-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*******************************************************************
อินโทร~!!
อันเนื่องชีวิตบัดซบ เพราะเกิดมาในครอบครัวที่มีอิสตรีสามคนเป็นผู้นำ ทั้งยังครอบครองสิทธิ์ทั้งหลายทั้งมวลโดยชอบทำ ทำให้ชีวิตวัยยี่สิบเอ็ดของผมมีแต่ความอับเฉามาเยือนเป็นระยะๆ
ก่อนอื่น กระผมขออนุญาตแนะนำบรรดาสามหญิงโฉด กับอีกหนึ่งลูกกระจ๊อกที่เป็นเบ๊วันยังค่ำ
เริ่มต้นที่หัวหน้าครอบครัว คุณแม่วันดี หญิงแกร่งสู้ชีวิต หุ่นขาวร่างอวบ วัยห้าสิบหกปี เริ่มต้นหาเลี้ยงลูกสามคนด้วยการขายข้าวแกงหน้าบ้าน ซึ่งเป็นห้องแถวไม้สองชั้นเก่าๆ แถวแยกคลองเตย (ได้ข่าวผัวตายเพราะเหล้าตอนลูกชายอายุได้สามเดือน เห่อะๆ)
ต่อมา รองหัวหน้า พี่หนึ่ง หญิงห้าวผัวทิ้ง(หรือทิ้งผัวอันนี้ไม่แน่ใจ จะถามก็กลัวตายไวก่อนวัยอันควร) อายุสามสิบปี หนึ่งในผู้นิยมลัทธิสตรีเป็นใหญ่
ตบด้วยเลียขา เอ้ย เลขา พี่สอง สาวหวาน หน้าหมวยอินเตอร์ (คาดว่าได้เชื้อพ่อมาเยอะ) ยี่สิบเจ็ดปีเศษ แต่ชอบตั๊วะคนอื่นว่ายี่สิบต้นๆ (และก็มีคนเชื่อครับ!)
ตบท้ายลูกชายคนเล็กน้องน้อยของบ้าน นามนายสาม(แม่ครับ แม่ตั้งชื่อลูกได้เพราะมาก) หนุ่มน้อยไร้ปากไร้เสียง เด็กปีสามคณะมนุษย์ หุ่นแมน หน้าเหียก สูงร้อยเจ็ดสิบแปด หาความดูดีไม่ได้ในหมู่โจร ถ้าไม่ติดที่ได้ขาวนะมึง มีหวังโสดไปทั้งชาติ...*เศร้า*
สิ้นสุดการแนะนำตัวอย่างคร่าวๆ ต่อไปจะเป็นบันทึกนาทีชีวิต ที่โคตรแสนจะอัปปรี เรื่องมันเริ่มจากเพื่อนสนิทที่มีไม่มากของผมคนหนึ่ง เข้ามาทัก
“สาม” เป้เข้ามาตบบ่าทัก แล้วนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆ ผมหยุดดีดกีต้าหันไปมองมันหน่อยนึง จากนั้นก็กลับมานั่งเกากีต้าต่อเบาๆ
“มึงจะไม่ถามกูหน่อยเหรอ?” น้ำเสียงมันออกแนวงอนเล็กน้อย ผมถอนใจ
“มีอะไรก็พูดมา ทำไมต้องให้ถามวะ” อัธยาศัยผมมันน้อยกว่าครึ่งครับ และจะด้วยเหตุผลนี้ด้วยหรือเปล่าไม่แน่ใจ ทำให้ผมดูหน้ากลัวซะจน ไม่ค่อยมีใครอยากคบหาสมาคม (โดยเฉพาะกลุ่มรุ่นน้องที่ถูกผมรับน้องไปหมาดๆ เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว เจอหน้ากันทีนี่ก้มหน้าตัวสั่นหงั่กๆ เป็นแถว)
“สัดสาม กูเรียกร้องความสนใจมึงง่ะ หัดทำความเข้าใจหนึ่งในเพื่อนน้อยนิดของมึงหน่อย” มันขมวดคิ้วบอก พลางแย้งกีต้าไปจากตักผม พอโดนแย้งตัวฆ่าเวลาไป ผมก็นิ่วหน้าหงิก ส่ายหัว แล้วหงายหลังเอาหน้าสู้ฟ้าแม่ง
“ก็ให้พูดเสือกไม่พูด” ผมว่า
“เอ๊าไอ้ห่า เออ...ปรึกษาไรหน่อย”
“เรื่อง?” ผมเหลือบมองมันแล้วเลิกคิ้ว ให้มันรู้ว่ากูสนใจมึงแล้วนะ
“กูชอบฝน” หัดเกริ่นเรื่องก่อนก็ได้นะเพื่อนรัก กูไม่รีบหรอก แล้วฝนที่ว่าก็ลูกรหัสผมอ่ะ หน้าตาสวย แต่ข่าวคาวมีทุกวัน ผมไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือแค่ข่าวมั่ว เพราะส่วนตัวเป็นพวกไม่ชอบเอาตัวเองไปข้องแวะกับเรื่องชาวบ้าน แค่เรื่องตัวเองก็แทบจะไม่รอดแล้ว
“ไปไงมาไง” ถามด้วยความสงสัย แต่ไม่แปลกใจ เพราะไอ้เป้เป็นพวกหลงคนง่ายครับ แล้วก็เบื่อง่ายพอกัน เดือนหนึ่งถ้าจีบใครติดไม่พ้นอาทิตย์มันเลิกเห่อและ
“ก็ไม่ไง กูแค่คิดว่าน้องเขาน่ารักดีตอนไปรับน้องที่หัวหิน” มันบอกยิ้มๆ เป้มันหล่อนะครับ เวลายิ้มมันจะมีลักยิ้มบุ๋มๆ ข้างหนึ่งด้วย เวลามันเผลอมันชอบแอบมองบ่อยๆ
“จะให้กูช่วย?” ผมพูดเองก็ส่ายหัวเอง แค่ผมเฉียดไปใกล้ลูกสาวคนนี้ของผมก็สะดุ้งน้ำตาคลอไปหลบหลังพี่รหัสแล้วอ่ะครับ จะให้ช่วยนี่เลิกหวังไปได้เลย
“กูไม่ได้ให้มึงช่วยแน่ะนำหรอกน่า แต่กูจะให้มึงช่วยกันไอ้เดย์ที่ตอนนี้ทำตัวติดกับน้องเขายิ่งกว่าขี้ปลาทองต่างหาก”
“เดย์?...” ผมกระดกตัวขึ้นมาทำหน้านึก แล้วหันหน้าไปหาเป้ “เดย์ เด็กวิศวะปีสาม?”
“เออ”
“มึงจะบ้าเหรอ!” ผมตวาดมันทันที เหตุผลที่รู้กันดีในหมู่เพื่อนอยู่แล้วว่าไอ้เหี้ยนี่เคยตีท้ายครัวผม จนต้องฟาดปากเข้าโรงบาลมาแล้วครั้งหนึ่ง “มึงจะให้กูฟาดกับมันอีกหรือไง คิดไปได้นะมึง”
“ก็ทำนองนั้น” เป้ยักไหล่ ไอ้เพื่อนเหี้ย!!
“K เหอะครับ ไม่เอาด้วยหรอก ถ้ากูมีเรื่องอีกคราวนี้กูได้ถูกเชิญออกจากมหาลัยแน่” โดนฑัณบนอยู่ครับ เพราะหน้าผมมันเรียกหาตีนบ่อยเกิ๊น
“ก็อย่าให้มีถึงขั้นนั้นดิวะ แค่มึงหาเรื่องอะไรก็ได้ไปกันมันออกจากน้องฝนให้กูที ขอร้องล่ะว่ะ เพื่อนคนอื่นมันไม่มีใครกล้าเลย นอกจากมึงที่เคยไปฟาดปากกับมันมานั่นแหละ” เป้พูดเชิงขอร้อง หน้าละห้อยเหมือนหมาหิว จริงๆ ก็อย่างที่มันพูดอ่ะครับ มหาลัยผม คนที่กล้ามีเรื่องกับคณะวิศวะแทบไม่มีเลย เพราะคณะนี้แม่งเถื่อนเหี้ย แต่ละคนก็ขาโหดเรียกพ่อ ถ้าคิดจะหืออนาคตคงจบไม่สวย แต่ผมเสือกเป็นหนึ่งรายที่ความหึงหวงมันบังอนาคตซะมิด ยังดีที่ครั้งนั้นมันเล่นกันแบบแฟร์ๆ ไม่หมาหมู่ ไม่งั้นคงได้เป็นสมาชิกห้องดับจิตมากกว่าห้องผู้ป่วยรวมแน่
“ไม่เอาเว้ย” ผมปฎิเสธ
“ถ้ามึงไม่ช่วย กูจะเอาเรื่องมึงเล่นพนันบอล จนเป็นหนี้เขาไปฟ้องแม่กับพี่สาวมึง” เหยด! ถึงตายเลยนะเห้ย!!
อันนี้ต้องเรียกว่าความผิดพลาดของลูกผู้ชายนะ แบบว่าทีมรักทีมโปรดจะฟาดแข้งกับทีมเกลียด หน้ามืดจัด เลยโบ๊ะเข้าไปเสียหมื่นนึง พอตื่นเช้าขึ้นมา ความล่มจมก็มาเยือนหน้าบ้าน และหนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ป๋าไอ้เป้มันเองครับ ป๋าเขาน่ารัก บอกให้ผมค่อยๆ ทยอยจ่ายเป็นรายเดือนก็ได้ไม่คิดดอก แฮ่ๆ
ผมนิ่วหน้า ตบกะโหลกเป้ไปทีด้วยความหมั่นไส้ “ถ้าไม่ได้เรื่อง ไม่เกี่ยวกับกูนะเว้ย”
อันนี้มีคนฝากมาลงอีกที ฉะนั้นจึงไม่เกี่ยวกับอิคนเขียนนะเคอะ
เพราะเท่าที่ทราบ ของตัวเองยังไม่จบสักเรื่อง :hao5:
-
ตอนที่ 1 เมื่อเหียกกับเหียกมาเจอกัน…
เล็งเป้าหมายได้ก็โดดเข้าใส่ เจ้าตัวชะงักฝีเท้าทำหน้าตกใจ แต่พอเห็นว่าเป็นใครหน้ามันก็บูดขึ้นมาทันที
ผมแอบนึกอย่างหงุดหงิด อุตส่าห์มาดักรอแม่งหน้าคณะตั้งแต่บ่าย เสี่ยงตีนเสียงหมัดแค่ไหนทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้างครับ เหี้ยเดย์ (ได้ข่าวทำเอง)
“มาขวางทำเหี้ยไร” เสียงเข้มๆ เข้ากับหน้าหล่อๆ มาก
(ไอ้เดย์เนี่ย อดีตเดือนคณะวิศวะครับ สูงหล่อ คิ้วเข้ม ตาคม ปากกระจับ สเป็กทั้งสาวและไม่สาว)
“ก็เหี้ยจริงๆ นั่นแหละ” มึงอ่ะนะ อันหลังนี่ทดไว้ในใจ
“อยากจะฟาดปากกับกู?” มันเลิกคิ้วทำหน้าไม่สบอารมณ์ มือขวากำแน่นที่สายกระเป๋าเป้สีน้ำเงินเข้มบนบ่าของมัน
“เปล่า กูแค่จะมา...” ขัดจิตขัดใจ ผมไม่ใช่คนผิดแต่ต้องพูดนี่มันกระดากปากจริงๆ นะ “กูจะมาขอโทษมึงเรื่องวันนั้นน่ะ”
“ห๊ะ!” มันทำหน้าแปลกเหมือนเห็นตัวประหลาดมากกว่าคำที่ได้ยิน กวนตีนสุดๆ
“น้ำเป็นไงบ้าง” ถามถึงแฟนเก่า ไม่รู้จะพูดกับแม่งเรื่องอะไร คือวันนี้ผมมีหน้าที่ต้องยื้อมันไว้สุดความสามารถครับ เพราะไอ้เพื่อนเป้ของผม มันจะไปจีบน้องฝนตามแผน ถ้าตามสูตรน่าจะชวนไปกินข้าวดูหนัง ตบท้ายด้วยซื้อของขวัญเล็กๆ (แต่ราคาไม่เล็ก) ให้ ซึ่งจะง่ายมากหากไอ้เหี้ยตัวนี้จะไม่ไปปรากฎตัวต่อหน้าสองคนนั้น
“แฟนมึงนี่ มาถามกูทำไม” ไอ้ห่า อยากเถียงแม่งจริง ว่าแล้วใครล่ะ ที่พาแฟนกูไปเอาจนกูต้องเลิกกัน
“ก็พวกมึงคบกัน ส่วนกูน่ะแฟนเก่า หรือไม่ใช่”
“นี่มึงยังเข้าใจแบบนั้นอยู่อีกเหรอ หึ กูไม่ได้หมดตัวเลือกขนาดต้องไปคว้าของเหลือมาฟัดหรอกนะ” ปากร้าย! ผมได้ยินต้องกำหมัดข่มอารมณ์อยากชกปากมัน
“แล้วไอ้หน้าไหนล่ะวะ ที่พาเขาไปฟัดคาม่านรูด” น้ำเสียงผมเริ่มไม่นิ่งละ ไอ้เป้ กูว่าไม่เกินสามสิบวินาทีข้างหน้ากูได้ทำแผนมึงหล่มแน่
“หึ กูขอถามหน่อยเหอะ มึงไปเห็นเองกับตาไง ถึงได้บอกว่ากูพาเขาไปฟัด” มันกระตุกมุมปากนิดหน่อย แต่ผมนี่อึ้งแดก เออ กูไม่ได้เห็นแล้วทำไมถึงรู้ว่ามันไป เท่าที่จำได้คนที่มาบอกเรื่องนี้กับผม ก็แฟนผมเองนี่หว่าที่ วันนั้นน้ำเข้ามาร้องไห้ซบอกผมแล้วบอกว่าเสียสาวให้ไอ้เหี้ยเดย์ ตัวผมที่คบน้ำมาจะหกเดือนทำมากสุดคือจับมือ ได้ยินแค่นั้น เลือดก็พุ่งขึ้นหน้า แถมยังถูกบอกเลิกอย่างชัดถ้อยชัดคำกะทันหันอีก ก็จัดการวิ่งหน้าตั้งไปใส่ไอ้ตัวนี้โดยไม่ทันคิดถามมันสักคำ เวร...จะบอกว่ากูหูเบา เชื่อคำโกหกแฟนว่างั้น
“หน้าเหี้ย ยังเสือกควายอีกนะมึง ถามจริงมึงหมดไปกับอีนี่เท่าไหร่ล่ะ” หมด? หมดเท่าไหร่ หมายความว่าไง เออ...พอดีผมโตมาเพราะผู้หญิง จึงถูกสอนให้เป็นสุภาพบุรุษชน ไปไหนต้องจ่าย ห้ามให้ผู้หญิงจ่ายเด็ดขาด ยิ่งเป็นแฟนต้องถนุถนอมดูแลอย่าให้ขาด แล้วยังไงล่ะ งง?
“มึงไม่รู้สินะ ว่าอีน้ำน่ะ นอกจากจะทำตัวแอ๊บแบ๊วแล้วยังแรดเก่งตัวแม่”
“มึง... มึงพูดอะไรให้เกียรติผู้หญิงเขาหน่อยสิวะ” ผมปากสั่นมือสั่น ชักตามเรื่องไม่ทัน คนผ่านไปผ่านมาเริ่มมองพวกผมเป็นจุดสนใจ
“ให้เกียรติ แหม มึงนี่คนดีเนอะ โดนเขาหลอกมาเป็นเดือนๆ ยังไม่รู้สึกตัว ถามจริงเพื่อนมึงไม่มีใครเคยบอกหรือไง ว่าอีน้ำน่ะ...ผัวทุกคณะ” เหมือนจะมีเพื่อนสองสามคนเคยเตือนไว้(ไอ้เป้ก็หนึ่งในนั้น) แต่คนมันรักนี่ ใครจะเก็บมาใส่ใจจริงมะ
“กูไม่เชื่อ ไอ้สัด” ปล่อยหมัดใส่แม่งสุดแรง ไอ้เดย์ถึงกับล้มคว้ำ กะจะกระทืบซ้ำ ไอ้พวกเด็กวิศวะก็พากันกรู่เข้ามารุมจับผมไว้
“ไอ้เหี้ยปล่อยกู!!” ดิ้นพรวดๆ แต่อย่างว่าถึงจะถึกแค่ไหน เจอแรงควายสี่ห้าคนของคณะวิศวะเข้าไปก็ดิ้นไม่หลุดหรอกครับ ไอ้เดย์ลุกปาดเลือดที่มุมปาก มองผมตาขวาง พร้อมกับชี้หน้า
“สองครั้งแล้วนะ ที่มึงกล้ามาแหยมกูถึงถิ่น” เสียงโหดชิบหาย ผมหยุดดิ้นเลยครับ จะว่าหงอก็ได้ แต่ไอ้เดย์ตอนนี้มันน่ากลัวมากถึงมากที่สุด และที่สำคัญก็ตามที่มันพูด คือถิ่นมัน คนที่รายล้อมรอบตัวผมก็พวกมัน ใจผมเริ่มคิด งานนี้มีตายแหง
“ใครใช้ให้มึงมายั่วกูล่ะ” ยังปากดีครับ
“กูพูดเรื่องจริง แต่มึงรับไม่ได้เอง” มันบอกแล้วหันไปคุยอะไรกับไอ้หน้าอ่อนที่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้องมันสองสามประโยค จากนั้นรุ่นน้องคนนั้นก็พยักหน้าแล้ววิ่งหายออกไปจากวนล้อม ไอ้เดย์หันกลับมาทำหน้าเหี้ยมใส่ผมอีก
.
.
.
.
.
.
.
“เดี๋ยวก็ได้รู้ ว่าเรื่องที่กูพูดมันเชื่อถือได้ซักแค่ไหน” มันกระตุกยิ้มร้ายแล้วพยักเพยิดให้พวกที่จับตัวผมไว้พาไปหลังตึก
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
555+ เปิดเรื่องมาก็น่าสนใจแล้ว
น่าอ่านต่อมากฮะ รบกวนตามคนแต่งส่งตอนต่อไปมาไวๆนะฮะ
ขอบคุณมากกกกก คร้าบบบบบ
-
:mc4: มาต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะ :กอด1:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ ดูท่า นายสามจะเป็นสะใภ้วิศวะใช่ป่ะ :mc4: ว่าแต่งว่าฝากกันมา ก็ฝากทวงตอนใหม่ด้วยล่ะกัน :hao3:
-
:z13: :z13: :z13:
-
ตอนที่2 ชีวิตต้องสู้...กับสากกะเบือ
โดนกลุ่มชายโฉดสี่คนถูลู่ถูกังมายังสถานที่เปลี่ยว จุดบอดและจุดอับสายตาหนึ่งเดียว ที่ทั่วทั้งรั้วมหาลัยของผมรู้จักกันดีในนาม ‘แดนเชือด’ แห่งคณะวิศวะ
ผมที่ได้ทิ้งความหมายของคำว่า ‘รอด’ ไปเป็นที่เรียบร้อยตอนนี้ ก็ปล่อยให้แม่งฉุดกระชากลากมาโยน *โครม* ลงไปไปบนเบาะเปื่อยๆ ดูจากสภาพผ่านทางสายตาแล้ว น่าจะเป็นของเก่าของแก่จากรถใครสักคนในคณะไอ้พวกนี้
“นั่งลงไป อย่าให้ต้องบอกซ้ำ” ไอ้เดย์ชี้หน้าขู่ผมที่ตั้งหลักจะลุกขึ้นไปโวยวายใส่ไอ้สี่ตัวที่กระทำการรุนแรงกับผมอย่างหมดความอดทน แต่ก็ต้องกลืนสิ่งเหล่านั้นลงคอแทบจะทันทีเมื่อถูกข่มด้วยเสียงอันเหี้ยมเกรียม
“แม่ง” ผมสบถ ไอ้หน้าหล่อเองก็หูดีเหี้ย เดินเข้ามาตบกะโหลกผมดัง *ป้าบ* เล่นเอาเห็นดาวลูกไก่วิ่งว่อนเหนือศรีษะ
“บ่นเหี้ยไร ทำตัวมึงเองทั้งนั้น” เอ่อ กูแค่สบถคำอุทานเบาๆ ครับ ยังไม่ได้บ่นเชี้ยไรเลย
ผมมองค้อนมันอย่างหงุดหงิด
“มองหาพ่อ!” มันตบอีกฉาด คราวนี้ไม่แค่เห็นดาวแล้วนะ แต่หัวนี่เกือบทิ่มเข่า สัดเอ๊ย!!
ผมกำหมัดแน่น ขบกรามกรอดๆ ด้วยความโมโห ถึงกระนั้นก็ยังทำอะไรมันไม่ได้ จริงๆ ถ้าไม่ติดเรื่องไล่ออกกับสากกะเบือแม่ ผมว่าหนึ่งต่อห้าก็พอสู้ไหวอ่ะครับ อย่างมากแค่แขนหัก ขาหัก หรือถ้าตายผมยังไม่ต้องมาทนแสบพริกเป็นวันๆ ด้วยเหอะ
ไอ้เดย์มองผมอย่างคาดโทษพลางล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าหลังกางเกงที่ดังอยู่พักใหญ่มากดรับสาย
“ไอ้สัดแอม มึงอยู่ไหน?!” กล่องเสียงมึงทำด้วยอะไรครับ ดังเหี้ยๆ
“..................................”
“อย่ามาปากดี กูให้มึงไปตามเขาไม่ได้ให้ไปต่อคิวรอ”
“.....................................................”
“ก็ให้แม่งแก้ผ้ามาเลยสิวะ มหาลัยนะโว้ยไม่ใช่โรงแรม เหี้ยยังหน้าหนาพากันไปเอาในห้องศิลป์อีก” ปากด่าไป เท้ามันก็เตะเบาะที่ผมนั่ง *ปึกๆ* ไร้มารยาทสิ้นดี รู้มั้ยมันสะเทือน!
“......................”
“ห้านาที ไม่มามึงเตรียมเก็บของออกไปจากคณะได้เลย” จบการตัดสินใจของเจ้าตัว โทรศัพท์ราคาเป็นหมื่นก็ถูกยัดเก็บคืนที่เดิม
“มันว่าไงวะ ไอ้เดย์” หนึ่งในกลุ่มคนที่จับตัวผมเงยหน้าจากจอไอแพด
“แม่ง ไปแอบดูเขาผสมพันธุ์กันนะดิ สงสัยน้องรหัสมึงคนนี้ท่าจะอยู่กับกูไม่ยืดนะ” มันบ่น
“เอาน่าๆ ใจเย็นๆ มันยังเด็กอยู่” รายนี้ก็พูดติดขำ
“เด็กบ้านป๊ะมึงนี่เงี่ยนขนาดเข้าไปขอแจมเขาได้ด้วยเหรอวะ” ไอ้เดย์หน้าหงิก คือจริงๆ แม่งก็หงิกของมันปกติล่ะครับ ตั้งแต่ที่ได้รู้จักและเคยเห็นหน้ามันมาผมยังไม่เคยเห็นแม่งยิ้มอ่ะ หล่อเสียของชัดๆ
“หา ไอ้แอมนี่นะ” ชายอีกคนที่ไว้เคราครึ้มหน้าโหดสุดๆ เหยียบก้นบุหรี่หันมาทำหน้าตาไม่เชื่อถือ
“ก็แม่งนั่นแหละ มึงคิดว่ากูพูดถึงคนอื่นหรือไง”
“แล้วใครวะ ที่ใจกล้าไปทำให้มันเห็น” อีกหนึ่งซึ่งนั่งคุยอยู่กับอีกคนห่างออกไป เหมือนกับว่าจะไปคอยดูต้นทางตะเบ็งเสียงถามบ้าง
“หึ” ไอ้เดย์หันมาแสยะยิ้มเยาะให้ผม “อีน้ำทิพย์คณะมนุษย์ปีสามกับใครสักคนในมหาลัยเรานี่แหละ”
ได้ยินชื่ออันคุ้นหูดีผมถึงกับอึ้งแดก ไอ้เดย์ส่ายหน้าช้าๆ โดยที่รอยยิ้มกวนโมโหของมันยังไม่หายไปไหน ทั้งชื่อ ทั้งชั้นปี ทั้งคณะ แมทกันทุกอย่าง และคนชื่อน้ำทิพย์คณะมนุษย์ปีสามของผมก็มีแค่คนเดียว จะให้ผมบอกไม่เชื่อเลยก็คงโกหกล่ะครับ แต่จะให้เชื่อคำพูดไอ้เดย์เลยก็เป็นไปไม่ได้อีกนั่นแหละ เพราะคำพูดของคนที่ผมเกลียดขี้หน้าฝ่ายเดียวน้ำหนักมันไม่พอ อีกทั้งตัวมันก็ยังไม่มีหลักฐานมายืนยันด้วยว่าเรื่องที่มันพูดเป็นเรื่องจริง หาใช่เพียงเรื่องแต่งหลอกๆ ที่อยากให้ผมชังน้ำหน้าแฟนเก่าตัวเอง
“โห อีนี่แม่งแจ่มว่ะ”
“ครบร้อยผัวแล้วมั้ง” ชายผู้นั่งสงบปากสงบคำไม่จุ้นกับผู้ใดนอกจากไอ้คนที่พูดประโยคด้านบนเปรยหน้านิ่ง
“โอ๊ะ แรงส์นะครับคุณวิทยา”
“หรือกูพูดไม่จริง?”
“ไม่รู้สิ”
“ไปแดกขี้ไป”
“กระสือสิมึง ให้แดกขี้”
“หมา!”
“ไอ้วิท ไอ้ลูกกลิ้ง พวกมึงผัวเมียไปทะเลาะกันที่อื่นไป๊!!” ไอ้เคราครึ้มโวยหน้าเหียกกว่าหน้าผมไปสามเท่า เกิดมาไม่หล่อ ยังอาภัพอีกนะกู เฮ้อ~!! ว่าแต่ใครผัวเมียใครวะ?
“ไอ้สัดออฟ อยากโดนซัดปากไง กูไม่ใช่เมียมัน” ไอ้วิทยาสวนพร้อมกับยกนิ้วกลางให้
“กูไม่ได้เจาะจงนะ ตกลงมึงเป็นเมียไอ้ลูกกลิ้ง โอ้โห ความรู้ใหม่ หน้าเถื่อนๆ อย่างมึงก็เสียตูดได้ เจ๋งสาด!!”
“ไอ้ลูกกลิ้ง ไอ้เหี้ย มึงตามกูมานี่” ไอ้วิทยาหน้าแดงแป๊ดลุกขึ้นดึงหูไอ้คนชื่อลูกกลิ้งสุดแรง
“โอ๊ยๆ ทำกูไมเนี่ย มึงเสียรู้มันเองนะ กูไม่เกี่ยว โอ๊ย เหี้ย อย่าดึง!!” และแล้วทั้งคนทั้งหูก็ถูกลากหายลับไปทางมุมตึก ไอ้เคราครึ้มหัวเราะขำ ทว่าพอเห็นไอ้เดย์มองก็หุบปากเงียบสนิททันที
“กูแค่แหย่พวกมันเฉยๆ อย่าทำตาดุดิเหี้ย ไม่ได้เข้ากับมึงเลยอ่ะ”
“ไอ้แบงค์ มึงไปดูพวกแม่งดิ๊ ไม่ตีกันตายแล้วเหรอ” ไอ้เดย์สั่งไอ้ตัวที่ก้มหน้าเล่นไอแพด
“กู?” เจ้าตัวชี้หน้าตัวเอง
“มึงชื่อแบงค์เปล่าล่ะ ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ต้องไป” เสียงเข้มทำหนาวสันหลังกันวาบๆ
“เออ กูแบงค์ครับ ไปก็ได้ เหี้ยใช้กูได้ใช้กูดี”
*ตุบ*
ไอ้เดย์นั่งลงบนเบาะ หันมาผลักหน้าผมที่เผลอหันมองมันแล้วเอนหลังหลับตา “ไอ้ออฟ ฝากเฝ้าตัวเหี้ยข้างกูด้วย กูขอพักสายตาแปบ”
“พักไปตลอดกาลเลยเหอะมึง” ผมคิด
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
นั่งอ่านนั่งเกาให้อิคนแต่งมันแสนจะหดหู่ ไม่ดิ ต้องบอกนั่งพิมพ์ให้มันมากกว่า
เพราะเจ้าตัวระดับในการใช้แป้นคอมเท่าๆ กับเด็กขวบกว่า ช้าโคตรๆ (ทวงก็เลยโดนใช้เพราะมันเขียนไม่พิมพ์ัสักที เซ็ง)
สู้ๆ ต่อไป!!! (กลับไปแต่งของตัวเองบ้าง คริคริ)
-
เหอๆๆๆ คู่นี้ท่าจะฟัดกันสนุกเนอะ
-
ติดตามจ้า ท่าจะมันส์
-
บอกคนแต่งหัดพิมแชทในคอมค่ะ... สกิลการพิมจะไวขึ้นเป็นกอง
-
ง๊าาาา
สนุกอ่ะ ฮาดี :hao7:
แต่ว่า น้ำทิพย์.. :katai4: (สงสารหรือว่าอะไรดีอ่ะ?)
-
มาติดตามด้วยคน
-
เหอะๆ น่าสนุก! !!! :katai2-1:
-
ตอนที่ 3 ชีช้ำกะหล่ำปี
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ โอ๊ย ไอ้บ้านิ พาฉันมาทำอะไร...สาม!!” น้ำทำตาโตเรียกชื่อผมเหมือนคนเห็นผีผุดขึ้นจากหลุมในป่าช้าอ่ะ ผมมองเธอสลับกับไอ้ตัวข้างๆ ที่นั่งหลับตาไม่สะทกสะท้านต่อเสียงอันดังสะท้านทรวง
“สามทำไมมาอยู่นี่...เดย์!!” ถามผมแล้วไหงตะโกนเรียกชื่อไอ้หน้าหล่อทิ้งท้าย
“แรงดีไม่มีตกจริงๆ นะจ๊ะ” ไอ้รุ่นน้องหน้าอ่อนที่น่าจะชื่อแอมแซวกระลิ้มกระเหลี่ยพร้อมกับยื่นหน้ายื่นตาไปใกล้น้ำที่โดนมันยึดแขนไว้
“อย่ามาโดนตัวฉันนะ ไอ้เด็กบ้า สามช่วยน้ำด้วยน้ำโดนรังแก” น้ำบอกผมตาแดง ไอ้คนข้างๆ ผมเสือกหัวเราะหึๆ ทั้งๆ เปลือกตายังปิดสนิท ออกแนวหลอนจิตชะมัด
“เอ่อ...!” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนมือเย็นๆ จับเข้าที่แขน
“กล้าเรียกให้แฟนเก่าช่วย ทั้งๆ ที่ไปนอนเ_ดกับไอ้หน้าไหนมาไม่รู้นี่นะ หน้าโบกด้วยแป้งธรรมดาหรือยางราดถนน?” ไอ้เดย์วางศอกข้างที่ไม่ได้จับแขนผมบนเข่าตัวเองแล้วเท้าคางหันมองไปทางน้ำที่ยืนตัวแข็งทื่อ ผมเขม้นมันเล็กๆ ที่มาดูถูกแฟนเก่าผมเยี่ยงนี้
“ไม่ต้องมาเคืองกู เรื่องจริงทั้งนั้น” มันบอกจากนั้นก็ออกแรงบีบแขนผมจนชาไปทั้งข้าง สัดเลือดกูไม่เดินแล้วมั้ง!
“เดย์พูดอะไร น้ำไม่เคยนอนกับใครนอกจากเดย์เลยนะ!”
“หู้วววววว” ไอ้หน้าอ่อนหอนขึ้นมาทันที
“แอม มึงเก็บไว้มั้ย?” ไอ้เดย์ไม่สนคำแก้ตัวของน้ำ ก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนผมแล้วยื่นไปข้างหน้า “เอาของมาให้กู”
“ได้เลยพี่ ชัดเป๊ะทุกรูป” ไอ้หน้าอ่อนกระหยิ่มยิ้มย่องเย้ยๆ ให้น้ำพร้อมกับเดินกระดิกหางเอาโทรศัพท์โน้ตสามมาส่งให้ไอ้คนขอ
“คลิปก็มีนะพี่ ถึงจะช่วงกลางๆ ก็เหอะ แต่แจ่มอย่างงี้เลยลวกเพียะ” ยกนิ้วโป้งประกาศความเจ๋ง ไอ้เดย์ไม่สน จิ้มกดๆ สไลด์ๆ บนหน้าจอ พักเดียวทั้งรูปทั้งเสียงก็มา มันยักคิ้วให้ผมแล้วจับโน้ตสามใส่มือ
“ดูซะ สมองโง่ๆ ของมึงจะได้เข้าใจอะไรได้ดีขึ้น” คำก็โง่สองคำก็โง่ มึงฉลาดตายล่ะ ไอ้ตวย
ผมเบ้หน้าก้มมองโน้ตสามเครื่องขาวที่อยู่ในมือสากๆ ของตัวเองก็ถึงกับตะลึงตึงตึง
“อ๊ะ...อื้อ ...แรงอีกฟิล...อ๊า...อื้อ....” บอกตง ครบทุกรส ทุกเสียง ทุกภาพการกระทำในขอบเขตที่เรียกว่า...เนื้อแนบดุ้นชัดเหมือนเข้าไปชมอยู่ใกล้ๆ ผมกลืนน้ำลายเฮือก มองภาพเครื่องไหวของคนสองคนที่กำลังมีเพศสัมพันธุ์กันในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นห้องศิลป์ห้องใดห้องหนึ่งที่มีไว้สำหรับให้สมาชิกของชมรมคนรักภาพวาดในตึกศิลป์ใช้อ่ะครับ แต่บอกไม่ได้เหมือนกันว่าห้องไหนกันแน่ เพราะภาพมันโฟกัสไปที่ฉากร่วมรักมากกว่าจะเป็นแบล็คกราวน์รกๆ มากกว่า
“ฟิล...อ้า... น้ำรักฟิลจัง...อื้อ...” ชื่อผู้หญิงในคลิปที่กอดรัดฟันเหวี่ยงอยู่กับผู้ชายหลุดออกมา ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวทันที น้ำส่ายหน้ารัวน้ำตาคลอ
“ไม่ใช่น้ำนะสาม เชื่อน้ำนะ นั่นไม่ใช่น้ำ”
“ถึงใช่ก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไร ไอ้นี่มันก็แค่แฟนเก่าไม่ใช่ไง” ไอ้เดย์ตีหน้านิ่ง
“เดย์ นั้นไม่ใช่น้ำนะ เดย์ก็รู้ว่าน้ำ...”
“ตอแหล?” ไอ้เดย์สวนอย่างเร็ว คนพูดเลยได้แต่อ้าปากค้างน้ำตานองหน้า “เอาชื่อกูไปหากินไม่ว่า แต่เอาไปหลอกให้เหี้ยนี่ว่าโดนกูเปิดซิง กูรับไม่ได้ว่ะ ซิงเหี้ยอะไรยัดมือเข้าไปสองข้างยังตบกันได้ นี่มันส์ได้ก็เพราะตูดยังฟิตล่ะวะ” ปากร้าย ผู้ชายห่าไรวะ!
“หือ! มึงเคยทำเหรอ พูดซะกูเห็นภาพ” ไอ้เคราครึ้มถามหน้าตื่น
“เคยเหี้ยไร แค่ได้ยินชื่ออีนี่ เดินเฉียดกันตรงถนนกูยังแขยง!” ไอ้เดย์ใส่อารม์หงุดหงิด
“อื้อ ไม่ไหวจะเสร็จ...ฟิลขอข้างในนะ นะครับ อ๊า!!” จู่ๆ ก็อยากอาเจียน ผมกระแทกนิ้วปิดเครื่อง ไอ้หน้าอ้อนเหมือนไม่พอใจ ทว่าพอไอ้เดย์มองหน้ามันก็ต้องถอยหลังกลับไปยืนจุดเดิม
“แล้วไอ้ผู้ชายมันใคร?” ไอ้เคราครึ้มถามไอ้หน้าอ่อน
“เด็กสถาปัตย์ครับพี่”
“ปีไหน”
“เอ...ปีหนึ่งครับ”
“บ๊ะแหล่วๆ หลอกงาบเด็กนี่หว่า อร่อยเลยดิ”
“สาม...” น้ำเรียกชื่อผมทั้งน้ำตา
“แอมยังมีเด็ดๆ อีกป่ะวะ?” ไอ้เคราครึ้มถามขณะคาบบุหรี่คาปาก
“เยอะพี่ ดูป่ะ”
“เออ เดี๋ยวส่งมาเครื่องกูด้วย”
“หึๆ เขาว่าดูผ้าให้ดูเนื้อ แต่ถ้าจะดูสตรีให้เจาะลึกไปถึงสันดาน...นะครับคุณสาม ไม่งั้นเขาบนหัวจะบานเป็นดอกเห็ด” ไอ้เดย์ตบบ่าผมแรงๆ พลางลุกขึ้นยืน “อ้อ เรื่องที่มึงต่อยหน้ากูวันนี้ คราวหน้ากูจะไปขอให้มึงใช้คืนทบต้นทบดอก ล้างคอรอไว้ให้ดี”
“เดย์...” น้ำวิ่งเข้ามาเกาะแขนไอ้เดย์แน่น
“ปล่อย กูกลัวเสนียดติด” มันสลัดอย่างไม่มีเยื่อใยแล้วพยักเพยิดหน้าให้พวกของมันตามไป
“สาม” น้ำปรี่เข้ามาหาผมที่เหลือตัวคนเดียว เธอทั้งกอดทั้งร้องไห้ ...อย่าว่าแต่เธอเลยครับ สำหรับผมที่ถูกความรักบังตามาตลอด เมื่อบัดนี้ตาสว่างกับหลักฐานที่ได้พบและคิดไปถึงสิ่งที่เพื่อนย้ำเตือนเสมอมาก็อยากเสียน้ำตาลูกผู้ชายเหมือนกัน
“น้ำขอโทษ..อึก... สามอย่าเกลียดน้ำนะ ฮึก...นะสามนะ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่น้ำ ที่สามได้ดูได้เห็นไปเมื่อกี้คงไม่ใช่ครั้งแรกที่น้ำทำหรอกใช่มั้ย น้ำหลอกสามมาตลอดเลยใช่มั้ยว่าน้ำ...เอ่อ...ซิง” กระดากปาก กระดากใจ แต่ไม่ถามก็ไม่ได้ คือมันอยากรู้มากอ่ะครับ ว่าผมแม่งใช่ควายอย่างที่ไอ้เดย์พูดจริงหรือเปล่า เป็นสุภาพบุรุษตามคำสอนของมารดา ให้เกียรติผู้หญิงทุกอย่างจวบจนโดนสวมเขาก็ยังไม่รู้สึกตัว *ช้ำทรวง*
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ลงถี่ก่อนไม่มีเวลา
่รู้สึกเหมือนโดนเอาเข็มทิ่ม ตอนคนพิมพ์ถามคนแต่งว่า 'เฮ้ย! พี่เรื่องนี้ใครรุกวะ'
คนเขียนมันยิ้มหน้าเหนื่อย 'แล้วคิดว่าใครล่ะ' จากนั้นก็กลายไปเป็นเรื่องนักร้องเกาหลีซะงั้น สรุปใครแว้!! :z3:
แล้วก็ๆ เรื่องสกิลในการพิมพ์แชตของอิคนเขียนนี่ บอกว่าอีโมเยอะกว่าคำพูดอ่ะค่า :ling2:
-
เป็นผู้ชายที่ปากร้ายมากกกก ถึงกับเงิบบบ
เรื่องนี้เรื่องรุกเรื่องรับ ก็คงรู้ๆอยู่ 555
ไม่พ้นเดย์ไปได้ อ่านแล้วสนุกมากกกก
-
เอาน้ำเน่าไปเก็บด่วนน :z6:
-
อิน้ำเน่าไร้สิทธิ์อุทรใดๆทั้งสิ้น :laugh:
-
ตอนที่ 4 ประโยคแทงใจ
เหมือนปลาในอ่าง นอนแอ้งแม้งตายอยู่ริมสระ
ผมนอนเอาหนังสือเรียนปิดหน้ารอให้อารมณ์เย็นแล้วจึงจะค่อยกลับบ้าน มือซ้ายก็กวักน้ำในสระเล่นอย่างไร้จุดหมาย แม่งเอ๊ย เกิดมาหน้าเหียกไม่พอ ยังโง่บัดซบให้แฟนสวมเขามาตั้งหกเดือน!! (สรุปตัดสินใจคบก็โดนเลยว่างั้น)
จากการสอบปากคำอดีตแฟนเก่าทั้งน้ำตา ได้เรื่องจริงบ้าง เรื่องโกหกบ้างคลุกเคล้ากล่อมแกล้มกันไปให้ชวนอยากชกหน้าตัวเองเป็นระยะๆ สรุปได้ใจความสั้นๆ แต่แทงใจเหี้ยๆ คือที่น้ำยอมคบกับผมเพราะกลัว(หน้าตา) และที่เลิกถึงขั้นโกหกว่าได้กับไอ้เดย์เพราะผมดีเกินไป
บอกจากใจ กูโคตรเกลียดประโยคนี้!!
“เออ ถ้ากูเหี้ยจะกลับมาคบงั้นสิ ตลกแดก!!” ผมตะโกนพลางเอามือฟาดน้ำในสระกระจาย
“ไอ้สัดสาม กูเปียก!!” เสียงหมาที่ไหนมาเห่าหอนข้างๆ กู?
ผมเลื่อนหนังสือที่กางปิดหน้าลงครึ่งหนึ่ง เห็นไอ้เพทายอีกหนึ่งเพื่อนสนิทอันน้อยนิดของผมกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ปลายตีน หัวเกรียนๆ ของมันแพรวพราวไปด้วยหยดน้ำจากในสระ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน สายตาที่ไม่เคยบ่งบอกว่าลืมหรือหลับตาอยู่ตลอดมองมาที่ผมอย่างต่อว่าต่อขาน
“มึงมานั่งเหี้ยไรอยู่นี่” คำถามแรกสำหรับเพื่อนรัก จริงใจเหลือเกินกู
“กูควรถามมึงมากกว่ามั้ย ว่าเลิกเรียนเป็นชาติมึงมานอนเหี้ยไรตรงนี้” เออ ถ้ามีไก่สดกูก็กะว่าจะลากไปแดกในน้ำเป็นเพื่อนมึงอ่ะ
“กูอกหักรอบสองว่ะ กำลังทำใจอยู่”
“อกหัก? ตั้งแต่มึงเลิกกับน้ำไปมึงไปชอบใครอีกวะ กูไม่เห็นรู้” ไอ้เพทายเลิกทำขมวดคิ้วแล้วคลานมานอนข้างผม แถมยังแย้งหนังสือผมไปหนุนหัวเฉยเลย
“ก็คนเดิม” ผมตอบอ้อมแอ้ม
“อะไรนะ” มันหันหน้ามา ผมหันหนี
“เพทาย” ผมเรียกชื่อมันเบาๆ
“อะไร เรียกซะเพราะ ขนลุก” มันชันเข่าขึ้นแล้วเหวี่ยงป้าบลงมาแถวสะโพกผม หากไม่ติดว่ามันเป็นหนึ่งในเพื่อนสองสามคนที่เคยเตือนผมเรื่องน้ำแทบเป็นแทบทายนะ ผมโบกหัวมันกลับไปแล้วครับ เจ็บสัด!
“ขอบใจ” ผมบอกห้วนๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเกาแก้ม อายเว้ย
“เรื่องไหน เรื่องที่กูให้มึงยืมเงิน หรือเรื่องที่กูให้มึงติดรถกลับบ้าน หรือเรื่อง...”
“พอไอ้เหี้ย ทุกเรื่องนั่นแหละ จบป่ะ”
“เออวุ้ย มาแปลกนะมึง อยู่ๆ ก็มาขอบใจกู แล้วจะกลับยังกูรออยู่เนี่ย”
“เอ้า รอกูเหรอ?”
“เออดิ ไม่รอมึงแล้วกูจะมาอยู่ตรงนี้ทำไม หาแม่งซะทั่วมหาลัย โทรหาก็ไม่รับ นึกว่าโดนเด็กคณะวิศวะอุ้มไปฆ่า” ปากเหรอนั่น คราวนี้ผมต้องเป็นฝ่ายขมวดคิ้วบ้าง ได้ยินชื่อคณะนี้ทีไร หน้าไอ้หล่อลอยเข้าหัวทุกที ทบต้นทบดอกของไอ้หมอนั่นเนี่ย ใช่ชีวิตผมป่ะวะ ปีนี้ปีชงของผมซะด้วยสิ
“เออ เป็นพระคุณอย่างสูงที่หากูเจอ ป่ะกลับบ้าน”
*
บทบาทประจำวันของผมหลังเลิกเรียนกลับมาบ้าน สิ่งแรกที่ได้ยินคือเสียงของแม่วันดี
“ไอ้สาม ช้า!!” กลับเร็วก็ประโยคเดิมทู๊กที *กระซิก กระซิก*
อย่างที่สองคือทัพพี อาวุธสงคราม(?)ที่ใช้ตักกับข้าวลอยหวือข้ามหัวลูกค้าที่ยืนต่อคิวซื้อมื้อเย็นมาทางผมด้วยความเร็วเหนือเสียง
*เคร้ง* ไถลไปอีกฝั่งของถนน ซึ่งหากหลบไม่พ้นอาจมีอาการบวมเจ่อเป็นจุดๆ ได้ ซึ่งเป็นแบบนี้มายี่สิบกว่าปี จนตอนนี้ทั้งลูกค้าทั้งผมชินเสียแล้วครับ
“โหแม่ เสียเวลาสามต้องวิ่งไปเก็บอีกเนี่ย” ผมบ่นพลางวิ่งเหยาะๆ หลบอาวุธหมายเลขสองข้ามถนนมาเก็บหมายเลขหนึ่ง ป้าสีเจ้าของบ้านที่ทัพพีมาตกยิ้มให้เช่นทุกวัน
“ไม่เบื่อทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ อาสาม”
“หวัดดีครับป้าสี กลายเป็นวันดีโชว์ไปแล้วครับ ถ้าให้เลิกคงยาก เนี่ยผมว่าปีหน้าจะส่งประกวดไทยแลนด์ก็อตมาเธอร์” ผมบอกพร้อมทั้งยกมือไหว้ จากนั้นก็วิ่งกลับมาที่บ้าน
“เปลี่ยนชุดไปล้างจาน ให้ไว!” ครั้งเดียวถือเป็นเด็ดขาด ครั้งสองไม่ใช่แค่ทัพพี แต่จะเป็นหม้อน้ำแกงต้มเดือดลอยมาแทน
“ครับๆ จัดให้ทันที” วิ่งเอาทัพพีไปโยนไว้หลังบ้านแล้วหมุนร้อยแปดสิบองศาวิ่งเข้าห้องใต้บันใดที่ขยายให้กว้างพอวางเตียงสามฟุ๊ตครึ่งกับตู้และโต๊ะหนังสือได้ มีทางเดินนิดหน่อย ติดพัดลมระบายอากาศหนึ่งตัว
ผมวางกระเป๋า เช็คมือถือ(ฮีโร่) มีเบอร์ไอ้เพทายโทรเข้าประมาณสามสาย ไอ้เป้สองสาย เบอร์บ้านอีกหนึ่งสายแล้ววางทิ้งบนโต๊ะ เปลี่ยนเสื้อเสร็จก็กลับเข้าหลังบ้านมานั่งล้างจาน หมอไห กะละมัง ควบคู่ไปกับการมองดูท้องฟ้าที่เริ่มกลายเป็นสีส้มแบบอารมณ์ศิลป์(อกหัก) คลอเพลงอกหักจากเสียงหนุ่มลูกอีสาน
“ไหนบอกคึดฮอด แค่กอดก็บ่เต็มใจ......บลาฯๆๆๆ”
“แหม ร้องซะคนเขารู้หมดนะว่ามึงลูกลาว” พี่สองเดินเข้ามาทักพร้อมกับกะละมังจานอีกหอบใหญ่
“คนอีสานเหอะ” ผมรับกะละมังจานมาแล้วเชิดหน้าใส่
“จ้า พ่อลูกอีสาน เออสาม แม่บอกให้รีบล้างให้เสร็จด่วนอย่ามัวแต่เล่น วันนี้แม่จะพาไปกินข้าวนอกบ้าน” พี่สองทำหน้าดีใจ เพราะบ้านผมถ้าไม่มีโอกาสอะไรดีๆ ไม่มีทางได้ไปลิ้มรสร้านอาการนอกบ้านกันหรอก ก็ดูขนาดข้าวที่ผมกินตอนไปมหาลัยยังใช้ห่อใส่กล่องไปกินเองเลย เข้าใจคำพูดที่ว่า ไม่หล่อแต่จน ลึกจนถึงแก่นแท้ของชีวิต *เศร้า*
“ป้าดดดด!! อารมณ์ไหนของคุณนายวันดีครับเนี่ย ว่าแต่...” ผมเหลือบมองดูกองจาน “จะให้ด่วน สามว่าพี่สองไปบอกแม่ให้เลิกขายดีกว่ามั้ย”
“ขายหมดแล้ว เดี๋ยวชุดสุดท้ายแม่กับพี่หนึ่งกำลังช่วยกันเก็บ อ้อ สามในตู้เย็นมีไอ้ติม(ถั่วดำ)รสที่แกชอบด้วยนะ อย่าลืมไปเอามากินล่ะ”
“โอ๊ะ วันอะไรกันหนอเนี่ย กระทั่งพี่สองยังใจดี”
“ฉันน่ะถูกหวย ส่วนแม่ก็ถูกหวย โอเคจบนะ”
“เฮ้ย เอาจริงดิ เท่าไรอ่ะ”
“ฉันถูกสิบบาท แม่ก็...รางวัลที่สามใบนึงมั้ง เห็นตอนตรวจล็อตเตอร์รี่ แม่ร้องกรี๊ดเป็นบ้าเป็นหลังแน่ะ”
“ฮู้วว สวดยอด แบบนี้สามก็มีสิทธิ์ได้รองเท้าผ้าใบใหม่ดิ” อยากได้มานานแล้วครับ เพราะคู่เก่าเริ่มจะเข้าโลงเต็มที(ใส่ตั้งแต่ปีหนึ่ง เป็นรางวัลที่เอ็นติด)
“ไม่แน่ ฉันไปกวาดร้านก่อนนะ”
“อะเค” ตอบรับแล้วเร่งรีบลงมือทำงานต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ ขณะที่ใจก็ท่อง ‘คอนเวิร์ส’ ซ้ำไปซ้ำมา เรื่องอกหักหายไปจากหัวทันที พอดีว่าผมเป็นพวกทำใจได้เร็วครับถ้ามีเรื่องดีๆ มากลบ ยิ่งเรื่องเก่าที่เอากลับมารื้อใหม่ยิ่งกลบง่ายหายเร็วอย่างที่เห็น
เฮ้อ~ ขอบคุณที่ฟ้ายังไม่ทิ้งกู!!
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ o13 :กอด1: :L2:
-
ดีแล้วสามเอ้ย....ที่ตาสว่างสักที :hao4: :hao4:
เรารอเนื้อคู่นายอยู่นะ..โฮะๆๆๆ :hao7: :hao7:
ใช่เดย์ป่ะเนี้ย.. :m1: :m1:
-
แนวๆ ดีนะเรื่องนี้
ว่าแต่น้องสามหน้าตาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ
-
สามดูซื่อๆ ดีเนอะ
-
น้องสามของเจ้นี่รันทดเนอะ
ถ้าเล่าเรื่องนี้ให้แม่กับพี่ๆ ฟังทั้งสามคนจะว่ายังไง
-
ซ้ำทรวง
-
สามเอ๋ยแกเสร็จเดย์แน่ๆเลย
-
:hao6: เอาเดย์มาดามใจด่วน
-
ชีวิตนายสามนี่เหมือนจะเศร้านะเนี่ย 555+
เรื่องนี้มาแนวแปลกดี อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
วอนคนแต่งและคนพิมพ์มาต่อเรื่อยๆ และไวไวหน่อยนะฮะ
กลัวลืมเนื่้อเรื่อง ขอบคุณคร้าบบบบบ
-
ชีวิตที่ต้องสู้ทนของสาม :mew5:
-
ทำไมสามดูซื่อๆบื้อๆน่ารักๆ.......และเคะๆ 555
-
สามดูซื๊ออออซื่อ
ชอบอ่ะ น่ารักกก :-[
-
เตรียมล้างคอหรือยัง ? :hao6:
-
สนุกมากคะ
:pig4:
-
ดันให้เจ้าของเรื่องนี้ มันขยัน (แม้นของตัวเองไม่กระเตื้อง :hao7:)
-
รอเดย์มาฉุดนางซิน(นายสามอ่ะแหละ)
-
ตอนที่ 5 ความซวยที่ทับซ้อน
“แม่ที่รัก” ทำตาปริบๆ เช็ดไม้เช็ดมือที่เปียกน้ำล้างจานกับกางเกงก่อนจะเข้าไปโอบเอวพระมารดาร่างท้วมสุดที่รัก
“อย่ามาตอแหล ขนลุก” ป้าด แม่ด่าลูกชายซะแต๋วแตกเลย
“พี่สองบอกแม่ถูกหวย ถามหน่อยๆ เยอะพอซื้อรองเท้าใหม่ให้สามได้สักคู่มั้ยอ่ะ”
“หือ...” แม่ก้มมองหน้าผมที่อยู่เหนือเอวท่านขึ้นไปหน่อย “ไม่จำเป็นต้องรอถูกหวย ถ้าแกอยากได้ฉันก็ซื้อให้ได้ แกนี่นะตาสาม หัดเกรงใจให้มันน้อยหน่อยไม่ได้ไง นี่แม่แกนะ” จ้า รู้จ้ะว่าแม่ ผมปล่อยแขนออกมายืนยิ้มแฉ่ง หน้าบานเป็นกระด้ง
“งั้นขอผ้าใบแจ่มๆ เจ็บๆ สักคู่นะแม่”
“ไม่เกินสองพัน” ตัดราคาได้อีกครับ นี่แหละแม่ผม!
“สักนิด” ผมแกล้งทำนิ้วต่อรอง
“ขาดตัวไอ้สาม อย่ามาเยอะกับแม่” เป็นอันจบ โอเคร๊~
“ก็ด่ะ ว่าแต่วันนี้เด็ดแม่จะพาลูกๆ ไปเสวยอาหารที่ไหนล่ะ”
“ข้างนอก...” แม่หรี่ตามองกองจานชามที่ล้างเสร็จ “ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวจะดึกซะก่อน”
“ครับ คุณนายวันดี” ขโมยหอมแก้มแม่ไปหนึ่งที *ฟืดดด* ชื่นจาย แล้วเดินผิวปากลั่นลามาอาบน้ำตามสั่ง แต่ด้วยความที่ห้องน้ำมีห้องเดียวและบ้านนี้มีผู้หญิงเป็นใหญ่ การอาบน้ำนานจึงไม่ใช่วิสัยของผมเสียสักเท่าไหร่ ถ้าเมื่อต้องเจอกับเสียงทุบประตูรัวๆ ของบรรดาพี่สาวทั้งสองทุกวัน
แต่งตัวในชุดสบายๆ กางเกงยีนตัวหลวมโพกกับเสื้อยืดคอยวยสีกระดำกระด่างออกมานั่งกระดิกเท้ากินไอติมรอสาวๆ เขาเสริมเติมแต่งความงามให้ครบเซ็ท ซึ่งไม่ต่ำกว่าชั่วโมงแน่ๆ หมอสามขอคอนเฟิร์ม
*ตึงๆๆ* เสียงวิ่งลงบันใดบ้านพร้อมกับศรีษะซือเจ๊โผล่ลงมาให้เห็น
“สาม ไปเซเว่นให้ที” อย่าคิดว่าเป็นคำร้องขอ จงคิดว่าเป็นคำสั่งหากไม่กระทำตามมีน้ำตานอง
“ให้ไปซื้อไรอ่ะ” ถามไปกัดติมไป อร่อยเลิศ
“ครีมรองพื้น”
“ของไร?”
“อะไรก็ได้ เอามาก่อน”
“ไม่ขอของแม่ใช้ก่อนอ่ะ”
“ของแม่ก็หมด เอ้าขึ้นมาเอาตังค์ไป” พี่หนึ่งยื่นแบงค์ห้าสิบให้
“ไม่ต้องทอนป่ะ” ผมยักคิ้วขำๆ
“เหลือก็เอาไป เร็วๆ ด้วย” วางตังค์แปะใส่มือแล้วกระโดดหายขึ้นไปข้างบน ผมก้มมองแบงค์ห้าสิบในมือก็ยิ้มกริ่ม เสร็จโก๋ อ๊ะคึๆ
“จี๊กโก๋บ้านนอกตัวน้อยข้าด้อยเหมือนแมงง่องแง่ง งานวัดงานวามีหมอลำมาแสดง ก็ไปเต้นกาเต้นแห้งที่หน้าห้างหมอลำฮาเฮ….บลาๆๆๆ”
จับอีแตะส้นสึกปั่นจักรยานรุ่นคุณปู่แหกปากร้องเพลงมาประมาณครึ่งกิโลเมตร ยังไม่ทันหักเลี้ยวเข้าเซเว่นก็หันไปเจอเด็กป้อ เอ้ย! น้องฝนที่ไอ้เป้มันกำลังตามจีบยืนยื้อหยุดฉุดกระชากอยู่กับผู้ชายที่นั่งในรถ Suzuki Swift สีแดง เห็นท่าทางไม่ดี บรุษศรีสังคมที่ถูกครอบครัวสอนมาให้ชอบช่วยเหลือสตรีอย่างผม จึงต้องทำการบากหน้าเหียกๆ เข้าไปช่วย
“พี่สาม!” ฝนตกใจตาโต ปล่อยกระเป๋าสะพายใบหรูที่ยื้อหยุดฉุดกระฉากกับคนในรถทิ้งทันที
“ไอ้เหี้ย!” บรุษนิรนามในรถสบถดังยิ่งกว่า เบนสายตาให้ผมไปบรรจบ ‘ชิบหาย’ คำสั้นๆ คำนี้ดังก้องอยู่ในใจ
“มึงสิเหี้ย มาฉุดผู้หญิงสถาบันเดียวกันแบบนี้น่ะ” ผมว่าไอ้หมาเดย์
“ฉุดพ่อง!!” มันสวนพร้อมกับเปิดประตูเดินอ้อมออกมายืนสูงเลยหัวผม “มึงมาทำอะไรแถวนี้ แล้วมาเสือกยุ่งอะไรเรื่องของชาวบ้านเขาห๊ะ” เอาจริงๆ ถ้ารู้ว่าเป็นมึงนะ กูจะยอมเป็นคนบาปปล่อยให้ผู้หญิงหน้าตาดีๆ โดนฉุดเลยเฮ้ย
“ก็นี่รุ่นน้องที่คณะกู กูเห็นเขากำลังลำบากกูก็ต้องช่วยดิ แล้วแถวนี้ก็บ้านกูเว้ย” ผมคว้าแขนฝนให้มายืนหลบข้างหลัง ไอ้หน้าหล่อนี่จะสูงไปไหนวะ ตัวก็หนาปานควายเผือก
“บ้านมึง?” ไอ้เดย์เลิกคิ้วพลางหันมองรอบๆ แล้วหันกลับมาทำหน้ากวนตีนใส่ผม
“มีปัญหาไง” ผมทำหน้าเอาเรื่อง
“ก็เปล่า” มันยักไหล่แล้วมองเลยผมไปที่ฝน “วันนี้กลับบ้านด้วยฝน”
“ฝนไม่กลับ พี่เดย์อยากกลับก็ไปเองสิ”
“ไม่ได้!” มันบอกเสียงดัง ทำเอาคนข้างหน้าอย่างผมสะดุ้งไปกับคนข้างหลัง อยู่ใกล้แค่นี้มึงจะแหกปากเพื่อ? กูตกใจ
“ไอ้พี่เดย์บ้า ไอ้พี่ปัญญาอ่อน ฝนบอกไม่กลับก็ไม่กลับสิ จะให้ฝนกลับไปเจอยัยนั่นฝนไม่ไปหรอก ฝนเกลียดมัน!!”
“ฝน!!”
“เอ่อ...”
“พี่เดย์!!”
“คือ...”
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!” ไอ้เดย์กระชากแขนฝนไปจากมือผมที่ตั้งใจจะหาจังหวะพูดแทรก
*ผั่วะ* จัดหมัดขวาเพียวๆ ซ้ำรอยเขียวตรงมุมปากที่ผมทำทิ้งไว้เมื่อตอนบ่ายให้ไปอีกดอก ตัวฝนที่ถูกกระชากปลิวไปโดนรถเปิดปากจะโวยวายมีอันต้องรีบยกมือขึ้นยั้งเสียงกรี๊ดด้วยความตกใจ
“ไอ้หน้าตัวเมีย อย่าทำรุนแรงกับผู้หญิงสิวะ!!” ต่อยไอ้เดย์ไปแล้วก็กำๆ คลายๆ ด้วยความเจ็บ แม่ง! คนเหี้ยไรหน้าแข็งชิบเป้ง
“ไอ้!!” มันเงื้อหมัดจะชกผมกลับ ฝนรีบกระโดดสุดตัวเข้ามาเกาะแขนข้างนั้นไว้ทันที
“พี่เดย์ อย่าทำพี่สาม!!”
“น้องฝนไม่ต้องไปห้ามมัน พี่ไม่กลัวหรอก” จริงๆ อ่ะโคตรกลัว ใจนี่เต้นรัวเลยครับ
“ใช่ฝน ปล่อยพี่ ไอ้เหี้ยนี่ถ้าไม่เจ็บมันไม่สำนึกหรอก ปล่อย!!”
“ไม่ปล่อย พอแล้วพี่เดย์ ฝนกลับบ้านก็ได้” ฝนน้ำตาแตก กอดแขนไอ้เดย์แน่น
“มึง...” มันสูดหายใจเข้า พอผ่อนออกก็ใช้มือข้างที่ว่างชี้หน้าผมสั่นๆ อย่างคนเก็บกด “พรุ่งนี้เจอหนักแน่” ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านี้มันก็หันกลับไปก้มเก็บกระเป๋าของฝนที่ตกอยู่บนพื้น
“พี่สาม ฝนไปก่อนนะ ขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย” ฝนบอกเสียงเศร้า น้ำตาคลอ
“แน่ใจนะ” ผมถามฝนพลางเหลือบมองไอ้เดย์ตอนนี้เดินกลับเข้าไปนั่งรอในรถ
“อื้อ ขอบคุณนะคะ” พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งก้มหน้า จากนั้นรถก็แล่นตัวออกไปด้วยความเร็ว ผมยืนงงกับเหตุการณ์สักพักก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เหี้ย! นี่มันกลางเส้นทางสัญจรนี่หว่า วิ่งปรู๊ดข้ามถนนมาคว้าจักรยานที่จอดทิ้งไว้ควบกลับบ้านโดยไว และกว่าที่จะรู้ตัวว่าลืมอะไรไปบางอย่างก็สายไปเสียแล้ว
“ไอ้สาม!!” พี่หนึ่งยืนกอดอกถือไม้กวาดรออยู่หน้าประตูบ้าน กระโกนเสียงแหลมฝ่าอากาศ
“เวรล่ะกู!” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อครีมรองพื้นให้เจ๊ใหญ่ มือเจ้ากรรมก็ดันกำเบรกพอดี
*เอี๊ยดดดดดด โครมมมม!!!* ทั้งถังขยะเขียวทั้งคนและรถจักรยานนอนรวมเป็นกองเดียว
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เหนื่อยกับตอนนี้ คนเขียนไม่อยู่ ตัวลายมือท่านแกะยากมาก (หนีไปเล่นสงกานเชียงใหม่เฉย เค้าอยากไปด้วยอ่ะตัว :mew2:)
เหลือในสต็อกอีก สาม สี่ตอนมั้ง ไม่แน่ใจ เพราะไม่เป็นระเบียบ :ling2:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะคะ :กอด1:
-
:m20: :mew4:
-
น่าสงสารสาม ซวยซ้ำซวยซ้อน
-
สงสารสามแหะ
แล้วเดย์จะทำอะไรสามล่ะเนี่ย
-
รึว่าน้องฝนจะเป็นญาติทางไหนสักทางของเดย์ สามเอ้ยลางมาแต่วันเลยแก :hao3:
-
สามซวยซะแล้ว
-
เห็นลางในอนาคตว่าสามมันจะโดนกดขี่แบบสุดๆแฮะ :mew5:
-
ไว้อาลัยให้สามล่วงหน้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เดย์เอาตายแน่สาม :laugh:
:pig4:
-
สามตลกอ่ะ 555555555
ทำเรื่องที่ดูไม่น่าตลกให้เป็นเรื่องตลกได้ ชอบค่ะชอบบบ
:laugh:
-
อัพอีก ๆ :katai4: :katai4:
-
ตอนที่ 6 คำเตือนจากไอ้หน้าหล่อ
“หน้ามึงไปโดนอะไรมะวะ?” หนึ่งคำถามแรกจากเพื่อนเพทายที่มีเพื่อนเป้เดินตามตูดติดเข้ามาในชั้นเรียน ผมมองหน้าพวกมันทั้งสองตัวแล้วถอนหายใจละเหี่ย อายุปูนนี้ปั่นจักรยานชนทั้งขยะ ขืนบอกความจริงกับพวกมันไปคงได้ขายขี้หน้าตายชัก
“กูลื่นล้มนิดหน่อย” สุดท้ายก็ตอบแบบขายผ้าเอาหน้ารอด ไอ้เพทายเลิกคิ้ว หัวเราะหึๆ ลงลูกคอ
“ชนขอบโต๊ะด้วยสิมึง แก้มงี้ถึงได้ถลอกเชียว”
“เออ”
“แหมๆ แทงใจอ่ะดิ”
“เออ!” กระแทกเสียงใส่แม่ง ไอ้เพทายหลุดเสียงหัวเราะลั่น
“เอาน่ะเพื่อน คราวหน้าคราวหลังโกหกให้เนียนกว่านี้หน่อยนะ” มันตบบ่าผมดัง *ปุๆ*
ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ ไอ้เป้ก้าวขามาหย่อนก้นลงแหมะบนเก้าอี้ว่างพื้นที่ข้างผมแล้วซบหน้าลงไปบนโต๊ะ ไอ้เพทายยักไหล่เป็นเชิงบอก ‘กูไม่ยุ่งนะ’ ก่อนจะเดินไปนั่งด้านหลังกับเพื่อนหญิงที่มันสนิทด้วย
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงครับ” ผมถามไอ้เป้ที่ตอนนี้เอาแก้มแนบโต๊ะหันมองมาทางผม
“เมื่อคืนฝนไม่ยอมรับโทรศัพท์กู” มันฟ้องหน้าล่ะห้อย ทำให้ผมพาลคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่บังเอิ๊ญ บังเอิญไปเห็นฝนอยู่กับไอ้เดย์ แล้วก็ดันเผลอไปชกหน้าฝากรอยรักซ้ำของเก่าไว้เสียอีก
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น?”
หือ...กูทำหน้าแปลกๆ เหรอวะ? ผมขมวดคิ้วเอามือลูบๆ คลำๆ ดูที่หน้า
“เฮ้อ~!” ไอ้เป้ชักสีหน้าเอือม ผงกหัวขึ้นมานั่งตัวตรง “สงสัยกูจะปรึกษาคนผิด”
ผมโบกหัวไอ้เป้ไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ มันเบ้หน้าเจ็บอย่างคนหัวเสียจากนั้นก็หันนั่งฟังอาจารย์เข้าสอน หมดชั่วโมงเรียน ไอ้เป้ก็หายหัวออกไปพร้อมกับเสียงพูดคุยโทรศัพท์กระหนุงกระหนิง ไอ้เพทายเก็บของเสร็จเรียบร้อยก็เดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะซึ่งกำลังเตรียมตัวจะออกไปหาอะไรกิน
“ป่ะสาม กินข้าวกัน”
“เออ ไปดิ แล้วนี่มึงไม่ชวนเพื่อนมึงไปด้วยเหรอ...นั่นน่ะ” ผมพยักเพยิดหน้าไปทางเพื่อนหญิงของมันที่เพิ่งจะไปนั่งเรียนกับเขามาสักครู่
“อ้อ ช่างเขาเหอะ” มันบอกอย่างไม่ค่อยจะสนใจ แม่ง อะไรวะ เมื่อกี้กูยังเห็นมึงคุยนั่นคุยนี่สนุกกับเขาอยู่เลย ผมคว้ากระเป๋าขึ้นพาดบ่าพลางแอบเหลือบมองไปที่เพื่อนหญิงของไอ้เพทายที่ตอนนี้คงได้เห็นผมกลายเป็นศัตรูไปแล้ว ก็เล่นทำหน้าเหมือนผมไปแย้งเอาของรักของหวงเขามาครองไงไม่รู้อ่ะ น่ากลัวชะมัด
“แน่ใจนะมึง”
“มึงจะสนเหี้ยไร เขากับกูก็เพื่อน มึงก็เพื่อน ไปๆ กินข้าว” พูดจบไอ้เพทายก็ลากแขนผมให้ออกจากห้องไปกับมัน
เดินมาถึงศูนย์อาหารของมหาลัย ไอ้คุณเป้ที่หายออกไปคุยโทรศัพท์ก็ตามมาถึงพอดี(ใครจุดธูปเรียก?) พวกผมสามคนจึงออกความเห็นให้คนใดคนหนึ่งไปจองที่นั่งไว้ ส่วนอีกสองคนไปหาซื้อของกิน เพราะช่วงกลางวันพื้นที่ใช้สอยของศูนย์อาหารจะน้อยกว่าจำนวนนักศึกษามากโข
“สามมึงไปนั่ง” ไอ้เพทายใช้รูปคำสั่ง เผด็จการกับกูอีกคนละ
“ทำไมต้องกู” ผมท้วงหลังมองเห็นพื้นที่โดยรวมเพียงหนึ่งเดียว คือที่ว่างใกล้ๆ หน้ากลุ่มไอ้พวกคณะวิศวะจอมเถื่อน ซึ่งถือเป็นเขตอันตรายสำหรับผมซึ่งถูกหัวโจ้กในคณะนี้หมายหัวอยู่
“มีปัญหา?”
“มีดิ มีมากด้วยเว้ย มึงก็เห็นว่าตรงนั้นมันมีพวกวิศวะ และกูก็ไม่ถูกกับพวกแม่ง” ผมชายหางตามองไอ้ตัวต้นเหตุที่สร้างเรื่องเพิ่มให้ผมอย่างไอ้เป้
“กลัวเหี้ยไร คนเยอะแยะ อีกอย่างไอ้ตัวที่เขม่นกับมึงก็ไม่อยู่” มันบอกหน้าตาเฉยอย่างไม่ห่วงสวัสดิภาพผมสักนิด
“พ่องมึงสิ ถึงไม่มีไอ้เดย์ ไอ้เด็กวิศวะกลุ่มนั้นก็พร้อมจะเหยียบกูทุกเมื่อ มึงไม่เข้าใจหรอก” ผมพูดยั๊วๆ
“อย่าเรื่องมากได้ป่ะ กูหิว” โห ที่กูต้องเรื่องมากเนี่ย ไม่ใช่เพราะมึงอยากจีบน้องฝนรึไงวะ
ไอ้เป้ทำหน้าเบื่อพลางผลักหลังให้ผมไปนั่งจองที่ แล้วตัวมันกับไอ้เพทายก็เดินเข้าไปสู่รบตบมือกับคลื่นฝูงชนที่รอต่อแถวซื้ออาหารตามซุ้มต่างๆ อย่างน้อยจะส่งกูไปตายช่วยถามอาหารที่กูอยากกินมื้อสุดท้ายหน่อยเถอะ แม่ง!!
ผมกลืนน้ำลาย พยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับคนรอบข้าง แล้วมานั่งจองที่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีเสียงพูดคุยเฮฮาปาจิงโกะของไอ้พวกคณะวิศวะดังปนกับเสียงของคนกลุ่มอื่นเป็นพักๆ ในช่วงขณะนั่งลุ้นจนตัวโก่งว่าเมื่อไหร่ไอ้เพื่อนสองหน่อที่หายไปในฝูงชนจะรีบกลับออกมากันสักที จุดพีคที่สุดของชีวิตวัยเรียนของผมก็มาถึง เมื่อบางคนในกลุ่มวิศวะตะโกนโวกเวกพร้อมๆ กับการสั่นสะเทือนของเก้าอี้ตัวที่ผมนั่ง
“หึ ในที่สุดก็หาตัวเจอสักที” สองมือตบลงบนบ่า ทั้งยังเสียงเขย่าต่อมขยาดผมมากมาย
ผมตัวแข็งเป็นหิน ค่อยๆ แหงนคอมองไปด้านบน ไอ้เดย์ยืนเหยียดยิ้มหล่อให้ผมอยู่เบื้องหลัง ดูจากมุมนี้มึงช่างน่ากลัวเหลือเกิน
“.........” ไอ้สามอยู่ในช่วงใบ้แดกกระทันหัน มึงเก่งมากครับไอ้หล่อที่สามารถหากูเจอในกลุ่มคนมากมายขนาดนี้ *ผวา* สองมือหนาที่วางบนบ่าผมเริ่มออกแรงบีบมากขึ้นจนผมรู้สึกเจ็บแปลบ
“ทำกูเจ็บสามครั้งซ้อนอย่าได้คิดหวังว่าจะรอด”
“อึก...สัด กูเจ็บ” ผมบอกเสียงรอดไรฟัน มันยิ้มกว้างทันที
“ก็ให้รู้ไงว่าที่มึงทำกูเมื่อวานก็เจ็บเหมือนกัน” เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงนะมึง!
“ไอ้เดย์ ทำอะไรวะ จะแดกข้าวมั้ยมึง!!” เพื่อนในกลุ่มมันตะโกนเรียก
“เลิกเรียนวันนี้ไปหากูที่แดนเชือด...” ไอ้เดย์ผ่อนแรงมือที่บีบบ่า จากนั้นก็ก้มหน้าลงต่ำให้ปากมันมาอยู่ใกล้กับหูของผม “ถ้ามึงคิดจะเบี้ยว กูรับรองเลย จบไม่สวยแน่”
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนหน้ามาลุ้นกันว่าเดย์จะทำอะไร
อยากใบ้แต่เดี๋ยวไม่ลุ้น ฉะนั้นรอตอนต่อไปนะจ๊ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ และยอดวิวที่คนเข้าอ่าน
ขอบคุณไอ้คนแต่งที่ส่งงานมาเพิ่มให้ โดยการถ่ายเอกสารแล้วถ่ายรูปส่งมา (อิพี่มึงพยายามมาก หัดพิพม์เองบ้างสิโว้ย!!) :z6:
-
ทำไมสั้นเงี้ย
-
เดย์จะจับปล้ำใช่ไหม(หื่นตลอด)
-
จับปล้ำเลยค่ะ
//ล้อเล่น555555
-
เดย์ต้องเอาคืนให้สาสมด้วยการ ตบจูบ เลยค่ะ 555555555555
:hao6:
-
สั้นไปไหมคะ :heaven
:pig4:
-
ทำไมสั้นจัง
-
อยากเห็นสามโดนรุก
-
เย็นนี้จะโดนเชือดไหมสาม 5555
-
เดย์จะทำอะไรสามละเนี่ย
-
จับปล้ำโลด :m25:
รันทดกันให้สุดๆ อิอิ
-
ตอนที่ 7 น้ำใจคนหล่อ
คิดหนัก คิดแล้วคิดอีก และพอคิดดูอีกที ‘สรุปกูไม่น่ามาเล้ย’
.
.
.
.
ไอ้เดย์นั่งหัวเราะอยู่กับกลุ่มเพื่อนหน้าเดิมๆ ของมันตรงเบาะเก่า ซึ่งก็เงียบเสียงแทบจะทันทีเมื่อมันเห็นผมย่างเท้าเข้ามาในแดนเชือด คือจริงๆ มึงจะหัวเราะแล้วทำไม่เห็นกูต่อไปก็ได้นะ กูไม่ถือ
“ช้าสัดๆ”
“ห่า คณะกูวันนี้มีเรียนเต็มวันไม่เหมือนมึงที่เลิกแค่บ่าย นัดกูไม่ปรึกษาก่อนอย่าบ่น” ปากไวกว่าความคิดเยอะครับ ไอ้ที่ควรเก็บแม่งก็ออกไปหมด ไอ้เดย์หน้าบึ้ง
“เก็บปากไว้แดกข้าวเหอะ อย่ามาปากดี”
“นั่นก็เรื่องของกู ว่าแต่มึงเถอะ เรียกกูมาทำเหี้ยไร จะเอายังไงก็ว่ามาเร็วๆ กูรีบ”
“วันนี้มึงมากับกู” ไอ้เดย์ลุกขึ้นพลางโยนกระเป๋าเป้ของมันส่งให้ผมรับ แล้วหันไปบอกเพื่อนของมันที่สุมหัวกันเล่นไพ่ “เฮ้ย คืนนี้เจอกันที่เดิม”
“โอเคเพื่อน แล้วเจอกัน...สัด จ้าวป็อกอีกและ หัวดอเอ๊ย!” ไอ้เคราครึ้มตอบจากนั้นก็สบถพร้อมกับโยนไพ่ในมือทิ้งลงในกอง
“มึงมานี่” ไอ้เดย์หันมาสั่งผม แล้วเดินควงกุญแจรถนำผมออกจากแดนเชือด
“จะไปไหน กูบอกกูรีบ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไงวะ” ปากพูด มือหอบกระเป๋า เท้าเดินตามมันต้อยๆ สามัคคีกันดีชิบหาย
“บอกให้ตามก็ตามมาเหอะ อย่าให้ต้องพูดซ้ำ กูรำคาญ”
“เอ้า ไอ้เหี้ย ถ้ามึงไม่บอกแล้วกูจะรู้มั้ยล่ะว่ามึงจะเอายังไง กูตามมึงไปไม่ได้ตลอดนะเว้ย ต้องกลับบ้านไปช่วยแม่อีก” ผมเร่งฝีเท้าเกือบจะเป็นกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อตามแม่งให้ทัน ไอ้เดย์หยุดกึก ผมชนมัน *ตุบ*
“หยุดไม่บอกวะ” ผมเบ้หน้าเจ็บ เพราะหน้าผากไปกระแทกเข้ากับหลังหัวไอ้เดย์พอดี
.
.
.
*ผัวะ* ไอ้เดย์ตบหัวผมซ้ำ แรงใช่ย่อย
.
.
.
“เหี้ย ตบกูทำส้นตีนไรเนี่ย แม่ง!” ผมยกมือขึ้นลูบหัวป่อยๆ พร้อมกับมองหน้าแช่งชักหักกระดูกไอ้คนตบ
“บ่นจริงมึง เป็นผู้ชายแท้ๆ บ่นมากอย่างกับผู้หญิงประจำเดือนมา คราวหน้าคราวหลังมึงนุ่งกระโปรงมาเรียนเลยไป”
“บ่นพ่องมึงอ่ะ กูถามหรอก เอ้า! เอาคืนไปเลยกระเป๋ามึงอ่ะ” ผมผลักกระเป๋าใส่อกมัน “แล้วก็บอกมาสักทีไอ้ธุระของมึงน่ะ กูจะได้กลับบ้าน”
“กูก็กำลังจะไปส่งนี่ไง”
“หะ?!” ผมมองมันงงๆ
“กูบอกกูจะไปส่ง หูเป็น...(ละไว้ฐานหยาบเกินบรรยาย)”
“อย่าบอกว่าที่เรียกกูให้มาเจอ เพื่อจะไปส่ง...เหรอ?” ไอ้สามงงหนักกว่าเดิมอีกครับ มาไม้ไหนของมึงครับเนี่ย
“อืม” สั้นๆ ทว่าไอ้สามยังคงไม่เก็ท ก็เลยทำเอ๋อต่อไป ไอ้เดย์ส่ายหน้าระอา จัดกระเป๋าเป้ที่ผมส่งคืนให้สะพายบ่าแล้วคว้าแขนของผมลากมาที่รถ Suzuki Swift สีแดง คันเก่าคันเดิมของมันที่หน้าตึกคณะวิศวะ
“เดี๋ยวนะ เดี๋ยวสิเฮ้ย!” ผมสะบัดแขนหลุดจากมือไอ้เดย์พลางยืนมองมันสลับกับรถอย่างไม่ไว้ใจ “มึงคิดจะทำอะไรกันแน่ อยู่ๆ บอกจะไปส่งกู ทั้งๆ ที่กูกับมึงป็นศัตรูกันอ่ะนะ”
“ศัตรู...” มันเลิกคิ้ว
“เออสิ ก็กูกับมึงเคยมีเรื่องกัน แถมกูยังต่อยมึงฟรีๆ ตั้งสองครั้ง ไม่ใช่ศัตรูแล้วจะให้เป็นอะไรได้อีก สมองมึงยังดีป่ะเนี่ย”
“อ้อ ถ้าจะเอายังงั้นก็ตามใจ” มันหันไปเปิดประตูฝั่งที่ไม่ใช่ฝั่งคนขับ แล้วหันกลับมามองผมที่ยืนชั่งใจว่าจะเอายังไงกับไอ้บ้านี่ดี “เอ้า ขึ้นรถ” มันสั่ง
“วุ้ย! ไอ้เหี้ย กูไม่ไปกับมึงหรอก เดี๋ยวมึงเอากูไปฆ่าทิ้งทำไง” ผมหันหลังจะเดินหนี ไอ้เดย์กระชากคอเสื้อผมอย่างแรง
“กูบอกให้ขึ้นก็ขึ้น เล่นตัวทำห่าไรนัก เร็ว! อย่าให้กูโมโห” เสียงเหี้ยมไม่พอ ยังออกแรงดึงคอเสื้อด้านหลังให้ผมถลาเข้าไปนั่งในรถมันอีก โคตรแรงวัวแรงควาย
.
.
.
*ปึง* มันปิดประตูรถตามเสียงดัง
.
.
.
ผมรีบจะปลดล็อคประตู ไอ้เดย์ที่เห็นผมอยู่ไม่สุขเลยจัดการยกมือขึ้นชี้หน้าผมจากข้างนอกด้วยใบหน้าเหี้ยมๆ แล้วเดินอ้อมเข้ามานั่งฝั่งคนขับ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมจะสู้กับมันก็ได้ แต่กลับไม่ทำ ไม่รู้เป็นห่าเหวอะไร ไม่เข้าใจตัวเองสักนิด เอ...หรือเป็นเพราะมันบอกจะไปส่งผมวะ?
ไอ้เดย์ผลักหน้าผมที่จ้องหน้ามันให้หันไปอีกทางแล้วสตาร์ทรถโดยไม่ถามไถ่เส้นทาง ผมเองก็ไม่บอกหรอก *หยิ่ง* ไปส่งผมถูกก็ให้แม่งไปโล้ด อยากทำอะไรขัดกับภาพลักษณ์ตัวเองดีนัก
ไปๆ มาๆ แอร์เย็นฉ่ำปอด ไอ้คนขับก็ปิดปากเงียบ และด้วยพื้นฐานที่ผมต้องตื่นเช้ามืดช่วยแม่หุงข้าวขายก่อนมาเรียนทุกวัน จึงทำให้ความง่วงเข้าครอบงำสติในหลายนาทีถัดมา... *หลับ*
“ไอ้สาม!!” เสียงพิโรธคุ้นหูเขย่าโสทประสาทให้ผมสะดุ้งตื่นจากฝันพร้อมกับน้ำลายไหลเยิ้มตรงมุมปาก *ซูด* ปาดน้ำลาย นั่งเมาขี้ตาพักใหญ่กว่าจะได้สติ ซึ่งก็ช้าจนโดนทัพพีเคาะหัวไปหนึ่งที
“ให้เพื่อนมาส่งยังมีแก่ใจหลับได้ลงอีกนะ”
“แม่...” ถึงจะตื่นเต็มตา แต่ไอ้สามยังประมวลความคิดไม่ทัน “แม่มาอยู่นี่ได้ไง?”
“หายตัวมามั้ง เอ้าลงจากรถได้แล้ว ให้เพื่อนแกติดเครื่องทิ้งไว้มันเปลืองน้ำมันนะ” แม่วันดีประเคนขอบทัพพีให้อีกรอบ เจ็บสิ้นดี ผมก้าวออกจากรถหันมองทัศนียภาพรอบทิศจึงได้เข้าใจว่าเป็น ‘หน้าบ้าน’ ตัวเอง และลูกค้าที่มาเข้าคิวซื้อกับข้าวรอบเย็นกำลังเยอะได้โล่ พลันเหลือบไปเห็นไอ้หน้าหล่อยืนช่วยพี่หนึ่งมัดถุงกับข้าวส่งให้ลูกค้าก็ตกใจ
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย มึงมาอยู่นี่ได้ไง”
.
.
.
*ป็อก* คราวนี้เป็นหลังทัพพีนูนๆ ลงกะบาลแบบเต็มสตรีม
.
.
.
“ไอ้สาม นั่นเพื่อนแกนะ ทำไมพูดจาสุนัขไม่รับประทานแบบนี้!” แม่ยืนเท้าเอวบอกหน้าดุ ส่วนอาวุธในมือก็พร้อมจะหาที่ลงได้ทุกเมื่อ
“แล้วมันมาได้ไงอ่ะแม่”
“เขาก็มาส่งแกน่ะสิยะ”
“มาส่งสาม...?” ติกต่อก ติกต่อก ติกต่อก ปิ๊ง! “มันมาถูกได้ไงอ่ะ” เลิกเบลอขี้ตาละ แต่มาสงสัยข้อนี้เป็นจริงเป็นจัง ก็ตั้งแต่ถูกไอ้เดย์จับให้ขึ้นรถผมยังไม่ได้พูดหรือบอกทางกับมันสักแอะ
“ฉันจะไปรู้แกเหรอ ไปถามเองสิ แล้วก็บอกให้เพื่อนแกมาดับเครื่องด้วย เปลืองน้ำมัน” พูดจบคุณแม่วันดีของผมก็เดินกลับไปโปรยยิ้มให้ลูกค้า ผมยืนมึนๆ เกือบครบนาทีก็เดินเข้าไปลากไอ้เดย์มาถามคำถามที่ยังค้างคาในใจตรงข้างรถ
“มึงรู้จักบ้านกูได้ไง?”
“ก็เมื่อวานมึงเป็นคนบอกกูเอง ว่าอยู่แถวนี้” มันบอกนิ่งๆ ไม่สะทกสะท้านหวั่นไหวใดๆ
“กูบอกเป็นวงกว้างซะขนาดนั้นยังมาส่งกูถูกบ้าน แถมยังเนียนเข้าไปช่วยแม่กูขายของได้อีก เวอร์เหี้ย!” ประโยคท้าย น้ำลายเต็มหน้าไอ้เดย์
“กูเก่งไง” มันยักไหล่แล้วมุดหัวเข้าไปดับเครื่องในรถ
“เอ้า ไม่กลับอ่ะ” ผมถามเมื่อมันโผล่ออกมา
“แม่มึงบอกจะเลี้ยงข้าวกู เพราะงั้นยังไม่กลับ” ไอ้เดย์ทำหน้ากวนๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเสนอหน้าเป็นผู้ช่วยพี่หนึ่งที่เริ่มตักกับข้าวตามออเดอร์ลูกค้าไม่ทัน
“หน้าด้านว่ะ” ผมบ่น
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ไอ้ที่ตอนมันสั้นๆ นี่ ต้องโทษคนเขียนนะ เพราะมันจัดมาเป็นหน้าๆ ให้พิมพ์
ซึ่งจะพิมพ์แบบเหมาลง ก็หาเวลายาก เนื่องจากคนพิมพ์ต้องไปทำงาน และไหนจะแต่งของตัวเองด้วย
ต้องขออภัยมา ณ. ตรงนี้ นะจ๊ะ :mew1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ และยอดวิวเช่นเคย :3123:
-
สั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้มาต่อแล้วกัน :pig4:
-
รู้สึกชอบเดย์ตอนนี้ดูทำตัวน่ารักจังเคอะ :-[
-
เดย์มีแผนไรป่ะเนี่ย ไม่ไว้ใจ 55+
ว่าแต่ทำตัวเป็นลูกเขยที่ดีหรือไงกันเดย์
-
มาแบบนี้มีแผนอะไรไม่ดีหรือเปล่าเนี่ย อย่าน่ะเดย์เขาอยู่ข้างสามน่ะจะบอกให้
-
คนหล่อเนี๊ยนเนียนนนนน
ชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับๆ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: มีแผน ๆๆ
-
อุกรี๊ด
มาอัพอีกไวไวนะคะ :hao7: :hao7:
-
เดย์รัายว่ะ ตีซี้กะครอบครัว
-
:m11: ลูกเขยเข้าทางแม่ยายจ้า
เดย์แกเนียนจริงๆนะเนี่ย
-
พี่เดย์มีแผนอะไรป่คะ หรือชอบสาม 555555555 :-[ :-[
-
:กอด1:
-
:ling1:จิ้มๆ เพิ่งเลิกงาน ส่วนคนเขียนพรุ่งนี้บอกจะเล่นสงกานแว้ว วุ้ยอิจฉาว่ะ!
ปล. นิยายเรื่องนี้ อาจจะเป็นเรื่องสั้น (เรื่องมาจบแว้ว *จะขยันไปไหนวะ พิมพ์ไม่ทันเว้ย!)
-
ตอนที่ 8 น่ารัก
“อุ๋ย แม่วันดี ลูกเขยคนใหม่หล่อนะจ๊ะ” ลูกค้าขาประจำที่เห็นไอ้เดย์เอ่ยปากแซวยิ้มๆ
“แฟนใครกันล่ะแม่” ลูกค้าผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกันถามเชิงหยอก “แฟนยัยสองรึ?”
“อ้อนี่รึ แฟนตาสามจ้ะพ่อ” พอแม่ตอบประโยคนี้จบเท่านั้นล่ะ คนนี่หันมองผมที่กำลังเก็บจานกันแทบทั้งร้าน ผมรีบวางมือแล้วหันควับไปหาแม่อย่างเร็ว
“ล้อเล่นให้น้อยหน่อยแม่ นั่นมันผู้ชาย แล้วนี่...” ผมทำหน้าขรึมไม่ขำด้วย ยกนิ้วชี้ที่ตัวเอง “ลูกชายแม่นะครับ”
“เออ ฉันคลอดเองกับตัว ทำไมจะไม่รู้ว่าแกน่ะ ลูกชาย” แม่แหว
“ฮะๆ หน้าตาดีนะพ่อหนุ่ม คิดยังไงมาเอาไอ้สาม” นั่น ยังกล้าตบมุขแม่ผมได้อีก ไอ้เดย์ที่ยื่นถุงกับข้าวส่งให้คลี่ยิ้มหล่อแทนคำตอบ แถมมีการแอบยักคิ้วยึกๆ ส่งให้ผมด้วย ไม่ติดว่ามันอยู่ใกล้แม่นะ ไอ้สามจะขว้างจานใส่หัวให้ ฮึ๊ย! หมั่นใส้จริงโว้ย!
*โครงเคล้งๆ* วางจาน หม้อไห กะละมังเสียงดังโครมครามแล้วเดินกระทืบส้นเท้าเข้ามาหลังบ้าน พี่สองที่ระเห็จตัวเองเข้ามารับหน้าที่ร้านจานก่อนหน้านี้หันมาเลิกคิ้วมองผมดุๆ
“เป็นอะไรสาม เดินกระทืบเท้าเดี๋ยวไอ้ที่ดีๆ ก็สึกหมด” พี่เขาหมายถึงรองเท้าฟองน้ำอ่ะครับ
“ก็แม่อ่ะดิพี่สอง บอกไอ้เดย์เป็นแฟนสาม อยากให้ลูกตัวเองเป็นเกย์ไง ฮึ๊ย ฟังแล้วโมโห” ผมฟ้อง วางข้าวของในมือลงใกล้ๆ แล้วขยับเก้าอี้เตี้ยมานั่งข้างพี่สอง
“แม่ก็แค่แซวเล่นกับลูกค้ามั้ง”
“แซวก็ไม่ได้พี่ เดี๋ยวไอ้เหี้ยนั่นก็คิดเป็นจริงเป็นจังแล้วจะมาหาครอบครัวเราบ้า”
“เพื่อนแกไม่ใช่เหรอนั่น”
“เพื่อนที่ไหน...” ผมจ้องหน้าพี่สองพลางใช้หัวคิดเรื่องฐานะของไอ้เดย์สำหรับผม
“ไม่ใช่เพื่อนแล้วแกมากับเขาได้ไง” พี่สองเลิกคิ้วพร้อมๆ กับส่ายหัวเอือม
“นั่นดิ ไม่ใช่เพื่อน แล้วสามมากับมันได้ไง” ยิ่งคิดยิ่งแปลกใจตัวเอง
“อย่างแกนะสาม ถ้าไม่รู้สึกดีกับใครแกไม่เข้าใกล้เขาหรอก โดยเฉพาะกับผู้ชายน่ะ”
“ไม่จริงหรอก” ผมเถียงทันควัน น้ำหน้าอย่างไอ้เดย์มีเหรอที่ผมจะรู้สึกดีด้วย ไม่มีทาง!
“ถามจริงเถอะ ตั้งแต่แกโตมานี่ มีเพื่อนสักกี่คนที่ได้มาบ้านเรามั่ง แกน่ะ เป็นพวกปอดแหกในการคบคนจะตาย ไอ้ที่มาให้เห็นหน้าค่าตานี่ถ้าแกไม่รู้สึกดีๆ ด้วย อย่าได้หวังเหอะ” พี่สองใช้มือที่เปื้อนฟองน้ำยาล้างจานดีดใส่หน้าผากผมแรงๆ ผมนิ่วหน้ายกมือขึ้นลูบฟองออก
“พี่สองพูดเหมือนกับสามอายที่จะชวนเพื่อนมาเที่ยวบ้านงั้นอ่ะ”
“เปล่า ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น ฉันหมายความว่าแกมันเป็นพวกเปิดใจยาก คนที่จะเข้าถึงแกได้ถ้าไม่จริงใจจริงๆ ก็คงยาก เออ...ยกเว้นเพื่อนผู้หญิงนะ เพราะแกมันแพ้คนเพศนี้อยู่แล้ว” พี่สองหัวเราะหึๆ
“แต่ยังไง ไอ้นั่นก็ไม่ใช่เพื่อนสามอ่ะ” ผมยืนยันหน้าตาจริงจัง พี่สองถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยกกะละมังจานที่ล้างแล้วเอาไปคว้ำกับโต๊ะไม้ตัวใหญ่
“แล้วแต่แกเถอะสาม ตัวแกเอง แกจะคิดยังไงก็เรื่องของแก ก็อย่างที่ฉันบอก ถ้าแกไม่รู้สึกดีด้วยจริงๆ มีหรือจะพามาบ้าน”
“...ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่นั่นแหละ” ผมเอ่ยกับตัวเองเบาๆ เพราะหากเถียงไปก็คงแพ้อยู่ดี
.
.
.
หลังช่วยกันกับพี่สองล้างจานชุดสุดท้ายเสร็จ ผมก็เดินออกมาหน้าบ้าน ได้เห็นไอ้เดย์กำลังวิ่งวุ่นช่วยแม่จัดเตรียมสำรับอาหารสำหรับมื้อค่ำพอดี ผมหยุดยืนตรงหัวบันไดพลางคิดพิจารณาถึงฐานะของไอ้เดย์อย่างจริงจังว่า ‘มันกับผม เป็นอะไรกัน’ เรื่องของเรื่องมันเริ่มจากคนของผมมาโกหก ซึ่งหากให้คิดก็คงไม่ใช่เรื่องดี แล้วทำไมเวลานี้มันถึงมาอยู่บ้านผม แถมยังทำตัวกลมกลืนกับที่บ้านราวกับเป็นคนในครอบครัว?
“สาม จะยืนเฉยอีกนานมั้ย มาช่วยกันหน่อยดิ” ไอ้เดย์ที่เดินเยื้องย่างทีละก้าวอย่างเชื่องช้า เพราะสองมือถือชามต้มยำร้อนๆ ส่งเสียงเรียกชื่อผมซะเพราะพริ้ง
“แค่นั้นถือไม่ถึงโต๊ะ ก็ตายซะ” ผมบอก ไอ้เดย์ได้ยินก็กัดฟันค้อนควับแล้วค่อยๆ ประครองชามต้มยำไปที่โต๊ะ ผมยืนอึ้ง ปกติไม่เถียงกลับมันก็ต้องด่ากันไปแล้วสิ นี่อะไร...ค้อนกูงั้นเหรอ
เออ แล้วกูยังเสือกมองว่ามันน่ารัก ตายห่าและ!
*เพี้ย* เอามือตบหน้าผากตัวเองที่เริ่มเหมือนคนเสียสติ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
พรุ่งนี้สงกรานต์แว้ว เรื่องคนเขียนส่งมาจบแว้ว แต่คนพิมพ์ยังไม่ค่อยจะมีเวลา ก็เอาไปสั้นๆ ตามหน้ากระดาษแล้วกันเนอะ แต่จะพยายามมาเรื่อยๆ (แอบได้ยินพี่แก แต่งเรื่องใหม่อีกและ อะไรแว้ น้องยังไม่จบสักเรื่องเลย :mew2:)
-
อัยย่ะ สามไม่กี่วันมองเป็นน่ารักแล้วหรือ
-
สั้นไปม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
:ling1:
-
:pig4:
-
มีการชมเริ่มชอบแลัวใช่ไหม :hao7:
-
:hao6:
เดย์มีแผนอะไรรรรร ?
หึหึ แล้วสามอ่ะคิดอะไร ฮั่นแน่ ~
รอจ้า
-
ต่อเร็วๆน้าค้า :katai2-1: :katai2-1: o13 o13 :pig4: :pig4:
-
มันสั้นนนนนนนนนนนนน =[]=
จะเอาแบบยาวๆ (อะไรยาว -,,-) :hao7::hao7:
-
โหยก็นึกว่าไอ้ที่น่ารักนี่เป็นเดย์ที่มองสามซะอีก แต่ไหงมาเป็นสามมองเดย์ล่ะ หรือว่า!
สามจะลองมาเป็นรุกแล้วให้เดย์เป็นรับ #ไม่ใช่ล่ะ 55+
-
ชอบแม่อะ เจ๋งโคตร แต่สั้นไปไหม
-
:hao7: เดย์เอ๋ย รุกหนักๆ สามมันเริ่มชอบแล้ว
-
ลูกเขยคนนี้แม่ปลื้ม 5555+
-
ตอนที่ 9 รอยยิ้ม
“เติมข้าวอีกมั้ยลูก?” คุณแม่วันดียิ้มหวานถามไอ้เดย์ที่ตอนนี้ทำปากซีดซ๊าดซดน้ำต้มยำลงคอ ไอ้เดย์พยักหน้าหงึกๆ อย่างไร้ความเกรงอกเกรงใจ พลางรับแก้วน้ำจากพี่หนึ่งไปดื่มแก้เผ็ด จากนั้นแม่ก็หันมาทางผมด้วยใบหน้าคนละอารมณ์กับที่ถามมันเมื่อสักครู่ โห สองมาตรฐานชัดๆ ไอ้สามไม่ปลื้มอ่ะ
“มันกินก็ให้มันไปตักเองดิแม่” ผมทักท้วงสายตาของแม่
“เดย์เขาอุตส่าห์มาส่งแกนะสาม อย่าเป็นเจ้าบ้านที่ไร้น้ำใจ แม่ไม่ชอบ”
“มันอยากมาส่งเองนี่ สามไม่ได้ขอร้องสักหน่อย” ผมทำปากบ่นขมุบขมิบขณะคว้าจานข้าวออกมาเติมให้ไอ้เดย์อย่างไม่เต็มใจนัก ถ้าลองวัดระดับชั้นเป็นรูปสามเหลี่ยมพิระมิด ผมว่าผมอยู่ชั้นล่างสุดแหงๆ อะไรๆ ก็สามทุกอย่างเลยอ่ะ
.
.
.
“ตาสามอย่ากลับให้ดึกมากนักนะ” แม่เอ่ยบอกเมื่อผมกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับข้าวสวยร้อนๆ ที่ตักมาให้ไอ้เดย์ ผมเลยมองหน้าแม่งงๆ
“กลับดึกอะไรแม่?”
“เอ๊า ก็แกจะไปเที่ยวกลางคืนกับเดย์ไม่ใช่รึไง เหล้าก็อย่าไปกินเยอะนัก รู้ใช่มั้ย” หือ? ถึงขั้นงงเลยหนักสิครับ เพราะผมไม่ได้รู้เรื่องหรือไปนัดอะไรมันไว้ตอนไหนสักหน่อย แต่ที่แม่ไม่ให้กินเหล้าเยอะพื้นฐานคงมาจากพ่อที่ตายนั่นแหละ
“เราขอแม่ให้แล้วสาม เราบอกแม่ว่าจะพานายไปกินเลี้ยงวันเกิดน้องสาวเรา” อุ๊ต๊ะ สรรพนามมึงเสนาะรูหูกูมาก ทว่าไม่ชินยังไงไม่ทราบสินะ ผมมองไอ้เดย์อึ้งๆ อยากสวนกลับไปใจแทบขาด ‘มาเสือกอะไรกับกูครับเนี่ย’
“ลูกชายคนนี้ของแม่หน้าตามันกวนๆ อย่าให้มันไปสะกิดต่อมกระตุกใต้เท้าใครนะลูก”
“แม่!” ผมเรียกเสียงดัง สองสาวข้างๆ หัวเราะกันคิกคัก
“ฉันพูดความจริง” แม่ทำเสียงขรึมหน้าตาเข้มเอาเรื่อง
“แม่ก็... ไปว่าสามมัน หน้ามันออกจะหล่อ” พี่หนึ่งหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้พี่สองที่เป็นลูกคู่
“น้อยกว่าโจรใต้นิดเดียวเอ๊ง~” จบสิ้นประโยคต่อท้ายของพี่สอง แม่พ่นน้ำที่ดื่มคาปากเต็มหน้าผมเลยทีนี้ แหม...จะหันไปทางไอ้เดย์หน่อยไม่ได้ *เซ็งเป็ด*
“โอ๊ย แค่กๆ...” แม่ทุบอกตัวเองเบาๆ ไอ้เดย์ก็คอยลูบหลังให้
“ใจเย็นครับแม่ ค่อยๆ หายใจเข้าลึกๆ นะครับ” มันปลอบแม่ผม อย่างกะแม่ผมเป็นคนท้องใกล้คลอดซะงั้น ผมดึงชายเสื้อยืดมาเช็ดหน้าเช็ดตา
“สามไม่ไปหรอกแม่ สามไม่รู้เรื่องอะไรด้วย แล้วน้องมันใครเหรอ สามก็ไม่รู้จัก สามไม่ไปหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว” ผมปฏิเสธหน้าเครียด
“รู้จักดิ” ไอ้เดย์เลิกลูบหลังให้แม่แล้วรีบเงยหน้าขึ้นมาเถียง
“กูไปรู้จักเมื่อไหร่ จำไม่เห็นได้ว่าเคยญาติดีกับมึงกระทั่งวันนี้”
“ตาสาม พูดให้เพราะ พูดใหม่!” แม่สั่งเสียงห้าว ผมมองแม่เหมือนเด็กถูกขัดใจ แต่จะเถียงก็ไม่ได้เดี๋ยวโดนมิใช่น้อย
“เราไปรู้จักน้องนายตอนไหน เราจำไม่ได้ว่าเราเคยไปทำความสนิทสนมกับนายถึงขั้นนั้น”
“ฝนลูกรหัสนายไง คนที่นายคิดว่าถูกเรารังแกเมื่อคืนนั่นล่ะ” มันตอบ
“มึงโกหก” สาบาน อันนี้เป็นไปโดยอัตโนมัติจริงๆ ครับ แม่วันดีที่นั่งข้างหมั่นเขี้ยวมั้ง หันมาซัดเข้าให้ที่กลางหลังผมดัง *ตับ* ทำเอาไอ้สามสะอึกทีเดียวเชียว
“อย่าให้มีครั้งที่สามนะไอ้สาม” แม่กำชับ
“ก็นะ เอาเป็นว่าฝนน่ะเป็นน้องเราไม่แท้ก็ได้ ยังไงคืนนี้นายต้องไปกับเรา ถ้านายยังไม่ลืมเรื่องตรงนี้...” ไอ้เดย์เอานิ้วแตะๆ มุมปากที่เขียวเป็นจ้ำ ย้ำเตือนให้ผมรู้ทันทีว่านั่นคือคำขู่กลายๆ ในแบบฉบับของแม่ง
“ปากไปโดนอะไรมาเดย์?” พี่หนึ่งซึ่งมองตามนิ้วไอ้เดย์ถาม
“หมากัดนิดหน่อยครับพี่หนึ่ง” มันยิ้มบอกทีเล่นทีจริง
“หมาสองขาสิท่า ช้ำเสียขนาดนั้น”
“ประมาณนั้นครับ” ไอ้เดย์ตอบแล้วค่อยลอบมองผมอย่างผู้กำชัย แน่จริงมึงบอกพี่ๆ กับแม่กูไปเลยดิ ว่าเป็นหมาตัวที่นั่งอยู่ตรงนี้น่ะ ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเก็บกด
“แล้วเราจะไปทั้งชุดนักศึกษางี้เหรอเดย์” พี่สองถามบ้าง ส่วนแม่ตอนนี้เริ่มถยอยเก็บจานชามบนโต๊ะใส่กะละมัง
“ผมมีชุดสำรองเตรียมอยู่ในรถครับ”
“เหรอ อืม” พยักหน้าเข้าใจ
“ถ้างั้นก็อาบน้ำเสียที่นี่เลยแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะให้สามเตรียมของใช้ให้” พี่หนึ่งว่า
“สามอีกและ” ผมบ่น แม่มองผมตาเขียวปั๊ด
“ผมเปลี่ยนในรถก็ได้ รบกวนเปล่าๆ ครับ” มันทำท่าทีเกรงใจ
“ไม่เป็นไรๆ สามมันก็บ่นไปงั้น”
“บ่นจริงๆ เหอะ...โอ๊ย!!” รอบนี้แม่บิดหูผมซะร้องจ๊าก มือไวชะมัด *น้ำตาไหล* ยกมือขึ้นถูหูพร้อมๆ กับมองฝังแรงอาฆาตไปที่ไอ้เดย์
“ขอบคุณครับพี่หนึ่ง ขอบคุณครับพี่สอง แล้วก็ขอบคุณครับแม่” มันยกมือไหว้ครบทุกคนแล้วหันมาส่งยิ้มให้ผม
“ขอบใจนะสาม” เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมตั้งตัวไม่ทันจริงๆ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
สั้นๆ แต่เรื่อยๆ อย่าว่ากันเลยนะ เพราะเค้าผิดเอง :mew2:
พรุ่งนี้อาจไม่ได้มาต่อนะจ๊ะ เพราะจะไปเล่นน้ำสงการ์ณ ปล. ตอนพิเศษคนเขียนส่งมาแล้ว สัญญาว่าถ้าพิมพ์จบจะลงให้ แม้มันจะเป็นการลงหลงเทศกาลก็ตาม อิอิ
-
โหยก็นึกว่าไอ้ที่น่ารักนี่เป็นเดย์ที่มองสามซะอีก แต่ไหงมาเป็นสามมองเดย์ล่ะ หรือว่า!
สามจะลองมาเป็นรุกแล้วให้เดย์เป็นรับ #ไม่ใช่ล่ะ 55+
อะไรๆ ก็เป็นไปได้ :katai5:
-
แอบเห็นแววความเมะของสามตั้งแต่ตอนที่แล้ว
แถมมีให้โหวตสามมีสิทธิ์เมะสินะ-..-แต่เราก็โหวตสามเคะไปโดยปริยาย :laugh:
แต่ถ้าทั้งคู่จะผลัดกันก็ไม่เลวนะ
-
อยากให้เดย์รุกมากกว่า
-
สามเมะนะ อยากเห็นคนหล่อ เช่นเดย์ โดนกด กรั๊กๆๆๆ ให้สามเป็นเมะเหอะ พลีส
-
เดย์ตอแหลมาก 555555
-
จะกี่ทีกี่ทีก็รู้สึกสงสารสามตลอดอะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เดย์แหลออลเวย์ 555555555
-
สามเคะแน่นอน อร๊าาาาา o13 o13
-
จิ้มก่อนอ่านนะคะ
:)
-
เอิ่ม...ถ้าจะมีแม่กับพี่แบบนี้ก็ไม่เอานะ
คือเชื่อคนอื่นทุกอย่างแต่กลับไม่เชื่อ ไม่ฟังลูกตัวเองเลยเนี่ยนะ
คือถ้าสามมันเลวขนาดติดยา ฆ่าคน หรือทำตัวแย่มากๆ อันนั้นเราเข้าใจ
นี่อะไรเลิกเรียนเสร็จก็รีบกลับมาช่วยงานที่บ้านนะ สมมติว่า
ถ้าเผื่อเดย์มันหลอกไปขายนี่กว่าแม่กับพี่จะรู้ตัวไม่ข้ามชายแดนไปแล้วเหรอ
เป็นแม่ภาษาอะไรว่ะ หมั่นไส้ ชิส์! สงสารสามขึ้นมาเลยอ่ะ
แม้ตอนแรกจะแอบหมั่นไส้ที่โง่ให้ชะนีหลอกทั้งๆที่เพื่อนๆเตอนแล้วก็ตาม
ยังไงสามก็สู้ๆนะ เค้าเชียร์อยู่ :ped149: :ped149:
-
เดย์รุกเถอะนะ
-
ตอนที่ 10 คำอธิบายของคนหล่อ
หัวใจเต้นโครมคราม กับรอยยิ้มของไอ้เดย์ เป็นไปได้ไงวะไอ้สาม?
.
.
.
ผมนั่งคิดขณะรอคิวอาบน้ำต่อจากแขกที่ไม่ได้รับเชิญของบ้าน ซึ่งก็ได้หายเข้าไปนานหลายสิบนาทีแล้ว อืม...สงสัยจะเข้าไปทำพิธีบางอย่าง
.
.
.
เห็นท่าว่าคงต้องรออีกนานก็พาร่างเปลือยท่อนบน เดินโชว์ซิกแพคออกมาสำรวจหน้าบ้าน ช่วงหัวค่ำหน้าบ้านผมมักจะใช้เป็นสถานที่พบปะสังสรรค์ของเหล่าแก๊งค์ ที่ยกระดับฐานะให้ผมในพื้นที่เขตนี้เป็น ‘ลูกพี่สาม’ เพราะมีโต๊ะหินอ่อนนั่งสุมหัวกันได้ และไอ้ที่ว่ามานี่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะจับกลุ่มทำเรื่องอะไรไม่ดีหรอกนะครับ เพียงแค่เป็นกลุ่มเพื่อนๆ น้องๆ ที่ไว้ชวนเรียกเหงื่อ ออกกำลังกายเพื่อความแข็งแรง ประมาณเข้าข่าย ‘ชุมชนสีขาว ห่างไกลยาเสพติด’ เถือกนั้น
“โอ๊ะ พี่สาม!” ไอ้แก้ว เด็กประถมตัวดำปี๋เงยหน้าจากวงสนทนาบนม้าหินอ่อนขึ้นมาทักเสียงแหลม หน้าแป้นๆ ของมันยิ้มโชว์ฟันหลอสองซีก ที่ผมเพิ่งจะได้ยินข่าวเร็วๆ นี้ว่าฟันที่หายไปสองซีกของมัน โดนตะกร้อเตะ...? ฟังแล้วอาจจะงง แต่อย่าไปสงสัยให้เปลืองเวลา เพราะผมเองก็ไม่ได้รู้อะไรไปมากกว่านี้หรอก
“ไงไอ้แก้ว บ้านช่องไม่กลับอีกแล้วนะมึง” ผมทักกลับ
“โหย กลับไปก็ไปดูมวยคู่เอก ผมรอให้มวยจบค่อยกลับอ่ะ”
“หืม...กูเห็นพ่อแม่มึงเช้าทะเลาะ เย็นทะเลาะ ทำไมยังไม่เลิกกันอีกวะ เห็นมาตั้งแต่มึงตัวเท่าเนี๊ยะ” ผมทำมือยกนิ้วก้อยให้มันดู ป้าสีกับลุงสมแม่ของไอ้แก้ว มีอาชีพเข็นผักขายในตลาดทั้งคู่ บ้านอยู่ท้ายซอยลึกเข้าไปอีกไกลโข ค่อนข้างสนิทกับครอบครัวผมพอสมควร เพราะต้องคอยส่งผักสดๆ ให้แม่ผมทำกับข้าวขายทุกเช้า
“เคยได้ยินมั้ยพี่ ลิ้นกับฟัน” ไอ้เปลว เด็กกว่าผมสองปีพูดพลางหัวเราะ เพื่อนรุ่นเดียวกันกับมันอีกสามคนหัวเราะตาม
“มึงจะบอกกูว่า ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง?” ผมเลิกคิ้ว
“เปล่า ผมหมายถึงนานวันไป เดี๋ยวมันก็หลุดหมดปาก เหลือไว้แต่ลิ้น” ฮาครืนกันทั้งกลุ่มยกเว้นผมกับไอ้แก้ว
“พี่เปลวแช่งพ่อผมเหรอ” ไอ้แก้วชักสีหน้า
“อันนี้ก็เปล่า กูจะไปแช่งใครได้ ในเมื่อใครเป็นลิ้นแล้วใครเป็นฟันกูก็ไม่รู้” ไอ้เปลวยักไหล่
“จำไว้เถอะ ผมเจอป้านวล(แม่ไอ้เปลว)จะฟ้อง” ไอ้แก้วทำหน้าค้อนๆ
“เออ เรื่องของมึง”
“พี่สามวันนี้ไปเตะบอลป่ะ” ไอ้ขนมเทียน เด็กไฮโซ มีแม่เป็นเจ้าของตลาดฝั่งนี้ถามผมที่กำลังจะกลับเข้าบ้าน
“ไม่ว่ะ” ผมบอกสั้นๆ แล้วเข้ามาในบ้าน ไอ้เดย์ออกจากห้องน้ำทั้งชุดที่เอาไปเปลี่ยนกอดอกมองมาทางผม “มองหาเหี้ยไร?” เกลียดสายตาจ้องจับผิดอย่างนั้นของมันชะมัด
“หาทำไม ยืนตัวเป็นๆ อยู่ต่อหน้าแล้ว” ไม่ทันเอะใจว่าโดนด่า ผมยักไหล่เดินผ่านมันเข้ามาในห้องน้ำ กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ต้องเก็บความแค้นนี้ไว้ในใจ เพราะคุณแม่วันดีกลับลงมานั่งดูละครหลังข่าวข้างล่างกับพวกพี่ๆ แล้ว ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!
รื้อเสื้อผ้าที่มีอยู่ไม่กี่ตัวออกมาสลัดๆ แล้วก็ใส่อย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินนิ่วหน้าหงิกออกมาสวมรองเท้าผ้าใบคู่เก่า ยกมือขึ้นไหว้บอกลาแม่ พี่หนึ่งกับพี่สอง จากนั้นก็เดินออกมาหาไอ้เดย์ที่รออยู่ข้างรถ
“ไม่มีชุดดีกว่านี้?” มันเลิกคิ้วถามหลังสอดส่ายตาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“ถ้ามึงอายที่กูแต่งตัวแบบนี้ มึงก็ไปคนเดียว” สภาพจริงผมไม่ได้แย่นะ เอาตรงๆ เสื้อเชิ้ตขาวลายทางน้ำเงิน กางเกงยีนเดฟสีดำกับรองเท้าผ้าใบเน่าๆ ที่ใส่ไปเรียนทุกวัน ธรรมดาจะตาย
ไอ้เดย์ไม่พูดพร่ำ เปิดประตูรถเข้าไปนั่งติดเครื่องรอ ผมหงุดหงิดที่มันเงียบแต่ก็ต้องเปิดประตูอีกฝั่งตามเข้ามานั่งอย่างเสียไม่ได้ หันหน้าออกหน้าต่างดูนั่นดูนี่มาเรื่อย ไม่มีการพูดจากันสักคำ กระทั่งรถแล่นเข้าถนนสายรัชดาภิเษก แสงสีตามร้านรวงต่างๆ ก็ทำให้ผมใจเต้นตึกตัก เหมือนได้เปิดโลกทัศน์ใหม่
.
.
.
ไอ้เดย์หักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าจอดที่หน้าร้านแห่งหนึ่ง เป็นร้านอาหารกึ่งผับที่มีหลายโซนให้เลือกนั่ง มีทั้งแบบบรรยากาศชิลๆ ด้านนอกและแบบห้องแอร์เย็นๆ มีดนตรีสดที่ด้านใน
“ถึงแล้ว” มันบอก ผมรีบเปิดประตูลงจากรถมายืนเอ๋อข้างนอก ร้านคนเยอะมาก แถมแต่ล่ะคนก็แต่งตัวดีๆ กันทั้งนั้น ผมก้มมองสภาพตัวเองแล้วนึกถึงคำถามของไอ้เดย์ก่อนจะมาก็แทบอยากพาตัวเองกลับบ้านขึ้นมาทันที
“กูรออยู่ในรถได้มั้ยวะ” ผมถามเสียงแผ่ว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวห่างจากรถ
“มึงอายไง”
“แล้วมึงไม่อายไง” ผมย้อน มันกลับยักไหล่
“ถ้ากูอายคงไม่พามึงมาหรอก”
“งั้นมึงทักเรื่องชุดกูตอนก่อนจะออกมาทำไม”
“มันเข้า...ช่างแม่งเหอะ ตามกูมาเร็ว” มันกลืนคำตอบที่จะพูดกับผมแล้วเปลี่ยนเรื่องอย่างเร็ว
“มันจะดีเหรอวะ กูกลัวน้องฝนอายเพื่อนว่ะ”
“หึ..” มันหัวเราะลงคอ เดินกลับมาเปิดประตูรถ มุดหัวหายเข้าไปหยิบของบางอย่างจากนั้นก็เดินมาใกล้ “เอ้า แค่นี้มึงก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นแล้ว” มันติดเข็มกลัดมังกรสีทองประดับเพชรเม็ดเล็กๆ ตรงอกเสื้อข้างซ้ายของผม
“เฮ้ย! ไม่เอา หายไปกูไม่มีปัญญาใช้คืนหรอก” ผมพยายามจะแกะออก ไอ้เดย์คว้ามือผม ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จัดการลากผมเข้ามาในร้าน ฝนในชุดเดรสสีพีชเกาะอก ลุกออกจากโต๊ะเดินมาต้อนรับทันทีที่เห็นไอ้เดย์
“พี่เดย์ช้า...อ๊ะ!” ลูกรหัสเห็นผมที่หลบอยู่ด้านหลังแล้วทำหน้าตกใจ ผมนี่หวั่นกลัวจะถูกเจ้าภาพไล่ออกจากงานชิบหาย
“มัวแต่รอไอ้นี่อยู่น่ะสิ” มันตอบ
“เอ่อ...พี่สาม ฝนขอตัวพี่เดย์เดี๋ยวนะ” แล้วสาวเจ้าก็ลากตัวไอ้เดย์ไป ปล่อยให้ผมที่ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเองได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ ส่งยิ้มอย่างประหม่าให้บรรดาคนที่มองมา *ฮือ*...ไอ้สามอยากกลับบ้านอ่ะ
“นั่งก่อนมั้ยคะ?” คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเจ้าภาพงานวันนี้เอ่ยถามผมที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ
“มะ...ไม่เป็นไรครับ ผมรอเพื่อนก่อน” ปากสั่นทำไมวะ
“งั้นดื่มอะไรก่อนมั้ย” มองชัดๆ ผู้หญิงที่ถามผมสวยไม่ใช่เล่น ทว่าหน้าไม่คุ้นไม่น่าใช่เด็กมอเดียวกัน
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ” ผมตอบเธอแล้วพาตัวเองกลับออกมารอที่รถ ออกมาได้ไม่นานไอ้เดย์ที่หายไปกับฝนสองคนก็เดินหน้าโหดตรงมาที่ผม
“ทำไมไม่นั่งข้างใน” มันขึ้นเสียงเหมือนไปโมโหใครมา
“ก็กูไม่รู้จักใครสักคน มึงก็มาหายไปกับเจ้าของงาน จะให้กูหน้าด้านอยู่น่ะไม่เอาด้วยหรอก” ผมบอกหน้าเสีย “ของขวัญก็ไม่ได้มีมาให้เขาสักชิ้น มึงคิดว่ากูจะกล้าเหรอ เห็นหน้าหนาๆ เหียกๆ งี้ก็เหอะ ไม่ได้ด้านนะเว้ย”
“คิดมาก ไป เข้าข้างใน” มันคว้าข้อมือผม
“ไม่เอา กูจะกลับ” ผมสะบัดหนี มันยกมือชี้หน้าผมทันที
“อย่าเรื่องมากไอ้สาม กูให้มึงไปก็ต้องไป”
“ไอ้เหี้ย มึงจะมาบังคับอะไรกูเล่า มึงอยากเอาคืนเรื่องที่กูทำหน้ามึงช้ำมึงก็ชกกูกลับสิ ไม่ใช่มาทำให้กูอายคนเขาแบบนี้”
“มึงจะอายทำไม”
“เจ้าภาพเขาไม่ได้เชิญ กูแต่งตัวไม่เท่ห์ หน้ากูเหียก เหตุผลแค่นี้มึงพอใจมั้ยครับ?”
“ไม่ เพราะเจ้าภาพเขาอยากให้มึงมา ถึงจะไม่ได้เชิญก็เถอะ ส่วนเรื่องแต่งตัวมึงก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แล้วหน้ามึงก็ไม่ได้เหียกอย่างที่มึงเข้าใจด้วย ทีนี้มึงจะเข้าไปกับกูได้หรือยัง?” มันอธิบายตามหัวข้อของผมอย่างกับตอบข้อสอบอัตนัย พร้อมถามกลับอย่างใจเย็น แต่กระนั้นก็ใช่ว่ามันจะรอคำรับรองจากผมหรอกครับ
.
.
.
ไอ้เดย์คว้าแขนผมอีกรอบแล้วพากลับเข้ามาในร้าน ฝนที่นั่งอยู่ในโต๊ะส่งยิ้มให้ มันเกลี่ยที่นั่งให้ว่างพอคนสองคนนั่ง(ด้วยการทำสายตาบังขับคนที่นั่งอยู่ก่อนให้ขยับหนี) ดันหลังผมให้นั่งลง ส่วนมันก็นั่งตามพลางหันไปสั่งเครื่องดื่มกับเด็กเสิร์ฟให้ผมและของมัน (ของผมเป็นแป๊บซี่เพียวๆ)
“พี่สามทานอะไรมั้ยคะ กับแกล้มไรงี้?” ฝนถามยิ้มๆ
“ไม่อ่ะครับ พี่ทานมาแล้ว” ผมบอกยิ้มๆ ไอ้เดย์เอาไหล่กระแทก ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ฝนไหนล่ะ คนที่ฝนบอกกับพี่ว่าจะมาร่วมด้วย พี่ยังไม่เห็น” ไอ้เดย์ถามพลางยกแก้วเหล้าผสมโซดาขึ้นแตะปาก ฝนเอาส้อมจิ้มแตงโมไปไว้ในจาน
“เดี๋ยวก็มามั้ง ฝนไม่รู้”
“ไม่โทรตาม”
“ไม่ล่ะ ฝนไม่ใช่แฟนเขาสักหน่อย อยากมาเดี๋ยวเขาก็มาเอง พี่เดย์จะมายุ่งไรด้วยเนี่ย” ฝนนิ่วหน้าสงสัย
“เปล๊า~” มันตอบเสียงสูงเวอร์ ยกแก้วกระดกจนหมด
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
รู้สึกชื่อตอนจะสิ้นคิดมากไปแล้ว (คดพิมพ์คิดเอง ฮ่าๆ) วันนี้ว่าจะไม่ต่อ แต่สักนิดสั้นๆ ก่อนไปเล่นน้ำและกัน ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ และยอดวิวเช่นเคยค่ะ ปล. คนเขียนบอกว่า หนุ่มเหนือน่าฮักขนาด (ปีหน้าเฮาจะไปโต้ย) :ling1:
-
:katai5: :hao7: o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
มันไม่เคลียร
-
ใครอ่ะ คร๊ายยยยยยยยยยยย
หนูเดย์รุกนังสามซะทีเซ่ :angry2: :angry2:
-
:impress2:
-
สามเริ่มหวั่นไหวแล้ว คิคิ เดย์รุกต่อคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:ruready สรุปว่าพามาออกงานเพื่ออะไร
-
มันสั้นจัง แล้วทำให้คาใจไงก็ไม่รู้ 555+
-
อืมมมม นายเดย์นี่ยังไง ไม่ชัดเจนเลยอ่ะ กล้าๆหน่อยสนใจน้องสามก็ว่ามาเลย สามมันบื้อ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 11 งอน?
“โย่ ว่าไงไอ้สุดหล่อ” ไอ้เคราครึ้มที่ชื่อออฟเดินเข้ามาตบบ่าทักไอ้เดย์
“มาช้าไปมั้ย?” ไอ้เดย์ยื่นแก้วเหล้าของตัวเองส่งให้เพื่อนที่ตอนนี้ทยอยเข้าร้านกันมาครบกลุ่มที่มันได้นัดไว้เมื่อตอนเย็น
“มัวแต่ติดพันกันที่หอไอ้แบงค์ว่ะ โทษที” ไอ้เคราออฟบอกเหตุผลแล้วหันไปยิ้มให้เจ้าภาพงานวันเกิด “สุขสันติ์วันเกิดนะครับน้องฝน นี่ของขวัญจากใจพวกพี่ๆ ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่มอบให้ด้วยหัวใจดวงน้อยๆ ทั้ง สี่ดวงนี้” ฉีกยิ้มทั้งคนให้และคนรับ
“เลี่ยนว่ะ” ไอ้วิทยาที่ยืนอยู่ข้างหลังว่าลอยๆ
“ไม่เข้ากับหน้าแม่ง” ไอ้ลูกกลิ้งเอ่ย ท่าทางเห็นด้วย
“อิๆ ขอบคุณค่ะพี่ออฟ หวังว่าคงไม่ใช่ตุ๊กตาแรดเหมือนปีที่แล้วนะคะ”
“โอ๊ย หมดสมัยไปแล้วน้อง อันนี้ของเขาแรงจริงๆ นะจะบอกให้” ไอ้แบงค์ออกตัวแทนคนส่งของขวัญพลางหัวเราะมีเลศนัย
“หืม...” มันเหลือบมาเห็นผมที่นั่งเก้าอี้ข้างไอ้เดย์ “ไหง ไอ้ห่านี่มาอยู่กับมึงได้?”
“กูพามาเอง” ไอ้เดย์ตอบหน้านิ่งแล้วยื่นมือไปรับแก้วตัวเองคืน ผมก็ไม่อะไร นั่งยิ้มแหยๆ ทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างมันนั่นแหละ
“อ้าว ไม่ใช่ว่ามึงกับมันไม่ชอบหน้ากันเหรอวะ...”
“ไม่หรอก ไม่ใช่อย่างที่มึงคิด” แต่กูคิดว่าใช่นะ ผมคิดย้อนมันในใจ
“หือ...ทำตัวแปลกๆ นะมึง เออช่างแม่ง เรื่องของมึงนี่นะ” ไอ้แบงค์พูดราวกับเป็นเรื่องไม่น่าใส่ใจนัก ก่อนจะหันไปหาฝน “ขออนุญาตทำตัวตามสบายนะครับ คุณเจ้าภาพสุดสวย”
“ค่ะ ตามสบายเลย ฝนจองไว้หลายโต๊ะ พวกพี่จะแยกไปนั่งมุมอื่นหรือจะนั่งรวมกลุ่มกับฝนที่นี่ก็ได้ค่ะ” ฝนยิ้มหวานรับคำ
“งั้น พวกพี่ขอไปนั่งมุมสงบตรงด้านนู้นดีกว่า” ไอ้แบงค์ชี้ไปที่โซนริมสุด ติดกระจกมองเห็นวิวด้านนอก แล้วหันมาทางไอ้เดย์ “มึงจะไปนั่งกับพวกกูมั้ย เดี๋ยวไอ้แอมจะตามมาด้วย”
“อืม เดี๋ยวตามไป” ไอ้เดย์ตอบ ผมยกแป๊บซี่ขึ้นจิบแก้เซ็ง เหมือนตัวเองมาอยู่ผิดที่ผิดทางยังไงไม่รู้
“โอเค งั้นพวกกูไปละ” บอกจบก็พากันเดินไปตรงมุมที่เล็งไว้ ไอ้เดย์มองตามก่อนจะส่งแก้วเปล่าให้เด็กเสิร์ฟชงเหล้า ฝนก็เริ่มหันไปคุยกับเพื่อนอย่างออกรสซึ่งเป็นเรื่องผู้หญิงทั้งนั้น ผมที่กลายเป็นอากาศธาตุสำหรับคนทั้งโต๊ะก็เลยได้แต่นั่งเอานิ้วขีดๆ เขียนๆ เป็นประโยคคำด่าไอ้เดย์บนผิวน้ำที่เปียกอยู่บนโต๊ะฆ่าเวลาเล่น
.
.
.
“เบื่อหรือคะ”
ผมหันไปมองเสียงหวานๆ ที่กรุณากระซิบถามถึงอารมณ์ของผมในช่วงเวลานี้ เธอเป็นคนเดียวกันกับที่ถามผมตอนที่ถูกไอ้เดย์กับฝนปล่อยทิ้งไว้คนเดียวในตอนแรก อั๊ยยะ! ไม่ทันสังเกตว่ามีคนสวยนั่งข้างๆ
“ก็นิดหน่อยครับ มันแปลกๆ ที่ต้องมาอยู่ในกลุ่มคนที่ไม่สนิทแบบนี้” ผมตอบเสียงเบา
“รู้จักกับพี่เดย์กับฝนไม่ใช่หรือคะ” เธอเอียงคอเล็กๆ มองผมด้วยแววตาสงสัย โหย...ตาโต๊โต
“อืม...ก็ทำนองนั้นอ่ะครับ คือฝนเป็นลูกรหัสผมที่มหาลัย ส่วนเดย์มันเป็น...เพื่อน(มั้ง) คนละคณะ”
“อ๋อค่ะ” เธอพยักหน้ายิ้มๆ “พี่ชื่อสามใช่มั้ยคะ?”
“ครับ”
“หนูชื่อแววนะ จริงๆ ชื่อหนูแวว แต่พี่สามเรียกแววเฉยๆ ได้ หนูเป็นเพื่อนสมัยเรียนมอปลายกับฝนค่ะ”
“ถึงว่า ไม่เคยเห็นที่มอ” ผมบอกสิ่งที่คิด แววยิ้ม
“พี่สามไม่ดื่มเหรอคะ เห็นกินแต่แป๊บซี่มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“ผม...”
“สามมันไม่ดื่มครับน้องแวว” ไอ้เดย์ตอบแทรกขึ้นมา ผมหันพรึบกลับไปมองหน้าหล่อๆ ของมันที่ตอนนี้หงิกปานทิชชู่ใช้แล้ว “เดี๋ยวพี่ขอตัวสามไปทางโต๊ะเพื่อนนะครับ” ไม่ทันรอให้ผมได้อ้าปากออกความเห็นใดๆ ไอ้เดย์มันก็กระชากแขนผมให้ลุกตามขึ้นมาทันที ผมเดินตามมาครึ่งทางเพราะไม่อยากทำตัวเป็นจุดสนใจคนอื่นตอนอยู่ที่โต๊ะก็สะบัดแขนออกอย่างหงุดหงิด
“จู่ๆ เป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ย กูกำลังคุยกับน้องเขาดีๆ มึงมาลากกูทำไม”
“มึงนี่แม่ง หลงคนง่ายชะมัด” มันบอกด้วยเสียงหนักๆ ที่ผมคิดว่ามันคงกำลังพยายามข่มอารมณ์บางอย่างไว้สุดขีด
“หมายความว่าไง กูหลงใคร? เฮ๊อะ! กูแค่คุยกับเขาหรอก มึงนั่นแหละพากูมาแต่ไม่สนใจอะไรกูเลย นั่งอยู่ข้างกันแท้ๆ เสือกเอาแต่แดกเหล้าแล้วคุยกับคนอื่น” เอ๊ะ กูพูดเหมือนกูงอนมันเลยว่ะ พอนึกขึ้นได้ ว่าประโยคคำพูดของตัวเองมันฟังดูแหม่งๆ ผมก็รีบหันหลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะของฝนเพราะคิดว่ามันไม่ใช่ละ ไอ้เดย์คว้ามือผมให้หันกลับมาหามัน
“ไม่ต้องกลับไปแล้ว มึงมานั่งกลับกูที่โต๊ะเพื่อนกูนี่ ขืนปล่อยให้กลับ มีหวัง...” ไอ้เดย์หยุดกึก มองหน้าผมพลางคลายหัวคิ้วที่ขมวดติดกัน “เอาเป็นว่า มึงต้องอยู่กับกู กูไปไหนมึงก็ต้องไปด้วย เดี๋ยวหน้ามึงจะไปเรียกหาตีนใครเขาเข้าจนกูต้องแบกหน้าหล่อๆ กลับไปรับผิดชอบกับแม่มึงที่อนุญาติให้พามึงออกมาอีก”
“หน้าด้านเนอะ มีชมตัวเอง งั้นถ้ามึงไปฉี่กูก็ต้องไปด้วยสิ?” ผมเลิกคิ้วไม่พอใจที่มันริอาจมาใช้มาตรการบังคับกับผม
“จะสั่งให้ถือด้วยถ้ามึงดื้อ” มันยักคิ้วกวนๆ พร้อมกับรอยยิ้มเยาะ
“สัด” สั้นๆ แล้วกระชากมือออก ไอ้เดย์ยักไหล่ แสดงสีหน้าพอใจแล้วเดินนำผมไปที่โต๊ะเพื่อนของมัน
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
พรุ่งนี้อาจไม่ได้ลงนะจ๊ะ เพราะจะไปไหลสงกรานต์ที่อำเภอเพื่อนบ้าน เล่นน้ำปีนี้ที่จันทบุรี กลางคืนก็มีเลือดละเลงแทนน้ำอีกและ ไม่สนุกเลย แต่ก็เล่นยันตีห้า แบบว่าพวกข้าครองถนน คริคริ :hao7:
-
งอนไม่รู้ตัว 55555
-
สํ้น สุุขสันต์วันสงกรานต์
-
แปลกๆทั้งคู่แหละ อิอิ
-
ขอยาวๆน้าค้าาาา :katai5: o13 o13 o13 :pig4:
-
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วอมยิ้ม
น่ารัก :-[
-
:impress2: นี่มัน จีบกันแบบเนียนๆ
-
:ruready :ruready
-
รู้ตัวหรือเปล่าสาม แบบนี้เค้าเรียกว่างอน
-
งอนซะแระ :katai3:
-
สามไม่รู้ตัวสินะว่าโดนจีบอยู่
-
แปลกๆ นี่จีบสามปะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
ถ้าสามเป็นเมะนี่ก็น่าสงสาร คงเป็นเมะที่กลัวภรรยามากเลยนะ แต่ก็พอเอาคืนได้ช่วงที่อยู่บนเตียงนี่แหละ // คิดการไกลแฮะ
แต่ถ้าเป็นเคะก็พอมีโอกาสที่จะกดขี่ข่มแหงเดย์บ้าง ถ้าหากเรื่องบนเตียงนี่คงโดนรังแกไม่ใช่น้อยแน่ๆ
#สรุป ...เป็นอะไรก็ได้ที่อยู่เหนือกว่าเดย์อ่ะ
-
เหมือนสามมันจะงอนเดย์น่ะ 555+
-
เดย์นี่เนียนดีนะ 5555
น้องสามจะรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย
-
แหม่ๆๆ แต่ละคน
ซึนนะจ๊ะ
-
ตอนที่ 12 เรื่องอึ้งๆ!
“กว่าจะตามมานั่งได้นะมึง...” ไอ้เคราออฟทักไอ้เดย์อย่างไม่คิดจะใส่ใจในคำพูดของตัวเอง พลางหันไปบอกเด็กเสิร์ฟที่กำลังยืนชงเหล้าอยู่ตรงสเตชั่นใกล้โต๊ะว่า “น้องเอาเหล้าโซดาแก้ว...” มันหยุดนึกพักหนึ่งแล้วหันมาทางผม “มึงอ่ะ แดกไร”
“แป๊บซี่” ไอ้เดย์ตอบแทน
“ทั้งปี” ผมทำปากขมุบขมิบ ไอ้เคราออฟทำหน้าเหม็นบูดแต่ก็หันไปบอกเด็กเสิร์ฟให้รินแป๊บซี่
“มึงลุกไปนั่งกับไอ้วิทยาตรงนั้นปะ” ไอ้เดย์สะกิดไอ้ลูกกลิ้งที่นั่งเอนหลังพิงโซฟาท่าทางชิลสุดๆ ให้ยกตูดไปนั่งอีกฝั่ง
“มึงไม่ไปเองอ่ะ” มันย้อนถาม
“แล้วไมมึงไม่ไป กูจะให้ไอ้สามมันนั่งกับกูตรงนี้ จะไปดีๆ หรือจะให้โบกหะ?” ไอ้เดย์เงื้อมือเตรียมไว้ ไอ้ลูกกลิ้งทำหน้าขัดใจ
“ไม่เอา ก็ให้มันหรือไม่มึงไปนั่งตรงนู้นสักคนสิ กูไม่อยากนั่งใกล้แม่ง เดี๋ยวก็แดกหัวกูอีก”
ผมเหลือบมองไปเห็นวิทยาที่นั่งฝั่งติดกระจกกำลังทำหน้าจะแดกหัวไอ้ลูกกลิ้งได้จริงๆ ไอ้เดย์ถอนหายใจเหนื่อย เหมือนเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ของผัวเมียก่อนจะหันมาบอกผมเซ็งๆ
“มึงไปนั่งนั่นแล้วกัน”
“อืม” ผมรับคำอย่างว่าง่าย ถือว่าถิ่นมันไม่อยากขัดครับ(เหรอ) ไอ้วิทยาขยับก้นให้ผมมีพื้นที่ว่างนั่ง
“เอานี่” ไอ้เดย์ส่งต่อแก้วแป๊บซี่ที่รับจากเด็กเสิร์ฟมาให้ผม ผมก็เบ้หน้ารับแก้วมาวางบนโต๊ะคล้ายๆ เป็นสิ่งสกปรก เปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าให้กูบ้างก็ดีนะ
“ทำหน้างั้นทำไม หรือว่าอยากจะดื่มเหล้ากับเขาบ้าง?” มันเลิกคิ้วถาม ผมนั่งนิ่งไม่ตอบพลางยกแก้วแป๊บซี่จิบเบาๆ เอาจริงๆ ผมเป็นคนไม่ดื่มนะครับ ไม่อยากทำให้แม่ปวดใจ แต่ที่ผมทำหน้า เหมือนไม่พอใจอะไรไอ้เดย์มันแบบนั้น แค่เกิดมีความรู้สึกหมั่นไส้เท่านั้นเอง เหตุผลบ้าเนอะ
“เอ้า ชน!!” ไอ้ลูกกลิ้งยกแก้วตัวเองไล่กระทบแก้วคนอื่นๆ ทั้งโต๊ะรวมทั้งผม “ไม่หมดใจหมาโว้ย!!”
“ทำเป็นพูดดีไป กูก็เห็นมึงน็อคไปก่อนใครเพื่อนทุกที” ไอ้แบงค์ว่า
“วันนี้จะไม่ใช่กู บอกเลย”
“หึ! อ้วกมาพ่อจะอัดให้น่วม” ไอ้วิทยาบ่นเบาๆ พอให้ผมได้ยิน
“เออ หมดก็หมดสิวะ” ไอ้เคราออฟบอกพลางยกแก้วกระดกรวดเดียวเกลี้ยงก๊อก ไอ้แบงค์ยักไหล่ ตามองสาวๆ ก่อนจะยกแก้วทำท่าชนกับสาวสวยโต๊ะข้างๆ ข้ามหัวไอ้เคราออฟ
“เอ้าไอ้เดย์ หมดสิวะ” ไอ้ลูกกลิ้งคะยั้นคะยอยกแก้วขึ้นชนเป๊งๆ
“กูขับรถ” มันบอก
“กูก็ขับรถ”
“มึงยังมีคนขับให้ ไอ้เหี้ย”
“อ้าว มึงก็ให้ไอ้คณะมนุษย์นี่ขับกลับให้สิวะ เหล้าก็ไม่กิน พามาทั้งทีหัดใช้งานให้คุ้มหน่อย” โห ถามกูสักคำหรือเปล่าครับ ว่าได้อยากมาด้วยกันกับมันมั้ย ให้ตายสิเอ้า คันปากอยากพูดยิบๆ แต่ใจกลับเสือกไม่ด้านพอ
“อย่าเยอะไอ้ลูกกลิ้ง มึงพูดอะไรดูสีหน้าไอ้เดย์ด้วย เดี๋ยวก็งานเข้า” ไอ้วิทยาปรามเสียงโหด
“อุ๊ยตาย ไหนบอกจะไม่คุยกับกูไงครับ แล้วคุยทำไม” ไอ้คนถูกปรามแสยะยิ้มเย้ย หันหน้ากวนๆ ไปชนแก้วกับไอ้เดย์ต่อ
*ซ่า* ทั้งเหล้า ทั้งน้ำแข็งในแก้วกระเซ็นเกือบทุกทิศเมื่อกระทบเข้ากับหน้าข้างๆ ของไอ้ลูกกลิ้ง
“เหี้ย!”
ไอ้วิทยาตีหน้าเจ็บใจกับเสียงก่นด่าของไอ้คนถูกเหล้าสาด พลางกระแทกก้นและวางแก้วลงเสียงดัง ผมซึ่งอยู่ติดกันนั่งอึ้งกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แต่คนที่น่าอึ้งยิ่งกว่าผมเห็นจะหนีไม่พ้นไอ้เดย์ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ไอ้ลูกกลิ้ง เพราะมันโดนลูกหลงเปียกไปเต็มๆ
.
.
.
“ตายห่า!” ไอ้เคราออฟร้องอุทาน ไอ้เดย์ค่อยๆ ยกมือขึ้นปาดหน้าที่เปียกเหล้า ส่วนเจ้าตัวต้นเหตุที่ตอนนี้เปียกแค่ครึ่งซีกนั่งมองไอ้เดย์ตาปริบๆ
“เล่นเหี้ยไรของพวกมึงครับ อยากทะเลาะกันก็ช่วยกลับไปทะเลาะกันที่บ้านสิครับ” มันบอกเสียงเย็นนิ่งๆ ทว่าทำลายความกล้าของใครได้หลายคน
“กู...กูเปล่า...สักหน่อย” ไอ้ลูกกลิ้งเอ่ยปากเถียงสั่นๆ
“เปล่าพ่อง เหล้าเต็มหน้ากูเนี่ย” ไอ้เดย์สวนพลางปรายหางตามองไอ้วิทยาเจ้าของมือสาด “เรื่องของผัวเมียกูจะไม่ยุ่ง แต่ถ้ายังคิดจะทะเลาะกันอยู่ในงานวันเกิดฝน กูจะไม่ไว้หน้าแล้วนะ”
“เออ งั้นกูไม่อยู่ก็ได้ ฝากเอาไอ้เหี้ยนั่นกลับด้วยแล้วกัน” ไอ้วิทยาบอกแล้วลุกขึ้นเดินหายไปเลย ไอ้เคราออฟผิวปากโล่งทันที
“เอ้าๆ กินต่อ”
ไม่ถึงหนึ่งนาที เหตุการณ์ก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ ไอ้ลูกกลิ้งที่มองตามหลังไอ้วิทยาตาละห้อยก็จัดการดึงเอาชายเสื้อตัวเองขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตาเปียกๆ ไอ้เดย์ถอนใจพรืดลุกขึ้นยืนคนทั้งโต๊ะสะดุ้ง
“สาม ตามกูมานี่”
“ไปไหน?” ผมทำหน้างง
“กูจะไปห้องน้ำ ตามกูมาเร็วๆ”
“ไม่ไปเองวะ” อันนี้ไอ้แบงค์พูดครับ
“สักเรื่องได้มั้ย”
“โอเค๊ สักเรื่องก็ได้” ไอ้แบงค์ยักไหล่ยอม ไอ้เดย์จึงใช้สายตาเรียกผมอีกรอบ ผมก็เลยต้องยันตัวเองลุกขึ้นตามมันไปแต่โดยดี พอถึงห้องน้ำไอ้เดย์ก็ผุดหายเข้าไปในห้องส้วม ส่วนผมยืนรออยู่หน้ากระจกพร้อมกับเช็คหนังหน้าเหียกๆ ของตัวเองไปพลาง
.
.
.
“เฮ้ย!” เสียงร้องของใครคนหนึ่งทำผมหันไปมองหา ไอ้เป้ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มถือช่อกุหลาบแดงช่อใหญ่เท่าบ้านอ้าปากมองผมตาโต “มึงมาอยู่นี่ได้ไง?”
“มึงอ่ะ มานี่ได้ไง อย่าบอกกูนะว่ามาวันเกิดฝน?” ผมไม่ตอบซ้ำยังถามคำถามกลับ แม่งเพื่อนกูล่อซะเต็มยศ เห็นทีแรกนึกว่าพวกจะไปงานกาล่าดินเนอร์ของสมาคมผู้สูงอายุ(แก่มาก)
“เออ กูมาวันเกิดน้องฝน” มันตอบตามจริง
“เหรอ กูก็มาวันเกิดน้องเขาว่ะ” ผมตอบบ้าง
“น้องเขาชวน?” มันเลิกคิ้ว
“เปล่า” ผมสั่นหัว “ไอ้เดย์ชวนกูมา”
“เดย์ชวน...” ไอ้เป้ทำหน้าแปลกใจ พลันสายตาของพวกเราสองคนก็หันไปมองไอ้เจ้าของชื่อที่พูดถึงซึ่งเพิ่งโผล่ออกมาจากห้องส้วมด้านใน
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ขอบคุณคนอ่าน อวยพรคนเม้นต์ :3123:
-
มันยังไง
เป้จัดเต็มไปป่าวเนี่ย
-
ตอนต่อไปจะเป็นแบบไหน
-
สัมผัสได้ว่าสองคนนี้มีซัมธิงวรอง
เดย์คิดอะไรอยู่ อยากรู้วววว
-
เดย์เมื่อไหร่จะรุกสาม
-
คืออะไรเดย์
ไม่รุกสามเลยล่ะ
-
เอาอีกกกกกกกก :katai4: :katai4:
-
วิทยากับลูกกลิ้งก็เป็นอีกคู่ที่เราอยากตาม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แทบไม่ให้สามห่างกาย
-
ตอนนี้รู้สึกว่าอีกคู่แย่งซีน 55555
เอ่อคือเดย์คะ จะรุกก็รุก จะจีบก็จีบซิ
คือรออยู่ คึคึ
-
พระเอกเรื่องนี้ ปากหนักคะซึนเดเระ ...ไม่ต้องพูดไรมาก ตอนตอไปเมาแล้วกดน้องสามได้เลยคะ...เราอยากเห็น
-
ตอนที่ 13 เรื่องจริงของคนโง่
“อ้าว มาแล้วเหรอ” ไอ้เดย์เอ่ยทักไอ้เป้ราวกับเพื่อนทักเพื่อนดังเช่นปกติ กระตุ้นต่อมสงสัยในใจผมที่คิดว่าพวกมันไม่ถูกกันขึ้นมาตะหงิดๆ ไอ้เป้ชะงักปากค้างคล้ายอยากจะพูด แต่พูดไม่ได้ พลางทำหน้าขัดอกขัดใจหันมามองผมแวบหนึ่งก่อนจะหันหัวเลี้ยวหายออกไปจากห้องน้ำ ผมเลยได้แต่ยืนงงกับอากัปกิริยาที่มันแสดงทิ้งไว้
ผมหันไปหาไอ้เดย์แบบมึนๆ “รู้เหรอ ว่าไอ้เป้มันจะมางานวันเกิดฝน”
มันยักไหล่แล้วเดินทำหน้าสบายๆ เข้าไปเปิดน้ำล้างมือที่อ่าง
“แล้ว...มึงรู้มั้ยว่ามันกำลังตามจีบฝน” ผมถามอีก ไม่แน่ใจว่ามันจะรู้เรื่องพวกนี้ด้วย
“ไม่ดีเหรอ?” ไอ้เดย์ยกยิ้มมุมปากให้ผมในกระจกอย่างยียวน
“ดูมึงไม่สะทกสะท้านเลยนะ ที่เพื่อนกูจะจีบน้องสาวมึงเนี่ย” แต่ตัวผมอ่ะ โคตรแปลกใจกับท่าทีตอบสนองเรียบๆ ของแม่งมาก เป็นพี่ชายประสาอะไรไม่แสดงอาการหึงหวงน้องสาว ทั้งที่ออกจะสวยปานนั้น
“ก็ถึงได้ถามว่าไม่ดีเหรอไง” มันหันมาพูดย้ำ
“มันไม่ใช่ว่ะ มึงน่าจะหวงฝนมากกว่านี้สิ ก่อนหน้านี้ยังทำตัวติดกันต้อยๆ รู้สึกแปลกๆ มึงคิดจะทำอะไรไม่ดีกับเพื่อนกูป่ะ” การตอบสนองธรรมดาเกินไป จนผมหวาดระแวง
“หึ ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้ง” ไอ้เดย์ตอบแล้วเดินย่างสามขุมเข้ามาหาผม รอยยิ้มที่เปื้อนหน้ามันบ่งบอกถึงความคิดชั่วร้ายสุดๆ ผมผวาก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณการระวังภัย และเพียงแค่ไม่กี่ก้าวผมก็โดนไล่ต้อนติดกำแพงห้องน้ำ ไอ้เดย์ยกมือขึ้นขนาบกำแพงบริเวณเหนือหัวไหล่ผมทั้งสองข้าง เหยด! สถานการณ์ก็เป็นใจดีแท้ ไม่มีลูกค้าคนอื่นมาเข้าห้องน้ำกันสักคน
“จะทำอะไรกู” ผมยืนตัวเกร็ง
“ทำในสิ่งที่มึงไม่คิดว่ากูจะทำ...” ไอ้เดย์ตอบพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ชนิดที่เรียกว่าขยับตัวนิดนึงก็แทบจะจูบกันได้ ผมเบ้หน้านึกแหยงลมหายใจที่ผสมกลิ่นเหล้าของมัน ไอ้เดย์มองผมนิ่งแล้วหลุดยิ้มขำ “ฮ่ะๆ หน้ามึงตลกดีว่ะ” ก่อนจะผลักหัวผมให้โขกเข้ากับกำแพงเสียงดัง *โป๊ก!*
“ไอ้เหี้ยเดย์ เจ็บนะเว้ย!” ผมกุมหัวพร้อมกับร้องตะโกนไล่หลังมันที่เดินหัวเราะหายออกไป จากนั้นก็เลื่อนมือลงมาจับอกซ้าย หัวใจเต้นตูมตามเสียจนเจ็บ คิดว่ามันจะจูบจริงๆ หรือไงวะไอ้สาม ไอ้บ้า ไอ้ปัญญาอ่อน ฮึ๊ย!
.
.
.
ผมหัวเสียเดินหน้าหงิกออกจากห้องน้ำมานั่งลงข้างไอ้เป้ที่อยู่โต๊ะฝน เห็นไอ้เดย์เหล่มองมาจากทางโต๊ะเพื่อนๆ มันนะ แต่ผมไม่สนครับ ในเมื่อมันอยากมาทำเรื่องที่เข้าใจยากกับผมก่อนทำไม
“มานั่งไรนี่” ไอ้เป้กระซิบถามผมทั้งๆ ที่ยิ้มให้ฝน สามารถมากไปมั้ยมึง?
“นั่งด้วยไม่ได้ไง มึงขอให้กูทำอะไรกูก็ทำให้ แค่มานั่งด้วยมึงจะตายหรือไง” ผมกระซิบตอบหน้าบูดๆ
“ไปนั่งนู้นไป๊” ไอ้เป้พยักเพยิดหน้าไปที่กลุ่มโต๊ะเพื่อนไอ้เดย์ ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
“ทำไมกูต้องไป มึงนี่น่าสงสัยนะ มีอะไรปิดกูป่ะเนี่ย”
“มีเหี้ยไร กูบอกให้มึงไปกันไอ้เดย์ให้หน่อย”
“เขาพี่น้องกัน มึงจะกลัวไรวะ” ผมว่า
“เออ เรื่องนั่นกูรู้...” ไอ้เป้หลุดตอบ ผมจ้องหน้ามันเขม็ง สมองเริ่มประมวลเรื่องราวปะติดปะต่อกัน
“อย่าบอกกูนะว่ามึงรู้ตั้งแต่แรก แต่ก็ยังขอร้องให้กูไปช่วยกันไอ้เดย์” ผมถาม ไอ้เป้หน้าเสียไปในทันใด
“เอ่อ...สาม กูมีคำอธิบายนะเว้ย”
“อ้อเหรอ แต่กูไม่ใจเย็นพอที่จะฟัง” ผมสวน คนทั้งโต๊ะหันมองมาเป็นตาเดียว ไอ้เป้จับแขนผมไว้แน่น พลางหันไปส่งยิ้มให้กับทุกคน
“ขอโทษครับ พอดีเพื่อนผมมีปัญหานิดหน่อย เออฝน พี่เป้ขอตัวไปคุยกับเพื่อนที่ข้างนอกเดี๋ยวนะ แล้วจะรีบกลับ”
“พี่สามไม่เป็นไรนะคะ?” ฝนไม่สนใจฟังคำเป้ ทว่าหันมาถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวลแทน
“ครับ ขอโทษนะ” ผมยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นเดินนำไปเป้ซึ่งยังจับแขนผมแน่นออกมาที่ลานจอดรถ พอถึงที่โล่งๆ คนน้อยๆ ผมก็ใส่แม่งเลยหนึ่งหมัด
*ผัวะ!* เต็มกราม ไอ้เป้ปล่อยมือที่จับแขนผมล้มลงไปนั่งบนพื้นทันที
“มึงก็รู้ว่ากูกับไอ้เดย์ไม่ถูกกันเรื่องน้ำ แล้วมึงที่รู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นพี่น้องกันจะมาขอร้องกูทำห่าไร” ผมว่า
“แล้วที่กูขอร้องให้มึงช่วยมันไม่ทำให้มึงรู้อะไรดีๆ หรือไง” ไอ้เป้เงยหน้ามองผมอย่างแค้นฝังหุ่น “พวกกูพูดมึงไม่เคยฟัง ถ้าไม่รู้จากปากเจ้าตัวมึงก็คงเถิดทูลเขาเป็นนางฟ้านางสวรรค์ต่อไปสิ”
“ไม่เห็นเกี่ยว ยังไงกูกับน้ำก็เลิกกันอยู่แล้ว”
“เลิกเหี้ยไรไอ้สาม มึงน่ะโง่เรื่องผู้หญิงชิบหาย เงินที่มึงเอาไปพนันบอลน่ะ อย่าหาว่ากูไม่รู้ว่ามึงทำไปทำไม”
“กูเล่นของกูเอง” ผมเบาเสียงลงในระดับหนึ่ง
“ไอ้คนที่เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ การพนันไม่เคยแตะ จู่ๆ คิดจะมาเล่นพนันบอลตอนคบกับหญิงให้ตายกูก็ไม่เชื่อ ถามหน่อยก่อนหน้าที่มึงจะเสียเป็นหมื่นมึงได้ไปเท่าไหร่ และหมดไปเท่าไหร่กับผู้หญิงที่หลอกมึงมาเป็นเดือนๆ”
“กู...” อึ้งครับ ไอ้เป้ลุกยืนทำหน้าละเหี่ยใจ
“ถ้ามึงยังไม่ตาสว่าง แล้วน้ำกลับมาขอคืนดีกูก็ว่ามึงก็คงหมดอีก เชื่อกูสิ”
“แต่มึงก็ไม่น่าให้กูมายุ่งเกี่ยวกับไอ้เดย์นี่หว่า”
“ก็ช่วยได้เยอะไม่ใช่ไง ไม่มีมันมึงก็โง่ไม่ส่างเสียที” อุ้ย แรงอ่ะ
“ทำอย่างกับมึงรู้จักมันดี” ผมมองหน้าไอ้เป้
“นิสัยมันดีกว่าที่มึงคิดเยอะ จะเสียก็แค่อย่างเดียว...” ไอ้เป้มองหน้าผมแล้วหน้าตาขัดใจของมันก็กลับมาอีก “เห็นความรักตัวเองมาก่อนทุกที”
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ครึ่งเรื่องละ อีกนิสนึง ปล.คนเขียนฝากมาบอกว่า คู่ลูกกลิ้งกับวิทยามีนะคะ แต่จะเป็นคล้ายๆ ตอนพิเศษ งึมๆ เหนื่อยง่ะ :ling2: รักคนอ่าน อวยคนเม้นต์นะจ๊ะ
-
ไมสั้นจัง อยากอ่านอีกๆ
สงสัยนะเนี่ย แบบว่า เดย์แอบชอบสามมาก่อนป่ะแล้วเอาเป้มาช่วยจีบไรงี้
รอตอนต่อไปปปป
-
มันสนุกนะแต่สั้นมากเลย
-
เป้เหมือนบอกว่าเดย์ชอบสามมาก่อนแล้วก็ทำให้สามหายโง่
ถ้าเป็นแบบนี้เดย์เป็นคนที่น่ารักมากกกก
-
เดย์ต้องชอบสามอยู่แหงๆ เลย รอเวลาที่คู่นี้หวานๆ กันนะคะ
:mew1:
-
ประโยคสุดท้ายหมายความว่าไงอ่ะ เพื่อนเป้!!!
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
:a5: แสดงว่าเดย์แอบชายสามนานแล้วเหรอ
-
เดย์เล็งสามมานานแล้วดิ
-
อย่าบอกนะว่าเดย์ชอบสาม แล้วเป้ช่วยเป็นพ่อสื่อให้
-
เดาเอาว่าเดย์เองก็มองสามอยู่เหมือนกันหรือเปล่า พอมีเรื่องของเป้เข้ามาเกี่ยวเลยเข้าทาง
-
ยังไง
เดย์ท่าทางแปลกๆ
แล้วเป้รู้อะไรอะมีลับลมอะ
-
:ruready :ruready
ยังน่าสงสัยอะไรอีกหลายๆอย่าง
-
รอเบื้องหลังของเดย์ เหมือนจะมีอะไรแอบแฝงอยู่นะเนี่ย
มาต่อเร็วๆนะฮะ
-
หลายวันแล้วน่ะ
-
ตอนที่ 14 เรื่องพรรค์นี้?
‘เห็นความรักตัวเองมาก่อน’
.
.
.
ห๊?!...ผมนึกทวนคำของไอ้เป้ แต่อย่างว่าอ่ะครับ ไอ้เรื่องที่ไม่เข้าใจให้คิดกี่ตลบก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
“มันชอบใครอยู่เหรอ ไม่ใช่ฝนใช่ป่ะ เขาสองคนพี่น้องกันนี่” ผมติดใจถามทั้งๆ ที่ยังงง ไอ้เป้ทำหน้าเหนื่อยราวกับไปยกข้าวสารมาสักสิบกระสอบ ไอ้ตวยนิ
“เฮ้อ มึงนี่ โง่จริงโง่จังนะ กับไอ้เรื่องพรรค์นี้” หือ...พรรค์นี้น่ะมันพรรค์ไหน? สองแง่สองง่ามไอ้สามฟังแล้วอึนหนัก
“ก็กูไม่รู้ ว่าแต่บอกได้มั้ยวะใคร กูเคยเห็นป่ะ...” แล้วภาพใบหน้าของใครคนหนึ่งก็ผุดเข้ามาในหัวจนเป็นเหตุให้ผมต้องชะงักค้าง หน้าเหวอชี้นิ้วใส่ไอ้เป้ “ยะ...อย่าบอกกูนะว่า น้ำ”
“โอ๊ย ไอ้ควายยยยย” ไอ้เป้ด่าอย่างสุดทน ผมหน้าจ๋อยรีบลดมือที่ชี้หน้ามันลง “กูว่านะสาม ก่อนจะถามกูถึงเรื่องพวกนี้ มึงควรจะขอโทษกูก่อนดีกว่ามั้ย สัดเจ็บนะเนี่ย”
ผมแอบเหลือบมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของไอ้เป้ที่โดนผมซัดไปหนึ่งหมัด ตอนนี้เริ่มจะออกเป็นสีคล้ำๆ คล้ายผิวเปลือกมังคุด ผมกลืนน้ำลายฝืดๆ พลางยิ้มแหย
“เออ ขอโทษว่ะ แต่จริงๆ มึงก็มีส่วนผิดนะ” เรื่องอะไรไอ้สามจะยอมรับผิดคนเดียวล่ะ ฝัน
“ถึงงั้นก็ไม่จำเป็นต้องต่อยกันก็ได้นี่หว่า แม่ง มือไวชิบหาย”
“ก็ขอโทษแล้วไง ไม่จบเหรอ” ผมแสร้งตีหน้าขรึม ไอ้เป้คงรู้สถานะความผิดตัวเองดีเลยเลือกที่จะส่ายหัวแล้วหันเดินกลับเข้าไปในร้าน สรุปรูปการโดยรวม สุดท้ายผมก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับคนที่ไอ้เดย์ชอบเลยสักนิด เซ็งจริงๆ ผ่าสิ
.
.
.
ผมออกฝีเท้าก้าวตามหลังไอ้เป้มาช้าๆ ไม่รีบครับ เพราะรู้ว่าหากไปถึงคนแรกต้องได้ตอบคำถามเรื่องที่หายออกไปกันแน่ๆ และก็จริงตามนั้น ไอ้เป้แทบไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเลย ส่วนฝนเองก็เหมือนว่าจะคอยชำเลืองมองผมที่เดินหลบเลี่ยงมาหาไอ้เดย์ที่โต๊ะ ปัจจุบันไอ้หล่อเดย์เมาฟุบหลับคาโต๊ะไปแล้วครับ ไอ้ห่านี่ก็ทำเหมือนรู้ว่ากูจะมาคิดบัญชี
“ปายหนายมาว้า” ไอ้ลูกกลิ้งเงยหน้าจากแก้วเหล้าขึ้นมาถามผมเสียงอ้อแอ้ ลองมองจากสภาพแต่ล่ะคนไม่หมาก็ศพอ่ะ
“กินกันไงให้ไอ้เหี้ยนั่นเมาหลับ?” ผมขมวดคิ้วมองไปทางไอ้เดย์ ที่นั่งอยู่กับไอ้เคราครึมและขนาบข้างด้วยไอ้แบงค์อัดเบียดกันในโซฟาแคบๆ ตัวเดียวแทบจะเป็นแซนวิช
“ม่ายรู้~ มานเห็นมึงออกปายกาบอ้ายคนนู้น มานก็แหลกเอาๆ”
“แล้วใครจะไปส่งมัน?” ไม่ได้ห่วงหรืออะไรหรอกนะครับ แค่รู้สึกอนาถมันเฉยๆ กลัวว่ามันจะเอารถราคาหลายแสนไปเสยทับชาวบ้านที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วยตามฟุตบาท
“น้องโฝน...เดี๋ยวนะ ขอกูปายถามน้องสาวมานแป๊บ~” ไอ้ลูกกลิ้งยันตัวลุกขึ้นโซซัดโซเซ เป็นปูเมายาเข้าไปหาฝน ผมยืนมองสองคนคุยกันสักพัก ไอ้เป้ก็หิ้วปีกไอ้ลูกกลิ้งกลับมาที่โต๊ะ เหลือบมองดูศพที่ตอนแรกผมมามีแค่ไอ้เดย์ แต่ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกสอง เพราะไอ้เคราออฟกับไอ้แบงค์น็อคหลับไปแล้วเช่นกัน
“มึงไปส่งไอ้เดย์กับไอ้ลูกกลิ้ง แล้วเดี๋ยวไอ้สองตัวนั้นกูกับฝนจะไปส่งเอง” ไอ้เป้ว่า
“ทำไมมึงไม่ไปส่งแม่งหมดเลยล่ะ แล้วให้กูติดรถไปด้วย” ผมค้าน ไอ้เป้หน้าหงิก
“บ้านมึงกับไอ้เดย์มันทางเดียวกัน ส่วนบ้านไอ้ลูกกลิ้งมึงก็ต้องผ่านอยู่ใกล้แค่นี้เอง อีกอย่างถ้ามึงไม่ไปส่งพวกมันใครจะขับรถไอ้เดย์กลับ ร้านเขาไม่รับฝากนะเฮ้ย”
“กูกาบเองด้ายโว้ย!” ไอ้ลูกกลิ้งผลักไอ้เป้ แต่ตัวเองดันเซแถดๆ ล้มลงไปนั่งบนโซฟา ไอ้เป้มองสภาพแล้วก็ถอนใจเหนื่อย เอื้อมไปคว้าคอเสื้อเชิ้ตไอ้ลูกกลิ้งให้ลุกขึ้นมายืนดีๆ
“สภาพหมาเมายาเบื่อแบบนี้ขืนกูปล่อยให้กลับเอง ไอ้วิทยาได้ดักตีกูหน้ามอสิครับ อย่าเปรี้ยวไอ้สันขวาน!” พลันตบกะโหลกหนาไปหนึ่งที
“รุนแรงกับคนเมาบาปนะมึง” ผมปรามกึ่งไปทางสงสารไอ้ลูกกลิ้งที่คอพับคออ่อนอยู่ในอุ้งมือไอ้เป้
“เรื่องของแม่งสิ ภาระกูทั้งนั้น เอางี้ง่ายๆ กูไปส่งพวกมันสามตัวเอง ส่วนมึงไปส่งไอ้เดย์ โอเคมั้ย?” เอิ่ม...คือก็เข้าใจนะว่าไอ้เดย์ต้องเอารถกลับ แต่มึงจะช่วยกรุณาหยิบช้อยส์อื่นให้กูเลือกหน่อยได้ป่ะ แม่งฟังเหมือนมึงอยากยัดเยียดกูให้มันไงไม่รู้ ไอ้สามเครียดว่ะครับ
“มึงไม่มีอะไรกับกูแน่นะ” ผมตีหน้าข้องใจเต็มอัตรา ไอ้เป้จิ๊ปากนิ่งคิดไปครู่ก็ผลักหัวผมกลับมาเบาๆ
“ไร้สาระน่ะ ไปๆ คนมองกันทั้งร้านแล้ว”
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตัดจบสั้นๆ ไปอีกอีกตอน เรื่องที่สงสัย เดี๋ยวจะค่อยๆ เผยออกมาเรื่อยๆ
ไม่นานหรอก เชื่อสิ :hao7: :hao7: ปล. รักคนอ่าน อวยคนเม้นต์ ตอนหน้าไม่แน่อาจดึกๆ กะลังพิมพ์จ้ะ
-
อุ๊ยรอ..ดึกๆใช่ป่ะ
-
แน่ะ....เข้าใจยากวุ้ยสาม
-
นายสามซึนนะคะ :hao7:
-
ไม่มีอะไรหรอกสาม ไม่มีอะไรจริง ๆ ไปส่งเดย์เถอะนะ
-
มาทำมึนเดย์จัดหนักให้สว่างคาตา เอ๊ย!ตาสว่างที :hao6:
ทำไมรู้สึกสั้นจัง
อยากอ่านยาวๆอ่านเพลินดี
-
สามซื่อบื้ออออออออ :serius2:
-
สงสัยมาก :ruready
-
:hao3: :hao3:
-
รอจ้า
-
คิดว่ารู้แจ้งกระจ่างจริงแล้วจากคำใบ้ของเป้
คนอ่านรู้แล้วนะ สามรู้รึยัง o3
-
เดย์ยังไงเนี่ยหึงเป้เหรอกระดกเอาขนาดนั้น
-
เดย์คงนึกว่า
สามชอบเป้เปล่า?
-
ตอนที่ 15 ไม่ทันตั้งตัว
*ปึง* ไอ้เป้ปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับแล้วหันมาหาผมที่ยืนปาดเหงื่อไคลหลังสูญเสียพลังงานไปกับการหามปีกไอ้พวกขี้เมาแต่ละคนไปยัดไว้ในรถ และที่สำคัญเรื่องแย่ที่สุดสำหรับผมก็คือไอ้หล่อเดย์ครับ ตอนแบกมันออกจากโต๊ะพวกแม่งเล่นทิ้งน้ำหนักมาทางผมหมด ริมฝีปากนี่แทบจะดูดดึงต้นคอผมอ่ะ ยิ่งไปกว่านั้นลมหายใจของมันยังทำให้ผมหวิวออกไปทางแนวจั๊กจี้เล็กน้อย ต้องพยายามข่มอารมณ์ไม่ตีโพยตีพายให้ไอ้เป้ที่เข้ามาช่วยหิ้วปีกตอนท้ายๆ เห็น เพลียชะมัด
“มึงไปถูกใช่มั้ย?” แหม ถามเหมือนกูรู้อยู่ก่อนงั้นล่ะ
“ถ้ารู้กูก็ไปถูก(มั้ง)” ผมบอก
“มึงไม่รู้จักบ้านมัน?” แน่ะ ถามเหมือนกูเคยไปอีกละ
“จะรู้จักได้ไง มึงนี่ก็ถามแปลกๆ” ผมนิ่วหน้า
“เออๆ งั้นมึงเลี้ยวออกจากร้านไปทางขวา ขับไปเรื่อยๆ แล้วขึ้นทางด่วนไปลงแยก...จากนั้นก็ บลาๆๆ” ได้รับฟังการบอกเส้นทางของไอ้เป้แบบเน้นรายระเอียดยิบย่อยโคตรๆ เล่นเอาไอ้สามมึนตึบไปหลายสิบนาที ไอ้เป้หยุดปากถอนหายใจก่อนจะตบหัวผมมาหนึ่งทีหยอกๆ แล้วเดินอ้อมไปสตาร์ทเครื่องยนต์ เรียกผมให้มุดเข้าไปในรถพร้อมกับชี้ให้ดู GPS สีดำที่ติดอยู่กับแผงคอนโซล
“กูตั้งค่าไว้ให้แล้ว มึงก็ขับไปตามทางที่มันบอกนั่นแหละ ถึงหมู่บ้านไอ้เดย์แล้วค่อยปลุกถามว่าอยู่หลังไหน”
“แล้วขากลับกูจะกลับไง?” ผมเลิกคิ้วสูง เรียกว่าปัญหาระดับครอบครัวได้เลยนะ หากผมเกิดกลับบ้านไปไม่ทันหุงข้าวขายตอนเช้า
“เอารถมันกลับ” โห ตอบง่ายไปมั้งเพื่อน พ่อแม่ไอ้เดย์จะได้หาว่ากูเป็นโจรขโมยรถเดะ
“เฮ้ย บ้าเหรอวะ มึงนั่นแหละไปรับกู” ผมรีบค้าน
“กูต้องไปส่งหลายคน ไหนจะฝนอีกล่ะ”
“อ้าว ฝนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับไอ้เดย์?” ผมถามอย่างใคร่รู้เป็นพิเศษ
“เปล่า ฝนอยู่หอนอก มึงก็เอารถไอ้เดย์มันกลับนั่นแหละ ไม่งั้นมึงก็นอนบ้านมันเลย รอให้มันตื่นไปส่งตอนเช้า”
“ไม่ได้เลยๆ แย่มากถ้ากูไม่ได้กลับบ้านคืนนี้”
“กลัวแม่มึงด่า?” ด่าเฉยๆ ไอ้สามไม่กลัวหรอกครับ แต่ไอ้ที่ขยาดเนี่ย คือมีดปังตอที่คุณแม่วันดีใช้สับกระดูกหมูอ่ะสิจ๊ะ ไซส์ไม่ธรรมดานะครับคุณ ใหญ่เท่าร้านขายหมูในตลาดเลยเหอะ *สยอง*
“กูต้องหุงข้าวสามหม้อก่อนตีห้าอ่ะเป้ แม่กูช่วงนี้หลังไม่ค่อยดี จะให้ลุกขึ้นมาหุงข้าวหม้อใหญ่ๆ ไม่ไหวหรอก พี่สาวสองคนของกูก็ต้องทำอย่างอื่นเยอะแยะกันอยู่แล้ว กูคงจะเห็นแก่ตัวมาเที่ยวแล้วไม่กลับไปทำหน้าที่ไม่ได้ว่ะ”
“คนดี...” ไอ้เป้เหลือบมองร่างที่สลบไสลของไอ้เดย์ จากนั้นก็ก้มมองนาฬิกาข้อมือ “เออ ไม่เกินตีสามกูไปรับ ตอนนี้เพิ่งเที่ยงคืนมึงถึงบ้านมันก็นอนรอไปก่อน ถึงแล้วจะโทรปลุก”
“อย่าลืมนะมึง” ไม่งั้นกูต้องเสียค่าแท็กซี่กลับนะโว้ย
“เออน่า ตีสามไม่เกินนี้...ตีสามถึงชัวร์ไม่ต้องห่วง”
“แหม ย้ำบ่อยๆ ไม่ตรงเวลามึงมีสิทธิ์ตายนะเว้ย” ผมคาดโทษ ไอ้เป้ยักไหล่ ผงกหัวยืดตัวตรง ขยับปากโชว์ลักยิ้มให้ผมแล้วเดินกลับไปที่รถตัวเองซึ่งจอดสตาร์ทเครื่องรอเอาไว้ก่อนหน้านี้
“อะไรวะ ช่วงนี้แม่งเข้าใจยากขึ้นทุกวันเลยวุ้ย” ผมรำพึงนิสัยไอ้เป้กับตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวเข้ามานั่งในรถแล้วปิดประตู มองจอ GPS พลางค่อยๆ หักเลี้ยวพวงมาลัยออกไปตามถนนสายหลัก ขับมาไม่กี่แยกไฟแดง เจ้าเครื่องนำทางก็ร้องบอกให้ขึ้นทางด่วน ผมขวานหาตังค์ในตัวให้ง่วน
.
.
.
“ชิบหายตังค์กู” ผมสบถพร้อมกับรีบมองหาเศษเงินแถวๆ คอนโซลรถเป็นการใหญ่ คนเก็บเงินทางด่วนเป็นผู้ชายวัยกลางคนเริ่มแสดงสีหน้ารำคาญ แถมไอ้คันหลังยังบีบแตร *แป๊นๆ* ให้ปวดหูเล่น
“เหี้ย รอแปบไม่ได้ไงวะ” ผมบ่น คราวนี้ไล่มือหาไปถึงกระเป๋ากางเกงไอ้เดย์เลยครับ ล้วงกระเป๋าหนังยี่ห้อแพงตรงกระเป๋าข้างขวาของมันมาได้ก็เปิดหยิบแบงค์ห้าสิบที่เหลือเป็นเศษย่อยเพียงหนึ่งเดียวไปให้คนเก็บค่าผ่านทาง และด้วยความรำคาญไอ้รถคันหลังบวกกับช่างแม่งไม่ใช่เงินกู ผมจึงไม่รอตังค์ทอนแม้ออกจะรู้สึกเสียดายอยู่นิดๆ ก็ตาม
ผมกดปิดกระจก โยนกระเป๋าไอ้เดย์ทิ้งไปบนเบาะหลังแล้วหันกลับมาตั้งใจฟังการบอกเส้นทางของไอ้เทคโนโลยีเครื่องกระจิ๋วอีกหน
“อืมมม....” เสียงครางอื้ออึงพร้อมๆ กับการขยับตัวของไอ้คนนั่งข้างก็ได้ดึงความสนใจผมไปจากเส้นทางอีกหน
ใบหน้าเรียวเล็กขยับขึ้นลงคล้ายกำลังหาจุดสบายในการนอน คิ้วเข้มขมวดเกร็งเป็นพักๆ เมื่อไม่สามารถหาจุดที่ถูกใจเจอ ลมหายใจหนักหน่วงพ่นออกจากจมูกโด่งๆ หลายต่อหลายครั้ง ไหนจะปากบางยักได้รูปอวบอิ่มซึ่งเคยจ้าบจ้วงต้นคอผมอย่างไม่ได้ตั้งใจนั้นเล่า เอาสิ หลับตาพริ้มด้วยความเมาความหล่อของมันยังไม่แห้งเหือดเล้ย แต่นิสัยแม่งสิ!...เถื่อนไม่เข้ากับหน้าจริงๆ
.
.
.
“เฮ้อ~!” ผมถอนหายใจหันมามองถนน พอดีไอ้ GPS ร้องบอกให้ผมเลี้ยวลงทางด่วนตรงเส้นทางข้างหน้า ขับผ่านสี่แยกไฟแดง หักเลี้ยวซ้ายก็เจอกับทางเข้าหมู่บ้านที่บ่งบอกถึงคนมีฐานะอันจะกินระดับหนึ่ง ผมกดกระจกรถลงให้ยามในป้อมดูหน้าค่าตา จากนั้นเสากั้นก็ยกสูงปล่อยให้รถผ่านไปได้สะดวก ผมยิ้มให้ยามน้อยๆ เชิงขอบคุณ จากนั้นก็เหยียบคันเร่งแล่นรถมาตามถนนในหมู่บ้าน
“ต้องปลุกแม่งสินะ” ผมเตือนตัวเองพลางขมวดคิ้วมองไอ้เดย์อย่างนึกขยาด หักรถจอดแถวทางแยกแล้วเอื้อมมือไปเขย่าตัวปลุกมันแรงๆ “ตื่นๆ บ้านมึงหลังไหน?”
“อือ...” มันปัดมือผมทิ้งก่อนจะขยับตัวพลิกไปทางกระจก ผมล่ะโคตรอยากถีบแม่ง!
“ไอ้เดย์ ตื่นดิวะ บ้านมึงหลังไหนเร็วๆ” ผมเขย่ามันซ้ำ หน้าก็ยื่นเข้าไปส่งเสียงเรียกกรอกหูมันเผื่อไว้
“อืม”
.
.
.
*พรึบ* มือขาวคว้าหมับเข้าที่ข้อแขนผมจนเกือบเสียหลักเอาปากไปจุมพิตกับรูหูของไอ้คนที่นอน เป็นอะไรที่ไวมาก ผมเองก็ไม่ทันตั้งตัว พักเดียวเท่านั้นแหละครับ ครึ่งตัวของผมก็โถมไปอยู่บนตักไอ้เดย์ในท่าหวิดจะนั่งตัก
“ไอ้เหี้ย เล่นอะไรของมึงเนี่ย” ตอนนี้มือผมจับที่ไหล่มันข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างยันไว้กับกระจกรถไม่ให้ล้มพลางจ้องหน้ามันที่ลืมตาแป๋วเหมือนคนไม่เมาสักนิด
“แล้วถ้ากูจะบอกว่า ‘ไม่ได้เล่น’ มึงจะเชื่อกูมั้ย?” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดแม้อยู่ในความมืด และไม่ทันที่ผมจะได้เตรียมตอบ โต้อะไร ริมฝีปากไอ้เดย์ก็กดลงมาปิดกั้นเสียงผมไว้อย่างรุนแรง
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
อุ๊ต๊ะ อู้ดูหนังเกาหลีไปพัก คนอ่านเต็มเยย มาต่อละจ้ะ สั้นๆ เช่นเดิม แต่มีอะไรเพิ่มเติมนะจ๊ะ รักคนอ่าน อวยคนเม้นต์ :mew1:
ข้างล่างมีต่ออีกนิสจ้ะ
-
กรี๊ดดดดด เขาจูบกันแล้ว
-
กรี๊ดดดดด เดย์ นายเนียนมากกกก :m20:
-
เดย์จัดซะแล้ว แล้วสามจะกลับไปหุงข้าวทันไหม :z1:
-
:z1: สงสัยคืนนี้จะไม่รอด
-
สามเป็นสามแน่ๆที่เดย์หลงรัก
-
เดย์ ตเหมาะกับการเป็นเคะที่สุด รังสีเคะมันโผล่ สาม นายต้องรุกนะ อย่ายอมให้คนหล่อกด
-
ตอนแถมของตอนที่ 15 ไม่ทันตั้งตัว (ขอโทษเน้อ แบบว่าไม่ทันมองว่ามันมีอีกหน้า)
“อื้อ!.....”
มือผมข้างที่จับไหล่เลื่อนไปกระชากผมบนศรีษะของมัน แต่แทนที่มันจะรีบปล่อยจูบ กลับกลายเป็นว่าผมทำให้มันยกสองมือว่างๆ ขึ้นมากดหลังหัวผมไว้ไม่ให้ไปไหน ซ้ำร้ายยังพยายามดึงดันจะส่งลิ้นเข้ามาในช่องปากผมอีกด้วย! โอ๊ย~ กูหายใจไม่ออก!!
“อื้อ!!”
ผมเบิกตาโพลง ระดมทุบไปที่ไหล่ไอ้เดย์รัวๆ ไอ้เดย์ก็จัดการส่งลิ้นอุ่นของตัวเองเข้ามาลากเลียไล้ไปตามไรฟันผมได้สำเร็จเพราะวินาทีนั้นผมถึงจุดที่ทนกั้นหายใจไม่ไหว เมื่อเห็นว่าการขัดขืนกากๆ ไม่ประสบผล ประกอบจากหน้าตาคู่กรณีและความมีศักดิ์ศรีของตัวเอง ผมจึงเลิกหนีแล้วหันมาจัดการดวลเดือดน้ำลายกับมันซะเลย เอาเด้! คนอย่างไอ้สามแม้จะผ่านศึกมาน้อย แต่ก็มั่นใจในฝีปากตัวเองพอควรล่ะวะ
“อึก!”
เสียงเล็ดลอดเปลี่ยนคนในทันทีที่ผมเริ่มตั้งหน้าตั้งตารุกไล่อีกฝ่ายไม่ให้ย่ามใจ ทั้งจูบ ทั้งกัดลิ้นรวมไปถึงริมฝีปากหวานๆ ได้ยินเสียงเจ้าตัวครางลอดออกมาเป็นระยะก็รู้สึกภูมิใจไม่ใช่น้อย ผมค่อยๆ ขยับตัวให้อยู่ในท่าที่ถนัด แบบที่คิดว่าหากปล่อยมือแล้วจะได้ไม่ล้มทับอีกฝ่าย
.
.
.
เราสองคนจูบกันอยู่นานมาก นานจนไม่รับรู้ว่าใครคนไหนที่เป็นฝ่ายยอมแพ้แล้วผละตัวออกจากกันก่อน
“แฮ่ก...แฮ่ก...เฮ้อ!” ผมดึงตัวเองกลับมานั่งเอนหลังพิงเบาะคนขับพร้อมๆ กับหายใจหอบ แต่เมื่อได้รับอากาศเสียชุ่มปอด หันไปมองไอ้เดย์อีกทีก็พบว่ามันกำลังร้องไห้...เฮ้ย คนที่ร้องน่าจะเป็นกูไม่ใช่เหรอ ห๊ะ?!
ไอ้สามได้แต่นั่งมองมันงงๆ ระคนตกตลึงทำตัวบอกไม่ถูกกับอาการที่แสดงออกมาของไอ้คนที่เริ่มต้นจูบผมก่อนอย่างมัน สรุปกูผิดที่ตอบโต้ใช่มั้ย? เอาจริงดิ?
“มึงร้องไห้หาเหี้ยไร กูนี่ควรจะเป็นคนร้อง!” ผมว่า ใจมันหายแวบไปไหนก็ไม่รู้
“กูไม่ได้ร้อง สัด!”
“ไม่ได้ร้องห่าไร น้ำตาร่วงพรูขนาดนั้น” ผมเถียงพร้อมกับดึงกระดาษทิชชู่ส่งให้มันเช็ด
“กู...แสบตา มึงนั่นแหละจูบกูทำไม” มันจ้องผมราวกับผมไปพรากบริสุทธิ์มันงั้นอ่ะ เอ่อ ได้ข่าวคนเริ่มคือมึงนะครับ ไม่ใช่กู!
“แล้วมึงเริ่มก่อนทำไม” เอาดิ อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายหน้าตาดีอย่างไอ้เดย์กล้ามาจูบคนหน้าเหียกอย่างผมได้ไง “อย่าบอกว่าเมา กูไม่เชื่อ ไม่สิ จริงๆ ก็เชื่อ แต่ตอนนี้ไม่เชื่อ” กรรม พูดเอง งงเองได้อีก
“กูมีเหตุผลของกู ส่วนมึง กูรู้ได้เลยว่าไม่มี”
“ใครว่าไม่มี ก็ขัดขืนแล้วมึงไม่ปล่อย”
“แล้วทำไมมึงไม่ต่อยกูอย่างที่เคยทำ” เออ นั่นดิ ทำไมกูไม่ทำ แต่เสือกกลับไปจูบตอบมัน กูนี่ท่าจะเพี้ยนหนัก
“สงสัยกูจะเมา” ผมพูดอ่อมแอ่มเนื่องจากหาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอ
“เมาพ่อง!” มันสวน
“เอ่อ ก็เมามึงอ่ะ......” ลื่นปรื๊ดๆ ถ้าไม่เลี้ยวชนหัวโค้ง ไอ้สามตอบเสียงเบาอย่างรู้สึกเขินกับการแถของตัวเอง *หน้าแดง* “กูแพ้แอลกอฮอล์จากจูบมึงง่ะ”
************************************* o22 o22
ปกติมันมาแบบหนึ่งหน้ากระดาษรายงาน ไม่ทันมองว่ามีอีกหน้า นั่งเปิดๆ ไปจะดูตอนพิมพ์ กรรม ตกไปเยอะ ถึงว่าสั้นเชียะ จะลงซ้ำโพสเดียวกันก็กลัวคนที่อ่านไปแล้วไม่เห็น เอาแบบนี้และกันเนอะ ขอโทษหลายๆ :ling2:
-
เขาดูดปากกันซะแล้ว
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เค้าจูบบกันนแล้วววววววว กรีดร้องงงอะ :z1:
-
:mew1: :mew1:
-
สีข้างแสบหรือยังแถขนาดนี้สาม
-
ตอนที่16 คำสัญญา
แปลก... ผมบอกได้เลยว่า หนึ่งอาทิตย์ตั้งแต่วันที่จูบกับไอ้เดย์ ความรู้สึกของผมที่มีต่อมันก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จากก่อนหน้านั้นแทบจะเรียกได้ว่า เจอหน้ากันมีแต่หงุดหงิด อยากจะเดินเข้าไปซัดสักเปรี้ยง ทว่ามาตอนนี้เจอหน้ามันทีไร อาการอายแบบตัวม้วนที่ไม่เข้ากับหนังหน้าผมต้องรีบวิ่งกันกรู่เข้ามารุมเร้าให้ได้หน้าแดงทุกที
จริงๆ คืนนั้นนอกจากจูบก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และผมก็ไม่ได้มีความรู้สึกแขยง จึงคิดว่าคงไม่น่าจะเสียหายถ้าผู้ชายกับผู้ชายจะเผลอจูบกันบ้างครั้งสองครั้ง สุดท้ายผมก็ตกลงกับไอ้เดย์ว่าจะรอไอ้เป้อยู่ที่ป้อมยาม ไอ้เดย์อยู่รอเป็นเพื่อน แต่ก็ขังตัวเองอยู่บนรถตลอด ส่วนผมก็นั่งคุยกับลุงยามที่ป้อมเรื่องรายการสดการแข่งขันฟุตบอลไปเรื่อยเปื่อย พอไอ้เป้มาถึงไอ้เดย์ก็ติดเครื่องขับหายออกไปเลย
อ้อใช่! อย่าคิดนะครับว่าไอ้เป้จะไม่ถามไถ่อะไร เพราะนั่นไม่ใช่นิสัย แต่ก็นั่นล่ะ ผมไม่บอก มันก็คาดเดาไม่ได้ ซึ่งอันที่จริงผมคงจะตาฝาดไปเองด้วย เรื่องบังเอิญเห็นไอ้เป้แอบยิ้มชอบใจแวบหนึ่งทางหางตาตอนที่นั่งรถกลับบ้านไปกับมัน
วันนี้เป็นวันศุกร์ที่สองของเดือนครับ ตามธรรมเนียมปฏิบัติของมหาลัย เย็นนี้คณะมนุษย์มีเยือนกับคณะวิศวะ ว่าด้วยเรื่องกีฬาสานสัมพันธมัยตรีที่ไม่ค่อยจะมีให้เห็นกันมากนัก และค่อนหนักไปทางแข่งกันอย่างผิดกติกากันเสียมากกว่า โดยระหว่างรุ่นพี่ปีสี่กับรุ่นพี่ปีสี่ด้วยกันเอง ผมซึ่งได้เป็นตัวสำรองในการลงแข่งฟุตบอลก็มานั่งจับจองพื้นที่ร่มนั่งข้างสนามร่วมไอ้เป้กับไอ้เพทาย
“ขนมใครวะสาม?” ไอ้เพทายทักผมที่ล้วงๆ ควักของออกจากกระเป๋าเป้ออกมาวางบนม้านั่งสำหรับนักกีฬา ได้ป็อกกี้พร้อมน้ำดื่มไม่อัดลม แล้วก็ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ไว้ซับเหงื่อ บางทีก็เลือดตามกรณีว่าผมจะเผลอเอาหน้าไปฝาดกับแข้งใคร
“ของกูดิวะ” ผมตอบพลางเปิดกระป๋องน้ำ
“ปกติมึงไม่กินขนมพวกนี้นี่” ไอ้เพทายรู้ยอดเงินในกระเป๋าผมดีครับ พกมากสุดจากบ้านไม่เคยเกินห้าสิบบาท
“มีคนให้มึงมาอ่ะดิ” ไอ้เป้แซวหน้าอารมณ์ดี และผมก็รู้เหตุผลที่มันอารมณ์ดีด้วย เห็นว่าฝนจะมาเชียร์อ่ะนะ จริงๆ ผมเป็นคนบอกมันเองแหละ
“เฮ้ย ของหมดอายุหรือมียาสั่งเปล่าวะ กินมั่วซั่วตายไม่รู้ตัวนะมึง” ไอ้เพทายคว้ากล่องป็อกกี้ไปแกะออก หยิบชิมไปคำนึง ทำหน้าประหลาดๆ จากนั้นก็ล่อเป็นกำแล้วยัดปากเคี้ยว
“ห่า เนียนกินเลยนะมึง เอามานี่” ผมแย้งกลับคืนมา “กูรู้ตัวคนให้หรอก ถึงได้กล้ากิน” ไม่กล้าบอกว่าเป็นฝนครับ น้องเขาเอามาให้เมื่อตอนที่แวะมาบอกผมว่าจะมาเชียร์แข่งวันนี้ ประมาณกลัวไอ้เป้มันเสียฟิวล์
“แดกเข้าไปน้ำตาลน่ะ จะได้มีแรงลงครึ่งหลัง” ไอ้เป้ว่า เงยหน้าโบกมือยิ้มแก้มแทบปริไปทางอัศจรรย์ ผมเองก็เกือบจะยิ้มตามเหมือนกันถ้าไม่เหลือบไปเห็นว่าฝนมากับไอ้เดย์ ก็อย่างที่บอก ไม่ใช่อารมณ์ไม่ชอบขี้หน้าเหมือนก่อน แต่เป็นอารมณ์ไม่อยากเจอหน้าเพราะอายมากกว่า
“มันไปยืนทำห่าไรกับกลุ่มมนุษย์” ผมบ่นให้ไอ้เป้ได้ยิน
“อยากมาเชียร์คนที่ชอบมั้ง” มันก็พูดลอยๆ ส่งยิ้มน้อยให้ยิ้มใหญ่ให้ฝนไม่หยุด ผมหันควับไปหาไอ้เป้
“มึงนี่พูดไม่คิด ผู้ชายทั้งสนามนะเว้ย”
“แล้วไง” มันยักไหล่แล้ววิ่งเหยาะๆ ไปหาฝนกับไอ้เดย์ ไอ้เพทายเองก็ถูกเหล่าแฟนๆ เรียกไปกรี๊ดเช่นกัน
ผมหยิบแท่งป็อกกี้มากัดเลมๆ ส่วนตัว ผมเป็นพวกชอบกินของหวานนะครับ แต่ไม่ค่อยมีโอกาศได้ซื้อ อีกอย่างที่บ้านแม่มักจะทำพวกขนมไทยแช่ตู้เย็นไว้ให้กิน ก็เลยไม่ค่อยรู้สึกน้อยใจชีวิตตัวเองเท่าไร อร่อยเหมือนกัน อู๊ย~ แค่คิดขึ้นมาก็อยากกินเม็ดขนุน *น้ำลายไหล*
“สาม” รุ่นพี่ปีสีเดินเข้ามาหาผมแล้วต่อยเข้าที่หน้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ผมไม่ทันระวังว่าจะโดนอะไรอย่างนี้ถึงกับหงายหลังตกที่นั่งไปนอนอึน ไอ้รุ่นพี่ก้าวมายืนคร่อมผมจากนั้นก็กระชากคอเสื้อขึ้นมาถามเสียงโหดอินกับหน้าตาเป๊ะ
“มึงบอกให้น้ำเลิกกับกูเหรอไอ้เหี้ย” ก่อนจะใส่ผมอีกหมัด คราวนี้ผมรับรู้ได้ถึงรสเลือดฝาดๆ ในปากได้ทันที
“เฮ้ย ไอ้พี่ตั้มมึงทำเหี้ยไร!!” เสียงไอ้เพทายดัง ทว่ากลับเป็นหมัดของไอ้เดย์ที่ส่งตรงถึงเป้าหมายก่อน ส่งผลให้ไอ้รุ่นพี่ที่ชกผมเซไปกระแทกกับต้นเสาที่เอาไว้ขึงผ้าใบกันแดด
“มึงไอ้สัด!” คราวนี้ทั้งไอ้เป้ ทั้งไอ้เดย์ร่วมกันยำตีนให้เต็มรัก ไอ้รุ่นพี่ที่ล้มลงไปนอนขดตัวงออยู่บนพื้นหญ้าชื้นๆ ข้างสนามยกสองแขนปัดป่ายกันหน้าไว้แบบไร้ผล ไอ้เพทายพยุงผมให้ลุกยืนแต่ผมรู้สึกเหมือนน้ำในหูไม่เท่ากัน
“สาม มึงไหวมั้ยเนี่ย” ไอ้เพทายถามสุ่มเสียงตกใจ ผมมองหน้ามันแล้วก็เริ่มรู้สึกได้ถึงโลกเหวี่ยง หัวผมหนักไปข้างหนึ่ง ไอ้เพทายที่ออกแรงพยุงผมสุดฤทธิ์ก็เซล้มมาตามกัน ผมมองเห็นท้องฟ้ากลายเป็นสีเทาออกขาวมัวๆ เสียงรอบตัวเหลือเพียงเสียงหวีดๆ ที่ดังก้องอยู่ในหู……
.
.
.
ทุกอย่างหายไปราวกับมีใครมาสับคัตเอาท์ลง ผมปวดหนึบไปถึงท้ายทอยจากนั้นภาพเบลอๆ ก็วิ่งเข้ามาในหัวคล้ายกำลังดูฉากหนังเก่าๆ บนจอผ้าใบตามงานวัด
“สามรักเรามั้ย” ภาพของเด็กชายตัวเล็กๆ ซึ่งยังหัวเกรียนเป็นลูกขนุนเอ่ยถามผมที่ยืนอยู่ข้างหลัง ในขณะที่ตัวเขานั่งห้อยขาลงไปในน้ำ เฝ้ามองดูเหล่าหนุ่มสาวหลายคู่ถีบเรือเป็ดผ่านไปผ่านมา
“ทำไมถามงั้น” ผมนิ่วหน้า แปลกใจที่เสียงตัวเองไม่เหมือนเดิม มันไม่ใช่เสียงของชายหนุ่มอายุยี่สิบปี หรือวัยแตกเนื้อหนุ่ม แต่กลับเป็นเสียงเล็กๆ ของเด็กวัยเพียงสิบกว่าปีเท่านั้น
“สามจะลืมเรามั้ย?” เด็กหนุ่มคนนั้นยังคงตั้งคำถามใส่ผม
“ก็ถึงได้ถามว่าทำไมถึงถามอย่างนั้น” ตัวผมที่ไม่ใช่ผมปัจจุบันถามกลับด้วยเสียงหงุดหงิด
“สามต้องลืมเราแน่ๆ ก็สามไม่ได้รักเรานี่” เสียงที่ได้ยินจากเด็กชายฟังอู้อี้ และค่อนไปทางตัดพ้ออย่างเศร้าสร้อย เท้าทั้งคู่กวัดแกว่งก่อให้เกิดระลอกคลื่นในน้ำออกไปเป็นวงกว้างไม่มีที่สิ้นสุด
“รักสิ ไม่รักเราจะหนีช่วยแม่ขายของออกมาเที่ยวด้วยเหรอ”
“แต่รักของเรากับของสามไม่เหมือนกัน...”
“งั้นถ้ากลับมาเจอกันอีก เราจะแสดงให้...ดูว่าเราจะไม่ลืม สัญญาเลยก็ได้” ผมยื่นนิ้วก้อยไปให้เด็กชาย ที่ชื่อของเขานั้นถูกตัดหาย และเขาก็ไม่ได้หันมามอง ทว่าส่ายหน้าช้าๆ จากนั้นทุกอย่างก็เลือนหายไปจากเบื้องหน้าผมเหมือนกับระลอกคลื่นที่ขยายออกไปจนไม่เหลืออะไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังติดค้างอยู่กับผม คือ
เสียงในใจตัวเองที่กรีดร้องเรียกหาสัญญาเก่าๆ ที่ให้ไว้กับเด็กชายคนนั้น คนที่ผมลืมไปแล้วว่าเขาเป็นใคร และเราเป็นอะไรกัน.......
************************* แอบมาแบบถี่ๆ เพราะคิดว่าน่าจะหายไปอีกหลายวัน :z10:
มาถึงตอนนี้ ก็คงเห็นว่าเบื้องหลังอะไรเป็นอะไรแล้วสิโน๊ะ แต่ก็อย่างว่า เพิ่งครึ่งเรื่องเอ๊งงง ยังได้อีกเยอะ
ปล. คนพิมพ์ยังไม่สมัครเรียนต่อเยย แก่แล้วแต่เพิ่งคิดได้เอาปีนี้ คริคริ :hao7:
-
เอาแล้วไงงง แล้วตกลงตอนนั้นเปนอะไรกันเล่าาาาาา แล้วเดกอ้วนกลมคนนี้นคือเดย์ช่ายม๊ายยยย ถ้าใช่ก้น่าสงสารสุดๆ กสามลืมได้ลงคอ :sad11:
-
ยัยชะนีน้ำแหลก่อเรื่องอีกแระ ใครก็ได้จับมันไปปล่อยเการ้างทีเหอะรำคาญ! :katai1:
-
อดีตเริ่มมาแต่ยังจำชื่อไม่ได้
ต่อยอีกรอบดีไหม 5555
-
นังน้ำเนี่ยขยันสร้างปัญหาให้คนอื่นเนอะ
-
น็อคเลยโดนหนักเชียว
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
โอ๊ะ ปมอดีตมาแล้ว
สามลืมได้ไงเนี่ยยยยย
-
แหงงะ สงสารสามมม :mew4:
-
อดีตเริ่มกลับมา
-
กร๊ากๆๆ เดย์น่ารักกว่าที่คิด ส่วนสามนะ เมะเห็น ๆ ถึงจะขี้อาย แต่ เชียร์ สามเมะ กดเดย์โล๊ด เชื่อดิ เดย์ยอมอยู่ละ
-
จะว่าไรไหม ถ้าบอกว่าอยากเห็นสามโดนกดมากกว่า ติ๊งต๊องขนาดนี้ถ้าโดนกดคงฮา :laugh:
-
มาอัพอีกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7:
-
ตอนที่ 17 คนสำคัญและสิ่งสำคัญ
“ไอ้สาม” ลืมตาปรือๆ ก็เห็นหน้าไอ้เพทายยืนเรียกชื่อผมอยู่ข้างเตียง ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเตียงโรงพยาบาลหรือเตียงของห้องพยาบาลมหาลัย สมองปรับสภาพไม่ทันเพราะดันเกิดไปฝันแปลกๆ เข้า
“กูเป็นไรไปวะ?” ผมขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง ไอ้เพทายรีบกดตัวผมให้นอนลง ผมมองหน้ามันอย่างสงสัย “อะไรวะ คนจะลุกไม่ให้ลุก”
“หมอบอกอย่าเพิ่งให้มึงลุก เดี๋ยวจะน็อคไปอีก” มันบอก
“กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ผมขมวดคิ้วแล้วพยายามจะขืนตัวเองลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าบังขับผมไม่ได้ไอ้เพทายก็ถอนหายใจ
“ดื้อว่ะ ดื้อจริงๆ”
“กูอยู่โรงพยาบาลสินะ?” ผมถามอย่างไม่สนคำบ่นของมัน
“เออ” มันพยักหน้าส่งๆ พลางเดินไปนั่งบนโซฟา ผมจึงมีเวลาได้มองเห็นห้องชัดๆ และนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่มีเงินขนาดนอนในห้องพิเศษ เพราะถึงผมจะมีประกันที่แม่ทำไว้ให้ แต่ก็ประกันธรรมดาที่มีกำลังจ่ายให้ได้แค่ห้องรวมเท่านั้น
“ไอ้เพทาย ไปบอกหมอให้กูออกจากโรงบาลเดี๋ยวนี้” ผมกระโดดลุกออกจากเตียง แล้วไอ้อาการโลกเหวี่ยงก็เข้ามาทำร้ายผมอีกครั้ง ผมเซไปเกาะที่เตียงพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงขุกเข่าอย่างอ่อนแรง ไอ้เพทายเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาช่วยพยุงไม่ให้ผมไหลล้มลงไปนอนกองกับพือน แล้วช้อนที่ใต้รักแร้ผมให้กลับขึ้นมานอนบนเตียง
“มึงจะรีบร้อนไปทำไมวะไอ้สาม” มันนิ่วหน้าหงิก จัดผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมตัวผม
“โห มึงทำเป็นลืมนะ บ้านกูไม่มีตังค์เว้ย” ผมฮึดฮัด หัวเสียใช่น้อยกับอาการป่วยของตัวเอง ไม่เคยเป็นอย่างนี้ตั้งแต่หลังโดนคนเมายาบ้าจับโยนลงจากระเบียงชั้นสองของโรงเรียนตอนมอสอง หึๆ วันนั้นถ้าพื้นข้างล่างไม่ใช่ดินแดงและไม่อยู่ในช่วงหน้าฝน ป่านนี้ผมคงจะไม่ได้มานอนอยู่ตรงนี้ชัวร์
“มึงนี่เคยเป็นอะไรไม่ยอมบอก ดีไม่ตายห่าก็บุญแล้ว” ไอ้เพทายมันว่า หยิบมือถือขึ้นกดยกแนบหูหน้าบอกบุญไม่รับ “โหลๆ เออ กูเองครับ... พวกมึงอยู่ไหน?....เหี้ย! ยังไม่กลับจากโรงพักอีก... ไอ้สามมันฟื้นแล้วนะ...เออ แม่มันกับพี่สาวมันเพิ่งกลับ...ไม่ๆ กูบอกแล้วแต่แม่ไอ้สามไม่เอา จะให้กูทำไง...โอเค เอางั้นนะ...ได้ เดี๋ยวกูจัดการเฝ้าให้ ...เออ แค่นี้” ตัดสายฉึบ ผมนอนมองมันตาปริบๆ ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
“แม่กูมาแล้วเหรอ กูหลับไปนานแค่ไหนวะ”
“สองคืนกับหนึ่งวัน แม่มึงมาเยี่ยมสองรอบแล้วก็มานอนเฝ้าด้วยเมื่อคืน” ชิบหาย นานขนาดนั้นเลย!
“แล้วไอ้เป้กับไอ้เดย์ไปโรงพักกันทำไม”
“หือ...อ้อ ไปเอาเรื่องไอ้พี่ตั้มที่มาต่อยมึงอ่ะ”
“ขนาดเอาเรื่องเลยเหรอ ไม่ใช่เสียค่าปรับกันก็จบไง”
“ถึงขั้นหามมึงที่ชักกระตุกส่งโรงบาลนี่ไม่แค่เสียค่าปรับแล้ว”
“กูชักด้วยเหรอ” ผมเหวอ
“เออเสะ คนนี่แตกตื่นทั้งสนาม นึกว่ามึงเป็นลมบ้าหมู”
“จริงอ่ะ” ผมยังไม่ติดใจเชื่อ
“โกหกได้เงินกูก็ไม่เอา ห่า มึงเพื่อนกูนะครับ เหี้ยสาม” มันค่อนขอด
“กูไม่ได้เป็นแบบนี้นานแล้วนะ”
“แบบนี้น่ะแบบไหนครับ”
“ชักอ่ะ กูเคยเป็นต้องมอสองหลังโดนคนเมายาจับโยนจากตึก จากนั้นก็ชักบ่อยๆ พอขึ้นมอสี่ก็หายนะ” ผมเล่าให้ไอ้เพทายฟัง
“หายไปเอง?” มันเลิกคิ้ว ผมนึก
“งั้นมั้ง ไม่รู้ว่ะ กูจำได้แค่พอขึ้นมอสี่ก็ไม่เคยเป็นอีก”
“เหรอ อืม...” มันพยักหน้า “เอ้อ มึงหิวอะไรมั้ย กูว่าจะไปสูบบุหรี่”
“เอิ่ม...กูอยากได้น้ำสักแก้ว ไม่ค่อยหิวว่ะ สงสัยจะอิ่มน้ำเกลือ”
“เออ น้ำนะ” แล้วไอ้เพทายก็เดินไปรินน้ำใส่แก้วมาให้ครึ่งหนึ่ง
“น้อยจังวะ” ผมมองมันงงๆ
“มึงได้น้ำเกลือแล้ว หมอบอกอย่าเพิ่งให้ดื่มน้ำมากตอนนี้” มันตอบก่อนจะควักซองบุหรี่มาถือ เดินหายออกไปจากห้อง ทิ้งผมไว้อยู่กับคำถาม
‘ตกลงกูน็อคหมัดรุ่นพี่ปีสี่ หรือกูเป็นอะไรร้ายแรง?’
ดื่มน้ำสักพักหมอกับพยาบาลก็เข้ามาตรวจ ไล่ถามไถ่อาการสองสามคำก็ฉีดยาให้ น่าจะเป็นยาแก้ปวดอะไรสักอย่างอ่ะครับ เพราะหมอบอกว่าคืนนี้ถ้าไม่ไหวจริงๆ ให้เรียก ไม่รู้อะไรคือไม่ไหวเหมือนกัน อยากถามอยู่นะ แต่หมอกับพยาบาลรีบพากันออกไปจัง แถมหลังได้รับยาผมก็ง่วงมากด้วย อ้าปากหาวสองสามหนสติผมก็เบลอ มาตื่นอีกทีทันเห็นไอ้เป้กำลังแกะป๋องโจ๊กแล้วเติมร้อน
.
.
.
“โอ๊ะ เพื่อนกูตื่นละ เดี๋ยวนะ ขอกูไปเรียกอัศวินของมึงก่อน” มันยกกระป๋องโจ๊กหายออกไปนอกระเบียง ทว่าคนกลับเข้ามาดันเป็นไอ้เดย์ รอยเขียวช้ำที่ผมทำฝากไว้ตรงมุมปากมันตอนนี้เริ่มจางเผยให้เห็นใบหน้าเนียนใสชัดกว่าแต่ก่อน ไอ้เดย์คลี่ยิ้มให้ผมขณะเดินเข้ามาหา ผมขอสาบานต่อหน้าเสาน้ำเกลือเลยอ่ะ ว่าเป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมันทำกับผมสักครั้ง แต่ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เรียกเดจาวูป่ะวะ?
“ทำไมมึงมาอยู่นี่” ผมถามไม่ทันคิดว่ามันก็เป็นคนๆ หนึ่ง ที่ช่วยผมไว้ ไอ้เดย์หุบยิ้มพลางส่งสายตาเจ็บปวดให้ จากนั้นก็เดินทำหน้าโหดไปนั่งลงบนโซฟา
“กูก็มาดูใจคนใกล้ตายน่ะสิ แม่งเสือกดวงแข็ง ขนาดนรกยังไม่ต้องการ” เจ้าพ่อพระคุณ ไม่กลัวดอกพิกุลร่วงหมดปากเหรอครับ พ่นมาแต่ละคำ แช่งกูเสียไม่มีดี
“ปากหมา กูหรืออุตส่าห์หลงคิดว่ามึงยิ้มสวย สงสัยตาฝาดเห็นๆ” ผมบ่นหน้าบูดแล้วนอนหันหลังให้มัน เฮ๊อะ~!
“หือ กูยิ้มสวยเหรอ...” มันลุกจากโซฟาเดินอ้อมมาเผชิญหน้ากับผมอย่างเร็ว หน้าโหดคลายลงเหลือเพียงใบหน้าสงสัย อันนี้มึงจะน่ารักด้วยถ้ายังไม่เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่กู แม่ง กูไม่ชิน!
“ฝันไปเปล่า” ผมพลิกหนีมันอีก ใจสั่นๆ แต่มันก็ใช่ย่อยที่ไหน เดินอ้อมตามมายืนตรงหน้าผมอีก “มึงไม่คิดว่ากูจะไม่อยากเห็นหน้ามึงบ้างเหรอ เดินตามมาให้มองอยู่ได้”
“มึงชมกูยิ้มสวย” มันบอกซ้ำพลางทำหน้าแฮปปี้ เออ... ใครก็ได้ช่วยบอกกูทีเถอะว่าไอ้บ้านี่ไม่ใช่หัวหน้าหนุ่มเถื่อนแห่งคณะวิศวะ!
“ก็บอกมึงฝันไปหรือเปล่าไง กูจะนอน ไปไหนก็ไปไป๊...” ผมไล่ “อ้อ หรืออยากโดนจูบอีก คราวนี้ร้องไห้กูซ้ำนะขอบอก...” เหยด! ไอ้สามเผลอหลุดอะไรออกไปครับ ไม่ใช่สิ จริงๆ นี่ก็เป็นสิ่งที่ตัวเองคิดนั่นแหละ แต่ทำไมไอ้สามถึงหลุด? คืออยากจะบอกนะ ว่านั่นน่ะผู้ชายเว้ย!
*แอ๊ด* ไอ้เพทายเปิดประตูเข้ามาในจังหวะเหมาะ ผมรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างปัจจุบันทันด่วนไปที่ไอ้เพทายทันที ส่วนไอ้เดย์ก็ไม่ได้เลิกมองผม(อย่างเด็กใสซื่อ) แหม มองซะกูยกเรื่องจูบออกจากหัวไม่ได้สักที ไอ้สาดดดด!! *สติแตก*
.
.
.
ตกดึกผมรู้สึกปวดหนึบๆ ที่ท้ายทอย ไม่หรอก ต้องบอกว่าปวดหัวแล้วลามไปถึงตรงนั้นมากกว่า ผมกัดฟันลุกขึ้นมาในความมืด ไม่คิดว่าจะมีใครอยู่เฝ้าจึงไม่ได้เรียกใคร พอเดินไปได้หน่อยก็สะดุดกับโต๊ะ ล้มหน้าขมำไปกระแทกพื้นเย็นเฉียบ ส่งเสียงร้องโอดโอยอย่างอนาถ ทำไมกูอ่อนแอขนาดนี้
ไฟห้องถูกเปิดแต่ผมกลับเห็นเป็นแสงทึมๆ พลันเห็นร่างเงารางๆ ของใครคนหนึ่งก่อนที่ผมจะถูกใครคนนั้นพยุงกลับมาที่เตียง และกว่าจะจับต้นชนปรายได้ถูกว่าเป็นใคร ผมก็มองเห็นไอ้เดย์ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ออกมา
“มึงเป็นไรมากป่ะ ทำหน้าเหมือนแฟนตาย” ผมแซว หวังให้มันเลิกทำหน้าแบบนั้นเสียที ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากให้เลิก รู้แค่ว่าเวลาเห็นมันทำหน้าเศร้าทีไร ใจผมเหมือนโดนเอามีดกรีด มิหนำซ้ำอาการนี้ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นหลังจากที่จูบกับมันด้วย คล้ายๆ กับว่าไอ้จูบเนี่ย ไปกระตุ้นสารอะไรบางอย่างในตัวผมงั้นอ่ะ
“ไม่เหมือนก็คล้าย” มันพูดแล้วซบหน้าลงตรงบ่าผม ยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่
“เฮ้ย โรงพยาบาลนะเว้ย” ผมทำท่าจะผลักไหล่มันออก
“...มึงจะลืมกูอีกแล้วใช่มั้ยสาม” รู้สึกได้ถึงน้ำเปียกๆ ไหลซึมตรงบริเวณที่มันซบ ความคิดที่จะผลักมันจึงหายไปฉับพลัน
“ลืมอะไร มึงพูดอะไรแปลกๆ กูเคยลืมเหรอ แล้วลืมเมื่อไหร่ กูกับมึงเพิ่งจะมารู้จักกันเรื่องน้ำเองนะ”
“ไม่ มึงไม่เข้าใจ” ไอ้เดย์ส่ายหัว “กูขอร้องนะสาม มึงอย่าลืมกูอีกได้มั้ย...กูจะไม่ไหวแล้วจริงๆ” มันกอดผมไว้แน่น ได้ยินมันสูดน้ำหมูก *ฟืดฟาด* เอาตรงๆ ผมไม่เข้าใจที่มันพูดเลย
“ไม่ห่าไร มึงบอกแต่กูลืมมึง ไม่ก็ไม่ให้กูลืมมึง แล้วมึงคิดจะบอกกูบ้างมั้ย ว่ากูไปลืมมึงตอนไหน ทำไมถึงได้ลืม?” ผมยกมือลูบหลังไอ้เดย์ที่สะอื้นถี่น่ากลัว มันส่ายหัวรัวกับบ่าของผมจากนั้นผมก็เงยหน้าเช็ดคราบความจริงที่อยู่บนหน้าของมัน “เมื่อกี้มึงจะลุกไปไหน”
“มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” ผมนิ่วหน้าคิ้วขมวดว่าเสียงเข้ม มันเองก็ไม่ยอมแพ้ทำเข้มเสียผมต้องยอมแพ้
“กูไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง แต่เมื่อกี้มึงลุกจากเตียงมาล้ม แสดงว่าอยากเข้าห้องน้ำหรือไม่ก็เป็นอะไรใช่มั้ย”
“กูปวดหัว” ผมจำใจตอบมันไป “ตอนนี้ไม่เป็นไร...”
“ไม่เป็นไรไม่ได้ มึงรออยู่นี่นะ อย่าไปไหน กูจะไปตามหมอ” ไอ้เดย์บอกพร้อมกับหันหลัง ผมรีบคว้ามือมันไว้ทันก่อนมันจะออกไป
“กด Nurse call บนหัวเตียงเอาก็ได้”
“อ้าว งั้นแล้วทำไมเมื่อกี้มึงไม่กด” มันถาม ผมถอนใจ
“กูไม่อยากให้เขาแตกตื่น แค่จะออกไปขอยาแก้ปวดกินเฉยๆ”
“คิดตื่นๆ!” มันโวย “เกิดไปล้มลงตรงที่ไม่มีใครอยู่ มึงจะเป็นไงบ้าง เคยคิดบ้างมั้ยสาม!”
“แล้วจะตะคอกทำไมเนี่ย กูแค่ปวดหัวแล้วก็มองไม่ชัดเฉยๆ ห้องมันมืดอ่ะมึงเข้าใจป่ะ” ผมอธิบาย
“สาม ห้องไม่ได้มืด กูไม่ได้ปิดไฟ มึงต่างหากล่ะที่มองไม่เห็น!” มันว่าจากนั้นก็ยื่นมือไปกด Nurse call รัวๆ ผมตกใจอ้าปากจะร้องห้าม มันก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ “ครั้งนี้กูจะไม่ยอมถอยอีกแล้ว มึงเตรียมใจไว้สาม”
เท่านั้นแหละ ไม่ต้องมีเวลาได้คิดมากกับคำพูดของมัน หมอกับพยาบาลสองคนก็กรู่กันเข้าใส่ห้อง ไอ้เดย์อธิบายอาการของผมให้หมอฟังจากนั้นหมอก็ส่องไฟฉ่ายเข้าที่เบ้าตาของผมสองข้าง พยาบาลสองคนก็ช่วยกันทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยม คนหนึ่งถือถาดเครื่องมือ อีกคนหนึ่งตรวจเช็คระดับความดัน หมอปิดไฟฉายส่งให้พยาบาลที่ถือถาด แล้วหันกลับมาจ้องผม
“ได้ยินว่าเพิ่งเป็นก่อนจะมาโรงบาลใช่มั้ยครับ” หมอถามผมก็งง
“เป็นอะไรครับ?”
“อาการเหมือนยืนไม่อยู่น่ะครับ”
“อ้อครับ ตั้งแต่โดนรุ่นพี่ต่อยที่มอ พื้นมันก็เหมือนเหวี่ยงๆ อ่ะครับ”
“แล้ว เรื่องที่มองไม่เห็นจนต้องรอผ่านไปสักพักล่ะครับ”
“อันนี้เพิ่งมาเป็น...” ผมหยุดคิดอยู่หลายวินาที “ครับ เพิ่งจะมาเป็นตอนอยู่ที่โรงบาลนี่แหละ”
“อืม ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะลองปรึกษากับคุณแม่ของคนไข้ดูนะครับ”
“ปรึกษาเรื่องอะไรครับ?” งงเข้าไปไอ้สามเอ้ย
“คือการใช้CT Scan กับคนไข้เกี่ยวกับสมองเมื่อวันที่ได้เข้ารับการรักษา หมอมีความเห็นว่าไม่จำเป็นต้องผ่าตัดให้แค่ใช้ยารักษา แต่ในกรณีของคนไข้ผมคิดว่ากันไว้ดีกว่าแก้ก็น่าจะผ่าครับ ผมเคยเห็นกรณีตัวอย่างคนไข้มาก็มาก แต่ไม่เคยพบว่ามีคนไข้เสียความทรงจำระยะสั้นบ่อยครั้งเท่านี้ และที่หน้าทึ้งกลับไม่เป็นปัญหาต่อชีวิตประจำที่ผ่านๆ มาด้วย”
“หมายความว่าไงครับ สูญเสียความทรงจำระยะสั้นบ่อยครั้ง?” สมองไอ้สามคิดตามไม่ทัน
“คือ เท่าที่ผมทราบมา คุณแม่ของคนไข้ได้แจ้งผม จริงๆ ก็รวมหมอเจ้าของไข้คนก่อนที่ตอนนี้เกษียณไปได้หลายปีแล้วว่า หลังจากคนไข้เกิดอุบัติเหตุตกตึกชั้นเรียนเมื่อหลายปีก่อน ได้มีการเข้ารักษาแล้วมักจะมีอาการหลงลืมแบบเป็นรายบุคคลและเหตุการณ์สำคัญบางอย่าง ทว่าในเรื่องชีวิตประจำวันคนไข้กลับจำได้อย่างครบถ้วนดีครับ”
“หมอจะบอกว่าผมลืมคนเป็นบางส่วนเหรอ?” ผมถาม
“ครับ เท่าที่ผมทราบก็น่าจะเป็นยังนั้น” หมอตอบแล้วรับเข็มมาจากพยาบาล น้ำยาสีเข้มในหลอดพุ่งปรี๊ดเมื่อหมอออกแรงกดตรงปลายด้านหลัง ผมกลืนน้ำลาย ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นเข็มใหญ่กว่าเมื่อกลางวัน
“หมอบอกผมได้มั้ยครับ เช่นใครบ้างที่เข้าข่ายว่าผมน่าจะลืม”
“อืม อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับตัวคนไข้เองนะครับ เพราะผมก็ไม่สามารถบอกรายระเอียดได้เหมือนกัน” หมอทิ่มเข็มลงบนผิวหนังของผม กดปรื๊ดเดียวยาหมดหลอด
“อย่างคนรักหรือเพื่อนสมัยเด็กนี่มีสิทธิ์มั้ยครับ” ผมเหลือบมองหน้าไอ้เดย์ก่อนจะเอ่ยปากถามหมอตรงๆ มันตะขิดตะขวงในใจยังไงบอกไม่ถูก โดยเฉพาะความเด็กชายที่ผมเห็นในความฝัน และผมชักจะรู้สึกว่าพักหลังๆ ไอ้เดย์มันมีอิธิพลต่อผมมากเกินไป
“ถ้าเกิดมีบางอย่างไปกระตุ้นให้คนไข้เจ็บปวดจนถึงที่สุด บวกกับอาการป่วยของคนไข้เองด้วย ในกรณีนี้ผมว่าก็มีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูงครับ”
“งั้นถ้าผมผ่าตัดจะมีโอกาสหายดีมั้ยครับ” ผมถามเรื่องง่ายๆ แต่หมอกลับทำหน้าคิดหนักเหมือนโลกจะแตก “มีมั้ยครับ?”
“ทางโรงพยาบาลเราจะทำอย่างเต็มที่ครับ” ทิ้งไว้แค่นี้ หมอก็เดินออกไป ผมนวดขมับพลางล้มตัวลงนอนหลับตา ไม่รู้จะเริ่มคิดจากส่วนไหน ผมลืมตามองไอ้เดย์ที่ยังคงยืนไม่ห่างจากผม มันทำหน้าเศร้า และหัวใจผมก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ยาวพอม้ายยยยย *หมายเหตุ กรณีทางการแพทย์คนเขียนความรู้เท่าหางอึ้ง ฉะนั้นผิดพลาดประการใดผู้รู้โปรดชี้แจง* เอิ่ม เรื่องมันเศร้า จะมาม่าก็ไม่เชิง อึมครึมเนอะ เงื่อนงำในอดีตของสามก็จะเผยให้เห็นเรื่อยๆ ฉะนั้นติดตามอย่าได้พลาด รักคนอ่าน อวยคนเม้นส์ :mew1:
-
อาการหนักนะ้เนี่ยยยย :mew4: :mew4:
-
เหยยยยย นึกว่าจะแค่จำไม่ได้เฉยๆ
ไม่นึกว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้นะเนี่ย
สงสารเดย์เบาเบา
:mew2:
-
:sad11: :sad11: สงสารสาม
-
เอิ่ม...สามออกจะน่ารัก เดย์โผล่มาตอนแรกอย่างเท่อ่าา ให้สามเคะเถอะนะ พลีสสสสส
//สามความจำเสื่อมแบบไม่รู้ตัวนี่เองถึงจำเดย์ไม่ได้
ปล, ชูป้ายไฟเชียร์เดย์กดสาม ทำโทษสามเลยที่บังอาจลืมเดย์ ฮาาา :laugh:
-
อาการน่าเป็นห่วง T.T
-
อาการน่าเป็นห่วง
-
:กอด1: :กอด1:
-
:hao5: สามอย่าเป็นอะไรไปนะ
ปอลิง: ให้สามเคะนะ :m26:
-
เดย์รีบทวนความจำให้สามด่วนน :hao5:
-
น่าสงสารสาม สงสารเดย์ด้วยที่ถูกลืม
-
หวยออกที่พี่ตั้ม ดั้นมาโง่ใส่สามเอาตอนระเบิดเวลาสมัย ม.2 :ruready
-
ออๆ เพราะงี้เลยลืมเดย์
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ตอนที่ 18 คำประกาศของคนหล่อ
แม่มาเยี่ยมในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ผมบอกไอ้เดย์ให้กลับไปเรียน แต่แม่บอกมันเหนื่อยเฝ้าผมมาสามคืนแล้ว ควรจะกลับบ้านไปพักผ่อนมากกว่า ผมเองก็เพิ่งมารู้เอาตอนนี้ ตลอดเวลาที่ผมนอนไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาลไอ้เดย์จะคอยอยู่เฝ้าผมไม่ห่าง จะมีออกไปข้างนอกบ้างก็แค่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปโรงพักตอนกลางวันในช่วงที่ไอ้เพทายมันว่างมาอยู่เป็นเพื่อนผมด้วยเท่านั้น
.
.
.
ผมทึ้งในความห่วงใยของมันปนความแคลงใจที่อยู่ลึกๆ ข้างใน แม่หยิบตระกร้าหวายเดินไปตรงเค้าน์เตอร์วางของ จัดขนมไทยที่ผมชอบใส่จานจนพูนแล้วเปิดแช่ในตู้เย็น
“สามอย่าลืมกินนะลูก แม่จะออกไปคุยกับหมอแล้วจะเลยกลับบ้านไปช่วยหนึ่งกับสองขายของเลย อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย?” แม่หันมาถาม หน้าตาของแม่ซูบซีดกว่าปกติ ผมคิดว่าน่าจะมาจากเรื่องของผมเป็นสาเหตุหลัก
“อื้อ สบายๆ แม่ก็ขายของไปเหอะ ค่ำนี้ก็ไม่ต้องมานะ นอนพักเยอะๆ ฝากบอกพี่หนึ่งกับพี่สองด้วยว่าไม่ต้องห่วงสาม” ผมยิ้มกว้างให้แม่สบายใจ ส่วนในใจเป็นห่วงหน้าที่หุงข้าวว่าใครเป็นคนทำแทนหนอ
“ใช่ครับ แม่ไม่ต้องห่วง ผมจะอยู่เป็นเพื่อนสามเอง” ไอ้เดย์เสนอตัว แม่มองหน้ามันแล้วส่ายหัว
“เดย์กลับบ้านเถอะลูก เดี๋ยวคนที่บ้านเราเขาจะว่าเอาได้นะ แล้วนี่ได้ยินว่าขาดเรียนมาเฝ้าด้วยใช่มั้ย ไม่ดีนะ”
“ผมไม่เป็นไรครับ” มันตื๊อ
“อย่าดื้อลูก มันจะกลายเป็นปัญหาอีก กลับไปเถอะ สามมันเก่ง มันอยู่คนเดียวได้”
“มึงกลับไปเหอะเดย์ ขอบใจที่มาเฝ้าไข้กู ตอนนี้กูไม่เป็นไรแล้ว กลับบ้านไปพักผ่อนไม่ก็ไปเรียนเถอะ” อีกครั้งที่ความไม่รู้ทำให้ผมสำทับคำของแม่ไป
“แต่...”
“เดย์ ช่วยไปส่งแม่ที่ห้องหมอหน่อยสิลูก แม่ไปคนเดียวไม่ถูก” แม่วาน จากนั้นก็เดินหิ้วตระกร้าหวายเปิดประตูออกไปจากห้อง ไอ้เดย์หันมามองผมด้วยสายตาเว้าวอนอยู่พักหนึ่งถึงจะเปิดประตูตามแม่ออกไป
“จะต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขาวๆ เหม็นกลิ่นยาค่าเชื้อนี่ไปอีกนานแค่ไหนวะกู” ผมนอนก่ายหน้าผากถามตัวเองขณะมองดูพื้นเพดาน
สามวันมานี้ นอนเป็นหลัก กินเป็นรอง เข้าห้องน้ำหนึ่งในสองต่อวัน จะได้ออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างก็เมื่อเช้ามืดตรงระเบียงก่อนแม่มาเยี่ยมเพื่อคุยเรื่องผ่าตัด...อื้อ ใช่ วันนี้หมอจะพูดกับแม่เรื่องนี้ บอกตรงๆ ผมยังรับไม่ค่อยได้ ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นอะไรร้ายแรงถึงขั้นต้องใช้มีดจิ้มกะโหลกแหวกดูสมองข้างใน ระยะหลายปีที่ผ่านมาผมแข็งแรงดีตลอด อาจรู้สึกปวดหัว หน้ามืดเดินเซบ้าง แต่กระนั้นก็ไม่เคยล้มป่วยจนเข้าโรงพยาบาลหลายวันแบบนี้ ยกเว้นล่าสุดที่ได้เข้าก็ตอนต่อยกับไอ้เดย์เรื่องน้ำนั่นไง
.
.
.
นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไอ้เดย์ก็กลับเข้ามาในห้อง ผมนอนดูมันจับนู้นหยิบนี่อะไรก็ตามที่เป็นของมันเก็บใส่กระเป๋า เก็บหมดก็รูดซิบวางกระเป๋าลงบนโซฟาที่มันใช้หลับนอนเมื่อคืน ก่อนจะเดินมายืนข้างเตียง ผมว่านะ สีหน้ามันยิ่งกว่าคนป่วยอย่างผมอีกครับ ดูไม่ดีเอาเสียเลย
“มึงจะกลับบ้านใช่มั้ย” ผมถามมันที่ยืนมองผมนิ่งๆ
“อืม”
“ไม่เป็นไรนะ” ไม่เชิงห่วง เพียงแต่สงสัยว่ามันออกไปทำอะไรมากันแน่ หน้าตาถึงได้ซึมเศร้ากว่าครั้งที่ออกไปขนาดนี้
“กูไปได้ยินแม่มึงคุยกับหมอมาว่า วันมะรืนมึงอาจจะได้ผ่าตัด”
“อ้อ ก็เร็วดีนะ” ผมบอกราวกับไม่แยแส แหงล่ะ แกล้งทำทั้งเพ
“สาม...” ไอ้เดย์เรียกชื่อผมแล้วน้ำตามันก็ปริ่ม
“เฮ้ย หมู่นี้มึงชักจะร้องไห้เยอะไปแล้วนะเว้ย!” ผมตกใจกระเด้งตัวลุกพรวดขึ้นมานั่งมองหน้ามันที่ตาแดงเอ่อไปด้วยหยาดน้ำใส
“ไม่ใช่เพราะมึงหรือไง” มันย้อนผิดจากที่เคย
“กูญาติมึงเหรอ ก็ไม่ใช่ ร้องไห้ทำไม กูป่วยนะครับ ยังไม่ตาย” ลากผ้าห่มขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้มันอย่างลำบากใจ “ตัวก็โต(ปานควาย) หน้าก็หล่อ หุ่นงี้แม๊นแมน อย่ามาเสียน้ำตาให้คนที่เคยคิดว่ามึงเป็นปรปักษ์อย่างกูเลยว่ะ ไม่ชิน”
“โตแล้วร้องไห้ไม่ได้ไง” มันเบ้หน้าถามเมื่อผมเอาผ้าห่มปาดน้ำตาแรงๆ
“ไม่รู้สินะ” ผมยักไหล่กวนตีนไอ้เดย์นิดหน่อย มันทำค้อนจะยกมือขึ้นทำร้ายผม “อ๊ะๆ อย่าใช้ความรุนแรงนะจ๊ะเบบี๊ แหม...ตอนแรกมึงดูหยิ่งๆ โหดๆ พอเห็นมึงร้องไห้กูก็ว่ามันไม่แมทกันอย่างแรงอ่ะ” ครึ่งหลังนี่ตอแหลล้วนๆ ความเป็นจริง มันเป็นพิษต่อระบบหัวใจไอ้สามครับ น่ารักเกิ๊น
“ไม่ป่วยกูจะชกให้” มันชี้หน้า
“เหรอจ๊ะ” ไอ้สามค้นพบสิ่งใหม่ แหย่แม่งแล้วสนุกดีว่ะ
“ไอ้เหี้ย” ไอ้เดย์ผลักหัวผมเป็นตุ๊กตาล้มลุก ผมเด้งกลับมานั่งตัวตรง ยิ้มยิงฟันให้ครบสามสิบสองซี่
“เออ จะว่าไปมึงก็ไม่เคยชกกูหลังจากมีเรื่องครั้งแรกเนอะ” เอะใจถาม
“เพราะรู้ว่ามึงจะเป็นอย่างนี้ไง” มันอุบอิบตอบ ซึ่งผมก็พอฟังออก
“ตกลงมึงรู้จักกูมาก่อนจริงอ่ะ เมื่อไหร่วะ” ไขข้อข้องใจหน่อย
“บอกไปมึงก็ลืมกูอีก”
“โอ้โหย ขยันย้ำจังเลยนะ ไอ้ประโยคทำนองนี้เนี่ย มึงจะให้กูสัญ...” ผมพูดติดขำ ทว่าคำสุดท้ายกลับไม่หลุดออกมา ความฝันที่เคยเห็นผ่านสายตาตัวเองวัยสิบกว่าขวบตอนหมดสติได้ก่อขึ้นเป็นรูปร่าง ซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าอะไรๆ ที่ผมเห็นในฝันนั้น บิดเบือนกับภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจริงไปมากทีเดียว “โอ๊ย!!”
“สาม...สามเป็นอะไร” ไอ้เดย์ร้องเรียกพลางเขย่าผมที่ยกมือกุมศรีษะ
“กูเหมือนจะนึกออก...เหมือนจะเข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง “ ผมหยุดเงียบ ข่มกั้นความปวดร้าวแล้วพูดต่อ “...เกี่ยวกับเรื่องที่กูไม่เคยคิดว่ามันจะเคยเกิดขึ้นกับกู...แต่...อื้อ พอกูจะนึกออก กูก็ปวดหัวมาก...เป็นความรู้สึกที่แย่มากเลยว่ะ แย่จริงๆ...ใจกู หัวกู ปวดเหมือนจะระเบิด ราวกับ...คอยประท้วงให้กูรู้สึกแย่ ....ถ้ากูยังฝืนดึงดันคิดถึงเรื่องนี้อีก” ผมลดมือลงแล้วเงยหน้ามองคนใกล้ตัวที่ริมฝีปากสั่นระริก
“พยามอีกนิดได้มั้ยสาม” ไอ้เดย์ขอร้อง
“ไม่ได้ ตอนนี้กูปวดหัวมาก บอกแล้วไงว่าถ้ากูดึงดังจะคิดให้ได้ หัวกูมันเหมือนจะระเบิด”
“ไม่ยุติธรรม กูผ่านไปได้ แล้วทำไมมึงถึงทำไม่ได้” มันเข้ามาโน้มหัวผมให้ซบไปตรงอกแล้วกอดแน่น เงียบไปชั่วอึดใจผมก็ได้ยินเสียงมันพูด
“แต่ไม่เป็นไร เพราะกูได้ตัดสินใจไปแล้ว เจอกันครั้งหน้า มึงต้องเป็นของกู!”
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
กระซิกกระซิก เรื่องกำลังเข้มข้น มีหยอดกันตามความรั่วของสามป่ะปาย ว่าแต่ ไหงคนเชียร์สามเคะเยอะแถะ?
ชื่อตอนก็สิ้นคิดฝุดๆ อ๊ะ ปล. รักคนอ่าน อวยคนเม้นต์เด้อจ้า :-[
-
แอบสงสารเดย์อ่ะ แล้วสามจะเป็นไรมากมั้ยเนี่ยยยยย :z3:
-
ตอนหน้าหลังผ่าตัดจัดการด่วนเลย :mew1:
-
คนเขียนขาาาาาา น้องสามนางรังสีเคะกระจายขนาดนี้ ยังจะให้นางเป็นเมะอยู่หรอ
บ่แม่นเด้อ นางเคะ อิอิ :hao7: :hao7:
มาเป็นกำลังใจให้เด้อค่ะ
ม๊วนม่วน มักแฮง 55555555
ปล.คนบ้านเดียวกันเนาะ
-
ทำไมเดย์มันให้อารมณ์แบบส่าจะโดนสามกดมากกว่าน่ะ
-
แอบสะเทือนใจ
เราไม่คิดมาก่อนว่าสามจะเป็นหนักขนาดนี้
เดย์พยายามเข้านะ ให้สามจำได้แล้วเอาสามเป็นเมียได้แล้ว
-
อยากให้สามโดนกดอ่ะ เดย์มุ้งมิ้งไปป่ะ แมนๆหน่อยดิพี่ ฮ่าๆ :hao7: :hao7: o13 :pig4: :pig4:
(เราอยากให้สามเป็นเคะมากๆเลย ถ้าไม่ใช่ เสียใจอ่ะ)
-
สงสารสามจัง
:mew4: :mew4: :mew4:
-
บอกแล้วว่าติ๊งต๊องอย่างสามเป็นเคะ workฝุดๆ
-
:mew4: สะเทือนใจอ่ะ สามจะเป็นอะไรมั้ย
แต่ประโยคสุดท้ายของเดย์นี่มัน...... :hao6:
-
ตกลงใครเคะ?
แบบว่าคิดมาตลอดว่าสามสมควรเคะ
แต่อิสองตอนล่าสุดนี่แหละที่เดย์มันช่างเคะเหลือเกิน เอะอะร้องไห้ มามุ้งมิ้งๆใส่ซะงั้น
เรื่องในอดีต ครอบครัวเดย์เกี่ยวข้องแหงๆ จากที่แม่สามพูด
แล้วไหนจะตอนท้ายอีกที่เดย์พูด
มันเกิดอะไรขึ้นในอดีตหว่า?
ทำไมถึงต้องเจ็บปวดกันขนาดนี้ โดนกีดกันหรอ?
-
:oo1: ให้สามเคะเถ๊อออออออออออออออออออออ :impress2: :กอด1: :hao5:
อวยสามเคะ!!!!
-
ทำไมเดย์มันให้อารมณ์แบบส่าจะโดนสามกดมากกว่าน่ะ
ใช่มะ คิดเหมือนเรา อารมณ์นี้ สามจงเป็นฝ่ายกดเดย์ซะ
คนเขียน ถึงเราจะเป็นส่วนน้อย แต่ขอเชียร์ สามกดนะ จากใจ อารมณ์มันแบบนะ ใช่เลย ยิ่งตอนล่าสุดยิ่งใช่ สามอารมณ์มาเต็ม แล้วอีกอย่างคือเหมือนแม่สามอะ สนิทกับเดย์มากนะ แล้วยิ่งตอนช่วยงานที่ร้าน เหมือนจะรู้จักกันอยู่แล้วประเด็นนี้ น่าสงสัยมาก สุดท้ายแล้ว สามจงเป็นฝ่ายกดซะ ถึงส่วนใหญ่จะเชียร์สามเคะ แต่อ่านยังไง สามมันเหมือนเมะอะ จริงจังนะเนี่ย จริงจังมากด้วย ถ้าสามไม่ใช่เมะ อิฉัน จะไปนอนร้องไห้กระซิก กระซิก สักสามวันเลยเอ๊า 555555
-
เป็นกำลังใจให้เดย์
-
ตอนที่ 19 ปากไม่ตรงกับใจ
คืนก่อนวันผ่าตัด ผมต้องงดน้ำงดอาหาร ไอ้เป้กับไอ้เพทายจึงรับอาสามานอนเฝ้า เหตุเพราะกลัวว่าผมจะแอบไปจกไส้ใครเขากินกลางดึก(ไม่ใช่ปอบนะเฮ้ย!) ราวๆ สองทุ่มหลังอาบน้ำ ผมก็มานอนคว้ำหน้าเอาขาตีโป่งอ่านสมุดโน๊ตที่พวกมันสองตัวรวมหัวกันจดมาให้เป็นของเยี่ยมเล่นบนเตียง โดยมีซาวด์เสียงโทรทัศน์ประกอบหึ่งๆ เนื่องจากเปิดเสียงเบากันการใช้ไฟฟ้าโรงพยาบาลไม่คุ้ม
“ตกลงไอ้รุ่นพี่ตั้มมึงเป็นไงมั่งวะเพทาย กูไม่เห็นพวกมึงพูดเรื่องนี้เลยตั้งแต่วันนั้น” ผมถามขึ้น แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่สมุดโน๊ต ที่มีลายมือห่วยๆ สลับกันสองแบบเป็นรายวิชาไป ดูๆ ไปก็เหมือนลายแทงสมบัติหรือไม่ก็รหัสปริศนาโบราณมากกว่าจะเป็นตัวหนังสือภาษาไทยนะเนี่ย
“จะเป็นไง๊ ก็อยู่ไม่ได้น่ะสิ” มันตอบเรื่อยๆ เนื่องในไม่ใช่เรื่องของมันเอง
“หมายความว่าไง อยู่ไม่ได้?” ผมหันไปมองไอ้เพทายที่นั่งขัดสมาธิเล่นไพ่สองคนกับไอ้เป้บนโซฟา แหม...ว่างจัดจริงนะพวกมึง
“ต้องบอกว่าถูกทำให้อยู่ไม่ได้มากกว่า ทั้งไอ้พี่ตั้มทั้งยัยน้ำนั่นอ่ะ แม่ง ผู้หญิงอะไร๊ มาใส่ไฟให้คนที่ตัวเองสวมเขาให้” ไอ้เป้ขยายความ
“ยังไงวะ?”
“ไอ้พี่ตั้มโดนกดดันจากคณะวิศวะ ไปไหนมาไหนต้องหวาดผวาตลอดเพราะไอ้เดย์มันปรามาศไว้ ถ้าเห็นไอ้พี่ตั้มที่ไหน เละ! ส่วนยัยน้ำนี่ฮือฮากันทั้งมอเพราะภาพเจ้าคุณเธอที่มีเซ็กส์กับชายไม่ทราบชื่อสองนายไปร่อนอยู่ในโลกโซเชียล คนกดไลท์เป็นหมื่น!”
“พูดเป็นเล่น” ผมผุดลุกนั่งห้อยขา ออกอาการตื่นๆ ที่มีชื่อและคณะไอ้เดย์มาร่วมด้วย แถมยังเสียวสันหลังวาบกลัวว่าไอ้เจ้าของชื่อนี้จะโผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง ไม่ให้กลัวได้ไง ในเมื่อตั้งแต่วันที่มันบอกผมว่าจะเอาผมเป็นของมัน ยันป่านนี้ผมยังไม่เห็นหน้าแม่งเลย
“อยากจะดูคลิปที่ว่ามั้ยล่ะ” ไอ้เพทายทำท่าจะล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์โชว์หลักฐานคำพูดไอ้เป้
“ไม่อ่ะ บาดใจ” ผมปรามมันไว้ แม้ว่าใจจริงของผมจะเลิกรู้สึกอะไรกับน้ำไปนานแล้วก็เหอะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นอยู่ดี
“มึงยังรักอีนี่อยู่นิ” ไอ้เป้ทิ้งไพ่แล้วหันมาถาม
“ไม่ได้รักแล้ว แต่มึงเข้าใจป่ะคนเคยคบ เคยมีเวลาร่วมกัน มันก็ต้องมีสายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดบ้าง อีกอย่างกูก็ไม่ได้แค้นน้ำเขามากมายขนาดนั้น”
“ไอ้คนดี...ดีซะทำคนอื่นช้ำไม่รู้ตัว ควาย”
“บ่นไรมึง กูเคยทำใครเจ็บที่ไหน”
“ลองถามใจมึงเองสิ เอ้า ตีมางี้ก็...โง่!!” ไอ้เป้น็อคไพ่ตัวที่ไอ้เพทายทิ้ง ทว่ากลับพูดคำสุดท้ายใส่หน้าผม หลอกด่ากูเปล่า?
“อยากถามอยู่เหมือนกัน ถ้ามันมีปากตอบกูได้น่ะนะ” ผมสวน ไม่สนใจคำพูดของมันมากนัก “แล้ว เอ่อ...ไอ้เดย์เป็นไงมั่ง มันไปเรียนมั่งเปล่า” จู่ๆ ใจมันก็เรียกร้องให้ถามถึงซะอย่างนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“ไม่รู้” ไอ้เป้ตอบ
“เฮ้ย ไม่รู้ได้ไง” ผมแอบท้วง ขัดจิตกับคำตอบมากมาย
“แหม ไอ้สาม กูเรียนคณะเดียวกับมันเหรอครับ... ก็ไม่ใช่ กูแค่ชอบน้องสาวมันนะเว้ย จะให้ไปรู้ความเป็นอยู่ว่ามันจะมาเรียนหรือไม่มาเรียนได้ไง อยากรู้มึงก็โทรไปถามมันเองดิ” หน้ามึงปฏิเสธ แต่กูฟังจากน้ำเสียง เหมือนสะใจกูไงชอบกล
“ทำไมกูต้องโทร กูไม่ได้เป็นไรกับมันสักหน่อย” ผมทำหน้าบึ้ง ไอ้เป้ลุกไปเปิดน้ำในตู้เย็นดื่มชิลๆ ล่อหน้าล่อตากูอีกแม่ง!
“เออ ไม่ได้เป็นไรกับมัน แล้วมึงจะถามหาทำหอกไรไม่ทราบ”
“เปล่า แค่ถามดูเฉยๆ เอ๊อ! มึงก็แม่ง คิดไปถึงไหน วู้ ไม่พูดด้วยละ กวนตีน” ผมบอกผสมด่ามันไปแล้วล้มตัวนอน พลันได้ยินเสียงไอ้เป้แว่วตอกกลับมาเบาๆ
“ไอ้พวกปากไม่ตรงกับใจ”
.
.
.
.
ก่อนจะถูกนำตัวส่งเข้าห้องผ่าตัดในตอนเช้า แม่วันดีซึ่งยอมปิดร้านหนึ่งวันมายืนน้ำตาซึม ยิ้มบอกผมที่อยู่บนเตียงว่าไม่ต้องห่วงอะไร ทำใจสู้เข้าไว้เพราะผมต้องหายดี พี่หนึ่งกับพี่สองจับมือผมแน่นแล้วสวดให้พรกันยกใหญ่ ผมว่าพี่สาวของผมก็น่ารักนะในเวลาแบบนี้ ส่วนไอ้เป้และไอ้เพทายวันนี้พร้อมใจกันโดดเรียนตามมาส่งผมถึงหน้าห้องผ่าตัด
ผมใจแป่วนิดนึงที่ไม่ได้เห็นหน้าทุกคนแล้ว แสงไฟในห้องผ่าตัดสว่างจ้า บรรดาหมอและเหล่านางพยาบาลผู้ช่วยต่างพากันง่วนอยู่กับหน้าที่ของแต่ละคน ในขณะที่สติของผมกำลังจะเลือนรางจากฤทธิ์ยาสลบ
ใบหน้าเด็กผู้ชายในความฝันครั้งก่อนก็กลับมา...
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รักคนอ่าน อวยคนเม้นต์ ปล. เรื่องของเคะนี่แล้วแต่คนชอบ เนอะ :katai2-1:
-
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
เหมือนสั้น อ่านไม่พอออ :katai1:
-
ขอให้สามจำเดย์ได้แล้วโดนเดย์กด(ไม่ค่อยหื่น)ต้องผ่าตัดไปด้วยดีนะ
-
เชียร์สามโดนกดดดดดดด :call:
-
:call: สาธุ สามต้องหาย
-
ชอบทำให้ค้างตลอด ได้แต่รอต่อไปสินะ เห้อ น่าสงสารเดย์สุด ๆ ส่วนสาม ขอให้ไม่มีปัญหาอะไรเถอะนะ
-
รอลุ้นหลังผ่าตัด
จะเป็นไงน้าาา
-
ตอนที่ 20 ปากไม่ตรงกับใจ II
คล้ายๆ เอาหนังมาย้อนฉายซ้ำแบบที่ตัวเราเข้าไปมีส่วนร่วมกับเหตุการณ์ สมัยที่ผมยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นปีสอง ด้วยความที่ตัวโตที่สุดผมก็เลยได้ที่นั่งท้ายๆ ติดกับประตูห้อง และเมื่อชะโงกหน้าไปด้านหลังนิดหน่อยจะสามารถมองเห็นวิวตรงทางเดินระเบียงด้านนอกได้อย่างชัดเจน ซึ่งเวลาเบื่อๆ จากการเรียนการสอนของอาจารย์บางวิชา ผมก็มักจะเหม่อมองออกไปเสมอ
“สาม...” เสียงเล็กๆ ของเพื่อนที่นั่งข้างกันกระซิบเรียก เป็นการเตือนให้รู้ว่าอาจารย์จับได้เรื่องที่ผมไม่สนใจแก ผมรีบหดศรีษะกลับมาในห้อง ทำเป็นก้มหน้าก้มตาลอกโจทย์บนกระดานดำอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งที่ไม่ใช่สักนิด
“หึ ชอบจังนะ ข้างนอกนั่นน่ะ” เสียงเดิมแซว ผมหันไปมองก็เห็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันทำแก้มป่องน่ารักน่าเอ็นดู ผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ แต่กลับต่างราวฟ้ากับเหว
มันน่ารัก ผมธรรมดา
มันตัวเล็ก ผมตัวใหญ่
มันผอมเพรียว ผมสูงเก้งก้าง
บ้านมันรวย แต่บ้านผมพอกินพอใช้
ไม่มีอะไรดูจะเข้ากันได้สักอย่าง ไม่รู้ทำไมผมกับมันถึงได้สนิทกันนัก และก็ไม่รู้ว่าทำไม ชื่อของมันถึงได้หายไปจากหัวผม เอาเถอะช่างมัน เรียกไอ้น่ารักไปก่อนแล้วกัน
ไอ้น่ารักพ่อแม่มีตังค์ ซื้อบ้านอยู่ในซอยถัดจากบ้านผมไปสองร้อยเมตร ตอนเล็กๆ แม่มันชอบพาเดินมาซื้อกับข้าวบ้านผมกลับไปกินตอนเช้าก่อนไปเรียน จึงได้เป็นเพื่อนเล่นไปตามระเบียบ แถมเข้าประถมที่เดียวกันแม้จะคนละห้องแต่ก็เล่นด้วยกันทุกวัน จนมัธยมต้นนี่แหละถึงจับพลัดจับผลูมาอยู่ห้องเดียวกันได้
“สาม วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ เราอยากไปนั่งดูเขาถีบเรืออีก” ไอ้น่ารักยืนบอกกับผมที่นั่งขีดเขียนบางอย่างบนโต๊ะช่วงพักกลางวัน ในมือมันมีไอศกรีมโคนรสกะทิราคาห้าบาท ลิ้นแดงเลียแผลบๆ ทำผมที่เงยหน้ามองต้องกลืนน้ำลาย ไม่ได้หมายความว่าอยากกินไอศกรีมนะครับ มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้นเยอะ
“ไม่เบื่อหรือไง ดูทุกวัน” ผมถามพลางก้มหน้าไม่มองมันอีก กลัวใจตัวเอง
“ก็ถ้าเราดูคนเดียวก็คงเบื่อ” ไอ้น่ารักพูดเสร็จก็เดินหนีกลับไปนั่งที่โต๊ะ ผมลอบแอบมองก็เห็นมันทำหน้าเขินๆ แม่ง น่ารักสมชื่อที่กูตั้งให้จริงๆ
“แต่เราเป็นเวรลบกระดานนะ” ผมบอก เดี๋ยวมันจะคิดว่าผมไม่ไป
“ทุกครั้งก็รอตลอด ไม่เห็นต้องถามเลย” ใช่ครับ ทุกวันหลังเลิกเรียนไอ้น่ารักกับผมต้องกลับด้วยกัน และที่ขาดไม่ได้คือการที่ผมแอบหนีช่วยงานแม่เพื่อพามันไปเดินเล่นสวนสาธารณะที่มีน้ำให้ถีบเรือเป็ด
“เผื่อเบื่อแล้วไง” ผมอุบอิบเมื่อไอ้หน้ารักมองค้อนใส่
เรียนคาบบ่ายด้วยความเบิกบาน โลกทั้งใบเป็นสีชมพูกิ๊บกิ้ว ผมว่านะ ไอ้น่ารักสำหรับผมเนี่ย มันเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนแบบอาจจะเกือบๆ เข้าสู่อีกหนึ่งความหมาย เพราะผมรู้สึกได้ว่าผมเริ่มมีความรู้สึกผูกพันกับมันลึกซึ้ง ไม่รู้มันคิดเหมือนผมหรือเปล่า
“น่ารัก รอในห้องแปบนะ จารย์บอกให้เราช่วยเอาสมุดการบ้านพวกนี้ไปส่งที่ห้องพักครู” ผมชี้ไปที่กองสมุดการบ้านของทุกคนที่อาจารย์วานให้ช่วยถือไปให้หลังช่วยกันทำความสะอาดกระดานดำเสร็จ
“เราช่วย” ไอ้น่ารักออกตัว ปรี่เข้าไปจะยกกองสมุด
“ไม่ต้อง รออยู่นี่แหละ ไม่ก็รอตรงระเบียงก็ได้ ถือกระเป๋าให้เราด้วย เราไปเดี๋ยวเดียว” ผมว่าแล้วเข้ามาหอบตั้งสมุดขึ้นทั้งสองมือ
“อย่าช้านะสาม คนอื่นลงไปกันหมดแล้วเรากลัวผี” ไอ้น่ารักเปรยตามหลังผมที่กำลังจะออกจากห้อง ผมยิ้มกริ่มหันไปหัวเราะใส่มัน สงสัยวันนี้คงไปฟังใครเขาเล่าเรื่องผีในโรงเรียนมาแน่ๆ
“อย่าปอดน่า แต่ถ้ากลัวก็ลงไปรอข้างล่างก่อนเลยก็ได้”
“ไม่ได้ปอด แค่กลัวเฉยๆ ไปรีบไปเลยป่ะ ให้ไว” ไอ้น่ารักเถียงหน้าแดงก่ำ ผมหัวเราะร่าแล้วเดินทิ้งมันมา ใครจะรู้ ว่าการให้ไอ้น่ารักรออยู่เพียงลำพังหลังเลิกเรียนจะกลายเป็นความผิดพลาดของผมในขณะนั้น
คนเมายาบ้าแอบดอดเข้ามาในโรงเรียนเพื่อหนีตำรวจ พอมันเห็นไอ้น่ารักที่ยืนรอผมอยู่ตรงระเบียงทางเดินและเหลือบเห็นผมที่เผลอไปจ้องตามันที่กำลังจะเข้าไปในห้อง ก็ปรี่เข้าไปรวบตัวไอ้น่ารักต่อหน้าต่อตาผมอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากร้องตะโกนบอกให้ไอ้น่ารักระวังด้วยซ้ำ
“เฮ้ย! อย่าเข้ามานะโว้ย” คนเมายาอุ้มไอ้น่ารักพาดขาไปนอกระเบียง พวกอาจารย์กับนักเรียนคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างล่างเริ่มส่งเสียงโวยวาย ผมขาแข็ง ตัวเกร็งใจเต้นระส่ำ
“สาม!” ไอ้น่ารักเรียกชื่อผม หน้าตามันดูตกใจมาก ผมฝืนขยับขา คนเมายาเห็นจึงรีบปล่อยมือข้างหนึ่งจากไอ้น่ารักทันที เสียงกรี๊ดลั่นจากด้านล่างทำเอาผมสะดุ้งต้องชะงักแล้วชักขากลับ
“กูบอกว่าอย่าเข้ามา อยากเห็นไอ้เด็กนี่ตายไง!!”
“สามช่วยด้วย!”
“หุบปากไอ้เด็กเหี้ย!” คนเมายากระชากไอ้น่ารักขึ้นมาหน่อยแล้วต่อยเข้าที่กระพุ้งแก้ม
“สาม ฮือออ....” ไอ้น่ารักมองผม จมูกมีเลือดกำเดาไหล คนเมายาเห็นคงชอบ ลากไอ้น่ารักกลับขึ้นมาตรงทางเดินหวังทำการบางอย่างที่ยิ่งกว่าการต่อย
ผมไม่รอช้าวิ่งกระโดดเข้าใส่ทันที ฟัดกันนัวเนียปานมวยปล้ำคู่เอกด้วยที่ หนึ่งมั่นใจว่ามันไม่มีอาวุธ สองกลัวไอ้น่ารักเจ็บไปกว่านี้ แต่แรงเด็กหรือจะสู้แรงผู้ใหญ่แถมเมายา และกว่าคนข้างล่างจะทำอะไรกันถูก วิ่งขึ้นมาช่วยผมก็โดนคนเมายาบ้าคว้าคอเสื้อจับโยนตกลงมาข้างล่าง หัวฝาดเข้ากับพื้นดินที่เป็นแอ่งน้ำขังเต็มแรง มีสติได้ยินเสียงคนเรียกบวกกับได้เห็นไอ้น่ารักมองผมลงมาจากระเบียงชั้นสองที่เหลือก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว…
.
.
.
“นึกว่าจะตายซะแล้ว” ผมนั่งยิ้มให้ไอ้น่ารักที่อุตส่าห์หอบหิ้วกระกร้าผลไม้มาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาลพร้อมๆ กับพ่อและแม่ของมัน
“......” ไอ้น่ารักเงียบ จริงๆ มันก็เงียบตลอดตั้งแต่พ่อกับแม่มันเข้ามาพูดขอบคุณผมนั่นแหละ กระทั่งตอนนี้สองคนนั้นกลับออกไปรอข้างนอกก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง ผมยื่นมือไปจับรอยช้ำบนหน้ามันเบาๆ
“ห่วงเราเหรอ เราไม่เป็นไรหรอก น่ารักนั่นล่ะเจ็บเปล่า โทษนะที่เราปล่อยให้นายโดนคนบ้ามันทำร้าย” ผมบอก ไอ้น่ารักน้ำตาปริ่มเต็มสองเบ้าตา ส่ายหน้ารัวๆ แล้วโผเข้ากอดผมแน่น ผมตบหลังปลอบก่อนจะลากมันขึ้นมานั่งบนเตียง
“เราแค่หลับไปสองสามวันเอง น่ารักจะห่วงอะไร เนี่ยดูดิ แข็งแรงดีเหมือนเดิม หัวก็ไม่แตกด้วย” ผมดันมันให้ออกไปมองผมที่อวดตัวว่าแข็งแรงจริงๆ
“เรากลัว...” ไอ้น่ารักน้ำตานอง ผมถอนใจพลางปาดน้ำตาให้ เป็นใครก็ต้องกลัวครับ เห็นเพื่อนถูกจับโยนจากชั้นสองต่อหน้าต่อตาแบบนั้น
“อย่าร้องดิ น่ารักก็รู้ว่าเราแพ้น้ำตา”
“สามแพ้น้ำตาผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?” ไอ้น่ารักทำงง
“เออ กรณีนี้รวมน่ารักด้วย” ผมบอก ไอ้น่ารักเบ้หน้าบูดขึ้นมาทันที
“เราไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“ก็มีไอ้นี่เหมือนกัน มันก็ต้องใช่อยู่แล้วสิ” ผมว่าพร้อมกับชี้ที่เป้ากางเกงตัวเอง ไอ้น่ารักมองแล้วหน้าแดงแป๊ดหลบตาผมเป็นพลวัน หึๆ “เราหมายความว่า น่ารักเป็นคนพิเศษคงเข้าใจนะว่าหมายถึงอะไร”
“เพื่อนคนพิเศษ?” มันถามซื่อๆ
“มากกว่านั้น น่ารักคิดเหมือนเราหรือเปล่าล่ะ” ผมทำหน้าจริงจัง ไอ้น่ารักมองหน้าผมนิ่งจากนั้นก็พยักหน้าตามอายๆ ผมโน้มตัวเข้าไปหอมแก้มช้ำๆ ของมันทีหนึ่ง “ไว้ออกจากโรงบาลแล้วเราค่อยไปถีบเรือเป็ดกัน”
“อื้อ รีบออกเร็วๆ นะสาม เราจะรอ” มันยิ้มกว้าง
********************************************** :z2:
แถมอีกตอน - เข้าสู่ช่วงละลึกชาติ 5555 :hao7:
-
ที่แท้เดย์คือคนน่ารักสินะ
-
มาเป็นกำลังใจให้สาม :mew1: :mew1:
-
น้องน่ารักตอนนั้นกับเดย์ตอนนี้....มันใช่เหรอ 55555
-
:mew1: สามรีบๆหายนะจะได้จำเดย์ได้
-
ตอนต่อไป เราขอตอนต่อไปเร็วๆ
-
คนน่ารักกวนโอ๊ยยย ขึ้นเยอะเลยยยย o18
-
อ่านตอนนี้ แล้วฟิน ถ้าเดย์โดนกด จะฟินมากที่สุด คือตอนเด็กเขาน่ารักกันดีเนอะคู่นี้
-
:call: จำได้แล้วสินะ
-
น่ารัก ตอนนี้ โตเป็นหนุ่มแล้ว
แถมสูงกว่าสามแล้ว
นายโดนกดแน่ สาม 555+
-
อยากอ่านต่อๆๆ
-
คนน่ารักตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว
-
เย้ยยย อย่าบอกนะว่า น่ารัก นั่นคือเดย์ โตมากลายเป็นชายถึก 5555
-
อ๊ากกก น่ารักมากอ่ะ ความหลังของสามกับน้องน่ารัก
แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วล่ะ สามเอ้ย 55555555
-
ThankS
-
ยังไงๆ สามลืมเดย์หรือเนี่ย แล้วลืมได้ยังไงตอนไหน
ลุ้นๆอยากอ่านต่อ ขอให้สามผ่าตัดแล้วหายความจำเสื่อมด้วยนะ
-
ตอนที่ 21
“กินยาตามหมอสั่งอย่าได้ขาดนะตาสาม” แม่กำชับผมตามคำหมอหลังพาออกมาขึ้นรถประจำทางในเช้าวันที่เจ็ดของการอยู่โรงพยาบาล
“โหแม่ กินหมดนี่ทุกสามมื้อ สามจะไม่ตายก่อนเหรอ?” เห็นจำนวนยาข้างในถุงแล้วไอ้สามท้อครับ ไม่ทราบจะเยอะไปไหน หลายสี หลายขนานเกิ๊น
“กินเข้าไปเถอะน่า บ่นเป็นผู้หญิงไปได้” แม่ว่าเหนื่อยๆ
“ผู้ชายก็บ่นได้นะแม่ คนที่ตัวโตกว่าสามยังบ่นกันเลย” ผมเถียง แม่หน้าดุหันมาตีแขน เล่นเอาคนใส่เสื้อกล้ามอย่างผมแสบๆ คันๆ เป็นรอยนิ้วทีเดียว
“แกนี่นะตาสาม ชอบทำให้แม่เป็นห่วง จริงๆ แม่จะไม่พูดแล้วนะ แต่ขอทีเถอะ อดไม่ได้” *เพี๊ยะ* แม่ตีซ้ำอีก และด้วยกลัวจะได้ของแถม ผมเลยรีบกระโดดถอยออกมา
“อะไรแม่ ตีจัง เจ็บนะ”
“ก็ตีให้เจ็บให้จำน่ะสิ คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ทำอีก ฮึ๊ย! เหมือนใครกันนะไอ้ลูกคนนี้”
“จะเหมือนใคร ก็เหมือนแม่นั่นแหละ สามลูกแม่นี่” สิ้นสุดคำพูดเท่านั้นล่ะ ผมนี่เกือบหลบกระเป๋าหนังของคุณนายวันดีที่เหวี่ยงใส่กะบาลแทบไม่ทัน
“ต่อปากต่อคำตลอด น่าเอาขี้เถ่ายัดปากตั้งแต่เกิด” แม่กัดฟันกรอด ผมยืนตัวลีบอย่างไม่รู้อนาคตว่ากลับถึงบ้านจะโดนคิดบัญชีย้อนหลังหรือเปล่า
.
.
.
ขึ้นมาบนรถแม่ก็รีบชี้ให้ผมไปนั่งกับลุกแก่ๆ ที่เบาะหลังสุด ส่วนแม่ยืนเกาะราวโยกไปโยกมาตลอดเส้นทาง พอถึงบ้านวางกระเป๋าลงได้แม่ก็บ่นยาวยกชุด เกี่ยวกับวิธีการขับรถของไอ้คนขับที่ไม่คิดห่วงสวัสดิภาพผู้โดยสาร ผมบ่ายหน้าหนี ขนข้าวขนของไปเก็บไว้ในห้องแล้วเดินเลี่ยงออกมาชะเง้อคอมองไปตามถนน เพื่อว่าสวรรค์จะบรรดาลให้ไอ้น่ารักซึ่งไม่รู้ว่าผมจะได้ออกจากโรงพยาบาลวันนี้เดินผ่านมาพอดี
“มองหาใครสาม?” พี่หนึ่งถือกะละมังน้ำออกมาสาดที่หน้าบ้านถามพลางปรายตามองตามผมออกไปที่ถนน ผมหันกลับมองเข้าไปในบ้านเมื่อเห็นแม่นอนผึ่งพัดลมเย็นสบายอยู่บนเก้าอีผ้าใบก็ตอบ
“เปล่า พี่หนึ่งเดี๋ยวสามมานะ”
“เพิ่งกลับมาถึง จะไปไหนอีก” พี่หนึ่งขมวดคิ้ว
“ใกล้ๆ นี่แหละ อย่าบอกแม่นะ สามไปแปบเดียว” บอกจบ ผมก็เผ่นออกมายืนด้อมๆ มองๆ ตรงประตูรั้วบ้านของไอ้น่ารัก ไอ้เจ้าจัมโบ้หมาแก่ที่เก็บมาเลี้ยงหลายปีก่อนกระดิกหางเห่าดีใจเมื่อเห็นผม และแม่ไอ้น่ารักที่อยู่ในบ้านคงจะได้ยินเสียงจึงออกมายืนมอง
“อ้าว ออกจากโรงบาลแล้วเหรอจ๊ะ” แม่ไอ้รักเดินออกมาเปิดประตูถาม
“ครับ น่ารักล่ะครับน้า?”
“...ไปเรียนจ้ะ” แม่ไอ้น่ารักตอบ แอบตีสีหน้างงที่เห็นผมถามเหมือนลืมวันลืมคืน ผมยืนเงียบไปพักหนึ่งก็พยักหน้ารับรู้แล้วลากลับมานั่งมึนที่บ้านตัวเอง บอกตรงๆ พอเข้าใจว่าเป็นวันธรรมดา อารมณ์ผมคล้ายคนเพิ่งตื่นอย่างไรอย่างนั้น
“อ้าว หมอให้กลับได้แล้วเหรอสาม” พี่สองที่กลับจากมหาลัยเอ่ยทักผมซึ่งนั่งเหม่ออยู่บนม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
“อื้อ ทำไมพี่สองกลับเร็วอ่ะ”
“มีเรียนเช้าแค่สองตัว อยู่ต่อก็ไม่รู้จะทำอะไร ว่าแต่แกเถอะสาม มานั่งตากแดดทำไมร้อนๆ”
“สามรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยอ่ะพี่สอง” ผมยกเข่าขึ้นมากอด
“แปลกยังไง สมองกระทบกระเทือนเหรอ?” พี่สองเลิกคิ้วถามทีเล่นทีจริง ผมถอนหายใจ
“สามสับสนเวลาอ่ะ สงสัยอยู่โรงบาลนานเกิน”
“เหรอ ก็คงอย่างนั้นมั้ง ไปๆ เข้าบ้าน” พี่สองว่าพลางดึงผมให้ตามเข้าบ้าน ผมก็ปล่อยน้ำหนักตัวทิ้ง ให้พี่สองที่โตกว่าผมแต่ตัวแทบจะไม่แตกต่างกันเลยลากเข้าไปในบ้าน
.
.
.
ตกเย็นไอ้น่ารักกลับจากโรงเรียนก็หอบหิ้วขนมถุงเบ้อเร้อมาหาผมที่บ้าน หลังยกมือไหว้แม่กับพวกพี่ผมเสร็จ ผมก็จัดการลากมันเข้าห้องมาฟัดแก้มนวลๆ ของมันไปสองที (เด็กหื่น)
“สามบ้า เล่นอะไรก็ไม่รู้” คนถูกหอมหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงทำหน้าเอียงอาย โอ๊ยตายไอ้สาม ใจสั่นโคตรๆ
“ไม่ได้เล่น ทำจริงๆ น่ารักไม่คิดถึงเราเหรอ เราอยู่โรงบาลตั้งเกือบอาทิตย์เลยนะ” ผมนั่งลงข้างๆ แล้วคว้ามือไอ้น่ารักมากุมไว้บนตัก เห็นเจ้าตัวทำหน้าแดงหนักข้อขึ้น ใจมันก็เรียกร้องอยากให้ฟัดอีกสักสองสามที
“ไม่รู้” ไอ้น่ารักตอบเขินๆ
“ไม่รู้หรือไม่อยากตอบ ช่างเถอะไม่เป็นไร เรารู้เอาเองก็ได้ว่าน่ารักน่ะ คิดถึงเรา” ผมยิ้มกริ่ม ยืดอกตอบอย่างมั่นใจ “แล้วนี่เราไม่อยู่ น่ารักไปโรงเรียนคนเดียวโดนใครแกล้งบ้างหรือเปล่า?”
ไอ้น่ารักส่ายหัวน้อยๆ “โตป่านนี้ใครจะมาแกล้งเราล่ะสาม”
“หึ ใครจะไปรู้ล่ะ น่ารักของเราน่ารักจะตาย” เออนะ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยกล้าพูด แต่ตอนนี้กลับพูดออกไปง่ายๆ อย่างว่าเนอะ ใจตรงกันแล้วจะเหนียมไว้ทำไม
************************************** :ling2:
ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงละลึกชาติ ค่อนข้างไม่มีอะไรนอกจากเหตุการณ์ที่ลืมๆ กันไปของไอ้สาม ฉะนั้นหากไม่สนุก(เหมือนที่คนพิมพ์รู้สึก) ก็ขออภัยมาณะที่นี้ด้วย อาเมน :ling2: ปล. ขอโทษที่หายไปนานนะคะ แฮ่ๆ
-
สามนี่ถึงเนื้อถึงตัวน่ารัก(เดย์)มากเลย :-[
-
:hao6: โตขึ้นมาเดย์ดันหล่อแทนซะงั้น
เสร็จแน่สาม
-
โตขึ้นมาสามโดนฟัดสะเอง :laugh: :z10:
-
อ่านตอนแรกนึกว่าเวลาปัจจุบันแต่เป็นสามเองที่สับสนเรื่องเวลาเอง กลายเป็นว่ายังเป็นเรื่องตอนเด็กซะงั้น
-
เมื่อไหร่สามจะโดนกดดดดดดดดดดด :z13:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมากคะ
เป้นกำลังใจให้คะสู้ๆ
-
อารมณ์ประมาณแฟนฉันเลยสินะ รักกุ๊กิ๊กๆ อิๆๆๆ
-
ทำไมน้องน่ารักโตขึ้นมากลายเป็นหน้าหล่อแทนแล้วล่ะ สามจำไม่ได้สินะ
-
น่ารักของสามโตเป็นหนุ่มหล่อเพื่อมากดสาม><
-
:hao7: o13 o13 o13 :pig4:
-
อ่านไปตอนแรกก็งง
อ๋อ ระลึกชาติอยู่ - -' 55555
จะฟื้นรึยังน้าาาา จะยังจำไอ้น่ารักของตัวเองได้รึป่าวน้าาาาา
-
ทำไมเดย์โตขึ้นมากลายเปนงี้ไปได้อ่ะ 5555
-
ตอนที่ 22 คำถามของแม่
“ผู้ชายใครเขาชมว่าน่ารักกัน” เจ้าตัวตีหน้าหงิก ดูจะไม่ชอบที่ถูกผมชม
“โห่ เยอะแยะ” ไม่รู้นะครับว่าจะมีใครเขาชมผู้ชายด้วยกันแบบนี้บ้าง แต่เท่าที่รู้ผมคนหนึ่งนี่แหละ ที่คิดชมมันจากใจ แกล้งหยิกแก้มป่องๆ ของมันที่มองค้อนเสียหนึ่งที ไอ้น่ารักหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม
“ไม่รู้ล่ะสาม เราไม่ชอบให้ชมแบบนี้ มันดูไม่แมน” ไอ้น่ารักปัดมือผมทิ้ง ผมยกไหล่ยิ้มขำกับข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นของมันเอาซะเลย
“ช่วยไม่ได้นะ ก็ใครใช้ให้น่ารักตัวเล็กแล้วก็เตี้ยกว่าเราล่ะ”
“แล้วไง เรายังโตได้อีกหรอก ไม่เชื่อสามคอยดูเถอะ” มันเกริ่นแค้นๆ จากนั้นก็ลุกสะบัดตูดไปที่หน้าประตู
“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ?” ผมยิ้มถาม
“อื้อ กลัวต่อยปากคนบางคน ไว้เจอกันพรุ่งนี้” มันคลายหน้าหงิกๆ แล้วหันมาคลี่ยิ้มกวนๆ ใส่ก่อนจาก ผมนั่งอมยิ้มมองบานประตูไม้ที่ปิดสนิท พลางตอกย้ำความรู้สึกตัวเองไปด้วยว่า ...
‘น่ารัก ยังไงก็น่ารักจริงๆ นั่นล่ะ’
.
.
.
เช้าไปเรียน เย็นกลับบ้าน เหมือนไม่มีอะไร แต่พูดตามตรง ผมว่าการใช้ชีวิตประจำวันของผมค่อยๆ มีแนวโน้มเปลี่ยนแปลงไปในทางอินเลิฟมากขึ้น จะมาจากการที่ผมหน้าด้านยื่นข้อเสนอกับไอ้น่ารักไปในเช้าของวันที่ไปเรียนวันแรกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เรื่องที่ยกให้วันหยุดทุกสุดสัปดาห์ต้องมีการผลัดเวรไปนอนค้างบ้านของกันและกัน ซึ่งกรณีหากหนึ่งในเราสองคนถูกสั่งห้าม ผมจะเป็นฝ่ายรับอาสาแอบย่องออกไปเป็นเพื่อนคุยที่หน้าประตูรั้วบ้านไอ้น่ารักเอง
แม้จะเป็นการกระทำที่เสี่ยงต่อไม้หวายคุณนายวันดีที่นอนหลับอยู่ในตู้เก็บของ ผมก็ยินยอมพร้อมใจเพื่อให้ตัวเองได้ฝันดี *เพ้อ*
กระนั้นสองสามเดือนที่ผ่านมา ขณะที่หมกมุ่นอยู่กับความสุข ผมมักจะมีอาการปวดจี๊ดที่ขมับเข้ามาร่วมด้วยเสมอ และด้วยความที่ไม่อยากให้แม่กับพี่สาวสองคน รวมไปถึงไอ้น่ารักต้องเป็นห่วง ผมจึงพยายามข่มกั้นความทรมาณนี้ไว้เพียงลำพังมาตลอด
“สามหน้าซีดไปหรือเปล่า” ไอ้น่ารักถามผมที่นั่งเขี่ยข้าวมื้อกลางวันในโรงอาหารของโรงเรียน วันนี้ก็ปวดหัวอีกแล้ว พักนี้ถี่เหลือเกิน
“อากาศมันร้อน” ผมยิ้มตอบแห้งๆ อาจจะเป็นเพราะต่อยอดมาตั้งแต่เมื่อเช้า ทำให้รู้สึกไม่อยากอาหาร ส่วนยาแก้ปวดกินเข้าไปบรรเทาได้ไม่นานมันก็กลับมาปวดใหม่อีก แถมหนักซะจนหมดความมั่นใจที่จะกินยาไปเลย ผมวางช้อนลงในจานข้าวกะเพาพลางคว้าแก้วน้ำเปล่ามาดื่ม
“อิ่มแล้วเหรอ? เราเพิ่งเห็นสามกินไปไม่กี่คำเองนะ กินน้อยๆ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงเรียนพละหรอก”
“มันไม่ค่อยอร่อย” จริงๆ รสชาติก็เหมือนเดิมอ่ะครับ แต่ผมปวดหัวมากจนกลืนไม่ลง
“ไม่อร่อย...งั้นเราไปซื้ออย่างอื่นให้เอามั้ย สามกินน้อยไปอ่ะ เรากลัวเป็นลมกลางสนาม” ไอ้น่ารักทำท่าจะลุก ผมรีบเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปคว้าแขนมันไว้แล้วส่ายหัว
“ไม่ต้อง เราไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดกินข้าวแค่นี้จะเป็นลมได้หรอกนะ เดี๋ยวเก็บท้องรอกลับไปกินฝีมือแม่ดีกว่า ประหยัดดีด้วย น่ารักกินข้าวเถอะ ไม่งั้นคนที่จะเป็นลมจะเป็นน่ารักเองนะ”
“ชิส์ เราก็ไม่ได้อ่อนแอเหอะ” เจ้าตัวทำเสียงจิ๊จ๊ะตีหน้าไม่พอใจพร้อมกับตักข้าวใส่ปากเคี้ยวอย่างกะโกรธแค้นผมมาทั้งชาติ
“ก็ไม่ได้ว่า เป็นห่วงเฉยๆ ไม่ได้ไง?” ผมเลิกคิ้ว
“เราก็เป็นห่วง” ไอ้น่ารักบอกเสียงเบาหวิว ผมยิ้มกริ่ม บอกตรงๆ ถึงหัวจะไม่ได้ปวดน้อยลง แต่การกระทำและคำพูดบางคำของมันก็สามารถหล่อเลี้ยงหัวใจให้ผมอดทนสู้กับความเจ็บปวดต่อไปได้เป็นอย่างดี
.
.
.
เลิกเรียนผมเดินผ่านหน้าร้านขายกับข้าวที่บ้านไปส่งไอ้น่ารักเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้ผมกลับรู้สึกว่าแม่มองผมแปลกๆ พอผมส่งไอ้น่ารักเสร็จก็เดินย้อนกลับมาเข้าบ้าน เตรียมตัวจะไปช่วยขายของ
“สาม แม่เรียกให้ไปหาที่ห้อง” พี่หนึ่งบอกผมที่เอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้อง
“เรียกไปไมอ่ะ?” ผมขมวดคิ้วสงสัย
“ไม่รู้ แกอยากรู้ก็รีบขึ้นไปหาแม่สิ” พี่หนึ่งตอบรีบๆ
“อืม...” ผมพยักหน้า เดินขึ้นบันไดไปห้องแม่ ภายในห้องผมเห็นแม่นั่งอยู่บนเตียงไม้เก่าๆ มองมาที่ผมด้วยดวงตาเศร้าสร้อย ผมเดินเข้าไปนั่งข้างแม่บนพื้นข้างเตียงพลางเงยหน้าถามให้หายสงสัย
“แม่มีอะไรจะคุยกับสามเหรอ?”
“แม่ขอถามแกหน่อย แกมีอะไรจะบอกแม่มั้ยสาม” แม่ยกมือขึ้นลูบศรีษะผมเบาๆ และคำถามของแม่ก็ทำให้ผมนึกถึงอาการปวดหัวที่เป็นอยู่ทันที
“หือ? ไม่มีนี่แม่ สามสบายดี แข็งแรงดีด้วย” ผมรีบตอบปัด แม่ส่ายหน้าช้าๆ
“แม่ดูออกน่ะสาม แกไม่บอกเรื่องนี้แม่ก็รู้ว่าตอนนี้แกกำลังฝืนตัวเองอยู่ แต่ที่แม่ถามคือแม่อยากรู้เรื่องอื่นมากกว่า”
“เรื่องไหนอ่ะแม่?” ผมชักสีหน้างุ่นงง
“แกไม่รู้จริงๆ น่ะรึ?”
“ก็ถ้ารู้แล้วสามจะถามเหรอ แม่พูดแปลกๆ อ่ะ” ผมขมวดคิ้วแล้วเอาคางเชยบนตักของแม่ ปล่อยให้แม่ลูบหัวเล่นเพลินๆ
“เอาเถอะ ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร” แม่ว่าน้ำเสียงนิ่งๆ “ส่วนเรื่องที่แกฝืนตัวเอง ไว้วันหยุดนี้แม่จะหาเวลาพาแกไปให้หมอตวรจอีกที”
“อื้อ สามขอโทษนะแม่ ที่ทำให้แม่เป็นห่วง” ผมบอก แม่บิดหูผมแล้วจับหน้าผมให้เงยขึ้นสบตา
“จะบอกอะไรให้แกจำเอาไว้นะสาม ไม่มีแม่คนไหนในโลกที่ไม่ห่วงลูกของตัวเองหรอก... จะต่างกันก็ตรงวิธีการหยิบยกเอาความรู้สึกนั้นขึ้นมากระทำเท่านั้นล่ะ”
********************************************** :z3:
ใกล้ละ ใกล้จบ :katai4:
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารสาม
-
น่าสงสารสามมาก
-
อ้าวจะจบแล้วเหรอออออ
มาย้อนอดีตต่อก่อนนนนนนน
-
เง้อแล้วสามก็ลืมเดย์ใช่ไหม
น่าสงสารสามอะ
-
มาอ่านแล้วนะครับ
-
อืม รู้สึกสงสารเดย์นิดๆๆ
ที่เป็นคนที่ถูกลืม
-
:ling1: :ling1:
-
ไม่อยากให้สามลืมเดย์อีก :sad4:
-
เข้ามาอ่านรัวๆ และรอติดตามตอนต่อไป ลุ้นๆๆๆ
-
ตอนที่ 23 ผิดหรือที่จะรักกัน
ผมเดินเหม่อๆ มึนๆ ลงมานั่งตรงตีนบันได พี่สองกลับจากมหาลัยกำลังจะเดินขึ้นบ้านเห็นก็อดจะหยุดถามไม่ได้ว่าผมมานั่งขวางทางทำไม อืม...อยากตอบนะครับ แต่ไม่รู้จะตอบยังไงเพราะมันยังงงๆ สุดท้ายผมจึงเลือกที่จะนั่งนิ่งสงบปากสงบคำ พี่สองรอคำตอบไม่ไหวเลยจัดการโบกหัวผมมาหนึ่งที เจ็บชะมัด!
“ถามไม่ตอบ” ขมวดคิ้วพูดหน้าดุ
“ก็ไม่รู้จะตอบว่าไงนี่” ผมบอกพลางลูบหัวป้อยๆ พี่สองเดาะลิ้นเหมือนไม่ได้ดังใจ
“โหย แค่ถามว่ามานั่งขวางทางทำไม มันตอบยากมากเลยเหรอ แกบ้าป่ะสาม”
“บ้า จะมานั่งอยู่ตรงนี้เหรอ” ผมว่าแล้วกระเถิบถอยทางให้
“เออ ก็เพราะว่าบ้าไง ถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ฉันไม่คุยกับแกละ หงุดหงิดว่ะ เชอะ!” ผลักหัวผมแถมอีกทีแล้วสะบัดก้นขึ้นบ้านไป
“ยัยแรงช้าง สงสัยเมนส์ไม่มา...” ผมบ่นหน้ายู่
นั่งพักต่ออีกชั่วครู่ ผมก็ไปช่วยงานบ้านจนถึงสามทุ่ม กินข้าว อาบน้ำ แล้วมานั่งทำการบ้านที่ครูสั่งเผื่อสำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์สลับกับมองนาฬิกาบนหัวเตียงเป็นพักๆ เมื่อเห็นว่าถึงเวลานัดหมายประจำวัน ผมก็ถอนหายใจ สลัดหัวที่ปวดหนักขึ้นทุกๆ นาที ก่อนจะลุกไปเปิดประตูออกมาที่หน้าบ้าน
.
.
.
บิดขี้เกียจ ลากแตะคู่ยี่สิบสามบาทไปตามถนนในซอยเปลี่ยวที่มีแสงไฟสลัวๆ มาถึงหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นท้ายซอย ผมยกมือทุบหัวซ้ำๆ หวังให้อาการปวดหนึบเบาบางลงบ้างแล้วหย่อนก้นนั่งแหมะลงกับพื้น ข้างๆ กำแพงอิฐซึ่งอยู่ติดกับประตูเล็ก
“เฮ้อ~” เงยหน้ามองดวงจันทร์ที่เหลือเพียงเสี้ยว วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ไอ้น่ารักโดนที่บ้านสั่งห้ามให้มานอนค้างกับผม และผมก็ถูกไอ้น่ารักสั่งห้ามอีกทีไม่ให้มานอนค้างบ้านมัน แต่ว่ายังสามารถมาคุยด้วยได้ นับครั้งนี้...ก็เป็นครั้งที่สาม ผิดก็แต่รอบนี้ไม่มีเหตุผลรองรับจากปากไอ้น่ารักสักคำ
ประตูเล็กถูกเปิดออกด้วยแรงกระชาก ใบหน้าที่ผมไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาเจอโผล่ออกมาอย่างเดือดดาน เบื้องหลังใบหน้านั้นมีไอ้น่ารักวิ่งตามร้องไห้ออกมาพร้อมกับแม่ที่เข้ามาลากตัวมันกลับเข้าไปในบ้าน
“คุณอา...” ผมมองไอ้น่ารักที่ยืนยื้อหยุดฉุดกระชากอยู่กับแม่แล้วมองคนตรงหน้าอย่างสับสน
“กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับลูกชายฉันอีก” ราวกับข่มจิตข่มใจให้พูดประโยคเหล่านี้ออกมาอย่างราบเรียบ
“ทำไมครับ?” ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังสั่น
“ฉันรู้ว่าเธอเองก็รู้ดีว่าทำไมฉันถึงห้าม ฉันขอบใจที่เธอเสี่ยงชีวิตช่วยลูกชายของฉันเอาไว้ และฉันก็ยินดีเสมอหากเธอกับครอบครัวของเธอมีเรื่องเดือดร้อนให้ช่วย แต่ตอนนี้ฉันขออย่างเดียว... อย่ามายุ่งกับลูกชายของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง”
“ผมไม่เข้าใจ” ไม่สิ ผมแกล้งที่จะไม่เข้าใจมากกว่า ผมไม่อยากยอมรับว่าเรื่องของผมกับไอ้น่ารักเป็นเรื่องที่ผิดพลาด เป็นเรื่องที่พวกผู้ใหญ่รู้แล้วจะให้อภัยกันไม่ได้ ผมไม่ต้องการแบบนั้น
“เธอเข้าใจ และฉันคิดว่าเธอเข้าใจมากเสียด้วย” พ่อไอ้น่ารักพูดทั้งยังพยายามจะปิดประตูหนี แต่ผมไวกว่า เบียดตัวแทรกเข้าไปได้ก่อน เขาจึงทำสีหน้าไม่พอใจ “เธออย่าให้ฉันหมดความอดทน เด็กอย่างเธอไม่ควรเลือกเส้นทางที่ผิด ตอนนี้ยังกลับตัวได้ก็รีบทำ หรือไม่ก็อย่ามาลากลูกของฉันลงไปร่วมกับการกระทำต่ำๆ ของเธอ”
“เรารักกันนี่เป็นเรื่องต่ำเหรอครับ? เรารักกันอย่างบริสุทธิ์ใจนี่คุณเห็นเป็นเรื่องต่ำๆ งั้นเหรอครับ?... ถึงผมจะยังเด็ก ผมก็รู้ว่าเรื่องไหนควรเรื่องไหนไม่ควร ผมไม่รู้ว่าคุณรู้เรื่องของเรามากแค่ไหน จากไหนและจากใคร แต่เท่าที่ผมรู้อยู่ตอนนี้ พวกผมไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดเลย นอกจากรักกันเท่านั้น” ผมพูดช้าๆ อย่างสั่นๆ ใจก็คิดว่าต้องโดนหมัดหรือไม่ก็ตีนหนานั่นสวนมาแน่ แต่เอาเถอะ ก็คงไม่เจ็บมากไปกว่าหัวผมที่ปวดอยู่ตอนนี้นักหรอก
“เธอคิดว่าผู้ชายสองคนรักกันไม่ใช่เรื่องที่ผิด? หึๆ เธอน่ะยังเด็กนัก ไม่รู้สินะว่าสังคมปกติน่ะเขาไม่ยอมรับเรื่องพวกนี้กันหรอก นี่ไม่ต้องพูดถึงสังคม ฉันที่เป็นพ่อของมันกับแม่ของเธอก็ไม่ยอมรับเช่นกัน”
“แม่ผม?” ผมเริ่มจุกหน้าอก ร่างกายมีเหงื่อไหลซึม
“ใช่ แม่เธอไม่ได้บอกงั้นเหรอ” พ่อไอ้น่ารักเหลือบมองไปทางด้านหลังของผม ซึ่งที่ตรงนั้นเป็นที่ที่แม่ยืนอยู่ ดวงตาทั้งคู่ของแม่แดงก่ำและเอ่อร้นไปด้วยหยาดน้ำใส ผมปากสั่นตัวเย็นวูบ “หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ถ้าฉันกับเมียไม่แอบดูพฤติกรรมของพวกเธอ ฉันก็คงโง่ไปอีกนาน เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจคิดล่อลวงลูกชายชาวบ้าน ฉันไม่เอาเรื่องก็ดีแค่ไหนกันฮึ๊!”
“แม่ปล่อย...!!” ไอ้น่ารักตะโกนพร้อมกับสะบัดตัวหนีจากการถูกจับรั้งแล้ววิ่งเข้ามาหาผม พ่อของมันเห็นดั่งนั้นก็สุดทนเงื้อมือขึ้นตบหน้ามันไปเสียเต็มแรง
“น่ารัก!” ผมวิ่งเข้าไปดูมันที่ล้มลงกระแทกไปบนพื้นกรวด ปากมันมีเลือดซึม น้ำตาผมไหลทันที
“อย่ามายุ่งกับลูกกู!!” พ่อไอ้น่ารักกระชากคอเสื้อผมเหวี่ยงไปด้านหลัง ร่างผมลอยไปกระแทกเข้ากับเสาประตูใหญ่แข็งๆ เสียงดัง *ปึก* แม่เห็นเหตุการณ์ก็แทบจะวิ่งปรี่เข้ามารับผมที่ไหลครูดลงไปนั่งบนพื้น
“สาม...” ไอ้น่ารักหวังจะลุกคลานมาหาผม พ่อมันจึงโมโหจนฟิวส์ขาด หวดหน้าแข้งเข้าที่ชายโครงมันไปอย่างรุนแรง แม่ไอ้น่ารักกรีดร้องเสียงหลงเข้ามากอดขาห้ามสามีไว้ก่อนที่ไอ้น่ารักจะโดนซ้ำอีกชุดใหญ่
“ปล่อยกู...ไม่เห็นเหรอ ลูกมึงมันไม่รักดี!”
“.......” ผมตาพร่า มองร่างเบลอๆ ของไอ้น่ารักที่นอนสำลักลูกเตะ ใจผมอยากเข้าไปหาทว่าร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง
“สาม! สามเป็นอะไรลูก สาม!!” เสียงแม่ตะโกนเรียกผมที่นั่งเอาหน้าแนบอยู่กับอกอุ่นๆ ในอ้อมกอดของแม่ ผมเหลือกตามองแม่ที่กำลังฟูมฟาย และอีกครั้งที่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนนิ่งเฉยไร้การตอบสนองจากร่างกาย ตอนนี้ผมแทบไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ถึงอย่างนั้นหูกับตาของผมก็ยังได้ยินเสียงแผ่วๆ ได้เห็นภาพเบลอๆ ที่ทำให้หัวใจของผมเกือบพังไม่มีชิ้นดี
แม่ไอ้น่ารักถูกสามีตบและทำร้ายร่างกาย ไอ้น่ารักแม้จะเจ็บอยู่แต่ก็ยังเข้าไปช่วยปกป้องแม่อย่างไม่หวาดกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น ทำไม...ทำไมการที่ผมกับมันรักกันถึงทำให้ใครหลายคนต้องโดนทำร้ายด้วย หรือความรักของพวกเราจะเป็นเรื่องที่ผิดอย่างที่เขาคนนั้นพูดมาจริงๆ
แม่มองมือสั่นๆ ที่ป้ายบางอย่างไปจากจมูกผม มันคือของเหลวสีแดงขุ่นปริมาณน่ากลัว ผมกระพริบตาพยายามจะอ้าปากพูดกับแม่ แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาแทน คือความปวดทุรนทุรายและความมืดที่เริ่มก่อตัว
“สาม! ไม่นะตาสาม!!”
แม่...สามขอโทษ’
**************************************** :hao5:
เอามาม่ามาส่งครับ :z2:
-
พ่อน่ารักโหดจัง ทำร้ายลูกเมียแบบนั่นได้ไง
-
:hao5: :hao5: น่าสงสาร
คนจะรักกัน มันผิดเหรอ
-
อย่าเป็นอะไรไปนะสาม
-
แล้วยังไงต่อ กลับมาต่อเร็วๆน่ะ :katai1:
-
ค้างงงงงอะะ คือคุนพ่อโหดไปปะะะ คือเงิบบบบบ ละแบบบบบ น่ารักแลแบ๊วมาก ไม่อยากเชื่อโตมาจะเปนงี้ หรือว่ามันคนล่ะคนกันอ่ะแล้วไมสามแมนงี้อะ คือตอนนี้สับสนนนน เพราะฉะนั้นได้โปรดมาต่อด่วนๆๆๆๆค่ะ :z3:
-
ตอนที่ 24 รอยยิ้มของผมคนเดียว
ในความมืด ผมกำลังเหยียบย่ำไปตามทางเดินที่มองไม่เห็นเพื่อตามหาทางออก
เดินไป...เดินไป และ เดินไป
เวลาผ่านไป จากเดิน ก็ค่อยๆ ปรับความเร็วขึ้น ผมวิ่งจนสุดฝีเท้า ในตอนที่เรี่ยวแรงกำลังจะหมดผมบางอย่างที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นกับผม
“สาม”
หือ...? ผมหยุดวิ่ง ยืนอยู่กับที่แล้วหมุนตัวเพ่งสายตามองหาเสียงที่ดังแว่วมาแผ่วๆ แต่ก็นั่นล่ะ เพราะมืดมากผมจึงมองไม่เห็นใครสักคน
“ฟื้นสิ”
ผมนิ่วหน้าพยายามเงี่ยหูฟังให้แน่ใจอีกหน
“จะทิ้งกันอีกแล้วใช่มั้ย”
“ใครทิ้ง?...ทิ้งใคร?” ผมทำปากขมุบขมิบอย่างไม่ค่อยเข้าใจเจ้าของเสียงที่ได้ยินสักเท่าไร พลันเกิดการสว่างวาบให้แสบตา เปลี่ยนทัศนียภาพรอบตัวให้เป็นจอภาพขนาดหลายสิบจอ ซึ่งในแต่ละจอนั้น ปรากฏภาพใบหน้าของใครคนหนึ่งที่ผมลืมเลือนไปนานแล้วในทุกๆ อิริยาบถ
ตั้งแต่ภาพอ้าปากกว้างหัวเราะตอนประถม หรือแม้กระทั่งภาพแอบงีบหลับในตอนมัธยม แต่ที่ผมรู้สึกโหยหามากที่สุดน่าจะเป็นภาพรอยยิ้มเขินอาย รอยยิ้มที่มีไว้เฉพาะผมคนเดียว...
‘สามจำเราไม่ได้เหรอ’ เด็กชายคนเดียวกันในจอภาพด้านบนสุดยืนกุมมือผมที่มีหน้าตาเหม่อลอยอยู่ข้างเตียง เขาเนื้อตัวสกปรกมอมแมมคล้ายกับว่าไปหนีอะไรมาสักอย่าง แถมหน้าตาน่ารักยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ดูเหมือนเคยแห้งมามากกว่าหนึ่งครั้ง
‘สาม เรารอสามอยู่นะ’ ภาพของเด็กคนเดิมในจอด้านซ้ายก้มลงจูบหน้าผากผมเบาๆ
‘แล้วเราจะมาเยี่ยมอีกนะ หายไวๆ นะสาม’ จอด้านขวา
‘ไอ้ลูกไม่รักดี! คราวนี้จะล่ามโซ่ไว้เสียเลย!’ บนจอด้านหน้าปรากฏภาพของชายวัยกลางคนกำลังโวยวายใส่เด็กที่มาเยี่ยมผมบ่อยๆ อย่างกราดเกรี้ยว
‘สาม! ช่วยเราด้วย! สามอย่าทิ้งเรานะ!!’ และภาพนี้ทุกจอขึ้นเป็นภาพเดียวกัน จากนั้นหน้าจอทั้งหมดก็ดับวูบลงเหลือทิ้งไว้แค่เพียงความมืดกับความทรงจำของผมที่ค่อยๆ ไหลทะลักเข้ามาภายในหัว
‘สามรักเรามั้ย?’
‘รักสิ ถามทำไม’
‘ไม่ใช่รักแบบเพื่อนใช่มั้ย?’
‘บ้า เพื่อนที่ไหนเขาจุ๊บปากกัน ไม่เชื่อลองอีกทีป่ะ จะทำให้ดู’
‘อื้อ...แต่ถ้าทำแล้วสามจะต้องรักเราไปตลอดชีวิตนะ’
‘เป็นคำสัญญาเหรอ?’
‘คำสาปต่างหาก’
‘เหรอ ขนาดนั้นเลย ...ก็ได้ ยอม...’
‘ง่ายจัง’
‘อยากจูบ’
‘ทะลึ่ง’
“เอางี้ เรานายสามขอสาบานว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะสุข จะทุกข์ จะขออยู่และรักเดย์ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ครับ...เท่านี้ได้ใจเดย์ยัง’
‘เหมือนคำสาบานตอนเห็นเขาแต่งงานกันในโบสถ์เลย’
‘ไม่ชอบ?’
‘เปล่า เขินเฉยๆ’
‘งั้นตาเดย์บ้าง’
‘ให้พูดเหมือนกัน?’
‘อื้อ’
‘อืมมม...ครั้งเดียวนะ’
‘วันไหนอยากฟังจะให้พูดอีก เร็วๆ’
‘ตลอดล่ะ...เรานายเดย์ขอสาบานว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะสุข จะทุกข์ หรือต่อให้มีอุปสรรคเลวร้ายแค่ไหนก็จะขออยู่เคียงข้างและรักสามไปชั่วชีวิตเช่นกันครับ’
‘จูบสาบาน’
‘เฮ้ย บ้า! ไม่เอา!’
‘ซ้อมไว้ จะได้คล่อง’
‘สามน่ากลัวอ่ะ ไม่เอาละ กลับเข้าบ้านดีกว่า’
‘ยังไม่เที่ยงคืนจะเข้าแล้ว?’
‘พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้วไง ฝันดีนะ’ ผมใจหาย
*
*
*
“เดย์...” ไขว้คว้าหามือเล็กสะเปะสะปะ แต่ที่จับต้องได้ในตอนที่ลืมตาตื่น กลับกลายเป็นมือหนาๆ ของไอ้เจ้าพ่อวิศวะที่ยืนหล่ออยู่ข้างเตียง โอ๊ยตาย ใครก็ได้ช่วยบอกไอ้สามทีเถอะ ว่าสิ่งที่เห็นในความฝันกับไอ้ความจริงตรงหน้ามันคนล่ะเรื่องเดียวกัน!
************************************** :z2:
จบการละลึกชาติ ต่อไปจะเป็นนมข้นหวานสีชมพู
อีกไม่กี่ตอนก็จบและ ใครไม่สนุกหรือไม่ชอบใจตรงไหน มากระทืบคนแต่งโล้ด เดี๋ยวช่วย ปล. เรื่องรุกๆ รับๆ มันไม่ได้บ่งบอกทางภายนอก ฮา~! :z6:
-
โอ๊ยยยยยย คว่ำถ้วยมาม่ารอกินนมชมพูเย็นๆดีกว่าาาาา
-
:impress2:
-
จบการระลึกชาติแล้วววววว ตื่นมาน่ารักจัดให้หน่อยนุง 55555
-
น้องสามจำได้แล้วใช่มั้ย
-
เดย์ตอนเด็กน่ารัก แต่โดนพ่อแม่กีดกันเดย์ก็เลยพยามจนกลายเป็นอย่างนี้แต่ก็ยังรัก 3 เหมือนเดิม มั่นคงมาก แต่คราวนี้พ่อแม่เดย์ไม่ว่าอะไรแล้วเหรอ
-
จำได้แล้วใช่มั้ย
รู้ว่าสามคงตกใจที่เดย์เปลี่ยนไปขนาดนี้ คึคึ
-
สามจำได้แล้วใช่ไหม
-
สามจำได้แล้วใช่มั้ยยยยยย กี๊สสสสสสสสสส
-
เหยยยยยยยแกร์ ถึงเวลากำหนดบทสามว่าจะเคะหรือเมะละ 555555555555555555
-
ยังไง ยังไง ตกลงยังไงดี
-
แอบฮาา ฉากบรรยายตอนท้าย กร๊ากกก แต่เข้าใจละสาเหตุที่สามลืม เจ็บปวดจริง ๆ สามเอ้ย แต่ยังเชียร์สามกด ไม่นะ ยังไงก็รับไม่ได้ ถ้าให้สามรับ ม่ายยยยยยยยยยย
หวังว่าพ่อแม่สาม กับเดย์จะรับได้สักทีนะ สงสารจริงจังเห้อ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: :pig4: :pig4:
-
รอลุ้นต่อไปปป ลุ้นว่าใครจะได้ใครจะเสีย (เอกราช) 555555
-
อร๊ากกก :z3: :z3:
ตกลงสามเป้น เคะ หรือ เมะ อ้าาาา :a5:
เคะเถ้อะนะงับบบ :hao5: :hao5:
เปนกำลังใจห้ายน้ะ :L2:
-
ฮือออออออออออออออ
หนูสามน่าสงสารจังเลย
พ่อเดย์โคตรมาก ใจร้ายอ่ะ
ปล.ไม่เอาาาาาาาาาาาาาาาา สามเคะ สามเคะ ได้โปรดดดดดดด :hao5: :hao5:
-
:hao7: ในที่สุด เดย์ก็จะได้สมหวังแล้ว
โดนแน่ๆเลยสามเอ๋ย
-
มารอสาม-น่ารักที่ท่าน้ำทุกวันเลยยยยย :katai5:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :heaven :heaven :pig4: :pig4: :pig4:
-
ThankS
-
ตอนที่ 25 คำที่ฝากไว้
“สาม...” ไอ้เดย์ทำหน้าตกใจ พอผมรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็รีบปล่อยมือออกจากมันอย่างว่อง แล้วลองยกขึ้นคลำๆ หัวตัวเองดู “เฮ้ย อย่าเพิ่งไปโดนมัน แผลผ่าตัดมึงยังไม่หายดี”
“ผ่าตัด?...ผ่าตัดอะไรวะ” ผมถามงงๆ มันหน้าเสีย
“มึงจำไม่ได้อีกแล้ว?” ผมอึ้งกับคำว่า ‘อีกแล้ว’ ของมัน
“เปล่า...คือ กูเพิ่งตื่น...กูยังสับสน เออ นั่นล่ะ กูสับสนอยู่”
“มึงแน่ใจนะ?” มันชักสีหน้าเหมือนยังขวัญเสียไม่หาย
“เออ มึงจะกลัวเหี้ยไรเดย์ มึงก็เห็นว่ากูยังจำมึงได้” ผมบอกตัดความรำคาญ ให้ตายสิ อยากให้มันเลิกทำหน้าอย่างนั้นสักที ไอ้สามเห็นแล้วใจแป้วอ่ะครับ “แล้วนี่...กี่วัน?”
“อะไรกี่วัน?”
“กูผ่าตัดมาได้กี่วัน” หอกหัก คนยิ่งคอแห้งๆ จะให้พูดซ้ำพูดซากอะไรนักหนา *หงุดหงิด*
“อ้อ...วันนี้เข้าวันที่เจ็ด” เป็นอะไรกับเจ็ดมากมั้ยกู ครั้งที่แล้วก็เจ็ด
“กูหลับไปนานขนาดนั้น” ผมพึมพำพลางคิดย้อนกลับไปยังสิ่งที่ฝัน “ถึงว่า...”
“ถึงว่าอะไร?” ไอ้เดย์ถาม ผมมองหน้าหล่อของมันแล้วจิ๊ปากอารมณ์เสีย แม่ง! ตอนนั้นกินอะไรถึงได้โตเอาๆ ขนาดนี้วะ ให้ตายกูก็ไม่บอกมึงหรอก ว่าจำเรื่องราวในอดีตได้ อายชิบหาย
“จะเสือกอยากรู้ไปทำไม บ้านเบิ้นไม่มีให้กลับหรือไง” แกล้งตัดเยื่อใยกลบเกลื่อนหน้าร้อนๆ
“มี” มันตอบห้วนๆ แล้วเดินหงอยๆ ไปนั่งบนโซฟา
“มีก็กลับไปดิ” กูยังไม่อยากรำลึกอดีตกับมึงตอนนี้
“หมอบอกต้องมีคนอยู่เฝ้า จนกว่าแผลมึงจะหายดี”
“แล้วไง” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไอ้เดย์ถอนใจเหนื่อย
“กูรับปากแม่มึงกับไอ้เป้ไว้ว่าจะอยู่ดูมึงให้”
“เหรอ แต่โทษนะครับ กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น นี่ไงกูรู้สึกตัวแล้ว แถมคุยกับมึงได้ปร๋อ ฉะนั้นมึงไม่ต้องห่วงนะครับ เชิญกลับบ้านไปได้เลย” ผมโบกไม้โบกมือไล่
“นี่มึงไม่อยากอยู่กับกูขนาดนั้นเลย?” โอ้ ม่ายนะ ไม่เอา อย่าทำหน้าอย่างนั้น สามใจไม่ดี
“กู...”
“หึ ก็ว่าจะไม่มาให้เห็นหน้าจนกว่ามึงจะออกจากโรงพยาบาลอยู่หรอก แต่พอได้ยินข่าวว่ามึงยังไม่ฟื้น สักที วันนี้กูเลยตัดสินใจมา เอาเถอะ ถ้ามึงไม่อยากอยู่กับกูนักก็จะไม่บังคับ เดี๋ยวกูโทรไปบอกไอ้เป้ให้กลับมาเฝ้ามึงแทนแล้วกัน” มันทำหน้าเศร้าพูดต่อเสียงตัดพ้อ และเมื่อผมเห็นมันทำท่าจะเดินไปที่ประตู ความรู้สึกแพ้ย่อยยับก็พุ่งเข้ามาในใจทันที ไอ้สามหนอไอ้สาม ให้มันได้แบบนี้สิวะ
.
.
.
“อย่าเยอะ กลับไปนั่งที่เดิมเลย” ฮึ๊ย ใจจะเต้นแรงทำไมนักวะ
“มึงเปลี่ยนใจ?” ไอ้เดย์เดินกลับไปนั่งที่เดิม
“ถ้าจะลำบากคนอื่น กูให้มึงลำบากดีกว่า” ผมตอบ ทว่าตาไม่มองมัน
“ยังไงก็ได้ถ้าเป็นมึง”
“แหม พูดเหมือนมึงแอบชอบกูงั้นแหละ” ถามเอง เขินเอง กูบ้าป่ะเนี่ย
“........” เงียบ ไร้เสียงตอบรับ เอาวะ ลองอีกที
“เอ...หรือไอ้ที่มึงทำให้กูได้เห็นธาตุแท้ของน้ำทั้งๆ ที่กูไม่เคยคิดจะเชื่อคำพูดเพื่อนมาตลอดนั่นน่ะ เพราะมึงไม่อยากเสียกูไปเอ่ย?” ผมพูดแล้วหันไปแกล้งยิ้มล้อเลียนใส่กะว่าถ้ามันปฏิเสธจะหัวเราะกลบกลื่น แต่ผมดันคิดผิด เพราะผลที่ได้คือไอ้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเล่นพุ่งเข้ามากอดผมซะเต็มเหนี่ยว ทำเอาสะเทือนไปถึงแผลบนหัวเลยทีเดียว
“เหี้ยเจ็บ ทำอะไรของมึงเนี่ย!!” ผมทุบหลังมันดังตุบตับ “ปล่อยกูสิไอ้เหี้ย กูเจ็บแผล!!”
“สามจำเราได้ สามจำได้แล้วใช่มั้ย” ไอ้เดย์ถามพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น ผมนี่น้ำตาเล็ดทั้งอึดอัดทั้งเจ็บแผล มึงลืมแล้วเหรอครับว่ากูเป็นคนป่วย?
“จำอะไรของมึง กูไม่รู้เรื่อง ปล่อยกูได้แล้วกูเจ็บแผล!” ผมเฉไฉ รับรู้ได้เลยว่าตัวเองหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว หวังว่ามันคงจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของผมเต้นนะ
“ไม่ปล่อย เราจะกอดสามอยู่อย่างนี้จนกว่าสามจะบอกเราว่าสามจำเราได้”
“กูเจ็บแผลไอ้เดย์” จิกผมแม่ง
“โอ๊ย!!” มันร้องแต่มือไม่ปล่อย หึๆ เอากับมันสิครับ ทนมือจริงนะมึง
“จะปล่อยไม่ปล่อย กูบอกกูเจ็บแผลไอ้เวรนี่!” คราวนี้ผมเล่นจิกสองมือเลย ไอ้เดย์ทนยื้อไว้สักพักก็ยอมถอยออกไปทำหน้าหงอยเป็นลูกหมา...ไม่ใช่ละ เหมือนพิทบูมากกว่าลูกหมาอีก
“มึงจะทำอะไรเห็นใจคนเจ็บอย่างกูหน่อยสิวะ แม่ง ต้องให้ใช้ความรุนแรง ช่วยหัดรู้ตัวเองหน่อยสิครับ ว่าตัวเองไม่ได้บอบบางเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ห่า! กระดูกกูแทบหัก”
“สามจำเราได้จริงๆ ด้วย” มันยิ้มแก้มปริ ตาสองข้างเป็นประกายวิบวับ
“จะ...จำเจิมไร พ...เพี้ยนป่ะมึง ไม่คุยละ กูง่วง” ผมแสร้งเบือนหน้าหนีเพื่อหลบอาการร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง ขณะกำลังจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวนอนอย่างที่บอก ไอ้หล่อเดย์ก็แทรกพรวดเข้ามานอนบนเตียงด้วยอีกคน “เฮ้ย!” ผมตัวแข็งทื่อเมื่อถูกผู้ชายตัวเกือบเท่าๆ กัน ขึ้นคร่อม
“คิดจะหนีกันน่ะไม่ง่ายหรอกนะสาม” มันพูดพร้อมกับล็อคศรีษะผมไม่ให้หันหนีไปไหนได้
“เล่นบ้าๆ หนีที่ไหน แล้วมึงก็ลืมไปแล้วไงว่ากูเพิ่งผ่ากะโหลกมา” รู้เลยครับว่าหน้าตัวเองต้องแดงแน่ๆ เพราะไอ้หล่อเดย์ยิ้มสดชื่น และก็ช่างเป็นรอยยิ้มที่ชวนหนาวขนตูดจนสุดตีน
“จำที่เราเคยบอกได้มั้ย หืม...” มาให้กูทวนความจำอะไรตอนนี้ครับ
“มึงเคยบอกอะไรกูด้วยเหรอเดย์” ผมใช้สองมือยันหน้าอกมันไว้ กลัวแม่งทิ้งตัวทับลงมาชิบหาย
“เคยสิ เมื่อเร็วๆ นี้นี่เอง ถ้าจำไม่ได้เราจะเตือนความจำให้...” ไอ้เดย์ยิ้มกริ่มพลางโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหู “เราบอกว่า ‘เจอกันครั้งหน้า มึงต้องเป็นของกู’ ไงล่ะ”
ลมหายใจอุ่นๆ รดใบหู ทำผมรู้สึกสยิวปนสยองน่ากังวล แต่ถ้าไอ้สามจำไม่ผิด...ครั้งหน้าของมัน ก็ครั้งนี้ของกูน่ะสิ!
..................................................... :hao7:
ยังจะหวานไปอีกเรื่อยๆ เพราะไม่มีมาม่าแล้ว หมดกล่องแย้ว เหลือแต่น้ำตาล ปล.เรื่องสามรุก สามรับ ยังต้องลุ้นต่อไป จบเมื่อไหร่ได้รู้กันแหละ ซึ่งก็ใกล้และจ้ะ คริคริ :impress2:
-
เขิลอาย อร๊าย เขิล หุหุ น่ารักจะกดพี่สามใช่มิ จะกดให้ได้เลยใช่มิ๊
คิกๆๆ ไม่ลุ้นมันละ จะกด หรือจะ คร่อม ขอเขิล ๆ กับสามและเดย์อย่างเดียวดีกว่า
หุหุหุ ฟินนนนน มั่ก
-
เบาๆหน่อยนะลูกกก :pighaun:
-
รอลุ้นอยู่ทุกวัน
-
หมดมาม่าแล้ว /จุดพลุฉลอง :impress2:
-
สามรับๆไปเถอะ กร๊ากกกก สงสารน่ารัก เขารอมานานแล้ววววว
-
:haun4: ถึงตาน่ารักกดแล้วนะสาม
-
จำเดย์อดีตคนน่ารักได้แล้วดีจัง ที่สำคัญไม่ดราม่าแล้วดีมาก เบื่อดราม่าขอหวานหวานเยอะเยอะด้วย :o8: :-[
-
อย่าเอากายภาพอดีตมาทำร้ายความจริงในอนาคต
.
.
.
.
.
รับเถอะสาม หนูต้องรับให้ให้ได้ ยอมรับความจริงซะ ให้เดย์รุกเถอะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao6:
-
ตอนที่ 26
“พะ...พูดเป็นเล่น” ผมมองหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มของไอ้เดย์อย่างหวาดๆ
“ไม่เล่นล่ะ เราพูดจริงทำจริงเสมอ”
“กูคนเจ็บนะ” ผมขนลุกเมื่อไอ้เดย์ใช้นิ้วโป้งเขี่ยเล่นแถวๆ รูหูของผมทั้งสองข้าง
“เราจะพยายามทำเบาๆ ไม่ให้สะเทือนไปถึงแผลแล้วกันนะ” โห นี่มึงไม่มีความคิดจะหยุดเลยใช่มั้ยนิ เอ๊ะ ว่าแต่มันจะทำอะไร?
ติดใจสงสัยไม่ทันไรไอ้หล่อเดย์ก็โน้มลงมาจูบหน้าผากผมเบาๆ
“อย่าบอกนะมึงจะปล้ำกู?” ผมถาม และลึกๆ ก็ยังติดใจกับสัมผัสอันอ่อนโยนของมันด้วย ไอ้เดย์ยิ้มหวานทว่าไม่ตอบคำถามใดๆ ก่อนจรดริมฝีปากลงที่แก้มของผมทั้งสองข้าง แต่เพื่อไม่ให้มันทักท้วงได้ที่หลังขอผมบอกอะไรมันสักหน่อยเถอะ “เดย์”
ไอ้คนด้านบนหยุดการกระทำที่ชักชวนให้คนอื่นที่อาจบังเอิญเปิดประตูเข้ามาในห้องเข้าใจผิด เลิกคิ้วมองหน้าผมอย่างกับจะรอฟังประโยคต่อไป
“คือกูไม่อยากคิดหรอกนะว่ามึงจะทำอะไรต่อจากหอมแก้ม แต่อยากบอกให้รู้เผื่อมึงจะจำไม่ได้ว่า...กูยังไม่ได้แปรงฟัน แล้วก็...กูหลับมาเจ็ดวันแล้ว”
และเหมือนแม่งจะนึกขึ้นมาได้จริงๆ ถึงได้เล่นเบี่ยงตัวออกจากการคร่อมผมไปนั่งเอาขาห้อยเตียงเสียรวดเร็ว เพิ่งเข้าใจวันนี้แหละว่ะ ไอ้เรื่องรักๆ ก็ยังแพ้ขี้ฟัน เฮ๊อะ!
“นึกว่าจะรักกันจริง โด่ รังเกียจขี้ฟันกูล่ะสิ” แอบบ่นด้วยความน้อยใจพลางมุดหน้าหนีเข้าใต้ผ้าห่ม เออ ปกติกูต้องโล่งอกไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมต้องมาบ่นอะไรงี่เง่าเป็นผู้หญิงแบบนี้วะ ไอ้สามงงตัวเองเป็นที่สุด
“บ่นอะไรสาม” บ่นมึงนั่นแหละไอ้หล่อ แค่ไม่ได้แปรงฟันเจ็ดวันทำรังเกียจ *เฮิร์ท*
“อย่ามายุ่งกับกู กูจะนอนนนนน” ลากยาวเหยียด แว่วได้ยินเสียงหัวเราะลงคอของไอ้คนข้างๆ แหม มันน่ายันตกเตียงจริงๆ
“งอนที่เราไม่จูบเหรอ” เปล๊า ไอ้สามไม่ได้งอนและไม่คิดจะงอนมึงเลยเหอะ
“……” แกล้งหลับแม่ง พักหนึ่งไอ้หล่อก็ทิ้งน้ำหนักลงมากอดผมที่นอนอยู่ซะครึ่งตัว ทำอย่างกับตัวแม่งเบาเหลือหลาย
“ไม่งอนนะไอ้ดื้อ เดย์ไม่ได้รังเกียจสามนะ แค่ไม่อยากแกล้งคนป่วยอ่ะ นะครับนะ” ขยันเปลี่ยนศัพนามให้กูสับสนเข้าไป ไหนจะเสียงง้อแอ๊บแบ๊วนี่อีกปะไร ประสาทมากป่ะ โอ๊ย ผ้าห่มนี่ก็ทำกูร้อนได้ร้อนดีจริงๆ ร้อนซะหน้ากูแดงไปหมด ปากนี่ก็อีก อยากโชว์เหงือกนักไงถึงได้ไม่ยอมหุบสักที
“สามโผล่ออกมาให้เดย์เห็นหน้าหน่อยนะ ออกมาให้เดย์หายคิดถึงหน่อยเร็วๆ ครับ” มันเอาหน้าถูๆ ไถๆ ไปตามลำตัวด้านบนของผม
“................” กูหลับ
“สามครับ สามให้เดย์รอมาจะแปดปีแล้วน้า สามยังจะให้เดย์รออีกเหรอ” มันทำเสียงอ้อนๆ ผมว่า ให้ผมออกไปเจอหน้ามันตอนทำเสียงแบบนี้มีหวังได้มีหัวเราะกันลั่นโรงพยาบาลแน่คุณเอ๊ย
“สาม...” มันหยุดนิ่ง ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นจึงต้องตัดสินใจแง้มผ้าห่มออกดู
“เหี้ยเดย์! มึงร้องไห้อีกละ” ผมตกใจเลิกผ้าห่มออกทั้งหมด มันมองผมตาแดงๆ “ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะมึง อย่าร้องไห้ง่ายๆ ดิ ใครมาเห็นเข้า มึงได้เสียภาพพจน์เจ้าพ่อวิศวะหมด”
“เป็นใครมันจะยิ้มออก สู้อดทน รอคนรักที่ลืมเรามาจะแปดปีอย่างหวังลมๆ แล้งๆ แต่พอเขาจำได้กลับไม่ยอมให้เห็นหน้า” หูย เดย์ครับ ถ้าจะตัดพ้อกันซะขนาดนี้ มึงไปเอารถแทรกเตอร์มาชนกูเลยเหอะ
“มึงไม่จำเป็นต้องรอกูนี่” ผมพลั้งปาก ไอ้เดย์ชะงักมองพลางทำหน้าราวกับโดนใครเอามีดเฉือน มันปาดน้ำตาจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนหันหลังให้
“กูขอโทษที่ดื้อรอมึง กูมันโง่เองที่คิดว่าถ้ามึงจำได้แล้วจะรักษาสัญญา”
“เดย์...” ผมคว้ามือมันเอาไว้แต่มันก็สะบัดทิ้งโดยไม่หันมามอง แล้วไปที่ประตู
“กูจะลงไปซื้อของ มึงนอนพักเถอะ” ความรู้สึกผิดเท่าภูเขาแล่นเข้ามาจู่โจมผมทันที อะไรวะ ก็แค่แหย่เล่น มึงจะจริงจังกับคำพูดกูมากไปมั้ย
“เดย์ เดี๋ยวก่อน...เฮ้ย!!” ด้วยความจะรีบเข้าไปรั้งไอ้เดย์ไว้ ทำให้ทั้งคนทั้งเสาน้ำเกลือพากันพร้อมใจล้มลงไปนอนแผ่อยู่กับพื้นเย็นเฉียบ สาเหตุหลักๆ คงเพราะผมนอนไม่ได้สติอยู่หลายวัน การทรงตัวเลยยังไม่ค่อยเสถียรสักเท่าไร โชคดีที่ไม่โดนแผลเก่า อยากร้องไห้จริ๊ง!
“สาม!” ไอ้เดย์หมุนตัวกลับร้อยแปดสิบองศาเพื่อที่จะเข้ามาพยุงผมลุกขึ้น ผมจึงอาศัยจังหวะนี้จัดการทำให้มันเสียหลักเข้ามาซบอยู่ในอ้อมกอดเสียเลย อันนี้เขาเรียกพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสไงครับ ฮ่าๆ *เจ้าเล่ห์*
“กูจับมึงได้แล้ว” เอาขาเกี่ยวเอวมันไว้แน่น “อย่ามาทำตัวพระเอกขอร้อง กูไม่อิน” ผมพูดแล้วงับๆ หัวมันอย่างหมั่นเขี้ยว เอาให้แม่งผมร่วงเพราะน้ำลายบูดๆ ของกูนี่แหละ
“สามปล่อยเดย์” มันไม่ดิ้นนะครับได้แต่บอกเฉยๆ ผมได้ทีก็เอาใหญ่ กัดหัวลามไปขบหู มันย่นคอหนี “สามไม่เอาไม่เล่น”
“งั้นมึงก็อย่าร้องไห้แล้วก็อย่าเดินหนีกูสิ”
“งั้นสามก็อย่าพูดจาทำร้ายใจเดย์สิ” มันย้อนซะผมจุก ผมเลิกขบหูมันมาทำหน้าเสียทันที ไอ้เดย์เงยหน้ามองผมเศร้าๆ
“กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ เวลามันผ่านมานานมากแล้วนะ กูไม่รู้จะเริ่มกับมึงยังไงดี คือ...กูยังปรับตัวไม่ได้อ่ะเดย์”
“แต่สามจะไม่บอกให้เดย์เลิกรอใช่มั้ย?” น้ำเสียงอ้างว้างของมันยิ่งเป็นการตอกย้ำให้ผมรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับมันไว้ และผมก็ไม่กล้าตอบจนกว่าจะได้คุยกับแม่ถึงเรื่องนี้ ฉะนั้นสิ่งที่ผมสามารถทำให้มันได้ในตอนนี้คือจับหน้าของมันตึงเอาไว้กับมือทั้งสองข้างก่อนจะบรรจงมอบจูบของผมให้กับริมฝีปากของมันอย่างแผ่วเบา
“ตอนนี้กูอาจจะยังตอบคำถามของมึงไม่ได้ แต่กูสาบานนะเดย์ ว่ากูจะไม่หนีอีก”
********************************** :z2:
แถมอีกตอนให้พอฟินๆ จริงๆ คนพิมพ์จะบอกว่า มันแมนทั้งคู่นะ แต่อารมณ์สองต่อสองแม่งออกเึคะทั้งคู่อ่ะ ถ้าไม่อ่านตอนจบมาแล้วจริงๆ มันตัดสินกันยากมาก ปล. เชียร์กันต่อไป :hao6:
-
สามจ๋าาา พูดเพราะๆแบบเดย์บ้างสิ แค่นี้เดย์ก็ดูเคะแตกละนะ 55555
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: o13 o13 :pig4: :pig4:
-
สามดูเมะ เดย์ดูเคะมีร้องไห้มีงอนด้วย น่ารักสุด ๆ
-
ตอนที่ 27 คนเห็นแก่ตัว
ตอนเช้าหมอเข้ามาตรวจอาการ ผมที่สะลืมสะลือฟังบ้างไม่ได้ฟังบ้างก็พยักหน้าตอบคำถามไปแบบเบลอๆ ไม่รู้ตอบผิดตอบถูกตรงไหนหรือเปล่าเพราะเห็นหมอกับพยาบาลสองคนหัวเราะกันคิดคักแถมไอ้เดย์ที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างเตียงยังทำหน้าระอาใจใส่อีก ตกลงกูตอบอะไรผิดเหรอครับ?
“หมอเขาถามว่าอยากอยู่ต่อมั้ย สามพยักหน้าทำไม ไม่อยากกลับบ้านเหรอ?” ไอ้เดย์ถามหน้านิ่วเทน้ำจากเหยือกใสใส่ลงในแก้วยื่นส่งให้ผมที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียงหลังหมอกับพยาบาลออกกันไปได้สักพัก
“ก็ไม่รู้นี่” ผมอุบอิบตอบพลางรับน้ำมาดื่มอย่างกระหาย ก็พลันนึกเรื่องที่จะเถียงออก “แหม กูฟังรู้เรื่องที่ไหน ยังเบลอยาที่ถูกฉีดแก้ปวดเมื่อคืนอยู่เลย” ใช่ครับ เมื่อวานนับจากที่ผมและไอ้เดย์ปรับความเข้าใจกันได้ กลางคืนผมก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรงจนไอ้เดย์ต้องตาลีตาเหลือกกดเรียกหมอให้มาฉีดยาระงับปวดให้ ไม่งั้นไม่ได้นอนกันแน่ๆ
“แล้วนี่ยังปวดอยู่อีกมั้ย?” มันเท้ามือทั้งสองข้างลงบนเตียงพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาอยู่ในระดับสายตา ผมว่าหน้าห่วงๆ ของไอ้เดย์เนี่ย ดูยั่วดีชะมัด “เป็นอะไร?” มันเห็นผมไม่ตอบคำถามสักทีก็ขมวดคิ้วตีขรึม
“หือ...เปล่า กูไม่ปวดละ แล้วนี่มึงไม่ไปเรียนเหรอ” ผมตอบก่อนจะดึงหมอนหนุนมาวางบนตัก สงสัยเพราะไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไอ้ที่ตรงนั้นของผมก็เลยเก็บกด ไม่เอาน่า เย็นไว้ลูกพ่อ
“สามอยากให้เดย์ไปเหรอ” มันทำหน้าสลด ยืดตัวตรงแต่คอตก หนอยไอ้หล่อนี่ หัวกูเป็นแผลไม่พอ มึงยังจะมาซ้ำเติมให้หัวใจกูเป็นแผลด้วยอีกนะ ชอบทำจริงๆ ไอ้หน้าตาทำร้ายจิตใจกูเนี่ย
“มันหน้าที่ของมึงไม่ใช่เหรอที่จะต้องไปเรียน ถ้ากูปกติดีเหมือนมึงนะเดย์ กูจะไม่ยอมปล่อยให้เสียเวลาเรียนของกูไปแม้แต่สักวินาทีเดียวเลย เพราะหากกูทิ้งเวลานั้นไปก็เท่ากับกูโยนเงินที่แม่กับพี่สาวสองคนหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงและหยาดเหงื่อทิ้งเชียวนะเว้ย” คนอย่างแม่งต้องอธิบายให้ถึงแก่นครับ ไม่งั้นสลดนาน เดี๋ยวจะพาลให้หัวใจของผมห่อเหี่ยว
“มีเรียนบ่ายเดี๋ยวไปเที่ยงๆ ก็ได้” มันร่าเริงขึ้นมานิดหน่อย แค่นิดหน่อยจริงนะๆ ผมเห็นแล้วเกิดหมั่นใส้จึงแกล้งหยิกจมูกมันไปแบบหยอกๆ
“เย็นเลิกเรียน มึงค่อยมาเยี่ยมกูใหม่ก็ได้ กูไม่หนีไปไหนหรอกน่ะ”
“รู้จักพูดจาหลอกล่อนะ” มันดึงมือผมออกแล้วยิ้มกริ่ม ผมยักไหล่
“กูคารมดีจะตาย”
“หึ คารมดีจนสาวๆ วิ่งหนีน่ะเหรอ”
“คุยกับมึงนี่อารมณ์ดีไม่ได้นานจริงๆ”
“งอน?” มันยื่นหน้าเข้ามายิ้มล้อเลียนใกล้ๆ ผมหงุดหงิดกับท่าทีกวนโอ๊ยของมันมาก ก็จัดการจับท้ายทอยมันกดเข้ามาจูบปิดปากซะเลย อยากมาทำกูไม่สบอารมณ์ดีนัก
“อื้อ...!!” ไอ้เดย์เบิกตาโพลง ผมกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ภายในใจขณะใช้ลิ้นร้อนซุกซนสำรวจช่องปากหวานๆ และโรมรันลิ้นของมันเสียจนพอใจ
“ฮ่า เป็นไงยังคิดว่ากูงอนมึงอีกหรือเปล่า ฮ่าๆ” ผมถามปนเสียงกลั้วหัวเราะอย่างพอใจ ไอ้เดย์หน้าแดงยกมือเช็ดปากที่เปื้อนน้ำลาย หายใจหอบถี่เหมือนขาดอากาศ
“ไอ้เหี้ย” มันอู้อี้ส่งเสียงด่า ผมขำพรืด
“ในชีวิตกูไม่เคยเอาเปรียบผู้หญิงนะ แต่ถ้าเป็นผู้ชายอย่างมึงกูว่ากูทำได้ทุกอย่าง อย่าคิดจะข่มกูเชียว” สามารถทำให้ไอ้เจ้าพ่อคณะวิศวะอย่างไอ้เดย์ปิดปากเงียบเพราะความอายได้ ไอ้สามรู้สึกสะใจ๊สะใจว่ะครับ
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!” มันชี้หน้าคาดโทษผมไว้ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าเป้ของมันเดินไปเปิดประตู
“อ้าวจะไปไหนล่ะ” ผมแกล้งถาม ไม่รู้สิครับ ผมชอบนะเวลาที่มันเขินผมน่ะ มันเหมือนผมได้ไอ้น่ารักคนเก่ากลับคืนมางั้นอ่ะ
“ไปวางแผนฆาตกรรมมึงไง ตอนเย็นกูจะแวะมาใหม่” มันหันกลับมาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันตอบอย่างแค้นๆ ผมเห็นก็หัวเราะร่วนจนปวดกรามไปหมด แม่ง คนอะไรน่ารักเวลาโกรธ กร๊ากๆ~
.
.
.
เมื่อไอ้เดย์กลับไปเรียน ผมก็นอนอยู่บนเตียงโดยมีความเงียบหงันเป็นเพื่อน ผมจึงมีเวลาคิดถึงเรื่องที่บอกไอ้เดย์ไปว่าจะไม่หนี ทว่าความหมายตรงนี้มันก็แปลได้หลายอย่างอยู่นะ หากรู้จักทำความเข้าใจกับมันจริงๆ ซึ่งไอ้เดย์เองก็คงจะรู้ซึ้งดีไม่ใช่น้อย แม้ว่ามันจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม
และแน่นอน ผมยอมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวเช่นนี้ เพียงเพราะต้องการใช้เวลาก่อนจะเคลียร์ปัญหาทั้งหมด เพื่อพิสูจณ์ความรู้สึกที่มีต่อไอ้เดย์ให้ชัดเจน ว่าผมแค่กำลังยึดติดอยู่กับอดีตที่จำได้ หรือว่ายังรักมันอยู่จริงๆ
******************************************************** :mew3:
ชื่อเรื่องเพิ่งมานึกออก เตียงนี่เตียงโรงพยาบาลสินะ (หัวเราะ)
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วนะ แม้ตอนจะสั้น แต่ก็อยากได้ความคิดเห็นนะจ๊ะ สนุก ไม่สนุกอะไรก็ว่าไป
ปล.เดี๋ยวจบจะหนีไปเรื่องอื่นไม่ต่อตอนพิเศษสักสองเดือน ถ้าไม่ยอมเม้นต์ (อ่ะล้อเล่น) :hao7:
-
คิดจะทำอะไรสาม อย่าได้คิดมาก เดย์ออกตัวขนาดนี้แล้ว
-
รักกันเถอะ... ตอนแรกอ่านเมะชนเมะ ตอนนี้รู้สึกเหมือน เคะชนเคะ มันจะเสียบกันเป็นมั๊ยเนี่ย ฮาๆๆๆๆๆ
-
:hao7: ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ณ ตอนนี้ เดย์ต้องเมะเท่านั้นนนนนนนนนน
ไอ้ที่เราเห็นว่าเคะเป็นแค่อยากอ้อนเมีย?
-
เดย์ิน่ารักกก
-
ตอนที่ 28
ตกบ่ายไอ้เพทายกับไอ้เป้กอดคอกันมาเยี่ยม มันสองตัวทำหน้าตื่นเต้นกันมากที่ได้รู้ข่าวเรื่องผมสามารถลุกขึ้นมาคุยกับพวกมันได้เหมือนเดิม มิหนำซ้ำของที่เอามาเยี่ยมคนเพิ่งฟื้นอย่างผมยังเป็นข้าวเหนียวส้มตำปลาร้าที่ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง
หากลองให้ถามว่าไอ้พวกห่านี่มันเคยคิดกันบ้างมั้ยว่าผมจะกินได้มั้ย ขอตอบเลยว่ามันคิดกันมาก่อนหน้าจะซื้อกันแล้วครับว่าผมต้องกินไม่ได้ ถึงได้เอามานั่งกินล่อหน้าล่อตาผมอย่างเอร็ดอร่อยเยี่ยงนี้ไง แม่งกวนส้นตีน!
“แน่ใจนะว่ามึงจะไม่กินกับพวกกู” ไอ้เป้ถามขณะตักส้มตำใส่ปากคำโต หน้ามันตอนที่ถามผมนั้นวอนโดนอะไรฟาดมาก และผมโคตรอยากให้สิ่งนั้นเป็นหน้าแข้งของผมเสียจริงๆ ให้ตายสิ
“ซุปหน่อไม้ก็มีนะเว้ยสาม ของโปรดมึงไม่ใช่เหรอวะ” ไอ้เพทายยักคิ้วลิ่วตาก่อนจะตักซุปหน่อไม้ขึ้นมาโชว์ผม หมายมั่นจะยั่วน้ำลายกันให้ได้ ไอ้เพื่อนเลว
“การแทคทีมของพวกมึงน่าจะโดนตีนคู่ของกูนะ” ผมกัดฟันบอก
“เฮ้ยๆ พวกกูเป็นห่วงกลัวมึงจะหิวหรอกนะ ถึงได้ชวน อะไรว้า ทำดีไม่ได้ดี” ไอ้เป้ลอยหน้าลอยตาพูด
“ใช่ๆ ไม่ใช่เพื่อนไม่ทำนะมึง” ไอ้เพทายสำทับให้กับคำของไอ้เป้หนักแน่นขึ้น ซึ่งหากผมหลงกลเชื่อก็โง่กว่าปลาทองล่ะครับ
“เพื่อนหมาๆ น่ะสิ รีบๆ ยัดเข้าไปเหอะจะได้เก็บทิ้ง กลิ่นแม่งจะทำห้องเน่าอยู่ละ”
“แหม เดี๋ยวนี้ทำเป็นรังเกียจนะ” รังเกียจพ่อง กูเกรงใจพวกหมอพวกพยาบาลเขาหรอกเว้ย
“ใช่ซี่~ ตอนนี้คุณสามเขาเป็นคนใหม่แล้วนี่เนอะ หลับไปนานจนถึงแดนฟ้าดาวดึงส์ขนาดนั้นจะให้ตื่นมากินอาหารบ้านๆ อย่างพวกเราคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วแหละ” ไอ้เป้ ไอ้ปัญญาอ่อน
“เป้ ขอร้องอย่าหาเรื่อง ถึงกูเจ็บอยู่แต่กูก็ลุกขึ้นไปเตะมึงได้นะ อย่าลืม” ผมขู่
“อุ๊ยตาย กลัวจังเลยค่า เพทายขาช่วยเป้ด้วยนะคะ” มันกระเถิบเข้าไปเกาะไหล่ไอ้เพทายที่นั่งน้ำหูน้ำตาไหลจากการหัวเราะไม่หยุด สัด!
“กูบอกให้เลิกเล่น” ผมเน้นเสียงเหี้ยม ไอ้เป้หยุดการอ้อล้อทันที
“กูอยากให้มึงเฮฮา”
“มันใช่เวลามั้ย” ผมถาม ไอ้เป้หน้าจ๋อย
“เครียดอะไรของมึงอีกล่ะ” ไอ้เพทายว่า
“แรกๆ ก็ไม่ แต่หลังๆ น่าจะใช่ กูเครียดกับพวกมึงนี่แหละ กินล้ออยู่ได้ รู้ว่ากูยังกินรสจัดไม่ได้ยังเสือกล้อไม่ดูอารมณ์ เดี๊ยะๆ”
“ขำๆ น่า”
“แดกเงียบๆ ไปไอ้เป้ ก่อนที่มันจะกลายเป็นมื้อสุดท้ายในชีวิต” ผมบอกเสียงเด็ดขาด หลังจากนั้นมันสองตัวก็ช่วยกันกินช่วยกันเก็บล้างจนห้องสะอาดเรี่ยมไม่มีกลิ่น
.
.
.
ตลอดบ่ายผมนั่งดูรายการโทรทัศน์ไปปากก็อ้าหาวหวอดๆ อย่างรู้สึกง่วงขึ้นมาเล็กน้อย จึงคิดจะขยับตัวลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำแล้วค่อยกลับมานอนเอาแรง ทว่าได้ยินเสียงเคาะประตูห้องผมเลยต้องพับความคิดนั้นเก็บไว้ก่อน
“แม่” ผมเอ่ยเรียก แม่ได้ยินก็รีบวางตะกร้าหวายลงแล้วเข้ามากอดผมทันที
“สามฟื้นแล้ว โอ้ขอบคุน คุณพระคุณเจ้าที่ช่วยให้ลูกชายของแม่ปลอดภัย” แม่ระดมหอมแก้มผมยกใหญ่ จากนั้นก็ผละออกไปมองผมน้ำตาซึม
“สามแค่ผ่าตัดเองนะแม่ ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงหรืออยู่ในขั้นโคม่า” ผมพูดติดตลกหวังจะให้แม่ขำพลางยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาให้แม่ “แล้วแม่มาเยี่ยมสามแบบนี้ แม่ให้ใครดูร้าน พี่หนึ่งหรือพี่สอง?”
“แม่...” แม่อ้ำอึ้ง
“สาม ช่วงที่มึงไม่ได้สติ แม่มึงไม่ได้ขายของนะ” ไอ้เพทายบอกอย่างไม่กล้าจะสบตาผมสักเท่าไร
“ทำไมล่ะแม่ สามอยู่โรงพยาบาลบ้านเราก็ต้องใช้เงินนะ ไหนจะค่ากินค่าอยู่รายวันอีกล่ะ ประกันจ่ายให้ได้ไม่หมดไม่ใช่เหรอ”
“แม่ก็อยากขายนะสาม แต่เห็นแกหลับไม่ได้สติแล้วแม่ใจหายจริงๆ” แม่พูดพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาที่ไอ้เป้ลากออกมาให้
“ใจหายหรือไม่มีคนช่วยหุงข้าว” ผมกระเซ้า ทั้งๆ ที่ใจร้อนรนกับค่าใช้จ่ายไม่น้อย แม่ขมวดคิ้วแล้วตีแขนผมแรงๆ
“ทำเป็นเล่นนะตาสาม รู้มั้ยว่ามีคนเขาห่วงเราเยอะแยะขนาดไหน น่าตีจริงๆ” ตีแล้วเหอะ สามเจ็บด้วยนะจ๊ะแม่จ๋า
“หูย สามแค่เป็นห่วงสวัสดิภาพการเงินบ้านเรา แล้วก็ไม่อยากให้แม่ดราม่าเฉยๆ”
“มามงมาม่าอะไร อยากกินก็ไปซื้อ” ไม่ใช่ละแม่ ดราม่าเศร้าๆ ไม่ใช่มาม่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
“ไม่ใช่มาม่าแบบนั้นแม่ เออ ช่างเหอะ เอาเป็นว่าแม่ไม่ต้องเป็นห่วงสามแล้วนะ สามฟื้นแล้ว ไม่กี่วันหมอคงให้กลับบ้านได้ แม่ตั้งใจขายของนะจ๊ะ เดี๋ยวสามกลับบ้านไปจะไม่มีงานให้ทำใช้หนี้ หุๆ” ไม่วายหลุดแซว แม่ได้ทีขบเขี้ยวจัดมาให้อีกหนึ่งดอก เน้นๆ แดงเป็นรอยนิ้วมือเลยสิแขนผม
“ทำเป็นเล่นตลอดนะเรา” แม่หันไปหาเพื่อนสองคนของผมที่ยืนอยู่หลังโซฟา “ลูกเป้กับลูกเพทายช่วยแม่เทกับข้าวใส่จานให้ตาสามกินหน่อยนะ เดี๋ยวแม่ขอตัวไปคุยกับหมอเรื่องกลับบ้านของสามมันหน่อย”
“ไม่มีปัญหาครับแม่” ไอ้เป้ตอบรับก่อนจะเดินไปจัดแจงแกะถุงแกงสองสามอย่างในตะกร้าหวายใส่จานกับไอ้เพทาย
“เจอเดย์มั่งมั้ยสาม” แม่หันมาคุยต่อ ผมชะงักหยุดแม้กระทั่งลมหายใจ
“อือ ก็เจออ่ะ ตื่นมาก็เห็นมันแล้ว ทำไมเหรอแม่”
“เปล่า งั้นแม่ไปคุยกับหมอก่อนนะ” แม่พูด แต่ผมรู้ได้ด้วยตัวเองเลยว่า แม่กำลังสงสัยเรื่องความทรงจำของผมกลับมาบ้างหรือเปล่า
“ฝากตาสามให้กินข้าวให้หมดด้วยนะลูก” แม่ลุกขึ้นเดินไปบอกไอ้เป้กับไอ้เพทายจากนั้นก็เปิดประตูออกไป ผมมองบานประตูที่ปิดสนิทแล้วทอดถอนหายใจ
“แกงจืดตำลึง ผัดวุ้นเส้น ไข่เจียวหมูสับ โห น่ากินทั้งนั้น” ไอ้เป้สาธยายขณะยกสำรับอาหารมาเสิร์ฟผมถึงเตียง
“แม่มึงทำใช่ป่ะ” ไอ้เพทายขโมยฉกหมูชิ้นในจานผัดวุ้นเส้นของผมไปกิน และถามทั้งๆ ที่หมูยังเต็มปาก มารยาททรามมากครับมึง
“คงงั้นมั้ง เครื่องเยอะขนาดนี้ซื้อในกรุงเทพคงไม่มีหรอก” บอกอย่างไม่ใส่ใจนัก ผมชำเลืองมองไอ้เป้ที่ยืนละล้าละลังจะทำอะไรก็ไม่ทำ จะพูดอะไรก็ไม่พูด “เป็นห่าไรเป้ ยืนบิดอยู่นั่น ปวดเยี่ยวไงวะ?”
“ปวด เอ้ย ไม่ใช่ เออสาม กูมีอะไรจะถาม มึงอย่าไปบอกแม่มึงนะว่ากูถามน่ะ” ไอ้เป้ทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเตียง ผมก็มองหน้ามันรวมทั้งส่งสายตาให้มันถามมาเพราะกูจะกินข้าวแล้วครับ หิว... อันที่จริงข้าวโรงพยาบาลผมก็กินนะ แต่กินน้อยมากเพราะมันไม่อร่อยสักนิด และต่อให้คุณจ่ายค่ารักษาแพงแค่ไหน มันก็ไม่อร่อยเลยเหอะ
“แม่มึงมีอะไรกับไอ้เดย์ป่ะวะ?” มันตัดใจถามในที่สุด
“มึงหมายความว่าไง?” ผมย้อน ไอ้เป้เหลือบมองไอ้เพทายพร้อมกับขยับตัวตรง
“ก็ช่วงหลายวันที่มึงหลับอยู่ กูได้ข่าวมันเข้าออกบ้านมึงบ่อยๆ อยู่นะ”
“ไปได้ข่าวมาจากไหน ข่าวมั่วเปล่า” ผมซักไซ้ไล่เรียง
“เฮ้ย ไม่มั่ว ฝนเขาบอกกูมา” ไอ้เป้รีบพ่นชื่อคนให้ข่าว
“แล้วน้องเขาไปรู้ได้ไง” ผมยังไม่เลิกเซ้าซี้
“คือ...”
“บอกกูมาไอ้เป้ ถ้ามึงคิดจะถามกูอยู่”
“บอกน่ะบอกได้ แต่กูไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนน่ะสิ” ไอ้เป้ตอบเสียงแห้ง
“เอาแค่รู้เรื่อง ไม่ต้องยืดเยื้อ” ผมวางช้อนลง
“คืองี้นะ ฝนเขาไปบ้านมึง...”
“ไปบ้านกู? ไปทำไม”
“กูกำลังจะบอกอยู่เนี่ย ฟังเฉยๆ ก่อนไม่ได้ไงวะ ถามจริงวุ้ย” ไอ้เป้เหวี่ยง ผมนั่งนิ่งไม่คิดเถียง “ฝนเขาไปแถวบ้านมึงเพราะหอพักเพื่อนเขาอยู่แถวนั้น กูไม่รู้หรอกว่าเขารู้จักบ้านมึงได้ไงเพราะกูไม่ได้ถามเหมือนกัน แต่ฝนบอกผ่านไปทีไรก็เห็นไอ้เดย์เข้าออกบ้านมึงทุกที แค่นี้แหละ”
“แล้วทำไมฝนไม่ถามไอ้เดย์เอง พี่น้องกันไม่ใช่ไง” ผมนิ่วหน้าแปลกใจกับคู่นี้
“กูจะไปรู้ได้ไง”
“แล้วมึงไม่ถาม”
“เอ๊า ไอ้คนป่วยนี่ กูยังไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเขานะโว้ย จะไปกล้าถามเซ้าซี้ได้ไง เกิดเขาเกลียดกูขึ้นมา กูไม่ต้องอกหักแดกแห้วแทนอากาศเหรอ บักควายนี่!” จบครับ จบคำบอกเล่าของไอ้เป้
“สาม กูว่าถ้ามึงไม่กล้าถามแม่เอง มึงลองถามไอ้เดย์ดูดีกว่ามั้ย เพราะกูก็ชักสงสัยขึ้นเหมือนกัน” ไอ้เพทายเสนอทางคิด
“เออ มึงถามมันเอาเองเลยดีกว่า” ไอ้เป้เสริม
“พวกมึงคิดว่ามันจะยอมบอก?” ผมเลิกคิ้ว ถือช้อนที่ตักแกงจืดคาไว้
“ล้านเปอร์เซ็นพวกกูคิดว่ามันต้องบอกมึง!” พวกมันสองคนพร้อมใจกันตอบ เออดี ไอ้เรื่องโยนขี้ให้กูเนี่ย เข้ากันเป็นปีเป็นขลุ่ยจริงเลยนะไอ้พวกบ้า
******************************************** :ling2:
ยาวที่สุดใน 28 ตอนละว่าป่ะ ใกล้รู้เรื่องละ ตอนหน้ามีหวานอีกหน่อย แล้วก็จะพาไปเครียด แต่ไม่มาม่านะต๊ะ
จากนั้นก็คงจบ แถมตอนพิเศษหวานๆ ของคู่สามและเดย์ (สปอยสิชิมิงี้) ปล.คู่ลูกกลิ้งกับวิทยาเก็บไว้เจอกัน :hao6:
-
สามช่าง...น่ารัก :call: :call: :call:
-
เป็นพระเอกแต่บทน้อยมากเดย์
-
:ling1: ยังคงเชียร์ เดย์กดสาม
-
เดย์ย้ายมาอาศัยที่บ้าน3 เลยหรือเปล่า หรือเตรียมอะไรไว้ให้ประหลาดใจใช่ไหม
-
เป็นพระเอกแต่บทน้อยมากเดย์
นั่นสิ ทำไมบทน้อย ว่าแต่ เดย์ แกพระเอกเหรอ 555
-
ตอนที่ 29 นี่หรือที่เรียกว่ารัก
นั่งคาดโทษไอ้เพื่อนรักสองตัวอยู่บนเตียงได้ไม่นาน คุณนายวันดีที่ไปคุยกับคุณหมอก็กลับเข้ามาด้วยสีหน้าสดชื่นมีกำลังใจ สงสัยจะมีข่าวดี
“หมอเขาว่าไงครับแม่ ไอ้สามจะตายภายในสามวันเจ็ดวันมั้ยครับ” เป้เสือกทันที แต่โทษเหอะนะ กูไม่ได้โดนของครับเพื่อน
“ไม่ตายจ้ะ อีกสองสามวันก็น่าจะกลับบ้านได้ หมอเขาขอรอดูว่าจะมีอาการแทรกซ้อนหรือเปล่าน่ะ” แม่เดินยิ้มไปหิ้วตะกร้าหวาย “สามแม่กลับก่อนนะลูก แม่ว่าจะไปเตรียมขายของวันพรุ่งนี้”
“อ้าว ใจไม่หายแล้วเหรอแม่” ผมยังไม่เลิกแซว แม่เลยทำตาดุใส่หวังปรามให้ผมสำนึก แต่ก็ไม่ ผมหัวเราะร่วน เป้กับเพทายยิ้มๆ แล้วพากันยกมือไหว้ แม่ยกมือรับไหว้จากนั้นก็เดินหายออกไป
“มึงนี่กวนตีนกระทั่งกับแม่เนอะ” เป้ว่า ผมยักไหล่ไม่สนใจ จริงๆ กูควรคืนคำนี้ให้มึงนะ
ผมขยับตัวลงจากเตียง จับเสาน้ำเกลือต่างไม้เท้าลากเข้ามาในห้องน้ำ มองหน้าตัวเองในกระจก ครึ่งหนึ่งของศรีษะด้านบนมีแต่ผ้าพันแผล ไม่ต้องเดาก็รู้ผลว่าหัวผมคงต้องโล้นไปอีกนาน ถอนใจปลงกับใบหน้าโทรมๆ ก่อนจะทำธุระให้เสร็จแล้วกลับออกมา
ห้องว่างเปล่า โทรทัศน์เปิดทิ้งไว้ เป้กับเพทายไม่อยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน...อย่างว่าครับไอ้สองคนนี้ ไปไม่เคยลา มาไม่เคยกล่าว อย่าให้เห็นหน้านะมึง พ่อจะด่าให้ ผมเอื้อมมือไปปิดโทรทัศน์แล้วเดินกลับมาขึ้นเตียง นั่งมองห้องอยู่เงียบๆ คนเดียวก็ต้องแอบถอนใจ คิดถึงไอ้เดย์ว่ะ
.
.
.
“หือ? เดี๋ยวนะ เดี๋ยวก่อน ทำไมกูจะต้องคิดถึงมัน?” ผมรู้สึกงงกับความคิดตัวเอง แถมพยายามสลัดยังไงก็ไม่ยอมออกไปจากหัวซะด้วย โอ้ว~ ไอ้สาม สงสัยมึงท่าจะอาการหนัก
*ก๊อก ก๊อก ก๊อก*
ผมหยุดประทุษร้ายหมอนที่มีอยู่หนึ่งเดียว แล้วตีหน้านิ่งหันไปมองเจ้าของเสียงเคาะประตูในชุดช็อปวิศวะสีน้ำเงินเข้มซึ่งถือข้าวของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” ผมแสร้งเก๊กเสียงขรึม ไอ้เดย์เหลือบมองมาที่ผมแวบหนึ่งก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา ท่าทางมันดูเหนื่อยๆ แปลกๆ
“ของมึง” โห โดนแซวเมื่อเช้าทีเดียว เลิกพูดเพราะๆ กับกูยาวเลยนะครับไอ้หล่อ
“ของกู? อะไร?” ผมขมวดคิ้วมองถุงข้าวของที่วางกองอยู่ข้างตัวมัน
“อยากรู้ลงมาดูเอง”
“ห๊ะ อืม” ผมรับคำอย่างง่ายๆ จากนั้นก็ขยับตัวลงจากเตียงไปสำรวจดูของข้างในถุง พอเห็นข้างในว่ามีอะไรบ้างผมก็เงยหน้าขึ้นมองไอ้เดย์
“นี่มึงกะซื้อมาให้กูอาบเหรอเดย์” สาบาน ไม่ได้ประชด แต่แม่งซื้อมาเยอะจริงๆ
ในถุงสามถุงที่มันหอบหิ้วมา มีทั้งแบรนด์ซุปไก่สกัด ทั้งรังนก ไหนจะนมตราหมีโกลด์อีก นับรวมๆ กัน ก็หลายแพ็คอ่ะครับ แบบนี้ไม่ให้ผมแซวยังไงไหว
“ซื้อมาให้ มีหน้าที่กินก็กินไป หรือถ้าอยากจะเอาไปอาบก็เรื่องของมึง” มันเอนตัวพิงพนักโซฟาพลางยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
“ไปเหนื่อยอะไรมา ถือของมาหนักเหรอ” ผมอดถามไม่ได้ “อีกสองสามวันกูก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว มึงไม่จำเป็นต้องซื้อมาเยอะขนาดนี้ก็ได้...เกรงใจ ไม่ใช่ถูกๆ ด้วย”
ไอ้เดย์เลื่อนมือที่ก่ายหน้าผากลงแล้วหันมามองผมพร้อมกับใบหน้าเจือรอยยิ้มบางๆ
“เดย์เต็มใจซื้อให้ครับ สามไม่ต้องคิดมากหรอก” แม่เจ้า พอมันกลับมาพูดเพราะๆ กับผมอย่างนี้ หัวใจดวงน้อยๆ ของไอ้สามก็เต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันที น่ารักนัก เดี๋ยวก็จับจูบซะนี่
การกระทำดันไวกว่าความคิดหลายขุม เมื่อถอนปากออกไอ้เดย์ก็จ้องผมอย่างกับจะคาดคั้นเอาคำอธิบาย
“โทษกูไม่ได้นะ ใครใช้ให้มึงมาทำตัวน่ารักกับกูล่ะ” ผมยิ้มพอใจแล้วเลียริมฝีปาก
“น่ารักพ่อง!”
“อุ๊ก” หนึ่งหมัดประเค็นใส่ท้องเน้นๆ มิหนำซ้ำยังไม่ออมแรงให้อีกต่างหาก นี่หรือที่เรียกว่ารักกัน ฮือ...น้ำตาจะไหล
“สม” มันเยาะเย้ยผมที่นั่งกุมท้องตัวงอ
“ไอ้งก เมื่อก่อนยังไม่เห็นตอบโต้กันแรงงี้เลย อย่างมากก็ไม่เอาสาม อย่าทำสิสาม เราอายนะสาม” ผมบ่นอย่างรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เป็นความรู้สึกที่กลั่นออกมาจากข้างในลึกๆ
“....” เงียบ
“ปากบอกว่ารัก ที่แท้ก็รังเกียจ”
“.....” ไร้เสียง
“แม่ง คิดถึงไอ้น่ารักจริงเว้ย!” ผมยืดตัวตรงแล้วมองหน้าไอ้เดย์ค้อนๆ มันเองก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแต่มองผมกลับมาด้วยสายตาของคนผิดหวังเท่านั้น
ชิบหายล่ะ!
**************************************** :z2:
เอิ่ม...สั้นๆ
รักคนอ่าน อวยคนเม้นต์จ้า
-
มายัง? เห็นอะไรแว็บๆ
-
นั่นสิ ทำไมบทน้อย ว่าแต่ เดย์ แกพระเอกเหรอ 555
ถูกใจ เดย์คือนายเอกต่างหาก ใสซื่อจะตาย 555
ปล.บางทีนายก็น่าโดนถีบนะสาม
-
จริงจริงแล้วสามคือพระเอก แต่เดย์คือนายเอกนี่เอก สงสัยเดย์จะน้อยใจที่สามชอบเดย์ตอนน่ารักมากกว่า
-
อ่า.....งานเข้าสามซะแล้ว
เดย์คงน้อยใจอ่ะ เพราะสามชอบตอนที่เดย์คือน้องน่ารักมากกว่า
-
งอนกันจนงงแล้ว :katai5:
-
เดย์งอนแล้วววววว
-
ิอ้าวๆๆๆๆ สามงานเข้าๆ
ง้อด่วน :3123:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :katai4: :katai4: :hao7: :pig4: :pig4:
-
ค้างอ่ะ.....เกิดอะไรขึ้นกับเดย์
-
หายไปนานเลยคนเขียนลืมหรือเปล่าเอย มันค้างนะปล่อยทิ้งไว้แบบนี้
-
เดย์งอนแล้วนะ สามง้อเลยยยยยย
-
ลืมอะเปล่า ว่าคนอ่านรออยู่
-
เดือนหนึ่งแล้ว
-
ThankS
-
แจ้งข่าว จากผู้พิมพ์*
หลังหายไปด้วยเรื่องบางอย่าง
กลับมาอีกที นิยายตัวเองถูกลบไปหลายเรื่อง
น้ำตาจะไหล เหลือเรื่องนี้ของอีพี่ กับอีกสองเรื่องของตัวเองเท่านั้น
เอาเป็นว่า เรื่องนี้ ยังไงจะลงให้จบจ้ะ เพราะเค้าฝากมาจบนานละ แต่ติดที่เราเองมีปัญหา
ขอโทษนักอ่านที่ติดตามและตามข่าวมาตลอดด้วยนะคะ
ถ้าไม่ขัดข้องอะไร สิ้นเดือนนี้จบแน่ (ขอบคุณค่ะ)
-
ตอนที่ 30 น้อยใจ
“เอ่อ.....กู....”
“ถ้ามึงยังไม่ลืมนะสาม ว่าเรื่องทั้งหมดมันผ่านมาแปดปีแล้ว คำพูดของมึงก็ทำร้ายตรงนี้ของกูมาก” มันจิ้มนิ้วชี้เข้าตรงอกซ้ายพลางลุกขึ้นยืน “หากมึงยังจำฝังใจกับตัวกูที่อยู่ในอดีตของมึง แล้วรับตัวกูที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไม่ได้... กู...ขอโทษด้วยว่ะ ที่ดื้อด้านยังรอมึง....” ตาแดงๆ มองมาอย่างตัดพ้อ ทำผมวูบไหวอย่างใจหาย
“เดย์คือ กู....”
”มึงรู้อะไรมั้ย ทุกครั้งที่ส่องกระจกกูมักจะเกิดคำถามกับตัวเองทุกที ว่าที่อะไรๆ กูเปลี่ยนแปลงไปจากวัยเด็กขนาดนี้ เวลามึงจำกูได้ขึ้นมามันจะเหลืออะไร อย่างเช่นไอ้ความรู้สึกทั้งหมดที่มึงเคยสาบานไว้น่ะ” พูดจบประโยคที่กรีดแทงหัวใจผม เดย์มันก็เปิดประตูหนีออกไปเลยครับ ไม่เผื่อเวลารอให้ผมประมวนผลเพื่อรั้งมันไว้สักนิด โถ กูนี่ก็ปากพล่อยจริงๆ
*เพลี้ย* ยกมือตบปากตัวเองให้สำนึก
กำหมัดมองถุงของบำรุงร่างกายที่ไอ้เดย์ซื้อมาให้สลับกับบานประตูที่ถูกปิดสนิทก่อนจะถอนใจ เดินเข็นเสาน้ำเกลือกลับมาที่เตียงสอดส่ายสายตามองหาโทรศัพท์มือถือบนชั้นแล้วคว้าขึ้นมาไว้ในมือ กะว่าจะโทรไปง้อไอ้เดย์สักหน่อย แต่ก็ดันนึกขึ้นได้ว่า ผมไม่มีเบอร์มันเลยนี่หว่า
เวรเอ๊ย ถ้าไม่ติดตรงแผลผ่าตัดยังไม่หายนะ ผมจะเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดแม่ง!
ผมได้อยู่โรงพยาบาลต่ออีกห้าวัน เพราะมีรายการต้องตรวจเช็คเพื่อให้แน่ใจว่าผมจะไม่มีโรคแทรกซ้อนจากการผ่าตัดและรายระเอียดอะไรอีกหลายอย่างที่ผมไม่ได้ใส่ใจฟัง เรื่องของเรื่องคำอธิบายของหมอไม่ค่อยเข้าหัวเท่าไร ซ้ำยังเป็นห้าวันที่โคตรทรมาณเพราะไอ้เดย์เล่นไม่โผล่หน้ามาเลย ครั้นพอถามไอ้เป้กับเพทายซึ่งสลับกันมาเยี่ยมก็ไม่มีใครรู้
เพทายน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่ไอ้เป้นี่สิ ตามจีบน้องสาวเขาอยู่ทำไมไม่รู้จักถามให้วะ เซ็งตัวโตเท่าบ้านอ่ะ
“เดือนหน้าให้เข้ามาตรวจอีกทีนะครับ ส่วนแผลพยายามอย่าให้โดนน้ำจนกว่าจะถึงวันตัดไหม ยาให้ทานตามที่หมอเขียนบอกไว้บนหน้าซอง อย่าให้ขาดให้เกินนะครับ ถ้ามีอาการแปลกๆ อย่างเช่นอาการปวดหัวที่ขนาดทานยาไปแล้วไม่หายให้รีบกลับมาพบหมอทันทีเข้าใจนะครับ” หมอบอกแม่กับผมตรงหน้าประตูห้องตรวจ
“เออ หมอครับ แล้วอาการเดิมๆ ของผมแบบเมื่อก่อนจะกลับมาอีกหรือเปล่า” ผมถามพร้อมกับยกมือขวาแตะที่อกซ้าย รู้สึกอยู่ๆ ก็เจ็บหน่วงขึ้นมาเพราะดันมีภาพไอ้เดย์ที่กำลังร้องไห้แวบเข้าหัว
“หากการผ่าตัดเป็นไปด้วยดีหมอคิดว่าไม่น่าจะกลับไปเป็นแล้วล่ะครับ” หมอยิ้มตอบ
“งั้นถ้ามันไม่ได้เป็นไปด้วยดีสักวันมันจะกลับมาอีกใช่มั้ยครับ” ผมกลืนน้ำลาย แม่ยื่นมือมาจับมือซ้ายของผมแล้วบีบแน่น เป็นการบีบๆ ปล่อยๆ แบบให้กำลังใจน่ะครับ
“ถ้าไม่มีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจหรือสมองอย่างรุนแรง การจะกลับไปมีอาการความจำเสื่อมแบบเดิมเป็นเรื่องยากครับ แต่อย่างที่ผมได้อธิบายให้คนไข้ทราบก่อนเข้ารับการผ่าตัดไปแล้ว ว่าตอนนี้คนไข้อายุยังน้อย หากใช้ชีวิตไปตามปกติเปอร์เซ็นที่จะมีอาการความจำเสื่อมกลับมาไม่มีแน่นอน”
“แบบนี้ถ้าผมแก่ก็มีสิทธิ์เป็นอีกสิหมอ” ผมถามอย่างใจหาย
“พยายามทานยาเป็นประจำ และกลับมาพบหมอตามนัดทุกครั้ง เป็นไปได้มากที่เมื่อคนไข้อายุเยอะขึ้น กลุ่มอาการเหล่านั้นจะไม่กลับมาอีกครับ” หมอตอบโคตรครุมเครือ คอยดูนะถ้าทำตามทุกอย่างแล้วไม่หายกูจะมาดักตีหัวหมอ เก็บค่ารักษาแพงระยิบ ระดับความมั่นใจเสือกไม่ได้เพิ่มเติมขึ้นเลย
“เราแม่ลูกจะทำตามที่คุณหมอบอกทุกอย่างค่ะ ขอบคุณนะคะ” แม่ยกมือไหว้แล้วหันมาตีแขนผมที่ยืนนิ่ง “ตาสามไหว้ขอบคุณ คุณหมอเขาซะสิ จะได้กลับบ้านกัน”
“อืม ขอบคุณครับหมอ” ผมยกมือไหว้ หัวใจชาไปทั้งดวง
“ไม่เป็นไรครับ” หมอรับไหว้พร้อมรอยยิ้ม แล้วผมกับแม่ก็หันหลังให้หมอเดินออกมาจากโรงพยาบาล ผ่านไปสักพักแม่ถึงได้พูดเหมือนคนกลั้นน้ำตาอย่างสุดกลืน
“สามไม่ต้องกลัวนะลูก สามจะต้องหายดี แม่เชื่อว่าถ้าสามดูแลตัวเองแล้วมาพบหมอเรื่อยๆ สามจะไม่ต้องกลับมาทรมาณแบบเดิมอีก”
ผมมองความพยายามของแม่แล้วโคตรสงสาร แต่ก็รู้ตัวครับว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มรับ
“อื้อ สามไม่เป็นไร ผ่าตัดไปแล้วยังไงสามก็ต้องหาย แม่นั่นล่ะอย่าคิดมาก” พลางเอื้อมมือไปลูบหลังปลอบเบาๆ แม่ปาดน้ำตาสูดจมูกเสียงดัง *ฟืด* ก่อนจะพยักหน้ายิ้มน้อยๆ
“เออจริงสิแม่ แล้วนี่เราจะกลับยังไง หมอบอกตอนนี้อย่าเพิ่งให้อะไรกระทบกระเทือนแผล ถ้าขึ้นรถเมล์ เราต้องรอจนกว่าจะเจอคันที่ไม่แน่นเลยนะ สามว่าสงสัยได้รอจนรากงอกแน่อ่ะ” ผมพูดติดขำ
“ไม่ต้องรอ เดี๋ยวมีคนมารับ” แม่ตอบน้ำเสียงเริ่มดีขึ้นนิดหน่อย
“หือ ใครอ่ะ? พี่วินเหรอ?(หมายถึงวินมอเตอร์ไซค์)” ผมทำหน้าเป็นหมาสงสัยทันที ก่อนจะนึกขึ้นได้ “อ๋อ ไอ้เพทายใช่ป่ะ แต่สามจำได้ว่ามันมีเรียนนี่ หรือมันจะโดดมารับ หู๊ย เพื่อนรักของสาม”
“เพ้อเจ้อ ไม่ใช่หรอก” อ้าว แล้วใครวะ? ไอ้เป้เหรอ ไม่ๆ ไอ้นี่ถีบชิดซ้ายไปได้เลยเพราะมีแค่แมงกะไซค์คันละแสนไว้ขับเท่ห์ๆ ให้สาวซ้อนเอานมชนหลังเท่านั้นแหละ
“นั่นไง พูดถึงก็มานั่นแล้ว” แม่ชี้ไปที่รถ Suzuki Swift สีแดงกับป้ายทะเบียนอันคุ้นตา ขับวนตามวงเวียนเข้ามาจอดเทียบริมฟุ๊ตบาทข้างตึก ผมหน้าบูดเลยครับตอนเจ้าของรถลงมาเปิดประตูให้แม่แล้วเข้ามาช่วยผมถือข้าวของไปเก็บไว้ในกระโปรงหลัง หายหัวไปตั้งห้าวันเพิ่งจะคิดโผล่มาเหรอ?
“ต้องให้เปิดประตูให้อีกคนมั้ย?” เก็บของเสร็จมันหันมาถาม เห็นหน้าแม่งตรงๆ แล้วทั้งเจ็บทั้งคัน... เจ็บที่ใจแต่คันที่ตีนอ่ะ อยากเอาไปลูบยอดหน้าหล่อๆ แม่งชิบหาย
“ไม่ต้องเสือก กูเปิดเองได้ ไม่ได้หง่อยแดก” ผมเหวี่ยงใส่มันจบก็กระชากประตูแล้วมุดเข้ามานั่งบนเบาะหลัง ความรู้สึกผิดที่มีต่อมันถูกความนอยด์แดกเรียบร้อยครับ น้ำตาจะไหล
“ร้อนมั้ยครับแม่” มันคาดเข็มขัดนิรภัยพร้อมหันไปถาม
“ไม่ลูก กำลังดีเลย ขอบใจที่อุตส่าห์เสียเวลามารับแม่กับสามนะ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ” มันยิ้มตอบแล้วหันกลับไปขับรถ และในเมื่อมันไม่คิดจะหันมาสนใจ ผมก็ได้แต่ขยับตัวนั่งในท่าสบายที่สุดก่อนจะหลับตา แต่จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลเอ่อออกมาจนผมสะดุ้งต้องรีบปาดทิ้ง... โถไอ้สาม แค่ห้าวันมึงเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันมองออกไปยังนอกหน้าต่างเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องน้ำตาพลางลองคิดทบทวนหาเหตุผลทั้งที่ยังสับสนไปด้วย
“สามปวดแผลเหรอลูก” แม่ถามน้ำเสียงไม่สบายใจเมื่อเห็นผมเงียบไป
“หือ เปล่าแม่ สามแค่ง่วงเฉยๆ” ผมหันไปตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มให้แม่คลายกังวล “เออแม่ แม่ว่าพรุ่งนี้สามไปเรียนคนอื่นจะกลัวสามมากกว่าเดิมมั้ยอ่ะ ขาดเรียนไปตั้งนานกลับไปอีกทีมีอุปกรณ์เสริมเป็นผ้าพันแผลแบบเนี๊ยะ” ชี้หัวตัวเอง
“อย่าไปกัดใครเขาเข้าล่ะ” แม่ตอบกลับ ผมนี่ร้องโห่เลย คุณนายวันนี้ช่างปากร้ายจัง
“ผมไม่ใช่หมานะแม่ เออ แต่ไม่แน่เนอะ บางทีสามอาจจะกัดไอ้เป้กับไอ้เพทายก็ได้ เตรียมจ่ายค่าฉีดยารักษาโรคพิษสุนัขบ้าให้พวกมันด้วยนะแม่ สามไม่อยากถูกจับส่งเทศบาล ฮ่าๆ” เหลือบตามองคนขับเห็นมันยิ้มน้อยๆ ชักหมั่นเขี้ยว ยื่นปากงับแม่ง
“โอ้ย!” มันร้อง
“ตาสาม!!” แม่ตบหน้าผม *เพลียะ* บอกเลยอีกนิดโดนแผล กูตายแน่ “ตายแล้ว โดนแผลมั้ยลูก แม่ไม่ได้ตั้งใจ แต่แกเองก็ไม่ดี ลูกเดย์ขับรถอยู่ไปแกล้งเขาได้ไง เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไงหะ ไอ้ลูกคนนี้นี่” บ่นตาเขียวไป มือก็จับคางผมสำรวจแผลบนหัวเบาๆ
“สามหมันไส้อ่ะ ช่างเหอะไม่โดนแผลหรอก” จับมือแม่ที่คางมาจุ๊บเบาๆ แล้วยักคิ้วกวนไอ้เดย์ในกระจก มันทำหน้างงมองผมขณะลูบตรงที่โดนกัดไปด้วย “ไม่ได้กัดแรงอย่าสำออย ส่วนตาก็มองถนนนู้น ไม่ต้องมามองกู”
“ตาสาม แม่เคยบอกว่าไงหึ๊ ทำไมไม่จำเนี่ย อยากโดนอีกทีใช่มั้ย” แม่บิดหู ไม่แรงนักสงสัยแอบกลัวสะเทือนไปถึงแผล
“อู๊ยแม่ สามได้ยินแม่บอกตั้งหลายอย่าง สามจำได้ไม่หมดหรอก ไม่เอาละ อยู่ใกล้มือทีไรเป็นต้องได้เจ็บตัวทุกที สามนอนดีกว่า” ผมบอกแล้วทิ้งตัวพิงเบาะ แม่หันกลับมามองด้วยสายตาดุๆ คาดว่าหายดีเมื่อไรเป็นได้โดนดี
“ลูกเดย์ แม่ขอโทษแทนตาสามด้วยนะจ๊ะ อย่าไปโกรธมันเลย มันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ บ้าๆ บอๆ” ได้ยินเสียงแม่พิอบพิเทาไอ้เดย์ผมนี่ทำท่าอยากจะอ้วกเลยครับ แต่ต้องแอบทำนะ ประเดี๋ยวเรื่องยาว
“ไม่เป็นไรครับแม่...... ผมชินแล้ว” ท้ายประโยคเป็นอะไรที่ไม่มีเสียงหรอก ทว่าผมอ่านได้จากปากตอนที่หันมามองผมก่อนจะรีบหันกลับไปมองถนนเพื่อความปลอดภัยของเราสามคน
ขับรถประมาทนะมึง ผมคิดแถมหัวใจยังกระตุกวูบไปพร้อมกับประโยคสุดท้ายของมัน
.........................โปรดติดตามตอนต่อปายยยยย
ห่างหายไปนานกับการกู้สมองคืน ในที่สุดก็ได้มาลงต่อสักที ต้องกราบขออภัยคนอ่านด้วยนะคะ ///ยอมโดนทุกการกระทำ ขอบคุณค่ะ