทำท่าคิด นั่งคิด พลิกตัวก็คิดอยู่สักพัก หนักก็เล่นไปเรื่อยๆ ผมก็ดูหนังไปส่วนมินก็พยายามตั้งชื่อเด็กนั่นไป พอทุกอย่างเงียบ เสียงซาว์หนังเงียบไอ้เด็กนั่นก็หัวเราะขึ้นมาซะงั้น ผมกับมินได้แต่มองหน้ากัน
"ตัวเล็กสนุกใช่ป่าวครับ?" เด็กนั่นก็ยิ้มใหญ่เลย
"มันดูรู้เรื่องด้วยเหรอวะ กูดูรอบที่สองล่ะยังไม่จบเรื่องซะที" ผมพูดขึ้น
"ทิว!! กูรู้แล้ว!!" มินพูดขึ้นเสียงดังมาก
"อะไร?" ผมถาม
"เจไดไง ให้ตัวเล็กชื่อเจไดดีป่าว?"
(เจได เป็นสมาชิกของ นิกายเจได ซึ่งเป็นกลุ่มองค์กรหนึ่งในภาพยนตร์เรื่องสตาร์ วอร์ส นิกายเจไดเป็นนิกายที่ศึกษาและทำหน้าที่และใช้พลังลึกลับของสิ่งที่เรียกว่าพลังในด้านสว่าง เจไดได้ต่อสู้เพื่อสันติภาพและความยุติธรรมเพื่อความสงบเรียบร้อยในสาธารณรัฐกาแลคติค รวมทั้งต่อต้านกับ ซิธ ศัตรูที่ร้ายกาจ ผู้ที่เรียนรู้และใช้พลังด้านมืด) กร๊ากกก... กูจะอธิบายทำไม ฮ่าๆๆ เมียกูดูหนังจนเพี้ยนไปแล้วใช่ไหมเนี้ยะ!!
"ฮ่าๆๆๆ มินนี่มึงพูดเล่นหรือเอาจริง" ผมนอนขำจนท้องแข็ง
"มึงจะขำอะไรขนาดนั้น!! เว่อมากไปล่ะ เนอะๆ ตัวเล็ก ไอ้ป๋ามันบ้าว่าป่ะ" แนะๆๆ มีหาพวกด้วย
"ฮ่าๆๆ ก็กูขำมึงนั้นแหละ ดูหนังอยู่ดีๆ ทำไมจะตั้งชื่อไอ้ตัวเล็กมันว่าเจไดซะล่ะ"
"อ้าว!! ทำไมอ่ะ มึงดูๆ ตัวเล็กมันชอบชื่อนี้นะเว้ย!!" มินอุ้มไอ้ตัวเล็กขึ้นมาแล้วแกล้งหอมไอ้ตัวเล็กให้จั๊กจี้เด็กมันก็หัวเราะชอบใจดิครับ ฮ่าๆๆ ขำจนปวดท้องแล้วกู
"มันหัวเราะเพราะมันจั๊กจี้มากกว่ามั้ง" ผมยื่นหน้าเขาไปมองไอ้ตัวเล็กที่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ในอ้อมกอดของมิน
"เออน่า... กูบอกว่าชอบก็ชอบซิ เนอะเจได" มินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
"มิน....."
"ฮื้อ... มีไร?" มินเงยหน้าขึ้นมามองผม
"จูบหน่อยดิ วันนี้มึงทำตัวน่ารักอีกล่ะ"ผมพูดเสียงอ้อน
"บ้าเหอะ!! เจไดมองอยู่มึงไม่เห็นรึไง!" ปากก็พูดแบบนั้นนะครับแต่หน้างี้แดงเชียว หึหึ
"เจได! ชื่อนี้เหมาะมากๆ ไอ้ตัวเล็ก อาขอเวลาห้านาทีได้ไหม" เด็กมันก็ยิ้มกว้างเหมือนรู้เรื่องเลยนะมึง หึหึ ผมเลยจัดการเอามือปิดตาเด็กไว้ก่อนจะเริ่มจูบกระชากใจเมีย น่าร๊ากกก....
หลังจากได้ชื่อให้ไอ้ตัวเล็กเป็นที่เรียบร้อยเด็กคนนั้นก็ใช้ชื่อเจไดได้เพียงแค่สองเดือนครับ ไอ้ไม้มันก็ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้นี่แหละที่ทำเอาเมียผมเศร้าไปหนึ่งเดือนเต็มๆ กว่าจะปลอบใจกันให้กลับมาดีเหมือนเดิมได้ก็เล่นเอาผมเหนื่อยน่าดู มินเสียใจมากครับที่ต้องคืนเจไดให้ไอ้ไม้ไป เฮ้อ... จะทำยังได้ล่ะในเมื่อพ่อตัวจริงของเขากลับมารับเขาแล้ว มินกลายเป็นคนไม่พูดกับใครหนึ่งอาทิตย์ เริ่มพูดแต่พูดน้อยมากในอาทิตย์ต่อมาเพราะผมพาไปพักผ่อนที่บ้านพักต่างอากาศเราที่หัวหินมาครับ อาการเลยดีขึ้นตามลำดับ พูดได้ว่าถ้าจะให้ดีขึ้นจริงๆ คงจะหลังจากผ่านไปได้หนึ่งเดือน เพราะข่าวไอ้ไม้ก็เงียบหายไปเหมือนกันครับ มินยังคงพูดถึงเจไดให้ผมฟังบ่อยๆ ของเล่น เสื้อผ้าและของใช้บางชิ้นยังอยู่ที่ห้องของเรา ความคิดถึงก็เลยวนเวียนมาทักทายมินอยู่บ่อยๆ เห็นแล้วผมก็รู้สึกสงสารมินเลยครับ มินเคยพูดกับผมว่าถ้าไอ้ไม้มันไม่มารับลูกมันแล้วมินจะเลี้ยงเจไดเป็นลูกบุญธรรมซะเลย
หลังจากไอ้ไม้เงียบหายไปได้ไม่นานมันก็โทรกลับมาหาผม เราได้เห็นเจไดผ่านวีดีโอคอลบ้าง นานๆ ทีไอ้ไม้จะโทรมา บางครั้งผมก็โทรไปหามันบ้าง มันไปอยู่ที่อเมริกาครับ พาลูกไปด้วยแต่ผมไม่เห็นเมียมันนะครับ เรื่องกำลังผ่านไปด้วยดีมินก็ดันบอกว่าฝันเห็นเจไดร้องไห้อีก เฮ้ออ... ผมเลยต้องสัญญาว่าจะโทรหาไอ้ไม้ให้ไงครับ แต่แม่ง!!! เบอร์มันปิดไปแล้วครับ ผมติดต่อมันไม่ได้ โทรเข้าเบอร์บ้านก็ไม่มีคนรับผมล่ะเครียด กลายเป็นว่ามินงอนผมซะงั้นอ่ะ ไม่น่าไปสัญญาแบบนั้นเลยกู! อยากตายจริงๆ เล๊ยยย.....
"ไง! หงอยเลยไอ้สัส!! เป็นเหี้ยอะไรถึงโทรเรียกพวกกูให้มากันครบองค์ประชุมขนาดนี้วะ?" ไอ้เหี้ยปูครับ ปากหมาฉิบหาย!!
"จะมีเรื่องเหี้ยอะไรนอกจากเรื่องเมียมัน ไงมึงเมียไม่รักเหรอวะ?" ไอ้เหี้ยฟิวก็ไม่ต่างปากหมาพอกัน
"เฮ้ย! อย่าไปซ้ำเติมเพื่อนดิวะ เพื่อนทิวกำลังเสียใจอยู่นะเว้ย!!" ไอ้มาร์เดินเข้ามากอดคอผม
"หึหึ ปากเลียตีนไอ้ทิวได้ขนาดนี้มันกำลังอยากแดกเหล้าล่ะซิไม่ว่า" ไอ้หมอเนย์กัดไอ้มาร์เบาๆ แต่อย่าคิดนะครับว่ามันจะสน ไอ้มาร์มันหน้าด้านพอครับ
"อ้าวว่าไงครับ มึงเป็นอะไรครับไอ้เพื่อนรัก?" ไอ้ปูเริ่มค้นเอาความจริงจากปากผม
"เฮ้อออ..... คืองี้ว่ะ"
ผมเล่าเรื่องที่มินฝันเห็นเจไดร้องไห้ เรื่องที่ผมสัญญาว่าจะโทรหาเจได เรื่องที่ติดต่อไอ้ไม้ไม่ได้มินเลยงอนไม่ยอมคุยกับผมครับ พอไอ้พวกเหี้ยนี่ฟังจบแม่งเสือกหัวเราะกันดังสนั่นห้องทำงานของผม
"แม่ง!! กูซีเรียสไอ้พวกเหี้ย!!" ผมหงุดหงิดพวกแม่งฉิบหายเลยว่ะ ไอ้เพื่อนเลว
"ฮ่าๆๆๆ กูขำว่ะ เรื่องแม่งโคตรใหญ่โตเลย" ไอ้เหี้ยมาร์ยังไม่เลิกหัวเราะครับ
"เฮ้ย!! อย่าไปขำมันดิวะ ฮ่าๆๆ กูไม่รู้จะสงสารหรือจะหัวเราะมึงดีวะไอ้ทิว น้องมินเมียมึงนี่ก็สุดๆ เหมือนกันเลยว่ะ" ไอ้ฟิวยังคงหัวเราะอย่างต่อเนื่อง
"ใจเย็นว่ะเพื่อน แล้วนี่มึงลองติดต่อไอ้ไม้หลังจากนั้นป่าววะ?" ไอ้ปูถาม
"โทรดิ!! กูกดโทรศัพท์หาแม่งจนมือจะหงิกแล้วเนี้ยะ มินแม่งก็ไม่ยอมรับสายกู"
"เฮ้ออ... ก็น้องมันติดเจไดมากขนาดนั้นแค่ตอนที่ไอ้ไม้มารับกลับไปกูเห็นแล้วกูยังอดสงสารไม่ได้เลยว่ะ" ไอ้ฟิวพูดขึ้น
"อืม... กูโคตรสงสารเมียกูเลย ช่วงแรกๆ แม่ยายกูให้มิกกี้มานอนด้วยที่คอนโดยังพอช่วยได้บ้าง เล่นกันหลานยังพอทำให้ลืมๆ เจไดได้บ้างว่ะ แต่พอมิกกี้กลับบ้านก็หงอยเหมือนเดิม"
"มึงกับเมียมึงลองรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดีป่าววะ?" ไอ้เนย์พูดขึ้น
"เฮ้ย!! จะดีเหรอวะลูกใครก็ไม่รู้นะเว้ย!" ไอ้มาร์พูด
"ปกติพวกกูก็โอนเงินส่งเด็กคนนึงเรียนอยู่นะแต่ไม่ได้แสดงตัวว่าเป็นใคร พวกมึงก็รู้ว่ากูสองคนเป็นยังไง คู่ของกูไม่ใช่พ่อแม่เหมือนคนธรรมดาแต่กูสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกัน พวกมึงคิดว่ามันจะไม่แปลกไปหน่อยเหรอวะ" ผมนั่งถอนหายใจเฮื้อกใหญ่
"ไม่เห็นเป็นไรเลย มึงแปลกแล้วกูกับไอ้ฟิวปกติตรงไหนวะ ใช่ไหมไอ้ฟิว?" ไอ้ปูถาม
"ใช่เหี้ยอะไร กูไม่แปลกเว้ย! กูคนจริงต่างหาก" ไอ้ฟิวยืดอกภูมิใจ
"ไอ้ทิว กูว่านะคนอย่างมึงไม่น่าจะมานั่งกังวลเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เลยนี่หว่า กูว่ามึงสองคนคิดว่าทำแล้วดีก็ทำไปดิวะ มึงกับมินไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนซะหน่อยจะกลัวเหี้ยอะไรหนักหนา" ไอ้เนย์พูดครับ
"เออ... กูเห็นด้วยกับไอ้เนย์ มึงไม่ได้ฆ่าคนตายซะหน่อยแต่มึงกำลังจะขอเด็กมาเลี้ยงให้เขาได้มีครอบครัว ให้เขาได้มีอนาคตที่ดี กูว่ามึงลองเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับน้องมินเมียมึงดูว่าน้องมันโอเคป่าว ถ้าน้องมันโอเคก็จะได้ลืมๆ เจไดไปบ้าง กูเห็นมึงแซดแทนเมียมานานล่ะ อ่อนฉิบหาย!!"
"ไอ้เหี้ยมาร์!! เกือบดีล่ะไอ้สัส!! ตบท้ายได้เหี้ยมาก" ไอ้ฟิวด่าครับ ส่วนผมก็กำลังคิดตามที่ไอ้เนย์กับไอ้มาร์พูด
"แล้วมึงคิดว่าไงวะไอ้ปู?" ผมหันไปถามความเห็นไอ้ปูครับ
"ไม่รู้ดิ กูอยู่กับโจก็มีความสุขดี หลานกูก็มีตั้งสองคน แต่กูกำลังคิดว่าคืนนี้จะทำลูกให้โจสักคนว่ะ เผื่อโจมันอยากเลี้ยงลูกบ้าง หึหึ"
"ไอ้สาดดด... ความคิดมึงเลวทรามมาก" ไอ้มาร์ด่าไอ้ปูครับ
"ขอบคุณที่ชมครับ ไอ้คนไม่มีน้ำยา" ไอ้ปูหรือจะยอมกัดกันอย่างกับหมา
"พอๆ เลยพวกมึง สาระมีแค่นิดเดียวจริงๆ ไอ้พวกจังไร!"
"ดีมากไอ้ฟิว กูจะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำลายด่าพวกมัน" ไอ้เนย์พูด
"เออๆ เอางี้เว้ย มึงลองเอาเรื่องที่ไอ้เนย์พูดกับสาระอีกนิดหน่อยจากไอ้มาร์ไปคุยกับเมียมึง ถ้ามีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอกได้ตลอดเวลาเว้ยเพื่อน" ไอ้ฟิวตบไหล่ให้กำลังใจผม
"เออดี กูเห็นด้วย" ไอ้มาร์กับไอ้เนย์พูดพร้อมกัน ส่วนไอ้ปูก็แค่นั่งพยักหน้าเห็นด้วยกับคำแนะนำนี้ครับ
"เออๆ กูขอบใจพวกมึงมากว่ะ แต่ตอนนี้กูจะทำยังไงให้มินหายงอนกูดีวะ" เฮ้ออ... คิดแล้วกลุ้มใจ
ครืดดด.... ครืดดด.... ครืดดดด...
"ไอ้สาดดด... ยิ้มเลยนะไอ้เหี้ย!!"
"พวกมึงกลับไปก่อน"
"ไล่เลยนะไอ้เพื่อนเลว!!"
"เออน่า!! กูต้องรับสายสำคัญสายนี้ก่อน"
"ถุยยย....."
"ครับ.... สวัสดีครับ"
TBC..........
หวัดดียามดึกค่ะ ชีวิตดี๊ดีนอนเช้าทุกวัน หุหุ
คิดถึงคนอ่านทุกคนนะจร้า...
คิดถึงป๋าทิว คิดถึงน้องมินอย่าลืมให้กำลังใจกันบ้างน้า...
ขอบคุณที่ติดตามนะจ๊ะ
เยิฟๆ จ้า
-
น้องเจได. :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทิวนี่ ต้นแบบพ่อบ้านยอดเยี่บมสินะ อิอิ
-
โอ๊ย...แล้วเจไดหายไปไหนละเนี่ยะ... :ling3:
-
มินไม่เศร้าน้าาา เดี๋ยวทิวตามหาเจไดให้ :mew2:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.03 สงสารที่รัก】
ผมเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนรักของผม ใช่ครับผมไล่พวกมันกลับแต่คิดเหรอครับว่าพวกมันจะทำตามคำพูดของผม แม่ง!! ไอ้มาร์ตัวดีเลยนู้นเลยครับ พากันไปนั่งแดกเหล้าฟรีอยู่ที่บาร์ร้านผมนี่แหละ เดี๋ยวผมคงต้องไปจัดการพวกมันหลังจากรับโทรศัพท์สายสำคัญนี้เสร็จซะก่อน
"ครับ... สวัสดีครับแม่"
"จ้า ตาทิวเมื่อกี้น้องโทรมาหาแม่บอกคืนนี้จะกลับมานอนที่บ้าน น้องเป็นอะไรรึป่าวลูก?" แม่มินโทรหาผมครับ
"มินบอกอย่างนั้นเหรอครับ?"
"ใช่จ๊ะ มินบอกแม่อย่างนั้น แม่ว่าเสียงมินดูเศร้าๆ นะลูกทะเลาะอะไรกันรึป่าวตาทิว" ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ สงสารมินครับ
"ไม่ได้ทะเลาะครับ พอดีเมื่อคืนมินฝันร้ายนิดหน่อยครับแม่"
"ฝันร้ายงั้นเหรอ ฝันว่าอะไร? หรือว่า....." แม่ยายผมหยุดพูดแล้วถอนหายใจเช่นเดียวกัน
"ครับ มินฝันถึงเจได"
"เฮ้ออ... เป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอ นี่แม่เริ่มงงแล้วนะสรุปเจไดนี่ลูกชายเพื่อนเราหรือลูกชายตามินลูกแม่กันแน่อะไรจะคิดถึงกันมากมายขนาดนั้น"
"ผมขอโทษครับแม่ ผมดูแลมินไม่ดีเองครับ" ผมรู้สึกเครียดทุกครั้งที่มินมีอาการแบบนี้ บางครั้งก็คิดอะไรบ้าๆ คิดว่าการที่ผมรั้งมินไว้เพราะความรักของผมที่มีต่อมินมันเป็นเรื่องผิดรึป่าว ผมควรจะปล่อยมินไปไหม แต่ผมทำไม่ได้... ผมรักมินมาก รักมากจริงๆ
"ไม่ใช่ความผิดทิวหรอกลูกอย่าคิดมาก แม่ว่าตามินก็ไม่ได้คิดแบบนี้แน่นอนจ๊ะ เอาเป็นว่าช่วงนี้ทิวก็ทนตามใจน้องไปก่อนนะให้เวลาน้องอีกนิดนะลูก แม่ว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้นเองจ้า"
"ครับ งั้นเดี๋ยววันนี้ผมจะพามินไปส่งที่บ้านนะครับ"
"จ้า พาน้องมาหาตามิกซิ รายนั้นก็บ่นคิดถึงอามินทุกวัน ซนมากๆ ไม่ยอมไปโรงเรียนงอแงสุดๆ ไปเลย เฮ้ออ... แม่เริ่มเหนื่อยกับหลานรักคนนี้ซะแล้วซิ คริคริ"
"หึหึ ครับ... แม่อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับเดี๋ยวผมซื้อเข้าไปให้ครับ"
"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวแม่จะออกไปทำผมกับแม่เรานั้นแหละ นัดคุณเธอไว้จ๊ะ ยังไงแม่ฝากดูน้องด้วยนะลูก เอาใจยากนิดนึงแต่ลูกชายแม่น่ารักนะจ๊ะ" แม่ยายผมชมลูกชายตัวเองแบบขำๆ
"หึหึ... ได้ครับ"
"จ้า... งั้นแม่ขอตัวไปทำสวยก่อนนะจ๊ะ เบื่อมากกก.... สามีก็นั่งยุกยิกอยู่ได้ ชิส์... บายนะจ๊ะพ่อลูกเขย"
"ครับ... สวัสดีครับ"
แม่ยายผมน่ารักมากครับ บ้านเราสองคนเข้ากันได้ดีจนเกินไป ช่วงนี้พ่อผมแอบบ่นว่าแม่ชอบหนีเที่ยวกับแม่มินบ่อยๆ หึหึ แต่พ่อผมก็ใช่ย่อยครับ ถ้ามีเวลาว่างทีไรก็นัดพ่อมินไปตีกอล์ฟ ตกปลาเหมือนกัน คนที่ชอบอะไรเหมือนกันก็สนิทกันง่ายแบบนี้แหละครับ ผมดีใจนะที่บ้านเราสนิทกันแบบนี้ พูดแล้วผมคิดถึงมินจัง
"อ้าวเฮ้ย! สักกรึบไหมเพื่อน?" ไอ้มาร์ยื่นแก้วให้ผม
"แดกเหี้ยอะไรกันแต่หัววันขนาดนี้วะ พวกมึงไม่มีงานมีการทำรึไงสัส!!" ผมด่าพวกมันพอเป็นพิธีแต่งานนี้ขอสักแก้วเบาๆ ก็ดีเหมือนกันครับจะได้หายเครียดเรื่องเมีย
"พวกกูแดกพอเป็นพิธีสาดด.. เดี๋ยวก็แยกย้ายกันล่ะ" ไอ้เนย์นี่พอเหล้าเข้าปากความเป็นหมาก็มาแทนหมอทันทีครับ
"แล้วมึงล่ะไอ้ปูจะไปไหนต่อวะ?" ผมถามพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นจิบย้อมใจ
"เดี๋ยวแวะไปเอาเอกสารที่บ้านว่ะเมียกูลืมเอาไปด้วยเมื่อเช้า"
"ไอ้สัส!! ทาสเมีย!"
"หึหึ มึงไม่ต่างจากกูหรอกไอ้เหี้ยฟิว" ไอ้ปูด่านิ่งๆ แต่หน้าตากวนตีนโคตรๆ ไอ้ฟิวนี่ส่ายหัวหนักใจเลยครับ
"มึงอ่ะจะอยู่ร้านต่อหรือไปหาเมียวะ?" ไอ้ฟิวถามผม
"อืม... กูว่าจะไปหามันตอนบ่ายๆ จะพาไปกินข้าวแต่นี่มันไม่ยอมรับโทรศัพท์กูเลยว่ะ"
"เหี้ย!! น้องแม่งโกรธงอนมึงโคตรเก่งเลยว่ะ ตอนอยู่กับพวกกูนี่กวนตีนฉิบหายไม่รู้ว่าจะมีมุมนี้ด้วย อาการหนักน่าดู"
"อืม... มินมันคงเศร้าแหละ ฝันร้ายอย่างนี้มาหลายครั้งแล้วว่ะแต่ครั้งนี้เสือกติดต่อไอ้เหี้ยไม้ไม่ได้ สัสเอ้ย!! กูจะทำยังไงดีวะ!!"
"เฮ้ยยย... ค่อยๆ คิดใจเย็นๆ ดิวะเพื่อน ลองไปคุยกับน้องก่อนเรื่องที่ไอ้มาร์แนะนำเผื่อน้องมันอยากจะทำแบบนั้นไงจะได้ลืมลูกไอ้เหี้ยไม้ได้" ไอ้ฟิวตบไหล่ให้กำลังใจผม
"หึหึ... ถ้าคลอดลูกเองได้ป่านนี้กูว่าได้ลูกเป็นครอกแล้วว่ะ ไอ้เหี้ยทิวแม่งขยันขนาดนั้น"
"สัสปู!! มึงด้วยไอ้เหี้ย!!" ฮ่าๆๆๆๆ แล้วเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ผมก็ดังขึ้นพร้อมกัน ทุกอย่างเหมือนจะดีครับแต่ติดแค่เรื่องเดียว
ครืดดด.... ครืดดด.... ครืดดด....
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่สายที่โทรเข้ามาดันไม่ใช่สายที่ผมกำลังรออยู่ เฮ้อออ.....
"ครับผม...."
"สวัสดีฮะอาทิว วันนี้มิกไม่สบายฮะ... คริคริ"
"หึหึ... นี่แกล้งป่วยเพราะรู้ว่าอามินจะกลับบ้านวันนี้ใช่รึป่าวครับ?"
"ป่าวนะฮะ มิกป่วยจริงๆ ฮะ มิกตัวร้องจริงๆ ใช่ไหมฮะแม่?"
"จ้า... ตัวร้อนนิดๆ จ๊ะ" ผมได้ยินเสียงพี่สะใภ้มินพูดเบาๆ พร้อมกับหัวเราะให้กับความน่ารักของลูกชายตัวน้อย
"ครับ... ป่วยก็ต้องนอนพักผ่อนเยอะๆ นะครับ แล้วมิกกี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับเดี๋ยวอากับอามินจะแวะซื้อใหครับ?"
"ไม่ฮะ... อาทิวกับอามินมาไวๆ นะฮะ มิกจะรอฮะ"
"หึหึ... ครับผม เดี๋ยวอาไปรับอามินที่ทำงานแล้วจะรีบไปหานะครับ"
"เย้ๆ ฮะอาทิว งั้นมิกไปทานข้าวก่อนนะฮะ รีบๆ มานะฮะมิกคิดถึง"
"คร๊าบบ... อาก็คิดถึงมิกกี้เหมือนกันครับ"
"ครับ... คริคริ สวัสดีครับอาทิว"
หลานชายมินนี่นับวันโตขึ้นยิ่งนิสัยเหมือนเมียผมขึ้นทุกวัน ขี้เล่น ทะเล้น กวนๆ บ้างบางอารมณ์แต่ผลรวมออกมาคือน่ารักครับ หึหึ เฮ้ออ.... ว่าแล้วก็เป็นห่วงเมียจังโว๊ยยยย.....
ผมพยายามโทรหามินอยู่หลายรอบ นั่งทำงานก็กังวลปนน้อยใจเมียตัวเอง ห่วงก็ห่วงกลัวมินจะเศร้าอีก ผมนั่งทนทำงานต่อได้อีกสักพักก็ตัดสินใจขับรถไปหามินครับ ใช้เวลาไม่นานนักก็ขับรถมาจอดตรงร้านกาแฟข้างล่างตึก รีบมาก็เท่านั้นเพราะยังไม่ถึงเวลาที่มินเลิกงานเห็นวันนี้บอกว่าประมาณสี่โมงก็น่าจะเสร็จงานวันนี้ ผมนั่งจิบกาแฟไปมองวิวรอบๆ ไปด้วย มือก็จับโทรศัพท์ตลอดเวลา โทรหาก็ไม่รับไม่รู้งอนไม่เลิกหรืองานยุ่งปวดใจจริงๆ วุ้ย!!
ผมนั่งรอมินอยู่นานจนเลยเวลาที่มินบอกจะเลิกงานแต่ก็ยังไม่เห็นมินเลยครับ ตอนนี้ก็ห้าโมงกว่าแล้วด้วย ผมกดโทรศัพท์โทรหามินอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล มีแต่เสียงรอสายที่ผมได้ยินอยู่ในตอนนี้ ในขณะที่ผมกำลังโทรหามินอยู่หลายครั้งสายตาผมก็เหลือบไปเห็นไอ้ผู้จัดการหน้าจืดเดินออกมาจากตึก แม่ง!! ผมเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินไปจ่ายเงินค่ากาแฟแล้วรีบเดินตามไอ้หน้าจืดออกไป
"เฮ้ย! คุณผู้จัดการ!" ถุย!!! กูรู้สึกเกลียดตัวเองจังที่ต้องเรียกมันแบบนี้
"อ้าว สวัสดีครับคุณทิว" แม่งทักทายกูซะเพราะเลย
"คุณเห็นแฟนผมป่ะ?" แม่ง!!! กูอยากตบปากตัวเองจริงๆ เล๊ยยย.... จะพูดอ้อมๆ นิดนึงก็ไม่ได้!!
"น้องมินเหรอครับ?" ไสๆ ไอ้สัส!! เมียกูมีอยู่คนเดียวยังจะถามอีก
"เออ!! เฮ้ย!! ครับๆ มินนั่นแหละครับ"
"อ่อ... น้องมิน...."
"ทิว....." ผมกำลังตั้งใจรอฟังคำตอบจากไอ้ผู้จัดการขี้เก็กเสียงที่ผมคุ้นหูก็ดังขึ้น
"มิน! ไปไหนมาห๊ะ! รู้ไหมว่ากู... เฮ้ย!! พี่เป็นห่วง ทำไมไม่รับโทรศัพท์ หื้ออออ...."
"วันนี้ออกไปข้างนอกมาลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะทำงานนะ" หน้ามินดูเหนื่อยๆ ครับ ผมเห็นแล้วสงสารเลย อยากกอดมินจัง
"อืมๆ งั้นไม่เป็นไร ป่ะกลับบ้านกัน"
"อืม...." มินพยักหน้าตอบกลับ
"ผมไปก่อนนะครับ" มินหันไปบอกลาไอ้ผู้จัดการหน้าจืดนั่น
"ครับๆ กลับบ้านดีๆ นะครับน้องมิน ถ้าเหนื่อยก็พักผ่อนเยอะๆ พี่เห็นหน้าน้องมินวันนี้ไม่ค่อยสู้ดีเลย พี่เป็นห่วงนะครับ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
"ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงแฟนผม ป่ะมินกลับบ้าน" แม่ง!! อดทนไว้ไอ้ทิว ก่อนที่ผมจะเผลอตัวทำอะไรไปมากกว่านี้ผมว่าผมพามินกลับย้านก่อนดีกว่าครับ
ผมเดินจูงมือมินมาที่รถ มินเดินเงียบมาตลอดทาง แววตาดูหงอยๆ อีกแล้ว เฮ้ออ... ผมควรจะทำยังไงดีวะ!!
"นอนพักก่อนไหมเดี๋ยวถึงบ้านแม่แล้วจะปลุก" ผมถามมินหลังจากเราทั้งสองคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว
"อืม...." มินตอบก่อนจะขดตัวแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่างรถ ผมเอื้อมมือไปปรับเบาะให้มินนอนสบายขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อแจ๊คเก็ตที่หลังรถมาคลุมตัวมินไว้
"อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมมิน กูเป็นห่วงมึงนะ" มินนอนเงียบ
ผมขับรถออกมาจากร้านกาแฟแล้วตรงไปที่บ้านมินทันที พอไปถึงบ้านมิกกี้ก็วิ่งออกมากระโดดใส่ผมกับมินด้วยความดีใจ มินหัวเราะร่างเริงได้สักพักก็บอกหลานว่าขอขึ้นไปนอนพักก่อนเพราะรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย แต่ผมดูท่าทางของมินแล้วดูก็รู้ว่ามินกำลังฝืนยิ้มให้หลานครับ
"มินมานี่ม่ะ" ผมเรียกมินให้มาหลังลงข้างๆ หลังจากมินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยแล้วครับ
"อืม.... ว่าไง?"
"เฮ้ออ... เป็นอะไรไหนเล่าให้ฟังหน่อยซิ ทำไมทำหน้าหงอยแบบนี้ หื้อ?"
"ทิว...." มินโน้มตัวเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมกระชับตัวมินเข้ามากอดพร้อมกับลูบที่หลังเบาๆ เพื่อปลอบโยนมิน
"มีอะไรไหนเล่าให้ทิวฟังหน่อย"
"ขอโทษที่ไม่ได้โทรกลับนะ วันนี้กูเหนื่อยจริงๆ คิดอะไรก็ปวดหัวไปหมด ทำอะไรก็เหมือนทำได้ไม่ค่อยดีเลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน"
"อืม... ไม่เป็นไรนะ อย่าคิดมากทิวเป็นห่วงมินนะครับ รู้ไหม?" ฟอดดด....
"อืม.... รู้แล้ว ถึงมาขอโทษไงที่ปล่อยให้เป็นห่วง ไม่รู้ดิทิว... วันนี้เหมือนยังไม่พร้อมอ่ะ ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะคุยอะไร คิดอะไรก็รู้สึกเหนื่อยไปหมด" มินตัวสั่นเล็กน้อยครับ คงจะรู้สึกอัดอั้นมาสักพักแล้วเลยแสดงอาการแบบนี้ออกมา
"โอเคๆ รู้แล้วครับ งั้นวันนี้พักผ่อนก่อนนะ คืนนี้นอนที่บ้านแม่นี่แหละเดี๋ยวทิวแวะเข้าไปที่ร้านแล้วจะรีบกลับมาหานะ"
"อืม... ขอโทษนะ"
ผมผละตัวออกจากมิน ใช้สองมือของผมประคองหน้ามินเอาไว้ก่อนจะจุ๊บลงที่ริมฝีปากบางเบาๆ อย่างหยอกล้อแล้วยิ้มให้มิน
"ไม่เป็นไรครับที่รัก หึหึ.... เดี๋ยวทิวจะรีบไปแล้วรีบกลับมาหานะ"
"อืม...." มินพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ผม
"นอนพักก่อนทิวกลับไม่เกินห้าทุ่มแน่นอน"
"อืม...." มินพยักหน้าตอบ
"อย่าคิดมากรู้ไหม ทิวเป็นห่วงมินมากนะครับ" ฟอดดดด....
"อืม... ขอบคุณนะทิว" มินโผล่เข้ากอดผมอีกครั้ง ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันครับนอกจากปลอบโยนให้มินรู้สึกดีขึ้น ถ้ามีอะไรที่ผมทำให้ได้เพื่อมินแล้วผมพร้อมจะทำทุกอย่าง
หลังจากผมกล่อมมินจนหลับผมก็รับขับรถมาที่ร้าน รีบเคลียร์งานทุกอย่าง สั่งงานเด็กที่ร้านจนเสร็จเรียบร้อย ฝากให้ไอ้เก่งดูแลร้านแทนผม โชคดีหน่อยที่วันนี้ไอ้มาร์กับไอ้เนย์ว่างเลยจะมานั่งเฝ้าร้านแทนผมชั่วคราว ค่าจ้างพวกมันก็เหล้าในร้านผมนั่นแหละครับ พวกมันเป็นเพื่อนที่ดีของผมที่สุดเท่าที่ผมคบเพื่อนมา ไม่ว่าจะกี่ปีเพื่อนผมก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน พวกเราให้ความช่วยเหลือกันทุกเรื่องไม่ว่าเพื่อนคนไหนกำลังมีปัญหาหรือเดือดร้อนมา ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่พวกมันทำให้ผมภูมิใจที่ผมเลือกคบเพื่อนไม่ผิด
หลังจากเคลียร์งานทุกอย่างที่ร้านเสร็จผมก็รีบขันรถกลับมาที่บ้านแม่ยาย ก่อนเข้าบ้านก็แวะซื้อไอศครีมมาปลอบใจเด็กน้อยของผมสักหน่อยเผื่อดึกๆ ตื่นขึ้นมาอยากกินนะครับ
"อ้าวตาทิว! ทำไมกลับมาเร็วจังเลยลูก?"
"สวัสดีครับแม่" ผมยกมือไหว้แม่ยายผมครับ
"จ๊ะๆ แล้วนี่ไม่เข้าไปดูแลร้านเหรอ?"
"ผมเข้าไปมาแล้วครับ วันนี้แค่เข้าไปสั่งงานเด็กๆ ที่ร้านไว้ก็พอ มินไม่ค่อยสบายครับ"
"ตายๆ แย่จริงๆ เลยตามินเนี้ยะทำพี่เขาเสียงานเสียการหมด"
"ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมขอขึ้นไปดูมินก่อนนะครับ"
"จ๊ะๆ ถ้าหิวหรืออยากกินอะไรมาบอกแม่นะ เดี๋ยวแม่ทำแล้วให้เด็กเอาขึ้นไปให้"
"ครับ ขอบคุณมากครับ งั้นผมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ"
"จ๊ะๆ ขึ้นไปดูน้องเถอะ มีอะไรเรียกแม่ได้เลยนะ"
"ครับ ผมไปก่อนนะครับ"
"เออใช่!! ตาทิวเดี๋ยวก่อน" ผมถูกแม่ยายรั้งตัวไว้อีกครั้ง
"ครับ..."
"ตายล่ะ! เอายังไงดีล่ะ พอดีหนูม่านฟ้าจะบินมาถึงพรุ่งนี้ เนี้ยะ! ย้ำแม่ว่าให้ตามินไปรับที่สนามบินให้ได้ซะด้วยซิ" แม่ยายผมทำท่าหนักใจ
"ม่านฟ้า.... ใครเหรอครับ?" ผมถาม
"อ่อ... หนูม่านฟ้าเป็นลูกสาวลูกพี่ลูกน้องแม่เองจ๊ะ เมื่อก่อนเคยเรียนที่เมืองไทยนี่แหละ เพิ่งบินไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศษเมื่อหกปีที่แล้วจ๊ะ"
"อ่อ... ครับ"
"หนูม่านฟ้าจะมาเที่ยวที่เมืองไทยประมาณ 2 อาทิตย์เลยอยากให้มินไปรับที่สนามบินนะจ๊ะ ทิวพอจะพาน้องไปได้ไหมลูก?"
"ได้ครับ เดี๋ยวผมบอกมินเองครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะพามินไปรับน้องม่านฟ้าที่สนามบินเองครับ"
"ดีมากจ๊ะ พ่อทิวของแม่นี่น่ารักจริงๆ เลยนะ ไปๆ ขึ้นไปดูน้องได้แล้วจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะได้ไปดูละครบ้าง"
"ครับ... งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
"จ้า... พ่อลูกเขย คริคริ"
ผมเดินเข้ามาให้ห้องนอนก็เห็นมินยังคงนอนหลับอยู่บนที่นอนเหมือนเดิมครับ ผมเดินเข้าไปหอมที่หน้าผากมินอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายตัวเอง ตอนนี้บ้านมินก็เหมือนบ้านของผมอีกหลัง ส่วนบ้านผมก็เหมือนบ้านของมินเช่นเดียวกันครับ เราสองคนถ้ามีเวลาว่างก็จะกลับมาค้างที่บ้านพ่อแม่ทั้งสองบ้านสลับกัน เราทำอย่างนี้ตั้งแต่เรื่องของเราสองคนชัดเจนและผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านรับรู้ครับ เรียกได้ว่าชีวิตผมสองคนหลังจากวันที่ผมขอมินแต่งงานก็ดีขึ้นจนผมเรียกได้ว่ามีความสุขที่สุดในชีวิต
ผมเดินไปปิดไฟจนครบทุกดวงแล้วเปิดไฟที่หัวเตียงให้พอมีแสงสว่างเล็กน้อยก่อนจะนั่งมองมินหลับอยู่ข้างกาย ตื่นมาก็ได้ยิ้มให้กัน ได้กอดกัน ได้ทำทุกอย่างร่วมกันผมว่ามันเป็นอะไรที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้รับมาก่อน นับวันความรักที่ผมมีให้มินก็ยิ่งมากขึ้นทุกวัน ทุกครั้งที่ผมแกล้งทำหวานหรือบอกรักมินนอกจากจะทำให้ผมหัวใจผองโตแล้วยังได้เห็นที่รักของผมอายจนทำอะไรไม่ถูกด้วยนะครับ
น่ารัก.....
ฟอดดด......
"อือออ...." มินขยับตัวเล็กน้อย ผมล้มตัวลงนอนก่อนจะรวบตัวมินเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดของผม
"ทิว....." มินค่อยๆ ลืมตามขึ้น พยายามหรี่ตามองผมครับ พอรู้ว่าเป็นผมก็หลับตาลงอีกครั้งก่อนจะซุกตัวเข้าหาผมมากขึ้น
"ทิวทำให้มินตื่นรึป่าว?" ฟอดดด.....
"ไม่เป็นไร... ยังไม่ตื่น" นั่นคือคำตอบที่ทำเอาผมยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยิน
"โอเคๆ ยังไม่ตื่นก็ดีแล้ว นอนซะนะ" ผมลูบหลังมินเบาๆ เพื่อกล่อมให้มินนอนต่อครับ
จุ๊บบบบ....
"ทำงานเหนื่อยไหม?" มินจุ๊บที่คางผมแล้วถามทั้งที่ยังหลับตาพริ้ม
"หึหึ... ไม่เหนื่อยครับ พี่คิดถึงมินเลยต้องรีบทำรีบกลับมาบ้านไง"
"หึหึ... ตอบได้ดี" ผมรู้สึกเลยว่ามินกอดผมแน่นขึ้น มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมากๆ เลยครับ
"มิน......"
"ครับ...."
"เรารับเด็กมาเลี้ยงดีไหม?" ผมคิดอยู่นานเหมือนกันครับเรื่องนี้พอไม่เนย์แนะนำอีกคนผมก็อยากที่จะลองคุยกับมินดู ผมอยากให้มินลืมเจไดสักที ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นมินเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่คิดถึงเจไดลูกไอ้ไม้
"ไม่อ่ะ... ไม่ได้รักเด็ก" คำตอบมินค่อนข้างไม่ตรงกับใจสักเท่าไหร่ว่าไหมครับ
"เอางั้นเหรอ?" ผมถามย้ำ
"อืม... เราอยู่กันแบบนี้แหละดีแล้ว" มินลืมตาขึ้นมามองผมแล้วยิ้มให้ผมครับ
"ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ?" ผมถามอีกครั้ง
"อืม... ไม่เปลี่ยนใจเธอคนเดียว หึหึ"
"หือออ.... สักทีดีไหม หื้อ?!"
ฟอดดดด..... ฟอดดดด.....
"มินทำให้ทิวคิดมากรึป่าว? ขอโทษนะ..."
"ป่าวหรอก.... ทิวแค่รู้สึกว่ามินคงจะเหงาแค่นั้นเองครับ"
"ไม่เลย... ไม่ได้เหงาคร๊าบ.... มินมีความสุขดีแล้วที่ได้อยู่แบบนี้" มินซุกหน้าลงที่อกของผม
"จริงนะ?"
"อืม.... ชัวร์ป๊าบ!!"
"หึหึ... ชัวร์ป๊าบอะไร หื้ออ?!!"
"ก็ใช่เลย... มันเจ๋ง... มันดีไง" ผมเริ่มได้มินคนเดิมกลับมาแล้วครับ
"ฮ่าๆๆๆ อ้าวเหรอ... มันแปลว่าอย่างนี้เหรอ?" ผมแกล้งถาม
"อืมดิ! แปลว่าแบบนี้แหละ"
"แน่ใจ?"
"ชัวร์ป๊าบๆ เลยอ่ะ"
"เดี๋ยวเจอสักป๊าบสองป๊าบดีไหม? หึหึ...."
"โนๆๆ วันนี้ขอบายนะครับ แผลเก่ายังไม่หายเลย" มินคนเดิมเริ่มกลับมาแปดสิบเปอร์เซ็นแล้วครับ
"ไหนๆ แผลเดิมอยู่ไหนดูดิ๊" ผมเริ่มล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดของมิน
"ทะลึงๆ พอเลย" มินจับมือผมออกมาแล้วเอามากอดมินไว้เหมือนเดิม ขามินก็ก่ายทับตัวผมไว้
"ใครทะลึ่งกันแน่" ผมแกล้งพูดเย้า
"โรคหื่นกามกำเริบอีกแล้วใช่ไหม หื้อ!!"
"โอ๊ยยย.... มินคร๊าบ... ทิวยอมแล้วคร๊าบบ...."
"หึหึ.... จะเลิกหื่นกามไหมไหนพูดดิ๊!"
"อร๊ากก... เลิกครับเลิก... ที่ร๊ากกก...." นั่นมันกล่องดวงใจของผัวนะคร๊าบบ....
"หึหึ.... ดีมาก เชื่อฟังได้แบบนี้ดีมากจะได้ไม่ต้องเหนื่อยออกแรงอีก"
"โอ๊ยย.... มินอ่าาา....."
"เจ็บมากเหรอ?" ป๊าดดด... ดูเมียกูถามเข้า
"จุกโคตรๆ อ่ะ" ผมอ้อนซะเลย
"งั้นก็สูญพันธุ์แล้วอ่ะดิ?!"
"เฮ้ยย!!! ไม่ๆ ยังใช้การได้ดี"
"ไอ้ทะลึ่ง!!" มินด่าก่อนจะกัดลงที่หน้าอกผมเบาๆ อย่างหยอกล้อ
"หึหึ... ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็อดใจไม่ไหวอีก"
ฟอดดดด.....
"พอๆ น้ำลายเต็มหน้าแล้วเนี้ยะ"
"หึหึ... นึกว่าชอบซะอีก" ผมแกล้งพูดหลอก
"เฮ้ออ... เลิกเล่นได้ล่ะจะนอน"
"เออๆ รีบนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปทำงานไม่ไหวไหนจะต้องไปรับพี่สาวมึงอีก นอนครับนอนที่รัก" ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวผมทั้งสองคนไว้
"พี่สาว?" มินพูดด้วยน้ำเสียงงุนงง
"อืม... พรุ่งนี้แม่ให้ไปรับพี่สาวมึงไงครับที่รัก" เออ... ดีวุ้ย!! กูพูดเพราะๆ กันได้แปปเดียวจริงๆ เหอะ!
"พี่สาวไหนวะ กูมีแต่พี่ชาย!" เออ! อันนี้กูก็เพิ่งรู้นี่แหละ
"ไม่รู้ดิ... เห็นแม่บอกว่าพี่สาวมึงจะมาจากต่างประเทศ ชื่ออะไรวะ.... ม่าน... ม่านฟ้าอะไรนี่แหละ" ผมพยายามนึกชื่อเพื่อบอกมิน
"ม่านฟ้า....." มินพูดงึมงำพยายามคิด
"อืม... ถ้าจำไม่ผิดแม่บอกว่าชื่อม่านฟ้านะ เอ๊ะ!! หรือกูจำชื่อผิดวะ"
"พี่ม่านฟ้า!!" มินพูดชื่อขึ้นเสียงดังจนผมต้องจ้องหน้ามินด้วยความสงสัย
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น มีอะไรจะบอกกูก่อนไหม?"
"หือ! มีอะไร... ป่าวนิ"
"มึงทำท่าแปลกๆ นะมิน"
"เฮ้ย!! มีอะไร... ไม่มีๆ นอนเหอะง่วงแล้ว" มินพลิกตัวไปอีกทางทำให้ตัวมินหลุดจากอ้อมกอดผม
"มินมึงอย่าทำตัวน่าสงสัยตอนนี้ มีอะไรจะพูดให้พูดมาตอนนี้เลย" มินหันหน้ากลับมามองผมแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
"ไม่มีอะไร กูง่วงนอนแล้วอ่ะทิว" มินกอดผม
"ไม่มีอะไรจริงๆ นะ!" ผมถามย้ำ
"อืม... ไม่มีอะไรจริงๆ ฝันดีนะไอ้ป๋า" แล้วเสียงหาวก็ดังขึ้น
"ไม่มีก็ดีแล้ว งั้นนอนซะ"
จุ๊บบบบ.....
"ฝันดีนะไอ้แห้ง" ผมจุ๊บลงที่หน้าผากมินแล้วมินก็นอนหลับไปในอ้อมกอดผม
TBC.....
มาแว้วว.... อาจจะไม่ได้มาบ่อยแต่จะพยายามมาต่อให้นะคะ
ไม่ได้เขียนต่อๆ กันหลายวันคนอ่านก็หาย แง!!
แต่ก็ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
อย่ามาม่านะ ไม่เอา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ม่านฟ้านี่ชอบแกล้งมินป่ะนะ ตกใจขนาดนั้น
-
ยัยม่านฟ้านี้ใครกัน :katai1: :katai1: :katai1:
-
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อม่านฟ้ามาาาาาา...
-
พี่ม่านฟ้าเป็นใครรรร :katai1:
-
ยังรอป๋าทิวกะหนูมินอยู่นะจ๊ะ :L2:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.04 ทำตัวน่าสงสัย】
"มินตื่นเร็วเดี๋ยวไปทำงานสาย" ผมพยายามปลุกเมียขี้เซาให้ตื่นจากนิทราอยู่ครับ หึหึ
"อือออ.... ขออีกห้านาที"
ฟอดดดด.....
"ไม่ได้ครับ ตื่นครับไอ้แห้งเดี๋ยวพาไปกินโจ๊กร้านเจ้หมวย"
พรึ่บ!!!!
แล้วมินก็เด้งตัวขึ้นมาทันที นั่งเมาขี้ตาอยู่สักพักก่อนจะใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งตัวเองถ่างตาข้างขวาแล้วมองมาที่ผม
"โจ๊กร้านเจ้หมวยเหรอ?" นั่นไง เมียกูเห็นแก่ของกินเป็นหลักครับ หึหึ
"อืม... เห็นวันก่อนบ่นอยากกินไม่ใช่รึไง" ผมถาม
"อืม... อยากกิน เดี๋ยวไปอาบน้ำแป๊ป" แล้วมินก็พยายามเคลียร์ตัวเองเพื่อลุกขึ้นจากที่นอน
"อาบน้ำล่ะไม่ใช่วิ่งผ่าน" ผมพูกขำๆ
"คร๊าบ... ขอนมด้วยหนึ่งแก้ว" แล้วนั้นก็คือสิ่งที่ผมต้องเตรียมให้มันซินะ
"คร๊าบ... คุณชายมิน"
ผมเดินลงมาชั้นล่างของบ้านแล้วเดินตรงไปที่ครัวกลิ่นอาหารก็หอมฟุ้งไปทั่วทั้งครัว
"อ้าวตาทิวตื่นแล้วเหรอลูก?" คุณแม่กำลังขมักเขม้นอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าครับ
"ครับแม่ ผมลงมาเอานมให้มินครับ"
"แป๊ปนะลูกเดี๋ยวแม่อุ่นนมให้"
"ไม่ต้องครับแม่ เดี๋ยวผมทำเองครับแม่ทำกับข้าวต่อเถอะครับ"
"เอางั้นเหรอจ๊ะ?" แม่หันมาถามแล้วยิ้มให้ผม
"ครับ เดี๋ยวผมจัดการเองแม่ไม่ต้องห่วงครับ"
"ต๊ายยย!!!! นี่ฉันมีลูกเขยดีขนาดนี้เลยเหรอเนี้ยะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเอาใจเก่ง คริคริ.... ตามินนี่โชคดีจริงๆ ให้ตายเถอะ ชิส์!"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับแม่ ผมขออนุญาตใช้พื้นที่หน่อยนะครับ"
"ได้จ้า.... บ้านนี้ก็เหมือนบ้านทิวนั่นแหละลูก เชิญตามสบายเลยจ๊ะ"
"ครับ... ขอบคุณมากครับ"
ผมเปิดตู้เย็นแล้วจัดการเตรียมนมมาอุ่นให้ที่รักของผม ระหว่างที่ผมกำลังอุ่นนมปิ้งขนมปังแม่ยายผมก็คุยเรื่องมินตอนเด็กๆ ให้ฟังไม่หยุด มันทำให้ผมอมยิ้มไม่หยุดเลยครับ เด็กๆ ซนขนาดนั้นโตมาจะดื้อจะซนกว่าผมก็ไม่แปลกใจแล้วครับ
"นมอ่ะ?" พอออกจากห้องน้ำได้ก็ถามหาทันที
"วางอยู่ที่โต๊ะเล็กข้างโซฟา กินขนมปังรองท้องด้วยนะเผื่อรถติดเดี๋ยวจะหิวซะก่อน" ผมพูดบอก มินยืนยิ้มให้ผมแล้วขยับปากแบบไม่มีเสียงว่า... "ขอบคุณครับ" ฮ่าๆๆๆ ไอ้ผมก็ไม่เข้าใจลูกเล่นความทะเล้นของเมียตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ยิ่งดูยังไงเมียผมก็โคตรน่ารักเลยครับ
ผมปล่อยให้มินจัดการตัวเองให้เสร็จ อ๊ะๆๆ อย่าคิดลึกนะครับ ที่ว่าจัดการให้เสร็จนี่คือแต่งตัวและทานอาหารเบาๆ ลองท้องก่อนที่ผมจะพาไปกินแบบจัดหนัก หลังจากผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาหามินที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับมิกกี้อยู่หน้าบ้าน วันนี้มิกกี้ต้องไปโรงเรียนไงครับ อาการงอแงไม่มีเพราะได้เล่นกับอามินที่รักก่อนจะควักเงินให้หลานไปโรงเรียนอีกหนึ่งร้อยบาท
"สวัสดีฮะอามิน สวัสดีฮะอาทิว"
"คร๊าบ... ตั้งใจเรียนรู้ไหม ถ้ามิกกี้งอแงไม่ตั้งใจเรียนอาจะไม่มาหาบ่อยๆ นะครับ"
"มิกจะตั้งใจเรียนฮะ คุณพ่อบอกว่าถ้ามิกสอบได้ที่หนึ่งคุณพ่อจะให้มิกไปอยู่กับอามินกับอาทิวได้หนึ่งอาทิตย์เลยฮะ" เอิ่ม.... คือหลานถามกูบ้างไหม
"ฮ่าๆๆ ได้ซิครับ ถ้ามิกกี้สอบได้ที่หนึ่งอามินจะให้ไปนอนที่คอนโดหนึ่งอาทิตย์พร้อมพาไปเที่ยวด้วยนะครับ แต่เอ๊ะ! จะพามิกกี้ไปเที่ยวที่ไหนดีน้าา... เดี๋ยวอาขอคิดก่อนนะครับ"
"เย้ๆๆๆ แม่ฮะๆ อามินจะพามิกไปเที่ยวด้วยนะฮะ" เด็กน้อยก็ดีใจใหญ่ ผมก็อดยิ้มปนเศร้านิดๆ ไม่ได้ครับ เหอะๆ
"จ้าๆ เราไปโรงเรียนกันได้แล้วครับมิกกี้ อามินกับอาทิวต้องรีบไปทำงานนะครับลูก"
"อามินฮะ...."
"ครับผม...." มินอุ้มหลานขึ้นจนตัวลอย
ฟอดดดด.... มิกกี้หอมเข้าที่แก้มของมิน
"มิกรักอามินที่สุดเลยฮะ มิกต้องไปเรียนก่อนนะฮะ เลิกเรียนอามินโทรมาหามิกด้วยนะฮะ มิกจะรอ"
"ครับ... รับทราบและปฏิบัติครับผม"
"อาทิวฮะ..." ผมเดินเข้าไปหามิกกี้ใกล้ๆ
ฟอดดดด....
"มิกรักอาทิวเหมือนกันนะฮะ อาทิวอย่าดุอามินมากนะฮะไม่งั้นมิกจะไม่พูดกับอาทิวไม่รู้ด้วย คึคึ"
"ครับ... อารู้แล้วครับ สอนหลานให้พูดใช่ไหมเนี้ยะ?" ผมหันไปถามมิน
"หื้อ!! ป่าวเลย ไม่ได้สอนสักนิดเดียว... จริงไหมครับมิกกี้?"
"จริงฮะ... มิกกี้คิดเอาเองฮะ" แล้วมิกกี้ก็แอบหันไปขำกับมินสองคนส่วนผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นความซ่าของอากับหลานตัวน้อย ทั้งผมและมินรวมทั้งแม่ของมิกกี้ต่างพากันหัวเราะในความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กน้อยก่อนจะกอดลากันอีกครั้ง
ผมกับมินยืนส่งมิกกี้ขึ้นรถแล้วโบกมือบ๊าบบายจะจนเมื่อยแขน เด็กน้อยยังคงมองกระจกหลังและยิ้มกว้างให้เราสองคนจนรถขับพ้นรั้วบ้านไปไกล
"ได้ยินแล้วใช่ป่ะ ห้ามดุอามินนะฮะ ฮ่าๆๆๆ"
"หึหึ ใครจะกล้าดุเมียละครับ จุ๊บทีดิ๊" ผมแกล้งยื่นปากเข้าไปใกล้
"เฮ้ยย!!! จะบ้าเหรอ!! นี่มันหน้าบ้านนะเว้ย!!"
"อ้าว!! เออๆ งั้นไปทำกันในรถก็ได้ป่ะ"
"ไอ้บ้า!! ทะลึ่ง!!"
"หึหึ... ไปทำงานได้แล้วไอ้แห้งนี่มันกี่โมงแล้วครับ"
"แป๊ปๆ เดี๋ยวไปเอาเป้ก่อน" มินทำท่าจะวิ่งเข้าไปเอาของในบ้าน
"เดี๋ยว!! ไม่ต้องแล้ว กูเอาไปไว้ในรถให้แล้วครับ" ผมก็รู้งานนะเว้ย!
"แม่รู้ยังว่าออกมาแล้วอ่ะ?" มินถามขึ้นหลังจากผมขับรถออกมาจากบ้านได้สักพัก
"อืม... รู้แล้ว บอกท่านแล้ว"
"เดี๋ยวนี้เล่นใหญ่นะ เอาใจแม่ซะ เหอะ!! ตอนนี้แม่หลงรักมึงยิ่งกว่ากูอีก"
"แล้วไง?" ผมแกล้งถามกลับไป
"ป๊าว!! ใครจะกล้าทำอะไรล่ะ ได้เป็นลูกรักแล้วนิใครจะกล้าฮือล่ะ"
"หึหึ... มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอกมิน แม่กูก็ทั้งรักทั้งหลงมึงยิ่งกว่ากูเหมือนกันแหละไอ้แห้ง!" ผมเอื้อมมือไปจับมือมินมาวางที่ตักแล้วกุมมือมินเอาไว้
"อ๊ะ!! แน่นอนครับ ดูด้วยนี่ใคร! มินสุดหล่อไงจะใครล่ะ"
ตลอดทางที่ขับรถพามินไปกินโจ๊กมีแต่เสียงหัวเราะของเราสองคนที่พูดทับถมกันไปกันมาถึงความสำคัญที่ทั้งสองบ้านให้ความรักเราทั้งสองคนเป็นอย่างดี วันนี้มินกินจุเป็นพิเศษ พูดเยอะเป็นพิเศษ ผมพูดอะไรก็ตอบรับทุกคำจนผมอดยิ้มไม่ได้ วันนี้ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะที่รัก
"ให้มารับกี่โมงดี?" ผมถามหลังจากจอดรถข้างตึกที่มินทำงานอยู่
"เอ่อ... ไม่รู้ดิ เดี๋ยวโทรบอกอีกทีได้ป่ะ?"
"เอาอย่างนั้นเหรอ?" ผมถาม
"อืม... ไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมง เดี๋ยวดูก่อน"
"แต่วันนี้มึงต้องไปรับพี่สาวตามที่แม่บอกนิ"
"อ้าวเหรอ! เออๆ เดี๋ยวโทรถามแม่ก่อนแล้วจะโทรหานะ" มินพูดแบบรีบๆ พร้อมกับหยิบของเตรียมลงจากรถ
"อืม... โทรมาด้วยล่ะจะได้รีบมารับ"
"คร๊าบ.... รับทราบครับ"
"หึหึ... วันนี้ดูเชื่อฟังแปลกๆ ดีนะ"
"อะไร! อย่ามาๆ กลับไปได้แล้ว ขับรถดีๆ ด้วยอย่าขับเร็ว เข้าใจ๋?!!"
"อืม... รู้แล้ว หอมทีดิ"
"ให้ตายเหอะ!! มึงนี่นะ!!" มินมองซ้ายมองขวาก่อนจะทำตามที่ผมขอ
ฟอดดดด.... ฟอดดดด....
"กูรู้ว่ามึงต้องขอเบิ้ลเลยจัดให้ชุดใหญ่ไฟกระพริบ ไปแล้วนะเจอกันหลังเลิกงาน" มินยักคิ้วกวนๆ ก่อนจะออกจากรถไป
ปัง!!!
"เดี๋ยวมิน!!" ผมเปิดกระจกแล้วเรียกเมียรักของผม
"อะไร?!!" มินหยุดเดินแล้วหันกลับมามองผม
"คืนนี้ขอชุดใหญ่ไฟกระพริบอีกชุดได้ป่าว?" ผมตะโกนออกไปเสียงดัง มินมองซ้ายมองขวาก่อนจะชี้หน้าด่าผมว่า....
"แม่ง!! จำไว้เลย!!"
"ฮ่าๆๆ กูรักมึงนะ" ผมก็ยังไม่เลิกกวนตีนเมียตัวเองครับ
"เออ!! ไอ้บ้ากูรู้แล้ว!! รักมึงเหมือนกัน" แล้วมินก็วิ่งไปเลยครับ
ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งรักมากขึ้นทุกวัน ถ้าวันไหนไม่ได้กอดไม่ได้หอม ไม่ได้ลวนลามเมียผมคงนอนไม่หลับ สำหรับผมมินเป็นสิ่งที่มีค่าและสำคัญที่สุดของผมในตอนนี้ ผมรักเมียคนนี้ที่สุด
ถามว่าทำไมมินถึงดูเป็นคนที่ไม่น่ารักสำหรับคนอื่น ใครจะมองว่ามินไม่ดียังไงผมไม่สนใจหรอกครับแค่อย่าให้ผมรู้หรือได้ยินก็พอ เพราะผมคงไม่พอใจมากแน่ๆ สำหรับมิน ความเป็นตัวตนของมินคือผู้ชายที่ดูหน้าตากวนๆ ชอบพูดจาโผงผาง ไม่เคยยอมใคร เอาแต่ใจทุกเรื่องแต่ในบางเรื่องก็มีเหตุผล มินเอาใจคนไม่เก่งหรอกครับ แสดงออกก็ไม่ค่อยเก่งแต่ผมสัมผัสได้ว่ามินรักและห่วงผมมากแค่ไหน ไม่ต้องพูดจาหวานๆ ไม่ต้องคอยเอาใจผมตลอดเวลาเพราะผมเลือกแล้วว่าสิ่งเหล่านั้นผลจะเป็นคนทำให้มินเอง ขออย่างเดียว... ขอให้มินอยู่เคียงข้างผมตลอดไปก็พอ....
วันนี้กิจกรรมเดิมๆ คือหลังจากขับรถไปส่งมินผมก็กลับไปนอนต่อที่คอนโด ตอนเที่ยงตื่นมาโทรถามว่ามินกินข้าวกับอะไร ไปกินกับใคร ทำงานเหนื่อยไหม เราคุยกันอย่างนี้ทุกวันยกเว้นวันที่มินมีอาการงอแงไม่ยอมรับสายผมนั่นแหละครับ พอตกบ่ายผมก็ขับรถไปที่ร้านเข้าไปเคลียร์บัญชีจนเกือบถึงเวลาที่มินเลิกงาน ไอ้เก่งทำหน้าที่เตรียมเปิดร้านเหมือนทุกๆ วันและดูแลเด็กในร้านให้อยู่ในระเบียบและทำตามกฏอย่างเคร่งครัด เรื่องนี้ผมเลยหมดห่วงไม่ต้องกังวลอะไรมากมาย
"วันนี้มีอะไรบ้าง?" ผมถามไอ้เก่งที่เข้ามารายงานผมเหมือนทุกๆ วัน
"ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับนาย แต่ตอนนี้ต้องตรวจเข้มมากขึ้นครับเพราะผมได้ข่าวว่ามีกลุ่มคนที่เอายามาปล่อยตามสถานที่เที่ยวอีกแล้วครับนาย" ไอ้เก่งรายงาน
"เออดี... มึงตรวจให้ละเอียดแล้วกัน อย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในร้านกู"
"ได้ครับนาย ผมกำชับเด็กๆ ไว้เรียบร้อยแล้วครับ"
"อืม... แล้วมีอะไรอีก?"
"เรื่องเปลี่ยนโซฟาเซ็ตใหม่โซนวีไอพีครับนาย ของจะเข้ามาอีกประมาณอาทิตย์หน้าครับ"
"เออ... มึงทำเรื่องเบิกเงินมาแล้วกันเดี๋ยวกูจะเซ็นให้"
"ได้ครับนาย...."
"แล้วมีอะไรอีกไหม?" ผมถามเตรียมจะปิดแฟ้มเอกสารแล้วเก็บใส่ลิ้นชัก
"คุณมินโทรมาบอกว่าวันนี้จะพาเพื่อนมาเที่ยวที่ร้านครับนาย คุณมินให้ผมเตรียมโต๊ะให้ครับ"
"อืม... งั้นก็ไปจัดการตามนั้น"
"ได้ครับนาย"
"อืม... มึงไปได้ล่ะ เดี๋ยวกูกลับมึงก็เตรียมเปิดร้านให้เรียบร้อยล่ะ"
"ครับนาย..." ไอ้เก่งตอบรับคำสั่งจากผมเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทำงานผมทันที ผมเอนตัวพิงเก้าอี้เพราะรู้สึกล้าสายตาเพราะนั่งตรวจเอกสารอยู่นานเลยกะว่าจะพักสายตาสักพักค่อยโทรถามมินว่าจะให้ไปรับกี่โมง
ครืดดด.... ครืดดด....
ผมลืมตาขึ้นมามองที่โทรศัพท์ที่สั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน เห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาแล้วก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"ฮัลโหลไอ้ป๋า"
"หึหึ... อยู่ไหนทำไมเสียงดัง?"
"อยู่สนามบินคร๊าบ..." ผมขมวดคิ้วแน่น
"ทำไมไปอยู่ที่นั่น?"
"เฮ้ย!! อย่าเพิ่งเสียงเข้มดิ คืออย่างงี้ครับ พอดีพี่เขาเลื่อนไฟท์บินเร็วขึ้นสองชั่วโมงอ่ะ แม่โทรมาบอกเลยต้องรีบมาก่อน"
"แล้วทำไมไม่โทรหา แล้วนี่ไปสนามบินกันใคร?!"
"เฮ้ยทิว... ใจเย็นๆ ก่อน นี่มินเอง ยืมรถเพื่อนที่ทำงานมาครับผม มาคนเดียวคร๊าบ..." เฮ้ออ... จากที่ผมกำลังโกรธๆ พอเจอมินพูดแบบนี้ทีไรหายโกรธแม่งทุกที ให้ตายเถอะไอ้ทิว!!
"แล้วนี่จะกลับกี่โมง? ให้ไปรับที่ไหน? แล้วพี่สาวจะให้ขับรถไปส่งที่ไหน? ไกลไหม? อันตรายรึป่าว?"
"โหหห.... ถามเยอะอ่ะ ตอบไม่ทัน"
"มิน! ตอบมา!"
"เออๆ จะตอบอยู่เนี้ยะรอแป๊ปดิ! นี่มินเอง...."
"มิน!! มันใช่เวลามาเล่นไหม?" คือมันจะตลกก็ช่วยดูด้วยไหมว่าผมเล่นด้วยรึป่าว เฮ้อออ... เพลียกับเมียรัก
"โอเคๆ ตอบแล้ว.... อีกครึ่งชั่วโมงจะกลับแล้วคร๊าบ... เดี๋ยวรถไปส่งพี่ที่โรงแรงแถวปทุมวันกลางใจเมือง ไม่อันตรายเพราะเขาไม่วางระเบิดกันแล้ว เดี๋ยวขับรถไปส่งพี่เสร็จจะเอารถไปคือเพื่อนแล้วจะโทรให้มารับนะครับ"
"ให้ไปรอที่ทำงานเลยไหม?" ผมถาม
"เฮ้ย!! ไม่ต้อง!! เดี๋ยวใกล้เสร็จแล้วจะโทรไปบอก ทิว.... อยากกินเค้กร้านเดิมโทรสั่งให้หน่อยดิ"
"หึหึ... มาอยากกินเค้กอะไรตอนนี้ เดี๋ยวเหอะ!!"
"โหห... ไรว้า... คนอยากกินเค้กก็ผิด"
"เออๆ เดี๋ยวโทรสั่งให้"
"อ่ะฮ้า.... ขอบคุณครับ รักไอ้ป๋าที่สุด" ผมก็บ้ายิ้มตามคำพูดมันเนอะ
"อืม... รีบๆ โทรมาล่ะ ห้ามขับรถเร็วแล้วโทรรายงานตัวด้วยถ้าถึงโรงแรงแล้ว"
"คร๊าบ... รับทราบพร้อมปฏบัติ เฮ้ยทิว! แค่นี้ก่อนนะเครื่องแลนดิ้งแล้ว"
"อืม... อย่าลืมโทรมานะไอ้แห้ง"
"คร๊าบ... บายนะทิว"
"อืม... บายครับ"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.....
แล้วสายมินก็ตัดไป ถามว่าทำไมผมต้องเป็นห่วงมินขนาดนั้น จากเหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้ผมตระหนักเสมอว่ามินต้องปลอดภัยและจะไม่มีใครทำอันตรายมินได้อีก
หลังจากวางสายจามมินผมเลือกที่จะนั่งรอมินอยู่ที่ร้านครับ ไอ้ฟิวไอ้เนย์ก็เสนอหน้ามาหาผมทันทีที่รู้ว่าผมยังอยู่ร้าน เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยตลอดเวลาที่ผมรอให้มินโทรกลับมาหา
"ไอ้ห่าทิว!! มองอยู่ได้โทรศัพท์อ่ะ อยากโทรก็โทรซะจะได้หมดเรื่อง รำคาญลูกตาว่ะ"
"มึงก็ไปเสือกเรื่องของมันทำไม่ให้เหี้ยฟิว!!"
"พอๆ พวกมึงสองคนหยุดเห่าได้ล่ะ กูออกไปโทรหามินแป๊ปเดี๋ยวมา"
"เออๆ จะไปไหนก็ไป" ไอ้ฟิวทำท่าไล่ผมครับ ผมเลยถีบเก้าอี้มันจนเกือบหงายหลังแน่ะ
ผมเดินเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของผมที่อยู่ในห้องทำงานนั่นแหละครับ ผมรีบกดโทรศัพท์หามินทันทีเพราะนี่ก็เกือบสามชั่วโมงแล้วที่มินเงียบไป
ตู๊ด....
ท่านได้เข้าสู่ระบบรับฝากข้อความของหมายเลย.......
"ทำไมปิดเครื่องวะ!"
ผมกดโทรศัพท์โทรออกหามินอยู่หลายครั้งก็โทรไม่ติด ฝากข้อความตลอด แม่ง!! ผมเลยตัดสินใจโทรหาแม่มินครับ อยากรู้ว่ามินไปส่งพี่สาวที่โรงแรมไหนผมจะได้ตามไปถูก
Tru Tru Tru.....
"สวัสดีจ๊ะพ่อลูกเขย..." คุณแม่มินรับสายเสียงใส
"แม่ครับ.... แม่พอจะทราบไหมครับว่ามินไปส่งพี่สาวที่โรงแรมไหนครับ?"
"อ้าว!! ทิวไม่ได้ไปพร้อมน้องเหรอจ๊ะ เดี๋ยวนะแม่ขอคิดแป๊ป" ผมขมวดคิ้วแน่นทันที หมายความว่ายังไงที่แม่ถามว่าผมไม่ได้ไปกับมิน
"ตายจริง!! แม่ลืมถามหนูม่านฟ้าไว้น่ะจ๊ะ เห็นว่าทิวกับน้องจะไปรับแม่เลยไม่ได้ถามรายละเอียดไว้นะลูก... มีอะไรรึป่าวตาทิว?"
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ ผมแค่โทรหาน้องไม่ติดนะครับ เดี๋ยวผมลองโทรหาอีกที ขอบคุณแม่มากนะครับ"
"จ้าๆ ไม่เป็นไรจ๊ะ ว่าแต่คืนนี้จะพาน้องมาค้างที่บ้านรึป่าวจ๊ะ?"
"วันนี้ผมเลิกงานดึกน่ะครับเลยไม่อยากเข้าไปกวนแม่ดึกๆ คืนนี้ผมกับน้องจะนอนที่คอนโดกันครับ" ระหว่างที่ผมตอบแม่มินไปด้วยความใจเย็นแต่จริงๆ แล้วใจผมกำลังร้อนลุ่มมากๆ ทำไมมินไม่บอกผมเรื่องไปรับพี่สาว ทำไมมินถึงไปคนเดียวแล้วไหนจะเรื่องโทรหาไม่ติดอีก
"อ่อ... ได้จ๊ะ งั้นเดี๋ยวแม่บอกพ่อให้นะจ๊ะ"
"ครับ... ขอบคุณมากครับแม่"
"จ้าๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะลูกแม่ติดทำขนมอยู่จ้า"
"ครับ งั้นผมไม่กวนแม่แล้วนะครับ สวัสดีครับ"
"จ้า.... สวัสดีจ๊ะ"
ผมวางโทรศัพท์จากแม่ยายเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องคว้ากุญแจรถได้ผมก็เดินออกมาทันที ไอ้ฟิวต่างทำท่างุนงงกับท่าทางของผม พวกมันเลือกที่จะเงียบมากกว่าถาม ผมว่าพวกมันคงรู้ว่าตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามใครทั้งนั้น
ผมขับรถไปยังโรงแรมแถวปทุมวันอย่างไร้จุดหมาย เลือกตามหาโรงแรมที่มีชื่อเสียงใจย่านนั้น โทรไปหาให้ไอ้ปูกับไอ้โยเคลียร์ทางให้สำหรับข้อมูลลูกค้าได้แค่ห้าโรงแรมเองครับ ทั้งห้าโรงแรมให้ข้อมูลที่ไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่ ไม่มีคนที่ผมกำลังตามหาและไม่มีลูกค้าผู้หญิงที่เช็คอินเข้าพักคนเดียวตามข้อมูลที่ผมให้ไว้ ตอนนี้เหมือนผมกำลังขมเข็มอยู่ใช่ไหมครับ ทำไมมินไม่ยอมโทรหาผม ทำไมมินถึงปิดเครื่อง ผมไม่อยากให้แม่มินต้องเป็นห่วงไปด้วยผมเลยเลือกที่ขอตามหามินด้วยตัวเองก่อน โธ่โว๊ย!!! ทำไมต้องแบบนี้ด้วยวะ!!! ผมไม่ชอบเลยเวลาที่ผมไม่รู้ว่ามินอยู่ที่ไหน
ครืดดด.... ครืดดดด....
"เออว่าไง?!!"
"มึงหาน้องเจอรึยังวะ?" เสียงแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ไอ้ฟิวเพื่อนผมเอง
"ยังว่ะ มึงโทรถามไอ้นัน ไอ้บี้กับไอ้ทีนให้กูดิว่ามินโทรไปหาพวกมันรึป่าว?!"
"เออๆ มึงใจเย็น ไอ้ปูกำลังจัดการเรื่องโรงแรมอีกสองที่ให้มึงอยู่รอแป๊ป ส่วนพวกไอ้นันเดียวกูกับไอ้เนย์ช่วยกันโทรถามให้" ไอ้ปูคงเล่าเรื่องนี้ให้ไอ้ฟิวฟังแน่นอน พวกมันคงกำลังช่วยผมตามหามินครับ
"เออ... ขอบใจพวกมึงมาก"
"ไม่เป็นไร มึงเพื่อนกูป่าววะ!! อย่าขับรถเร็วล่ะไอ้สัส!!"
"เออ!! กูรู้แล้ว... มึงจัดการเรื่องมินให้กูด้วยล่ะ"
"เออๆ แค่นี้ก่อนเดี๋ยวกูหาข้อมูลแป๊ป"
เฮ้อออ.... ที่ผมเป็นห่วงมินมากขนาดนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมได้ข่าวมาว่าน้องไอ้เสี่ยวันชัยมันเข้ามาทำธุรกิจร่วมกับเพื่อนรักของมันที่ผมก็ไม่ค่อยถูกชะตาสักเท่าไหร่ ผมกลัวมันจะมาแว้งกัดเพราะผมเพิ่งลากคอพี่ชายมันเข้าคุกไปไงล่ะครับ ทางที่ดีผมควรระวังตัวไว้ก่อนดีที่สุดเพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นมาหรือมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับมิน ผมไม่แน่ใจว่าผมจะทำเรื่องร้ายๆ อะไรลงไปบ้างถ้าถึงวันนั้นจริงๆ
ผมขับรถตามหามินจนเวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม เพื่อนๆ ผมพากันไปมารวมตัวที่คอนโดของผม พวกไอ้นัน ไอ้บี้กับไอ้ทีนก็ตามมาสมทบครับ
"เฮีย.... ผมว่าเฮียใจเย็นๆ ก่อนนะครับ มันคงไม่เกิดเรื่องอย่างที่เฮียคิดก็ได้นะครับ" ไอ้ทีนพยายามช่วยพูดให้ใจผมเย็นลง
"เออใช่! ที่ไอ้ทีนพูดก็มีส่วนถูกนะเว้ย!!" ไอ้มาร์ก็เสริมขึ้น มันเพิ่งกลับมาจากร้านสาขาของที่บ้านมันครับ ช่วงนี้งานที่บ้านมันค่อนข้างยุ่งพอสมควร
"มึงใจเย็นก่อนไอ้ทิว"
"ใช่ทิว... ใจเย็นๆ ก่อนค่อยๆ คิดนะ น้องมินคงไม่ได้หายไปไหนไกลหรอก อาจจะอยู่กับพี่สาวนั่นแหละ"
"โจ... มานั่งนี่ครับ" ไอ้สัส! เสือกมาหวานเหี้ยอะไรในห้องกูไม่ทราบ มันใช่เวลาไหม!!
"อืม... ขอบใจพวกมึงมากที่ช่วยกูตามหาไอ้แสบ แม่ง!! ทำไมชอบทำให้กูเป็นห่วงจังวะ!!" ผมสถบขึ้นเสียงดังจนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
"กูว่ามึงรออีกแป๊ปดีกว่า... นี่ก็ดึกมากแล้วเดี๋ยวน้องก็คงจะกลับมาแล้วมั้ง" ไอ้ฟิวพูดขึ้น
"หายไปนานขนาดนี้จะให้กูใจเย็นได้ไงวะ!! มึงก็รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง กูพยายามไม่ให้มันห่างจากกูแล้วนะ แต่แม่ง!!!"
"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ เพื่อน กูว่าน้องคงไม่...."
แกร็ก......
ทุกสายตาต่างพากันหันไปมองที่ประตู
พรึ่บ!!!
"เฮ้ย!! ไอ้ทิว!!!!"
TBC......
ช่วงนี้แวะมาอัพนิยายให้อย่างเดียวนะคะ ว่างๆ จะมาทักทายคนอ่านทุกคนค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามเม้นให้กำลังใจตลอดมานะคะ
ขอบคุณมากคร้า....
-
มิน?
แบตมือถือหมดป่ะน้อ ทำตกอกตกใจหมด
-
:ling3: เดี๋ยวมินต้องโดนลงโทษนะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.05 บทลงโทษคนไม่เชื่อฟัง】
"เฮ้ย!!! ไอ้ทิวใจเย็นๆ ไอ้สัส!!"
"พวกพี่มาทำไมกันอ่ะ พวกมึงด้วย... โอ๊ยย!!! ทิวกูเจ็บ!!!" ผมย่างสามขุมเข้าไปหามินทันที
"เฮ้ย!! ไอ้ทิวปล่อยน้องมันก่อน มึงใจเย็นๆ ไอ้เหี้ย!!"
"มึงไปไหนมา?!!!" ผมตะคอกขึ้นเสียงดังจนมินสะดุ้งด้วยความตกใจ
"เฮียใจเย็นๆ ก่อนครับ" ไอ้ทีนกำลังจะวิ่งเข้ามาห้าม
"พวกมึงถอยไป!! กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับมัน!"
"ไอ้เหี้ยทิวแม่ง!! เส้นขาดล่ะไอ้สัส!! ไอ้ทีนถอยออกมา... ไม่งั้นเดี๋ยวมึงจะได้แดกตีนไอ้เหี้ยทิวซะก่อน" ไอ้ฟิวเดินเข้ามาลากไอ้ทีนออกไป
"กูไปส่งพี่สาวมาไง มึงเป็นอะไรของมึงเนี้ยะทิว!!" มินพยายามแกะมือผมออกจากแขนตัวเอง
"ทำไมกูโทรหาไม่ติด!!! แล้วไหนบอกจะโทรมาไง!! ทำไมไม่โทรมาห๊ะ!!!"
"ไอ้ทิวค่อยๆ พูดกันก็ได้มั้งมึง" ไอ้ปูพยายามเข้ามาห้ามอีกคน
"พวกมึงกลับไปก่อน!! กูมีเรื่องจะคุยกับมันยาว"
"เออๆ มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกับน้องมันไอ้สัส!! น้องแม่งสั่นไปหมดแล้วไอ้เหี้ย!!"
"ไปๆ ไอ้ฟิวอย่าไปเสือกเรื่องของมัน เมียมันกูว่ามันไม่กล้าฆ่าเมียตัวเองหรอก" ไอ้หมอเนย์เดินกอดคอไอ้มาร์ออกไปจากห้อง
"เบาไอ้สัส!! น้องมันไม่ได้ถึกเหมือนมึนนะไอ้เหี้ย!!" ไอ้ปูพูดขึ้นก่อนจะเดินจูงมือเมียมันออกไป
"มินสู้ๆ นะ"
"โจกลับบ้านเรากันครับ"
"เฮียค่อยๆ พูดกับมันนะครับ ผมว่ามินมันคงไม่ได้ตั้งใจหรอก"
"ไอ้นัน... ลากคอไอ้ทีนออกมา มึงด้วยไอ้บี้!!"
พอทุกคนออกไปจากห้องเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่ผมต้องจัดการไอ้แสบสักที
"เข้ามานี่มิน!" ผมลากมินเข้าไปในห้องนอน
"โอ๊ย!!! กูเจ็บนะเว้ยทิว!!"
พรึ่บ!!!
"โอ๊ยย!! มึงแม่ง!! กูเจ็บนะเว้ย!!"
"เจ็บแล้วทำแบบนี้ทำไม มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหนห๊ะ!! หายไปแบบนี้ได้ไง!! มึงรู้ไหมว่ากูขับรถวนหามึงจะทั่วกรุงเทพฯ อยู่แล้ว!! โทรหาก็ไม่ติดมันคืออะไรมินไหนพูดดิ๊!!"
พรึ่บ!!!
"โอ๊ย!! ไอ้ทิวแขนกู" ผมขึ้นไปนั่งคร่อมตัวมินไว้แล้วใช้เข่ากดแขนทั้งสองข้างของมินให้กางแขนออกทำให้มินขยับตัวได้ลำบาก
"บอกมาว่าหายไปไหนมา?!!"
"ทิว... กูเจ็บไอ้เหี้ย!!"
"กูถามว่าไปไหนมา? ตอบมิน!!!"
"กูไปส่งพี่ม่านมาแล้วพาพี่ไปกินข้าวแถวเยาวราชมา มึงปล่อยกูทิว!! กูเจ็บนะเว้ย!!"
"แล้วทำไมไม่โทรหากูห๊ะ!!!"
"แบตกูหมด!! แบตกูหมดมึงได้ยินไหม?!! ทิวปล่อยกูก่อนกูเจ็บ!!"
"แล้วพี่มึงไม่มีโทรศัพท์รึไง ทำไมไม่เอาเครื่องเขาโทรมาบอกกู!!"
"โอ๊ย!!! เครื่องพี่กูยังไม่มีเบอร์ที่ไทย มันโทรออกไม่ได้โว๊ย!!" มันเริ่มดิ้นแรงขึ้นยิ่งทำให้ผมเพิ่มแรงกดโดยไม่รู้ตัว
"ทิว!! กูเจ็บ!!!"
"ทีอย่างนี้ร้องเจ็บ!! มึงรู้ไหมว่ามึงทำให้กูเป็นห่วงแค่ไหน ห๊ะ!! รู้บ้างไหม?!!"
"กูขอโทษ!! กูขอโทษแล้วไง!! กูเจ็บนะไอ้เหี้ย!! มึงทำกูเจ็บรู้ตัวไหม?!!" มินน้ำตาคลอเบ้าหยุดดิ้นแล้วมองมาที่ผม บ้าเอ้ย!!! ผมทำอะไรลงไปวะเนี้ยะ!! สายตาที่กำลังมองผมสั่นเครือจนผมรู้สึกใจหาย น้ำตามินไหลออกมาทำเอาผมสติกลับมาทันที
"มิน... กูขอโทษ" ผมลุกออกจากตัวมินแล้วประคองมินขึ้นมา
ผลั่ก!!!
"ถอยไป!!!" มินผลักผมออกแล้วพลิกตัวไปอีกทาง
"มิน... กูขอโทษนะ เจ็บมากไหม? ไหนหันมาให้กูดูหน่อย"
พรึ่บ!!!
"ไม่ต้องมาจับตัวกู!!"
"หันมาคุยกันก่อนมิน กูขอโทษที่กูเผลอทำรุนแรงก็เพราะกูเป็นห่วงมึง"
"เป็นห่วงบ้าอะไรของมึงทิว!! กูบอกกูเจ็บทำไมมึงไม่ปล่อยกูก่อน!!"
"มินกูขอโทษ เจ็บมากไหม?" ผมจับที่แขนของมินเบาๆ
"โอ๊ย!! แขนกูหักป่าวเนี้ยะ แม่งนั่งทับมาได้"
"เจ็บมากเลยเหรอวะ ไหนลุกขึ้นมาให้กูดูหน่อยซิ"
พรึ่บ!!!
มินดีดตัวขึ้นมานั่งจ้องหน้ามองผมด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ เรียกว่าโกรธโคตรๆ เลยก็ได้ครับ
"โกรธอะไรหนักหนาวะก็บอกอยู่ว่าแบตหมด พาพี่ไปกินข้าวเลยกลับช้าเนี้ยะ"
"ก็กูเป็นห่วงมึง โทรหาก็ไม่ติดแล้วที่สำคัญกูติดต่อมึงไม่ได้กี่ชั่วโมงแล้วมึงรู้ไหม" เฮ้ออ... ก็ความรู้สึกผมมันแปลกๆ เป็นห่วง กังวล สงสัยปนกันมั่วไปหมด จากที่เป็นห่วงมากก็เลยกลายเป็นโมโหมันโดยไม่รู้ตัวอีก
"ก็แบตมันหมดจะให้ทำยังไงอ่ะ พี่ม่านก็อยากกินอาหารแถวเยาวราชอีกจะโทรบอกมึงก็ไม่ได้เลยกะว่ารีบพาพี่ม่านไปกินให้เสร็จๆ แล้วค่อยรีบกลับมา ใครจะรู้ว่ามึงจะเป็นบ้าขนาดนี้ล่ะ"
แปะ!!!
"นี่แน่ะ!! กูทำโทษมึง"
"โอ๊ยยย....." ผมดีดหน้าผากมินด้วยความหมั่นเขี้ยว ชอบทำหน้าทำตากวนๆ เวลาพูดดีนัก
"กูทำโทษที่มึงหนีไปกินข้าวโดยที่ไม่รายงานกูทำให้กูต้องขับรถวนหาจนทั่ว กูเป็นห่วงมึงมากรู้ไหม?"
"อ่ะโด่!! เรื่องแค่นี้เองจะอะไรหนักหนาล่ะ วู้!!"
"เดี๊ยะ!! มึงอย่ามิน มึงยังมีความผิดติดตัวนะ กูโทรหาแม่มึงแล้วทำไมแม่มึงคิดว่ากูไปรับพี่สาวเป็นเพื่อนมึง"
"เอ่อ.... อะไร แม่อ่ะมั่วตลอดเลย ก็แม่เป็นคนบอกเองว่าพี่ม่านเปลี่ยนไฟท์บินให้กูรีบไปรับแล้วนี่อะไรทำเป็นจำไม่ได้"
"เรื่องจริง?" ผมถาม
"จริงดิ!! ถอยๆ จะไปอาบน้ำล่ะ แม่ง!! เจ็บแขนไปหมด"
พรึ่บ!!!
"โอ๊ยยย.... อะไรอีก?!!"
"กูอาบด้วย"
.....
"อ๊ะ อื้ออ... ทิวเบาๆ อึก!! ทิว..."
พับ พับ พับ~~~~
ปัก ปัก ปัก~~~~
"อ่าา... ตอดกูแรงๆ เลยมิน อ่าาา... ซี๊ดดด...."
"อ๊ะๆ ทิวกูจุก... อ๊ะๆ อื้อออ... ทิวช้าๆ... อึก! อื้ออ..."
ผมจับมินยืนหันหน้าเขากระจกก่อนจะรัวสะโพกใส่อย่างไม่ยั้ง พับ พับ พับ~~~ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะนั่นหวั่นไหว แรงเสียดสีภายในร้อนระอุทำเอาผมเสียวจนขนลุกเกลียวไปทั่วทั้งตัว ด้านในเยื่อนุ่มตอดรัดผมจนแทบอดกลั้นไว้ไม่อยู่ ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วทั้งตัวเสียวสั่นจนถึงที่สุด แก่นกายผมถูกบีบรัดด้วยช่องทางรักที่ผมสุดหวง เรือนร่างที่ผมหลงไหลที่ครั้งเมื่อได้สัมผัสขึ้นสีแดงระรื่น ผมไล่จูบไซ้ที่ลำคอขาว กัดเบาๆ เพื่อระบายความเสียว ช่องทางรักยังคงตอดรัดผมไม่หยุดหย่อน
"อื้อออ... ดีครับที่รัก... ซี๊ดดด..."
พับ พับ พับ~~~~
ผมยังคงเร่งความแรงใส่ความเร็วแบบไม่ยั้ง
"อื้ออ... ทิวเบาๆ หน่อย จุก...."
พับ พับ พับ~~~
ปัก ปัก ปัก~~~
"วันนี้มึงดื้อกันกูนะ อื้ออ.... มึงต้องถูกทำโทษ ซี๊ดดด.... ดีครับที่รัก ตอดพี่แรงๆ เลย อ่าา...."
"อ๊ะ อ๊ะ~~~ ทิวไม่ไหวแล้ว อื้ออ... ซี๊ดดด...."
"อ่าาา.... วันหลังจะหนีกูไปคนเดียวอีกไหม? ซี๊ดดด.... เสียวสัส!!"
"ทิว.... อ้าาา.... กูไม่ไหวแล้ว"
พับ พับ พับ~~~~
ผมเร่งความแรงความเร็วสุดกำลัง ร่างกายมินยังคงตอดรัดผมไม่หยุด ยิ่งผมเพิ่มความเร็วขึ้นเท่าไหร่ช่องทางรักก็ยิ่งตอดรัดผมแรงขึ้นเท่านั้น
"ซี๊ดดดด.... ตอดแรงดีมากเลยครับที่รัก อ่าาา... แรงอีกครับพี่ชอบ ซี๊ดดด...."
พับ พับ พับ~~~~
ปัก ปัก ปัก~~~~
"ซี๊ดดด.... ทิวจูบกูหน่อย อ่าาา... กูเสียว"
"ทนอีกนิดนะ กูใกล้เสร็จแล้ว ซี๊ดดด.... กูรักมึงนะมิน"
ผมจูบมินตามคำขอ เราสองคนจูบกันอย่างเร่าร้อน ลิ้นพันเกี่ยวกันอย่างไม่หยุดหย่อน เราจูบกันอยู่เนิ่นนานจนมินเริ่มขาดอากาศหายใจ ผมจูบย้ำๆ อีกสองครั้งก่อนจะจูบไซร์ลงไปที่ซอกคอขาว
พับ พับ พับ~~~
"ทิว.... ไม่ไหวแล้ว อ่าาาา...."
"อีกนิดนะ.... ซี๊ดดด... ใกล้แล้วครับ"
พับ พับ พับ~~~
ผมเร่งซอยสะโพกอย่างไม่หยุดพัก มันเสียวจนผมแทบทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ผมเร่งความเร็วเพิ่มความแรงจนมาถึงสุดทาง น้ำรักผมฉีดเข้าช่องทางรักมินจนล้นทะลักออกมาข้างนอก น้ำรักของมินฉีดพุ่งออกมาจนเต็มมือของผมที่กอบกุมมินน้อยเอาไว้
"ซี๊ดดดด...... อ่าาาา......."
จุ๊บบ.....
"อีกรอบนะ...."
"อื้ออ... ไม่ไหวแล้ว"
"ต้องไหว!"
"อื้ออ... ทิวกู... ซี๊ดดด..."
"หึหึ... วันนี้มึงต้องตามใจกู ซี๊ดดด.... ตอดกูอีกแล้ว อ่าาา....."
ผมเริ่มขยับเข้าออกที่ช่องทางรักมินอีกครั้ง ข้างในยังคงร้อนระอุเปียกชุ่มไปด้วยน้ำรักที่ผมเพิ่งปลอดปล่อยออกไป แรงขับเคลื่อนเริ่มขึ้นอีกครั้ง ความเสียวครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น ร่างของมินกำลังอ่อนแรงจนผมต้องช่วงพยุงร่างนี้เอาไว้
"ทิวกูไม่ไหว.... อื้อออ...."
จุ๊บบบบ....
"หึหึ วันนี้มึงห้ามดื้อกับกู... อีกรอบนะ"
.......
"หมอนหน่อย..."
"ห๊ะ! เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?" ผมเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ มิน
"เอาหมอนให้หน่อย!! แค่กๆๆ หมอนใบเล็ก!!"
"คร๊าบๆ เอาน้ำด้วยไหม? กินยาดักไว้ดีกว่านะกูว่า...."
ควับ!!!
"เพราะใครล่ะ!!!" มินตะคอกใส่ผมทั้งที่ตัวเองแทบจะไม่มีเสียงอยู่ล่ะ
"ทิวไงจะใครล่ะ หึหึ!!"
ตุบ!!!
เต็มๆ เลยครับ หมอนฟาดเข้าหน้าผมเต็มๆ เลย แม่นสุดๆ เรื่องนี้ขอให้บอก ถ้าได้เล็งเป้าหมายแล้วมือโปรอย่างเมียผมไม่เคยพลาด ปาอะไรได้อย่างนั้น ปาหมอนก็ได้หมอน งานนี้ถือว่าโชคดีกว่าทุกครั้งเพราะถ้าเจอของแข็งล่ะก็งานนี้กูมีหัวแตกได้เลือดกันบ้างล่ะ ฮ่าๆๆๆ
"ไปเอาน้ำมาด้วย!!"
"เดี๊ยะๆ หัดออกคำสั่งนะไอ้แห้ง อีกสักทีดีไหมจะเอาให้หายใจไม่ทันเลย" ฮึ่ม!! หมั่นเขี้ยวสุดๆ อยากจัดอีกสักยกสองยกเอาให้ขาลากพื้นกันไปข้างนึงเล๊ยยย....
ผมเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาให้คุณชายมิน ยาอีกสักหน่อยกันไว้กลัวเมียไข้ขึ้น อารมณ์เซี่ยนปนโมโหของผมยังทำเอามินแทบจะยกมือขอร้องเลยทีเดียว หึหึ แต่ไม่ทันแล้วครับเมียมึงทำให้กูโมโห ทำให้กูเป็นห่วงอยู่หลายชั่วโมง นี่ยังไม่ได้คาดคั้นเอารายละเอียดเลยนะ ไม่งั้นเจอหนักกว่านี้แน่!!
"ลุกขึ้นมากินยาก่อนม่ะ" มินพยายามยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน สายตาก็ค้อนมองผมแบบมึงจำไว้นะมึง!! ฮ่าๆๆ คือที่อารมณ์แสดงออกมาทางสีหน้าหมดเลยครับ
"หมอนอ่ะ?"
"นี่ไง กินยาก่อนดิเดี๋ยวจัดให้ครับ" ผมป้อนยาให้มินแล้วตามด้วยน้ำ
"ปิดไฟดิ ง่วงแล้ว"
"นั่งก่อนสักพักเพิ่งกินยาใครเขาให้นอนเลยล่ะ"
"ก็มันง่วง!! กูเหนื่อย!!" เริ่มงอแงแล้วครับ อาการคนกำลังถูกขัดใจ
"เหนื่อย... ใครเหนื่อยกูเป็นคนทำอยู่คนเดียวนะได้ข่าว"
"ไอ้บ้าทิว!!"
ตุบ!!!!
แล้วผมก็ได้หมอนมาอีกใบ หึหึ ถ้ามีจะปาใส่กูขนาดนี้กูจะสั่งหมอนมาเพิ่มให้อีกสักคันรถ
"อ๊ะๆ อย่าฮือนะครับ ได้ข่าวว่าเดี้ยงอยู่"
"โอ๊ยยย!!! ปวดสัส!!" นั่นไงครับ ยังพูดไม่ทันขาดคำเลย
"โอเคๆ เดี๋ยวปิดไฟแป๊ป อ่ะนี่หมอนนอนดีๆ เอาขาลงด้วย" ผมจัดท่านอนให้มินซะใหม่ คืนนี้ต้องกอดแน่นๆ ไม่งั้นนอนดิ้นจะตื่นมาโวยวายตอนดึกๆ อีก
"อืม... เร็วด้วย!"
"คร๊าบ... รับทราบครับผม" ผมเดินไปปิดไฟตามคำสั่งคุณชายมินก่อนจะเดินมาลมตัวลงนอนข้างๆ ที่รัก
"เปิดไฟหัวเตียงไว้ไหม?" ฟอดดด....
"ไม่อ่ะ อยากนอนมืดๆ ทิว"
"อืม... รู้แล้วๆ ครับ" ผมรวบมินเข้ามากอด
"ไม่เจ็บก้นเหรอถ้านอนแบบนี้?"
"ก้อกูเหอะ! กูดูแลได้" เอิ่ม... ดูเมียกูตอบเข้า
"ไหนดูดิ ขอจับดูหน่อยว่าสึกไปเยอะรึป่าว หึหึ..."
"เฮ้ยย!! ห้ามจับ!!" ฮ่าๆๆ แสดงว่าเจ็บแต่อยากนอนท่าสบาย
"ก่ายสูงไปไหมขา?" จุ๊บบบ....
"อืม... กำลังดี นอนๆ ง่วงแล้ว" อารมณ์นี้แบตใกล้หมดแล้วครับ
"ให้กูกล่อมไหม?"
"อืม... ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
"หึหึ... ฝันดี พรุ่งนี้เจอกัน"
มินซุกหน้าเข้าที่ซอกคอผม ลมหายใจอุ่นๆ พ่นลมใส่ที่คอผมเบาๆ มือผมก็ตบเบาๆที่หลังของมินเหมือนทุกคืน อ้อมกอดอันอบอุ่นกับคนรักที่ผมรักที่สุดมันทำให้ผมรู้สึกดีโคตรๆ เลยครับ
......
"ตื่นได้แล้ว...."
จุ๊บบ... ฟอดดด.... ฟอดดด....
"มินตื่นเร็วเดี๋ยวไปทำงานสาย"
"อืออ... รู้แล้ว" ตอบว่ารู้แล้วแต่ขยับตัวหนีคืออะไรไอ้แห้ง หื้อ!!
จุ๊บบบ...
"รีบๆ ตื่นนะ เดี๋ยวไปทำข้าวต้มรอ"
"อืม... ใส่กุ้งเยอะๆ นะ" ฮ่าๆๆ ยังงัวเงียขึ้นมาตอบได้ทุกเวลาถ้าเกี่ยวกับเรื่องกิน น่ารัก....
ผมลุกขึ้นไปจัดการต้มข้าวต้มแบบง่ายๆ สูตรไม่ยากเย็นเน้นใส่กุ้งเยอะๆ ไม่ใส่ต้นหอม ใส่แค่ผักขึ้นฉ่ายแล้วโรยแค่ผักชีอีกนิดหน่อย ทำไข่เจียวเพิ่มอีกอย่างเป็นอันเสร็จเรียบร้อย ผมเก่งป่ะล่ะ ฮ่าๆๆ ถามว่าเอาน้ำอะไรต้ม อ้าว!! ดูถูกกันไม่ได้นะงานนี้!! น้ำต้มกระดูกหมูอย่างดีนะครับจะบอกให้แต่อย่าคิดนะครับว่าผมจะทำเองนะ บ้า!! แม่ผมทำไว้ให้ครับ แค่เอาออกมาจากช่องฟิตแล้วจัดการเครื่องใส่ให้ครบเท่านั้นพอ เรื่องอาหารการกินพวกผมสองคนไม่ต้องเป็นห่วงครับ แม่ของเราสองคนเตรียมมาให้ไม่มีขาด ตู้เย็นอัดแน่นไปด้วยของกิน ขนมไม่นมเนยไม่ต้องพูดถึง งานนี้มีเปลี่ยนไซส์ตู้เย็นด้วยนะไม่ธรรมดาจริงๆ หึหึ
หลังจากผมเตรียมข้ามต้มเสร็จเข้ามาในห้องนอนก็เห็นมินกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ มินมองผมค้อนๆ แล้วชี้หน้าผมแบบคาดโทษ ไอ้ผมก็เดินผิวปากอย่างสบายใจแล้วเดินหัวเราะเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย ฮ่าๆๆ พออาบน้ำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปหามิน
"อร่อยไหม?" ผมถาม มินเงินหน้าขึ้นมามองผมแล้วพยักหน้า
"ค่อยๆ กินดิ" ผมยกไข่เจียวมาเพื่อให้
"มีไข่เจียวด้วย ไมเพิ่งบอก!!"
"ถ้าบอกก่อนกูก็อดซิครับ เล่นกินไม่รอกันเลยนะไอ้แห้ง!!"
"อะไร!! รออยู่เหอะ... เนี้ยะ!! กินรอเลย"
"หึหึ... แถตลอด"
"วู้!! คนอุตส่าห์ตักข้าวต้มมาเผื่อ"
"คร๊าบ... ขอบคุณครับที่ตักมาเผื่อ นี่ถ้วยสุดท้ายใช่ไหม?" ผมแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบ
"อืม... รีบกินดิเดี๋ยวเย็น" แล้วมินมันก็ยิ้มกวนๆ ให้ผม มันน่านัก!!
ขอปิดบัญชีแปปนะคะ เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ
-
:impress2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณจร้าๆ
:m25: :m25:
-
อ่า..นึกว่ามินจะลุกไม่ขึ้นซะละ.. :laugh:
-
เจ็บหนักๆ :hao6: :hao6:
-
ตอนที่ 5 ต่อค่ะ
[/
"วันนี้เลิกงานกี่โมง?" ผมถามขณะที่กำลังขับรถมาส่งมินที่ทำงานครับ
"ไม่รู้ดิ วันนี้มีประชุมทีมโปรเจคจะมีการปรับปรุงระบบใหม่เขาเลยอยากให้กูเข้าไปฟังว่าต้องให้กูเขียนโปรแกรมอะไรเพิ่มรึเปล่า"
"รับงานเพิ่มอีกเหรอ?"
"อืม... ก็คงอย่างงั้นแหละ เฮ้ออ... คงเก่งก็อย่างงี้แหละมีแต่คนต้องการตัว" เมียกูไม่ค่อยเท่าไหร่เล๊ยย...
"หึหึ ครับคนเก่ง แล้วจะทำคนเดียวไหวเหรอ?"
"ไม่ไหวอ่ะ... งานนี้คงต้องใช่คนเพิ่มเดี๋ยวลองเสนอดูก่อนว่าจะขอคนมาช่วย ทางบริษัทเขาคงไม่มีปัญหาหรอก"
"อืม... ก็ดีแล้วมึงจะได้ไม่เหนื่อยมากกูเป็นห่วง"
"ขอบคุณคร๊าบไอ้ป๋า หึหึ" มินทำท่าทะเล้นใส่ผม โอ๊ยยย.... กูอยากวนรถกลับบ้านโว๊ย!!!
"ถ้าเหนื่อยหรือทำไม่ไหวอยากเลิกบอกกูได้ทุกเมื่อ โอเค๊"
"ไม่อ่ะ ยังสนุกอยู่เลย... ขอทำต่ออีกหน่อยแล้วกัน"
"อืม... ก็ตามใจ กูรู้ว่ากูห้ามมึงไม่ได้หรอกมิน"
"ดีมาก! สมแล้วที่เป็นไอ้ป๋าของมินสุดหล่อ เพราะไม่มีใครเข้าใจกูเท่าไอ้ป๋าคนนี้อีกแล้ว"
"หึหึ คร๊าบบบ...."
ผมขับรถมาส่งมินที่ใต้ตึกก่อนจะบอกลากันอีกเล็กน้อยด้วยความห่วงใย
"วันนี้ห้ามแบตหมด ห้ามปิดเครื่อง รายงานตัวทุกหนึ่งชั่วโมง ถ้ามีประชุมให้ส่งข้อความมา เข้าใจ๋?"
"หื้ออ.... เยอะไปป่าว?"
"ถามว่าเข้าใจไหมไม่ได้ให้ถามกลับ!"
"เออๆ เข้าใจแล้ว"
"เข้าใจแล้วทำด้วยอย่าให้กูของขึ้นอีกไม่งั้นจะเป็นเหมือนเมื่อคืน" ผมยิ้มกริ่ม
"แม่ง!! เอาแต่ใจ!" มินบ่นอุบ
"มิน...."
"เออๆ เข้าใจแล้วๆ อย่ามากดเสียต่ำหน่อยเลย คนอย่างไอ้มินไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว!"
"อย่ามาท้าทายกูนะมิน เมื่อคืนกูไม่เอามึงถึงตายก็บุญแล้วนะ"
"โหหห... ไอ้โหด!! ไอ้มหาโหด!! โคตรโหด!! โคตรไอ้เฮี้ยม!! โคตร...."
พรึ่บ!!!!
"อื้ออ... อิว.... อื้ออ...."
"หึหึ....."
แบบนี้ต้องสั่งสอนกันสักหน่อย ปากดีนักนะเมียกูอย่างนี้ต้องทำโทษ จากตอนแรกที่ทุบหลังผมพยายามห้าม พอได้ลิ้มรสจูบที่คุ้นเคยก็พากันเคลิ้มกันทั้งคู่ มือที่พยายามจะล้วงเข้าไปในเสื้อเมียก็ถูกจับเอาไว้แน่นแต่ปากเราทั้งคู้ก็ยังคงจูบกันอย่างดูดดื่ม หลังจากจูบที่รักจนพอใจก็ผละออกจากกันด้วยความเสียดายนิดๆ ไม่ใช่ซิ เสียดายมากๆ ต่างหากล่ะครับ
"แฮ่กๆ ทำบ้าอะไรเนี้ยะ!!"
"กูจูบลาให้กำลังใจก่อนไปทำงานไง หึหึ"
"แม่ง!! มีคนเห็นรึเปล่าก็ไม่รู้" มินพูดแล้วมองซ้ายมองขวา
"จะเห็นได้ไงกระจกมืดขนาดนี้"
"ก็เออ!! แล้วถ้ามีคนผ่านมาเห็นจะทำไง!! พอๆ ไปทำงานล่ะ"
แกร๊ก....
ปัง!!
"มิน..."
"อะไรอีก?!!" มินหันกลับมาถาม หน้าโคตรเหวี่ยงอ่ะครับ
"เดินดีๆ หน่อย เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดว่าเพิ่งได้กับกูมาเมื่อคืน หึหึ"
"ไอ้ทิว!! แม่ง!!!" มินชี้หน้าผมเดินดุ่มๆ เข้ามาเลยครับ
"คิดถึงพี่เหรอครับพี่รัก?" ผมตะโกนขึ้นเสียงดัง มีพนักงานออฟฟิตสาวสองคนกำลังเดินไปที่ทางเข้าตึกครับ
"ทิว!! มึงแม่ง!!"
"จุ๊บๆ พี่รักมินนะ" ผมยักคิ้วไปทางผู้หญิงสองคนนั้นให้มินเห็น
"เออแม่ง!! นิสัย!!" แล้วมินก็กลับหลังหันก่อนจะเดินเข้าตึกไปครับ ฮ่าๆๆๆ ผมแกล้งเมียแรงไปไหม
วันนี้ผมขับรถกลับคอนโดครับ ง่วงอ่ะเมื่อคืนหนักไปหน่อย ฮ่าๆๆ มินนี่ก็อึดดีเหมือนกันนะเนี้ยะ เมื่อคืนเจอผมจัดหนักขนาดนั้นยังมีแรงลุกขึ้นไปทำงานอีก นี่แหละถึงจะเหมาะสมและคู่ควรกับไอ้ทิวไผ่ หึหึ พอผมขับรถถึงคอนโดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็กระโดดขึ้นที่นอนทันที
ครืดดด.... ครืดดด.... ครืดดด...
"คร๊าบบบ....." ผมงัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์ เพิ่งนอนไปได้สองชั่วโมงเอง
"ทิวทำอะไรอยู่?"
"นอนครับผม"
"อ่อเหรอ... งั้นนอนต่อก่อนก็ได้ตื่นแล้วค่อยคุย"
"ไม่เป็นไร.... มีไรที่รัก คิดถึงเค้าใช่ไหม?"
"ไอ้บ้า!! จะโทรมาบอกว่าต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดสองวันอ่ะ เก็บเสื้อผ้ามาให้ที่บริษัทหน่อยดิ"
"ห๊ะ!! ไปไหนนะ?!!"
"โอ๊ย!! จะเสียงดังทำไมทิว"
"ไปทำงานต่างจังหวัดไปกับใคร?!!"
"เฮ้ย!! พูดเบาๆ ก็ได้!! หูจะแตกแล้วเนี้ยะ"
"ถามว่าจะไปกับใคร?"
"เอ่อ... ก็ไปกับทีมงานที่ทำโปรเจคเนี้ยะแหละ ไปกันสามคนอ่ะ"
"กูไปด้วย"
"เฮ้ย!! ไม่ได้!!" มินค้านทันที
"ทำไมจะไม่ได้ คราวที่แล้วกูก็ไปด้วย"
"ก็ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันไง ไปแค่คืนเดียวเองเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ ก็กลับแล้ว"
"กูไม่อยากให้มึงไปไหนคนเดียว"
"ทิวคร๊าบ... พี่ทิวคร๊าบ... ให้มินไปเถอะนะคร๊าบ... มินไปทำงานแค่วันเดียวเอง นะๆ นะทิวน้าา...."
"เฮ้ออ.... กูไปด้วยไม่ได้จริงๆ เหรอมิน?"
"โหหห.... ถ้าไปด้วยได้ก็ให้ไปแล้วดิ ครั้งนี้ขอนะจะรีบไปรีบกลับ"
"เฮ้ออ... ห้ามปิดมือถือ ห้ามติดต่อไม่ได้เข้าใจไหม?"
"คร๊าบ... รับทราบครับพ่อ"
"เดี๊ยะๆ เดี๋ยวจะโดน!"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ รับทราบครับพี่ทิว" แม่ง!! ได้ฟังแบบนี้แล้วรู้สึกดีฉิบหายเลยว่ะ
"อืม... เอาไปสามชุดพอไหม?" ครึมไว้ๆ ไอ้ทิว
"พอคร๊าบ...."
"อืม... งั้นเดียวเอาไปให้"
"โอเค... งั้นเดี๋ยวกูทำงานก่อนนะทิว แล้วเจอกันตอนเย็นนะ"
"อืม... โอเค"
"บาย... รักมึงนะไอ้ป๋า"
"รักมึงเหมือนกันครับ"
เฮ้ออ.... นี่ผมต้องห่างเมียรักอีกแล้วเหรอวะเนี้ยะ แค่คืนเดียวท่องไว้ไอ้ทิว
TBC.
ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร หุหุ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ
-
หวงเมียเกิ๊นนะป๋า :mew1:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.06 พี่ม่านฟ้า】
พาร์ทมิน
วันนี้ผมไม่เป็นอันทำงานเลยครับ คนที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจออีกก็บอกจะกลับมาซะอย่างงั้น ผมจะพูดยังไงดีล่ะ ผมยังไม่พร้อมให้ไอ้ป๋าเจอพี่ม่านฟ้าตอนนี้ ผมอยากขอเวลาอีกนิด
Tru Tru Tru....
"สวัสดีครับ สุดหล่อของแม่"
"แม่พี่ม่านจะมาไฟท์กี่โมงครับ?"
"ตอนหกโมงเย็นลูก มินไม่ว่างไปรับพี่เขาเหรอลูก?"
"เปล่าครับ มินแค่ยังไม่รู้ว่าพี่เขาจะมาถึงกี่โมง"
"ตายจริง! แม่ลืมบอกทิวไปเลยอ่ะ มินโทรบอกพี่เขาด้วยนะลูกให้พี่เขาพาไป"
"ครับๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะแม่ มินต้องทำงานแล้วครับ"
"จ้า... อย่าหักโหมมากนะลูกแม่เป็นห่วงนะครับ"
"ครับๆ รักแม่นะครับ"
"จ้า... แม่ก็รักมินนะลูก"
เอาไงดีวะงานนี้ ผมนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะทำงานอยู่ร่วมห้านาที เอาวะ!! งานนี้เป็นไงเป็นกัน ขอโทษนะไอ้ป๋าคือกูยังไม่พร้อมจริงๆ หวังว่ามึงคงจะเข้าใจกูนะ
"คุณชุภาครับ เดี๋ยวมีประชุมอีกทีวันจันทร์ใช่ไหมครับ?" ผมหันไปถามพี่ที่เป็นเลขาของเจ้าของโครงการที่ผมทำอยู่ครับ
"ใช่ค่ะ คุณมินมีอะไรรึเปล่าคะ?"
"เอ่อ... พอดีผมมีธุระค่อนข้างด่วนอ่ะครับ"
"อ่อค่ะ... งั้นคุณมินเชิญกลับก่อนได้เลยนะคะเพราะเหลืองานอีกนิดเดียวเดี๋ยวพี่สรุปเสร็จแล้วจะส่งให้คุณมินทางอีเมล์นะคะ"
"ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ" ผมยกมือไหว้เสร็จก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องประชุมทันที ดีนะที่วันนี้ประชุมเลิกเร็วไม่งั้นผมคงอึดอัดตายพอดี
Tru Tru Tru.....
"เออว่าไง?" เสียงไอ้ทีนเพื่อนรักทักทายผม
"ไอ้ทีนมึงเอารถมาให้กูยืมแป๊ปดิ๊"
"เดี๋ยวๆ มึงจะเอารถไปทำอะไร แล้วนี่เฮียรู้ไหม?" ไอ้สาดดด... มึงจะถามถึงมันทำไมวะ กูยิ่งเสียวๆ อยู่นะโว๊ย!!
"เออน่า!! กูเอาไปทำธุระแปปเดี๋ยวมา"
"เฮ้ย!! ไม่ได้เว้ย!! มึงต้องบอกกูก่อนว่าเฮียรู้เรื่องนี้ไหม?!!" ไอ้ทีนแม่ง!!
"ไม่รู้เว้ย!! มึงเอารถมาก่อนถ้ามึงไม่อยากให้กูงานเข้ามากกว่านี้!"
"เอาแล้วไง!! มึงหาเรื่องอะไรอีกไอ้มิน!" ยังไม่วายที่ไอ้ทีนจะคาดคั้นเอาความลับจากผม
"เออน่า!! มึงเอารถมาก่อนที่เหลือกูรับผิดชอบเอง แล้วเรื่องนี้ห้ามบอกใครนะมึง เหยียบสุดตีน!!"
"ไอ้สาดดด... กูว่างานนี้มีเผารวมแน่!! เออๆ เดี๋ยวกูเอาไปให้แต่มึงต้องสัญญาก่อนว่าต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้กูฟัง อ่อ... แล้วที่สำคัญมึงต้องปกป้องกูจากตีนเฮียด้วย!! เข้าใจ๋?!!"
"เออๆ อย่ามัวแต่พูดมาก... กูรีบ!!"
"แม่ง!! หาเรื่องฉิบหาย!!"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......
แล้วไอ้ทีนก็วางสายไป ส่วนผมก็ไปนั่งรอที่ล๊อบบี้ด้านล่างของดึกที่ผมทำงาน นั่นไปก็เสียวไป ไอ้ป๋าแม่งจะโทรมาตอนไหนวะเนี้ยะ ผมรออยู่ครึ่งชั่วโมงไอ้ทีนก็เดินหล่อควงกุญแจทำเท่มาแต่ไกล
"ไอ้เหี้ยทีนให้ไว!!"
"นี่กูก็ไวที่สุดแล้ว! มึงจะไม่บอกกูจริงๆ เหรอวะว่าจะเอารถไปทำอะไร"
"เออน่า!! ถามมากจริงมึงเนี้ยะ! ยิ่งมึงรู้น้อยเท่าไหร่มันก็จะเป็นผลดีต่อมึงเท่านั้น"
"เออ!! แม่งหัดมีความลับ" ไอ้ทีนยื่นกุญแจรถมาให้ผม
"ขอบใจว่ะเพื่อน เดี๋ยวกูเอาไปคืนแล้วค่อยคุยกัน"
"อ้าว!! นี่มึงจะไปเลยเหรอวะ?"
"เออดิ!! ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง บาย!"
"เฮ้ย!! แล้วมึงรู้เหรอว่ารถกูจอดอยู่ไหน?!!" ไอ้ทีนตะโกนตามหลังผมมา
"ไอ้ควาย!! ที่จอดมีอยู่ที่เดียวหน้าตึก!!" ผมตะโกนกลับไป ไอ้ทีนหัวเราะให้กับความโง่ของตัวเองอยู่ที่เดิม นอกจากที่จอดรถใต้ตึกแล้วก็มีแค่ที่หน้าตึกที่เดียวครับที่ให้รถมาจอดได้แต่จอดได้ฟรียังไงนี่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ต้องถามไอ้ป๋านู้น...
ผมก็รีบเดินไปที่ลานจอดรถหน้าตึกโดยไม่ถามว่าไอ้ทีนเพื่อนรักมันจะกลับยังไง ตอนนี้ผมต้องรีบครับ งานนี้รอไม่ได้แต่พอเดินมาถึงลาดจอดรถเพิ่งคิดขึ้นได้ เออว่ะ!! ว่าแต่มันเอารถคันไหนมาวะ แต่รถไอ้ทีนหาไม่ยากหรอกครับ รถแต่งราคาโคตรแพงของมันที่มันรักนักรักหนาทุกคนมักจะโดดเด่นเป็นที่หมายปองของทุกคนที่เห็น ผมรีบเดินไปยังรถที่ผมคิดว่าใช่ คันนี้เห็นมันขับมาที่มหาลัยเมื่อสองวันก่อน ผมจัดการเปิดรถแทรกตัวเข้าไปนั่งที่คนขับแล้วออกรถทันที
ผมใช้เวลาขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมงนิดๆ มาถึงก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง ขอบคุณที่พี่ม่านเลื่อนไฟท์เร็วขึ้นไม่งั้นงานนี้ผมกระอักกระอ่วมทำตัวไม่ถูกแน่ๆ เลย ผมขับรถวันหาที่จอดอยู่สักพักก็เดินไปรอที่ผู้โดยสารขาเข้า งานนี้ใจเต้นแปลกๆ ไม่รู้ตื่นเต้นหรือกลัวใจไอ้ป๋า มือผมกำโทรศัพท์แน่น สายตาก็มองไปที่จอขนาดใหญ่ที่อีกไม่กี่อึกใจเครื่องจะแลนดิ้ง ผมคิดอยู่นานว่าเอาไงดีวะ คิดไปคิดมาก็ได้ข้อสรุปว่าโทรไปหาไอ้ป๋ามันก่อนดีกว่าไม่อยากเสี่ยงครับงานนี้
ผมกดโทรศัพท์โทรหาไอ้ป๋าทันทีที่คิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุด เอาวะ!! ดีกว่าให้มันโทรมาแล้วกัน ผมคุยกับไอ้ป๋าอยู่ร่วมสิบกว่านาที งานนี้ไอ้ป๋าคาดคั้นเอาคำตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ผมทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ พูดด้วยเหตุผลให้ไอ้ป๋าเข้าใจพร้อมใส่ลูกอ้อนอีกนิดเป็นอันตกลง พอผมวางสายจากไอ้ป๋าเรียบร้อยก็กลับมาตั้งใจรอคนที่ผมเคยให้ความสำคัญมากที่สุด
"ที่รัก......" เสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงสดใสน่ารักของผู้หญิงคนที่ผมแอบหลงรักตั้งแต่เด็กๆ ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นรักแรกของผม "พี่ม่านฟ้า"
"เฮ้ย!! พี่ม่านอย่าทำรุ่มร่ามแบบนี้ซิครับ" พี่ม่านฟ้าทิ่งกระเป๋าเดินทางก่อนจะยิ่งเข้ามาทั้งกอดทั้งหอมแก้มผม
"คิดถึงที่รักจังเลย มินคิดถึงพี่ไหม?" รอยยิ้มของพี่ม่านฟ้ายังดูสดใสเหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่ผมเห็นเธอครั้งสุดท้าย
"คิดถึงครับ พี่สาวคนเดียวจะไม่คิดถึงได้ยังไง แต่ตอนนี้พี่ม่านปล่อยผมก่อนได้ไหมคนอื่นพากันมองหมดแล้วไม่อายรึไง"
"มินพูดแทนตัวเองว่าผม?" พี่ม่านจ้องมองผมด้วยความสงสัย
"ผมโตแล้วนะครับ พี่ม่านก็โตแล้วจะให้ผมเล่นเหมือนตอนเด็กๆ ได้ยังไงล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ!! มินต้องพูดกับพี่เหมือนเดิมไม่งั้นพี่ไม่ยอม!"
"ครับๆ มินว่าเดี๋ยวมินรีบไปส่งพี่ม่านที่โรงแรมก่อนดีกว่าถ้าปล่อยให้เย็นกว่านี้รถจะติดครับ"
"ครับๆ ทุกคำเลยนะ มินเปลี่ยนไปมากรู้ตัวรึเปล่า พี่ชักจะงอนแล้วนะ!"
"เอ่อ... พี่ม่านอย่าเพิ่งงอนเลยนะเดี๋ยวไม่สวยนะ"
"ก็ได้ๆ แต่มินต้องพาพี่ไปหาอะไรอร่อยๆ กินที่เยาวราชก่อน พี่อยากกินของอร่อยๆ มานานแล้ว พาพี่ไปหน่อยนะๆๆ นะที่รักนะคะ" เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไปผมก็ทำตัวไม่ถูกเลยครับ
"โอเคได้ครับ งั้นเรารีบไปกันเถอะนะครับ"
"ที่รักของพี่น่ารักที่สุดเลย ไปกันเถอะจ๊ะ ไม่เสียแรงจริงๆ ที่พี่กลับมาไทยครั้งนี้"
ผมไม่ได้ความสนใจกับประโยคสนทนาระหว่างเราสองคนสักเท่าไหร่ เพราะอะไรนะเหรอครับ ก็เพราะผมกำลังรีบไงล่ะ รีบพาพี่ม่านไปกินอาหารอร่อยๆ ตามที่เธอขอแล้วรีบพาเธอไปส่งโรงแรมที่พี่ม่านจะเข้าพัก ผมต้องรีบทำเวลาไม่งั้นไอ้ป๋าเอาผมตายแน่ เฮ้อออ.... งานนี้ต้องใช้ความกล้าสูงมาก ไหนจะต้องอ่อนไหวให้กับความขี้อ้อนร้องขอที่น่ารักของพี่ม่านฟ้าอีก มันไม่ง่ายเลยนะ....
ผมพาพี่ม่านฟ้าเดินมายังรถที่จอดอยู่ เก็บกระเป๋าเข้ารถเรียบร้อยผมก็จัดการขับรถพาพี่ม่านออกจากสนามบินทันที แต่ตอนนี้ผมกลับใจเต้นแรงหนักกว่าเดิมกับการถึงเนื้อถึงตัวโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวทันสักครั้ง ตอนนี้ผมไม่ใช่เด็กๆ ไร้เดียงสาแล้วนะเว้ย!!!
"พี่ม่านนั่งดีๆ ซิครับ มินขับรถไม่ถนัด"
"หื้อ... ก็พี่คิดถึงมินนิ ขอพี่กอดแบบนี้ก่อนนะ เราไม่ได้เจอกันตั้งสิบปีเลยนะ พี่คิดถึงมินจะแย่อยู่แล้ว"
"แต่มินขับรถไม่ถนัดจริงๆ นะครับพี่ม่าน แล้วถ้าเกิดจอดรถแล้วคนอื่นมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดีนะครับ ถึงเราจะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ" อันที่จริงผมก็พยายาม
"ไม่อ่ะ พี่จะกอดมินแบบนี้นี่แหละ เฮ้ออ... ใครจะไปคิดล่ะว่าที่รักของพี่จะโตมาแล้วหล่อขันเทพขนาดนี้ รู้อย่างนี้พี่คงตอบตกลงไปตั้งแต่ตอนนู้นแล้ว ว้า... เสียดายจังเลย" ใจไม่รักดีของผมก็ดันเต้นแรงซะอย่างนั้น
"ผมว่าพี่ม่านนั่งดีๆ ก่อนนะครับ"
"ไม่!! พี่อยากนั่งท่านี้อ่ะ ได้กอดแขนมินไว้แบบนี้ทำให้พี่คิดถึงตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน"
ใจผมวู๊บทันทีที่ได้ยิน ในสมองตอนนี้ดันคิดถึงไอ้ป๋าขึ้นมาซะอย่างนั้น ใช่!! วันนี้ผมมีไอ้ป๋าอยู่แล้ว พี่ม่านแค่พี่สาว ถูกต้อง!! แค่พี่สาวเท่านั้น.....
"แต่ผมขับรถไม่ถนัดจริงๆ นะครับ"
"ชิส์! ก็ได้ๆ พี่ปล่อยก็ได้แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ เพราะพี่รักมินหรอกพี่ถึงยอม" พี่ม่านทำท่างอนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผมแล้วฉีกยิ้มหวาน เอาอีกแล้ว!! พี่ม่านชอบแกล้งงอนอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อถูกผมขัดใจ ถ้าเป็นตอนนั้นผมคง......
ตลอดทางที่ผมขับรถมุ่งหน้าไปยังเยาวราชแหล่งรวมอาหารรสเริศยามค่ำคืน ผู้คนหนาแน่นจนพื้นที่ดูคับแคบไปถนัดตา ผมขับรถไปจอดร้านอาหารที่ผมเคยมากับที่บ้านประจำก่อนจะพาพี่ม่านเข้าไปนั่งจับจองพื้นที่ก่อนจะสั่งอาหารมาทาน
"มินจ๋า... เดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วพาม่านไปเดินเล่นหาของหวานอร่อยๆ ข้างนอกกินหน่อยนะจ๊ะ" ผมได้แต่มองพี่ม่านอย่างขำๆ แล้วส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ ความขี้อ้อนงอแงพี่ม่านยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
"นะๆๆ นะมินนะ พาม่านไปหน่อยนะคะ" พี่ม่านพูดก่อนจะทำตาหวิ้งๆ ใส่ผมจนผมเริ่มถอดใจและยากที่จะปฏิเสธคำขอนั้น
"เฮ้ออ... พี่ม่านต้องสัญญาก่อนนะว่าเสร็จจากนี้แล้วจะรีบกลับโรงแรมเลย"
"คริคริ... ได้ซิ พี่กวนมินมานานแล้วแต่ถ้าได้อยู่ด้วยนานกว่านี้จะดีมากๆ เลย"
"ไม่ได้!!" ผมเผลอพูดเสียงดังไปนิด พี่ม่านนี่สะดุ้งเลย
"เอ่อ... พอดีมินมีธุระต้องไปทำต่อนะ พี่ม่านนั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมงมินว่ากลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ"
"นี่พี่คงจะรบกวนมินมากไปใช่ไหม?"
"เปล่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้นแต่พอดีมินมีธุระด่วนจริงๆ พี่ม่าน เอ่อ.... คือ"
"เอาเถอะๆ พี่ว่านี่ก็ดึกมากแล้วกว่าเราจะกินข้าวกันเสร็จ กว่ามินจะขับรถไปส่งพี่ที่โรงแรม กว่ามินจะขับรถกลับอีก พี่คงจะรบกวนมินมากจริงๆ ซินะ"
"พี่ม่าน คือ..."
"ไม่เป็นไรหรอกมิน พี่เข้าใจดี กินข้าวกันนะพี่ไม่ได้กินข้าวกับมินนานแค่ไหนแล้วเนี้ยะ"
ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ผมโคตรอึดอัดเลยครับ พี่ม่านฝืนยิ้มแล้วเราสองคนก็นั่งกินข้าวกันอย่างเงียบๆ ไม่มีบทสนทนาใดๆ ต่อจากนั้น นี่ผมพูดอะไรแรงไปรึเปล่า พี่ม่านจะเสียใจรึเปล่า ผมทำอย่างนี้ผิดไหม แต่ผมอยากกลับเร็วๆ เพราะตอนนี้ไอ้ป๋ามันคงรอผมอยู่ โทรศัพท์ก็แบตหมด จะขอยืมพี่ม่านก็ไม่ได้ เฮ้ออ....
หลังจากผมกินข้าวกันเสร็จก็ขับรถมาส่งพี่ม่านที่โรงแรมหรู ผมส่งเธอแค่ข้างล่างครับ เธอก็ไม่มีทีท่าจะพูดอะไร ผมแม่งโคตรทำตัวไม่ถูกเลย จะว่ารู้สึกผิดงั้นเหรอ ก็นิดนึงนะถ้าให้ตอบจริงๆ เออ!!! เอาเป็นว่าผมรู้สึกผิดจริงๆ นั่นแหละเพราะพี่ม่านดูไม่ร่าเริงเอาซะเลย ตอนผมเผลอตะคอกใส่เธอก็น้ำตาคลอนิดๆ เฮ้ออ.... ไม่น่าเล๊ยยย....
ผมหงุดหงิดกับตัวเองตลอดทางจนขับรถไปถึงบ้านไอ้ทีน ไอ้นี่ก็เสือกหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ว่าจะให้มันขับรถไปส่งที่คอนโดสักหน่อย แม่ง!! ผมเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับเองเลย นี่ก็โคตรดึกมากล่ะ ป่านนี้ไม่รู้ไอ้ป๋ากลับมาจากร้านรึยังก็ไม่รู้ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วต้องรีบชาร์ตแบตโทรหาซะหน่อย ไม่งั้นคืนนี้ผมโดนมันด่าแหลกแน่ๆ งานนี้รอดยาก
เมื่อรถแท็กซี่มาจอดเทียบหน้าคอนโดผมก็รีบเดินตรงไปยังลิฟท์กดเลือกชั้นหลังจากนั้นก็ยืนรอแบบเท่ๆ ครับ กร๊ากก.... สาวยืนข้างๆ ต้องเก๊กหล่อกันหน่อย แต่เสียดายครับผมกับเธออยู่กันคนละชั้นซะงั้น เฮ้อ.... เสียดายว่ะ ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะควักกุญแจขึ้นมาเพื่อเข้าห้อง พอผมเปิดประตูแค่นั้นแหละครับ เชี่ย!!! มากันเต็มห้องเลย!! ไอ้ป๋าทำหน้าโหดมากเมื่อเห็นผม กูตายแน่งานนี้!!
ผมทำเนียนทักทายแบบตกใจนิดๆ แต่ไม่รอดครับ ไอ้ป๋าตะคอกใส่ผมเสียงดัง ไล่เพื่อนออกจากห้องไปจนหมด มันจับตัวผมลากเข้าห้องทันที งานนี้ผมไม่ทันได้ตั้งตัวซะด้วยแรงแม่งโคตรเยอะเลยอ่ะ เวลาไอ้ป๋าโมโหโคตรน่ากลัวจริงๆ นะครับ บางทีผมก็ขนลุกเหมือนกันอย่างเช่นตอนนี้
เราสองคนมีปากเสียงกันเล็กน้อย ไม่ใช่ซิ! มากเลยต่างหากแต่งานนี้ผมทำผิดผมต้องยอมไงครับ ถามว่าโกรธที่มันทำรุนแรงกับผมไหม บอกเลยว่าแอบเคืองครับ ปกติไอ้ป๋าจะคอยตามใจผมทุกอย่าง ไม่เคยทำร้ายผมสักครั้งแต่ครั้งนี้ไอ้ป๋าคงจะโกรธมากจริงๆ เออ!! ผมผิดเองแหละแต่ผมก็น้อยใจนะเว้ย!! ผมเจ็บนะครับที่โดนไอ้ป๋าทำขนาดนี้ ผมพยายามอธิบายกับมันนะ สิ่งที่บอกไปก็มีทั้งเรื่องจริงและเรื่องไม่จริงเล็กน้อยแต่จะให้ผมทำไงล่ะก็ในเมื่อผมไม่อยากให้มันคิดมาก ผมยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้มันฟัง แม่ง!! เป็นอย่างนี้อีกแล้วว่ะ แต่ไอ้ป๋ามันเห็นผมเจ็บไม่ได้ พอมันเห็นผมเจ็บมันก็เริ่มมีสติกลับมา ขอโทษจริงๆ ว่ะ กูรักมึงนะแต่กูขอเวลาหน่อย กูหวังว่ามึงจะเข้าใจแล้วให้อภัยกูนะไอ้ป๋า เฮ้ออ... ผมได้แต่สารภาพความผิดในใจ พอมันง้อผมก็ใจอ่อน มันทำรุนแรงกับผมเพราะผมทำผิด มันทำถูกแล้วเพราะถ้าเป็นผมก็คงโกรธมากเหมือนกัน กว่าเราสองคนจะคุยกันรู้เรื่องก็เล่นเอาผมคางเหลืองเลยครับ ไอ้ป๋ามันทำโทษผมโหดมาก ก้นกูแม่งแทบนอนราบกับที่นอนไม่ได้ พังๆ ไม่พังวันนี้จะพังวันไหนวะ!! แต่ก็ช่างแม่งเหอะเพราะยังไงกูก็ยอมมึงคนเดียวนั่นแหละ
เช้ามาผมต้องพาร่างอันทรุดโทรมจากโทษประหารเมื่อคืนมาทำงาน แม่ง!! เจ็บฉิบหายเลย!! ร้าวไปหมดทั้งตัวแต่ต้องเก็บอาการมากๆ ไอ้ป๋าก็กวนไม่เลิกอีก เออ!! เอากันเข้าไปอย่าให้ถึงทีกูบ้างนะเว้ย!! กูเอาคืนจัดหนักแน่!! ฝากไว้ก่อนเถอะ โอ๊ย!! อยากจะกรีดร้องว่าปวดก้นโว๊ยยยย.....
"คุณมินวันนี้ไม่สบายรึเปล่าคะ?"
"ครับ อ่อ... ก็นิดหน่อยครับ"
"ที่จริงโครงการนี้ก็ใกล้จะเสร็จแล้วต่อไปไม่ได้ร่วมงานกันคุณมินพี่คงเหงาแย่เลยนะคะ"
"อ้าว... แล้วโครงการที่จะทำเพิ่มละครับ คุณชุภาไม่ได้ดูแลต่อเหรอครับ?"
"เฮ้ออ... จะอธิบายยังไงดีล่ะคะ" เธอตอบยิ้มๆ
"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่ต้องพูดก็ได้ครับ แต่ผมคงเสียใจแย่เลยที่ไม่ได้ร่วมงานกับคนเก่งๆ อย่างคุณชุภาอีก"
"คุณมินอย่าไปบอกใครนะคะ พี่มีความลับจะบอก..." คุณเลขาสาวทำท่าทางเหมือนมีความลับนะครับ แต่ผมงงว่าทำไมต้องมาบอกผมด้วยวะ
"เอ่อ.... งั้นถ้าเป็นความลับคุณชุภาไม่ต้องบอกผมก็ได้นะครับ"
"แหม!! คุณมินพี่เห็นว่าคุณมินเป็นน้องที่น่ารักของพี่คนนึงนะคะ คืออย่างนี้ค่ะ...." แล้วเธอก็เล่าความลับของเธอให้ผมฟัง พอผมได้รู้เหตุผลที่ไม่ได้ร่วมงานกับเธอต่อผมก็รู้สึกใจหายแต่อีกใจก็รู้สึกถึงความน่ายินดี
ผมร่วมงานกับคุณชุภามาก็นานนะครับ เกือบครบหนึ่งปีเต็มที่ผมได้รู้จักเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ดูอบอุ่นและจิตใจดีมากคนหนึ่ง จะว่าไปเธอก็ดูแลผมเหมือนพี่สาวดูแลน้อง เรื่องงานเธอก็ทำเต็มที่ส่วนเรื่องที่นอกเหนือจากเรื่องงานเราก็คุยกันค่อนข้างสนิทสนมเลยทีเดียว เฮ้ออ... พอได้รู้ข่าวว่าเธอจะไปผมก็ใจหายเหมือนกันแฮะ
"ถ้าคุณมินมีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้เลยนะคะ ต่อไปนี้เรียกพี่ว่าพี่ภาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ" เธอพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
"ครับ ผมขอให้พี่ภาโชคดีในทุกๆ เรื่อง ขอบคุณที่ดูแลผมอย่างดีตลอดเวลาที่เราทำงานด้วยกันนะครับ"
"โอ๊ยย... ตั้งแต่พี่เจอคุณมินพี่ก็เหมือนได้เจอน้องชายแล้วจ๊ะ ขอบคุณมินมากนะที่ช่วยให้งานที่พี่รับผิดชอบประสบความสำเร็จก่อนที่พี่จะไป ต่อไปนี้พี่จะมีน้องชายเพิ่มอีกหนึ่งคนล่ะ คริคริ... อย่าลืมไปเยี่ยมพี่ที่ร้านบ้างนะคะ"
"ได้ครับ ถ้าผมมีเวลาว่างจะไปเยี่ยมพี่ภาแน่นอนครับ"
"จ้า... ขอบคุณนะคะ"
"อ่อ... เรื่องไปดูงานนอกพื้นที่คุณมินพร้อมเมื่อไหร่บอกพี่ได้เลยนะคะ พี่จะได้ยื่นเรื่องให้เรียบร้อยก่อนที่พี่จะไปค่ะ"
"ครับ... ขอบคุณพี่พามากนะครับ"
"ยินดีจ้า... แต่พี่ว่าน้องมินทานยาดักไว้ก่อนจะดีกว่าไหมคะ? หน้าตาซีดเผือกซะขนาดนั้นถ้าปล่อยไว้นานจะเป็นหนักได้นะคะ"
"อ่อ... ก็ดีครับ เดี๋ยวผมไปขอยากับพี่แม่บ้านทานตอนเที่ยงแล้วกันครับ"
"จ๊ะ อย่าหักโหมมากนักนะคะ ถึงจะยังหนุ่มยังแน่นแต่เราก็ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ"
"คร๊าบบบ...."
หลังจากผมได้พี่สาวคนใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน เราสองคนก็ช่วยกันทำงานที่เหลืออีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไปพักทานข้าว เฮ้ออ... ผมจะบอกได้ยังไงล่ะว่าไอ้ที่ทำให้ผมไข้ขึ้นเนี้ยะเพราะไอ้บ้ากามที่นอนรอผมอยู่ที่คอนโด ป่านนี้ไม่รู้จะตื่นไปร้านรึยัง เดี๋ยวกินข้าวกินยาเสร็จก่อนค่อยโทรไปถามแล้วกัน ตอนนี้คือหิวมากแล้วแถมร่างกายก็เริ่มสงสัญญาณนิดๆ แล้วด้วย
ครืดดด.... ครืดดด.....
"เบอร์ใครวะ?"
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ผมไม่ได้บันทึกชื่อไว้ซะด้วย ผมหยิบน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะหย่อยยาลงไปสองเม็ดแล้วดื่มน้ำตามสายที่โทรเข้ามาก็วางไป ผมกำลังจะกดโทรกลับไปแต่ก็ช้าไปครับ เบอร์นั้นโทรเข้ามาหาผมอีกครั้ง
"สวัสดีครับ" ผมรับสายนั้น
"ที่รัก.... กินข้าวรึยังคะ?" ประโยคแรกผมแทบไม่ต้องเดาต่อเลยครับว่าคือใคร
"พี่ม่าน...."
"คริคริ... จำเสียงพี่ได้ด้วยเหรอ? เก่งจัง"
"พี่ม่านมีธุระอะไรรึเปล่าครับ?"
"โหหห... ใจร้ายจัง พี่คิดถึงมินพี่เลยโทรมาหานะ งอนล่ะ"
"แล้วพี่ม่านรู้เบอร์ผมได้ไงครับ?"
"พี่โทรไปถามคุณน้านะ มินจ๋า.... พรุ่งนี้วันเสาร์มินพาพี่ไปเที่ยวเขาใหญ่ทีซิ นะๆ พี่อยากไปมากเลย" ผมแทบจะถอนหายใจเหนื่อยเมื่อได้ยินความต้องการของพี่ม่าน
"พอดีผมไม่ว่างนะครับ พี่ม่านไปเองได้ไหมเดี๋ยวผมจะโทรจองโรงแรมให้ครับ"
"มิน.... ทำไมมินถึงใจร้ายกับพี่จัง มินรู้ไหมว่าพี่กลับมาไทยครั้งนี้เพราะอะไร"
"ผมไม่รู้ครับ แต่ผมไม่ว่างจริงๆ พอดีว่าผมต้อง"
"นะมิน พี่จะขอร้องมินครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย พาพี่ไปเที่ยวครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วพี่จะไม่ขอร้องอะไรมินอีกเลย พี่รู้ว่าพี่ทำให้มินเสียใจมากแต่พี่ขอโอกาสได้เที่ยวกับมินครั้งสุดท้ายได้ไหม? ขอให้พี่ได้ขอโทษ ได้บอกเรื่องสำคัญกับมินก่อนที่พี่จะไม่มีโอกาสได้บอกอีก"
"พี่ม่านบอกผมมาตอนนี้เลยได้ไหม?"
"ทำไมมินหรือว่ามินมีคนอื่นแล้ว"
"ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องพูดตอนนี้นะครับ" ทำไมผมยังรู้สึกเจ็บลึกๆ อยู่อีกวะ เรื่องของผมกับพี่ม่านมันผ่านไปนานแล้ว มันควรจะจบได้แล้วไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมผม....
"มินไม่รักพี่แล้วเหรอ พี่เคยรักมินมากนะ แล้วตอนนี้พี่ก็...."
"พอเถอะครับ เรื่องมันผ่านมานานแล้วผมไม่อยากรื้อฟื้นขึ้นมาอีก"
"พี่ขอครั้งสุดท้ายได้ไหมมิน ถ้าพี่ได้พูดกับมินครั้งนี้แล้วมินจะตัดสินใจยังไงพี่ก็จะยอมรับมัน ได้ไหม?"
ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ ทำไมผมถึงรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้ ถ้าผมทำตามคำขอครั้งนี้แล้วเรื่องมันจะจบใช่ไหม ผมไม่อยากเจ็บปวดเหมือนอดีตที่ผ่านมา แล้วที่สำคัญตอนนี้คนที่ผมรักไม่ใช่พี่ม่านอีกต่อไป คนที่ผมรักตอนนี้คือไอ้ป๋าคนเดียว ถ้าผมจบเรื่องนี้ด้วยตัวเองโดยที่ไอ้ป๋าไม่ต้องมารับรู้ไอ้ป๋าก็จะไม่เสียความรู้สึกใช่ไหม แล้วถ้าไอ้ป๋ารู้เรื่องของผมกับพี่ม่านล่ะมันจะยังรักผมอยู่รึเปล่า มันจะเสียใจไหมที่ผมเคยรักคนอื่นมากๆ ก่อนที่จะมาเจอกับมัน ผมอยากให้มันเป็นรักแรกของผมแต่เราจะลบอดีตเราได้ด้วยเหรอ ไม่ซิ.... ตอนนี้พี่ม่านก็แค่อดีตที่เคยทำให้ผมเจ็บปวด แต่สำหรับไอ้ป๋ามันคืออนาคตของผม เราสัญญากันแล้วว่าเราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป ผมจะจบเรื่องนี้เอง
"มิน.... มินฟังพี่อยู่รึเปล่า?"
"ผมจะไปตามที่พี่ม่านต้องการแต่ผมขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ"
"ได้ซิมิน... ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย งั้นมินมารับพี่เย็นนี้เลยนะ เราไปด้วยกันคืนนี้เลย พี่อยากเจอมินเร็วๆ จัง เดี๋ยวพี่ไปเก็บกระเป๋ารอนะจ๊ะ รักมินนะ จุ๊บ...."
ตู๊ดด......
สายถูกตัดไปด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงของพี่ม่าน แต่ในใจผมตอนนี้กลับเป็นกังวลอย่างมาก จากอาการที่เหมือนจะเป็นไข้อยู่แล้วก็พลานให้ปวดหัวเพิ่ม เอาไงดีล่ะ ผมจะบอกไอ้ป๋าว่ายังไงดี
ทิว กูขอไปเที่ยวกับพี่ม่านคนที่กูเคยแอบรักนะ หึหึ
ทิว กูขอไปบอกลาครั้งสุดท้ายกับพี่ม่านนะ
ทิว กูขอไปจบเรื่องนี้ด้วยตัวกูเองนะ อย่างนี้นะเหรอ... บ้าว่ะ!!
ผมคิดผิดหรือคิดถูกวะที่รับปากพี่ม่านไปอย่างนั้น เฮ้ออ... หรือว่าผมจะพาไอ้ป๋าไปด้วยเลย ไม่ได้ดิ!! ถ้าไอ้ป๋ารู้เรื่องต้องอาละวาดแน่ๆ จากที่จะเคลียร์กันให้รู้เรื่องมีหวังได้มีเรื่องเคลียร์เพิ่มอีก ไอ้ป๋ายิ่งอารมณ์ร้อนอยู่ด้วย แล้วที่สำคัญผมไม่รู้ว่าเรื่องที่พี่ม่านจะพูดกับผมคือเรื่องอะไรนี่ซิ
"ทิว......"
TBC.
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจคนเขียนบ้างนะคร้า
ขอบคุณนะคะ ^^
-
อ๊ากกกก..ค้างงงงงง :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่สงสารมิน เลยถ้าทิว จะอารมณ์ขึ้น
ไม่ใช่แค่พายุโซนร้อนแล้ว
มันจะเป็นทอร์นาโดแน่ๆ
มิน บอกๆ พี่ม่านไปสิ ว่ามีคนรักแล้ว
แล้วบอกทิว เรื่องพี่ม่าน ทิวจะได้ช่วยแก้ปัญหา
ไอ้โกรธ ก็คงโกรธ แต่โกหกกัน แล้วไปกับหญิง
คราวนี้คงโกรธกว่าคราวที่แล้วเป็นสิบเท่า :ling1: :ling1: :ling1:
คนเคยรัก มันไม่จบกันง่ายๆ ยิ่งบรรยากาศพาไป
็แล้วพี่ม่าน ทำท่าสานต่อมินเต็มๆ ยั่วยวนมินชัดๆ
หรือแม่ อยากได้หลานกันแน่ เลยไม่บอกทิวเรื่องม่าน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หรือรักแรกจะขอกลับมา น้องมินระวังอิป๋ามารู้ทีหลัง จะไม่จบง่ายๆ นะจ๊ะ
-
ึหึ ทำร้่ยคนอ่านมว้าก ที่ทิ้งไว้แบบนี้ จิร้องไห้
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.07 ความทรงจำครั้งใหม่】
พาร์ทมิน
หลังจากที่ผมทำให้ไอ้ป๋าโมโหที่ผมหายตัวไปรับพี่ม่านคนเดียวทำให้ผมรู้ว่าไอ้ป๋ามันเป็นห่วงผมมาก ผมไม่ลังเลที่จะตัดพี่ม่านออกจากความรู้สึกและความทรงจำเพราะตอนนี้ผมมีความทรงจำใหม่ที่กำลังสร้างขึ้นโดยไอ้ป๋าทิวของผมไงครับ เรื่องความรักครั้งเก่ามันก็แค่อดีตแล้วผมเองก็ยังเด็กมากไม่ประสีประสา ไม่โตพอที่จะรู้ว่าความรักจริงๆ มันคืออะไรเลยต้องกลับมาแก้ไขความรู้สึกตัวเองซะใหม่
ผมโทรไปขอไอ้ป๋าอยู่นานว่าจะขอไปค้างต่างจังหวัดแต่ผมดันต้องเอาเรื่องงานเข้ามาอ้างไม่งั้นผมคงไม่ได้ไปอย่างสงบแน่ๆ การไปเจอพี่ม่านครั้งนี้จะเป็นครั้งที่ผมจะบอกทุกอย่าง บอกว่าตอนนี้ผมเป็นยังไง บอกว่าตอนนี้ผมรักใคร เรื่องวุ่นวายมันจะได้จบสักที ผมหวังลึกๆ ว่าพี่ม่านคงแค่อยากจะให้คนคอยเอาใจเหมือนทุกครั้ง ถ้าผมพาเธอเที่ยว ทำตามใจเธอจนเธอพอใจเธอก็คงจะจากผมไปเองเหมือนครั้งนั้นที่เธอเคยทิ้งผมไป ผมไม่ได้อาลัยอาวรพี่ม่านแล้วนะครับ ผมมองพี่ม่านเป็นแค่พี่สาวถึงผมจะยังรู้สึกเจ็บนิดๆ ก็เถอะ แต่ผมจะหวั่นไหวอีกไม่ได้เพราะคนที่เสียใจจะไม่ใช่ผมแค่คนเดียวอีกต่อไป อดทนอีกนิดนะไอป๋าแล้วมินคนเดิมจะกลับมา กูสัญญา....
"รอนานไหม?" ผมขึ้นมานั่งบนรถที่ไอ้ป๋ามาจอดรอที่ลานจอดรถ เอาเสื้อผ้ามาให้ตามที่ผมสั่งนะครับ ฮ่าๆๆๆ
"ไม่นาน หิวข้าวยัง?"
"อืม... ไปกินข้าวก่อนก็ได้หิวแล้วเหมือนกัน"
ไอ้ป๋าทิวพาผมไปกินข้าวร้านข้างล่างตึกครับ ผมบอกขี้เกียจไปกินไกลๆ เพราะเดี๋ยวต้องขับรถอีก งานนี้ผมขอร้องมันอยู่นานเรื่องจะขับรถเอง เดี๋ยวนี้ทำอะไรเองก็ยากโคตรๆ เลยครับ ง่อยจะแดกอยู่ล่ะมันไม่ยอมให้ผมทำอะไรเลย ขับรถมันก็ขับให้ กับข้าวก็ทำให้กิน อยากกินอะไรแค่บอกไม่ไอ้ป๋าไปซื้อเองก็สั่งลูกน้องไปซื้อ เอาเป็นว่าผมอยู่กับมันผมโคตรสบายอ่ะ เหนื่อยหน่อยก็แค่เรื่องบนเตียง อ้าวเฮ้ย!! นี่ผมพูดตรงๆ กันแบบไม่มีกักเลยนะ ก็มันเหนื่อยจริงๆ นี่หว่า....
"จะออกจากที่นี่กี่โมง?" ไอ้ป๋าปิดเมนูแล้วยื่นให้พนักงานก่อนจะถามผม
"คาปูปั่นแก้วหนึ่งด้วยนะครับ"
"คาปูปั่นหนึ่งแก้วนะคะ ได้ค่ะ" พนักงานจดรายการอาหารครบเรียบร้อยก็เดินออกไปทันที
"เดี๋ยวเคลียร์งานอีกแปปค่อยออก"
"ห้ามขับรถเร็ว" น่านไง!
"คร๊าบ... รู้แล้วน่า"
"ถึงที่พักแล้วโทรหากูด้วย"
"เฮ้ย!! โทรอยู่แล้วใครบอกจะไม่โทรล่ะ"
"ถ่ายที่พักมาให้กูดูว่าเป็นยังไง"
"โหหห... ในเน็ตก็มีป่ะ"
"มิน!!"
"เออ!! รู้แล้วๆ รู้แล้วคร๊าบ"
"ห้ามนอนร่วมห้องกับคนอื่น จองห้องพักแยกต่างหาก ถ้าบริษัทไม่จ่ายให้เดี๋ยวกูจ่ายเอง"
"โหห... ป๋าสุดๆ เลยว่ะ หึหึ"
"เดี๊ยะ!! ทำตามที่บอกด้วยเข้าใจ๋"
"คร๊าบบ.... เขาใจแล้วครับผม"
"ทำอะไรเสร็จแล้วค่อยโทรหากูอีกที"
"โหห... ให้โทรหากี่รอบเนี้ยะ!"
"จะโทรมาหรือจะให้กูตามไปด้วย?"
"เฮ้ย!! โทรๆ แหม!! แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง กูไปแค่คืนเดียวเองนะทิว"
"คืนเดียวแล้วไงหรือมึงจะไม่ทำตามที่กูสั่นห๊ะไอ้แห้ง!!" แน่ะ!! มีขู่ๆ
"โหยยย... ทำดิ กูไปที่นู้นนอนคนเดียวกูก็กลัวจะนอนไม่หลับ ยังไงมึงก็ต้องอยู่คุยเป็นเพื่อนกูจนกูหลับอยู่แล้ว ใช่ป่ะล่ะ?!" พูดเอาใจมันหน่อยครับ เดี๋ยวเรื่องจะยาวไปไม่ยอมจบ
"แล้วมึงคิดว่ากูนอนคนเดียวจะนอนหลับรึไง" แม่ง!! จุกเลยกู
"เออน่า... กูไปแค่แป็ปเดียวเอง คืนเดียวๆ สัญญาว่าจะรีบกลับ"
"ก็ลองดู ถ้ามึงกลับมาช้าแค่ห้านาทีกูตามมึงถึงที่แน่!!"
"โหห... ไอ้โหด!!"
ไอ้ป๋านั่งยิ้มพอใจกับคำชมของผม แต่ตอนนี้ผมโคตรหนักใจเลยครับ ไม่อยากไปแล้วอ่ะ แต่ทำไงได้ถ้าไม่ไปพี่ม่านคงวนเวียนแบบนี้ไม่เลิกแน่ๆ ผมรู้จักพี่ม่านดี ถ้าเธอกลับมาทำดีกับผมแบบนี้แสดงว่าเธอไปเจอเรื่องอะไรที่ทำให้เสียใจมา แล้วก็ไม่พ้นที่ผมจะถูกออดอ้อนแล้วโดนหลอกให้รักซ้ำซาก แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้วไงครับ ผมเปลี่ยนไปแล้วและผมก็คิดว่าผมคงจะไม่กลับไปเป็นคนโง่ยอมให้พี่ม่านปั่นหัวอีกต่อไป ผมกับไอ้ป๋านั่งกินข้าวกันจนอิ่ม งานนี้ต่อด้วยของหวานเล็กน้อยก่อนจะเช็คบิลแล้วเดินกลับมาที่รถ
"แล้วนี่เอารถมาให้แล้วมึงจะกลับยังไง ให้กูขับรถไปส่งที่ร้านก่อนไหม?"
"ไม่ต้องไอ้เก่งกำลังมารับกูแล้ว ให้มึงขับรถวนไปวนมากว่าจะถึงที่พักก็ดึกพอดี กูไม่ชอบให้มึงขับรถมืดๆ คนเดียวมันอันตราย"
"โหหห.... ขับได้น่าอย่าเป็นห่วงมากไปดิ นี่ใครๆ นี่มินนะครับ นั่งซิ่งคนเดิมกลับมาแล้ว"
"เดี๊ยะ!! นักซิ่งๆ เหรอห๊ะ!!"
"เฮ้ย!! ไอ้ทิวแก้มกู!! กูเจ็บนะเว้ย!!" แม่งหยิกแก้มกูนะมึง!!
"อย่าผยองให้มันมากนัก มึงขับรถเร็วมึงเจอกูแน่!!"
"เออ!! รู้แล้วน่า... ไม่ขับเร็วหรอกเชื่อดิ!"
ครืดดด.... ครืดดด.....
"เออ! ถึงไหนแล้ว?"
"ถึงหน้าตึกครับนาย"
"มึงจอดรอกูที่หน้าตึกนั่นแหละ เดี๋ยวกูออกไป"
"ครับนาย" แล้วไอ้ป๋าก็วางสายไป ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าใครโทรมา
"ไอ้เก่งมาถึงแล้วเหรอ?"
"อืม... มันจอดรถรออยู่หน้าตึก"
"งั้นมึงกลับเลยก็ได้กูจะได้ขึ้นไปเคลียร์งานแล้วเก็บของข้างบน"
"มาให้จูบทีดิ"
หมับ!!
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขัดขืนอะไร ความมือไวใจเร็วของไอ้ป๋ายังคงชนะผมทุกอย่าง จูบลาที่เราจะต้องจากกันหนึ่งคืนโคตรดูดดื่ม ใจผมแม่งก็โคตรเต้นแรงตามมันไปด้วย ไม่รู้ดิ! พอถูกไอ้ป๋าสัมผัสร่างที่ไรผมก็เกิดอาการแบบนี้ทุกที ทุกการกระทำมันทำให้ผมตื่นเต้นตามมันไปทุกที ใจเต้นแรงทุกครั้งถูกไอ้ป๋าสัมผัสไม่ว่าจะอยู่ด้วยกันมานานผมก็ยังคงรู้สึกแบบนี้อยู่ตลอด มันคือดีอ่ะครับ
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบ....
ไอ้ป๋าจูบย้ำๆ ก่อนจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ไอ้ห่าแม่งมองกูตาเยิ้มเลยนะ ถ้านานกว่านี้กูได้เสียตัวให้มึงบนรถแน่ๆ สาดดด.....
"แม่ง!! ทำอะไรไม่เคยให้กูได้ตั้งตัวเลย"
"ก็กูอยากจูบมึง ผิดไหม?"
"ผิด!!" กูก็ขอเถียงนิดนึงเนอะ
"ผิดอะไรไหนพูด?"
"ผิดดิ!! ผิดที่มึงเริ่มก่อนทั้งที่กูควรเริ่มก่อนบ้าง" ยิ้มกริ่มเลยนะไอ้ป๋า
"แล้วอย่างนี้ต้องทำยังไง?" ดูมันถามกลับดิครับ
"ก็ทำแบบนี้ไง!"
ผมมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครเดินผ่านมาก็จัดการเอาคืนไอ้ป๋าไปหนึ่งดอก เรียกได้ว่าจูบกันให้ลิ้นชาไปข้าง ผมไม่ยอมมันก็ไม่ยอม ถามว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้นะเหรอครับ ก็เพราะผมแอบใจหายเล็กน้อยที่จะไปนอนค้างที่อื่นโดยไม่มีมันไปด้วยทั้งที่เราสองคนจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดและที่สำคัญคือผมแอบรู้สึกผิดนิดๆ ที่ต้องโกหกว่าจะไปทำงานทั้งๆ ที่จริงผมไปตามคำขอของพี่ม่านไงครับ เฮ้อออ.... ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะโกหกมึงนะไอ้ป๋า กูรักมึงนะ....
"แฮ่กๆ พอแล้ว"
"หื้ออ... ขออีกหน่อยดิ"
"ไม่เอาแล้วโว๊ย!! ได้คืบจะเอาศอกนะมึง!!"
"พูดดีๆ กับผัวบ้างไม่เป็นรึไงวะ!" อันแน่!! แอบมีเคืองกูรู้หรอกว่ามึงแกล้ง
"โอ๋ๆๆ ก็มึงอ่ะ ชอบทำเกินความจำเป็นเดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวอ่ะดิ"
"อยากใช่ป่ะ?" เงิบเลยกู
"ไอ้บ้า!! เลิกคิดลามกเลย ไปๆ กลับไปได้แล้ว ไอ้เก่งมันรอนานแล้วเนี้ยะ"
"ถึงแล้วอย่าลืมโทรหากูนะ"
"อืม... รู้แล้วครับผม"
"มากอดอีกทีดิ" อีกล่ะ อ้อนตีนอีกล่ะ แม่ง!!
หมับ!!
"ถ้านอนไม่หลับโทรบอกกูนะ กูจะขับรถไปนอนเป็นเพื่อน" ไอ้ป๋ามันลูบหลังผมเบาๆ ในขณะที่เราสองคนกอดกันกลม
"อืม... มึงก็อย่ากินเหล้าเมาซะล่ะ ร้านปิดแล้วรีบกลับบ้านเลยนะ"
"หึหึ... รู้แล้วคร๊าบ"
"เดี๋ยวถึงที่พักแล้วจะโทรหา รับสายด้วย!! ไม่รับโดน!!"
"หึหึ... กูไหมที่ต้องพูดประโยคนี้"
"กูรักมึงนะทิว" จู่ๆ ผมก็อยากพูดคำนี้ซะง้านนน...
"อืม... รู้แล้วครับ กูก็รักมึงเหมือนกัน รักมากกก... รักที่สุดเลย"
"หึหึ... มึงชอบปากหวานใส่กูตลอด กูขนลุกไปหมดแล้วเนี้ยะ"
"เหรอ... จริงดิ?"
"ทิว....."
"อืม.... ว่าไงครับ?"
"มือมึงอ่ะครับ เอาออกไปเลย!! จะล้วงเข้ามาทำไม!!"
"แฮะๆ ขอนิดนึง"
"ไอ้บ้ากาม!! ไปได้แล้วไป!!" ผมสองคนพละออกจากกัน ใจนึงก็แอบเสียดาย ไม่ค่อยได้ทำอะไรซึ้งๆ แบบนี้นานล่ะ วันนี้ไอ้ป๋าดันพูดซะผมไม่อยากไปเลย เฮ้ออ...
ฟอดดดด.....
"ขับรถดีๆ นะไอ้แห้ง กูเป็นห่วงมึงรู้ไหม?"
"อืม... รู้แล้ว"
"งั้นกูกลับล่ะ เดี๋ยวต้องไปเคลียร์บิลที่ร้านอีก ถึงร้านแล้วจะโทรหานะ"
"คร๊าบบ.... รับทราบครับ"
เฮ้อออ.... กว่าจะล่ำล่ากันเสร็จก็กินเวลางานผมไปมากทีเดียวครับ พอขึ้นมานั่งที่โต๊ะก็จัดการเคลียร์งานแล้วสั่งงานน้องๆ ในทีมจนเสร็จก่อนจะเตรียมแผนไปดูงานเพิ่ม เรื่องไปดูงานคงต้องให้น้องๆ ไปแทนแล้วแหละเพราะผมใช้สิทธิไปแล้วนี่ซิ เหอะๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เด็กๆ ทีมนี่เก่งๆ หลายคนผมไว้ใจได้ว่างานจะออกมาดี
หลังจากเคลียร์ทุกอย่างจนเสร็จก็ได้เวลาออกไปรับพี่ม่านที่โรงแรม ผมออกมาก่อนเวลาเลิกงานของคนทำงานปกติหลีกเลี่ยงรถติดนะครับ พอไปถึงโรงแรมผมก็โทรบอกพี่ม่านว่าผมมาถึงแล้วจะนั่งรออยู่ข้างล่าง ผมรออยู่ไม่นานนักพี่ม่านก็ลงมาในชุดสบายๆ ที่ดูดีแล้วน่ารักไปอีก ตายยยยย... กูตาย
"มินรอพี่นานไหม?" พี่ม่านเดินมาคล้องแขนผมทันที
"ไม่นานครับ พี่ม่านปล่อยผมก่อนนะเดี๋ยวผมช่วยหิ้วกระเป๋าให้ครับ"
"ไม่เป็นไร กระเป๋าเดี๋ยวให้พนักงานถือให้ส่วนมินเดินหล่อๆ ให้พี่ควงแขนแบบนี้แหละดีแล้ว คริคริ"
"งั้นเราไปกันเถอะครับ เดี๋ยวจะถึงที่นู้นดึกไป"
"จ๊ะ ไปกันเลยเนอะ พี่อยากถึงเร็วๆ จัง" พี่ม่านซบลงที่ไหล่ของผม ท่าทางเธอออดอ้อนจนทำให้คนรอบข้างหันมามองเราสองคน ผมค่อยๆ แกะมือเธอออกจากแขนแต่พอแกะออกได้พี่ม่านก็จับมือผมแทน เฮ้อออ.....
ผมใช้เวลาขับรถสี่ชั่วโมงกว่าๆ ขับไปก็นั่งฟังพี่ม่านพูดนั่นพูดนี่ไป บางครั้งก็ร้องเพลงให้ฟัง พี่ม่านดูมีความสุขไปอีกแต่ผมนี่ดิอยากให้เวลานี้ผ่านไปเร็วๆ ผมขับรถมาถึงรีสอร์ทที่โทรมาจองไว้ก็รีบไปเช็คอินทันที
"ผมจองห้องไว้สองห้องครับ"
"มิน!!" พี่ม่านเรียกชื่อผมเสียงดังจนพนักงานหันมามองผมสองคนเลยครับ
"เอ่อ.... ใช่คุณมินที่โทรมาจองเมื่อบ่ายแล้วจะเข้าพักวันนี้ใช่ไหมคะ?"
"ใช่ครับ" ผมตอบโดนที่ไม่สนใจพี่ม่านที่ยืนหน้าหงิกหน้างออยู่ข้างผม
"มิน... ทำไมเราไม่พักห้องเดียวกันล่ะ" ผมมองพี่ม่านก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย
"เราจะพักห้องเดียวกันได้ไงละครับพี่ม่าน ผมเป็นผู้ชายส่วนพี่ม่านเป็นผู้หญิง คนอื่นจะมองพี่ม่านไม่ดีนะครับ"
"แต่พี่อยากนอนห้องเดียวกับมินนิ พี่นอนคนเดียวต้องนอนไม่หลับแน่ๆ เลย"
"ไม่ได้ครับพี่ม่าน ผมไม่อยากให้พี่ม่านเสียหายครับ"
"มินอ่าา.... แต่...."
"ไม่มีแต่ครับ ผมรบกวนขอกุญแจห้องที่จองไว้ด้วยครับ" ผมตอบพี่ม่านแล้วหันไปขอกุญแจกับพนักงานสาว เธอยื่นให้ผมทันทีแล้วยิ้มนิดๆ
"ไปครับ เดี๋ยวเอาของเข้าไปเก็บในห้องก่อนอีกครึ่งชั่วโมงค่อยออกมาทานข้าวกันนะครับ"
ผมพาพี่ม่านเดินไปยังห้องพักก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน ผมจองห้องที่อยู่ตรงข้ามกันเยื้องไปอีกสองห้องครับ พอพี่ม่านรู้ว่าต้องนอนห้องไหนก็ทำท่าไม่พอใจหนักกว่าเดิมแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย วันนี้ผมมีจุดประสงค์ชัดเจนว่ามาทำอะไรไงครับ ผมเอาของเข้ามาเก็บไว้ในห้องเรียบร้อย กระเป๋าไม่รื้อออกมาหรอกครับขี้เกียจเดี๋ยวโทรไปรายงานไอ้ป๋ามันก่อนดีกว่าเดี๋ยวมันจะโวยวายผมอีก หึหึ
Tru.....
"ว่าไงถึงรึยัง?"
"หึหึ รับเร็วไปนะ ถึงแล้วเนี้ยะเพิ่งถึงเลยโทรหาไง"
"เฟสไทม์ดิ๊"
"อืม... แป๊ปนะ" แล้วผมก็กดเฟสไทม์ตามคำสั่งทันที
"หันกล้องซ้าย"
"เยอะจริง!!" ผมก็ทำตามมันบอกนะ
"หันกล้องขวาดิ๊"
"พอเหอะ!!" บ่นเสร็จผมก็ทำตามมันบอกอีก
"รอบๆ ห้องเลย"
"โถ่วุ้ย!!" ทำตามซิครับรออะไร
"ดีมาก ห้องโอเค... คราวนี้หันกล้องมาหาเมียกูทีกูคิดถึง" ดูมันพูดดิครับ แม่ง!!! ไม่คิดว่ากูจะเขินมึงบ้างรึไง
"พอใจยัง?!!" อย่ายิ้มนะไอ้มิน ถ้ามึงยิ้มมึงแพ้แน่งานนี้ กร๊ากกก....
"ยังไม่พอ" ไอ้ป๋ามันยิ้มเลวอีกล่ะ
"จะเอาอะไรอีก?" ผมแกล้งทำท่าหงุดหงิด
"จุ๊บกูหน่อย" นั่นไง!! กูว่าแล้วต้องขอให้ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้
"มึงแม่ง!!"
จุ๊บบบ....
ภาพและเสียงก็มาเต็ม กร๊ากกก.... นับวันไอ้ป๋าก็ค่อยๆ ล้างสมองผมทีละนิดๆ เป็นบ้าเพราะมันก็หลายครั้งอยู่นะ หึหึ
"หึหึ คิดถึงมึงว่ะแห้ง อยากกอด" อร๊ากกกก... มึงอย่ามาหวานผ่านสัญญาดีแทคไอ้บ้า!!
"คืนนี้มึงหมดสิทธิ์ว่ะไอ้ป๋า" ยั่วมันนิดๆ ครับ
"ให้กูขับรถไปหาไหม?" ยิ้มเลวภาคสอง
"ไม่ต้องเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ ก็กลับแล้วมึงอย่าเว่อ!!"
"ก็กูคิดถึงมึงนี่หว่า.... คืนนี้กูจะนอนหลับไหมเนี้ยะ" คนแก่เริ่มงอแงแล้วครับ
"เฮ้ออ.... มึงนอนกอดหมอนข้างแทนกูไปก่อนนะทิว ถึงกูจะรักมึงมากแต่คืนนี้เราคงต้องแยกทางกันว่ะ กร๊ากกก...." แล้วผมก็ลั่นเลยครับ ส่วนไอ้ป๋านี่หัวเราะหึหึชอบใจใหญ่
"หึหึ... กวนตีนนะที่รัก ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะจับดูดปากแล้วลากมาดูดของรักกูเลยดีไหมหื้อ.?" ออกแนวทะลึ่งตลอด แม่ง!!
"พอๆ มึงนี่สมองว่าไม่ได้เลยนะ หาเรื่องทะลึ่งมาพูดตลอด"
"ก็นิดนึงพอเสียวๆ ไง ฮ่าๆๆ รักนะ" กูเพลียกับมึงจริงๆ
"เลอะเทอะ!! แค่นี้ก่อนขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแปป"
"เฮ้ยย!!! เดี๋ยวก่อน!!"
"อะไรอีก?!!"
"เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วย ไม่ต้องวาง" แชรดดด... ไอ้ป๋ามึง!!!!
"เออ!!! รอแป๊ป"
ผมเดินหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหยิบของใช้อีกเล็กน้อยก่อนจะเดินถือโทรศัพท์เข้าห้องน้ำ ตั้งโทรศัพท์ไว้บนอ่างล้างหน้าก่อนจะอาบน้ำให้ไอ้หื่นดูไงล่ะครับ เฮ้อออ....
"มิน... อยากอาบด้วยจังเลยครับ"
"เพ้อเจ้อ!!" ผมหันไปตะโกนใส่มัน
"เมียใครน้อน่ากินไปหมดทั้งตัว" ยัง.... มันยังไม่จบง่ายๆ
"เงียบๆ ได้ป่ะ เสียสมาธิอาบน้ำโว๊ย!!"
"อยากเหรอครับที่รัก หึหึ...."
"เดี๊ยะจะโดน!!" กูฟังมึงพูดกูก็เขินนะเว้ย!!
"ที่รักหันหน้ามาหน่อยเขาคิดถึง" แชรดดด... กูตายตอนนี้เลยได้ไหมวะ!!
"ไอ้ทิวแม่ง!!!"
"ฮ่าๆๆ เขินกูเหรอครับเมีย" มันหัวเราะชอบใจใหญ่ เอาเข้าไป!!!
"ไอ้บ้าเอ้ย!!"
ผมจะทำอะไรได้ละครับนอกจากอาบน้ำให้มันดูจนจบขั้นตอนรวมไปถึงใส่เสื้อผ้าจนเสร็จนู้นแหละ พอทำทุกอย่างเสร็จก็มานอนคุยต่ออีกไม่ถึงสิบนาทีไอ้เก่งก็เข้ามาในห้องทำงานไอ้ป๋า ผมเลยได้โอกาสวางสายจากมันครับ
-
ต่อจากด้านบนค่ะ....
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง....
ผมเดินไปเปิดประตูก็เห็นพี่ม่านยืนทำหน้างอนๆ ใส่ผมก่อนจะใช้ความไวแทรกตัวเข้ามาในห้องผมทันที
"ห้องมินน่าอยู่กว่าห้องพี่ตั้งเยอะอ่ะ" พี่ม่านเดินสำรวจห้องผมไปทั่ว
"มันก็เหมือนกันนั่นแหละครับ ผมจองเหมือนกันจะต่างกันได้ยังไง"
"ต่างซิ พี่รู้สึกได้เลยนะ"
"เฮ้ออ... พอเถอะครับ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าจะได้พูดเรื่องที่พี่อยากพูดไปด้วยเลย" พี่ม่านหันมาค้อนควับใส่ผมทันที
"มินอ่ะ!! ทำไมดูรีบๆ ไปซะทุกอย่างเลย เดี๋ยวนี้พี่ไม่สำคัญกับมินแล้วเหรอ หื้อ...." เธอเดินเข้ามากอดผมแล้วซบหน้าลงที่อกของผม
"เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะพี่ม่าน ตอนนี้เราเป็นแค่พี่น้องกันนะครับ"
"ไม่!! มาคราวนี้พี่มาทวงคนของพี่คืน พี่จะไม่ทิ้งมินไปอีกพี่สัญญา" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ งานนี้คงไม่จบง่ายๆ แน่เลยครับ
"เฮ้ออ... ผมว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าครับ ผมเริ่มหิวแล้ว" ผมแกะมือพี่ม่านออกจากตัวผม พี่ม่านมองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจนิดๆ แต่ก็ยอมทำตามก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นยิ้มให้ผมแทน
"ได้ซิ.. มินอาจจะตั้งตัวไม่ทันพี่เข้าใจ งั้นเราไปกินข้าวกันก่อนเนอะแล้วค่อยมาคุยเรื่องของเราสองคนใหม่ พี่รู้ว่ายังไงมินก็รักพี่อยู่แล้ว"
"พี่ม่านครับ คือผม..."
"ไปจ๊ะ เราไปกินข้าวกันนะ พี่หิวมากๆ เลย" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อพี่ม่านก็ลากผมออกจากห้องทันที
ผมสองคนเดินมาที่หน้ารีสอร์ทก่อนจะยืนรอพนักงานไปขับรถผมออกมา ผมขับรถพาพี่ม่านไปร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักมากนัก บรรยากาศก็โอเคเลยครับ ไอ้ป๋าน่าจะมาด้วยก็ดีแต่ติดที่มีพี่ม่านนี่ซิ เง้อออ....
"มินกินอะไรดีอ่ะ อันนี้ก็น่ากินเนอะ อุ้ย... อันนี้ก็น่าลอง"
"พี่ม่านอยากกินอะไรสั่งเลยครับ ผมกินได้หมด"
"มินอ่ะ! พูดกับพี่เหมือนแต่ก่อนซิ มินอย่างนั้นมินอย่างนี้ คริคริ พี่ว่าแบบนั้นน่ารักกว่าเยอะเลยนะ"
"ผมว่าพูดแบบนี้ดีกว่าครับ ไม่ได้เป็นเด็กเหมือนแต่ก่อนแล้วผมว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่"
"จ๊ะๆๆ โตมากจริงๆ แหละ แถมยังหล่อด้วย"
"พี่ม่านสั่งอาหารเถอะครับ พนักงานยืนรอนานแล้ว" พี่ม่านสั่งอาหารมาสามสี่อย่างผมก็กินตามที่เธอสั่งนั่นแหละครับ กินๆ ไปให้มันหายหิว
พี่ม่านยังคงพูดเรื่องอดีตที่ผมเคยแอบรักเธออย่างมีความสุข รักมากจนผมยอมทำตามทุกอย่างที่เธอขอ เธอเคยโกหกผมไปเที่ยวกับรุ่นพี่ ม.6 แล้วบอกผมว่าเป็นแค่พี่น้องกัน ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 พี่ม่านอยู่ ม.4 เราสนิทกันมากเพราะเราโตมาด้วยกัน ผมแอบรักเธอตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ครับ พี่ม่านทำดีกับผมทุกอย่าง คอยเอาอกเอาใจผม เล่นเป็นเพื่อนผม เราไปโรงเรียนพร้อมกันทุกเช้าแล้วกลับด้วยกันทุกวัน มีคนมาจีบพี่ม่านเยอะครับเพราะพี่ม่านน่ารักมากเป็นดาวโรงเรียน เวลาที่ผมเดินไปไหนด้วยกันเธอจะบอกทุกคนว่าผมเป็นน้องชาย ผมโกรธทุกครั้งที่พี่ม่านพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น แต่พอเราอยู่กันสองคนพี่ม่านจะบอกว่าผมเป็นคนที่เธอรักที่สุด รักมากกว่าใครๆ ในโลก เหอะๆ จะด่าผมว่าโง่ก็ได้นะครับ ตอนนั้นผมมันโง่จริงๆ แหละ พี่ม่านพูดอะไรผมก็ยอมไปซะหมด จนมาวันนึงตอนผมขึ้น ม.3 ส่วนพี่ม่านก็อยู่ ม.5 ครั้งนั้นคือจุดเปลี่ยนที่สุดคือพี่ม่านกับครอบครัวย้ายไปอยู่ต่างประเทศอย่างถาวรแล้วที่ทำให้ผมเจ็บมากที่สุดคือผู้ชายอีกคนที่ผมเคยเห็นผ่านๆ ไปเรียนต่อด้วยกันที่นู้นครับ เขาคือแฟนพี่ม่านนั่นเอง พี่ม่านไม่เคยขอโทษผมสักครั้ง ไม่เคยติดต่อผมหลังจากไปอยู่ที่บ้านหลังใหม่ เราแยกกันต่างคนต่างหายเงียบกันไป เรื่องนี้ไม่มีใครรู้เรื่องนอกจากเราสองคน ผมรู้ครับว่าพี่ม่านรู้ถึงความรู้สึกผมได้ทุกอย่างเพียงแต่เธอไม่ได้เลือกผมเท่านั้นเอง
หลังจากพี่ม่านไปจากผมตั้งแต่วันนั้น ผมได้รู้ความจริงทุกอย่างว่าสิ่งที่ผมคิดคือเรื่องโกหก เราไม่เคยเป็นมากกว่าพี่น้อง พี่ม่านไม่เคยรักผมอย่างที่พูดไว้ คำว่าแฟนยังห่างไกลมากครับ ผมแค่คิดว่าผมจะทำให้พี่ม่านรักจนเรียกผมว่าแฟนได้อย่างเต็มใจแต่ความฝันผมถูกทำลายยับเยินด้วยการโกหกหลอกลวง ถึงเธอจะทำให้ผมเสียใจมากแค่ไหนแต่ลึกๆ แล้วผมก็ยังลืมเธอไม่ได้สักทีจนผมขึ้น ม.ปลายก็เริ่มกลายเป็นเสือผู้หญิง ไม่เคยจริงใจกับใคร ไม่เคยคบใครจริงจัง พูดง่ายๆ ว่าได้กันแล้วก็ทิ้ง ชีวิตวัยรุ่นผมไม่ได้เป็นคนเรียบร้อยหรือเป็นคนดีสักเท่าไหร่แต่ผมไม่เคยทำให้เดือดร้อนมาถึงครอบครัวเท่านั้นเอง ยิ่งเข้ามหาลัยผมก็ยิ่งซ่าขึ้นทำตัวบ้าๆ มีเรื่องไปวันๆ แต่เรื่องเรียนผมไม่เคยทิ้งนะครับ เกรดเฉลี่ยผมยังดีเป็นที่ภูมิใจของที่บ้าน กินเหล้าก็เกือบทุกคืน เที่ยวก็เกือบทุกคืนแต่ตื่นไปเรียนปกติ บางวันก็แฮ้งกันคาโต๊ะเรียน ถามว่าผมผ่านชีวิตแบบนั้นมาได้ยังไงนะเหรอครับ ก็เรื่อยๆ ตามประสาวัยรุ่นทั่วไป จนมาเจอจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิตคือการได้มาได้ไอ้ป๋านั่นแหละครับ จบเลย...
"มิน... เราอยู่ที่นี่กันถึงวันอาทิตย์เลยไม่ได้เหรอ?" พี่ม่านถามผมหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วรอของหวานมาเสริฟครับ
"ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องรีบกลับเพราะมีคนรอผมอยู่"
"ใครเหรอ คุณน้าใช่ไหม? พี่คิดถึงคุณน้าอยู่พอดีเลย มินพาพี่ไปหาคุณน้าก็ดีเหมือนกันนะ"
"ไม่ใช่แม่ผมหรอกครับ ว่าแต่พี่ม่านมีเรื่องสำคัญอะไรจะพูดกับผมใช่ไหม พูดได้เลยนะผมพร้อมฟัง"
"คริคริ... เดี๋ยวเราเอาไว้คุยกันตอนกลับรีสอร์ทดีกว่านะ พูดตรงนี้พี่อายจัง"
"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าเราพูดกันเลยดีกว่าที่นี่ก็ดูเงียบเป็นส่วนตัวดี เพราะถ้ากลับรีสอร์ทแล้วคงต้องรีบเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นกันแต่เช้า ผมจะได้พาพี่ม่านไปเที่ยวที่ๆ อยากไปไงครับ"
"จะเอาอย่างนั้นจริงๆ เหรอ พี่แอบเขินนิดๆ นะเนี้ยะ"
"พูดมาเถอะครับ ผมจะได้พูดเรื่องของผมบ้าง"
"ก็ได้ๆ พี่จะพูดล่ะนะ"
"ครับ..." ผมตอบ
"มินรู้ไหมว่าที่พี่กลับมาที่ไทยครั้งนี้เพราะใคร" เธอพูดจบก็ยิ้มทันที
"พี่กลับมาเพราะมินเลยนะ พี่คิดถึงมิน พี่ตัดสินใจแล้วว่าพี่จะกลับมาอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตที่นี่ แล้วที่สำคัญพี่จะกลับเพื่อมาอยู่ข้างๆ มินเหมือนเดิมไงล่ะ พี่รู้ตัวแล้วว่าคนที่พี่รักคือมิน พี่เสียใจนะที่พี่ทำไม่ดีกับมินไว้มากแต่มินเข้าใจพี่ใช่ไหม ตอนนั้นเรายังเด็กมากจริงๆ พี่ตัดสินใจผิดไป พี่เพิ่งรู้ว่าคนที่พี่จะไม่ยอมสูญเสียไปอีกคือมิน พี่รักมินนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?" ผมอึ้งอยู่สักพัก ไม่คิดว่าพี่ม่านจะกลับมาเพื่อพูดแบบนี้ ผมแค่คิดว่าพี่ม่านคงแค่อยากสนุกแล้วปั่นหัวผมเล่นก็เท่านั้น แต่นี่มัน....
"มิน... มินฟังพี่อยู่ไหม เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า มินยังรักพี่อยู่ใช่ไหม?"
"ผมว่าพี่ม่านคงเข้าใจผิดแล้วแหละครับ เรื่องของเรามันยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ พี่ไม่เคยคบกับผม เราไม่เคยรักกันในฐานะคนรัก ผมเป็นแค่น้องชายพี่มาโดยตลอด ที่เราสนิทกันเพราะแม่เราเป็นพี่น้องกันถึงจะต่างเชื่อสายกันก็เถอะ และที่สำคัญตอนนี้ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วและผมก็รักเขามาก เขาไม่เคยทำให้ผมผิดหวังหรือเสียใจเลยสักครั้งเดียว มีแต่ผมคนเดียวที่ทำให้เขาเสียใจอยู่บ่อยครั้ง พี่ม่านยังเป็นพี่สาวที่ผมรักและเคารพอยู่เสมอ เราเป็นพี่น้องกันต่อไปแบบนี้ดีกว่านะครับ ผมไม่อยากทำให้แฟนผมเสียใจเพราะความโง่ของตัวเองอีก แฟนผมดีเกินไป รักผมมากเกินไปจนผมทำร้ายเขาอีกไม่ได้ ผมหวังว่าพี่ม่านจะเข้าใจนะครับ"
"ไม่จริงใช่ไหมมิน!! มินโกหกพี่ใช่ไหม!! มินเคยบอกพี่ว่ายังไงก็จะรักพี่ม่านฟ้าคนนี้คนเดียว มินโกรธพี่ใช่ไหม? พี่ขอโทษต่อไปพี่จะไม่ทำให้มินเสียใจอีก พี่รักมินนะ รักมาก มินพูดซิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง" พี่ม่านลุกขึ้นแล้วเดินมากอดผมก่อนจะร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจคนอื่นที่กำลังมองเราสองคนอยู่ตอนนี้
"พี่ม่านกลับไปนั่งดีๆ ก่อนครับ"
"ไม่!!! จนกว่ามินจะบอกพี่ว่ามันไม่จริง มินพูดออกมาเพราะโกรธที่พี่ทิ้งมินไป!!"
"พี่ม่าน... ผมพูดเรื่องจริงทุกอย่าง ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วและตอนนี้ผมก็ไม่ใช่มินคนเดิม ผมเปลี่ยนไปแล้ว พี่ม่านใจเย็นๆ ก่อนดีกว่านะครับ เรากลับไปถึงที่รีสอร์ทค่อยคุยกันต่อ ตอนนี้พี่ม่านไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ"
"ฮืออ... ไม่เอา!! พี่ไม่ยอมให้มินมีคนอื่นนอกจากพี่ เรารักกันไม่ใช่เหรอมิน"
"พี่ม่านปล่อยผมก่อนแล้วเรามานั่งคุยกันดีๆ นะครับ" ผมพยายามแกะมือเธอออก ตอนแรกเธอจะไม่ยอมครับแต่พนักงานเดินมาเสริฟของหวานพอดีเลยช่วยชีวิตผมไว้ได้
"มินโกหกพี่ใช่ไหม?"
"ผมว่าพี่ม่านเช็ดหน้าก่อนนะครับ" ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้เธอ
"มินบอกพี่มาซิ!!" พี่ม่านยังสะอื้นอยู่เล็กน้อย
"พี่ม่านทานขนมหวานไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน"
เธอไม่กินแล้วมั้งครับของหวาน จะว่าไปผมก็สงสารพี่ม่านเหมือนกันแต่พอหน้าไอ้ป๋าลอยมาผมเลยต้องเล่นบทนิ่งและใจแข็งสุดๆ ไม่ปลอบเธอมากเกินไปไม่งั้นเธอจะงอแงหนักกว่าเดิมแน่ๆ ความเอาแต่ใจของพี่ม่านนี่ผมให้เธอเป็นที่หนึ่งเลยครับ
ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำล้างหน้าล้างตาซะใหม่ให้สดชื่น คิดถึงคำพูดที่พี่ม่านบอกว่าอยากคบกับผมแล้วใจหวิวเลยครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะดีใจมากถึงมากที่สุด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่นี่ซิ เรื่องนี้มันสร้างความลำบากใจให้ผมซะมากกว่า...
"เฮ้ออ... ป่านนี้ทิวมันจะทำอะไรอยู่วะ" ผมเริ่มคิดถึงไอ้ป๋าขึ้นมาซะงั้น โทรไปหามันหน่อยดีกว่า
"อ้าว!! โทรศัพท์กูไปไหนวะ!!"
ครืดดด.... ครืดดด.... ครืดดด.....
"อยู่ไหน? ทำไมเสียงดัง!!"
"นั่นใครคะ?"
TBC.
ค้างใช่ไหม ถูกต้องนะคร๊าบบ...
หลบแป๊ป!!
ใครไม่เม้นมีงอน อิอิ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะจ้า...
-
สยัยผ้าม่านเพ้อเจ้อน่ารำคาญมากค่ะ. สงสารน้องมินจัง
หึ เดี๋ยวเจอป๋าอาละวาดแน่นอน
-
เม้นๆๆๆ ว่า.......
มาแนวนี้ มีลงโทษบทโหดอีกล่ะมั่งเนี้ย
:z10: :z10: :z10:
-
ม่าน นี่เอาแต่ได้จริงๆ เห็นแก่ตัว ขี้โกง :m16: :m16: :m16:
นี่ยังไปรับโทรศัพท์ของมิน อีก
ไม่ชอบใจมิน เล้ยยยยย เซ้งงงง :fire: :fire: :fire:
มิน น่าโมโห น่าเบื่อ ยอมม่านตลอด มันอะไรกันนักหนา
ทั้งที่รู้ว่าที่ผ่านมา ม่านไม่ได้รัก ไม่ได้เลือกตัวเอง
ยังจะยอมไปใกล้ชิดกับเขาอีก
ทีกับป๋า มีแต่ทำให่ป๋าเสียใจ
คราวนี้ป๋าจัดหนักๆ ให้ลุกไม่ขึ้นไปเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao4: เริ่มล่ะ ความยุ่งยากเริ่มมาล่ะ งานนี้เข้าข้างป๋าล่ะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.08 รักแรกของเมีย】
"เฮ้ยๆๆ ใจเอาๆ เพื่อนรักอย่าหักโหมจนเกินไปซิวะ!" ไอ้มาร์ดึงแก้วเหล้าออกจากมือผม แม่ง!! กวนตีน
"ใจเอาๆ เหี้ยอะไรของมึงไอ้เหี้ยมา ใจเย็นๆ ก็พอไหมไอ้สาดดดด..." ฮ่าๆๆ แล้วเสียงหัวเราะก็ดังลั่นห้องทำงานผม
"พวกมึงเป็นเหี้ยอะไรกันเนี้ยะ!! มีความสุขกันมากรึไงวะ!! แล้วนี่เป็นเหี้ยอะไรกันถึงลากคอกันมาถล่มร้านกูเยอะขนาดนี้!!"
ใช่ครับ ไอ้พวกเพื่อนเลวของผมอยู่กันครบ ไอ้ปูมาพร้อมกับเมีย ไอ้เหี้ยฟิวลากนักศึกษามหาลัยปีหนึ่งมาร้านเหล้าด้วยอีกคน แต่เอ๊ะ!! จะว่าไปเรื่องนี้ผมก็ไม่มั่นใจว่าใครลากใครมากันแน่ระหว่างไอ้ฟิวกับน้องนักศึกษาเฟรชชี่คนนี้ หึหึ... ขาดไม่ได้คือไอ้พวกโสดและโฉดอีกสามคน ไอ้มาร์ ไอ้เนย์และไอ้โยผู้โง่เขลา ฮ่าๆๆ
"เฮ้ย!! อารมณ์ไม่ดีอย่าหาเรื่องด่าพวกกูดิวะ เอ้า!! ชนแก้วๆ ที่รักชนแก้วครับ" ไอ้สาดดด... กูเกลียดมึงไอ้เหี้ยปู!!
"ไม่เอาแล้วปู ดื่มไปเยอะแล้วนะพอเถอะ" นั่น!! มีห่วงกันนะไอ้พวกเหี้ย!! หมั่นใส้โว๊ย!!
"หื้ออ... กินไปแค่นิดเดียวเอง ปูยังไหวน่า"
"ถุย!! ปูยังไหวน่าๆ โธ่!! ไอ้ควาย!!!" ไม่พ้นสายตาไอ้ฟิวไปได้หรอกครับงานนี้
"กูถามจริงเหอะ มึงไม่เบื่อมันบ้างเหรอวะโจ หน้าโคตรเหี้ยแต่เสือกทำท่าอ้อนตีนขนาดนี้เนี้ยะ!!" โจมันหันมองจ้องหน้าไอ้ปูครับ ไอ้เหี้ยนี่ก็ใช่ว่าจะอาย ความหน้าด้านมันมีเยอะครับ แม่ง!! เสือกยิ้มหน้าบานเฉยเลย
"ก็เฉยๆ นะ สงสัยนะชินแล้วมั้ง"
"อร๊วกกกก......" พวกผมพร้อมใจกันอร๊วกรดหน้าแม่งเลยครับ เสือกมาทำหวานต่อหน้าพวกผมดีนัก
"พวกมึงไปรักกันไกลๆ ได้ป่าววะ มึงไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้มีคนคิดถึงเมียอยู่แถวนี้หนึ่งคนนะเว้ย!!"
"เสือก!!!" ผมด่าไอ้เหี้ยมาร์
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้เหี้ย!! หน้ามึงเหมือนคนกำลังจะลงแดงตายมึงรู้ตัวป่าววะไอ้ทิว"
"ปากดีนะมึงไอ้เหี้ยโย!! ได้ข่าวว่าตอนนี้มึงก็ไม่ธรรมดานะไอ้สัส!! อยากลองรึไง?" ผมแกล้งถามแล้วทำหน้ากวนตีนยั่วตีนมันสักหน่อย หึหึ
"กูว่าก็น่าตื่นเต้นดีวะ หึหึ" ไอ้โยตอบ
"มึงจะทำเหี้ยอะไรก็คิดให้มันดีๆ แล้วกันอย่าให้ทำพลาดเหมือนกูล่ะ" ไอ้ปูพูดเตือนเพื่อนด้วยสีหน้าค่อนข้างจริงจังแต่ไอ้เหี้ยโยเสือกยักคิ้วกวนตีนกลับมาครับ
"พอๆ ชีวิตใครก็ให้คนนั้นเป็นคนเลือกเอง แต่มึงไอ้เหี้ยโย!! จะทำเหี้ยอะไรคิดเยอะๆ เพราะมึงเห็นตัวอย่างเพื่อนมึงแล้วหัดเอากลับไปคิดให้มันเยอะๆ ไม่ใช่ก่อเรื่องขึ้นมาแล้วหาปัญญาแก้ไม่ได้" ไอ้เหี้ยฟิวพูดเสริม
"อ้าว!!! ไอ้เหี้ยฟิวนี่มึงด่าใคร กูหรือไอ้ทิว?"
"อ้าว!!! เรื่องเหี้ยๆ ให้มึงคนเดียวก็พอมั้งไอ้ปู กูไปเกี่ยวเหี้ยอะไรด้วยครับ"
"อ้าว!!! ไอ้เหี้ยทิวมึงพูดอย่างนี้ก็สวยดิวะ!!"
เพี๊ยะ!!
"พอเถอะน่าปู หยุดโว๊ยวายได้แล้วครับ" กร๊ากกก... ไอ้เหี้ยปูโดนเมียจัดต่อหน้าเพื่อนขนาดนี้ ขายหน้าเลยไหม กร๊ากกก.....
"โอ๋.... ไม่ดุนะครับที่รัก ปูแค่ล้อเล่นกับเพื่อนฝูงนิดเดียวเองนะ"
"ถุย!!! กูจะอ้วก!!" ไอ้โยมันคงทนความหน้าด้านของไอ้ปูไม่ได้มั้งครับเลยออกตัวซะแรงขนาดนี้ หึหึ
"พอๆ หมดเวลาหวานล่ะไอ้สัส!! แดกเหล้าเว้ย!!" ไอ้มาร์บิ้วอารมณ์พวกผมต่อ
ผมกับเพื่อนๆ กันชนแก้วกันตั้งแต่ทุ่มนึงอ่ะครับ ตอนนี้ก็ปาไปสามทุ่มกว่าแล้ว ผมเพิ่งคุยกับเมียรักของผมตอนทุ่มกว่าๆ หลังจากที่ได้รู้ว่าถึงที่หมายอย่างปลอดภัย ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงมันอีกล่ะ เฮ้ออ... คืนนี้ผมต้องกอดหมอนนอนหนาวคนเดียวอีกแล้ว ไม่ชินโว๊ยยยย....
"เฮ้ย!! ไอ้ทิวมึงจะไปไหนวะ?" ไอ้มาร์แหกปากเสียงดัง
"ไปโทรหามินแป๊ปเดี๋ยวกูมา" ผมบอกไอ้มาร์ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนที่อยู่ในห้องทำงานผมนั่นแหละครับ
Tru Tru Tru......
ผมรอสายไม่นานนักมินก็รับสายทันที ผมได้ยินเสียงเพลงแต่ไม่ดังมากแสดงว่ามินคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง หือออ.... หนีเที่ยวเหรอไอ้แห้ง!!!
"อยู่ไหน ทำไมเสียงดัง?" ผมแกล้งทำเสียงดุๆ ถามออกไป หึหึ แต่ในใจนี่ยิ้มแล้วครับ คิดถึง...
"นั่นใครคะ?" หื้ออ.... เมียกูดัดเสียงเหรอวะ
"แล้วคนที่กำลังพูดกับกูอยู่เนี้ยะใคร มารับโทรศัพท์แฟนกูได้ไง" อารมณ์นี้กูกดเบอร์ไม่ผิดชัวร์ เมียกูมีคนเดียวกูจะกดผิดได้ไงวะ!! แล้วที่สำคัญคือกูโทรเบอร์นี้บ่อยกว่าโทรกลับบ้านหาพ่อหาแม่กูซะอีก
"อ้าว!! พูดจาดีๆ ก็ได้นี่คะ!! ทำไมถึงพูดจาแบบนี้นะ!!"
"ก็ผมถามว่าคุณนะเป็นใคร ทำไมมารับโทรศัพท์แฟนผมมิทราบครับ ไง!! พูดดีพอรึยัง?"
"ฮ่าๆๆ นี่คุณจะบ้าเหรอ เบอร์นี้เจ้าของเบอร์เป็นผู้ชายนะคะไม่ใช่ผู้หญิง ฉันว่าคุณคงโทรหาคนผิดแล้วล่ะค่ะ" คราวนี้ผมถึงกับต้องเอาโทรศัพท์ที่กำลังแนบหูอยู่ออกมาสำรวจเบอร์กันเลยทีเดียว กูโทรผิดจริงๆ เหรอวะ!!
"เจ้าของเครื่องชื่อ?" ผมถามหลังจากตรวจสอบเบอร์จนแน่ใจ
"ชื่อมินค่ะ"
"วันนี้ใส่เสื้อสีฟ้าใช่ไหม?" ผมถาม
"ใช่ค่ะ"
"ขับ BMW i9 สีดำ ล้อเงิน ทะเบียน ทม888 ใช่ไหม?" เธอเงียบไปสักพัก
"เออ... รถนะใช่แต่ทะเบียนไม่มั่นใจอ่ะ" เธอตอบเหมือนกำลังคิดตามที่ผมบอกครับ
"ลูกชายคนที่เท่าไหร่ของบ้าน?" คำถามผมค่อนข้างจะกวนตีนใช่ไหมครับ เออ!! ผมตั้งใจนี่แหละ
"ลูกชายคนเด็กค่ะ มีพี่น้องสองคน เฮ้ย!!! นี่คุณมาหลอกถามฉันทำไมเนี้ยะ!!" เธอโวยวายทันที
"แล้วใช่อย่างที่ผมพูดรึเปล่า?" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่มือนี่กำโทรศัพท์แน่นเลยครับ
"เอ่อ... ก็ใช่!! แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ"
"เสียมารยาทนะคุณน่ะ มารับโทรศัพท์แฟนคนอื่นเขาได้ยังไงกัน"
"บ้า!! คุณนั่นแหละที่เสียมารยาท นี่มันโทรศัพท์แฟนฉันย่ะ!!" เธอตอบด้วยความมั่นใจ
"แล้วคุณกับแฟนพักที่โรงแรมชื่อ....ใช่ไหม?" ผมบอกชื่อโรงแรมไป คือก่อนหน้านี้ผมให้ไอ้เก่งเช็คว่าเมียผมเข้าพักที่โรงแรมไหน ผมก็ต้องเช็คโรงแรมที่เมียผมจะไปพักอยู่แล้วป่าววะก็เผื่อๆ ไว้เป็นข้อมูลแต่แม่งไม่คิดว่าจะได้ใช้จริง เหี้ยเฮ้ย!!
"เรื่องอะไรฉันต้องบอกคุณไม่ทราบ แค่นี้นะ!! เสียเวลา!!"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......
แล้วเธอก็วางสายไป ผมนี่กำมือถือไว้ในมือจะร้อนแทบจะลุกเป็นไฟเลยทีเดียว ใครวะ?!! ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!!!
"ไอ้เก่ง!!!" ผมเดินดุ่มๆ ออกมาจากห้อง เดินผ่านเพื่อนๆ ของผมออกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกให้หยุดของใครทั้งนั้น
"ครับนาย" ไอ้เก่งวิ่งมาทันทีเมื่อได้ยินผมเรียกหา
"มึงไปเอารถมาจอดรอกูหน้าร้าน เดี๋ยวนี้!!!"
"ครับนาย!" ไอ้เก่งรีบทำตามที่ผมสั่งทันทีอย่างไม่รอช้า
"เฮ้ย!! ไอ้ทิวมึงจะไปไหนวะ?!!" ไอ้ฟิววิ่งออกมาถาม
"กูจะไปเขาใหญ่"
"ห๊ะ!! ไปเขาใหญ่ตอนนี้เนี้ยะนะ!!"
"เออ!! ถอยไปไอ้สัสกูรีบ!!" ผมพลักไอ้ฟิวออกให้พ้นทางก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วลงมาชั้นล่างก่อนจะเดินออกหลังร้านไปสั่งงานไอ้ทองแล้วเดินไปหน้าร้านทันที
"เรียบร้อยแล้วครับนาย" ไอ้เก่งยื่นกุญแจให้ผม
"มึงเฝ้าร้านให้ดี มีอะไรเดี๋ยวกูโทรเอง" ผมคว้ากุญแจรถได้ก็เปิดรถเข้าไปนั่งประจำที่คนขับทันที
"ได้ครับนาย" ไอ้เก่งตอบอย่างรู้หน้าที่
"เออ!!" ผมสั่งการไอ้เก่งเรียบร้อยก็ขับรถออกมาทันที มือหนึ่งก็กดโทรศัพท์ไปด้วย แต่แม่ง!! เสือกฝากข้อความนี่ดิ สัส!!
ผมโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่เบาะข้างคนขับก่อนจะหยีบคันเร่งสุดตีน งานนี้รถที่ซื้อมาแพงก็ได้ใช้ประโยชน์สักที ใบสั่งกี่ใบกูจ่ายเงินสดหมดทุกใบถ้าตำรวจไม่เหนื่อยเขียนซะก่อนมึงส่งมาได้เลย เพราะตอนนี้ใจก็แม่งไปถึงเขาใหญ่ล่ะไอ้สัส!!
ระหว่างทางที่ผมตั้งหน้าตั้งตาขับรถเหยียบคันเร่งจนแตะเลขสูงสุด ขับแบบเหี้ยได้ใจคนใช้ถนนมาก เออครับอันนี้ผมไม่เถียงเลย อยากด่าผมเชิญด่าได้ตามสบายใจผมยอมแต่ตอนนี้กูรีบไงครับ รีบมากถึงมากที่สุด
จากข้อมูลที่ผมได้มาคือมินมันจะไปกับน้องที่ทำโครงการเดียวกันและผมก็รู้จักดี มันเป็นผู้ชายนี่แหละครับแต่มันไม่กล้ายุ่งกับเมียผมแน่นอนเพราะเมียมันคงไม่ยอมเป็นแน่และที่สำคัญคือมันมีลูกด้วย ถ้าจะให้มาเปลี่ยนใจเป็นแบบผมตอนนี้คงจะยากและไม่มีทางเป็นไปได้ อะไรที่ทำให้ผมมั่นใจขนาดนี้นะเหรอครับ เพราะผมคิดว่ามันคงจะดูออกว่าผมกับมินเป็นอะไรกันถึงไม่ต้องบอกก็เถอะ
ผมขับรถมาไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ พูดเลยไม่ได้ดูเลยเวลาครับ ผมรู้อย่างเดียวคือการเหยียบคันเร่งและขับแซงแม่งทุกคันจนผมขับเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมที่เมียผมมาพัก ผมจอดรถได้ก็โยนกุญแจรถให้พนักงานรับรถส่วนผมก็พุ่งตรงไปยังรีเซฟชั่นสาวทันที
"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจองห้องไว้รึเปล่าคะ?"
"ผมมาหาแขกที่มาเข้าพักที่โรงแรมนี้นะครับ คุณช่วยตามให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?" ผมบอกชื่อจริง นามสกุลจริงเมียผมไป พนักงานต่างมองหน้ากันเหมือนกำลังปรึกษากันก่อนจะหันมายิ้มให้กับผม
"ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าพอจะแจ้งชื่อได้ไหมคะ? เราจะได้แจ้งให้คนที่คุณลูกค้าต้องการพบได้นะคะ"
"ผมชื่อทิวครับ บอกแค่นี้เดี๋ยวเขาก็จะรู้เองว่าผมคือใคร" ผมตอบไปสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
"เออ... งั้นรอสักครู่นะคะ"
พนักงานสาวกดโทรศัพท์ภายในอยู่สักพักก็วางสายลงก่อนจะบอกผมว่าที่ให้พักของมินไม่มีคนรับครับ ผมทำได้อย่างเดียวคือนั่งรอเท่านั้น เธอบอกว่าเมียผมขับรถออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยครับ ออกได้ตั้งแต่หัวค่ำแต่ยังไม่เห็นเข้ามาเลย พนักงานสาวอีกคนเป็นคนให้ข้อมูลครับ ระหว่างที่ผมกำลังสอบถามข้อมูลอยู่เด็กที่รับรถคันของผมก็เดินเอากุญแจเข้ามาให้ ผมให้ค่าตอบแทนเด็กไปจำนวนหนึ่งก่อนที่มันจะยกมือไหว้ท่วมหัวเพื่อขอบคุณผมครับ
ผมนั่งรอมินอยู่ที่โซฟารับแขก นั่งคิดถึงเสียงผู้หญิงคนนั้นที่คุยกับผมทางโทรศัพท์ ทำไมไม่คุ้นเลยวะ!! ผมได้แต่คิดในใจ ผมนั่งอยู่อย่างนั้นสักพักก็คิดขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์เอาไว้ในรถ ผมเลยเดินไปที่รถก่อนจะควานหาโทรศัพท์ตัวเองจนเจอ แต่เชื่อไหมครับ!! ไม่มีเบอร์มินโทรกลับมาหาผมสักสายเดียว แม่ง!! มึงหายไปไหนวะมิน!!
มึงไปไหนวะมิน!!
มึงไปอยู่ไหนวะมิน!!!
ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหนวะมิน!!!!
นี่คือสิ่งที่หัวสมองผมจะกลั่นกรองได้ในตอนนี้คือเมียกูอยู่ไหน!!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!!! ใครก็ได้ช่วยบอกกูที!!! โทรหาเมียก็ไม่ติดปิดเครื่องอี๊ก!!!! เอาเข้าไปไอ้สาดดด....
เอาไงดี?
กูควรทำไง?
กูจะจัดการเมียกูยังไงดี?
เรื่องนี้กูควรจะทำยังไง?!!!!
ปวดหัวปวดตับที่สุด มือกำโทรศัพท์แน่น กดเบอร์นิ้วแทบล็อคยังโทรไม่ติด สิบนาทีผ่านไปยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอเมีย เอาไงดีๆๆๆ ระหว่างที่ผมกำลังเครียดถึงขีดสุด หนุ่มหน้าหล่อร่างบางที่ผมคุ้นเคยก็ปรากฏตัวขึ้น ข้างกายแบกหิ้วหญิงสาวที่กำลังเมามายไร้สติ มือกำลังกอดรัดร่างนั้นไว้ไม่ห่าง ซบหน้าลงที่อกบ้าง ทิ้งร่างให้หอบหิ้วบ้าง แม่งเอ้ย!!! เมียกูนะเว้ย!!!
"ที่รักกกก.... มินคือที่รักของพี่ม่านคนนี้คนเดียวเท่าน้านนน... คนอื่นไม่เกี่ยว!! อึ่ก!!"
"เฮ้ออ... ผมบอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวผมพากลับห้องนะครับ พี่ม่านเดินดีๆ หน่อย"
"จ้า.... ที่รักว่ายังไงพี่ก็ทำตามอยู่แล้ว.... อึ่ก! ที่รักกก.... จุ๊บหน่อยๆ นะ" ไม่!!!! นั่นมันเมียกูนะโว๊ยย!!!
"เฮ้ย!!! พี่ม่านอย่า!!" ผมทนอีกไม่ไหวแล้ว!!!
"มินอ่าาาา....."
"พี่ม่านอายพนักงานหน่อยดิครับ มีสติ"
"พี่ม่ายยย... พี่ไม่อาย อึ่ก!!"
"คุณไม่อายแต่ผมอาย!!!" ผมพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าของทั้งสองคน เมียผมแม่งอ้าปากค้างไปแล้วครับ วันนี้มึงเคลียร์กับกูยาวแน่ไอ้แห้งที่รัก
"ทิว!!! มาได้ไง?"
"มานี่เลย!!!" ผมดึงมินออกจากผู้หญิงคนนั้นแล้วร่างเธอก็ล่วงลงไปกองอยู่ที่พื้นทันที
"ว๊ายยยย..... แกเป็นใครเนี้ยะ!! อึ่ก!!"
"แล้วคุณเป็นใคร!! มายุ่งกับแฟนคนอื่นเขาทำไม?!!"
"ทิวเดี๋ยวก่อน กูอธิบายได้นะ"
"เงียบ!!! มึงไม่ต้องอธิบายตอนนี้มิน เพราะหลังจากกูเคลียร์กับอีกป้าคนนี้จบมึงได้อธิบายยาวแน่!!!"
"ไอ้บ้า!! ใครป้าแก!! มินนน... มาช่วยพี่ม่านหน่อยครับ พี่ม่านเจ็บจังเลย"
"ทิวเดี๋ยวเรื่องของเราค่อยเคลียร์ได้ป่ะ ตอนนี้พาพี่ม่านไปส่งที่ห้องก่อนนะ พี่ม่านเมามากนะเว้ย!!"
"มันเรื่องของกูรึไง!! มีตีนก็เดินกลับเอง!!" ผมตะคอกเสียงดังลั่น
"มึงใจเย็นๆ ก่อนเดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟังทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้พาพี่ม่านไปส่งที่ห้องก่อนนะ" แม่ง!! เสือกทำหน้าอ้อนใส่กูอีก!!! อร๊ากกกก.....
"กูไม่พาไป!! แล้วมึงก็ต้องไปคุยเรื่องนี้กับกูตอนนี้!! เดี๋ยวนี้เลย!!"
"ทิวใจเย็นๆ คนอื่นเขามองเราหมดแล้ว กูบอกว่าขอไปส่งพี่ม่านก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันไม่ได้รึไง?!!"
"มิน!! เรื่องนี้มึงทำผิดมึงรู้ตัวไหมห๊ะ!!"
"เออ!!! กูรู้แล้วแต่กูก็มีเหตุผลของกู!!"
"เหตุผลบ้าๆ ใช่ไหมมิน!! มึงถึงต้องโกหกกูถึงขนาดนี้!!"
"ทิวกูขอให้เรื่องนี้ผ่านไปก่อนไม่ได้เหรอ พาพี่ม่านไปส่งที่ห้องก่อนแล้วกูสัญญาว่ากูจะบอกมึงทุกเรื่อง" มินเริ่มลดเสียงให้อ่อนลง แม่ง!! พอกุเจอมึงเป็นแบบนี้ทีไรทำไมกูต้องยอมให้มึงทุกทีเลยวะ
"มินจ๋า... มินช่วยพี่ม่านด้วย"
"หุบปาก!! ลุกขึ้น!!" ผมก้มลงไปคว้าผู้หญิงคนนั้นให้ลุกขึ้นยืน
"เดี๋ยวกูช่วย"
"ไม่ต้อง!! มึงยืนเฉยๆ เลย ห้องไหนบอกมา!!"
"ห้อง 7310"
"งามใส้นักนะ!! ตามมา!!" ผมโคตรจะโมโหอ่ะ อยากกระชากคอไปฆ่าทิ้งทั้งสองคนแต่แม่ง!!!
สรุปผมต้องอุ้มผู้หญิงคนนั้นไปส่งที่ห้องครับ มันใช่ไหม!!! เมาจนหลับคาที่ ตอนแรกยังโวยวายๆ อยู่เลยสักพักคอหักไปเฉยๆ หน้าตาก็ดีแต่เสือกมายุ่งกับเมียชาวบ้าน ที่รักกูนี่ก็ใช่เล่นหลอกกูซะ!! หึ่ม!! เดี๋ยวจัดหนักสักทีดีไหม!!
"มินจ๋า....." แม่ง!! ขนาดหลับยังเพ้อชื่อเมียกูอีก
"ไงล่ะ!! มินจ๋า หึหึ มึงจะแก้ตัวเรื่องนี้ยังไง?" ผมหันไปถามมินที่ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมรู้สึกผิดอยู่ข้างๆ ผม
"ไปคุยกันที่ห้องเราเถอะ"
"หึหึ ตอนนี้ทำมาพูดว่าห้องเรา ที่กูขอมาด้วยทีแรกบอกไม่ให้มาแถมยังโกหกกูมากับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้อีก!!"
"โหหห... มึงมีเหตุผลหน่อยดิทิว ไปคุยกันที่ห้องเถอะนะเดี๋ยวน้องเล่าให้พี่ฟังทุกอย่างนะครับ"
"น้อง????"
"อืม..." มินพยักหน้าหงึกๆ แชรดดดด... เมียกูมีความน่ารักไปอีก
"กูคิดว่านอนห้องเดียวกันซะอีก" ผมยังไม่วายกัดเมียตัวเองด้วยความหมันใส้
"เฮ้ย!! จะนอนห้องเดียวกันได้ไง!! ไม่ๆๆ ต้องนอนคนละห้องอยู่แล้ว จริงๆ นะ"
"แถไปให้รอดนะไอ้แห้ง! ไป... นอนห้องไหนเดินนำกูไปซิ!!" ไม่คิดเลยว่ากูต้องมาเดินคุมเมียตัวเองขนาดนี้ เฮ้อออ.... ทำตัวหน้าตีจริงๆ เล๊ย!!
"มึงหิวข้าวไหม กินอะไรมายัง?" มินถามผมระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินไปยังห้องพักที่มินพูดถึง
"ห่วงกูรึไง!!" ผมก็ยอมรับครับว่าผมโคตรโกรธมันเลย
"ห่วงดิ!! ไม่ห่วงจะถามรึไง!!" อ้าว!! มาขึ้นเสียงใส่กูซะงั้น
"กวนตีน เดี๊ยะจะโดน!!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"มึงนั่นแหละ!!" นั่น!! มีเถียงอีกนะ
"ความผิดมึงยังไม่หมดนะมินอย่าเพิ่งก่อเพิ่ม" ผมต้องเตือนสติเมียซะหน่อย
"เออ!! รู้แล้วว่าผิด อย่าย้ำได้ป่ะ!!" อ้าวๆๆๆ มีงอนกูอีก นู้นครับเดินกระทืบเท้าเข้าห้องไปก่อนผมแล้ว ประตูไม่ปิดด้วยนะ กู้เนี่ยต้องปิด เฮ้ออ....
"มินอย่าเนียนลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลย" ผมจัดไอ้ตัวดี เฮ้ย!! เมียตัวดีผมด้วยการงัดร่างมันขึ้นจากเตียง
"เดี๋ยวดิทิว!!! อย่าเพิ่งกวนได้ไหมขอพักแป๊ปนึง!!" มีงอแงนะไอ้แห้ง
"ไหนบอกจะเล่าให้ฟังทั้งหมดห๊ะ!! แล้วนี่อะไรมึงจะงอแงเพื่อ?!!!"
"ใครงอแง!! กูเหนื่อย!!" มินพลิกตัวขึ้นมานั่งกอดอกมองหน้าผมทำยังกะผมเป็นคนผิด
"งานนี้มึงต้องเล่าให้หมดไม่งั้นมึงได้เจอดีแน่มิน!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?!!" ผมชักเริ่มจะเริ่มโมโหล่ะ
"ก็กูเหนื่อย!! กูบอกว่ากูเหนื่อย!! กูคิดจนปวดหัวไปหมดแล้วเนี้ยะ!!"
เคยเห็นคนบ้าไหมครับ คนบ้าที่กำลังหงุดหงิดคิดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด ตอนนี้เมียอันที่รักของผมกำลังเป็นอยู่ครับ มันงี่เง่า มันงอแง มันชอบโวยวายทุกครั้งที่ตัวเองผิดเต็มๆ เฮ้ออ... กูจะทำยังไงกับมึงดีวะมิน
"ไหนมึงคิดอะไรอยู่พูดให้กูฟังดิ๊" ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ มันครับ แม่ง!! มองหน้ากูจัง เดี๊ยะๆๆ
"มึงตามกูมาทำไมเนี้ยะ!!!" อ้าว กูผิดเหรอวะที่ตามมึงมา
"เดี๋ยวๆ นี่มันใช่เรื่องที่จะมาถามกูไหม"
"ก็มึงทำกูผิดแผนไปหมดแล้วเนี้ยะ!!" ห๊ะ!! กูทำอะไรนะ
"กูเนี้ยะนะ?!!" ผมชี้ที่ตัวเองเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ผมได้ยินมันคือเรื่องจริง กูผิด!!
"มึงนั่นแหละผิด!! กูจะมาเคลียร์กับพี่ม่านให้เข้าใจซะหน่อยมึงก็ดันโผล่มาซะก่อน!!"
"เดี๋ยวๆๆ พี่ม่านนี่หมายถึงผู้หญิงคนที่กูเพิ่งแบกไปเก็บเมื่อกี้นี้อ่ะนะ"
"อืม... นั่นแหละ พี่ม่านฟ้า คนที่แม่ให้มึงกับกูไปรับที่สนามบิน"
"แล้วทำไมถึงมาอยู่กับมึงที่นี่ล่ะ แล้วไหนบอกมาดูงาน แล้วทำไมพี่ม่านอะไรของมึนถึงบอกกูว่าเขาเป็นแฟนมึงล่ะ?"
"โหหห... ถามเยอะไปไหนเนี้ยะ" แน่ะๆๆ มีหงุดหงิด
"ตอบมามิน" ผมทำเสียงเข้มขู่เมียซะหน่อย ช่วงนี้ดื้อฉิบหายหรือเป็นเพราะผมเอาใจมันมากไปก็ไม่รู้
"มึงแม่ง!! ชอบทำเสียงแบบนี้อีกล่ะกูไม่ชอบเลย"
"กูบอกให้เล่ามาไง ทั้งหมด!!!"
"เออๆ จะเล่าอยู่นี่ไง"
"เล่ามาสักทีลีลาอยู่ได้!!"
"ก็คือ... พี่ม่านอ่ะ กู.... กูเคยแอบชอบพี่ม่านตั้งนานแล้วแต่พี่ม่านไม่ได้ชอบกู พอพี่ม่านย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นกูก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนพี่ม่านกลับมานี่แหละ"
"แล้วไงต่อ?"
"ก็ไม่มีอะไร พี่ม่านเขาแค่กลับมาเที่ยว"
"เอาให้จริง"
"อะไรวะ!! เออๆๆ พี่ม่านบอกว่าชอบกูก็แค่นั้น!!"
"แค่นั้นจริง?!!"
"เขาขอกลับมาคบกับกูอ่ะ แต่กูบอกพี่ม่านไปแล้วนะเว้ยว่ากูมีแฟนแล้ว" มินอธิบายเสียงสูง
"ผัว" ผมย้ำ
"แฟนเว้ย!!!"
"ผัว" ผมย้ำอีกครั้งให้มินมั่นใจในสถานะตัวเอง ฮ่าๆๆ
"แฟนก็พอๆๆ มึงเป็นแฟนกูก็พอไหม!!"
"กูบอกว่าผัวก็ผัวดิ!"
"มึงแม่ง!!! ยอมกูสักครั้งจะตายรึไงห๊ะ!! ถอยๆ กูง่วงแล้วจะไปอาบน้ำนอน"
"มึงเนียนอีกแล้วนะไอ้แห้ง"
"อร๊ากกกก.... ไอ้ทิวอย่านะเว้ย!!!"
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
ต่อจากด้านบนค่ะ
คิดว่าไงละครับ คิดว่ามันจะรอดผมไหม ทำให้ผมโมโหจนต้องขับรถตามมาไกลขนาดนี้ ถ้ารอดเงื้อมือไอ้ทิวคนนี้ไปได้มึงคิดผิดแล้วที่รัก หึหึ หลังจากเสร็จกิจรักไปสองยกในห้องน้ำผมก็มานอนเค้นเอาความลับที่เตียงนอนกันต่อ
"ห้ามนอนเด็ดขาดเพราะมึงต้องตอบคำถามนี้กูก่อน"
"อะไร?!!" ได้กลิ่นเด็กเอาแต่ใจไหมครับ
"ไปไหนกันมาถึงกลับมาซะดึกขนาดนี้แล้วแถมยังเมาปริ้นมาอีก"
"ไปกินข้าว"
"ไปกินข้าวแล้วเมากลับมาเนี้ยะนะ อย่าโกหกเล่ามาให้หมด"
"กูบอกว่ากูมีแฟนแล้วพี่ม่านเลยดราม่าหนักไปหน่อยร้องจะให้กูพาไปเที่ยว ถ้ากูไม่พาไปคืนนี้กูต้องไปนอนเป็นเพื่อนพี่ม่านที่ห้องกูก็เลยไปไม่งั้นไม่จบอ่ะดิ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับให้มึงไปนอนที่ห้องด้วยวะ?" มินมันหันหน้ามามองผม
"สงสัยกูหล่อจนเกินห้ามใจพี่ม่านเลยอดใจไม่ไหวมั้ง"
พรึ่บ!!!!
"เฮ้ย!!! มึงจะทำอะไรทิว!! ลงไปนะเว้ย!!" ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมแม่งเลย เมียปากดีอย่างนี้ต้องสั่งสอนให้เข็ด
"คืนนี้มึงก็หล่อจนเกินห้ามใจกูเหมือนกัน" ผมยิ้มเลว
"อะไรๆๆ อะไรของมึงทิว!! กูยังเจ็บอยู่นะเว้ย!!" มินเริ่มโวยวาย เริ่มดิ้นหาทางรอด
"กูมีแฟนหล่อขนาดนี้สงสัยคงปล่อยไว้ไม่ได้ซะแล้ว กูว่ากูต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้มึงจดจำว่ากูคือใครในชีวิตมึง"
จุ๊บบบบบ....
พูดจบผมก็ก้มลงเอาปากกระแทกจูบมินอย่างแรง แม่ง!! ปากแอบแตกมีเลือดออกนิดๆ นี่กูซาดิสม์กับที่รักกูมากไปรึเปล่าวะ
"ไอ้ทิวกูเจ็บ!!!"
"เรียกใครไอ้ หื้ออ?" มินมองผมตาขวาง
"มึงเล่นอะไรเนี้ยะทิว กูเจ็บนะเว้ย!!!"
"ถ้ามึงยังไม่เล่าความจริงทั้งหมดให้กูฟังมึงได้เจ็บตัวกว่านี้แน่มิน!"
"ไม่มีแล้ว!! ก็เล่าไปหมดแล้วไง!!"
"แน่ใจ?!!"
"อืม... แน่ใจดิ!!" มินยืนยันเสียงแข็ง
"เจ็บมากไหม?" ผมใช้นิ้วเกลี่ยรอยเลือดที่ปากมินเบาๆ
"เจ็บดิ!! มึงชอบใช้ความรุนแรงกับกูอยู่เรื่อยเลย"
"โอ๋ๆๆ ทิวขอโทษนะครับ" ผมนอนลงข้างมินเหมือนเดิมแล้วรวบตัวมินเข้ามากอดปลอบใจ
"กูบอกพี่ม่านแล้วว่ากูมีคนที่รักอยู่แล้ว ที่สำคัญกูก็ไม่ได้คิดกับเขาเหมือนเดิมและไม่มีวันนั้นแน่นอน"
"จริงอ่ะ?" ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ ครับ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าที่มินเล่าเรื่องจริงมากน้อยแค่ไหนแต่มันทำให้ผมรู้สึกดีและดีใจแบบโคตรๆ เลย
"จริงดิ! จะโกรธหกเพื่ออะไร!!"
"ปกติมึงทำประจำ" ผมพูดเบาๆ แกล้งมันอ่ะครับ
"เออ!! งั้นก็ไม่ต้องเชื่อคิดซะว่าที่กูเล่าให้ฟังเป็นเรื่องโกหกแล้วกัน"
พรึ่บ!!!
"โอ๋ๆๆ ขอโทษๆ เชื่อแล้วครับ เชื่อแล้ว..... เออ!! ว่าแต่มึงบอกพี่ม่านมึงไปรึยังว่ากูเป็นใคร" โอ๋ที่รักแป๊ปนะครับ เดี๋ยวมันงอนผม
"ยังไม่ได้บอกเลยมึงก็มาซะก่อน" มินเริ่มขดตัวเข้าหาผมมากขึ้น หนาวอ่ะดิ รักกูใช่ป่ะ หึหึ
"แล้วจะบอกเมื่อไหร่?" ผมถามแล้วรวมตัวมินมากอดให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น
"พรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้นอนก่อน"
"งั้นพรุ่งนี้กูไปด้วย"
"มึงก็ต้องไปด้วยอยู่แล้วแหละ เหอะ!!"
"โอเครู้เรื่อง"
"ทิวเบาแอร์หน่อยกูหนาว"
"กูกอดขนาดนี้ยังไม่หายหนาวอีกเหรอ หื้ออ?" ฟอดดดดด....
"ยังไม่หาย"
"หายรึยัง?"
"ยัง"
"แน่นกว่านี้อีกใช่ไหม?"
"อืม...."
จุ๊บบบบ....
"ฝันดีนะไอ้แห้ง เลิกดื้อกับกูได้แล้วรู้ไหม?" ฟอดดด...
จุ๊บบบ.....
"กูทำแบบนี้กับมึงได้คนเดียวนิ"
ประโยคสุดท้ายทำเอาผมนอนยิ้ม จากที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็หายโกรธทันที ถึงแอร์จะโคตรหนาวแต่ตอนนี้ผมโคตรอุ่นใจเลยครับ
"กูรักมึงมากนะมิน"
TBC.
เฮ้ยย.... ป๋าผู้ยอมเมีย ฮ่าๆๆๆ น่ารักน่ากัด อยากได้!!!!
ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น?
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนิยายและขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจมากๆ นะคะ
จุ๊บๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
อ๊ายยย..ป๋าผู้ยอมเมีย..แต่ไม่ยอมผู้หญิงอื่น..555
-
ยอมง่ายๆอย่างงี้เลย ถ้าไม่รักมากคงโวยวายไม่หยุดล่ะนะ
-
ชะนีม่านฟ้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชีพลาดแล้ว พลาดเลย
ปากว่ารักๆๆๆ มิน แต่ไปนอกกับแฟน ไม่เลือกมิน
ตอนนี้มาคร่ำครวญหวนไห้ เชอะ....หมั่นไส้
มาทำเอาแต่ใจกับมิน เกลียดชี น่ารำคาญสุดๆ
ป๋าทิว รักเมียสุดๆ น่ารัก แหะๆ.....(สองมาตรฐานอยู่แล้ว)
คราวนี้รวมทีมเพื่อนทิว คับคั่ง ฟิวมีน้องเฟรชชี่ ปูมีโจ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไม คดี พลิก งั้นล่าาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่ดีนะที่ไปแค่เขาใหญ่อะ. 55555
-
ขึ้นต้นด้วยดราม่า
สุดท้ายเฮียทาสเมีย
-
มินทำเหมือนรำคาญม่านฟ้า แต่ก็เหมือนไม่อยากพูดความจริงกับป๋า คือมินยังไม่แน่ใจตัวเอง หรือหวั่นไหวหรือไงกัน
-
เกือบไปแล้วไหมละมินนี้ของพี่ทิว ริอาจจะโกหกพี่ทิวเป็นไงละ55555
-
เมียน่ารักๆ ยังไงก็ต้องยอม
:katai2-1: :katai2-1:
-
ติดตามได้ที่หน้าเพจเลยนะคะ ใครได้ของขวัญปีใหม่แล้วพลาดไม่รู้ด้วยน้า จุ๊บบบบบ
สวัสดีคร้า...
ใกล้ปีใหม่แล้วไรท์เลยมีเรื่องดีๆ มาบอกคนอ่านที่น่ารักของไรท์ทุกคนจ้า :กอด1:
มาแจกของขวัญปีใหม่+ฉลองครบ 1,000 ไลค์ จำนวน 100 รางวัลจ้า :mc4:
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่คอยเม้นให้...
ขอบคุณทุกคนที่กดไลค์จนยอดพุ่งสูงถึง 1,000 ไลค์นะคะ แค่นี้ก็ดีใจมากมายแล้วจ้า
ไรท์มีของขวัญแทนคำขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ มาให้คนอ่านทุกคนค่ะ
โดยจะแจกฟรีตามนี้นะคะ (อ่านให้จบนะจ๊ะ) :mew1:
60 รางวัล สำหรับคนที่ซื้อนิยายเรื่องผัวขี้หึงVSเมียขาดโหด (FC ป๋าทิวกับน้องมิน)
(สุ่มจากรายชื่อคนที่ซื้อหนังสือนะคะ)
20 รางวัล สำหรับนักเม้นที่น่ารักที่คอยเม้นให้กำลังใจตลอดๆ :L2: :L2:
(สุ่มจาก User name ที่เม้นใต้นิยายเรื่องป๋าทิวกับน้องมินภาค 2 นะคะ ใครที่ได้รางวัลมารายงานตัวใต้ข้อความโพสหลังจากประกาศรายชื่อผู้โชคดีเท่านั้นนะคะ รบกวนทำกติกานะคะเพื่อไม่ให้ตกหล่อนจ้า)
10 รางวัล สำหรับผู้ติดตามที่น่ารักหน้าเพจ Star_ss room นี้เลยจ้า :man1:
(สุ่มจากความน่ารักล้วนๆ นะ ใครน่ารักให้เห็นก็คนนั้นเลยค่ะ 555+)
10 รางวัล สำหรับความในใจ "ไรท์คะ... เรามีอะไรจะบอก" มีอะไรอยากพูด อยากคุย อยากแนะนำเขียนมาเลยจ้า
(สุ่มจากข้อความที่เขียนเลยจ้า ไม่อวยนะแต่ขอแบบจริงใจนะคะ พูดถึงเรื่องตัวละครหรือเกี่ยวกับนิยายเรื่องที่ชอบก็ได้จ้า)
ปล. แจกกันฟรีๆ ไม่มีดราม่านะคะ ไม่ต้องอินบ๊อกมาว่ากันนะเพราะนี่คือแจกฟรีแทนคำขอบคุณจ้า
ปล. สุดท้าย ใครที่ได้แล้วซ้ำรบกวนแจ้งนะคะ ให้โอกาสแบ่งปันไปถึงเพื่อนๆ พี่ๆ คนอื่นด้วยจ้า
หมายเหตุ: ไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้นนะคะ
:pig4:ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ รักนะจุ๊บๆ :L2:
Star_ss
-
มีแจกรางวัลด้วยยยย อิอิ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.09 ตัวจริงยิ่งจี๊ด】
อ่าาาา..... เช้านี้อากาศสดใสเว่อๆ ไปเลยครับ จากที่ตั้งใจมาตามล่าตัวเมียเมื่อคืนก็กลายเป็นมาพลอดรักกับเมียแทน ฮ่าๆๆ เมื่อคืนหนาวเนื้อก็ได้ห่มเนื้อกันไปล่ะ เช้านี้ผมรีบตื่นขึ้นมาเพื่อไปหยิบชุดในรถ ผมใส่เผื่อไว้ในรถเผื่อต้องไปไหนมาไหนฉุกเฉิน ไม่ได้ๆ งานนี้ต้องแต่งหล่อซะหน่อยจะได้ไปเจอว่าที่คนรักเก่า เฮ้ย!!! ต้องพูดว่าคนที่เมียผมเคยแอบรักดีกว่าเพราะมินที่รักของผมยังไม่ได้ตกลงปลงใจกับเธอคนนั้นซะหน่อย ยิ้มเลยกู แอบดีใจนะเนี้ยะ
ผมเดินกลับมาถึงห้องพักมินก็ยังนอนหลับอุตุอยู่บนที่นอนเหมือนเดิม เมื่อคืนคงจะเหนื่อยเพราะเจอผมกวนทั้งคืน หึหึ ไม่ได้ทำอย่างว่าเพิ่มหรอกครับแต่เล่นแกล้งกันไปแกล้งกันมาซะมากกว่า ไม่รู้เป็นอะไรพอเห็นมินหยุดหงิดเข้าหน่อยผมก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งแล้วตามง้อ ฮ่าๆๆ อารมณ์งี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้ผมชอบครับ เมียใครหว่าน่ารักจัง กร๊ากกก....
ตอนแรกผมก็ว่าจะไปอาบน้ำอ่ะนะแต่พอเห็นมินยังนอนอยู่ก็อยากกกอยากกอดมินซะมากกว่า แล้วที่สำคัญช่วงนี้มินงานยุ่งไม่ค่อยมีเวลาได้หวานกันสักเท่าไหร่ครับ ไหนๆ งานนี้ก็มีโอกาสได้มีเวลาอยู่ด้วยกันผมก็ขอใช้เวลาให้คุ้มค่าทดแทนเวลาที่ขาดหายไป ฮ่าๆๆ พูดดูดีแต่เรื่องจริงคืออยากนัวเนียกับเมียซะมากกว่าไอ้ทิวเอ้ย!!!
ผมค่อยๆ เปิดผ้าห่มที่คลุมตัวมินออกแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม ความคิดดีๆ ยังไม่หมดแค่นั้น ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมทแอร์แล้วกดลดอุณหภูมิปรับความหนาวให้เพิ่มมากขึ้น ฮ่าๆๆๆ แค่นั้นแหละครับมินนี่ขดตัวเขาหาผมทันที มันขี้เซาบวกขี้เกียจตื่นผมรู้ แล้วยิ่งแอบมาเที่ยวไม่ได้มาทำงานซะด้วยระวังมินมันจะตื่นนะครับ
"หนาว" คำพูดสั้นๆ ที่หลุดออกจากปากมินทำเอาผมยิ้มพอใจ
"อืม.... เดี๋ยวปรับแอร์ให้ครับ" ถามว่าผมจะทำอย่างที่พูดไหม หื้อออ...
"หายหนาวรึยัง?" ปากกูก็ยิ้ม
"ยัง... กอดหน่อย" อร๊ากกกก... สำเร็จ หือออ... เมียอ้อนน่ารัก
จุ๊บบบ..... ฟอดดด.....
น่ารักน่ามันเขี้ยวโว๊ยยย.... เมียใครวะเนี้ยะ
"ดีขึ้นไหม?" ผมกอดมินแน่นขึ้น ตอนนี้ผมใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวครับ มินก็ไม่ต่างกันแต่มินใส่เสื้อยืดบางๆ มากกว่าผมหนึ่งชิ้นครับ ผมใส่หนึ่งชิ้น มินใส่สองชิ้น นับดีๆ หนึ่งชิ้นกับสองชิ้นเท่านั้นนะ ฮ่าๆๆ แอบหื่นว่ะ
"ทิว...."
"อืม... ว่าไง?"
"K มึงทิ้งหน้าท้องกู"
"หึหึ ก็ลูกกูตื่นอ่ะ มันอยู่ใกล้แม่มันมันก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา"
"ไอ้ทะลึ่ง!!" มินปรื้อตาขึ้นมามองหน้าแล้วด่าผม ฮ่าๆๆๆ
"มึงช่วยกูหน่อยดิ" ผมส่งสายตาหวานเยิ้มไป
"ไม่เอา ขี้เกียจ!!" นั่นคือคำตอบที่ผมได้รับ
"โหหห.... ช่วยหน่อยนะที่รัก อึดอัดจะตายอยู่แล้วปวดฉิบหายเลยเนี้ยะ" คือไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันครับ พออยู่ใกล้มินทีไรอารมณ์หื่นผมแม่งพุ่งพรวด มีอารมณ์โคตรง่ายเหมือนอดอยากอยู่ตลอดเวลา วันไหนไม่ได้มีอะไรกันนี่หมดบุหรี่ไปหลายซอง
"เมื่อคืนมึงทำไปแล้วนะทิว ตูดกูจะพังเพราะมึงรู้ตัวบ้างไหม!!"
"อ้าว!! ก็กูมีมึงคนเดียวถ้าไม่เอามึงจะให้กูไปเอากับใคร หื้อออ.... จุ๊บๆๆ" พูดจบผมก็ระดมจูบกระหน่ำที่หน้าผาก ปาก แก้มของมินทันที โอ๊ยยย... กูอยากจนปวดไปหมดแล้วคร๊าบบ...
"อื้ออ... ไอ้ทิวอย่าดิคนจะนอน!!"
"นะๆๆ มินทำกันเถอะกูโคตรอยากเลย" มินมองผมตาขวางก่อนจะถอนหายใจเหนื่อยแล้วพยักหน้าตกลง
"อืม.... ครั้งเดียวพอนะกูเหนื่อย"
"ครั้งเดียวจะพออะไรมึงก็รู้ว่ากูขี้เอาจะตาย!!" กูเริ่มงอแงแทนเมียล่ะแม่ง!!!
"ครั้งเดียว!! กูให้ทำครั้งเดียวถ้ามึงไม่ทำก็ไม่ต้องทำโว๊ย!!!" มินตะคอกกลับเสียงดัง
"ครั้งเดียวงั้นมึงทำนะ" ไม่เอาดีกว่าไม่เรื่องมากเดี๋ยวกูอด ฮ่าๆๆ ขอมีข้อต่อรองนิดนึงโว๊ย!!
คือเอาเรื่องจริงเลยนะ ผมอยากดูหน้าเมียเวลามีเซ็กส์อ่ะ มันได้อารมณ์โคตรๆ แล้วมินแม่งไม่ค่อยรู้ตัวว่าเวลาตัวเองเซ็กซี่แค่ไหนเวลาที่มีอะไรกับผม แม่งทำเอาผมอดใจไม่ไหวกระแทกแรงๆ ทุกที พอทำจนเสร็จค่อยสงสารมันทีหลัง บางทีก็ไข้ขึ้นไม่สบายเลยครับ ผมว่าผมจะลดๆ ลงแล้วนะแต่มันอดใจไม่ได้สักที เฮ้อออ...... ความหื่นมันบังตา
"เรื่องมากว่ะทิวแรงกูจะลุกจะไม่มีเลย" ปากมันบ่นนะครับแต่ตัวนี่คลานขึ้นมาทับบนตัวผมแล้ว ผมนี่รีบพลิกตัวนอนหงายทันที งานนี้พร้อมรบครับ
"หึหึ มึงน่ารักว่ะมิน" มินอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับมาทำหน้าหงุดหงิดเหมือนเดิม
"กูเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วมึงเพิ่งรู้เหรอ"
จุ๊บบบบ....
มินก้มลงมาจุ๊บปากผมก่อนจะหัวเราะชอบใจ
"ถ้ามึงลดความดื้อลงมาบ้างมึงจะน่ารักกว่านี้"
"งั้นกูนอน" มินพลิกตัวลงจากตัวผมทันที
"เฮ้ย!! ล้อเล่นคร๊าบ มินของพี่น่ารักที่สุดอยู่แล้วถึงดื้อก็น่ารัก"
พรึ่บ!!!
ผมดึงมินขึ้นมาประจำที่เหมือนเดิม มินใช้แขนทั้งสองข้างยันที่หน้าอกผมแล้วลุกขึ้นนั่งคร่อมตัวผมไว้ มือผมก็ทำงานอัตโนมัติจับไปที่ก้นมินแล้วขยำเบาๆ อย่างยั่วยวน
"หึหึ หื่นว่ะ!"
"ช่วยไม่ได้ มึงยั่วกูเอง" มือผมขยำก้นนิ่มไปเรื่อย มินก็เริ่มขยับตัวให้ก้นน้อยๆ ถูไถกับทิวน้อยก่อนจะใช้สองมือถอดเสื้อยืดบางๆ นั้นออกต่อหน้าผม ใจผมแม่งเต้นแรงกว่าเดิมอีก
"อืออ.... ดีมากครับ"
"เดี๋ยวจัดให้เด็ดกว่านี้ร้อยเท่า" มินยิ้มยั่วให้ผม
"หึหึ จัดมาครับที่รัก"
มินโน้มหน้าลงมาขนาบกับหน้าของผมก่อนจะจุ๊บลงที่ปากผมเบาๆ อย่างยั่วยวนบวกกับโปรยยิ้มหวานยั่วให้ใจผมเต้นแรงไม่หยุด มินจูบลงที่ปากผมอีกครั้งแตะปากเพียบเบาๆ ก่อนจะกดย้ำแล้วกัดที่ปากผมเล็กน้อย จูบย้ำซ้ำที่รอยเดิมแล้วเริ่มจูบเบาๆ อย่างยั่วยวนอีกครั้ง ปากมินค่อยๆ พรมจูบอย่างใจเย็น จูบเม้นหนักๆ ก่อนจะลากลิ้นสัมผัสที่ริมฝีปากของผม จากจูบแบบยั่วยวนก็เพิ่มความเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ ผมเผยปากเพียงเล็กน้อยให้มินสอดลิ้นเข้ามาสัมผัสความหวานนุ่มข้างใน เราจูบกันอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน มือผมก็ลูบไล้ไปทั่วร่างของมิน แก่นกายผมคับแน่นอึดอัดจนแทบจะทนความเร่าร้อนนี้ต่อไปอีกไม่ไหว
"อือออ...." เสียงครางของเราทั้งสองต่างครางออกมาพร้อมๆ กัน ส่วนล่างของเราทั้งสองก็เสียดสีกันอย่างไม่หยุดหย่อน
"อือออ...." มินครางกระเล่าเมื่อผมล้วงมือเข้าไปในบ๊อกเซอร์แล้วลูบไล้วนเวียนอยู่ที่ช่องทางรักอันหวงแหน
"อ๊ะ...... ซี๊ดด.... อืมมม....." มินผละปากจากปากผมทันทีที่นิ้วกดลงเบาๆ ที่จุดกระสัน มินเชิดหน้าสูงซู๊ดปากแล้วกัดปากแน่น
"ดีไหมครับที่รัก" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่แหบพล่า
"ซี๊ดดด... ตรงนั้น อ๊ะทิว... อือออ...." มินฟลุบหน้าลงมาซบที่ซอกคอของผมก่อนจะกัดงับเข้าที่ไหล่ของผมอย่างแรง
"หึหึ..."
ผมจูบไซ้ไล่จากซอกคอกจนมินขนลุกเกลียวขดตัวเข้าหาผมก่อนจะเริ่มซุกไซ้ผมบ้าง เราสองคนต่างทำหน้าที่เล้าโลมให้กันและกันอย่างเร่าร้อนทั้งจูบทั้งกัดทิ้งรอยรักไปจนทั่วร่างแล้วถอดบ๊อกเซอร์ออกจนร่างการของเราเปล่าเปลือกันทั้งคู่
"อือออ... มินครับทิวไม่ไหวแล้ว ซี๊ดดดด...."
ผมครางกระเส่าเมื่อถูกมินดูดดื่มครอบครองของรักของหวงของผมไว้เต็มปาก ปลายลิ้นตวัดรัวที่ส่วนปลายที่มีน้ำรักปริ่มไหลเยิ้มก่อนจะดูดกินน้ำรักของผมอย่างเอร็ดอร่อย ปากนุ่มๆ ครอบลงที่แก่งกายผมอีกครั้งก่อนจะผลุบเข้าผลุบออกให้ผมได้ซาบซ่านไปกับความเสียว
"ซี๊ดดดด.... ที่รักพี่เก่งจังเลยครับ อ่าา..."
มินใช้ปากได้อย่างดีเยี่ยมจนแทบเสียวจี๊ดไปถึงปลายประสาท ร่างบิดส่ายไปมาด้วยความเสียวจนแทบจะทนต่อไปอีกไม่ไหว ผมคว้าตัวมินขึ้นมาประกบจูบอย่างเร่าร้อน จับแก่นกายที่ขยายใหญ่ถูไถไปมาที่ปากทางรัก มินรู้หน้าที่ว่าตัวเองควรทำอะไรจึงยกก้นขึ้นเล็กน้อยให้ผมได้จ่อแก่นกายที่ช่องทางรักของมิน เพียงแค่เอาไปจ่อมันก็ตอดรัดส่วนปลายผมตุบๆๆ จนทำให้ผมกัดกรามแน่นด้วยความอยาก ปากเราก็ยังคงจูบกันอย่างไม่หยุดหย่อนจนมินถอนจูบออกแล้วโหย่งตัวขึ้นเล็กน้อยใช้น้ำลายตัวเองทาบริเวณช่องทางรักก่อนจะกัดปากแน่นแล้วค่อยๆ กดตัวลงช้าๆ ตัวมินสั่นเครือไปทั้งตัว ผมรู้ว่ามินคงเจ็บอยู่ไม่น้อยเพราะไม่มีตัวช่วยใดๆ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ
"ไหวไหม?" ผมถามมินแล้วพรมจูบไปทั่วหน้าของมิน
"อืม... ไหวครับ" คำตอบทำเอาผมยิ้มพอใจ
"ทิวรักมินนะครับ ซี๊ดดดด...." ช่องทางรักตอดรัดผมแน่นไปหมด
"อืออ.... มินก็รักทิวนะ รักมากที่สุด" ผมตื้นตันกับคำบอกรักของมินทุกครั้งที่ได้ยิน
"ที่รักของพี่" จุ๊บบบ....
มินค่อยๆ กดตัวลงไปอย่างช้าๆ จนกลืนกินแก่นกายผมเข้าไปจนมิดด้าม มินนั่งพักอยู่สักครู่ก่อนจะเริ่มขยับขึ้นลงช้าๆ ใช้มือวางบนแผ่นอกของผมแล้วขยับสะโพกกดส่ายไปมาซ้ายขวาจนร่างกายของเราเชื่อมต่อกันอย่างสมบูรณ์
"ซี๊ดดด... ตอดแรงๆ เลยครับที่รัก อ่าา...." ผมครางเสียงกระเส่าเมื่อมินเริ่มควบผมรุนแรงขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆ
"อือออ... ดีไหมทิว ซี๊ดดดด....." มินเองก็ครางไม่หยุดปากเช่นกัน
"อูยยย.... ดีมากครับ ซี๊ดดด.... พี่รักมินนะครับ อ่าา...." มินขยับขึ้นลงแรงขึ้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผมก็กระเด้าสวนกลับขึ้นไปเป็นระยะๆ
ปัก ปัก ปัก ~~~~
ผับ ผับ ผับ ~~~~~~
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น เราสองคนต่างช่วยกันประสานจังหวะรักกันได้อย่างลงตัว มือผมก็บีบขยี้สองจุกน้อยสลับกับลูบไล้ไปทั่วร่างกายของมิน สายตาผมก็จ้องมองมินตลอดเวลาโดยที่ไม่ละสายตาไปมองที่อื่น ผมอันเปียกชุ่มด้วยเหงื่อสะบัดพริ้วไปตามจังหวะการควบ มินปรือตามองผมบ้าง กัดปากแน่นด้วยความเสียวซึ่งผมเองก็โคตรเสียวไม่ต่างจากมิน ร่างของเรายังสอดประสานกันอย่างลงตัว ผมเพิ่มแรงกระแทกสวนกลับขึ้นไปจบมินกัดปากแน่นหอบหายใจเหนื่อยครางไม่เป็นจังหวะ
ผับ ผับ ผับ~~~~~
"อ๊ะ.... อ๊ะ.... ซี๊ดดด.... ทิวจูบมินหน่อยครับ"
"ซี๊ดดด... ที่รักเก่งมากครับ"
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยที่มินยังคงขยับตัวเข้าออกตามจังหวะอยู่บนตักของผม มินโน้มตัวเข้าหาผมเพื่อรับจูบอันเร่าร้อนตามคำขอร้อง มือเกี่ยวรอบคอผมไว้แน่น เราจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม มินตวัดลิ้นพันเกี่ยวลิ้นผมอย่างชำนาญ รสจูบช่างหวานหอมชวนให้ผมหลงไหลจนถอนตัวไม่ขึ้น รักมากถึงมากที่สุด
"อือออ.... ทิว...." มินครางแล้วเรียกชื่อผมไม่หยุดปาก
ช่องทางรักตอดรัดผมทั้งถี่และรัว ข้างในทั้งร้อนทั้งอุ่นในเวลาเดียวกัน บีบรัดแก่นกายผมแน่นจนอดอัดไปหมดอยากจะปล่อยปล่อยอยู่หลายครั้งแต่ต้องอดกลั้นกับความสุขครั้งนี้เพื่อไปให้ถึงสุดทางรักพร้อมกัน มินเร่งจังหวะควบเร็วขึ้นๆ เสียงครางดังระงงไปทั่วทั้งห้อง เหงื่อแห่งความสุขผุดขึ้นเต็มใบหน้า เราต่างช่วยกันสร้างจังหวะรักเพิ่มความสุขให้กันอย่างเต็มเหนี่ยวแบบไม่มีหยุดพัก
"อูยยยย... ทิวมินไม่ไหวแล้วครับ"
"ซี๊ดดด.... เดี๋ยวทิวทำเองนะ" มินพยักหน้าตอบ
ผมจับตัวมินนอนราบกับที่นอนส่วนผมก็นั่งชันเข่ากับที่นอนก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบปากมินแล้วกระแทกเข้าออกด้วยความเร็ว ปากเราสองคนยังคงจูบกันไม่ห่าง ส่วนล่างก็กระแทกและตอดรัดกันตลอดเวลา ผมเร่งซอยสะโพกให้เร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างมินก็สั่นคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ผมจัดให้ มินจิกเล็บลงที่แผ่นหลังของผมอย่างแรง ช่องทางรักตอดรัดผมอย่างมันหยุดหย่อน เลือดไหลเวียนความเสียววิ่งพุ่งพล่านเสียวซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย ผมถอนจูบจากปากมินเพราะมินก็เริ่มขาดอากาศหายใจแล้วผมก็มาเร่งทำหน้าที่สามีที่ดีเพื่อมอบความสุขสมให้เมียอันเป็นที่รัก
ผับ ผับ ผับ~~~~~
ผับ ผับ ผับ~~~~~~
"อ๊ะ อ๊ะ.... ทิวมินไม่ไหวแล้ว" มินร้องโอดครวญด้วยความเสียว
"ทนอีกนิดนะที่รักของทิว อีกนิดนะครับ ซี๊ดดดดด......"
ผับ ผับ ผับ~~~~~~~
ผมจับขามินขึ้นขนาบกันแล้ววางเท้ามินแนบที่หน้าอกผมก่อนจะกระแทกเข้าออกด้วยความเร็ว
ปัก ปัก ปัก~~~~~
"อืออ.... ทิว ซี๊ดดด..." มินครางอย่างไม่หยุดปาก ยิ่งมินเรียกชื่อผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งได้ใจใส่แรงกระแทกเข้าไปแบบไม่มียั้งไม่มีสะดุด
ปัก ปัก ปัก~~~~~
ผับ ผับ ผับ~~~~~
ใบหน้าของมินบิดเบี้ยวไปด้วยความเสีย ส่ายหน้าไปมาเป็นระวิง
"ใกล้แล้วครับ อีกนิดนะมิน ซี๊ดดดด......"
ผมยังคงใส่ความแรงเร่งความเร็วอย่างไม่มียั้ง มินกัดฟันแน่นด้วยความเสียวซึ่งผมแม่งก็โคตรเสียวยิ่งกว่า ผมซอยถี่ๆ เน้นๆ ก่อนจะกระแทกหนักๆ อีกสามสี่ทีน้ำรักมินก็ฉีดพุ่งทะยานใส่หน้าท้องของผม ส่วนผมก็ฉีดพุ่งน้ำรักเข้าไปในตัวมินพร้อมๆ กัน มันอุ่นว๊าบเสียวซ่านไปทั่วทั้งตัว ผมฟลุบลงไปทาบทับที่ร่างของมินก่อนจะพรมจูบมินไปทั่วทั้วใบหน้าแล้วจบลงที่ปากนิ่มๆ ที่ผมหวงแหน
จุ๊บบบบ.....
"ทิวรักมินที่สุดเลยนะครับ" คำบอกรักหวานๆ ที่ผมพยายามพูดบอกย้ำๆ ให้มินรู้ว่าผมรักมินแค่ไหน รักมากแค่ไหน ผมพูดมันอยู่ทุกวันทุกครั้งที่ผมมีโอกาสและจะพูดคำนี้ไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้สึกเบื่อ
"อืม.... มินก็รักทิวเหมือนกันนะ"
จุ๊บบบบ.....
มินจุ๊บที่ปากผมเบาๆ ก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข
"เอาออกได้ยัง?" หลังจากนอนหอบพักเหนื่อยกันสักพักมินก็เริ่มขยับปากพูด
"อื้ออ.... เอาไว้แบบนี้ก่อนนะ มันรู้สึกดีที่ได้อยู่ในตัวมินแบบนี้อ่ะครับที่รัก" ใช่ดิ ก็มันยังตอดผมดีแบบเชี่ยๆ แล้วใครจะอยากเอาออกล่ะครับ หึหึ
"แต่มันเหนี่ยวตัวนะทิว หนักด้วย เอาออกเถอะจะได้ไปอาบน้ำ" ใช่ครับ ผมยังคงนอนทับอยู่บนตัวมิน ก็ท่านี้มันสบายดีนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ มินเริ่มงอแงแต่ผมก็ยังนอนกอดมินอยู่เหมือนเดิม ท่าเดิม ฮ่าๆ
"อีกนิดน่า... สัญญาจะนอนเฉยๆ ไม่ทำอะไรต่ออ่ะ"
"อือออ.... แต่มึงจะกดเข้ามาทำไม่ทิว อืออ...."
"ก็มันเสียวอ่ะ มินตอดทิวก่อนทำไมอ่ะครับ หึหึ"
"อือออ.... มันเสียวนะเว้ยทิว อย่าขยับดิ"
"ขยับนิดเดียวเองน่า.... ไม่ทำๆ ขอให้หายเสียวก่อนจะเอาออกนะๆ นะครับ" จุ๊บบบบ....
"แต่มัน.... อ่าาา.... เสียวอ่ะทิว อือออ.... อย่าแกล้งดิ" ผมกดสะโพกสลับกับโยกสะโพกซ้ายขวาเบาๆ แล้วกดวนไปมาอยู่อย่างนั้นจะไม่ให้มินเสียวได้ไงล่ะครับ ผมแม่งยังโคตรเสียวเลย
"เสียงที่รักโคตรเซ็กซี่เลยรู้ตัวไหมครับ หื้อออ....." จุ๊บบบ.....
"อือออ... ทิวมันเสียวอ่ะ" อย่าว่าแต่มินเสียวเลยครับ ผมนี่เสียวและอยากยิ่งกว่าอีก ไม่เคยพอจริงๆ เล๊ยไอ้ทิว!!
"อีกรอบไหมมิน นะๆๆ นะครับที่รัก"
"พอแล้วทิวมินไม่ไหวแล้ว"
"หูยยย.... ไหวน่า... ดูดิมันยังตอดของทิวอยู่เลย ซี๊ดดดด...."
"แต่มิน.... อือออ.... เหนื่อยแล้ว"
"ไม่เป็นไรนะครับเดี๋ยวที่รักนอนเฉยๆ นะ ทิวจะทำเอง" จุ๊บบบบ....
"ทิวอ่ะ...."
"คร๊าบ.... รักนะ" จุ๊บบบบ....
เหมือนเป็นคำตอบตกลงนั่นแหละครับ หึหึ งั้นเราก็.....
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง~~~~
"ทิวมีคนมาหยุดก่อน"
"หื้ออ... ไม่ต้องไปสนใจหรอกไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกน่า....ต่อนะ"
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง~~~~
คราวนี้กดรัวเลยครับ แม่ง!!!
"ใครวะ!!" ผมสถบอย่างหัวเสีย
"พี่ม่าน!! ทิวพี่ม่านแน่ๆ เลย"
"ช่างดิ ปล่อยให้กดไป เรามาต่อกันนะ" ผมยิ้มกริ่ม
"เฮ้ยย!! ไม่ได้ดิทิว พอแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวค่อยมาต่อทีหลังนะ"
"ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย!" ผมจ้องมินหน้านิ่ง
"เฮ้ย!!! เปล่ารีบนะ"
"งั้นก็ปล่อยให้กดไปส่วนเราก็มาทำเรื่องของเราต่อดิ!" เรื่องอะไรผมจะสนใจยัยม่านอะไรนั่น หึ!!
"ทิวคร๊าบ... ไว้เราค่อยมาต่อทีหลังนะ มินอยากไปพูดเรื่องของเราให้พี่ม่านฟังก่อนไง เรื่องจะได้จบๆ ไปซะที นะทิวนะ... นะคร๊าบ" จุ๊บบบบ.... แม่งเจอแบบนี้ทีไรผมใจอ่อนทุกทีเลยให้ตายดิ
"มึงเนี้ยะจริงๆ เลยให้ตายเหอะ!!"
ซวบ....
"ซี๊ดดดด.... ไอ้บ้าทิว!!" มันเขี้ยวไงครับเลยกระชากลูกรักผมออกจากตัวแม่มันโดนไม่บอกให้แม่มันรู้ตัว แต่แม่ง!!! ผมนี่เสียวแปล๊บ!!
"เรียกใครไอ้บ้าหื้อ?!!" ผมบีบปากมินจนปากจู๋
"อืออ... เปล่าๆ พี่ทิวคร๊าบ"
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบ....
ผมจูบกระแทกรัวๆ ที่ปากแหลมๆ อย่างมันเขี้ยว
"จูบกูก่อนไม่งั้นกูไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!" ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"จูบอะไรอีกอ่ะ!"
"จะจูบหรือไม่จูบ?!"
"เออๆ จูบดิ" แล้วมินก็จูบผมทักที ระหว่างที่เราสองคนจูบกันอย่างเร่าร้อนผมกัดปากมินจนมีเลือดออกเล็กน้อย
"โอ๊ยยย!!!"
"หึหึ จำเอาไว้ด้วยล่ะ"
"ซาดิสม์ว่ะ!!"
"หึหึ เพิ่งรู้เหรอว่ามีผัวเป็นคนซาดิสม์ งั้นเรามาต่อกันเลยแล้วกันพี่มงพี่ม่านมึงคงไม่ได้เจอหน้ามึงจนถึงพรุ่งนี้เช้าเลยดีไหม" ผมยิ้มร้าย
"เฮ้ย!! พี่ทิวคร๊าบ" หึหึ เสียงอ่อนเสียงหวานทันที
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง~~~~
เสียงกดกริ่งยังคงดังอยู่เรื่อยๆ ผมหันไปมองที่ประตูแล้วหันกลับมามองคนที่นอนเปลือยเปล่าต่อหน้าผมอีกครั้ง
"พูดซิตอนนี้มึงรักใคร?"
"ห๊ะ!!" มินทำหน้างุนงงกับคำถามที่อยู่ๆ ผมก็ถามออกไป
"ตอนนี้ใครคือคนที่มึงรัก?" ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อให้มินมั่นใจว่ามินฟังคำถามไม่ผิดแน่นอน
"ก็มึงไง" มินตอบ
"อืม.... จำคำที่มึงพูดไว้ให้ดีล่ะ เพราะมึงก็คือคนที่กูรักมากที่สุดเหมือนกัน"
พรึ่บ
"ทิว....."
ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ส่วนมินผมก็ปล่อยให้ทำตามสิ่งที่มินต้องการ ผมอยากรู้เหมือนกันว่ามินจะเคลียร์เรื่องนี้ยังไง การตัดสินใจทำอะไรลงไปแต่ละครั้งผมจะเลือกคำตอบที่ดีที่สุดให้กับมินเสมอและครั้งนี้ผมแอบหวังเล็กๆ ว่ามินจะทำอย่างนั้นเช่นเดียวกัน เฮ้ออ.... ผมยังมั่นใจได้ใช่ไหมว่าผมคือคนที่มินรักจริงๆ หวั่นใจแปลกๆ แฮะ
TBC.
รักป๋าเป็นห่วงป๋าอย่าลืมให้กำลังใจคนเขียนนะคะ กร๊ากกก...
เดี๋ยวไปเอาไม้เรียวมาตีหนูมินแป๊ป
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นทุกกำลังใจนะคะ เยิฟๆ
-
หายไปนาน มาต่อให้แล้วขอบคุณมากครับ
อยากตามไปกดไลท์ ในเพจให้นะฮะ
แต่ทว่าผมหาทางไปไม่เจอ :ruready :ruready
-
:jul1: :pighaun: :haun4: ขอเลือดเติมหน่อย...ที่มีอยู่ไม่พอ... :laugh:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หายไปนาน มาต่อให้แล้วขอบคุณมากครับ
อยากตามไปกดไลท์ ในเพจให้นะฮะ
แต่ทว่าผมหาทางไปไม่เจอ :ruready :ruready
ตามมาเลยจ้า มาลุ้นของขวัญปีใหม่กันสนุกๆ น้า
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการติดตามนะคะ
https://www.facebook.com/Star_ss-room-1576903542582633/
รอน้า.....
-
นี่เค้ามาฮันนิมูนกันใช่มะ ตามมาเก็บถึงที่คิดทบต้นทบดอกด้วย หวังว่ากลับไปคงจะเจอดอกอีกหลายยก เอิ๊กๆ
-
ฮึ่ยย......ป๋า น่าจะเปิดประตู
ให้ม่านเห็นซะเลย ฉากรักวาบหวิว
ชีจะได้หมดกังวล กร๊ากกกก
หายสงสัย เชื่อคำบอกของมิน ซะที
ว่าคนรักใหม่ คือป๋าทิว
ห่วงแปลกๆของป๋า ก็ทำให้คนอ่านหวั่นใจตาม
มิน จะกล้าบอกรักป๋า ให้ม่านฟังมั้ย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ตามมาจากภาคหนึ่ง :กอด1:
แอบกลัวใจมินจัง :mew6:
-
หนูมินจะกล้าปฏิเสธพี่ม่านฟ้าจริงจังหรือเปล่าเหอะ :ruready
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.10 มันจี๊ดที่หัวใจ】
ผมเดินเข้าห้องน้ำมายืนทำมิวสิกอยู่สักพัก ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องจากได้นอนผมก็รู้ได้ทันทีว่ามินคนออกไปหาพี่ม่านอะไรนั่น ถามว่าผมคิดเรื่องรักแรกบ้าบอนี้ไหมเหรอครับ คนดีๆ ที่ไหนจะไม่คิดล่ะ เมียทั้งคนนะเว้ย!! ถ่านไฟเก่าถึงจะยังไม่ได้จุดแต่แม่งถ้าเจอเปลวไฟปลิวมาแค่นิดเดียวมันก็ติดเปล่าวะ!! เฮ้อออ.... ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะมองหน้าหงอยๆ ของตัวเองในกระจก
"อย่าคิดมากดิวะไอ้ทิว มินคงไม่ทำอย่างนั้นกับมึงหรอกไอ้ควาย!!" เออ... ผมแม่งก็อาการหนัก เริ่มด่าตัวเองล่ะ
แกร๊ก......
ผมหันไปมองที่ประตู มินกำลังเดินเข้ามาในชุดคลุมสีขาวพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ส่งมาให้ผม เฮ้ออ... ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะหันหน้ากลับมาตั้งใจบีบยาสีฟันใส่แปรง
หมับ!!!
"โกรธกูเหรอทิว?" มินโอนกอดผมจากด้านหลัง เอาหน้าซุกลงที่แผ่นหลังของผมแล้วถามด้วยน้ำเสียงอู้อี้จนแทบฟังไม่รู้เรื่องแต่ผมกลับฟังชัดเจนกับประโยคคำถามนั้น
"เปล่าโกรธ" แม่ง!!
"มึงโกรธกูใช่ไหม กูรู้ว่ามึงโกรธกู" เฮ้ออ.... กูถอนหายใจขนาดนี้กูจะแก่เร็วรึเปล่าวะ!!
"ถ้ามึงจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจมึงแล้วกัน" อารมณ์ดราม่ากูมาเต็ม ไอ้เหี้ยกูงอนเมีย
"กูขอโทษ"
"อืม.... ไปอาบน้ำซะเดี๋ยวพาไปกินข้าว" ผมตอบทั้งที่ยืนให้มินกอดผมอยู่อย่างนั้น ซึ่งถ้าเป็นปกติผมจะกอดมินกลับไปแล้วแต่ตอนนี้มันบอกอารมณ์ไม่ถูกจริงๆ ว่ะว่าคืออะไร โกรธ งอน น้อยใจ ไม่โอเค ไม่พอใจหรืออะไรก็ช่างแม่งเหอะ!! ผมสับสนว่ะ!!
"กูบอกพี่ม่านไปแล้วว่าเราจะไปกินข้าวพร้อมกัน" กึ๊ก!! สมองผมแม่งหยุดชะงักทันที
"อืม... ก็ไปดิ" ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"กูจะบอกพี่ม่านว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน" เสียงมินเริ่มสั่นเครือ
"อืม... ก็ตามใจมึง"
ตุบ ตุบ!!!
มินทุบเข้าที่หลังผมอย่างแรง แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บเลยวะ
"มึงแม่งโกรธกู!!" ผมมองมินผ่านกระจก มินยืนกำหมัดแน่นพร้อมกับจ้องหน้าผม มีน้ำตาคลอนิดๆ
"หรือมึงคิดว่ากูไม่ควรโกรธมึงเรื่องนี้?" ผมถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง มองมินผ่านกระจกบานใหญ่ มินยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เออ!! ผมยอมรับว่าแอบไม่พอใจครับ แม่ง!! กูไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นนะเว้ย กูหวงของกู ใครก็ห้ามมายุ่งทั้งนั้น!!
"ก็กูขอโทษแล้วไง!! มึงให้กูทำอะไรกูก็ยอมหมดแล้วไง!!" มินเริ่มโวยวายเสียงดัง
"แล้วกูต้องยอมมึงทุกเรื่องไหมมิน!!"
"เออ!! ก็ปกติมึงยอมกูทุกเรื่อง!!" ผมหลับตานิ่ง ตอนนี้ขอสงบสติอารมณ์ก่อนครับ
"เลิกพูดเรื่องนี้แล้วไปอาบน้ำซะ กูไม่อยากทะเลาะกับมึง" ผมพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้โมโหหรือขึ้นเสียงกับมินอีก ผมเห็นสภาพมินตอนนี้ผมก็โคตรรู้สึกผิดแล้วครับ
"ทำไม?!!" มินตะคอกเสียงดังลั่น
"อย่ามาเสียงดังใส่กูนะมิน!! เรื่องนี้มึงผิด ไปอาบน้ำซะ!!"
"ไอ้บ้าทิว!!" ผมหลับตาข่มอารมณ์ก่อนจะลืมตามองมินอีกครั้ง
"ไปอาบน้ำซะ"
"มึงแม่งไม่รักกูแล้วใช่ไหม?!! กูพยายามทำดีที่สุดแล้วเพราะกูไม่อยากให้มึงคิดมาก กูไม่อยากให้มึงเข้าใจผิดแต่กูแม่งทำเหี้ยอะไรก็เหมือนผิดไปหมด!! อะไรที่กูคิดไว้ก็ดูผิดไปหมด!! เออใช่!! กูผิดเองแหละเรื่องนี้กูเป็นคนผิดเอง!! มึงจะเลิกกับกูก็ได้นะ กูคงเป็นคนดีสำหรับมึงไม่ได้ กูดีไม่พอ กูทำเหี้ยอะไรก็ผิดทั้งนั้นแหละ!!"
หมับ!!!
ผมหันกลับไปคว้ามินเข้ามากอด
ตุบ ตุบ ตุบ!!!
"มึงแม่งไม่เข้าใจกู" น้ำตามินไหลพรากแต่ไม่มีเสียงร้องเล็ดรอดให้ผมได้ยินแม้แต่นิดเดียว
"กูขอโทษ" ผมไม่รู้จะพูดคำไหนดีครับ แค่เห็นมินร้องไห้ต่อหน้าผมก็ประสาทจะแดกแล้ว ใจผมแม่งเจ็บไปหมด มันจุกๆ แน่นๆ เหมือนหายใจไม่ออก หายใจไม่คล่องเหมือนเดิม เห็นมินร้องไห้แล้วผมแทบบ้า!! อย่าด่าตัวเองที่ไม่ใจเย็นกว่านี้ อยากด่าตัวเองที่ทำให้มินร้องไห้ อยากด่าตัวเองที่ทำให้คนที่ผมรักที่สุดเสียน้ำตาเพราะเรื่องบ้าๆ เพราะความคิดมากของตัวเอง
"มึงหมดรักกูแล้วใช่ไหมทิว?"
"ไม่!! กูไม่เคยไม่รักมึงแม้แต่วินาทีเดียว อย่าร้องนะมิน กูเห็นมึงร้องไห้กู... กูเหมือนกำลังจะบ้าว่ะ!"
"มึงไม่เชื่อในสิ่งที่กูพูด อึ่ก! กูบอกมึงแล้วว่ากูไม่ได้รักพี่ม่านแล้วมึงก็ไม่เชื่อกู!!"
"เชื่อ... กูเชื่อมึง หยุดร้องไห้ก่อน"
ตุบ ตุบ!!!
"ฮืออ... ไอ้บ้าทิว!!! กูเจ็บนะโว๊ย!!" ในที่สุดเสียงที่ผมไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น ผมปวดใจฉิบหาย มันบีบมันแน่นไปหมดจนหายใจไม่ออก มินร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายขนาดนี้แสดงว่ามินก็คงรู้สึกแย่สุดๆ ไม่ต่างไปจากผมที่กำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้
"เป็นอะไร?" ผมผละออกจากตัวมินแล้วสำรวจทันที ผมกอดมินแน่นไปเหรอวะ ผมคงจะเผลอกอดแรงไปมินถึงร้องเจ็บแบบนี้
"ไหนมึงเจ็บตรงไหนบอกกูซิ?"
"กูเจ็บที่ใจ!! มึงไม่เชื่อใจกู มึงจะให้กูทำยังไง!! กูไม่อยากให้มึงรู้สึกแย่ไม่ดี กูผิดเหรอวะที่พยายามจะแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวกูเอง!!"
"กูเชื่อแล้ว กูเชื่อใจมึง เชื่อสิ่งที่มึงพูดทั้งหมด กูขอโทษที่ตะคอกใส่มึงนะ" ผมรวบตัวมินเข้ามากอดอีกครั้ง แม่ง!! บีบหัวใจผมฉิบหาย คำพูดที่ว่าผมไม่เชื่อใจมันแล้ว ผมทำให้มันเสียใจผมฟังแล้วมันโคตรจี๊ดเลยครับ ผมแม่งบ้าว่ะ!! ผมแม่งทำตัวเห็นแก่ตัวแบบนี้กับมินได้ยังไงวะทั้งๆ ที่ผมสัญญาว่าผมจะดูแลมินให้ดีที่สุดแล้วจะไม่ทำให้มินเสียใจอีก
"กูขอโทษนะทิว กูรักมึงนะ ต่อไปนี้มีอะไรกูจะบอกมึงก่อนจะเล่าให้มึงฟังให้หมดเลย เราจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้อีก กูไม่ชอบให้มึงเมินใส่กูแบบนี้ มึงอย่าเมินใส่กูแบบนี้อีกนะ"
"อืม... กูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่ทำกับมึงแบบนี้อีก" ผมลูบหัวมินเบาๆ ก่อนจะจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน
"ฮือ.... กูไม่ชอบเลยเวลาเราทะเลาะกัน"
"โอ๋.... หยุดร้องนะคนดีของไอ้ทิว"
"กูตกใจที่มึงตะคอกกลับใส่กู"
"ทิวขอโทษครับ หยุดร้องไห้น้า...."
"กูขอโทษที่ตะคอกใส่มึงนะทิว"
"อืม... รู้แล้ว กูก็ขอโทษที่ตะคอกใส่มึงเหมือนกันนะ" จุ๊บบบ....
"กูไม่ได้รักพี่ม่านแล้ว"
"กูรู้แล้วครับ"
"กูจะไปบอกพี่ม่านเรื่องของเราจริงๆ นะ"
"อืม... งั้นเราไปบอกเขาด้วยกัน"
"กูรักมึงนะทิว" มินกระชับตัวกอดผมแน่นขึ้น
"กูก็รักมึงมากรู้ไว้ซะด้วยไอ้ดื้อ!!"
"อืม... รู้แล้วครับ" คำตอบแม่งโคตรน่ารัก บทจะพูดง่ายก็ง่ายจนผมตามไม่ทัน เฮ้อออ..... เมียใครวะเนี้ยะ หึหึ
"ป่ะ งั้นเราไปอาบน้ำกันจะได้ออกไปหาอะไรกิน" ฟอดดด....
"มึงอาบให้กูนะ"
"หึหึ ได้ครับผม"
อาบน้ำก็เกือบจะไม่ได้อาบ นัวเนียกันไปนัวเนียกันมาเกือบครึ่งชั่วโมง กอดจูบลูบคลำกันเกือบได้ซั่มกันอีกยกล่ะ ดีนะที่ผมยังคิดได้บ้างว่ามินมันคงระบบอยู่ไม่น้อย เริ่มตั้งแต่เมื่อคืนพอตืนเช้าก็จัดกันอีกยก ถ้าจะให้ต่อในห้องน้ำอีกผมว่ามินคงได้ตายคาที่แน่ๆ คิดแล้วเห็นใจเมียว่ะ ฮ่าๆๆ
มินนี่ก็ช่างยั่วผมเหลือเกิน อาบน้ำก็ให้ผมอาบให้ ถูสบู่ก็ให้ผมถูให้ พูดตรงๆ เลยนะครับ ดูมินมันอ้อนๆ เหมือนเด็กขอความรักยังไงอย่างงั้น อย่าบอกนะว่ามันกลัวว่าผมจะไม่รักมันแล้วจริงๆ บ้าเหอะ!! ถ้ามันคิดอย่างนั้นมันบ้ามาก ผมนี่ซิจะตายถ้าขาดมัน ตอนนี้ผมแม่งถอนตัวไม่ขึ้น รักแม่งฉิบหาย รักขนาดนี้มันยังกล้าคิดว่าผมจะเลิกรักมันได้อีก เฮ้ออ.... คิดไปได้ยังไง แต่พอผมคิดไปคิดมาแล้วก็แอบดีใจที่มันงอแงกับผมเรื่องนี้ เพราะอย่างน้อยผมก็รู้ว่ามันก็รักและแคร์ผมมากเหมือนกัน
"ทิวเป่าผมให้หน่อย" มินลากไดร์เป่าผมที่เสียสายแล้วเดินมาหาผม ดูดิครับปกตินี่ทำเองไปแล้วนะแต่ทำไมมันอ้อนผมขนาดนี้วะ โอ๊ย!! มันเขี้ยวเมียโว๊ย!!!
"หึหึ ทำเองก็ได้มั้งแค่นี้เนี้ยะ" ผมพูดออกไปขำๆ แต่สายตาคนที่กำลังมองกลับมานี่ดิครับ ไม่ขำแฮะ
"เออ!! ทำเองก็ได้!!"
พรึ่บ!!!
มินแย่งไดร์เป่าผมไปจากมือผมทันที
"เฮ้ย!!! ล้อเล่นๆ มาเดี๋ยวทำให้ครับที่รัก นั่งลงใจเย็นๆ นะ" ผมคว้าตัวมินให้นั่งลงบนตักผมก่อนจะใช้ผมเช็ดที่คล้องอยู่ที่คอมินค่อยๆ เช็ดผมอย่างเบามือ หลังจากเช็ดแห้งพอหมาดๆ ผมก็จัดการใช้ไดร์เป่าผมให้จนแห้ง
"อ่ะ เสร็จแล้วครับ"
"ขอบใจ" เสียงนี่โคตรเหวี่ยงเลยครับ
เดี๋ยว!! ก่อนไปทำยังไงก่อน" ผมทำแก้งป่องแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้มินที่กำลังหันมามองผม มินอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรแล้วทำอย่างที่เคยทำ
จุ๊บบบบ....
"ขอบคุณครับ" บางทีมินมันก็น่ารักเกินไปว่าไหมครับ
"หึหึ ยินดีครับ" ได้พูดเพราะๆ ใส่กันนี่ก็เขินเหมือนกันนะครับ ปกติเราจะอาร์ตคอใส่กันมากกว่า หึหึ
"ไปแต่งตัวก่อน" มินพูดแล้วลุกขึ้นไปค้นเสื้อผ้าในตู้ภายในห้องพัก ผมมองดูแล้วเหมือนมินมันเขินๆ นะครับ
"มินหยิบชุดมาให้หน่อยครับ" ว่าแล้วก็แกล้งมันสักหน่อย
"อืม... แป๊ปนะ"
"เร็วๆ นะ ทิวหนาว" เออ!! กูก็แอคติ้งหนักไปอีก
"คร๊าบ... รู้แล้วครับเจ้านาย" ชีวิตก็อย่างงี้แหละครับ มีหลายบทบาท ฮ่าๆๆๆ o18
มินหยิบชุดมาให้ผมตามที่ขอ เราสองคนต่างสวมใส่ชุดที่แลดูสบายๆ แต่ทันสมัยพอสวมใส่ก็เท่ไม่หยอก หล่อก็ใช่เล่น หึหึ
"มินครับติดกระดุมให้ทิวหน่อย" ออกอาการเป็นง่อยแล้วกู
"อืม.... นั่งลงดิ"
ผมนั่งลงที่ปลายเตียงตามที่มินสั่ง มินเดินเข้ามาหาผมแล้วหยุดยืนตรงหน้าก่อนจะเอื้อมมือมาจับคอเสื้อแล้วเริ่มติดกระดุมเสื้อให้ผม ผมอ้าขาออกแล้วรวบตัวมินมายื่นตรงกลางหว่างขาแล้วกอดที่เอวมินไว้หลวมๆ
"จุ๊บหน่อย" บรรยากาศแม่งพาไปอ่ะครับ พอเห็นมินมันทำตัวน่ารักแล้วก็อยากจูบอยากหอมไปซะหมด
"จูบอะไรอีกเล่า อาบน้ำก็จูบจนปากจะเปื่อยอยู่แล้ว" มินพูดอย่างเขินๆ
"น่านะ... จูบหน่อย อยากจูบอ่ะ"
"อืม....." ตอบแบบสั้นๆ แต่ทำเอาผมใจสั่นฉิบหายเลยว่ะ
ผมกับมินค่อยๆ จูบกับเบาๆ อย่างละเมียดละไม จูบหวานๆ หอมๆ มันดีจนบรรยายไม่ถูกเลยครับ เราจูบกับอยู่สักพักแล้วก็มองตากันเขินๆ ก่อนจะยิ้มแล้วหัวเราะด้วยกัน
"มินอยากกินอะไร?" ผมถามระหว่างที่กำลังเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์บนหัวเตียง
"อยากกินข้าวต้มร้อนๆ อ่ะ"
"ข้าวต้มกุ้งไหม?" ผมเดินมาหามินที่นั่งรออยู่ที่โซฟา
"อืม.... ข้าวต้มกุ้ง"
"ป่ะ เดี๋ยวพาไปกิน" ผมยื่นมือไปหามิน มินยิ้มแล้วจับมือผมไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเราสองคนก็เดินออกไปจากห้องพักพร้อมกัน
ผมถามมินว่านัดพี่ม่านของมันไว้ที่ไหน มินบอกว่านัดไว้ที่หน้ารีเซฟชั่น พอผมกับมินเดินมาถึงก็เห็นเธอนั่งไขว่ห้างจิ๊บน้ำส้มรออยู่แล้วครับ งานนี้ไม่อยากเจอก็ต้องเจอล่ะวะ!!
"พี่ม่านรอนานไหมครับ?"
"มินมาแล้วเหรอ? พี่รอมินตั้งนานแน่ะ เอ่อ....." เธอทักทายด้วยน้ำเสียงที่โคตรสดใสแต่พอหันมาเห็นผมจับมือมินไว้ไม่ห่างเธอก็ขมวดคิ้วแล้วจ้องมองมาที่ผมทันที
"นั่นใครอ่ะมิน?" เธอถามเสียงแข็ง
"เอ่อ.... พี่ม่านครับ นี่พี่ทิวครับแฟนมินเอง"
"แฟน?!!!!"
"ใช่.... แฟน" ผมช่วยมินตอบครับ
"จะบ้าเหรอ!! มินอย่ามาโกหกพี่นะ พี่ไม่ตลก!!"
"มินไม่ได้โกหกคุณหรอก มินพูดเรื่องจริงทุกอย่าง" ผมตอบแทนมิน เธอหันมามองผมด้วยสายตาไม่พอใจสุดๆ
"ใช่ครับพี่ม่าน นี่แฟนมินเอง คนที่มินเล่าให้พี่ม่านฟังเมื่อวานนี้ไงครับ แล้วเมื่อคืนทิวเขาก็ช่วยพาพี่ม่านไปส่งที่ห้องพักด้วยนะครับ"
"บ้า!! ตลกมาก!! พี่ไม่เชื่อหรอกว่ามินจะมีแฟนเป็นผู้ชาย ถ้าจะโกหกพี่ก็โกหกให้มันเนียนๆ กว่านี้หน่อยนะมิน ถอยไป!!" เธอเดินเข้ามาหาเราสองคนก่อนจะผลักผมให้หลุดออกจากมิน
"พี่ม่าน!!! อย่าทำนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้อีกได้ไหมครับ"
"มินจะบ้าไปแล้วเหรอ!! มินจะให้พี่เชื่อได้ยังไงว่าไอ้บ้านี่มันเป็นแฟนมิน!!" เธอโวยวายขึ้นเสียงดังจนพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองแล้วครับ
"ทิวเขาเป็นแฟนผม พี่ม่านจะไม่เชื่อก็ตามใจพี่แล้วกัน" มินแกะมือเธอที่กำลังคล้องแขนมินเอาไว้ออกก่อนจะเดินมาหาผม
"อร๊าย!! พี่ไม่เชื่อหรอกว่ามินจะกลายเป็นพวกผิดเพศแบบนี้!! อย่ามาหลอกพี่ซะให้ยากเลย!!"
"คุณพูดบ้าอะไรของคุณเนี้ยะ!! จะว่าผมว่าเป็นอะไรผมไม่สนใจหรอกนะ แต่คุณจะมาว่ามินแบบนี้ไม่ได้!!" ผมเหลืออดกับนิสัยแย่ๆ ของเธอคนนี้แล้วครับ
"ฉันว่าแก!! ฉันไม่ได้ว่าน้องมิน!!"
"พี่ม่าน!!"
"มินตะคอกใส่พี่ทำไม!!"
"พี่ห้ามว่าทิวแบบนี้ผมไม่ชอบ แล้วผมจะเป็นอะไรหรือพี่จะว่าผมยังไงผมก็จะไม่สนใจแต่พี่ห้ามว่าทิวเสียๆ หายๆ แบบนี้อีกไม่งั้นผมจะไม่นับถือว่าพี่เป็นพี่สาวผมอีกเลย!!"
"มิน!!! นี่มินเข้าข้างมันเหรอ?!!!"
"พี่ม่านช่วยให้เกียรติแฟนมินด้วยครับ ถ้าพี่ยังคิดว่ามินยังเป็นน้องชายพี่อยู่" ผมจับแตะแขนมินเบาๆ มินหันหน้ามามองผมก่อนจะยิ้มจางๆ ให้
"ขอโทษนะทิว"
ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้มิน มินเอื้อมมือมาจับมือผมไว้เหมือนเดิมส่วนเธอคนนั้นก็ยืนสั่นเป็นผีเข้าด้วยความโกรธ
"พี่จะไปฟ้องคุณป้า เรื่องนี้คุณป้าต้องรู้เรื่องแล้วพี่ก็จะไม่ยอมให้ไอ้เรื่องบ้าๆ นี้มาทำลายสิ่งที่พี่ต้องการ มินต้องกลับมาคบกับพี่!"
"พี่ม่านอยากทำอะไรก็เชิญเถอะครับ ผมมีเรื่องจะบอกพี่แค่นี้แหละ แล้วต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งกับผมได้แล้วนะครับ เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว"
"อร๊ายยยย!!!! ฉันจะเป็นคนเขี่ยแกไปไกลๆ เองไอ้โรคจิต!!" เธอหันมาโวยวายใส่ผม
"หึหึ นี่นะเหรอผู้หญิงที่มินเคยแอบรัก ผมดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงไร้ค่าเกรดระดับล่างอยู่ดีไม่เห็นคู่ควรกับมินเลยสักนิด"
"อร๊าย!!! ไอ้บ้าแกว่าฉันเหรอ กรี๊ดดดด.... ฉันจะจัดการแกให้ถึงที่สุด ไอ้เลว!!"
"มิน พี่จะไม่หยุดแค่นี้แน่ พี่เป็นคนที่ต้องการอะไรแล้วพี่ต้องได้!! มินจำเอาไว้ให้ดีนะ พี่ต้องได้!!"
หลังจากเธอพูดจบเธอก็เดินออกไปเลยครับ มินตัวสั่นเล็กน้อยไม่รู้เป็นเพราะอะไร ผมได้แต่ลูบหลังมินเบาๆ ให้มินรู้สึกดีขึ้น เราสองคนต่างยืนเงียบกันอยู่สักพักเหมือนกำลังหยุดใช้ความคิดบางอย่าง ถามว่าผมโกรธเธอไหม ผมโกรธครับ โกรธที่เธอพูดจาไม่ดีใส่มิน ไอ้ผมน่ะไม่รู้สึกอะไรหรอกแต่ผมเป็นห่วงความรู้สึกมินตอนนี้มากกว่าครับ
ผมพามินไปกินข้าว ระหว่างที่กินมินก็นั่งเงียบตลอดไม่พูดไม่จา ผมตักกับข้าวใส่จานให้มินก็แค่ส่งยิ้มกลับมา พอเรากินข้าวเสร็จมินก็บอกผมว่าอยากกลับบ้านผมก็พากลับ พอมาถึงคอนโดมินก็เดินเข้าไปนอนในห้องนอนทันที ผมเดินตามมินเข้ามาในห้อง นั่งลงบนเตียงข้างๆ มินก่อนจะลูบที่หัวเบาๆ แล้วถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไร? หื้อ...."
"เปล่า.... แค่รู้สึกเหนื่อยๆ นะ ขอนอนพักแป๊ปนะ" มินขยับตัวเข้ามาหาผมแล้วกอดเอวผมไว้หลวมๆ
"เหนื่อยก็พักสักหน่อยก็ดี" ผมล้มตัวนอนข้างมินแล้วรวบตัวมินเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน
"ทิวมึงอย่าคิดมากเรื่องที่พี่ม่านพูดนะ"
"อืม... กูไม่คิดมากเรื่องนั้นหรอก"
"พี่ม่านพูดจาไม่ดีกับมึงกูไม่ชอบเลย"
"ใครจะพูดยังไงก็ช่างเขา ขอแค่มีมึงเข้าใจกูคนเดียวก็พอ" ฟอดดดด.....
"กูแอบรักคนแบบนั้นไปได้ยังไงก็ไม่รู้เนอะ"
"หึหึ มึงยังเด็กไง"
"อืม... คงจะจริงแหละ เพราะกูอยู่กับพี่ม่านตั้งแต่เด็กมั้งเลยคิดว่านั่นคือความรัก"
"แล้วตอนนี้ล่ะ?" มินเงยหน้าขึ้นมามองผม
"มึงไงคือความรักของกู" แล้วมินก็ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วโคตรมีความสุขเลยครับ
"หึหึ ปากหวานนี่อยากได้อะไรจากกูรึเปล่า?"
"มึงให้กูมาหมดแล้วทิว"
"กูให้มึงได้ทั้งชีวิตกูนั่นแหละ ให้ได้แค่มึงคนเดียว" จุ๊บบบ.... ผมจูบลงที่ปากของมินเบาๆ
"มึงลองเอาไปให้คนอื่นดิ!! กูเอามึงตายแน่ไอ้ป๋า!!" :angry2:
"ฮ่าๆๆ ใครจะกล้าล่ะ รักมากขนาดนี้ไม่กล้าทิ้งที่รักไปหาใครอยู่แล้วคร๊าบ"
"เออดี... รักให้ตลอดไปด้วย!!"
"คร๊าบบ.... รักที่สุดเลยครับไอ้แห้ง" ฟอดดด....
งับ!!!
"เฮ้ย!! อย่ามายั่วกันนะเว้ย!!" มินแม่งงับหูผม หื้ออ.... ขนลุกเหี้ยๆ :hao6:
"ยั่วมึงเยอะๆ มึงจะได้หลงกูรักกูไงครับไอ้ป๋า"
"หึหึ ยั่วดีนักใช่ไหม" :haun4:
พรึ่บ!!!
"เฮ้ย!!! ทิว....."
"อยากยั่วเชิญยั่วให้เต็มที่เลย กูชอบ...." :z1:
"อร๊ากกกก.... ไอ้ทิว!!!"
TBC.
ป๋ากับไอ้แห้งเขาทำอะไรกันหนอ?????
คิดลึกกันอ่ะดิ ฮ่าๆๆๆ เค้าก็คิดเหมือนกัน
ขอบคุณที่ติดตามและเม้นให้กำลังในคนเขียนนะคะ จุ๊บๆ
-
แหม่..พี่ทิว :o8:
-
ผัวเมียคู่นี้ขยันกันมากๆเลยค่ะ. ขยันยั่ว
-
ม่าน อะไรที่ชีต้องการ ชีต้องได้
เอาละสิ สู้กับทิว ซักตั้ง
เฮอะๆ........เก่งมาจากไหน...♫ ♬....
ก็แพ้ทิว อย่างแน่นอน ......♫♫~... (เพลงใหม่ เจริญปุระ)
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผู้หญิงขาดความอบอุ่นก็แบบนี้แหละ
:katai2-1: :katai3: :katai2-1: :katai3:
-
ผู้หญิงขาดความอบอุ่นก็แบบนี้แหละ
:katai2-1: :katai3: :katai2-1: :katai3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【ตอนพิเศษ Happy New Year นะที่รัก】
วันนี้เป็นวันสิ้นปีครับ ตอนนี้ที่ร้านคึกคักเป็นพิเศษแค่ทุ่มกว่าๆ ก็มีคนมาจับจองพื้นที่เคาท์ดาวน์กันเกือบร้านถล่มเลยก็ว่าได้ครับ แต่ตอนนี้มีคนที่กำลังลั่นล้ายิ่งกว่าเดินมานู้นแล้วครับ ผมเห็นแล้วรู้สึกมันเขียวมันจัง หึหึ อะไรจะอารมณ์ดีขนาดนี้วะ คนที่ผมกำลังพูดถึงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกว่าเมียแสนดื้อของผมไง มินไงจะใครล่ะ ฮ่าๆๆ นู้นครับเดินผิวปากมานู้นล่ะ
"ทิว.... ทำไรอยู่อ่ะ?" ผมละสายตาจากบัญชีร้านแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าที่เดินมานั่งลงที่มุมโต๊ะทำงานของผม
"ทำงานดิแล้วนี่เป็นอะไรเดินผิวปากอารมณ์ดีมาขนาดนี้"
"แฮ่ะๆ วันนี้สิ้นปีนะ" มินพูดบอก
"แล้วไง?"
"พี่โจชวนไปปาร์ตี้ที่บ้าน"
"ไม่ให้ไป" ผมตอบทันที
"เฮ้ย!!! ไม่ให้ไปได้ไง!! เพื่อนกูไปกันหมด พวกพี่ฟิวกับเพื่อนๆ มึงก็ไปทุกคนนะ!" มินถ่างตาโตแล้วพูดรัวเป็นแร๊ปเปอร์เลยครับ
"ก็กูต้องดูร้าน คนเยอะขนาดนี้จะทิ้งร้านไปได้ยังไง"
"ทิว!! นี่มันปีใหม่นะ ให้ไอ้เก่งดูแลก็ได้ไอ้เก่งมันสามารถอยู่แล้ว"
"ไม่ได้! วันนี้คนเยอะมึงไม่เห็นเหรอ"
"เห็น!! แต่กูอยากไป" ฮ่าๆๆ ผมเห็นแล้วอยากจะขำออกมาจริงๆ
"ห้ามไป!! ถ้ากูไม่ไปมึงก็ห้ามไป"
"ทิว!!!" มินตะคอกเสียงดัง
"เรียกทำไมนักหนา ไปนั่งเล่นที่โซฟานู้นไปกูกำลังทำงานต้องใชสมาธิ"
"ไอ้ป๋า!!!" เริ่มเปลี่ยนสรรพนามแล้วครับ ฮ่าๆๆ
"คำตอบเดิมครับ ไปนั่งรอตรงนู้นเลยที่รัก"
"แม่ง!!! หงุดหงิดโว๊ย!!" แล้วระเบิดลูกใหญ่ก็ลงกลางห้องทำงานผม
ผมนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ มินก็นั่งหน้างอจ้องผมอย่างอาฆาตแค้นเหมือนอยากฆ่าผมให้ได้ อันที่จริงผมคุยกับไอ้ปูไว้แล้วแหละครับว่าจะไปแต่ขอเคลียร์งานก่อนสักพักอาจจะไปถึงดึกนิดนึง งานนี้จะพลาดได้ไงละครับเพื่อนๆ รวมตัวกันเยอะขนาดนี้ ที่ผมตอบมินไปอย่างนั้นก็แค่แกล้งเล่นๆ ขำๆ ไปอย่างนั้นแหละครับ ฮ่าๆๆๆ ดูท่าทางตอนนี้มินโกรธผมสุดๆ นั่งหน้าตึงมองผมอย่างไม่กระพริบตา
ครืดดด..... ครืดดด.....
"เออ!! โทรมาทำเหี้ยอะไร?!!" ไม่ใช่ผมนะครับ นู้น... คนอารมณ์เสียคนนู้นต่างหาก หึหึ
"ไอ้มินมึงจะมากี่โมง?" เออดี... มินมันเปิดโฟนกะให้ผมได้ยินกันแบบชัดๆ ไปเลย กร๊ากก...
"กี่โมงเหี้ยอะไร!! ไอ้ทิวมันไม่ไป แม่ง!! ไม่ยอมให้กูไปด้วย!!" ฮ่าๆๆ มีฟ้องด้วย
"อ้าว!! เฮียไม่มาเหรอวะ?" ปลายสายถาม ถ้าให้ผมเดาน่าจะเป็นไอ้ทีนครับ ผมจำเสียงมันได้
"เออ!! มันไม่ไป!!"
"อะไรวะกูงงล่ะ ไหนเฮียปูบอกว่ามากันครบไงวะ!"
"กูจะรู้ไหมไอ้เหี้ย!! มันบอกว่ามันไม่ไปมันต้องทำงานเฝ้าร้าน แม่ง! ไม่รู้จะอยู่เฝ้าทำไมลูกน้องแม่งเดินกันเต็มร้านขนาดนี้เนี้ยะ!"
"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ ไอ้มิน เฮียเขาอาจจะยุ่งจริงๆ ก็ได้นะเว้ย มึงใจเย็นๆ ก่อน เรื่องแดกเหล้าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูแดกแทนมึงเองเพื่อน กร๊ากกก...."
"ไอ้ควายทีน!! ถ้าจะโทรมากวนตีนมึงวางสายไปเลยไอ้สัส!!"
"เออๆ แค่นี้แหละ มาไม่ได้ก็ไม่ต้องมา มึงอยู่ช่วยเฮียทำงานอ่ะดีแล้ว หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์ซะบ้างไม่ใช่นอนใช้เงินเฮียอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆ กูเป็นห่วงมึงนะเนี้ยะ"
"กวนตีน!! กูเลิกคุยแม่ง!!"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.....
แล้วมินก็ตัดสายเพื่อนรักไปทันที ฮ่าๆๆ ผมนี่นั่งอดกลั้นไม่ให้ขำออกมาโคตรเหนื่อยเลยครับ
ครืดดด.... ครืดดดด....
ผมมองโทรศัพท์ตัวเอง กูว่าแล้วต้องโทรตามแน่นอน เออ... ข่าวไวดีเว้ยเฮ้ย!
"เออ! ว่าไง?" ผมถามปลายสาย มินหันมามองผมทันที
"ไอ้ทิว! ไอ้ทีนมันเดินมาบอกกูว่ามึงกับมินจะไม่มาปาร์ตี้บ้านกูเหรอวะ?"
"หึหึ คงงั้นมั้ง"
"อ้าว!! ไอ้สาดดด... ถ้ามึงไม่มากูตามกระทืบมึงถึงร้านแน่ ริอาจจะเบี้ยวกูเหรอไอ้เพื่อนเลว!!"
"เออๆ รู้แล้วกูแค่พูดเล่น"
"กวนตีน ไอ้ห่านี่มึงยั่วโมโหเมียตัวเองเหรอวะ ได้ข่าวว่ามินมันโมโหฉิบหาย ไอ้เหี้ยทีนเล่าให้ฟังว่าโวยวายยกใหญ่"
"หึหึ ก็ตามที่มันเล่านั่นแหละ"
"ไอ้ควาย!! มึงว่างมากรึไงถึงยั่วโมโหเมียตัวเองเล่น รีบๆ มาไอ้สัสอย่าลีลาให้มาก!!"
"เออๆ รู้แล้วแค่นี้"
"เออ!! เจอกันเว้ยเพื่อน บาย...." แล้วไอ้ปูก็วางสายไป มินนอนเล่นโทรศัพท์ทำท่าไม่สนใจผมแล้วครับ
"มิน...."
"....." เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา หึหึ
"มิน! มานี่ดิ"
พรึ่บ!!!
"อะไร!! ทำไปดิงานอ่ะ กูไม่ได้ไปไหนซะหน่อยจะเรียกอะไรหนักหนา!!" หันมาบ่นๆ เสร็จก็หันหน้าหนีผมไปทางอื่นอีกล่ะ ฮ่าๆๆ ตลกว่ะ
"ไปบอกไอ้เก่งหาอะไรมาให้กูกินดิ"
"มึงก็โทรหามันเองดิ ยุ่งว่ะ!!"
"ก็โทรให้หน่อยไม่ได้รึไง?!"
"โธ่วุ้ย!! วุ่นวายจริงๆ เลย!!"
ตึก ตึก ตึก....
มินมันไม่ได้โทรครับแต่เดินกระทืบเท้าเสียงดังออกไปนอกห้องแล้ว เอ่อ!! ผมคิดผิดรึเปล่าวะที่ไปแกล้งมันเนี้ยะ โถ... ที่รักของพี่ กร๊ากกก.....
"นายครับจะรับอะไรดีครับ?"
"นายน้อยมึงไปไหน?" แทนที่ผมจะตอบไอ้เก่งผมก็เสือกถามมันกลับ พอมินลงไปได้สักพักไอ้เก่งก็ขึ้นมาบนห้องทำงานของผม
"คุณมินนั่งอยู่ที่บาร์ข้างล่างครับ แต่....."
"แต่อะไร?" ผมขมวดคิ้วแน่น
"ไม่รู้คุณมินโมโหอะไรมาครับ คือ...."
"คืออะไร?"
"คือคุณมินสั่งเหล้าจนไอ้โอมันชงให้ไม่ทันเลยครับนาย"
"หึหึ เอาแต่ใจฉิบหาย" ผมพรึมพรำกับตัวเอง
"นายจะรับของว่างอะไรดีครับผมจะได้เตรียมมาให้ครับ"
"มึงเอาของกินเล่นง่ายๆ มาให้กูสักจานพอแล้วลงไปเฝ้านายน้อยของมึงไว้อย่าให้ก่อเรื่องวุ่นวายในร้าน"
"ได้ครับนาย"
"อย่าให้ใครเข้ามาใกล้ตีนมันล่ะ เพราะตอนนี้นายน้อยของมึงมันกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่"
"ได้ครับนาย"
"อืม... ไปได้ล่ะ"
"ครับนาย...."
ไอ้เก่งเดินออกจากทำตามที่ผมสั่ง ผมนั่งทำงานไปก็กินของว่ารองท้องไปเพราะโคตรหิว งานก็ต้องรีบเคลียร์เดี๋ยวเมียระเบิดลงร้านซะก่อน หึหึ
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยมองนาฬิกาก็เพิ่งสองทุ่มกว่าๆ นั่งทำไปจนสามทุ่มไอ้เก่งก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้อง ผมเดาไม่ผิดงานนี้กูได้จ่ายค่าเสียหายอีกแน่นอน
"นายครับนาย"
"เออ! ว่าไง?"
"คุณมินกำลังจะมีเรื่องกับลูกค้าในร้านครับ" กูว่าแล้วไง ไม่พลาด!!
"แล้วตอนนี้อยู่ไหน?" ผมรวบสมุดบัญชีลงไปเก็บไว้ในลิ้นชักแล้วจัดการล็อคเรียบร้อย
"อยู่ตรงบาร์ที่เดิมครับ"
"เออ! มึงลงไปเคลียร์พื้นที่ก่อนเดี๋ยวกูตามไป"
"ครับนาย"
อะไรที่ผมคิดไว้มันไม่เคยผิดพลาด ยิ่งมันโกรธผมที่ผมไม่พาไปบ้านไอ้ปูมันก็โคตรไม่พอใจแล้ว หึหึ งานนี้คนเดินผ่านมันหายใจแรงยังมีสิทธิ์โดนตีนมันได้เลยครับ ว่าแล้วผมลงไปเก็บเมียอันเป็นที่รักผมก่อนดีกว่า หากมีบุบสลายไปสักส่วนงานนี้ผมคงไม่ยอมง่ายๆ แน่
ผมเดินออกจากห้องทำงานชั้นบนเดินแทรกผู้คนมากมายที่มาเที่ยวเคาท์ดาวน์ที่ร้าน มองไกลๆ ผมเห็นมินกำลังยืนด่าผู้ชายสองคนที่มีผู้หญิงคอยดึงรั้งแขนเอาไว้ แต่เมียผมนี่ดิต้องใช้เด็กในร้านสองคนจับพร้อมกัน ไอ้เหี้ย!! นั่นเมียกูนายน้อยของพวกมึงนะเว้ย!!
"กวนตีนไอ้เหี้ย!! มึงแหกตาดูกูไม่จีบเมียมึงตอนไหน!! เมียมึงมาคุยกับกูเองไอ้สัส!!"
"มึงอย่ามากล่าวหาแฟนกูนะเว้ย!! แม่งมึงใหญ่มาจากไหนวะ!!" ไอ้หนุ่มหัวเกรียนด่ากลับ
"กูใหญ่มาจากไหนไปหนักหัวมึงเหรอไอ้ควาย!! ไอ้เหี้ยนันปล่อยกู!! กูจะสั่งสอนไอ้เหี้ยนี่!!"
"อย่าเลยครับคุณมิน คุณมินใจเย็นๆ ก่อนนะครับผมขอร้อง" ไอ้นันแทบกราบครับงานนี้ ผมมาหนุดยืนดูได้สักพักล่ะ
"ปากดีอย่างนี้อยากแดกตีนรับปีใหม่ใช่ไหม ได้!!! เดี๋ยวกูจัดให้!!"
ผลั่ก!!
ไอ้นันกับไอ้เก่งกระเด็นไปคนละทาง ผมก้าวยาวเข้าไปหาทันที
ผั๊วะ!!!
พรึ่บ!!!!
"เฮ้ย!!! ใครวะไอ้สัส!!" มินหันมามองด้วยความหงุดหงิดเต็มที่ เพิ่งจะปล่อยหมัดไปได้แค่หมัดเดียวก็โดนขัดใจซะแล้ว หึหึ
"กูเอง" ผมตอบ
"ปล่อยกู!!"
"ไม่ปล่อย!! ไปกลับบ้านกัน"
"แม่ง!! มึงกล้าชกกูเหรอ มึง!!!" ไอ้หัวเกรียนง้างหมัดทันที
พรึ่บ!!!!
"โอ๊ยย!!!" มันร้องโอดโอยทันทีที่โดนผมจับข้อมือแล้วบิดข้อมือมันเบาๆ หึหึ
"มึงเป็นใครวะ?" มันถาม
"เจ้าของร้านครับ" ผมตอบ
"เออ!! มาก็ดีแล้วงั้นคุณช่วยจัดการไอ้บ้านี่ออกจากร้านที มันกล้าดียังไงมายุ่งกับเมียผม!!"
"เจตคะ พี่เขาไม่ได้ยุ่งกับนุ่นนะคะ นุ่นเข้ามาคุยกับพี่เขาเอง"
"นุ่น!! ไม่ต้องพูด!!"
"กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้ยุ่งกับเมียมึงไอ้ควาย!!" มินตะโกนด่า
"พอก่อนมินเดี๋ยวกูเคลียร์เอง"
"แต่มัน!!!" ดูก็รู้ครับว่าถูกขัดใจ
"มิน พอแล้ว"
"เออ!! ก็ได้!!"
"คุณจะจัดการยังไงก็ว่ามาเลย" ไอ้นี่กวนตีนใช่เล่นนะมึง
"หึหึ งั้นเรื่องนี้คงจบได้ไม่ยากหรอกครับ ไอ้เก่งเคลียร์โต๊ะให้ลูกค้าเหล้าโต๊ะนี้ไม่ต้องจ่ายเงินแล้วเชิญลูกค้าออกจากร้านแล้วให้ลูกค้าที่รอโต๊ะอยู่เข้ามานั่งแทน"
"ครับนาย"
"ส่วนมึง" ผมหันไปมองมิน
"อะไร?!! ส่วนกูอะไร!!"
"กลับ" มินยังทำหน้าไม่พอใจเหมือนเดิม
"กูกินเหล้าอยู่"
"เลิกกินไง"
"ไม่!! กูจะกินอีก!!" ผมล่ะเหนื่อยใจ
"ไอ้เก่งคืนนี้มึงเฝ้าร้านด้วย มีอะไรด่วนโทรหากู" ผมหันไปสั่งงานไอ้เก่ง
"ได้ครับนาย"
"ป่ะ... กลับ" ผมลากมินออกจากร้านทันที
"เฮ้ยทิว!!! รับกลับไปไหนยังไม่ได้เคาท์ดาวน์เลย"
"เออน่า!! กูบอกให้กลับก็กลับซิ"
"ไหนมึงบอกจะอยู่เฝ้าร้านไง!! แม่ง!! กูขอไปบ้านพี่โจก็ไม่ให้ แดกเหล้าก็ไม่ได้แดก!!"
"ขึ้นรถ... พูดมากจริงนะมึงเนี้ยะ"
"เออ!! ขึ้นก็ขึ้นเว้ย!!!" มินตะคอกใส่ผมแล้วก็ขึ้นรถทันที ประตูรถกูจะพังเพราะมึงใส่อารมณ์ในการปิดนี่แหละที่รัก หึหึ
ผมขับรถออกมาจากร้าน มินก็นั่งหงุดหงิดอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละครับ หน้านี่หงิกงอที่สุด ถามว่ามองหน้าผมไหม ฮ่าๆๆ ไม่เลย นู้น... มองออกนอกกระจกไปนู้น คนอะไรโคตรเอาแต่ใจตัวเองเลย
"หิวไหม?"
"ไม่หิว!!"
"กินอะไรหน่อยไหม?"
"ไม่ๆๆ กูไม่หิว!!"
"เอาแต่ใจฉิบหาย"
"เออ!!" ฮ่าๆๆ ไม่มีปฏิเสธครับ
ผมจะทำยังไงได้นอกเสียจากปล่อยไว้แบบนั้น ฮ่าๆๆ ผมขับรถไปเรื่อยๆ สักพักมินเริ่มขยับตัวมองซ้ายมองขวาหน้าตาเริ่มสงสัยแต่ไม่ถามผมสักคำ อึดอัดก็พูดกับพี่ได้นะ ฮ่าๆๆ พอเห็นแบบนี้แล้วอยากกัดอยากกอดแน่นๆ ให้หายมันเขี้ยวจังวุ้ย
"ทิว!! ทางนี้ไม่ใช่ทางกลับคอนโดนิ" ในที่สุดก็ทนไม่ไหวซินะ
"อืม... จะพาไปที่อื่น"
"ที่ไหน?"
"อยากไปที่ไหนล่ะ"
"จริงอ่ะ?!"
"อืม... ว่ามาอยากไปที่ไหน"
"มึงแกล้งกูใช่ไหมทิว?"
"แกล้งอะไร ป่าวเลย"
"อย่าให้รู้นะว่ามึงจะพากูไปบ้านพี่โจ"
"หึหึ ไม่อยากไปแล้วว่างั้น"
"นั่นไง!! มึงนิสัยเสียนะทิว ตอนกูบอกอยากไปก็แกล้งไม่ให้ไป!"
"ก็นี่ไงคร๊าบกำลังจะพาไปอยู่นี่ไง"
"ไม่ไปแล้วเว้ย!!"
"จริงอ่ะ งั้นเดี๋ยวเรากลับไปเคาท์ดาวน์ นับดาวกันที่ห้องดีกว่าเนอะ เดี๋ยวพานับยันเช้าเลย ข้ามปีกันไปเลยดีป่ะ"
"เฮ้ย!! งั้นไปบ้านพี่โจ เคาท์ดาวน์นับดาวบ้าอะไรข้ามปี" ฮ่าๆๆ ขนาดเขินยังน่ารักเลยเมียกู
"เปลี่ยนใจอีกล่ะ คนอะไรเปลี่ยนใจง่ายฉิบหายเลย"
"เออ!! กูก็เป็นแบบนี้มานานแล้วเพิ่งรู้รึไงล่ะ!!" งานนี้มินมันจะโกรธผมข้ามปีรึเปล่าวะ หึหึ
"ไม่เอาไม่โมโหนะที่รัก หึหึ"
"แหวะ!!! จะอ้วก!!"
ผมนั่งต่อล้อต่อเถียงกันจนมาถึงบ้านไอ้ปู เจ้าบ้านก็ทำหน้าที่ออกมาต้อนรับผมสองคนอย่างดี
อ่านต่อด้านล่างคร้า...
-
ต่อจากด้านบนคร้า....
"อ้าวเฮีย หวัดดีครับ" พวกเพื่อนๆ มินยกมือไหว้ทักทายผม
"เออดีๆ ทำไมคออ่อนกันจังวะนี่เพิ่งจะสี่ทุ่มเอง"
"โหหห.... พวกผมมากันตั้งแต่หกโมงเย็นแล้วคร๊าบ เฮียปูเขาโทรมาตามให้มาแบกลังเหล้าเข้าบ้าน กร๊ากกก...."
ผั๊วะ!!
"แดกกันยังกะน้ำเปล่า เปลืองเหล้ากูฉิบหายพวกมึงเนี้ยะ" ไอ้ปูตบเรียงตัวเลยครับ
"อ้าวมินมาแล้วเหรอ?" โจถือจานกับแกล้มออกมาจากในครัว วันนี้มันใส่เชิตขาวผิวนวลๆ โคตรดูดีเลยครับ
"ดีครับพี่โจ เกือบไม่ได้มาแล้วอ่ะ"
"ทำไมจะไม่ได้มาล่ะ ก็ปูบอกพี่เองว่าทิวจะพามินมาแต่อาจจะช้าหน่อย" โจวางจานลงบนโต๊ะวางอาหาร
"แม่งนิสัย!!"
"อย่ามองกูแบบนี้เดี๋ยวพากลับบ้านเลยนะ"
"พอๆ มึงอย่าไปแกล้งเมียมึงมากดิวะ กูเห็นแล้วสงสารว่ะ หึหึ"
"พี่ปู!! พูดดีๆ ไม่ได้รึไง!!" มินโวยวายใส่ไอ้ปูครับ
เพี๊ยะ!!
"ปูอย่าไปพูดอย่างนั้นกับน้องซิครับ ถึงจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ"
"อ้าวเฮ้ย!! พี่โจอ่ะ!"
"ฮ่าๆๆ กูว่าโจมันเริ่มติดนิสัยมึงแล้ววะไอ้ปู"
"นิสัยแบบกูทำไมวะไอ้ฟิว นิสัยกูออกจะดีเนอะโจเนอะ"
"ถุย!!! กูจะอ้วกไอ้เหี้ย! แดกเหล้าๆ อย่ามาหวานกันตรงนี้เดี๋ยวกูแดกไม่ลง" ไอ้เนย์ชนแก้วกับไอ้มาร์ตัดอารมณ์ไอ้ปูสุดๆ
"เฮียวันนี้ไอ้มินแดกเหล้าด้วยได้ใช่ไหมครับ?" ไอ้ทีนหันมาถามผม
"อ้าว!! ทำไมกูจะแดกไม่ได้วะ มึงนี่ถามอะไรแปลกๆ นะไอ้ทีน"
"ไอ้ทีนมันทำถูกแล้วที่ถามก่อนเพราะไม่งั้นพวกกูจะซวยโดนตีนเฮียตอนเมา มันไม่คุ้มนะเว้ย!!"
"ถูกของไอ้นัน"
"พอๆ ไม่ต้องเถียงกัน วันนี้แดกได้เต็มที่เว้ย!! กูจัดห้องไว้ให้พวกมึงเรียบร้อยแล้วฉะนั้นคืนนี้หัวไม่ทิ่มดินไม่เลิกแดกคร๊าบ เอ้าชนแก้ว!!"
"หึหึ โคตรลงทุนไอ้สัส!! ถามพวกกูบ้างว่าอยากนอนบ้านมึงไหม"
"ทิว... คืนนี้เรานอนบ้านพี่โจเหรอ?" มินหันมาถามผม
"ถ้าไม่เมามากก็กลับบ้านเรา"
"แต่มึงจะขับรถไหวเหรอ?"
"หึหึ เป็นห่วงกูล่ะซิ ถ้าขับไม่ไหวก็นอนนี่แล้วกัน"
"อืม... กูยังไงก็ได้" อารมณ์ดีขึ้นมาเชียวนะเมียกู
พวกผมพากันดื่มจนเมาเละเทะ ไอ้ทีนกับไอ้นันไปเต้นอยู่ข้างสระน้ำนู้นครับ มันสองคนเต้นได้สักพักก็มาลากมินออกไปเต้นด้วย ผมนี่นั่งขำจนท้องแข็งกับท่าเต้นกวนๆ ของเมียผม ไอ้ฟิวก็มัวแต่นั่งเฝ้าเด็กมันไม่ให้คลาดสายตาไม่รู้แม่งจะเอายังไงกับชีวิต เดี๋ยวรำคาญเดี๋ยวหวงเดี๋ยวหึงอยู่อย่างนั้นผมเห็นแล้วปวดหัวแทน ไอ้ปูก็มัวแต่นัวเนียอยู่กับเมียมัน โจมันก็นั่งนิ่งๆ ของมันอยู่ดีๆ ไอ้นี่ก็หื่นเกินคนจับนู้นจับนี่ไปเรื่อย ไอ้มาร์กับไอ้เนย์ก็นั่งดวลแก้วเซลฟี่กันไม่เลิกเห็นแล้วน่ารำคาญฉิบหาย ดื่มไปได้สักพักไอ้บี้ก็พาสาวเข้ามาในงานหนึ่งคน สรุปสาวขับรถมาส่งมันครับ มันดูดปากกันกับสาวอยู่สักพักก็เดินเซเข้ามาในบ้าน
"หวัดดีครับเฮีย ขอให้เฮียแอ๊ปปี้ๆ ทุกวันนะครับ"
"กวนตีนนะมึง ไปนู้นเลยเพื่อนมึงเต้นเป็นลิงโดนน้ำลวกอยู่สระน้ำนู้น"
"แฮ่ะๆ ก็เห็นเฮียชอบผมเลยอยากอวยพรให้ไงคร๊าบ อึ่ก!!"
"เดี๋ยวโดนตีน!!"
"เฮ้ย!! ผมล้อเล่นๆ ไปแดกเหล้ากับเพื่อนก่อนนะเฮีย"
"ไปไกลๆ ตีนกูเลย" ผมแกล้งด่ามัน ไอ้เด็กพวกนี้พอเหล้าเข้าปากก็กวนตีนแบบนี้แหละครับ
"เฮียปู ซ้อโจสวัสดีครับ"
"เออๆ หวัดดี" ไอ้ปูนั่งยิ้ม ส่วนโจนี่แทบจะมุดดินหนีแล้วครับ
"อ้าวเห้ย!! แล้วพวกกูล่ะไอ้ฟาย!!" ไอ้เนย์ทวงสิทธิ์ในความแก่
"ฝากไว้ก่อนนะเฮียเดี๋ยวกลับมาหวัดดีใหม่"
"ไอ้เด็กเปรต!"
"ไอ้ฟิวมึงอย่ามัวแต่นั่งมองเด็กมึงดิวะ มาๆ แดกเหล้า"
"เออ! แม่งมองอยู่ได้ตอนเขามาชอบก็ทำเป็นเล่นตัว พอเขาไม่สนใจเสือกอยากได้ หึหึ"
"ปากดีไอ้สัสมาร์ เดี๋ยวกูถีบยอดหน้าสักทีดีไหมสัส!!"
"เฮ้ยๆ จะปีใหม่แล้วอย่ากัดกันดิวะ ข้าวก็แดกหม้อเดียวกันยังจะกัดกันอีก"
"ปูเอาอะไรเพิ่มไหมเดี๋ยวไปทำให้"
"น่ารักตลอด ไหนๆ มาให้จูบหน่อยอยากให้รางวัล"
"ถุย!! กูจะอ้วก หวานจนเลี่ยนแล้วไอ้สัส!! มึงสองคนขึ้นไปเอากันให้เสร็จบนห้องเลยไหมสาดด..." ไอ้ฟิวเริ่มทนไม่ไหวแล้วครับ
"เออ! ก็ดีเนอะ ป่ะโจสักยกก่อนปีใหม่ส่งท้ายปีเก่ากันดีไหม?"
เพี๊ยะ!!
"พูดบ้าอะไรเนี้ยะ นั่งกินต่อไปเลยเดี๋ยวไปเอากับแกล้มมาเพิ่มให้
"โหหห.... เฮียแม่งเจ๋งสาดดด... ถึงขั้นจะจัดพี่โจส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่เลยวุ้ย" ไอ้ทีนเดินปากหมามาแต่ไกล
"หึหึ ก็กูอยากใครมีปัญหาเหรอวะ!"
"โหห... ใครจะกล้าครับเฮีย ชนแก้วครับชนแก้ว ผมมีเฮียเป็นไอดอลขนาดนี้ไม่กล้ามีปัญหากับเฮียหรอกครับผม"
"ประจบไอ้สัส!!" มินด่าเพื่อนตัวเองด้วยความหมั่นใส้
"มินมานั่งนี่เร็ว"
"เหล้าอ่ะ ของกูแก้วไหน?" ยังไม่ทันจะหย่นก้นก็ถามหาเหล้าเลยเมียกู
"แก้วละยกเลือกเลยได้ทุกแก้ว" ผมตอบ
"ฮิ้วววว.... เฮียแม่งเจ๋งสาดดด... ไอ้มินมึงตูดบานแน่แม่งแดกเป็นสิบแก้วล่ะ" ฮ่าๆๆๆ แล้วพวกปากมอมทั้งหลายก็พากันเห่าหอน
"มึงรู้ได้ไงไอ้ควาย!! ปากดีเดี๋ยวกูจับอัดตูดแม่งทุกคนเลย" มินกระดกเหล้ารวดเดียวหมดแก้ว
"หึหึ มึงกล้าเหรอมิน?" ผมถาม มินก็ยักคิ้วกวนตีนกลับมา
"แชรดดด.... แม่งพูดซะกูเสียวตูดเลยว่ะ"
พวกผมย้ายไปนั่งดื่มกันที่สระน้ำ พวกไอ้มาร์ไอ้เนย์เริ่มเลื้อนถึงขั้นว่ายน้ำแดกเหล้ากันแล้วครับ ไอ้นันกับไอ้บี้ก็ลงไปร่วมสมทบความเกรียนเป็นเพื่อนส่วนไอ้ทีนก็ยืนร้องเพลงอยู่ข้างสระน้ำ ไอ้โยก็ตามมาสมทบด้วยตอนห้าทุ่มกว่าๆ พูดกันง่ายๆ ว่าเมากันฉิบหาย ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะเข้าสู่ปีใหม่พวกผมเลยมานั่งล้อมวงกันรอเคาท์ดาวน์ต้อนรับปีใหม่ด้วยกัน
"เฮ้ยๆ จะปีใหม่แล้วใครอยากได้อะไรอยากทำอะไรกันบ้างวะ?" ไอ้มาร์เปิดประเด็น
"เริ่มที่มึงก่อนไอ้ปูในฐานะมึงเป็นเจ้าของบ้าน" ไอ้มาร์กำมือทำท่าถือไมค์ยื่นไปหาไอ้ปู
"กูเหรอ... ปีใหม่กูก็ไม่ขออะไรมากหรอกว่ะ แค่ขอให้คนข้างๆ กูอยู่กับกูแล้วมีความสุขมากๆ ก็พอว่ะ" ไอ้ปูหันไปสบตาหวานเยิ้มใส่เมียมันครับ
"ฮิ้ววว.... หวานสัสๆ กูขนลุกเลยไอ้เหี้ย" ไอ้ฟิวประชด
"หึหึ อิจฉากูละซิ เฮ้อออ... กูมีแฟนดีคนอื่นก็ต้องอิจฉากูเป็นธรรมดาอันนี้กูพอเข้าใจ หึหึ"
"พอๆ กูเริ่มหมั่นใส้มึงล่ะ ต่อไปๆ เชิญเมียไอ้ปูพูดต่อเลย"
"ผมนะเหรอ เอ่อ.... ก็ขอให้ทุกๆ คนที่ผมรักมีความสุขมากๆ เท่านั้นก็พอแล้วครับ"
"พี่โจๆ คนที่ว่านี่ใช่เฮียปูป่ะครับ?"
"มึงไม่ต้องไปยุ่งกับเขาเลยไอ้เด็กแก่แดด"
"ยุ่งน่า!!! ก็คนมันอยากรู้นิน่า ใช่ป่ะครับพี่โจ?" แฟนไอ้ฟิวทำตาบ๊องแบ๊วถามไอ้โจ
"อืม... ใช่ครับ"
"อร๊ากกก.... พี่โจโคตรหวานเลยอ่าาา.... ผมอิจฉาเฮียปูจังเลย"
"พอๆ มึงมานั่งนิ่งๆ กับเขาเป็นไหม หื้อ!!"
"เฮ้ยๆ อย่ากัดกันบ้านกู" ปากไอ้ปูด่าไอ้ฟิวนะครับแต่มือนี่รวบไอ้โจไปกอดซะแน่นเลย ไอ้ฟาย!!
"นี่เพิ่งผ่านไปคู่เดียวเองกูนี่แทบกระเดือกเหล้าไม่ลงล่ะ" ไอ้เนย์เริ่มบ่น
"กูขอตัดอารมณ์บ้างว่ะไม่ไหวล่ะ กู.... กูอยากได้.... อยากได้อะไรดีวะ ทำไมกูคิดไม่ออกวะ"
"โถ... ไอ้สัสเนย์ มึงค่อยมาตอบพวกกูพรุ่งนี้ก็ได้มั้ง" ฮ่าๆๆๆ พวกผมพากันหัวเราะยกใหญ่
หลังจากไอ้เนย์คิดไม่ออกว่าอยากขออะไร ไอ้มาร์ก็บอกอยากขอให้กิจการที่บ้านเจริญรุ่งเรืองจนรวยล้นฟ้า เออ!! ไอ้นี่ยังหนี้ไม่พ้นเรื่องเงิน ไอ้นันกับไอ้ทีนขอให้ได้แดกเหล้าฟรีอย่างนี้ตลอดไปส่วนไอ้บี้อยากได้เงินทุนจากที่บ้านเพราะมันอยากไปเรียนต่อต่างประเทศครับ ไอ้ฟิวไม่ได้ขออะไรเพราะมันบอกมันมีครบแล้วแต่ผมว่ามันยังขาดอยู่นะ หึหึ ส่วนแฟนมันบอกว่ามันขอให้ความปรารถนามันเป็นจริงครับแต่มันไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร เอาเป็นว่าอวยพรขอให้มันได้ตามที่หวังแล้วกัน ไอ้โยมันขอแฟนดีๆ สักคนเพราะมันเห็นพวกผมมีความสุขกับแฟนแล้วมันอิจฉาครับ
"อ้าวถึงตามมึงแล้วไอ้ทิว มึงจะขออะไรก็รีบๆ เลยใกล้เวลามากล่ะ"
"กูเหรอ ไม่อยากขอตอนนี้ว่ะ เอาไว้ขอตอนหลังดีกว่า หึหึ" ผมตอบ
"โถถถ.... ทำเป็นเล่นตัวนะมึง" ไอ้มาร์ด่าผม
"ช่างหัวมัน ต่อๆๆ น้องมินต่อเลย"
"ผมเหรอ.... ผมไม่รู้จะขออะไรอ่ะพี่มาร์คิดไม่ออก"
"อ้าว!!! ไม่อยากขออะไรหรอกเหรอ เนี้ยะๆ ขอเลยรับรองได้แน่นอนไอ้ทิวมันนั่งฟังอยู่ บ้าน รถ คอนโด ที่ดินอะไรก็ว่าไปเลย มันให้อยู่แล้ว"
"หึหึ กวนตีนไอ้สัส!!" ผมด่าไอ้มาร์
"คิดไม่ออกอ่ะพี่ เอาไว้ผมคิดออกค่อยขอมันแล้วกัน" มินหันมายิ้มให้ผม
"พี่ๆ เพื่อนๆ คร๊าบได้เวลาแล้วครับพี่น้อง เรามานับถอยหลังเพื่อก้าวเข้าสู่ปีใหม่ ปีแห่งความหวัง ปีแห่งความดีงาม เริ่มนับพร้อมกันนะ"
"10"
"9"
"8"
"7"
"6"
"5"
"4"
"3"
"2"
"1"
"Happy New Year 2017 คร๊าบ"
"ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ ตลอดทั้งปี เอ้าชนแก้ว!!"
"Happy New Year นะโจ"
"อืม... สุขสันต์วันปีใหม่ครับ"
"พี่ฟิว Happy New Year นะคร๊าบ" จุ๊บบบบ....
"หึหึ Happy New Year ครับผม"
"พวกมึงกูขอให้พวกมึงมีความสุขมากๆ ตลอดไปนะเพื่อน"
"กูก็ขอให้เพื่อนๆ กับน้องๆ ที่รักของกูทุกคนมีความสุขมากๆ นะ ชนแก้ว!"
"มินมึงจะไม่อวยพรให้กูหน่อยเหรอ?"
"สุขสันต์วันปีใหม่นะไอ้ป๋า ขอให้มึงมีความสุขมากๆ อยู่กับกูไปนานๆ นะ" ฟอดดด....
"หึหึ เช่นกันครับที่รัก มีความสุขมากๆ นะมิน เพราะถ้ามึงมีความสุขกูก็จะมีความสุขด้วยเช่นกัน รักมึงนะ" จุ๊บบบบ.....
"ฮิ้ววว..... หวานสาดดดด"
"เสือกข้ามปีนะพวกมึง!!" มินหันไปด่าไอ้ตัวนำทีม
"เฮียๆ ข้างบนห้องว่างเชิญใช้ตามสบายนะคร๊าบ กร๊ากกก...." พวกมันยังคงปากหมาไม่เลิก
"หึหึ พวกมึงแดกกันไปก่อนนะ กูขอตัวแป๊ป ป่ะโจ"
"แชรดดด.... เฮียปูแม่งทำจริงว่ะ"
"ปากหมาจริงๆ พวกมึงเนี้ยะ ง่วงนอนยัง?" ไอ้ฟิวหันไปด่าไอ้บี้แต่เสือกมีเวลาห่วงแฟนตัวเองอีกแฮะ
"ยังอ่ะ ยังไม่ง่วงเลย พี่ฟิวอยากกินไอ้นั่นอ่ะ"
"อืม รอแป๊ปเดี๋ยวไปตักให้ในครัว"
"โหหห... เอาใจกันออกนอกหน้าไปหน่อยป่าวพี่ พวกผมก็มีหัวใจนะเว้ย!!"
"เรื่องของพวกมึงดิ" ไอ้ฟิวเดินเข้าไปในบ้าน
"แบร่!! ขี้อิจฉา คึคึ" แล้วแฟนไอ้ฟิวก็วิ่งดุ๊กดิ๊กตามหลังไอ้ฟิวไป
"มินเมายัง ปวดหัวรึเปล่า?"
"อืม... เริ่มปวดแล้วอ่า... อึ่ก!!"
"กูว่าแล้วไม่มีผิด ป่ะขึ้นไปกินยานอนพักก่อน"
สรุปมินยังไม่ยอมเลิกง่ายๆ ครับ ผมนั่งกินเหล้าต่อกับพวกเพื่อนๆ อีกสักพักใหญ่ๆ ไอ้ปูก็ลงมาสมทบด้วยส่วนเมียมันนี่ผมว่าไม่น่ารอด หึหึ พวกผมนั่งดวลเหล้ากันแก้วต่อแก้วจนสภาพมินเริ่มไม่ไหวจนผมต้องพาลากขึ้นห้องครับ
ผมพามินขึ้นมานอนบนห้องที่ไอ้ปูเตรีมไว้ให้ กินเหล้าเยอะแล้วเมาขนาดนี้จะไม่ให้ปวดหัวได้ไงล่ะครับ ไหนจะเหล้าที่อัดใส่กระเพาะมาตั้งแต่ที่ร้านแล้วมาต่อที่บ้านไอ้ปูไม่ใช่น้อยๆ งานนี้รอดยาก
"มินไปอาบน้ำก่อนไปค่อยมานอน" ขึ้นมาถึงบนห้องก็ล้มพับไปกับเตียงเลยครับ
"หืออ... ไม่อาบแล้วนอนเลย"
"งั้นกินยาก่อน ปวดหัวมากไหม?" ผมลูบที่หัวมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"อืม... โคตรปวดเลยแต่สนุกมาก"
พรึ่บ!!
"หึหึ กอดกูแบบนี้อยากเหรอครับ หื้ออ..." ฟอดดด....
"ก็อยากนิดนึง" ดูมันตอบดิครับ
จุ๊บบบ....
"แต่กูไม่ได้พกตัวช่วยมานะมึงจะไหวเหรอ หึหึ ตอนแรกกะว่าจะพาขับรถกลับไปเอาที่ห้องเราซะหน่อย แต่ดูสภาพมึงแล้วกูกลัวไปถึงห้องแล้วจะอดซะก่อน" ผมจูบพรมที่หน้ามินไปจนทั่วใบหน้า
"อืออ.... มึงก็ทำเบาๆ ดิกูทนได้" มือผมก็เริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อมิน
"แน่ใจ?!"
"อืม.... กูทนได้"
"งั้นเรามาฉลองปีใหม่กันอีกรอบนะ" ฟอดดดด......
"Happy New Year นะทิว กูรักมึงนะ" จุ๊บบบบ....
"คร๊าบ Happy New Year ครับไอ้ดื้อ กูก็รักมึงเหมือนกัน" จุ๊บบบ.....
"มีความสุขมากๆ นะทิว"
"หึหึ งั้นเรามามีความสุขด้วยกันนะ" จุ๊บบบ...
ความสุขที่ว่าก็คือการที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักตลอดไป ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว คนรักหรือเพื่อนๆ ทั้งหมดนี้ก็คือความสุขของผมนั่นแหละครับ Happy New Year นะครับทุกคน จุ๊บๆ
TBC.
ความสุขของไรท์ก็คือป๋ากับน้องมินเช่นกันค่ะ กร๊ากกกก....
Happy New Year นะคะ ขอให้คนอ่านทุกคนมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยเงินทองตลอดทั้งปีนะคะ จุ๊บๆ
-
เฮียปูเรารักเมียเสมอต้นเสมอปลายมากมาย 55555 รักเฮียปูกับพี่โจ
-
แจ้งข่าวฮับ.....
สำหรับยูสผู้น่ารัก ใครได้ของขวัญปีใหม่รบกวนรายงานตัวใต้โพสนี้หน่อยนะจ๊ะ ใครไม่มาภายในวันนี้สละสิทธิ์นะจ๊ะ
ไม่มารับผู้โชคดีรายต่อไปรอเลยจ้า
ตัดสิทธิ์วันนี้เที่ยงคืนน้า ใครไม่มาไรท์จะได้หาผู้โชคดีท่านอื่นนะคะ อยากให้ๆ มารายงานตัวกันหน่อยนะ
ขอบคุณที่อยู่ร่วมเป็นกำลังใจให้กันตลอดๆๆ นะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ลิ้งนี้เลยจ้า คลิ้๊กเลยยย....
https://www.facebook.com/1576903542582633/photos/a.1577198975886423.1073741828.1576903542582633/1830483490557969/?type=3&theater
รักนะจุ๊บๆ
-
สวัสดีปีใหม่จ้า..มีความสุขมากๆนะครับผม
ทั้งคนเขียน และคุณมิน และเฮียทิว
แม้จะช้าไปแต่เค้าก็มานะ
ปล.ผมไม่ได้เล่น facebook น่ะครับ
ไม่รู้ว่าอยากรู้ไหม แต่อยากบอกไว้น่ะครับ เผื่อว่ารอไปกดเพจ.. :L2:
-
สวัสดีปีใหม่จ้า..มีความสุขมากๆนะครับผม
ทั้งคนเขียน และคุณมิน และเฮียทิว
แม้จะช้าไปแต่เค้าก็มานะ
ปล.ผมไม่ได้เล่น facebook น่ะครับ
ไม่รู้ว่าอยากรู้ไหม แต่อยากบอกไว้น่ะครับ เผื่อว่ารอไปกดเพจ.. :L2:
รับทราบและสวัสดีปีใหม่นะคร้า
ขอให้มีความสุขมากๆ เช่นกันคร้า ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ ปลื้มมม...
ไม่เล่นเฟสไม่เป็นไรนะคะ ไรท์จำคนอ่านได้ค่ะ ตามในนี้ก็ได้คร้า
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.01 เวลาแห่งความสุข】
วันนี้เป็นวันแรกที่เราย้ายของเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่อย่างเป็นทางการ งานทำบุญบ้านใหม่เราก็จะจัดขึ้นเร็วๆ นี้ครับ โจกำลังเตรียมการทุกอย่างโดยมีแม่ผมเป็นที่ปรึกษาและคอยช่วยด้วยอีกแรง บ้านหลังใหม่ของเราสองคนสร้างขึ้นด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรงของผมเอง โจงอนผมยกใหญ่ที่ผมไม่ยอมให้เขาช่วยออกเลยสักบาทแต่บ้านหลังนี้ดันมีชื่อโจเป็นเจ้าของบ้านร่วมกับผม ผิดตรงไหนล่ะครับ บ้านผมก็เหมือนบ้านโจ เงินของผมก็เหมือนเงินของโจ ก็ผมเลือกโจแล้วนิฉะนั้นผมจะดูแลโจให้ดีที่สุด ครับ
บ้านหลังนี้โจเป็นคนออกแบบเอง เลือกซื้อของใช้และของตกแต่งเองทั้งหมด จะว่าไปไม่ใช่โจไม่ออกเงินเลยนะเพราะของตกแต่งบางชิ้นโจก็แอบผมไปซื้อมา โดนผมดุไปหลายรอบเหมือนกัน หึหึ เรื่องของเรื่องผมอยากให้โจเก็บเงินของตัวเองไว้ครับ โจเคยลำบากมามากเรื่องนั้นผมรู้ดี โจไม่เคยคิดไม่ดีหรือเอาเปรียบใครคอยช่วยเหลือคนอื่นซะมากกว่าครับ ทั้งที่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับโจมากมายแต่โจกลับไม่เคยคิดแค้นหรืออยากทำร้ายใครกลับเลยสักนิด ผมถึงรักโจไงครับ รักความเป็นคนดีของโจ ผมว่าผมเลือกคนไม่ผิด คนนี้แหละที่ผมรอมานาน
"ปูครับ ปูอยู่ไหน?"
"อยู่นี่โจ..... ทางนี้" ผมกำลังหาของอยู่ในห้องทำงานโจก็เดินเข้ามาหา ดูท่าทางรีบร้อนชอบกล
"อ่อ.... อยู่นี่เองตามหาตั้งนาน"
"ว่าไงครับ คิดถึงเหรอ? หึหึ..." ฟอดดดด....
"เปล่าคิดถึงสักหน่อย" โจตอบแบบอายๆ
"อ้าว!! ไอ้เราก็ดีใจนึกว่าคิดถึงกัน เฮ้ออ..."
"บ้า!! เลิกเล่นได้แล้วปูชอบแกล้งอยู่ได้ แม่ให้มาบอกว่าแม่จะไปเที่ยวกับเพื่อนสองอาทิตย์ให้ปูรีบไปหาที่บ้านใหญ่ ปูรีบไปหาแม่ก่อนเถอะเผื่อแม่มีเรื่องสำคัญจะบอก"
"เดี๋ยวเก็บของแป๊ปนะ"
"ไปก่อนไหมกลับมาค่อยมาเก็บ ให้ผู้ใหญ่รอนานๆ มันไม่ดีนะปู" มีเมียเหมือนมีแม่อีกคนเว้ยเฮ้ย!!
"ครับๆ รับทราบแล้วครับ งั้นเราไปหาแม่ก่อนนะแล้วค่อยมาเก็บของต่อ" แพ้ทางเมียอีกตามเคย ไอ้ผมใจอ่อนเพราะคำพูดเพราะๆ ของเมียผมนี่แหละครับ
"โจต้องไปด้วยเหรอปู?"
"ไปดิ! โจเป็นคนในครอบครัวปูแล้วจะไม่ไปได้ยังไงล่ะครับ หื้ออ" ฟอดดด.... หอมด้วยความมันเขี้ยว
"ขอบคุณนะ" โจยิ้มให้ผม
"คิดมากอะไรอีกเรา" ผมขยี้หัวโจอย่างหยอกล้อ โจก็ยิ้มขำไปกับการแกล้งคนรักของผม
ผมพาโจเดินไปที่บ้านใหญ่ซึ่งก็คือบ้านที่พ่อกับแม่ของผมอาศัยอยู่นั่นเอง ตั้งแต่มีลูกสะใภ้คนนี้เข้ามาผมก็ถูกตัดหางปล่อยวัดไม่มีใครสนใจผมเลย พ่อก็ชอบชวนโจไปถามนู้นถามนี่อยู่เรื่อย อยากปรับเปลี่ยนบ้านตรงนี้จะทำยังไงดีบ้างแหละ เพื่อนพ่อจะทำบ้านใหม่บ้างแหละ พอมีใครอยากรู้จักก็พาไปแนะนำเขาซะหมด หึหึ ส่วนแม่ผมนี่ไม่ต้องพูดถึง สำหรับผู้หญิงสุดที่รักของผมคนนี้เช้าถึงเย็นถึงเลยครับ เรียกหาแต่ลูกสะใภ้สุดหล่อไปชิมอาหารสูตรใหม่ บางวันก็หนักถึงขั้นขับรถไปหาโจที่ทำงานแล้วชวนกันออกไปช๊อปปิ้งดินเนอร์กันสองคนทิ้งให้ผมกับพ่อหิ้วท้องรออยู่ที่บ้านหลายครั้งเลยทีเดียว เอาเป็นว่าลูกรักของบ้านนี้ก็คือโจ ส่วนผมนะเหรอ หึหึ ผู้อาศัยมั้งครับ
"อ้าว... มากันแล้วเหรอลูกทำไมเร็วจัง" แม่ผมกำลังนั่งทำเล็บอยู่ที่ห้องรับแขกครับ
"แม่ตามผมมามีอะไรให้รับใช้ครับ" ผมแกล้งพูดขำๆ นะครับ
"ย่ะ!! มีแน่นอนไม่ต้องห่วง โจมานั่งข้างแม่มาลูก" นั่นไง... ดูกันเอาเองว่าใครลูกรัก
"ไม่ได้ครับแม่ โจต้องนั่งข้างผมดิ!"
"โจเลือกเอาแล้วกันนะลูกว่าจะนั่งข้างใคร แม่หรือตาปู?" โจมองหน้าผมสลับกับคุณแม่คนสวยของผม ห่าน!!! กูแม่งโคตรลุ้นเลย
"ปูนั่งเป็นเพื่อนพ่อนะ เดี๋ยวโจนั่งเป็นเพื่อนแม่เอง"
"หึหึ เลือกได้ดี" พ่อผมแอบขำกับคำตอบที่ได้ยิน
"เฮ้ย!!! ได้ไงอ่ะ"
"เอาล่ะๆ แหมๆ แค่นี้ทำเป็นจะตายเอานะตาปู โจนั่งข้างตาปูนั่นแหละลูก แม่แค่แกล้งตาปูขำๆ น่ะ ไม่คิดว่าจะหลงโจบ้าคลั่งขนาดนี้ คริคริ"
"หลงอะไรกันครับแม่ รักต่างหากล่ะ" ผมจูงมือโจไปนั่งข้างๆ แม่โดยมีผมนั่งอยู่ด้วย
"เป็นเอามาเว้ยไอ้ลูกคนนี้" พ่อผมได้แต่ส่ายหัวกับอาการคลั่งเมียของผม ฮ่าๆๆๆ
"พ่อกับแม่มีอะไรจะพูดกับผมครับ"
"อ่อ... ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แม่แค่จะบอกเราสองคนว่าแม่ได้ฤกษ์ทำบุญขึ้นบ้านใหม่แล้วนะ วันที่ 17 เดือนหน้านะ เราสองคนทำตัวให้ว่างด้วยล่ะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับคุณแม่ที่รัก" ฟอดดด... ฟอดดด.... ผมเดินเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มแม่
"ค่ะคุณลูกชาย แล้วโจล่ะลูกติดงานอะไรรึเปล่า?" แม่หันไปถามโจที่นั่งยิ้มอยู่ไม่ห่าง
"ไม่ติดอะไรครับ เดือนหน้าพอจะมีเวลาว่างมาขึ้นครับเพราะโจเร่งทำงานตั้งแต่เดือนที่แล้วเลยทำให้งานที่บริษัทเริ่มเบาลงแล้วครับ"
"ดีจ๊ะ เก่งมากลูกแม่ มาให้แม่ให้รางวัลคนเก่งหน่อยเร็ว" แม่ผมอ้าแขนรอโจ
"คุณนี่ โจเขาโตแล้วนะคุณจะมาทำเหมือนโจเป็นเด็กๆ จับหอมจับกอดได้ยังไงกัน"
"ใช่พ่อ แม่นี่ก็เว่อจริงๆ เลย เดี๋ยวรางวัลผมให้เองแหละแม่ไม่ต้องให้แทนผมหรอก เนอะโจเนอะ" ผมเดินกลับไปนั่งลงข้างโจแล้วโอบไหล่โจไว้แน่น
"แหม!!! ทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ ชิส์!!" ฮ่าๆๆ เราสามคนหัวเราะร่วนกันความน่ารักของแม่ผม อันที่จริงผมก็ไม่ได้ห่วงอะไรมากหรอกครับ แต่ผมหึงซะมากกว่า ฮ่าๆๆๆ
หลังจากเราพูดคุยกันได้สักพักแม่ก็จัดการลากผมสามคนไปทานข้าวนอกบ้าน พอทานข้างเสร็จพ่อก็พาแวะซื้อต้นไม่เอามาปลูกที่สวนหลังบ้าน โจก็ได้มาเหมือนกันครับ ต้นอะไรไม่รู้ผมจำชื่อไม่ได้แต่ดอกมันหอมมากๆ เลย เราสี่คนกลับมาถึงบ้านประมาณห้าโมงเย็น ผมกับโจขอตัวกลับมาอาบน้ำอาบท่าซะหน่อยเพราะวันนี้แดดค่อนข้างแรงตอนเดินเลือกต้นไม้นี่เหงื่อเพียบเลยครับ
"ปูอาบน้ำก่อนค่อยมานอน" โจเดินมาลากผมให้ลุกออกจากเตียง เดินหาต้นไม่โคตรเหนื่อยอ่ะ
"ขอพักแป๊ป เมื่อยขามาก"
"ปวดขาเหรอ?" โจถามผม
"อืม... ก็นิดหน่อย"
"งั้นนอนพักไปก่อนนะเดี๋ยวมา"
พรึ่บ!!!
ผมลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าแขนโจไว้ได้ทัน
"จะไปไหน?"
"ขอห้านาทีนะ เดี๋ยวมา"
"อืม... ห้ามเกินห้านาที ไม่งั้นคืนนี้ห้ามนอน"
แปะ!!
"โอ๊ย!! ตีหน้าผากผัวทำไมเนี้ยะ!"
"ไอ้บ้ากาม!!"
"บ้ากามงั้นเหรอ หื้ออ!!!"
"เฮ้ย!! ปูอย่าแกล้งได้ไหม!!"
ฟอดดด... ฟอดดด... ฟอดดดด....
ผมระดมจูบระดมหอมโจเป็นการใหญ่ ชอบแกล้งครับเพราะแกล้งทีไรโจจะเขินจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด ไม่รู้จะเขินอะไรหนักหนาเห็นก็เห็นกันมาหมดทุกส่วนล่ะ
"อ่าาา..... สดชื่นจริงๆ เล๊ย!!"
"ชอบแกล้งตลอด" โจหันหน้าหนีด้วยความอาย
"เขินอีกล่ะ ยังไม่เลิกอายผัวอีกน่ากัดจริงๆ ให้ตายเหอะ!" แง่ม!! กัดที่ว่านี่คือกัดทุกส่วนตามร่างกายนะครับ กร๊ากกก....
"ใครจะไปหน้าด้านเหมือนปูล่ะ" ฟิ้ววว.... แล้วโจก็รีบเดินออกจากห้องนอนไปทันที ผมนี่นอนขำจนท้องแข็งเลยครับ
"หึหึ....." ฟอดดดด......
หลังจากให้รางวัลคนเก่งกันเสร็จผมก็แถมด้วยบริการพิเศษพาไปอาบน้ำอาบท่าฟอกสบู่จนตัวขาวจั๊วแล้วเราสองคนก็มานอนมองตากันต่อบนเตียง ฮ่าๆๆ ให้ตายเถอะ!! ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งรักมากขึ้นทุกวันนี่กูเป็นคนคลั่งเมียขนาดหนักแล้วใช่ไหมเนี้ยะ!!
"เจ็บไหม?"
แปะ!!
"ถามบ้าอะไรเนี้ยะกูรู้อยู่ว่าต้องเจ็บ" มีบ่นเว้ยเฮ้ย!! แต่หน้านี่แดงเชียว
"เจ็บมากไหมที่รักขอโทษนะครับ" ผมรวมตัวโจเข้ามากอด บางทีผมก็บ้านะ ใครจะรู้ว่าหน้าโหดๆ แบบผมจะพูดอะไรชวนขนลุกขนาดนี้ล่ะครับ
"ถ้ารู้สึกผิดจริงพรุ่งนี้พาไปกินข้าวร้านโปรดหน่อยนะ"
"หึหึ.... เรื่องแค่นี้สบายมาก โจขออะไรได้หมดอยู่แล้วคร๊าบ"
"จริงอ่ะ?!!" ถึงจะอยู่ในความมืดผมก็รู้ว่าโจกำลังทำตาลุกวาวขนาดไหน
"จริงดิ! อยากได้อะไรล่ะ?"
"พูดแล้วห้ามคืนคำนะ" ผมเอื้อมมือไปเปิดไฟข้างหัวเตียง งานนี้ขอมองหน้าสักหน่อยทำไมต้องทำเหมือนจริงจังอะไรขนาดนี้
"พูดมาก่อนดิ"
"โหหห... ปูก็อย่างนี้ทุกทีเลย พอจะขอจริงๆ ชอบทำหน้าซีเรียสตลอด"
"อ้าว! แล้วโจจะขออะไรล่ะลองบอกมาก่อนดิ"
"อะไรๆ ไหนบอกขออะไรจะให้ทุกอย่างไง ยังไม่ทันขอเลยงอแงซะล่ะ" ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่พูดเบาจนผมเกือบไม่ได้ยินแต่ดีนะที่ผมยังไม่แก่ขนาดหูตึงฟังอะไรไม่ได้ยิน
"ใครงอแง หื้ออ...." ผมกอดโจแน่นขึ้นกว่าเดิม
"เปล่าซะหน่อย.... แล้วสรุปขอแล้วจะให้ไหมอ่ะ?" ผมควรจะยอมใช่ไหมครับ
"อืม... อยากได้อะไรพูดมาเลย" ฟอดดดด.... ก็รักมากนี่ครับถ้าไม่รักคงไม่ยอมขนาดนี้
"คึคึ.... พาไปหาอั่งเปาหน่อย คิดถึงหลาน"
"หึหึ... นึงว่าจะขออะไรซะอีก เมื่อเดือนที่แล้วเพิ่งพาไปหามาไม่ใช่รึไง นี่เพิ่งไม่นานคิดถึงหลานอีกแล้ว" อั่งเปาไอ้ตัวแสบเอ้ย!!! มาแย่งความรักจากอาได้ไงวะเนี้ยะ
"อืม... คิดถึงอ่ะ นะปูนะเราจะได้กลับไปเยี่ยมย่ากันด้วยไงล่ะ ไม่ดีเหรอ?"
"ดีคร๊าบบบบ... ดีที่สุดเลย งั้นเดี๋ยวขอเคลียร์งานที่นี่อีกสองวันนะแล้วจะพาไปครับผม"
จุ๊บบบบ.....
"ว่าแล้วปูต้องใจดีแบบนี้ คึคึ.... ใครว่าปูใจร้ายนี่โกรธตายเลยนะเนี้ยะ!!" โจน่ารักใช่ไหมล่ะครับ แบบนี้ผมหลงคงจะไม่ใช่เรื่องแปลกถูกม่ะ
"คร๊าบ.... ก็ยอมอยู่คนเดียวนี่แหละครับที่รัก"
"แบบนี้รักตายเลย ขอบคุณนะครับปู" โจกอดผมแน่นเชียว เฮ้อออ.... เวลาแห่งความสุขของผม
"อืม... งั้นคืนนี้เรานอนกันเถอะ พรุ่งนี้โจมีประชุมเช้าเดี๋ยวไปหลับในห้องประชุมนะ"
"คร๊าบ.... ฝันดีนะครับ" จุ๊บบบ.... โจจุ๊บที่ปากผมเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ผมเอื้อมมือไปปิดไฟที่เปิดทิ้งไว้แล้วรวบตัวโจเข้ามากอดไว้ในอ้อนแขนอุ่น
"ฝันดีเช่นกันนะโจ ปูรักโจนะ"
จุ๊บบบบบ......
ไม่มีคืนไหนที่ผมจะไม่ฝันดีถ้ามีโจคอยอยู่เคียงข้างผมแบบนี้ไงล่ะครับ
TBC.
เออ.... เปิดตัวคู่นี้ก็แนวนี้ไปเนอะ เฮียปูเขาก็มีความอบอุ่นของเขาเนอะ
โรคหลงโจยังคงรักษาไม่หาย รักเท่าไหร่อยากได้อะไรให้หมดจริงๆ
ขอบคุณที่เขาช้ามาอ่าน ขอบคุณที่เข้ามาติดตามและคอยเม้นให้นะคะ
แล้วเจอกันหลใหม่น้า......
สำหรับยูสผู้น่ารัก ใครได้ของขวัญปีใหม่รบกวนรายงานตัวใต้โพสนี้หน่อยนะจ๊ะ ใครไม่มาภายในวันนี้สละสิทธิ์นะจ๊ะ
ไม่มารับผู้โชคดีรายต่อไปรอเลยจ้า
ตัดสิทธิ์วันนี้เที่ยงคืนน้า ใครไม่มาไรท์จะได้หาผู้โชคดีท่านอื่นนะคะ อยากให้ๆ มารายงานตัวกันหน่อยนะ
ขอบคุณที่อยู่ร่วมเป็นกำลังใจให้กันตลอดๆๆ นะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ลิ้งนี้เลยจ้า คลิ้๊กเลยยย....
https://www.facebook.com/1576903542582633/photos/a.1577198975886423.1073741828.1576903542582633/1830483490557969/?type=3&theater
รักนะจุ๊บๆ
-
ร๊ากกก ขนาด แอบอิจ555555 หึงๆอยากเห็นหึงโจ
-
:a14: ขยันขายน้ำอ้อยกันจริงจะเป็นเบาหวานแระ
-
คู่นี้หลังจากเข้าโหมดหลงเมีย
ปูก้อหวานตลอดดดดดดอ
ปล. เพิ่งเห็นว่าพี่ได้เป็นยูสที่โชคดีด้วย ขอบคุณนะค่ะเป็นกำลังใจให้สำหรับภาค 2
แต่พี่ชอบดราม่า อยากเห็นเวลาเห็นคู่รักง้อกันแล้วมันลุ้นดี 555 รักกันดีตลอดก้อไม่มีเรื่องจิ
-
เฮียปูนี่ อาการคล้าย คนบ้า เข้าไปทุกวัน เพ้อรักพี่โจมากเว่อๆ
-
อ้ายยยยยยย เฮียปู ทูลหัวของพี่โจ มันหวานอะ
-
จุ๊บบบบบบบ..จ๊วบ...แย่งปูหอมแก้มโจดังจ๊วบ... :jul3:
-
:haun4: :haun4: :jul1: :jul1:
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
(https://pbs.twimg.com/media/C1yPGLIUUAAU9hr.jpg:small)
ฮัลโหลลล.... เอฟวี่บอดี้ 555+
วันนี้ขอเก็บรายชื่อวันสุดท้ายก่อนจะตัดสิทธิ์นะคะ ใครเห็นชื่อเพื่อนเลิฟในนี้รบกวนบอกเพื่อนด้วยน้า มาค่ะ มารับของขวัญปีใหม่กานนน...
รายชื่อตามด้านล่างนะคะ ไม่เอาสวมรอยน้า... เยิฟๆ เม้นใต้โพสนี้ได้เลยคร้า
นุสรา เหลือบุญชู
อักขระ เจ้านาย
Whitewo Patty
♥►MAGNOLIA◄♥ (เล้าเป็ด)
thanza1970 (เล้าเป็ด)
❣☾月亮☽❣ (เล้าเป็ด)
วายซ่า (เล้าเป็ด)
(New) ลำดับที่ 6 ยัยเพี้ยน (ธัญวลัย)
BlueCherries (เล้าเป็ด)
Yara (เล้าเป็ด)
่jjay (เล้าเป็ด)
minneemint (เล้าเป็ด)
PolTisChu (เล้าเป็ด)
lnk lnk (ธัญวลัย)
fafafa (ธัญวลัย)
am (ธัญวลัย)
Yinggg (ธัญวลัย)
Nu (ธัญวลัย)
ปล. ใครได้แล้วชื่อซ้ำแจ้งไรท์ด้วยนะคร้า ไรท์จะได้ให้เพื่อนๆ คนอื่นน้า..
ขอบคุณมากคร้า
-
:impress2: :L2: ขอบคุณมากค่ะ
-
:impress2: :L2: ขอบคุณมากค่ะ
แจ้งชื่อที่อยู่ในเม้นใต้ภาพหน้าเพจนะคะ ด่วนจ้าๆๆๆ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.02 มีเท่าไหร่ก็ให้หมด】
เช้านี้โจตื่นเช้ามากเหมือนเดิมทุกวันนั่นแหละครับ นี่ขนาดเจอผมจัดไปขนาดนั้นยังมีแรงตื่นไปทำงานอีกผมล่ะยอมใจจริงๆ ถ้าตื่นเช้ามาแล้วโจไม่ได้อยู่บนห้องก็มีอีกที่ให้ตามตัวได้ครับ งานนี้คงจะหนีไม่พ้นห้องครัวที่มีอาหารเช้าพร้อมเสริฟเหมือนทุกๆ วัน ผมจะอ้วนลงพุงก็คราวนี้แหละ เวลาว่างโจจะไปคลุกอยู่กับแม่ของผมที่บ้านใหญ่นู้น พากันไปช๊อปปิ้งแล้วก็กลับมาทำอาหารสูตรใหม่ๆ โจบอกผมว่าตอนที่เรียนอยู่ที่เมืองนอกต้องทำกินเองทุกวัน ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่ไทยก็ไม่ค่อยมีเวลาเพราะงานที่บริษัทค่อนข้างยุ่งและนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่โจไม่ปลีกตัวไปทำอย่างอื่นนอกจากงาน โจบอกผมว่าโจไม่อยากทำอะไรให้วุ่นวายเพราะทุกครั้งที่โจมีการเคลื่อนไหวแม่ใหญ่ก็จะคอยจับตาดูแล้วทำให้เกิดเรื่องแย่ๆ ตามมาทุกที โจเลยพยายามที่จะใช้ชีวิตอยู่เงียบๆ แล้วทำงานของตัวเองไปวันๆ ผมฟังแล้วรู้สึกสงสารโจมากที่เกือบสามสิบปีที่โจต้องใช้ชีวิตลำบากอยู่แบบนี้ ถ้าเป็นผมนะเหรอ หึหึ... ยัยป้ามหาภัยนั่นตายไปนานแล้ว
จากวันที่เรื่องยุ่งๆ ของแม่ใหญ่ใจร้ายของโจจบไปก็มีแต่เรื่องดีๆ เข้ามา โจได้ทำงานที่ตัวเองรักอย่างเต็มที่ ได้ไปเยี่ยมพ่อโดยที่ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อีกต่อไปและที่สำคัญได้มีคนดีๆ อย่างผมดูแลไงล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ ต่อไปนี้ไอ้ปูขอสัญญาว่า.... จะไม่มีใครได้แตะโจอันเป็นที่รักยิ่งของไอ้ปูอีกเด็ดขาด!! หึ!!
"ปูครับ ตื่นรึยัง?" พอได้ยินเสียงโจผมก็ทำฟอร์มหลับตาลงทันที
"อ้าว... ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี้ยะ เฮ้ออ... คนอะไรนอนขี้เซาชะมัด" ผมหรี่ตาดู ปากก็ว่าแต่ใบหน้านี่ยิ้มคืออะไรครับ หึหึ
ผมเห็นโจเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ได้ยินเสียงเปิดน้ำและเสียงเหมือนกำลังทำอะไรก๊อกๆ แก๊กๆ ไปเรื่อยสักพักโจก็เดินออกมา โจเดินออกมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างเตียงก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม มือนิ่มๆ ลูบไล้ที่ใบหน้าของผมเบาๆ
"เมื่อคืนฝันดีใช่ไหมครับ ถึงได้นอนหลับนานขนาดนี้" โจพรึมพรำพูดกับผมโดยที่ไม่รู้ว่าผมกำลังแกล้งหลับอยู่
"เมื่อคืนโจก็ฝันดีเหมือนกันนะ ปูอยากรู้ไหมว่าโจฝันว่าอะไร" โจพูดจบก็ยิ้มบางๆ
"โจฝันถึงเราสองคนตอนผมหงอยอ่ะ ฮ่าๆๆ ตลกใช่ไหมปู" ผมยังคงแกล้งหลับต่อทั้งที่ใจแม่งโคตรอยากลุกขึ้นไปกอดโจไว้แน่นๆ เลยครับ
"ถ้าปูได้ฟังปูคงจะขำแน่ๆ เลย แต่ปูรู้ไหมโจอยากให้ฝันนั้นเป็นจริงนะ" มือโจเปลี่ยนมาลูบที่หัวผมเบาๆ ก่อนจะแทรกนิ้วเรียวตามไรเส้นผม
"เพราะอะไรรู้ไหมก็เพราะโจจะได้อยู่กับปูตลอดไปไงล่ะ อยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยไง ดีไหมครับ?" ผมทนไม่ไหวแล้ว
พรึ่บ!!!!
"เฮ้ยย!!!"
จุ๊บบบบบ.....
"ดีซิครับ หึหึ" ตอนนี้ผมพลิกตัวขึ้นมาคร่อมตัวโจเอาไว้ทั้งตัว
"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ?" ผมทำปากจู๋ทำท่าจะขอจูบจากโจ
"เพิ่งตื่นเมื่อกี้อ่ะ จูบรับอรุณสวัสดิ์หน่อยเร็ว" ผมยื่นปากเข้าไปใกล้โจ
"ยังไม่ได้แปรงฟันเหอะ!! ไม่จูบหรอก"
"จริงอ่ะ ไม่จูบจริงๆ อ่ะ"
"ไม่อ่ะ ปูก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนซิ อาหารเช้าทำเสร็จแล้วนะเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน" ผมทำหน้าหงอยทันที
"เฮ้อออ.... เสียใจว่ะ" ผมลุกขึ้นนั่งแล้วปล่อยให้โจเป็นอิสระ
"ปูโกรธโจเหรอครับ? โจก็แค่...." ผมหันมามองแล้วทำหน้านิ่งๆ
"เปล่านิ... ไม่ได้โกรธสักหน่อย โจลงไปรอปูข้างล่างแปปนะเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะตามลงไป" เอ่อ!! งานนี้ละครฉากใหญ่เว้ยเฮ้ย!!
"โอ๋.... ไม่งอนนะครับ โจเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้วไปอาบน้ำเนอะจะได้ลงไปกินข้าวกัน" ผมแม่งโคตรอยากยิ้มเลยแต่ต้องทำหน้านิ่งไว้ ฮ่าๆๆๆ
"อืม... โจไปรอข้างล่างก็ได้เดี๋ยวตามลงไป" ผมค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง
"ปู....." นั่นไงมันได้ผล
"ว่า....." อยากยิ้มแต่ต้องกลั่นไว้
จุ๊บบบบ.....
พรึ่บ!!
โจจุ๊บที่ปากผมก่อนจะกอดผมแน่น คงจะอายอีกตามเคย ฮ่าๆๆๆ
"มาจุ๊บกันได้ไงเนี้ยะ หื้ออ... น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ฟันก็ยังไม่ได้แปรง หึหึ" จุ๊บบบ.... ผมก็ต้องเอาคืนบ้าง
"ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนิ แค่จูบเอง"
"อ้าว!! ไอ้เราก็นึกว่ารังเกียจกันซะอีก หึหึ" ฟอดดดด.... โอ๊ยย... โจมันน่ารัก
"บ้า!! พูดแกล้งเล่นไปงั้นแหละ โจไม่เคยรังเกียจปูเลยปูก็น่าจะรู้นิ"
"คร๊าบบบ.... กอดแน่นขนาดนี้จะรังเกียจได้ไงล่ะเนอะ" ผมก็ต้องกอดกลับแน่นๆ เพื่อไม่ให้เสียเปรียบ
"กอดปูแล้วอุ่นดีหรอกเลยอยากกอด"
"ฮ่าๆๆ งั้นให้กอดทั้งวันทั้งคืนเลยดีไหม?"
"อืม... ดีครับ"
ฟอดดด....
"รักมากขนาดนี้แค่กอดยังน้อยไป เดี๋ยวคืนนี้ให้มากกว่านี้เลยดีไหม?"
พรึ่บ!!!
"ห๊ะ! เอ่อ.... โจว่าปูรีบไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวโจลงไปเตรียมอาหารเช้าให้นะ" ฮ่าๆๆๆ พูดจบก็เดินหนีไปเลยครับ อย่างนี้ทุกทีเลยไม่รับผิดชอบผมตลอด
หลังจากผมได้ลงไปแช่น้ำอุ่นๆ ชื่นชมกลิ่นหอมๆ ที่โจไม่เคยลืมใส่ลงไปในน้ำเพื่อทำให้ผมได้รู้สึกผ่อนคลายโจเป็นคนใส่ใจรายละเอียดในทุกๆ เรื่องครับ เอ๊ะ!! คิดอีกทีผมว่าผมโดนยาเสน่ห์แน่ๆ เลยครับ กร๊ากกก... ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้กูว่ากูโดนแน่นอน หึหึ
ฟอดดดด.....
"ทำอะไรกินอ่ะห๊อมหอม...." หอมที่ว่านี่ทั้งคนทั้งกับข้าวนะครับ หึหึ
"หิวรึยัง?" โจถามผมในขณะที่มือยังไม่หยุดเคี้ยวน้ำชุปในหม้อ
"หิว... ไม่อยากกินข้าวแต่อยากกินคนทำกับข้าวมากกว่า หึหึ" โจหันมามองค้อนผมก่อนจะส่ายหัวเบาๆ อย่างเหนื่อยใจ
"ปูไปนั่งรอดีๆ ซิครับ"
"ก็ยืนกอดเมียแบบนี้มันสบายกว่า"
"แต่ปูยืนกอดโจแบบนี้โจตักกับข้าวไม่ถนัดนะครับ ไปนั่งรอนะ"
"คร๊าบบ... รับทราบครับคุณเมีย" ฟอดดด....
ผมก็อดไม่ได้ที่จะกอดจะฟัดเมียตัวเองก็จะไปทำตัวดีๆ นั่งรออาหารมาเสริฟที่โต๊ะอาหาร มื้อนี้เป็นอาหารง่ายๆ ครับ แกงจืดฟักใส่กระดูกไก่ เฮ้ย!! แกงฟักใส่น่องไก่ครับ ต่อด้วยไข่เจียวกุ้งสับ ผัดผักสามสหายใส่หมูสับสูตรลับเฉพาะที่เมียกับแม่ผมช่วยกันคิดสูตร อาหารเช้าง่ายๆ ที่ทำเอาผมอ้วนขึ้นทุกวัน แต่จะให้ผมทำไงได้ละครับเมียทำผมก็ต้องกิน ฮ่าๆๆ ผมนั่งรอไม่นานนักอาหารสุดแสนอร่อยก็มาวางตรงหน้าผมพร้อมกับเมียอันเป็นที่รัก
"วันนี้มีประชุมไหม?" ผมถามหลังจากเริ่มชิมรสอาหารจานแรก
"ไม่มีครับ ทำไมเหรอ?"
"เดี๋ยวเลิกงานจะรีบไปรับ"
"อืม... งั้นเดี๋ยวโจจะรีบเคลียร์งานแล้วกัน ปูจะพาไปไหนเหรอ?"
"ไปซื้อของฝากอั่งเปาไง พอดีเคลียร์งานเสร็จเร็วเดี๋ยวจะพากลับบ้านพรุ่งนี้เลย โจติดธุระอะไรไหม?"
"ไม่! ไปๆ ไปซื้อของฝากหลานกัน" โจยิ้มกว้างทันที สงสัยจะอยากเล่นกับหลานมากครับ ไอ้หลานตัวแสบก็อ้อนเก่งเกิ๊น ผมนี่หัวเน่าทุกทีที่โจอยู่โจอยู่กับไอ้หลานตัวแสบครับ
"หึหึ ดีใจขนาดนั้นเลย"
"ก็นิดนึง" งานนี้ผมว่าไม่นิดแน่นอนครับกลับมาบ้านคงมีเรื่องยุ่งวุ่นวายเพิ่มอีกเรื่องคือการเก็บของทุกอย่างในตู้ที่ซื้อสะสมเอาไว้ไปฝากหลานอีกตามเคย
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จผมก็ไปส่งโจที่ทำงานเพราะโจต้องเข้าไปเคลียร์งานนิดหน่อยครับ ช่วงก่อนหน้านี้โจทำงานเยอะมากแทบจะไม่ได้นอนเรื่องนี้มันทำให้ผมเดือดร้อนไปด้วยเพราะผมก็อดพาเมียขึ้นเตียงสอนการบ้านกันไปเกือบสองอาทิตย์ โจเหนื่อยผมก็ไม่อยากจะกวนใจมากช่วงนั่นนอนกัดฟัดชักว่าวกันเลยทีเดียว พูดง่ายๆ ว่าสนามหลวงคือที่พักใจกันเลยที่เดียวครับ
"เดี๋ยวถึงร้านแล้วจะโทรหานะ"
"อืม... ขับรถดีๆ นะปู"
"คร๊าบ... ไม่กล้าขับเร็วหรอกครับกลัวเมียเป็นหม้าย หึหึ"
"ตลกล่ะ งั้นโจไปทำงานก่อนนะ"
"เดี๋ยว!!" ผมร้องเสียงหลงเลยทีเดียว
"อ้าว! ทำไมล่ะ?"
"จูบลาล่ะ อย่าลืมซิครับที่รัก" โจส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจก่อนจะจุ๊บที่ปากผมเบาๆ ตามคำขอ
จุ๊บบบ....
"พอใจรึยังครับ?"
"โคตรพอใจเลยครับ หึหึ"
"เฮ้ออ.... อย่างนี้ตลอด"
"ชาร์ตแบตไง ถ้าเมียไม่ชาร์ตแบตให้แล้วจะให้ใครชาร์ตล่ะคร๊าบ"
"คร๊าบ... ถ้าแบตเต็มแล้วขออนุญาตไปทำงานนะครับ"
"หึหึ เดี๋ยวนี้มีล้อเลียนนะ"
"ติดจากปูมานั่นแหละ ไม่เอาล่ะโจไปทำงานก่อนนะ ปูขับรถดีๆ ล่ะอย่าขับเร็วนะครับ"
"คร๊าบ... รับทราบครับ" ผมนี่แถบจะยกมือไหว้เมียเลยครับ พอจบฉากหวานๆ กับเมียผมก็ต้องมาเล่นบทโหดกับลูกน้องต่อครับ
ผมขับรถมาถึงร้านผมก็รีบโทรรายงานตัวทันทีว่าปลอดภัยดีทุกอย่าง โจก็คุยกับผมต่อเกือบสิบนาทีก็ต้องวางสายเพราะต้องรีบทำงานให้เสร็จครับ ส่วนผมก็หันมาดูแลร้านของผมบ้าง ร้านของผมก็ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงหรอกครับ ลูกค้ามีเข้ามาเรื่อยๆ ลูกน้องก็ทำงานกันเต็มที่ทุกคน พวกมันทำประจบซ้อโจมันนั่นแหละครับจะมีอะไร โจใส่ใจทุกคนจริงๆ แม้กระทั่งพนักงานในร้านไหนจะที่บริษัทของโจอีก โจบอกผมเสมอว่าถึงเขาจะเป็นแค่ลูกจ้างแต่เขาก็ทำงานเพื่อเราครับฉะนั้นเราก็ควรตอบแทนเขากลับไปบ้าง จากที่ผมไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ก็หันมาสนใจมากขึ้น แต่จะว่าไปผมก็ยื่นมือช่วยเหลือลูกน้องของผมทุกคนเลยนะครับ วันนี้ผมกะจะแวะเข้ามาดูร้านแค่แป๊ปเดียวพอสั่งงานลูกน้องเสร็จผมก็จะออกไปธุระครับ วันนี้มีนัดคุยกับลูกค้ารายใหญ่ที่จะมารับเหล้านอกผมไปขายที่ร้าน เราซื้อขายกันมานานครับแต่วันนี้ลูกค้าบอกจะส่งทายาทคนเดียวของเขามาแทนเพราะติดธุระที่ต่างประเทศ
หลังจากผมเคลียร์เอกสารเสร็จมองดูนาฬิกาก็ได้เวลานัดกับลูกค้า ผมขับรถออกจากร้านไปยังจุดนัดหมายคือร้านอาหารที่ลูกค้าเป็นคนเลือก ผมเดินเข้าไปในร้านก็มองหาโต๊ะที่ลูกค้าได้แจ้งผมไว้ว่าจะนั่งรอที่โต๊ะไหนแต่ผมเห็นคนที่นั่งอยู่โต๊ะนั้นก็ต้องชะงักเล็กน้อยเพราะคนที่ผมต้องมาเจอนั่งอยู่ด้วยกันถึงสองคน คือข้อมูลที่ผมได้รับคือทายาทเพียงคนเดียวไงครับแต่นี่มากันสองคน สงสัยคงจะเป็นแฟนกันรึเปล่าผมไม่มั่นใจ
"สวัสดีครับ คุณญาดาใช่ไหมครับ?"
"ใช่ค่ะ... ดิฉันชื่อญาดาค่ะ คุณใช่คุณปูใช่ไหมคะ?"
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"อ่า... ยินดีเช่นกันค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ" ผมนั่งลงตามคำเชิญของเธอ
"อ่อ... นี่ดลค่ะ เพื่อนญาดาเองค่ะ"
"สวัสดีครับคุณดล ผมชื่อปูนะครับ"
"ยืนดีที่ได้รู้จักครับคุณปู" คุณดลทักทายผมกลับ
"อ่ะแฮ่ม! ดล... เดี๋ยวฉันว่าเราสั่งอาหารกันก่อนดีกว่านะ"
"อืม... ตามใจดาแล้วกัน"
"คุณปูคะอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะคะ คุณพ่อสั่งมาว่าให้เทคแคร์คุณปูให้ดีที่สุดค่ะ ถ้าดาทำพลาดนิดเดียวคงโดนคุณพ่อดุแน่เลย คริคริ"
"หึหึ ไม่เป็นไรครับ คุณดาสั่งได้เลยครับผมทานอะไรก็ได้ครับ"
"อุ๊ย!! เป็นคนง่ายๆ ซะด้วย" เธอหันไปยิ้มกับคุณดล
หลังเราสามคนทานอาหารเสร็จก็นั่งดื่มกาแฟพร้อมกับคุยเรื่องงานจนเสร็จสับ งานนี้ผมได้ออเดอร์ค่อนข้างเยอะครับ คุณญาดาเธอต้องการเปิดร้านเพิ่มแต่เป็นสาขาที่ต่างประเทศเลยต้องการสินค้าผมมากกว่าปกติ งานนี้ผมก็ยิ้มดิครับ พอเราคุยเรื่องงานกันเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินไปส่งเธอที่รถก่อนจะรีบขับรถไปรับโจที่ทำงาน ก่อนไปรับผมก็โทรบอกโจว่าผมทำธุระเสร็จแล้วให้อาบน้ำรอได้ เฮ้ย!! ให้เก็บของรอต่างหากล่ะ หึหึ ผมใช้เวลาขับรถอยู่นานเกือบชั่วโมงก็ขับมาถึงบริษัทของโจครับ พอจอดรถเสร็จผมก็เดินไปขึ้นลิฟท์ไปหาโจทันที
"อ้าว!! สวัสดีค่ะคุณปู ทำไมวันนี้มาเร็วจังเลยคะ?" เลขาสาวคนสวยของโจทักทายผมครับ
"พอดีธุระเสร็จเร็วครับเลยรีบมารับโจ" ผมตอบ
"แหมๆๆ อะไรจะหวานขนาดนี้คะคุณปู เจ้านายมีอะไรดีน้า... คุณปูถึงได้เกาะติดไม่ห่างซะขนาดนี้ คริคริ" เธอแซวผมครับ
"ดีทุกอย่างนั่นแหละครับ" ผมตอบแล้วเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าไปในห้องทำงานของโจ
"อร๊ายยย... คุณปูนิ" ผมได้ยินเสียงเธอกรี๊ดกร๊าดกับคำตอบของผม ทำไมล่ะก็มันเรื่องจริงนิครับ
ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานของโจแต่โจไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานหรอกครับ นู้น... อยู่ที่พื้นต่างหากล่ะ
"ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ?" ผมเดินไปนั่งลงโซฟารับแขกข้างๆ โจ
"ไม่รู้ดิ นั่งที่โต๊ะทำงานแล้วคิดงานไม่ออกอ่ะครับ"
"แล้วไม่เมื่อยเหรอ?" ผมลูบที่หัวโจเบาๆ อย่างทะนุถนอม
"อืม... ก็นิดหน่อยนะ ปูดื่มน้ำก่อนไหมกินอะไรมารึยังครับ?"
"กินมาบ้างแล้วแหละแต่เดียวรอกินกับโจอีกไงครับ"
โจมักจะใช้คำพูดแบบนี้กับผมเพราะมันเป็นนิสัยของโจอ่ะครับ โจเป็นคนเนียบเป็นคนพูดจาไพเราะน่าฟังซึ่งแตกต่างจากผมโดยสิ้นเชิงจนบางครั้งทำให้ผมพูดเพราะๆ ตามไปด้วย ผมพูดเพราะซะจนคนที่บ้านตกใจกันทั้งบ้านเลยครับ หึหึ
"งั้นปูรอโจอีกแป๊ปนะครับโจใกล้จะเสร็จแล้วแหละเหลืออีกนิดเดียวเอง"
"คร๊าบ... รอได้อยู่แล้ว คนเนี้ยะให้รอนานแค่ไหนก็รอได้ครับ" ฟอดดด.... ผมก้มลงไปหอมแก้มโจมัดจำไว้ก่อนครับ
"คนบ้า! งั้นนั่งรอนิ่งๆ เลย" เขิลตลอด
"หึหึ..." ผมขำในลำคอก่อนจะล้มตัวนอนราบลงกับโซฟาตัวยาวมองดูโจทำงานอย่างตั้งใจ
"ถ้าง่วงก็หลับไปก่อนได้นะเดี๋ยวโจเสร็จแล้วจะปลุกครับ"
"อืม... ขยับมาใกล้ๆ หน่อย" โจขยับตัวเข้ามาใกล้ผมที่นอนอยู่ ผมกอดเอวตัวโจไว้หลวมๆ ก่อนจะซบหน้าลงแนบแผ่นหลังของโจแล้วหลับตาลง
ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นคนตรงหน้ากำลังนั่งมองผมอยู่ ผมค่อยๆ หรี่ตาลงเหมือนคนนอนละเมอโจก็นั่งมองผมอยู่อย่างนั้น มือนิ่มๆ ก็ลูบไล้ที่ปลายเส้นผมอยากเบามือ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจลมหายใจเข้าออกของคนที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าโจกำลังคิดอะไรอยู่เพราะโจเป็นคนที่ค่อนข้างนิ่งมาก
"อยากมองแบบนี้ตลอดไปไหม?" ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ
"อืม... อยากครับ" โจตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
ฟอดดดด....
"งั้นให้มองไปตลอดชีวิตเลย"
"สัญญาแล้วนะ" โจพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจริงจังซึ่งผมก็จริงจังกับคำพูดของตัวเองเหมือนกัน
"อืม... สัญญา"
"เฮ้อออ... โจว่าเราไปซื้อของกันเถอะโจเริ่มหิวข้าวแล้วอ่ะครับ" จากที่กำลังซึ้งๆ โจก็เปลี่ยนโหมตซะง้าน
"หึหึ... งานเสร็จแล้วใช่ไหม?" ผมถามก่อนจะคว้ามือโจมากุมเอาไว้
"เสร็จนานแล้วแต่เห็นปูนอนหลับสบายอยู่เลยไม่กล้าปลุก"
"แล้วจะนั่งทนหิวทำไม ปลุกซิครับ ปลุกด้วยจูบหวานๆ สักทีสองทีก็ตื่นแล้ว"
"บ้าเหอะ! ใครเขาจะมาจูบกันเวลานี้ล่ะ" โจพูดเขินๆ
"เฮ้ย!! จูบได้แม่ไม่ว่า! ยิ่งถ้าโจจูบนะแม่ยิ่งรักเลยรู้ป่ะ" ผมทำหน้าทะเล้น
"พอเหอะ ลุกขึ้นเร็วโจหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว" โจลุกขึ้นยืนสุดความสูงก่อนจะแกล้งดึงผมให้ลุกตาม
"ครับๆ ลุกแล้วคร๊าบ...."
ฟอดดดด.....
ผมลุกขึ้นยืนแล้วรวบตัวโจเข้ามากอดก่อนจะหอมแก้มคนขี้อายเพื่อเพิ่มภูมิคุ้มกันให้ที่รักของผม
"งั้นเดี๋ยวปูเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะส่วนโจขอไปเก็บของแป๊ปนะครับ"
"อืม... งั้นเดี๋ยวเข้าไปล้างหน้าก่อนเราค่อยไปกินข้าวกัน"
ผมเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำส่วนโจก็ไปเตรียมเก็บของกลับบ้าน พอออกมาโจก็ยืนรอเป็นที่เรียบร้อยเราสองคนก็เดินออกจากห้องทำงานไปพร้อมกัน ก่อนกลับก็บอกลาเลขาสุดสวยซะก่อนครับ ไม่ได้ๆ คนนี้สำคัญเพราะเธอคอยเป็นหูเป็นตาให้ผมครับ ช่วงนี้ลูกค้าที่มาติดต่องานกลับโจเป็นผู้ชายหน้าตาดีๆ รวยๆ ค่อนข้างเยอะ ที่สำคัญแม่งมาสายเดียวกับผมนี่ดิโคตรน่าเป็นห่วง ผมเลยต้องมีคนคอยคุ้มกันโจไงล่ะครับ หึหึ
ผมพาโจขับรถมาที่ห้างดังกลางใจเมืองแห่งหนึ่ง พอจอดรถเรียบร้อยเราก็เดินเข้าไปในตัวห้างทันที วันนี้คงเหนื่อยหน่อยเพราะโจคงจะซื้อของฝากหลานรักอีกตามเคย
"โจไปกินข้าวก่อนไว้กินเสร็จค่อยมาดูก็ได้"
"ดูไปเลยไม่ได้เหรอ โจว่าอันนี้อั่งเปาต้องชอบแน่ๆ ปูว่าไหม?" โจชูรถบังคับขนาดพอเหมาะให้ผมดู ผมก็ว่ามันงั้นๆ นะ
"อืม... ไปกินข้าวก่อนค่อยมาซื้อ หิวข้าวไม่ใช่รึไง" โจเริ่มทำหน้างอ เอ๊ะ!! แต่ทำไมผมดูว่าน่ารักวะ หึหึ
"ก็ได้ครับ งั้นรีบๆ กินนะจะได้รีบกลับมาซื้อเดี๋ยวของจะหมดก่อน" เฮ้ออ... มันจะหมดได้ยังไงล่ะครับ กองเท่าภูเขาขนาดนี้
"อืม... กินเสร็จค่อยมาซื้อ อยากกินอะไรคิดไว้รึยัง?" ผมเดินโอบเอวโจออกจากโซนของเล่นเด็กแล้วมุ่งหน้าไปยังโซนอาหาร
"กินอะไรดีล่ะ ปูกินอะไรโจกินได้หมดครับ" นั่นไงล่ะ ไม่คิดแล้วยังจะใช้ให้ผมคิดแทนอีก
"งั้นกินโจแล้วกันอร่อยดี หึหึ"
ควับ!!!
สายตาโจค้อนควับมามองผมที่กำลังทำหน้าหื่นกามที่แวดล้อมไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังเดินผ่านเราสองคน
"งั้นโจคิดเอง โจอยากกินสเต็ก"
"ว้า.... แย่จังอดเลย" ผมทำท่าเสียดาย
"ไปเหอะโจหิวแล้ว" เรื่องเปลี่ยนเรื่องนี่โจเก่งมากเลยครับ ผมยอมใจ
สรุปร้านที่เราเลือกคือร้านสเต็กชื่อดังที่ราคาไม่แพงมากแต่อาหารเขาโอเคพอกินได้ครับ โจชอบทานอะไรง่ายๆ ไม่เน้นพวกของนอกหรือนำเข้า อาหารง่ายๆ ที่โจเลือกผมกินได้หมดนั่นแหละ
"ปูเอาอะไรไหมโจจะไปตักสลัดบาร์"
"อะไรก็ได้โจตักมาเลย" ผมตอบ
"งั้นรอแป๊ปนะ" ผมพยักหน้าเล็กน้อยโจก็เดินตรงไปหาอาหารอย่างมีความสุข
พนักงานมารับออเดอร์จากผมซึ่งผมรู้อยู่แล้วว่าโจจะกินอะไร รายนั้นไม่รอพนักงานครับอะไรที่เป็นบุฟเฟ่จะพุ่งเข้าใส่ทันที ผมมีหน้าที่สั่งอาหารให้กินเป็นพอ ระหว่างรอโจไปตักสลัดผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คเมล์เช็คข้อความไปด้วย เงยหน้ามองโจเป็นระยะ พอเช็คข้อความเสร็จผมก็เข้าไปส่องเฟสบุ๊กไอ้ทิวกับเมียมัน ไอ้สองคนนี้ก็ด่ากันกลางเฟสให้ชาวบ้านเขาหัวเราะมันสองคนตลอด โดยเฉพาะเมียมันครับ โคตรแสบ!!! ไม่เห็นเหมือนเมียผมเลยโคตรน่ารัก... แต่เอิ่ม!!! นั่นคือ?????
ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์ก็เห็นโจกำลังยืนคุยกับผู้ชายอีกคน ทั้งสองคนดูสนิทกันมาก หัวเราะกันอย่างสนุกสนานทั้งที่ในมือถือชามสลัดที่เป็นของผมอยู่ มึงเป็นใคร?!!!!
ผมนั่งมองโจคุยกับไอ้นั่นอยู่สักพักเริ่มจะทนต่อไปไม่ไหว ไม่ได้การล่ะ ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่าง เมียกูไอ้สัส!! ผมลุกพรวดจากเก้าอี้ โจหันมาทางผมพอดีแล้วโจก็ยิ้มมาทางผมครับ ไอ้นั่นหันมามองผมก่อนจะทำท่าไม่สนใจแล้วกันไปพูดกับโจต่อ ผมกำลังจะก้าวขาเดินไปหาโจแต่โจเดินกลับมาหาผมก่อน
"นั่นใคร?!" ผมถามหลังจากโจวางชามสลัดไว้บนโต๊ะ
"อ่อ... เพื่อนน่ะครับ" โจตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
"ทำไมไม่เคยเห็นหน้า?" ผมถามต่อ
"จุนเพิ่งกลับมาไทย บังเอิญมาเลยนะที่มาเจอกันที่นี่ได้" โจนั่งลงก่อนจะเริ่มหยิบช้อนส่งให้ผม พนักงานก็เอาสเต็กที่ผมสั่งมาเสริฟพอดี
"สนิทกันมากไหม?"
"อืม... ก็สนิทกันมากนะตอนเรียนจุนช่วยโจหลายอย่างมาก"
"ช่วยเรื่องอะไรบ้าง?!" น้ำเสียงผมเริ่มเปลี่ยนคีย์แล้วครับ
"ก็ติวข้อสอบให้อ่ะ ทำไมเหรอปู?" โจคงจับอาการไม่พอใจของผมได้มั้งครับ
"แค่เพื่อนใช่ไหม?" ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
"แค่เพื่อนครับ แค่เพื่อนจริงๆ นะปู"
"งั้นก็แล้วไป"
"ปูกินซุปไหมเดี๋ยวโจไปตักให้"
"ไม่!"
"อืม... ถ้าปูอยากกินก็บอกนะโจจะได้ไปตักให้"
"อืม... รีบกินจะได้รีบไปซื้อของ"
"ครับ..." โจตอบแล้วเริ่มกินอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า
พูดตรงๆ เลยนะครับผมไม่ชอบขี้หน้าไอ้นั่นเลย ผมว่ามันมองโจแปลกๆ ว่ะ จะว่าผมคิดมากก็ไม่ใช่นะ รอยยิ้มกับสายตาที่มันมองโจนี่ผมดูยังไงก็ไม่เหมือนเพื่อนมองเพื่อนว่ะ แม่ง!! หวังว่าจะเจอมันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ
"โจ...." ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่มาหยุดยืนอยู่ข้างโจ
"อ้าวจุน"
"คือจุนจะกลับแล้วนะ เสียดายอ่ะไม่น่าพาแม่มาด้วยเลยไม่งั้นจุนจะอยู่คุยกับโจให้นานๆ ซะหน่อย" มันคุยกับโจโดยที่ไม่สนใจ
ผมสักนิด
"ว่าไปนั่น... จันพาแม่กลับบ้านเถอะ ไว้ค่อยคุยกันวันหลังก็ได้นิ" ผมขมวดคิ้วแน่น
"เออใช่! งั้นเดี๋ยวเราค่อยนัดกินข้าวกันนะ"
"โจไม่คิดจะแนะนำเพื่อนให้รู้จักหน่อยเหรอ?" ผมอยู่เฉยไม่ได้แล้วครับ ไอ้นี่โคตรไม่น่าไว้วางใจ
"อ่อ!! เราลืมไป จุนนี่ปูนะ"
"สวัสดีครับคุณปู" ไอ้นั่นมันทักทายผมกลับ
"เออ! หวัดดี!!"
"เอ่อ.... ส่วนนี่จุนเพื่อนโจเองนะปู จุนเพิ่งกลับมาไทยอ่ะ โจก็เพิ่งเจอจุนที่นี่เหมือนกัน"
"อืม..." ผมตอบสั้นๆ
"หึหึ ยินดีที่ได้รู้จักครับ พอดีวันนี้ผมมีธุระต่องั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกัน"
"เออ! ก็ดีกูจะได้กินต่อ"
"ครับ ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ โจงั้นจุนกลับก่อนนะไว้โอกาสหน้าค่อยเจอกัน"
"อืม... ขับรถกลับบ้านดีๆ นะจุนมีแม่นั่งมาด้วยห้ามขับเร็วล่ะ"
"หึหึ... คร๊าบ... ขอบคุณที่เป็นห่วงเรานะ งั้นเดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ"
"อืม... บายนะจุน"
"บายครับโจ" ก่อนไปมันหันมามองผม แม่ง!!! ผมนี่อยากจะกระโดดถีบยอกหน้ามันจริงๆ เลยว่ะ
"สนิทมากซินะ"
"ว่าไงนะครับ... เมื่อกี้ปูพูดว่าอะไรอ่ะ"
"ไม่มีอะไร รีบๆ กินซะ"
"ครับ ปูจะเอาอะไรเพิ่มบอกโจนะ"
"อืม...."
คืนนี้ผมว่าผมต้องมีเคลียร์ปัญหาคาใจซะหน่อย งานนี้ต้องหาความจริงคำว่าเพื่อนสนิทให้กระจ่าง เรื่องราวเป็นมายังไงสนิทแค่ไหนผมต้องรู้ให้หมดจะได้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมครับ
.....
"มึงเล่นผิดคนแล้ว หึหึ"
TBC.
ขอโทษที่มาอัพให้ช้านะคะ ทำหลายอย่างเกิ๊นน... 555+
ต้องเขียนไว้ล่วงหน้าอีกเพราะจะหนีไปเที่ยว อิอิ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ ขอบคุณที่ตามเม้นให้นะคะ จุ๊บๆๆ
-
เกิดเป็นพี่ปูต้องอดทน พี่โจน่ารัก มีมารผจญเยอะมาก555
-
ปู ดูออกสิ ว่าจุนคิดเกินเลยกับโจ
โจ ทั้งหึง ทั้งหวงปู อยู่และ
เจอคราวหน้า ปูจัดให้แน่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หึงเมียน่าดู
-
เฮียปูหึงขนาดนี้ โจจะช้ำไปทั้งตัวหรือเปล่านะ :mew2:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.03 หึง+หวง】
อารมณ์หงุดหงิดแบบนี้มันกลับมาอีกแล้วครับ ให้ตายเหอะผมอยากจะบ้าทุกครั้งที่เห็นโจสนิทกับคนอื่นต่อหน้าต่อตาผม เห็นแกตัวเหรอมันก็มีบ้างแหละใครจะอยากให้คนอื่นมาเข้าใกล้เมียตัวเองบ้างวะ!! อย่าว่าแต่ผมเลยครับไอ้เหี้ยทิวนี่ก็อีกตัวใครเข้าใกล้เมียมันไม่ได้เลย ไอ้ผมเรื่องนี้ก็ไม่น้อยหน้ามันซะด้วย ยิ่งโจมันนิสัยดีเป็นมิตรกับคนอื่นง่ายอย่างนี้ผมยิ่งลำบากใจโคตรๆ บางทีก็อยากให้โจทำตัวกวนตีนๆ เหมือนเมียไอ้ทิวบ้างคนอื่นจะได้ไม่เข้าหาเมียผมไงล่ะครับ เฮ้ออ...
"ปูเป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมทำหน้าเครียดๆ อย่างนั้นล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก... ซื้อของเสร็จแล้วจะไปไหนต่ออีกรึเปล่า?"
"เอ่อ... ไม่ดีกว่าปูคงจะเหนื่อยแล้วงั้นเรากลับบ้านกันเลยเนอะ" เฮ้ออ... ผมอยากจะบ้ากับความดีของเมียตัวเองเพราะมันทำให้ผมดูเลวเวลาที่สันดานเดิมผมคัมแบล็ค
"อยากดูหนังไหม?" ผมหันไปถามโจแต่โจทำหน้าเหมือนยังเกรงใจผมอยู่ทั้งๆ ที่เมื่อวันก่อนบอกผมว่าหนังเรื่องใหม่ที่กำลังจะเข้าโรงน่าดูมาก
"ไม่อ่ะ เรากลับบ้านกันเถอะโจก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน ไหนจะของฝากหลานเยอะแยะขนาดนี้ปูก็ไม่ยอมให้โจช่วยถือสักชิ้น"
"หึหึ เรื่องแค่นี้เองทำเป็นบ่นผัว" ผมแกล้งพูดหยอก
"ก็มัน...." โจกำลังจะพูดต่อแต่ผมแกล้งทำสายตาดุๆ ใส่ครับ เงียบเลยทีเดียว
"งั้นโจขึ้นไปจองตั๋วหนังรอแล้วกันอยากดูอะไรเลือกเลย เดี๋ยวเอาของไปเก็บที่รถก่อนแล้วจะโทรหาอีกที"
"ปูอยากดูหนังเหรอครับ?"
"อืม... วันนี้อยากดูหนังกับเมีย" ผมตอบโจก็อาการหนักกันไป หึหึ
"ชอบพูดให้ขนลุกตลอด! งั้นเดี๋ยวโจไปจองตั๋วนะแล้วจะนั่งรอที่หน้าโรงหนังนะครับ"
"คร๊าบ... ซื้อป๊อบคอนด้วย"
"โอเคครับ" เวลาแบบนี้ยังจะทำตัวน่ารักอีกเมียกู หึ่ม!!!
ผมเดินเอาของมาเก็บที่รถ วันนี้เรียกได้ว่าเหมาของเล่นทุกชิ้นที่เพิ่งออกใหม่กันเลยครับ เสื้อผ้าคอลเลคชันใหม่เพียบ ใช้เงินไม่ว่าแต่อย่าทำให้หึงได้ป่ะ นั่งกินข้าวอยู่กับผัวตัวเองแท้ๆ ยังมีแมงหวี่แมงวันมาตอม เฮ้ออ.... แค่ที่ทำงานต้องคอยกันลูกค้าที่ส่อแววนี่ก็เหนื่อยพอแล้วยังจะมาเพิ่มอี๊ก!! เหนื่อยใจพูดไปก็หงุดหงิดเปล่าๆ งานนี้ขอไปเกาะติดเมียก่อนแล้วกันนะครับ ปล่อยไว้คนเดียวนานๆ รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ
ครืดดด.... ครืดดด.....
ผมกำลังมองหน้าจอโทรศัพท์โทรที่มีคนกำลังโทรเข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับไอ้บ้าทิวนั่นเอง...
"เออ!! โทรมาทำเหี้ยอะไรวะ"
["อ้าวๆ เดี๋ยวนะ!! นี่คือการทักทายของมึงเหรอไอ้เพื่อนเหี้ย!! ไหนพูดจากับกูให้ดีๆ หน่อยดิ๊ หึหึ"] ไอ้ห่านี่โทรมากวนประสาทผมตอนนี้ทำไม่วะ!!
"เออๆ มึงมีอะไรรีบๆ ว่ามากูจะรีบไปหาเมีย"
["รีบอะไรหนักหนาวะ แล้วนี่มึงสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันรึไง?"]
"โจรอกูอยู่โรงหนัง กูเอาของมาเก็บที่รถกำลังจะเดินไปหามันเนี้ยะ มึงมีอะไรพูดรีบๆ พูดมาเลยเสียเวลาไอ้ควาย!!" กูได้ระบายเพราะมึงเลยนะเนี้ยะไอ้เหี้ยทิว
["หงุดหงิดเหี้ยอะไรมาวะ?"] ไอ้ทิวถามแบบนี้คือการเสือกปนห่วงใยเพื่อนอย่างผมครับ
"เดี๋ยวค่อยเล่าไอ้สัส!!"
["เออๆ ตามใจมึงแล้วกัน กูแค่จะโทรมาบอกว่าคืนวันเสาร์นี้ให้มาที่ร้านด้วย มินมันให้มาชวนมึงกับไอ้โจ"]
"ไอ้เหี้ย!! ห้ามเรียกเมียกูแบบนี้โว๊ย!!"
["อ้าว!! ไอ้เหี้ยนี่ท่าจะเป็นเอามากวุ้ย!! เออๆ ไอ้คุณปู้ครับ รบกวนชวนคุณโจมาที่ร้านกูวันเสาร์ด้วยนะครับ"]
"เออได้!! เจอกัน" ผมตอบสั้นๆ พูดจาแบบนี้ค่อยเข้าหูผมหน่อย ระหว่างที่คุยกับมันผมก็รีบก้าวขายาวเดินไปหาโจที่โรงหนัง
["เออ!! งั้นแค่นี้นะโว๊ย กูขี้เกียจจะคุยกับมึงล่ะ"]
"เออ!! สัส!!!"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....
แล้วผมก็ตัดสายไอ้เหี้ยทิวซะเลย โทรมาไม่รู้เวล่ำเวลาเลยนะไอ้เพื่อนเลว!! ไม่รู้รึไงว่ากูกำลังหงุดหงิด นี่ขนาดผมหงุดหงิดมันยังกวนตีนผมอีก ไอ้เพื่อนเลว!!
"โจรอนานไหม?"
"ไม่เลย... นั่งก่อน" โจตอบแล้วใช้มือตบลงที่นั่งข้างโจเบาๆ
"เลือกได้แล้วใช่ไหมว่าจะดูเรื่องอะไร"
"อืม... ดูเรื่องนี้กันน่าสนุกดีนะ" โจหยิบตั๋วหนังออกจากกระเป๋ากางเกงออกมาให้ผมดู
"สนุกจริงอ่ะ?" ผมแกล้งถามเพราะเห็นท่าทางโจดูตื่นเต้นเอาซะมากๆ
"เอ่อ... ก็รีวิวเขาเขียนว่าเป็นหนังที่น่าดูติดอันดับอ่ะ แล้วที่สำคัญเขาให้เรตติ้งดีด้วยนะ ปูไม่อยากดูเหรอครับ งั้นเราเปลี่ยนไปดูเรื่องอื่นไหมอ่ะ"
"หึหึ ไม่ต้องเลยซื้อมาแล้วก็ดูเรื่องนี้นั่นแหละ"
"อืม... โจว่าปูต้องชอบเชื่อดิ" โจพูดพร้อมหยิบป๊อบคอนยื่นมาที่ปากของผม
"คร๊าบ.... ชอบหมดแหละถ้าได้ดูกับเมีย"
"นี่ๆ กินเข้าไปเลยจะได้เลิกพูดมากสักที" โจยัดป๊อบคอนใส่ปากผมด้วยความเร็วแสง ไอ้ผมก็ไว้งับเข้าที่นิ้วของโจเบาๆ พอให้มันเขี้ยวแล้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้โจ อาการแบบนี้ไม่รอดครับ อายอ่ะเด่!!
เราสองคนนั่งรอเวลาหนังเข้าประมาณยี่สิบนาทีผมกับโจก็เดินเข้าโรงหนังพร้อมกับป๊อบคอนหนึ่งถังและน้ำอีกหนึ่งแก้ว พอเดินมาถึงที่นั่งเราก็ขยับตัวจัดที่จัดทางนั่งอยู่ในท่าที่สบายที่สุด
"ทำไมไม่เลือกเบาะคู่ข้างหลังล่ะ?" ผมกระซิถามโจ
"ทำไมอ่ะ ปูนั่งแบบนี้ไม่สบายเหรอ?"
"ป่าว.... แต่อยากนั่งแบบนั้นมากกว่าเพราะกอดโจได้ไง"
เพี๊ยะ!!
"ทะลึ่งตลอด!"
"ย้ายไปนั่งข้างหลังกัน" ผมกระซิบบอกโจเพราะคนอื่นเข้าโรงหนังกันเรียบร้อยแล้วครับแต่หนังยังไม่เริ่มฉาย
"ไม่เอา!! จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะเราจองที่นั่งแบบธรรมดานะ"
"ไมอ่ะ! ยังไม่มีคนนั่งเลย ถ้าเขามาถามค่อยจ่ายเพิ่ม"
"ไม่เอาหรอก... นั่งตรงนี้เหอะนะ นั่งตรงไหนก็เหมือนกันนั่นแหละปู"
"ไปเหอะน่า!!"
พรึ่บ!!!
"ปู!! เอาจริงอ่ะ"
"เหอะน่า! นั่งได้น่า..."
ผมลากโจในสภาพที่โจกอดถังป๊อบคอนไว้แนบอกส่วนมือซ้ายผมก็ถือแก้วน้ำไว้แน่น มือซ้ายจับคุณเมียแล้วลากมาสังหาร เฮ้ย!!! ลากมานั่งเก้าอี้คู่แถวหลังสุด พอนั่งเสร็จโจก็มองซ้ายมองขวาด้วยอาการเลิ่กลั่ก ผมเห็นแล้วอยากหัวเราะเสียงดังๆ เลยว่ะ ขำเมียตัวเอง
"ปูพนักงานเขามองเรารึเปล่าตรงนู้นอ่ะ" ผมหันไปมองตามที่โจบอกพนักงานก็ไม่ได้มองมาทางนี้สักหน่อยทำเป็นตื่นเต้นไปได้เมียกู หึหึ
"เขาไม่สนใจเราหรอกน่า... ดูหนังเร็วหนังเริ่มแล้ว" พอพูดถึงหนังโจก็เข้าโหมตตั้งใจทันที หึหึ
พอเปลี่ยนมานั่งโซฟาคู่แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย หึหึ ใกล้เข้าไปอีกนิดชิดเข้ามาอีกหน่อยเมียจ๋า อร๊ากกก.... โรงหนังบรรยากาศดีฉิบหายเลยว่ะ ช๊อบชอบ....
"เป็นอะไรนี่หนาวหรือมือถือสั่น หึหึ" ผมแกล้งหยอกโจครับ
"หนาวอ่ะ ตรงนี้มันโล่งๆ แอร์หนาวมาก"
"หึหึ ขยับเข้ามาใกล้ๆ นี่ม่ะจะได้หายหนาว" แขนผมก็ทำหน้าที่กันหนาวโดยโอบไปที่ไหล่โจแล้วกระชับตัวโจเข้ามากอด
"ขอบคุณครับ" โจยิ้มและพูดตอบกลับอย่างน่ารัก โอ๊ยยย!!! อย่างนี้ไม่ให้ไอ้ปูคนนี้หลงได้ยังไงวะ!! เมียดีขนาดนี้ใครเข้าใกล้กูถีบออกหมดเอาดิ๊!!!
"อย่าทำตัวน่ารักมากได้ป่ะ กลัวคนอื่นมาแย่ง"
"เว่อน่า... ใครจะมาแย่งล่ะแค่เขาเห็นปูก็เพ่นหนีกันแทบไม่ทันแล้ว"
"จริงอ่ะ?"
"จริงซิ เลิกคุยได้แล้วปูเราดูหนังกันดีกว่าเนอะ" พอดีเมียผมเป็นคนมีมารยาทครับ ส่วนผมอ่ะไม่มี ฮ่าๆๆๆๆ
ฟอดดดด.....
"รักโจโคตรๆ เลยว่ะ" ผมก็ต้องมีแอบตอดกันบ้างครับ บรรยากาศมันพาไปจมูกกับปากก็ไวตาม หึหึ
จุ๊บบบ....
"รักปูโคตรๆ เหมือนกันครับ" ยิ้มเลยกู อร๊ากกก..... ถึงโจจะชอบเขินผมว่าเวลาผมหยอกเล่นแต่โจมีข้อดีมากๆ ที่ทำให้ผมหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้นครับ ข้อดีที่ว่านี่คือการแสดงความรักตอบกลับมาทุกครั้งที่ผมต้องการอย่างเช่นตอนนี้
ผมสองคนก็นั่งดูหนังกันไปเงียบๆ มีจับนู้นจับนี่บ้างแต่ก็ไม่พ้นโดนตีมือเบาๆ เป็นการทำโทษ โจไม่เคยใช้ความรุนแรงกันผมหรอกครับแต่ผมนี่ดิชอบใช้งานปูหนักบ่อยๆ เรื่องอะไรไปคิดกันเองแล้วกัน หึหึ
"โจอยากจูบอ่ะ บรรยากาศมันพาไปจูบทีดิ" โจหันมาจ้องหน้าผมในความมืด
"จะบ้าเหรอ!!" โจกระซิบกระซาบเสียงเยามากกกกก....
"น่านะ... ขอจูบหน่อย"
งับ!!!
ผมงับเข้าที่หูโจเบาๆ แล๊วๆๆ งานนี้มีสยิวว่ะครับ
"ไม่เอา!! ดูหนังอยู่นะจะมาจูบกันในโรงหนังเป็นวัยรุ่นไปได้ บ้า!!!"
"ไม่ได้จริงๆ เหรอ นะคร๊าบบบ... น้าาาา....." ผมแม่งก็อยากอ่ะ คือเข้าใจไหมครับพอเวลาอยากแม่งต้องทำต้องเอาให้ได้ เออ!! กูอาการหนักมาก
"เฮ้อออ.... ปูนี่...."
อุ๊บส์!!!!
งานนี้ผมไม่รอให้มีเสียงบ่นเล็ดลอดออกมาได้อีก จูบกระชากวิญญาณไปเล๊ย!! โจไม่มีทางขัดขืนเพราะมือกำที่เสื้อผมแน่น รสจูบอันหอมหวานบวกบรรยากาศในโรงหนังมืดๆ กับเสียงซาวด์ที่ดังกระหึ่มเพราะฉากในหนังกำลังไล่ล่ากันอย่างดุเดือดแต่ผมกับโจกำลังสร้างฉากรักโรแมนติกกันข้างนอก กร๊ากกก....
.....
"เป็นไงปูหนังสนุกไหม?" โจถามทันทีที่เราสองคนเดินออกมาจากโรงหนัง
"อืม... ก็สนุกดีนะ"
"โจว่าฉากที่พระเอกกำลังโดนไล่ล่าอ่ะโคตรลุ้นเลย"
"หนังแนวนี้มันก็ทำออกมาเหมือนกันหมดนั่นแหละ ป่ะๆ กลับบ้านกันเดี๋ยวคืนนี้จะพาไปดูหนังรัก" ผมยิ้มกรุ่มกริ่ม
"หนังรัก.... ปูซื้อหนังแผ่นมาดูเหรอ?"
"ป่าว...."
"อ้าว! ดูช่องเคเบิ้ลเหรอ?"
"ป่าว...."
"อ้าว! แล้วดูหนังรักที่ไหนอ่ะครับ?"
"อยากรู้ไหมว่าใครแสดงนำ เรื่องนี้สนุกนะ"
"อืม..." โจพยักหน้าตอบรับ
"พระเอกชื่อปูเทพบุตรสุดหล่อ"
"ห๊ะ!!!" โจทำหน้าตาตกใจเมื่อได้ยินชื่อพระเอกของเรื่อง
"นายเอกสุดเนี๊ยบชื่อโจเจ้าชายผู้อ่อนโยน หึหึ"
"บ้าไปแล้ว!!" ฮ่าๆๆๆ แล้วเราสองคนก็เดินหัวเราะกันไปจนถึงรถเลยครับ
.....
"ปูจะอาบน้ำเลยไหมโจจะได้ไปเตรียมน้ำอุ่นให้"
"อาบพร้อมโจได้ป่ะ" ผมเดินเข้าไปกอดโจจากด้านหลัง
"เคยห้ามได้เหรอ" โจตอบกลับแบบขำๆ
"หึหึ... ไม่เคย"
"ก็รู้ตัวนิครับ งั้นปูนั่งรอแป๊ปนึงนะเดี๋ยวโจไปเตรียมน้ำให้ก่อน"
ฟอดดดด.....
"ได้ครับที่รัก"
"เผลอเป็นไม่ได้" โจบ่นงึมงัมก่อนผละจากออกกอดของผมแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนผมก็ไปนอนชิวๆ รอโจบนเตียงครับ เดี๋ยวโจเตรียมน้ำเสร็จก็เดินออกมาเรียกผมเอง
ครืดดด..... ครืดดด......
ผมมองโทรศัพท์ของโจที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เบอร์ใครวะไม่เห็นจะโชว์ชื่อคนโทรเข้ามาเลยว่ะ ลูกค้าคงไม่โทรมาตอนนี้แน่ๆ เพราะนี่ก็ห้าทุ่มกว่าเข้าไปล่ะแล้วนี่ใครโทรเข้ามาวะ มือมันไวกว่าความคิดครับ หยิบปุ๊บกดรับปั๊บ
"ฮัลโหล..."
"เอ่อ.... ขอโทษนะครับนี่ใช่เบอร์คุณโจรึเปล่าครับ?"
"ใช่ครับ ไม่ทราบว่าใครต้องการพูดสายด้วยครับ?"
"ผมจุนครับ ขอสายโจหน่อยได้ไหมครับ"
"หึหึ พอดีโจไม่ว่างครับ ตอนนี้โจกำลังเตรียมตัวอาบน้ำอยู่"
"อาบน้ำ!!" เออดิว่ะ!! อาบน้ำแค่นี้ทำไมต้องทำเสียงตกใจด้วยวะ!!
"ใช่!! โจกำลังจะอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จก็จะนอนเลยถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญค่อยโทรมาใหม่พรุ่งนี้แล้วกัน" เสียงผมเปลี่ยนทันที ไอ้ห่า!! โคตรไม่ชอบขี้หน้าแม่งเลยแล้วเสือกโทรมาหาเมียกูอีก!!
"แล้วคุณเป็นใคร? ทำไมถึงมารับโทรศัพท์ของโจไม่ทราบ"
"หึหึ... อยากรู้จริงๆ เหรอวะว่ากูเป็นใคร" สรรพนามผมก็เริ่มเปลี่ยนเป็นมึงกูล่ะครับ
"เออซิว่ะ!! ก็กูถามมึงอยู่ไม่ได้ยินรึไง!!"
"อ้าวไอ้สัส!! นี่มึงกวนตีนกูเหรอวะ?!!"
"ก็มึงกวนตีนกูก่อนไอ้ควาย!!" มันตะคอกกลับทันที
"ตอนนี้มึงอยู่ไหน!!! เดี๋ยวกูจะตามกระทืบแม่งยันบ้านเลย!!"
"มึงแน่จริงมึงมา กูไม่กลัวอยู่แล้ว!!" มันยังคงท้าทายผมต่อ
"ไอ้เหี้ย!! กวนตีนกูใช่ไหม? ได้!!! มึงเจอดีแน่!!"
"กูไม่เคยกลัวเว้ย!! หึหึ... งั้นแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวว่างๆ กูค่อยโทรมาหาใหม่"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......
แล้วแม่งก็วางสายไปซะงั้น ผมนี่แม่งโคตรขึ้นเลย มาพูดกับกูแบบนี้มึงคิดว่ามึงจะรอดตีนกูไปได้มึงฝันไปเถอะไอ้สัส!!!
"ปูเป็นไรอะไรรึเปล่าเสียงดังเข้าไปถึงห้องน้ำเลย" โจเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธอยากกระทืบไอ้เหี้ยนี่มากๆ ตีนมันสั่นอ่ะครับ
"โจไอ้นี่บ้านมันอยู่ที่ไหน?"
"เดี๋ยวๆ ปูเป็นอะไรใจเย็นๆ ก่อน" โจเดินเข้ามาจับแขนผม
"บ้านไอ้เหี้ยนี่อยู่ไหน?" ผมถามย้ำรอบที่สอง
"ใครเหรอ? ปูถามถึงใครอ่ะครับ"
"ไอ้คนที่เจอกันที่ร้านอาหารวันนี้ไง!!" โจสะดุ้งด้วยความตกใจ
"จุนนะเหรอ"
"ใช่!!! มันนั่นแหละ!!"
"ปูใจเย็นๆ ก่อนนะครับ โจไม่รู้หรอกว่าบ้านจุนอยู่ที่ไหนเพราะโจกับจุนรู้จักกันแค่ที่เมืองนอก โจยังไม่เคยไปบ้านจุนเลย"
"สัสเอ้ย!!! อย่าให้กูเจอนะมึงจะกระทืบให้จมตีนเลย!!" โจสะดุ้งด้วยความตกใจ
"ปูครับ มีอะไรรึเปล่าทำไมจู่ๆ ก็อารมณ์ไม่ดีล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก... เตรียมน้ำเสร็จรึยังจะได้ไปอาบ" สภาพโจตอนนี้คงตกใจผมมากแน่ๆ เลยครับ โหมตนี้ไม่เคยเห็นมานานโจคงจะตั้งตัวไม่ทัน
"อืม... เตรียมเสร็จแล้ว"
"ดี... งั้นไปอาบน้ำ"
"เฮ้ย!! เดี๋ยวก่อนปู" ผมลากโจเข้าไปห้องน้ำทันที
"ถอดเสื้อผ้า" โจเอื้อมมือมาแกะกระดุมเสื้อให้ผม
"ถอดของตัวเองก่อน!!" โจชะงักมือก่อนจะเงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่สั่นเครือ
"อืม....." โจตอบแล้วค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อของผมเอง
"ถอดกางเกงก่อน!!" ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งที่สุดทั้งที่ในใจนี่โมโหจนแทบจะระเบิดตายอยู่แล้ว!!
"ปู...." โจเรียกชื่อผมด้วยเสียงที่สั่นเครือก่อนจะหลับตาลงแล้วเริ่มถอดกางเกงตามที่ผมบอก
กางเกงของโจถูกถอดลงไปกองที่พื้นห้องน้ำเหลือเพียงกางเกงในสีขาวสะอาดตาห่อหุ่มส่วนล่างของโจไว้ ชายเสื้อของโจปิดบังส่วนนั้นไว้ได้เพียงบางส่วนเท่านั้น เสื้อของโจยังคงแกะกระดุมได้เพียงสองเม็ดเพราะถูกผมออกคำสั่งกระทันหันให้ไปถอดกางเกงออกแทน ผมกระตุกเสื้อตัวเองรวดเดียวเสื้อผมก็ถูกเหวี่ยงทิ้งลงที่พื้นอย่างไม่ใยดี
หมับ!!!!
"รู้ไหมว่ากูไม่ชอบไอ้นั่น!!" ผมดึงตัวโจเข้ามาอย่างแรงจนโจยู่หน้าด้วยความเจ็บก่อนจะก้มหน้าหลับตาหนีหน้าผมในตอนนี้
"อืม...รู้" โจตอบทั้งๆ ที่ยังหลับตาแน่น
"มันกวนตีนกู"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะปู"
"รู้ใช่ไหมว่าไม่ควรอยู่ใกล้มันอีก!!"
"....."
"มองกูโจ!!" โจค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองผม
"ปูเป็นอะไร ปูทำอย่างนี้มันทำให้โจกลัวนะครับ"
ผมไม่รู้หรอกครับว่าที่โจเห็นผมตอนนี้ผมอยู่ในสภาพแบบไหน ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมกำลังอยากฆ่าไอ้เหี้ยนั่นให้ตายคามือผมก็แค่นั้นเอง
"มันชอบมึง!!" โจเบิกตากว้าง
"ไม่ๆ ปู จุนเป็นแค่เพื่อน โจกับจุนเราเป็นแค่เพื่อนกัน"
"กูรู้ว่ามันคิดกับมึงมากกว่าเพื่อน!!"
"แต่โจไม่ได้คิดอะไรกับจุนนะปู จุนเป็นแค่เพื่อนสำหรับโจจริงๆ นะครับ" โจอธิบาย
"งั้นมึงก็พิสูจน์ซิว่ามึงรักใคร!!"
"ปู....."
"หึ!! ทำไมถึงลังเลซะล่ะหรือว่าเคยชอบกับมันก่อนมาเจอกู" โจมองผมด้วยแววตาที่ผมโคตรจะรู้สึกผิดที่ถามคำถามบ้าๆ นั่นออกไปแต่อารมณ์ด้านมืดผมดันควบคุมมันไม่ได้ในตอนนี้จะให้ผมทำยังไงวะ ผมแม่งหน้ามืดหูอื้อตาลายไปหมด อยากฆ่าไอ้เหี้ยนั่นฉิบหาย
"ว่าไง!!"
"ปูฟังโจนะ...." โจกอดเอวผมไว้ก่อนจะเคยหน้าขึ้นมองแล้วสบตาผมพร้อมกับยิ้มให้ผม ดวงตาของโจสั่นครือมีน้ำตาคลอด้วยเล็กน้อย
"ตั้งแต่เกิดมาในชีวิตโจยังไม่เคยคิดจะชอบหรือจะรักใครมากก่อนจนได้มาเจอปู ใครจะไปคิดล่ะว่าโจจะเป็นบ้าแบบนี้ หลงรักคนที่เคยทำร้ายตัวเองจนตอนนี้ก็รักเขาไปจนหมดหัวใจ ยอมทิ้งความเป็นตัวตนของตัวเองเพื่อให้เขาคนนั้นมีความสุข เพราะถ้าเขามีความสุขโจก็จะมีความสุขไปกับเขาด้วย ความฝัน อนาคตทุกอย่างก็อยากมีเขาคนนั้นอยู่ในทุกๆ ช่วงเวลา อยากทำทุกอย่างร่วมกับเขา อยากขอบคุณที่เขาดีกับโจมาโดยตลอด ขอบคุณที่เขาให้ชีวิตใหม่กับโจทำให้โจได้ปลดล็อคทุกอย่างที่เคยปิดมันเอาไว้ อยากขอบคุณที่เขารักโจทั้งๆ ที่ชีวิตของโจไม่เคยมีอะไรดีเลยสักอย่าง อยากขอบคุณที่เขาคอยห่วงใยคอยให้ความรักโจมาโดยตลอด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของโจเลยก็ว่าได้ ขอบคุณนะปู ขอบคุณที่ดีกับโจมากมายขนาดนี้ โจรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากปู ขอบคุณนะครับ"
ริมฝีปากของโจแตะสัมผัสที่ริมฝีปากผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน น้ำตาที่กำลังไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นก็หยดลงบนเปลือกตาของผม ปากเล็กค่อยๆ บรรจงจูบเม้นที่ปากผมอย่างช้าๆ ผมเอียงหน้ารับจูบจากโจด้วยใจที่กำลังเต้นแรง เสียงลมหายให้เข้าออกสอดประสานระหว่างเราสองคน ผมรวบกระชับตัวโจเข้ามาแนบชิดร่างของผม ดวงตาของโจกำลังยิ้มให้กับผม ปากของเราทั้งสองค่อยๆ พรมจูบกันอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน ผมอุ้มโจขึ้นเหนือเอว สองแขนโอบรัดรอบคอของผมเอาไว้แน่น ผมแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ลิ้นสากของผมตวัดลิ้นกวาดชิมรสหวานไปทั่วพื้นที่ ลิ้นเราทั้งสองเกี่ยวรัดกันอย่างไม่หยุดหย่อน จากจูบที่นุ่มนวลอ่อนโยนก็เร่าร้อนขึ้นเรื่อย เราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม สองมือผมก็ลูบไล้ร่างบางไปด้วยจนโจสะดุ้งอยู่หลายครั้ง
"อือออ....." เสียงครางจากลำคอของเราทั้งสองคนบ่งบอกถึงอารมณ์แห่งความสุขที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า
"อืออ...."
อารมณ์ของผมกำลังเตลิดไปไกล ผมจูบย้ำๆ อีกครั้งก่อนจะผละปากออกจากความหอมหวานเพราะโจก็จะหายใจไม่ทันแล้วเหมือนกันครับ
จุ๊บบบบ..... จุ๊บบบบ......
ผมจุ๊บปากโจอย่างหยอกล้อก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ โจเอาแขนออกจากคอของผม ผมขมวดคิ้วทันทีด้วยความสงสัย โจยิ้มเขินๆ เล็กน้อยก่อนจะใช้สองมือจับที่แก้มทั้งสองข้างของผมแล้วพูดกับผมว่า.....
"คนอะไรขี้หึงเป็นบ้าเลย หึหึ"
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบบ......
โจจุ๊บลงที่ปากของผมย้ำๆ อยู่หลายครั้งจนผมเริ่มมันเขี้ยวอยากจะขย่ำร่างนี้ให้เละคามือด้วยความสุข โจมองผมแล้วยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนมันทำให้ใจผมสั่นหนักกว่าเดิม ไหนจะคำพูดที่โจพูดกับผมก่อนหน้านี้อีก อร๊ากกกก.... ผมควรมีชีวิตต่อไปอีกร้อยปีใช่ไหม!!!
"หึหึ อย่าบอกนะว่านี่หลอกให้หึง"
"บ้า!! ใครจะไปกล้าล่ะเวลาปูโกรธน่ากลัวจะตาย"
"แล้วกลัวไหม?" ผมถามกลับ
"ตอนแรกก็กลัวนะแต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้วครับ"
"ทำไม?" ผมถามต่อ โจยิ้มอีกครั้งก่อนจะใช้มือสางผมของผมเล่นอย่างสบายใจ
"ก็โจรู้แล้วไงว่าปูแค่หึงไม่ได้จะทำร้ายโจนี่ครับ"
"หึหึ เข้าใจพูดนะ"
ผมว่าเดี๋ยวนี้โจเริ่มจะชินกับพฤติกรรมของผมแล้วล่ะครับ เดี๋ยวนี้ให้ผมอุ้มง่ายๆ อุ้มไปทำอย่างว่าก็บ่อยครั้ง ถ้าเป็นแต่ก่อนนี่อายม้วนมุดเข้าใต้เตียงไปนานแล้ว ดูอย่างตอนนี้ซิครับยังทำตัวสบายทั้งๆ ที่ร่างกายเปลือยไปห้าสิบเปอร์เซ็นแล้วแถมผมยังอุ้มโจอยู่ด้วยนะเนี้ยะ เริ่มชิวกันไป หึหึ... ดีว่ะ
"อืม.... โจคงปรับตัวได้ดีด้วยมั้งครับ" โจตอบในท่าทีที่สบายๆ
"ปรับตัวได้จริงๆ ว่างั้น?"
"อืม.... ใช่แล้ว" โจยิ้มอย่างเบิกบาน
"หึหึ... ถ้าปรับตัวได้แล้วก็ดีเพราะต่อไปจะพาไปปรับทัศนคติ"
"อะไรเหรอครับ ปรับทัศนคติ?"
"ก็ปรับแบบนี้ไงล่ะ!!"
พรึ่บ!!!
"เฮ้ย!!! ปูอย่า!!!"
"อือออ.... ปูอย่าครับ"
อย่าช้าครับที่รักอย่าช้าเวลาเป็นสิ่งสำคัญเราต้องรีบทำก่อนจะเช้า ฮ่าๆๆๆๆ คืนนี้พี่จะพาไปปรับทัศนคติทั้งคืน หึหึ ไม่เช้าเราไม่เลิก.....
TBC.
โอ๊ยยยย.... ปรับทัศนคติกันปายยยย....
อยากปรับด้วยจุงเบย ฮ่าๆๆๆ เขินมากมาย เขียนไปก็เขินไป
คนอ่านจะชอบไหมหนอ?
อยู่เป็นกำลังใจให้กันก่อนนะคะ ไม่ได้หายไปไหนไรท์อยู่นี่จ้า
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นทุกกำลังใจด้วยนะคะ เยิฟๆ
-
:m20: :z1: อิปูมันบ้าไปแว้ว :jul1:
-
:o8: ปรับกันทั้งคืนตื่นมาน่วมแน่
-
55+ ปูหึงโหด..นึกว่าโจจะโดนปูทำโทษแรง ๆ ซะแล้ว.. :haun4: :haun4: :haun4:
-
หึงขนาด :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.04 คนสำคัญ】
หลังจากผมปรับทัศนคติให้โจทั้งคืนเช้ามาเราสองคนก็ออกเดินทางไปหาคุณย่าผมกันครับ เฮ้ออ... คิดแล้วก็สงสารโจอยู่เหมือนกันเมื่อคืนผมคงจะหนักหน่วงยาวนานไปหน่อยโจถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ โจตื่นมาตอนหกโมงแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมปรือตาขึ้นมามองแล้วก็นอนต่อมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนโจมาเขย่าตัวให้ผมตื่นแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำบ้างเพราะเราสองคนต้องออกเดินทางไปหาคุณย่าผมที่หัวหินไงล่ะครับ
"ปูลุกขึ้นอาบน้ำได้แล้วครับ"
"อือออ... ขอนอนต่ออีกนิดนะ" ผมขยับตัวหนีมือนุ่นๆ ของโจ
"ปูครับ... ไม่ได้นะครับถ้าออกสายรถจะติดนะ" โจยังพยายามงัดผมให้ลุกขึ้นจากที่นอนด้วยน้ำเสียงโคตรอ่อนโยน
"อืม.... รู้แล้วครับๆ ขอนอนอีกนิดเดียวนะ"
พรึ่บ!!!
ผมคว้าตัวโจเข้ามากอดไว้แล้วนอนต่ออย่างสบายใจ
"ปูตื่นน้า... ลุกขึ้นไปอาบน้ำนะครับนะ" ผมค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองอย่างยากลำบาก
ฟอดดดด.....
"ก็ได้ครับ อาบก็อาบ" ผมจะทนได้ยังไงล่ะครับก็โจพูดขอร้องผมซะขนาดนี้
จุ๊บบบ....
"อรุณสวัสดิ์ครับ ไปอาบน้ำนะโจเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว"
"หึหึ ทำตัวน่ารักขนาดนี้ อ้อนขนาดนี้อยากให้ทำอะไรให้รึเปล่า? หรืออยากปรับทัศนคติอีกรอบดี"
"เฮ้ย!! ไม่ได้นะ พอเลยตื่นไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว" ผมยิ้มขำกับท่าทีของโจที่ส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง
"ล้อเล่นน่า.... โอเคเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนโจจะเอาอะไรไปบ้างก็เอาออกมาเตรียมไว้แล้วกัน"
"อืม... เดี๋ยวโจจะไปเตรียมของรอ"
จุ๊บบบบ.....
ผมจุ๊บปากโจอีกทีด้วยความมันเขี้ยวแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ คงไม่ต้องบรรยายนะครับว่าโจเตรียมอะไรไว้ให้ผมบ้าง ครบทุกอย่างนั้นแหละครับ น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำพร้อมกับกลิ่นหอมๆ ที่โจเตรียมให้เหมือนทุกวัน ผ้าเช็ดตัวมาคู่กับผ้าเช็ดผมผืนน้อย แปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันใส่ไว้แล้ววางไว้อย่างเรียบร้อย ครีมบำรุงทุกอย่างที่โจจัดสรรมาให้ผมใช้ บางทีผมก็ขี้เกียจทาครับ ถ้าโจสังเกตุโจจะรู้ทันทีว่าผมไม่ได้ทาครีมที่โจเตรียมไว้ให้ ถ้าถูกจับได้ผมก็ทำได้แค่นอนนิ่งๆ ให้โจจัดการทั้งหมดก็แค่นั่นแหละครับ
ผมใช้เวลาอาบน้ำค่อนข้างนานพอสมควร มันเพลินน่ะครับ น้ำอุ่นๆ กับกลิ่นหอมๆ มันทำให้สมองผ่อนคลายดีจัง พอผมอาบน้ำเสร็จออกมาอีกทีก็เห็นโจนอนหลับในชุดพร้อมเดินทางอยู่บนที่นอนนู้น... ผมไม่ได้ปลุกโจหรอกครับผมเข้าใจโจคงจะเพลียนั่นแหละครับ ผมทิ้งโจให้นอนหลับอยู่บนที่นอนส่วนผมก็แต่งตัวโดยใส่เสื้อผ้าที่โจเตรียมไว้ให้ที่แขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า หลังจากผมแต่ตัวเสร็จก็จัดการขนกระเป๋าเสื้อผ้าและของฝากเจ้าหลานตัวแสบทั้งสองไปใส่ไว้ในรถ เชื่อป่ะครับผมเดินขนของอยู่สามรอบกว่าจะขนเสร็จ โจซื้อของให้หลานเยอะมาก.... ก็เพราะใจดีอย่างนี้ไงล่ะครับหลานผมถึงรักถึงหลงถามหาแต่อาโจๆ ตลอดจนลืมอาแท้ๆ อย่างผมไปเลย
เมื่อผมยัดของทุกอย่างใส่ไว้ในรถเรียบร้อยผมก็เดินมาตรวจรอบๆ บ้านก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนอีกครั้ง โจยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนที่นอน งานนี้ผมคงไม่กวนโจหรอกครับผมเลยอุ้มโจไปนอนต่อในรถ ผมหาผ้าห่มผืนเล็กๆ ไปห่มให้โจก่อนจะปิดล็อคบ้านเรียบร้อยแล้วเริ่มเดินทางทันที
เช้าวันนี้บรรยากาศเป็นใจสุดๆ แดดอ่อนๆ ลมเย็นๆ รถไม่ติดเลยสักนิดเพราะผมกำลังขับสวนทางกับชาวกรุงในชั่วโมงรีบเร่งแห่งการเดินทางไปทำงาน ผมขับรถออกจากกรุงเทพฯ มาเรื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อนอะไรเพราะห่วงความปลอดภัยของคนที่นั่งมาด้วยกับผม โจนอนหลับตาพริ้ม ขนตายาวๆ ปะทะกับแสงแดดอ่อนๆ ปากบางๆ สีชมพูอมส้มทำเอาผมมองแล้วอยากก้มลงไปจูบทุกครั้งที่เห็น ใบหน้าขาวเนียนที่ผมชอบสัมผัสว่าแล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบไล้เบาๆ ที่แก้มเนียนของโจ
"ขนาดหลับยังดูดีขนาดนี้แล้วใครมันจะไม่หวงวะ" ผมพูดพรึมพรำอยู่คนเดียว
"อือออ...." โจขยับตัวเล็กน้อยแล้วก็หลับต่อ
"เฮ้อออ.... แบบนี้ไม่หวงก็บ้าแล้วไอ้ปู หึหึ" ผมได้แต่ขำให้กับตัวเอง
....
"โจตื่นเร็วถึงบ้านแล้ว" ผมปลุกโจหลังจากจอดรถเรียบร้อย
"หือ..." โจลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองออกไปรอบๆ
"ถึงเราบ้านแล้ว" บ้านผมก็เหมือนบ้านโจนั่นแหละครับเพราะโจคือคนสำคัญในครอบครัวผมไปซะแล้วใครๆ ก็รักไม่เชื่อต้องพิสูจน์ครับ
"อ้าว!! ทำไมถึงบ้านแล้วล่ะก็โจจำได้ว่านั่งรอปูอยู่ที่ห้องอยู่เลยนิ" โจก้มมองตัวเองที่มีผ้าห่มคลุมตัวไว้พร้อมกับหมอนใบเล็กๆ ที่กอดอยู่ตอนนี้
"หึหึ นอนรอต่างหากล่ะไม่ใช่นั่งรอ"
"โจเผลอหลับไปเหรอ?"
"คร๊าบ.... หลับแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วยนะถึงต้องอุ้มขึ้นรถแบบนี้ไง หึหึ"
"เฮ้ย... โจขอโทษน้า... ก็มันเพลียนิ" โจตอบออกมาอย่างลืมตัว
"เพลียหนักมาก... เชื่อแล้วว่าเพลียจนสลบแบบไม่รู้เรื่องเลยครับ"
"ก็มัน....."
"ก็มันอะไร? หื้อ...."
"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกเรารีบไปสวัสดีคุณย่ากันเถอะ โอ๊ย!!!"
"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้ง เจ็บไหมนั่นน่ะ?"
"ชิส์!! รู้แล้วยังจะถามอีกคนบ้า!!"
แกร๊ก....
ปัง!!
"อ้าว!!! แล้วจะไม่รอกันเลยรึไงคร๊าบ...." ผมลงจากรถแล้ววิ่งตามโจไปทันที เฮ้ออ... ใจร้อนจริงๆ เมียกู หึหึ
"คุณย่าสวัสดีคร๊าบ" ผมเดินกอดคอโจเข้าบ้านแล้วตะโกนแหกปากเรียกหาคุณย่าอันเป็นที่รักของผมครับ
"ปูทำไมต้องตะโกนขนาดนั้นล่ะครับ คุณปู่นอนพักผ่อนอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ปูนี่จริงๆ เลย" อุ๊ตต๊ะ!! โดนเมียดุเลยกู
"เออ! ลืมไป"
"เดี๋ยวโจเดินไปดูคุณย่าในครัวนะ"
"อืม...ไปดิ"
ผมปล่อยให้โจเดินไปหาย่าผมตามที่โจต้องการส่วนผมก็เดินไปดูที่สวนหลังบ้านเผื่อปู่ผมจะนอนชิวเอนกายอยู่แถวนั่นครับ
"อ้าว! มาตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"สวัสดีครับปู่ ผมว่าแล้วปู่ต้องมานอนชมนกชมไม้อยู่ตรงนี้"
"เฮ้ออ... คนแก่จะมีอะไรนอกจากนอนพักกายชื่นชมธรรมชาติไปวันๆ หึหึ"
"ไหนคนแก่?" ผมถามปู่แล้วแกล้งมองซ้ายมองขวาจนปูอดขำผมไม่ได้
"เจ้านี่จริงๆ เล๊ย!! แล้วนี่มาคนเดียว เมียเอ็งล่ะ?"
"นั่นไง!! หลานชายอยู่นี่ครับท่านปู่ ไร้ว้า!! นั่งหัวโด่อยู่ทั้งคนดันถามหาหลานสะใภ้"
"อ้าว!! ก็เมียเอ็งดูเป็นผู้เป็นคนกว่าเอ็งนี่หว่า ฮ่าๆๆ ข้าก็ต้องถามหาเป็นธรรมดาแหละ" เอาแล้วไงครับ เริ่มข้าเริ่มเอ็งล่ะ ความเป็นกันเองแบบครอบครัวเริ่มสิงร่างของปูผมเข้าให้แล้ว ฮ่าๆๆๆ
"อยู่ในบ้านนู้นนน.... ไปหาย่าอ่ะ"
"เออๆ ดีเหมือนกัน ข้าก็ว่าจะเข้าไปหาเมียข้าอยู่พอดี" พูดจบปู่ผมก็ลุกพรวดขึ้นทันที
"อ้าว!!! ไหงมาทิ้งกันแบบนี้ล่ะปู่ คนอุตส่าห์เดินมาหานะ!!" ผมทำได้แค่ตะโกนตามหลังปู่ผมไกลๆ นู้น... ปูผมกำลังไปหาหลานรักคนใหม่ ผมมันตกกระป๋องไปนานแล้ว!! เหอะ!!
ผมเดินตามปู่เข้ามาในบ้าน โจกำลังนั่งคุยกับย่าผมที่โซฟารับแขกอย่างอารมณ์ดี เรียกได้ว่ากอดกันกลมเลยทีเดียว
"ปู่นึกว่าไม่มาซะอีก"
"สวัสดีครับคุณปู่ สบายดีไหมครับ?" โจรีบลุกขึ้นแล้วเดินมาพยุงปู่ผมไปนั่งลงข้างๆ ย่าของผม
"เออๆ สบายดีๆ แล้วเราล่ะสบายดีไหม เจ้าปูมันทำตัวเหลวไหลกับเรารึเปล่า?"
"อ้าวปู่!! ทำไมพูดงี้ล่ะ" ผมท้วงขึ้นมาทันที
"อะไรของเอ็งก็ข้าพูดเรื่องจริงทั้งนั้น"
"โหหห... ย่าช่วยผมหน่อยดิครับ ปู่เล่นใส่ความผมแบบนี้ก็แย่ดิ!!" ย่าผมได้แต่นั่งขำไม่ช่วยอะไรผมเลยครับ
"ก็เรามันเป็นแบบที่ปู่เขาพูดจริงๆ ไม่ใช่เหรอตาปู เนี้ยะโจเล่าให้ย่าฟังว่าเราน่ะออกฤทธิ์ออกเดชงั้นเหรอ?" หื้อออ.... อะไรๆ แค่นี้ฟ้องย่าเหรอ!! หนอย! เดี๋ยวจะโดยไม่ใช่น้อยคืนนี้มีเคลียร์
"หึหึ แค่นี้ต้องฟ้องย่าด้วย!!"
"เปล่าเลย! โจยังไม่ได้ฟ้องอะไรให้ย่าฟังสักหน่อย" โจรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"พอๆ เลยตาปู ย่าแค่พูดเล่นก็แค่นั้น อย่างโจเนี้ยะนะจะมาฟ้องอะไรย่าได้ ถ้าย่าจะรู้ก็เพราะการกระทำของเราล้วนๆ นั่นแหละจะไปโทษโจเขาทำไม!"
"โหหห.... ย่าอ่ะ ผมไม่เคยทำแบบนั้นกับโจสักหน่อย"
ฟอดดด....
"จริงๆ นะครับ" ผมเข้าไปกอดไปหอมออดอ้อนย่าของผม งานนี้ต้องเร่งทำคะแนนซะหน่อยรู้สึกว่าคะแนนความนิยมของผมหายไปเยอะเลยครับ
"พอเลยๆ โตขนาดนี้แล้วยังจะมาอ้อนย่าเป็นเด็กๆ ไปได้ไม่อายแฟนเรารึไง หื้อ?"
"หึหึ จะอายทำไมครับ ผมอ้อนโจมากกว่าอ้อนย่าซะอีก จริงไหมที่รัก?" ผมหยักคิ้วหลิ่วตาใส่โจ
"เออ! เด็กสมัยนี้มันจีบกับทำหวานเชื่อมใส่กันแบบไม่อายผู้หลักผู้ใหญ่เลยเนอะคุณ ทำไมรุ่นเราไม่เป็นแบบนี้บ้างเนอะ" ปูก็นะ ได้ข่าวว่าตอนหนุ่มๆ นี่ยิ่งกว่าผมอีกนะพ่อผมเล่าให้ฟัง
"น่ารักดีออก ฉันชอบนะที่ตาปูโตเป็นผู้ใหญ่กับเขาสักที ขอบใจโจมากๆ นะลูกที่ทำให้หลานย่ารู้จักคิดได้" ย่าผมหันไปยิ้มหวานให้โจ
"ครับ ยินดีครับคุณย่า"
"อ้าว!! อะไรวะเนี้ยะ!! ไปกันใหญ่แล้วพอเลยๆ หิวข้าวแล้วอยากกินข้าว" งานนี้ผมหัวเน่าสุดๆ ในบ้านนี้จะมีใครเข้าข้างผมบ้างไหมหนอ เฮ้อออ.....
"หิวกันแล้วใช่ไหมลูก เดี๋ยวย่าไปดูในครัวให้ว่ามีของสดพอจะทำอะไรให้กินได้บ้าง"
"เดี๋ยวผมขอเข้าไปช่วยนะครับ" โจรีบทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเตรียมอาหารให้สามีอย่างผมทาน กร๊ากก...
"ดีจ๊ะ ป่ะๆ โจเข้าไปช่วยย่าในครัวดีกว่าปล่อยให้พวกหนุ่มๆ เขาคุยกัน"
"ครับ คุณย่าเดินดีๆ นะครับ" โจเดินเข้าไปพยุงย่าของผมเข้าไปในครัว
"เออ... อย่างน้อยก็ได้ลูกสะใภ้เป็นคนดีเว้ยเฮ้ย"
"อ้าวปู่!!" ผมออกอาการไม่พอใจเล็กน้อย ที่ปู่ผมพูดมันฟังดูแปลกๆ นะครับว่าไหม
ผมกับปู่นั่งสนทนากันไปเรื่อย เรื่องสุขภาพบ้าง เรื่องต้นไม้บ้าง ชีวิตความเป็นอยู่ในแต่ละวันของปู่กับย่าผมบ้าง เราสองคนคุยกันไปก็แลกเปลี่ยนประสบการณ์การใช้ชีวิตให้กันแต่ส่วนมากผมจะได้ประโยชน์จากการฟังปู่เล่ามากกว่าครับ เรื่องมีสาระสำหรับผมมันน้อย ฮ่าๆๆๆ ส่วนโจกับย่าของผมก็ช่วยกันทำอาหารพร้อมเสียงหัวเราะที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ ตั้งแต่โจเข้ามาในครอบครัวของผม ผมก็รู้สึกว่าผมได้ทำกิจกรรมร่วมกับที่บ้านของผมมากขึ้นเพราะก่อนหน้าที่ผมจะคบกับโจผมมีแค่เรื่องงานกับการเปลี่ยนคู่นอนไปวันๆ บ้านช่องไม่ค่อยได้กลับส่วนมากจะนอนค้างที่ร้านไม่งั้นก็โรงแรมนู้นเลยครับ แต่พอมีโจเข้ามามันก็ทำให้ผมรู้จักคำว่าครอบครัวมากยิ่งขึ้น พูดง่ายๆ ว่าโจเข้ามาเปลี่ยนทุกอย่างของผมจริงๆ
"อาปูมาๆ เร็วๆ ฮะพ่ออาปูมาฮะ อั่งเปาจำรถอาปูได้ เย้ๆๆ น้องแป้งวิ่งๆ น้องแป้งเร็วหน่อย" มาแล้วครับไอ้หลานตัวแสบ
"เปา... รอน้องแป้งด้วย" หลานสาวผมนี่พูดเก่งขึ้นก็เพราะมีพี่ชายช่างจ้ออย่างอั่งเปาตัวแสบไงล่ะครับ เฮ้ออ... จอมป่วนมากันครบเลยไอ้ปูเฮ้ย!! คราวนี้มึงปวดหัวแน่
"อาปู!! สวัสดีฮะ"
ตุบ ตุบ ตุบ....
คิดภาพตามนะครับ เด็กผู้ชายตัวอ้วนๆ เท่าลูกหมูตัวน้อยๆ สองตัวกำลังวิ่งแข่งกันเข้าเส้นชัยเพื่อมาหาผม แก้มนี่กระเพื่อมเลยครับ
"เอ้ยๆๆ ใจเย็นๆ ดิรอน้องด้วย!" ผมเข้าบทอาแสนโหด
"เปาไม่รอน้องแป้ง แง!! คุณป๋าเปาไม่รอน้องแป้งค่ะ" เอาแล้วไงพระอภัยไม่เป่าปี่แต่หลานผมเป่าแทน งานเศร้าพร้อมบทดราม่าก็มา
"ก็น้องน้องแป้งช้า!!"
"เปาอย่าแกล้งน้อง!" ผมแกล้งทำเสียงดุ
"ขอโทษฮะ น้องแป้งมานี่เดี๋ยวพี่จะอุ้มไปหาอาปูนะครับ" พูดจบอั่งเปาก็อุ้มน้องสาวตัวน้อยเดืนเข้ามาหาผมอย่างยากลำบาก
"หึหึ มึงมาทีไรนี่ทำเอาลูกกูปั่นป่วนทุกที" ไอ้ป่านเดินมานั่งลงข้างผม
"กูว่าลูกมึงไม่ได้ปั่นป่วนเพราะกูว่ะ นู้นคนในครัวนู้นที่ทำลูกมึงสองคนบ้าคลั่งขนาดนี้ หึหึ"
"เออว่ะ กูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ว่าแต่น้องสะใภ้กูไปทำอะไรในครัววะ?"
"ไปช่วยย่าทำกับข้าว" ผมตอบแล้วอุ้มน้องแป้งขึ้นมานั่งบนตัก
"อาปูคะ น้องแป้งคิดถึงจังเลย"
"สวัสดีอารึยังครับ?" ผมถามหลานสาวตัวน้อย
"สวัสดีค่ะอาปู" น้องแป้งยกมือขึ้นไหว้ผมพร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดไว้ไม่ห่าง
"อาปูฮะ อาโจมาไหมฮะ?"
"ไม่มา ทำไม?" ผมถามอั่งเปา
"ว้า!! ทำไมอาโจไม่มาล่ะฮะ อาโจไม่คิดถึงอั่งเปากับน้องแป้งแล้วเหรอฮะ?" อั่งเปาถามด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"ไม่รู้ดิ คงไม่คิดถึงมั้ง" ผมตอบ
"ไม่คิดถึงน้องแป้งจริงๆ เหรอคะ อาโจ ฮืออ....." เอาแล้วไงไม่น่าเลยกูไอ้ปูเอ้ย!!
"โอ๋ๆ คิดถึงครับคิดถึง อย่าร้องไห้นะครับคนสวยของอา"
"ไอ้นี่!! มึงทำไมชอบแกล้งลูกกูจังวะ!!" ไอ้ป่านเริ่มก่อสงครามกับผม อั่งเปาเดินไปหาพ่อมันแล้วเอาหน้าซุกที่พุงของพ่อมันครับ
"ก็ลูกมึงน่าแกล้ง" ผมตอบสั่นๆ
"เอ้าๆ หลานๆ ร้องไห้กันใหญ่แล้ว โจๆ ออกมาข้างนอกหน่อยเร็ว" ปู่ผมตะโกนขึ้นเสียงดัง อั่งเปาเงยหน้าขึ้นมามองทันที ส่วนน้องแป้งก็รีบเช็ดน้ำตารอยคอยคนที่พวกเขาร้องหาอย่างใจจดใจจ่อ
"ครับ ปู่เรียกผมเหรอครับ" โจเดินมาจากห้องครัว พอเห็นตัวแสบสองตัวก็ยิ้มกว้างทันที
"อาโจ!" สองแสบตะโกนเรียกชื่อโจพร้อมกัน ตายๆ บ้านแตกแน่วันนี้
"เด็กๆ ไปไหนกันมาครับ" โจเดินเข้ามาอุ้มน้องแป้งส่วนอั่งเปาก็เกาะแขนเกาะขาไว้แน่นเลยครับ
"งานนี้กูปวดหัวแน่" ผมบ่นอุบ
"ลูกกูออกจะน่ารัก" ไอ้ป่านพูดด้วยความมั่นใจ
"น้องแป้งคิดถึงอาโจมากๆ เลยค่ะ คิคิ"
ฟอดดด....
"อาโจก็คิดถึงน้องแป้งครับ"
"เปาด้วยฮะ เปาก็คิดถึงอาโจเหมือนกันนะฮะ" โจนั่งลงยองๆ ก่อนจะรวบตัวอั่งเปาเข้าไปกอด
ฟอดดดด.....
"อาโจก็คิดถึงอั่งเปามากๆ เหมือนกันครับ"
เด็กสองคนนี้มันขี้อ้อนครับ ยิ่งโจใจดีกับหลานผมขนาดนี้ก็ยิ่งอ้อนกันเข้าไปใหญ่ อยากได้อะไรให้หมด พาเที่ยวพาซื้อของเล่นไม่เว้นแต่ละวัน ผมนี่แทบจะไม่ได้เข้าใกล้โจเลยถ้ามีสองแสบนี้อยู่ด้วย
"อาโจมาถึงเมื่อไหร่ฮะ เดินทางเหนื่อยไหมฮะ?"
"เฮ้ย! คนขับรถนั่งอยู่นี่ไอ้หมูอ้วน" ผมขอขัดนิดนึงเหอะ หมั่นใส้!!!
"ปูพูดกับหลานดีๆ หน่อยซิ หลานกำลังจำนะครับ" โดนไปอีกดอก เมียดุคร๊าบบบ....
"อาโจเมื่อยไหมคะน้องแป้งจะนวดให้" เออ! ดีๆ เอาใจกันให้สุดๆ ไปเลย ทิ้งอาแท้ๆ ไว้ข้างหลังแบบนี้แหละดีแล้ว
"ไม่เมื่อยครับ อาโจนั่งเฉยๆ อาปูเป็นคนขับรถครับ"
"อาโจหิวข้าวไหมฮะ เดี๋ยวเปาจะไปบอกคุณย่าให้ทำอาหารอร่อยๆ ให้อาโจกินดีไหมฮะ?"
"เฮ้ย! นี่.... คนหิวข้าวอยู่ททางนี้สนใจกันหน่อย"
"อาปูรอก่อนนะคะ ให้อาโจกินเสร็จก่อน" น้องแป้งคร๊าบบบ... ทำไมหลานที่น่ารักของอาทำกับอาอย่างนี้ล่ะคร๊าบ...
"ฮ่าๆๆ กูว่ามึงไปนั่งเงียบๆ คนเดียวที่บ้านมึงเถอะไอ้น้องรัก ลูกกูโคตรจะสนใจมึงเลยว่ะ หึหึ" ไอ้ป่านยังกวนตีนผมไม่เลิก
"เสือก!! มึงสอนลูกมึงให้ทำแบบนี้กับกูใช่ไหมไอ้เหี้ยป่าน!!"
"อ้าวๆ มึงอย่ามากล่าวหากู ดูก็รู้ใครสำคัญไม่สำคัญ" อย่าว่าแต่ไอ้ปูเลยครับ ปู่ผมก็หัวเราะเยาะผมเหมือนกันแต่ที่สำคัญมาย่าผมเดินมาสมทบด้วยอีกแรง อร๊ากกก....
"เด็กๆ หยุดอ้อนอาโจก่อนลูก อาโจกับอาปูเดินทางมาเหนื่อยๆ ให้อาไปกินข้าวกันก่อนนะจ๊ะ"
"เปากินด้วยฮะ"
"น้องแป้งด้วยค่ะ"
"หมูอ้วนเอ้ย!!"
ผมพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปลากโจเข้าไปในครัวเลยครับ ส่วนหลานตัวแสบของผมทั้งสองคนก็วิ่งตามมาติดๆ
ตอนนี้ครอบครัวผมกำลังนั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาส่วนพี่ปีมาไม่ได้ครับเพราะติดลูกค้าอยู่ที่รีสอร์ทนู้น พี่แกบอกว่าจะเข้ามาหามืดๆ แต่เดี๋ยวขอเคลียร์งานให้เสร็จก่อน ระหว่างที่นั่งทานข้าวกันผมก็ได้แต่นั่งคอยกันไอ้หลานตัวแสบออกจากโจครับ แหม!! พอโจมาตักข้าวกินกันเองไม่เป็นเลยเหอะน่าหมั่นใส้ว่ะ หลานใครวะ!! พอกินข้าวเสร็จผมกับโจก็ขอตัวกลับมาพักที่บ้านของผมโดยที่มีหลานตัวแสบวิ่งตามมาด้วยอีกสองคน เฮ้ออ... ความเป็นส่วนตัวของกูได้หมดลงไป ณ บัดนาว
"อาปูฮะ" ผมเงยหน้ามองอั่งเปาที่กำลังนอนหนุนตักโจให้โจลูบหัวเล่นอยู่
"ว่าไง?" ผมเลิกคิ้วถาม
"เปล่าฮะๆ ไม่มีอะไรแล้วฮะ"
"อ้าว!! ไม่มีอะไรแล้วเรียกอาทำไม?"
"ปูอย่าทำหน้าดุใส่หลานแบบนั้นซิครับ"
"แฮ่ะๆ ขอบคุณฮะอาโจ อาปูชอบทำหน้าดุใส่อั่งเปาตลอดเลยฮะ"
"ไหนๆ ใครดุ ใครทำหน้าดุ?" ผมถามอย่างเอาเรื่อง ดูดิว่าหลานผมมันขี้ฟ้องขนาดไหน
"อาโจช่วยเปาด้วย" ไอ้หลานตัวแสบมุดหน้าหนีผมเลยครับ มันเอาหน้าไปซุกที่ท้องของโจเพื่อหนีสายตาโหดร้ายจากผม เฮ้ย!! นั่นมันท้องเมียกูนะเว้ย!!
"อาปูไม่ได้ดุอั่งเปาหรอกนะครับ อาปูแค่แกล้งอั่งเปาเล่นเฉยๆ นะ อย่ากลัวเลยนะ" โจปลอบใจหลาน
"น้องแป้งก็กลัวค่ะ" เฮ้ออ.... สรุปกลัวกูหมดบ้านเลยใช่ไหมเนี้ยะ
"ไม่ต้องกลัวครับน้องแป้ง อาปูรักน้องแป้งจะตายเชื่ออาซิครับ"
"ค่ะ น้องแป้งไม่กลัวแล้วค่ะ" เออดีจริงๆ โจพูดแค่นิดเดียวเห็นดีเห็นงามตามกันไปหมด
"สรุปยังไงเปา มีอะไรจะพูดกับอาก็รีบๆ พูดมา"
"เอ่อ... คือ....."
"คืออะไร?" ผมถาม อั่งเปามองหน้าโจเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือเพิ่มความกล้า โจยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อยอั่งเปาก็ยิ้มกว้างทันที
"คือคืนนี้อั่งเปาขอนอนกับอาปูกับอาโจได้ไหมฮะ?" อั่งเปาฉีกยิ้ม
"น้องแป้งด้วยค่ะ" น้องแป้งอีกเอาด้วยอีกคน
"ได้ครับ..." โจตอบ
"เฮ้ย!! ไม่ได้!!!"
เวรกำของผมเองไม่น่าเลยกู... ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยคร๊าบบบ... ไอ้ปูอยากตาย!!
TBC.
มีความสงสารเฮีย ฮ่าๆๆๆ หัวเน่าถูกม่ะ หลานๆ ก็น่ารักเกิ๊น โจก็น่ากอดจุงเบย อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ
-
พี่โจน่ารัก เฮียปูต้องทำใจพี่โจแกเป็นคนรักเด็ก55555
-
เฮียก็ปล่อยเมียได้พักบ้างเหอะน่า
-
:m20: :jul3: มีแต่คนรักปู. . :jul3:
-
มีน้อยใจเมีย :m20:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.11 ตามหึง ตามหวง】
วันแห่งความสุขหมดไปเร็วมากครับ จากที่มาตามล่ากิ๊กเมียก็กลายมาเป็นพาเมียเที่ยว หลังจากที่เธอคนนั้นโวยวายผมแล้วก็ไม่รู้หายไปไหน มินมันก็ไม่ตามครับมันบอกมันขี้เกียจมีปัญหากับผมเพราะมันไม่ได้คิดอะไรกับพี่ม่านอะไรนั้นแล้ว เฮ้ออ... โล่งอกไปทีไอ้ทิว งานนี้ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกันวะ!!
มินเล่าให้ผมฟังทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น สารภาพกับผมว่าตอนที่แอบไปรับเธอคนเดียวก็แอบหวั่นไหวเล็กน้อย เหอะ!! ก็นะคนมันเคยแอบรักนี่หว่าจะไม่ให้คิดเลยก็คงไม่ใช่ แต่มินบอกผมว่าที่ทำให้สติมินกลับมาได้ก็เพราะคิดถึงผม ไงล่ะๆ เออวะ!! กูก็มีดีอยู่บ้างเมียก็ต้องรักเป็นธรรมดาล่ะวะ ฮ่าๆๆ ไม่ค่อยเลยกู ตอนแรกเครียดฉิบหายแต่ตอนนี้สบายสุดๆ
เมื่อวานโทรไปหาไอ้เหี้ยปูมาครับ ไอ้บ้านั่นก็เป็นห่าอะไรก็ไม่รู้โวยวายอารมณ์เสียใส่ผมยกใหญ่ เรื่องที่ทำให้มันอารมณ์เสียได้ขนาดนี้ก็คงไม่พ้นเรื่องเมียมันนั่นแหละ คนอย่างไอ้โจจะมีอะไรให้ปวดหัววะแม่งเงียบยังกับเป่าสากแต่เมียผมนี่โคตรแตกต่างเลยนะเว้ย!! โวยวาย กวนตีน ชอบแอบทำอะไรแล้วให้ผมตามแก้ทีหลังตลอด เฮ้อออ... เมียกู
"ทิวแวะปั้มหน่อยดิปวดห้องน้ำว่ะ"
"ขี้?" ผมถาม
"เยี่ยวเว้ย!! ไม่ได้ปวดขี้!!"
"อ้าว!! งั้นเหรอ"
"เออ!! เร็วๆ เลย นู้นๆ ปั้มๆ เลี้ยวเลย" ผมก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าปั้มตามคำขอดิครับรออะไร หึหึ
"ต้องให้ไปเป็นเพื่อนไหม?" ผมถามหลังจากจอดรถเสร็จ
"ไม่ต้องอ่ะ ไปซื้อชาเขียวให้ขวดดิเอาขนมด้วยนะ ขอบคุณ"
ปัง!!!
พอมินสั่งของกินเสร็จก็วิ่งไปห้องน้ำด้วยความเร็วสูง อะไรจะปวดขนาดนั่นวะผมได้แต่นั่งส่ายหัวให้เมียตัวเองก่อนจะควานหากระเป๋าตังค์แล้วลงจากรถไปซื้อของกินตามคำสั่งเมียอันเป็นที่รักครับ
ผมเดินเข้าไปซื้อขนมกับชาเขียวตามที่มินสั่ง พอจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินไปยังร้านกาแฟสดที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ยืนซื้อกาแฟได้สักพักก็ได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากด้านนอก พอจ่ายเงินเสร็จผมก็เดินมานั่นรอที่เก้าอี้มุมสุดของร้าน
"แกๆ เด็กวัยรุ่นมีเรื่องกันอีกแล้วน่าเบื่อจริงๆ แกว่าไหม?" พนักงานสาวคุยกันแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรครับ นั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอกาแฟของผมต่อไป
"แย่อ่ะ แกว่าผู้ชายคนนั้นจะรอดป่ะ"
"ยากอ่ะ ไอ้เด็กแว้นพวกนี้กร่างจะตาย สงสารหนุ่มหล่อคนนั้นจัง เฮ้ออ..."
"คุณลูกค้าคะ กาแฟเรียบร้อยแล้วค่ะ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองแต่มันไม่ใช่ของผมครับผมเลยนั่งอ่านหนังสือต่อ
"แก!! มันยกพวกมาเพิ่มอ่ะ โทรแจ้งตำรวจดีป่ะ?"
"เออๆ ก็ดีนะ ฉันสงสารผู้ชายคนนั้นอ่ะ แกโทรเลย"
"อืมๆ กำลังโทรอยู่เนี้ยะ"
ผมเงยหน้าขึ้นมามองพนักงานที่ทำท่าทางร้อนรนกับเรื่องนี้เป็นพิเศษเลยหันหน้าออกไปมองข้างนอกร้าน
"เหี้ยเฮ้ย!!" ผมสถบขึ้นเสียงดังจนคนในร้านตกใจหันมามองที่ผม
"คุณลูกค้าเชิญรับกาแฟค่ะ"
"ผมไม่เอาแล้ว อ่อ... ไม่ต้องโทรแจ้งตำรวจนะเดี๋ยวผมจัดการเอง" ผมหันไปพูดกับพนักงานสาวสองคนก่อนจะเดินออกจากร้านกาแฟตรงไปยังกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่ยืนล้อมวงเมียผมไว้
.....
"พี่เปรี้ยวกับเพื่อนผมเหรอ อยากมีเรื่องใช่ป่ะ?"
"เพื่อนมึงมากวนตีนกูก่อน มึงอย่าเสือก!!" ผมที่ถอนหายใจทิ้งแม่งตรงนั้นเลย เมียกู!!
"เพื่อนผมพูดดีๆ กับพี่นะคร๊าบ แค่นี้ก็ไม่ได้เหรอแค่ขอค่าเอ็มร้อยสักร้อยสองร้อยอ่ะเพ่!!"
"มึงเห็นหน้ากูเป็นธนาคารรึไง สัส!!"
"อ้าว!! พูดงี้ก็สวยดิครับ" ไอ้เด็กปากมอมพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าหามิน
"มีอะไรกัน?" ผมเดินเข้ามายืนหลังมินแล้วกราดสายตาใส่ไอ้เด็กเลวพวกนั้น
"พี่เสือกอะไรอ่ะครับ พี่เป็นผัวมันรึไง? ฮ่าๆๆ ทำมาเป็นพระเอกว่ะ" มันหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ มันครับ
"ไอ้เด็กพวกนี้มันมาไถเงินกู" มินหันมาพูดบอกผม
"มันจะเอาเท่าไหร่?" ผมถาม
"เฮ้ย!! เท่าไหร่ไม่ใช่ประเด็นนะเว้ย!! ที่กูไม่ให้มันเพราะกูคิดว่ามันต้องเอาไปซื้อยาแน่ๆ ไอ้เด็กพวกนี้อ่ะ" บางครั้งเมียผมก็ดูเป็นคนมีความคิดนะ หึหึ
"หึหึ อยากแดกยาก็ไม่บอก" ผมพูดออกไปไอ้เด็กพวกนั้นทำหน้างงเหมือนหมาเพลียแดดเลยครับ
"มึงอย่าให้พวกมันนะทิว ดูก็รู้ว่าพวกมันไม่ได้เอาไปทำเรื่องดี"
"เฮ้ย!! ปรึกษากันพอรึยัง?!" ผมว่าไอ้นี่น่าจะเป็นหัวหน้าแก๊ง
"เสือก!!" ไวกว่าความคิดคือมินไงล่ะครับ
"อ้าว!! พี่กวนตีนพวกผมอีกล่ะ!" ไอ้เด็กนี่มันซื้ดซ๊าดขยี่จมูกแบบนี้ไม่น่ารอด
"พวกมึงกลับไปได้แล้ว กูจะให้โอกาสกลับใจห้านาที" ผมพูดบอกไอ้เด็กพวกนั้น
"หมายความว่าไงพี่?" มันยังกวนตีนไม่เลิกครับ
"ถ้าพวกมึงไม่กลับไปตอนนี้กูจะลากพวกมึงเข้ามุ้งสายบัวให้หมดเลยดีไหม? หึหึ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง มินหันมามองหน้าผม
"ทิว มึงจะทำอะไรพวกมัน?" มินกระซิบถามผม
"เฉยๆ เหอะน่า เดี๋ยวพวกมันก็เพ่นหนีไปเอง หึหึ"
"ฮ่าๆๆ พี่อย่ามาขู่พวกผมให้ยากเลย ดูด้วยถิ่นใคร!!" ผมมันเดินกรูเข้ามาหาผมก็มิน คิดว่าผมจะถอยไหมถามใจดู มินนี่ยืนนิ่งอย่างไม่สะถกสะท้าน
"ปากดีฉิบหายไอ้เด็กพวกนี้!" ผมยิ้มเยาะ
"อ้าว!! พวกผมปากดีแล้วไปหนักส่วนไหนของพี่อ่ะครับ ห๊ะ!!"
"พวกมึงอย่าปากดีนะสัส!! ดูด้วยพวกกูรุ่นไหน!!" เออ! เมียกูเคยยอมใครซะที่ไหนล่ะ
"เฉยๆ ไว้มิน"
"ไม่!! พวกมันกล้าพูดแบบนี้กับมึงได้ไง มึงรุ่นไหนไม่แหกตาดูเหรอวะ!! รุ่นพ่อมันแล้วมั้ง" ง่ะ!! เมียกู! พูดแบบนี้คือกูแก่ใช่ป่ะ
"พวกพี่แม่งปากดีว่ะ เล่นแม่งเลยดีไหมวะ?!" ไอ้ขี้ยาตัวน้อยหันไปถามพวกเพื่อนๆ มัน
"เออ!! สั่งสอนซะหน่อยให้มันรู้ว่าถิ่นใครเป็นถิ่นใคร"
"หึหึ เด็กว่ะ! ถ้ามึงอยากนอนคุกสักสองสามคืนกูก็จัดให้ได้นะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ฮ่าๆๆ นึกว่ากลัวอ่ะดิ เฮ้ย!! จัดการเลย!" ไอ้หัวโจกสั่งการพวกมันก็กรูกันเข้ามาหาผมสองคน ผมกับมินยืนนิ่งไม่ขยับตัวไปไหน พวกมันมองหน้ากันเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถอยแล้วเดินเข้าหาผมสองคน
"เฮ้ย!!! ทำไรกันพวกมึง!!" เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนเข้ามาก่อนจะมีผู้ชายหุ่นดีรูปร่างสันทัดอีกคนเดินเข้ามาสมทบ
"เหี้ย!! ตำรวจมาเว้ย!!" ไอ้เด็กคนนึงตะโกนขึ้น
"มึงจะกลัวทำเหี้ยอะไรวะไอ้สัสไก่ พ่อมึงก็เป็นตำรวจนี่หว่า"
"เออใช่!! พ่อกูเป็นตำรวจเว้ย! แต่คนนั้นอ่ะนายใหญ่พ่อกูไอ้สัส!! กูไปล่ะ!"
บรืน บรืน บรืน.....
แล้วไอ้เด็กแว้นกลุ่มนั้นวิ่งขึ้นคร่อมรถใครรถมันแล้วก็ขับรถออกไปเลยครับ ทิ้งให้ผมกับมินยืนมองพวกมันอย่างขำๆ
"สวัสดีครับอา" ผมยกมือไหว้คนที่เดินรั้งท้ายที่กำลังเดินเข้ามาหาผม
"สวัสดีครับ" มินก็ยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ตามผม
"เออๆ ไหว้พระเว้ย! มาทำอะไรที่นี่วะไอ้หลานชาย?"
"กำลังจะกลับคอนโดครับ พอดีผมไปธุระที่ต่างจังหวัดมาน่ะครับ"
"แล้วเมื่อกี้ยืนทำอะไรกันอยู่ เอ็งรู้จักไอ้เด็กแว้นพวกนั้นด้วยเหรอ?"
"หึหึ ไม่รู้จักครับ แต่ผมว่าพวกนั้นคงหนีไปเพราะเจอนายตำรวจใหญ่อย่างอานี่แหละครับ"
"อ้าวเฮ้ย!! เกี่ยวอะไรด้วยวะ!"
"หึหึ ไม่เกี่ยวหลอกครับ แต่บารมีอามันกระจายออกจากร่างของอาคนอื่นกลัวไงล่ะครับ"
"ฮ่าๆๆ ขนาดนั้นเลยเหรอวะไอ้หลายชาย"
คนนี้เพื่อนป๊าผมเองครับ เป็นนายตำรวจใหญ่คุมพื้นที่อยู่ที่นี่ วันนี้แกออกมาตามคดีสำคัญแวะเติมน้ำมันเลยมาเจอผมพอดี ลูกน้องอาเห็นท่าไม่ดีเลยวิ่งเข้ามาหาผมครับแต่อาที่เดินมาเข้ามาทีหลังเห็นผมเลยเดินเข้ามาทัก ตอนแรกแกบอกไม่รู้ว่าเป็นผมครับเพราะไอ้เด็กแว้นมันยืนบังอยู่แกบอกว่าถ้าแกรู้ว่าเป็นผมคงจัดการไอ้เด็กพวกนั้นไปนานแล้วเพราะแกยืนดูสถานการณ์อยู่สักพักแล้วครับ ส่วนผมนะเหรอเห็นแกก่อนหน้านี้แล้วครับตอนที่เดินมาหามินเพราะผมจำทะเบียนรถแกได้
ผมยืนพูดคุยกับอาต่ออีกสักพักก็ขอตัวกลับก่อนเพราะต้องรีบขับรถเข้ากรุงเทพฯ ก่อนที่รถจะติดครับ อาฝากความคิดถึงมาถึงป๊าของผม ฝากบอกว่าว่างๆ จะแวะไปเยี่ยมที่บ้าน ผมกับมินยกมือไหว้บอกลาอาเรียบร้อยก็ขับรถเดินมุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพฯ
"ทิว ป๊ามึงเนี้ยะรู้จักตำรวจทุกจังหวัดเลยป่ะ?"
"อืม... งั้นมั้งไม่เคยถาม"
"โหห... เจ๋งว่ะ!"
"หึหึ... แล้วกูล่ะเจ๋งไหม?"
"มึงอ่ะนะ?!"
"อืม... กูก็ลูกป๊านะ"
"ฮ่าๆๆ แล้วไงไอ้ป๋า มึงอ่ะห่างไกลป๊ามึงเยอะเลยนะ กร๊ากกกก...." มินหัวเราะชอบใจ
"หึหึ... คิดว่างั้น?"
"อืม... คิดแบบนั้นเลยแหละ" มินยังคงต่อล้อต่อเถียงผัวอย่างผมจนถึงจุดหมายปลายทาง
....
"ทิวกูหิวข้าวอ่ะ" มาถึงก็บ่นหิวเลย ของก็ยังไม่ได้เก็บนะครับกองอยู่ที่พื้นห้องส่วนคนนี่นอนแผ่ร่างอยู่บนเตียงในห้องนอนเรียบร้อย
"อยากกินอะไร?" ผมถามแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ มิน ขับรถหลายชั่วโมงผมก็ล้าเป็นเหมือนกันนะ
"มึงอยากกินอะไรอ่ะ?" มินถามกลับ
"ถามกลับนี่จะทำให้กินว่างั้น?"
"ป่าวเลย.... กูถามเพราะอยากให้มึงทำให้กินต่างหาก"
มินมันอ้อนครับ ความขี้เกียจเป็นตัวบ่งชี้ถึงตัวตนของมิน หึหึ มินมันพลิกตัวมานอนกอดก่ายบนตัวผม แขนก็เกาะแน่นที่เอวผม ขาก็ก่ายพาดที่ลำตัวผม หน้าก็ซุกอยู่ที่ไหล่ผม การอ้อนแบบนี้ไม่ถือว่าน่ารักสำหรับคนอื่นหรอกครับแต่สำหรับผมมันน่ารักสุดๆ
"หึหึ งั้นมึงลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเดี๋ยวกูทำให้กิน" ผมลูบผมมินเล่นอย่างเอ็นดู
"โหหห.... ขี้เกียจอ่ะ เหนื่อยด้วย"
"งั้นกูลงไปซื้อ มึงทำ" ผมยื่นข้อเสนอใหม่ มินเงยหน้าขึ้นมามองผมทันที
"เอาเงินมาดิ" สั่นๆ ครับ รู้หน้าที่นะว่าใครต้องทำอะไร
"ล้วงเอาดิในกระเป๋ากางเกง"
"มีเท่าไหร่?" ปากอ่ะถามนะครับแต่มือนี่ล้วงลงไปล่ะ
"ไม่รู้ไม่ได้นับยัดๆ ใส่ไว้ตอนลงไปซื้อของที่เซเว่น"
"โหห... น้อยอ่ะ"
"ยังไม่ได้เอาออกมาดูเลยรู้ได้ไงว่ามีน้อย?" ผมถามเพราะมือมินยังล้วงอยู่ในกระเป๋าผมอยู่เลยครับ
"ป่าว... ที่ว่าน้อยอ่ะอย่างอื่นแต่เงินอะเพียบ กร๊ากกกก...."
"น้อยจริงอ่ะ อยากพิสูจน์ก่อนอาหารสักมื้อไหม?"
พรึ่บ!!!
ผมผลิกตัวขึ้นคร่อมมินทันที มินยิ้มยั่วแถมยักคิ้วแบบกวนๆ ให้ผม แหม!! เมียใครวะโคตรเกรียนเลย
จุ๊บบบบ....
ผมก้มลงจุ๊บที่ปากมิน
"ฝันไปเถอะไอ้หื่น!!"
ปัก!!
"โอ๊ยย!!!"
"ฮ่าๆๆ เสียใจโว๊ยเมื่อคืนมึงใช้สิทธิ์ไปหมดแล้ว"
ปัง!!
แล้วมินก็วิ่งหนีออกจากห้องไปเลยครับ ส่วนผมนะเหรอ หึหึ... นอนลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ อยู่บนเตียงนั่นแหละครับ แม่งเอาหัวโหม่งผมไม่คิดว่าผมจะเจ็บเลยว่างั้น
หลังจากมินวิ่งหนีความผิดลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างคอนโดผมก็ลุกขึ้นเตรียมอุปกรณ์การทำอาหารทันที แต่เอ๊ะ! มินมันรู้เหรอว่าผมให้ซื้ออะไรบ้าง เออ!! ให้มันได้อย่างนี้ซินะป่านนี้คงยืนเอ๋อแดกอยู่ที่ซุปเปอร์นั่นแหละ ดีจริงๆ เลยเมียกูรอบคอบสุดๆ ไม่มีใครเทียบเทียม หึหึ พอคิดขึ้นได้ผมก็เดินไปหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหามิน
ครืดดด.... ครืดดด....
"หึหึ... ไม่มีที่ติจริงๆ มีครบในคนๆ เดียว" ผมส่ายหัวอย่างอ่อนใจ คนๆ นี้มันเมียใครวะ!!
งานนี้ผมว่าผมคงต้องเป็นคนเดินไปเลือกของเองแล้วล่ะครับไม่งั้นมินคงเหมาซุปเปอร์ขึ้นมาไว้บนห้องแน่ๆ ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ก่อนจะล็อคห้องแล้วเดินลงไปหามินทันที พอเดินไปถึงซุปเปอร์มาเก็ตใต้คอนโดพนักงานที่ประจำที่เจอผมบ่อยๆ เธอก็ยิ้มทักทายผม
"คุณทิวสวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ พอดีผม..."
"คุณมินใช่ไหมคะ?" เธอพูดสวนขึ้นมาทันที
"หึหึ... ใช่ครับ พอดีผมลืมบอกว่าให้ซื้ออะไรบ้างเลยตามลงมาน่ะครับ"
"คริคริ... เมื่อกี้เห็นคุณมินเดินอยู่โซนขนมค่ะ" ดูดิครับให้มาซื้อของทำกับข้าวแต่แวะโซนขายขนมซะงั้น
"ขอบคุณมากครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" เธอตอบ
ผมเดินตามทางตรงไปยังพิกัดที่พนักงานบอกกับผม สรุปหิวข้าวหรือหิวขนมกันแน่วะ เมียผมเนี้ยะมันน่านัก!! ผมเดินไปเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงโซนขนมตามที่พนักงานบอก แต่เผอิญเห็นคนๆ นึงที่ทำให้ผมหยุดชะงักทันที เป็นใครนะเหรอครับผมบอกเลยว่าผมไม่รู้จัก เขาคนนั้นกำลังจ้องมองไปที่พิกัดเดียวกันกับผม เราสองคนยืนห่างกันประมาณหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นกำลังเดินตามหลังมินซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับการเลือกขนมอย่างไม่ทันสังเกตุว่ามีคนเดินตามหลังอยู่
ตุบ!!
"โอ๊ยยย!!!" มินหันหลังกลับมาด้วยความเร็วจนทำให้ชนเข้าที่ตัวผู้ชายคนนั้น
"ขอโทษครับๆ ผมเดินไม่ดีเอง คุณเจ็บมากไหมครับ?" ผู้ชายคนนั้นรีบลุกขึ้นพยุงมินขึ้นมา ผมรีบเดินเข้าไปทันที
"ไม่เป็นไรครับ ผมโอเค" มินลุกขึ้นปัดตัวแล้วขยับตัวถอยห่างจากผู้ชายคนนั้น
"เจ็บตรงไหนรึป่าวครับ เมื่อกี้ผมชนคุณซะแรงเลย" ไอ้หนุ่มนั่นจับที่แขนมินพลิกไปพลิกมา
"เอ่อ... ไม่ครับ" มินสะบัดแขนออก
"มินทำอะไร?" ผมเดินไปหยุดยืนข้างหลังผู้ชายคนนั่นแล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"อ้าว!! ลงมาทำไมเนี้ยะ" มินถามผมกลับ
"เมื่อกี้ทำอะไรอยู่?" ผมไม่ตอบครับแต่ผมถามกลับพร้อมกับมองไอ้หนุ่มนั่นด้วยหางตาอย่างไม่พอใจ
"ไม่มีไร แค่บังเอิญเดินชนกันอ่ะ" มินตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
"ผมขอโทษนะครับ"
"ไม่เป็นไรๆ ผมไม่เป็น"
"ไม่เป็นไรงั้นก็กลับได้แล้วมั้งจะยืนห่วงกันอีกนานไหม!!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไอ้หนุ่มนั้นหันมามองหน้าผมอย่างงงๆ
"เออๆ กำลังจะไปเนี้ยะแหละ!" มินตอบกลับผมอย่างหงุดหงิด
"พี่ชายคุณเหรอครับ?" ผมกำลังจะเดินหันหลังกลับแต่ดันได้ยินประโยคขัดใจสะก่อนเลยหยุดชะงักแล้วหันไปจ้องหน้าไอ้หนุ่มนั้นแทน
"เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ครับพี่น้อง" มินเดินเข้ามาประชิดตัวผม มินคงรับรู้ได้ถึงรังสีบางอย่าง
"มึงหมายถึงใคร?" ผมถามกลับไป
"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ ดิทิว"
"ผมถามคุณมิน ผมไม่ได้ถามคุณ" ไอ้นั่นตอบผมกลับมา
"อ้าวเฮ้ย!! ผมไม่รู้จักคุณนะเว้ย!!" มินหันไปโวยไอ้นั่น
"กูจะเป็นพี่หรือเป็นอะไรมันแล้วเกี่ยวอะไรกับมึงด้วย!!"
"ทิว!! กลับๆ อย่ามีเรื่องกูขอ" มินพยายามดันตัวผมให้เดินออกจากตรงนั้น
"คนถูกถามไม่ตอบ คนที่ตอบดันไม่ได้ถาม" มันพูดพรึมพรำเบาๆ แต่ผมแม่งหูโคตรดีเลย
"มินถอยไป!"
"เฮ้ย!! ห้ามเด็ดขาด ไปๆ ขึ้นห้องไม่กินแม่งแล้วข้าวอ่ะ" มินผลักผมให้เดินออกจากไอ้นั่น
"แล้วเจอกันโอกาสหน้านะครับคุณมิน"
"หุบปากไปเลย!! เดี๋ยวได้แดกตีนมันจริงๆ งานนี้กูไม่ห้ามนะ" มินหันไปตะคอกใส่ไอ้นั่นแต่มันกลับยิ้มพอใจ แม่ง!!
"กวนตีนไอ้สัส!!" ผมจะพุงเข้าใส่มัน
"หยุด!! ถ้ามีเรื่องกูจะกลับไปนอนบ้าน!!" มินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ตอนแรกจับตัวผมไว้อยู่เลยนะครับแต่ตอนนี้มินมันยืนกอดอดกมองผมนิ่ง
"เออ!! ขึ้นห้อง!!" ผมพูดได้แค่นี้แหละครับ ผมไม่ได้กลัวมันนะแต่ผมไม่อยากมีปัญหากับมินต่อหน้าไอ้เหี้ยนั่นว่ะ
ผมเดินขึ้นห้องมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวสุดๆ ไอ้เหี้ยนั่นหน้าไม่คุ้นไม่เคยเจอซะด้วยแม่งเป็นใครวะ มินเดินตามหลังผมมาเงียบๆ ข้าวของอย่าหวังจะได้ซื้อเลยแค่ไม่พังซุปเปอร์ก็ดีเท่าไหร่แล้ว พนักงานมองหน้าผมแบบงงๆ ตอนเดินเข้าไปยังยิ้มทักทายพอเดินออกมาหน้าผมคงเหี้ยมากจนพนักงานไม่กล้าแม้แต่จะกล่าวคำลาใดๆ ผมกับมินเดินตรงมาที่ลิฟท์ต่างคนต่างยืนเงียบพอลิฟท์มาก็เข้าไปยืนเงียบจนลิฟท์ขึ้นมาจอดชั้นที่ผมอยู่ ผมหันไปมองหน้ามินที่มองจ้องผมเขม็งยังไม่ทันจะอ้าปากถามอะไรสักคำมินก็เดินแซงหน้าผมไปยืนรอที่หน้าประตู
"เอ้า!! จะไม่เข้าห้องรึไง?"
"กูไหมที่ต้องหงุดหงิดไม่ใช่มึง!" ผมพูดแล้วเดินไปไขประตูก่อนจะเดินเข้าห้องไปโดยไม่รอคนข้างหลัง แม่ง!! คนกำลังหงุดหงิด
ปัง!!
เสียงปิดประตูดังสะนั่น เออ!! ดีปิดแรงๆ ไปเลยให้มันพังกูจะได้ซื้อบ้านใหม่ซะเลย
"มึงเป็นอะไรทิว หงุดหงิดมากรึไงเลยอยากกระทืบคนอ่ะ" มินเดินตามผมเข้ามาข้างในห้องนอน
"มึงไม่เห็นรึไงว่ามันกวนตีนกูก่อน"
"เออ! ก็เห็นแต่มึงไม่ต้องไปใส่ใจมันก็จบป่ะจะมีเรื่องกันทำไมวะ!!"
"อ้าว!! นี่มึงคิดว่ากูอยากมีเรื่องมากรึไง?!!"
"เฮ้ย!! กูก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้นแต่มึงต้องใจเย็นๆ กว่านี้นะเว้ยทิว" มินเดินมานั่งลงข้างผม
"ถ้ามึงเห็นคนอื่นเข้าใกล้กูแบบเมื่อกี้มึงจะใจเย็นไหม?" ผมถามกลับ
"อ้าว! เกี่ยวไรวะ งง?????"
"เฮ้ออ.... มึงเนี้ยะไม่ทันคนเอาซะเลยกูล่ะเพลีย" ผมส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่บนที่นอนอย่างหมดแรง แม่ง!! บอยพีคเมคเกอร์สุดๆ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย วุ้ย!!
"เพลียอะไร งง?? พูดมาเร็ว!" ผมมองมินก่อนจะถอยหายใจทิ้งแบบยาวๆ อีกรอบ
"ช่างมันเถอะ กูผิดเองที่มีแฟนโง่ไม่ทันคน"
"อ้าว!! จู่ๆ มาด่ากันว่าโง่ได้ไง!! เดี๋ยวสวยหลอกไอ้ป๋า!!"
ตุบ!!!
อึ่ก!!!
"โอ๊ย!! กูจุกนะเว้ยมิน" ผมร้องเสียงหลงเลยครับ มินแม่งเล่นทิ้งตัวลงมาทับผมอย่างแรงแถมถอกกดกระแทกลงที่ท้องน้อยผมด้วย
"สมน้ำหน้า!! เฮ้อ... ไปกินข้าวบ้านแม่ดีกว่า"
"เฮ้ย!! จะไปไหนรอด้วย!!"
"ไม่รอเว้ย!!" กวนตีนฉิบหายเมียกู
แทนที่ผมจะได้พักผ่อนหลังจากขับรถมาเหนื่อยๆ ก็ดันมาเจอเหตุการณ์คนเดินตามตูดเมียในซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่างคอนโดจนเกือบได้วางมวยกับไอ้เหี้ยนั่น พอขึ้นห้องก็เกินจะตีกันกับเมียเพราะความมึนไม่ทันคนของเมียจนมาจบที่การขับรถมากินข้าวเย็นที่บ้านแม่ยาย พอมาถึงแม่ยายก็บรรยายเรื่องเล่าเกี่ยวกับหลานสาวที่ชื่อม่านฟ้าให้ฟัง แม่ยายผมเล่าว่าเธอโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบว่าสบายดีไหมแค่นั้นครับ ผมค่อนข้างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามต่อส่วนมินก็ปล่อยผ่านเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดออกไปอีก ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะเพราะมินเล่าให้ผมฟังหมดแล้วผมก็โอเคครับก็ผมมันเป็นคนเข้าใจง่ายนี่หว่า... หรา....
หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จผมกับมินก็นั่งกับมิกกี้หัวเราะกันจนท้องแข็งกับความน่ารักของหลายชายตัวป่วนจนถึงเวลาเข้านอนเราสองคนเลยขอตัวลาแล้วขับรถกลับคอนโดครับ
"มินไปอาบน้ำก่อนไป"
"ขอสิบนาทีพักสายตาแป๊ป"
"อย่ามาขี้เกียจ ลุกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย" ผมพูดเป็นครั้งที่สอง
"งั้นคนละครึ่งทาง ขอห้านาทีแล้วกัน"
"มิน!!...."
"คร๊าบ.... ลุกแล้วๆ หนาวจะตายยังจะให้อาบน้ำอีก" มินเดินบ่นเข้าไปในห้องน้ำ ผมไม่เข้าใจครับว่ามินมันจะบ่นทำไมในเมื่อในห้องน้ำก็มีเครื่องทำน้ำอุ่น หึหึ... คำตอบเดียวเลยครับ "ขี้เกียจ" เฮ้ออ... ปวดใจแต่ไหวอยู่
"ทิวเกาหลังให้หน่อย"
"หันหลังมา" ตอนนี้เราสองคนนอนเล่นกันอยู่บนที่นอนครับ มินนอนเล่นเกมส์ส่วนผมนั่งอ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ผมมีมือจับหนังสือแค่ข้างเดียวเพราะอีกข้างต้องเกาหลังให้คุณชายท่านครับ
"อ่าาา.... สบาย"
"หึหึ สบายไปนะบางทีน่ะ"
"มันก็เป็นเรื่องปกตินะ"
"เออ! ครับคุณชาย" ผมได้แต่ส่ายหัวแล้วเกาหลังให้คุณชายต่อ
....
"ทิว...."
"อืม.... ว่าไง?"
"ช่วงนี้เจ็บที่แผลบ้างไหม?"
"ไม่นิ... ทำไม?"
"ป่าว... แค่ถามดูไม่เจ็บก็ดีแล้วแต่กูว่าไปหาลุงหมอให้ตรวจซ้ำดีไหม?"
"อืม... ก็ตามใจมึง"
"งั้นเดี๋ยวกูนัดลุงหมอให้นะ พี่เนย์ด้วย"
"อืม... บอกมาแล้วกันวันไหน" มินวางโทรศัพท์ลงบนที่นอนก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ผมแล้วกอดเข้าที่เอวของผมไว้หลวมๆ ขาก็ก่ายพาดที่ขาของผม
"หึหึ... เอาหน้ามาซุกก้นกูทำไมเนี้ยะ อยากรึไง?"
ตุบ!!
"ไอ้ลามก! คนแค่จะนอนพักสายตา"
"พักสายตาข้างๆ ก้นกูเนี้ยะนะ!" ผมวางหนังสือลงที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนลงเลื้อยตัวลงไปนอนข้างๆ แล้วรวบตัวมินเข้ามากอด
ฟอดดด.....
"เป็นห่วงกูรึไง?" ดูก็รู้ครับว่ามินมันเป็นห่วงผม ช่วงหลังๆ ผมบ่นว่าปวดหัวบ่อยแต่ผมว่าไม่น่าจะเกี่ยวกันนะ ผมว่าน่าจะเป็นเพราะเครียดจากงานที่ทำมากกว่าครับ
"อืม... ก่อนหน้านี้มึงชอบบ่นว่าปวดหัวนิ"
"หึหึ... ทำตัวน่ารักนะเนี้ยะเป็นห่วงผัวซะด้วย"
ตุบ!!!
"กูจริงจัง" มินเงยหน้ามามองผมตาเขียว
"โอ๋ๆ ขอโทษครับ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง"
ฟอดดดด....
ผมก็ไม่วายจะให้รางวัลคนดีของผม ทำตัวน่ารักแบบนี้จะปล่อยไปเฉยๆ คงจะไม่ได้ครับ คนดีต้องมีให้รางวัลเป็นกำลังใจกันบ้าง
กร๊ากกก....
"ทิว...."
"หึหึ... วันนี้เรียกชื่อบ่อยนะ" ผมแซว มือผมก็ลูบหัวมินเล่นไปด้วยครับ
"ช่วงนี้อย่าเพื่งมีเรื่องกับใครได้ไหมวะ กูขอ" เออ... วันนี้มาแปลกดีเว้ย
"ทำไมจู่ๆ มาขอไม่ให้กูมีเรื่องกับใคร หื้อ?"
"เออน่า!! ถึงหมอจะบอกว่าร่างกายมึงหายร้อยเปอร์เซ็นแล้วแต่กูก็ยังรู้สึกไม่โอเคอยู่ดีอ่ะ ช่วงนี้มึงอย่าเพิ่งหาเรื่องเจ็บตัวเลยนะกูขอ"
"หึหึ แล้วเมื่อบ่ายคืออะไรวะ ไม่ใช่มึงรึไงที่จะมีเรื่องจนกูต้องเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย" ผมพูดหยอก
"เฮ้ย!! อันนั้นไม่เกี่ยวกันที่จริงกูเคลียร์เองได้แต่มึงดันเข้ามายุ่งเอง"
"หรา....." ผมทำหน้ากวนๆ ใส่มิน
"เออดิ!! เอาเป็นว่าต่อไปนี้งด!! ห้ามมีเรื่องกับใครโอเคไหม?!!"
"แล้วถ้าไม่โอเคล่ะ" ผมแกล้งถาม
"มีคำตอบเดียวคือโอเค จบนะ! นอนได้! ราตรีสวัสดิ์"
พรึ่บ!!
แล้วมินก็ตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวก่อนจะมุดหน้าซุกเข้าที่อกของผม
"เฮ้อออ... ดีใจจังมีคนห่วงเราด้วย" ผมแกล้งพูดคนเดียวเสียงดัง เอื้อมมือไปกดปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะกอดรัดที่รักไว้แน่น
"รู้ตัวก็ดีแล้ว" เสียงพูดอู้อี้ที่ฟังแล้วทำเอาผมยิ้มหน้าบาน การมีคนรักมันก็ดีอย่างนี้แหละครับ
จุ๊บบบบ.....
"ขอบคุณนะที่เป็นห่วง รักแห้งมากนะรู้ไหม?"
"อืม... รักเหมือนกัน ฝันดี"
คำบอกรักห้วนๆ การแสดงออกแบบดิบๆ ความเป็นห่วงแบบกวนๆ การบอกรักแบบเกรียนๆ ผมจะไปหาที่ไหนได้อีกนอกจากไอ้แห้งที่รักของผมคนนี้... โคตรรักเลยว่ะ!!
TBC.
เอาเด่!!! งานนี้หนูมินก็เป็นห่วงป๋าเหมือนกันนะ
ว่าแต่น้องมินเราเป็นอะไรทำไมทำตัวแปลกๆ เอ๊ะ!! ชักงงตามล่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามนะคะ หากผิดพลาดตรงไหนขออภัยคนอ่านด้วยน้า...
-
เหมือนมินจะมีเซ็นส์เหรอ
มินน่ากลัวจะหาเรื่องเข้าตัวมากกว่านะ :hao4:
-
:L1: :L1: :L1:
-
อิจฉาคนหวานนนนนนนนนนนน... :serius2: :serius2: :serius2:
-
:o8: ตลอดอะแแหละ
-
"ช่างมันเถอะ กูผิดเองที่มีแฟนโง่ไม่ทันคน"
มิน ไม่ได้รอบตัว รอบจัด ฉลาด ทันคน เหมือนทิว
นี่ถ้าทิวไม่ลงไป มินอาจเจอคนโรคจิต
ตามติดเข้ามาพัวพัน ขนาดรู้จักชื่อมิน ด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รับของขวัญ อย่างไรครับ
:mew2: :mew2:
-
มินน่ารักตลอด
:impress2: :impress2:
-
ได้อ่านตอนใหม่แล้ว ดีใจค่ะ
ความหวงยังไม่เปลี่ยน ความโหดก็ตามมาติดๆ ทิว เบาบ้างนะ มินเป็นห่วง
มินก็ยังแข็งเหมือนเดิม แต่ความอ้อนไม่แพ้ใคร
โจน่ารัก ปูมีความหึง หวง หนักมาก
ทีมชายอาการหนักมากค่ะ แต่ทักก็ขึ้นกันปรื๊ดดด
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.12 หึง+หวง(ไอ้ป๋า)】
ครืดดด ครืดดด ครืดดด....
"โทรมาไมอีกเนี้ยะ กูทำงานนะเว้ยทิว!!"
"กูรู้ว่าทำงานแต่กูจะโทรมีอะไรไหมไอ้แห้ง!!"
"มึงอยู่ฝ่ายสืบสวนสอบสวนรึไงห๊ะ!! โทรจิกกูจัง"
"คงใช่มั้งเพราะมึงมันชอบทำตัวน่าสงสัย"
"ไอ้ทิว!!"
"คร๊าบ.... เรียกว่าที่รักซิครับ"
"ไอ้ทิว!! มึงกวนประสาทกูใช่ไหม?!!"
"งั้นเรียกว่าผัวก่อนแล้วคืนนี้จะมีรางวัลให้ หึหึ"
"ไอ้ทิว!!"
"ฮ่าๆๆ สบายใจล่ะ กูรู้แล้วว่ามึงรักกูมากมิน เย็นนี้เจอกันนะที่รักเดี๋ยวผัวขับรถไปรับที่ทำงานนะครับ จุ๊บๆ จ๊วบ!"
"ไอ้บ้าทิว!!" กูก็จะตายไปตามมัน ปากก็ด่าแต่หน้าเสือกยิ้ม
ตั้งแต่ผมกลับมาจากหนีมันไปกับพี่ม่านครั้งนั้นผมก็โดนไอ้ป๋าสิงยิ่งกว่าวิญญาณเร่ร่อน ผมแม่งเริ่มจะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมบ้าๆ ของไอ้ป๋ามันแล้วล่ะครับ มันเกินไปจริงๆ นะ แม่ง!! วันนี้มันโทรหาผมเป็นสิบรอบแล้วนะครับ ผมจะนั่งทำงานอย่างมีสมาธิมันก็โทรมาทำลายสมาธิผมทุกทีให้ตายเหอะ!!
"เฮียโทรมาอีกแล้วเหรอพี่มิน?"
"เออ!! อย่ายุ่งน่าทำงานไป!! งานนี้ไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้านนะเว้ย!!"
"โหหห.... อะไรว้า... ไม่ยุติธรรมเลย" น้องที่มาช่วยงานโปรเจคผมโอดครวญ
"เดี๋ยวกูมา ไปคลายเครียดแป๊ป"
ผมลุกเดินออกจากโต๊ะทำงานทันที ขอไปคลายเครียดสักพักค่อยกลับขึ้นมาทำงานต่อครับ
ไอ้ที่ว่าไปคลายเครียดนี่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ ผมแค่ลงมาจิบกาแฟแก้ง่วงก็แค่นั้นเอง ทำงานเครียดๆ ได้ผ่อนคลายบ้างก็ดี ช่วงนี้ผมโดนควบคุมพฤติกรรมครับ ไอ้ป๋าตามติดทุกฝีก้าวจะก้าวซ้ายก้าวขวาก็มีไอ้ป๋าไปด้วย ถามว่าผมอึดอัดไหมก็ไม่ได้อึดอัดอะไรหรอกครับ ผมรู้ว่าไอ้ป๋ามันแกล้งผมไปอย่างงั้นแหละ ไม่รู้จะหวงอะไรผมนักหนาทั้งๆ ที่อยู่กับมันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่และถ้าไม่นับเวลาที่ผมทำงาน เหอะๆ
เฮ้ออ... จะว่าไปแล้วตอนนี้ผมมีเรื่องให้คิดหนักนิดหน่อยครับ เมื่อวันก่อนโทรไปปรึกษาพี่หมอเนย์เพราะไอ้ป๋ามลทิวมันบ่นปวดหัวบ่อยๆ ผมก็ไม่รู้ว่ามันปวดหัวจากสาเหตุอะไร บางครั้งถึงขั้นต้องกินยาแก้ปวดเลยที่เดียว ผมรู้สึกกังวลมากครับ ผมกลัวว่ามันจะเป็นอะไรที่ผมก็ไม่รู้ผมเลยแอบไปปรึกษาพี่เนย์มา พี่เนย์บอกให้ผมพวกไอ้ป๋าไปตรวจแสกนสมองดูก่อน เพราะจากอาการที่ผมเล่าพี่เนย์ก็ยังสรุปหาสาเหตุไม่ได้เลยอยากให้มาลองตรวจซ้ำอีกที ดีนะที่ผมบอกมันแล้วมันยังทำตามที่ผมบอกยอมไปตรวจตามที่ผมขอ ช่วงนี้ไอ้ป๋ามันทำงานหนักและค่อนข้างเครียด ร้านที่เริ่มขยายสาขาออกไปแล้วไหนยังธุรกิจที่นำเข้าเหล้าจากต่างประเทศมาขายในไทยอีก งานนี้พี่ปูมันแนะนำไอ้ป๋าครับเพราะตลาดมันค่อนข้างกว้างมากพี่ปูทำคนเดียวไม่ไหว แกไม่อยากให้ใครมาทำธุรกิจแบบเดียวกับแกแต่ถ้าเป็นไอ้ป๋าแกโอเค อย่างน้อยก็เป็นที่ปรึกษาแล้วช่วยกันหาลูกค้าด้วยกัน แต่สองคนนี้เขาไม่ได้หุ้นกันหรอกนะครับ ทำของใครของมันแยกกันอย่างชัดเจน ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำแบบนี้แต่ไอ้ป๋ามันบอกผมว่าไอ้ปูเชื่อใจมันพอๆ กับที่มันเชื่อใจเพื่อนรักของมันนั่นแหละครับ เรื่องนี้ผมไม่ยุ่งดีกว่าเนอะ
เมื่อสองวันก่อนไอ้ป๋าก็พูดเรื่องเดิมๆ กับผม มันอยากให้ผมเลิกทำงานแล้วหันมันช่วยมันดูแลร้านครับ สาขาสองที่เชียงใหม่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้ไปดูเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างยุ่งด้วยกันทั้งคู่ ผมบอกจะบินไปดูให้ไอ้ป๋ามันก็ไม่ยอมบอกว่ารอไปพร้อมกัน มันไม่อยากปล่อยให้ผมไปคนเดียว เมื่อร้านขยายสาขาลูกน้องมันก็เยอะขึ้นเป็นสองเท่า การบริหารจัดการร้านก็ดูยุ่งวุ่นวายกว่าเดิมจนต้องนั่งทำงานดึกๆ ติดกันหลายวัน ผมเห็นแล้วก็สงสารมันครับ ผมเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาที่บ้านของผม พ่อกับแม่และพี่ชายผมก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าผมจะเลิกทำงานที่ผมทำอยู่แล้วออกมาช่วยงานไอ้ป๋า พี่ชายผมก็ดูแลกิจการทางบ้านอยู่แล้วก็เลยไม่ได้ห่วงอะไรถ้าผมจะทำสิ่งที่ผมอยากทำ พ่อกับแม่ผมสนับสนุนทุกอย่างถ้าเป็นสิ่งที่ผมเลือกแล้ว พวกท่านบอกว่าอยากทำอะไรก็ทำได้เลยแค่ขอให้ผมมีความตั้งใจก็พอท่านจะสนับสนุนผมเต็มที่ครับ ผมก้มลงกราบท่านทั้งสองแล้วสวดกอดด้วยความรัก
ครืดดด ครืดดด ครืดดด.....
"เออว่าไง?"
"ไอ้มินวันนี้เฮียเข้าร้านกี่โมงวะ?"
"มึงจะถามทำไมไอ้เหี้ยทีน"
"อ้าว!! กูก็ต้องมีธุระดิวะ บอกมาๆ เฮียเข้าร้านกี่โมง?"
"บ่ายๆ มั้ง มึงลองโทรไปถามมันดูแล้วกัน"
"เออๆ งั้นเดี๋ยวกูโทรถามเฮียแปป แค่นี้นะเว้ย บาย"
"เออ! รีบๆ วางไปเลย สัส!!"
ไอ้ห่าทีนนี่ก็อีกตัว ทุกวันนี้แม่งยิ่งกว่าพนักงานร้านไปแดกเหล้าที่ร้านไอ้ป๋าทุกวัน พาสาวไปไม่ซ้ำแต่ละวันผมล่ะเพลีย!
หลังจากจิบกาแฟเสร็จผมก็ขึ้นไปนั่งทำงานต่อ โครงการนี้อีกไม่นานผมคงทำเสร็จ ปิดโครงการนี้สัญญาผมก็หมดพอดีครับ ผมคิดเอาไว้ว่ารอให้โครงการนี้เสร็จเรียบร้อยผมจะออกไปช่วยไอ้ป๋าดูแลร้านอย่างจริงจัง ผมเห็นมันทำคนเดียวผมก็สงสาร ไอ้ป๋ามันบอกผมว่ามันทำได้ผมไม่ต้องห่วงมันไม่อยากให้ผมลำบากเดี๋ยวที่บ้านผมจะหาว่ามันเลี้ยงผมไม่ดี มันใช่ป่ะ!! ผมเป็นผู้ชายเหมือนมันนะเว้ยจะมาปกป้องอะไรนักหนาก็ไม่รู้ แต่เรื่องนี้ผมยังไม่ได้บอกมันนะครับ เดี๋ยวบอกไปแล้วจะเร่งวันเร่งคืนให้ผมเลิกทำงานไปอีก เฮ้อออ....
ถึงเวลาเลิกงานผมก็สั่งงานสำหรับวันพรุ่งนี้ให้ทีมผมได้เตรียมข้อมูลไว้ล่วงหน้า เลิกงานผมก็โทรบอกไอ้ป๋าว่าไม่ต้องมารับเพราะเดี๋ยวจะพาน้องๆ ไปกินข้าวเย็นก่อนแล้วจะแวะไปหาที่ร้าน ไอ้ป๋ามันโวยวายเล็กน้อยครับแต่ก็ยอมให้ผมไปกินข้าวเย็นกันน้องๆ ที่ทำงาน พอผมกินเสร็จผมก็รีบตรงดิ่งไปที่ร้านทันทีเพราะไม่อยากโดนบ่นจนหูชา
"สวัสดีครับคุณมิน" ไอ้เก่งวิ่งออกมาต้อนรับผมที่หน้าร้าน
"นายมึงไปไหน?" ผมถาม
"นายไปดูโกดังหลังร้านครับ คุณมินไปรอนายที่ห้องทำงานก่อนไหมครับเดี๋ยวผมให้เด็กเอาน้ำขึ้นไปให้"
"อืม... ขอบใจ งั้นกูไปรอที่ห้องทำงานแล้วกัน" ผมบอกไอ้เก่ง
"ครับ เดี๋ยวนายออกมาแล้วผมจะบอกนายให้ครับว่าคุณมินมาถึงแล้ว"
"เออ... มึงไปทำงานต่อเถอะ"
"ครับคุณมิน"
ผมเดินผ่านพนักงานที่เริ่มจัดร้านเตรียมต้องรับลูกค้าเข้าร้าน ทุกคนต่างทักทายผมเหมือนทุกๆ วัน ผมเดินขึ้นไปบนห้องทำงานแล้ววางกระเป๋าเอกสารลงที่โต๊ะก่อนจะนอนแผ่บนโซฟาอย่างหมดแรง
"เฮ้อออ.... เหนื่อยฉิบหาย"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
เสียงเคาะประตูดังขึ้นผมเลยลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปที่ประตู
"เข้ามาดิวะรออะไร!"
"โหห.. ผมก็ต้องเคาะก่อนดิครับคุณมิน เดี๋ยวเฮียเก่งรู้ว่าผมทำตัวไม่มีมารยาทอีกผมก็โดนเด้งดิครับ"
"หึหึ... มึงกลัวมันขนาดนั้นเลยเหรอวะไอ้หน่อย"
"โหหห... กลัวดิครับคุณมิน น้ำเย็นๆ ครับผม"
"มึงกลัวไอ้เก่งนะถูกแล้วเพราะมันเป็นหัวหน้ามึง ถ้ามึงงี่เง่าเมื่อไหร่กูบอกให้ไอ้เก่งจัดการมึงแน่!" ผมแกล้งขู่มันเล่นๆ
"เฮ้ย!! คุณมินจะทำแบบนั้นไม่ได้!! ไอ้หน่อยยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคร๊าบ" ไอ้หน่อยโวยวาย
"เออๆ กูรู้แล้วน่า มึงทำตัวดีขนาดนี้กูจะไปใส่ร้ายมึงได้ไง ออกไปได้แล้วไปป่านนี้ไอ้เก่งมันเรียกหามึงแล้วมั้ง" ไอ้หน่อยทำหน้าซีดทันที
"งั้นผมไปก่อนนะคุณมิน เดี๋ยวเฮียเรียกผมจะไม่ได้ยินครับ"
"ตั้งใจทำงานนะมึง อย่าให้กูจับได้ว่าอู้งานไม่งั้นมึงเจอดีแน่ หึหึ"
"ครับๆ ผมจะตั้งใจทำงานครับ"
ผมได้แต่นั่งขำท่าทางร้อนรนของไอ้หน่อย มันคงจะกลัวไอ้เก่งมากแต่ผมว่ามันเกรงใจมากกว่าครับ เพราะถ้าไม่ได้ไอ้เก่งไอ้หน่อยมันคงเป็นเด็กไม่มีอนาคตไปแล้วก็ได้
ช่วงนี้อย่าว่าแต่ไอ้ป๋าที่หักโหมทำแต่งานเลยครับเพราะผมก็ไม่ต่างจากมันสักเท่าไหร่ ผมต้องการเร่งให้โครงการเสร็จเร็วเพราะจะได้ออกมาช่วยแบ่งเบาภาระให้ไอ้ป๋ามันบ้าง งานนี้กลายเป็นผมก็อดหลับอดนอนพอๆ กัน แต่ผมมันจะแกล้งหลับก่อนไอ้ป๋าครับ พอได้ยินเสียงก๊อกแก๊กก็รู้ทันทีว่าไอ้ป๋ากำลังเก็บของเตรียมตัวเข้านอน ผมก็ต้องไว้กว่าเก็บของเสร็จก็กระโดดขึ้นที่นอนทันทีเพราะถ้ามันรู้ว่าผมนั่งทำงานจนดึกก็โดนบ่นจนหูชาซิครับ
ฟอดดด....
ผมปรือตาขึ้นมามองก็เห็นไอ้ป๋านั่งยิ้มหล่ออยู่ข้างๆ ผมแล้วครับ ไอ้นี่ยิ่งอายุเยอะยิ่งมีเสน่ห์เว้ยเฮ้ย!!
"ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง?"
"หื้ออ... กูแค่พักสายตาเฉยๆ ไม่ได้นอนสักหน่อย" ผมบิดขี้เกียจด้วยความเคยชิน
"ถ้าง่วงก็กลับไปนอนที่คอนโดก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูเคลียร์งานเสร็จแล้วจะตามไป"
"ไม่อ่ะกูขี้เกียจขับรถ มึงไปทำงานเถอะเดี๋ยวกูเล่นเกมส์รอ" ฮ่าๆๆ ดูมีสาระไหมล่ะเล่นเกมส์รอ
"หึหึ โตขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกเล่นเกมส์อีกเหรอวะ" ไอ้ป๋าผลักหัวผมเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
"เล่นแก้เครียดเว้ยไม่ได้จริงจังเหอะ!!"
"คร๊าบ... งั้นไปนอนเล่นในห้องนู้นไป เดี๋ยวกูทำงานเสร็จจะเข้าไปตามกลับบ้าน"
"อืม... มึงทำงานไปแล้วกันมีอะไรก็เรียกกู"
"เดี๋ยวกูตรวจบัญชีอีกสักพักแล้วจะลงไปดูลูกค้าข้างล่างสักหน่อย มึงอยากได้อะไรก็โทรเรียกเด็กในร้านให้มันเอามาให้"
"ไม่อ่ะ กูอิ่มแล้วมึงไปทำงานเถอะไม่ต้องห่วงกูมากนักหรอก"
จุ๊บบบ....
ไอ้ป๋ามันก้มลงมาจุ๊บปากผมเฉยเลย อร๊ากกก... ไอ้บ้ากูเขินนะเว้ย!!
"ก็มีมึงให้ห่วงคนเดียวนี่หว่า... กูทำงานก่อนนะที่รัก"
"โหห... ไอ้บ้า!! แม่งทำกูเขินอีกล่ะ" ผมลุกพรวดแล้วเดินเข้าไปในห้องพักอีกห้องทันที แม่งกูอาบฉิบหาย!!
"ฮ่าๆๆ ไอ้แห้งเอ้ย!! เขินเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย!!" เสียงหัวเราะไอ้ป๋ายังคงตามหลอกหลอนผมมาติดๆ
เฮ้ออ... กูก็เขินเพราะมึงชอบทำแบบนี้กับกูนี่แหละไอ้ทิว
ผมทำตามที่ไอ้ป๋าบอกเข้ามานอนรอเงียบๆ ในห้องพักที่ผมคุ้นเคย ห้องนี้แม่งทำให้ผมคิดถึงวันที่เจอมันครั้งแรก บทรักที่เร่าร้อนที่ผมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ในคืนนั้นมันทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนจนถึงทุกวันนี้ ใครจะไปรู้ละครับว่าผมจะมาลงเอยกับมันได้ถึงทุกวันนี้ ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนผมคล้อยหลับไปในที่สุด
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีมองนาฬิกาก็สี่ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำให้รู้สึกสดชื่นก่อนจะเดินออกมาหาไอ้ป๋า อ้าว!! มันไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน สงสัยมันจะลงไปทักทายลูกค้าข้างล่างนั่นแหละครับ ผมเดินไปหยุดยืนตรงกระจกที่สามารถมองเห็นด้านล่างของร้านได้ กวาดสายตามองหาไอ้ป๋าซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ส่วนไหนของร้าน อ่ะฮ่า... ผมเจอมันแล้วครับ ไอ้ป๋ามันกำลัง.... มันกำลัง... หัวเราะยิ้มเชื่อมกับลูกค้าสาวๆ ที่อกแทบจะทะลักออกมานอกเสื้อสายเดี่ยว
"ระริกระรี่เลยนะมึง"
ผมเดินไปนั่งลงที่โซฟาคว้าเอาไอโฟนออกมากดดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าไอ้ป๋ามันจะขึ้นมาผมเลยพิมพ์ไลน์ไปตามมันเพราะผมรู้สึกอยากกลับบ้านแล้วอ่ะครับ
มิน: อยู่ไหน?
ทิว: อยู่ข้างล่าง มีไร?
มิน: เมื่อไหร่งานจะเสร็จ?
ทิว: อีกสิบนาทีเดี๋ยวขึ้นไปหา
มิน: เออ! ให้ไวกูอยากกลับบ้าน
ทิว: ครับผม
แล้วมันก็ส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจให้ผม ไอ้บ้านี่!! กูไม่ได้อยากได้สติ๊กเกอร์แต่กูอยากให้มึงขึ้นมาบนห้องทำงานเดี๋ยวนี้เว้ย!! ผมได้แต่คิดในใจ
เวลาผ่านไปสิบห้านาทีผมก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้ป๋ามันจะขึ้นมาตามที่บอก ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปมองหามันผ่านกระจกใสอีกครั้ง
"ที่เดิมเลยนะมึง!!"
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมากดด้วยความไว
มิน: อยู่ไหนแล้ว?
ผมมองผ่านกระจกเห็นไอ้ป๋ากำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่แม่สาวอกอึ๋มนั่นกำลังวาดแขนมากอดคอไอ้ป๋าเอาไว้แน่น เธอหัวเราะชอบใจเป็นที่สุดส่วนไอ้ป๋าก็ไม่ได้ทำอะไรนอกเสียจาก
ติง!!
ทิว: กำลังจะขึ้นไปแล้วครับ
หื้อออ.... นี่มึงรีบแล้วใช่ไหมมึงพูด!!
มิน: ไม่ต้องขึ้นมาแล้ว
ทิว: อ้าว!! ทำไม?
ทิว: มิน... ทำไมเงียบเป็นไร
ทิว: ส่งสติ๊กเกอร์ทำหน้างง
ทิว: มิน....
งานนี้ไม่ต้องไลน์ไม่ต้องเลยมันแล้ว!! เดี๋ยวกูลงไปหามึงเองไอ้ทิว!!
ขาผมไวกว่าความคิดซึ่งใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีผมก็มาหยุดยืนอยู่ข้างหลังไอ้ป๋าแล้วครับ
"ทิวคะ... ดื่มอีกแก้วซิคะ น่ะๆๆ ดื่มเป็นเพื่อนกันก่อนนานๆ อีฟจะกลับมาไทยสักทีนะคะ"
"พอเถอะอีฟ เดี๋ยวผมต้องขอตัวแล้วนะครับ"
"ไม่อ้าววว... อีฟไม่ให้ทิวกลับหรอก อิอิ นานๆ มาเที่ยวที่ร้านแล้วจะเจอทิวสุดหล่อตัวเป็นๆ สักที งานนี้อีฟขอจองตัวทั้งคืนเลยได้ไหมคะ?"
"หึหึ ไม่ได้หรอกครับ อีฟดื่มกับเพื่อนๆ ต่อนะครับ ผมขอตัวก่อน"
"ไม่อ้าววว... ทิวอยู่เป็นเพื่อนอีฟก่อนนะคะ อีฟเหงามากกก... คิดถึงทิวมากด้วย"
จุ๊บบบ....
ชัด!! เต็มๆ ตาเลยกู ไอ้ทิวมึงก็ไม่เห็นกูอยู่ในสายตาเลยนะมึง!!!
"อีฟเมาแล้วนะครับ ดื่มกับเพื่อนต่อนะผมขอตัวกลับก่อน" ไอ้ป๋าพยายามแกะแขนแม่เสือสาวออกจากคอมันครับ
"คริคริ... จั๊กจี้จังเลยค่ะทิว" เธอหัวเราะชอบใจใหญ่ ไอ้ป๋าก็ใจดีเกินไปแล้วนะมึง!!
"มานี่เดี๋ยวผมช่วยแกะเอง!!"
"มิน!!" ไอ้ป๋าหันมาทำหน้าเป็นหมาเอ๋อทันที
"อร๊าย!! ยุ่งอะไรด้วยเนี้ยะ"
"อ้าว!! เดี๋ยวผมช่วยแกะแขนป้าออกไงครับ เมาแล้วก็กลับไปนอนได้แล้วครับป้า!!"
"ตายๆๆ แกเรียกใครป้าย๊ะ!! ทิวคะไล่เด็กคนนี้ไปทีค่ะ อีฟไม่โอเคเลย"
"ผมว่าอีฟปล่อยผมก่อนนะครับ เดี๋ยวผมงานเข้า"
"ไม่!! ทำไมทิวต้องไปกลัวเด็กคนนี้ด้วยล่ะคะ ชิส์!!" เธอเบ๊ะปากใส่ผม
"เด็กบ้านป้าดิ!! ทิวมึงจะแกะเองหรือให้กูถีบออก" ผมยื่นข้อเสนอให้ไอ้ป๋ามีโอกาสได้ตัดสินใจ
"แป๊ปๆ กำลังแกะอยู่เนี้ยะ ใจเย็นๆ นะที่รัก"
"ให้ไวเลย!!" ผมยืนกอดอกออกคำสั่งด้วยสีหน้าไปพอใจสักเท่าไหร่
"ที่รัก? ทิวหมายถึงใครเหรอคะ?"
ผมได้แต่ยืนนิ่งเก็บอารมณ์แล้วปล่อยให้ไอ้ป๋ามันจัดการตัวเอง
"แฟนผมครับอีฟ"
"ห๊ะ!!! แฟน!!!"
"หึหึ หรือจะเรียกว่าเมียก็ได้นะครับ เราได้เสียกันแล้ว"
"ห๊ะ!! มะ...ม่ะ.... เมียงั้นเหรอ?" เธอทำท่าทางตกใจ เพื่อนๆ ที่มาเที่ยวกับเธอต่างก็อ้าปากค้างด้วยกันทุกคน
"แฟนก็พอม่ะ เมียเอาไว้ใช้เรียกเวลาอยู่บนเตียงก็พอ" ผมพูดออกไปอย่างอัตโนมัติ ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมลืมคำว่าอาย
"ครับๆ ป่ะๆ กลับบ้านกัน" ไอ้ป๋ามันเดินมาหาผมหลังจากผละออกจากแม่เสือสาวสำเร็จ
"อ่อยแรงนะมึง!! เดี๋ยวถึงบ้านค่อยเคลียร์!!"
ผมเดินนำหน้าด้วยความโมโห เดี๋ยวนี้หัดกลับไปพูดจาจ๊ะจ๋ากลับสาวๆ ลับหลังผมซะงั้น พอห่างสายตาก็กลับไปนิสัยเดิมตลอด แม่ง!!
คำว่าเมียเอาไว้เรียกเวลาอยู่บนเตียงงั้นเหรอ อร๊ากกก... นี่กูพูดอะไรออกไปวะเนี้ยะ สติๆ เรียกสติกลับมาด่วนเลยไอ้มิน วันนี้มึงทำตัวขายขี้หน้ามากมึงรู้ตัวไหม!! เป็นเพราะมึงคนเดียวเลยไอ้ทิว!! ถ้ามึงไม่มัวแต่ยืนอ่อยผู้หญิงอยู่ก็คงไม่สติหลุดพูดแบบนั้นออกไปหรอก โธ่วุ้ย!! อับอายขายขี้หน้าที่สุด!
ปัง!!!
โมโหแม่งฉิบหาย ไม่เข้าใจตัวเองเดี๋ยวนี้หงุดหงิดง่ายโคตรๆ ช่วงนี้ไอ้ทิวมันดูผ่องๆ ยังไงก็ไม่รู้ อ่อล่าแม่งมาเต็มเดินกับมันทีไรสาวๆ แม่งชอบแอบมองตลอด บางทีหนักเข้าหน่อยก็พวกเกย์เด็กอ่อยยับแบบไม่สนใจว่ามีผมยืนอยู่ข้างๆ มัน เหอะ!! ช่วงนี้เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ นะมึง!!
"อารมณ์เสียอะไรอีก ลูกค้าก็แค่เมาไม่มีอะไรหรอกน่า" ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองมันด้วยสายตาแบบไหนผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
"อ้าว!! เดี๋ยวๆ นี่อย่าบอกนะว่าหึงกูน่ะ"
"กูพูดสักคำยังว่าหึง!!"
"แหมๆ ก็เปล่าพูดแต่มึงทำท่าทางยังกับหึงกูงั้นแหละ"
"เลอะเทอะ!! ถอยกูจะไปอาบน้ำนอน"
พลั่ก!!
อารมณ์ไม่ดียังเสือกมาล้อเลียนกูอีก!! เบื่อขี้หน้ามึงจริงๆ ชอบยิ้มชอบทำหล่อ งั้นๆ แหละ กูสนใจที่ไหนมึงจะทำอะไรก็เชิญเหอะ!!
ผมเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่สนใจไอ้ทิวที่กำลังยืนยิ้มร่าพอใจกับท่าทีของผม เออ!! กูหึงมึงมั้ง!! แล้วไงใครแคร์ อวดหล่ออวดเท่อีกดิ อ่ะโด่!! พูดเลยมึงอ่ะหล่อไปก็เท่านั้นแหละ เหอะ!!
ปังๆๆ
"มินเปิดประตูหน่อยกูอาบด้วย" ผมหันไปมองค้อนที่ประตูโดยอัตโนมัติ
"ไม่เปิดเว้ย!! กูจะอาบคนเดียว"
ปังๆๆ
"มินคร๊าบ... ที่รักเปิดหน่อยนะครับ"
"มึงไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้เลย!! กูไม่เปิดเว้ย!!"
"ฮ่าๆๆๆ เออๆ ไม่เปิดก็ไม่เปิด รีบอาบเร็วๆ กูจะได้อาบบ้าง" ดูมันดิครับ หัวเราะบ้าอะไรก็ไม่รู้
ผมเปิดน้ำใส่อ่างแล้วลงไปแช่กะให้สบายตัวขึ้นหน่อย มันช่วยคลายอารมณ์ตอนนี้ของผมได้แต่พอภาพนั้นฉายซ้ำผมก็เริ่มหงุดหงิด ใช้มือฟาดน้ำระบายอารมณ์อย่างบ้าคลั่ง โมโหเว้ย!! เดี๋ยวนี้หัดทำตัวอ่อยสาวนะมึง ได้!! ถึงทีกูบ้างเหอะแล้วมึงจะเสียใจ
ผมใช้เวลาอาบน้ำค่อยข้างนานพอสมควร เปิดประตูออกมาไอ้ทิวมันก็ไม่อยู่ในห้องนอนแล้วครับ สงสัยคงนั่งทำงานอยู่อีกห้องตามเคย ผมจัดการเช็ดตัวจนแห้งแล้วหาชุดนอนมาใส่ก่อนจะปิดไฟแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนทันที งานนี้ไม่มีรอ ไม่มีอารมณ์ นอนใครนอนมันเว้ย!!
แกร็ก....
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงผมก็ยังคงนอนลืมตาอยู่ในความมืด เสียงเปิดประตูทำให้ผมหันไปมองไอ้คนที่กำลังเดินเข้าห้องมา มันหยุดยืนอยู่หน้าประตูแล้วมองมาตรงที่ผมนอนอยู่ห้าวิแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เหอะ!! เรื่องของมึง ผมได้แต่พูดกับตัวเองแบบนี้แล้วขดตัวเข้าไปในผ้าห่มพยายามข่มตาให้หลับ
เวลาผ่านไปสักพักผมก็ยังคงนอนลืมตาอยู่ในความมืดเหมือนเดิม ให้ตายเหอะครับ แม่ง!! นอนยังไงก็นอนไม่หลับว่ะ!! สักพักแสงไฟจากห้องน้ำก็ส่องสว่างขึ้น ผมนอนหันหลังให้เลยแกล้งทำเนียนว่าหลับไปแล้ว แสงไฟดับลงอีกครั้งสักพักเตียงนอนอีกฝั่งก็ยวบลงเพราะมีอีกคนขึ้นมานอนซ้อนข้างหลังผมแล้วรวบตัวผมไปไว้ในอ้อมกอดเหมือนทุกคืน
ฟอดดด....
กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำที่ผมคุ้นเคย อ้อมกอดที่เคยชินเพราะถูกมันกอดเวลานอนทุกคืน ปลายจมูกที่สัมผัสที่แก้มผมเบาๆ ก่อนนอนเหมือนทุกครั้ง แม่ง!! กูปวดหนึบที่ใจยังไงก็ไม่รู้เหมือนคนกำลังน้อยใจไม่มีใครรักยังไงอย่างงั้นเลย
มืออุ้นๆ กำลังล้วงเข้ามาในเสื้อนอนของผมแล้ววางทาบไว้บนอกข้างซ้ายตรงที่หัวใจผมกำลังเต้นแรงจนผิดจังหวะ
จุ๊บบบ....
"ฝันดีนะที่รัก"
ผมไม่รู้ว่าผมกำลังเป็นอะไร โกรธ น้อยใจ งอแงงั้นเหรอ ไอ้น้ำตาบ้าก็มาคลออยู่ที่ลูกกะตาซะงั้น บ้าจริง!!
"วันนี้กูหึงมึง!" จู่ๆ ผมก็พูดประโยคนี้ออกมา
"หึหึ กูดีใจที่มึงหึงกูนะ"
ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหาไอ้ป๋า มันดึงมือออกจากเสื้อนอนผมแล้วเปลี่ยนที่วางเป็นก้นผมแทน
"แต่กูไม่ค่อยโอเค กูอึดอัด" ผมบอกออกไปตามความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
"ตอนกูหึงมึงกูก็รู้สึกแบบนี้แหละ"
งับ!! ไอ้ป๋างับลงที่จมูกผมเบาๆ
"กูไม่โอเค" ผมรู้ครับว่าผมค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองแต่ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ นิ
"หึหึ ตอนกูหึงมึงกูก็ไม่โอเคเหมือนกัน"
"มึงแม่ง!! นิสัยเสีย" ด่ามันไปก็เท่านั้นเหมือนผมกำลังด่าตัวเองซะมากกว่า
"รักกูมากล่ะซิ หึหึ"
จุ๊บบบบ....
ไม่ต้องมาจุ๊บกูเลย!! กูยังหึงมึงอยู่ไอ้บ้า!!
"ก็เท่าเดิมนั้นแหละ" เพี๊ยะ!! กูอยากตบปากตัวเองให้แตกจริงๆ โว๊ยย!!!
"เหรอ? จริงดิ? จริงอ่ะ? ไหนๆ รักกูแค่ไหนพูดให้ฟังหน่อย" ไอ้ทิวยังคงล้อเลียนผมไม่เลิก
"ก็เท่าเดิมเหมือนกันทุกวันนั้นแหละ โธ่เว้ย!!"
"หึหึ แสดงว่ารักกูมากที่สุดทุกวันซินะ" ผมแอบอมยิ้มตามที่มันพูด
"คงงั้นมั้ง!"
"งั้นคืนนี้.... บอกรักกูให้กูชื่นใจหน่อยได้ไหม?"
"อือออ... ได้แต่มึงห้ามทำตัวแบบคืนนี้อีก"
"อือออ... ได้ครับที่รัก จุ๊บบบ... งั้นเริ่มเลยนะ"
"อือออ... พร้อมเสมอ"
TBC.
คืนนี้น้องมินจะบอกรักป๋ายังไงน้า...
เฮือกกก.... เลือดพุ่ง!!
2D 3D หรือ 4D ยังไงๆ 555+
ตอนนี้ถ้าอ่านแล้วค้างต้องขอโทษจริงๆ กร๊ากกก...
แนะนำให้ไปจัดการไอ้เด็กที่มาก่อกวนเวลาการเขียนนิยายของเค้าคนนั้นเลย
ทักมาตอนสำคัญทุกทีน่าตีจริงๆ หึหึ
ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังที่เม้นให้คนเขียนได้อ่านแล้วดีใจนะคะ
มันดีต่อใจเหมือนเวลาที่คนอ่านได้อ่านนิยายยังไงยังงั้น รักเลย
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
ป๋ารักมินขนาดนี้ คงไม่ไหวั่นไหวกับอกอึ๋มง่ายๆ หรอกน่า
แต่นานๆ มินจะออกอาการหึงป๋าซักที เล่นบทโหดเชียว :katai2-1:
-
รักคู่นี้
-
ส่วนใหญ่มีแต่ทิว หึงมิน
แต่คราวนี้ก็น่าให้มิน หึงนะ
ทิว ปล่อยให้ชะนีอีฟ คลอเคลียอยู่ที่เดิมไม่ขยับออก
อย่างที่มินจับตาดูอยู่
มิน ทั้งหึง หวง ห่วง ทิวเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากๆ น่ะครับ
ฟิน ฟิน
-
ไหนๆ..ใครบังอาจมาขัดจังหวะการเขียนนิยายของคนเขียนของเค้าาาาา...เค้าจะไปจัดการรร.. o18 o18 o18
-
แห้งขี้หึง อิอิ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.13 วิธีบอกรักไอ้ป๋า】
งับ!!!
"หึหึ... มึงกำลังเอาคืนกูใช่ไหม?" ไอ้ป๋าหัวเราะชอบใจ
"หรือมึงไม่ชอบแบบนี้หื้อ... แบบนี้ล่ะชอบรึเปล่า?"
มินปีนขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนตัวไอ้ป๋า มือไม้มันก็ซุกซนลูบไล้ไปทั่วต้นขาของมินก่อนจะเริ่มล้วงเข้าไปในขากางเกงนอนตัวจิ๋วแล้วลูบไล้เบาๆ จนมินขนลุกซู่ไปทั้งตัว
"หือออ... ชอบครับ ชอบมากเลย"
สะโพกมินกำลังขยับขึ้นลงบดเบียดส่วนสำคัญของเขาทั้งสองจนเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มินสัมผัสได้ถึงความอุ่นว๊าบเมื่อแก่นกายของเขาทั้งสองเสียดสีกันผ่านเนื้อผ้าบางๆ สองมือของมินทำหน้าที่ลูบไล้ไปจนทั่วอกแกร่ง กล้ามเนื้อหนาแน่นบ่งบอกว่าผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนัก ก้นของมินถูกครอบครองด้วยสองมือสากที่กำลังขย้ำเหมือนราชสีห์ที่กำลังจะง้าบลูกกวางน้อย
"อือออ... มินครับ อย่างนั้น... อือออ.... ดีมาก"
มินยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะก้มลงกดจูบลงเบาๆ ที่กลางหน้าผากทิวแล้วไล่จูบลงมาที่หัวคิ้ว เปลือกตาจนมาจบที่ปลายหมูก ปากบางแตะสัมผัสลงเบาๆ ที่ปากทิวอย่างเชื่องช้า ขบเม้นที่ริมฝีปากหนาช้าๆ อย่างตั้งใจ ทิวเชิดหน้าขึ้นรับจูบที่กำลังหยอกเย้าให้เขาลุ่มหลง เพียงปากนุ่มสัมผัสลงที่ปากเขาเบาๆ ก็ทำให้ความต้องการก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของทั้งสองยังคงบดเบียดเสียดสีกันอย่างไม่หยุดหย่อน มือไม้ลูบไล้ไปทั่วพื้นที่บนเรือนร่างที่เริ่มรุ่มร้อนเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ ริมฝีปากของทั้งสองยังคงหยอกล้อกันด้วยการจูบที่แสนจะเชิญชวนทำให้อีกฝ่ายเริ่มขัดใจเล็กน้อย
"อือออ....."
เสียงครางคำรามข่มขู่เริ่มส่งสัญญาณถึงความต้องการที่อยากจะล่วงล้ำเข้าไปสัมผัสรสหวานในโพรงปากนุ่มเต็มที ทิวละมือจากก้นแน่นอันหวงแหนก่อนจะคว้าต้นคอมินไว้ในกำมือแล้วกดลงมารับจูบอันดูดดื่ม มินมีหรือจะขัดขืนเมื่อคนรักต้องการขนาดนั้นก็ตามใจยอมให้ทิวปล้นจูบด้วยความหื่นกระหาย ทิวลากลิ้นไปมาที่ริมฝีปากบางก่อนจะใช้ลิ้นดุนดันให้มินเผยปากพร้อมรับบทจูบที่เร่าร้อนอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ทิวแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มกวาดชิมลิ้มรสหวานอย่างหื่นกระหาย ปลายลิ้นสัมผัสหยอกล้อเกี่ยวรัดกันอย่างไม่หยุดพัก กวาดรัดตวัดลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือสากลูบไล้เข้าไปในเสื้อนอนตัวบางก่อนจะลูบคลำอย่างหนำใจ
"อือออ...."
เสียงครางยังคงดังก้องเมื่อร่างกายถูกสัมผัสที่จุดอ่อนไหว สองมือลูบคลำที่อกอุ่นแล้วสะกิดเบาๆ ให้พอสยิวที่สองจุกน้อยๆ มินเกร็งร่างทุกครั้งเมื่อร่างกายถูกมือสากของทิวสัมผัส ไม่ว่าทิวจะสัมผัสส่วนไหนก็ทำให้มินถึงกับอ่อนยวบจนแทบจะหมดแรงต้านทาน ทิวกดจูบย้ำๆ อีกครั้งก่อนจะละออกจากปากของมิน
"อืออ..." เสียงครางที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจเพราะทิวถอนจูบออกในขณะที่มินยังคงเคลิบเคลิ้มอยู่กับจูบอันเร่าร้อนที่สุดแสนวิเศษ
"หึหึ..." เสียงหัวเราะในลำคอของทิวทำให้คนข้างบนไม่พอใจจนต้องมีบทลงโทษกับความผิดในครั้งนี้
ตุบ!!
มินทุบเข้าที่อกของทิวด้วยความหมั่นใส้ก่อนจะใช้สองมือถอดเสื้อนอนของตัวเองออกแล้วถลกเสื้อนอนของทิวขึ้นไปกองไว้ที่ลำคอออย่างขัดใจ
"ถอดเอง!"
ทิวได้แต่หัวเราะหึหึให้กับความน่ารักแปลกๆ ในแบบของมินก่อนจะจัดการสอดเสื้อตัวเองออกตามคำสั่ง
มินก้มลงจูบซุกไซ้ที่ซอกคอของทิวอย่างไม่รอช้า ทั้งกัดทั้งดูดซุกไซ้จนทิวครางด้วยความเสียวซ่าน แก่นกายที่ขยายใหญ่จนเต็มที่มันปวดหนึบจนแทบจะระเบิด ความอยากความต้องการกำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะทนรอต่อไปไม่ไหว มินก็กำลังสนุกอยู่กับสองตุ่มไตบนอกแกร่งของทิว
"ซี๊ดดด... ดีครับที่รัก อ่าา...."
ปากมินยังคงทำหน้าที่ได้ดีสร้างความเสียวซ่านให้กับทิวไม่ให้ทิวได้หยุดพักหายใจ มือสากก็ลูบไล้ไปตามลำตัวอย่างไม่มีหยุดพักเช่นกัน ส่วนล่างก็กำลังเสียดสีกันอย่างหนักหน่วงร่างกายแนบชิดเสียดสีกันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียว เมื่อความต้องการมันเกินขีดจำกัดความอดทนก็กลายเป็นศูนย์ ทิวไม่รอช้าอีกต่อไปจับมินผลิกตัวลงไปนอนราบกับที่นอนก่อนจะขึ้นคร่อมร่างของมินเอาไว้
"ทนไม่ไหวแล้วเหรอวะ?"
"อืม... ยั่วกันขนาดนี้ใครจะทนไหว หื้อ... คืนนี้มึงไม่ต้องนอนแล้วกัน โทษฐานยั่วกูจนกูตะบะแตก"
จุ๊บบบ....
ทิวจุ๊บปากลงที่ปากของมินอย่างมันเขี้ยว มินนอนฉีกยิ้มอย่างพอใจ ใครยั่วใครงานนี้มินไม่สนเพราะคำตอบเดียวตอนนี้คือทิวต้องเป็นของมินคนเดียวเท่านั้น นอกจากมินทิวจะต้องไม่มองใครอีก
ทิวจัดการถอดกางเกงนอกและในของเขากับมินด้วยความเร่งรีบจนทั้งสองร่างกายเปล่าเปลือยด้วยกันทั้งคู่ ทิวกลืนน้ำลายเฮื้อกใหญ่ลงคอด้วยความกระหาย แก่นกายก็ชูชันพร้อมรบ ของมินก็ใช่ย่อยไม่เคยจะน้อยหน้ากันสักครั้ง ทั้งสองต่างประชันหน้าแบบไม่มีใครยอมใคร ทิวจัดการจูบประกบปากมินอีกครั้ง มือหนึ่งก็ลูบไล้วนเวียนอยู่ที่สะโพกแน่นส่วนอีกมือก็จัดการอยู่กับสองจุกน้อยสลับกันไปมาอย่างสนุกมือ มินเชิดหน้ารับจูบอันดูดดื่มและเร่าร้อน จูบที่โคตรดีฟ จูบที่เร่าร้อนจนชวนหลงไหลพาให้เคลิบเคลิ้มติดใจไม่อยากให้หยุดแม้แต่วินาทีเดียว มันถูกใจ มันดีจนเหนือคำบรรยาย มันรู้สึกดีทุกครั้งเมื่อได้จูบนี้จากทิวคนที่เขารักที่สุด
"อือออ...." เสียงครางคำรามของทั้งสองดังสลับกันอย่างไม่หยุดหย่อน
มินสั่นสะท้านไปทั่วร่างเมื่อมือสากของทิวสัมผัสเข้าที่จุดอ่อนไหวก่อนจะลูบไล้ขึ้นลงอย่างช้าๆ อย่างขัดใจ มินส่งเสียงไม่พอใจทั้งๆ ที่ปากของเขาทั้งสองยังคงจูบกันอย่างดูดดื่ม ทิวยกยิ้มเล็กน้อยก่อนเริ่มสาวมือขึ้นลงให้เร็วขึ้น มินแอ่นสะโพกตามการควบคุมของทิวอย่างเลี่ยงไม่ได้ แค่ถูกทิวสัมผัสก็อ่อนระทวยไปทั้งตัวแล้วแต่นี้ทิวเล่นปรนเปรอมอบความสุขให้ขนาดนี้ยิ่งทำให้มินแทบจะทนต่อไปอีกไม่ไหว เสียงครางสลับกับเสียงหอบหายใจดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง
มินเริ่มขาดอากาศหายใจเพราะความเสียวซ่านกำลังวิ่งพุ่งพลานไปทั่วทั้งร่างของเขาในตอนนี้ ทิวกดจูบเน้นๆ อีกสองสามครั้งก่อนจะละปากออกมาจากปากมินแล้วเปลี่ยนไปซุกไซ้ที่ซอกคอขาว ลิ้นสากลากเลียไปทั่วพื้นที่ มินครางปลดปล่อยอารมณ์เต็มที่เมื่อมันเสียวจนแทบจะทนต่อไปไม่ไหว สองมือมินจิกเข้าที่หลังของทิวอย่างแรงเพื่อระบายความเสียว ทิวยิ้มมุมปากอย่างพอใจเงยหน้ามองคนรักที่กำลังทำหน้าเหยเกกับปากแน่นเมื่อใกล้จะปลดปล่อยเต็มที
"อ่าาา... ทิวเร็วอีก ซี๊ดดด...."
"มีความสุขใช่ไหม? อืออ..." ทิวถามคนรัก
"ครับ... รักมึงนะ จูบกูหน่อยทิว อืออ...."
ทิวมีหรือจะรีรอเมื่อคนรักขอมาทิวก็จัดให้ทุกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ปากหนาประกบจูบปากบางทันที ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ตวัดชิมลิ้มรสหวานจนทั่วทุกซอกทุกมุม ลิ้นร้อนต้อนรัดตวัดเกี่ยวกันอย่างเร่าร้อน มือสากก็ยังคงทำหน้าที่รูดขึ้นลงที่จุดอ่อนไหวของมินด้วยความเร็วไม่มีเสียจังหวะ มือของมินก็คว้าหมับเข้าที่แก่นกายของทิว มินรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของคนรัก มันทั้งใหญ่ทั้งแข็งแรงไม่มีที่ติ ความร้อนแผ่ซ่านออกมาจากแก่นกายของทิวจนมินรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว ใจนึงก็นึกกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีแต่อีกใจนึงก็พร้อมต้อนรับมันอย่างเต็มใจ เมื่อเขาได้รับความสุขที่ทิวมอบให้มินก็พร้อมจะมอบความสุขนั้นให้ทิวเช่นกัน
ทิวจูบย้ำๆ ที่ปากบางก่อนจะละปากออกมาให้มินได้มีอากาศสำหรับหายใจ ทิวมองหน้าคนรักด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม ช่วงเวลาที่เขามีเซ็กส์กับมินมันเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุดไม่ว่าจะครั้งไหน ใบหน้าของมินตอนที่กำลังถูกเขาปรนเปรอมอบความสุขให้มันช่างชวนให้หลงไหลซะเหลือเกิน แววตาหยาดเยิ้มที่กำลังสุขสม ปากแดงๆ ที่เขาชอบจูบ แก้มขาวๆ ที่เขาชอบหอมมันทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้มองใบหน้าของคนๆ นี้ คนที่ขึ้นชื่อว่าเมียอันเป็นที่รัก
"ซี๊ดดด... ทิวเร็วอีก อ่าา... ใกล้แล้ว... อืออออ...."
สิ้นเสียงครางของคนรักทิวก็เร่งความเร็วใช้มือสากสาวแก่นกายของมินด้วยความเร็ว มินเกร็งร่างเชิดหน้าซี๊ดปาดด้วยความเสียวก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาในที่สุด ทิวลดความเร็วลงก่อนจะรูดขึ้นลงรีดน้ำสีขาวขุ่นออกมาแล้วก้มลงไปใช้ลิ้นเลียด้วยความเสียดาย มินใช้สองมือขยุ้มเส้นผมของทิวไว้จนเต็มมือ ปากอุ่นๆ ของทิวครอบลงที่ส่วนอ่อนไหวของมินเขาทั้งดูดทั้งดุนลิ้นทำให้มินเกร็งร่างอีกครั้งด้วยความเสียว
"อือออ... ทิวพอแล้ว... อ่าาา...." ทิวละปากจากแก่นกายของมินก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองมินที่กำลังมองมาทางทิวด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม
"หึหึ..." ทิวหัวเราะในลำคออย่างพอใจ
มินยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงตัวทิวเข้ามากอดไว้แน่น
"ขอบคุณนะ..."
ทิวกอดมินกลับแล้วลูบที่หัวมินอย่างอ่อนโยน มินเป็นคนแรกที่เขามอบความรักให้ทั้งหมดของหัวใจอย่างไม่มีข้อแม้ คนๆ เดียวที่เขาไม่เคยรีรอที่จะทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำให้ใครมาก่อน คนสุดท้ายที่เขาจะรักและอยู่ด้วยกันตลอดไป
"เพราะกูรักมึงมากไง"
มินน้ำตาไหลทันทีที่ได้ฟังเขากอดทิวแน่นขึ้นกว่าเดิมก่อนจะซุกหน้าหาที่ซับน้ำตาบนอกอุ่นๆ ของทิว
"ไอ้บ้า!! กูก็รักมึงมากเหมือนกันนั่นแหละ"
พรึ่บ!!
มินพลักทิวให้นอนลงราบกับที่นอน หัวของทิวหันไปทางปลายเตียง ใบหน้ากำลังยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข มองหน้าคนขี้อายแต่พยายามทำใจกล้าว่าข้าไม่อาย มินอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปมองแก่นกายของทิวด้วยความเขิน มันกำลังผงกหัวเชิญชวนให้มินเข้าไปหา มินกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจก้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อทักทายมัน
"ซี๊ดดด.... อ่าาา......"
ทิวครางเสียงกระเส่าเมื่อมินครอบปากอุ่นๆ ลงที่แก่นกายอันมหึมาของตัวเอง มินเหลือกตาขึ้นมามองหน้าทิวเล็กน้อยก่อนจะเผยยิ้มเมื่อเห็นทิวหลับตาปี๋ซี๊ดปากด้วยความเสียว ปากของมินเริ่มขยับขึ้นลงดูดรัดแก่นกายของทิวเอาไว้แน่น มินครอบปากลงไปเกือบสุดและรูดขึ้นลงจนเกือบสุดความยาว เสียงครางกระเส่าของทิวทำให้มินเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นทีละน้อย สองมือของทิวเกาะกุมเส้นผมอันนุ่มเลื่อนของมินเอาไว้แล้วลูบไล้เพื่อระบายความเสียว
"ซี๊ดดด.... ดีมากครับที่รัก อ่าาา....."
มินเพิ่มความเร็วมากขึ้นทั้งดูดทั้งดุลดุ้นขนาดใหญ่จนเต็มโพรงปาก ครอบลงจะสุดและรูดขึ้นจนถึงปลายอยู่หลายครั้ง สะโพกแกร่งขยับเข้าออกมาแรงดูดรัดของปากอุ่นๆ ที่กำลังสร้างความสุขสมให้เขาอย่างไม่รู้จบ มินใช้อีกมือเป็นตัวช่วยแล้วขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกันก่อนจะละปากออกจากแล้วใช้ลิ้นเลียขึ้นลงสุดความยาว มือมินยังคงทำหน้าที่ขยับขึ้นลงด้วยความเร็ว ลิ้นอุ่นก็ตวัดเลียส่วนปลายเพื่อชิมรสน้ำรักที่กำลังไหลเยิ้มออกมาทีละน้อย
"ซี๊ดดดด... อ่าาา... อู้ววว...." เสียงครางของทิวดังกึงก้องไปทั่วทั้งห้อง
"ดีไหมทิว?" มินถามคนรัก
"อ๊ะ!! อ่าาาา....."
ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบที่ต้องการมินก็สะดุ้งตัวด้วยความเสียวก่อนไม่แพ้กันเมื่อถูกนิ้วของทิวกำลังเล่นงานอยู่ที่ช่องทางรักอย่างไม่ทันตั้งตัว ทิวส่งนิ้วเข้าไปทักทายกับช่องทางอันคับแคบ
"ซี๊ดดดด.... ดีมากเลยครับ อือออ...." ทิวครางเสียงระงม
มินกัดปากแน่นข่มความเสียวเมื่อทิวเริ่มขยับนิ้วเข้าออกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมินตั้งสติได้ก็ครอบปากลงที่แก่นกายทิวอีกครั้งแล้วรูดขึ้นลงอย่างไม่รีรอ นิ้วของทิวก็ทำหน้าที่เตรียมความพร้อมให้มินจากสองนิ้วก็เพิ่มเป็นสามจนทิวคิดว่ามินคงพร้อมแล้วที่จะรองรับความเป็นชายจากเขา
"มินพร้อมไหมครับ อ่าาา...."
มินเงยหน้ามองทิวเล็กน้อยแล้วละปากออกจากแก่นกายของทิวแล้วจูบลงเบาๆ อีกหนึ่งทีก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นไปนั่งคร่อมทิวเอาไว้แล้วกดจูบลงที่ปากของทิวเป็นการส่งสัญญาณ มินคลี่ยิ้มด้วยความเต็มใจก่อนจะจับแก่นกายของทิวให้ตั้งตระหง่านขึ้น ทิวช่วยจับประคองตัวมินเอาไว้ มินค่อยๆ กดตัวลงช้าๆ แต่ด้วยความที่ไม่มีตัวช่วยอะไรเลยทำให้มินหยุดชะงักทันที
"ไหวไหม?" ทิวถามเพราะรู้สึกเป็นห่วงคนรัก
"อืม.... ไหว" มินตอบออกไปแบบนั้นทั้งที่ความจริงความเจ็บมันวิ่งแปล๊บกระแทกเข้าสู่ร่างของเขาอย่างจัง แต่เพื่อไม่อยากให้ทิวเป็นกังวลเขาจึงฝืนยิ้มออกไป
ทิวรู้ดีว่ามินพยายามอดทนเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงทิวจึงหาตัวช่วยด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่ออกมาจากตัวของเขานั้นเอง ทิวจับตัวมินให้นั่งอยู่บนขาของเขาแล้วจัดการรีบน้ำรักตัวเองด้วยมืออันแข็งแกร่ง เขาใช้เวลาไม่นานนักก็ได้ตัวช่วยที่น่าพอใจ ทิวใช้นิ้วกวาดเอาน้ำรักของตนส่วนมินก็รู้หน้าที่ตัวเองขยับตัวให้ทิวจัดการให้เสร็จสับ มินจูบลงที่ปากทิวเน้นๆ สองครั้งทำให้คนที่นอนรออยู่ถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว
"ถ้าไม่ไหวก็ต้องบอกรู้ไหมหื้ออ..."
จุ๊บบบบ....
ทิวใช้สองมือจับใบหน้าคนรักแล้วกระชากลงมาจูบด้วยความมันเขี้ยว ยิ่งนานวันยิ่งทำให้ตัวเขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
ตุบ!!!
"มึงอ่ะ กูอายนะเว้ย!!" มินยิ้มเขิน
"หึหึ... แค่นี้กูก็หลงมึงจะแย่อยู่แล้วอย่าทำให้กูหลงมึงมากไปกว่านี้ได้ไหมวะ" ทิวพูดด้วยรอยยิ้ม
"ไม่มีวันซะหรอกเพราะต่อจากนี้มึงต้องมองกูคนเดียวเท่านั้น" มินยิ้มตาหวานเชื่อม
"แค่นี้กูก็รักมึงจะตายอยู่แล้วไอ้แห้ง"
ทั้งสองคนต่างพอใจในคำตอบสายตาจ้องมองกันอย่างไม่ลดล่ะ ใครรักใครมากกว่ากันตอนนี้คงจะวัดหาค่ามาประเมินไม่ได้ มินก้มลงจูบทิวเบาๆ ก่อนจะเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ทิวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น มินจับเข้าที่แก่นกายของทิวรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะในขนาดที่ทิวก็จัดการเตรียมความพร้อมให้มินอีกครั้ง
เมื่อมินพร้อมที่จะต้อนรับแก่นกายอันมหึมาที่เขาก็แอบกลัวแต่ก็สนุกสุดเหวี่ยงทุกครั้งเมื่อได้ลิ้มลอง เขาค่อยๆ จับส่วนปลายกดวนไปมาด้วยนิ้วจนทิวซี๊ดปากด้วยความเสียว มินจับส่วนปลายถูไปมาวนเวียนอยู่ที่ช่องทางรักอันหวงแหน ทิวเสียวซี๊ดทุกครั้งเมื่อมินแกล้งกดตัวลงแล้วยกขึ้นมันทำให้ส่วนปลายของทิวได้สัมผัสไออุ่นจากผนังนุ่มๆ ที่ชุ่มไปด้วยน้ำรัก มินกดตัวลงแล้วยกขึ้นอยู่อย่างนั้นทำให้ส่วนปลายผลุบเข้าผลุบออกจนทิวแทบจะทนต่อไปไม่ไหว
เพี๊ยะ!!!
เสียงฝ่ามือฟาดเข้าที่บั้นท้ายของมินด้วยความมันเขี้ยวในความขี้เล่นของคนรัก มินหัวเราะหึหึในลำคอ ทิวมันเขี้ยวจึงกัดเข้าที่ปากคนรักเป็นทำโทษ มินซี๊ดปากเล็กน้อยก่อนจะกัดปากทิวเพื่อเป็นการเอาคืน ทั้งสองต่างหยอกล้อกันไปมาด้วยบทจูบที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือดอ่อนๆ ยิ่งสร้างความซ่าบซ่านให้กับเขาทั้งสองมากขึ้นไปอีก
"อือออ....." เสียงครางขัดใจทำให้มินพอใจยิ่งนัก
เมื่อมินแกล้งทิวจนพอใจก็เริ่มกดตัวลงช้าๆ ช่องทางรักตอดตุบๆ จนทำให้ทิวจูบมินรุนแรงขึ้น แก่นกายของทิวกำลังเข้าไปสัมผัสความอ่อนนุ่มรุ่มร้อนภายในกายมินทีละนิดๆ มินบิดตัวไปมาเพื่อให้แท่งร้อนนั้นเข้าไปข้างในได้ง่ายขึ้น รสจูบที่ดูดดื่มบวกความเสียวที่วิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกายทำให้มินและทิวซี๊ดปากอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ มินจูบย้ำๆ ที่ปากของทิวก่อนจะละปากออก ดวงตาอันฉ่ำเยิ้มสะกดให้ทิวจ้องมองมินอย่างไม่ละสายตาไปไหน มินกดตัวลงเรื่อยๆ ด้วยใบหน้าที่เหยเกซี๊ดปากด้วยความเสียวก่อนจะเชิดหน้ากัดปากแน่นเมื่อร่างกายของเขาทั้งสองเชื่อมต่อกันอย่างสมบูรณ์
"ซี๊ดดด.... อ่าาาา...."
ข้างในของมินตอดรัดทิวอย่างไม่หยุดหย่อน มันทั้งแน่นทั้งคับบีบรัดแก่นกายของทิวจนแทบจะขยับตัวไม่ได้
"อือออ....." มินกัดปากแน่น
"มินอย่าเกร็งครับที่รัก ซี๊ดดดด...."
การที่มินเกร็งตัวด้วยความเจ็บปวดแต่เหมือนจะเป็นผลดีของอีกคนที่ชอบความทรมานเพราะความเสียวที่เหนือคำบรรยาย ช่องทางรักอันคับแคบของมินบีบรัดจนทิวแทบจนทนต่อไปไม่ไหวอยากจะกระแทกกระทั้นคนรักให้หนำใจแต่ต้องหักห้ามใจตัวเองเอาไว้
"แป๊ปนะทิว... อือออ...."
มินเริ่มขยับตัวช้าๆ เมื่อร่างกายของเขาพร้อมแล้วที่จะมอบความสุขให้แก่ทิว มินเริ่มขยับทิวก็ซี๊ดปากครางกระเส่าเพราะมันทั้งตอดทั้งรัดเขาไว้แน่น ตุบๆๆ แรงตอดรัดทำให้เขาแทบคลั่ง ความอดทนก็แทบจะไม่มีเหลือ มินขยับตัวเข้าออกจากช้าๆ แล้วเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
สวบ สวบ สวบ~~~~
เสียงผลุบเข้าผลุบออกของส่วนที่กำลังเชื่อมต่อเป็นเสียงที่เพิ่มอารมณ์ได้เป็นอย่างดี เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้า มินกัดปากแน่นแล้วโยกสะโพกซ้ายขวาก่อนจะเร่งความเร็วสูงสุด ทิวอดรนทนไม่ไหวกระแทกสวนเข้าใส่มินทันที
ปัก ปัก ปัก~~~~
"อ๊ะ อ๊ะ... ทิว... แรงไป ซี๊ดดด..."
ปัก ปัก ปัก~~~~~
เสียงครางดังระงม ทิวหูอื้อตาลายเมื่อความเสียวมันแล่นแปล๊บเข้ามาในโสตประสาทเลยกระแทกใส่มินไม่มียั้ง ร่างของมินกระเด้งกระดอนตามแรงกระแทกของทิวจนมินเริ่มทรงตัวไม่ไหว สองมือวางทาบลงที่หน้าอกแกร่งเพื่อช่วยพยุงตัวเองเอาไว้แต่แรงกระแทกอันมหาศาลทำให้มินถึงกระเข่าอ่อนทรุดตัวลงนอนราบทาบทับไปบนตัวของทิว สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นทั้งแรงและเร็วอย่างไม่มีหยุดพัก
ปัก ปัก ปัก~~~~
"อ๊ะ อ๊ะ~~~ ทิวมันลึกไป อึ่ก!!"
ความหื่นกระหายทำให้ทิวกระแทกแท่นร้อนใส่มินไม่ยั้งโดยไม่ฟังเสียงร้องห้าม
"ซี๊ดดด.... มินตอดทิวแรงๆ เลยครับ อ่าาา...."
ความต้องการอยู่เหนือความปราณีมีแรงเท่าไหร่ทิวไผ่กระแทกแรงไปเท่านั้น มินเสียวซ่านไปทั้งร่ายกาย มันทั้งจุกทั้งเสียวจนมินกัดเข้าที่ไหล่ของทิวอย่างแรงหวังว่าระบายความเสียวนั้นออกไปได้บ้าง
ปัก ปัก ปัก~~~~
"ซี๊ดดด... มินครับตอดแรงๆ อีก อือออ... ดีมากครับ ซี๊ดดด..."
ยิ่งทิวกระแทกแรงเท่าไหร่ช่องทางรักมินก็ยิ่งตอดรัดทิวมากขึ้นเท่านั้น ร่างของมินสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก แขนขาหมดเรี่ยวหมดแรงที่จะต้านทานบทรักที่เร่าร้อนและรุนแรงในครั้งนี้ แม้เขาจะถูกกระแทกกระทั้งแรงเท่าไหร่มินก็ยังคงตอบรับบทรักของนี้ของทิวได้เป็นอย่างดีเยี่ยม ทิวกัดฟันแน่นสวนกระแทกแก่นกายเข้าออกไม่มีเสียจังหวะ เสียงร้องห้ามอันใดก็ไม่เป็นผลเมื่อคนที่ควบคุมบทรักกำลังเสพสุขกับช่องทางรักที่กำลังปรมเปรอให้กับเขาอย่างไม่ลดล่ะ ทิวซุกไซ้ไปทั่วซอกคอขาว สะโพกยังคงกระแทกเข้าออกด้วยความเร็วที่เพิ่มระดับความแรงมากขึ้น มินซบหน้ากัดฟังอดกลั้นต่อความเสียวที่ทิวปรนเปรอให้อย่างไม่หยุดหย่อน
"อ๊ะ... ทิว... ซี๊ดดด...."
สิ้นเสียงครางมินก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นฉีดพ่นไปบนตัวของทิว เมื่อคนรักถึงฝั่งฝันแล้วทิวจึงเร่งความเร็วเต็มกำลังกระแทกเน้นๆ อีกสี่ห้าครั้งก็ฉีดน้ำรักเข้าไปในตัวมินทันที
"ซี๊ดดดด.... อ่าาาา....."
มินสะดุ้งตัวทันทีเมื่อน้ำอุ่นๆ ฉีดพุ่งเข้าไปในตัวของเขา มันอุ่นว๊าบไปทั่วทุกพื้นที่ ทิวกระแทกเข้าออกอีกสองสามครั้งก่อนจะพรมจูบคนรักแทนคำบอกรักอันแสนหอมหวาน
จุ๊บ จุ๊บ.....
มินนอนสงบนิ่งหอบหายใจเหนื่อยอยู่บนตัวของทิว แผ่นอกของเขาทั้งสองแนบชิดกันจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของอีกคน ทิวทั้งกอดทั้งจูบมินโดยที่ร่างกายเขายังคงเชื่อมต่อกันอยู่อย่างนั้น
"ดีไหมมิน ชอบไหมครับ?" จุ๊บบบ...
มินได้แต่พยักหน้าหงึกๆ อยู่ที่ซอกคอของทิว ลมหายใจอุ่นๆ พ่นรดต้นคอจนทิวขนลุกซู่ ส่วนล่างของมินยังตอดรัดทิวเป็นระยะ แก่นกายที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้งทำให้มินสะดุ้นตื่นจากผวังแล้วเงยหน้าขึ้นมามองทิว
จุ๊บบบบ....
ทิวจุ๊บที่ปากมินอย่างหยอกล้อส่วนอีกคนมองค้อนจนตาเขียว
"อีกรอบนะที่รัก... จุ๊บบ..."
"รอบสุดท้ายนะ" มินพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
ทิวยิ้มรับแต่มินชักหวาดกลัวกับรอยยิ้มแบบนี้ สำหรับทิวไม่เคยพอแค่รอบที่สองหรือสามมินคิดแล้วว่าคืนนี้คงต้องตายคาอกทิวเป็นแน่และพรุ่งนี้คงเขียนใบลาป่วยรอได้เลย
ร่างกายของทิวกระปรี้กระเปร่าสุดๆ ผิดจากมินที่เริ่มอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด มินพยักหน้าตอบรับทำให้ทิวยิ้มกว้าง คนอย่างทิวหรือจะรอช้าจับตัวมินพลิกลงให้นอนราบกับที่นอนทันที สองขายาวถูกจับมาเกี่ยวรัดไว้ที่เอวของทิวแล้วบทรักอันเร่าร้อนก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
สะโพกแกร่งพร้อมแรงกระแทกอันหนักหน่วงทำให้มินร้องครางดังสนั่นห้อง เสียงซู๊ดปากด้วยความเสียว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง ทิวกัดปากแน่นอดกลั้นอารมณ์ดิบไว้ไม่ไหวจับมินพลิกตัวหน้าคว่ำตัวราบไปกับที่นอนยกสะโพกมินขึ้นสูงแล้วกระแทกความเป็นชายใส่เมียรักไม่ยั้ง
ปัก ปัก ปัก~~~~
"อ๊ะ อ๊ะ... ทิวกูจุก อือออ.... อ่าาา...."
"อือออ.... นิดเดียวนะมิน อดทนนะครับ"
จุ๊บบบ....
ทิวก้มลงจูบที่แก้มของมินเป็นการปลอบโยนก่อนจะเร่งความเร็วกระแทกเข้าออกอย่างไม่ยั้ง
ผับ ผับ ผับ~~~~
ปัก ปัก ปัก~~~~
ร่างของมินสั่งคลอนตามแรงกระแทกของทิว เขาทั้งกัดทั้งดูดแผ่นหลังของมินด้วยความหื่นกระหาย บทรักที่รุนแรง รุ้มร้อนและแสนจะยาวนานแต่ไม่มีทางที่จะลดความแรงลงเลยแม้แต่น้อย ด้านในตัวมินที่ตอดรัดทิวอย่างต่อเนื่องทำให้ทิวซี๊ดปากด้วยความเสียวอยู่ตลอดเวลา ยิ่งร่างกายมินตอดรัดทิวมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ทิวแสดงบทรักรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น
ปัก ปัก ปัก~~~~~
"อ่าาา... ตอดแรงๆ เลยครับที่รัก อือออ... ดีครับดีมากเลย" ทิวพูดเสียงกระเส่า
"อ๊ะ อ๊ะ.... ทิวแรงอีกใกล้แล้ว อ่าาา....."
แล้วมินก็ปลดปล่อยความสุขอีกครั้ง ทิวกระแทกเน้นๆ ย้ำๆ ต่อสักพักก็พ่นน้ำรักเข้าในตัวมินเป็นครั้งที่สอง ทิวก้มลงไปจูบปากมินอย่างเร่าร้อน ส่วนล่างก็พยับเข้าออกช้าๆ พอให้ได้อารมณ์เสียว เขารู้สึกหลงรักในร่างกายนี้มากขึ้นทุกวัน มินนอนหอบหายใจหมดแรงในท่านอนคว่ำราบไปกับที่นอนโดยมีทิวทาบทับร่างมินเอาไว้
"อือออ... ทิว...." มินครางชื่อคนรักด้วยเสียงที่แหบพร่า
"มันยังตอดอยู่เลยมิน ทิวขออยู่ในตัวมินก่อนนะครับที่รัก" จุ๊บบบ...
คำขอร้องที่แสนจะหวานหูทำเอามินไม่กล้าที่จะปฏิเสธคนรัก มินขยับตัวเล็กน้อยทำให้ทิวจับตัวมินให้นอนในท่าตะแคงข้าง ส่วนล่างที่เชื่อมต่อกันทิวยังคงขยับเข้าออกอย่างช้าๆ เนิบๆ มินได้แต่นอนหอบหายใจหมดแรงไม่มีแรงที่จะขัดขืนคนรัก ไม่ว่าทิวจะทำอะไรเขาตอนนี้เขาก็คงไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านและทำได้เพียงตอบรับคำขอของทิวเท่านั้น
"อืออออ.... ทิว.... อ่าาา...."
"ดีไหมครับ ทำอีกรอบนะที่รัก ซี๊ดดด...."
ทิวเริ่มขยับเข้าออกในจังหวะที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ ขาของมินถูกยกขึ้นสูงก่อนที่ทิวจะใช้ท่อนแขนประคองเอาไว้ มินหันหน้ามาหาทิวที่นอนทาบอยู่ด้านหลังก่อนจะเผยปากเชิญชวนให้ทิวจูบเขาอีกครั้ง ทิวประกบปากจูบมินทันทีโดยไม่รอช้า สะโพกแกร่งเริ่มกระแทกเข้าออกหนักหน่วงยิ่งขึ้น มินใช้มือจับเข้าที่แก่นกายตัวเองแล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกันกระที่ทิวกระแทกเขาทางด้านหลัง
อ่านต่อด้านล่างค่ะ....
-
อ่านต่อจากด้านบนค่ะ....
ผับ ผับ ผับ~~~~
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหว เสียงครางยังคงดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง ทุกซอกทุกมุมของร่างกายถูกตีตราด้วยรอยจูบจากทิว ร่ายกายของทั้งสองเชื่อมผสานบทรักกันอย่างเนินนาน ทิวจับมินอุ้มขึ้นจนตัวลอยถอดแท่นร้อนจนเกือบสุดแล้วกระแทกเข้าไปในตัวมินเน้นๆ ย้ำๆ อยู่หลายครั้ง มินเกี่ยวรัดคอทิวเอาไว้แน่นพอๆ กับส่วนล่างที่กำลังตอดรัดแก่นกายทิวเอาไว้แน่นเช่นกัน ทิวสวนสะโพกอยู่ในท่านั้นสักพักแล้วจับตัวมินนอนลงที่นอน ร่างของมินถูกทิวโหมกระหน่ำส่งมอบความสุขกับบทรักที่แสนจะเร่าร้อนด้วยแรงกระแทกที่ทั้งแรงและดุดันอย่างไม่หยุดพัก มีแรงเท่าไหร่ทิวใส่แบบไม่ยั้ง ความเสียวซาบซ่านถูกส่งผ่านทางเรือนร่างของคนทั้งสองจนวินาทีสุดท้าย บทรักจบลงและเริ่มต้นใหม่อยู่หลายครั้งเพื่อตอบสนองความต้องการที่ไม่มีที่สิ้นสุดของผู้ชายคนที่ขึ้นชื่อว่าผัว ร่างกายของเมียรักอ่อนแรงลงเมื่อน้ำรักครั้งสุดท้ายฉีดพ้นออกมาเพียงเล็กน้อย ส่วนอีกคนก็ฉีดพุ่งน้ำรักเข้าไปข้างในตัวเมียอันเป็นที่รัก
"ซี๊ดดด..... อ่าาาา......."
ทิวพรมจูบไปทั่วใบหน้าของมินที่นอนหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของเขา มินค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองคนรักที่กำลังส่งยิ้มให้เขาก่อนจะประกบจูบปากเขาด้วยรสจูบที่อ่อนหวานและนุ่มนวล เปลือกตามินค่อยๆ ปิดลงช้าๆ แล้วการตอบสนองของเมียรักก็หยุดไปทันที ทิวยังคงกอบโกยความสุขอยู่กับร่างของมินที่หลับไหลอยู่ในอ้อมกอดของเขาจนเขาพอใจ
หลังจากกอบโกยความสุขจนพอใจแล้วทิวก็อุ้มมินพาไปชำระร่างกายจนสะอาดทุกซอกทุกมุมก่อนจะพามานอนพักไว้ที่โซฟาตัวยาว ก้มจูบลงที่หน้าผากของมินอย่างอ่อนโยนแล้วหาผ้ามาห่มร่างมินเอาไว้เพื่อกันความหนาว จากนั้นทิวก็จัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่แล้วอุ้มมินขึ้นมานอนบนที่นอนนุ่มห่มผ้าให้มินแล้วแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนหนา ทิวไม่รอช้าที่จะรวบตัวมินเข้ามากอด มินขยับตัวเข้าหาไออุ่นด้วยความเคยชินแล้วสักพักทิวก็ผลอยหลับตามมินไปในที่สุด
....
แสงสว่างสาดส่องผ่านผ้าม่านผืนบางตรงระเบียงสูงทำให้มินเริ่มขยับตัวเล็กน้อย กึ่ก!! เพียงมินขยับตัวความเจ็บก็วิ่งพุ่งเข้าชนร่างมินอย่างจัง
"โอ๊ยยย..." เสียงร้องที่แหบพร่าจนแทบจะไม่มีเสียงก็ทำให้ทิวปรือตาขึ้นมามองคนรักที่นอนหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ
จุ๊บบบ....
ทิวกดจูบลงที่หน้าผากมินเบาๆ ทำให้มินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองทิวที่กำลังยิ้มร่าอย่างมีความสุข
"อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก"
คนพูดดูหน้าตาเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขแต่คนฟังกลับรู้สึกตรงกันข้ามเหมือนร่างกายกำลังแตกซ่านเป็นเสี่ยงๆ
"ไอ้บ้าทิว!!"
มินพยายามเปล่งเสียงออกมาแต่ก็แทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย ถึงจะไม่ได้ยินเสียงแต่ทิวก็อ่านปากมินออกเป็นอย่างดีเพราะเป็นประโยคที่เขาฟังอยู่เกือบทุกวัน
"หึหึ.... บอกรักกันแต่เช้าเลยนะ" ทิวพูดออกไปทั้งๆ ที่นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสองโมงยี่สิบนาที
งับ!!
"โอ๊ยย!!!" มินกัดเข้าที่อกเข้าที่หน้าอกของทิวอย่างแรงด้วยความมันเขี้ยว
"โทรศัพท์" มินร้องหาโทรศัพท์ทันทีเพราะวันนี้เป็นวันที่เขาต้องไปทำงานแต่ดันลุกไม่ไหวแค่ขยับตัวยังเป็นเรื่องยากสำหรับเขาในตอนนี้
"โทรไปลางานให้แล้วครับไม่ต้องห่วง หึหึ"
"หึ!! ทีอย่างนี้ล่ะไว!" มินบ่นคนรักในสภาพที่ตากำลังจะปิดลงอีกครั้ง
"เดี๋ยวๆ นี่อย่าบอกนะจะนอนต่อน่ะ" มินลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งสุดๆ
"กูง่วง!! มึงเอากูหนักขนาดนี้กูจะเอาแรงที่ไหนลุกล่ะ" เสียงของมินขาดๆ หายๆ แต่ทิวก็เข้าใจทุกคำพูดที่มินพูดกับเขา
"ฮ่าๆๆๆ จริงอ่ะ?" ทิวหัวเราะอย่างพอใจเพราะเขารู้สึกอยากแกล้งมินตลอดเวลา
"ตลกตายล่ะ!! เพราะมึงคนเดียวเลย" มินว่าคนรักไม่จริงจังนัก
จุ๊บบบ....
ทิวจุ๊บลงที่ปากมินด้วยความเร็วก่อนจะยิ้มกริ่ม
"เมื่อคืนมึงโคตรน่ารักเลยรู้ป่ะ" มินตีหน้านิ่งพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ให้ทิวเห็น
^_^
"แบบนี้กูรักตายเลย"
ฟอดด.... ฟอดดด.... ฟอดดด....
"อือออ... ทิว!"
ทิวระดมหอมมินอยู่หลายครั้งแต่มินก็ไม่มีแรงพอที่จะห้ามทิวเลยทำได้แค่หัวเราะกับสิ่งที่ทิวกำลังทำกับเขา เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งสองคนดังไปทั่วทั้งห้อง คนนึงแกล้งทำหน้างอส่วนอีกคนก็ตามง้อคอยเอาใจ ทิวรวบตัวมินเข้ามากอดไว้แนบอก มินซบหน้าลงที่อกของทิวก่อนจะจูบลงเบาๆ ส่วนทิวก็จูบลงที่หน้าผากมินอย่างอ่อนโยนแล้วทั้งสองคนก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข เวลาผ่านไปไม่นานนักมินก็ผลอยหลับคาอกทิวไปอีกครั้ง
"ฝันดีนะที่รักของไอ้ทิว"
จุ๊บบบบ....
TBC.
หลังจากเขียนตอนนี้จบก็นั่งไว้อาลัยให้กับตัวเอง
เฮ้ออ... แล้วต่อไปตูจะเขียนยังไง ฉากแบบนี้คงหมดลงเพียงแค่นี้ซินะ
ตอนต่อไปเดากันไม่ออกถูกม่ะ ฮ่าๆๆ เล่นจบซะแบบนี้ ไม่ค้างเป็นพอเนอะ 555+
เอาเป็นว่ารอลุ้นกันนะคะว่าเรื่องราวความรักของไอ้ป๋ากับหนูมินจะเป็นยังไงต่อไป
บั๊ยยย.... จุ๊บคนอ่าน
ปล. เม้นกันวันละนิดจิตแจ่มใสนะคะ อิอิ
-
:jul1: :jul1:
-
ดุเดือดกันเหลือเกินนนน :haun4: :haun4:
-
ร้อนแรงกันจริงนะ ป๋าก็เพลามือกะน้องมินบ้างเหอะ :hao7:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ขอเลือดให้เราด้วยค่า.. :jul1: :jul1:
-
ร้อนแรีงมากทั้งคู่
-
ตายสนิท :z1:
-
แบบนี้ใครจะไม่ตายล่ะ
-
:pig4: :กอด1:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.14 กังวล】
เฮ้ออ.... วันเสาร์ที่โคตรจะสดใสหลังจากโดนไอ้ป๋าจัดหนักจนต้องลาพักตูดให้หายเจ็บก่อนแล้วผมค่อยเข้าบริษัทไปเคลียร์งานด้วยสภาพที่ผมเห็นตัวเองเดินผ่านกระจกนี่แทบจะทำใจไม่ได้ มันเหมือนคนป่วยหนักที่ต้องนอนพักให้น้ำเกลือตามโรงพยาบาลอ่ะครับ ผมผิดเองที่ตามใจมันจนลืมรักร่างกายตัวเองให้มากกว่านี้ พังๆ สภาพผมแบบพังพินาศ
ผมนั่งทำงานไปไอ้น้องที่ทำโปรเจคด้วยกันมันก็ได้แต่ส่งสายตาล้อเลียนผมตลอดเวลาจนผมต้องกำราบให้รู้ซะบ้างว่ากูหัวหน้าทีมนะเว้ย!! มึงจะมาใช้สายตาล้อเลียนกูแบบนี้ไม่ได้ งานมีเท่าไหร่ผมทุ่มให้สุดตัวกะว่าโปรเจคแม่งจบทันสิ้นเดือนนี้แน่นอนเอาดิ!! พวกมันสามตัวร้องโอดโอยกันขอความเห็นใจแต่ผมไม่มีให้นี่ดิครับและอีกอย่างคือผมก็อยากเลิกรับงานแล้วหันมาช่วยงานไอ้ป๋าอย่างจริงจังสักที
หลังจากทำงานเครียดๆ เหนื่อยมาหลายวันพอถึงวันหยุดผมก็ต้องพักให้เต็มที่ซะหน่อย ซึ่งตอนนี้มันก็ยังไม่ใช่เวลาที่ผมจะลุกจากเตียงนอนอันแสนนุ่มที่ผมโคตรคิดถึง อ่าาา.... สบายโคตรๆ เลยครับ
หมับ!!
ขาและแขนผมก็พาดทับอยู่บนร่างไอ้ป๋าที่ยังนอนหลับสนิท แอบกอดมันตอนหลับทีไรผมโคตรรู้สึกดี วันไหนตื่นก่อนแล้วได้แอบมองได้แกล้งไอ้คนที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ เหมือนผมได้เติมพลังยังไงก็ไม่รู้ หึหึ ร่างคนที่นอนเปลือยท่อนบนโชว์ให้เห็นกล้ามท้องเป็นมัดๆ เห็นแล้วมันเขี้ยวอยากกัดด้วยความหมั่นใส้ คนห่าอะไรหุ่นดีฉิบหาย นี่ขนาดไม่ค่อยมีเวลาออกกำลังกายนะหุ่นมันยังดีขนาดนี้ผมนี่โคตรจะอิจฉามันเลย
ผมพยายามออกกำลังกายเพราะอยากมีกล้ามท้องสวยๆ แบบมันนะครับแต่พอเริ่มก็ทำได้แค่แป๊ปๆ ก็เลิกเพราะติดขี้เกียจติดการนอนซะมากกว่า ส่วนไอ้ป๋านี่ฟิตเนสผมก็ไม่ค่อยเห็นมันจะไปสักเท่าไหร่แต่นานๆ ทีจะชวนผมไปเล่นสักสองชั่วโมงเมื่อมีเวลาว่างพร้อมกันแต่ทำไมมันถึงหุ่นดีแบบนี้ก็ไม่รู้ เหอะ!! พูดตรงๆ นะครับผมเกลียดพวกเล่นกล้ามว่ะ ผมว่าแม่งเห็นแล้วจะอ้วกพวกผิวดำๆ เลื่อมๆ พวกที่ออกกำลังกายจนกล้ามแขนป่องเหมือนกำลังจะแตกผมเลยบอกไอ้ป๋าว่ากล้ามท้องกูโอเคแต่ไอ้ก้ามปูเนี้ยะกูไม่โอเค เพราะกล้ามที่แขนมันผมก็ว่าโอเคแล้วนะแต่ถ้าจะให้มากกว่านี้ผมคงขอบายครับแค่นี้เวลามันเดินไปไหนมาไหนกับผมก็ทำให้ผมด้อยมากล่ะ ถ้ามันจะมีมากกว่านี้ผมคงไม่เดินด้วยหรอก เหอะ!! ผมนี่ไม่เข้าใจเลยว่ามันน่ามองตรงไหนผมว่ามันน่าอ๊วกมากกว่าผมเลยไม่นิยมเข้าฟิตเนสสักเท่าไหร่เลยเน้นแดกเหล้ามากกว่า ฮ่าๆๆ
"อือออ...." ไอ้ป๋าเริ่มขยับตัวเล็กน้อยแล้วนอนต่อ
ผมขยับตัวเข้าหามันอีกนิด มุดหน้าเข้าหาไออุ่นก่อนจะเคลิ้มหลับตามมันไปในที่สุด
.......
"มิน...."
"อืออ...."
"ตื่นได้แล้ว" ฟอดดดด.....
ผมรู้สึกถึงสัมผัสชื่นๆ กดลงที่แก้มผมทำให้ผมขยับตัวเข้าหาความอุ่นอีกครั้ง กูยังไม่อยากตื่นเลยอย่าเพิ่งปลุกกูนะทิว ผมได้แต่คิดในใจทั้งที่รู้สึกตัวเพราะถูกมันกวนใจด้วยการลูบไล้มือสากๆ ไปทั่วแผ่นหลังของผม อ่าาา... อย่าลูบดิวะกูขนลุกนะเว้ย!! ถึงในใจจะค้านแต่แม่งโคตรรู้สึกดี
"หึหึ... ตื่นได้แล้วมิน" ผมปรือตาขึ้นมามองไอ้ป๋าที่นอนยิ้มร่ามองมาที่ผม
"กี่โมงแล้ววะ?" พอถามเสร็จผมก็ขดตัวกอดตัวอุ่นๆ ของไอ้ป๋าไว้แน่น ก็มันรู้สึกดีนี่หว่า...
"สิบเอ็ดโมงแล้วมึงไม่หิวข้าวรึไง หื้อ?"
มือไอ้ป๋ากำลังลูบไล้ที่เส้นผมของผมอย่างเบามือ
"หิวแต่ขี้เกียจตื่น" ผมยังคงยืนยันคำตอบเดิม
"หึหึ... แล้วจะหายหิวไหมวะถ้าไม่ตื่นขึ้นมากิน ลุกขึ้นไปอาบน้ำหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยมานอนต่อก็ได้"
"กูอยากกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ มึงพากูไปกินหน่อยดิ" ผมเงยหน้าขึ้นมาบอกไอ้ป๋า รู้สึกอยากกินขึ้นมาซะงั้น
"อืม... ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวกูพาไปกิน" คำตอบเป็นที่พอใจทำให้ผมมีแรงลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว
"อื้อออ.... ถ้าไม่ติดอยากกินนะวันนี้กูนะนอนแม่งทั้งวันเลย" ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อย
"ขนเริ่มยาวขึ้นทุกวันล่ะเมียกู ว่างๆ ต้องพาไปตัดขนซะหน่อย หึหึ"
ควับ!!
"โอ๊ยยย!!! มินอย่าบิดหัวนมกูคร๊าบ!!"
"มึงกล้าว่ากูเป็นหมา!!"
"โอ๊ยยย!!! ไม่ใช่ครับที่รัก มึงกำลังเข้าใจกูผิดแล้ว โอ๊ยย!! มินกูเจ็บ!!"
"หนอย!! กล้าแหย่หนวดเสือเหรอไอ้ทิว!!"
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!! ไอ้ทิว!!" สถานการณ์เลวร้ายลงทันทีเมื่อไอ้ป๋ามันพลิกตัวแล้วขึ้นคร่อมผม
จุ๊บบบ....
"หัวนมกูแทบขาดเล่นแรงนะไอ้แห้ง!!"
ฟอดดด... ฟอดดด....
"ฮื้ออ... ไอ้ทิว!! ถอยไปเลย!!"
"หึหึ... เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งกับกูงั้นเหรอ กระแทกหนักๆ สักยกก่อนแดกข้าวดีไหม?"
"อื้ออ... ไอ้ทิวอย่า!! เดี๋ยวแม่งไม่ได้แดกข้าว!!"
"ตอนนี้กูเริ่มไม่อยากแดกข้าวแล้วซิ" ไอ้ป๋ายิ้มร้าย
"เดี๋ยวๆ มึงอย่ามองกูแบบนั้นทิว กูหิวข้าว!!" ผมแหกปากเสียงดังลั่นห้อง
"งั้นจูบกูก่อนแล้วกูจะปล่อย"
"ไม่เว้ย!! จูบแล้วมึงชอบยาวทุกที"
"น่านะ... นะครับที่รัก" จุ๊บบบ...
"อื้ออ... ไอ้ทิวอย่า!!"
ขนลุกสู่เลยกู งานนี้กูจะรอดไหมแม่งเล่นเอาอาวุธกดทับปืนกลกูแบบนี้ ไม่เอานะเว้ย!! ตอนนี้กูยังไม่พร้อมรบนะเว้ย!! ในใจผมได้แต่คิดห้ามแต่ร่างกายผมแม่งไม่รักดีนี่ดิ!! ดันครางออกมาซะงั้น โอ๊ยย!!
"หึหึ... ปากก็ร้องห้ามแต่ของมึงมันเริ่มสู้กูแล้วนะที่รัก"
ไอ้ป๋าเริ่มซุกไซ้ที่ซอกคอของผมก่อนจะกดอาวุธลับของมันให้เสียดสีกับส่วนอ่อนไหวของผมที่ซุกตัวอยู่ใต้กางเกงนอน อ่าาา... อย่านะเว้ย!! อย่าตื่นเต้น อย่าเพิ่งไปสู่กับมันเด็ดขาด อื้ออ.... กูจะรอดไหม
"ไอ้ทิว... อื้ออ... มึงอย่าแกล้งกู"
อร๊ากกก.... กูอยากตายตรงนี้!! ยิ่งกูห้ามมึงก็ยิ่งทำให้กูตะบะแตกไอ้บ้า!! เล่นกระแทกเป้าตุงๆ มึงเข้าที่ปืนกลกูแบบนี้แล้วจะให้กูทนไหวได้ไงไอ้บ้าทิว!! มึงแม่งชอบใช้กำลังกับจุดอ่อนกูแบบนี้แล้วจะไม่ให้กูสั่นได้ไง อ่าาา...
จุ๊บบบ...
"สักรอบก่อนกินข้าวนะครับ อ่าาา...." ไอ้ป๋าพูดเสียงแหบพร่า
หมับ!!!
อึ่ก!!!
"อ่าาา.... ทิวอย่ารูดมัน อื้ออ...."
คำร้องห้ามผมคงไม่ทำให้ไอ้ป๋าหยุดเพียงแค่นี้แน่นอน ยิ่งพูดห้ามเท่าไหร่มันก็ยิ่งจัดการผมหนักขึ้นๆ มืออุ่นๆ กับปากที่ซุกไซ้บนร่างกายของผมในตอนนี้ทำให้อารมณ์ผมกำลังเตลิดไปไกล ในเมื่อห้ามไม่ได้แล้วผมคงต้องเลยตามเลยแล้วครับ
"อื้ออ... มินอ้าขากว้างๆ ครับที่รัก อ่าา..."
"อ๊ะ!! ทิวอื้ออ...."
เหอะ!! ผมล่ะอยากกระโดดถีบไอ้คนที่เดินผิวปากอารมณ์ดีข้างๆ นี่ผมจังว่ะ มึงเดินตัวเบาแต่กูนี่ต้องพยายามเดินให้ปกติที่สุดนี่มันไม่ยุติธรรมเลยนะเว้ย!! ยิ่งอยู่กับมันผมก็ยิ่งหื่นกามตามมันขึ้นไปทุกที เวลาที่ถูกมันสัมผัสตัวเมื่อไหร่นี่แทนที่จะกลัวเจ็บถอยกรูเข้ารังแต่ร่างกายผมดันตอบรับสัมผัสจากมันอย่างห้ามยังไงก็ห้ามไว้ไม่อยู่ มันใส่แรงมาผมใส่แรงกลับเหมือนกำลังวัดว่าใครเหนือใครแต่ผมนี่อยู่ใต้มันตลอด หึ!! สักวันเถอะไอ้ป๋ากูจะเอามึงคืนบ้างคอยดู!!
โอ๊ยยย... เจ็บตูดฉิบหาย!!
"หึหึ... เดินดีๆ ดิวะ กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่าเพิ่งโดนกูเอาก่อนออกมากินข้าวอ่ะ หื้ออ?"
"เฮ้ย!! มึงถอยไปเลยทิว" แม่งทำท่าจะกระโจนเข้ามาจูบผมซะงั้น เดี๋ยวนี้ไม่มีปิดบังชอบแสดงออกไปทั่วจริงๆ ผมล่ะเหนื่อยใจ
หมับ!!
"ผัวกอดเมียมันผิดตรงไหน?" พูดยังไม่ทันขาดคำมันก็รวบตัวผมเข้าไปกอดแล้วเดินหน้าตาเฉย
"เฮ้ย!! มึงอายคนอื่นบ้างก็ได้นะทิว"
คือคนที่เดินไปเดินมาในห้างต่างหันมามองที่ผมสองคนอ่ะครับ ถามว่าตั้งแต่ที่ได้ไอ้ป๋ามาเป็นแฟนเนี้ยะมีวันไหนบ้างดีกว่าที่มันไม่ทำให้ผมต้องอายต่อหน้าคนที่ไม่รู้จัก
"อายทำไมกูจะเดินกอดมึงที่ไหนก็ได้เพราะมึงคือเมียกู"
"กูบอกอย่าใช้คำว่าเมียในที่สาธารณะไง!" ผมพูดเสียงเบาๆ รอดไรฟัน
"อ่อ... ครับๆ คุณแฟน พอใจยัง?"
"เออ!! แล้วเอาแขนออกได้แล้วอายคนอื่นเข้า"
แปะ!!
"โอ๊ย!! มึงตีหน้าผากกูไมเนี้ยะ!!" ผมลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ ด้วยความเจ็บ
"อยู่กับกูมีอะไรต้องอาย หล่อก็หล่อ รวยก็รวย แถมรักมึงมากขนาดนี้มีแต่คนจะอิจฉาอยากได้กูไปทำผัวล่ะซิไม่ว่า หื้อ!! มีแต่มึงล่ะมั้งมินที่มองไม่เห็นความเพอร์เฟคของแฟนตัวเอง"
"เหอะ!! กูก็ว่าธรรมดานั่นแหละทิวมึงอย่าเว่อหน่อยเลย"
"หึหึ... งั้นเหรอ" ผมล่ะเกลียดเวลามันทำหน้าแบบนี้ใส่ผมจริงๆ
"เหอะ!! ก็งั้นๆ แหละ"
หมับ!!
"ซี๊ดด... ไอ้ทิวมึง!!" แม่งบีบก้นผมโคตรแรง ไอ้ผัวบ้า!!
"แล้วอย่ามาร้องไห้เสียใจล่ะไอ้แห้ง" ฟอดดด....
อร๊ากกก... มึงจะหอมแก้มกูทำไม!! คนแม่งมองกันหมดแล้วนะเว้ย!! กูอาย!!!
....
"อยากกินอะไรมิน สั่งสักทีซิเห็นดูจนเมนูจะทะลุอยู่แล้ว"
"ก็อยากกินหลายอย่างขอคิดแป๊ปดิ" อันนี้ก็อยากกิน อันนู้นก็อยากกิน โอ๊ย!! น่ากินไปหมดเลยว่ะ
"งั้นคิดไปก่อนนะเดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแป๊ป"
"ทิวๆ ถ้ากูสั่งมาเยอะมึงต้องช่วยกูกินให้หมดนะ"
"หึหึ... อยากกินก็สั่งเลย" มันต้องอย่างนี้ดิ!! กูรักมึงตายเลย
"น้องครับๆ พี่สั่งอาหารหน่อยครับ"
"ถ้าอาหารมาก็กินไปก่อนเลย เดี๋ยวมา"
"เออ... ให้ไว้ด้วยรอ..."
ผมจัดการสั่งอาหารทุกอย่างที่ผมอยากกิน เทปุระกุ้งตัวใหญ่ๆ สลัดปลาแซลมอลที่แสนอร่อย ข้าวหน้าปลาไหลที่โคตรชอบ สุกี้ญี่ปุ่นที่แสนเย้ายวนใจ หื้อออ... น่ากินไปหมด ของไอ้ป๋าไม่ต้องห่วงครับที่ผมสั่งมามันกินหมดนั่นแหละแต่ถ้าอยากกินอะไรเพิ่มเดี๋ยวมันก็สั่งเพิ่มเองแหละ
ผมนั่งชะเง้อคอยาวรอไอ้ทิวที่บอกจะไปเข้าห้องน้ำ รอจนอาหารที่สั่งมาเสริฟวางจนเต็มโต๊ะมันก็ยังไม่กลับมา ถ้าบอกว่าไปห้องน้ำเพราะปวดขี้นี่ผมว่ามันต้องขี้ออกจนหมดตัวแล้วล่ะมั้งถ้าจะไปนานขนาดนี้
"นานเกินไปป่าววะ"
ผมได้แต่นั่งกลืนน้ำลายมองอาหารที่อสนจะน่ากินอยู่ข้างหน้า อีกใจก็อยากรอให้ไอ้ทิวมาก่อนแล้วค่อยเริ่มกินพร้อมกิน เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีผมเริ่มทนรอไม่ไหว ด่าตัวเองใจในว่ากูนี่โง่ป่าววะแทนที่จะโทรตามมันตั้งแต่แรกก็จบ นึกขึ้นได้ก็จัดการหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหามันทันที
Tru Tru Tru.....
"ทิวอยู่ไหน?" เมื่อรู้ว่าอีกฝั่งรับสายผมก็ถามคำถามออกไปทันที
"กำลังเดินไปที่ร้าน"
"ทำไมไปนานจังวะ กูนั่งหิ้วท้องรอมึงอยู่ตั้งนาน"
"ก็บอกให้กินก่อนกูไง แค่นี้นะถึงหน้าร้านแล้ว"
ผมยังไม่ทันจะบ่นมันให้หายโมโหไอ้ทิวก็ตัดสายผมไปซะก่อน ผมเงยหน้าขึ้นมองไปทางหน้าร้านก็เห็นมันกำลังเดินเข้ามาในร้านแล้วเดินตรงที่หาผม
"ทำไมไปนานจังวะ?"
"ท้องเสียนะ"
"ไปกินอะไรมาท้องเสียแล้วนี่ดีขึ้นยังไปหาหมอไหม?"
"ไม่เป็นไรกูดีขึ้นแล้ว กินๆ หิวไม่ใช่เหรอ บอกว่าไม่ต้องรอๆ มึงเนี้ยะนะ"
"แต่กูดูหน้ามึงซี๊ดๆ นะทิว ไปหาหมอเหอะ"
"คิดมากน่า... คนท้องเสียขาดน้ำมันก็หน้าซี๊ดแบบนี้นี่แหละ จะกินได้ยังกูเริ่มหิวล่ะ"
"อืม... ถ้าปวดท้องอีกมึงต้องไปหาหมอนะ"
"เออ... รู้แล้วครับ อ่ะๆ กินนี่เข้าไปมึงชอบไม่ใช่เหรอ" ไอ้ทิวตักสลัดปลาแซลมอลใส่จานให้ผม
"มึงก็ดินเยอะๆ ล่ะ เอาไรอีกป่ะเดี๋ยวกูเรียกพนักงานให้"
"พอแล้ว... แค่นี้ก็กินให้หมดก่อน"
"เออๆ อย่าบ่นกูนะเพราะมึงบอกเองว่าอยากกินอะไรก็ให้สั่งได้เลย แล้วที่สำคัญมึงบอกมึงจะช่วยกูกินให้หมด"
"หึหึ... ครับๆ ตามคำสั่งเลยครับ" แม่ง!! ล้อเลียนกูนะเดี๊ยะๆ
หลังจากนั้นผมกับไอ้ทิวก็ช่วยกันกินอาหารที่สั่งมาจนเกลี้ยงเลยครับ ผมนี่โคตรอิ่ม ไอ้ทิวนี่บ่นว่าแน่นท้องมาก ก็แน่แหละสั่งมาเยอะขนาดนั้น ฮ่าๆๆ มึงอยากตามใจกูเองช่วยไม่ได้นะ
"ทิวกูอยากดูเสื้อผ้า" พอท้องอิ่มผมก็ยังไม่อยากกลับห้องครับ ไหนๆ ออกมาข้างนอกแล้วก็หาเรื่องใช้เงินแฟนซะหน่อย หึหึ
"อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งซื้อไปได้ข่าวว่ายังไม่ได้ใส่"
"เฮ้ย!! แต่คอลเล็คชั่นนี้ออกใหม่อ่ะกูเห็นในไอจีร้านที่กูฟอลโล่อยู่เขาอัพว่านำเข้ามาในไทยแล้วกูเลยอยากซื้อเก็บไว้อ่ะ"
"หึหึ... คอลเล็คชั่นใหม่ของมึงนี่ออกใหม่ทุกอาทิตย์เลยเนอะ"
"เออๆ มึงไม่ต้องซื้อให้กูก็ได้เดี๋ยวกูซื้อเอง!!"
หมับ!!
ไอ้ทิวคว้ามือผมเอาไว้
"ใครบอกว่าจะไม่ซื้อให้ หื้ออ... มึงอยากได้อะไรกูให้มึงได้ทุกอย่างอยู่แล้วมิน"
"มึงก็เป็นแบบนี้ตลอดกูเลยเสียนิสัย"
"หึหึ... เพราะมึงเป็นคนแบบนี้แหละกูถึงรักมึง"
แทนที่ไอ้ทิวจะต่อว่าผมเรื่องที่ผมชอบเอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรก็ซื้อมันหมดซะทุกอย่าง งี่เง่าก็เท่านั้น เอาแต่ใจก็ที่สุด ใช้กำลังกับมันก็บ่อย ชอบทำอะไรตามใจตัวเองจนทำให้มันต้องตามแก้ก็หลายครั้งแต่มันไม่เคยขัดใจผมเลยสักครั้งเดียว นี่แหละครับที่ทำให้ผมคิดว่าถ้าไม่มีมันอยู่ข้างๆ ผมเหมือนทุกวันนี้ผมจะอยู่ต่อไปได้ยังไง
"กูไม่เยากได้เสื้อล่ะ กูอยากกลับบ้าน"
"อย่ามาทำตัวดีตอนนี้มินเพราะมันไม่ทันแล้ว หึหึ ไปๆ อยากได้เสื้อตัวไหนกูซื้อให้หมด เมียคนเดียวของกูอยากได้อะไรกูจัดให้อยู่แล้ว"
"มึงแม่ง!! ชอบตามใจกู"
ไอ้ทิวหัวเราะชอบใจ วันนี้ดูมันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มันลากผมไปร้านเสื้อผ้าที่ผมร้องหนักร้องหนาวว่าอยากได้ เสื้อทุกตัวที่มันหยิบขึ้นมาคือตัวที่ผมชอบและอยากได้มากๆ มันรู้ใจผมทุกอย่าง พอซื้อของผมเสร็จผมก็ลากมันไปลองเสื้อของมันบ้างครับ พอผมถูกใจตัวไหนก็ยัดใส่มือให้มันเข้าไปลองว่าใส่พอดีไหม ชอบตัวที่ผมเลือกให้มันรึเปล่า
"เป็นไงหล่อไหม?"
"หื้ออ.... หล่อมาก!! ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยว่างั้น"
"อ้าว!! ก็คนมันหล่อจริงๆ นี่หว่า" ไอ้ทิวยังคงยิ้มออกมาอย่างพอใจจนทำให้ผมเริ่มหมั่นใส้ขึ้นมานิดๆ ล่ะ
"งั้นเอาสามตัวนี้นะ มึงอยากได้ตัวไหนอีกรึป่าวทิว?" ผมเดินไปดูเสื้อยืดอีกด้านกะว่าจะซื้อเอาไปใส่สบายๆ เวลาอยู่ห้องไม่ได้ออกไปไหน
"เอาแค่นี้ก่อนครับ"
ผมหันกลับไปมองก็เห็นไอ้ทิวกำลังยื่นเสื้อให้พนักงานแต่สายตาของผมไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น มองไกลออกไปอีกนิดผมเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังมองมาที่ไอ้ทิวแต่พอเธอเห็นว่าผมกำลังมองเธออยู่เธอก็หายไปทันที
"ใครวะ?"
"มินเอาอะไรเพิ่มอีกไหม?"
"อืมๆ เอาตัวนี้อีกสองตัว"
ผมเดินเอาเสื้อไปยื่นให้พนักงานแล้วหยุดยืนข้างไอ้ทิว มองไปทางเดิมก่อนจะกวาดสายตามองรอบๆ
"เป็นอะไร?"
"หึ! ป่าวๆ ไม่มีอะไร"
"จะกลับเลยหรือจะไปไหนต่ออีกไหม?"
"หึ... ว่าไงนะ พูดใหม่ดิเมื่อกี้ไม่ทันได้ฟัง"
"มองอะไรอยู่มิน ใจลอยไปไหน ฮื้อ?"
"ป่าวๆ ไม่ได้มองอะไร ไปจ่ายเงินแล้วกลับกันเถอะกูอยากกลับไปนอน"
"อืม... ยืนรอแป๊ป"
"มินเป็นอะไร?"
"ป่าว... ไม่มีอะไรกูแค่รู้สึกง่วงนอนน่ะ"
"หึหึ... นิ่งเป็นหลับขยับเป็นแดกจริงๆ เลยเมียกู"
เพี๊ยะ!!
"หลอกด่ากูตลอด!! ตั้งใจขับรถไปเลย"
"จะให้ซื้ออะไรขึ้นไปแช่ตู้เย็นไว้เลยไหมจะได้หิ้วขึ้นไปทีเดียว"
"ซื้อที่ซุปเปอร์ข้างล่างใช่ป่ะ?"
"อืม... หรือมึงอยากจะแวะซื้อที่อื่นล่ะ"
"ไม่ๆ ซื้อที่ใต้คอนโดนั่นแหละง่ายดี"
"โอเคตามนั้น"
พอขับรถมาถึงคอนโดผมสองคนก็พากันแวะซื้อของกินของใช้ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างล่าง วันนี้ไอ้ทิวมันดูหน้าซี๊ดๆ ยังไงไม่รู้ ท้องเสียหายแล้วจริงรึเปล่าผมก็ไม่รู้อีก แล้วไหนจะผู้หญิงที่แอบมองไอ้ทิวคนนั้นอีก ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะแต่ผมว่าเขายืนมองมาทางไอ้ทิวจริงๆ เฮ้ออ... วันนี้มีแต่เรื่องให้คิดจนปวดหัวไปหมดเลยว่ะ
"มินเอาแป๊ปซี่ไหม?" ไอ้ทิวมันตะโกนออกมาจากห้องครัว
"ไม่เอาอ่ะ มึงเก็บของเสร็จยัง?" ผมตะโกนกลับไป
"อืม... เสร็จแล้วแป๊ปนะ" สักพักมันก็เดินออกมา
"ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง?"
"ทิว... มานี่หน่อย" ผมตบลงที่นั่งข้างๆ แล้วมันก็เดินเข้ามาหาผม
"เป็นอะไร ทำไมทำคิ้วย่นขนาดนี้มีอะไรจะบอกกูไหม?"
"ทิวมึงหายท้องเสียรึยัง?" ผมซบลงที่ไหล่ไอ้ทิวแล้วถามด้วยความเป็นห่วง
ฟอดดด....
"หายแล้ว... นี่มึงกำลังเป็นห่วงกู?"
"อืม... กูเห็นหน้าตามึงซีดเซียวเหมือนคนไม่ค่อยสบายยังไงไม่รู้" ผมกอดเอวมันไว้หลวมๆ แล้วซบหน้าลงที่ไหลของมัน
"หึหึ... กูไม่เป็นไรแล้วอย่าคิดมาก" ทิวมันลูบหัวผมเบาๆ
"จริงๆ นะ มึงห้ามโกหกกูนะ"
"คร๊าบ.... ไม่โกหกครับเมีย หึหึ"
"ถ้ามีอะไรมึงต้องบอกกูคนแรก"
"โอเคๆ รับทราบครับผม"
"กอดกูซิ"
"หึหึ... นี่เป็นคำสั่งหรือขอร้อง?"
"คำสั่ง!!"
หมับ!!
"กอดแล้วๆ โอเครึยัง?"
"อืม... โอเคแล้ว"
จำคำสัญญามึงไว้ให้ขึ้นใจนะไอ้ทิว กูต้องเป็นคนแรกที่รู้เรื่องของมึง มึงสัญญาแล้วต้องทำตามสัญญานะ กูพร้อมรับรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมึงเสมอ กูรักมึงนะทิว
TBC.
โปรดติดตามตอนต่อไปฮะ
-
ทิว ท้องเสียจริงหรือ
ไม่ใช่ที่หายไปนานเพราะคุยกับผู้หญิง
ผู้หญิงที่แอบมองทิว เคยเป็นอะไรกับทิวหรือเปล่า
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【ตอนพิเศษวันสงกรานต์ (กูอยากเล่นน้ำ!!)】
ครืดดด... ครืดดด...
ใครแม่งโทรมารบกวนตอนกูนอนกอดเมียวะเนี้ยะ!! ผมปรือตาขึ้นมามองก็เห็นมินกำลังควานมือหาโทรศัพท์ไปทั่วทั้งที่ยังไม่ลืมตา เฮ้ออ... กูคงต้องช่วยมึงซินะมิน
"อ่ะนี่" ผมยัดโทรศัพท์ใส่มือมิน
ครืดดด... ครืดดด....
"อืม... ขอบใจ"
จุ๊บบบ....
"ไม่เป็นไรครับ"
มินปรือตาขึ้นมามองผมก่อนจะเบะปากใส่ด้วยความหมั่นใส้แล้วรับโทรศัพท์ที่กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในมือตอนนี้
"เออ!! โทรมาหาใครวะ?!!" ผมนี่สะดุ้งเลย นี่เมียกูเป็นอะไรมากป่าววะ
"มิน.. นั่นน่ะโทรศัพท์มึง" ผมสะกิดบอกมินแล้วนอนกอดเมียต่อ
"เออว่ะ!! ฮัลโหลว่าไงใครโทรมา... กูนอนอยู่ แค่นี้นะ!!" เฮ้ออ... เมียกูโคตรกวนตีนเลยว่ะ
["เฮ้ย!! ไอ้ห่า!! กูยังไม่ได้พูดสักคำเสือกจะวางสายกู อย่าเพิ่งวางนะเว้ย!!"]
มินปรือตาขึ้นมามองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้งก่อนจะแนบหูกับโทรศัพท์แล้วพูดกับปลายสายด้วยประโยคที่น่าฟังที่สุด
"เออไอ้สัส!! ถือสายรอแป๊ป!!"
"แม่ง!! โทรมากวนกูแต่เช้า!! ทิวขยับไปหน่อยดิกูคุยโทรศัพท์ไม่ถนัด"
"เกี่ยวอะไรกับกูล่ะ! มึงก็ใช้ปากพูดหูฟังไปซิ!! ส่วนตัวมึงอ่ะของกู หึหึ"
เรื่องอะไรจะยอมปล่อยง่ายๆ กูจะกอดมึงแบบนี้ไปตลอดมึงจะทำไมครับเมีย หึหึ กูกอดของกูมาตั้งนานมึงมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้กูเลิกกอดมึง หื้ออ... สักทีดีไหม!! เดี๊ยะปั๊ด!!
ฟอดดด....
"เฮ้ย!! ทิวอยู่เฉยๆ ดิ๊!!"
"ก็คุยไปดิ!!" ผมยังคงหน้าด้านต่อ มินมันคงรู้ว่าห้ามผมคงจะยากเลยเลิกสนใจผมแล้วหันไปคุยโทรศัพท์แทน
"เออ... ว่าไง?"
["มึงนอนอยู่กับเฮียเหรอวะ?"]
"เออดิ!! ไม่ให้นอนกับมันแล้วจะให้กูนอนกับใคร มึงนี่กูพูดแปลกนะไอ้เหี้ยทีน!!"
["เออๆ กูขอโทษไอ้สัส!! กูแค่จะโทรมาบอกว่าพวกกูจะไปเล่นน้ำสงกรานต์กันพรุ่งนี้มึงจะไปด้วยไหม?"]
"ที่ไหนวะ?"
[สีลม มึงจะไปด้วยไหม?"]
"เออ... เดี๋ยวกูถามทิวมันก่อนว่าจะไปไหม เดี๋ยวกูโทรบอกอีกที"
เออดีวุ้ย... มีมาถามกูก่อนด้วย น่ารักจริงๆ เลยเมียใครวะ หึหึ ว่าแต่.... มินมันจะถามเรื่องอะไรวะ
["เออๆ เอาไงก็โทรมาบอกแล้วกันพวกกูจะได้เตรียมตัวถูก"]
"เออๆ เดี๋ยวกูโทรบอก แค่นี้กูง่วง!!"
["แหมๆ เมื่อคืนโดนเฮียจัดหนักมาล่ะซิ หึหึ โดนไปกี่ดอกวะถึงหมดแรงขนาดนี้"]
"เสือก!! เรื่องของกูไม่ต้องยุ่ง สัส!!"
ทำไมเมียกูโหดแท้วะ!! ยอมใจเมีย... ผมนอนฟังอยู่นานแต่ไม่รู้ว่าฝั่งนู้นแม่งคุยเรื่องอะไร เดี๋ยวค่อยถามมินทีหลังก็ได้วะ
["ฮ่าๆๆๆ เออ! กูไม่กวนล่ะ มึงนอนต่อไปเหอะ"]
"เออ!! แค่นี้!" แล้วมินก็วางสายก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงที่นอนที่ไหนสักที่ผมมองตามไม่ทัน
"ใครโทรมา?"
"ไอ้ทีน" มินพลิกตัวหันหน้าเข้ามาหาผม
"มันโทรมาทำไม?" ผมถามต่อก่อนจะกดจมูกลงไปสูดดมแก้มเมียอย่างชื่นใจ
"มันโทรมาชวนไปเล่นน้ำสงกรานต์" มินตอบแล้วกอดก่ายผมไว้ทั้งตัว ถ้าขายกสูงอีกนิดคงจะพาดคอผมพอดี
"โตขนาดนี้แล้วยังจะเล่นน้ำสงกรานต์กันอีกเหรอวะ"
"พวกกูยังวัยรุ่นอยู่ทิว มึงแก่แล้วมึงคงไม่เข้าใจกูหรอก"
งับ!!!
"โอ๊ย!!! มึงกัดหูกูทำไม?!!"
เพี๊ยะ!!!
แม่ง!! แขนกูแทบหักฟาดลงมาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย หื้อ!! เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อย เดี๋ยวเหอะ!!
"หึหึ ปากดีจริงๆ เดี๋ยวกูเอากระบอกปืนยัดปากให้พูดไม่ได้เลย" มินลืมตาขึ้นมามองผม
"กระบอกนี้น่ะเหรอ?"
หมั่บ!!!
"โอ๊ยย!!! มินกูเจ็บนะเว้ย!! อืออ..."
อ่าา.... เต็มๆ เลยครับ มินจับเข้าที่กระบอกปืนที่ผมพกติดตัวทุกวัน อ่าา... จะบอกมันดีไหมว่าผมโคตรรู้สึกดีเลยเวลามันจับปืนกระบอกนี้ของผม หึหึ
"อยากสูญพันธุ์ใช่ไหม? หื้อ!!"
มินกำแน่นขึ้นกว่าเดิมแต่หารู้ไม่ว่าผมแม่งโคตรอยากจับมันกดตอนนี้เลย สักยกดีไหม หื้อ!!
"หึหึ... คนอย่างกูไม่สูญพันธุ์ง่ายๆ หรอก จำไว้!!"
พรึ่บ!!
ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมมิน มันทำหน้างอจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
"พอเลย!! กูยังไม่หายเจ็บ"
มินใช้มือดันหน้าผมให้ออกห่างจากปากของมัน ด้วยความหน้าด้านที่ผมมีอยู่เต็มเปี่ยมก็พยายามก้มหน้าลงไปจะจูบเมียให้หายมันเขี้ยว
"อย่าดิวะ!! กูแค่จะจูบอรุณสวัสดิ์มึงเฉยๆ นะ!"
"ไอ้หื่น!! เมื่อคืนก็จูบจนปากกูจะเปื่อยคาปากมึงอยู่แล้วนะ!" มินบ่นผมไม่จริงจังนัก
"เมื่อคืนก็ส่วนของเมื่อคืนดิ เช้านี้กูยังไม่ได้จูบมึงเลยแห้ง นะครับนะ..." มีความอ้อนเล็กน้อยถึงปานกลาง หึหึ
"อืม... งั้นให้เวลาหนึ่งนาที เริ่ม!!"
อุ๊ปส์!!!
หลังจากได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการผมก็ประกบจูบปากมินทันที มินเผยปากให้ผมได้แทรกลิ้นเข้าไปชกชิมลิ้มรสหวานในโพรงปากนุ่ม ลิ้นเราทั้งสองต่างเกี่ยวรัดหยอกล้อกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เราสองคนจูบกันอยู่สักพักก็ผละปากออกจากกันก่อนจะมองหน้ากันเล็กน้อย มินคลี่ยิ้มส่งมาให้ผมจนทำให้ผมต้องยิ้มตอบแล้วกดจูบลงย้ำๆ อีกหลายทีด้วยความมันเขี้ยว เมียกูน่ารักฉิบหาย หึ่ม!!
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบบ....
"หึหึ... มันเขี้ยวว่ะ" พูดจบผมก็ล้มตัวลงไปนอนแผ่ข้างๆ มิน
"ทิวกูไปเล่นสงกรานต์กับพวกไอ้ทีนนะ มึงจะไปกับกูไหม?"
มินพลิกตัวนอนตะแคงข้างแล้วกอดผมอย่างเอาใจ มันชอบทำแบบนี้เวลาอยากขออะไรหรือให้ผมทำอะไรให้มันครับ ประจำเลย!! แล้วถามว่ากูยอมไหม บอกเลยว่า....
"ถ้ากูบอกว่าไม่ให้ไปมึงจะทำตามไหม?"
"ไม่!! เพราะปีที่แล้วกูได้เล่นแค่แป๊ปเดียวแล้วมึงก็ลากกูกลับ กูมัวแต่คลุกอยู่กับมึงอยู่โรงแรมปีนี้กูก็เลยตั้งใจว่าจะไปเล่นน้ำสงกรานต์กับเพื่อนๆ ของกูแบบจัดหนัก หึหึ" เป็นไงล่ะครับคำตอบของเมียผม
"แล้วปีนี้มึงไม่อยากอยู่กับกูรึไง หื้อ?" ฟอดดด....
"อย่ามาเยอะทิว!! กูอยู่กับมึงแทบจะ 24 ชั่วโมงแล้วมึงไม่เบื่อบ้างรึไง"
"ไม่เบื่อ!! ถ้ากูตอบแบบนี้มึงจะไม่เป็นกับเพื่อนมึงใช่ไหม?"
"ป่าว!! กูก็จะไปเหมือนเดิมนั่นแหละ กูชวนมึงแล้วถ้ามึงจะไม่ไปก็เรื่องของมึง!!"
"เฮ้ย!! ได้ไงล่ะ อย่าไปเลยนะมินแดดร้อนขนาดนั้น คนแม่งก็เยอะมึงจะไปเดินเบียนคนเยอะๆ ทำไม ร้อนตายชัก!!"
ผมพยายามเกลี่ยกล่อมมินให้ยอมเปลี่ยนใจไม่ไปเล่นน้ำสงกรานต์กับเพื่อนมันแล้วมาคลุกอยู่กับผมแทนแต่งานนี้ดูสถานการณ์แล้วไม่น่าจะง่ายอย่างที่คิดครับ
"ไม่!! กูจะไปเล่นน้ำสงกรานต์!! กูอยากเล่นน้ำสงกรานต์กับเพื่อนกู!!"
มินโวยวายขึ้นเสียงดังลั่นห้อง เออ! เมียใครวะโคตรกวนตีนเลย เอาแต่ใจฉิบหาย!! กูเริ่มสงสัยนี่เมียกูเรียนจบปริญญาแล้วจริงๆ เหรอวะ นิสัยเด็กฉิบหายใครจะรู้ล่ะว่ามันทำงานเป็นหัวหน้าคนอยู่เกือบปี หึหึ
พรึ่บ!!
"อ้าวเฮ้ย!! จะไปไหน?"
"กูปวดขี้!!" พูดจบมินมันก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
"เฮ้อออ.... ถ้ามึงจะพูดไม่ฟังขนาดนี้กูก็คงต้องตามไปเฝ้ามึงซินะ"
ถามว่าผมโอเคกับเรื่องนี้ไหมบอกเลยว่าไม่ครับ แต่ถ้ามันยืนยันจะไปผมก็จะไม่ยอมปล่อยให้มันไปคนเดียวแน่นอนถึงมันจะไปกับเพื่อนๆ มันก็เถอะ แม่ง!! ไปเล่นน้ำที่สีลมนี่ถ้าผมไม่ไปคุมผมว่าเมียผมไม่รอดเงื้อมือตัวผู้ตัวอื่นที่คอยจ้องจะแดกเมียผมแน่!! ยิ่งมันได้เสียเป็นเมียผมแล้วฟีโรโมนมันยิ่งฟุ้งกระจายไปทั่วจนทำเอาผมเกือบฆ่าคนตายเพราะมันหลายต่อหลายครั้งแล้วครับ เมียกูใครก็ห้ามแตะโว๊ย!!
เอาวะ!! เอาไงเอากัน ในเมื่อมินมันไม่ยอมทำตามที่ผมบอกงั้นผมก็ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด เป็นไงเป็นกันครับงานนี้!!
Tru... Tru... Tru....
["ว่าไงวะ?"]
"มึงอยู่ไหนวะ?" ผมถามไอ้ปู
["คอนโด มึงถามทำเหี้ยอะไร!"]
"หึหึ กูไม่ได้ถามทำเหี้ยแต่กูกำลังถามตัวเหี้ยอยู่ว่ะ"
["กวนตีนไอ้สัส!! มีอะไรก็ว่ามา... แล้วเสือกโทรมาทำเหี้ยอะไรแต่เช้าก็ไม่รู้!!"]
"พรุ่งนี้มึงว่างไหม?"
["ทำไม?"]
"ไอ้สัส!! กูถามก็ตอบมาดิวะ!"
[เออๆ ว่าง... มีไรก็ว่ามา"]
"งั้นพรุ่งนี้ทำตัวให้พร้อมเดี๋ยวกูนัดเวลาอีกที" ผมบอกมันไปแค่นั้น
["อ้าว!! นี่จิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ!! จะไม่บอกกูสักคำรึไงว่าจะพากูไปฆ่าหมกป่าที่ไหน"]
"เออน่า... มึงเตรียมตัวให้พร้อมแล้วกันเดี๋ยวกูโทรบอกอีกที แค่นี้นะ"
["เออๆ เรื่องของมึงเหอะ!! แค่นี้กูจะนอนต่อ"] //"โจขยับมานี่"//
"หึหึ... มึงนอนกกเมียมึนต่อเหอะกูไม่กวนล่ะ"
["เออ!!"]
ผมวางสายจากไอ้ปูเสร็จก็โทรหาไอ้ฟิวต่อ นัดหมายเวลาอีกเล็กน้อยแล้วให้ไอ้ฟิวโทรบอกไอ้มาร์กับไอ้เนย์ถึงโปรแกรมวันพรุ่งนี้ ไอ้ฟิวกำลังบ่นปวดหัวพอดีเพราะเมียมันก็งอแงจะไปเล่นน้ำสงกรานต์เหมือนกันกับเมียผม งานนี้เลยเข้าทางไอ้ฟิวครับ เพื่อไม่ให้เมียห่างหูห่างตาและอยู่ในสายตามันตลอดเวลามันเลยรีบตอบตกลงผมทันที ไงล่ะมึงมีเมียเด็กก็แบบนี้แหละ หึหึ แต่พอหันไปมองที่ประตูห้องน้ำผมก็คิดว่าเมียผมแม่งก็ไม่ต่างจากเมียไอ้ฟิวสักเท่าไหร่หรอกครับ เด็กฉิบ!!
ผมจัดการโทรไปสั่งงานไอ้เก่งเล็กน้อย วันนี้ที่ร้านเริ่มจัดงานตอนรับวันสงกรานต์เพื่อรองรับลูกค้าที่จะมาเที่ยวที่ร้านครับ สำหรับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการที่ร้านของผมตั้งแต่วันนี้ยาวไปจนถึงวันที่ยี่สิบเลยครับ เรียกกันว่างานไหลกันเลยก็ว่าได้ไม่ต้องไปไหนไกลแค่มาเที่ยวที่ร้านผมก็ไหลได้เหมือนกัน หึหึ
หน้าร้านจะมีพนักงานที่คอยตรวจความเรียบร้อยตามกฏของสถานที่เที่ยวทั่วไป หลังจากผ่านการ์ดหน้าร้านมาได้ก็จะมีพนักงานแจกปืนฉีดน้ำขนาดเล็กกับซองกันน้ำให้ลูกค้า ผมตั้งใจให้ลูกค้าเล่นพอสนุกสนานครับแต่มีกฏว่าห้ามนำสิ่งต้องห้ามเข้ามาในร้านและห้ามสร้างความเดือดร้อนให้ลูกค้าท่านอื่นครับ
ผมนอนรอมินอยู่สักพักรู้สึกว่ามันหายเข้าไปในห้องน้ำนานเกินไปแล้วครับ ผมลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะหยิบกางเกงนอนที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมแล้วเดินตรงไปที่หน้าห้องน้ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
"มินทำอะไร?"
.....
เงียบครับ ไม่มีเสียตอบรับใดๆ
ปัง ปัง ปัง!!
"มิน!! มึงทำอะไรอยู่ห๊ะ!!"
แกร็ก....
"มิน!!"
o0!!
"ห่าเฮ้ย!! กูตกใจหมด ทำไมเรียกแล้วไม่ตอบหื้อ?!!" ผมเดินเข้าไปหยุดยืนข้างมิน
"กูเผลอหลับอ่ะ มึงลงมาอาบน้ำพร้อมกูดิทิวจะได้ถูตัวให้กูด้วย" มินมันพูดด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายสุดๆ แต่ผมนี่แทบกุมขมับเลยครับ ห่า!! ให้กูยืนเรียกเสือกไม่ตอบ
"มึงเนี้ยะน่ะ!! ชอบทำให้กูประสาทเสียอยู่เรื่อยเลยให้ตายซิ!!"
ผมจัดการถอดกางเกงนอนตัวที่เพิ่งใส่มาเมื่อกี้แล้วโยนลงตะกร้าก่อนจะลงไปนั่งซ้อนด้านหลังมินอยู่ในอ่างอาบน้ำ มินเอนตัวมาพิงที่อกแกร่งของผม
"จะอาบน้ำทำไมไม่บอกกูตั้งแต่แรก หื้อ?"
"ตอนแรกกูแค่จะมาล้างหน้าแปลงฟันเฉยๆ แต่กูเหนียวตัวเลยเปลี่ยนใจอาบน้ำเลยดีกว่า"
"ปวดตัวมากไหม?"
ฟอดดด.... ผมหอมที่แก้มของมินด้วยความมันเขี้ยวแล้วถามพร้อมกับควักน้ำใส่มือแล้วลูบไล้ตั้งแต่หัวไหล่ลงมาที่แขนของมิน
"อืม... ปวด"
"กูขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บ"
ฟอดดดด....
ผมกดจมูกลงที่ขมับของมินก่อนจะโอบกอดมินไว้ในอ้อมกอด
"อืม... ไม่เป็นไร กูชินกับความหื่นของมึงล่ะ หึหึ"
จากที่ผมกำลังซึ้งใจมันที่มันยอมเจ็บตัวเพื่อทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตแต่คำพูดมันทำให้บรรยากาศซึ้งๆ อบอุ่นๆ ของผมหายวับไปกับตา
"หึหึ... กวนตีนกูให้ตลอดนะไอ้แห้ง"
"อือออ.... ทิวอย่า..."
ผมกดจมูกสูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย เริ่มไล่จากหลังใบหูจนไปจนถึงซอกคอขาวที่กระตุ้นความต้องการของผมทุกครั้งที่ได้สัมผัส ผมพรมจูบซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอมินจนอารมณ์ผมเริ่ดเตลิดไปไกลแล้วท่าจะหยุดยากแล้วครับ
"อืออ... ทิวพอก่อน อ่าา... เราต้องไปบ้านแม่... กันนะ อืออ...."
"อือออ... ขอแป๊ปนึงนะ"
ด้วยอารมณ์ที่เตลิดไปไกล ตอนแรกว่าจะแค่กอบโกยความสุขเล็กๆ น้อยๆ แต่ด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมอดใจไว้ไม่ไหวก็เลยจัดมินไปหนึ่งยกก่อนที่ผมจะช่วยมินอาบน้ำล้างตัวแล้วออกมาแต่งตัวเพื่อพามินไปรดน้ำขอพรจากพ่อแม่ของเราครับ
......
"อ้าวมินมาแล้วเหรอลูก ทำไมหน้าซีดๆ แบบนั้นล่ะไม่สบายรึเปล่า?"
"สวัสดีครับแม่" ผมกับมินยกมือไหว้แม่มินพร้อมกัน
"สวัสดีจ๊ะ น้องเป็นอะไรรึเปล่าทิวทำไมหน้าซีดแบบนั้นล่ะ"
ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้แม่ยายผมครับ ท่านขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามากอดมินส่วนเมียผมก็กอดอ้อนแม่ตัวเองสุดฤทธิ์ พอแม่ยายผมไม่ได้คำตอบจากลูกชายสุดที่รักก็หันมาคาดคั้นเอาคำตอบจากผมแทนครับ ผมจะบอกแม่ยายผมยังไงดีล่ะ จะให้บอกว่าเพราะผมเก็บเกี่ยวความสุขจากลูกรักของแม่งั้นเหรอ ผมจะถูกคาดโทษไหมที่ทำให้ลูกชายสุดที่รักเขาหมดเรี่ยวหมดแรงขนาดนี้
"ผมไม่ได้เป็นอะไรครับแม่ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยแค่นั้นเอง" มินมองค้อนผมตาเขียว
"ทำไมไม่พักผ่อนเยอะๆ ล่ะลูก ผอมไปรึเปล่าเนี้ยะ ทิวเอาของไปวางก่อนซิลูก อ่อ... พ่อนั่งรอเราสองคนอยู่ในห้องรับแขกแน่ะ ป่ะๆ เข้าไปหาพ่อกัน"
"ครับแม่"
ผมเดินตามหลังมินกันแม่เข้ามายังห้องรับแขกของบ้าน ผมวางกระเช้าผลไม้กับแบรนด์ไว้ที่โต๊ะกลางก่อนจะยกมือไหว้คุณพ่อตาที่นั่งรอพวกผมอยู่ครับ
"พ่อครับ... สวัสดีครับ" ผมกับมินยกมือไหว้ท่านพร้อมกัน
แม่เดินไปนั่งลงข้างพ่อที่โซฟาตัวใหญ่ส่วนผมกับมินนั่งที่โซฟาเดี่ยวฝั่งเดียวกันครับ
"อืม... ไหวพระๆ มากันแล้วเหรอ"
"ครับพ่อ ขอโทษนะครับที่ผมพามินมาหาช้าไปหน่อย"
"เฮ้ย!! ช้าเช้อที่ไหนนี่เพิ่งจะสิบโมงเอง เอ่อใช่... แล้วกินข้าวกินปลากันมารึยังล่ะ?"
"มิกกี้ไปไหนอ่ะแม่?" มินถามหาหลานรัก
"มิกกี้ออกไปข้างนอกกับพี่ชายกับพี่สะใภ้เรานั่นแหละ เมื่อกี้โทรมาบอกแม่แล้วว่ากำลังกลับให้เราสองคนอยู่รอก่อน"
"เออ... ทิวไปบ้านพ่อแม่เรามารึยัง?" พ่อตาผมถามขึ้น
"ผมพามินมาหาพ่อกับแม่ก่อนน่ะครับแล้วค่อยไปบ้านผมทีหลัง"
"อ้าวเหรอ! งั้นฝากบอกพ่อเราด้วยว่าพ่อคอนเฟริมกับคุณสุรชาติไปแล้วแค่เตรียมร่างกายให้พร้อมก็พอ หึหึ"
"ได้ครับ เดี๋ยวผมบอกพ่อผมให้นะครับ"
"เชอะ!! นี่จะหนีฉันไปตีกอล์ฟอีกแล้วล่ะซิ"
"หึหึ คุณอย่ามางอนผมหน่อยเลย ทีคุณหนีไปช๊อปปิ้งกับแม่เจ้าทิวผมยังไม่ว่าอะไรสักคำเลยนะ"
"ฉันหนีไปที่ไหนล่ะ ฉันก็บอกคุณตลอดนั่นแหละ ชิส์!!"
ผมกับมินนั่งฟังพ่อกับแม่มินถกเถียงกันอย่างสนุกสนาน ไม่ได้เถียงกันจริงจังอะไรหรอกครับผมว่าพวกท่านหยอกล้อกันมากกว่าเพราะหน้าตาดูมีความสุขมากกว่าจะมีความทุกข์ซะอีก เรานั่งคุยกันไปสักพักก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยที่วิ่งเรียกชื่อพวกผมดังมาแต่ไกล
"อามินฮะ"
"หึหึ... ว่าไงหื้อ... คิดถึงอาไหมครับ?"
ฟอดดด... ฟอดดด...
มินทั้งกอดทั้งฟัดหลานจนผมรู้สึกอิจฉาหลานเลยครับ
"คิดถึงฮะ" มิกกี้ตอบ
"มิกกี้สวัสดีอาทิวรึยังครับ เดี๋ยวอาทิวไม่รักไม่รู้ด้วยนะ หึหึ"
"อาทิวฮะ สวัสดีฮะ... มิกกี้คิดถึงอาทิวม๊ากมากฮะ คึคึ" มิกกี้วิ่งเข้ามากอดผมบ้าง ผมเห็นก็อดเอ็นดูหลานไม่ได้ ขี้อ้อนจริงๆ เจ้าหลานชายคนนี้
"คิดถึงครับ มาให้อาหอมให้หายคิดถึงหน่อย"
"ได้ฮะ" มิกกี้เขย่งตัวเข้ามาหาผมแล้วยื่นแก้มให้ผมฟัดก่อนที่มิกกี้จะหอมแก้มผมคืน
ฟอดดด.... ฟอดดด....
"ดูท่ามิกกี้จะคิดถึงนายมากนะทิว" พี่ชายมินเดินเข้ามาพร้อมกับพี่สะใภ้
"หึหึ ผมก็ติดมิกกี้เหมือนกันนั่นแหละครับ" ผมตอบ
"ไปซื้ออะไรกันมาเยอะแยะอ่ะ?" มินถามพี่ชายตัวเอง
"ไปซื้อของนิดหน่อยจ๊ะ เดี๋ยวมินอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะวันนี้พี่จะทำของโปรดให้ทานจ๊ะ"
"โหห... พี่สะใภ้ผมนี่นางฟ้าชัดๆ งั้นมื้อนี้ผมกับทิวของฝากท้องด้วยนะครับพี่ฟ้า"
"จ้า... ยินดีมากจ๊ะ งั้นม่อนคุยกับน้องไปก่อนนะคะ ฟ้าขอไปเตรียมอาหารก่อน"
"เดี๋ยวแม่ไปช่วยฟ้าแล้วกัน"
แม่มินกับพี่ฟ้าเดินเข้าไปในครัวส่วนพวกผมก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน เราทานอาหารร่วมกันอย่างมีความสุข หลังจากทานอาหารกันเสร็จก็รดน้ำดำหัวขอพรจากพ่อกับแม่ของมินเพื่อเป็นศิริมงคลกับชีวิต ท่านก็ให้พรลูกหลานจนครบทุกคน งานนี้สุขกันไปตามๆ กันครับ ได้ทานข้าวกับพร้อมหน้าแถมยังได้รับพรดีๆ จากพระในบ้านอีก ผมเห็นมินหน้าตาดูมีความสุขก็ทำให้ผมรู้สึกดีตามไปด้วยครับ
หลังจากเสร็จจากบ้านมินผมก็พามินขับรถไปยังบ้านของผมทันที พอมาถึงยังทิพย์ก็รีบออกมาดึงมินไปยืนหลบมุมคุยกันยุกยิกๆ อยู่สองคนแล้วค่อยเดินตามผมเข้ามาในบ้าน พ่อกับแม่ผมก็ให้พรผมกับมินเหมือนที่พ่อแม่มินให้มานั่นแหละครับ แต่คนที่ได้มากสุดน่าจะเป็นมินมากกว่าเพราะรายนี้แม่ผมรักเหลือเกิน ยัยทิพย์น้องสาวผมก็เอ็นดูมินมากเช่นเดียวกัน
"เดี๋ยวคุยกับแม่ไปก่อนนะกูออกไปโทรศัพท์แป๊ปเดียวมา" ผมพูดบอก
"คุยตรงนี้ไม่ได้รึไง?" มินหันมาพูดตาขวาง
"เออน่า... คุยกับยัยทิพย์กับแม่ไปก่อน" ผมขยี้หัวมินเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอก
Tru... Tru... Tru....
["เออว่าไง?"]
"มึงเตรียมสถานที่เรียบร้อยรึยัง?"
"เออ!! เรียบร้อยแล้ว กูโทรไปบอกไอ้ฟิวกับไอ้เนย์ล่ะ ส่วนเพื่อนๆ เมียมึงอ่ะพอรู้เรื่องก็ดี้ด้ากันใหญ่ไอ้ห่า!! กูนึกว่าฟูงลิงแตก" ไอ้มาร์บอก
งานนี้ไอ้ฟิวโยนให้ไอ้มาร์เป็นคนจัดการเพราะมันดูเป็นคนที่ว่างสุดในกลุ่ม ไอ้เนย์มันต้องเคลียร์คิวคนไข้ส่วนไอ้ฟิวนี่มันกำลังหลอกล่อเมียมันไม่ให้งอแงเพราะมันก็เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ มันบอกไม่อยากให้เมียมันเสียนิสัยตั้งแต่เด็กเพราะถูกตามใจ แต่มันนั่นแหละโคตรตามใจเมียมันเลยไอ้ควาย!!
"หึหึ.. แล้วเรื่องรถอ่ะ มึงจะเอาไงจะให้ขับไปกันเองหรือเอารถตู้ไปคันเดียว"
"กูว่าเอารถตู้ไปคันเดียวก็ดีนะเพราะกูขี้เกียจขับรถไปเองว่ะ"
"เออๆ งั้นเดียวเอารถตู้ร้านกูไป มึงเตรียมตัวให้พร้อมแล้วกัน"
"โอเค กูจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รอเมาอย่าเดียวพอ หึหึ"
"อืม... พรุ่งนี้เจอกัน"
ผมวางสายจากไอ้มาร์เรียบร้อยก็โทรไปนัดหมายกับไอ้ปูเรื่องเวลานัด พอคุยกับไอ้ปูเรียบร้อยผมก็เดินไปที่รถก่อนจะเปิดรถแล้วหยิบบุหรี่ในซองออกมาชิว ผมนั่งสูบบุหรี่อยู่สวนหน้าบ้านอยู่สักพักมินก็เดินหน้างอเข้ามาหาผม
"ออกมาทำไม?" ผมถามพร้อมกับดับบุหรี่แล้วทิ้งใส่ถังขยะเล็กๆ ข้างม้านั่ง
"โทรศัพท์หาใครวะโคตรนาน"
"หึหึ กูโทรไปสั่งงานเด็กๆ ที่ร้านน่ะ มึงออกมาทำไมยังไม่ได้ตอบกูเลยนะ" ผมดึงมินให้มานั่งลงข้างผมแต่มินมันฝืนตัวเอาไว้ไม่ยอมนั่งครับ
"แม่มึงบอกให้อยู่กินข้าวเย็นก่อนค่อยกลับ"
"อืม... ก็กินดิ กูตั้งใจแบบนั้นอยู่แล้ว"
"นั่งลงดิวะ ยืนมองหน้ากูอยู่ได้" ผมดึงมินให้นั่งลงอีกครั้ง คราวนี้มันยอมนั่งแล้วครับ
"สูบบุหรี่อีกแล้วนะมึง!" มินบ่นผมไม่จริงจังนัก
"บ่นอะไรหนักหนาหื้อ วันนี้กูเพิ่งสูบแค่มวนเดียวเอง" ผมกอดคอมินโน้มตัวมินเข้ามาใกล้
ตุบ!!!
"กูแค่พูดเฉยๆ มึงก็บอกว่ากูบ่นตลอด สรุปพรุ่งนี้มึงไปกับกูไหม?"
"ไปไหน?" ผมถามทั้งที่รู้อยู่ว่ามันถามเรื่องอะไร
"ไปเล่นสงกรานต์ไง!! กูจะได้โทรไปบอกไอ้ทีน"
"ไม่ต้องไป กูไม่อนุญาต" ผมตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
"ทำไม?!!" มินถามขึ้นเสียงดัง
"ไม่ทำไม กูแค่ไม่ให้ไป"
"มึงแม่ง!!"
พรึ่บ!!!
"อ้าวเฮ้ย!! จะไปไหน?"
"เรื่องของกู!!"
ฮ่าๆๆ ผมล่ะกลั้นขำตั้งนาน เวลามินมันโดนขัดใจสิ่งแรกที่จะทำคือโวยวายแล้วตามด้วยการเดินหนีผมแบบนี้แหละครับ ตอนนี้ผมคงต้องปล่อยมันไปก่อนคืนนี้ค่อยง้อครับ หึหึ
ผมกับมินอยู่ทานข้าวเย็นกับครอบครัวของผม หลังจากทานเสร็จเราก็นั่งคุยกับพ่อแม่ผมอีกสักพักก็ขอตัวกลับมาดูแลร้าน วันนี้ที่ร้านจัดงานสงกรานต์ขึ้นวันแรกลูกค้าที่ไม่ได้ออกต่างจังหวัดคงหลั่งไหลกันมาเที่ยวค่อนข้างเยอะ ตั้งแต่ผมบอกไม่ยอมให้มินไปเที่ยวสงกรานต์กับเพื่อนมินก็นั่งเงียบไม่คุยกับผมตลอดทาง ตอนอยู่บ้านก็คุยแต่กับพ่อแม่ผมกับยัยทิพย์ พอมาถึงร้านมินก็เดินขึ้นไปที่ห้องทำงานของผมทันที
"นายครับ คุณมินอารมณ์ไม่ค่อยดีเหรอครับนาย" ไอ้เก่งมันจับสังเกตุนายน้อยมันได้เป็นอย่างดี
"หึหึ วันนี้มันต้องใช้ความอดทนมากกว่าทุกวันนะไอ้เก่ง นายอีกคนของมึนโดนขัดใจนิดหน่อยว่ะ ถ้ามันโวยวายมึงก็อดทนหน่อยแล้วกัน" ผมพูดบอกไอ้เก่ง
"เฮ้ออ... นายก็ชอบขัดใจคุณมินอยู่เรื่อยเลยนะครับ" ไอ้เก่งมันถึงขั้นถอนหายใจเหนื่อย
"อ้าวไอ้นี่!! สรุปใครเป็นนายมึงกันแน่วะ!!" ผมง้างมือทำท่าจะตบหัวมัน ไอ้เก่งมันก็หดคอหนีผมทันที
"โหห... นายครับ จะเป็นนายหรือคุณมินก็นายผมทั้งสองคนนั่นแหละครับ คุณมินก็เมียนายส่วนนายก็จ่ายค่าจ้างให้ผม"
"หึหึ มึงนี่ฉลาดตอบ ไปๆ ไปทำงานได้แล้วลูกค้าเริ่มเข้าร้านกันแล้ว"
"ครับนาย"
"เออ! มึงเอาของว่างขึ้นไปให้เมียกูหน่อยเผื่อเมียกูจะอารมณ์ดีขึ้น หึหึ"
"ได้ครับนาย"
ผมเดินขึ้นมาบนห้องทำงานที่อยู่ชั้นลอยของร้าน เปิดประตูเข้าไปก็เห็นมินกำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา มินเหลือบมองมาที่ผมเล็กน้อยก่อนจะทำท่าเหมือนไม่สนใจผมเหมือนเดิม ผมส่ายหัวอย่างขำๆ แล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานก่อนจะหยิบบัญชีร้านขึ้นมาดู
"มินมึงจะกินอะไรไหม?" ผมแกล้งถามทั้งๆ ที่ผมสั่งไอ้เก่งไว้แล้ว
.....
เงียบครับ
"วันนี้อยากกินเหล้าไหม โทรชวนพวกเพื่อนๆ มึงมากินที่ร้านดิ" ผมพูดอย่างเอาใจ
"มิน!!"
"อะไร!! เรียกกูอยู่ได้มึงจะทำงานก็ทำไปดิ!!" มินลุกขึ้นนั่งแล้วโวยวายผมด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดสุดๆ
"หึหึ มานี่ดิ"
"ไม่!! มึงทำงานไปไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับกู!!"
"มิน! กูบอกให้ลุกแล้วเดินมานี่!!" ผมเริ่มทำเสียงดุแล้วออกคำสั่ง
......
มินทำเป็นไม่สนใจนั่งลงที่โซฟาตัวเดิมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อ
"มึงจะลุกมาหากูดีๆ หรือจะให้กูเดินไปหาแล้วจะมึงกดที่โซฟาห๊ะ!!"
"แม่ง!! ทำไมชอบออกคำสั่งกับกูจังวะ!!"
มินเดินเข้ามาหาผมด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดสุดๆ แต่สงสัยคงกลัวจะโดนผมจับกดที่โซฟามากกว่าเลยยอมเดินมาตามคำสั่ง มินมันรู้ครับว่าถ้าผมพูดผมทำจริงเสมอ หึหึ
"นั่งลง" ผมตบลงที่ตักตัวเอง
"มีอะไรก็พูดมาดิ กูยืนฟังได้"
"มิน... นั่งลง" ผมพูดเสียงกดต่ำลงกว่าเดิม
"เออ!! นั่งก็นั่ง!!"
พรึ่บ!!
แม่ง!! มินมันนั่งลงแบบเอาก้นกระแทกตักผมโคตรแรง แต่แทนที่ผมจะเจ็บดันเป็นไอ้คนที่นั่งอยู่บนตักผมเจ็บแทน หน้าเหยเกเลยท่าทางจะเจ็บมาก มึงลืมไปแล้วเหรอครับเมียว่ากูเพิ่งจัดมึงซ้ำไปอีกรอบเมื่อเช้า ไหนจะแผลเก่าของเมื่อคืนอีก ฮ่าๆๆๆ ผมล่ะอดขำมันไม่ได้ มินมันเก๊กน่าดู
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
ต่อจากด้านบนนะคะ
"มึงจะงอนกูทำไมเนี้ยะหื้อ?"
ฟอดดดด....
ผมหอมลงที่แก้มมัน มินมันพยายามหลบครับแต่ผมไวกว่า หึหึ
"ใครบอกกูงอนมึง!! กูปกติเหอะ!!"
"อ้าว! นี่ปกติหรอกเหรอ กูนึกว่างอนกูเรื่องที่ไม่ให้ไปเล่นน้ำสงกรานต์กับเพื่อนซะอีก" ผมกอดเอวมินเอาไหวหลวมๆ
"หึ!! ถึงมึงไม่ให้กูไปกูก็จะไปกับเพื่อนกูอยู่ดี มึงห้ามกูไม่ได้หรอก!! อ่อ... กูไปเองก็ได้ถึงมึงไม่ไปกับกูเหอะ!!"
ฟังแล้วแปลกๆ ว่าไหมครับ นี่มันงอนผมเรื่องที่ผมไม่ยอมให้มันไปหรือเรื่องที่ผมไม่ยอมไปเล่นน้ำสงกรานต์กับมัน แต่เอ๊ะ!! หรือทั้งสองเรื่อง
"กูไม่ให้ไปมึงยังจะขัดคำสั่งกูอีกเหรอวะ?"
.....
มันเงียบครับ ไม่ยอมตอบ....
"ว่าไง... ถ้ากูไม่ให้ไปมึงก็จะไปให้ได้ใช่ไหม? หื้อ"
"ก็กูจะไปกับพวกไอ้ทีนไม่เห็นจะเป็นไรเลย" มินมันพูดบอกเสียงเบา
"เพื่อนมึงจะไปกันแน่เหรอวะ?"
ผมถามอย่างขำๆ เพราะนี้ผมว่าพวกเพื่อนๆ มันกำลังเตรียมตัวไปที่อื่นมากกว่าครับ
"ไปดิ!! มันเป็นคนโทรมาชวนกูเองนะเว้ย!!"
"หึหึ งั้นโทรไปถามเพื่อนมึงแล้วกันว่าจะไปกันกี่โมง"
"จริงอ่ะ มึงยอมให้กูไปแล้วใช่ป่ะ แล้วมึงจะไปกับกูด้วยใช่ป่ะ?" มินถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ
"อืม... ลองโทรไปถามเพื่อนมึงดูก่อน"
"โอเค" มินรีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนมันทันที ผมนี่กลั้นขำแทบไม่ไหว
Tru... Tru....
["สวัสดีครับเพื่อน"]
"สวัสดีครับเพื่อนเหี้ยอะไรของมึงไอ้เหี้ยทีน มึงแดกยาผิดมารึไง!!"
["อ้าว!! มึงนี่ก็แปลกว่ะ กูก็แค่อยากพูดเพราะๆ กับมึงบ้างก็เท่านั้นเองไอ้เพื่อนรัก"]
"ถุย!! กูเชื่อฉิบหาย!! พอๆ เข้าเรื่องได้ล่ะ พรุ่งนี้มึงจะไปเล่นน้ำที่สีลมกี่โมงวะ?"
["เล่นน้ำอะไรวะ?"]
"อ้าวไอ้นี่!! เล่นน้ำสงกรานต์ไงที่มึงโทรมาชวนกูเมื่อเช้านี้ไงไอ้ควาย!!"
ผมยิ้มที่มุมปากทันทีที่มินเริ่มโวยวาย ผมพอได้ยินว่าปลายสายพูดอะไรเพราะมินมันนั่งอยู่บนตักผมไงครับ ไอ้เหี้ยทีนก็แสบชอบกวนโมโหเมียกูว่ะ หึหึ
["อ้าว!! อ่อ... ยกเลิกว่ะมึง กูเพิ่งคิดได้ว่ากลัวตัวจะดำว่ะ ไม่เล่นล่ะ"]
"เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี้ยะ!! โทรมาชวนกูแต่เช้าแล้วเสือกบอกยกเลิก!!"
มินโวยวายหนักมาครับ มันหันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ
["เออๆ ขอโทษทีว่ะ พอดีกูเพิ่งคิดขึ้นได้ว่าติดธุระว่ะเพื่อน เอาไว้วันหลังแล้วกัน"]
"กวนตีนไอ้สัส!! แม่งกูเถียงกับไอ้ทิวตั้งนานกว่ามันจะยอมให้ไปเสือกมายกเลิกกู"
["เฮ้ย!! กูขอโทษๆๆ เอาเป็นว่างานนี้ยกเลิกแล้วกันนะเพื่อน เจอกันอีกทีปีหน้าเลยแล้วกัน"]
"ชาติหน้าเลยไหมไอ้สัสทีน!! แค่นี้นะไอ้ควาย!!" แล้วมินก็วางสายไอ้ทีนไปก่อนจะหันมามองค้อนผมยกใหญ่
"เดี๋ยวๆ มองกูแบบนี้หมายความว่ายังไง?"
"เพราะมึงนั่นแหละ!! ถ้ายอมให้กูไปตั้งแต่แรกไอ้เหี้ยทีนก็ไม่ต้องมายกเลิกกูแบบนี้หรอก!!"
"อ้าวๆ เดี๋ยวก่อน... ไอ้ทีนมันติดธุระไม่ใช่เหรอวะ แล้วมึงมาเหวี่ยงกูทำไมเนี้ยะ"
"โธ่เว้ย!! ไม่รู้โว๊ยกูหงุดหงิด!!"
พรึ่บ!!
ตึก ตึก ตึก!!
มินลุกขึ้นจากตักผมแล้วเดินกระทืบเท้าเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะไปนั่งลงที่โซฟา
"หึหึ ชอบพาลว่ะ"
"เงียบปากไปเลย!!"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
เสียงประตูดังขึ้นทำให้ผมกับมินหันไปมองพร้อมกัน
"เออ! เข้ามาได้"
"ผมเอาของว่างเข้ามาให้ครับนาย" ไอ้หน่อยพูดขึ้นด้วยสีหน้าหวั่นๆ ผมว่าไอ้เก่งคงบอกสถานการณ์มันคราวๆ แล้วมั้งครับ
"อืม... เอาไปให้นายมึงนู้น"
"สวัสดีครับคุณมิน ผมเอาของว่ามาให้ครับ"
"เป็นเหี้ยอะไร เสือกพูดเพราะกับกู"
"โหห... คุณมินก็พูดไปนั่น ผมก็พูดแบบนี้กับคุณมินตลอดนั่นแหละครับ"
"เออๆ มึงไปเอาเหล้ามาให้กูดิ๊!!" มินสั่งก่อนจะล้มตัวลงนอนที่โซฟา
"นายครับ.. เอาไงอ่ะ?" ไอ้หน่อยหันมาถามความคิดเห็นจากผม
"มึงจะหันไปถามมันทำไม คนอยากแดกเหล้าคือกูไม่ใช่นายมึง"
ไอ้หน่อยถึงขั้นสะดุ้งผมเห็นแล้วก็รู้สึกสงสารมันเลย หึหึ
"นายมึงกำลังแผงฤทธิ์อยู่อย่าไปขัดใจมัน ไปเอาเหล้ามาไป"
"ครับๆ คุณมินรอแป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวผมรีบไปเอาให้เดี๋ยวนี้เลย"
ไอ้หน่อยวิ่งออกไปจากห้องด้วยความรนราน ผมได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ โดนขัดใจเข้าหน่อยเป็นแบบนี้ทุกที หึหึ
ไอ้หน่อยหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมเหล้ากับถังน้ำแข็ง มันรินเหล้าใส่แก้วให้นายมันอย่างตั้งใจก่อนจะขอตัวออกไปทำงานต่อ มินนั่งจิบเหล้าดับอารมณ์ส่วนผมก็นั่งทำงานครับ
วันนี้ลูกค้าที่มาเที่ยวที่ร้านค่อนข้างเยอะ เหตุการณ์ทุกอย่างปกติดีไม่มีการทะเลาะวิวาทกันในร้าน ลูกค้าส่วนใหญ่สนุกกับงานสงกรานต์ที่ทางร้านผมจัดขึ้นเลยไม่มีปัญหาวุ่ยวายตามมา ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ หันไปมองอีกทีเหล้าก็หมดไปเกือบครึ่งขวด แต่ที่น่ากลัวก็นั้นก็คือเมียผมที่กำลังนอนสลบคาแก้วเหล้าอยู่บนโซฟานี่ซิครับ
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างมิน ผมก้มลงไปหยิบแก้วเหล้าออกจากมือมินที่ถือแก้วเหล้าไว้แล้วนอนกอดเหมือนกอดของรักก่อนจะกดลงจูบที่หน้าผากมินเบาๆ
"หึหึ เอาแต่ใจหนักขึ้นทุกวันเลยนะแห้ง"
ผมอุ้มมินขึ้นมาแนบอก มินขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่สองมือจะโอบกอดที่คอผมเอาไว้ทั้งที่ยังหลับไม่รู้ตัว ผมคลี่ยิ้มให้กับความน่ารักแบบงี่เง่าของเมียตัวเองแล้วอุ้มมินเข้าไปนอนในห้องนอนที่อยู่ในห้องทำงานของผม ผมวางมินลงบนเตียงนุ่มแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้มินไว้กันหนาว ผมหยิบรีโมทขึ้นมันปรับแอร์อีกเล็กน้อยก่อนจะก้มลงจูบที่ขมับของมินอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินกลับออกไปทำงานที่ค้างเอาไว้ให้เสร็จ
...
...
...
หลังจากเคลียร์งานจนเสร็จสั่งงานไอ้เก่งอีกเล็กน้อยเพราะผมจะไม่ได้เข้าร้านอีกหลายวัน ไอ้เก่งรายงานสถานการ์ภายในร้านให้ผมฟังตามปกติ มันจัดการตรวจสต๊อกร้านแล้วรายงานผมทุกความเคลื่อนไหวแบบนี้จะไม่ให้ผมไว้ใจมันได้ยังไงล่ะครับ
"มึงไปทำงานต่อเถอะ ช่วงกูไม่อยู่มีอะไรด่วนค่อยโทรหากู"
"ครับนาย เอ่อ... แล้วนี่นายจะกลับไปพักผ่อนเลยรึเปล่าครับ ผมว่าวันนี้ไม่น่ามีปัญหาอะไรนายพาคุณมินกลับไปพักผ่อนเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมดูร้านให้ครับนาย"
"เออ... ขอบใจมึงมาก กูว่าจะพามินกลับพอดีเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว"
"ครับนาย งั้นเดี๋ยวผมไปบอกเด็กให้เตรียมรถรอแล้วจะขึ้นมาช่วยนายถือของนะครับ"
ผมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ไอ้เก่งเดินออกจากห้องทำงานไปส่วนผมก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนที่มินนอนอยู่ มินยังคงนอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงกว้าง ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างมินก่อนจะเอื้อมมือไปลูบลงที่หัวมินเบาๆ
"มินตื่นได้แล้ว"
"อืออ...." มินครางอย่างขัดใจก่อนจะขยับตัวเพียงเล็กน้อย
จุ๊บบบบ....
"ตื่นได้แล้วแห้ง" ผมตบที่แก้มมินเบาๆ พอให้รู้สึกตัว
"อืออ..."
ผมได้แต่ยิ้มก่อนจะส่ายหัวอย่างขำๆ งานนี้ผมว่าคงไม่ยอมตื่นง่ายๆ เล่นกินเหล้าไปคนเดียวเกือบครึ่งขวดขนาดนั้น ผมยัดโทรศัพท์ของผมและมินใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ผมก้มลงช้อนตัวมินแล้วอุ้มขึ้นร่างคนขี้โวยวายไว้แนบอก มือของมินกำเสื้อผมไว้แน่นอย่างอัตโนมัติ
จุ๊บบบ...
"มินเอาแขนคล้องคอกูเร็ว" ผมกระซิบที่ข้างหูมินเบาๆ
พรึ่บ!!
แขนทั้งสองข้างของมินเกี่ยวรัดคอผมไว้แน่นก่อนจะซุกหน้าเข้าแนบชิดอกของผม ผมหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะอุ้มมินเดินออกจากห้องทำนอน ไอ้เก่งขึ้นมายืนรอผมอยู่ในห้องทำงานพอมันเห็นผมกำลังอุ้มมินออกมามันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้ผมแล้วเดินนำหน้าผมไปเพื่อเคลียร์ทางให้ ลูกค้าที่มาเที่ยวในร้านต่างมองมาที่ผมด้วยความสนใจ ผมไม่รู้สึกอายอะไรหรอกครับเพราะผมไม่ค่อยแคร์สายตาคนอื่นอยู่แล้วใครจะมองยังไงก็ช่างเขา ส่วนลูกน้องของผมพวกมันคงชินแล้วกับภาพแบบนี้อาจจะมีแอบยิ้มแอบขำกันบ้างแต่ถ้าเจอสายตาผมมองกลับไปพวกมันจะหน้าถอดสีทันที
ผมอุ้มมินไปจนถึงรถโดยมีไอ้เก่งคอยเปิดประตูรถรออยู่ข้างหลังร้าน ผมวางมินลงบนเบาะข้างคนขับอย่างเบามือ มินขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหลับต่อแบบไม่สนใจโลกภายนอก ผมจัดการคาดเข็มขัดให้เมียรักของผมก่อนจะปิดประตูรถแล้วหันมาย้ำเรื่องงานกับไอ้เก่งอีกนิดหน่อยก่อนจะขับรถกลับคอนโด ผมใช้เวลาขับรถไม่นานมากนักก็เลี้ยวรถเข้าจอดยังที่จอดรถประจำของผม
"มินถึงบ้านเราแล้ว"
"อืออ... อย่ากวนใจกู!! กูจะนอน"
"หึหึ ขนาดเมายังไม่วายงอนกูนะไอ้แห้ง" ผมพูดอย่างขำๆ
เมื่อการปลุกให้มินตื่นไม่เป็นผล ทางเลือกสุดท้ายก็คือผมจะต้องอุ้มมินขึ้นห้องนั่นแหละครับ ไม่รู้จะโกรธอะไรยาวนานขนาดนี้ให้ตายซิ! โดนขัดใจทีไรคนที่เหนื่อยสุดเป็นผมทุกที แต่ผมก็เต็มใจนะ หึหึ
ผมอุ้มมินขึ้นมาถึงห้องก่อนจะวางร่างเมียรักบนเตียงนุ่ม กดจูบลงที่ขมับอย่างอ่อนโยนแล้วเดินเข้าไปเตรียมผ้ากับกะละมังน้ำขนาดเล็กแล้วจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนชุดนอนให้เสร็จสับเรียบร้อย มินได้แต่บ่นงึมงำต่อว่าผมเบาๆ อยู่ในลำคอแต่ผมก็พอจับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง งานนี้คงจะงอนหนักพอสมควรล่ะครับ หึหึ
หลังจากผมเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มินเสร็จก็จัดการอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายของตัวเองบ้าง ผมสวมใส่ชุดนอนเรียบร้อยก็เดินออกไปตรวจความเรียบร้อบรอบๆ ห้อง ปิดไฟทุกดวงจนทั้งห้องตกอยู่ในความมืดก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องนอน ผมแทรกตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม เอื้อมมือไปปิดไฟข้างหัวเตียงแล้วรวบตัวมินเข้ามากอดไว้เหมือนทุกๆ คืน
จุ๊บบบ....
"ฝันดีนะแห้ง เลิกงอนกูได้แล้วรู้ไหม หื้ออ..."
ฟอดดด....
มินขยับเข้าหาอ้อมกอดของผมอย่างอัตโนมัติแล้วผมก็ผลอยหลับตามมินไป
เช้า.....
"อืออ..."
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะมินเริ่มขยับตัวไปมาอยู่ในอ้อมกอดของผม แสงสว่างลอดผ่านม่านมาเพียงเล็กน้อยทำให้ผมหันไปมองนาฬิกา
"เจ็ดโมง... นอนต่ออีกนิดแล้วกัน"
ผมรวบตัวมินเข้ามากอดไว้เหมือนเดิมแต่มินดันผลักที่อกผมดันผมเอาไว้ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่มินจะละมือออกจากอกของผมแล้วเปลี่ยนไปกุมที่หัวของตัวเองแทน
"อืออ...." มินครางออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่
"มิน... มินเป็นอะไรรึเปล่า?" ผมเขย่าตัวมินไม่แรงนัก มินค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองผม
"ทิวกูปวดหัว" มินพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
"เฮ้ออ... ปวดมากไหมไหนบอกกูซิ" ผมกดจูบลงที่หน้าผากมินเบาๆ
"ปวดมากอ่ะ อืออ... กูปวดหัวอ่ะทิว" มินซุกหน้าเข้าที่อกของผม ผมลูบหลังปลอบก่อนจะจูบลงที่เรือนผมอย่างเอาใจ
"ก็เล่นกินคนเดียวซะครึ่งขวดขนาดนั้น หึหึ"
ปึ่ก!!!
"กูปวดหัวมึงได้ยินไหมวะ!!"
"โอ๋ๆ ได้ยินแล้วครับ ได้ยินแล้ว"
ฟอดดด...
"นอนรอกูแป๊ปนะเดี๋ยวไปหายามาให้กิน"
"อืม... เร็วๆ นะ"
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปยังห้องครัวทันที ผมหยุดยืนอยู่สักพักก็กลับเข้าไปในห้องนอนเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหาเสื้อยืดมาใส่ เดินไปหยิบกุญแจกับกระเป๋าเงินแล้วลงไปด้านล่างของคอนโด ผมใช้เวลาไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถุงโจ๊กร้อนๆ ผมจัดการเทโจ๊กใส่ถ้วยขนาดพอเหมาะแล้วเทน้ำใส่แก้วพร้อมกับเตรียมยาแก้ปวดอีกสองเม็ดแล้วเดินถือถาดอาหารเข้าไปในห้องนอน
แกร็กก....
"หายไปไหนมา?"
"ไปซื้อโจ๊กมาให้มึงไง กินโจ๊กลองท้องก่อนจะได้กินยา" ผมเดินไปวางถาดไว้โต๊ะข้างหัวเตียงอย่างระวัง
"กูไม่อยากกินโจ๊กอ่ะ กูกินยาเลยได้ป่าววะ กูปวดหัวโคตรเลยอ่ะ"
"ไม่ได้! กินโจ๊กก่อนไม่งั้นยาจะกัดกระเพาะมึงเข้าใจไหม กินนิดเดียวก็ยังดีฝืนกินหน่อยดิวะ!"
"อืมๆ กินก็กินทำไมต้องดุด้วยวะ!!"
"หึหึ ก็กูพูดดีๆ มึงไม่ค่อยจะฟัง" ผมต่อว่ามินไม่จริงจังนัก
"พูดดีตายล่ะ!! เอาโจ๊กมาดิ๊"
"นั่งเฉยๆ เดี๋ยวกูป้อนเองจะได้เลิกงอแงเหมือนเด็กๆ สักที หึหึ"
ปึ่ก!!
"มึงนั่นแหละเด็ก!!"
มินกินโจ๊กที่ผมเป็นคนป้อนได้ไปเกือบครึ่งก็บ่นว่าอิ่ม ผมเลยยื่นยาใส่มือให้มินแล้วตามด้วยแก้วน้ำ ผมสั่งให้มินนั่งรอให้อาหารย่อยอีกสักพักก็ให้มินนอนพักโดยมีผมนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ เวลาผ่านไปไม่นานนักมินผลอยหลับไปส่วนผมก็ลุกเอาชามโจ๊กที่เหลือไปล้างทำความสะอาดในห้องครัวก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวอยู่ในชุดสบาย
เอาไป 60% ก่อนนะคะ 555+
อีก 40% ติดไว้ก่อนเดี๋ยวมาต่อให้
ใครไม่เม้นมีงอน 555+ รักนะจุ๊บๆ
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ต่อค่ะ
Tru Tru Tru....
["เออ... ว่าไง?"]
"กูอาจจะช้าหน่อยว่ะ พอดีเมียกูไม่ค่อยสบาย" ผมพูดบอกไอ้มาร์
["อ้าว! เมียมึงเป็นอะไรวะ? เมื่อวานยันดิ้นแง้วๆ จะไปเล่นน้ำสงกรานต์อยู่เลยไม่ใช่รึไง"]
"หึหึ... มันปวดหัวว่ะ เมื่อวานพอรู้ว่าทุกอย่างยกเลิกมันเลยซัดเหล้าย้อมใจหนักไปหน่อย ตื่นมาเลยบ่นปวดหัวไปอีก"
["ฮ่าๆๆ กูยอมใจเมียมึงจริงๆ แล้วนี่มินมันรู้เรื่องวันนี้รึยัง?"]
"ยังว่ะ กูยังไม่ได้บอกมัน" ผมตอบพร้อมกับลูบหัวมินไปด้วย
["เออๆ จะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ งั้นเดี๋ยวกูให้รถไปรับมึงคนสุดท้ายแล้วกัน"]
"อืม... ไว้เจอกันว่ะ กูไปเก็บกระเป๋าก่อนยังไม่ได้จัดเสื้อผ้าเลย"
["โอเคๆ ไว้เจอกันนะมึง"]
"เออ... บาย"
หลังจากผมวางสายจากไอ้มาร์ผมก็ลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วเลิกชุดทั้งของผมและของมินจัดใส่กระเป๋า ข้าวของงเครื่องใช้ผมก็เก็บใส่กระเป๋าเท่าที่จะนึกออก อันไหนขาดค่อยว่ากันทีหลังเอาของที่สำคัญๆ เป็นหลักให้ครับพอครับ
ผมมองนาฬิกาอีกครั้งก็ใกล้จะถึงเวลาที่นัดหมายกันแล้วรถตู้ที่ผมเตรียมไว้ก็คงขับออกไปรับเพื่อนๆ ตามจุดนัดหมายส่วนของผมมีการเปลี่ยนแผนเล็กน้อยคือให้ขับมารับที่คอนโดผมแทน
ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ พออาบเสร็จเช็ดตัวจนแห้งก็แต่งตัวในชุดสบายๆ เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง
"มินตื่น"
"อือออ..." มินปรือตาขึ้นมามองผมก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
"มินตื่นได้แล้ว หายปวดหัวรึยัง?"
"อืออ... ดีขึ้น ไม่ค่อยปวดแล้ว" มินตอบผมทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่เหมือนเดิม
จุ๊บบบบ....
ผมคลี่ยิ้มพอใจก่อนจะจุ๊บลงที่ปากมินอย่างไม่ได้ล่วงล้ำ
"ตื่นได้แล้วเร็ว" มินลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะทำหน้าไม่พอใจที่ถูกผมปลุกให้ตื่น
"มึงจะไปไหน?" มินถามหลังจากมองสำรวจชุดที่ผมใส่
"หึหึ... ลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวซะ กูให้เวลา 20 นาทีต้องเสร็จ" พูดจบผมก็เดินออกจากห้องนอนทันที
"อ้าวเฮ้ย!! กูถามว่าจะไปไหน!!"
เสียงมินโวยวายเล็ดลอดออกมาจากห้องนอนจนทำให้ผมหลุดขำ ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานแล้วเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อส่งเมล์สองสามฉบับก็เดินออกมานั่งดูทีวีรอมินที่โซฟาในห้องรับแขก
....
"ทิวมึงเอากระเป๋าเดินทางออกมาทำไม?"
มินเดินออกมาจากห้องนอนในสภาพผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืนพันเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่กับผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดพักไว้ที่คอ
"ทำไมไม่แต่งตัวก่อนหื้อ?"
"มึงจะไปไหน?" มินถามพร้อมกับยื่นผ้าผืนเล็กมาให้ผมก่อนจะนั่งลงให้ผมเช็ดหัวให้
"ไปกับมึงไง"
"ไม่กับกู... ไปไหนวะ?" มินหันมาถามด้วยความสงสัย
"หึหึ... ไปๆ รีบไปแต่งตัวซะ ขืนมึงช้าอีกนิดเดียวกูเปลี่ยนใจไม่ไปไม่รู้ด้วย"
"อ้าว!! อะไรของมึงเนี้ยะ กูงงไปหมดแล้วนะ"
"อ่ะ! ผมแห้งแล้วมึงไปแต่งตัวก่อนแล้วกูจะบอก"
ผมดันตัวมินให้ลุกขึ้นจากโซฟา มินหันมามองค้อนผมเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อแต่งตัวตามที่ผมสั่ง หลังจากมินเข้าไปไอ้มาร์ก็โทรเข้ามาบอกผมว่าพวกมันมาถึงแล้ว รถตู้จอดรอผมอยู่ด้านล่างให้ลงมาได้เลย ผมเดินเข้าไปในห้องนอนมินก็แต่งตัวเสร็จพอดี
"พร้อมแล้วใช่ไหม... ป่ะ"
"อะไรของมึงวะทิว!! มึงจะไปไหนกันแน่ทำไมไม่บอกกูห๊ะ!!"
ผมเดินเข้าไปลากทั้งเมียลากทั้งกระเป๋ากว่าจะออกจากห้องมาได้ก็เล่นเอาซะผมเหงื่อตก มินมันถามไม่หยุดว่าจะพามันไปไหนแต่ผมก็ไม่ยอมตอบง่ายๆ จนเดินมาถึงรถตู้ที่จอดรอรับพวกผมอยู่
"สวัสดีครับนาย สวัสดีครับคุณมิน"
คนขับรถสำหรับทริปนี้ก็เด็กในร้านผมนั่นแหละครับ มันวิ่งมารับกระเป๋าจากผมก่อนจะเปิดประตูรถให้ผมแล้วเอากระเป๋าไปเก็บใส่หลังรถ
"เซอร์ไพรส์!!!" เสียงทุกคนในรถพูดขึ้น
"เกิดอะไรขึ้นวะ! แล้วนี่จะไปไหนกันทำไมไม่มีใครบอกกูเลย" มินถาม
"ขึ้นไปนั่งก่อนไปค่อยสงสัยต่อ" ผมดันตัวมินให้ขึ้นไปนั่งประจำที่ในรถ
"ใครจะกล้าบอกวะ เฮียเล่นสั่งให้หุบปากห้ามพูดขนาดนี้" ไอ้นันพูดขึ้น
"พูดเรื่องอะไร?"
"อ้าวเฮีย! นี่เฮียยังไม่ได้บอกมันเหรอครับ" ไอ้บี้ถาม
"ยัง" ผมตอบสั้นๆ
"โหห... เซอร์ไพร์สไปอีก! กูก็นึกว่ามึงจะรู้แล้วแค่นึกว่ามึงจะไม่รู้ว่ามีตัวแถมแบบพวกกูไปด้วย"
"แถมเหี้ยอะไรล่ะ!! มันไม่บอกกูสักอย่างแค่สั่งให้กูทำนู้นทำนี่แล้วก็มาขึ้นรถอย่างที่มึงเห็นเนี่ย! แล้วตกลงมึงจะพากูไปไหนเนี้ยะทิว ทำไมต้องเก็บเป็นความลับอะไรมากมายด้วยวะ!!"
"หึหึ เมียมึงโคตรโวยวายเลยว่ะ" ไอ้ปูพูดขึ้น
"เฮียมินน่าอิจฉาอ่ะ"
"มึงจะไปอิจฉาคนอื่นทำไม แค่นี้กูยังตามใจมึงไม่พออีกเหรอห๊ะ!" ไอ้ฟิวหันไปว่าเมียมันไม่จริงจังนัก
"หึ!! กว่าจะยอมตามใจร้องไห้จนเหนื่อยแล้วป่ะ"
"เฮ้ย!! พอๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันกูหนวกหูว่ะ รีบๆ นั่งประจำที่จะได้ออกเดินทางกันสักที"
"โอเคเฮียมาร์ Let's go!!" ไอ้ทีนตะโกนขึ้นเสียง
ป๊าบ!!!
"จะแหกปากทำเหี้ยอะไรห๊ะ!!"
"ผมขอโทษคร๊าบ!!"
รถตู้แล่นตามเส้นทางไปเรื่อยๆ เสียงพูดคุยก็พูดกันไม่หยุด มินนั่งมองหน้าผมอย่างต้องการคำตอบ ผมเลยขยี้หัวมันเบาๆ ด้วยความรัก
"ทิวมึงจะบอกกูได้ยังว่าจะพาไปไหน?" มินถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ไปเล่นน้ำสงกรานต์ไง มึงอยากเล่นนักไม่ใช่เหรอ?"
"ห๊ะ!! เล่นน้ำสงกรานต์ จริงอ่ะ?!! มึงพูดจริงดิ" มินทำตาโตแล้วถาม
"อืม... กูพามึงไปเล่นเองดีกว่าปล่อยให้มึงไปเล่นคนเดียว หึหึ"
"ที่ไหน?"
"หึหึ... ตื่นเต้นรึไง?" มินพยักหน้าหงึกๆ
"เราจะไปที่ไหนกันอ่ะ?"
"เดี๋ยวถึงก็รู้เอง หายงอนกูรึยัง?" ผมกอดคอมินแล้วดึงเข้ามาหาตัวเอง
"หึ!! ใครบอกกูงอนมึง"
"หึหึ ให้มันจริงเหอะ กูนึกว่ามีแมวที่ไหนงอนกูไม่ยอมพูดกับกูซะอีก"
ฟอดดด....
"มึงแม่ง!! หัดอายคนอื่นบ้าง เพื่อนๆ นั่งกันเยอะแยะ"
"อายทำไมวะ พวกมันก็รู้ๆ กันอยู่ว่ามึงกับกูเป็นผัวเมียกัน"
"โอ๊ย!! ไอ้บ้าทิว!! หน้าด้านฉิบหาย!!" มินบ่นอุบ!
"ฮ่าๆ มึงดูเอามีใครสนใจมองเราบ้าง ไอ้ฟิวก็เถียงกันกับเด็กมันอยู่ ไอ้ปูก็ป้อเมียมันไม่เลิก ไอ้เนย์ก็นอนหลับเพราะเพิ่งออกจาห้องผ่าตัดแล้วมาเที่ยว ไอ้มาร์ก็มัวแต่โม้เรื่องสาวๆ กับเพื่อนมึงอยู่ใครจะมาสนใจดูมึงกับกูคุยกันวะ เอากันบนรถพวกมันจะสนใจรึเปล่ายังไม่รู้เลย หึหึ"
ปึก!!!
"แม่งหื่นได้ตลอดนะมึง หน้านี่ด้านจนหยิกไม่เจ็บล่ะ"
"หึหึ ด่าเลยกูรับได้แต่ตอนนี้มึงต้องขอบคุณกูก่อนที่พาไปเล่นน้ำสงกรานต์"
"ขอบคุณเพื่อ?!!"
"มิน" ผมมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"เออๆ ขอบคุณที่พาไปเที่ยว"
"มิน!"
"อะไรอีกอ่ะ? ขอบคุณไปแล้วไง"
"ขอบคุณแบบนี้ต่างหาก"
พรึ่บ!!!
O0!!!
อุ๊ป!!!
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบ...
ผมจูบย้ำๆ ที่ปากของมินอยู่หลายครั้งโดยไม่ได้ล่วงล้ำเพราะกลัวตัวเองจะหยุดไม่อยู่ มินมองค้อนผมตาเขียว มือก็ชกเข้าที่ท้องของผมแต่ไม่แรงมาก หลังจากได้แกล้งจนพอใจผมก็ผละปากออกจากปากของมินก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างพอใจ
"หึหึ เดี๋ยวกูค่อยขอรางวัลทีหลัง ตอนนี้เอาแค่ขอบคุณแบบเบาๆ ก่อน"
ปึ่ก!!!
"ตลอดอ่ะมึงน่ะ!! ไอ้หื่น!!" มินต่อว่าผมไม่จริงจังหนัก
"เฮ้ยๆ จะทำอะไรเห็นใจพวกกูหน่อย เดี๋ยวโจมันใจแตกปล้ำกูบนรถพวกมึงจะทนดูไหวไหม หึหึ" ไอ้ปูยื่นหน้ามาชะโงกมองผมกับมิน
"ปู!! พูดอะไรเนี้ยะ ขยับมานั่งดีๆ เลย"
ไอ้โจแม่งหน้าแดงอย่างเดียวอ่ะครับ ทำได้แค่ดึงผัวมันกลับไปนั่งที่เดิม ไอ้นี่ได้เมียโคตรเรียบร้อยเลยว่ะต่างจากกูเลย หึหึ มองหน้าเมียตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ
"เฮ้ย!! เอาจริงดิ! พี่โจเคยทำแบบนั้นกับพี่ด้วยเหรอ" มินหันไปถามด้วยความอยากรู้อย่างแรงกล้าจนผมกลั้นขำไม่อยู่ครับ
"จะบ้าเหรอมิน!! มินอย่าไปฟังที่ปูพูดซิ" ไอ้โจอ้อมแอ้มตอบ
"หึหึ ไม่จริงหรอกมิน มีแต่พี่นี่แหละที่ปล้ำโจ จริงไหมที่รัก?"
จุ๊บบบบ...
"โหหห... เฮียแม่งโคตรเด็ดอ่ะ" เสียไอ้ทีนกับไอ้นันพูดขึ้นพร้อมกัน
"หึหึ... ไม่ต้องชมกูรู้ตัว" ไอ้ปูก็ตอบหน้าตาเฉยครับงานนี้
"พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว" ไอ้โจเอามือปิดปากไอ้ปูไม่ให้พูด ไอ้นั่นก็ไม่เลิกแกล้งเมียมันยังคงนัวเนียเมียมันโชว์พวกผมหน้าตาเฉย
"ไอ้มินๆ เฮียทำแบบนี้กับมึงไหมหรือมึงสมยอมวะ ฮ่าๆๆๆ" ไอ้บี้ไม่รู้ซะแล้วว่าเพื่อนมึงอ่ะเด็ดแค่ไหน หึหึ
"เสือกให้น้อยๆ หน่อยพวกมึงอ่ะ ปากดีไอ้สัสเดี๋ยวกูถีบตกรถ!!"
"หูยยย.... โหดสัสเลยว่ะ ฮ่าๆๆ กลัวแล้วคร๊าบ" ผมนี่ขำตาม อยากตอบเท่ๆ แบบไอ้ปูแต่มินมันหันมาขู่ผมไว้ซะก่อน
"พี่ฟิวน้องหลับเหรอทำไมเงียบ?"
"อืม... มันหลับน่ะมิน ให้พี่ได้พักบ้างเหอะตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่พี่ต้องฟังมันพูดไม่หยุดปาก หึหึ" ไอ้ฟิวลูบหับแฟนมันอย่างอ่อนโยน หืออ... มึงมีมุมแบบนี้กับเขาด้วยเหรอวะเพื่อน
"หูยย... พี่ฟิวที่โคตรดีเลย ไม่เหมือน...." มินพูดค้างไว้แล้วหันมองมองที่ผม
พรึ่บ!!!
"นั่งลงดีๆ เลย กูนี่ตามใจมึงสุดๆ แล้วนะไม่ต้องมามองกูแบบนี้"
"ป๊าว!! ยังไม่ทันจะว่าอะไรเลย ร้อนตัวทำไมเนี้ยะ!"
"หึหึ... เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อยนะมิน"
"คิดว่ากูกลัวเหรอวะ"
"ปากดีเดี๋ยวกูกัดปากขาดเลย"
"หื้ออ... มึงแม่งเล่นอะไรเนี้ยะ!!"
"หึหึ... ปากดีแบบนี้เดี๋ยวกูเอาให้คางไม่หยุดเลย"
ผมกระซิที่ข้างหูมินให้รู้กันแค่สองคนพอ ผมเป็นพวกไม่ค่อยชอบโชว์อ๊อฟแต่ชอบทำจริงเลย ไม่เสียเวลาดีครับ หึหึ
ตุบ!!
"ไอ้หื่น!!"
...
...
พวกเรานั่งรถกันมาเรื่อยๆ มีแวะพักเข้าห้องน้ำที่ปั๊มและซื้อของกินอีกเล็กน้อยก่อนจะเดินทางกันต่อ เราใช้เวลาเดินทางต่ออีกไม่นานก็มาถึงที่พัก
"สุดยอดอ่ะเฮีย โคตรสวยเลย" ไอ้บี้พูดขึ้น
"ไปๆ เอากระเป๋าไปเก็บก่อนค่อยมาหาข้าวเย็นแดกกัน"
ผมพูดบอกเพื่อนๆ ผมกับเพื่อนๆ มิน พวกเราเลยแยกย้ายกันเอากระเป๋าเข้าไปเก็บที่บ้านพัก บ้านพักที่ไอ้มาร์จองเราพักกันแบบแยกนอนกันคนละหลังครับ ผมนอนกับมิน ไอ้ปูก็นอนกับไอ้โจ ไอ้ฟิวก็นอนกับเด็กมัน ไอ้มาร์นอนกับไอ้หมอเนย์ ส่วนไอ้นัน ไอ้บี้กับไอ้ทีนนอนด้วยกันสามคน
"มึงจองทันได้ไงทิว เทศกาลคนไม่จองเต็มกันแล้วเหรอวะ?"
"กูแค่สั่ง... ไอ้มาร์มันจัดการให้หมด โรงแรมนี้เป็นของเพื่อนมัน"
"เจ๋งว่ะ งานดีด้วย"
ผมมองตามมินที่กำลังจ้องมองสาวๆ ที่ใส่ทูพีชหลากสีกำลังเดินเล่นอยู่ที่ริมหาด
"เดี๋ยวกูควักลูกตาทิ้งเลย มองไปก็แค่นั้นแหละมินอย่ามองให้เสียเวลาเลย"
"ทำไม?"
"เพราะมึงไม่สามารถนอนกับใครได้อีกนอกจากกูไง จำไว้"
"เออ!! ย้ำจัง"
"หึหึ... เอาของไปเก็บเถอะเดี๋ยวกูพาไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน"
"อืม... ตอนนี้โคตรจะหิวเลยวะ" มินลูบท้องตัวเอง
หลังจากเราแยกย้ายกันเอาของไปเก็บก็มารวมตัวกันอีกครั้งตอนทุ่มครึ่ง ทุกคนต่างอยู่ในชุดสบายๆ เรามุ่งหน้าเดินทางไปยังร้านอาหารที่ขึ้นชื่อตามที่เพื่อนไอ้มาร์แนะนำมา อาหารถูกสั่งพร้อมจัดเรียงอย่างสวยงามอยู่บนโต๊ะอาหาร พวกผมคุยกันไปทานกันไป เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังขึ้นตลอดเวลา มินดูมีความสุขและสนุกมากกับการมาเที่ยวครั้งนี้ ก่อนหน้านี้มันจะงอนไม่พอใจผมยังไงพอมาได้มาเที่ยวกับผมและเพื่อนๆ ที่รู้ใจก็ทำให้มันหายงอนผมไปเลย พอผมเห็นมินมีความสุขผมก็มีความสุขตามมันไปด้วยครับ
พวกเราทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก็พากันไปเดินเที่ยวงานตลาดนัดกลางคืนที่มีของขายมากมาย งานนี้มินก็เดินแวะทุกร้านนั่นแหละครับ ได้ของติดไม้ติดมือกลับมาเพียบไม่ต่างจากเด็กไอ้ฟิวที่ร้องจะเอานู้นเอานี่จนไอ้ฟิวปวดหัว ส่วนไอ้ปูกับเมียนี่ก็เดินดูของกันเงียบๆ เมียมันไม่ค่อยอยากได้อะไรหรอกครับมีแต่ไอ้ปูคอยถามแล้วเป็นคนซื้อให้ซะมากกว่า พวกไอ้มาร์ ไอ้เนย์ ไอ้บี้ ไอ้นันกับไอ้ทีนก้อเดินหลีสาวไปเรื่อยตามประสาคนโสดโหมตหน้าหม้อ หลังจากเดินกันจนเหนื่อยพวกผมก็พากันกลับที่พัก
"เดี๋ยวคืนนี้แยกย้ายกันไปนอนก่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกัน"
"อ้าวเฮีย! ทำไมนอนเร็วอ่ะเหล้ายังไม่ตกถึงท้องพวกผมเลยนะ" ไอ้ทีนพูดขึ้น
"เออใช่!! มาเที่ยวทั้งทีดันจะมานอน" มินพูดเสริมเพื่อนมันทันที
"นี่มันเที่ยงคืนแล้วมิน นั่งรถมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อน แล้วพรุ่งนี้กูจะจัดหนักให้"
"โหหห... ไม่ใช่จะหาเรื่องจัดหนักกันตั้งแต่คืนนี้เหรอครับเฮีย"
"ไอ้สัสบี้!! อยากแดกตีนกูว่างั้น!!" มินหันไปด่าเพื่อนมันครับ
"กูว่าคืนนี้ต่างคนต่างพักก่อนก็ดีเหมือนกัน โจมันก็คงไม่ไหววะดูมันเหนื่อยๆ" ไอ้ปูพูดขึ้น
"พอๆ กูสรุปเอง ใครอยากพักก็ไปพัก ใครอยากเมาตามกูมาที่สระ แค่นี้จบ!!" ไอ้มาร์พูดขึ้น
"ผมไปด้วย!!" ไอ้ทีน ไอ้บี้ ไอ้นันยกมือขึ้นพร้อมกัน
"พี่ฟิวผมไปกับเฮียมาร์ได้ป่ะ?"
"มึงอยากตายรึไง ไปนอน!!" พูดจบไอ้ฟิวก็ลากเด็กมันไปเลยครับ
"กูขอบายว่ะ อยากนอนกอดโจมันมากกว่า" ไอ้โจหน้าแดงทันที ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ แล้วอายครับ
"กูไปกับไอ้มาร์แต่ขอไปหยิบของในห้องก่อนแล้วจะตามไป" ไอ้หมอเนย์บอก
"ผมไปด้วย!"
"กูให้พูดใหม่"
"ก็เพื่อนกูไปกันหมดเลยนะเว้ยทิว"
"แล้วกูล่ะ มึงจะให้กูนอนรอมึงที่ห้องคนเดียวรึไง?" ผมถาม
"เออๆ ไม่ไปก็ได้วะ พวกมึงพรุ่งนี้ค่อยเจอกันว่ะ คืนนี้กูขอบายแล้วกัน" มินตอบผมก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนๆ ของมันครับ
"เออ... เจอกันพรุ่งนี้ทีเดียวเลย มึงอย่าไปขัดใจเฮียเขาเดี๋ยวพวกกูจะอดตามมึงไปด้วย ไปเว้ย! ไปรอเฮียมาร์ที่สระน้ำกัน" ไอ้บี้ ไอ้นันและไอ้ทีนกอดคอกันเดินตรงไปยังสระว่ายน้ำของโรงแรม
"ไปดิ! มึงอยากพักไม่ใช่รึไง" มินหันมาพูดกับผม
พวกผมแยกย้ายกันไปตามความต้องการ พอถึงห้องมินมันก็เข้าไปอาบน้ำพออาบเสร็จผมก็เข้าไปอาบต่อ พออาบเสร็จเดินออกมาก็เห็นมินนั่งดูทีวีอยู่บนที่นอน ผมเดินไปหาชุดนอนมาสวมใส่ เอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บเรียบร้อยก็เดินมานั่งลงบนที่นอนข้างๆ มิน
ฟอดดด....
"ขอบใจที่ไม่ขัดใจกู" ผมพูดบอกมิน
"อืม... มึงเหนื่อยกูรู้ ไหนจะนั่งรถนานๆ อีก นอนเถอะพรุ่งนี้จะได้รีบตื่น"
มินกดปิดทีวีแล้ววางรีโมทไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะนอนลงแล้วดึงผ้าขึ้นมาห่ม ผมลุกขึ้นเดินไปปิดไปก่อนจะปรับแอร์อีกเล็กน้อยแล้วเดินกลับมาล้มตัวนอนบนที่นอนข้างๆ มิน มินขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดของผม ริมฝีปากอุ่นๆ ประทับจูบลงที่ปลายคางของผมอย่างอ่อนโยน
จุ๊บบบบ....
"ขอบคุณที่พากูมาเที่ยวนะ"
"หึหึ แล้วใครร้องอยากเล่นน้ำสงกรานต์ล่ะ มึงก็รู้ว่ากูตามใจมึงขนาดไหน ถ้ามึงอยากได้อะไรกูให้มึงได้หมดนั่นแหละมิน มึงคนเดียวที่จะได้ทุกอย่างจากกู"
จุ๊บบบบ....
"อืม... กูรู้" มินกอดผมแน่นขึ้น
"นอนซะ... พรุ่งนี้รีบตื่นเดี๋ยวกูพาไปเที่ยงสงกรานต์"
"อืม... ฝันดีนะทิว"
"ฝันดีครับ กูรักมึงนะ"
จุ๊บบบบ....
เช้า......
"บร่ะ!! นี่ชุดเล่นน้ำสงกรานต์มึงเหรอวะไอ้มิน?" ไอ้ทีนทักขึ้นทันทีที่ผมกับมินเดินมารวมกับกลุ่มเพื่อนๆ
"เออ!! กูจะแต่งตัวแบบนี้มึงจะทำไม!!" มินหันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปจ้องเพื่อนมันตาเขม็ง
"หึหึ... ไอ้เหี้ยทิวมึงก็กล้าทำเนอะ" ไอ้ปูพูดขึ้นหลังจากยิ้มเยาะผมอยู่นาน
"แต่งตัวแบบนี้ผิดมากรึไงวะ!!" ผมแกล้งโวยก่อนที่มินมันจะแผงฤทธิ์ครับ
"ไม่ผิดเลยไอ้เหี้ย! ถ้ามึงไม่ออกตัวแรงแสดงออกว่าหวงมินมันขนาดนี้" ฮ่าๆๆ เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่ไอ้มาร์พูดจบ
"เฮ้ย!! พี่พูดอะไรวะ!! แรงตรงไหน!! กูบอกมึงแล้วไงทิวว่ากูไม่ใส่ๆ มึงก็บังคับกูอยู่ได้!!" มินหันมาโวยวายใส่ผม
"ใส่ๆ ไปเหอะน่า.... มึงใส่แล้วดูดีออกเชื่อกูดิ" ผมพูดปลอบใจที่รักของผม
"พี่ว่าใส่แบบนี้ก็น่ารักดีนะมิน คึคึ" ไอ้โจมันชมมินจริงป่าววะ มีขำตอนท้ายด้วย
"อยากใส่ทำไมไม่บอกจะได้ไปซื้อมาให้ใส่ หึหึ" ไอ้ปูพูดขึ้น
"ใช่ๆ หล่อดีนะซ้อมิน เฮ้ย!! เฮียมินคร๊าบ... เสื้อโคตรจะเท่เลยจริงๆ นะ"
"เงียบไปเลยมึง! อย่าไปเสือกเรื่องของชาวบ้านเขา"
"โหหห... พี่ฟิวชอบขัดใจตลอดอ่ะ"
"ทิวไปเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ได้ป่าววะ กูไม่อยากเป็นเป้าสายตาคนอื่นนะเว้ย!"
"ไม่ได้!! กูซื้อให้แล้วต้องใส่ ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด" ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เออๆ ก็ได้วะ ใส่แม่งตัวนี้แหละ ส่วนพวกมึงอ่ะใครพูดมากกูถีบยอดหน้าแน่!!" มินหันไปชี้นิ้วกราดใส่เพื่อนๆ ของมันทุกคน ผมนี่อดขำแทบไม่ไหว
"ไปกันเถอะว่ะ กูหิวข้าวจะตายอยู่ล่ะ" พูดจบไอ้เนย์ก็เดินนำทุกคนไปยังสถานที่ทานอาหารเช้าที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้ลูกค้าที่มาพักที่โรงแรม
พวกเราทานอาหารเช้าที่ทางโรงแรงเตรียมไว้ให้ก่อนจะขึ้นรถแล้วพากันออกเดินทางไปยังสถานที่ใจกลางตัวจังหวัดที่เขาจัดโซนให้เล่นน้ำสงกรานต์ครับ ผู้คนเดินถือปืนฉีดน้ำด้วยใบหน้าที่เปอะเปื้อนไปด้วยแป้งเดินรวมตัวกันอยู่กลางถนน รอบๆ ข้างมันร้านขายอาหาร อุปกรณ์การเล่นน้ำสงกรานต์อีกมากมาย บ้างก็จัดกลุ่มเปิดเพลงแล้วโชว์ลวดลายการเต้นที่ผมเห็นแล้วกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว มินก็ดูตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศโดยรอบแถมยังสะกิดผมให้ดูคนโน้นคนนี้ไปทั่ว
รถตู้เคลื่อนตัวมาถึงจุดที่ปิดถนน ผมสั่งลูกน้องผมเล็กน้อยพร้อมกับนัดเวลาเพื่อที่จะให้มารับพวกผมกลับโรงแรม เมื่อลงจากรถผมและเพื่อนๆ ก็จัดการแจกอาวุธปืนให้ทุกคนก่อนจะแจกน้ำแล้วเทใส่กระบอกปืนของใครของมัน
"สุดยอดอ่ะเฮีย อาวุธครบพร้อมรบมากเลยคร๊าบ" ไอ้ทีนพูดขึ้นหลังจากอัดกระสุนน้ำเข้ากระบอกปืนของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย
"ขอบคุณเฮียมาร์ของมึงนู้น มันเป็นคนเตรียมของให้ทุกคน กูแค่เป็นคนสั่ง"
"ขอบคุณครับเฮีย" พวกเพื่อนๆ มินพากันยกมือไหว้พวกผมแต่เป็นการไหว้ที่กวนตีนมากๆ จนไอ้มาร์อดใจไว้ไม่ไหวเลยถีบพวกมันด้วยความรักไปคนละที
"กวนตีนนะพวกมึงเนี้ยะ! ไปๆ เตรียมตัวเดินเหล่สาวกันได้ล่ะ หึหึ"
"มิน เดินใกล้ๆ กูห้ามห่างรู้ไหม?"
"เออ!! รู้แล้วน่า.. แม่งอายคนอื่นฉิบหาย เนี้ยะยังไม่ทันเดินไปไหนคนก็เริ่มมองกูล่ะ"
"หึหึ อายทำไมกูยังไม่อายเลย"
"ก็มึงมันน่าด้านนี่หว่า!!"
"เฮ้ย!! พร้อมยังพรรคพวก!!" ไอ้มาร์แหกปากขึ้นเสียงดัง
"พร้อม!!" ทุกคนก็ตอบรับมันจนกลุ่มอื่นหันมามองพวกผม
"Go Go!! ลุยเว้ย!! ใครตัวแห้งกลับมาโดนถีบ!!" ไอ้มาร์พูดปลุกใจครั้งสุดท้ายก่อนที่กลุ่มผมจะเริ่มเคลื่อนย้ายขบวนไปเล่นน้ำสงกรานต์เพื่อทำตัวให้เปียกครับ กร๊ากกก....
"แกๆ ดูคู่นั้นดิ น่ารักอ่ะ"
ผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นระหว่างที่กลุ่มผมกำลังเดินผ่าน ผมมองไปที่เธอและเพื่อนๆ เธอที่ยืนกันอยู่สี่คนก็กำลังมองมาที่ผมกับมินพอดี
"เออ... น่ารักว่ะ เสื้อซื้อที่ไหนอ่ะแก"
ผมหันมามองเสื้อที่ผมกับมินใส่ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างพอใจ มินไม่ได้ยินที่สาวๆ พวกนั้นพูดหรอกครับเพราะมินมัวแต่ตั้งใจเล่นน้ำสงกรานต์อย่างเมามันส์
"อยากได้ว่ะ เสื้อสกีนโคตรอยากซื้อให้แฟนใส่สักตัวเลย"
"เออใช่ๆ ผู้ชายหน้าหวานๆ เสื้อเขียนว่าไงอ่ะแก อ่านดิ" พวกเธอสองคนยังคงเดินขนาบข้างไปกับกลุ่มของพวกผม
"เขียนว่า... "ห้ามปะแป้ง กูแพ้!!" อีกคนหน้าหล่อๆ ตัวสูงๆ หุ่นล่ำๆ น่ากัดๆ เขียนว่า "ห้ามปะแป้ง!! กูหวง" แล้วก็มีลูกศรข้างหลังชี้ไปอีกคนอ่ะแก น่ารักเนอะ"
"แกว่าเขาเป็นแฟนกันม่ะ"
ผมฟังแล้วอยากจะหันไปตอบ ใส่เสื้อชี้สถานะชัดขนาดนี้ยังมองไม่ออกอีกเหรอวะ!!
"เฮ้ออ... จะเหลือเหรอแก เสียดายอ่ะ" ผมยิ้มกริ่มอย่างพอใจก่อนจะคว้าคอมินเข้ามากอด
"เดินดีๆ ดิทิว!! กูเดินไม่ถนัด"
"เดินแบบนี้แหละดีแล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาปะแป้งมึงกูจะได้ถีบออกทัน"
"ใครจะกล้าปะแป้งกูวะ เสื้อมึงสกีนซะชัดขนาดนี้มันคงกบ้ามาขอปะแป้งกูหรอก"
"ดีแล้วไง แก้มเมียกู กูจับได้คนเดียวคนอื่นห้ามเตะ หึหึ"
ฟอดดด...
ผมลักขโมยหอมแก้มมินไปหนึ่งครั้งแต่ก็ไม่รอดพ้นศอกมหาภัยกระทุ้งเข้าที่ซี่โครงเบาๆ
"ไอ้บ้า!!"
มินมันยังไม่รู้หรอกครับว่าหลังเสื้อผมมีลูกศรชี้ไปที่มัน ผมเลยพยายามเดินข้างซ้ายของมันตลอดโดยที่มินไม่รู้ตัว คนมองค่อนข้างเยอะแต่ผมหาได้สนใจไม่ กร๊ากกก... แค่พวกมึงทั้งหลายไม่มายั่งกับเมียกูพอ กูโอเค
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ต่อจากด้านบน...
พวกผมเดินเล่นน้ำกันจนเหนื่อยก็พากันแวะนั่งหาน้ำดื่มกันข้างทาง แก้มของมินยังปลอดภัยจากแป้งทุกญี่ห้อเช่นเดียวกับไอ้โจและเด็กไอ้ฟิว มีเฉียดๆ แก้มไปบ้างแต่พวกผมก็ทำลายร่องรอยกันไวมาก ไอ้ปูนี่หวิดจะกระทืบเด็กเกรียนอยู่หลายครั้งเพราะปากมอมมาแซวเมียมันไงล่ะครับ งานกระตุกต่อมโมโหให้ไอ้ปูได้เป็นอย่างดีแต่มันดีหน่อยที่มีเมียเป็นพ่อพระ ให้อภัยคนทุกคน ฮ่าๆๆๆ ส่วนไอ้ฟิวก็ฉุดกระชากลากแฟนตัวเองอยู่หลายครั้งเพราะหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ต่างมองแฟนมันด้วยความสนใจ ไอ้นี่มันเป็นเด็กมีอ่อร่าครับ เฟรนลี่สุดๆ ที่ผมหวงสุดที่ควไม่พ้นมิน ช่วงนี้มันยิ่งมีอ่อร่าแปลกๆ ทั้งผู้หญิงผู้ชายต่างเข้าหามันบ่อยๆ จนผมต้องคุมเข้มมากขึ้น แต่ดีหน่อยที่มินไม่เฉยๆ ซะมากกว่า กลับกลายเป็นผมเองที่หงุดหงิดเวลามีคนเข้ามาใกล้มัน
"ฮ่าๆๆ ไอ้ทีนหน้ามึงไม่โดนเหี้ยอะไรมาบ้างเนี้ยะ" มินหัวเราะเพื่อนเสียงดังลั่น
"แป้งไอ้สัส!! มาเกือบทุกสี ไม่รู้พวกมันเอาเวลาไหนไปผสมสีจนได้ขนาดนี้วะ!" ไอ้ทีนบ่นอุบ
"อย่าว่าแต่มึงเลย กูกับไอ้บี้ยังไม่รอด เสื้อนี่เกือบโดนกระเทยจับฉีกอยู่หลายครั้ง ดีนะที่พวกกูรอดกลับมาได้" ไอ้นันสภาพแย่จริงๆ ครับ
"รู้งี้ก็ซื้อเสื้อแบบมึงมาใส่บ้างดีกว่าไอ้มิน หน้ามึงนี่สะอาดเชียว"
"หึหึ เสื้อตัวนี้ห้ามลอกเลียนแบบว่ะ อยากได้ไปหามาใส่เอง"
"โหหห เฮียขี้หวงว่ะ! ที่จริงน่าจะซื้อแจกพวกผมด้วยคนละตัว" ไอ้บี้พูดขึ้น
"มึงเป็นขอทานรึไง เสื้อยังจะให้คนอื่นซื้อให้เลย พ่อแม่มึงไม่ใช่ยาจกนะเว้ย!! เงินอ่ะหัดควักบ้างไม่ใช่แดกฟรีกินฟรีตลอดงาน!"
"โหหห... ไอ้มินมึงก็พูดเว่อไปสาดดด...."
"ไอ้ทิวมึงสั่งให้รถมารับกี่โมงวะ?" ไอ้มาร์หันมาถามผม
"สี่โมงเย็น" ผมตอบ
"อ้าว!! ทำไมรีบกลับอ่ะเฮีย ยังสนุกอยู่เลยอ่ะ"
"พูดมากอีกแล้ว!! มึงจะเล่นให้ตัวเปื่อยเนื้อยุ่ยเลยรึไงห๊ะ!!" ไอ้ฟิวดุแฟนมันครับ
"เออ!! ก็คนมันอยากเล่นต่อนิ!! ทำไมล่ะ มีปัญหา!" ไอ้นี่ก็เอาแต่ใจใช่ย่อยครับ
"โธ่วุ้ย!! กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ เลย!! เอาแต่ใจตัวเอง" ไอ้ฟิวขยี้หัวตัวเองอย่างแรง
"แล้วไงใครแคร์ล่ะ!!"
"พอๆ พวกมึงสองคนเลิกกัดกันได้แล้ว เดี๋ยวกูพาโจไปนั่งรอพวกมึงที่ร้านกาแฟ ใครจะเล่นต่อก็เชิญ!! ถึงเวลานัดช่วยไสหัวกันมาให้ครบด้วยล่ะ ไม่งั้นกูจะทิ้งแม่งไว้ที่นี่แล้วปล่อยให้พวกมึงเล่นน้ำกันยันเช้าเลย" ไอ้ปูพูดขึ้น
"ปูใจเย็นๆ น้องตกใจแล้วเห็นไหมน่ะ"
"กูไปนั่งรอกับไอ้ปูแล้วกัน กูเหนื่อยเดินแล้วว่ะ" ไอ้เนย์มันคงหมดแรงจริงแหละครับ ช่วงนี้เคสผ่าตัดมันเยอะจนไม่มีเวลาได้พักผ่อนสักเท่าไหร่
"งั้นกูขอไปต่อว่ะ สาวๆ สวยๆ ทั้งนั้นก็ขอไปเก็บคะแนนความนิยมซะหน่อย"
"พวกผมไปกับเฮีย ไปโว๊ยลุยจีบสาวกัน" ไอ้นัน ไอ้บี้ ไอ้ทีนเดินตามหลังไอ้มาร์ไปติดๆ
"มึงเอาไงไอ้ฟิว?" ผมหันไปถามไอ้ฟิวที่ตอนนี้ทำหน้าเครียด
"กูคงพามันไปเล่นต่ออีกสักพักว่ะ เดี๋ยวแม่งงี่เง่าใส่กูอีก"
"เออๆ งั้นมึงไปกับกูแล้วกัน มินมึงไปโอ๋ลูกมึงหน่อยดิ"
"อืม..." มินหันมาตอบก่อนจะเดินไปหาเด็กไอ้ฟิว
"เหมือนกูมีลูกเลยว่ะ" ไอ้ฟิวพูดขึ้นขำๆ
"หึหึ... กูได้ทั้งเมียทั้งลูกกูคุ้มล่ะ แต่มึงได้แค่ลูกยังไม่ถึงขั้นเอาลูกมาทำเมียก็ต้องทำใจหน่อยว่ะ" ผมตบไหล่ให้กำลังใจไอ้ฟิวเพื่อนรัก
"มันยังเด็กว่ะ แต่กูก็ไม่รู้จะอดทนได้อีกนานแค่ไหนเหมือนกัน"
แววตาไอ้ฟิวตอนที่มองแฟนมันเป็นสายตาที่ค่อนข้างอ่อนโยน มันไม่เคยมองใครด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนเท่าที่ผมรู้จักกับมันมา ตอนแรกก็ผลักไสเขาแทบตายแต่ตอนนี้มันหลายเป็นคนที่วิ่งเข้าหาและเป็นฝ่ายที่ไม่อยากจากไปเขาซะแล้ว
"เดินตามมันไปเหอะว่ะ กูไม่อยากปล่อยมันเดินคนเดียว"
"เดินคนเดียวเหี้ยอะไร เมียกูเดินอยู่ข้างๆ ไม่ใช่คนรึไงไอ้สัส!!" ผมด่าไอ้ฟิวไม่จริงจังนัก
"เออ... ไปเหอะน่า!! เมียมึงก็ใช่ว่าจะปลอดภัย ดูนู้น..."
"สัสเฮ้ย!! เดินห่างไม่ได้เลยจริงๆ ให้ตายเหอะ!!"
ผมกับไอ้ฟิวเร่งฝีเท้าก้าวขายาวแบบเดินห้าเก้าประชิดถึงตัว
"ป่ะแป้งหน่อยครับ ป่ะแป้งหน่อย" มีวัยรุ่นสามคนยืนกันมินกับแฟนไอ้ฟิวเอาไว้ครับ
"มึงเรียนน้อยจนอานภาษาไทยไม่ออกรึไงวะ กูแพ้แป้ง!!" มินพูดขึ้นเสียงเรียบแต่หน้าตาเอาเรื่องแบบสุดๆ
"โหหห... ไม่เชื่อหรอก มากันสองคนเหรอครับ" ไอ้ตัวหน้าด้านยืนถือแป้งกระป๋องเล็กๆ ยังคงถามต่อ
"มากันหลายคนแล้วมึงจะทำไม?!!" มินตอบเสียงแข็ง
"หูยย.... ดุจัง หน้าตาก็หล่อน่ารักขนาดนี้ไม่เอาไม่ดุนะครับ" ผู้ชายอีกคนพูดเสริมขึ้น
"อย่าเสือก!! ถอย!!" มินผลักอกไอ้ผู้ชายคนนั้นทักที
"เฮ้ย!! พูดกันดีๆ ก็ได้นี่หว่า ทำไมต้องผลักอกกันด้วยวะ!!"
"เฮียใจเย็นๆ นะ อย่ามีเรื่องกันเลย" แฟนไอ้ฟิวดึงแขนมินเอาไว้
"หลบไปยืนข้างหลังพี่ เดี๋ยวพี่จัดการเอง" มินจับแฟนไอ้ฟิวให้ไปยืนหลบข้างหลังตัวเอง
"แล้วมึงจะเอายังไง กูก็พูดด้วยดีๆ เสือกไม่หลบกูเอง!!" มินหันไปถามเสียงเข้ม
"ไม่เอาไงหรอก!! หน้าตาก็งั้นๆ เสือกเล่นตัว" มินยืนกำหมัดแน่น
"มึงพูดว่าอะไรนะ!!" มินตะคอกเสียงดังลั่น
"เฮียมินใจเย็นๆ ก่อนนะ อย่ามีเรื่องกันเลยเฮียมิน"
"ว่ามา!! มึงจะเอายังไง!!"
"พี่ฟิว!! เฮียทิวๆ ทางนี้!!" ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมินทันที ส่วนไอ้ฟิวก็ดึงแฟนมันไปยืนข้างหลังมันเรียบร้อย
"มีอะไรกัน?" ผมถามเสียงเรียบนิ่ง
"ไม่มีอะไรหรอกไปเหอะ กูไม่อยากมีเรื่อง" มินตอบทั้งที่สายตายังจ้องฝั่งนั้นแบบไม่ละสายตาไปไหน
"ขอโทษทีพี่ พอดีเพื่อนผมมันเมาอ่ะครับ" ไอ้เด็กผู้ชายคนนึงพูดขึ้นก่อนจะดึงเพื่อนมันให้ถอยห่างออกไป
"เมาแล้วก็กลับบ้านมึงไปซิวะ มาแกว่งปากหาตีนทำไม!!" ผมหันไปจ้องหน้าไอ้นั่น
"งานเข้าแล้ว!! พี่ฟิวห้ามเพื่อนพี่หน่อยดิ ถ้าเฮียเส้นขาดขึ้นมาจะทำไงอ่ะ"
"ปล่อยมันไป อยู่ดีไม่ว่าดีเสือกแกว่งปากหาตีนอย่างที่ไอ้ทิวมันพูดจริงๆ นั่นแหละ"
"อ้าว!! แทนที่จะช่วยกันห้าม"
"ทิวไปเหอะ อย่าไปเสียเวลากับไอ้เด็กพวกนี้เลยไร้สาระว่ะ"
"พวกผมขอโทษจริงๆ ครับพี่ มึงไอ้สัน ไอ้วาขอโทษพี่เขาดิวะ"
"เอ่อ... ผมขอโทษด้วยนะครับ"
"ขอโทษ!!" ไอ้นี่ตัวจี๊ดครับ อยากจะถีบยอดหน้าสักทีให้หายคันตีน
"ไปเหอะทิว พวกมันขอโทษแล้วก็ให้มันจบๆ ไป กูจะได้เอาเวลาไปทำเรื่องมีสาระกว่านี้"
"วันหลังก็หัดระวังปากกันซะบ้าง ไม่งั้นพวกมึงได้แดกตีนกูจริงๆ แน่"
"เฮียทิวไปเหอะ พี่มินบอกเฮียทีดิ"
"เออๆ ไอ้นี่ก็งอแงหนักหนาก็ไม่รู้วุ้ย ป่ะทิวกลับเหอะ" มินกระตุกแขนผมไม่แรงมาก
"อืม... มึนเดินไปก่อนเลย" ผมพูดทั้งที่ยังยืนจ้องหน้าไอ้พวกนั้นอยู่
"พวกมึนอ่ะไปได้แล้ว จะยืนรอแดกตีนมันรึไง!!" มินหันไปตะคอกใส่ไอ้เด็กกลุ่มนั้นเสียงดัง
"ครับๆ ขอโทษอีกครั้งนะพี่ พวกมึงไปๆ กลับ" แล้วไอ้คนที่เรียกสติกลับมาได้คนแรกก็ฉุดกระชากเพื่อนตัวเองออกห่างจากรัศมีสายตาของพวกผม
"เล่นต่อหรือจะกลับ?" ผมหันไปถามมิน
"เออ! กลับเลยก็ได้กูก็เริ่มเมื่อยขาแล้วเหมือนกัน"
"งั้นไป... กลับ"
ผมเดินนำทุกคนกลับไปยังทางเดิม พวกผมไปนั่งรวมตัวกันอยู่ที่ร้านกาแฟที่มีไอ้ปูนั่งอยู่กับเมีย มีไอ้หมอเนย์นั่งจิบกาแฟอยู่เงียบๆ พวกเรารอจนทุกคนมากันจนครบผมก็จัดการโทรตามรถตู้ให้มารับพวกผมที่จุดนัดหมายทันที
เมื่อพวกผมมาถึงโรงแรมก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไอ้ฟิวโทรตามผมสองคนให้ไปรวมตัวเพราะเราจะออกไปกินข้าวกันข้างนอก โดยมันให้เหตุผลว่านั่งกินข้าวที่โรงแรมไม่ได้บรรยากาศ ผมไม่รู้มันไม่ได้บรรยากาศจริงๆ หรือแฟนมันงอแงกันแน่ไอ้นี่ยิ่งชอบตามใจแฟนมันอยู่ด้วย หืออ... พูดเหมือนตัวเองไม่ตามใจเมียเลยเนอะไอ้ทิว หึหึ
พวกผมพากันนั่งทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง รสชาติอาหารจัดว่าดีเริศ บรรยากาศดีมาก พวกเรากินข้าวไปด้วย คุยกันไปด้วยอย่างสนุกสนาน นานๆ ได้นัดรวมตัวกันเที่ยวมันก็ดีแบบนี้แหละครับ พวกผมกินกันจนอิ่มท้องก็พากันนั่งรถกลับมายังที่พักแล้วนัดรวมตัวกันที่สระว่ายน้ำของโรงแรม มีกินดื่มกันเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน
"วันนี้สนุกไหม?" ผมถามมินที่กำลังขดตัวนอนอยู่บนเตียงส่วนผมเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จอีกรอบ
"อืม... สนุกดี มึงอ่ะ?"
"กูเฉยๆ แต่ถ้ามึงสนุกกูก็โอเค"
"เราจะอยู่กันกี่วัน?" ผมหันไปมองมิน
"ทำไมอยากอยู่นานรึไง?"
"หึ!! เคยเที่ยวที่ไหนนานๆ ได้ด้วยเหรอ มึงห่วงงานจะตาย"
ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินไปปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนบนที่นอนข้างๆ มิน
"หึหึ ถ้ามึงอยากอยู่เที่ยวต่อก็บอกกูได้นิ หื้อ"
ฟอดดดด....
ผมหอมที่แก้มมินแล้วรวมตัวมินเข้ามากอด มินขยับตัวเข้าหาผมก่อนจะยกขาขึ้นพาดไว้ที่ตัวผม
"เออ!! กูอยากอยู่ต่อ"
"พรุ่งนี้ไอ้พวกนั้นอยู่เล่นน้ำอีกวันพวกมันก็กลับกันแล้ว"
"อ้าว!! มาตั้งไกลอยู่แค่แปปเดียวเองเหรอวะ?"
"อืม... พวกมันมาแค่นี้แหละ มาเล่นน้ำสงกรานต์เป็นเพื่อนมึงแล้วก็กลับ"
ปากผมก็พูดโต้ตอบกับมินไป มือผมก็ลูบไล้อยู่ใต้เสื้อนอนตัวบางที่มินใส่ จมูกผมก็สูดดมกลิ่นหอมจางๆ ของมินไม่หยุดหย่อน
"เซ็งว่ะ!! วันหลังพามาแค่นี้แล้วรีบกลับไม่ต้องพามานะ กูนั่งรถเมื่อก้น!"
"หึหึ.... แล้วมึงจะรีบกลับไปไหนล่ะ หื้อ?"
"หมายความว่ายังไง?" มินเงยหน้าขึ้นมาถามผม
จุ๊บบบบ....
"แค่นี้ก็คิดไม่ออกเหรอวะ หึหึ... พอพวกมันกลับไปก็เหลือแค่เราสองคนไงครับ"
ฟอดดด....
"อืม... มึงว่ายังไงกูก็ว่าตามนั้นแหละ"
"หึหึ... เสียงตอบเบาเชียวนะ" จุ๊บบบ....
มินกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม ถ้าผมทายไม่ผิดมินคนแอบยิ้มดีใจอยู่แน่ๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้มาเที่ยวพักผ่อนกันแบบนี้ ผมก็มัวแต่ยุ่งกับงานจนลืมเติมความหวานให้คนรักของผม ถึงผมจะบ้างานขนาดไหนมินก็ยังคงช่วยเหลือผมมาโดนตลอด กำลังใจดีๆ แบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีกล่ะครับนอกจากคนๆ นี้ "เมีย"
TBC.
เป็นวันสงกรานต์ที่เนื้อเรื่องโคตรยาว 555+ ยาวกว่าตอนปกติไปอีก
ช่วงนี้ยุ่งทุกวันเพราะเตรียมตัวไปงานแต่งเน็ตไอดอลชื่อดังอยู่ อิอิ
ได้การ์ดเชิญด้วย ฟินไปอีก 555+
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหลักตอนต่อไปนะคะ จุ๊บ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โห......ป๋าตามใจน้องที่สุดล่ะ
ชอบเสื้อคู่แฮะ อีป๋าครีเอทดี :katai2-1:
-
o13 หวานจนอิจฉาอ่ะ.. :m31:
-
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปู โจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรื่องนี้มีแต่คนตามใจเมีย อิอิ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.05 คืนแห่งความวุ่นวาย】
เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเจ้าหลานตัวแสบทั้งสองคนกำลังทำให้ผมเป็นบ้า! วิ่งกันในห้องนอนยังกับสนามเด็กเล่น โจนั่งหัวเราะเด็กๆ กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างสนุกสนานแต่มีผมคนเดียวตอนนี้ที่โคตรจะหงุดหงิด เฮ้ย!! หงุดหงิดอีกแล้ว!! ขนาดหลานยังมาแย่งเมียไปจากผมแล้วเป็นอะไรที่ผมขัดใจไม่ได้เพราะที่โจกลับมาบ้านผมก็เพราะคิดถึงเจ้าสองแสบนี่แหละครับ เพลียใจ
"โจเดี๋ยวมานะ ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลย" ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วหันไปบอกโจ เจ้าเด็กแสบสองคนหยุดวิ่งเล่นแล้วหันมามองผมทันที
"ปูจะไปไหนเหรอ?"
"ลงไปกินเหล้าข้างล่างเดี๋ยวขึ้นมา" ผมตอบ
"อืม... อย่าดื่มเยอะนักล่ะ รีบๆ ขึ้นมานะ" โจพูดบอกผม ส่วนสองแสบพอรู้ว่าผมมองไปทางตัวเองก็พากันวิ่งไปหลบหลังโจกันใหญ่
"รีบๆ นอนกันเลยนะ!! ถ้าขึ้นมาแล้วใครยังมัวแต่เล่นไม่ยอมนอนเจอตีแน่!!"
"อั่งเปากับน้องแป้งกำลังง่วงพอดีเลยฮะ เนอะน้องแป้งเนอะ" หึหึ... ดูความมึนของหลานผมซิครับ
"ใช่ค่ะ น้องแป้งง่วงนอนแล้วค่ะอาโจ"
"ครับๆ งั้นไปแปรงฟันก่อนเนอะแล้วเราค่อยมานอนกันนะครับ"
"นอนกันดีๆ ห้ามกวนอาโจเข้าใจ๋?!"
"รับทราบฮะ, คืนนี้น้องแป้งจะนอนดีๆ ไม่นอนดิ้นค่ะ น้องแป้งสัญญาค่ะอาปู"
"อืม... ดี!!" แล้วผมก็เดินออกจากห้องทิ้งให้อาหลานเขาอยู่ด้วยกัน
ผมเดินลงมานั่งที่บาร์ชั้นล่างของบ้าน เลือกเหล้านอกรสชาติดีออกมาหนึ่งขวดก่อนจะเล็งหาแก้วใบสวยมานั่งจิบแก้เซ็ง คืนนี้นอกจากจะอดทำการบ้านแล้วยังต้องนอนเบียดกับไอ้หลานตัวแสบสองคนนั่นอีก เฮ้ออ... พ่อกับแม่มันก็เหลือเกินจริงๆ ยอมปล่อยให้ลูกมาค้างอ้างแรมที่อื่นได้ไงก็ไม่รู้!! เออ.. ได้ข่าวว่าหลานกูเอง หึหึ
ปกติไอ้ป่านมันจะต้องนอนกอดน้องแป้งลูกมันทุกวันแต่วันนี้มันเลือกปล่อยลูกมันมานอนกับเมียผม ส่วนพี่ปีนี่ หึหึ... วันนี้ลูกไม่ได้นอนด้วยคงมีเวลาปั๊มน้องให้อั่งเปาอีกคนแน่ๆ แม่ง!! แล้วกูล่ะ กูก็อยากปั๊มลูกตัวเองเหมือนกันนะเว้ย!! เซ็ง!!
แกร๊ก....
ผมหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น ไอ้เหี้ยป่านพี่ชายผมนั่นเอง.... ตายยากฉิบหาย!!
"หึหึ... หง่อยเลยดิมึงเจอหลานแย่งความรัก" มันเดินเข้ามานั่งลงข้างผม
"แดกด้วยไหม?" ผมยกแก้วเหล้าโชว์
"อืม... ก็ดีเหมือนกันไม่ได้กินเหล้ากับมึงนานแล้ว" ผมเทเหล้าใส่แก้อีกใบแล้วยื่นไปให้ไอ้ป่าน
"มาทำไม?" ไอ้ป่านมันเหลือกตาขึ้นมองผม
"กูจะแวะมาดูว่าลูกกูนอนรึยัง"
"ยัง! เล่นอยู่กับเมียกูท่าทางจะดึก"
"น้องสะใภ้กูนี่เจ๋งสุดๆ เลยว่ะ เอาใจซะลูกกูร้องไห้หาอยากไปหาอาโจๆ เกือบทุกวัน แล้วมึงคิดดูถ้าลูกกูร้องอยากไปกรุงเทพฯ ไอ้เปาตัวแสบอีกตัวจะอยู่ไหวเหรอ กูกับพี่ปีนี่ปวดหัวฉิบหาย ลูกใครกันแน่วะ! ลูกกูหรือลูกเมียมึง เฮ้ออ... กูล่ะเหนื่อยใจ" ไอ้ป่านมันคงเก็บกดมานานคงอยากระบายน่ะครับ
"หึหึ... มึงอย่าว่าแต่ลูกมึงเลย เมียกูเนี้ยะของจริงร้องจะมาหาหลานไม่ต่างกัน งานยุ่งแทบตายแต่ถ้ามีเวลาว่าเมื่อไหร่ชวนกูไปซื้อของให้หลานตลอด เหอะ!! มึงคิดว่ากูจะทำไงได้นอกจากตามใจเมียกูทุกอย่าง"
"เออ... ดีวุ้ย!! กูจะได้ไม่ต้องเปลืองตังค์ วันหลังอยากได้อะไรเดี๋ยวให้ลูกกูโทรหาเมียมึงอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็จบ หึหึ" ไอ้พี่เลว!! แผนมึงชั่วร้ายมาก
"กวนตีน!!" ผมชมพี่ชายตัวเอง
"หึหึ... ขอบใจ ถ้ามึงไม่อยากเสียสมบัติทั้งหมดให้ลูกกูกับลูกไอ้ปีมึงก็รีบทำให้เมียมึงท้องดิวะจะได้มีลูกกับเขาสักคน ฮ่าๆๆๆ" แม่ง!! หน้าด้านฉิบหาย
ป๊าบ!!!
ฝ่ามือย่อมๆ ของผมฟาดลงกลางกระบานมันด้วยความไว
"โอ๊ย!!! ไอ้น้องเลว!!" มันลูกหัวตัวเองปอยๆ
"ไม่ต้องเสือกเรื่องบนเตียงกูเลยไอ้สัส!! กูทำของกูอยู่ทุกวันถ้าโจมันมีมดลูกป่านนี้ท้องได้สิบคนล่ะไอ้ควาย!!"
"เออ!! คลอดออกมาสักคนกูจะได้อุ้มหลายไอ้ห่า!!"
ผมสองคนคุยกันไปเถียงกันไปเป็นเรื่องปกติครับ ไอ้ป่านมันชอบกวนตีนผิดกับพี่ชายคนโตของผมที่โคตรสุภาพอ่อนโยน ใจดีและเป็นที่พึ่งพาให้กับทุกคนในบ้าน ไอ้ป่านนี่เป็นกรณียกเว้นครับ มันเลว!! พอเหล้าเข้าปากไม่รู้ผมกับมันใครหมากว่ากันเอาดิ!!
"เออไอ้ป่าน เมื่อไหร่มึงจะหาคนมาช่วยดูแลลูกมึงสักคนวะ?" ไอ้ป่านมันขมวดคิ้วแน่นแล้วมองหน้าผมอย่างมีคำถาม
"คนช่วยดูแลลูกกู มึงหมายถึงใคร?" ไอ้ป่านถาม
"กูก็หมายถึงเมียอีกคน แม่เลี้ยงน้องแป้งหรือมึงคิดว่ากูพูดถึงแม่บ้านงั้นซิ"
"หึหึ... ไม่ต้องมีคนพวกนั้นกูก็ดูแลลูกกูเองได้" ไอ้ป่านหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะพูดตอบผมด้วยสีหน้าจริงจัง
"มึงไม่คิดว่าลูกมึงต้องการแม่เหมือนเด็กๆ คนอื่นเหรอวะ?" ผมถามแล้วรินเหล้าใส่แก้วให้ไอ้ป่าน
"กูไม่คิดจะมีใครมาทำหน้าที่นี้ได้ดีเท่ากูอีกแล้วว่ะ ถึงลูกกูจะไม่มีแม่เหมือนลูกคนอื่นเขาแต่กูว่ากูไม่ได้ทำหน้าที่ขาดตกบ่กพร่อกจนลูกกูร้องไห้ต้องการแม่นี่หว่า... ตอนนี้กูอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดี กูอยากให้ลูกสาวกูจดจำแค่ว่าแม่ที่รักเขาได้ตายจากไปไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วยังจะดีซะกว่า เพราะกูไม่รู้ว่าถ้ากูให้โอกาสใครสักคนเข้ามาในชีวิตกูอีกครั้งอาจจะทำให้ลูกกูเสียใจมากกว่ามีแม่ที่ตายไปแล้วก็ได้"
ไอ้ป่านพูดด้วยสีหน้าค่อนข้างซีเรียส มันคงเป็นห่วงลูกมันมากนั่นแหละครับ ไอ้ป่านมันเคยเจ็บเคยเสียใจเพราะเลือกแม่เลวๆ ให้ลูกมันไปแล้วครั้งนึงในชีวิต แม่ที่ให้กำเนิดลูกออกมาจากก้อนเลือดกลายเป็นชีวิตอีกหนึ่งชีวิตแต่กลับทิ้งลูกตัวเองไปแค่เหตุผลบ้าๆ เพียงข้อเดียว
"อืม... กูรู้ว่ามึงรักลูกมึงมาก กูก็รักหลานกูเหมือนกัน ถึงน้องแป้งจะไม่มีแม่เหมือนเด็กคนอื่นแต่กูเชื่อว่ามึงจะเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีของลูกมึงได้"
ผมตบที่บ่ามันเพื่อให้กำลังใจไอ้ป่านพี่ชายของผม ถึงไอ้ป่านมันจะไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ในสายตาของคนอื่นแต่สำหรับผมที่เป็นครอบครัวเดียวกับมันผมรู้ว่ามันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกอีกคนที่ผมรักและนับถือในฐานะพี่ชาย
เราสองคนนั่งดื่มกับไปในความเงียบ ต่างคนต่างกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ มันกับผมคงมีเรื่องให้คิดและให้ทำที่สำคัญไม่น้อยไปกว่ากันแต่ตราบใดที่ผมยังอยู่ผมจะช่วยเหลือมันเต็มที่เท่าที่ผมจะทำได้ครับ
"แก้วสุดท้ายแล้วว่ะ" ไอ้ป่านยกแก้วขึ้นมาชนกับแก้มผม
"อืม... กูก็พอแล้วเหมือนกัน" ผมชนแก้วกับมันก่อนจะยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
"อ่าา... หวานฉิบหาย" ไอ้ป่านออกอาการคลั่งสุรา
"มึงจะเอาลูกมึงกลับไปนอนที่บ้านหลังนู้นไหม?" ผมถามอย่างมีหวัง
"หึหึ... ไม่ว่ะ ปล่อยให้นอนนี่แหละกูอยากเห็นคนลงแดงตาย กร๊ากกก...."
"ไอ้เลว!! กวนตีนกูจริงๆ นะมึง"
"เอาน่า... ฝากลูกกูนอนด้วยสักคืนแล้วกันนะไอ้น้องรัก" มันตบไหล่ผมปุๆ กับรอยยิ้มอันชั่วร้าย
พรึ่บ!!
"ออกไปจากบ้านกูแล้วปิดประตูให้ด้วย สัส!!" อารมณ์เสีย!! กูเดินขึ้นห้องแม่งเลย
"ฮ่าๆๆ ขอบใจนะไอ้น้องรัก!" กวนตีนผมไม่เลิกจริงๆ ไอ้ห่านี่!!
ผมเดินขึ้นมาชั้นบนของบ้านก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอน ผมเปิดประตูเข้าไปมีเพียงแสงไฟข้างหัวเตียงให้พอมองเห็นทางเดิน ผมกดล็อคห้องเรียบร้อยก็เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง หมอนข้างขนาดใ้หญ่ของใบถูกวางไว้อีกด้านที่อั่งเปานอน โจคงกลัวหลานตกเตียงครับเลยเอาหมอนมันกั้นซะแน่นหนา ส่วนคนนอนกลางนี่คงหนีไม่พ้นน้องแป้งหลานสาวผู้น่ารักของผมอีกคนถัดมาก็เป็นโจที่นอนกอดหลานทั้งสองคนไว้หลวมๆ
ผมนั่งลงที่นอนข้างๆ โจก่อนจะกดลงไปจูบหน้าผากหลานรักทั้งสองคนของผม และที่ขาดไม่ได้เลยคงเป็นคนที่นอนหายใจเข้าออกสม่ำเสมออยู่ข้างๆ ผมตอนนี้ คนที่ผมรักสุดหัวใจ คนที่ผมอยากอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา ผมค่อยๆ ก้มลงไปประทับจูบลงที่หน้าผากอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออกมาแล้วนั่งมองหน้าหล่อๆ ที่กำลังนอนหลับอยู่ในตอนนี้ มือผมค่อยๆ ลูบไล้แทรกตามเส้นผมนุ่มอย่างเบามือ
"หึหึ... ขนาดนอนหลับยังทำให้กูหลงได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ"
ผมก้มลงจนใบหน้าของผมกับโจห่างกันเพียงไม่กี่เซนก่อนจะกดจูบลงที่ปากของโจเบาๆ อย่างอ่อนโยน ขบเม้นที่ริมฝีปากบางอีกเล็กน้อยก่อนจะละปากออกแล้วคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข
"อือ... ปูขึ้นมาแล้วเหรอ?"
"กูทำให้ตื่นรึเปล่า?"
"เปล่าครับ... ปูจะอาบน้ำก่อนไหมเดี๋ยวโจไปเตรียมให้" ผมยิ้มให้กับคนที่กำลังนอนทำหน้าเบลอเพราะผมทำให้รู้สึกตัวจนตื่น
"หึหึ... น้ำไม่ต้องเตรียมแต่ลุกขึ้นมาอาบเป็นเพื่อนเลยได้ไหม?"
"บ้าเหอะ!!"
ฟอดดด..... ฟอดดด...
"อ่าาา... ชื่นใจ" ผมมันเขี้ยวก้มลงไปหอมแก้มเน้นๆ อีกสองฟอดใหญ่ๆ
"อืออ... ปูอ่ะกลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะครับ"
"โอเคๆ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน หลับไปเลยนะไม่ต้องรอ"
"ไม่เป็นไรปูไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวโจรอนะ"
โอ๊ยย!!! จะไม่ให้กูหลงได้ไง! ดูเมียกูออกจะน่ารัก น่าเอา น่าเสียบขนาดนี้ อร๊ากกก... กูเขี่ยหลานลงไปนอนข้างเตียงแปปนึงได้ไหม!!
"หึหึ... งั้นรอแป๊ปนะ"
จุ๊บบบ.....
ผมจุ๊บลงที่หน้าผากโจอีกทีก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวและแปรงสีฟันถูกจัดเตรียมไว้เหมือนทุกวัน ผมยืนยิ้มให้กับความน่ารักและใส่ใจของโจที่ปฏิบัติต่อผมไม่เคยขาด โจเป็นคนที่ใส่ใจทุกรายละเอียด ใส่ใจทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผมจนบางครั้งผมรู้สึกเลยว่าผมยังใส่ใจเรื่องโจไม่มากพอครับ สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือดูแลโจให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำให้มันได้ครับ
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักก็เดินออกมาพร้อมผ้าขนเช็ดตัวที่พันเอวไว้อย่างหมิ่นเม่ ที่คอมีผ้าพาดไว้อีกหนึ่งผืนแล้วผมก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดนอนมาส่วนใส่ งานนี้ไม่เลือกอะไรมากครับเพราะโจจัดไว้เป็นสัดส่วนจนผมคลำๆ เอาก็สามารถหยิบมาใส่ได้เลย พอแต่ผัวเสร็จผมก็ยืนเช็ดผมจนแห้งก่อนจะเดินไปที่เตียงนอน
"ง่วงแล้วทำไมไม่นอนก่อน" ผมนั่งลงข้างโจ
"รอได้... ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่หรอก"
"หึหึ... ตาปรือขนาดนี้ยังบอกว่าไม่ง่วงอีก นอนได้แล้ว"
ผมล้มตัวนอนลงข้างๆ โจ เอื้อมมือไปกดปิดไฟข้างหัวเตียงก่อนจะรวบตัวโจเข้ามากอดไว้หลวมๆ
จุ๊บบบบ....
"ฝันดีนะที่รัก"
จุ๊บบบ....
"ฝันดีนะครับปู"
ผมไม่รู้ว่านอนกอดโจไว้นานแค่ไหน รู้แค่ว่ารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้นอนกอดโจทุกคืนเท่านั้นแหละครับ
"ฮืออ.... ฮือออ....."
เสียงนี้ตามมาหลอกหลอนผมถึงในฝัน
"ฮืออ... ฮือออ....."
จากเสียงเดียวเหมือนตอนนี้จะเพิ่มเป็นอีกเสียงที่ดังและหนักแน่นกว่าเสียงแรก
"ฮือออ.... ฮือออ.... อาโจ... ฮืออ...."
เอ๊ะ!! แต่ผมว่าเสียงมันเริ่มแปลกๆ ว่าไหมครับ
"เป็นอะไรครับน้องแป้ง หนูร้องไห้ทำไมครับคนสวย"
"ฮือออ... อาโจฮะ ฮืออ...."
"โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับคนดี อั่งเปาเป็นอะไรครับร้องไห้ทำไมครับ มานี่มาคนเก่ง"
ผมลืมตาขึ้นมองก็เห็นว่าไฟที่หัวเตียงเปิดอยู่ทำให้เห็นภาพที่โจกำลังกอดหลานสาวกับหลานชายผมไว้ในอ้อมกอดทั้งสองคน
"อืออ... โจหลานเป็นอะไร?"
โจหันมามองผมที่กำลังนอนปรือตามองเด็กๆ กำลังนั่งร้องไห้งอแงอยู่ในอ้อมกอดโจ
"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะปู จู่ๆ น้องแป้งก็ลุกขึ้นนั่งแล้วร้องไห้แล้วอั่งเปาก็ตื่นขึ้นมาร้องตามอีกคน"
ท่าทางของโจดูเป็นกังวลมากที่เห็นหลานร้องไห้พร้อมกันแบบนี้
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ ร้องไห้ทำไมครับบอกอาซิครับคนดี"
โจโอ๋หลานใหญ่เลยครับ ผมลุกขึ้นนั่งแล้วเกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมหลานกูต้องพากันร้องไห้แพ็คคู่แบบนี้ด้วยวะ
"อึ่ก! ฮืออ... น้องแป้งอยากเข้าห้องน้ำค่ะ ฮืออ...."
oO!!!
เหี้ย!! อย่าบอกนะว่าหลานกูร้องไห้เพราะแค่อยากเข้าห้องน้ำเนี้ยะ!! แชรดดด.....
"โอ๋ๆ งั้นหยุดร้องก่อนนะครับเดี๋ยวอาพาไปเข้าห้องน้ำเนอะ"
"ฮืออ... ค่ะ อาโจพาน้องแป้งไปเข้าห้องน้ำหน่อยน้องแป้งกลัว ฮืออ..."
"ครับๆ อาพาไปเนอะ" โจอุ้มน้องแป้งขึ้นแนบอก น้องแป้งก็ซบอกโจทันที โถหลานกู
"ปูฝากดูอั่งเปาหน่อย เดี๋ยวโจพาน้องแป้งไปเข้าห้องน้ำก่อน"
"อืมๆ ไปเถอะเดี๋ยวดูให้" แล้วโจก็อุ้มน้องแป้งเดินหายเข้าไปห้องน้ำครับ
กูช๊อคแป๊ปครับพี่น้อง โอเคๆ ในเมื่อน้องแป้งร้องไห้เพราะอยากไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่กล้าไปเองผมเข้าใจล่ะ ผมเข้าใจ แต่ไอ้เด็กอ้วนตัวข้างๆ นี่ยังไงมันร้องไห้เพราะอยากเข้าห้องน้ำด้วยอีกคนรึเปล่าวะ
"อั่งเปาเป็นไรไหนมาหาอาซิ"
อั่งเปาค่อยๆ คลานเข้ามาหาผมแล้วเข้ามากอดผม
"ฮืออ... อาปูฮะ ฮืออ....."
"เฮ้ยๆ เป็นลูกผู้ชายอย่าร้องไห้ซิไอ้หมูอ้วน" นี่คือวิธีปลอบหลานของผมครับ
"ฮืออ.... เปาเป็นผู้ชายฮะอาปูแต่เปาร้องไห้ ฮืออ...." อ้าว!! ยังไงของหลานกูวะเนี้ยะ!!
"หึหึ... เอ้าๆ อยากร้องก็ร้องแบ้วไหนบอกอามาซิว่าร้องไห้ทำไม?"
"อึ่ก! ฮืออ... เปาได้ยินน้องแป้งร้องไห้ อึ่ก! เปาสงสารน้องแป้งฮะอาปู ฮืออ..."
oO!!!
บอกผมทีว่ามันไม่จริง!! หลานกูเป็นคนอ่อนไหวง่ายถูกไหม!!
"โอ๊ยๆ อาปวดหัวตึบเลย" ผมกุมขมับตัวเองทันที อั่งเปาเงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งที่ยังสะอึ่กสะอื้นอยู่
"อาปูปวดหัวเป็นอะไรฮะ ฮืออ... ปวดมากไหมฮะเดี๋ยวเปาไปหายามาให้กิน"
ผมล่ะอดไม่ได้ที่จะรักและเอ็นดูหลานตัวเองเหมือนลูกแท้ๆ อั่งเปากับน้องแป้งมีความน่ารักและความฉลาดที่เกินเด็กทั่วๆ ไปบางคน ผมไม่แปลกใจหรอกครับถ้าหลานผมจะเป็นเด็กดี เห็นอกเห็นใจคนรอบข้างเพราะย่าผมสอนมาดีจริงๆ ยกเว้นผมมั้งครับที่ถูกเตะออกมานอกคอก หึหึ
ฟอดดด.... ฟอดดด....
"ไอ้หลานคนนี้มันน่ารักจริงๆ วุ้ย! หัดเป็นห่วงเป็นใยอาซะด้วย มาม่ะมาให้อาฟัดให้หายมันเขี้ยวหน่อย"
ฟอดดด.... ฟอดดด....
"คริคริ... อย่าฮะอาปูเปาจั๊กจี้ฮะ คิคิ...."
"นี่แน่ะ! ดิ้นนักใช่ไหมไอ้หมูอ้วน หึหึ..."
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ.....
ฟอดดด.... ฟอดดด...
"เอิ้กๆ อาปูฮะอั่งเปาเหนื่อยแล้ว... คึคึ"
จากร้องไห้สะอึ่กสะอื้นเพราะสงสารน้องแป้งตอนนี้ไอ้หมูอ้วนหลานรักของผมกำลังดิ้นทุรนทุรายหนีผมครับ แหม!! มันน่าฟัดจริงๆ ไอ้หลานคนนี้
"อ้าวปู ทำไมไปแกล้งหลานอย่างนั้นล่ะ"
โจอุ้มน้องแป้งเดินกลับมาที่เตียงแล้วนั่งลงอีกฝั่งโดยมีน้องแป้งกอดอาสุดที่รักเอาไว้ไม่ห่าง
"หึหึ... กำลังทำโทษเด็กขี้แยอยู่นะ"
"เอิ้กๆ คึคึ... อาปูพอแล้วฮะเปายอมแล้ว เปายอมแล้วฮะ คึคึ"
"โอเคๆ พอแล้วอาก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน" ผมเลิกแกล้งหลาน อั่งเปานอนหอบหายใจเหนื่อยอยู่ข้างๆ ผม
"อาโจฮะ อาปูแกล้งเปาฮะ" ไอ้ตัวแสบหลานไปหาเมียผมเฉยเลย ดูมันอ้อนๆ
"อาปูแกล้งหลานทำไมเนี้ยะ ฮื้อ!! เดี๋ยวอาจัดการให้นะครับ"
"ตกลงอั่งเปาร้องไห้ทำไมอ่ะ?" โจหันมาถามผม
"หึหึ... ร้องตามน้องแป้ง" ผมตอบ
"ก็เปาสงสารน้องแป้งนิฮะ เปาเห็นน้องแป้งร้องไห้ก็เลยร้องด้วย"
"โถ... พ่อคนอ่อนไหวง่าย เราเป็นพี่วันหลังถ้าเห็นน้องร้องไห้ต้องปลอบน้องไม่ใช่ไปร้องไห้ตามน้องเข้าใจไหม ฮื้อ?"
"ฮะ... ต่อไปเปาจะปลอบน้องฮะอาปู เปาจะไม่ร้องไห้อีก"
"อืม... ดีมากไอ้หลานชาย นี่แหละเขาถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชายตัวจริง"
"ฮะ! อั่งเปาเป็นลูกผู้ชายตัวจริงฮะ"
"ฮ่าๆๆ เก่งมาก" ผมกับโจหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อย
"ดีมากครับ งั้นอั่งเป่ากับน้องแป้งเลิกร้องไห้แล้วงั้นเรามานอนกันดีกว่านะ มันดึกแล้ว"
"ฮะ/ค่ะ" อั่งเปากับน้องแป้งตอบพร้อมกัน
"อาโจกอดน้องแป้งด้วยนะคะ" ผมขมวดคิ้วทันที
"ได้ครับ... เดี๋ยวน้องแป้งนอนข้างอานะครับ"
"ค่ะ..." สาวน้อยตอบเสียงใส
"อาโจกอดเปาด้วยนะฮะ" คราวนี้หนักเลยกู ถ้าเมียกูกอดหลานสองคนแล้วกูจะอยู่ตรงไหนล่ะทีนี้
"ครับๆ อั่งเปานอนข้างนี้นะแล้วส่วนน้องแป้งนอนข้างนี้นะครับ" โจจัดสรรพื้นที่สำหรับหลานทั้งสองคนให้นอนขนาบโจทั้งซ้ายและขวา
"อ้าวเฮ้ย!! แล้วอาล่ะ อาโจต้องนอนกอดอาด้วยดิ!" ผมทวงสิทธิ์ความเป็นสามีทันที
"ปูก็!! เดี๋ยวปูนอนข้างอั่งเปานะครับ ปิดไฟด้วยเด็กๆ จะได้เข้านอนกันมันดึกมากแล้ว"
"เฮ้ย!! แบบนี้ก็ได้เหรอ?" ผมคัดค้าน
"ได้ครับ"
"ได้ฮะ คึคึ"
"ได้ค่ะ คริคริ"
เสียงส่วนมากตอบว่าได้ อ้าว!! งั้นผมก็แพ้ดิวะ! อร๊ากกก.... ไอ้ปูไม่ยอม
หลังจากโจจัดท่านอนให้ทั้งตัวเองและหลานรักสองคนเรียบร้อยก็นอนกอดกันกลมดิ๊ก โจกดจูบลงที่หน้าผากหลานทั้งสองคนก่อนเจ้าตัวเล็กจะมุดเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่นของโจ ผมไม่แปลกใจหรอกครับว่าทำไมหลานๆ ถึงได้ติดเมียผมมากขนาดนี้ ขนาดผมยังโคตรติดเมียผมเลย หึหึ ให้ตายเหอะ!! อารมณ์เหมือนโดนแย่งความรักเลยว่ะกู
ผมเอื้อมมือไปกดปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างอั่งเปา เอาวะไอ้ปูแค่คืนนี้คืนเดียวอดทนอีกนิดวะ สู้โว๊ย!!
ผมเอื้อมแขนผ่านตัวของอั่งเปาไปกอดที่เอวโจไว้หลวมๆ งานนี้ไม่ได้กอดทั้งตัวแต่ขอกอดไว้สักนิดก็ยังดีวะ พอความมืดเข้าครอบคลุมไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจของหลานตัวแสบทั้งสอง หึหึ อะไรจะหลับง่ายดายขนาดนี้วะ ไอ้ตัวป่วนเฮ้ยจะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้อาลำบาก
"ปูหลับรึยัง?"
"ยัง... ทำไม?" ผมกระชับตัวเข้าหามากขึ้น
"ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก"
"หึหึ... รู้ตัวด้วย" ผมคุยกับโจในความมืด
"ปู....."
จุ๊บบบบบ.....
โจจุ๊บลงที่แก้มของผมเบาๆ
"ฝันดีนะครับ"
ตายอย่างสงบ อร๊ากกก.... อยากกดเมียๆ กดแน่นๆ กดนานๆ แต่หลานกูนอนอยู่ทำไงดี!!
จุ๊บบบบ.....
"เฮ้ออ... คืนนี้นอนซะ พรุ่งนี้ค่อยคิดบัญชีรวดเดียว"
งานนี้ต้องมีทบต้นทบดอก อดอยากปากแห้ง โดนแย่งความรัก คอยดูเหอะจะเอาคืนให้คุ้มเลย ถ้าน้ำไม่หมดตัวล่ะก็เลิกเรียกกูว่าไอ้ปูเปียกได้เลย หึหึ
TBC....
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นทุกกำลังใจนะคะ
เฮ้ออ... มีแรงเขียนต่อแว้ว
เฮียปูจะทำอารายยย....
อย่ารุนแรงกับพี่โจเขานะ คนนี้เขาบอกบางนะเฟ้ย!!
โปรดติดตามตอนต่อไปคร้า.....
-
โดนหลานแย่งเมีย 555
-
ละมุนมากเฮีย เป็นอาต้องเสียสละ
-
ปู โจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เฮียปูซ้อมไว้ เผื่อมีของตัวเอง คึ คึ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.06 คนของกูห้ามแตะ!!】
คืนที่แสนวุ่นวายของผมได้ผ่านพ้นไปแล้วครับ ตื่นเช้ามาก็พาเจ้าเด็กแสบสองคนมาส่งที่บ้านใหญ่ ผมนึกว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปแล้วแต่เรื่องจริงคือยังไม่จบครับ เจ้าเด็กแสบยังร้องอ้อนวอนให้โจอาบน้ำให้ ดูหลานผมทำ!!! กว่าจะอาบน้ำให้กันเสร็จก็หยอกล้อกันเกือบครึ่งชั่วโมงในขณะที่ผมกับโจทำได้เพียงตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนชุดแค่นั้น ตอนแรกกะว่าจะมาส่งสองแสบคืนพ่อกับแม่มันก่อนค่อยกลับไปอาบน้ำแต่นี่มันผิดแผนไปเสียหมด เฮ้อออ....
"ไปครับ เราลงไปทานข้าวเช้ากันเถอะ ป่านนี้คุณย่าคงรอแย่แล้ว" โจพูดบอกหลานรักทั้งสอง
"ไปฮะ อั่งเปาหิวมากเลยฮะอาโจ"
"น้องแป้งด้วยค่ะ น้องแป้งก็หิวเหมือนกัน"
"เอาๆ ลงไปข้างล่างกันได้แล้วมั้ง ไม่สงสารอาโจรึไงป่านนี้อาโจหิวข้าวจนจะเป็นลมแล้ว"
"ปูครับ อย่าพูดเสียงแข็งกับหลานนักซิ หลานกลัวกันหมดแล้วเนี้ยะ" อ้าว!! กูโดนเมียด่าซะงั้น
"อาปูคะ อุ้มน้องแป้งหน่อยค่ะ"
เฮ้ออ... หลานอ้อนผมอย่างนี้แล้วจะให้ผมกับโจไม่ตามใจได้ไงล่ะทีนี้ ตาย!! มาไม้นี้อาก็ให้อาตายตรงนี้เลยดีกว่าถ้าจะทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้
ฟอดดด....
"อาขอโทษครับ" ผมก้มตัวลงหอมแก้มน้องแป้ง
"ไปครับ เราลงไปกินข้าวกันเนอะ" ผมช้อนตัวอุ้มน้องแป้งขึ้นแนบอก
ฟอดดด....
"น้องแป้งรักอาปูนะคะ" น้องแป้งฉีกยิ้มกว้างจนผมเองก็อดมันเขี้ยวหลานตัวเองไม่ได้
"อาโจจับมืออั่งเปาหน่อยฮะ"
"หึหึ... ครับ" โจจับมืออั่งเปาก่อนจะเดินตามหลังผมกับน้องแป้งมาครับ
เราสี่คนเดินลงมายังขั้นล่างก็เห็นปู่กับย่าผมนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก ไอ้ป่านเดินมาหลังผมไม่นานส่วนพี่ปีกับเมียสุดที่รักของแกก็เดินเข้ามาสมทบจนสมาชิกอยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตา เราทุกคนร่วมทานอาหารเช้าด้วยกัน วันนี้ดูปู่กับย่าผมยิ้มแย้มมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เสียงหัวเราะมาพร้อมกับรอยยิ้มของทุกคนในครอบครัวทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะมองโจที่กำลังยิ้มมีความสุขมากเช่นเดียวกัน
ฟอดดดด.....
"อืออ... ปูไปอาบน้ำได้แล้วครับ"
ตอนนี้ผมกับโจกลับมาอาบน้ำที่บ้านของผมครับ พอเราทานข้าวเสร็จผมกับโจก็ขอตัวกลับมาอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นเสียหน่อย กว่าจะกลับมาได้ผมต้องส่งสายตาให้ไอ้ป่านช่วยสกัดดาวรุ่งพุ่งแรงสองแสบนั้นไว้ก่อนที่จะร้องตามผมกลับมาอีก ไอ้ป่านมันหัวเราะเยาะผมแต่มันก็ยอมช่วยผมนะครับ ใจจริงอยากถีบมันสักทีก่อนออกมาแต่คิดดูอีกทีไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวมันให้ลูกมันมาป่วนผมอีก ไม่ไหวๆ อยากสวีทกันสองคนบ้างอะไรบ้างครับ
"ขอกอดให้หายคิดถึงก่อนดิ อยากกอดแน่นๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
จุ๊บบบ.....
"เอ่อ... แต่โจอยากอาบน้ำแล้วอ่ะครับ เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้วอ่ะ"
"แฮ่!! งั้นเราไปอาบน้ำกันเถอะ"
"เฮ้ย!!! ปูเดียวก่อน!"
อ่าาาา.....
สำเร็จโทษกันไปหนึ่งรอบระหว่างอาบน้ำ ดื้อนักต้องทำโทษซะหน่อย ชอบทำให้ผมอดอยากหิวโหยดีนัก หึหึ ใจจริงอยากจัดสักสองรอบแต่คืนนี้ผมต้องพาโจไปที่ร้านครับ ถ้าผมเอาแต่ใจตัวเองเกินไปกลัวโจจะไม่ไหว รอกลับมาจากร้านก่อนค่อยว่ากัน เรื่องนี้ต้องเคลียร์กันยาวอยู่แล้วผมสัญญา
"อืออ... ปูนอนนิ่งๆ ซิครับ"
หลังจากสำเร็จโทษที่รักไปหนึ่งรอบในห้องน้ำผมก็จัดการช่วยโจอาบน้ำจนสะอาดสะอ้านทั้งตัวก่อนจะออกมาแต่งตัวในชุดสบายแล้วนอนกอดกันอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มผืนหน้าในห้องนอนที่แสนจะเย็นฉ่ำ
จุ๊บบบ...
"ยังเจ็บอยู่เหรอ หื้อ?"
"อืม... ก็นิดหน่อยครับ" โจตอบเสียงเบา
"หึหึ... ขอโทษที่ทำรุนแรงไปหน่อย" ฟอดดด...
"ช่วยไม่ได้ก็อยากครางเสียงแบบนั้นทำไมใครจะอดใจไหววะ"
^////^
โจนอนนิ่งไม่ไหวติง ไม่ตอบโต้แบบนี้แสดงว่ากำลังอายอยู่แน่นอน เฮ้ออ... เมียกูจะน่ารักไปไหน ขี้อายนี่ที่หนึ่งเลยให้ตายเหอะ!!
ผมกับโจนอนกอดกันจนเผลอหลับไปด้วยกันทั้งคู่ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงเวลาอาหารเย็นพอดี เราสองคนเดินไปหาอะไรกินที่บ้านย่าผมครับ โจจะได้ไม่ต้องทำอาหารให้เหนื่อยแค่อาหารที่ย่าผมทำก็กินไม่หมดแล้วเพราะย่าผมชอบทำกับข้าวไว้หลายๆ อย่าง ยิ่งโจมาบ้านนี่ยิ่งพิเศษเข้าไปอีกเรียกได้ว่าโจเป็นสะใภ้รักอีกคนของปู่กับย่าผมรักมาก
"ปูเราจะเข้าไปที่ร้านกันกี่โมงดีครับ?" โจหันมาถามก่อนจะเดินไปเปิดตู้เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ผม
"เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จก็ไปร้านเลยก็ได้จะได้ถึงร้านไม่ดึกมาก" ผมตอบก่อนจะเดินไปนั่งลงบนที่นอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์โทร
"อืม... ปูใส่ชุดนี้แล้วกัน เดี๋ยวโจเข้าไปอาบน้ำก่อนนะ" โจหันมาพูดบอกผมแต่เจอสายตาหื่นกามของผมเข้าถึงกับต้องรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำทันที
"หึหึ... เด็กฉิบหาย" ผมพูดกับตัวเอง
Tru.... Tru....
"สวัสดีครับนาย" ลูกน้องผมรับสาย
"เออ! วันนี้กูจะเข้าไปที่ร้าน มึงเตรียมเอกสารรายรับรายจ่ายทั้งหมดไว้ให้กูด้วย"
"ได้ครับนาย เดี๋ยวผมเตรียมไว้ให้ครับ"
"เออดี... กูเข้าไปทุกอย่างต้องพร้อม" ผมสั่งย้ำ
"รับทราบครับ พร้อมที่สุดเลยครับนาย"
"หึหึ... ดีมาก งั้นแค่นี้"
"ครับ... สวัสดีครับนาย"
หลังจากผมโทรไปสั่งงานลูกน้องผมเสร็จผมก็นั่งเช็คเมล์ต่อ เดือนนี้สั่งของเข้าร้านค่อนข้างเยอะทั้งร้านที่หัวหินและร้านที่ผมเปิดใหม่ที่กรุงเทพฯ รายจ่ายที่ว่าเยอะแล้วแต่พอเทียบกับรายได้ก็ทำเอาผมยิ้มหายเหนื่อย งานทุกอย่างของผมจะมีไอ้ป่านกับโจที่คอยช่วยซับพอสผมอยู่เบื้องหลัง ไอ้ป่านนี่ช่วยดูแลร้านที่นี่ส่วนโจก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมไงล่ะครับ หึหึ
แกร็ก.....
เสียงกลอนประตูดังขึ้นผมละสายตาเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นโจเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบเอวไว้ใต้สะดือ ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลำบาก ไม่รู้ว่าตอนนี้สายตาผมกำลังมองโจด้วยสายตาแบบไหนแต่โจเบือนหน้าหนีผมทักทีที่รู้ว่าผมกำลังจ้องมองโจอยู่
"เอ่อ... ปูไปอาบน้ำได้แล้ว" พูดจบโจก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าออกเพื่อจะหาเสื้อผ้ามาสวมใส่
ฟอดดดด....
ผมเดินมากอดโจจากด้านหลัง โจเกร็งตัวทันทีที่ถูกผมสวมกอด จมูกผมฝังกดลงที่แก้มขวาของโจทันที ปากอุ่นๆ ของผมกำลังคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของโจ
"เวลากูมองมึงทีไรทำไมกูห้ามใจตัวเองไม่ค่อยอยู่เลยวะ!" จุ๊บบบบ...
ผมจูบลงที่ซอกคอของโจ กลิ่นหอมนุ่มๆ จากตัวโจทำให้ผมอยากทำมากกว่ากอดและจูบ โจหดคอหนีผมเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้ผมกอบโกยความสุขจากร่างกายนี้ทุกครั้งที่ผมต้องการ
"อืออ... ปูปล่อย... ปล่อยก่อนครับ เราต้องไปร้านกันนะลืมแล้วเหรอ" เสียงห้ามที่ผมฟังยังไงก็ดูเหมือนกำลังเชิญชวนผมซะมากกว่า ทำไงดีวะเนี้ยะ!! มึงเป็นหนักมากนะไอ้ปู
จุ๊บบบ....
ฟอดด.....
ผมจูบและหอมที่แก้มส่งท้าย เกรงว่าถ้ายืนกอดมันนานกว่านี้ผมจะไม่ได้เข้าร้านไปเคลียร์งานอย่างที่ตั้งใจไว้ เสียดายแต่ทำยังไงได้ล่ะครับ ตอนนี้คงต้องปล่อยโจไปก่อนคืนนี้ค่อยว่ากัน
"เฮ้ออ... ไม่อยากเข้าร้านแล้วอยากนอนกอดมึงมากกว่า" โจหันมามองหน้าผม
"ไม่ได้นะครับ ปูมีงานที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จไม่ใช่เหรอ อย่าให้เสียงานเลยนะครับ" กูจะเป็นคนดีได้ก็เพราะเมียสอนนี่แหละ หึหึ
"โอเคๆ ตามคำสั่งเลยครับเมีย แต่ก่อนอาบน้ำขอกำลังใจก่อนได้ไหม ไม่มีแรงอาบเลยว่ะ"
ฟอดดด...
ไม่ต้องให้ขอซ้ำ เมียผมน่ารักเสมอ โจเป็นคนที่เอาใจเก่งที่สุดในโลกนะผมคิดว่างั้น หึหึ
"แค่นี้เองเหรอ?" ผมทำหน้าเสียใจเล็กน้อย ช่วงนี้กูทำตัวปัญญาอ่อนบ่อยไปป่าววะ
"อืม... แค่นี้ก่อนครับ เพราะโจรู้ว่ายังไงปูก็ต้องขออีกเรื่อยๆ ให้เยอะเดี๋ยวได้ใจ" โจยิ้มอายๆ หึ่ม!! เห็นแล้วมันเขี้ยวฉิบหาย
จุ๊บบบ...
"หึหึ... รู้ดีจริง ไม่รอดแน่คืนนี้เตรียมตัวได้เลยที่รัก" พูดจบผมก็หยักคิ้วกวนๆ ส่งให้โจ เห็นหน้าโจแล้วอยากหัวเราะดังๆ หน้ามันแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก โอ๊ยย!! กูจะอดใจกดเมียตัวเองไหวไหม!!
หลังจากมีความสุขจากการได้ตอดให้เมียอายผมก็ขับรถพาโจมุ่งหน้าไปยังร้านของผมกันครับ ระหว่างทางโจก็นั่งมองบรรยากาศนอกรถสลับกับมองผมเป็นระยะ บางครั้งก็ส่งยิ้มหวานๆ มาให้ผมบ้างได้พอชื่นอกชื่นใจกันไป ปกติโจเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วครับ พอจะพูดทีก็พูดแต่เรื่องมีสาระทั้งนั้น ฮ่าๆๆ ซึ่งต่างกับผมโดยสิ้นเชิง ผมมันคนสาระความรู้น้อยแต่สาระเลวนี่เยอะ (เมื่อก่อนนะ ตอนนี้ผมเป็นคนดีแล้ว) #ปูมีเมียแล้ว รักเมียมาก หึหึ
"เป็นอะไร นั่งเงียบไม่พูดไม่จาเลย" ผมเอื้อมไปจับมือโจแล้วจูบลงเบาๆ ที่หลังมือ
"ปู ถ้าวันนึงที่เราอายุมากขึ้นแล้วเรายังคบกันอยู่ เราสองคนมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กันดีไหม?" โจถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ทำไมพูดแบบนั้น ถ้าเรายังคบกันอยู่หมายความว่ายังไง?"
ผมขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงผมยิ่งกว่าจริงจัง ผมเริ่มไม่มีสมาธิขับรถแล้วครับ ผมเลยชะลอรถแล้วเทียบจอดข้างทางทันที
"ก็... ก็หมายความว่า..." โจด้วยท่าทีอึกอัก เหมือนจะตอบแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา
"เฮ้ออ... ฟังนะโจ มึงต้องอยู่กับกูแบบนี้ตลอดไปเพราะกูเลือกมึงแล้วและที่ทุกวันนี้กูทำทั้งหมดก็เพื่อเราสองคนทั้งนั้น ไม่ใช่เพื่อคนอื่น กูรักมึงมากขนาดนี้มึงยังไม่มั่นใจอีกเหรอวะถึงคิดว่ากูจะทิ้งมึงแล้วไปหาคนอื่น หื้อ?"
"เปล่าๆ โจไม่ได้คิดอย่างนั้นนะปู ก็แค่...."
"แค่อะไร?" ผมถามทักที
"แค่คิดว่าถ้าวันนึงปูเกิดเจอคนที่ดีและใช่สำหรับปูมากกว่า.... เราคง..."
พรึ่บ!!!
ผมดึงโจเข้ามากอดทันที ดูจากสีหน้าแล้วผมก็รู้สึกว่าโจคงคิดมากกับเรื่องนี้มานานแต่คงไม่กล้าที่จะพูดความในใจออกมา บ้ามาก!! พูดเลยว่าตอนนี้ผมไม่เคยคิดจะมองใครอีกนอกจากมัน โจมันเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมหยุดทุกอย่างไว้ที่มันได้ มันมีอิทธิพลกับผมมากมายขนาดนี้มันยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ เฮ้ออ.....
ฟอดดด....
"เลิกคิดบ้าๆ ได้แล้ว กูจะรักใครได้อีกนอกจากมึง"
ผมพูดบอกมันไปด้วย สองแขนของผมก็กอดรัดมันไว้ในอ้อมกอด มือก็ลูบที่หัวมันเบาๆ อย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ โจมันจะได้รู้สึกผ่อนคลายและรู้สึกดีขึ้นบ้าง
"แค่นี้ก็รักจะบ้าอยู่แล้วรู้ไหม หื้ออ?" ฟอดดดด....
"ห้ามคิดมากอีก มึงจะไม่ไปไหนทั้งนั้น มึงต้องอยู่กับกูจนกว่ากูจะตายจากมึง"
ตุบ!!!
กำปั้นครับ ทุบเข้าที่หลังผมเต็มๆ เสื้อผมก็เริ่มเปียกชื้นจากน้ำตาคนในอ้อมกอดของผม
"ห้ามพูดแบบนี้ ขอร้องห้ามพูดแบบนี้อีก" เสียงโจสั่นจนผมจับความรู้สึกได้
"โอ๋ๆ ไม่พูดแล้วครับไม่พูดแล้ว ไม่มีใครตายจากใครทั้งนั้นแหละ กูกับมึงจะอยู่จนหง่อมกันไปข้างเลยอ่ะ พอใจยัง? หึหึ"
"อืม...." โจตอบแล้วพยักหน้าเบาๆ
ผมผละออกจากโจก่อนจะจับที่ปลายคางแล้วจูบลงเบาๆ ที่ริมฝีปากโจ น้ำตาโจไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่จนรสจูบมีรสเค็มแปล่มๆ ปะปนมาด้วย ผมกดจูบย้ำๆ ก่อนจะเลียที่ริมฝีปากโจเบาๆ โจสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงแล้วเผยปากให้ผมสอดแทรกลิ้มเข้าไปด้านใน ผมค่อยๆ บรรจงจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ โจยังคงจูบตอบรับผมได้เป็นอย่างดี จูบของเราครั้งนี้เป็นจูบที่ค่อนข้างเร่าร้อนแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน มันอบอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ ลิ้นเราสอดประสานกันอย่างลงตัว เราสองคนจูบกันอยู่สักพักจนโจส่งสัญญาณว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ ผมจึงต้องผละออกมาแล้วกดจูบย้ำๆ อีกสามครั้งก่อนจะหอมที่แก้มโจแล้วรวบตัวโจเข้ามากอด
"เลิกคิดมากน่า... เดี๋ยวนี้ทำไมกลายเป็นคนขี้แยจังวะเมียกู หึหึ" ผมลูบหลับเบาๆ เพื่อปลอบเมียรักก่อนที่เราจะผละออกจากกัน ผมค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้โจอย่างเบามือ
"ขอโทษที่งี่เง่าไปหน่อย" ทำไมผมรู้สึกว่าโจมันพูดแล้วน่าเอ็นดูจังวะ
"หึหึ มึงจะงี่เง่ากว่านี้ก็ย่อมได้ ต่อให้มึงเป็นยังไงกูก็รักมึงอยู่ดี"
จุ๊บบบบ....
พูดจบผมก็จุ๊บที่ปากของโจด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะจูบลงเบาๆ ที่เปลือกตา
"ป่ะ เดินทางต่อกันเถอะ ป่านนี้พวกเด็กในร้านมันคงอู้งานกันแย่ล่ะ"
"อืม... ค่อยๆ ขับรถนะปู ไม่ต้องรีบ" แน่ะ!! ยังมีสั่งอีกนะคนเรา
"คร๊าบผม... ขับช้าที่สุดแล้วเนี้ยะ" โจส่ายหัวเล็กน้อย คงจะเอือมผมนั่นแหละครับ หึหึ
ผมขับรถต่อมุ่งหน้าไปที่ร้านทันทีหลังจากปลอมเมียรักของผมเรียบร้อย มือโจยังคงถูกมือผมจับกุมเอาไว้แน่น อย่างน้อยผมก็รู้ว่าทำแบบนี้แล้วโจมันรู้สึกดีขึ้นบ้าง เฮ้ออ... เมียคิดมากทำเอากลุ้มเลยกู
....
"สวัสดีครับนาย สวัสดีครับคุณโจ" ไอ้ต้นกับไอ้สันวิ่งออกมาต้อนรับผม
"พวกมึงเป็นอะไร ทำหน้ายังกับหนีผีมางั้นแหละ"
"มึงบอกดิ" ไอ้สันสะกิดแขนไอ้ต้น
"ไอ้ห่า!! เรื่องแบบนี้ให้กูบอกนายทุกที สัส!!" ไอ้ต้นหันไปด่าไอ้สัน
"เอาๆ พวกมึงสองคนเป็นอะไรกัน!! มีอะไรจะพูดก็รีบๆ พูดมาดิวะ!!" ผมเริ่มหงุดหงิดนิดๆ
"ปูใจเย็นๆ ซิครับ" ไอ้ต้นกับไอ้สันยกมือไหว้โจแล้วยิ้มแห้งๆ หน้าตากวนตีนส่งมาให้ผม
"คืออย่างนี้ครับนาย พวกผมไม่รู้ว่าคุณโมรู้ได้ยังไงว่านายกลับมาและจะเข้าร้านวันนี้ คุณโมเข้ามาถึงก็ถามหาแต่นายพวกผมได้แต่บอกไปว่าไม่รู้ว่านายจะเข้ารึเปล่าน่ะครับ"
"หึ!! แล้วพวกมึงก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงงั้นซิ!!"
"เอ่อ... ครับนาย"
พรึ่บ!!!
"เดี๋ยวปั๊ด!!!"
"เฮ้ย!!!"
ไอ้ต้นกันไอ้สันหดหัวหนีมือผมพร้อมกัน แต่พอพวกมันคิดได้ว่าจะโดนหนักกว่าเดิมมันสองคนเลยยืดตัวกลับมายืนสงบนิ่งท่าเดิม
"ปูใจเย็นๆ ก่อนครับ ต้นกับสันคงไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ นั่นแหละ ใจเย็นก่อนนะ"
โจจับมือผมลง ไอ้สองตัวนั้นยกมือไหว้แทบจะก้มลงกราบเมียผมอยู่แล้ว
"พวกมึงนี่แดกข้าวเข้าไปตั้งเยอะนี่ไม่ได้ช่วยบำรุงสมองให้ฉลาดขึ้นจริงๆ เลย!!"
"ขอโทษครับนาย!" พวกมันพูดขึ้นพร้อมกัน
"เออๆ ช่างมันเถอะ พวกมึงก็ไปทำหน้าที่ตามปกตินั่นแหละ โมเขาก็เป็นแค่ลูกค้าธรรมดาที่มาเที่ยว ถ้ามีปัญหาเดี๋ยวกูจัดการเอง"
"ครับนาย/ครับนาย"
"พวกมึงไปเตรียมของกินเล่นให้เมียกูด้วย เดี๋ยวกูขึ้นไปรอข้างบน"
"ครับนาย/ครับนาย" พวกมันสองคนรับคำสั่งเหมือนทหารรับบัญชาการยังไงยังงั้น
"ไปโจ ขึ้นไปบนห้องทำงาน" ผมกอดเอวโจแล้วพาเดินเข้าไปในร้านทันที
วันนี้ในร้านผมมีลูกค้าค่อนข้างเยอะคึกคักเป็นพิเศษครับ ช่วงเวลานี้ยังคงเป็นช่วงของดนตรีสดที่แขกในร้านต่างก็นั่งชิวฟังเพลงกันเบาๆ โยกย้ายกันก็มีบ้างตามความสนุกของเพลง ร้านผมจะเล่นดนตรีสดกันถึงเที่ยงคืน มีร้องเพลงวันเกิดให้กับแขกในร้านที่มาฉลองวันเกิด มีเกือบทุกวันนั่นแหละครับเป็นปกติที่จะมีคนมาฉลองวันเกิดกันที่ผับโดยเฉพาะวันรุ่นเด็กมหาลัย พอหลังเที่ยงคือก็จะเป็นการเปิดเพลงจากดีเจ เพลงไหนดังเพลงไหนฮิตติดชาร์ตก็เปิดแม่งทุกเพลง จะให้เงียบสงบหน่อยก็คงเป็นโซนวีไอพีที่เปิดเพลงเบาๆ เพื่อสร้างบรรยากาศชิวๆ ให้ลูกค้าระดับนักธุรกิจและลูกคนมีเงิน
ผับของผมก็เหมือนผับทั่วไปในกรุงเทพฯ นั่นแหละครับ ผับของไอ้ทิวก็ทำแบบนี้ จะต่างกันก็แค่การตกแต่งร้านเท่านั้น ลูกค้าก็มีทุกระดับเหมือนกัน ราคาก็ไม่ต่างกันเลยเพราะจังหวัดที่ผมอยู่เป็นแหล่งธุรกิจการท่องเที่ยวขนาดใหญ่ที่มีคนหลั่งไหลกันมาเที่ยวตลอดทั้งปีโดยเฉพาะหน้าร้อนจะมีนักท่องเที่ยวเยอะเป็นพิเศษ
ผมพาโจเดินขึ้นมาที่ห้องทำงาน ระหว่างทางที่เดิมเข้ามาโจก็เดินอยู่หลังผมตลอด เอาเป็นว่าโจอยู่ในสายตาผมไม่มีพลาดอยู่แล้วครับ
"ไปนั่งรอที่โซฟาก่อน เดี๋ยวไอ้ต้นคงให้เด็กยกของกินขึ้นมาให้"
"อืม... ปูทำงานไปเถอะ เดี๋ยวโจนั่งอ่านหนังสือรอแล้วกัน"
หมับ!!
ฟอดดด....
"ว่านอนสอนง่ายดีจริงๆ เมียกู"
ปึ่ก!!
"เรียกแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นอีกแล้วนะ บอกให้เรียกชื่อไง"
"หึหึ จะเรียกแบบนี้ใครจะทำไม ก็มึงเป็นเมียกูจริงๆ นี่หว่า"
"เฮ้ออ... เอาเถอะ! ปูจะเรียกยังไงก็แล้วแต่แล้วกัน รีบไปทำงานได้แล้วครับ งานเยอะไม่ใช่เหรอ"
โจขยับตัวออกจากอ้อมกอดของผมแต่ผมยังไม่ยอมปล่อยหรอกครับ
"ขอกำลังใจในการทำงานก่อนดิ" ผมยิ้มกริ่ม
ฟอดดด...
"ตั้งใจทำงานนะครับ ไอ้บ้า!!"
ดูๆ มีด่าด้วยนะ แต่เอาเถอะอย่างน้อยผมก็ได้กำลังใจมาเต็มร้อยล่ะ ค่อยมีแรงจับเอกสารอ่านหน่อย หึหึ
อ่านต่อด้านล่างนะคะ
-
ต่อจากด้านบนนะคะ
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ แอบมีมองเมียตัวเองบ้าง โจนั่งอ่านหนังสือนิตยาสารรอผมอยู่เงียบๆ ของว่างที่ให้เด็กที่ร้านจัดขึ้นมาให้โจก็กินไปแค่นิดเดียวเพราะบ่นว่ายังอิ่มอยู่เลย ผมนั่งตรวจเอกสารสั่งซื้อสินค้าเข้าร้าน รายรับรายจ่ายที่ไอ้ป่านทำไว้ให้ทุกเดือน ไอ้นี่มันก็เป็นงานทำให้ผมละเอียดยิบ เรียกได้ว่ามันช่วยผมเต็มที่เลยครับ ถึงมันจะกวนตีนไปบ้างชอบทะเลาะกับผมบ้างไอ้ป่านก็ยังเป็นพี่ชายที่ผมโคตรรักเสมอ เรามีกันอยู่สามคนพี่น้องไม่ให้ผมรักพวกมันแล้วจะให้ผมไปรักหมาที่ไหนล่ะครับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
"เออ! เข้ามาได้"
แกร็ก....
ผมเหลือบมองไอ้พันที่เดินเข้ามาในห้องอย่างเจี๋ยมเจี้ยมทั้งที่หน้าตาแม่งโคตรกวนตีน
"นายครับ ผมให้เด็กๆ เตรียมของที่นายจะตรวจไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ นายจะไปดูเลยรึเปล่าครับ?"
"เออ! มึงลงไปรอกูข้างล่างแล้วกัน เดี๋ยวกูตามลงไป"
"ครับนาย" ไอ้พันรับคำสั่งเรียบร้อยก็เดินออกไปจากห้องทันที
"โจมึงนั่งรออยู่บนนี้นะ เดี๋ยวกูลงไปเช็คของที่สั่งเข้าร้านมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วก่อน เสร็จแล้วจะรีบขึ้นมา"
"อืม... ปูไปเถอะโจอยู่ได้สบายมากครับ"
ฟอดดด....
ผมเดินมานั่งลงข้างๆ โจก่อนจะกอดแล้วหอมด้วยความมันเขี้ยว ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากกอดรัดฝัดเหวี่ยงมันได้ทุกเวลาขนาดนี้
"เดี๋ยวขึ้นมานะ ไปไม่นานหรอก" ผมกระซิบข้างหูโจ ปลายจมูกก็สูดดมวนเวียนอยู่แถวๆ ซอกคอที่ผมโปรดปราน
"อืออ... ปูอย่าครับ รีบไปทำงานซิ" โจขัดขืนผมไม่จริงจังนัก ใช่ดิ!! เมียผมอ่ะตามใจผมสุดๆ อยู่แล้ว หึหึ
"เฮ้ออ... โอเคๆ รีบไปทำงานก่อนจะได้รีบกลับบ้านไปทำอย่างอื่นเนอะ" ผมยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งสายตากรุ่มกริ่มไปให้โจ
"งั้นก็รีบไปได้แล้วครับ มัวแต่ทำเป็นเล่นอยู่ได้ปูนิ!"
"หึหึ... ขนาดโมโหยังน่าฟัดขนาดนี้ จุ๊บบบ... คืนนี้ไม่ได้นอนแน่!"
ฟอดดด....
ผมขอมัดจำไว้ก่อนแล้วกัน ทำงานเสร็จเมื่อไหร่กลับบ้านไปเดี๋ยวได้รู้กัน! ผมจะกวนทั้งคืนเลยคอยดู!!
ผมเดินออกมาจากห้องทำงานเดินตรงไปทางหลังร้านแล้วเข้าไปยังคลังสินค้าเล็กๆ ที่ผมทำไว้สำหรับเก็บพวกเหล้าที่สั่งเข้ามาเพื่อขายให้กับนักดื่มทั้งหลาย รวมไปถึงออฟชั่นอื่นๆ เหมือนร้านเหล้าทั่วไปนั่นแหละครับ รอบนี้ผมสั่งเหล้านอกมาจากต่างประเทศค่อนข้างเยอะ หมดเงินก็หลักล้านครับ
เหล้ากับไวน์ที่ผมสั่งและนำเข้ามามีทั้งเอาไว้ขายให้ลูกค้าที่มาเที่ยวและลูกค้ารายใหญ่ที่สั่งของกันไปเก็บสะสมไว้ที่บ้านครับ ส่วนมากจะเป็นลูกค้าวีไอพีที่ร้านผมนั่นแหละที่สั่งไปสต๊อกไว้ที่บ้าน พวกลูกคนรวยคนมีเงินทั้งนั้น
ผมเดินตรวจดูของทั้งหมดโดยมีไอ้ต้นคอยเดินแจกแจงรายละเอียดทั้งหมด ส่วนไอ้พันผมสั่งให้มันไปคอยดูแลความเรียบร้อยภายในผับของผม ไอ้ต้นพูดให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องการขนย้ายสินค้าที่มีไอ้ป่านคอยคุมลูกน้องอย่างเคร่งครัดจนงานผ่านไปอย่างเรียบร้อย มันรายงานให้ผมฟังว่าสินค้าตัวไหนที่ลูกค้านิยมขายดีติดห้าอันดับ ยอดขายก็ตามที่ไอ้ป่านทำไว้ให้ผมแบบคร่าวๆ แต่โคตรละเอียด ผมสั่งให้ไอ้ต้นเตรียมตัวเพื่อสั่งล็อตใหม่อีกไม่กี่วันข้างหน้า เพราะล็อตที่เพิ่งเข้ามาสินค้าถูกจองไปมากกว่าครึ่งแล้วครับ ไอ้ต้นเดินจดทุกอย่างตามที่ผมสั่ง ไอ้นี่มันทำงานดีจนไอ้ป่านออกปากชมมันให้ผมฟังอยู่หลายครั้งครับ
แกร๊ก....
"นายครับ... นาย แฮ่กๆๆ นายครับ" ไอ้พันวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
"อะไรของมึง!!"
"เอ่อคือ..."
"คืออะไรวะ?! มึงจะพูดอะไรก็รีบๆ ไอ้ควาย!! นายรอฟังมึงอยู่" ไอ้ต้นด่าไอ้พันที่วิ่งเข้ามาเรียกหาผมแต่ไม่ยอมพูดว่าเกิดอะไรขึ้นสักที อย่าว่าแต่มันหงุดหงิดเลยครับ ผมนี่โคตรหงุดหงิดกว่าอีก!!
"มึงจะพูดตอนนี้หรือจะให้กูเอาตีนกระแทกปากก่อนถึงจะพูดได้!!" ไอ้พันหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด
"เอ่อ... คุณโจเกิดเรื่องนิดหน่อยครับนาย"
"ห๊ะ!! มึงว่าอะไรนะ!!"
"คุณโจเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับนาย แต่ตอนนี้เหตุการณ์ปกติแล้วครับ"
"สัสเอ้ย!! อยู่ห่างกูนิดเดียวเกิดอีกเรื่องจนได้นะพวกมึงเนี้ยะ!! ถอยไป!!"
ผมแม่งจะจะตบกระโหลกพวกมันหนักๆ สักทีสองที เอาให้เลือดหัวออกก่อนจะได้จำได้ว่าควรดูแลเมียผมยังไง คราวที่แล้วคลาดสายตานิดเดียวก็ได้เป็นเรื่องจนผมแทบจะฆ่าคนตายด้วยความโมโห หวังว่าครั้งนี้จะไม่ทำให้ผมสติหลุดอีกนะ
ผมเร่งฝีเท้าเดินตรงขึ้นไปยังห้องทำงานโดยไม่สนใจมองอะไรทั้งนั้น เผลอเดินชนลูกค้าในร้านอยู่หลายคนเหมือนกันแต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมไม่สนใจใครมากกว่าเมียผมแล้วครับ ไม่รู้ว่าไอ้อุบัติเหตุเล็กน้อยที่ว่านี่เล็กจริงรึเปล่า ผมจึงต้องรับไปดูให้เห็นกับตาตัวเองเท่านั่น
ปัง!!
"โจ!!"
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยความใจร้อน สายตาผมกวาดมองไปรอบห้องเจอเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
"เมียกูไปไหน?!!" ผมหันไปถามไอ้พันเสียงดังจนไอ้พันก้มหน้าลงด้วยความกลัว
"เมื่อกี้ยังอยู่บนห้องเลยนะครับ ผมพาคุณโจขึ้นมาทำแผลแล้วบอกให้คุณโจรอนายอยู่ที่ห้องแล้วนะครับ แต่ว่า...."
"มึงว่ายังไงนะ!! เมียกูได้แผลงั้นเหรอ?!!!"
ตุบ!!
ไอ้พันถลาล้มลงไปนั่งกองที่พื้นเพราะผมถีบเข้าที่ท้องมันด้วยความโมโห แม่ง!! สั่งเหี้ยอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง สัสเอ้ย!!
"โอ๊ย!! ผมขอโทษครับนาย คือคุณโจอาสาไปช่วยดูลูกค้าข้างล่างผมเลยไม่กล้าขัดครับนาย"
"กูสั่งมึงไว้ว่ายังไงห๊ะ!!! มึงลืมแล้วรึไง!! แม่งเอ้ย!!"
"นายๆๆ นายเดี๋ยวก่อนครับ ใจเย็นๆ นะนาย อย่าเพิ่งกระทืบมันตอนนี้เลยครับ ผมว่าเราไปหาคุณโจกันก่อนดีกว่านะครับ" ไอ้ต้นเข้ามาห้ามผมไว้
"มึงตามกูลงไปข้างล่าง" ผมหันไปสั่งไอ้ต้น
"ส่วนมึงไปสั่งเด็กให้ตามหาเมียกูเดี๋ยวนี้!!"
"ครับๆ นาย ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"
ไอ้พันรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แม่ง!! อยากถีบมันอีกสักทีจริงๆ ทำงานเหี้ยอะไรไม่ได้เรื่องฉิบหาย!!
ผมเดินออกจากห้องทำงานทันที ตอนนี้ไม่รู้โจไปอยู่มุมไหนของร้าน ถ้าผมหามันไม่เจอภายในห้านาทีผมต้องคลั่งแน่!! ไอ้ต้นเร่งฝีเท้าพยายามเดิมตามให้ทันผม เวลานี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะสิ่งที่ผมสนใจคือโจคนเดียว
"นายครับนาย... นู้นครับ คุณโจอยู่นู้น" ไอ้ต้นชี้ไปทางโต๊ะโซนลูกค้าวีไอพี
"เหี้ยอะไรอีกวะ!!"
ผมเดินตรงเข้าไปหาโจทันที ภาพที่ผมเห็นคือโจกำลังนั่งอยู่กับโมคู่ขาเก่าของผม มีเด็กในร้านยืนเฝ้าอยู่ด้วยสองคน ผมเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาโจด้วยความไวแสง
"โจ มึงมานั่งทำอะไรตรงนี้ห๊ะ!!"
ผมดึงโจให้ลุกขึ้นจากโซฟา โมมองหน้าผมด้วยความตกใจก่อนจะส่งยิ้มบางๆ มาให้ผม แต่ผมไม่สนใจมองหรอกครับเพราะตอนนี้ผมอยากรู้ว่าโจมาทำอะไรตรงนี้มากกว่า
"ปูเบาๆ ซิครับ" ผมมองไปยังผ้าพันแผลที่มือซ้ายของโจ
"แล้วนี่มือไปโดนอะไรมา?"
"เอ่อปู... คืออย่างนี้นะ" โมกำลังจะอธิบาย
"หุบปาก!! กูไม่ได้ถามไม่ต้องเสือกพูด!!"
"ปูใจเย็นๆ ก่อนนะครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณโมหรอก"
"แล้วแผลที่กูเห็นที่มือของมึงตอนนี้คืออะไร?"
ผมพยายามข่มอารมณ์สุดๆ ทั้งที่ในใจโมโหมาก เห็นมันเจ็บผมยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก แม่ง!!
"เดี๋ยวเราขึ้นไปคุยกันบนห้องทำงานนะปู คุณโมครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
โจพยายามดึงมือผมให้เดินตาม สายตาผมจ้องเขม็งไปที่โม ทั้งที่โจบอกผมว่าเรื่องนี้โมไม่เกี่ยวแต่ผมก็อดไว้ใจมันไม่ได้ ผมรู้ว่านิสัยคู่ขาคนนี้ผมเป็นยังไง แล้วไหนจะเรื่องคราวก่อนที่มันพยายามจะทำร้ายโจอีก ผมไว้ใจมันง่ายๆ ไม่ได้หรอกครับ
"เดี๋ยวครับคุณโจ"
โจหันกลับไปมองโมอีกครั้ง
"ขอบคุณที่มาช่วยผมนะครับ เอ่อ... ถ้าคุณไม่รังเกียจผมขอเป็นเพื่อนกับคุณจะได้ไหม?"
"ไม่ได้!!" ผมตอบเสียงแข็ง
"ปูใจเย็นๆ ครับ"
"แต่ว่ามัน..."
ผมกำลังจะพูดต่อโจบีบมือผมเอาไว้ ผมข่มใจตัวเองเป็นอย่างมากที่จะไม่พูดแล้วปล่อยให้โจเป็นคนจัดการเรื่องนี้
"ผมคงเป็นเพื่อนกับคุณไม่ได้หรอกครับ เพราะผมคงทำใจลำบากที่จะเป็นเพื่อนกับคนที่เคยมีอดีตกับแฟนของผม ถึงผมจะช่วยคุณวันนี้ผมก็ช่วยเพราะคุณคือลูกค้าของทางร้านและที่สำคัญปูคงไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ถ้าผมจะตอบตกลงเป็นเพื่อนกับคุณ" โจพูดจบก็หันมายิ้มให้ผม
"ผมขอตัวก่อนนะครับ เราไปกับเถอะ"
โจหันไปพูดกับโมก่อนจะชวนผมเดินออกจากตรงนี้
"เดี๋ยวก่อน!!" ผมรั้งมือโจเอาไว้เพราะผมต้องการพูดอะไรบางอย่างให้ชัดเจน
"วันนี้กูไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นมายังไง แต่กูขอบอกมึงไว้ตรงนี้เลยแล้วกัน ถ้ามึงแตะต้องตัวโจหรือทำให้โจตกอยู่ในอันตรายอีกแม้แต่ปลายเล็บ กูเอามึงถึงตาย!! ความเจ็บปวดจะไม่เกิดขึ้นแค่กับมึงเพราะมันจะเกิดขึ้นกับคนที่มึงรักด้วย จำคำที่กูพูดวันนี้เอาไว้ให้ดี!!"
โมยืนนิ่งน้ำตาไหลออกมาโดยไม่โวยวายหรือแสดงอาการไม่พอใจเหมือนทุกๆ ครั้ง ผมจะให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายเพราะต่อไปผมจะไม่พูดซ้ำเรื่องเดิมอีก ผมจะเลือกใช้วิธีที่ผมถนัดถ้ามันคือหนทางสุดท้ายที่จะทำให้คนที่ผมรักปลอดภัย
"ป่ะ ขึ้นไปข้างบนกัน"
ผมโอบรอบเอวโจเอาไว้แล้วเราสองคนก็เดินไปที่ห้องทำงานของผมด้วยกัน
....
"ไหนขอดูมือหน่อยดิไปโดนอ่ะไรมา เจ็บมากไหม?" พอขึ้นมาถึงห้องทำงานผมก็พาโจมานั่งลงที่โซฟาเพื่อจะขอดูแผลที่มือของโจ
"ไม่เป็นไรมากหรอกแค่โดนเศษแก้วนิดเดียวเอง"
"แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงไหนเล่าให้กูฟังซิ!! กูสั่งให้รอบนห้องไงแล้วทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้นได้ห๊ะ!!" ผมเผลอตะคอกใส่โจ คือมันลืมตัวอ่ะครับ ก็ผมเป็นห่วงมันนิ!!
"คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ พอปูลงไปได้สักพักพันก็วิ่งหน้าตาตื่นขึ้นมาตามหาปู ลูกค้าที่มาเที่ยวมีปัญหากันนิดหน่อย ตอนแรกพันจะไปตามปูนั่นแหละแต่โจห้ามเอาไว้เอง โจเห็นปูกำลังยุ่งเรื่องเช็คสินค้าอยู่ไง ส่วนโจอ่ะว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้วเลยอาสาจะลงไปดูให้น่ะครับ"
"ไอ้พัน!! ทำไมมึงไม่ไปตามกูห๊ะ!!"
ผมหันไปตะคอกใส่ไอ้พัน ความผิดมันนั่นแหละ ผมสั่งแล้วว่าอย่าให้เมียผมเป็นอันตราย ให้ดูแลเมียผมดีๆ แต่มันเสือกขัดคำสั่งผมซะงั้น!! มันน่านัก!!
"ผมขอโทษครับนาย คือคุณโจเขา... เอ่อ..."
"ปูอย่าไปโทษพันเขาเลยนะ โจผิดเองแหละที่ขัดคำสั่งปู" โจพูดอย่างสำนึกผิด
"เฮ้ออ!! รู้แล้วใช่ไหมว่าขัดคำสั่งกูแล้วมันเกิดอะไรขึ้น มึงเจ็บตัว กูอารมณ์เสีย ส่วนลูกน้องกูก็จะโดนกระทืบเพราะไม่ยอมดูแลมึงตามที่กูสั่ง"
"ครับๆ รู้แล้วครับว่าผิด ขอโทษแล้วไง"
แม่ง!! มันเล่นสำนึกผิดแบบน่ารักขนาดนี้แล้วผมจะทนไหวเหรอครับ
"เฮ้ออ... เล่าต่อเหอะ" ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ
"คือพอลงไปด้านล่างก็เจอผู้ชายสองคนกำลังมีปากเสียงกับคุณโมอยู่น่ะ ท่าทางเขากำลังจะเข้ามาทำร้ายคุณโมเพราะคือขวดอยู่ในมือ เด็กในร้านสองคนรีบวิ่งเข้าไปห้าม โจกับพันก็รีบเดินเข้าไปเหมือนกัน ขวดที่ผู้ชายคนนั้นถูกปัดออกจากมือแล้วเหวี่ยงลงพื้น คุณโมถูกผู้ชายอีกคนจับตัวเอาไว้โจเลยเข้าไปช่วยดึงออก ส่วนพันก็มายืนกันโจอีกทีน่ะครับ"
พอเล่าถึงตรงนี้ผมหันไปมองหน้าไอ้พันทันที มันยกมือไหว้ขอโทษผมก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้นอีกครั้ง
"แล้วเข้าไปยุ่งเรื่องของเขาทำไม ให้เด็กในร้านจัดการไปซิ!!"
"ปูอ่ะ ถ้าปูกำลังเห็นคนอื่นเป็นอันตรายปูจะยืนมองเฉยๆ เหรอครับ หื้อ?"
ตาย!! กูตายอีกรอบดีกว่า ทำเสียงทำหน้าหงอยๆ แบบนี้แม่งโคตรน่ารักแบบไม่รู้ตัว เฮ้ออ... กูจะดุมันเกินไปป่าววะ!!
"อืมๆ แล้วไงต่อ"
"ก็พอโจเข้าไปดึงคุณโมออกมาได้ พันกับเด็กในร้านก็ช่วยกันจับผู้ชายสองคนนั้นไว้ คนในร้านตกใจกันมากเลยนะปู" โจทำหน้าตาตื่นเต้นสุดๆ
"หึหึ... แล้วไงต่ออีก"
"ไม่แล้วไงอ่ะ ผู้ชายสองคนนั้นไม่เลิกโวยวาย ผลักกันไปผลักกันมาเลยถลามาชนโจอ่ะครับ โจเลยล้มลงไปนั่งเล่นที่พื้น แฮ่ะๆ เลยโดนเศษแก้วบาดมือนิดหน่อย"
"แล้วเจ็บมากไหม ตอนนี้หายเจ็บรึยัง?" ผมลูบมือโจเบาๆ มองดูมือที่พันด้วยผ้าพันแผลสีขาว
"ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่หรอกครับ ล้างแผลทายาเรียบร้อยไม่น่าจะมีปัญหาเพราะแผลไม่ได้ลึกอะไร"
"คืนนี้ก่อนนอนก็กินยาแก้อักเสบดักไว้ก่อนเผื่อปวดแผลขึ้นมาตอนกลางคืน"
"ครับๆ รู้แล้วเดี๋ยวกินครับ"
"ต่อไปห้ามขัดคำสั่งอีกเข้าใจไหม?"
จุ๊บบบ....
ผมก้มลงจูบที่หลังมือของโจเบาๆ
"ปูทำอะไรเนี้ยะ! ต้นกับพันมองอยู่นะครับ" โจพยายามชักมือตัวเองออกแต่ผมไม่ยอม
"ช่างหัวมันดิ!!"
"ปูอ่ะ"
"เออน่า... ไม่รู้จะอายอะไรอีก พวกมึนรู้สถานะมึงดีน่าว่าเป็นอะไรกับกู"
ถ้าเห็นหน้าโจตอนนี้ไม่หลุดขำผมให้ถีบเลยอ่ะ ขนาดผมยังต้องอดกลั้นไม่ให้ขำออกมาเพราะต้องจัดการไอ้ลูกน้องที่ทำงานไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวก่อน เลี้ยงเสียข้าวสุกฉิบหาย!!
"พวกมึงสองคนฟังกูให้ดี!!" ผมหันไปพูดกับไอ้ต้นไอ้พัน
"ครับนาย/ครับนาย" พวกมันสองคนขานรับพร้อมกัน
"ครั้งนี้กูจะให้อภัยพวกมึงเป็นครั้งสุดท้ายเพราะต่อไปจะไม่มีอีก จำให้ขึ้นใจห้ามใครแตะต้องหรือทำให้เมียกูเจ็บแม้แต่ปลายเล็บพวกมันต้องเจ็บมากกว่าร้อยเท่า!! ถ้าไม่มีคำสั่งกูห้ามพวกมึงทำทุกอย่างที่มีคุณโจเข้ามาเกี่ยวข้อง สายตาพวกมึงต้องทำงานยิ่งกว่าเหยี่ยวที่ออกกำลังมองจ้องตะคุบเหยื่อ ใครที่เข้ามาใกล้คุณโจพวกมึงต้องไล่ออกไปห้ามต่ำกว่าสิบเมตร!! ระหว่างที่กูไม่อยู่คุณโจต้องปลอดภัยที่สุดเข้าใจไหม?!!"
"เข้าใจครับนาย!!" พวกมันสองคนตอบเสียงดังฟังชัด
"ไปบอกเด็กในร้านทุกคนให้ทำตามคำสั่งของกู ใครไม่อยากทำให้เงินมันแล้วให้มันลาออกไปซะ กูไม่เลี้ยง!!"
"ครับนาย" พวกมันยังคงประสานเสียงกันตอบอย่างหนักแน่น
"ถ้าเข้าใจก็ไปทำงานของพวกมึงได้แล้ว กูเหม็นขี้หน้าพวกมึงฉิบหาย!!"
"ครับนาย"
พวกมันสองคนก้มโค้งคำนับผมก่อนจะออกไปนอกห้องทำงานตามคำสั่ง คราวนี้ก็ถึงตาสะสางกับคนของผมบ้าง ดื้อน่าตีฉิบหาย!!
"ได้ยินที่พูดเมื่อกี้แล้วใช่ไหม?" ผมหันมาถามโจ
"อืม... ได้ยินแล้วครับ"
"ต่อไปนี้ห้ามขัดคำสั่งกู เพราะกูไม่ไว้ใจคนอื่น"
"อืม... โจขอโทษนะปู" โจเอนตัวเข้าหาผมแล้วเกยคางไว้ที่ไหล่ผมอย่างอ้อนๆ
"เข้าใจก็ดีแล้ว กูเป็นห่วงมึงกูถึงต้องทำแบบนี้มึงเข้าใจใช่ไหม?" ผมรวบตัวโจเข้ามากอดไว้แล้วลูบหลังโจเบาๆ
"อืม.... เข้าใจครับ"
"ดื้อฉิบหายเลยวะ!! แบบนี้จะลงโทษยังไงให้เข็ดหลาบดีวะ หึหึ"
"ขอโทษ...."
ผมผละออกจากโจ แกล้งมองโจด้วยสายตาดุๆ โจหน้าเสียทันที เด็กน้อยฉิบหาย!!
จุ๊บบบบ....
"ขอโทษนะครับ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว... สัญญา"
ปากผมถูกริมฝีปากนุ่มของโจจุ๊บเบาๆ หนึ่งที นิ้วก้อยขอโจถูกยื่นมาอยู่ตรงหน้าผม โจกำลังส่งยิ้มอุ่นๆ มาให้พร้อมกับทำหน้าหงอยขอร้องให้ผมให้อภัยต่อความผิดครั้งนี้ ตายอย่างสงบ!! แล้วกูจะโกรธมันลงได้ยังไง โอ๊ยยย.... ไอ้ปูเอ้ย!! มึงแพ้ภัยให้เมียตัวเองอีกแล้วววว!!!
TBC.
สงสารใครดี สงสารไอ้พัน หรือโจ หรือเฮียปูดีล่ะ ฮ่าๆๆ
โจเล่นขอโทษเฮียแบบนี้เฮียจะอยู่ไหวไหมถามใจดู
ขอบคุณสำหรับเม้นทุกเม้น น่ารักมากเลย กำลังใจดีเว่ออ่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและตามให้กำลังใจนะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
-
ก็เข้าใจว่าโจ อยากจะช่วยดูแลร้านแทนปู
แต่โจ นี่นะร้านปู ไม่ใช่ออฟฟิซ แบบที่โจจะช่วยได้
มันเป็นผับ มีคนตีกัน ทำร้ายกัน
โจ ควรรู้สภาพ ว่าตัวเองไม่ใช่สายบู๊เหมือนมีน ทิว ปู สักนิดเลย
แล้วเลยบาดเจ็บซะเอง
มีแต่คนขัดคำสั่งปู :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปู รักโจโคตรๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นปูกะโจมาพักใหญ่ แล้งไหงเฮียกลับมากูกะมึงอีกล่ะ
เฮียมีความหลงเมียมากมาย ก็โจน่ารักขนาดนี้อ่ะนะ o18
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.07 กูไม่โอเค】
ผมนั่งเคลียร์งานไปสลับกับมองโจที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เดิม มือที่ถูกผ้าก๊อซพันแผลเอาไว้บางๆ ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย โจมันไม่ใช่คนที่จะไปมีเรื่องหรือทะเลาะกับใครได้ มันเป็นคนใจดีเกินไปแล้วไหนจะเรื่องชกต่อยนี่อย่าพูดถึงเลยครับ โจมันเอาตัวเองไม่รอดแน่นอนผมถึงห่วงมันยังไงล่ะ แล้วนี่ยังใจดีจะช่วยผมดูแลความเรียบร้อยในร้านอีก ถ้าเกิดเรื่องมันใหญ่กว่านี้ผมว่าคงไม่ได้แค่เศษแก้วแน่นอน หนักหน่อยที่ผมเจอคนมาเที่ยวที่มีเรื่องในร้านพวกมันก็ซัดกันด้วยปืนแจกลูกตะกั่วกันคนละลูกสองลูกแต่ยังไม่ถึงขั้นมีคนตายในร้าน หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นผมก็มีการจัดระเบียบใหม่หมด เพิ่มเรื่องความปลอดภัยมากยิ่งขึ้น มีการตรวจค้นอย่างละเอียด คือพูดง่ายๆ ผมกับลูกค้าบางคนเท่านั้นที่พกปืนแล้วเดินเข้ามาในร้านได้
ผมกำลังนั่งทำงานสลับกับใช้ความคิดไปด้วย ผมกำลังคิดว่าจะให้โจไปเรียนทักษะป้องกันตัวเพิ่มดีไหม ถ้ามีอะไรเกิดกับโจขณะที่ผมไม่ได้อยู่ด้วยอย่างน้อยโจก็น่าจะช่วยเหลือตัวเองได้บ้างไม่มากก็น้อย แต่ดูจากลักษณะท่านางมันแล้วมันจะรอดเหรอวะ ขนาดผมได้กับมันครั้งแรกมันยังสู้หรือขัดขืนอะไรผมไม่ได้เลยสักนิด เฮ้ออ... เดี๋ยวค่อยคิดดูอีกทีแล้วกันว่าจะเอายังไงดี เป็นเมียกูมึงต้องอดทนนิดนึงนะโจ
หลังจากคิดเรื่องเมียจนเริ่มเครียดนิดๆ ผมก็หันมาสนใจทำงานที่ค้างต่อให้เสร็จ กะว่าทำให้เสร็จเร็วๆ จะได้พาโจกลับบ้านเพราะนี่มีมันก็ดึกมากแล้ว ผมนั่งทำงานไปเรื่อยจนลืมดูเวลา ตอนนี้จะตีหนึ่งแล้วครับเมื่อกี้ไอ้ต้นมันเดินเข้ามาถามว่าผมจะกลับกี่โมง เออ! มันรู้หน้าที่นะส่วนผมอ่ะลืมเลย เมียนอนแอ้งแม้งอยู่ที่โซฟา มือก็ถือหนังสือวางบนอกไม่ยอมปล่อย ผมจัดการเก็บงานบางส่วนกลับไปนั่งทำต่อที่บ้าน พอเก็บใส่กระเป๋าเสร็จเรียบร้อยก็เดินมานั่งลงบนโต๊ะกระจกที่ไว้สำหรับวางของหน้าโซฟา ผมใช้มือเกลี่ยผมที่หล่นปกหน้าโจแล้วเสยขึ้นให้สามารถเห็นใบหน้าคนกำลังหลับได้ชัดยิ่งขึ้น
ผมหยิบหนังสือออกจากมือโจอย่างเบามือแต่นั่นมันทำให้โจรู้สึกตัวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามองผม
จุ๊บบบ....
ผมก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของโจอย่างอ่อนโยน
"ขอโทษที่กูทำให้ตื่น" มือผมยังคงลูบไล้เบาๆ ที่เส้นผมของโจ
"ปูทำงานเสร็จแล้วเหรอ?" โจจับมือผมให้ผละออกแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
"เสร็จบางส่วนน่ะ ยังเหลืออีกนิดหน่อยเดี๋ยวเอาไปทำต่อที่บ้าน" ผมตอบ
"อืม... งั้นเราจะกลับบ้านกันเลยไหมหรือปูต้องลงไปสั่งงานเด็กที่ร้านก่อน"
คือปกติก่อนกลับบ้านทุกครั้งผมจะต้องสั่งงานลูกน้องให้คอยดูแลร้านให้เรียบร้อย หากเกิดเหตุการณ์อะไรให้โทรหาผมทันที แต่ส่วนมากไม่ค่อยมีปัญหาหรอกครับ เพราะตอนนี้ระบบจัดการร้านของผมค่อนข้างเป็นระเบียบมากขึ้น ลูกค้าก็มีแต่เด็กที่ตั้งใจทำงานและทำตามคำสั่งของผม หากถามว่าเรื่องวางระบบใหม่ที่ร้านเกิดขึ้นจากความคิดใครคำตอบง่ายๆ ก็คือเมียผมเอง หึหึ
โจเป็นคนค่อนข้างละเอียดอ่อนกับทุกเรื่อง ฉะนั้นเรื่องนี้ผมเลยให้โจเป็นคนจัดการออกความคิดทุกอย่าง ผมมีหน้าที่เป็นคนสั่งการออกไปเท่านั้น ลูกน้องในร้านของผมต่างให้ความเคารพโจโดยที่ผมแทบจะไม่ต้องสั่งพวกมัน เวลาพวกมันจะโดนผมจัดการทีไรมันชอบขอความช่วยเหลือจากเมียผมอยู่เรื่อย แล้วประเด็นสำคัญคือผมขัดใจเมียไม่ได้ พอเจอมันพูดหวานหูเข้าหน่อยผมก็ใจอ่อนไปไหนต่อไหนแล้ว โจเป็นคนพูดจาน่าฟัง ไม่ด่า ไม่โวยวาย ซึ่งตรงกันข้ามกับผมทุกอย่าง หึหึ นี่กูควรภูมิใจใช่ไหมวะ!! ช่วงนี้เมียเป็นใหญ่แปลกๆ ว่าไหม
"กลับบ้านเลยแล้วกัน เรื่องร้านเดี๋ยวไอ้ต้นมันจัดการเองแหละ สั่งแบบเดิมทุกครั้งมันคงรู้ว่าควรทำอะไรบ้าง" ผมตอบ
"อืม... รอแป๊ปนะ โจขอไปล้างหน้าล้างตาก่อน"
"งั้นเดี๋ยวกูโทรเรียกไอ้ต้นมาขนของไปใส่หลังรถรอแล้วกัน"
โจลุกขึ้นเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำส่วนผมก็โทรลงไปเรียกให้ไอ้ต้นขึ้นมาเอาของไปเก็บที่รถ ไม่นานนักโจก็เดินออกมาด้วยหน้าตาที่สดชื่นมากขึ้น ผมถูกพรมด้วยน้ำแล้วเสยไปข้างหลัง คิ้วเข้มๆ ตาคมๆ ปากเรียวบางชมพูอมส้ม ใบหน้าที่ดูลงตัวไปเสียทุกอย่างทำให้โจดูหล่อจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมขี้เหร่กว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นวะ
"พร้อมแล้วครับ" โจเดินฉีกยิ้มมาแต่ไกล
"หึหึ จะดีใจหรือเสียใจดีวะที่กูมีเมียหล่อขนาดนี้" ผมพูดกับตัวเอง โจขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย
"ไม่ต้องทำหน้างงขนาดนั้นก็ได้ ป่ะๆ กลับบ้านกัน" ผมเดินไปคว้าคอโจเข้ามากอด โจยังคงมองผมด้วยความสงสัยเพราะคงฟังไม่ถนัดว่าเมื่อกี้ผมพูดอะไร
ฟอดดดด...
"ถ้ามองนานอีกนิดเดี๋ยวพาแวะแล้วทำเรื่องตื่นเต้นข้างทางซะเลยดีไหมหื้อ?!"
"จะบ้าเหรอ!!" โจรู้ทันทีว่าผมพูดเรื่องอะไร หน้านี่แดงก่ำเชียว หึหึ
"รู้ทันนะเดี๋ยวนี้ เก่งขึ้นเยอะนะเรา" ผมแซวโจอย่างสนุกปาก
"ก็ใครทำให้คิดล่ะ ชอบพูดจาทะลึ่งตลอดเวลาขนาดนี้" โจพูดออกมาอย่างเคอะเขิน
"หึหึ ไม่ทำหรอกน่า... เดี๋ยวรอทำที่บ้านทีเดียว"
....
"นายครับ แล้วเรื่องวงดนตรีใหม่ที่จ้างมาเล่นวันนี้เอาไงต่อดีครับนาย จะจ้างต่อหรือให้ผมหาวงใหม่ดีครับ?"
ผมเดินลงมาจากห้องทำงานว่าจะกลับบ้านอย่างสบายใจล่ะ ถ้าไอ้ต้นไม่ถามผมก็ลืมไปเลยว่าจะเอายังไงกับวงที่จ้างมาเล่นดนตรีสดวันนี้ เพราะวงเก่าที่เคยจ้างพวกมันดังแล้วแยกวงหรือเรียกว่าวงแตกนั่นแหละครับ มันเลยขอลาออกกันยกทีมเพราะต่างคนต่างแดกศักดิ์ศรีกันแทนข้าว หึหึ
"แล้วมันเล่นดีไหม?" ผมถามไอ้ต้น
"ก็โอเคนะครับนาย ผมว่ามันก็เล่นใช้ได้เลยทีเดียว" ไอ้ต้นตอบ
"ใช้ได้ของมึงนี่ยังไง ลูกค้าชอบหรือมึงชอบวะ?" ผมถามกลับ
"เอ่อ... ผมคิดว่าผมก็ชอบลูกค้าก็น่าจะชอบนะครับนาย"
พรึ่บ!!
ผมยกมือขึ้นทำท่าจะโบกหัวมัน ไอ้ต้นนี่ก็ไว แม่งเสือกหลบทัน
"ไม่ได้เรื่อง มึงบอกให้พวกมันตามกูเข้าไปในห้องพักนักดนตรี เดี๋ยวกูจะให้มันเล่นให้ฟังสักเพลงแล้วค่อยตัดสินใจอีกที"
"ปูใจเย็นๆ ซิครับ เอะอะจะใช้กำลังอยู่เรื่อยเลย" โจต่อว่าผมไม่จริงจังนัก
"คร๊าบๆ ขอโทษครับคุณโจ" ผมแกล้งขอโทษเสียงอ๋อยเสียงหวาน ไอ้ต้นแม่งแอบขำกูเดี๋ยวเหอะมึง!!
^_^* โจยิ้มอย่างพอใจ
"ยืนมองอะไรไอ้ต้น ยังไม่รีบไปจัดการอีก!!"
"ครับๆ เดี๋ยวผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ" ไอ้ต้นรีบวิ่งปรู๊ดหายตัวเข้าไปในร้านทักที
"ง่วงนอนรึยัง?" ผมหันมาถามโจที่ยืนอยู่ข้างๆ ห้องทำงานผมอยู่ติดโซนวีไอพีฉะนั้นเสียงเพลงเลยไม่ค่อยดังมาก
"ไม่เป็นไร ปูไปทำงานให้เรียบร้อยก่อนเถอะโจยังไม่ง่วงสักเท่าไหร่"
บอกไม่ง่วงเนี้ยะตาแดงเชียว เชื่อดีไหมเนี้ยะ
"แน่ใจว่าไม่ง่วง ตานี่แดงเชียว" ผมแกล้งจะใช้จิ้มไปที่ตา โจหลับตาปี๋ทันที
"หึหึ อะไรวะแค่นี้ก็กลัว" โจลืมตาขึ้นมามองตาขวาง
"ใครว่ากลัวล่ะ ตกใจต่างหาก"
"อืม... งั้นเข้าไปดูมันเล่นสักเพลง ไม่นานหรอก"
"ครับ" โจพยักหน้าแล้วตอบ
ผมพาโจเดินมาข้างหลังเวทีที่ทำเป็นห้องเก็บเครื่องดนตรีและห้องพักสำหรับวงดนตรีที่ผมจ้างมาเล่นที่ร้าน อุปกรณ์ทุกอย่างครบครันเพราะผมเตรียมไว้เผื่อนักดนตรีที่มาเล่นให้ร้านผมจะซ้อมเพลงก่อนขึ้นเล่นจริงครับ
ผมกับโจเดินเข้าไปในห้องก็เจอไอ้ต้นกับไอ้พันยืนยิ้มหน้าสลอนให้ผม พวกมันคงเสียวสันหลังเพราะรู้ตัวว่าทำงานบกพร่องให้ผมติจนได้
"เฮ้ยๆ พวกมึงนี่เจ้าของร้านชื่อคุณปูกับคุณโจ" ไอ้ต้นพูดกับนักดนตรีอย่างสนิทสนม พวกมันยกมือไหว้ไอ้ต้นกับไอ้พัน
ผมได้ข่าวมาว่าวงดนตรีที่มันเรียกมาลองเล่นที่ร้านเป็นเพื่อนกันน้องชายมันครับ ก็ไม่แปลกหรอกถ้ามันจะพูดจากันแบบนี้
"สวัสดีครับ" พวกมันสี่คนยกมือไหว้แล้วพูดทักทายผมกับโจขึ้นพร้อมกัน
"เออๆ สวัสดี อย่าเสียเวลาเลยพอดีกูรีบ พวกมึงเลือกมาสักเพลงแล้วเล่นให้กูฟังดิ!"
"ได้ครับ" ไอ้คนตัวสูงสุดตอบ แล้วเดือนไปบอกเพื่อนร่วมวงว่าจะเล่นเพลงอะไร
พวกมันสี่คนเดินเข้าไปประจำที่เครื่องดนตรีประจำตัว ไอ้คนจับกีต้านี่โดดเด่นกว่าเพื่อน ท่าทางทะมัดทะแมงหน่วยก้านดี ตัวสูงขาวออกแนวเซอร์ ที่สำคัญมันยืนประจำตำแหน่งนักร้องนำซะด้วยครับ
ผมจูงมือโจเดินไปนั่งที่โซฟาไอ้นักร้องนำก็มองมาที่ผม เสียงไม้กลองกระทบกันสามครั้งเป็นสัญญาณเตรียมพร้อมแล้วเสียงดนตรีก็ดังขึ้น
.......
รักที่เห็นที่พบนั้นมีอยู่จริง รักที่ไม่เห็นไม่พบนั้นก็มีอยู่จริง
อยู่ที่ว่าใครจะทานต้านไหว ส่วนตัวฉันขอแค่เพียงคนมีใจ
ผ่านมาแล้ว ขออย่าเพิ่งไป
เชื่อว่ารักที่แท้ต้องมีที่มา ฉันเชื่อว่ารักทุกรักต้องมีเหตุการณ์
อาจจะดูเป็นบังเอิญเหมือนแค่ฝัน
เธอเชื่อไหม หัวใจมีมากกว่านั้น
เรื่องแบบนี้ต้องคอยเวลาเท่านั้นจริงจริง
ผมฟังแล้วเสียงร้องก็เพราะใช้ได้ ดนตรีก็เล่นดีเกินกว่าที่ผมคิดเอาไว้นะครับ ผมหันไปมองโจดูจากสีหน้าก็น่าจะชอบอยู่เหมือนกันเพราะโจโยกหัวเบาๆ ตามดนตรีไปด้วย
ขอสักคนที่มีหัวใจอยู่ในนั้น
หัวใจตรงกับฉัน มาความรักฉันไป
Oh I just wanna be
เธอ เธอได้ยินไหม เธออยู่ตรงที่ใด
"ชอบไหม?" ผมโน้มตัวเข้าไปไกล้แล้วถามโจ
"อืม... ก็ดีนะ ปูคิดว่าไงล่ะ"
"อืม... ก็เพราะใช้ได้" ผมตอบ
ถ้าได้ยินแล้วก็ขอให้เดินผ่านมา ได้ยินแล้วก็ขอให้รีบเข้ามา
เข้ามาลองเอามือวางที่หน้าฉัน
เธอเชื่อไหม เรื่องหัวใจที่ตรงกัน
เธอเชื่อไหม รักของฉันนั้นมีจริง
ระหว่างนั้นผมกับโจก็นั่งฟังไปเรื่อยๆ แต่ผมสังเกตุเห็นว่าไอ้นักร้องนำมันมองมาทางผมบ่อยๆ พอผมมองกลับไปมันก็มองไปทางอื่นเหมือนกำลังปลดปล่อยอารมณ์ไปตามเพลงเหมือนปกติ
ขอสักคนที่มีหัวใจอยู่ในนั้น
หัวใจตรงกับฉัน มาความรักฉันไป
Oh I just wanna be
เธอ เธอได้ยินไหม เธออยู่ตรงที่ใด
ผมสังเกตุสายตานักร้องนำอยู่หลายครั้งจนผมเริ่มมั่นใจ สายตาแบบนี้ผมเคยทำบ่อยตอนยังโสดยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน สายตาเชิญชวนกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มแบบนี้ผมว่าผมมองไม่น่าพลาด แล้วจุดที่มันกำลังมองมาเสือกเป็นจุดเดียวกันกับที่ผมมอง โจยังคงตั้งใจฟังเพลงที่กำลังเล่นให้ฟังอย่างตั้งใจ โยกหัวเบาๆ ไปตามเพลง
เปิดมุมความรักให้ดี ก่อนจะเจอมุมที่ดี
และที่เธอจะรู้วิธี ดูแลคนที่ห่วง
จะไม่ปล่อยให้ใครใครต้องเดา
จะไม่ปล่อยให้ในมือต้องเหงา รักของเรา
ผมยังคงมองจ้องไปที่ไอ้นักร้องนำ มันแอบมองโจอยู่บ่อยๆ ส่วนเพื่อนร่วมวงของมันไม่มีใครสนใจอย่างอื่นนอกจากตั้งใจเล่นดนตรีต่อไป มาถึงขนาดนี้แล้วผมว่าผมได้คำตอบชัดเจน
"อ่อยเมียกูไอ้สัส!!" ผมพูดพรึมพรำกับตัวเอง โจหันมามองผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปตั้งใจฟังเพลงต่อ
ขอสักคนที่มีหัวใจอยู่ในนั้น
หัวใจตรงกับฉัน มาความรักฉันไป
I just wanna be
เธอ เธอได้ยินไหม เธออยู่ตรงที่ใด
มันเลือกเพลงได้ดีนิหว่า!! อ่อยแรงขนาดนี้จะไม่ให้กูรู้ได้ไงสัสเอ้ย!!
"หยุด!!"
ผมพูดขึ้นในขณะที่ดนตรีกำลังเล่นมาถึงท่อนสุดท้ายของเพลง พวกมันทุกคนหยุดเล่นตามที่ผมสั่งแล้วต่างหันมองมาที่ผมคนเดียว
"มีอะไรเหรอปู?" โจหันมาถามผม
"มีอะไรรึป่าวครับนาย พวกมันเล่นไม่ดีเหรอครับ?" ไอ้ต้นเดินเข้ามาถาม
"เล่นดี..." ผมตอบแล้วหันไปจ้องไอ้นักร้องนำก่อนจะพูดประโยคหลัง
"แต่กูไม่จ้าง!!"
"ห๊ะ!!" ทุกคนต่างอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ยกเว้นมันเพียงคนเดียว
ไอ้นักร้องนำมันไม่ตกใจสักนิด มันยังมองผมด้วยสายตานิ่งเฉย ผมเองก็มองมันอย่างไม่ละสายตาเช่นเดียวกัน ติดจะงัดกับกูงั้นเหรอไอ้เด็กเมื่อวานซืน
"ทำไมอ่ะปู เล่นดีแล้วทำไมไม่จ้างน้องเขาล่ะครับ" โจถามผมด้วยความสงสัย
"นั่นซิครับนาย" ไอ้ต้นพูดเสริม
ทุกคนในห้องต่างเงียบ....
"ไอ้ต้น"
"ครับนาย" ไอ้ต้นรีบขานรับทันที ไอ้พันยืนเกาหัวอยู่ไม่ไกลจากไอ้ต้นนัก
"มึงจ่ายเงินค่าจ้างให้พวกมันสำหรับวันนี้ แล้วพรุ่งนี้มึงหาวงใหม่มาเล่นให้กู"
"อ้าว!! เอ่อ... ได้ครับนาย" ไอ้ต้นทำหน้างงก่อนจะตอบรับคำสั่งจากผม
"ป่ะโจ กลับบ้าน" ผมหันไปพูดบอกโจแล้วลุกขึ้นยืน โจรีบลุกขึ้นยืนตามผม
ผมโอบรอบเอวโจไว้หลวมๆ ก่อนจะดันตัวโจให้เดินนำผมไปข้างหน้า
"เดี๋ยวก่อนครับ"
เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้น ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองที่ต้นเสียง
"ทำไมคุณถึงไม่จ้างพวกผมล่ะครับ?"
"หึ!! มึงนี่กล้ากว่าที่กูคิดไว้เยอะ"
"ผมขอเหตุผลด้วยครับ" มันยังคงดื้อด้านต้องการคำตอบจากผมให้ได้
"มึงอยากรู้จริงๆ เหรอวะว่าทำไมกูไม่จ้างเด็กอย่างมึงมาเล่นที่ร้านกู"
"ครับ ผมอยากรู้ ผมว่ามันออกจะไร้เหตุผลไปหน่อยทั้งที่คุณบอกว่าวงของผมเล่นดีแต่คุณดันไม่จ้างพวกผม" ต่อปากต่อคำจริงไอ้เด็กเหี้ย!! กูจะอดใจไม่ให้กระทืบคนตายคาร้านได้ไหมวะเนี้ย!!
"หึหึ มึงแน่ใจว่ามึงอยากฟังเหตุผลจากกู?" ผมถามย้ำ
"แน่ใจครับ"
"งั้นกูจะพูดให้มึงฟังเผื่อมึงจะได้คิดได้บ้าง!!"
ทุกคนต่างยืนเงียบตั้งใจรอฟังสิ่งที่ผมจะพูด
"มึงคิดว่ากูอยากจ้างคนที่สนใจในตัวเมียกูมาเล่นดนตรีให้ที่ร้านกูอีกเหรอวะ สายตาแบบนั้นมึงเก็บเอาไปใช้ที่อื่นที่ซะเพราะมึงไม่ควรเอามาใช้ที่นี่ที่ของกู!! อ่อ.... และที่สำคัญคือมึงอย่าเอาสายตาแบบนั้นมาใช้มองเมียกูอีก!! กูเตือนมึงแค่นี้คงจะเข้าใจนะ" ผมพูดเน้นเสียงในตอนท้าย มันยืนนิ่งฟังผมสลับกับมองมาที่โจ
"ปูครับ" โจบีบมือผมเบาๆ
"คุณรู้?"
"หึ!!" ไอ้ต้นอ้าปากค้าง ไอ้พันนี่ยีหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง
"กูคิดว่าเหตุผลแค่นี้คงพอสรุปให้มึงเข้าใจได้นะว่าทำไมกูถึงไม่จ้างพวกมึง!!"
"เหี้ยแล้วไง!! เสือกไปสนใจเมียนายกูอีกไอ้เด็กเหี้ย!!" ไอ้ต้นหันไปด่าพวกมันต่อหน้าผม
เพื่อนในวงของมันต่างพากันก้มหน้าหนีสายตาของผมทุกคน ยกเว้นมันคนเดียว
"นายครับ ผมขอโทษแทนพวกมันด้วยนะครับ พวกมันยังเด็กคงยังไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร" ไอ้ต้นหันมายกมือไหว้ขอโทษผม
"เคลียร์พวกมันออกไปจากร้านกูซะ อย่าให้กูเห็นหน้าพวกมึงอีกเป็นครั้งที่สอง"
"ได้ครับนาย" ไอ้ต้นรับคำสั่งแต่ไอ้พันเริ่มโบกมือไล่ให้ไอ้เด็กพวกนั้นรีบเก็บข้าวของส่วนตัวของพวกมันทันที
"กลับบ้าน"
หลังจากเดินหันหลังให้พวกมันผมก็ได้ยินเสียงไอ้ต้นกับไอ้พันด่าเด็กพวกนั้นจนเสียหมา โจเดินออกมาพร้อมกับผมโดยไม่พูดอะไร ผมเดินมาถึงรถก็ปลดล็อครถแล้วเดินไปเปิดประตูด้านหลังออก ร่างของโจถูกผลักเข้าไปในรถอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนหงาย โจมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ผมแทรกตัวเข้าไปประกบตัวโจทันที
"อือออ..."
เสียงพูดที่ไม่อาจเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อยเนื่องจากปากโจกำลังถูกผมประกบจูบอย่างรุนแรง มือของผมลูบไล้ไปตามลำตัวของโจ เสียงจูบปากดังจ๊วบๆ ไม่มีจังหวะให้โจได้หยุดพัก ผมจูบโจด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างรุนแรง โจพยายามจะผลักผมออกแต่เหมือนจะไม่เป็นผล ผมส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ตวัดเกี่ยวกวาดต้อนอีกลิ้นอย่างหื่นกระหาย ทั้งดูดดึงอย่างรุนแรง โจครางเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอเพราะผมไม่ยอมปล่อยให้ปากของเราผละออกจากกัน จากจูบที่รุนแรงอย่างบ้าคลั่งก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อยโยน มือทั้งสองข้างของโจถูกคล้องไว้ที่คอของผมเหมือนทุกครั้งที่เราจูบกัน โจเริ่มจูบตอบผมด้วยความเต็มใจ เราสองคนจูบกันค่อนข้างนานตามความต้องการของผม โจเริ่มขยับตัวเล็กน้อยกอดรัดคอผมไว้แน่นแต่ไม่กล้าผละออกจากผมก่อน ผมจูบย้ำๆ ที่ปากโจอีกสามสี่ครั้งก่อนจะผละปากออกปากโจ
จุ๊บ... จุ๊บ.... จุ๊บ....
ผมจุ๊บที่ปากโจอีกสามครั้งจนผมพอใจ โจรีบโกยอากาศเข้าปอดทันทีที่ปากเป็นอิสระ
"แฮ่กๆ ปู" โจหอบหายใจเหนื่อย แววตาฉ่ำเยิ้มมองมาที่ผม
"กูหึง!"
ผมพูดเพียงสั้นๆ โจเบิกตากว้างเมื่อได้ยินก่อนจะขมวดคิ้วอย่างน่ารักทั้งที่หมดแรงจากการโดนผมปล้นจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
จุ๊บ... จุ๊บ... จุ๊บ...
"กูหวงมึงมากจำเอาไว้" ฟอดดดด...
ผมหอมลงที่แก้มโจอย่างแรง มันเขี้ยวว่ะ แม่ง!!! ปล่อยฟีโรโมนเรียกเพศผู้อีกแล้วเมียกู เฮ้ออ...
"ลุกขึ้นเร็ว กลับบ้าน"
ผมดึงตัวโจที่แทบจะนอนราบไปกับเบาะหลังของรถให้ลุกขึ้นนั่ง โจจับเสื้อผ้าให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนจะลุกตามแรงดึงของผม ผมเปิดประตูให้โจเข้าไปนั่งประจำที่แล้วเดินไปปิดประตูหลังรถ ไอ้ต้นกับไอ้พันยืนชะเง้อคอมองผมอยู่หน้าร้าน พอผมมองกลับไปพวกมันก็โค้งตัวลงแทบจะติดพื้น ไอ้พวกนี้มันน่าตบกระบาลสักที!! ผมเดินมาขึ้นรถแล้วนั่งประจำที่คนขับก่อนจะขับรถออกจากร้านทันที
โจนั่งเงียบตลอดทาง แอมหันมามองผมบ้างบางครั้ง ผมเห็นท่าทางของโจแล้วก็อดขำไม่ได้ อยากแกล้งว่ะ ในหัวผมคิดได้เท่านั้นจริงๆ ทำไมผมถึงมีความสุขกับการแกล้งเมียตัวเองขนาดนี้วะ หึหึ
"เป็นอะไรนั่งเงียบไม่พูดไม่จา" ผมพูดขึ้น
"เปล่า... แค่ง่วงนอนน่ะ" โจทำท่าหาวเหมือนกำลังง่วงนอนอย่างที่พูดแต่สายตาแอบเหลือบมองผม
"รู้ไหมว่าทำอะไรผิด?"
"ห๊ะ! ทำอะไรผิด โจอ่ะนะ?" โจชี้เข้าหาตัวเองด้วยความสงสัย
"หึหึ ทำผิดแล้วต้องยอมรับโทษ"
"รับโทษอะไร?" โจถามขึ้นทันที
"โทษที่ทำให้กูหึงอย่างขาดสติ"
ผมตอบไปแค่นั้น โจได้แต่อ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ในใจคงคิดว่ากูทำผิดอะไรวะ นั่นแหละมึงทำผิด!! ผิดที่ทำให้คนที่เพื่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรกมองมึงด้วยสายตาว่าอยากได้อยากครอบครอง ผิดที่มึงไม่ทันคนจนไม่รู้ว่ามีคนกำลังสนใจมึง ผิดที่มึงทำให้กูหึงจนเลือดขึ้นหน้าแต่พยายามจะไม่แสดงอาการต่อหน้าไอ้เด็กพวกนั้นและที่สำคัญผิดที่มึงทำให้กูหลงรักมึงจนกูแทบจะบ้า! ฉะนั้นมึงต้องโดนกูลงโทษให้สาสมกับที่ทำให้กูหึงมึงครับที่รัก หึหึ!!
TBC.
เครดิต:
Season Five - Event
คำร้อง/ทำนอง วัชราวลี
เรียบเรียง เหมือนเพชร อำมะระ
เฮียปูน่ากลัวจังเลย โถถถ... โจผู้น่าสงสารของเจ้!!
เฮียจะลงโทษอะไร ยังไง มุมไหน หูยยย.... ซับเลือดแป๊ป
ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจนะคะ
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า....
-
โถๆ...........จะได้งานอยู่แล้ว :เฮ้อ:
ถ้าไม่ส่งสายตาจีบที่รักของปู :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียก็หึงโหดเกิ้นนนน เมียช้ำหมด :mew6:
-
:jul3: โจทำผิดอะไร๊..... :jul3:
-
#โจทำอะไรผิด
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.08 อดใจไม่ไหวแล้ว!!】
ผมควรจะหัวเราะหรือสงสารเมียผมดีวะ เดินซะตรงแน่วขนาดนั้นไม่รู้จะเกร็งอะไรนักหนา เอ๊ะ!! หรือว่ากลัวผมทำโทษ หึหึ โถๆๆ มีเมียน่ารักขนาดนี้ไอ้ปูจะกล้าทำโทษได้ยังไงล่ะครับและที่สำคัญผมรู้ว่าเรื่องนี้โจมันไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังถูกคนอื่นสนใจอยู่แต่ผมมันคนความรู้สึกไวกว่าแสงใครมองเมียกู!! กูรู้ กูเห็นหมดนะสัส!!
ฉะนั้นอย่าให้กูจับได้เชียวนะมึงกูเอาพวกมึงตายแน่!! ขู่แม่งเลย ฟ่อ!!
ตอนนี้เราสองคนกลับมาถึงบ้านแล้วครับ โจกำลังถอดรองเท้าแล้วหยิบเก็บเข้าที่อย่างเป็นระเบียบส่วนผมกำลังยืนมองทุกอิริยาบทของเมียตัวเอง ด่าว่ากูหื่นก็ได้ เออใช่!! กูหื่นกับเมียกูมันผิดตรงไหนล่ะ ยิ่งคิดถึงตอนที่มีคนกำลังมองมันกูยิ่งหน้ามืดโว๊ย!!!
"ปูเป็นอะไรรึป่าว?"
"เข้าบ้านเหอะ"
พรึ่บ!!
ผมไม่ตอบ พอคว้าตัวโจได้ผมก็ลากเข้าบ้านทันที
แกร็ก....
เมื่อความหึงหวงเข้าครอบงำไอ้ปูเมื่อไหร่ผลที่ตามมาก็คือการแสดงความเป็นเจ้าของ คนนี้ของกู คนนี้เมียกู คนนี้กูหวง คนนี้กูรักมาก คนนี้ห้ามยุ่งเว้ย!!
"อือออ.... ปู อาบน้ำก่อนนะครับ"
สองมือกอดรัดลูบไล้ไปทั่วลำตัว ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายที่ผมคุ้นเคย ปากก็พรมจูบซุกไซ้ไปทั่วซอกคอขาว โจขัดขืนเล็กน้อยเพราะโดนผมรุกแบบไม่ทันตั้งตัวแต่เมื่อถูกผมสัมผัสกายเมื่อไหร่โจจะอ่อนยวบลงทันที
"ไม่ต้องอาบหรอก ทำเลยจะได้ไม่เสียเวลา"
"อืออ... งั้นขึ้นไปข้างบนก่อนนะ"
เมื่อขัดขืนไม่ได้ก็ขอต่อรองเหมือนทุกครั้ง ถามว่าตอนนี้ผมจะยอมเสียเวลาย้ายสถานที่ไหม คำตอบคือไม่ไงล่ะ ก็นี่มันในบ้านผม ผมจะทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ผมต้องการ
"อือออ... ทำตรงนี้แหละเปลี่ยนโลเคชั่นเพิ่มความเร้าใจไง หึหึ"
"ปูครับ... แต่นี่มัน...." โจหดคอหนีเล็กน้อย
"หื้อ... แต่นี่มันอะไร?"
ผมเงยหน้าขึ้นมาถาม โจหน้าขึ้นสีระเรื่อด้วยความอาย เห็นแล้วก็อดไม่ได้อยากจะขย้ำคนตรงหน้าให้หนำใจ มันเขี้ยวฉิบหาย!!
"แต่นี่มันหน้าประตูเลยนะ" โจตอบเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ ใช่ครับ.. โจพูดถูกแล้วเพราะตรงที่ผมกับโจยืนอยู่คือหน้าประตูบ้านชั้นล่างนี่แหละ กลัวอะไรนักหนาวะประตูก็ปิดให้แล้ว หึหึ
"หึหึ... อายรึไง?" ผมเงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมกับยิ้มมุมปากส่งสายตาหื่นกามจนโจเสหน้าหนีด้วยความอาย
หมับ!!
ผมรวมตัวโจเข้าแนบชิดลำตัวผมมากขึ้น
"อยากย้ายที่จริงอ่ะ หน้าประตูไม่ได้จริงอ่ะ" ผมถามด้วยสายตาเจ้าเล่นิดๆ
"เอ่อ... ก็มัน..."
จุ๊บบบบ....
ผมจุ๊บที่ปากโจด้วยความมันเขี้ยว แม่ง!! โคตรจะน่ารักน่าเอาเลยเมียกู หึหึ
"งั้นก็ปีนขึ้นมาดิ เดี๋ยวพาไปทำที่อื่น หึหึ" ผมหัวเราะในลำคออย่างพอใจ
ปึก!!
โจทุบลงที่หน้าอกผมไม่แรงนัก
"เดินไปเองก็ได้ม่ะ" โจพูดอย่างเขินๆ
หมับ!!
สองมือผมคว้าหมับเข้าที่ก้นแน่น โจตกใจโผเข้ากอดคอผมไว้ทันที
ฟอดดดด....
ผมหอมที่แก้มโจแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว
"ให้กูอุ้มมึงไปส่งไม่ดีเหรอวะ มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก กูอยากให้มึงเก็บแรงไว้ครางให้กูฟังทั้งคืนไง ดีไหมหื้อ?"
ปากผมเริ่มซุกไซ้ที่ซอกคอหอมๆ ของโจอีกครั้ง ลำตัวของเราสองคนแนบชิดติดกันจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนเต้นระรัว ตุบๆ ตุบๆ
โจกอดกระชับผมแน่นขึ้นกว่าเดิมก่อนจะเริ่มขยับตัวเข้าหาผมแล้วใช้ขาเกี่ยวรัดลำตัวผมเอาไว้ ผมยิ้มอย่างพอใจก่อนจะช้อนตัวโจแล้วอุ้มขึ้นตัวลอยเหนือพื้น โจกอดคอผมแน่น เราสองคนมองหน้ากัน ยิ้มให้กันก่อนที่โจจะหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของผม อาย... โจมันขี้อาย รู้ไหมที่โจมันทำงชท่าทางแบบนี้ยิ่งทำให้ผมคลั่ง โคตรน่าจับกด หึ่ม!! อยากกดมันทั้งวันทั้งคืนเอาให้หมดแรงกันไปข้างเลย แฮ่!!
"ยังอายกูอีกเหรอวะ กูเอามึงบ่อยขนาดนี้ยังไม่เลิกอายอีก หึหึ"
ตุบ!!
"ก็โจไม่ได้หน้าด้านอย่างปูนิ"
"หึหึ ถ้าหน้าด้านแล้วได้เอามึงทำเมียทุกวันกูก็ยอมว่ะ"
จุ๊บบบบ....
"พูดบ้าอะไรอีกเนี้ยะ!" โจพูดงึมงำเบาๆ แต่ผมอ่ะได้ยินชัดเต็มสองหูเลย
"แม่ง!! กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ มึงนี่ไปหัดยั่วกูจากที่ไหนมาว่ะ"
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!!" โจร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ผมก็อุ้มโจเดินด้วยความเร็ว
พรึ่บ!!
ผมวางโจลงให้นอนราบอยู่บนโซฟาก่อนจะขึ้นค่อมร่างโจเอาไว้ สายตาของผมกำลังจ้องมองโจอย่างไม่ละสายตาไปไหน โจเสหน้าหนีอีกครั้งด้วยความอายยิ่งทำให้ผมเพิ่มอารมณ์อยากมากขึ้นเป็นทวีคูณ ผมจับที่ปลายคางของโจให้หันมามองผมอีกครั้ง
"ยั่วเก่งว่ะ หึหึ" ผมยิ้มกริ่มอย่างพอใจ มือค่อยๆ ลูบไล้ที่แก้มโจเบาๆ อย่างทะนุถนอม
"ทำไมกูถึงหลงมึงขนาดนี้วะ มึงเล่นของใส่กูป่าวเนี้ยะ!" มือผมยังคงลูบไล้อยู่ที่แก้มเนียน
"ทำ... เฮ้ย!! ไม่ใช่ๆ โซฟา... เอ่อ..."
ผมขำได้ป่าววะ ตอนนี้โจแม่งทำหน้าตาโคตรฮาเลยว่ะ
"โซฟาทำไม หื้อ?"
จุ๊บบ.... ผมก้มลงไปจุ๊บปากโจก่อนจะเริ่มพรมจูบไปทั่วทั้งหน้าของโจ
"ปู... อืออ... ขึ้นไปบนห้องเถอะนะครับ... นะ"
"อืออ... ตรงนี้ดีสุดแล้ว ทำตรงนี้สักยกก่อนเดี๋ยวพาขึ้นไป อืออ..." ผมตอบเสียงพร่า
โถ... เมียครับโซฟาห้องรับแขกนี่แหละโลเคชั่นดีสุดแล้ว!! ถ้าจะยั่วกันเก่งขนาดนี้กูจะอดทนอุ้มมึงขึ้นไปถึงชั้นสองไหวไหมถามใจดู เอาเป็นว่าพื้นที่บ้านเรามีเท่าไหร่คืนนี้พี่จะใช้ให้คุ้มนะจ๊ะ เมีย....
"อืออ... ปูครับ อ๊ะ!! อือออ...."
"หึหึ... อดทนหน่อยนะ ยังไม่ทันเริ่มเลยตัวอ่อนแล้วเหรอวะ"
โจหอบหายใจถี่เมื่อมือผมเริ่มซุกซนลูบไล้ไปใต้เสื้อปลายนิ้วสะกิดเบาๆ ที่ตุ่มไตที่กำลังแข็งเป็นไต ส่วนอีกมือก็เริ่มปลดกระดุมกางเกงที่โจใส่ ปากของผมก็ทำหน้าที่ซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอขาว พรมจูบทั้งดูดทั้งกัดสลับกันไปตามอารมณ์ โจกอดคอผมไว้แน่นตัวสั่นเครือเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ ที่น่ารักน่าเอ็นดูอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านายอันเป็นที่รัก
"อืออ... โจยกก้นขึ้นหน่อย" โจทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย
"อือออ... ปูครับ อ่าา..."
เสียงครางของโจทำเอาผมใจสั่น มือสากกำลังลูบไล้เบาๆ บนแก่นกายที่กำลังชูชันใต้กางเกงในสีขาวผ้าเนื้อดีที่ปกปิดของรักของหวงเอาไว้ โจเม้นปากแน่นพยายามอดกลั้นเสียงตัวเองอย่างสุดความสามารถเพราะโจรู้ดีว่าผมแพ้พ่ายให้กับเสียงครางหวานๆ เสียงนี้มากแค่ไหน
"ร้องออกมาโจ ร้องซิครับคนดี อืออ...."
ปากผมยังคงซุกไซ้ไปทั่วซอกคอขาว ผมลากลิ้นเลียจากไหลปลาล้าไล่ขึ้นบนสุดถึงปลายติ่งหูตวัดลิ้นรัวด้วยความเร็ว สองมือถูกจิกลงกลางหลังผ่านเนื้อผ้าเกรดดี
"อือออ...." ผมครางกระเส่าในลำคอ
"อ่าา... ปูครับ อือออ...."
ผมจูบลงที่ซอกคอก่อนจะดูดทิ้งรอยแล้วผละออกจากตัวโจ ผมมองคนตรงหน้าที่กำลังนอนเปลือยกายโชว์ผิวขาวอมชมพูที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระรื่อกำลังนอนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย แสงไฟสลัวจากนอกบ้านส่องผ่านม่านเข้ามาพอให้มองเห็น ผมใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่แก้มโจเบาๆ
"ทำไมมึงถึงทำให้กูรักได้ขนาดนี้วะ"
โจมองผมด้วยสายตาที่โคตรอบอุ่นที่สุดในความคิดผม เพียงแค่โจคลี่ยิ้มบางๆ มันทำให้ใจผมปั่นป่วนไปหมด มือของโจเอื้อมมาจับมือของผมแล้วกอบกุมมือผมเอาไว้ โจจูบลงที่มือผมเพียงเบาๆ ริมฝีปากอุ่นๆ แตะสัมผัสลงที่หลังมือของผมเพียงไม่กี่วินาทีทำเอาหัวใจดวงน้อยๆ ของผมเต้นระรัวแทบจับจังหวะการเต้นของหัวใจไม่ได้
"โจก็รักปูครับ"
ประโยคที่นานๆ ผมจะได้ยิน มันกำลังดังกึกก้องอยู่ในหัวของผมตอนนี้ รอยยิ้มบางๆ จากผู้ชายที่แสนอบอุ่นคนนี้กำลังทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต คนที่ผมพยายามทำให้เขายอมรับในความรักของผมด้วยการพิสูจน์ความจริงใจหลายๆ อย่าง กว่าเราสองคนจะผ่านพ้นบทพิสูจน์นั้นมาได้ก็นานจนผมแทบบ้าอยู่หลายครั้ง โจทำให้ผมรู้ซึ้งถึงคำว่ารัก มันเป็นรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนแต่เป็นการมอบความรักให้กันด้วยความจริงใจ การดูแลและการเอาใจใส่ในทุกๆ เรื่องที่เกี่ยวกับผม
จุ๊บบบ....
ผมก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากโจอย่างอ่อนโยน
"จำเอาไว้ว่า.... มึงคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตกู"
ผมจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี โจเสหน้าหนีด้วยความเขินอาย ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาด้วยความเอ็นดู คนอะไรอายผัวตัวเองอยู่ได้ มีของดีไว้ใช้งานทั้งทีก็ต้องใช้ให้คุ้มซิครับที่รัก หึหึ มือผมคว้าหมับจับเข้าที่ขอบกางเกงในเพียงชิ้นเดียวที่ติดค้างอยู่บนตัวโจ
แปะ!!
ฝามือขนาดย่อมๆ ของผมตีลงที่ก้นแน่นไม่แรงนัก
"ให้ความร่วมมือกันหน่อย"
"เฮ้อ... จะบ้าตาย" โจบ่นไม่จริงจังนัก
"หึหึ เดี๋ยวนี้มีบ่นนะ หวงนักรึไงก้นเนี้ยะ หื้อ?" ผมขย้ำเข้าที่ก้นโจอย่างแรงด้วยความมันเขี้ยว
"คนบ้า!! หวงไปก็ห้ามไม่ได้อยู่ดีเหอะ!"
"เอาน่า... เลิกบ่นได้แล้ว เสียเวลาเสียวหมด"
มือของผมจัดการถอดอุปสรรคชิ้นสุดท้ายออกแล้วโยนทิ้งไปไกลๆ จมูกก็เริ่มซุกไซ้ที่พวงแก้มนุ่มอีกครั้ง ริมฝีปากกดจูบย้ำๆ จนทั่วใบหน้าจนริมฝีปากของเราสองคนบรรจบกัน เพียงเสี้ยววินาทีลิ้นของผมก็รุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอันหวานนุ่มกวาดลิ้นชมรสหวานอย่างไม่หยุดพัก ตวัดลิ้นเกี่ยวรัดกันอย่างดูดดื่ม เสียงครางอื้ออึงทำให้ร่างกายเริ่มแผ่ความร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ลมหายในอุ่นๆ ส่งผ่านความเสียวซ่านเพิ่มมาขึ้นเป็นทวีคูณ สองขายาวที่ถูกจับยกขึ้นให้ตั้งฉากแล้วยากออกจากกันด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน คนใต้ร่างสั่นสะท้านเมื่อถูกมือสากๆ ลูบไล้ไปทั่วทุกพื้นที่ แก่นกายที่แข็งขืนเสียดสีอยู่กับช่องทางรักที่แสนหวงแหน สองแขนแกร่งกอดคล้องที่คอผมไว้แน่น ร่างกายกำลังเสียดสีกันอย่างไม่หยุดหย่อน เราจูบแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อนและดูดดื่ม ผมจูบย้ำๆ ต่ออีกสักพักก็ผละออกมาไล่เลียลากลิ้นไปที่สองจุกที่กำลังแข็งจนเป็นไต
"อ่าาา......" เสียงครางทำให้ผมยิ่งกระหายอยากกลืนกินโจให้ทั่วทั้งตัว
"อือออ... อ่าาา....."
โจยังคงครางไม่หยุดเมื่อผมกำลังลากลิ้นรัวหยอกสลับไปมาทั้งสองข้าง สองมือขยำที่เส้นผมของผมอย่างรุนแรงแต่มันยิ่งทำให้ผมเหิมเกริมรัวลิ้นจนร่างบางบิดเร้าด้วยความเสียว
"อืออ... ปูครับ เสียวมากเลยครับ อ่าาา..."
ผมจูบไล่ลากลิ้นลงไปจนถึงหน้าท้องอันแบนราบ ไล่จูบฝากรอยรักจนพอใจก่อนจะหยุดอยู่ที่จุดหมายปลายทาง มือซ้ายลูบไล้หยอกล้ออยู่ที่ริมฝีปากบาง โจเผยปากออกเล็กน้อยก่อนจะดูดเลียนิ้วที่ผมส่งไปให้อย่างเมามันส์ มือขวาของผมกอบกุมส่วนอ่อนไหวไว้ในอุ้มมืออุ่นๆ รูดขึ้นลงช้าๆ สลับเร็วจนโจร่างสั่นสะท้านครางชื่อผมไม่หยุด
"อ่าาา... ซี๊ดดด... ปูครับ.... อืออ...."
เสียงครางของโจยิ่งเพิ่มความอยากความต้องการของได้ดี แก่นกายของผมปวดหนึบจนแทบระเบิด ปลายลิ้นตวัดเลียที่หัวหยักเพียงเบาๆ ร่างของโจก็ดิ้นพร่านด้วยความเสียว
"อ่าาา... ซี๊ดดด.... ไม่ไหวแล้วครับ ปูทำ... อือออ..."
ผมตามขึ้นประกบจูบปากโจอีกครั้งอย่างเร่าร้อน มือกอบกุมส่วนอ่อนไหวเราเอาไว้ด้วยกันแล้วรูดขึ้นลงด้วยความเร็วตามจังหวะ โจจูบตอบรับผมอย่างเร้าร้อน ความต้องการปะทุถึงขีดสุดจนผมแทบทนไม่ไหว ปากของเราสองคนผละออกจากกันก่อนจะซี๊ดปากด้วยความเสียว
"ซี๊ดดด... กูไม่ไหวแล้วโจ"
"อืออ... ปูเข้ามาเลยครับ อ่าา...."
กึ่ก!!!
"อึ่ก!! อือออ....."
สองนิ้วถูกส่งเข้าไปในช่องทางรักทันที โจเกร็งตัวสั่นสะท้าน เสียงหอบหายใจถี่จนแทบจับจังหวะไม่ได้
"เจ็บไหม อดทนหน่อยนะ อือออ... กูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ว่ะ"
น้ำตาปริ่มให้เห็นที่หางตาแต่ปากบางกับยิ้มรับตามคำขอ โจเริ่มผ่อนคลายจนผมเริ่มขยับนิ้วได้แล้วเริ่มขยับเข้าออกทันที ผมพรมจูบไปทั่วใบหน้าของโจแทนคำปลอบโยน เมื่อร่างกายเริ่มปรับตัวได้ผมก็ถอดนิ้วออกแบ้วจัดการขยับแก่นกายเสียดสีถูไถไปมาก่อนจะจ่อนิ่งที่ปากทางรัก
"ทนเจ็บหน่อยนะ กูรักมึง"
ฟลุบ!!
"อึ่ก!! อื้อออ...."
จุ๊บบบ....
ผมจูบลงที่หน้าผากโจอย่างเอาใจ
"ผ่อนคลายนะครับ ซี๊ดดดด...."
ผมซู๊ดปากด้วยความเสียว กัดกรามแน่นเมื่อช่องทางรักของโจตอดรัดผมอย่างแรง ตุบ ตุบ ตุบ มันร้อนระอุรัดแน่นจนผมแทบหายใจไม่ออก โจจิกลงที่หลังผมอย่างแรง ครางกระเส่าด้วยความเสียว เราสองคนประกบจูบกันอีกครั้งอย่างเร้าร้อน ผ่านไปสักพักร่างโจเริ่มผ่อนคลาย ผมขยับอยู่สองครั้งก่อนจะดันพรวดทีเดียวเข้าไปจนสุดทางเสียว
"ซี๊ดดดด... แน่นฉิบหาย อื้อออ...." ผมกัดปากแน่นด้วยความเสียว
"อื้อออ... ปูอย่าเพิ่งขยับนะ แฮ่กๆ อ่าาา...."
"ทนหน่อย อื้อออ.... มึงรัดกูแน่นขนาดนี้กูเสียวKฉิบหายเลยว่ะ ซี๊ดดดด...."
"อ๊ะ!! ปูครับ อื้อออ...."
จุ๊บบบ...
"เจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็เสียวเอง ซี๊ดดด...."
ผมซี๊ดปากไม่หยุด ข้างในของโจร้อนระอุทั้งแน่นทั้งร้อน ตอดรัดผมจนแทบจะทนต่อไปอีกไม่ไหว ผมเริ่มขยับเข้าออกทันทีเมื่อความต้องการทะลุขีดสุด เสียงร้องห้ามไม่ได้เข้าหูผมอีกต่อไปเมื่อความต้องการมันเกินความควบคุม ช่องทางรักที่ตอดรัดแก่นกายของผมจนแทบจะทนไม่ไหว ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วร่างจนอยากกระแทกหนักๆ ให้ร่างนี้แหลกคามือ
พับ พับ พับ ~~~
ผมกระแทกเข้าออกอย่างแรงอย่างเมามันส์ กัดกรามแน่นด้วยความเสียว ร่างของโจสั่นคลอนตามแรงกระแทกที่ผมส่งไปแบบไม่ยั้ง
ปัก ปัก ปัก ~~~~
"ซี๊ดดด... ตอดกุดีฉิบหาย อ่าาา... เมียครับ ซี๊ดดด..."
ปัก ปัก ปัก ~~~~
ปัก ปัก ปัก ~~~~
"อ๊ะ อ๊ะๆๆ ปูครับ เบาๆ อื้อออ... ช้าๆ... ครับ อ๊ะๆๆ ปู"
ปัก ปัก ปัก ~~~~
ปัก ปัก ปัก ~~~~
ผมไม่ฟังเสียงร้องห้ามแต่อย่างใด มีแรงเท่าไหร่ผมกระแทกใส่ไม่มียั้ง ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย ผมยังคงกระแทบใส่ช่องทางรักอย่างรุนแรง แรงเลียดสีทำให้รู้สึกถึงความร้อนวูบว๊าบขณะที่แก่นกายผมสอดใส่เข้าไปในตัวโจครั้งแล้วครั้งเล่า แรงกระแทกยังคงโหมกระหน่ำด้วยความหื่นกระหายที่ไม่เคยพอ เสียงครางของโจยิ่งทำให้ผมห้ามใจตัวเองไม่อยู่กระแทกความเป็นชายใส่โจแบบไม่ยั้ง โจทำได้แค่ร้องครางด้วยความเสียว
ปัก ปัก ปัก ~~~~
ผับ ผับ ผับ ~~~~
"ซี๊ดดด... ดีครับเมีย ตอดผัวแรงๆ เลย ซี๊ดดดด.... นั่นแหละครับ ดีมาก..."
ปัก ปัก ปัก ~~~~
ปัก ปัก ปัก ~~~~
"ซี๊ดดด.... ปู... อื้อ.... เบา... ช้า...หน่อย...."
"อ๊ะๆๆ ปู.... อื้ออออ....."
ผมยังคงกระแทกแก่นกายเข้าออกอย่างแรงโดยไม่ฟังเสียร้องห้าม ยิ่งตอดรัดผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งได้ใจกระแทกใส่แบบไม่ยั้ง มือไม้โจปัดป่ายไปทั่วก่อนจะรั้งคอผมลงไปรับจูบที่แสนเร้าร้อน สะโพกผมยังคงทำหน้าที่ส่งความสุขสร้างความเสียวซ่านให้เมียรักอย่างต่อเนื่อง
ผับ ผับ ผับ ~~~~
ผับ ผับ ผับ ~~~~
"อือออ....."
เสียงครางยังคงดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง ร่างกายของเราทั้งสองสอดประสานกันเข้าอย่างลงตัว บทรักที่แสนเร้าร้อน บทจูบที่แสนดุดันและดูดดื่มส่งผ่านทุกความรู้สึกได้เป็นอย่างดี ผมยังคงสอดใส่ความเป็นชายเข้าออกในตัวโจอย่างไม่มีหยุดพัก ร่างทั้งร่างกำลังสั่นคลอนตามแรงกระแทกอย่างแรงด้วยความหื่นกระหาย ผมผละปากออกจากปากของโจแล้วเร่งความเร็วใส่ความแรงแบบไม่ยั้ง อย่างหน้ามืดตามัว ร่างกายที่ชุ่มเหงื่อยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมให้พุ่งทยานมากยิ่งขึ้น
"ซี๊ดดด... ร้อนมากเลยโจ ข้างในตัวมึงรัดกูดีจริงๆ อ่าาา... ซี๊ดดดด...."
"อ๊ะๆ ปู อืออ... อ่าาา..."
น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ผมเร่งความเร็วตามไปติดๆ ก่อนจะฉีดน้ำรักเข้าไปในตัวโจทำให้คนใต้ร่างกะตุกตัวเล็กน้อยแล้วปรือตาขึ้นมามองผมอย่างอ่อนแรง
จุ๊บบบบ....
ผมพรมจูบไปทั่วใบหน้าทั้งที่ตัวเราสองคนยังคงเชื่อมต่อกันอยู่อย่างนั้น
"ทิ้งกันแบบนี้ได้ไง หื้อ?" ฟอดดด....
โจทำได้เพียงคลี่ยิ้มบางๆ ส่งมาให้ผม
"โจ... กูยังไม่อิ่มเลยนะ มึงรู้ใช่ไหม?"
"อืม...." โจพยักหน้าตอบเบาๆ
"งั้นเราไปต่อกันบนห้องนะ เดี๋ยวกูพามึงขึ้นไปเอง"
ผมพูดไปปากผมก็ทำหน้าที่พรมจูบออดอ้อนมันไปเหมือนทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน โจมันรู้ครับว่าผมหื่นแค่ไหน ทุกครั้งที่ผมเป็นแบบนี้โจมันก็ไม่เคยที่จะขัดใจผมสักครั้ง ผมเลยโคตรรักมันเลย
"ครับ... ถ้าเป็นความต้องการของปูโจก็เต็มใจที่จะทำเพื่อปูทุกอย่าง"
มือของโจลูบไล้ที่เส้นผมของผมเบาๆ แววตาของโจสื่อถึงความรู้สึกทุกอย่างที่ส่งผ่านมาให้ผม รอยยิ้มบางๆ ที่แสนจริงใจทำให้ผมรักใครไม่ได้อีกนอกจากคนๆ นี้ที่นอนอยู่ตรงหน้าของผม
"กูรักมึงนะ"
จุ๊บบบบ.......
คืนนี้ทั้งคืนบทรักของผมกับโจยังคงอีกยาวไกล มีเมียน่ารักก็ต้องทำใจครับ คืนนี้เลยต้องให้รางวัลคนดีกันยาวๆ จะรักเมียทั้งคืนเลยคอยดู หึหึ
เช้า......
"อาปูฮะ ประคองอาโจดีๆ ซิฮะ อาโจเจ็บขาอยู่นะฮะ"
"ใช่ค่ะ ดีๆ เดินดีๆ ค่ะ"
ผมกับโจมองหน้ากัน ผมยิ้มกลั้นหัวเราะส่วนโจกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้หลานชายกับหลายสาวสุดที่รัก
"งั้นเปลี่ยนเป็นอุ้มแล้วกันเนอะ หึหึ"
พรึ่บ!!
"เฮ้ยยยย...."
TBC.
ขอโทษที่มาต่อช้าค่ะ
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าทิวมินน้า...
-
ปู โจ เร่าร้อน ร้อนแรง แรงดีไม่มีตก :z1: :pighaun: :haun4:
ให้สงสัย สองเพื่อนซี้ ทิว ปู ใครหื่นกว่ากัน กร๊ากกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
สมเป็นเพื่อนรักกันจริง จริ้ง
ปู โจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยย เฮียของเค้า รักเมียหลงเมียสุดๆ
-
ชอบคู่นี้ คือดูหวาน ดูใจเย็น ปูมาร้อนแค่ไหน โจรับได้หมด เอาน้ำเย็นเข้าลูบตลอด
-
คู่นี้ร้อนแรงแซงหน้าเพื่อนไปซะแล้ว :hao6:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.15 เพราะอะไร】
ตอนนี้ผมกำลังเหงาครับ เหงามาก... วันๆ มินคลุกอยู่แต่ในห้องทำงาน สองอาทิตย์กับการถูกยึดพื้นที่ในห้องทำงานของผม สองอาทิตย์แล้วที่มินเอาเวลาไปสนใจแต่กับงานทำให้เวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมันน้อยลง สองอาทิตย์กับการมองดูแผ่นหลังเมียที่จ้องมองแต่คอมพิเตอร์โน๊ตบุ๊ค สองอาทิตย์แล้วที่ผมไม่ได้แตะต้องมินเพราะพอทำงานเสร็จก็นอนหลับเป็นตาย สองอาทิตย์ที่ทำให้ชีวิตผมเหมือนตกไปอยู่ขุมนรกที่ผมปีนหนีขึ้นมาไม่ได้
"ทิวขับรถไปส่งที่ทำงานหน่อยดิ" มินลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋า
"วันนี้วันเสาร์" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"เออ!! รู้แล้วว่าวันเสาร์ มาช่วยถือของหน่อยถือคนเดียวไม่หมด" มินหันมาเร่งผมทั้งที่ความต้องการความช่วยเหลือของมินครั้งนี้ขัดใจผมมาก
"มีอะไรด่วนหนักหนาถึงต้องเข้าออฟฟิตวันเสาร์ด้วย?" ผมถามในขณะที่มือผมก็รวบของใส่มือแล้วหยิบกุญแจรถใส่ในกระเป๋ากางเกง
"อืม... ด่วนมากต้องทำวันนี้ให้เสร็จ"
ฟอดดด....
"ขอบคุณนะ เดี๋ยวเข้าห้องน้ำแป๊ปลงไปรอที่รถเลยก็ได้เดี๋ยวตามไป"
ดูมันทำดิครับ หน้าผมก็บ่งบอกไม่พอใจเรื่องที่มันจะเข้าออฟฟิตวันนี้แม่มินมันดันยิ้มน่าระรื่นซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง ให้ตายเหอะ!! กูทำอะไรได้มากกว่านี้ไหมวะ!!
ผมเดินถือของทั้งหมดที่มินเตรียมใส่กระเป๋าไว้แล้วลงมานั่งรอมินที่รถ ช่วงนี้มินหักโหมกับงานมากไปจนผมรู้สึกเป็นห่วง สองวันก่อนมินหน้ามืดเกือบจะล้มหัวฟาดพื้นเพราะอดหลับอดนอนนั่งทำงานถึงตีสองตีสามทุกวัน พอเช้าก็ตื่นไปทำงานแล้วอาศัยหลับในรถเอาครับ
ผมกับมินเรามีปากเสียงกันเล็กน้อยเพราะมินดื้อที่จะทำงานหามรุ่งหามค่ำผมเตือนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง แต่ด้วยความที่โมโหแรงกันทั้งคู่พอรู้ตัวเองว่าควรหยุดเราสองคนก็ต่างคนต่างเงียบกันไป มินไม่ไปหาผมที่ร้านเลยสักวันกลับมาก็นั่งคลุกอยู่กับงานที่กองอยู่บนโต๊ะ ข้าวก็ไม่ยอมกินให้ตรงเวลา พอผมเริ่มดุใส่ก็ยอมกินแต่ถ้าผมเผลออาหารง่ายๆ ที่ลงไปในท้องเมียผมแทนข้าวคงหนีไม่พ้นมาม่าสำเร็จรูปครับ
วันไหนที่ผมกลับมาถึงบ้านเร็วผมก็จะทำอาหารมื้อดึกให้มินกินแต่ถ้าวันไหนผมกลับช้ามินก็จะกินแค่ขนมปังเพียงไม่กี่ชิ้น วันนี้ผมว่าผมจะต้องคุยกับมินจริงๆ จังๆ เสียที ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปผมคงทนไม่ได้ที่จะบังคับให้มินเลิกทำงานบ้าๆ นั่นแล้วมาช่วยงานผมแทน
ปัง!!
"วันนี้ไปทางลัดนะรถจะได้ไม่ติด" มินพูดจบก็ดึงสายเบลท์มาคาดเพื่อความปลอดภัยแล้วก้มหน้าก้มตาเปิดไอแพดขึ้นมาอ่าน
"แวะกินข้าวก่อนค่อยไป" ผมออกคำสั่ง
"เดี๋ยวเสร็จแล้วค่อยกลับมากินทีเดียวได้ป่ะ กูรีบอ่ะทิว"
"ไม่ได้!! มึงอย่ามาดื้อตอนนี้นะมิน ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ!!"
"มึงไง"
"ไม่ต้องมายิ้ม!! กูรู้ว่ากูต้องรับผิดชอบมึงอยู่แล้วแต่นี่มันไม่ใช่เหตุผลที่เพียงพอที่มึงจะไม่ยอมกินข้าวเช้านะมิน!!"
ผมดุมินค่อนข้างเสียงดังครับ ตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จมันก็นั่งคลุกอยู่กับงานจนถึงเก้าโมง ข้าวก็ไม่ร้องอยากจะกินจนผมต้องเอานมไปให้ดื่มรองท้องเอาไว้กลัวใส้มันจะขาดเอา
"โอเคๆ ใจเย็นครับพี่ผมยอมแล้ว ไปครับไปกินข้าวกัน อู้ยยย... หิวข้าวพอดีเลย"
มินทำท่าลูบท้องตัวเอง ผมนี่อยากเคาะลงที่หัวสักทีกับความดื้อของมันครับ
ผมขับรถออกจากคอนโดใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงร้านอาหารประจำที่เราชอบมากินด้วยกัน มินมองหน้าผมเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ผมทำหน้าดุใส่มินเลยนิ่ง งานนี้ห้ามต่อรองใดๆ เพราะยังไงผมก็จะไม่มีวันยอมตามใจมินอีกแล้ว ผมตั้งใจแล้วว่าวันนี้ผมต้องพูดกับมินเรื่องนี้อย่างจริงจังสักที
"ทิวมึงไปรอในร้านก่อนนะเดี๋ยวกูโทรหาพวกน้องๆ ที่ทำงานแป๊ปว่าจะเข้าช้าหน่อย"
"อืม...." ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินนำเข้ามานั่งรอในร้าน
....
"สวัสดีครับคุณทิว" ผู้จัดการร้านเดินออกมาทักทายผม
"สวัสดีครับ วันนี้ลูกค้าเยอะแต่เช้าเลยนะครับ"
"อ่อ... ใช่ครับ วันนี้ลูกค้าเยอะกว่าทุกวัน เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณทิวจะจองกี่ทีดีครับ"
ผู้จัดการร้านถามผมแต่ตามนี่มองออกไปนอกร้านนู้นครับ
"สองที่เหมือนเดิมครับ เดี๋ยวมินจะตามผมเข้ามาทีหลัง" ผมตอบ
"อ่อ... งั้นเชิญคุณทิวทางนี้เลยครับ ผมจัดโต๊ะประจำให้แล้วกัน"
"ครับ... ขอบคุณมากครับ"
ผมเดินตามผู้จัดการร้านไปยังโต๊ะประจำที่ผมกับมินชอบนั่งกันทุกครั้งที่มาร้านนี้ มุมเงียบๆ ที่แสนสงบอยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ทำให้รู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายและมีความเป็นส่วนตัวดีครับ
"เชิญคุณทิวเลือกอาหารไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมจะให้เด็กมารับออเดอร์อีกที"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
ผู้จัดการร้านเดินออกไปจากโต๊ะของผมได้ไม่นานผมก็เรียกพนักงานร้านให้มารับออเดอร์ ผมเลือกอาหารสามอย่างก่อนจะคืนเมนูอาหารให้แก่พนักงานของร้าน ผมนั่งรอมินอยู่สักพักใหญ่ๆ มินก็เดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม
"โทษทีคุยติดลมไปหน่อย แฮ่ะๆ สั่งอาหารยัง?"
"อืม... สั่งแล้ว" ผมตอบหน้านิ่ง
"เฮ้ย!! อย่าทำหน้าอย่างงั้นดิ นี่ไงกำลังจะกินข้าวแล้วไงหิวมากๆ ด้วยเนี้ยะ!"
"แล้วกูว่าอะไรมึงรึยัง"
"โอเคๆ ครับ วันนี้ขอแบบชิวๆ ไม่ทะเลาะนะ โอเค๊?" มินทำท่าทางประกอบ
"อย่าให้มากไปกว่านี้แล้วกัน" ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
เราสองคนรออาหารไม่นานนักพนักงานก็เอาอาหารที่ผมสั่งก็มาเสริฟแล้วจัดเรียงบนโต๊ะได้อย่างสวยงาม มินกับผมใช้เวลาจัดการอาหารทั้งหมดภายในครึ่งชั่วโมงพอกินเสร็จก็รีบจ่ายเงินแล้วเดินทางต่อไปยังบริษัทที่มินทำงานทันที
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเสาร์บวกกับที่ผมใช้เส้นทางลัดจึงทำให้ผมมาส่งมินที่ทำงานได้ภายในครึ่งชั่วโมง พอจอดรถปุ๊บมินก็รีบลงจากรถขนข้าวขนของเดินตรงเข้าตึกแล้วขึ้นไปยังชั้นที่มินนั่งทำงานโดยมีผมเดินตามมาส่งถึงที่
"เฮ้ย!! ลุกขึ้นมารับของจากกูดิ" มินตะโกนเรียกน้องๆ ในทีมให้มารับของที่ผมกำลังถือ
"อ้าวเฮียทิวสวัสดีครับ"
"อืม... หวัดดี"
"ฮู้ยยย... ถึงขั้นให้เฮียมาส่งเลยเหรอครับ" มันหันไปทำท่าล้อเลียนมิน
"เดี๊ยะถีบ!! รับของไปแล้วเตรียมตัวให้พร้อมอย่าให้ต้องพูดซ้ำ!!"
"ครับๆ โหหห... แค่นี้ก็ต้องดุด้วย"
ลูกน้องมินเดืนเข้ามารับของจากมือผมก่อนจะส่งยิ้มกวนๆ ให้ผม แต่งานนี้ผมไม่มีอารมณ์ตลกไปกับมันหรอกครับ ผมกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
"กูเข้าไปถึงต้องพร้อมนะมึง!!"
"คร๊าบ.... รับทราบครับผม" มันตะโกนเสียงดังก่อนจะหัวเราะชอบใจ
"ทิวเดี๋ยวมึงกลับไปรอที่ห้องนะ วันนี้คงนานหน่อยไม่อยากให้มึงนั่งรอที่นี่เดี๋ยวจะเบื่อเปล่าๆ น่ะ"
"อืม... จะให้มารับกี่โมง?" ผมถาม
"สัก.... เอ่อ.... สักกี่โมงดีวะ เย็นๆ แล้วกันเดี๋ยวโทรบอกอีกที"
"อืม... เสร็จแล้วก็โทรมาแล้วกัน" พูดจบผมก็หันหลังกลับทันที
......
ผมหันกลับไปมองอีกทีมินก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วครับ เกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับมินกันแน่! ผมที่ปกติจะไม่ยอมให้มินอยู่ห่างจากผมแบบนี้ง่ายๆ แต่วันนี้ผมยอม มินที่เคยเรียกชื่อผมทุกครั้งเพื่อให้หันกลับไปมองถ้าผมทำหน้าไม่พอใจแล้วยอมอะไรงานๆ วันนี้ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น เราสองคนปล่อยผ่านในสิ่งที่เคยทำ เคยรู้สึกและเคยใส่ใจกันมากกว่านี้ เพราะอะไร.....
หลังจากผมส่งมินเสร็จผมก็ขับรถกลับคอนโดทันที อยากโกรธมันจริงๆ นะครับแต่พอเห็นมันทำหน้าเหนื่อยๆ ผมก็โกรธมันไม่ลง เฮ้ออ... ใจอ่อนกับมันทุกที ตอนนี้ผมกำลังนอนเงยหน้ามองเพดานห้องด้วยอารมณ์นอยด์แดก เหงา คิดถึง เป็นห่วง แม่งหลากหลายอารมณ์โคตรๆ เลยครับ
ผมนอนคิดเรื่องมินไปเรื่อย มองดูโทรศัพท์ที่เงียบผิดปกติ ถ้าเป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมามินคงจะโทรมาถามผมว่ากลับถึงห้องรึยัง หาอะไรกินแล้วนอนพักซะนะ เลิกงานเจอกันอย่าลืมมารับล่ะ คิดถึงนะไอ้ป๋า แต่วันนี้มันมีแต่ความเงียบและความว่างเปล่าจริงๆ
ครืดดด.... ครืดดด....
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่สายที่กำลังโทรเข้ามากลับไม่ใช่สายที่ผมกำลังรอคอย
"สวัสดีครับแม่"
"ตาทิวลูก วันนี้แม่จะออกไปช๊อปปิ้งกับแม่ยายเรานะ อยากได้อะไรรึเปล่า?" แม่ผมเองครับ นี่คงจะนัดกับแม่มินแล้วพากับไปละลายทรัพย์กันเล่นๆ ที่ห้างสรรพสินค้าแน่นอน
"ไม่อยากได้อะไรครับแม่"
"ทิวกินข้าวรึยัง? แล้วน้องล่ะอยู่ด้วยกันไหมชวนออกมาเที่ยวกับแม่ซิแม่คิดถึง"
"มินไม่อยู่ครับแม่ วันนี้มินมีงานด่วนน่ะครับ"
"อ่อๆ งั้นทิวอยู่คนเดียวใช่ไหม? ออกมากินข้าวกับแม่ไหมลูก?"
"เฮ้ออ.... งั้นแม่รอผมสามสิบนาทีนะครับเดี๋ยวผมจะขับรถไปรับที่บ้าน"
"จ้า... ไม่ต้องรีบมากนะทิวแม่รอได้จ๊ะ"
"ครับ... งั้นผมไปแต่งตัวก่อนนะครับ"
"จ้า... รักนะจ๊ะพ่อลูกชาย"
"หึหึ... ครับ รักแม่เหมือนกันครับ"
....
"คุณๆ สงสัยวันนี้บ้านเราจะฝนตกหนัก หึหึ" ดูป๊าผมพูดซิครับ พูดเหมือนผมไม่เคยกลับบ้านซะงั้น
"สวัสดีครับป๊า ตอนรับผมซะอบอุ่นเลยนะครับ"
"มานั่งพักเหนื่อยก่อนตาทิวอย่าไปสนใจพ่อเราเลย คุณนี่ก็จริงๆ เลยนะลูกกลับมาบ้านทีไรต้องหาเรื่องพูดค่อนขอดลูกอยู่เรื่อย"
"สวัสดีครับแม่"
ฟอดดดด.... ฟอดดดด....
"แม่ผมน่ารักที่สุดเลยครับ" ผมกอดแล้วหอมแม่พร้อมกับออดอ้อนอีกเล็กน้อย
ฟอดดด....
"จ้าพ่อลูกชายสุดที่รัก หิวข้าวไหมลูก?"
"หึหึ... พอลูกกลับมาบ้านผมก็หมดความสำคัญไปเลยนะคุณ"
"แน่นอนค่ะ ลูกสำคัญกว่าสามีเสมอ"
แม่ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละครับ ลองผมไม่อยู่ซิสองคนนี้เอาอกเอาใจกันน่าดู
"แม่จะไปเลยไหมครับ นัดแม่ยายผมไว้กี่โมง?"
"แม่นัดไว้เที่ยงๆ นะ กะว่าไปถึงก็ทานข้าวเที่ยงด้วยกันเลยแล้วค่อยไปช๊อปปิ้งต่อ"
ผมเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแม่แล้ว ดูท่านจะมีความสุขมากนะครับที่มีเพื่อนไปเที่ยวช๊อปปิ้งเพิ่มอีกคน แม่ผมกับแม่มินสนิทกันมากครับไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยเพราะต่างคนต่างว่างงานเป็นแม่บ้านที่คอยดูแลลูกๆ และสามีน่ะครับ
"หึหึ แม่แกเดี๋ยวนี้ใช้เงินสนุกมือเลย ว่างเข้าหน่อยก็โทรชวนแม่ยายแกไปเที่ยวตลอด"
"จริงเหรอครับแม่ บ่อยขนาดนั้นเชียว" ผมแกล้งเย้าแม่ผมครับ
"แหม!! ป๊าลูกก็พูดเว่อไป นานๆ แม่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาสักที แล้วแถมวันนี้ต้องไปทำภาระกิจสำคัญอีก อุ้ย!!! แม่หมายถึงไปช๊อปปิ้งนะจ๊ะ" แม่ผมยกมือขึ้นปิดปากเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้ผม
"หึหึ งั้นเราไปกันเลยไหมครับ ภาระกิจช๊อปปิ้งของคุณแม่คนสวยของผมจะได้ใช้เวลาเลือกซื้อของได้นานขึ้น"
"เฮ้ยๆ ใครพาไปคนนั้นจ่ายนะเว้ย ข้าไม่เกี่ยวนะ" พ่อผมออกตัวแรงมาก ได้ข่าวว่าคนนี้อ่ะเมียพ่อนะคร๊าบ...
"เชอะ!! คิดว่าฉันจะขอเงินคุณเหรอคิดผิดแล้วค่ะ ฉันมีลูกชายทั้งหล่อทั้งรวยอยู่ทั้งคนทำไมฉันต้องใช้เงินคุณด้วย ชิส์!!"
งานนี้มีงอนกันไปครับ ฮ่าๆๆ งานนี้ผมไม่เกี่ยวนะป๊าเคลียร์กันเองเลย
"จัดไปครับ แม่อยากได้อะไรผมซื้อให้ได้อยู่แล้ว ผมมีแม่อยู่คนเดียวทำไมผมจะเลี้ยงไม่ได้ล่ะ"
"โอ๊ย! มาม่ะให้แม่กอดหน่อย ทำไมลูกแม่ถึงดีกับแม่อย่างนี้ล่ะเนี้ยะ ชื่นใจ๊ชื่นใจ"
ฟอดดดด...
แม่ก็จัดทั้งกอดทั้งหอมให้ผมชุดใหญ่ ส่วนป๊าผมก็นั่งยิ้มไปส่ายหัวไป หึหึ อิจฉาล่ะซิ!
"พอกันทั้งแม่ทั้งลูก" พูดจบพ่อก็หันหน้าไปสนใจหนังสือพิมพ์แทนผมกับแม่ครับ
"ทิวรอแม่แป๊ปนึงนะลูก แม่ขึ้นไปเอากระเป๋ากับโทรศัพท์ก่อนนะจ๊ะ"
"ครับ... แม่ไม่ต้องรีบเดินนะผมรอได้"
"จ้า...." แล้วแม่ผมก็เดินอารมณ์ดีขึ้นไปหยิบกระเป๋าบนห้องนอน
"แกทำให้แม่แกเสียนิสัยรึเปล่า?" พ่อพูดขึ้นขำๆ
"อ้าวป๊า!! ผมว่าป๊านะที่เป็นคนเริ่มเรื่องนี้ ถึงผมไม่เอาใจเลแม่เดี๋ยวป๊าก็ต้องคอยเอาใจแม่แทนผมรู้แล้วใช่ไหมคร๊าบบบ... หึหึ"
"รู้มากว่ะ ไปๆ จะไปไหนก็ไปรำคาณลูกตา"
"ทิวแม่พร้อมแล้วจ้า" แม่ผมเดินยิ้มเสียงใสมาเลย แหม!! มีความสุขจริงๆ เลยคุณนายบ้านนี้ หึหึ
"ป๊างั้นผมพาแม่ไปละลายทรัพย์ก่อนนะ เดี๋ยวเอามาคืน"
"หึหึ... คืนให้ทันวันนี้ล่ะ คืนช้ามีค่าปรับนะเว้ย!!"
"คร๊าบ... รับทราบแล้วจะปฏิบัติอย่างเคร่งครัดครับ ผมไปก่อนนะป๊า สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ป๊าผมก่อนจะเดินไปเทียบคุณแม่คนสวย
"ไปก่อนนะคะคุณ อยู่บ้านคนเดียวไม่ต้องคิดถึงฉันมากนักล่ะ คริคริ"
แม่ผมก็ใช่ย่อยใช่ป่ะครับ บ้านนี้ไม่มีใครยอมใครจริงๆ เฮ้ออ... ครอบครัวของผม
ผมขับรถพาแม่มาที่ห้างชื่อดังแห่งหนึ่งกลางใจเมือง ห้างที่มีสินค้าแบรนด์เนมมากมายให้ได้เลือกซื้อกันอย่างสนุกมือ โดยเฉพาะแม่ของผมกับแม่มินครับ
"ตายแล้ว!! นี่ลูกเขยฉันใช่ไหมเนี้ยะ" แม่มินเดินเข้ามาทักทายผมกันแม่ทันทีที่เราเจอกัน
"สวัสดีครับแม่"
"จ้า... สวัสดีจ๊ะ ไม่นึกเลยว่าวันนี้เราสองคนจะมีหนุ่มหล่อมาคอยถือของให้เนอะๆ เธอว่าไหม?"
แม่ยายผมก็มุกเยอะเหรอเกินครับ ความทะเล้นของมินผมว่าได้มากจากแม่ล้วนๆ ร้อยเปอร์เซ็นคอนเฟริม
"ใช่จ้า... เราสองคนนี่โชคดีอย่าบอกใครเราเนอะ"
แม่ผมก็เอาด้วยครับ คุณแม่คนสวยสองคนของผมกำลังส่งสายตาวิ้งๆ ใส่กัน พอผมตั้งใจมองก็ทำท่าทางปกติทันที สองคนนี้แปลกด้วยกันทั้งคู่ว่าไหมครับ หึหึ
"ฉันว่าเราไปกินข้าวก่อนเถอะ กินเสร็จจะได้ไปดูเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าแล้วก็ของที่อยากได้อีกหลายอย่างเลย นี่ๆ ฉันจดมาด้วยนะกลัวลืมว่าอยากได้อะไรบ้าง คริคริ"
ผมส่ายหัวให้กับสองสาวใหญ่ที่เกี่ยวแขนกันคุยเรื่องซื้อของช๊อปปิ้งกันอย่างสนุกสนาน ส่วนผมก็เดินเป็นบอดี้การ์ดตามหลังท่านไปติดๆ
เราสองคนนั่งทานข้าวกันที่ร้านอาหารไทยร้านหนึ่ง แม่ผมกับแม่มินสั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะเหตุผลเพราะกลัวผมกินไม่อิ่มแต่เท่าที่ผมมองดูแล้วมันเยอะเกินไปนะครับ
หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จเรียบร้อยเราก็เริ่มเดินช๊อปปิ้งกันไปเรื่อยๆ ร้านนู้นบ้างร้านนี้บ้าง ร้านไหนมีเสื้อผ้าคอลเล็คชั่นใหม่ๆ ก็จะเดินเร่งฝีเท้าเข้าไปหาทันที พอช๊อปเสื้อผ้าเสร็จก็ได้โซนรองเท้า กระเป๋าแล้วตบท้ายด้วยเครื่องสำอางบำรุงหน้าให้สวยตลอดเวลาที่แม่ผมและแม่มินชื่นชอบแล้วใช่เวลาเลือกมากสุดจนตอนนี้เวลาก็ผ่านไปสามชั่วโมงเต็มแล้วครับ
"ทิวไปนั่งรอแม่ที่โซฟาบริการลูกค้าก่อนนะลูก" แม่ผมหันมาบอกหลังจากที่ยืนฟังพนักงานอธิบายสรรพคุณเกี่ยวกับครีมทาหน้าให้ฟังเกือบสิบห้านาที
"ครับ...."
ผมเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้สำหรับลูกค้าตามที่แม่ผมบอก เรื่องความสวยความงามผมไม่อยากขัดใจครับเลยปล่อยให้แม่ได้เลือกสิ่งที่ชอบได้เต็มที่
ครืดดด.... ครืดดดด.... ครืดดด.....
ผมวางถุงที่ถือไว้ในมือบนโซฟาอีกตัวก่อนจะล้วงมือไปหยิบโทรศัทพ์ในกระเป๋ากางเกง หน้าจอที่มีสายเรียกเข้าขึ้นชื่อคนที่ผมรอมาทั้งวัน ผมเลื่อนสไลด์แล้วรับสายทันที
"อืม... ว่าไง?" ผมพูดกับปลายสาย มินนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบผมกลับมา
"มึงอยู่ไหนอ่ะ?"
"ทำไม? มีอะไร?"
"เปล่า... แค่ถามดูเฉยๆ ไม่มีอะไร"
"แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหนจะให้กูไปรับเมื่อไหร่?"
"เอ่อ... ทิววันนี้กูกลับดึกหน่อยนะ เดี๋ยวจะพาน้องๆ มันไปเลี้ยงหน่อยน่ะ" ผมขมวดคิ้วแน่น
"เลี้ยงอะไรกันอีก เมื่อวานก็บอกว่าผู้จัดการพาไปเลี้ยงแล้วไม่ใช่เหรอวะ!"
"เอ่อ... คือเลี้ยงขอบคุณที่น้องมันมาช่วยทำงานวันหยุดน่ะ ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวรีบกินรีบกลับนะ" ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มอารมณ์ไว้ก่อนเพราะไม่อยากทะเลาะกับมันตอนนี้ครับ
"เลี้ยงที่ร้านไหนเดี๋ยวกูไปนั่งด้วย"
"เฮ้ย!! จะมาทำไมเดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็กลับแล้ว" มินยังคงปฏิเสธไม่ให้ผมไปหาครับ
"เมื่อวานเลี้ยงงานอะไรก็ไม่ยอมบอก วันนี้ก็จะเลี้ยงซ้ำกันอีก มันอะไรหนักหนาวะมิน!!"
"กูแค่กินข้าวกับน้องๆ เองทิว มึงใจเย็นๆ ก่อนนะ เดี๋ยวกูรีบกินแล้วจะรีบกลับเลยนะ... นะๆ ทิวนะ"
ผมก็ใจร้อนไปนิดครับ เผลอขึ้นเสียงใส่มันเล็กน้อย แต่มินมันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างใจเย็นกว่าผมเลยทำให้ผมได้สติกลับมา
"รีบกินแล้วก็รีบกลับมานะมึง!! อย่าให้กูต้องโทรตาม!!"
"โอเคเลยครับ ไม่เกินเที่ยงคืนแน่นอนสัญญาเลยอ่ะ"
"ครั้งนี้กูจะยอมมึงแต่กลับมาแล้วมึงกับกูเรามีเรื่องต้องคุยกัน!!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"อืม... คืนนี้กูก็มีเรื่องสำคัญจะคุยกับมึงเหมือนกัน รอกูก่อนนะอย่าเพิ่งหลับก่อนล่ะ"
"เออ! งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันกูยุ่งอยู่"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......
พูดจบผมก็วางสายไปเลยครับ ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากเพราะผมรู้ตัวว่าผมกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ขืนถ้าผมคุยต่อไปอีกสักพักผมคงต้องขับรถไปถึงที่เพื่อเคลียร์กับมันแน่ ผมขอเวลาสงบอารมณ์สักพักแล้วกันครับ เฮ้ออ....
"มึงเป็นอะไรกันแน่มิน คืนนี้กูต้องคุยกับมึงให้รู้เรื่อง!!!"
TBC.
เกิดอะไรขึ้น เป็นอารายกานนน....
จะมาม่าไหม ชามเล็กหรือชามใหญ่?
ป๊าใจเอาๆ นะคร้า เฮ้ย!! ป๊าทิวใจเย็นๆ นะคะ เค้าเป็นห่วงหนูมินจังเลย
ยิ้มอ่อน....
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า.....
-
อยากรู้ มินมีอะไร เป็นอะไร
ไม่ใช่ทำงานเพื่อมีวันหยุดเซอร์ไพรซ์ทิวนะ
กลัวพลิกล็อกซะและ ไม่ดราม่านะ :z3: :z3: :z3:
ที่ผ่านมา ทิวไม่เคยมีปัญหา
มีแต่มิน ที่มีปัญหา กลัวและ o22
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก ^^
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.16 เคลียร์ปัญหาคาใจ】
วันนี้ผมทำหน้าที่ควบสองตำแหน่งไปพร้อมๆ กัน ตำแหน่งลูกชายสุดที่รักกับลูกเขยสุดที่รักไงล่ะครับ งานนี้เล่นเอาเหนื่อยเลยก็ว่าได้เพราะคุณแม่ทั้งสองเล่นช๊อปปิ้งกันกระจายจนผมเดินวนรอบห้างเกือบสิบรอบ เหนื่อยครับ เพลียด้วย พอคุณแม่ยังสาวทั้งสองซื้อของกันจนเต็มรถก็ได้เวลากลับบ้านสักที
ผมทำหน้าที่ขับรถไปส่งคุณแม่ทั้งสองจนถึงหน้าบ้านแล้วหอบหิวของไปส่งในบ้านก่อนจะบอกลาท่านแล้วขับรถกลับมาคอนโด ตอนแรกผมว่าจะเลยไปรับมินก่อนกลับแต่มินบอกขออยู่ต่ออีกนิดเดี๋ยวกลับก่อนเที่ยงคืนตามสัญญาแน่ๆ ผมเลยสั่งว่าถ้าจะกลับให้โทรมาบอกแล้วผมจะขับรถไปรับมินก็ยอมตกลงแต่โดยดี
วันนี้งานการไม่เป็นอันทำหรอกครับเพราะมีเรื่องให้คิดจนเหนื่อย ทั้งเรื่องงานที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน ยอดขายมากขึ้น รายได้มากขึ้นงานกับสิ่งที่ผมรับผิดชอบก็มากขึ้นตามไปด้วย ไหนจะเรื่องที่มินทำท่าทางแปลกๆ กับผมอีก ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวไปหมด
ผมไขกุญแจเพื่อเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องก่อนกดล็อคห้องเรียบร้อย กดเปิดไฟจนสว่างขึ้นทั้งห้องแต่มีเพียงห้องที่ว่างเปล่า ผมยืนมองห้องที่เงียบสงัดไร้เสียงโวยวายของมินมันทำให้ผมรู้สึกเหงาใจแปลกๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน
"เฮ้อออ...." ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีที่อ่อนแรง
ผมทิ้งตัวลงนอนก่ายหน้าผากตัวเองแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดว่าคืนนี้จะเริ่มคุยกับมินเรื่องไหนก่อนดี เรื่องที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ เรื่องที่มินทำงานหนักมากไป เรื่องที่มินทำตัวแปลกๆ จนผมรู้สึกว่ามินเองกำลังปกปิดเรื่องบางอย่างกับผม
ผมนอนใช้ความคิดอยู่สักพักก่อนจะหลับตาลงด้วยความเพลีย ตอนนี้เพิ่งสามทุ่มนิดๆ ผมเลยกะว่าจะนอนพักสักชั่วโมงแล้วค่อยออกไปรับมินกลับบ้านครับ เวลาผ่านไปสักพักผมกำลังเคลิ้มใกล้จะหลับเต็มทีก็รู้สึกเหมือนน้ำมูกไหลออกมาทั้งที่ผมยังไม่ได้เปิดแอร์ในห้องด้วยซ้ำ ผมใช้มือเตะที่ใต้จมูกเบาๆ ก่อนจะดึงมือออกมามอง
"เฮ้ออ... อีกแล้วเหรอวะ!"
ผมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยืนส่องกระจกมองตัวเองอยู่สักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วเปิดก๊อกน้ำใช้มือควักน้ำขึ้นมาล้างคราบที่จมูกอย่างเบามือ หลังจากใช้ผ้าเช็ดจนแห้งผมก็ยืนเงยหน้าขึ้นมองเพดานอยู่สักพักก่อนจะมองตรงปกติ
"ทำไมช่วงนี้เป็นบ่อยจังวะ" ผมบ่นพรึมพรำกับตัวเอง
ผมเปลี่ยนใจเดินเข้าไปนอนในห้องนอน เปิดแอร์ที่ยี่สิบห้าองศาก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปในที่สุด
....
//เมื่อมีเธอนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ ทุกนาทีนี้ช่างมีความความหมาย ทั้งที่ชีวิตไม่เคยมีที่ให้ใคร ต้องเปลี่ยนใจเมื่อเธอมายืนอยู่ข้างกาย~~~//
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมก็รู้ได้เลยว่าใครกำลังโทรเข้ามาเพราะผมตั้งเพลงนี้ไว้ใช้กับมินคนเดียวครับ เสียงโทรศัพท์ของผมยังคงดังไม่หยุด ผมเอาวางไว้ที่ไหนวะ ผมพยายามปรือตาใช้มือควานหาจนทั่วก็ไม่เจอ บ้าเอ้ย!! แม่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงกูนี่หว่า...
"อืม... จะกลับรึยัง?" ผมถามปลายสายก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนที่นอน
"เฮียๆ มารับบอสผมหน่อยครับ"
ผมขมวดคิ้วแน่น! ต้องเป็นลูกน้องของมินนี่แหละครับแต่ผมฟังไม่ถนัดเพราะเสียงรอบข้างค่อนข้างดัง
"เออ! รอแป๊ปแล้วกันกำลังไป มันเมาหนักมากเหรอ?"
"แฮ่ะๆ ก็พอสมควรครับ"
"แดกกันยังไงวะ!! พามันไปนั่งรอดีๆ เดี๋ยวถึงแล้วจะโทรบอก!!"
"ครับๆ เฮ้ย!!! บอสอยู่นิ่งๆ ก่อนคร๊าบ!! เฮียรีบๆ มานะครับ แค่นี้ก่อนนะเฮีย เฮ้ย!!!"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....
แล้วสายก็ตัดไป ผมรีบลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถก่อนจะรีบล็อกห้องแล้วเดินลงไปที่รถทันที ร้านที่มินไปกินเลี้ยงกับน้องที่ทำงานมันอยู่ค่อนข้างไกลครับ ผมใช้เวลาขับรถเกือบสี่สิบนาทีกว่าจะมาถึง พอจอดรถได้ผมก็จัดการโทรเข้าเบอร์มินรายนั้นสติสตางค์คงหมดไปกับเหล้าไปแล้วเรียบร้อย ผมโทรเข้าไปได้ยินแต่เสียงร้องเรียกหาแต่แก้วเหล้า เฮ้ออ... นี่ถ้าไม่ได้น้องๆ ที่ทำงานมันรับสายแทนงานนี้ผมคงต้องใช้พลังงานตามหามันมากกว่านี้เยอะเลยครับ
"สวัสดีครับเฮีย"
"เออ!" ผมพยักหน้าตอบรับพวกมันเล็กน้อย ดีนะไอ้เด็กพวกนี้เป็นกลุ่มที่ผมค่อยข้างสนิทพวกมันทำงานกับมินมาตั้งแต่เริ่มรับงานแรกๆ น่ะครับ
"เฮ้ย!! อึ่ก!! ไอ้นี่หน้าตาเหมือนแฟนกูเลยว่ะ ใครวะอึ่ก!! พวกมึงรู้จักเหรอ อึ่ก!!" มินส่ายสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะจ้องมองผมแล้วขยี้ตาตัวเอง
พรึ่บ!!
"จะขยี้ตาทำไมวะ!! เดี๋ยวก็แสบตาหรอก!!" ผมดึงมือมินออก
"อ๊ะ!! ไอ้ทิวแฟนกูนี่หว่า... อึ่ก!! ทิวเมิงมารับกูช่ายม้ายย...." มินพูดเสียงยานคาง ยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าเป็นผม
"ทำไมเมาหนักขนาดนี้วะ!! ลุกขึ้นไหวไหม?"
"อึ่บ!! อ่าาา... ไหวเด้!! กูม่ายเมานะเว้ย!!"
ปากก็บอกผมว่าไม่ได้เมาแต่พอลุกขึ้นยืนก็เซเข้าหาผมทันทีแบบนี้มันเรียกว่าไม่เมาเหรอวะ เฮ้ออ... ให้มันได้อย่างนี้ซิเมียกู
"แล้วคนอื่นไปไหนหมดวะ?" ผมหันไปถามลูกน้องมิน
"แยกย้ายกันกลับบ้านหมดแล้วครับ ผมเมาน้อยสุดเลยอยู่รอส่งพี่บอสก่อนค่อยกลับครับเฮีย"
เออ... แล้วนี่มึงจะกลับยังไง ขับรถไหวเหรอวะ?" ผมถาม มินก็เริ่มอยู่ไม่สุกพยายามจะเดินเข้าไปในร้านแต่ผมก็ดึงแขนเอาไว้ตลอด
"เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่ครับ เฮียไม่ต้องห่วง"
"งั้นไปขึ้นรถเดี๋ยวกูไปส่ง" ผมพูดบอกเพราะตอนนี้ผมอยากยัดเมียตัวเองเข้าไปในรถแล้วขับกลับบ้านแล้วครับ ทำไมมันอยู่ไม่สุกขนาดนี้วะ
"ไม่เป็นไรครับเฮียผมเกรงใจ" มันตอบแล้วมองมาที่พี่บอสของมัน
"ทิวไปแดกเหล้ากานน..."
"พอแล้วมินมึงเมามากแล้วนะ!!" ผมดึงตัวมินเข้ามายืนใกล้ๆ
"ไปขึ้นรถเดี๋ยวกูไปส่ง" ผมพูดบอก
"เอ่อ.... ครับๆ งั้นผมขออาศัยรถกลับบ้านหน่อยนะครับ" มันตอบออกมาอย่างเกรงใจ
"เออ!! ตามกูมา"
ผมเดินฉุดกระชากลากเมียตัวเองจนมาถึงรถที่จอดอยู่ กดปลดล็อกรถแล้วจัดการจับมินเข้าไปนั่ง รัดเข็มขัดนิรภัยให้ก่อนจะปรับเบาะให้เอนลงเล็กน้อยเพราะตอนนี้เมียผมสิ้นฤทธิ์แล้วครับ
"เฮ้ออ... ผมไม่รู้จะอิจฉาเฮียหรืออิจฉาพี่บอสของผมดี" จู่ๆ ลูกน้องมินก็พูดขึ้น
"อิจฉาพวกกูเรื่องอะไร?" ผมถามกลับ
"ก็อิจฉาที่เฮียโคตรโชคดีเลยที่ได้พี่บอสผมเป็นแฟน แล้วก็โคตรอิจฉาพี่บอสที่มีเฮียคอยดูแลตลอดเวลาไม่ยอมห่างแบบนี้ เฮ้อออ... เมื่อไหร่ผมจะมีแบบนี้บ้าง" มันพูดจาเหมือนกำลังน้อยใจในวาสนาตัวเอง
"หึหึ... กูควรดีใจใช่ไหมที่ได้บอสมึงมาเป็นแฟน มึงไม่รู้รึไงวะว่าบอสมึงงี่เง่าเอาแต่ใจที่หนึ่ง" ผมพูดออกไปแบบขำๆ
"โหหห... เฮียครับ ถึงบอสจะโคตรโมโหบ่อย สั่งงานพวกผมเยอะจนแทบไม่ได้พักผ่อนแต่บอสผมก็โคตรทำงานเก่งแถมยังยอมทำงานหนักเพื่อเฮียขนาดนี้ผมนี่โคตรอิจฉาเลย"
"ทำเพื่อกู?" ผมมองกระจกหลังแล้วถาม
"เฮ้ย!!! อ้าวผมพูดไรผิดเหรอเฮีย ก็... ก็พี่บอสผมทำงานเยอะไง แล้ว... แล้วก็ขยันด้วย ถ้าไม่ได้ทำเพื่อเฮียจะทำเพื่อใครใช่ไหมล่ะครับ" มันร่ายยาวเลยครับ
"หึหึ... ถ้ามึงบอกว่าบอสมึงบ้างานกูยังจะเชื่อมากกว่า" ผมพูดขำๆ
"เฮ้ออ... ผมก็อยากให้บอสผมเป็นแบบนั้นต่อไปนะเฮีย แต่...."
"แต่อะไร?" ผมถาม มันมองผมแล้วทำหน้าเศร้าๆ ครับ
"เปล่าครับ... ไม่มีอะไร ผมขอให้เฮียกับบอสรักกันนานๆ ว่างๆ ก็มาเยี่ยมผมบ้างก็แล้วกัน"
"มึงพูดอะไรของมึงวะ บอสมึงก็ไปทำงานอยู่ทุกวันจะให้ไปเยี่ยมทำไมอีก"
"ถึงแล้วๆ เฮียจอดตรงนี้เลยครับผมจะลงหน้าคอนโดนี่แหละ" ผมเทียบรถจอดข้างทางตามที่มันบอก
"ขอบคุณนะครับเฮียที่มาส่งผม"
"เออ... ไม่เป็นไร"
"งั้นผมขอตัวก่อนนะเฮีย สวัสดีครับ" มันยกมือไหว้ผม
"เอองั้นกูกลับก่อนล่ะกัน"
"ครับ ขับรถกลับดีๆ นะเฮีย"
"อืม... ขอบใจมากที่ดูแลบอสมึงตอนกูไม่อยู่"
"ครับ... ไว้เจอกันโอกาสหน้านะเฮีย"
"เออ!! พูดจาแปลกๆ นะมึง กูกลับล่ะ"
"ครับ... สวัสดีอีกครั้งนะครับ"
หลังจากแวะส่งรุ่นน้องที่ทำงานมินเรียบร้อยแล้วผมก็ขับรถมุ่งหน้ากลับคอนโดผมทันที ผมแบกมินในสภาพเมาหนักหลับแบบไม่รู้เรื่องขึ้นมาจนถึงห้อง ร่างของมินถูกวางลงบนที่นอนแล้วผมก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของมินออกทีละชิ้นจนเหลือแค่กางเกงชั้นในเพียงตัวเดียว มินยังคงนอนหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอโดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด เฮ้ออ... ถ้าคนที่ถอดไม่ใช่ผมมันจะเป็นยังไงวะเนี้ยะ ผมล่ะไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ให้ตายเหอะ
ผมเดินออกไปหาผ้ากับเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้มิน สภาพนี้อย่าหวังเลยครับว่าจะลุกขึ้นมาอาบน้ำเองได้ ในขณะที่ผมกำลังเช็ดตัวให้มินก็ขยับตัวหนีเป็นระยะ มือไม้ก็ปัดป่ายอย่างไร้ทิศทางเพราะตอนนี้กำลังถูกกวนใจไงล่ะครับ ผมเช็ดตัวให้มินจนสะอาดทุกซอกทุกมุมของร่างกายไม่เว้นแม้กระทั่งมินน้อยที่ผมคุ้นเคยดี พอเช็ดตัวให้มินเสร็จเรียบร้อยผมก็จัดการใส่กางเกงนอนให้หนึ่งตัวกับเสื้อกล้ามย้วยๆ ที่มินชอบใส่นอนเกือบทุกคืนครับ
ผมห่มผ้าให้มินเรียบร้อยก็เดินไปกดปรับแอร์ในห้องนอนให้ได้ความเย็นที่กำลังพอดีไม่หนาวจนเกินไป หลังจากนั้นผมก็เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายของตัวเองบ้าง ผมยังคงคิดเรื่องที่ยังค้างคาอยู่ในใจไปด้วยแต่ยิ่งคิดเท่าไหร่ก็เหมือนไม่ได้ข้อสรุปอยู่ดี เฮ้ออ... คิดวนไปวนมาก็เท่านั้นสู้รอเปิดอกคุยกันเลยน่าจะง่ายกว่าและที่สำคัญผมจะได้เลิกบ้าเพราะคิดมากเรื่องของมินสักที
ผมอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวอยู่ในชุดพร้อมนอน มินยังคงนอนนิ่งอยู่ใต้ภายผ้าห่มผืนหน้า ไฟทุกดวงในห้องถูกปิดเหลือไว้เพียงแสงสะท้อนจากแสงไฟนีออนนอกระเบียงที่รอดผ่านช่องว่างระหว่างแนวผ้าม่านเพียงเล็กน้อย ผมสอดตัวเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับมิน รวบตัวมินเข้ามากอด มินขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดของผมเหมือนทุกคืนที่เรานอนด้วยกัน ความอบอุ่นจากการที่ได้กอดคนที่ผมรักยังคงเหมือนเดิมเหมือนแรกเริ่มที่เราสองคนนอนกอดกันครั้งแรก ผมกดจูบลงหน้าผากของมินเบาๆ อย่างอ่อนโยนแล้วกระชับกอดมินให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ไม่นานนักผมก็ผลอยหลับตามมินไป
เช้า.....
ฟอดดดด.... ฟอดดด....
ภาพที่ผมเห็นแล้วมีความสุขคือภาพที่มินนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของผมนี่แหละครับ ผู้ชายหน้าขาวๆ ตาโตๆ ปากแดงๆ คนที่ชอบพูดว่าตัวเองหล่อทั้งที่ตอนนี้มันดูน่ารักในความรู้สึกของผม บางทีก็กวนตีน โมโหง่าย ขี้โวยวายและเอาแต่ใจเป็นที่สุดแต่ถึงจะเป็นยังไงผมก็รักมันคนเดียว มินขยับตัวซุกเข้าหาผมก่อนจะเงยหน้าปรือตาขึ้นมามองผมที่จ้องมองมินอยู่แล้ว
"ตื่นแล้วเหรอ?"
"อืม... ถ้าง่วงก็นอนต่ออีกนิด อยากกินอะไรเดี๋ยวลงไปซื้อมาให้กิน"
ฟอดดด....
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ครับ มินควรจะหยุดพักบ้าง ผมหวังว่าวันนี้มินจะไม่ขอให้ผมไปส่งมันที่ทำงานอีกนะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมคงจะโวยวายน่าดู
"กูอยากกินโจ๊กกับปาท่องโก๋ มึงอยากกินเหมือนกูไหม?"
"หึหึ ถามแบบนี้ต้องการให้กูกินเป็นเพื่อนใช่ไหม หื้อ?" ฟอดดด...
"อืม... ซื้อมากินเป็นเพื่อนกูที กูกินคนเดียวไม่อร่อย" พูดจบมินทำท่าจะหลับต่อ
"งั้นนอนรอกูอยู่นี่แหละเดี๋ยวกูลงไปซื้อมาให้กิน"
"อืม... รีบๆ ไปรีบๆ กลับล่ะ"
"คร๊าบ...." จุ๊บบบ....
ผมก็อดใจไม่ได้ที่จะจูบลงที่แก้มของมิน เวลาตื่นนอนใหม่ๆ แบบนี้มินมันน่ารักนะครับ พูดง่ายเข้าใจง่ายเพราะมันยังไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ บางทีก็อ้อนผมซะงั้น ถ้าอดใจไม่ไหวก็มีรังแกมันบ้างเล็กๆ น้อยๆ พอหอมปากหอมคอ นี่แหละครับคือเหตุผลที่ผมไปไหนไม่รอด รักมันมากถึงทุกวันนี้
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ควานหาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาสวมใส่เพื่อจะลงไปซื้อโจ๊กหน้าคอนโดมาให้ที่รักผมกินครับ
ผมใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินซื้อของโปรดมินถือมาจนเต็มไม้เต็มมือ มีทั้งโจ๊กหมูไม่ใส่ต้นหอมใส่ขิงอย่างเดียว น้ำเต้าหู้ไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่เครื่อง ปาท่องโก๋หกตัวสั่งมาแบบพอดีสำหรับสองคน เมนูพิเศษเพิ่มมาคือหมูปิ้งหกไม้กับข้าวเหนียวสองห่อ งานนี้ไม่รู้กินหรือยัดนะครับ รู้ว่ามินชอบกินก็เลยซื้อมาเพิ่มก็เท่านั้น
ผมเดินขึ้นมาหยุดยืนที่หน้าลิฟท์ก่อนจะมองหันไปทางซ้ายเพราะรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนกำลังมองผมอยู่ แต่ปรากฏว่าไม่มีใคร ผมจึงกดลิฟท์แล้วเดินเข้าลิฟท์ปกติแต่หางตาผมมองเห็นผู้ชายคนนึงซึ่งมองมาทางผมพอดี ผมทำเป็นมองผ่านแล้วกดปิดลิฟท์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"หึหึ ตามกูมางั้นเหรอ"
ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นมาถึงชั้นที่ผมพัก ผมเดินตรงไปยังห้องแล้วเปิดประตูเข้าห้องไปก่อนจะกดล็อคห้องเรียบร้อย ของกินมื้อเช้าถูกวางไว้บนโต๊ะอาหารในห้องครัว ผมเดินตรงเข้าไปยังห้องนอน นั่งลงบนที่นอนข้างๆ มินก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ ที่แก้มเนียนอย่างอ่อนโยน
จุ๊บบ...
"ตื่นได้แล้ว" มือผมลูบที่ผมมินเบาๆ มินขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะปรือตาขึ้นมามองแล้วส่งยิ้มให้บางๆ มาให้ผม
"อืออ.... ขอนอนต่ออีกนิดดิ"
"ตื่นไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมากินข้าวก่อน หลังจากนั้นมึงจะกลับมานอนต่อนานเท่าไหร่ก็ได้กูไม่ว่า"
"อืม... เอางั้นก็ได้ มึงรอกูแป๊ปนะ"
มินลุกขึ้นนั่งทำตาปรือๆ ขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด ผมเห็นแล้วก็อดขำมันไม่ได้ครับ
"เอาๆ ผมจะล่วงหมดหัวแล้วมั้ง" ผมดึงมือมินออก
"กูปวดหัวอีกล่ะ เมื่อคืนก็เมาหนักเหรอวะทิว"
แปะ!! ผมตีที่หน้าผากมินไม่แรงนัก
"ไม่เมามั้ง กูแบกมึงขึ้นมาขนาดนั้น"
"แฮะๆ กูว่ากูกินไปนิดเดียวเองนะเว้ย!! เมาได้ไงวะ" มินหัวเราะแห้งๆ
"หึหึ เนียนให้ตลอดนะมึง ลุกขึ้นไปล้างหน้าไปเดี๋ยวกูไปเทโจ๊กรอ"
"เนียนอะไร! ไปๆ มึงไปเทโจ๊กรอเลย กูหิวแล้วเนี้ยะท้องแม่งร้องเสียงโคตรดังอ่ะ"
พูดจบมินก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินหนีผมเข้าไปในห้องน้ำเลยครับ เนียนไม่เนียนก็ดูกันเองแล้วกัน หนีผมไปกินเหล้าจนเมาไม่รู้เรื่องขนาดนั้นไม่โดนผมด่าก็โคตรโชคดีของมันแล้ว
ผมเดินออกจากห้องไปยังห้องครัวก่อนจะหยิบจานชามมาเตรียมใส่อาหารเช้าให้เมียสุดที่รักของผมกิน ช่วงนี้มันโหมงานหนักจนผอมลงไปตั้งสามโล ไม่รู้จะบ้างานอะไรขนาดนั้น ข้าวปลาก็กินน้อยลงกว่าเดิมเยอะ ผมไม่ชอบให้มันผอมแบบนี้เวลาผมกอดมันไม่เต็มไม้เต็มมือสักเท่าไหร่
"ทิวเมื่อคืนมึงไปรับกูกลับตอนไหนอ่ะ?" มินเดินมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร มือก็คว้าเอาถุงโจ๊กไปช่วยผมแกะแล้วเทใส่ชาม
"อู้ยยย... ร้อนๆ ฟู่ๆ ฟู่"
"หัดระวังไม่เป็นรึไงห๊ะ โจ๊กมันร้อนมึงก็รู้แล้วยังจะจับเทแบบนี้อีก!! เอามานี่แล้วนั่งรอเฉยๆ เลย"
ผมหยิบถุงโจ๊กออกจากมือมินแล้วเอามาวางพักไว้ในชามอีกใบ
"แค่นี้ก็ต้องเสียงดัง กูไม่ได้เป็นอะไรมากมายซะหน่อย"
"ลุกขึ้นไปล้างมือก่อนเลย!! ตามกูมานี่!!"
ผมดึงมินให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปที่ซิ้งอ่างล้างจานแล้วเปิดน้ำให้ไหลผ่านรอยที่โดนลวกอย่างระวัง นิ้วชี้กับนิ้วโป้งมันแดงอย่างเห็นได้ชัด โจ๊กร้อนๆ ที่มันเทใส่มือตัวเองคงลวกเข้าอย่างจัง เฮ้ออ... จะหัดระวังกว่านี้หน่อยก็ไม่ไอ้ให้ตายเหอะ!!
"เจ็บมากไหม?" ผมลูบลงเบาๆ ที่นิ้วมินอย่างระมัดระวัง
"ไม่เท่าไหร่หรอก มึงก็โวยวายจังวะเรื่องแค่นี้เอง"
หมับ!!
"โอ๊ย!! มึงบีบนิ้วกูทำไม!!"
ผมบีบไม่ได้แรงอะไรหรอกครับ มินมันก็ร้องเว่อไปงั้นแหละ
"ไหนบอกไม่เจ็บ ที่กูถามเพราะกูเป็นห่วงมึง เห็นอยู่ว่าโดนลวดจนนิ้วแดงขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าไม่เจ็บอีก"
"ก็ตอนแรกกูไม่ได้เจ็บมากไง แต่เนี้ยะกูเจ็บเพราะมึงนั่นแหละบีบนิ้วกู!!"
"เถียงเก่งจังนะ เดินไปนั่งรอที่โต๊ะนิ่งๆ เดี๋ยวกูไปเอายามาทาให้"
"แค่นี้ไม่ต้องทาก็ได้มั้ง กูหิวแล้ว"
"กูบอกให้ไปนั่งรอ! อย่าเถียงให้มากความนะมิน กูไม่ชอบเห็นมึงเจ็บตัวมึงก็รู้"
ผมโกรธมันนิดๆ ครับ มันชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่บ่อยๆ ถึงจะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เถอะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรผมก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ มินมันไม่ค่อยระวังตัวเองเท่าที่ควร ผมเป็นห่วงมันครับ
"อืมๆ รู้แล้ว บ่นจัง"
มินเดินไปนั่งรอตามที่ผมสั่ง ส่วนผมก็เดินไปหยิบยาที่ตู้ข้างทีวีในห้องนั่งเล่น พอเดินกลับมาผมก็เห็นมันนั่งมองถุงโจ๊ก หึหึ... สงสัยมันจะหิวจริงๆ อย่างที่พูด พอมันหันมาเห็นผมมินมันก็ทำหน้านิ่งไม่แสดงอาการ งานนี้มีนอยด์แดกกันไปอีก
"ไหนเอานิ้วมาดูดิ" มินยื่นมือข้างที่โดนลวกมาให้ผม
"ดีนะโดนแค่นิดเดียว เจ็บไหม?"
ผมบีบยาจากหลอดก่อนจะป้ายลงที่แผลเบาๆ นวดวนไปมาอย่างเบามือ
"นิดหน่อย ไม่มาก" ผมเงยหน้ามองมิน
"ทีหลังระวังให้มากกว่านี้หน่อย มึงชอบหาเรื่องเจ็บตัวอยู่เรื่องกูเป็นห่วงรู้ไหม หื้อ?"
"อืม... รู้แล้วๆ คราวหน้ากูจะระวังแล้วกัน"
"หึหึ... ดีมาก อ่ะ! ทายาเสร็จแล้ว คราวนี้มึงก็นั่งรอเฉยๆ พอเดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง"
อ่านต่อด้านล่างค่ะ.....
-
ต่อจากด้านบนค่ะ
ผมวางหลอดยาไว้ข้างๆ ตัวแล้วจัดการเทอาหารทุกอย่างจัดใส่จานชามจนเสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้นเราสองคนก็จัดการกับอาหารตรงหน้าจนเรียบไม่เหลือซาก พอกินเสร็จผมก็ให้มินเข้าไปอาบน้ำส่วนผมก็จัดการเก็บโต๊ะ ล้างจานจนเสร็จเรียบร้อย มินเดินออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ผมเดินเข้าไปอาบน้ำต่อจากมิน พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาหามินที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น มือข้างซ้ายถือถุงขนม มือข้างขวาหยิบขนมยัดใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ มิน
"ดูเรื่องอะไรอยู่?"
"ไม่รู้อ่ะลืมอ่านชื่อเรื่องเหมือนกัน เรื่องนี้น่าจะยังไม่เคยดู" ปากก็ตอบผมแต่ตานี่จ้องจอทีวีไม่ละสายตาไปไหน
"พักผ่อนบ้างนะมิน ช่วงนี้กูเห็นมึงทำงานดึกๆ ดื่นๆ ทุกวัน มึงผอมลงไปเยอะรู้ตัวบ้างรึเปล่า?"
"อืม... รู้แล้วน่า! กูทำงานเสร็จแล้วต่อไปพักผ่อนแบบยาวๆ เลยไง กูตกงานไม่มีงานทำแล้วมึงเลี้ยงกูให้รอดแล้วกันกูใช้เงินเก่งนะ หึหึ"
ผมขมวดคิ้วแน่น พักผ่อนแบบยาวๆ เลี้ยงมันให้รอดคืออะไรวะ ปกติผมก็เลี้ยงดูมันอยู่แล้วนี่หว่าเพราะมีเมียคนเดียวไม่เลี้ยงมันจะให้ไปเลี้ยงใครล่ะ
ตกงาน!!
ตกงาน!!!!
ตกงานงั้นเหรอ!!!!
"มึงหมายความว่ายังไง?" ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย
"หึ!" มินหันมามองผม
"อ่อ! กูก็หมายความว่าโครงการที่กูทำเสร็จแล้วไง ไม่ต้องทำนั้นแล้วเพราะกูปิดจ๊อบไปเมื่อวาน งานที่เหลือก็ปล่อยให้น้องๆ ในทีมก็ทำต่อเพราะก็เตรียมให้มันเสร็จทุกอย่างแล้ว เมื่อวานพวกมันเลยขอเลี้ยงส่งกูเป็นวันสุดท้ายแล้วก็เมาอย่างที่มึงเห็นนั่นแหละ ต่อไปมึงต้องเป็นคนหาเงินให้กูใช้ไงล่ะ เข้าใจ๋!" พูดจบมินก็หันไปดูหนังต่อ
ติ๊ด!
"อ้าว!! ปิดทีวีทำไมเนี้ยะ กูกำลังดูอยู่นะเว้ย!!"
"เดี๋ยวมิน! เมื่อกี้ที่มึงพูดหมายความว่าไง?"
"อะไรล่ะที่กูพูด งงอะไรของมึงอีกกูพูดชัดเจนขนาดนั้นล่ะ"
"อ้าว!! ก็ที่มึงพูดว่าไม่ต้องทำงานต่อแล้วน่ะหมายความว่า....."
"มึงจะงงทำไมเนี้ยะทิว ก็ที่กูพูดนะหมายถึงกูจะเลิกรับงานแล้ว งานนี้เป็นงานสุดท้ายที่กูจะทำ กูจะได้มาช่วยมึงดูแลงานที่ร้านไง แค่นี้มึงไม่เข้าใจเหรอวะ" พูดจบมินมันก็ยิ้ม
"มิน!! มึงพูดจริงป่ะเนี้ยะ มึงเลิกรับงานแล้วจริงดิ?"
"เออดิ!! ใครจะบ้ามาพูดเล่นๆ วะ วู้!!"
"มิน!! ที่รักของไอ้ทิว"
ฟอดดด... ฟอดดด...
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบ...
"อร๊ากกก!!! ไอ้บ้าทิว ปล่อยกูก่อน!!"
ผมกระโดดกอดมินไว้ทั้งตัว ระดมจูบระดมหอมแก้มสลับซ้ายทีขวาทีด้วยความดีใจ ผมเคยขอให้มันเลิกรับงานมาทำตั้งแต่มันทำได้ครึ่งปีแรกมันก็ไม่ยอม ผมอยากให้มันมาช่วยผมดูร้านเฉยๆ ไม่อยากให้มันเหนื่อยมากมันก็ไม่ยอม ให้พ่อกับแม่ช่วยพูดก็แล้วมันก็ไม่ยอม ผมไม่อยากเห็นมันเหนื่อย
ผมอยากให้มันอยู่สบายๆ เรื่องทำงานหาเงินผมอยากเป็นคนทำเองทั้งหมด พูดง่ายๆ ว่าผมอยากเป็นคนที่หาเงินเลี้ยงเมียอย่างมันไงล่ะครับ และที่สำคัญที่สุดคือผมอยากให้มันอยู่ใกล้ผมตลอดเวลา ผมเป็นห่วงมันมากเพราะอาชีพอย่างผมมันไม่ปลอดภัยไปซะทุกเรื่องหรอกครับ ในที่สุดฝันของผมก็เป็นจริงจนได้โว๊ย!!!
"กูโคตรรักมึงเลยมิน"
จุ๊บ จุ๊บ ฟอดดดด.....
"โอ๊ย!! ปล่อยกูได้แล้วไอ้ทิว!! ปล่อยก่อน!!"
"ฮ่าๆๆ อ่ะๆ ปล่อยก็ได้ครับ"
ผมหยุดปลุกปล้ำมันแต่ยังคงกอดมันเอาไว้แน่น คือคนมันดีใจอ่ะครับ อยากกอดเมีย มินผละออกจากอ้อมกอดผมก่อนจะนั่งจ้องหน้าผมแล้วอมยิ้มนิดๆ
"มึงจะดีใจบ้าอะไรขนาดนี้เนี้ยะ เห็นกูไม่มีงานทำดีใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ?"
ปากผมฉีกยิ้มจนหยุดไม่อยู่ มินมันก็ยิ้มนะครับ ผมรู้ว่ามันก็รู้สึกดีไม่ต่างจากผม
"มึงรู้ไหมว่ากูรอมึงนานแค่ไหน เวลาที่กูไม่ส่งมึงไปทำงานแล้วไม่ได้อยู่ใกล้ๆ มึงกูกังวลมากมึงรู้ไหม กูกลัวจะมีใครมาจีบมึงเวลาที่กูไม่ได้อยู่ด้วย เมียกูหล่อใช่เล่นซะที่ไหน หึหึ"
"เลอะเทอะว่ะ" มินพูดยิ้มๆ
"อ่อ! อีกอย่างที่ทำให้กูกลัวอยู่ตลอดเวลาคือกูกลัวว่าจะมีคนมาทำอะไรไม่ดีกับมึงอีกรึเปล่า เพราะเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับมึงมันทำให้กูอดเป็นห่วงมึงไม่ได้"
"ใครจะกล้ามาทำอะไรกูวะ มึงคอยตามติดกูซะขนาดนี้ กูจะขยับตัวยังยากเลยเหอะทิว"
"มึงนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ ให้ตายเหอะ!! บางทีกูต้องสั่งให้ลูกน้องที่ร้านขับรถไปวนดูมึงอยู่บ่อยๆ พอใกล้เวลามึงเลิกงานกูก็รีบไปรับมึงทุกวัน มึงไม่สังเกตุบ้างรึไง?"
"ใครจะไปสนใจอะไรขนาดนั้นวะ มึงโรคจิตเอง"
จุ๊บบบ...
"ปากดีจริงๆ เมียกู หึหึ"
"กูก็เป็นของกูแบบนี้ตลอดนั่นแหละ"
"มึงรู้ไหมมิน... เวลาที่มึงอยู่ไกลกูโคตรกังวลเลยนะเว้ย!! แต่เวลาที่มึงอยู่ใกล้ๆ กูมันทำให้กูรู้สึกสบายใจขึ้น มึงเข้าใจกูไหม กูถึงอยากให้มึงเลิกทำงานแล้วมาช่วยกูแทนไงล่ะ ทีนี้เข้าใจกูรึยัง?"
"ไอ้บ้า!! มึงเว่อมากไปป่าว!" มินกอดผมกลับ
"สำหรับมึงไม่มีคำว่ามากไปหรอก กูทำเพื่อมึงได้ทุกอย่างมึงน่าจะรู้จักกูดี" ผมลูบที่หลังมินเบาๆ
"อืม... รู้แล้วคร๊าบ ก็เพราะกูเห็นมึงทำงานคนเดียวตลอด พอเห็นแล้วก็กูเหนื่อยแทน ไหนจะต้องทำงาน ไหนจะต้องคอยไปรับไปส่งกูอีก แทนที่กูจะช่วยแบ่งเบาภาระมึงกูยังไปเพิ่มงานให้มึงเหนื่อยเพิ่มเข้าไปอีก กูเลยไปคุยกับพ่อกับแม่กูว่ากูอ่ะอยากจะเลิกทำงานแล้วมาช่วยมึงดูแลร้านไง พ่อแม่กูก็ไม่ว่าอะไรแถมบ่นกูด้วยซ้ำว่าเพิ่งจะคิดได้เหรอ หึหึ! มึงอ่ะชอบทำให้พ่อกับแม่บ่นกูอยู่เรื่อย"
ฟอดดด...
"กูดีใจนะที่มึงยอมทำแบบนี้เพื่อกู"
"รู้ก็ดีล่ะ ต่อไปก็หน้าที่มึงที่ต้องหาเงินมาเลี้ยงกูรู้ไว้ซะด้วย ฮ่าๆๆ มึงพลาดแล้วทิว!"
"ไม่เป็นไรกูยอม หึหึ"
"ดีมาก!! เฮ้ออ... หลายอาทิตย์ล่ะที่กูทำงานจนเหนื่อย ขอพักแบบจัดหนักสักอาทิตย์นะแล้วเดี๋ยวจะไปช่วยงานที่ร้านอย่างจริงจัง" ผมผละออกจากตัวมินทันที
"อ่อ... ที่มึงทำงานหามรุ่งหามค่ำเนี้ยะเพราะรีบทำงานให้เสร็จเร็วๆ เหรอวะ?"
"อืม... ก็ใช่ไง" มินพยักหน้าตอบ
"หึ!! ไม่ยอมกินข้าว ทำงานจนหลับก่อนกูทุกคืนจนกูต้องอดหลอยากปากแห้งเนี้ยะนะ?!!"
"หึหึ... ใช่มั้ง"
"เฮ้ออ... กูจะดีใจหรือยังไงดีวะเนี้ยะ!! กูคิดไปต่างๆ นาๆ จนปวดหัวไปหมด มึงน่าจะบอกกูสักคำก็ยังดี มึงรู้ไหมก็เครียดเรื่องของมึงมากี่วันแล้วห๊ะ!!"
"มึงคิดอะไร?"
"เฮ้ออ... กูคิดทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมึงนั่นแหละมิน ไม่ว่ามึงจะเดิน จะกิน จะนอนหรือมึนจะทำอะไรกูก็เก็บเอามาคิดได้หมดนั่นแหละ"
"หึ! มึงนี่ก็เว่อ!!" มินผลักหัวผมเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
"เออ! ใช่เรื่องนี้รึเปล่าที่มึงบอกมีอะไรจะคุยกับกูน่ะ"
"อืม... กูเรื่องนี้แหละ กูอุตส่าห์ให้แม่ช่วยดึงมึงออกจากกูแม่บ่นยับเลยว่ามึงดูหน้าเครียดตลอดเวลา มึงคิดมากขนาดนั้นเลยเหรอวะทิว กูก็แค่อยากเซอร์ไพส์มึง"
"หึหึ มึงนี่ร้ายกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยนะ ที่แม่โทรมาชวนกูออกไปข้างนอกนี่ก็เป็นแผนของมึงใช่ไหม?"
"อืม... ใช่มั้ง"
"ยังจะมีมั้งอีกนะ บอกกูตรงๆ ก็ได้นิหื้อ..." ฟอดดด...
ผมเริ่มลวมลามตามร่างกายมันทีละน้อย
"เดี๋ยวๆ หยุดก่อน มึงอย่าเพิ่งหื่นตอนนี้ทิว กูจำได้นะมึงบอกว่ามีอะไรจะบอกกูเหมือนกัน" มินดึงมือผมที่กำลังล้วงเข้าไปในเสื้อออก แม่ง!! เสียดาย
"อืม... ทำกันก่อนเดี๋ยวกูบอก"
จมูกผมเริ่มซุกไซ้ลงตามซอกคอขาว มินย่นคอหนีใช้มือพยายามพลักผมออกแต่ไม่เป็นผล งานนี้ผมแกร่งกว่าชนะใสๆ
"อืออ... ทิวมึงอย่าเพิ่ง"
ห้ามผมคิดว่าห้ามได้ไหมล่ะครับ ไม่ได้มีอะไรกันมาสักพักใหญ่พอได้จับได้ลูบได้คลำก็ยิ่งจุดติดไวกว่าเดิม ผมขอก่อนแล้วกันเรื่องอื่นเอาไว้ก่อนค่อยว่ากันทีหลัง
"อือออ.... ตัวมึงหอมจนกูอดใจไม่ไหวแล้วรู้ไหม" จุ๊บบบ...
"ทิว... อือออ...."
มือผมเริ่มลูบไล้ไปทั่ว ปากก็พรมจูบอย่างไม่หยุดหย่อน
"อือออ... ทิว กูเสียว อ่าา...."
พรึ่บ!!!
ร่างของมินถูกผลักให้นอนลงราบไปกับโซฟาโดยมีผมขึ้นคร่อมร่างของมินเอาไว้ สายตาหยาดเยิ้มด้วยแรงปรารถนาอย่างเต็มเปี่ยม
ติ่ง!!
"ทิว!! มึง!!"
oO!!!
"เฮ้ออ... อีกแล้วเหรอวะ"
TBC.
เรื่อยๆ ไม่รู้ยังไงต่อ 55555+
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เกิดไรกับทิวหรือเปล่า :ling1: :ling1: :ling1:
-
เฮียเป็นไรอะ อย่าเป็นไรมากเลยนะ สาธุ
-
ทิวจะเป็นไรป่าว T_T
-
หวังว่าเฮียทิวคงไม่ป่วยเป็นอะไรนะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.17 ไอ้เหี้ยกูเกลียดมึง!!】
ผมกำลังอึ้งอ้าปากค้าง เลือดที่หยดแม่ะลงที่แก้มขวาผมมันทำให้ผมรู้สึกชาว๊าบไปทั้งตัว มือไอ้ทิวกำลังปาดเลือดที่จมูกออกอย่างลวกๆ ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยเลือดที่แก้มผมออกแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ทุกอริยาบทที่มันขยับตัวอยู่ต่อหน้าผมทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก สายตาผมยังคงจ้องมองเลือดที่ไหลออกมาจากโพรงจมูกมันด้วยความตกใจ ผมทำอะไรไม่ถูกตอนนี้ตัวผมสั่นไปหมดทั้งตกใจ ทั้งกลัว ทั้งสับสนไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
"เฮ้ออ... อีกแล้วเหรอวะ!" คำพูดง่ายๆ เหมือนไม่ได้ตื่นเต้นอะไรที่ตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้ทำเอาผมพูดไม่ออกหนักกว่าเดิม
จุ๊บบ...
"นอนรอแป๊ปนะเดี๋ยวมา" มันลุกขึ้นจากตัวผม เงยหน้ามองเพดานแล้วบีบจมูกตัวเองไว้แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน
ผมนอนนิ่งมองการกระทำทุกอย่างโดยที่ไม่มีคำพูดสักคำหลุดออกจากปากผม เสียงเดินหยุดชะงักเงียบลง ผมยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิมเพราะผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ครับ มันเป็นอะไร จู่ๆ ทำไมเลือดถึงไหลออกมาแบบนั้นทั้งที่ภายนอกปกติดีทุกอย่าง เฮ้ย!! เมื่อกี้มันยังหื่นใส่ผมอยู่เลยนะเว้ย!!
"มินเข้ามานอนรอในห้องเร็วเดี๋ยวกูมาต่อ หึหึ"
เสียงฝีเข้าดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเงียบไปแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงน้ำที่ไหลจากก๊อกน้ำแทน ผมหลับตาลงช้าๆ อาการสั่นด้วยความตกใจเบาบางลงแต่แทนที่ด้วยความโมโหแทน มันทำตัวโคตรปกติแต่ผมนี่โคตรสั่นด้วยความตกใจ ทำไงดี!! ทำไงดี!!
ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วกดโทรหาคนที่ผมคิดว่าจะช่วยผมได้
"ฮัลโหล..."
"พี่!! ผม... ผมคือ.. ไอ้ทิวมัน..." ผมรีบพูดจนคิดไม่ออกว่าจะพูดบอกพี่หมอเพื่อนรักไอ้ทิวมันยังไง
"เดี๋ยวๆ มินเป็นอะไร ใจเย็นๆ ก่อนนะ ไอ้ทิวมันเป็นอะไรค่อยๆ เล่าให้พี่ฟัง"
ผมพยายามสูบหายใจเข้าออกและตั้งสติก่อนจะเริ่มพูดสายกับพี่เนย์อีกครั้ง
"พี่... ไอ้ทิวมันเลือดกำเดาไหลอ่ะ กำลังคุยกันอยู่ดีๆ มันก็เลือดกำเดาไหลอ่ะพี่ มันบ่นปวดหัวบ่อยๆ ด้วยนะพี่ ผมควรทำยังไงดี พี่บอกผมหน่อย!! ไอ้ทิวมันจะเป็นอะไรมากไหมพี่ คือผม... ผม..."
"เฮ้ยๆๆ มินใจเย็นๆ ก่อน ไอ้ทิวมันไม่เป็นอะไรมากหรอกอย่าเพิ่มตกใจขนาดนั้น แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน?"
"มันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมตกใจอ่ะพี่จู่ๆ มันก็เลือดไหลออกมาอ่ะ เมื่อกี้มันยังกวนตีนผมอยู่เลยนะพี่ แล้ว... แล้วเลือดมันก็ไหลมากด้วยนะพี่ ผมควรทำไงดีวะ ผม... ไอ้ทิวมันก็ปกติดีทุกอย่างนะเว้ยพี่!! แล้วทำไมจู่ๆ มันเป็นแบบนี้ได้วะ!! ผมไม่เข้าใจเลยแม่งเอ้ย!!"
"เดี๋ยวๆ มิน ใจเย็นๆ ก่อนแล้วตั้งสติดีๆ ซิ ตอนนี้ไอ้ทิวมันอยู่ในห้องน้ำใช่ไหม พี่ว่าเราเข้าไปดูมันก่อนไหมแล้วถ้าอาการมันน่าเป็นห่วงค่อยโทรหาพี่อีกที"
"เออใช่!! เฮ้ย!! ผมขอไปดูมันก่อนนะพี่ไม่รู้มันจะเป็นอะไรมากป่าว"
"เออๆ งั้นมินไปดูมันก่อนแล้วกัน วันนี้พี่อยู่เวรที่โรงพยาบาลถ้าจะพามันเข้ามาตรวจก็โทรหาพี่นะ"
"ครับๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ ผมขอไปดูมันก่อน สวัสดีครับ"
ตู๊ด ตู๊ด......
ผมพูดจบก็วางสายทันที ผมควรจะเข้าไปดูมันซิถึงจะถูก ผมมัวแต่ยืนทำบ้าอะไรอยู่วะ!! ทำไมขามันก้าวไม่ออกอย่างนี้ล่ะ
"แม่งเอ้ย!!!"
ผมสถบขึ้นเสียงดังก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรง
ตุบ ตุบ ตุบ....
"เฮ้ยมิน!!! มึงเป็นอะไร?"
ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้ทิวที่วิ่งเข้ามานั่งลงข้างผม มันจับตัวผมที่กำลังสั่นไปทั้งตัว ผมได้ยินเสียงไอ้ทิวเรียกชื่อผม ใช่... มันกำลังเรียกชื่อผม
"มิน!! เป็นอะไรเนี้ยะ!!"
"ทิว... มึงเป็นอะไร มึงไม่สบายใช่ไหม?" ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่โคตรสั่นเครือ
"มึงเป็นอะไรเนี้ยะ นั่งตัวสั่นขนาดนี้ห๊ะ เป็นอะไรไหนบอกกูดิ!!"
"เปล่า... กูไม่ได้เป็นอะไร มึงล่ะ เมื่อกี้มึงเลือดกำเดาไหลใช่ไหม?"
"เป็นบ้าอะไร มึงร้องไห้ทำไมเนี้ยะ!!" ทิวมันกำลังเช็ดน้ำตาให้ผม
"กูไม่ได้ร้องไอ้เหี้ย!! กูถามว่ามึงเป็นอะไรไง!! ตอบกูมาซิวะ!!"
"กูไม่เป็นอะไร มึงหยุดร้องก็ดิ!!"
"มึงไม่สบายใช่ไหม? มึงปวดตรงไหนอีกรึป่าว?" ผมพยายามพูดให้น้ำเสียงปกติที่สุด
"บ้าไปใหญ่แล้ว! กูไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อยแค่เลือดกำเดาไหลเอง ลุกๆ ลุกขึ้นไปนั่งดีๆ ดิ๊!!" ทิวมันพยายามประคองผมให้ลุกขึ้นยืน
"มึง... ขากูเป็นเหี้ยอะไรไม่รู้อ่ะ กูลุกขึ้นไม่ไหว"
จริงครับ ตอนนี้ผมงงๆ มึนๆ กลัวด้วย ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เสือกหมดแรงตอนที่มันเป็นแบบนี้อีก ผมแม่งอ่อนจริงๆ แล้วอย่างนี้ผมจะช่วยมันได้ยังไง ถ้าเผื่อไอ้ทิวมันเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ล่ะ ผมจะช่วยมันยังไงวะ!!
"อืมๆ กูอุ้มมึงเอง"
ไอ้ทิวอุ้มผมขึ้นจนตัวลอยแล้วเดินตรงไปยังโซฟาก่อนจะค่อยๆ วางผมลงแล้วมันก็นั่งลงข้างๆ ผม
"เมื่อกี้มึงเป็นอะไรไหนบอกกูซิ" ทิวมันใช้มือสัมผัสที่แก้มผมแล้วลูบเบาๆ
"มึงเป็นอะไรทิว ทำไมมึงเลือดออกแบบนั้นล่ะ ไอ้เหี้ย!! มึงรู้ไหมว่ากูตกใจแค่ไหน ห๊ะ!!" ผมตะโกนเสียงดังลั่นห้อง
"คือกู...."
"คือกูเหี้ยอะไร!! มึงเป็นอะไรทำไมไม่บอกกูห๊ะ!! มึงสัญญากับกูว่าไงไอ้ทิว!! มึงบอกกูใช่ไหมว่าถ้ามึงเจ็บตรงไหน ป่วยตรงไหนมึงจะรีบบอกกูไง!! แล้วนี่อะไรห๊ะ!! มึงเป็นอะไรทำไมเป็นแบบนี้ไอ้เหี้ย!!"
หมับ!!!
ไอ้ทิวกอดผมไว้แน่น
"มึงใจเย็นๆ ก่อน กูไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก กูแค่เลือดกำเดาไหลเอง นิดเดียวๆ ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นะ มึงเชื่อกูดิ" มันทั้งกอดทั้งลูบหลังผมไปด้วย
"มึงแม่ง!! กูตกใจแค่ไหนมึงรู้ไหม!!"
ผมกอดมันกลับ กอดมันแน่นที่สุดเท่าที่จะแน่นได้ มันก็ลูบหลังปลอบผมเหมือนเดิม ผมกลัวครับ ผมกลัวว่ามันจะเป็นอะไรแล้วผมไม่รู้ไง ถึงหมอจะตรวจว่าอาการค่อยข้างปกติร้อยเปอร์เซ็นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ไอ้คำว่าค่อนข้างที่หมอพูดมันไม่ได้ทำให้ผมฟังแล้วสบายใจสักเท่าไหร่ ถ้ามันหายเป็นปกติจริงๆ จะพูดค่อนข้างทำห่าอะไรล่ะ
ผมไม่อยากให้มันตกอยู่ในสภาพนั้นอีก การที่มันนอนไม่รู้สึกตัวแบบนั้นผมไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีกแล้ว มันทรมารมากแค่ไหนที่ต้องทนเห็นมันนอนไม่รู้สึกตัวอยู่แบบนั้น ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าผมจะดูแลมันให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
"โอ๋ๆๆ กูขอโทษที่ทำให้มึงตกใจ หายยังๆ หายตกใจยังที่รัก หื้อ?"
จุ๊บบบ....
ฟอดดด....
ตุบ!!!
"โอ๊ยยยย!!!!"
"มันใช่เวลาไหมไอ้บ้า!!" ผมทุบหลังมันเองแหละครับ
"หูยยย... ทุบกูทำไมเนี้ยะ กูไม่ค่อยสบายอยู่นะ"
ผมรีบผละตัวออกจากไอ้ทิวทันที มันมองผมทำหน้างงๆ
"ไปหาพี่เนย์ วันนี้เขาอยู่เวร เมื่อกี้กูโทรหาพี่เขาแล้วว่ากูจะพามึงไปตรวจ"
"โหยยย... อะไรวะ! มึงอุตส่าห์หยุดอยู่บ้านทั้งทีกูอยากนอนกอดมึงมากกว่าไม่อยากไปโรงบาลอ่ะ"
ฟอดดด.....
หมับ!!
"โอ๊ยๆๆ ผมกูๆ มินปล่อยก่อน!!"
"กูจะพามึงไปโรงพยาบาล"
"โอเคๆ ปล่อยผมกูก่อน"
"มึงต้องไปตรวจวันนี้!!" ผมพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น
"เออๆ ไปก็ไปครับเมีย"
"กูขับรถเอง มึงไปเปลี่ยนชุดดิ" ผมออกคำสั่ง
"แล้วมึงล่ะ... มึงจะไปโรงพยาบาลชุดนี้เหรอ หึหึ"
ผมก้มมองดูสภาพตัวเองตอนนี้ ชุดที่ผมใส่ดูแย่กว่ามันอีกครับ
"งั้นไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดทั้งคู่นั้นแหละ ลุกขึ้น!!"
"หูยยย... วันนี้โคตรดุเลยว่ะ"
"ไอ้ทิว!! ลุกไปอาบน้ำ!!"
"คร๊าบบบ.... ลุกแล้วครับเมียคร๊าบบบ...."
.......
.......
ตอนนี้ผมกำลังขับรถพาไอ้บ้าที่นั่งอมยิ้มเจื่อนๆ อยู่ข้างผมไปหาหมอครับ กว่าจะอาบน้ำเสร็จเกือบกระทืบกันตายคาห้องน้ำ มือไม้นี่อยู่ไม่สุขจริงๆ จะปล่อยให้แม่งอาบเองผมก็กลัวแม่งจะล้มลงเอาหัวกระแทกพื้นห้องน้ำตายซะก่อนผมเลยต้องอาบน้ำเป็นเพื่อนมัน ไอ้บ้าเอ้ย!! เรื่องหื่นกามนี่มันแก้ไม่หายสักทีให้ตายเหอะ!! อยากจะถีบให้กระเด็นติดกำแพงสักทีสองทีแต่กลัวแม่งจะตายคาตีนก่อนจะถึงมือหมออ่ะดิ
"นั่งยิ้มบ้าอะไรอยู่ได้วะ โทรหาเพื่อนมึงดิ" ผมหันไปว๊ากใส่ หงุดหงิดแม่งไปหมด
"อ้าว!! กูยิ้มก็ผิดเหรอวะ หึหึ"
"ไอ้ทิว!! มึงจะกวนประสาทกูอีกนานไหม" ผมกัดฟันกรอดเก็บอารมณ์โมโหสุดๆ
"ไม่ต้องโทรก็ได้มั้งมิน มึงเลี้ยวรถเข้าโรงบาลขนาดนี้ล่ะ"
เออว่ะ!! ผมมาถึงโรงพยาบาลแล้วนี่หว่า นี่กูเหยียบมาเท่าไหร่วะเนี้ยะ
"เออๆ พูดมากว่ะ เตรียมตัวให้พร้อมเลย นั่งคิดไว้ในใจด้วยนะว่ามีอาการอะไรแปลกๆ บ้างจะได้บอกเพื่อนมึง"
"คร๊าบบ... รู้แล้วครับผม" มันตอบด้วยน้ำเสียงโคตรกวนตีนเลยครับ ถ้าไม่ติดว่ามันป่วยอยู่นะผมจะจัดมันสักทีหนักๆ เลย
ผมขับรถวนหาที่จอดอยู่สักพักก็ได้ที่จอดสักที หงุดหงิดเหี้ยๆ ที่จอดหายากฉิบหาย ไอ้ทิวมันเห็นท่าไม่ดีเลยกดโทรศัพท์หาเพื่อนมันบอกว่าจะขอเอารถไปจอดที่ประจำของเพื่อนมันครับ เออ! มีเพื่อนเป็นทายาทเจ้าของโรงพยาบาลแม่งก็ดีอย่างนี้แหละ ที่จอดวีไอพีโคตรๆ ที่จอดของเจ้าของโรงพยาบาลไปเลยครับ พ่อพี่หมอเนย์ไงจะใครล่ะ
หลังจากได้ที่จอดรถเป็นที่เรียบร้อยผมกับไอ้ทิวก็เดินมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องพักส่วนตัวของพี่หมอทันที ไอ้บ้านี่ขนาดป่วยแต่งตัวบ้าๆ บอๆ ออกจากบ้านยังมีคนมองเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ คือกูไม่เข้าใจไง ไอ้ทิวมันไม่ใช่พี่บอย ปกรณ์นะเว้ยมองกันอยู่ได้
"เดินเร็วๆ ดิวะ ช้าอยู่ได้"
"เอ้าๆ นี่กูป่วยอยู่นะ"
"สายตามึงไม่ได้ป่วยนะไอ้ทิว"
"อู้ยย... มึงเห็นด้วยเหรอ หึหึ"
ยัง... ยังจะมีหน้ามากวนตีนกูอีก อย่านะมึง!! กูเห็นว่ามึงมองอีเจ้เสื้อแดงอยู่นะ นมกระแทกตาซะขนาดนั้นมึงคิดว่ากูไม่เห็นรีไงไอ้ควาย!!
"หายป่วยเมื่อไหร่มึงเจอกูแน่!!" ผมหันไปข่มขู่ทางสายตาและคำพูดอีกเล็กน้อย
"โอ๋... ครับๆ ไม่มองก็ได้ เราไปหาไอ้หมอกันป่ะ"
ไอ้ทิวมินเดินเข้ามากอดคอผมทันที จมูกมึงนี่เฉียดแก้มกูไปนิดเดียวเองไอ้เหี้ย!! คนมองทั้งโรงพยาบาลแล้วมั้งไอ้สาดดดด.....
"เดินดีๆ ดิทิว" ผมหันไปดุมันไม่จริงจังนัก
"กูมึนๆ หัวอ่ะ ขอเดินกอดคอมึงไปหาไอ้หมอมันหน่อยนะ"
แม่ง!! กูว่ามึงไม่ได้มึนหัวอย่างที่ปากพูดหรอก ถ้าหน้ามึนอ่ะว่าไปอย่าง
"ไหนเงยหน้าขึ้นให้กูดูหน่อยดิ" พูดไม่พอผมงัดหน้าแม่งดูเองเลย มีเลือดไหลอีกป่าววะ
"หึหึ ไม่ไหลแล้ว ห่วงกูก็บอกดีๆ ก็ได้นิ"
"มึง!! เดี๊ยะกูถีบ" แม่ง!! สัดเข้าที่แก้มกูจังๆ เลยไอ้ห่า กูควรอายคนอื่นไหม!!!
"เฮ้ยๆ ถึงขั้นตั้งเดินพยุงกันมาเลยเหรอวะ?"
พี่หมอแม่งเปิดประตูออกมาเจอพอดี หน้าตาก็น่านับถืออยู่หรอกนะเวลาใส่ชุดจัดเต็มบวกเสื้อกาวน์เข้าไปด้วยเนี้ยะ แต่พออ้าได้ปากพูดกับเพื่อนมันทีไรหมดความน่านับถือทันทีเลย ไม่สงสัยเลยทำไมเป็นเพื่อนกับไอ้บ้านี่ได้
"สวัสดีครับพี่หมอ" กูก็ต้องให้เกียรติเพื่อนมันนิดนึงล่ะกัน คนป่วยนั่งมองกันเต็มเลย
"หวัดดีมิน"
"เป็นเหี้ยอะไรไม่ยกมือไหว้เมียกู มึงนี่ไม่มีมารยาทเลยนะไอ้หมอ"
"อ้าว!! ไอ้นี่ก็ปากดีจริง นี่มันป่วยจริงรึป่าวมิน โกหกพี่รึป่าวว่ามันป่วยเนี้ยะ ทำไมปากยังหมาเหมือนเดิมเลยล่ะ หึหึ"
"ป่วยดิพี่หมอ ส่วนเรื่องปากหมาอ่ะพี่มันคงแก้ไม่หายแล้วแหละพี่ก็น่าจะรู้ดี"
"อ้าว!! ไหงพูดงั้นอ่ะ นี่ผัวเองจำได้ไหมครับ"
"ไอ้!!" ผมกำลังจะอ้าปากด่ามันดันเอานิ้วชี้มากดปากผมซะงั้น
"จุ๊ๆๆ ไม่เอาไม่โวยวายครับ นี่มันโรงพยาบาลไอ้หมอมันให้เกียรติเพื่อนพี่หน่อยนะที่รัก"
"พอๆ ทั้งสองคนนั่นแหละ ไอ้ทิว! มึงอย่าเพิ่งกัดกับเมียมึงตอนนี้เลยว่ะ ไปๆ เข้าไปในห้องก่อนกูจะได้ตรวจอาการให้"
"หึหึ อิจฉากูก็บอกมาเถอะ กูรู้ว่าเมียกูหล่อ" แล้วมันก็ยักคิ้วกวนตีนพี่หมอไปหนึ่งที
"เหอะ!! แล้วแต่มึงจะคิดแล้วกัน แต่... ดูๆ ไปมินมันก็..." พี่หมอแม่งหันมามองสำรวจผมอย่างจริงจังพร้อมกันท่าเกาคางแบบกวนตีนเล็กน้อย
พลั่ก!!!
"ไอ้เหี้ยหมอ!! เข้าห้องตรวจมึงไปเลยไอ้สัส!!"
"หึหึ... ทีกูพูดเรื่องจริงเสือกโวยวาย" พี่หมอพูดปิดประโยคจบสวยๆ แต่หน้าไอ้ทิวนี่ดิครับ กูเห็นแล้วอยากหัวเราะออกมาดังๆ ฮ่าๆๆๆ
"มินมึงมาเดินข้างหลังกู" ผมถูกผลักให้ไปอยู่ข้างมันทันที
"เฮ้ย!! เป็นบ้าอะไนเนี้ยะ มึงก็รู้ว่าเพื่อนมึงพูดเล่น"
"ไม่รู้เว้ย!! กูไม่ชอบสายตามัน ไม่เอาๆ กูไว้ใจใครไม่ได้เลยแม่ง!!"
"ทิว... มึงเกินไปป่าววะ"
"เออน่า!! ทำตามที่กูบอกเหอะ!!"
.....
.....
"หึหึ... มึงจำเป็นต้องนั่งกอดคอเมียมึงไว้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?" พี่หมอพูดขึ้นหลังจากผมถูกไอ้บ้าทิวแสดงอาการเว่อวังพยายามกันผมจากสายตาพี่หมอ
"เออ!! มึงจะตรวจเหี้ยอะไรก็รีบๆ ตรวจเลย กูจะได้กลับบ้าน"
เพี๊ยะ!!
"มึงนั่งเฉยๆ เลยทิว"
"ฮ่าๆๆ กูเห็นมึงอยู่ด้วยกันแล้วเหมือนกูกำลังดูตลกเลยว่ะ"
"พี่หมอเลิกขำเหอะครับ แล้วช่วยตรวจเพื่อนพี่ให้ละเอียดด้วย"
"หูยยย... ดุว่ะ โอเคๆ เดี๋ยวพี่ตรวจมันให้อย่างละเอียดเลย"
"มินมันเป็นห่วงกู เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้ว่ะ กูคือแฟนที่ดี ผัวที่น่ารักน่าเคารพที่รักของกูเลยเป็นห่วงกูมากมันก็เป็นเรื่องธรรมดาว่ะ หึหึ"
"ยืด... ไอ้ห่า!!"
"กูมีดีให้อวดก็ต้องอวดกันนิดนึง เนอะมิน" มันหันมายักคิ้วใส่ผม
"อืมๆ... ถ้าอวดเสร็จแล้วก็เริ่มตรวจกันสักทีเถอะ"
"คร๊าบ....ฮ่าๆๆๆ" แล้วผมก็ได้ยินเสียงพี่หมอกับไอ้ป๋าหัวเราะขึ้นพร้อมกัน กูเพลีย!!
"งั้นเริ่มตรวจกันเลยแล้วกัน"
.....
.....
"เสร็จแล้วเหรอ?" ผมหันไปถามทันทีที่ไอ้ทิวเดินออกมาจากห้องทำ CT สแกน
"อืม.... ไอ้หมอบอกให้รอผลตรวจที่ห้อง"
"อืม.... ไปดิ มึงมึนหัวหรือเจ็บตรงไหนรึป่าว?"
"กูไม่เป็นไรหรอกน่า... มึงหิวข้าวรึยัง?"
"ยัง... รอมึงตรวจให้เสร็จก่อนค่อยหิว"
"หึหึ... ไปกินข้าวก่อนไหมแล้วค่อยไปฟังผลตรวจกับไอ้หมอทีหลัง"
"ไม่เอาอ่ะ กูจะรอฟังผลก่อน"
ตอนนี้แดกไม่ลงหรอกครับ ผมอยากฟังผลตรวจไอ้ป๋ามันมากกว่า อยากรู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่
"มึงนี่ดื้อว่ะ ไปกินข้าวก่อนกูหิวแล้ว"
"เฮ้ย!!! ทิว!!!"
.....
.....
"หายไปไหนกันมาวะ?" พี่หมอเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมามองผมสองคนที่กำลังเดินแบกพุงกลับมายังห้องพี่หมอ โคตรอิ่มอ่ะ
"แดกข้าว อันนี้ของมึง" ไอ้ป๋าวางถุงอาหารที่ซื้อมาฝากเพื่อนของมันไว้ที่โต๊ะกลางตัวเล็กหน้าโซฟารับแขก
"เออดี.... ยังมีน้ำใจถึงกูบ้าง"
"ป่าวว่ะ พอดีของเหลือจากที่กูแดก ฮ่าๆๆๆ"
"พอได้แล้วมั้ง ไปนั่งเลยไป" ผมผลักตัวไอ้ป๋าให้นั่งลงจะได้หยุดปากดีสักที
"ผลตรวจกูออกมายังวะ?"
ไอ้ป๋านั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจโดยมีผมนั่งขนาบข้าง พี่หมอเนย์เดินมานั่งโซฟาเดี่ยวพร้อมกับเอกสารในมือจำนวนหนึ่งแล้วมองหน้าผมสองคนสลับกันไปมา
"เป็นไงบ้างครับพี่หมอ ตกลงพี่ทิวมันเป็นอะไรกันแน่?"
"พี่ทิว?!!!" ทั้งไอ้บ้าทิวกับพี่หมอพูดขึ้นพร้อมกัน
"กูหูฝาดป่าววะเนี้ยะ!" ไอ้ป๋ามันบ่นงึมงำถามตัวเอง
"หึหึ... กูเริ่มอิจฉามึงจริงๆ ล่ะ มีแฟนคอยเป็นห่วงขนาดนี้"
"ทำใจว่ะเพื่อน กูมีดีมันพูดยากว่ะ หึหึ"
"โอ๊ยย!! พวกพี่เลิกพูดเล่นกันได้ป่ะ ผมถามว่าอาการพี่มันเป็นไงบ้าง นั่งรอมาสองชั่วโมงเงียบๆ เนี้ยะผมเครียดนะเว้ย!!"
ผมแหกปากลั่นห้อง คือโมโหอ่ะครับ นั่งดูพี่หมอแม่งตรวจนั่นถามนี่อยู่สองชั่วโมงกว่าๆ แบบจะพูดหรือถามอะไรก็ไม่สะดวกเพราะอยากให้แกตั้งใจตรวจไม่อยากให้เสียสมาธิ แค่ระหว่างตรวจไอ้ทิวชอบทำเป็นเล่นผมก็ประสาทจะแดกตายแล้วนี่ยังไม่คุยบ้าอะไรก็อยู่ได้ ตรวจสุขภาพนะเว้ยไม่ใช่นวดหน้าทำสปาไอ้ห่า!!
"โอ๋ๆๆ ใจเย็นๆ ดิครับที่รัก ไอ้หมอมันกลัวจนปากสั่นแล้วเห็นไหม"
"ไม่ใช่เวลาเล่นป่ะทิว!!" ผมหันไปพูดกับมันด้วยสีหน้าจริงจังสุด
"พอๆ ไอ้ทิวมึงหุบปากไป ส่วนน้องมินฟังพี่นะ อาการของไอ้ทิวมัน...."
......
......
แล้วพี่หมอแม่งก็หยุดพูดไปดื้อๆ ไอ้สาดดด!!! ประสาทแดกไปหมดแล้วกู ของขึ้นสุดๆ เลยเว้ย!!!
......
......
"ไอ้เหี้ย!! กูเกลียดมึง!!"
"เฮ้ย!! มินรอกูด้วย!!"
TBC.
มาอัพให้แล้วคร้า ฝากเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
5555 สรุปทิวเป็นอะไร
-
หมอเนย์ ต้องไม่บอกอาการป่วยจริงๆให้มินรู้แน่เลย
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พักหลังๆ คู่นี้ดูมีลับลมคมใน ไม่ค่อยพูดกัน ปล่อยให้ต่างคนต่างคิดกันไปต่างๆ นานา :hao4:
-
ตกลงทิวเป็นไรน๊าาาาา
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.18 เมียพี่ที่รัก】
ณ ห้องตรวจ
"หึ! มึงนี่ขยันหาเรื่องให้น้องมันด่าจริงๆ นะไอ้ทิว"
"เอาน่า... มึงแค่ทำหน้าซีเรียสๆ หน่อยแค่นั้นก็พอ"
"ไอ้ห่า!! แล้วถ้าเมียมึงกระโดดถีบยอดหน้ากูล่ะ"
"โหหห... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า... เจ็บนิดๆ เอง"
"งานนี้กูขอบายว่ะ ไม่อยากเสี่ยงชีวิต"
"เฮ้ย!! เอางี้กูยื่นข้อเสนอให้มึงแดกเหล้าร้านกูฟรีหนึ่งอาทิตย์" ไอ้หมอกรอกตาไปมาทำท่าทางกำลังคิดหนัก
"เอ่อ... ไม่เอาว่ะ กูไม่ขอร่วมด้วยดีกว่า"
"สองอาทิตย์ กินฟรีสองอาทิตย์แถมมิกเซอร์ไม่อั้น"
"ไอ้เหี้ยเอ้ย!! เออๆ กูจะพยายามแล้วกัน"
"เมียมึงนี่ห่วงมึงจนกูเริ่มอิจฉาอยากทิ้งความโสดไปเลยว่ะ"
"หึหึ... อย่าว่าแต่มึงอิจฉากูเลย ทุกวันนี้กูยังอิจฉาตัวกูเองเลยไอ้สัส! มีเมียดีขนาดนี้"
"ไอ้ทิว" ไอ้หมอเรียกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"อืม... ว่าไง?"
"กูขอคืนคำพูดแล้วกัน กูไม่อิจฉามึงล่ะแต่กูอยากมีแบบน้องมินสักคนก็พอ หึหึ"
O0"!!
"ไอ้เหี้ยหมอ!!!"
.....
.....
ณ ห้องตรวจหมอเนย์สุดหล่อ
ไอ้ห่าหมอจะไหวป่าววะ แค่มินออกอาการหงุดหงิดนิดเดียวเหงื่อยังออกขนาดนั้น ห่าเอ้ย!! หมดสนุกแน่เลยกู
"พอๆ ไอ้ทิวมึงหุบปากไป ส่วนน้องมินฟังพี่นะ อาการของไอ้ทิวมัน...."
"สรุปมาเลยดิพี่!! เงียบทำไมเนี้ยะ!! พี่มันเป็นอะไรกันแน่ห๊ะ!!"
เมียกูก็เล่นใหญ่เกิ๊นน... ไอ้หมอแม่งหน้าซีดหมดแล้ว เวลามินมันโกรธมันไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นแหละครับ มันจะแสดงความเป็นตัวตนของมันทันที ช่วงนี้เลเวลอัพจะจัดเต็ม ได้วิตามินเอาแต่ใจเข้าไปเพราะผมชอบตามใจมันทุกเรื่องจนมันเพิ่มเลเวลขั้นสูงสุด งานนี้กูว่าพัง!!
"มินมึงใจเย็นๆ ก่อน ถ้ามึงใจร้อนไอ้หมอมันจะบอกผลตรวจคลาดเคลื่อนนะเว้ย!!" ผ่อนคลายนะเมียจ๋า ไม่เอาไม่ดุนะครับ
"คลาดเคลื่อนบ้าอะไร!! ตรวจจนรู้ผลแล้วมาบอกคลาดเคลื่อนกันได้ด้วยเหรอวะ!!" มินหันมาว๊ากผม
"ว่าไงพี่หมอ!! เอาผลตรวจแบบตรงๆ เป๊ะๆ นะ ถ้าพี่บอกผมผิดแม้แต่นิดเดียวผมจะบอกแม่ให้จัดทนายมาฟ้องโรงพยาบาลพี่"
"เหี้ย!!" ผมกับไอ้หมอพูดขึ้นพร้อมกัน
"พอๆ ไอ้เหี้ยทิว กูไม่เอาด้วยกับมึงล่ะไอ้ห่า!!"
"ฉิบหาย!! มาพูดเหี้ยอะไรตรงนี้วะไอ้หมอ" เปลี่ยนเป็นกูที่หน้าซีดแทนไอ้หมอ
"อะไรกัน?!!" เมียกูอัพขึ้นอีกเวลแล้วมึง!!
"ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก ฟังไอ้หมอบอกผลตรวจกันเนอะ"
"ผมถามอีกครั้งว่าพวกพี่มีอะไรกัน?" เสียงเข้มมากกกก.....
"เฮ้ย!! พี่ป่าวมีนะมิน พี่ห้ามไอ้ทิวแล้วว่าอย่าเล่นแบบนี้มันก็ไม่เชื่อพี่อ่ะ"
"อ้าว!! ไอ้หมอมึง!!"
"พอ!! หยุดทั้งสองคน!!" มินพูดจบทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันที
"เอ่อ... มินคือกูไม่ได้เป็นอะไรมาก เนอะๆ ไอ้หมอเนอะ"
"พี่เงียบไปเลย!!" สายตาโคตรน่ากลัวอ่ะ
ผมพยักหน้ารับกับไอ้หมอ งานนี้สนุกหนักแน่กู เมียเอากูตายแน่!!
"พี่หมอพูดมาครับ"
ความสุขภาพเป็นที่มาของความน่ากลัวสำหรับเมียกู
"พี่ทำ CT สแกนสมองไอ้ทิวให้แล้วผลตรวจไม่พบสิ่งผิดปกตินะ ทุกอย่างปกติดี สาเหตุที่มันเลือดกำเดาไหลบ่อยๆ ช่วงนี้น่าจะเกิดจากการใช้ยาแอสไพรินในปริมาณมาก ซึ่งยาตัวนี้ถ้าใช้ในปริมาณที่มากเกินไปจะเป็นสาเหตุของอาการเลือดกำเดาไหลได้ เพราะตัวยาอาจลดประสิทธิภาพการจับตัวของเลือด ทำให้เลือดไหลออกจากร่างกายได้ง่ายขึ้น จนทำให้เกิดอาการเลือดกำเดาไหล"
มินนั่งฟังไอ้หมออธิบายอย่างตั้งใจ
"ส่วนเรื่องที่มันบ่นปวดหัวอาจจะเกิดจากสาเหตุที่มันพักผ่อนน้อยและความเครียดที่สะสมมาสักพักใหญ่ พอปวดหัวก็หายาแดกแบบลวกๆ ตามประสาของมันนั่นแหละ คนอย่างไอ้ทิวความรู้เรื่องดูแลตัวเองไม่ค่อยมีหรอก อะไรที่มันแดกแล้วมันรู้สึกหายหรือรู้สึกดีขึ้นมันก็จะแดกอยู่อย่างนั้น"
มินหันมามองหน้าผม
"มองไรอ่ะ ก็กูกินแล้วมันก็ดีขึ้นจริงนิใครจะรู้ว่ามันมีผลข้างเคียงล่ะ"
"อย่าเพิ่งตีกันนะฟังพี่อธิบายให้จบก่อน"
"ครับ... พี่หมออธิบายต่อเลย"
"ช่วงหลังๆ มานี้มินนอนเช้าทำงานดึกเกือบทุกวันใช่ไหม?"
"ใช่ครับ"
"อืม... งั้นก็ไม่แปลกที่ไอ้ทิวมันจะพักผ่อนน้อยและเครียดบ้าง หึหึ"
"ทำไมเหรอครับ"
"ไอ้ทิวมันห่วงมินนั่นแหละ ไหนมันจะทำงานเลิกดึกทุกวัน ไหนมันจะเครียดที่มินทำงานหนักอีก มินนอนเช้ามันนอนเช้ากว่าเพราะมันรอให้มินหลับก่อนทุกวัน ช่วงก่อนหน้านี้มันดูเครียดๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรให้พวกพี่ฟังสักเท่าไหร่ มันบ่นแค่ว่ามินทำงานจนเช้าทุกวัน มันบ่นแค่เรื่องนี้ซ้ำๆ จนพวกพี่ติดรำคาณมันล่ะ บางวันมันก็ดื่มหนักแต่พอรู้สึกตัวก็รีบขับรถกลับบ้านเพราะบอกจะกลับไปดูมิน พวกพี่เห็นมันเป็นแบบนี้บ่อยๆ ก็ถามมันคำถามเดิมว่ามันเป็นอะไร พอถามไปมันก็บอกเป็นห่วงเมีย หึหึ ไอ้นี่มันบ้าอาการหนักใช้ได้เลย"
"มึงก็พูดเว่อไปไอ้ห่าหมอ!"
"แล้วไม่เป็นอันตรายจริงๆ เหรอครับพี่หมอ คือผม...."
"พี่จัดยาให้มันเรียบร้อยแล้วมินไม่ต้องเป็นห่วงมันมากนักหรอก กลับไปให้มันพักผ่อนเยอะๆ ก็พออ่อ.. มินก็ด้วยนะ เราก็ต้องพักผ่อนเหมือนกันโหมงานหนักมาสองเดือนติดขนาดนั้น บังคับให้มันกินยาที่พี่จัดให้ วิตามินดีๆ ก็หาให้มันแดกเพิ่มไปก็ได้ มินก็ไม่ต้องเครียดมากล่ะ ไอ้ทิวมันไม่เป็นอะไรมากหรอกไอ้นี่มันตายยากหนังเหนียวจะตายเชื่อพี่"
"อ้าว!! ไอ้หมอมึงทำไมปากดีจังวะ" ผมแกล้งพูดขึ้น ตอนนี้หน้ามินมันดูเครียดๆ ยังไงไม่รู้
"ครับพี่หมอ ขอบคุณพี่หมอมากนะครับที่ช่วยตรวจพี่ทิวให้ผม"
"ไม่เป็นไรหรอก ไอ้ทิวมันก็เพื่อนพี่เหมือนกัน"
"โหหห... ซึ้งว่ะไอ้หมอ ไหนมาให้กูกอดทีดิ๊"
"เฮ้ยๆๆ อย่านะเว้ย!! กูถีบ!!"
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" พูดจบมินก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกไปเลยครับ
"อ้าวเฮ้ย!! มินรีบไปไหนอ่ะ รอก่อน!!"
"ฉิบหายแล้วไอ้ทิว!!" ไอ้หมอพูดตามหลัง
"มึงเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้กูด้วย ส่วนยาขับรถเอามาให้กูที่บ้าน" พูดจบผมก็วิ่งตามมินออกไปทันที
"เฮ้ยมิน!! รอด้วย"
มินหันกลับมามองผม ตามันแดงก่ำกำมือแน่น
"ไอ้เหี้ย!! กูเกลียดมึง!!"
"เฮ้ย!! มินรอกูด้วย!!"
......
......
ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ กว่าจะลากมินให้ขึ้นรถมาได้เล่นเอาผมเสียแรงไปเยอะ พอขึ้นมานั่งบนรถก็นั่งเงียบไม่ยอมพูดกับผมสักคำ บรรยากาศมันน่ากลัวๆ ยังไงไม่รู้ครับ
"มินหิวข้าวไหม เราไปกินข้าวเย็นที่ไหนดีอ่ะ?"
.....
.....
มินยังคงนั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร ผมใช้เวลาไม่นานนักก็ขับรถมาถึงคอนโดของเรา มินลงจากรถแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องทันทีโดยมีผมเดินตามมาติดๆ หูยยย... บรรยากาศแบบนี้กูง้อยาวแน่นอน อร๊าก!
"มินคร๊าบ... ที่รัก"
ไม่มีเสียงตอบรับครับ มีแต่เสียงเดินด้วยความเร็วพุ่งตรงไปขึ้นลิฟท์ แม่ง!! ขนาดขึ้นลิฟท์ยังไม่กดรอกูเลยให้ตายเหอะ!!
ผมตามขึ้นมาติดๆ พอออกจากลิฟท์ผมก็เห็นมินหยุดมองไปที่ทางหนีไฟสักพักก่อนจะหันมองเห็นผมที่ยืนยิ้มหล่อละอายใจในความผิดคิดแกล้งเมียตัวเอง มินไม่สนใจผมเลยครับ ไขกุญแจเข้าห้องเฉยเลย ตาย!! งานนี้ไม่สนุกแล้วซิ
ผมรีบตามเข้าห้องมาด่วนๆ ดีนะมินยังไม่ใจร้ายล็อคห้องหนีผม ไม่งั้นล่ะมึงเอ้ย... ได้นั่งตบยุ่งหน้าห้องแน่นอน ผมกวาดสายตามองซ้ายมองขวาไม่เจอมินเลยรีบเดินตามเข้าไปในห้องนอนทันที
"ออกไป!!" มินหันมาว๊ากใส่ผม
"มินคร๊าบ... กูแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง หายงอนน้า...." ผมเดินเข้าไปกอดด้านหลังมินที่กำลังนั่งหันหลังให้ผมอยู่
"ปล่อยกูทิว!! เรื่องนี้มึงล้อกูเล่นแรงไป ตอนนี้กูอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว" มินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"โอ๋.... มินที่รักของพี่ทิว หายโกรธกูนะครับ"
ผมยังคงหน้าด้านงอต่อทั้งๆ ที่มินนั่งนิ่งไม่ขยับตัวหนีผมสักนิด
"มึงสนุกมากใช่ไหมที่แกล้งกูแบบนี้ เออ... ใช่ซิ! มึงไม่ได้เป็นคนรอเหมือนกู หึ!! มึงคงไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนกับการที่ต้องนั่งมองมึงนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงอย่างนั้นทุกวันโดนที่กูทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากการรอให้มึงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง"
"มิน...." ผมกอดมินแน่นขึ้น
"มึงนอนหลับทั้งๆ ที่กูนอนไม่หลับแทบทุกคืน คอยตื่นมาดูมึงว่ามึงจะตื่นมาคุยกับกูเมื่อไหร่"
"มิน... กูขอโทษ"
"กูไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนั้นแล้วทิว ใจกูมันเจ็บไปหมดเจ็บจนกูแทบจะทนไม่ไหว กูเหมือนคนบ้าที่แอบนอนร้องไห้ทุกวันเพราะคิดถึงมึง เห็นตัวเองในกระจกทีไรก็ได้แต่คิดว่าทำไมคนที่นอนอยู่บนเตียงถึงไม่เป็นกู"
จุ๊บ....
ผมจูบลงเบาๆ ที่ขมับซ้ายของมิน
"กูเลือกที่จะตายแทนมึง กูจะไม่ยอมให้มึงเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตากูเด็ดขาด ถึงให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นซ้ำๆ กี่ร้อยรอบคนที่ปลอดภัยต้องเป็นมึงเท่านั้น"
พรึ่บ!!
มินผละออกจากตัวผมแล้วหันมามองผมด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
"มึงมันดื้อด้าน!!" มินพูดแล้วโผลเข้ากอดผมไว้ทั้งตัว
"กูขอโทษที่ทำให้มึงโกรธนะ" ผมลูบหลังปลอบมินเบาๆ
"กูกลัวทิว... กูไม่อยากอยู่ต่อไปถ้าไม่มีมึงอยู่ข้างๆ กูแบบนี้ มึงทำให้กูเสียนิสัยจนอยู่คนเดียวไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนมึงรู้ไหม!!"
"หึหึ... รู้แล้วครับ กูก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าไม่มีมึงอยู่ด้วย"
ฟอดดดด.... ฟอดดดด.....
"มึงสัญญากับกูก่อนว่าจะไม่ล้อเล่นกันกูแบบนี้อีก"
"โอเคๆ สัญญาครับ ว่ากูจะไม่ล้อเล่นกับมึงแบบนี้อีก"
"ถ้ามึงเจ็บหรือป่วยตรงไหนมึงต้องรีบบอกกูทุกครั้ง สัญญามา!!" อันนี้เหมือนขู่บังคับนิดๆ ว่าไหมครับ
"คร๊าบ... กูสัญญาว่าจะบอกมึงทุกอย่าง บอกมึงเป็นคนแรกเลยอ่ะ"
"ถ้ามึงผิดสัญญาที่ให้กับกูไว้วันนี้กูจะหนีไปไกลๆ ไม่ให้มึงเจอหน้ากูอีกตลอดชีวิต"
oO!!!
พรึ่บ!!!
ผมผละออกจากตัวมินทันที มินมองหน้าผมด้วยสายตาโหดสัส!! บ่งบอกว่าที่พูดมาคือจะทำจริงแน่ถ้าผมผิดสัญญาที่ให้ไว้
"เฮ้ย!! ไม่ได้ดิ!! ห้ามเด็ดขาด!!"
"กูทำจริง" มินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อ้าว!! ไหนมึงบอกมึงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกูไง เมื่อกี้เลยนะที่มึงพูดอ่ะ" ผมท้วงขึ้นทันที
"เออ!! ก็นั่นแหละ ถ้ามึงผิดคำพูดเมื่อไหร่กูก็ไปเมื่อนั้น"
oO!!!
งงแดกเลยกู เมื่อกี้ยังบอกขาดกูไม่ได้ ผ่านไปไม่ถึงห้าวิบอกจะหนีจากกูซะง้าน!! โอ๊ยยย.... ไอ้ทิวมึนตึบ!!
"โอเคๆ กูไม่ผิดสัญญาแน่นอน ฉะนั้นมึงไม่มีสิทธิ์ไปไหนจากกูทั้งนั้น!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่า
บ้าเหอะ!! เรื่องอะไรจะยอมให้มันไปจากผมล่ะ ทุกวันนี้ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงกูยังคิดถึงมันแทบบ้า!! คนอื่นด่าว่าผมติดเมียยังไงผมยังไม่สนใจเลย แล้วเรื่องอะไรผมจะยอมให้มันหนีผมไปล่ะครับ
บ้าแล้ว!! กูไม่ยอมหรอก!!
"ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน หึ!!"
"อ้าวเฮ้ย!! จะไปไหน?"
"ไปอาบน้ำดิ! กูเหนียวตัวเพราะหมากอดกู"
"อ้าว!! พูดงี้ก็ต้องจัดดิครับ หึหึ"
....
....
คงไม่ต้องบอกนะครับว่าผมจัดไปกี่ดอกตอนอาบน้ำ เอาเป็นว่ามินใส่เสื้อผ้าเองไม่ไหวแค่นั้นคงรู้กันเนอะ หึหึ หลังจากเสร็จสิ้นสงครามย่อมๆ ในห้องน้ำผมก็จัดการเปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ สวมใส่ให้มินที่กำลังนอนตาพี้รอผมอยู่บนเตียง
"ง่วงก็นอนดิจะถ่างตาไว้ทำไมหื้อ?"
ฟอดดดด....
ผมก้มลงหอมที่แก้มมินฟอดใหญ่ สดชื่นโว๊ย!!
"มึงจะไปไหน ทำไมไม่มานอนกับกู"
"หึหึ... กูจะเข้าไปตรวจงานสักพักเดี๋ยวเข้ามานอนด้วย"
พูดจบสายตาพิฆาตก็ยิงตรงพุ่งเป้ามาที่ผมทันที
"มึงต้องพักผ่อน งานพักไว้ก่อนเลยแล้วมานอนซะ"
"โอเคครับ... โอเค แหม... ไม่ต้องทำตาดุขนาดนั้นก็ได้นิ" ผมแกล้งพูดแซวมิน
"ถ้ามึงก้าวขาออกไปเมื่อไหร่ ตื่นมามึงจะไม่เจอกูอยู่ในห้องนี้อีก"
"อู้ยย.... กลัวแล้วครับ กลัวแล้ว.... นอนๆ พักผ่อนกันเถอะ"
"ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ด้วยนะ ทุ่มนึงตื่นไปกินข้าวกัน"
"คร๊าบ... รับทราบครับเจ้านาย"
"แม่ง!! ชอบทำเป็นเล่นเวลากูจริงจังอยู่เรื่อย!! ถอยไปกูจะนอน"
"ไม่เอา!! กูจะนอนกอดเมีย อ่า.... สบายจัง"
ผมกอดมินไว้ทั้งตัวก่อนจะดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมตัวเราไว้ทั้งสองคน มินขยับตัวเข้าหาผม ซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นๆ ของผม ผมจูบลงที่ขมับมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน
จุ๊บบบ....
"ฝันถึงกูด้วยนะ"
"อืม... มึงด้วย"
"คร๊าบบบ....."
....
....
"ทิว.... ทิวตื่น"
"อืม... หิวข้าวแล้วใช่ไหม?"
ฟอดดด....
"อืม... หิว มึงลุกไปอาบน้ำดิ"
จุ๊บบบ...
"อยากกินอะไร หื้อ?"
"ไปกินข้าวต้มกุ้ยกัน มึงอยากกินไหม?"
"หึหึ... กูได้หมด"
"ได้หมดก็ลุกไปอาบน้ำดิ"
มินอยู่ในชุดเตรียมพร้อมสุดๆ มันตื่นมาตอนไหนวะเนี้ยะ
"โอเค... รอแปป"
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ ส่วนมินก็นอนเล่นรอผมอยู่บนเตียง เห็นมันกำลังแชตอยู่กับไอ้ทีนไม่รู้จะชวนกันไปป่วนร้านผมอีกรึป่าวนะ หึหึ
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักเพราะกลัวมินจะหิว ผมเลยรีบอาบรีบออกมาแต่งตัว มินอยู่ในท่าทางที่ค่อนข้างสงบนิ่งไม่โวยวายหรือบ่นว่าหิวเลยแฮะ ผมกับมินพากันเดินมาร้านข้ามต้มข้างทางที่แสนธรรมดาร้านหนึ่งแถวๆ คอนโดนี่แหละครับ เราสองคนเคยมานั่งกินกันครั้งนึงเพราะมินเห็นว่าคนนั่งเยอะเลยอยากลองกินดู ปรากฏว่าอร่อยใช้ได้ รสชาติอร่อยดีครับ
"มินมึงจะกินอะไรบ้าง?" ผมรับเมนูจากเด็กเสริฟในร้าน
"เอาเหมือนเดิมอ่ะ สั่งเลย" มินตอบ
"อืม... เดี๋ยวจัดให้" ผมก้มหน้าก้มตาเลือกหาอาหารที่มินชอบกิน
"น้องครับ พี่ขอน้ำเปล่ากับน้ำแข็งสองแก้วก่อนนะครับ" มินหันไปพูดกับเด็กเสริฟ
"ได้ครับ"
เด็กเสริฟเดินจากไปสักพักก็กลับมาพร้อมน้ำที่มินสั่ง
"น้องๆ เอาคะน้าหมูกรอบนะ ยำไข่เค็ม ผัดหอยลายแล้วก็ต้มยำน้ำข้นรวมมิตรนะ ข้ามต้มใบเตยเอามาสองถ้วยก่อน" ผมสั่งรัว
"ครับ มีอาหารทั้งหมดสี่รายการนะครับ ข้าวต้มใบเตยสองที่ รออาหารสักครู่นะครับ"
"อ่ะ มึงกินยาก่อนอาหารก่อน" มินยื่นยากับแก้วน้ำมาให้ผม
"อ้าว ไปเอายามาจากไหน?" ผมถาม
"เพื่อนมึงเอามาให้ตอนมึงหลับ"
"ตอนไหนวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลย"
"ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้มั้งทิว ตอนนี้มึงช่วยกินยาก่อนได้ป่ะ"
"ทำหน้าจริงจังไปไหนเนี้ยะ อ๊ะๆ กินก็กิน"
ผมรับยาจากมินแล้วกินตามที่เมียสั่ง ฟังไม่ผิดหรอกครับตอนนี้คือกินตามเมียสั่งไม่ใช่กินตามหมอสั่ง กร๊ากกก... ตามใจเมียสุดๆ เดี๋ยวมันงอน
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จมียาหลังอาหารอีกสองเม็ดนะ" มินก้มหน้าก้มตาคุ้ยถุงยาในมือ
"เตรียมพร้อมตอนไหนวะเนี้ยะ" ผมพูด
"พูดมากน่า... กินๆ เข้าไปเหอะ!! ถ้าคราวนี้ปิดบังกูอีกมึงเจอดีแน่ทิว!!" มินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"หูยยย... ไม่กล้วแล้วครับผม ต่อไปนี้มีอะไรจะบอกเมียเป็นคนแรกเลยคร๊าบ"
"หึ!! พูดดีไปเหอะ"
เราสองคนเถียงกันไปกันมาอีกสักพักอาหารที่สั่งก็มาเสริฟจนเต็มโต๊ะ ผมกับมินช่วยกันจัดการอาหารตรงหน้าแบบฟาดเรียบไม่มีเหลือ พอกินข้าวเสร็จคุณเมียก็ตบยากระแทกปากผมอย่างแรงเพราะผมแกล้งพูดกวนตีนมันครับ ฮ่าๆๆๆ มินโมโหนิดหน่อยแต่เราเคลียร์กับเรียบร้อย แหม!! ก็ต้องมีหยอกล้อกันบ้างดิชีวิตจะได้มีสีสัน
....
"มินกินอิ่มๆ มาอย่างเพิ่งนอนดิ ลุกขึ้นนั่งก่อน"
"หูยย.. ก็เดินย่อยมาแล้วไงตั้งไกล ยังย่อยไม่พออีกเหรอ" มินบ่นไม่จริงจังนักแต่ลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตามที่ผมสั่ง
"บ่นจริงๆ เลย บ่นมากไม่เหนื่อยรึไง?" ผมหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ มิน
"บ่นบ้าอะไร! ป่าวเหอะ!!"
"โอเคๆ ไม่บ่นก็ไม่บ่น ขยับไปดิจะนอน"
"อ้าว!! ไหนบอกอย่าเพิ่งนอนไง"
"กูระบบเผาผลาญดีแถมยังมีตัวช่วยเผาผลาญดีอีก มึงไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า..." ผมยักคิ้วกวนๆ ส่งให้มิน มันเลยตอบสนองด้วยการผลักหัวผมด้วยความรักครับ
"ทิวพรุ่งนี้ไปห้างกัน"
ผมเงยหน้ามองมินที่กำลังก้มหน้าแล้วมองมาที่ผม
"อยากได้อะไร ซื้อเสื้อใหม่เหรอ?" ผมถาม
"ป่าว กูอยากไปซื้อของใช้เพิ่มนิดหน่อย"
"อืม... ก็ไปดิเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไป"
"ขอบคุณนะ"
oO!!
หูกูผิดปกติอะไรป่าววะ เมื่อกี้มินมันพูดขอบคุณกูใช่ไหมวะ
"เดี๋ยวๆ มึงเป็นอะไรไหนพูดดิ!"
ผมจะลุกขึ้นนั่งแต่มินมันกดหัวผมไว้ครับ
"กูไม่ได้เป็นอะไรหรอก กูแค่...."
"แค่อะไร?" ผมถามกลับทันที
"เออๆ ไม่มีอะไร"
"มิน!! พูดมา" ผมพูดเสียงเข้ม
"เฮ้อ... กูก็แค่คิดเรื่องที่มึงไม่สบายนั่นแหละ กูไม่รู้ว่าสาเหตุทั้งหมดมาจากกู ถ้ากูบอกมึงไปเลยก็คงจะดีกว่านี้ใช่ไหมวะ" มินพูดด้วยสีหน้าซีเรียสมากครับ
"มึงจะโทษตัวเองทำไมกูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วไง" ผมวาดแขนจับต้นคอมินให้โน้มหน้าลงมาใกล้ๆ หน้าผม
"ขอโทษนะทิว" มินพูดด้วยน้ำเสียงบางเบา
จุ๊บบบ....
ผมผงกหัวขึ้นไปจุ๊บปากมินก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"ไม่เป็นไร กูดีใจนะที่มึงตั้งใจทำเพื่อกูขนาดนี้"
"อืม... กูตั้งใจทำเพื่อมึงจริงๆ แต่มัน..."
"เอาน่า... อย่าคิดมากดิ ตอนนี้มึงคือคนที่ดูแลกูดีที่สุดแล้วมิน แล้วกูก็โอเคมากๆ ที่มึงเลิกรับงานแล้วมาช่วยกูดูแลร้านของเรา มึงน่ารักที่สุดเลยรู้ป่ะ"
"อืม... กูมาช่วยมึงดูร้านมึงจะได้เหนื่อยน้อยลง"
"หึหึ... ไม่รู้กูจะเหนื่อยน้อยลงหรือเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิมกันแน่"
ปึก!!
"โอ๊ยย!!! เจ็บนะเว้ยทุบมาได้"
"งั้นกูกลับไปรับงานเหมือนเดิม"
"เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ กูล้อเล่นคร๊าบ... โอ๋ๆ อย่างอนน้า... ที่รักของไอ้ทิว"
ผมจับหน้ามินทั้งสองข้างแล้วโยกไปมา มินมันก็ไม่ขัดขืนผมนะครับ หึหึ ชอบก็บอกมาเหอะ
"ทำหน้ารีเรียสทำไมเนี้ยะ" ผมขมวดคิ้วแน่น
"มิน! อย่าทำหน้าแบบ... อุ๊ป!!"
ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคดีปากอุ่นๆ ของมินก็ประกบลงที่ปากผมทันที มินจูบไล้ที่ริมฝีปากผมเบาๆ ค่อยๆ จูบเม้นช้าๆ แต่ใจผมเต้นรับโคตรแรงเลยครับ ริมฝีปากนิ่มๆ อุ่นๆ ของมินกำลังจูบผมอย่างตั้งใจ ผมเผยปากรับลิ้นอุ่นที่กวาดต้อนเกี่ยวรั้งลิ้นผมให้ตอบสนองทุกการกระทำที่ส่งผ่านทุกความรู้สึกด้วยการจูบที่ผมโคตรรู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจ เป็นจูบที่อ่อนนุ่มละมุนและหอมหวานสุดๆ เลยครับ
"อืออ...." เสียงครางในลำคอของเราบ่งบอกถึงความพึงพอใจของเราทั้งสองคนได้ดี
ปากของเราสองคนยังคงจูบกันอย่างไม่ลดละ ลมหายใจอุ่นๆ ถูกพ่นรดผิวหน้าจนชวนขนลุกซู่ ปากของเราบดเบียดจูบรับกับอย่างไม่หยุดพัก เราจูบกันเนิ่นนานจนมินเป็นฝ่ายยกมือยอมแพ้ไปในที่สุด ผมจูบเม้นที่ปากมินอีกสามครั้งก่อนจะปล่อยให้มินเป็นอิสระ
"หึหึ... หวานฉิบหาย" ผมพูดขึ้น
"มึงชอบไหม?" มินถาม
"ชอบดิ! ขออีกรอบได้ป่ะกำลังได้ฟิวเลย"
"หายไวๆ ดิเดี๋ยวให้มากกว่าจูบอีก" มินยิ้มร้าย
อร๊ากกกก..... ไอ้ทิวอยากได้ตอนนี้เลยคร๊าบบบ.....
พรึ่บ!!
ผมดีดตัวขึ้นนั่งทันที
"เฮ้ย!! เอาจริงดิ! กูไม่ได้ป่วยนะมิน"
"มึงป่วย" มินพูดแล้วลุกขึ้นจากโซฟา
"ไม่!! กูไม่ได้ป่วย" ผมลุกขึ้นยืนบ้าง
"มึงไม่สบาย" มินพูดจบก็เดินหนีผมไปทันที
"กูสบายดีนะมิน!!" ผมเดินตาม
มินหยุดเดินแล้วหันมามองผมที่หยุดชะงักตาม
"มึงป่วยทิว ร่างกายมึงไม่แข็งแรง" มินยกยิ้มมุมปาก
"ไม่จริง!! กูควบไวร้อยแรงม้าเลยนะเว้ย!!"
"หึ!!" มินยิ้มเยาะก่อนจะเดินต่อ
"มินคร๊าบบ.... ที่รักของพี่ทิว อร๊ากกก....."
ใครบอกว่ากูป่วยวะกูจะถีบแม่งให้หงายหลังเลย!! แม่ง!!
TBC.
5555+ ทิวเอ้ย!! ไม่วายจริงๆ นู๋มินก็น่ารักจุงเบย
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจคนเขียนบ้างนะจ๊ะ ขอบคุณมากคร้า
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ๊ะโอ.....ที่ทิวไม่สบายมีสาเหตุมาจากมินล้วนๆ
ความเครียด กับการพักผ่อนน้อย :hao3: :hao3: :hao3:
แต่ได้เห็นความรัก ความผูกพัน ที่มินมีต่อทิว
ไม่เท่านั้น ยังความโหด ความดุ ความแกล้งของมิน มาครบครัน
ความหื่นของทิว จะชนะมิน มั้ยนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถๆๆๆ พ่อยอดชายนายทิว นึกว่าจะเป็นไรซะล่ะ
-
ดีกันไม่ทันข้ามวันก็แหย่ให้ได้ ได้ง้อ เป็นสีสีนของชีวิตใช่มั๊ยเฮีย
แต่เอาเรื่องป่วยมาล้อเล่นนี่ไม่ดีต่อใจมากๆ เลยนะ บอกเลย :angry2:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.19 คิดถึง (ไอ้หื่น)】
"หื้มม... ฟอดดด... ฟอดดด... หอมชื่นใจจริงๆ หึหึ"
"หื้ออ... ขยับไปหน่อยทิว"
"ปวดเหรอ? หื้อ... มาๆ เดี๋ยวจัดยาชุดพิเศษให้" ผมขยับตัวเข้าไปหามินแนบชิดกว่าเดิม
"โว๊ะ!! มึงนี่พูดไม่รู้เรื่องจริงๆ เลยนะทิว กูปวดไปทั้งตัวแล้วเนี้ยะ!!"
"โอ๋ๆๆ ขอโทษที่รุนแรงนะครับ แต่ที่ทำแรงเพราะมันห้ามใจไม่ได้จริงๆ มึงเซ็กซี่โคตรๆ เลยนะเวลามีอะไรกันแล้วมึงครางชื่อกู รู้ตัวไหมหื้อ?"
ฟอดดด.....
มันเขี้ยวจริงอะไรจริงครับ วันนี้ใช้งานมินไปเยอะทีเดียวสมควรแล้วที่มันจะบ่นไม่หยุด หึหึ ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมง้อมันเอง มินมันตามใจผมจะตาย ง้อนิดหน่อยก็ดีขึ้นล่ะ ชิว....
"อืม... งั้นก็นอนดีๆ ได้ล่ะ กูง่วง"
พูดจบประโยคก็กลายเป็นมินที่มุดตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดผมซะเอง เมียใครว่ะโคตรน่ารักเลย
"นอนซะนะที่รัก ฝันดีนะ" จุ๊บบบ...
"อืม... ฝันดีนะทิว กูรักมึงนะ"
หัวใจมันพองโต จังหวะการเต้นมันเร็วขึ้นจนผิดปกติ ช่วงนี้มินบอกรักผมบ่อยขึ้น เหมือนกับเราสองคนเริ่มขาดกันไม่ได้ ผมดีใจนะ ผมรู้สึกว่ามินคิดแบบนั้นจริงๆ ยิ่งอยู่ด้วยกันเราสองคนก็ยิ่งเข้าใจกันมากขึ้น มินคอยดูแลผมตลอด ถึงจะงี่เง่าเอาแต่ใจยังไงแต่เวลาที่ทำอะไรจะจริงจังเสมอ
ผมจะพูดยังไงดีวะ ผมรู้แค่ว่ารักมันมากขึ้นทุกวัน ต่อหน้าคนอื่นมินมันก็เหมือนผู้ชายธรรมดาๆ คนนึงที่ตรงกับสเปคผู้หญิงหลายๆ คน ซึ่งตอนนี้ที่เพิ่มเติมมาคือไอ้พวกเพศเดียวกับผมนี่แหละครับที่ชอบแอบมองมินอยู่บ่อยๆ หึ!! ไอ้สัส!! นี่เมียกูเว้ย!! ผมแม่งอยากพูดแบบนี้แล้วตอกให้หน้าหงายทุกคนที่ชอบแอบมองมินเวลาผมเผลอ แต่เวลาที่อยู่ผมอยู่กับมินมันจะแตกต่างออกไปจากอยู่ต่อหน้าคนอื่นนะครับ มินจะเหมือนเป็นคนละคนเลยนะ ไม่รู้ดิผมรู้สึกว่ามันแต่ต่างกับตอนเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นมากๆ มันขี้อ้อนโดยไม่รู้ตัว มันเอาใจผมซะจนผมหลงรักมันจะตายอยู่แล้ว ผมยังเคยคิดกับตัวเองขำๆ ว่า... ถ้าวันหนึ่งพ่อแม่มันมาขอมินคืนจากผมแล้วผมจะทำยังไงดีวะ!! คำตอบที่ผมคิดขึ้นได้คือมันบ้ามาก ฮ่าๆๆๆ หนีดิครับ... หนีไปอยู่เกาะ หนีไปอยู่ต่างประเทศแบบไกลๆ เอาให้หนีผมกลับมาไม่ได้เลย กร๊ากกกก....
เฮ้อ... ความคิดกูป่วยมาก เหมือนละครน้ำเน่าดีๆ นี่เอง
ด้วยอานุภาพมือทรงพลังของผมผ่านไปเพียงไม่ถึงสิบนาทีเมียรักของผมก็กรนดังสนั่นเลยครับ หึหึ น่ารักน่าชังจริงๆ เมียใครวะเนี้ยะ ตัวอุ่นๆ เนื้อแน่นๆ คนนี้แหละที่ผมนอนกอดทุกคืน ที่สำคัญช่วงนี้ผมบังคับให้ทาผิวบำรุงด้วยโลชั่นบ่อยๆ ผิวแม่งโคตรเลื่อนมืออ่ะ หูยยย... รู้สึกดีเป็นบ้าเลยว่ะ
ผมนอนชื่นชมเมียตัวเองอยู่สักพักก็หลับตามมินไป
....
....
"อือ... อย่าร้องไห้ครับ"
ผมรู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงมินเหมือนกำลังพูดคุยอยู่กับใครสักคนเลยเอื้อมมือไปกดเปิดโคมไฟ
"ไม่ร้องนะคนดี โอ๋...."
ภาพที่ผมเห็นคือมินกำลังละเมอ คิ้มขมวดติดกันจนแน่น
"มินตื่น...มิน"
ผมเขย่าตัวมินไม่แรงนัก
"มินตื่น!"
ผมเขย่าตัวมินแรงขึ้นพร้อมกับเช็ดเหงื่อที่หน้าผากออก มินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็มองหน้าผมนิ่งโดนไม่พูดอะไร
"มินเป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ?"
"อืม... กูฝันเห็นเจไดอีกแล้ว เจไดร้องไห้อ่ะทิว"
"คิดมากน่า.. เจไดไม่เป็นอะไรหรอก มึงแค่คิดถึงแล้วเก็บเอามาฝันก็แค่นั้น ไม่มีอะไรหรอก" ผมพยายามปลอบมิน
"แต่กูรู้สึกไม่ค่อยดีเลย"
ผมรวบตัวมินเข้ามากอด
"อย่าคิดมากดิ เจไดมันก็อยู่กับพ่อมันนั่นแหละ มึงแค่คิดถึงก็แค่นั้น เลิกคิดถึงเจไดได้แล้วเพราะมึงอยู่กับกูต้องคิดถึงกูคนเดียวรู้ไหม?"
ฟอดดดด....
"อืม... กูจะพยายามนะ ทิว..."
"ว่าไง?"
"กูยอมให้มึงมีลูกได้นะถ้ามึงอยากมี มึงจะมีกับใครสักคนก็ได้แต่ขอให้มึงบอกกูทุกเรื่องนะ กูขอแค่นี้"
พรึ่บ!!!
ผมผละตัวออกจากมินแล้วจ้องมินด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"โอเค มึงอนุญาตกูแล้วนะ"
"ห๊ะ!! เออ... อืม ถ้ามึงต้องการกูก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อมึงเหมือนกัน แต่...."
"แต่อะไร?" ผมถามขึ้นทันที
"แต่มึงอย่าพาผู้หญิงคนนั้นมาเจอกูได้ไหม เพราะกูคงทำตัวไม่ถูกแล้วก็ไม่รู้ว่ากูจะทำใจได้อย่างที่พูดรึป่าว" มินพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม
"อืม... ตกลงตามนั้น"
ผมตอบตกลงตามนั้น มินสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
หมับ!!
"มึงรู้ใช่ไหมว่าที่กูยอมให้มึงทำแบบนี้เพราะกูรักมึง กูมีลูกให้มึงไม่ได้"
มินกอดผมแน่น
"อืม... รู้ดิ" ผมตอบ
"ถ้ามึงมีความสุขกูก็คงมีความสุขไปด้วย มึงคิดแบบนั้นไหม?" มินพูดโดยที่ไม่ยอมมองหน้าผม
"อืม... กูก็คิดแบบนั้น ถ้ากูมีลูกสักคนกูคงจะมีความสุขมากจริงๆ นั่นแหละ"
ผมรู้สึกได้ถึงแรงกอดที่แน่นขึ้นกว่าเดิม เฮ้ออ... ทำไมเมียกูเพ้อเจ้อแบบนี้วะเนี้ยะ
"อืม... งั้นมึงพร้อมเมื่อไหร่มึงบอกกูล่วงหน้าหน่อยนะ กูจะได้..."
พรึ่บ!!
ผมพลิกตัวมินให้ลงไปนอนอยู่ใต้ร่างผมโดยมีผมคล่อมตัวอยู่ด้านบน
"พร้อมทำทุกคืนเมื่อมึงต้องการ"
จุ๊บบบบ....
"อะไรของมึงเนี้ยะ?!"
ผมแอบเห็นคนน้ำตาซึงวะ ฮ่าๆๆ ช่วงนี้กูปล่อยมันดูละครมากไปรึป่าววะ
"อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย?" ผมถามมิน
"แล้วแต่มึงเลย กูให้มึงตัดสินใจหมดนั่นแหละ" มินเบือนหน้าหนีผม
"หันมามองหน้ากูแล้วบอกมาว่าอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย"
มินค่อยๆ หันกลับมามองหน้าผม
"แล้วแต่มึงไง!!" มินตอบ
"หึหึ... กูอยากได้ผู้ชาย" ผมบอกมิน มินทำตาโตก่อนจะเม้นปากเล็กน้อย
"อืม..."
"กูเคยได้ยินว่าอยากได้ลูกผู้ชายนี่เขาต้องทำท่าไหนกันวะ" ผมแกล้งพูดถามขึ้นมาลอยๆ
"ไม่รู้เว้ย!!" มินเริ่มโวยวายแล้วครับ
"หึหึ... ถ้ากูคิดไม่ออกงั้นกูทำแม่งทุกท่าเลยแล้วกันเนอะ"
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!! ทิว!!!"
...
...
ผับ ผับ ผับ~~~
"ซี๊ดดด... อ่าาา... ตอดแรงๆ เลยมิน อืออ... ดีครับที่รักลูกของเราพี่จะทำให้น้องเอง ซี๊ดดด...."
ผับ ผับ ผับ~~~
"อ๊ะ อ๊ะ.. อือออ... ทิวเบาๆ หน่อย ซี๊ดดด..."
ปัก ปัก ปัก~~~
จุ๊บบบบ.....
"แรงๆ นี่แหละลูกจะได้ลูกไวไวไง หึหึ ซี๊ดดด... แม่งตอดกูแรงฉิบหาย อ่าาา..."
ปัก ปัก ปัก~~~
ผมรัวสะโพกกระแทกเข้าออกอย่างหนักหน่วง โหมกระหนำแบบไม่หยุดพัก ข้างในตัวมินบีบแน่นตอดรัดผมสุดๆ เสียวสัสไปเลย
ผมจัดหนักทุกท่วงท่าผ่านไปสองยกหมาดๆ ปิดฉากด้วยการขอยกสุดท้ายบนเตียง กว่าจะได้ลูกร่างเมียผมคงพังซะก่อนเรื่องนี้ผมรู้ดีแต่เมื่อเมียอยากมีลูกผมย่อมไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค์ใดๆ เพื่อเมียทิวทำได้เสมอ
"ซี๊ดดด... มินตอดแรงๆ เลย อ่าา... โคตรเสียวเลยเมียจ๋า... หูยยย... ซี๊ดดด..."
พับ พับ พับ~~~
พับ พับ พับ~~~
"อ๊ะ... ทิวกูไม่ไหวแล้ว อืออ...."
"ไปพร้อมกันนะเมียจ๋า ซี๊ดดดด..."
พับ พับ พับ~~~
ผมรัวเร่งสะโพกใส่ความเร็วเต็มกำลังหวังให้เมียรักถึงฟากฝังดังฝันใฝ่
"ทิว... อืออ... อ่าา...."
มินปลดปล่อยน้ำรักออกมาก่อนจะทรุดหน้านอนราบกับที่นอน ผมยกสะโพกมินให้ลอยเด่นในระดับที่พอเหมาะก่อนจะกระแทกเน้นๆ ย้ำๆ อีกสี่ห้าครั้งผมก็ปลดปล่อยลูกๆ ของผมเข้าไปในตัวของมิน
"ซี๊ดดด... อ่าาา...."
จุ๊บบบ... จุ๊บบบ...
ฟอดดด....
ผมก้มลงกอดจูบมินจนพอใจก่อนจะถอดแก่นกายออกจากตัวมิน
จุ๊บบบ...
"พรุ่งนี้เตรียมตัวคลอดลูกด้วยนะ หึหึ"
ฟอดดด....
แปะ!!!
"กูเหนื่อยจะตายอยู่แล้วไอ้บ้าทิว แฮ่กๆ พาไปล้างตัวด้วย!!"
"คร๊าบ... ที่รักนอนเฉยๆ เลยเดี๋ยวผัวทำให้ทุกอย่างเลยครับ"
จุ๊บบบ...
มันเขี้ยวว่ะ อยากจัดอีกสักยกไหนๆ ก็เช้าแล้วจะได้เห็นหน้าเมียชัดๆ กร๊ากกก พูดแล้วเสียวไข่ฉิบหาย
ผมจัดการพามินไปชำระร่างกายในห้องน้ำจนสะอาดหมดจรด ผ้าปูและผ้านวมถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ทั้งหมด มินอยู่ในชุดนอนว๊าบหวิวคือเสื้อกล้าสีขาวตัวยืดๆ หนึ่งตัว ช่วงล่างปล่อยโล่งๆ ไว้ก่อน มันเป็นอะไรที่ผมชอบและมินไม่มีทางขัดขืนเพราะหมดแรงนั่นเอง หึหึ ส่วนผมไม่เคยเอาเปรียบเมียอยู่แล้ว ใส่ชิ้นเดียวเหมือนกันครับ บล๊อคเซอร์ไง ฮ่าๆๆๆ เสื้อไม่ต้องเพราะอยากกอดเมียให้อุ่นๆ
มินหมดแรงสลบไปตั้งแต่เจอน้ำอุ่นๆ แล้วครับ พอผมจัดการทุกอย่างเสร็จก็ขึ้นมานอนกกเมียอย่างมีความสุข ตื่นมาค่อยว่ากัน บ้านพังกูก็ยอมวะงานนี้ หึหึ
....
....
ผมตื่นขึ้นอีกทีตอนบ่ายโมง ไอ้เก่งโทรมารายงานเรื่องร้านนิดหน่อย ร่างกายผมกระปรี่กระเปร่าสุดๆ ได้ออกกำลังกายกับเมียเมื่อคืนตื่นมามันก็จะสดชื่นแบบนี้นั่นแหละครับ ถ้าเลือดกำเดาจะไหลรอบนี้คงเป็นเลือดกำเดาแห่งความสุขของผมแน่นอน ความหื่นนี้มีให้เมียคนนี้คนเดียวเท่านั้น หึหึ
หลังจากลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายสักพักผมก็อาบน้ำชำระร่างกายตัวเองอีกครั้งก่อนจะลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่าง วันนี้ทำกับข้าวให้มินกินดีกว่า งานนี้ต้องเอาใจมินซะหน่อยเพราะเมื่อคืนผมเอาแต่ใจโคตรๆ อันนี้รู้ตัวดีครับ
ผมจัดการช๊อปปิ้งของสดสองสามอย่าง กุ้ง ปลาหมึงกับปลาแซลมอนสดๆ พร้อมผักสดจำนวนหนึ่ง วันนี้จะทำอะไรให้เมียกินดีวะ คิดไปคิดมาก็หยิบของใส่จนเต็มตะกร้าแล้วเดินไปจ่ายเงิน
"สวัสดีค่ะคุณทิว วันนี้ลงมาคนเดียวเหรอคะ?" พนักงานถามผม
"มินยังไม่ตื่นน่ะครับ" ผมตอบ
"แหม... คุณมินยังไม่ตื่นแต่ที่ซื้อไปทั้งหมดนี้มีแต่ของโปรดคุณมินทั้งนั้นเลยนะคะ" พนักงานยังคงแซวผมไม่เลิก
"หึหึ... ครับ" ผมตอบสั้นๆ
"อ่อใช่... เมื่อวานเห็นเพื่อนคุณทิวมาถามหาคุณทิวด้วยนะคะ พอดีเดินผ่านตรงรีเซฟชั่นแล้วได้ยินพอดีอ่ะค่ะ"
"เพื่อนผมเหรอครับ?"
"ใช่ค่ะ เห็นมาถามหาคุณทิวแต่ก็ไม่เห็นรอพบคุณทิวนะคะ ถามแล้วก็ไปเลย"
ใครวะ? ถ้าเป็นพวกไอ้ฟิวมันคงขึ้นไปหาผมที่ห้องแบบไม่ต้องถามล่ะ
"อ่อครับ... เดี๋ยวเพื่อนผมคงกลับมาหาใหม่เองนั่นแหละครับ"
"ผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาอีกเหรอคะ เดี๋ยวคุณมินก็งอนแย่เลย"
ผู้หญิง??? ใครวะ เฮ้ย!! กูเลิกหมดแล้วนะเว้ย!!
"เออ... ครับ มินไม่ว่าอะไรหรอกครับ"
"คร้า... ก็คุณทิวกับคุณมินรักกันขนาดนี้ จนคนในตึกนี้อิจฉากันหมดแล้วค่ะ คริคริ"
"หึหึ... ครับ"
"ทั้งหมด 15 รายการนะคะ 1,259 บาทค่ะ"
"นี่ครับ" ผมยื่นเงินสดให้พนักงาน
"เงินทอน 741 บาทค่ะ"
"ขอบคุณมากค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"
"ครับ" ผมยิ้มก่อนจะรับถุงมาหิ้วไว้ในมือแล้วเดินออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ตทันที
ครืดดด... ครืดดด....
"ตื่นแล้วเหรอ?" ผมรับสายทันทีที่เห็นว่าสายใครโทรเข้ามา
"อืม... อยู่ไหน?"
เสียงมินงัวเงียสุดๆ เลยครับ เสียงแหบแห้งแบบนี้กลัวจะไม่สบายอีกนี่ซิที่ผมเป็นห่วง
"ลงมาข้างล่าง กำลังจะขึ้นไปแล้วเนี้ยะรอแปปนึงนะ"
"อืม... รีบๆ ขึ้นมากูปวดหัว"
นั่นไง... ว่าแล้วต้องมีอาการ เมื่อคืนผมก็เล่นมันหนักไปจนลืมว่าร่างกายเราสองคนก็พักผ่อนน้อยพอๆ กัน เฮ้ออ... ไม่น่าเพลินเลยกู
"รอแป๊ปครับ กูจะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลย"
"เค..."
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....
ผมวางสายจากมินก็รีบเดินไปยืนรอลิฟท์ทันที งานนี้ต้องบำรุงเมียเยอะๆ หน่อย เดี๋ยวร่างจะพังอดใช้งานหลายวันผมคงเหี่ยวแห้งตายกันพอดี
"คุณทิวคะ"
ผมหันไปมองเห็นพนักงานฝ่ายต้อนรับลูกค้ากำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหาผม
"ครับ"
"มีคนฝากการ์ดนี้ไว้ให้คุณทิวนะค่ะ" เธอยื่นซองสีครีมมาให้ผม
"ใครฝากมาให้เหรอครับ?" ผมถามกลับ
"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ พอดีพี่ผู้จัดการรับไว้แต่ฝากให้ดิฉันนำมาให้คุณทิวแทนเพราะต้องออกไปทำธุระข้างนอกน่ะค่ะ"
"อ่อครับ... ขอบคุณมากครับ"
"ยินดีค่ะ งั้นดิฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ"
"ครับ... ขอบคุณครับ"
ผมรับซองนั้นมาถือไว้ในมือแล้วเดินเข้าลิฟท์ สายตาผมยังคงมองอยู่ที่ซองสีครีมซองนั้น ผมใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นมาถึงชั้นที่ผมอยู่ เดินออกจากลิฟท์ก็รีบเดินตรงไปยังห้องทันที ผมเข้าห้องมาแล้วเดินตรงไปยังห้องครัว วางของทั้งหมดที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะอาหาร
"ใครส่งการ์ดอะไรมาวะ?" ผมหยิบการ์ดขึ้นมาเพื่อจะแกะดูด้านใน
"แค่กๆ ทิว..."
"คร๊าบ..."
ผมรีบวางการ์ดลงไว้บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งไปดูใจเมียรัก
สภาพที่ผมเห็นคือมินนอนห่อตัวด้วยผ้านวมโผล่หัวออกมานิดหน่อย จากปากแดงๆ ก็กลายเป็นชมพูอ่อนเกือบซี๊ด ตายยยย... เมียกูอาการหนักนะเนี้ยะ
"ทิวขอน้ำกินหน่อย แค่กๆๆ น้ำ"
"แป๊ปนะ..."
ผมรีบวิ่งกลับไปเอาน้ำและไม่ลืมที่จะหยิบยาติดมือมาด้วย
"มาๆ กูพยุงมึงเอง กินยาก่อน"
"แค่กๆ มึงไปไหนมา?"
"กินยาก่อนอย่าเพิ่งพูด" ผมจัดการป้อนยาเมียรักของผมด้วยตัวเอง
"กินยาแล้วนอนพักแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวกูไปทำข้าวต้มกุ้งให้กิน"
"ข้าวต้มกุ้งเหรอ อืม... กูอยากกิน"
"คร๊าบ... นอนรอกูแปปนึงนะเดี๋ยวกูรีบไปทำให้"
ฟอดดดด.....
"อืม... ขอบใจนะทิว"
"เฮ้ออ... ความผิดกูเองที่ทำให้มึงป่วย แต่มันก็เป็นความผิดมึงครึ่งนึงเหมือนกัน"
"ความผิดกูได้ไง แค่กๆๆ มึงเล่นล่อกูไม่พักขนาดนี้ร่างกายกูยังทำงานได้ก็เทพแล้วทิว แค่กๆๆ ไอ้หื่นเอ้ย!!"
ผมยิ้มกริ่มภูมิใจแทนที่จะสลด หึหึ
"อ้าว!! ก็มึงบอกอยากได้ลูกกูก็รีบทำลูกให้ไงครับที่รัก หึหึ" จุ๊บบบ...
ผมก้มลงจุ๊บปากมินด้วยความมันเขี้ยว
"ไอ้บ้า!! กูมีลูกให้มึงได้ซะที่ไหนล่ะ"
มินพูดจบก็เสหน้ามองไปทางอื่น
"ฟังนะมิน ถ้ากูอยากจะมีลูกกูก็จะมีลูกกับมึงคนเดียว ถ้ามึงมีลูกให้กูไม่ได้กูก็ไม่อยากมีเหมือนกัน ต่อไปไม่ต้องเก็บเอาเรื่องคนอื่นมาคิดมากนะ ไม่งั้นกูจะทำลูกกับมึงทุกวันจนกว่ามึงจะมีลูกเลยดีไหม หื้อ?"
"กอดกูหน่อย"
โอ๊ยยย.... เมียอ้อนน่ารักกกก
หมับ!!
"โอ๋ๆ รักแห้งคนเดียวนะครับ หายป่วยไวๆ นะ กูไม่อยากเห็นมึงป่วยรู้ไหมหื้อ?"
ฟอดดด.... ฟอดดด....
"กูจะไม่ป่วยได้ไงไอ้หื่นกาม มึงเอากูถี่ขนาดนี้มีเวลาได้พักร่างก็บ้าแล้ว!!" มินต่อว่าผมไม่จริงจังนัก
"หึหึ... กูมีให้เอาอยู่คนเดียว รักมึงน้า..."
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบ....
"ไอ้บ้า!! มินก็รักพี่ทิวเหมือนกันคร๊าบ... แค่กๆ" พูดไปก็เขินไปเนอะเมียกู แต่... น่ารัก!!
"พอๆ เลิกปากหวานกับกูได้แล้วมินไม่งั้นกูเอามึงตอนมึงเป็นไข้อยู่นี่แหละ แล้วจะหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ"
แม่ง!! อดใจอีกแล้วไอ้ทิว ทำไมมันชอบทำตัวน่ากัดตอนนี้วะเนี้ยะ หึ่ม!!
"กูไม่สบายขนาดนี้มึงยังจะหื่นใส่กูอีกไอ้บ้าทิว!! กูหิวข้าวแล้วมึงรีบไปทำเลยไป!!"
มินพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งเต็มที อาการหนักแล้วเมียกู เจอปืนใหญ่กระแทกปากเข้าไปเมื่อคืนถึงขั้นเสียงหายเลย กร๊ากกก
"ปากดีจริงๆ เลยนะ กูเห็นแก่มึงไม่สบายอยู่หรอกไม่งั้นกูจะจับปล้ำสักทีสองทีก่อนค่อยป้อนข้าว หึหึ"
"ไอ้หื่นกาม!!" มินว่าผมไม่จริงจังนัก
จุ๊บบบบ....
"รอแป๊ปนะ เดี๋ยวกูทำข้าวต้มแสนอร่อยให้กินนะที่รัก"
"ที่รงที่รักบ้าอะไร ไปๆ เลยกูจะอ้วก!!"
ฟอดดดด....
"หึ่ม!! มันเขี้ยวแม่งฉิบหาย รอแป๊ป"
มินมันก็นอนเขินผมอยู่ที่เดิมส่วนผมก็มาทำหน้าที่พ่อครัวต่อไป ข้าวต้มกุ้งใส่กุ้งกับขึ้นฉ่ายเยอะๆ มินชอบ ต้นหอมไม่ต้องใส่ โรยกระเทียมเจียวนิดหน่อยคืออาหารจานโปรดอีกจานของเมียผมเลยครับ
ผมลงมือทำอาหารจานโปรดให้มินจนเสร็จ มีเมนูแถมอีกหนึ่งอย่างคือไข่เจียวแฮม หลังจากทำอาหารเสร็จก็จัดการตักข้าวต้มร้อนๆ ใส่ถ้วยขนาดพอเหมาะ หั่นไข่เจียวเป็นเส้นบางๆ จัดใส่จานใบเล็ก เตรียมน้ำ เตรียมยาหลังอาหารจัดวางบนถาดอย่างเรียบร้อยเป็นอันเสร็จ
ผมเดินถือถาดอาหารเข้ามาเสริฟเมียรักที่กำลังนอนดูทีวีหัวเราะเสียงดังลั่น เอิ่ม... เมื่อกี้ยังดูเหมือนคนป่วยอยู่เลยนะ
"หูยย... หอมอ่ะ"
"หึหึ... ตาวาวเชียวนะ ลุกขึ้นนั่งไหวไหมครับคุณชายมิน?"
"ไม่อ่ะ วันนี้กูป่วย"
ดูมินมันตอบดิครับ ผมนี่งงเลย เมื่อกี้ยังหัวเราะรายการในยูทูปอยู่เลย
"ให้กูเคี้ยวให้ด้วยเลยไหมครับคุณชายมิน" ผมแกล้งพูดกวนมันครับ
"ไม่เอาอ่ะ เหม็นน้ำลาย หึหึ" ดูมันตอบผมดิ
"มาๆ พูดมากต่อปากต่อคำเก่งจริง กินข้าวซะจะได้กินยาหลังอาหาร"
"หอมอ่ะ ทำไว้เยอะป่ะ?" พูดจบมินก็รีบตักข้าวต้มร้อนๆ จนเต็มช้อน
หมับ!!
"มินมันร้อน เป่าก่อน"
"อืมๆ รู้แล้วน่า"
ผมนั่งมองมินกินข้าวต้มที่ผมทำอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดชาม ไข่เจียวแฮมก็หมดเกลี้ยงเลยครับ เอาวะ! ถึงจะป่วยแต่ถ้าเจริญอาหารกินได้เยอะแบบนี้เดี๋ยวก็หาย มินมันคนอึด 2017 ครับ
"อ่า... อิ่มมาก"
"กินยาซะจะได้หาย"
"กูไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย"
"ตัวรุมๆ กินยาซะ"
ผมส่งยาให้มินตามด้วยน้ำดื่ม มินมองค้อนผมแล้วทำท่าขมุบขมิบปากเล็กล้อเลียนก่อนจะกินยาตามที่ผมสั่ง
"กินยาแล้วก็นอนพักเยอะๆ ล่ะ"
"ทิวบ่ายๆ เราไปห้างกันนะ"
"ไม่สบายอยู่จะไปทำไม?" ผมถาม
"เออน่า... มึงบอกเองว่าจะพากูไป แล้วเนี้ยะกูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย กินยานอนพักซักหน่อยก็หายแล้ว"
"เฮ้ออ... มึงนี่น่า... อืมๆ เดี๋ยวเช็ดตัวซะหน่อยให้ไข้ลดแล้วนอนพัก ถ้าตัวเย็นขึ้นกูจะพาไปแล้วกัน"
"คร๊าบ... มึงเช็ดตัวให้กูหน่อยดิ นะๆ แฮ่!"
"หึหึ... รอแป๊ปเดี๋ยวเอาจานไปเก็บก่อนแล้วจะมาเช็ดตัวให้"
"ขอบคุณครับป๋าทิว คึคึ"
อ้อล้อเหลือเกินเมียกู หึหึ
ผมได้แต่ยิ้มให้กับความอ้อล้อของมิน ผมนำชามไปเก็บที่ห้องครัว ล้างจานแล้วเก็บทุกอย่างจนเรียบร้อย
หลังจากเสร็จภาระกิจในห้องครัวผมก็เข้าไปเตรียมน้ำใส่กะละมังขนาดเล็กกับผ้าผืนน้อยขนาดพอเหมาะ มินกึ่งนั่งกึ่งหลับรอผมอยู่บนที่นอน อย่างนี้แหละครับ หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน จากตากลมโตตอนนี้เปลือกตาถูกปิดไปแล้วเศษสองส่วนสามครับ หึหึ
"ง่วงก็นอนเลยมิน เดี๋ยวกูเช็ดตัวเสร็จจะเปลี่ยนชุดหนาๆ กว่านี้ให้"
"อืม... ขอบคุณนะ"
ผมจับตัวมินให้นอนราบบนที่นอน เอื้อมมือไปหยิบรีโมทปรับแอร์เพื่อไม่ให้เย็นจนเกินไป มินขดตัวขยับเข้าหาผม หลังจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ผมก็จัดการถอดเสื้อตัวบางที่ใส่ให้มินเมื่อคืนออกแล้วเช็ดตัวให้มิน ทุกซอกทุกมุมถูกผมเช็ดทำความสะอาดทั่วทุกพื้นที่ พอเช็ดตัวเสร็จผมก็ไปเลือกเสื้อยืดกับกางเกงที่ใส่นอนสบายๆ มาสวมใส่ให้มินก่อนจะห่มผ้ามินครับ
"หึหึ นอนหลับเป็นเด็กเลยว่ะ"
จุ๊บบบบบ.....
ผมจูบลงที่หน้าผากมินอย่างอ่อนโยน แค่ผมได้อยู่กับมินแบบนี้ทุกๆ วันผมก็มีความสุขมากแล้วครับ
TBC.
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีไรท์ผ่าตัดด่วนเลยต้องใช้เวลารักษาตัวกระทันหัน จะพยายามมาต่อให้เรื่อยๆ นะคะ
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่น้า... จุ๊บๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ อิป๋าหื่นขนาดนี้ น้องมินคงจะมีลูกหัวปี ท้ายปีแน่นอน
ขอให้ไรท์หายป่วยไวไวนะคะ เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วด้วย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
คิดถึงมากเลยยยย :กอด1:
-
อิทิว อิหื่น!!
ขอให้นักเขียนหายป่วยไวๆนะค๊าาาา
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.09 ชีวิตดี้ดี】
หลังจากเราสองคนกลับมาจากบ้านที่หัวหินผมกับโจก็ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง โจมีคุยงานโปรเจคใหม่ๆ กับลูกค้าเกือบทุกวัน ส่วนผมก็งานเดิมๆ ดูแลเรื่องร้านและเรื่องสินค้าที่นำเข้าจากต่างประเทศครับ
เราสองคนค่อนข้างยุ่งกับงานของตัวเอง แต่ถึงงานของเราจะยุ่งมากแค่ไหน เราสองคนก็ยังดูแลเอาใจใส่กันเสมอ ไม่ใช่ซิเป็นโจซะมากกว่าที่ดูแลผม
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมพอจะมีเวลาว่างครับ เวลาว่างของผมส่วนมากหมดไปกับการเข้าฟิสเนสเพื่อฟิตหุ่นให้ดูดีอยู่เสมอ ออกกำลังกายเป็นการคลายเครียดที่ดีสำหรับผม ไม่นับรวมเหล้ากับบุหรี่นะเพราะนั่นมันคือความสุขคนละส่วนกัน แยกแยะๆ และที่สำคัญที่สุดคือมันทำให้ผมรู้สึกสบายตัวเป็นการผ่อนคลายได้เหมือนกันนะ (รึเปล่าวะ)
ปกติถ้าผมมีเวลาว่างผมก็จะใช้เวลา 2-3 ชั่วโมงต่อวันในการเข้าฟิตแต่ละครั้ง ถึงจะมีเมียแล้วผมก็ไม่ทิ้งการดูแลตัวเองนะเดี๋ยวหุ่นไม่ดี ไม่หล่อ โจทิ้งผมไปผมก็แย่ดิ กร๊ากกก... ไม่ได้ๆ ยังไงผมต้องดูดีอยู่เสมอดิวะ!! ไม่งั้นกูตายเลย เพราะแต่ละคนที่เข้ามาใกล้โจแต่ละคนเหมือนมันจะได้กลิ่นว่ะ แอบส่งยิ้มให้ แอบมองโจเวลาผมเผลองี้ แม่ง!! หงุดหงิดฉิบหาย โจแม่งก็ไม่รู้อะไรเล๊ยยย... ยังไงก็ไม่ได้เว้ย!! กูหวงของกู แฮ่!!
เมื่อกี้ก่อนจะออกมาจากออฟฟิตโจผมก็ขู่แม่งด้วยสายตาไปแล้วคนนึง กูว่าถ้ากูอยู่นานไอ้เหี้ยนั่นไม่ได้แบบบ้านมันแน่!! วุ้ย! ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวว่ะ
จากออฟฟิตโจผมใช้เวลาเดินมาฟิตเนสประมาณสิบนาทีก็ถึงแล้วครับเพราะอยู่ไม่ไกลกันมาก ที่ผมเลือกที่นี่เหตุผลไม่ใช่อะไรหรอก มันอยู่ใกล้ที่รักไง ฮ่าๆๆ ที่สำคัญผมเล่นเสร็จก็ไปนั่งเฝ้าเมียทำงานต่อได้ กร๊ากกก... เอาเข้าไปกูเป็นเอามากนะเนี้ยะ!!
"สวัสดีครับคุณปู ไม่ได้เจอหลายวันเลยนะครับ" พนักงานต้อนรับทักผม
"พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ นะ อืม... วันนี้คนน้อยดีเนอะ" ผมกวาดสายตามองดูรอบๆ
"ใช่ครับ วันนี้ลูกค้าจะเข้าช่วงเย็นๆ ครับ"
พนักงานที่นี่จะจำตารางของลูกค้าประจำได้ แสดงว่าวันนี้ผมได้ออกกำลังกายแบบเงียบๆ เออ.. ดีเหมือนกันแฮะ ถ้าไอ้แก๊งนั้นมาผมคนเดินกลับบ้านแบบไม่ต้องคิดเลยก็ได้
"อืม... ดีเหมือนกัน วันนี้จะได้เอาเหงื่อออกให้เต็มที่หน่อย"
"เชิญตามสบายเลยนะครับ ขาดเหลืออะไรคุณปูบอกผมนะครับเดี๋ยวผมจัดการให้"
"หึหึ ดูแลพี่ดีแบบนี้เดี๋ยวหาเมียให้คนนึงแล้วกัน"
"แฮ่ะๆ จะดีเหรอครับ"
ผมตบไหล่มันไปสองทีแล้วแสยะยิ้มมุมปาก ไอ้นี่ก็ชอบใจใหญ่ ผมเลยอดที่จะขำมันไม่ได้ เด็กคนนี้ผมค่อนข้างสนิทพอสมควรเพราะมันเป็นเด็กที่ดูแลลูกค้าโคตรดี อย่าว่าแต่ผมชมมันเลย คนอื่นเขาก็ชมมันเหมือนกันเพราะมันดูแลลูกค้าดีจริงๆ
ผมทักทายพูดคุยกันพอหอมปากหอมคอก็เดินเข้ามาเปลี่ยนชุด ตอนนี้ผมว่าผมเริ่มมีพุงนิดๆ แล้ววะ ช่วงนี้เจริญอาหารฉิบหาย โจทำอะไรให้ผมแดกหมด แดกเรียบไม่เหลือไว้ให้เมียเสียใจ ฮ่าๆๆ แต่เปล่าหรอก โจมันทำกับข้าวอร่อยต่างหากล่ะ
ผมเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินตรงไปวอมอัพด้วยดัมเบลแบบเบาๆ ก่อน เป็นการเริ่มออกกำลังกายแบบชิวๆ ตามวิถีคนหล่อครับ กร๊ากกกก...
"สวัสดีครับ"
ผมเงยหน้าขึ้นจากดัมเบลแล้วมองไปยังเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่สวมชุดออกกำลังกายแบบจัดเต็ม เด็กหนุ่มหน้าตาดีกำลังยืนยิ้มให้ผมแต่ผมมองเด็กคนนั้นไม่เกินห้าวิผมก็หันมาสนใจดัมเบลที่ผมถือค้างไว้ในมืออีกครั้ง กูรู้จักมันตอนไหนวะ
"เอ่อ... คือผม..."
มือที่กำลังเริ่มยกดัมเบลขึ้นลงก็หยุดชะงักอีกครั้ง
"มีไร?" ผมเงยหน้าขึ้นถามเด็กคนนั้น
"ผมชื่อน้ำครับ" พูดจบมันก็ยิ้มแหยะให้ผม
"แล้ว?"
คือไรวะ มึงเดินมาบอกชื่อมึงกับกูแล้วยืนยิ้ม กูควรงงไหม
“ไม่มีอะไรครับ พอดีน้ำเป็นสมาชิกใหม่เพิ่งมาเล่นที่นี่เป็นวันแรกยังไม่รู้จักใครเลยแวะมาทักทายน่ะครับ”
คราวนี้มันอธิบายรัวเลยวุ้ย
“เออๆ ยินดีที่ได้รู้จัก พี่ชื่อปู”
“ครับๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ปู มีอะไรแนะนำน้ำด้วยนะครับ” มันพูดด้วยท่าทางดีใจสุดๆ อะไรของมันวะ
“เฮ้ย! พี่ไม่ใช่เทรนเนอร์นะ แนะนำอะไรใครไม่เป็นหรอก”
กูออกตัวแรงไว้ก่อนดีกว่า ขี้เกียจยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นมาก อยากออกกำลังกายไม่ใช่มาสร้างความวุ่นวายวุ้ย!
“ครับๆ น้ำทราบแล้วครับ เอ่อ... น้ำขอนั่งเล่นกับพี่ได้ไหมอ่ะ น้ำสัญญาจะนั่งเงียบๆ เลยนะ ไม่กวนพี่แน่นอนครับ”
“เออๆ อยากทำอะไรก็ทำเถอะ กุไม่ได้เสียเงินค่าสมาชิกแทนมึงซักหน่อย”
อ้าวกู! เสือกพูดหยาบคายตามนิสัยไปอีก น้องมันอุตส่าห์พูดเพราะๆ ด้วย
“ขอบคุณมากครับ งั้นน้ำขออนุญาตออกกำลังกายเลยนะครับ”
มันนั่งลงเบาะข้างๆ ผมด้วยความดีใจ มึงจะดีใจอะไรหนักหนาวะ อยากมีเพื่อนเล่นขนาดนั้นเชียว
ผมออกกำลังกายของผมต่อไป เปลี่ยนเครื่องเล่นไปเรื่อย ไอ้เด็กนี่ก็คอยถามนู้นถามนี่จนผมเริ่มจะปวดหัว แม่งเล่นเล่าประวัติส่วนตัวซะยืดยาวจนผมรู้ว่ามันเรียนแค่มหาลัยปีหนึ่ง แถมเป็นมหาลัยติดหนึ่งในสามอันดับของประเทศซะด้วย
“แฮ่กๆๆ พี่ปูครับ พี่จะวิ่งอีกนานไหมครับ ทำไมผมวิ่งแป๊ปเดียวผมโคตรเหนื่อยเลย”
มันนั่งบ่นอยู่ที่พื้นนู้นครับ ส่วนผมกำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่ง เหงื่อกำลังออกได้ที่เลย
“อ่อนไง หึหึ” ผมพูดกัดมันแล้วก็วิ่งของผมต่อไป
“หูยยย.. ใจร้ายอ่ะ พูดว่าน้ำแบบนี้ได้ไง” ผมขมวดคิ้วแน่น
“ทำไมพูดแต๋วแตกจังวะ นี่เราเป็นผู้ชายจริงป่าวเนี้ยะ?”
“เฮ้ย!! น้ำเป็นผู้ชายครับ แต่น้ำคงติดพูดแทนตัวแบบนี้กับที่บ้านมา”
ประโยคสุดท้ายเสียงมันหงอยๆ ครับ
“เออๆ ผู้ชายก็ผู้ชาย”
“อ้าว พี่ปูเลิกเล่นแล้วเหรอครับ”
“อืม... พอดีมีธุระต่อนะ”
ผมมองนาฬิกาใกล้เวลาที่นัดกับโจไว้แล้วครับ
“ว้า... มาครั้งหน้าผมจะเจอพี่ปูอีกไหมครับ?” มันพูดเสียงหงอย
“ไม่รู้ดิ ไม่ใช่เทพธิดาพยากรณ์จะได้รู้ล่วงหน้าว่าจะเจอกันอีกรึป่าว”
มันทำหน้าหงอยอีกแล้วว่ะ ไอ้นี่อ่อนจริงๆ
“เสียใจจังนะครับ พี่ปูอุตส่าห์ใจดีกับผมขนาดนี้”
ห๊ะ!! กูเนี้ยะนะใจดี กูว่าสมองมึงต้องมีปัญหาแน่ๆ ไอ้น้องเอ้ย!!
“ใจดีอะไร ปกติ”
“พี่ปูใจดีกับน้ำจริงๆ นะครับ ยอมคุยกับน้ำด้วย”
“เป็นเด็กมีปัญหารึไงเรา คุยกันทำความรู้จักกันมันก็อเรื่องปกตินิ”
“อันนั้นมันก็จริงครับ แต่น้ำ..”
“พอๆ เลิกดราม่าได้แล้ว พี่ต้องรีบไปธุระไว้เจอกันครั้งหน้าจะสอนเล่นเครื่องนี้กัน”
ผมชี้ไปที่เครื่องออกกำลังกายที่ช่วยสร้างกล้ามเนื้อ เห็นมันพูดว่าอยากมีกล้ามเพิ่มอีกนิดผมเลยคิดว่าถ้ามันได้ลองเล่นเรื่องนี้มันคงได้กล้ามอย่างที่ใจหวัง
“ครับๆ ครั้งหน้าๆ น้ำจะเล่นเครื่องนี้ถ้าพี่ปูสอนน้ำครับ”
“อืม งั้นพี่ขอตัวก่อนแล้วกัน ไว้ครั้งหน้าเจอกันพี่จะสอน”
ผมเดินเข้าไปตบไหล่มันสองทีแล้วโบกมือลามันเป็นการส่งท้าย
“ขอบคุณมากครับ แล้วเจอกันอีกนะครับ”
ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างขำๆ กับท่าทางดีใจออกนอกหน้าของมัน จะดีใจอะไรหนักหนาวะ แล้ววันนี้อะไรเข้าสิงให้กูพูดเพราะวะเนี้ยะ งงตัวเอง
ผมจัดการชำระร่างกายตัวเองให้สะอาดก่อนจะเดินออกจากฟิตเนสด้วยร่างกายที่โคตรเบาสบาย เหมือนมันได้เสียเหงื่อตัวมันเลยรู้สึกเบาๆ สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก ผมใช้เวลาเดินไม่นานก็เดินมาถึงออฟฟิตโจ พนักงานนี่นั่งทำงานกันเงียบ เกาหัวกันแกร๊กๆ สงสัยแม่คิดงานไม่ออกชัวร์ หึหึ
แกร๊ก....
โจเงยหน้าขึ้นมามองแล้วคลี่ยิ้มให้ผมสามวิก่อนจะก้มหน้ามองเอกสารเหมือนเดิม ผมเดินไปวางกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วเดินเข้าไปหาโจ
ฟอดดด....
“กลับมาแล้ว คิดถึงจัง” ผมก้มลงหอมแก้มโจ
“อืม... คิดถึงเหมือนกันครับ” โจเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ผม
ผมหย่อนก้นลงนั่งที่พักแขนบนเก้าอี้ที่โจกำลังนั่งทำงานแล้วกอดไหล่โจไว้ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองเอกสารที่โจกำลังตั้งใจอ่าน
“หือออ... งานนี้เงินดีเนอะ”
“อืม... ลูกค้าใหม่นะ ความต้องการสูง งานละเอียดมาก”
“งานดีเงินดีแบบนี้นอนอยู่บ้านให้เมียเลี้ยงดีกว่า หึหึ” ผมแกล้งพูดหยอก
“ได้ครับ วันละสองร้อยสบายมาก” โจพูดไปยิ้มขำไป
“ใจร้ายว่ะ แค่นี้จะพอกินอะไร” “ปูอยู่บ้านเฉยๆ ไง ใช้เงินอะไรเยอะแยะล่ะครับ กับข้าวก็พร้อมเงินที่ให้ไปเอาไว้ซื้อกาแฟสดกินก็พอเนอะ”
“หึหึ เดี๋ยวนี้มีเล่นกลับนะ มันเขี้ยวจริงๆ เล๊ย!!”
ฟอดดดด....
หอมแม่งให้หายมันเขี้ยวอีกสักที คนบ้าอะไรกลิ่นหอมอ่อนๆ โคตรยั่วยวนใจเลยว่ะ
“อย่าแกล้งซิครับปู โจขอทำงานอีกแป๊ปนะครับ แล้วเดี๋ยวเรากลับบ้านกัน”
“มัดจำทีนึงก่อน” ผมไม่วายมีข้อต่อรอง
“เฮ้อ... แบบนี้ตลอดเลย”
ฟอดดดด.....
โจรีบหอมแก้มผมด้วยความไวแสงก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารต่อ แต่หูนี่แดงลามไปยังคอเลย หึหึ น่ารักว่ะ
ผมนั่งลูบคอโจเล่นคร่าเวลา มันเพลินดีได้นัวเนียนิดนึงก็เอา โจก็หดคอหนีเป็นระยะแต่ผมก็ยังทำต่อไปเพลินๆ อีกมือก็เล่นโทรศัพท์ตัวเองไปด้วย
“อืออ... ปูโจจั๊กจี้อ่ะ”
“หึหึ จั๊กจี้หรืออะไร?”
“ก็ปูเล่นทำแบบนี้โจก็ไม่มีสมาธิอ่านอ่ะ มันจั๊กจี้จริงๆ นะ”
“เพลินดีออก รีบๆ อ่านให้จบไวๆ ซิจะได้กลับไปจั๊กจี้ต่อกันที่บ้าน”
ฟอดดดด....
“คนบ้า!” โจต่อว่าผมไม่จริงจังนัก
ฟู่ววว... โจหดคอทันที
“ไม่ได้บ้าธรรมดานะ บ้ากามด้วย หึหึ”
ตอนนี้โจนั่งหน้าแดงไปถึงหูเลยครับ มีหันมาทำตาดุใส่แต่ไม่ได้ผลว่ะ แบบนี้ผมยิ่งชอบ ฮ่าๆๆๆ
“พอๆ งั้นเรากลับบ้านกัน ปูหิวข้าวแล้วใช่ไหม งั้นรอโจเก็บของแป๊ปนึงนะครับ”
ผมลุกขึ้นยืนมองโจที่กำลังรีบเก็บเอกสารที่ถืออยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะทำงานแล้วจัดเรียงอย่างเรียบร้อย ปากกาและอุปกรณ์การทำงานถูกเก็บเข้าที่เข้าทางจนเสร็จเรียบร้อย
“เสร็จแล้ว”
“รีบแบบนี้อยากเล่นจ้ำจี้ด้วยกันคืนนี้ใช่ป่ะ?” ผมแกล้งถาม
ตุบ!!
“พูดมากจริง ไปครับกลับบ้านกันเดี๋ยวรถติด”
โจรีบหยิบกระเป๋าตังค์แล้วเก็บโทรศัพท์ยัดใส่ในกระเป๋ากางเกง
“อ่าา... ดีจังเมียเลิกงานไว หึหึ ป่ะกลับบ้านกันที่รัก”
“พูดบ้าอะไรอีกเนี้ยะ”
โจรีบเดินนำผมออกไปจากห้องทันที ผมคว้ากระเป๋าได้ก็เดินตามที่รักของผมไป เดี๋ยวหลงกลัวกลับบ้านไม่ถูก ฮ่าๆๆๆ
“โจเดี๋ยวกูว่าเราแวะซื้อข้าวเข้าไปกินที่บ้านดีกว่าไหมมึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำ”
ตอนนี้ผมกำลังขับรถพาโจกลับบ้านครับ รถแม่งเริ่มติดล่ะ ดีนะที่ออกมาเร็วไม่งั้นคงถึงบ้านชาติหน้าแน่ๆ
“ไม่เป็นไร ซื้อกับข้าวข้างนอกผงชูรสเยอะจะตาย เดี๋ยวโจทำให้กินเอง โจไม่เหนื่อยหรอกปูไม่ต้องห่วงแค่นี้สบายมาก”
“อืม... ตามใจแล้วกัน งั้นเดี๋ยวเราแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้านแล้วซื้อของเข้าไปทำกัน”
"โอเคครับ" โจตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เฮ้ออ... ทำไมมันขยันทำให้ตัวเองเหนื่อยจังวะ
เราสองคนแวะซื้อของกันจนเสร็จก็ขับรถกลับบ้านทันที โจวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเย็นให้สามีอย่างผม ส่วนผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำบนห้องอีกรอบ พออาบน้ำเสร็จผมก็คุยงานกับลูกน้องทางงโทรศัพท์จนเพลิน รู้ตัวอีกทีโจก็เดินเข้ามาในห้อง พูดขยับปากแต่ไม่ออกเสียงว่ากับข้าวเสร็จแล้วนะ ขอตัวอาบน้ำแป๊ปนึง ผมพยักหน้าตอบรับ โจก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนผมก็คุยงานต่อจนเสร็จ
แกร็ก....
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง
"อ้าว คุยงานเสร็จแล้วเหรอ?"
"วันนี้ทำไมอาบน้ำเร็ว?" ผมไม่ตอบคำถามแต่ผมถามกลับ
"ก็โจกลัวปูจะรอกินข้าวนาน เลยรีบๆ อาบน่ะ แฮ่ะๆ"
โจเกาหัวเขินๆ ปกติอาบน้ำนานกว่านี้ครับ
"หึหึ ไหนมาพิสูจน์ดิ อาบน้ำสะอาดป่าว"
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปโอบเอวโจก่อนจะพิสูจน์ด้วยการหอมแก้มไซส์ซอกคอพอหอมปากหอมคอ
ฟอดดดด.... ฟอดดด....
"อืออ... ปูอย่าแกล้งซิ ปล่อยเร็ววโจหนาวนะ"
จริงครับ โจแม่งขนลุกซู่ไปทั้งตัว แต่ผมว่าไม่ใช่เพราะหนาววะ หึหึ
"อ่าา... กลิ่นหอมใช้ได้ โอเคผ่าน" ผมแกล้งพูดขึ้นแล้วปล่อยโจให้เป็นอิสระ
"ปูลงไปรอโจข้างล่างก็ได้นะ เดี๋ยวโจรีบตามไปครับ"
"รีบๆ ใส่เสื้อผ้าซะ ไม่งั้นจะอดข้าวเย็นแล้วได้กินอย่างอื่นแทน หึหึ"
"บ้า!!"
ผมมองโจอย่างหื่นกาม โจแม่งก็เขินใหญ่รีบรื้อเสื้อผ้ามาใส่เลยครับ แม่ง!! อดกินอย่างอื่นเลยกู
ผมรอโจแต่งตัวไม่นานนักเราสองคนกก็เดินลงมาชั้นล่างด้วยกัน โจจัดวางอาหารไว้บนโต๊ะอาหารอย่างเรียบร้อย เดินไปเปิดตู้เย็นเตรียมน้ำ ตักข้าวใส่จานพร้อมทาน พ่อบ้านป่ะล่ะเมียผม เรียกมันพ่อบ้านน่ะถูกแล้วครับ ถึงโจมันจะเป็นเมียผมมันก็เป็นผู้ชายนะโว๊ย ฉะนั้นให้เกียรติเมียกูด้วยคร๊าบ กูรักของกูห้ามว่านะจำไว้!!
"ทำไมทำเยอะจังวะ"
ผมมองอาหารที่ตั้งเรียงรายอยู่สี่อย่างด้วยกัน ผัดผักรวมมิตรรวมโคตรตระกูลผักไว้ด้วยกัน ไข่เจียวที่ไม่ธรรมดาเพราะมีสารพัดหอมที่สอดใส้ปะปนอยู่กับหมูสับ แกงจืดวุ้นเส้นหมูสับที่ไม่วายมีผัดลอยอยู่เต็มชาม จานสุดท้ายนี่ถือว่าเด็ดนั่นก็คือผัดกระเพราหมูสับรสจัดจ้านที่เป็นอาหารจานโปรดของผมอีกจาน
"แฮะๆ ทำเพลินไปหน่อยน่ะ" โจตอบอย่างขำๆ
"ถ้ากินหมดนี่กูกลิ้งได้พอดีนะครับที่รัก"
"กลิ้งได้จริงอ่ะ" โจพูดแกลมหยอก
"หึหึ เดี๋ยวนี้เล่นคืนนะ เดี๋ยวเหอะ!"
โจมันทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวนี้ทำตัวหน้ามันเขี้ยวบ่อยว่ะ ติดนิสัยใครมาวะ
"นี่โจตักแบ่งไปให้แม่กับพ่อแล้วนะ"
แม่กับพ่อที่โจพูดถึงก็พ่อแม่ผมนี่แหละครับ มีสะใภ้ดึก็แบบนี้แหละ กร๊ากกก
"พ่อกับแม่ยังไม่ได้กินข้าวอีกเหรอ?"
"ยังเลย พ่อบอกวันนี้แม่แอบหนีไปช๊อปปิ้งกับเพื่อนน่ะ แม่เลยกลับมาช้าพ่อเลยต้องหิ้วท้องรอ"
โจเริ่มตักกับข้าวใส่จานให้ผม ใช่ครับผมมีหน้าที่กินเข้าไป กินอย่างเดียว กินให้จุกตาย ฮ่าๆๆ
"หึ! สงสารพ่อว่ะ แกแล้วยังโดนเมียทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวอีก"
"ปูก็พูดไป นานๆ ทีแม่จะออกนอกบ้าน แล้วที่สำคัญพ่อก็อยากรอทานข้าวพร้อมแม่ต่ากหากล่ะครับ"
ดู๊ดู... เมียผมเข้าใจครอบครัวผมแค่ไหน เข้าใจมากกว่าลลูกแท้ๆ อย่างผมซะอีก หึหึ
"มึงก็อย่าเข้าข้างแม่กูมากโจ เดี๋ยวนี้ได้ใจมีคนเข้าข้าง บ่นๆ กูทุกวัน รักมึงมากกว่ากูแล้วมั้ง"
"คึคึ ก็ปูอยากทำตัวไม่น่ารักเองนิครับ แม่บ่นเพราะแม่เป็นห่วงปูต่างหาก อ่ะนี่ทานเยอะๆ นะจะได้เลิกขี้น้อยใจสักที"
โจตักอาหารใส่จานผมไม่หยุดแต่จานตัวเองนี่กับข้าวโคตรน้อย กินยังกับแมวดม ไม่น่าล่ะผอมแห้งขนาดนี้ กูก็ว่ากูเลี้ยงเมียดีอยู่นะ
"มึงก็กินเข้าไปเยอะๆ บ้าง ตักให้กูคนเดียวท้องแตกตาย"
ผมตักไข่เจียวให้โจ มันก็ยิ้มรับตามนิสัย กูบ่นเสือกยิ้มซะงั้น
"ขอบคุณนะ"
พูดจบก็ตักข้าวกับไข่เจียวที่ผมตักให้ใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างน่ารัก
ผมกับโจนั่งกินข้าวกันไปคุยกับไปจนอิ่ม ผมย้ายโลเคชั่นมาอยู่หน้าทีวีในห้องรับแขก ส่วนโจทำหน้าที่พ่อบ้านเก็บจานไปล้างและทำความสะอาดทุกสิ่งอย่างครับ
"ปู ทำไมนอนแบบนั้นล่ะ เดี๋ยวอาหารไม่ย่อยกันพอดี" โจขมวดคิ้วแน่น
"เออๆ ลุกแล้วๆ มานั่งนี่ม่ะ"
ผมตบลงเบาะข้างๆ ตัวผม โจยู่หน้าอย่างน่ารัก มีผัวดื้อไม่เชื่อฟังเมียเลยต้องขี้บ่น ฮ่าๆๆๆ ดูแลผัวเยี่ยงลูก ดีๆ มึงจะได้ไม่ต้องท้องไง มีกูคนเดียวจบ หึหึ
"ถืออะไรมาอีก?"
ผมแกล้งถามไปอย่างนั้นแหละครับ เห็นๆ อยู่ว่าจานผลไม้หลากหลายชนิดนั่นเอง
"ผลไม้ไง ทานเข้าไปครับ" พูดจบบโจก็หยิบแอปเปิ้ลยัดเข้าปากผมทันที
"แน่นจะตายห่ายังต้องกินผลไม้ต่ออีก"
"กินเข้าไปเยอะๆ มันดีต่อสุขภาพครับ"
"เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ครับที่รัก"
"คึคึ กินเข้าไปเยอะๆ นะคร๊าบ ผลไม้อร่อยน้า…"
"มึงมันน่านัก!!"
งับ!!
จุ๊บบบบ…
"เล่นอะไรเนี้ยะ! นี่แน่ะ!! กินเข้าไปเยอะๆ เลย"
"ฮ่าๆๆ โจเดี๋ยวติดคอตายนะเว้ย!!"
"ไม่ตายหรอก โจพาปูไปหาหมอทันแน่นอน ฮ่าๆๆ"
โจมันไม่ฟังเสียงบ่นจากผมหรอกครับ
ตอนนี้หน้าที่มันคือยัดผลไม้เข้าปากผมให้หมดจานตามความต้องการของมันก็พอ ดูมันแกล้งผมดิ ใครว่าโจมันร้ายบ้างยกมือขึ้นครับ
เฮ้ออ... แล้วอย่างนี้จะไม่ให้กูออกกำลังกายได้ไง อิ่มสัส!!
TBC…
พี่โจน่ารักเนอะ อยากได้ อิอิ แอบอิจฉาพี่ปู้เว้ย!! #กัดหมอนจนขาด
-
คู่นี้นานๆ ออกมาที กองทัพมดเดินกันให้พรึ่บ หวานกันซะ ไม่เกรงใจคนอ่านเลย :impress2:
-
น่ารักมากกกกก ^^
-
มีเมียดี ชีวิตก็ดี๊ดีเนาะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
★Spacial #2【Happy New Year 2018 #ปาร์ตี้คนโสด】
ครืดดด....
ผมเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ที่กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้ารอบที่ห้าของเช้านี้
ปึก!!
"รีบๆ รับดิ๊ทิว รำคาณโว๊ย!!"
"อืมๆ นอนดีๆ อย่าดิ้น" ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูด้วยความหงุดหงิด
"ฮัลโหล!!"
("ไอ้เหี้ยทิว!! เมียมึงจะจัดปาร์ตี้ห่าอะไรวะ โจแม่งมาขอกูไปเนี้ยะ")
ผมขมวดคิ้วแน่น ถ่างตาสะบัดความง่วงมองไปยังไอ้ตัวแสบที่นอนมุดหน้าอยู่ที่อกผมตอนนี้
"ปาร์ตี้เหี้ยอะไร?" ผมถามกลับ
("อ้าว!! นี่กูถามมึงอยู่นะสัส!! ได้คำตอบแล้วโทรมาบอกกูด้วย แม่ง!! ร้อยวันพันปีเมียกูไม่เคยอยากจะปาร์ตี้ไอ้ห่า!!") เสียงไอ้ปูหงุดหงิดสุดๆ
"เออๆ เดี๋ยวมันตื่นกูจะถามมันให้ แค่นี้!!" พูดจบผมกก็กดวางสายแล้วยัดโทรศัพท์ไว้ใต้หมอน
ฟอดดดด...
ผมกดจมูกฝังลงที่แก้มมันด้วยความมันเขี้ยว
"ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะทีนี้"
"อือออ...."
มินขยับตัวเล็กน้อยแล้วนอนต่อ ผมกระชับตัวมินเข้ามากอดไว้แน่นในอ้อมกอดอุ่นของผม สักพักผมก็หลับตามมันไป
…
…
"ทิวมีอะไรกินบ้าง แม่งง่วงฉิบหาย"
มินเดินหัวฟูออกมาจากห้องนอนในสภาพที่โคตรเซ็กในสายตาผม เสื้อนอนย้วยๆ กับกางเกงนอนขาสั้นที่มันชอบใส่นอนประจำ มันเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาข้างๆ ผม เอาหัวทุยๆ ของมันซุกลงที่ตักผมก่อนจะเลื้อยตัวลงนอนราบบนโซฟาตัวยาว
"ง่วงแล้วตื่นมาทำไมหื้อ.." ฟอดดดด....
"กูหิวข้าว ท้องกูร้องหนักมาก"
มันลืมตาขึ้นแล้วแหงนหน้าขึ้นมามองผม
"หึหึ งั้นรอแป๊ปเดี๋ยวกูหาอะไรในตู้เย็นทำให้กินรองท้องไปก่อน"
"แฮ่!! ขอหนักๆ เลยได้ไหม วันนี้กูไม่อยากออกไปข้างนอกอ่ะ"
"ได้ดิ! แต่มึงต้องให้ค่าจ้างกูก่อน" ผมยิ้มกริ่ม มินมันเบะปากใส่ผม
"มาม่ะๆ จุ๊บๆๆ มอร์นิ่งตอนบ่ายสองนะไอ้บ้ากาม"
มินมันคว้าคอผมแล้วจุ๊บปากผมรัวๆ หึ่ม!! กูอยากได้มากกว่านี้เว้ย!!
"แค่นี้เหรอวะรางวัลกู?" ผมแกล้งถาม
"เออ!! เอาไปแค่นี้ก่อน ตอนนี้กูไม่มีแรง กูหิวข้าว!! โอ๊ยยย... ปวดท้องหิวข้าวโว๊ย!!" มินมันแอคติ้ง
"หึหึ... รอแป๊ปเดี๋ยวกูไปทำให้"
ฟอดดดด.....
ก่อนไปผมขอรางวัลเพิ่มอีกนิดหน่อยจะได้มีแรงทำกับข้าวให้เมียกิน กร๊ากกก....
ผมใช้เวลาไม่เกินหนึ่งชั่วโมงกับเมนูง่ายๆ วางเตรียมพร้อมอยู่บนนโต๊ะอาหารไข่เจียวกุ้งสับ แจงจืดผักกาดขาวใส่หมูสับกับวุ้นเส้นนิดหน่อย ตบท้ายด้วยมาม่าผัดขี้เมาใส่กุ้งกับปลาหมึกแบบจัดเต็มให้ที่รักของผมที่หิ้วท้องรอด้วยความหิว มินทำหน้าเตรียมน้ำดื่มให้มันทำมากกว่านี้ไม่ได้เดี๋ยวมันเหนื่อย
"ค่อยๆ กินมินเดี๋ยวติดคอตายหรอก"
"กูหิว" มันตอบแค่นี้แล้วมันก็กินต่อโดยไม่สนใจคำเตือนจากผม เฮ้อ... เห็นแล้วเพลียเมียตัวเอง
"เออ! มึงไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก ไอ้ปูแม่งโทรมาด่ากูแต่เช้า"
"แค่กๆๆ อะไร! เปล่าเหอะ!" มินคว้าแก้วน้ำมาดื่ม เหลือกตาขึ้นมองผมเล็กน้อย
"บอกมามิน" ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ กอดอกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"มึงอย่ามาข่มขู่กูด้วยสายตาทิว กูไม่กลัวมึงหรอก!!" พูดจบมันก็ทำท่าก้มหน้ากินข้าวต่อโดยไม่สนใจผมครับ
"ปาร์ตี้อะไร?"
มินเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วกลืนข้าวลงคอก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"ปาร์ตี้ปีใหม่ไง เออ! กูยังไม่ได้บอกมึงใช่ป่ะ?"
"ตลกแล้วมึง!"
"เนี้ยะ! ก็บอกอยู่นี่ไง คือกูนัดเพื่อนจะจัดงานปีใหม่ที่ร้านมึงไง ดื่มแดกตามปกติไม่มีอะไรน่า"
"แล้วทำไมเพิ่งมาบอกกู มึงไปนัดใครไว้บ้าง?" ผมถามต่อ
มินกลับมาชิวจับช้อนกินข้าวต่อเพราะมันเห็นผมกำลังตักไข่เจียวใส่จานให้มัน
"ก็เพื่อนกูครบแก๊ง พี่โจกูโทรไปชวนเมื่อวาน อ่อ.. เพื่อนมึงก็บอกจะมาแจมเพราะไอ้ทีนแม่งไปชวน"
"แล้วจะจัดกันวันไหน มึงก็รู้ร้านกูปีใหม่คนจะเยอะจนแน่นร้าน"
"ไอ้เก่งจัดพื้นที่ให้กูล่ะ แฮ่ะๆ กูก็คิดๆ อยู่ว่าลืมอะไรไปหว้า... อ๋อ... ลืมบอกมึงนี่เอง"
"หึหึ เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อยนะมิน"
"หูยยย... ก็บอกแล้วนี่ไง กูก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนไกลซะหน่อยเพราะกูรู้ว่ามึงไม่ให้กูไปหรอกทิว"
"รู้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องบอกซ้ำ"
"หึ! ก็เพราะกูรู้ว่ามึงไม่ให้กูไปเที่ยวไงกูเลยจัดเองจะได้จบ"
"แล้วจัดวันไหน?" ผมถาม
"พรุ่งนี้ไง สิ้นปีพอดีเคาท์ดาวน์แบบเท่ๆ ครับ"
"อืม อย่าทำร้านวุ่นวายแล้วกัน ไม่งั้นมึงโดน!"
"คร๊าบบบ... สัญญาว่าจะจัดเงียบๆ เรียบร้อยๆ ไม่มีปัญหาแน่นอนครับพี่"
"หึหึ... กวนตีนกูตลอด"
หลังจากผมรู้ว่าจะมีงานปาร์ตี้ปีใหม่เกิดขึ้นที่ร้าน จากตอนแรกที่เก็บเงียบตอนนี้มันไม่เงียบแล้วครับ โทรชวนคนนู้นทีคนนี้ทีไม่รู้ว่าชวนมาถึงพันคนรึยัง มินมันเดินคุยโทรศัพท์รอบห้อง ส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อย ผมได้ยินมันโทรสั่งไอ้เก่งเตรียมนู้นเตรียมนี่วุ่นวายไปหมด แค่ฟังกูก็เหนื่อยแทนล่ะ แต่เอาเถอะอยากจัดให้มันจัดไป อย่างน้อยมันก็ยังอยู่ในสายตาผมตลอดเวลา หึหึ
"ทิวพรุ่งนี้ใส่ธีมขาว เงิน เทา ดำนะ" ผมละสายตาจากหนังสือขึ้นไปมองหน้ามัน
"กูต้องใส่ด้วย?"
"ใส่ดิ! กูรู้ว่ามึงต้องทำงานไม่มีเวลาลงมาปาร์ตี้กับพวกกูหรอกใช่ป่ะๆ แต่กูอยากให้มึงใส่ไง ถึงมึงจะไม่ว่างลงมาปาร์ตี้กับพวกกูแต่กูกก็อยากให้มึงใส่เหมือนพวกกู"
วันนี้มันพูดเอาใจผมแปลกๆ นะ ว่าไหม
"อืมๆ เดี๋ยวกูใส่ตามมึงบอกแล้วกัน"
"โอเค! ดีมากครับพี่"
แล้วมินมันก็เดินดีดนิ้ว ผิวปากอารมณ์ดีหายเข้าไปในห้องนอน
"กูเริ่มไม่ค่อยไว้ใจมันล่ะ"
วันสิ้นปี
ตอนนี้ผมกับมินกำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยภายในร้าน วันนี้เป็นวันสิ้นปีลูกค้าประจำโทรมาจองโต๊ะกันตั้งแต่สองวันที่แล้ว คงไม่ต้องถามนะครับว่ามีโต๊ะว่างรึเปล่า บอกเลยว่าเต็มออกไปยังหน้าร้านนู้น... มีจัดโซนพิเศษสำหรับแจกของขวัญปีใหม่เล็กๆ น้อยๆ ให้กับลูกค้าที่มาเที่ยวที่ร้านคืนนี้ด้วยนะครับ ความคิดแบบนี้คงเดาไม่ยากใช่ไหมล่ะว่าเป็นความคิดของใคร เมียกูไงจะใครล่ะ ปวดหัวฉิบ!! วุ่นวายกับเรื่องเตรียมร้านเพื่อรองรับลูกค้ายังไม่พอนี่ผมยังต้องมานั่งเลือกของขวัญเป็นเพื่อนมันอีก ที่สำคัญถ้ามินเป็นคนเริ่มย่อมไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ธรรมดา มันจัดใหญ่ไฟกระพริบยิ่งกว่างานเลี้ยงบริษัทยักษ์ใหญ่อีก คืนนี้กูจะขาดทุนหรือกำไรวะเนี้ยะ
"คืนนี้ฟรีค่ะ คืนนี้ฟรีค่ะ" ไอ้ทีนเดินเต้นแหกปากเข้ามาในร้าน
"มาทำเหี้ยอะไรกันตอนนี้วะ" มินถามเพื่อนรัก
"กูมาเตรียมตัวสำหรับปาร์ตีคืนนี้เว้ย" มันยักคิ้วโคตรกวนตีน
"อ้าวเฮีย สวัสดีครับ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับเหล้าฟรีคืนนี้นะครับเฮีย" มันยกมือไหว้ผม
"หึ! มึงกะแดกให้ร้านกูเจ๊งเลยเหรอวะ"
"โหหห เฮียก็ว่าไปนั่น รวยๆ หล่อๆ อย่างเฮียทิวเรื่องเลี้ยงพวกผมแค่นี้ไม่สะเทือนกระเป๋าตังค์เฮียหรอกครับ"
"หึหึ ไอ้นี่มันอยู่เป็นว่ะ" ผมยักคิ้วหันไปมองมิน มันกอดอกเชิดหน้าภูมิใจเพื่อนตัวเองมาก!
"พอๆ เห่าเยอะไปแล้วมึง ไหนๆ ของขวัญไอ้สัส! กูบอกให้เอามาด้วยมึงซื้อมาไหม?"
"ซื้อเด่!! อยู่ในรถเดี๋ยวกูค่อยไปเอาเว้ย!! เอามาวางก่อนคนอื่นเดี๋ยวของกูไม่เด่น"
"ถุย!! มึงจะเอาเด่นทำเหี้ยอะไร ของมึงจะมาใหญ่สู้ของแฟนกูได้ไงวะ!"
ผมหันไปมองมินที่กำลังยักคิ้วทำหน้าภาคภูมิใจในตัวผม เอ่อ... กูได้ข่าวว่ามึงบังคับกูซื้อนะเปลืองเงินฉิบหาย
"ว๊าววว... จริงป่าววะ นี่แหละ!! วัตถุประสงค์ที่กูมางานปีใหม่วันนี้ เพราะคืนนี้กูคือคนที่โชคดีที่สุดเว้ย!! ของเฮียต้องเป็นของกูเท่านั้นกูถึงมาที่นี่คนแรกไง ฮ่าๆๆ เสียบ!!"
ผมว่าทั้งมินและเพื่อนรักของมันไม่ปกติทั้งคู่ว่ะ
"พอๆ เลิกเห่าได้ล่ะ ทิวเดี๋ยวกูลากไอ้ทีนไปใช้แรงงานแปปนะ"
"อืม... กูขึ้นไปรอห้องทำงานแล้วกัน ขาดเหลืออะไรก็บอกไอ้เก่ง คืนนี้กูมีนัดคุยงานสำคัญ"
นี่แหละครับเหตุผลที่มินมันระริกระรี้จัดงานปาร์ตี้วันที่ผมงานโคตรยุ่ง มันตั้งใจรึเปล่าวะ หึ!! คืนนี้ผมมีนัดคุยงานสำคัญแทนป๊าผม งานนี้คนสำคัญเยอะผมเลยต้องเตรียมตัวเก็บข้อมูลค่อยข้างเยอะเพราะผิดพลาดไม่ได้ เสียดายที่ผมไม่ได้ลงมาปาร์ตี้ด้วย งานนี้ว่าจะพาเมียไปเที่ยวปีใหม่ก็อดไปเลยปล่อยให้มันทำตามใจสักวัน เพราะอย่างน้อยมันก็อยู่ในสายตาผม
ระหว่างที่มินจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสำหรับเปิดร้านคืนนี้ผมก็นั่งอ่านรายละเอียดที่จะคุยงานผ่านวิดีโอคอลกับลูกค้าคนสำคัญที่อยู่อีกประเทศ งานนี้ผมค่อนข้างซีเรียสครับเพราะป๊าผมหวังไว้เยอะผมจะพลาดไม่ได้ เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงเพื่อนๆ ผมและเพื่อนๆ มินทยอยกันมาที่ร้านเกือบครบทุกคน ไอ้เท็นกับแฟนมันก็มานะครับ หอบมากันครบทั้งบ้าน วันนี้มันกะเอาให้ร้านกูเจ๊งเลยรึไงวะ
ก๊อกๆๆๆ
"เข้ามา"
ผมเงยหน้าจากเอกสารก็เห็นมินเดินยิ้มร่าถือแก้วน้ำกับจานข้าวเข้ามาให้ผม ผมถอดแว่นสายตาแล้ววางลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะบีบที่หัวคิ้วเบาๆ เพื่อคลายความอ่อนล้า
"กินข้าว หิวยัง?"
มินเดินถือถาดข้าวมาวางลงที่โต๊ะเล็กหน้าโซฟารับแขก ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ มิน
"หึหึ เป็นห่วงกูด้วย"
"ใครบอกห่วง กูกลัวอดตาย"
ผมขมวดคิ้วแน่นมองมินด้วยความงุนงง
"ไม่ต้องมาจ้อง กูรู้ตัวว่าวันนี้กูหล่อมาก"
วันนี้ผมกับมินใส่เสื้อธีมเดียวกันคือสีขาว มันบอกว่าสีนี้ตอนกลางคืนจะเห็นชัด เสื้อมันจะเรืองแสงแล้วมันจะดูหล่อและเด่นที่สุดในงาน หึหึ เมียกูคิดได้ว่ะ
"หึ!! หล่อน้อยกว่ากูนิดนึงว่ะ ไหนดูดิเอาอะไรมาให้กูกินบ้าง" ผมมองไปที่ถาดอาหาร
"ของโปรดมึงหมดนั่นแหละ"
ฟอดดดด...
"ขอบใจ" ผมให้รางวัลมินด้วยการหอมแก้มแรงๆ ไปหนึ่งฟอดใหญ่
"กินดิ นี่มันก็เย็นมากแล้ว นั่งทำงานตั้งนานมึงได้พักบ้างป่ะเนี้ยะ"
ปากก็พูดไม่หยุดแต่มือกำลังตักกับข้าวใส่จานให้ผม
"พักไปแป๊ปนึง มึงกินกับกูดิ"
"ไม่เอา มึงกินเหอะเดี๋ยวกูลงไปหากินกับพวกเพื่อนกูข้างล่าง"
"กินด้วยกัน" ผมพูดย้ำด้วยน้ำเสียงปกติ
"เออๆ กินก็กิน แต่มึงห้ามบ่นว่าไม่อิ่มนะ"
"หึหึ กูกินข้าวกับมึงแล้วอร่อยดี กินคนเดียวไม่อร่อยว่ะ"
"ไอ้บ้า!! รีบกินเลยเดี๋ยวกูแย่งกินแม่งหมดเลยนิ!"
ระหว่างกินข้าวผมกับมินก็คุยเล่นหยอกล้อกันตามปกติ เราสองคนผลัสกันตักข้าวกินคนละช้อน ป้อนมันบ้างให้มันเขิลผมเล่นๆ น่ารักดีว่ะ ผมชอบเวลาที่เราได้สองคนได้ทำอะไรร่วมกันแบบนี้นะ มันเป็นเรื่องพิเศษมากสำหรับผม
"ทิว อิ่มแล้วนั่งพักก่อนดิ ยังไม่ถึงเวลาคอลไปหาลูกค้าไม่ใช่เหรอ?"
"อืม... เริ่มคอลสามทุ่ม"
ผมเอนตัวพิงโซฟาแล้วหลับตาลงช้าๆ เพื่อผ่อนคลายตัวเอง
"มึงเมื่อยป่ะ?"
"นิดหน่อย"
"กูนวดขมับให้ดีไหม ตอนนี้นวดตัวไม่ได้มึงเพิ่งกินข้าวอิ่ม"
"อืม... ขอบใจ" ผมหรี่ตาขึ้นมาส่งยิ้มให้มิน
"หลับตาไปดิ พักสักแป๊ป"
"อืม.."
มินเริ่มนวดที่ขมับให้ผมเบาๆ นวดวนเบาๆ ที่ขมับทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมาก ดูก็รู้ว่ามันตั้งใจขนาดไหน เห็นมันบ้าๆ เอาแต่ใจแบบนี้จริงๆ แล้วมินมันดูแลผมดีมากนะ เชื่อดิ
"เหนื่อยก็พักบ้างนะทิว"
"อืม... แค่เห็นมึงกูก็หายเหนื่อยแล้ว"
"หึ! กูเป็นหมอนวดรึไง เห็นหน้าแล้วหายเหนื่อย" มินมันยอกย้อน
"ก็มึงกำลังนวดให้กูอยู่ไม่ใช่ไง"
"กูไม่ใช่หมอนวดแต่กูแค่นวดให้แฟนกูต่างหาก"
"หึหึ พูดได้ดี คืนนี้อยากได้กี่ดอกบอกพี่มา"
ป๊าบ!!
"ดอกเห็ดมึงน่ะซิ หุบปากแล้วพักบ้าง"
ผมคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะผ่อนคลายตัวเอง แบบนี้โคตรรู้สึกดีเลยว่ะ
…
…
"ทิวกูลงไปข้างล่างก่อนนะ ร้านใกล้จะเปิดแล้ว"
"อืม... ฝากดูงานข้างล่างด้วย อย่าซนนะมึง"
"ชิส์!! ทำงานของมึงไปเถอะ พูดมากว่ะ" มันทำท่าทางกวนตีน
"มิน"
"ว่า?"
"มานี่ก่อน" ผมควักมือเรียกมินให้เข้ามาหา
"อะไรอีกวะ!" มินเดินกลับมาหาผมที่โซฟาตัวเดิม
"นั่งลง"
"อะไร" มินนั่งลงตามที่ผมบอก
"ขอกำลังใจหน่อย"
"อืออ... ทิว"
ปากผมประกบจูบลงที่ปากของมินเบาๆ อย่างเชื่องช้า ริมฝีปากบางที่แสนหอมหวานกำลังจูบตอบผมเช่นกัน เราผลัดกันจูบ ผลัดกันตอบรับ ลิ้นร้อนชอนไชไล่ลึกเข้าไปในโพรงปากนุ่มอุ่นหวาน ความรู้สึกวาบหวามเริ่มเกาะกุมหัวใจผมอีกครั้ง จูบที่ไม่ได้เร่งรีบ รสจูบที่รู้สึกอบอุ่นเพราะได้จูบกับคนที่เรารัก ทุกอย่างมันส่งผ่านความรู้สึกที่มีให้กันได้เป็นอย่างดี ผมกับมิน เราสองคนและความรักของเรา
"อืออ...ทิว"
ผมกดจูบย้ำๆ อีกครั้ง ตักตวงรสหวานครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยมินให้เป็นอิสระ
"อยากกลับบ้านว่ะ หึหึ"
"แฮ่กๆ พอเลยไอ้บ้ากาม กลับไปทำงานได้แล้วไป เสื้อกูยับหมด"
ฟอดดด....
"ทำงานเสร็จกูจะรีบตามลงไป"
"อืม... ขอให้คุยงานเสร็จก่อนเคาท์ดาวน์นะ ถ้าไม่เห็นมึงลงไปกูจะขึ้นมาเคาท์ดาวน์เป็นเพื่อนมึงบนนี้ล่ะกัน"
"หึหึ... วันนี้มึงทำตัวดี"
"หึ!! กูทำตัวดีทุกวันเหอะ กูลงไปข้างล่างก่อนนะ"
"อืม... อย่าแดกเหล้าเยอะนะ เดี๋ยวมึงติดปีก"
"รู้แล้วน่า... ไปนะ"
"คร๊าบบ... รักมึงนะไอ้แห้ง"
"แหวะ!! เออ! กูก็รักมึงครับไอ้ป๊า"
มินเดินออกไปด้วยความไวส่วนผมก็ลุกขึ้นไปนั่งทำงานต่ออย่างมีความสุข
…
…
เฮ้ออ... สงสารไอ้ป๋าว่ะ วันสิ้นปียังต้องนั่งคุยงานอีก คืนนี้พวกผมจัดปาร์ตี้ปีใหม่กันครับ รวมญาติเลยก็ว่าได้ มาครบทุกคน เมื่อเที่ยงไอ้ป๋าโดนผมปลอกลอกค่าของขวัญไปหลักแสน แฮ่ะๆ หลายกล่องเว้ย! ของลูกค้าในร้านด้วย อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นดิ ผมมินคนดี 2018 นะคร๊าบ...
คืนนี้โซนที่ผมนั่นนโคตรวีไอพีของวีไอพี คือเมื่อตอนกลางปีไอ้ป๋าเรียกพี่โจเข้ามาดูโลเคชั่นแล้วทำการปรับปรุงร้านครั้งใหญ่ จากโซนวีไอพีมีแค่ชั้นเดียวใช่ป่ะ พอปรับปรุงร้านใหม่ไอ้ป๋าเลยจัดโซนโคตรวีไอพีขึ้นมานั่นก็คือชั้นลอยสูงขึ้นไปข้างบนโซนวีไอพีอีกที สาดดด... หมดไปหลายบาทแต่เชื่อป่ะครับแม่งทำเงินให้ร้านได้เยอะเลย เพราะโซนนี้โคตรจะส่วนตัว เพลงไม่ดังจนปวดหัว ฟังชิวๆ เคล้าคลอไปกับการดื่มเหล้าแบบส่วนตัวโคตรๆ คนข้างล่างมองขึ้นมาไม่เห็นอะไรนะแต่ข้างบนมองลงไปเห็นข้างล่างทุกอย่าง พี่โจแม่งโคตรเก่งอ่ะ ออกแบบยังไงไม่รู้ผมโคตรอึ้งเลย ไม่ได้ใช้กระจกแบบห้องทำงานไอ้ป๋าด้วยนะแต่ใช้การตกแต่งภายในแบบพิเศษใช้การหักเหของแสงห่าเหวอะไรนี่แหละ ยากวุ้ยไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าถ้ามองจากข้างล่างจะเห็นแค่ว่ามีชั้นลอยแต่ไม่เห็นว่ามีคนอยู่บนนี้ ไม่งงป่ะ เฉียบ!!
ฉะนั้นโซนโคตรวีไอพีมันต้องเป็นสถานที่จัดปาร์ตี้ปีใหม่ของผม หึหึ ผมสั่งไอ้เก่งไว้แล้วไงว่าผมจองตรงนี้ ไอ้ป๋าไม่ว่ามันอนุญาตผม ใจดีสุดๆ แฟนใครวะ กร๊ากกก...
สรุปแล้วมันดีตรงที่พวกผมไม่ต้องแหกปากคุยกันแข่งกับเสียงเพลงตื้ดๆ ทั้งคืน เพราะลำพังแค่เสียงพวกผมคุยกันปกติก็โคตรหนวกหูพอล่ะ
-
"เอ้า!! เชี่ยครับเพื่อนๆ"
"เชียสไหมไอ้สันทีน" ไอ้นันตบหัวไอ้ทีนแทบพุ่ง แม่งเริ่มกันแล้วไงล่ะ
"โหไอ้สัส!! พูดถูกมันไม่ใช่แนวกูเว้ย! เอ้าทุกคนชนแก้วครับชนแก้ว เฮียๆ อย่ามัวแต่ส่องสาวดิวะ! สนใจน้องหน่อยน้องอยู่นี่ครับ"
ป๊าบ!!
"โอ๊ย!! ตบผมทำไมอ่า"
"มึงเมาแล้วเหรอวะไอ้ทีน กวนตีนมากไอ้สัส!"
"เฮีย ผมฝากตบอีกทีดิ ถ้าถีบได้ถีบเลยก็ดี หึหึ" ไอ้เท็นยุแยง
"ไอ้เพื่อนทรพี!!" ไอ้ทีนหันไปทำตาเขียวใส่ไอ้เท็น ไอ้นี่กอดคอแฟนแล้วลากมาจุ๊บโชว์เเฉยเลย ไอ้สาดดด...
"ทรยศก็พอไหมไอ้ทีน ทรพีเขาเอาไว้ใช้เวลาพ่อแม่ด่าลูกเลวๆ ป่าววะ" ผมท้วง
"ไอ้ห่า!! มึงไม่รู้รึไงวะมินว่าไอ้ทีนนี่แหละลูกทรพี ฮ่าๆๆ มันทำเรื่องให้พ่อแม่มันปวดหัวทุกวัน" ไอ้นันก็ใช่ย่อยได้โอกาสเสริมสาครราชทันที
"พวกมึงรุมกูเหรอไอ้สัส!! งั้นมึงจงตายด้วยแก้วเหล้าอาบยาพิษแก้วนี้เสียเถอะ"
"อร๊ากกก... ไอ้มินช่วยกูด้วย"
ทายซิครับคนที่ซวยคือใคร
"ไอ้พวกนี้มันทำงานหาเงินเองเป็นแล้วจริงๆ เหรอวะ กูไม่อยากจะเชื่อเลย" พี่มาร์มองไอ้นันกับไอ้ทีนด้วยความไม่เข้าใจ
"ป่าวหรอกพี่ พวกมันเรียนเอามันส์ ทำงานเอาฮาอ่ะ เพราะสาระสำคัญในชีวิตพวกมันไม่ได้อยู่กับงานที่ทำตอนนี้หรอก เดี๋ยวสักพักพวกมันก็ต้องทิ้งงานที่ตัวเองชอบแล้วออกมาดูแลกิจการที่บ้านเหมือนผมนี่แหละ" ผมยกแก้วขึ้นชนกับพี่มาร์
"กิจการที่บ้านหรือกิจการไอ้ทิววะมิน ได้ข่าวว่าตอนนี้คนคุมอำนาจในร้านเป็นมินไม่ใช่ไอ้ทิวเพื่อนพี่แล้วนะ" พี่ฟิวโคตรกวนตีน
"ไม่รู้ดิพี่ ถามเพื่อนพี่ดูดิว่าร้านนี้ของใคร" ผมยักคิ้วเก๊กหล่ออย่างภาคภูมิใจ
"อ้าวเฮ้ย!! แสดงว่าเรื่องข่าวลือก็เป็นเรื่องจริงดิวะ" ไอ้เท็นขยับเข้ามาร่วมวงอีกคน
"ข่าวลืออะไรวะไอ้เท็น" ไอ้บีจอมเสือกไม่เคยพลาด หูตานี่ไวตลอดทั้งที่เมื่อกี้ยังช่วยไอ้ทีนจับเหล้ากรอกปากไอ้นันอยู่เลย
"หึหึ ข่าวลือเรื่องเฮียกูโอนที่ให้มันไง กูฟังไม่ผิดน่าจะที่ดินแถวเขาใหญ่นะ กี่ไร่กูจำไม่ได้"
"เชี่ย!! จริงดิไอ้มิน เฮียโอนที่เขาใหญ่ให้มึงจริงๆ ดิ ไอ้สาดดดด... โคตรคลู"
"โหหห... พี่มินโคตรน่าอิจฉาอ่ะ พี่เท็นไม่เห็นให้ฟรอนท์แบบนี้บ้างเลย" เอากันเข้าไป เมียมึงก็บ้าตามมึงเนอะไอ้เท็น
"พี่ให้ฟรอนท์ได้มากกว่ามันอีก เชื่อพี่นะ"
"ถุยยยย..." พวกผมพร้อมใจแสดงออกด้วยอาการเดียวกันทุกคน กูจะอ้วกไอ้สัส!!
"กูว่าเพื่อนกูหมดตัวก็คราวนี้แหละว่ะ หึหึ" พี่เนย์ยกแก้วชนกับพี่มาร์แต่สายตาทำไมมองกกูแปลกๆ วะ กูไม่ได้ทำอะไรเล๊ยยย...
"ไอ้มินๆ เรื่องที่กูได้ยินเมื่อกี้จริงป่าววะ?" ไอ้ทีนวิ่งเข้ามาเกาะแขนเกาะขาผม
"มึงก็ไปฟังไอ้เท็นมัน ไอ้เหี้ยนี่เชื่อถือได้ซะที่ไหนล่ะ ถอยๆ ไอ้สัสกูจะแดกเหล้า" ผมผลักหัวอย่างแรงไอ้ทีนด้วยความรัก
"ไม่มีมูลหมามันไม่ขี้หรอกเว้ย!!"
กูเกลียดพี่หมอเนย์ว่ะ ถอดเสื้อกราวทีไรทำหน้าที่หมาแทนหมอทุกที
"เฮียแม่งโคตรใจปล้ำเลยว่ะ กูยอมใจท่าน" ไอ้นันทำท่ายอมแพ้ เงยหน้ามองเพดาน มือขวาแนบไว้ที่หน้าอกซ้าย ไอ้สัสท่าเยอะนะมึง
"ฟังไว้นะพวกมึง ถ้าวันนึงพวกมึงคิดอยากจะเปลี่ยนแนวมีผัวแบบไอ้มินให้มองหาผู้ชายอย่างเฮียทิว ถ้าไม่ไดัแบบนี้ช่วยเก็บตูดไว้ชิงโชคเหมือนเดิมเหอะ"
"ไอ้เหี้ยกันต์!!" เพื่อนๆ กลุ่มผมกับกลุ่มไอ้เท็นแหกปากขึ้นพร้อมกัน
"นี่ๆ อย่าบอกนะมึงจะเปลี่ยนแนวไอ้สัส อึ๊ย!! กูขนลุกไอ้เหี้ย!!" ไอ้แม็คเพื่อนรักมันทำหน้ารับไม่ได้
"ป่าวเว้ย!! กูแค่บอกพวกมึง มึง มึง มึงและมึง"
แม่ง!! มันชี้หน้าเพื่อนๆ รุ่นเดียวกับมันทุกคนที่เสนอหน้ามางานนี้ ไอ้แม็ค ไอ้ปอ ไอ้ทีน ไอ้นันแล้วจบที่ไอ้บี้ครับ ดีนะไอ้สัส! ไม่ชี้พวกพี่ฟิวด้วย
"มึงเมาก็ไปนอนเถอะว่ะเพื่อน" ไอ้แม็คตบไหล่เพื่อนรักเพื่อให้กำลังใจ
"งานนี้พวกกูขอบายแล้วกัน ฟังแล้วเสียวตูด ทำใจไม่ได้ว่ะ" ไอ้บี้กระดกเหล้าย้อมใจ
"ขนลุกไอ้สัส!!" ไอ้ทีนพูดขึ้น
"เป็นไรขนลุก?" ไอ้นันถาม
"ปวดขี้! ฝากแก้วเหล้าแป๊ปเดี๋ยวกูมาต่อ" ไอ้ทีนยัดแก้วเหล้าใส่มือไอ้นันแล้วเดินด้วยความเร็วแว๊บหายไปในฝูงคนที่มาเที่ยวคืนนี้
"ไอ้มินไปเต้นกันป่ะ?" ไอ้บี้ได้โอกาสอยากแดนซ์กระจายอีกล่ะเพื่อนกู
"คนแม่งเยอะสัส คืนนี้กูไม่เต้นได้ป่าววะ เดี๋ยวกูต้องช่วยดูแลร้านแทนไอ้ป๊ามันว่ะ" เกิดอยากจะเป็นคนดีเนอะกู
"โหหห... ไรวะ คืนนี้เป็นคืนเดือนแรมไอ้สาดดด... เราต้องแดนซ์นะเว้ย!!"
"คืนเดือนแรมบ้าอะไรของมึงวะ คืนข้ามปีต่างหาก" พี่ฟิวก็เอากับมันเนอะ
"โหห... ตั้งแต่เฮียมีแฟนนี่จะฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวตลอดเลยนะเฮีย ว่าแต่คืนนี้ทำไมไม่พกแฟนมาด้วยล่ะคร๊าบบ..."
"เดี๋ยวมันตามมาดึกๆ มันขอไปฉลองกับเพื่อนๆ มันก่อน" พี่ฟิวตอบนิ่งๆ แต่คิ้วนี่ขมวดแน่นเลยว่ะ
"หูยย... เฮียปล่อยไปแบบนี้ได้ไง ได้ข่าวว่าแฟนเฮียก็้ฮอตเอาเรื่องอยู่น้า.. จริงป่ะ" ไอ้บี้มึงจะจุดไฟทำม้ายยย...
"เสือก!! จะแดกต่อไหมเหล้าอ่ะ เดี๋ยวกูถีบออกนอกร้าน"
แชรดดด... พี่ฟิวสวนกลับทีวงแตกเลยครับ ฮ่าๆๆ ไอ้บี้รีบหาที่กำบังเพื่อความปลอดภัยในตัวท่านและทรัพย์สิน ฮ่าๆๆๆ
"มึงอย่าไปจี้จุดเพื่อนกู นี่มันกำลังทำใจเย็นอยู่นะเว้ย กูจะรอดูว่าจะทำได้นานไหม?" พี่มาร์แม่งก็ร้าย ขยี้แรง กูควรอยู่เฉยๆ หรือช่วยซ้ำพี่ฟิวดีวะ กร๊ากกกก...
"ปากดีไอ้สัส!!"
"โหดๆๆ เฮียฟิวหึงโหดมาก สงสารน้องว่ะ" ไอ้เท็นมึงก็เอากับเขาด้วยเหรอวะ
"ดีนะที่พี่เท็นของฟรอนท์ใจดี คึคึ"
"ครับแฟน" ไอ้ห่าเท็นรีบตอบรับ
"หึ!! กูว่ามึงกลัวพี่แฟนมึงมากกว่ามั้ง หน้าตาก็ดูใจดีนะแต่ท่าทางจะหวงน้องมาก" พี่เนย์หันไปมองพี่ฟรานซ์กับพี่ฟรอสต์ก่อนจะยกแก้วขึ้น สองคนนั้นก็ยิ้มขำๆ แต่สายตาจริงจังมอบให้ไอ้เท็นคนเดียว
"อะไร!! ผมแค่เกรงใจเหอะ ผมให้ความเคารพพี่ชายแฟนเว้ย ใช่ป่ะพี่" ไอ้เท็นหันไปหาพี่น้องตระกูลฟอเพื่อขอกำลังใจ
"หึหึ มึงก็ลองทำดูดิ กูไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมึง แต่ที่บ้านกูฟรอนท์คือสมบัติชิ้นสำคัญที่สุดที่พวกกูทะนุถนอม" แชรดดด... พี่ฟรอสต์ตอบนิ่งๆ พี่ฟรานซ์แค่ยิ้มบางๆ แต่ไอ้เท็นเหงื่อเริ่มตกว่ะ
"พี่เท็นไม่ทำอะไรฟรอนท์อยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวเนอะ โอ๋เอ๋ๆๆ ไม่ตกใจนะครับ"
"กร๊ากกกก... ไอ้เหี้ยกูขำหน้าไอ้เท็นว่ะ" ไอ้กันต์กับไอ้แม็คหัวเราะลั่น อย่าว่าแต่พวกมันเลยครับ พวกผมแม่งขำกันทุกคน ฮ่าๆๆ
"มินไอ้ทิวมันคุยงานเสร็จกี่โมงรู้ป่ะ?"
"ไม่รู้อ่ะพี่ ตอนนี้น่าจะเริ่มคุยไปได้สักพักแล้วแหละ สี่ทุ่มแล้ว"
"อืม... ช่วงนี้งานมันเยอะไปป่าววะ?" พี่มาร์ทำหน้าหนักใจเล็กน้อย
"ผมก็ว่ามันเยอะไปนะ บอกให้มันพักบ้างพึ่มันก็บอกมันจำเป็นต้องทำ ผมก็เลยไม่รู้จะห้ามยังไง"
"พี่ว่าคงห้ามมันยาก ยังไงก็ฝากมินดูแลมันด้วยแล้วกันนะ" พี่หมอตบไหล่ผมเบาๆ
"พวกเเฮียอย่าทำหน้าซีเรียสกันดิครับ โหหห... มาเล่นเกมส์กันเถอะ" ไอ้บี้เข้ามากวนตีนทำลายความเครียดให้ผมได้ทันเวลา
"เกมส์อะไรของมึงว่ะ?" พี่ฟิวถามขึ้น
"เกมส์ยอดฮิต ข้าพเจ้าคือท่านคิงเทพแห่งเอลฟ์"
"ห๊ะ!! ท่านคิงเทพแห่งเอลฟ์เหี้ยอะไรของมึง!" ไอ้เท็นผู้มีสติถามขึ้น ส่วนพวกผมทั้งมึนเหล้าทั้งมึนไอ้บี้ สมองเริ่มประมวลไม่เป็นปกติล่ะ
"แฮ่ะๆ กูก็พูดให้เว่อวังอลังการไปงั้นแหละ อันที่จริงก็เกมส์เปิดไพ่ไง ใครได้ไพ่คิงจะสั่งให้ใครทำอะไรก็ได้ กูว่ามันเป็นเกมส์ง่ายๆ ที่กูเล่นทีไรก็ซะใจว่ะ ได้แกล้งคน" ไอ้บี้ยิ้มเลว
"กูว่าเล่นแบบนี้ธรรมดาไป เพิ่มกฏอีกนิดหน่อยน่าจะสนุกดี" พี่มาร์พูดจบก็จิบเหล้าแล้วรอยยิ้วเลวก็ปรากฏขึ้นทันที
"เพิ่มอะไรอ่ะเฮีย?" ไอ้ทีนวิ่งปรู๊ดเข้ามาถาม ไอ้ห่านี่โผล่มาตอนไหนวะ
"กฏมีอยู่ว่า...."
"ว่า...." ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
"ว่ากูมาแล้ว"
พวกผมทุกคนที่กำลังตั้งใจฟังพี่มาร์กำลังจะพูดก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงแทรกจากบุคคลที่มาช้าที่สุด
"โหหห... เฮียมาช้าว่ะ" ไอ้บี้เริ่มกัดคนแรก
"เออใช่ มาช้าแล้วยังขัดอารมณ์อีก" ไอ้ทีนท่าจะหยุดหงิดเพราะตั้งใจฟังพี่มาร์อยู่แต่โดยคั่นโฆษณาซะงั้น
"มากกกก" ไอ้เท็นก็ร่วมวอนตีนด้วยอีกคน
"หวัดดีครับทุกคน" เสียงนุ่มๆ สุภาพๆ อ่อนโยนแบบนี้ไม่ต้องถามนะว่าใคร พี่โจไงพี่ชายที่รักผมเอง
"หวัดดีเว้ยโจ สวัสดีครับพี่โจ" ทุกคนต่างทักทายพี่โจอย่างมีมารยาท
"โหพี่โจมาช้า เอาของมานี่เดี๋ยวให้เด็กเอาไปวางไว้ให้ครับ"
ผมเดินไปหยิบถุงของขวัญจากมือพี่โจ
"โทษทีนะมิน พอดีพี่ติดงานนิดหน่อย"
"ไม่เป็นไรครับ สำหรับพี่โจมินไม่ว่าอะไรหรอก"
ระหว่างนั้นผมก็ควักมือเรียกให้เด็กในร้านให้เอาของขวัญไปวางจัดรวมกันไว้ก่อน อ่อ.. ผมลืมบอกไป ผมขอเด็กจากไอ้ป๊าไว้ใช้งานสองคน เผื่อเหล้าหมดน้ำแข็งหมดจะได้ไม่ต้องชะเง้อคอรอเรียก ให้มันมายืนรอแถวนี้เลยง่ายดี พิเศษป่ะล่ะ
"เฮ้ยๆ เห็นหัวพี่บ้างดิวะ ยืนหล่ออยู่นี่ทั้งคน"
"อ้าว!! หวัดดีพี่ปูยังมีชีวิตอยู่เหรอ วันนี้นึกว่าพี่ชายผมจะมากับกิ๊กใหม่ซะอีก" ผมทักทายพอหอมปากหอมคอ
"ไอ้เด็กเลว บ้านกูจะไฟไหม้เพราะมึงนี่แหละแม่ง!! เดี๋ยวกูสั่งไอ้ทิวจัดการสักทีดีไหมหื้อ!!"
"กลัวตาย!!" ผมทำเป็นไม่สนใจคำขู่แล้วลากตัวพี่โจมาร่วมวงแล้วหยิบแก้วเหล้าให้ทันที
"วันนี้พี่ไม่ดื่มไม่ได้เหรอ?" พี่โจพูดแบบเกรงใจ
"ไม่ได้ พี่ต้องดื่ม"
พี่โจหันไปมองพี่ปูว่ะ อ่ะโด่ขออนุญาตกันทางสายตาก็ได้เหรอวะ
"เอ้าๆ ทักทายกันพอแล้วนะ มาๆ กูจะเริ่มเกมส์ล่ะ"
"ใช่ๆๆ ยังไงต่อ" ไอ้ทีนเสนอหน้าทันที
"เกมส์นี้อย่างที่รู้ๆ คือใครได้เป็นคิงมีอำนาจสั่งให้ทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง โดยที่คงที่ถูกสั่งห้ามปฏิเสธทุกกรณี" พวกผมทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน
"แต่!! งานนี้จะพิเศษหน่อยคือ..."
"คือ???"
"หลังจากคนที่โดนทำโทษแล้วต้องพูดเรื่องน่าอายหนึ่งอย่างที่เกิดขึ้นจริงห้ามโกหก"
"แชรดดด... กูว่างานนี้ถ้าโดนสั่งได้ซวยสองชั้นเลยว่ะ" ไอ้ทีนเลยถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
"โหดสาดดด..." ไอ้เท็นก็เริ่มถอยอีกคน
"ผมขอเพิ่มอีกอย่างได้ป่ะ" งานนี้กูขอออกตัวบ้าง ไหนๆ จะเละแล้วต้องเอาให้สุด
"อืม... ยังไงว่ามามิน" พี่มาร์ยิ้มเลวอีกล่ะ
"หลังจากถูกทำโทษให้ทำตามคำสั่งหนึ่งอย่าง พูดเรื่องน่าอายห้ามโกหกแล้ว ให้แดก B52 อีกสามช๊อตติดห้ามมีคนช่วยแต่อย่างใด หึหึ"
"เชี่ย!! กูว่าเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ งานนี้ได้เลื้อยตัวกลับบ้านแน่นอนเลยกู" ไอ้กันต์พูดไปขนลุกไป
"โอเค เฉียบ!! งั่นเริ่มเลย"
"เฮียๆ ผมขอถอนตัวได้ป่ะ พอดีที่บ้านมีงานด่วนต้องรีบไป" ไอ้นันพูดประโยคนี้จบพวกผมพากันฮาลั่นห้องเลยครับ แม่งแดก B52 ทีไรกลายเป็นหมาทุกที
"โถ่ไอ้ป๊อด!! มึงอย่าลีลา ไอ้เก่งๆ ขอไพ่ตลับใหม่ให้กูที"
"ได้ครับ แต่ผมขอคุยกับคุณมินสักครู่นะครับ"
"มีอะไรวะ?"
"ผมจัดการเรื่องจับรางวัลของลูกค้าที่มาเที่ยวคืนนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ ใกล้ถึงเวลาผมจะมาแจ้งคุณมินอีกที"
"โอเค ขอบใจมาก มึงไปจัดการให้พี่มาร์ไป ใช้เด็กเดินเอามาให้ก็ได้มึงไม่ต้องมาเอง เดี๋ยวไม่มีคนดูลูกค้า"
"ได้ครับคุณมิน"
หลังจากคุยงานกับไอ้เก่งจบผมก็เดินกลับมาร่วมขบวนการเลวอีกครั้ง คืนนี้หมาเต็มร้านแน่ๆ ฮ่าๆๆ สนุกว่ะ
ผมเหลือบมองที่นาฬิกาตอนนี้บอกเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้วครับ ไอ้ป๋ายังคงเงียบไม่ส่งสัญญาณเลยสักนิด งานสำคัญแบบนี้ผมนี่ไม่กล้ากวนมันเลย ได้แต่คอยมองนาฬิกาว่ากี่โมงแล้ว ไอ้ป๋ามันคุยงานเสร็จกี่โมง มันจะลงมาเคาท์ดาวน์กับผมรึเปล่า
"มินๆ มึงมานี่ดิ๊" ไอ้บี้ควักมือเรียกผม
"มีอะไร?"
"มึงๆ ผู้หญิงคนนั้นสวยดีว่ะ มึงว่าป่ะ" ไอ้บี้ชี้ไปที่ผู้หญิงชุดแดงที่กำลังยกแก้วเหล้าจิบเบาๆ แล้วเต้นยั่วแบบเปรี้ยวสัส
"อืม.. ก็สวยดี" ผมตอบ
"งั้นมึงรอกูแป๊ปเดี๋ยวกูมา" พูดจบมันก็พุงไปหาจุดหมายมันทันที
"เฮ้ยไอ้มิน ชนแก้วๆ มึงแดกน้อยไอ้สัส คิดถึงเฮียกูรึไง หึหึ" ไอ้เหี้ยเท็นปากหมาจริง
"เสือก!!" ผมกัดตอบมันเบาๆ
"ฮ่าๆๆ กูเห็นแม่งมองนาาฬิกาตลอด อาการแบบนี้คิดถึงเฮียชัวร์"
ไอ้นันพูดจบก็ชนแก้วกับไอ้เท็นแล้วยิ้มเลวให้ผม
"เสือกคู่ไอ้สัส!! หลบไปกูจะแดกเหล้าบ้าง"
คืนนี้สถานการณ์ปกติ คนแน่นร้านแต่มีพนักงานดูแลลูกค้าอย่างทั่วถึงผมเลยไม่ต้องห่วงอะไรมาก เรื่องนี้ไอ้เก่งมันจัดการทุกอย่างผมเลยค่อนข้างวางใจ วันนี้เมาได้ครับผมขอไอ้ป๋ามันแล้ว คึคึ มันบอกยอมให้ผมเมาเละอยู่ใกล้ๆ อุ่นใจกว่าว่ะ งานนี้ผมไม่อยากขัดใจไอ้ป๋าไม่ได้ผมเลยต้องจัดสักนิด ดื่มไปเรื่อยๆ รอมันก็แล้วกันเนอะ
…
…
"เอ้าชนแก้ววว"
"ไอ้สัส!! มึงอย่าบังคับเมียกู อึ่ก!!"
"ไม่ได้โว๊ย!! เกมส์คือเกมส์ กูขอสั่งให้ไอ้โจจูบแลกลิ้นกับมึงสามนาที เริ่ม!!"
"เหี้ย!!!"
ทุกคนอุทานพร้อมกันหลังจากที่พี่มาร์ผู้เป็นคิงออกคำสั่งอย่างโหดเหี้ยม
"เออ... อันนี้กูว่าดี หึหึ" พี่ปูแม่งเลว เมื่อกี้ยังแหกปากปกป้องพี่กูอยู่เลย
"หูยยย... เฮียโคตรโชคดีอ่ะ ได้จูบเมียโชว์ชาวบ้าน กร๊ากกก" ไอ้บี้หัวเราะชอบใจ
"เริ่มเลยครับที่รัก"
พี่โจทำหน้าลำบากใจเหมือนอยากหายไปจากตรงนี้ซะ ในใจคงคิดว่านี่มันเกมส์บ้าอะไรวะ แต่ผม.... โคตรอยากเห็นเลย ฮ่าๆๆๆๆ
"จูบเลยๆๆๆ จูบเลย แลกลิ้นๆๆ แลกลิ้น"
แล้วเสียงเชียร์ก็ดังสนั่น พี่โจถูกแรงกดดันของพวกเหี้ยทุกคนที่กำลังเมามายกดดันด้วยคำพูด กฏแห่งเกมส์และความเป็นลูกผู้ชายที่ต้องคงไว้ซึ่งศักดิ์ศรี
"จูบเลยที่รัก อึ่ก!!"
ความเมาสยบทุกอย่าง พี่โจยกเหล้าขึ้นซดติดกันสามแก้วแล้วประกบปากจูบแลกลิ้นกับพี่ปูท่ามกลางเสียงโหร้องเหมือนคนกำลังถูกตีนกระทืบซ้ำๆ ผ่านไปสามนาทีกับจูบที่โคตรดูดดื่มแบบสดๆ ร้อนๆ ทำเอาผมที่เป็นแค่คนดูหน้าออกร้อนกันเลยทีเดียว ไอ้เหี้ยกูอายแทน
"สุดยอดดดดดด"
ทุกคนแหกปากขึ้นพร้อมกัน เสียงหัวเราะเฮฮาจบลงภายในหนึ่งนาที สายตาทุกคนพุ่งตรงไปที่พี่โจอีกครั้ง
"สารรูปมา"
"สารภาพโว๊ย!!"
พี่ฟิวตบหัวพี่มาร์หัวแทบทิ่ม อุทิศให้กับมุกตลกกากๆ ที่เล่นแล้วคนดูไม่ขำ
พี่โจมองหน้าพี่ปูแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ พี่ปูเบะปากตีหน้าเศร้าเหมือนสงสารเมีย แต่หน้าพี่มันเลวเกินกว่าที่คนอื่นเห็นแล้วจะคิดว่าพี่สงสารเมียพี่นี่ดิ
"เรื่องน่าอายของผมนะเหรอ...."
พี่โจมองไปที่พี่ปูอีกครั้ง ไอ้เหี้ย!! กูรอฟังอยู่ครับพี่!!
"ก็คือ.... ผมเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรกให้กับผู้ชายไง!" พูดจบพี่โจก็กระดกเหล้าสองแก้วติด
"น่าอายตรงไหน คลูสัส!!" พี่ปูคว้าคอพี่โจเข้ามากอดแล้วหอมแก้วพี่โจอย่างแรง
ฟอดดด...
"กูรักมึงจะตายแล้วเนี้ยะรู้ไหม"
"อ้วกไอ้สัส!! พอๆ หมดเวลาหวานของครอบครัวมึงแล้ว เกมสส์ต่อไปเว้ย เริ่มๆ อย่างช้า"
พี่ฟิวล้างไพ่ใหม่ก่อนจะสับสลับใบจนมองตามแทบไม่ทัน
"แชรดดด... เฮียปูคิดว่ามันคือเรื่องโคตรคลู"
ไอ้ทีนปรมมือให้กับความคลูที่มันได้ฟังก็แอบช๊อคไปสามวิ แล้วเกมส์ใหม่ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
เสียงชนแก้วดังขึ้นกี่ครั้งแล้ววะ สายตาผมเริ่มพล่ามัว เสียงหัวเราะดังสนั่นพ้องเพื่อนพี่น้องหัวเราะกันอย่างสนุกสนานแต่ตอนนี้ผมโคตรมึนเลยว่ะ
"กร๊ากกกก.... ไอ้มินมึงซวยแล้ว!! ซวยๆๆ ไอ้คนดวงซวยปี 2018"
ไอ้นันหัวเราะกวนตีนมาก อยากยกตีนถีบมันแรงๆ แต่ทำไมขากูยกไม่ขึ้นวะ
"เฮ้ยๆ รอบนี้เทเบาๆ พอเดี๋ยวไอ้ทิวมาแหกอกพวกมึงหรอก"
"โหหห... ได้ไงพี่!! แบบนี้ก็เอาเปรียบกันดิว่ะ!" ผมมองจิกตาไปที่ไอ้เท็น
"พี่เท็นเมามากแล้วนะ คืนนี้นอนที่คอนโดคนเดียวเลยฟรอนท์จะกลับบ้าน!!"
"เฮ้ย!! ไม่ได้ครับ โอเคๆ งั้นพี่สัญญาว่าพี่จะม้ายยย เมาครับ อึ่ก!!"
"หึหึ ไอ้มิน รอบนี้กูขอสั่งให้มึงเดินไปที่โต๊ะผู้หญิงเสื้อดำคนนั้นแล้วไปเต้นท่าที่คิดว่าเหี้ยที่สุดเป็นเวลาสามนาที"
คำสั่งแม่งโคตรเหี้ย คอยดูเถอะมึง!! ตากูเมื่อไหร่จะเล่นให้เละเป็นหน้ากองเลย
"เออ!! พวกมึงจำไว้นะสัส!! อึ่ก กูเอาคืนมึงหนักแน่!!" พูดจบผมก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด
"อัดคลิปแม่งไว้ดีกว่า" ผมหันควับไปชี้หน้าแล้วด่าไอ้นันในใจ
อึ่ก!! ทำไมทางมันคดแบบนี้วะ โต๊ะแม่งก็เบี้ยวๆ เวทีเขาทำใหม่ตอนไหนวะรูปทรงมันแปลกๆ อึ่ก!! คืนนี้สาวๆ โคตรสวยเลย
อึ่ก!! ตอนนี้เหมือนขากับสมองแม่งไม่ค่อยสอดคล้องกันเลยว่ะ กูจะเดินอ้อมทำไมวะเนี้ยะ อึ่ก!!
"ว่าไงคะสุดหล่อ" มือนิ่มๆ กำลังลูบไล้อยู่ที่แก้มของผม หืออ... กลิ่นหอมมม
"สวยจัง ผมขอเต้นด้วยคนได้ไหมคนสวย อึ่ก!!"
"ได้ซิคะ คนหล่อขอทั้งทีจะปฏิเสธได้ไงล่ะ" พูดจบเธอก็ส่งยิ้มหวานๆ มาให้ สวยสาดดด
"คิคิ ทำไมคนหล่อเต้นแบบนี้ล่ะคะ ตลกจัง" เธอหัวเราะ
"ผมชอบเต้นแบบนี้ มันคลูดี" พูดจบผมก็เต้นต่อด้วยท่าที่คิดว่ากวนตีนที่สุด ยูทูปมันช่วยกูได้จริงๆ
"ไม่เอาค่ะ เต้นแบบนี้ดีกว่านะคะ"
มือทั้งสองข้างของเธอเกี่ยวรั้งตัวผมไว้แน่น ปลายจมูกของเธออยู่ใกล้จนต้นคอผมสัมผัสเข้ากับลมหายใจอุ่นๆ
"เต้นท่านี้นะคะ อิ๋วชอบค่ะ"
ปลายจมูกที่เสริมด้วยซิริโคนทรงสวยกำลังขยับเข้าใกล้แก้มผมขึ้นเรื่อยๆ
"ชอบไหมคะ?" เสียงเธอถามอย่างแผ่วเบา
"คือผม...."
พรึ่บ!!!
"อร๊ายยย...."
ร่างของผมถูกกระชากออกอย่างแรงจนกระแทกเข้าที่อกใครสักคนอย่างจัง แม่ง!! โคตรเจ็บ
"ไอ้เหี้ย!! ใครวะ!!"
ผมโมโหสุดขีดเพราะแม่งทำผมเจ็บ
"กูเอง" เสียงตอบเรียบนิ่งที่ทำเอาผมหน้าซีด
"ทิว"
"ทำอะไร!!"
"ป่าวว... แค่เต้นเฉยๆ อึ่ก!!"
"ตัวเอง พี่ชายเหรอคะ มาเต้นกันต่อนะกำลังสนุกเลย"
"เอ่อ..."
"ผัว!! ไปกับกูเดี๋ยวนี้!!"
"อร๊ากกก... ทิวกูเจ็บ!!"
ทางเดินก็ยิ่งไม่ตรงอยู่นะเว้ยยย... มึงจะลากกูแรงทำม้ายยย
"เมาแล้วเลื้อยตลอดนะมึง"
"มึงด่ากูไม!!"
ผมหยุดเดินตามมันแล้วมองหน้ามันอย่างอาฆาต แค่นี้ก็ต้องด่ากู กูมึนหัวอยู่นะเว้ย!!
"ก่อเรื่องตลอด"
"กูเปล่า!!"
กูจะโมโหมึงจริงๆ แล้วนะ ถ้ามึงด่ากูอีกทีกูจะไม่ไปกับมึงเลยคอยดูดิ!!
"เดินตามกูมา"
ผมถูกไอ้ทิวลากเดินไปตามทาง ชนคนนู้นบ้าง ชนคนนี้บ้างจนเจ็บตัวไปหมด มันหันมามองผมด้วยสายตาโคตรโหด แต่กูไม่กลัวมึงหรอก มึงตะคอกใส่กูมึงจำไว้เลยไอ้ป๋า กูเอาคืนมึงแน่
"มานี่!"
ตัวผมถูกดึงเข้าไปหาตัวไอ้ป๋า มันยืนซ้อนหลังผมแล้วดันตัวให้ผมเดินนำหน้ามัน แขนข้างซ้ายของมันโอบรัดไว้ที่เอวผม ส่วนอีกข้างคอยพยุงตัวผมไว้แน่น
"เดินดีๆ มองข้างหน้าไม่ต้องหันมามองหน้ากู"
"หึ!!"
ผมเลิกมองมันเลย โกรธแม่ง!! แค่นี้ทำไมต้องพูดเสียงดังใส่กูด้วย
"ฉิบหาย!!"
ห้องทั้งห้องดูเงียบผิดปกติ เสียงหัวเราะโหวกเวกโวยวายหายไป ต่างจากตอนที่ผมเล่นเกมส์แพ้แล้วต้องลงไปเต้นตามคำสั่งเลยว่ะ
"เฮ้ยไอ้มิน มึงไปไหนมาวะเพื่อน" ไอ้บี้พูดขึ้น ทุกคนหันไปมองที่เดียวกันคือมองไอ้ป๋า
"พวกมึงเล่นเหี้ยอะไรกันห๊ะ!!"
"เฮ้ยๆ ไอ้ทิวใจเย็นไอ้ห่า พวกกูแค่เล่นเกมส์กันขำๆ น่า"
พี่ฟิวเดินมาตบไหล่ไอ้ป๋าเบาๆ แล้วหันมาหยักคิ้วใส่ผม
"ทิวพวกกูแค่เล่นเกมส์กัน มึงอย่าทำเสียบรรยากาศดิ" ผมเขย่าแขนมันเบาๆ
"ขำมาก ขำที่เห็นมึงไปยืนเต้นตัวติดกันกับคนอื่นเนี้ยะนะ" มันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
"กูไม่ได้ตั้งใจมึงก็น่าจะรู้ ใกล้จะปีใหม่แล้วนะมึงทำหน้าดีๆ หน่อยดิ"
ไอ้ป๋ามันยังคงทำหน้าไม่พอใจ จากผมมึนๆ อยู่ตอนนี้สร่างเมาเลย
"มาฉลองปีใหม่กัน มึงไม่อยากฉลองปีใหม่กับกูกับเพื่อนๆ มึงเหรอทิว"
"มาๆ ไอ้ทิว ชนแก้วกัน"
พี่ปูเดินมาลากไอ้ป๋าเข้าไปร่วมวง แต่มือมันคว้าคอผมไว้แน่น
"คืนนี้เราค่อยเคลียร์กัน"
เสียงกระซิบที่ทำเอาผมขนลุกซู่ แม่ง!! กูงานเข้าแน่คืนนี้
เสียงชนแก้วดังขึ้นอีกครั้งและหลายๆ ครั้ง ทุกคนต่างหัวเราะเฮฮากันอย่างมีความสุข ของขวัญถูกสลับสับเปลี่ยนไปอยู่ในมือผู้โชคดี ที่มีทั้งผู้โชคดีจริงและโชคดีแบบปลอมๆ บางคนได้ของขวัญเป็นของแบรนด์เนมที่โคตรถูกใจ ซึ่งแตกต่างกับอีกหลายคนที่ได้เพียงของทำสังฆทาน ผมนั่งขำกับขวดแชมพูสระผม ยาประจำบ้าน แป้งฝุ่นกระป๋อง สบู่อาบน้ำและแปรงสีฟันครบชุดในราคาที่โคตรแพงเพราะกว่าจะซื้อรวมกันให้ครบจำนวนเงินที่ตั้งไว้ก็ได้กล่องใหญ่เท่าบ้านมาห่อ ฮ่าๆๆๆ และคนที่โชคดีก็ไม่ใช่ใครนอกจากคนดวงดี 2018 อีกคนคือไอ้ทีมนั่นเอง
"กูเกลียดไอ้เหี้ยนัน!! ไอ้สัส!! ของขวัญดีๆ กว่านี้หาซื้อไม่ได้รึไงไอ้ควาย!!"
"นี่กูหาดีสุดแล้วนะเว้ย มึงได้ใช้ประโยชน์ด้วยนะ"
ฮ่าๆๆๆ ทุกคนมอบเสียงหัวเราะให้กับความโชคดีของไอ้ทีน
"ดวงดีจริงๆ กูยอมแล้ว!!" ไอ้เท็นพูดพร้อมกับกลั้นขำสุดฤทธิ์
"เฮ้ยๆ ห้าทุ่มห้าสิบแปดนาที ใกล้เวลาแล้ว มาๆ นับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่พร้อมกันเว้ย"
ทุกคนที่นั่งกระจายตามพื้น ตามโต๊ะก็ลุกขึ้นแล้วเดินมารวมตัวอยู่ด้วยกัน
"พวกมึงนับพร้อมกันนะเว้ย"
"อืม..." ทุกคนตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
"เริ่มนับได้!!"
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
"Happy New Year!!!"
ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน
"Happy new year 2018 นะเพื่อน"
"สวัสดีปีใหม่นะครับเฮียทุกคน"
"เออๆ สวัสดีปีใหม่ ขอให้เพื่อนๆ และน้องกูทุกคนเจอแต่สิ่งดีๆ ตลอดทั้งปีเลยว่ะ"
"Metoo"
"กูด้วย"
"Happy new year นะที่รัก อึ่ก!!"
"สวัสดีปีใหม่นะปู ขอบคุณนะครับ"
"อยากบอกอะไรกูไหม?" ไอ้ป๋าหันมาถามผม
"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่มึงทำเพื่อกูมาตลอดทั้งปีและดูแลกูเป็นอย่างดี Happy new year นะไอ้ป๋า"
"หึหึ กูเต็มใจเพราะกูรักมึง"
"Happy new year 2018 ครับ"
"เดี๋ยวก่อนฮะ รอผมด้วย!!!!!!"
....
"ตัวป่วนมาล่ะ"
"เมียมึงป่ะไอ้สัส!!"
"อย่ายัดเยียดกูยังไม่ได้เอามันเป็นเมีย"
"อย่าปากดี เห็นตามใจกันขนาดนั้น"
"อย่าอายเลยเฮียฟิว ที่นี่มีแต่ได้กันเองทั้งนั้น กร๊ากกกก"
ป๊าปปปป
"ไอ้สัส!!!"
"Happy New Year ครับพี่ๆ ทุกคน"
END.
-
o13 :pig4: :กอด1: :mc4:
-
น่ารักมากกกกกกกกก ^^
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.10 อย่านะพี่หึงแรง】
เมื่อคืนได้เสียเหงื่อก่อนนอนค่อยสบายตัวหน่อย อาหารย่อยเพราะได้ออกแรงว่ะ ฮ่าๆๆ สำเร็จโทษไปสองยกก่อนนอน ข้อหาทำผมอิ่มเกินควร งานนี้ไม่ได้จุกเพราะแดกข้าวว่ะ แต่จุกเพราะเจอปูมังกรเข้าไปเต็มๆ สงสารเมียตัวเองฉิบหาย กร๊ากกกก…
"ยิ้มอะไรปู เลิกทำหน้าแบบนี้ได้ป่ะ"
ฮันแน่ะ! มีเหวี่ยงๆ
"ทำหน้าอารายยย… ก็คนมันสดชื่น ร่างกายกระปรี่กระเปร่ามันก็เลยอารมณ์ดีแบบนี้แหละ หึหึ"
"คนบ้า!! รู้ทั้งรู้ว่าวันนี้โจมีประชุมเช้า แล้วยังเป็นประชุมลูกค้าคนสำคัญด้วยยังจะแกล้งกันอีก"
ผมจอดรถเสร็จโจยังไม่เลิกบ่นเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ ฟอดดดด… หอมแก้มแม่งเลยหมั่นใส้ว่ะบ่นผัวอยู่ได้
กร๊ากกก… อารมณร์ดีเพราะมีความสุข
"กูทำโทษมึงไง"
"ทำโทษเรื่อง?"
โจหันมาถามด้วยความสงสัย
"เรื่องที่มึงดูแลกูดีเกินไป เรื่องที่มึงไม่ใส่เสื้อผ้าเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แล้วก็เรื่อง…"
"เอ่อ… พอแล้วๆ โจรีบไปทำงานดีกว่าครับ"
ฮ่าๆๆๆ ผมขำมันฉิบหาย นั่งตัวเกร็งให้ผมแกล้งเล่นอยู่ได้ ห่า!! แต่กูเสือกกรึ่มซะเองนี่ดิ
"หึหึ ถ้าไม่ติดว่าเลื่อนประชุมไม่ได้นี่วนรถกลับบ้านเลยนะเนี้ยะ"
"ทะลึ่ง! โจไปทำงานก่อนนะ"
โจรีบหยิบกระเป๋าเตรียมออกจากรถ
"เดี๋ยว!! มึงลืมอะไรรึป่าวครับที่รัก"
"ห๊ะ! ลืมอะไรอ่ะ?"
"อย่ามาตีเนียนให้ไว้เลย" ผมยื่นแก้มเข้าไปใกล้โจ รู้แล้วนะว่าลืมอะไร หึหึ
"เฮ้ออ… ตลอดอ่ะ"
จุ๊บบบ…
"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ"
โจจุ๊บแก้มผมแล้วพูดอย่างเขินๆ
"น่ารักมาก หึหึ ไปทำงานได้แล้วไป เดี๋ยวตอนเที่ยงมารับไปกินข้าว"
"อืม… ปูอย่าขับรถเร็วมากนะ"
"รู้แล้วน่า… แล้วเจอกัน"
ฟอดดดด… โอ๊ยยย!! มันเขี้ยวเมียโว๊ยยย
"ครับ ตอนเที่ยงเจอกันนะ บาย"
หลังจากส่งโจเสร็จผมก็แวะไปหาไอ้ทิวที่ร้าน วันนี้มันเข้ามาด่ากราดลูกน้อง เรียกรวมพลกันแต่เช้าทั้งที่พวกเด็กในร้านมันได้นอนกันไม่ถึงสามชั่วโมงดี เมื่อคืนมีเรื่องครับ เกิดการทะเลาะกันระหว่างสองผัวเมีย ไอ้ทิวทะเลาะกับน้องมินเมียมันนั่งแหละ งานนี้หาสาเหตุยาก หลักฐานมาเต็มดิ้นไม่หลุดทำเอาไอ้ทิวถึงขั้นปวดหัวคิดไม่ออกว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับมันได้ยังไง ผมก็ว่าระดับไอ้ทิวไม่น่าพลาดด้วยเรื่องแค่นี้นะ เพราะผมกับมันไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ วันนี้ผมเลยแวะมาหามันมาเป็นเพื่อนปรับทุกข์ให้มันซะหน่อย หึหึ
ผมขับรถเข้ามาจองลานจอดรถข้างหลังร้าน เด็กในร้านไอ้ทิวเห็นผมก็ยกมือไหว้ผมทุกคน พวกมันหน้าถอดสีกันทุกคนเลยว่ะ สงสัยโดนไอ้ทิวด่าจัดหนัก หึหึ
ผมเดินผ่านความเงียบในร้านแล้วเดินตรงไปชั้นลอยที่เป็นห้องทำงานของไอ้ทิว เดินสวนกับไอ้เก่งมันยกมือไหว้แล้วยิ้มแห้งๆ ส่งให้ผม อย่าบอกนะว่ามึงก็ไม่รอด ไอ้เก่งเอ้ย!!
แกร๊ก....
ผมเปิดประตูห้องทำงานไอ้ทิว ยื่นหน้าแอบส่องเข้าไปข้างในเห็นไอ้ทิวเหลือกตาขึ้นมามอง หน้าแม่งโคตรโหดบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิด บรรยากาศมาคุสุดๆ ไม่น่าล่ะทำไมลูกน้องมันแต่ละคนยืนตัวซีดกันเลยทีเดียว
"เคาะประตูไม่เป็นรึไงสัส!!"
ไอ้เหี้ย!! คำทักทายเพื่อนของมึงโคตรคลูเลยสาดดดด...
"กูจำเป็นต้องเคาะด้วยเหรอวะ หึหึ" ผมตอบแล้วเดินเข้าไปข้างใน
"มารยาทไงไอ้ควาย!! แล้วนี่ไปหมุดหัวอยู่ไหนมาห๊ะ กูบอกให้มาตั้งนานล่ะ"
ไอ้ทิวมันเก็บเอกสารที่กำลังอ่านไว้มุมโต๊ะแล้วเดินมานั่งลงโซฟาเดี่ยวข้างๆ ผม
"หึหึ มึงเล่นแดกเหล้าย้อมใจตั้งแต่เช้าเลยเหรอวะ?"
ผมกวาดสายตามองแก้วที่ผ่านการใช้งานกับขวดเหล้านอกที่สัดส่วนน้ำสีชาในขวดหายไปเกือบครึ่ง
"หึ!! เมื่อคืนกูนอนนี่"
ผมได้แต่ส่ายหัวให้เพื่อนตัวเอง มือก็หยิบขวดเหล้าขึ้นมารินใส่แก้วแล้วยื่นให้มัน ไอ้ทิวก็รับไปถืออย่างว่าง่ายก่อนจะรินเหล้าใส่แก้วให้ตัวผมเองบ้าง
"อ่อนไอ้สัส!! ทะเลาะกับเมียเสือกหนีออกจากบ้าน หึหึ"
ผมกับไอ้ทิวชนแก้วกันแล้วดื่มเพื่อลืมเธอ ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่นครับ
"หนีเหี้ยอะไรไอ้สัส!! มันดิหนีกู"
"อ้าว!! เมียหนีกลับบ้านทำไมต้องประชดชีวิตมานอนที่นี่ด้วยวะ"
"ประชดชีวิตเหี้ยอะไรของมึง กุรีบวิ่งตามมันแต่เสือกลืมกุญไว้ในห้องสัส!! รหัสห้องกุก็ลืม เปลี่ยนใหม่ล่าสุดรหัสเหี้ยอะไรกูคิดไม่ออกเลยขับรถมานอนนี่ไง" พูดจบมันก็ซดเหล้าย้อมใจไปหนึ่งแก้ว
"ฮ่าๆๆ กูขำไอ้สัส!! แลวนี่มึงได้คุยกันยัง?"
"ยังว่ะ มันปิดเครื่องหนีกู แม่มันบอกว่าอย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้เพราะลูกชายเขากำลังหัวเสีย เดี๋ยวจะหนักกันไปใหญ่ บอกให้กูใจเย็นแล้วรอเดี๋ยวแม่ยายกูจัดการว่ะ"
"หึหึ มึงพลาดได้ไงวะ ปกติมึงไม่เคยพลาดเรื่องนี้นี่หว่า"
"ไม่รู้ไอ้เหี้ย!! กูมึนตึบเลยสัส!! มาแบบงงๆ ห่า!!" ไอ้ทิวบ่นอุบ
"เออๆ งั้นมึงใจเย็นก่อน กูว่าต้องมีอะไรผิดพลาด เอ๊ะ!! หรือมึงเองที่พลาดวะ"
กร๊ากกกก... ไอ้เหี้ยทิวแม่งทำหน้าเหมือนอยากตาย กูคบมึงเป็นเพื่อนมากี่ปีไม่เคยเห็นแม่งทำหน้าอยากตายแบบนี้มาก่อนเลยว่ะเพื่อน
"กูพยายามทำให้ใจเย็นอยู่นี่ไง แม่ยายกูก็เงียบไปอีก ห่าเอ้ย!!"
"สู้ๆ เว้ยเพื่อน ท่องไว้เมียเราเอาอยู่"
ผมนั่งคุยกับไอ้ทิวต่ออีกสักพักก็ขอตัวกลับ ขับรถกลับมาหาเมียผมบ้างดิ อาหารเที่ยงต้องถึงท้อง โจมันชอบทำงานลืมเวลา ผมเลยต้องไปเสนอหน้าทำตัวเป็นแฟนที่ดีคอยดูแลมันบ้าง หึหึ
ผมใช้เวลาไม่นานนักก็ขับรถมาจอดที่ลานจอดรถ ผมจัดการล็อครถเรียบร้อยก็เดินเข้าตึกขึ้นไปหาโจ
"คุณปูสวัสดีค่ะ มารับเจ้านายไปทานข้าวเที่ยงใช่ไหมคะ" เลขาสาวทักทายผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"โจอยู่ในห้องใช่ไหม?"
"ค่ะ เจ้านายอยู่ในห้องค่ะ แต่..."
แกร๊ก.....
"คุณโจอยากทานอะไรดีครับ เดี๋ยวมื้อนี้ผมขอเลี้ยงข้าวคุณโจนะครับ ปฏิเสธผมมาสองครั้งแล้วนะครับ ครั้งนี้ผมไม่ยอมนะ"
ผมหันไปมองตามเสียงเจื้อแจ้วที่กำลังพูดชื่อเมียผมไม่ขาดปาก แม่ง!! มันเป็นใครวะเดินตามตูดเมียกูต้อยๆ เลยนะมึง!!
"เอ่อ... พอดีว่า..." "คุณโจอย่าปฏิเสธผมเลยครับ นะครับ"
"โจประชุมเสร็จแล้วใช่ไหม?"
ผมเดินเข้าไปแล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งโดยไม่สนใจไอ้หน้าตี๋ที่ยืนมองโจอย่างไม่ละสายตา
"เอ่อ... ปูมาถึงนานรึยัง อ่อ.. นี่คุณนภัทร ลูกค้าโปรเจคบ้านที่รังสิต ส่วนนี่ปูครับ เป็น..."
"แฟน!" ผมตอบเองแหละ โจยิ้มแหยะๆ ให้ไอ้ตี๋นั่น ส่วนไอ้ตี๋หน้าขาวคนนั้นมันก็ยิ้มหน้านิ่งมองมาที่ผม
"สวัสดีครับคุณปู ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
มันยื่นมือมาทำท่าจะจับมือทักทายผมแล้วยิ้มแบบที่ผมไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ หึ!!
"อืม... หวัดดี" ผมตอบแค่นั้นแหละครับ หน้าตามันไม่น่ายินดีที่ได้รู้จักสักนิด
"เอ่อใช่ งั้นเอาอย่างนี้ซิครับ เราไม่ทานอาหารเที่ยงพร้อมกันสามคนเลยก็ได้เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง"
โจหันหน้ามามองผมเหมือนกำลังขอคำตอบ มันดูเกรงใจลูกค้านะแต่คงกลัวใจผมมากกว่า
"อืม..." ผมพยักหน้าตอบโจ โจมันยิ้มออกมานิดๆ
"งั้นคุณนภัทรไปทานอาหารเที่ยงกับเราสองคนก็ได้ครับ แต่ผมขออย่างเดียวคือค่าอาหารให้เป็นหน้าที่ของทางผมดูแลลูกค้าแล้วกันนะครับ ผมจะได้ทานอาหารมื้อนี้อย่างสบายใจ" โจมันฉลาดพูดแฮะ เมียใครว่ะโคตรเก่งเลย หึหึ
"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ อย่างน้อยวันนี้ผมกก็ได้ร่วมทานอาหารกับคุณโจสักที"
"ไปกันเถอะ"
หมั่นใส้โว๊ย!!! ขอถีบยอดหน้าคนสักทีได้ไหมวะ!!
"งั้นเราไปทานตึกตรงข้ามแล้วกันนะครับจะได้กลับมาคุยงานต่อไม่ทำให้คุณนภัทรเสียเวลามากจนเกินไป"
"ได้ครับได้ ผมทานได้หมดทุกอย่างเลยครับ"
ไอ้นี่แม่ง!!
"ไปกันเถอะ" โจหันมายิ้มให้ผม
เราสามคนเดินลงมาจากตึกแล้วเดินข้ามถนนไปยังตึกสำนักงานที่อยู่ตรงข้าม ตอนนี้มีร้านอาหารญี่ปุ่นมาเปิดใหม่ รสชาติอร่อยใช้ได้โจชอบชวนผมมากินบ่อยๆ แต่ฝันไปเถอะว่าผมจะพาไอ้หน้าตี๋นี้ไปนั่งร้านประจำของเรา หึ!! แดกข้าวธรรมดานี่แหละมึง!!
"อ้าว ปูทำไม..." โจมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ
"ร้านนี้แหละ อาหารไทยอร่อยดี" ผมตอบ
"คุณโจอยากทานอาหารญี่ปุ่นไหมครับ ผมเห็นตรงนั้นมีอยู่ร้านนึง" ไอ้ตี๋มันชี้ไปร้านประจำของโจ
"ไม่ค่อยอร่อยน่ะ วันนี้โจคงอยากกินอาหารไทยมากกว่าใช่ไหม?"
"อืม... ผมชอบทานอาหารไทยมากกว่าน่ะครับ คุณนภัทรทานได้ไหมครับหรืออยากจะเปลี่ยนเป็นร้านอื่นดี"
"ไม่ครับ คุณโจทานอะไรผมทานได้หมดแหละครับ อันที่จริงผมชอบทานอาหารไทยมากเลยนะครับ"
หืมมม... ไอ้สัส!! เปลี่ยนสีไวเหี้ยๆ
"โจเข้าไปรอในร้านก่อน เดี๋ยวมา"
"จะไปไหนเหรอ?" "เดี๋ยวมาน่า"
อารมณ์นี้แม่งไม่ไหวล่ะ กูกลัวความเป็นคนดีที่เข้าใจเมียของกูจะพังลงภายในสามวิ
"อืม... รีบๆ กลับมานะ เดี๋ยวโจสั่งอาหารเผื่อนะ"
"ขอบใจ"
ผมเอื้อมมือไปปัดผมข้างหน้าโจเล็กน้อย มันดูยุ่งๆ ไม่เป็นทรง โจยิ้มให้ผมแต่สายตาไอ้ตี๋นี่มองทีไรน่าถีบยอดหน้าทุกที!
"งั้นเราเข้าไปสั่งอาหารรอกันเถอะครับ ผมเริ่มหิวแล้ว"
"เอ่อ... ได้ครับ"
โจกับไอ้ตี๋ลูกค้าคนสำคัญเดินเข้าไปในร้าน ส่วนผมขอตัวไปปลดปล่อยอารมณ์แป๊ป อดทนมาสักพักล่ะ ขอปรับทัศนคติใหม่ก่อนที่ทุกอย่างมันจะพังเพราะความหึงของผม
ผมเดินปลีกตัวออกมาคนเดียวยืนในพื้นที่สำหรับสบู่บุหรี่ จัดไปสองมัวเต็มๆ ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปที่ร้านอาหาร ปล่อยไว้นานไม่ได้ว่ะ งานนี้ไม่ไว้ใจไอ้ตี๋นี่เลยให้ตายเหอะ พอผมเดินเข้าไปในร้านก็เห็นว่าโจมองออกมานอกร้านพอดี เดาไม่อยากว่าโจกำลังมองหาผมอยู่นั่นเอง ไม่ได้หลงตัวเองหรอกสัส!! แต่เมียกูคนดีไงเป็นห่วงผัว ฮ่าๆๆๆ
"สั่งอะไรไปบ้าง?" ผมเดินไปนั่งลงข้างโจแล้วถาม
"ของปูโจข้าวผัดเขียวหวานให้นะ เอาอะไรเพิ่มไหม?"
โจมันรู้ใจ ถ้ามากินกับคนที่ไม่สนิทมันจะสั่งอาหารจานเดียวให้ผม เพราะผมไม่แดกร่วมกันคนอื่นง่ายๆ หรอกครับ
"อืม... เอาแค่นี้แหละ รีบๆ กิน รีบๆ กลับ"
"คุณโจชอบทานอาหารร้านนี้เหรอครับ ผมว่าเมนูมันน้อยไปนะ เนี้ยะถ้าไปร้านที่ผมแนะนำนะผมว่าคุณโจต้องชอบแน่นอนครับ"
"เอ่อ... ผมชอบทานอะไรง่ายๆ นะครับ อาหารร้านนี้ก็อร่อยดีครับ ผมมาทานบ่อย" โจตอบกลับอย่างสุภาพ
"เหรอครับ งั้นผมสั่งเพิ่มอีกสักสองอย่างดีกว่า คุณโจการันตีขนาดนี้ต้องอร่อยแน่ๆ เลยครับ"
"เอ่อ... ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ"
อย่างว่าแต่ช่วงสั่งอาหารที่ผมต้องนั่งอดทนไม่ให้ตะบะแตกเลยครับ พูดได้ว่าตั้งแต่เริ่มสั่งยันแดกข้าวเสร็จ ไอ้เหี้ย!! ป้อเมียกูฉิบหาย หงุดหงิดสัสอ่ะ โจมันก็ค่อนข้างเกรงใจ อารมณ์นี้คงแดกข้าวไม่อร่อยด้วยกันทั้งคู่เพราะข้าวในจานที่โจกินเหลือเยอะมาก แม่ง!! โคตรหงุดหงิดอ่ะ
"โจขอคุยด้วยแป๊ปนึง"
โจพยักหน้าแล้วเดินตามผมเข้ามาในห้องทำงาน ส่วนไอ้ตี๋มันถูกเลขาโจลากไปกินกาแฟที่ห้องรับรอง แขกแล้วครับ ทำงานดีรู้งานแบบนี้ผมว่าจะบอกโจให้ขึ้นเงินเดือนเยอะๆ หน่อย หึหึ
"ขอโทษนะปู คือ..." ยังไม่ทันจะปิดประตูห้องโจก็รีบเอ่ยปากขึ้นทันที
"ขอโทษทำไม กินข้าวไปนิดเดียวเอง มึงจะกินอะไรอีกไหมจะได้ไปซื้อให้" ผมดึงโจให้นั่งลงข้างๆ ผม
"ไม่อ่ะ อิ่มแล้วครับ" โจยังคงทำหน้าสำนึกผิด
"อืม... งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพาไปหาอะไรอร่อยกิน" ผมลูบแก้มโจเบาๆ
"แล้วปูล่ะอิ่มไหม?"
"อิ่มดิ" กูตอบไปงั้นแหละ แดกไม่ลงเลยเหอะ
"เดี๋ยวโจจะต้องเข้าประชุมต่อนะ"
"อืม... รู้แล้วน่า อยู่ห่างไอ้ตี๋นั่นหน่อยแล้วกัน กูหึง"
โจออกอาการหน้าแดงทันที มันยังไม่ชินนะครับ ส่วนผมก็พูดแม่งตรงๆ แบบนี้แหละ ชัดเจนดี
"โจทำงานนะปู ไม่ได้ทำอย่างอื่นสักหน่อย"
"อะไรๆ ทำอย่างอื่นน่ะทำอะไร หื้อ?"
ฟอดดดด....
"ป่าวๆ ไม่ได้หมายความอย่างอื่นไง คุยกันแค่เรื่องงาน" โจรีบอธิบาย
"หึหึ รู้ตัวก็ดี อย่าทำให้กูหึงมากนักนะ กูเป็นคนห้ามตัวเองไม่ได้นานมึงเข้าใจที่กูพูดใช่ไหม?"
"อืม.. เข้าใจครับ แต่..."
"แต่อะไร?"
"แต่ปูก็น่าจะรู้นิว่าโจไม่มีทางคิดอะไรนอกเหนือจากงานอยู่แล้ว" โจตอบเสียงเบา
"หึหึ ดีมาก กูเชื่อมึง"
พูดจบมือผมก็จับเบาๆ ที่ปลายคางที่เกลี้ยงเกลาแล้วกดจูบลงที่ริมฝีปากนุ่มกดจูบลงเบาๆ ย้ำๆ แบบไม่ล่วงล้ำ สลับกับกัดปากบางเบาๆ ส่งความหึงหวงผ่านการจูบให้อีกคนรู้ว่าใครคือเจ้าของที่แท้จริง ผมจูบโจจนพอใจก็ผละออกอย่างเสียดาย อยากได้มากกว่านี้แต่ต้องอดทนอีกแล้ว!!
"ทำตัวดีๆ ล่ะ กูหึงแรง" ผมพูดก่อนจะกดจูบลงแรงๆ ที่ปากโจอีกครั้งอย่างมันเขี้ยว
"อืม..." โจตอบพรึมพรำในลำคอ
"เดี๋ยวกูไปเล่นฟิตเนสรอ เลิกงานแล้วจะมารับกลับบ้าน" ผมใช้นิ้วเกลี่ยไปมาที่ริมฝีปากบางเบาๆ
"ประชุมเสร็จประมาณหกโมงเย็น" โจพูดบอกผม "ไปทำงานได้แล้วไป เดี๋ยวกูจะนั่งในนี้สักพักแล้วค่อยไป"
"ตอนเย็นเจอกันนะ"
"หึหึ มึงชอบทำตัวให้กูหลงมึงอีกแล้วนะ" ผมหยิกแก้มโจด้วยความมันเขี้ยว
"ไม่คุยด้วยแล้วครับ โจไปประชุมก่อนนะ"
"อืม... ทำตัวดีๆ ล่ะ"
"ครับผม" โจตอบยิ้มๆ แล้วเดินไปหยิบของที่โต๊ะทำงาน
"ไปนะ"
"หึหึ..."
โจออกไปจากห้องทำงาน ส่วนผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอีกสักพักก็เดินไปที่รถแล้วเตรียมอุปกรณ์สำหรับไปเล่นฟิตเนสครับ ทำไมวันนี้เวลามันผ่านไปช้าจังวะ!!
ผมเดินมาฟิตเนสเหมือนทุกๆ ครั้งนั่นแหละครับ วันนี้คนค่อยข้างเยอะแต่ก็ไม่วุ่นวายมาก พอจะมีมุมสงบให้ผมได้ออกกำลังกายเรียกเหงื่อระบายความเครียดอยู่บ้าง
เครื่องเล่นที่ผมเล่นประจำก็มีดัมเบล ลู่วิ่งไฟฟ้านี่ก็เล่นทุกครั้งที่มาเหงื่ออกเยอะดีผมชอบ ส่วนเครื่องเล่นอื่นก็เล่นครบทุกตัวนะครับ เล่นมากน้อยแล้วแต่ว่าวันนั้นมีเวลาว่างกี่ชั่วโมง
"สวัสดีครับพี่ โหหห... วันนี้โชคดีจังเจอพี่อีกแล้ว" มันยิ้มซะตาหยีเลย
"หึ! กูต้องดีใจด้วยไหม" ผมตอบ
"ดีใจซิครับ น้ำยังดีใจเลย" มันยืนยิ้มเฉ่งจนตาหยี
"แล้วนี่มานานรึยัง?"
"น้ำเพิ่งมาถึงเมื่อกี้เองครับ พอมาถึงก็มองหาพี่ก่อนเลย"
"มองหากูทำไม?"
"อ้าว! ก็พี่เคยสัญญากับน้ำว่าจะสอนน้ำเล่นเครื่องออกกำลังกายไงครับ" มันทำหน้าสลดไปนิดนึง
"หน้าตาก็เหมือนลูกคนรวยนิ ทำไมไม่จ้างเทรนเนอร์วะ"
"ก็น้ำไม่อยากจ้างนิครับ เพราะพี่สัญญาว่าจะสอนน้ำ"
"เออๆ สอนก็สอน วันนี้อยากเล่นเครื่องไหนล่ะ?"
หน้าแม่งเหมือนหมาหงอยเลย ถึงมันจะงอแงเหมือนเด็กแต่มันก็ถือว่าเป็นเด็กที่มีมารยาทพอสมควร เพราะถ้ามากวนตีนใส่ผมมันคงโดนถีบไปนานแล้ว
"วันนี้น้ำอยากออกกำลังกายเบาๆ ก่อน เพราะคืนนี้น้ำต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบครับ ถ้าวันนี้น้ำเล่นหนักไปมีหวังสลบก็ได้อ่านหนังสือแน่ๆ เลย"
ดูจากหุ่นอันบอกบางเหมือนลูกคุณหนูอย่างมันพูดกก็คงจะจริง จะให้มันอึดถึกทนแบบผมคงจะยาก งั้นวันนี้ก็สงเคราะห์เด็กน้อยซะหน่อย สอนมันครั้งนี้ก็คงไม่ค่อยได้บังเอิญเจอกันบ่อยๆ หรอก
"งั้นวันนี้เล่นนี่แล้วกัน" ผมชี้ไปที่ดัมเบลล์
"ได้ครับ"
"กล้ามเนื้อต้องค่อยๆ สร้าง เริ่มจากกล้าแขนนี่แหละจะได้ดูเป็นผู้ชายขึ้นอีกนิด"
"ได้ครับ" มันรีบตอบอย่างตั้งใจ
ผมสอนในท่ายกดัมเบลล์ที่พอเรียนรู้มาจากการออกกำลังกายของผมนี่แหละ ไม่ได้วิธีเล่นแบบพิเศษอะไรมากมายแต่มันก็ทำให้ผมหุ่นดูดีได้อย่างทุกวันนี้ ผู้หญิงเห็นนี่กรี๊ด ผู้ชายด้วยกันยังอิจฉา เอาน่า... อย่างน้อยผมก็ไม่ได้สอนมันมั่วๆ วะ
ระหว่างที่ผมสอนมันออกกำลังกายด้วยกันยกดัมเบลล์แบบง่ายๆ แต่ดูมันตั้งใจทำตามอย่างตั้งใจ บอกยังไงมันก็ทำอย่างนั้น พอทำถูกวิธีตามที่ผมสอน ผมเอ่ยปากชมว่าเก่งมันก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ เหมือนเด็กดีใจเวลาได้รับคำชมนั่นแหละครับ
"ผมขอบคุณพี่มากเลยนะครับ ที่วันนี้สอนผมออกกำลังกาย ผมสนุกมากเลย"
"เว่อไปไหมมึง กูแค่สอนพื้นฐานเอง" ผมผลักหัวมันเบาๆ
"ไม่หรอกครับ สำหรับผมพี่เก่งมาก" มันยกนิ้วโป้งชูขึ้นสูง
"หึหึ เออๆ วันนี้พอแค่นี้ก่อน กูจะรีบไปอาบน้ำล่ะ"
"ครับๆ ขอบคุณพี่อีกครั้งนะครับ ผมก็ต้องรีบไปอาบน้ำเหมือนกัน ต้องรีบไปหาพี่ผมน่ะครับ ไปช้าต้องโดนบ่นแน่ๆ เฮ้อ..."
"อืม... งั้นก็แยกกันตรงนี้เลย กูก็รีบ"
"สวัสดีครับ พี่ปู"
ผมหันไปโบกมือลามันครั้งสุดท้ายแล้วก็เดินเข้าไปข้างในจัดการอาบน้ำแต่งหล่อไปหาเมียผม
…
…
ทำไมภาพมันบาดตาแบบนี้วะ เมื่อไหร่ไอ้ตี๋นี่จะไปให้พ้นลูกกะตากูสักที
"เรื่องรายละเอียดที่เพิ่มเติมผมจะรีบสรุปแล้วส่งให้คุณณภัทรทางเมล์นะครับ"
"ได้ครับ ยิ่งผมได้คุยกับคุณโจผมยิ่งสัมผัสถึงความเป็นมืออาชีพของคุณโจครับ สำหรับคุณโจเป็นคนที่เก่งมากๆ คนนึงเท่าที่ผมเคยรู้จักมาเลยนะครับ"
"เอ่อ... ขอคุณมากครับ ผมจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดนะครับ"
"ได้ครับ ผมจะรอดูผลงานคุณโจนะครับ เดี๋ยววันนี้ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"งั้นผมเดินไปส่งคุณณภัทรที่ลิฟท์นะครับ"
"ต้องเดินไปส่งด้วย"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่รู้ผีห่าซาตานเข้าสิงร่างผมตอนไหน คือปากมันไปเองแบบไม่ได้ตั้งใจพูดน่ะ
"ปูครับ"
โจหันมาค้อนผมนิดๆ แล้วไงอ่ะ กูไม่ชอบขี้หน้ามันนี่หว่า พยายามคิดว่ามันคืองานแต่ใจกูมันสั่งแบบนี้นี่หว่า เหอะ!!
ผมหยักไหล่เล็กน้อยแล้วก็พยายามข่มใจไล่ไอ้ตี๋นั่นให้ไปไวไว ใจมันไม่รักดีชอบขัดคำสั่งทางสมองแล้วทำตามใจตัวเองตลอด หึ!!
"คุณโจไม่ต้องเดินไปส่งผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินไปเองได้ คุณโจจะได้รีบกลับบ้านไงครับ ท่าทางวันนี้รถคงจะติดน่าดู"
"เอ่อ... งั้นผมขอลาคุณณภัทรตรงนี้เลยนะครับ"
"ครับ เดี๋ยวมีอะไรเพิ่มเติมผมจะโทรหาคุณโจนะครับ"
"ได้ครับ"
ฉากลากันทำไมมันยาวนานแบบนี้วะ ลีลาฉิบหาย!! มันยากตรงไหนแค่ขยับตีนแล้วเดินออกไปก็จบป่าววะ!!
"บายครับ"
สาดดดด... กูเกลียดสายตาแบบนี้ที่สุด!!
"คุณปูหึงน่ากลัวจังค่ะ อิอิ"
"เหรอครับ"
ผมยิ้มเล็กน้อยให้เลขาของโจ โจหันมาส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง
"รีบๆ ไปง้อเลยค่ะ จูนว่าเจ้านายท่าทางจะโกรธจริงนะคะ"
"หึหึ โจไม่กล้าโกรธผมหรอกน่า วันนี้ไม่มีงานต่อแล้วใช่ไหม?"
"ไม่มีแล้วค่ะ"
"โอเคครับ"
โถถถ... โจไม่โกรธผมหรอก ว่าแล้วรีบก่อนดีกว่าเดี๋ยวคดีพลิก
"กลับกันเลยไหม?" ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงนานหรอกครับ ลีลาเดี๋ยวยาว สายแถต้องเฉือดนิ่มๆ
"วันนี้ปูทำตัวไม่ดีเลยนะครับ"
เฮื้อกกกก.... โดยแทงไปหนึ่งแผล
"ไม่ดียังไง กูพูดความจริง" ผมเดินไปนั่งลงที่โซฟารับแขก
"แต่นั่นลูกค้านะปู"
"เออๆ รู้แล้วน่า! ต่อไปจะไม่ทำอีกโอเคยัง"
โถถถ... คนอย่างไอ้ปูนะไม่ทำครั้งเดียวหรอก หึหึ
"ให้มันจริงเถอะ" โจทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
"จริงดิ ป่ะๆ กลับบ้านกัน วันนี้อยากกินอะไรเดี๋ยวพาไปกินก่อนเข้าบ้าน"
"เปลี่ยนเรื่องไวตลอดแหละ!"
"ใคร? ใครเปลี่ยนเรื่อง ไหนๆ คนไหน?" ผมทำท่ามองหาทั่วห้อง โจมันแอบขำ
"พอเลย ทำเนียนตลอด" โจส่ายหัวทำท่าเหนื่อยใจ
"เดี๋ยวพาไปกินร้านอร่อยร้านใหม่แล้วกัน เห็นพวกไอ้เนย์มันบอกว่าอาหารอร่อย"
"ได้ครับ ปูรอแป๊ปนะโจขอเก็บของก่อน"
"อืม... ไม่ต้องรีบรออยู่"
…
…
-
อาหารเย็นวันนี้ขอเสนอร้านอาหารย่านถนนวิภาวดีรังสิตครับ ไอ้เนย์มันแนะนำมาว่าอาหารอร่อย วันนี้เลยได้โอกาสพาที่รักมาลิ้มลองรสชาติอาหารซะหน่อยว่าอร่อยจริงไหม
ร้านอาหารตกแต่งน่านั่งดีครับ คนแน่นร้านใช้ได้ เป็นร้านอาหารสไตล์วินเทจเก๋ดีเหมือนกัน บรรยากาศใช้ได้ ต่อไปก็รอดูว่าอาหารจะอร่อยถูกปากผมกับโจรึเปล่า
"โจอยากกินอะไร?"
"ทำตัวดีแปลกๆ นะครับ ถ้าจะลบล้างความผิดนี่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าไม่ได้ผลหรอก"
"ปากดีจัง เดี๋ยวโดยจูบกลางร้านจะหาว่ากูไม่เตือน"
ผมทำท่าเลียปากใส่มัน ฮ่าๆๆๆ โจแม่งหน้าเจื่อนเลยว่ะ
"งั้นสั่งมาสองสามอย่างก็พอเนอะ"
คราวนี้ใครกันแน่ที่เปลี่ยนเรื่อง หึหึ บอกแล้วอย่าให้กูร้าย
"อยากกินอะไรก็สั่งมาเลยนะ เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป๊ป"
"รีบมานะ"
ผมลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปถามพนักงานว่าห้องน้ำไปทางไหน พนักงานชี้ทางสว่างให้ผมทำให้ผมเดินมาถูกทาง เฮ้ย!! จะเล่าใหญ่ไปไหนวะกู
ผมเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ ผิวปากสบายใจที่ได้ปลดปล่อยจนโล่งสบายตัวกันไป ลืมตัวว่าปวดฉี่เสือกนั่งแกล้งเมียตัวเองเฉย หึหึ ว่าแล้วก่อนกินข้าวขอยืนสูบบุหรี่แป๊ป
"อ้าว!! พี่ปูมาทำอะไรที่นี่ครับ?"
ผมหันไปมองตามเสียงที่เรียกชื่อผม
"หึ!! มาแดกขี้มั้ง แล้วนี่เรามาทำอะไรที่นี่ล่ะหรือมาแดกขี้เหมือนกัน"
"ง่ะ! ไม่ใช่ครับ น้ำมากินข้าวกับพี่ครับ" มันรีบตอบ
"พี่?"
"ใช่ครับ"
"เออๆ จะเข้าห้องน้ำไม่ใช่รึไง เดี๋ยวก็ราดตรงนี้หรอก"
"เอ่อ... ครับๆ พี่ปูอย่าเพิ่งไปไหนนะครับ เดี๋ยวน้ำรีบออกมา" พูดจบมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูง
อ้าว!! แล้วมันให้กูยืนรอมันทำไมวะ งงในงง
ผมยืนดูดบุหรี่ไฟฟ้าของผมต่อ ไอ้ยืนรอมันคงไม่ใช่เพราะกูยังไม่เสร็จธุระ มันคงไม่ฉี่เร็วขนาดนั้นมั้ง
"น้ำมาแล้ว"
"เฮ้ย!! ทำไมเสร็จเร็วจังวะ?" ผมถามมัน
"น้ำปวดฉี่นิดเดียวครับ ไม่เยอะ แฮะๆ"
ดูคำตอบมัน กูควรเข้าใจไหม ฉี่นิดเดียวแบบนี้ก็ได้เหรอวะ
"เออๆ ช่างมันเถอะ กูเสร็จล่ะ แยกย้าย!" พูดจบผมก็เดินออกมาทันที
"พี่ปูครับ"
ผมหันกลับไปมองมันที่กำลังยืนยิ้มบ้าบอเหมือนทุกครั้งที่ผมเจอมัน
"อะไร?"
"น้ำดีใจนะครับที่เจอพี่วันนี้เป็นครั้งที่สองล่ะ"
"หึ! ดีใจเพื่อ ไร้สาระกูไปล่ะ บาย"
"บายครับ"
ผมเดินออกมาในขณะที่ไอ้เด็กนั่นยังคงเดินยิ้มอยู่ที่เดิม ท่าจะบ้าว่ะ
"อาหารทำไมช้าจังวะ"
ผมเดินมาถึงก็นั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับมองหาจานอาหารว่าเมื่อไหร่จะมาเสริฟสักที
"หิวมากเหรอปู อดทนอีกนิดซิครับ เพิ่งสั่งไปยังไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ"
เจอคำพูดแบบนี้ทำเอาอารมณ์ผมเย็นลงทันที คนนึงใจร้อนแม่งทุกอย่าง อีกคนก็ใจเย็นฉิบหาย เออดี! อย่างน้อยก็มีมันนี่แหละที่คอยพูดให้ผมใจเย็นลงได้บ้าง
"เออๆ สั่งไปกี่อย่าง?"
"สามอย่างครับ ข้าวผัดปู สลัดผักกุ้งชุปแป้งทอด อกไก่ผัดมะม่วงหิมพานต์"
"อิ่มเหรอแค่นี้ เอาไรเพิ่มอีกดิ"
"พอแล้วปู กินอะไรเยอะแยะขนาดนั้นล่ะ"
"โอเคๆ พอก็พอ กูแค่อยากให้มึงกินเยอะๆ ผอมมากไปแล้วรู้ตัวไหม"
"โจผอมลงเหรอ" ผมก้มมองตัวเอง
"หึหึ" ผมส่ายหัวให้กับคนหัวอ่อนอย่างมัน พูดอะไรก็เชื่อไปหมด
"น้ำหนักขึ้นตั้งสองโลจะผอมได้ไง"
"แต่กูว่าให้น้ำหนักขึ้นอีกสักสองโลจะดีกว่านี้"
"ทำไมอ่ะ โจว่าตอนนี้กำลังพอดีแล้วนะ" ผมกระดิ๊กนิ้วให้โจขยับเข้ามาใกล้ๆ
"อะไรเหรอ?"
ผมขยับเข้าไปใกล้ ริมฝีปากแนบชิดเกือบติดแก้มโจ โจสะดุ้งตัวถอยออกไปทันที แต่มือผมไวเลยล็อคตัวไว้ได้ทัน
"เพราะตอนกูกอดมึง ตอนกำลังมีอะไรกันกับมึงกูจะได้จับเต็มไม้เต็มมือไง"
พรึ่บ!!! โจผละตัวออกแล้วลงไปนั่งที่เก้าอี้หันหน้ามองซ้ายสลับขวามั่วไปหมด ฮ่าๆๆๆ
"เป็นอะไร หึหึ" ผมอดขำท่าทางมันไม่ได้จริงๆ ครับ
"พูดบ้าอะไรเนี้ยะปู"
น้ำเสียงแอมโกรธนิดๆ ครับ แต่โคตรน่ารักสำหรับผม
"กลัวอะไร ไม่มีใครได้ยินหรอกน่า"
"เลือกล้อเล่นได้แล้วนะปู"
เฮ้ยๆๆ แอบดุว่ะ เมียดุๆ กร๊ากกกก...
"เออๆ ไม่แกล้งล่ะ อาหารมาพอดีเลย กินข้าวกันนะที่รัก"
โจมันจะทำอะไรได้! นอกจากถอนหายใจ ฮ่าๆๆ มีความสุขก็ ณ จุดนี้
ผมกับโจนั่งทานข้าวกันไป คุยกันไป เรื่องงานบ้าง เรื่องไอ้ทิวบ้าง ใช่ครับ ผมเล่าให้โจฟังเผื่อมันจะมีทางออกดีๆ ให้ผมไปชี้ทางสว่างให้ไอ้ทิวมัน สงสารว่ะ
หลังจากทานอาหารกันจนอิ่มต่อไปกก็หน้าที่สายเปย์อย่างผมที่ต้องจ่ายค่าอาหาร อาหารอร่อยใช้ได้ ครั้งหน้าต้องมาลองเมนูใหม่ โจชอบรสชาติอาหารร้านนี้มากครับ
"เฮ้ออ... ทิวคงต้องใจเย็นๆ กว่านี้ อธิบายแล้วคุยกันดีๆ น้องมินคงเข้าใจเองแหละครับ" ผมกับโจกำลังเดินออกจากร้านมายังลานจอดรถ
"ไอ้ทิวโคตรซวย ไม่รู้จะช่วยมันยังไงดี"
"ช่วยอะไรไม่ได้หรอกปู เรื่องของคนสองคนนายทิวต่างหากต้องช่วยตัวเองมากที่สุด"
"เออว่ะ!! คืนนี้มันคงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ เมียไม่อยู่นิ้วทั้งห้าคงพอช่วยมันได้"
ปึ่ก!!!
"อ้าว!! ทุบกูทำไมคร๊าบ"
"ช่วยมีสาระนิดนึงเถอะ ไหนบอกเป็นห่วงเพื่อนไงครับ"
"ฮ่าๆๆ ก็แค่ล้อเล่นขำๆ น่า ไอ้ทิวมันคงมีทางออกที่ดีของมันนั่นแหละ มันเป็นคนก่อมันก็ต้องเป็นคนแก้ไข"
"เหรอครับ หูยยย... คมมาก ถ้าปูก่อเรื่องแบบนี้ขึ้นล่ะ ปูจะแก้ไขยังไง?"
"เฮ้ย!! ระดับนี้ไม่มีพลาดครับผม เชื่อใจได้เลย" ผมตบอกบอกเมียรักอย่างมั่นใจ
"จริงอ่ะ?"
"จริงเด่!!"
"แล้วถ้า...."
"ถ้าอะไร ไม่มีแล้ว"
ผมยืนยันเสียงแข็ง โจมันก็มองผมนิ่งเหมือนผมกำลังโดนจับโกหกยังไงอย่างงั้น
"ก็ดีครับ เพราะถ้ามีจริงโจคง..."
"โอ๋ๆ ไม่มีใครเลย..."
ผมทำท่าจะสวมกอดเมียรัก แบบนี้ต้องปลอมซะหน่อย
"ไม่มีใครจริงๆ รักคนเดียว"
…
"พี่ปูครับ"
"มาได้ไงวะ"
"ใครเหรอครับปู?"
TBC.
อ่านแล้วฝากเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ อยากอ่านเม้นคนอ่านบ้างว่ารู้สึกอย่างไร ขอบคุณมากค่า
-
:hao7:นี่คงเป็นอาการของพี่ปู ในโมเม้นทหลังจากนั้น :hao7:
-
ถึงเวลาซวยของพี่ปูแล้ว 5555ตามพี่ทิวไปติดๆ
-
กร๊ากๆๆๆๆๆ ปูงานเขัา
โจจัดการให้อยู่หมัดเลยนะ!!!
-
ว่าและ เป็นเรื่องแล้ว :hao3:
น้ำใจ ไมตรี นี่ไม่ควรมี ถ้ามันมีแววจะเป็นเรื่อง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพื่อนกันนี่ แววมาเหมือนกันเลย 5555
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.11 แค่คนรู้จัก】
ผมกับโจหันไปมองตามเสียงนั้นก็เห็นไอ้เด็กชื่อน้ำยืมยิ้มแฉ่งอยู่ที่ประตูซุ้มทางเข้าลานจอดรถ
"ใครเหรอครับปู?" โจหันมาถามผม
"อ่อ... แค่คนรู้จักนะ"
"พี่ปูกำลังจะกลับแล้วเหรอครับ?"
"เออกำลังจะกลับ"
"นั่นเพื่อนพี่ปูเหรอครับ?"
ทำไมมันขี้สงสัยแบบนี้วะ
"แฟนกูเอง หวัดดีซะซิ"
"เอ่อ... สวัสดีครับ" มันยกมือไหว้ตามที่ผมบอก
"สวัสดีครับ พี่ชื่อโจนะครับ" โจรับไหว้จากไอ้เด็กนั่นและแนะนำตัวอย่างมีมารยาท
"ผมชื่อน้ำครับ งั้นผมไม่กวนพี่สองคนแล้วนะครับ ผมขอตัวกลับก่อน"
"อ้าว อะไรของมันวะ"
พูดจบมันก็กลับหลังหันเพื่อเดินเข้าไปในร้าน ส่วนผมกับโจก็กำลังจะเดินไปที่รถของเรา
"น้ำมาทำอะไรตรงนี้ พี่เดินหาเราซะทั่วเลยนะ"
เสียงดุๆ นั้นทำให้ผมกับโจหันหลังกลับไปมองอีกครั้ง
"น้ำหลงทางกลับโต๊ะไม่ถูกนะครับ พี่ภัทรเดินหาน้ำเหรอครับ น้ำขอโทษ"
"ไม่เป็นไรๆ พี่จ่ายค่าอาหารเสร็จแล้วงั้นเรากลับบ้านกันเลยแล้วกัน"
"กลับเลยเหรอครับ น้ำว่า...."
"อ้าว!! คุณโจ"
กูจะใช้คำว่าอะไรกับสถานการณ์แบบนี้ดี ซวย!! โคตรซวย!! หรือโคตรโคตรซวยดีวะ ที่ต้องมาเจอไอ้ณภัทรอะไรนี่อีก
โจได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้มัน แอบหันมามองผมนิดๆ
"บังเอิญจังเลยครับ คุณโจมาทานอาหารร้านนี้เหมือนกันเหรอครับ" มันเดินจูงมือไอ้เด็กน้ำเข้ามาหาผมสองคน
"ใช่ครับ พอดีเพื่อนปูแนะนำร้านนี้มาน่ะครับ"
"อ้าวน้ำ ทักทายคุณโจด้วยครับ คุณโจเขากำลังสร้างบ้านหลังใหม่ให้เราอยู่นะนี่น้ำน้องชายผมเองครับ" ไอ้ณภัทรมันแนะนำเสร็จสรรพ
"สวัสดีครับ"
"เอ่อ... สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ" โจยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่กูนี่กำลังไม่โอเค
"นี่เราเคยเจอคุณโจแล้วเหรอ พี่ไม่ยักรู้เลย"
"น้ำเพิ่งรู้จักก่อนพี่ภัทรมาเมื่อกี้เองครับ พอดีน้ำรู้จักกับ..." มันเหลือบมองมาที่ผม
"รู้จักกับใคร?" พี่ชายมันถาม
"พอดีน้องน้ำรู้จักกับปูมาก่อนนะครับ ปูเพิ่งแนะนำให้ผมรู้จักกับน้องก่อนเจอคุณณภัทรเมื่อกี้นี้เองครับ" โจอธิบาย
"อ่อๆ ครับ แล้วน้องผมไปรู้จักกับคุณได้ยังไง?" อ้าวไอ้นี่ทีกับกูเลือกมาถามเสียงแข็งใส่นะมึง!!
"พี่ภัทรไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวน้ำเล่าให้ฟังที่บ้านนะ เรารีบกลับกันเถอะพรุ่งนี้น้ำมีสอบแต่เช้า"
"อ้าว! แล้วทำไมมาบอกพี่ตอนนี้ล่ะ เรานี่ไม่ไหวเลยนะเดี๋ยวคืนนี้ดื่มนมอุ่นๆ จะได้อ่านหนังสือแล้วเก็บความรู้ไปสอบเยอะๆ โอเคไหม" มันลูบหัวน้องมันยังกะเด็กประถม
"ครับ"
"คุณโจครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"ครับ ขับรถดีๆ นะครับ ขอให้น้องน้ำทำข้อสอบได้คะแนนเยอะๆ นะครับ"
"ขอบคุณมากครับ"
"ไปน้ำเดี๋ยวถึงบ้านดึก" แล้วไอ้สองพี่น้องก็เดินออกไป
"โคตรซวยเลยกู" ผมพูดขึ้นหลังจากไอ้พี่น้องสองคนนั้นเดินห่างออกไป
"ไปเหอะ เรากลับบ้านกัน"
ผมกับโจเดินไปที่รถแล้วขับรถกลับบ้านของเรา ระหว่างทางโจก็นั่งเงียบ สักพักก็หลับไปซะงั้น ผมใช้เวลาขับรถอยู่บนท้องถนนประมาณชั่วโมงนิดๆ เพราะรถค่อยข้างติด พอมาถึงบ้านผมก็ปลุกโจให้ตื่น
"โจถึงบ้านแล้วตื่นเร็ว"
โจลืมตาขึ้นมามองผมแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ผมปลดเข็มขัดนิรภัยให้โจและตัวผมเอง เราทั้งสองคนต่างเดินเข้าบ้านด้วยความเงียบ
"เป็นอะไรนั่งเงียบมาตลอดทาง?"
"ป่าวครับ แค่อิ่มเลยง่วงนะไม่มีอะไรหรอก"
"อืมๆ ป่ะเข้าบ้าน"
ผมปล่อยให้โจมันเดินนำหน้าไปก่อน แต่มันทำท่าแปลกๆ ชอบกล หันกลับมามองผมอยู่สองสามครั้งแล้วหันกลับไปโดยที่ไม่พูดอะไร เออ!! อะไรของมันวะ
โจเดินตรงขึ้นไปยังห้องนอน ส่วนผมเดินเช็คความเรียบร้อยในบ้านก่อนจะล็อคประตูอย่างแน่นหนา ไม่นานนักผมก็เดินตามโจขึ้นไปบนห้อง
"ทำไมยังไม่อาบน้ำอีกหรือว่ารอกู" ผมยักคิ้วกวนๆ เอาจริงๆ หน้าธรรมดาของผมกก็โคตรกวนตีนล่ะ
"เปล่าครับ ปูอาบก่อนก็ได้นะโจขอนั่งพักสักแป๊ปนึง"
แปลกโว๊ย! ปกตินี่กลับถึงบ้านอย่างแรกที่มันจะทำคือวิ่งเข้าไปอาบน้ำให้ตัวหอม ส่วนผมเองซะมากกว่าที่ชอบยื้อเวลาทำนู้นทำนี่ไปเรื่อย
"ก็**...ไม่มีอะไรนิ** **ปูจะอาบน้ำก่อนหรือให้โจอาบก่อน"**
โจเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ตอนมันตอบนี่ไม่สบตาแสดงว่ามันต้องมีอะไรในใจ ท่าทางอยากจะถามอะไรสักอย่าง เห็นมันจ้องผมเงียบๆ นานล่ะก่อนมันจะหลับบนรถ
"คิดอะไรอยู่ไหนบอกมาซิ" ฟอดดดด....
อดไม่ได้จริงๆ อยากมากกว่ากอด อยากมากกว่าหอม แต่ท่าทางต้องคุยกับมันก่อน
"หื้ออ... อย่าน่าปู ไปอาบน้ำก่อนไป๊"
ป๊าดดด... มีไล่เสียงสูงวะ!!
"มึงเป็นอะไรเนี้ยะ!! หงุดหงิดอะไร ปกติไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้ ไหนบอกอาการมาดิ๊" ผมขมวดคิ้วแน่น โจมันก็มองหน้าผมเหมือนมีคำถาม
"เฮ้อออ... ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ" มันถอยหายใจก่อนตอบ
"ปากหนักเหลือเกินนะมึง หึ!! ไปอาบน้ำกับกูเดี๋ยวนี้!!"
พรึ่บ!!!
"เฮ้ย!! ไม่เอา!!"
"มาดีๆ หรือจะให้ดูอุ้ม"
"ปู!! อย่าครับบบ..."
หึ!! ระดับผมไม่ต้องฉุดกระชากลากถูหรอกครับ รุ่นนี้ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาอุ้มมาแก้ผ้าแล้วลงอ่างพร้อมกันนี่แหละง่ายดี
เพี๊ยะ!!
"ปูมืออย่าซนได้ไหมครับ นั่งนิ่งๆ เดี๋ยวถูหลังให้ไม่ทั่วนะ"
"หึหึ... เดี๋ยวนี้รุนแรงขึ้นนะมึงรู้ตัวไหม"
ตอนนี้ผมถูกจับให้นั่งหันหลังโดยมีมันกำลังถูหลังทำความสะอาดร่างกายให้ผมหูยยย... ขนลุกสัส!!
"ก็คงจะติดนิสัยจากปูนั่นแหละ" ดูมันตอบดิ
"นิสัยดีๆ จากกูก็หัดเอาไปใช้ซะบ้าง ชีวิตจะได้ดีขึ้น"
"ดีแย่ล่ะ ถ้าเอานิสัยปูมาใช้จริงๆ บ้านคงพัง บริษัทคงเจ๋งเพราะไม่มีคนจ้างงานแน่นอน"
"อ้าวเฮ้ย!! พูดงี้ได้ไงกูออกจะนิสัยดี" ผมหันไปทำหน้าดุใส่
"ใจร้อนขนาดนี้ดีจะแย่เลยครับ"
"แน่ะๆ ต่อปากต่อคำนะ เดี๋ยวจูบแม่ง!!"
ผมทำท่ายื่นปากเข้าไปใกล้ๆ แต่ดันโดนนโจมันบิดคอให้หันกลับดึงกรึ่ก!! แม่งคอกูจะหักไหม!!
"รีบๆ อาบน้ำเถอะครับ แช่น้ำจนตัวจะเปลื่อยแล้วเนี้ยะ" มันบ่นไม่เลิกแฮะ
หมับ!!
"เฮ้ย!! ปูทำอะไรเนี้ยะ!!"
"หึหึ ลูกกูมันตื่นนะ เพราะมึงถูหลังกูนานเกินไป กูเสียว" ผมทำเสียงกระเส่าตอนท้าย
"บ้า!! แล้วมาบอกทำไมล่ะ ปล่อยมือโจก่อนครับปู"
"ทำให้กูหน่อยดิ แค่ปากก็พอหรือมึงเลือกเอาว่าจะทำให้หรือให้กูทำมึง"
"ปู!!" มันทำหน้าดุว่ะ แต่ทำไมกูของขึ้นหนักกว่าเดิมวะ กร๊ากกก....
"เอาน่า!! รีบๆ ทำจะได้รีบอาบน้ำให้เสร็จ มึงง่วงนอนแล้วไม่ใช่รึไง"
โจมันมองหน้าผมตาเขม็ง ขัดใจพี่เรอะ พี่บอกเลยว่าพี่ไม่ยอม คืนนี้พี่ต้องได้อย่างใดอย่างนึงเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ กูมีความเลวในสันดาน
"รอบเดียวพอนะครับ"
สุดท้ายนั้น.... กูก็ต้องได้ในสิ่งที่ปรารถนา
"ครับที่รัก... รักมึงจัง"
ฟอดดดด....
แล้วความสุขของผมก็เริ่มขึ้น
"อ่าา... ซี๊ดดดด.... ดีมากเลย อ่าาา...."
ปากนุ่มๆ ความรู้สึกอุ่นๆ กำลังครอบครองแก่นกายผมเอาไว้อย่างแนบแน่น มือเรียวกำลังรูดขึ้นรูดลงอย่างเป็นจังหวะ ปากบางกำลังทำหน้าที่ปรนเปรอความสุขให้กับผมอย่างไม่หยุดพัก
"ซี๊ดดดด.... เร่งอีกโจ อ่าาา... ดีมาก ตรงนั้น... อื้ออ.... ซี๊ดดด... แม่งเสียวฉิบหาย อ่าาา...."
โจยังคงใช้ปากออรัลเพื่อมองความสุขให้กับผม ความเสียวซ่านมันทำให้ผมแทบควบคุมสติไม่ได้
"อ๊ะ!! อื้อออ...."
"กูไม่ไหวแล้วโจ กูต้องการมึงทั้งตัว ตอนนี้ เวลานี้ ซี๊ดดดด...."
"อื้อออ..."
โจมองตาผมก่อนจะพยักหน้าตอบรับ ผมรู้หรอกน่าว่ามันก็รู้สึก อะไรที่มันเคยๆทำบ่อยๆ มันก็เรียกร้องหากันเองนั่นแหละ ต้องการ....
"เรามามีความสุขด้วยกันนะ อื้อออ...."
ผมดึงโจขึ้นมาสบตาเพียงเล็กน้อยก่อนที่เราสองคนจะเริ่มมีความสุขร่วมกันทั้งสองฝ่าย
…
…
ฟอดดดดด.....
"เหนื่อยไหม หื้ม?"
"อืม.... นิดหน่อยครับ"
ผมกดรีโมทปรับแอร์ให้ได้อุณภูมิที่ต้องการแล้วรวบตัวโจเข้ามากอด
"ง่วงนอนรึยัง?"
ปากผมถามก็ถามไปงั้นแต่ก็ยังไม่หยุดที่จะพรมจูบตรงนั้นตรงนี้ให้โจหดคอหนีเล่นๆ
"อืออ... ไม่เอาครับปู โจเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วนะ"
"นิดเดียวเองน่า"
"โจเหนื่อยแล้วนะปู!!"
"หงุดหงิดอะไรกูเนี้ยะ ปกติไม่เห็นจะเคยเป็น"
"โจหงุดหงิดปูซะที่ไหนล่ะ ปล่อยก่อนโจจะลงไปกินน้ำข้างล่าง"
พรึ่บ!!
พูดจบมันก็ดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนเฉยเลย อะไรของมันวะ
ปัง!!
กูว่าประตูจะพังก็งานนี้ เมนส์มันมารึป่าววะ แต่เอ๊ย!! มันจะมีเมนส์ได้ไงเมียกูเป็นผู้ชาย ยิ่งคิดก็ยิ่งงงว่ะ แล้วเนี้ยะน้ำในตู้เย็นข้างบนก็มีเสือกลงไปกินข้างล่าง คืออะไร? งานนี้กูคาใจสุดๆ ต้องเคลียร์ให้จบไม่งั้นกูนอนไม่หลับแน่คืนนี้รอช้าอยู่ทำไมล่ะครับ คิดขึ้นได้ผมก็รีบลุกจากเตียงแล้วเร่งสปีดตีนเดินตามมันลงไปข้างล่างทันที
ผมเดินออกจากห้องนอนลงมาชั้นล่าง เห็นมันยืนนิ่งๆ ถือขวดน้ำอยู่หน้าตู้เย็นแดกรึยังวะน้ำน่ะ
ผมยืนมองอยู่เงียบๆ สักพักก็เห็นมันถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ เดินไปที่ตู้เย็นก็ยืนนิ่งอยู่อีกสักพัก อะไรวะถอนหายใจอีกแล้ว มึงหนักใจอะไรหนักหนาวะเมีย
โจยืนนิ่งเหมือนทำสมาธิอยู่สักพักก็วางขวดน้ำทิ้งไว้บนโต๊ะวางของข้างตู้เย็นแล้วหันตัวกลับมาทางที่ผมยืนอยู่
"เฮ้ย!! มายืนทำอะไรเงียบๆ เนี้ยะปู ตกใจหมด"
หน้าตาตอนพูดนี่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นไม่เหมือนโจคนที่ผมคุ้นเคยเลยว่ะ
"มานี่ดิ****"****ผมควักมือเรียก
โจเดินเก้ๆ กังๆ มาหาผม หึหึ มึงเป็นแบบนี้มันผิดปกติสุดแล้วโจเอ้ย
"มีอะไรเหรอ**?"**
"มึงนั่นแหละมีอะไรจะพูดก็พูดมา เห็นแอบมองกูนานล่ะ ปกติไม่เคยจะหงุดหงิดโวยวาย วันนี้เป็นอะไรพูดมาให้หมดอย่าคิดว่ากูไม่รู้****"
"เฮ้ออ**....นี่โจจะปิดบังอะไรปูไม่ได้เลยใช่ไหม"**มันพูดแบบเหนื่อยใจ
"คนอย่างมึงเนี่ยะโกหกอะไรใครเป็น ท่าทางแปลกๆ รนๆ นี่เก็บอาการให้ได้ซะก่อนค่อยมาโกหกกู หึหึ****"
"ก็เปล่า**...**ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ก็แค่...."
"แค่อะไร**?"**
"แค่ไม่เข้าใจนิดหน่อยนะ****"****ดูมันตอบ คืนนี้กูจะรู้เรื่องกับมึงไหม
"ไม่เข้าใจ สงสัยเรื่อง**?"**
"ก็เรื่อง**...."**มันลากเสียง
"จะบอกกูตอนนี้หรือจะให้กูจัดการมึงอีกสักยกกลางห้องครัวข้อหาหมั่นใส้ก่อนหื้อ**?"**
ผมรวบเอวโจเข้ามากอด
"เฮ้ออ**...ก็แค่งงนิดหน่อยว่าปูไปรู้จักกันน้องคุณณภัทรได้ยังไงก็แค่นั้นเอง"**
"หึหึ**..."**ผมแสยะยิ้มได้ชั่วร้ายมาก
"ยิ้มอะไรอ่ะ****"
"หึหึ**...มึงหึงกูกับไอ้เด็กนั่น"**
"บ้าเหรอ โจจะไปหึงทำไม ก็แค่อยากรู้ว่ารู้จักกันได้ยังไงแค่นั้นเอง ก็ปูถามทำไมล่ะ พอถามก็เป็นแบบนี้****"
โจมันไม่สบตาผมแบบนี้แสดงว่ามันกำลังกลบเกลือนสิ่งที่มันพูดออกมา
"ก็ไม่ไง**...แค่คนรู้จักเจอกันที่ฟิตเนส"**
"อ๋อ**...อืม...งั้นเหรอ"**
ท่าทางมันโคตรตลกอ่ะ ผมก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ ฮ่าๆๆๆ
"กูก็ว่าไอ้เด็กนั่นมันน่ารักดีนะ ขาวๆ ตี๋ๆ มหาลัย หึหึ****"
โจหันควับมามองผมทันที งานนี้กูยิ้มแก้มปริ สนุกล่ะ
"อืม**...น้องน้ำน่ารักจริงๆ** **นั่นแหละ"**
"อืม**..มันน่ารักดีอย่างที่มึงว่านั่นแหละ"**
เหี้ย**!!****ทำไมกูทำชั่วกับเมียรักได้ถึงเพียงนี้วะ** ฮ่าๆๆ สนุกว่ะ
โจมองหน้าผมนิ่ง กัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ
"แต่กูไม่ค่อยชอบเด็กอ่ะดิ มันไม่เร้าใจ****"
ฟอดดดด**....**
ผมหอมแก้มมันไปฟอดใหญ่ มันเขี้ยวโว๊ยยยย
"กูชอบมีแฟนอายุแก่กว่ากูนิดๆ หน้าหล่อๆ ตัวหอมๆ ผิวขาวเนียน ตัวไม่นิ่มแต่แน่น ทำงานออฟฟิต ใส่แว่นตอนทำงาน พอถอดแว่วออกตาฉ่ำน้ำนิดๆ ดูเป็นประกาย คิ้วเข้มๆ แบบนี้มากกว่าว่ะ หึหึ****"
พูดไปผมก็เกลี่ยนิ้วที่แก้มมันไป โจมันทำหน้าเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก อายกูอี๊ก**!!**
"พอเลยๆ ปูไปสนิทกับน้องน้ำอย่างนั้นมันจะดีเหรอ ดูท่าทางคุณณภัทรเขาจะหวงน้องเขามากด้วยนะ ถ้ารู้ว่าปูไปทำเจ้าชู้ใส่น้องเขาล่ะก็**...."**
"เฮ้ยๆ ใจเย็นก่อน กูไปทำเจ้าชู้อะไรตอนไหน น้องมันมาทักกูก่อนเถอะแล้วที่สำคัญเด็กแบบนั้นไม่ใช่สเปคกูเลย"
"ก็....ไม่ได้หมายความอย่างนั้นทั้งหมดซะหน่อย"
"เดี๋ยวๆ มึงอย่าบอกนะว่ามึงหึงกูอ่ะโจ****"
ผมจ้องมองลึกเข้าไปในแววตากำลังค้นหาความจริง กร๊ากกกก**....**
"อะไรครับ ป่าวนิ****"
"หึงอ่ะดิ โอ๋ๆ ที่รักหึงผัวก็ไม่บอก น่ารักจริงๆ เลย หึหึ****"****ผมกระโจนเข้าสวมกอดมันไว้แน่น
"บอกว่าไม่ได้หึงเหอะ**!"**
"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวนี้ขึ้นเสียงนะ ไม่เอาน่า**...น้องมันก็แค่คนรู้จักเหมือนคนอื่นทั่วๆ** **ไป"**
"อืม**...ถ้าปูบอกแบบนั้นโจก็จะเชื่อแบบนั้นแล้วกันครับ** **ปล่อยได้แล้วปูโจจะขึ้นไปนอนแล้ว"**
กูควรดีใจที่มึงหึงหรือกูควรกลัวที่มึงเริ่มขึ้นเสียงใส่กูดีวะ
"ให้มันจริงเถอะ"****ผมได้ยินมันพูดเสียงเบาๆ มีแอบถอนหายใจด้วยนะ****มันพยายามเก็บอาการแต่มันจะรู้ไหมว่าที่มันพยายามเก็บอาการไม่ให้ผมรู้อ่ะมันทำไม่เนียนเลย โถ**...**คนดีของไอ้ปู
"หึหึ**...**สรุปมึงหึงกูแต่ไม่กล้ายอมรับความจริงว่างั้น เค!!เอาเป็นว่ากูรับรู้แล้วกัน"
ฟอดดดด**....**
"อื้ออ**...พอได้แล้วครับ** **ไปนอนกันเถอะโจง่วงนอนแล้ว"**
มันปฏิเสธยังไงของมันวะ ซบกูใหญ่เลย กอดกูกลับด้วยนะ เอ๊ะ**!!**หรือมันจะอายไม่กล้าสู้หน้ากูวะ
"โอ๋ๆ ป่ะไปนอนกัน****"
พรึ่บ**!!**
"เฮ้ยปู**!!**ปล่อยครับ โจเดินเองได้!!"
"อยู่นิ่งๆ น่า**...เดี๋ยวอุ้มไปส่งถึงเตียงนอนเลย"**
ฟอดดดด**.....**
"กูดีใจนะที่มึงหึงกู****"
หลังจากตามไปเคลียร์กับมันจนพอรู้สาเหตุของอาการแปลกๆ วันนี้ก็ทำให้ผมเข้าใจแบบส่วนตัวว่ามันหึงผมว่ะ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะเว้ย**!!****มันหึงผมจริงๆ พอโอ๋เอ๋กันเสร็จก็มานอนกอดกันเพื่อมอบไออุ่นให้มันซะหน่อยโจมันจะได้คลายความหึงหวงผมลงไปบ้าง ไอ้สาดดด...**กูดีใจว่ะ
"เฮ้ออ... พูดตรงๆ นะปู โจก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงทำนิสัยแบบนี้ออกไปทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเหมือนกัน มันใช่ความหึงหวงเหรอโจก็ไม่รู้เพราะเพิ่งรู้สึกอย่างนี้เป็นครั้งแรก มันบอกไม่ถูกอ่ะ แต่มันรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นน้องเขามองมาที่ปูด้วยสายตาแบบนั้น เฮ้ออ... นี่โจกำลังหึงปูจริงๆ นะเหรอใช่เหรอ หรือว่าไม่ใช่ คือมันแค่รู้สึกแปลกๆ แค่นั้นเอง เฮ้ออ..."
โจมันพูดระบายความรู้สึกออกมาซะยืดยาว กูยิ้มเลยว่ะ หึงกูชัดๆ
"เฮ้ออ... มึงนี่ชอบทำให้กูหลงมึงมากขึ้นทุกวันแล้วนะ ทำยังไงกูถึงจะลดๆ ลงได้บ้างวะ รักมึงจะตายห่าแล้วเนี้ยะ" ฟอดดดด....
มันกอดผมแน่น
"รักกูหวงกูมันไม่ผิดหรอกรู้ไหม เพราะมึงเป็นคนของกู มึงจะหึงจะหวงกูก็ไม่แปลก รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาอย่างนั้น แสดงออกได้เต็มที่เลยกูโอเค กูออกจะดีใจด้วยซ้ำที่มึงหึงกูกับไอ้เด็กนั่น แต่มึงไม่ต้องกังวลไปหรอกเพราะกูไม่ได้สนใจอะไรมันเลยแม่แต่นิดเดียว"
โจมันเริ่มเงยหน้าขึ้นมามองผม เรามองกันผ่านแสงไฟจากหัวเตียงที่ยังคงส่องแสงสว่างให้เห็นใบหน้าที่กำลังแสดงความรู้สึกมากมายให้อีกคนได้รับรู้
"เพราะคนที่กูรักมากที่สุดก็คือมึง"
ผมกดจูบลงที่ปากบางเบาๆ จูบแบบไม่ล่วงล้ำ กดจูบลงซ้ำๆ ย้ำๆ เพื่อส่งผ่านความรู้สึกและความจริงใจในคำพูดของผมที่ผมพูดออกไปทุกคำว่ามันคือความจริง อยากให้โจมันมั่นใจและเชื่อใจ
ผมละปากออกจากปากโจ เราสองคนต่างส่งยิ้มบางๆ ให้กัน ผมไม่เคยรู้เลยว่าวันนึงผมจะอ่อนโยนกันคนๆ นึงได้มากมายขนาดนี้ เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนเซ็กส์เป็นเพียงความต้องการเท่านั้นไม่ใช่ความรัก แต่ตอนนี้ผมว่าผมคงมีความรักให้คนนี้ได้คนเดียวเท่านั้น
"ขอบคุณนะปู โจรักปูนะครับ"
"หึหึ รักกูทำไมต้องมีน้ำตาวะ"
"ก็คนมันดีใจนิ"
"หยุดร้องไห้ได้แล้วมั้ง ถ้าดีใจก็กอดกูแน่นๆ พอ"
ผมรวบตัวโจเข้ามากอดให้แน่นขึ้น มันก็กอดผมแน่นมากเช่นเดียวกัน
"เฮ้ยๆ เช็ดน้ำตาได้แต่ห้ามสั่งขี้มูกนะเว้ย!!"
โจมันเอาหน้าถูๆ กับเสื้อนอนของผม ฮ่าๆๆ
"ฝันดีนะปู"
จุ๊บบบ.....
ปากอุ่นๆ จูบลงที่หน้าอกผม อ้าว!! ทำไมไม่จุ๊บปากกูวะ
"อืม... ฝันดีเหมือนกัน ไอ้ขี้แง หึหึ"
ถามว่าคืนนี้ผมนอนกันท่าไหน บอกเลยว่ากอดพี่แน่นๆ นะน้องนะทั้งคืนแหละครับ รักมันที่สุดล่ะ #ไอ้หล่อของผม
TBC....
เขียนไปก็ยิ้มไป พี่โจทำไมน่ารักจังวะ ฮ่าๆๆๆ
ฝากกดหัวใจ เม้นให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ รักน้า.....
-
ปู โจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โจน่ารักอ่ะ หึงนะแต่ไม่อยากแสดงออก แบบนี้เฮียปูได้ใจแย่
-
โจน่ารัก
-
อร๊ายยยย น่ารักกรุบกริบมาก
อยากเห็นโจหึงโหดมั่ง แต่ท่าจะยาก 555
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
【EP.20 สงครามกลางห้าง】
ผมล่ะเบื่อความใจอ่อนของตัวเองจริ๊งจริง!! ทำอะไรห้ามอะไรไม่เคยเด็ดขาดกับมันสักทีให้ตายเถอะ!! ไม่สบายก็อยากออกนอกบ้าน บอกให้นอนพักก่อนก็บอกหายดีแล้ว หึ่ม!! ถ้าไข้กลับขึ้นมาเมื่อไหร่ได้เห็นดีกันแน่ คอยดูเถอะ!!
"เดินเร็วๆ ดิทิว"
"อยากซื้ออะไรหนักหนาวะ! พูดอะไรก็ไม่ฟังสักอย่าง ดื้อฉิบหาย!!"
ผมได้แต่บ่นเท่านั้นแหละครับ เอาเข้าจริงก็ทำได้แค่เข็นรถแล้วเดินตามมันต้อยๆ นั่นแหละครับหน้าที่ผัวที่ดี
"บ่นจัง มึงแก่ขนาดนั้นเลย"
ดูดิ!! ยังมีหน้ามาย้อนผมหน้าตาเฉยอีก สักทีดีไหมหึ๊!!
"กูบ่นเพราะมึงยังไม่หายดี ตัวยังรุมๆ อยู่ยังอยากออกมาเดินตากแอร์ในห้างอีก อยากได้อะไรก็บอกกูก็ได้เดี๋ยวกูให้ลูกน้องที่ร้านแวะมาซื้อให้"
"เพราะใครล่ะทำให้กูไข้นะ" มันหันมาว๊ากผม
"เออๆ เรื่องนี้กูไม่เถียงมึงหรอกมิน ความผิดกูเองกูรู้ตัวดี แต่มึงรอให้หายก่อนไม่ได้เหรอวะ หายดีแล้วค่อยมาวันหลังก็ได้นิ"
"ก็กูตั้งใจมาวันนี้อยู่แล้ว! มึงเองก็บอกจะพากูมา กูนัดรับของที่กูสั่งวันนี้มึงจะอะไรหนักหนาวะ!!"
ตอนนี้ทั้งผมทั้งมินต่างหงุดหงิดด้วยกันทั้งคู่ เราเดินเถียงกันไปตามทางเดินในซุปเปอร์มาเก็ตชั้นล่างของห้าง คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองมาที่เราทั้งสองคน สายตาพวกนั้นไม่ได้ทำให้ผมกับมินหยุดเถียงกันหรอกครับ ยิ่งเถียงกันหนักขึ้นมากกว่า
"นัดรับของอะไรของมึง มันสำคัญมากนักรึไง เลื่อนออกไปไม่ได้ไง!"
"ใช่!! มันสำคัญมากมึงจะทำไม เลื่อนไม่ได้!! กูไม่เลื่อน!!"
มินมองหน้าผมด้วยสายตาที่โกรธแบบจริงจัง ผมก็ใช่จะยอม เรื่องนี้คือผมก็โมโหจริงครับ เราเถียงกันตั้งแต่ก่อนออกจากบ้านจนผมต้องยอมแพ้ไปแล้วรอบนึง แต่ความหงุดหงิดกับการที่ขัดใจกับมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างควบคุมยาก มันไม่ยอมผมก็ยิ่งโมโหมันเพิ่มไปอีก พูดอะไรเตือนอะไรถ้ามันยิมฟังกันสักนิดผมคงจะรู้สึกดีกว่านี้
"แม่งเอ้ย!! พูดอะไรไม่เคยฟัง เถียงกูตลอด"
มินหันควับกลับมามองผมด้วยสายตาที่บ่งบอกได้ว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก ซึ่งผมก็ไม่ต่างจากมันสักเท่าไหร่
"มึงกลับบ้านไปเลย!! กูจะไปคนเดียว" พูดจบมินก็เดินออกไปทันที
"เฮ้ยมิน!! มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"
ผมยอมรับว่าผมโคตรโมโหมันเลยครับ ครั้งนี้เราสองคนต่างไม่มีใครยอมใครซึ้งเหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว อย่างน้อยถ้าเราทะเลาะกันไม่ผมก็มินฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะยอมถอยเพื่อไม่ให้เรื่องมันเลวร้ายไปกว่าเดิม แต่ครั้งนี้ผมว่ามันเกินไป
ผมปล่อยมือจากรถเข็นแล้วรีบวิ่งตามมินไปทันที แต่เนื่องด้วยคนที่มาจับจ่ายซื้อของเดินกันค่อนข้างเยอะเลยทำให้ผมวิ่งตามมินไม่ทัน
"แม่งเฮ้ย!! หายไปไหนแล้ววะเนี้ยะ"
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหามินทันที แต่ทุกครั้งที่โทรติดผมก็ถูกตัดสายทุกครั้ง ผมกดโทรย้ำๆ เกือบยี่สิบสายก็ยังคงเหมือนเดิม
"กูจะบ้าตาย!!"
หลังจากผมพยายามโทรหามินอยู่หลายครั้งแต่มินไม่ยอมรับ ผมเลยเริ่มเดินตามหามิน ห้างแม่งก็โคตรใหญ่เลยนะเว้ย! กูจะบ้าตาย!!
ผมเริ่มตามหามินจากชั้นล่าง เดินหาอยู่สักพักก็ไม่เจอผมเลยเปลี่ยนไปร้านที่มินชอบไป ร้านเสื้อผ้า รองเท้า เคาเตอร์น้ำหอม นาฬิกาก็ไม่เจอ ผมเดินวนหาอยู่เกือบชั่วโมง ระหว่างทางที่เดินผมก็กดโทรออกหามินตลอดทาง
"สายไม่ว่าง"
ผมยืนมองจอโทรศัพท์ที่ขึ้นตัวหนังสือว่าคู่สายไม่ว่างแล้วกำโทรศัพท์จนแน่น ไม่รับสายผมแต่ยอมรับสายคนอื่นงั้นเหรอ
ครืดด... ครืดด....
ผมรีบมองที่หน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง ไม่ใช่มินครับ เป็นสายจากไอ้หมอมันโทรเข้ามาหาผม
"เออ... ว่าไง?"
"ไม่ว่าไงว่ะ กูแค่จะถามว่ามึงเจอไอ้เจ็กยังวะ?"
"เจ็กไหนของมึง กูไม่ว่างตอนนี้กำลังตามหาไอ้ตัวแสบอยู่ แม่ง!! เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้เนี้ยะ!!"
"อ้าว!! มึงไม่ได้อยู่กับเมียมึงเหรอวะ?"
"เออ!! กูทะเลาะกัน มันเดินหนีกูไปแล้ว!"
"เวรล่ะ! พวกมึงทะเลาะอะไรกันอีกวะ ไม่น่าล่ะเมียมึงเลยโทรมาขอเบอร์ไอ้เจ็กจากกู" ผมขมวดคิ้วแน่นด้วยความสงสัย
"ขอเบอร์ใคร ไอ้เจ็กไหนของมึง!"
"อ้าว! ไอ้เจ็กก็ไอ้โชคไง เพื่อนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกันอ่ะ มึงจำไม่ได้เหรอวะ" ผมคิดตามที่ไอ้หมอมันพูด
"โชคไหนวะ? แล้วทำไมมินต้องโทรหามันด้วย!!"
"เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ก่อน ก็วันนี้ไอ้โชคมันจะเอายาจีนไปให้มึงไง ยาที่สั่งนำเข้ามาจากจีนอ่ะ"
"ยาอะไรของมึง ใครสั่ง?"
"โอ๊ยไอ้เหี้ย! กูงงไปหมดแล้วนะเนี้ยะ ก็เมียมึงไงสั่ง ให้กูสั่งยาให้มันบอกมันอยากได้แต่ในไทยไม่มีขาย กูเลยคิดขึ้นได้ว่าไอ้โชคมันจะบินกลับมาทำธุระที่ไทยพอดีแต่มันมาแค่วันเดียว กูเลยรีบบอกไอ้โชคให้ซื้อยาตามที่เมียมึงอยากได้มาให้ไง"
"แล้วไง ทำไมกูไม่รู้เรื่องนี้วะ"
"เอ้า!! แล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงไม่รู้ไอ้ควาย!!"
"เออๆ มึงเลิกด่ากูก่อน แล้วบอกมาว่ามันนัดกับเมียกูที่ไหน"
"กูไม่รู้เว้ย!! กูรู้แค่ไอ้โชคมันไปถึงแล้วแต่มันติดต่อมึงไม่ได้สายไม่ว่างห่าเหวอะไรไม่รู้ มันเลยโทรมาบอกกูว่ามันหาพวกมึงไม่เจอ พอมันวางสายไปเมียมึงก็โทรมาหากูพอดี กูเลยให้เบอร์ไอ้โชคไป"
"ไอ้สัส!! เสือกมาบอกกูตอนนี้นะไอ้เหี้ย ไม่รอให้กูสองคนตีกันตายคาห้างก่อนล่ะ"
"เอ้า!! นี่กูผิดเหี้ยอะไรเนี้ยะ!" ไอ้หมอพูดขึ้น
"มึงผิดไอ้ควาย!! เอาเบอร์ไอ้เหี้ยเจ็กมาให้กูเดี๋ยวนี้!!"
"อ้าว!! ทำไมมึงไม่โทรหามินวะ"
"โถไอ้โง่!! ก็มันไม่ยอมรับสายกูไง!! มึงเอาเบอร์ไอ้เจ็กมากูจะไปกระทืบมันที่โทรหากูไม่ติด เร็วๆ สัส!!"
"ฉิบหายล่ะไอ้เจ็ก เฮ้ย!! ไอ้โชค ซวยล่ะมึง" ไอ้หมอมันบ่นพรึมพรำก่อนจะบอกเบอร์ไอ้โชคให้กับผม
Tru... Tru....
"สวัสดีครับ"
"มึงอยู่ไหนไอ้เจ็ก!"
"เฮ้ย!! ใครวะ" ปลายสายอุทานขึ้นด้วยความตกใจแบบตั้งตัวไม่ติด
"กูถามว่ามึงอยู่ไหน? ให้ไว!!"
"เออๆ ผมอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ที่ชั้น 4 ครับ เฮ้ย!! แล้วมึงเป็นใครวะมาถามกูทำไม?"
เหมือนไอ้เจ็กมันจะคิดได้ครับว่ามันเผลอบอกว่ามันอยู่ไหนทั้งที่มันยังจำไม่ได้ว่าคนที่โทรหามันคือผมเอง
"เสือกจริงๆ รอกูอยู่ตรงนั้นเลย!! ถ้ากูไปแล้วไม่เจอมึงกูเอามึงตายแน่!!"
ตู๊ด ตู๊ด....
ผมรีบเดินขึ้นไปชั้นสี่ทันที มองหาร้านอาหารญี่ปุ่นตามที่มันบอก ผมเดินหาสักพักก็มาหยุดยืนอยู่หน้าร้าน มองเข้าไปในร้านเห็นไอ้โชคนั่งยิ้มร่าพอมันเห็นผมมันก็รีบโบกไม้โบกมือมาทางผมทันที ส่วนมินที่นั่งหันหลังอยู่ค่อยๆ หันมามองตามแล้วหันกลับไปโดยไม่สนใจผมเลยสักนิด
"เฮ้ยไอ้ทิว มึงไปไหนมาวะกูนั่งรอตั้งนานแน่ะ"
ไอ้โชคพูดทักทายด้วยความดีใจ ผิดกับผมที่สายตายังคงมองจ้องที่เมียตัวเอง
"ทำไมไม่บอกเรื่องนัดกับไอ้เจ็กวันนี้?" ผมนั่งลงข้างมินแล้วถาม
"เฮ้ย!! กูชื่อโชคเว้ย!"
ใช่ครับ.. มันชื่อไอ้โชค ชื่อจะไทยๆ หน่อยแต่ที่บ้านมันตระกลูคนจีนทั้งสาย หน้าตามันนี่ไม่ต้องบอกเลยว่าตี๋แค่ไหน พวกผมเลยเรียกมันว่าไอ้เจ็กเพราะพวกผมลงความเห็นกันแล้วว่าถ้าเรียกมันไอ้ตี๋มันจะดูน่ารักจนเกินไป ชื่อเจ็กเลยเหมาะสมกับมันที่สุดในตอนนั้นครับ
"มึงเงียบไปก่อน กูยังไม่ได้ถามมึง!!" ผมหันไปว๊ากไอ้เจ็ก
"มิน! กูถามก็ตอบ" มินหันมามองที่ผมก่อนจะหันกลับไปหาไอ้เจ็ก
"ผมขอโทษที่ทำให้พี่เสียเวลานะครับ ขอบคุณมากที่ช่วยซื้อยามาให้ผม"
"เฮ้ย!! ไม่เป็นไรกันเองๆ พอพี่รู้ว่าจะซื้อมาให้ไอ้ทิวพี่ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ ไอ้นี่มันเพื่อนเลิฟพี่ หึหึ"
"เลิฟห่าอะไร กูโทรหาเสือกจำกูไม่ได้ไอ้สัส!!" ผมด่าสวนแม่งเลย หมั่นใส้ทำเป็นพูดจาดีต่อหน้าเมียกู
"อ้าว!! แสดงว่าที่โทรมาโวยวายถามว่าตอนนี้กูอยู่ไหนเป็นมึงเองเหรอวะไอ้ทิว?"
"เออดิ!! กูเองมึงจะทำไม!!"
"ไอ้ห่า!! กูตกใจฉิบหาย กำลังงงอยู่ว่ากูไปกวนตีนใครไว้ตอนไหนวะ ทั้งที่นานๆ จะกลับมาที่ไทยสักที เสือกมีคนโทรมาเหมือนจะมาดักฆ่ากูซะอย่างงั้น หึหึ"
"เกือบล่ะไอ้สัส!!" หันไปด่าไอ้เจ็ก
"ฮ่าๆๆ มึงนี่ยังดุฉิบหายเหมือนเดิมเลยนะ" ไอ้เจ็กพูดไปหัวเราะไป
"พอๆ เลิกหัวเราะปัญญาอ่อนได้ล่ะ นี่มึงนัดกับเมียกูโดยไม่บอกกูได้ไงวะ?"
มินหันมามองที่ผมด้วยสายตาไม่พอใจอีกล่ะ ทำไมวะ! มึงเมียกูจริงๆ นี่หว่า แล้วไอ้เจ็กก็เพื่อนกู เรียกเมียแค่นี้ทำหน้าไม่พอใจ
"เฮ้ย!! กูป่าวนะ ไอ้เนย์มันโทรมาสั่งๆๆ บอกเมียมึงอยากได้ยาตัวนี้ๆ แล้วกูก็แค่ซื้อยามาตามมันสั่ง พอกูลงเครื่องปุ๊บ มาถึงที่นัดหมาย กูก็ขอเบอร์มึงจากไอ้เนย์แต่กูโทรหามึงไม่ติดนี่หว่า... แล้วสักพักเมียมึงก็โทรมาหากู แม่ง!! กูตกใจเลยสัส!! เสียงผู้ชาย กูรู้ว่ามึงมีเมียแล้วแต่กูไม่รู้นี่หว่าว่าเมียมึงเป็นผู้ชายเหมือนกัน"
"โทรไม่ติดเสือกไม่โทรย้ำๆ วะ มึงโง่รึป่าว"
"เอ้า!! นี่กูผิดเหรอวะ" ไอ้เจ็กทำหน้าเหมือนหมางง
"เออ!! มึงผิด"
"เอ่อ... พี่โชคครับ ผมขอบคุณพี่โชคมากเลยนะครับสำหรับยาที่ผมฝากซื้อ นี่ครับค่ายา" มินยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ไอ้โชค
"เฮ้ย!! ไม่เป็นไรๆ ถือว่าเป็นของฝากจากพี่ล่ะกัน เอาไปให้ไอ้ทิวกินเหอะจะได้แข็งแรงไวๆ นะ"
"ไม่ได้ครับพี่ ผมฝากพี่ซื้อแค่นี้ก็เกรงใจมากแล้วครับ พี่รับเงินจากผมเถอะนะครับ ผมจะได้สบายใจ" มินยื่นเงินให้ไอ้เจ็กอีกครั้ง
"รับไปเถอะน่า... มินมันไม่อยากได้ของฟรีจากมึงหรอก" ผมบอกไอ้เจ็ก
มินหันมามองค้อนผมก่อนจะหันกลับไปพยักหน้าแล้วยื่นเงินให้ไอ้เจ็กครับ
"อืมๆ รับก็ได้วะ เอางี้... ถ้าอยากได้ยาอีกโทรบอกพี่แล้วกันเดี๋ยวพี่ซื้อแล้วส่งมาให้นะ"
"ขอบคุณมากครับ" มินยกมือไหว้ไอ้เจ็กครับ
"หูยยย... ไปยกมือไหว้มันทำไมมิน ไอ้นี่มันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิดหรอกนะ หึหึ"
"อ้าว!! ปากดีล่ะไอ้เหี้ยทิว" ไอ้เจ็กพูดขึ้นขำๆ มันรู้ครับว่าผมด่ามันเล่นๆ
"กูพูดเรื่องจริง หึหึ"
"เออๆ จะพูดเรื่องอะไรก็พูดไปเถอะ กูต้องรีบกลับแล้วว่ะพอดีนัดแม่กินข้าวแล้วเดี๋ยวกูต้องบินต่ออีก"
"เออๆ ขอบใจมากมึง ไว้เจอกันคราวหน้าค่อยแดกข้าวกัน"
"เออๆ ตามนั้น" มันตอบผม
"น้องมินพี่กลับก่อนนะ ขอบใจมากสำหรับมื้อนี้นะครับ ถ้าอยากได้ยาเพิ่มบอกพี่ได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ"
"ครับ ขอบคุณพี่มากนะครับที่เป็นธุระให้" มินยกมือขึ้นไหว้ไอ้โชค
"เฮ้ยๆ กันเอง พี่ฝากดูแลไอ้เพื่อนนอกคอกคนนี้ด้วยแล้วกัน ถึงมันจะเหี้ยๆ หน่อยแต่มันก็ยังมีความดีอยู่บ้าง หึหึ"
"เฮ้ยๆ พูดอะไรเกรงใจกูด้วยไอ้สัส!!"
ผมเบรคมัน ตุบ ตุบ... ไอ้เจ็กลุกขึ้นมาตบบ่าผมไม่แรงนัก
"ฮ่าๆๆ ดีใจที่ได้เจอมึงนะเพื่อน แฟนมึงน่ารักดีว่ะ พี่ไปก่อนนะ เจอกันโอกาสหน้า"
"ครับ สวัสดีครับ"
"กูไปล่ะ โชคดีเพื่อน" มันทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม ไอ้นี่มันร้ายนะเว้ย!
"ไอ้สัสเจ็ก!!" แล้วมันก็เดินออกไปจากร้าน ทิ้งผมกับมินให้นั่งเงียบกันอยู่ที่เดิม
"จะซื้อยาให้กูทำไมไม่บอกล่ะ แล้วยาอะไรที่ฝากมันซื้อมาเนี้ยะ" กูถามแก้เขิลแม่งเลย
"ยาบำรุง" มินตอบสั้นๆ แล้วตักอาหารที่ยังกินไม่หมดขึ้นมากินหน้าตาเฉย
"น่ารักนะเนี้ยะ เป็นห่วงกูก็ไม่บอก ไหนๆ ขอดูหน่อยว่ายามันหน้าตาเป็นยังไง" ผมก็แกล้งคุ้ยถุงยาแก้เขิลอีกรอบ
"ไม่หิวข้าวรึไง สั่งข้าวมากินดิ"
อ่ะโด่! เอาจริงๆ ก็ห่วงผัวนั่นแหละ ทำเป็นคอแข็ง เฮ้ย!! ปากแข็งไปได้
"เออหิวๆ กินอะไรดีวะ มึงอยากกินอะไรอีกไหมที่รัก กูจะได้สั่งเพิ่มให้" ยิ้มหวานๆ ส่งไป
"อิ่มแล้ว" พูดจบมินก็วางช้อนเลยครับ
"เฮ้ย!! ได้ไง! กินเป็นเพื่อนหน่อยดิ กูกินคนเดียวไม่อร่อย อยากกินข้าวกับแฟน"
ความหน้าด้านมีเท่าไหร่ใส่ไปให้หมดครับ
มินมองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้าตอบรับ อร๊ากกก... กูรอดแล้ว
"งั้นสั่งของโปรดเราสองคนเนอะ น้องๆ สั่งอาหารหน่อยครับ"
ผมจัดการสั่งอาหารจานโปรดเพิ่มอีกสามอย่าง ระหว่างรออาหารผมก็ตามเก็บของเหลือบนโต๊ะไปพลางๆ มินก็นั่งกินไปเงียบๆ ผมถามมันก็ตอบนะ ตอบแบบถามคำตอบคำอ่ะครับ มันยังตึงๆ กับผมอยู่ ง้อต่อไปเว้ย!! สู้ตายไอ้ทิว
"โอ๊ยย... โคตรอิ่มเลยว่ะ" ผมเดิมลูบท้องกลางห้างอย่างมีความสุข
"มินเราไปไหนกันต่อดี อยากได้อะไรอีกไหม?"
งานเงียบโว๊ย!! เมียเงียบผัวไม่สบายใจเลยให้ตายเถอะที่รัก มึงงอนกูจริงจังมาก
"งั้นเราไปดูเสื้อกันดีไหม ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่กันนานแล้วเนอะ" ผมคว้าคอมินเข้ามากอด มินมันก็นิ่งครับแต่สายตานี่มองจิกผมตลอด
"เอาถุงมานี่เดี๋ยวทิวถือให้คร๊าบ..."
ในเมื่อบรรยากาศระหว่างเรามันเงียบจนเกินไปผมก็เลยต้องสร้างสีสรรซะหน่อย
"อยากได้อะไรอีกป่ะ?" ผมก้มหน้าเข้าไปใกล้จมูกแทบจะเฉียดแก้มเมีย กร๊ากกก... มินมันขนลุกว่ะ
"มินเลิกงอนกูน้า... กูขอโทษคร๊าบ... กูไม่รู้นิว่ามึงมาที่นี่เพราะกูอ่ะ" กูอ้อนๆ ง้อต่อไปเดี๋ยวมินมันก็ใจอ่อน
"อืม... ช่างมันเถอะ กูผิดเองแหละที่ไม่ได้บอกมึงก่อน"
อร๊ากกกก.... เมียใจอ่อนยอมยกโทษ เฮ้ย! เมียขอโทษผัวด้วยว่ะ!! นี่กุไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
"หูยยย... ไม่ผิดเลย มึงห่วงกูไงเลยทำแบบนี้แต่วันหลังบอกกูนิดนึงก็ได้นะเราจะได้ไม่ต้องเถียงกัน เนอะๆ"
"อืมๆ รู้แล้ว" เฮ้ย! ว่านอนสอนง่ายเว้ยเฮ้ย "โอเค... เอาเป็นว่าเราผิดด้วยกันทั้งคู่แล้วกัน กูผิดที่กูโมโหเสียงดังใส่มึง ส่วนมึงก็ผิดที่ไม่ยอมบอกเหตุผลกูก่อน เคไหม?"
"อืม... ตามนั้น" ถึงคำตอบจะดูห้วนๆ แต่ผมก็รับรู้ได้ครับว่ามินก็รู้สึกผิดจริงๆ นั่นแหละ มินมันเก๊กอยู่ครับ
"หึหึ... บทจะว่านอนสอนง่ายก็ง่ายจังวะ ป่ะๆ เดี๋ยววันนี้ป๋าจ่ายไม่อั้นเลย อยากได้อะไรบอกป๋าเดี๋ยวป๋าจัดให้" หน้าใหญ่ใจโตไปเลยกู เอาใจเมียซะหน่อย หน้ามันหงอยๆ เห็นแล้วรู้สึกใจหาย ใจไม่ดีเลยว่ะ
"เอาของไปเก็บที่รถก่อนดิ" ในที่สุดบทสนทนาก็เริ่มเข้าสู่โหมตปกติ
"ไม่เป็นไร กูถือให้มึงอยากดูอะไรก่อนล่ะ?"
"อืม... งั้นแวะร้านนี้แป๊ป"
ร้านที่มินเดินเข้าไปคือร้านที่เต็มไปด้วยอาหารเสริมหลากหลายยี่ห้อ นำเข้าจากหลากหลายประเทศ มินเดินตรงเข้าไปหาพนักงานขาย ผมก็เดินตามมินเข้าไปในร้านด้วยเช่นกัน
"ซื้ออะไร?"
"ซื้ออาหารเสริมให้มึงไง" มินตอบ
"ซื้ออะไรเยอะแยะ กูต้องกินเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ"
"อืม... มึงแก่แล้วเลยต้องบำรุงเยอะๆ ไง" มินหันมายักคิ้วกวนๆ ใส่ผม
"หึ! ปากดีจริงๆ อยากซื้ออะไรก็ซื้อเดี๋ยวกูไปนั่งรอตรงนั้นแล้วกัน"
"อืม... ไปดิ เดี๋ยวเรียกมาจ่ายเงิน"
ผมได้แต่ส่ายหัวกับความกวนตีนของเมียตัวเอง แต่ก็ดีแล้วครับที่มินมันกลับมาสู่โหมตปกติได้ ผมขี้เกียจทะเลาะกับมันล่ะ เถียงไปก็ไม่เคยชนะสักครั้ง ยิ่งเรื่องนี้ผมแพ้แน่นอนเพราะมันคงห่วงผมมากมันเลยเลือกที่จะทำแบบนี้
ผมเดินมานั่งรอมินที่มุมรับรองลูกค้า มินสอบถามพนักงานอย่างตั้งใจโดยมีเภสัชกรเข้ามาแนะนำข้อมูลเพิ่มอีกคนครับ
ผมนั่งมองมินจากตรงนี้ก็สัมผัสได้ว่าสายตามินที่มองไปยังเภสัชกรสาวที่กำลังพูดแนะนำสินค้าอย่างตั้งใจ เฮ้อ... การที่ผมไม่สบายครั้งนี้คงทำให้มินเป็นกังวลมากซินะ ทั้งๆ ที่ไอ้หมอบอกว่าผลตรวจผมไม่ได้เป็นอะไรมากและไม่อันตรายอย่างที่คิดแต่มินก็คงไม่วางใจอยู่ดี
ทุกวันนี้มินยังคงคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับเราสองคน มินยังคงรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ทำให้ผมเกือบต้องตายเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น ผมพยายามบอกมินทุกครั้งว่ามันไม่ใช่ความผิดของมินหรือผม มันคือชะตากรรมของเราสองคน ถ้าไม่เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นเราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกันและรักกันนานขนาดนี้ก็ได้ มินก็เหมือนจะเข้าใจตามที่ผมบอกทุกครั้งแต่มันก็ยังคงโทษตัวเองทุกครั้งอยู่ดี เอาวะ! เพื่อความสบายใจของมันผมจะยอมทำทุกอย่างแล้วกัน
ว่าแต่... ยาที่มันสั่งมาแดกยากป่าววะ ผมนั่งจับถุงพลิกไปพลิกมา พอได้กลิ่นผมนี่แทบอ้วกเลย กลิ่นแรงโคตร
"ทิวเสร็จแล้วจ่ายเงินให้หน่อยดิ"
"อืม..." ผมลุกขึ้นเดินไปหามิน ยื่นบัตรเครดิตให้แคชเชียร์สาว
"ซื้อเยอะว่ะ" ผมแกล้งพูดหยอก
"ราคาเบาๆ ขนหน้าเข้งไม่ร่วงหรอกน่า" มินพูดอย่างอารมณ์ดี
"หึหึ.. ร่วงทั้งตัวล่ะไม่ว่า"
"พูดมากจริง" มินต่อว่าผมไม่จริงจังนัก
อ่านต่อด้านล่าง....
-
หลังจากผมจ่ายเงินเรียบร้อยเราสองคนก็ตกลงกันว่าจะไปดูเสื้อร้านประจำกันครับ ผมให้มินเดินไปรอที่ร้านส่วนผมก็เดินเอาของมาเก็บที่รถก่อน มินแม่งซื้อโคตรเยอะอ่ะ ชาตินี้จะแดกหมดไหมกู หึหึ
ผมเอาของที่ถือเต็มไม้เต็มมือยัดใส่หลังรถเสร็จก็ยืนสูบบุหรี่อีกแป๊ป ขอทำสมองให้มันโล่งก่อนจะก้าวขาไปเสียเงิน เอาวะ!! ในเมื่อชีวิตนี้ต้องเลี้ยงเมียผัวอย่างกูต้องขยันทำงานหาเงินให้มากขึ้น #เมียกูใช้เงินเก่งโคตร
ครืดดด.... ครืดดด....
ผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง "กำลังเดินไป" ผมสูบบุหรี่เข้าปอดเฮือกสุดท้ายก่อนจะทิ้งลงถังทรายข้างๆ อย่างเสียดาย
"อยู่ไหนแล้ว?"
"อืม... เสร็จแล้วเนี้ยะกำลังเดินไป รอแป๊ป"
"เออ... เร็วๆ ล่ะ"
"คร๊าบ... กูกำลังไปแล้วคร๊าบ.."
"ช้า!!" ประโยคสุดท้ายเน้นๆ ชัดๆ สั้นๆ แล้วสายก็ตัดไปเลยครับ
ผมเดินออกจากลานจอดรถทันที ช้าไม่ได้ รอบหน้าคือโทรมาด่าแน่นอน ทีงี้ห่างกูไม่ได้ล่ะซิท่า ฮ่าๆๆๆ มีความเข้าข้างตัวเองสูงว่ะ
....
"เมื่อกี้คุยอยู่กับใคร?"
"ป่าว... ไม่ได้คุย" มินหันมาตอบแล้วหันไปเลือกเสื้อต่อ
"ก็กูเห็นมึงคุยกับผู้หญิงคนที่เพิ่งเดินสวนกูออกไปเมื้อกี้"
"คนไหนวะ"
"หึหึ... กูเห็นอยู่ว่าคุย"
"อ่อ... ผู้หญิงคนเมื่อกี้เขาอยากได้เสื้อตัวเดียวกับกูอ่ะ มันเหลือตัวเดียวเขาเลยบอกไม่เอาแล้ว เขาให้กู นี่ไงทิวตัวนี้สวยไหม?" มินโชว์เสื้อยืดสีเทาเข้มให้ผมดู
"แน่ใจนะว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มาจีบมึง"
"วู้!! ใครจะมาจีบกูล่ะ กูนี่ต้องไปจีบเขาดิถึงจะถูก"
"มิน!!"
"อะไร!! เรียกเบาๆ ก็ได้ กูแค่พูดเล่น ไม่มีใครมาจีบกูทั้งนั้นแล้วกูก็ไม่ได้ไปจีบใครด้วย โอเคยัง?" ผมมองมินอย่างพิจารณา
"ไม่มีอะไรก็แล้วไป นอกใจกูเมื่อไหร่กูจะมึงหนักๆ ให้ลุกไม่ขึ้นเลยจำไว้นะ"
มินอ้าปากค้างไปสามวิก่อนจะขมวดคิ้วมองผมด้วยสายตาจริงจัง
"มึงบอกตัวเองเถอะ!" มินพูดจบก็เดินเอาเสื้อผ้าที่เลือกไว้ไปวางที่เค้าเตอร์สำหรับจ่ายเงิน
"ทิวมาจ่ายเงินดิ"
ดูมันดิครับ เมื่อกี้ยังทำเก่งอยู่เลยแต่พอตอนนี้เรียกหาผมไม่หยุด กร๊ากกก... ไปจ่ายเงินให้เมียแป๊ป
"ทำไมรอบนี้ซื้อน้อย?" ผมถามเพราะเห็นมินหยิบเสื้อมาแค่สองตัวเองครับ ซึ่งผิดวิสัยมันมากๆ
"เดียวไปดูอีกร้าน ชอบแค่สองตัวนี้"
"หึ!! นึกว่าจะช่วยกันประหยัด"
"ฝันกลางวันรึไง จ่ายเงินด้วยเดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป๊ป"
เคยได้ยินฉายานี้ไหมครับ เฮียทิวสายเปย์ ฮ่าๆๆ เมียสั่งต้องรีบจ่ายดิรออะไร ถามว่าไอ้คนสั่งหายไปไหน นู้นนนน... เดินตัวปลิวไปเข้าห้องน้ำสบายใจเขาล่ะ
"ขอบคุณค่ะ" พนักงานยกมือไหว้หลังจากผมจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย วิ่งซิครับรออะไรต้องไปเยี่ยวเป็นเพื่อนเมีย กร๊ากกกก....
ปึก!!
"ขอโทษครับ เป็นอะไรมากไหมครับ"
ด้วยความรีบผมเลยพลาดเดินชนผู้หญิงคนนึงจนล้มลงไปนั่งกับพื้น
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วยนะคะฉันเองที่เดินไม่ดูทาง" เธอพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเอง ผมจะช่วยพยุงเธอก็ผลักมือผมออก
"ผมขอโทษอีกทีนะครับ พอดีผมกำลังรีบ"
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นคุณรีบไปเถอะค่ะเพราะฉันก็มีธุระต้องรีบไปเหมือนกัน ขอโทษด้วยนะคะ ขอโทษค่ะ" พูดจบเธอก็เดินก้มหน้าออกไปทันที ผมยืนมึนๆ งงๆ อยู่สักพักก็รีบเดินตรงไปยังห้องน้ำ
"หน้าคุ้นๆ ว่ะ"
"ทิว ทางนี้ๆ เร็ว" มินควักมือเรียกผมอยู่ร้านเสื้อผ้าอีกร้าน
"เข้าห้องน้ำเร็วจังวะ?"
"เยี่ยวครับไม่ได้ขี้ไม่ต้องพิถีพิถันมาก"
"เออๆ แล้วเข้าไปในห้องน้ำใช่ไหม มึงไม่ได้ยืนเยี่ยวข้างนอกนะ"
"เข้าๆ เข้าไปเยี่ยวในห้อง มึงนี่พูดมากจริงๆ ซื้อตัวนี้นะสวยดี" มันชูเสื้อให้ผมดู
"อืมๆ อยากได้ก็เอา" "หูยยย... ป๋าสุดๆ ไปเลยครับพี่" มันทำหน้าทะเล้นล้อเลียนผม
"หึ!! ลีลาเยอะ เดี๋ยวก็อด"
"เฮ้ยๆๆ จ่ายเงินเลยเอาตัวนี้กับตัวนี้นะไอ้ป๋า ขอบคุณคร๊าบ"
"เรื่องนี้ไวเลยนะมึง เออๆ เอาสองตัวนี้นะ"
"ใช่! ถูกต้องครับ"
ผมล่ะปวดหัวกับมันจริงๆ ตอนแรกเกือบจะตีกันตายคาห้าง ตอนนี้ผมเปลี่ยนอารมณ์ตามมันแทบไม่ทัน เออดีๆ หลากหลายฉิบหาย
หลังจากเสียเงินไปก้อนนึงเพื่อให้เมียสบายใจก็ได้เวลากลับไปพักผ่อนแล้วครับ ก่อนกลับคอนโดผมพามินแวะกินข้าวอีกรอบร้านแถวคอนโดนั่นแหละครับ มันบ่นวิ่งเหนื่อยและหิว ตัวก็รุ่มๆ แต่ดีขึ้นกว่าตอนออกจากบ้าน เราสองคนกินข้าวกันไปเถียงกันไปเหมือนปกติ พอกินเสร็จผมก็ขับรถพามินกลับคอนโด
"มินกินยาก่อน" พอมาถึงห้องมันก็นั่งๆ รื้อของที่ซื้อมาโดยไม่สนใจสิ่งใดในโลก
"ทิวมึงอย่างลืมกินยาที่กูฝากเพื่อนมึงซื้อนะ เขาบอกให้กินหลังอาหารเช้ากับเย็น เนี้ยะๆ เพิ่งกินข้าวมากินเลยดิ" มันรื้อถุงยาขึ้นมาคุ้ยๆ แล้วแกะกล่องยายื่นมาให้ผม
"กูต้องกินจริงๆ เหรอวะ"
เอาจริงๆ ผมโคตรไม่ชอบแดกยาจีน แม่งเหม็นสัส!
"กินดิ!! ยาบำรุงมึงต้องกิน กูไปอ่านรีวิวในเน็ตมาเขาบอกว่ายานี้โคตรดี กินๆ อย่าพูดมาก กูอุตส่าห์สั่งมาให้มึงกินนะ"
"เออๆ กินก็กินวะ แต่วันหลังจะทำอะไรหัดถามหรือปรึกษากูบ้างนะ"
"รีบกินดิ! บ่นอยู่ได้" ผมเดินไปหยิบยาจากมือมิน ส่วนผมก็ส่งยาที่มือผมให้มันเหมือนกัน
"มึงก็กินด้วย ยังไม่หายไข้ดี"
"โอเค กินด้วยกัน วินๆ กันไป" มันหยักไหล่ด้วยท่าทางกวนตีนก่อนจะดึงขวดน้ำจากมือผมไปดื่ม
"อ่ะกูกินแล้ว ต่อไปตามมึงล่ะ" คราวนี้ก็ถึงตาผมว่ะ แม่งกลั้นใจแป๊ป
"เหี้ย!! กลิ่นโคตรแรง" ผมบ่นอุบ
"ยาดีไง กลิ่นจะแรงๆ หน่อย"
"กูต้องกินหมดนี่เลยเหรอวะ?"
ผมมองไปเห็นถุงยาแล้วอยากจะอ้วกออกมาเลยว่ะ
"กินหมดนี่แหละ จ่ายเงินไปแล้วเสียดาย" ดูมันตอบ
"งั้นกูจ่ายเงินให้มึงแล้วไม่ต้องกินต่อได้ไหม?"
"ไม่ได้!! ต้องกินให้หมด" มันพูดเสียงแข็ง
"เออๆ กินก็กินวะ" สรุปผมก็ต้องกินนั่นแหละ ดูท่าแล้วจะปฏิเสธยาก
"กูง่วงนอน"
"หึหึ ครบเลยนะมึง กินอิ่มแล้วง่วงนอนเนี้ยะ"
"ธรรมดา! กูไปนอนนะ จะออกไปร้านปลุกด้วย"
"อืมๆ เข้าไปนอนก่อนไป เดี๋ยวกูเก็บของแล้วจะตามเข้าไป"
"โอเค บาย ราตรีสวัสดิ์" แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปเลยครับ
"หึหึ กวนตีนฉิบหาย"
ผมเก็บของทุกสิ่งอย่างที่ซื้อมาให้เข้าที่เข้าทาง รวมถึงเสื้อผ้าที่มินรื้อไว้จนห้องกลับมาเป็นระเบียบมีพื้นที่ให้เดินอีกครั้ง ตอนแรกผมว่าจะเช็คเมล์อีกสักพักแต่ตอนนี้หนังตาผมก็จะปิดตามมินอยู่ล่ะ ผมจึงตัดสินใจทิ้งงานไว้ก่อน พักผ่อนเอาแรงดีกว่าคืนนี้ไปร้านค่อยทำก็ยังไม่สาย
ผมเดินเข้ามาในห้องนอนที่เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ มีร่างไอ้แห้งของผมนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มที่ปิดไว้ทั้งตัวเห็นแค่หัวมันโผล่ออกมา แล้วจะเปิดแอร์ซะเย็นขนาดนี้ทำไมกกูไม่เข้าใจ
ผมเดินไปคว้านหารีโมทแอร์ใกล้หมอที่มินนอน กดปรับอุณภูมิที่ 25 องศาก่อนจะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม
"อืออ... ทิว" มินขยับตัวงัวเงียเรียกชื่อผม
"กูเอง... นอนซะ" ผมรวมตัวมินเข้ามากอด จูบลงที่หน้าผากมินเบาๆ สักพักผมก็หลับตามมินไป
…
…
ติ๊งต่อง~~~~
ติ๊งต่อง~~~~
"อืออ... ทิวมีคนมามากดกริ่งอ่ะ มึงไปดูดิ" มินมันเขย่าตัวผมจนผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
"เออๆ มึงนอนต่อเถอะเดี๋ยวกูไปดูเอง" จุ๊บบบ...
ผมจุ๊บลงที่แก้มผมเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกมาจากห้องนอน
ติ๊งต่อง~~~~
"เออๆ มาแล้ว ใครวะ!! มึงจะกดให้นิ้วหลุดติดกริ่งหน้าห้องกูเลยรึไงแม่ง!!"
ติ๊งต่อง~~~~
"เออมาแล้วโว๊ย!!"
แกร๊ก!!!
"ใครวะ!!"
TBC.
เฮียทิวมาแล้วจ้า คิดถึงกันอย่าลืมกดหัวใจ กดคะแนน กดบวกๆ และเม้นให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรัับทุกเม้นทุกการติดตามนะคะ ขอบคุณมากค่า
-
ใครมาน๊อ?
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: ค้างอ่ะ.. :hao5: :hao5: :hao5:
-
อะไร ยังงัย ดูจะงงกับมินวันนี้นะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
【EP.21 เมื่อเรื่องมันเกิด】
ฤทธิ์ยาแน่ๆ แดกแล้วหลับดีจริง ไม่รู้นอนไปนานแค่ไหนแต่ตื่นมาแล้วโล่งหัวมากๆ สบายตัวขึ้นเยอะเลยว่ะ หึ! งานนี้ผมป่วยจะโทษใครนอกจากไอ้ป๋า เล่นผมซะยับแทบคลาน มีอะไรกับมันทีผมแทบตายคามือมันทุกครั้ง คนหรือม้าวะแรงดีฉิบหาย โอ๊ะๆ พูดแล้วปวดจี๊ดขึ้นมาเลย นี่แค่คิดก็ปวดไปหมดทั้งตัวแล้ว!!
เมื่อกี้มีคนมากดกริ่งห้องผมอ่ะ ไอ้เหี้ยโคตรหนวกหูเลย ผมนี่สะกิดไอ้ป๋ามันยิกๆ ให้มันรีบไปเปิดประตูส่วนผมจะได้นอนต่อ แต่พอตื่นแล้วมันดันนอนไม่หลับว่ะ ผมเลยลุกขึ้นมาล้างหน้าให้สดชื่นซะเลย ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาออกไปร้านแล้วขืนนอนต่อผมว่าไอ้ป๋ามันเทผมให้อยู่ห้องคนเดียวแน่ๆ ไม่เอาเว้ย!! ไปร้านมีเหล้าแดกฟรี มีเพลงมันส์ๆ ให้ฟัง แอบเหล่สาวบ้างเวลามันเผลอ กร๊ากกก... เรื่องอะไรจะยอมนอนอยู่ห้องคนเดียว ว่าแต่.... ทำไมไอ้ป๋ามันเงียบไปวะ ถ้าพวกเพื่อนมันมาหาป่านนี้คงพากันแหกปากเสียงดังไปแล้ว
"ทิวอยู่ไหน?"
ผมเดินออกมาจากห้องนอนมองหาไอ้ป๋าจนทั่วห้อง เดินไปดูห้องทำงานก็ไม่เจอ ห้องครัวก็เงียบไม่มีแมวสักตัว หึหึ กูไม่ได้เลี้ยงแมวนี่หว่าจะมีแมวในห้องได้ไงล่ะ
"ไอ้ป๋าคร๊าบ... มึงอยู่ไหนคร๊าบ"
ผมเดินเกาพุงตามหามันจนครบทุกมุมห้อง ไม่มีว่ะ! แล้วมันไปไหนวะเนี้ยะ!!
"ไอ้ทิวโว๊ย!! อยู่ไหน!! กูเริ่มหงุดหงิดแล้วนะแม่ง!! เรียกก็ไม่ยอมตอบ"
เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับ แม่งไปไหนของมันวะ
แอ๊ดดดด....
ผมหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น ประตูห้องถูกเปิดออกแต่ไม่มีใครเดินเข้ามา
"หรือมันจะออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์ข้างล่างวะ เออดี!!ประตูก็ไม่ปิดดีๆ ถ้าขโมยเข้าห้องป่านนี้กูคงนอนเป็นศพล่ะ"
ผมเดินหงุดหงิดงุ่นง่านอารมณ์เสียไปยังประตูห้อง
"ปาปา... ปาปา..." แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะเอิ้กอ๊าก
"เสียงเด็กห้องไหนวะ"
ผมเปิดประตูออกกว้างขึ้น ค่อยๆ โผล่หัวออกไปทีละน้อย ไม่อยากให้คนอื่นด่าว่าเผือกเลยต้องแอบดูพอ ก็คนมันอยากรู้นี่หว่า แต่ภาพที่ผมเห็นคือ!!
"ทิวมึงยืนทำอะไรอยู่หน้าห้องเนี้ยะ กูตามหาตั้งนาน"
ผมโผล่ตัวออกมาเจอตูดไอ้ป๋าครับ มันยืนหันหลังให้ประตู หันหน้าออกไปตรงทางเดินฝั่งบันไดหนีไฟ
"มิน คือ..."
ไอ้ป๋ามันหันหน้ามาทางผม ทำไมหน้ามันสีตกขนาดนั้นวะ ซีดจนจะขาวอยู่ล่ะ
"มึงเป็นอะไร หน้าซีดเหงื่อเต็มหน้าเลย แพ้ยาป่าว" ผมรีบเดินออกมาจากห้อง เดินไปหยุดยืนข้างๆ ไอ้ป๋าแล้วเอาหลังมือวางทาบที่หน้าผากมัน
"ตัวก็ไม่ได้ร้อนนิ แล้วมึงออกมายืนทำอะไรตั้งนาน เพื่อนมึงมาหาทำไมไม่พาเข้าห้องวะ"
"ป่าวมิน เพื่อนกูไม่ได้มีใครมาหากูหรอก"
"อ้าว!! แล้วใครมาล่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย
"กูคิดว่าคนนี้น่าจะมากูว่ะ"
"ใครวะ?" ผมมองไปตามนิ้วที่ไอ้ป๋ามันชี้
"ในรถเข็น"
"เด็กคนนี้อ่ะนะ"
"อืม... ใช่"
"แล้วมากับใครวะ ลูกใคร ลูกเพื่อนมึงเหรอ?" ผมนั่งยองๆ ลงไปดูหน้าเด็กคนนั้นชัดๆ
"เฮ้ย!! น่าตาน่ารักดีวะ ลูกใครวะ?"
ตามันโตๆ กลมๆ แก้มมันป่องๆ ปากแดงๆ น่ากัดฉิบหาย ผิวโคตรดี ขาวเหมือนสำลี เฮ้ย! หรือขาวเหมือนหิมะวะ เอาเป็นว่าขาวโคตรๆ อ่ะ ผมเอานิ้วเขี่ยแก้มยุ้ยๆ แม่งนิ่มเว่อ แถมยังยิ้มเก่งอีกด้วย โคตรน่ารักอ่ะ
"กูไม่รู้" ไอ้ป๋ามันตอบ
"อ้าว!! อะไรของมึงวะ เมื่อกี้มึงบอกว่าไอ้เด็กนี่มาหามึงแล้วพ่อกับแม่เขาล่ะอยู่ไหน?" ผมเงยหน้าขึ้นถามไอ้ป๋า แต่มือยังแอบหยิกแก้มไอ้เด็กน่ารักคนนี้อย่างสนุกมือ
"แม่เขากูไม่รู้ว่าอยู่ไหน แต่...."
"แต่อะไร?"
"มิน" ไอ้ป๋ามันเป็นอะไรวะ เรียกชื่อกูบ่อยไปล่ะ
"มึงเป็นอะไรของมึงเนี้ยะ ไม่สบายตรงไหนป่าวยืนเหงื่อไหลไม่หยุดเลย" ผมละจากไอ้เด็กนั่นแล้วหันมาสนใจไอ้ป๋า มันไม่สบายป่าววะ หน้าโคตรซีดแถมเหงื่อออกเพียบเลย
"คือกู...."
"มีอะไร!! มีอะไรก็พูดมา คือกูๆ อยู่ได้!!" มันไม่ตอบครับ มันยืนมองหน้าผมอยู่แบบนั้น
"มิน"
"ทิวมึงเป็นอะไรกันแน่จะพูดก็ไม่พูดสักที"
"มึงสัญญากับกูก่อนว่ามึงจะใจเย็นๆ กับกู" ผมขมวดคิ้วแน่น อะไรของมันวะ
"เออๆ มีอะไรก็พูดมา ลีลาอยู่ได้"
"กูรักมึงนะ รักมึงคนเดียว"
ผมยิ่งงงหนัก อะไรของมันวะ ทำท่าทางแปลกๆ ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ
"อะไรของมึงเนี้ยะ" มันไม่ตอบอีกแล้วครับ แต่มันยื่นการ์ดสีขาวส่งมาให้ผม
"อะไร?" ผมถาม
"มึงอ่านดูแล้วกัน"
To... พี่ทิว
ลูกของเราน่ารักใช่ไหมคะ เลี้ยงไม่ยากแกเป็นเด็กน่ารักหัวเราะง่ายมากค่ะ หวังว่าพี่จะรักและดูแลเขาด้วยความรักทั้งหมดที่พี่มี รักลูกของเราให้มากๆ นะคะ
แคทฝากดูแลลูกของเราด้วยนะ
รักพี่ทิวนะคะ
แคท
ลูกของเราๆๆ "ลูกของเรา" คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวผมไม่หยุด ลูกของเรางั้นเหรอ ไม่ใช่ซิ!! ลูกของไอ้ป๋าต่างหาก ลูกของไอ้ป๋ากับผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยรู้เลยว่าไอ้ป๋าเคยคบกับใครมาบ้างก่อนที่จะเจอผม ไม่เคยรู้ว่ามันเคยทำใครท้อง ไม่เคยรู้ว่ามันมีลูกกับใครรึเปล่า ไม่เคยเลย
"มิน กูขอโทษ"
ผมละสายตาจากการ์ดสีขาวที่ผมมองจ้องอยู่นานแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไอ้ป๋าที่กำลังทำหน้ารู้สึกผิด ตอนนี้ผมไม่สามารถบอกความรู้สึกของผมตอนนี้ได้ว่าผมรู้สึกยังไง มันตื้อๆ งงๆ ไปหมด
"ลูกมึงงั้นเหรอ เด็กคนนี้ลูกมึงงั้นเหรอ?" ผมถามมัน
"กูไม่รู้มิน กูไม่รู้ว่าใช่ลูกกูจริงๆ รึป่าว"
"ลูกมึงงั้นเหรอ หึหึ"
"มินมึงใจเย็นๆ ก่อนนะ เรื่องนี้กูว่าเราต้องคุยกัน"
"คุยเรื่องอะไรเหรอทิว คุยเรื่องลูกมึงงั้นซินะ"
"มินมึงอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม"
"กูเป็นยังไงล่ะ!!"
"มิน" ไอ้ป๋ามันจับแขนผมแน่น
พรึ่บ!!
"กูไม่พร้อมคุยอะไรทั้งนั้น!!"
"เฮ้ย!! มินใจเย็นๆ ก่อน กูรักมึงนะ"
ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง หยิบพวงกุญแจที่วางอยู่โต๊ะหน้าทีวีแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอน ล็อคประตูห้องนอนจากด้านใน
พรึ่บ!!
ขาของผมหมดแรงเอาดื้อๆ ผมนั่งหมดแรงกอดเข่าตัวเองอยู่ที่พื้นห้อง ในหัวของผมยังคงมีประโยคเดิมวิ่งวนไปเวียนมาเต็มหัวไปหมด ลูกของเรา หึ!! ลูกของไอ้ทิว ลูกมันกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก ตอนนี้ผมคิดไม่ออกว่าผมควรจะทำยังไง ผมควรจะทำยังไงดีวะ!!
ปังๆๆๆ
"มินเปิดประตูให้กูหน่อย"
ปังๆๆๆ
"มินออกมาคุยกับกูก่อนนะ เราต้องคุยกัน"
ปังๆๆๆ
"มินกูขอร้องนะ ออกมาคุยกับกู"
"มินกูรักมึงนะ ขอร้องล่ะออกมาคุยกับกูหน่อย"
ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินและจับใจความได้คือมันบอกว่ามันรักผม ตอนนี้หัวใจผมถูกบีบจนปวดไปหมด สมองผมตื้อจนคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไปดี ผมสับสน ผมทำอะไรไม่ถูก อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นยืนยังไม่มีเลย ทำไมวะ!!
ปังๆๆๆ
"มินออกมาคุยกันก่อนนะ เรื่องนี้กูอธิบายได้"
"กูจะฟังได้ยังไงล่ะทิว กูยังไม่รู้เลยว่ากูควรจะทำยังไงเหมือนกัน กูสับสนไปหมด" ผมพูดพรึมพรำกับตัวเอง หมดแรงจริงๆ ทำไมกูอ่อนแอแบบนี้วะ
ผมก้มหน้าลงซุกที่เข่าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว ร้องไห้แบบไม่มีเสียง ใช่... ผมกำลังเสียใจ ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับมันดี
เสียงเคาะประตูเงียบไปแล้วแต่ผมยังนั่งร้องไห้บ้าบอไม่หยุด เสียงไอ้ป๋าเงียบไปแล้ว ทำไมผมรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิมวะ เจ็บเป็นบ้า!!
ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหน แล้วหยุดร้องไห้ไปตอนไหน บรรยากาศในห้องเงียบสงบ เสียงจากด้านนอกที่เรียกหาผมก็เงียบลงไปแล้ว ผมพยายามลุกขึ้นยืนทั้งที่ร่างกายไร้เรี่ยวแรง คราบน้ำตาบนใบหน้ายังคงบ่งบอกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ดี
ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์และโทรศัพท์มือถือยัดใส่กระเป๋า ผมมองเห็นตัวเองหน้ากระจกในสภาพที่ไม่น่าดูเท่าไหร่
"กูคงโง่มากซินะ"
ผมได้แต่หัวเราะเยาะตัวเองกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจริงๆ ผมแค่อยากขอเวลาให้ตัวเองก็เท่านั้น
แกร๊ก.....
ไอ้ป๋าเงยหน้าขึ้นมามองผม มันนั่งอยู่ที่พื้นหน้าห้อง มันเข็นเด็กนั่นเข้ามาในห้องด้วย
"มินคุยกับกูก่อนนะ กูอธิบายได้นะมิน" มันลุกขึ้นแล้วโผล่เข้ากอดผม
"กูรักมึงคนเดียว เด็กนั่นไม่รู้ใช่ลูกกูจริงๆ รึป่าว แต่กูป้องกันตัวเองทุกครั้งนะ กูไม่พลาดแน่นอนมึงเชื่อใจกูนะ"
ผมแกะมือมันออกและผละตัวออกจากอ้อมกอดมัน ทิวมันมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ
"กูขอเวลาคิด" พูดจบผมก็เดินออกไปทันที
"มิน!! จะไปไหนรอกูก่อน!!"
เสียงร้องไห้งอแงของเด็กคนนั้น เสียงเรียกผมจากคนที่ผมรักที่สุดไม่ได้ทำให้ขาผมหยุดก้าวไปข้างหน้า
"ทิวกูขอโทษ ตอนนี้กูไม่พร้อมจริงๆ" ผมได้แต่พูดกับตัวเองแบบนั้น ประตูลิฟท์กำลังถูกปิดลง
"มินเดี๋ยวก่อน!!"
ลิฟท์ลงมาถึงชั้นล่าง ผมก้าวขาออกจากลิฟท์อย่างไรสติ เสียงไอ้ป๋ายังคงก้องในหูผม เสียงร้องไห้ของเด็กคนนั้นยังคงหลอกหลอนผมอยู่ ผมเดินออกมาผ่านพนักงานต้อนรับที่กำลังเร่งเก็บของกลับบ้านเพราะถึงเวลาเลิกงาน แท็กซี่สีฟ้าจอดอยู่หน้าคอนโด คุณป้าคนนึงกำลังปิดประตูรถแท็กซี่แล้วเดินเข้ามาในตึก
"พี่ครับ ไป xxx ครับ"
ตี๊ด...
เสียงกดมิตเตอร์ดังขึ้นก่อนที่รถจะออกตัว ภาพที่ผมเห็นคือไอ้ป๋าวิ่งตามผมมาด้วยเท้าเปล่า มันยืนตะโกนเรียกผมแต่รถที่ผมนั่งกำลังออกเดินทางไปยังที่ๆ ผมอยากกลับไปมากที่สุด "พ่อหนุ่มคนนั้นเกิดเรื่องอะไรรึป่าวถึงวิ่งออกมาทั้งที่ไม่ใส่รองเท้าแบบนั้น" พี่คนขับแท็กซี่พูดขึ้น "ผมของีบหน่อยนะครับ ถ้าถึงแล้วพี่ช่วยเรียกผมที" "อ่อๆ ได้ครับได้" พี่แท็กซี่รีบตอบ
…
…
"พี่ไม่ต้องทอนนะครับ" ผมยื่นเงินให้พี่คนขับแท็กซี่
"หูยยย... มันเกินค่ามิตเตอร์พี่ตั้งเยอะนะน้อง"
"ไม่เป็นไรครับ ผมให้"
พี่แท็กซี่แกทำสีหน้าลำบากใจแต่ก็ต้องรับไว้เพราะผมยื่นเงินให้เสร็จก็เดินตรงไปยังหน้าบ้านทันที
"อ้าวคุณมิน ทำไมเดินมาล่ะครับ" ลุงยามเห็นผมจากกล้องวงจรปิดหน้าบ้านก็รีบเดินออกมาเปิดประตูให้ผมทันที
"สวัสดีครับลุง วันนี้ผมไม่มีของกินมาฝากนะ"
"โถ... ไม่เป็นไรครับคุณมิน แล้วนี่คุณมินจะให้ผมขับมอเตอร์ไซค์เข้าไปส่งไหมครับ"
"ไม่เป็นไรครับลุง เดี๋ยวผมเดินเข้าไปในบ้านเอง"
"เอ่อ... แล้วนี่คุณทิวไม่ได้มาด้วยเหรอครับ"
"ไม่ได้มาครับ ผมขอตัวเข้าบ้านก่อนนะ"
"ไม่ให้ลุงขับรถไปส่งแน่นะ รถลุงเก่าไปหน่อยแต่แรงพอตัวนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเดินเข้าไปเองดีกว่า"
"อ่อ... ครับ งั้นลุงขอตัวไปเฝ้ายามต่อนะครับ"
ผมทักทายกับลุงแกพอหอมปากหอมคอ ปกติถ้ากลับมาบ้านผมจะซื้อของกินมาฝากแกเป็นประจำ แกทำงานที่บ้านผมมานานมากตั้งแต่ผมยังเด็ก แกใจดีครับ ผมก็เป็นคนนึงที่เคารพแกเพราะแกเป็นคนดีมีน้ำใจ
ผมเดินตามทางเดินเข้ามาเรื่อยๆ จนถึงหน้าบ้าน ไฟในบ้านยังคงส่องสว่างเหมือนทุกๆ วัน เวลานี้แม่ผมคงนั่นอยู่หน้าจอทีวีรอดูละครที่ท่านชอบ พ่อของผมก็คงนั่งดูละครเป็นเพื่อนแม่เพราะกลัวแม่จะเหงาถ้าต้องนั่งดูละครเพียงคนเดียว
ผมก้าวขาเดินเข้าบ้านด้วยความรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เวลาแบบนี้คนที่สำคัญที่สุดคงจะไม่ใช่ใครนอกเสียจากแม่สุดที่รักของผม
"คุณว่าม่ะ พระเอกคนนี้หล่อมาก"
"เฮ้อ... ผมนั่งอยู่ข้างคุณทั้งคนยังไปชมผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ"
"แหวะ!! คุณนะแก่แล้วรู้ตัวซะบ้างนะคะ ไม่ได้หล่อเหมือนตอนหนุ่มๆ แล้วรู้ไว้ซะด้วย ชิส์!"
"หึหึ ผมก็หล่อของผมแบบนี้อยู่ทุกวัน ไม่งั้นตอนหนุ่มๆ คุณจะตามหึงตามหวงผมทุกวันเหรอ"
"ว๊ายย กล้าพูดนะคะ คุณต่างหากที่ตามตื้อฉันไม่เลิก"
"เอ้าๆ ผมยอมคุณก็ได้ ที่ผมยอมไม่ใช่อะไรหรอกนะ" พ่อผมทำหน้าเจ้าเลห์สุด
"ทำไม เพราะอะไรคะ?" แม่ผมก็ใช่ย่อย รายนี้ไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว
"ก็เพราะผมรักคุณไง ผมถึงยอม"
"คนบ้า!! แกแล้วยังจะมาพูดจาเลี่ยนๆ ใส่ฉันอีก ชิส์"
…
"อ่ะแฮ่มๆ จะจีบกันก็เห็นใจลูกชายคนนี้บ้างนะครับ"
"ตาย!! ตามินมาได้ไงลูก โถถ... ลูกชายสุดที่รักของแม่"
ฟอดดด... ฟอดดด...
"สวัสดีครับแม่ คิดถึงจัง" ฟอดดด.....
ผมกับแม่กอดกันกลม รักมากครับผู้หญิงคนนี้
"เฮ้ยๆ หอมเมียฉันเบาๆ หน่อย"
"อย่าไปสนใจตาแก่นั่นเลย"
"ไม่ได้หรอกครับแม่ ผู้ชายคนนั้นผมก็รักมากเหมือนกันครับ"
"จ้า... อยู่เป็นจริงๆ ลูกชายฉัน ไปๆ ไปหาพ่อเขาหน่อย บ่นคิดถึงเราทุกวัน"
"จริงเหรอครับ?" ผมแกล้งมองพ่อของผม
"หึ!! ใครบ่น ไม่มี!!"
"ฮ่าๆ สวัสดีครับคุณพ่อที่เคารพรัก"
ผมผละออกจากอ้อมกอดแม่ เราสองคนเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวยาว ประกบข้างซ้ายขวาแล้วกอดพ่อผมพร้อมกัน
"ตาแก่ขี้น้อยใจ" แม่ผมแซวพ่ออย่างสนุกสนาน
"คิดถึงพ่อม๊ากมากครับ สบายดีไหม คิดถึงผมมากอ่ะดิ"
"โอ๊ยย... พ่อจะมีเวลาที่ไหนไปคิดถึงแก ร้อยวันพันปีไม่ค่อยอยากจะกลับบ้านมาเยี่ยมพ่อ ถ้าไม่โทรบอกเจ้าทิวให้พาแกกลับบ้านบ้างพ่อจะได้เห็นหน้าแกไหมล่ะ หื้อ!"
ผมชะงักกะลับคำพูดของพ่อไปนิดนึง
"เออใช่ แล้วนี่เรามาคนเดียวเหรอ ตาทิวล่ะแม่ไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลย"
"แม่ก็พูดไปนั่น ตาทิวเหรอจะปล่อยให้ลูกเรากลับมาคนเดียว ตัวติดกันยังกับปาท่องโก๋"
"อ้าวตามิน แล้วพี่เขาไปไหนล่ะ ทำไมไม่เดินเข้ามาด้วยกัน"
…
"ตามินเป็นอะไร ทำไมไม่ตอบแม่ล่ะ"
"เอ่อ.. ครับๆ โหหห... แม่อ่ะ ผมง่วงนอนมากเลย ผมขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะครับ"
จุ๊บบบ...
"กู๊ดไนท์ครับแม่ กู๊ดไนท์นะครับพ่อ" พูดจบผมก็รีบเดินออกมา
…
"เดี๋ยวตามิน!!" เสียงแม่ผมตะโกนเรียก
"ฝันดีครับ รักแม่นะ" ผมตอบกลับแล้วรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนทันที
"วันนี้ทำตัวแปลกๆ นะ คุณว่าไหม?"
"ลูกคงมีเรื่องต้องคิดมั้ง"
ผมเดินเข้ามาในห้องนอนของผม ทุกอย่างยังถูกจัดวางไว้ที่เดิม ผมไม่ได้กลับบ้านมานานเท่าไหร่แล้วนะ ประมาณเดือนกว่าๆ ได้แล้วมั้ง เพราะหลังจากผมเลิกทำโปรเจ็คผมก็มาช่วยไอ้ป๋ามันทำงานที่ร้านเกือบทุกอย่าง ไอ้ป๋าสอนผมเกี่ยวกับงานบริหารที่ร้าน การสั่งสินค้าเข้าร้าน การดูแลระบบและความเรียบร้อยในร้านทั้งหมด รวมไปถึงการดูแลพนักงานทุกคนในร้านด้วย เรียกได้ว่าผมก็ทำงานยุ่งพอๆ กันกับไอ้ป๋ามันก็ว่าได้ เพราะสาขาที่เชียงใหม่ก็ขยายตัวเร็วมากพวกผมสองคนเลยหัวปั่นด้วยกันทั้งคู่
ผมเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน มือขวาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดปลดล็อคหน้าจอ สายที่ไม่ได้รับขึ้นเกือบร้อยสาย มีแต่เบอร์ไอ้ป๋าที่โทรมา ผมปล่อยให้มือถือสั่นอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่หยิบขึ้นมาดูเลยแม้แต่น้อย
ก๊อกๆๆ
"ตามินลูก... แม่ขอเข้าไปได้ไหมครับ?" ผมหลับตาลงช้าๆ
"ครับแม่"
ประตูถูกเปิดออกช้าๆ แม่ผมแทรกตัวเข้ามายืนส่งยิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงนอนข้างๆ ผม
"มีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังไหม?" แม่ใช้มือลูบที่หัวผมเบาๆ ผมหันไปกอดเอวแม่ไว้หลวมๆ
"แม่ครับ"
"เป็นอะไรเราหนีแม่กับพ่อขึ้นมานอนซะงั้น ปกติไม่เคยจะนอนเร็วสักวัน"
"ป่าวซะหน่อย คนง่วงนอนก็ต้องนอนซิครับแม่"
"ย่ะ! แม่ไม่รู้เลยว่าลูกของแม่กำลังไม่สบายใจ แม่พูดถูกไหม?"
ผมมองหน้าแม่แล้วนิ่ง เอาจริงๆ นะแม่ผมรู้ทุกเรื่องอย่างที่แม่พูดนั่นแหละ ก็แม่เลี้ยงผมมานิใครจะเข้าใจลูกอย่างผมได้ดีไปกว่าแม่คนนี้ล่ะ
"มินไม่สบายใจอะไรมินเล่าให้แม่ฟังได้นะลูก แม่ไม่อยากให้ลูกของแม่จมความทุกข์อยู่คนเดียวนะครับ"
มือของแม่ที่แสนอบอุ่นกำลังลูบลงที่หัวผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"ทะเลาะกับพี่เขามาเหรอ?"
ผมขยับตัวเข้าหาแม่ผมมากขึ้น แม่ผมโน้มตัวลงมาโอบกอดผมไว้เช่นกัน
"เล่าให้แม่ฟังได้ไหมครับ หื้อ?" ฟอดดดด.....
"แม่ครับ..."
…
"พี่ทิวมัน..."
ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างให้แม่ผมฟัง แม่ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ ผมเล่าเกี่ยวกับข้อความในการ์ดใบนั้น เล่าถึงเด็กคนนั้นที่ผมเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก ผมบอกแม่ผมว่าผมยังไม่พร้อมที่จะรับฟังทุกเรื่องเพราะผมสับสนมากจบคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ผมเสียใจ ตกใจและตั้งตัวไม่ทันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"มินใจเย็นๆ นะลูก แม่ว่ามันอาจจะไม่ใช่อย่างที่มินคิดก็ได้นะครับ มินบอกเองไม่ใช่เหรอว่าพี่เขาก็ตกใจเหมือนกัน แม่ว่านะ เด็กคนนั้นอาจจะไม่ใช่ลูกของตาทิวจริงๆ ก็ได้ ทำไมมินไม่ลองคุยกับพี่เขาดูก่อนละครับ"
"ไม่รู้ดิแม่ ตอนนั้นมินทำอะไรไม่ถูกเลย มันตกใจไปหมด"
"เราก็เลยหนีพี่เขากลับมาบ้านซะงั้น"
"ครับ.. ก็มิน...."
"อ๊ะๆ แม่เข้าใจๆ มินตกใจมาก คิดอะไรไม่ออก โกรธพี่เขาด้วยใช่ไหม?"
"อืม...." ผมพยักหน้าหงึกๆ
"เฮ้ออ.... ทำไมลูกแม่ยังไม่โตซะทีน้า..."
"แม่!!"
"อ้าว!! ก็แม่พูดเรื่องจริงนิ มินกำลังวิ่งหนีปัญหารู้ไหม"
"ป่าวนะแม่!!" แม่ทำหน้าดุใส่ผมทันที
…
"อ๊ะๆ ตั้งใจฟังสิ่งที่แม่จะพูดให้มินฟังนะลูก"
"ครับ"
"เรื่องที่เกิดขึ้นแม่ว่าทั้งมินทั้งพี่เขาก็ตกใจไม่แพ้กันหรอกจริงไหม ตาทิวก็คงไม่คิดว่าวันนึงจะเจอแจ๊คพ๊อตก้อนใหญ่ขนาดนี้ ส่วนลูกของแม่ก็เช่นกัน ต่างคนก็ต่างตกใจไม่แพ้กัน ตาทิวก็คงทำตัวไม่ถูก คงสับสนจับต้นชนปลายไม่ทัน ไหนจะกลัวทำลูกชายที่รักของแม่เสียใจอีกจริงไหม?"
ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป ผมแค่นอนกอดแม่แล้วฟังแม่ผมพูดอยู่เงียบๆ
"ตอนนี้ทั้งมินทั้งตาทิวก็คงหาคำตอบให้กับเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน ทำไมมินไม่ลองคุยกับพี่เขาดูล่ะครับว่าเรื่องที่แท้จริงมันเป็นยังไง เด็กคนนั้นลูกพี่เขาจริงไหม ช่วยกันคิดช่วยกันหาทางออกซิครับถึงจะถูกต้อง นี่มินเล่นทิ้งพี่เขาไว้คนเดียวแล้วหนีออกมาแบบนี้แม่ว่าไม่น่ารักเลยนะ ไหนบอกว่ารักพี่เขามากไง ทำไมทิ้งพี่เขามาซะล่ะ"
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่ของผม
"รักพี่เขารึป่าว?"
"รัก" ผมตอบเสียงเบา
"ถ้ารักกันก็ควรช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ปัญหารู้ไหมครับ"
"รู้ครับ มินขอโทษครับแม่"
"ขอโทษแม่ทำไม นู้นน... คนที่ลูกชายแม่ต้องไปขอโทษป่านนี้วิ่งวุ่นตามหาลูกแม่จนทั่วกรุงเทพแล้วมั้ง"
"มันจะตามหามินทำไม มันต้องดูลูกมันดิแม่"
เพี๊ยะ!!!
"ทำไมลูกแม่ไม่ยอมโตสักทีนะ แม่เพิ่งพูดอยู่หยกๆ เดี๋ยวเถอะ!"
"หูยยย... มินเจ็บนะแม่"
"แม่ตีให้เจ็บไงจะได้ไม่ทำแบบนี้อีก ป่านนี้พี่เขาเป็นห่วงเราแย่แล้วมั้ง"
"มินขอแค่คืนนี้คืนเดียวนะแม่ มินอยากอยู่คนเดียวจริงๆ นะครับแม่ช่วยมินหน่อยนะ"
"เฮ้ออ... งั้นโทรไปบอกพี่เขาว่าคืนนี้เรากลับมานอนที่บ้าน พี่เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"
…
ใครจะกล้าโทรล่ะ โกรธมันอยู่นะแม่ มันแอบไปมีลูกลับหลังผมนะ
"ไม่โทรได้ไหมแม่แค่คืนเดียวเอง"
"เอ๊ะ! ตามินนี่ยังไงนะ"
"โห... แม่อ่ะขอที่พักพิงคืนเดียวเอง"
"เฮ้ออ... ฉันล่ะเหนื่อยใจกันลูกชายคนนี้จริงๆ เลย"
แม่ผมถอนหายใจเหนื่อยแต่ก็ยกคงปลอมผมเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผมเจอเรื่องไม่สบายใจ
ก๊อกๆๆ
"คุณผู้หญิงคะ โทรศัพท์จากคุณทิวค่ะ" ผมกับแม่มองหน้ากัน แม่สายหัวทำหน้าเหนื่อยใจเล็กน้อย
"เดี๋ยวแม่ไปรับโทรศัพท์ก่อนแล้วจะกลับมาจัดการเราต่อ"
แม่ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วรีบเดินออกไปทันที เฮ้ออ... งานนี้ผมหูชาแน่
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง นอนกดดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ขึ้นมิสคอลร้อยกว่าสาย ไอ้ป๋ามันยังคงโทรกระหน่ำเข้ามาหาผมรวมไปถึงเบอร์ไอ้ทีน ไอ้บี้ ไอ้นันเพื่อนผมครบแก๊ง
ติ้ง! ไอ้นัน : มึงหายหัวไปไหนวะไอ้มิน เฮียจะตามฆ่าพวกกูอยู่แล้วนะเว้ย!!
มันส่งสติ๊กเกอร์โมโหไฟลุกท่วมตัวมาให้ผมเป็นสิบๆ ตัว
มินสุดหล่อ : กูเหนื่อย กูอยากพัก เรื่องนี้กูจะเคลียร์กับมันเอง กูนอนล่ะ
ไอ้นัน : อ้าวเฮ้ย!! ตอบง่ายมากนะมึง เออๆ พักผ่อนซะ พรุ่งนี้เช้าทำบุญเผื่อกูด้วยแล้วกัน บายเพื่อน
ไอ้นันมันทิ้งท้ายไว้แค่นั้น มันรู้ว่าถึงมันถามให้ตายถ้าผมไม่อยากตอบผมก็จะไม่ตอบ
ผมนอนใช้ความคิดอยู่สักพักแม่ผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนของผมพร้อมนมอุ่นๆ หนึ่งแก้ว
"พี่เขาโทรมาหาแม่เขาเป็นห่วงเรามากนะรู้ไหม"
"คร๊าบบ..."
"แม่บอกพี่เขาไปแล้วว่าคืนนี้มินจะนอนค้างที่บ้าน"
"ขอบคุณครับแม่"
"พรุ่งนี้มินกลับไปคุยกับพี่เขาซะนะ" แม่ลูบที่หัวผมเบาๆ
"ครับแม่"
"ดีมากครับ มีอะไรค่อยๆ คุยกันอย่าใช้อารมณ์แก้ปัญหาคุยกันด้วยเหตุผลให้พี่เขาได้มีโอกาสอธิบายบ้างส่วนมินก็รับฟังพี่เขาด้วยนะลูก"
"ครับแม่"
ฟอดดด....
"งั้นคืนนี้พักผ่อนเยอะๆ นะครับ แม่ก็จะไปนอนเหมือนกันเริ่มง่วงนอนล่ะ" จุ๊บบบ...
"ราตรีสวัสดิ์ครับ รักแม่นะ"
"จ้า... แม่ก็รักมินเหมือนกันครับ ฝันดีนะสุดหล่อของแม่"
ผมหยิบมือถือขึ้นมามองสายที่ไม่ได้รับ มันเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ผมตัดสินใจกดปิดเครื่องแล้วถอนหายใจเฮื้อกใหญ่พร้อมยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
คืนนี้ผมจะนอนหลับไหม ไอ้ป๋าล่ะมันจะนอนหลับรึป่าว ตอนนี้มันกำลังทำอะไรอยู่ เฮ้ออ.... เด็กนั่นเป็นลูกมันจริงๆ ใช่ไหม
TBC.
ฝากเม้นให้กำลังใจคนเขียนด้วยเด้อ จุ๊บๆๆ
-
ตรวจDNA เลย ใช่ลูกทิวจริงๆรึเปล่าก็ไม่รู้
-
ตรวจDNA เลย ใช่ลูกทิวจริงๆรึเปล่าก็ไม่รู้
คิดเหมือน
มิน หนีปัญหาอย่างแม่ว่าจริงๆ
ทิว เหนื่อยเลย จะตามมินมา เด็กก็คาห้องอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มินก็งอนพี่เค้าเร็วเกินไปนะ น่าจะหยุดคิดซักนิดว่าอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา พี่มันจะเอาเวลาที่ไหนไปทำผู้หญิงท้องง่ายๆ แบบไม่มีเงื่อนงำมาก่อน
-
ขอบคุณครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มินอย่าคิดมากเลย ไหน ๆ เด็กก็มาอยู่ที่ห้องแล้วช่วยกันเลี้ยงลูกให้คนอื่นเถอะ
แต่คงไม่ใช่ลูกป๋าทิวแน่ ๆ เลี้ยงเด็กเอาบุญเนาะ
:mew4:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
【EP.22 ช่วยกันคิด】
เมื่อได้สติกลับมาผมดีดตัวขึ้นจากโซฟาทันที ไอ้ห่า!! เมื่อคืนคือกูนอนที่ร้าน มินหนีกลับไปนอนบ้าน อ้าว!! แล้วไอ้เด็กนั่นล่ะวะ กุทิ้งมันไว้ที่ห้องคนเดียวทั้งคืนเนี้ยะนะ!!
หลังจากไอ้ปูกลับไปผมก็ซัดเหล้าเพรียวๆ ต่อคนเดียวจนเมาหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่รู้แค่ว่าตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้ว ฉิบหายหนักเลยงานนี้ เอาไงดีวะ รีบกลับห้องก่อนหรือยังไง โทรหามินก่อนเผื่อมันจะเปิดเครื่อง
ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความ...
มันยังไม่เปิดเครื่องอีก แม่งไม่รู้จะโกรธกูนานแค่ไหน กูเริ่มงอนมึงแล้วนะมิน เฮ้ออ... เรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้วกันเพราะเมื่อคืนคุยกับแม่ยายแล้ว ท่านบอกว่าให้โอกาสน้องได้มีเวลาคิดสักหน่อย ท่านจะช่วยพูดให้ เฮ้อ... กูถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่แล้ววะทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้วะ
ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น มองหน้าตัวเองในกระจกก็คิดไปต่างๆ นาๆ เรื่องแบบนี้กูไม่น่าพลาดง่ายๆ แบบนี้ เป็นไปได้ยังไงวะ กูเนี่ยะนะทำผู้หญิงท้อง โอ๊ย!! ปวดหัวสัส!!
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา" ผมเดินเช็ดหน้าออกมาจากห้องน้ำ
"นายครับ กุญแจคอนโดครับนาย"
เมื่อเช้าผมสั่งให้ลูกน้องไปเอากุญแจสำรองที่เจ้าหน้าที่ดูแลคอนโด ผมโทรไปแจ้งทางคอนโดว่าผมลืมเอากุญแจออกมาจากห้อง ดีนะที่ผมอยู่มานานคุ้นเคยกับคนที่ดูแลอยู่ที่นั้นไม่งั้นผมคงต้องเข้าไปติดต่อเองเพราะที่นี่ระบบความปลอดภัยค่อนข้างดี
"เออ... เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ"
"เอ่อ... นายครับ ทางคอนโดแจ้งว่า..."
"ว่าอะไร?" ผมถาม
"ทางคอนโดแจ้งว่าห้องนายมีเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากในห้องครับ เหมือนเสียงเด็กร้องไห้"
"แล้วไงต่อ?"
"ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อครับ ผมแค่บอกว่าจะมาแจ้งนายให้อ่ะครับ"
"เออ... ดีแล้ว เดี๋ยวมึงไปเตรียมรถให้กูด้วย"
"ได้ครับนาย"
…
…
ผมขับรถออกมาจากร้านมุ่งหน้าไปยังคอนโด ตอนแรกกะว่าจะไปรอรับมินกลับด้วยกัน พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนผมก็คิดว่าผมควรให้เวลามันคิดอย่างที่แม่ยายผมบอก คิดกลับกันถ้ามีคนเอาเด็กมาทิ้งไว้แล้วบอกว่าเป็นลูกมันผมก็คงเสียใจไม่แพ้กัน ความคิดแรกคงงโกรธมันมากเหมือนที่มันโกรรธผมนั่นแหละ เพราะก่อนหน้าที่ผมกับมันจะมาเจอกันเราสองคนต่างผ่านเรื่องพวกนี้มาเยอะ ผมเองยังยอมรับว่าเรื่องนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าผมก็ไม่เป็นสองรองใครแต่ผมป้องกันทุกครั้งไง ผมเลยออกจะอึ้งแดกกับเรื่องเมื่อคืน พลาดตอนไหนอะไรยังไงผมจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยว่ะ ส่วนมินเองก่อนมันจะเจอผมก็ไม่เบาเหมือนกัน ขนาดผมได้มันเป็นเมียแล้วยังไม่วายมีแฟนเก่าสาวใหม่มาตามติดตลอด แม่ง!! ปวดหัวฉิบหาย
ครืดด... ครืดด...
"เออ... ว่าไง?" "มึงอยู่ไหนวะ?"
"กูกำลังขับรถกลับคอนโด" ผมตอบไอ้ฟิว
"แล้วนี่น้องมันคุยกับมึงยัง?"
"หึ! คุยเหี้ยอะไรล่ะ มันปิดเครื่องหนีกูตั้งแต่เมื่อคืน"
"มึงใจเย็นๆ ไอ้สัส! ให้เวลาน้องมันหน่อยมันคงตกใจ"
"เออ!! กูไม่ตกใจเลยว่างั้น ไอ้ห่า!! อยู่ดีๆ ก็มีเด็กตัวเป็นๆ นอนดูดขวดนมอยู่หน้าห้องแล้วบอกว่าเป็นลูกกู เซอร์ไพรส์สัสเลย!!"
"เออๆ นั่นแหละมึงก็ใจเย็นๆ ก่อน มีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอกแล้วกัน"
"เออ... ขอบใจว่ะเพื่อน เดี๋ยวกูถึงคอนโดก่อนว่าจะโทรหามินมันอีกที ตอนนี้กูจะบ้าตายอยู่แล้วมันไม่ยอมรับโทรศัพท์กูเลยว่ะ"
"เออ... มึงมีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวคืนนี้กูกับไอ้เนย์จะเข้าไปหา"
"อืม... เดี๋ยวกูโทรหาพวกมึงอีกที" "โอเค... บายเพื่อน"
ผมใช้เวลาขับรถต่อสักพักก็กลับมาถึงคอนโด พนักงานต้อนรับมองผมแล้วยิ้มให้แปลกๆ เกิดอะไรขึ้นวะ หรือว่าเรื่องเสียงเด็กร้องไห้ ถ้าคนนอกคงคิดว่าห้องนี้มีผีแน่นอนเพราะตั้งแต่อยู่คอนโดนี้มาไม่มีเด็กคนไหนได้เข้ามาอยู่ห้องผมเลยนอกจากมิกกี้กับเจได เด็กสองคนนี้ไม่มีร้องงอแงแน่นอนเพราะเป็นเด็กที่โคตรอารมณ์ดีมีแต่เสียงหัวเราะ เฮ้อ... แล้วกูจะทำยังไงต่อดีวะ
ผมคิดไปเรื่อยจนเดินมาหยุดอยู่หน้าหัองของตัวเอง เอาจริงๆ ผมทำตัวไม่ถูกว่ะ มันแปลกๆ ถึงผมจะเคยเล่นกับหลานมาบ้าง เลี้ยงเจไดมาบ้างแต่ผมก็ยังไม่ชิน กูตายยย!!!
ผมหยุดยืนอยู่หน้าห้อง ขยับเข้าไปชิดประตูห้องตัวเองแล้วเอาหูแนบประตู
"เงียบว่ะ" ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น
"เอาไงดีวะ" ผมยืนตั้งสติต่ออีกนิดก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป
ว่างเปล่า......
…
ในห้องเงียบไม่มีอะไรเลย ข้างโซฟาไร้รถเข็นเด็กคนนั้น ผมเดินวนดูอีกทีจนทั่วห้องก็ไม่เจออะไร
"หายไปไหนวะ อย่าบอกนะมันออกจากห้องเองได้"
กูก็คิดอะไรบ้าๆ เนอะ เด็กมันจะออกไปเองได้ไงว่ะ ผ่านไปแค่ข้ามคืนมันเดินได้แล้วเหรอ ตอนที่เข็นมันเข้ามามันยังนอนดูดนมเฉยๆ นี่หว่า... เอาไงล่ะทีนี้
ผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาว่าจะโทรหาไอ้ฟิว งานนี้กูต้องการความช่วยเหลือด่วนว่ะเพื่อน รอนานกว่านี้กูประสาทแดกแน่ๆ แต่ทันใดนั้นสายตาผมก็เหลือบมองไปที่ประตูห้องนอน ความเย็นฉ่ำของแอร์ปรับอากาศ เสียงกุกักๆ ดังขึ้นเบาๆ ผมค่อยๆ เดินตรงไปยังห้องนอน ประตูที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อยผมค่อยๆ ผลักออกไป
"เฮ้ย!!!" ผมร้องขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ
"แหกปากทำไม!! นี่มึงหายหัวไปไหนมาห๊ะ!! ทิ้งไอ้เด็กนี่ไว้คนเดียวในห้องเนี้ยะนะ มึงจะบ้ารึไง!!" เสียงมินโวยวายขึ้นอย่างลืมตัว ไอ้เด็กที่นั่งดูดนมอยู่ในรถเข็นเด็กเมื่อคืนตอนนี้มันขึ้นไปนอนดูดจุกนมอย่างสบายใจอยู่บนที่นอนในห้องนอนผมแล้วครับ
"เอ่อ... กูไปนอนที่ร้านมา" ผมตอบไปแบบมึนๆ
"ไปนอนที่ร้าน?!!"
"อืม... กูไปนอนที่ร้าน เมื่อคืนวิ่งตามมึงเลยลืมกุญแจไว้ในห้องอ่ะ" ผมเกาะหัวแกร็กๆ ตอบได้โง่ง่าวมาก
"แล้วมึงจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม อ่ะนี่ลงไปซื้อตามรายการนี้ขึ้นมาให้กู แม่ง!! เสือกทิ้งไอ้เด็กนี่ให้กูดูอยู่ได้คนเดียวทั้งคืน เหนื่อยฉิบหาย"
"มึงกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนเหรอ?"
"เออดิ!! ก็กู...."
"มิน!! ที่รักของกู!!"
หมับ!!
ฟอดดดด.... ฟอดดด....
"เฮ้ย!!! ไม่ต้องมากอดมาหอมกูเลย กูยังไม่ได้เคลียร์กับมึงเลยนะเว้ย!!"
ผมทั้งกอดทั้งหอมมันไม่หยุด ไอ้เหี้ยโคตรดีใจอ่ะ ดีใจที่มันกลับมาหาผมเอง โคตรดีใจเลยสัส
"ตอนนี้กูไม่สนว่ามึงจะเคลียร์หรือไม่เคลียร์แต่กูดีใจที่มึงกลับมา กูดีใจที่กลับมาแล้วเจอมึงนะมิน กูขอโทษที่เกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ขึ้น แต่กูไม่ได้ตั้งใจมึงรู้ใช่ไหม กูรักมึงมากมึงก็รู้ เมื่อคืนก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน กูคิดไม่ออกว่ากูควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี แล้วเรื่องมึงก็ควรจะทำยังไง ห่าเอ้ย!! กูแม่งปวดหัวฉิบหายเลยมึงรู้ไหม" ฟอดดด....
"โอ๊ยยย... มึงปล่อยกูก่อนได้ไหม กูหายใจไม่ออก"
"กูขอกอดมึงอีกแป๊ปนะ จิตใจกูยังไม่หายดีเลย กูกลัวมึงหนีกูไปอีก"
ในใจผมคิดแบบนี้จริงๆ นะ คือผมไม่อยากเสียมันไป ผมรักมันมากและผมก็ไม่คิดว่ามันจะเข้าใจผมมากน้อยแค่ไหน อย่างน้อยผมก็อยากอธิบายให้มันฟังด้วยตัวผมเอง
มินขยับตัวเข้าหาผมแล้วกอดผม มืออุ่นๆ กำลังตบลงที่หลังผมแล้วลูบลงที่หลังผมเบาๆ มันถอยหายใจเล็กน้อยก่อนจะซบหน้าลงที่ไหล่ของผม
"กูขอโทษนะทิว" คำพูดที่ผมกำลังได้ยินเหมือนผมกำลังหูฝาดยังไงอย่างงั้น
"กูขอโทษที่หนีมึงออกไปแบบนั้น กูใจเย็นไม่พอที่จะรอฟังว่ามึงคิดยังไง รู้สึกยังไงทั้งที่กูสัญญากับมึงว่ากูจะใจเย็นตามที่มึงขอ แต่กูสติแตกว่ะ มันเกิดขึ้นเร็วเกินไปกูตั้งรับไม่ทัน"
"อย่าว่าแต่มึงสติแตกเลย กูเองก็ยังมึนไปหมด"
"แม่บ่นกูหูชาเลย" มันพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
"หึหึ บ่นว่าไงบ้าง เล่าให้กูฟังหน่อย" ฟอดดดด....
"ไม่รู้ดิ บ่นหลายเรื่องกูจำไม่ได้ รู้แค่ว่าแม่กูเข้าข้างมึง" มันเอาหัวโขกเบาๆ ที่ไหล่ผม
"หึหึ แม่ยายกูน่ารักเสมอมึงว่าไหม?" ผมแกล้งพูดหยอก
"ก็มึงลูกรักแม่กูนิ"
มินมันทำหน้าโคตรตลกอ่ะครับ จะงอนก็ไม่งอนจะโกรธก็ไม่โกรธ
"เฮ้ออ... เหมือนกูปลดล็อคความเครียดไปได้เปราะนึงเลย"
"กูขอโทษ"
"อืม... กูไม่โกรธมึงหรอกมึงไม่ต้องขอโทษกูบ่อยขนาดนั้นก็ได้ เรื่องนี้น่าจะเป็นกูมากกว่าที่เป็นคนผิด เฮ้ออ... มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะก็ในเมื่อกูก็..."
มินมันผละตัวออกจากผม นั่งมองหน้าผมสลับกับไอ้เด็กที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนที่นอน
"มึงอย่าเพิ่งโทษตัวเอง เพราะถ้ามึงโทษตัวเองตอนนี้แสดงว่าเด็กคนนี้เป็นลูกมึงจริงๆ ไม่ใช่เรื่องโกหก"
"เออใช่! ใครบอกว่าเป็นลูกกูล่ะ กูว่าไม่ใช่หรอกเนอะมินเนอะ"
"แถเก่ง!! กูยังไม่สรุปเว้ย! เรื่องนี้ต้องพิสูจน์ แต่กูบอกมึงก่อนเลยนะถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของมึงจริงล่ะก็... จบไม่สวยแน่!!"
ผมกลืนน้ำลายเฮื้อกใหญ่ จากที่มั่นใจๆ ว่าเด็กคนนี้ไม่น่าจะใช่ลูกของผมตอนนี้ผมเริ่มกลัวๆ แล้วครับ กลัวเรื่องจบแล้วศพไม่สวย บรึ๊ย!!
"ตอนนี้ความผิดมึงยังไม่เคลียร์ เดี๋ยวมาช่วยกันคิดว่าจะเอายังไงต่อ"
"หูยยย... แบบนี้กูรักตายเลย"
กอดๆๆ กอดแน่นๆ ที่รักของไอ้ทิว
"เดี๋ยวปั๊ด!! ตลกนะมึง"
ลมแม่งพัดผ่านหน้าโคตรแรง เกือบแล้วกูฝ่ามือแน่นๆ เกือบฟาดลงที่หน้ากูแล้ว!! ดีนะเมียยังมีเมตตาต่อผัว
โอ๊ยย!! รอดตาย
"เฮ้ยที่รัก... นี่ทิวเองไงจำได้ไหม รักๆ รักมากเลยนะเนี้ยะ"
งานนี้กูเนียนๆ ไปก่อนล่ะวะ เพื่อความอยู่รอด ในใจก็สวดภาวนาคิดหาทางรอด เฮ้ย!! คิดหาทางออกไปเรื่อย คิดๆๆ คิดซิวะไอ้ทิว!!
"พอเลย!! เลิกนัวเนียกูเหมือนหมาได้แล้ว มึงลงไปซื้อของมาให้กูก่อน"
"ซื้อไรคร๊าบ?" กูต้องเอาตัวรอด!!
"ซื้อตามรายการที่กูเขียนให้ในกระดาษไง แม่ง!! จะเอาลูกมาทิ้งทั้งทีของเขิงก็ไม่ยัดใส่กระเป๋ามาด้วย แม่ใจยักษ์ฉิบหาย" พูดจบมันก็ทำตาเขียวหันมาทางผม
"กูไม่เกี่ยวดิ อย่ามองแบบนั้นกูเสียวหลัง"
"เฮ้อ... รีบๆ ลงไปซื้อของที่จำเป็นมาก่อน แม่กูบอกว่าค่อยเข้าไปหาแม่ที่บ้านพรุ่งนี้ค่ำๆ ฉะนั้นคืนนี้มึงต้องดูแลลูกกำมะลอของมึงเองจำไว้!!"
อร๊ากกกก...
ลูกกำมะลอของกูเหรอ แล้วทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ!! ซวยฉิบหาย
"มึงลงไปซื้อกับกูดิ"
"ถ้ากูลงไปแล้วไอ้เด็กคนนี้ล่ะ"
"ก็ให้มันนอนที่นี่แหละ ส่วนมึงก็ลงไปข้างล่างกับกูไง"
"แล้วถ้ามันกลิ้งตกเตียงตายห่าขึ้นมาล่ะ มึงได้ขึ้นหน้าหนึ่งไทยรัฐแน่"
ขึ้นหน้าหนึ่ง... ขึ้นหน้าหนึ่งงั้นเหรอ ว๊ากกก... ไม่เอากูไม่เสี่ยง ตอนนี้กูไม่พร้อมเป็นข่าว
"เออๆ งั้นมึงรอกูแปปนะ เดี๋ยวกูรีบซื้อแล้วจะรีบขึ้นมา"
"อืม... รีบไปรีบมาล่ะ กูไม่ได้ใจดี 24 ชั่วโมงหรอกนะจำไว้ด้วย"
"คร๊าบ... รับทราบครับ รีบไปรีบกลับเลยครับผม"
เมื่อรับคำส่งจากเมียรักให้ไปซื้อของและคำขู่อีกเล็กน้อยผมก็รีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วลงไปซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างล่างตึกทันที
"หูยยย... กูจะซื้อเป็นไหมเนี้ยะ!!"
ผมมองรายการในแผ่นกระดาษที่จดด้วยลายมือไก่เขี่ยของเมียผมแล้วถึงขั้นถอดใจ ห่าเอ้ย!! แต่ละอย่างนี่กูเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก ตอนที่เลี้ยงเจไดกูได้ซื้อของแบบนี้ไหมกูยังจำไม่ได้เลย ส่วนมากแม่มินนู้นที่ซื้อของใช้มาให้ ไม่ต้องรอให้หมดก็มีใหม่มาเพิ่มให้ตลอด ตายล่ะกู!! เอาไงดีวะเนี้ยะ
ผมเดินถือตะกร้าวนไปวนมาอยู่ช่องนมผงบ้าง แต่มินให้ซื้อนมกล่องแทนครับ มันบอกง่ายดีไม่ต้องชง แบบนี้ก็ได้เหรอวะ แต่เอาเถอะทำตามที่มันบอกนั่นแหละผมขี้เกียจมีปัญหาเพิ่ม หลังจากได้นมมาสองแพ็คผมก็ไปซื้อผ้าอ้อมสำเร็จรูปและของใช้อื่นๆ อีกมากมาย ทำไมของใช้เด็กมันเยอะขนาดนี้วะ แล้วกูจำเป็นต้องซื้อเยอะขนาดนี้ไหม ลูกกูจริงรึป่าวยังไม่รู้เลย
เฮ้ออ.... คิดแล้วเหนื่อยใจฉิบ
ผมยืนจ่ายเงินพนักงานก็มองหน้าผมแปลกๆ ทำไงได้ล่ะ ส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปแล้วกัน มองจนกูทำตัวไม่ถูกแล้ว
"กูกลับมาแล้ว มินอยู่ไหน?"
"ในห้องน้ำ"
ผมรีบวางของทุกอย่างลงบนนโต๊ะแล้วเดินเข้าไปหามินทันที
"ทำไรอ่ะ?"
"ลูกมึงตื่นกูก็เลยอุ้มพามาล้างหน้าอ่ะ"
"เฮ้ย!! อย่าเพิ่งเรียกว่าลูกกูไม่ได้เหรอวะ"
"อ้าว!! แล้วมึงจะให้กูเรียกมันว่าอะไร" มินถามกลับ
"ไม่รู้ดิ กูก็เพิ่งเคยเห็นพร้อมมึงเมื่อวานนั่นแหละ ชื่ออะไรกูยังไม่รู้เลย"
"มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้ไหมทิว"
"ก็มึงกับกูไม่รู้ด้วยกันทั้งคู่ไง"
"เฮ้ออ... กูล่ะเหนื่อยใจ ถอยไปดิ" มินอุ้มเด็กคนนั้นเดินผ่านผมไป หน้าตามันก็น่ารักดีนะ แต่....
"แล้วนี่เราต้องเลึ้ยงมันอีกนานป่าววะ?"
ควับ!!!
"มองหน้ากูทำไม กูพูดอะไรผิด"
"มึงพูดไม่ผิดแต่มึงพูดได้โง่มากทิว"
"โธ่!! ก็มันใม่ใช่ลูกกูจริงๆ นะมิน"
"พอๆ เลิกพูดได้ล่ะ อ่ะนี่ผ้า"
"เอามาให้กูทำไมอ่ะ?"
"เอามาเช็ดก้นมึงมั้งทิว เช็ดหน้าเนี้ยะๆ เห็นไหม" มินมันชี้ไปที่ไอ้เด็กคนนั้น
"เออๆ เช็ดก็เช็ดวะ"
ผมจัดการเอาผ้าที่มินยื่นให้ค่อยๆ เช็ดหน้าให้เด็กนั่นเบาๆ
"ทิวเสร็จแล้วไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าลูกกำมะลอมึงมาด้วยนะ วางอยู่ข้างๆ รถเข็นนะ"
"กูจะบ้าตาย ได้ยินคำว่าลูกเหมือนโดยฟ้าผ่าลงกลางใจกูเลย"
ผมเดินออกไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ข้างรถเข็นตามที่มินบอก ระหว่างที่ก้มลงไปหยิบสายตาผมกก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าใบเล็กๆ อีกใบ
"มินกูเจอนี่อยู่ใต้รถเข็นด้วย" ผมยื่นกระเป๋าอีกใบให้มิน
"มึงเอามาจากไหน?"
"ก็ที่วางของใต้รถเข็นเด็ก"
"เมื่อคืนกูก็ไม่ได้สังเกตุ เห็นแต่ใบนี้เลยค้นๆ หาเสื้อมาเปลี่ยนให้เฉยๆ อ่ะ"
"เปิดดูดิ มีอะไรบ้างกูอยากรู้"
"แล้วทำไมมึงไม่เปิดเอง เผื่อมึงจะจำได้ว่าแม่มันคนไหน"
ผ่าง!!!
กูโดนไปอีกดอก เสียงหัวเราะเด็กน้อยดังขึ้นมันมองผมกับมินสลับกันไปมา มันก็หยุดยิ้มแล้วก็กลับมาหัวเราะใหม่
"ขำนะมึง พ่อมึงตลกมากรึไง" มินหันไปว๊าก
"มึงก็พูดดีๆ หน่อยมิน อย่างน้อยมันก็เด็กผู้หญิงนะเว้ย เด็กตกใจหมด"
"เด็กผู้หญิงห่าอะไรล่ะ ผู้ชายโว๊ย!!"
"ห๊ะ!! จริงดิ"
"เออดิ!!" มินตอบเสียงหนักแน่น
"ใช่เหรอวะ หน้าแม่งโคตรแบ๊วเลย แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันเป็นเด็กผู้ชาย"
"ก็เมื่อคืนมันร้องแหกปากเสียงดังตอนกูกลับมาที่ห้อง พอมันเห็นกูเดินเข้ามามันก็แหกปากหนักกว่าเดิม กูเอาขวดนมข้างตัวมันยัดใส่ปากให้มันก็ไม่หยุดยิ่งร้องหนักกว่าเดิมอีก" มินเล่าเป็นนฉากๆ
"แล้วไงต่อ?"
"กูก็เลยอุ้มมันขึ้นมาจากรถเข็น ห่า!! ขี้เหม็นฉิบหาย"
"กร๊ากกกก... มันขี้แตกใส่มึงเหรอ ฮ่าๆๆ กูลั่นเลย" ผมหัวเราะลั่น ขำแม่งอ่ะ
"มึงตลกมากเหรอทิว"
"เฮ้ย! ป่าวๆๆ ไม่ตลกเลย ฮ่าๆ แล้วมึงทำยังไงต่อ?"
ผมต้องกลั้นขำอย่างหนัก เดี๋ยวมินของขึ้นผมจะซวย
"ทำไงล่ะ กูก็กลั้นหายใจแล้วพามันเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำอ่ะดิ ตอนแรกกูก็คิดว่าเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนมึงนั่นแหละ กูเลยหลับตาแล้วล้างก้นให้มัน"
"แล้วมึงล้างสะอาดเหรอวะ หลับตาล้างอ่ะ"
"ไม่รู้เว้ย!! ตอนนั้นกูไม่กล้ามองนี่หว่า แต่พอล้างไปดันไปจับบโดนไข่มันกูก็เลยค่อยๆ ลืมตาขึ้นดูเลยรู้ว่ามันเป็นเด็กผู้ชาย"
"ฮ่าๆๆ จับโดยไข่ เหี้ยกูขำจนปวดท้องไปหมดแล้ว"
"หัวเราะให้ตายไปเลยนะมึงอย่าหยุด"
ผมแม่งกลั้นไม่อยู่จริงๆ ฟังมินมันเล่าจากเครียดๆ อยู่ก็ทำเอาผมหัวเราะลั่นเพราะมันนี่แหละ ไอ้เด็กนี่ก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเป็นลูกคู่ผมซะงั้น
"ฮ่าๆ กูเลิกหัวเราะก็ได้ แต่มันขำจริงๆ นี่หว่า มึงเล่ามาซะขนาดนั้น"
"แต่กูไม่ตลกด้วย!! ถ้ามึงจะอารมณ์ดีขนาดนี้มึงก็เอาลูกมึงไปเลี้ยงเองแล้วกัน"
"เฮ้ยๆ ไม่ได้ดิ ไหนมึงบอกจะช่วยกันคิดไง ช่วยกันคิดก็ต้องช่วยกันเลี้ยงด้วยดิ นะๆ อย่างน้อยก็เลี้ยงจนกว่ากูรู้ว่าแม่มันเป็นใครกูจะเอาไปคืนแม่มันไง"
"เออ!! พูดมากจริง มึงควรหยุดหัวเราะแล้วคิดมาว่าไปทิ้งไข่ไว้ที่ใครบ้าง แล้วผู้หญิงที่เอาลูกมาทิ้งให้มึงอ่ะเป็นใคร มึงจำเขาได้ไหม?"
"เออ... แคทไหนวะ กูรู้จักรึป่าว"
"หืออ... ทีงี้จำชื่อแม่นเลยนะมึง!!" ผมสะดุ้งเฮือก ช่วงนี้หลบหลีกต้องไว เดี๋ยวมือเดี๋ยวตีนมาเต็มแน่ๆ
"ป่าวๆ กูจำไม่ได้ไง กูก้อพูดตามที่อ่านในการ์ดใบนั้นนั่นแหละ"
อย่าจ้องกูแบบนั้นคร๊าบบ... กูพูดความจริงล้วนๆ นะเว้ย ย้ำเรื่องจริง!!
"แล้วจะเอาไงต่อ?"
"กูว่าจะไปขอดูกล่องวงจรปิด อย่างน้อยก็น่าจะเห็นอะไรบ้างมึงว่าไหม"
"อืม... งั้นมึงโทรลงไปบอกพนักงานที่ดูแลดิ ว่าแต่มึงจะบอกเขาว่าอะไรล่ะ?"
"เออว่ะ งั้นขอกูคิดแป๊ปนะ"
"อืม... ระหว่างคิดมึงก็ไปเทนมใส่ขวดให้ลูกมึงด้วย มันกัดเสื้อกูจะขาดอยู่ล่ะ"
"เทใส่ขวดไหน?"
"ขวดนมไง!! กูให้เทใส่ขวดเหล้ามั้งทิว"
"อ้าว!! กูนึกว่าใช่ หึหึ!" "ไร้สาระสุด! อ้าวเฮ้ย!! มึงจะกัดเสื้อกูอีกนานไหม"
ผมสะดุ้งแทนเลย แต่เชื่อป่ะไอ้เด็กนั่นมันหัวเราะชอบใจเฉยเลย มึงไม่กลัวเมียกูเหรอมันดุนะเว้ย!!
"กูว่ามันชอบมึงนะมิน หึหึ" ผมแกล้งพูดหยอก
"อยากตายเหรอทิว" มันทำหน้าโหดใส่ผมแล้วเดินออกจากห้องไปเลยครับ
ตอนนี้ในห้องเหลือแค่ผมกับไอ้ลูกชายกำมะลอกำลังมองจ้องหน้ากันอยู่สองคน มันจ้องผม ผมจ้องมัน เอาเด้!! ใครหลบตาก่อนคนนั้นแพ้เว้ย!!
"แอ๊ะ! มัมๆ หม่ำ" แล้วมันก็พูดคนเดียวไปเรื่อย มองเพดานบ้าง มองหน้าผมบ้าง
"มึงลูกใครวะ?"
ผมจ้องหน้าไอ้เด็กนั่น มันมองหน้าผมแล้วยิ้มเฉย
"ปา.. ปาปา"
"เฮ้ย!! ไม่ใช่โว๊ย!!"
ช๊อกแดกอ้าปากค้างเลยกู เรียกมาได้ ปาปาพ่องดิ!! กูอยู่ไม่ได้แล้วไปเทนมให้มันด่วนเลยจะได้แดกแล้วหลับๆ ไป ขนลุกสาดดดด...
"เป็นอะไรทำไมทำหน้าทำตาอย่างกับเห็นผี" ผมรีบเดินออกจากห้องมานั่งลงข้างมิน
"ผีเด็กอ่ะดิ น่ากลัวฉิบหาย"
"แล้วมึงออกมาไอ้เด็กนั่นมันจะอยู่กับใคร?"
"มันก็นอนอยู่บนเตียงนั่นแหละ"
แม่ง!! เรียกกูซะขนลุกเลย เสือกยิ้มอีกต่างหาก
"เฮ้ออ... งั้นมึงไปเอาผ้านวมมาปูแล้วให้มันนอนที่พื้นตรงนี้ ปล่อยให้มันนอนคนเดียวเดี๋ยวมันก็กลิ้งตกเตียงหรอก" มินพูดอย่างเหนื่อยใจ
"มึงไปอุ้มมันดิ"
"เอ้า!! เรื่องอะไรมาใช้กูล่ะ มึงนั่นแหละไป"
"เออๆ ก็ได้วะ แล้วนมล่ะ"
"แม่งวุ่นวายฉิบหาย มึงไปอุ้มมันออกมาเดี๋ยวกูไปเอานมให้มันเอง"
"เวรกรรมอะไรของกูวะเนี้ยะ"
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นมันนอนคว่ำเอาหน้ามุดผ้าห่ม แม่งเหมือนหมาเลยว่ะ
"เฮ้ยๆ น้ำลายมึงอ่ะเต็มที่นอนกูแล้วมั้ง"
มันเงยหน้ามายิ้มครับ ยิ้มแบบเหมือนคนไม่รู้สึกตัวว่ากำลังโดนด่า
"มองหน้ากูทำไมวะ"
มันหัวเราะครับ อารมณ์ดีอะไรหนักหนา กูนี่เครียดจะตายห่าล่ะ
พอผมเดินเข้าไปใกล้มันก็เหมือนรู้งาน อ้าแขนออกเหมือนจะให้ผมอุ้ม แสนรู้เหมือนหมาเลยนะมึง ผมเดินเข้าไปอุ้มมันขึ้นแนบอก อีกมือก็คว้าลากเอาผ้าห่อนวมออกมาด้วย
มินนั่งมองผมอยู่ตรงโซฟาในห้องนั่งเล่น ไอ้เด็กนี่ก็ดิ้นจังวุ้ย!!
"มองอะไร?" ผมวางผ้านวมลงบนพื้นแล้วเอาตีนเขี่ยๆ ก่อนจะวางไอ้เด็กนั่นลงบนผ้า
"มองว่ามึงสองคนหน้าเหมือนกันรึป่าว" มินมันตอบแบบนี้ให้ผมทำไง เอ๋อเลย... เออ... ว่าแต่มันหน้าเหมือนกูรึเปล่าวะ
"เฮ้ย!! จะเหมือนได้ไงล่ะมันไม่ใช่ลูกกู!" ผมยืนยันเสียงหนักแน่น
"หึ!! ให้มันจริงเหอะ"
"โถถ... ที่รัก กูจะมีลูกได้ไงล่ะหื้อ... แต่ถ้ากูจะมีกูอยากมีลูกกับมึงคนเดียวนะ"
ฟอดดด....
ผมโผลเข้ากอดพร้อมกับหอมปลอบใจเมีย
"เอาหน้ามึงออกไปไกลๆ ก่อนที่กูจะรำคาณมึงไปมากกว่านี้!"
เฮื้อกกกก.... แบบนี้กูตายแน่ๆ หน้ามันโคตรจริงจังบ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น ไม่เอาๆ ช่วงนี้อย่าเพิ่งขัดใจมันเลยเดี๋ยวจบไม่สวย ผมค่อยๆ ผละออกมาจากเมียรักอย่างเสียดาย เสียใจจังเมียไม่รักแล้ว งือออ.... มินมันไม่สนใจผมเลยเพราะมันกำลังรื้อกระเป๋าใบเล็กของไอ้เด็กนั่นอยู่
"มีอะไรบ้าง ใบเกิดอ่ะมีป่ะ ไอ้เด็กนี่ชื่อไรมีเขียนบอกไหม?" ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ สนใจๆ คือกูอยากรู้ไงว่ามันมีประวัติอะไรบ้าง ข้อมูลที่พอจะเอาไปสืบต่อได้
"ถอยไปดิ!!" มินว๊ากขึ้นเสียงดัง อย่าว่าแต่กูตกใจเลย นู้นๆ มึงดูไอ้เด็กนั่นด้วยมันจ้องมึงตาแป๋วแล้วคร๊าบบบ...
"เจออะไรบ้าง มิน... มิน...." "เงียบปากเหอะน่า!!!"
อย่าว่าแต่กูสะดุ้งเลย แม้แต่เด็กก็ยังไม่เว้นงานนี้สะดุ้งคู่ โถถถ... ไอ้เด็กน้อยเอ้ยกูว่ามึงมาหาพ่อมึงผิดบ้านแล้วว่ะ ถ้ามึงอยากได้พ่อที่ดีแม่ที่ดูแลลูกเก่งๆ กูว่าบ้านกูไม่มีสิ่งนี้ให้มึงแน่นอน ไว้อาลัยนั่งตัวตรงแล้วสงบนิ่งสามวิ
TBC.
ฝากเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ
-
น้องน่ารัก อิอิ
-
โถ. มินน่ารักอ่ะ เป็นห่วงอิป๋าใช่มั๊ยล่ะ
เด็กน้อยก็น่ารัก น่าเอ็นดูอ่ะลูก
-
กรี๊ดดดด ลุ้นมาก ลูกใครหว่า???
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
【EP.23 ลูกใครหว่า?】
ตอนนี้ห้องผมเต็มไปด้วยนักสืบมือหนึ่ง พันทิพย์ต้องแพ้ โคนันยังไม่กล้าสู้เลยครับ เพราะ.....
"เฮ้ย! ลูกเฮียโคตรน่ารักเลยอ่ะ"
ป๊าบ!!!!
"ไอ้ห่านัน มึงจะพูดอะไรมึงช่วยดูหน้าเพื่อนมึงด้วย" ไอ้นันลูบหัวปอยๆ เมื่อถูกฝ่ามืออรหันต์ของไอ้บี้เข้าไป เออดีกูไม่ต้องเสียแรงลงไม้ลงมือเอง
"ถ้าจะมาปากหมาไม่ได้ช่วยอะไรมึงกลับบ้านมึงไปเลยไอ้นัน สัส!!"
คราวนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เมียกูเอง!!
"โหห... มึงก็ว่าไปนั่น กูพูดเล่นเว้ยเพื่อน หน้าตาไม่เห็นจะเหมือนเฮียตรงไหนเลย จริงป่ะไอ้ทีน"
"พอๆ พวกมึงหุบปากกันสักห้านาทีได้ไหมวะ กูเริ่มปวดหัวแล้ว" ผมกุมขมับแน่น
ติ๊ง.... //กูอยู่หน้าห้องล่ะ//
ไอ้ฟิวส่งข้อความมาหาผม
"เป็นเหี้ยอะไรไม่กดกริ่งหน้าห้อง" อารมณ์กูตอนนี้สวิงสุดๆ ไปเลย
"ใคร?" มินหันมาถาม "มินไปเปิดประตูให้ไอ้ฟิวดิ"
"อืม..." มันตอบแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ไอ้ฟิวตามที่ผมบอก
แกร็ก....
"สวัสดีครับ"
"หึ... หน้าตาเคร่งเครียดเลยนะเรา ยิ้มหน่อยดิ ทำหน้าแบบนี้ไอ้ทิวมันเครียดตามแล้วมั้ง หึหึ"
"ยิ้มไม่ออกพี่ผมเหนื่อย"
"ใจเย็นๆ เชื่อใจไอ้ทิวมันหน่อย" ไอ้เนย์ตบลงที่ไหล่มินเบาๆ
"มากันครบเลยเว้ย!" ไอ้มาร์เดินมานั่นลงข้างไอ้ทีน
"ทำไมมาช้านักวะ?" ผมถามขึ้น
"รอไอ้หมอ มันเพิ่งออกเวร"
"แล้วไอ้ปูหายหัวไปไหนวะ?"
"มันไปรับเมียมันดิ มึงหัวร้อนอะไรขนาดนั้นวะใจเย็นๆ ดิ"
"มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอกไอ้มาร์ แม่งกูปวดหัวฉิบ"
"เอาน่า... ไหนๆ กูขอดูหน้าหลานกูหน่อยดิ" ไอ้มาร์พูดขึ้น
ไอ้สัส!! กูเพื่อนมึงไหม
"โหหห... น่าตาโคตรน่ารักเลยวะ"
ไอ้หมอมึงอยากตายใช่ไหม ห๊ะ!!
"มึงเอาไงต่อ?" ไอ้ฟิวหันไปผลักหัวไอ้ห่ามาร์แล้วหันกลับมาถามผม
"กูว่าจะลงไปขอดูกล้องวงจรปิด กูโทรลงไปบอกผู้จัดการที่ดูแลที่นี่แล้ว"
"อืมก็ดี งั้นไปกันเลยไหมเผื่อจะได้รู้อะไรเพิ่มบ้าง มินเจอข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้บ้างไหม?" ไอ้ฟิวหันไปถามมิน
"ไม่มีเลยพี่ ค้นในกระเป๋าก็มีแต่ใบเสร็จซื้อของเอกสารอะไรก็ไม่มี"
"อย่ามองกูแบบนั้นดิ" มินหันมามองผมด้วยสายตาโคตรน่ากลัว น่ากลัวเรื่องจะจบยากวะ
"เออๆ งั้นกูว่าพวกเราเริ่มจากดูกล้องวงจรปิดแล้วกัน"
"งั้นมึงลงไปกับกู มินด้วย ส่วนคนอื่นรออยู่นี่แหละ"
ทุกคนพยักหน้ารับทราบ ส่วนผมกับมินแล้วก็ไอ้ฟิวลงไปข้างล่างเพื่อขอดูกล้องวงจรปิดจากทางคอนโด
...
"สวัสดีครับคุณทิว"
"สวัสดีครับ พอดีผมแจ้งผู้จัดการไว้ว่าจะขอดูกล้องวงจรปิดน่ะครับ"
"อ่อได้ครับได้ ผู้จัดการแจ้งผมไว้แล้วครับ เชิญคุณทิวทางนี้เลยครับ"
พวกผมสามคนเดินตามพี่พนักงานไปที่ห้องควบคุมภายในคอนโด เราสามคนถูกเชิญให้นั่งรอที่โซฟารับแขกก่อนที่พนักงานสาวอีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำเย็นๆ สามแก้ว
"น้ำค่ะ" พนักงานยิ้มให้ผม
"ขอบคุณครับ" ผมตอบรับเธอตามมารยาท แล้วเธอก็เดินออกไป
"คอนโดนี้ดูแลลูกบ้านดีจริงๆ ว่ะ มีน้ำเย็นๆ พร้อมรอยยิ้มซะด้วย หึหึ" ผมหันไปมองไอ้ฟิว
"หึ!"
"หึอะไร?" ผมหันไปถามมิน
"กูหึเเฉยๆ ไม่ได้ไง!"
"แล้วมึงจะหึเเฉยๆ ทำไม?"
"เรื่องของกู!!" พูดจบมันก็หยิบโทรศัทพ์ขึ้นมากด ผมนี่งงแดกไปเลย
"เฮ้ยๆ พอ อย่าเพิ่งหาเรื่องเพิ่ม มึงเอาเรื่องนี้ให้จบก่อนไอ้ทิว"
"กวนตีนกูตลอด" ผมผลักหัวมินด้วยความมันเขี้ยว มันมองหน้าผมตาเขม็งเลย
"คุณทิวเชิญทางนี้ครับ"
ผมลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนที่หน้าจอ CCTV ขนาดใหญ่ มินกับไอ้ฟิวก็เดินตามมาด้วยเช่นกัน
"ผมเริ่มเปิดให้ดูตามวันและช่วงเวลาที่คุณทิวแจ้งเลยนะครับ"
"ได้ครับ ขอบคุณมาก"
ภาพในกล้องวงจรปิดเริ่มฉายหลังจากที่ผมและมินกลับมาที่ห้องหลังจากออกไปข้างนอกวันนั้น ช่วงเวลาหลังจากกลับเข้ามาประมาณครึ่งชั่วโมงก็มีคนที่อาศัยอยู่ในคอนโดชั้นเดียวกับผมเดินเข้าออกตามปกติ แต่ภาพที่ผมเห็นในนาทีที่ห้าสิบหกคือภาพที่ประตูลิฟท์เปิดออกแล้วมีผู้หญิงหนึ่งคนเดินเข็นรถเข็นเด็กออกมาจากลิฟท์แล้วเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องผม
"เฮ้ยๆ นี่ไงทิวไอ้เด็กนั่นอ่ะ"
"เออ... กูเห็นแล้ว"
"กูเห็นหน้าผู้หญิงไม่ชัดว่ะ แต่กูทำไมรู้สึกว่าสวยวะ" ไอ้ฟิวพูดขึ้น
"ไอ้ฟิว!!"
"เออๆ กูขอโทษ ฮ่าๆ ดูต่อเนอะ"
ผู้หญิงคนนี้หยิบกระเป๋าสองใบที่ห้อยอยู่ที่รถเข็นเด็กและที่เธอสะพายมาอีกใบยัดใส่ใต้รถเข็นเด็กอย่างรีบร้อน หลังจากเธอจัดแจงทุกอย่างเสร็จเธอก็ก้มลงไปคุยกับเด็กคนนั้นก่อนจะยื่นมือเข้าไปในรถเข็นแล้วทำอะไรสักอย่าง เธอมองซ้ายมองขวาอยู่สักพักก็เริ่มกดกริ่งหน้าห้องของผมหลายต่อหลายครั้งแล้วก็เดินหายไปทางบันไดหนีไฟ โดยที่ทิ้งเด็กคนนั้นไว้หน้าห้องผม
"แม่ง!! มาง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอวะ" มินพูดขึ้น
"มึงคุ้นหน้าไหมไอ้ทิว?" ไอ้ฟิวมันถามผม
"โหห... พี่ฟิวถ้ามันจำหน้าคนที่มันนอนด้วยได้หมดก็เทพแล้วมั้ง!!"
"มิน!!" ผมเรียกชื่อมันเป็นการเตือน
เอาจริงๆ ผมไม่คุ้นหน้าเธอเลยจริงๆ ที่มินมันพูดก็มีถูกแต่ผมไม่ชอบที่มันมาพูดประชดผมตอนนี้ ในคลิปผู้หญิงคนนี้ยืนก้มหน้าตลอดไม่ค่อยเงยหน้าเลยทำให้ผมมองไม่ค่อยถนัด
"โทษนะครับ ช่วงเวลาที่นี้ไม่มีคนนั่งเฝ้ากล้องวงจรปิดเหรอครับ?" ผมถามพี่พนักงาน
"น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ผมกับน้องอีกคนผลัดเปลี่ยนกันครับ ผมกลับมานั่งดูจออีกทีก็เห็นคุณทิวออกมาเข็นรถเข้าห้องพอดี ก่อนหน้านี้ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ เพิ่งมาเห็นพร้อมคุณทิวนี่แหละครับ และผมก็เห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติผมกก็เลย...." พี่พนักงานอธิบายให้ผมฟัง ผมได้ยินอย่างนั้นถึงขั้นถอนหายใจเเฮื้อกใหญ่
"แล้วมีกล่องไหนจับภาพผู้หญิงคนนี้ได้อีกไหมครับ" มินถามขึ้น
"รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมเช็คให้" พี่พนักงานรีบเช็คให้ทันที
"กูว่าต้องมีก่อนหน้านั้นอีก ผู้หญิงคนนี้อาจจะเคยตามมึงมาที่ห้องก่อนหน้านี้ก็ได้ เพราะดูแล้วเธอค่อนข้างรู้ทางเข้าออกได้ดี" ไอ้ฟิวหันมาพูดกับผม
"กูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน"
"มีภาพที่ทางหนีไฟครับ เธอเดินไปลงอีกชั้นแล้วเดินไปลงลิฟท์ครับคุณทิว"
ผมมองภาพตามที่พี่พนักงานเปิดให้ดู มีภาพเธอคนนี้เดินออกจากลิฟท์ชั้นล่างแล้วเดินไปยังลานจอดรถหน้าคอนโด
"พี่ๆ หยุดภาพแป๊ปครับ" มินพูดขึ้นหลังจากยืนเงียบมาสักพัก
"ทิวเลขทะเบียน พี่ฟิวตามเลขทะเบียนได้นิ"
"พี่ครับ ช่วยขยายภาพนี้ให้ผมหน่อย"
"ได้ครับ" พี่พนักงานหยุดภาพแล้วทำตามที่ผมขอ
"แบบนี้ก็ง่ายขึ้นอีกนิด" ไอ้ฟิวตบไหล่ผมเบาๆ
"ผมถ่ายรูปไว้ได้ไหมครับ?" มินถามพี่พนักงาน
"เอ่อ...." พี่พนักงานทำท่าลำบากใจ
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมโทรคุยกับผู้จัดการคอนโดเอง เดี๋ยวยังไงผมรบกวนพี่ช่วยเช็คภาพย้อนไปอีกสักหนึ่งอาทิตย์หรือสองอาทิตย์ก็ได้ ถ้ามีอะไรที่ผิดปกติผมรบกวนพี่แจ้งผมทีนะครับ" ผมบอกพี่พนักงาน
"ได้ครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่ามันเป็นกฏของทางคอนโด ถ้าผมไม่ได้รับคำสั่งจากทางหัวหน้าผมไม่สามารถให้ข้อมูลออกไปจากห้องนี้ได้จริงๆ ครับ"
"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ ผมขอให้พี่ช่วยเช็คให้ผมอีกทีแล้วกันนะครับ ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้ทุกเวลา"
"ได้ครับ เดี๋ยวผมรีบเช็คกล้องให้เลยครับ ขอบคุณมากนะครับที่เข้าใจผม"
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือในครั้งนี้ครับ"
พวกผมสามคนเดินออกจากห้องควบคุมโดยมีพี่พนักงานเดินออกมาส่งที่หน้าห้อง มินทำท่าหงุดหงิดที่ไม่ได้ถ่ายรูปทะเบียนรถออกมาด้วย ผมหันไปมองแล้วส่ายหัวเล็กน้อย
"ทำไมไม่ได้วะแค่ถ่ายรูปแค่นี้เอง"
"มันเป็นกฏของเขา มึงก็เข้าใจเขาหน่อย"
"แล้วมีคนแปลกหน้าเอาเด็กมาทิ้งหน้าห้องง่ายๆ แบบนี้ใครรับผิดชอบวะ"
ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองมิน มันจ้องหน้าผม หงุดหงิดง่ายจริงๆ เมียกู
"มานี่ดิ" ผมเรียกมิน
"อะไรอีก!!" มันเดินทำหน้าหงุดหงิดเข้ามาหาผม ไอ้ฟิวก็เดินขำท่าทางของมิน
"มึงใจเย็นๆ ได้ข้อมูลแค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ใช่ไหมวะไอ้ฟิว?"
"เออ... หึหึ" ไอ้ฟิวตอบ ผมกอดคอมินแล้วผิวปากอารมณร์ดี
"หมายความว่าไง?" มินถามผม
"มึงคิดว่าไอ้ฟิวเพื่อนกูเป็นคนยังไงล่ะ?" ผมถามกลับ
"พี่ฟิวทำไมวะ กูจะรู้ไหมล่ะ!! มึงจะพูดอะไรก็พูดมาเลยทิว"
"หึหึ แค่ทะเบียนแค่นี้ไอ้ฟิวมองแค่สามวิมันก็จำได้แล้ว มึงคิดว่าเพื่อนกูธรรมดารึไง"
ผมขยี้หัวมินด้วยความมันเขี้ยว
อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยครับเพราะอย่างน้อยผมก็รู้ทะเบียนรถผู้หญิงคนนั้นแล้ว ต่อไปข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้คงไม่ยากเกินความสามารถของผมกับเพื่อนๆ หรอก
"จริงดิพี่ฟิว?" มินหันไปถามไอ้ฟิว
"อืม... ทะเบียนก็ชัดอยู่นะ เดี๋ยวพี่จัดการต่อให้" ไอ้ฟิวตอบ
"โหหห... เจ๋งวะ" มินยิ้มแฉ่ง
"สบายใจยัง?" ผมถามมิน
"ยัง!!"
"ทำไม?"
"กูยังไม่ได้คำตอบทั้งหมดไง!!" มันว๊ากใส่ผม ไอ้ฟิวขำกร๊ากเลยครับ
เฮ้อออ.... งานนี้กูคงต้องเหนื่อยไปอีกสักพัก
ภาพที่ผมเห็นหลังจากลงไปดูกล้องวงจรปิดคือ.....
แง~~ แง~~
"เฮ้ยๆ มึงรับผิดชอบเลยไอ้ทีน มึงทำลูกเฮียร้องไห้"
"อะไร!! กูไม่ได้ทำไรเลยเหอะ ไอ้นันมึงนั่นแหละเมื่อกี้แย่งกูอุ้มลูกเฮียเลยร้องไห้เลย"
"เฮ้ย!! กูยังไม่ทันได้อุ้มเลยเหอะ มึงอุ้มอยู่คนเดียว"
"ไอ้สัส!! เมื่อกี้มึงแย่งกูอุ้ม"
"กูเปล่า!!"
"มึงแย่ง!!"
"เฮียเนย์เอาน้ำมาสาดหน่อยดิ หมาแม่งกัดกันว่ะ" ไอ้บี้หัวเราะชอบใจ
แง~~ แง~~
"กูว่าพวกมึงควรหาทางให้เด็กหยุดร้องก่อนไหม" ไอ้เนย์พูดจบก็หันไปกดโทรศัพท์ต่อ
"แต่เฮียเป็นหมอนะ ช่วยหน่อยดิ"
"อ้าว!! กูไม่ใช่หมอเด็กไอ้ฟาย!! ลูกเมียกูก็ยังไม่มีกูทำไม่ได้เว้ย!!" ไอ้เนย์หันไปว๊าก
พวกผมสามคนเดินเข้ามาในห้องแล้วยืนมองความวุ่นวายอยยู่สักพักพวกมันยังไม่รู้ตัว พวกมันเถียงกันดังลั่นแข่งกับเสียงเด็กร้องไห้
แง~~ แง~~
"โอ๋ๆๆ พี่ขอโทษน้า หยุดร้องนะครับ เดี๋ยวป๊าหนูฆ่าพี่ทำไงอ่ะ พี่ขอโทษคร๊าบบ..."
ไอ้ทีนวางเด็กลงบนผ้านวมแล้วก้มกราบหวังว่ามันจะหยุดร้องไห้ โถไอ้สัส!! ควายล้วนๆ ไม่มีวัวปน
"เอาแล้ว... กูว่างานนี้มึงไม่รอดแน่ ทำลูกเฮียร้องไห้ไม่หยุดเลย"
...
"เฮ้ออ... กูว่าพวกมันมาสร้างความฉิบหายมากกว่ามาช่วยคิดนะ" ไอ้ฟิวพูดขึ้น
ทุกคนได้ยินดังนั้นจึง....
"เฮียยยยย...."
พวกมันแหกปากเรียกขึ้นพร้อมกัน
"พวกมึงทำอะไรกันวะ" ผมเดินไปนั่งลงที่โซฟา ไอ้สามตัวนั้นเลื้อยลงไปนั่งพื้นกันหมด
"พวกมึงทำไรมัน?"
มินเดินเข้าไปนั่งลงที่พื้นกับพวกเพื่อนๆ มัน ส่วนไอ้ฟิวเดินมานั่งข้างผม
แง~~ แง~~
"มินๆ น้องมันมองมึงอ่ะ นั่นๆ ควักมือเรียกมึงด้วย"
ป๊าบ!!
ฝ่ามือย่อมๆ ฟาดลงที่กลางหัวไอ้ทีน
"ควักมือเรียกบ้านมึงดิ"
คือเด็กไม่ได้ควักมือเรียกอย่างที่ไอ้บี้มันพูดหรอกครับ แต่เด็กมันมองมินคนเดียวแล้วเหมือนอยากจะให้มินอุ้มมากกว่ามั้ง เพราะมันพยายามกระดื้บๆ ไปหามิน เหมือนมันจะคลานแต่มันพยุงตัวเองยังไม่ได้มั้งครับ
"มินอุ้มมันดิ มันอยากให้มึงอุ้มมั้ง" ผมพูดบอกมิน
"มึงรู้ใจมันขนาดนั้นเลย"
"อ้าว!! กูเห็นมันกระดื้บเป็นหนอนไปหามึงขนาดนั้น"
"รู้ดี! มานี่ไอ้อ้วน"
มินยื่นมือทำท่าจะอุ้มไอ้เด็กนั่นก็ดิ้นใหญ่เลย มันหยุดร้องแล้วครับแต่น้ำหูน้ำตานี่เต็มหน้าไปหมด
oO!!
พวกผมทุกคนมองหน้ากัน
"มึงเรียกใครไอ้อ้วนวะ?" ไอ้นันเสี่ยงชีวิตถาม
"ก็ไอ้เด็กนี่ไง อ้วนขึ้นอีกนิดก็ตัวแตกแล้วมั้ง" มินอุ้มมันขึ้นนั่งบนตัก
"หึหึ..." ผมหลุดขำอย่างกลั้นไม่อยู่
"มึงขำไรทิว?" มินมันหันมาถามผม
"ป่าวๆ กูว่ามึงเรียกมันได้เหมาะดี ไหนๆ มันก็ยังไม่มีชื่อก็เรียกมันแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน"
"ไอ้อ้วนๆ ไอ้อ้วน ฮ่าๆๆ น่ารักดีวะ"
ไอ้บี้ไอ้ทีนเรียกไอ้เด็กนั่นพร้อมกับหัวเราะชอบใจ แต่มึงเอ้ย!! ไม่ได้ดูหน้าเพื่อนมึงเลย!
"หุบปาก!!"
พวกไอ้ทีนโดนว๊าก สมน้ำหน้ามึงไม่รู้เวล่ำเวลาเลย! พวกมันสามคนหันไปทำปากมุบมิบใส่กันเฉย แม่งไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตานะพวกมึงเนี่ย
"เฮียสรุปว่าไง ลงไปดูกล้องแล้วเจอไรบ้างเล่าดิ" ไอ้นันถามขึ้น
"เห็นหน้าไม่ชัดแต่ได้เลขทะเบียนรถมา" ผมตอบมัน
"แล้วเอาไงต่ออ่ะเฮีย?" ไอ้ทีนถามต่อ
"ไม่เอาไง รอไอ้ฟิวไปหาข้อมูลมาก่อน"
"แล้วไอ้เด็กนี่ล่ะ มึงจะเอาไง?" มินหันควับมาถามทันที
"ก็คงต้องเลี้ยงมันไปก่อนมั้ง"
"มั้ง? เมื่อไหร่! ต้องเลี้ยงมันถึงเมื่อไหร่ กี่ชั่วโมง กี่วัน กี่เดือนห๊ะ!!"
"เฮ้ยมินมึงใจเย็นๆ ก่อนดิ" ไอ้ทีนสะกิดเพื่อนตัวเอง
"เอาไปฝากแม่กูไว้ก่อนก็ได้นิ กูไม่ให้มึงเลี้ยงมันหรอกน่า"
"แล้วมึงบอกพ่อแม่มึงยังว่ามึงมีลูกโผล่มาให้เขาเลี้ยงเนี้ยะ แล้วมันใช่เรื่องที่มึงจะไปผลักภาระให้ผู้ใหญ่เขามาเดือดร้อนกับมึงด้วยรึป่าวทิว เรื่องมันเกิดจากมึงนะมึงต้องเป็นคนจัดการแล้วแก้ปัญหาดิไม่ใช่ไปรบกวนพ่อกับแม่"
เป็นชุดเลยกู สรุปกูควรทำยังไงวะเนี้ยะ!! ปวดหัวฉิบหาย
"อ้าว!! แล้วมึงจะให้กูทำยังไงให้มึงพอใจล่ะ ถ้าเอาไว้นี่มันก็เป็นภาระมึงกับกูอีก ไหนมึงจะมาว๊ากกูเพราะเรื่องไอ้เด็กนี่อีก"
"ถ้ามึงเป็นกูล่ะ มึงจะรู้สึกยังไง!"
ผมกับมันต่างจ้องหน้ากัน ตามันนี่แถบจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่ล่ะ ไอ้เหี้ยน่ากลัวฉิบหาย ส่วนไอ้พวกที่นั่งอยู่ก็หลบเข้ามุมถอดวิญญาณกันหมด
"เฮ้ออ... มันจะไปยากอะไรวะ"
ทุกคนหันไปมองไอ้เนย์ด้วยสายตาเดียวกัน เพราะมันเป็นหน่วยกล้าตายที่เดินฝ่ามากลางสงครามเย็น ไอ้เนย์เก็บโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเอนหลังพิงโซฟาก่อนจะนั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจ
"มึงสองคนก็เอาเด็กไปตรวจ DNA ซะก็จบเรื่องจะได้เลิกเถียงกันว่าลูกใคร"
"เออๆ ผมเห็นด้วยๆ ใช่เลยเฮีย" ไอ้ทีนยกมือเห็นด้วยทันที
"เออว่ะ ทำไมกูคิดไม่ออกวะ"
"มึงคงจะคิดออกหรอกไอ้ทิว มึงเล่นสงครามประสาทกับแฟนมึงก็เสียเวลาไปเท่าไหร่แล้วล่ะ แทนที่จะไปตรวจตั้งแต่แรกก็รู้นานล่ะ" ไอ้เนย์พูดต่อ
"เออดี งั้นไปตรวจกันเลยจะได้จบๆ กูปวดหัวจะตายล่ะ"
แล้วภาพก็ตัดมาที่ไอ้อ้วนที่กำลังนอนดูนิ้วทำตาแป๋วมองพวกผมอยู่ที่ตักมิน มันกรอกตามองพวกผมก่อนจะดึงนิ้วออกแล้วหัวเราะขึ้นมาดื้อๆ
"มันเจ็บไหมอ่ะพี่ เด็กตัวแค่นี้เองถ้าโดนเข็มเจาะขนาดนั้นจะไม่เจ็บเหรอพี่เนย์"
"เดี๋ยวนี้การแพทย์ไทยก็ไม่ได้น้อยหน้าชาติใดในโลก ถ้ากรณีเป็นเด็กทารกเราจะทำการเจาะเลือดที่ส้นเท้าซึ่งจะแตกต่างจากผู้ใหญ่ที่เจาะเลือดตรวจตามปกติ แต่พี่จะตรวจด้วยการเก็บตัวอย่างจากเซลล์ในกระพุ้งแก้มฉะนั้นไม่ต้องห่วง ไม่เจ็บตัวแน่นอน แต่เอ๊ะ! เรานี่ยังไงกัน สรุปอยากรู้ว่าเป็นลูกไอ้ทิวจริงหรือป่าวทำไมถึงห่วงเด็กคนนี้จังวะ หึหึ"
"ก็ป่าว... ก็เด็กไหมพี่ ขนาดผมเป็นผู้ใหญ่ยังไม่ค่อยชอบฉีดยาเลย แต่กก็ดีแล้วที่มันไม่ต้องเจ็บตัวเพราะเรื่องนี้ ผมค่อยโล่งใจหน่อย"
พูดจบมินก็ก้มหน้าลงไปมองเด็กน้อยที่กำลังดึงชายเสื้อมินมากัดเล่น ท่าทางน่ารักเหมือนหมาน้อยที่กำลังเล่นกับเจ้าของ
"ทิวกูว่ามันคงหิวนมแล้วมั้ง มึงไปเอามาดิ" ทุกคนหันไปมองมินสายตาเดียวกัน
"เออๆ แป๊ป" ผมลุกขึ้นไปเอานมตามคำสั่ง
"มองอะไร!!" คนซวยคือไอ้ทีนที่เสือกทำท่าอ้าปากค้างจนเกินเหตุ
"ฮ่าๆๆ พี่ว่ามินก็ออกจะเอ็นดูเด็กคนนี้อยู่นะ"
ไอ้เนย์มึงกล้ามาก!! ผมรีบเดินเอานมมายื่นใส่มือมินแล้วเดินไปนั่งหายใจนิ่งๆ ที่เดิม
"อะไรพี่!! ผมจะไปเอ็นดูล่ะไรมันล่ะ เอามันไปตรวจเลยพรุ่งนี้!" พูดจบมินก็ยัดนมให้ไอ้เด็กอ้วนดูด ไอ้นี่ก็ไวปากยังกับเครื่องจักรดูดนมเสียงดังฉิบหาย
"แล้วถ้าตรวจแล้วเป็นลูกไอ้ทิวมันจริงๆ ล่ะจะทำไงต่อ?"
"ไอ้เหี้ยฟิว!! มึงไม่ต้องพูดก็ได้ไหม" ผมหันไปว๊ากเพื่อนตัวเอง ไอ้เพื่อนเลวหาเรื่องให้กูอีกล่ะ
"อ้าวก็เรื่องจริง เตรียมใจไว้บ้างเพราะถ้ามันเกิดเป็นความเรื่องจริงขึ้นมาพวกมึงจะได้คิดหาทางออกกันต่อไง"
"แล้วถ้าไม่ใช่ลูกเฮียทิวล่ะเฮียฟิวจะทำไงต่อไป?" ไอ้นันพูดต่อ
ไอ้สัส!! กูนั่งเหงื่อตกรอเลย ชีวิตกูวุ่นวายหนักกว่าเดิมแน่
"นั่นดิ มึงคิดยังไอ้ทิว?" ไอ้เนย์หันมาถามผม
ไอ้สาดดดด.... หันมาถามกูเร็วไปไหม กูยังไม่ทันคิดคำตอบเลยนะเว้ย!! สายตาที่กูกลัวตอนนี้คือเมียกู มึงเห็นไหมมันมองกูลูกตากลมๆ ของมันแถบจะหลุบออกจากเบ้าแล้ว อร๊ากกก!! ไอ้ทิวผู้น่าสงสาร
"กูก็ตามหาแม่มันดิแล้วเอาไปคืนไง ใช่ป่ะมินเนาะๆ ไม่ใช่ลูกกูแล้วกูจะเลี้ยงมันทำไมล่ะ"
เหงื่อแตกพลั่กๆ เลยกู แอร์หัองกูเสียเหรอวะแม่งร้อนฉิบ!!
"มึงไม่ต้องถามกูเลย"
มินแม่ง!! ตัดพ้อกูอีกล่ะ อร๊ากกกก
"พอๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว กูสรุปให้เองแล้วกัน พรุ่งนี้ไอ้ทิวมึงพาเมียกับลูกมึงไปหากูที่โรงพยาบาลตอนสิบโมง"
"เฮ้ย!! เมียไร ไหนเมียกูไอ้เหี้ยเนย์!!"
"อ้าว!! ก็นั่นไงเมียกับลูกมึง" มันชี้มาที่มินกับไอ้เด็กอ้วนนั่นครับ ห่า! กูใจเสียหมด
"ร้อนตัวนะมึง" มินหันมามองตาเขียว
"ฮ่าๆๆ ขำเฮียว่ะ"
ป๊าบ!!
"โอ๊ย!! ไอ้มินมึงตบหัวกูทำไมเนี้ยะ!"
"หยุดเห่าได้ล่ะไอ้สัส รำคาณ!!"
แม่ง!! กูจะขำหรือจะร้องไห้ดีวะเนี้ยะ หลายอารมณ์ฉิบหาย กูปรับอารมณ์ไม่ถูกล่ะ สวิงเหี้ยๆ เลย
"งั้นตกลงเอาตามที่ไอ้เนย์บอกแล้วกัน ส่วนเรื่องทะเบียนรถกูจัดการต่อให้ ถ้าผลออกมาเป็นยังไงค่อยมาว่ากันต่อ วันนี้แยกย้ายเว้ย!!"
ไอ้ฟิวตัดฉับ!! ดีมากเพื่อน วันนี้กูเหนื่อยมาก
"ดีเหมือนกัน กูขี้เกียจฟังมันสองเถียงกันวะ หึหึ"
ไอ้หมอเนยย์ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจก่อนจะกอดคอไอ้ฟิวเพื่อนรักแล้วยิ้มมุมปากใส่กัน
"งั้นพวกกูก็กลับเลยนะไอ้มิน มึงก็อย่าเถียงเก่งขนาดนั้น ช่วงนี้ก็ช่วยๆ เฮียเลี้ยงลูกไปก่อน โถถ... เด็กน้อยผู้น่าสงสารของน้า"
"ไอ้เหี้ยทีน!! ไสหัวกลับไปเลยไป!!"
มินยกตีนขึ้นทำท่าจะถีบไอ้ทีน ขวดนมหลุดออกจากปากไอ้เด็กอ้วน มือป้อมๆ กำเสื้อมินไว้แน่น
"ฮ่าๆๆ งั้นพวกผมกลับเลยนะเฮีย เดี๋ยวพวกผมช่วยเฮียฟิวตามล่าหาข้อมูลอีกทาง"
"เออ... ขอบใจพวกมึงมาก ถึงจะไม่ค่อยได้ประโยชน์สักเท่าไหร่"
"โหหห... เฮียก็ชอบพูดความจริงวะ"
"งั้นพวกกูกลับล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูโทรหาอีกที" ไอ้ฟิวเดินมาตบไหล่ผม
"เออ... ขอบใจมึงมากว่ะ"
"มินอย่าชวนเพื่อนพี่ทะเลาะมากนักล่ะ เดี๋ยวมันเครียดตายซะก่อน หึหึ" ไอ้เนยย์หันไปพูดกับมินที่ย้ายขึ้นไปนั่นข้างบนโซฟา แล้วทิ้งไอ้เด็กอ้วนให้นอนดูดนมอยู่บนผ้านวมที่พื้น
"ขอบคุณมากนะพี่"
"อืม... ไม่เป็นไร"
"พวกกูไปล่ะ บายเว้ย"
พวกมันก็ทยอยเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมที่จะบอกลาไอ้เด็กอ้วนด้วยการหยิบที่แก้มยุ้ยๆ ของมัน มันทำท่าจะร้องพวกไอ้ทีนเลยถอยกรูวิ่งออกจากห้องตามไอ้เนย์กับไอ้ฟิวออกไปทันที
ห้องทั้งห้องกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง โดยเหลือเราไว้สามคน ผมมองหน้ามิน มินมองหน้าผม แล้วสายตาเราสองคนก็แพลนไปที่ไอ้เด็กอ้วนที่นอนเคลิ้มทำท่าจะหลับเพราะฤทธิ์นม
"ทำไมหลับง่ายอย่างนี้วะ" มินก้มลงไปดึงปลายผ้านวมขึ้นมาพันตัวไอ้เด็กอ้วนไว้
"ไอ้ตัวป่วนเอ้ย" ผมนั่งยองๆ ลงข้างๆ มันแล้วดึงขวดนมออกจากปากมัน
…
"มองหน้ากูทำไม?"
"คืนนี้เราเอาไงต่อดี?"
"ตัวใครตัวมันโว๊ย!!"
"เฮ้ย!! ที่รักกกก... รอกูด้วย!"
มึงไม่ควรทิ้งกูไว้แบบนี้นะที่รัก ไอ้เด็กนี่มันน่ากลัวจริงๆ นะ ช่วยกูด้วย!!
TBC.
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ สำหรับใครที่ถามหาหนังสือภาค 1 รอรอบรีปริ้นน้า.. ขอบคุณที่ชอบและติดตามอ่านนิยายค่ะ ฝากกดหัวใจใส่คอมเม้นให้ด้วยน้า ขอบคุณมากค่า เยิฟๆ
-
รับเลี้ยงน้องอ้วนไปเลยก็ได้นะ จะได้เป็นครอบครัว พ่อ แม่ ลูก เลย :katai2-1:
-
มิน โหดมากกกกกกก
แต่เด็กน่ารัก ติดมินซะแล้ว :mew1:
รอผลตรวจนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตรวจDNA รอผลนานไหมอ่ะ
อิคนอ่านลุ้นมากกกกกก
-
รับเลี้ยงน้องอ้วนไปเลยก็ได้นะ จะได้เป็นครอบครัว พ่อ แม่ ลูก เลย :katai2-1:
5555 จะดีเหรอ ดูวุ่ยวายจัง
-
มิน โหดมากกกกกกก
แต่เด็กน่ารัก ติดมินซะแล้ว :mew1:
รอผลตรวจนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
คนเขียนเองยังหลง น่ารักกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตรวจDNA รอผลนานไหมอ่ะ
อิคนอ่านลุ้นมากกกกกก
ยังบอกไม่ได้จริงๆ อิอิ รอนะจ๊ะ เยิฟๆ
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากคนอ่านทุกคน
ถึงไม่ค่อยได้มีเวลาตอบก็อ่านครบทำเม้นเลยน้า
มีกำลังใจเขียนต่อไป อย่างน้อยก็ยังไม่คนตามอ่านอยู่เนอะ ขอบคุณน้า
:กอด1: :L2: :L1:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
【EP.24 ไอ้ตัวป่วน】
มึงจะมามองหน้ากูแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!! กูรู้ว่ากูมันคนหล่อ 2018 แต่มึงกับกูควรเดินกันคนละทางจะดีกว่าไอ้น้อง อย่าพยายามหาเรื่องกูทางสายตาแบบนี้เลยว่ะเดี๋ยวมึงจะไม่ได้ใช้ชีวิตวัยหนุ่ม หึหึ แน่ะๆ กูด่ายังจะยิ้มอีก ไอ้นี่มันยังไงของมันวะ
"มึงทำอะไรทิว?" มินเดินถือถุงขนมกับแป๊ปซี่กระป๋องเดินมานั่งลงข้างผม
"ป่าว... กูแค่อยากรู้ว่ามันมองหน้ากูทำไมหนักหนา กูก็เลยมองหน้ามันกลับบ้างก็เท่านั้น"
"ปัญญาอ่อน มันคงตอบมึงได้มั้งว่ามองหน้ามึงทำไม ทั้งวันกูเห็นแค่มันหัวเราะกับยิ้มอยู่สองอย่าง"
ขนมถูกยัดใส่ปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมทำได้แค่เคี้ยวๆ แล้วกลืนลงคอ อร่อยดีวะ
"แล้วคืนนี้เราเอาไงดีอ่ะ ให้มันนอนไหน?"
"เออ... ให้มันนอนไหนดีวะ" มินทำท่าหยุดคิดแป๊ปนึงแล้วมันก็กินขนมต่อ
"นอนในห้องทำงานดีป่ะ"
"มึงลองถามมันดูดิว่ามันนอนคนเดียวได้ป่าว"
"เออๆ งั้นกูถามมันแป๊ปนะ"
"อืม.. ถามดิ"
"เห้ยไอ้เด็กอ้วน คืนนี้กูให้มึงนอนห้องทำงานกูมึงโอเคป่ะ นอนคนเดียวได้ใช่ป่ะ?"
"&$)=;:.)*##+(&#%-=/"
แล้วไอ้เด็กอ้วนมันก็ตอบผมมาแบบนี้พร้อมเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอารมณ์ดี
"ฮ่าๆๆ มึงก็ปัญญาอ่อนนะทิว เด็กมันยังคลานไม่ได้เลยมันจะตอบมึงได้ยังไงวะ"
"มึงนั่นแหละตัวดี แกล้งกูใช่ไหมมานี่เลย!!"
"อร๊ากกกก... ไอ้ทิวมึงอย่าจี้กู ฮ่าๆๆ ไอ้บ้าทิว อร๊ากกก"
"มึงมันคนกวนตีน 2018"
"โอ๊ยยย ไอ้เหี้ยเดี๋ยวขนมหก ฮ่าๆๆ พอแล้วกูเหนื่อย"
"กวนตีนกูดีนัก! อย่างนี้ต้องโดนทำโทษ!!"
"อร๊ากกก!!! ไอ้บ้าทิว มึงอย่าจับตรงนั้น!!"
"ฮ่าๆๆ มึงเสร็จกูแน่"
เสียงโวยวายปะปนกันเสียงหัวเราะของเราสองสามคน เอ๊ะ! สองสามคนงั้นเหรอ
"ทิวหยุด!!"
ทุกอย่างหยุดชะงักทันที
"มินมึงดูไอ้เด็กอ้วนนั่นดิ มันมองเราแล้วหัวเราะกลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนหมาเลยวะ"
ป๊าบ!!!!
"โอ๊ยมิน!! กูเจ็บ"
"มึงเจ็บแต่กูเหนื่อย แม่งเล่นไม่ดูเวล่ำเวลาเลย"
"เฮ้ย!! มึงขำอะไรวะ!"
ในเมื่อกูโดนมึงก็ต้องโดนด้วยเว้ย! กูไม่ยอมหรอก
"ปา... ปา" แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะ
"เฮ้ย!! มึงจะเรียกกูแบบนั้นไม่ได้นะเว้ย! เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน" ผมกระโดดไปหลบอยู่หลังมิน
"ดูมันชอบมึงเอามากๆ เลยนะ" มินพูดขึ้น
"ไม่เอาน่ามิน มึงอย่าพูดแบบนี้ดิวะ"
ผมดึงตัวมินเข้ามากอด มือมันยังกำถุงขนมแน่น
"มึงว่ามันจะใช่ลูกมึงจริงๆ รึป่าวทิว?"
"เฮ้ออ... กูก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะมิน เรื่องไหนจริงเรื่องไหนไม่จริง แต่ที่กูรู้คือกูรักมึงและอยากให้มึงเข้าใจกูแล้วอยู่ข้างๆ กูแบบนี้ เรื่องในอนาคตของกูจะเป็นยังไงกูอยากให้มึงใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับกูเพราะมึงคืออนาคตของกู มึงเข้าใจไหมหื้อ" ฟอดดด....
"มึงชอบพูดอะไรน้ำเน่าวะ" มันปล่อยมือจากถุงขนมแล้วกอดผมไว้หลวมๆ
"กูพูดความจริง กูอยากให้มึงรู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน กูทำทุกอย่างเพื่อมึงได้มึงก็รู้"
"อืม... กูรู้" มันตอบเสียงงึมงำ
"รู้กก็ดีแล้ว ต่อไปก็อย่าดื้อกับกูมากรู้ไหม" ฟอดดด...
"กูโตแล้วเหอะ!!"
"หึหึ เถียงเก่ง"
ในขณะที่ผมกับมินกำลังคุยกันปลายเท้าผมก็กำลังถูกรุกราน
"เฮ้ยๆๆ มึงทำอะไรวะ กินไม่ได้เว้ยนี่มันตีนไม่ใช่นมมึง" ผมชักเท้าออกทันที
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!!!" ผมกับมินร้องขึ้นพร้อมกัน
"มินเอาไงต่อดี?" ผมสะกิดมิน
"ทิวมันคลานเหรอวะ มึง...มึงดูดิมันกำลังทำท่าคลานอ่ะ"
"เออๆ กูเห็นแล้ว"
"มึงซื้อนมอะไรให้มันกินวะ เมื่อวานมันยังคลานไม่ได้เลยทำไมวันนี้มัน..." ผมกับมินมองหน้ากัน
"เออว่ะ นมยี่ห้ออะไรวะแดกคืนเดียวคลานได้เลย"
ผมกับมินนั่งมองไอ้เด็กอ้วนคลานล้มคลานล้มอยู่หลายครั้ง มันหันมามองพวกผมแล้วหัวเราะชอบใจ คือมึงจะอารมณ์ดีไปไหนวะ กูเครียดอยยู่นะเว้ย!!
"ทิวมึงคิดอย่างที่กูคิดไหม?"
"คิดแบบไหนล่ะ"
"กูคิดว่า...."
มินหยุดพูดแล้วหันมามองผม
"ว่า?"
"ถ้าคืนนี้มันกินนมแล้วพรุ่งนี้มันเดินได้ล่ะ"
ผ่าง!!!
กูนี่อ้าปากค้างเลย นี่เมียกูดูหนังมากเกินไปรึป่าววะ คิดได้ไงเนี้ยะ!! โอ๊ยยยย กูจะบ้าตาย!!
"กูว่าเราควรไปอาบน้ำนอนนะ มึงคิดเหมือนกูไหม?"
"อืม... กูว่ากูคงคิดมากเกินไป" มินหันหน้ามาพนักหน้าเห็นด้วย
"แล้วไอ้อ้วนนี่เอาไงดี"
"มันต้องอาบน้ำป่าววะ?" ผมถามไปสิ่งที่ได้กลับมาคือคำถามต่อไม่ใช่คำตอบ
"อาบมั้ง" "อาบพร้อมใครล่ะ มึงหรือกู?" คราวนี้ล่ะคำถามยากเลย
"มึง" ผมตอบทันที
"อ้าว!! ทำไมต้องเป็นกูล่ะ" มินโวยวายทันที
"ไม่รู้ดิ ก็มึงเป็นคนถามงั้นมึงก็อาบน้ำให้มันแล้วกัน" ผมตอบแบบดื้อๆ
"เฮ้ย!! ได้ไงล่ะ"
"ก็กูไม่เคยอาบน้ำให้ใครนิ มึงนั่นแหละอาบให้มัน" ผมพูดเสียงหนักแน่น
"แต่มึงเคยอาบน้ำให้กู เฮ้ย!!!" มินพูดออกมาอย่างลืมตัว
"ฮ่าๆๆ เออว่ะ กูเคยอาบน้ำให้มึงเนอะ แย่จังกูลืมไปได้ไงเนี้ยะ"
"เดี๊ยะมึงจะโดน!!"
ปึก!!
แล้วมินก็รัวหมัดย่อมๆ เข้าที่ท้องผม ไม่เจ็บหรอกครับเพราะมันแกล้งทำ
"ฮ่าๆๆ พอแล้วกูยอมก็ได้" แล้วมินมันก็หยุดทำร้ายร่างกายผม
"ยอมก็ดีกูจะได้ไหมเหนื่อยมาก หึหึ" มันพูดอย่างภูมิใจ
"เก่งจังเล๊ย! ป่ะเราไปอาบน้ำกัน"
พรึ่บ!! ผมลุกขึ้นยืนแล้วดึงมินให้ลุกขึ้นด้วยกัน
"แล้วไอ้เด็กอ้วนนั่นล่ะ?"
"ก็นี่ไงเรา" ผมชี้ที่ตัวเอง มินและไอ้เด็กนั่นตามลำดับ
"ห๊ะ!! เอาจริงดิ?"
"อืม... แบบนี้แหละดีที่สุด"
"แต่กูอายเว้ย! ไม่เอาอ่ะงานนี้ขอผ่าน"
"ผ่านไม่ได้ครับ ไปอาบน้ำ"
"อร๊ากกก... ทิวปล่อยกู!!"
คิดว่าผมเหนื่อยไหมครับ มือนึงดึงเมียส่วนอีกมือก็อุ้มไอ้เด็กอ้วนไปอาบน้ำด้วยกัน ยื้อกันจนเหนื่อยในที่สุดก็มานั่งกองกันอยู่ในอ่างอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาสักที
"เฮ้ยๆๆ อย่าตีน้ำดิวะไอ้อ้วน!!"
"ทิวมึงรีบถูสบู่ให้มันดิ"
"รีบอยู่นี่ไง เฮ้ยๆ อย่าดิ้นดิวะเดี๋ยวหลุดมือ"
"ทิวให้ไว!!" "เออ!! รู้แล้วคร๊าบบ!!"
ความวุ่นวายในห้องน้ำทำเอาผมหมดแรง นี่แค่อาบน้ำให้เด็กนะกูเหนื่อยยิ่งกว่าอาบน้ำให้เมียกูอีกแม่ง!! อาบน้ำให้เมียมันยังไม่ดิ้นขนาดนี้เลย ยกเว้นตอน.... หึหึ บรึ๊ยยยย พูดแล้วเปรี้ยวปากอยากขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดโว๊ยยย!!
"ปะแป้งหน่อย หันมาดิ" มินกำลังปะแป้งใส่เสื้อผ้าให้ไอ้เด็กอ้วนอยู่ครับ
"แม่งเล่นเอากูเหนื่อยเลย" ผมบ่นอุบ
"เฮ้อ.. เสร็จซะที หมดแรงเลยกู" มินนอนแผ่ราบบนที่นอนอย่างหมดแรง
"มินไปแต่งตัวไป"
"อืม... มึงอุ้มมันไปนอนไป" มินสั่ง
"ตกลงนอนในห้องทำงานนะ"
"อืม... ปูผ้านวมที่พื้นอ่ะ เปิดแอร์อย่าหนาวมากนะ"
"ไปไอ้อ้วน ลุกเว้ย!!"
ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนขึ้นแนบอกแล้วจัดการหยิบผ้านวมไปปูให้มันตามคำสั่ง
"กูเอานมใส่ขวดให้แล้วนะ วางอยู่ที่โต๊ะข้างทีวี" มินตะโกนบอก
"โอเค รับทราบ"
ผมจะการทุกอย่างตามคำสั่งเมีย ปูผ้าเสร็จก็เอาไอ้เด็กอ้วนนอนลงแล้วตามด้วยหมอนเล็กหมอนน้อยวางรอบๆ ตัวมัน มันนอนมองดูทุกอย่างที่ผมทำแบบไม่กระพริบตา
"มองอะไรหนักหนาวะ เดี๋ยวกูเก็บค่าห้องเลย นี่กูใจดีให้นอนฟรีเลยนะเว้ย!"
แน่ะๆ ยังจะยิ้มอีก กูเพลีย
"รอแป๊ปปรับแอร์ให้จะได้ไม่หนาว"
ผมจัดการปรับแอร์ในอุณภูมิที่พอเหมาะ 25 องศา ห่มผ้าให้พร้อมไงล่ะกูใจดีแถมยังหล่อด้วย พอห่มผ้าให้มันเสร็จก็เดินออกไปเอาขวดนมให้มัน พอมันเห็นขวดนมก็ดิ้นดิ๊กๆ เป็นหมาน้อยทันที
"แดกแล้วอย่าเสือกลุกขึ้นเดินล่ะ เดี๋ยวเมียกูตกใจ อ่ะนี่ถือไว้ดูดให้อิ่มกินให้หลับ"
ผมจัดการจัดแจงให้ขวดนมอยู่ในท่าที่มันนอนดูได้สบายโดยใช้ผ้าช่วยดันให้อยู่ในตำแหน่งที่พอเหมาะ มันนอนดูดนมอย่างมีความสุขไปเลย
"เดี๋ยวปิดไปในห้องให้แล้วเปิดโคมไฟที่โต๊ะทำงานแทนแล้วกัน ว่าแต่มึงกลัวผีไหม?"
มันยิ้มครับ ไอ้นี่ถามอะไรมันก็ยิ้มสรุปที่กูถามไปมันรู้เรื่องป่ะวะ
"โอเค ฝันดีนะไอ้หมูน้อย"
ผมหยิกแก้มมันด้วยความมันเขี้ยวแล้วเดินออกจากห้องไป ประตูผมเปิดไว้แบบนั้นเผื่อมีอะไรจะได้ยินเสียงมัน
"มันหลับแล้วเหรอ?"
"ให้กินนมล่ะ เดี๋ยวมันอิ่มก็หลับไปเองแหละ" ผมตอบมินแล้วเดินไปปิดไฟ
"เปิดประตูทิ้งไว้ป่ะ?" มินถาม
"อืม... เปิดทิ้งไว้ทั้งห้องมันและห้องเรานี่แหละ" ผมแทรกตัวลงไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับมิน
"มึงว่ามันจะกลัวไหมนอนคนเดียว"
"ไม่รู้ดิ กูเดินออกมามันก็ไม่เห็นร้องตามนะ" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด
"อืม... งั้นมึงนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงบาลอีก"
จุ๊บบบ...
"ฝันดีนะ"
"อืม... ฝันดี"
…
…
แง~~~~
…
แง~~~~ แง~~~~
…
แง~~~ แง~~~ แง~~~~
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย ผมขยับตัวอย่างระวังเพื่อไม่ให้มินตื่น
"อือ... ทิว"
มินขยับตัวเข้ากอดผมไว้เหมือนเดิม เสียงเด็กน้อยยังคงร้องงอแงเสียงดัง ผมค่อยๆ ขยับตัวออกอีกครั้ง มินปรือตาขึ้นมามองผมก่อนจะหลับตาลงช้าๆ จุ๊บบบ.... ผมจูบลงที่หน้าผากมินอย่างอ่อนโยน
"หลับซะนะ เดี๋ยวกูไปดูไอ้เด็กอ้วนมันก่อน" แทนที่มินมันจะนอนต่อแต่มันลืมตาขึ้นอีกครั้ง
"เสียงร้องไห้"
"อืม... เดี๋ยวกูไปดูมันแป๊ปนึงเดี๋ยวมา"
"อืม... มึงไปดูมันเถอะ"
ผมพรมจูบลงที่หน้าผากมินอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้อง เสียงร้องของเด็กน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุด ผมเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงานแล้วเปิดไฟห้องเพิ่มแสงสว่าง
"เฮ้ย!!"
ผมรีบวิ่งเข้าไปอุ้มไอ้เด็กอ้วนทันที
แง~~~ แง~~~
น้ำตานี่ไหลอาบเต็มหน้าเต็มตาไปหมด ผมเดินไปหยิบผ้าอ้อมที่อยู่บนผ้านวมขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ไอ้เด็กน้อย
"ได้แผลเลยไหมล่ะทีนี้ เจ็บมากใช่ไหมเนี้ยะ" ผมลูบเบาๆ ที่รอยแดงบนหน้าผากของเด็กน้อย
ภาพที่ผมเห็นคือมันนอนคว่ำร้องไห้อยู่ใกล้กับขาโต๊ะทำงาน มันคงคลานออกมาจากผ้านวมที่ผมปูไว้ให้ หมอนที่ผมใช้กั้นตัวมันไว้กระจัดกระจายอยู่รอบๆ ส่วนตัวมันนอนคว่ำหน้าร้องไห้อยู่กับพื้นใกล้ขาโต๊ะทำงานครับ พอผมเปิดไฟมันเงยหน้าขึ้นมาแล้วปล่อยโหใส่ทันที จากที่ร้องเสียงดังอยู่แล้วก็เพิ่มเลเวลขึ้นไปอีก
"โอ๋ๆ ไม่ร้อง แล้วใครใช้ให้คลานออกมาวะ โอ๋ๆ เลิกร้องได้แล้ว"
ทำไงล่ะทีนี้ กูโอ๋ใครไม่เป็นนะเว้ย!! เลิกร้องได้แล้วกุสงสาร
แง~~~~
"ทิวมันเป็นไรอ่ะ ทำไมร้องไม่หยุด" มินเดินงัวเงียเข้ามาหาผม
"หัวมันชนขาโต๊ะทำงานอ่ะดิ เสือกคลานออกมาจากที่นอน กูอุตส่าห์เอาหมอนกั้นตัวไว้แล้วด้วยนะ"
"อ้าว!! เป็นไรมากป่าววะ ไหนดูดิ" มินขยี้ตาตัวเอง
"อย่าขี้ตาแบบนั้นมิน ไปล้างหน้าก่อนไป เดี๋ยวกูอุ้มมันออกไปรอข้างนอก"
"อืมๆ เดี๋ยวกูมาช่วยดูนะ"
มินเดินกลับไปล้างหน้าที่ห้องน้ำในห้องนอน ส่วนผมก็อุ้มได้เด็กอ้วนออกมานั่งรอที่โซฟาหน้าทีวี
"ไหนๆ เจ็บตรงไหนกูดูให้"
แง~~ แง~~
มันมุดตัวหนีมือผม มันคงกลัวเจ็บมั้ง
"หยุดร้องก่อน เจ็บตรงไหนล่ะ ไหนดูดิ"
ผมก็พยายามจับคางมันไว้ หน้าผากข้างขวามันแดงแจ๋เลย น่าจะฟาดขาโต๊ะแรงน่าดูเลยแหล่ะ
"มึงพูดแบบนี้มันยิ่งร้องดิทิว เอามันมานี่"
มินเดินมานั่งลงข้างผม ไอ้เด็กน้อยพอเห็นมินก็ยื่นไม้ยื่นมือเหมือนอยากให้มินอุ้มซะงั้น อ้าวไอ้นี่!!
"มานี่ม่ะ" มินรับเด็กน้อยไปอุ้มไว้บนตัก พอมินรับไปอุ้มมันก็หยุดร้องเลยครับ แต่ยังคงสะอื้นอยู่เล็กน้อย
"ไรวะ พอมึงอุ้มแม่งหยุดร้องเฉยเลย"
"หูยย... มึงเอาหัวไปฟาดขาโต๊ะทำไมเนี้ยะ ทิวไปเอาผ้าห่อน้ำแข็งมาสักก้อนดิ"
"เออๆ รอแป๊ป"
ผมเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำแข็งออกมาหนึ่งก้อนตามคำสั่งแล้วเดินไปหยิบผ้าอ้อมผืนใหม่มันมาห่อน้ำแข็งเอาไว้
"อ่ะ" ผมยื่นไปให้มิน
"อยู่นิ่งๆ เป็นผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอกรู้ป่าว"
แม่ง!! กูนึกว่าจะใจเย็นอ่อนโยนกว่ากู โถถถ... ที่รักมึงก็โหดไม่ต่างจากกูเล๊ยยย
"เก่งมาก" มินพูดชม
"หึหึ มันนอนนิ่งเลยวะ"
ไอ้เด็กน้อยมันนอนให้มินประคบน้ำแข็งในทันที โดนว๊ากไปทีเดียวนิ่งไปเลย อย่าว่าแต่มึงกลัวเลยบางทีกูยังกลัวเมียตัวเองเหมือนกัน หึหึ
มินค่อยๆ ประคบน้ำแข็งลงรอบๆ บริเวณรอยแดงอย่างเบามือ พอน้ำแข็งแตะลงที่หน้าผากทีมันก็สะดุ้งที มือเล็กๆ กำเสื้อมินไว้แน่น หลับตาบ้าง หันหน้าหนีบ้างแต่ก็ไม่รอดมือมินไปได้
"พรุ่งนี้มึงหัวโนแน่!! ดื้อดีนักทำไมไม่นอนดีๆ หื้อ"
ผมนั่งมองมินดุเด็กน้อย อยากขำก็ขำไม่ออกกลัวโดนดุไปด้วย สงสารก็สงสารนะเพราะดูท่าทางมันก็คงกลัวมินอยู่เหมือนกัน มินพูดปั๊บมันเงียบทันที
"ปะคบน้ำแข็งไว้จะได้หาย" ผมนั่งดูมินพูดกับไอ้เด็กอ้วน
"มึงซนเอง!"
ผมทำท่าดุมันบ้าง แต่!! แล้ว.....
"เฮ้ยๆ อย่าเบะปากแบบนั้น มึงอย่าร้องนะเว้ยเดี๋ยวแม่มึงตีนะ หึหึ" ผมพูดขึ้นเมื่อมันทำหน้าเหยเกทำท่าเหมือนจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
"แง~~~"
ห้ามไม่ทันแล้วครับ มันร้องอีกแล้ว!!
"ทิวมึงจะไปขู่มันทำไมเนี้ยะ แค่นี้มันก็ตกใจจะแย่ล่ะ"
"อ้าว! เมื่อกี้มึงดุมันยิ่งกว่ากูอีกนะ"
ควับ!! ผมโดนด่าด้วยสายตาทันที ไรวะ!
"โอ๋ๆ ไม่ร้องน้า... เดี๋ยวพี่จัดการไอ้ป๋ามันให้ ตีมันเลยดีไหม โอ๋ๆ" มินมันทำท่ายกมือขึ้นจะตีผม ไอ้เด็กนั่นก็เสือกหยุดร้องซะงั้น ได้ไงวะ!!
"นี่กูผิด?"
"เออน่า... มึงรับไปก่อน เห็นไหมมันหยุดร้องแล้ว"
"แบบนี้ก็ได้เหรอวะ"
"ทิวไปเอานมมาให้หน่อย"
แล้วหน้าที่นี้ก็ตกถึงผม ทำไงได้ล่ะก็ต้องไปเอามาให้ตามคำสั่งเมียดิครับ ทุกอย่างเป็นไปตามคำสั่งเมียรักของผม มันควบคุมสถานการณ์ได้ดี ตอนนี้ไอ้เด็กน้อยมันหยุดร้องแล้วนอนดูดนมสบายใจเฉิบอยู่บนตักมินครับ
"เอาไงต่ออ่ะ ถ้าให้มันนอนที่เดิมมันจะคลานเอาหัวไปฟาดอย่างอื่นในห้องอีกป่ะวะ"
มินทำท่าหยุดคิดและมองไปที่ไอ้เด็กน้อยผู้น่าสงสาร
"งั้นให้มันนอนในห้องกับเราแล้วกัน" ผมขมวดคิ้วแน่น
"นอนยังไง?" ผมถาม
"ก็ให้มันนอนตรงกลางไง มึงกับกูนอนกั้นมันไว้มันจะได้ไม่กลิ้งตกเตียงไปอีก"
"เฮ้ย!! ได้ไง แล้วกูจะนอนยังไง"
"อ้าว! ก็นอนคนละฝั่งไง ให้ไอ้เด็กนี่นอนตรงกลางยากตรงไหนล่ะ"
"ยากโว๊ย! เพราะกูไม่ได้นอนกอดมึงไง"
มินก้มลงมองไอ้เด็กอ้วนที่นอนกรอกตาไปมามองผมกับมินคุยกัน
"คืนเดียวน่าทิว ถ้าให้มันนอนคนเดียวเดี๋ยวก็หัวฟาดพื้นไม่ต้องนอนกันพอดี พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลอีก ตอนเย็นค่อยแวะไปหาแม่กู แม่คงมีทางช่วยอะไรได้บ้าง"
ผมคิดหนักเลยงานนี้ ไม่ได้นอนกอดเมียมันเศร้ามากนะเว้ย!! คนมันเคยนอนกอดทุกวัน จู่ๆ มีอะไรมาคั่นกลางกอดเมียไม่ได้นี่คืออะไร ไม่!!!
"คืนเดียวนะเว้ย"
"เออคืนเดียวน่า"
"มึง! ไอ้เด็กตัวปัญหา!" ผมทำท่าจะเอานิ้วจิ้มที่หัวมัน มันรีบขยับตัวหนีทันที "ไปๆ ไปนอนได้แล้วกูง่วงแล้ว"
สรุปพวกผมสามคนนอนในห้องเดียวกันโดยมีไอ้เด็กอ้วนนอนคั่นกลาง แม่ง!! ฝันร้ายชัดๆ
"ทิวอย่าขยับตัวมาทับมันล่ะ เดี๋ยวตื่นมาขี้แตกตายพอดี"
"เออ! รู้แล้วน่า"
"มึงก็นอนดีๆ ห้ามงอแง กินนมแล้วก็นอนเข้าใจไหม?" มินพูดสั่งแล้วหยิกแก้มไอ้เด็กน้อย มันยิ้มครับ ไอ้เด็กนี่ฉลาดใช่เล่น รู้ดีไปหมด
"ทิวปิดไฟในห้องแล้วเปิดแค่ไฟหัวเตียงพอนะ"
"คร๊าบบบ... รับทราบครับเจ้านาย"
"ปัญญาอ่อน!! นอนได้แล้วอย่าพูดมาก"
ผมเดินไปปิดไฟตามคำสั่งแล้วเปิดไฟหัวเตียงไว้ให้พอมองเห็นภายในห้อง ทุกอย่างเงียบลงเพราะไอ้เด็กน้อยเริ่มเคลิ้มตาจะปิดเพราะะฤทธิ์นมส่วนมินก็ถอดวิญญาณหนีผมไปแล้วครับ ผมล้มตัวนอนลงข้างๆ ไอ้เด็กอ้วนอย่างระวัง ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้มันและมินเมียรัก
"ไอ้ตัวยุ่งเอ้ย!!"
ผมใช้มือจิ้มแก้มมันเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
จุ๊บบบ....
"ฝันดีนะ"
ผมจูบลงที่แก้มมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน
TBC.
อ่านแล้วฝากเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ จุ๊บๆ
-
รับมาเลี้ยงเลยก็ดีนะ อิอิ
-
ถือว่าเลี้ยงเก่ง 555555 ดูคุยไปคุยมาเหมือนเลี้ยงน้องหมา
-
เลี้ยงเด็กนี่ไม่ใช่ง่ายๆเลย สู้ๆนะคะ2หนุ่ม ขอใหัผ่านปัญหาไปได้ไวๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
【EP.25 พิสูจน์ความเป็นพ่อ】
ทำไมเหงื่อกูออกเยอะขนาดนี้วะเนี้ยะ กูมั่นใจว่ากูไม่ใช่พ่อมึงแน่ๆ มึงไม่ต้องนอนยิ้มดีใจขนาดนั้นก็ได้ไหม! จากที่กูแม่งโคตรมั่นใจพอกูเห็นหน้ามึงทีไรความมั่นใจกูหายไปเลย ห่า!! นี่กูจะตื่นเต้นอะไรขนาดนี้วะเนี้ยะ สติทิวสติ มึงต้องตั้งสติดีๆ ไอ้ทิวเอ้ย!!
"เป็นอะไรทิว?" มินถามขึ้นระหว่างเรากำลังนั่งรอไอ้หมอในห้องตรวจ
"กูตื่นเต้นนิดหน่อยวะ" ผมตอบตามความจริง
"หึ! ตื่นเต้นที่จะได้เป็นพ่อคนรึไง"
"มินมึงอย่าพูดแบบนี้ได้ไหมวะ พูดเหมือนมึงไม่เชื่อใจกูเลยนะ"
"ทำไมกูจะไม่เชื่อใจมึงวะทิว กูก็มีเรื่องให้กังวลไม่ต่างจากมึงหรอกนะเว้ย!"
แกร็ก...
"เฮ้ยๆ ทะเลาะอะไรกันอีกวะ เสียงดังไปถึงข้างนอกแล้ว"
"มึงไปไหนมาวะ?"
ผมเปลี่ยนประเด็นหันไปถามไอ้หมอแทน ไม่อยากทะเลาะกับมันว่ะ แค่นี้กูก็เหนื่อยก็เครียดมากพอแล้วไม่อยากทะเลาะกับมันให้เหนื่อยเพิ่มไปอีก
"ไปเตรียมเรื่องตรวจให้มึงนั่นแหละ เอานี่กรอกข้อมูลแล้วเซ็นชื่อในเอกสารซะ"
"เอกสารอะไรวะ?" ผมยื่นมือไปรับเอกสารจากไอ้หมอ
"กรอกๆ ไปเถอะน่า มันเป็นข้อมูลสุขภาพที่ต้องใช้เป็นข้อมูลในการตรวจ DNA ของมึงนั่นแหละ" ผมมองหน้าไอ้หมอ มันแอบขำผม ไอ้เพื่อนเลว!!
"ไม่มีอะไรมาก มึงกรอกไปเถอะ กูเพื่อนมึงนะมึงไม่เชื่อใจกูเหรอวะ"
"เออๆ กรอกก็ได้วะ"
"พี่เนย์ช่วยตรวจสมองไอ้เด็กนี่ด้วยได้ไหมครับ"
"ห๊ะ! ตรวจสมอง ตรวจทำไมเหรอมิน?"
"เมื่อคืนมันคลานออกจากที่นอน หัวมันกระแทกขาโต๊ะทำงานอ่ะพี่ ไม่รู้จะเป็นไรมากป่าว"
"ฮ่าๆๆ ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ว่าไม่ต้องถึงขั้นตรวจสมองก็ได้มั้ง ไหนขยับรถเข็นมาใกล้ๆ พี่ซิ"
ผมนั่งกรอกเอกสารไปมองไอ้หมอตรวจไอ้เด็กนั่นไป มินก็นั่งมองไอ้หมอตรวจอย่างไม่ละสายตาเหมือนกัน
"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงขนาดนั้นหรอกมิน แค่มีรอยแดงนิดเองคิดมากนะเรา หึหึ"
"เมื่อคืนผมเอาน้ำแข็งประคบให้มันครับ มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอพี่?"
"จากที่พี่ตรวจให้ก็ไม่เห็นมีอะไรที่ผิดปกตินะ"
"อ่อครับ" มินตอบแล้วมองไปที่ไอ้เด็กน้อย
"ตอบเหมือนไม่เชื่อพี่เลยนะมิน หึหึ"
"ป่าวๆ เชื่อครับ ถ้าพี่ว่ามันไม่เป็นอะไรมากผมก็เชื่อ"
"ไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก"
"ป่าวนะพี่ ผมแค่เป็นห่วงมันนิดเดียวเอง มันยังเด็กมากกก็แค่นั้น"
"ไอ้หมอบอกไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็นอะไรน่ามิน ดูหน้ามันดิยิ้มร่าขนาดนั้นไม่รู้อารมณ์ดีอะไรหนักหนา"
"อืม... ก็จริงอย่างที่มึงพูด"
"ไอ้ทิวมึงกรอกเสร็จรึยังวะ นั่งมองอยู่ได้รีบๆ กรอกเข้าจะได้เริ่มตรวจ"
"เออๆ กูก็รีบกรอกอยู่นี่ไง!"
ก๊อก~~
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามาได้ครับ"
"คุณหมอคะ เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยตามที่คุณหมอสั่งแล้วค่ะ"
"ขอบคุณมาก งั้นเดี๋ยวเริ่มกันเลยแล้วกัน"
"ทิวมึงตามกูไปที่ห้องตรวจอีกห้อง คุณพยาบาลรบกวนเข็นหนูน้อยคนนี้ตามผมไปที่ห้องตรวจด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะคุณหมอ" เธอเดินตรงเข้ามาทำตามไอ้หมอสั่งทันที
"พี่หมอแล้วผมอ่ะ ผมไปด้วยได้ไหม?"
"มินนั่งรอที่นี่นั่นแหละพี่ไม่ได้พาไอ้ทิวกับเด็กไปเฉือดซะหน่อยกลัวอะไร หึหึ"
"แต่ผมอยากไปด้วยนิ"
"มินมึงรอที่นี่ก็แหละไม่นานเดี๋ยวกูก็กลับมาใช่ไหมวะไอ้หมอ"
"อืม..." ไอ้หมอพยักหน้าตอบ
"รีบมาล่ะ" มันหันมาสั่งผม
"หึหึ เดี๋ยวกูรีบสุดๆ ให้เลย" ผมตอบขำๆ มินหันไปมองที่ไอ้เด็กน้อย
"ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เจ็บมาหรอก" มินลูบหัวมันเบาๆ
"ปลอบกูมั่งดิ" ผมแกล้งพูดหยอก
"หนังหนาขนาดนี้ไม่รู้สึกหรอกมั้ง"
"ไปๆ อย่าร่ำลากันนานกูมีคิวตรวจคนไข้เยอะ"
ผมถูกไอ้หมอลากออกมาจากห้องโดยมีพยาบาลเข็นไอ้เด็กน้อยนั้นตามมา ผมถูกแยกไปตรวจคนละห้องครับ ผมถูกตรวจโดยการป้ายเนื้อเยื่อด้านในกระพุ้งแก้มด้วยก้านไม้พันสำลี ไอ้หมอบอกว่าการตรวจจะไม่มีเลือดและไม่รู้สึกเจ็บซึ่งการตรวจสำหรับเด็กก็ทำในแบบเดียวกันกับผู้ใหญ่ผมเลยไม่ค่อยเป็นห่วงว่ามันจะเจ็บตัว
หลังจากไอ้หมอจัดการเก็บตัวอย่างจากผมเสร็จผมก็ถูกไล่กลับไปที่ห้องตรวจของมัน ส่วนไอ้หมอย้ายไปห้องตรวจอีกห้อง ตอนแรกผมจะขอตามมันไปด้วยแต่โดยไอ้หมอไล่ออกมา มันบอกว่าผมเข้าไปด้วยก็เกะกะขวางทางผมเลยเดินกลับมาที่ห้องที่มินอยู่
"อ้าว! ทำไมกลับมาคนเดียวอ่ะ"
"ไอ้หมอไล่มา มันไปตรวจไอ้เด็กคนนั้นอยู่คงอีกสักพักกว่าจะเสร็จ"
"อืม... แล้วมึงเป็นไงบ้าง?"
"ก็ปกติดี กูโอเค" ผมตอบ
บทมันจะดีก็ดีจนผมใจหายตั้งตัวไม่ทัน เมียกูเป็นไบโพลาร์ป่าววะ ผมกับมินนั่งรอไอ้หมอที่ห้องตรวจ เวลาผ่านไปประมาณเกือบชั่วโมงไอ้หมอก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมพยาบาลสาวที่เข็นรถเด็กตามหลังมาติดๆ
"เสร็จแล้วเหรอวะ ทำไมมึงตรวจมันนานกว่าตรวจกูวะ"
"กูตรวจหลายอย่าง มึงกับครอบครัวมึงกลับไปได้ล่ะ ผลตรวจรอ 3-7 วัน เดี๋ยวผลตรวจออกมาแล้วกูจะโทรบอก"
"ทำไมนานจังวะ"
"ตามระบบไอ้ควาย! รอนิดรอหน่อยไม่ตายหรอกเดี๋ยวกูจัดการให้น่า"
"เออๆ กูแค่สงสัยไม่ได้เหรอวะ งั้นกูพามินกลับก่อนแล้วกันเดี๋ยวต้องพามินกลับบ้านไปหาแม่มันด้วย"
ตุบ!!
"แม่มันๆ แม่กูเรียกดีๆ ดิ"
"คร๊าบๆ แม่ยาย แม่เมีย แม่ที่รักของกูก็ได้อ่ะ"
ตุบ!!
"กวนตีน!!"
"ฮ่าๆ พวกมึงนี่ชอบใช้กำลังกันจังวะ อย่าลืมว่ามีเด็กมองอยู่อีกคน งดใช้กำลังต่อหน้าเด็กเว้ย"
"อ้าว! มันร้องไห้ด้วยเหรอพี่หมอ"
"อ่อ นิดหน่อยน่ะ พี่ต้องเจาะเลือดไปตรวจเพิ่ม ร้องไห้แค่แป๊ปเดี๋ยวเท่านั้นแหละมิน พอเจอพยาบาลพี่โอ๋เข้าไปเงียบกริบเลยว่ะ นิสัยเหมือนใครก็ไม่รู้เนอะ เจอสาวเอาใจนี่หยุดงอแงไปเลย หึหึ" มินหันควับมามองที่ผม
"เฮ้ยๆ ไอ้หมอไอ้สัส!! บ้านกูไฟไหม้แล้วไอ้เหี้ย"
"เออใช่ ที่ผิวเด็กเกินอาการแพ้นิดหน่อยนะ"
"แพ้!! แพ้อะไรพี่?" มินถาม
"เมื่อคืนเราอาบน้ำหรือเช็ดตัวให้เด็ก?"
"อาบน้ำ!" ผมสองคนตอบพร้อมกัน
"หึ แล้วใช้อะไรอาบ?" ไอ้หมอถามต่อ
"ครีมอาบน้ำครับ" มินรีบตอบทันที
"เออ! มึงนี่ก็ถามแปลกๆ อาบน้ำก็ต้องใช้ครีมอาบน้ำดิวะ"
"อ้าว! กูถามเนี้ยะเพราะกูอยากรู้สาเหตุไง กูเป็นหมอนะเว้ย ถึงจะไม่ใช่หมอเด็กโดยตรงก็เถอะ" ไอ้หมอโวยวาย
"ทิวเงียบก่อนดิ!" มินหันมาว๊ากผม
"ไรวะ กูก็แค่ตอบแล้วสงสัยนิดหน่อยเอง"
"แล้วไงครับพี่หมอ สรุปมันแพ้อะไร?"
"แล้วเราใช้ครีมอาบน้ำอะไรอาบให้ล่ะ?"
"ยี่ห้อไรวะทิว ของญี่ปุ่นใช่ป่ะ ที่ผสมน้ำนมอ่ะ?" มินหันมาถามผม
"เออๆ ใช่ๆ สูตรอ่อนโยนต่อผิว กูอ่านแล้วอ่อนโยนเชื่อถือได้" ผมรีบตอบทันที
"ไอ้ห่า!! กูไม่คิดว่าจะมีเพื่อนโง่ขนาดนี้ มึงควายป่าววะไอ้ทิว ครีมอาบน้ำเด็กยังซื้อไม่เป็นเลย"
ควับ!!
สายตาอันโหดร้ายมองมาที่ผมทันที
"กูทำผิดอะไรไปรึป่าว"
"ผิด!!" ไอ้หมอกับมินพูดขึ้นพร้อมกัน
"อ้าว! ก็กูอ่านแล้วมันสูตรอ่อนโยนนะเว้ย สูตรอ่อนโยนเด็กก็ต้องใช้ได้ดิ"
"กูล่ะปวดใจ" ไอ้หมอพูดก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"มึงไม่ซื้อของเด็กกโดยเเฉพาะมาเหรอทิว?" มินหันมาถามผม
"กูอ่านแล้วจริงๆ แต่ไม่ได้อ่านว่าของเด็กหรือของผู้ใหญ่ไง ก็มันสูตรอ่อนโยนมันก็น่าจะใช้ได้นี่หว่า"
"มึงเนี้ยะน้า... กูไม่น่าใช้มึงไปซื้อเล๊ย!"
"เอาพอๆ พี่สรุปให้คร่าวๆ ว่าน่าจะเป็นเพราะครีมอาบน้ำนี่แหละ เพราะเพื่อนพี่มันตรวจดูให้แล้ว ไม่ต้องห่วงไม่เป็นอะไรมากหรอก พี่จัดยาให้แล้วเอาไปทาให้เด็กหลังอาบน้ำเช้ากับก่อนนอนเดี๋ยวก็หาย"
"ขอบคุณครับพี่หมอ"
"อืม.. ไม่เป็นไร แล้ววันหลังจะซื้อของใช้ให้เด็กอ่านดีๆ ก่อนล่ะ เลือกที่ใช้กับเด็กโดยเฉพาะจะได้ไม่มีปัญหา"
"ครับ ต่อไปผมจะไม่ปล่อยให้พี่มันไปซื้อของคนเดียวอีกแล้ว ไว้ใจไม่ได้จริงๆ เฮ้ออ..."
"อ้าว!! เมื่อคืนมึงก็อาบน้ำให้มันกับกูนะมิน ความผิดหารสองดิ!!"
"หุบปาก!! มึงเป็นคนซื้อมา"
"เฮ้ออ... กูล่ะปวดหัวกับบ้านนี้จริงๆ กลับบ้านกลับช่องกันไปได้แล้ว ผลตรวจออกเมื่อไหร่ก็จะโทรหา ไป!!"
"เออ! ขอบใจมึงมาก ไว้กูทำธุระเสร็จจะโทรหา"
"อืมๆ ไปเถอะ ไปดูแลลูกกับเมียมึงให้ดีๆ ล่ะกัน"
"ไอ้สัสหมอ!!"
ขอด่าส่งท้ายทีเถอะ แม่ง!! อวยพรกูแต่ละอย่าง ตุบ!!!
"เลิกโวยวายได้แล้ว กลับบ้าน!!"
ฝ่ามือฟาดลงที่หลังผมอย่างแรง แม่ง!! น้ำตากูจะไหล สาดดดด
"ขอบคุณมากครับพี่หมอ งั้นพวกผมขอตัวกลับเลยนะครับ"
"อืม... กลับกันดีๆ อย่าตีกันกลางทางอีกล่ะ หึหึ"
"โอ๊ยยย... มินอย่าหยิกกู!!"
…
…
ตอนนี้ผมกำลังขับรถพามินไปหาแม่ยายผมที่บ้าน วันนี้เราสองคนจะเข้าไปปรึกษาแม่มินโดยที่มินมันเป็นคนจัดการและเล่าทุกอย่างให้แม่มันฟังเรียบร้อย มินบอกว่าไปหาแม่มันก่อนเพราะแม่มันรู้เรื่องนี้แล้ว ส่วนแม่กับพ่อผมจะเป็นรายต่อไปแต่มินบอกขอให้รู้ข้อมูลมากกว่านี้ก่อนแล้วค่อยหาเวลาไปคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ผมอีกที หึ! แต่เชื่อเถอะแม่มินรู้มีรึแม่ผมจะไม่รู้ มันเป็นไปไม่ได้!!
"ทำอะไรมิน?" มินเงยหน้าขึ้นมามองผมหลังจากก้มๆ เงยๆ มองไอ้เด็กอ้วนตั้งแต่ขึ้นรถแล้วครับ
"ผิวมันแดงๆ จริงด้วยทิว มันจะคันป่าววะ?"
"ไม่รู้ดิ คงคันมั้ง" ผมตอบ
"อืม... กูก็คิดว่ามันคงคันนั่นแหละแดงขนาดนี้ แต่ทำไมมันไม่ร้องเลยวะทิว"
"อ้าว! กูจะรู้ไหมเนี้ยะว่าทำไมมันไม่ร้อง มึงลองถามมันดูดิ มันนอนมองหน้ามึงอยู่นิ ถามเลยๆ กูก็อยากรู้เหมือนกัน หึหึ"
"ไอ้บ้า!! มันยังพูดไม่ได้เหอะ"
"อ้าวเหรอ ฮ่าๆๆ กูนึกว่ามึงจะคุยกับมันรู้เรื่อง"
"ถ้ากูคุยกับมันรู้เรื่องกูคงถามไปล่ะว่าแม่มันชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน แล้วมึงอ่ะใช่พ่อมันจริงๆ รึป่าว หึ!!"
อร๊ากกกก!!! กูไม่น่าเล่นมันเลย โดนกลับทีหน้ามืดเลยกู สาดดดด
"&$#*)@%-&=$#-=$"
"มันพูดอะไรวะทิว กูฟังไม่รู้เรื่องว่ะ"
"กูจะรู้ไหม คงไม่มีอะไรหรอกน่ามันคงอยากคุยเล่นกับมึงนั่นแหละ ดูหน้ามันดิออกจะเบิกบานใจขนาดนั้น"
มินเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยไอ้เด็กอ้วนก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเหมือนได้รับการตอบรับที่ดีกับประโยคอ้อแอ้ที่มันพยายามส่งเสียงออกมา
"มันเป็นเด็กอารมณ์ดีเนอะมึงว่าไหมทิว?"
"อืม.. คงงั้นมั้ง"
"แล้วทำไมแม่มันถึงเอามาทิ้งแบบนี้วะ" สีหน้ามินดูเศร้าๆ
"เขาอาจมีเรื่องจำเป็นอะไรที่เราไม่รู้ก็ได้"
"แม่เขาอาจจะเลี้ยงไม่ไหวเลยเอามาให้มึงเลี้ยงแทนใช่ไหมวะ?"
"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งสรุปว่ากูเป็นพ่อมันดิวะ" มินหันมามองหน้าผมสามวิแล้วถอนหายในเฮื้อกใหญ่
ไอ้เด็กอ้วนดูดขวดนมอยู่บนตักมินสักพักก็หลับคล่อกคอหักไปเลย แดกเก่งหลับง่ายไม่งอแงดีเว้ย มินเองก็ได้แต่นั่งใจลอยมองวิวกรุงเทพฯ ไปตลอดทาง ผมใช้เวลาขับรถมาถึงบ้านแม่มินก็เย็นพอดี พอมาถึงบ้านแม่มินก็ออกมายืนรอรับเราสามคน แม่บ้านก็ช่วยกันขนของลงจากรถ
"แม่สวัสดีครับ"
ผมกับมินยกมือไหว้ทักทายแม่พร้อมกัน
"สวัสดีจ๊ะลูกชาย ไหนๆ แม่ขอดูหน้าลูกตาทิวหน่อย"
"โหหห... แม่ครับ เดี๋ยวมินก็เข้าใจผมผิดไปอีก"
"คริคริ แม่ล้อเล่นจ้า มาๆ แม่ขออุ้มหน่อย"
เด็กน้อยตาปรือเพราะเพิ่งตื่นนอน พอมินขยับตัวลงจากรถมันก็ลืมตาพอดี รู้เวลารู้งานดีจริงๆ
"ตายแล้ว!!! ทำไมน่าเอ็นดูแบบนี้ล่ะ โตขึ้นมาต้องหล่อแน่เลย"
"ผมขอขึ้นห้องก่อนนะ ฝากแม่ดูด้วยแล้วกัน"
"อ้าว ไม่หิวข้าวเหรอลูก?"
"ไม่อ่ะ ผมเหนื่อยมากกว่า"
"งั้นมินขึ้นไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวแม่ช่วยดูเด็กน้อยอวบอ้วนคนนี้ให้จ๊ะ ต๊าย!! ทำไมแก้มน่าหยิกแบบนี้เนี้ยะ น่ารักเหมือนตามินตอนเด็กๆ เลยนะเรา"
แม่ยายผมยังคงตื่นเต้นกับไอ้เด็กอ้วนไม่หยุด แม่คร๊าบ... ช่วยดูหน้าลูกชายกับลูกเขยแม่ด้วยคร๊าบ
"แม่ครับผมฝากด้วยนะครับ เดี๋ยวผมไปดูมินก่อน"
"ทำไมเหรอ น้องงอนอะไรเรารึป่าว?"
ผมได้แต่ยิ้มแหยะๆ ให้แม่มิน โถ!! แม่ไม่น่าถามเลย หลักฐานอยู่ในมือแม่ชัดๆ
"ป่าวครับ เราไม่ได้ทะเลาะกันครับแต่ผมไม่อยากปล่อยให้มินอยู่คนเดียว"
"อ่อๆ งั้นรีบตามน้องไปเถอะ เดี๋ยวแม่ดูแลเด็กน้อยให้จ๊ะ"
"ครับๆ ขอบคุณมากครับแม่"
ผมรีบเดินตามมินเข้าไปในบ้าน พ่อมินชี้ส่งสัญญาณให้ผมว่ามินขึ้นไปข้างบนแล้ว ผมยกมือไหว้พ่อตาก่อนจะรีบเดินด้วยความไวตามที่รักขึ้นไปบนห้องนอน
ผมเดินมาหยุดยืนที่หน้าห้องนอนของมิน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป มินนอนอยู่บนที่นอนหันหลังให้ประตู แอร์มันก็ไม่เปิด ผมล็อคประตูห้องเสร็จก็กดเปิดแอร์ให้มันก่อนเดี๋ยวกก็บ่นร้อนอีก มินหันมามองผมก่อนจะหันกลับไปนอนในท่าเดิม
ผมเดินไปหยุดยืนที่ข้างเตียงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้มินไว้ครึ่งตัว
"ทำไมไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่อยนอน"
"ขี้เกียจ ง่วง!"
"ไปโรงพยาบาลมาเชื้อโรคมันเยอะ ไปอาบน้ำก่อนไปค่อยมานอน"
…
"มิน"
"อืม... รู้แล้ว"
มันหงุดหงิดนิดๆ ครับแต่มันก็ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำตามที่ผมบอก
เฮ้อ... กูควรจะทำยังไง
ตอนนี้ผมลืมเรื่องเครียดๆ ของตัวเองไปเลยเพราะผมเป็นห่วงความรู้สึกมินมากกว่า สถานการณ์ตอนนี้มันคงคิดมากไม่ต่างจากผม เฮ้อ... ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รู้สึกตัวอีกทีผ้าเช็ดตัวก็วางอยู่บนตักผม
"ไปอาบน้ำดิ" พูดจบมินก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วรื้นหาเสื้อผ้ามาใส่ ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวที่มินเอามาให้
น้ำอุ่นๆ ที่กำลังกระทบลงตัวผมทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายได้บ้างเล็กน้อย แต่ในหัวก็ยังคิดเรื่องที่ทำให้มินเสียใจอยู่ตลอดเวลา มันรู้สึกแย่ฉิบหายแต่ผมก็พยายามหาทางออกอย่างดีที่สุด ถ้าเรื่องนี้มันจบเร็วๆ ก็คงจะดี ผมไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลยว่ะ
…
มินนอนไม่ยอมห่มผ้าอีกแล้ว ผมเดินไปห่มผ้าให้มันก่อนจะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า มินเตรียมเสื้อยืดกับกางเกงขายาวเอวยืดไว้ให้ผม เป็นชุดที่ผมชอบหยิบของมันมาใส่ ตอนแรกใส่เสื้อผ้ามันก็ตลกดี กางเกงขายาวแต่ผมใส่เป็นกางเกงขาลอยนิดๆ เสื้อตอนที่ใส่แรกๆ เหมือนคนเล่นกร้ามใส่เสื้อเด็กแต่เดี๋ยวนี้เหมือนเสื้อยาจกซะมากกว่าเพราะยืดจนย้วยไปทั้งตัว หึหึ
…
ฟอดดด...
"เป็นอะไร หื้อ? ไหนบอกง่วงทำไมยังไม่นอนอีก"
…
ผมรวบตัวมินเข้ามากอด มินพลิกตัวหันหน้าเข้าหาผมแล้วมองผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
"เป็นอะไร?"
"ป่าว กูแค่รู้สึกเหนื่อย"
"เหนื่อยก็เลิกคิด" ผมใช้มือลูบที่แก้มมินเบาๆ
"ดูท่าทางแม่กูจะชอบมันเนอะมึงว่าไหม?" ผมขมวดคิ้วแน่น
"หมายถึงใคร ไอ้เด็กอ้วนนั่นนะเหรอ?"
"อืม" มินตอบเสียงเบา
"คงชอบมั้ง" ผมตอบ
"แล้วมึงคิดว่าแม่กูชอบมันไหมล่ะ!" เริ่มขึ้นเสียงเว้ยเฮ้ย
"มันก็น่าตาน่ารักดีนิ กูยังรู้สึกชอบมันเลย"
"อืม... มันก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ เฮ้อออ..." มินถอนหายใจเฮื้อกใหญ่
"มึงเป็นอะไรกันแน่มิน คิดมากเรื่องอะไรอีกไหนพูดให้กูฟังซิ"
…
มันเงียบครับ ไม่ยอมตอบแถมยังมุดหน้าหนีผมอีก
"มิน"
"ป่าวไม่มีอะไร"
"พูดมามิน ท่าทางมึงกับคำตอบมันตรงข้ามกัน"
…
"มิน"
น้ำเสียงผมเริ่มจริงจังขึ้น มินเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"มีอะไรพูดมา"
มินทำหน้าไม่พอใจ แบบนี้แหละครับเวลาที่มันโดยผมบังคับให้พูดมันจะแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าชัดเจน
"ถ้ามันเป็นลูกมึงจริงๆ มึงจะรักมันมากกว่ากูไหม?" มินพูดอย่างรวดเร็ว
oO!!!
"ห๊ะ!! มึงพูดว่าไงนะ"
ที่จริงผมก็ฟังที่มันพูดชัดเจนทุกคำนั่นแหละครับ แต่แม่ง!! ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยว่ะ ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากมิน นี่มึงหึงหวงกูใช่ไหมที่รัก ว๊ากกก....
"คือกู... เออ!! ช่างมันเถอะ คิดซะว่ากูไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน!!"
พรึ่บ!!
แล้วมันก็พลิกตัวหนีผมทันที
"หึหึ เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ กูฟังไม่ถนัดเลยว่ะ"
"ขยับไปดิ ร้อน!!" มันใช้มือดันตัวผมออก
"นี่อย่าบอกนะว่ามึงหวงกู หึหึ"
พรึ่บ!!
มินลุกขึ้นนั่งทำท่าขึงขังแล้วว๊ากผมทันที
"หวงไร! คนอย่างมึงมีอะไรน่าหวง เพ้อเจ้อ!!"
"เฮ้อ.. ก็นั่นดิ คนอย่างกูไม่มีอะไรให้หวงอยู่แล้วเนอะ ไอ้เด็กอ้วนนั่นมันก็น่ารักดี เลี้ยงก็ง่าย ถ้าผลตรวจออกมาแล้วมันไม่ได้เป็นลูกกูจะทิ้งมันไปก็น่าสงสาร เอ๊ะ!! หรือกูจะเลี้ยงมันไว้ดีวะ เฮ้อ... คิดหนักเหมือนกันนะเนี้ยะจะเอาไปคืนแม่มันก็เสียดาย"
"มึง... ถ้ามันไม่ได้เป็นลูกมึงจริงๆ มึงจะเลี้ยงมันไว้จริงเหรอ?"
"อืม... มึงคิดว่าไง มันน่ารักดีกูชอบ"
มินหน้าเจื่อนทันที โอ๊ย!! ทำไมมึงน่ารักอย่างนี้วะที่รัก มึงหึงกูหวงกูเพราะเด็กเนี้ยะนะ
"เรื่องของมึงเหอะ!!"
"อ้าว!! อย่าเพิ่งหนีกันดิ มาช่วยกันคิดก่อนว่าจะเลี้ยงมันไว้ดีไหม หึหึ"
หมับ!!
ผมรวบตัวมินเข้ามากอด มันนอนนิ่งไม่ตอบโต้ จ้องตาผมเขม็งเลยว่ะ
"หึหึ มึงหงุดหงิดอะไรกูเนี้ยะ หื้อ"
ฟอดดด...
"กูป่าวเหอะ! มึงจะเลี้ยงมันก็เรื่องของมึงไม่เกี่ยวกับกู"
"อืม... กูว่าหน้าตามันน่ารัก เลี้ยงก็ง่าย ไม่งอแง ดูท่าทางแม่มึงก็ชอบมัน แม่กูเห็นก็คงชอบมึงว่าไหม?"
ขอยั่วอีกนิดเถอะกำลังสนุกเลยว่ะ
"เออ!! แล้วแต่มึง!! ปล่อยได้แล้วกูอึดอัด"
ผมกลั่นขำแทบไม่ไหว อยากให้เห็นหน้ามันจริงๆ หน้าตาโมโหจัดๆ ปนน้อยใจ นานๆ ทีถึงจะแสดงอาการแบบนี้ มันน่ารักว่ะ ผมชอบ
"ไม่เอาดิ กูอยากกอดมึง กอดหน่อยนะกอดหน่อย"
"ไม่กอด กูอึดอัด!!"
"อ่ะๆ ไม่กอดก็ได้ งั้นจูบกูหน่อยเร็ว" ผมแกล้งยื่นปากไปใกล้ๆ มัน
"ไม่จูบเว้ย!!"
"น่านะจูบกูหน่อย เวลามึงจูบกูก่อนมึงโคตรน่ารักเลย"
มินมันนิ่งไปเลยครับ จากที่ดิ้นๆ หนีผมไม่ยอมให้ผมกอดตอนนี้แม่งนิ่งไปเลย จุ๊บบบ... แล้วริมผีปากมันก็กระแทกเข้ากับริมผีปากผม
"หึหึ กูบอกว่าจูบไม่ใช่จุ๊บปากเหมือนเด็กๆ แบบนี้ไม่เอาดิ" มินทำหน้าไม่พอใจ ลมออกหูมึงแล้วที่รัก หึหึ
"เร็ว! จูบปากอ่ะ เอาแบบหวานๆ เลยนะ จูบกัน จูบกูหน่อยนะๆ ที่รัก"
ผมทำท่ายื่นปากเข้าไปใกล้มัน มินมันทำหน้าไม่พอใจสักเท่าไหร่แต่....
ริมฝีปากบางกำลังจูบลงเบาๆ ที่ริมฝีปากผมอย่างช้าๆ มินค่อยๆ กดจูบอย่างเอาใจ มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นๆ ที่ใจอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกนุ่มนวลไปหมด ชอบจัง มินกดจูบย้ำๆ ก่อนจะกัดเบาๆ ที่ริมฝีปากของผม
"อืมม..."
ผมเผยปากออกเพื่อให้มินแทรกลิ้นเข้ามาแล้วผมก็เริ่มบทจูบในแบบของผม ลิ้นร้อนกวักไกว่ไร้ลิ้มชิมรสหวานจนทั่วโพรงปากนุ่ม เกี่ยวรัดกันไว้อย่างไม่มีหยุดพัก ไม่มีใครยอมใคร ผมตวัดลิ้นมินเกี่ยวรัดไว้แน่น เราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม ผลัดกันจูบอยู่อย่างนั้นผมรุกมินรับเราต่างตอบสนองกันได้ดี
มินพลิกตัวขึ้นคล่อมร่างผมไว้ ร่างกายของเราสองคนบดเบียดกันผ่านเสื้อผ้าเนื้อหนาแต่ผมกลับรู้สึกเร่าร้อนจนแทบไหม้ ร่างกายผมตื่นตัวไวมาก มินก็เช่นกัน ผมกดจูบย้ำๆ ก่อนจะถอนจูบออกเพราะเริ่มจะทนไม่ไหวแต่มินกลับไม่ยอม มินตามประกบปากผมอีกครั้งแล้วเริ่มจูบผมอย่างหื่นกระหาย มินจูบผมรุนแรงขึ้น เร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนผมเริ่มทนต่ออารมณ์แบบนี้ต่อไปไม่ไหว ถึงร่างกายผมจะตอบรับทุกการกระทำของมินแต่ในใจผมกลับรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกว่ามินพยายามมากไป
พรึ่บ!!
"แฮ่ก... ทำไมอ่ะ?" มินหอบหายใจเหนื่อย จ้องมองแล้วถามผมอย่างสงสัย
"ไม่ชอบเหรอ? แฮ่กๆ"
หมับ!!
"ชอบดิ มึงไม่ต้องพยายามทำเพื่อกูขนาดนี้ก็ได้นะมิน แค่นี้กูก็รักมึงจะตายอยู่แล้วรู้ไหมหื้อ?"
ฟอดดดด....
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าในใจมินคิดอะไรอยู่บ้างแต่ผมอยากให้มินรู้สึกไม่สบายใจ ไม่อยากให้มินต้องเป็นกังวลว่าผมจะรักใครมากกว่ามัน เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว เพราะมินคือคนที่ผมรักที่สุด … มินใช้แขนทั้งสองข้างดันตัวเองขึ้นในท่าที่นอนคร่อมตัวผมอยู่ ภาพที่ผมเห็นตอนนี้ทำเอาผมอึ้งแดกไปเลย มินมันน้ำตาคลอ สายตามันจ้องมองมาที่ผม น้ำตาหนึ่งหยกตกลงกระทบแก้มของผม มินรีบเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วเสหน้ามองไปทางอื่น
"มิน"
"วันนี้พอแค่นี้เนอะ กูง่วงพอดีเลย" มินพลิกตัวลงไปนอนโดยที่ไม่พูดอะไรต่อ
"มินเป็นอะไรหื้อ?"
"นอนเถอะ กูเหนื่อยแล้ว"
ผมรวบตัวมินเข้ามากอด มันพยายามไม่มองหน้าผมแต่ผมใช้มือจับที่ปลายคางของมันให้มันเงยหน้าขึ้น แล้วเราสองคนก็สบตากันอีกครั้ง
"กูไม่เคยคิดจะรักใครมากกว่ามึงเลยนะมิน ต่อให้มีใครผ่านเข้ามาในชีวิตกูไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งมึงก็จะเป็นคนที่กูรักที่สุด มึงคนเดียว"
"อืม... กูเชื่อที่มึงพูด" มินตอบทั้งน้ำตา ริมฝีปากผมจูบซับน้ำตาให้มินคนที่ผมรักสุดหัวใจ ผมไม่อยากเห็นมันร้องไห้ เพราะเห็นน้ำตามันทีไรใจผมมันปวดเหมือนกำลังโดนบีบอย่างหนัก
"กูรักมึงนะทิว" มินพูดเสียงสั่น
"งั้นกอดกูแล้วบอกรักกูด้วยร่างกายของมึงได้ไหม?"
ปากของผมพรมจูบทั่วใบหน้าของมินอย่างอ่อนโยน
"ได้ซิ เพราะร่างกายของกูเป็นของมึงคนเดียว"
ผมถูกมินบอกรักโดยใช้ร่างกายของเราทั้งสองคนสื่อสารกัน ร่างสองร่างสอดประสานกันไว้แน่น ทุกการกระทำตอบรับทุกความรู้สึก รักคือรัก รักที่ยิ่งกว่ารักและรักที่ไม่มีวันพรากจากเพราะผมจะดูแลรักนี้ของผมให้อยู่กับผมตลอดไป
TBC.
เขียนไปทำไมมันหน่วงๆ 5555 แล้วจบตอนคืออะไร โอ๊ยย... ขอโทษคร่าอารมณ์มันพาไปล้วนๆ เลย
-
:z1: :z1: :z1: เด็กอ้วนน่ารัก
-
มิน หวงทิว กลัวทิวจะรักเด็กมากกว่าตัวเอง
ถถถถถถถถ ทิวน่ะรักมินคนเดียวสุดๆไปแล้ว
มินก็รู้ แต่มันกลัวๆไง
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บรรยากาศมันมัวๆ ไม่สดใสเนอะ ^^
-
มินคิดมากไปจริงๆ นะ ระหว่างรอผลอีกตั้งหลายวัน บรรยากาศคงอึมครึมน่าดู.
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
【EP.26 อ่อนไหว】
อ้อมกอดที่อบอุ่นนี้ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นเยอะเลยครับ การที่เรากอดกันครั้งนี้ผมได้ส่งผ่านความรู้สึกที่ผมมีถ่ายทอดไปให้ไอ้ป๋ามันได้รู้ว่าผมกำลังรู้สึกอ่อนไหวมากแค่ไหน ใช่ครับตอนนี้ผมกำลังรู้สึกกลัว รู้สึกกังวล รู้สึกสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นและที่สำคัญที่สุดคือ... ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกแย่งความรักที่ดีที่สุดของผมไป
มันบ้ามากเลยว่าไหม ให้ตายเหอะ! นี่ผมกำลังอิจฉาเด็กงั้นเหรอ บ้าจริง!! ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะอ่อนไหวได้มากขนาดนี้ ถ้าคนอื่นมองผมจากภายนอกอาจจะมองว่าผมเป็นคนกล้าในหลายๆ เรื่อง แต่เรื่องนี้ผมรู้สึกกลัวจริงๆ ผมกลัวว่าคนที่มาก่อนผมจะมาทวงคืนในสิ่งที่เป็นของเขาคืน
ผมรู้นะครับว่าไอ้ป๋ามันไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะหยิบไปใช้หรือไม่ใช่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่ลองมาเป็นผมดูซิ! ผมเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่สามารถทำเรื่องบางเรื่องให้มันได้ ในความเป็นจริงบนโลกใบนี้สิ่งที่ควรจะเป็นคือผู้หญิงเกิดมาเพื่อคู่กับผู้ชาย สร้างรากฐาน สร้างอนาคตและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นสืบสายเผ่าพันธุ์จากรุ่นสู่รุ่น ถึงทุกวันนี้โลกมันจะเปลี่ยนไปมากแล้วก็ตามแต่ความจริงมันก็คือความจริง ถ้าสิ่งที่ผมกลัวในตอนนี้มันเป็นเรื่องจริงล่ะ ผมควรจะทำยังไงดี ผมควรถอยออกมาเพื่อให้มันมีครอบครัวของตัวเองงั้นเหรอ แล้วถ้าผมไม่อยากปล่อยมือจากมันล่ะ แล้วถ้าผมอยากเดินไปข้างหน้ากับมันต่อไปผมควรจะทำยังไงดี ผมขาดมันไม่ได้จริงๆ นะ เพราะผมรักมันมากเกินกว่าที่ผมจะยอมถอดใจไปจากมันไง
เฮ้ออ... ผมควรจะทำยังไงดี
ตั้งแต่เรื่องนี้เกิดขึ้น ไอ้เด็กอ้วนน่าตาน่ารักน่าเอ็นดูที่เป็นใจความสำคัญของเรื่องทำให้ผมรู้สึกสงสารเด็กมันที่โดนแม่แท้ๆ ของตัวเองทิ้งแล้วก็รู้สึกสงสารตัวเองที่ยังไม่รู้ว่าจะถูกทิ้งเหมือนมันรึป่าว ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวไปหมด ตอนนี้ในหัวของผมกำลังคิดว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง อะไรคือสิ่งที่ผมควรทำกันแน่ แต่ที่ผมรู้ในตอนนี้ก็คือผมไม่อยากเสียไอ้ป๋าไปให้ใคร ไม่อยากเสียมันไปจริงๆ ผมอยากอยู่กับไอ้ป๋า ผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไปไหม
ฟอดดด....
"คิดอะไรอยู่?" ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้ป๋าที่นอนกอดผมแล้วกำลังลูบหัวผมเบาๆ
"ป่าวคิด กูแค่เหนื่อย"
"หึหึ เสียพลังไปเยอะล่ะซิ หิวข้าวรึยัง?"
"นิดหน่อย มึงหิวเหรอ"
"หึหึ กูใช้พลังงานไปเยอะ"
ไอ้ป๋ามันยังคงทำหน้าล้อเลียนผมไม่เลิก ปวดไปทั้งตัวเลยกู
"อืม... งั้นกูไปอาบน้ำแป๊ปนะ" จุ๊บบบ...
"โอเคคร๊าบ... เร็งลวหน่อยก็ดีนะ ไม่รู้ไอ้อ้วนมันกวนอะไรแม่มึงมากรึป่าว"
กึ่ก!!!
ผมหยุดชะงักกับประโยคสุดท้าย ไอ้ป๋ามันก็นิ่งเหมือนมันจะรู้ตัวเหมือนกัน "งั้นมึงลงไปก่อนก็ได้เดี๋ยวกูตามไป" พูดจบผมก็รีบเดินเข้าห้องน้ำทันที
…
…
ผมใช้เวลาอาบน้ำค่อนข้างนาน คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทั้งที่ไอ้ป๋ามันบอกแล้วว่ามันไม่มีวันทิ้งผมแต่ทำไมผมยังรู้สึกกลัวอยู่ล่ะ ผมพยายามสลัดความคิดบ้าๆ นี้ออกจากหัวไปให้หมด แต่มันไม่ง่ายเลย
แกร็ก!!
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาไอ้ป๋ามันยังอยู่ในห้องครับ มันรีบเดินเข้ามาหาผม
"ทำไมอาบน้ำนาน?"
"อ่อ.. กูสระผมด้วยเลยนานน่ะ"
"มิน"
"ทิวเช็ดผมให้หน่อยดิ" ผมพยายามตัวให้เหมือนเดิมทุกอย่าง
"อืม ไปนั่งรอที่เตียงเดี๋ยวไปเอาผ้ามาเช็ดให้"
ผมเดินไปนั่งรอที่เตียงตามที่ไอ้ป๋าสั่ง มองดูไอ้ป๋าที่รีบเดินไปหยิบผ้ามาให้ผม มันเปิดลิ้นชักค้นหาไดร์เป่าผมมาด้วย
"ขยับมานั่งนี่มา"
ไอ้ป๋าจัดเตรียมทุกอย่าง มันค่อยๆ เช็ดผมให้ผมเบาๆ
"ขอบคุณนะทิว" หมับ!! ร่างของผมถูกโอบกอดจากข้างหลัง
"กูขอโทษ กูพูดให้มึงคิดมากอีกแล้วใช่ไหม"
…
"ป่าวนิ ไม่ได้คิดอะไรแล้ว"
"จริงนะ?"
"อืม... จริง"
ฟอดดดด....
"กูรักมึงนะไอ้แห้งที่รัก"
ผมพยายามฝืนยิ้มเพื่อให้ไอ้ป๋ามันสบายใจ
"ทิว"
"อืม... ว่าไง?"
…
บ้าเอ้ย!! คิดบ้าๆ อีกแล้ว มึงต้องเชื่อมั่นในตัวคนที่มึงรักซิวะมิน ไอ้ทิวมันไม่มีทางทิ้งมึงอยู่แล้วไอ้โง่!! คิดมากไปเอง พอ! เลิกคิดได้แล้ว!! ผมได้แต่บอกตัวเองแล้วสลัดความคิดนั้นทิ้งไปทันที
"เอ่อ... กูหิวข้าวแล้วอ่ะ รีบๆ เป่าผมให้ดิ"
"หึหึ กูนึกว่ามีอะไร ได้คร๊าบเจ้านาย"
ระหว่างนั้นเราสองคนก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทิวมันเป่าผมให้ผมจนแห้ง เสื้อผ้าที่มันเตรียมไว้ผมก็ใส่ตามที่มันเลือกให้นั่นแหละครับ พอผมแต่งตัวเสร็จเราสองคนก็เดินลงมาชั้นล่างกัน
"อ้าวลงมากันแล้วเหรอ หิวข้าวไหมลูก" แม่ผมเดินเข้ามากอดมาหอมเหมือนทุกครั้ง
"หิวมากครับแม่ นอนเยอะแต่ไม่อิ่มอ่ะ"
"จ๊ะพ่อลูกชาย ป่ะๆ พาพี่เขาไปกินข้าวก่อน แม่เตรียมของโปรดเราไว้เพียบ"
พอแม่พูดถึงอาหารผมก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที ไม่ได้กินกับข้าวที่แม่ทำมาหลายอาทิตย์แล้วครับ เพราะคุณแม่สุดที่รักของผมติดช๊อปปิ้งกับเดอะแก๊งตลอด
"ตาทิวเดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วไปหาแม่กับพ่อที่ห้องรับแขกนะ มินด้วยนะลูก"
"ครับแม่, ครับ"
เราสองคนตอบพร้อมกัน ผมกับทิวเดินไปที่ห้องครัว เสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกมาพอให้ได้ยินว่าทุกคนในบ้านคงรวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับแขก ทิวมองหน้าผมแล้วมันก็ยิ้ม
เราสองคนนั่งทานอาหารที่แม่ทำเตรียมไว้ให้ รสชาติอาหารอร่อยเหมือนเดิมครับแม่ผมทำอาหารเก่งที่สุด ทิวตักข้าวให้ผมเป็นจานที่สอง มันบอกให้ผมกินเยอะๆ เพราะผมผอมลง เรากินข้าวกันไปก็คุยกันไปเรื่อย แต่ไม่มีใครพูดถึงไอ้เด็กอ้วนเลยสักคน ผมว่าผมคงหนีความจริงต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ผมควรจะเผชิญหน้ากับมันซิถึงจะถูก
"ทิว"
"อืม... กินไข่เจียวอีกไหม?" มันตักไข่เจียวใส่จานให้ผม
"แม่คงรอเราไปคุยเรื่องไอ้อ้วนแน่ๆ มึงว่าไหม?"
"อืม... ก็เรามานี่เพราะเรื่องนี้นิ"
"เออๆ ใช่ พี่ม่อนก็คงอยู่ในห้องกับแม่เนอะ กูได้ยินเสียงหัวเราะของมิกกี้ด้วย"
"มิน"
"ว่า?"
"มึงจำไว้นะ มึงมีสิทธิ์ในตัวกูเต็มที่ กูให้สิทธิ์มึงตัดสินใจร่วมกันกับกูทุกเรื่อง"
"อืม... รู้แล้ว"
"กูจะไม่ทำให้มึงเสียใจแน่นอน มึงเชื่อกูนะ" ทิวมันยื่นมือมาบีบที่มือผมเบาๆ
"อืม.. กูเชื่อใจมึงอยู่แล้ว" ผมฉีกยิ้มกว้างทั้งที่ใจมันเต้นตุบๆ ตุบๆ
"กินข้าวซะ แล้วไปหาพ่อกับแม่กันท่านรอเราอยู่" …
หลังจากเรากินข้าวกันจนอิ่มผมกับไอ้ป๋าก็เข้าไปหาพ่อกับแม่ ทุกคนนั่งรอกันอยู่พร้อมหน้า พ่อ แม่ พี่ม่อน แฟนพี่ม่อน มิกกี้หลายชายตัวแสบที่กำลังหยอกล้อหัวเราะร่ากับไอ้เด็กอ้วนอยู่บนที่นอนที่ถูกปูทับบนพรมอีกที
"อามินฮะ มิกกี้คิดถึงจังเลย" มิกกี้วิ่งเข้ามาหาผม ผมย่อตัวลงแล้วอุ้มเจ้าหลานตัวแสบขึ้นไว้ในอ้อมกอด
"โหห... หนักขึ้นป่ะเนี้ยะ อาอุ้มเกือบไม่ไหวแน่ะ"
"คริคริ มิกกินเยอะ แม่บอกว่ามิกกินเยอะๆ จะได้โตไวๆ ฮะ"
"สวัสดีอาทิวรึยังมิกกี้" ผมพูดบอกหลานรัก
"อาทิวฮะ หวัดดีฮะ คิดถึงอาทิวมากๆ เลยฮะ"
"หึหึ อาก็คิดถึงเหมือนกัน" ไอ้ป๋าหยิบแก้มมิกกี้ด้วยความมันเขี้ยว
"มิกกี้ไปนอนได้แล้วครับ ถึงเวลาเข้านอนแล้วครับลูก"
"ไม่ฮะ มิกจะเล่นกับอาทิวกับอามินก่อน พรุ่งนี้วันหยุดฮะมิกไม่ต้องไปโรงเรียน"
พี่สะใภ้ผมถึงกับส่ายหัวอ่อนใจให้กับความแก่นเสี้ยวของลูกค้าตัวเอง
"อาทิวๆ น้องน่ารักมากเลย มิกขอเล่นกับน้องนะฮะ"
"ได้ซิครับ งั้นอาฝากมิกกี้เลี้ยงน้องให้อาหน่อยนะ" ไอ้ป๋าลูบหัวหลานเบาๆ
"ได้ฮะ มิกจะเลี้ยงน้องให้เองอาทิวกับอามินไม่ต้องห่วงเลยนะ มินจะสอนน้องพูดด้วยฮะ"
"งั้นอาฝากมิกกี้ด้วยนะ"
จุ๊บบบ....
"ได้ฮะอามิน"
มิกกี้จุ๊บที่แก้มผม ไอ้ป๋าถึงกับหัวเราะหลานตัวแสบ อ้อนเก่ง เอาใจเก่งจนทุกคนหลงรัก มิกกี้หลุดจากอ้อมกอดผมได้ก็รีบวิ่งไปเล่นกับไอ้อ้วนที่กำลังนอนดูดขวดนมอย่างอารมณ์ดี
"แม่คะเดี๋ยวหนูพาหลานกับมิกกี้ขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ"
"จ๊ะ แม่ฝากดูด้วยนะ ถ้าเด็กง่วงก็เอาเข้านอนเลยจ๊ะ"
"ได้คะแม่ มิกกี้ไปจ๊ะพาน้องไปเล่นข้างบนกัน"
"ฮะแม่ คุณย่าฮะมิกจะไปเลี้ยงน้องข้างบนกับแม่นะฮะ"
"จ้า เล่นกันบชน้องเบาๆ นะลูกเดี๋ยวน้องเจ็บ"
"ฮะคุณย่า" มิกกี้ยิ้มแฉ่งด้วยความดีใจ พี่สะใภ้ผมจัดการอุ้มไอ้อ้วนโดยมีมิกกี้เดินตามหลังไปไม่ยอมห่าง
"มินมานั่งข้างแมานี่ม่ะ"
"ครับ"
ผมเดินไปนั่งข้างแม่ผม ไอ้ป๋ามันก็นั่งข้างๆ ผมนี่แหละครับ ส่วนพี่ม่อนนั่งอยู่ฝั่งเดียวกับพ่อ
"เป็นไงตาทิว กับข้าวแม่อร่อยไหมจ๊ะ?"
"อร่อยครับแม่ ขอบคุณมากครับ"
"หึหึ เจ้าทิวนี่ก็ช่างพูดเอาใจแม่เขาเก่ง" พ่อผมพูดแซวขำๆ
"ลูกชายน่าตาหล่อใช้ได้เลยนะทิว"
"เฮ้ยพี่! อย่าเพิ่งพูดแบบนั้นดิ" ไอ้ป๋ามันรีบปฏิเสธทันที
"คริคริ ตาม่อนนี่ก็ไปแหย่น้อง"
"สนุกดีน่ะแม่ ล้อเล่นขำๆ ทิวมันจะแอบไปทิ้งไข่ตอนไหนล่ะในเมื่อสองคนนี้ตัวติดกันยังกับอะไร นอกเสียจาก...." พี่ม่อนแหล่ตามองมาที่ผม
"พูดดีๆ พี่ม่อน อย่ากวนกันได้ป่ะ" ผมอดใจไม่ไหวล่ะ ขอจัดพี่ตัวเองสักทีเถอะ
"ฮ่าๆๆ แม่ดูดิ มินมันตาขวางใส่ม่อนเฉยเลย"
"แกก็ทำเป็นเล่นไปได้ น้องมันเครียดอยู่นะไอ้ม่อน"
พ่อผมเหมือนจะเข้าข้างใช่ไหมครับ แต่เปล่าเลยนั่งกลั่นขำไปพูดไป เออ! บ้านนี้ให้กำลังใจลูกดีจริงๆ เฮ้ออ...
"พอเลยๆ สองพ่อลูกเนี้ยะ เลิกพูดเล่นได้แล้วค่ะ เราต้องมาเข้าเรื่องกันได้แล้วเสียเวลาจริงๆ เลย"
"คร๊าบๆ คุณนายแม่"
"แน่ะ!! ตาม่อนนี่เดี๋ยวเหอะ" พี่ม่อนก็ยังไม่เลิกครับ แม่ผมเลยจัดฝ่ามือตีเข้าที่ขาไปหนึ่งที
"โอ๊ย ยอมแล้วคร๊าบ ม่อนแค่ขำๆ นะแม่ ไม่อยากให้น้องเครียด"
"ทิวเริ่มเล่าเลยลูก แม่กับพ่อพร้อมฟังแล้ว"
"ครับแม่"
ไอ้ป๋ามันเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่เริ่มว่าเจอกับไอ้เด็กอ้วนได้ยังไง เล่าให้แม่ฟังว่าเราไปขอดูกล้องวงจรปิดจากคอนโดแต่เห็นหน้าผู้หญิงไม่ชัด ส่วนรายละเอียดยิบย่อยก็มีพี่ฟิวกับเพื่อนๆ ของเราช่วยกันอีกแรง เราเล่ารายละเอียดทุกอย่างจนถึงเรื่องที่เราไปตรวจพิสูจน์ DNA ที่โรงพยาบาลพี่หมอเนย์ พ่อแม่ผมก็นั่งฟังอย่างตั้งใจรวมไปถึงพี่ม่อนด้วย
"เฮ้อ... พ่อว่าคนที่น่าสงสารที่สุดน่าจะเป็นเด็กนะ"
"อืม.. ใช่ค่ะ ฉันเห็นด้วย" แม่ผมพยักหน้าตามทันที
"จากที่พี่ฟังนะ พี่คิดว่าทิวมันคงมั่นใจในระดับหนึ่งแล้วแหละ ใช่ไหม?" พี่ม่อนหันมาถาม
"ครับ ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่"
"หมายความว่าไง?" ผมถามขึ้นทันที
"มินใจเย็นๆ ลูก ฟังพี่เขาอธิบายก่อนซิ"
ไอ้ป๋าเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วบีบเบาๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปหาพ่อกับแม่ผม
"ก่อนหน้าที่ผมจะเจอมินผมก็ยอมรับครับว่าผมผ่านอะไรมาก็มาก เรื่องนั้นผมก็คิดว่าผมป้องกันดีแล้วแต่ถ้าผมพลาดโดยที่ผมไม่รู้ตัวจริงๆ มันก็อาจจะเกิดขึ้นได้เหมือนกัน"
ผมฟังประโยคนี้จบแทบหมดแรง แต่ที่ไอ้ป๋ามันพูดมาก็จริงครับ ขนาดผมเองยังนับไม่ถ้วนแล้วผู้ชายโคตรเท่อย่างมันจะเหลือรอดไปได้เหรอ
"ตอนแรกผมก็สติแตกเหมือนกันครับ เพราะกลัวมินเสียใจแต่พอมินกลับมาผมกลับมาคิดทบทวนใหม่ เรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ดูอีกที" ไอ้ป๋ามันหันหน้ามามองผมแล้วยิ้ม
"เฮ้ยๆ น้องพี่ ตาจะหลุดออกจากเบ้าแล้ว หึหึ" พี่ม่อนแซวผมอีกล่ะ มันใช่เวลาป่ะวะ!!
"ตาทิวพูดต่อซิแม่กำลังลุ้นเลย"
"หลังจากผมเรียบเรียงเหตุการณ์ใหม่ทั้งหมด ช่วงเวลาที่ผมอยู่กับมินก็สองปีกว่าเกือบสามปีแล้วครับ ถ้าผมจะทำใครท้องสักคนเด็กคงไม่อายุน้อยขนาดนี้ อย่างน้อยเด็กก็น่าจะขวบกว่าได้แล้ว"
"เห็นม่ะ ฉันคำนวนไม่ผิดจริงๆ นะคุณ" แม่ผมหันไปพูดกับพ่อผม
"หึหึ ฉลาดนี่หว่า" พี่ม่อนทำท่าปรบมือเบาๆ ให้ไอ้ป๋า
"หมายความว่าไง?" ผมหันไปถาม
"พี่อยู่กับมินมากี่ปีแล้วลืมนับรึไงหื้อ?" มึงไม่ต้องทำท่าอบอุ่นกับกูขนาดนั้นก็ได้ทิว กูแพ้ทางมันตลอด
"แล้วไง! อยู่ด้วยกันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้นิ"
ผมก็ยังคงพูดสิ่งที่ผมคาใจ ทั้งที่ใจผมก็เชื่อในสิ่งที่มันพูดนะครับ
"เนี้ยะไง เพราะแบบนี้พี่เลยยอมตรวจ DNA เพราะพี่รู้ว่าพูดลอยๆ ไปมินก็ยังคงไม่สบายใจอยู่ดีจริงไหม"
"มินไม่เชื่ออะไรง่ายๆ หรอก เรื่องนี้พ่อยืนยันได้ หึหึ" พ่อผมก็ร่วมด้วยอีกคน
"ทิวทำถูกแล้วลูก แม่นี่มองคนไม่ผิดจริงๆ คริคริ"
"พอเลยแม่ อย่าเพิ่งไปให้ท้ายพี่มันดิ แล้วไงอีก ทำไมไม่เล่าให้ฟังตั้งแต่แรกล่ะ"
เหวี่ยงแม่ง!! เสือกไม่เล่าให้กูฟัง ปล่อยให้กูคิดบ้าบอคอแตกอยู่ได้คนเดียว แล้วเรื่องเมื่อเย็นนี้อีก
อร๊ากกกก.... กูทำอะไรไปบ้างเนี้ยะ
โอ๊ยยย!!! อายโว๊ยยย....
"ถ้าพี่เล่าไปเราก็คงเถียงกันเพราะหาความจริงอะไรไม่ได้เลย พี่กะว่าจะรอข้อมูลจากไอ้ฟิวก่อนพอพี่แน่ใจทุกอย่างแล้วพี่ค่อยเล่าให้มินฟังไง"
"ก็เล่าเลยก็ได้นิ รออะไรนักหนาล่ะ วู้!!"
"โอ๊ยย.. ทำไมแกทนน้องพี่ไหววะ ไอ้เด็กนี่เอาแต่ใจเป็นที่สุดเลยรู้ไหม"
"พี่ม่อน!! มาว่ากันได้ไง นี่น้องพี่นะ น้อง!!" ผมนี่ขึ้นเลย ไรวะแทนที่จะเข้าข้างน้องตัวเอง
"เพราะรักไงพี่ ผมยอมทุกอย่างแหละ"
oO!!!
กูบีบจมูกกลั้นหายใจตายตรงนี้เลยได้ไหม อร๊ากกก!!! มึงพูดอะไรออกมาเนี้ยะ!!
"ว๊าย! อย่าเพิ่งมาหวานใจกันตรงนี้ซิ" แม่ผมนี่ดิ หน้าแดงกว่าผมอีก
"เฮ้ยๆ อย่านอกเรื่อง พ่อรอฟังอยู่"
พ่อผมนี่หลายอารมณ์นะครับ บางทีก็ทำตัวเข้าข้างไอ้ป๋า บางทีก็เหมือนหวงผม ทำตาขวางใส่ไอ้ป๋าโดยไม่รู้ตัว
เฮ้ออ....
"หึหึ... ก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมมั่นใจในระดับหนึ่งแล้วแค่รอผลที่ชัดเจน แล้วที่สำคัญผมสงสารเด็กน่ะครับ อย่างน้อยถ้าผมสืบรู้ว่าแม่เด็กคนนี้คือใครผมก็จะเอาเด็กไปคืนเขา ผมคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องรู้จักผมไม่งั้นเขาก็คงไม่เลือกผมแล้วทำเรื่องแบบนี้หรอกครับ"
"อืม.. เรื่องนี้แม่เห็นด้วยนะ ถ้าทิวเจอเขาก็ถามเขาหน่อยแล้วกันว่ามีปัญหาติดขัดอะไรถึงทำแบบนี้ ถ้าพอมีอะไรที่เราพอจะช่วยเขาได้ก็ช่วยกันไป แม่สงสารเด็ก"
"ครับแม่ ผมก็คิดว่าจะทำอย่างนั้นเหมือนกันครับ ช่วงนี้เลยต้องดูแลเด็กไปพลางๆ ก่อน"
"ดีจ๊ะ ถ้ามีอะไรให้แม่กับพ่อช่วยก็บอกแล้วกันนะ"
"ครับแม่"
"ว่าไงมิน พอเข้าใจพี่เขารึยัง อย่าเอาแต่ใจมากจนเกินไปนะ"
อ้าว!! คนที่ซวยคือกูเหรอวะ
"โหห.. แม่เข้าข้างใครเนี้ยะ"
"อ้าว!! นี่ยังไม่รู้อีกเหรอ เข้าข้างลูกชายฉันซิ ใช่ไหมทิวลูกแม่"
ผมนี่เหวอไปเลยครับ ทุกคนหัวเราะกันยกใหญ่ สรุปเข้าข้างไอ้ป๋ากันทั้งบ้าน ตอนนี้มีผมคนเดียวที่ทำตัวงี่เง่าเอาแต่ใจ อร๊ากกก!! นี่มันครอบครัวผมนะเว้ย!! ต้องเข้าข้างไอ้มินซิคร๊าบบบบ...
"ถ้ามีอะไรให้พ่อช่วยก็บอกนะ ทำดีแล้วที่รู้จักคิดหน้าคิดหลัง"
"ขอบคุณครับพ่อ"
หึ!! เอาใหญ่เลยนะมึง พ่อยกหางให้กระดิกใหญ่เลยนะ
"อ่อ... พ่อขอฝากอีกเรื่องนะ"
"ครับ เรื่องอะไรเหรอครับ?"
"ถึงเรื่องนี้จะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดพลาดแต่อย่าให้มีเรื่องจริงตามมาทีหลังล่ะ"
พ่อผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ผมได้ยินยังรู้สึกเย็นไปถึงกระดูกสันหลังเลยครับ
oO!!!
ไอ้ป๋าหน้าเหวอไปเลยครับ ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า มึงโดนๆๆ พ่อกูเอง กร๊ากกก...
"ป่ะคุณเราขึ้นไปนอนกันเถอะ จบเรื่องแล้ว" พ่อผมลุกขึ้นยืนทำท่าบิดขี้เกียจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ค่ะๆ ไปนอนค่ะ ตาทิวแม่ขอตัวไปนอนก่อนนะ พ่อเขาง่วงแล้ว"
"คะ.. ครับ" ติดอ่างไปเลยมึง ฮ่าๆๆ กูขำว่ะ
ตุบ!!
พี่ม่อนเดินมาตบที่ไหล่ไอ้ป๋า ไหล่นี่ทรุดฮ้วบตามแรงมือเลยครับ
"โชคดีว่ะไอ้น้องเขย พ่อพี่พูดมาซะขนาดนี้แล้วเข้าใจตรงกันนะ หึหึ"
พี่ชายกูจะเข้มไปไหน เมื่อกี้ยังปัญญาอ่อนแกล้งน้องตัวเองอยู่เลย
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปนอน ผมยังนั่งอยู่ที่เดิมคอยเก็บศพอีกคนที่เหมือนวิญญาณหลุดจากร่างไปเรียบร้อยแล้ว
"ทิวเป็นไรป่ะเนี้ยะ" ผมเริ่มเรียกสติที่รักของผม
"พ่อมึงโคตรน่ากลัวเลยวะ" มันพูดหน้าตาจริงจัง
"มึงหน้าซีดไปป่ะเนี้ยะ ป่ะๆ พ่อกูก็ขู่เล่นไปงั้นแหละขึ้นไปบนห้องกัน"
"พี่มึงด้วยอีกคน"
มันยังไม่เลิกพูด ช๊อคไปเลยมึงงานนี้ พ่อกับพี่กูนี่ที่สุดแล้วกูจะบอกให้ พี่กูนี่น้องข้าใครอย่าแตะตั้งแต่กูจำความได้ ส่วนพ่อนี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยสปอยกูก็จริงแต่ลูกข้าใครอย่าแตะไม่ต่างกันเว้ย ฮ่าๆๆ
หลังจากผมเรียกสติไอ้ป๋ากลับมาได้แล้วเราสองคนก็ขึ้นมาบนห้องกันครับ พออยู่กันสองคนปุ๊บผมก็จัดการไอ้ป๋าทันที แม่ง!! ปกปิดความลับไว้คนเดียวไม่ยอมเล่าให้ฟังงั้นเหรอ!!
"มองหน้ากูทำไมครับไอ้แห้ง"
ตอนนี้ไอ้ป๋ามันนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนอนผมครับ ส่วนผมกำลังยืนกอดอกกดดันมันด้วยสายตา
"ทำไมไม่ยอมเล่ารายละเอียดให้ฟังตั้งแต่แรกวะ"
"ก็บอกไปแล้วไง.. ถึงกูอธิบายมึงไปมึงก็โวยวายไม่เชื่อกูอยู่ดี กูกะว่าอีกสักพักก็จะเล่าให้ฟังไง มาๆ มานั่งนี่ม่ะ" ผมโดยลากไปนั่งลงที่โซฟาข้างๆ มัน
"มึงก็น่าจะเล่าบ้าง ปล่อยให้กูคิดจนปวดหัวไปหมดมึงรู้ไหมเนี้ยะ!!"
"หึหึ ถ้ากูรีบบอกมึงกูจะได้เห็นคนบางคนแถวนี้หึงกูเพราะเด็กเหรอวะ" มันส่งสายตาชั่วร้ายมาที่ผม
"ก็มึงแม่ง!! ไม่ลองมาเป็นกูมึงไม่รู้หรอกทิว แล้วที่สำคัญกูกลัวแม่เด็กมากกว่าเว้ย!"
"กลัวอะไรไหนบอกกูดิ" มันรวบตัวผมขึ้นไปนั่งตักแล้วกอดเอวผมไว้หลวมๆ
"ก็ถ้า..." กูควรพูดดีไหมวะ
"ถ้าอะไร?"
"ถ้าแม่เด็กคนนั้นมันอยากอยู่กันแบบครอบครัวกับมึงล่ะ กูจะทำยังไง"
จากอารมณ์พุ่งๆ อยู่พอคิดเรื่องนี้ขึ้นมาผมอารมณ์ผมดาวลงไปเลยครับ ไอ้ป๋ามันใช้มือทั้งสองข้างประกบที่แก้มผมทั้งสองข้าง มันทำหน้าจริงจังมาก ก่อนที่มันจะยิ้มทำหน้าตามีความสุข อะไรของมันวะ
"กูมีครอบครัวเพิ่มไม่ได้หรอกเพราะกูมีมึงเป็นครอบครัวของกูอยู่แล้ว ถ้าเกิดไอ้อ้วนมันเป็นลูกกูขึ้นมาจริงๆ กูก็ต้องเป็นพ่อให้มัน ส่วนมึงก็ต้องเป็นแม่ให้มันดิถึงจะถูก หึหึ"
"ไอ้บ้า!! กูเป็นแม่ไม่ได้เว้ย กูมีทุกอย่างเหมือนมึงนะ"
นี่กูจะด่าหรือจะยิ้มดีวะ ปากก็เถียงมันแต่ทำไมกูรู้สึกดีวะ
"อ่ะๆ โอเค งั้นเราเป็นพ่อทั้งสองคน กูพ่อคนโต มึงพ่อคนเล็กโอเคไหม?"
"เพ้อเจ้อ!! พ่อคนโตพ่อคนเล็กอะไรของมึงวะ มีที่ไหนเขามีพ่อสองคนบ้างล่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะทีคนอื่นยังมีบ้านเล็กบ้านน้อยได้เลย บางทีสองครอบครัวก็ยังเที่ยวด้วยกันแถมยังเข้ากันได้ดีอีก ทำไมกูกับมึงจะเป็นพ่อทั้งคู่ไม่ได้ล่ะ"
"มันแปลกไง คนปกติเข้าไม่ทำกันหรอก" ผมก็ยังขอเถียง
"ไม่เห็นจะแปลกเลย"
"แปลกดิ!"
"เอาน่า... ไว้ให้ถึงเวลานั้นก่อนเดี๋ยวมันก็มีทางออกที่ดีเอง แต่ตอนนี้กูขอมึงแค่เรื่องเดียวก่อนได้ไหม?"
ไอ้ป๋ามันเปลี่ยนจากจับหน้าผมมาเป็นลูบไล้ที่แก้มผมเบาๆ แม่ง!! โคตรขนลุกเลย
"ขออะไร?"
ผมเริ่มหวั่นๆ ว่ะ อย่าขอกูอีกนะเว้ย! กูจะไม่หายเจ็บเลย ขอเวลากูรักษาตัวบ้างไอ้หื่นเอ้ย!!
"กูไม่อยากให้มึงคิดมากเรื่องนี้อีก กูขอให้มึงเชื่อใจกูมากๆ แล้วให้เวลากูหน่อยกูจะจัดการทุกอย่างเอง"
"อืม... ก็ได้แต่มึงมีอะไรต้องบอกกูบ้างนะ กูก็อยากรู้ทุกเรื่องของมึงเหมือนกันอ่ะ"
"หึหึ คร๊าบบ... กูจะเล่าให้มึงฟังแต่มึงห้ามโวยวายกูจะ มึงต้องฟังแล้วตั้งสติโอเค๊"
"โอเค ถ้ากูรู้ทีหลังอีกมึงโดนแน่!!"
"หึหึ โหดตลอดเลยนะ" มันรวบตัวผมไปกอดไว้แน่น จมูกกับปากมันนี่ก็ซนโคตรอ่ะ ซุกไซ้ที่คอผมจนผมขนลุกไปหมดแล้ว
อร๊ากกก... ไอ้ป๋ากูขนลุกนะเว้ย! แต่ผมก็กอดมันกลับนะ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวเสียเปรียบมันอ่ะ
"มิน"
เสียงเรียกแบบนี้....
"หื้ออ..."
มือไม้ที่ไม่หยุดนิ่งแบบนี้....
"คืนนี้ขอทำอีกรอบนะ"
นั่นไง!!
…
กูว่าแล้ว!!
"ได้ไหมครับ"
อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนะเว้ย!
…
"ไม่เจ็บหรอก ทำเบาๆ พอ"
…
กูว่ามันพูดไม่จริงงงง....
"ขอนะ กูอยาก"
มึงอดอยากมาจากไหนวะ มึงเพิ่งทำกูก่อนลงไปแดกข้าวเองนะเว้ย!!
"มินคร๊าบ"
เรียกแบบนี้....
…
…
"อืม... แค่รอบเดียวพอนะ"
จุ๊บบบบ...
"จัดไป!"
อร๊ากกกก.... มึงอย่าผิดสัญญานะ กูให้มึงได้รอบเดียวจริงๆ กูให้ทำอ๊ะ!! แค่.....
รอบเดียว....
TBC.
ไม่มีคำอธิบายใดๆ ขอไปจิตนาการต่อแป๊ป 55555+
-
:z1: :z1: :z1:
-
น่าจะคลี่คลายเนาะ
ว่าแต่ถัาเราเป็นมินอาจจะสติแตกกว่านี้ก็ได้นะ เหอๆๆ
-
พอเคลียร์ใจกันได้ล่ะก็นะ ........
สมกับเป็นอิป๋าทิวจริงๆ :hao6:
-
มิน หึง หวงทิว..........
ก็เพราะรักทิวมากกกกกกกก น่ะสิ :o8: :impress2:
และกล้วการสูญเสียทิวให้กับผู้หญิงที่เป็นแม่ไอ้อ้วน :mew2:
ดูท่ามิกกี้จะได้ดูแลไอ้อ้วน สอนไอ้อ้วนพูดนานๆแน่ๆ
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.12 อ้อนแฟน】
ช่วงนี้ผมว่าผมทำตัวน่าอายขึ้นทุกวัน เวลาที่อยู่กับปูทีไรทำไมผมรู้สึกอยากโดนเอาใจอยู่เรื่อยก็ไม่รู้ซิ คอยทำตัวให้ปูสนใจให้ปูเอาใจไปหมด ผมว่าผมเปลี่ยนไปเยอะมากเหมือนไม่ใช่ผมคนเดิม จากที่เคยอยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียว ทำงานแล้วกลับบ้าน เป็นคนที่รู้จักคนน้อยมากยกเว้นเรื่องงาน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้วครับ ตั้งแต่ผมอยู่กับปูผมมีเพื่อนมากขึ้น ผมได้ครอบครัวใหม่ ผมได้พูดคุยกับพ่อผมมากขึ้น ทุกอย่างมันดีไปหมดผมมีความสุขมาก
สำหรับผมปูคือคนที่เข้ามาเปลี่ยนตัวตนของผมทุกอย่างจริงๆ มันเป็นความรักที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้รับมาก่อน ความรักจากผู้ชายอีกคนที่มอบให้ผมอย่างจริงใจ ปูคอยช่วยเหลือผมในทุกๆ เรื่อง ทำให้ผมปลดล็อคทุกอย่าง ความเกลียดชัง ความโกรธแค้น ความรู้สึกเสียใจและผิดหวังมากมายที่ฝังใจผมตั้งแต่เด็กจนโต ตอนนี้ผมลืมมันไปหมดแล้ว เรื่องอดีตเป็นเพียงเรื่องราวเลวร้ายที่ได้ผ่านพ้นไปเพราะตอนนี้ผมมีความสุขอยู่กับปัจจุบันมากกว่าครับ
ชีวิตนี้ผมไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ผมขอแค่ตื่นมาได้เจอหน้าปู กินข้าวด้วยกัน ดูหนังเรื่องที่เราชอบด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน มีรอยยิ้มให้กันแบบนี้ทุกวันก็พอ ผมขอแค่นี้จริงๆ
จุ๊บบบ...
"ตื่นนานรึยัง?"
ผมหันไปยิ้มให้ปูนี่นอนขยี้หัวตัวเองจนผมเสียทรง หน้าตาตอนปูตื่นนอนใหม่ๆ ตลกมากเลยนะครับ ถ้าไม่นับตอนขี้เก็กแต่งหล่อออกไปข้างนอกปูนี่เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง
"ตื่นสักพักแล้วล่ะ" ผมตอบ
"ทำไมไม่ปลุก"
ฟอดดดด...
"รีบปลุกทำไมล่ะ วันนี้วันหยุดโจอยากให้ปูพักผ่อนเยอะๆ นิ"
"หึหึ กลัวกูไม่มีแรงทำ...." ปูทำตาเจ้าเล่ห์มาก
"ใครเขาจะคิดแบบนั้นเหมือนปูล่ะ" ผมใช้มือลูบปัดผมที่ตกลงมาปิดหน้าปูเบาๆ
"โจเห็นปูทำงานเหนื่อยก็เลยอยากให้ปูได้พักผ่อนบ้างก็แค่นั้นเอง"
"เอาใจกูอีกแล้วนะ"
"เอาใจอะไร ป่าวเลย..."
"หึหึ ปฎิเสธเสียงสูงเชียว"
ผมโดนปูกอดซะแน่น หายใจเกือบไม่ออกแต่ทำไมผมชอบก็ไม่รู้ซิ
ฟอดดด....
"วันนี้อยากไปไหนไหมเดี๋ยวกูพาไป"
"แล้วปูอยากไปไหนล่ะ ปูไปไหนโจก็ไปได้หมดแหละ"
ตอนนี้ผมโดนปูจ้องหนักมาก สายตาแบบนี้ทำเอาผมใจสั่นอีกแล้ว ทำไมปูถึงมีแรงดึงดูดมากขนาดนี้นะ ขืนจ้องผมนานกว่านี้ผมต้องแย่แน่ๆ ทำไงดีล่ะ
"กูถามมึงก่อนนะครับที่รัก"
"อืม... ไปไหนดีน้า... งั้นโจขอคิดแป๊ปนะ"
ผมทำท่าคิดแต่จริงๆ ผมทนสายตาของปูไม่ได้ครับ ผมทำตัวไม่ถูกทุกครั้งที่ถูกปูจ้องมองด้วยสายตาแบบนี้ มันรู้สึกขนลุกแปลกๆ อ่ะ
"หึหึ ให้เวลาคิดห้านาทีน่ะ กูไปกินน้ำก่อนเดียวมาเอาคำตอบ" จุ๊บบบบ....
ปูลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว คนบ้าอะไรความอายไม่มีเลย ให้ตายซิ! กลับกลายเป็นผมที่ต้องอาย อย่างน้อยก็ช่วยใส่อะไรออกไปด้วยนิดนึงได้ไหมอ่ะ ไม่ใช่เดินโชว์หุ่นออกไปแบบนั้น บ้าจริง!!
…
"ว่าไง คิดออกยังว่าอยากไปไหน?" ผมเสหน้าหนีแทบไม่ทัน คนบ้าอะไรก็ไม่รู้
"ปูใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหมล่ะ"
ภาพที่ผมเห็นคือชายหนุ่มที่ยืนตัวเปลือยเปล่าถือขวดน้ำขึ้นกระดกดื่ม เอนตัวพิงกรอบประตูห้องนอนอย่างไม่อายผีบ้านผีเรือนเลยสักนิด
"ใส่ทำไมเดี๋ยวก็อาบน้ำแล้ว" คำตอบที่ผมได้ทำเอาผมไปต่อไม่ถูก
"กลัวคนไม่รู้รึไงว่าทำอะไรไว้บ้างเมื่อคืน เฮ้ออ..." ผมได้แต่บ่นงึมงำอยู่คนเดียว
พรึ่บ!!
ผ้าห่มถูกดึงออกจากร่างผมโดยไม่ทันตั้งตัว
"ทำอะไรน่ะปู!"
ผมรีบลุกขึ้นนั่งบนที่นอนแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้เหมือนเดิม
"อะไรวะ แอบใส่เสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็... ก็ใครเขาจะไปหน้าด้านเหมือนปูล่ะ"
"หึหึ ถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน"
"ปูเนี้ยะนะ!"
ผมละอ่อนใจจริงๆ นับวันยิ่งไปกันใหญ่ ปูไม่อายแต่ผมอายนิ ถึงแม้ว่า....
"ลุกขึ้นดิ ไปอาบน้ำกัน"
"ไม่อ่ะ! ปูอาบก่อนเลยเดี๋ยวโจอาบทีหลัง"
"อาบพร้อมกันดิจะได้ถูหลังให้กูด้วย"
ปูยักคิ้วหลิ่วตาใส่ผมอย่างมีเลศนัย เอาไงดีล่ะทีนี้ผมไม่เคยปฏิเสธสำเร็จสักที
"น่าน่ะอาบน้ำด้วยกัน อ่ะๆ สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรอาบน้ำถูหลังอย่างเดียวพอ"
"แน่นะ"
"หึหึ กลัวอไรนักหนาล่ะ มานี่!!"
พรึ่บ!!!
"เฮ้ยปู!!"
…
…
สาธุ! ขอให้ปูทำตามสัญญาทีเถอะ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ
"โจแรงๆ หน่อยดิ อ่าา....."
"ทำเสียงน่าเกลียด ขัดแรงไปมันไม่ดีหรอกนะปู"
"ขัดแรงๆ ได้น่า กูชอบ อ่าา...."
ตุบ!!
"อย่าทำเสียงแบบนี้ได้ไหม"
"ทำไมหรือได้ยินแล้วมึงอยากเหรอ หึหึ"
"จะบ้าเหรอ!! ชอบพูดจาทะลึ่งตลอดเลย"
ผมฟังแล้วมันน่าเกลียดจริงๆ นะ ที่สำคัญปูอ่ะทำหน้าทำตาด้วยเหอะ! ดูก็รู้แล้วว่าตั้งใจจะแกล้งผมซะมากกว่า
"คิดลึกไปเองป่าว กูหมายถึงอยากขัดหลังให้กูเบาๆ ไง เพราะมึงกลัวว่ากูจะเจ็บใช่ป่ะๆ ที่รัก" ปูหันหน้ามายิ้มแป้นให้ผม
"เฮ้ออ..." ผมทำได้แค่นี้แหละครับ ถอนหายใจแป๊ปนะ
จุ๊บ!!
"นั่งดีๆ ซิปู รีบอาบน้ำให้เสร็จได้ไหมโจแช่น้ำจนตัวจะเปื่อยแล้วเนี้ยะ"
ผมรู้นะว่าผมบ่นไปก็เท่านั้น ปูไม่ฟังผมหรอกครับ
"ไหนๆ ดูดิตรงไหนเปื่อยแล้วบ้าง"
ปูทำท่าจะหันกลับมาหาผมแต่ผมดันตัวปูเอาไว้ก่อน คิดว่าผมจะสู้ไหวไหมล่ะ
"หึหึ คิดว่าจะรอดงั้นเหรอ"
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!! ปูอย่าครับ"
…
กว่าผมจะอาบน้ำเสร็จผมก็โดนปล้นจูบไปหลายที ให้มากกว่านี้ผมก็ไม่ไหวแล้วครับขอพักบ้าง ปูก็รู้นะครับว่าผมคงไม่ไหวจริงๆ ปูเลยไม่บังคับผม เราเลยทำได้แค่จูบกัน แต่ก็เกือบเลยเถิดเหมือนกันครับ ก็ปูจูบเก่งซะขนาดนั้น
^//^
"โจเลือกชุดให้กูด้วยนะ เดี๋ยวขอโทรสั่งงานเด็กที่ร้านแป๊ป" จุ๊บบบ...
"ขอบใจ" พูดจบปูก็เดินไปหยิบโทรศัพท์แต่ยังไม่วายจะหันมายิ้มชั่วร้ายให้ผม น่ากลัวมากรอยยิ้มแบบนี้ ผมขนลุกทุกทีเลยให้ตายซิ!
ผมเลือกเสื้อผ้าให้ตัวเองและเตรียมเสื้อผ้าให้ปูด้วย ผมเดินเอาเสื้อผ้าไปวางไว้ให้ปูแล้วผมก็เดินกลับมาสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองบ้าง พอหันไปอีกทีปูก็กำลังหยิบชุดขึ้นมาสวมใส่เช่นกัน คนอะไรใส่เสื้อขาดๆ ยังหล่อ
"โจใส่เสื้อแขนยาวดิ"
"ร้อนอ่ะ ใส่แขนสั้นนี่แหละ"
อากาศร้อนแบบนี้ยังจะบอกให้ผมใส่เสื้อแขนยาวอีก นี่คิดว่าตัวเองอยู่เมืองนอกรึไงนะ
"ใส่เสื้อแขนยาว เดี๋ยวเข้าโรงหนังก็บ่นว่าหนาวอีก" ผมหันไปยิ้มทำตาวาวทันที
"เราจะไปดูหนังกันเหรอ?"
"หึหึ ดีใจขนาดนั้นเลย ก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมึงบอกว่าอยากดูหนังเรื่องนี้นิ พระเอกชื่อไรนะกูจำไม่ได้"
"ซันนี่" ผมรีบตอบด้วยความดีใจ
"เออๆ นั่นแหละ อยากดูทำไมก็ไม่รู้หน้าตาหล่อสู้กูก็ไม่ได้ หึ!"
"ใครบอกปูล่ะว่าซันนี่ไม่หล่อ"
"เมื่อกี้พูดว่าไรนะ" ปูเดินดุ่มๆ เข้ามาหาผม
"ป่าวเลย... จะบอกว่าซันนี่อ่ะหน้าตาธรรมดามาก หน้าตาสู้แฟนโจไม่ได้หรอก" ผมฉีกยิ้มกว้าง
"เดี๋ยวนี้แถเก่งจังนะ"
"แถอะไร ป่าววว...." ผมพูดลากเสียงยาว
"เปลี่ยนเสื้อซะ ใส่ตัวนี้แทน" ปูหยิบเสื้อแขนยาวตัวใหม่มาให้ผม
"ใส่ตัวนี้เหรอ?"
"ตัวนี้แหละ รีบๆ เปลี่ยนซะ"
ผมเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ที่ปูเลือกให้ ส่วนปูก็เดินไปเซตผมทำหล่ออยู่หน้ากระจกนู้น...
"โจแต่งตัวเสร็จแล้วใช่ไหม?"
"อืม... เสร็จแล้ว ทำไมเหรอ?"
"อย่าทำหน้าทำตาแบบนี้อีก"
"หมายความว่าไง?"
"เพราะเดี๋ยวกูจะอดใจตัวเองไม่ไหวนะซิ หึหึ"
ตุบ!!
"พอเลย... โจออกไปรอข้างนอกนะ"
"ฮ่าๆๆ แน่จริงอย่าหนีดิวะ"
ผมรีบเดินออกมาทันที จะบ้าตาย!! คนอะไรทะลึ่งได้ตลอดเวลาจริงๆ รู้นะว่าผมอายก็ยังจะแกล้งผมตลอด
คนบ้าเอ้ย!!
"โจเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ในห้องทำงานให้ด้วย" ปูตะโกนเสียงดังลั่นห้อง ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ให้ปูที่ห้องทำงานแล้วเดินลงไปรอที่ห้องนั่งเล่นข้างล่าง ผมนั่งรออยู่สักพักปูก็เดินลงมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมประจำตัว
"อ้าวๆ มองตาค้างไปเลยดิ กูหล่อขนาดนั้นเลยเหรอวะ หึหึ"
"ป่าวซะหน่อย แต่งเยอะขนาดนี้จะไปเดินแฟชั่นรึไงล่ะ"
ผมหมั่นใส้อ่ะ คนบ้าอะไรใส่เสื้อยืดธรรมดายังหล่อ วันนี้ปูใส่เสื้อยืดสีดำขนาดพอดีตัว แบบแอบโชว์กล้ามนิดๆ กับกางเกงยีนส์สีซีดมีรอยขาดที่ขาทั้งสองข้าง นี่ผมอุตส่าห์เลือกชุดแบบดูธรรมดาสุดๆ แล้วนะ ส่วนผมนะเหรอ ผมใส่เสื้อยืดแขนยาวสีขาวลายริ้วสีเทากับกางเกงยีนส์สีดำ โคตรธรรมดาเลยอ่ะ
"กระเป๋าตังค์เอามายัง?"
"อืม..." ผมยื่นกระเป๋าตังค์ให้ปู
"วันนี้อยากได้อะไรบอกพี่นะน้อง พี่เปย์เต็มที่เพื่อที่รักคนนี้พี่ทำได้ทุกอย่าง"
ฟอดดด... ฟอดดด....
"คร๊าบ... สายเปย์ตลอดอ่ะ"
"อ่ะแน่นอน!"
…
ระหว่างทางที่เราเดินทุกสายตาต่างจดจ้องไปที่ปูนู้นครับ สาวๆ อ่ะชอบมองแฟนผมตลอด ผู้หญิงสมัยนี้ก็แปลกชอบมองผู้ชายแบดๆ หน่อย ถ้าเลวโชว์นี่คงวิ่งเข้าหาแบบไม่คิด เดี๋ยวนี้ผู้ชายเรียบๆ ดูดีผู้หญิงไม่ค่อยมองแล้วมั้ง
"เป็นอะไรเดินหันไปหันมาอยู่ได้"
"ป่าวนิ ไม่มีอะไร" แฮ่ะๆ ผมก็เผลอมองตามคนที่มองแฟนผมไปนิดนึง นิดเดียวเองจริงๆ นะ
"จะไปร้านไหนก่อน?"
ผมเร่งฝีเท้าเดินไปขนาบข้างปูที่กำลังเดินมองหาร้านที่ถูกใจ สายตาผมก็มองที่มือแกร่งที่กำลังแกว่งไปมาตามจังหวะการเดิน จับดี ไม่จับดี... จับดีไหมอ่ะหรือแค่เดินข้างๆ ก็พอ เอาไงดี
"โจเข้าไปดูเสื้อร้านนั้นกันไหม?"
กึ่ก!!
ผมหยุดยืนนิ่ง ตกใจอ่ะ คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆ ก็หันมาซะงั้น
"เป็นอะไร?" ปูขมวดคิ้วถามผม
"แกๆ ดูผู้ชายคนนั้นดิ แบดเว่อวังไปเลย อร๊ายย... ฉันชอบอ่ะ"
ผมหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน มีผู้หญิงสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ตรงมุมทางเดินไปห้องน้ำซึ่งห่างจากที่ผมยืนอยู่ไม่มากนัก
"โจยืนเหม่ออะไร มานี่ดิ"
"อืม..."
ผมเดินเข้าไปหาปูที่ยืนเก๊กหล่อทำหน้ายิ้มแปลกๆ แล้วมองมาที่ผม
หมับ!!
^///^
หัวไหล่ด้านขวาผมถูกโอบรัดไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว หัวไหล่ซ้ายแนบชิดอกแกร่งก่อนที่ปลายจมูกโด่งๆ จะขยับเข้ามาใกล้ใบหูจนผมแอบขนลุกซู่
"ห้ามเดินห่างกูอีกรู้ไหม?"
"อืม... ครับ" ผมพยักหน้าตอบกลับแบบไม่สบตา เพราะสายตาผมไม่ว่างกำลังนับแผ่นกระเบื้องที่ปูทางเดินในห้างอยู่ครับ โคตรอายเลย
"หึหึ... ไปดูเสื้อผ้ากัน"
ผมเดินตามปูไปอย่างว่าง่าย มือไม้เหงื่อท่วมไปหมด มันตื่นเต้น ตกใจปนดีใจอย่างบอกไม่ถูก ผมพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ ถ้าผมเผลอยิ้มออกไปล่ะก็โดนล้อไม่หยุดแน่ ใจผมมันเต้นตึกตักๆ ไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกเหมือนโดนจีบใหม่ๆ เหมือนตอนที่ผมเริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับปูเลยครับ แปลกจัง..
เราสองคนเดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังแบรนด์หนึ่ง พนักงานในร้านกล่าวต้อนรับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมกับสายตาที่มองมาที่ผม
"ปูปล่อยได้แล้วครับ"
"หึหึ... อยากได้ตัวไหนเลือกเลยนะ เลือกมาให้กูด้วยสักสองสามตัว"
"ปูไม่เลือกเองล่ะ ให้โจเลือกให้จะถูกใจเหรอ"
"ถูกใจดิ กูชอบทุกตัวที่มึงเลือกให้นั่นแหละ" ผมนี่แทบจะเอาหัวมุดดินเลยให้ตายซิ พนักงานในร้านหัวเราะกันคิกคักแต่ผมนี่โคตรอายอ่ะ
"อืมๆ งั้นเดี๋ยวโจเลือกให้นะ" ผมรีบเดินไปอีกมุมของร้านทันที ส่วนปูเดินไปที่โซนกางเกงยีนส์ครับ
"เอาตัวไหนดีล่ะ" ผมพูดงึมงำกับตัวเอง
สายตาพนักงานสาวให้ความสนใจอยู่กับหนุ่มหล่อหุ่นนายแบบที่กำลังยืนเลือกกางเกงยีนส์สีซีดอยู่อีกมุมของร้าน ส่วนผมกลายเป็นลมไปแล้วครับ ไม่มีตัวตนอีกต่อไป เฮ้ออ...
"ตัวไหนดีล่ะ ทำไมเลือกยากแบบนี้วะ"
ผมแอบตกใจตัวเอง "วะ" งั้นเหรอ ปกติผมไม่ค่อยพูดคำพวกนี้สักเท่าไหร่ คำหยาบผมก็มีพูดบ้างนะ พูดเฉพาะตอนเมาอ่ะครับ ปูชอบเล่าให้ผมฟังตอนได้สติสัมปชัญญะกลับมา ตอนที่ปูเล่าสำหรับผมกลายเป็นเรื่องขำๆ เพราะผมพูดคำพวกนั้นออกไปตอนไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ปูชอบพูดว่าตอนผมเมาผมน่ากลัวกว่าปกติเพราะผมจะว๊ากปูหนักมาก บอกตรงๆ ผมไม่เชื่อที่ปูพูดทั้งหมดหรอก ปูอาจจะหลอกผมก็ได้ว่าไหมล่ะ
"โจ กูเข้าไปลองกางเกงนะ" ปูตะโกนบอกผม
"อืมๆ" ผมได้แต่ตอบพร้อมพยักหน้ารับทราบ แล้วก้มหน้าก้มตาเลือกเสื้อต่อ
…
"ตัวนี้น่าจะเหมาะกับปูเนอะ" ผมฉีกยิ้มกว้างเมื่อเจอเสื้อที่ถูกใจ
"เป็นไงกางเกงตัวนี้สวยป่ะ" ปูเดินมาหยุดตรงหน้าผมแล้วบิดตัวไปมาให้ผมดูกางเกงที่ปูกำลังใส่
"สวยดีนะ ใส่พอดีเลย"
"เออ กูก็ว่าตัวนี้มันเท่ดีเหมาะกับคนคลูๆ แบบกู" ปูยักคิ้วพอใจ
"คงงั้นมั้ง นี่ปูชอบเสื้อตัวนี้ไหม?" ผมยกเสื้อยีนส์แขนยาวสีเข้มขึ้นสูงระดับอกเพื่อโชว์เสื้อที่ผมเลือกให้ปูดูว่าถูกใจไหม
"อืม.. เท่ดีกูชอบ น่าจะเข้ากับยีนส์ที่กูใส่พอดี" ผมยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินว่าปูบอกว่าชอบเสื้อที่ผมเลือกให้ล่ะ
"ไซส์นี้น่าจะพอดีตัวเนอะ ใหญ่กว่านี้โจว่าใส่แล้วจะไม่พอดีตัว" ผมจัดการทาบเสื้อที่ตัวของปู
"งั้นเดี๋ยวไปลองก่อน ถ้าใส่ได้พอดีก็เอาตัวนี้เลย"
"อืม.. ปูไปลองเสื้อเถอะ เดี๋ยวโจหาเพิ่มอีกสักสองตัว"
"เลือกของตัวเองด้วยล่ะ อย่ามัวแต่เลือกให้กู เข้าใจ๋?"
"คร๊าบ... รับทราบ" ผมตอบรับแบบขำๆ
"รอแป๊ป... เดี๋ยวมา"
ปูหายเข้าไปในห้องลองเสื้อสักพักก็ออกมาพร้อมกับเสื้อที่ผมเลือกให้ พับแขนขึ้นจนถึงข้อศอกทั้งสองข้าง บอกเลยว่าโคตรเท่อ่ะครับ ขนาดผมยังยอมรับในจุดนี้ แล้ว... สาวๆ คนอื่นที่ไม่ใช่ผมล่ะ เห็นแล้วจะขนาดไหน
คิดยังไม่ทันจะจบก็มีผู้หญิงสองคนเดินตีคู่เข้ามาในร้านเสื้อผู้ชาย ผมมองสังเกตุการณ์ก็ไม่เห็นว่าจะมีผู้ชายเดินตามเข้ามาสักคน เป้าหมายคงไม่ใช่ใครนอกจากแฟนสุดหล่อของผมนั่นแหละ เฮ้ออ...
ผมได้แต่ก้มหน้ามองหาเสื้อผ้าต่อ สองสาวยังคงเดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แฟนผม มีแวะพูดคุยกันบ้างเล็กน้อยแต่ผมไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรกัน ผมยืนอยู่ไกลเกินไป เสียงเพลงในร้านก็กลบเสียงพูดคุยซะหมดแล้วแบบนี้ผมจะไปได้ยินอะไรล่ะ
ผมยืนเลือกเสื้อผ้าต่ออีกสักแป๊ป แล้วในที่สุดผมก็เจอเสื้อตัวที่สองที่ผมกำลังมองหาอยู่
"ตัวนี้แหละ" ผมคิดได้แค่นั้นแล้วก็ถือเสื้อเดินตรงไปหยุดที่หน้าแฟนของผม
"ตัวนี้ล่ะชอบไหม?" ผมถามปูแต่สายตาแอบมองผู้หญิงสองคนที่กำลังมองมาที่ผมกับปู
"อืม... ก็สวยดี"
ผมแทบจะอ้าปากค้าง "ก็สวยดี" แค่นั้นน่ะเหรอ
"ชอบไหมล่ะ เอาไปลองซิ" ผมคะยั้นคะยอให้ปูเอาเสื้อที่ผมเลือกไปลอง
"เดี๋ยวแป๊ปนึงดิ หากางเกงอีกตัวก่อน" ปูยังคงเลือกกางเกงต่อโดยที่ผมยืนถือเสื้อรออย่างเก้ๆ กังๆ
"เอาเสื้อไปลองก่อนค่อยมาหากางเกงก็ได้นิ" ปูขมวดคิ้วแล้วหันมามองหน้าผมที่กำลังทำหน้าจริงจังกะอีแค่เรื่องลองเสื้อ
"เอาไปลองดูก่อนนะ อ่ะ" ผมยื่นเสื้อไปให้ปูทันที
แปลกที่บทสนทนาที่ผมคุยกับปูผมไม่ยอมเรียกชื่อปูสักคำ เพราะผู้หญิงสองคนนั้นยังมองผมสองคนคุยกันอย่างไม่ละสายตา
"หึหึ งั้นรอแป๊ป"
ผมยิ้มออกทันทีที่ปูรับเสื้อจากมือผมไปลอง ปูเดินหายไปอีกครั้งในห้องลองชุด ส่วนผมก็ยืนอารมณ์ดีช่วยเลือกกางเกงไว้เผื่อปูออกมาจะได้ให้ปูดูว่าชอบตัวที่ผมเลือกไว้ให้ไหม
…
"โจๆ มานี่หน่อย"
ผมหันไปมองตามเสียเรียก ปูชะโงกหน้าออกมานอกประตูห้องลองเสื้อ พนักงานและสองสาวต่างมองเป็นสายตาเดียวกัน ผมรีบวางกางเกงที่ถืออยู่ในมือทิ้งไว้ที่เดิมแล้วเดินเข้าไปหาปูทันที
"มีอะไรเหรอ?"
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!!"
ตัวผมถูกดึงเข้าไปในห้องลองเสื้อที่ไม่ได้กว้างอะไรมากนัก เราสองคนยืนหันหน้าเข้าหากันใต้แสงไฟนวลๆ สีส้มอ่อน ปูใส่เสื้อตัวที่ผมเพิ่งเลือกให้ ผมจ้อมองปูด้วยความสงสัย
"ใส่ไม่พอดีเหรอ?" ผมมองเสื้อที่ปูสวมใส่ มันก็พอดีนิแล้วอะไรล่ะ
"ป่าว... กูแค่อยากจูบมึงในห้องลองเสื้อน่ะ"
"ห๊ะ!!"
^///^
ผมถูกปูขโมยจูบในห้องลองเสื้ออันคับแคบ ร่างกายผมถูกกอดรัดไว้ด้วยแขนแกร่งที่โอบรัดตัวผมให้แนบชิดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน หัวใจของผมเต้นเร็วจนผมนับจังหวะการเต้นหัวใจของตัวเองไม่ได้ ร่างกายของผมเหมือนกำลังจะหมดเรี่ยวแรงเพราะบทจูบอันดูดดื่มที่ปูมอบให้กับผม
…
ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย
^///^
TBC.
คนเขียนหัวใจจะวายแทนพี่โจ ฮ่าๆๆๆ ทำไมเฮียปูทำแบบนี้ล่ะ เขิลจุง... ^///^
-
โอยยยยย อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากเลยค่ะ
คู่นี้น่ารักมากๆๆๆๆๆ ^^
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.13 แฟนผมเองครับ】
ผมเหมือนแทบจะละลายแล้วตายลงตรงนั้น ผมถูกปูจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในห้องลองเสื้อที่มีเพียงเราสองคน สายตาที่ปูมองมาที่ผมมันทำเอาผมใจสั่นระรัว พื้นที่ทั้งหมดในหัวใจผมควบคุมมันไม่ได้เลย
จุ๊บ จุ๊บบบ....
ความรู้สึกหมดแรงและรู้สึกเสียดายในเวลาเดียวกัน ผมเสพติดความหอมหวานในรสจูบจากคนรักของผมเสียแล้ว
มือที่กำลังลูบไล้ที่แก้มผมอย่างอ่อนโยน ปลายจมูกกดลงสูดดมที่แก้มขวาผมพร้อมลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากนั้นกดจูบประทับบนริมฝีปากผมอีกครั้งและผละออก รอยยิ้มร้ายๆ ของคนตรงหน้าทำให้ผมคืนสติก่อนจะเสหน้าหนีด้วยความอาย
"กูเพิ่งรู้นะเนี้ยะว่าแฟนกูก็ขี้หวงเป็นกับเขาด้วย หึหึ"
"เอ่อ... พูดเรื่องอะไรอ่ะ ใครหึงอะไรใครเหรอ"
ตายแน่! งานนี้ผมออกอาการชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ ผมว่าผมก็ทำตัวปกตินะก็แค่เลือกเสื้อให้แฟนตัวเองมันแปลกตรงไหนงั้นเหรอ
"เออๆ ไม่หึงก็ไม่หึง เลิกหน้าแดงได้แล้วเดี๋ยวออกไปคนข้างนอกเข้าจะรู้ว่ากูจูบมึงในนี้"
"พูดบ้าอะไรเนี้ยะปู คนข้างนอกเขาจะรู้ได้ไงล่ะ ถ้า...."
"แน่ะๆ ทำท่าเลิ่กลั่กมีพิรุธอีกล่ะ"
"ป่าวสักหน่อย ปูรีบๆ ลองเสื้อไปเลย โจออกไปรอข้างนอกนะ" พูดจบผมก็รีบเปิดประตูออกมาข้างนอกทันที
แต่....
พอผมออกมาจากห้องลองเสื้อเท่านั้นแหละ ผมกลายเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงทุกคนในร้านทันที มองอะไรกันล่ะ ด้วยความรนผมยกมือขึ้นกำลังจะตรวจสอบบางอย่างที่ริมฝีปากตัวเอง
เฮ้ย!!! ไม่ได้ดิ ผมดึงสติตัวเองไว้ได้ทันเลยปล่อยมือลงแล้วเดินไปยืนเลือกเสื้อต่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมยืนเลือกเสื้อดูนั่นนี่ไปสักพักปูก็เดินออกมาจากห้องลองเสื้อ ผมแอบเหลือบมองนิดหน่อย ผู้หญิงสองคนนั้นรีบเดินเข้าชาร์ตแฟนผมทันที
เฮ้ย!! ทำไมผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ ผมแอบถอนหายใจเล็กน้อย ถ้ากล้าเดินเข้าชาร์ตขนาดนั้นผมคงทำอะไรไม่ได้
ปูยืนเลือกเสื้ออยู่อีกล็อคโดยมีผู้หญิงสองคนนั้นพูดคุยด้วยไม่หยุด ผมยังคงก้มหน้าก้มตายืนเลือกเสื้อต่อไป แต่ก็มีแอบมองบ้างเป็นบางครั้ง เฮ้ออ...
…
"เลือกอะไรนักหนา ได้สักตัวรึยังหื้อ?"
"ไม่มีตัวไหนที่ชอบเลย ปูได้ครบรึยังล่ะ ถ้าได้ครบแล้วเรากลับกันเถอะ"
"ครบแล้วกำลังจะจ่ายเงินเลยเดินมาตาม"
"อ้าวเหรอ งั้นปูจ่ายเลยโจไม่อยากได้อะไรแล้ว"
"อืม... งั้นไปจ่ายเงินกันจะได้ไปหาข้าวกิน"
"ครับ"
ผมเดินตามปูไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน เสื้อผ้าที่ปูซื้อก็หลายตัวอยู่ครับมีตัวที่ผมเลือกแล้วตัวที่ปูเลือกเองด้วย ผมยืนรอเงียบๆ อยู่ไม่ไกลจากที่ปูกำลังยืนจ่ายเงินสักเท่าไหร่
"คุณลูกค้าคะ เสื้อสามตัวนี้ซื้อผิดไซส์รึเปล่าคะ?" พนักงานถาม
"ไม่ผิดครับผมซื้อให้แฟนผมน่ะ แฟนผมใส่เสื้อไซส์เล็กกว่าผมไซส์หนึ่งครับ" พูดจบปูก็หันมามองที่ผมแล้วยิ้ม
"อ่อ.. ค่ะ แหมน่ารักจังเลยนะคะ มีแฟนหน้าตาหล่อขนาดนี้เห็นแล้วอิจฉาเลยค่ะ"
ตอนนี้ทั้งพนักงานทั้งสองสาวนั่นต่างหันมามองที่ผมเป็นสายตาเดียวกัน พวกเธอดูตกใจเล็กน้อยแล้วหันมายิ้ม ผมจะทำยังไงได้ล่ะครับนอกจากยิ้มกลับไปแบบมึนๆ ทำตัวไม่ถูกเลย
ปูจ่ายเงินเสร็จก็ถือถุงเสื้อผ้าเดินเข้ามาหาผม พนักงานในร้านก็พูดกล่าวขอบคุณลูกค้าตามปกติ
"หิวยัง?"
"อืม... นิดหน่อย"
"อยากกินอะไรเลือกเลย เดี๋ยวกินเสร็จค่อยไปดูหนังกัน"
"ไม่กินปิ้งย่างนะ เดี๋ยวหัวเหม็นอ่ะ"
"ตามใจ"
เราสองคนพากันเดินออกจากร้าน ปูเดินจับมือผมตลอดทางที่เราเดินด้วยกัน ระหว่างทางที่เดินก็มีคนมองเราสองคนนะแต่ผมกลับไม่รู้สึกอายเหมือนทุกครั้ง ตอนนี้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ชอบจัง...
ร้านอาหารผมเลือกร้านอิตาเลี่ยนครับ วันนี้อยากกินพิซซ่า พาสต้า หื้อ.. อยากกินหลายอย่างเลยอ่ะ เรื่องกินปูไม่เคยขัดใจผมสักครั้ง ถ้าผมพูดว่าผมอยากกินอะไรนี่หาให้กินหมด เพราะปกติเรื่องอาหารผมจะเป็นคนจัดการทุกอย่าง ถ้าวันไหนผมบอกว่าอยากกินนี้จังอยากกินนู้นจังแค่พูดลอยๆ ว่าอยากกินเท่านั้นแหละ ของกินทุกอย่างที่ผมบ่นว่าอยากกินก็จะอยู่ตรงหน้าผมทุกครั้ง
"ทำไมสั่งน้อย?"
"สั่งมาเยอะกลัวกินไม่หมดอ่ะ ปูไม่ค่อยชอบกินอาหารพวกนี้โจเลยไม่อยากสั่งเยอะ"
"เกี่ยวอะไรกัน สั่งเพิ่มมาอีกดิเดี๋ยวกูช่วยกินเองถ้ากินไม่หมด"
"จริงเหรอ?"
"เออครับ อยากกินอะไรสั่งเลย" ผมยิ้มกว้างทันที
ปกติปูไม่ค่อยชอบกินอาหารพวกนี้หรอกครับ ปูชอบอาหารไทยส่วนผมติดอาหารพวกนี้ตั้งแต่ตอนเรียนอยู่เมืองนอก ตอนนั้นอาหารไทยก็อยากทานนะครับแต่ราคาแพงเกินไป ผมเลยทานอาหารง่ายๆ ตามที่บ้านเขามีขาย นานๆ ทีผมจะซื้อมาทำกินเองแต่ก็นั่นแหล่ะครับมันได้รสชาติไม่เหมือนบ้านเราร้อยเปอร์เซ็นต์แค่กินให้หายคิดถึงบ้านน่ะ พอกลับมาอยู่ไทยผมก็ตระเวนกินอาหารไทยที่เขารีวิวกันว่าอร่อย เรียกว่ากินกันจนหายคิดถึงไปเลย แต่พอได้กินอาหารไทยบ่อยๆ มันก็มีบ้างที่อยากกินอาหารพวกนี้ใช่ไหมล่ะ นานๆ กินทีคงไม่เป็นไรหรอกมั้งเพราะผมไม่ใช่พวกชื่นชอบค่านิยมอะไร มันก็แค่ความอยากตามปกติเท่านั้นเอง
"กินเยอะๆ ล่ะ มึงทำงานหนัก นอนก็นอนน้อยแถมยังต้องมาดูแลกูอีก ดูดิเนี้ยะผอมจนเห็นกระดูกหมดล่ะ"
"ผอมเหรอ โจว่าช่วงนี้โจกินเยอะแล้วนะ ปูชอบซื้อนั่นซื้อนี่ให้กินตลอดยังจะผอมอีกเหรอ"
"เออน่า.. อย่าเถียง กินเข้าไปเยอะๆ เลย อ่ะนี่ของโปรดมึง" ปูตักสปาเก็ตตี้คาโบนาล่าใส่จานให้ผม
"ปูก็กินด้วยซิ นั่งมองโจกินอย่างเดียวมันอิ่มรึไง ไหนบอกจะช่วยกันกินอ่ะ"
"หืออ.. บ่นเก่ง กินๆ พูดมากขึ้นทุกวันรู้ตัวบ้างไหมเนี้ยะ"
คนบ้าอะไร นั่งบ่นผมไปเรื่อยแต่ตักอาหารใส่จานให้ผมไม่หยุดมือ ^^
"อ่ะ.. ปูลองกินนี่ดูนะ โจว่าร้านนี้ทำอร่อยดี" ผมตักไก่ราดซอสอัลมอนด์ให้ปูลองชิม
"อืม.. ดูน่ากินดี"
"ลองกินดูนะ ถ้าปูชอบโจจะทำให้กินเอง"
"ก็อร่อยดี"
"ชอบไหมล่ะ โจทำเองอร่อยกว่านี้อีกนะ" ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังมาก
"หึหึ งั้นกูจะรอกินที่มึงทำล่ะกัน ดูดิว่าจะอร่อยอย่างที่โม้ไว้รึเปล่า"
"อร่อย!!" ผมรีบตอบ
"เออๆ เชื่อแล้วคร๊าบ.. กินต่อได้แล้วเดี๋ยวอาหารเย็นหมดจะไม่อร่อย"
"โอเค งั้นปูกินนี้ด้วยนะ"
เราสองคนสลับกันตักอาหารใส่จานให้กันและกัน พูดคุยกันทุกเรื่องที่คิดขึ้นได้ ปูยิ้มมากขึ้นไม่ค่อยทำหน้าตาหน้ากลัวเหมือนแต่ก่อนถือว่าเป็นข้อดีสำหรับผม
แต่... มันก็มีข้อเสียเช่นเดียวกันครับ เพราะเวลาปูยิ้มทีไรสาวๆ ต่างพากันเข้าหาไม่หยุด ไม่ยกเว้นแม้กระทั่งเกย์ตัวเล็กตัวน้อย
เฮ้ออ... มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมคิดไม่ตกสักทีว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไงเพราะผมเองก็ชอบรอยยิ้มของแฟนผมเหมือนกันนี่นา...
หลังจากทานอาหารเสร็จปูก็ชวนผมแวะไปดูแว่นกันแดดที่ร้านประจำ รายนี้พลาดไม่ได้หรอกครับ ถ้ามีคอลเลคชั่นใหม่มาเมื่อไหร่ต้องรีบมาจับจองเป็นเจ้าของเสียให้ได้ ถ้ายิ่งเป็นรุ่นลิมิเต็ดนะผู้จัดการที่ร้านจะโทรไปรายงานให้ทราบทันที พูดง่ายๆ คือสั่งให้เลยแทบไม่ต้องถาม เรื่องนี้ไว้ใจปูได้เลย ฟาดเรียบทุกคอลเลคชั่นครับ
พอได้แว่นใหม่ตามที่ต้องการก็ไม่พลาดที่จะซื้อให้ผมด้วย ปูบอกผมว่า....
"ของมันต้องมีครับที่รัก หึหึ"
สรุปคือปูได้ผมก็ได้ด้วย ผมจะได้ไม่เอ้าท์ ฮ่าๆๆ นี่ผมเฉยขนาดตามแฟชั่นไม่ทันเลยงั้นเหรอ ปูถึงต้องคอยอัพเดทแฟชั่นให้ผมอ่ะ คิดแล้วก็ขำเนอะ
"ปูนี่ไม่ค่อยเห่อเลยเนอะ"
"ไม่ได้ดิ! ต้องลองของใหม่ใส่เรียกเรตติ้งซะหน่อย หึหึ"
"แค่นี้ก็เรตติ้งไม่เคยตกอยู่ล่ะ ยังจะใส่เรียกเรตติ้งอีก" ผมพูดงึมงัมกับตัวเอง
"ว่าอะไรนะโจ เมื่อกี้กูไม่ทันฟัง"
โหหห... จะทันฟังอะไรที่ผมบ่นไปล่ะครับ ก็มัวแต่ก้มส่องกระจกรถเช็คแว่นคอลเลคชั่นใหม่ที่ใส่อยู่น่ะซิ สนใจอะไรที่ไหนล่ะ
"โจอยากดูหนังแล้วอ่ะปู หล่อพอรึยังอ่ะไปดูหนังกันเถอะ" ปูหยุดส่องความหล่อของตัวเองแล้วหันมาส่องที่หน้าผมแทน
เอาล่ะซิ! งานนี้แย่แน่!!
"หล่อล่ะไปดูหนังได้ หึหึ"
--!!
"น่าจะไปได้ตั้งนานล่ะ" ผมบ่นอุบ!! เสียเวลากับการเก็บของใส่รถนานไปไหม ไม่ได้ซื้ออะไรมากมายซะหน่อย
"โอ๋ๆๆ งอนเหรอครับที่รัก ป่ะๆ เดี๋ยวพี่จะพาไปดูหนัง"
"เดินดีๆ ซิปู!!"
"แว่นมันมืด โอ๊ะๆ มองไม่เห็นทางเลย โจๆ มึงมาให้กูกอดคอหน่อยกูมองไม่เห็นทางเลยจริงๆ นะ"
"คนบ้า!!"
…
"เป็นอะไรมองกูอยู่ได้ ตะลึงความหล่อกูว่างั้น หึหึ"
"ตลกมากกว่ามั้งปู ใส่แว่นดำยืนซื้อตั๋วหนังเดี๋ยวพนักงานก็นึกว่าคนตาบอดมาดูหนังขำตายเลยนะ"
"ป๊าดดด!! เดี๋ยวนี้มีกัดกูนะ"
"กัดอะไรล่ะ โจพูดเรื่องจริงต่างหาก" พูดจบผมก็ลอยหน้าลอยตาทำเป็นตั้งใจยืนต่อคิวซื้อตั๋วหนังต่อ
"คนแม่งเยอะฉิบหายเลยว่ะ ขนาดรอซื้อตู้ขายบัตรอัตโนมัติยังต่อคิวกันยาวขนาดนี้เลยเหรอวะ"
"ก็หนังเข้าเยอะมั้ง แล้วที่สำคัญหนังที่เรากำลังจะดูคนดูเยอะมากด้วยนะ เรตติ้งดีสุดๆ เลย กลัวจองแล้วได้นั่งหน้าอ่ะ" ผมทำหน้าหงอย ถ้าได้หนังแถวหน้าๆ กว่าหนังจะจบคงปวดคอกันน่าดู
"หนังคงมีหลายรอบมั้ง เลือกดูรอบที่เหลือที่นั่งแถวบนเอาแล้วกัน"
"ปูเดี๋ยวเราซื้อตั๋วหนังเสร็จค่อยไปซื้อป๊อบคอร์นกับน้ำเนอะ"
"ตามใจดิ นานๆ กูจะพามึงได้ออกมาดูหนังกูตามใจมึงหมดนั่นแหละ" ปูขยี้หัวผมเบาๆ
"ขอบคุณนะ" ผมยิ้มอย่างมีความสุข
หลังจากต่อแถวซื้อตั๋วสักพักผมก็ได้ตั๋วหนังมาครอบครอง โชคดีในโชคดีรอบที่ผมเลือกมีที่นั่งว่างแถวบน ตอนแรกจะเลือกที่นั่งธรรมดาแต่ปูบังคับซื้อที่นั่งแบบสวีทโซฟาคู่ ผมขัดใจได้ที่ไหนล่ะคนจ่ายเงินย่อมมีอำนาจสูงสุดเสมอใช่ไหมล่ะครับ เสียดายเงินเพราะราคาแพงเว่อ!!
"ปูอยากกินป๊อบคอร์นรสอะไร?"
"อะไรก็ได้มึงเลือกเลย"
"โอเค งั้นปูนั่งรอตรงนี้แป๊ปนะเดี๋ยวโจไปซื้อเอง"
"อืม.. เอากระเป๋าตังค์ไป อยากกินอะไรก็ซื้อมาล่ะกัน" ^^
ผมเดินอารมณ์ดีมายืนต่อแถวซื้อป๊อปคอร์น กลิ่นมันช่างหอมยั่วยวนเหลือเกิน ระหว่างรอคิวผมก็ยืนพิสูจน์กลิ่นไปพลางๆ ว่าจะเลือกรสอะไรดี คนอื่นๆ เริ่มทะยอยเดินเข้าโรงหนังกันแล้วครับ เหลือผมกับผู้หญิงอีกคนที่ยืนรอสั่งอยู่คนละเคาท์เตอร์
"สวัสดีครับ ลูกค้ารับเป็นชุดไหนดีครับ"
"เอ่อ... ผมขอเลือกดูก่อนนะครับ"
"เมนูครับ อยากได้ชุดไหนบอกผมได้เลยนะครับ" พนักงานพูดจาดี ยิ้มก็เก่งแบบนี้เขาเรียกบริการดี
"งั้นผมเอาป๊อบคอร์นชุดนี้แล้วกันนะครับ" ผมชี้ที่ชุดป๊อบคอร์น 1 ถัง น้ำ 2 แก้ว
"รับน้ำดื่มกับป๊อบคอร์นรสอะไรดีครับ?"
"เอาป๊อบคอร์นรสชีสกับเค็มผสมกันแล้วก็น้ำแป๊ปซี่กับสไปรท์ครับ"
"ได้ครับ ยิ้มเก่งจังเลยน่ะครับ"
"เอ่อ... ขอบคุณครับ"
ผมว่าคนที่ยิ้มเก่งน่าจะเป็นพนักงานคนนี้มากกว่านะ คงไม่ใช่ผมหรอกเพราะผมก็ทำตัวปกติดีทุกอย่างนิ
"วันนี้มาดูหนังเรื่องอะไรเหรอครับ?"
"เรื่องน้องพี่ที่รักน่ะครับ"
"เรื่องนี้สนุกดีนะครับ ผมดูแล้วชอบมากเลย"
"อ่อ.. เหรอครับ ผมก็คิดว่าน่าจะสนุกดี" ตาผมเริ่มมองไปที่ถังป๊อบคอร์น
"สนุกมากครับ ผมคิดว่าคุณดูแล้วต้องชอบเหมือนผมแน่นอน"
"อ่อ.. ครับ"
ถังป๊อบคอร์นที่ผมสั่งไปในที่สุดก็วางอยู่ตรงหน้าผม ตอนนี้ก็เหลือแค่รอน้ำอีกสองแก้วแล้วจ่ายเงิน
"คุณมาดูกับใครเหรอครับ?" ผมเริ่มรู้สึกว่าเขาถามผมเยอะไปอ่ะ
"เอ่อ... ผมมาดูกับ..."
"มาดูกับกูเอง!!"
ทั้งผมและพนักงานคนนั้นต่างมองไปที่เจ้าของเสียงที่ตอบคำถามแทนผม
"อ่อ.. มาดูกับพี่ชายนี่เอง"
ผมนี่แอบกลืนน้ำลายเฮื้อกใหญ่ สายตาดุๆ ที่มองลอดแว่นออกมาทำเอาผมขนลุกซู่กลัวใจแฟนตัวเอง ปูถอดแว่นออกแล้วจ้องมองไปที่พนักงานคนนั้น
"เอ่อ... คือ... ไม่ใช่พี่ชายหรอกครับ"
"แฟน!! มาดูหนังกับแฟนมึงมีอะไรจะถามอีกไหม?"
--!!
"ปูไม่มีอะไรหรอกแค่พูดคุยกันระหว่างรออ่ะ" ผมจับมือปูไว้แน่น
"กูเห็นยืนคุยอยู่นานล่ะ ซื้อแค่ป๊อบคอร์นกับน้ำแค่นี้มึงใช้เวลานานขนาดนั้น รีบๆ ตักรีบๆ กดน้ำมันยากรึไง!!"
"ปูใจเย็นๆ นะ เนี้ยะน้องเขาทำเสร็จพอดี เดี๋ยวโจจ่ายตังค์ก่อนนะ"
ผมสงสารน้องเขามากอ่ะ คงตกใจน่าดูหน้าซีดไปเลย
"เท่าไหร่ครับ?"
"ทั้งหมด 440 บาทครับ"
"นี่ครับ" ผมรีบหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้พนักงานทันที
"ไม่ต้องทอน!!" รู้ใช่ไหมครับว่าเสียงใคร
น้องพนักงานอีกคนพยายามจะเดินเข้ามาช่วยเพื่อนแต่พอเจอสายตาปูเข้าไปถึงขั้นต้องเดินถอยหลังกลับทันที
"เอ่อ.. ไม่ต้องทอนนะครับ" ผมรีบพูดบอกน้องคนนั้น
"ขอบคุณมากครับ ดูหนังให้สนุกนะครับ"
"ไปเถอะปู หนังเข้าพอดีเลย"
ผมรีบหยิบแก้วน้ำสองแก้งยัดใส่มือปูให้ปูถือ ส่วนผมก็ถือถังป๊อบคอร์นแล้วใช้อีกมือดันตัวปูให้เดินออกจากตรงนี้ โอ๊ยยย!! ผมจะบ้าตาย
"คิดจะจีบแฟนกู สงสัยอยากแดกตีนแทนข้าว หึ!!"
"เฮ้ย!! ขอโทษด้วยนะครับ" ผมตกใจรีบหันไปพูดขอโทษน้องคนนั้นทันที
"ไม่เป็นไรครับ"
อ้าว!! ยิ้มซะงั้น
"มึงเห็นไหมมันยิ้มให้มึง!!"
"โอ๊ย!! ไม่ใช่หรอก เขาแค่ยิ้มตามมารยาทน่ะปู ไปดูหนังกัน นะๆ นะปูนะ"
"แม่งเอ้ย!!"
ปูเดินไปแบบไม่รอผมเลยอ่ะ ผมหันไปโค้งขอโทษน้องเขาอีกที เพื่อนพนักงานอีกคนเขาเดินเข้ามาน้องเขา ผมรีบหันหลังกลับเพื่อที่จะรีบเดินตามไปให้ทันปู
แต่.... สิ่งที่ผมได้ยินนั้น!
"มึงนี่เอาอีกแล้วนะ จีบแฟนคนอื่นไม่ดูหน้าดูหลังเล๊ยย.. เกือบแดกตีนแฟนเขาแล้วไหมล่ะ"
"กูจะรู้ไหมล่ะว่าเขามีแฟนแล้ว ก็กูเห็นแล้วชอบนี่หว่าเลยลองดูเผื่อเขาอาจจะชอบกูก็ได้"
ผมนี่อึ้งแดกไปเลยครับ ไม่กล้าหันกลับไปมองน้องคนนั้นอีก ไม่น่าล่ะทำเอาแฟนผมควันออกหูขนาดนั้น ผมนี่โง่จริงๆ เล๊ยย แค่นี้ก็ดูไม่ออก
"ยืนทำอะไรอีก รีบๆ เดินตามมาดิ!!" "ปูรอด้วย" ผมรีบเดินตามปูไปในทันที งานนี้ต้องทำตัวดีๆ หน่อยล่ะ
เราสองคนเดินเข้ามาในโรงหนัง ผมเดินเกาะชายเสื้อปูแล้วเดินตามไป หนังตัวอย่างเริ่มฉายไฟในโรงหนังค่อนข้างมืดเลยมองไม่ค่อยเห็นทาง
"เดินดีๆ ล่ะ" มือเย็นๆ จับเข้าที่มือผมแล้วจูงมือผมเดินตามไป พอถึงที่นั่งปูก็วางแก้วน้ำทั้งสองแก้วไว้ในที่วางแก้วแล้วนั่งลง
"ยืนทำไมนั่งลงดิ" ผมรีบนั่งลงตามคำสั่ง แขนซ้ายยังกอดถังป๊อบคอร์นไว้แน่น
"ปูคือ... โจขอโทษนะ"
"ชู่! เงียบๆ แล้วดูหนังไป"
ผมเลยรีบทำตามคำสั่ง นั่งเงียบรอดูหนังที่กำลังจะฉาย แต่มันเงียบเกินไปอ่ะครับ เงียบแบบไม่กล้าหยิบป๊อบคอร์ทเข้าปากเลย ปูนิ่งมากจนผมเริ่มกลัว
"ปูกินป๊อบคอร์นไหม?"
ผมขยับเข้าไปไปไกลปูอีกนิดแล้วพูดกระซิบเบาๆ ใจก็เต้นตึกๆ โคตรลุ้นอ่ะ
…
เงียบครับ เอาไงดีอ่ะยังโกรธอยู่แน่ๆ เลย
หนังเริ่มฉาย เริ่มมีเสียงหัวเราะดังขึ้นเพราะหนังค่อนข้างตลก ทุกคนในโรงดูเอ็นจอยกับหนังแต่ผมสองคนนั่งเงียบอ่ะ เอาไงดีถ้าเป็นแบบนี้ผมดูหนังไม่รู้เรื่องแน่เลย
เอาไงเอากัน!! ง้อแฟนตัวเองไม่ผิดอะไรนิ
ผมขยับตัวเข้าไปหาปูอีกนิด เรียกว่าชิดมากอ่ะครับ ถ้าชิดอีกนิดนี่ขึ้นนั่งตักเลยน่ะ "ปูกินป๊อบคอร์นด้วยกันนะ" ผมไม่รอคำตอบหรอกครับ หยิบป๊อบคอร์นได้รีบจ่อไปที่ปากปูทันที
"หึ!"
นี่คือเสียงที่ผมได้ยินก่อนจะโดนฟันคมๆ งับที่นิ้วผมเบาๆ แล้วป๊อบคอร์นก็หายไป ผมยิ้มกว้างทันที
หลังจากนั้นผมก็กินเองบ้าง ป้อนแฟนตัวเองบ้าง บรรยากาศเริ่มดีขึ้น ผมกินไปสักพักก็เริ่มอิ่ม ถังป๊อบคอร์นถูกวางไว้มุมเก้าอี้ทันที เราสองคนเริ่มมีเสียงหัวเราะไปกับความตลกของพี่ชายจอมป่วนที่มีน้องสาวสุดเนียบ มือผมถูกอีกมือกุมเอาไว้ให้คลายหนาว ถึงฉากดราม่าพี่น้องทำเอาผมน้ำตาคลอเลยครับ ไม่คิดว่าหนังพี่น้องจะทำได้ดีขนาดนี้ มีหลายฉากที่ผมแอบเช็ดน้ำตาตามเลย นักแสดงสื่อความรู้สึกออกมาได้ดีมากจริงๆ พีคสุดคือฉากสุดท้ายก่อนจบทำเอาผมน้ำตาไหลพรากจนปูแอบขำผม กว่าหนังจะจบผมเสียน้ำตาไปกี่ลิตรก็ไม่รู้ หนังดีมากเลยครับขนาดผมเป็นผู้ชายยังแอบร้องไห้ตามเลย
…
"ตาแดงหมดแล้ว"
"เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?" ผมรีบถามปูทันที
"บวมเลยเหอะ ร้องไห้อะไรขนาดนั้น หึหึ"
"ก็หนังมันเศร้านิ"
"ไปล้างหน้าในห้องน้ำไป"
"อืม... ปูรอแป๊ปนะ"
"เดี๋ยว!!"
"อะไรอ่ะ?"
"กูเข้าไปด้วย"
…
หลังจากเราดูหนังเสร็จปูก็ขับรถพาผมกลับคอนโด ระหว่างทางผมโดนล้อเรื่องร้องไห้ไม่หยุด เรื่องตลกของปูแต่กลายเป็นเรื่องเศร้าของผม แต่ก็ดีนะอย่างน้อยปูก็อารมณ์ดีแล้ว คงเลิกโกรธผมแล้วมั้ง
…
"ปูอาบน้ำเลยไหมเดี๋ยวโจจะเตรียมชุดให้" ตอนนี้เราอยู่ในห้องนอนแล้วครับ
"มานี่ดิ" ผมเดินเข้าไปให้ปูอย่างว่าง่าย ปูนั่งอยู่บนที่นอนสายตาปูมองจ้องมาที่ผม
"มีอะไรเหรอ?"
หมับ!!
ปูกอดเอวผมไว้แน่นก่อนจะซุกหน้าลงที่หน้าท้องผม
"วันนี้มึงทำกูหึงจนควันออกหูเลยรู้ตัวใช่ไหม?" ปูเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม
"ไม่รู้มั้ง ปูโวยวายใสน้องเขาขนาดนั้น" ผมตอบยิ้มๆ
"หึ!! รู้แล้วยังทำอีก"
"ปูอ่ะคิดมาก น้องเขาไม่ได้คิดอะไรกับโจสักหน่อย เขาแค่คุยกับลูกค้าปกตินั่นแหละ" ผมยิ้มแล้วลูบไล้ที่แก้มของปูเบาๆ
"ยังจะเข้าข้างมันอีก ดูก็รู้ว่ามันจะจีบมึง คนปกติที่ไหนถามเยอะแยะขนาดนี้ล่ะ กูไปซื้อทีไรเขาก็แค่ถามเอาป๊อบคอร์นรสอะไร น้ำอะไรก็แต่นั้นไหม นี่อะไรวะถามมาได้ไงว่ามึงมากับใคร เสือกเก่ง!!"
ผมนี่เถียงไม่ได้เลยเพราะผมก็แอบรู้สึกนิดๆ เหมือนกันครับ พอได้ยินน้องเขาพูดกับเพื่อนเท่านั้นแหละผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมนี่โง่จริงๆ ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ผมคงจะแค่ยิ้มๆ ไม่ตอบโต้มากขนาดนี้หรอก
"ปูยังโกรธโจอยู่รึเปล่า?"
"แล้วถ้ากูบอกว่ายังโกรธอยู่มึงจะทำยังไง?" ผมนั่งลงข้างๆ ปูก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ
"ปูก็รู้ว่าโจไม่ได้ตั้งใจ โจไม่มีทางชอบเขาอยู่แล้วปูก็รู้นิ แฟนโจนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนโจจะไปชอบคนอื่นได้ยังไงล่ะ"
ฟอดดด....
"เข้าใจพูดนะมึง"
"พูดจริงๆ ครับ วันนี้โจดีใจนะที่ปูบอกคนอื่นที่ไม่รู้จักว่าโจเป็นแฟนปู ขอบคุณนะ"
"ไม่เห็นแปลกตรงไหน มึงแฟนกู ถ้ามีคนสงสัยหรืออยากรู้ว่ามึงกับกูเป็นอะไรกันกูก็พร้อมที่จะบอกทุกคนว่าเราเป็นอะไรกัน ถึงคำตอบของกูมันจะทำให้มึงอายคนอื่นแต่กูก็เลือกที่จะพูดว่ามึงคือคนของกูเพราะกูไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้มึง กูหวง"
"ขอบคุณนะ ต่อไปโจจะไม่อายอีกแล้วล่ะ ปูจะบอกใครต่อใครว่าโจเป็นแฟนของปูโจก็จะไม่อายแล้วครับ ดีใจด้วยซ้ำไป"
"พูดจริง?"
"อืม... จริงซิ"
"มากอดทีดิ" ปูรวบตัวผมเข้าไปกอด ผมก็กอดตอบด้วยความยินดี
"ต่อไปปูจะหึงจะหวงโจก็ยินดีนะ โจแค่ขอให้ปูใจเย็นขึ้นอีกนิดนึงก็พอครับ โจไม่อยากให้ปูมีเรื่องกับคนอื่น ถ้าเกิดมีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ โจกลัวว่าปูจะพลั้งมือทำอะไรรุนแรงลงไปแล้วทิ้งโจไว้คนเดียวโจจะทำยังไงล่ะ โจไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว"
"กูไม่มีวันทิ้งมึงหรอกน่า"
"งั้นสัญญาก่อน"
"อืมๆ สัญญา"
"โจรักปูนะ สัญญาแล้วนะทำให้ได้ล่ะ"
"อืม... กูจะรักษาสัญญาเท่าชีวิตกูเลย"
"ขอบคุณนะ"
ผมรู้ว่าปูจะทำตามที่ให้สัญญากับผม ผมเชื่อแบบนั้น การกระทำและเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงที่เราคบกันใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มันทำให้ผมเชื่อมั่นในคำพูดทุกคำที่ปูพูดกับผม เราดูแลซึ้งกันและกัน เราเข้าใจกันมากขึ้น ผมเลยเลือกที่จะเชื่อใจคนรักของผมเพราะเราคือครอบครัว
รักนะครับ...
TBC.
ทำไมเรารู้สึกอิจฉาพี่โจล่ะ 5555+ ปล. อ่านแล้วฝากเม้นให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ เลิฟๆ น้า...
-
:serius2: อ้ายยยย...อิจฉา
-
โอยยย หมั่นไส้คนมึความรัก
หวานไปแล้วนะ อิจฉาๆๆๆ
-
กว่าโจจะยอมเปิดใจยอมรับเฮียปูเป็นแฟน ต้องให้ออกอาการหึงให้เห็นก่อนสินะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.27 แค่นี้พี่ก็สุขใจ】
เกือบจะได้อยู่แล้ว!! กูเกือบได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดกับที่รักกูอยู่แล้ว โถถถ... ไอ้เด็กอ้วน ไอ้อ้วน ไอ้เด็กเจ้าปัญหา มึงจะเสือกร้องไห้งอแงอยากมาหากูสองคนเพื่อ!! เพื่อ?!! มึงติดใจอะไรพวกกูหนักหนาวะ!
แม่ง!! อดเลยกู --!!
คิดว่าใครล่ะครับถ้าไม่ใช่ไอ้เด็กอ้วนตัวป่วนคนนี้ มันนั่งเขี่ยขวดนมอยู่บนที่นอนอย่างสบายใจ คงเป็นผมคนเดียวที่ประสาทจะแดกตาย เกือบแล้ว!! เกือบได้ฟินอยู่แล้วเชียว พี่สะใภ้เมียผมดันมาเคาะประตูซะก่อน พร้อมกับอุ้มไอ้เด็กอ้วนที่ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลอยู่ในอ้อมกอดมายืนยิ้มรออยู่หน้าห้อง พอเปิดประตูมาเจอสภาพนี้ผมถึงกับหำหดเลยครับ
ผมอารมณ์เสียสุดๆ แต่มินแม่งหัวเราะชอบใจ ไอ้เด็กอ้วนยิ้มทันทีที่เห็นผมสองคน มันตะเกียกตะกายจากอ้อมกอดพี่สะใภ้มินเพื่อจะให้มินอุ้มมัน มินทำท่าไม่สนใจส่วนผมก็ยืนสังเกตุการณ์ มันแหกปากร้องไห้ทันทีเมื่อไม่มีใครสนใจ พี่สะใภ้มินก็ทั้งขำทั้งพยายามโอ๋ปลอบใจให้มันหยุดร้อง ไอ้เด็กอ้วนมันทำตาละห้อยเหมือนกำลังขอความเห็นใจจากใครสักคน มึงมันตัวป่วน 2018
ผลสุดท้ายมินก็ยอมอุ้มมันในที่สุด ผ้าอ้อมกับขวดนมถูกส่งต่อให้ผมแล้วพี่สะใภ้คนงามก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงไอ้เด็กอ้วนที่เกาะมินไม่ยอมห่าง โถถถ... ไอ้ลิงปลิง!!
"มึงหลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมาอีกทำไมวะ" ผมแสดงท่าทางหยุดหงิดอย่างชัดเจน
"ไหนพูดมาดิ ร้องไห้มาเนี้ยะอยากมาหาใคร กูหรือพ่อมึง?" มินตั้งหน้าตั้งตาถามไอ้เด็กอ้วนอย่างจริงจัง
"อ้าว!! มึงทำไมไปถามมันอย่างนั้นล่ะมิน"
"ก็กูอยากรู้นิ สนิทกันเร็วไปป่ะถึงแหกปากร้องหาขนาดนี้อ่ะ"
"เออ!! ไหนมึงสนิทกับใครไหนพูดดิ"
ผมเอาตัวรอดด้วยการเออออตามมินไปเพื่อไม่ให้ความซวยตกอยู่ที่ผมคนเดียว ไอ้เด็กอ้วนมันยิ้มหัวเราะชอบใจเหมือนคุยกับพวกผมรู้เรื่องยังไงอย่างงั้น มันยกมือขึ้นลงพร้อมกับหัวเราะ มือไม้ตีลงที่นอนตุบๆ อย่างพอใจก่อนจะคลานไปหามิน
"นั่นไง!! มันสนิทกับมึงมิน"
ไอ้เด็กอ้วนมันหันมาหาผมแล้วหัวเราะชอบใจใหญ่ กูรอดแล้ว! มึงไม่ได้สนิทกับกูขนาดนั้นกูรู้ดี
"หื้อไอ้อ้วน!! มึงสนิทกับกูตอนไหนวะ" มินอุ้มไอ้เด็กอ้วนขึ้นมานั่งบนตัก
"เฮ้ยๆ ทำอะไรวะ?!"
ภาพที่ผมเห็นคือไอ้เด็กอ้วนมันกำลังหันหน้าไปซบอกเมียผมอ่ะ มันเอาหน้าถูไปถูมาที่หน้าอกมิน มือไม้แม่งก็จับไปทั่ว โหหห... ไอ้งูพิษ!! นั่งมันพื้นที่ของกูนะเว้ย!!
"ฮ่าๆๆ กูจั๊กจี้นะเว้ย!! นั่งดีๆ ดิ"
"มึงมานี่เลย!!" ผมจับมันแยกออกจากกันทันที
ไม่ได้เว้ย!! คนนี้กูหวง พอผมจับมันแยกออกจากมินมันก็คลานเข้ามาหาผม ทีนี้ล่ะมึงเอ้ย!! เห็นกูเป็นเสาอาโกโก้ไปเลย ปีนเก่ง!!
"ทิวมันอยากยืนป่าว มึงจับมันยืนดิ"
"มันใช่เวลายืนรึไง นี่มันกี่ทุ่มแล้วทำไมมึงไม่หลับไม่นอนอีกหื้อ!" ปากผมบ่นไปแต่มือผมทั้งสองข้างก็จับมือมันแล้วประคองไอ้เด็กอ้วนให้ยืนขึ้น มันหัวเราะชอบใจใหญ่ กระโดดดีใจเป็นหมาปั๊กไปเลย มึงสนุกแต่กูเมื่อยนะเว้ย!!
"ทำไมมึงคึกอย่างนี้วะ" ผมบ่นอุบ
"กูว่าอีกนานเลยกว่ามันจะนอน มันเพิ่งตื่นด้วย"
"อะไรวะ นอนไวตื่นไวใช้แบตอะไรวะชาร์ตเต็มไวฉิบหาย"
"เอาน่า... มึงเล่นเป็นเพื่อนมันไปเถอะ เดี๋ยวมันเหนื่อยมันก็ง่วงเองแหละ" พูดจบมินก็นอนเล่นเกมส์เฉยเลย
"ไอ้อ้วน! ง่วงยัง มึงจะดีดอะไรขนาดนี้วะ แดกนมหรือแดกกัญชาห๊ะ!"
"~&$฿^#):${]{8&%¥" แล้วผมก็ได้คำตอบเป็นภาษาต่างด้าวมา มันสนุกแต่ผมโคตรเหนื่อย ตอนเล่นกับมิกกี้ไม่เห็นจะเหนื่อยแบบนี้เลยวะ
…
เวลาผ่านไปช้าเหมือนตกนรก แบตมันใกล้จะหมดแล้วครับ คอพับคอหักนอนดูดนมตาเคลิ้มจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่หลังจากดีดมาเกือบชั่วโมง
"หลับยังวะ?"
"ชู่!! มึงพูดเบาๆ ดิมิน เดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาทำไงล่ะ"
"เออๆ ก็ได้ แต่กูว่าลักษณะนี้ตื่นยากว่ะ คึคึ" มินพูดอย่างขำๆ พร้อมกับเขี่ยแก้มยุ้ยๆ ของไอ้เด็กอ้วนเล่นอย่างสนุกมือ
"มินมึงอย่าไปกวนมันดิ เดี๋ยวมันไม่นอนนะเว้ย"
"มันหลับชัวร์ มึงดูตามันดิตลกว่ะ จากตาโตๆ ไปหมดแล้ว คึคึ หมดสภาพหมาคึกเลยว่ะ"
"หึหึ กูว่ามันตาโตเหมือนมึงเลยว่ะมิน"
ตอนนี้ผมสองคนนั่งมองไอ้เด็กอ้วนนอนกอดขวดนมแน่น มันดูดนมดังจ๊วบๆ ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเสียงดูดนมเริ่มเบาลงๆ แรงปั๊มนมเริ่มลดลงเรื่อยๆ เปลือกตาเริ่มปิดลงช้าๆ เหลือการมองเห็นเพียงห้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้น
ในที่สุด.....
ไอ้อ้วนมันก็หลับ
เย้!!!
"หลับแล้ว" มินพูดด้วยน้ำเสียงค่อยข้างเบา มันคงกลัวไอ้อ้วนจะตื่นน่ะครับ
"มินเราเอาไอ้อ้วนไปฝากให้นอนห้องพี่ฟ้าไม่ได้เหรอวะ?"
"มึงจะไปกวนอะไรพี่ฟ้าเขาอีก แค่เขาเลี้ยงมิกกี้คนเดียวเขาก็เหนื่อยแล้วป่ะ"
"แล้วมึงจะให้มันนอนห้องเราเหรอวะ"
"อ้าว!! แล้วมึงจะให้มันไปนอนไหนล่ะ นอนหน้าห้องเลยไหม"
"ได้เหรอ?" ผมแกล้งถาม ป๊าบ!!
"โอ๊ยย!! กูแค่ล้อเล่นเอง"
"พูดเป็นเด็กไปได้ มึงไม่สงสารมันรึไง ถ้าให้มันไปนอนหน้าห้องยุงได้หามมันเอาไปทำพิธีดูดเลือดสาบานแน่!!"
พิธีอะไรของมันวะ ดูดเลือดสาบาน??
"หูยย.. มึงดูตัวมันก่อนมิน อ้วนขนาดนี้ต่อให้ยุงทั้งกรุงเทพฯ ก็หามมันไม่ขึ้นหรอก"
กร๊ากกก...
"วันนี้มึงตลกมากไปแล้วนะไอ้ป๋าทิว ไปอาบน้ำได้แล้วไปจะได้นอน"
"แต่มิน... เรายังไม่ได้ทำการบ้านกันเลยนะ เมื่อกี้กูยังค้างอยู่เลย"
ตุบ ตุบ!!
"นี่ไงการบ้าน!! มึงโตขนาดนี้แล้วยังเรียนไม่จบรึไง ไปอาบน้ำ!!"
"มิน!!" "อะไร!!"
"มึงผิดสัญญา กูผิดหวังในตัวมึงมาก!"
"เออ!! เรื่องของมึงเถอะไอ้หื่น!!"
บทสรุปคือกูอดจริงอะไรจริง เดินคอตกถือผ้าเช็ดตัวหนีช้ำเข้ามาในห้องน้ำ อยากร้องไห้ อยากเล่นมิวสิก เสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้ คืนนี้กูต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยมือของกูเอง
อ่าาาา.... มินจ๋า ที่รักของพี่
....
เมื่อเธอไม่รักฉันคงต้องเป็นคนจากไป หื้อ อืออ... กูก็ฮัมเพลงไปเรื่อย คิดอะไรขึ้นได้ก็แหกปากร้องไป ระบายความเครียดเสียใจน้อยใจเมียที่เมียไม่รัก เมียเห็นคนอื่นสำคัญกว่า หึ!! มึงจำไว้เลยไอ้อ้วน!! วันพระไม่ได้มีหนเดียว!
ผมเดินออกจากห้องน้ำ ทำท่าผิวปากอารมณ์ดีกลบเกลื่อนความเสียใจ ผมรู้ว่ามินมันก็แอบเหลือบมองผมอยู่ ทำไมๆ กูดูผิดปกติขนาดนั้นเลยรึไง หึ!! กูแค่งอนเมียในใจใครจะรู้
"อย่าลีลาได้ป่ะทิว รีบๆ ใส่เสื้อผ้าแล้วมานั่งเฝ้าลูกมึงได้แล้ว กูจะได้ไปอาบน้ำบ้าง"
ผ่าง!! --!!
คือไร? สรุปกูงอนมึงบ้างไม่ได้เลยว่างั้น!
"มึงจะไปอาบก็ไปดิ มาเร่งกูเพื่อ" ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่พอใจอ่ะรู้ยัง
"เออ!! ก็แล้วแต่นะ เรื่องนี้กูจะไม่ยุ่ง" พูดจบมินมันก็เดินมาหยิบผ้าเช็ดตัว เหลือกตามองบนใส่ผมแล้วเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำเฉยเลย ไรว้า..
"เอาแต่ใจฉิบหาย"
โถถถ... ถึงจะร้ายแต่ยังไงมึงก็ยังน่ารักสำหรับกูเสมอ ชุดนอนก็เตรียมไว้ให้ผัวแล้วแบบนี้กูจะไม่รักมึงได้ไงไอ้แห้ง โอเค.. กูอารมณ์ดีขึ้นมาอีกนิดนึงก็ได้เพื่อเมีย
…
เด็กอ้วน ไอ้อ้วน ไอ้ตัวป่วน นอนสบายเลยนะมึง แม่ง!! แอบหยิกมันตอนหลับสักทีดีไหม ถึงมึงจะน่าตาน่ารักน่าเอ็นดู อ้อนเก่งออเซาะเมียกูเก่งแต่กูบอกเลยว่ามึงเสพสุขอยู่กับพวกกูได้ไม่นานหรอกโว๊ย! รอกูเจอแม่มึงก่อนเถอะกูจะเอาไปคืนให้ถึงที่เลย หึหึ
"ทำอะไรอ่ะทิว?"
มินเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่โคตรยั่วยวนผัวอย่างกูเป็นที่สุด ถ้ามึงจะใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาซะขนาดนี้มึงก็ควรยอมกูบ้างอะไรบ้าง แม่ง!! ปล่อยให้กูมองดูหุ่นมึงแล้วน้ำลายยืดเป็นหมาไปเลย โถถถ... ชีวิตไอ้ทิว
"เลิกมองกูด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้วทิว"
"อะไร! กูมองมึงด้วยสายตาแบบไหน กูก็มองของกูปกติ"
"เออๆ กูลืมไปว่ามึงหื่นเป็นปกติ จัดที่นอนดีๆ ดิ ดึกแล้ว"
"จะให้กูจัดอะไรอีกล่ะ ไอ้อ้วนนี่เล่นนอนแผ่กลางที่นอนขนาดนี้"
แม่ง!! นอนสบายไปเลยนะมึง
"ตามใจล่ะกัน" มินมันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นี้ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้า
"อดนอนกอดเมียอีกแล้วกู" ผมบ่นอุบ …
"หลบไปดิ!" เมียสั่งก็ต้องทำตาม
"จะทำอะไร?" ถามด้วยเสียงหงอยเหงา
"ก็จัดที่นอนใหม่ มึงไปเอาหมอนในตู้มาเพิ่มให้กูที" ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย เดินไปเปิดตู้หยิบหมอนมาเพิ่มตามคำสั่ง พอหันกลับมาที่เตียงเท่านั้นแหละ
ว๊าววว... ที่รักของไอ้ทิว
"ยืนทำถ้วยอะไรล่ะ ให้ไว!!"
ผมเดินยิ้มหน้าระรื่นยื่นหมอนไปให้มินทันที
"เอาอีกป่ะ?"
"อืม.. เอามาอีกสองใบก็พอ"
"ได้คร๊าบ... จัดให้เดี๋ยวนี้เลย"
มินจัดที่นอนใหม่โดนใจผมสุดๆ ไอ้อ้วนที่นอนแผ่หลาอยู่กลางที่นอนถูกจัดให้นอนใหม่ชิดซ้ายแต่กินพื้นที่เยอะมากเพราะมีหมอนข้างกั้น หมอนหนุนอีกสามใบกั้นรอบๆ ตัวมันเอาไว้ ส่วนพื้นที่อีกครึ่งไม่ต้องทายเลยเพราะคืนนี้ผมได้นอนกอดที่รักของผมเต็มๆ โอ๊ยยย... น้ำตากูจะไหล
"ปิดไฟด้วยนะ เดี๋ยวเปิดไฟหัวเตียงไว้ก็พอ"
"ได้คร๊าบที่รัก"
ตามสั่งเลยครับ ผมยอมทำทุกอย่าง พอปิดไฟใส่กลอนเสร็จก็กระโดดขึ้นเตียงทันที
ฟอดดด....
"ทำไมรู้ใจกู"
"เดี๋ยวมึงบ่น ขี้เกียจฟัง"
"แล้วไม่กลัวมันตกเตียงแล้วเหรอ?"
"ไม่ตกหรอก นอนกอดมันไว้ถ้ามันขยับตัวก็จับมันนอนดีๆ พอ" ฟอดดดด...
"แฟนกูฉลาดสุดๆ คืนนี้กูจะกอดมึงแน่นๆ เลย"
พรึ่บ!
มินพลิกตัวหันมาหาผมก่อนจะใช้มือซ้ายจับที่แก้มผมแล้วตบเบาๆ จุ๊บบบ... ริมฝีปากของมินจูบลงที่ปากผมอย่างไม่ล่วงล้ำแล้วผละออก
"เฮ้ออ... ทำไมช่วงนี้แฟนกูขี้น้อยใจจังวะ"
"หึหึ มึงว่ากู"
"อืม.. ว่ามึงนั่นแหละ"
"ก็ได้ๆ กูยอมรับ ช่วงนี้มึงกับกูมีเรื่องให้คิดเยอะ บางทีกูก็รู้สึกเราได้อยู่ด้วยกันน้อยไป กูอยากกอดมึง อยากจูบมึง อยากรักมึงบ้างก็เท่านั้นเอง"
"ฮืออ... อยากรักหรืออยากเอากู ไหนพูดใหม่ดิ"
"อยากเอาเมีย"
เพี๊ยะ!!
"หูยยย... ตบหน้ากูทำไมเนี้ยะ"
"อดทนเป็นไหม"
"โหหห... กูอดมาหลายวันแล้วมึงก็รู้"
"เอาน่า... อดทนอีกนิด ไอ้อ้วนมันอยู่มึงก็เห็นนิ"
"ไรวะ! แล้วกูต้องรอให้มันไม่อยู่รึไงถึงจะมีอะไรกับมึงได้"
"ใช่"
"โหหห... ไม่แฟร์เลย"
"น่านะ... แค่จูบก่อน ไว้รอให้ทุกอย่างมันเข้าที่เข้าทางก่อน มึงจะพากูไปตั้งแคมป์สามวันสองคืนกูจะไม่ขัดใจมึงเลย"
"หึหึ สามวันสองคืนนี้ห้ามไปไหนเลยนะนอกจากบนที่นอน"
"อืม... จัดไปดิ"
อร๊ากกก... กูอยากไปตั้งแคมป์ไวไว
"งั้นคืนนี้กูขอจูบมัดจำก่อนได้ไหม"
"จัดดิ รออะไร"
พรึ่บ!!
มินพลิกตัวขึ้นคร่อมผม
"ชู่!! เงียบๆ ไว้ล่ะ"
ผมนี่แทบหลุดขำกับความกวนตีนของเมียตัวเอง มึงจะมาตลกอะไรตอนนี้วะ
"เริ่มได้ยังล่ะ กูรออยู่เนี้ยะ"
"คนแก่ใจร้อนวะ"
จุ๊บบบ... มินกดจูบลงที่ปากผมด้วยความรวดเร็วแล้วผละออก มันยิ้มโคตรกวนตีน ผมเลยบีบที่ก้นมันแรงๆ ไปหนึ่งที มันสะดุ้งด้วยความตกใจแล้วหันไปมองไอ้เด็กอ้วนที่นอนนิ่งในท่าเดิม มินถอยหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะหันมาชี้นิ้วใส่หน้าผม หึหึ
จุ๊บ จุ๊บบบ... มินเริ่มกดจูบลงเบาๆ ที่ริมฝีปากของผม ค่อยๆ จูบเม้นจากริมฝีปากบนลงล่างอย่างช้าๆ ปลายลิ้นตวัดเลียที่ริมฝีปากก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามาในปากของผม ลมหายใจอุ่นๆ กระทบลงบนใบหน้าทำให้ผมรู้สึกวูบวาบเริ่มปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย มินเริ่มจู่โจมผมหนักขึ้น บทจูบเริ่มรุนแรงและเร่าร้อนขึ้น ลิ้นของเราสองคนพันเกี่ยวดูดรัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มินจู่โจมผมตอบรับจนร่างกายผมเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหว ผมเลยส่งสัญญาณให้มินหยุดไว้เพียงเท่านี้ ไม่งั้นผมคงอดใจไม่ให้ไปต่อไม่ไหวแน่นอน
มินกดจูบผมอีกสองสามครั้งก่อนจะผละออกจากริมฝีปากของผม ใบหน้ามินซบลงที่อกผม มินยังคงหอบหายใจเหนื่อยและอ่อนแรง ผมลูบลงที่หัวมินเบาๆ ก่อนจะกดจูบลงอย่างอ่อนโยนแทนคำขอบคุณ มินเงยหน้าขึ้นมามองผมที่กำลังจ้องมองมินอยู่เช่นกัน จุ๊บบบ... "นอนได้แล้วไอ้ป๋า" พูดจบมินก็พลิกตัวลงไปนอนข้างผมเหมือนเดิม "เฮ้อ.. กูมันมีทางเลือกที่ไหนล่ะ แต่ได้แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ แค่นี้กูก็รักมึงจะตายแล้วไอ้แห้ง" ผมรวมตัวมินเข้ามากอดไว้แน่น "อืม.. กูก็รักมึง" มินพลิกตัวตะแคงไปหาไอ้เด็กอ้วนโดยมีผมตามกอดประกบไว้ไม่ยอมห่าง อย่างน้อยคืนนี้ผมก็ได้นอนกอดเมียแค่นี้ก็ทำให้ผมฝันดีแล้วครับ
…
…
ครืดดด.... ครืดดด....
"ฮัลโหล ว่าไงมึง?"
"ทุ่มนึงเจอกันที่ร้านมึง ตามนี้"
"อืม... โอเค"
…
"ใครโทรมาแต่เช้าอ่ะทิว"
"ไอ้ฟิวน่ะ นอนต่อเถอะยังเช้าอยู่เลย"
"อืม... นอนต่อนะ กูยังไม่อยากตื่น" มินพลิกตัวแล้วกอดก่ายผมเหมือนทุกวันที่เรานอนด้วยกัน
ฟอดดด....
"นอนซะ เดี๋ยวกูปลุกเอง"
ผมชะโงกไปมองไอ้เด็กอ้วนที่นอนอยู่อีกฝั่ง มันยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิมแต่เปลี่ยนท่านอนนิดหน่อย ผมกระชับตัวมินเข้ามากอดแล้วผมก็นอนหลับตามมินไป
…
…
…
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็เกือบเจ็ดโมง เพราะอะไรน่ะเหรอครับ นั่นไงตัวปัญหา ไอ้เด็กอ้วนมันปีนครับ มันพยายามปีนขึ้นมาบนตัวมิน แต่ที่มันจับและเกาะอยู่คือแขนของผม เราสองคนประสานสายตากัน มันยิ้มร่าแต่ผมหน้าไม่ค่อยรับแขกสักเท่าไหร่ เพราะมึงจะตื่นเช้าไปไหนวะ!! กูรู้สึกว่ากูเพิ่งนอนต่อได้แค่แป๊ปเดียวเองนะเว้ย!!
"กลับไปนอนที่มึงเดี๋ยวนี้เลย อย่าเพิ่งมากวนตอนนี้" ผมพูดกับมันด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเบาเพราะกลัวมินตื่น
"คิคิ &('-#%@$::'%$" แล้วมันก็หัวเราะพร้อมกับตอบเป็นภาษาที่ผมฟังมันไม่เข้าใจ
"เอานมไหม?" ผมถามมัน
"มะ.. ม่ะ...หม่ำ..."
เป็นคำแรกที่มันพูดภาษาที่ผมพอจะเข้าใจ ถึงจะพูดไม่ชัดมากแต่ผมก็พอจะเดาได้อ่ะน่ะ
"ไปนอนรอเงียบๆ ห้ามกวนเมียกูโอเค๊" ผมใช้มือดันมันเบาๆ ให้มันลงไปนอนบนที่นอนเหมือนเดิม
"ห้ามเสียงดังเข้าใจไหม เดี๋ยวกูไปเอานมมาให้"
ไอ้เด็กอ้วนมันตอบรับคำสั่งผมด้วยการยิ้ม กูจะเข้าใจว่ามึงฟังคำสั่งกูรู้เรื่องแล้วกัน ถ้ามึงขัดคำสั่งกูมันโดนดีแน่!! ผมค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วจับมินนอนดีๆ แล้วห่มผ้าให้มิน ไอ้เด็กอ้วนนอนมองจ้องผมนิ่ง ผมเดินไปหยิบขวดนมข้างๆ มันก่อนจะจัดหมอนกันมันไว้ให้แน่นหนาแล้วเดินลงไปข้างล่างเพื่อเอานมขวดใหม่ให้มันกิน ผมเดินตรงไปยังห้องครัวกะจะหาตัวช่วยคือพี่แม่บ้านแต่ผมกลับเจอนางฟ้าเข้าให้
"สวัสดีครับพี่ฟ้า" พี่ฟ้ากำลังเตรียมกับข้าวใส่บาตรอยู่ครับ
"อ้าวทิว ตื่นซะเช้าเชียว เมื่อคืนได้นอนกันรึเปล่าจ๊ะ"
"หึหึ กว่าจะได้นอนก็เหนื่อยพอดูครับ"
"คริคริ พี่ว่าเจ้าตัวเล็กติดทิวกับมินมากเลยนะ ตอนแรกก็เล่นกับมิกกี้อยู่ดีๆ จนหลับไป พอตื่นก็ร้องไห้ไม่ยอมนอนต่อ พี่กล่อมเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลับ พี่กลัวมิกกี้จะตื่นเลยต้องไปรบกวนทิวกับมินนะจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรครับพี่ฟ้า ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเลี้ยงไอ้อ้วนให้ ผมกับมินก็แอบเกรงใจพี่ฟ้าอยู่เหมือนกัน"
"ไม่เป็นไรจ้าพี่ยินดี ว่าแต่ทิวลงมาทำอะไรเหรอ?"
"มาเอานมให้ไอ้อ้วนนะครับ"
"อ่อ... ทิวไปเอาในหมอใบเล็กข้างๆ เครื่องทำน้ำร้อนได้เลยนะ พี่ชงไว้ให้แล้วจ๊ะ พี่แช่น้ำไว้ให้น่ะ"
"ขอบคุณมากครับพี่ฟ้า งั้นผมขอเอาขึ้นไปให้ไอ้อ้วนเลยนะครับ มินยังหลับอยู่ทิ้งมันไว้คนเดียวนานๆ เดี๋ยวมันจะซนไปปลุกมิน"
"ได้จ้า หยิบได้เลยนะ ส่วนขวดนมเมื่อคืนวางไว้ตรงนี้เลยจ๊ะ เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านจัดการให้นะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
"จ้า..." พี่ม่อนโชคดีฉิบหายเลยวะ ได้เมียดีเป็นงานทุกอย่างแถมขยันอีกต่างหาก
ผมเดินไปหยิบขวดนมที่พี่ฟ้าชงเตรียมไว้ให้แล้วรีบกลับขึ้นไปบนห้องนอนทันที ผมเปิดประตูเข้าไปภาพที่ผมเห็นคือมินยังนอนอยู่ท่าเดิมโดยมีไอ้เด็กอ้วนนั่งมองมินหลับอยู่ข้างๆ พอมันเห็นผมเดินเข้ามามันก็ตีมือป้อมๆ ของมันลงบนที่นอนอย่างมีความสุข
"ใครบอกให้ลุกขึ้นนั่ง นอนลงเลยจะกินไหมนมอ่ะ" มันยิ้มครับ
"นอนลงซะ อ่ะนี่นมของมึง กินแล้วนอนซะรู้ไหม" ผมจับไอ้อ้วนให้นอนลง มันมองขวดนมที่มือผม
"อ่ะๆ น้ำลายไหลแล้วมึง รอแป๊ปกูเช็คดูก่อนว่านมยังร้อนอยู่ไหม" ผมหยดน้ำนมลงที่หลังมือ
"อ่ะกินได้" ผมยื่นขวดนมไปให้ไอ้เด็กอ้วน มือป้อมๆ ของมันพยายามจะรับขวดนมจากมือผมแต่ผมแกล้งดึงเข้าดึงออกไม่ให้มันจับขวดนมครับ ฮ่าๆๆ โคตรตลกเลย
"อ่ะ กินแล้วนอนซะอย่าดื้อ"
ครั้งนี้ผมเอาขวดนมให้มันจับ มันรีบยัดเข้าปากแล้วดูดนมทันที ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้มันแล้วเดินอ้อมไปล้มตัวนอนลงข้างมิน ผมรวบตัวมินเข้ามากอด มินกระชับตัวเข้าหาอ้อมกอดของผม ริมฝีปากกดจูบลงที่หน้าผากมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ผมขอนอนกอดมันให้นานขึ้นอีกนิดแล้วกัน...
ฟอดดด....
TBC.
อ่านแล้วฝากเม้นให้ด้วยน้า... ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่าร๊ากกกกกกก
ถึงวันที่ตัองคืนเด็กคงคิดถึงกันน่าดู
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.28 หลักฐาน】
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็แปดโมงครึ่ง มินกับไอ้เด็กอ้วนยังคงนอนหลับสนิทกันอยู่บนที่นอนนู้น มันสองคนนอนใช้ลมหายใจคุยกัน คนนึงกรนอีกคนนึงก็หายใจแรงเหมือนมันกำลังคุยโต้ตอบกันอ่ะ ผมนี่ขำหนักเลย หัวไปทางหางไปทาง อีกนิดนึงมันคงกลิ้งมาทับกันแน่ๆ หึหึ
ผมปล่อยให้มันนอนต่อกันอีกนิดแล้วกัน เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จค่อยมาปลุกดีกว่า...
…
ผมอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็เจอไอ้ตัวป่วนกำลังนอนกอดขวดนมที่มันกินหมดแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอน พอมันเห็นผมเดินออกมาจากห้องน้ำมันก็ม้วนตัวตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่งมองผมแล้วส่งยิ้มอารมณ์ดี ผมหยุดยืนมองมันแป๊ปนึง มันมองผมแล้วทำหน้างงๆ ก่อนจะหันไปมองมินที่นอนห่มผ้าอยู่ข้างๆ มัน
"แน่ะๆ อย่าไปกวนเมียกู" ไอ้เด็กอ้วนมันยิ้มครับ
แต่!!
มันไม่หยุดตามที่ผมสั่ง มันคลานไปหามินแล้วใช้มือตีๆๆ ลงที่ผ้าห่มที่มินกำลังห่มอยู่พร้อมกับหัวเราะอารมณร์ดีเฉย
"เฮ้ยๆ หยุดเลยไอ้อ้วน" มันหยุดเว้ย!
"อย่ากวน! นั่งรอนิ่งๆ เลยเดี๋ยวกูใส่เสื้อผ้าแป๊ป"
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
มือป้อมๆ ของมันยังคงตีลงที่นอนอย่างสนุกสนาน มันคลานไปหามินที่เริ่มขยับตัวเล็กน้อย ผมยืนมองดูการกระทำของมันทุกอย่าง เหมือนมันไม่สนใจที่ผมพูดออกคำสั่งไปว่าให้อยู่นิ่งๆ เฉยๆ มันทำไม่ได้!! ไอ้อ้วนมันคือตัวป่วน 2018 และแล้วมันก็ทำสำเร็จ
"เฮ้ย!! อย่ากวนได้ป่าวอ้วน คนจะนอน"
เป็นไงล่ะมึงกูเตือนมึงแล้วนะ โดนว๊ากตัวพ่อไหมล่ะทีนี้ หึหึ
"ปาปา.. อิอี้... จาจา.." แล้วมันก็หัวเราะ แต่ผมกำลังยืนอึ้งแดก
"เมื่อกี้มึงพูดอะไรวะ" มินลุกขึ้นนั่งขยี้ตาตัวเองเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"ทิวมึงได้ยินมันพูดใช่ป่ะ?"
"อืม... มันพูดภาษาอะไรวะ กูฟังไม่รู้เรื่อง" ผมรีบหยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่ สายตาก็ยังคงเหลือบไปมองไอ้เด็กอ้วนที่นั่งยิ้มน้ำลายเยิ้มอยู่ข้างๆ มิน
"ไหนพูดใหม่ดิ เมื่อกี้พูดว่าอะไร" มินเริ่มสนทนากับไอ้เด็กอ้วนอย่างจริงจัง
"บรืนน.. อ่ะจาจาจ๊ะ"
นั่นแหละครับที่พวกผมได้ยิน ภาษามนุษย์โลกอีกโลกนึงที่ผมสองคนยังไม่สามารถเข้าใจในความหมาย มันคลานได้ มันนั่งได้แล้วนี่มันเริ่มปีนนั่นปีนนี่ไปทั่ว แล้วนี่มันเริ่มจะสื่อสารกับพวกผมด้วยภาษาที่มันถนัดซึ่งกูกับมินไม่มีทางเข้าใจมึงแน่นอน
"ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำซะ เอาไอ้อ้วนมันเข้าไปอาบด้วยเลย"
"อ้าว! ทำไมมึงอาบก่อนล่ะ แล้วกูจะอาบน้ำกับมันสองคนได้ไง มึงก็รู้ตอนจับมันอาบน้ำแม่งโคตรเหนื่อยเลยนะเว้ย!!"
"ก็พวกมึงตื่นพร้อมกัน กูตื่นก่อนกูก็เลยชิงอาบน้ำก่อนไง หึหึ"
"โหหห... ไรวะ! โคตรเอาเปรียบเลย"
"อย่าบ่นน่า... กูเตรียมน้ำไว้ให้แล้วมึงแค่จับมันจุ่มน้ำสองสามทีแล้วเอาขึ้นมาก็แค่นั้น ไม่เห็นจะยากอะไรเลย"
"คนนะไม่ใช่ผ้าขี้ริ้วจะได้จับจุ่มน้ำสองสามทีแล้วขึ้นน่ะ" มินบ่นอุบ
"เออน่าอย่าบ่น เดี๋ยวกูไปเอากระเป๋าเสื้อผ้ามันจากพี่ฟ้า ส่วนมึงก็จัดการอาบน้ำให้ตัวเองแล้วก็ไอ้เด็กอ้วนนี่ด้วย"
"เออ!! ก็ได้วะ"
"อ่อ... อาบน้ำไม่ต้องล็อคประตู เดี๋ยวกูมาช่วย"
"เออ! รีบไปรีบมาล่ะ"
"คร๊าบที่รัก ดูแลลูกของเราดีๆ ล่ะ เดี๋ยวพี่มา"
"ไอ้บ้า!! รีบๆ ไปไกลๆ กูเลย!!" "ฮ่าๆๆ เดี๋ยวกูมานะ"
ผมนี่รีบวิ่งออกจากห้องเลย มินมันกำลังหันไปคว้าหมอน ไอ้เด็กอ้วนหัวเราะชอบใจ มึงมีความสุขมากหรือไงวะที่กำลังจะเห็นกูถูกเมียทำร้าย โถถถ... ไอ้เด็กเตี้ยเอ้ย!!
…
"อาทิวฮะ!!"
"มิกกี้อย่าวิ่งเดี๋ยวหกล้ม"
"แฮ่กๆ มิกจะมาเล่ยกับน้องฮะ น้องตื่นรึยังฮะอาทิว"
"ตื่นแล้วครับ แต่ก่อนจะเข้าไปเล่นกับน้องมิกกี้ต้องพาอาไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าให้น้องก่อน เพราะของใช้น้องอยู่ในนั้นครับ"
"ได้ฮะ มิกรู้ว่าแม่เอาวางไว้ไหนฮะ"
"งั้นไปกันเลยครับ อามินดูน้องคนเดียวเดี๋ยวจะไม่ไหว"
"ไปฮะ มิกกี้จะพาอาทิวไปเอง" มิกกี้เดินจูงมือผมเข้าไปยังห้องนอนของตัวเอง กระเป๋าและของใช้ของไอ้เด็กอ้วนถูกวางอยู่บนโต๊ะใกล้กับตู้เสื้อผ้า
"นี่ฮะอาทิวกระเป๋าของน้องฮะ"
"อ้าว.. ทำไมกระเป๋าของน้องมาอยู่ห้องมิกกี้ล่ะครับ"
"เมื่อคืนมิกอยากให้น้องนอนกับมิกฮะ แต่... น้องร้องไห้ไม่ยอมนอน" มิกกี้ทำน่าเศร้า
โถถถ... น่าสงสาร กูเนี้ยะน่าสงสาร มีคนอยากให้นอนด้วยมึงก็ไม่นอนกับเขาเนอะไอ้อ้วนเอ้ย!
"น้องยังเล็กอยู่ครับ รอน้องโตอีกนิดนึงอาว่าน้องคงติดมิกกี้แน่นอน" ผมลูบหัวปลอบใจหลานชายที่รัก
"จริงเหรอฮะอาทิว ถ้าน้องโตกว่านี้ให้น้องมาอยู่กับมิกได้ไหมฮะ?"
อ้าว!! ซวยแล้วกู
"เดี๋ยวรอน้องโตก่อนนะครับ"
"ได้ฮะมิกชอบน้องมากๆ เลยฮะ น้องน่ารัก"
"โอเค... งั้นอาว่าเราสองคนรีบเอากระเป๋าแล้วไปหาอามินที่ห้องดีกว่าเนอะ"
"ไปฮะ อาทิวเร็วๆ มิกอยากเจอน้องแล้วฮะ คิคิ"
ผมเดินตามมิกกี้ออกมาจากห้อง มิกกี้พยายามเดินเร็วเพื่อจะไปหาไอ้เด็กอ้วน ผมก็เดินตามหลานไปติดๆ พอเปิดประตูเข้าไปในห้องเท่านั้นแหละครับ เฮ้อออ....
"เฮ้ย!!! อย่าตีน้ำดิ นั่งนิ่งๆ เลย"
"เอะจาจา..."
"นั่งนิ่งๆ เดี๋ยวจับกดน้ำแม่ง!!"
ผมกับมิกกี้มองหน้ากัน มิกกี้ทำตาโตด้วยความตกใจ
"อาทิวฮะ อามินจะจับน้องกดน้ำฮะ"
"หึหึ มิกกี้ไปเปิดทีวีดูการ์ตูนรออาแป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวอาไปช่วยชีวิตน้องก่อน"
"ได้ฮะ"
ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเล็กภายในห้องแล้วเปิดกระเป๋าหยิบสบู่เหลวของไอ้เด็กอ้วนออกมาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ภาพที่ผมเห็นคือ....
"อ่ะจ๊ะ... เอะโจะจาจา"
ไอ้เด็กอ้วนใช้มือตีน้ำเล่นอย่างสนุกสนาน ส่วนที่รักของผมนั่งทำหน้าเซ็ง สองมือจับประคองไอ้เด็กอ้วนให้เล่นน้ำอย่างสบายใจ พอมันเห็นผมเดินเข้ามาเท่านั้นแหละ
"ทิวช่วยกูด้วย!!"
ผมนี่กลั้นขำแทบไม่อยู่ คนนึงหน้าตาเบิกบานใจสุดๆ อีกคนเหมือนกำลังจะตาย
"ทำไมไม่รีบอาบล่ะ" ผมแกล้งถาม
"อาบยังไงล่ะ พอกูจะจับอาบน้ำมันก็เอาแต่เล่นเนี้ยะ" มินบ่นอุบ
ผมนั่งลงที่ขอบอ่างอาบน้ำ ไอ้เด็กอ้วนหยุดเล่นน้ำมันหันมามองหน้าผม
"ตัวป่วนนะมึงรีบอาบน้ำเลย" ผมใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากมันไม่แรงนัก
"อะไรวะ! เมื่อกี้ยังเล่นน้ำไม่หยุดเลย ทีงี้หงอเลยนะมึง"
"หึหึ มินมึงจับตัวมันไว้ เดี๋ยวกูจะถูสบู่ให้มัน"
"อืม.. รีบๆ เลยกูจะได้อาบน้ำบ้าง"
มินทำตามคำสั่ง จับตัวไอ้เด็กอ้วนไว้แล้วผมเป็นคนถูสบู่ให้มัน แปลกตรงที่มันนั่งนิ่งยอมให้อาบน้ำง่ายๆ ทั้งที่ก่อนหน้าผมจะเข้ามามันเล่นน้ำอย่างสนุกสนานแบบไม่สนใจใคร
"อ่ะเสร็จแล้ว"
"ถูแค่นี้พอเหรอ" มินถาม
"พอแล้วจะอาบอะไรหนักหนาล่ะ มานี่เดี๋ยวกูอุ้มมันไปล้างตัวที่ฝักบัว ส่วนมึงรีบๆ อาบน้ำซะ"
"เออๆ มึงเอามันไปเลย" มินรีบส่งตัวไอ้เด็กอ้วนให้ผม
ผมจัดการล้างสบู่ออกจากตัวไอ้อ้วนแล้วอาบน้ำให้มันจนสะอาด เสร็จแล้วก็อุ้มมันเดินไปหยิบผ้ามาพันตัวมันไว้แล้วพามันออกมาจากห้องน้ำ มินจะได้อาบน้ำอย่างสบายใจ
"น้องมาแล้ว" ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนไปวางบนที่นอน มิกกี้ขยับเข้ามานั่งมองไอ้อ้วนด้วยความตื่นเต้น จะดีใจอะไรหนักหนาวะหลานกู
"มิกกี้ดูน้องไว้ให้อาที เดี๋ยวอาไปหยิบเสื้อผ้ากับของใช้ให้น้องก่อน"
"ได้ฮะ"
ถือว่าผมมีผู้ช่วยที่ดีอีกคนแล้วกัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องวุ่นวายอยู่คนเดียว หึหึ ผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าพร้อมกับผ้าอ้อมสำเร็จรูปแล้วก็แป้งเด็ก เสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่เตียง ไอ้เด็กอ้วนหัวเราะเอิ้กอ๊ากเพราะมิกกี้กำลังทำหน้าตลกให้มันดู
"อาทิวฮะ น้องหัวเราะใหญ่เลย"
"หึหึ.. ขยับมาใกล้ๆ อานี่ม่ะ เดี๋ยวอาเช็ดตัวน้องเสร็จแล้วมิกกี้ช่วยทาแป้งให้น้องแทนอาได้ไหมครับ?"
"ได้ฮะ เดี๋ยวมิกจะทาแป้งให้น้องเอง"
"โอเค งั้นตามนี้เลย... ลงมือได้!!"
เหมือนความวุ่นวายกลายเป็นเรื่องสนุก ผมกับมิกกี้ช่วยกันแต่งตัวให้ไอ้เด็กอ้วนอย่างสนุกสนาน ผมเช็ดตัวมิกกี้ทาแป้ง ไอ้เด็กอ้วนก็หัวเราะไม่หยุด เราใช้เวลาแต่งตัวลูกหมูอยู่สักพักก็เป็นอันเสร็จ มินเองก็อาบน้ำเสร็จพอดี มันเดินออกมาสะบัดน้ำจากผมใส่หลานชายตัวแสบแต่เปียกด้วยกันทั้งสามคน ผม มิกกี้และไอ้อ้วน
"อามินแกล้งมิกกี้อีกแล้ว"
"อาแกล้งที่ไหน อากำลังทำให้ผมแห้งต่างหากล่ะ"
"แกล้งฮะ แกล้งน้องด้วย"
"อ่ะๆ แกล้งก็แกล้ง สนุกดีเนอะ"
"ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้วมิน เช็ดผมให้แห้งด้วย"
"เช็ดให้หน่อยดิ ขี้เกียจ"
"อืม.. ไปใส่เสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวเป็นหวัดอีก"
"คร๊าบพ่อ" ดูมันดิ กวนตีนเก่งจริงๆ
"อาทิวฮะ มิกขออุ้มน้องได้ไหมฮะ"
"ได้ซิ งั้นมิกกี้นั่งดีๆ นะ เดี๋ยวอาจะให้อุ้มน้องนั่งบนตักนะครับ"
"เย้ๆ ได้อุ้มน้องแล้ว"
"ดีใจอะไรมิก ไอ้อ้วนตัวหนักจะตายเดี๋ยวก็โดนทับตัวแบนหรอก"
"มิกอุ้มไหวฮะ น้องตัวไม่หนักหรอกฮะอามิน มิกอยากอุ้มน้อง"
"ก็แล้วแต่นะ โดนทับตัวแบนแน่ หึหึ"
"มิกกี้ประคองตัวน้องอย่างนี้นะ มือนี้จับตรงนี้ ส่วนมือนี้ทำแบบนี้ครับ" ผมจัดท่าให้มิกกี้เตรียมพร้อม
"แบบนี้ใช่ไหมฮะ?"
"นั่นแหละครับแบบนั้นแหล่ะ เอาล่ะนะ.. อาจะอุ้มน้องใส่มือมิกกี้แล้วนะครับ"
"พร้อมฮะ!!"
ผมจัดการอุ้มไอ้เด็กอ้วนขึ้นแล้วค่อยๆ วางลงที่แขนมิกกี้ ฮ่าๆๆ พอรับน้ำหนักตัวไอ้อ้วนแค่นั้นแหละแขนสั่นเลยหลายกู
"อุ้มไหวไหม?"
"ไหว.. ไหวฮะ"
"เฮ้ย!! มิกกี้แขนสั่นแล้วทิวให้นั่งตักก็พอมั้ง" มินเดินถือผ้าเช็ดผมเข้ามานั่งลงข้างผม
"หนักล่ะซิ อาว่าให้น้องนั่งตักก็พอเนอะ"
"ฮะ.. มิกก็ว่ามิกอุ้มน้องไม่ไหวแล้วฮะ"
"ฮ่าๆๆ ก็อาบอกแล้วมันไอ้อ้วนมันตัวหนัก แค่แก้มมันก็สามโลกว่าแล้ว"
"อ่ะ... งั้นให้น้องนั่งแบบนี้แล้วมิกก็กอดน้องไว้แล้วกัน"
"เฮ้อ... แบบนี้ค่อยยังชั่วแล้วฮะ ไม่หนักแล้ว"
"ฮ่าๆๆ ตลกว่ะ" มินหัวเราะลั่น
"นั่งดีๆ มิน" ผมจัดการใช้ผ้าเช็ดผมให้มิน
"ทิวลงไปข้างล่างมายัง?"
"ยัง.."
"กูหิวอ่ะ ไม่รู้วันนี้แม่ทำอะไรให้กิน"
"เดี๋ยวเช็ดผมให้แห้งก่อนค่อยลงไปกินพร้อมกัน"
"มิกกี้ กินข้าวยังครับ" มินหันไปถามหลานรัก
"ยังฮะ มิกบอกคุณย่ากับคุณแม่ว่าจะรอกินพร้อมอาทิวกับอามินฮะ อ่อ.. รอกินพร้อมน้องด้วย"
"ดีๆ งั้นเดี๋ยวลงไปกินข้าวพร้อมอาเนอะ" มินลูบหัวหลานรักอย่างอ่อนโยน
ระหว่างที่ผมเช็ดผมให้มินมิกกี้ก็ทั้งกอดทั้งหอมไอ้เด็กอ้วนไม่หยุด มันทำท่าจะปีนหนีหลายครั้งแต่ก็ไม่รอดงื้อมือที่รักผม ไอ้อ้วนโดนมินจับตัวให้นั่งบนตักมิกกี้ไม่ให้ขยับไปไหน มิกกี้ก็ชอบใจใหญ่ส่วนมินนี่ออกแนวซะใจได้แกล้งเด็ก ไอ้อ้วนนี่ไม่ต้องพูดถึงมันคงจะหงุดหงิดน่าดู หึหึ
…
"เออใช่! เมื่อเช้ามึงคุยโทรศัพท์กับใคร ทำไมไม่บอกกู" มินเคี้ยวข้าวไปพูดไปอีกล่ะ นิสัยแบบนี้แก้ไม่หายจริงๆ
"ไอ้ฟิวไง! กูบอกมึงแล้วเมื่อเช้าแต่มึงเมาขี้ตาอยู่ไหมมิน"
"อ้าว.. ใช่เหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย" แล้วมันก็ลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตามเคย
"มีอะไรที่กูไม่เคยบอกมึงบ้างไหนพูดดิ"
"เออ! ก็แล้วไป บอกแล้วก็จบดิ กูอาจจะลืมก็ได้คนกำลังง่วงอยู่ก็เบลอบ้างอะไรบ้างป่าววะ"
"หึหึ... กูผิดว่างั้น" มินทำท่ากินข้าวไม่สนใจใยดีผม แล้วมันก็หันไปแลบลิ้นใส่ไอ้เด็กอ้วนที่นั่งอยู่เก้าอี้ทานข้าวสำหรับเด็ก มรดกจากมิกกี้นั่นแหละครับ
"มิกกี้ทำไรอ่ะ เอามือไปปิดหูน้องอ้วนทำไมครับ?" มินถามหลานชายด้วยคำสุภาพสุดๆ ผมจะได้ยินก็ตอนมันคุยกับหลานรักมันนี่แหละ มันกลัวหลานติดนิสัยไม่ดีจากมันมั้ง หึหึ
"มิกไม่อยากให้น้องได้ยินฮะ เด็กฟังแล้วไม่ดีคุณย่าบอกมาฮะ"
"ห๊ะ! ฟังอะไรไม่ดีอ่ะ อางงไปหมดล่ะ"
"อามินพูดกับอาทิวเพราะๆ ซิฮะ คุณย่าเคยบอกมิกว่าเวลาพูดกับผู้ใหญ่ต้องพูดเพราะๆ ฮะ"
ผมกับมินมองหน้ากันแล้วกลั้นขำ ไงล่ะ! โดนหลานสอนมารยาทเลยเมียกู ฮ่าๆๆ ข้าวแทบพุ่ง
"ขอโทษครับคุณหลาน อาขอโทษคร๊าบบบ... ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว"
"อาทิวก็ขอโทษอามินด้วยซิฮะ อาทิวก็พูดไม่เพราะเหมือนกันนะฮะ"
"อ้าว!! อาด้วยเหรอ?" ผมแกล้งถาม
"อาทิวด้วยฮะ ขอโทษอามินก่อน มิกกี้จะได้เอามือออกจากหูน้องฮะมิกเมื่อยแล้ว"
"ฮ่าๆๆ ขอโทษคร๊าบบ.. อามินให้อภัยอาทิวผู้ไม่รู้ความด้วยนะครับ"
ผมกับมินหัวเราะลั่นในความใสซื่อของหลานชายสุดที่รัก ลืมตัวไปว่าอยู่ต่อหน้าหลานคนนี้ห้ามด่าห้ามเถียงกันให้ได้ยิน เพราะแทนที่มินหรือผมจะไม่พอใจกลับกลายเป็นหลานคนนี้ที่งอนอาทั้งสองคนทุกครั้งเวลาที่เถียงกันหรือทะเลาะกันต่อหน้า ฉะนั้นนี่คือข้อห้ามเวลาอยู่ต่อหน้ามิกกี้ครับ
"มิกกี้กินข้าวได้แล้วครับ อย่ามัวแต่เล่นกับน้อง" ผมแอบดุนิดๆ
"อาทิวฮะ น้องกินข้าวยังไม่ได้เหรอฮะ?"
ผมกับมินมองหน้ากันเหมือนต้องการความช่วยเหลือ เออว่ะ! ไอ้อ้วนมันกินข้าวได้ยังวะ ตั้งแต่มันมาก็ยัดแต่นมใส่ปากมันอย่างเดียวเลย เพราะยังไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับเด็กคนนี้บ้างอ่ะดิ
"เอ่อ... อาก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เดี๋ยวรอแม่มิกกี้กลับมาอาค่อยถามแล้วกันเนอะ"
มิกกี้ทำหน้างงหนักกว่าเดิม โถถถ... อย่างงเลยหลานรัก เพราะอาก็ไม่รู้อะไรมากไปกว่านี้จริงๆ นี่อายังมึนตึบอยู่เลยว่าไอ้เด็กอ้วนนี่มันมาหาอาได้ไง
"มิกกี้เลิกทำหน้างงได้แล้วครับ กินข้าวเร็วๆ จะได้ช่วยอาเลี้ยงน้องไง" มินตัดบทหลานทันที ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ผมว่ามีถามตอบทั้งรายการแน่
"เย้ๆๆ กินข้าวเสร็จแล้วมิกจะได้เลี้ยงน้องด้วย"
"มินเอาไงต่อดี?" ผมแอบกระซิบถาม
"รอก่อน รอพี่ฟ้ากับแม่กลับมาก่อนค่อยว่ากัน"
"โอเค รีบกินข้าวแล้วย้ายโลเคชั่นด่วน"
"รับทราบ"
เหมือนผมกับมินกำลังเล่นบทสายลับอะไรสักอย่าง พยายามไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจมากเพราะจะเลี่ยงการตอบคำถามที่พวกผมเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้
หลังจากเราสามสี่คนกินข้าวเสร็จก็มานั่งรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น มินขึ้นไปเอาผ้านวมลงมาปูบนพรมให้ได้เด็กอ้วนกลิ้งเล่นโดยมีพี่เลี้ยงคือมิกกี้ที่กำลังทำท่าตลกให้ไอ้อ้วนดู มันหัวเราะไม่หยุดเลย
"มิกกี้ให้น้องได้พักหายใจบ้างครับ อาว่าน้องหัวเราะจนเหนื่อยแล้วมั้ง"
"กินน้ำเนอะ เดี๋ยวพี่ป้อนเอง" มิกกี้หันไปหยิบขวดนมที่ใส่น้ำสะอาดเตรียมไว้มายื่นให้ไอ้อ้วน
"อ้าวงงๆ น้ำไง พี่เข้าจะป้อนน้ำ อ้าปากเร็ว"
"อามินอย่าเสียงดังฮะ เดี๋ยวน้องตกใจ"
ผมกับมินหันมามองหน้ากันแล้วกลั้นขำ ผมสองคนทำอะไรก็ผิดไปหมด ตอนนี้จะพูดอะไรผมว่าเราสองคนควรปรึกษากันให้ดีก่อนพูดน่าจะปลอดภัยที่สุด หึหึ
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ลิงสองตัวก็หลับคาที่ มินใช้ผ้าห่มที่ปูห่มให้ลิงน้อยทั้งสองตัวเอาไว้กันหนาว ไอ้อ้วนนอนกางแขนกางขาอย่างสบายใจ ส่วนมิกกี้ก็นอนกอดพุงกลมๆ ของไอ้อ้วนแล้วหลับปุ๋ยไปเลย สงสัยเล่นกันมากไปคงจะเหนื่อยน่าดู
"สมควรพักบ้าง กูนั่งดูอย่างเดียวยังเหนื่อยเลย" มินพูดขึ้นขำๆ
"ดูท่าทางมิกกี้จะชอบไอ้อ้วนมากนะมึงว่าไหม?"
"อืม.. สงสัยอยากมีน้องมั้ง เดี๋ยวกูจะบอกพี่ชายกูให้ทำเพิ่มอีกสักคนมิกกี้จะได้ไม่เหงา" มินลูบที่หัวหลานรักเบาๆ
"ดีนะที่มิกกี้ยังมีพ่อแม่ครบ" ผมพูดแล้วหันไปมองไอ้เด็กอ้วนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
"มึงว่าเราจะหาแม่ของไอ้อ้วนเจอไหม?"
"เจอดิ เราต้องหาจนเจอนั้นแหละ อย่างน้อยก็รู้ว่ามันมีแม่แล้วหนึ่งคน"
"แล้วพ่อมันล่ะ" มินหันมาจ้องผมเขม็ง
"ไม่ต้องจ้องกูขนาดนั้นเลย ยังไม่เชื่อใจกูอีกเหรอ?"
"ใครจะไปรู้ล่ะ อาจจะใช่หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้นิ กูก็รอดูอยู่เหมือนกัน"
"หึหึ ถ้าไม่ติดว่านี้ห้องรับแขกบ้านแม่ยายกูนะ กูจะจัดหนักให้มึงตรงนี้ทุกมุมเลย ปากดีนัก!"
"มึงไม่ต้องมาขู่กูเลย กูยังไม่เคลียร์เว้ย!!"
หื้มม... ผมล่ะมันเขี้ยวอยากกัดปากมันแรงๆ สักทีสองทีจริงๆ ปากดีแบบนี้ได้นิสัยใครมาวะเนี้ยะ
"อ้าว! ตามินตาทิวทำไมตื่นกันเร็วจังล่ะลูก" แม่ผมเดินเข้ามาพร้อมกับพี่ฟ้า
"โหหห... แม่กับพี่ฟ้าไปช๊อปปิ้งที่ไหนกันมาครับ ของเต็มไม้เต็มมือเลย" มินรีบวิ่งเข้าไปช่วยแม่ถือของ ส่วนผมก็ช่วยรับของต่อจากพี่ฟ้าอีกแรง
"แม่ไปช๊อปที่โลมา ใกล้ๆ บ้านเรานี่แหละที่เปิด 24 ชม. ตอนแรกก็ว่าจะกลับเลยแต่พอออกมาอ้าวห้างเปิดแล้วก็เลยช๊อปต่ออีกนิดหน่อย คริคริ"
"หูยยย... ซื้ออะไรมาเยอะแยะครับเนี้ยะ ไหนขอดูหน่อยมีของผมป่าว"
"ไม่มีหรอกน้องมิน มีแต่ของหลานนะ" พี่ฟ้าตอบ
"ของมิกกี้เหรอครับ?"
"ของมิกกี้ก็มีบ้างแต่ของหลานคนใหม่มีเยอะกว่า แม่ว่าเราซื้ออะไรขาดไปรึป่าวยัยฟ้า"
"ไม่นะคะ ฟ้าว่าคุณแม่ซื้อมาครบแล้วค่ะ"
"หลานคนใหม่ ใครอ่ะ?"
"อ้าว! ก็นี่ไง คนนี้ไงที่นอนตุ้ยนุ้ยน่ารักอยู่นี่ไงจะใครล่ะ" แม่ยายผมชี้ไปที่ไอ้เด็กอ้วน
"แม่ครับ ซื้อไรมาเยอะแยะล่ะ มัน..." ผมจับแขนมินแล้วบีบไม่แรงนัก
"เอาน่า... แม่รู้นะว่ามินจะพูดอะไร แม่แค่ซื้อของใช้ที่จำเป็นมาให้ก็แค่นั้นเองไม่ได้ซื้ออะไรเยอะแยะซะหน่อย เอาไว้ใช้ช่วงที่ยังหาแม่เด็กยังไม่เจอไงล่ะลูก แต่ถ้าเจอแล้วก็ค่อยแถมของใช้เขาเอาไปใช้ด้วยไง"
"ขอบคุณครับแม่" ผมพูดขอบคุณแม่ยายที่น่ารักของผม
"อืมๆ ไหนผมขอดูหน่อยซื้ออะไรมาบ้าง"
หลังจากที่นั้นมินก็หยิบของในถุงออกมาทุกชิ้นแล้วถามนั่นถามนี่ไปเรื่อย แม่กับพี่ฟ้าก็ช่วยกันตอบช่วยกับสอนวิธีใช้ของเกือบทุกชิ้น ผมถามพี่ฟ้าเรื่องอาหารสำหรับเด็ก พี่ฟ้าบอกว่าไอ้อ้วนอายุน่าจะประมาณหกถึงเจ็ดเดือน พี่ฟ้าบอกว่าเริ่มป้อนอาหารเหลวได้แล้ว เช่นพวกกล้วย มันฝรั่ง แครอท ข้าวกล้อง แต่ต้องนำไปต้มแล้วบดให้ละเอียดแล้วลองป้อนทีละน้อยๆ ก่อน ผมนั่งฟังวิธีเลี้ยงเด็กจากแม่กับพี่ฟ้าจนมึนตึบ มินก็นั่งฟังไปส่ายหัวไป ขั้นตอนอะไรมากมายที่พวกผมคิดว่าเราสองคนทำไม่ได้แน่นอน ตอนนี้ได้แต่ภาวนาขอให้เจอแม่ของไอ้เด็กอ้วนไวๆ จะได้เอาไปคืนแม่มันเรื่องจะได้จบ
…
"ทิวแบบนี้กูไม่ไหวหรอกนะ กูตายแน่" มินพูดด้วยน้ำเสียงโคตรท้อซึ่งตอนนี้ผมก็รู้สึกไม่ต่างกัน
"เฮ้ออ... กูก็ไม่ต่างจากมึงสักเท่าไหร่หรอก แค่นั่งฟังก็้โคตรปวดหัวเลยว่ะ" ผมถอยหายใจเฮื้อกใหญ่
ตอนนี้เราสองคนกำลังจะไปเจอพวกไอ้ฟิวที่ร้านผมครับ พวกมันรวมตัวสุมหัวแดกเหล้ารออยู่ที่ร้านผมเรียบร้อยแล้ว ผมฝากไอ้อ้วนไว้กับแม่มิน เราสองคนแอบออกมาตอนมันหลับรอบที่สองของวัน ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว ไอ้ฟิวมันนัดผมทุ่มนึงแต่เสือกโทรจิกผมตั้งแต่สี่โมงเย็นบอกจะมาแดกเหล้าฟรี ผมด่ามันไปชุดใหญ่แต่มันเอาตัวรอดเก่งมันบอกผมว่ามันเจอหลักฐานชิ้นสำคัญที่ผมไม่ควรพลาด ผมกับมินเลยรีบออกจากบ้านแล้วขับรถไปหามันที่ร้านนี่แหละครับ
"ทิวมึงว่าพี่ฟิวเขาได้หลักฐานอะไรมาวะ กูนั่งคิดวนไปวนมาจนปวดหัวไปหมดแล้วเนี้ยะ อยากรู้จะตายอยู่แล้ว! มึงรีบๆ ขับหน่อยดิ"
"แหกตาดูด้วยมินฝนตกรถติดมึงเห็นไหม"
"โว๊ยยย... หงุดหงิดๆ อยากรู้จะตายอยู่แล้ว!!"
"ใจเย็นๆ ดิ อีกแป๊ปก็ถึงร้านแล้วเนี้ยะ"
อย่าว่าแต่มันหงุดหงิดอยากรู้เลยครับ ผมเองนี่โคตรหงุดหงิดเลย ไปถึงร้านว่าจะแตะปากไอ้ฟิวสักทีสองทีก่อนค่อยหาหลักฐานจากมัน ไอ้ห่า!! จะบอกก่อนก็ไม่ได้เสือกบอกให้ไปฟังที่ร้านทีเดียว แถมยังปิดเครื่องใส่กูอี๊กกก ไอ้เพื่อนเลว!!
-
ผมขับรถต่ออีกประมาณยี่สิบนาทีก็ขับเข้ามาจอดที่ร้าน ไอ้ต้นวิ่งออกมารอรับนายน้อยของมันแต่หารู้ไม่ว่ามันไม่ได้สนใจมึงเล๊ยยย... นู้นนนน มันวิ่งเข้าไปในร้านนู้นแล้ว
"สวัสดีครับนาย"
"เออ! มึงเอารถไปจอดที่เดิมแล้วเตรียมน้ำเตรียมอะไรไปให้นายมึงด้วย"
"ครับนาย" ไอ้ต้นรับกุญแจรถจากมือผมไป ส่วนผมก็รีบเดินเข้าร้านตามมินไปติดๆ
"โหหห... พี่ฟิวเล่าเลยๆ ไม่ต้องรอแล้ว"
"ฮ่าๆ เฮียอย่าเพิ่งเล่า ผมขอดูไอ้มินดิ้นตายก่อน"
"ไอ้เหี้ยนัน!!"
"เฮ้ยๆ อย่ากัดกัน นู้นๆ ไอ้ทิวเดินมานู้นแล้ว" ไอ้เนย์พูดขึ้น
"อยู่กับครบเลยนะพวกมึง ไม่ทำมาหาแดกกันรึไงวะ"
"ไม่ต้องทำ บ้านกูรวย" ไอ้เหี้ยปูตอบได้กวนตีนมาก
"แล้วมึงล่ะ เกาะผัวแดกเหรอวะ" ผมหันไปเล่นเมียมันแทน
"คงงั้นมั้ง" ไอ้โจตอบ
"แชรดดดด.... วันนี้พี่โจมาแปลกโว๊ย ใครเอาเหล้าให้พี่เขาแดกรึป่าววะ"
"ปากดีไอ้สัสทีน!! โจมันพูดผิดตรงไหน กูรวยกูก็บอกอยู่ว่ารวย"
"โหหห... ไอ้สัส!! รวยมากก็เอามาให้กูยืมสักห้าแสนดิ กูอยากได้นาฬิกาเรือนใหม่" ไอ้ฟิวมันคงหมั่นใส้ในความรวยของไอ้ปู เลยขอยืมเงินแม่งเลย เฉียบ!!
"ไปยืมแฟนมึงไอ้สัส! เงินกูรู้นะว่าใครใช้ได้คนเดียว" แล้วมันก็หันไปทำตาหวานเยิ้มใส่เมียมัน
"อร๊วกกกก...." พวกผมทำท่าสะอิดสะเอียนในความรักเน่าๆ ของไอ้ปู ไอ้ห่ากูอยากอ้วกจริงๆ เลยให้ตายเหอะ!
"พอๆ เลิกไร้สาระกันได้ยัง พวกมึงมีอะไรก็ว่ามา"
ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างไอ้ฟิว มินมันก็ยืนอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละครับ รายนี้ท่าจะนั่งไม่ติด ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่ตรงบาร์เหล้าในร้านของผม โดยมีเด็กในร้านคอยชงเหล้าให้พวกมันไม่ขาด
"เริ่มที่มึงก่อนเลยไอ้เนย์" ไอ้ฟิวสั่ง
"ของกูเรื่องชิวๆ แค่จะบอกว่าผลตรวจสุขภาพลูกมึงปกติดีทุกอย่าง ส่วนผลตรวจไม่เกินพรุ่งนี้รู้ผลกูเร่งให้เป็นพิเศษ หึหึ"
"ลูกพ่อง!! อย่าเพิ่งยัดเยียดให้กูขนาดนั้น มึงช่วยดูหน้าที่รักกูด้วยว่าตลกไหม!!" ผมด่าไอ้หมอ
"หยอกๆ พี่หยอกเล่นนะมิน" ไอ้หมอทำหน้าปัญญาอ่อนทันที มันเห็นมินทำหน้าเครียดมันเลยต้องตลกกลบเกลื่อน
"ไม่เป็นไรพี่ ผมไม่ได้คิดไรมากนิ" มินตอบ
"หึหึ ให้มันจริงเถอะ กูว่ากลับบ้านไปเนี้ยะกูจะไม่ได้นอนสบาย" ผมดึงมินให้มายืนข้างหน้าผมโดยที่ผมโอบกอดมินไว้จากด้านหลัง
"อย่าเพิ่งตีกันเรื่องไอ้เนย์แค่น้ำจิ้ม ต่อไปนี้คือกับแกล้ม ไอ้ทีนมึงออกมารายงานข่าวต่อดิ" ไอ้ฟิวสั่ง
ไอ้ทีนเดินออกมายืนกลางวง มือขวาขนาบแนบชิดเหนือหัวเข็มขัด มือขวาไขว้ไปด้านหลังแล้วก้มโค้งทักทายทุกคนอย่างมีมารยาท ถุย!!
"ได้ครับเฮีย" มันตอบรับคำสั่งไอ้ฟิวแล้วยิ้มกริ่ม ส่วนไอ้ฟิวก็ยักคิ้วกวนตีนตอบกลับ
"เล่าเลย.. ลีลาไอ้สัส!!" ไอ้ปูจัดไอ้ทีนไปหนึ่งดอก ตีนตวัดนิดเดียวจริงๆ ไอ้ห่าทีมก็ไวเกิ๊น
"เรื่องก็มีอยู่ว่า...." ไอ้ทีนมันลากเสียงยาวแล้วทำท่าอ้าปากค้าง สายตาไล่กวาดมองทุกคนที่รอฟังมันพูด แล้วก็....
"ฮ่าๆๆ อยากรู้อ่ะดิ" แล้วมันก็หัวเราะพร้อมกับพูดจากวนตีนเยาะเย้ยความอยากรู้อยากเห็นของพวกผม
ป๊าบบบ!!!
"โอ๊ยยย!! ไอ้เหี้ยมิน"
"ลีลาไอ้สัส!! เล่ามาให้ไว้เลย! ไม่งั้นมึงได้แดกตีนกูแน่!!"
"สมน้ำหน้ามึง" ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
"เออๆ กูแค่แกล้งเล่นนิดเดียวเอง ตบซะกูมึนเลย"
"ยัง!! ยังไม่เล่าอีก หื้ออ... อีกสักทีดีไหม!!" มินทำท่าง้างมือจะโบกไอ้ทีนซ้ำรอบสอง
"มินใจเย็น มานั่งนี่ม่ะ"
ผมเห็นท่าจะไม่ดีผมเลยต้องเป็นพระเอกช่วยชีวิตไอ้ทีนไว้ก่อน ตอนนี้มันตายไม่ได้เพราะผมยังไม่รู้ว่ามันมีข้อมูลสำคัญอะไร รอให้ได้ข้อมูลนั้นก่อนค่อยฆ่ามันทิ้ง หึหึ
"คืองี้นะ เฮียฟิวถ่ายน้ำลายให้ผมไปตามหาเจ้าของรถที่เอาลูกเฮียมาทิ้งหน้าห้องอ่ะ อุ้ย!! ผมหมายถึงเด็กคนนั้นนั่นแหละ พอผมรู้ว่าเจ้าของรถเป็นใครผมกับไอ้นันก็เลยขับรถไปตามข้อมูลที่ได้มาจนรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหนครับเฮีย"
"จริงเหรอวะไอ้นัน มึงกับไอ้ทีนตามไปเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอวะ?" มินถามทันที
"เออ... แต่พอกูไปถึงผู้หญิงคนนั้นก็มีคนขับรถมารับไปข้างนอกแล้วว่ะ"
"แล้วมึงแน่ใจได้ไงว่าเป็นผู้หหญิงคนเดียวกันกับคนในคลิป?" ผมถามบ้าง
"โหห... เฮียผมไม่ใช่ไอ้มินนะที่สติหลุดจนคิดอะไรไม่ออกอ่ะ ทะเบียนรถที่จอดอยู่ใต้ตึกก็ชัดซะขนาดนั้น ผมเปย์เงินนิดหน่อยให้ลุง รปภ. ขี้เหล้าแค่นี้ก็รู้เรื่องคนทั้งอพาร์ทเม้นท์แล้วครับ"
"ไม่ได้อยู่คอนโดเหรอวะ?" ไอ้ปูถาม
"ป่าวเฮีย อพาร์ทเม้นท์เก่าๆ อ่ะ"
"แล้วไงต่อ?" ผมถามต่อ
"ผมกับไอ้ทีนนั่งรอในรถทั้งคืนก็ยังไม่เห็นกลับมาห้องเลย ผมเลยเปย์เงินอีกนิดแล้วให้ลุงโทรบอกผมถ้าเห็นผู้หญิงคนนั้นกลับมา" ไอ้นันเล่า
"แต่ผมตะหงิดนิดๆ อ่ะเฮีย ลุงยามเขาถามผมว่านัดไว้รึยัง คิวเขาว่างเหรอ ผมกับไอ้นันเลยบอกว่านัดน้องเขาไว้แล้วแต่น้องเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ไม่รู้มีงานซ้อนรึป่าว ไงเฮียผมเนียนป่ะล่ะ" ไอ้ทีนทำท่าภูมิใจสุดๆ
"เออๆ มึงเก่ง แล้วไงต่อวะไอ้นัน" มินรีบถามต่อ
"ก็ไม่มีอะไร กูกับไอ้ทีนก็ขับรถกลับบ้านกันตอนเกือบเจ็ดโมง แต่พอกูขับรถกลับมาบ้านแล้วลุงยามก็โทรมาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้วแต่กูขี้เกียจเลยแยกย้ายกันไปนอน"
"อ้าว!! แล้วทำไมมึงไม่ตามไปดูก่อนวะ รีบนอนทำห่าอะไร!" มินโวยวาย
"กูง่วงนอนเป็นเหมือนกันนะเว้ย!! แต่มึงไม่ต้องห่วงกูถามลุงยามมาล่ะว่าจะเจอผู้หญิงคนนั้นได้ที่ไหน"
"ที่ไหนวะ?" คราวนี้ไม่ใช่มินแล้วครับแต่เป็นเสียงไอ้บี้ที่นั่งแดกเหล้าเงียบๆ ฟังอยู่ตั้งนาน ความเผือกมันคงกระตุ้นต่อมเปลี่ยนเป็นความเสือกเรียบร้อยมันเลยแสดงความอยากรู้อยากเห็นออกมาเต็มที่
"ที่ผับแถวรัชดา ทำงานเป็นเด็กเชียร์เบียร์หน้าผับ"
"หูยยยย... เด็ดสาดดด เมียน้อยเฮียเด็ดมากอ่ะ"
ป๊าบบบ!!!
"โอ๊ยเฮีย.. ผมเจ็บนะคร๊าบ" ไอ้ทีนร้องโอดครวญ
"ปากหมาจริงๆ แดกเหล้ากูนี่ไม่ได้ระลึกถึงบุญคุณกูเลยนะไอ้เด็กเหี้ย!!"
มึงช่วยหันไปดูหน้าเพื่อนรักมึงตอนมึงรีเฟอร์ถึงกูด้วยไอ้ควาย!! มันจะแดกหัวกูอยู่แล้ว!!
"พอๆ อย่าเพิ่งทำร้ายมือตีนของกู เดี๋ยวมันตายไปกูจะไม่มีมือมีตีนไว้เรียกใช้ยามฉุกเฉิน หึหึ เรื่องนี้กูสรุปเองว่า.... ภาระกิจคืนนี้เราจะไปตามผู้หญิงคนนั้นด้วยกันที่รัชดา พิกัดซอยสี่" ไอ้ฟิวพูดสรุป
"เด็กว่ะไอ้สัส!! แค่นี้ทำไมต้องไปเองด้วยวะ" ไอ้ปูพูดอย่างผู้ที่เหนือกว่า
"มึงนั่นแหล่ะเด็ก กูคิดแผนอย่างผู้ชาญฉลาดเว้ย!!" ไอ้ฟิวยืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ
"ช่ายยย... เฮียฟิวพูดถูก" ไอ้บี้ยกหางไอ้ฟิวไว้เหนือหัว
"ยังไงวะ ไหนมึงลองอธิบายดิ" ไอ้ปูยังไม่วายสงสัย
"มึงนี่เข้าใจยากจริงๆ เลยนะไอ้ปู เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็คิดไม่ออกเหรอวะ!"
"แล้วมันยังไงอ่ะพี่ฟิว ผมก็อยากรู้เหมือนกัน" คราวนี้คนที่สงสัยก็คือที่รักกูนี่แหละ
"อ้าวน้องมิน... เรื่องที่เราจะไปตามตัวผู้หญิงคนนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก! แต่ที่สำคัญกว่าก็คือ..."
"คือ?" พวกผมพูดขึ้นพร้อมกัน
"คือไปรำลึกภาพในอดีตที่พวกพี่หนีที่บ้านไปเที่ยวตอน ม.3 ด้วยกันไง"
"โหหห... ไอ้สัสฟิว!!" พวกผมด่าไอ้ฟิวพร้อมกัน
--!!
"เออๆ กูล้อเล่นน่า... พวกมึงจะให้ลูกน้องไปลากผู้หญิงคนนั้นมาง่ายๆ มันก็ไม่สนุกดิวะ เพื่อให้ชีวิตพวกเรามีสีสันไม่ซ้ำซากจำเจจนเกินไป กูเลยหาอะไรสนุกๆ ทำว่ะ หึหึ" "ว่างมากไอ้สัส!! กูมีตรวจคนไข้ตอนเช้าเหอะ" ไอ้หมอเนย์คงทนไม่ไหวกับความว่างของไอ้ฟิว
"ถ้ามึงว่างมากก็ไปสอนการบ้านเมียมึงไปไอ้ควาย!!" ไอ้ปูว๊ากซ้ำ
"สรุปคือพวกมึงจะไม่ไป?"
"ไป!!!"
กูอยากจะบ้าตาย! เพื่อนกูแต่ละคนไม่ธรรมดาจริงๆ มึงจะทำอะไรให้มันวุ่ยวายกูในอนาคตวะ แค่ไปยืมตัวผู้หญิงคนนั้นมาถามสักชั่วโมงสองชั่วโมงให้รู้เรื่องก็พอแล้ว!! มึงจะทำเรื่องให้กูปวดหัวเพิ่มทำม้ายยย!!!
TBC...
ลุ้นๆ 555 เรารู้ว่าพวกเธอว์ก็ลุ้นใช่ป่ะล่ะ อ่านแล้วไม่เม้นจะงอนแล้วหายไปนานๆ เลย กร๊ากกก
-
:pig4:
-
สงสารเด็กอ้วนจัง
-
โหว......ค้างเลย. :katai1:
อยากรู้วีรกรมมสามแสบว่าจะล้วงความลับจากกิ้กเฮีวทิวได้มั๊ย :laugh:
-
ตกลงว่าจะไปสืบ หรือไปเที่ยวกันแน่เนี่ย :katai3:
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2:
-
พอเพื่อนฝูงมาครบ ก็สนุกเลย
ไอ้อ้วนน่ารัก
ท่าทางแม่ไอ้อ้วนจะเอาลูกมาทิ้งให้เลี้ยงแบบสุ่มๆ
ยังไงคนอยู่คอนโดนี้มีเงินแน่ๆ
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ไปสืบหรือไปทำไรกันจ๊ะ แหม่....
-
ขอบคุณสำหรับทุกคอนเม้น ทุกกำลังใจนะคะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.29 ตามล่าหาแม่ไอ้อ้วน】
กฏของทีมนักล่าคือ
ข้อที่ 1 ห้ามแต่งตัวรวยทำยังไงก็ได้ให้ดูจนและเหมือนเด็กอายุไม่เกินยี่สิบปีหนีแม่เที่ยว
ข้อที่ 2 ทุกคนคือหนุ่มโสด ห้ามแสดงอาการใดๆ ว่ามีเจ้าของแล้ว โสดแบบเท่าเทียมกัน
ข้อที่ 3 สำคัญที่สุดคือทุกคนต้องทำตามกฏข้อ 1 และ 2 ให้ได้ หากใครแหกกฏหรือไม่ทำตามอย่างว่าง่ายต้องจ่ายค่าปรับเป็นเงินสดหนึ่งหมื่นบาทและเลี้ยงเหล้าฟรีเพื่อนเป็นเวลาสามวันติด
"กฏเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้ทีน" ไอ้เนย์ถาม
"อ้าว! เฮีย... ถ้าเฮียไปแบบปกติก็เป็นที่สนใจกันทั้งซอยดิ แต่ละคนแต่งเต็มกันทุกคนผมนึกว่าจะไปเดินแบบซะมากกว่าไปเที่ยว พวกเราจะต้องไม่ทำตัวให้เป็นที่สนใจมากนักเดี๋ยวเหยื่อรู้ตัวกันพอดีดิเฮีย โหยยย... เนียนๆ หน่อย"
"เดี๋ยวๆ ข้อหนึ่งอ่ะกูพอทำได้นะเพราะกูหน้าเด็กอยู่แล้วแต่ไอ้ข้อสองนี่ดิมึงจะห้ามเพื่อ!!"
"เออ! อันนี้กูเห็นด้วยกับไอ้ปู"
"เฮียทิวกับเฮียปูอันเป็นที่เคารพรักคร๊าบบ.. เฮียสองคนตั้งใจฟังผมนะ งานนี้พวกเราจะไปแบบลับๆ ซึ่งเราทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าสันดานเฮีย เฮ้ย!! ไม่ใช่ๆ ผมหมายถึงนิสัยหวงก้างของเฮียสองคนอ่ะมันแรงแค่ไหน เกิดไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นเพราะมัวแต่หวงเมียหึงผัวนิแผนก็แตกภาระกินก็พังพอดี ฉะนั้นผมว่าเราควรห้ามกันไว้ก่อนเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียแผนไงคร๊าบ" ไอ้ทีนร่ายยาว
"กูไม่มีปัญหา" มินรีบตอบ
"มึงนั่นแหละตัวดี อย่าคิดจะใช้โอกาสนี้อ่อยเหยื่อนะมึง!! กูเอามึงตายแน่" ผมรีบพูดดักทันที
"หูยยย... นี่ยังไม่ทันไปเลยกูเริ่มเสียวสันหลังแล้ววะ ไอ้มินยิ่งเคยเป็นเดือนในหมู่สก๊อยซะด้วย อุ้ย!! กูลืมตัว" ไอ้บี้เอามือปิดปากแทบไม่ทัน
ไม่ทันแล้วไอ้ควาย!! สร้างความร้าวฉานให้บ้านกูแล้วไงล่ะ แล้วแบบนี้กูจะปล่อยมันโสดต่อหน้ากูได้ไงวะ!!
"ไอ้ฟิว! มึงสอนเด็กมึงด้วยการให้กินหญ้าแทนข้าวเหรอวะถึงคิดอะไรแบบนี้ขึ้นมาได้ นี่เราจะไปตามหาผู้หญิงแค่คนเดียวทำไมต้องตั้งกฏบ้าบอคอแตกอะไรแบบนี้ด้วยวะ!!" กูเหวี่ยงแม่งเลย
"กูก็ว่าน่าสนุกดีออก หึหึ นานๆ จะได้ทำอะไรที่ชาวบ้านเขาไม่ค่อยทำกัน มึงจะคิดมากอะไรวะกะอีแค่กฏแค่สองสามข้อเอง ถือซะว่าคืนความสุขให้ประชาชนสักคืน คิดไรมากมาย" ไอ้ฟิวพูดจบก็ตบไหล่ผมเหมือนบอกให้ผมทำใจ
ห่าเฮ้ย!! มันใช่เรื่องไหมเนี้ยะ!!
"เฮียๆ ว่าแต่ไอ้คืนความสุขให้ประชาชนนี่คืออะไรอ่ะ ผมไม่เข้าใจ" ไอ้บี้ถามไอ้ฟิว
"หึหึ ก็เพื่อนมึงเมียเพื่อนกูกับพี่ที่เคารพรักของเพื่อนรักมึงกับเมียเพื่อนรักกูจะได้โอกาสทำตัวโสดหนึ่งคืนไงล่ะ จากที่เก็บกดกันมานานกูว่างานนี้สนุกแน่"
ไอ้บี้เกาหัวยิกๆ มันทำท่าชี้นิ้วไปมาไล่เรียงตามที่ไอ้ฟิวพูดอยู่นานกว่าจะเข้าใจว่าที่ไอ้ฟิวพูดหมายถึงใคร อย่าว่าแต่ไอ้ทีนงงเลยครับ แม่งกูก็มึนตามไปแป๊ปนึงกว่าจะรู้ว่าไอ้ฟิวพูดมีที่รักกูรวมอยู่ด้วย
"กูเอาด้วย เพราะที่รักกูไม่นอกลู่นอกทางอยู่แล้วกูมั่นใจ หึหึ" ไอ้ปูพูดขึ้นอย่างมั่นใจในขณะที่ไอ้โจกลั้นขำแฟนตัวเอง
"ถุย!! ไอ้ขี้อวด!!"
"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ งั้นแยกย้ายกันไปเตรียมตัวบ้านใครบ้านมันแล้วไปเจอกันที่จุดนัดหมายตอนห้าทุ่ม โอเคแยกย้ายได้!" พูดจบพวกมันก็แยกย้ายกันไปเลย
"เดี๋ยวมึงไปรอกูที่ห้องทำงาน กูจะไปสั่งงานไอ้ต้นก่อนแล้วเราค่อยกลับคอนโด" ผมหันไปพูดบอกมิน
"อ้าว! แล้วไอ้เด็กอ้วนล่ะ มึงจะทิ้งไว้ที่บ้านแม่กูเหรอ?"
"แล้วมึงจะอุ้มมันไปเข้าผับด้วยรึไง ไปๆ ขึ้นไปรอกูบนห้องทำงานแล้วโทรบอกแม่หรือพี่ฟ้าก็ได้ว่าฝากเลี้ยงไว้ที่บ้านสักคืนก่อนแล้วพรุ่งนี้จะรีบเข้าไปรับ"
"เออๆ สั่งเก่ง!! รีบๆ ล่ะ กูอยากกลับไปนอนพัก"
ดูมันดิครับ จากที่ผมออกคำสั่งกับมันกลายเป็นมันมาออกคำสั่งกับผมแทน แต่มินมันก็คงเหนื่อยจริงๆ นั่นแหละ เพราะวันนี้มันต้องเล่นกับเด็กถึงสองคนเกือบทั้งวัน กว่ามิกกี้กับไอ้อ้วนจะหมดฤทธิ์พวกผมสองคนก็แทบหมดแรงเหมือนกัน
ผมปล่อยให้มินไปนั่งรอผมบนห้องทำงานแล้วเรียกไอ้ต้นกับเด็กในร้านอีกสองคนที่เป็นตัวหลักๆ ที่คุมงานทุกอย่างในร้านมาสั่งงานสำหรับคืนนี้ งานทุกอย่างที่สั่งไปไอ้ต้นจะควบคุมและทำได้ดีเสมอผมเลยไม่ต้องห่วงอะไรมาก แค่ให้มันอัพเดทงานให้ฟังแล้วก็สั่งงานมันเพิ่มจากเดิมอีกนิดหน่อยเป็นอันเสร็จ แต่เวลาก็ผ่านไปร่วมชั่วโมงเหมือนกัน ผมเดินขึ้นไปบนห้องทำงานเจอมินในสภาพที่นอนหมดแรงอยู่บนโซฟาตัวยาว
"เฮ้ออ... ง่วงก็ไม่เข้าไปนอนรอในห้องนอนวะ" ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งยองๆ ลงข้างมินที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่อง
จุ๊บบบ...
"หึหึ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ" ผมลูบลงที่หัวมินเบาๆ
"อืออ..." มินขยับตัวแล้วค่อยๆ ปรืมตามองมาที่ผม
"ทิว..."
"อืม... จะนอนที่นี่เลยหรือจะกลับไปนอนที่คอนโด"
"นอนนี่เลยได้ไหม กูขี้เกียจลุกแล้วอ่ะ"
"ได้... งั้นลุกขึ้นไปนอนในห้องดีๆ ไป"
"มึงนอนด้วยไหม?" มันลุกขึ้นนั่งขยี้หัวตัวเองจนยุ่งไปหมด
"อืม.. เดี๋ยวกูตามเข้าไป"
"แล้วมึงจะไปไหนอีก?"
"เดี๋ยวกูให้ไอ้ต้นไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดมาให้ไง จะได้อาบน้ำจากที่นี่ไปเลย"
"ชุดในตู้ที่นี่ก็มีนิ ใส่อะไรง่ายๆ ก็ได้"
"เอางั้นเหรอ?"
"อืม.. มึงจะได้พักบ้าง เล่นกับหลานมาทั้งวัน"
"หึหึ งั้นก็ลุกขึ้น"
มินก็ลุกขึ้นตามที่ผมสั่ง เราสองคนเดินเข้าไปให้ห้องนอนที่อยู่บนห้องทำงานของผม มินกระโดดขึ้นเตียงโดยไม่รีรอ ส่วนผมก็ปิดประตูเปิดแอร์ให้คุณชายเสร็จก็ตั้งนาฬิกาปลุกในโทรศัทพ์ก่อนจะเดินไปนอนลงที่เตียงข้างๆ มิน
"ห่มผ้าด้วยมิน"
มินขยับตัวเข้ามาหาผม ก่ายขาพาดที่ตัวผมมืออีกข้างก็พาดทับลงที่เอวของผม ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้มิน กดจูบลงที่ขมับมินเบาๆ แล้วไม่นานนักเราก็อยู่ในห้วงนิทรา
…
…
"มินมึงจะเลือกเสื้อผ้าอีกนานไหม มีอยู่สามตัวกูเห็นมึงจับเข้าจับออกอยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ"
"หูยย... มึงก็พูดเว่อไปป่ะ กูกลัวเสียค่าปรับไงเลยเลือกตัวที่ธรรมดาที่สุดเนี้ยะ"
"ใส่เสื้อยืดสีดำเหมือนกู" ผมยื่นคำขาด
"ไม่เอาอ่ะ สีดำไม่เด่น"
"ยังไง?" ผมถาม
"ใส่สีขาวดีกว่าเวลาโดนไฟมันจะเรืองแสง หึหึ"
"ใส่สีดำเหมือนกู" เสียงผมเริ่มกดโทนเสียงต่ำลงเรื่อยๆ
"ใส่เหมือนกันทำไม... โอเคๆ ใส่สีดำเหมือนมึงก็ได้วะ" แล้วมันก็โยนเสื้อสีขาวกลับเข้าไปในตู้แล้วหยิบเสื้อสีดำที่วางทิ้งอยู่บนที่นอนขึ้นมาใส่
"ขนาดยังไม่ไปถึงไหนยังเสียงต่ำใส่กูขนาดนี้ มึงอย่าหลุดกฏนะเว้ยทิว เสียดายเงินตั้งหมื่นนึงนะ"
"มึงบอกตัวเองเถอะ" ผมตอบกลับ
"ทำไม?"
"มึงนั่นแหละตัวดี วันนี้ห้ามทำตัวเกินโคต้าไม่งั้นกูไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น!!"
"โหหห... มึงอ่ะคิดมาก นี่กูไปตามตัวแม่ไอ้อ้วนเพื่อช่วยมึงนะทิว"
"ไม่ต้องมาพูดดี กูเตือนมึงแล้วนะจำไว้"
"เออ!! เข้าใจแล้ว!! ขู่เก่งยังกับหมา"
กว่าจะได้เคลื่อนตัวออกมาจากร้านผมก็แทบจะหักคอเมียตัวเองทิ้งคาห้องเพราะแม่งเถียงเก่งเหลือเกิน ไหลไปเรื่อย เอาจริงๆ คืนนี้มันคงคิดไปเที่ยวสนุกซะมากกว่ามั้งเพราะมันรู้ดีว่าถึงมันไม่ทำอะไรสักคนไอ้ฟิวเพื่อนผมก็จัดการทุกอย่างเอง หึหึ กูจะปล่อยมึงได้ยังไงไอ้แห้ง
…
"มึงไปหาที่จอดรถรอกูแถวนี้แล้วกัน ถ้ากูโทรตามต้องมาหากูภายใน 5 นาที"
"ครับนาย"
"โหห... มึงเว่อไปป่ะทิว รัชดารถติดจะตายมันไปวนรถมาหามึงได้ภายในห้านาทีนี้โคตรเว่อเลยนะ"
"จริงครับคุณมิน ผมก็ว่า....."
"คำสั่งกูก็คือมึงต้องทำให้ได้" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ได้ครับนาย"
"เออ! ไปได้แล้ว ป่ะมิน"
"โหดเกิ๊นนน... มึงนี่สงสารลูกน้องตัวเองบ้างก็ได้นะ"
"กูคุมคนเยอะมึงจะให้กูใจดีกับพวกมันทุกเรื่องไม่ได้หรอกนะมิน ถ้าเกิดมันไม่กลัวกู ไม่ให้ความเคารพกูแล้ววันนึงเกิดพวกมันไม่ทำตามที่กูสั่งขึ้นมากูก็เสียการปกครองซิ"
"เออๆ กูไม่เถียงก็ได้ ว่าแต่เราจะไปเจอพวกพี่ฟิวที่ไหนอ่ะ"
"หึหึ เวลาถามกูก็ช่วยมองหน้ากูด้วยมินไม่ใช่มองสาวๆ ข้างทาง กูรู้นะมึงคิดอะไร"
"อะไร! ป่าวมองเหอะ กูก็มองมึงอยู่นี่ไงแต่กูกำลังเริ่มทำตามกฏต่างหากล่ะ ใช่ไหมเพื่อน" มันทำท่ากอดคอผมเหมือนเพื่อนกอดคอเพื่อนเดิน
"หึ! น้อยๆ หน่อยเหอะ ถ้ามึงทำเกินกว่าเหตุเมื่อไหร่แค่เงินไม่กี่บาทกูจ่ายได้หมดมึงจำไว้"
"โหหห... อย่าเครียดๆ เดี๋ยวไม่สนุก เฮ้ย!! เดี๋ยวงานไม่สำเร็จ ป่ะๆ ไปหาพวกพี่ฟิวกัน"
"กูเตือนมึงแล้วนะ" ผมพูดย้ำ
"เออ! รู้แล้วน่า อย่าทำหน้าโหดได้ป่ะ"
"กูทำหน้าปกติ" ผมตอบ
"เออๆ ปกติคือมึงโหดทุกวัน ช่างหน้ามึงเหอะ!!"
…
"เดี๋ยวทิว!!" อยู่ๆ มินมันก็หยุดเดินแล้วแหกปากขึ้นเสียงดัง
"อะไร?" ผมหันไปถาม
"มึงอ่ะลืมทายาให้ไอ้อ้วนป่ะ ยาแก้แพ้ที่พี่เนย์ให้มาอ่ะ"
"เออว่ะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้งไม่ได้ทาแค่ครั้งเดียวเอง พรุ่งนี้ค่อยทาให้มันก็ได้นิ"
"ไม่ได้! มึงรอเดี๋ยวกูโทรหาแม่แป๊ป" พูดจบมันก็เดินไปหามุมที่เงียบที่สุดโดยมีผมเดินตามไปติดๆ
มินมันโทรไปสั่งแม่มันครับ บอกให้อาบน้ำให้ไอ้อ้วนก่อนนอนอย่าลืมทายาให้ไอ้อ้วนด้วย มันบอกว่าที่ไอ้อ้วนแพ้ก็เพราะผมกับมันเป็นผู้กระทำความผิดต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุด โถถถ... บทมึงจะจริงจังเนอะกูนี่เพลียเลย แค่แพ้สบู่เหลวนิดเดียวทำเป็นเรื่องใหญ่เหมือนขับรถชนคนปางตาย ฮ่าๆๆ กูขำเมียตัวเอง
"โอเค เรียบร้อยเดี๋ยวแม่กูจัดการให้" มันขัดโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกง
"มึงตื่นเต้นมากไปรึเปล่า?" ผมแกล้งถาม
"กูตื่นเต้นอะไร เปล่าเหอะ!! มึงคิดดูนะถ้าเราเอาเด็กไปคืนแม่เขาแล้วลูกเขามีรอยมีผื่นขึ้นตามตัวแม่เขาจะไม่โกรธเราเอาเหรอ"
"ไม่โกรธมั้ง เพราะขนาดลูกเขายังเอามาทิ้งไว้ให้กูเลยนิ" ผมตอบ
"เออ... มันก็จริงอย่างที่มึงพูด" มินพูดเสียงเบา
"หึหึ เรื่องนี้ถือว่ามึงทำดีกูชื่นชม งั้นคืนนี้กูอนุญาตให้มึงกินเหล้าได้ดีไหม?"
"โหหหห... เรื่องนี้ไม่ต้องอนุญาตเหอะทิว เพราะยังไงกูก็กิน" พูดจบมันก็เดินผิวปากสบายใจนำหน้าผมไปเลย หึหึ
"เฮ้ย!! มึงรู้เหรอว่าพวกไอ้ฟิวอยู่ไหน" ผมตะโกนถามตามหลัง
"ไม่รู้!! มึงก็รีบเดินตามมาดิ"
ผมได้แต่ส่ายหัวกลั้นขำเมียตัวเอง บางทีมึงก็ทำให้กูรู้สึกหลายอารมณ์ในเวลาไม่ถึงห้านาที นี่ซิมินตัวจริงเสียงจริงคนที่กูแพ้ให้ทุกทาง
ตอนนี้พวกผมรวมตัวกันเป็นที่เรียบร้อย ไอ้ทีน ไอ้นัน ไอ้บี้เต้นเป็นลิงโดนน้ำร้อนลวกอย่างสนุกสนาน ผมดึงตัวมินไว้ทันไม่งั้นมันคงไม่ต่างจากไอ้สามตัวนั้นแน่ๆ ไอ้ฟิวปล่อยให้ทุกคนได้ชิวกันประมาณครึ่งชั่วโมงก็เรียกตัวไอ้พวกลิงสามตัวกลับมารวมพลอีกครั้ง
"โหหห... กำลังมันส์เลย"
"หมดเวลาสนุกล่ะไอ้ฟาย!!" มินหันไปว๊ากเพื่อนตัวเอง มันคงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่เพราะมันไม่ได้ไปร่วมสนุกด้วยไง
"เฮียก็กั๊กเพื่อนผมเกิ๊นนน! ปล่อยมันบ้างก็ได้นะเฮีย"
"หึหึ เรื่องของกู" ผมตอบ
"อ้าว!! แบบนี้เฮียผิดกฏป่ะเนี้ยะ" ไอ้นันพูดขึ้น
"ผิดกฏเหี้ยอะไร กูไม่ไปเองเหอะ!!" มินหันไปตอบไอ้นันก่อนจะหันมาทำตาขวางใส่ผม
"พวกมึงเลิกเถียงกันได้แล้ว นู้นๆ เป้าหมายเราเดินมานู้นล่ะ" ไอ้ทีนชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังกอดแขนผู้ชายหน้าตาบ้านๆ แล้วเดินหัวเราะอย่างมีความสุขเข้ามาในร้าน
"เออ คนนี้จริงด้วย! ใช่ไหมทิว" มินหันมาพูดกับผม
"อืม... คงใช่" ผมตอบ
"มึงรู้จักเขาไหม?"
"ไม่" ผมตอบทันที
"ตอบไวนะมึง มั่วป่ะเนี้ยะ"
"ก็กูจำหน้าคนที่กูนอนด้วยทุกคนไม่ไหวนี่หว่า" ผมตอบ
"หืออ... ไอ้! ไอ้..."
"เดี๋ยวๆ พวกมึงอย่าเพิ่งทะเลาะกัน เสียการเสียงานหมด"
"เออไอ้มิน มึงอย่าเพิ่งโวยวายเฮียเขาดิ เฮียฟิวเอาไงต่ออ่ะ" ไอ้บี้หันไปถามไอ้ฟิว
"เฮ้ยทิว!! ผู้หญิงคนนี้!"
"อะไรของมึงอี๊กกก!!" ไอ้ทีนกำลังจะอ้าปากด่ามินแต่มันเจอสายตาของเพื่อนมันถึงกับงับปากเก็บทันที
"ผู้หญิงคนนี้ กู...."
"มึงทำไม?"
ทุกคนต่างเงียบและตั้งใจฟังสิ่งที่มินกำลังจะพูด
"คนนี้กูเคยเห็น"
"เห็นที่ไหน?" ผมถาม
"เออ เห็นที่ไหนวะ"
"กูเคยเจอเขาที่ห้างตอนที่เราไปซื้อเสื้อด้วยกันไง"
"มึงไม่ได้จำคนผิดใช่ไหม"
"ไม่ๆๆ คนนี้ไงที่เขาจับเสื้อตัวเดียวกับกูแต่เขาไม่เอา ก่อนหน้านี้กูเคยเห็นผู้หญิงแอบมองมึงพอกูหันไปมองเขาก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว แต่กูไม่มั่นใจว่าใช่คนเดียวกันไหม"
"แน่ใจนะมิน" ไอ้ฟิวถาม
"แน่ดิพี่ ผมจำได้"
"แสดงว่าเขาคงแอบตามมึงสองคนมาสักพักแล้วแหละ" ไอ้ปูพูดขึ้น
"แชรดดด... เอาไงต่ออ่ะเฮียฟิว" ไอ้ทีนถามด้วยความอยากรู้
"ไอ้ทีนมึงเดินเข้าไปหาผู้ชายคนที่ผู้หญิงคนนั้นควงอยู่แล้วพาออกไปข้างนอกร้านแล้วเอาซองนี้ให้มัน รู้ใช่ไหมว่าต้องบอกมันว่าอะไร"
"โหหห... รู้ดิเฮีย ผมฉลาดนะคร๊าบ" ไอ้ทีนรับซองจากไอ้ฟิว
ถ้าให้ผมเดาคงเป็นเงินปิดปากให้จากหายนั่นแหละครับ
"โจ ต่อไปหน้าที่มึง"
"ห๊ะ! ให้ผมทำอะไรเหรอ?"
"เฮ้ยๆ โจเกี่ยวอะไรด้วยวะ" ไอ้ปูดึงเมียตัวเองไปยืนข้างๆ ทันที
"ไอ้ปูจ่ายหมื่นนึงหลังจบงาน"
"เฮ้ย!! ไรวะ" ไอ้ปูโวยวาย
"มึงผิดกฏไง จบไหม!" ไอ้เนย์หัวเราะเยาะทันที ไอ้ฟิวยักคิ้วพอใจ
"โจเดี๋ยวมึงเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น ทำยังไงก็ได้ตามวิธีของมึงเลย กูให้เวลาครึ่งชั่วโมงมึงต้องพาผู้หญิงคนนี้ออกจากร้านแล้วไปเจอพวกกูที่นี่" ไอ้ฟิวยื่นกระดาษให้ไอ้โจ
"ผมเนี้ยะนะ"
"มึงนั่นแหละ ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่รู้จักมึงแน่นอน ถ้าพวกกูเข้าไปคงได้ฉุดออกจากร้านมากกว่าพาเดินออกไปเงียบๆ กูว่าเขาคงมีข้อมูลเพื่อนไอ้ทิวกับมินไม่มากก็น้อย ฉะนั้นมึงเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดแล้วที่สำคัญกูอยากรู้ว่ะว่ามึงจีบผู้หญิงเป็นรึเปล่า หึหึ"
ไอ้โจถึงกับอึ้งแดก มันคงตกใจน่าดู มันคงไม่คิดว่ามันจะได้เป็นตัวหลักของเรื่องนี้ ส่วนไอ้ปูแอบขำเมียตัวเองก่อนจะตบที่ไหล่ไอ้โจเป็นการให้กำลังใจ
"พี่โจไหวไหมอ่ะ" มินถาม
"พี่เหรอ เอ่อ..." ไอ้โจหันไปมองไอ้ปูที่นั่นจิบเหล้าเข้าปากก่อนจะหันมายิ้มให้เมียตัวเอง
"กูรู้ว่ามึงทำได้ แต่มึงจะได้ทำครั้งนี้เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ถือซะว่าเป็นการช่วยเพื่อนกูกับน้องชายที่รักของมึงไง"
"โหหห... เฮียโคตรใจกว้างอ่ะ ยอมให้แฟนตัวเองหิ้วหญิงต่อหน้าต่อตาเลยว่ะ" ไอ้ทีนปรบมือรัวๆ ไอ้ปูเลยถีบมันไปทีนึงด้วยความหมั่นใส้
"ยังไงๆ ไอ้ปูมันอนุญาตแล้วนะโว๊ยยย!"
"เปลี่ยนคนไม่ได้เหรอพี่ฟิวให้ไอ้บี้หรือไอ้นันทำแทนไม่ได้เหรอ"
"ไม่เป็นไรน้องมิน เดี๋ยวพี่ทำเอง"
มินทำหน้าออกจะเป็นห่วงพี่ที่เคารพรักของมันซะเกินเหตุ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เองทำเป็นห่วงซะเว่อวัง หึ!!
"แฟนกูเอง" ไอ้ปูอวดเมียตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
"เดี๋ยวนี้ไอ้โจมันได้เชื้อมึงไปเยอะเลยนะ หึหึ" ไอ้ห่าปูทำหน้าตาโคตรกวนตีน
"พวกมึงอย่ามัวแต่ชมกันเสียเวลาว่ะ ไปๆ โจมึงไปทำหน้าที่ พวกกูจะรอดู" ไอ้ฟิวผลักไอ้โจให้ออกไปทำหน้าที่
ป๊าบ!!!
มิอาจรอดพ้นฝ่ามือไอ้ปูไปได้ สมน้ำหน้าเสือกไปผลักเมียมัน ถ้ามาผลักที่รักกูเป็นกูถีบนะไม่ใช่ตบ
"ไอ้สัสผลักเมียกู!"
ไอ้โจถอนหายใจเฮื้อกใหญ่แล้วหันมามองไอ้ปูก่อนจะเดินไปยังโต๊ะที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ ไอ้ทีนเดินไปกอดคอผู้ชายที่มาด้วยคนนั้นเดินออกไปยังกับเพื่อนสนิท ไอ้นั่นทำหน้าเอ๋อมึนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตามไอ้ทีนไป พวกผมยืนดูสถานการณ์อยู่ที่โต๊ะแล้วจิบเหล้าไปพลางๆ
"พี่โจจะไหวป่าววะ รายนี้ไม่เคยจีบใครซะด้วย เฮ้ออ..." มินถอนหายใจ
"จริงเหรอวะไอ้มิน พี่โจไม่เคยจีบใครเลยเหรอวะ?" ไอ้บี้ถาม
"เออดิ! ตั้งแต่กูรู้จักพี่โจมาก็สนิทแค่พี่ม่อนพี่ชายกูนี่แหละ ไม่เคยเห็นจีบสาวเลยสักครั้ง"
"หึหึ ไม่เคยจีพสาวแต่เคยจีบมึงไม่ใช่รึไง"
"พูดอะไรของมึงทิว พี่โจเขาแค่สับสนแล้วที่สำคัญกูไม่ได้ชอบผู้ชายเหอะ พี่โจเป็นแค่พี่ชายกูเข้าใจยัง!!" มินหันมาว๊าก
กูพูดผิดตรงไหนวะ เรื่องจริงทั้งนั้น!!
"พวกมึงเรื่องกัดกันได้แล้ว อดีตเป็นยังไงกูไม่สนกูรู้แค่ตอนนี้มันเป็นของกู จบนะ!!" พูดจบไอ้ปูก็กระดกเหล้าเข้าปาก คิ้วขมวดแน่น สายตาแม่งไม่หันไปมองที่ไหนนอกจากจ้องไปที่ไอ้โจเมียมันนู้น
"โหหหห... พี่โจก็ไม่เบาว่ะ เข้าไปแป๊ปเดียวเจอนางพญางูเขียวรัดรอบตัวแล้วเว้ย" ไอ้เนย์พูดขึ้น
พวกผมเลิกเถียงกันแล้วหันไปมองที่โต๊ะนั้นทันที
ปึก!!
เสียงแก้วกระแทกลงบนโต๊ะ
"ไอ้เหี้ย! อย่าเพิ่งทำแผนกูพังนะเว้ย" ไอ้ฟิวคว้าแขนไอ้ปูไว้แน่น
"เอามือออกไป!!" ไอ้ปูพูดเสียงเรียบ
มันพยายามข่มใจอยู่แน่ๆ ไอ้ห่ากูจะดูว่ามึงจะทนได้นานแค่ไหน ฮ่าๆ เป็นกูนี่เดินไปสอยผู้หญิงออกล่ะ
"งานนี้มีเสียวว่ะ กูไม่รู้จะเสียวพี่โจโดดข่มขืนหรือเสียวเฮียกูไปกระชากตบผู้หญิงดี" ไอ้นันพูด สายตานิ่งๆ ของไอ้ปูหันมามองไอ้นันสามวิไอ้ห่านี่วิ่งหลบตีนแทบไม่ทัน
"ไหนๆ พี่โจเข้าไปนานยังวะ" ไอ้ทีนเดินกลับมาที่โต๊ะสมทบกับพวกผม
"นู้นๆ มึงดูเงียบๆ อย่าถามเยอะ" ไอ้บีสะกิดไอ้ทีนไอ้มองไปที่ไอ้ปู
"หูยยย... ถือว่าเด็ด" ไอ้บี้รีบเอามือปิดปากไอ้ทีนทันที
ภาพที่พวกผมเห็นอยู่ตอนนี้คือไอ้โจกำลังถูกผู้หหญิงคนนั้นกอดรัดฟัดเหวี่ยงนัวเนียกันสุดๆ ไอ้โจโคตรนิ่งแต่ดูมีชั้นเชิงพอสมควร พวกผมไม่รู้ว่ามันคุยอะไรกันบ้างหรอกครับแต่ดูแล้วผู้หญิงก็เล่นด้วยกับไอ้โจ จะไม่เล่นด้วยได้ไงไอ้โจมันหน้าตาใช่ย่อยที่ไหน ไม่งั้นไอ้ปูจะกัดฟันเก็บอาการตัวเองขนาดนี้เหรอ
"เฮ้ยๆ ผู้หญิงโคตรแรงเลยว่ะ"
ป๊าบบบ!!
"มึงไม่ต้องพูดออกเสียงก็ได้ไอ้ฟาย!!"
ไอ้ปูนิ่งกว่าเดิม พวกผมก็เริ่มร้อนๆ หนาวๆ กลัวเพื่อนจะวางระเบิดร้านเขาครับ
"เฉียบ!! ไอ้โจนี่ไม่ทำให้กูผิดหวังจริงๆ ว่ะ" ไอ้ฟิวปรบมือรัว
"เฮ้ยๆ พี่โจพาผู้หญิงคนนั้นออกจากร้านแล้ว"
ไอ้โจแอบหันมามองเพื่อนผมก่อนเดินออกจากร้านไปกับผู้หญิงคนนั้น ไอ้ปูไม่รอช้าครับกระชากคอเสื้อไอ้ฟิวเดินออกจากร้านทันที ไอ้เนย์เดินหัวเราะตามหลังไอ้ฟิวไป ผมควักตังค์ให้นันจัดการเคลียร์ค่าเสียหายแล้วเดินตามไอ้ปูออกไป
"พี่โจกูจะรอดไหมเนี้ยะ"
"กูว่ารอดจากผู้หญิงแต่ไม่รอดเพื่อนกูสังหารโหดคืนนี้แน่นอน หึหึ" ผมตอบมิน
"พี่กูไม่น่ามาเจอเพื่อนมึงเลย น่าสงสารอ่ะ"
"รีบๆ เดินเหอะอย่าพูดมาก"
ผมกดโทรศัพท์โทรตามลูกน้องให้ขับรถมารอตามที่ผมสั่ง ส่วนไอ้ฟิวโดนไอ้ปูกระชากคอขึ้นแท็กซี่ไปแล้วครับไอ้เนย์เลยต้องวิ่งไปเอารถเพื่อขับตามออกไป
…
"ทิวรถติดฉิบหายเลยว่ะ มีทางอื่นป่ะ"
"มึงห่วงไอ้โจ?" ผมหันไปถาม
"ก็ห่วงอ่ะ แต่กูอยากรู้เรื่องผู้หญิงคนนั้นมากกว่า"
"แล้วไป"
"มันใช่เวลามาหึงกูไหม นาทีนี้ต้องเป็นกูไม่ใช่เหรอที่ต้องรู้สึกแบบนั่น"
"ยิ้มทำไม!! นี่กูกำลังด่ามึงอยู่นะ"
ผมนั่งยิ้มแบบไม่ตอบโต้อะไรมันสักคำ
"โถ่เว้ย!! มึงอ่ะขับรถให้มันเร็วกว่านี้ได้ไหมวะ!!" มินหันไปว๊ากใส่ลูกน้องผมแทน
"ครับๆ ผมรีบสุดแล้วนะครับคุณมิน"
"ขับแซงไป!!"
"ใจเย็นๆ น่า หึหึ"
ผมล็อคคอมันเข้ามากอด ไอ้นี่นิทำผมมันเขี้ยวฉิบหาย
…
ผมใช้เวลาเกือบครึ่งช่วงโมงนั่งเถียงกับที่รักผมบนรถ เถียงเรื่องโคตรไร้สาระ เหมือนมันหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลาเลยนั่งเถียงผมบ่นผมตลอดทาง หูชาเลยกู
"นั่นไงพี่ฟิว"
"เดี๋ยวๆ รอกูด้วยมิน" ผมรีบเดินตามมินไปติดๆ
"ไอ้ทิวมึงมาก็ดีล่ะ มาช่วยกูห้ามไอ้ปูหน่อยดิ ไอ้เหี้ยนี่กลัวเสียเมียให้สาวว่ะ ฮ่าๆๆ กูขำ"
"ไอ้ปูนั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟาตัวยาวโดยมีไอ้เนย์กับไอ้ฟิวนั่งประกบข้าง"
"คอนโดใครอ่ะพี่?"
"คอนโดไอ้เนย์ ไอ้นี่มันซื้อคอนโดไว้พาสาวมาซั้ม"
"ปากดีนะมึง พวกมึงก็มีคนละห้องเหมือนกูนั่นแหละแค่อยู่คนละที่"
ควับ!!
นั่งไง สายตาเล็งมาที่กูล่ะ
"กูขายทิ้งนานแล้ว" ผมรีบตอบโดยไม่ต้องรอคำถาม
"ขายทิ้งเหี้ยอะไรคร๊าบเพื่อน แค่มึงทิ้งร้างไม่ได้ใช้งานนานไม่ใช่เหรอวะ หึหึ"
"ไอ้เหี้ยปู!! ปากหมาจริงๆ กูขอให้เมียมึงโดนผู้หญิงคนนั้นข่มขืนแม่งเลย"
พรึ่บ!!
ไอ้ปูลุกขึ้นยืนทันที
"ห้องมึงชั้นสิบใช่ไหม เลขห้องอะไร?!!" มันหันไปถามไอ้เนย์
"ฉิบหายล่ะ ไอ้ห่าทิวเดี๋ยวเสียแผนหมด"
"มึงใจเย็นดิ สองคนนั้นเพิ่งขึ้นไปแค่ห้านาทีเองแก้ผ้าไม่ทันหรอก" ไอ้ฟิวสุมไฟเข้าไปอีก
พวกผมนั่งคุยกันไม่นานนักไอ้นัน ไอ้บี้ ไอ้ทีนก็มาถึง
"เฮีย... พวกผมมาแล้ว!"
"ทำไมพวกมึงมาเร็วจังวะ" มินหันไปถามเพื่อนๆ ตัวเองที่วิ่งหอบแห่กมาหยุดยืนข้างผม
"พวกกูแว้นพี่วินมาว่ะ กลัวมาไม่ทัน"
"เอาไงต่ออ่ะพี่ฟิว ขึ้นไปเลยป่ะ" มินหันไปถามไอ้ฟิว
"ไอ้เนย์มึงเตรียมมาพร้อมนะ"
"อืม.. ครบ"
"งั้นก็พร้อม จัดไป" ไอ้ฟิวลุกขึ้นยืนแต่ไอ้ปูครับ แม่งเดินไปถึงหน้าลิฟท์แล้ว …
"หูยยย... โคตรตื่นเต้นเลยว่ะ" ไอ้บี้พูดขึ้น
"ตื่นเต้นเหี้ยอะไรของมึง?" ไอ้เนย์หันไปถาม
"ตื่นเต้นจะได้รู้เรื่องเมียเก่าเฮียทิว แล้วก็อยากรู้ว่าพี่โจเสร็จเมียเก่าเฮียทิวรึยัง"
ป๊าบบบ!!!
โป๊กกกก!!
"โอ๊ยยย!! ผมล้อเล่นครับเฮีย หูยยย... ตบซะเจ็บจริงเลย"
ผมตบกระบาลมันไปที ส่วนอีกเสียงคือฝีมือไอ้ปูเพื่อนรักผมครับ
"มันใช่เวลาไหม!!" ไอ้นันทำท่าจะโบกเพื่อนตัวเองซ้ำอีกครั้ง
ตอนนี้พวกผมยืนอยู่หน้าห้องไอ้เนย์เป็นที่เรียบร้อย ไอ้เนย์ควักกุญแจออกจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้ให้ปู ไอ้นี่มันไม่รอช้าคว้าเอากุญแจมาแล้วไขประตูทันที
"เฮ้ย!!"
…
"ฉิบหายแล้วไง"
"งานนี้ใครจะรอดบอกกูที"
"แม่งเอ้ย!!"
TBC.
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกคะแนนมากๆ นะคะ ^^
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อ้าวๆ เกิดรัยขึ้น. โจจะโดนแม่เด็กอ้วนปล้ำแล้วเหรอ กลัวแทนผญจะโดนตบอ่ะ
-
แม่เด็กอ้วน คงกอดรัด ฟัดไซ้โจแน่เลย :z3: :z3: :z3:
-
:serius2: ค้างงงงงอลย
-
เห็นภาพอะไรกันหนอ ???
-
เจออะไร???
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.30 ความจริง】
"ว๊ายยยยย!!"
พรึ่บ!!!
ตุบ!!!
"โอ๊ยยยย!!"
"เฮ้ย!! ไอ้ปูอย่า" ผมรีบวิ่งเข้าไปคว้ามือไอ้ปูไว้ทัน
"เฮียใจเย็นก่อน!" ไอ้นันรีบวิ่งเข้ามาช่วยผมอีกแรง
"ฉิบหาย! ห้องกู"
"พี่โจๆ ลุกไหวไหมพี่"
"มึงเอาอะไรให้แฟนกูกินห๊ะ!!"
"เอ่อคือ... คือ..."
"คือๆ อะไรล่ะป้า รีบบอกมาดิเดี๋ยวก็โดนตบปากแหกก่อนหรอก"
"ไอ้ปูมึงใจเย็นๆ ก่อนไอ้ห่า นี่ผู้หญิงนะเว้ย" ผมพยายามพูดเตือนสติให้มันใจเย็นลงบ้าง
"ผู้หญิงเหี้ยอะไรทำตัวแบบนี้กันห๊ะ!! บอกมามึงเอาอะไรให้แฟนกูกิน บอกมา!!"
"เฮ้ยไอ้ฟิวเข้ามาช่วยกูจับมันดิ แม่ง!! แรงควายชัดๆ เร็วดิ"
"เออๆ งั้นไอ้บี้มึงไปช่วยไอ้โจมันใส่เสื้อผ้าดิ"
"โอเค"
พลั่ก!!
ตุบ!!
"เชี่ย!!"
พวกผมล้มระเนระนาดกันไปคนละทาง ไอ้ปูแม่งเทกระจาดพวกผมแล้วรีบเข้าไปประคองไอ้โจทันที ไอ้บี้ถอยเองก็รีบถอยห่างออกจากไอ้โจเหมือนกันอารมณ์นี้ใครจะกล้าเข้าไปขวางมันล่ะ ตอนนี้ไอ้ปูมันเดือดยิ่งกว่าหมาบ้าโดนน้ำร้อนเสียอีก
"มินมาช่วยหน่อยดิ" ไอ้ปูเรียกมินให้เข้าไปช่วย
มินเป็นคนเดียวที่มันไว้ใจในตอนนี้ คนอื่นห้ามแตะ!
"ผมว่าพี่อุ้มพี่โจเข้าไปในห้องนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้ให้ทิวมันจัดการไปก่อน"
มินวิ่งไปเปิดประตูห้องนอนให้ไอ้ปู สภาพแบบนี้ใครดูก็รู้ว่าโดนยา ไอ้ปูพอเห็นสภาพเมียตัวเองโดนผู้หญิงขึ้นคร่อมอยู่บนโซฟาในสภาพที่เสื้อหลุดลุ่ยขนาดนี้ แล้วผู้หญิงยังใส่แค่ชุดชั้นใน มือกำลังปลดเข็มขัดเมียตัวเองจะไม่ให้มันหัวร้อนเป็นไฟได้ไง สภาพไอ้โจตอนนี้แม่งไม่มีแรงต้านแล้วมั้ง แต่มันก็ยังพยายามผลักผู้หญิงออก
มึงนี่ให้เกียรติผู้หญิงยันวินาทีสุดท้ายของชีวิตจริงๆ ไอ้โจเอ้ย
ปัง!!!
"กูว่างานนี้เละทั้งแก๊ง" ไอ้ทีนกุมขมับแน่น
"ไงล่ะแผนนักล่าห่าเหวของพวกมึง กูบอกแล้วว่าให้เด็กที่ร้านไปลากตัวมาถามก็จบ"
พรึ่บ!!
"ใส่เสื้อผ้าซะ" ผมโยนเสื้อผ้าที่เก็บจากพื้นไปให้ เธอหลบหน้าผมทันที
"ทิว" มินเดินเข้ามาหาผม
"อืม.. ว่าไง?"
"ยาปลุก" มินมันเข้ามากระซิบผม
"เออ รู้แล้ว"
"เอาไงต่อ จะคุยห้องนี้หรือไปห้องกู" ไอ้ฟิวพูดขึ้น
"ย้ายไปห้องมึงแล้วกัน ปล่อยให้ไอ้ปูอยู่กับไอ้โจสักพัก" ผมตอบ
"เออ งั้นตามกูมา"
"ขึ้นมาไม่ถึงชั่วโมงอะไรจะเร้าร้อนกันขนาดนี้วะ ห้องกู!!" ไอ้เนย์บ่นอุบ
ไอ้ฟิวกับไอ้เนย์มันชอบซื้อคอนโดที่เดียวกันครับ แต่มันมีหลายที่ไว้รองรับสาวๆ เป็นที่พักชั่วคราวของพวกผม ตอนแรกผมก็ว่าจะซื้อห้องที่นี่เหมือนกันแต่คิดไปคิดมาใช้ห้องไอ้ฟิวกับไอ้เนย์ฟรีแล้วผมจะต้องซื้อทำไมล่ะ
ตอนนี้พวกผมย้ายมารวมตัวกันที่ห้องไอ้ฟิว ทุกคนกำลังนั่งจ้องมองผู้หญิงคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงกลางโดยมีพวกผมนั่งล้อมรอบ
"พวก.. พวกคุณเป็นใคร?" เธอพูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบมาสักพัก
"แน่ใจนะว่าไม่รู้จักผม?"
กึ่ก!!
เธอสะดุ้งเล็กน้อยแล้วก็รีบส่ายหัวปฏิเสธทันที
"ไม่รู้จัก.. ฉันจะไปรู้จักพวกคุณได้ยังไงล่ะ"
"ผมเคยเจอคุณที่ร้านเสื้อ คุณจำผมได้ไหม?" มินถาม
"ไม่! ฉันไม่เคยเจอคุณ"
"เจ้อย่าก้มหน้าปฏิเสธดิ ยังไม่ทันจะมองหน้าเพื่อนผมเลยด้วยซ้ำอ่ะ"
"ก็ฉันไม่รู้จักพวกคุณ!" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง
"คุณชื่อแคทใช่ไหม?" เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วก็ละสายตาไปมองทางอื่น
"ไอ้เนย์เอาหลักฐานให้น้องแคทเขาดูดิ"
ไอ้เนย์ควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงมันกดเลื่อนไปมาสักพักคลิปที่คอนโดผมก็ถูกเปิดให้ผู้หญิงคนนั้นดู
"นี่ใช่คุณใช่ไหม?"
เธอนิ่งครับ ไม่ยอมตอบและไม่ยอมมองหน้าใคร
"โอเค งั้นฟังสิ่งที่ผมจะพูดให้ดีนะ เด็กที่คุณเอามาทิ้งไว้ที่หน้าห้องผมคืนนั้นไม่ใช่ลูกผมแน่นอน ถ้าคุณอยากได้หลักฐานว่าผมไม่ใช่พ่อของเด็กจริงๆ ผมสามารถเอามาเพื่อยืนยันความจริงได้นะ และที่พวกผมมาเจอคุณวันนี้ผมแค่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมคุณต้องเอาลูกตัวเองมาทิ้งไว้ให้ผม"
"ฉันไม่รู้เรื่อง!" "แน่ใจนะว่าไม่รู้เรื่อง" ผมถามเธออีกครั้ง
"แน่ใจซิ ฉันยังไม่แต่งงานเลยแล้วฉันจะมีลูกได้ยังไง" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง
"มินเอาจดหมายมาดิ" มินยื่นจดหมายที่เธอทิ้งไว้พร้อมกับไอ้เด็กอ้วนมาให้ผม
"จดหมายนี่เขียนถึงผม คุณเป็นคนทิ้งไว้พร้อมกับเด็กคนนั้น" ผมยื่นให้เธอดู
"จดหมายอะไร ฉันเปล่าเขียนสักหน่อย"
"อะไรของคุณวะ!! หลักฐานขนาดนี้ยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอ เอาลูกมาทิ้งไว้ทำไมไหนบอกผมดิ ไม่สงสารลูกตัวเองเลยว่างั้น!!"
"เฮ้ยไอ้มินมึงใจเย็นๆ ก่อน ปล่อยให้เฮียเขาจัดการเถอะ"
"แม่อะไรวะใจร้ายฉิบหาย"
"มินเดี๋ยวกูจัดการเอง"
"อืม..." มินพยักหน้าตอบรับผม
"ว่าไง!! คุณจะตอบผมได้รึยังว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร!"
…
"จะเงียบอีกนานไหม หรืออยากให้ผมลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อที่คุณจะได้ตอบคำถามผมง่ายขึ้น"
เธอยังคงไม่กล้ามองหน้าผม เธอออกอาการสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ไม่ปริปากพูด
ปัง!!!!
"ไอ้เหี้ยทิว! เก้าอี้ตัวโปรดกู"
กูขอโทษทีว่ะเพื่อน งานนี้กูต้องแกล้งโหดหน่อยเพราะแม่งไม่ยอมตอบคำถามกูสักที
"ว่าไง!! ตอบมา!!" ผมตะคอกเสียงดังลั่นห้อง อย่าว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นจะตกใจเลยครับพวกไอ้ทีนก็สะดุ้งเหมือนกัน
"โอ๊ยยย!! แล้วจะให้กูเลี้ยงลูกคนอื่นรึไงไอ้พวกบ้า!!"
o0!!
"หมายความว่ายังไง?" ผมถามด้วยความสงสัย
"ลูกคนอื่นอะไรวะเจ้ ก็เจ้เอาเด็กมาทิ้งหน้าห้องเฮียผมแล้วจะไม่ใช่ลูกเจ้ได้ไง" ไอ้ทีนถาม
"ก็บอกว่าไม่ใช่ลูกกูก็ไม่ใช่ซิ!!"
"นี่เจ้เมายาป่ะเนี้ยะ หน้าตาก็ดีพูดจาหมาไม่แดกเลยนะเจ้"
"เฮ้ยไอ้บี้หุบปาก!"
"อ้าว! ก็กูพูดเรื่องจริง"
"นี่คุณ ถ้าไม่ใช่ลูกคุณแล้วลูกใคร แล้วทำไมต้องโกหกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกผม คุณรู้ไหมว่ามันทำให้แฟนผมเข้าใจผมผิด"
"ก็... ก็ไอ้เด็กนั้นมันกินเก่งจะตาย ร้องไห้ก็เก่งแค่เลี้ยงไม่ถึงเดือนดีก็จะประสาทแดกตายอยู่แล้ว! ไหนจะค่านมค่านู้นค่านี่อีก เลี้ยงไม่ไหวหรอก!!" เธอโวยวายชุดใหญ่
"อะไรวะ ถามอย่างตอบอีกอย่าง วันนี้กูจะรู้เรื่องไหมเนี้ยะ"
"งั้นคุณก็ยอมรับแล้วซินะว่าคุณเป็นคนเอาเด็กมาทิ้งไว้ แล้วที่ว่าไม่ใช่ลูกคุณนี่หมายความว่ายังไง?"
"ก็เด็กนั่นไม่ใช่ลูกฉันไง ฉันไม่ได้คลอดมันโว๊ย!!" เธอโวยวาย
"อะไรวะ เอามาทิ้งไว้เองแต่เสือกบอกไม่ใช่ลูกตัวเองแล้วพี่เอาลูกใครมาทิ้งเนี้ยะ" มินบ่นอุบ
"ผมให้โอกาสคุณอีกแค่ครั้งเดียวนะ ถ้าคุณไม่ยอมพูดความจริงผมอาจจะทำในสิ่งที่คุณคาดไม่ถึงก็ได้" ผมพูดเสียงเรียบนิ่ง เธอมองมาที่ผมแล้วเม้มปากเล็กน้อย
"ฉันไม่ได้ชื่อแคท ฉันชื่อกาน แล้วเด็กคนนั้นก็ไม่ใช่ลูกฉันแต่เป็นลูกนังเหมียวมัน"
"เดี๋ยวนะ คุณบอกว่าลูกคนชื่อเหมียวงั้นเหรอ แล้วแคทเป็นใครวะ" มินถาม
"เฮ้ออ... คืออย่างนี้นะ..."
เธอถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะตั้งใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกผมฟัง
เธอเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกผมฟัง เธอเล่าว่าเธอทำงานเป็นเด็กเชียร์เบียร์อยู่ผับแห่งหนึ่ง อาชีพที่เธอไม่เปิดเผยเธอขอไม่พูดถึงแต่พวกผมก็พอรู้ครับว่าเธอทำงานอะไร เธอมีเพื่อนที่ทำอาชีพเดียวกันและเพื่อนคนนั้นก็เช่าห้องอยู่ข้างห้องเธอ เพื่อนคนที่เธอพูดถึงก็คือผู้หญิงที่ชื่อเหมียว
เหมียวทำงานแบบเดียวกับเธอ ทุกคืนเธอสองคนจะต้องมีลูกค้ากลับมาที่ห้องวันละหนึ่งถึงสองคน เหมียวจะเลือกรับลูกค้าที่ค่อนข้างมีเงิน เธอหน้าตาสวยมากเธอเลยมักจะไปหาลูกค้าที่ผับไฮโซที่คนมีเงินเขาไปเที่ยวกัน เหมียวเคยพาเธอไปผับแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านที่เหมียวได้ลูกค้าจากร้านนี้ทุกวัน เธอพูดจบก็มองหน้าผม
"ร้านคุณไง เหมียวหาลูกค้าที่นั่น"
"อ้าว! ร้านเฮียมีแบบนี้ด้วยเหรอวะกูไม่ยักรู้" ไอ้นันหันไปพูดกับไอ้ทีน
เธอเล่าต่อว่าเธอไปเที่ยวกับเหมียวคืนนั้นเหมียวไม่ได้ไปหาลูกค้าเหมียวแค่พาเธอไปเที่ยวหาความสุขเล็กๆ น้อยๆ ให้ตัวเอง เหมียวเล่าให้เเธอฟังว่าเหมียวแอบชอบเจ้าของร้านนี้มาก ถ้าเป็นไปได้ก็อยากได้ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของลูก เหมียวพูดไปก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกอย่างเธอมันคงเป็นแค่ความฝัน ผู้หญิงอย่างเธอจะได้รับโอกาสนั้นได้ยังไง
"คืนนั้นเหมียวชี้คุณให้ฉันดู" เธอพูดกับผม
เธอเล่าให้ฟังต่อว่า.. เหมียวจะชอบเล่าว่าผมใส่ชุดแบบไหนในแต่ละวัน แอบมองผมทุกครั้งเหมียวที่ไปหาลูกค้าที่นั่น จนมีอยู่วันนึงเหมียวมาเล่าให้เธอฟังว่าผมมีแฟนแล้ว เธอบอกว่าเขาเลือกที่จะมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วเขาจะมามองผู้หญิงอย่างฉันได้ไง เหมียวเล่าเหมือนปกติปกติที่เล่าให้เธอฟังทุกวัน โดยที่เหมียวไม่ได้เสียใจอะไร เธอก็แค่แอบชอบและคนที่เธอแอบชอบเขาดันมีแฟนแล้วก็เท่านั้นเอง
อยู่มาวันหนึ่งเหมียวร้องไห้แล้วมาเคาะประตูห้องเธอ เหมียวบอกเธอว่าเหมียวท้อง เธอทำได้แค่ปลอบใจเท่านั้นเพราะเธอเองคงให้คำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไม่ดีเท่าไหร่ เธอถามว่ารู้ไหมว่าพ่อของเด็กคือใคร เหมียวไม่ยอมบอกเธอว่าใครคือพ่อของเด็ก แล้วเรื่องก็จบอยู่แค่นั้น
หลังจากเหมียวรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูกเหมียวก็หยุดทำงานอย่างว่าแล้วใช้เงินที่หามาได้ดูแลตัวเองจนคลอดลูกคนนี้ออกมา เธอบอกเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเหมียวถึงเก็บเด็กคนนี้ไว้ ถ้าเหมียวยอมเก็บลูกคนนี้ไว้ก็แสดงว่าเด็กคนนี้ต้องมีความสำคัญกับเหมียวมากเธอคิดแค่นั้น
เหมียวเลี้ยงลูกคนเดียวจนเงินเก็บที่มีเริ่มไม่พอกับค่าใช้จ่าย วันไหนที่เธอหยุดไม่ได้ไปทำงานเหมียวจะขอให้เธอดูแลลูกให้แล้วก็ออกไปทำงาน เหมียวใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้นจนวันนึงเหมียวก็ตัดสินใจบอกเธอว่าจะไปหาพ่อของเด็ก เหมียวฝากให้เธอดูแลลูกให้เหมือนทุกครั้ง เหมียวบอกว่าจะรีบกลับมาแต่เหมียวก็ไม่กลับมาอีกเลย ผ่านไปสองอาทิตย์เธอได้ข่าวว่าเหมียวเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ รถแท็กซี่พุ่งชนกับรถกระบะจนเสียหลักตกลงจากสะพาน เหมียวเสียชีวิตคาที่ เธอเลยต้องเลี้ยงเด็กคนนี้ต่ออย่างเลี่ยงไม่ได้
"แม่ไอ้อ้วนตายแล้วเหรอ" มินตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ผมกุมมือมินเอาไว้แล้วมันก็นิ่งไป
"แล้วคุณก็เลยเอาเด็กมาทิ้งไว้ให้ผม"
"ฉันไม่รู้จักญาติของเหมียวสักคน รู้แค่พ่อกับแม่ของเหมียวเสียไปนานแล้ว ฉันเลี้ยงเด็กเองไม่ไหวหรอก ก่อนไปเหมียวจะไปหาพ่อของเด็กเหมียวบอกฉันว่าคนที่ขับมาส่งเธอวันนั้นคือพ่อของเด็ก พอเหมียวเล่าให้ฟังฉันก็พอจำได้ว่าคนไหน ฉันก็เคยหน้าเขาแค่ครั้งเดียวตอนเดินสวนกันข้างล่างตึก เหมียวบอกฉันว่าพ่อของเด็กเป็นลูกคนรวย เธอนอนกับผู้ชายคนนี้โดยไม่หวังอะไรเธอแค่รัก แต่ก็นะอาชีพอย่างพวกฉันมันเลือกอะไรมากไม่ได้หรอก ยิ่งหวังจะให้ใครมาขอแต่งงานนี่คงจะเป็นไปไม่ได้เลย หึ! โลกนี้มันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น ชีวิตจริงมันโหดร้ายจะตาย"
"แล้วคุณรู้ไหมว่าพ่อของเด็กอยู่ไหน?" มินถาม
"หึ!! มันคงจะอยู่รอเลี้ยงลูกมันมั้ง! ฉันตามหามันอยู่สองอาทิตย์ ไปร้านที่เหมียวเคยไปหาลูกค้า แล้วฉันก็เจอมันก็กำลังมีความสุขอยู่กับผู้หญิงของมัน ฉันตามมันไปจนรู้ว่ามันพักอยู่ที่ไหน หลังจากนั้นฉันก็อุ้มลูกไปหามันบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกเหมียวที่เกิดมัน"
"แล้วเขาว่ายังไงบ้าง?" ผมถามต่อ
"โอ๊ยยย!! จะเหลือเหรอ! ถ้ามันยอมรับง่ายๆ ฉันก็ไม่ต้องเอาลูกไปทิ้งให้คุณหรอก มันเล่นยิงไข่ใส่เพื่อนฉันจนออกมาเป็นคนขนาดนี้มันยังไม่ยอมรับลูกมันเลย"
"โคตรเหี้ยอ่ะ" ไอ้ทีนพูดขึ้นหลังจากนั่งฟังอยู่นาน
"ใช่ไง! เหี้ยมากพูดเลย ตอนนี้มันไปทำงานต่างประเทศแล้วด้วย ฉันเลยไม่มีทางเลือกอื่นที่คิดขึ้นได้ก็คุณนี่แหละที่พ่อจะเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ อย่าว่าฉันใจร้ายเลยนะ อาชีพอย่างฉันเลี้ยงเด็กไม่ได้จริงๆ แล้วที่สำคัญฉันกำลังคบกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วย ฉันเลยต้องทำแบบนี้" ผมนี่ปวดหัวตึบเลยครับ เจอเรื่องแบบนี้เข้าไปก็มึนไปเลย มินนี่นั่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ
"คุณเข้าใจฉันใช่ป่ะว่าฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันตามดูคุณอยู่สักพักก็เลยหาวิธีที่จะเอาเด็กคนนี้ไปให้คุณเลี้ยงแทน คุณรวยกว่าฉันคุณเลี้ยงได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะแค่เด็กคนเดียวเอง"
"คุณจะพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วการที่คุณเอาเด็กมาทิ้งไว้ที่ผมมันก็ทำให้ครอบครัวผมเกิดปัญหาในเรื่องที่ผมไม่ได้เป็นคนทำ คุณจะคิดเองเออเองแบบนี้ไม่ได้ เพราะสิ่งที่คุณทำมันโอเคสำหรับผม" ผมบอกเธอ
"ก็ฉันคิดอะไรไม่ออกนิ ฉันตามดูคุณกับแฟนคุณแล้วก็ดูเป็นคนดีฉันเลยตัดสินใจเลือกคุณไง เหมียวเองก็แอบชอบคุณมานาน คุณดีทุกอย่างในความคิดเหมียวฉันก็เลยเขียนจดหมายแต่งเรื่องขึ้นมาว่าคุณเป็นพ่อของเด็กแล้วเอาเด็กไปทิ้งไว้ที่คุณ"
"คุณจะทำอย่างนี้กับเพื่อนผมก็ไม่ถูกนะ เพื่อนผมมันก็มีครอบครัวของมันแล้วคุณไม่คิดเหรอว่าคุณกำลังสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขา" ไอ้เนย์พูดขึ้น
"แล้วพวกคุณคิดว่าฉันแฮปปี้รึไงล่ะ"
"แต่คุณก็ไม่ควรทำแบบนี้ คุณพอจะมีข้อมูลของพ่อเด็กคนนี้ไหมล่ะเดี๋ยวพวกผมจะช่วยคุยกับเขาให้ก็ได้นะ"
มินพูด
"โหหห... ไอ้มินมึงคิดว่ามันจะรับเป็นพ่อเด็กเหรอวะคนแบบนี้"
"ฉันไม่มีข้อมูลอะไรหรอก รู้แค่ว่าเขาคืนห้องแล้วไปทำงานที่ต่างประเทศ ที่ทำงานฉันก็ไม่รู้จัก เขาให้เงินฉันมาแค่สองหมื่นวันที่ฉันไปหาเขาแล้วบอกอย่ามายุ่งกับเขาอีก เขาไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้"
"เด็กแม่งน่าสงสารว่ะ"
ผมได้ฟังแบบนี้ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่ใครก็ไม่คาดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ถ้าแม่ของเด็กยังอยู่เธอก็คงไม่ทิ้งลูกตัวเองแน่นอนเพราะเธอเลือกที่จะคลอดเด็กคนนี้ออกมา
"เอาไงต่อวะไอ้ทิว?" ไอ้ฟิวหันมาถามผม ผมหันไปมองหน้ามิน
ตอนนี้ผมคงตอบอะไรไม่ได้จริงๆ แล้วมินก็คงรู้สึกแบบเดียวกับผม
"เฮ้อออ... ฉันขอโทษที่ฉันสร้างปัญหาให้คุณนะ เอาอย่างนี้แล้วกัน... ฉันขอเวลาสักสองวันฉันขอไปคุยกับแฟนฉันก่อนว่าฉันจะขอเลี้ยงเด็กคนนี้เป็นลูกได้ไหม ระหว่างนี้ฉันฝากเด็กคนนี้ไว้กับคุณก่อนได้ไหมล่ะ ถ้าแฟนฉันตอบตกลงฉันจะเป็นคนเลี้ยงลูกแทนเหมียวเอง"
"พวกผมจะมั่นใจได้ไงว่าเจ้จะไม่หนีไปแล้วทิ้งเด็กไว้อีกอ่ะ" ไอ้บี้ถาม
"ฉันเป็นคนรักษาคำพูดย่ะ ที่จริงฉันก็รักลูกเหมียวเหมือนลูกตัวเองนั่นแหละแต่เพราะสถานการณ์ตอนนั้นมันบีบให้ฉันต้องเลือกทำแบบนี้ เอาเป็นว่าฉันไม่หนีแน่นอนขอเวลาแค่สองวันแล้วฉันจะกลับมาให้คำตอบ"
"ง่ายไปป่าววะ" ไอ้ทีนพูด
"เอาไงมิน?" ผมหันไปถามมิน
"กูแล้วแต่มึงเลย ตอนนี้กูคิดอะไรไม่ออกว่ะ"
"ขอปากกากับกระดาษหน่อยซิ" ไอ้ฟิวเดินไปหยิบปากกากับกระดาษแล้วยื่นไปให้เธอ
"นี่เบอร์โทรกับที่อยู่ของฉัน ส่วนที่ทำงานฉันพวกคุณก็รู้อยู่แล้วนิ" เธอเขียนเบอร์โทรและที่อยู่ของเธอให้ผม
"ฝากเลี้ยงอีกสองวันนะ"
"คุณแน่ใจนะว่าถ้าแฟนคุณยอมรับเด็กคนนี้แล้วคุณจะเลี้ยงเขาเหมือนลูกคุณจริงๆ"
"แน่ใจซิ ฉันติดแค่เรื่องแฟนฉันคนเดียวนี่แหละ ถ้าแฟนฉันโอเคทุกอย่างก็จบ" "ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"
"ได้ซิ"
"เด็กคนนี้มีชื่อไหม?" มินถาม
"เออจริงด้วย! ตั้งแต่เด็กเกิดมาฉันก็เรียกว่าหมูอ้วนๆ ตลอดเลย ไม่เคยถามเหมียวมันสักทีว่าลูกมันชื่ออะไร"
"แล้วเอกสารที่เกี่ยวกับเด็กล่ะมีไหม?" ไอ้เนย์ถาม
"ไม่มีหรอก ฉันลองค้นในห้องยัยเหมียวแล้วก็ไม่เจออะไร ไม่รู้ยัยเหมียวพกไปด้วยตอบไปตามหาพ่อเด็กรึเปล่านะ"
"ทำไมชีวิตมันเศร้าขนาดนี้วะ"
"ตกลงเอาตามที่ฉันบอกนะ ฉันนั่งเสียเวลากับพวกคุณมานานแล้วเนี้ยะ ลูกค้าก็ไม่ได้ คนหล่อก็ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็หลุดมือไปซะล่ะ อุตส่าห์งานฟรีคืนนี้ไม่รับเงินด้วย เสียดายอ่ะ"
"โหหห.. นี่คุณไม่โดนเพื่อนผมกระทืบตายคาห้องก็บุญเท่าไหร่แล้ว" ไอ้ฟิวพูด
"เสียดายของมาก! เบื่อผู้ชายสมัยนี้จริงๆ เล่นกินกันเองหมดแล้วผู้หญิงพวกฉันจะเหลืออะไรให้กินล่ะ"
"เจ้ก็แรงเนอะ อยากกินพี่ผมมากถึงขั้นต้องเอายาปลุกให้พี่ผมกินเลยเหรอวะ" ไอ้บี้พูด
"แรงอะไร ก็มัวแต่ชักช้าอ้างนั่นนู้นนี่อยู่ได้ คนอย่างฉันไม่เคยเสียเวลากับผู้ชายขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ นี่เห็นว่างานดีเกรดพรีเมียมหรอกนะเลยต้องเร่งเครื่องขอพิเศษกันหน่อย" เธอพูดอย่างหน้าตาเฉย
"โหยย... แร๊งงง" ไอ้บี้ไอ้ทีนพูดขึ้นพร้อมกัน
"พอๆ เลิกพูดเรื่องนั้นก่อน สรุปว่ามึงเอาไงไอ้ทิว?" ไอ้ฟิวหันมาถามผม
"อืม... ผมให้โอกาสตามที่คุณขอ อีกสองวันผมจะให้ลูกน้องไปรับคุณที่บ้านแล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที"
"งั้นฉันไปได้แล้วใช่ไหม?"
"อืม..." ผมตอบ
"โอเค งั้นฉันขอตัวเลยนะ" พูดจบเธอก็รีบหยิบกระเป๋าของเธอแล้วออกไปทันที
"อะไรวะ เฮียโคตรใจดีอ่ะ"
"มิน ทำไมไม่พูดอะไรเลย"
"ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ กูคิดอะไรไม่ออก" มินตอบ
"เฮ้อ... เรื่องมันโคตรน้ำเน่าเลยวะ ฟังไปกูก็สงสารเด็กฉิบหาย แม่ก็เสือกตายอีก"
"ข้อมูลอะไรก็ไม่มี ชื่อก็ยังไม่รู้เลยว่าแม่เขาตั้งชื่อว่าอะไร"
"แล้ววันนี้เราเอาไงต่ออ่ะเฮีย"
"เออไอ้ทิว มึงจะเอายังไงต่อ?" ไอ้เนย์ถาม
"ไม่รู้ว่ะ วันนี้แยกย้ายกันก่อนแล้วกัน กูจะพามินกลับไปพักก่อน"
"ก็ดีเหมือนกัน กูก็อยากกลับบ้านนอนล่ะ"
"กูเองก็มีเคสผ่าตัดพรุ่งนี้ งั้นกูคงกลับไปโรงบาลดีกว่าว่ะ"
"หมดเวลาสนุกแล้วซิ" ไอ้บี้พูดขึ้น
"พวกมึงไปแดกเหล้าต่อที่ร้านกูได้ เดี๋ยวกูโทรบอกเด็กที่ร้านให้" ผมบอกพวกไอ้ทีน
"ไม่เอาอ่ะเฮียไปแค่นี้ไม่สนุก เดี๋ยวพวกผมกลับบ้านเลยดีกว่า"
"หึ! วันนี้เสือกอยากเป็นคนดีนะพวกมึง" ไอ้ฟิวพูดกัด
"แล้วไอ้ปูกับไอ้โจเอาไงวะ"
"ป่านนี้ไอ้โจคงไม่รอดแล้วมั้ง คืนนี้ก็ให้มันจัดการกันที่ห้องกูนั่นแหละ พรุ่งนี้เดี๋ยวโทรเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดทีเดียว หึหึ"
"เออตามนั้น... งั้นแยกย้ายเลยแล้วกัน"
"ขอบใจพวกมึงมาก"
"เออ!" ไอ้ฟิวกับไอ้เนย์ตบไหล่ผมเบาๆ แล้วพวกเราก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน
…
-
ผมขับรถพามินกลับมาที่คอนโด มินนั่งเงียบตลอดทางได้แต่มองออกนอกหน้าต่าง ตอนแรกผมถามว่าจะกลับไปนอนบ้านแม่หรือจะไปนอนคอนโด มันเงียบอยู่สักพักมันก็บอกผมว่าไม่อยากไปบ้านแม่ตอนนี้ ผมเลยต้องขับรถพามันกลับมาที่คอนโดก่อน คืนนี้เราคงต้องมีเรื่องพูดกัน
"เป็นไรมิน นั่งเงียบไม่พูดไม่จาหื้อ?"
"เฮ้ออ... ไม่รู้ดิ" มินถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งลงที่โซฟา
"หิวไหม อยากออกไปกินข้างนอกไหม"
"ไม่ไปกูรู้สึกเหนื่อย"
"งั้นมึงลุกไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวกูทำอะไรง่ายๆ ให้กิน"
"อืม..."
เฮ้ออ... ผมว่าอาการแบบนี้ต้องรักษากันยาว ดูท่ามันเดินดิ เอ้าๆ นั่นมันห้องทำงานกูมิน ห้องนอนอยู่นู้น... ถึงขั้นกุมขมับเลยกู
ผมทำมาม่าผัดขี้เมาอาหารง่ายๆ ที่มินชอบรีเควชให้ทำให้กินบ่อยๆ ใส่กุ้งกับปลาหมึกเยอะๆ เอาใจมันหน่อย กลิ่นหอมกำลังดีคงพอทำให้มินอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง
…
"ทำอะไรมินทำไมไม่รีบใส่เสื้อผ้า เช็ดผมด้วย"
"อืม... รู้แล้ว" ผมถึงกับส่ายหัว
"กูทำมาม่าผัดขี้เมาให้นะ รีบๆ ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปกินซะเดี๋ยวเส้นจะอืดซะก่อน"
"อืม.. เดี๋ยวออกไป"
"เป่าผมให้แห้งด้วยรู้ไหม"
"อืม.. รู้แล้ว มึงไปอาบน้ำเถอะ"
ฟอดดด
"เลิกคิดได้แล้วไอ้แห้ง"
"อืม..."
อาการหนักล่ะเมียกู แบบนี้ปล่อยให้อยู่คนเดียวนานไม่ได้เดี๋ยวจะคิดเองเออเองไปกันใหญ่
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนัก พออาบเสร็จก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาไปหามิน มินนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างมิน สายตาว่างเปล่าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
"นั่งทำอะไร?"
"รอมึง"
"รอทำไม บอกให้กินก่อนเลย"
"รอกินพร้อมมึง"
"เฮ้ออ... มึงเนี้ยะนะ ลุกขึ้นเร็ว"
มินลุกขึ้นแล้วเดินตามผมเข้ามาในห้องครัว ผมจัดการตักอาหารใส่จาน มินเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาแล้ววางบนโต๊ะ
"ไม่ต้องแล้วมินเดี๋ยวกูไปหยิบแก้วเอง"
มินทำตามอย่างว่าง่าย มันนั่งรอตามที่ผมสั่ง ผมเดินไปหยิบแก้วแล้วเทน้ำใส่แก้วให้เราทั้งสองคน
"กินได้แล้ว กูอุตส่าห์ทำของโปรดมึงเลยนะ"
"อืม... มึงก็กินด้วยดิ"
"รีบๆ กินซะ"
ระหว่างทานผมก็ชวนมินคุยไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ อารมณ์แบบถามคำตอบคำไม่โต้ตอบอะไรผมมากมายเหมือนทุกครั้ง
เฮ้ออ... จริงๆ แล้วผมไม่อยากคุยแม่ไอ้อ้วนวันนี้เลยให้ตายเหอะแต่ดูสถานการณ์แล้วไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ มินคงคิดอะไรมากมายไปหมดแต่ไม่ยอมพูดออกมา ผมว่ามันก็คงรอให้ผมพูดเหมือนกัน
"กินให้หมดนะมิน" ผมเริ่มดุ เพราะเห็นมันเขี่ยไปเขี่ยมาหยุดกินมาสักพักล่ะ
"อิ่มแล้ว"
"กินให้หมด อย่าให้กูต้องพูดซ้ำอีก"
"อิ่มแล้วจริงๆ มึงทำเยอะไป"
"อ้าปาก!" ผมใช้ช้อนตัวเองตักแล้วป้อนใส่ปากแม่งเลย ดื้อฉิบหาย กว่าจะบังคับให้มันกินจนหมดจานก็พูดจนเจ็บคอ
"เดี๋ยวกูล้างจานให้" มินพูดจบก็ลุกขึ้นเก็บจาน
"ไม่ต้อง นั่งรอกูตรงนี้แหละเดี๋ยวกูล้างเอง กูขี้เกียจซื้อจานชุดใหญ่" ผมแกล้งพูดหยอกมัน
"งั้นกูเช็คโต๊ะให้"
"อืม... ตามนั้น"
ผมลุกขึ้นเก็บจานแล้วยกไปล้างทำความสะอาดที่ซิ้งค์ ส่วนมินก็เดินไปหยิบผ้าแล้วเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอาหาร
"ทิว นี่การ์ดอะไรอ่ะ" มินหยิบซองสีครีมขึ้นมาโชว์ให้ผมดู
"เออว่ะ เห็นบอกว่าเพื่อนกูเอามาฝากไว้ให้ ไม่รู้เหมือนกันว่าซองงานแต่งหรืองานบวช" ผมหันไปตอบ
"เพื่อนคนไหนอ่ะ?"
"ไม่รู้เหมือนกัน มึงลองแกะดูดิ"
"อืม... งั้นกูแกะเลยนะ"
"แกะเลย ดูด้วยว่าใครส่งมาเผื่อต้องใส่ซองช่วยงานเขาจะได้รู้ว่าต้องใส่เท่าไหร่"
มินแกะซองดูตามที่ผมบอก ผมล้างจานเสร็จพอดีเลยรีบล้างมือแล้วเช็ดมือจนแห้งก่อนจะเดินไปหามิน
"ใครส่งมา?"
"รูป" มินตอบสั้นๆ
"อ้าว ไม่ใช่การ์ดงานแต่งเหรอวะ"
"ไม่ใช่"
"ไหนดูดิ"
มินยืนรูปใบนั้นให้ผม ผมมองหน้ามินที่นั่งเงียบแล้วจ้องมองมาที่ผม
"เฮ้ออ... มินตามกูมานี่"
คืนนี้เราต้องคุยกันให้เข้าใจ
TBC.
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างคา. :katai1:
-
:mew5: มีเรื่องให้ทิวปวดหัวอีกแล้วสิ่นะ
-
เป็นปัญหาที่น่าปวดหัวและปวดใจมาก เฮัอออออ
-
คิดถึงทิวมินแล้วๆๆๆๆๆๆๆฟ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.31 ความสงสาร】
ผมรู้สึกถึงบรรยากาศที่โคตรอึดอัด วันนี้ถ้าไม่คุยกันให้เข้าใจผมว่าเมียผมต้องเป็นโรคซึมเศร้าอีกแน่ๆ ผมรู้ว่ามินมันคงสงสารไอ้เด็กอ้วนหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากผู้หญิงคนนั้น มินนั่งเงียบมาตลอดทางถามอะไรก็ตอบกลับมาไม่ถึงสามคำ เฮ้อ... ให้มันได้อย่างนี้ซินะ
ผมกำลังนั่งถือรูปใบหนึ่งที่ถูกแกะออกจากซองที่ผมได้รับมาจากพนักงานของทางคอนโด ผมจำได้ว่าวันนั้นผมรับซองนี้มาแต่ยังไม่ทันได้เปิดดูด้านในว่ามันคืออะไรผมก็ต้องไปดูแลมินเพราะมินไม่สบาย จนมาถึงวันนี้ผมเพิ่งรู้ว่าในซองที่ผมได้มาวันนั้นมีรูปไอ้เด็กอ้วนอยู่ในนั้น
"เรื่องนั้นกูคิดว่า..."
"ไอ้อ้วนมันน่าสงสารเนอะทิว" ผมยังพูดไม่ทันจะจบดีมินก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
"เฮ้ออ... กูคิดไว้อยู่แล้วว่าที่มึงนั่งเงียบมาตลอดทางเนี้ยะคือกำลังคิดถึงเรื่องไอ้เด็กอ้วนนั่นอยู่ใช่ไหม"
"แม่มันตายแล้วจริงเหรอวะ กูไม่อยากจะเชื่อเลย"
"ถ้าเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นเล่ามาเป็นเรื่องจริงแม่ไอ้อ้วนก็คงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วแหละ"
"แล้วเราจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี มึงคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเขาจะเอาไอ้อ้วนกลับไปเลี้ยงเองจริงๆ เหรอ?"
"กูยังไม่รู้หรอกมินว่าสิ่งที่เขาพูดกับเราเขาจะทำจริงรึเปล่า จากที่กูฟังมาดูเธอไม่เหมือนคนที่กำลังพูดโกหกนะแล้วมึงล่ะคิดว่ายังไง จะเอายังไงต่อกูให้มึงตัดสินใจ มึงอยากให้เด็กคนนั้นเป็นลูกกูจริงๆ หรือคืนเด็กให้เขาไป"
มินมองหน้าผมแล้วนิ่งไปเลย ผมรู้นะครับว่าคำถามนี้มันยากสำหรับการตัดสินใจของเราทั้งสองคนในตอนนี้ แต่เราต้องคุยกัน ปรึกษากันเพื่อช่วยกันหาทางออกที่ดีที่สุด ทั้งผมและมินเองจะได้ไม่ต้องมีปัญหากันในอนาคต ผมอยากให้เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในทุกๆ วัน ผมไม่อยากให้ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ มาทำลายความรู้สึกดีๆ ของเราสองคน ถ้าวันนี้มีปัญหาเราควรแก้ไขและผ่านมันไปด้วยกัน ผมอยากให้ทุกอย่างเคลียร์ที่สุดเพื่อความสบายใจของเราทั้งสองคน
"มึงอยากมีลูกเหรอทิว?"
"เฮ้ออ.. กูล่ะเบื่อคำถามนี้จริงๆ ขยับมานี่ม่ะ" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด
ฟอดดด...
"ถ้ากูอยู่กับมึงกูไม่อยากมีใคร เรื่องลูกมึงตัดความคิดนั้นไปได้เลย นอกเสียจาก..."
"นอกจากอะไร?" มินถาม
"นอกเสียจากมึงมีลูกให้กูได้ไง หึหึ"
ตุบ!!
"กูจะมีลูกให้มึงได้ไงล่ะ กูเป็นผู้ชาย!!" มินโวยวาย
"ก็นั่นไง! ที่กูจะบอกก็คือถ้ามึงมีลูกให้กูไม่ได้กูก็ไม่อยากมี แค่มีมึงคนเดียวกูก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว หึหึ" มันเขี้ยวมันฉิบหาย
"กูก็ปวดหัวเพราะมึงเหมือนกันนั่นแหละ!!"
อย่าคิดว่ามินจะยอมโดนผมว่าอยู่ฝ่ายเดียวนะ มันนี่ตัวดีเลยแหละ! เคยยอมใครที่ไหนโดยเฉพาะกับผมเนี้ยะ!!
"เลิกคิดมากได้แล้วไอ้แห้ง กูรักมึงคนเดียวก็จะตายอยู่แล้วไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นหรอก" ฟอดด...
"แล้วเราจะเอายังไงดีล่ะทิว เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกมึงนะ"
"ไม่เห็นจะยาก ไม่ใช่ลูกกูก็แค่คืนเด็กไป ผู้หญิงคนนั้นเขาก็บอกอยู่ว่าเขารักไอ้อ้วนเหมือนลูกตัวเองและที่สำคัญนั่นก็ลูกเพื่อนเขาถูกไหม ถ้าเขาเคลียร์กับแฟนเขาเข้าใจเรื่องทุกอย่างมันก็คงจบไปเอง มึงจะคิดอะไรมากล่ะ สงสารก็ส่วนสงสาร ถ้าเราพอช่วยเหลืออะไรเขาได้เราก็ช่วยเท่าที่เราทำได้ไง โอเคไหม?"
…
"มิน..."
…
"มิน.. นั่งเงียบนี่คืออะไร โอเคหรือไม่โอเค?"
"อืมๆ โอเค กูแล้วแต่มึงเลย" ฟอดดด...
"งั้นก็เลิกทำหน้าเครียดใส่กูได้แล้ว" มินผละตัวออกจากผม
"อืม.. ไปนอนเถอะ กูง่วงแล้ว" พูดจบมินก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนทันที
ผมนั่งมองรูปไอ้เด็กอ้วนอยู่สักพักแล้วเก็บใส่ซองไว้เหมือนเดิม เดี๋ยวค่อยคืนรูปให้ผู้หญิงคนนั้น ผมลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเดินตรวจความเรียบร้อยแล้วปิดไฟด้านนอกจนครบทุกดวงแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน
มินนอนนิ่งสนิทอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมไว้แค่เอว ผมปิดไฟในห้องก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงแล้วยืนมองมินด้วยความเป็นห่วง "ทิว..." มินลืมตาขึ้นมามองผมผ่านความมืดที่พอจะมีแสงไฟส่องรอดชายผ้าม่านเข้ามาให้พอได้เห็น มินขยับตัวเล็กน้อย ผมสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเราทั้งสองคน มินขยับตัวเข้าหาผม ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วจดจูบลงเบาๆ ที่หน้าผากของมิน
"คืนนี้นอนพักซะ ถ้ามีอะไรอยากพูดกับกูเอาไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้" ฟอดดด...
"อืม..."
ผมลูบที่หัวมินเบาๆ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจของเราสองคนเท่านั้น ผ่านไปสักพักมินก็หลับไป คืนนี้ขอให้มินได้พักผ่อนก่อนแล้วกัน ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะเป็นคนที่คอยปลอบใจมินเอง
…
…
ฟอดดด...
"ทำไมตื่นเช้าจังวะ"
เช้านี้มาแปลก มินตื่นก่อนผมแต่ยังนอนนิ่งอยู่บนที่นอน น้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบ
"หิวข้าวไหม?" ผมถาม
"อืม... หิวนิดหน่อย"
"หิวก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวพาไปกินข้าวก่อนค่อยพาไปบ้านแม่"
มินหันมามองหน้าผม มันพยักหน้างึกๆ โดยที่ไม่พูดอะไรแล้วมันก็ลุกขึ้นนั่งขยี้หัวตัวเองจนผมไม่เป็นทรง แต่ก็ยังหล่อเหมือนเดิม หึหึ
"ทิว"
"อืม.. ว่าไง?"
"ไม่มีอะไรหรอก กูไปอาบน้ำก่อนนะ" พูดจบมินก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
"อะไรของมันวะ"
ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอยู่สักพัก
"สวัสดีครับนาย"
"กูส่งรูปไปให้ทางไลน์ กูอยากรู้ข้อมูลทั้งหมดที่หาได้"
"ได้ครับนาย เดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้ครับ"
"ค่าใช้จ่ายค่อยมาเบิกที่กู จะเอาเด็กที่ร้านไปด้วยก็ได้กูอนุญาต"
"ครับนาย"
"อืม.. วันนี้กูไม่เข้าร้าน มึงให้เด็กที่ไว้ใจได้คอยคุมร้านอย่าให้เกิดเรื่องล่ะ"
"รับทราบครับนาย"
"เออ ขอบใจมาก"
"ครับนาย สวัสดีครับ
ผมนั่งรอมินอาบน้ำจนเสร็จ นี่มันอาบหรือวิ่งผ่านน้ำกันแน่วะโคตรไว พอมินออกมาผมก็เข้าไปอาบต่อ งานนี้เมียไวผมต้องไวตามเมีย วิ่งผ่านน้ำเช่นกัน ฮ่าๆๆ กลัวเมียหิวข้าวอะครับเดี๋ยวมันรอนานเกินไปมันจะกริ้ว ผมกลัว!
"วิ่งผ่านน้ำอีกล่ะ" มินหันมามองผมด้วยสายตาเหยียดหยามสุดๆ
"กูวิ่งตามมึงนั่นแหละ กลัวไม่ทันกูเลยวิ่งเร็วกว่า หึหึ"
"แถวบ้านเรียกสกปรก"
ดูมันพูด!! กูหล่อกูจะทำอะไรก็ได้เว้ย! แอบคิดในใจ
"หื้ออ... เดี๋ยวปั๊ด!! สักทีดีไหมหึ!!" ผมทำท่าง้างมือขึ้นสูงแต่ต้องรีบเอาลงเพราะสายตาร้ายๆ ของมัน
"รีบๆ แต่งตัวดิ! หิวจะตายอยู่แล้ว" พูดจบมันก็เดินออกไปจากห้องแล้วทิ้งผมไว้เพียงคนเดียว เหงาใจสุดๆ อ่ะ ผมนี่รีบแต่งตัวเลย ช่วงนี้ลมเพลมพัดเดี๋ยวศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกผมจะซวยเอา
…
ผมเดินออกมาจากห้องนอนเห็นมินกำลังจกกินขนมจากถุงดูทีวีอย่างสบายใจ สายตามันมองกดต่ำมาที่ผม หยุดเดินดีไหมกูหรือจะเดินต่อไป เอาไงดีวะ!!
"แต่งตัวขนาดนี้มึงจะไปไหน?"
โหหหห... คำถามนี้กูควรตอบยังไงดี นี่กูแต่งให้หล่อน้อยที่สุดแล้วนะเว้ย!
"อะไรของมึง กูแต่งตัวธรรมดาสุดแล้วนะ แต่งชิวๆ ไปบ้านแม่ยาย" ผมยืนยิ้มแล้วเก็กหล่ออีกเล็กน้อยเอาพอประมาณไม่ได้มากมายอะไร
"เยอะ"
สั้นๆ คำเดียวจบ!!
"แล้วไง! กูต้องเปลี่ยนชุดไหมไหนบอกมาดิ!" ผมเดินนิ่งๆ เข้าไปยืนหล่อใกล้ๆ มันเพื่อยืนยันว่านี่คือหล่อปกติของผม
"ไม่ต้อง!! เสียเวลากูหิว" มินวางถุงขนมลงกับโต๊ะแล้วหยิบรีโมทขึ้นมากดปิดทีวี
"หิวก็ลุกดิ อยากกินอะไร?"
เอาตีนสะกิดแม่งเลย หึหึ แหย่ให้มันอารมณ์ดี
"กินข้าวบ้าน แม่ทำไว้ให้แล้ว" พูดจบมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วพลักที่อกผมด้วยความรัก แอบเซนิดๆ เอาใจเมีย หึหึ
"เฮ้ย! รอด้วยดิ!"
…
…
"ซื้ออะไรเข้าไปฝากแม่ไหม?" ผมถามขึ้นระหว่างขับรถ
"แม่บอกไม่ต้องของที่บ้านเยอะแล้วแค่ไปกินให้หมดพอ" มินตอบ
"แล้วมึงอยากกินอะไรเพิ่มไหมล่ะที่บ้านแม่ไม่มี?" มินหันมามองหน้าผม
"คิดไม่ออก"
"เอาใจยากกฉิบหาย อยากกินอะไรค่อยโทรสั่งเพิ่มเอาแล้วกัน"
"ขี้บ่น!!"
งงแดกไปเลย! กูนี่ทำตัวไม่ถูกเลย เอาใจไม่ถูกเลย มันอารมณ์ยิ่งกว่าคลื่นในทะเลอีก งานนี้ซัดพี่หนักๆ เลยน้องพี่ยังไหวเว้ย!!
…
ปัง!!
"เฮ้ย! ปิดเบาๆ ก็ได้"
มินมันหันมาค้อนควับ!! แล้วเดินเข้าบ้านไปเลย
"อะไรของมันวะ!" ผมถึงขั้นกุมขมับรอ งานนี้ต้องเหนื่อยอีกแล้ว
ผมเดินตามมินเข้ามาในบ้าน มินกำลังกอดแม่แล้วคุยกันนิดหน่อยผมเดินเข้าไปไม่ทันเลยไม่รู้ว่ามันคุยอะไรกับแม่แต่สีหน้าแม่เหมือนกำลังยิ้มปลอบใจลูกรักของท่านอยู่
"สวัสดีครับแม่" ผมยกมือไหว้ท่าน
"มาแล้วเหรอลูก หิวไหมเดี๋ยวแม่ไปเตรียมข้าวให้นะ"
"ไม่เป็นไรครับแม่เดี๋ยวผมจัดการกันเอง"
"ไปนั่งรอที่โต๊ะจ๊ะ" ท่านยิ้มแล้วรีบเดินเข้าไปให้ห้องครัวทันที
"คุยอะไรกับแม่?" ผมถามมิน
"แค่ถามว่าไอ้อ้วนอยู่ไหน"
"แล้วแม่ว่าไง"
"แม่บอกมันกำลังกินนมเล่นอยู่กับมิกกี้บนห้อง"
"อืม... งั้นไปกินข้าวก่อนค่อยขึ้นไปข้างบน"
"พ่อรออยู่ในห้องทำงาน"
"เรื่องนั้นเดี๋ยวกูคุยกับพ่อเอง"
"อืม... ไปกินข้าวกัน" มินพูดจบก็เดินนำหน้าผมเข้าไปในห้องครัว
อาหารที่แม่ทำไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำรอลูกชายอย่างตั้งใจ ผมกับมินนั่งกินข้าวกันสองคนส่วนแม่ขึ้นไปดูหลานๆ บนห้อง ผมพยายามตักกับข้าวใส่จานมินให้กินเยอะๆ มันก็บ่นไปกินไป
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ให้มินขึ้นไปรอผมข้างบน ผมเดินเข้าไปหาพ่อมินในห้องทำงาน ท่านเห็นผมเดินเข้าไปในห้อง หนังสือพิมพ์ในมือท่านถูกพับแล้ววางลงบนโต๊ะทำงานอย่างเรียบร้อย แว่นตาที่ท่านใส่ก็ถูกถอดออกแล้ววางลงที่โต๊ะเช่นเดียวกัน
"สวัสดีครับ"
"ไงเรา มีอะไรจะเล่าให้พ่อฟังบ้างวันนี้" พ่อมินลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมานั่งลงที่โซฟารับแขกในห้องทำงาน ผมเดินเข้าไปนั่งลงโซฟาเดี่ยวข้างๆ ท่าน
"ก็มีนิดหน่อยครับ" ผมตอบ
"น้องโอเคไหม?" คำถามแรกผมก็ทำเอาผมนิ่งไปเลย
"คืออย่างนี้ครับพ่อ ผมกับมิน..."
ผมเล่าเรื่องทุกอย่างที่รู้มาให้พ่อมินฟัง เรื่องเด็กและแม่ของเด็ก เรื่องคืนเด็กให้กับผู้หญิงคนนั้น เรื่องที่มินค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับเด็กน้อย ผมเล่าให้พ่อมินฟังทุกอย่าง ท่านนั่งฟังโดยที่ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมาจนกระทั่งผมพูดจบ
"พ่อรู้ว่าเรื่องนี้คงทำให้ทิวลำบากใจเพราะมันเป็นเรื่องที่ตัดสินใจค่อนข้างยาก และพ่อก็รู้ว่าทิวจะเลือกทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุด เจ้ามินคงทำให้เหนื่อยเพิ่มอีกนิดแต่มันก็จะจบลงด้วยดี พ่อเชื่อในการตัดสินใจของทิวนะ จงทำในสิ่งที่ถูกต้อง" ท่านยิ้มแล้วตบที่ไหล่ผมเบาๆ
"ขอบคุณครับพ่อ" ผมยกมือไหว้ขอบคุณท่าน
"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกพ่อได้ทุกเมื่อไม่ต้องเกรงใจ"
"ขอบคุณครับ"
"แล้ววันนี้จะออกไปไหนกันรึเปล่า?"
"ผมว่าจะเข้าไปที่ร้านช่วงค่ำครับ"
"งั้นเราจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ พ่อว่าจะออกไปข้างนอกกับแม่สักสองสามชั่วโมง ฝากดูแลบ้านด้วยแล้วกันนะ"
"ได้ครับพ่อ งั้นผมขอตัวไปหามินก่อนนะครับ"
"อืม..." ท่านพยักหน้าตอบยิ้มๆ บอกตรงๆ บางทีผมก็เข้าไม่ถึงพ่อเมียคนนี้จริงๆ ให้ตายเถอะ
ผมเดินขึ้นไปหามินที่ห้องของมิกกี้ คุณแม่เดินสวนออกมาจากห้องท่านยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้ามากอดผม ท่านลูบที่หลังผมเบาๆ ก่อนจะผละออกแล้วท่านก็เดินจากไป ผมเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน มินกำลังนั่งมองมิกกี้เล่นกับไอ้เด็กอ้วนบนพรมที่ปูทับด้วยผ้านวมผืนใหญ่
"อาทิว!"
มิกกี้ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้ามากอดขาผมไว้แน่น ผมอุ้มมิกกี้ขึ้นแล้วฟัดหลานด้วยความมันเขี้ยว
ฟอดดด ฟอดดด...
"มิกกี้ทำยังไงก่อนครับ" มินพูดเสียงดุ
"ฮ่าๆๆ อาทิวสวัสดีฮะ"
"สวัสดีครับ ไหนบอกอามาซิว่าช่วยเลี้ยงน้องไหมระหว่างที่อาไม่อยู่"
"เลี้ยงฮะ มิกช่วยคุณแม่กับคุณยายเลี้ยงน้อง คุณแม่ป้อนข้าวน้องส่วนมิกก็ป้อนนมกับป้อนน้ำฮะ น้องกินข้าวอิ่มแล้วก็กินนมนอน น้องไม่ดื้อเลยน่ารักมากเลยฮะ"
"แล้วที่นอนดุ๊กดิ๊กอยู่นั่นคืออะไร?" ผมแกล้งถาม
"น้องเพิ่งตื่นฮะ น้องตื่นตอนอามินขึ้นมาพอดีเลย"
"เหรอครับ แล้วมิกกี้ทำยังไงต่อล่ะ"
"น้องงอแงนิดหน่อยฮะ น้องอยากให้อามินอุ้ม ชู่ว์... อาทิวขยับมาใกล้ๆ ฮะ เดี๋ยวอามินได้ยิน"
"มีอะไรครับ"
"อามินไม่ยอมอุ้มน้องฮะ โดนคุณยายดุเลย" มิกกี้พูดเสียงเบาเพราะมินกำลังมองมาที่ผมกับมิกกี้ หลานคงกลัวอาจะเสียใจนะครับ แต่ผมว่ามิกกี้คงเข้าใจผิดไปเองเรื่องที่มินโดนคุณแม่ดุ
"จริงเหรอ คุณยายดุอามินว่ายังไงบ้าง?"
"มิกไม่ได้ยินฮะแต่อามินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย แต่เอ๊ะ! มิกก็ไม่เห็นว่าอามินจะมีน้ำตาไหลออกมานะฮะแต่หน้าอามินดูเศร้าๆ ฮะ"
"หึหึ เป็นอย่างนี้นี่เอง มิกกี้ทำหน้าที่ได้ดีมากครับ เดี๋ยวอาจะมีรางวัลให้นะ"
"เย้ๆ ขอบคุณฮะอาทิว"
"คุยอะไรกันอ่ะ!" มินถามขึ้น
"ความลับ" ผมหันไปตอบ มิกกี้ปิดปากตัวเองแล้วแอบขำเบาๆ
"งั้นตอนนี้มิกกี้ไปเล่นเป็นเพื่อนน้องแทนอาก่อนนะครับ อาขอคุยกับอามินก่อนแล้วอาจะไปเล่นด้วย"
"ได้ฮะ"
"ดีมากครับ"
ฟอดดด... ผมปล่อยมิกกี้ลง มิกกี้ก็วิ่งไปนั่งลงข้างไอ้เด็กอ้วน ผมเดินไปนั่งลงที่ข้างมิน
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น"
"คุยกับพ่อแล้วใช่ไหม?"
"คุยแล้ว"
"อืม... ก็ดี"
หมับ!!
ผมจับหน้ามินให้หันมามองที่ผม เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันล่องลอยมากๆ
"ฟังกูนะมิน ตอนนี้ถ้ามึงอยากทำอะไรเพื่อไอ้เด็กอ้วนนั่นก็ให้รีบๆ ทำ มันอยากให้อุ้มมึงก็อุ้ม มันอยากให้กอดมึงก็กอด อยากซื้ออะไรให้ก็้ซื้อเลย อยากทำอะไรเพื่อมันก็รีบทำซะในขณะที่มึงยังทำเพื่อมันได้ ถ้ามึงสงสารมันก็ทำช่วงเวลาที่มันยังอยู่กับมึงให้มันมีความสุขแค่นั้นพอ อนาคตมันจะเป็นยังไงเรายังไม่รู้แต่ถ้าวันนี้มึงยังไม่ได้ทำสิ่งที่มึงอยากทำต่อไปมึงอาจจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังซึ่งกูไม่อยากให้มึงเป็นอย่างนั้นเข้าใจใช่ไหม"
"อืม... เข้าใจ"
"ตอนนี้เราทำได้แค่นี้มิน ฉะนั้นอย่าคิดมากแล้วรู้สึกแย่ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเราไม่ใช่ต้นเหตุของสิ่งที่ผิดพลาดครั้งนี้ อย่าโทษตัวเองหรืออย่าโทษใคร กูจะช่วยให้ถึงที่สุดเท่าที่จะช่วยได้ ไอ้อ้วนจะต้องไม่เป็นไรมันจะต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุดและเราจะคอยช่วยมันอยู่ห่างๆ โอเคไหม?"
"อืม... โอเคแล้ว"
ฟอดดด...
"เข้าใจก็ดีแล้ว ตอนนี้เราไปช่วยมิกกี้เลี้ยงไอ้อ้วนกัน"
"ขอโทษนะทิวที่กูทำตัวงี่เง่ากับมึงแบบนี้" มินกอดผมแน่น
"หึหึ.. ไม่เป็นไร กูรู้ว่ามึงงี่เง่ากับกูทุกเรื่องอยู่แล้วมิน"
ตุบ!!!
"โอ๊ยย... เจ็บนะเว้ย!!"
"ก็ตีให้เจ็บไง!! มึงว่ากูงี่เง่าทำไมล่ะ กูว่าตัวเองได้คนเดียวเว้ย!"
"ฮ่าๆๆ เออๆ เข้าใจแล้วคร๊าบบ..."
"แง~~~ แง~~~~"
"อาทิวน้องร้องไห้ฮะ โอ๋ๆ อย่าร้องน้า... เล่นนี่ไหม หิวนมเหรอ"
ผมกับมินมองหน้ากันแล้วขำ อย่างน้อยผมสองคนก็ยังโชคดีที่ตอนนี้มีพี่เลี้ยงคนเก่งที่คอยช่วยพวกผมสองคนเลี้ยงไอ้อ้วนครับ เฮ้ออ... อดทนอีกนิดไอ้ทิวเอ้ย!! เลี้ยงเด็กทำไมมันยากอย่างนี้วะ!!
TBC.
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
:mew4: ลึกๆมินคงอยากเลี้ยงอ้วนไว้เอง แต่น่าจะกลัวไรซักอย่าง
-
สงสารเด็กอ้วน........... :mew2:
ถ้ามิน ทิวรับเป็นลูกนี่ดีทั้งเด็กทั้งทิว มินเลย
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เราเคยเลี้ยงลูกเพือนแค่วันเดียวเอง ยังผูกพันเลย
กลับมาบ้านคิดถึงเด็กมากๆๆๆ คิดถึงจนอยากร้องไห้
ยังจำความรู้สึกนั้นได้อยู่เลย
มินกับทิวอยู่กับเด็กตั้งพักใหญ่ ความรู้สึกคงยิ่งกว่าเรา...
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.14 เป็นที่รัก】
วันนี้งานเยอะมาก ตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้ลุกเดินไปไหนเลยนอกจากนั่งดูแบบตรวจแบบอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เมื่อเช้าปูขับรถมาส่งผมแต่เช้าเพราะวันนี้ปูต้องไปหัวหิน ที่ร้านมีปัญหานิดหน่อยปูเลยถูกพี่ชายเรียกตัวให้กลับบ้านด่วน ใจจริงผมก็อยากไปด้วยนะแต่ผมติดงานนี่ซิ
เฮ้อออ... พอรู้สึกว่าต้องอยู่คนเดียวผมก็รู้สึกเหงายังไงไม่รู้ เมื่อตอนเที่ยงปูก็เพิ่งโทรมาหาบอกว่าถึงบ้านแล้วอีกสักพักจะไปร้าน เราคุยกันเหมือนปกติ ผมถูกบังคับให้กินข้าวให้ตรงเวลาเหมือนทุกครั้ง ถึงตัวจะอยู่ไกลแต่เชื่อไหมว่าปูไม่เคยขาดตกบกพร่องเรื่องขี้บ่นเลยครับเดี๋ยวนี้บ่นเก่งกว่าผมอีก ^^
คิดถึงจัง...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
"เชิญครับ"
"บอสคะกาแฟค่า"
"ขอบคุณครับ"
"บอสคะ ทำไมทานข้าวเหลือเยอะอย่างนี้ล่ะคะ ตายๆ ถ้าคุณปูรู้จูนโดนดุแน่!!"
"ไม่หรอกน่า วันนี้จูนไม่โดนดุหรอกครับเพราะปูไม่อยู่ตั้งหลายวัน"
"เรื่องนั้นจูนทราบแล้วค่ะ คุณปูแปะโน๊ตไว้ที่โต๊ะทำงานจูนเมื่อเช้านี้ค่ะ ฝากให้จูนดูแลบอสค่า" เธอพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างจริงจังก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่ผม
"อ่อ... เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง"
"บอสไม่ต้องยิ้มชิวแบบนี้เลยนะคะ เดี๋ยวจูนไปเอาผลไม้มาให้ทานเพิ่มแล้วกันจะได้อิ่มท้องค่ะ"
"เฮ้ออ.. ตามสะดวกเลยครับคุณเลขา นี่ถ้าคนอื่นมาได้ยินคงเข้าใจว่าปูเป็นเจ้านายจูนแน่ๆ"
"ก็จูนมีเจ้านายสองคนนิคะ คนนึงให้เงินเดือนอีกคนให้ขนม คริคริ"
"แต่ดูท่าทางขนมจะมีอิทธิพลมากกว่าเงินเดือนอีกนะครับ" ผมพูดขำๆ
"ขนมไม่ได้มีอิทธิพลอะไรมากหรอกคะ แต่ที่มีจูนยอมทำตามคำสั่งคุณปูเพราะคุณปูรักและเป็นห่วงบอสของจูนมากกกก... เหมือนที่จูนเป็นห่วงบอสไงค่ะ"
ผมได้ฟังก็อดยิ้มไม่ได้ ทั้งปูและจูนดูแลผมอย่างดีจริงๆ ครับ
"คร๊าบ.. ขอบคุณมากครับคุณเลขาคนสวย"
"งั้นบอสรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวจูนไปเอาผลไม้มาให้ค่ะ"
กลิ่นหอมๆ ของกาแฟทำให้ผมรู้สึกสดชื่นจัง เหมาะมากถ้าจะนั่งจิบกาแฟยามบ่ายแล้วลุยงานต่อ ช่วงนี้งานเยอะจริงๆ ถามว่าเหนื่อยไหมก็มีบ้างครับ แต่มันคืองานที่ผมรักผมเลยรู้สึกว่ามันเหนื่อยแบบพอทนได้ ยิ่งได้เห็นงานที่ทำออกมาเสร็จแล้วตัวมันจะเบาๆ หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งไปเลย
ผมนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ ผลไม้ถูกจัดใส่จานอย่างสวยงามเสริฟโดยเลขาที่รู้ใจที่สุด ก่อนเธอจะออกจากห้องไปเน้นย้ำผมอยู่หลายรอบว่าให้ทานให้หมด ผมได้แต่ยิ้มรับและทำตาม ต้องน้อมรับน้ำใจเธอหน่อยครับ
ครืดดด~~~
ผมมองไปยังโทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่บนโต๊ะทำงาน เบอร์ที่โทรเข้ามาไม่ใช่เบอร์จากคนที่ผมรอแต่เป็นเบอร์ที่ผมคุ้ยเคยเป็นอย่างดี
"สวัสดีครับ"
"คุณหนูคะ นี่ใช่เบอร์คุณหนูโจใช่ไหมคะ?"
"เอ่อ... ครับ คุณเป็น..."
"ป้าเองค่ะ ป้านวลเอง"
"อ่อ.. สวัสดีครับป้านวล" ผมไม่คุ้นเสียงเธอผ่านสายโทรศัพท์สักเท่าไหร่เพราะไม่เคยมีใครโทรหาผมนอกจากลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อ
"ป้าขอโทษที่โทรมารบกวนนะคะ แต่ตอนนี้คือว่า..."
"มีอะไรเหรอครับป้า?"
"คือคุณท่านเหมือนจะไม่สบายค่ะ แล้วลูกน้องที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่เพราะคุณท่านให้ออกไปทำงานข้างนอกกันหมดค่ะ"
"ไม่มีใครอยู่เลยเหรอครับ แปลกจัง"
"มีอยู่สามสี่คนค่ะ แต่คุณท่านห้ามไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งเลย ป้าเพิ่งเอาอาหารเข้าไปให้ท่านที่ห้องเมื่อกี้เหมือนท่านจะอาการไม่ค่อยดีป้าเลยขอเบอร์จากลูกน้องคนสนิทของท่านแล้วมาโทรหาคุณหนูค่ะ"
"งั้นป้ารอสักครู่นะครับ ผมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย"
"ค่ะๆ คุณหนูขับรถดีๆ นะคะ"
"ครับป้า ขอบคุณมากนะครับที่โทรมาบอกผม"
ผมรีบวางสายแล้วเก็บงานทุกอย่างที่ทำค้างอยู่วางไว้บนโต๊ะ เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถได้ผมก็รีบออกจากห้องทำงานทันที
"คุณจูนผมจะไปทำธุระข้างนอกนะ ถ้ามีอะไรเร่งด่วนให้โทรหาผม"
"ได้ค่ะบอส"
ด้วยอาการเร่งรีบของผมทำให้เธอไม่ถามต่อ เราทำงานด้วยกันมานานเธอจะรู้ดีว่าด่วนสำหรับผมคือการไม่หยุดตอบคำถามใดๆ ทั้งสิ้น
ผมรีบเดินไปที่รถแล้วขับรถออกไปทันที โชคดีที่ไม่ใช่เวลาเลิกงานรถบนท้องถนนเลยโล่งพอสมควร ระหว่างที่ผมขับรถไปเรื่อยๆ ใจผมก็เริ่มรู้สึกเป็นห่วงและเป็นกังวลอย่างมาก พ่อของผมท่านแข็งแรงมาโดยตลอดไม่เคยป่วยให้ผมเห็นเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ทำไมถึงป่วยได้ล่ะ แล้วไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้อีกด้วย ผมรีบขับรถให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เลือกใช้ทางลัดที่รถวิ่งไม่เยอะจนในที่สุดผมก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านพ่อ
ประตูรัวหน้าบ้านถูกเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ ผมขับรถเข้าไปจอดในโรงรถ ป้านวลวิ่งออกมาต้อนรับผมด้วยหน้าตาที่ค่อนข้างเป็นกังวล ผมดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถทันที
"คุณหนู"
"สวัสดีครับป้า ตอนนี้คุณพ่ออยู่ไหนครับ?"
"ท่านอยู่ในห้องทำงานค่ะ" "งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปหาท่านก่อนนะครับ"
"ค่ะๆ เชิญค่ะคุณหนู"
ผมเดินด้วยความเร่งรีบเข้าไปในบ้านแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงาน ผมหยุดยืนนิ่งแล้วมองตรงไปยังประตูบานหนาที่คุ้นตาก่อนจะเคาะประตูบานนั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใคร?!! ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามากวนใจฉันตอนฉันทำงาน!!" เสียงดุดันที่ผมได้ยินบ่อยๆ ดังออกมาจากด้านในห้อง
"พ่อครับ ผมเองครับ... โจ"
เสียงในห้องเงียบลง ผมยืนนิ่งยังไม่กล้าที่จะจับลูกบิดประตูเพื่อเปิดออกทั้งที่ใจอยากเปิดออกจะแย่
แกร็ก~~
ประตูบานหนาถูกเปิดออกจากด้านใน ผู้ชายร่างสูงที่ผมรีบขับรถมาหาด้วยความเป็นห่วงกำลังยืนยิ้มให้กับผม
"โจเองเหรอลูก"
หมับ!!
พ่อกอดผมด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่น
"ลูกพ่อ มาๆ เข้ามาข้างในก่อน"
"สวัสดีครับพ่อ" ผมยกมือไหว้ท่าน
"ทำไมวันนี้มาหาพ่อได้ล่ะ แล้วจะอยู่กินข้าวเย็นกับพ่อไหม?"
ผมเดินตามพ่อผมเข้าไปในห้องทำงาน เรานั่งลงที่โซฟารับแขกภายในห้อง ป้านวลยกน้ำเข้ามาเสริฟแล้วออกไปพร้อมกับปิดประตู
"พ่อสบายดีไหมครับ?"
ผมนี่บ้าจริงๆ ทำไมไม่กล้าพูดตรงๆ กับพ่อตัวเองสักที ทั้งที่ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพ่อดีขึ้นมาก เราสองคนสนิทกันมากขึ้น คุยกันมากขึ้น
"พ่อสบายดี พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" พ่อผมตอบแล้วยิ้ม
…
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ มาหาพ่อทั้งทีทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยซิ นี่พ่อก็กำลังเบื่อๆ เลยลงมาอ่านหนังสือน่ะ"
"คือผม..."
"โจอยู่กินข้าวเย็นกับพ่อนะ เดี๋ยวพ่อจะสั่งป้านวลทำของโปรดให้"
"ครับพ่อ"
"เฮ้ออ... วันนี้ดีจังลูกชายมาเยี่ยมถึงที่บ้านแถมยังมากินข้าวเย็นเป็นเพื่อนพ่ออีก" พ่อผมพูดอย่างอารมณ์ดี
"ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้มาหาพ่อบ่อยๆ พอดีช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะครับ"
"เฮ้ย.. พ่อยังไม่ทันว่าอะไรเลย แค่เห็นโจมาวันนี้พ่อก็ดีใจแล้ว" ท่านตบลงที่ไหล่ผมเบาๆ
"ครับพ่อ" ผมได้แต่ตอบสั้นๆ อยากถามสิ่งที่ผมได้รู้มาผมก็ไม่กล้าถาม
"แล้วนี่แฟนเราไปไหนไม่มาด้วยกันเหรอ?"
"ปูกลับไปดูร้านที่หัวหินนะครับเลยไม่ได้มาด้วย"
"พ่อก็ว่าอยู่ เพราะปกติถ้าเป็นโจพ่อก็จะเห็นเจ้าปูตลอด"
ผมได้แต่นั่งยิ้ม พ่อผมรักเราสองคนมากครับ ไม่เคยมีครั้งไหนที่ท่านจะไม่ถามถึงใครคนใดคนหนึ่ง
"งั้นวันนี้โจช่วยพ่อทำงานได้ไหม?"
"งานเหรอครับ"
"แค่เอกสารการเงินนิดหน่อย ตรวจๆ พอเป็นพิธีว่ามีอะไรที่ต้องดูเพิ่มไหมแค่นั้นเอง"
…
"อย่าทำหน้าหนักใจแบบนั้นซิ"
"เอ่อ... ได้ครับ"
"ดีมากไอ้ลูกชาย มีคนมาช่วยดูเอกสารให้พ่อจะได้พักบ้าง"
"งั้นพ่อขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะครับ เดี๋ยวเอกสารผมจะช่วยตรวจดูให้ ถ้ามีอะไรผิดปกติผมจะช๊อตโน๊ตให้ครับ"
"เก่งมากลูก เอกสารวางอยู่บนโต๊ะทำงานพ่อนะ โจช่วยทำแทนพ่อทีเดี๋ยวพ่อขอตัวขึ้นไปพักสายตาข้างบนสักสองชั่วโมงแล้วเราค่อยมากินข้าวเย็นด้วยกัน" พูดจบท่านก็ลุกขึ้นยืน
"ผมไปส่งที่ห้องครับพ่อ" ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังพ่อผมไป ท่านหันกลับมามองพยักหน้าแล้วยิ้ม
ผมเดินขึ้นไปส่งพ่อผมที่ห้องนอนของท่าน พ่อผมเอนตัวนอนลงบนที่นอน แว่นสายตาถูกถอดออกแล้ววางไว้ที่โต๊ะโคมไฟข้างเตียง ผมห่มผ้าให้ท่าน
"ขอบใจนะลูก"
"พ่อพักผ่อนนะครับ ถ้ามีอะไรโทรเรียกผมได้ตลอดนะครับ"
"ถ้าหิวข้าวขึ้นมาปลุกพ่อได้เลยนะ เผื่อพ่อจะนอนเพลิน หึหึ"
"ครับพ่อ นอนได้แล้วครับ" ผมจับผ้านวมขยับอยู่สองสามที พ่อส่งยิ้มให้ผมก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
ผมยืนมองพ่อผมอยู่ข้างเตียงจนท่านหลับสนิท ฟังเสียงลมหายใจของท่านที่กำลังผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
"พักผ่อนเยอะๆ นะครับพ่อ"
…
ผมเดินลงมาข้างล่างแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงาน ในใจก็คิดถึงเรื่องที่ป้านวลบอกว่าพ่อผมป่วย แต่พอมาเจอท่านผมก็ยังเห็นว่าท่านปกติดีทุกอย่าง ผมนั่งลงที่โต๊ะทำงานของพ่อ เอกสารต่างๆ ถูกว่างจนเต็มโต๊ะ เอกสารการเงิน เอกสารเบิกจ่ายต่างๆ ผมนั่งดูสักพักก็เริ่มอ่านเอกสารชุดแรกที่ท่านเปิดค้างไว้ เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผมวางเอกสารที่มือลงแล้วลุกขึ้นบิดตัวแก้เมื่อยเล็กน้อย
"ทำไมพ่อทำงานเครียดแบบนี้เนี่ย ตัวเลขเยอะแยะไปหมด"
อันที่จริงผมก็ต้องดูเอกสารการเงินของบริษัทผมนะครับ แต่ผมว่าดูง่ายกว่างานของพ่อผมเยอะเลย เพราะตัวเลขและข้อมูลทางการเงินของบริษัทผมมูลค่าเทียบเท่าบริษัทพ่อผมไม่ได้นะซิ ^^
ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
"เชิญครับ"
"ขนมกล้วยค่ะคุณหนู ป้าเพิ่งทำเสร็จเลยเอามาให้คุณหนูลองทานดูค่ะ"
"ขอบคุณมากครับป้า"
"แล้วคุณท่านเป็นยังไงบ้างคะ?"
"ผมก็เห็นคุณพ่อปกติดีนะครับ"
"แปลกจัง... เมื่อเช้าป้ายังเห็นคุณท่านหน้าตาซีดเซียวเหมือนคนไม่สบาย ตอนป้าเอายาขึ้นไปให้ท่านก็ดูเหมือนท่านเหนื่อยๆ แต่พอคุณหนูกลับมาท่านก็ดูเหมือนปกติทุกอย่างเลยค่ะ"
"ป้าไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวผมจะคอยดูคุณพ่อเอง"
"คุณหนูกลับมาบ้านท่านคงจะดีใจเลยหายป่วยมั้งคะ งั้นป้าไม่รบกวนคุณหนูแล้วนะคะ ป้าขอตัวไปทำงานก่อน ถ้าคุณหนูต้องการอะไรเพิ่มเรียกป้าได้ตลอดเลยนะคะ"
"ครับ"
ป้านวลเดินออกไปจากห้อง ผมหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
"ฮัลโหล"
"อยู่ไหน?" เสียงดุมากอ่ะ
"อยู่บ้านพ่อน่ะปู ขอโทษที่ลืมโทรไปบอกพอดีรีบออกมาเลยลืมน่ะ"
"เฮ้ออ... มึงเนี่ยน้า!! แล้วนี่ถึงบ้านพ่อนานรึยัง?"
"ถึงสักพักใหญ่แล้วครับ ขอโทษจริงๆ ลืมสนิทเลย อย่าโกรธเลยน้า"
"ครั้งหน้าโทรบอกกูให้เร็วกว่านี้!"
"ครับ.. รู้แล้วๆ ไม่ต้องเสียงดุขนาดนั้นก็ได้ กลัวจะตายแล้วเนี่ย" ผมแกล้งทำเสียงล้อเลียน
"ก็กูเป็นห่วง โทรไปที่โต๊ะไม่มีคนรับ แถมเลขามึงมารับสายกูช้าอีก"
"จูนเขาน่าจะยุ่งๆ อยู่น่ะ เพราะโจฝากงานให้จูนดูแลแทนโจไง" ผมอธิบาย
"เออ! ก็พอกูถามว่ามึงไปไหนก็บอกไม่รู้นี่หว่า กูเลยหงุดหงิดนิดหน่อย" น้ำเสียงแบบนี้ผมว่าหงุดหงิดมากครับ ไม่นิดหน่อยอ่ะ
"โอ๋ๆ ไม่อารมณ์เสียนะครับ ขอโทษจริงๆ ต่อไปจะไม่ลืมจะรีบโทรบอกเลยอ่ะ"
"กวนตีน!" ผมฟังแล้วได้แต่กลั้นยิ้ม
"แล้วนี่ปูอยู่ไหน?"
"บ้าน" ตอบสั้นๆ แบบนี้ยังหงุดหงิดอยู่ครับ คึคึ
"ตอบยาวๆ หน่อยซิ อยากฟังเสียงอ่ะ คิดถึง"
"บ้านกู! ยาวพอยัง"
"ยาวมากกกก..." ผมแกล้งลากเสียง
"ตลก! แล้วนี่รีบออกไปหาพ่อมีอะไรรึป่าว?"
"ป้านวลโทรมาบอกว่าพ่อไม่สบาย โจก็เลยรีบขับรถมาหาพ่อที่บ้าน"
"อ้าวเหรอ แล้วพ่อเป็นยังไงบ้าง?"
"ท่านก็ดูปกติดีอ่ะปู เนี่ยโจยังงงอยู่เลยสรุปว่าพ่อไม่สบายจริงรึป่าว"
"อ้าว! แล้วถามพ่อยังล่ะ"
"ถามแล้ว.. พ่อบอกว่าสบายดีเลยไปไม่ถูกเลย"
"แล้วจะยังไงต่อ?"
"พ่อชวนกินข้าวเย็นด้วยนะ แล้วยังให้โจช่วยตรวจเอกสารให้อีก ตอนนี้พ่อนอนพักอยู่บนห้อง"
…
"ปูทำไมเงียบไปล่ะ"
"คิดอยู่"
"คิดอะไรเหรอ"
"เออน่า!"
"ดุอีกล่ะ" ผมแกล้งบ่น
"ป่าวดุเว้ย!! ก็คนกำลังใช้ความคิด"
…
ผมแกล้งเงียบบ้างดีกว่า ^^
…
"โจ"
…
"โจ!!"
…
"โจตอบเดี๋ยวนี้!!" แฟนใครเนี่ยโคตรดุเลย
"ครับๆ ว่าไง?"
"ทำไมเงียบ?!"
"กำลังคิดไง" ผมตอบ
"คิดอะไร?"
"อ่อ.. กำลังคิดว่าปูกำลังคิดอะไรอยู่นะซิ"
"หึ! กวนตีน ถ้าอยู่ใกล้ๆ มึงเจอดีแน่!"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน้า.. ปูก็อย่าเงียบซิ"
"เออๆ แล้วจะกลับบ้านกี่โมง?"
"ยังไม่รู้เลย คงอยู่เป็นเพื่อนพ่อสักพักแล้วจะกลับมืดๆ ครับ"
"อืม.. ถ้าจะกลับโทรมาด้วย ฝากบอกพ่อด้วยว่าจะเข้าไปเยี่ยมวันหลัง"
"ได้ซิเดี๋ยวโจบอกพ่อให้นะ พ่อถามถึงปูด้วย"
"อืม.. งั้นก็ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อเถอะ ถ้าพ่อไม่สบายก็พาไปหาหมอ"
"ปูจะวางแล้วเหรอ?"
"จะออกไปข้างนอก"
"ไปไหน?"
"ไปหากิ๊ก หึหึ"
"ว่าไงนะ!" ผมหลุดทำเสียงดุออกไป
"ฮ่าๆ ล้อเล่น จะออกไปกับไอ้ป่านไปกระทืบคน"
"ปู.. ไม่ตลกเลยนะ!" อันนี้ผมดุจริง
"เออน่า.. ไม่มีอะไรหรอกแค่ไปเคลียร์กันนิดหน่อย"
"ขอร้องนะปู โจไม่อยากเห็นปูเจ็บตัวอีก"
"รู้แล้วน่า.. แค่คุยเฉยๆ ไม่มีอะไร"
"สัญญานะ"
"ครับเมีย"
"คนบ้า!!" เล่นเอาผมเขินแบบไม่ทันตั้งตัวเลยแฮะ
"งั้นแค่นี้นะ ไอ้ป่านมาแล้ว"
"ครับ คิดถึงนะ"
"อืม... กูก็คิดถึงมึง" แล้วปูก็วางสายไป
เฮ้ออ.. ถ้าปูอยู่ด้วยคงจะดีอย่างน้อยปูก็คงถามพ่อแทนผมว่าท่านเป็นอะไรไม่สบายตรงไหน ผมอยากได้ความกล้าจากปูสักนิดก็ยังดี
"พ่อจะตื่นรึยังนะ" ผมพรึมพรำกับตัวเอง
โครม!!!
"พ่อ!!"
ผมรีบวิ่งออกจากห้องทำงาน ป้านวลก็วิ่งออกมาจากห้องครัว ผมวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองแล้วตรงไปยังห้องนอนของพ่อ
แกร๊ก~
ผมเปิดประตูห้องนอนแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง
"พ่อครับ เป็นอะไรรึป่าว?" ผมเข้าไปพยุงตังพ่อผมขึ้นจากพื้น
"ไม่เป็นไรลูก พ่อรีบลุกไปหน่อยเลยหน้ามืด"
"พ่อเจ็บตรงไหนรึป่าวครับ"
"พ่อไม่เป็นไรโจ ช่วยพยุงพ่อขึ้นนั่งที่เตียงที"
"ครับ" ผมทำตามที่พ่อบอก
"หยิบแว่นให้พ่อที"
"นี่ครับ" ผมยื่นแว่นสายตาให้ท่าน
"สงสัยพ่อจะแก่แล้ว สายตาเริ่มไม่ค่อยดีเลยล้มง่าย"
"พ่อไปหาหมอนะครับ เดี๋ยวผมพาไป"
"เฮ้ยไปทำไม พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"
"ไปนะครับพ่อ ไปให้หมอตรวจนิดนึงก็ยังดีอย่างน้อยผมจะได้สบายใจ" ผมพูดอ้อนวอนท่าน
"พ่อไม่เป็นอะไรจริงๆ ลูก พ่อแค่หน้ามืดนิดหน่อยเท่านั้น ขอโทษที่ทำให้โจเป็นห่วงนะลูก" พ่อบีบผมเบาๆ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
"พ่อครับ"
"เอางี้นะ ถ้าพ่อรู้สึกไม่ดีหรือไม่สบายตรงไหนพ่อจะรีบบอกโจทันที แต่ตอนนี้พ่อสบายดีโจไม่ต้องเป็นกังวลนะลูก"
"สัญญานะครับ ถ้าพ่อไม่สบายตรงไหนพ่อต้องรีบบอกผมทันที"
"ได้ๆ สัญญาก็สัญญา แหม... ไอ้ลูกคนนี้มันช่างเป็นเด็กดีของพ่อจริงๆ เลย"
^^ ผมได้แต่ยิ้มตอบรับคำชมนั้น หวังว่าพ่อจะทำตามสัญญานะครับ
"พ่อหิวข้าวแล้วไม่รู้ป้านวลเตรียมกับข้าวเสร็จรึยังนะ"
"เดี๋ยวผมลงไปดูให้นะครับ"
"ไม่ต้องๆ ลงไปด้วยกันนี่แหล่ะ"
"พ่อลุกไหวไหมครับ ผมช่วย"
"ไหวๆ พ่อเดินไหวอยู่น่า"
"ให้ผมช่วยนะครับพ่อ"
"เฮ้ออ.. เจ้าลูกคนนี้นิ หึหึ" พ่อพยักหน้าตอบรับ ผมรีบลุกขึ้นแล้วพยุงท่านให้ลุกขึ้น
"เดินดีๆ นะครับ"
"รู้แล้วน่า.."
ผมเดินประคองพ่อลงมาชั้นล่างแล้วให้พ่อนั่งรอที่โซฟา ผมเดินเข้าไปในห้องครัว ป้านวลกำลังเตรียมอาหารอย่างขมักเขม้น ป้าบอกผมว่าอาหารใกล้จะเสร็จแล้วป้าจะรีบตั้งโต๊ะให้ทันที ผมเดินกลับไปหาพ่อที่ห้องรับแขก พ่อกำลังกดทีวีเลือกดูช่องข่าวที่น่าสนใจ ผมนั่งคุยกับพ่อต่อสักพักป้านวลก็เดินออกมาบอกว่าอาหารพร้อมทานแล้ว
ผมกับพ่อนั่งกินข้าวด้วยกัน พ่อถามเรื่องงานของผมว่าเป็นอย่างไรบ้าง ผมเล่าให้ท่านฟังว่าผมได้งานที่ดีมาก ความต้องการของลูกค้าที่แตกต่างกันออกไปทำให้ผมได้คิดสิ่งใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา งานของผมค่อนข้างยุ่งเพราะทำหลายโปรเจคในเวลาใกล้เดียวกัน พ่อถามผมว่าเหนื่อยไหม ผมตอบพ่อว่าผมสนุกและดีใจที่ได้ทำงานที่ตัวเองรักครับ
หลังจากทานข้าวเสร็จผมกับพ่อก็มานั่งคุยกันต่อที่ห้องรับแขก เราพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน พ่อสอนผมหลายอย่าง ผมนั่งฟังสิ่งที่พ่อสอนอย่างตั้งใจ
"โจต้องพักผ่อนให้มากๆ นะลูก โหมงานมากไปร่างกายจะไม่ไหวเอา"
"พ่อก็ด้วยนะครับ พักผ่อนบ้างอย่ามัวแต่ห่วงงานจนลืมห่วงสุขภาพตัวเอง"
"เออ! เจ้าลูกคนนี้นี่ย้อนพ่อเก่งจริง แต่ก่อนไม่เคยเห็นกล้าพูดกับพ่ออย่างนี้เลย"
"ก็ตอนนั้นผม...."
ผมจะพูดยังไงดีล่ะ พูดว่าตัวเองเป็นลูกที่พ่อไม่เคยใส่ใจเลยงั้นเหรอ ถ้าผมพูดความคิดของผมในตอนนั้นออกไปพ่ออาจจะรู้สึกแย่ก็ได้ ผมไม่อยากทำให้พ่อไม่สบายใจ
"พ่อขอโทษ" คำสั้นๆ ที่ทำเอาผมนิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง
"พ่อขอโทษที่ไม่ได้เลี้ยงโจให้ดีกว่านี้ พ่อขอโทษที่ปล่อยให้โจถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ พ่อเป็นพ่อที่ไม่เอาไหนเลยว่าไหม"
"พ่อครับ ผม.."
"พ่อรู้ทุกอย่างแต่ก็ยังปล่อยให้โจอดทนกับความลำบากนั้นมาตั้งหลายปี พ่อขอโทษนะ"
"ผมไม่โทษพ่อเลยนะครับ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ว่าจะเรื่องไหนผมไม่เคยโทษพ่อเลยสักครั้งเดียว"
"พ่อรู้สึกผิดมาตลอดพ่อเลยพยายามที่จะแก้ไขทุกอย่างให้มันถูกต้อง โจเป็นลูกที่พ่อรักนะแต่พ่อไม่ดีเองที่ปล่อยปละละเลยจนทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง จนเกือบทำให้ลูกของพ่อ..."
"พ่ออย่าโทษตัวเองเลยครับ พ่อทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว ผมได้เรียนจนจบมีงานทำ ผมได้รับความกรุณาจากพ่อมากมายผมไม่เคยโกรธพ่อเลยสักครั้ง ผมกลับขอบคุณพ่อด้วยซ้ำที่ทำให้ผมเกิดมาบนโลกใบนี้ พ่อเลี้ยงผมมาจนโตแล้วผมยังจะต้องการอะไรอีก แค่นี้ผมก็ขอบคุณพ่อมากๆ แล้วครับ"
น้ำตาผมไหลออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ผมรู้สึกถึงความรักที่พ่อมีให้ผมแต่ท่านไม่สามารถแสดงออกอย่างที่ท่านต้องการได้ ผมเข้าใจดี
"พ่อขอโทษนะลูก ต่อไปพ่อจะทำเพื่อลูกของพ่อทุกอย่างเท่าที่พ่อจะทำได้ ยกโทษให้พ่อที่ไม่เอาไหนคนนี้ด้วยนะ"
"พ่อครับ" ผมโผลเข้ากอดพ่อไว้แน่น ไม่ว่ายังไงผมยังคงรักพ่อของผมคนนี้เสมอ อ้อมกอดพ่ออบอุ่นมากถึงผมจะโตแล้วผมก็ยังโหยหาอ้อมกอดนี้ที่ผมรักที่สุด ผมรักพ่อนะครับ
…
"เฮ้ออ.. นี่พ่อคงแก่แล้วจริงๆ ทำไมอ่อนไหวง่ายแบบนี้ได้นะ"
ผมรีบเช็ดน้ำตาตัวเองไม่อยากให้พ่อเห็น ผมเริ่มรู้สึกอายนิดๆ โตแล้วแต่ยังร้องไห้เหมือนเด็กสิบขวบที่ยังไม่โต ถ้าปูเห็นเข้าคงล้อผมตายแน่
"พ่ออย่าโทษตัวเองอีกนะครับ เพราะถึงพ่อจะเป็นยังไงสำหรับผมแล้ว พ่อคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผมครับ"
"พ่อภูมิใจในตัวลูกนะ" ท่านยิ้มแล้วลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
"พ่อครับ คืนนี้ผมขอค้างที่นี่ได้ไหม?"
"ได้ซิ เจ้านี่นิทำยังกับไม่ใช่บ้านตัวเอง ห้องนอนพ่อก็ทำไว้ให้ตั้งนานแล้วรอให้มาอยู่ทุกวัน"
"ขอบคุณครับพ่อ งั้นเดี๋ยวผมโทรไปลาพักร้อนกับเลขาสักสองสามวันดีกว่าผมจะได้อยู่คุยกับพ่อนานๆ ดีไหมครับ"
"เออ.. ดีๆ งั้นเราสองคนพ่อลูกลาพักร้อนด้วยกันเลยก็ดี ว่าแต่... เราจะทำอะไรกันดีล่ะได้หยุดตั้งหลายวัน"
"ฮ่าๆๆ แล้วแต่พ่อเลยครับ ผมได้หมดตามใจพ่อเลย"
เสียงหัวเราะเราสองคนฟังแล้วเป็นเสียงที่บ่งบอกว่ากำลังมีความสุขที่สุด ผมกับพ่อคุยกันจนดึกดื่นจนพ่อต้องขอตัวไปนอน ผมเดินไปส่งพ่อที่ห้องนอนก่อนออกจากห้องผมขอพ่อไม่ให้ล็อคกุญแจ ตอนแรกพ่อจะไม่ยอมพ่อบอกว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ผมขอร้องพ่ออยู่สักพักพ่อก็ยอมตกลง
ผมบอกราตรีสวัสดิ์พ่อก่อนเดินออกจากห้อง ป้านวลจัดเตรียมห้องนอนไว้ให้ผม ห้องนอนที่พ่อทำขึ้นมาใหม่เพื่อผม ชุดนอนชุดใหม่ที่พ่อซื้อไว้ให้ผมและของใช้ที่จำเป็น ผมเดินตรวจดูสิ่งของต่างๆ จนรอบห้อง ในตู้เสื้อผ้ามีชุดนอนอยู่สองชุดแต่ต่างไซส์ ดูก็รู้แล้วครับว่าพ่อเตรียมไว้ให้ใครบ้าง ชุดลำลองที่ดูเรียบง่าย ทุกอย่างที่ผมเห็นทำเอาผมน้ำตาซึมเลยครับ
ครืดด~~
"ฮัลโหล"
"อยู่ไหน?" คำถามซ้ำๆ ที่ทำเอาผมแอบยิ้มแก้มปริ
"บ้าน" ผมตอบ
"บ้านไหน บ้านพ่อหรือบ้านเรา?"
"บ้านพ่อ" "ดึกแล้วทำไมยังไม่กลับอีก"
"ปูคืนนี้โจจะนอนค้างที่บ้านพ่อนะ" ผมบอกปู
"ทำไม พ่อไม่สบายมากเหรอ?"
"ยังไม่รู้เลย.. แต่โจเป็นห่วงพ่อน่ะ"
"อืม... จะนอนก็นอนเถอะแต่ล็อคประตูด้วย"
"ทำไมอ่ะ?"
"ถามอะไรหนักหนาวะ! บ้านพ่อมึงลูกน้องเยอะพวกมันไม่น่าไว้ใจกูบอกให้ล็อคก็ล็อกดิ!!"
"ครับๆ รับทราบแล้วครับ" ผมแอบยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้ว
"แล้วนี่จะนอนยัง?"
"เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จก็จะนอนเลย เออใช่... ปูรู้ไหมห้องที่พ่อทำไว้ให้มีของใช้ครบเลยนะ มีขอปูด้วย"
"หึหึ แล้วมีอะไรบ้างไหนเล่าดิ๊"
"ก็มีชุดนอน ชุดใส่อยู่บ้านแบบเรียบๆ แล้วก็มีของใช้ทุกอย่างเลย" "พ่อมึงใจดีเนอะ"
"อืม... พ่อใจดีมาก"
"แล้วพรุ่งนี้จะไปทำงานกี่โมง?"
"อ่อ.. พรุ่งนี้โจลาพักร้อนน่ะอยากอยู่ดูพ่อสักสองวัน พ่อก็หยุดทำงานนะปู โจว่าดีเหมือนกันพ่อจะได้พักผ่อนบ้าง"
"อืม.. ดีแล้ว"
"เฮ้ออ... แต่โจก็แอบเป็นห่วงงานนิดๆ อยู่นะ"
"ห่วงทำไมลูกน้องเยอะแยะ พักผ่อนบ้างก็ดีเดี๋ยวกูเคลียร์งานทางนี้เสร็จจะรีบกลับไปหา"
"อืม.. รีบๆ กลับมานะ"
"หึหึ.. นอนได้แล้ว"
"ปูก็เหมือนกันนะ กลับบ้านนอนได้แล้ว"
"อืม.. งานใกล้เสร็จแล้วก็ว่าจะกลับเหมือนกัน"
"ขับรถดีๆ นะปู อย่าซิ่งให้มากนักล่ะ"
"รู้แล้วๆ บ่นจริงเว้ย!"
"งั้นแค่นี้นะครับ ฝันดีนะ"
"เออ.. ฝันดีฝันถึงกูด้วย หึหึ"
คืนนี้คงเป็นคืนที่ผมนอนหลับฝันดีที่สุด ความสุขที่ผมรอมานานและความสุขที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ทุกอย่างมันดีไปหมด ความสุขที่เกิดจากพ่อและคนรัก ฝันดีนะครับ
TBC.
ละมุนแต่แอบหน่วง ใครอ่านแล้วซึ้งหรือใครอ่านแล้วน้ำตาแอบไหลยกมือขึ้น งุงิงุงิ ^^
-
:mew5: มันมีอะไรมากกว่าเเค่หน้ามืดธรรมดาใช่เปล่า
-
ตรงกับวันพ่อพอดี........
โจ รักพ่อ :mew1: :mew1: :mew1:
ปู โจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนโจจะเจอดร่าม่าอีกล่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.15 วันที่มีความสุข】
วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพราะอยากทำอาหารเช้าให้พ่อด้วยตัวเองครับ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมรีบลงมาเตรียมของที่ต้องใช้โดยมีป้านวลเป็นผู้จัดหาส่วนประกอบที่สำคัญของอาหารมื้อนี้ครับ
"คุณหนูคะ ป้าเตรียมของตามที่คุณหนูต้องการไว้ให้ครบแล้วนะคะ"
"ขอบคุณครับป้า เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการต่อเองครับ"
"มีอะไรให้ช่วยเรียกป้าได้เลยนะคะ ป้านั่งแยกของใช้อยู่หลังครัวค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำได้"
"งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ" ป้านวลพูดจบก็เดินออกไป
"ตายล่ะ! ลืมบอกคุณจูนไปสนิทเลย"
ผมรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดส่งข้อความ บอกเลขาว่าผมลาพักร้อนสองวัน พอกดส่งข้อความถึงเลขาเรียบร้อยก็ผมก็ต้องรายงานตัวกับคนสำคัญอีกคน
"ตอนนี้น่าจะยังไม่ตื่นหรอก" ผมตัดสินใจกดส่งข้อความทางไลน์ไปบอกว่า...
//อรุณสวัสดิ์นะครับคนขี้เซา ตื่นแล้วโทรหาด้วยนะ คิดถึงครับ//
ผมยืนยิ้มกับโทรศัทพ์เหมือนกับคนบ้า หน้าออกร้อนนิดๆ แอบเขินอายตัวเองอยู่ไม่น้อย อืม... แต่ผมว่ามันโอเคนะ ผมรู้สึกดีกับสิ่งที่ทำและคนที่ได้รับก็คงรู้สึกดีไม่ต่างจากผม
ครืดดด~~
ผมมองไปที่โทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะ สายโทรเข้าแอบทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย
"ฮัลโหลครับ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง"
"ยังไม่ตื่นหรอก แค่เห็นข้อความว่ามีคนส่งมาบอกว่าคิดถึงเลยรีบโทรหา หึหึ"
^^ ดูพูดเข้า เล่นเอาผมไปต่อไม่ถูกเลย
"อ้าว ทำไมเงียบวะ"
"อ่อ... ก็ฟังตั้งใจฟังอยู่อ่ะ" ผมรีบตอบไปไหมนะ
"หึหึ มึงนี่ชอบทำตัวน่ารักเกินผู้หญิง ถ้าอยู่ใกล้ๆ กูจะกอดให้หายใจไม่ออกเลย"
"เลิกพูดเล่นได้แล้ว! ถ้าง่วงก็นอนต่อไปเลยโจจะทำอาหารเช้าให้พ่อครับ"
"เฮ้ออ.. พอโทรมาก็ให้รีบวางเนอะ คนอุตส่าห์คิดถึง"
"ก็ปูมัวแต่พูดล้อกันอยู่ได้ คุยเรื่องอื่นไปไม่ได้รึไงล่ะ"
"โอ๊ยยย อยากกลับกรุงเทพฯ โว๊ยยย..." หูผมแทบแตกแน่ะ
"อยากกลับก็รีบทำงานให้เสร็จซิ เดี๋ยวโจจะทำของอร่อยๆ ให้กินเลยดีไหม ต้อนรับกลับบ้านไง"
"กินมึงแทนได้ไหมอร่อยสุดแล้ว น่ากินไปทั้งตัวเลย หึหึ"
"ถ้าพูดแบบนี้โจวางแล้วนะ"
"อยากกัดต้นคอขาวๆ กลิ่นตัวหอมๆ ของมึงแค่คิดกูก็แข็งแล้วเนี่ย"
"โอ๊ยย ไอ้บ้าปูแค่นี้นะ"
"อ่าา... ที่รัก"
"คนบ้า!! โจวางนะ บาย"
ผมกดวางสายเลยครับ คนอะไรทำตัวโรคจิตมากขึ้นทุกวันผมจะบ้าตาย!! ก็รู้นะว่าชอบพูดแกล้งให้ผมอายแต่บางครั้งที่ผมฟังมันไม่เหมือนการแกล้งนี่ซิครับ
ติ้ง!!
//กลับไปเจอดีแน่!! กูจะเก็บความหื่นนี้ไว้ทำกับมึงที่กรุงเทพฯ หึหึ//
"นี่โรคจิตตัวพ่อมาเองใช่ไหมเนี่ย"
--"
เฮ้ออ... มีแฟนโรคจิตต้องทำใจครับ
ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะแล้วเริ่มลงมือทำอาหารเช้ามื้อพิเศษให้พ่อของผม วันนี้อาหารง่ายๆ ที่ผมตั้งใจทำก็คือข้าวต้มปลาเก๋าและสลัดผักใส่ปลาทูน่า อาหารเบาๆ เพื่อสุขภาพหวังว่าพ่อจะชอบ ผมเริ่มตั้งหม้อเตรียมน้ำซุป หั่นเนื้อปลาให้ได้ขนาดพอดีคำ หั่นผักโรยเตรียมเห็ดหอม ขิงสดและเจียวกระเทียมจนหอมฟุ้งไปทั่วครัว ผมทำน้ำซุปแยก ข้าวก็หุงแยกไม่ได้ต้มรวมกันเหมือนข้าวต้มทั่วไป เนื้อปลาที่หั่นเตรียมไว้ก็นำไปลวกในหม้อน้ำซุปที่เตรียมไว้เป็นสูตรลับที่ผมชอบทำให้ปูกินอยู่บ่อยๆ หลังจากเตรียมเครื่องข้าวต้มจนเสร็จผมก็จัดแยกเรียงไว้อย่างสวยงาม อาหารนอกจากความอร่อยในรสชาติแล้วหน้าตาของอาหารนี่ก็สำคัญมากนะครับ ผมคิดว่างั้นนะ ^^
หลังจากผมเตรียมข้าวต้มเสร็จก็เตรียมล้างผักสำหรับทำสลัดทูน่า น้ำสลัดผมทำเองนะครับสูตรลับอีกแล้ว ผักสลัดถูกล้างด้วยน้ำสะอาด หั่นแล้วจัดเตรียมใส่ไว้ในชามสลัดขนาดพอดี น้ำสลัดถูกปรุงขึ้นสดใหม่และเทใส่ถ้วยแก้วขนาดเล็กสำหรับสองที่เป็นอันเสร็จเรียบร้อย เดินไปดูน้ำซุปอีกนิดพอเปิดฝาหม้อออกเท่านั้นแหละ
หืออ... กลิ่นหอมมาก ^^
"กลิ่นหอมขนาดนี้ เช้านี้ต้องมีของอร่อยให้พ่อกินแน่เลยใช่ไหม" พ่อเดินเข้ามาหาผมในครัว
"พ่อหิวรึยังครับ ผมเตรียมอาหารเช้าเสร็จพอดีเลย"
"ดีๆ พ่อหิวพอดีเลย"
"งั้นพ่อนั่งรอแป๊ปนึงนะครับ"
พ่อผมเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ผมรีบเตรียมอาหารเช้าให้พ่อทันที ข้าวที่หุงเสร็จใหม่ทั้งนุ่มและหอมฉุยถูกตักใส่ชาม เนื้อปลาเก๋าที่ลวกจนสุกจัดวางบนข้าวตามด้วยเห็ดหอม ขิงหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ วางเรียงกันอย่างสวยงามก่อนจะตักน้ำซุปใส่ชามให้ท่วมเหนือเนื้อปลาขึ้นมาเล็กน้อย โรยผักขึ้นฉ่ายและกระเทียมเจียวปิดท้ายเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
"ข้าวต้มร้อนๆ มาแล้วครับ"
"แค่พ่อได้กลิ่นก็อร่อยแล้วนะเนี่ย"
"มีสลัดด้วยนะครับ พ่อทานก่อนได้เลยนะเดี๋ยวผมจัดสลัดใส่จานให้ครับ"
"ยกมาๆ วันนี้พ่อจะกินให้เยอะๆ ไปเลย" ผมได้ฟังแค่นี้ก็รู้สึกดีใจมากแล้วครับ
"หืออ... น่ากินทั้งสองอย่างเลยลูก"
"ทานเยอะๆ นะครับพ่อ ผมตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะครับ"
"ไหนพ่อลองซิมซิ" พ่อผมตักน้ำซุปขึ้นมาชิม
"เป็นยังไงบ้างครับ รสชาติพอไปได้ไหมครับพ่อ?"
"แค่พอไปได้งั้นเหรอพ่อว่าอร่อยมากต่างหากล่ะ รสชาติกลมกล่อมหอมกระเทียมเจียวอีกด้วย สุดยอด!" พ่อยกนิ้วโป้งให้ผม
"ขอบคุณครับ งั้นพ่อทานเยอะๆ นะครับ"
"มาๆ กินข้าวกันลูก"
…
"พ่ออิ่มมาก"
"ชาร้อนครับพ่อ"
"ขอบใจ" พ่อหยิบชาขึ้นมาจิบ
"วันนี้พ่ออยากออกไปไหนไหมครับ?"
"นั่นซิ แล้วโจล่ะวันนี้อยากไปไหนหรือทำอะไรรึป่าว พ่อไม่ได้คิดไว้เลยพ่อไม่ได้หยุดทำงานซะนานเลยไม่รู้ว่าวันหยุดคนอื่นเขาทำอะไรกันบ้าง หึหึ"
"งั้นเอาอย่างนี้ไหมครับพ่อ เราไปเดินซื้อต้นไม้กัน"
"เอาอย่างนั้นเหรอ อืม... พ่อก็ว่าดีเหมือนกันไม่ได้ทำอะไรแบบนี้นานแล้ว"
"ครับ" ผมตอบรับด้วยความดีใจ
"ไปเตรียมรถฉันจะออกไปข้างนอกกับลูก" พ่อผมหันไปสั่งบอดี้การ์ด
"พ่อให้เด็กขับรถให้นะ"
"ได้ครับพ่อ"
อันที่จริงผมก็แอบอึดอัดนะที่มีบอดี้การ์ดคอยเดินล้อหน้าล้อหลังอยู่รอบๆ ตัว แต่ด้วยงานที่พ่อผมทำท่านต้องมีคนคอยระวังความปลอดภัยให้เพราะคู่แข่งทางการค้าท่านเยอะ ทั้งในด้านมืดและด้านสว่างเลยทำให้พ่อผมต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา
ผมนั่งรถไปกับพ่อโดยมีรถบอดี้การ์ดขับตามหลังมาอีกหนึ่งคัน ระหว่างทางผมเล่าเรื่องนู้นนั่นนี่ให้พ่อฟังเยอะไปหมด พ่อก็ฟังผมอย่างตั้งใจ เราคุยกันจนถึงร้านขายต้นไม้ที่ตั้งเรียงรายตลอดแนวข้างถนน พ่อเล่าให้ผมฟังว่าแต่ก่อนตอนที่ผมยังไม่เกิดและงานพ่อไม่ได้เยอะขนาดนี้พ่อผมชอบปลูกต้นไม้มาก บ้านเก่าที่พ่ออยู่คือต้นไม้ที่พ่อปลูกเองทั้งหมด พองานเริ่มเยอะพ่อเริ่มมีกิจการที่มากขึ้นทำให้พ่อไม่ค่อยมีเวลาว่างเหมือนเดิม จากบ้านไม้สองชั้นก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังที่ใหญ่ขึ้น บ้านปัจจุบันที่พ่ออยู่คือหลังที่สามเพราะจำนวนคนในครอบครัวและคนในปกครองเยอะขึ้นพ่อเลยซื้อบ้านหลังนี้ครับ และความทรงจำทุกอย่างของผมเกิดขึ้นที่บ้านหลังนี้เช่นกัน
หลังจากเดินดูต้นไม้ตามร้านต่างๆ เราใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงพ่อก็ได้กล้วยไม้ที่ถูกใจ พ่อบอกว่าเอามาปลูกไว้ดูความสวยงามก็พอ เอาไว้ดูเพลินๆ เวลาเดินเล่นในสวนฆ่าเวลาในยามที่พ่อว่างจากการทำงาน ผมว่าก็ดีเหมือนกันครับพ่อจะได้พักผ่อนบ้าง ^^
"เดินจนเพลินเลยพ่อไม่ได้มาเดินแบบนี้นานเท่าไหร่แล้วเนี่ย"
"พ่อเหนื่อยไหมครับ?" ผมถามพ่อเพราะเห็นเหงื่อพ่อออกค่อนข้างเยอะ
"พ่อไม่เหนื่อยหรอกแต่อากาศนี่ซิทำไมถึงร้อนอย่างนี้นะ"
"ผ้าเช็ดหน้าครับพ่อ" ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้พ่อ
"ขอบใจลูก"
"พ่อนั่งรอผมแป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้"
"ไม่ต้องโจ ให้ลูกน้องเดินไปซื้อจะเดินไปให้เหนื่อยทำไม"
"เดี๋ยวผมไปซื้อให้เองครับท่าน"
"ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้พ่อเอง" ผมบอกลูกน้องคนนั้น
"จะดีเหรอครับคุณหนูให้ผมไปซื้อให้ก็ได้ครับ"
"ไม่เป็นไร"
"หึหึ งั้นให้ลูกชายฉันไปซื้อเอง พวกแกไม่ต้อง"
"พ่อขึ้นไปนั่งรอผมบนรถนะครับ เดี๋ยวผมมา"
"อืม.. งั้นพ่อนั่งรอที่รถนะ"
"ครับ" ผมพูดจบก็เดินออกมาทันที
"ดูคุณโจไว้ด้วย อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับลูกฉัน"
"ครับท่าน"
ผมเดินมาไกลจากรถไม่ไกลนักก็เจอร้านกาแฟเล็กๆ ร้านหนึ่ง ผมเดินเข้าไปในร้านแล้วเลือกสั่งน้ำดื่มและกาแฟสดอีกหนึ่งแก้ว ผมจ่ายเงินเรียบร้อยกำลังจะเดินมานั่งรอกาแฟที่สั่งก็ถูกชนเข้าอย่างจัง
ตุบ!!
"ขอโทษครับ เป็นอะไรมากไหมครับ"
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอผู้ชายร่างสูงกำลังยื่นมือเข้ามาจะช่วยพยุงผมขึ้นจากพื้น
"ไม่เป็นไรครับ ผมลุกเองไหว" ผมลุกขึ้นแล้วปัดเสื้อผ้าตัวเองเล็กน้อย
"ขอโทษจริงๆ นะครับ ผมเดินไม่ระวังเอง" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็ไม่ระวังเหมือนกัน"
…
"คิวที่สี่สิบสามเชิญรับกาแฟค่ะ" ผมมองบัตรคิวตัวเอง
หมับ!
"มือคุณแดงเลย เจ็บไหมครับ?" ผู้ชายคนนั้นจับมือผมไปดู
พรึ่บ!
"เอ่อ... ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เจ็บตรงไหน ขอตัวก่อนนะครับ"
กริ่ง!
เสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น
"คุณหนูครับ" บอดี้การ์ดพ่อผมเดินเข้ามาในร้านสองคน
"ผมไม่เป็นไร"
"คิวที่สี่สิบสี่เชิญรับกาแฟค่ะ"
"เดี๋ยวผมไปรับกาแฟก่อน พวกคุณยืนรอตรงนี้นะ"
"ผมรับให้เองครับคุณหนู" บอดี้การ์ดคนนึงพูดขึ้น
"เฮ้ออ... นี่ครับบัตรคิว" ผมยื่นบัตรคิวให้บอดี้การ์ดคนนั้น เขาเดินไปรับกาแฟและน้ำดื่มแทนผมส่วนอีกคนก็ยื่นอยู่ไม่ห่างจากผมนัก
"ให้ผมเดินไปส่งไหมครับ คุณขับรถมาไหม?" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น
"อ่อ.. ไม่เป็นไรครับ ผม..."
"พวกเราดูแลคุณหนูได้คุณไม่ต้องยุ่ง" บอดี้การ์ดคนนั้นเดินเข้ามากันผมทันที
"เรียบร้อยครับคุณหนู กาแฟครับ"
"งั้นกลับเลยนะครับคุณท่านรออยู่"
ผมไม่ทันได้ตอบอะไรก็ต้องเดินตามออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่ค่อยชินกับเหตุการณ์แบบนี้เลยแฮะ
…
"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะ ผมดูแลตัวเองได้" ผมพูดระหว่างที่กำลังเดินกลับไปที่รถ
"พวกผมทำตามคำสั่งท่านครับ"
"เฮ้อ... ผมคงเลี่ยงไม่ได้ซินะ" ผมถอยหายใจเหนื่อย
"ผมทำตามหน้าที่ครับคุณหนู"
"เรียกชื่อผมก็ได้นะ เรียกคุณหนูผมว่ามันฟังแล้วแปลกๆ ยังไงไม่รู้"
"ไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณหนูเป็นลูกของเจ้านายครับ"
"โอเคๆ อยากเรียกแบบนั้นก็ตามใจ ผมซื้อน้ำมาเผื่อด้วยนะ"
"ขอบคุณมากครับคุณหนู"
กว่าจะเดินถึงรถทำไมผมรู้สึกว่าไกลกว่าตอนเดินไปร้านอีก รอบตัวดันมีบอดี้การ์ดเดินตามตลอดทาง รู้สึกอึดอัดจัง
…
"น้ำครับพ่อ"
"ขอบใจมากลูก"
"พ่อหิวข้าวรึยังครับ?"
"ก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน พ่อว่าจะพาโจไปกินข้าวร้านประจำของพ่อก่อนกลับบ้าน"
"ได้ครับ งั้นเรารีบไปกันเลยนะครับเพราะนี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วด้วย"
"ไปร้านประจำของฉัน" พ่อผมพูดสั่งลูกน้อง
"ครับท่าน"
ร้านอาหารอยู่ไม่ไกลจากทางกลับบ้านมากนัก เราใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงร้านอาหารที่พ่อผมพูดถึง ท่านบอกว่าอาหารที่นี่อร่อยท่านชอบมากเลยอยากพาผมมาลองทานดู ในร้านตกแต่งเป็นแบบเรือนไทย บรรยากาศเงียบสงบดูเป็นส่วนตัวมาก ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้
"สวัสดีครับท่าน ไม่ได้เจอท่านนานเลยสบายดีไหมครับ?"
"สบายดีๆ ขอบใจที่ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองนะ"
"ยินดีมากเลยครับท่าน"
"วันนี้พาลูกชายมากินข้าวนอกบ้านน่ะ ช่วยจัดที่นั่งให้ทีนะ"
"ได้ครับ สวัสดีครับคุณหนู"
"เอ่อ... สวัสดีครับ" ผมนี่ทำตัวไม่ถูกเลย คุณหนูๆ โดนเรียกแบบนี้ทั้งวันบอกตามตรงว่าไม่ชินเอาซะมากๆ เลยครับ เฮ้ออ...
"เชิญทางด้านนี้ครับท่าน โต๊ะประจำท่านยังว่างอยู่ครับ"
"อืม... ขอบใจมาก"
ผมเดินตามพ่อผมเข้าไปด้านในของร้าน โต๊ะประจำที่ว่าเนี่ยถูกจัดอยู่ในห้องที่แยกออกมาต่างหากจากโซนที่นั่งด้านนอก ข้างในห้องตกแต่งอย่างสวยงามให้บรรยากาศเหมือนนั่งทานข้าวที่บ้านยังไงอย่างงั้น
"เมนูครับท่าน"
ทุกขั้นตอนถูกจัดเตรียมโดยผู้จัดการร้านและมีผู้ช่วยอีกสองคนที่คอยเตรียมความพร้อมต่างๆ สำหรับลูกค้าคนพิเศษ บอดี้การ์ดที่มาด้วยก็ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องตามหน้าที่
"โจอยากกินอะไรสั่งเลยนะลูก"
"ครับพ่อ"
"คุณช่วยจัดอาหารเซตประจำของผมด้วยแล้วกัน ส่วนของลูกชายผมรอเขาเลือกก่อนว่าเขาอยากทานอะไร"
"ได้ครับท่าน"
ผมเริ่มดูรายการอาหารอ่านจนตาลายก็เลือกไม่ถูกว่าจะสั่งอะไรดี ราคาค่อนข้างแพงมากสำหรับผม รายชื่ออาหารแปลกใหม่ดูน่าสนใจมากแต่ไม่รู้สั่งมาแล้วจะทานได้ไหมเนี่ยซิ
"โจทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะลูก อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะพ่อจ่ายเอง หึหึ"
"ผมเลือกไม่ถูกเลยครับพ่อ ชื่ออาหารดูน่าทานไปหมด"
"สั่งเลยพ่อหิวแล้วนะ"
"ครับๆ งั้นผมเอา..." ผมสั่งอาหารตามเมนูมาสองอย่าง
"พ่อผมบอกทำไม่สั่งน้อยจัง มานี่พ่อจัดการเอง"
หลังจากนั้นผมก็นั่งฟังรายการอาหารที่พ่อสั่งจนหูอื้อไปหมด ชาตินี้จะกินหมดไหมนะ
…
"เป็นไงบ้างลูก อาหารอร่อยถูกปากไหม?"
"อร่อยมาครับพ่อ"
"ไว้วันหลังพ่อจะพาไปกินอีกร้านนะ ร้านนี้ก็เด็ดไม่แพ้กัน"
"ครับพ่อ"
"เฮ้อ.. พออิ่มมากๆ พ่อก็ชักจะง่วงนอนแล้วซิ หนังท้องตึงหนังตามันก็เริ่มหย่อน"
"พ่อนอนพักก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวถึงบ้านผมจะปลุกพ่อเอง"
"เออดีๆ งีบสักแป๊ปก็ดีเหมือนกัน" พูดจบพ่อก็หลับตาลงทันที ผมปรับเบาะให้พ่อ
"ขอบใจนะลูก"
ระหว่างที่พ่อนอนผมก็นั่งเช็คเมลในมือถือครับ งานที่ผมทำจะถูกอัพเดทผ่านการส่งอีเมล ลูกน้องในทีมทุกคนจะต้องรายงานความเคลื่อนไหวเกี่ยวกับงานที่รับผิดชอบอย่างละเอียดและครบถ้วนทุกขั้นตอน งานจะมีการอัพเดทข้อมูลใหม่ๆ อยู่เสมอเพื่อที่งานจะได้ถูกแก้ไขและดำเนินการไปอย่างราบรื่น เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงเราก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย พ่อผมขอตัวขึ้นไปนอนต่ออีกนิดท่าทางพ่อจะเพลียอยู่ไม่น้อยครับ ผมจะเดินขึ้นไปส่งพ่อที่ห้องแต่โดนพ่อไล่ให้ไปพักบ้าง ผมเลยได้ไปส่งพ่อแค่หน้าห้องครับ
"นอนพักสักนิดก็ดีเหมือนกัน ตื่นมาตอนเย็นค่อยเตรียมอาหารให้พ่อแล้วกัน" ผมเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง
ครืดดด ~~
"ฮัลโหลปู" ผมรีบกดรับสายทันที
"ทำอะไรอยู่?"
"เพิ่งกลับมาถึงบ้านน่ะ เมื่อเช้าออกไปเดินซื้อต้นไม้กับพ่อมา"
"สนุกจนลืมกูเลยนะ"
"ใครบอกลืมล่ะ เนี่ยโจว่าจะโทรหาปูพอดีเลยแต่ปูดันโทรเข้ามาซะก่อน"
"ตลอด! ถ้ากูไม่พูดจะคิดได้ไหมว่าต้องโทรหากูบ้าง"
"ก็กำลังจะโทรจริงๆ ไม่เอาล่ะไม่ทะเลาะกันซิ ปูกินข้าวรึยัง?"
"เปลี่ยนเรื่องเก่ง หึหึ"
"อ้าว! คนอุตส่าห์เป็นห่วงนะ ปูกินข้าวรึยังครับ?"
"กินแล้ว เพิ่งกินเสร็จเมื่อกี้"
"กินข้าวกับอะไรครับ?"
"หลายอย่างอ่ะ ยายทำไว้เพียบเลย"
"แล้วหลานๆ ล่ะอยู่ไหน ทำไมเงียบจังไม่เห็นได้ยินเสียงเลย"
"นอนกลางวันอยู่ในห้องกินอิ่มก็นอนหลับเลย เลี้ยงง่ายฉิบหาย วันนี้งอแงไม่ยอมไปโรงเรียนไอ้ป่านต้องโทรไปลาโรงเรียนบอกว่าลูกเป็นหวัดไปโรงเรียนไม่ได้ หึหึ"
"คิดถึงจัง" ผมคิดถึงสองแสบจัง ถ้าผมไปด้วยคงจะวิ่งเล่นอยู่กับผมทั้งวันแน่ๆ
"สองแสบงอแงว่าทำไมอาโจไม่มาด้วย ไอ้ป่านบ่นใหญ่เลยว่ามึงไม่มาเลยทำให้มันเดือดร้อนต้องโกหกลูก หึหึ"
"ไว้ครั้งหน้านะ ไปด้วย"
"คิดถึงแต่หลานเหรอวะ แล้วกูล่ะไม่ได้เจอหน้ากูตั้งสองวันแล้วนะ"
"คิดถึงคร๊าบ.. รีบๆ กลับมานะรออยู่ทุกวันเลยเนี่ย"
"หึหึ ได้ฟังแบบนี้ค่อยมีแรงทำงานหน่อย"
"แล้วงานเป็นยังไงบ้าง?" ผมถาม
"เหลือจัดการต่ออีกนิดก็เสร็จแล้ว"
"พักผ่อนบ้างนะปู อย่าทำงานจนอดนอนล่ะ"
"คร๊าบ... รับทราบครับเมีย"
"พูดแบบนี้อีกแล้วนะ" ผมแกล้งดุไปงั้นแหละ อันที่จริงผมก็เริ่มชินกับคำพูดพวกนี้แล้วล่ะครับเพราะปูเล่นพูดกรอกหูผมอยู่ทุกวัน แต่พอฟังทีไรมันจั๊กจี้ยังไงก็ไม่รู้แฮ่ะ
"กูพูดกับมึงแบบนี้ทุกวันยังไม่ชินอีกเหรอวะ"
"ก็มัน... พอฟังแล้วมันรู้สึกแปลกๆ อ่ะ"
"แปลกอะไร ผัวเมียกันเขาก็เรียกกันแบบนี้แหละถูกแล้ว"
"เฮ้ออ... ไม่เถียงแล้วครับ อยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะเพราะปูจะพูดอะไรก็ถูกไปซะหมดนั่นแหล่ะ"
"อ้าวงอนๆ อย่าบอกนะว่างอนกู"
"ป่าวซะหน่อย โจจะไปงอนปูทำไมล่ะ"
"มึงเนี่ยนะ! ชอบทำให้กูคิดถึงได้ตลอดเวลาจริงๆ หึหึ"
ผมแอบยิ้มและดีใจกับสิ่งที่ได้ฟัง ทุกครั้งที่ปูพูดแบบนี้ทำเอาหัวใจผมพองโตดีใจอย่างบอกไม่ถูก คำพูดที่ฟังแล้วไม่ได้หวานจับใจเหมือนคำบอกรักของคนอื่นๆ แต่กลับทำให้ผมรู้สึกดีมากถึงมากที่สุดเลยครับ สำหรับผมแค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว ^^
"โจเดี๋ยวกูต้องออกไปร้านแล้วนะ คืนนี้มีงานต้องทำอีกนิดหน่อย เย็นๆ จะโทรหาอีกที"
"ครับ ขับรถดีๆ นะปู ไว้คุยกันนะครับ"
"อืม.. ไปล่ะ บาย"
ผมทิ้งตัวนอนลงบนที่นอนแล้วยิ้มอยู่หน้ามือถือของตังเอง กดเข้าไปในอัลบั้มรูป ปลายนิ้วกดเลื่อนไปเรื่อยๆ มองดูรูปที่เราสองคนถ่ายด้วยกัน รูปตลกๆ ที่ปูชอบแกล้งผมตอนถ่ายรูป คนนึงหัวเราะชอบใจส่วนผมหน้าตาเอ๋อมากๆ ดูแล้วก็แอบขำตัวเองทุกครั้ง ผมนอนดูรูปอยู่สักพักก็เริ่มจะง่วงนอนขึ้นมาซะแล้ว ผมวางโทรศัพท์ลงแล้วก็เคลิ้มหลับไปโดยไม่รู้ตัว
…
…
ผมหลับไปนานมากตื่นมาอีกทีก็สี่โมงกว่าแน่ะ ผมรีบเข้าไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปข้างล่าง
"ตื่นแล้วเหรอ นอนหลับสบายไหมลูก?"
"หลับสบายดีครับ พ่อตื่นนานรึยังครับ?"
"พ่อก็เพิ่งลงมาก่อนหน้าโจแป๊ปเดียวเอง นี่พ่อว่าจะออกไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านโจจะไปกับพ่อไหม"
"ครับพ่อ งั้นเราไปเดินเล่นกันก่อนกลับมาผมจะทำอาหารเย็นให้นะครับ"
"ไม่ต้องๆ ป้านวลเขาจัดการเรียบร้อยแล้ว โจไม่ต้องเหนื่อยทำเองซะทุกอย่างหรอกลูกแค่โจมาอยู่เป็นพ่อแวะมาหาพ่อบ้างก็พอแล้ว"
"ครับพ่อ งั้นเราไปเดินเล่นกันเถอะครับ"
ผมกับพ่อออกไปเดินเล่นที่สวนหย่อมหลังบ้าน พ่อเอากล้วยไม้ที่ซื้อมาห้อยไว้แล้วรดน้ำอย่างอารมณ์ดี ดูพ่อมีความสุขมากเลยครับ พ่อพูดถึงวิธีการดูแลต้นไม้ที่พ่อเคยปลูกจนออกดอกออกผลว่าพ่อเลี้ยงดูพวกต้นไม้ยังไงบ้าง ฟังแล้วก็เพลินดีครับ
ครืดดด~~
"ผมขอรับโทรศัพท์แป๊ปนึงนะครับพ่อ"
"รับเถอะ พ่อไม่ว่าอะไรหรอก"
"ฮัลโหลปู ว่าไงครับ"
"ไม่ว่าไง แค่อยากได้ยินเสียง"
"ปูไม่มีอะไรด่วนใช่ไหม ตอนนี้โจเดินเล่นเป็นเพื่อนพ่ออยู่น่ะ เดี๋ยวโจโทรกลับนะครับ"
"เออๆ ว่างแล้วโทรมาแล้วกัน"
"ขอโทษนะปู เดี๋ยวโจจะรีบโทรหานะครับ"
"โจไม่ต้องวางหรอกลูก เอาโทรรศัพท์มานี่มาพ่อขอคุยกับแฟนโจหน่อย"
"พ่อจะคุยกับปูเหรอครับ?"
"อืม.. โจเข้าบ้านไปชงกาแฟให้พ่อสักแก้วนะ พ่อขอคุยธุระไม่นานหรอกแค่อยากถามอะไรนิดหน่อย"
"ได้ครับพ่อ"
"ปูครับ พ่ออยากคุยด้วยน่ะ"
"อืม... ได้" ผมบอกปูเรียบร้อยผมก็ยื่นโทรศัพท์ให้พ่อครับ
"เอากาแฟไม่ใส่นม ไม่ใส่น้ำตาลนะลูก"
"ครับพ่อ" ผมเดินกลับเข้าบ้านแล้วปล่อยให้พ่อคุยกับปูตามที่พ่อต้องการ
…
…
"สวัสดีครับท่าน"
"เรียกฉันว่าพ่อซิ ฉันมีเรื่องจะขอร้องนายนิดหน่อยน่ะ"
"ครับ พ่อพูดมาได้เลย"
"คือพ่อ....."
TBC.
ลูกเขยกับพ่อตาเขาจะคุยกัน เรามันคนนอกรอก่อนนะ 5555+ ฝากเม้น ฝากให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ จุ๊บๆ
-
ต่อมเผือกกระตุกเลยเชียว อยากรู้พ่อตา-ลูกเขยคุยอะไรกัน.
-
:mew5: พ่อโจท่าทางจะไม่สบายหนัก
-
พ่อโจ คงรู้อาการที่ตัวเองเป็น เลยฝากให้ปูดูแลโจ
รวมทั้งธุรกิจ กิจการของครอบตรัวตัวเองแน่เลย :katai2-1:
-
คุยไรกันค๊าาาาาาาา
คงไม่มีไรร้ายแรงนะ!!!
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.16 คำขอร้อง】
ไอ้พวกนี้มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เล๊ยยย... กูให้น้ำแถมกรอกข้าวให้แดกทุกวันยังกล้าทำกับกูอย่างนี้อีก มึง!! กูถึงร้านเมื่อไหร่จะกระทืบให้ยับคาตีเลยมึงคอยดู!! หัวร้อนไอ้สัส!
ปัง!!
"ไอ้ป่านโว๊ย!! ไอ้ป่าน!!"
"เฮ้ยๆ แหกปากลั่นบ้านเลยนะไอ้น้องเวร!" ไอ้ป่านเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมจานข้าว
"ปูกับย่าล่ะ?"
"ออกไปทำบุญที่วัดยังไม่กลับ มึงกินข้าวมารึยัง?"
"ยังไม่ได้กินเลย กูขับรถไปส่งโจที่ทำงานแล้วก็รีบตรงมาที่นี่เลย"
"งั้นเข้ามาแดกข้าวก่อน กูก็เพิ่งเริ่มกินเมื่อกี้นี่เอง"
"เออๆ มึงตักข้าวไว้ให้กูด้วย เดี๋ยวกูโทรไปบอกไอ้โจแป๊ปว่ากูถึงบ้านแล้ว"
"แค่นี้ต้องรายงานด้วยเหรอวะ อ่อนว่ะ! หึหึ"
"มึงดิอ่อน!" ผมยกนิ้วกลางให้มันเป็นรางวัล
พอปะทะกับไอ้ป่านเสร็จผมก็โทรไปหาโจ บอกมันว่าผมถึงบ้านแล้ว ผมถามมันว่ากินข้าวรึยัง มันตอบผมว่ากำลังจะกิน ไอ้กำลังจะกินเนี่ยคือยังและไม่ใช่จะกินจริงๆ ตามที่มันบอกหรอกนะ เพราะถ้ามันได้ทำงานเพลินเมื่อไหร่มันจะลืมทันทีว่าต้องกินข้าว ผมเลยต้องออกคำสั่งตามเคย เฮ้ออ.. นี่ถ้ากูไม่อยู่มึงจะกินข้าวให้ตรงเวลาบ้างไม่ได้รึไงวะ
ผมคุยกับโจอยู่สักพักก็ต้องวางสายเพราะผมเองก็ต้องรีบไปที่ร้านจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น ใจก็ไม่อยากวางสายหรอก อยากคุยกับมันนานๆ แต่ผมต้องรีบเคลียร์ปัญหาให้เสร็จเร็วๆ นี่ซิ ยิ่งเสร็จเร็วเมื่อไหร่นั่นแสดงว่าผมจะได้กลับไปหามันเร็วขึ้น รู้งี้น่าจะพามันมาด้วยซะก็ดี
"ไหนข้าวกู"
"มุมขวาข้างตู้กูคลุกให้แล้ว หึหึ"
"กวนตีนฉิบหาย!"
"แล้วนี่มึงจะเข้าร้านเลยไหม กูให้เด็กที่ร้านเตรียมงานไว้ให้แล้ว"
"เข้าดิ"
"กูไม่ได้ไปด้วยนะเพราะกูต้องเข้าไปดูงานให้พ่อ"
"เออ! เดี๋ยวกูไปเอง"
"อ่ะแดกนี่ซะ พอกูบอกว่ามึงจะมาย่าก็ทำไว้ให้มึงตั้งแต่เช้าเลย"
"ช่วยไม่ได้ว่ะ กูมันหลานรักคนเดียวในใจย่า หึหึ"
"ถุย!! ไอ้หลานรัก" ไอ้ป่านไอ้พี่ขี้อิจฉา
ผมนั่งกินข้าวกันไอ้ป่านสองคนก็พ่นน้ำลายใส่กันไปใส่กันมา กว่าจะกินข้าวเสร็จก็โดยกัดซะเยินเลย พอกินเสร็จก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง
ผมขับรถไปที่ร้านถึงร้านก็เกือบบ่ายสอง มีลูกน้องยืนเฝ้าหน้าร้านอยู่สามสี่คน พอมันเห็นรถผมเลี้ยวเข้าไปเท่านั้นแหละ!
"เฮ้ย นายมาแล้ว"
"วิ่งเป็นหมาถูกน้ำร้อนลวกเลยนะพวกมึง"
"แหมนาย... พอพวกผมเห็นนายมาพวกผมก็ดีใจเป็นเรื่องธรรมดาซิครับนาย"
"เดี๋ยวกูจะแจกตีนเรียงตัวเลยดีไหมห๊ะ!! ไปเรียกไอ้ต้นมาบอกกูรออยู่ที่ห้องทำงาน"
"เยสเซอร์!! ได้เลยครับนาย" มันทำท่าตะเบ๊ะรับคำสั่ง
"ไอ้พวกเวร!"
แม่ง! น่าถีบฉิบหาย
ผมเดินตรงไปยังห้องทำงาน เปิดประตูเข้าไปก็เจอกองเอกสารมากมาย ปวดหัวเลยกู อันที่จริงก็ทำใจไว้แล้วว่ากลับมาครั้งนี้ต้องรื้องานกันยาวเพราะมีตัวดีทำเรื่องไว้ให้ปวดหัว เหนื่อยอีกแล้วกู
ก๊อก ก๊อก แกร็ก~
"สวัสดีครับนาย" ไอ้ต้นโผล่หน้าเข้ามาในห้องแต่ตัวยังคงยืนแสตนบายรออยู่ด้านนอก
"เปิดแล้วทำไมไม่เข้ามา มึงจะโผล่มาแค่หน้าเพื่อ!!"
"แฮ่ะๆ ผมรอนายอนุญาตก่อนครับผม"
"กวนตีน! มีมารยาทแปลกๆ นะมึง เข้ามาแล้วเปิดแอร์ให้กูด้วย"
"ครับนาย.. เปิดแอร์เย็นๆ นายจะได้หายร้อน" มันรีบวิ่งเข้ามาทำตามที่ผมสั่ง
"เสร็จแล้วมานั่งลงแล้วรายงานกูให้ครบทุกเรื่อง"
"ได้ครับนาย" ไอ้ต้นวิ่งมานั่งลงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานผม
"เล่ามากูรอฟังอยู่"
"คืออย่างนี้ครับนาย... เมื่อต้นเดือนผมช่วยนายป่านตรวจบัญชีกับเช็คสต๊อกครับ ผมนั่งตรวจใบเบิกสินค้าแล้วมันดูแปลกๆ ลายเซ็นต์บางใบมันไม่ค่อยเหมือนกัน ผมตรวจดูอยู่นานสองนาน นายเข้าใจป่ะผมสงสัยแล้วมันก็อึดอัด พออึดอัดมากๆ มันก็เลยต้องถามครับนาย"
"แล้วไงต่อ"
"ผมก็เลยตัดสินใจถามนายป่านดูว่าผมเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า ผมยื่นใบเบิกสินค้าสองใบที่เห็นว่าแตกต่างกันชัดเจนให้นายป่านดู หื้อ.. พอนายป่านได้ดูใบเบิกที่ผมส่งให้เฮียก็ขมวดคิ้วแน่นแล้วส่งสายตาโหดๆ มองมาที่ผม โอ๊ยย!! ตอนนั้นหัวใจผมหลุดไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยนะครับนาย ผมนึกว่างานนี้ผมพลาดแน่ๆ ต้องโดนนายป่านกระทืบแน่ๆ เอาไงต่อดีวะ ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกเพราะรังสีอำมหิตจากนายป่านทำเอาผมขาอ่อนเลยครับนาย" "มึงจะสาธยายอะไรหนักหนาวะ! เข้าเรื่องเลย!"
"โหหห... ใจเย็นดิครับนายให้ผมเล่านาทีชีวิตผมก่อน"
กูอยากจะบ้าตายนี่กูต้องมาฟังนาทีชีวิตมึงเพื่อ!! ที่พูดมานี่น้ำจะท่วมห้องกูอยู่แล้วไอ้เวร!!
"เมื่อไหร่นาทีชีวิตมึงจะจบวะ" ผมถามมัน
"เนี่ยครับนายใกล้ถึงใจความสำคัญแล้ว ก็ตอนนั้นผมว่านายป่านต้องหาว่าผมคิดว่านายป่านโกงเงินน้องชายตัวเองแน่นอน ผมนี่ยังไม่ทันขยับปากอธิบายเลย นายป่านก็ตบโต๊ะดังปัง!! ผมนี่กระโดนหนีตีนออกมาแทบไม่ทันเลยครับนาย"
ไอ้ต้นเล่าโคตรเห็นภาพ กูควรจะขำหรือสงสารมึงดี
"แล้วไอ้ป่านมันจะตบโต๊ะทำงานกูทำไมวะ มันไม่เจ็บรึไง"
"ไม่รู้ครับนาย ผมลืมถาม"
"กวนตีนล่ะไอ้ห่านี่! เล่ามานี่ไม่ได้สาระอะไรเลยนะมึงเสียเวลากูฉิบหาย! แล้วสรุปไอ้ป่านมันว่าไง?"
"นายป่ายพูดเสียดังขึ้นว่า... ไม่ใช่ลายเซ็นกูครับนาย ผมนี่ลมแทบจับนึกว่าจะตายซะแล้ว"
"มึงสรุปให้กูได้ไหมไอ้ห่าต้น! กูไม่ได้ว่างมาฟังมึงเล่าเรื่องทั้งวันนะโว๊ย!!"
"เนี่ยครับนายผมกำลังจะสรุปให้ฟังแล้วครับ"
"ถ้าสรุปยาวเกินสมควรมึงโดนกูถีบแน่!!"
"ครับๆ ก็พอนายป่านยืนยันว่าไม่ใช่ลายเซ็นต์นายผมสองคนก็ช่วยกันดูย้อนหลังไปทุกใบ ลายเซ็นต์ปลอมเริ่มมีเข้ามาเมื่อครึ่งเดือนก่อน ผมแยกออกจากกันให้นายป่านช่วยตรวจเช็คดูอีกทีว่าเป็นลายเซ็นปลอมจริงไหม พอนับรวมๆ กันก็มีทั้งหมดสิบห้าใบครับนาย"
"แล้วไงต่อ"
"นายป่านเลยตรวจใบเบิกของเทียบกับรายได้ที่เข้าร้านแล้วปรากฏว่าเงินหายไปบางส่วนครับนาย หลังจากนั้นนายป่านก็ให้ผมไปสืบมาว่าใครเป็นคนเอาใบเบิกไปเบิกของที่โกดังบ้าง ผมก็ทำตามที่นายป่านสั่งไปถามไอ้สินที่ดูแลโกดังแล้วขอดูรายชื่อคนที่เบิกของช่วงมีอยู่ประมาณสามคน ผมเอาสมุดเบิกของมาให้นายป่านแล้วนายก็เช็คเจอว่าไอ้ชลเป็นคนมาเบิกไปครับนาย หลังจากนั้นนายป่านก็เลยให้ผมไปตามตัวมันมา มันสารภาพหมดทุกอย่างว่ามันทำจริงแต่ว่ามันโดนบังคับให้ทำครับนาย พอนายป่านได้ฟังเรื่องทั้งหมดที่ไอ้ชลมันเล่านายป่านเลยให้ตามนายกลับมานี่แหละครับ"
"อืม.. กูเข้าใจแล้ว มึงไปตามไอ้ชลมา"
"ได้ครับนาย" ไอ้ต้นรีบออกไปทำตามที่ผมสั่ง
ช่วงที่เกิดเรื่องไอ้ป่านมันค่อนข้างยุ่งกับงานที่บ้านมันเลยพลาด เพราะมันมานั่งตรวจบัญชีย้อนหลังให้ผม อันที่จริงผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรกับเรื่องนี้มากหรอกเพราะจำนวนเงินไม่ได้มากมายอะไรแต่ที่ต้องกลับมาเพราะมันเป็นเรื่องที่ผมคิดว่าสำคัญต่อการอยู่ร่วมกันและมันเป็นคนในปกครองของผมเลยต้องกลับมาจัดการเรื่องนี้เอง จากเรื่องที่ผมได้ฟังจากไอ้ป่านคร่าวๆ ผมว่ามันเป็นคนน่าสงสารคนนึงด้วยซ้ำ
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
"สวัสดีครับนาย" มันยกมือไหว้ผม
"เออ! เอากองไว้ตรงนั้นแหละ"
"นายครับผมขอโทษ ผมขอโทษครับนาย" มันนั่งทรุดลงกับพื้นยกมื้อไหว้แล้วพูดขอโทษผมไม่หยุด
"หุบปากแล้วมาตรงนี้!" ผมสั่งมัน
"ครับนาย" มันก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วลุกขึ้นเดินมาหาผม ไอ้ห่าแค่นี้มึงก็ร้องไห้เนอะ มันเดินมาหยุดยืนข้างหน้าโต๊ะทำงานผม
"ผมขอโทษครับนาย ผม..."
"พอเลิกพูด!! ขนาดกูเลี้ยงดูพวกมึงดีขนาดนี้ยังกล้าทำกับกูได้ ข้าวที่แดกไปทุกมื้อเนี่ยไม่ได้ทำให้มึงสำนึกบุญคุณกูเลยใช่ไหมห๊ะ!!"
"ผมขอโทษครับนาย ผมผิดไปแล้วนายจะไล่ผมออกก็ได้นะครับ ผมจะรีบหาเงินมาคืนนายครับผมสัญญา" มันก้มหน้ายืนเช็ดน้ำตาเหมือนเด็กที่กำลังโดยพ่อดุ
"มึงทำแบบนี้ทำไม?"
"คือผม... ผมมีความจำเป็นครับนาย"
"มึงหยุดร้องไห้แล้วเล่ามาดิ๊!!"
"ครับนาย ผมขอโทษครับ" มันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง
ไอ้ชลมันเล่าว่าก่อนหน้านี้มันทำงานที่ร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ตั้งแต่อายุ 16 ปี มันจบแค่ ม.3 แล้วไม่มีโอกาสได้เรียนต่อเพราะต้องหาเงินเลี้ยงแม่ มันเข้ามาทำงานที่นี่ได้เพราะมีพี่ที่มันรู้จักบอกให้มาลองมาสมัครงานดูเพราะเงินที่หาได้ไม่พอใช้ ตอนนี้มันต้องเลี้ยงแม่กับพ่อเลี้ยงมัน ตอนแรกพ่อเลี้ยงมันก็ดีช่วยหาเงินช่วยแม่มันทุกอย่างจนกระทั่งครึ่งปีที่แล้วพ่อเลี้ยงมันออกลาย พาลูกชายเข้ามาบ้านอีกคน แม่มันโดนพ่อเลี้ยงตบตีทุกวันเพื่อเอาเงินไปซื้อเหล้า ส่วนมันก็โดนพี่ชายต่างพ่อทำร้ายมันทุกวัน เงินที่หามาได้ก็โดนพ่อเลี้ยงกับพี่มันเอาไปใช้แทบไม่เหลือ ไอ้ชลมันทำอะไรไม่ได้เพราะถ้ามันต่อต้านเมื่อไหร่แม่กับมันจะโดนซ้อมจนนอนซมทั้งคู่ มันสงสารแม่แต่มันดันทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ มันพยายามซ้อนเงินบางส่วนเพื่อจะพาแม่หนีแต่ไอ้พ่อเลี้ยงก็เสือกตาดีหูไวเอาไปได้ทุกที มันไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเพราะมันกลัวแม่จะเป็นอันตราย
ไอ้ชลย้ายเข้ามาทำงานที่ร้านของผมได้เกือบปีแต่มันไม่บอกพ่อเลี้ยงมันว่ามันย้ายที่ทำงานใหม่ ทุกวันก่อนกลับบ้านมันต้องเปลี่ยนชุดที่มีคราบน้ำมันเครื่องเพื่อให้พ่อเลี้ยงมันไม่สงสัย ดีหน่อยที่ร้านที่มันเคยทำเปิดให้บริการ 24 ชั่วโมงมันเลยอ้างว่าทำกะกลางคืนได้ แต่พอมันเลิกงานมันก็จะรีบกลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนแม่มันทันที ผมได้ฟังถึงตรงนี้ผมก็้โคตรอึ้งว่ายังมีเรื่องแบบนี้อยู่อีกเหรอวะ
ไอ้ชลมันเล่าต่อว่าวันหนึ่งพี่ชายต่างแม่ของมันเอาเงินที่มันหาได้อย่างยากเย็นมาเที่ยวที่ร้านของผม แม่งเสือกดวงดีมาก พี่ชายมันเสือกเห็นไอ้ชลขนของอยู่หลังร้านทั้งที่ไอ้ชลไม่รู้ตัว พอกลับบ้านไปมันเลยถูกซ้อมอย่างหนักเรื่องที่มันไม่ยอมบอกความจริง มันถูกบังคับให้ขโมยเหล้ากลับบ้านไปให้พ่อเลี้ยงมันทุกวัน ตอนแรกมันเก็บเหล้าที่ลูกค้าไม่เอากลับบ้านไปให้พ่อเลี้ยงมันแต่พ่อเลี้ยงมันไม่เคยพอ สั่งให้มันทำยังไงก็ได้ให้เอาเหล้าออกมาให้ได้มากที่สุดโดยมีพี่ชายมันคอยไปรับเหล้าที่มันขโมยจากที่ร้านผมเพื่อเอาไปขาย มันไม่ยอมทำมันก็โดนซ้อมทุกวันจนในที่สุดมันต้องยอม ร่างกายมันไม่ไหวมันบอกมันเหนื่อยล้าเต็มที ถ้ามันอ่อนแอแม่มันก็จะลำบากไปด้วยมันเลยต้องทำ
"ผมขอโทษครับนาย ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่มีทางเลือกแล้วครับนาย ถ้าผมไม่ทำแม่ผมก็จะถูกพวกมันทำร้าย ผมทนเจ็บได้ครับนายแต่ผมทนเห็นแม่ถูกซ้อมทุกวันแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ ผมขอโทษ" ไอ้ชลทรุดลงนั่งกับพื้น มันร้องไห้เหมือนเด็กอย่างไม่อาย
"แล้วมึงโดนซ้อมขนาดนี้ทำไมไม่บอกพวกไอ้ต้นวะ แล้วพวกมันเห็นมึงพวกมันไม่ถามรึไงว่าไปโดนตีนใครมา"
"ถามครับนาย แต่ผมบอกว่ามีเรื่องกับวัยรุ่นแถวบ้านครับ พวกเฮียต้นเคยจะช่วยผมหลายครั้งแต่ผมบอกว่าแค่ทะเลาะกันเล็กน้อยผมไม่เป็นไรครับ"
"เล็กน้อยห่าอะไรหน้าแหกขนาดนี้" หน้าไอ้ชลมีรอยช้ำบางๆ อยู่หลายจุด ตามแขนมันก็มีเช่นกัน ผมว่ามันคงต้องอึดน่าดูถึงทนได้ขนาดนี้
"ผมทนได้ครับนาย"
"ตัวเท่าลูกหมาบอกกูว่าทนได้เนี่ยนะ! วันหลังมีอะไรให้ปรึกษาไอ้ต้นหรือบอกพวกพี่ๆ ที่ร้าน มึงทำแบบนี้มันไม่ช่วยให้มึงกับแม่มีชีวิตที่ดีขึ้นรู้ยัง!! ต่อให้มึงขโมยเหล้าจนหมดร้านกูมึงกับแม่ก็ไม่รอดอยู่ดี กูเป็นนายมึง ถึงกูจะไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่แต่มึงยังมีกูเป็นเจ้านาย มีอะไรมึงควรบอกไม่ใช่มาทำเรื่องแบบนี้ในร้านกูรู้ไหม!!"
"รู้ครับนาย ผมขอโทษครับ ผมจะพยายามหาเงินมาคืนนายให้ครบครับ นายหักจากเงินเดือนผมก็ได้ผมจะทำงานใช้หนี้นายจนหมดแล้วผมจะขอลาออกครับนาย"
"เฮ้ออ.. ปีนี้มึงอายุเท่าไหร่?"
"ยี่สิบเอ็ดครับนาย" ผมนั่งคิดอยู่สักพักก็สั่งไอ้ชลไปว่า...
"คืนนี้มึงทำเหมือนเดิม ขโมยเหล้าร้านกูไปให้พ่อมึง!!"
"ห๊ะ!! อะไรนะครับนาย"
"คืนนี้มึงพาพวกมันมาแล้วตามที่กูบอก"
"นายให้ผมขโมยลา.. เหล้านายเหรอครับ?"
"เออ... บอกพ่อเลี้ยงมึงว่ารอบนี้ได้ของเยอะกว่าเดิมให้พ่อกับพี่มึงมาช่วยกันขน มาให้ครบทุกคน"
"ผม.. ผมไม่เข้าใจทำไมนายถึง..."
"ทำตามที่กูบอก คืนนี้ให้มันมาเอาเหล้าตามเวลาปกติ"
"ครับนาย แต่.."
"ออกไปได้แล้วกูจะทำงาน อ่อ.. เรียกไอ้ต้นให้เข้ามาหากูด้วย"
"ครับนาย ได้ครับ"
"ไปหาข้าวแดกแล้วตั้งใจทำงานซะ"
"ครับนาย" ไอ้ชลเดินออกจากห้องไปพร้อมกับความงุนงง
ฟังเรื่องไอ้ชลแล้วปวดหัว ตัวเท่าลูกหมาถ้ามันจะโดนกระทืบจนไม่มีทางสู้ก็มีแค่เหตุผลเดียวที่มันยอมทน เจ็บตัวไม่เป็นไรแต่ที่มันห่วงมากก็แม่มันนี่แหละ คงต้องฝึกกันใหม่แล้วมั้ง
ไอ้ต้นเข้ามาหาผมในห้องทำงาน ผมสั่งให้มันไปเตรียมงานบางอย่างให้ผม มันรับคำสั่งเสร็จก็รีบออกไปทำตามที่ผมสั่งทันที รีบทำให้มันจบเร็วๆ ผมจะได้รีบกลับกรุงเทพฯ ไปอยู่เป็นเพื่อนโจ
อ่านต่อด้านล่างนะคะ
-
ต่อจากด้านบนค่ะ....
ผมสั่งงานไอ้ต้นเสร็จก็ขับรถกลับไปที่บ้านแล้วค่อยเข้าร้านอีกทีค่ำๆ พอรถผมจอบเทียบหน้าบ้านเท่านั้นแหล่ะ เด็กแสบสองคนแย่งกันวิ่งเข้ามาหา ผมอุ้มหลานรักทั้งสองคนแล้วจับฟัดจนหนำใจแต่เจ็บปวดตรงที่บอกว่าคิดถึงโจมากกว่าอาแท้ๆ อย่างผมนี่ซิ หึหึ มันน่าจับตีก้นจริงๆ ไอ้เด็กสองคนนี้ ผมเล่นเป็นเพื่อนหลานจนเหนื่อย งอแงกันใหญ่ใครห้ามก็ไม่ฟัง บอกอยากให้อาโจมาหาบ้าง อยากไปหาอาโจบ้างเล่นเอาผมเหนื่อยเลย พอหลานหมดฤทธิ์สลบคู่ผมถึงได้พัก ระหว่างรอไอ้ป่านกลับมาผมก็โทรหาที่รักของผมดิครับรออะไร คิดถึงมันจะแย่ล่ะ ว่าแต่ทำไมมันเงียบขนาดนี้วะไม่คิดจะโทรหากันเลย!! โทรเช็คสักหน่อยล่ะกัน
…
"โทรเบอร์โต๊ะแล้วกัน หึหึ"
Tru Tru~~~
"ทำไมไม่มีคนรับวะ!!"
Tru Tru~~~
ผมลองกดโทรอีกครั้ง ไม่มีคนรับอีกล่ะ
"ไปไหนของมันวะ!! ถ้ากูโทรอีกรอบไม่มีคนรับกูจะของขึ้นล่ะนะ"
Tru...
"บริษัท... สวัสดีค่ะ"
"อ้าว.. โจไปไหนทำไมคุณจูนมารับแทนล่ะ"
"สวัสดีค่ะคุณปู บอสออกไปข้างนอกค่ะ"
"ไปไหนทำไมผมไม่รู้!!" "บอสบอกจูนว่ามีธุระด่วนค่ะคุณปู จูนไม่ทราบเหมือนกันค่ะว่าบอสไปไหน"
"เฮ้อ!! โทรมาบอกกันก่อนไม่เป็นรึไง"
"คุณปูโทรเข้ามือถือบอสนะคะ บอสน่าจะมีเรื่องสำคัญจริงๆ เลยรีบออกไปแบบนั้นค่ะ"
"อืม... ขอบคุณมาก เดี๋ยวผมโทรหาโจเอง"
"ค่ะคุณปู"
ผมวางสายจากจูนก็รีบโทรหาโจทันที มันน่าจริงๆ ไปไหนน่าจะบอกกันสักคำดิวะ!!
ผมโทรหาโจแอบหงุดหงิดที่มันไม่โทรบอกผมก่อนว่าจะออกไปไหน แถมไม่บอกใครไว้อีกว่าออกไปทำอะไรแบบนี้จะไม่ให้เป็นห่วงมันได้ไงล่ะ แต่พอมันรับสายพอได้ยินเสียงมันผมก็ดีขึ้นมานิดนึง โจบอกว่าพ่อมันไม่สบายมันเลยรีบกลับไปที่บ้าน โจเล่ารายละเอียดให้ผมฟัง ผมแกล้งโมโหมันไปนิดหน่อยมันจะได้รู้ว่าครั้งหน้าต้องบอกผมให้รู้ก่อนจะทำอะไร ไปไหนมาไหนต้องบอกกันดิวะเผื่อเกิดอะไรขึ้นกับมันแล้วผมไม่รู้ล่ะจะทำยังไง พอคุยกันรู้เรื่องผมก็ปล่อยให้โจอยู่ดูแลพ่อมัน สองพ่อลูกนี้เพิ่งจะได้ดูแลกันจริงๆ ก็หลังจากเกิดเรื่องขึ้นครั้งนั้น ช่วงนี้โจงานเยอะเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านไปหาพ่อสักเท่าไหร่ ปล่อยให้พ่อลูกได้อยู่ด้วยกันบ้างก็ดีเหมือนกัน
ไอ้ป่านกลับมาถึงบ้านมันก็ตรงดิ่งไปหาลูกมันก่อน พอเสร็จจากภาระกิจพ่อสุดที่รักของลูกๆ มันก็เข้ามาตามผมเพราะถึงเวลาต้องออกไปร้านอีกรอบ คืนนี้ผมว่าจะไม่ทำอะไรหนักมากเพราะโจมันขอร้องไว้หรอกนะ กูจะพยายามระงับอารมณ์ตัวเองเพื่อมึงแล้วกัน
ผมกับไอ้ป่านขับรถกลับเข้าไปที่ร้าน ระหว่างรอให้ถึงเวลาผมก็นั่งดื่มนั่งคุยกับไอ้ป่านไปพลางๆ เล่าเรื่องคืนนี้ให้มันฟังคร่าวๆ ไอ้ต้นเข้าบอกผมว่าเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอเวลา
"มึงจะทำอย่างนั้นจริงดิ"
"อืม.. มึงคิดว่าไง?" ผมถามไอ้ป่าน
"ก็ดี" ไอ้ป่านตอบ
"งั้นมึงรอดูคืนนี้ กูว่าจะไม่ออกแรงอะไรมากถ้าไม่จำเป็น"
"คนอย่างมึงเนี่ยนะจะไม่ใช้ความรุนแรง ถุยยย!"
"เออดิ!! กูคนดีนะเว้ย"
"ฮ่าๆ กูเกิดมาสามสิบกว่าปีเพิ่งรู้ว่ามึงเป็นคนดีก็วันนี้แหล่ะว่ะ" ไอ้ป่านหัวเราะเยาะในความดีของผม ไอ้พี่เลว!!
"กวนตีนไอ้สัส!"
"เอ้าดื่มๆ ฉลองน้องกูเป็นคนดีซะทีว่ะ ชนแก้ว!!"
…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
ผมกับไอ้ป่านมองไปที่ประตูพร้อมกัน
"นายครับ ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ"
"อืม... เดี๋ยวกูตามไป อย่าเพิ่งทำอะไรนอกเหนือคำสั่งกู"
"ครับนาย"
"ไอ้ป่านมึงรอกูอยู่นี่แหละไม่ต้องไป" ผมหันไปพูดบอกไอ้ป่าน
"ได้ไงๆ กูต้องไปอยู่แล้วอย่าพูดมาก"
"เออๆ เรื่องของมึงเหอะ พูดเหี้ยอะไรไม่เคยฟัง"
"หึหึ กูรู้ตัว"
ผมอยากถีบมันสักทีสองทีจริงๆ กวนตีนตลอด ที่ไม่อยากให้มันไปเพราะมันอยู่ที่นี่ผมไม่อยากให้มันมีปัญหาภายหลัง ไหนจะหลานผมอีก แต่คนอย่างไอ้ป่านมันเคยยอมใครซะที่ไหน น้องเป็นยังไงพี่ก็เป็นอย่างนั้นแหละครับ โตมาด้วยกันขนาดนี้จะหลุดสันดานเดียวกันได้ยังไง
ผมเดินนำไอ้ป่านไปที่โกดังเก็บของด้านหลังร้าน มีลูกน้องผมสามสี่คนยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า พอมันเห็นผมก็รีบเปิดประตูทันที ภาพที่ผมเห็นคือไอ้ชลยืนก้มหน้ามองพื้นไม่สนใจใคร ส่วนอีกสองคนที่ผมเพิ่งเห็นหน้าวันนี้ครั้งแรกกำลังแหกปากด่าทอไอ้ชลไม่หยุดปาก พอผมเดินเข้าไปเสียงโว๊ยวายก็เงียบลงเพราะไอ้ต้นถีบเข้าที่หลังสามพ่อลูกอย่างเต็มตี
"เฮ้ยๆ กูบอกว่าไง" ผมพูดปรามไอ้ต้น
"นิดหน่อยเองนาย ผมปล่อยให้แหกปากมานานแล้วโคตรหนวกหูเลย"
"หึหึ... มึงนี่สอนไม่จำ เดี๋ยวไก่ตื่นกันพอดี" ผมพูดแล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ที่เด็กในร้านเตรียมไว้ให้
"เอาไงต่อดีครับนาย" ไอ้ต้นถาม
"มึง.. มึงเป็นใครวะ?" ผมมองไปที่ไอ้คนที่ถาม สภาพแม่งดูไม่ได้เลยว่ะ
"กูควรเป็นคนถามว่ามึงเป็นใครมากกว่าไหม กล้าดียังไงสั่งเด็กในร้านกูให้มาขโมยของร้านกูวะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"กูกับพ่อเปล่าขโมย ไอ้ชล! ไอ้ชลมันเป็นคนทำเองทุกอย่าง"
"เฮ้ย! นายผมเปล่านะครับ ผมโดยบังคับครับนาย"
ตุบ!!
ผมขยับตีนเบาๆ ไอ้เด็กปากดีคนนั้นก็ลงไปนอนกองที่พื้นโดยที่ไม่ต้องออกแรงอะไรมาก
"พ่อช่วยด้วยดิ" มันยังมีหน้าไปว๊ากพ่อมันอีก
"กูจะช่วยมึงยังไงล่ะ ตัวกูเองยังเอาไม่รอดเลย ห่านิ!!"
"พวกมึงสองคนนี่พอกันทั้งพ่อทั้งลูกเลยว่ะ หึหึ"
"ไอ้ชล!! มึงยังไม่มาช่วยกูอีก!!"
"เฮ้ย!!" พ่อเลี้ยงไอ้ชลร้องเสียงหลง
"กูแค่ง้างตีนเอง ยังไม่ทันได้ถีบเลยจะแหกปากทำไมวะ"
"มึง.. มึงจับกูกับลูกกูมาทำไม พวกกูทำอะไรผิด"
"ยัง.. ยังจะหน้าด้านอีก พวกมึงขโมยของจากร้านนายกูยังจะมาหน้าด้านอีก นายครับให้พวกผมสั่งสอนมันเลยไหมครับ" ไอ้ต้นพูด
"ชู่ว์... อย่าเสียงดังซิวะ" ผมปรามไอ้ต้น
"กูกับพ่อเปล่าขโมย ไอ้ชลมันทำของมันคนเดียวเลย มันหลอกให้กูกับพ่อมากูไม่รู้เรื่องมาก่อนเลย" ไอ้คนลูกยังหน้าด้านแถต่อ
"เงยหน้าแล้วมองกู" ผมสั่งเสียงเรียบนิ่ง ไอ้สองพ่อลูกค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาผมสั่ง
"กูจะให้โอกาสพวกมึงได้ใช้ชีวิตต่อหลังจากออกไปจากร้านกู..."
"ทำไมกูกับพ่อต้องทำตามด้วยวะ กูทำ..."
พลั่ก!!
"โอ๊ยยย!!" ผมถีบเข้าที่ไหลของมันเต็มๆ
"เฮ้ย!! มึงทำลูกกูทำไมวะ!!"
"ก็ลูกมึงเสือกพูดสวนกู" ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมา ลูกน้องผมรีบวิ่งเข้ามาจุดไฟให้ ขอสูบบุหรี่ดับอารมณ์หน่อยแล้วกันกลัวเผลอทำอะไรรุนแรงลงไป วันนี้เมียขอมาว่าห้ามมีเรื่องซะด้วย
"วันนี้กูอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะพวกมึงทำให้กูเสียเวลาไม่ได้เห็นหน้าเมียกูหนึ่งวันเต็มๆ กูจะพูดให้พวกมึงสองพ่อลูกเข้าใจง่ายๆ แล้วกัน เรื่องที่พวกมึงสองคนสั่งให้ไอ้ชลมาขโมยของที่ร้านกู กูจะไม่เอาเรื่องกูจะถือซะว่าทำบุญ แต่พวกมึงต้องไสหัวออกจากบ้านไอ้ชลภายในคืนนี้โอเคไหม?"
"ทำไมกูต้องทำตามที่มึงพูดด้วย ไอ้ชลมันลูกกูหึ!! มึงเข้าใจอะไรผิดรึป่าว"
ไอ้ต้นมองมาที่ผม มันรู้งานดีจริงๆ ผมขยับมุมปากเพียงนิดเดียวไอ้พ่อเลี้ยงปากมาก็ถูกนวดสปาตีนจากไอ้ต้นพอหอมปากหอมคอ
"รู้รึยังว่าทำไมต้องทำตามที่กูบอก" ผมถามมัน
"มึงกล้าทำพ่อกู มึง!!"
ตุบ ตุบ!!
"กูว่าพอแล้วมั้งเดี๋ยวก็ตายคาตีนกันพอดี" ไอ้ป่านพูดจบก็มาแย่งบุหรี่ผมไปสูบซะงั้น ผมส่งสัญญาณให้ไอ้ต้นกับลูกน้องผมหยุด
"กูจะไม่แจ้งตำรวจให้จับพวกมึงข้อหาขโมยของร้านกู คืนนี้กลับไปเก็บของแล้วออกจากบ้านไอ้ชลไปซะ อ่อ... แล้วถ้าพวกมึงสองพ่อลูกยังไม่เลิกรังควานไอ้ชลกับแม่มันอีกกูจะให้พวกมึงเข้าไปนอนในตารางแล้วปล่อยให้แก่ตายอยู่ในนั้นกันทั้งพ่อทั้งลูก กูพูดแค่นี้หวังว่าพวกมึงคงเข้าใจแล้วนะ"
"ไอ้ชลมึง!!" ไอ้คนพ่อหันไปมองไอ้ชลด้วยความโกรธ
ตุบ!!
"กูจะไม่เตือนมึงเป็นครั้งที่สอง เพราะกูทำจริง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"แค่นี้เองเหรอนาย พวกผมยังไม่หายคันมือเลย"
"ไอ้ชลมานี่ดิ" ผมเรียก
"ครับนาย" มันตอบรับเสียงสั่น
"ต่อไปนี้ถ้าสองคนนี้มันยังมายุ่งกับมึงอีกให้ไปบอกไอ้ต้น"
"ครับนาย"
"หลังจากนี้ไอ้ต้นจะบอกมึงเองว่าต้องทำอะไรบ้าง"
"ครับนาย" ไอ้ชลตอบทั้งน้ำตา
"ไอ้ห่า เสือกร้องไห้อีก"
"ขอบคุณมากครับนาย ฮื้ออ.."
"ไอ้ต้นเดี๋ยวมึงจัดการตรงนี้ให้เรียบร้อย"
"ได้ครับนาย"
ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปโดยมีไอ้ป่านเดินตามมาติดๆ ส่วนที่เหลือให้ไอ้ต้นกับเด็กๆ ที่ร้านจัดการต่อ พวกมันรู้ว่าต้องทำยังไง ผมกับไอ้ป่านนั่งดื่มกันอีกสักพักก็ขับรถกลับบ้าน
…
เช้าวันรุ่งขึ้นผมโดนหลานๆ ก่อกวนแต่เช้า กะว่าจะนอนต่ออีกนิดดันได้ยินเสียงข้อความดังผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู โจส่งข้อความมาหา ผมยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะกดโทรหาคนที่ผมคิดถึงมากที่สุด ผมกับโจคุยกันปกติ กวนมันไปบ้างพอให้หายคิดถึง เรียกได้ว่าว่างเมื่อไหร่ผมก็จะโทรหามันทันที แต่การโทรหาโจครั้งล่าสุดของผมกลับทำให้ผมเป็นห่วงมันมากขึ้นกว่าเดิม
"ครับ ได้ครับ"
"ถ้ากลับมาแล้วเข้ามาหาพ่อที่บ้านทีนะ พ่ออยากให้เราช่วยทำอะไรให้พ่อหน่อย"
"ผมจะกลับพรุ่งนี้เช้าครับ พอดีธุระเสร็จเร็วกว่าที่คิด"
"ขอบใจมาก ขอบใจที่รักและดูแลโจอย่างดีมาโดยตลอดนะ"
"ขอบคุณพ่อที่ไว้ใจผมและให้ผมดูแลโจเช่นกันครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลโจให้ดีที่สุด"
"เฮ้ออ.. ได้ฟังแบบนี้พ่อก็ดีใจมากแล้ว เอ้าๆ ไว้เข้ามาคุยกัน"
"ได้ครับ ผมจะรีบเข้าไปหาที่บ้านนะครับ"
"อืม.. โจมาพอดีเลย จะคุยกับโจต่อไหม?"
"ไม่เป็นไรครับ ระหว่างนี้ผมฝากโจไว้กับพ่อแล้วกันเดี๋ยวผมจะไปรับแฟนผมกลับพรุ่งนี้ครับ"
"หึหึ... เพิ่งเคยรู้สึกว่าโดนแย่งลูกไปจากอกมันรู้สึกอย่างนี้นี่เอง" พ่อโจพูดขำๆ
"ช่วยไม่ได้ครับ ผมรักของผม"
"พ่อคงต้องดีใจซินะ"
"ครับ" ผมตอบ
"อืม.. แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"
"ครับ สวัสดีครับ"
ผมวางสายจากพ่อโจแล้วรู้สึกกังวลนิดหน่อย สิ่งที่พ่อโจเล่าให้ผมฟังคร่าวๆ คงไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยแน่นอนและโจคงยังไม่รู้เรื่องนี้
"ฮัลโหลไอ้ป่านมึงอยู่ไหน?"
"บ้าน มีไร?"
"เดี๋ยวกูไปหามึง รอที่บ้านนั่นแหละ"
"เออ ตามนั้น"
TBC.
เกิดอะไรขึ้นหนอ รู้สึกถึงความเครียด 55555+ คนเขียนก็เครียดนะพูดเลย
-
มันจะมีอะไรอีกน้อ :katai1:
-
แง๊ๆๆ สงสารชลอ่ะ น้ำตาซึมเลย
ส่วนพ่อกะปูยังลุ้นต่อไป
-
แอบมาดู
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.17 กอดให้หายคิดถึง】
ผมขับรถออกมาจากบ้านโดยทิ้งภาระให้ไอ้ป่านจัดการอีกสองเรื่อง ไอ้ป่านพยักหน้ารับกรรมมันไปโดยไม่ด่าหรือสาปแช่งผมสักคำ มันตบไหล่ผมแล้วเดินกลับเข้าห้องไปนอนต่อ เอาเป็นว่านี่คือคำตอบว่ามันจะจัดการทุกอย่างแทนผมเพราะผมมีภาระกิจที่น่าหนักใจกว่ารออยู่
อันที่จริงผมก็กะว่าจะรีบทำงานให้เสร็จคืนนี้เลยแล้วพรุ่งนี้รีบขับรถกลับกรุงเทพฯ ตอนเช้า แต่หลังจากผมได้ฟังเรื่องที่พ่อโจเล่าให้ฟังผมเลยต้องเปลี่ยนแพลนกลับโดยด่วน ระหว่างทางที่ผมขับรถมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ ผมก็คิดเรื่องนั่นตลอดทาง ผมขับมาได้สักพักผมก็โทรหาโจเหมือนปกติ เราคุยกันไม่นานเพราะผมบอกโจให้รีบเข้านอน โจพูดง่ายและมักจะทำตามที่ผมบอกตลอด โจบอกคิดถึงผมก่อนวางสายมันทำให้ผมรู้สึกอยากกอดมันแน่นๆ ซะตอนนี้เลย
ผมขับรถออกมาจากบ้านสักพักก็แวะเติมน้ำมันพร้อมอัดกาแฟไปหนึ่งแก้วแล้วออกเดินทางต่อ ในใจคิดแค่ว่าต้องรีบไปให้ถึงเร็วที่สุด ผมอยากเจอหน้ามันจะแย่อยู่แล้ว คิดถึงมึงว่ะโจ
…
…
"สวัสดีครับ" ลุงยามหน้าประตูบ้านกล่าวทักทายผม
"ผมมาหาโจ"
"คุณหนูโจใช่ไหมครับ เอ่อ... นี่มันก็ดึกมากแล้วผมว่า..." ลุงยามมองดูนาฬิกา
"ป่านนี้โจคงนอนหลับไปแล้ว งั้นผมรบกวนลุงบอกคนในบ้านสักคนแล้วกันว่าผมชื่อปูบอกแค่นั้นเดี๋ยวเขาก็รู้เอง"
"เอ่อ... ได้ครับๆ งั้นรบกวนคุณรอสักครู่นะครับลุงขอโทรถามคนในบ้านก่อน"
ลุงยามรีบวิ่งเข้าไปหยิบโทรศัพท์กำลังจะกดต่อสายโทรแจ้งตามที่ผมบอกแต่ประตูบ้านดันเปิดออกเสียก่อน ลุงยามรีบวางโทรศัพท์ลงเพราะมีลูกน้องพ่อโจเดินออกมาทำท่าต่อว่าลุงแเล็กน้อยก่อนจะเดินมาที่รถของผมพร้อมกับลุงยาม
"สวัสดีครับคุณปู ผมต้องขอโทษแทนลุงอ่ำแกด้วยนะครับ แกเพิ่งจะมาทำงานใหม่ยังจำแขกคุณท่านไม่ค่อยได้ครับ"
"ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ"
"ลุงต้องขอโทษนะครับคุณ ลุงไม่รู้จริงๆ ว่าคุณเป็นคนสนิทของนายท่าน"
"ไม่เป็นไรครับลุง"
"งั้นเชิญขับเข้าไปข้างในได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบตามเข้าไป"
"อืม... ขอบใจมาก" ผมขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน พอลงจากรถก็มีบอดี้การ์ดพ่อโจเดินออกมาต้อนรับผม
"สวัสดีครับ ผมช่วยถือครับคุณปู"
"อืม.. ขอบใจมาก คุณท่านกับคุณโจขึ้นนอนหมดแล้วใช่ไหม?"
"ใช่ครับ คุณท่านกับคุณหนูขึ้นนอนตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วครับ"
"คุณปูจะไปห้องคุณหนูเลยรึป่าวครับ หรืออยากทานอะไรก่อนไหมผมจะได้ไปเรียกป้ามาทำให้ทานครับ"
"ไม่เป็นไร เดินนำฉันไปที่ห้องคุณโจก็พอ"
"ได้ครับ งั้นเชิญทางนี้เลยครับ"
ผมเดินตามขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน เดินมาหยุดที่ประตูหน้าห้องของโจ ผมใช้มือจับลูกบิดประตูแต่ประตูถูกล็อคจากด้านใน ผมเผลอยิ้มด้วยความดีใจที่โจมันทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง
"คุณหนูล็อคประตูไว้ครับ ให้ผมเคาะเรียกให้ไหมครับ?"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจัดการเอง วางกระเป๋าไว้ตรงนี้แหละขอบใจมาก"
"งั้นผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ"
"อืม.." ผมพยักหน้าเล็กน้อย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
ผมยืนรอหน้าห้องมีแอบตื่นเต้นด้วยว่ะ ไม่เจอหน้าโจมันแค่กี่วันเองวะทำไมมันทำให้ผมตื่นเต้นได้ขนาดนี้
แกร๊ก~~
โจค่อยๆ แง้มประตูเปิดออกแล้วโผล่หน้าออกมาช้าๆ หน้าตาตอนมันตื่นนอนเนี่ยโคตรน่ากอดสุดๆ โจขยี้ตาตัวเองทันทีเมื่อมองเห็นผม
"หึหึ.. คิดว่าตัวเองตาฝาดอยู่รึไง"
"ปู!! มาได้ไงอ่ะ" ประตูห้องถูกเปิดออก โจยืดตัวตรงยืนยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
พรึ่บ!!
ผมคว้าตัวโจเข้ามากอดทันที
"เฮ้อ.. รู้สึกดีเป็นบ้าเลยว่ะ" มันชื่นใจแบบบอกไม่ถูก
"มาถึงนานรึยัง?" โจถามผมทั้งๆ ที่ผมยังกอดมันแน่น
ฟอดดด...
"เพิ่มมาถึงเมื่อกี้นี่เอง"
"ทำไมไม่บอกก่อนล่ะว่าจะมาคืนนี้โจจะได้รอ"
"บอกก่อนมึงก็ไม่เซอร์ไพรส์ดิ"
"คึคึ... เซอร์ไพรส์มากเลยครับ" โจพูดล้อเลียนผม
"คิดถึงกูไหม?" ฟอดดด...
"อืม... คิดถึงมาก" ดูมันตอบดิ แล้วแบบนี้ใครจะอดใจไหว
"กูโคตรคิดถึงมึงเลย"
ฟอด ฟอดดด...
"พอแล้วปูนี่มันหน้าห้องนะ"
"หึหึ.. ก็กูอยากหอมมึงใครจะทำไม"
"ไม่มีใครทำไมหรอก แต่มันก็ไม่ควรไหมล่ะปูลูกน้องพ่ออยู่กันเต็มบ้าน"
"ช่างดิ! กูไม่สนว่าใครจะเห็นหรือไม่เห็น กูอยากกอดอยากหอมมึงกูก็จะทำ"
ฟอดดดด ฟอดดดด....
"เอ้ยปูพอได้แล้วน่า ขับรถกลับมาเหนื่อยๆ หิวไหม ให้โจหาอะไรให้ทานไหมครับ"
"ไม่ต้อง กูไม่หิว"
"งั้นเข้าไปในห้องก่อนไหมจะพักนั่งพักให้หายเหนื่อย"
"ถ้าเข้าไปในห้องแล้วกูจะได้มากกว่านั่งพักให้หายเหนื่อยไหม?" ผมแกล้งถาม
"แล้วปูอยากได้อะไรล่ะ เดี๋ยวโจหามาให้ถ้าหาได้อ่ะนะ"
"อยากได้มึงไง หึหึ"
ปึก!
"พูดแบบนี้อีกแล้วนะ แล้วสายตาแบบนี้เลิกทำได้แล้วเห็นแล้วขนลุกอ่ะ"
"หึหึ.. งั้นกูจะทำให้หายขนลุกเอง"
พรึ่บ!!
ผมคว้ากระเป๋าเสื้อผ้า อุ้มโจขึ้นจนตัวลอยก่อนจะใช้เท้าปิดประตูแล้วกดล็อคประตูทันที
"ปูปล่อยโจลงเถอะนะ"
"ไม่ปล่อย กูอุ้มไม่ดีรึไงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินเข้าห้อง"
"บ้า! นี่ห้องนอนไม่ใช่สวนลุมนะ เดินแค่นี้จะเหนื่อยได้ไงล่ะ"
พรึ่บ!!
ผมวางโจลงที่นอน ทิ้งกระเป๋าลงพื้นแล้วขึ้นคร่อมตัวโจทันที
จุ๊บ...
ผมก้มลงจูบที่แก้มมันด้วยความมันเขี้ยว
"คิดถึงว่ะ"
"ไปอาบน้ำก่อนไหมปู กลับมาเหนื่อยๆ จะได้สบายตัว" โจพูดเสียงตะกุกตะกัก โคตรน่ารักเลยว่ะ
"ค่อยอาบพร้อมมึง หึหึ"
"อะ.. อาบอะไร โจอาบน้ำแล้ว"
"เชื่อดิ มึงต้องอาบพร้อมกูอีกรอบแน่นอน"
ผมก้มลงจูบที่ปากโจช้าๆ โจหลับตาแน่นแล้วจูบตอบรับผมอย่างว่าง่าย ริมฝีปากเนียนนุ่มที่ผมคิดถึงค่อยๆ ขยับริมฝีปากตามปากผมช้าๆ ผมบรรจงจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้เสื้อของโจ มือทั้งสองข้างยกขึ้นคล้องไว้ที่ต้นคอผม ร่างของโจกระตุกตามจังหวะสัมผัสจากมือสากยิ่งทำให้ผมได้ใจ เสียงครางในลำคอ ลมหายใจอุ่นๆ ที่พ่นออกมากระทบใบหน้าของผม กลิ่นกายที่ผมคุ้นเคยช่วยกระตุ้นความต้องการของผมได้ดี ผมเริ่มจูบโจหนักขึ้นขบเม้นที่ริมฝีปากนุ่มอย่างหื่นกระหายก่อนจะแทรงลิ้นเข้าไปรับรสหอมหวานในโพรงปากนุ่ม ผมเริ่มจูบโจหนักขึ้นเรื่อยๆ
"อื้ออ..." เสียงครางกระเส่ายิ่งทำให้ผมอดใจไม่ไหว
"คิดถึงกูไหม?"
"อืม.. คิดถึงมากครับ"
ถึงผมจะชอบถามคำถามเดิมที่ผมอยากฟังคำตอบนั้นซ้ำๆ โจก็ไม่เคยลังเลที่จะตอบผมเลยสักครั้ง เพราะโจรู้ดีว่าเมื่อผมได้ฟังคำตอบนี้แล้วจะทำให้ผมหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
"ขอกูกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะ"
"อืม..." โจพยักหน้าตอบรับก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อให้ผม
"วันนี้กูจะทำเบาๆ กูสัญญา" ผมก้มลงพูดกระซิบข้างหูโจ มันยิ้มให้ผมแล้วใช้มือจับแก้มทั้งสองข้างของผมก่อนจะพูดว่า...
"ถ้าสิ่งที่ปูอยากทำมันทำให้เราสองคนมีความสุขร่วมกันโจก็พร้อมเสมอครับ"
จุ๊บ...
พูดจบมันก็ยืนปากเข้ามาจุ๊บที่ปากผมแล้วผละออกแล้วยิ้มบางๆ ให้ผม
"หึหึ.. งั้นคืนนี้มึงตามใจกูหน่อยแล้วกัน"
กระดุมทุกเม็ดบนเสื้อถูกแกะออกอย่างช้าๆ สายตาผมกำลังจดจ้องมือเรียวที่จับกระชับคอเสื้อทั้งสองข้างของผมก่อนจะรูดลงจนสุดแขนแล้วหลุดออกจากร่างผมไป มือเรียวลูบไล้ที่แผ่นอกลงมาถึงขอบกางเกงแล้วปลดกระดุมออกรูดซิปลากลงจนสุดเป้า ปลายนิ้วมือสัมผัสไล่ตามขอบกางเกงจนถึงข้างลำตัวแล้วดึงลงด้วยความชำนาญ ผมก้มลงประกบจูบที่ปากบางลิ้นร้อนสอดใส่เข้าไปด้านในโพรงปากนุ่มอย่างไม่รอช้า ปลายลิ้นตวัดรัดเกี่ยวกันพัลวัน รสจูบอันหอมหวานเปลี่ยนเป็นจูบที่แสนดูดดื่ม ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อนอนตัวบางลูบไล้ผิวเนียนจนทั่วร่าง กรีดกรายปลายนิ้วสะกิดเบาๆ ที่ตุ่มไตทั้งสองข้างสลับไล่วนนิ้วบดขยี้อย่างเร้าอารมณ์
"อืออ..."
มือซ้ายเปลี่ยนมาจับที่ชายเสื้อชุดนอนแล้วดึงขึ้นจนสุดให้หลุดออก มือขวาลูบไล้ไล่ลงมาที่กางเกงแล้วกระชับแน่นดึงรวบรวดเดียวร่างบางก็เหลือเพียงกายที่ว่างเปล่า จากนั้นไม่รอช้ามือคว้าหมับจับที่แก่นกายสองลำให้แนบชิดติดกันแล้วรูดขึ้นลงตามจังหวะ เสียงครางอื้ออ่าดังกึงก้องเข้าไปในโสตประสาทสัมผัสได้ถึงความต้องการที่ไม่มีขีดจำกัด ผมรูดขึ้นลงที่แก่นกายแล้วเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะปล่อยของตัวเองให้เป็นอิสระแล้วปรนเปรอให้โจเพียงคนเดียว โจดิ้นพล่านหายใจแทบไม่ทันผมผละปากออกมาให้โจได้โกยอากาศเข้าปอดเพื่อหายใจ
"อื้ออ... ปูครับโจไม่ไหวแล้ว อื้ออ...อ่าาา..."
จุ๊บบ...
ผมกดจูบลงที่แก้มโจอย่างเอาใจ มือยังคงทำหน้าที่ปรนเปรอให้ความสุขปนความเสียวซ่านอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง โจสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวมือไม้อยู่ไม่เป็นสุข ร้องครางออกมาไม่เป็นเสียง ปากผมพรมจูบไล่ลงตามเรือนร่างที่ชุ่มเหงื่อจนมาหยุดอยู่ที่แก่นกายที่ปลายปริ้มไปด้วยน้ำรัก ลิ้นร้อนไม่รอช้าตวัดลิ้นชิมรสหวานปนคราวอย่างหื่นกระหายก่อนจะครอบปากรูดลงจนสุดความยาว
"อ่าาาา..."
เสียงครางกระเส่าทำเอาใจผมเต้นแรงไม่หยุด แก่นกายที่ขยายจนคับแน่นอยู่ในปากบ่งบอกถึงความต้องการที่เพิ่มมากขึ้น ผมเริ่มขยับปากรูดขึ้นลงตามจังหวะ โจแอ่นตัวขึ้นลงตอบรับอย่างไม่ขัดเขิน สองนิ้วไล่วนอยู่ที่ปากทางรักที่ผมหวงแหนสักพักก่อนจะกดนิ้วเข้าไปช้าๆ จนสุดความยาว
"อื้อออ..." โจกัดฟันแน่นด้วยความเสียว
ผมเริ่มขยับนิ้วเข้าออกแล้วเพิ่มทีละนิ้วจนครบ สองมือเรียวจับรวบที่เส้นผมของผมก่อนจะขย้ำกำแน่นไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังขึ้นถึงขีดสูงสุด ริมฝีปากบางกัดแน่นด้วยความอดกลั้น เสียงครางอื้ออึงอยู่ในลำคอ ผมเร่งใช้ปากปรนเปรอความสุขให้โจอย่างไม่หยุดพักจนน้ำรักพุ่งกระฉุดเข้าในปากของผมจนล้นไหลออกมา
"อ่าาา...."
ผมรีบกลืนกินน้ำรักลงในลำคอ ลิ้นร้อนลากเลียน้ำรักที่ล้นออกมาจนหมดก่อนจะครบปากลงที่แก่นกายอีกครั้งแล้วดูดน้ำรักที่ยังคงปริ่มออกมาอย่างเอร็ดอร่อย
จ๊วบ จ๊วบ...
"อื้อ... ปูพอ.. พอแล้ว อ่าาา..."
ผมละปากจากแก่นกายที่หอมหวานแสนอร่อยแล้วลากลิ้นลงวนที่ช่องทางรักที่พร้อมเต็มที นิ้วแกร่งยังคงผลุบเข้าผลุบออกอย่างเป็นจังหวะ โจกัดฟังครางอื้ออึงด้วยความเสียว ผมไม่รอช้าจึงดึงนิ้วออกแล้วสอดใส่ลิ้นร้อนเข้าไปตรวจโพรงด้านในทันที
"อ่าา... ปู... อื้อออ..."
เสียงครางของโจช่างเย้ายวนทำเอาผมแทบคลั่ง แก่นกายผมรู้สึกปวดจนแทบระเบิด แค่เสียงครางก็ทำเอาอารมณ์ผมพุ่งถึงขีดสุด มันทำให้ความอดทนผมหมดลง ผมละปากจากช่องทางรักในทันที
"มึงพร้อมไหมกูไม่ไหวแล้ว" ผมกัดฟังแน่น
"เข้ามาเลยปู โจพร้อมแล้วครับ"
ผมประกบจูบปากโจทันทีที่จบประโยค เราแลกลิ้นกันพัลวัน เป็นจูนที่ร้อนแรงและหื่นกระหาย ความต้องการมันเพิ่มมากขึ้นทุกวินาที ผมเริ่มจอหัวปืนใหญ่ที่ช่องทางรัก โจสะดุ้งด้วยความตกใจแล้วเลื่อนมืออันสั่นสะท้านลงไปที่บั้นท้ายผมแล้วดันเข้าหาตัวเอง
"อื้อออ..."
ผมเริ่มกดหัวปืนใหญ่เข้าไปทีละนิด กดบั้นท้ายลงและกระแทกเข้าไปจนมิดหัว
"ซี๊ดดดด...." ผมผละออกแล้วซู๊ดปากด้วยความเสียว
"อื้ออ... เข้ามาเลยครับที่รัก อ่าา..." โจครางแล้วกอดรัดผมไว้แน่น ข้างในมันทั้งคับทั้งแน่นไปหมด มันบีบรัดแน่นเหมือนหัวปืนผมกำลังจะขาดออกจากลำยังไงอย่างงั้น ตอดตุบๆ ไม่หยุด ผมได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความอดกลั้น
"ข้างในมึงตอดกูดีจัง ซี๊ดดดด..."
ผมเริ่มขยับเข้าออกแล้วดันปืนใหญ่เข้าไปทีละนิด ยิ่งเข้าไปลึกมากเท่าไหร่มันยิ่งตอดผมแรงขึ้น ผมกัดฟันแน่นด้วยความเสียวแล้วกดพรวดทีเดียวเข้าไปจนสุดทางรัก
"ซี๊ดดดด... แน่นสัส"
โจอดกลั้นความเสียวไว้ไม่ไหวดึงผมลงไปประกบจูบเกี่ยวลิ้นกันพัลวัน สองมือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังทั้งจิกทั้งข่วนเพื่อระบายความเสียว ผมไม่รอช้าเริ่มชักปืนใหญ่ออกจนสุดแล้วกระแทกซ้ำเข้าไปจนสุด
ปึก ปึก ปึก!!
"อื้ออ... อ่าา.." มันเสียวสุดๆ ไปเลย
ผับ ผับ ผับ~~~
ผมกดสะโพกแน่นแล้วควงปืนกระแทกซ้ายทีขวาที โจบิดตัวดิ้นพล่านร้องครางด้วยความเสียว ผมจูบปากโจแรงๆ จนเกิดเสียงก่อนจะละออกมาออกไล่จูบไปทั่วร่างขาว ลิ้นร้อนไล่วนอยู่ที่ตุ่มไตที่ชูชัน มันท้าทายสายตาผู้หื่นกระหายอย่างผมยิ่งนัก ปากผมงับเข้าที่เป้าหมายแล้วดูดดึงด้วยความแรง ดูดกัดสลับกันจนเนื้อเกิดรอยช้ำเป็นสีแดงก่ำแต่ก็ยังไม่หนำใจ ผมดูดกัดสลับกันทั้งสองข้างอย่างหื่นกระหาย โจครางอื้ออึงไม่หยุดยิ่งทำให้ผมได้ใจกระแทกเข้าออกด้วยความแรงพร้อมเร่งความเร็วใส่แบบไม่มียั้ง
ปัก ปัก ปัก~~~
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไว ร่างบางหัวสั่นหัวคลอนเพราะถูกผมกระแทกด้วยความแรงเต็มกำลังสูบ ผมยกขาโจขึ้นพาดที่ไหล่แล้วกระแทกซ้ำจนหนำใจ
ปัก ปัก ปัก~~~
ยิ่งกระแทกแรงเท่าไหร่ยิ่งมันส์ ช่องทางรักยิ่ดตอดปืนผมแรงกระสุนก็พร้อมจะระเบิดออกจนแทบทนต่อไปไม่ไหว
ปัก ปัก ปัก~~~
"อ๊ะ อ๊ะ... ปูครับ อื้ออ...."
"ดีไหมที่รัก อ่าา... มึงตอดกูดีจริงๆ ซี๊ดดด... ตอดแรงอีกที่รัก"
โจสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียว มือคล้องคอผมไว้แน่น
พับ พับ พับ~~~~
ผมกระแทกใส่แบบไม่ยั้ง ยิ่งกระแทกแรงแม่งยิ่งเสียว มันทั้งตอดทั้งรัดปืนใหญ่ผมไม่หยุดหย่อน มันบับรัดปืนผมแน่นมากเท่าไหร่ผมยิ่งห้ามใจตัวเองไม่อยู่ กระแทกแรงอีกเร็วอีกแบบไม่หยุดพัก เลือดตัวในสูบฉีดวิ่งพล่านไปทุกความประสาท ความเสียงพุ่งพล่านจนถึงขีดสุด
พับ พับ พับ~~
"อ๊ะ อ๊ะ... ปูครับ อื้ออ... โจไม่ไหวแล้ว อื้ออ..."
โจปล่อยมือจากคอผมพยายามควานหาแก่นกายตัวเองที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้ง ผมรวบมือโจเอาไว้แล้วดึงขึ้นมาจูบปลอบประโลม
จุ๊บบ...
"อดทนหน่อยที่รัก อ่าา... เดี๋ยวกูพาไปขึ้นสวรรค์พร้อมกัน"
"อือออ.... จูบโจหน่อย ปูครับ อ่าา..."
ผมก้มลงประกบปากจูบที่รักตามคำขอร้อง โจครางอื้ออึงในลำคออย่างทรมาน ผมจูบปลอบโจอยู่สักพักก็ผละออกมากัดฟันกระแทกปืนใหญ่ใส่ร่างบางรัวๆ แบบไม่ยั้ง
"ซี๊ดดดด... ตอดแรงๆ เลยที่รัก อ่าา... ดีมากแบบนั้นแหละดี อื้อออ..."
ผับ ผับ ผับ~~~
ปัก ปัก ปัก~~~
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น ผมเร่งความเร็วขึ้นแรงขึ้นแบบสุดพลัง กระแทกเข้าออกจนสุดความยาว โจร้องครางด้วยความเสียวสุดจะกลั้น
ปัก ปัก ปัก~~~
"พร้อมกันนะที่รัก ซี๊ดดดด..."
"อื้อออ.. ปูแรงอีก อ่าาา..."
ผับ ผับ ผับ~~~
ผมกระแทกเข้าออกอยู่สี่ห้าครั้งโจก็พ่นน้ำรักใส่หน้าท้องผม
"อ่าา....."
ผมก้มลงไปลากลิ้นเลียน้ำรักก่อนจะกระแทกสุดแรงแล้วปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวโจ
"ซี๊ดดดด... อ่าาา..."
ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากโจแล้วฟุบหน้าลงที่ซอกคอขาว โจลูบเบาๆ ที่หัวผมแล้วกอดผม
"สุดยอดเลยว่ะ" ผมพูดพร้อมหอมหายใจ
"ปูมีความสุขไหม?"
"อืม... สุขมาก"
จุ๊บบ...
โจจูบที่หัวผมอย่างอ่อนโยน
"โจรักปูนะครับ"
ผมเงยหน้าขึ้นมองโจ มันยิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้ง ผมยื่นมือไปเกลี่ยไรผมที่ปกปิดใบหน้าโจออกแล้วจูบลงที่หน้าผาก
จุ๊บ...
แก้มและจบลงที่ริมฝีปากบางเบาๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะละออกมาอีกครั้ง
"กูก็รักมึง เพราะมึงคือชีวิตของกู"
โจยิ้มอย่างมีความสุขซึ่งผมก็มีความสุขเช่นกัน ไม่ว่าเรื่องอะไรจะเกิดขึ้นเราจะก้าวผ่านไปด้วยกันและผมสัญญาว่าผมจะไม่ทิ้งมันและทำให้มันมีความสุขที่สุด
…
…
"โจ.."
"ครับ.."
"อีกสองไหวไหม?"
oO!!
"เอ่อ... ขอดื่มน้ำก่อนได้ไหมอ่ะ"
"ในห้องมีน้ำไหม?"
"อืม... ตู้เย็นอยู่ข้างทีวีอ่ะ"
"โอเค... งั้นเดี๋ยวกูพาไปกินเอง"
พรึ่บ!!!
ผมอุ้มโจขึ้นทั้งที่ร่างกายเรายังคงเชื่อมต่อกันอยู่
"ซี๊ดดดด.... มึงตอดกูแรงแบบนี้กูคงเดินไปถึงตู้เย็นไม่ไหววะ"
"ปูก็เอาของปูออกไปก่อนซิ อื้อออ...."
"ค่อยกินน้ำทีหลังเนอะ"
"แต่โจหิวน้ำอ่ะปู... อ๊ะ!"
"อื้ออ... ข้างในมึงอุ่นมาก รัดกูแน่นจนกูจะแตกอีกรอบอยู่แล้ว อ่าา..."
"ปู... ถอดออกก่อน อ่าาา..."
สะโพกแกร่งขยับเข้าออกช้าๆ แล้วกระแทกเข้าไปเน้นๆ ย้ำที่จุดกระสัน แรงตอดรัดทำให้อดใจรอต่อไปไม่ไหว มันให้ความรู้สึกที่เสียวจับใจ
"มันดีมากเลยโจ ซี๊ดดดด... รัดแรงๆ เลยกูชอบ อ่าาา..."
"อ๊ะ... ปูอย่าแกล้งซิครับ อื้อออ..."
จุ๊บบ...
"ต่อเลยนะกูไม่ไหวแล้วมึงตอดกูรัวขนาดนี้ บ้าเอ้ย!! ซี๊ดด..."
ร่างบางถูกจับกระชับไว้แน่น จุดเชื่อมต่อทั้งสองร่างตอดรัดเหมือนไม่อยากแยกออกจากกัน
"อ๊ะ อื้ออ... ปูโจเสียวจังเลย" โจร้องครางออกมาอย่างลืมตัว
"กูโคตรเสียวเหมือนกัน ซี๊ดดด... กูทนไม่ไหวแล้ว อ่าาา..."
ร่างหนาพาร่างบางเดินทัวร์จนทั่วทุกมุมห้อง หยุดเดินตรงไหนกระแทกใส่แบบไม่ยั้งตรงนั้น ต่อให้ร่างบางร้องขอความเห็นใจก็ไม่มีผลเพราะร่างหนากำลังหื่นกระหายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งข้างในตอดรัดแรงมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้ร่างบางร้องครวญครางด้วยความเสียวมากขึ้นเท่านั้น ร่างหนายิ้มกริ่มยิ่งได้ใจกระแทกปืนใหญ่ใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหว ร่างกายทั้งสองเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ กลิ่นอายแห่งความสุขคละคลุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง ทั้งสองปลดปล่อยน้ำรักออกมาหลายต่อหลายครั้งจนร่างบางหมดแรงคอพับหลับคาอกไปโดยไม่รู้ตัว ร่างหนาจูบลงเบาๆ ที่แก้มเนียนก่อนจะกอดรัดร่างบางเอาไว้แล้วหลับไปในที่สุด
…
…
"อืออ.... อ๊ะ!" โจขยับตัวเลยทำให้ผมตื่น
จุ๊บ...
"เจ็บเหรอ" ผมรวบตัวโจเข้ามากอด
"ปูอ่ะ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ"
"หึ.. ทำอะไร?" ผมตีมึนแกล้งถาม
"ก็เนี่ย!" โจกวาดสายตามองไปที่ร่างเราสองคน
"อย่าบ่นน่า.. ก็นอนแบบนี้มันสบายกว่าใส่เสื้อผ้า หึหึ"
"แบบนี้ทุกทีเลย เมื่อคืนก็..." โจพูดแล้วหยุดไว้แค่นั้น
"โคตรมันส์" ผมพูดต่อ
ปึก!!
"จะบ้าเหรอ พูดออกมาได้ไม่อายรึไง"
ฟอดดด...
"อ่าาา... ชื่นใจว่ะ" ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่โจพูด
"คนบ้า!"
พรึ่บ!!
ผมจับตัวโจให้นอนหันหน้าเข้าหาผม
"ของมึงตื่นแล้วยังไม่รู้ตัวอีก" ผมล้วงมือเข้าไปจับแก่นกายของโจไว้แล้วนวดคลึงเบาๆ โจหลับตาแน่นแล้วฟุบหน้าลงที่อกผม
"อืออ... ปูอย่าแกล้งโจ"
คราวนี้ผมจับรวบทั้งของผมและของโจเข้าด้วยกันแล้วรูดขึ้นลงช้าๆ ตามจังหวะ
"ไม่ได้แกล้งกูแค่ช่วย หึหึ"
"ปูอย่าแกล้งโจน้า... ปล่อยโจเถอะ อื้ออ..."
"อดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวกูจะทำให้หายอึดอัดจะได้สบายตัวไง"
จุ๊บบบ...
"อืมม... ครับ"
…
…
อ่านต่อด้านล่างค่ะ ^^
-
อ่านต่อจากด้านบนนะคะ ^^
กว่าผมสองคนจะอาบน้ำเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง โจแม่งงอนผมว่ะ มันบอกผมทำเกินกว่าเหตุแล้วมันก็บ่นตัวเองที่ยอมตามใจผม ฮ่าๆๆ ผมแม่งไม่รู้จะสงสารหรือขำมันดี
"เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว"
"ป่านนี้พ่อคงตื่นไปสามรอบแล้วมั้ง ปูมัวแต่.." แล้วมันก็หยุดชะงักไปต่อไม่ถูกเลยเว้ย ฮ่าๆๆ
"พ่อมึงคงรู้ว่าลูกเขยกลับมาบ้านเมื่อคืน"
"พ่อรู้แล้วเหรอว่าปูมาอ่ะ?"
"ก็ลูกน้องเขารู้แล้วคิดว่าเขาจะไม่รู้รึไง เลิกบ่นแล้วมานี่ม่ะ"
โจเดินเข้ามาหาผมอย่างว่าง่าย แต่ท่าเดินนี่ออกจะติดขัดนิดๆ เสียการทรงตัวไปเลยว่ะเมียกู
"รีบลงไปข้างล่างเถอะ ป่านนี้พ่อคงรอกินข้าวอยู่"
จุ๊บบ...
ผมจูบลงที่พุงน้อยของมัน มือก็บีบคลึงที่ก้นมันให้หายคันไม้คันมือ
"เจ็บมากไหม?"
ที่ผมถามแบบนี้เพราะผมรู้ว่าเมื่อคืนผมค่อนข้างรุนแรงกับมันพอสมควร งานนี้ความผิดผมล้วนๆ ที่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวทั้งที่สัญญากับมันไว้แล้วว่าจะทำมันเบาๆ แต่ผมก็ถือว่าเพลามือลงบ้างแล้วนะเพราะถ้าอยู่ที่บ้านผมคงทำมันแรงกว่านี้แน่นอน คนไม่ได้เจอกันหลายวันมันก็ยิ่งคิดถึงเป็นธรรมดาต้องก็มีกอบโกยความสุขกันบ้างล่ะวะ
"อืม..." โจพยักหน้าตอบแบบอายๆ
จุ๊บบ
"หายเจ็บยัง?" ผมจูบลงที่สะโพกมันอย่างเอาใจ
"อืม..." โจตอบเสียงเบา
"หายเจ็บจริงอ่ะ?"
"อืม... ก็ดีขึ้น เลิกแกล้งโจได้ไหมปู ลงไปข้างล่างกันเถอะโจไม่อยากให้พ่อรอนาน"
"กอดกูก่อนดิ"
โจมันกอดผมตามที่ผมขอส่วนผมก็กอดมันกลับไปเหมือนกัน เมียน่ารักมักว่าง่าย โคตรมีความสุขเลยว่ะ "หึหึ ป่ะลงไปข้างล่างกัน" ผมลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มโจ้ขึ้นจนตัวลอยก่อนจะหอมแก้มให้รางวัลมันฟอดใหญ่ มันหัวเราะกับสิ่งที่ผมทำ เห็นมันยิ้มผมก็โคตรมีความสุขแล้ว
ผมกับโจเดินลงมาข้างล่างของบ้าน พ่อโจนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก ท่านเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม
"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้พ่อโจ
"นอนหลับสบายดีไหม?"
"หลับสบายดีครับ" ผมตอบ
"ขับรถกลับมาไกลคงเหนื่อยมาก เอ่อ.. แล้วนี่หิวข้าวกันรึยังล่ะ"
"พ่อกินข้าวรึยังครับ?" โจถามพ่อ
"ยังเลย พ่อรอกินพร้อมเราสองคนน่ะ"
"พ่อ..." โจทำหน้าสลดทันที
"หึหึ ข้าวเช้าพ่อกินเรียบร้อยแล้ว ส่วนข้าวเที่ยงรอกินพร้อมลูกไง"
"โจมันแค่เป็นห่วงพ่อมากน่ะครับ" ผมบอกท่าน
"อืมๆ พ่อรู้แล้ว ไปกินข้าวกันพ่อเริ่มหิวแล้วเหมือนกัน" พ่อโจเองก็ฉลาดใช่ย่อย
เราสามคนนั่งกินข้าวด้วยกัน บ้านนี้ค่อนข้างมารยาทสูงเวลากินข้าวคุยกันน้อยมากไม่เหมือนบ้านผม พอกินข้าวเสร็จพ่อโจก็ชวนไปนั่งจิบชากาแฟให้อาหารย่อย
"งานเสร็จเรียบร้อยดีใช่ไหม?" พ่อโจหันมาถามผม
"เรียบร้อยดีครับ"
"อืม... ดีแล้ว" ท่านตอบอย่างเรียบง่าย
"โจทำไมหน้าลูกดูซีดเซียวแบบนั้นล่ะ ไม่สบายรึป่าว?"
"ครับพ่อ เอ่อ... คือผม"
"เมื่อคืนโจบ่นปวดหัวนิดหน่อยนะครับ ผมจะพาโจไปหาหมอพอดีเลยว่าจะชวนพอไปตรวจร่างกายพร้อมกันซะเลย" โจหันมามองหน้าผม ผมยักคิ้วหล่อส่งไปให้หนึ่งทีเอาเป็นว่าเข้าใจกัน
"พ่อไม่ได้เป็นอะไร เราพาโจไปหาหมอเถอะ"
"พ่อครับ ไปให้หมอตรวจเถอะนะครับผมเป็นห่วง" โจพูดขอร้องพ่อ
"อย่าห่วงพ่อนักเลย พ่อไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย"
"พ่อครับ ผม..."
"เอาอย่างนี้ไหมครับ เดี๋ยววันนี้ผมพาโจไปให้หมอตรวจก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเป็นคิวพ่อไปตรวจบ้าง แค่ตรวจสุขภาพประจำปีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผลออกมาพ่อแข็งแรงดีโจก็จะได้สบายใจ เดี๋ยวผมจัดการนัดหมอให้เอง"
พ่อโจเงียบแล้วทำท่าหยุดคิด ส่วนโจก็นั่งลุ้นคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
"อืม... เอาอย่างนั้นก็ได้ พ่อยอมทำตามที่ลูกขอนะเพราะพ่อไม่อยากให้ลูกต้องเป็นห่วง"
"ขอบคุณครับพ่อ" โจรีบพูดขอบคุณพ่อด้วยความดีใจก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
"งั้นวันนี้ผมกับโจขออยู่กินมื้อเย็นกับพ่ออีกมื้อนะครับ"
"ได้ซิ อยากกินอะไรพ่อจะบอกให้แม่บ้านเตรียมรอเลย"
เราสามคนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน พ่อโจยิ้มง่ายขึ้นหัวเราะบ่อยขึ้น จากบุคลิกที่เงียบขรึมน่าเกรงขามท่านเปลี่ยนเป็นคุณพ่อที่แสนอบอุ่นเมื่ออยู่ต่อหน้าโจ ผมเล่าเรื่องงานที่ผมทำให้ท่านฟัง ส่วนท่านก็เล่าเกี่ยวกับประสบการณ์การทำงานของท่านให้ผมฟังเช่นกัน โจเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ พอตกเย็นเราก็ร่วมทานอาหารมื้อเย็นด้วยกันก่อนจะขอตัวกลับ
"ขับรถระวังด้วยนะ"
"ครับพ่อ"
"พ่อดูแลตัวเองด้วยนะครับ"
"โจก็ด้วยนะลูก"
"ไว้ผมจะพาโจมาหาบ่อยๆ นะครับ"
"อืม... ขอบใจมาก พ่อฝากโจด้วยนะ"
"ครับ"
ร่ำลากันเสร็จผมก็ขับรถพาโจกลับบ้านของเรา
…
…
"ปู.."
"อืม.."
"ขอบคุณมากนะ" โจเดินเข้ามากอดแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ผม
จุ๊บบ...
ผมจูบที่แก้มโจอย่างอ่อนโยนแล้วกระชับกอดมันไว้แน่น อย่างน้อยผมก็ช่วยคลายความกังวลให้มันได้บ้าง และต่อจากนี้ไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะจับมือนี้ไว้ไม่มีวันปล่อย เราจะก้าวผ่านทุกอย่างไปด้วยกันผมสัญญา
TBC.
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อิปูไม่อ่อนโยนกะโจเลย ไม่เกรงใจบ้านพ่อโจเลย.
-
อิปูไหนว่าจะ "ทำเบาๆ" ไงยะ 5555
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.32 อ้วนผู้น่าสงสาร】
ผมหวังอยู่เสมอว่าเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นมันจะผ่านพ้นไปด้วยดี สิ่งที่ผิดพลาดจะต้องกลับมาถูกต้อง ความทุกข์จะหายไปในไม่ช้าแล้วทุกอย่างจะถูกแทนที่ด้วยความสุข ความสุขที่ผมรอคอย
แต่ทว่า...
"ปังๆ ปัง!! ปิ้ววว... อ้วนตาย ฮ่าๆๆ เจอกระสุนพี่เข้าไปถึงกับกลิ้งล้มไม่เป็นท่าเลยเหรออ้วน อ่อนมากไอ้น้อง ว่ะฮ่ะฮ่า... ให้รู้ซะบ้างว่ากำลังต่อกรอยู่กับใคร"
--!! รู้สึกเครียด!!
"แฮ่ คิคิ ปู้ปปปป... กิกิกี้..."
"ฮ่าๆ สนุกใช่ไหมล่ะ บอกแล้วว่าอันนี้เวิร์คสุด อ่ะถูกใจก็ปรบมือคร๊าบบ..."
แปะ แปะ แปะ
"กีกี แฮ่ๆ คิคิ..."
"ชอบอ่ะเด่ มาๆ ถ้าชอบขอรางวัลหน่อย"
ฟอดดดด ฟอดดดด...
"หื้มมม... มันเขี้ยวเว้ย!! ไอ้อ้วน!! ไอ้หมูตอนเอ้ยยย.. ฮ่าๆๆ ทำหน้าตลกดิ"
"ฮ่าๆๆ หน้าแม่งโคตรตลกเลย แบบนี้ต้องให้รางวัลคืน!! ลุยยยย..." ถึงกับก่ายหน้าผากเลยกู
--!!
…
"อ้าวทิว มาตั้งแต่เมื่อไหร่?"
--!! ขอรู้สึกเคว้งคว้างอีกรอบ
"มาตั้งนานแล้วมิน กูยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วไม่มีใครสนใจกูสักคน" พูดจบผมก็เดินเอาถุงที่ถือมาไปวางไว้บนโต๊ะในห้องครัว
"เห็นมันป่ะอ้วนหรือไม่เห็น เอ๊ะ!! หรือเห็นนานล่ะแล้วไม่ยอมบอก สารภาพมาซะดีๆ ไม่งั้นโดน!!"
ผมอยากจะบอกมันสองคนว่า... ยังมีกูอยู่ตรงนี้อีกคนรู้ยัง โลกนี้ไม่ได้มีมึงอยู่แค่สองคนนะเว้ย!! แต่!!! การที่ผมยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้มีผลอะไรเลย มันสองคนยังคงเล่นสนุกสนานกันเหมือนเดิม คนนึงหัวเราะอีกคนก็ไล่ฟัดไล่หอมอยู่ไม่หยุด เฮ้ยยย!!! กูทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย!
"มิน!!" ผมเรียกชื่อเมียเสียงดังฟังชัด ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ สายตาทั้งสี่ข้างหันมามองที่ผม
"ข้าวอ้วนอ่ะ แม่ทำมาให้ด้วยป่ะ?"
--!! กูขอลาตายแป๊ป
"มึงถามกูมั่งก็ได้นะว่าเหนื่อยไหม หิวข้าวไหม กินอะไรมารึยัง ถามกูบ้างก็ได้!!"
"หงุดหงิดอะไรอีกเนี้ยะ ข้างนอกอากาศร้อนรึไงหรือเมารถ"
"ไอ้แห้ง!!!"
"ฮ่าๆๆ กูล้อเล่นน่า โอ๋.. พี่ทิวครับเหนื่อยไหมครับ มานี่ๆ นั่งลงแล้วใจเย็นๆ นะเดี๋ยวจะไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้"
มินมันลากผมลงไปนั่งข้างไอ้อ้วน ไอ้นี่ก็อยู่เป็นจริงๆ มันคลานเข้ามาหาผมแล้วแกล้งหยิบขวดนมไม่ได้ นิ้วป้อมๆ มันใช้เขี่ยขวดนมไปมาแทนที่มันจะหยิบขึ้นมากิน
"กินแล้วหุบปากซะ" ผมยัดนมใส่ปากไอ้อ้วน มันก็ดูดไปยิ้มไป
"น้ำมาแล้วคร๊าบท่านทิว" มินยื่นน้ำมาให้ผม
"ซื้อของเล่นมาอีกแล้ว?" ผมเหลือไปมองปืนสำหรับเด็กที่มีแสงสีเสียงครบครัน
"กูสั่งออนไลน์มาในเว็ป ไอ้อ้วนมันชอบมาก" มินพูดพร้อมหยิบปืนขึ้นมาโชว์ด้วยความภูมิใจ
"ของไม่มีสาระมึงซื้อมาให้มันทำไม เด็กตัวแค่นี้เขายังไม่เล่นปืนกันหรอกมิน"
"กูก็ไม่ได้ให้มันเล่นนิทิว กูเล่นให้มันดูไงแล้วมันก็ชอบมากเลยนะเว้ย ไอ้อ้วนมันหัวเราะไม่หยุดเลย"
"เฮ้ออ... กูปวดหัว" ผมถอยหายใจเหนื่อย
"ปวดหัวเหรอ ไม่สบายรึเปล่าไปนอนพักในห้องดิ เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนไอ้อ้วนเอง"
--!! ปวดหัวหนักกว่าเดิมเลยกู
"มึงเลิกชวนมันเล่นได้แล้ว ไปเอาข้าวที่แม่ทำให้มาป้อนมันไปเดี๋ยวข้าวจะเย็นซะก่อน"
"โอเค รับทราบ" พูดจบมันก็วิ่งจู๊ดหายเข้าไปในห้องครัว
"ทิวต้องแบ่งข้าวไหม?" มินโผล่หน้าออกมาถาม
"แบ่งไว้กินตอนเย็นด้วยแม่บอกงี้" ผมตะโกนตอบกลับ
"โอเค รับทราบ"
กูว่ากูไมเกรนแดกว่ะ ปวดหัวฉิบหาย!!
"ไอ้อ้วนหยุดกินนม เอาขวดนมวางแล้วรอกินข้าว" ผมหันไปว๊ากใส่มันด้วยความหมั่นใส้
"ไม่ต้องมายิ้มเลย วางขวดนมลงเดี๋ยวนี้!!"
ไอ้อ้วนมันยิ้มทั้งๆ ที่ผมกำลังขึ้นเสียงใส่มัน ปากเล็กค่อยๆ คลายจุกนมออกช้าๆ แล้วปล่อยให้ขวดนมไหลลงพื้นก่อนที่มันจะใช้ขาป้อมๆ ของมันเขี่ยขวดนมออกไปให้ห่างจากตัว
"ดีมาก อย่างน้อยมึงก็ยังทำตามที่กูสั่งบ้าง"
ไอ้อ้วนหัวเราะชอบใจ มันค่อยๆ คลานเข้ามาหาผมแล้วพยายามปีนขึ้นมาบนตักผม
"อยากนั่งตักต้องทำไงก่อน?"
มันยิ้ม ^^
"ทำไงก่อน ที่สอนไว้ไหนทำให้ดูดิ"
มือเล็กๆ ทั้งสองข้างกำลังพยายามประกบเข้าหากัน แต่ด้วยความพยายามอย่างสุดขีดจึงทำได้แค่... มือขวาจับไขว้ที่ข้อมือซ้ายแล้วยกขึ้นยกลงแล้วมือก็หลุดออกจากกัน
"หึหึ... เก่งมาก ครั้งหน้ายกมือค้างให้ได้นานกว่านี้แล้วจะให้รางวัล" ผมใช้มือลูบลงที่หัวไอ้อ้วนเบาๆ ก่อนจะอุ้มมันขึ้นมานั่งตักแล้วฟัดแก้มยุ้ยๆ ของมันไปสองที
ฟอดด... ฟอดดด...
ไอ้อ้วนมันขี้อ้อน รู้งานไปหมดครับ
"เล่นจนเหงื่อชุ่มเลยนะอ้วน"
"ข้าวมาแล้ว..." มินถือจานข้าวไอ้อ้วนออกมาพร้อมกับแก้วน้ำหนึ่งใบ
"ใครป้อน?" ผมถาม
"มึงไง" มินยื่นจานข้าวมาให้ผม
"อ้าว! ทำไมมึงไม่ป้อนเอง"
"ไม่เอาอ่ะ เมื่อวานกูป้อนมันแล้วมันเหมือนจะอ้วกตลอดเลย"
"มึงคิดมาก ป้อนมันคำเล็กๆ ดิ มันเพิ่งหัดกินข้าวบดได้ไม่กี่วันเอง ป้อนข้าวก่อนถ้ามันทำท่าจะอ้วกก็ป้อนน้ำตามไง"
"ได้เหรอ!"
"เออดิ บางทีมันอาจกลืนไม่ทัน มึงต้องค่อยๆ ป้อน"
"ทำไมเวลาพี่ฟ้าป้อนให้ดูมันง่ายจังวะ"
"มึงใจร้อนไง ลองป้อนดู"
"งั้นมึงนั่งเป็นเพื่อนกูนะ ดูไอ้อ้วนกินข้าวไง"
"ไม่! เพราะกูจะไปอาบน้ำ กูร้อน" พูดจบผมก็อุ้มไอ้อ้วนขึ้นนั่งบนเก้าอี้เด็ก
"เอ้ยทิว!"
"ป้อนเอง" ผมออกคำสั่งครั้งสุดท้ายแล้วเดินหนีออกมาอย่างไม่มีเยื่อใย
…
…
เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ผมต้องปวดหัวกับไอ้แห้งและไอ้เด็กอ้วนจอมป่วน ย้อนไปเมื่อสามวันก่อนเป็นวันที่ครบกำหนดที่ผู้หญิงคนนั้นจะมารับไอ้อ้วนไปเลี้ยง ผมกับมินเราตกลงกันว่าจะคืนไอ้อ้วนไปโดยที่เราจะขอไปเยี่ยมไอ้อ้วนบ้างบางครั้งและอาจจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายตามที่เราสองคนเห็นสมควร เราทั้งสองฝ่ายตกลงกันและทุกอย่างก็ดูจะเป็นไปตามที่ได้แพลนไว้ แต่!! พอถึงวันที่จะต้องคืนตัวไอ้อ้วนโดยมีกระเป๋าและของใช้ทุกอย่างที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้อย่างเรียบร้อย ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงคนนั้น เธอขอให้ช่วยดูไอ้อ้วนให้อีกสามสี่วันเพราะเธอต้องไปเตรียมเอกสารที่จะรับไอ้อ้วนเป็นลูกบุญธรรม
ณ ตอนนั้นผมก็ไม่คิดว่ามันยากอะไรแค่เลี้ยงไอ้เด็กอ้วนเพิ่มอีกสามสี่วันเอง แต่สิ่งที่ผมต้องเจอในความเป็นจริงมันยากกว่าเยอะ ประสาทจะแดก!! มินกับไอ้อ้วนตัวติดกันแจ ไอ้อ้วนคลานได้ไวขึ้นมันคลานไปทั่วห้องให้ผมตามจับจนเหนื่อย งานยากมินให้ผมทำแต่งานง่ายๆ มันบอกว่ามันจะรับผิดชอบเอง เออดี! ไม่ค่อยเอาเปรียบกูเลยที่รัก
ทุกวันนี้ไอ้อ้วนอาบน้ำพร้อมมินทุกวัน หึ!! อย่าเรียกว่าอาบน้ำเลยครับมันเล่นน้ำกันซะมากกว่า พอไอ้อ้วนหัวเราะอารมณ์ดีไอ้แห้งก็สปอยใหญ่ พอผมเริ่มดุมันก็ย้อนผมมาว่า...
"มึงเป็นคนบอกเองนะว่าอยากทำอะไรเพื่อไอ้อ้วนก็ให้รีบทำไง เนี้ยะตอนนี้มันดูมีความสุขดีอย่างน้อยช่วงเวลาสั้นๆ กูก็อยากทำให้มันตามที่มึงบอกกูไงทิว" พูดจบมันก็ทำหน้าสลดใส่ผม พอผมเออออคล้อยตามมันก็กลับมาซ่าเหมือนเดิม สรุปมันไม่เคยผิด
เฮ้ออ... ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากตามใจมัน งานนี้ขัดใจยากเชื่อดิ! ตอนนี้ผมขอตัวไปอาบน้ำแช่น้ำให้สบายตัวก่อนล่ะกัน อีกสองวันๆ ไอ้ทิว ท่องไว้ให้ขึ้นใจ
หลังจากอาบน้ำเสร็จภาพที่ผมเห็นคือเมียคนโตนอนหลับหมดสภาพที่พื้น ไอ้เด็กอ้วนนอนดูดนมเอาหน้าซุกที่รักแร้เมียผม จานข้าวกับแก้วน้ำวางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา ปืนกระจุยหมอนกระจายหลับเหมือนตายกันทั้งคู่ กินแล้วนอนคำนี้ยังใช้ได้ผล ไอ้เด็กอ้วนกินเก่งมากตัวมันกลมขึ้นทุกวัน ส่วนมินก็กินเยอะขึ้นกว่าเดิมแต่กินยังไงก็ไม่อ้วนสักที
ต่อแต่นี้ไปคืองานเฮียเอง เก็บกวาดซากทั้งหมด โถ... ชีวิตไอ้ทิว
ครืดดด~~~~ ครืดดด~~~~
ผมหยิบโทรศัพท์มินขึ้นมาดูแล้วกดรับสาย
"สวัสดีครับ"
"มินสะดวกคุยไหมจ๊ะ?"
"พี่ฟ้าพอดีมินหลับอยู่ครับ"
"อ้าว นั่นทิวเหรอ"
"ครับ ผมเอง"
"เอ่อ... ยังไงดีล่ะ พอดีพี่มีเรื่องรบกวนเราสองคนนิดหน่อย"
"ได้ครับ มีเรื่องอะไรบอกผมไว้ก็ได้"
"แม่ฮะให้มิกคุยเอง นะฮะแม่" เสียงมิกกี้ดังรอดเข้ามาในสาย
"มิกกี้อย่าดื้อนะครับ ขอแม่คุยกับอาทิวก่อน"
"หึหึ.. พี่ฟ้ามีอะไรเหรอครับ?"
"คืออย่างนี้นะทิว มิกกี้งอแงอยากไปเล่นกับน้องน่ะ ขอร้องให้พี่โทรมาหามินให้มารับที่บ้านตั้งแต่ทิวขับรถกลับไปแล้ว พี่ดุเท่าไหร่ก็ไม่ฟังจะไปเล่นกับน้องท่าเดียวเลย"
งานเข้าแล้วกู! ผมหันไปมองสองแสบที่นอนกองรวมกันอยู่ที่พื้น
"ขอโทษนะทิวที่พี่โทรมารบกวน พี่พยายามห้ามแล้วแต่มิกกี้งอแงไม่หยุดจริงๆ จ๊ะ"
"เอ่อ... ไม่เป็นไรครับ งั้นผมจะเข้าไปรับมิกกี้ช่วงเย็นๆ แล้วกันนะครับ ผมขอแวะเข้าไปทำธุระที่ร้านก่อนแล้วจะเข้าไปรับมิกกี้ที่บ้าน"
"ขอบคุณมากนะทิว มิกกี้ครับขอบคุณอาทิวเร็วครับเดี๋ยวอาทิวจะเข้ามารับที่บ้าน"
"ขอบคุณฮะอาทิว รักอาทิวที่สุดเลยฮะ จุ๊บบบบ... เย้ๆๆ มิกจะได้ไปเล่นกับน้องแล้ว"
"อ้าวมิกกี้ นั่นจะรีบไปไหนอีก ตายๆ พี่ล่ะปวดหัว ยังไงก็ฝากมิกกี้ด้วยนะทิว ถ้าดื้อมากๆ ก็เอากลับมาส่งที่บ้านได้เลยนะ"
"ได้ครับพี่ฟ้า เจอกันเย็นนี้ครับ"
"โอเคจ้า ขอบคุณมากนะจ๊ะ"
"ครับ สวัสดีครับ"
ความสงบสุขคงหายไปจากชีวิตผมอีกแล้วซินะ เพราะมันจะถูกแทนที่ด้วยความวุ่นวาย งานนี้คงต้องซื้อยาพาราไว้รอเลย ปวดหัวแน่กู!!
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบผ้าห่มออกมาคลุมตัวให้สองแสบ หลังจากนั้นผมก็ทำความสะอาดเก็บกวาดทุกอย่างจนเสร็จ ตอนนี้สิ่งของในห้องถูกเคลื่อนย้ายจัดระเบียบใหม่เพื่อเพิ่มพื้นที่สันทนาการให้เหมาะสมกับการเลี้ยงเด็กเล็ก ข้าวของที่คิดว่าจะเป็นอันตรายต่อเด็กผมจัดการเก็บย้ายเข้าไปไว้ในห้องเก็บของบางส่วน ห้องทำงานถูกจัดระเบียบใหม่เล็กน้อยเพื่อให้พื้นที่กว้างขึ้น เอาเป็นว่าที่ทำทั้งหมดเพราะเมียสั่ง จบนะ!! ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ไอ้เด็กอ้วนมันคลานสำรวจห้องผมจนครบทุกซอกทุกมุมแล้วครับ
ตอนนี้ผมคงต้องรีบไปสะสางเอกสารของร้านที่ทำค้างเอาไว้หลายวัน ช่วงเวลาดีๆ แบบนี้ผมคงเหลือเวลาอีกไม่มาก เพราะถ้าสองคนนั้นตื่นผมคงต้องวางทุกอย่างแล้วไปอยู่ดูแลอย่างใกล้ชิด ปล่อยไว้ไม่ได้ครับ เชื่อซิว่าต้องเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรสักอย่าง หึหึ
…
…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมวางเอกสารที่มือลง
"เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค"
"แท่นแท๊นน!! อ้วนกำลังหัดเดินแล้วคร๊าบท่านผู้ชม"
--"
ภาพที่ผมเห็นคือมินกำลังจับแขนทั้งสองข้างของไอ้เด็กอ้วนแล้วช่วยพยุงให้มันเดิน ขาป้อมๆ กำลังพยายามก้าวเดินอย่างสุดความสามารถ ดูท่าทางมันจะชอบมากกว่าจะรำคาณนะผมคิดว่างั้น
"หึหึ แน่จริงก็ปล่อยมือแล้วให้มันเดินเอง"
"ยังเดินไม่ได้ไง ก็พูดอยู่ว่ากำลังหัดเดินๆ ใช่ไหมอ้วน"
คำตอบคือเสียงหัวเราะแล้วมันก็กระโดดดิครับ เด้งดึงๆ เหมือนลูกชิ้นหมู ฮ่าๆ มินก็ขำใหญ่
"เฮ้ยอ้วนพักก่อน เหนื่อย!!" มินวางไอ้เด็กอ้วนให้นั่งลงที่พื้น
"ไปคลานเล่นได้แต่ห้ามซนนะเว้ย!" มินออกคำสั่ง
"เก่งเนอะพูดกันรู้เรื่อง" ผมเก็บเอกสารทั้งหมดใส่แฟ้ม
"ทิวเย็นนี้เราจะกินอะไรกันดี" ตื่นมาก็ถามหาของกินเลยนะมึง
"อยากกินอะไร?"
"คิดไม่ออกอ่ะ มึงช่วยคิดดิ"
"งั้นกูให้เวลามึงคิดแล้วกัน เดี๋ยวกูจะเข้าไปที่ร้านแป๊ปนึงแล้วไปรับมิกกี้ที่บ้าน"
"ไปรับมิกกี้ทำไม?"
"พี่ฟ้าโทรมาตอนมึงหลับ มิกกี้อยากมาเล่นกับไอ้อ้วน"
"งั้นมึงแวะซื้ออะไรมากินด้วยเลยก็ได้ ถามหลานด้วยว่าอยากกินอะไร"
"อืม.. เดี๋ยวจัดการให้"
"รีบไปรีบมาด้วย"
"ถ้าหิวก็หาอะไรกินรองท้องไปก่อน กูต้องไปคุยงานกับลูกน้องเสร็จแล้วจะรีบกลับ"
"งั้นซื้อไอติมมาให้ด้วยนะกูอยากกิน"
"อืม.. จะเอาอะไรเพิ่มก็โทรบอกกูแล้วกัน"
ผมหยิบเอกสารทั้งหมดที่ต้องใช้เก็บใส่กระเป๋า มินเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถมายื่นให้ผม
ฟอดดด...
"เดี๋ยวกูรีบกลับ"
"ขับรถดีๆ อย่าขับเร็วมาก"
"จูบทีดิ" ผมยื่นปากเข้าไปใกล้มิน
"ไอ้อ้วนอยู่ไม่จูบเว้ย!!" มินหันหน้าหนี
"ต้องจูบ!!"
หมับ!!
ผมจับหน้ามินให้หันมาแล้วประกบปากจูบปากมินทันที
"อืออ.. ทิว" จุ๊บบบ~~ ผมจูบมินแบบไม่ล่วงล้ำจูบจนพอใจก็ผละออก มันเขี้ยวมันจริงๆ อยากทำมากกว่านี้แต่ติดที่ไอ้อ้วนมันนั่งมองนี่ดิ
"ทำบ้าอะไรเนี่ยไอ้อ้วนมองอยู่นะเว้ย!" มินบ่นอุบ!
"ช่างมันดิ เด็กแค่นี้ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก หึหึ"
"ไอ้บ้าทิว รีบไปเลยไป!!"
ฟอดดด... หอมแก้มแม่งอีกที โชว์ไอ้อ้วนอีกรอบไปเลย ฮ่าๆ เดี๋ยวโตมามึงจะได้ทำเป็นเลยไม่ต้องสอนอะไรมาก
"อยู่กันดีๆ ล่ะ อย่าลืมป้อนข้าวไอ้อ้วน"
"รู้แล้วเหอะ!!"
ผมเดินอารมณ์ดีออกมาจากห้องแล้วตรงไปที่รถ ผมต้องรีบทำเวลานิดนึงปล่อยมันให้อยู่กันสองคนนานๆ ไม่ได้ครับ อันตราย!!
…
"สวัสดีครับนาย"
"ได้เรื่องอะไรบ้าง?" ผมถามไอ้เก่ง
"ข้อมูลค่อยข้างสมบูรณ์ครับนาย"
"อืม... งั้นตามกูขึ้นไปที่ห้อง"
"ครับนาย"
ผมเดินขึ้นมาที่ห้องทำงานสักพักไอ้เก่งก็ตามมาพร้อมกับน้ำดื่มสำหรับผม
"น้ำครับนาย"
"อืม.. ขอบใจ"
"นี่ครับ ข้อมูลทั้งหมดที่ผมหามาได้" ไอ้เก่งวางซองเอกสารสีน้ำตาลบนโต๊ะทำงานของผม
"เล่ารายละเอียดมา" ผมแกะซองเอกสารแล้วหยิบกระดาษเอสี่ที่มีอยู่ในซองนั้นออกมา
"ตามที่ผมหาข้อมูลมาได้ เรื่องที่คุณเหมียวเสียชีวิตเป็นเรื่องจริงครับ ผมตามข้อมูลจากข่าวอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นช่วงเดือนนั้นจนพบว่าหลังจากคุณเหมียวเกิดอุบัติเหตุก็มีมูลนิธิร่วมกตัญญูช่วยจัดการเรื่องพิธีศพและจัดเก็บอัฐิไว้ที่วัดแถวลาดพร้าวครับ"
"แล้วมึงตามไปดูที่วัดไหม?"
"ไปดูแล้วครับนาย ผมให้เพื่อนของเพื่อนที่ทำร่วมกตัญญูช่วยคุยให้อีกทีจนได้ข้อมูลทั้งหมดมา เขาพาผมไปที่วัด ข้อมูลที่เขาบอกผมตรงตามที่ผมเห็นทุกอย่างครับ"
"แล้วไงต่อ"
"คุณเหมียวพ่อแม่เสียตั้งแต่อายุสิบเจ็บครับ เธอได้รับความช่วยเหลือจากทางโรงเรียนเรื่องทุนการศึกษาเพราะเธอเป็นเด็กเรียนดี เธอเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยโดยไม่มีใครแสดงตัวว่าเป็นญาติเลยแม้แต่คนเดียว เธอโตมาโดยลำพัง หลังจากเธอเรียนจบมัธยมปลายเธอก็เรียนต่อปริญาตรีด้วยตัวเองมาตลอด คนที่เคยรู้จักหรือเคยเห็นเธอต่างบอกว่าเธอเป็นคนเงียบๆ ชอบอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนสนิท เธอแค่เรียน ทำงานและใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวครับ"
"ญาติสักคนก็ไม่มีรึไงวะ"
"ผมพยายามสืบจากคนใกล้ตัวที่รู้จักเธอแล้วครับ ไม่มีใครรู้จริงๆ ว่าเธอมีญาติไหมและเธอไม่เคยพูดเรื่องส่วนตัวกับใครเลยครับ"
"แล้วเรื่องคนที่ชื่อกานล่ะว่าไง?" ผมถามถึงผู้หญิงที่เอาไอ้อ้วนมาทิ้งไว้ที่ผม
"ช่วงนี้ดูเธอยุ่งๆ ครับ เหมือนเธอกำลังจะหางานทำเพิ่ม แต่..."
"แต่อะไร?"
"ตามที่ผมเห็นเธอหางานไว้หลายที่มาก ผมตามเธอไปเกือบทุกที่แต่มีที่นึงที่ผมว่ามันไม่ธรรมดาครับ"
"ไม่ธรรมดายังไงวะ?" ผมถามต่อ
"ก็เอเจนท์ที่นั่นมันหางานให้คนทั้งในประเทศและต่างประเทศครับนาย"
"งั้นมึงไปหาข้อมูลมาให้กู"
"ได้ครับนาย"
"ส่วนนี่เอกสารร้านที่กูอนุมัติแล้ว มึงเอาไปจัดการต่อให้จบ"
"ครับนาย"
"แล้วเรื่องร้านมีปัญหาอะไรไหม?"
"ไม่มีครับนาย ช่วงนี้ผมให้เด็กตรวจลูกค้าเข้าออกอย่างละเอียด ส่วนเรื่องทะเลาะวิวาทก็มีบ้างนิดหน่อยครับแค่ลูกค้าเมาแล้วฟึดฟัดใส่กันพอเด็กที่ร้านเข้าไปห้ามก็จบครับ"
"เออดีมาก กูอาจจะไม่ได้เข้าร้านอีกสักสองสามวัน ถ้ามีเรื่องด่วนก็โทรหากู"
"ได้ครับนาย"
"นี่ค่าเหนื่อยมึง" ผมหยิบเงินในกระเป๋าแล้วยื่นให้ไอ้เก่ง
"ขอบคุณมากครับนาย" ไอ้เก่งยกมือไหว้แล้วรับเงินจากมือผมไป
"นายจะทานอะไรไหมครับ ผมจะได้ให้เด็กออกไปซื้อมาให้"
"มึงให้เด็กออกไปซื้อของกินสักสามสี่อย่าง เอาที่นายเล็กมึงชอบแล้วกัน"
"ได้ครับนาย"
"เออ.. ไม่มีอะไรแล้วมึงจะไปทำอะไรก็ทำไป กูจะทำงานอีกสักพักแล้วจะกลับ"
"ได้ครับนาย งั้นเดี๋ยวผมรีบเตรียมของที่นายสั่งรอนะครับ" พูดจบไอ้เก่งก็รีบออกไปทำหน้าที่ของมันทันที เรื่องรู้ใจเจ้านายให้ไว้ใจไอ้เก่งคนนี้ได้เลย ไม่มีผิดหวัง
…
ผมนั่งทำงานจนถึงบ่ายสาม ไอ้เก่งจัดเตรียมสิ่งที่ผมสั่งใส่ไว้ในรถให้ผมเรียบร้อย งานในร้านคงต้องให้มันเป็นหูเป็นตาดูแลร้านแทนผมอีกสักสองสามวัน รอส่งไอ้อ้วนเสร็จทุกอย่างคงจะกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม
ผมขับรถออกจากร้านตรงไปที่บ้านของมิน พอผมลงจากรถเจ้าหลานตัวแสบก็วิ่งออกมาต้อนรับผมพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กหนึ่งใบ นี่ยังไม่รวมกระเป๋าเป้ที่สะพายอีกหนึ่งใบข้างหลังนะครับ พี่ฟ้ายิ้มแห้งแล้วบอกผมว่าขอฝากตัวแสบไว้กับผมในวันหยุดนี้ เสาร์บวกอาทิตย์! ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย พอมองหน้าหลานที่กำลังยิ้มแย้มมีความสุขก็ถึงกับปฏิเสธไม่ออก
เฮ้ออ... ไอ้ทิวผู้น่าสงสาร
TBC.
ฝากเม้นให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ
-
:hao3: ชื่อตอนช่างแตกต่างกับชีวิตทิว
-
เปลี่ยนเป็นเฮียทิวผู้น่าสงสารดีกว่ามั้ง ไม่มีเวลาสวีทกะเมียเลย
-
อ้วนน่ารัก อิอิ
-
555 น่าจะเปลี่ยนเป็นทิวผู้น่าสงสารมากกว่านะ
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【ตอนพิเศษ วัน(ใช้)แรงงานเมีย】
คืนนี้ที่ร้านคนเยอะเป็นพิเศษเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ครับ คนโสดรวมถึงคนไม่โสดเลยมารวมตัวแฮงเอาท์กันที่ร้านของผมรวมถึงไอ้พวกนี้ด้วย
"เฮ้ยๆ ชนแก้ว ดื่มเพื่อสันติภาพและเสรีภาพกันพวกเรา"
ป๊าบบ!!
รู้นะครับว่าเสียงฝ่ามือใคร หึหึ
"สันติภาพ เสรีภาพอะไรของมึงห๊ะไอ้บี้ แถวบ้านกูเรียกแดกฟรีไม่จ่ายเงินโว๊ย!!"
"โหหห... มึงอย่างกกับเพื่อนกับฝูงดิวะไอ้มิน เฮียเขาเป็นเจ้าของร้านเขายังไม่บ่นกูสักคำเลย ใช่ไหมครับเฮีย?" ไอ้บี้หันมาถามผม
"ถ้ามันไม่จ่ายเงินค่าเหล้ามึงเรียกไอ้เก่งเตรียมเด็กๆ ยืนรอหน้าร้านได้เลย" ผมหันไปพูดกับมิน
"จัดให้ครับไอ้ป๋า ของซื้อของขายใครเขาให้แดกฟรีกันเนอะ" มินยืนกอดอกยักคิ้วกวนตีนให้ไอ้บี้เพื่อนรักของมัน
"แดกฟรีเงียบๆ ก็ไม่มีใครรู้แล้วไอ้ฟาย!! เสือกโง่ไปบอกเขาก่อนทำไม" ไอ้ทีนด่า
"หึหึ แม่งไม่ฉลาดเหมือนมึงกับกูไง" ไอ้นันยกแก้วชนกับไอ้บี้ฉลองให้กับความฉลาดของตัวเอง
"โหหห... กูจะรู้ไหมล่ะว่าเดี๋ยวนี้เขาเป็นกันทั้งบ้านเลย งก!! เฮียแม่ง!!"
ป๊าบ!!!
"โอ๊ยย!! มึงตบหัวกูสองรอบแล้วนะไอ้มิน เจ็บนะเว้ย อู้ยย..."
"ใครให้มึงมาทะลึงกับกูล่ะ เฮียแม่งงั้นเหรอ!! แฟนกูเพื่อนเล่นมึงรึไงห๊ะ! ทะลึงล่ะ"
"ตบแม่งให้สมองไหลไปเลยเพื่อน มีเพื่อนโง่ๆ แบบนี้เสียชื่อวงตระกูลกูหมด" ไอ้นันยกแก้วขึ้นชนกับไอ้ทีน นี่พวกมึงเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ ใช่ไหมวะ
"หึหึ เดี๋ยวกูขึ้นไปข้างบนก่อน ถ้ามีอะไรก็ให้เด็กไปเรียก"
"อืม... อีกสักพักเดี๋ยวกูตามขึ้นไป"
ผมขอแยกตัวออกมาจากสงครามน้ำลายดีกว่าว่ะขี้เกียจฟังพวกมันเถียงกัน เห็นมันเถียงกันแบบนี้แต่พวกมันรักกันมาก เพื่อนเจ็บกูเจ็บตามประมาณนี้เลย วันนี้ก็มีแต่เพื่อนเมียผมนั่นแหละที่มาแดกฟรี ส่วนเพื่อนๆ ผมแม่งหายหัวกันไปหมด ไอ้ฟิวนี่เด็กติดแยกตัวออกจากกันไม่ได้ หึหึ ฟังไม่ผิดหรอกครับเด็กติดไม่ใช่ติดเด็ก ไอ้นี่ก็ตามใจเด็กมันไปซะทุกเรื่องแต่บางเรื่องอยากกวนตีนมันก็กวนตีนแบบสุดๆ เหมือนกัน ส่วนไอ้มาร์นี่พาหายหัวไปอย่างไร้ร่องรอยแม้กระทั่งไอ้เนย์ยังไม่รู้เลยว่าเพื่อนคู่ซี้มันหายหัวไปไหน
ผมเดินกลับขึ้นมาที่ห้องทำงานเพราะอยากอยู่เงียบๆ ช่วงนี้มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะ คิดอยู่ว่าการตัดสินใจของผมครั้งนี้ถูกต้องไหม แต่ผมว่าสิ่งที่ผมคิดคือคำตอบของทุกอย่าง ความสุขของผมและคนที่ผมรักมันจะต้องเป็นเรื่องที่ดีซิ เฮ้ออ... คิดแล้วก็ปวดหัวว่ะ แต่จะให้ทำยังไงได้ก็ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อไป ไว้มีโอกาสเหมาะๆ ค่อยบอกมินแล้วกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
"อืม.. เข้ามา"
"นายครับ ผมสรุปค่าแรงสำหรับวันพรุ่งนี้ให้เรียบร้อยแล้วครับ ให้คุณมินตรวจสอบเมื่อตอนเย็นนายจะตรวจดูอีกทีไหมครับ?" ไอ้เก่งเดินถือเอกสารเรื่องค่าแรงพิเศษที่ผมให้เป็นค่าเหนื่อยพนักงานที่ร้านทุกคน
ปีนี้ตั้งแต่ต้นปีมาร้านผมกำไรเพิ่มขึ้นมากกว่าทุกปี เราทำงานกันทุกวันแบบไม่หยุดพักเลยสักวัน บางคนยอมทำงานในวันหยุดเทศกาลเพื่อให้ได้เงินไปเลี้ยงครอบครัวที่รอและให้กำลังใจพวกเขาอยู่ข้างหลัง ผมเลยอยากให้ค่าเหนื่อยพวกมันเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อยเพื่อให้พวกมันมีกำลังใจทำงาน มินเองก็เห็นด้วยเลยเป็นคนจัดการเดินเรื่องทุกอย่างโดยมีไอ้ต้นเป็นผู้ช่วยจัดเตรียมข้อมูลให้
"ไม่เป็นไร วางไว้นี่แหละเดี๋ยวกูเซ็นต์ให้"
"นี่ครับนาย" ไอ้เก่งวางแฟ้มเอกสารพร้อมเช็คไว้บนโต๊ะทำงานของผม
"นายมึงอีกคนยังอยู่ข้างล่าง มึงคอยดูไว้ให้กูด้วยอย่าให้เกิดเรื่องล่ะ"
"ครับนาย แต่ผมว่าคุณมินอารมณ์เย็นขึ้นเยอะแล้วนะครับตั้งแต่มาช่วยงานนายที่ร้าน"
"หึหึ อะไรทำให้มึงคิดอย่างนั้น"
"ผมก็ดูจากหลายๆ เหตุการณ์ครับนาย คุณมินเคลียร์เองได้ เวลามีลูกค้าทะเลาะกันคุณมินก็ใจเย็นขึ้นเคลียร์ได้ไม่มีเรื่องซะเอง เอ่อ.. ผมหมายถึงไม่เหมือนเมื่อก่อนนะครับ" ไอ้เก่งอธิบายเสียงเบา เหมือนมันเองก็ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรมาก
"หึหึ มึงอย่าเพิ่งไว้ใจนายมึงมากนัก ถึงนายมึงจะโตขึ้นมานิดเดียวไม่ใช่ว่ากูจะไม่ห่วงมัน"
"ครับนาย ถ้านายไม่ฝากผมช่วยดูคุณมินไว้แทนนาย เดี๋ยวคุณมินก็ต้องฝากผมดูแลนายแทนคุณมินอยู่ดี เฮ้ย!" ไอ้เก่งรีบก้มหน้าทันที
"หึ! บอกกูมาว่านายอีกคนมันสั่งมึงว่ายังไง?"
"ไม่มีอะไรครับนาย" ไอ้เก่งมันสั่นหัวรัวๆ
"มึงจะบอกกูดีๆ หรือจะให้กูหยุดจ่ายเงินเดือนมึงก่อนสักสามเดือน" ผมเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"บอกครับบอก แต่นายอย่าบอกคุณมินนะครับว่าผมเอามาเล่าให้นายฟัง" ไอ้เก่งยืนปาดเหงื่อ ห้องทำงานกูร้อนขนาดนั้นเลยเหรอวะ
"เออ! รีบบอกมาก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ"
"คืออย่างนี้ครับนาย เมื่อสองสามวันที่แล้วคุณมินเห็น เอ่อ... เห็นนายคุยกับลูกค้าในร้าน คุณมินก็เลย..."
"คุยกับใคร? ก็เลยอะไร"
"คุณมินเห็นนายคุยกับเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับคุณดรีมเด็กเก่านายน่ะครับ วันนั้นคุณมินไล่ด่าพวกเด็กที่ยืนเฝ้าหน้าร้านจนพวกมันงงว่าคุณมินเป็นอะไร พวกมันทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียวครับนาย"
"แล้วไงต่อ หึหึ"
"มีเด็กหน้าร้านคนนึงมันกำลังเก็บแก้วอยู่ที่โต๊ะที่นั่งชิวนอกร้าน แล้วมันก็หันมากระทันหันเลยเดินชนคุณมินเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ คุณมินหันกลับไปง้างมือขึ้นเกือบจะต่อยมันแต่มันยกมือไหว้ขอโทษไว้ทัน ผมว่าคุณมินไม่ได้ตั้งใจหรอกครับนาย คุณมินแค่ไม่พอใจที่เห็นนายคุยกับเพื่อนคุณดรีมมากกว่าครับ"
"ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องเลยวะ"
"นายยังยืนคุยอยู่กับลูกค้าอีกโต๊ะครับแต่คุณมินเดินออกมาก่อน ผมเองก็ไม่กล้าบอกนายเพราะกลัวจะทำให้คุณมินอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมน่ะครับ"
"หึหึ ไม่น่าล่ะวันนั้นมันไม่ค่อยคุยกับกูเลย กูก็นึกว่านายน้อยมึงเหนื่อยซะอีก"
"คุณมินหึงนายมากเลยนะครับ ถึงกับเรียกผมเข้าไปหาที่หลังร้านแล้วบอกให้ผมคอยเดินประกบนายไว้ ถ้านายเดินเข้าไปโต๊ะลูกค้าที่เป็นผู้หญิงเมื่อไหร่ให้ผมทำยังไงก็ได้ให้นายเดินออกมาจากโต๊ะนั้นภายในสามนาที ถ้ายืนนานเกินสามนาทีเมื่อไหร่รู้เรื่อง คุณมินบอกผมแค่นี้แหล่ะครับ นี่ขนาดบอกผมแค่สั้นๆ ผมยังขนลุกเลย คืนนั้นเล่นเอาผมเหนื่อยสุดๆ เพราะลูกค้าที่เป็นผู้หญิงเรียกนายให้หยุดคุยด้วยทุกโต๊ะเลย"
"ไหนมึงบอกว่านายมึงโตขึ้นแล้วไงวะ หึหึ" ผมแกล้งถามไอ้เก่ง
"มันคนละเรื่องกันครับนาย ถึงคุณมินจะใจเย็นขึ้นเรื่องอื่นแต่เรื่องหึงนายนี่ผมไม่ขอออกความเห็นอะไรแล้วกันครับ ผมเกรงใจคุณมิน" ไอ้เก่งตอบแบบยิ้มแห้ง ไอ้เก่งเอ้ย! ทีอย่างนี้ไม่ออกตัวแทนนายมึงวะ ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่ากูเข้าใจมึงแล้วกันเพราะกูรู้ว่านายน้อยมึงใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะเรื่องแบบนี้
"อืม.. กูรู้แล้วมึงไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวกูจ่ายค่าเหนื่อยคืนให้แล้วกัน" ผมบอกไอ้เก่ง ปลอบใจมันซะหน่อยมันคงเสียขวัญกับเหตุการครั้งนี้ไม่น้อย
"งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับนาย"
"เออ! ออกไปได้แล้ว"
"เอ่อ.. นายครับ"
"มีอะไรอีกวะ"
"ค่าเหนื่อยผมไม่เอานะครับนาย แค่นายอย่าบอกคุณมินก็พอว่าผมเล่าเรื่องนี้ให้นายฟัง"
"เออๆ รู้แล้ว ออกไปทำงานต่อไป! ดูนายมึงไว้ด้วย"
"ครับนาย"
ผมควรดีใจที่มินมันหึงผมหรือควรสงสารไอ้เก่งดีล่ะงานนี้ ไม่น่าล่ะวันนั้นไอ้เก่งมันเดินตามผมทั้งคืน พอผมขึ้นมาที่ห้องทำงานมันก็เลิกตาม ส่วนไอ้ตัวต้นเรื่องนี่นั่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน พอถึงบ้านก็อาบน้ำนอนเลย ผมจะกอดแม่งก็บอกร้อนไม่ให้กอด ตื่นเช้ามาก็นั่งกินข้าวเงียบ ชวนทำอะไรก็ไม่ทำ วันนั้นเล่นเอาผมประสาทแดกทั้งวัน ไอ้นู้นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่สน กว่าจะกลับมาเป็นมินคนเดิมผมเสียเงินค่าเสื้อผ้าไปเกือบสามหมื่น สายเปย์ที่แท้ทรูก็กูนี่แหล่ะไอ้ทิวเอง เมียใครว่ะโคตรน่ารักน่ากัดให้แขนขาด หึหึ
หลังจากฟังเรื่องเมียรักจนรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้ผมต้องจ่ายเงินเอาใจมันหมดไปหลายหมื่น ผมก็นั่งทำงานต่อจนเวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมง มองนาฬิกาอีกทีก็เกือบจะตีหนึ่งแล้วครับ ป่านนี้แล้วทำไมมันยังไม่ขึ้นมาหาผมอีกว่ะ ใกล้เวลาร้านปิดแล้วด้วย ผมวางปากกาลงบนโต๊ะทำงานแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือยัดใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานลงไปด้านล่าง
ผมกวาดสายตามองไปทั่วร้านสถานการณ์ทุกอย่างยังคงปกติดีทุกอย่าง คนยังเยอะแน่นร้านเหมือนเดิมจะกลับกันก็วินาทีสุดท้ายนู้น.. ผมเดินผ่านผู้คนมากมายไปที่โต๊ะที่มินกับเพื่อนมันนั่งกินเหล้า ที่ตรงนั้นไม่มีคนที่ผมกำลังตามหา ไอ้นันหันมาเห็นผมพอดีมันเลยชี้ไปที่ไอ้หนุ่มเท้าไฟหัวใจแดนซ์ซิ่ง กูจะบ้าตาย --"
ผมเดินไปนั่งลงข้างไอ้นันมันชงเหล้าแล้วยื่นแก้วให้ผม ส่วนไอ้หนุ่มเท้าไฟที่กำลังเต้นอย่างเอาเป็นเอาตายกับเพื่อนมันไม่หันมาสนใจผมสักนิด มันคงสนุกจนลืมไปแล้วว่าผมนั่งรอมันอยู่
"เพื่อนมึงนี่เพี้ยนขึ้นทุกวันนะไอ้นัน หึหึ"
"เฮียก็ว่าไปนั่น ไอ้มินมันเพี้ยนหนักเป็นปกติอยู่แล้วนะเฮีย" ไอ้นันยกแก้วขึ้นชนแก้วผม
"มันกินไปเยอะไหม?"
ผมเห็นสภาพเมียตัวเองตอนนี้แล้วเกินคำว่าเยอะไปแล้วครับ ขวดเหล้าวางเรียงกันสามขวดขนาดนี้ แดกหรืออาบกันแน่วะ
"เยอะเฮีย สติมันหลุ************ดไปตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วล่ะ"
"แล้วนี่พวกมึงกลับกันยังไง?"
"เรียกแท็กซี่ครับเฮีย ผมขอฝากรถไว้ที่ร้านหน่อยนะเฮีย ท่าทางจะไปไม่รอดด่านตำรวจ หึหึ"
"อืม.. ตามใจ ถ้าจะให้เด็กที่ร้านขับรถไปให้ก็ไปบอกไอ้เก่ง เดี๋ยวมันจัดการให้"
"ไม่เป็นไรครับเฮีย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยเข้ามาเอารถช่วงบ่ายเพราะต้องไปรับไอ้ทีนไปคุยงานกับลูกค้าแถวร้านเฮียนี่แหล่ะครับ"
"อืม.. เอางั้นก็ได้ตามใจมึง"
"เฮียจะพาไอ้มินกลับเลยรึป่าว เดี๋ยวผมไปตามมันให้"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวกูจัดการเองมึงนั่งกินต่อไปเถอะ"
"ครับเฮีย ขอบคุณสำหรับเหล้าฟรีด้วยนะเฮีย"
"เออ! เดี๋ยวกูลงบัญชีหนังหมาไว้ชาติหน้ามึงค่อยมาใช้คืนกู หึหึ" พูดจบผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากโต๊ะทันที ไอ้นันโวยวายยกใหญ่
เรื่องค่าเหล้าผมก็แกล้งพูดไปอย่างนั้นแหล่ะครับ เพราะพวกมันมากินทีไรเมียผมนี่แหล่ะตัวแดกเลย จะให้คิดเงินพวกมันก็ยิบย่อยเกินไป กินแค่นี้ไม่ทำให้ร้านผมเจ๊งหรอก เลี้ยงเมียเสียเยอะกว่านี้อีกแค่นี้ชิวครับ
ผมเดินแทรกเข้าไปในกลุ่มวัยรุ่นขาแดนซ์ ไอ้บี้กับไอ้ทีนกำลังกอดคอกันเต้น ส่วนเมียรักของผมนี่ขอโชว์เดี่ยวไม่เอี่ยวกับใคร หึหึ เฮ้ออ... ท่ามึงจะเยอะไปไหนครับที่รัก
"เฮียอารุณ.. สาหวาดคร๊าบบ.." ไอ้ทีนยกมือไหว้ผม
"เออ! ดีนะยังรู้ตัวว่าเช้าแล้ว" ก็ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าแล้วมันก็ควรเช้าแล้วไหมล่ะ แค่ฟ้ายังไม่สว่างก็แค่นั้นเอง
"มินกลับบ้าน" ผมจับแขนมิน มันเซเข้ามาหาผมทันที
"อ้าว.. นี่พี่ทิวเอง นึกว่าใคร อึ่ก!! เต้นกันหน่อยคร๊าบบบ..." มินพยายามจับตัวผมให้เต้นตามมัน
"สภาพแบบนี้ยังชวนกูเต้นได้อีกนะ กลับบ้านเถอะ" ผมรวบตัวมินเข้ามากอดไว้หลวมๆ มันเริ่มทรงตัวไม่อยู่แล้วครับแต่ไม่รู้มันไปเอาแรงจากไหนมาเต้น แถมยังคิดท่าเต้นพิเรนๆ ได้อีก
"เฮ้ยยย.. เต้นก่อนเด้! เต้นด้วยกันหน่อยยย... อ่ะโด่ ม้ายยย... วัยรุ่นเลย อึ่ก!!"
"พอได้แล้วมิน" ผมรวบตัวมันไว้ มันเริ่มอ่อนแรงแล้วครับ
"เฮียจะอาววว... อึ่ก! เพื่อนผมกลับบ้านแล้วใช่ป่าวว..."
"เออ พวกมึงก็พอกันได้แล้ว แยกย้ายกันกลับบ้านซะ" ผมสั่ง
"กราบบบ... คร๊าบบบ เฮียเดี๋ยวอีกแป๊ปนะคร๊าบบ... พวกผมขอแดนซ์อีกนิสสส..." ไอ้บี้ต่อทดเวลาบาดเจ็บ
"ตามใจ งั้นกูกลับก่อนมึงจะอยู่ต่อก็เรื่องของมึง"
"คร๊าบบ... หวัดดีคร๊าบบ... เฮีย" ไอ้บี้กับไอ้ทีนยกมือไหว้ผมแล้วพวกมันก็หันไปเต้นต่อ
ผมพามินเดินออกมาจากร้านอย่างทุลักทุเล คืนนี้ให้เด็กที่ร้านขับรถให้ครับเพราะผมเองก็ดื่มเยอะพอสมควร ส่วนมินนี่ไม่ต้องพูดถึงพอขึ้นรถได้ก็สลบคาอกผมทันที
…
"ทิวคร๊าบบบ.."
"อืม.. อยู่นิ่งๆ ดิ"
"พี่ทิวคร๊าบบบ.. อึ่ก!!"
"จะเอาอะไร?"
"มินจะอ้วกแล้วคร๊าบบ.. อึ่ก!!"
"เฮ้ย!! มานี่เลย"
พรึ่บ!!
ผมอุ้มมินขึ้นพาดบ่าแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
พรวดดดด!!!
--" กูคิดไว้ไม่มีผิด งั้นอาบน้ำเลยแล้วกัน
"อ่าา... โล่งจัง แฮ่ะๆ สบาย อึ่ก!!"
"เมายิ่งกว่าหมาก็เมียกูนี่แหล่ะ"
ผมจัดการถอดเสื้อผ้าทั้งผมและมินออกทั้งหมดแล้วอุ้มมินไปล้างตัวที่ใต้ฝักบัว เละครับงานนี้ สภาพห้องน้ำแย่กว่าที่ผมคิด พอผมล้างตัวเราทั้งสองคนเสร็จเรียบร้อยก็อุ้มมินไปนั่งลงในอ่างอาบน้ำแล้วเปิดน้ำอุ่นให้มินแช่จะได้สบายตัว
"มินแช่น้ำรอไปก่อนนะ" มันพยักหน้าตอบรับ
ผมจัดการเก็บเสื้อผ้าเปื้อนอ้วกขึ้นมาล้างน้ำแล้วใส่ไว้ในตะกร้าผ้า พื้นห้องน้ำผมจัดการฉีดด้วยน้ำจนพื้นสะอาดแล้วบีบครีมอาบน้ำลงพื้นตามด้วยฉีดน้ำอีกรอบ ล้างแค่นี้ก่อนแล้วกันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ หันไปมองตัวต้นเรื่องที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ในน้ำแล้วอยากจับมันกดน้ำให้ตื่นจริงๆ เลย แต่เอ๊ะ! หรือกูจะกดอย่างอื่นดีวะ หึหึ
ผมเดินไปล้างตัวที่ฝักบัวอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่อ่างอาบน้ำแล้วแทรกตัวลงไปนั่งซ้อนด้านหลังมิน สองมือรวบตัวมินเข้ามากอดไว้หลวมๆ แล้วลูบไล้ไล่จากปลายแขนขึ้นมาสู่ต้นคอขาวแล้วกัดลงที่คอจนเกิดรอย
"อื้ออ...." เสียงครางทำไมมันช่างเย้ายวนก็อย่างนี้วะ
"กูขอรอบนึงก่อนนอนนะ" ผมกระซิบบอกเสียงพร่า
"อื้ออ..." มินครางตอบรับเสียงหวานเมื่อผมเริ่มลูบไล้มือจากลำตัวลงไปใต้น้ำอุ่นด้านล่าง
"หึหึ อนุญาตแล้วนะ"
ฟอดดด....
…
…
"อื้อ.. หนาว"
ฟอดดด...
"หนาวเหรอ ขยับมานี่" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด
"อ๊ะ!"
"ชู่ว์... นอนนิ่งๆ อย่าดิ้น"
"เจ็บ" มินพูดเสียงเบา
จุ๊บบบ...
"ไม่เจ็บแล้วน้า... ฝันดีนะครับ"
…
…
เมื่อคืนตอนที่ผมอาบน้ำให้มินผมแอบกินมันไปสองรอบ ตอนแรกว่าจะทำมันรอบเดียวพอแต่อดใจไม่ไหวจริงๆ ยิ่งทำก็ยิ่งมันส์ ร้องครางยั่วยวนผมขนาดนั้นใครจะอดใจไหววะ พอตื่นมาเท่านั้นแหล่ะ
"โอ๊ยยย!! มึงทำอะไรกูทิว!!"
"อย่าโวยวายน่า... ทำยังกับไม่เคยไปได้ หึหึ"
ฟอดดด...
หอมแก้มปลอมใจเมียซะหน่อย
ปึ่ก!!
"แม่ง! กูเจ็บนะเว้ย!"
"นอนนิ่งๆ สักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น"
"แต่กูปวดหัว" มินเริ่มงอแง
"มึงกินเหล้าเยอะก็ปวดหัวเป็นธรรมดา เดี๋ยวกูไปเอายามาให้กิน"
"แม่ง!! กูเจ็บตัวไปหมดแล้ว ปวดหัวด้วย!!"
จุ๊บบบ...
"โอ๋.. เดี๋ยวกินยาก็ดีขึ้นครับ กินข้าวต้มไหมเดี๋ยวทำให้กิน"
"ไม่กิน!!" เริ่มแล้วครับ มันเริ่มงอแงแล้ว
"กินนะๆ นะ เดี๋ยวทำข้าวต้มให้กินจะได้กินยาไง" ผมรวบตัวมินเข้ามากอดอีกครั้งแล้วลูบปลอบให้มันรู้สึกดีขึ้นครับ
"มึงนิสัยไม่ดี!!"
"อืมๆ ขอโทษก็ได้ ยกโทษให้ได้ไหมครับที่รัก?"
ฟอดดดด....
"มึงแอบทำตอนกูเมา!!"
"ยอมรับผิดแล้วไง หายโกรธนะ"
…
"มินคร๊าบบ..."
"กูอยากเข้าห้องน้ำ" มินพูดเสียงเบา แบบนี้ลุกเองไม่ไหวชัวร์ ฮ่าๆๆ
"เดี๋ยวพาไป"
"อืม..." มินพยักหน้าตอบ
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วอุ้มมินขึ้น
"มอร์นิ่งคิสกูก่อน"
ปึ่ก!!
"พาไปห้องน้ำเลย!!"
"นะๆ จุ๊บปากกูทีนึงก่อน"
"ไอ้บ้า!!"
จุ๊บบบ.....
"หึหึ มึงนี่น่ารักที่สุดเลยรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย"
"ไม่รู้! พาไปห้องน้ำสักทีเถอะ!"
"คร๊าบ..."
…
หลังจากผมพามินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำเรียบร้อยก็อุ้มมันมานอนรอที่เตียง ส่วนผมก็รีบเข้าครัวไปทำข้าวต้มให้เมียสุดที่รักกิน พอกินข้าวต้มเสร็จก็รีบให้มินกินยาตามทันที กลัวเมียป่วย หึหึ
"มองอะไรนักหนัก"
"ก็แค่อยากมอง มึงง่วงก็นอนไปซิ"
ตอนนี้ผมกำลังนอนมองหน้าเมียรักของผม พอคิดถึงเรื่องที่ไอ้เก่งเล่าให้ฟังว่ามินมันหึงผมก็ให้ผมอดยิ้มดีใจไม่ได้ว่ะ หลงเมีย
"มึงจ้องกูแบบนี้จะหลับได้ไงล่ะ"
"หึหึ ตามึงจะปิดอยู่แล้วมินอย่าฝืน"
"ก็กูนอนไม่หลับ"
"งั้นมานี่ม่ะ เดี๋ยวกูกล่อมให้หลับเอง" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด
"กูไม่ใช่เด็กซะหน่อย" มันบ่นไปงั้นแหล่ะ พอผมกอดมันก็ซุกหน้าเข้าหาผมทันที
"เออไม่เด็กแล้ว โตจนมีผัวแล้ว"
ตุบ!
มินต่อยเข้าที่ท้องผมไม่แรงมาก แต่ก็จุกนิดๆ เหมือนกัน มือหนักฉิบหายเมียกู
"นอนซะ ไม่กวนแล้ว"
ตอนนี้ปล่อยให้มินนอนพักผ่อนในอ้อมกอดของผมไปก่อนนะครับ ตื่นมาจะได้สดชื่นเผื่อผมจะได้ใช้งานมันต่อได้ วันนี้ขอหยุดอยู่บ้านนอนกอดเมียดีกว่า ^^
หึหึ แอบใช้แรงงานเมียหนักไปหน่อยต้องเอาใจเมียนิดนึง ที่ทำไปก็เพราะรักล้วนๆ รักที่สุดเลยคนนี้
END.
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แหมเฮีย ถึงกับต้องลักหลับเมียตอนเมาเลยเหรอ เวลาปกติน้องมินไม่ยอมง่ายๆ ล่ะสิ :hao3:
-
ตอนนี้น่ารัก
-
ดีต่อใจ :o8: :-[ :impress2:
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจนะคะ^^
-
ดีต่อใจ :o8: :-[ :impress2:
ทิว มิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4:ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจและติดตามอ่านนิยายนะคะ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจ^^
-
แหมเฮีย ถึงกับต้องลักหลับเมียตอนเมาเลยเหรอ เวลาปกติน้องมินไม่ยอมง่ายๆ ล่ะสิ :hao3:
มินนี่ชอบเล่นตัวเนอะ น่าจะจับตีหนักๆ อิอิ :pig4:ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจ^^
-
ตอนนี้น่ารัก
:-[ คนเขียนใช่ไหมที่น่ารัก 5555 :pig4: ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจ^^
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.33 วันหยุดที่แสนวุนวาย】
เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอนก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่า หลังจากไปรับมิกกี้มาที่คอนโดก็เกิดเหตุจลาจลขึ้นอย่างไม่คาดฝัน โจรวิ่งไล่จับตำรวจ ตำรวจวิ่งหนีโจร ตัวประกันตายคาที่ทิ้งศพนอนอืดในที่เกิดเหตุ ผมนั่งสยองทุกสองนาที กลัวโจรวิ่งชนโต๊ะบ้าง กลัวตำรวจวิ่งเหยียบศพตัวประกันบ้าง
เอ่อ.. จะเรียกว่าศพเลยก็ยังไม่ถูกเพราะมันยังหายใจนอนกลิ้งดิ๊กๆ อยู่ที่พื้นห้องอยู่เลยนี่หว่า
เหตุการณ์เลวร้ายที่ผมพูดมาข้างต้นนี่ไม่ใช่ข่าวในทีวีหรือข่าวในโซเชียลหรอกครับ แต่เป็นเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผมเลย วิ่งไล่กันจนผมเวียนหัว ไอ้โจรสองร้อยห้าสิบมันก็ตามใจหลานซะเหลือเกิ๊นนน... พอหลานอยากเล่นโจรจับผู้ร้ายมันก็จัดให้ทันทีทำยังกับห้องกูมีสวนหลังบ้านให้วิ่งเล่น ไอ้อ้วนก็พลอยสนุกไปกับเขาด้วย มันทำอะไรไม่ได้มาก วิ่งก็ไม่ได้เลยทำหน้าที่เป็นตัวประกันนั่งอยู่เฉยๆ มองตามโจรกับตำรวจที่วิ่งไล่กันจนเหงื่อท่วมตัวแล้วหัวเราะชอบใจ ตีมือแปะๆ หัวเราะร่าอย่างมีความสุข
แต่บทสรุปของเรื่องนี้น่าเศร้าไปนิดนึงครับ เพราะตำรวจทำภาระกิจล้มเหลวในขณะที่วิ่งไล่จับโจรอย่างสุดความสามารถดันยิงปืนพลาดไปโดนตัวประกันตายคาที่เกิดเหตุ ในที่สุดไอ้อ้วนก็มีบทบาทสำคัญกับเขาสักที มันล้มตัวนอนลงที่พรมกลางห้องแล้วกอดขวดนมไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจจะหมดลง
ความวุ่นวายจบสิ้นลงด้วยเรื่องที่น่าเศร้า ภาพที่ผมเห็นมันสะเทือนจิตใจสุดๆ แต่ผมเศร้าได้ไม่นานนักศพเด็กอ้วนก็ฟื้นคืนชีพ --"
ถามว่าผมปวดหัวไหมผมตอบเลยว่ามาก!! ทั้งเมีย ทั้งหลาน ทั้งไอ้เด็กอ้วนมันเข้าขากันดีเหลือเกิน เล่นกันจนหมดแรงก็บ่นหิว พออิ่มก็นอนเกาพุงดูการ์ตูนดูดนมสบายใจเฉิบ กว่าจะอาบน้ำ กว่าจะเอาเข้านอนได้แต่ละคนทำเอาผมหมดแรง ส่วนที่พีคที่สุดคือ... คนที่นอนนอกห้องคือกูคร๊าบพี่น้อง --"
มิน มิกกี้และไอ้เด็กอ้วนนอนในห้อง ที่นอนไม่เหลือที่พอสำหรับเจ้าของห้องอย่างผม ~~" การเสียสละนำมาซึ่งความภาคภูมิใจ อ่ะ.. คิดแบบนี้ได้ผมก็สบายใจล่ะ พอผมได้เอนกายลงบนโซฟาในห้องทำงานผมก็คิดขึ้นได้ทันทีว่า... คืนนี้ผมต้องนอนเก็บแรงเอาไว้เยอะๆ เพราะช่วงเวลาระทึกใจยังรอผมอยู่อีกสองวันเต็ม!
…
…
"อาทิวฮะ"
คร่อกฟี้~~~
"อาทิวฮะ ตื่นได้แล้วฮะ"
คร่อกฟี้~~~
จุ๊บบบ..
"อาทิวฮะ เช้าแล้วฮะ คิกคิก"
ผมปรือตาตื่นขึ้นมามองมิกกี้หลานชายสุดที่รักยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างตัวผม พอมองลงไปที่พื้นก็เจอหมูอ้วนตัวกลมๆ นั่งมองผมนิ่ง พอมันเห็นผมมองมันเท่านั้นแหละยิ้มแฉ่งเลยเว้ยเฮ้ย
หมับ!!
"ฮ่าๆ อาทิวมิกจั๊กจี้ฮะ" ฟอดดด... ฟอดดด....
"ช่วยไม่ได้ อยากปลุกอาแต่เช้าเอง หึหึ"
"ฮ่าๆๆ มิกยอมแล้วฮะ ฮ่าๆๆ อามินช่วยด้วย" มิกกี้ร้องขอความช่วยเหลือ
"อามินมาก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ยอมให้อาฟัดซะดีๆ"
"หมูอ้วนช่วยพี่ด้วย!!" มิกกี้ร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ที่ไม่น่าช่วยอะไรได้
"อาทิวมิกยอมแล้วฮะ แฮ่กๆ มิกเหนื่อยแล้ว"
"หึหึ ตื่นนานรึยังครับ?"
"นานแล้วฮะ มิกปลุกอามินไม่ยอมตื่นเลย น้องหมูอ้วนเหมือนจะหิวนมมิกเลยมาปลุกอาทิวฮะ"
ผมมองลงที่ไอ้เด็กอ้วนที่นั่งนิ่งอยู่ที่พื้น มันทำท่าจะปีนป่ายพยายามพยุงตัวอ้วนๆ ของมันลุกขึ้นยืนเกาะกับโซฟาตัวที่ผมนอน
"ไงอ้วน หิวนมเหรอ?" ผมแกล้งถามมัน ไอ้อ้วนมันหยุดปีนเพราะเหนื่อยเลยทิ้งตัวลงไปนั่งที่พื้นเหมือนเดิม เสียงอ้อแอ้พูดไม่เป็นภาษาก็ทำเอาผมมึน
"อาทิวฮะ"
"ครับว่าไง"
"อาทิวชงนมให้น้องได้ใช่ไหมฮะ?"
"ได้ซิ แล้วมิกกี้ล่ะเช้านี้อยากกินอะไร?"
"มิกขอขนมปังกับนมก่อนฮะ รออามินตื่นมิกกี้จะกินข้าวพร้อมอามินกับอาทิวฮะ"
"ได้เลย.. งั้นพาน้องนั่งเล่นรออาตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวอาไปทำให้"
"อาทิวฮะ"
"เอาอะไรเพิ่มอีกว่ามาเลย" ผมยิ้มแล้วขยี้หัวหลานรักอย่างเอ็นดู
"มิกยังไม่ได้แปรงฟันเลยฮะ"
"อ้าว.. ไปๆ อาพาไปล้างหน้าแปรงฟันป่ะ"
"อาทิวฮะน้องอ้วนด้วยฮะ"
"ไปอ้วนลุก" ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนแล้วเราสามคนก็เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
มิกกี้หยิบแปรงสีฟันขึ้นมา บีบยาสีฟันลงที่แปรงแล้วเตรียมแก้มน้ำไว้พร้อมก่อนจะลงมือแปรงฟันด้วยตัวเอง ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนด้วยมือขวา มือซ้ายควักน้ำใส่มือแล้วล้างหน้าให้มัน พอล้างหน้าให้อ้วนเสร็จผมก็จัดการล้างหน้าแปรงฟันตัวเองบ้าง
หลังจากทำธุระส่วนตัวกันเสร็จผมก็พาเด็กๆ มานั่งรอหน้าทีวี สเต็ปเดิมคือนั่งดูการ์ตูนเด็ก ผมปล่อยให้สองแสบนั่งดูทีวีรอ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนเห็นมินนอนหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ผมก้มลงไปจูบที่แก้มมันเบาๆ แล้วเดินออกมาเข้าครัวชงนมเตรียมมื้อเช้าให้เด็กๆ กินร้องท้องไปก่อน
ขวดนมอุ่นๆ ถูกยื่นให้เด็กอ้วนที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้น มันยิ้มกว้างแล้วคว้าขวดนมไปกอดแน่น ปากงับเข้าที่จุกนมแล้วดูดดังจ๊วบๆ ด้วยความอร่อย ส่วนของมิกกี้ได้ขนมปังข้าวโอ๊ตสองแผ่นกับนมอุ่นๆ หนึ่งแก้ว ผมนั่งมองหลานๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย เราสามคนนั่งดูการ์ตูนด้วยกันจนสองแสบเผลอหลับไปอีกครั้ง หนังท้องอิ่มหนังตาก็หย่อนตาม นอนหลับทั้งสองคน ผมห่มผ้าให้เด็กๆ แล้วเข้าไปอาบน้ำ
แกร็ก~~
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกเพราะผมไม่ได้ล็อคไว้ มินเดินขยี้ตาเข้ามา หัวฟูฟ่องไม่เป็นทรง ผมปิดฝักบัวเพราะอาบน้ำเสร็จพอดี มันหันมามองผมก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ทำไมไม่ล็อคประตูวะ" พูดจบมันก็หาวนอนปากกว้าง
"ปิดทำไม กูอาบน้ำเคยปิดประตูรึไง" ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ตตัวมาเช็ดผมที่กำลังเปียกโชก
"เดี๋ยวหลานเข้ามาไง" มันมองมาที่ผม
"หึหึ หลานเข้ามากูไม่กลัวหรอก กูกลัวมึงเข้ามาแล้วก็จะได้อาบน้ำใหม่อีกรอบนี่ซิ"
"ไอ้บ้า!!" มินปาหลอดโฟมล้างหน้าใส่ผม
ผมยืนยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มัน มันทำเมินแล้วเดินไปที่ชักโครกก่อนจะยกฝากขึ้น เตรียมงัดมินน้อยออกมาชมโลกภายนอก แต่มันหันควับมามองที่ผม
"มองไร?" มินถาม
"มองมึง"
"ไอ้โรคจิต! อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกไปเลยกูจะฉี่"
"กูจับของมึงไว้รึไง อยากทำอะไรก็ทำไปดิกูยังเช็ดตัวไม่เสร็จ" ผมยิ้มร้าย
"มึงแม่งโรคจิตว่ะทิว"
"โรคจิตตรงไหน กูก็อยู่ของกูเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรมึงสักหน่อย หึหึ"
"ยืนแก้ผ้าขนาดนี้ไม่เรียกว่าโรคจิตแล้วจะให้กูเรียกว่าอะไร"
"อ้าว! กูอาบน้ำเพิ่งเสร็จก็ต้องเช็ดตัวดิ มึงคิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย"
"คิดไร! ใครคิดไร ป่าวเหอะ!!" มันหันหน้าหนี
ผมเดินเข้าไปหามัน เอาผ้าพาดไหล่ไว้แล้วใช้มือสะบัดผมที่เปียกจนกระเด็นไปโดนมิน
"ปวดฉี่ทำไมไม่รีบบฉี่วะ ยืนอ่อยกูอยู่ได้" ผมเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังมันแล้วพูดใส่ใกล้ๆ หูมัน มินขนลุกซู่แต่มันทำนิ่งเก็บอาการ
"มึง.. มึงจะมายืนตรงนี้ทำไม มันเบียดกูออกไปเลยไป!"
หมับ!
"เฮ้ย!! ไอ้ทิวอย่าจับ!!"
"ปวดฉี่หรือปวดไข่วะ หึหึ"
พรึ่บ!!
"ถอยไปเลย!" จุ๊บบ..
"กูแกล้งเล่นนิดเดียวเอง"
"มันใช่เรื่องรึไง ออกไปกูจะอาบน้ำ!!"
ปัง!!
ผมถูกมินผลักออกมาจากห้องน้ำ อะไรวะแกล้งเล่นนิดเดียวเองนะเว้ย กะว่าถ้าได้ก็ดีแต่งานนี้กูน่าจะได้ง้อมันยาวๆ มากกว่า
โถถถ... ไอ้ทิวผู้น่าสงสาร
ผมเดินคอตกเหมือนหมาหงอย รีบแต่งตัวออกไปทำอาหารไว้รอมันดีกว่าเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นเวลาได้กินของอร่อยๆ คิดแบบนี้ได้ค่อยสบายใจหน่อย
ภารกิจง้อเมียเริ่ม!!
ผมเริ่มลงมือทำอาหาร ทำอะไรให้มันกินดีวะ คิดอะไรไม่ออกให้คิดถึงหน้าเมีย เวลาผ่านไปเกือบสี่สิบนาทีกับข้าวก็เสร็จพร้อมเสริฟ ข้าวร้อนๆ โชยกลิ่นหอมเล่นเอาผมท้องร้องเหมือนกันแฮะ
ผมเตรียมอาหารจัดเรียงอย่างสวยงามบนโต๊ะเรียบร้อย เสียงหัวเราะดังแว่วเข้ามาถึงห้องครัว เด็กๆ คนตื่นกันหมดแล้ว ส่วนเสียงที่กำลังหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนานก็นั่นแหละครับเมียกูเอง หัวหน้าแก๊งฟันน้ำนม ผมเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกจากห้องครัว
"มินกินข้าว"
"กูยังไม่หิว กินก่อนเลย"
"กูไม่ได้ถามว่าหิวไหม กูเรียกให้มากินข้าว อุ้มไอ้อ้วนมาด้วย"
"อามินฮะ กินข้าวกับมิกกี้นะฮะ" มินหันไปมองหลานตัวเองที่ทำตาละห้อย ดีมากมิกกี้ ทำดีมากหลานรัก หึหึ
"อืม.. มิกกี้ไปให้อาทิวล้างมือให้ก่อนนะ เดี๋ยวอาจะอุ้มน้องตามเข้าไป"
"เย้ๆ กินข้าวกัน มิกกี้หิวข้าวแล้วฮะ" มิกกี้วิ่งเข้ามากอดขาผม
"ป่ะ เดี๋ยวอาพาไปล้างมือ" ผมอุ้มมิกกี้ขึ้นแล้วหอมแก้มด้วยความขันเขี้ยวหลาน ทำดีแบบนี้อาต้องให้รางวัลซะหน่อย
ผมล้างมือให้หลายเรียบร้อยก็พามิกกี้ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร มินอุ้มไอ้เด็กอ้วนเดินตามเข้ามาแล้วพาไอ้อ้วนไปล้างมือก่อนที่จะมานั่งลงข้างมิกกี้
"ว๊าววว... อาหารน่ากินมากเลยฮะอาทิว" มิกกี้ทำตาโตแล้วพูดด้วยความตื่นเต้น
"ก็อาหารเดิมๆ นั่นแหละมิกกี้ พูดเว่อไปป่ะ"
"ไม่นะฮะอามิน มิกกี้ยังไม่เคยกินอันนี้เลย" มิกกี้ชี้ไปที่ข้าวผัดสารพัดนึกสูตรผมเอง ใส่เครื่องหลายอย่างครับ พูดง่ายๆ ใส่ทุกอย่างที่มินชอบกินลงไป ผัดให้แห้งๆ ปรุงรสที่มินชอบ
"ก็แค่ข้าวผัดธรรมดานั่นแหล่ะ ตื่นเต้นตรงไหน" มินพูด
มิกกี้หันมามองหน้าผมทำหน้างงๆ ผมลูบหัวหลานอย่างเอ็นดูก่อนจะตักข้าวผัดและใส้กรอกใส่จานให้มิกกี้ ส่วนของมินผมตักใส่จานให้แบบพิเศษสุด ผัดแบบใส่พริกให้มีความเผ็ดเล็กน้อย มินมันชอบ
"กินให้อร่อยนะ จานนี้อาทำพิเศษให้มิกกี้เลยครับ"
"ขอบคุณฮะอาทิว" มิกกี้ยิ้มกว้าง
"อ่ะอ้วน กินข้าว" มินตักข้าวป้อนไอ้เด็กอ้วนที่นั่งมองทุกคนคุยกันอย่างตั้งใจ พอมันเห็นช้อนข้าวมันก็รีบอ้าปากรับทันที
"มึงกินข้าวเถอะเดี๋ยวกูป้อนมันเอง" มินวางช้อนลงทันที มันหันไปจับช้อนส้อมตัวเองแล้วตักข้าวเข้าปาก มันเคี้ยวข้าวเงียบแต่ตักใส่ปากไม่หยุด ไข่ดาวที่ผมทอดไว้มันตักใส่จานไปกินคนเดียวสองฟอง ตาก็ยังมองฟองที่สามอยู่ว่าจะตักเลยดีไหม ผมดูแค่นี้ก็รู้แล้วครับว่ามันกินแล้วอร่อย
"กินแกงจืดด้วยดิ กินแต่ข้าวเดี๋ยวติดคอ"
"มิกกี้ก็อยากกินอีกฮะอาทิว" มิกกี้ยกถ้วยอันว่างเปล่าขึ้นเพราะกินหมดในเวลาอันรวดเร็ว ผมยิ้มขำ มินก็แอบยิ้มให้กับความน่ารักของหลานตัวเอง
"ได้ครับ เดี๋ยวอาตักเพิ่มให้นะ" ผมลุกขึ้นไปตักแกงจืดเพิ่มให้มิกกี้ หันมาอีกทีไอ้เด็กอ้วนก็ตีมือรัวๆ พยายามคว้าชามข้าวตัวเอง ผมเห็นแบบนั้นเลยรีบตักข้าวใส่ช้อน
"อ้า..." ผมยื่นช้อนไปใกล้ปากไอ้เด็กอ้วน ไอ้เด็กอ้วนอ้าปากงับช้อนข้าวทันที มันตบมืออารมณ์ดีแบบสุดๆ
"มึงกินข้าวบ้างดิ" มินพูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบมานาน
"หายโกรธกูแล้วเหรอ" ผมแกล้งพูดถาม
"อามินโกรธอาทิวเหรอฮะ?"
"ใครบอกล่ะ อาป่าวโกรธอาทิวซะหน่อย รีบกินข้าวเลยไอ้ตัวยุ่ง" มินขยี้หัวหลานตัวเอง
"อ้วนอ้าปาก" ผมยิ้มขำแล้วหันมาป้อนข้าวไอ้เด็กอ้วนต่อ
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ปล่อยให้เด็กๆ นั่งเล่นตามประสาอาหลาน ส่วนผมเก็บกวาดทำความสะอาดในห้องครัว งานมันจำเป็นว่ะไม่ทำไม่ได้จริงๆ มินหยอกล้อเล่นกับหลานอย่างสนุกสนาน ผมเดินออกไปบอกให้มินพาเด็กๆ ไปอาบน้ำเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้อาบทั้งสองคน มินพยักหน้ารับทราบมันก็ยังไม่หายโกรธผมเต็มร้อยหรอกมันเยอะเมียผมอ่ะ
เสียงหัวเราะเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ ไม่รู้มันอาบน้ำหรือมันเล่นน้ำกันแน่แต่ที่รู้ๆ คือห้องน้ำน่าจะเละเทะแน่นอน รู้นะว่าใครต้องทำความสะอาด ไม่ๆ งานนี้ผมขอบาย จ้างดิครับรออะไร ปกติผมทำบ้างมินทำบ้าง พวกผมไม่ค่อยได้อยู่ห้องสักเท่าไหร่เลยไม่ได้สกปรกอะไรมากแต่พอไอ้เด็กอ้วนมาผมนี่หืดขึ้นคอเลย ไม่ไหวจริงๆ ช่วงนี้เลยต้องจ้างคนมาทำความสะอาดเป็นรายวันเพราะแค่ทำงานผมก็โคตรเหนื่อยแล้ว ไหนยังต้องมาเลี้ยงเด็กเล็กอีก เอาจริงๆ มินมันเป็นคนเรียกร้องเองแหล่ะ ผมเองก็เห็นดีด้วยเลยบอกให้แม่ช่วยหาคนมาทำความสะอาดห้องให้ ผมจะเรียกเข้ามาทำวันที่ผมสะดวก ดีหน่อยที่แม่จัดหาให้เลยไว้ใจได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าข้าวของจะหาย งานนี้เราสองคนเลยสบายตัวขึ้น
สิ้นเสียงหัวเราะประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก มิกกี้เดินออกมาพร้อมกับพันผ้าเป็นมัมมี่น้อย ไอ้เด็กอ้วนก็ไม่ต่างกัน มินอุ้มไอ้เด็กอ้วนที่ถูกผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มไว้ทั้งร่างเหลือไว้แค่ตากับจมูก เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ว่ะภาพแบบนี้หาดูยากจริงๆ
"มิกกี้ไปให้อาทิวเช็ดผมให้ไป"
"อาทิวฮะ เช็ดผมให้มิกหน่อยฮะ" มิกกี้เดินตรงเข้ามาหาผมที่นั่งมองอยู่ปลายเตียง
"อาบน้ำหรือเล่นน้ำ" ผมแกล้งถามมิกกี้
"เล่นน้ำด้วย อาบน้ำด้วยฮะ สนุกมากเลย"
"อาให้เข้าไปอาบน้ำไม่ใช่ให้ไปเล่นน้ำ" ผมแกล้งดุหลาน
"ก็... ก็..."
"กูพาหลานเล่นเองแหล่ะจะทำไม เด็กมันสนุกก็ปล่อยให้เล่นกันนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นอะไรไปล่ะ"
"หึหึ หัวหน้าแก๊งออกรับแทนเลยเหรอวะ"
"เออดิ!!"
"อาทิวอย่าดุอามินเลยนะฮะ มิกเป็นคนอยากเล่นเองฮะ" มิกกี้พูดเสียงเบา
"มึงอ่ะชอบว่าหลานกู" มินพูดไปก็เช็ดตัวให้ไอ้เด็กอ้วนไป
"กูว่าตอนไหนกูแค่ถาม"
"ก็นั่นแหล่ะเหมือนกัน!"
"ฮื้อออ... อาทิวอย่าดุอามินเลยนะฮะ" มิกกี้ร้องไห้โฮทันที
"มิกกี้มาหาอานี่ม่ะ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ" มินเดินมากอดมิกกี้
"อาแค่ล้อเล่นเอง อาไม่ได้ดุอามินเลยนะครับ" ผมรู้สึกผิดที่ทำให้หลานร้องไห้
"เห็นไหมว่ามึงทำให้หลานเสียใจแค่ไหน"
"อื้ออ... อามินอย่าว่าอาทิวเลยนะฮะ ฮื้ออ..." มิกกี้เงยหน้าขึ้นพูดกับมิน
พรึ่บ!!
ไอ้เด็กอ้วนพลิกตัวแล้วคลานตรงไปหามิน
"ไอ้อ้วนหยุด เดี๋ยวตกเตียง" มินหันไปดุด้วยความตกใจ มือกอดมิกกี้ไว้แน่นก้าวขาสุดความยาวเข้าไปจับตัวไอ้อ้วนไม่ให้ขยับเพราะกลัวมันคลานตกจากที่นอน
"แง.... แง..." คราวนี้กลายเป็นไอ้เด็กอ้วนที่ร้องไห้แหกปากเสียงดัง มันคงตกใจที่มินพูดออกไปเสียงดังขนาดนั้น
"อ้าวเฮ้ย!! ร้องไห้ทำไมวะ" มินเองก็ตกใจที่เห็นไอ้อ้วนร้องไห้
"อ้วนมานี่มา" ผมขยับตัวเข้าไปอุ้มไอ้อ้วนขึ้นแนบอก
"ฮื้ออ... น้องร้องไห้ทำไมฮะอามิน ฮื้ออ..." มิกกี้หันมาถามแล้วซุกหน้ากอดขามินไว้แน่น
งานนี้ทั้งมิกกี้ทั้งไอ้อ้วนร่วมกันประสานเสียง มินหน้าเสียทันที ผมหยิบผ้ามาพันตัวให้ไอ้อ้วนไว้กันหนาวแล้วกอดปลอบให้มันหยุดร้องไห้
"ไอ้อ้วนเป็นอะไรวะทิว มันร้องไห้เพราะกูใช่ไหม" มินพูดถามหน้าเสีย มิกกี้หันมาเห็นไอ้เด็กอ้วนร้องไห้ก็ยิ่งร้องตาม
"มันคงตกใจ ไม่มีอะไรหรอกมึงใส่เสื้อผ้าให้มิกกี้ก่อนเถอะเดี๋ยวกูดูไอ้อ้วนเอง"
"กู... กูไม่ได้ตั้งใจอ่ะ กูแค่กลัวมันคลานมาแล้วตกเตียงแค่นั้นเอง"
"อืม... กูรู้ว่ามึงตกใจ ไอ้อ้วนมันยังเด็กมันยังไม่รู้เรื่องหรอกว่ามึงพูดออกมาเพราะตกใจและเป็นห่วงมันมึงอย่าคิดมาก รีบใส่เสื้อผ้าให้เด็กๆ ก่อนเถอะ"
"อืม..." มินพยักหน้าตอบ
สีหน้ายังคงกังวลอยู่ไม่น้อย มิกกี้ยังคงร้องไห้และหันมามองไอ้เด็กอ้วนเป็นระยะ มินก็พยายามกอดปลอบให้หลานหยุดร้องไห้ ปล่อยไว้แบบนี้คงพากันร้องไห้จนหมดแรงแน่ ผมเลยต้องใช้ความใสซื่อของเด็กเพื่อแก้สถานะการณ์ในครั้งนี้ไปก่อน
"มิกกี้หยุดร้องไห้ก่อนนะครับ น้องอ้วนเห็นมิกกี้ร้องไห้เลยร้องตามใหญ่เลยเห็นไหม"
"ฮื้ออ... ทำไมน้องอ้วนถึงร้องไห้ตามมิกล่ะฮะ ฮื้ออ..."
"ก็น้องอ้วนเห็นพี่ชายเศร้าใจ น้องก็เลยเศร้าตามเพราะน้องเป็นห่วงและสงสารมิกกี้ไงล่ะครับ"
"ทิว.."
"เดี๋ยวกูจัดการเอง" ผมบอกมิน
"มิกกี้สงสารน้องไหม?"
"ฮื้ออ.. สงสารครับ มิกสงสารน้องไม่อยากให้น้องร้องไห้ฮะ ฮื้อออ..."
"ถ้ามิกกี้สงสารน้องมิกกี้ก็ต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะครับ ถ้ามิกกี้หยุดร้องไห้น้องก็จะหยุดร้องไห้ด้วยเหมือนกัน" ผมเอื้อมมือไปลูบหัวหลานเบาๆ
"ฮื้อ.. มิกไม่ร้องแล้วฮะ อึ่ก... น้องอ้วนอย่าร้องน้า" มิกกี้รีบเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วฉีกยิ้มพร้อมพูดปลอบใจไอ้เด็กอ้วนทั้งที่ตัวเองก็ยังสะอื้นไม่หยุด
"เก่งมากครับ งั้นมิกกี้ให้อามินช่วยแต่งตัวให้นะจะได้มาช่วยอาเลี้ยงน้องไง"
"ฮะ อามินแต่งตัวให้มิกหน่อยนะฮ่ะ"
"ครับๆ เดี๋ยวอาใส่เสื้อผ้าให้ครับ" มินรีบเช็ดตัวเช็ดผมให้มิกกี้จนแห้งแล้วจัดการใส่เสื้อผ้าให้หลานรัก ส่วนผมปลอบไอ้อ้วนให้หายตกใจสักพักแล้วแต่งตัวให้มัน ไอ้อ้วนหันไปมองมิกกี้กับมินตลอดเวลาแต่มินหลบหน้าไม่กล้าสู้สายตาไอ้อ้วนซะงั้น
ผมอุ้มไอ้อ้วนออกมานอกห้องแล้วชงนมขวดใหม่ยื่นให้ไอ้อ้วนมันยิ้มดีใจจนแก้มปริ พอได้กินนมมันก็กลับมาอารมณร์ดีเหมือนเดิม ตาใสแป๋วเลยนะมึง ทีเมื่อกี้แหกปากร้องซะ เมียกูตกใจสำนึกผิดเลยไอ้นี่นิเดี๋ยวปั๊ด!! ผมได้แต่คิดในใจไม่อยากต่อว่ามันตอนนี้เดี๋ยวมันแหกปากร้องอีกผมจะงานเข้าอีกรอบ
มินพามิกกี้ออกมานั่งที่โซฟาห้องรับแขก มิกกี้นั่งบนตักมินแล้วกอดมินไว้ไม่ห่าง มินเองก็กอดปลอบหลานอยู่เงียบๆ ในใจคงสงสารหลานอยู่ไม่น้อย ผมเดินอุ้มไอ้อ้วนมานั่งลงข้างมินแล้ววางไอ้อ้วนลงบนผ้าที่ปูไว้ที่พื้น
"น้องอ้วนหยุดร้องไห้แล้วฮะอามิน" มิกกี้กระตุกเสื้อมินแล้วพูดบอกด้วยความดีใจ
"ครับ อาเห็นแล้ว" มินมองไอ้อ้วนด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
"อาทิวฮะ มิกขอกอดน้องตอนนี้ได้ไหมฮะ"
"ได้ซิครับ ตอนนี้น้องอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เป็นเพราะมิกกี้เลยนะเนี่ยทำให้น้องหยุดร้องไห้ได้ เก่งมากเลยครับ" ผมลูบหัวหลานเบาๆ อย่างเอ็นดู
"น้องอ้วน จุ๊บๆ หน่อยน้า" มิกกี้ผละออกจากอ้อมกอดมินแล้วลงไปนั่งข้างไอ้อ้วนก่อนจะกอดหอมไอ้เด็กอ้วนด้วยความรัก ไอ้เด็กอ้วนก็หัวเราะชอบใจใหญ่
หึ! อยู่เป็นนะมึงไอ้อ้วน
"มิกกี้เล่นกับน้องไปก่อนนะ อาขอไปนอนพักแป๊ปนึงนะครับ" มินลุกขึ้นพูดบอกมิกกี้
"ได้ฮะ เดี๋ยวมิกจะเล่นเป็นเพื่อนน้องอ้วนเอง"
"อืม.." มินเดินเงียบหายเข้าไปในห้อง
"อาทิวฮะ" มิกกี้เรียกผมแล้วทำท่าควักมือเรียกให้เข้าไปใกล้ๆ
"ว่าไงครับ"
"มิกว่าอามินต้องแอบไปร้องไห้แน่เลยฮะ"
"ทำไมมิกกี้ถึงคิดว่าอามินจะแอบไปร้องไห้ล่ะครับ"
"ก็ตอนที่อาทิวอุ้มน้องอ้วนออกมาอามินบอกกับมิกว่าอามินไม่ได้ตั้งใจ ที่น้องอ้วนร้องไห้เพราะกลัวอามินฮะ"
"หึหึ แล้วมิกกี้คิดว่ายังไงล่ะ มิกกี้คิดว่าน้องกลัวอามินจริงๆ รึป่าว?" ผมแกล้งถามหลานกลับ
"เอ่อคือ.. มิกคิดว่าน้องอ้วนไม่กลัวอามินหรอกฮะเพราะอามินใจดีที่สุดในโลก แล้วอามินก็รักน้องอ้วนเหมือนที่อามินรักมิกด้วยฮะ คึคึ"
"ใช่ครับ อามินรักมิกกี้มาก ที่อามินทำไปเพราะเป็นห่วงทั้งมิกกี้และน้องอ้วน อามินไม่อยากเห็นมิกกี้ร้องไห้แล้วก็กลัวน้องจะคลานตกเตียงเลยตกใจเผลอพูดเสียงดังออกไป"
"แล้วอามินจะร้องไห้ไหมฮะ?" มิกกี้ถามเสียงเบา
"เอาอย่างนี้ไหมครับ มิกกี้ช่วยอาเลี้ยงน้อง เล่นเป็นเพื่อนน้องห้ามปล่อยให้น้องอยู่คนเดียว เดี๋ยวอาจะเข้าไปโอ๋อามินก่อน อามินจะได้ไม่ร้องไห้ดีไหม?"
"ดีฮ่ะ อาทิวกอดอามินแน่นๆ นะฮะ อามินจะได้ไม่ร้องไห้"
"รับทราบครับผม หลานอานี่เก่งจริงๆ เลย" มิกกี้ยิ้มแฉ่งด้วยความภาคภูมิใจเมื่อได้รับคำชมจากผม
แต่เอ๊ะ! หลานบอกให้ผมกอดมินแน่นๆ นี่ผมควรทำใช่ไหม
อร๊ากกก!! ไม่นะไอ้ทิวมึงอย่าคิดลึก แค่กอดโว๊ยแค่กอด
[/color][/size]
อ่านต่อด้านล่างนะคะ^^
-
อ่านต่อจากด้านบนค่ะ^^
ผมเข้าไปหยิบขนมใส่จานให้มิกกี้กินระหว่างเล่นกันไอ้อ้วน พอทุกอย่างลงตัวผมก็เดินเข้าไปหามินในห้องนอน มินนอนหันหลังให้ประตูขดตัวเหมือนหนาวทั้งที่แอร์ในห้องไม่ได้เย็นอะไรมากมาย ผมเดินไปนั่งลงบนที่นอนข้างๆ มิน
"เป็นอะไร?"
ฟอดดด...
ผมก้มลงหอมแก้มเมียอันเป็นที่รักของผม
"ป่าวนิ กูแค่ง่วงนอน" มินตอบโดยไม่หันมามองหน้าผม
"ดีเลย กูก็ง่วงนอนเหมือนกัน" พูดจบผมก็ล้มตัวนอนลงข้างมิน
พรึ่บ!!
"แล้วมิกกี้ล่ะ มึงทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนหลาน" มินพลิกตัวหันมาถามผม
"กูไม่ว่าง" ผมตอบ
"ไม่ว่าง ทำไมไม่ว่าง?"
"กูเข้ามาดูเมียกูว่ากำลังคิดสั้นอยู่รึป่าว หึหึ"
"ตลก! มึงเอาอะไรมาพูด"
หมับ!!
"อย่าหนีกู มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน" ผมรวบตัวมินไว้ไม่ให้ขยับ
"กูไม่ได้เป็นอะไร มึงจะคุยอะไรล่ะ"
"คิดมากเรื่องอะไรไหนบอกกูซิ"
…
มินเงียบไม่ยอมตอบ
"เรื่องไอ้อ้วนใช่ไหม?"
…
มินพยักหน้ายอมรับ
"คิดมากเรื่องอะไร ไอ้อ้วนมันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"
"มึงว่ามันจะกลัวกูไหม?" มินพูดเสียงเบา
"กลัวเรื่อง?" ผมแกล้งถามทั้งที่รู้ว่าที่มินพูดหมายถึงอะไร
"กูเสียงดังใส่มันมึงก็เห็น มันร้องไห้ด้วย"
"หึหึ คิดมากน่า เด็กมันก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา"
"แต่ว่า..."
"มึงคิดมากไปเอง กูเห็นไอ้อ้วนหยุดร้องมันก็กลับมาหัวเราะเหมือนเดิม มึงไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย"
"กูไม่ได้ตั้งใจอ่ะทิว กูแค่ตกใจกูกลัวมันจะคลานมาแล้วตกเตียง"
"อืม... กูรู้แล้ว" ผมลูบที่แก้มมินเบาๆ
"มึงว่ามันจะโกรธกูไหม?"
"โกรธ?" ผมเลิกคิ้วถาม
"อืม.. ไอ้อ้วนมันร้องไห้ขนาดนั้นมันคงจะโกรธกู" มินทำหน้าสลด
"ฮ่าๆๆๆ มึงคิดได้ไงว่าไอ้อ้วนมันจะโกรธมึงห๊ะมิน ฮ่าๆๆ" ผมหัวเราะไม่หยุด แม่งโคตรฮาเลยเมียกู
พรึ่บ!!
มินลุกขึ้นนั่งบนที่นอนด้วยความหงุดหงิด คิ้วขมวดแน่นมองจ้องมาที่ผม
"มึงจะขำทำไม กูเครียดอยู่นะเว้ย!"
"กูต้องขำดิเพราะกูไม่คิดว่ามึงจะคิดได้ว่าเด็กไม่ถึงขวบโกรธเป็นแล้ว"
"อ้าว! ขนาดมิกกี้ตอนเด็กๆ ยังเคยงอนกูเลยเวลากูแกล้ง แล้วนี่กูทำไอ้อ้วนมันร้องไห้เลยนะมันก็ต้องโกรธกูบ้างแหล่ะ"
ผมนี่อดกลั้นขำไม่ได้จริงๆ เมียกูคิดได้เนอะ พอขำจนพอใจตั้งสติได้ผมก็ลุกขึ้นนั่งตามมิน
"ไอ้อ้วนมันยังโกรธใครไม่เป็นหรอกมิน มันแค่ตกใจที่จู่ๆ มึงก็ตะหวาดเสียงดังใส่มัน แล้วที่มันคลานไปมันคงอยากให้มึงอุ้มมั้ง"
"แล้วทำไมต้องอยากให้กูอุ้มตอนนั้นด้วยวะ มิกกี้ก็ร้องไห้อยู่ด้วย แถมมึงยังกวนประสาทกูอีก"
"อ้าว! กูจะรู้ไหมล่ะ มึงจะคิดอะไรให้มันซับซ้อนขนาดนั้น ไอ้อ้วนคลานไปหามึงเพราะอยากให้มึงอุ้มมันนั่นแหล่ะ หรือไม่มันแค่อยากอ้อนมึงให้มึงอารมณ์ดีขึ้นไง"
"โอ๊ย! ไม่รู้โว้ยปวดหัวคิดไม่ออก ถอยไปๆ กูอยากอยู่คนเดียวมึงออกไปข้างนอกเลยไป!!"
"มึงจะคิดมากทำไม ป่ะๆ ลุก ออกไปข้างนอกแล้วไปช่วยกูเลี้ยงสองแสบที มึงปล่อยให้กูอยู่คนเดียวกูปวดหัวตายตามมึงไปแน่"
"ไม่เอา! ทิวอย่าดึงกู!!"
"ลุกขึ้นมิน ออกไปขอโทษไอ้อ้วนก็ได้ป่ะ"
"ขอโทษทำไม ไหนมึงบอกว่ามันไม่ได้โกรธกูไง"
"ก็ไปขอโทษที่ทำให้มันตกใจไง ออกไปกับกูเถอะน่ามิกกี้ก็เป็นห่วงมึงเลยให้กูมาดูมึงนี่ไง อยากให้หลานร้องไห้อีกเหรอ หื้อ?"
"แล้วถ้าไอ้อ้วนมันกลัวกู ไม่กล้าเข้าใกล้กูอีกล่ะทิว" มินพูดหน้าเศร้า
อ้าว! เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ เลยเมียกู เมื่อกี้ยังโวยวายใส่กูอยู่เลย นี่ทำหน้าเหมือนหมาหง่อยอีกล่ะ
"ไม่หรอกมึงอย่าคิดมากดิ ถ้าไอ้อ้วนมันไม่ให้อภัยมึงกูจะไล่มันออกจากบ้านเองดีไหม?"
ตุบ!!
"โอ๊ย!! ทุบกูทำไม"
"มึงปัญญาอ่อนเหรอ เด็กตัวแค่นี้มึงจะไล่มันออกจากบ้านได้ไง มันถือกระเป๋าเสื้อผ้าเองได้ยังเหอะแค่เดินมันยังเดินไม่ได้เลย"
"อ่ะๆ งั้นกูไม่ไล่มันออกจากบ้านก็ได้ แค่นี้สบายใจยัง"
"อืม.. พูดอะไรให้มันเป็นไปได้หน่อย โตแล้วนะมึงอ่ะ อายุแก่กว่ากูด้วยแค่นี้ก็คิดไม่เป็น"
"อ้าว! ด่ากูซะงั้น"
"ไม่ด่ามึงแล้วจะด่าใครล่ะ กูก็มีมึงคนเดียวแหล่ะที่ด่าได้ตอนนี้"
"อ่ะๆ ยอมก็ได้ แล้วอารมณ์ดีขึ้นยัง?"
"อืม.. ก็นิดนึง"
"สรุปจะออกไปข้างนอกกับกูไหม หลานรออยู่"
"อืม.. ออกไปก็ได้"
"งั้นก็ตามมา"
ผมได้แต่ส่ายหัวให้ความงี่เง่าของเมียตัวเอง เอาน่า.. ถ้ามันสบายใจขึ้นนิดหน่อยก็ยอมมันไปก่อนล่ะกัน มีโอกาสเหมาะๆ ค่อยจัดการมันทีหลัง หึหึ
"เดี๋ยวก่อนทิว!"
"ว่า.."
มินเดินเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าผมแล้วจู่ๆ มันก็กอดผมซะงั้น
"ขอโทษนะ"
"หึหึ ขอโทษเรื่องอะไร" ผมกอดมินกลับ มินซุกหน้าอยู่ที่อกของผม พูดเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่รู้เรื่องแต่ผมก็โคตรตั้งใจฟัง
"ก็ทุกเรื่องนั่นแหละ เรื่องในห้องน้ำเมื่อเช้า เรื่องที่หงุดหงิดมึงตอนกินข้าว แล้วก็เรื่องที่เถียงมึงอีก"
"รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้วไง ผิดแล้วก็ต้องรู้จักขอโทษ"
"อืม.. กูขอโทษ มึงโกรธกูไหม?" ฟอดดด...
"ใครจะโกรธเมียได้ลงคอ กูรักของกูขนาดนี้แค่มึงงี่เง่านิดหน่อยเอง กูรับได้ทุกอย่างแหล่ะ หึหึ"
ปึ่ก!! มินทุบหลังผมอย่างแรง
"ถ้ารักกูมึงต้องอดทน"
"คร๊าบ... รับทราบแล้วครับผม"
…
หลังจากปรับความเข้าใจกันเสร็จผมกับมินก็เดินออกมาจากห้องนอน ไอ้อ้วนพอเห็นมินเดินออกมามันก็พลิกตัวลุกขึ้นนั่ง ปากที่คาบขวดนมอยู่ก็คลายจุกนมออก มันใช้ขาเขี่ยขวดนมออกให้พ้นทางแล้วรีบคลานตรงมาหามินทันที
"เห็นไหมกูบอกแล้วว่าไอ้อ้วนมันไม่โกรธมึงหรอก หึหึ"
"อ้วนมานี่มา" มินนั่งยองๆ แล้วอุ้มไอ้อ้วนขึ้นมาแนบอก มันหัวเราะยิ้มแฉ่งอารมณ์ดี
"อาทิวอุ้มมิกด้วยได้ไหมฮะ" มิกกี้วิ่งเข้ามาผมแล้วพูดออดอ้อนให้ผมอุ้มด้วยอีกคน
"ได้ซิครับ อึ่บ!" ผมอุ้มมิกกี้ขึ้นจนตัวลอย มิกกี้กอดคอผมไว้แน่น
"ปา.. ปาปาป่ะ" ไอ้อ้วนใช้มือป้อมๆ ตีเล่นที่หน้ามินเบาๆ แล้วหัวเราะไปด้วย
"น้องอ้วนแค่หยอกเล่นฮะอามิน คึคึ" ฟอดดด...
"เราคืนดีกันนะอ้วน" มินพูดบอก
"คิกิกี ปะปา... ป่ะ"
ภาษาที่ผมเองก็ฟังไม่เข้าใจแปลก็ไม่ออก แต่รู้สึกได้ว่าไอ้เด็กอ้วนกับมินคืนดีกันเป็นที่เรียบร้อย มินหัวเราะอารมณ์ดี ส่วนไอ้เด็กอ้วนก็คลอเคลียเมียกูไม่หยุดเลยนะมึง นั่นๆ จับตรงนู้นนิดตรงนี้หน่อย
แม่ง!! กูตีมือสักทีดีไหม หื้อ!!
TBC.
อ่านแล้วชอบไม่ชอบอย่าลืมเม้นให้กันบ้านน้า คนเขียนก็อยากรู้ว่าคนอ่านสนุกไหม อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบบบบบบบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
ชอบมิกกี้ ไอ้อ้วน มากกกกกกกกก :impress2:
ทิว รักมิน ตามใจมินมากๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
การเลี้ยงเด็กคือความวุ่นวาย
แต่นี้เลี้ยงเด็ก2คนมันคือสงครามกลางเมือง 555
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.34 ไอ้ทิวยังไหว --"】
ผ่านพ้นเหตุการณ์ที่แสนจะวุ่นวายในเวลาต่อมาก็จบลงแบบแฮปปี้แอนด์ดิ้ง มินกันไอ้เด็กอ้วนคืนดีกันเป็นที่เรียบร้อย หยอกล้อเล่นกันสนุนสนานเหมือนเดิม ไม่ดิ! ผมว่าปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก
--" ไอ้ทิวมึงต้องไหว ไม่ไหวบอกไหว
ผมได้แต่บอกตัวเองแบบนี้ทุกๆ สองชั่วโมง ตอนนี้หัวหน้าแก๊งกำลังนั่งเกาพุงกินป๊อบคอร์นอยู่ที่ปลายเท้าของผม มันพาลูกน้องดูสารคดีสัตว์โลกว่ะ รู้สึกห้องเงียบสบายหูจัง
"ทิวหลับเหรอ?"
"อืม... หลับอยู่มีไร"
"อย่าเพิ่งหลับดิ ดูสารคดีกันสนุกนะเว้ย"
อันที่จริงผมไม่ได้หลับหรอกผมแค่พักสายตา เหมือนตอนนี้ผมทำงานหนักกว่าเข้าไปทำงานที่ร้านทั้งสัปดาห์อีก เลี้ยงเมียหนึ่งเด็กอีกสองคนโคตรเหนื่อยเลยว่ะ
"ทิว!" มินเขย่าตัวผม
"อืมๆ รู้แล้ว" ผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นมินกำลังจ้องไปที่ทีวีจอขนาดใหญ่ มือขวาโกยป๊อปคอร์นเข้าปากไม่หยุด พอมันเห็นผมลืมตามันก็หันมายิ้มแล้วกินป๊อบคอร์นต่อ ผมมองลงไปที่พื้นก็เห็นมิกกี้กับไอ้อ้วนนอนเอาแขนขาพาดกันหลับสบายไปล่ะ
"เด็กๆ หลับแล้วเหรอวะ"
"อืม.. หลับสักพักแล้ว สงสัยเล่นกันจนเหนื่อย"
"ขยับมานี่ดิมิน" ผมเรียกมินให้ขยับเข้ามาหาผมอีกนิด ผมนอนอยู่บนโซฟาส่วนมินนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันนี่แหละครับ พื้นที่เล็กๆ ที่ผมโคตรชอบ
"มีอะไร?" มินวางถังป๊อบคอร์นลงที่พื้นก่อนจะขยับเข้ามาหาผม
"มากอดหน่อย" ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วหอมแก้มมันฟอดใหญ่
ฟอดดด...
"เหนื่อยเหรอทิว?" มินกอดผมกลับบ้าง บางเวลาที่มันออดอ้อนเอาใจผมก็ทำให้ผมรู้สึกดีโคตรๆ
"อืม... ก็นิดหน่อย" ผมตอบพร้อมกับลูบไล้ที่ตัวมินเบาๆ ได้กอดแค่นี้ก็้โคตรมีความสุขแล้วกู
"งั้นมึงนอนพักก่อนก็ได้ กูไม่กวนมึงแล้ว"
"บทจะพูดง่ายก็ง่ายจนกูตั้งตัวไม่ทันเลยนะ"
"กูก็พูดง่ายตลอดแหล่ะ มึงแค่ไม่รู้เอง" มินกระชับกอดผมแน่นขึ้น หน้ามันซุกอยู่ที่อกของผม
จุ๊บบ...
ผมก้มลงจูบที่แก้มมันและผละออก มินเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วทำหน้ากวนตีนก่อนจะยิ้มขำแล้วแนบหน้าลงที่อกของผมอีกครั้ง
"กูชอบเวลาที่ได้อยู่กับมึงแบบนี้จัง" มินพูด
"หึหึ กูจะชอบกว่านี้ถ้ากูได้อยู่กับมึงสองคน"
ปึ่ก!
"กูรู้นะมึงคิดอะไรไอ้หื่น"
"เก่งนี่หว่า รู้ด้วยว่ากูคิดอะไร"
"รู้ดิ มึงชอบคิดอยู่อย่างเดียวนั่นแหล่ะ" พูดจบมินก็ผละออกจากอ้อมกอดผมพลิกตัวลงมานอนกับผมแทน ผมกอดมินจากด้านหลังแล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้มินก่อนจะกระซิบพูดเบาๆ ว่า...
"แล้วกูทำได้ไหม?" ผมแกล้งถาม
"ไอ้บ้า! ทำอะไรได้ไม่ได้ มึงดูด้วยหลานนอนอยู่ที่พื้นไม่เห็นรึไง"
"แล้วถ้าจูบล่ะ" มินขมวดคิ้วแน่น สายตามองไปที่เด็กน้อยที่นอนหลับสนิทอยู่ที่พื้น
"แค่จูบพอนะ"
"มากกว่านั้นไม่ได้จริงอ่ะ?" ผมแกล้งถามย้ำ
"ไม่ได้! แค่จูบพอไม่งั้นไม่ต้องทำ"
"หึหึ โอเคงั้นแค่จูบพอ"
มินแหงนหน้าหันมาที่ผม มันแกล้งทำปากจู๋ให้ผมจูบ แม่ง!! กวนตีนฉิบหาย
"อ่ะๆ รีบจูบก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ" มันทำหน้าตากวนตีนล้อเลียนผม
หมับ!!
เท่านั้นแหละมือผมคว้าหมั่บเข้าที่ปลายคางของมันก่อนจะบีบอย่างแรงด้วยความมันเขี้ยว
"อื้ออ... ทิวกูเจ็บ!!"
"กวนตีนกูดีนัก! แบบนี้ต้องเอาคืนให้หนัก"
ผมก้มลงประกบจูบปากมันทันที มือจับคางบีบแน่นไม่ยอมปล่อย มืออีกข้างของผมจับแขนให้สองข้างมันรวบขึ้นชูเหนือหัวแล้วพลิกตัวขึ้นทาบทับมันไว้ทั้งร่าง
"อื้ออ... ทิวกูเอ็บ!!"
ผมผละปากที่กำลังบดเบียดริมฝีปากบางออกแล้วกัดริมฝีปากล่างมันอย่างแรงจนมีเลือดซึมออกมาให้เห็น ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียเลือดที่กำลังซึมออกแล้วประกบจูบปากมันอย่างรุนแรงอีกครั้ง
"อื้ออ..."
"อื้ออ... ทิว"
มินพยายามดิ้นให้หลุดแต่ด้วยแรงของผมที่มีมากกว่าทำให้มินไม่สามารถต้านทานไหว ผมกัดที่ปากมินอีกครั้งไม่แรงนักเพราะเลือดยังซึมออกมาไม่หยุด รสจูบที่รุนแรงทำให้ผมรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดของเมียรัก ริมฝีปากผมบดเบียดกับริมฝีปากบางอย่างรุนแรง ลมหายใจร้อนพ่นผ่านผิวหน้ายิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดี ลิ้นร้อนไล่เลียริมฝีปากบางก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มแล้วกวาดลิ้นชิมรสหวานอย่างหื่นกระหาย
"อื้ออ...."
ลิ้นร้อนไล่ต้อนเกี่ยวรัดกันอย่างไม่หยุดพัก ร่างของมินอ่อนระทวยหมดแรงต้านทานผมจึงคลายมือที่จับแขนทั้งสองข้างไว้ให้เปลี่ยนมาคล้องรัดที่คอผมแทน
"อ่าา... ทิวอย่า"
มือสากเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวบางลูบไล้วนไปมาโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านแต่อย่างใด ปลายนิ้วบดขยี้ตุ่มไตทั้งสองข้างสลับไปมาทั้งบีบทั้งขย้ำทำเอามินครางในลำคอไม่หยุด
"อื้ออ..."
เราสองคนจูบกันอย่างเร่าร้อนผลัดกันรับผลัดกันรุกไม่มีใครยอมใคร ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกันไม่มีหยุดพัก ยิ่งผมจูบรุนแรงเท่าไหร่มินก็จะตอบรับกลับแรงขึ้นเท่านั้น
ปึ่ก!
แรกกระแทกที่แผ่นหลังเป็นสัญญานว่าผมต้องปล่อยมินให้เป็นอิสระในไม่ช้า ผมรีบตักตวงรสจูบอันเร่าร้อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกดจูบย้ำๆ ซ้ำที่ปากบางและผละออกอย่างน่าเสียดาย
"แฮ่กๆๆ ไอ้ป๋ามึง!" มินหอบหายใจเหนื่อยรีบโกยอากาศเข้าปอดทันที
"หึหึ เป็นไงเอาอีกรอบไหม"
ตุบ!!
หมัดขนาดย่อมๆ ทุบเข้าที่ไหล่ผมอย่างแรง เล่นเอาผมเซเล็กน้อย
"ทิวมึง! แฮ่กๆ ไอ้บ้า!"
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ!
ผมกดจูบลงที่ปากมินด้วยความเร็วติดกันสามครั้งแล้วผละออกก่อนจะพลิกตัวลงมานอนที่เดิมแล้วรวบตัวมินเข้ามากอดไว้แนบอก หน้ามินซบหน้าลงที่อกผม สองมือเลื่อนลงที่ขยำที่ก้นมินด้วยความมันเขี้ยว
งับ!!
"โอ๊ยมิน!!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อมินมันใช้ปากกัดเข้าที่อกผมอย่างจัง แม่ง!! เนื้อกูหลุดติดฟันมันไปด้วยไหมเนี่ย!!
"แหกปากทำไมเดี๋ยวหลานก็ตื่นหรอก!!"
"ก็มึงกัดกูมันเจ็บนี่หว่า"
"มึงแกล้งกูก่อน" มินจ้องตาเขม็งมาที่ผม
จุ๊บ!
ผมจูบลงที่หน้าผากมันอีกครั้งโดยไม่สนใจว่ามันจะด่าผมว่าอะไร แต่ผมมันเขี้ยวมันว่ะ
"หึหึ.." ผมหัวเราะในลำคอ
มินใช้มือลูบที่ปากตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
"แม่งเลือดออก" มันบ่นอุบ
"ไหนดูดิ" ผมแกล้งขอมันดูเหมือนเป็นห่วงทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันปากแตกชัวร์
"เนี่ย! มึงกัดปากกูเลือดออกเลยใช่ไหม"
"มาๆ เดี๋ยวกูรักษาให้" ผมก้มลงประกบจูบปากมันเบาๆ อย่างเอาใจก่อนจะใช้ลิ้นเลียที่แผลมัน
"อื้ออ.. พอเลย" มินสะบัดหน้าหนี มันคงกลัวผมต่ออีกรอบ หึหึ
"หายเจ็บรึยัง?" ผมใช้ปลายนิ้วลูบที่ปากมันเบาๆ
"ถ้ากูบอกยังล่ะ มึงจะทำยังไง!"
"หึหึ ก็ไม่ทำไงแต่อาจจะจูบมึงอีกรอบก็แค่นั้น" ผมตอบหน้าตาย
"ไอ้หื่น!" มินต่อว่าผมไม่จริงจังนัก
ฟอดดด...
"อ่าา... ชื่นใจจัง" ผมหอมที่แก้มมินแล้วกอดรัดมันแน่นขึ้น
"มึงชอบรุนแรงกับกูตลอด" บ่นเสร็จมันก็มุดเข้าที่อกผม ขอกอดมันไว้แบบนี้ตลอดเลยได้ไหมวะเนี่ย!
"เพราะกูรักมึงไง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์นิดๆ
"ถนอมกูบ้างเหอะ!"
"นี่กูก็ถนอมมึงแบบสุดๆ แล้ว"
"ถนอมตรงไหน อยู่กับมึงไม่ได้เลือดก็เจ็บตัว"
"โอ๋ๆ กูทำเพราะรักน่า..."
"หึ!" เมียใครวะโคตรกวนตีน น่ากัดน่าฟัดสุดๆ หึหึ
"มึงจะดูสารคดีต่อไหม?"
"ไม่ดูแล้วกูง่วงอยากพัก"
"อืม... งั้นนอนไปก่อนเดี๋ยวกูมานอนเป็นเพื่อน"
"มึงจะไปไหน?" มินเงยหน้าขึ้นมาถาม
"ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมา"
"อืม... ปิดทีวีด้วยดิ"
"ได้ครับคุณชาย" พูดจบผมก็ลุกขึ้นหยิบรีโมทมาปิดทีวี ก้มลงไปหอมแก้มเด็กแสบทั้งสองแล้วห่มผ้าให้ใหม่เพราะเล่นเตะผ้าห่มไปกองที่ขากันทั้งคู่เลย
…
"เฮ้ออ... เกิดมาเป็นไอ้ทิวไม่ง่ายอย่างที่คิด" ผมก้มลงมองเป้ากางเกงตัวเองแล้วถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ ใกล้เมียทีไรของกูขึ้นทุกที --"
ผมเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองเสร็จสรรพ พอโล่งกายสบายใจก็เดินไปหยิบผ้าห่มในห้องนอนแล้วออกมาล้มตัวลงนอนข้างมินบนโซฟาตัวเดิม
"มินขยับมาเดี๋ยวห่มผ้าให้"
"อืม..." มินขยับตัวเข้าหาผมอย่างว่าง่าย ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วกดจมูกลงที่แก้มมินอีกครั้งก่อนจะคล้อยหลับตามมินไป
…
…
จุ๊บบ
"คริคริ.."
ความเย็นว๊าบที่มือทำให้ผมปรือตาขึ้นมามอง
"น้องอ้วนจุ๊บๆ อาทิวตรงนี้นะ จุ๊บเลยๆ อึบ!"
ภาพที่ผมเห็นคือมิกกี้กำลังประคองอุ้มไอ้เด็กอ้วนให้เกาะที่โซฟาแล้วดึงมือผมไปใกล้ปากไอ้อ้วน
จุ๊บบ
"เก่งมากเด็กดี คริคริ" มิกกี้ชื่นชมไอ้อ้วนที่สามารถจูบที่มือผมสำเร็จก่อนจะอุ้มไอ้อ้วนลงไปนั่งลงที่พื้น
แปะ แปะ ~
ไอ้อ้วนตบมือรัวๆ เมื่อได้ฟังคำชม
"หิวนมไหม เดี๋ยวรออาทิวกับอามินตื่นก่อนนะพี่จะบอกอาทิวชงนมให้" มิกกี้ลูบที่หัวไอ้อ้วนอย่างเอ็นดู
"เราจะเล่นอะไรกันดีล่ะ เดี๋ยวพี่ขอคิดก่อนนะ" มิกกี้พูดแล้วทำท่าคิด ผมก็แอบมองหลานโดยที่หลานเองก็ไม่รู้ตัวว่าผมตื่นแล้ว
"เฮ้ออ... พี่คิดไม่ออกเลย อืมใช่! อยากดูพี่วาดรูปไหมเดี๋ยวพี่จะวาดให้ดู"
ไอ้อ้วนมันยิ้มตอบ ยกมือป้อมๆ สะบัดไปมาเป็นการตอบรับ
"งั้นเดี๋ยวรอพี่ก่อนนะ พี่ขอไปหาสมุดวาดรูปในกระเป๋าก่อน" มิกกี้พูดบอกไอ้เด็กอ้วนแล้วลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินไปในห้องนอนเพราะกระเป๋าอยู่ในนั้น
"แอ.. แอ๊ะๆ" ไอ้อ้วนทำท่าจะคลานตามมิกกี้ไป มิกกี้หันมามองที่ไอ้อ้วนแล้วรีบเดินกลับมา
"น้องอ้วนรอพี่ตรงนี้นะ พี่ไปแป๊ปเดียวเดี๋ยวกลับมาครับ"
"แอ แอ แอ๊ะ!" ไอ้อ้วนไม่ยอมครับ เหมือนมันจะให้มิกกี้อุ้ม โถ... มึงไม่ดูตัวเองเลยเนาะ อีกนิดเดียวมึงจะตัวโตกว่าหลานกูแล้วไอ้อ้วนเอ้ย!
"อยากให้พี่อุ้มเหรอ?"
แปะ แปะ ~
ไอ้อ้วนตีมือถูกอกถูกใจ ถ้ามันพูดได้คงตอบว่าใช่เลย แต่หลานผมตอนนี้ค่อนข้างหนักใจ ฮ่าๆ กูล่ะสงสารมิกกี้จริงๆ ต้องอุ้มหมูเดิน
"เอางั้นก็ได้ มาเดี๋ยวพี่จะอุ้มน้องอ้วนไปด้วยกัน" มิกกี้เดินเข้ามาหาไอ้เด็กอ้วน มันรีบอ้าแขนรอเลย
"อึ่บ!!" มิกกี้ออกแรงอุ้มไอ้อ้วนขึ้นสุดกำลัง ภาพที่ผมเห็นคือแขนทั้งสองข้างของมิกกี้สอดเข้าไปใต้รักแร้ไอ้อ้วน สองมือประสานจับกันแน่นเพื่อล็อคตัวไอ้อ้วนไว้ แต่ขาไอ้อ้วนนี่ดิยังลากกับพื้นอยู่เลย ฮ่าๆๆ โอ๊ย!! กูขำยิ่งกว่าสารคดีสัตว์โลกอีก
"ทำไมน้องอ้วนตัวหนักจัง นั่งลงก่อนนะเดี๋ยวพี่ลองอุ้มอีกที" มิกกี้ค่อยๆ วางไอ้อ้วนลงที่พื้น มันมองตามมิกกี้ตาละห้อย
"ลองอีกทีเนอะ" มิกกี้ออกแรงอุ้มไอ้อ้วนอีกครั้ง รวมพลังสุดแรงเกิดแต่ผลที่ได้คือ...
"พี่ว่าเรานั่งเลยตรงนี้รออามินกับอาทิวตื่นดีกว่าเนอะ เดี๋ยวอาทิวตื่นพี่ค่อยไปเอาสมุดวาดรูปมาวาดการ์ตูนให้ดูนะ" มิกกี้ยิ้มแห้งก่อนจะลูบที่หัวไอ้อ้วนอย่างเอ็นดู
ผมเห็นสภาพแล้วสงสารหลานจับใจ แต่อยากรู้เหมือนกันว่ามิกกี้จะทำยังไงต่อ เงียบครับ เหมือนมิกกี้กำลังใช้ความคิดส่วนไอ้อ้วนก็รอให้พี่ชายอุ้ม มันคลานเข้าไปหามิกกี้แล้วนั่งเขี่ยขวดนมเล่นอย่างเจียมตัวอยู่เงียบๆ กับขวดนมดีกว่าอะไรประมาณนี้
"หิวนมเหรอ?" มิกกี้ถามอย่างเป็นห่วง
"มา.. หม่ำ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ลองปลุกอาทิวให้ก่อนนะ เพราะถ้าปลุกอามินพี่ว่าน้องอ้วนไม่ได้กินนมแน่นอน"
ผมรีบหลับตาลงแล้วแกล้งหลับต่อแบบไม่รู้เรื่อง สักพักนึงมือน้อยๆ ของหลานชายก็จับเข้าที่แขนของผม
"อาทิวฮะ" มิกกี้เขย่าแขนผม
"อาทิวฮะตื่นได้แล้วฮะ" ผมยังนอนนิ่งแต่มินมันเริ่มขยับตัวแล้วมันก็หลับต่อโดยไม่สนใจอะไร เมียกูนอนแบบไม่สนใจโลกจริงๆ
"อาทิวฮะ น้องอ้วนหิวนมแล้ว"
ผมเริ่มสงสารหลานตัวเอง ทนไม่ไหวเลยต้องทำเป็นรู้สึกตัวแล้วตื่นลืมตาขึ้นมามองมิกกี้ที่จับแขนผมเขย่าไม่หยุด
"อืม... ว่าไงครับ ตื่นนานรึยัง?" ผมเอื้อมมือไปลูบที่หัวหลานเบาๆ
"ตื่นนานแล้วฮะ น้องอ้วนหิวนมฮะอาทิว" มิกกี้รีบบอกความต้องการทันที
"มิกกี้รู้ได้ไงครับว่าน้องหิวนม?" ผมแกล้งถาม
"รู้ฮะ น้องบอกหม่ำๆ ฮะ"
"หึหึ น้องบอกแบบนั้นจริงอ่ะ"
"จริงฮะ น้องบอกหม่ำๆ แต่พูดไม่ชัดหรอกน่ะฮะ น้องจับขวดนมมิกเลยคิดว่าน้องคงจะหิวนมฮะ"
"หึหึ เก่งมาก ช่างสังเกตุดีจริงๆ มิกกี้เลี้ยงน้องแทนอาได้ดีมากครับ"
"ฮะ มิกเลี้ยงน้องได้" มิกกี้ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
"เดี๋ยวอาไปชงนมให้นะ"
"ฮะอาทิว เดี๋ยวมิกจะเฝ้าน้องเองฮะ"
"แอะ แอ๊ะ.." ไอ้อ้วนเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่กูฟังมึงไม่รู้เรื่องหรอกนะอ้วน ไว้พูดภาษาเดียวกับกูได้เมื่อไหร่ค่อยมาบอกกูอีกทีแล้วกัน
ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วห่มผ้าให้มิน มิกกี้ก็ช่วยผมจับผ้าห่มคลุมที่เท้าให้อาสุดที่รักก่อนจะใช้นิ้วชี้แนบที่ปากตัวเองแล้วทำเสียงจุ๊ๆ เป็นอันรู้กันว่าเราสามคนไม่ควรส่งเสียงดังเพราะอาจจะทำให้มินตื่น ผมยิ้มขำในความน่าเอ็นดูของหลานชายผมคนนี้จริงๆ
"รอแป๊ปนึงนะครับ"
"ได้ฮะ"
ผมก้มลงหยิบขวดนมจากมือไอ้เด็กอ้วน อันแน่! มึงอย่ามายิ้มให้กูทำดีหวังผลล่ะซิ กูรู้นะว่ามึงอยากกินนม ชีวิตนี้มึงเคยอารมณ์ไม่ดีบ้างไหมวะ ยิ้มเก่งจังเลยเว้ย! ผมใช้นิ้วจิ้มที่หัวมันเบาๆ ด้วยความหมั่นใส้ ไอ้อ้วนเอ้ย!
ผมเดินถือขวดนมเข้าไปในครัว จัดการล้างขวดนมที่ใช้แล้วอย่างสะอาดก่อนจะกดน้ำร้อนลวกขวดนมจับเขย่าๆ แล้วเทออกอยู่สามสี่ครั้งเสร็จแล้วก็จับจุ่มลงในหม้อที่ต้มน้ำอุ่นทิ้งไว้สักพัก ระหว่างรอผมก็เดินไปหยิบขวดนมอันใหม่มาชงนมให้ไอ้อ้วน จัดขวดใหญ่ไฟกระพริบไปเลยจะได้ไม่ต้องชงบ่อย พอได้นมที่ต้องการผมก็ไปหยิบผลไม้ในตู้เย็นมาจัดการปลอกเปลือกแล้วหั่นเป็นชิ้นขนาดพอกินจัดใส่จานให้มิกกี้ นมพร้อม ผลไม้พร้อม ผมจึงเดินไปหยิบขวดนมที่แช่น้ำอุ่นไว้ขึ้นไปตากพักบนตะแกรงเพื่อทิ้งไว้ให้ขวดนมแห้งพร้อมใช้งานในครั้งต่อไป พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผมก็หยิบจานผลไม้และขวดนมถือเดินออกมาข้างนอก
"เย้ๆ อาทิวมาแล้ว"
"หึหึ ดีใจขนาดนั้นเชียว"
ผมวางจานผลไม้ลงที่พื้นให้มิกกี้ อย่าถามว่าโต๊ะวางของไปไหน นู้นน... ในห้องทำงานมินเป็นคนจัดการย้ายไปให้ไกลไอ้อ้วนเพราะกลัวมันหัวฟาดบ้าง กลัวมันคลานชนโต๊ะบ้าง ผลสุดท้ายเลยย้ายไปไว้ในห้องทำงานผม หึ! ไอ้อ้วนมันกินพื้นที่ส่วนตัวผมไปเยอะเลย
"นมน้องล่ะฮะ" มิกกี้ถามด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าไอ้อ้วนจะไม่ได้กินนม
หึหึ ขวดนมผมยึดไว้ก่อนขอแกล้งไอ้อ้วนแป๊ปเพื่อความสนุนส่วนตัวของผมเอง กร๊ากกก
"อ้วนคลานมานี่ม่ะ"
ไอ้เด็กอ้วนคลานมาหาผมทันที มันรู้งาน มันรู้ว่าในมือผมมีนมอุ่นๆ หวานฉ่ำรอมันอยู่
"ไหนอยากกินนมต้องทำไงก่อน"
"แอ.. แอ๊ะ มะ..หม่ำ" ไอ้อ้วนพูดภาษาเทพอีกแล้วแต่มือมันกำลังทำตามที่ผมกับมินเคยสอน
"ยกสูงๆ ค้างไว้ เออแบบนั้นแหล่ะดีมาก"
"ว๊าวว... น้องอ้วนทำท่าอะไรเหรอฮะอาทิว" ฮ่าๆ ถ้ามิกกี้จะงงก็ไม่แปลกหรอก เพราะไอ้อ้วนมันแค่ทำท่าจับมือตัวเองแล้วยกขึ้นยกลงเท่านั้น แต่นั่นก็หมายความว่ามันกำลังยกมือไหว้ผม
"ธุจ้าครับ ถ้าเป็นเด็กๆ ผู้ใหญ่จะชอบสอนให้ธุจ้าครับ"
"อ่อ... แล้วธุจ้าหมายความว่ายังไงเหรอฮะอาทิว?"
"ก็ความหมายเดียวกันกับขอบคุณนั่นแหล่ะครับ เป็นการสอนให้ไหว้ขอบคุณเวลาที่ผู้ใหญ่ให้ของเด็ก" ผมบอกมิกกี้
ผมก็ไม่รู้วิธีสอนเด็กอะไรมากมายหรอกครับ รู้แค่นี้แหล่ะเพราะเคยเห็นผู้ใหญ่หรือพ่อแม่ที่บ้านสอนลูกๆ หลานๆ มายังไงก็เลยลองเอามาสอนไอ้อ้วนดู ถ้าจะให้ผมสอนเป๊ะๆ ตามหลักการเลี้ยงเด็กพูดได้เลยว่ายาก เพราะพ่อแม่สมัยนี้การเลี้ยงดูและวิธีสอนลูกค่อนข้างแตกต่างกันออกไป แต่ละบ้านสอนลูกแบบไหนก็ว่ากันไปตามนั้นไม่มีอะไรถูกผิดหรือกฏที่ตายตัว สุดท้ายแล้วต่อพ่อแม่สอนมายังไงก็ขึ้นอยู่กับตัวของเด็กคนนั้นอยู่ดีว่าโตมาแล้วจะเป็นคนดีของสังคมไหมก็แค่นั้น ส่วนไอ้เด็กอ้วนนี่ผมก็คงไม่ฟันธงอะไรเพราะอนาคตมันผมไม่สามารถหยั่งรู้ได้หรอก ถ้ามันโตมาเป็นคนดีไม่เที่ยวไปสร้างความเดือนร้อนให้ใครในอนาคตผมก็ดีใจล่ะ
"น้องอ้วนเก่งจังเลยฮะ"
"อยากดูอีกไหม?" ผมถามมิกกี้
"อยากดูฮะอยากดู"
"อ้วนมานี่ม่ะ" ผมวางขวดนมไว้ข้างตัวแล้วอุ้มไอ้เด็กอ้วนมานั่งหันหน้าเข้าหาผม
"อ้วนตบมือ"
แปะ แปะ~~
"อ้วนธุจ้าสวยๆ อีกทีเร็ว"
ไอ้อ้วนทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
"เก่งมากๆ งั้นเอาท่าไม้ตายเลย"
หึหึ มึงทำท่านี้กูเห็นมึงทำทีไรกูฮาทุกที
"ไหนอ้วนแกล้งตายดิ"
--" ความรู้สึกอ้วนในตอนนี้
(อ้วนอยากบอกว่าจำใจต้องทำเพราะลุงคนนั้นมีขวดนมที่อ้วนหวงแหนเป็นตัวประกัน)
"สุดยอดเลย น้องอ้วนแกล้งตายได้เหมือนมากเลยฮะ"
ท่าที่ไอ้อ้วนทำอยู่ตอนนี้คือการนอนหงายท้องแล้วทำตัวนิ่งอยู่กับพื้น แต่มันไม่ยอมหลับตานะ มันแกล้งตายแบบขึ้นอืดน่ะ ฮ่าๆๆ
"มึงนี่เกินคาดจริงๆ เพื่อนมนี่ยอมทำได้ทุกอย่างกูล่ะยอม"
ไอ้อ้วนมันพลิกตัวนอนคว่ำแล้วดันตัวอันอวบอ้วนของมันลุกขึ้นนั่งแล้วปีนป่ายพยายามจะมานอนที่ตักผม ดูมันทำๆ อยู่เป็นรู้งานสุดแบบนี้ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่อดตายแน่ๆ
"ทำอะไรอ่ะทิว" มินงัวเงียตื่นขึ้นมาถาม
"ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าก่อนไป"
"อ้วนไปนอนทำไรตรงนั้น?" มินถามไอ้อ้วน พอมันเห็นมินแค่นั้นแหล่ะรีบคลานออกจากตักผมทันที
"เฮ้ยๆ ไม่เอานมแล้วใช่ไหม" ไอ้อ้วนหันกลับมามองที่ผม มันหยุดมองสักพักแล้วมันก็คลาดต่อเพื่อไปหามิน อ้าว! ไอ้นี่นิวอนซะแล้ว
"ไอ้ป๋ามันแกล้งอะไร หื้อ?" มินอุ้มไอ้อ้วนขึ้นไปนั่งบนตัก
"อามินฮะ น้องอ้วนธุจ้ากับทำท่าแกล้งตายได้ด้วยนะฮะ"
"ไงล่ะ เก่งใช่ไหม อาเป็นคนสอนเองแหล่ะ" มินยืดอกรับคำชมอย่างภาคภูมิใจ
เมียกูนี่แหล่ะเป็นคนสอน อะไรที่คนปกติเขาไม่ทำมันสอนหมด นี่ผมยังแอบคิดในใจว่าแบบนี้เขาเอาไว้สอนคนรึเปล่าวะ
ฟอดดด...
ไอ้เด็กอ้วนหัวเราเอิ๊กอ๊าก มันนอนให้มินฟัดได้ตามใจ อ้อนเมียกูเก่งจริงๆ นะมึง!
"อ๊ะ" มินลูบปากตัวเองเบาๆ เพราะโดนไอ้อ้วนใช้มือป้อมๆ ของมันขย้ำเข้าที่ปากตอนมินก้มลงไปฟัดแก้ม
"อามินปากไปโดนอะไรมาฮะมีแผลด้วย" มิกกี้ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหามิน
"เอ่อ... อาเดินไม่ระวังน่ะเลยหกล้ม" มินตอบแล้วหันมามองผม สายตามันนี่จ้องเขม็งเลย ฮ่าๆๆ มึงอยากกวนตีนกูก่อนนะครับที่รัก
"เจ็บมากไหมฮะอามิน?"
"ไม่เจ็บแล้วครับ" มินยิ้มแล้วลูบหัวหลานรักอย่างเอ็นดู
"น้องอ้วนอย่าจับตรงนี้นะ อามินจะเจ็บรู้ไหมครับ" มิกกี้หันไปพูดกับไอ้อ้วนที่นอนนิ่งอยู่บนตักมิน
"หึหึ โดนพี่ชายดุเลยสมน้ำหน้า" ผมพูดขำๆ
"ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้าเลย จะกินนมใช่ไหม ทิวเอานมไอ้อ้วนมาดิ" มินแกล้งดุไปงั้นแหล่ะ สุดท้ายแล้วมินมันก็ตามใจไอ้อ้วนเหมือนเดิม
"หึ! ไอ้นี่มันยอมทิ้งนมไปหามึงเพราะมันรู้ว่ายังไงมึงก็ต้องตามใจมันทุกอย่าง" ผมพูดแล้วยื่นขวดนมไปให้มิน
"ก็ใช่ดิ มึงชอบแกล้งมันแถมมึงชอบดุมันจะตาย อ้วนมันเลยชอบอยู่กับกูไง เนอะอ้วนเนอะ"
"ไม่จริงฮะ อาทิวใจดีมากเลยนะฮะ พอมิกบอกอาทิวว่าน้องอ้วนหิวนมอาทิวก็รีบไปชงนมให้น้องอ้วนตลอดเลยนะฮะ จริงไหมฮะอาทิว" มิกกี้เดินมาหาผม ผมอุ้มมิกกี้ขึ้นมานั่งบนตักแล้วหอมที่แก้มหลานฟอดใหญ่ รางวัลจากอาทิวสุดหล่อ
"หึหึ จริงครับ" ผมลูบหัวมิกกี้อย่างเอ็นดู ทำดีมากหลานรักขออา ส่วนไอ้อ้วนนอนดูดนมตาแป๋วไม่สนใจใครทั้งนั้นแหล่ะเพราะตอนนี้มันได้ขวดนมไปครอบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"อะไรมิกกี้ เข้าข้างอาทิวซะงั้น"
"ก็น้องอ้วนรักอามินแล้ว มิกก็เลยต้องรักอาทิวฮะ เดี๋ยวอาทิวจะน้อยใจ"
"ฮ่าๆๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ"
เราสองคนหัวเราะกับคำตอบของมิกกี้ ผมนี่ไม่อยากให้หลานโตเลยรู้สึกอย่างให้น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ตลอดไป ความใสซื่อของเด็กถ้าทำให้ผมได้ขำได้หัวเราะแบบนี้ทุกวันคงจะดีไม่น้อย
…
…
อ่านต่อด้านล่างนะคะ^^
-
อ่านต่อจากด้านบนค่ะ^^
"ทิวเย็นนี้เราจะกินอะไรกันดี?" มินหันมาถามผม
ตอนนี้มิกกี้กำลังเล่นกันไอ้อ้วนที่พื้น กำลังทำตามสัญญาที่ให้ไอ้อ้วนไว้คือวาดรูปให้ไอ้อ้วนดู
"มึงล่ะอยากกินอะไร?"
"ไม่รู้ดิ"
"คิดซิว่าอยากกินอะไร จะกินที่นี่ให้กูทำให้หรืออยากออกไปกินข้างนอก"
"งั้นพาหลานไปกินเอ็มเคไหม ไปเดินเล่นที่ห้างด้วย พรุ่งนี้มิกกี้ก็ต้องกลับบ้านแล้วเผื่อหลานอยากได้อะไรจะได้ซื้อให้หลานเอากลับบ้านไปด้วย"
"อืม ตามใจมึง เดี๋ยวกูเข้าไปทำงานก่อนแล้วจะไปตอนไหนก็เดินเข้าไปเรียกที่ห้องแล้วกัน"
"โอเค" มินยิ้มกว้างทันที
ฟอดดด..
ผมหอมแก้มมินให้มันสียอาการเล่นๆ ก่อนจะเดินยิ้มสบายใจเข้าไปในห้องทำงาน เรื่องเสียเงินขอให้บอกเมียผมครับ มินถนัดสุด หึหึ
ผมนั่งทำงานเพลินจนลืมเวลา มองนาฬิกาอีกทีเกือบบ่ายสามโมง เสียงหัวเราะจากข้างนอกเงียบลงไปเมื่อไหร่ผมก็ไม่ทันสังเกตุ ผมวางปากกาลงบนโต๊ะแล้วใช้นิ้วคลึงนวดเบาๆ ที่หัวคิ้วคลายความเมื่อยล้า ใช้สายตาอ่านเอกสารนานๆ เล่นเอาผมต้องปรับสายตาใหม่เลยทีเดียว ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลง ขอพักสักแป๊ปค่อยพาสามแสบออกไปกินข้าวแล้วกัน
ร่างกายที่ถูกใช้งานนานๆ สายตาที่คอยจดจ้องเอกสารเพื่ออ่านสัญญาต่อเติมร้านฉบับแก้ไขทำเอาผมปวดหัวอยู่ไม่น้อย ผมพักสายตาได้สักพักก็รู้สึกว่ามีอะไรมาเกาะที่ขา ไอ้เหี้ย!! อย่าบอกนะว่ากูโดนผีอำ อร๊ากก... กูกลัว *~*!!
"เฮ้ย!! ไอ้อ้วน!" ผมร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเจอไอ้อ้วนกำลังเกาะขาผมแล้วพยายามจะยืน แม่ง! มาเกาะซะกูตกใจเลยดีนะกูไม่เผลอถีบเอาน่ะ
คือตอนผมเข้ามาในห้องทำงานผมไม่ได้ปิดประตูห้องหรอกครับ เพราะผมต้องคอยฟังเสียงแก๊งสามแสบว่ามีใครชวนกันเล่นอะไรที่มันอันตรายรึป่าว โดยเฉพาะอ้หัวหน้าแก๊งมันตัวนี้ดื้อสุดบางทีก็พากันเล่นแรงๆ ผมเลยต้องคอยระวังเพราะกลัวเกิดอุบัติเหตุ ไว้ใจมันได้เหรอ หึหึ
"ไม่ต้องมายิ้มเลย ไม่ได้นอนกับหัวหน้าแก๊งข้างนอกรึไง หื้อ" ผมอุ้มไอ้อ้วนขึ้นมานั่งบนโต๊ะทำงาน
แปะ!
"นี่แน่ะ" ผมตีที่หน้าผากไอ้อ้วนไม่แรงนัก
"อ่ะ แอ๊ะ.." มันพยายามจะคว้ามือผมไปจับ
"สู้เหรอๆ เดี๋ยวจะโดน!" ผมแกล้งขยับมือไปมาหลอกล่อไอ้อ้วน มันก็พยายามจะคว้ามือผมแต่ก็ทำไม่สำเร็จ
"ฮ่าๆๆ อย่าริอาจสู้กับกูครับอ้วน รออีกสิบปีค่อยมาท้ากูต่อยนะ หึหึ"
ไอ้อ้วนหยุดนิ่ง
"ทำไม! ไม่พอใจแค่นี้มองหน้าเหรอวะ!!" ผมแกล้งดุมัน มันมองผมแล้วก็....
"เฮ้ย! อย่าร้องนะ ฮึ่บๆ เลย"
เอาแล้วกู! มันเบ๊ะปากแล้ว... อย่านะเว้ย!
"โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วไม่แกล้ง อ่ะอยากจับก็จับ" ผมยื่นมือให้มันจับอย่างง่ายดาย กลัวมันแหกปากร้องเลยต้องยอมมันไปก่อน
"อ้าว! ไม่จับแล้วเหรอวะ" ไอ้อ้วนมันไม่จับซะงั้น มันทำท่าจะให้ผมอุ้มอย่างเดียวเลย
"หึหึ หลายเรื่องนะมึงเนี่ย มาๆ อุ้มก็อุ้ม" พอผมทำท่าจะอุ้มมันก็ดีใจใหญ่ ทำท่ารีบกระโจนเข้าหาผมทันที
"อุ้มแล้วจะให้พาไปไหนล่ะทีนี้" ผมมองไปรอบๆ ห้อง จะอุ้มมันพาเดินเล่นในห้องนี้เหรอวะ ใช่เหรอ!
"งั้นจะพาไปปลุกแก๊งมึงล่ะกันจะได้เตรียมตัวออกไปกันข้าวข้างนอก"
ผมอุ้มไอ้อ้วนเดินวนห้องทำงานอยู่รอบนึง มันมองผมแล้วยิ้มชอบใจก่อนจะซบหน้าลงแนบอกผม ไอ้นี่มันขี้อ้อนดีจริงๆ ผมเดินออกมาจากห้องทำงาน มินกับมิกกี้นอนกองกอดกันอยู่ที่พื้น ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งยองๆ ลงข้างมิน วางไอ้อ้วนให้นั่งทับตัวมินก่อนจะเริ่มปลุกไอ้หัวหน้าแก๊งสุดโหดให้ตื่น
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ~
ผมจูบรัวๆ ลงที่แก้มมิน ไอ้อ้วนก็ใช้มือตีลงที่แขนมิน เราสองคนช่วยกันปลุกครับ
"อื้ออ... อะไรทิว" มินงัวเงียตื่นขึ้นมามอง ไอ้อ้วนยังไม่เลิกตีอีก เดี๋ยวมึงก็โดนหัวหน้าแก๊งสั่งฆ่าทิ้งหรอก
"กูป่าวนะ ไอ้อ้วนมันบอกให้กูพามันมาปลุกมึง"
"อื้ออ... รู้แล้วๆ เดี๋ยวตื่น" มินตอบ
"หิวข้าวรึยัง?" ผมอุ้มไอ้อ้วนออกจากตัวมิน มิกกี้เริ่มขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็นอนต่อ
"มึงหิวแล้วเหรอ แล้วไอ้อ้วนมันไปอยู่กับมึงได้ไง เมื่อกี้มันยังนอนอยู่กับกูอยู่เลยนิ" มินลุกขึ้นนั่งแล้วทำตาปรือหัวฟูฟ่อง หึหึ เมียกูทำอะไรก็ดูดีไปหมด
"นี่มึงตื่นหรือว่าฝันอยู่หึ! มันคงหิวนมมั้งเลยคลานเข้าไปปลุกกูถึงในห้องทำงาน"
"คลานไปเองเลยเหรอวะ เก่งมากอ้วน" มินชมไอ้อ้วน ไอ้นี่ก็รีบคลานเข้าหาเลยดิครับ แหม!! มึงนี่อ้อนเมียกูหนักไปแล้วนะเว้ย!!
มนุษย์เด็กตัวอ้วนป้อมรีบคลานหาอ้อมกอด... อ้อมกอด... เมียกู!! ไอ้อ้วนนี่มันร้ายนัก!!
ฟอดด.. ฟอดด...
"อ่า.. อ้วนตัวหอมน่าเจี๊ยะมาก งับๆๆ กัดกินเลยดีไหมเนี่ย"
ไอ้อ้วนหัวเราะเอิ้กอ๊ากพยายามดิ้นหนีปากนุ่มๆ --"
ปากนุ่มๆ ของเมียกูนะนั่นน่ะ --"
"ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป"
"เดี๋ยวก่อนดิ ขอแกล้งไอ้อ้วนก่อน ง่ำๆๆ กินหมูชุบแป้งทอดสองคำ"
"พอได้แล้ว! เลิกเล่นแล้วไปล้างหน้าล้างตาซะจะได้ออกไปกินข้าว"
"เออๆ ก็ได้ แล้วมิกกี้ล่ะ" มินหันไปมองหลานที่นอนหลับอยู่ข้างๆ
"เดี๋ยวมึงกับกูแต่งตัวเสร็จค่อยมาปลุกมิกกี้อีกที ให้หลานนอนไปก่อน"
"อืม.. อ้วนไปด้วยกันไหม?"
"ไม่ต้องเอามันไป เดี๋ยวกูพามันไปชงนมแล้วให้มันกินนมรอ"
"วันนี้ไอ้ป๊ามันดุเนอะอ้วนเนอะ" มินหันไปคุยกับไอ้อ้วน ไอ้นี่ก็เข้าใจที่เมียกูพูดทุกอย่างจริงๆ นะมึง!
"วางไอ้อ้วนลงแล้วไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดซะ" ผมออกคำสั่ง
"อืมๆ รับทราบแล้วคร๊าบท่าน ดุฉิบหาย!" พูดจบมินก็ลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน
"อ้วนไปกินนม" ผมหันไปสั่งไอ้อ้วนต่อ
"อ้วนไปกับพี่ไหม?" มินทำหน้าทะเล้นเชิญชวนไอ้อ้วน
ไอ้อ้วนมันมองผมสลับกับมิน ผมนั่งจ้องมันนิ่ง ลุ้นว่ามันจะไปกับใคร อย่านะเว้ย!! กูเอาจริงนะเว้ยไอ้อ้วน ถ้ามึงขัดคำสั่งกูล่ะก็... หึ!!
มันยังนิ่งอยู่ครับ อาการแบบนี้คงกำลังเลือกอยู่ว่าจะเลือกนมหรือเลือกหัวหน้าแก๊งดีนะ แล้วในที่สุดมันก็ตัดสินใจได้ มันคลานมาหาผมว่ะ ฮ่าๆ ไอ้นี่เห็นแก่ของกินดีเว้ย รอดตัวไปนะมึงแบบนี้เขาเรียกอยู่เป็นไม่ทำให้กูโกรธคือดีที่สุด ทำดีมากเลยอ้วน หึหึ
หลังจากหลอกล่อไอ้อ้วนไปกินนมเป็นอันสำเร็จตามแผน ให้มินอาบน้ำแต่งตัวก่อน พอมินอาบเสร็จผมก็จัดการอาบน้ำให้ไอ้อ้วนและตัวเอง รีบอาบรีบขึ้นเดี๋ยวไอ้อ้วนมันเพลิน เสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัวผมก็ให้มินเดินไปปลุกมิกกี้มาอาบน้ำ มิกกี้เดินขยี้ตาหัวฟูถือผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป แม่งอากับหลานโคตรเหมือนกันเลยว่ะ มิกกี้นี่ก็มินย่อส่วนดีๆ นี่เอง แถมหน้าตามาทางพี่ชายมินเต็มๆ
พอมิกกี้อาบเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าที่มินเตรียมไว้ให้ แต่งหล่อหวีผมอีกนิดเป็นอันเสร็จพร้อมออกเดินทาง ช่วงนี้แหละที่โคตรวุ่นวาย ทั้งคนทั้งรถเข็นเด็กสัมภาระเพียบ!! ออกจากบ้านทีเหมือนจะไม่กลับบ้านสามสี่วัน ของโคตรเยอะ!! --"
เฮ้ออ... เลี้ยงเด็กนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ กูการันตีด้วยตัวเองนี่แหล่ะ คิดย้อนดูอีกที รู้สึกดีใจที่ได้เมียเป็นผู้ชายเว้ยเฮ้ย ฮ่าๆๆ ไม่ต้องมีลูกดีที่สุดล่ะตอนนี้ รู้สึกรักเมียมากขึ้นทันที
มินจ๋าของไอ้ป๋าทิว^^
TBC.
เหนื่อยแทนป๋าทิวจัง ฮ่าๆๆ
-
:z1: :z1: :z1: อ้วนน่ารัก
-
อ้วน....รู้มากนะเนี่ย :katai2-1:
ส่วนมิน ยังไงๆ ก็น่ารักที่สุด ในสายตาของทิว :m20: :laugh:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียนี่ก็เป็นพ่อที่ดีนะฮะ ดูแลจัดการทุกคนในบ้านได้ดีเชียว :laugh:
-
ฟัดเด็กอ้วนๆนี่มันดีจริงๆนะ ^^
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.18 ความลับ ความรัก】
"ขอบใจที่มานะ"
"ครับท่าน"
"เฮ้ออ... อันที่จริงฉันก็อยากเรียกแทนตัวเองว่าพ่อเหมือนเวลาที่นายอยู่กับลูกชายฉันนะ เพราะฉันเองก็เห็นนายเป็นเหมือนลูกชายของฉันคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ซิ.. ฉันรู้สึกว่ามันดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้ที่จะเรียกแทนตัวเองว่าพ่อเวลาที่ฉันคุยกับนายสองคนโดยที่ไม่มีลูกชายฉันอยู่ด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจดี"
"นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?"
"ไม่ครับ ผมเข้าใจ"
"นายจะเรียกฉันว่าพ่อก็ได้นะ ฉันไม่ถือ"
"ผมเรียกท่านแบบนี้ดีกว่าครับ เพราะถึงผมจะเรียกท่านว่าอะไรท่านก็คือพ่อของคนที่ผมรัก สรรพนามที่ใช้เรียกไม่ได้ทำให้ความเคารพที่ผมมีต่อท่านลดน้อยลงไปกว่าเดิมนี่ครับ"
"ตอบได้ดี ฉันชอบ หึหึ"
"ขอบคุณครับ"
"งั้นเราเข้าเรื่องเลยแล้วกันจะได้ไม่เสียเวลามาก"
"ครับ"
"นายคงรู้คร่าวๆ ถึงอาการป่วยของฉันแล้วใช่ไหม?"
"ครับท่าน"
"นายรักลูกชายของฉันจริงอย่างที่นายเคยพูดใช่ไหม?"
"ผมรักโจครับ"
"หึ! ฉันชอบที่นายตอบคำถามฉันโดยที่ไม่ลังเลใจเลยสักนิดเดียว"
"ผมตอบตามความจริง"
"เออดี! ฉันชอบคนแบบนายนี่แหล่ะ หึหึ"
"ครับ"
"วันนี้ที่ฉันเรียกนายมาคุยเพราะฉันอยากขอให้ช่วยอะไรฉันสักอย่างได้ไหม?"
"ถ้าเป็นสิ่งที่ผมพอจะช่วยได้ผมก็ยินดีช่วยเต็มที่ครับ"
"เรื่องอาการป่วยของฉัน"
"อาการป่วยของท่าน…?"
"อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้ลูกชายฉันรู้ได้ไหม ฉันอยากเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนแล้วฉันจะเป็นคนบอกเขาด้วยตัวเอง"
"แต่สุขภาพท่านตอนนี้ ผมคิดว่า..."
"ฉันไม่อยากทำให้ลูกฉันต้องเป็นห่วงฉันมากไปกว่านี้"
แค่เริ่มต้นผมก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมาแล้วซิ
"เฮ้ออ.. ฉันไม่เคยทำตัวเป็นพ่อที่ดีเลยสักครั้ง จะพูดว่ายังไงดีล่ะ ที่โจเติบโตมาแล้วเป็นคนดีมาได้ขนาดนี้เป็นเพราะตัวเขาเองล้วนๆ ถึงเขาจะถูกเมียฉันรังแกยังไงเขาก็ไม่เคยตอบโต้หรือเรียกร้องอะไรจากฉันเลยสักครั้ง หึ! ฉันเป็นพ่อที่แย่มากเลยว่าไหม?"
"โจคงไม่คิดอย่างนั้นหรอกครับ"
"โจเป็นคนจิตใจดีเหมือนแม่ของเขา รายนั้นต่อให้ถูกต่อว่าหรือดูถูกยังไงเธอก็ไม่เคยปริปากพูดบอกฉันสักคำทั้งที่ฉันบอกทุกครั้งว่ามีอะไรให้บอก ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากให้ฉันลำบากใจจนบางครั้งฉันต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นทุกครั้ง เพราะฉันหวังว่าเธอจะเจ็บตัวน้อยที่สุดถ้าฉันทำเป็นไม่สนใจเธอ แต่กว่าที่ฉันจะคิดได้ว่าสิ่งที่ฉันทำคือการความปัดความรับผิดชอบต่อเธอมันก็สายเกินไปเสียแล้ว สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองทำผิดพลาดมากที่สุดในชีวิต หึ! แล้วนี่ก็คงจะเป็นผลกรรมที่ฉันควรจะได้รับเหมือนกัน"
"โจไม่ได้เกิดมาจากความผิดพลาดหรอกนะ ฉันตั้งใจทำให้เขาเกิดมาเอง เขาเกิดมาจากความรักของฉันจริงๆ แค่ความรักนั้นฉันเองที่รักษามันเอาไว้ไม่ได้ ฉันทำให้เขาทั้งสองคนเสียใจและทุกข์ใจมาโดยตลอด"
"ผมเชื่อว่าแม่ของโจคงรู้สึกกับท่านไม่ต่างจากที่โจรู้สึกหรอกครับ ในใจทั้งสองคนยังคงรักและเคารพท่านเสมอ"
"ฉันรู้... เพราะสาเหตุนี้แหล่ะที่ทำให้ฉันไม่อยากให้เขาต้องมาเป็นห่วงฉันไง ฉันไม่ได้เลี้ยงเขาเหมือนพ่อคนทั่วไปที่เลี้ยงลูกด้วยความรักหรอกนะ แล้วทำไมฉันต้องทำตัวเป็นภาระให้เขาต้องมาดูแลฉันด้วยล่ะ"
"ผมคิดว่าโจคงไม่คิดว่าท่านคือภาระสำหรับเขาหรอกครับ โจเองก็เป็นห่วงท่านมาก ผมว่าท่านบอกโจเรื่องอาการป่วยของท่านเถอะนะครับ ยิ่งปล่อยไว้นานอาการท่านก็ยิ่งจะแย่ลงเรื่อยๆ ถ้าโจรู้ทีหลังผมว่าโจคงเสียใจมากนะครับ"
"ฉันขอเวลาอีกแค่เดือนเดียวแล้วฉันจะบอกเรื่องนี้กับลูกชายฉันเอง แต่ระหว่างนี้นายต้องช่วยฉันทำงานบางอย่าง"
"ผมช่วยท่านได้ทุกเรื่อง แต่ผมขอร้องท่านแค่เรื่องเดียวท่านจะทำให้ผมได้ไหมล่ะครับ?"
"นายต้องการให้ฉันทำอะไร?"
"ท่านต้องเข้ารับการรักษาตัวทันที ผมจะเป็นคนดูแลเรื่องการรักษาให้ท่านทุกอย่างด้วยตัวเองโดยที่ท่านต้องทำตามและห้ามปฏิเสธการรักษา ในระหว่างรักษาตัวผมจะช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจนกว่าท่านจะพร้อมแล้วบอกเรื่องนี้กับโจด้วยตัวท่านเอง"
"อืม… งั้นตกลงตามนี้ ฉันทำตามที่นายขอส่วนนายก็ต้องทำตามที่ฉันขอด้วยเหมือนกัน"
"ได้ครับ ผมตกลงตามนี้"
…
…
Tru Tru…
"ฮัลโหล ว่าไงครับเพื่อนเลิฟ วันนี้จะชวนกูไปแดกเหล้าที่ไหนล่ะ"
"แดกเหล้าห่าอะไรของมึง ตอนนี้มึงอยู่ไหนวะ?"
"อ้าว… เวลานี้หมอหล่อๆ อย่างกูก็ต้องอยู่โรงพยาบาลซิวะ ไอ้นี่ถามแปลกเว้ย"
"เออ! เดี๋ยวกูเข้าไปหา มึงนั่งหล่อๆ รออยู่ตรงนั้นแหล่ะดีแล้ว อย่าขยับตัวไปไหนล่ะ"
"เออ! รีบมาหน่อยแล้วกันกูมีเคสผ่าตัดตอนเย็น"
"อืม… เดี๋ยวเจอกัน"
…
ครืดดด~~~
"ว่าไง?"
"ทำอะไรอยู่?"
"หึหึ ขับรถอยู่ ห่างกันไม่ถึงสามชั่วโมงคิดถึงกูขนาดนั้นเชียว"
"ใครบอกว่าคิดถึงล่ะ โจแค่จะโทรมาถามว่าปูจะเข้ามากินข้าวด้วยกันไหมก็แค่นั้นเอง"
"อ้าว! แล้วอย่างนี้เขาไม่เรียกว่าคิดถึงเหรอวะ?"
"อ่ะๆ คิดถึงก็คิดถึงครับ แล้วจะเข้ามากินข้าวด้วยกันไหมโจจะได้รอ"
"วันนี้ที่รักกินข้าวเที่ยงคนเดียวไปก่อนนะ พอดีกูติดธุระครับ หึหึ"
"แอบไปหากิ๊กที่ไหนป่ะเนี่ย ปกติชวนกินข้าวแบบนี้ไม่เคยพลาดเลยนะ"
"เฮ้ย! กิ๊กกั๊กที่ไหนไม่มี! ไปทำธุระจริงๆ เนี่ย"
"ชิส์! แก้ตัวเสียงสูงเชียวนะ"
"เฮ้ย! ไม่ได้แก้ตัว เนี่ยไปทำธุระจริงๆ เชื่อป่ะเนี่ย"
"โอเคๆ งั้นเชื่อก็ได้ แต่อย่าให้จับได้ล่ะว่าแอบไปหาสาวที่ไหน"
"โหห… ระดับนี้สาวๆ ไม่สน"
"อืม… ใช่ซิ! ไอ้เราก็ลืมคิดไปว่าปูไม่สนใจสาวๆ แต่สนใจหนุ่มๆ แทน"
"เฮ้ยๆ โจ เริ่มไม่ขำแล้วนะเนี่ย คิดจริงเหรอวะว่ากูแอบมีกิ๊กเนี่ย"
"ปูจะให้โจตอบจริงเหรอ?"
"อ้าว! ก็ตอบมาดิ"
"เอ่อ… ตอนแรกก็แซวเล่นขำๆ อ่ะนะ แต่พอคุยไปเรื่อยก็แอบมีคิดนิดนึงอ่ะ"
"หึหึ กลัวกูไปมีกิ๊กจริงอ่ะ กูดีใจเลยนะเนี่ย"
"อ้าว… แทนที่จะกลัวโจโกรธทำไมกลายเป็นดีใจซะล่ะ"
"ก็มึงหึงกูไง กูก็ต้องดีใจดิ"
"คนบ้า! เลิกล้อเล่นได้แล้ว สรุปโจไม่รอนะ"
"เออๆ ไม่ต้องรอกินข้าวไปก่อนเลย กินให้เยอะๆ ด้วยล่ะ อย่ากินเหมือนแมวดม"
"คร๊าบ… รับทราบแล้วครับ"
"เดี๋ยวตอนเย็นไปรับ"
"วันนี้อาจจะช้าหน่อยนะปู เพราะโจหยุดงานไปหลายวันขอเคลียร์เอกสารที่ค้างก่อน"
"ได้ๆ เดี๋ยวแวะซื้อของกินเข้าไปด้วยเลยจะได้ไม่เสียเวลา"
"โอเคครับ"
"อย่าทำงานหักโหมมากนักล่ะ เหนื่อยก็พักบ้าง"
"อืม…"
"พูดให้ฟัง ทำตามด้วย"
"ครับ รู้แล้วๆ ปูขับรถอย่าเร็วมากนักล่ะ"
"อืม… ไม่ขับเร็วหรอก กลัวมึงเป็นม้าย หึหึ"
"ติ๊งต๊อง! งั้นแค่นี้นะปู เจอกันตอนเย็นนะครับ"
"อืมๆ เจอกันตอนเย็น"
เฮ้ออ… นี่แค่ได้ยินเสียงมันผมยังรู้สึกกังวลขนาดนี้ แล้วถ้ามันรู้เรื่องอาการป่วยของพ่อมันผมนี่คิดไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นยังไง
ผมเป็นห่วงมันมากเพราะโจมันเป็นคนอ่อนไหวง่าย ภายนอกมันอาจจะไม่แสดงออกให้ใครเห็นแต่ข้างในใจมันคงแย่แบบสุดๆ มันชอบเก็บความรู้สึกไว้คนเดียวตลอดบางครั้งผมต้องบังคับให้มันพูดระบายออกมา ซึ่งตอนนี้มันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะนะ เพราะมันพูดและแสดงออกมากขึ้น
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดว่ะ ตอนนี้ที่ผมพอจะทำได้คือทำในสิ่งที่ผมพอจะทำแทนมันได้ล่ะกัน พ่อมันนี่ก็คิดเยอะมากมายไปหมด แต่ผมก็เข้าใจนะเพราะเรื่องบางเรื่องมันก็ต้องการเวลาที่เหมาะสม ผมหวังแค่ว่าเวลานั้นมันจะมาถึงเร็วขึ้น อย่างน้อยโจมันก็จะได้ทำหน้าที่ลูกได้เต็มที่
ผมใช้เวลาขับรถไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาล พอจอดรถเสร็จผมก็รีบเดินเข้าไปด้านในแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานไอ้หมอทันที
แกร็ก~
"เข้ามาๆ แดกน้ำไรไหม นู้นเปิดแดกเองเลยในตู้เย็น"
ไอ้เนย์เงยหน้าขึ้นมามองผมไม่ถึงสามวิก็หันไปจ้องมองโน๊ตบุ๊คมันต่อ
"อะไรกันวะ โรงพยาบาลนี้เขาต้อนรับแขกกันแบบนี้เหรอวะ หึหึ"
ผมเดินไปนั่งลงที่โซฟารับแขกในห้องทำงานมัน ดีหน่อยที่ในห้องไม่มีกลิ่นยาฆ่าเชื้อให้ชวนปวดหัว
"เออ! มึงเป็นกรณีพิเศษเลยนะเว้ย ปกติกูให้พยาบาลจัดการให้แต่มึงเนี่ยกูให้หาแดกเองว่ะ"
ไอ้เนย์ยักคิ้วกวนตีนสุดๆ แม่ง!! กริยามึงนี่ไม่เหมาะกับเสื้อกาวน์จริงๆ
"หึ! พิเศษฉิบหาย"
"เออ! แล้วมึงมีอะไรรึป่าววะถึงถ่อมาหากูถึงโรงพยาบาลเนี่ย"
"อืม… พอดีมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยว่ะ"
ไอ้เนย์ละสายตาจากหน้าจอแล้วหันมาจ้องมองผมอย่างมีคำถาม
"มีเรื่องอะไรวะถึงพูดเสียงเครียดขนาดนี้"
ไอ้เนย์มันเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ผมแล้วถอดแว่นที่ใส่ออกก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์มัน
"กูอยากให้มึงช่วยตรวจคนไข้ให้กูคนหนึ่ง แต่เรื่องนี้มึงห้ามบอกใครจนกว่ากูจะเป็นคนพูดเอง"
"ใครวะ?"
"พ่อโจ" ผมตอบไอ้เนย์
"อืม… ได้ดิ มึงพร้อมเมื่อไหร่บอกกูมาได้เลย"
ไอ้เนย์ตอบรับคำขอผมโดยที่ไม่ถามอะไรต่อ
"กูอยากให้ตรวจเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ว่ะ มึงมีคิวว่างให้กูเมื่อไหร่?"
"อีกสองวันมึงพามาได้เลย กูเคลียร์คิวตรวจให้"
"อืม… ขอบใจมาก"
"อาการหนักเหรอวะ?"
"พอสมควรว่ะ แต่กูก็ยังไม่รู้อะไรมากเลยอยากให้พ่อมันมาตรวจอย่างละเอียดอีกที"
"แล้วนี่ไอ้โจเมียมึงมันไม่รู้เหรอวะว่าพ่อมันป่วย"
"โจมันรู้แค่ว่าพ่อมันไม่สบายแต่ไม่รู้ว่าพ่อมันป่วยเป็นอะไร พ่อแม่งก็โคตรดื้อ ป่วยก็ไม่ยอมบอกลูกให้รู้แถมยังให้กูช่วยเก็บเป็นความลับอีก กูปวดหัวฉิบหาย!!"
"แล้วนี่มึงรู้เหรอว่าพ่อมันป่วยเป็นอะไร?"
"อืม… รู้"
"ใจเย็นๆ ไอ้สัส มีอะไรให้กูช่วยบอกได้ กูช่วยเต็มที่เว้ยเพื่อน"
ไอ้เนย์ตบลงที่ไหล่ผมไม่แรงนัก
"อืม… ขอบใจมากว่ะเพื่อน"
"ว่าแต่พ่อมันป่วยเป็นอะไรวะกูจะได้เตรียมโปรแกรมตรวจเฉพาะให้"
"โรคหัวใจ"
ไอ้เนย์มองหน้าผมก่อนจะพยักหน้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
"เมื่อวันก่อนเพิ่งวูบล้มไปแต่ไม่เป็นอะไรมากเพราะโจมันอยู่ด้วย"
"มึงพาเข้ามาหากูก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูไปปรึกษาพ่อกูดูอีกทีเผื่อพ่อกูจะแนะนำอะไรเพิ่ม"
"อืม… ขอบใจมากว่ะ"
"มึงก็อย่าเครียดมากไอ้สัส! เดี๋ยวนี้หมอเก่งๆ เยอะกลัวอะไรวะ!"
"กูสงสารเมียกูไอ้สัส!"
"เฮ้ย! คิดมาก ไปๆ รีบกลับไปหาเมียมึงได้แล้ว พร้อมแล้วก็โทรมาบอกกู"
"มึงแดกข้าวรึยังวะ?" ผมถามไอ้เนย์
"ยังว่ะ"
"เออ! งั้นดีเลย ไปแดกกับกูนี่แหล่ะ"
"เฮ้ย! ฟ้าผ่าไอ้สัส ชวนกูแดกข้าว หึหึ"
"ไปๆ ลุกอย่าพูดมาก รำคาณ!"
ไอ้เนย์มันพาผมไปกินข้าวที่โรงอาหารในโรงพยาบาลมันนั่นแหล่ะครับ ตอนแรกมันบอกว่าจะพาผมไปเปิดหูเปิดตา ไอ้ห่า! พากูไปเปิดหูเปิดตาไกลมากเลยสัส! แต่จะว่าไปอาหารที่โรงพยาบาลมันก็รสชาติใช้ได้เหมือนกันแฮะ
ระหว่างที่ผมนั่งกินข้าวกับไอ้เนย์ผมก็เล่าเรื่องพ่อเมียผมให้มันฟัง มันเองก็เล่าเกี่ยวกับเคสผู้ป่วยที่มีอาการคล้ายๆ พ่อของโจให้ผมฟังเช่นกัน ตอนนี้ผมยังทำอะไรมากไม่ได้นอกจากรอให้พ่อโจมาตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลไอ้เนย์ซะก่อน หลังจากนั้นผมคงจะรู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี
ผมกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ไอ้เนย์มันมีเคสผ่าตัดช่วงเย็นส่วนผมก็มีหน้าที่ไปรับเมียผมกลับบ้าน หึหึ
ก่อนเข้าไปรับโจผมก็แวะซื้ออาหารเย็นเข้าไปด้วยเลย วันนี้มันจะได้ไม่ต้องทำเองให้เหนื่อย หยุดทำงานไปแค่สองสามวันสำหรับมันคือเรื่องใหญ่ โจมันบ้างาน ผมนี่อยากให้มันบ้างานให้น้อยลงบ้างแล้วหันมาบ้ากับผมแทน กร๊ากกก… คงสนุกน่าดู หึหึ
…
…
"สวัสดีค่ะคุณปู"
"สวัสดีครับ"
"บอสอยู่ในห้องค่ะ คุณปูจะรับน้ำหรือกาแฟดีคะ?"
"ไม่เป็นไร ผมอยู่ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็กลับแล้ว"
"ดีเลยค่ะ ฝากลากบอสกลับบ้านด้วยนะคะ ตั้งแต่บ่ายยังไม่ออกมาจากห้องทำงานเลยค่ะ"
"หึหึ นี่ขนมผมซื้อมาฝาก" ผมยื่นถุงขนมให้เธอ
"อุ้ย! ขอบคุณค่ะ คุณปูนี่น่ารักตลอดเลยนะคะ"
"เลิกงานแล้วจะกลับบ้านเลยก็ได้นะ เดี๋ยวผมจัดการบอสคุณให้เอง"
"งั้นจูนขอตัวกลับก่อนนะคะ จูนฝากบอสด้วยนะคะคุณปู"
"ครับ"
ก๊อก ก๊อก~
ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นโจนั่งดูเอกสารหน้าตาดูเคร่งเครียดมาก โจเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองมาที่ผมก่อนจะเผยยิ้มบางๆ ส่งมาให้ผม
"ยิ้มอะไร ดีใจที่เห็นหน้ากูขนาดนั้นเชียว"
"แล้วจะให้ทำหน้ายังไงล่ะ ร้องไห้แทนดีไหม"
"หึหึ เดี๋ยวนี้มียอกย้อนนะ"
"ป่าวซะหน่อย ปูนั่งรออีกแป๊ปนะอีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้วครับ"
"อืม… ทำไปเถอะรอได้"
"หิวไหม อยากกินอะไรรองท้องก่อนไหมครับ เพราะกว่าจะกลับถึงบ้านคงอีกนานเลย รถติดแน่นอน"
"ไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า… รีบทำงานมึงเถอะ"
"อืม… งั้นรอแป๊ปนะใกล้เสร็จแล้ว"
แค่ผมได้เห็นมันยิ้มจากที่เครียดๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
ผมนั่งรอโจทำงานโจทำงานจนเสร็จ เราสองคนขับรถตรงดิ่งกลับมาบ้าน ผมอยากให้โจมันพักผ่อนบ้าง ทำงานเหมือนคนเป็นบ้าแบบนี้ผมเห็นแล้วก็อดห่วงไม่ได้
"โจขอไปล้างหน้าล้างตาแป๊ปนึงนะเดี๋ยวรีบมาจัดอาหารใส่จานให้"
"ไม่ต้องรีบมากขนาดนั้นก็ได้ ห่วงอะไรกูหนักหนา"
"ปูไปเปลี่ยนเสื้อผ้ารอก่อนก็ได้นะ"
"เออๆ มึงก็ไม่ต้องรีบมากนัก"
"ครับ ไม่รีบแล้วก็ได้"
โจมันห่วงว่าผมจะหิวตาย มันพูดบ่นตัวเองตลอดทางว่ามัวแต่ทำงานเพลินจนทำให้ผมรอนาน ขอโทษผมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันก็เป็นซะแบบนี้ชอบห่วงคนอื่นจนลืมห่วงตัวเอง ผมบอกมันแล้วนะว่าผมไม่เป็นอะไร จะเป็นห่วงก็ตัวมันเองนั่นแหล่ะไม่รู้กินข้าวเหมือนแมวดมอีกรึเปล่า
โจเข้าไปล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ส่วนผมก็จัดการเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่ใส่สบายแล้วออกมานั่งรอมันที่โซฟาข้างนอก ผมออกมาได้ไม่นานนักโจก็เดินออกมาจากห้อง
"มานี่ก่อนดิ" ผมเรียกโจให้เดินเข้ามาหา
"มีอะไรเหรอ?"
ผมดึงโจให้นั่งลงที่ตกผมแล้วกอดเอวโจไว้หลวมๆ
"รีบอะไรขนาดนั้น กูก็บอกอยู่ว่ายังไม่ค่อยหิวไง หื้ม" ฟอดดด…
"ก็มันเลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้วนี่ครับ ปูนั่งรอโจทำงานตั้งนานโจเลยกลัวปูจะหิวแล้วไม่ยอมบอกโจนี่ครับ"
"หึ! มึงเนี่ยน้า… ชอบคิดเองเออเองตลอด กูต่างหากที่ต้องเป็นห่วงมึงไม่รู้มัวทำแต่งานจนลืมกินข้าวกินน้ำรึป่าว"
"ไม่ลืมๆ โจกินข้าวครบทุกมื้อตามที่ปูบอกเลยนะ"
"หึหึ เป็นเด็กดีแบบนี้ต้องให้รางวัลซะหน่อย"
ฟอดดด… ฟอดดด… ฟอดดด…
"อื้อ… พอแล้วปู เล่นเป็นเด็กไปได้"
"เล่นที่ไหน นี่กูกำลังให้รางวัลมึงอยู่ไง"
ฟอดดด… ฟอดดด…
ผมหอมแก้มซ้ายสลับแก้มขวาไปมา โจมันก็พยายามพลักหน้าผมออกนะ แต่ถามหน่อยเถอะงานนี้ใครจะชนะใคร หึหึ
"ปูครับพอได้แล้ว โจจะรีบไปจัดอาหารใส่จานเราจะได้กินข้าวกันนะๆ นะครับ"
อ้อนแบบนี้อีกแล้ว! กูนี่แหล่ะจะตายเป็นหลงมึงไม่ได้ตายเพราะอดข้าวหรอก บ้าเอ้ย!
"หึหึ มึงนี่ชอบทำให้กูใจอ่อนอยู่เรื่อย"
ขนาดมันยังไม่อาบน้ำตัวแม่งโคตรหอมเลย หึหึ
"รอแป๊ปนึงนะครับ"
หื้ออ… มันหยิกแก้มผมแล้วยิ้มว่ะ โอ๊ยยย!! แบบนี้กูก็ตายดิวะแม่งโคตรน่ารักเลยเมียกู
"เดี๋ยวกูเข้าไปช่วยมึงด้วยดีกว่า หึหึ"
พรึ่บ!
"เฮ้ยปู!!"
ผมอุ้มมันเข้าไปในครัวแม่งเลย ก่อนจะปล่อยตัวมันก็จับมันจูบปากให้หายมันเขี้ยวซะก่อน หึหึ
เราสองคนนั่งกินอาหารที่ผมแวะซื้อมาตอนไปรับโจที่ทำงาน ตอนนั่งกินข้าวนี่ก็มัวแต่ตักนู้นตักนี่ใส่จานให้ผมตลอด ผมเลยตักข้าวใส่ช้อนผมนี่แหล่ะป้อมมันแม่งเลย หึหึ
พอกินอิ่มผมก็มานั่งรออาหารย่อยที่โซฟาแล้วเปิดหนังดูรอมันไปพลางๆ โจเดินออกมาจากห้องครัวหลังจากเก็บโต๊ะและล้างจานเสร็จ
"ดูหนังเหรอ?"
"อืม… เรื่องนี้ยังไม่ได้ดู มานั่งนี่ม่ะ"
โจเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาข้างผม
"อ่อ… เรื่องนี้น่าดูนะ เห็นแว๊ปๆ ในเน็ต"
"มีเวลาเล่นเน็ตกับเขาด้วยเหรอมึงอ่ะ"
"ก็ตอนพักกินข้าวไง โจก็เปิดดูนู้นนั่นนี่ไปเรื่อย"
"หึหึ เหงาไหมกินข้าวคนเดียว"
"ไม่เหงาเลย เงียบสงบดี"
"จริงอ่ะ?"
"อืม… จริง!"
"หึหึ ตอบเสียงสูงแบบนี้ไม่น่าใช่"
"ว่าแต่… วันนี้ไปทำธุระที่ไหนมา เดี๋ยวนี้มีความลับกันแล้วเหรอ"
ฟอดดด…
"ความลงความลับอะไรล่ะ กูแวะไปหาเพื่อนมา"
"นัดกับเพื่อนไว้เหรอ ไม่เห็นปูจะบอกเลยว่าวันนี้นัดเพื่อนไว้"
"ไปหาเพื่อนจริงๆ ไม่มีอะไรหรอก"
"อืม… โจก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่ไปหาเพื่อนเองโจจะว่าอะไรได้ล่ะจริงไหม?"
"หื้ออ… เดี๋ยวนี้พัฒนานะ"
"อะไรเล่า!"
ฟอดดด…
"กูไปหาเพื่อนจริงๆ ไม่ได้แอบไปหากิ๊กที่ไหนแน่นอน"
"อืม… ไปหาเพื่อนก็ไปหาเพื่อนครับ"
"หึหึ ดูหนังกันเนอะ เอ๊ะ! หรือมึงอยากทำมากกว่าดูหนัง?"
ตุบ!
"อย่ามาตลก ดูหนังไปเลยครับ"
จุ๊บบบ…
"กูรักมึงนะ"
"อืม… โจก็รักปูครับ" ^^
พอดูหนังไปได้สักพักยังไม่ทันจะถึงครึ่งเรื่องดีก็มีคนแอบทำตาเคลิ้มอยู่ข้างๆ ผม
"โจถ้าง่วงก็เข้าไปอาบน้ำนอนไป"
"อื้อ… วันนี้รู้สึกเพลียๆ น่ะ"
"เหนื่อยก็ไปพัก"
"ปูจะดูหนังต่อใช่ไหม งั้นโจขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะ"
"พรุ่งนี้ค่อยดูต่อแล้วกัน"
"อ้าว ทำไมล่ะ?"
"ก็กูอยากอาบน้ำแล้วเข้านอนพร้อมมึง"
^///^
"คิดอะไรอยู่หน้าแดงหูแดงหมดแล้ว หึหึ"
"ป่าวนิ! โจว่าโจไปอาบน้ำดีกว่า อาบเสร็จปูจะได้อาบต่อเลย"
พรึ่บ!
"เดี๋ยวก่อน!"
"อะ… อะไรเหรอ?"
"กูเพิ่งพูดอยู่เมื่อกี้ว่าจะอาบน้ำแล้วเข้านอนพร้อมมึงไง หึหึ"
oO!
"ไม่ต้องมาทำตาโต ไปอาบน้ำ!"
"เฮ้ย! ปูเดี๋ยวก่อน!"
…
"หึหึ เป็นอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้น"
"นั่งนิ่งๆ ซิปู โจกำลังเช็ดผมให้อยู่นะ"
ตอนนี้โจมันกำลังยืนเช็ดผมให้ผมอยู่ครับ ถามว่าตอนอาบน้ำผมทำอะไรมันรึเปล่าน่ะเหรอ ผมแค่หยอกๆ เอง จับนู้นนิดนี่หน่อยตามประสาผัวเมียนั่นแหละ อยากทำมากกว่านี้แต่กลัวพรุ่งนี้มันจะตื่นไปทำงานไม่ไหวเนี่ยดิ
"อ๊ะ! ปูอย่าแกล้งได้ไหม!"
"ก็กูมันเขี้ยวมึงนิ ตัวมึงแม่งห๊อมหอม"
"เว่อ! ก็กลิ่นเดียวกันนั่นแหล่ะ ครีมอาบน้ำก็ใช้ด้วยกัน"
"แต่ตัวมึงหอมกว่า หึหึ"
"เลิกพูดเล่นได้แล้ว อ่ะ… เสร็จแล้วครับ"
"ขอบใจ"
จุ๊บบบ…
"ปิดไฟเลยนะ"
"เดี๋ยวกูปิดเอง มึงขึ้นไปนอนเถอะ"
"ขอบคุณครับ" ^^
ผมเดินไปปิดไฟเสร็จก็เดินกลับมาที่เตียง โจนอนรอผมอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วรวบตัวโจเข้ามากอด
จุ๊บบ…
"ฝันดีนะ"
ฟอดดด…
"ปูด้วยนะ ฝันดีนะครับ" ^^
…
"โจ"
"อืม…"
"อยู่กับกูมึงมีความสุขไหม?"
"อืม… มีซิ"
"ดีแล้ว"
"อืม… รักปูนะ"
จุ๊บบบ…
"กูก็รักมึงเหมือนกัน"
กูจะทำเพื่อมึงนะโจ
TBC.
อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงฝากเม้นให้กำลังกันบ้างน้า ^^
-
:กอด1: :pig4: :กอด1:
-
ตอนนี้มันก็จะหวานๆ หน่อย. :katai2-1:
-
หวานกันบ่อยๆนะ ชอบ ^^
-
แอบคิดว่าอาการป่วยของพ่อโจ ไม่ร้ายแรง พอมีทางรักษาได้ :mew1:
ชอบที่กลุ่มเพื่อนกลุ่มทิว ปู เนย์ ฯ คบกันนานมาก รักใคร่ ช่วยเหลือกันดี :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.19 เดี๋ยวเมียพี่สงสัย】
"ตื่นได้แล้วครับคนขี้เซา"
เสียงกระซิบเบาๆ กับสัมผัสอุ่นจากมือเรียวทำให้ผมตื่นได้ไม่ยาก โจมันจะปลุกผมแบบนี้ทุกเช้า เวลาโดนมันปลุกแบบนี้ทีไรใจผมแม่งสั่นทุกที
"กี่โมงแล้ว?"
ฟอดดด…
ผมรวบตัวโจเข้ามากอดแล้วหอมแก้มมันฟอดใหญ่
"หกโมงครึ่งครับ"
"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ?"
"อาบเสร็จสักพักแล้ว ปูปล่อยโจได้แล้วครับโจจะรีบไปแต่งตัว"
"จูบกูหน่อยเร็ว กูจะได้มีแรงลุกขึ้นจากที่นอน"
จุ๊บบบ…
"หึหึ อ่า… ชื่นใจ แบบนี้ค่อยมีแรงหน่อย"
"ปูจะนอนต่อก็ได้นะเดี๋ยวโจขับรถไปทำงานเองก็ได้"
"ไปแต่งตัวไป เดี๋ยวกูอาบน้ำแป๊ป"
"อืม… วันนี้โจทำแซนด์วิชทูน่าแสนอร่อยให้ปูด้วยนะ"
"รีบไปแต่งตัวได้แล้ว ถ้าช้ากว่านี้กูจะกินมึงแทนแซนด์วิชไม่รู้ด้วยนะ"
"โอเคๆ งั้นโจไปแต่งตัวรอเลย"
พูดจบมันก็รีบผละออกจากอ้อมกอดผมทันที กลัวอะไรกูขนาดนั้นวะ หึหึ
ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เสร็จ โจมันคงออกไปรอผมข้างนอกล่ะ มันเตรียมชุดไว้ให้ผมเหมือนทุกวัน
ผมไม่ต้องยุ่งยากเลือกชุดใส่เองเมียให้ใส่อะไรผมก็ใส่ตามนั้นแหล่ะ คนมันหล่อใส่อะไรก็ดูดีไปหมดแหละคิดอะไรมากมาย กร๊ากกก…
พอแต่งตัวเสร็จผมก็หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์แล้วเดินออกไปหาโจที่นั่งรออยู่ด้านนอก
"ทำไมเสร็จเร็วจัง?" โจมันถามผม
"หึ! คนสะอาดไม่ต้องอาบน้ำนานหรอก"
"คร๊าบคนสะอาด"
"พร้อมยัง?"
"อืม… ปูจะกินแซนด์วิชก่อนไหม?"
"เอาไปกินบนรถก็ได้เดี๋ยวสาย"
"โจว่าแล้วปูต้องพูดแบบนี้ ไปครับโจเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"
"หึหึ รู้ใจกูไปหมดนะมึงเนี่ย"
ผมขับรถไปส่งโจที่ทำงานเหมือนทุกวัน ตอนเช้ารถค่อยข้างติดผมกับโจเลยนั่งกินแซนด์วิชอาหารเช้าที่มันทำให้บนรถนี่แหล่ะสะดวกดี
"รถติดเนอะ" ผมรีบยัดแซนด์วิชเข้าปากคำโต
"ปูค่อยๆ เคี้ยวซิครับเดี๋ยวติดคอ"
โจมันยื่นขวดน้ำให้ผม
"ขอบใจ"
"อร่อยไหม?"
"อืม… อร่อยดี มึงทำอะไรให้กูกินก็อร่อยหมดแหล่ะ"
"ฮื้อ… แกล้งชมป่ะเนี่ย"
"เออ! กูแกล้ง"
จากหน้ายิ้มกลายเป็นหน้าหงิกไปเลยเว้ย ฮ่าๆๆๆ
"งั้นวันหลังไม่ทำให้กินแล้วนะ"
"อ้าว! ทีกูชมว่าอร่อยก็ไม่เชื่อ"
"โหห… โจก็แกล้งพูดบ้างไหมล่ะปู"
"หึหึ อร่อยคร๊าบ โคตรอร่อยเลย"
ต้องพูดเอาใจมันหน่อย เห็นแบบนี้แม่งโคตรขี้น้อยใจเลยนะเว้ย ไม่ได้ๆ เดี๋ยวมันโกรธ หึหึ
"โอเค ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย" ^^
"เดี๋ยวนี้อะไรนิดอะไรหน่อยก็งอนกูแล้วเหรอวะ หึหึ" ผมแกล้งพูดหยอก
"ป่าวนิ ก็แค่แกล้งเล่น"
"ให้มันจริง"
"ก็เรื่องจริง โจไม่ได้งอนอะไรสักหน่อย งอนมากได้ที่ไหนล่ะ"
"อ้าวๆ หันหน้าหนีใส่กูแบบนี้อีกล่ะ"
"ป่าว! แค่จะมองดูข้างนอกรถ เกิดอะไรขึ้นน้า… ทำไมรถมันติดจัง"
ดูมันดิ! เดี๋ยวนี้คุยเองคนเดียวก็เป็นโว้ย! ฮ่าๆๆ ถามเองตอบเองจบ
ไม่ได้ๆ แบบนี้ต้องง้อมันซะหน่อย
"โจดูให้กูดิมีอะไรติดปากกูป่ะ"
"อะไรติดเหรอ?"
โจมันขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมแล้วมองดูว่ามีอะไรติดตามที่ผมบอกรึเปล่า
พรึ่บ!!
จุ๊บบบ…
จุ๊บปากแม่งเลย มันเขี้ยวมันว่ะ มึงจะน่ารักเกินไปล่ะ
"เล่นอะไรเนี่ย"
โจมันใช้มือเช็ดปากแก้เขิน หูแดงหมดแล้วมึง กูรู้นะว่ามึงเขินกูน่ะ หึหึ
"เช็ดทำไมรังเกียจกูเหรอ?"
"เอ่อ… ไม่ได้รังเกียจครับ ก็ปูกินอาหารปากมันขนาดนั้นโจก็เลย…"
"มึงรังเกียจกู"
ผมแกล้งชักสีหน้าไม่พอใจ ใช้มือเช็ดปากตัวเองออกลวกๆ พอโจมันเห็นแบบนี้มันก็รีบก้มหน้าก้มตาหาอะไรสักอย่าง แล้วปากของผมก็สัมผัสกับผ้าเช็ดหน้ากลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โจมันพกติดตัวทุกวัน
ผมนั่งนิ่งให้ใจมันเช็ดปากผมอยู่อย่างนั้น สายตาผมก็จ้องมองที่มัน
"โจไม่ได้รังเกียจปูจริงๆ นะครับ โจแค่…"
"ขยับไปนั่งดีๆ กูจะขับรถ" ผมพูดเสียงเรียบนิ่ง
โจขยับกลับไปนั่งหันหน้ามองไปข้างหน้าสลับกับมองหน้าผมอยู่เงียบๆ เห็นแล้วสงสารว่ะ กูแกล้งมันแรงไปไหมวะ หน้าแม่งโคตรหงอยเลย
ผมขับรถมาจนที่บริษัทโจ ช่วยมันถือของขึ้นมาที่ห้องทำงานโดนที่ไม่คุยกับมันสักคำ อึดอัดฉิบหายแต่อยากรู้ว่ามันจะทำยังไงต่อเนี่ยดิ!
เดินผ่านเลขามันหน้าห้องผมก็ทำหน้านิ่ง แค่พยักหน้าตอบรับแล้วเดินตรงเข้าห้องทำงาน พอวางของเสร็จผมกำลังจะหันทำท่าจะกลับ
"ปูครับ เอ่อ… ลงไปกินกาแฟข้างล่างกันไหม?"
"กูจะกลับเลย มึงอยากกินก็ลงไปกินเองแล้วกัน"
โอ๊ยยย!! เข้มมากไอ้สัสปู กูขอด่าตัวเองแป๊ป
"รีบกลับเหรอ ง่วงนอนรึป่าว ถ้าง่วงอย่าเพิ่งขับรถเลยนะ"
"กูมีธุระต้องไปทำ เดี๋ยวตอนเย็นมารับเวลาเดิม"
เข้มมาก!! มึงเข้มมากไอ้สาดดดด… เมียกูแม่งหน้าหงอยหนักกว่าเดิมไปอีกกกกก…
ผมหันหลังกลับกำลังจะเดินไปที่ประตู แต่แล้ว… ปากผมก็ฉีกยิ้มออกมาจนได้
โจมันเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆ พ่นรดที่ต้นคอทำเอาผมต้องกลืนน้ำลายลงคอเฮื้อกใหญ่ มึงตายไปเลยไอ้ปูเอ้ย!!
"ปูโกรธโจเหรอ โจไม่ได้ตั้งใจทำให้ปูเข้าใจผิดแบบนั้นนะครับ ขอโทษนะถ้าทำให้ปูโกรธ"
อ้าวไอ้ปู!! มึงเลิกเก๊กได้แล้วโว้ยยย เมียง้อแล้วใจสั่นฉิบหาย
"กูไม่ได้โกรธ"
ผมแกะมือโจออกแล้วหันกลับไปหามัน โจแม่งตาแดงด้วยว่ะ ไอ้ห่าปูเอ้ย! มึงเล่นแรงไปล่ะ
"แล้วทำไมถึง…?"
"กูแกล้งมึง"
หน้ากูตอนนี้คือยิ้มกลบเกลื่อนแบบรู้สึกผิดนิดๆ
ตุบ!!
โจมันใช้กำปั้นทุบที่ไหล่ผมอย่างแรงก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟารับแขกในห้อง
"เฮ้ย!! นี่จะร้องไห้ป่ะเนี่ยตาแดงเลย"
"ป่าวร้อง! กลับไปเลยไป!"
"เฮ้ย! กูล้อเล่นนิดเดียวเอง"
ผมเดินไปนั่งลงข้างมันแล้วรวบตัวมันเข้ามากอด
"ล้อเล่นแบบนี้ก็ได้เหรอ!!"
ฟอดด… ฟอดด…
"กูแค่ล้อเล่นอย่างอนเลยน่า… แค่อยากรู้ว่ามึงจะทำยังไงต่อ หึหึ"
"จะรีบกลับบ้านไม่ใช่เหรอ กลับไปซิโจจะเริ่มได้ทำงาน"
"โอ๋ๆ ไม่รีบกลับแล้วครับที่รัก ขอโทษก็ได้อ่ะ"
โจแม่งหันมันมองค้อนผมจนตาเขียวล่ะ
"ป่ะๆ เดี๋ยวพาลงไปจิบกาแฟให้ใจเย็นเนอะ อยากกินเค้กด้วยไหมล่ะ อยากกินอะไรบอกเฮียได้เลย"
ฟอดดด… ฟอดดด…
ผมทั้งกอดทั้งหอมมันอย่างเอาใจ โจมันก็พยายามผลักผมออกอ่ะน่ะแต่ผมมันคนหน้าด้านแรงเยอะต่อให้โจมันผลักไสผมแค่ไหนผมก็ไม่ยอมปล่อยมันง่ายๆ แน่นอน
"ไม่กินแล้ว!! ปล่อยเลยปูโจจะไปทำงาน"
เอาแล้วเว้ย… งานนี้คดีพลิกว่ะ ไอ้ปูเอ้ยมึงนี่หาเรื่องจริงๆ เล๊ยยย…
"ไปกินกาแฟกัน กูง่วงนอนกลับขับรถกลับไม่ไหว"
โจหันหน้ามามองที่ผมก่อนจะถอนหายใจเหนื่อย
"ถ้าง่วงปูจะนอนพักที่นี่ก่อนไหม โจไม่อยากให้ปูขับรถนะมันอันตรายครับ"
นั่นไง! เมียกูเป็นคนดีที่สุดในโลกแบบนี้ไงกูเลยโคตรรักแม่งเลย
พรึ่บ!
ผมล้มตัวลงนอนแล้วเอาหัวหนุนที่ตักมันทันที
"นอนพักสักนิดก็ดีเหมือนกัน"
"ถ้าจะนอนก็เข้าไปนอนในห้องครับจะได้หลับสบาย"
คือห้องทำงานโจมันทำห้องนอนเล็กๆ ไว้ด้วยจำได้ไหม แต่ก่อนโจมันชอบทำงานดึกๆ บางครั้งก็ทำงานจนเช้ามันเลยนอนค้างที่ออฟฟิตเลยง่ายกว่า มันไม่อยากขับรถกลับบ้านให้เสียเวลาทำงาน
"กูอยากนอนตักมึง"
"เฮ้ออ… นอนแบบนี้มันนอนไม่สบายนะครับ เชื่อโจซิไปนอนพักในห้องนะ"
"งั้นไม่นอนล่ะ ลงไปกินกาแฟกัน มึงอยากกินไม่ใช่เหรอ?"
ผมลุกขึ้นนั่ง โจมันมองหน้าผมทำหน้าแบบเหนื่อยใจเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าตอบรับ
ผมกับโจลงมานั่งจิบกาแฟยามเช้ากันที่ร้านกาแฟใต้ตึกที่มันทำงาน ร้านนี้คือจุดเริ่มต้นความรักของผมกับมันจำได้ไหม ผมจีบมันแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน ตามจีบแม่งอยู่ตั้งนานก็ไม่ใจอ่อนสักที สุดท้ายต้องใช้วิถีเถื่อนๆ สไตล์ไอ้ปูนี่แหล่ะจีบถึงได้มันมาเป็นเมียถึงทุกวันนี้ไงล่ะ หึหึ
"เลิกทำหน้าแบบนี้ได้แล้วน้า…"
"ป่าวทำซะหน่อย โจก็ทำหน้าปกตินิ"
"มึงจ้องกูลูกตาจะทะลุออกมาอยู่แล้วไม่รู้ตัวรึไง"
"ป่าวจ้อง! โจแค่มอง"
"หายโกรธได้แล้ว กูขอโทษแล้วไง"
"หึ! อย่าให้ถึงทีโจบ้างแล้วกัน"
"ทำไม! มึงจะทำไมกูหื้อ?"
ผมแกล้งทำท่าลอยหน้าลอยตาถามมัน โจแม่งโกรธโคตรไม่น่ากลัวแต่แม่งโคตรน่ารักสัสอ่ะ
อร๊ากกกก… หลงเมียตัวเอง
ไอ้ปูมึงบ้าไปแล้ว… ฮ่าๆๆ
"ไม่ทำไมหรอกครับ ใครจะไปกล้าทำอะไรล่ะ"
"หึหึ นึกว่าจะแน่"
ครืดด… ครืดด…
ผมมองไปที่โทรศัพท์พอเห็นชื่อที่ขึ้นโชว์ผมก็รีบหยิบขึ้นมาถือไว้ในมือทันที ดีนะที่โจมันไม่ทันมอง
"ใครโทรมาเหรอ?"
"อ่อ… ไอ้ทิวโทรมา เดี๋ยวกูออกไปรับสายมันแป๊ป" พูดจบผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมากดรับสายข้างนอกร้านทันที โจมันก็มองตามผมมาก่อนจะละสายตาหันไปดื่มกาแฟต่อ
"สวัสดีครับท่าน"
"สวัสดี… ฉันโทรมากวนนายรึป่าว?"
"ไม่ครับ ผมว่าจะโทรหาท่านอยู่พอดี"
"มีอะไรรึป่าว?"
"คือผมจะเข้าไปคุยเรื่องตรวจสุขภาพที่โรงบาลน่ะครับ"
"อ่อเหรอ… ได้ซิ นายเข้ามาหาฉันเลยก็ดีฉันจะได้คุยเรื่องที่จะให้นายช่วยทำงานด้วยเลย"
"ได้ครับ ผมขอเวลาอีกสองชั่วโมงผมจะเข้าไปหาท่านที่บ้านนะครับ"
"อืมได้… แล้วเรื่องนี้ก็…"
"ผมทราบครับ โจจะยังไม่รู้เรื่องนี้จนกว่าผมและท่านจะจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย"
"ขอบใจมาก ฉันจะรอที่บ้านแล้วกัน"
"งั้นผมขอวางสายก่อนนะครับ พอดีผมอยู่ที่บริษัทกับโจ"
"อืม… ฝากดูแลลูกชายฉันด้วยนะ"
"ครับ สวัสดีครับ"
ผมกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้าน
"อิ่มยัง?"
โจเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะพยักหน้าตอบรับ
"งั้นมึงขึ้นไปทำงานเองนะ พอดีกูมีธุระกับไอ้ทิวต้องรีบไป"
"อืม… ขับรถดีๆ นะ อย่ารีบมากล่ะ"
"รู้แล้วๆ แม่งเสียดายว่ะ ถ้าอยู่ข้างบนกูจูบมึงไปล่ะ" ผมทำตากรุ้มกริ่ม
"ตลกล่ะ งั้นโจขอตัวขึ้นไปทำงานเลยนะ"
"เออๆ รีบไปได้ล่ะ เดี๋ยวกูจ่ายเงินเสร็จจะออกไปเลยเหมือนกัน"
"เจอกันตอนเย็นนะครับ"
"เออ… ตอนเย็นเจอกัน เดี๋ยวเที่ยงจะโทรหาอีกที"
"อืม… จะรอนะ"
โจเดินออกจากร้านกาแฟไปแล้วผมรีบเดินไปจ่ายเงินค่ากาแฟ พอจ่ายเงินเสร็จก็เดินไปตรงดิ่งไปที่รถที่จอดอยู่ด้านข้างของตึก
ผมเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
Tru… Tru… Tru…
"คร๊าบบ…"
แม่งเมียเพื่อนกูครับซะน่ารักเลย
"ไอ้ทิวตื่นยังมิน?"
"ยังไม่ตื่นนนน… ผมก็ยังไม่ตื่นเหมือนกัน แค่นี้นะบายยย…"
--"
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งวาง!"
"มีอะไรคร๊าบบบ… ฝากข้อความไว้หลังเสียงสัญญาณได้เลย ตู๊ดดด…"
--" แม่ง!! ทำเสียงสัญญาณฝากข้อความเองซะด้วย
//"ใครโทรมามิน เอามานี่ไอ้แห้ง!"//
ผมได้ยินเสียงไอ้ทิวดังรอดเข้ามาในสาย
คร่อกกก…
--"
"ฮัลโหล"
"กว่าจะมารับสายกูได้นะไอ้สัส!"
"เออ! ใครวะแม่งกูดูแป๊ป"
"กูเองไอ้ควาย!!"
"เอ่อๆ ไอ้ปูนี่เอง ว่าไง?"
"เมาเหี้ยอะไรพูดจาไม่รู้เรื่องไอ้สัส!"
"มึงซิไอ้ฟาย!! โทรมาทำเหี้ยอะไรตั้งแต่เช้าคนจะหลับจะนอน"
"หึหึ แสดงว่าเอาเมียยันเช้า"
"เออ! รู้ดีไอ้สัส! โทรมามีธุระอะไรรีบๆ ว่ามาเลยกูจะได้นอนต่อ"
"เออๆ ถ้าโจมาถามอะไรมึงหรือเมียมึงให้บอกว่าวันนี้กูเข้าไปหามึง ไปคุยธุระกับมึงที่ร้านนะ"
"ทำไมวะ?"
"เออน่า… เดี๋ยวกูค่อยเล่าให้ฟังวันหลัง"
"หึหึ ไอ้สัสปูอย่าบอกนะว่า…"
"ว่าเหี้ยอะไร!! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหล่ะ ทำตามที่กูบอกด้วยล่ะ"
"เออๆ ไอ้สัส! เดี๋ยวกูจัดให้"
"เออ… ขอบใจมาก"
"ดีๆ ล่ะ อย่าทำอะไรเหี้ยเกินเหตุนะโว้ย!"
"เออ! กูไม่นอกใจมันหรอกน่า… แค่นี้"
"อืม… บายเพื่อน"
"เออ… แต้งกิ้วว่ะเพื่อนรัก"
หลังจากวางสายจากไอ้ทิวผมก็รีบขับรถกลับคอนโดเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะไปหาพ่อตาผม
ผงเข้าไปคุยรายละเอียดเรื่องเข้าตรวจสุขภาพที่โรงบาลไอ้เนย์แล้วเล่ารายละเอียดคร่าวๆ ให้พ่อโจฟัง เราตกลงกันจะไปตรวจให้เร็วที่สุดเพราะผมยังมีงานใหญ่ที่ต้องทำหลังจากนี้ งานที่พ่อโจให้ผมทำผมบอกตรงๆ ว่าค่อนข้างหนักใจพอสมควร แต่ทำไงได้ล่ะถ้าผมไม่ทำแล้วใครจะทำ ที่ผมยอมทำทุกอย่างไม่ใช่เพื่อใครหรอก ผมก็ทำเพื่อมันคนเดียวนั่นแหล่ะ
"ขอบใจมากนะที่ยอมช่วยฉันเรื่องนี้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำเพื่อโจ"
"นายคงรักลูกชายฉันมาก"
"ครับ"
"ฉันมองดูก็รู้ว่านายไม่ใช่คนที่ไม่มีความรับผิดชอบ แต่ที่ผิดคาดคือนายเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิด"
"ผมไม่ใช่คนดีอย่างที่ท่านคิดหรอกครับ แต่ผมรู้ใจตัวเองว่าผมอยากทำอะไรและอยากทำเพื่อใคร"
"หึหึ ฉันชอบนะ"
"ขอบคุณครับ"
"ฉันจะให้ลูกน้องฉันติดตามดูแลนายสักสองสามคน งานที่ฉันให้ทำค่อนข้างเสี่ยงป้องกันไว้ก่อนก็ดี"
พ่อโจพูดจบก็มีบอดี้การ์ดเดินเข้ามายืนเรียงกันตรงหน้าผมถึงสามคน
"ต่อไปนี้เขาคนนี้คือนายพวกแกอีกคน ดูแลอย่าให้ขาดตกบกพร่องล่ะ"
"ครับท่าน"
"ผมว่าผมทำคนเดียวได้ครับ ท่านไม่ต้องให้ลูกน้องมาดูแลผมก็ได้ อีกอย่างเวลาที่ผมอยู่กับโจผมไม่อยากให้โจสงสัยว่าผมกำลังทำอะไรอยู่"
"นายไม่ต้องกังวลไปหรอก สามคนนี้จะคอยติดตามนายห่างๆ ไม่ให้ลูกชายฉันรู้ตัวแน่นอน นายทำงานใหญ่ให้ฉันเรื่องความปลอดภัยต้องมาก่อน ถ้ามีอะไรใช้งานสามคนนี้ได้เลย เขาจะช่วยนายทุกเรื่อง"
"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ถ้าผมทำงานนี้เสร็จแล้วผมจะคืนลูกน้องให้ท่านแล้วกัน"
"เรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกที วันนี้อยู่กินข้าวเที่ยงที่นี่กับฉันเลยแล้วกัน ฉันให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้แล้ว"
"ครับ ผมขอตัวคุยโทรศัพท์สักครู่นะครับ"
"ได้ซิ คุยเสร็จแล้วตามไปที่โต๊ะอาหารแล้วกัน"
"ครับ"
ผมเดินออกมานอกตัวบ้านแล้วกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาโจ
Tru Tru…
"ฮัลโหล"
"ทำไมรับไวจังวะ หึหึ"
"อ่อ… พอดีเพิ่งวางสายจากลูกค้าพอดีครับ"
"ว้า… ไอ้เราก็คิดว่ามีคนคิดถึงซะอีก เสียใจว่ะ"
"เอ่อ… ก็… ก็เราเพิ่งแยกกันเมื่อเช้านิครับ"
"เออๆ ไม่คิดถึงก็ไม่คิดถึง แค่จะโทรมาบอกว่าเที่ยงนี้ไม่ได้เข้าไปหานะยังทำธุระไม่เสร็จ"
"อ้าว… เหรอครับ ไม่เป็นไร ปูไปทำธุระให้เสร็จเถอะครับ ตอนเย็นค่อยเจอกัน"
"เออ! กินข้าวให้ตรงเวลาด้วยล่ะ"
"ครับ ว่าจะเดินออกไปกินใกล้ๆ ที่ทำงานนี่แหล่ะ"
"ออกไปทำไม ทำไมไม่กินที่ออฟฟิต เลขามึงไม่ได้เตรียมมื้อเที่ยงไว้ให้รึไง?"
"วันนี้จูนลาครึ่งวันน่ะ พอดีมีธุระด่วน เดี๋ยวโจเดินออกไปกินใกล้ๆ ตึกไม่ไปไกลหรอกเพราะบ่ายมีประชุมงานต่อ"
"เฮ้ออ… เดี๋ยวกูโทรหาอีกทีแล้วกัน"
"ครับ โทรได้หลังบ่ายสามนะปู โจไม่อยากรับโทรศัพท์ตอนประชุมงานน่ะครับ"
"เออๆ รู้แล้ว แค่นี้นะ"
"โอเคครับ บาย"
"เฮ้ออ… ให้มันได้อย่างนี้ซิวะ"
ผมเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน พอเดินไปถึงโต๊ะอาหารพ่อโจก็นั่งรออยู่แล้ว
"อยากได้อะไรเพิ่มไหมฉันจะได้ให้แม่บ้านทำเพิ่มให้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมกินได้หมดแค่ที่วางอยู่บนโต๊ะนี่ก็เยอะแล้วครับ"
"งั้นก็กินเลยซิ จานนี้ของโปรเจ้าโจลูกชายฉันเลยนะ"
ผมมองอาหารจานนั้นแล้วก็อดคิดถึงมันไม่ได้
"เอ่อคือ… ท่านครับ"
"อืม… มีอะไรก็พูดมา"
ใจแม่งก็อยากขอหอกับข้าวที่ว่าของโปรดมันกลับบ้านนี่แหล่ะ แต่พอคิดๆ ดูถ้าเกิดเอากลับไปฝากมันจริงๆ แล้วมันเสือกจำรสชาติได้ว่ามาจากไหนนี่กูจะตอบมันยังไงดีวะ
"ไม่มีอะไรแล้วครับ"
"ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
"ดูนายเหมือนมีอะไรในใจนะ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่"
"ท่านมองผมออกขนาดนั้นเลยเหรอครับ"
"ฮ่าๆๆ จะไม่ให้มองออกได้ยังไงล่ะ ก็เล่นตักแต่ข้าวเปล่าใส่ปากไม่ตักกับข้าวเลยสักอย่าง ข้าวบ้านฉันมันอร่อยขนาดนั้นเลยรึ"
--"
เออว่ะ กูกินข้าวเปล่ามากี่คำแล้ววะ ไม่ทันรู้ตัวเลย
"ผมขอออกไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ พอดีผมมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย"
"อืม… ไปเถอะ ตามสบายเลย"
ผมลุกเดินออกจากโต๊ะอาหาร เดินมายืนกดโทรศัพท์ที่ห้องรับแขก
"แม่ง!! ทำไมกูเพิ่งคิดได้วะเนี่ย!!"
ผมกดโทรศัพท์เปิดแอฟบริการจัดส่งอาหารแบบเดริเวอรี่ เลือกเมนูง่ายๆ ที่โจมันชอบกินนี่แหล่ะ พอกดเลือกอาหารเสร็จก็เลือกสถานที่จัดส่งเป็นที่ออฟฟิตโจแล้วก็จ่ายเงินผ่านแอป
Tru Tru…
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับลูกค้า คอนเฟิร์มออเดอร์ตามนี้เลยใช่ไหมครับ?"
"ใช่ครับ เออน้อง… ที่สั่งส่งทันก่อนเที่ยงไหม?"
"ทันครับ ผมอยู่ใกล้ๆ นี่เองขับรถแป๊ปเดียวก็ถึงครับ ไม่เกิน 15 นาที"
"โอเค งั้นพี่ฝากด้วยนะ พอดีแฟนพี่รอกินข้าวอยู่"
"ครับลูกค้า ยินดีให้บริการครับ"
"ขอบใจมาก"
"ครับ สวัสดีครับ"
พอผมวางสายจากพนักงานส่งอาหารผมก็กดโทรออกหาโจทันที
Tru Tru…
"ว่าไงครับปู"
"ไม่ต้องออกไปกินข้าวข้างนอก กูโทรสั่งให้แล้วนั่งรอที่ออฟฟิตนั่นแหล่ะ"
"ขอบคุณนะครับ" ^^
"เออ แค่นี้ก่อนนะกูจะไปทำธุระต่อให้เสร็จ"
"ปูก็อย่าลืมกินข้าวด้วยนะครับ"
"อืม… รู้แล้ว"
"งั้นเจอกันตอนเย็นนะ"
"อืม… เดี๋ยวไปรับ"
"ครับ ขอบคุณอีกครั้งนะ รักปูนะครับ"
แม่งเอ้ย!! ถ้าอยู่ใกล้ๆ กูจะจับจูบปากแรงๆ สักทีสองที
"เออ รักมึงเหมือนกัน"
ผมวางสายจากโจแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารอย่างสบายใจ
"หึหึ เดินยิ้มหน้าบานมาเลยนะ"
"นิดหน่อยครับ"
ผมนั่งกินข้าวกับพ่อโจจนอิ่ม หลังมื้อเที่ยงก็นั่งจิบกาแฟแล้วคุยเรื่องรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับงานที่ผมต้องทำทั้งหมด
…
"พรุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาลเลยนะครับ ผมจะไปรอที่นั่น"
"โอเค ฉันจะไปก่อนเวลานิดหน่อยจะได้ไม่เสียเวลานายมาก"
"ผมจะเตรียมทุกอย่างไว้รอ ท่านเตรียมแค่เอกสารที่ผมบอกไปทั้งหมดก็พอครับ"
"อืม… ฉันให้ลูกน้องฉันเตรียมไว้ให้แล้วเรียบร้อย"
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"ขับรถดีๆ ล่ะ เดินทางปลอดภัย"
"ครับ สวัสดีครับ"
…
ผมขับรถออกจากบ้านพ่อโจมาได้สักพักรถบนท้องถนนเริ่มติด เพราะนี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานเข้าไปทุกที ตั้งแต่เที่ยงผมก็ไม่ได้โทรหาโจมันอีกเลยเพราะคุยกับพ่อมันจนลืมสนิท พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกทีก็เห็นข้อความที่โจมันส่งมาให้ เป็นรูปอาหารที่ผมสั่งให้มันนั่นแหละครับ ผมเลื่อนดูรูปกับข้อความที่มันส่งมาก็อดยิ้มไม่ได้
//"ขอบคุณสำหรับอาหารเที่ยงนะครับ"// ^^
"แบบนี้จะไม่ให้กูเป็นห่วงมึงได้ยังไงวะ หึหึ"
…
Tru Tru…
"ฮัลโหล…"
"ไอ้ป่าน กูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อย"
"เรื่อง… เรื่องอีกล่ะ มีวันไหนไหมที่มึงจะโทรมาหากูแล้วไม่มีเรื่องบ้างวะ"
"ไม่มีโว๊ย!! กูก็มีเรื่องของกูทุกวันนั่นแหล่ะ"
"เออๆ มีอะไรก็ว่ามา"
"เดี๋ยวอีกสองสามวันมึงบอกให้ย่าแกล้งป่วยที"
--"
"ห๊ะ!! ให้ย่าแกล้งป่วยเนี่ยนะ"
"เออน่า… ทำตามที่กูบอกแล้วกัน"
"นี่มึงจะเล่นพิเรนทร์อะไรอีกเนี่ยไอ้น้องเวร!!"
"กูมีธุระต้องทำหลายวัน อาจจะต้องไปที่ไกลๆ แต่กูไม่อยากให้โจมันอยู่คนเดียวมึงเข้าใจกูไหม!!"
"หึหึ ที่แท้ก็ห่วงเมีย"
"เออ!! ไม่ให้กูห่วงมันจะให้ไปห่วงใครวะ"
"แล้วทำไมมึงไม่บอกมันว่ามึงมีธุระต้องไปทำวะ จะให้ย่าแกล้งป่วยทำไม"
"โถ่ไอ้ควาย!! ก็กูบอกมันไม่ได้ว่ากูไปทำอะไรไง!!"
"เออๆ ความลับว่างั้น"
"เออ!!"
"มึงนี่ชอบทำเรื่องให้วุ่นวายดีเนอะ เออๆ เดี๋ยวกูบอกย่าให้ มึงไปจัดการเมียมึงเถอะ จะมาวันไหนโทรมาบอกกูล่วงหน้าด้วยล่ะ"
"เออ ขอบใจมากว่ะ เดี๋ยวกูขอคุยกับมันก่อน"
"เออ!! อย่าลืมของฝากลูกกูด้วยล่ะ"
--"
"เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง เมียกูไม่เคยลืมลูกมึงอยู่แล้ว"
"ดีมาก น้องสะใภ้กูดีผิดกับน้องชายกูเลย วันๆ หาแต่เรื่องมาให้ หึหึ"
"พูดมากว่ะ งั้นมึงก็อดไปแล้วกันนาฬิการุ่นใหม่ล่าสุด กูว่าทำธุระเสร็จจะแวะซื้อมาฝากสักหน่อย"
"เฮ้ยๆๆ โถ… ไอ้น้องรักของพี่ มึงรีบพาเมียมึงมาเลยครับ เดี๋ยวกูป่วยแทนย่าเองถ้ามึงต้องการ"
"ถุยยย… มึงป่วยไม่มีผลกับเมียกูหรอกไอ้ควาย!! แค่นี้นะ ไปบอกย่าให้ด้วย ส่วนเรื่องอื่นเดี๋ยวกูจะเป็นคนเล่าให้ย่าฟังเอง"
"เออๆ ตามนั้น"
"เออ!! แค่นี้นะ บาย"
…
ผมขับรถมาถึงที่ทำงานโจก็ทันเวลาเลิกงานพอดี ออฟฟิตคนเริ่มน้อยลง ลูกน้องคนสนิทของโจเดินเข้ามาทักทายผมก่อนจะขอตัวกลับบ้าน
ผมเดินเปิดประตูเข้าไปก็เห็นโจเอนหลังหลับสนิทอยู่ที่เก้าอี้โต๊ะทำงาน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วก้มลงจูบเบาๆ ที่ปากบางอย่างไม่ล่วงล้ำ
จุ๊บบบ…
โจลืมตาขึ้นมามองผมก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
"เหนื่อยมากเหรอวะถึงนอนหลับคาเก้าอี้ขนาดนี้"
"อืม… เพลียนิดหน่อยนะครับ ปูมาถึงนานรึยัง?"
"เพิ่งมาถึงเมื่อกี้"
"ปูนั่งรอโจอีกสักพักได้ไหม พอดีโจมีงานต้องตรวจค้างอยู่อีกนิดหน่อย"
"เหนื่อยมากก็พักซะบ้าง มึงจะทำงานเป็นบ้าแบบนี้ทุกวันไม่ได้หรอกนะกูเป็นห่วง"
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ เอ่อ… ว่าแต่ปูหิวไหม ขับรถมาเหนื่อยๆ อยากกินอะไรก่อนไหม?"
"กูยังไม่หิว แล้วมึงล่ะหิวข้าวรึยัง?"
"ก็นิดหน่อยครับ แต่เดี๋ยวรีบทำงานให้เสร็จก่อนจะได้รีบกลับบ้านกันเนอะ วันนี้ปูอยากกินอะไรคิดไว้ได้เลยนะเดี๋ยวโจทำให้กิน" ^^
"อืม… งั้นก็รีบทำงานเถอะจะได้รีบกลับบ้านไปพักผ่อน"
"ครับ ปูรอแป๊ปนะไม่นานหรอก"
จุ๊บบบ…
ผมก้มลงจูบที่หัวโจ มันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมก่อนจะกอดที่เอวผม
"ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ"
เฮ้ออ… ทั้งรักทั้งเป็นห่วงมันจนผมจะบ้าตายอยู่แล้ว มึงอย่าทำให้กูเป็นห่วงมากกว่านี้ได้ไหมโจ แค่นี้กูก็เป็นห่วงมึงจะบ้าอยู่แล้ว
TBC.
ช่วงนี้ยุ่งๆ นะคะ มาช้าหน่อยแต่ก็มา เรื่องนี้ยาวนานจริงๆ 55555 ขอบคุณที่ยังติดตามนิยายนะคะ^^
-
ชื่นใจกับความรักของปู โจ :impress2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียปูรับงานเสี่ยงมา ระวังตัวมากๆ นะ กลัวเมียเป็นหม้าย
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.35 พี่เหนี่อยไหมถามใจดู】
เหนื่อยครับเหนื่อย...
กว่าจะเดินทางออกจากบ้านได้โคตรวุ่นวายเลย ไอ้อ้วนไม่ยอมนั่งรถเข็นอยากให้อุ้มอย่างเดียว พอจะขึ้นรถต้องจับยัดคาร์ซีทแล้วเอาของเล่นหลอกล่ออีก ดีนะที่มีมิกกี้คอยช่วยอีกแรง ช่วยเล่นเป็นเพื่อนไอ้อ้วนให้มันเลิกงอแงแล้วยอมนั่งในคาร์ซีทแต่โดยดี ผมได้คาร์ซีทเก่าของมิกกี้ตอนเด็กๆ มาให้ไอ้อ้วนนั่งครับ ส่วนของมิกกี้ซื้อไซส์ที่ใหญ่กว่าเดิม ตอนนี้สองคนนั้นนั่งจับมือกันแน่นไม่ยอมปล่อย พี่ชายนี่ก็ดูแลน้องดีเกิ้น แต่ก็ดีแล้วแหละผมจะได้ไม่เหนื่อยมาก
"ทิวๆ นั่นไงที่จอดเสียบเลยอย่าช้า" ดูมันเร่ง เหมือนมันหมุนพวงมาลัยเองยังไงอย่างงั้น
"ใจเย็นๆ บ้างก็ได้นะ หิวอะไรขนาดนั้น" ผมแกล้งแซวมัน
"อย่าบ่นได้ป่ะ ก็หิวกันทั้งรถนั่นแหล่ะไม่ใช่กูหิวคนเดียวซะที่ไหน"
"พูดจริง?" ผมแกล้งเย้า
"อ่ะไม่เชื่อดู ใครหิวเอ็มเคยกมือขึ้น!!"
"มิกหิวฮะ" อันนี้เอาใจอาสุดๆ มิกกี้เอ้ย
"กูหิวด้วย ไอ้อ้วนก็หิว" มินยกมือตัวเอง ส่วนไอ้อ้วนนี่มินจับมือมันแล้วยกขึ้น ขนาดไอ้อ้วนนั่งอยู่คาร์ซีทข้างหลังมันยังพยายามเอื้อมไปจับมือไอ้อ้วนยกเลย ดูเอาแล้วกันว่าเมียผมมันจริงจังแค่ไหน หึหึ
"ถึงแล้วๆ มิกกี้อย่าเพิ่งลงจากรถนะครับรออาก่อน"
"ฮะอาทิว" มิกกี้ตอบรับ
ผมจอดรถเรียบร้อยก็เดินไปเปิดรถด้านหลังให้มิกกี้ลง ส่วนมินก็อุ้มไอ้อ้วน
"รอแป๊ปเดี๋ยวกูเอารถเข็นเด็กลงให้ก่อน"
"อืม.. มิกกี้มายืนข้างอาครับ"
มินทั้งอุ้มไอ้อ้วนแล้วจับมือหลานไว้อีกข้าง อันตรายครับลานจอดรถ บางทีเลี้ยงรถมัวแต่มองหาที่จอดไม่มองคนยืนข้างทางหรือเดินอยู่เลยด้วยซ้ำ ผมกับมินเลยต้องระวังเป็นพิเศษ
"อาทิวฮะมิกอยากช่วยเข็นน้องฮะ"
"ไว้เข้าไปในห้างก่อนนะครับแล้วอาจะให้ช่วย ตอนนี้ยังช่วยไม่ได้เพราะมีรถวิ่งเข้าออกมันอันตรายครับ"
"ได้ฮะ"
"อ้วนนั่งดีๆ อย่าซน" มินกำลังจับไอ้หมูอ้วนลงรถเข็นเด็ก
"คาดเบลท์ให้มันด้วยมิน"
"อืม.. รู้แล้ว อ้วนอย่าดิ้น!"
"เหมือนน้องไม่อยากนั่งรถเข็นเลยฮะ"
"แง....." แค่นั้นแหล่ะรู้เรื่อง ไอ้อ้วนแหกปากลั่น
"เออๆ ไม่นั่งก็ไม่นั่ง หยุดร้องก่อนไม่งั้นไม่อุ้ม"
"แง...." ไอ้อ้วนยังร้องไม่หยุด มันอ้าแขนกว้างอยากให้อุ้มมันครับ
"หยุดร้องก่อนอ้วน ไม่งั้นมินมันไม่อุ้มนะ" ผมหยิบผ้าอ้อมในกระเป๋าเช็ดหน้าเช็ดน้ำมูกให้มัน
"งั้นมึงอุ้มมันเลยทิว เดี๋ยวกูเข็นรถเอง"
นั่นไง! กูว่าเด็กงอแงแล้วเจอผู้ใหญ่งี่เง่าเข้าไปอีก พอไอ้อ้วนไม่ทำตามคำสั่งเข้าหน่อยมีน้อยใจเว้ยเฮ้ย
"หึหึ มึงโดนทิ้งแล้วไอ้อ้วน อยากงอแงดีนัก" ผมอุ้มไอ้อ้วนขึ้นจากรถเข็น มินยัดกระเป๋าสัมภาระใส่รถเข็นแล้วเดินจูงมือมิกกี้เดินเข้าห้างไปเลย ส่วนผมก็เดินตามไปดิครับ
"เอ็มเคอยู่ชั้นไหนนะ?" มินหันมาถาม
"ชั้นล่างสุด"
"งั้นลงลิฟท์เลยขี้เกียจเดิน"
"อืม.. ตามใจ"
"อามินฮะ" มิกกี้กระตุกแขนมินเบาๆ
"ว่าไงครับ?"
"มิกอยากเข้าห้องน้ำฮะ"
"ปวดฉี่เหรอ ป่ะอาพาไป"
"ขอบคุณฮะ"
"ทิวมึงจะไปด้วยไหมหรือจะรอตรงนี้?" มินหันมาถามผม
"เดี๋ยวกูพาไอ้อ้วนนั่งรอตรงหน้าลิฟท์แล้วกัน"
"อืม.. งั้นรอแป๊ปนะ"
"ล้างมือให้หลานด้วยล่ะ"
"คร๊าบ... รับทราบ"
"ป่ะมิกกี้"
มินพามิกกี้ไปเข้าห้องน้ำส่วนผมก็พาไอ้อ้วนมานั่งรอที่ม้านั่งหน้าลิฟท์ ผมนั่งรออยู่สักพักมินกับมิกกี้ก็เดินกลับมา ไอ้อ้วนก็มองตามมินตลอด มันพยายามจะให้มินอุ้มนะแต่มินมันก็กวนตีน ฮ่าๆๆ มันแกล้งไม่สนใจไอ้อ้วน ทำเป็นไม่มองไม่คุยไม่เล่นด้วย ผมเลยต้องเป็นคนอุ้มไอ้อ้วนเดินจนถึงร้านอาหาร
"มิกกี้มานั่งข้างอาครับ" มินเรียกมิกกี้ให้ไปนั่งข้างตัวเอง
"มึงจะแกล้งมันทำไมเนี่ย ดูดิมันมองมึงตาละห้อยเลย หึหึ"
"ให้มันนั่งข้างมึงนั่นแหล่ะ อยากแหกปากร้องดีนัก"
มันบ่นไปงั้นแหล่ะครับ พอเดินเข้ามาในร้านมินมันก็รีบเดินไปยกเก้าอี้เด็กมาให้ไอ้อ้วนทันที แบบไม่ต้องรอพนักงานร้านเลยด้วยซ้ำ สรุปแล้วไอ้อ้วนได้นั่งกับผม
"มิกกี้อยากกินอะไรสั่งเลย มื้อนี้อาทิวจ่าย" มินพูดจบก็หันมายักคิ้วกวนตีน
"มิกอยากกินอันนี้ฮะ นี่ด้วยแล้วก็อันนี้ด้วย" มิกกี้จิ้มรูปอาหารในเมนู
"หึหึ รวมหัวกันถล่มกูเลยนะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว" มิกกี้กับมินหัวเราะอย่างมีความสุข แต่มีเด็กอ้วนคนนึงกำลังแอบเหงาเป็นหมาหงอยเลยว่ะ ฮ่าๆๆ ไม่กล้างอแงเลยดิมึงถูกเมินเลยไหมล่ะ
"ทิวแล้วไอ้อ้วนกินอะไรได้บ้าง?" มินหันมาถามผมแต่ตานี่แอบแหล่มองไอ้อ้วนนะ
"อย่าเพิ่งให้มันกินอะไรเลย กินแค่นมที่ชงมาก็พอ"
เอาจริงๆ ผมไม่กล้าให้มันกินอะไรนอกเหนือจากข้าวที่แม่กับพี่สะใภ้มินทำมาให้ทุกวันหรอกครับ ไม่อยากเสี่ยงกลัวไอ้อ้วนไม่ได้ใช้ชีวิตตอนวัยรุ่น
"อืม กูก็ไม่กล้าให้มันกินอะไรมั่วๆ เหมือนกัน"
"น้องอ้วนจะไม่หิวเหรอฮะอามิน?"
"น้องอ้วนมีนมแล้วครับ" มินตอบหลาน
"ทิวอยากกินอะไรบ้างอ่ะ?"
"อะไรก็ได้สั่งมา กินได้หมดแหล่ะ"
"โอเค งั้นกูสั่งเลยนะ มิกกี้ลุย!"
มินสั่งอาหารอย่างเอาเป็นเอาตาย พออาหารเสริฟจนครบก็ฟาดเรียบ พอกินของคราวเสร็จก็ต่อด้วยของหวานล้างปาก ไอศครีมจัดไปกันคนละถ้วยกับหลานรัก ไอ้อ้วนได้แต่กลืนน้ำลายมองคนอื่นกิน ผมเลยเอาช้อนเตะๆ ไอศครีมให้มันเลียทีนี้ดิ้นใหญ่เลยครับ ตบมือชอบใจเอาอีกๆ แต่ผมให้แค่ชิมลิ้มรสนิดเดียวพอ มินกับมิกกี้หัวเราะที่ไอ้อ้วนที่นั่งน้ำลายไหลย้อยมองไอศครีมในถ้วยคนอื่น พอมันจะงอแงมินก็แกล้งชี้หน้ามันแล้วทำหน้าดุๆ ใส่ เออ! มันนิ่งไปเลยว่ะ พอกินเสร็จผมก็จัดการจ่ายเงินแล้วพากันไปเดินซื้อของกันต่อ
มินเดินจูงมิกกี้ส่วนผมเข็นรถให้ไอ้อ้วนนั่ง ตอนนี้ไอ้อ้วนมันไม่ดื้อแล้วครับเพราะมินขู่มันว่าถ้างอแงไม่ทำตามที่มันบอกอีกจะไม่สนใจไอ้อ้วนอีกเลย ขู่แบบนี้ก็ได้เหรอวะ ไอ้อ้วนแม่งก็ตลกเหมือนเข้าใจทุกอย่าง นั่งสงบนิ่งเจียมตัวอยู่ในรถเข็นไม่งอแงเลย
"มิกกี้อยากได้อะไรไหมครับ?" มินถามหลานรัก แต่มิกกี้หันมามองผมเหมือนกับรอขออนุญาตผมก่อนเพราะรู้ว่าใครเป็นคนจ่ายเงินให้
"หึหึ อยากได้อะไรล่ะ ถ้าเป็นของเล่นอาให้ซื้อแค่ชิ้นเดียวพอนะครับ"
"เย้ๆ ขอบคุณฮะอาทิว มิกเอาของเล่นฮะ" มิกกี้ดีใจยกใหญ่
"ทำไมให้หลายซื้อแค่ชิ้นเดียวล่ะ นานๆ จะได้พาออกมาข้างนอก"
"ของเล่นซื้อแค่ชิ้นเดียวก็พอเพราะที่บ้านมีเยอะแล้ว ไปหาหลานทีไรก็ซื้อไปฝากทุกที ส่วนเสื้อผ้าจะซื้อกี่ชุดก็ตามใจกูไม่ห้าม" ผมพูดอธิบาย
"ก็ได้.. งั้นเดี๋ยวพาหลานไปซื้อพวกเครื่องเขียนกับหนังสืออ่านเล่นด้วยนะ"
"อืมตามใจ อยากได้อะไรก็บอก"
"เย้ๆ อาทิวใจดีที่สุดเลยฮะ" มิกกี้ปล่อยมือมินแล้ววิ่งมาจับแขนผมกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
"มิกกี้ขอบคุณอาทิวก่อนครับ" มินบอกหลาน
"ขอบคุณฮะอาทิว ขอบคุณฮะอามิน"
มิกกี้ยกมือไหว้ขอบคุณผมทั้งสองคน มินลูบหัวหลานรักก่อนจะอุ้มมิกกี้ขึ้นแล้วหอมกอดหลานฟอดใหญ่
ผมกับมินเดินมาที่โซนสินค้าสำหรับเด็ก มีทั้งของเล่น เสื้อผ้า อุปกรณ์ของใช้ต่างๆ ครบครัน มิกกี้วิ่งไปหยุดที่โซนของเล่น เดินเลือกของเล่นที่ตัวเองถูกใจโดนมีมินคอยเดินตามไม่ห่าง ส่วนผมกับไอ้อ้วนก็เดินตามไปติดๆ ตอนนี้ไอ้อ้วนก็ตื่นตาตื่นใจไม่แพ้กัน มันส่งเสียงพูดภาษาที่ผมฟังไม่เข้าใจ มือไม้ยกชี้ไปทั่ว บางทีก็หัวเราะไม่รู้มันขำอะไรของมันคนเดียว
"อ้วนเอาอันนี้ไหม?" มินเดินกลับมาพร้อมของเล่นเด็กหนึ่งชิ้น พอไอ้อ้วนเห็นเท่านั้นแหล่ะรีบยกมือขึ้นจะคว้าเอาอย่างเดียวเลย
"อะไร?" ผมถาม
"มันเป็นหนังสือเซ็ตเลโก้ภาษาอังกฤษกับภาษาไทย ข้างในหนังสือจะมีช่องให้ใส่ตัวเลโก้ พอวางเลโก้ลงในช่องถูกมันจะมีเสียงพูดตามตัวอักษรด้วยนะ" มินอธิบาย
"หึหึ เพิ่งรู้ว่ามึงก็มีสาระเหมือนกัน"
"โห!! หลอกด่าป่ะเนี่ย กูมีสาระตั้งนานแล้วเหอะ สรุปเอาอันนี้ให้ไอ้อ้วนนะมันจะได้เอาไว้เล่นเสริมพัฒนาการในสมองมัน"
"ตามใจ ไปเอาตะกร้ามาเดี๋ยวกูถือให้"
"ไม่ต้องอ่ะ มึงเข็นไอ้อ้วนแล้วเดี๋ยวกูถือเอง"
"อืม นู้นๆ หลานวิ่งไปนู้นแล้ว"
"เออๆ มึงรีบเดินตามมานะ" พูดจบมินก็รีบเดินตามมิกกี้ไปทันที รายนั้นยังไม่ได้ของที่ต้องการครับ ให้ซื้อได้แค่ชิ้นเดียวเลยต้องเลือกนานหน่อยเพราะต้องเลือกชิ้นที่ถูกใจที่สุด
หลังจากได้ของเล่นเป็นที่ถูกใจ สรุปมิกกี้ได้หนึ่งชิ้นตามที่ตกลง ไอ้อ้วนได้สองชิ้นเพราะมินสปอยแต่มิกกี้ก็ไม่ได้น้อยใจที่ได้น้อยกว่าไอ้อ้วนแต่อย่างใด แถมบอกว่าจะแบ่งของเล่นที่บ้านให้ไอ้อ้วนอีกด้วย ผมได้ยินแบบนี้ก็อดชื่นชมหลานอยู่ไม่น้อย
ผมเลือกชุดเครื่องเขียนให้มิกกี้ ส่วนมินช่วยมิกกี้เลือกหนังสืออ่านเล่น ก็พวกนิทานกับหนังสืออ่านภาษาไทยภาษาอังกฤษนี่แหล่ะ ดีที่มิกกี้เป็นเด็กฉลาดแถมขยันเรียน ถึงจะงอแงบ้างตามภาษาเด็กแต่ผลการเรียนออกมาทีไรดีทุกรอบ ผมเลยสนับสนุนเต็มที่อยากได้อะไรหาให้หมด
"ทิวซื้อเสร็จแล้ว"
"มิกกี้อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหมครับ?" ผมถามหลาน
"ไม่เอาแล้วฮะอาทิว มิกพอแล้วฮะ แต่..."
"แต่อะไรครับ ไหนบอกอาซิ"
"มิกอยากเล่นเครื่องเล่นตรงนั้นฮะอาทิว มิกขอเล่นกันน้องได้ไหมฮะ"
"หึหึ ได้ซิครับ แต่เล่นแค่สามสิบนาทีพอนะ เพราะเราต้องไปซื้อของกันต่อครับ"
"เย้ๆ อาทิวใจดีที่สุดเลยฮะ" มิกกี้วิ่งนำหน้าไปนู้นแล้วครับ
"วันนี้มึงโคตรใจดีเลย ไม่สบายตรงไหนป่ะ" มินหันมาพูดกับผม
"หึหึ กวนตีนเหรอ"
"ป่าวนิ แค่ชม"
ผมปล่อยให้มิกกี้เล่นกับไอ้อ้วนที่โซนของเล่นสำหรับเด็กโดนมีหัวหน้าแก๊งเข้าไปยืนคุม งานนี้ผมขอนั่งดูอยู่ห่างๆแล้วกัน พื้นที่ตรงนี้ไม่ค่อยเหมาะกับผมสักเท่าไหร่
หลังจากเล่นกันจนเหนื่อนก็หยุดพักดื่มน้ำแล้วไปต่อ มินเดินจูงมือหลานไปยังโซนเสื้อผ้าเด็ก เลือกเสื้อผ้าให้มิกกี้สามชุด ส่วนไอ้อ้วนนี่ได้เยอะสุด กี่ชุดผมก็ไม่ได้นับเหมือนกัน มีซื้อแบบเผื่อโตอีกสามสี่เดือนด้วยนะ มันบอกว่าถ้าไอ้อ้วนย้ายไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแล้วจะได้มีเสื้อผ้าใส่เยอะๆ ของใช้เด็กที่จำเป็นมินกับผมก็ช่วยกันเลือกให้ไอ้อ้วน ผมไม่ห้ามมันหรอกครับ เพราะผมก็เห็นด้วยกับมิน อย่างน้อยก็ให้ไอ้อ้วนได้ใช้ประโยชน์ในอนาคตและช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่ายบางส่วนของไอ้อ้วนออกไปบ้าง พอซื้อของเด็กๆ ครบตามที่ต้องการไอ้อ้วนก็กินนมแล้วสลบหลับคารถเข็น มิกกี้นั่งเฝ้าไอ้อ้วนไม่ห่างเพราะได้รับคำสั่งจากมินให้นั่งเฝ้าน้องไว้อย่าให้คาดสายตา
"ทิวกูซื้อเสื้อตัวนี้นะ"
"อืม.. อยากได้ก็เอา"
"เสื้อตัวนี้เหมาะกับมึงมากอ่ะ ชอบไหม?"
"อืม.. สวยดี"
"กางเกงตัวนี้เท่ว่ะ"
"ไปลองใส่ดูก่อน ถ้าใส่แล้วชอบค่อยซื้อ"
"งั้นเอาตัวนี้ไปลองด้วยนะ"
"อืม.. เอาไปลองทีเดียวเลยจะได้ไม่เสียเวลา"
"รอแป๊ปนะ"
ผมรอมินเข้าไปลองกางเกง หันไปมองมิกกี้กำลังคุยเล่นอยู่กับไอ้อ้วนไม่รู้ชวนกันเล่นอะไร พนักงานสาวๆ ที่ร้านก็เอ็นดูหลานผมเหลือเกิน เอาขนมให้กินบ้าง เอาน้ำผลไม้ให้กินบ้าง ตอนแรกผมไม่รู้หรอกครับที่รู้เพราะมิกกี้วิ่งมาขออนุญาตผมก่อน พอพนักงานในร้านเห็นว่าเด็กไม่กล้ากินก็เลยเดินมาขอโทษผมที่ไม่ขออนุญาตผมก่อนให้ขนมเด็ก ผมก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรไปหรอกครับเลยอนุญาตให้รับขนมกับสาวๆ ในร้าน แต่ให้รับแค่บางส่วนเท่านั้น ดีนะที่หลานผลฉลาดไม่รับของใครง่ายๆ เวลาผมกับมินพาออกมาข้างนอกทีไรจะย้ำเตือนเรื่องนี้เสมอว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้าที่เราไม่รู้จัก ใครชวนไปไหนก็ห้ามไป อย่าเห็นแก่ของกินหรือของเล่นที่เขายื่นให้ เพราะนั่นอาจจะเกิดอันตรายอะไรขึ้นกับเราก็ได้ ถ้าเราเป็นอะไรไปคนที่เสียใจที่สุดก็คือพ่อแม่และครอบครัว โชคดีที่มิกกี้เป็นเด็กสอนง่าย เข้าใจง่ายและทำตามที่ผู้ใหญ่สอนทุกอย่าง ผิดกับอีกคนที่ขึ้นชื่อว่า "อา" คนนี้สอนยากสุดๆ หึหึ
มินมันทำอะไรอยู่วะโคตรนานเลย เข้าไปลองกางเกงหรือไปทำอะไรของมันโคตรนานเลย
"ทิวโอเคไหม?" มินเดินออกมาให้ผมดู แบบนี้ตัดสินใจเลือกไม่ได้ชัวร์เพราะรักพี่เสียดายน้อง หึหึ
"อืม ถ้าอยากได้ก็เอา"
"จริงนะ กูเอาสองตัวเลยนะ"
"ตามใจ"
"ง่อออ... วันนี้ป๋ามาเองครับ สายเปย์ที่แท้ทรู ขอบคุณคร๊าบบ..."
"หึหึ อย่ากวนตีนเดี๋ยวกูให้จ่ายเองเลยนิ"
"งั้นเอาตัวนี้ ตัวนี้ แล้วก็ตัวนี้ครับ" มินรีบยื่นให้พนักงานร้านทันที
"อยากได้อะไรอีกไหม?" ผมถามมิน
"พอแล้วดีกว่า สงสารมิกกี้กับไอ้อ้วนว่ะ"
ผมกับมินหันไปมองไอ้อ้วนที่หลับเป็นหมูในรถเข็น ส่วนมิกกี้ก็ตาปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ นั่งกอดของเล่นไปด้วยดูน้องไปด้วย
"หึหึ งั้นไว้ครั้งหน้าค่อยมาใหม่"
"งั้นกูไปนั่งรอนะ มึงจ่ายเงินเสร็จแล้วกลับบ้านกัน"
"อืม.." ผมพยักหน้าตอบ
มินเดินไปหามิกกี้แล้วนั่งลงข้างหลานรัก ผมจัดการจ่ายเงินกับพนักงาน พอจ่ายเสร็จรับของเรียบร้อยก็พาเดอะแก๊งกลับบ้านครับ
…
…
พอกลับมาถึงคอนโด มีความเหน็ดเหนื่อยกับการเดินเล่นและซื้อของแทบจะหมดแรง กลับมาแทนที่จะแยกย้ายกันอาบน้ำพาเด็กๆ เข้านอน
--"
"โหหห... มิกกี้หล่อมากเลย ไหนๆ ทำท่าคนหล่อให้อาดูหน่อย"
"คึคึ ท่านี้หล่อไหมฮะ?"
"ป๊าดดดด... หล่อมากครับหลานรัก มาๆ งั้นลองชุดนี้ด้วย"
"มินพอได้แล้วพาหลานอาบน้ำแล้วเข้านอนเถอะ นี่มันดึกแล้ว"
"ดึกอะไรเพิ่งจะสองทุ่มเอง"
"จะสามทุ่มแล้วมิน มึงช่วยดูนาฬิกาด้วย"
"อ่ะๆ งั้นมิกกี้ไม่ต้องลองชุดแล้ว มาลองชุดอ้วนกันนะแล้วค่อยไปอาบน้ำนอน" ดูมันเถอะฟังผมที่ไหน
"ได้ฮะ ให้น้องอ้วนลองชุดนี้นะฮะ" มิกกี้เลือกชุดที่เพิ่งซื้อมาให้ไอ้อ้วนเองกับมือ
"มิกกี้ลองไม่ได้ครับ ชุดยังไม่ได้ซักเลยไว้คืนนี้อาจะซักให้ก่อนพรุ่งนี้ค่อยให้น้องใส่นะครับ" ผมบอกหลาน
"ฮะอาทิว"
"มินพามิกกี้กับไอ้อ้วนไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูเก็บของเอง"
"เออๆ ก็ได้ ดุอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ป่ะมิกกี้ไปอาบน้ำกัน"
"ฮะอามิน"
มินอุ้มไอ้อ้วนส่วนมิกกี้ก็เดินตามมามินเข้าไปในห้องนอน เฮ้ออ... พูดยากฉิบหาย
ยัง... อย่าคิดว่ามันจะจบแค่นี้ มันยังไม่จบ!!
"ฮ่าๆ มิกกี้ดูไอ้อ้วนลอยน้ำเร็ว หมูขึ้นอืดเลย"
"คึคึ อามินอย่าแกล้งน้องอ้วนนะฮะ"
"อะ.. จาจะ บรืนนน..."
"ฮ่าๆ ไอ้อ้วนกลายร่างเป็นปลาโลมาหนักร้อยโล ว่ายน้ำๆ นั่นแหล่ะเก่งมาก"
"น้องอ้วนระวังขนนะ อามินมิกกี้อยากเล่นแบบน้องอ้วนบ้างฮะ"
"ได้เลย"
--" แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องรีบจัดการด่วนเดี๋ยวจะพากันไม่สบายเอา
"มิน! หยุดเล่นแล้วรีบอาบน้ำให้เสร็จเดี๋ยวนี้เลย!"
oO!!
"เออๆ แค่นี้ก็ต้องขึ้นเสียงด้วย ตกใจหมดเลย"
"มิกกี้รีบอาบน้ำครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย"
"ฮะอาทิว มิกจะรีบอาบน้ำให้เสร็จไวไว"
"ดีมากครับ เดี๋ยวอาไปเตรียมชุดนอนไว้ให้"
"ขอบคุณฮะอาทิว"
"มินอย่าให้ต้องพูดซ้ำ!"
"เออ! รู้แล้วน่าออกไปได้แล้ว"
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อไปเตรียมชุดนอนให้เด็กๆ รวมถึงเมียเด็กของผมด้วย เฮ้ออ... เหมือนเลี้ยงเด็กสามคนโคตรเหนื่อยเลยว่ะ
พอเตรียมชุดนอนให้ทั้งแก๊งสามแสบเรียบร้อยแล้วผมก็ออกมาเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนห้องให้เข้าที่เข้าทาง เอาชุดไอ้อ้วนและมิกกี้ที่เพิ่งซื้อมาวันนี้ไปซักให้คนละชุดเผื่อเอาไว้ใส่พรุ่งนี้ อ่อ.. ลืมไปว่ามีเด็กขี้เห่ออีกหนึ่งคนที่ห้ามลืม เดี๋ยวซักให้มันด้วยเลยจะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง ส่วนชุดที่เหลือค่อยให้แม่บ้านส่งซักที่ร้านอีกที แค่นี้ผมก็หมดแรงแล้ว
"เฮ้ออ... เกือบลืม" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เกือบลืมชงนมให้ไอ้อ้วน นมอุ่นๆ ก่อนนอนให้มิกกี้อีก
หน้าที่นี้มันยิ่งใหญ่ยิ่งนัก ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าการเลี้ยงเด็กคนนึงนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ นับถือแม่ผมเลยที่เลี้ยงผมมาจนโตขนาดนี้ ตอนเด็กผมก็หนึ่งในตองอูเหมือนกัน ซนมากไม่ค่อยฟังใครสักเท่าไหร่ อยากทำอะไรทำ อยากเล่นอะไรเล่นหมด พอวัยรุ่นก็เริ่มจีบสาว ดีนะที่เรียนจบ พอโตขึ้นมาหน่อยก็...นะ อดีตผมมันคนเจ้าชู้เรื่องผู้หญิงไม่เคยขาดมือ แม่ผมก็เป็นห่วงนะแต่ดีหน่อยที่ท่านไม่ห้ามอะไร แม่ขอแค่ให้ผมระวังและป้องกันดีๆ เฮ้ออ... พอคิดได้แบบนี้สงสารแม่จับใจเลยทีเดียว
"มิกกี้ทาแป้งก่อนครับ"
"อามินทาให้มิกแล้วมิกจะทาแป้งให้อามินกับน้องอ้วนเอง"
"หึหึ งั้นรออะไรล่ะ ลุยยย..."
บอกผมทีว่านั้นคือสงครามแป้งใช่ไหม --"
กึ่ก!!
หยุดนิ่งกันทั้งสามคน
"แฮะๆ กูแค่กำลังทาแป้งให้หลาน"
"มิกก็กำลังทาแป้งให้อามินกับน้องอ้วนฮะ"
"กูไม่ได้เล่นแป้งนะ"
"มิกก็ป่าวเล่นฮะอาทิว"
"เฮ้ออ... อายังไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ เดี๋ยวอาไปเอานมมาให้ดื่มก่อนเข้านอน"
"ขอ.. ขอบคุณฮะอาทิว"
"มินรีบใส่เสื้อผ้าให้ไอ้อ้วนได้แล้ว"
"อืม.. เข้าใจแล้ว"
ผมเดินออกมาจากห้องตรงนอน ไอ้ทิวอยากจะบ้าตาย! บ่นไปก็เท่านั้นรีบเอานมไปให้มิกกี้กับไอ้อ้วนก่อนจะได้รีบๆ เข้านอน ผมเองก็จะได้พักบ้างอะไรบ้าง น้ำก็ยังไม่ได้อาบร้องไห้ได้ไหมวะเนี่ย!!
"ขอบคุณฮะอาทิว" มิกกี้ยกมือขึ้นไหว้แล้วรับนมไปดื่ม
"กินแล้วเข้านอนนะครับ ดึกมาแล้ว"
"ฮะอาทิว มิกกี้จะรีบเข้านอนฮะ"
"ดีมากครับ"
กำลังชื่นชมหลานว่าพูดง่าย พอหันมาอีกทางนี่ดิ
--"
"เฮ้ยอ้วนอย่าดิ้นดิ นิ่งๆ เลยไม่งั้นโดน!!"
"อ่ะนี่นมไอ้อ้วน" ผมยื่นขวดนมให้มิน
"อ้าว! แล้วจะไปไหนอ่ะ"
"จะไปอาบน้ำ จะเอาอะไรอีก?"
"ป่าวนิ ไม่ได้จะเอาอะไรก็แค่ถามดู"
"รีบเอานมให้ไอ้อ้วนกินซะมันจะได้รีบนอน"
"โอเค ได้ๆ เดี๋ยวจัดการเอง มึงไปอาบน้ำเถอะ"
"อืม..." ผมตอบสั้นๆ ขอไปพักผ่อนนอนแช่น้ำอุ่นๆ ให้สบายตัวหน่อยก็แล้วกัน เมื่อยไปหมดทั้งตัวเลยว่ะ เหมือนไปทำงานแบกหามมายังไงอย่างงั้น
ผมนอนแช่น้ำอุ่นผ่อนคลายความเมื่อยล้า สบายดีจัง พอได้แช่น้ำจนพอใจร่างกายก็สดชื่นขึ้น ออกมาจากห้องน้ำก็เจอสามแสบนอนหลับกันคาเตียง มิกกี้กับมินนอนประกบไอ้อ้วน แต่รอบๆ ตัวหลานมินเอาหมอนมากันไว้อย่างดี หึหึ คงหมดแรงกันทั้งแก๊ง ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างมิน
ฟอดดด...
ผมลูบที่หัวมินอย่างอ่อนโยนก่อนจะกดจูบลงอีกครั้งที่หน้าผาก
"ฝันดีนะ" จุ๊บบ...
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
ผมจัดการห่มผ้าให้มิกกี้และไอ้อ้วนใหม่ จูบราตรีสวัสดิ์ลงที่แก้มเด็กทั้งสองคนเบาๆ แล้วปิดไฟในห้องให้เหลือแค่ไฟบนหัวเตียง หลังจากนั้นก็เตรียมหมอนหอบผ้าห่มออกมานอนที่โซฟา ผมเดินไปปิดไฟทุกดวงในห้องแล้วลมตัวลงนอน
เฮ้ออ.. โซฟากลายเป็นที่ประจำของกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
…
…
ผมเหนื่อยมากขอนอนพักเอาแรงหน่อยแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาสู้ชีวิตใหม่ ไอ้ทิวมึงต้องสู้!
…
"อื้ออ..."
ผมรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกขยับตัวไม่ได้ ในห้องมืดจนมองไม่เห็นอะไรแต่รู้สึกได้เลยว่าผมไม่สามารถขยับหรือพลิกตัวได้เลย
เฮ้ยย!! หรือว่ากู...
ผีอำ!! ผีอำกูแน่ๆ ใช่ไหม!! ผีคอนโดเล่นกูแล้ว!!
"อื้ออ.."
ผมลืมตาขึ้นมามอง ร่างผมถูกกอดรัดไว้แน่นจนผมขยับตัวไม่ได้ ไม่ใช่ผีอำ เพราะมันคือ...
เมียอำ!!
หึ!! --"
"มินทำไมไม่นอนในห้อง หื้อ?" ฟอดดด...
"กูอยากออกมานอนเป็นเพื่อนมึง"
"หึหึ แล้วมิกกี้กับไอ้อ้วนล่ะ เดี๋ยวมันก็นอนกลิ้งตกเตียงกันพอดี"
ผมรวบตัวมินเข้ามากอด ถึงในใจจะคิดห่วงเด็กๆ แต่อีกใจผมก็ชอบแบบนี้นะ ได้นอนกอดมันแบบนี้ผมมีความสุขกว่านอนคนเดียวเยอะเลย
"ไม่ตกหรอก" มินตอบ
"มึงเอาหมอนกั้นไว้ดีรึยัง?"
"กั้นบ้าง"
"เฮ้ย! มันอันตราย ไปๆ เข้าไปนอนข้างในกับหลานไป"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ปลอดภัยเชื่อดิ"
"ปลอดภัยยังไง?" ผมถาม
"ก็กูเอาผ้านวมลงมาปูที่พื้นแล้วอุ้มมิกกี้กับไอ้อ้วนลงมานอนที่พื้นแล้ว ไม่ดิ้นตกเตียงแน่นอน"
--"
อ่อ... แบบนี้นี่เอง
"หึหึ ลงทุนลงแรงขนาดนี้อยากนอนกับกูมากว่างั้น"
"ถ้ามึงรำคาณงั้นกูเข้าไปนอนในห้องก็ได้"
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!!" มินร้องเสียงหลง มันรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีเพราะกลัวเสียงดังทำให้หลานตื่น
"นอนนี่แหล่ะ กูอยากนอนกอดมึง" ฟอดดด...
"แล้วจะถามเยอะเพื่อ!! คนอุตส่าห์มานอนเป็นเพื่อน"
"นอนเป็นเพื่อนไม่เอานอนเป็นเมียกูแล้วกัน ไหนขอกอดให้ชื่นใจหน่อยดิ๊ กูคิดถึงม๊ากมากไม่ได้นอนกอดมึงตั้งคืนนึง"
"คิดถึงบ้าอะไรก็เจอหน้ากันเกือบทั้งวัน" มินบ่นเสียงเบา
"เฮ้ออ.. ช่วยนอนให้กอดเงียบๆ แบบไม่ต่อปากต่อคำได้ไหมวะ" ผมแอบถอนหายใจเหนื่อย
…
"อ้าว.. เป็นไรทำไมเงียบ"
"วันนี้มึงเหนื่อยมากไหมทิว?" จู่ๆ มินก็ถามขึ้น
"อืม.. ก็เหนื่อยนิดหน่อย"
หมับ!
มินกระชับกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
"กูขอโทษที่กูสนุกเกินไปหน่อย ไม่ได้ช่วยมึงเลี้ยงหลานเลยเอาแต่ชวนเล่นซน"
"หึหึ รู้ตัวด้วย"
"ถ้ามึงเหนื่อยก็นอนพักซะนะ อ่ะๆ ก็ยอมให้กอดทั้งคืนเลยมึงจะได้หายเหนื่อย"
"ทีงี้มาทำดีกับกูนะ แทนที่จะช่วยสอนหลานดูหลานไม่ให้เล่นซนตัวเองเสือกพาหลานเล่นซนซะเอง"
"ให้กอดแล้วนี่ไง อย่าบ่นน่า.. ก็กูยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลยเข้ากับเด็กง่ายกว่าคนแก่อย่างมึง"
oO!!
นี่กูหูฝาดหรือฟังอะไรผิดไปรึเปล่าวะ
"นี่หลอกด่ากูใช่ไหม?"
"ป่าว... กูแค่จะบอกว่ามึงเล่นกับเด็กไม่เป็นเหมือนกูก็แค่นั้นเอง"
"หึ!! หลอกด่ากูเหรอไอ้แห้ง!"
"กูป่าวด่า มึงคิดเองนะ" มินมันแอบหัวเราะว่ะ
หื้อ.. คิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงแอบหัวเราะเยาะกู อย่างนี้ต้องโดน!!
พรึ่บ!!
"เฮ้ยย!!"
"ชู่ว์.... อย่าเสียงดังซิเดี๋ยวเด็กๆ ตื่น"
"มึงจะทำอะไร?" มินกระซิบเสียงเบา
"กูเล่นแบบเด็กๆ ไม่เป็นเลยจะพามึงเล่นแบบผู้ใหญ่เขาเล่นกัน หึหึ"
"เล่นอะไรของมึง ไม่เอา! ถอยไปเลยจะนอน"
หมับ!!
ผมจับรวบมือทั้งสองข้างของมินล็อคไว้เหนือหัว
"อะไรทิว ไม่เอา!!"
"เล่นหน่อยน่า... สนุกนะ หึหึ"
อุ๊บ!!
ผมประกบจูบปากมินทันที มินขืนตัวได้ไม่ถึงสามวิก็ต้องหยุดการขัดขืนนั้น เพราะมืออีกข้างผมกำลังเริ่มลูบไล้เข้าไปในเสื้อนอนตัวบาง ปลายนิ้วลากวนสัมผัสเบาๆ ที่รอบสะดือก่อนจะลากลงไปสุดชิดของกางเกงนอนแล้วลากไล้ปลายนิ้วอย่างเบามือ
"อื้ออ..."
ริมฝีปากหนาจูบบดเบียดปากบาง ขมเม้นปากบนสลับกับปากล่างไปมาแล้วกดจูบลงย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลิ้นร้อนลากผ่านริมฝีปากบางพร้อมตวัดลิ้นเลียก่อนจะกัดเบาๆ พอให้คนใต้ร่างสะดุ้ง ปากบางค่อยๆ เผยปากให้ลิ้นร้อนเข้าไปลิ้มรสรับความหวานภายในโพรงปากนุ่ม ลิ้นร้อนต้อนรัดเกี่ยวพันกันอย่างไม่หยุดพัก
"อื้ออ.. ทิว" มินครางอื้ออึงเสียงหวานหู
มือสากลูบไล้ทั่วร่างจนหนำใจ นิ้วหนาย้ายไปลูบไล้วงเวียนอยู่ที่จุกตุ่มไตที่แข็งขืน บีบและบดขยี้สลับนวดคลึงใต้เสื้อนอนตัวบางจนคนด้านล่างครางเสียงดังในลำคอไม่หยุด
"อื้ออ...."
อุณหภูมิในร่างกายเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ บทจูบรุนแรงขึ้นเร่าร้อนขึ้น เลือดในการสูบฉีดไม่หยุดจนผมต้องผละออกแล้วกดจูบลงย้ำซ้ำที่ปากบาง
"แฮ่กๆ" มินรีบโกยอากาศหายใจเข้าปอด
"ไม่ต่อในห้องทำงาน" ผมพูดบอกเสียพร่า
"ไม่เอา พอแล้วหลานนอนอยู่ในห้อง"
"ทำเบาๆ ไม่เสียงดัง"
จุ๊บบบ...
ผมกดจูบลงที่ปากมินอย่างออดอ้อนเอาใจ ริมฝีปากผมยังคงไล่จูบเบาๆ ขบเม้นปากมินอยู่ไม่ห่าง
"นะมิน ทำเบาๆ หลานไม่ตื่นหรอก" ผมพูดออดอ้อนในขณะที่ปากก็ยังพรมจูบปากมินไม่หยุด
…
"มินกูขอนะ" ผมกดจูบลงที่ปลายคางแล้วจูบกดย้ำลงที่ปากบาง ลมหายใจอุ่นๆ ผาดผ่านผิวหน้าทำเอาผมอยากทำมันมากกว่าเดิม
…
"มินทำกันนะ" จุ๊บบ...
"อืม... รอบเดียวพอนะ"
จุ๊บบบ...
ผมจุ๊บลงที่ปากมินด้วยความดีใจ
"เพราะแบบนี้ไงกูถึงรักมึง"
พรึ่บ!!
"เฮ้ยทิว!!"
"ชู่ว์... อย่าเสียงดัง เดี๋ยวกูพาเข้าไปเซ็นเอกสารในห้องทำงาน"
ตุบ!!
"ไอ้บ้าหื่นฉิบหาย"
"หื่นแบบนี้แล้วรักกูไหม"
"อืม... ก็รักดิครับ"
อร๊ากกก... ก็รักดิครับ ก็มาดิครับเมีย ก็เป็นแบบนี้กูถึงรักมึงที่สุด
รักมากเลยครับคนนี้!
TBC.
ก็รักดิครับ ฮ่าๆๆ ใครรักคนเขียนก็เม้นดิครับ
เม้นให้ด้วยไม่งั้นให้รอดดูการเซ็นเอกสารข้ามเดือนนะ ^^
ปล. ช่วงนี้ไรท์ติดภาระกิจพิชิตมารอยู่นะคะ ทำบุญเยอะหน่อยไม่ค่อยว่าง 555 แต่ใกล้หมดกรรมล่ะอีกนิดเดียว ขอบคุณทุกคนที่ยังรออ่านและขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังที่ยังติดตามกันตลอดนะคะ ขอบคุณมากค่า^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วเหนื่อยตามทิวเลย ^^
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.36 #คืนนี้พี่มินจะไม่ร้องครับ】
โลเคชั่นวันนี้ขอนำเสนอโต๊ะทำงาน หึหึ พอตกลงย้ายโลเคชั่นกันเรียบร้อยเพราะกลัวหลานตื่นผมก็ไม่รอช้า จับเมียรักแก้ผ้าจนตัวล่อนจ้อนซึ่งตัวผมเองก็ล่อนจ้อนพอกัน งานนี้ไม่เอาเปรียบเมียครับ หึหึ
"อื้อออ… ทิวเบาๆ หน่อย" มินพูดบอกพร้อมครางเสียงหวาน
"พร้อมไหม" ผมถามเสียงพร่า
"ใส่ถุงก่อน"
ตอนนี้ผมฟังอะไรไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่ หูมันอื้อตามันพร่ามัวไปหมด มินกอดเกี่ยวคอผมไว้แน่นแล้วโยกตัวขึ้นลงสลับขยับเข้าออกอย่างยั่วยวน สองแขนผมประคองอุ้มมินไว้พร้อมกับบดเบียดแท่งร้อนของเราให้เสียดสีกันไปมา ปากผมก็กัดดูดสองจุกที่แข็งจนเป็นไตสลับกันไปมาจนมินครางซี๊ดปากด้วยความเสียว
"ซี๊ดด… ทิวมันเสียวมากเลย"
"อ่าา... มินครับ ที่รักอยากเสียวอีกไหม"
"ถุงยางทิว อื้ออ…"
กึ่ก!
ผมอุ้มมินให้นั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของผมแต่ดันเสียวเพลินจนเผลอถอยไปชนโต๊ะทำงานเข้าอย่างจัง แม่งเจ็บฉิบหายแต่แหกปากไม่ได้
"ชูว์! ทิวอย่าเสียงดังดิ!"
"เออโทษๆ รอแป๊ปนะกูไปหยิบถุงยางก่อน" ผมหันไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วหยิบหลอดเจลกับถุงยางเอามาคาบไว้กำลังจะฉีกซองเท่านั้นแหล่ะ!! หลอดเจลแม่งแถบล่วงหลุดมือ
"เอ๋… นอนรอไอ้ป๋าท่าไหนดีน้า…"
พรวดด!!
ไอ้เหี้ยเมียกูมันเป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ ผมกุมท้องกลั้นเสียงไม่ให้หัวเราะเสียงดัง มินแม่งกวนตีนฉิบหาย แม่งนั่งยกขาข้างนึงขึ้นเหยียบบนเก้าอี้ แขนสองข้างพาดพักไว้บนที่วางแขนแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้แบบชิวสุดๆ ในสภาพร่างเปลือยเปล่า สัสเอ้ยน้ำลายกูแตกเลยไหมล่ะ สัดส่วนมึงกระแทกตากูฉิบหาย แม่งจะจัดให้หนักๆ เลยดีไหมหื้อ!!
"หึหึ ปากดีไปเถอะเดี๋ยวกูจะล่อให้ครบทุกท่าเลย" ผมเดินใช้ปากกัดฉีกถุงยางอย่างยั่วยวนแล้วเดินมาหยุดยืนที่หน้ามิน
"หึหึ…" แม่งยกคิ้วกวนตีนกูอีก!!
"ร้องดังแล้วอย่ามาว่ากูแล้วกัน หึหึ" ผมเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้ามิน
"จุ๊ๆ คืนนี้พี่มินจะไม่ร้องครับ"
"ปากดีให้ได้ทั้งคืนนะครับเมีย กูได้ยินเสียงอ๊ะเมื่อไหร่กูจะยัดให้จุกยันคอเลย หึหึ"
"โหดว่ะ" ยัง… ยังจะท้าทายกูอีก เดี๊ยะมึงโดนหนัก
"ทำให้กูหน่อยเร็ว" ผมจับล็อคหัวมินให้อยู่ในจุดที่พอเหมาะพอเจาะ
"หึหึ…" มินยิ้มมุมปากก่อนจะงับที่ส่วนปลายอันชูชันของผมแล้วครอบปากอมจนมินด้าม
"เหี้ย! ซี๊ดดดด… แม่งทั้งเจ็บทั้งเสียวเลยสัสเอ้ย" ผมซี๊ดปากด้วยความเสียว
"อื้มมม… ดีครับอย่างนั้น ซี๊ดดด… แม่งโคตรเสียวเลยเมียจ๋า"
มินใช้ปากครอบจนสุดความยาวรูดเข้าออกจนสุดทางสลับดูดที่ปลายแก่นกายผมด้วยความแรง ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียวนสลับดูดจนเกิดเสียง ปากอุ่นๆ ทั้งดูดทั้งอมอย่างแรงจนผมแทบทนไม่ไหว
"ซี๊ดดด… อ่าา… ดูดแรงๆ เลยที่รัก ซี๊ด… สุดยอดเลยว่ะ"
ความเสียวเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ปากอุ่นๆ ชุ่มน้ำขยับรูดเข้าออกทำเอาผมซี๊ดปากเสียวไม่หยุด
"พอก่อน" ผมพูดบอกเสียงพร่า
"อะไรแค่นี้ไม่ไหวล่ะ หึหึ" ดูมันเยาะเย้ยผม หึ่ม!! เดี๋ยวกูจะกระแทกให้จุกคา K กูเลยคอยดู
"อย่าพูดมากลุกขึ้นเร็ว"
มินลุกขึ้นตามที่ผมสั่งส่วนผมนั่งลงบนเก้าอี้แทนที่มิน มันมองจ้องผมไม่หยุด เออดี! ท้าทายกูให้ถึงที่สุดแล้วกันกูจะเอาให้ร้องไม่ออกเลย
ผมมองจ้องหน้ามันไปพร้อมจัดการสวมถุงยางให้ลูกชายสุดที่รักของผม หึหึ คือนี้แม่มึงไม่ร้องเสียงหลงอย่าเรียกกูว่าพ่อไอ้ลูกรัก
"นั่งลง รอบนี้มึงทำ" ผมสั่ง ถามว่ามันทำตามไหม เหี้ยเอ้ย!! โคตรเป็นเด็กดีเลยวันนี้
มินจับไหลทั้งสองข้างผมแล้วนั่งคร่อมลงบนตักผมอย่างว่าง่าย
"ยกก้นขึ้นดิเดี๋ยวกูทาเจลให้ก่อน" ปากผมกูพูดสั่งอยู่ตามซอกคอหอมๆ ของเมียรัก ผมใช้มือป้ายเจลที่ปากทางรักของมินก่อนจะส่งนิ้วแรกเข้าไปทักทาย
"อื้ออ..." มินกัดปากแน่นหลุดครางเสียงหวาน
ผมจับมือมินให้มาจับที่แก่นกายเราทั้งสองคนไว้ด้วยกันและรูดขึ้นลงตามแรงความเสียว มินซู๊ดปากไม่หยุด ปากผมก็ไม่ว่างเว้นจากการลงลิ้นอยู่กับตุ่มไตทั้งสองข้างของเมียรัก ทั้งดูดทั้งกัดอย่างแรงจนเกิดรอยฟันที่ฝังไว้ตามเรือนร่างของมิน ผมใช้ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียที่รอยผมฝากรักแล้วดูดซ้ำอย่างแรงจนร่างมินกระตุกตามทุกครั้ง นิ้วที่สอดใส่เข้าไปที่ช่องทางรักก็อัดแน่นจนเต็มพื้นที่
"อื้ออ... ทิว…"
"พร้อมนะ กูทนไม่ไหวแล้ว" ผมทั้งพูดทั้งพรมจูบไซ้ตามซอกคอมินไม่หยุด
"อืม... พร้อมแล้วที่รัก" เสียงตอบกลับช่างหวานหู
จุ๊บบบ...
"ทำให้พี่นะคนดี"
มินยกก้นขึ้นเล็กน้อยโดยมีมือผมช่วยพยุงอีกแรง มืออุ่นๆ ชุ่มเหงื่อของมินจับรูดที่แก่นกายของผมสามสี่ครั้งก่อนจะจอวนที่ปากทางเข้าถ้ำ มินค่อยๆ กดตัวลงช้าๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเข้าไปได้เพียงส่วนหัวเท่านั้น
"ผ่อนลมหายใจนะที่รัก"
ผมคว้ามินเข้ามาประกบจูบแลกลิ้นทันที มินผ่อนลมหายใจตามที่ผมบอก เราจูบแลกลิ้นกันอย่างหนักหน่วงอยู่สักพักมินก็กดตัวลงอย่างช้าๆ ผมเสียวซ่านไปทั้งร่างเพราะข้างในตัวมินบีบรัดผมแน่นมาก มันทั้งอุ่นทั้งเสียวจนผมทนไม่ไหว
"อึ่ก! อื้อออ..."
ผมเด้งสะโพกสวนขึ้นไปจนสุดทางรัก มินผละปากออกจากปากผมแล้วกัดลงที่ไหล่ผมอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวปนความเจ็บปวด
"ขอโทษ… ซี๊ดดด… มันทนไม่ไหว ที่รักเล่นตอดพี่แรงขนาดนี้ อ่าา…"
ปึ่ก!!
มินทุบเข้าที่หลังผมอย่างแรกแถมเพิ่มแรกกัดฝังเขี้ยวที่ไหล่ผมอีกเท่าตัว มินเริ่มขยับตัวเข้าออกช้าๆ เนิบๆ เหงื่อเริ่มซึมออกมาให้เห็น ผมจูบไซ้ตามใบหน้าและซอกคอ มินเริ่มครางเสียงเบาในลำคอ ผมจับกระชับที่ก้นงอนทั้งสองข้างของมินและช่วยโยกขยับให้จังหวะเร็วขึ้น
"อื้ออ… ทิวมันลึกไป"
"ลึกๆ ซิดีกูโคตรเสียวเลยมิน อ่าา…"
ผมขยับสะโพกกระแทกสวนกลับอย่างแรงจนมินก้มลงกัดไหล่ผมเพื่อระบายความเสียว
เอี๊ยด เอี๊ยด~~
เสียงเก้าอีกบดเบียดลากไปมากับพื้นจนเกิดเสียง มินส่ายหน้าหอบหายใจไม่เป็นจังหวะเมื่อผมกระแทกสะโพกสวนย้ำๆ ติดกันหลายที
พับ พับ พับ~~
"ทิว… อื้ออ… เบาๆ หน่อย"
"ซี๊ดดด… มึงตอดกูรัวมากเลยมิน อ่าา… เสียวฉิบหายเลยครับ" จุ๊บบ…
พับ พับ พับ~~
เอี๊ยด เอี๊ยด~~
"อ๊ะ!… ทิวไม่ไหวแล้ว"
"เมื่อยเหรอ ซี๊ดดด…"
มินพนักหน้าตอบ เหงื่อที่ไหลเปียกชุ่มไปทั้งตัว
"งั้นเปลี่ยนท่าให้นะ"
ผมอุ้มตัวมินให้ลอยขึ้นเอาขาพาดไว้บนที่วางแขนทั้งสองข้างบนเก้าอี้ แล้วนั่งทับลงมาที่ตักผม
"ยกตัวไหมไหว จับนี่ไว้นะ"
ผมให้มินจับที่วางแขนไว้ทั้งสองข้างก่อนจะช่วยพยุงร่างมินไว้ให้ก้นลอยขึ้นมองเห็นเป็นเด่นชัดแล้วเริ่มขยับเข้าออกทันที
ปึ่ก ปึ่ก~~
"ซี๊ดดด… โคตรเสียวเลยว่ะ" จุ๊บบ…
"อ๊ะ… ทิวกูเจ็บ อื้ออ… จุกด้วย"
พับ พับ พับ~~
เอี๊ยด เอี๊ยด~~
"ทนอีกนิดนะที่รัก อ่าา… ซี๊ดด…"
ผมเร่งซอยสะโพกสวนเข้าช่องทางรักมินแบบไม่หยุดพัก ท่านี้แม่งโคตรเสียว K เลยว่ะ
พับ พับ พับ~~
พับ พับ พับ~~
เอี๊ยด เอี๊ยด~~
"ชอบไหมครับ หื้ออ…" จุ๊บบบ…
"ไม่… กูจุกทิว อื้ออ…" มินตอบพร้อมกับส่ายหน้า กัดริมฝีปากตัวเองแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ผม
จุ๊บบบ…
"ไม่กัดปากนะ อยากร้องก็ร้องออกมา เปลี่ยนท่านะครับ" ผมพูดบอกเสียงพร่า เพราะแค่มินขยับตัวนิดเดียวผมก็สุดจะกลั้นแล้วครับ
ผมจับมินเปลี่ยนท่าให้นั่งหันหลังซ้อนบนตักผม จุดเชื่อมต่อของเรายังคงเชื่อมกันไว้เหนียวแน่น ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง แก่นกายปวดหนึบจนแทบจะอดกลั้นต่อไปไม่ไหว ยิ่งมินเกร็งตัวมากเท่าไหร่ช่องทางรักยิ่งบีดรัดผมแรงมากขึ้นเท่านั้น
"ขยับไหวไหม หื้ออ…" ผมจูบซับตามแผ่นหลังอันชุ่มเหงื่อ มินพยักหน้าตอบรับก่อนจะเริ่มขยับตัวให้ร่างกายของเราเสียดสีกันอย่างช้าๆ
"อื้ออ... ดีมากเมียจ๋า ขยับแรงอีก ซี๊ดดด..."
มินขยับโยกซ้ายทีขวาทีเล่นเอาผมเสียวไปทั่วท้องน้อย อยากกระแทกเข้าแรงๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่ก็ต้องอดกลั้นความต้องการนั้นเอาไว ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา
สวบ สวบ สวบ~~
เอี๊ยด เอี๊ยด~~
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสลับกับเสียงเก้าอี้ ยิ่งมินเริ่มขยับตัวเร็วขึ้นเสียงก็ยิ่งดังขึ้นตามจังหวะ
"อื้ออ.... ทิว…"
"อ่าา… แรงอีกได้ไหมมิน ซี๊ดดด…"
"ทิว… อื้ออ… เสียงเก้าอี้… อื้ออ…" มินพูดสลับครางเสียงหวาน
"อื้ออ… รู้แล้ว ซี๊ดดด…"
ผมจับตัวมินให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยมีผมลุกตามมาติดๆ ผมนี่ครางเสียวไม่หยุด มันทั้งคับทั้งแน่นแถมบีบรัดตอด K ผมยับขนาดนี้ อารมณ์ผมแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
"จับนี่ไว้นะ" จุ๊บบ…
ผมจูบลงที่หัวไหล่มินอย่างเอาใจ มินยืนใช้มือทั้งสองข้างยันไว้กับโต๊ะทำงาน ผมยืนซ้อนกอดมินจากด้านหลัง ปากก็พรมจูบแผ่นหลังมินอย่างเอาใจ
"กูขยับแล้วนะ"
สวบ สวบ สวบ~~
ผมเริ่มโยกตัวเข้าออกเนิบๆ ดึงออกจนเห็นหัวส่วนปลายแล้วสอดใส่จนสุดความยาว มินครางอื้ออึงเสียงหวานอยู่ในลำคอ จากจังหวะช้าๆ ผมก็เริ่มเพิ่มความเร็วขึ้น มินส่ายหน้าไปมาด้วยความเสียว ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย
พับ พับ พับ~~
พับ พับ พับ~~
"ที่รักเรียกชื่อกูหน่อย ซี๊ดดด… แม่งแน่นฉิบหาย"
"อื้ออ… ช้าๆ ทิวครับช้าหน่อย…"
พับ พับ พับ~~
จุ๊บบบ~~
ผมไม่ได้ฟังเสียงเรียกร้องใดๆ ทั้งสิ้น เลือดในกายของผมสูบฉีดถึงขึ้นสุด เสียวซ่ายจนขนลุกเกลียวไปทั้งตัว ผมกระแทกเข้าออกด้วยความเร็วจนร่างมินสั่นคลอนครางอื้ออึงไม่เป็นเสียง ผมเร่งกระแทกซอยสะโพกเข้าออกถี่ยิบจนมินนอนราบหน้าไปกับโต๊ะ
พับ พับ พับ~~
พับ พับ พับ~~
"ทิว… อื้ออ… ไม่ไหวแล้ว…"
"ซี๊ดดด… ไปพร้อมกันนะ" จุ๊บบ~
ผมก้มลงจูบมินอย่างเอาใจก่อนจะกระชับจับสะโพกมินไว้แน่นแล้วกระแทกสะโพกเข้าออกรัวๆ
พับ พับ พับ~~
"ซี๊ดดด… พร้อมนะมิน ซี๊ดดด…"
"อื้ออ… อ่าาาา…"
"อ่าาา…"
ผมปลดปล่อยน้ำรักพร้อมกัน มินหอมหายใจเหนื่อย ผมดึงตัวมินขึ้นมากอดไว้แน่น จูบซับที่แก้มไล่ไปตามซอกคอขาวอย่างเอาใจ
"ดีไหม?" ผมทั้งพูดทั้งจูบมินไม่หยุด
ตุบ!!
"กูจุกแทบตายไอ้บ้า!"
"เอาน่า… ถึงจะจุกยังไงมึงก็เสียวอยู่ดี หึหึ"
"เอาออกไปได้แล้ว" มินผลักไหล่ผมไม่แรงนัก แต่แรงแค่นี้ไหนจะสู้แรงควายอย่างผมได้ล่ะ หึหึ ยิ่งเวลาเงี่ยนสุดๆ แบบนี้ผมนี่จัดแบบสุดแรงเกิดให้เลย
"อย่างอแงน่า… ขออีกรอบนะ" จุ๊บ
"ไม่เอาแล้วทิวกูเหนื่อย" มินซบลงบนไหล่ผมอย่างหมดแรง ขามินสั่นอย่างเห็นได้ชัดเจน
"โอเคๆ รอบนี้ไม่เอาท่านี้แล้วครับ เปลี่ยนท่าก็ได้นะคนดี" จุ๊บ
"อื้ออ… ไม่เอาแล้วมึงทำเสียงดังเดี๋ยวหลานตื่น"
ผมจูบไซ้ที่ซอกคอจนมินเผลอครางเสียงหวานออกมา ผมขยับส่วนล่างเข้าออกช้าๆ เพราะมันยังตอดผมตุบๆ จนแก่นกายผมเริ่มพองตัวขึ้นอีกครั้ง
"อื้ออ… ของมึงยังตอดกูอยู่เลยมิน ตอดจนกูเสียวไปหมดแล้วเนี่ย"
ผมขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ มินขนลุกชันด้วยความเสียวแต่ไม่กล้าครางให้ผมได้ยิน
ปึ่ก!
"มึงหยุดขยับสักทีซิ เอาออกได้แล้วกูง่วงนอนแล้วด้วย"
"หึ! ง่วงนอนแต่ตอดกูไม่หยุด K มึงก็แข็งขึ้นมาอีกแล้วดูดิ"
"อ๊ะ! ทิวอย่าจับ อื้ออ…"
ผมจะรูดเข้าออกช้าๆ ตามจังหวะที่ผมโยกสะโพก มินเริ่มหายใจหอบไม่เป็นจังหวะ
จุ๊บบ…
"อีกรอบนะ เดี๋ยวกูเปลี่ยนถุงก่อน" ผมเอื้อมไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบถุงยางอันใหม่มาเปลี่ยน
สวบ~
"อ๊ะ… อื้ออ…"
"อย่าหน้าแบบนั้นดิ ยิ้มหน่อยนะที่รักนะ" จุ๊บบ…
"มึงแม่งชอบเอาแต่ใจ!"
"หึหึ เรื่องอื่นกูยอมมึงได้ทุกเรื่องแต่เรื่องนี้มึงต้องยอมกูรู้ไหมครับ" จุ๊บบ…
"เออ! รีบๆ ทำกูง่วงนอน"
เพี้ยะ!
ผมตีเข้าที่ก้นมินอย่างแรง มันหันมามองค้อนผมทันที
"ไปนอนรอพี่ที่โซฟานู้นอีหนู หึหึ"
"มึง!! เรียกกูว่าอะไรนะ!"
อย่าตกใจไปครับ มินมันโวยวายผมแบบเก็บเสียง แทบจะกระซิบคุยกันเพราะกลัวหลานตื่น ฮ่าๆ โคตรตลกหน้ามันเลย
"ที่รักไง ที่รักครับเชิญไปรอพี่ทิวที่โซฟานะครับ"
"เรียกกูอีกทีมึงโดนแน่ทิว!" มินชี้หน้าผมแล้วเดินไปนอนรอผมที่โซฟาอย่างว่าง่าย
โถถถ… อีหนูมินของไอ้ทิว กร๊ากกก…
แคว่ก~
"ทำไรอ่ะ?"
"นั่งนิ่งๆ น่า ไม่อยากเสียงดังให้หลานตื่นไม่ใช่เหรอ หึหึ"
"มึง… มึงฉีกเสื้อนอนกูทำไม" มินกลืนน้ำลายเฮื้อกใหญ่ลงคออย่างลำบาก
"หึหึ เฉยๆ ไว้ พี่ไม่ดุหนูไม่ต้องกลัวนะครับ"
"อื้ออ… ทิว"
ผมใช้เศษผ้าที่ฉีกจากเสื้อนอนมินมัดปากมินไว้ก่อนจะจูบลงที่ปากมินแล้วยิ้มร้าย
"ทิวมึง…" มินพูดเสียงอู้อี้เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"ชู่ว์! เดี๋ยวหลานได้ยินนะ"
แคว่ก~
"อื้อ… ทิว"
"นิ่งๆ นะที่รัก รับรองว่าดี หึหึ"
ผมใช้เศษผ้าที่ฉีกเพิ่มมันมือมินทั้งสองข้างไว้ด้วยกัน ส่วนปลายอีกด้านของผ้าผูกเข้ากับข้อมือข้างขวาของผม
จุ๊บบบ…
"พร้อมนะ รอบนี้กูขอแบบพิเศษหน่อยแล้วกัน หึหึ"
ผมจับตัวมินให้นอนลงบนโซฟาโดยมีผมคร่อมอยู่บนร่างมิน ผมมองไปที่รอยที่ผมฝากรักไว้บนตัวมินแล้วลูบไปมาช้าๆ ก่อนนะกดจูบลงบนรอยนั้นอย่างเอาใจ
จุ๊บบ…
ผมใช้มือจับแก่นกายของเราทั้งสองไว้ด้วยกันแล้วรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ มินหลับตาครางด้วยความเสียวเมื่อผมเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น ปากผมพรมจูบไซ้ที่ซอกคอขาวทั้งกัดทั้งดูดจนเกิดรอยใหม่ มินดิ้นพล่านด้วยความเสียวเมื่อผมใช้ลิ้นตวัดเลียสลับดูดกินตุ่มไตอย่างเมามันส์ มือก็ทำหน้าที่ปรนเปรอให้แก่นกายที่กำลังขยายใหญ่จนโตเต็มที่
"อื้ออ… ทิว"
ผมปล่อยแก่นกายมินให้เป็นอิสระก่อนจะครอบปากลงจนสุดแล้วรูดขึ้นลงจนมินร่อนเอวด้วยความเสียส ปลายลิ้นเลียวนที่ปลายส่วนหัวสลับดูดด้วยความแรงจนมินสะดุ้งซี๊ดครางด้วยความเสียว
"ทิว… อื้ออ…"
ผมผละออกจากแก่นกายมินที่กำลังมีน้ำปริ่มออกมาให้เห็น ผมตวัดลิ้นเลียแล้วดูดกินอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะจูบไล่ขึ้นมาที่สองจุกที่ผมหวงแหน ผมทาบทับร่างของผมบนร่างมินก่อนจะกดสะโพกโยกซ้ายขวาสลับวนบดสะโพกแนบแน่นให้แก่นกายของเราเสียดสีกัน
ผมจับมินอ้าขากว้างแล้วแทรกตัวเข้าไปชิดใกล้ทักทายช่องทางรักที่เปียกชื้นไปด้วยเจลที่ผมป้ายลงจนทั่วก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปทักทายด้านใน
"อื้ออ… ทิว…"
ผมขยับนิ้วเข้าออกแล้วเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นเรื่อยๆ ปากยังคงจูบไซ้ที่ซอกคอขาวก่อนจะเลื่อนขึ้นไปจูบบนใบหน้าที่เปียกชื่นไปด้วยเหงื่อ มินร้องครางอื้ออึงไม่เป็นเสียง ผมถอดนิ้วออกจากช่องทางรักแล้วจับแท่งร้อนที่แข็งขืนได้ที่ไปจ่อวนที่ช่องทางรัดอันคับแคบ
จุ๊บบบ…
"กูเข้าไปแล้วนะ"
กึ่ก!!
มินสะดุ้งตัวด้วยความตกใจเมื่อผมสอดใส่แท่งร้อนเข้าไปได้เพียงส่วนหัว ผมจูบซับที่แก้มอย่างเอาใจ ผมค่อยๆ ดันให้ลึกเข้าไปทีละนิดอย่างอดทน ข้างในตอดรัดแท่งร้อนจนผมอดใจไม่ไหวแทงพรวดเดียวเข้าไปจนสุดความยาว
"อึ่ก… อื้อออ…"
"ซี๊ดดดด… แน่นดีฉิบหาย"
ผมเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ และเพิ่มความเร็วขึ้น มือมินพยายามดันที่หัวเหน่าผมออกห่าง ผมกระชากดึงผ้าให้ดึงมือมินขึ้นมาคล้องไว้ที่คอผมแล้วกระแทกเข้าออกด้วยความแรง
ปัก ปัก ปัก~~
ร่างมินสั่นคลอนตามแรงกระแทกที่ผมใส่แรงไปแบบไม่ยั้ง มินครางไม่เป็นเสียงเพราะปากถูกมัดไว้ด้วยเศษผ้าเสื้อนอน ผมเร่งซอยสะโพกถี่รัวโน้มตัวเข้าหามินแล้วเร่งความเร็วกระแทกใส่แบบไม่งั้น
ปัก ปัก ปัก~~
ปัก ปัก ปัก~~
"ซี๊ดดด… ตอดแรงๆ เลยมิน อ่าา… ดีมากครับ"
ปัก ปัก ปัก~~
ปัก ปัก ปัก~~
"อื้ออ… ทิวว… มิน… อ่าา…"
ผมก้มลงจูบปากมินผ่านผ้าที่เปียกชื้น มินจูบกลับอย่างลำบาก ผมดุนลิ้นให้มินเผยปากออกแล้วสอดแทรกลิ้นเข้าไปด้านในโพรงปากนุ่ม ลิ้นร้อนเกี่ยวต้อนลิ้นเล็กเป็นพันลวัน ผมจูบได้สักพักก็ผละปากออกจากปากมินแล้วจับมินให้นอนคว่ำหน้า แขนซ้ายผมพยุงร่างมินให้ลุกขึ้นนั่งชันเข่าซ้อนด้านหน้าผมแล้วล็อคแขนมินให้คล้องไว้ที่คอ
"พี่รักมินนะ" จุ๊บบบ
ผมเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง มินครางเสียงหวานทันที ผมเร่งความเร็วซอยสะโพกเข้าออกถี่ยิบ ร่างมินสั่นคลอนไปตามแรกกระแทก หน้าตาเหยเกด้วยความเสียว
ปัก ปัก ปัก~~
ปัก ปัก ปัก~~
"ซี๊ดดด… เก่งมากครับ อ่าา… ตอดพี่อีกมิน"
ปัก ปัก ปัก~~
ปัก ปัก ปัก~~
"ทิว… อ๊ะ!… ทิว… อื้อออ…"
ผมจับขามินให้ยกขึ้นเหยียบพนักพิงโซฟาแล้วใส่กระแทกแท่งร้อนใส่หนักๆ สามสี่ครั้งก่อนจะเร่งความเร็วซอยสะโพกแบบถี่รัว
"อ่าา… มึงตอดดีมากเลยมิน ซี๊ดดด…"
ปัก ปัก ปัก~~
ปัก ปัก ปัก~~
"อื้ออ… ทิว… จะออกแล้ว"
จุ๊บบบ…
"อดทนอีกนิดนะ"
"อื้ออ… มินไม่ไหว อ่าา…"
มินปลอดปล่อยน้ำรักฉีดพุ่งออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมเร่งสะโพกซอยแบบถี่รัวแล้วกดบดย้ำๆ อีกสามสี่ครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาในที่สุด
"อ่าา…"
ผมปล่อยแขนที่คล่องคอผมออกแล้วอุ้มมินนอนราบบนโซฟาโดยมีผมนอนทาบทับบนร่างไม่ห่าง ผมจูบซับที่หน้าและปากมินอย่างเอาใจ สะโพกก็ยับขยับส่ายไปมาช้าๆ เนิบๆ กดย้ำๆ ตำแท่งร้อนเข้าออกเป็นจังหวะ
"อื้ออ… ทิวมันเสียว"
"หึหึ เสียวกว่านี้มีอีกนะสนไหม?" จุ๊บบบ…
สวบ~ ~
ผมบดสะโพกสลับซ้ายขวาดึงออกแล้วสอดใสจนสุดทุกครั้ง มินครางอื้ออึงไม่หยุด ยิ่งมินครางผมยิ่งได้ใจขยับส่ายสะโพกบดเบียดเข้าไปในช่องทางรักมินอย่างไม่หยุดพัก
"อื้ออ… ทิว"
"เสียวมากไหม" ผมถามเสียงพร่า
"เสียวครับ อื้ออ…"
"หึหึ ชอบไหม"
กึ่ก! ผมถามพร้อมกระแทกแท่งร้อนผมเข้าไปจนสุดความยาว
"อึ่ก! อ่าา…"
จุ๊บบ…
"ตอดกูดีขนาดนี้ขอให้รางวัลเพิ่มหน่อยแล้วกัน หึหึ"
"อื้ออ… ทิวอ่าา…"
"รักนะครับ"
จุ๊บบบ…
ผมเริ่มบทรักกับมินอีกครั้งและอีกครั้ง ผมจับมินยืนบ้างนั่งบ้างนอนบ้างสลับท่าไปเรื่อย มินครางจนทรุดหลับคาอกผมไปเลยว่ะ รอบนี้ผมทำสดแบบไม่สวมถุงยางแต่ออกมาแตกข้างนอกทุกรอบ แตกในไม่ได้ดิเดี๋ยวมินมันโวยวายนอนไม่สบายตัว พอเสร็จกิจผมก็จับการเช็ดทำความสะอาดตัวให้มิน เสื้อก็แอบย่องเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบตัวใหม่มาให้ใส่เพราะตัวเก่าขาดไปแล้วเรียบร้อย หึหึ
-
หลังจากเช็ดตัวใส่ชุดนอนใหม่ให้มินเรียบร้อยผมก็อุ้มมินออกมานอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงต่อที่โซฟาข้างนอก คนมันมีความสุขจะทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกว่าไหม กร๊ากกก.. แต่เอาเป็นว่าผมต้องหยุดการกระทำลวนลามเมียทุกอย่างลงอย่างน่าเสียดาย เพราะมินปรือตาขึ้นมามองอย่างหงุดหงิด
"อื้อ…" มินผลักหน้าผมให้ออกห่างจากซอกคอตัวเอง
"โอ๋ๆ นอนครับนอน" ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วกดจมูกลงที่แก้มมินอีกครั้ง
"ฝันดีนะที่รัก หึหึ"
มินขยับเข้าหาอ้อมกอดผมแล้วหลับไปในที่สุด งานนี้กว่าจะได้นอนก็ฟ้าเหลืองกันพอดี หึหึ
…
…
"ตื่นแล้วเหรอ?" จุ๊บบบ…
"โอ๊ย!" แค่ขยับตัวเท่านั้นแหล่ะรู้เรื่อง
"นอนนิ่งๆ อย่าเพิ่งขยับดิ"
"มึงแม่ง! อีกแล้วนะ"
"หึหึ ก็มึงครางไม่หยุดกูเลยฉุดไม่อยู่" ผมตอบหน้าตาเฉย
ตุบ!!
"โอ๊ยย! เจ็บนะมิน" ผมร้องแบบเสียงไม่ดังมากเพราะกลัวหลานตื่น
"กูเจ็บกว่ามึงอีก!"
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะที่รัก เดี๋ยวก็หายนะ"
"ถอยไปเลย อย่ามากอดกู"
"มินคร๊าบบ… ขอโทษน้า… อย่าโกรธกูเลย กูทำเพราะรักมึงก็รู้" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด
ตอนนี้มินนอนทับอยู่บนตัวผมครึ่งนึง ก็แบบโซฟามันไม่กว้างมากอ่ะเนอะเลยต้องนอนซ้อนๆ กันไว้แบบนี้จะได้ไม่ดิ้นตก กร๊ากกก
"กูปวดไปทั้งตัวเลยไอ้บ้าทิว!"
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ…
"ไหนๆ ปวดตรงไหนอีกเดี๋ยวกูรักษาให้เอง ตรงนี้ปวดไหม?"
หมับ!!
"โอ๊ยย! ไอ้บ้าทิว… เจ็บนะ"
"โอ๋ๆ ก้นก็เจ็บเหรอ หึหึ"
ตุบ ตุบ!!
"อย่าจับ!"
"อ่ะๆ ไม่จับก็ไม่จับ" ฟอดดด…
"เช้านี้อยากกินอะไร หื้อ?"
"อะไรก็ได้ แล้วหลานตื่นยัง"
"มิกกี้ยังไม่ตื่นแต่ไอ้อ้วนตื่นแล้ว"
"อ้าว แล้วไอ้อ้วนมันอยู่ไหนอ่ะ"
"กูให้กินนมมันหลับไปอีกรอบแล้ว"
"อืม… งั้นเหรอ"
"มึงนอนต่อเถอะ เดี๋ยวกูทำกับข้าวเสร็จค่อยตื่นมากิน" ฟอดดด…
"อืม… กูยังง่วงอยู่เลย" พูดจบมินก็หาวโชว์ทันที
"มอร์นิ่งคิสกูก่อนดิค่อยนอนต่อ"
"ไม่!!"
"มินจุ๊บกูก่อนเร็ว!"
"ไม่เอา! ลุกไปได้แล้วคนจะนอน"
"มินคร๊าบบ… จุ๊บทีหนึ่งนะ"
"ไม่จุ๊บเว้ย!"
"มิน!!"
…
"เออ!! ก็ได้!"
จุ๊บบบ…
"หึหึ เมียกูน่ารักที่สุดก็ตอนนี้แหล่ะ"
จุ๊บบบ…
"เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป"
ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่ต้องชะงักกึ่กเพราะน้ำเสียงที่โคตรจริงจังของที่รักผม
"อะไร?"
"เมื่อคืนมึงทำกูกี่รอบ?"
"…" ถามแบบนี้ก็ได้เหรอวะ เออๆ เพื่อเมียงั้นกูขอนับแป๊ป
"กูถามว่าเมื่อคืนมึงทำกูกี่รอบ?" มินเริ่มกดเสียงต่ำลง
"กี่รอบเหรอ เออ… สามมั้ง เอ้ย! สี่มั้ง"
"ทิว! อย่าให้กูต้องถามซ้ำ!" มินพูดเสียงเรียบนิ่ง
"โหห… ทำแค่สี่เอง เลขสี่อ่ะ" ผมแกล้งปัญญาอ่อนแป๊ป ทำหน้าแบ๊วๆ แล้วชูขึ้นสี่นิ้วอย่างน่ารัก
"เออ! ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้กู"
oO!!
เอ๊ะ! เมื่อกี้มินมันพูดว่าอะไรนะ กูหูฝาดไปรึเปล่าวะ
"ห๊ะ เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ?" ผมถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ
"ซื้อ…โทรศัพท์… ใหม่… ให้… กู…" มินพูดชัดๆ ทีละคำ
"อ่อ… ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้มึง" ผมพยักหน้าหงึกๆ
oO!!
"เฮ้ย! ซื้อโทรศัพท์ใหม่ทำไม?!" ไอ้ทิวมึงไม่ได้หูฝาด ชัดเลย!
"ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้กู หูหนวกรึไงห๊ะ!"
"เดี๋ยวๆ แล้วทำไมกูต้องซื้อให้ใหม่ไหนพูดซิ"
"เมื่อคืนมึงทำกูกี่ครั้ง?"
"สี่"
"ก็นั่นแหล่ะ ซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้กูเลย! ไม่งั้นกูจะไม่ให้มึงทำกูอีก"
oO!!
อึ้งแดกไปเลยครับ หื้อ!! เอาเมียตัวเองต้องเสียเงินด้วย OMG!!
"เออๆ ก็ได้ ครั้งหน้ากูจะเอาให้หนักกว่านี้ร้อยเท่าเลยคอยดู"
ฟอดดดด…
ผมก้มหอมแก้มมันอย่างแรงด้วยความมันเขี้ยวแล้วลุกขึ้นเดินไปแอบร้องไห้ในครัว แม่ง!! เสียเงินก้อนเพราะเรื่องนี้ได้ไงวะกู
"กูไม่ฟรีนะเว้ย!!" มินตะโกนขึ้นเสียงดัง
เครื่องคิดเลข… เครื่องคิดเลขอยู่ไหนวะ อ้าว! ไม่มีว่ะ งั้นกูขอนับนิ้วคำนวนแป๊ป สี่ยกหารค่าโทรศัพท์เครื่องนึง คิดแป๊ป… เออ… แล้วมันตกยกละเท่าไหร่วะ "…"
TBC.
เราเตือนแล้วว่าอายุไม่ถึงห้ามอ่าน ใครไม่ชอบ NC กดผ่านจะได้ไม่เสียสายตา อิอิ
-
:jul1: :pighaun: :jul1: :pighaun: :pighaun: :haun4:
-
:z1: :pighaun: :haun4:
-
เฮียไปกลัดมันมาจากไหน เล่นเอาน้องมินถึงกับโอด หรือน้องยอมเพราะอยากได้โทรศัพท์ใหม่จริงๆ น้อ o18
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.37 มากกว่าความสุขก็คือความแสบ】
หลังจากที่นั่งนับนิ้วด้วยความมึนอยู่สักพักก็หันมาเปิดกระเป๋าตังค์ตัวเอง นั่งมองเงินที่มีอยู่ในกระเป๋าตอนนี้แล้วหันไปมองไอ้ตัวแสบที่นอนกรนเบาๆ ไร้สติอยู่บนโซฟา ผมได้แต่หัวเราะหึๆ อยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าที่กำลังมีความสุข มันทำให้ผมเซอร์ไพร์สได้ตลอดเวลาจริงๆ
ผมเดินไปนั่งลงข้างร่างที่กำลังนอนหลับสนิทก่อนจะกดจูบลงที่แก้มเบาๆ อย่างอ่อนโยน มินขยับตัวหนีเล็กน้อยแล้วนอนต่อ ผมคลี่ยิ้มบางๆ อย่างมีความสุข
"มึงนี่เหนือคำบรรยายจริงๆ หึหึ"
แกร็ก~~
"อาทิวฮะ" เสียงเรียกของหลานตัวน้อยเดินที่กำลังงัวเงียออกมาจากห้องนอน
"ตื่นแล้วเหรอ แล้วน้องล่ะตื่นรึยังครับ?"
มิกกี้เดินเข้ามาหาผมแล้วพยายามลืมตาให้กว้างขึ้นกว่าเดิมแต่ไม่สำเร็จ ผมรวบตัวหลานชายตัวน้อยเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้มหลานฟอดใหญ่
"น้องยังไม่ตื่นฮะ อามินยังไม่ตื่นอีกเหรอฮะ?"
"ยังครับ อามินต้องนอนต่ออีกสักพักครับ"
"คิกคิก อามินตื่นสาย" มิกกี้หัวเราะคิกคัก
"หึหึ ไอ้ตัวแสบน้อย" ผมลูบหัวหลานรักด้วยความเอ็นดู
"มิกอยากนอนกับอามินฮะ" มิกกี้หาวปากกว้าง
"แล้วทำไมรีบตื่นล่ะครับ ทำไมไม่นอนต่อ?"
"เมื่อคืนมิกฝันร้ายฮะ มิกกลัว"
"ฝันร้ายเหรอ ฝันว่ายังไงไหนเล่าให้อาฟังซิ"
"มิกฝันน่ากลัวมากเลยฮะอาทิว มิกฝันว่ามีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่มากวิ่งไล่มิกฮะ มิกวิ่งหนีมันไปไหนก็ไม่รู้ แผ่นดินไหวสั่นสะเทือนไปหมด มิกวิ่งหนีมันล้มแล้วล้มอีก มิกร้องไห้ด้วยนะฮะ มิกกลัวมากเลย" มิกกี้กอดผมแน่น
Oo!!
มีฉากแผ่นดินไหวด้วยว่ะ --"
"แล้วยังไงต่อครับ?"
"มิกวิ่งไปเรื่อยๆ ฮะ แผ่นดินไหวไม่หยุด มันเหมือนจริงมากเลยนะฮะอาทิว"
อืม… อาก็คิดว่าอย่างนั้นนะ ผมได้แต่คิดในใจ
"โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะครับ มันเป็นแค่ความฝัน" ผมกอดปลอมหลานรัก ในใจแอบคิดว่ากูรึเปล่าวะที่เป็นสัตว์ประหลาดในฝันหลาน
"มิกกี้เป็นอะไรอ่ะทิว?" มินปรือตาขึ้นมาถาม
"ไม่เป็นอะไรหรอก หลานแค่ฝันร้ายมึงนอนต่อเถอะ"
ตอนนี้ผมทั้งปลอบหลานแล้วก็กล่อมเมียไปพร้อมกัน มิกกี้ผละออกจากอ้อมกอดผมทันทีที่ได้ยินเสียงน้าชายสุดที่รัก
"อามินฮะ" มิกกี้เบะปากทำท่าจะร้องไห้
อ้าว! อะไรวะ --"
"มานี่มา"
ผมถึงขั้นต้องเบี่ยงตัวหลีกทางให้อาหลานสร้างฉากดราม่าเล็กๆ มิกกี้ปีนขึ้นไปนอนให้มินกอด หลานชายตัวแสบก็ซุกเข้าอกเมียผมทันที
"นอนกับอานี่แหล่ะ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" ฟอดดด…
ผมได้แต่นั่งดูฉากเลิฟซีนอาหลานตาปริบๆ ออดอ้อนกันเหลือเกิ้นนนน
กูอยากจะบอกมึงเหลือเกินมินว่าที่หลานกลัวคือมึงกับกูรึเปล่าที่รัก
สรุปคือผมปล่อยให้สองอาหลานนอนกอดกันจนหลับ ส่วนผมเดินเข้าไปดูไอ้เด็กอ้วนที่นอนหลับปุ๋ยไม่ฝันอะไรทั้งนั้น มันนอนกอดขวดนมแน่นทั้งที่เหลือแค่ขวดเปล่า ทุกคนในบ้านหลับกันหมดแล้วแต่ผมต้องผันตัวไปทำหน้าที่พ่อบ้าน เตรียมอาหารคาวหวานและอาหารเหลวให้ทั้งเด็กโข่ง เด็กเล็กและเด็กอ่อนสุด เฮ้ออ… ชีวิตไอ้ทิว
หลังจากผมเตรียมอาหารเช้าสำหรับทุกคนเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาอีกทีไอ้เด็กอ้วนก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่พื้นบนผ้านวมผืนใหญ่ พอมันเห็นผมมันก็ชูขวดนมมันขึ้นทันที มันเลี้ยงง่ายไปไหม ตื่นมาไม่มีร้องงอแง เห็นหน้าแค่ขอนม เออ! ดีจริงๆ
"ตื่นมาก็ร้องหานมเลยนะมึงไอ้อ้วน" ผมเดินไปลงนั่งยองๆ แล้วใช้มือขยี้หัวมันด้วยความมันเขี้ยว
"รอแป๊ป เดี๋ยวแต่งตัวเสร็จจะชงนมให้"
เรื่องกินไม่ต้องห่วงครับ ต่อให้มันกินนมอิ่มใหม่ๆ ไอ้อ้วนก็สามารถยัดอาหารเข้าไปได้อีก อาหารที่บดจากเครื่องบดอาหารเด็ก เดี๋ยวนี้อะไรมันก็ง่ายขึ้นเนอะ ถ้าเป็นสมัยก่อนกว่าจะได้กินข้าวต้องรอแม่นั่งขูดกล้วยบดผสมกับข้าว นั่งมองจนน้ำลายไหลกว่าจะได้กิน เกิดทันกันล่ะซิ หึหึ
ผมแต่งตัวไม่นานก็เป็นอันเสร็จ ไอ้อ้วนรู้งานรีบคลานเข้ามาหาทันที ผมอุ้มมันขึ้นพร้อมกับหยิบขวดนมก่อนจะเดินพาไอ้อ้วนออกไปด้านนอก พอมันเห็นมินนอนอยู่มันก็ดิ้นจะลงท่าเดียว
"ไม่ได้! เขานอนหลับกันอยู่จะไปกวนเขาทำไม"
มันหยุดดิ้นแล้วมองหน้าผม ปากเริ่มเบะ
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลยนะมึง เลือกมาจะเอานมหรือจะเอาปืน"
ขู่แม่งเลย! ถ้ามึงแหกปากแล้วเมียกูตื่นมึงโดนดีแน่ไอ้อ้วน เมียกูร่างกายเหนื่อยล้าอยู่ เมียกูต้องพักผ่อนเว้ย!!
ไอ้อ้วนมันจ้องหน้าผมอยู่สักพัก แล้วมันก็…
"ฮ่าๆๆ ดีมากอ้วน"
ผมขำกร๊ากเลยครับ มันซุกหน้าเข้าที่อกผมแล้วแล้วหุบปากเงียบ
"มึงนี่ฉลาดจริงๆ เลือกนมแทนปืนกู"
ผมอุ้มไอ้อ้วนไปเข้าไปในครัว จับมันนั่งที่เก้าอี้เด็กแล้วจัดการชงนมให้มัน ระหว่างมันก็นั่งเล่นของเล่นที่ผมจับยัดใส่มือให้มัน พอมันเห็นขวดนมมันก็ทิ้งทุกสิ่งอย่าง
"แน่ะๆ โยนของนะมึง เดี๋ยวโบก!"
ผมก้มลงไปหยิบของเล่นมันขึ้นมาจากพื้นแล้วจ้องหน้ามัน
"ถ้าโยนของอีกกูจะให้อดนมทั้งวัน งานนี้มึงผอมแน่อ้วน"
ไอ้อ้วนมันมองหน้าผมนิ่ง
"ห้ามโยนอีกเข้าใจไหม?"
"กูดุมึงอยู่ไม่ต้องมาทำหน้ายิ้มเลยไอ้อ้วน เดี๋ยวเหอะ!!"
ผมก็ไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องกับสิ่งที่ผมสอนมันไหม มันเอาแต่ทำท่าจะไหว้ขอนมในมือผมอย่างเดียวเลย เสือกมารยาทดีตอนเห็นของกินนะมึงไอ้เด็กอ้วน!!
"กินแล้วนั่งเล่นเงียบๆ ล่ะ เดี๋ยวรอเมียกูตื่นค่อยกินข้าว"
กว่ามินจะตื่นไอ้อ้วนก็คงหิวอีกรอบ เด็กอะไรไม่รู้กินเก่งฉิบหาย อ้วนจนจะแตกอยู่แล้ว
หลังจากรอไอ้อ้วนกินนมจนอิ่มผมก็อุ้มไอ้อ้วนให้มันเรอเรียบร้อยก็พามันเข้าไปในห้องนอน จัดการอาบน้ำให้มันจนตัวหอมฉุย แต่งตัวด้วยชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อให้เมื่อวาน เห็นอยากให้ใส่กันจังตั้งแต่เมื่อคืนผมเลยจัดให้ซะหน่อย
"หล่อไม่เบาเลยนะอ้วน หึหึ"
พอชมเข้าหน่อยทำเป็นรู้ดี หัวเราะชอบใจยิ้มร่าไปอีกนะมึง หึหึ
"เดี๋ยวพาออกไปเล่นข้างนอก แต่ห้ามดื้อห้ามซน เล่นเงียบๆ รอเมียกูตื่นเข้าใจไหม"
พูดไปก็เหมือนผมคุยอยู่คนเดียว ไอ้อ้วนทำได้แค่ยิ้ม หัวเราะแล้วก็กรอกตาไปมา ไม่รู้มันเข้าใจหรือมันงงกันแน่ เอาเป็นว่าตามนั้น ผมสั่งอะไรมันก็ต้องทำแค่นั้นจบ!!
ผมอุ้มไอ้อ้วนออกไปยืนมองสองอาหลานที่นอนกอดกันหลับสนิท เห็นแล้วมันเขี้ยวอยากกอดบ้าง แต่ก็ทำได้เพียงก้มลงหอมแก้มเมียรักเบาๆ เมื่อคืนกอดมันมาทั้งคืนแล้วไม่อยากทำให้ร่างมันช้ำไปกว่านี้ เดี๋ยวมันโวยวายผมจะซวยเอา
"มองไร?"
คนที่ผมพอจะคุยด้วยได้ตอนนี้ก็มีแต่ไอ้เด็กอ้วนนี่แหล่ะ
"อยากโดนหอมบ้างว่างั้น หึหึ" ฟอดดดด…
ผมจัดการฟัดแก้มยุ้ยๆ ของไอ้เด็กอ้วน มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังจนผมต้องหยุดแกล้งมัน
"พอเลยๆ หัวเราะเสียงดังเดี๋ยวเมียกูตื่นพอดี นั่งลงตรงนี้แล้วเล่นเงียบๆ อย่าดื้อรู้ไหม"
ผมจับไอ้อ้วนนั่งลงที่พื้นแล้วยื่นของเล่นเด็กให้มันเล่น ไอ้อ้วนก็ว่านอนสอนง่าย มันเล่นของมันคนเดียวเงียบๆ ส่วนผมก็นั่งดูมันเล่นไปเรื่อย แอบแกล้งแย่งมันเล่นบ้าง พอมันทำท่าจะแหกปากร้องผมก็คืนของเล่นให้มัน ฮ่าๆๆ แกล้งไอ้เด็กนี่ก็สนุกดีเว้ย
"ทิว"
ผมหันไปตามเสียงเรียก
"ตื่นแล้วเหรอ" ฟอดดด…
"อืม… หิวน้ำ"
"รอแป๊ป เดี๋ยวไปเอาให้"
"อืม… ขอบคุณ" มินตอบเสียงเบาเพราะกลัวหลานจะตื่นตาม
ผมเดินไปหยิบน้ำมาให้มิน พอออกมาก็เห็นไอ้เด็กอ้วนกำลังพยายามเกาะขอบโซฟาแล้วลุกขึ้นยืน ผมรีบเดินเข้าไปจับตัวมันเพราะกลัวมันล้มหงายหลังหัวฟาดพื้น
"นั่งลงเลยไอ้อ้วน" ผมดุเสียงเบา มินลืมตาขึ้นมามอง
"ลุกขึ้นมากินน้ำก่อนมิน"
มินค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพยายามไม่ให้หลานตื่นตาม
ผมยื่นขวดน้ำให้มิน
"ไอ้อ้วนมันทำอะไร ทำไมมึงต้องดุมันอ่ะ"
"มันจะปีนขึ้นไปหามึงไง กูกลัวมันล้มหัวฟาดพื้นเลยรีบมาจับมันออก"
"มันกลัวมึงมากน่ะนั่น"
"หึหึ สงสัย"
ผมกับมินนั่งขำไอ้เด็กอ้วนที่นั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง แต่มันก็นิ่งได้แป๊ปเดียวเท่านั้นแหละ พอเห็นพวกผมหัวเราะมันก็เริ่มคลานเข้าหามินทันที
"แน่ะๆ อ้อนเมียกูอีกแล้วนะมึง"
มินอุ้มไอ้อ้วนขึ้นแล้วกอดฟัดยกใหญ่ ไอ้เด็กอ้วนก็ชอบใจดิครับงานนี้ มันชอบเล่นกับมินมาก มินสั่งอะไรมันก็ทำตามหมด
"มินพอได้แล้วมั้ง"
"มึงอาบน้ำให้มันแล้วใช่ป่ะ"
"อืม… อาบแล้ว มึงเองก็ไปอาบน้ำได้แล้ว"
"รออาบพร้อมมิกกี้ ให้หลานนอนอีกนิดค่อยปลุกไปอาบน้ำพร้อมกัน"
"ไม่ต้องรอ ไปอาบเลย"
"ทำไม!"
"เดี๋ยวปล่อยให้อาบพร้อมกันจะชวนกันเล่นน้ำอีก แยกกันอาบนั่นแหล่ะจะได้รีบอาบรีบเสร็จ"
"ขี้บ่นว่ะ"
"หรือมึงอยากให้หลานเห็นรอยที่ตัวมึงตอนอาบน้ำ หึหึ"
ผมช่วยพูดเตือนสติ มินทำตาโตก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ เป็นอันเข้าใจ
"เออว่ะ งั้นมึงอุ้มไอ้อ้วนดิ เดี๋ยวกูรีบไปอาบน้ำก่อน"
"หึหึ ต้องให้กูเตือนสติถึงเข้าใจนะมึง"
"ก็เพราะมึงนั่นแหล่ะ โอ๊ะ! อู้ยยย… เจ็บ!!"
"อะไรๆ แค่นี้ทำเป็นร้อง ไหนเจ็บตรงไหนบอกพี่ซิ"
ตุบ!
"ปากดีไปเหอะ เดี๋ยวมึงจะเดือดร้อน!!"
เดือดร้อน? อะไรวะ? หรือว่า…
อร๊ากกกก!! เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรทำให้เมียโกรธ
"เฮ้ย… แค่ล้อเล่นเอง อย่าโกรธดิ"
พรึ่บ!!
"หลบดิ!! นั่งเกะกะอยู่ได้!!"
อ้าว!! ซวยแล้วกู ที่รักกูขอโทษคร๊าบบบ…
ไปนู้นแล้ว… ไม่รอให้ผัวขอโทษเลยสักนิด
โถถถถ… ไอ้ทิวผู้น่าสงสาร --"
"เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้อ้วน"
โทษไอ้อ้วนแม่งเลย เพราะมันนั่นแหล่ะทำให้ที่รักผมตื่น พอที่รักผมนอนไม่เต็มอิ่มอารมณ์เลยสวิงหงุดหงิดง่าย ให้เวลาที่รักผมปรับอารมณ์แป๊ป เดี๋ยวคงจะดีขึ้นเอง
ผมนั่งเล่นกับไอ้อ้วนอยู่สักพักมิกกี้ก็ตื่น มินอาบน้ำเสร็จพอดีผมเลยให้มินออกไปรอข้างนอกดูไอ้เด็กอ้วน ส่วนมิกกี้ผมให้อาบน้ำเอง ผมมีหน้าที่ช่วยหลานแต่งตัวบ้างเล็กน้อย มิกกี้เริ่มโตแล้วผมอยากให้หลานช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว
"อาทิวฮะ"
"ว่าไงครับ"
"มิกหิวข้าวฮะ"
"หึหึ อาทำข้าวต้มหมูไว้ให้แล้วครับ รีบแต่งตัวให้เสร็จจะได้ออกไปกินข้าวกัน"
"เย้ๆ มิกเอาหมูเยอะๆ เลยนะฮะ"
"ได้ซิ เดี๋ยวอาตักให้เยอะๆ เลย"
"ขอบคุณฮะอาทิว" จุ๊บบ…
พอแต่งตัวเสร็จมิกกี้ก็วิ่งนำหน้าผมออกไปข้างนอก
"อามินฮะ"
"ว๊าว… หลานอาหล่อสุดๆ โตขึ้นเป็นนายแบบได้เลยนะเนี้ย"
มิกกี้วิ่งไปหามิน
"หึหึ อาหลานนี่พอกันเลยนะ" ผมเดินขำ
"อามินฮะไปกินข้าวกันนะฮะ อาทิวมีข้าวต้มหมูเต็มหม้อเลยฮะ"
"รู้ได้ไงว่าหมูเต็มหม้อ?" มินถามหลานรัก
"รู้ฮะ ก็อาทิวบอกจะตักหมูให้มิกเยอะๆ เลยฮะ"
"หึหึ ท่าทางจะหิวมากเลยนะเนี้ย"
"หิวมากเลยฮะ"
"หิวยัง?" ผมถามมิน
"หิวดิ มากด้วย"
"เดินไหวไหม หรือต้องให้กูช่วย"
"ตลกเหรอ!"
มินทำหน้าโหดสุด แต่ทำไมกูมองว่าน่ารักวะ
"หึหึ เดินไหวงั้นก็ลุกครับ" ผมยังคงสนุกไม่เลิก
"กวนตีน!!" มินขยับปากแบบไม่ออกเสียง แต่ผมเข้าใจทันทีว่ามันชมผม ฮ่าๆๆ
"มิกกี้ครับ เดี๋ยวเข้าไปช่วยอาจัดโต๊ะกัน" หนีตีนเมียแป๊ป
"เฮ้ยๆ แล้วไอ้อ้วนล่ะ"
"มึงก็อุ้มมันมาดิ เดินไหวไม่ใช่เหรอ หึหึ"
"ไอ้!!"
"แน่ะๆ หลานมองอยู่จะพูดอะไรคิดก่อน"
มิกกี้ยืนมองตาแป๋ว
"เดี๋ยวมิกอุ้มน้องให้เองฮะ"
"หึหึ ไม่ต้องครับ เดี๋ยวอาอุ้มเอง"
"อามินไม่สบายเหรอฮะ เดินไหวไหมฮะเดี๋ยวมิกช่วยนะฮะ" มิกกี้เดินเข้าไปจับมือมิน
กร๊ากกกกก… กูได้แต่ขำในใจ มินหน้าเสียทันที มันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้หลาน
"อาไม่ได้เป็นอะไรครับ ป่ะๆ ไปกินข้าวกัน"
มินจูงมือหลานรักเข้าไปในครัว ส่วนผมเดินตามหลังไป แอบขำมันฉิบหาย
…
"เอาเพิ่มไหม?"
"ไม่เอาล่ะ อิ่ม"
"ทำไมกินน้อย หลายยังกินเยอะกว่ามึงเลย หรือว่ากูทำไม่อร่อย?"
"อร่อย แต่อิ่มไง"
"กินอีกนิด เดี๋ยวกูตักให้"
"ไม่เอาแล้ว… อิ่ม!"
"อามินไม่สบายแน่ๆ เลยฮะ"
"หึหึ ทำไมถึงคิดว่าอามินไม่สบายล่ะครับ?" ผมถามหลาน
"ก็เวลามิกไม่สบาย มิกก็ไม่อยากกินข้าวเหมือนกันฮะ"
"แล้วทำไมถึงไม่อยากกินข้าวล่ะครับ ยิ่งไม่สบายต้องกินเยอะๆ รู้ไหมจะได้หายไวไว"
"รู้ฮะ แต่พอมิกไม่สบายกินอะไรก็ไม่อร่อยนิฮะ"
"ยกเว้นขนมใช่ไหมที่กินแล้วอร่อย หึหึ"
"ใช่ฮะ" มิกกี้ยิ้มกว้าง
"อามินไม่ได้ไม่สบายหรอกครับ แต่อามินดื้อกับอาน่ะ"
"อามินโตแล้วยังจะดื้อเหมือนมิกอีกเหรอฮะ"
"ป่าวนะ ไม่ได้ดื้อเหอะ อาทิวอ่ะพูดไปเรื่อย"
"มึงชอบสอนหลานแบบนี้ตลอด"
"ถ้าไม่จริงอย่างที่กูพูดก็กินข้าวอีกดิ"
"เออๆ ไปตักมาดิ เอานิดเดียวพอนะ!!"
"มิกเอาด้วยฮะอาทิว"
"หึหึ ได้ครับ"
…
"ทำไมตาปรือแบบนั้นล่ะ ง่วงนอนเหรอ?"
"อืม… ก็กูกินข้าวตั้งเยอะ ตามันเลยจะปิดอีกรอบ"
"กินอิ่มนอนหลับ เลี้ยงง่ายจริงๆ เลย"
"อย่าว่าแต่กูเลย มึงดูมิกกี้กับไอ้อ้วนดิ ไปก่อนกูอีก"
"หึหึ งั้นก็นอนพักอีกนิดแล้วกัน" ผมลูบแก้มมินเบาๆ
"แล้วมึงล่ะ"
"เดี๋ยวกูเข้าไปที่ร้านแป๊ปนึง มึงอยู่กับหลานได้ใช่ไหม?"
"อืม… อย่าไปนานนะ"
"ไม่นานหรอก เดี๋ยวเข้าไปสั่งงานเด็กที่ร้านแป๊ปเดียว ไม่ได้เข้าร้านมาหลายวันแล้ว"
"รีบๆ กลับมา อย่าให้กูต้องโทรตาม"
"ทำไม คิดถึงกูเหรอ?"
"คิดถึงบ้าอะไร มึงช่วยดูสภาพกูด้วย"
"ก็ปกตินิ"
"เออ! ปกติดีทุกอย่างแหล่ะ มึงคิดว่าสภาพนี้กูจะเลี้ยงเด็กสองคนคนเดียวไหวไหม พูด!!"
กูควรจะขำหรือสงสารดีวะเนี้ย
"ยังเจ็บอยู่เหรอวะ"
"เหอะ! ไม่เจ็บเล๊ยยย… มึงทำกูเบามากกกกก แม่ง!! รอยกูเต็มตัวไปหมด"
"จริงดิ ไหนๆ กูขอชื่นชมผลงานหน่อย"
"เฮ้ยยย!! ไอ้ทิวอย่า!!"
"ชู่วววว… เบาๆ ดิ เดี๋ยวหลานตื่น"
"มึงจะทำอะไร!! ลงไปจากตัวกูเลยนะ" มินพูดเสียงกระซิบ
"มึงอยากให้กูทำอะไรล่ะ หึหึ"
"ไม่ต้องเลย!! กูยังเจ็บอยู่นะเว้ย!!"
แปะ!!
"หึหึ คิดทะลึ่งใหญ่ล่ะ กูแค่จะจูบมึง"
"จูบก็ไม่ได้เว้ย! เดี๋ยวหลานตื่นมาเห็น"
"หลานหลับอยู่ ไม่ตื่นหรอกน่า"
"ลงไปเลยกูหนักนะเว้ย!"
"ชู่ววว… เบาๆ ดิ หลานจะตื่นเพราะมึงแหกปากนี่แหล่ะ"
จุ๊บบบ…
"กูป่าวเหอะ! ลงไปเลยทิว"
จุ๊บบบ…
"มันเขี้ยวว่ะ"
ฟอดดดด…
"ทิวกูหนักนะ ตัวมึงไม่ได้เบาเลยนะ"
"ขี้บ่นว่ะ ทีกูอุ้มมึงทั้งคืนก็ยังไม่บ่นเลย"
"อุ้มงั้นเหรอ!!"
"โอ๊ยๆๆ มินกูเจ็บ!!"
หยิกกูใส้ขาดแล้ว!! เมียจ๋า
"มึงจะลงไปดีๆ ไหม!"
"มินเดี๋ยวหลานตื่นนะ โอ๊ยๆๆ ที่รักกก…"
อร๊ากกกก… โคตรเจ็บเลยเว้ยยยย…
"ไม่ต้องมาเรียกกูที่รักเลย!!"
หมับ!!
"อู้ยยย… ใส้กูแทบขาด"
"ไอ้ทิวปล่อยกู!!"
"คิดจะแข็งข้อกับกูใช่ไหม งั้นมึงต้องเจอดีซะหน่อยจะได้หลาบจำ หึหึ"
"ไอ้ทิว! อุ๊บบบ…"
ผมประกบปากจูบแม่งเลย ขอดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้พี่ใช้ความรุนแรงงั้นรึ หึหึ
ทำเป็นขัดขืนให้กูปลุกปล้ำอยู่นาน สุดท้ายมึงก็เสร็จกูอยู่ดี
ผมจูบตักตวงความสุขเพิ่มความกระชุ่มกระชวยให้หัวใจจนขีดความสุขผมพุ่งปรี๊ดผมก็ปล่อยมินให้กลับคืนสู่อิสระภาพ กร๊ากกกก…
มินรีบโกยอากาศเข้าปอดทันที ปากนิ่มๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อเห็นแล้วอยากกัดแรงๆ อีกสักที ทำไมมันน่าฟัดน่ากัดน่าซัด เฮ้ย! น่ารักอะไรขนาดนี้วะ
"แฮ่กๆ มึงมันโรคจิต"
"โรคจิตตรงไหน กูอยากจูบกูก็จูบ"
จุ๊บบบ…
จูบโชว์แม่งอีกที ปากมึงคือสมบัติของกูจำไว้
"เออ! นี่ถ้ากูตัดปากกูได้กูจะให้มึงเก็บพกใส่กระเป๋าไปด้วยเลยดีไหม!!"
"เออ ก็ดีนะ เพราะเวลาที่กูอยากจูบมึงเมื่อไหร่ก็จะได้หยิบขึ้นมาจูบทันทีเลย"
จุ๊บบบ…
"ไอ้บ้า!!"
"ถึงพี่จะบ้าแต่พี่ก็รักนะ" พูดจบผมก็แกล้งทำปากจู๋ใส่มัน
"กูขี้เกียจพูดกับมึงแล้ว!! จะไปร้านก็รีบๆ ไปดิ"
"อยากให้กูรีบไปขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็… ก็มึงจะไปร้านไม่ใช่เหรอ กูไม่ได้ไล่สักหน่อย"
ฮ่าๆๆๆ หง่อยไปเลยเมียกู
ฟอดดด…
"กูไปไม่นานหรอกเดี๋ยวรีบกลับ"
อะไรของกูวะเนี้ย! จากโหดๆ มาสู่โหมดนุ่มนวลซะงั้น
"อืม…" มินพยักหน้าตอบเสียงเบา
"นอนพักซะ ถ้าอยากกินอะไรโทรมา"
"อืม…"
"ทำไมตอบสั้นจังวะ"
"ก็เออไง! รีบไปสักทีดิจะได้รีบกลับ"
"หึหึ คร๊าบบบ… เดี๋ยวกูรีบไปรีบกลับคร๊าบบบ…"
ผมลุกขึ้นนั่งมองมินนอนทำหน้างอตาขวางอยู่แม่งโคตรน่ารัก เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ว่ะ
"ลุกขึ้นมาให้กูกอดหน่อย"
"อะไรอีก มึงอย่ามาเยอะทิว"
"ลุกขึ้นมา"
"อะไรของมึงหนักหนาวะ!"
มันบ่นไปอย่างนั้นแหล่ะ สุดท้ายมันก็ทำตามที่ผมสั่ง
ผมรวบตัวมินเข้ามากอดแล้วหอมลงที่ซอกคอ มินขยับตัวหนีเล็กน้อยก่อนจะจูบลงที่แก้มของผมแล้วซบลงที่ไหลผม
"พอใจยัง?" มินถามเสียงอู้อี้
"อืม… พอใจมาก หึหึ"
"ทำงานเสร็จแล้วก็รีบกลับมาด้วย ตอนเย็นต้องไปส่งมิกกี้ที่บ้าน พรุ่งนี้หลานต้องไปโรงเรียน"
"คร๊าบ… รู้แล้วครับคุณชาย"
"ซื้อขนมมาฝากหลานด้วยนะ"
"แล้วมึงล่ะจะเอาอะไรไหม?"
"ยังคิดไม่ออก"
"หึหึ ถ้าอยากกินอะไรก็โทรมาแล้วกัน"
"อืม…"
ฟอดดด…
"นอนพักเยอะๆ ล่ะ"
มินผละออกจากตัวผมแล้วนอนลงบนโซฟาที่เดิม ผมกดจูบลงที่แก้มมินอีกครั้งแล้วผละออก มินคลี่ยิ้มบางๆ แล้วโบกมือบ๊ายบายให้ผมเหมือนเด็กน้อย ผมเดินยิ้มอย่างมีความสุขออกจากห้อง วันนี้ได้กำลังใจเต็มเปี่ยมมาก มีแรงทำงานอีกเยอะเลย
ผมขับรถมาที่ร้าน โทรตามไอ้เก่งให้เข้ามาช่วย งานที่ค้างอยู่ไม่มีอะไรมากเพราะส่วนมากไอ้เก่งมันจัดการเรียบร้อยดีทุกอย่าง ผมแค่ตรวจความเรียบร้อยแล้วสั่งงานทิ้งไว้อีกนิดหน่อย แต่หันมามองนาฬิกาเวลามันผ่านไปเร็วมาก เกือบสามชั่วโมงที่ผมนั่งทำงานเหมือนเวลาผ่านไปแค่แป๊ปเดียวหันมาอีกทีจะเที่ยงแล้ว ป่านนี้มินกับเด็กๆ คงตื่นเรียบร้อย ถ้าผมเดาไม่ผิดคงชวนหลานเล่นจนบ้านเละอีกแน่นอน
"นายครับ ขนมกับอาหารที่นายสั่งผมให้เด็กเอาไปไว้ที่รถให้แล้วนะครับ"
"เออ… ขอบใจมาก"
"นายจะกลับเลยไหมครับ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ป่านนี้คุณมินคงจะรอกินข้าวพร้อมนายอยู่นะครับ"
"หึหึ รู้ดีนะมึง"
ครืดดด… ครืดดด…
ผมมองไปที่โทรศัพท์ก็ถึงกับยิ้มไม่หุบ แค่พูดถึงก็โทรมาเลย
"ตื่นแล้วเหรอ?" ผมถามปลายสาย
"อืม… เพิ่งตื่น จะกลับยัง?"
"กำลังจะกลับแล้ว"
"หลานหิวข้าว"
"ซื้อให้แล้ว มึงอยากกินอะไรไหม?"
"ไม่อ่ะ มึงซื้ออะไรมากูกินได้หมด"
"หึหึ เลี้ยงง่ายดีเว้ย"
"รีบกลับมานะ รออยู่"
"อืม… ไม่เกินครึ่งชั่วโมง"
"อย่าขับรถเร็วล่ะ"
"เออ… รู้แล้วน่า"
"งั้นแค่นี้นะ เฮ้ยๆ ไอ้อ้วนอย่าปีน!!"
แค่ฟังเสียงโวยวายผมก็ขำล่ะ มินคงปวดหัวน่าดู
"แค่นี้นะทิว ไอ้อ้วนแม่งดื้อใหญ่ล่ะ"
"อืม… วางเลย"
"บาย"
ผมวางโทรศัพท์จากมินเสร็จก็รีบขับรถออกจากร้านทันที มินคนเดียวคงเอาสองแสบไม่อยู่แน่ๆ ถึงเวลาที่พระเอกอย่างผมต้องเข้าไปช่วยซะแล้ว รอพี่ก่อนนะที่รัก ^^
TBC.
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮียอดอยากมาจากไหน จัดน้องเต็มมาก :laugh:
-
:katai4:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.38 ถึงเวลาบอกลา】
ผมเปิดประตูเข้าห้องมาถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ห้องที่เคยสะอาดก่อนหน้านี้ไม่มีอีกแล้ว ของเล่น กองขนม ขวดนม แก้วน้ำ ทุกสิ่งอย่างวางเกลื่อนอยู่ทุกพื้นที่ในห้องนั่งเล่น
สิ่งมีชีวิตทั้งสามหันมามองผมที่กำลังยืนอ้าปากค้าง ผมยืนอึ้งอยู่หน้าประตู มือทั้งสองข้างที่กำลังถือถุงอาหารพะรุงพะรังแทบจะหมดแรง
"อาทิวฮะ ซื้อขนมมาฝากมิกไหมฮะ?" มิกกี้วิ่งเข้ามาหา ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้หลาน
"ยืนทำอะไรทิวเข้ามาดิ ปิดประตูด้วย"
นั่น!! มันยังไม่รู้ตัวอีก
ผมหันไปมองมินที่กำลังหยิบขนมจากถุงแล้วยัดใส่ปากตัวเองโดยมีไอ้เด็กอ้วนนอนดูดขวดนมอยู่บนตัก ดูมันสองคนช่างมีความสุขจริงๆ ยกเว้นกูเนี่ย!!
"อาทิวฮะ ให้มิกช่วยถือไหมฮะ"
หลานตัวนิดเดียวยังมีน้ำใจจะมาช่วยถือของ ส่วนเมียกูนั้น… --"
" ไม่ต้องครับ เดี๋ยวอาถือเองช่วยอาปิดประตูก็พอ"
"ได้ฮะ"
ผมเดินเข้ามาห้องอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้เดินชนสิ่งกีดขวางที่พื้น โคตรเละ!
"ทำไมห้องรกขนาดนี้วะ"
"รกเหรอ ไม่นิ"
"เฮ้ออ… กูไม่น่าปล่อยให้ลิงสามตัวอยู่ด้วยกันเลย!" ผมถึงขั้นกุมขมับ ตอนนี้มือไม่ว่างกูยกตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากแทนได้ไหมวะ --"
"มึงก็พูดเว่อไป"
เหอะ! ดูมันตอบดิ
"วางถุงขนมซะมิน มิกกี้ครับช่วยอาเก็บของเล่นที่เล่นเสร็จแล้วเข้าที่ให้เรียบร้อยได้ไหม"
"แต่มิกยังเล่นอยู่เลยนะฮะ"
"หลานยังเล่นอยู่มึงจะให้หลานเก็บทำไม"
"มิกกี้เก็บของเล่นก่อนนะครับ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยมาเล่นใหม่นะ"
"ได้ฮะอาทิว"
"ส่วนมึง ลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว"
"กินเลยได้ไหม กูล้างหน้าแปรงฟันแล้ว"
เฮ้ออ… หลานยังว่าง่ายกว่าเมียกูเยอะ
"ไม่ได้มิน ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย มึงไม่อายหลานรึไง"
"อายทำไมเนอะ น้าหลานกันไม่เห็นต้องอายเลย เนอะอ้วนเนอะ" ดูๆ มันหาพวกเข้าข้างมัน
"ไอ้นี่ก็นอนสบายเป็นหมูเลยนะมึง"
"ไปอาบน้ำ" ผมพูดย้ำ
"เออๆ ก็ได้ มึงก็รีบเอาของไปวางก่อนดิจะได้มาดูไอ้อ้วน"
"อืม… รอแป๊ป"
"อ่อ… มึงเอาขวดนมออกจากปากมันด้วย เหลือแต่ขวดเปล่าจะให้มันดูดให้ลมเต็มท้องเล่นรึไง"
"วุ้ย!! ขี้บ่นว่ะ แล้วมึงเนี่ย!! จะดูดลมอีกนานไหมห๊ะ! ดูดอยู่ได้เดี๋ยวก็ลมเต็มท้องหรอก"
--" กูล่ะปวดใจจริงๆ
"อ้วนพอเลย วางขวดนมเดี๋ยวนี้!!"
ผมได้แต่ส่ายหัวเหนื่อยใจเดินเอาอาหารที่ซื้อมาเข้าไปเก็บในครัว ออกมาอีกทีมิกกี้ก็เก็บของเล่นเข้ากล่องเสร็จเรียบร้อย
"มินไปอาบน้ำได้แล้วไป"
"เออๆ รู้แล้ว กำลังจะไปเนี้ยบ่นจริง"
มินลุกขึ้นเดินเก็บซองขนมกับแก้วน้ำที่วางอยู่เข้าไปเก็บในครัว พอเดินออกมาก็ไม่วายทำหน้ากวนๆ ใส่ผมก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน
"อ้วนมานี่ม่ะ" ผมอุ้มไอ้เด็กอ้วนขึ้นมานั่งบนตัก มิกกี้ก็รีบปีนขึ้นมานั่งข้างผมบนโซฟาทันที
"อาทิวฮะ"
"ว่าไงครับ?"
"อาทิวไปทำงานมาเหนื่อยไหมฮะ?"
ผมได้ฟังประโยคนี้จากหลานถึงกับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ หลานยังรู้จักถามมากกว่าเมียกูอีก --"
"เหนื่อยนิดหน่อยครับ"
"แล้วอาทิวไปทำงานคิดถึงพวกเราสามคนไหมฮะ?"
"หึหึ คิดถึงซิ อาทำงานเสร็จก็รีบกลับมาหานี่ไง มิกกี้ถามอาแบบนี้มีอะไรรึป่าวครับ?"
ฟอดดดด…
ผมรวบตัวหลานเข้ามากอดแล้วหอมด้วยความเอ็นดู
"คิกคิก… อามินกับมิกกี้ก็คิดถึงอาทิวฮะ อามินถามหาอาทิวตลอดว่าเมื่อไหร่จะกลับมาฮะ"
"หึหึ อามินบอกอย่างนั้นเหรอครับ?"
"ใช่ฮะ อามินพูดถึงอาทิวตลอดเลย"
"เข้าใจพูดนะเรา หึหึ"
"น้องอ้วนก็คิดถึงเนอะ" มิกกี้หันไปคุยกับไอ้เด็กอ้วน หัวเราะกันคิกคัก
ไอ้อ้วนโดนมิกกี้ทั้งกอดทั้งหอม บ้างก็จั๊กจี้ที่พุงป่องๆ ของมันจนไอ้อ้วนดิ้นหนีไม่หยุด ผมเห็นแล้วก็ขำตามไปด้วย
"มิกกี้พอแล้วครับเดี๋ยวน้องหายใจไม่ทัน"
"น้องอ้วนตลกดีนะฮะ เหมือนตุ๊กตาดิ้นได้เลย"
"อืม… เหมือนตุ๊กตาหมูดิ้นได้ หึหึ"
"มิกอยากพาน้องอ้วนไปอยู่ที่บ้านกับมิกฮะ อาทิวให้น้องไปอยู่กับมิกที่บ้านได้ไหมฮะ"
"ไม่ได้ครับ เดี๋ยวน้องต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวน้องครับ"
"ทำไมล่ะฮะ อาทิวไม่รักน้องอ้วนเหรอฮะถึงจะให้น้องอ้วนไปอยู่ที่อื่น"
เอาไงดีวะ กูจะตอบหลานว่ายังไงดีล่ะทีนี้
"น้องอ้วนต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวเขาครับ อาช่วยเลี้ยงน้องแค่ชั่วคราวเท่านั้น"
"แต่มิกไม่อยากให้น้องไปเลยฮะ มิกอยากให้น้องอยู่เล่นกับมิก"
"ถึงน้องจะกลับไปอยู่กับครอบครัวเขาแล้วเราก็ยังไปเยี่ยมน้องได้ครับ ถ้ามิกกี้อยากไปเล่นกับน้องเมื่อไหร่อาจะพาไปหาน้องเอง แต่เราต้องรอให้ครอบครัวน้องสะดวกด้วยนะครับเราถึงจะไปเล่นกับน้องได้"
"จริงเหรอฮะ ถ้ามิกคิดถึงน้องมิกขอให้อาทิวพาไปหาน้องได้ใช่ไหมฮะ?"
"ได้ซิครับ"
"อ้าว ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ไม่ดีใจเหรอ?"
"ดีใจฮะ" มิกกี้ตอบเสียงเบา
"มิกกี้เป็นอะไรอ่ะทิว?"
มินเดินออกมาพอดี อาบเร็วแบบนี้มันวิ่งผ่านน้ำชัวร์
พอมิกกี้เห็นมินออกมาจากห้องก็กระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งเข้าไปกอดมินทันที
"อามินฮะ"
"เป็นอะไรอาทิวแกล้งเหรอ บอกอามาเดี๋ยวอาจัดการให้"
"ป่าวฮะ อาทิวไม่ได้แกล้งอะไรมิกฮะ"
"อ้าว! แล้วทำไมทำหน้าเศร้าล่ะ?"
"อาทิวบอกว่าน้องจะไม่ได้อยู่กับเราฮะ"
มินมองมาที่ผมโดยไม่พูดอะไร
"ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลยนิ น้องก็เหมือนมิกกี้ไง"
มิกกี้เงยหน้าขึ้นมองหน้ามินด้วยความสงสัย
"เหมือนยังไงเหรอฮะอามิน?"
"ก็เหมือนตรงที่มิกกี้มีพ่อกับแม่ไง นั่นแหละที่เขาเรียกว่าครอบครัว มิกกี้มาเที่ยวบ้านอาแต่เดี๋ยวก็ต้องกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ใช่ไหมล่ะ" มินอธิบาย
"ใช่ฮะ"
"น้องอ้วนก็มีครอบครัวเหมือนมิกกี้เลย พอถึงเวลาน้องก็ต้องกลับไปหาพ่อแม่น้องเหมือนกันไงล่ะ ถ้าเราคิดถึงกันเราก็ไปหากันได้ไงล่ะ"
"อ๋าา… แบบนี้นี่เอง"
"ถ้ามิกกี้คิดถึงน้องก็โทรมาหาอากับอาทิว อาสองคนว่างเมื่อไหร่จะอาพาไปหาน้องดีไหม?"
"ดีฮะ"
"พูดดีก็เป็นเนอะ"
"อธิบายหลานแค่นี้ไม่เห็นจะยากไรนิ"
"เออ! มึงเก่ง มาเฝ้าเด็กๆ กูจะได้ไปเตรียมข้าวให้กิน"
มินอุ้มมิกกี้เดินเข้ามานั่งลงข้างผม
"ให้กูช่วยอะไรไหม?"
"ไม่ต้อง ช่วยนั่งเฝ้าเด็กแบบไม่พากันซนก็พอ โอเค?"
"รู้แล้วน่า… ไปๆ กูหิวล่ะ"
"อืม… รอแป๊ป เสร็จแล้วเดี๋ยวเรียก"
ผมเดินเข้าไปจัดเตรียมอาหารที่ซื้อมาใส่จาน สักพักมินก็เดินอุ้มไอ้เด็กอ้วนตามเข้ามา มิกกี้รีบเดินไปล้างมือก่อนที่ผมจะบอกเสียอีก ฉลาดจริงๆ เลยเด็กคนนี้
"หิวอ่ะ ทนรอไม่ไหว"
"กูไม่ได้ให้รอนานขนาดนั้นสักหน่อย กูเข้ามายังไม่ถึงสิบนาทีเลย"
"ก็นั่นแหล่ะ กูมาช่วยมึงไง เดี๋ยวเอาอ้วนวางแป๊ป"
"หึหึ รู้จักช่วยก็ดีแล้ว อย่าลืมล้างมือด้วยล่ะ"
"คร๊าบบบ… ท่านทิว"
"มิกกี้นั่งรอเลยครับ"
"ฮะอาทิว"
ผมกับมินช่วยกันแกะอาหารใส่จานจนเสร็จแล้วเราก็นั่งกินอาหารพร้อมกัน หลังจากกินเสร็จผมก็เป็นคนเก็บทำความสะอาดล้างจานทั้งหมด ส่วนมินผมให้ไปเก็บของมิกกี้ใส่กระเป๋าเตรียมไปส่งหลานกลับบ้าน
"อามินฮะ มิกไม่อยากกลับบ้านเลย"
"ไม่ได้ครับ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน"
"อามินไปส่งมิกที่โรงเรียนได้ไหมฮะ?"
"งอแงนะเรา อยู่กับอามาตั้งสามวันแล้วไม่เบื่อรึไง" ฟอดดดด…
"ไม่เบื่อเลยฮะ มิกสนุกมาก"
"แล้วไม่คิดถึงพ่อกับแม่เหรอ?"
"คิดถึงฮะ แต่ก็คิดถึงอามินด้วยนิฮะ"
"ปากหวานจริงๆ เดี๋ยวอาถามอาทิวก่อนแล้วกัน"
"เย้ๆ ขอบคุณฮะอามิน" จุ๊บบบ…
"เฮ้ย! ดีใจทำไม อายังไม่ได้ตกลงเลย แค่บอกจะลองถามอาทิวให้ก่อน"
"อาทิวรักมิก อาทิวต้องอนุญาตแน่นอนฮะ"
ผมยืนแอบฟังอาหลานคุยกันอยู่สักพัก ตอนนี้ถึงเวลาต้องเข้าแสดงตัวแล้วซินะ
…
"อาทิวฮะ" มิกกี้วิ่งเข้ามาหาผมทันที งานนี้คงโดนหลายอ้อนจนใจอ่อนอีกแน่กู
"ว่าไงครับ ช่วยอามินเก็บของเสร็จรึยัง?"
"เสร็จแล้วฮะ แต่…"
"แต่อะไรครับ?"
มิกกี้หันไปหามิน สองอาหลานมองตากัน มินยิ้มขำหลานตัวเองก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น
"ทิวคืนนี้เราค้างที่บ้านแม่สักคืนดีไหม?"
"อยากค้างเหรอ"
"อืม… คิดถึงแม่น่ะ นอนค้างสักคืนให้หายคิดถึง แม่บ่นถึงมึงด้วยนะ"
"บ่นว่าอะไร?" ผมแกล้งถามกลับ
"ก็บ่นคิดถึงนั่นแหล่ะ" มินตอบ
"หึหึ งั้นเหรอ"
"อืม… สรุปค้างนะ"
"ตามใจ"
มิกกี้แอบส่งยิ้มให้มิน ผมตลกมากที่หลานพยายามทำโดยไม่ให้ผมเห็น
"อ่อ… ตอนเช้าเราไปส่งมิกกี้ที่โรงเรียนก่อนนะ แล้วค่อยกลับคอนโด"
"ตื่นไหวเหรอ หลานไปโรงเรียนเช้ามากนะ"
"ไหวดิ! ไหนๆ เราก็ต้องกลับคอนโดอยู่ล่ะ แวะไปส่งหลานที่โรงเรียนก่อนค่อยกลับมานอนต่อที่คอนโดก็ได้"
"หึหึ ตามใจ"
"เย้! ขอบคุณฮะอาทิว"
มิกกี้ดีใจจนออกนอกหน้า ผละออกจากผมแล้ววิ่งไปกอดมินก่อนจะกระซิบข้างหูมินแล้วหัวเราะกันอย่างมีความสุข
"อย่าลืมเตรียมเสื้อผ้ากับของใช้ไอ้อ้วนด้วยล่ะ"
"อืม… เดี๋ยวจัดการเองไม่ต้องห่วง"
ผมเดินออกมาจากห้อง เดินตรงไปที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอน ขอพักสายตาสักชั่วโมงแล้วกัน คืนนี้คงต้องใช้พลังอีกเยอะ หึหึ
…
หลังจากผมได้พักแค่ชั่วโมงนิดๆ ผมก็ต้องตื่นมาสู้ต่อ สะบัดความเมื่อยล้าออกไปให้หมดแล้วบอกตัวเองว่าต้องไหว ขนของพร้อมคนขึ้นรถเสร็จก็แล้วขับออกมาจากคอนโดมุ่งหน้าเดินทางไปบ้านแม่ยาย ระหว่างทางแวะซื้อของกินก่อนจะขับรถเข้าบ้าน พอถึงบ้านผมก็พอได้พักบ้างครับ
"เหนื่อยไหมคุณอา เจอหลานอ้อนอะไรบ้างล่ะ คริคริ"
"อ้อนเยอะเลยครับ หึหึ" ผมตอบ
"แม่ว่าแล้ว มาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าแบบนี้ใครอ้อนล่ะ มิกกี้หรือตามิน"
"ทั้งสองเลยครับ"
"เราเนี่ยน้า… ตามใจทั้งหลานตามใจทั้งแฟนคงเหนื่อยแย่เลยล่ะซิ"
"พอไหวครับ งานนี้ขัดใจผมว่าคงเป็นไปไม่ได้"
"แม่ก็คิดว่าอย่างนั้นแหล่ะจ๊ะ ตาม่อนก็บ่นคิดถึงลูกชายทุกวัน แต่ท่าทางลูกชายสุดที่รักจะลืมพ่อที่แท้จริงไปแล้วแน่ๆ ถึงขั้นขอให้อามากลับค้างด้วยแบบนี้"
"ไม่หรอกครับ มิกกี้แค่สนุกเวลาได้เล่นกับมินมากกว่าครับ"
"เลี้ยงเด็กยากไหมล่ะ"
"ก็มียากบ้างง่ายบ้างครับ แต่พออยู่รวมกันสามคนก็เล่นเอาผมหมดแรงเหมือนกันครับ"
"เหนื่อยแย่เลย โถถถ… พ่อลูกชายสุดหล่อของแม่"
"แม่… ลูกชายแม่นั่งอยู่นี่นะรู้ยัง" มินพูดขึ้น
"จ๊ะๆ นั่นก็ลูกนี่ก็ลูก แม่รักทั้งสองคนนั่นแหล่ะจ้า…"
"รักมิกด้วยนะฮะคุณย่า" มิกกี้รีบวิ่งเข้ามากอดออดอ้อนคุณย่าทันที
"จ้า… หลานย่าทั้งคนย่าจะไม่รักได้ไงล่ะ" ฟอดดดด…
"คิกคิก มิกก็รักคุณย่าฮะ งั้นมิกไปเล่นกับอามินต่อนะฮะ"
"จ้า… ย่าให้เล่นอีกแป๊ปเดียวนะ เพราะเดี๋ยวคุณพ่อกับคุณปู่จะกลับมาแล้วจ๊ะ"
"ฮะคุณย่า"
"พี่ล่ะเกรงใจเราจริงๆ ที่ปล่อยมิกกี้ไปกวนเราสองคนแบบนั้น นี่จ๊ะน้ำเย็นๆ ดื่มก่อนจะได้หายเหนื่อยนะ" พี่ฟ้าเดินเอาน้ำมาให้แล้วนั่งลงที่โซฟาข้างคุณแม่
"ไม่เป็นไรครับ มิกกี้เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย"
"เอ๊ะ! นี่ทิวจะบอกว่าเลี้ยงง่ายกว่าน้องชายพี่รึเปล่าน้า…"
"หึหึ ผมไม่กล้าเอาไปเปรียบกับหลานหรอกครับ"
"จ้า… ได้ยินแบบนี้แล้วพี่ค่อยโล่งใจหน่อย"
"ดุน้องบ้างก็ได้นะทิว อย่าตามใจเกินไปล่ะ"
"ครับแม่"
ตอนนี้เดอะแสบสามคนกำลังนั่งเล่นเลโก้กันอย่างสนุกสนาน แสบเล็กนี่อย่าใช้คำว่านั่งเล่นเลยเพราะตอนนี้มันกลิ้งตัวทับเลโก้ที่มินกับมิกกี้ช่วยกันต่อ ทั้งป่วนทั้งปวดหัวไปในเวลาเดียวกัน เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ว่ะ
"ตายล่ะ เจ้าตัวเล็กนี่แสบจริงๆ นะ ป่วนคนอื่นก็เป็นด้วย"
"ฟ้าว่าสามคนคนนี้ดูเข้ากันดีนะคะคุณแม่"
"แม่ว่าเราคงได้หัวเราะกันจนเหนื่อยแน่"
"คริคริ จริงค่ะ"
คุณแม่กับพี่ฟ้าพูดไปขำไป ผมอยากบอกแค่นี้ยังเบานะ ถ้าปล่อยให้อยู่กันนานกว่านี้ได้ปวดหัวเหมือนที่ผมเจอแน่ มันไม่ได้เข้ากันดีนะแต่มันเข้ากันดีมากต่างหากล่ะ --"
ครืดดด…
"ผมขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ"
"งั้นเดี๋ยวแม่กับฟ้าจะไปเตรียมอาหารเย็นเลยแล้วกันนะ"
"ครับ"
ผมเดินออกมารับโทรศัพท์ด้านนอก
"สวัสดีครับ"
"ฉันพร้อมแล้วนะคะ พรุ่งนี้ตอนเย็นคุณว่างไหม?"
"พรุ่งนี้เหรอครับ"
"ใช่ค่ะ พอดีฉันว่าแค่พรุ่งนี้วันเดียวค่ะ"
"กี่โมงครับ?"
"สักสองทุ่มสะดวกไหมคะ เดี๋ยวฉันกับแฟนจะไปรอที่ร้านอาหารเพื่อนที่รู้จักแถวดอนเมืองค่ะ"
"ได้ครับ งั้นคุณส่งชื่อร้านมาให้ผมทางข้อความแล้วกัน"
"โอเคค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ"
"ครับ"
เธอพูดจบสายก็ตัดไป ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เสียงหัวเราะกับภาพความวุ่นวายของสามคนทำให้ผมรู้สึกความกังวลใจยังไงไม่รู้ซิ
"ไปไหนมาอ่ะทิว" มินเดินเข้ามาหาผม
"ออกไปคุยธุระมาน่ะ"
"แม่เดินมาถามว่าอยากกินอะไร กูบอกไปแล้วนะ มีของโปรดของมึงด้วย"
"อืม… ขอบใจมาก"
"มึงเหนื่อยไหม อยากขึ้นไปนอนพักบนห้องรึเปล่า?"
"ไม่หรอก มึงไปเล่นกับหลานเถอะเดี๋ยวกูนั่งอ่านหนังสือรอ"
"ถ้ามึงอยากไปพักมาบอกกูนะ"
"อืม…"
ถึงเวลาอาหารเย็นทุกคนมานั่งรวมตัวทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากทานเสร็จก็แยกย้ายกันขึ้นไปพักผ่อน คืนนี้ไอ้อ้วนนอนห้องมิกกี้เหมือนอย่างเคยโดยมีพี่ฟ้าช่วยดูแลให้อีกที ที่จริงมินจะเอาไอ้อ้วนมานอนด้วยแต่ผมไม่อนุญาต ให้นอนห้องมิกกี้นั่นแหล่ะดีแล้วมีเปลเด็กมันปลอดภัยกว่า แล้วที่สำคัญผมอยากอยู่กันสองคนเพราะคืนนี้ผมมีเรื่องต้องคุยกับมิน
"ทิวไปอาบน้ำดิ"
พรึ่บ!!
ฟอดดด…
"อาบพร้อมกันนะ"
"ไม่เอา! กูเหนื่อย"
"อาบด้วยกันเถอะ กูอยากให้มึงถูหลังให้"
"แค่ถูหลังนะ กูไม่ทำอย่างอื่น"
"เออน่า… ถ้ามึงไม่ยอมกูไม่ทำหรอก ไม่อยากข่มขืนมึง หึหึ"
ป๊าบบ!!
"โอ๊ยยย!! เจ็บนะเว้ย!"
"ไอ้ลามก!! มึงอ่ะตัวดีเลย ยิ่งกว่าฆาตกรโรคจิตอีก อีกสักทีดีไหมห๊ะ!" มินทำท่ายกมือขึ้นจะฟาดผมอีกครั้งแต่ผมจับไว้ได้ทัน
"กูโรคจิตแค่กับมึงคนเดียวนะที่รัก"
จุ๊บบบ…
จับมือมันมาจูบซะเลย คนอะไรมือหนักฉิบหาย
แค่นี้จะไปพออะไร งั้นขอแกล้งมันอีกนิดแล้วกัน หึหึ
"อร๊ากกก… ไอ้ทิวกูจั๊กจี้นะเว้ย! ฮ่าๆๆ ปล่อยยยยย!!!"
"อย่าขัดขืนพี่เลยนะ หึหึ พี่จะพาน้องขึ้นสวรรค์เอง"
"อร๊ากกกก!!! ทิววววววว"
…
"โอ๊ยๆ มินเบาๆ หน่อยกูเจ็บ"
"อยู่นิ่งๆ น่า… อยากให้กูถูหลังให้ไม่ใช่เหรอ อย่าบ่น!"
"แต่มึงถูแบบนี้หนังกูก็หลุดหมดพอดีดิที่รัก"
"ก็ดี!! กูจะเอาคืนมึงที่มึงชอบแกล้งกูไง นี่แน่ะๆ ถูแม่งให้หนังหลุดไปเลย!!"
"โอ๊ยยยย!! มินกูแสบคร๊าบบ…"
ใครก็ได้ช่วยกูที! เมียกูโหดมากกกก…
โอ๊ยย… ไอ้ทิวหลังพังแล้วคร๊าบบ…
แสบโว๊ยยยย!!
"อ่ะ เสร็จล่ะ สบายตัวไหม ฮ่าๆๆ ผิวขาวใสไว้ใจมิน"
"หึหึ ไว้ใจมินงั้นเหรอ ต่อไปมึงได้ไว้ใจกูบ้างล่ะ หึหึ"
"อะไร! ไว้จงไว้ใจอะไร มึงอย่ามาทำหน้าแบบนี้นะทิว"
"หึหึ เรื่องนี้มึงไว้ใจกูได้เลยที่รัก"
"อร๊ากกกก… ไอ้ทิวมึงงงง!!!"
…
สบายตัวจังเลย… ผิวปากแป๊ป
ตอนนี้ตัวเบามากๆ เลย รู้สึกดีจังไอ้ทิวชอบ
อยากอาบน้ำแบบนี้ทุกวัน ให้เมียขัดหลังให้ แล้วเราก็… ฮ่าๆๆๆ
ว๊ากกก สายตาหื่นกามมากเลยกู
ตอนแรกว่าจะไม่ทำแล้วนะอุตส่าห์อดกลั้นไว้ได้แป๊ปนึง แต่พอเห็นมันแก้ผ้าทีไรกูก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวสักที
จุ๊บบบ…
"เป็นไงบ้าง?" ยิ้มกริ่ม
"ถามมาได้ ถอยไป!!"
"โอ๋ๆ กูขอโทษ" ฟอดดด…
"โอ๊ย! เบาๆ ทิว กูปวดตัวนะเว้ย!"
"โอ๋ๆ งั้นกูกอดเบาๆ นะ"
"จะกอดอะไรอีก"
"น่านะ… ขอกูกอดหน่อย มึงก็รู้ว่าถ้ากูไม่ได้กอดมึงกูนอนไม่หลับ" จุ๊บบบ…
"หึ! มึงอย่ามาเว่อ"
บ่นไปงั้น สุดท้ายกูก็ได้กอดมึงอยู่ดี หึหึ
"อ่าาา… สบายตัวจริงๆ ได้นอนกอดมึงแบบนี้กูมีความสุขที่สุดเลยรู้ไหม" ฟอดดด…
มินขยับตัวเข้าหาผมโดยไม่พูดอะไร ผมกระชับตัวมินเข้ามากอดให้แน่นขึ้นแล้วจูบลงที่หน้าผากมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ผมรู้ว่ามันก็อยากให้ผมกอดมันแบบนี้ ถึงปากมันจะพูดว่าไม่อยากแต่ใจมันก็คงขาดผมไม่ได้เหมือนกับที่ผมก็ขาดมันไม่ได้เช่นกัน
…
"มิน"
"อืม… ว่าไง"
"พรุ่งนี้เราไปส่งไอ้อ้วนกันนะ"
…
"มิน"
"ห๊ะ เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ กูไม่ทันได้ฟัง"
ผมใช้มือลูบที่หลังมินเบาๆ
"พรุ่งนี้เราไปส่งไอ้อ้วนกัน ทางนั้นเขาพร้อมมารับมันแล้ว"
"เขาโทรมาหามึงแล้วเหรอ ตอนไหน?"
"อืม… โทรมาแล้ว ตอนที่มึงถามกูนั่นแหล่ะ"
"แล้วมึงทำไมเพิ่งมาบอกกูล่ะ"
"ก็กูรอให้เราอยู่กันสองคนก่อนกูค่อยบอกมึงไง"
"ทำไมเร็วจัง ไหนเขาบอกฝากไว้หลายวันกว่านี้ไม่ใช่เหรอ"
"เขาคงทำธุระทุกอย่างเสร็จเร็วเขาเลยรีบมารับมันไง"
"งั้นเหรอ"
"อืม… เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปส่งมิกกี้ที่โรงเรียนเสร็จแล้วค่อยไปช่วยกันเก็บของไอ้อ้วนกันนะ"
"เขานัดมึงกี่โมงอ่ะ"
"สองทุ่ม เขาว่างตอนนั้น"
"เร็วจังเลยเนอะ" มินพูดเสียงเบา
"ถ้าคิดถึงมันเราก็ไปหามันได้" จุ๊บบบ…
"อืม… รู้แล้ว"
"งั้นก็รีบนอนซะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้าไปส่งหลาน"
"อืม… ฝันดีนะ"
"ฝันดีเช่นกัน"
…
…
"ทิว หลับยัง?"
"ยัง…"
"คืนนี้ให้ไอ้อ้วนมานอนกับเราได้ไหม?"
"อืม… ได้ซิ"
มินผละออกจากอ้อมกอดผมแล้วรีบลุขขึ้นจากที่นอนแล้วเดินออกจากห้องทันที ผมลุกขึ้นตามหลังแล้วเดินไปเปิดไฟรอ สักพักมินก็กลับมาพร้อมไอ้อ้วนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนมิน
ผมเดินเข้าไปหามินแล้วโอบกอดมินเอาไว้โดยที่มีไอ้อ้วนอยู่ตรงกลางระหว่างอ้อมกอดของเรา
คืนนี้เราสามคนคงนอนด้วยกันเป็นคืนสุดท้าย
…
…
-
เช้าวันนี้ไม่สดใสอย่างที่คิดหรอกครับ แต่มินมันพยายามทำตัวให้เหมือนปกติที่สุดทั้งที่ในใจมันคงเศร้าอยู่พอสมควร มินพยายามยิ้มและหัวเราะเล่นกับมิกกี้เหมือนทุกครั้ง ผมเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกห่วงมันจัง ไอ้อ้วนไปแล้วมันคงเศร้าน่าดู
"ถึงโรงเรียนแล้วครับ"
"อามินฮะ นั่นไงเพื่อนมิกอยู่ตรงนั้นฮะ"
"อ่อ… เด็กตัวอ้วนๆ นั่นน่ะเหรอ"
"ใช่ฮะ ชื่อตุ้ยนุ้ยฮะ"
"เอ่อ… ตุ้ยนุ้นสมชื่อดีเนอะ"
"เตรียมตัวลงจากรถได้แล้วครับ"
"ฮะอาทิว"
"เราเดินไปส่งหลานด้วยนะทิว"
"อืม…"
ผมอุ้มไอ้อ้วนเดินตามหลังมินกับมิกกี้ไปจนถึงทางเดินเข้าโรงเรียน คุณครูยืนรอรับพร้อมเครื่องตรวจวัดไข้เด็ก พอมิกกี้เดินไปถึงคุณครูก็ตรวจวัดไข้ให้ทันที
"สวัสดีค่ะ วันนี้ใครมาส่งเอ่ย?"
"สวัสดีครับ/ครับ"
"คุณอาของมิกเองครับคุณครู"
"คุณอาหล่อนะเนี่ย งั้นครูขอวัดไข้ให้ก่อนนะครับ"
"ครับ"
"เรียบร้อยจ้า… เก่งมากเลยน้า…"
"ขอบคุณครับคุณครู"
"อุณหภูมิปกตินะคะคุณอา" คุณครูหันมาพูดบอกผมกับมิน
"ขอบคุณครับ" มินตอบ
"คุณครูครับ วัดไข้ให้น้องมิกด้วยได้ไหมฮะ"
"ได้ซิจ๊ะ ไหนๆ ขอครูวัดไข้ให้หน่อยน้า…"
ผมเดินเข้าไปใกล้ครูสาวคนสวยเพื่อให้เธอวัดไข้ไอ้ไอ้อ้วนตามที่มิกกี้ขอ
"ต๊ายยย… น้องชายน่ารักมากเลย ตากลมโตแบ๊วเชียว"
"ใช่ครับ น้องของมิกน่ารักมาก"
"อุณหภูมิปกติค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ"
"ขอบคุณครับคุณครู" มิกกี้พูดขอบคุณและยิ้มด้วยดีใจ
"งั้นเดี๋ยวให้ครูเปิ้ลเดินไปส่งที่ห้องนะคะ"
"มิกกี้ถือกระเป๋าเองนะครับ" มินส่งกระเป๋าให้หลานพร้อมกับกล่องผลไม้ที่พี่ฟ้าเตรียมให้หนึ่งกล่อง
"ฮะอามิน"
"เก่งมากครับ"
"อามินกับอาทิวจะกลับเลยใช่ไหมฮะ"
"ใช่แล้ว… ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าดื้ออย่าซนนะ" มินลูบหัวหลานเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"ฮะอามิน มิกจะตั้งใจเรียนฮะ อามินกับอาทิวขับรถดีๆ นะฮะ"
"คร๊าบบ…"
"สวัสดีฮะอามิน/อาทิว"
มิกกี้เดินเข้าไปภายในโรงเรียนพร้อมรอยยิ้ม
"งั้นเราก็กลับกันเถอะ"
"อืม…"
ผมกับมินเดินกลับไปที่รถ มินขอนั่งเป็นเพื่อนไอ้อ้วนข้างหลังผมเลยต้องเอาคาร์ซีทที่มิกกี้นั่งมาออกแล้วเอาไปไว้ท้ายรถ
มินนั่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน ส่วนไอ้เด็กอ้วนก็เงียบเพราะมีขวดนมอัดอยู่ที่ปากตลอดเวลา พอท้องอิ่มมันก็หลับ พอถึงคอนโดผมก็ให้มินเป็นคนอุ้มไอ้อ้วนขึ้นห้อง ส่วนผมก็ถือกระเป๋าเดินตามหลังมินไป
"ไอ้อ้วนนี่มันหลับง่ายดีเนอะ" มินพูดพร้อมกับวางเด็กอ้วนลงบนที่นอนนุ่มพร้อมกับห่มผ้าให้
"อืม… กินอิ่มนอนหลับ เลี้ยงง่ายจริงๆ หึหึ"
"ไปอยู่กับเขามันก็คงจะเลี้ยงง่ายแบบนี้ใช่ไหม"
"อืม… ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้อ้วนมันเป็นเด็กเลี้ยงง่ายไม่งอแงใครเห็นใครก็รัก"
"กูก็หวังให้เป็นแบบนั้นนะ"
ฟอดดด…
"อย่าคิดมาก มึงนอนพักซะเดี๋ยวกูเก็บของเอง"
"เดี๋ยวกูช่วย"
"ไม่ต้องหรอก มึงนอนเป็นเพื่อนไอ้อ้วนมันเถอะเดี๋ยวมันดิ้นตกเตียง"
"เอาอย่างนั้นเหรอ"
"อืม… เดี๋ยวกูจัดการเอง"
"งั้นมึงเก็บเสร็จแล้วก็รีบมาพักนะ"
"คร๊าบบ… เดี๋ยวกูจะรีบมานอนกอดมึงนะ หึหึ" ผมพยายามพูดติดตลกเผื่อมินจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง
"ไอ้บ้า!!"
ผมปล่อยให้มินกับไอ้อ้วนอยู่ด้วยกันสองคน อย่างน้อยมินก็ได้ใช้เวลาที่เหลือเพื่อบอกลาไอ้เด็กอ้วน ผมคงทำให้มันได้เพียงเท่านี้ หลังจากนี้ไปคงต้องใช้เวลาเยียวยาจิตใจกันอีกพักใหญ่
บางครั้งความรักความผูกพันมันก็ก่อตัวขึ้นมาเองโดยที่เราไม่รู้ตัว เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากลากลับกลายเป็นความเศร้าที่เข้ามาแทนที่และกัดกินหัวใจเราอย่างหลีกหนีมันไม่ได้
…
"เอาของขึ้นรถหมดแล้วเหรอ?"
"เรียบร้อยแล้ว"
"กูแต่งตัวให้ไอ้อ้วนเสร็จแล้วนะ"
"งั้นไปกันเลยไหม เดี๋ยวรถติด"
"อืม… เดี๋ยวกูอุ้มไอ้อ้วนเอง"
ผมขับรถมาถึงร้านที่นัดหมาย เราสองคนมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย ผมถามมินว่าอยากกินอะไรไหม? หิวไหม? เอาอะไรรึเปล่า? มินตอบผมแค่คำว่า "ไม่อ่ะ/ไม่หิว/ไม่เอาอะไร" ผมแอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะสั่งช็อคโกแลตปั่นให้มินดื่มระหว่างรอ
"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ มาถึงนานรึยังคะ?"
"สวัสดีครับ ผมมาถึงได้สักพักแล้วครับ"
"ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"เด็กคนนี้เหรอที่เธอจะเอามาเลี้ยง" แฟนหนุ่มเธอพูดขึ้น
"ใช่ คนนี้แหล่ะ"
ผมกับมินมองหน้ากันโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
"ทานอะไรกันมารึยังคะ?"
"ไม่เป็นไรครับ เราสองคนยังไม่หิว"
"อ่อ… อย่างนั้นหรอกเหรอคะ งั้นยังไงต่อดีล่ะ" เธอพูดเหมือนทำตัวไม่ถูก
"ก็รีบรับเด็กมาแล้วรีบกลับบ้านซิ เธอจะรออะไร" แฟนหนุ่มเธอพูดขึ้นอีกครั้ง
"นี่เธอ! อยู่ต่อหน้าคนอื่นพูดจาให้มันดีๆ หน่อยซิ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ฉันมารับหลานฉันเองได้!"
"แล้วนี่เธอจะมาต่อว่าฉันต่อหน้าคนอื่นทำไมห๊ะ รีบๆ ทำให้เสร็จแล้วกลับเถอะน่า!!"
"เอ่อ… คือ…" มินพยายามจะพูดอะไรสักอย่างขึ้นมา ผมจับมือมินแล้วบีบเบาๆ มินเลยไม่พูดอะไร
"ขอโทษทีนะคะ วันนี้แฟนฉันทำงานมาเหนื่อยๆ คงรีบอยากกลับบ้าน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ คือว่าผมมีเรื่องจะขอร้องคุณสักเล็กน้อยจะได้ไหมครับ?"
"อ่อ… ได้ค่ะ เรื่องอะไรเหรอคะ?"
"ถ้าคุณพอมีเวลาผมกับแฟนจะขอมาเยี่ยมเด็กบ้างได้ไหมครับ เวลาไหนก็ได้ที่คุณพอจะสะดวก"
"ได้ซิคะ ถ้าคุณอยากมาเยี่ยมตอนไหนโทรมาถามเราก่อนก็ได้ค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ"
"ยินดีมากค่ะ ฉันต้องขอบคุณคุณด้วยซ้ำที่ช่วยเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ให้ตอนที่ฉันสะสางเรื่องทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง ขอบคุณมากนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ เรายินดี… ผมมีอีกเรื่องนึงครับที่เราสองคนอยากจะขอ"
"ค่ะ เรื่องอะไรคะ?"
"คุณจะติดขัดอะไรไหม ถ้าผมอยากจะขอช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบ้างบางส่วนให้กับเด็กคนนี้ อาจจะไม่ได้มากมายอะไรแต่ผมกับแฟนก็อยากช่วยน่ะครับ"
"เอ่อ… จะดีเหรอคะ เกรงใจแย่เลย"
"เธอจะอะไรหนักหนา คุณเขามีใจอยากช่วยเหลือเด็กเพราะเขาเอ็นดูก็ตามใจคุณเขาไปซิ เขาช่วยเพราะเขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรหรอกน่า ใช่ไหมครับ" แฟนหนุ่มเธอพูดแทรกขึ้น
"ครับ เราสองคนยินดีที่จะช่วยค่าเลี้ยงดูเด็กคนนี้โดยไม่หวังผลตอบแทน ขอแค่คุณเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีที่สุดก็พอ"
"เอ่อ… งั้นฉันก็ไม่ขอปฏิเสธแล้วกันนะคะ ขอบคุณที่เอ็นดูเด็กคนนี้นะคะ ถึงจะเกิดมาแล้วต้องเสียแม่ไปแต่เขาก็ยังโชคดีที่เจอคนใจบุญอย่างคุณทั้งสองคน ฉันดีใจแทนเด็กคนนี้จริงๆ ค่ะ"
"นี่ครับเงินก้อนแรกที่ผมกับแฟนเตรียมไว้ให้" ผมยื่นซองเงินที่ผมเตรียมเอาไว้ส่งไปให้เธอ
"ขอบคุณมากนะคะ"
"งั้นเราขอตัวรับเด็กกลับเลยได้ไหมคะ พอดีพรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องไปทำแต่เช้า"
"ผมขออุ้มไปส่งที่รถได้ไหม?" มินพูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน
ไอ้เด็กอ้วนนอนฟังตาแบ๊ว ตอนนี้มันคงไม่รู้เรื่องอะไรหรอกครับ
"ได้ซิคะ"
"เดี๋ยวผมเอาของเด็กที่อยู่ในรถไปส่งที่รถให้ด้วยครับ ของค่อยข้างเยอะเลยทีเดียว"
"ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวให้แฟนฉันไปช่วยขนนะคะ"
ผมจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มเสร็จ เราสี่คนก็เดินออกไปที่ลานจอดรถทันที มินยังคงอุ้มไอ้อ้วนไว้ ผมกับแฟนผู้หญิงคนนั้นช่วยกันขนของไอ้เด็กอ้วนทั้งหมดขึ้นรถจนเสร็จเรียบร้อย
และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องบอกลากันจริงๆ เสียที
มินส่งไอ้เด็กอ้วนให้ผู้หญิงคนนั้นอุ้ม ไอ้เด็กอ้วนมองตามมินก่อนจะเริ่มดิ้นทำให้เธอเสียหลักเล็กน้อย มินรีบเข้าไปช่วยพยุงเธอทันที
"ขอบคุณมากค่ะ เด็กตัวใหญ่นี่แรงดีจริงๆ เลยนะคะ"
"อย่าดื้ออย่าซนนะอ้วน เชื่อฟังผู้ใหญ่ด้วยล่ะ" มินลูบหัวเด็กอ้วนอย่างอ่อนโยน
ไอ้อ้วนหยุดดิ้นแล้วมองมินเหมือนเชื่อฟังในสิ่งที่มินพูดก่อนจะอ้าแขนออกทำท่าจะให้มินอุ้มอีกครั้ง
"ไม่ได้… อุ้มไม่ได้แล้ว อยู่กับพี่สาวคนนี้แล้วโตไวไวล่ะรู้ไหม"
ผมเดินเข้าไปหามินแล้วจับมืออีกข้างของมินเอาไว้
"เรากลับกันได้แล้ว อ้วนมันจะได้รีบกลับบ้านนอน"
"อืม…" มินตอบเสียงเบา
"งั้นผมสองคนขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"ไปก่อนนะอ้วน"
คำพูดสุดท้ายที่มินพูดทำเอาผมรู้สึกใจหายไปกับมันด้วยเหมือนกัน
เราสองคนเดินแยกออกมาไม่ถึงสามก้าวผมก็ได้ยินเสียงไอ้เด็กอ้วนร้องงอแงขึ้นเสียงดัง
"ทิว ไอ้อ้วนมันร้องอ่ะ" มินหยุดชะงักทันที
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็หยุดร้อง"
งานนี้ผมต้องใจแข็งเดินจูงมือมินออกมาเพราะตอนนี้ผมต้องเป็นที่พึ่งให้มิน ถึงจะรู้สึกแย่ขนาดไหนแต่ผมต้องแข็งใจเอาไว้เพื่อให้ทุกอย่างมันผ่านไปได้ด้วยดี
"เขาจะทำให้มันหยุดร้องได้ใช่ไหม แล้วถ้ามันร้องไม่หยุดล่ะทิว"
"ถ้ามึงเดินกลับไปมันก็ยิ่งร้องไม่หยุด มึงก็รู้เดี๋ยวไอ้อ้วนมันเจอขวดนมมันก็หยุดร้องเองแหล่ะ ไอ้อ้วนมันเลี้ยงง่ายจะตายมึงก็รู้นิ"
"อืม… ก็จริงอย่างที่มึงพูด ไอ้อ้วนมันเลี้ยงง่ายจะตาย เขาคงเลี้ยงมันได้ไม่มีปัญหาหรอกเนอะ"
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง เรากลับบ้านกันเถอะ"
"อืม…"
ผมเดินจูงมือมินจนมาถึงรถ พอเข้าไปนั่งในรถมินก็ขอรอส่งไอ้เด็กอ้วน มินนั่งมองจนรถคันนั้นขับออกไปจากลานจอด
มินพยายามมองเข้าไปข้างในรถแต่คงเห็นแค่แป๊ปเดียวและคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไอ้เด็กอ้วนหยุดร้องไห้หรือยัง มันโอเคใช่ไหม มินคงมีแต่คำถามพวกนี้คิดวกไปวนมาอยู่ในหัว
"มิน…"
ผมกุมมือมินไว้ มินหันกลับมามองผมด้วยสายตาที่ค่อนข้างเศร้า ผมรู้สึกได้ถึงแม้มินจะไม่พูดอะไรออกมาก็ตาม
"กลับบ้านกัน"
"อืม…"
โชคดีนะไอ้เด็กอ้วน
TBC.
อย่าร้องไห้หนักมากล่ะคนอ่านทั้งหลาย เอาแค่พอน้ำตาซึมพอนะ เป็นห่วงนะ จุ๊บๆ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: อ้วนไปแล้วอะ ฮือๆๆๆ
-
เจ้าอ้วนตัวป่วนไปแล้ว ห้องคงเงียบเหงา กลับมาอยู่กันสองคนอย่างเคย :monkeysad:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.20 รักมากก็ห่วงมาก】
เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็รีบขับรถไปส่งโจที่ทำงาน โจมันไม่ถามอะไรหรอกครับมันปากหนักจะตาย ผมเลยทำตัวปกติแค่บอกว่าจะออกไปทำธุระกับไอ้ทิว โจมันแค่ยิ้มรับแล้วบอกผมอย่ามัวแต่ยุ่งจนลืมกินข้าวนะ ผมว่าประโยคนี้ผมต้องเป็นคนบอกมันนะไม่ใช่มันมาบอกผม ยิ่งตอนนี้มันงานเยอะผมยิ่งเป็นห่วงมันหนักกว่าเดิมอีก
เช้านี้ก็เหมือนเดิมครับ อาหารรองท้องยามเช้าแซนด์วิชกับน้ำผลไม้ที่โจมันปั่นเองกับมือ มันตื่นขึ้นมาทำรอแต่เช้าเหมือนเดิม ผมบอกไม่ต้องทำมันก็ไม่เคยฟัง แต่ก็ดีที่มันได้กินอะไรก่อนออกจากบ้าน ที่สำคัญคือได้กินด้วยกันทุกเช้าแม่งโคตรดีต่อใจ แต่ผมก็อยากให้มันพักบ้างนะ
ผมขับรถมาจอดส่งโจที่หน้าตึกเพราะผมรีบครับ ใจก็อยากขึ้นไปส่งมันให้ถึงห้องทำงานนะแต่กลัวยิ่งช้ารถจะติด
"โจอย่าลืมให้จูนไปซื้อข้าวให้กินด้วยนะ"
"ครับ ไม่ลืมแน่นอน"
"ดีมาก ตอนเย็นเจอกัน"
"อืม… ขับรถดีๆ นะปู"
โจยิ้มให้ผมแล้วโบกมือบ๊ายบาย มันน่ารักมากเลยว่าไหมล่ะ
ไอ้ผมก็คนหวานไม่เป็นด้วยดิ เลยทำได้แค่พยักหน้าแล้วยิ้มมองมันเดินหายเข้าไปในตึก
ผมมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลานัดเต็มที ตอนเช้านี่รถติดโคตรผมเหยียบเบรคจนปวดขาไปหมด ไฟเขียวสิบห้าวิไฟแดงล่อไปร้อยยี่สิบ --"
นี่คือประเทศไทย!
ผมขับรถมาถึงโรงพยาบาลขับวนหาที่จอดอยู่สักพักกว่าจะได้ที่จอดรถวนหาอยู่เกือบสิบนาที พอมีรถออกผมนี่หายใจคล่องเลย นี่มันโรงพยาบาลหรือห้างสรรพสินค้ากันแน่วะที่จอดรถแน่นฉิบหาย!!
ผมลงจากรถได้ก็รีบเดินเข้าไปในโรงพยาบาลทันที ไอ้หมอมันเดินหน้านิ่งเข้ามาหาผม
"มาถึงแล้วเหรอวะ" ไอ้หมอมันถาม
"เออ กูเพิ่งมาถึงรถแม่งติดฉิบหาย แล้วพ่อเมียกูมายังวะ?"
"อ้าว! กูจะรู้ไหมกูยังไม่เคยเห็นพ่อเมียมึงเลยสักครั้ง"
"เออว่ะ กูลืม"
"เรียกพ่อเมียออกหน้าออกตาเลยนะมึง หึหึ" ไอ้หมอมันแซวผม
"หึ! กูก็เรียกแค่กับพวกมึงนี่แหล่ะ"
"ฮ่าๆๆ กูนึงว่าแน่ไอ้สัส รีบโทรหาพ่อเมียมึงก่อนเหอะเผื่อเขามาถึงแล้วจะหามึงไม่เจอ"
"เออว่ะ งั้นกูโทรหาแป๊บ" พูดจบผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกหาพ่อตาผมทันที
"ไม่ต้องโทรแล้ว ฉันอยู่นี่"
ผมหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินก็เห็นว่าพ่อโจยืนอยู่ข้างหลังผม มีบอร์ดี้การ์ดยืนขนาบข้างอีกสองคน มาตอนไหนวะเนี้ย ได้ยินที่ผมพูดกับไอ้หมอป่าววะ งานเข้าไหมล่ะกู!
"สวัสดีครับ" ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อโจ
"อืม… สวัสดี"
"เอ่อ… นี่เพื่อนผมครับชื่อไอ้หมอเนย์ คนที่ผมให้ช่วยเรื่องตรวจสุขภาพท่านวันนี้ครับ"
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพ่อ"
ไอ้เนย์ยกมือไหว้ยิ้มทักทายอย่างสนิทสนม แต่ผมนี่มองค้อนหนักมาก มึงไปสนิทกับพ่อเมียกูตอนไหนวะถึงเรียกพ่อเมียกูว่าพ่อเฉยๆ
ไอ้สาดดดด…
"สวัสดี ขอบใจมากนะที่หมอมาช่วยเป็นธุระให้ผม"
"โอ้ยยย… ไม่เป็นไรเลยครับคุณพ่อ โอ๊ย!!"
"เรียกท่านซิไอ้หมอ พ่อมึงไม่ได้หน้าตาแบบนี้กูจำได้" ผมกัดฟันแน่นพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำรอดผ่านไรฟันแล้วทำตาขวางใส่มัน
"หึหึ ไม่เป็นไรหรอก เรียกฉันแบบนั้นก็ได้ฉันไม่ถือ"
"ใช่ไหมล่ะครับพ่อ พ่อโจก็เหมือนพ่อผมนั่นแหละครับ"
"อืม… หมอเองก็เป็นเพื่อนโจเหรอ?"
"ใช่ครับ แฟนเพื่อนผมก็เหมือนเพื่อนผมนั่นแหล่ะครับคุณพ่อ"
ไอ้ห่าหมอ มึงจะเกินหน้าเกินตากูไปแล้วนะ ไอ้เพื่อนเลว!!
"ผมดีใจนะที่โจมีเพื่อนดีๆ แบบคุณหมอ"
"โถถถ… คุณพ่อก็พูดไปนั่น ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ"
"ไอ้หมอ เฮ้ย!! คุณเพื่อนหมอครับ ผมว่าพาพ่อแฟนผมไปห้องตรวจดีกว่าไหมครับ"
"อ่อ… เชิญครับๆ เดี๋ยวพ่อไปที่ห้องตรวจผมได้เลยครับ ผมจะอธิบายให้ฟังว่าต้องตรวจอะไรบ้าง"
"หึหึ ผมก็นึกว่าจะตรวจผมกลางทางเดินนี้ซะอีก"
"ฮ่าๆๆ พ่อนี่เป็นคนตลกเหมือนกันนะครับ"
ไอ้เหี้ยหมอ! มึงจะเกินไปล่ะนะไอ้เพื่อนเลว ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!!
"ไอ้ปูเดินไวไวดิวะ"
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!" ผมขยับปากพูดเสียงแบบไร้เสียงแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้น
พ่อโจหันมายิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินตามไอ้หมอเนย์ไปติดๆ
"พ่ออย่าไปถือสาไอ้ปูเพื่อนผมเลยนะครับ ถึงมันจะหน้าตาโหดไปหน่อยแต่จริงๆ แล้วมันเป็นคนดีมากเลยนะครับ เพื่อนผมเนี้ย" ไอ้หมอเนย์มันหันมายักคิ้วกวนตีนใส่ผม
ไอ้สาดดดด…
ไอ้เพื่อนเลว!!
กูควรจะขอบใจมึงหรือถีบหน้ามึงดีวะไอ้หมอ
"อืม… เรื่องนั้นผมรู้" พ่อโจตอบไอ้หมอเนย์
ยืดเลยกู หล่อเลยกู เท่สัสๆ เลยไอ้ปูเอ้ยยย… พ่อเมียชมเว้ยเฮ้ยยย…
พอเดินมาถึงห้องตรวจของไอ้หมอพ่อโจก็สั่งให้ลูกน้องยืนรอข้างนอก ส่วนผมสามคนก็เข้าไปคุยรายละเอียดกันในห้องไอ้หมอครับ
ไอ้หมอเริ่มอธิบายพ่อโจว่าจะทำการตรวจอะไรบ้าง บอกรายละเอียดทุกขั้นตอนการตรวจอย่างละเอียด พ่อโจมีถามข้อมูลเพิ่มเติมบ้างเพราะท่านค่อนข้างกังวลแต่ท่านไม่แสดงออก ดีที่ไอ้หมอมันรู้จักพูดให้ท่านสบายใจ ผมเลยเบาใจได้บ้าง
หลังจากไอ้หมออธิบายทุกอย่างให้พ่อโจฟังจนละเอียดไอ้หมอก็โทรเรียกพยาบาลเข้ามาช่วยอีกสองคน เริ่มจากการเจาะเลือดไปตรวจ ผมออกมานั่งรอข้างนอกไอ้หมอจะได้ทำการตรวจได้สะดวกขึ้น ผมนั่งอยู่สักพักพยาบาลก็เข็นพ่อโจออกมาจากห้องเพื่อไปให้ทำ MRI scan
"เดี๋ยวผมเข็นให้ครับ"
ผมเดินเข้าไปบอกนางพยาบาล เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนให้ผมไปเข็นรถพ่อโจแทน ไอ้หมอเดินตามออกมาจากห้องพอมันเห็นผมเข็นรถให้พ่อโจมันก็ทำหน้าตาล้อเลียนผมทันที
"นั่งรออยู่ตรงนี้ก็ได้"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปด้วย"
พ่อโจใช้มือขวาตบลงที่มือผมเบาๆ
"ขอบใจมาก"
"เชิญทางนี้ครับ" ไอ้หมอผายมือแล้วเดินนำหน้าผมกับพ่อโจไป
ผมส่งพ่อโจเข้าห้องตรวจเสร็จผมก็ออกมานั่งรอข้างนอกเหมือนเดิม ห้องทำ MRI scan ใช้เวลานานพอสมควรเพราะจากที่ไอ้หมอบอกมันต้องการตรวจให้ละเอียดที่สุด
ผมนั่งรอพ่อโจอยู่สักพักที่รักผมก็โทรเข้ามาพอดี
"ฮัลโหลโจ"
"โจโทรมากวนปูรึป่าวครับ"
"หึหึ โทรมาหาแฟนตัวเองทำไมถึงคิดว่าโทรมากวนล่ะ"
"ก็… โจคิดว่าปูคงจะยุ่งอยู่น่ะ"
"ยุ่งแค่ไหนกูก็รับสายมึงตลอดไม่ใช่รึไง"
"อืม… ก็โจเกรงใจนิ"
กูอยากจับมันกอดแรงๆ สักทีว่ะ คิดถึงเมีย
"มีอะไรว่ามา"
"เอ่อ… ปูกินอะไรรึยังครับ?"
เจอคำถามนี้กูจะยิ้มหรือกูจะขำดีวะ
"ก็กินพร้อมมึงเมื่อเช้าไง" ผมตอบ
"โจทำให้กินรองท้องเฉยๆ นะครับ ทำไมปูไม่หาข้าวทานล่ะ"
"อย่าๆ มัวแต่ถามกูเนี้ยมึงอ่ะกินอะไรรึยัง"
"เอ่อ… ก็กินแล้วครับ"
"กินแล้วอ่ะมึงกินอะไร ไหนเล่าดิ"
"…"
"อ้าวเงียบ! นี่แสดงว่าตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรนอกจากแซนด์วิชใช่ไหม?"
"อืม… ครับ"
"เฮ้ออ… มึงเนี้ยน่า…"
"แต่เมื่อเช้าโจก็กินอิ่มแล้วนะครับ กินไปตั้งสองชิ้นแน่ะ"
"สองชิ้นเล็กเท่าอาหารแมวเนี้ยนะมันจะอิ่มท้องได้ไง นี่กูนึกว่ามึงจะขึ้นไปแล้วหาอะไรกินเพิ่มนะ ทำไมมึงไม่ดูแลตัวเองเลยวะ!!"
แม่ง!! มันมัวแต่ส่งให้ผมกิน ไอ้ผมก็กินเพลินดิเพราะมันทำอร่อย มารู้ตัวอีกทีแดกหมดคนเดียว โจมันกินน้อยกว่าผมอีก
"ปูอย่าดุซิ"
"ก็มันน่าไหมล่ะ กูไม่อยู่มึงก็ควรดูแลตัวเองด้วยไม่ใช่อะไรก็ห่วงแต่กูจนลืมห่วงตัวเอง มึงนอนน้อยกินน้อยแบบนี้ถ้าป่วยขึ้นมาจะทำไงห๊ะ!"
"ขอโทษ" โจพูดเสียงเบา
"ไม่ต้องมาทำเสียงรู้สึกผิดกับกู เมื่อเช้ากูก็เตือนแล้วว่าให้หาอะไรกินด้วย มึงจำไม่ได้รึไง!"
"จำได้ครับ แต่พอดีลูกค้าขอคุยเรื่องแบบนานไปหน่อยโจก็เลยลืมน่ะปู"
ผมมองดูนาฬิกาแล้วถอนหายใจเหนื่อย
"ใกล้เที่ยงแล้ว มึงสั่งให้จูนหาอะไรมาให้กินซะ"
"จูนโทรสั่งให้แล้วครับ"
…
"ปู" โจเรียกชื่อผมเสียงเบา
"พูดมากูฟังอยู่"
"งั้นโจไม่กวนปูแล้วนะครับ"
"ทำไมรีบวาง?"
"เอ่อ… ไม่มีอะไรครับ ปูทำธุระต่อเถอะเดี๋ยวโจจะทำงานต่อครับ"
"อืม… เดี๋ยวกูทำธุระเสร็จจะรีบไปรับ"
"ครับ งั้นแค่นี้นะปู"
"อืม… วางเลย"
"ครับ"
พอสายโจตัดไปผมก็ได้รับข้อความที่โจส่งมาทางไลน์
//ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ รักปูนะ//
ผมนี่นั่งถอนหายใจเลย แล้วแบบนี้ผมจะกล้าปล่อยให้มันอยู่คนเดียวได้เหรอวะ แต่ทำไงได้ล่ะ สิ่งที่ผมต้องทำยังรออยู่ ทุกอย่างที่ผมทำก็ทำเพื่อมันนั่นแหละ
ผมนั่งมองข้อความที่มันส่งมาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป อย่าหาว่าผมใจร้ายเลยนะ ผมทั้งห่วงมันทั้งโกรธมันว่ะ ขอปรับอารมณ์แป๊ปนึงแล้วกัน
"เป็นอะไร นั่งทำหน้าเครียดเชียว"
ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพ่อโจยืนมองผมอยู่ ผมรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นไปจับรถเข็นที่พ่อโจนั่งทันที
"เสร็จแล้วเหรอครับ?"
"มีธุระอะไรด่วนก็ไปทำได้นะ"
"ไม่มีครับ"
"เป็นไรวะ?" ไอ้หมอสะกิดถามผม
"ไปตรวจอะไรต่อ?"
"เดี๋ยวเข็นตามพยาบาลไปแล้วกัน กูขอไปหยิบเอกสารในห้องก่อนแล้วจะตามไป"
"อืม…"
ผมเข็นพ่อโจตามเดินตามพยาบาลไปตามที่ไอ้หมอบอก พอถึงห้องตรวจผมก็ส่งพ่อโจในห้องแล้วออกมานั่งรอข้างนอกเหมือนเดิม สักพักไอ้หมอก็เดินตามมา
"มึงเป็นอะไรป่าววะ ทำหน้ายังกะหมาหง่อย"
"กวนตีน! เดี๋ยวกูถีบ!!"
"เครียดเรื่องพ่อเมียมึงเหรอวะ?" ไอ้หมอถาม
"ป่าว" ผมตอบ
"แล้วเป็นเหี้ยอะไร ไหนบอกกูดิ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า มึงเข้าไปข้างในเถอะ"
"เออๆ ไอ้สัส ไม่พูดก็ไม่พูด ปากอมเหี้ยอะไรหนักหนาวะ!"
"เรื่องของกู มึงรีบๆ เข้าไปหาพ่อโจเถอะ เขารออยู่"
"เดี๋ยวปั๊ด!! หน้าแบบนี้เมียทิ้งแน่นอน กร๊ากกก…"
พรึ่บ!!
"เสียใจกูหลบตีนเก่ง ฮ่าๆๆ แดกกูยากว่ะเพื่อน"
"ไอ้เพื่อนเลว!!"
อยากถีบมันสักทีแต่แม่งรู้ตัวว่าจะโดนตีนเลยหลบทันซะงั้น
ผมใช้เวลาทั้งวันเดินทัวร์ทั่วโรงพยาบาล พาพ่อโจเข้าห้องนั้นออกห้องนี้เพื่อตรวจจนครบตามที่ไอ้หมอเนย์มันแนะนำ กว่าจะเสร็จก็เกือบห้าโมงเย็น ข้าวเที่ยงอะไรผมไม่ได้กินหรอก อย่าว่าแต่ผมไม่ได้กินเลย พ่อโจยิ่งกว่าที่น่าเป็นห่วง
"ขอบคุณมากนะคุณหมอ"
"ยินดีมากครับ เดี๋ยวผลตรวจออกมาผมจะโทรแจ้งคุณพ่ออีกทีนะครับ"
พ่อโจยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ในใจท่านก็คงมีกังวลอยู่บ้างเพราะอาการป่วยของท่านนั้นท่านรู้ตัวท่านดีกว่าใคร
"ขอบใจมากนะเพื่อน"
"บร่ะ! อารมณ์ไหนเนี้ยเรียกสรรพนามกูซะเพราะเลย"
มึงยังจะกวนตีนกูได้อีกนะไอ้หมอ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!!
"กูให้เกียรติเสื้อกาวน์มึงไงเพื่อน" ผมกัดฟันแน่น ฉีกยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบไอ้หมอเนย์เพื่อนรัก
"อ่อๆ ขอโทษทีเพื่อนรัก พอดีเพื่อนเองก็ไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้สักเทาไหร่ว่ะ"
"หึหึ ผมเห็นพวกคุณสองคนแล้วทำให้นึกถึงเพื่อนสมัยเรียนขึ้นมาซะอย่างงั้น สงสัยผมคงต้องหาเวลาว่างโทรหาพวกเพื่อนผมแล้วนัดมาเจอกันบ้างคงจะหายเหงาตามประสาคนแก่"
"ดีเลยครับ แต่ถ้าเพื่อนคุณพ่อไม่ว่างโทรเรียกพวกผมไปดื่มแทนได้นะครับ พวกผมพร้อมเสมอครับ"
เรื่องเหล้ายาปลาปิ้งนี่ไว้ใจเพื่อนผมได้เลย พวกมันถนัดนั่งแดกเหล้ามากกว่านั่งทำงานซะอีก
"ไอ้คุณหมอครับ มึงจะช่วยคนไข้กินเหล้าไม่ได้นะครับเพื่อน" ผมพูดเตือนสติเพื่อนรัก
มึงใส่เสื้อกาวน์ตรวจคนไข้อยู่นะไอ้หมอ ช่วยทำตัวให้น่านับถือนิดนึงเถอะเพื่อน
"หึหึ นั่งดื่มกับคนแก่อย่างผมจะไม่น่าเบื่อแย่เหรอคุณหมอ?"
"แก่ตรงไหนกันครับ ผมว่าคุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลย นี่ถ้าไม่รู้จักกันผมเจอครั้งแรกยังคิดว่าคุณพ่อเป็นหนุ่มโสดอยู่เลยนะครับ"
ไอ้หมอจอมแถสองพันยี่สิบ อวยเก่งฉิบหายเลยนะมึง!!
"หมอก็พูดไป เอาเป็นว่าไว้ผมมีโอกาสจะเชิญไปเที่ยวที่บ้าน"
"ยินดีมากเลยครับ" ไอ้หมอรีบตอบทันที
"เอ่อ… ว่าแต่เย็นนี้คุณหมอว่างไหม ถ้าไม่เป็นการรบกวนเวลาผมอยากจะเลี้ยงข้าวหมอสักมื้อ"
"พอดีผมมีเคสผ่าตัดคนไข้ต่อนะครับ ไว้โอกาสหน้ารับรองผมไม่พลาดแน่นอน"
"โอเคๆ งั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกัน"
"พักผ่อนเยอะๆ นะครับ ส่วนยาที่ผมจัดให้ทานตามเวลาด้วยนะครับ"
"ครับ ผมจะพยายาม"
"งั้นเรากลับกันเถอะ" พ่อโจหันมาพูดกับผม
"กูกลับก่อนนะ วันนี้ขอบใจมึงมากนะไอ้หมอ"
"เออ… ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรคุยกันอีกที"
"โอเค ไปล่ะ"
ผมเดินเข็นพ่อโจไปส่งที่รถ ตอนแรกพ่อจะให้ลูกน้องเข็นแทนผมครับ เพราะเห็นว่าวันนี้ผมดูแลท่านทั้งวันท่านเลยกลัวผมจะเหนื่อย แต่ผมยืนยันจะทำท่านเลยยอม งานนี้ทำคะแนนลูกเขยไว้ก่อนใครหน้าไหนห้ามแย่งซีน ส่วนไอ้หมอเดี๋ยวไปคิดบัญชีมันทีหลัง
"ไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนไหม วันนี้นายคงเหนื่อยเพราะฉันมาทั้งวัน"
"ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมต้องรีบกลับไปรับโจ"
"หึหึ อยู่กับฉันทั้งวันนายคงจะเบื่อแย่ล่ะซิ งั้นฉันไม่รั้งนายไว้แล้วกัน รีบไปหาโจเถอะ"
"ผมไม่ได้เบื่อท่านหรอกครับ แต่พอดีผมเป็นห่วงโจนิดหน่อยน่ะครับ"
"อืม… ยังไงก็ฝากดูแลลูกฉันแทนฉันด้วยนะ"
"ครับ ท่านพักผ่อนให้เยอะๆ นะครับ"
"ขอบใจนายมากนะ"
พ่อโจใช้มือตบลงที่ไหล่ผมเบาๆ
"ครับ"
"ว่างๆ ก็พาลูกชายฉันกลับบ้านมาหาฉันบ้างล่ะ" พ่อโจพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ครับ"
"ขับรถดีๆ นะ ลูกชาย"
พ่อโจเดินขึ้นไปนั่งบนรถ ท่านยิ้มให้ผมก่อนประตูรถจะปิดสนิท
คำว่า "ขับรถดีๆ นะลูกชายยังดังก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด" จะว่ายังไงดีล่ะ ดีใจ ภูมิใจหรือปลื้มใจดี
ผมยืนมองรถที่พ่อโจนั่งขับออกไปจากลับสายตาผมก็เดินไปยังรถของตัวเอง
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านข้อความที่โจส่งมาให้ ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวแล้วขับรถออกมาจากโรงพยาบาล
ผมใช้เวลาขับรถเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ช่วงเลิกงานรถโคตรติด ขนาดผมเลือกใช้ทางด่วนพิเศษยังนานขนาดนี้ ถ้าขับตามทางปกติจะขนาดไหน ผมนี่ไม่อยากจะคิดเลย
ผมขับรถมาถึงลานจอดรถชั้นที่โจทำงาน หยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงได้ก็รีบลงจากรถทันที
"สวัสดีค่ะคุณปู"
"อ้าว… ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?" ผมถามจูน
"ยังค่ะ จูนรอคุณปูมาถึงก่อนค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเบา
"มีอะไรรึป่าว?"
"วันนี้เจ้านายจูนดูเครียดๆ ค่ะ"
"ทำไมล่ะ งานเยอะเหรอ?"
"งานเยอะเป็นปกติค่ะ แต่ที่ผิดปกติคือเจ้านายจูนหยุดทำงานตรงเวลาเป๊ะนี่ซิคะจูนเลยคิดว่าแปลก"
"หึหึ แปลกมากเลยเหรอ?"
"แปลกมากค่ะ วันนี้กินข้าวที่จูนสั่งให้หมดเกลี้ยง แถมให้จูนหาผลไม้ให้ทานเพิ่มอีก ปกติจูนปลอกผลไม้ให้ทานแทบจะแห้งคาจานทุกครั้งแต่วันนี้ไม่เหลือเลยสักชิ้นนะคะคุณปู"
"หึหึ อืม… สงสัยจะแปลกจริง"
"เรื่องนั้นว่าแปลกแล้วแต่ที่เลิกทำงานตามเวลานี่ซิคะ"
"แล้วไม่ดีเหรอที่เจ้านายคุณเลิกงานตรงเวลา"
"ดีค่ะดี แต่จูนว่าคุณปูเข้าไปดูเองจะเห็นภาพมากกว่านะคะ"
"คุณกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวผมเข้าไปดูเองว่าแปลกยังไง"
"ค่ะ งั้นจูนขอตัวกลับบ้านเลยนะคะ"
"ครับ กลับบ้านดีๆ ล่ะ"
"ค่า…"
ผมเดินตรงไปที่ห้องทำงานโจ พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ
"เป็นอะไร ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น"
พอโจหันมาเห็นว่าเป็นผมที่เปิดประตูเข้ามาก็รีบลุกขึ้นยืนทันที
"ป่าวครับ ปูเพิ่งมาถึงเหรอ?"
"อืม… เพิ่งมาถึง"
"เอ่อ… โจทำงานเสร็จพอดีเลย งั้นเรากลับบ้านกันเลยไหมครับ?"
"ทำไมวันนี้ทำงานเสร็จเร็ว?"
"อ่อ… พอดีไม่มีงานด่วนน่ะ งานของวันนี้ก็ทำเสร็จแล้ว"
"งั้นเหรอ"
"ครับ"
ผมยืนนิ่งแล้วจ้องมองมันอยู่อย่างนั้น โจมันทำท่าทางเลิ่กลั่กเหมือนคนกำลังทำตัวไม่ถูก
"ปูขับรถมาเหนื่อยรึป่าว จะนั่งพักก่อนไหม เดี๋ยวโจไปเอาน้ำมาให้นะ"
"หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ!!"
โจหยุดชะงักทันที
ผมเดินเข้าไปหาโจที่ยืนแข็งทื่อเป็นตอไม้แห้งๆ กลางห้องทำงาน
ตอนนี้ผมยืนห่างจากโจแค่นิดเดียวเท่านั้น โจยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่
ผมขยับเข้าไปใกล้อีกนิดจนตัวเราแทบจะติดกัน
โจพยายามหลบสายตาผม ยืนนิ่งก้มหน้ามองพื้นซะอย่างนั้น
"เป็นอะไร ทำไมไม่มองหน้ากู?"
มือทั้งสองข้างผมโอบรอบเอวโจเอาไว้
โจเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาแดงก่ำก่อนจะซบหน้าลงที่ไหล่ผม
ผมรวบตัวโจเข้ามากอดแล้วลูบที่หลังโจเบาๆ
"เป็นอะไร?"
"ปูโกรธโจรึป่าว?" โจถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"โกรธ"
"…"
โจมันเงียบไปเลยครับ
"มึงก็รู้ว่าทำแบบนี้แล้วกูจะโกรธ"
"ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้ปูต้องเป็นห่วง"
"รู้ตัวก็ดีแล้ว ต่อไปก็อย่าทำแบบนี้อีก"
"อืม…"
"กูรักมึงมากกูเลยเป็นห่วงมึงมากไง เข้าใจที่กูพูดไหม?"
"อืม… เข้าใจครับ"
ฟอดดดด…
"กูขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่มึงเมื่อเช้า"
"ไม่เป็นไรครับ"
"กูระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ที่กูทำไปเพราะกูเป็นห่วงมึง"
"อืม… โจรู้ครับว่าปูเป็นห่วง"
"หึหึ… เด็กดี"
"ปูหายโกรธโจแล้วใช่ไหม?"
"อืม… หายโกรธแล้ว"
โจเงยหน้าขึ้นมามองผม
"ร้องไห้เหรอวะ"
"ป่าว… แค่แสบตาน่ะ" โจรีบใช้มือตัวเองปาดน้ำตาออกแล้วพยายามยิ้มให้ผมเห็น
ผมจับมือโจไว้แล้วจูบลงที่เปลือกตาโจเบาๆ อย่างอ่อนโยน
จุ๊บบบ…
"ร้องไห้ทำไม ก็บอกแล้วว่าหายโกรธแล้วไง"
"…"
"โจนั่งรอโทรศัพท์ปูแต่ปูก็ไม่โทรมานิ"
"กูทำธุระอยู่"
"ไลน์ก็ไม่ตอบอีก"
"หึหึ… เลยร้องไห้ว่างั้น"
"อืม… ใช่!"
อ้าว!! เสือกตอบว่าใช่อีก ไปยังไงต่อดีล่ะกู
"ไม่โทรหา ไม่ตอบไลน์โจเลยทั้งวัน!!"
"โอ๋ๆๆ ขอโทษก็ได้อ่ะ"
"โจนั่งรอปูจนไม่เป็นอันทำงานเลยรู้ไหม จะโทรหาก็ไม่กล้าเพราะกลัวปูจะโกรธโจอีก"
"ถ้ามึงโทรมากูก็รับไง"
โจมันไม่ได้ร้องไห้ฮือๆ เหมือนเด็กๆ หรอกครับ มันเป็นคนประเภทเก็บความรู้สึกเก่งแต่น้ำตามันไหลไม่หยุดนี่ดิ
"หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวตาบวมหรอก"
"อยากหยุดแต่มันหยุดไม่ได้นิ"
โอ๊ยยยย… ดูมันตอบ ฮ่าๆๆ กูอยากหัวเราะฉิบหายแต่แม่งขัดกับสถานการณ์ตอนนี้เนี้ยดิ
ฟอดดดด… ฟอดดดด…
"กูขอโทษ… หยุดร้องได้แล้วครับ กูอดสงสารแฟนตัวเองไม่ได้ หึหึ"
"อืม… พยายามอยู่"
"ห๊ะ พยายามอะไร?"
"ก็พยายามหยุดน้ำตานี่ไง มันไหลเองอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ แบบนี้ก็ได้เหรอวะ"
ผมแม่งกลั้นขำไม่ไหวแล้ว หัวเราะแม่งเลย ทั้งขำทั้งสงสารเมียตัวเอง
"ยังไงๆ หยุดได้ไหม?" ผมแกล้งถาม
"ไม่รู้อ่ะ"
โอ๊ยยยย… ที่รักกูเป็นอะไรมากไหมเนี้ย ฮ่าๆๆๆ
"ถ้าหยุดไม่ได้งั้นไปร้องต่อที่บ้าน"
…
"แต่ไม่ใช่ร้องไห้นะ"
oO!!
"ร้องอย่างอื่นแทน"
…
ตุบ!!
พาเมียไปเคลียร์ต่อที่บ้านแป๊ป
ถึงบ้านเดี๋ยวจะปล่อยให้ร้องจนพอใจเลย ร้องดังๆ นะ กูชอบ หึหึ
TBC.
-
:กอด1: :กอด1:
:pig4:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.21 สัญญาครับ^^】
หลังจากกลับมาถึงบ้านผมก็ทำการปรับความเข้าใจกับที่รักผมไปเบาๆ หนักมากเดี๋ยวที่รักผมไปทำงานไม่ไหว นี่ขนาดจัดพอหอมปากหอมคอยังหลับสนิทขนาดนี้ แล้วถ้าจัดหนักจะหลับลึกขนาดไหนวะ หึหึ
งานนี้ขัดขือผมไม่ได้หรอกบอกเลยว่ายาก หึหึ ขออะไรก็ได้หมดไม่มีขัดใจเลยสักนิดเดียว สงสัยกลัวผมจะกลับไปเล่นบทโหดอีก กร๊ากกก…
ฟอดดดด… ฟอดดด…
ผมทั้งกอดทั้งหอมจนชื่นใจ จับนู้นนิดลูบตรงนี้อีกหน่อย หึหึ… สบายมือกูดีจริงๆ
"อื้ออ…" โจลืมตาขึ้นมามองผมหลังจากหลับไปเกือบสองชั่วโมง
"กูทำให้ตื่นเหรอ?"
"อืม…" โจพนักหน้าตอบ
"หึหึ ขอโทษที่ทำให้ตื่น"
ฟอดดดด…
"ไม่เป็นไรครับ" โจยิ้มบางๆ แล้วขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดผม
"ตัวอุ่นๆ จะไม่สบายรึป่าว?"
"โจปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"
"ไหนเงยหน้าขึ้นมาก่อนดิ"
ผมใช้หลังมือเตะบนหน้าผากโจ ตัวร้อนนิดๆ ว่ะ
"ทำไมป่วยง่ายขนาดนี้วะ เดี๋ยวกูไปเอายามาให้"
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วห่มผ้าให้โจ ปรับแอร์ให้ก่อนออกจากห้อง
ผมเดินไปหยิบยาลดไข้และเตรียมน้ำดื่มให้โจ เพิ่งคิดขึ้นได้ว่าผมสองคนยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า พอกลับถึงบ้านคุยกันเสร็จผมก็จัดการปรับความเข้าใจกันอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ
…
"โจลุกขึ้นมากินยาก่อน"
โจลุกขึ้นมากินยาอย่างว่าง่าย
"ถ้าไม่ดีขึ้นกูจะพาไปหาหมอ"
"โจไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอนอนพักอีกสักหน่อยคงจะดีขึ้นเอง"
นั่น! ยังจะมีหน้ามายิ้มให้ผมอีก
"เช็ดตัวไหม หนาวรึป่าว?"
"นิดหน่อย"
"อืม… ตัวไม่ร้อนมาก งั้นก็นอนพักซะเดี๋ยวกูไปหาซื้ออะไรมาให้กิน"
"ดึกแล้วไม่ต้องออกไปหรอก"
"มึงยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่กลับมา"
โจกำลังจะอ้าปากพูดแต่มันคงคิดขึ้นได้ว่าถ้าปฏิเสธผมตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่
"ก็ได้ครับ"
"ป่านนี้แม่คงนอนแล้ว เดี๋ยวกูขับรถออกไปซื้อแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับ มึงอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?"
"อะไรก็ได้ครับ"
"อืม… มึงนอนพักเถอะ"
"ครับ"
จุ๊บบบ…
"เดี๋ยวกูรีบกลับมา"
โจพยักหน้าตอบ จากสภาพตอนนี้มันเหมือนคนไม่มีแรงเลยว่ะ โจมันคงไม่สบายตัวจริงๆ เห็นแบบนี้แล้วก็นึกสงสาร
หลังจากโจหลับไปผมก็เดินไปหาเสื้อผ้าง่ายๆ มาสวมใส่ หยิบกระเป๋าเงิน โทรศัพท์และกุญแจรถได้ก็เดินออกจากบ้านตรงไปที่รถทันที
ผมขับรถออกมาไม่ไกลจากบ้านมากนักก็ถึงร้านข้าวต้มที่โจชอบกิน ผมสั่งข้าวต้มปลาพิเศษสองถุงกับเนื้อปลาลวกจิ้มอีกหนึ่งชุด กินเหมือนกันนี่แหล่ะง่ายดี พอหันไปเจอร้านขนมปังสังขยาก็เดินปรี่เข้าไปทันที
โจมันชอบกินร้านนี้มาก มันบอกว่าเขาทำอร่อยไม่หวาน ไอ้ผมก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้เพราะปกติแดกแต่เหล้า
"เอานมด้วยนะครับ 2 ถุง"
"เอาเป็นร้อนหรือเย็นดีคะ?"
"ร้อนครับ ทั้งสองถุงเลย"
"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
ผมยืนรอสังขยากับนมสดที่สั่งไป สายตาผมก็มองหาของกินอย่างอื่นเพิ่มไปด้วย
"ได้แล้วค่ะ ทั้งหมดเก้าสิบห้าบาทค่ะ"
"นี่ครับ" ผมยื่นเงินให้แม่ค้า เธอทอนเงินแล้วยิ้มหวานให้ผม
"ทานให้อร่อยนะคะ"
"อ่อ… ครับ"
พอได้ของกินครบผมก็รีบกลับไปที่รถแล้วขับรถกลับเข้าบ้าน
ผมวางอาหารที่ซื้อมาไว้ในครัวแล้วขึ้นไปบนห้องนอน ผมใช้มือหลังแตะที่หน้าผากโจ
"ดีขึ้นแล้วมั้ง"
ผมล้วงมือเข้าไปผ้าห่มเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย แหม… ผิวมันนี่ลื่นมือกูดีจริงเว้ย แต่ตัวไม่ร้อนล่ะ
"โจ"
โจยังคงหลับสนิท ผมเลยปล่อยให้โจนอนต่ออีกนิด เดี๋ยวค่อยปลุกมันมากินข้าวแล้วกัน
"เช็ดตัวให้มันหน่อยแล้วกัน เผื่อจะสบายตัวขึ้น"
ผมเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กชุบน้ำแล้วบิดน้ำออก เดินงงอยู่ในห้องน้ำสักพักเลยเปลี่ยนใจรองน้ำใส่กะละมังแล้วถือออกมาวางไว้ข้างเตียง ผมใช้ผ้าชุบน้ำอีกครั้ง บิดพอหมาดๆ แล้วเช็ดตัวให้โจ
"อื้อ… กลับมาแล้วเหรอ?" โจลืมตาขึ้นมามองผมที่กำลังเช็ดตัวให้
"มาถึงเมื่อกี้ นอนต่อเถอะเดี๋ยวเช็ดตัวให้"
"ขอบคุณนะ" โจส่งยิ้มบางๆ ให้ผม
"ยังปวดหัวอยู่ไหม?"
"ไม่ปวดแล้วครับ"
"สบายตัวขึ้นบ้างไหม?"
"อืม… ดีขึ้นครับ"
"ลุกขึ้นไหวไหม จะให้เอาข้าวขึ้นมาให้กินหรือจะลงไปกินข้างล่าง?"
"ลงไปกินข้างล่างดีกว่า โจไม่อยากเอาข้าวขึ้นมากินบนห้องนอนอ่ะ"
"หึหึ ตามใจ"
"เฮ้ออ… สบายตัวจัง"
"เดี๋ยวกูไปหยิบเสื้อผ้ามาให้"
ผมเช็ดตัวให้โจเสร็จเรียบร้อยก็ไปหยิบชุดนอนมาให้โจใส่
"อายอะไร ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าดิ"
โจรวบผ้าห่มมาคลุมตัวก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"ตอนหลับก็น่าจะใส่ให้เลย"
"บ่นอะไร อย่าคิดว่ากูไม่ได้ยินนะ"
"ป่าวนิ"
"หึหึ ให้ช่วยใส่ไหม?"
"ไม่ต้อง! เดี๋ยวโจใส่เอง"
"รีบตอบเลยนะมึง"
ฟอดดด…
ผมมันเขี้ยวเลยหอมแก้มแม่งแรงๆ สักที
"แล้ว…" โจทำท่าลำบากใจ
"ไม่ต้องใส่ เผื่อได้ถอดอีก หึหึ" ผมกระซิบข้างหูโจ
*///*
หยอกๆ น่า… ผมคงไม่ใจร้ายซ้ำมันอีกรอบหรอก คนหล่อเขาไม่ทำกัน หึหึ
…
ผมนั่งรอโจแต่งตัวจนเสร็จ แค่ใส่เสื้อกับกางเกงมันไม่นานหรอก แต่ไอ้ที่นานเนี่ยคือเข้าห้องน้ำ ผมนั่งรอมันจนจะหลับอีกรอบล่ะ
โจเดินยิ้มสบายใจออกมาจากห้องน้ำ ส่วนผมได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
เราสองคนเดินมาถึงครัวผมก็ให้มันนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนผมเป็นคนเตรียมอาหารจัดใส่จานแล้วอุ่นอาหารให้ใหม่ทั้งหมด
เราสองคนนั่งกินข้าวด้วยกัน โจมันทำท่าจะอิ่มอยู่หลายครั้งแต่ผมก็บังคับให้มันกินเยอะๆ โจมันก็ยอมกินจนหมด
"เดี๋ยวโจล้างจานเอง"
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลย! เดี๋ยวกูล้างเอง"
"คร๊าบบ… ดุอะไรขนาดนั้น" โจมันพูดล้อเลียนผม
"นมอุ่นให้แล้ว กินซะ"
"อิ่มแล้วอ่ะ"
"โจ"
"กินๆ แต่ครึ่งเดียวพอนะ โจอิ่มมาก"
"อืม… กินครึ่งเดียวพอ เดี๋ยวที่เหลือกูกินเอง"
ผมเก็บจานที่กินเสร็จแล้วไปล้าง ระหว่างที่ยืนล้างจานอยู่โจก็เดินเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง
"ขอบคุณนะ"
"อืม…"
ผมยืนล้างจานจนเสร็จแล้วหันกลับไปหาโจ รวบตัวโจเข้ามากอด ริมฝีปากผมจูบลงที่หน้าผากโจแล้วผละออก
โจเงยหน้าขึ้นมามองผม รอยยิ้มบนใบหน้าของโจทำให้ผมเห็นแล้วต้องยิ้มตาม
"กูชอบเวลามึงยิ้มนะ"
มือผมลูบไล้ที่ใบหน้าโจเบาๆ
"โจยิ้มเพราะโจมีความสุขน่ะ"
"หึหึ ชอบที่กูเอาใจรึไง?"
โจมันซบหน้าลงที่อกผม
"อืม… ชอบครับ"
"ถ้าชอบให้กูเอาใจพูดอะไรก็ฟังกูหน่อย ที่กูทำก็เพราะเป็นห่วงมึง กูไม่อยากสติแตกบ่อยๆ กูคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่มึงก็รู้นิ"
จุ๊บบบบ…
"ขอโทษครับ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว"
"เงยหน้าขึ้นมาพูดดีๆ ดิ"
จุ๊บบบ…
พอมันเงยหน้าขึ้นมามันก็รีบจูบที่ปากผมแล้วรีบผละออกทันที เจ้าเล่ห์ฉิบหาย หึหึ
"ทำอะไร?"
"จูบสัญญาไง สัญญาว่าจะไม่ทำให้เป็นห่วงอีก"
"ใครเขาจูบกันแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวกูจะสอนให้ว่าจูบสัญญาจริงๆ เข้าทำกันยังไง"
ริมฝีปากของเราสัมผัสถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ดีเสมอ
จูบที่นุ่มนวลและอ่อนโยนช่วยเติมเต็มความรักของเราทั้งสอง
มือสัมผัสส่งผ่านความรู้สึกดีๆ ที่เรามีให้กันและกัน
เสียงหัวใจบ่งบอกถึงความรัก ความห่วงใย ทำให้หัวใจของเราทั้งสองรู้สึกถึงความอบอุ่นใจอย่างหาสิ่งใดเปรียบไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกที่ตัวผมเองยังไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้มีช่วงเวลาที่ดีแบบนี้กับใครสักคน
ผมจูบซ้ำย้ำอีกนิดก่อนจะละปากออกแล้วใช้มือเกลี่ยลูบไล้ที่ริมฝีปากบางเบาๆ
"ทีอย่างนี้ทำตัวว่านอนสอนง่ายเลยนะ"
"ก็โจไม่อยากทำให้ปูโกรธนิ เวลาปูโกรธหรือไม่พอใจทีไรน่ากลัวทุกที"
"หึหึ… กูน่ากลัวขนาดนั้นเชียว?"
"อืม… ถึงจะเห็นบ่อยๆ แต่ก็ยังไม่ชินสักที"
"น่าสงสารว่ะ" ผมแกล้งพูดหยอก
โจเอนตัวเข้ามาซบหน้าลงที่ไหล่ผมอย่างน่าเอ็นดู
"ถ้าสงสารก็อย่าดุมากซิ บางครั้งโจก็ไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ไม่อยากทำให้ปูโกรธสักหน่อย"
"หึหึ… เออๆ ขอโทษก็ได้อ่ะ" ผมรวบตัวโจเข้ามากอด
อ่ะกอดปลอบซะหน่อย… เดี๋ยวที่รักผมมันจะเสียใจ
"เอ่อ… ว่าแต่วันนี้ไปทำธุระอะไรกับนายทิวมาเหรอ?"
!!
จู่ๆ ทำไมมันถึงถามวะ ปกติโจมันไม่ค่อยถามอะไรผมแบบนี้นะ
"อ่อ… ก็เรื่องงานนะ" ตอบๆ ไปก่อน มันคนไม่ถามอะไรอีกมั้ง
"งานอะไรเหรอ งานที่ร้านรึเปล่า?"
oO!!
มีถามต่อเว้ยเฮ้ย!!
"อืม… งานที่ร้านนั่นแหล่ะ ไปปรึกษามันนิดหน่อย"
"มีอะไรที่โจพอจะช่วยได้รึเปล่าครับ"
โจผละออกจากอ้อมกอดผมแล้วจองมองผมด้วยสีหน้าที่โคตรห่วงใย
ผมว่าแล้วโจมันไม่สงสัยอะไรผมหรอก มันแค่ห่วงผมเท่านั้นเอง จริงๆ นะ
"มีดิ กูมึชีเรื่องนึงที่อยากให้มึงช่วย"
"เรื่องอะไรเหรอ?"
ผมลูบหัวโจด้วยความเอ็นดูบวกกับดีใจที่มันคอยเอาใจใส่ผมตลอด
"ถ้ามันพอมีเวลาว่างกูอยากให้มึงไปอยู่เป็นเพื่อนย่ากูสักพักน่ะ"
"ทำไมเหรอ คุณย่าเป็นอะไรรึเปล่า?" โจรีบถามด้วยความตกใจ
"ช่วงนี้แกซึมๆ นะ ไม่รู้ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ไอ้ป่านจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม กูเลยเป็นห่วง"
"แล้วปูลองคุยกับคุณย่าดูรึยังว่าท่านเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน?"
"ลองคุยแล้ว… แต่กูถามไปย่าก็บอกไม่เป็นอะไรทุกที"
"แล้วปูจะกลับบ้านเมื่อไหร่ครับ โจจะได้รีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนจะได้กลับไปพร้อมกัน"
ผมเห็นโจมันกระตือรือร้นแบบนี้ผมก็แอบดีใจที่มันเป็นห่วงครอบครัวผม แต่ก็แอบกังวลใจว่ะที่ต้องโกหกมันแบบนี้ เพราะอยากให้เรื่องที่ผมสัญญากับพ่อมันผ่านไปได้ด้วยดีซะก่อน หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมจะบอกความจริงกับมันด้วยตัวผมเอง
"รอบนี้กูคงไปด้วยไม่ได้เพราะกูยังติดงานที่ต้องรีบทำให้เสร็จน่ะ กูเลยอยากให้มึงไปแทนกูหน่อยเผื่อย่าจะยอมบอกอะไรมึงบ้าง มึงก็รู้ว่าตอนนี้ย่ารักมึงมากกว่ากูซะอีกจริงไหม หึหึ"
"ได้ซิ ปูไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวโจจะไปลองคุยกับคุณย่าให้เอง แต่โจขอเคลียร์งานสักสองสามวันได้ไหม เสร็จแล้วโจจะรีบไปทันที"
"อืม… ขอบใจมึงมากนะ ถ้ากูไม่มีมึงคอบช่วยคงแย่"
"พูดอะไรอย่างนั่นล่ะครับ โจดีใจนะที่ปูให้โอกาสโจได้ดูแลคนที่ปูรักเหมือนที่ปูคอยดูแลโจ คอยเป็นห่วงพ่อโจแล้วยังช่วยเหลือโจอะไรอีกตั้งหลายอย่าง เวลาที่โจต้องการกำลังใจปูก็จะคอยอยู่ข้างๆ โจตลอด ตอนนี้คงถึงเวลาที่โจจะได้ทำอะไรเพื่อปูบ้างแล้วล่ะ โจจะทำให้เต็มที่เลยครับ ปูไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวโจจะดูแลคุณย่าให้เอง"
กุอึ้งไปเลย มันพูดแบบนี้กูอยากจะฟัดอยากจะกอดมันแน่นๆ ทั้งคืนเลยให้ตายดิ!!
ทำไมมึงถึงดีกับกูอย่างนี้!! แล้วกูจะอดใจไหวไหม!!
ผมได้แต่รวบตัวมันเข้ามากอดไว้แน่นๆ อยากทำมากกว่านี้แต่ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้หนักมาก
ทำไมมึงถึงเป็นคนดีอย่างนี้วะโจ กูดีใจที่สุดเลยรู้ไหมที่ได้มึงเข้ามาอยู่ในชีวิตกู
น้ำตาจะไหลไอ้สัส!!
ไม่ได้ไอ้ปู มึงต้องแมนๆ อย่าอ่อนไหวให้เมียเห็น
"ขอบคุณนะ"
"อืม… ยินดีมากครับ"
แค่ฟังเสียงมันผมก็รับรู้ถึงความตั้งใจและความจริงใจที่มันมีให้ผม
ผมก็จะทำเพื่อมันให้ดีที่สุดเช่นกัน
ต่อให้จากนี้ไปต้องเจออะไรในอนาคต ผมก็จะอยู่ข้างมันแบบนี้ตลอดไป
ผมนี่แหล่ะที่เป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก!!
"ปูครับ"
"เออ… ว่าไง?"
"จะกอดโจอีกนานไหมอ่ะ"
"ทำไม กูกอดมึงไม่ได้รึไง?"
"เปล่าครับ กอดได้ แต่…"
"แต่อะไร?"
"โจง่วงนอนแล้วอ่ะ"
--!!
"เออ… ก็ได้!"
"คึคึ… โกรธรึเปล่า"
"กูจะโกรธทำไมล่ะ หึหึ…"
พรึ่บ!!
"เฮ้ยปู!!"
"เดี๋ยวกูไปกอดมึงต่อบนเตียงแล้วกัน"
ง่วงนอนก็ง่วงไปแต่คืนนี้ขอนอนกอดเมียทั้งคืนให้หนำใจไปเลยแล้วกัน หึหึ
TBC.
เฮียใจเย็นๆ เนอะ แหม! เป็นคนดีได้แค่แป๊ปเดียวจริงๆ 555+
-
:pig4:
-
เกือบจะดีแล้วนะเฮีย. o18
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
(https://pbs.twimg.com/media/Ctc-dL_UkAAOYyk.jpg)
:pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.39 ระยะทำใจ】
หลายวันมานี้ผมพามินออกไปข้างนอกทุกวัน ออกไปกินข้าวนอกบ้าน พาไปเล่นกับมิกกี้ พาไปเดินเที่ยวห้างซื้อของ แล้วก็จบด้วยการนั่งเล่นที่ร้าน
ผมโทรเรียกพวกเพื่อนๆ มันมาสร้างเสียงหัวเราะโดยมีเหล้าให้แดกฟรี ผมพยายามทำทุกอย่างให้มินไม่เหงา พอปล่อยให้มันอยู่เงียบๆ คนเดียวทีไรผมรู้สึกไม่ดีทุกที
"อ่ะชนแก้ว… ดื่มครับดื่ม"
"เรื่องแดกฟรีไว้ใจไอ้ทีน แดกไม่แกล้งใจขวดเหล้าเลยนะมึง"
"มึงจะบ่นเหี้ยอะไรครับไอ้เพื่อนยาก เฮียใจดีขนาดนี้แดกฟรีไม่อั้นกูก็ต้องรีบจัดดิว่ะ"
ผั๊วะ!!
"โอ๊ยยย!! ไอ้มินตบซะกูมึนหัวเลยนะสาดดด… อีกนิดเดียวหัวกูหลุดติดมือมึงไปเลยมั้งนั่น"
"กูแค่ตบเบาๆ เผื่อจะดึงสติมึงไว้ได้บ้างไงล่ะ"
"แม่งเมาแล้วมั้ง พูดเหี้ยอะไรไม่เป็นภาษาล่ะ"
"ใครไปส่งมันที่บ้านวะ"
"ไอ้นันไง แดกน้อยสุด"
"มึงไม่เมาแน่นะไอ้นัน"
"เฮ้ย! กูกินนิดเดียวไม่เมาหรอก"
"ไม่เมาห่าอะไรล่ะ ลิ้นพันกันแล้วไอ้สัส! พอเลยเดี๋ยวกูให้เด็กที่ร้านขับรถไปส่งพวกมึงเอง"
"ได้คร๊าบบบ… มึงว่าไงพวกกูได้หมด ตามใจมึงเฮียจะได้เอ็นดูพวกกูไปนานๆ กร๊ากกก…"
ป๊าบบบ!!
"เอ็นดูตีนกูนี่"
"โว้โว… อะไรก็ยอมเธอ เย้เย…"
"ยอมพ่องมึงดิ!"
ตุบบบ!!
"กร๊ากกกก… ไอ้เหี้ยทีนมึงลงไปนอนที่พื้นทำไมวะ ฮ่าๆๆ ไอ้สาดดด… กูขำ"
"ลองแดกตีนไอ้มินดูซิไอ้ควาย!! เดี๋ยวมึงจะได้รู้ว่าพื้นที่กูลงมานอนเป็นยังไง สัส!!"
"ไอ้บี้มึงไปเก็บมันขึ้นมาดิ เกะกะขวางทางลูกค้ากูหมด"
"รับแซ่บครับเพื่อน" ไอ้บี้ทำท่าตะเบ๊ะรับคำสั่ง
"เฮ้ย! ไอ้ทีนลุกขึ้นเว้ย มึงอย่านอนขวางตีน เอ้ย! ขวางทางลูกค้าคนอื่นดิว้า"
"ไม่ต้องตกใจครับสาวๆ เชิญแด๊นซ์กันต่อได้เลยครับ พอดีเพื่อนพี่เมานิดหน่อย ชอบกินตีนเป็นอาหารโปรดเลยล้มผิดที่ผิดทางไปบ้างต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคร๊าบบ…"
ไอ้บี้ลงไปดึงไอ้ทีนขึ้นจากพื้นโดยมีไอ้นันช่วยเคลียร์พื้นที่อำนวยความสะดวกให้ไอ้ทีนอีกแรง
"ไอ้เหี้ยมิน มึงชอบใช้ความรุนแรงกับเพื่อนนะไอ้สัส!!" ไอ้ทีนบ่นอุบ
"ชู่ว์… อยากปากหมาครับเพื่อน เดี๋ยวมึงได้แดกตีนอีกรอบพวกกูไม่ช่วยแล้วนะ"
"รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง รู้ว่า…"
ป๊าบบบ!!
"รู้เก่งนะไอ้สัส!! รู้รึงยังว่าอย่ากวนตีนต่อหน้าเมียเฮีย เดี๋ยวได้ตายคาร้านกันทั้งกลุ่มหรอก!"
"เดี๋ยวมึงนั่นแหล่ะจะเจอตีนกูไอ้นัน ปากดีไอ้สัส!"
"แหมไอ้มิน กูก็แค่พูดขำๆ เองนะเพื่อน ไม่เอาไม่เครียดน้า…"
"กูไม่ขำ! เดี๋ยวแดกขวดนี้หมดพวกมึงก็แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้วนะ กูจะขึ้นไปช่วยทิวมันทำงานข้างบน"
"อ้าวเฮ้ย! ไอ้มินมึงจะทิ้งพวกกูไปแบบนี้ไม่ได้น้า… ไอ้มินเพื่อนรักกก…"
…
"ทำไมขึ้นมาไวล่ะ เพื่อนมึงกลับกันแล้วเหรอ?"
"พวกมันเมาไม่รู้เรื่องแล้ว กูให้เด็กที่ร้านขับรถไปส่งพวกมันนะ ไม่อยากให้พวกมันขับกลับเอง อันตราย"
"อืม… แล้วบอกใครไว้รึยัง?"
"บอกไว้แล้ว" มินพูดจบก็ล้มตัวนอนลงบนโซฟา
"เบื่อไหม อยากกลับบ้านรึเปล่า?" ผมลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมานั่งลงข้างมิน
"มึงทำงานเสร็จแล้วเหรอ มีอะไรให้กูช่วยไหม?"
"ใกล้เสร็จแล้ว เหลือตรวจบัญชีอีกนิดเดียว" ผมลูบที่แก้มมินเบาๆ
"ให้กูช่วยไหม"
"ไม่ต้องมึงนอนรอกูตรงนี้แหล่ะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวกูพากลับ" จุ๊บบบ…
"อืม… งั้นมึงรีบไปทำเถอะ"
"อยากกินอะไรไหมเดี๋ยวกูให้เด็กเอาขึ้นมาให้"
"ไม่อ่ะ… ไม่หิว"
"อืม… อยากได้อะไรบอกแล้วกัน"
ผมเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน มินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นระหว่างรอ ปกติมันจะเล่นเกมส์แล้วโววายเสียงดังลั่นห้องแต่นี่คือเงียบมาก
บรรยากาศในห้องดูเงียบเหงาผิดปกติ ผมพอจะรู้ว่ามินกำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อวานมันถามผมว่านมผงที่ลืมไว้เราจะเอาไปให้ไอ้อ้วนกันดีไหม ผมยังไม่ทันพูดตอบออกไปมันก็พูดกลับมาว่า "เหลือนิดเดียวเอง คงไม่ต้องหรอกมั้ง" แล้วมันก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน
คืนก่อนมันก็บ่นว่าห้องเงียบจังแล้วมันก็เดินไปเปิดทีวีเสียงดังแล้วนั่งหัวเราะหนังอยู่คนเดียว
เฮ้อออ… ผมควรจะทำยังไงดี
ถ้าผมไม่ติดเกรงใจผมคงขับรถพามินไปหาไอ้อ้วนแล้ว แต่มันก็คงไม่ใช่เรื่องที่ควรทำสักเท่าไหร่ เด็กเพิ่งได้อยู่กับครอบครัวใหม่คงต้องใช้เวลาปรับตัวสักพัก อันที่จริงผมก็ไม่อยากไปวุ่นวายกับเขามากเดี๋ยวมันจะดูไม่ดี เอาเป็นว่าเรื่องอื่นเอาไว้ก่อนแล้วกัน เพราะตอนนี้คนที่ผมต้องให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือมิน
…
ผมนั่งตรวจบัญชีจนเสร็จ มินยังคงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่เงียบๆ คนเดียว ขนาดผมเดินเข้าไปใกล้มันยังไม่รู้ตัว ผมมองไปที่โทรศัพท์ก็เห็นมินกำลังเลื่อนดูรูปที่ถ่ายมิกกี้กับไอ้อ้วน เลื่อนซ้ำไปมาอยู่อย่างนั้นเกือบสิบนาที
"มินกลับบ้านกัน"
"อืม…" มินเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วพยักหน้าตอบ
ก่อนออกจากร้านผมแวะสั่งงานเด็กที่ร้านอีกเล็กน้อยส่วนมินเดินออกไปรอผมที่รถ
"นายครับ ช่วงนี้คุณมินอารมณ์ไม่ดีเหรอครับนาย"
"คงงั้นมั้ง"
"ทะเลาะกันเหรอนาย?"
"เอ๊ะไอ้นี่!! ป่าวเว้ย!! กูไม่ได้ทะเลาะกัน"
"อ้าว! แล้วทำไมคุณมินถึงเงียบไม่ค่อยคุยกับใครเลยล่ะนาย"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า… ไปๆ กลับไปทำงานได้แล้วไม่ต้องเดินมาส่งกู"
"ทำอะไรผิดไปก็รีบๆ แก้ไขนะนาย เด็กที่ร้านมันกลัวคุณมินจนไม่กล้าเข้าใกล้ล่ะ"
"เออ! กลับไปทำงานได้แล้วกูรำคาณ!!"
"แฮ่ะๆ ครับนาย กลับบ้านดีๆ นะครับ"
"เออ!!"
อย่าว่าแต่พวกมึงกลัวมันเลย กูเนี่ยร้อนๆ หนาวๆ ทุกวัน ไม่รู้ว่ามันจะดีจะร้ายเอาตอนไหน อารมณ์เมียกูตอนนี้แม่งสวิงสุดๆ กูยังงง --"
"ยืนทำอะไร?"
ที่ผมถามอ่ะคือมันทำท่ายืนรอผมอยู่นอกรถ แต่ปากมันเนี่ย!!
"ไปเอาบุหรี่มากจากไหน?"
"ยึดเด็กที่หน้าร้านมา" มันตอบได้ชิวมาก!
"มึงจะสูบ?"
มินมองผมด้วยสายตาโคตรนิ่ง
"ป่าว… คาบไว้เท่ๆ ไม่มีอะไร"
What?!!
คืออะไร?
ยืนคาบบุหรี่เท่ๆ เนี่ยนะ!
"เอามานี่" ผมดึงบุหรี่ออกจากปากมัน
"อืม… เอาไปทิ้งให้ด้วย"
oO!!"
งงเลย…
งงไหมล่ะ!
พูดจบมันก็เข้าไปนั่งทำเท่ต่อในรถ
งงเลยกู --"
บุหรี่ผมก็ทิ้งแม่งตรงนั้นแหล่ะ
ตอนนี้รีบขึ้นรถพาเมียกลับบ้านก่อน ท่าทางมันจะอาการหนัก
…
พอมาถึงห้องมินก็ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"เป็นไรไหนเล่าดิ" ผมนั่งลงข้างๆ มัน
"กูติดใจ"
"ติดใจเรื่อง?"
"ไอ้นั่นพูดจาไม่เข้าหูกู"
นั่นไง!! กูว่าแล้วต้องมีใครเหยียบหางเมียกูแน่
ไอ้สัส!! มึงกล้ามาก!
"ใคร?"
"ลูกค้าที่ร้าน?"
"ตอนไหน?"
"ทำไมไม่บอกกู!"
แม่ง!! กล้ามาหาเรื่องเมียกูเหรอ เดี๋ยวกูจะจับมากระทืบให้จมตีนเลย!
"ป่าว… ไม่ใช่"
"ไม่ใช่อะไร ไหนมึงพูดมาให้เคลียร์ดิ ใครหาเรื่องมึง"
หัวเริ่มร้อนแล้วกู
"ไม่ใช่ลูกค้าที่ร้าน"
"อ้าว! แล้วใคร?"
"มึงไปมีเรื่องกับใครมา!"
"ป่าวมีเรื่อง!! กูหมายถึงไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะ แฟนคนที่มารับไอ้อ้วนอ่ะ แม่งพูดจาไม่เข้าหูกู!!"
oO!!
จากที่กูหัวร้อน ตอนนี้เหมือนมันจะหัวร้อนแทนกูล่ะ
ดีดตัวขึ้นมาแรงขนาดนี้ กูเกือบหงายหลังตกโซฟาแล้วไหมล่ะ
"มันมาคุยกับมึงตอนไหน ทำไมกูไม่รู้!"
"ป่าว! เอ๊ะมึงนี่ยังไง กูหมายถึงวันที่มารับไอ้อ้วน ทำไมมึงเข้าใจยากจังเนี่ย!!"
--"
เอิ่ม… มันผ่านมาหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอวะ
"กูจะบ้าตาย! อ่ะไหน… มันพูดไม่เข้าหูมึงยังไงไหนบอกกูดิ"
"ไม่รู้ว่ะ แม่งพูดเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบอ่ะ"
อันที่จริงข้อนี้ผมก็เห็นด้วยกับมินนะ ผมก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าไอ้นั่นเหมือนกัน
"แล้วยังไง?" ผมถามต่อ
"ไม่ยังไง กูแค่ไม่ชอบ"
"พูดออกมาให้หมดมิน มึงคิดอะไรอยู่ ไม่พอใจอะไร อยากให้กูทำอะไร มึงพูดมาแค่นี้กูสรุปปัญหาให้มึงไม่ได้"
"ไม่รู้ว่ะทิว กูแค่เป็นห่วงไอ้อ้วน มันจะอยู่กับไอ้นั่นได้เหรอวะ"
"มึงคิดมาก ผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ด้วย เขาก็ดูใจดีแล้วยินดีจะรับไอ้อ้วนไปเลี้ยงตั้งแต่แรกแล้ว คงไม่มีอะไรหรอก"
"มึงคิดอย่างนั้นเหรอ?"
มินเอาหน้าซบลงที่ไหล่ผม
"อืม…"
"แล้วเมื่อไหร่เราจะไปหาไอ้อ้วนอ่ะ"
"มึงคิดถึงมันมากเหรอ?"
"ก็นิดนึง"
"หึหึ… ปากไม่ตรงกับใจ"
ปึก!!
"มึงอย่ามาล้อกู ไม่ใช่เวลา!"
"เออๆ ขอโทษล่ะกัน"
"ถ้าเราไปหามันตอนนี้คงเร็วไปใช่ไหมทิว"
"อืม… ให้เวลาไอ้อ้วนมันปรับตัวกับครอบครัวใหม่มันอีกนิด เดี๋ยวถึงเวลากูจะพามึงไปหามันเอง"
"อืม… กูจะรอ"
…
กว่าจะคุยกันรู้เรื่องผมเกือบประสาทเสียก่อน อะไรก็ไม่รู้ว่ะ ต้องถามย้ำๆ ให้มันตอบให้เคลียร์
ผมนั่งคุยกันอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมงที่พูดวกไปวนมาไม่กี่เรื่อง สรุปคือมินไม่ค่อยชอบใจกับคำพูดของผู้ชายคนนั้นนั่นเอง
ผมว่ามันก็จริงนะ ดูมันไม่ค่อยใส่ใจเรื่องเด็กเท่าที่ควร เหมือนมันแค่ไม่อยากขัดใจแฟนมันมั้ง ส่วนผู้หญิงผมว่าดูเธอก็โอเคดีนะ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้คนที่มีปัญหาน่าจะเป็นเมียผมมากกว่า
มินมันคิดถึงไอ้อ้วน มันอยู่ด้วยกันเล่นด้วยกันกับไอ้อ้วนจนตัวติดกันซะขนาดนั้นจะไม่คิดถึงเลยก็คงเป็นเรื่องแปลก คงต้องให้เวลามันปรับตัวพอๆ กับไอ้อ้วนที่ต้องปรับตัวกับครอบครัวใหม่ของมันนั่นแหล่ะครับ
เฮ้ออ… จะว่าไปห้องมันก็ดูเงียบๆ เหมือนกันเนอะ
ความวุ่นวายที่หายไป ตอนนี้เหลือเพียงความสงบสุขและสองเรา
โอ๋เอ๋ๆ นอนกอดเมียนี่ช่างอบอุ่นจริงๆ กร๊ากกกก…
"ทิวพรุ่งนี้ปิดร้านใช่ไหม?"
"อืม… คงปิดตามนโยบายนั่นแหล่ะ"
"แล้วจะปิดกี่วัน?"
"กูสั่งปิดไปก่อนเดือนนึง แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ก่อนว่าจะยังไงต่อ"
"แล้วมึงจะทำยังไงต่อ เด็กที่ร้านจะไหวไหมปิดนานขนาดนั้น"
"กูจ่ายเงินเดือนให้ตามปกติ ส่วนเวรเฝ้าร้านก็ให้ไอ้เก่งจัดการ แต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเฝ้า"
"แล้วเด็กที่ร้านเรามีคนติดบ้างไหม?"
"ตอนนี้ยังเพราะกูให้เด็กที่ร้านใส่แมสป้องกันตั้งแต่เรื่องยังไม่บานปลายขนาดนี้ ส่วนใครมีอาการหรือป่วยกูให้รีบไปตรวจ แล้วเอาบิลมาเบิกค่าตรวจกูออกค่าตรวจให้"
"อืม… ก็ดี กูว่ามึงน่าจะทำประกันให้เด็กที่ร้านด้วยก็ดีเหมือนกันนะ ไวรัสตัวนี้แม่งน่ากลัวขึ้นทุกวัน"
"กูสั่งให้ไอ้เก่งรวบรวมเอกสารของพนักงานทั้งสองสาขามาแล้ว กูกะว่าจะทำให้คนละหนึ่งกรมธรรม์ ทำเผื่อไว้ก่อนถ้าเกิดติดเชื้อไวรัสขึ้นมาจริงๆ อย่างน้อยก็มีค่ารักษาค่าพยาบาลไว้รองรับ"
"โหหห… ป๋ามากเลยครับ"
"แน่นอนอยู่แล้ว กูมันคนหล่อ"
"ชมแค่นิดเดียวซะเล่นใหญ่เลยนะ"
"อ่อ… เรื่องแมสอีกสองวันจะได้มาเพิ่ม เดี๋ยวแบ่งไปให้ที่บ้านใช้ด้วย ส่วนที่เหลือก็เอาไว้แจกเด็กที่ร้าน"
"อืม… มึงรอบคอบดีจัง"
"ง่วงนอนก็นอนซะ" ผมรวบตัวมินเข้ามากอด
"ไอ้อ้วนมันจะปลอดภัยใช่ไหม?" มินพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดๆ
"เด็กเล็กอยู่แต่ในบ้านไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้กูให้ไอ้เก่งขับรถเอาแมสสำหรับเด็กกับของผู้ใหญ่ไปให้ มึงไม่ต้องห่วง หลับซะ"
"อืม… ฝันดีนะทิว"
จุ๊บบบบ…
"อืม… ฝันดีเช่นกัน"
…
…
ตื่นมาอย่างแรงที่ผมคิดคือจะทำอะไรให้มินมันกินดีวะ หรือผมจะสั่งมากินดี คิดไปคิดมาสรุปคือเข้าครัวทำเอง
อาหารเช้าเลิกพูดถึงไปได้เลย ตอนนี้ผมมีแค่อาหารเที่ยงกับเย็นและรอบดึกเท่านั้น
ผมสองคนกลับมาใช้ชีวิตเหมือนปกติตั้งแต่ไอ้อ้วนย้ายออกไป
เราไม่ต้องตื่นเช้าเหมือนตอนที่ไอ้อ้วนอยู่ ไม่ต้องชงนม ไม่ต้องเตรียมป้อนข้าวมันอีกแล้ว ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม
มื้อแรกของวันนี้ผมจะทำข้าวผัดไข่ง่ายๆ กับแกงจืดแล้วกัน กินเบาๆ ไปก่อน ถ้ามินอยากกินอะไรเพิ่มเดี๋ยวมันกดแอปแป๊ปเดียวเท่านั้นแหล่ะจบ
ผมเริ่มลงมือทำกับข้าวไปได้สักพักก็มีสายโทรเข้ามา
ครืดดด…
"ฮัลโหล"
"นายครับ ผมเอง"
"เออ! กูรู้แล้ว มีอะไรว่ามา"
"ผมทำตามที่นายสั่งเรียบร้อยแล้วนะครับ"
"เออ… เสร็จงานนี้แล้วมึงมีอะไรก็ไปทำ"
"เอ่อคือ… นายครับ"
"ว่าไง มีไรพูดมา"
"พอดีตอนที่ผมเอาของไปให้ตามที่นายสั่ง ผมมองเข้าไปในบ้านผมเห็นเด็กร้องไห้งอแงไม่หยุดเลยครับนาย"
"อืม… แล้วยังไงต่อ"
"พอผู้หญิงคนนั้นเห็นผมบอกเข้าไปในบ้านเธอก็ขยับตัวมายืนบังผมไว้ รับของจากมือผมแล้วรีบปิดประตูไปเลยครับ"
ผมขมวดคิ้วแน่น นิ่งไปสักพักแล้วบอกลูกน้องผมไปว่า
"มึงเฝ้าอยู่แถวนั้น ถ้ามีอะไรผิดสังเกตุค่อยโทรมาหากู"
"ได้ครับนาย"
"อืม… เรื่องนี้ถ้ามินถามมึงอย่าปริปากพูดเด็ดขาด รายงานกูคนเดียวพอ"
"ได้ครับนาย"
ผมวางสายแล้วเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอน มินลืมตาตื่นแล้วมองมาที่ผม
"กูทำเสียงดังจนมึงตื่นรึเปล่า?" ผมเดินไปนั่งลงข้างตัวมินแล้วลูกหัวมันเบาๆ
"เปล่า… กูตื่นของกูเอง มึงตื่นนานแล้วเหรอ?" มินขยับตัวเข้าหาผม เอาหัวซุกที่ตักผมแบบอ้อนๆ
"ตื่นได้สักพักแล้ว กูกำลังทำข้าวเช้าให้มึง"
"คึคึ… สงสัยกูจะตื่นเพราะหิวแน่เลย" มินพูดติดตลก
"ถ้าหิวก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ"
ฟอดดด… ผมหอมลงที่แก้มมันอย่างมันเขี้ยว
"หลับสบายไหม"
"อืม… หลับสบายมาก มึงล่ะ"
"หลับไม่ค่อยสบายเท่าไหร่"
"ทำไมอ่ะ?" มินขยี้ตาแล้วมองหน้าผมด้วยความสงสัย
"มีคนก่อกวนกู นอนกอดกูทั้งคืน หึหึ"
"อ๋อเหรอ… นอนไม่สบายก็ไปเปิดโรงแรมนอนดิ บ่นเพื่อ?!"
"ใครบอกกูบ่นหึ! กูชอบต่างหาก"
"อ่ะโด่! ถ้ากูไม่กอดมึงก็กอดกูอยู่ดีแหล่ะทิว"
"อืม… กูไม่เถียง เพราะกูชอบกอดมึง"
อ้าวๆ มึงหน้าแดงเหรอมิน อยากบอกนะว่ามึงอายกู
"เป็นไร เงียบทำไม?" ผมแกล้งถาม
"เปล่านิ ไม่มีไร กูแค่เหนื่อยขี้เกียจคุยต่อ"
"แบบนี้ก็ได้เหรอวะ หึหึ"
"ได้ดิ กูพอใจ"
"หึหึ… ได้ก็ได้ กูไม่เกี่ยง"
…
"เฮ้อ… ขี้เกียจ ยิ่งคิดว่าต้องอาบน้ำก็ยิ่งขี้เกียจ ขี้เกียจอาบน้ำจังเลยโว้ย!"
อ้าว! บทมันจะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยนเลยซะงั้น
"หึหึ… จะอาบเองดีๆ หรืออยากให้กูช่วยอาบให้" ผมยิ้มกริ่ม
พรึ่บ!!
มินเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที
"ไม่เอา! กูอาบเอง หายล่ะ โรคขี้เกียจกูหายล่ะ"
"นึกว่าเหงา อยากมีเพื่อนอาบน้ำซะอีก" ผมแกล้งพูดแซวมัน
"เพื่อนเล่นเหรอ ตลกแล้วมึง ไปๆ ไปทำกับข้าวต่อเลย ไอ้มหาหื่น!" มินผลักผมแบบแกล้งๆ ไม่แรงแต่กูแอบเซเหมือนกันนะ
"รีบอาบแล้วรีบออกมาล่ะ อย่าให้กูต้องเข้ามาตาม"
"ครับผมๆ เข้าใจแล้วครับ จะรีบอาบน้ำแล้วรีบออกไปเลยครับ"
ผมได้แต่เดินขำออกมาจากห้อง พอเห็นมันอารมณ์ดีขี้เล่นเหมือนเดิมผมก็สบายใจ
ส่วนเรื่องนั้นคงต้องปิดมันไว้ก่อน ผมขอดูสถานการณ์ก่อนต่อจากนั้นค่อยว่ากัน
ผมทำอาหารจนเสร็จมินก็เดินออกมาจากห้อง ตัวนี่หอมฟุ้งเลย ตอนมันอาบน้ำใหม่ๆ เมียผมน่ากอดที่สุด
มินกินข้าวได้เยอะพอสมควร ผมพยายามคุยเรื่องทั่วไป หาเรื่องคุยไปเรื่อยไม่ให้มันเหงา พอกินข้าวเสร็จเราสองคนก็มานั่งดูหนังด้วยกัน
มินนอนหนุนตักผมแล้วดูหนังแบบเงียบๆ พอหันมาดูมันอีกที หนังก็ดูเมียผมแล้วครับ
"หึหึ… กินอิ่มนอนหลับเหมือนเด็กเลยว่ะ" ฟอดดด…
ผมปล่อยให้มันนอนอยู่อย่างนั้น นอนบนตักของผม
มือผมลูบไปมาที่หัวมันอย่างอ่อนโยน
"กูอยากเห็นมึงมีความสุข กูไม่อยากเห็นมึงเศร้าอีก ต่อไปนี้กูจะทำเพื่อมึงให้ดีกว่าเดิม รักมึงนะ"
ฟอดดด…
การที่มองดูคนรักเศร้าและเสียใจ ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดใจจนบอกไม่ถูก
หากผมเศร้าแทนมันได้ เสียใจแทนมันได้ผมจะทำ
หากสิ่งใดที่ขาดหาย ผมจะคอยเติมเต็มให้มินเอง
มินจะต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุด ผมสัญญา
TBC...
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันค่ะ
เรายังคงคิดถึงทิวมินเสมอ
-
:pig4:
:กอด1:
-
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】
【EP.22 คนเหงาขี้อ้อน】
อีกไม่นานก็เช้า อีกไม่นานก็วันใหม่
ผมได้แต่ร้องเพลงในใจเงียบๆ อย่างอารมณ์ดี
นอนมองหน้าโจตอนหลับผมแฮปปี้มาก
ก็เมื่อคืนได้แฮปปี้ๆ กันทั้งคืนนิเนอะ (แอบหื่นจริงกู)
อิ่มอกอิ่มใจ เต็มอิ่มสุดๆ
แต่!!!
แต่กูลืมอะไรไปไหม
เออใช่! กูลืมนึกไปว่าต้องอยู่ห่างมันตั้งหลายวัน
โอ้ยยย!! ไอ้ปูใจจะขาด แค่กูคิดว่าต้องห่างมันกูก็คิดถึงมันจะบ้าอยู่แล้ว
ถ้าโจไม่อยู่ผมต้องอยู่คนเดียว โอ๊ยยย!!
อดทนนะไอ้ปูอดทน มึงต้องทำเพื่อโจ มึงต้องอดทนนะเว้ย!!
เครียด!!!
…
ผมไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน ตื่นขึ้นมาอีกทีโจก็เดินเข้ามาหาผมแล้วก็ทำให้หัวใจผมกระชุ่มกระชวยอีกครั้ง
จุ๊บ!
"อรุณสวัสดิ์ครับ"
เป็นคำพูดที่โคตรดีและโคตรทำให้ผมใจฟูเลยว่ะ
"ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก"
"โจอยากให้ปูนอนต่ออีกนิดครับ ยังไม่สายมาก"
"อืม… เดี๋ยวกูรีบไปอาบน้ำก่อน"
ผมลุกขึ้นจากเตียง แต่แทนที่ผมจะรีบไปอาบน้ำอย่างที่พูดผมกลับ…
พรึ่บ!!
โจเบี่ยงหน้าหนีด้วยความอาย
“หึหึ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะอายอะไรอีก”
ฟอดดดด
"ที่จริงกูอยากทำมากกว่านี้ แต่กูอดทน หึหึ"
โจมันเขินจนหน้าแดง พูดอะไรไม่ออกตามเคย ส่วนผมนะเหรอ ก็เดินผิวปากสบายใจพร้อมกับหุ่นที่โคตรดีและแสนจะยั่วยวนในชุดวันเกิดแล้วก็เข้าไปอาบน้ำซิครับ ฮ่าๆๆ (ไม่มีใครชมก็เลยต้องชมตัวเอง)
มัวแต่พูดเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว ต้องรีบแล้วครับ เดี๋ยวต้องรีบไปส่งโจที่ทำงาน
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน พอเดินออกมาก็มีชุดที่เตรียมไว้ให้ผมใส่ มีอาหารเช้าง่ายๆ ฝีมือโจให้ผมกิน แล้วแบบนี้จะไม่เรียกว่าชีวิตแฮปปี้ได้ยังไง มันดีทุกอย่างสำหรับผม
ผมขับรถมาถึงที่ทำงานโจ จอดรถเสร็จเราก็แยกกันไป
ผมให้โจเดินเข้าออฟฟิตไปก่อน ส่วนผมไปซื้อกาแฟให้มันกินแก้ง่วง เอาใจมันเยอะๆ มันจะได้รักผมนานๆ
ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานโจพร้อมกาแฟร้อนๆ หนึ่งแก้ว พร้อมกับของโปรดที่ขาดไม่ได้ โจมันนั่งจ้องคอมทำงานอย่างตั้งใจเหมือนทุกวัน
"กาแฟกับขนม" ผมวางไว้ข้างโต๊ะที่มันทำงาน
"ขอบคุณมากครับ" โจยิ้ม
"เดี๋ยวกูกลับเลยนะ"
"ปู เดี๋ยวโจทำงานเสร็จจะโทรหานะครับ"
"อืม… เดี๋ยวเย็นจะมารับ"
ผมเดินออกมาจากห้องทำงานโจ รอยยิ้มที่มันยิ้มให้ผมตอนเดินออกมายังติดอยู่ในหัวผมตลอด
โจมันเป็นคนที่ทำอะไรนิดอะไรหน่อยผมก็โคตรมีความสุขล่ะ
วันนี้ผมมีเรื่องทำต้องอีกมากมาย เคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จ ทุกอย่างจะได้เข้าที่เข้าทางซะที
…
สองวันมานี้โจทำงานอย่างหนัก พยายามเคลียร์งานทุกอย่างจนหมด เหลือเพียงงานง่ายๆ ที่สามารถฝากคนในออฟฟิตให้สานต่อได้ ผมเห็นแล้วก็เหนื่อยแทน แต่ถึงโจจะทำงานหนักแค่ไหนผมก็ไม่เคยทิ้งมันให้เหนื่อยคนเดียว ถ้ามันเหนื่อยผมก็ยิ่งต้องคอยอยู่ข้างมัน คอยดูแลมันไม่ห่าง อะไรที่ผมพอจะทำให้มันได้ผมทำหมด แต่โจมันไม่เคยบ่นหรือไม่เคยร้องขออะไรจากผมเลย มันน่ารัก มันเป็นแฟนที่ดี มันเป็นคนดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ผมโคตรภูมิใจในตัวมันเลย รักว่ะ
หลังจากทำงานต่อเนื่องมาสองวันติดแบบนี้ผมเลยต้องบังคับให้มันพักครับ พักแบบจริงจังเพราะพรุ่งนี้ผมจะไปส่งมันไปบ้านย่าผม เมื่อคืนไอ้ป่านโทรมาคอนเฟิร์มเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างโอเค
ตอนนี้โจมันอาบน้ำอยู่ครับ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จมันบอกจะมาเตรียมจัดกระเป๋า ทั้งของใช้ส่วนตัว ของฝากต่างๆ ผมเห็นแล้วปวดหัวเหมือนมันกำลังจะย้ายบ้านหนีผมเลยครับ ฮือออ… เมียจ๋า… ที่รักจ๋า…
พอคิดแล้วก็โคตรเศร้า โคตรเหงา ก็จะทำใจไม่เจอมันได้กี่วันให้ทาย แต่จะทำไงได้ล่ะ เฮ้อ…
…
“ปู อาบน้ำไหม?” โจเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ หอมมาแต่ไกลเลยนะที่รัก
“ยังไม่อาบ ขี้เกียจ”
โจมองตาขวาง ฮ่าๆๆ มีผัวขี้เกียจต้องทำใจ
อาบทำไม เมื่อคืนก็อาบแล้ว นอนก็เปิดแอร์ ตัวก็ไม่เหนียว จะอาบทำไมเปลืองน้ำเปลืองสบู่ ฮ่าๆๆ
“ลุกขึ้นเลย โจเตรียมผ้าเช็ดตัวไว้ให้แล้วในห้องน้ำ”
โจเดินตรงที่เตียงแล้วพยายามดึงผมให้ลุกขึ้นจากที่นอน แต่คนอย่างผมนะเหรอจะยอมใครง่ายๆ
พรึ่บ!!
ฟอด ฟอด ฟอด…
“เฮ้ยปู! พอเลย! ไปอาบน้ำก่อนครับ”
ฟอด ฟอด…
“ถ้าก็อาบน้ำแล้วทำอย่างอื่นด้วยได้ไหม?” ผมกระซิบถามเบาๆ
(⸝⸝⸝ᵒ̴̶̷ ｡ ᵒ̴̶̷⸝⸝⸝) โจ
“ไม่ได้ครับ เพราะวันนี้ปูบอกให้โจพักผ่อนไง แล้วไหนจะต้องเตรียมจัดกระเป๋าอีก”
“เดี๋ยวนี้ปฏิเสธเก่งนะ”
“ก็… โจต้องเตรียมหลายอย่างจริงๆ นิครับ ไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธอะไรขนาดนั้นสักหน่อย”
ยิ่งพูดเสียงยิ่งเบาว่ะ ยิ่งปลายประโยคกว่าจะพูดจบเนี่ยโคตรหงอย สายตามันแอบมองผมด้วยว่ะ
ฟอดดด…
“กูล้อเล่นน่า… คิดว่ากูโกรธรึไง?”
“ก็เปล่าครับ แล้วปูโกรธโจรึเปล่า?”
“หึหึ… ใครจะโกรธมึงลงล่ะ ออกจะน่ารักขนาดนี้ กูรักจะตาย” ฟอดดด…
(´͈ ᵕ `͈ ) โจ
“เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน แล้วจะมาช่วยจัดของ”
“อืม… ขอบคุณนะ”
ผงขยี้หัวโจเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำตามคำสั่งเมีย ฮ่าๆๆ
…
อาบน้ำเสร็จผมก็มาช่วยโจเตรียมของจัดใส่กระเป๋า อะไรที่พอจะเอาไปเก็บไว้ในรถได้ผมก็จัดการจนเสร็จ นี่ยังไม่ยกลงมาหมดนะครับ เกือบเต็มรถกูล่ะ ขนอะไรนักหนาไม่รู้ แต่ที่รู้คือของฝากหลานๆ เนี่ยขาดไม่ได้ ลืมไม่ได้ ย้ำถามจนผมขี้เกียจตอบ “เก็บใส่รถให้แล้วคร๊าบ…” อยู่แบบนี้เป็นสิบรอบ คนตอบก็เหนื่อย คนถามก็แอบขำไป
“ปูหิวรึยัง ให้โจทำอะไรให้กินไหม?”
“สั่งมากินดีกว่า มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำ”
ผมเดินมานั่งทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างหมดแรง เดินเอาของไปไว้ที่รถจนเหนื่อย
“ดื่มน้ำก่อนครับ” โจยื่นแก้วน้ำเย็นๆ ให้ผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วมองผมด้วยรอยยิ้ม
“เหนื่อยไหม?” โจถามอย่างเอาใจ
“นิดหน่อย ทนได้” ผมตอบกวนๆ
“งั้นพักก่อนนะ อยากกินอะไรล่ะเดี๋ยวโจสั่งให้” โจหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาก่อนจะเปิดแอปสั่งอาหารแล้วยื่นมาให้ผมดูด้วย
“มึงอยากกินอะไรล่ะ?” ผมถาม
“โจกินอะไรก็ได้ กินได้หมด”
“ก๋วยเตี๋ยวหรือข้าวดี?”
“ก๋วยเตี๋ยวก็ได้ ข้าวก็ดีครับ” โจตอบพร้อมรอยยิ้ม
“งั้นกินสองอย่างเลย”
“โอเค”
โจมันเป็นคนง่ายๆ ครับ อะไรก็ได้ของมันคืออะไรก็ได้จริงๆ คือมันกินได้หมด มันได้หมดจริงๆ แบบไม่เรื่องมากอะไรกับเขาเลย บางทีผมก็อยากให้มันงอแงบ้าง เรื่องมากบ้าง เพราะผมอยากง้อมันเอาใจมันบ้างไง แต่ที่มันเป็นแบบนี้ผมก็โอเคแล้ว มากกว่านี้ผมก็โอเค ได้หมดเหมือนกันถ้าเป็นมันคนเดียว
“เลือกได้รึยัง?” ผมถาม
“เอาร้านนี้แล้วกัน อาหารหลากหลายดี”
“ไหนดูดิ มีอะไรน่ากินบ้าง”
“ข้าวผัดปูไหม?” โจหันมาถาม
“ข้าวผัดกูเหรอ?” ผมถามกลับแบบกวนๆ
“งั้นข้าวผัดกุ้งแล้วกัน เบื่อปูล่ะ” ผมตอบ กวนกว่า!!
“หึหึ เดี๋ยวจะโดน!”
“แล้วปูอยากกินอะไรครับ เลือกซิ”
“ข้าวผัดปูก็ได้”
“โอเค งั้นข้าวผัดปูหนึ่ง ไม่ใส่ต้นหอมนะ”
“พอเหรอจานเดียว?”
“จานกลางไง แบ่งกันเนอะ” โจตอบ
“อืม… จัดมา”
“ต่อไปก็… ต้มยำดีไหม หรืออะไรดี?”
“อยากกินอะไรมึงสั่งเลย กูกินได้หมดแหล่ะ”
“โอเค งั้นเอาต้มยำน้ำใส พริกสองเม็ดพอ”
ปากก็พูด มือก็พิมพ์ไป ผมเห็นแล้วก็อดยิ้มตามมันไม่ได้
“ก๋วยเตี๋ยวหมูเส้นหมี่น้ำใส แล้วก็ของปูเส้นเล็กต้มยำเนอะ” โจหันมาถาม ผมก็พยักหน้าตอบ
“แค่นี้พอไหมปู?”
“แล้วมึงอิ่มไหมกินแค่นี้?” ผมถามกลับ
“แค่นี้ก็เยอะแล้วครับ กินกันแค่สองคน”
“อืม… งั้นก็ตามใจ สั่งเลย”
“กดสั่งเรียบร้อย โปรดรอรับออเดอร์สักครู่ครับ”
ผมนี่ขำเลย มันชอบมีอะไรแปลกใหม่มาให้ขำตลอด ยิ่งคนเรียบร้อยเนียบๆ แบบมันมาเล่นมุกตลกบ้านๆ ให้ผมดูแบบนี้ ผมก็อดขำไม่ได้ดิ ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะเมียกู
…
หลังจากรออาหารเกือบครึ่งชั่วโมง จากที่ไม่ค่อยหิวก็โคตรหิว ซัดกับนัวเลยครับ ที่สั่งมาคือเกลี้ยงทุกอย่าง หน่วยทำลายล้างไม่ใช่ใครที่ไหน คือผมเอง ฮ่าๆๆ ก็อย่างที่รู้ๆ กัน โจมันกินน้อยกว่าผม ที่ส่วนของโจไม่เคยเหลือก็เพราะผมเอง ภูมิใจสุดๆ พอกินเสร็จโจก็จัดการล้างจานคนเดียว จะช่วยก็ไม่ยอมไล่ให้ผมออกมาเหมือนทุกที ผมก็เลยมานั่งตีพุงเล่นรอโจที่โซฟาตัวโปรด เปิดทีวีดูชิวๆ
“ผลไม้ครับ” โจเดินออกมาจากครัวพร้อมจานผลไม้ที่ปลอกเตรียมไว้พร้อมทาน
“มานี่ม่ะ”
โจเดินมานั่งลงข้างผม มือผมโอบกอดที่เอวโจก่อนจะซบหน้าลงที่ซอกคออุ่นๆ กลิ่นที่ผมคุ้นเคยช่วยให้ผ่อนคลายดีจริงๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า?” โจถาม
“เปล่า… กูแค่อยากอยู่แบบนี้สักพัก”
“ช่วงนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง โจยุ่งจนไม่ได้ถามปูเลย เหนื่อยไหม?”
“ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรน่าห่วง”
“ไม่มีอะไรให้ห่วงจริงอ่ะ?”
ผมเงยหน้ามองโจที่กำลังทำหน้ายิ้มแบบกวนนิดๆ
“เรื่องงานไม่มีอะไรให้มึงต้องห่วงหรอก ที่มึงต้องห่วงคือตัวกูมากกว่า หึหึ”
ฟอดดด…
หอมแม่งแรงๆ สักที มันเขี้ยวโว้ย!!
“โอเคๆ งั้นบอกหน่อยว่าตอนนี้เป็นอะไร?”
ผมมองหน้าโจแบบหงอยๆ ก่อนจะรวบตัวมันเข้ามากอด
“กูกลัวจะอดคิดถึงมึงไม่ได้ กลัวจะต้องขับรถไปกลับกรุงเทพฯ - หัวหินอ่ะดิ”
โจกอดผมแล้วลูบที่หลังผมเบาๆ
“น้ำมันแพงนะ คิดถึงก็อดทนหน่อยนะ”
“หึหึ เดี๋ยวนี้มุกเยอะนะ”
“ก็โจอยากให้ปูยิ้มไง เลยต้องนั่งหามุกในเน็ตมาคอยเอ็นเตอร์เทรนไม่ให้ปูเบื่อไงครับ”
“กูเคยพูดเหรอว่าเบื่อมึง?” ผมแกล้งถาม
“อืมมม…” โจทำท่าคิด
“เดี๋ยวจะโดน!”
“ฮ่าๆ ไม่เคยๆ ไม่เคยเลย เท่าที่จำได้อ่ะนะ”
ดูมัน เดี๋ยวนี้กวนใช่เล่น น่าจับกัดจับกดให้ร้องคาเตียงจริงๆ
“ปู…”
“อืม… ว่าไง?”
“ถ้าโจไม่อยู่ด้วยจะเหงาไหม?”
“เหงาดิ” ผมตอบทันที
…
ผมแอบงงนิดหน่อย เพราะโจมันถามผมแค่นั้นแล้วมันก็เงียบไป
โจกอดผมแน่นขึ้นก่อนจะผละตัวออกแล้วยิ้มบางๆ ให้ผม แล้วพูดว่า…
“แต่ก่อนโจเคยคิดว่าอยู่โจคนเดียวได้โดยที่ไม่เคยรู้สึกเหงาเลยสักครั้ง ชีวิตประจำวันก็มีแค่งานกับบ้าน เช้าก็ตื่นไปทำงาน เย็นก็ขับรถกลับบ้าน ชีวิตโจก็วนเวียนอยู่แค่นี้”
“โจเคยคิดว่าตัวเองไม่เคยรู้สึกเหงาคงเป็นเพราะโจทำแต่งานและยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้คิดถึงอย่างอื่น”
ผมนั่งมองโจที่กำลังพูดอย่างตั้งใจ
“แต่ตอนนี้โจกลับรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป”
โจหยุดพูดแล้วยิ้มบางๆ ให้ผม
“โจคิดว่าตัวเองรู้สึกเหงาเวลาที่ปูไม่ได้อยู่ด้วย รู้สึกเป็นห่วงเวลาที่ปูเงียบหายไป รู้สึกคิดถึงเวลาที่ปูไม่โทรหาหรือเวลาที่เราอยู่ห่างกันนานๆ รู้สึกเสียใจและอยากขอโทษเวลาที่ทำให้ปูโกรธ”
“ตั้งแต่โจได้รู้จักกับปูมันทำให้โจรู้สึกแบบนี้ตลอดเวลา จนบางครั้งโจถึงกับถามตัวเองว่า… ตอนนี้โจคงจะอยู่คนเดียวเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่ไหม”
“แล้วได้คำตอบนั้นรึยัง?” ผมถามโจกลับ
“อืม…” โจตอบพร้อมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะขยับเข้ามาสวมกอดผม
“ขอบคุณนะที่คอยอยู่ข้างๆ โจ”
ฟอดดด…
“มึงพูดมาซะขนาดนี้ ชาตินี้กูคงไปจากมึงไม่ได้แล้ว ไอ้ขี้อ้อนเอ้ย”
“ไปไหนไม่ได้แล้วครับ โจไม่ให้ไป”
ผมได้ยินเสียงแอบหัวเราะเบาๆ ฟังดูก็รู้ว่าเป็นเสียงหัวเราะที่มีความสุขมากๆ
เราสองคนกอดกันอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่อยากผละออกจากกันแม้แต่นาทีเดียว
ทุกช่วงเวลาที่เราใช้ร่วมกันมันช่างดีไปหมดจนผมบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
ทุกคำพูดของโจมันทำให้ผมใจเต้นแรง อัดแน่นไปด้วยความสุขที่ผมคิดว่าคงหาจากไหนไม่ได้อีก
แล้วแบบนี้ผมจะอยู่ห่างมันได้ยังไงว่ะเนี่ย!!!!
โอ๊ยยยย… เครียดโว้ยยย!!!!
TBC.
ไม่รู้จะแฮปปี้หรือสงสารเฮียปูดี ฮ่าๆ ความสุขมันก็แบบนี้แหล่ะ ^^
-
เห้ยยยยย มาต่อแล้ววว
เด๋ยวต้องกลับไปนั่งไล่อ่านใหม่ TwT
./กอดดดดด คิดถึงนะค้า