-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
★★★★★★★★★★★★★★★★
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามของหนึ่งนะคะ อาจจะไม่ได้แต่งเก่งเหมือนนักเขียนมืออาชีพ แต่ก็รักที่จะทำมัน เลยพยายามเขียนดู ลองอ่านเรื่องนี้ดูนะคะ ดื้อรัก❤❤คุณพ่อลูกติด เป็นนิยายชุด หลานคุณย่า แต่ขอละคำนี้แล้วกัน เพราะมันดูยาวไป มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเรื่อง รักแรก แลกรัก และเรื่อง แอบรัก นะคะ
ชาร์ล โรเรนโซ่ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ชาวอิตาลี่ เบื้องหน้าเป็นนักธุรกิจทั่วไป แต่เบื้องหลังกลับมีธุรกิจสีเทา เพื่อสร้างความยิ่งใหญ่ให้ตัวเอง มีลูกติดที่เกิดจากภรรยาชาวไทยหนึ่งคน ชื่อว่า โชวา โรเรนโซ่ แต่ภรรยาเสียชีวิตหลังจากคลอดลูกชายได้เพียงหนึ่งอาทิตย์
อริญชณ์(บราวนี่) ธีรธำรงค์กุล น้องชายคนเล็กของบ้านเกิดมาพร้อมกับการที่มีคนคอยเอาใจ นิสัยร่าเริง ขี้เล่น เอาแต่ใจ ชอบเล่นซนเป็นเด็ก แต่ในความเป็นเด็กนั้นกลับมอบความจริงใจให้กับทุกคน ชอบแต่งตัวนำสมัย แต่กลับต้องมาเจอกับความป่วนของสองพ่อลูก บราวนี่จะรับมือยังไงล่ะทีนี้
โชวา โรเรนโซ่ ลูกชายเพียงคนเดียวของ ชาร์ล โรเรนโซ่ ดื้อ เอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ เพราะการสอนแบบผิดๆ ของคนเป็นพ่อ
บทนำ
"แด๊ด ลูกจะเอาไปเลี้ยง"
"สองพ่อลูกนี่ท่าจะบ้า "
"จะเอาไปได้ไงครับโชวา พี่เขาเป็นคนไม่ใช่สัตว์เลี้ยง"
"แงๆ ฮึกโชวาอยากได้ แด๊ดทำไมไม่ซื้อพี่เขาให้โชวา ฮืออออ"
"ที่พูดนี่หมายถึงผมใช่ไหม"
"ปล่อยก่อนครับ" บราวนี่ดึงมือป้อมๆ ของเด็กตัวเล็กออกจากการเกาะกุม
"แงๆ โช..โชวาจะเอากลับบ้าน ฮึก" เด็กหนอเด็กช่างคิดได้ว่าจะเอาคนอย่างเขาไปเลี้ยง ร่างเล็กได้แต่มุ่นคิ้วอยู่คนเดียว
"พอแล้วครับลูก ปล่อยพี่เขาก่อนนะ"
“แด๊ดดี๊พากลับบ้าน ฮึกกกก ฮือ”
"เธอต้องการเท่าไหร่ ถ้าฉันจะให้ไปอยู่กับลูกฉัน"
"ผมเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ ที่เวลาอยากได้แล้วใช้เงินซื้อ ผมไม่ไป"
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
"โชวาอยากให้พี่บราวอยู่ด้วยตลอดไปไหมครับ"
"อยากครับ โชวารักบราว"
"ถ้าอย่างนั้นโชวาต้องช่วยแด๊ดจีบบราวให้ติด"
"แต่โชวาอยากเป็นแฟนบราว"
"โชวาเด็กอยู่ครับ ต้องจีบให้แด๊ดเข้าใจไหม ไม่อยากให้บราวอยู่กับเราไปตลอดเหรอ"
"อยากคร้าบบบบบ"
☆☆☆☆☆☆☆☆☆
"นี่ผมต้องมาเลี้ยงเด็กสี่ขวบเหรอเนี่ย แล้วยังแถมเด็กโข่งอีกคน บราวนี่จะทำไงดี"
"ไปไกลๆ เลยทั้งสองคน ไม่ต้องมาวุ่นวายกับบราว คนพ่อไปนั่งฝั่งนู้น ส่วนคนลูกก็เชิญกลับไปดูการ์ตูน"
จะเป็นอย่างไรเมื่อเด็กหนุ่มจอมซนอย่างบราวนี่ ต้องมารับมือกับสองพ่อลูกจอมกะล่อน
เพื่อความเข้าใจในเนื้อหามากขึ้น อ่านตามลำดับนี้นะคะ
1♤♤รักแรก แลกรัก
2♤♤แอบรัก
3♤♤ดื้อรัก ♥♥คุณพ่อลูกติด
★★★★★★★★★★★★★★★★
สารบัญ
ตอน1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52905.msg3350690#msg3350690) ตอน2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52905.msg3351979#msg3351979) ตอน3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52905.msg3354094#msg3354094)
-
เย้ๆ เรื่องใหม่ของน้องบราว ^^
-
แลดูน่ารัก ติดตามๆ
-
:mew1:
-
ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน1
ร่างเล็กเดินซื้อของกับเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กลายมาเป็นกลายมาเป็นแฟนพี่ชายอีกตำแหน่ง เพราะพี่ชายของเขาคบกับมินมาสักระยะหนึ่งแล้ว ยังคงมีแต่บราวนี่จอมซนของบ้านที่ยังคงลอยไปลอยมาตามประสาคนชอบอิสระ งานการที่ทำก็ไม่ได้มีแก่นสารอะไร ทำไปวันๆ เหมือนไม่ใส่ใจ
ไม่เคยคิดจะสนใจในความรักแม้สักครั้ง มีบ้างที่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เข้ามาเร่ขายขนมจีบเพราะความอยากรู้อยากลอง แต่เจ้าตัวน้อยกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ไม่มีใครสามารถทะลายกำแพงที่เจ้าตัวสร้างไว้ป้องกันตัวเองเลยสักครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองไม่เหมือนใคร รักอิสระเกินกว่าที่จะยึดติดตัวเองไว้กับใครสักคน
ไม่เคยนึกพิศวาสสาวสวยที่ไหน เพียงแค่มองผ่านตาว่าคนนี้สวย คนนี้น่ารักบ้างก็เท่านั้น บราวนี่ตัวน้อยยังไม่พร้อมที่จะดูแลใคร หรือให้ใครเข้ามาดูแลหัวใจ เพียงแค่ใช้ชีวิตแบบที่เคยเป็นในทุกๆ วันก็เพียงพอแล้ว
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เครื่องหรูของคนที่เดินเคียงข้างร่างเล็กแผดเสียงดังระงม เพียงไม่นานอีกคนก็ยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะคุยกับปลายสายด้วยท่าทางมีความสุข จนเผื่อแผ่มาให้คนข้างๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพื่อนรักพูดสายกับใครอยู่ เพราะคงจะมีเพียงไม่กี่คนที่จะทำให้คนข้างๆ เขามีความสุขได้ขนาดนี้
"มีความสุขเชียวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่" เอ่ยแซวเพียงเท่านี้ก่อนที่จะหันไปดูเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่พึ่งส่งตรงมาจากนิวยอร์คยังไม่ถึงวัน ลูกค้าวีไอพีตัวน้อยหยิบเสื้อดีไซน์เก๋มาทาบตัว ข้างๆ กันยังมีพนักงานสาวคอยอธิบายรายละเอียดซะดิบดี ความพอใจของร่างเล็กเกิดขึ้นเพียงเพราะหลงรักในความเก๋ไม่เหมือนใคร การออกแบบค่อนข้างแตกต่างจากแบรนด์หรูทั่วไป จึงไม่จำเป็นที่จะต้องมีใครมาอธิบายรายละเอียดให้ฟัง ก็สามารถตัดสินใจซื้อมันด้วยตัวเองได้แล้ว แต่เพราะความเกรงใจมีมากเหลือจึงปล่อยให้พนักงานสาวอธิบายไปเรื่อยตามหน้าที่ คนตัวเล็กก็เพียงแต่พยักหน้ารับรู้บ้างทั้งที่ไม่ได้คิดจะฟัง
ร่างเล็กตัดสินใจหยิบเสื้อคอลเลคชั่นใหม่สามตัว รวมกับกางเกงอีกสอง ส่งให้พนักงานสาวนำไปคิดเงิน แม้ว่าจะไม่ได้ลองสวมใส่แต่ก็มั่นใจว่ามันต้องเข้ากันกับบุคลิกของตนเองแน่นอน เพราะคนตัวเล็กใส่แบรนด์หรูนี้มานานจนทำให้รู้ว่าแบบไหนเหมาะกับตัวเอง แม้ว่าทั้งบ้านจะบอกว่าเจ้าตัวเล็กแต่งตัวเยอะจนเกินไป แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมันเพราะมันเป็นสิ่งที่ตนเองชอบมาแต่ไหนแต่ไร
"พี่ซองถามว่าบราวซื้อของหมดไปเท่าไหร่" อีกคนยื่นโทรศัพท์ให้บราวนี่คุยกับพี่ชายด้วยตัวเอง
"ไม่เยอะหรอกฮะ อือ... เข้าใจ บราวนี่โตแล้ว" แม้ว่าจะบอกว่าตนเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ทุกคนในบ้านยังมองว่าเขาเป็นเพียงเด็กตัวเล็กที่ยังคงเล่นซนเหมือนเด็กไม่มีผิด ทำอะไรต้องมีคนคอยตามตลอดไม่ว่าจะเป็นพี่ชายคนโต หรือพี่ชายคนรอง ตอนหลังๆ นี่แหละที่พึ่งปล่อยให้มาซื้อของคนเดียวได้บ้างเพราะต่างคนต่างก็คนรักของตน มีคนที่ต้องคอยดูแลเพิ่มขึ้น ตอนนี้เขาก็ซื้อจองระมัดระวังขึ้น ไม่ได้สักแต่ว่าอยากได้แล้วซื้อไปหมดเหมือนแต่ก่อน
"เสร็จแล้ว คุยกับพี่ซองต่อ” หลังจากที่เลือกเสื้อร้านประจำเสร็จ เพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดกลับมีธุระด่วน โดยมีสารถีประจำตัวมารับถึงที่ วันนี้มินก็โดนร่างเล็กบังคับมา เพราะความเหงาบวกกับความน้อยใจพี่ชายทั้งสอง
แม้ว่าจะยังได้รับความรักจากเหล่าบรรดาพี่ๆ เหมือนเดิม แต่คนตัวเล็กกลับรู้สึกเหงาในบางครั้ง พี่ชายคนรองก็ย้ายไปอยู่กับพี่คิณคนรักของเขา สองคนนี้รักกันดี สวีทหวานกันจนบางทีร่างเล็กก็อดอิจฉาไม่ได้ ที่มีใครอีกคนเข้ามาแทนที่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ชายก็ยังรักและห่วงใยตนเหมือนเดิม ไม่เคยคิดจะบอกใคร เพราะความคิดไร้สาระของตน เคยเป็นคนสำคัญของใครๆ ในวันที่ทุกคนต่างก็มีครอบครัวไปกันหมด น้องเล็กของบ้านจึงเหงาเกินกว่าใคร จากที่เคยไปไหนมาด้วยกันสามคนจนเคยชิน ตอนนี้กลับต้องเดินคนเดียว หาซื้อของคนเดียว เวลาอยากได้อะไรก็มาสามารถถามความคิดเห็นของพี่ๆ ได้ บางทีก็ยงมีความคิดแบบเด็กๆ อยากจะย้อนเวลากลับไปเมื่อวันวาน อยากมีพี่ๆ ให้คอยอ้อนอยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิม คิดไร้สาระมากจนไม่กล้าบอกใครแม้แต่คุณย่า
เดินดูของเตรดเต่ไปเรื่อยเปื่อย ใจลอยจนไม่คิดจะสนใจผู้คนรอบข้าง จนสะดุดเข้ากับอะไรสักอย่างที่เกาะขาตนเองไม่ยอมปล่อย
"แด๊ด จะเอากลับบ้านไปเลี้ยง" เสียงเด็กชายตัวน้อยที่ร้องเสียงดังเจื้อยแจ้ว ทำให้คนใจลอยต้องก้มมองอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปตามสายตาของเด็กตัวเล็ก ชายชุดดำสองคนวิ่งตามมายืนอยู่ข้างๆ เพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของชายชาวต่างชาติจะเดินตรงเข้ามาอย่างใจเย็น
"แด๊ด ลูกจะเอาไปเลี้ยง" บราวนี่ก้มมองเด็กลูกครึ่งตากลมโตสีน้ำตาล ขนตาเรียงเส้นเป็นแพรยาว อย่างสงสัย ก่อนที่จะหันไปจ้องชายหนุ่มร่างสูงเป็นเชิงตั้งคำถาม
"จะเอาไปได้ไงครับโชวา พี่เขาเป็นคนจะเอาไปเลี้ยงได้ยังไง" จะไม่ให้ลูกชายของเขาอยากได้เด็กหนุ่มตัวน้อยตรงหน้าไปเลี้ยงได้ยังไง ก็เขาโกรกผมสีน้ำตาลทอง ตากลมโตใส่คอนแทคเลนส์สีฟ้า สวมเสื้อนำสมัยสีจัดจ้าน กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีเข้ม เข้ากันได้ดีกับรองเท้าผ้าใบสีแดงสด ตัดกับผิวขาวๆ จนร่างสูงเผลอจ้องไม่วางตา ไม่มีใครหรอกที่จะไม่สะดุดตากับความโดดเด่นที่ไม่เหมือนใคร แต่ไม่นึกว่าเจ้าชายตัวน้อยของเขาจะอยากเอาเด็กหนุ่มตรงหน้ากลับไปเลี้ยง ทำเหมือนกับเขาเป็นสัตว์เลี้ยงซะอย่างนั้น
"โชวาอยากได้ แด๊ดเอากลับบ้านนะ” ร่างเล็กยังคงมองสองพ่อลูกถกเถียงกันด้วยความมึนงง นี่กำลังคุยกันว่าจะเอาเขาไปเลี้ยงอย่างนั้นเหรอ ชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว มือป้อมๆ ยังคงจับกุมมือเรียวเล็กไม่ยอมปล่อย พลางเขย่าแรงๆ ด้วยความตื่นเต้น
"เอ่อ ช่วยเอาลูกคุณออกไปได้ไหมครับ” บราวนี่ยืนมองเหตุการณ์สักพัก แต่ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จำต้องเอ่ยออกไปอย่างเสียไม่ได้
"ออกมาโชวา พี่เขาจะไปที่อื่นแล้ว” เด็กน้อยเริ่มเบะปาก ตากลมพร่างพรายไปด้วยหยดน้ำใสๆ หยดแหมะๆลงพื้นอย่างไม่ใยดี ร่างเล็กก้มมองเด็กน้อยที่เวลานี้หยาดน้ำตาสีใสไหลรินจากหน่วยตาเล็กราวกับสั่งได้ เด็กอะไรช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน
"แงๆ ฮึกโชวาอยากได้ แด๊ดทำไมไม่ซื้อพี่เขาให้โชวา ฮืออออ" เสียงร้องให้ดังระงมไปทั่ว จนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้าน ยืนดูกันอย่างไม่ละสายตา จนร่างเล็กอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
ชายหนุ่มหมดหนทางที่จะทำให้เจ้าชายตัวน้อยหยุดร้องให้ จึงได้แต่นั่งคุกเข่าปลอบประโลมลูกชายตัวน้อยของตน ทุกการกระทำอยู่ภายใต้การจ้องมองของคนตัวเล็ก ทำไมเขาไม่ดึงลูกเขาออกไป บราวนี่หมดหนทางที่จะแกะมือน้อยๆ ที่เกาะกุมตนเองอยู่ออก จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์บ้าบอแบบนี้ ร่างเล็กมองอย่างระอา ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร อายแสนอายกับสายตาหลายคู่ที่จ้องมองราวกับว่าเขาเป็นตัวประหลาดอย่างนั้นแหละ
"ปล่อยก่อนครับ" บราวนี่ดึงมือป้อมๆ ของเด็กตัวเล็กออกจากการเกาะกุม แต่กลับไม่หลุด จะดึงแรงๆ ก็กลัวคนงอแงจะเจ็บ
"แงๆ โช..โชวาจะเอากลับบ้าน ฮึก" เด็กหนอเด็กช่างคิดได้ว่าจะเอาคนอย่างเขาไปเลี้ยง ร่างเล็กได้แต่มุ่นคิ้วอยู่คนเดียว
"พอแล้วครับลูก ปล่อยพี่เขาก่อนนะ" ร่างสูงเอ่ยบอกลูกชายตัวน้อย แต่ก็ทำเพียงเท่านั้น ทำไม่ไม่ยอมแกะมือป้อมๆ ออกจากตัวเขาซะที เจ้าเด็กน้อยนี่ก็เหมือนกัน มือเหนียวยิ่งกว่าใครเอากาวตราช้างมาทาไว้อย่างนั้นแหละ
“แด๊ดดี๊พากลับบ้าน ฮึกกกก ฮือ” จะอะไรกันนักหนานะสองพ่อลูกคู่นี้ ได้เพียงแต่คิดในใจ แต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยให้มากความเพราะกลัวโดนอุ้มฆ่า จากเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดหน้าดุที่ยืนหน้านิ่ง เหมือนหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก
“ไปคุยกันหน่อยได้ไหม” ผู้ชายที่เป็นพ่อของเด็กน้อยที่ชื่อโชวา หันมาคุยกับร่างเล็กที่ตอนนี้เริ่มจะไม่สบอารมณ์มากขึ้น แต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกโมโหอะไร แต่ภายในใจของร่างเล็กนี่อยากจะโวยวายกับการพูดไม่รู้เรื่องของสองพ่อลูกตรงหน้านี้เหลือเกิน
“ผมเหรอครับ” พยายามระงับอารมณ์ตนเอง พูดเสียงให้นิ่งที่สุด
“ใช่ เธอนั่นแหละ” บราวนี่พยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่ชายตรงหน้าจะเดินนำออกไป โดยมีร่างเล็กเดินตาม แต่มือก็ยังโดนเกาะกุมจากเด็กน้อยเอาแต่ใจที่ตอนนี้เริ่มจะคลายสะอื้นลงไป
บราวนี่เดินตามไปด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ กลัวแสนกลัว แต่ก็ทำได้เพียงเก็บอาการ เพราะมียักษ์วัดแจ้งกับยักษ์วัดโพธิ์เดินตามมาติดๆ อยากจะตัดสินใจวิ่งหนีไปซะให้พ้นๆ แต่ก็ไม่กล้า เพราะสายตาของคนที่เดินตามข้างหลังทั้งสองคนช่างน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร
ร่างสูงใหญ่ของชาร์ลเดินนำเข้ามาในร้านอาหารญี่ปุ่น ก่อนที่จะเลือกเป็นแบบห้องส่วนตัวเพื่อที่จะสะดวกในการคุยตกลงกับร่างเล็กข้างหลัง ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนที่เดินตามเขามาทำเป็นใจกล้าไปอย่างนั้นแหละ แต่สายตาสั่นไหวด้วยความกลัว จนเขาสามารถจับสังเกตุได้ เพียงแต่ร่างเล็กพยายามควบคุมสติตัวเองไว้อย่างดี มีเหรอคนที่ผ่านโลกมานานอย่างเขาจะไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของคนตรงหน้า เพียงแต่ทำเป็นไม่รู้ก็เท่านั้น
“นั่งลงสิ” เขาเอ่ยขึ้นกับร่างเล็กที่เดินตามมา โดยมีลูกชายตัวน้อยเกาะแขนไม่ยอมปล่อย ท่าทางนี่ร่างเริงกว่าตอนแรกขึ้นเป็นกอง
“มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” บราวนี่เอ่ยถามเมื่อนั่งลงฝั่งตรงข้ามชายต่างชาติตัวโต
“เราจะไม่แนะนำตัวกันก่อนเหรอ”ชาร์ลเอ่ยกับคนที่นั่งเก็บอาการตรงหน้า สบตากับร่างเล็กอย่างตั้งใจ แต่คนตรงข้ามก็ไม่ได้ละสายตาจากเขาเหมือนกัน แม้ว่าสายตาจะดูไหววูบไปชั่วขณะเพราะความกลัว แต่ก็กลับมานิ่งได้เหมือนเดิมภายในเวลาไม่นาน
“ไม่จำเป็นมั้งครับ เพราะเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว” บราวนี่พยายามระงับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น พูดให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
“จำเป็นสิ ฉันชาร์ล โรเรนโซ่ ส่วนเด็กตัวเล็กๆ ที่นั่งข้างเธอคือลูกชายของฉัน โชวา โรเรนโซ่” ชาร์ลเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงท่าทีโมโหที่ร่างเล็กตอบเขาด้วยความเย็นชาเลยแม้แต่น้อย เขาจะใช้ความสงบนี่แหละสยบท่าทางที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ของร่างเล็กตรงหน้า
“ผมบราวนี่” ร่างเล็กตอบชื่อตัวเองเพียงสั้นๆ ไม่บอกแม้กระทั่งชื่อจริง เพราะไม่เคยคิดที่จะไว้ใจชายแปลกหน้าคนนี้เลย
มือน้อยๆ ของเด็กตัวเล็กที่นั่งข้างๆ เริ่มทำงานอีกครั้ง พยายามจะยกขึ้นมาบีบแก้มร่างเล็ก จนมือบางเผลอปัดออกไปเต็มแรงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เด็กน้อยหน้าเจื่อนไปในทันที จนคนทำรู้สึกผิด จึงจับมือป้อมๆ ของเด็กตัวน้อยไว้บนตัก เด็กน้อยยิ่มร่าให้กับผู้เป็นพ่อและร่างเล็กที่นั่งข้างๆ
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เธอต้องการเท่าไหร่ถ้าฉันจะให้เธอไปอยู่กับลูกชายฉัน” ชาร์ลเอ่ยออกมาเหมือนพูดเรื่งลมฟ้าอากาศ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ จนร่างเล็กมองค้อนกลับมาด้วยสายตาที่แสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ผมเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ ที่เวลาอยากได้แล้วใช้เงินซื้อ ผมไม่ไป” บราวนี่เริ่มเก็บอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นมาเฟียหรือเจ้าพ่อมาจากไหน เขาก็ไม่คิดจะกลัวแล้ว
“ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นสิ่งของนะบราวนี่ แค่ต้องการให้เธอไปเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกชายฉัน” อาหารเริ่มนำมาเสริฟขัดบทสนทนาของทั้งสองคน มีเพียงสายตาสองคู่ที่ยังคงจ้องกันอย่างไม่ลดละ
“ไม่ครับ” บราวนี่ปฏิเสธเสียงแข็ง จะบ้าหรือไงคนที่รู้จักกันยังไม่ถึงชั่วโมง อยู่ดีๆ ก็จะให้ไปเลี้ยงลูกให้ซะแล้ว เขาไม่ไว้ใจหรอก สมัยนี้น่ากลัวจะตาย จะดูแค่หน้าตาและการแต่งกายไม่ได้ แต่งตัวดีแต่เลวๆ ก็มีถมไป
“เธอต้องการเท่าไหร่” เสียงเข้มของชาร์ลเริ่มดังขึ้น บ่งบอกว่าเขาก็เริ่มควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้เหมือนกัน
“ทำไมคุณพูดไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจภาษาไทยรึไง” ร่างเล็กทนไม่ไหวจนเผลอดตะคอกเสียงดังใส่คนตรงหน้า จนเด็กน้อยข้างๆ เขากลับสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่คนเป็นพ่อยังนั่งหน้าตายเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดของร่างเล็ก
“เข้าใจ แต่เธอมีทางเลือกเดียวคือต้องไป” น้ำเสียงเด็ดขาดของร่างสูงทำให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามความอดทนขาดผึงในทันที
“บอกว่าไม่ไงว่ะ” บราวนี่ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห
“นั่งลง แล้วบอกมาจะเอาเท่าไหร่ อย่ามาเล่นตัว” สถานการณ์ตรงหน้าแสนจะเครียดแต่เด็กตัวน้อยที่นั่งข้างๆ ร่างเล็กกลับไม่สะทกสะท้าน นั่งมองผู้เป็นพ่อสาดคำพูดใส่กันกับร่างเล็กที่ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยจะเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าบ้างหรือเปล่าว่าผู้ใหญ่เขาแทบจะฆ่ากันแล้ว
“ผมเลี้ยงเด็กไม่เป็น” บราวนี่เสียงอ่อนลงหลังจากที่เขานั่งลงเหมือนเดิม เพราะกลัวน้ำเสียงเฉียบขาดของร่างสูงตรงหน้าเหมือนกัน
“ไม่ต้องเลี้ยงโชวาหร้อก ไปให้โชวาเลี้ยงดีกว่า” เด็กน้อยเอ่ยเสียงใส ไม่รับรู้ถึงความเครียดของร่างเล็กเลยสักนิด
“เห็นไหมลูกฉันไม่ได้ให้เธอไปเลี้ยงเขา แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนโชวาก็พอ”
“ผมขอเวลาคิดหน่อยได้ไหมครับ” บราวนี่พยายามหาทางเอาตัวรอดจากตรงนี้ให้ได้ก่อน เรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ช่างมัน ขอแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี่ก่อน
“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ แล้วจะมาเอาคำตอบ”
“ก็ได้ครับ” บราวนี่ตอบส่งๆ เพื่อให้ผ่านไปเท่านั้น
“งั้นก็ทานอาหารกัน โชวาก็ทานด้วยครับ” ชาร์ลเอ่ยกับบราวนี่และโชวา ก่อนที่ทั้งหมดจะนั่งทานอาหารกัน บราวนี่ทานบ้างแต่ไม่เยอะ เพราะไม่ได้มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย อยากจะออกไปจากตรงนี้ตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ
“บราวทานนี่ๆ” โชวาใช้ส้อมจิ้มปลาดิบส่งให้ร่างเล็ก เพราะเจ้าตัวน้อยยังใช้ตะเกียบไม่เป็น ยื่นไปตรงปากของร่างบางที่นั่งมองเด็กน้อยอย่างงงๆ
“ทานสิ” ชาร์ลออกคำสั่งกับร่างเล็กอีกครั้ง จนบราวนี่ต้องอ้าปากงับปลาดิบอย่างจำยอม
“อาหย่อยไหม” ร่างน้อยๆ มองด้วยสายตาเป็นประกาย กับอาหารที่พึ่งป้อนบราวนี่ไปเมื่อสักครู่
“ครับ” บราวนี่ไม่รู้จะตอบอะไรมันดีกว่านี้ เพราเขาไม่ค่อยจะถูกโรคกับเด็กเสียด้วยสิ พยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจให้ถึงที่สุด ไม่ได้เกลียดเด็กน้อยแค่ไม่รู้จะทำตัวยังไง
หลังจากทานอาหารเสร็จบราวนี่จึงขอตัวกลับ ร่างสูงก็อนุญาตแต่โดยดี จนบราวนี่รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ลุกขึ้นเอ่ยลาผู้ชายตรงหน้ากับเด็กชายตัวน้อยที่มีท่าทีไม่ยอมให้เขากลับ เริ่มจะงอแงอีกรอบ จนพ่อของเด็กน้อยกระซิบอะไรบางอย่าง เขาจึงเลิกงอแง ซึ่งร่างเล็กก็ไม่ได้ยินและไม่คิดที่จะอยู่ฟัง
หลังจากบราวนี่กลับไปแล้วชาร์ลเรียกลูกน้องคนสนิททั้งสองคนเข้ามาหา ก่อนที่จะสั่งงานทั้งสองอีกครั้ง
“กฤตนายตามเด็กคนนั้นไป สืบให้รู้ว่าบ้านอยู่ไหน ส่วนเอกไปสืบประวัติเด็กคนนั้นเอาให้ละเอียด ฉันขอข้อมูลทั้งหมดภายในวันนี้” น้ำเสียงทรงอำนาจสั่งลูกน้องอย่างจริงจัง ก่อนจะหันไปเล่นกับลูกชายเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“ครับนาย/ครับนาย” บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องในทันที
“เธอหนีไม่พ้นหรอกหนุ่มน้อย” ร่างสูงยิ้มร้าย ก่อนที่จะพาลูกชายตัวน้อยกลับบ้าน
********************************
ตอนแรกของคู่น้องเล็กของบ้านมาแล้วนะค่ะ ลองอ่านดูนะคะ
มีคำผิดบอกด้วยนะคะ :katai4:
เม้นให้กำลังใจ ติชม คนเขียนหน่อยนะ :call: :call:
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
[/b][/font]
TBC.
-
อร๊ายยย. บราวนี้ได้คู่แซ่บสุดในสามโลกแระ มาเฟียซะด้วย แถมมีลูกติดตัวแสบอีก อิอิ
-
ชอบนิยายที่มีเด็กค่ะ เกาะติดเรื่องนี้ค่ะ :katai2-1:
-
น่ารักกกกก รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
คู่น้องเล็กนี่บอกได้เลยว่า แซ่บสุด!!!
-
:mew4: :mew4: :mew4:
มาตามคร้าาาาาาาาา
-
:mew1:
-
รอตอนต่อไปป
-
:mew1: :mew1:
-
ชอบบบบบ แซ่บอะไรเบอร์นี้ :laugh:
-
ติดตามนะคร้าาาาาาาา~
-
ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน2
ร่างสูงนั่งอ่านเอกสารเกี่ยวกับข้อมูลของเด็กหนุ่มที่เจอเมื่อว่าน รูปถ่ายหลายใบที่ถูกแนบมา ทำให้ร่างสูงอดที่จะยิ้มไม่ได้ ทุกอิริยาบทช่างแสนแปลกตา น่ามองจนไม่อาจละสายตาได้ ไม่ใช่แค่ลูกของเขาหรอกที่หลงในความน่ารักของร่างเล็ก แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกถูกใจไม่ต่างกัน ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากอย่างคนมีชัย ที่แท้บราวนี่ก็เป็นคนใกล้ตัวแค่นี้ ประวัติที่แสนจะละเอียดที่คนสนิทขอเขาหามาให้ สร้างความพึงพอใจให้กับร่างแกร่งเป็นอย่างมาก เขาเพียงแค่รอเวลที่จะทำตามแบบที่เขาต้องการ ไม่เกินอาทิตย์เด็กหนุ่มคนนี้ต้องได้เข้ามาอยู่ในบ้านเขาแน่นอน
เพราะว่าชาร์ลมีลูกชายเพียงคนเดียวจึงตามใจทุกอย่าง ไม่ว่าอยากจะได้อะไรแทบจะหามาให้ในทันที ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เมื่อโชวาลูกชายตัวน้อยเอื้อนเอ่ยว่าอยากได้คนตัวเล็กกลับมาเลี้ยง เขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้เป็นไปอย่างที่ลูกชายตัวน้อยต้องการ
เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังแว่วเบาๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเจ้าตัวเล็กของเขานั่นเอง มือน้อยๆ ที่เคาะประตูเบาๆ เท่าที่แรงของเด็กคนหนึ่งจะมี เด็กผู้ชายตัวน้อยๆ วิ่งตรงมายังผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางกระตือรือล้น
“แด๊ดไหนบราวนี่ของโชวา” ตื่นขึ้นมาก็ถามหาเด็กหนุ่มคนนั้นทันที ใครที่บอกว่าเด็กๆ แป้บเดียวก็ลืม เขาขอเถียงใจขาดเลยว่าไม่จริง ใช้ไม่ได้กับโชวา รายนี้ถ้าลองอยากได้อะไรจะตั้งหน้าตั้งตารอจนกว่าจะได้มาเลย
“วันนี้เราจะไปบ้านบราวนี่ดีไหมครับ”
“ดี เย้ๆๆโชวาร้ากแด๊ดที่ซู๊ดเลย” เด็กชายตัวน้อยกระโดดขึ้นตักร่างสูงทันทีก่อนที่จะหอมแก้มซ้ายทีขวาที
โชวาเกิดจากเมียคนไทยของเขาซึ่งชายหนุ่มจ้างให้แต่งงานกับตนเอง เพียงเพราะเขาต้องการที่จะหลบหลีกจากบรรดาผู้หญิงที่ตามเกาะแกะเขาตลอดเวลา เขาจ้างเธอด้วยจำนวนเงินที่ค่อนข้างมากเลยทีเดียว ก่อนที่จะตกลงทำสัญญากันอย่างรัดกุม พร้อมกับให้เธอมีลูกให้กับเขาหนึ่งคน แต่โชวาเกิดจากการทำกี๊ฟ ก่อนที่จะนำไปฝังในมดลูกของเธอ ทั้งสองคนไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เธอมีหน้าที่แค่เป็นแม่ และเมียในนามของร่างสูงเท่านั้น
เธอมีชื่อว่าอิงค์ ประวัติการศึกษาดี แต่ฐานะยากจน ต้องการหาเงินเพื่อที่จะใช้รักษาแม่ที่ป่วยด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย แม้ว่าเงินจำนวนมากที่เขาให้เธอไป กลับไม่สามารถยื้อชีวิตแม่ของเธอไว้ได้ หลังจากนั้นเธอจึงใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของร่างสูงมีหน้าที่ดูแลบ้าน เป็นเหมือนแม่บ้านคนหนึ่ง แต่เธอสำคัญกว่านั้นตรงที่เป็นแม่ของโชวาด้วย ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลยด้วยซ้ำ มีแต่เขาเองที่เป็นฝ่ายเสนอให้กับเธอแทบจะทุกอย่าง โชวาไม่เคยมีโอกาสได้เจอแม่ของเขาแม้แต่คร้งเดียว เพราะหลังจากที่เธอคลอดโชวาได้เพียงอาทิตย์เดียว เธอก็เสียชีวิตกระทันหันเพราะร่างกายไม่แข็งแรงบวกกับมีโรคประจำ ตัวที่มีอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าการที่เธอมีลูกให้กับผมเป็นสาเหตุให้เธอต้องเสียชีวิต
“หึๆ ได้ดังใจแล้วรักแด๊ดขึ้นมาทันทีเลยนะเจ้าตัวแสบ” ชาร์ลยกมือลูบผมสีน้ำตาลอ่อนของลูกชายตัวน้อยด้วยความเอื้อเอ็นดู
“ม่ายช่ายๆ โชวารักแด๊ดตลอดแหละน่า” มือป้อมๆ ยกขึ้นมาจับหน้าผู้เป็นพ่อให้หันมาสบตากับตนเอง ก่อนที่จะเอ่ยคำหวานให้คนเป็นพ่ออย่างชาร์ลได้ชื่นใจ
“ครับๆ แด๊ดก็รักโชวาที่สุด แล้วนี่เจ้าตัวแสบของแด๊ดทานขาวเช้ารึยัง”
“ย่าสายเอานมให้ดื่มแล้วกับหนมปัง” ย่าสายคือแม่บ้านคนเก่าแก่ที่อยู่ดูแลตั้งแต่ชาร์ลยังเล็กๆ เขาจึงนับถือเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง
“ถ้าอย่างนั้นลงไปทานข้าวพร้อมแด๊ด แล้วบ่ายๆ ค่อยไปหาบราวนี่กัน”
“ทานข้าวๆ จะได้ไปหาบราวนี่” สองพ่อลูกเดินลงไปทานข้าวเช้าที่ถูกจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว วันนี้ชาร์ลไม่เข้าบริษัท เพราะมีธุระที่สำคัญกว่าต้องไปทำ จึงให้ลูกน้องคนสนิทนำงานมาให้ทำที่บ้าน มีเอกสารสำคัญที่ต้องรอเขาอนุมัติอยู่สามสี่อย่าง ถ้าเคลียร์งานเสร็จก็คงจะได้เข้าไปจัดการอีกเรื่องเร็วๆ
*****************************
รถตู้สายพันธ์ยุโรปสีดำเคลื่อนตัวมุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทางอย่างไม่รีบเร่ง โดยมีผู้โดยสารระดับวีไอพีนั่งอยู่ สองพ่อลูกพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ไร้ซึ่งความกังวลใดๆ คนที่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอย่างชาร์ล โรเรนโซ่ ไม่เคยกลัวที่จะทำอะไรไม่สำเร็จอยู่แล้ว
“แล้ววันนี้บราวนี่จะกลับบ้านกับโชวาไหม?”
“อย่าใจร้อนสิเจ้าตัวแสบ รับรองว่าไม่นานบราวนี่จะต้องเป็นของเราแน่ๆ” ชาร์ลมั่นใจถึงแม้ว่าคนตัวเล็กอาจจะไม่ได้ไปกับเขาวันนี้ แต่เขามีทางที่จะทำให้บราวนี่ปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะ
“เมื่อไหร่จะถึง อยากหาบราวนี่แล้ว” โชวาเอ่ยเสียงแง้วๆ ประสาเด็กที่อยากได้ของเล่น ตื่นเต้นจนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้
“อีกนานไหมกฤต” ชาร์ลไม่ได้ตอบลูกชายแต่หันไปถามคนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าที่ขับรถแทน ส่วนเอกก็นั่งอยู่ข้างๆ อีกที
“น่าจะราวๆ ห้านาทีไม่เกินนี้ครับนาย”
“จะถึงแล้ว เย้ๆ โชวาจะเจอบราวนี่แล้ว” โชวากระโดดโลดเต้นอยู่บนรถ จนคนเป็นพ่อเกรงว่าหัวจะไปฟาดเข้ากับหลังคาซะก่อนจึงดึงมานั่งลงข้างๆ เหมือนเดิม
ไม่ถึงห้านาที่อย่างที่กฤตบอก รถตู้คันใหญ่ก็ขับมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ที่มีป้ายบอกให้รู้ว่าถึงบ้านตระกูล ธีรธำรงค์กุลแล้ว เอกเดินลงไปกดออดหน้าบ้าน เพียงไม่นานสาวใช้ก็กุลีกุจอวิ่งมาเปิดบ้านให้ รถเคลื่อนตัวช้าๆ เข้ามาจอดตรงโรงรถ ก่อนที่ร่างสูงจะจูงมือลูกชายตัวน้อยเข้าไปในบ้าน
ก่อนที่ชาร์ลจะมาในวันนี้เขาโทรแจ้งคุณย่าเพียงเพ็ญเรียบร้อยแล้ว ทั้งเขาและคุณย่าเพียงเพ็ญรู้จักสนิทสนมกันดีในฐานะคู่ค้าทางธุรกิจ เพียงแต่พักหลังท่านวางมือไปแล้ว ทั้งสองจึงไม่มีโอกาสได้เจอกัน
“เชิญข้างในเลยค่ะ คุณย่ารออยู่” สาวใช้เดินนำพวกเราทั้งหมดเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะเจอกับคุณย่าท่านนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับคุณป้า” ชาร์ลเอ่ยทักทายผู้อาวุโส ก่อนที่คุณย่าเพียงเพ็ญจะยกมือรับไหว้ตอบ
“สวัสดีจ๊ะตาชาร์ลไม่เจอกันซะนานเลย”
“ครับ นี่ลูกชายผมครับชื่อโชวา”
“สวัสดีคร้าบคุณย่า” เจ้าตัวแสบรู้หน้าที่ดีว่าต้องพูดกับผู้ใหญ่ยังไง เพราะเขาเองที่เป็นคนบอก เพื่อให้ท่านเอ็นดูลูกชายตัวน้อยของเขา
“น่ารักจังเลย มาหาย่ามา นั่งก่อนสิชาร์ลเดี๋ยวค่อยคุยกัน” เราทั้งหมดจึงนั่งลงบนโซฟารับแขก โดยที่เจ้าตัวแสบวิ่งไปนั่งตักคุณย่าเพียงเพ็ญซะแล้ว ลูกชายตัวน้อยของเขาช่างรู้งานจริงๆเลย ในขณะเดียวกันกับที่สาวใช้คนเดิมนำน้ำมาเสริฟ
“ทานคุกกี้ไหมจ๊ะหลาน” คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยกับโชวาที่ตอนนี้นั่งยิ้มแป้นอยู่บนตักของท่านด้วยความเอื้อเอ็นดูในความน่ารักของเด็กชายตัวน้อย
“ทานคร้าบคุณย่าเอาน้ำสีแดงๆด้วย” ไม่ทันไรเจ้าเด็กตัวแสบก็เริ่มออกฤทธิ์ซะแล้ว ทั้งที่ไม่ใช่บ้านของตนเอง แต่ไม่มีท่าทีเกรงกลัวใครเลยสักนิด
“โชวาครับนี่ไม่ใช่บ้านเราห้ามเอาแต่ใจ” ชาร์ลเอ่ยเตือนลูกชายตัวน้อยที่นั่งทำหนาไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนตักของคุณย่าเพียงเพ็ญ
“ไม่เป็นไรๆ เด็กก็แบบนี้แหละ ไปเอาคุกกี้กับน้ำแดงมาให้หลานฉันที” คุณย่าเอ่ยกับชาร์ลก่อนที่จะหันไปสั่งสาวใช้อีกที
“อายุเท่าไหร่แล้วนี่เรา พูดจาฉะฉานไม่กลัวคนดีจัง”
“สี่คร้าบ” มือป้อมชูนิ้วขึ้นมาสี่นิ้วพร้อมกับตอบเสียงใส
“อ้อ! เท่าๆ กับเดม่อนหลานย่าเลย” คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยขึ้น จนชาร์ลอดสงสัยไม่ได้ว่าหลานชายคนโตแต่งงานไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงกับมีลูกอายุสี่ขวบแล้วเหรอ
“ลูกของกฤษติณเหรอครับ”
“เปล่าๆ ลูกเลี้ยงของน้องชายคนกลางน่ะ รายนี้ไม่ค่อยออกงานหรอกอยู่แต่บ้านไม่มีใครรู้จักหรอก” คุณย่าเพียงเพ็ญอธิบายซะยืดยาว ช่วงที่ผ่านมาเขาไม่ได้อยู่เมืองไทยมาสักระยะ จึงขาดการรับรู้ข่าวสารต่างๆ มากมายในเมืองไทย ถ้าเป็นลูกเลี้ยงของพายก็เท่ากับเป็นลูกชายของคีรินเพื่อนสนิทของเขาด้วยสิ แล้วทำไมเพื่อนของเขาจึงไม่ยอมบอกอะไรเลย รู้เพียงแต่ว่าพึ่งจัดงานแต่งงานไปได้ไม่นาน เป็นงานเลี้ยงแบบเล็กๆ จัดขึ้นภายในครอบครัว เขาจึงไม่มีโอกาสได้ร่วมงาน แต่ไม่เคยเล่าเรื่องลูกให้ฟังเลยสักนิด สงสัยคราวนี้คงต้องนัดเจอกันแล้วแหละ เพื่อสานความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวให้แนบแน่นยิ่งขึ้น และเรื่องยากๆ อาจจะกลายเป็นเรื่องง่ายไปเลยก็ได้ เขาได้แต่ยิ้มกริ่มในใจคนเดียว
“แล้วนี่มามีธุระอะไรรึเปล่าถึงได้มาหาป้าถึงบ้าน” ชาร์ลเรียกคุณย่าเพียงเพ็ญแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร รู้จักมักคุ้นกันทั้งด้านหน้าที่การงาน และค่อนข้างถูกชะตากันมาแต่เก่าก่อน คุณย่าเพียงเพ็ญท่านก็เมตตาเหมือนเขาเป็นหลานท่านอีกคน ช่วงหลังๆ ที่ชาร์ลต้องไปดูงานที่ต่างประเทศนานหลายปีจึงไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย
“ครับ..ก็มีนิดหน่อย เรื่องของบราวนี่น่ะครับ”
“เจ้าตัวแสบของป้าไปทำอะไรไว้เหรอชาร์ล” น้ำเสียงของท่านดูตกใจมาก ที่ชาร์ลเอ่ยถึงหลานชายคนเล็ก นิสัยก็คงจะแสบไม่ใช่เล่น ไม่อย่างนั้นคงไม่เอ่ยถามออกมาแบบนี้
“เปล่าๆ ครับคุณป้า พอดีเราบังเอิญเจอกันวันก่อน แล้วโชวาเขาก็ชอบบราวนี่มาก เลยอยากจะให้ไปช่วยดูแลเจ้าตัวเล็กให้หน่อยครับ เพราะผมจ้างพี่เลี้ยงกี่คนต่อกี่คนก็เอาเขาไม่อยู่” ชาร์ลเอ่ยบอกท่านตามตรงเพราะเรื่องอย่างนี้โกหกไม่ได้ น้ำเสียงจริงจังส่งผ่านริมฝีปากหนา ทำให้คนฟังคล้อยตามไปบ้างในบางครั้ง แต่จะให้คนอย่างหลานชายคนเล็กของบ้านไปดูแลใครนี่เห็นจะเป็นเรื่องที่คิดผิดมหันต์เพราะขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่คอยจะรอดเลย กลัวแต่จะไปสร้างปัญหาให้กับคนอื่นมากกว่า
“แล้วแม่โชวาไปไหนซะล่ะ”
“แม่ของโชวาเสียตั้งแต่เพิ่งคลอดเจ้าตัวเล็กได้เจ็ดวันครับ”
“น่าสงสารจริง” โชวายังคงนั่งทานคุกกี้อย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจผู้ใหญ่ทั้งสองว่ากำลังคุยเรื่องอะไรกัน
“โชวาเป็นเด็กร่าเริงครับ แต่ผมหาพี่เลี้ยงกี่คนก็อยู่ได้ไม่เกินอาทิตย์ จนมาเจอบราวโดยบังเอิญนี่แหละครับเขาจึงขอเองเลย”
“จะดีเหรอชาร์ล ป้าว่าหาคนอื่นดีกว่าไหม น้องบราวจะดูแลใครได้” คุณย่าเพียงเพ็ญไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเพียงแค่ออกความเห็นอย่างเป็นกลางไว้ เพราะไม่อยากให้เสียใจทั้งสองฝ่าย
“ไม่อาว โชวาอยากได้บราว ฮึก....” ต่อมน้ำตาของเด็กชายตัวน้อยเริ่มทำงานอีกครั้งเมื่อเริ่มจะรับรู้ถึงความผิดหวัง ก่อนที่จะผละลงจากตักของคุณย่าเพียงเพ็ญวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อของตนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง
“ไม่เอาครับไม่ร้องนะ คุณย่าแค่บอกเฉยๆ ยังไม่ได้พูดซะหน่อยว่าไม่ให้บราวไปด้วย”
“จริง...ฮึก..นะคร้าบ” มือป้อมๆ ยกปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มย้วยๆ อย่างลวกๆ ที่คลายจากอาการสะอื้นลงบ้างแล้ว
“ครับๆ” ชาร์ลลูบหัวลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าลงซบตักเขาสะอื้นเบาๆ
“ร้องให้เลยเหรอเนี่ย” คุณย่าเพียงเพ็ญถึงกับส่ายศรีษะอย่างไม่เข้าใจ แต่ไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเด็กชายตัวน้อยหรอก เพียงแค่สงสัยว่าทำไมโชวาถึงติดหลานชายของท่านทั้งๆ ที่พึ่งเคยเจอกันเพียงแค่ครั้งเดียว
“เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันที่เจอบราวนี่ที่ห้างแล้วครับ อยู่ดีๆ ก็วิ่งเข้าไปเกาะขา ร้องให้จะเอากลับบ้านให้ได้เลย จนต้องปลอบกันเสียยกใหญ่” ชาร์ลหันไปคุยกับคุณย่าเพียงเพ็ญหลังจากที่ปลอบลูกชายตัวน้อยแล้ว แต่ไม่ได้บอกเรื่องราวทั้งหมด
“เฮ้อ! ป้าล่ะหนักใจ ไม่รู้จะเอาไปดูแลหรือเอาไปทะเลาะกันก็ไม่รู้ รายนั้นยอมใครซะที่ไหนล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า ขอแค่บราวนี่ตกลง เดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างเอง”
“โชวาจะดูแลบราวนี่เอง” โชวาเอ่ยเสียงใสเรียกเสียงหัวเราะให้กับผู้ใหญ่อย่างคุณย่าเพียงเพ็ญจนได้
“ป้ากลัวแต่ชาร์ลจะต้องมาเป็นภาระล่ะสิไม่ว่า ดูแลลูกแล้วยังต้องมารับมือกับน้องบราวอีก” คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ดีซะอีกถ้าซนเหมือนกันก็จับให้เล่นด้วยกันไปเลย” ชาร์ลแค่พูดให้มันดูตลกก็เท่านั้นเอง เพราะเขาเห็นท่าทางเครียดๆ ของคุณย่าแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกัน
“คุณย่าไม่ต้องห่วง ถ้าบราวดื้อโชวาจะจัดการเอ้ง” โชวาวิ่งกลับไปหาคุณย่าเพียงเพ็ญอีกครั้ง เข้าไปอ้อนออเซาะโดยไม่ต้องบอก ลูกของเขาเจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกินหรอก ไม่รู้ว่าได้นิสัยแบบนี้มาจากใคร ทั้งๆ ที่แม่ของเด็กน้อยทั้งเรียบร้อยแล้วก็น่ารักมากเลยทีเดียว อาจจะได้คนเป็นพ่อมาเต็มๆ เลยก็ได้
“มาอ้อนย่าเชียว”
“คุณย่ายอมไหม ยอมให้บราวไปอยู่กับโชวาไหม” โชวากระโดดขึ้นนั่งบนโซฟา กอดเอวคุณย่าไว้แน่นก่อนที่จะเอาหัวเล็กๆ ถูไถสีข้างอย่างอ้อนๆ
“เข้าใจอ้อนคนแก่นะเรา ใครสอนมาเนี่ยครับ” คุณย่าเพียงเพ็ญยกมือที่เหี่ยวย่นไปตามวัยขึ้นลูบหัวโชวาเบาๆ
“ไม่มี โชวาอ้อนเองคร้าบ”
“จ้าๆ รอเจ้าตัวเขากลับมาค่อยคุยกันอีกทีดีกว่า ย่าแล้วแต่น้องบราว ถ้าเขาตัดสินใจยังไงก็เอาตามนั้นแหละ ส่วนโชวาก็หาวิธีเอาเอง” คุณย่าเพียงเพ็ญรู้ว่าเด็กน้อยนี้ท่าจะเจ้าเล่ห์ไม่เบา เลยปล่อยให้ทั้งสองพ่อลูกจัดการกันเอง
ถ้าบราวนี่ยอมไปเป็นพี่เลี้ยงให้โชวาก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้จักรับผิดชอบชีวิตคนอื่นมากขึ้น เพราะตั้งแต่เด็กจนโตมีแต่คนคอยดูแลเอาใจ เคยได้เป็นแต่ผู้รับ ยังไม่เคยได้เป็นผู้ให้กับเขาสักที การที่เขาต้องรับผิดชอบดูแลคนอื่นอาจจะทำให้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นก็ได้ คุณย่าเพียงเพ็ญมองหาข้อดีในเรื่องนี้จนเจอ ก่อนที่จะปล่อยให้สองพ่อลูกคุยกัน ก่อนที่จะเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็น โดยไม่ลืมชวนทั้งหนุ่มใหญ่และหนุ่มน้อยทานข้าวด้วยกัน
สองพ่อลูกนั่คุยเล่นกันอยู่ในห้องรับแขก โดยมีคนสนิทยืนคอยรับใช้อยู่ข้างๆ จนเวลาล่วงเลยมาสักพัก เสียงรถยนต์ก็ดังมาจากหน้าบ้าน ก่อนที่เสียงจะเงียบลงพร้อมกับร่างเล็กที่เดินตรงมาจากหน้าบ้าน ชาร์ลเห็นบราวนี่ตั้งแต่เดินเข้าประตูมา โดยที่คนตัวเล็กไม่ทันสังเกตุเห็นเขาและโชวา ก่อนที่เจ้าตัวน้อยของผมจะตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ
“บราวนี่มาแล้ว” โชวาวิ่งไปหาคนที่ ทำตาโตอ้าปากหวอ ขาทั้งสองข้างหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าประตูห้องรับแขก
“มะ...มาไดยังไง” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงดังอย่างไม่เชื่อสายตา จนร่างสูงแอบกลั้นยิ้มกับท่าทางตื่นตระหนกของบราวนี่
“ฉับบอกเธอแล้วไงว่าจะมาเอาคำตอบ ลืมสัญญาของเราแล้วเหรอ”
*****************************
ตอน2มาแล้ว เม้นให้กำลังใจคนแต่งด้วยน้ะ :pig4:
สนุกรึเปล่าบอกกันหน่อยค่ะ จะได้รู้ตัวเองพัฒนาขึ้นบ้างรึเปล่า
แต่งเองอ่านเองก็เข้าข้างตังเองไปว่ามันดีแล้ว ทั้งๆ ที่บางยังไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย :กอด1: ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
มีคำผิดบอกด้วยนะ :pig4:
TBC.
-
ตามจนเจอบ้าน เจ้าเล่ห์ทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ o18
-
ไม่รู้ว่าพ่อหรือลูกเจ้าเล่ห์กว่ากัน 55. น่าจะพอๆกันทั้งคู่เลย
บราวนี่เอ้ย คงหนีไม่พ้นแล้วล่ะมั้งนั่น
-
ไม่รู้ว่าพ่อหรือลูกเจ้าเล่ห์กว่ากัน 55. น่าจะพอๆกันทั้งคู่เลย
บราวนี่เอ้ย คงหนีไม่พ้นแล้วล่ะมั้งนั่น
พ้นไม่พ้นต้องติดตามนะจ๊ะ
-
:ling1:
-
รอตอนต่อไปน่ะ
:mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ท่าทางจะหนีไม่พ้นแล้วแหละ บราวนี่เอ๊ยยยย
เจ้าหนูน้อยโชวาน่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆ
:mew3:
-
แหมๆ รู้จักกับคุณย่าของน้องบราวด้วยนะนี่
-
โชวาาาาาาาาาาาน่ารักกกกกก
แอดขอยาวๆน่อยได้ไหม
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ชอบๆๆๆๆ :mew1:
-
ดื้อรัก♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน3
บราวนี่ชะงักเท้าอ้าปากหว๋อทันทีที่เห็นสองพ่อลูก ที่สร้างปัญหาให้กับเขาวันก่อน เด็กหนุ่มยืนค้างอยู่ที่เดิมราวกับว่าถูกสะกด ก่อนที่เสียงของเด็กน้อยอย่างโชวาจะเรียกสติของเขาให้กลับมา
"บราวนี่...โชวาคิดถึง" ร่างป้อมๆ วิ่งเข้ามากอดขาบราวนี่ในทันที จนคนที่มัวแต่ตกใจถึงกับเซไปข้างหลังนิดๆ เพราะแรงที่เด็กน้อยพุ่งเข้ามาหาเขาเต็มๆ เด็กหนุ่มมองสองพ่อลูกสลับไปมาอย่างสงสัย ก่อนที่จะพยายามแกะมือป้อมๆ ออกจากขาตัวเองอีกครั้ง คราวนี้เจ้าตัวน้อยเกาะแน่นกว่าครั้งที่แล้วจนบราวนี่ถอดใจ กระเตงเจ้าเด็กแสบเดินไปหาผู้เป็นพ่อซึ่งยืนมองอยู่
"มะ..มาได้ยังไง" บราวนี่ถามออกมาหลังจากที่มองสองพ่อลูกด้วยความงงระคนตกใจ
"เธอคิดว่าเรื่องแค่นี้มันยากสำหรับคนอย่าง ชาร์ล โรเรนโซ่ นักรึไง" ชาร์ลไม่ได้อวดว่าตนเองเป็นใคร เพียงแต่ต้องการบอกให้คนตัวเล็กรู้เท่านั้นว่าในเมื่อเขาต้องการอะไรแล้ว ไม่มีอะไรที่จะทำไม่ได้
"ผะ..ผมจะแจ้งตำรวจว่ามีคนบุกรุก" บราวนี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขลาดกลัว แต่ก็พยายามระงับสติอารมณ์ของตนเองให้มากที่สุด ทำเป็นเก่งถือดีไปอย่างนั้นแหละ ทั้งๆ ที่จริงๆ ในใจเต้นโครมครามเพราะความกลัวที่เกิดขึ้นในใจของตนเอง
"อยากโทรก็โทรเลย แต่ระวังจะโดนข้อหาแจ้งความเท็จก็แล้วกัน" ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า
"หมายความว่ายังไง"
"หมายความว่าโชวาคิดถึงเลยมาหาบราว" โชวาเอ่ยแทรกบทสนทนาที่แสนตึงเครียดของผู้ใหญ่
"เงียบก่อนครับลูก แล้วมายืนดีๆ อย่าไปเกาะขาบราวนี่อย่างนั้น" ชาร์ลบอกลูกชายตัวน้อยด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง จนบราวนี่อยากจะกระโดดเข้าไปข่วนหน้าคนตัวโตให้รู้แล้วรู้รอด
"ตอบผมมาสิ" บราวนี่ถามย้ำออกมาเสียงดัง
"แหมๆ ใจร้อนซะจริงเลย" ชาร์ลเอ่ยเย้าร่างเล็กที่ยืนหน้าเครียด คิ้วขมวดเป็นปมจนกลัวว่ามันจะแก้ไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
"ก็ตอบมาสิจะยึกยักทำไม" บราวนี่หน้าแดงกำ่เพราะความกรุ่นโกรธคนตัวโตที่เอาแต่ไร้สาระ ถ่วงเวลาไม่ยอมตอบเขาอยู่อย่างนั้น สนุกนักรึไงที่ได้แกล้งกันแบบนี้ ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ
"มานั่งดีๆ ก่อนค่อยคุยกัน" ชาร์ลพูดสบายๆก่อนที่จะเดินนำบราวนี่มานั่งที่โซฟา โดยมีโชวาที่ถือวิสาสะจับมือร่างเล็ก เดินตามมานั่งข้างๆ เป็นเงาตามตัว
"เล่าได้รึยังครับ"
"โอเคๆ ที่บอกแบบนี้เพราะฉันเป็นแขกของคุณย่าของเธอ"
"โกหก!" บราวนี่แหวออกมาเสียงดังอย่างเหลืออดกับความกวนประสาทของชาร์ล
"หึๆ แค่เราเจอกันเร็วกว่ากำหนดหนึ่งอาทิตย์ถึงกับต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ" ชาร์ลยังคงแกล้งคนที่นั่งหน้าบึ้งให้ได้หัวเสียหนักกว่าเดิม
"ทำไมบราวโกรธ ม่ายอยากให้โชวาเลี้ยงเหรอ" โชวายังไม่ลืมความตั้งใจของตนเองตั้งแต่แรก เขย่าแขนบราวนี่เสียจนคนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ เพราะความหน้าด้าน หน้ามึนของสองพ่อลูก
"ใครเขาจะให้ตัวเองเอาไปเลี้ยง อย่ามั่ว" บราวนี่เปลี่ยนเป้าหมายหันมาทะเลาะกับเด็กวัยสี่ขวบแทน
"ไม่ได้มั่ว แดดดี้บอกโชวาว่าบราวจะไปอยู่ด้วย" เด็กน้อยพูดยืนยันคำพูดของพ่อตัวเองอย่างมั่นใจ เพราะถ้าพ่อเขาบอกว่าได้คือได้ไม่เคยที่จะทำให้ผิดหวังเลยสักครั้ง
"แดดดี๊ตัวเองโกหก" บราวนี่ก้มลงเถียงด้วยท่าทางจริงจังกับเด็กน้อยที่นั่งหน้ามุ่ย แก้มป่องๆ พองจนกลัวจะแตกออกมาซะให้ได้
"ม่ายช่ายสักหน่อย บราว ฮึก..โกหก.... แงๆๆๆ" เสียงโชวาร้องให้ดังระงมไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่น
"จะร้องทำไมเนี่ย คุณมาเอาลูกไปเลยนะ" บราวนี่หันไปหาชาร์ลที่ตอนนี่นั่งนิ่งมองลูกตัวเองร้องให้อยู่อย่างนั้น
"ใครทำโชวาร้องคนนั้นก็ปลอบเอง" ชาร์ลยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"หยุดร้องเลย บราวยังไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ก็แค่พูดความจริง" แทนที่จะปลอบเด็กน้อยกลายเป็นว่าบราวนี่กลับทำให้โชวาร้องให้หนักกว่าเดิม มือป้อมๆ ยกขึ้นมากอดบราวนี่แน่นจนคนโดนกอดหายใจแทบไม่ออกเลยทีเดียว
"ม่าย...ฮึก...ฮืออออ" เสียงร้องให้ของโชวายังคงดังอยู่แบบนั้น จนร้อนถึงคุณย่าเพียงเพ็ญที่ทำอาหารอยู่ในครัวต้องรีบวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ
"หลานย่าเป็นอะไรหึ ใครทำให้ร้องให้" คุณย่าเพียงเพ็ญเดินมานั่งอีกฝั่งข้างๆ โชวา ก่อนที่จะยกมือเหี่ยวย่นตามวัยลูบหลังเจ้าตัวน้อย ที่เองแต่กอดบราวนี่แล้วร้องให้
"บราวนี่...ฮึก..โกหก...ฮือ..โชวา" โชวาได้ทีหันไปฟ้องคุณย่าเพียงเพ็ญที่นั่งเช็ดน้ำหูน้ำตาที่ไหลอาบแก้มป่องๆ เป็นสาย
"ใครโกหก ตัวเองนั่นแหละโง่ ใครเขาจะให้เอาไปเลี้ยงได้ง่ายๆ เล่า ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงซะหน่อย"
"น้องบราว อย่าว่าน้อง โชวาเขาก็พูดไปตามประสา ที่จริงคงแค่อยากอยู่กับน้องบราว แต่อาจจะใช้คำพูดผิด" คุณย่าเอ่ยเตือนหลานชายที่เอาแต่จ้องจะทะเลาะกับเด็กน้อยวัยสี่ขวบ
"ไม่ร้องลูกไม่ร้อง" ถึงแม้จะบอกว่าบราวนี่โกหก อีกทั้งยังทำให้ตัวเองร้องให้ แต่โชวากลับกอดบราวนี่ไม่ยอมปล่อย
"คุณย่า แต่น้องบราวไม่ไปเด็ดขาด ไม่ไปอยู่กับเจ้าเด็กนี่หรอกนะ" มือบางผลักหัวเด็กน้อยเบาๆ พร้อมกับคำพูดเสียดแทงใจโชวา คนที่ตั้งใจอย่างเต็มเปี่ยมว่ายังไงวันนี้บราวนี่ต้องกลับไปกับเขาอย่างแน่นอน
"ม่ายเอา...แงๆ บราวนี่" คราวนี้โชวากระโดดขึ้นนั่งตักเล็กของบราวนี่ทันที ก่อนที่จะยกแขนป้อมๆ โอบกอดรอบคอร่างเล็กอย่างแสนรัก คางเรียวเล็กของโชวาก็เกยไหล่บางเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ คราวนี้ทั้งน้ำมูก น้ำหูน้ำตาคงเลอะเต็มเสื้อตัวโปรดของบราวนี่เป็นแน่
"ลงไปเลยนะเด็กดื้อ" ปากก็พูดไล่โชวา แต่แขนเรียวกลับกอดเด็กน้อยไว้เพราะกลัวว่าจะตกลงมาให้ได้เลือดกันอีก
"ม่ายลง บราวห้ามไล่ ฮึก..." ยิ่งบราวนี่ไล่เท่าไหร่ โชวาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเท่านั้น
"กอดแน่นเกินไปแล้วนะ หายใจไม่ออก"
"ห้ามไล่..ฮึก...โชวา ไม่อยางนั้นจะกอดแน่นๆ ฮึก..."
"โอ้ย! เจ้าเด็กดื้อ พูดไม่ฟังกันเลย"
"บราวนั่นแหละ..ฮึก..ดื้อ"
"อย่ามาว่าคนอื่น ตัวเองดื้อแล้วยังมาว่าบราวอีก"
"โชวาไม่ดื้อ"
"ดื้อๆๆๆๆ"
การทะเลาะกันของเด็กวัยสี่ขวบ กับเด็กอีกคนที่โตแต่ตัว อยู่ในสายตาของชาร์ลและย่าเพียงเพ็ญตลอด ทั้งสองได้แต่มองการกระทำที่ต่างไม่มีใครยอมใคร บราวนี่ที่พูดเหมือนเกลียดเจ้าเด็กดื้อโชวาแต่มือบางกลับคอยลูบหลังปลอบประโลมเด็กน้อยตลอดเวลา ไม่ต่างจากโชวาที่แม้ปากจะเถียงคนโตกว่าอย่างไม่ลดละ แต่ก็ไม่ยอมคลายกอดจากบราวนี่เลยแม้แต่น้อย จนคนที่นั่งมองการกระทำของคนทั้งสองได้แต่สายหัวกับความเป็นเด็กของทั้งสองคน
"เห้อ! จะเอายังไงล่ะชาร์ลที่นี้ จัดการกันเองเลยนะป้าไม่ยุ่งด้วยแล้ว"
"คุณย่า!"
"เรียกย่าทำไม"
"ทำไมคุณย่าไม่ช่วยน้องบราวเลย" บราวนี่เมื่อได้ยินคุณย่าพูดเหมือนตัดช่องน้อยแต่พอตัว ก็เกิดความน้อยใจขึ้นมาทันที ทำไมไม่คิดจะเข้าข้างหลานชายตัวเองเลยใช่ไหม
"โตๆ กันหมดแล้ว ตกลงกันเองได้แล้ว ย่าให้ทั้งสองคนตกลงกันเอง ส่วนเจ้าหนูโชวาคงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตกลงยังไง" คุณย่าเพียงเพ็ญอยากให้บราวนี่ได้รู้จักการดูแลคนอื่นบ้าง จึงไม่อยากยื่นมือเข้าไปเกี่ยว ปล่อยให้ชาร์ลจัดการเรื่องนี้น่าจะดีกว่า
"ขอบคุณที่ไว้ใจผมนะครับคุณป้า เดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง" ชาร์ลตอบรับผู้อาวุโสด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันมายิ้มร้ายใส่บราวนี่ที่ตอนนี้นั่งมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"จ๊ะ...ทำไมเจ้าตัวเล็กเงียบไปแล้วล่ะ" คุณย่าเพียงเพ็ญเอ่ยถามขึ้น เมื่อสังเกตุว่าเด็กน้อยนิ่งจนเกินไป
"น่าจะหลับไปแล้วครับ ร้องให้เยอะก็แบบนี้แหละ สงสัยคงจะเพลีย" ชาร์ลตอบพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปดูลูกชายที่ตอนนี้นอนคอพับคออ่อนอยู่บนไหล่บาง
"ถ้าอย่างนั้นพาขึ้นไปนอนห้องน้องบราวก่อนดีกว่า ตื่นแล้วค่อยพากลับ" คุณย่าเพียงเพ็ญเสนอขึ้น เพราะสงสารเจ้าหนูโชวา
"ไม่เอา"
"อย่าทำตัวเป็นเด็กนะน้องบราว พาพี่เขาไปห้องเดี๋ยวนี้" คุณย่าสั่งเสียงเฉียบ จนบราวนี่ต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้
"เอาลูกมานี่" ชาร์ลยื่นมือไปรับโชวาที่นอนหลับสนิทมาอุ้มไว้เอง เจ้าหนูน้อยขยับยุกยิกสองสามครั้งก่อนที่จะกลับมานอนนิ่งอีกครั้ง
ทั้งสองคนเดินขึ้นมาบนห้องนอนของบราวนี่โดยไร้ซึ่งบทสนทนา อีกคนอึดอัดที่ต้องมาทำอะไรบ้าบอแบบนี้ ส่วนอีกคนกลับยิ้มเต็มดวงหน้าอย่างมีความสุข จนคนตัวเล็กหมั่นใส้ยกกำปั้นน้อยๆ ทุบหลังร่างหนาดังอึก
"อย่าให้มันมากไปนะบราวนี่ เห็นฉันไม่พูดไม่ว่านี่ไม่ใช่ฉันใจดีอะไรนะ แค่ไม่อยากทะเลาะกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอ"
"อือ..ไอ้คนบ้า ผมไม่ใช่เด็กซะหน่อย" บราวนี่ร้องขึ้นเสียงดังด้วยความโกรธ
"ไม่เด็กแล้วทำไมนั่งทะเลาะกับลูกฉันฉอดๆ" เสียงทะเลาะกันไปตามทางเดินของทั้งสองคนทำให้คุณย่าเพียงเพ็ญได้แต่มองอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่หวังจะให้ชาร์ลมาปราบพยศหลานชายคนเล็ก แต่เมื่อตัดสินใจไปแล้วก็คงต้องปล่อยวาง ให้พวกเขาตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง
"ฮึ่ย" เมื่อเถียงไม่สู้บราวนี่จึงได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว ก่อนจะเปิดประตูห้องให้ชาร์ลนำลูกชายตัวน้อยไปนอนบนเตียงของตัวเอง
ชาร์ลวางลูกชายลงบนเตียงก่อนจะหันไปสำรวจห้องนอนของบราวนี่อย่างจงใจ จนเจ้าของห้องต้องหลุดปากถามออกไป
"มองอะไรนักหนา"
"มองห้องของคนที่บอกว่าตัวเองโตแล้ว ฮึๆ พอๆ กับห้องโชวาเลย" บราวนี่เหมือนเป็นภาคอนาคตของโชวายังไงยังงั้น ทั้งสองคนมีนิสัยคล้ายกันจนน่ากลัว
"ไม่จริงซะหน่อย" บราวนี่ตอบเสียงอ่อย เพราะรู้ดีว่าห้องตัวเองไม่เหมือนห้องของคนวัยยี่สิบกว่าๆ เลยสักนิด ทั้งผ้าปูที่นอนลายการ์ตูน ของสะสมที่เป็นตัวการ์ตูนต่างๆ รวมทั้งหนังสือการ์ตูนที่จัดเรียงเต็มตู้หนังสือสองตู้ในห้องนอน มันคงจะล้นจนต้องเอาบางส่วนมาวางเรียงไว้บนพื้นห้องข้างตู้หนังสือ
"หึๆ เด็กน้อยเอ้ย"
"ผมไม่ใช่เด็กนะ"
"ครับๆ ไม่เด็กเลย" ชาร์ลตัดบทสนทนาที่จะนำไปสู่การทะเลาะกัน แต่คนตัวเล็กก็ยังมีสีหน้าไม่พอใจอยู่ดี
"ออกไปได้แล้ว ไอ้คนแก่เอ้ย" บราวนี่นึกอยู่ตั้งนานว่าจะด่าคนตรงหน้าว่าอย่างไร มันก็สมกันดีไอ้แก่
คนที่ถูกกล่าวหาว่าแก่หันขวับมามองบราวนี่ตาเขียวปั๊ด จนคนตัวเล็กแอบสะใจอยู่ลึกๆ ที่แกล้งชาร์ลได้
"เดี๋ยวไอ้แก่ก็กัดจนปากบวมซะหรอก" ชาร์ลเอ่ยขึ้นลอยๆ ไปกับลม เหมือนไม่ไดสนทนากับร่างเล็กอย่างบราวนี่ แต่แท้จริงแล้วเขาว่าใส่บราวนี่เต็มๆ
"ไอ้แก่บ้า หื่นกาม" บราวนี่ทำปากขมุบขมิบเบาๆ แต่คนหูดีก็ยังได้ยินมันอยู่ดี
"อยากลองไหมล่ะเด็กน้อย" ชาร์ลย่างสามขุมตรงมาหาร่างเล็กที่ทำปากขมุบขมิบอยู่อีกทาง
"อะ..อะไร ไม่เอาไม่อยากลอง" บราวนี่ตัวสั่นงันงกเมื่อชาร์ลเดินมาจับไหล่บางทั้งสองข้าง ก่อนที่จะปล่อยมืิออีกข้าง จับคางมนให้เชิดขึ้นมาเผชิญหน้า>o< บราวนี่หน้าขึ้นสีในทันทีเพราะความเขินอายที่ต้องมาเล่นเกมส์จ้องตากับเทพบุตรพ่อลูกอ่อน
"ไม่อยากลองก็ห้ามเถียง แล้วเตรียมเก็บของไปอยู่บ้านฉัน" ชาร์ลมัดมือชกคนที่ยืนอึ้งอีกครั้ง จนบราวนี่ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ด้วยความงง ก่อนที่จะใช้สมองน้อยๆ ประมวลคำพูดของชาร์ลเมือ่สักครู่
"ผมไม่ไดบอกว่าจะไปสักหน่อย"
"เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ เพราะฉันคิดทุกอย่างไว้หมดแล้ว"
"ไม่ไป...อื้อ" ชาร์ลประกบปากเด็กดื้อทันที มือเล็กๆ ระดมทุบหลังของเขาเต็มแรง แต่แรงเท่ามดแค่นี้คงทำอะไรเขาได้หรอก ปากหนาบดขยี้ริมฝีปากเรียวได้รูปอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะค่อยๆ พยายามดันลิ้นร้อนของตนเองเข้าไปในปากเล็กนั่นอย่างตั้งใจ แต่บราวนี่กลับเม้มปากแน่น กัดฟันบนและร่างไว้แน่นเพื่อไม่ให้เผลอตอบสนอง ชาร์ลยังไม่ละความพยายามก่อนจะยกมือหนาขึ้นไปเคล้าคลึงยอดอกสีชมพู จนร่างเล็กเผลอครางออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ชาร์ลสามารถดันลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากอย่างช่ำชอง เขายังคงดูดดื่มน้ำหวานจากร่างเล็กอย่างไม่รู้จักอิ่ม เหมือคนตะกละตะกรามไม่มีที่สิ้นสุด แต่ชาร์ลจำต้องผละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เพราะว่ายังตกลงกันไม่ได้สักที
"แฮกๆๆ" เสียงหอบดังๆ ขางบราวนี่ บอกให้รู้ว่าคนตัวเล็กไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มา เพราะท่าทางที่ทำราวกับว่าจะขาดใจ
"เอาไง? ไปหรือไม่ไป"
"ไม่ไป"
"ถ้ายังดื้อแบบนี้จะจับแก้ผ้าแล้วข่มขืนเลยคอยดู" ชาร์ลไม่เคยขู่ใคร เพราะถ้าเขาพูดหมายถึงคิดแล้ว
"บ้าๆ ไอ้แก่หื่นกาม ลามก จะข่มขืนผมได้ยังไง" บราวนี่ด่าออกมาเป็นชุด โดยไม่สนใจสีหน้าชาร์ลเลยแม้แต่น้อย
"ก็ลองดื้อดูสิรับรองเจอดีแน่ ฉันมีทางให้เธอเลือกสองทาง" ชาร์ลเสนอทางออกให้กับบราวนี่ที่ยืนตัวแข็งเป็นเสาหินไปแล้ว
"อะ...อะไร" ริมฝีปากบางสั่นระริก แต่ก็ยังกล้าถามออกไป
"ข้อแรก...เธอตกลงไปอยู่กับฉันดีๆ แล้วฉันจะใหเวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ในการเตรียมใจและเก็บของ พอครบกำหนดแล้วฉันจะมารับ"
"แล้วข้อสองล่ะ" บราวนี่คิดแล้วว่าข้อเสนอข้อแรกไม่ผ่าน
"ข้อสอง...ถ้าเธอปฏิเสธ ฉันจะจับเธอปลำ้ แล้วเธอไปอยู่บ้านฉันภายในวันนี้"
"ข้อเสนอบ้าบออะไร คุณมีแต่ได้กับได้"
"หึๆ จะเอาไง เลือกข้อหนึ่งหรือข้อสอง คิดให้ดีๆ นะ"
"ไม่เอาอะไรทั้งนั้น"
"ให้โอกาสอีกที"
"ข้อแรก" บราวนี่ตอบเบาๆ เพราะความไม่เต็มใจที่โดนชาร์ลบังคับแบบนี้
"ดีมาก เราจะไม่ทำสัญญาอะไรทั้งนั้น ฉันไว้ใจเธอ ว่าเธอจะไม่มีวันรับปากสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อให้มันจบๆ ไป" ชาร์ลพูดดักทางคนตัวเล็กที่แอบคิดอะไรทำนองนี้เหมือนกัน แต่เหมือนชาร์ลจะมีเซนส์ถึงรู้ว่าร่างเล็กคิดอะไรอยู่
"เข้าใจแล้วน่า ไม่ใช่เด็ก"
ชาร์ลฉวยโอกาสหอมแก้มบราวนี่ทันที โดยที่เด็กหนุ่มไม่ทันตั้งตัว จนร่างเล็กต้องยกมือน้อยๆ สองข้างมากุมแก้มที่แดงราวกับลูกตำลึงสุกเอาไว้
"ทำบ้าอะไรเนี่ย %>_<%" บราวนี่แสร้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความอายของตนเอง
"มัดจำไว้ก่อน"
"ฮึ่ย" เพราะทำอะไรไม่ไดจึงได้แต่ฮึดฮัดร่างสูงที่ยืนยิ้มร้ายอยู่ข้างๆ
**********
น้องบราวมาแล้วนะคะ ยังไม่ได้ตรวจคำผิด พิมพ์ในมือถือ คอมพัง นั่งแต่งนานมาก สมองไปแล้วสิบบรรทัด แต่พิมพ์ได้บรรทัดเดียวช้าที่สุด ใช้ความอดทนมากมาย เม้นให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ พยายามมากจริงๆ วันนี้ :katai4: :katai5: :ling1:
-
แรงส์....ทั้งคู่ :katai3:
-
ยังไงหนูก็ต้องไปอ่ะ น้องบราว
โอ่ยย น่ารักมากตอนเด็ก? 2 คนเถียงกัน 55555
:mew1:
-
:mew1: :mew1:
-
หื่นกามกับน้องมากคุณชาร์ลลลล
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ
-
น้องบราวน์เสียจูบแรกให้พ่อลูกอ่อนไปซะแล้ว แบบนี้รับรองคุณพ่อชาลล์คงไม่ปล่อยไปแน่
-
จะไม่ตีกันใช่ไหมสองคนนี้ ฮ่าาาา
-
:ling2: :ling2: :ling2: ปวดหัวรอเลยถ้าเข้าบ้านเมื่อไรคงพังแน่ๆเลยอะ
-
พ่อลูกอ่อน ยูต้องใจเย็นนะ
จูบน้องซะ!!!!
น่ารักตอนเด็กเถียงกัน
มันมุมิดี
กิกิ
อยากอ่านต่อแล้ว
มาต่อไวๆนะคะ
:mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักจริงๆๆๆ :mew1:
-
:mew1:
-
น้องบราวมีคู่แล้ววว
-
รอๆๆๆๆๆๆ โชวาน่าฟัดจริมๆเบย บราวนี่ก็แสบน่ารักน่าหยิก คุณพ่อก็หื่นได้ใจจริมๆเบย :hao7: :hao7: :z2: :z2:
-
อั๊ยยะ..น่าร๊ากกก
-
ดื้อรัก♥♥คุณพ่อลูกติด ตอน4
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาบราวนี่พยายามเลี่ยงการเจอกับสองพ่อลูกตัวปัญหาตลอดเวลา แต่ยิ่งพยายามหลบก็ยังมิวายตามรังควานเขาจนได้ ตอนนี้โชวากลายเป็นเงาตามตัวคนตัวเล็กไปแล้ว ไม่ว่าจะไปที่ร้าน หรือจะกลับมาบ้านเจ้าตัวเล็กก็ไปด้วย บางคืนถึงกับทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของบังคับขอนอนกับบราวนี่เลยด้วยซ้ำ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เจ้าตัวแสบโชวามาอยู่กับเขาตั้งแต่เช้า เหมือนโดนมัดมือชก แบบไม่ทันตั้งตัว จนบราวนี่ได้แต่จำใจยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขาต้องมานั่งเลี้ยงโชวา ไม่ว่าจะเดินไปไหนเจ้าหนูน้อยก็จะไปด้วย ไม่ยอมให้ห่างกายเลยแม้แต่น้อย จากคนที่เคยใช้ชีวิตอิสระไม่เคยต้องมารับผิดชอบชีวิตใคร คราวนี้กลับต้องมาคอยดูแลเด็กตัวน้อย ซึ่งเจ้าตัวไม่ค่อยจะถูกโรคกับเด็กเลยด้วยซ้ำ
"บราวนี่โชวาหิว" ตั้งแต่เช้าเจ้าตัวแสบบ่นหิวมาแล้วสองรอบ รอบนี้เป็นรอบที่สาม ที่บอกว่าหิวนี่ไม่ใช่อะไร เพียงแค่อยากจะทานเค้ก แล้วทำเป็นอ้อนจนเขาต้องเอามาให้ทาน แต่ครั้งนี้คงไม่ยอมแล้ว จะมานั่งทานแต่เค้กได้ยังไงกัน
"หิวอะไร" บราวนี่พูดเหมือนไม่สนใจโชวา แต่จริงๆ
"นู่นนนน...เค้ก โชวาอยากกินเค้ก" บราวนี่ถึงกับส่ายหัว คิดแล้วไม่มีผิด เพราะตลอดสองสามวันที่อยู่ด้วยกันมา จะเป็นแบบนี้แทบจะทุกครั้ง จนตอนนี้บราวนี่เริ่มรู้ทัน และไม่ตามใจเหมือนวันแรกๆ แล้ว
"จะเที่ยงแล้ว รอทานข้าวทีเดียว"
"แต่โชวาหิว อยากกินตอนนี้"
"บอกว่าไม่ได้ไง จะทานอะไรนักหนา"
"บราวนี่ใจร้าย ฮึก..." พอขัดใจนิดขัดใจหน่อยก็เริ่มจะเบะปาก ร้องให้ในทันทีจนคนอื่นๆในร้านทนไม่ไหว ไปเอาเค้กมาให้ทุกทีไป
"เออ! บราวมันใจร้าย อยากทานอะไรก็แล้วแต่เลย" บราวนี่เดินไปเปิดตู้เค้ก ก่อนที่จะหันไปถามโชวาว่าจะทานอะไร เจ้าตัวน้อยยิ้มร่าชี้สตรอเบอรี่ชีสเค้กทันที โดยไม่สังเกตุอาการของบราวนี่เลยแม้แต่น้อย
"ขอบคุณคร้าบบ" เสียงใสเอ่ยขอบคุณออกมา แต่บราวนี่กลับทำเป็นไม่สนใจเดินไปนั่งตรงโต๊ะแคชเชียร์ ไม่หันมามองเจ้าตัวแสบที่กำลังเอร็ดอร่อยกับเค้กชิ้นโตอยู่เลย
โชวาเมื่อทานของโปรดจนอิ่มแล้ว ก็วิ่งมาหาบราวนี่ทันที มือน้อยเขย่าขาบราวนี่สุดแรง แต่อีกคนกลับไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์ในมือถืออยู่อย่างนั้น เด็กน้อยเริ่มเขย่าแขนบราวนี่แรงขึ้น พร้อมกับร้องเรียกชื่อเขาเสียงดัง
"เรียกทำไมนักหนา"
"บราวนี่คุยกับโชวาหน่อย"
"มีอะไรอีกล่ะเด็กเจ้าปัญหา"
"เป็นอะไรเหรอ" โชวาที่เริ่มจะรู้ว่าบราวนี่มีท่าทางแปลกๆ กับตนเอ่ยถามตาประสาเด็กที่ไม่ได้คิดะไรมากมายในสมองน้อยๆ
"ไม่ต้องมาพูดเลย ไปไกลๆ"
"ทำไม บราวไล่โชวาทำไม ฮึก..." ร้องให้อีกแล้ว อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้อง น้ำตานี่มันสั่งได้ขนาดนั้นเลยรึไง
"ไม่ต้องเอาน้ำตามาอ้างเลยนะ พูดอะไรไม่เคยฟัง"
"โชวาไม่ดื้อ เชื่อฟังบราวนี่นะ"
"เชื่อทำไมยังกินเค้ก ทานไปกี่ชิ้นแล้ว"
"สาม"
"แล้วมันเยอะไปไหม"
"สามไม่เยอะ สิบถึงเยอะ" เออเถียงเข้าไป เถียงได้เถียงดี ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กตรงหน้านี้อายุสี่ขวบ เพราะความฉลาดแกมโกงของเด็กน้อยตรงหน้านี่เอง
"รู้ได้ไงไม่เยอะ ตัวแค่นี้ทานเค้กเข้าไปเยอะๆ มันไม่ดีรู้ไหม"
"โชวาบอกว่าไม่เยอะไง นี่ๆ แค่สาม ไม่ช่ายสิบสักหน่อย" มือป้อมชูสามนิ้วขึ้นมาให้บราวนี่ดู ก่อนที่จะชูขึ้นมาสิบนิ้วอีกครั้ง จนบราวนี่ที่ตอนแรกนั่งหน้ามุ่ย ต้องเผลอยิ้มออกมาเพราะความเจ้าเล่ห์ของเด็กน้อย เออสามมันไม่เยอะจริงๆ นั่นแหละ
"ถ้าคราวหน้าบอกไม่ฟัง ก็ไม่ต้องมาอยู่กับบราวเลย กลับไปอยู่กับแดดดี๊ตัวเองเลย" บราวนี่เริ่มจะพูดเสียงเข้มกับโชวาที่ยืนเงยหน้ามองคนที่หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าตนเอง
"แดดดี๊ไม่ว่าง อยู่กับบราวนี่แหละ" เหอะ! ไม่เคยว่างสักทีหรอก หรือแค่ข้ออ้างก็ไม่รู้ ตื่นเช้ามาทีไรก็พาเจ้าเด็กแสบมาที่ร้านทันที ส่วนคนเป็นพ่อพอส่งลูกเสร็จก็หายหัวไปทั้งวัน กว่าจะมารับก็ดึกดื่น จนบางวันต้องปล่อยให้นอนที่ห้องของบราวนี่แทน
"คืนนี้กลับไปนอนบ้านตัวเองเลยนะ"
"ม่ายเอาจะนอนกับบราว แดดดี๊ก็จะมานอนด้วย" สองพ่อลูกนี่ยังไงกัน ทำไมชอบตัดสินทุกอย่างโดยไม่ถามความเห็นคนอื่นเลยด้วยซ้ำ
"ไม่ๆ ยังไงวันนี้ก็ห้าม กลับไปบ้านเลย"
"ไม่เอา" โชวาเรื่มดีดดิ้น กระทืบเท้าแบบเด็กที่โดนขัดใจ
"จะกลับไม่กลับ ถ้าไม่กลับไปนอนบ้านตัวเองก็ห้ามมาหาบราวอีก บราวไม่อยากอยู่กับเด็กดื้อพูดไม่รู้เรื่อง" บราวนี่ที่เริ่มจะโมโหเพราะเจ้าเด็กน้อยเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็จะเอาให้ได้ดั่งใจ นี่พ่อเขาเลี้ยงกันมาแบบไหน ทำไมถึงเอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ พอไม่ได้ดังใจก็ร้องให้ชักดิ้นชักงออยู่อย่างนั้น
"บราวววว...แง....โชวาจะอยู่กับบราว" บราวนี่เดินหนีไปแล้ว ปล่อยให้เด็กตัวน้อยอย่างโชวาร้องให้อยู่คนเดียว จนน้องๆ ในร้านรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อปลอบคนที่ขวัญเสีย
"ห้ามใครเข้าไปโอ๋เด็ดขาด ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ" บราวนี่เดินเข้าไปในครัวทันที แต่ก็ยังได้ยินเสียงเด็กน้อยแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ ไม่ใช่ว่าไม่เป็นห่วง แต่จะให้ตามใจหมดทุกเรื่องก็ใช่ที่ไหน บราวนี่จึงได้แต่ทำใจแข็งเดินออกมาจากตรงนั้น เพราะไม่อยากเห็นน้ำตาเจ้าหนูน้อยนี่นักหรอก พาลจะทำให้ใจอ่อนทุกที ไม่ใช่ว่าไม่เกรงใจลูกค้าในร้านแต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ
"ทำไมน้องร้องให้แบบนั้นล่ะบราว" มินเอ่ยถามเพื่อนรักที่เดินหน้าเซ็งเข้ามาในห้องครัว ก่อนจะนั่งลงแรงๆ ที่เก้าอี้ทานข้าว
"เอาแต่ใจ จะนอนกับบราวให้ได้"
"เมื่อคืนก็นอนด้วยกันไม่ใช่เหรอ"
"อือ....ทำไมต้องมาพบเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้ อยู่ดีๆ ก็ต้องมาดูแลเด็กที่ไหนก็ไม่รู้" บราวนี่ได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า
"มินเข้าใจ แต่โชวายังเด็กบราวต้องค่อยๆ คุย หาเหตุผลมาอธิบายให้เด็กรู้เรื่อง ไม่ใช่ว่าเราจะห้ามนู่นห้ามนี่โดยไร้คำตอบกับเขา เพราะเด็กไม่คิดซับซ้อนเหมือนผู้ใหญ่หรอกนะ" มินพยายามอธิบายให้เพื่อนรักเข้าใจความรู้สึกของเด็กน้อย
"ทำไมโชวาถึงติดบราวขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่พึ่งเจอกันเอง"
"มันอาจจะเป็นโชคชะตานะ ดีซะอีกที่อยู่ดีๆ ก็มีคนมารักเราเพิ่มอีกตั้งหนึ่งคน อ้อ! ไม่ใช่สิสองคนมากกว่า" มินที่ทำเป็นนึกขึ้นได้
"ห๊ะ...สองเหรอ" บราวนี่ถึงกับงงว่าทำไมถึงสองคน ก็เห็นมีแต่เจ้าหนูโชวานี่แหละที่ตามเขาต้อยๆ บอกรักอย่างนั้นอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา
"ลืมพ่อของลูกไปได้ยังไง"
"ใครพ่อของลูก"
"พ่อโชวาไง จำไม่ได้เหรอ คุณชาร์ลเขาก็แลดูจะรักบราวนี่ด้วยนะ"
"บ้าแล้วหมูน้อย เพ้อเจ้อเข้าไปทุกวัน เค้าบอกไว้เลยนะว่าโชวาไม่ใช่ลูก แล้วอีตามาเฟียแก่นั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเค้า" บราวนี่ถลึงตาใส่เพื่อนรัก ก่อนที่จะแหวออกมาเสียงดัง จนมินถึงกับหัวเราะออกมาเพราะความขบขันกับอาการตระหนกของเพื่อนตัวน้อย
"มินล้อเล่นหรอกน่า แต่ถ้าเป็นจริงก็ไม่แปลกนี่นา ครอบครัวจะได้สมบูรณ์แบบเหมือนพี่พายไง"
"ถ้าพูดแบบนี้อีกก็ไม่ต้องมาคุยกันแล้วนะ เค้าไม่ตลกด้วยหรอก" บราวนี่ถึงกับเครียดขึ้นมาทันทีที่โดนเพื่อนรักแซวเรื่องนี้
"ขอโทษๆ แค่ไม่อยากให้เครียด แต่ไหงกับเครียดหนักกว่าเดิมก็ไม่รู้" มินเดินเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรัก พร้อมกับตบหลังเบาๆสองสามทีอย่างให้กำลังใจ
"ไม่เป็นไรแล้ว" บราวนี่เอ่ยเสียงอ่อยๆ บวกกับท่าทางหงอยๆ ที่ไม่ค่อยจะเกิดขึ้นกับร่างเล็กสักเท่าไหร่
"ทำไมโชวาเงียบไปแล้วล่ะบราวนี่" มินที่เริ่มจะเอะใจว่าทำไมเสียงเจ้าตัวแสบถึงเงียบลงไป หรือว่ามีคนปลอบแล้ว แต่ไม่น่าจะใช่ เพราะได้ยินบราวสั่งทุกคนในร้านไปแล้ว
"สงสัยเหนื่อย แล้วคงหยุดเองซะละมั้ง" บราวนี่ที่เริ่มจะหาเหตุผลมาอ้างเพื่อไม่ให้ตนเองรู้สึกผิดมากไปกว่านี้
"ออกไปดูหน่อยสิบราว" ไม่ต้องบอกเป็นครั้งที่สอง บราวนี่ก็รีบจ้ำอ้าวตรงดิ่งไปยังหลังเคาน์เตอร์ทันที่ กลับไม่เจอเจ้าตัวน้อยนั่งอยู่ตรงที่เดิม ร่างเล็กจึงกวาดสายตาไปทั่ว ก่อนที่จะสะดุดเข้ากับเด็กชายตัวน้อย ที่เข้าไปนอนหลับอยู่ใต้โต๊ะแคชเชียร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ น้องๆ ในร้านคงไม่ทันสังเกตุ เพราะยุ่งๆ กันอยู่ หรืออาจจะคิดว่าเข้าไปหาเขาที่ในครัวแล้วเลยไม่มีใครสนใจ
บราวนี่ตรงเข้าไปอุ้มเจ้าเด็กแสบที่นอนขดตัวหลับสนิท ดวงหน้าน้อยๆ เต็มไปด้วยคราบน้ำตา จนทำให้คนที่เป็นต้นเหตุรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่ทำให้โชวาต้องร้องให้หนักขนาดนี้ เด็กน้อยขยับซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นของร่างเล็กทันที บราวนี่จึงได้แต่นั่งกอดโชวาอยู่อย่างนั้น ก่อนที่เจ้าเด็กแสบจะลืมตาขึ้นมามองเขา กระพริบตาปริบๆ สองสามที
"บราว...โชวาขอโทษ" บราวนี่ถึงกับแอบน้ำตาซึม ไม่คิดว่าโชวาจะเอ่ยคำนี้ออกมา ดูไปดูมาเจ้าตัวแสบนี่ก็น่ารักเหมือนกัน เสียอย่างเดียวเอาแต่ใจเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง
"ทีหลังก็อย่าดื้อ เชื่อฟังกันบ้างรู้ไหม"
"อือ..."
"อะไร...ทำไมพูดไม่เพราะ"
"เข้าใจแล้วครับ"
"ดีมาก ถ้าอย่างนั้นไปทานข้าวกันได้แล้ว" บราวนี่ก้มลงหอมกลุ่มผมนุ่มของเด็กตัวน้อย ก่อนที่จะจูงมือกันเข้าไปทานข้าวในครัว มินได้อุ่นอาหารเตรียมไว้ให้แล้ว
พอตกบ่ายโชวาก็หลับลงไปอีกครั้ง เพราะความเป็นเด็กจึงหลับง่าย ดื่มนมเข้าไปแล้วก็หลับในเวลาไม่ถึงห้านาที บราวนี่ที่นั่งมองเด็กน้อยที่หลับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่รู้เลยว่าผู้ใหญ่อย่างบราวนี่เครียดมากแค่ไหนที่ต้องมารับผิดชอบชีวิตเด็กน้อยอีกคน กลัวว่าจะเลี้ยงได้ไม่ดี กลัวว่าจะทำให้เด็กตัวน้อยเสียคนไปตั้งแต่เด็กเพราะอยู่กับตนเอง จึงไม่รู้ว่าจะทำตัวแบบไหน ถ้าแข็งเกินไปเกินไปเด็กน้อยก็คงจะกลัว แต่ถ้าอ่อนเกินก็กลัวว่าจะเอาแต่ใจจนเสียคน อะไรๆ ก็ลำบากไปซะหมด นั่งคิดไม่ตกจนเผลอถอนหายใจออกมาหลายครั้ง
"กลุ้มใจอะไรนักหนา" เสียงผู้มาใหม่ทำให้บราวนี่ที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะหันไปทางต้นเสียงที่ตอนนี้ยืนจังก้าหน้าตายอยู่ข้างๆ
"ไม่เกี่ยวกับคุณ" บราวนี่พูดเสียงสะบัด ลำพังแค่ต้องรับมือกับโชวาก้เหนื่อยแทบจะบ้า แล้วยังต้องมาเจอกับความกวนประสาทของไอ้มาเฟียแก่นี่อีก วันๆ บราวนี่แทบจะไม่ได้หายใจหายคอโล่งๆ สักนาทีเดียว
"เหรอ? นึกว่าเกี่ยว แล้วลูกนอนนานรึยัง" บราวนี่ไม่ทันได้สังเกตุคำพูดของชาร์ลเลยแม้แต่น้อย ที่เขาเรียกแทนโชวาว่าลูกกับบราวนี่แทบจะตลอด สร้างความเคยชินให้กับบราวนี่แบบไม่รู้ตัว
"นอนตั้งแต่บ่าย น่าจะใกล้ตื่นแล้ว" บราวนี่ตอบเสียงเนือยๆ เพราะความเหนื่อยล้าติดกันมาหลายวัน
"อืม...หิวอ่ะมีะไรให้ทานบ้าง ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลย ประชุมเสร็จก็ตรงมานี่เลย"
"ไม่มี แล้วทำไมคุณไม่ให้ลูกน้องคุณไปซื้อให้ นี่มันร้านเค้กไม่ใช่ร้านขายข้าว" บราวนี่เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ นอกจากต้องดูแลลูกแล้ว เขายังจะต้องมาพัวพันกับคนเป็นพ่อที่กวนประสาทที่สุด เห็นเขาเป็นอะไร คนรับใช้หรือยังไงถึงสั่งนู่นสั่งนี่ ไม่คิดจะเกรงใจกันบ้างเลยรึไง
"ใจร้ายจังเลยะ จะให้คนหิวแบกท้องรอถึงเย็นรึไง"
"จะอะไรนักหนาคุณ โตๆ กันหมดแล้ว แค่ลูกคุณคนเดียวผมก็เหนื่อยจนแทบบ้าแล้วนะ แล้วคุณยังจะอะไรกับผมอีก" บราวนี่เอ่ยเสียงดังใส่คนตรงหน้า ไม่คิดจะเกรงกลัวอะไรแล้วกับแค่มาเฟียบ้าๆ บอๆ คนหนึ่ง ทำตัวยังกับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
"แค่นี้ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ ไม่หาก็ไม่ต้องหา แค่หิ้วท้องรอจนถึงตอนเย็นแค่นี้เอง" ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อร่างเล็กตรงหน้า แต่หารู้ไม่ว่านี่ก็แค่การแสดงเรียกความสงสารฉากหนึ่งเท่านั้น ที่จริงเขาทานอะไรมาบ้างแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ทานข้าว
"ทานอย่างอื่นได้ไหมล่ะ" บราวนี่ใจอ่อนเข้าจนได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง แต่กลับขี้สงสาร จนบางครั้งหลายคนเอาจุดอ่อนข้อนี้กลับเอามาหาผลประโยชน์จากตัวเขาอยู่บ่อยครั้ง ไม่ต่างกับชาร์ลที่พอจะรู้จักนิสัยของบราวนี่มาบ้างหลังจากที่ได้อยู่ด้วยมาสักพัก จึงมักจะแกล้งทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความสนใจจากคนตัวเล็กแทบจะตลอดเวลา
"ฉันทานได้หมดแหละ แค่เธอหามาให้ก็พอแล้ว"
"คุกกี้กับชาเขียวนะ"
"อือ"
โชวาตื่นหลังจากที่นอนเต็มอิ่ม เพียงแค่ลืมตาขึ้นมาเห็นพ่อของตนเองก็รีบกระโจนลงจากโซฟาวิ่งไปหาทันที จนคนเป็นพ่อตั้งรับแทบไม่ทัน
"ตื่นแล้วเหรอครับโชวา "
"คร้าบบ..แดดดี๊"
"วันนี้นอนที่ไหนครับ"
"นอนบ้าน บราวไม่ให้นอนด้วย" เจ้าตัวน้อยเอ่ยเสียงอ่อยจนน่าสงสาร
"นอนบ้านเราก็ดีเหมือนกัน แด๊ดไม่ได้กอดลูกชายหลายคืนแล้วคิดถึง" ชาร์ลฟัดแก้มลูกชายซ้ายทีขวาที จนเจ้าตัวน้อยหัวเราะคิกคักไม่หยุด
"พอแล้วมั้งคุณ เดี๋ยวโชวาก็หายใจไม่ทันหรอก" บราวนี่เอ่ยแทรกขึ้น ขณะที่สองพ่อลูกหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ชาร์ลเลิกฟัดแก้มเจ้าตัวน้อยทันที ก่อนที่จะหันไปยิ้มเจ้าเล่หืส่งให้บราวนี่
"เป็นห่วงด้วยรึไง" ชาร์ลเอ่ยล้อบราวนี่ ที่ตอนนี้พอรู้ว่าตัวเองเผลอแสดงความเป็นห่วงออกไป ก็แสร้งทำเป็นหันไปมองอย่างอื่น ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินคำที่ชาร์ลพูดเลยแม้แต่น้อย"
***********
จบตอนนี้แล้วขอหยุดยาวนะคะ ไปพักผ่อนร่างกาย ขอไปชาร์ตพลังให้ตัวเองก่อน แล้วจะกลับมาอัพให้นะคะ คงไม่ว่ากัน กลับมาอีกที19 เมษานะคะ เม้นให้ด้วยนะคะ รับรองว่าอ่านทุกคอมเม้น เป็นกำลังใจให้ด้วยะนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
TBC.
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สู้ๆนะน้องบราววว ปราบเด็กดื้อให้อยู่หมัด แล้วเอาเป็นพวกไปปราบพ่ออีกที 55555
-
:impress2:
-
น้องบราวใจร้าย ฮ่าาาาาา
-
สองพ่อลูกกำลังแทรกซึมชีวิตหนูบราวทีละน้อยๆ
-
บางทีก็คิดเหมือนบราวนี่นะว่า ไอ้เด็กนี่ ( โชวา ) ถูกเลี้ยงมายังไง ถึงได้เอาแต่ใจแบบฉิบหายวายปวงขนาดนี้ นึกถึงคำหนึ่งคำในอนาคตเลย เด็กเปรต ( ลูกคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน ) ฮ่าาาา
-
:mew1: :mew1:
-
บราวทำถูกแล้ว โชวาถูกเลี้ยงแบบตามใจเกินไปอ่ะ
เอาแต่ใจตัวเองเกินไป ไม่ค่อยปลื้มเด็กดื้อแบบนี้
บราวก็สอนน้องนะ
-
บราวน์คงต้องใช้วิธีที่มินว่าก็ดีนะ พูดด้วยเหตุผล เราว่าโชวาน่าจะทำตัวดีขึ้น อยากให้โชวาได้เจอกับเดม่อนบ้าง ดูแล้วน่าจะเหมือนคู่เพื่อนซี้ บราวนี่ - มิน
-
น้องดื้อมากกกก เอาแต่ใจตัวเองและรั้นสุดๆ มีคู่ปรับเป็นบราวนี่ก็สมน้ำสมเนื้อดีนะ :hao3:
-
ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน5
ตอนนี้บราวนี่ตกอยู่ในสภาวะจำยอมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะโดนสองพ่อลูกตั้งข้อแม้ว่าถ้าไม่ให้โชวาไปนอนที่บ้านด้วย บราวนี่ต้องไปส่งโชวาที่บ้าน เพื่อแลกเปลี่ยนกับความเป็นส่วนตัวในคืนนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็เข้าทางสองพ่อลูกไปซะทุกอย่าง จนบราวนี่ต้องนั่งรถมาส่งโชวาอย่างหาทางปฏิเสธไม่ได้เลย คนตัวเล็กนั่งนิ่งราวกับไร้ความรู้สึก เพราะการที่โดนพ่อลูกคู่นี้ตามรังควานตลอดเวลาทำให้คนที่รักอิสระอย่างบราวนี่อึดอัดโดยไม่รู้ตัว จากที่เคยไปไหนมาไหนได้ดั่งใจตัวเอง ตอนนี้กลับต้องมาทำตามคำสั่งของเด็กน้อยวัยแค่สี่ขวบ กับมาเฟียเจ้าเล่ห์อีกหนึ่งคน
"บราวนี่ส่งโชวาแล้วอยู่เล่นกับโชวาก่อนนะ" เด็กชายตัวน้อยที่นั่งยิ้มหน้าบานอยู่บนรถตู้คันใหญ่หันมาพูดกับบราวนี่ที่กำลังนั่งใจลอยคิดไปเรื่อยเปื่อย
"ห๊ะ! อะไรนะ" บราวนี่ที่หลุดจากภวังค์หันขวับมามองโชวาโดยเร็ว
"บราวนี่อยู่เล่นกับโชวาก่อนค่อยกลับนะ" เด็กน้อยปีนข้ามเบาะนั่งแถวหน้าไปหาบราวนี่ที่นังอยู่ด้านหลังทันที
"ไม่เอา มันเย็นมากแล้วกว่าบราวจะกลับถึงบ้านอีก คงดึกพอดี"
"ถ้าดึกบราวก็นอนกับโชวาสิ" ชาร์ลเอ่ยขึ้นเมื่อสองคนไม่สามารถยุติข้อพิพาทระหว่างกันได้ ยังไงก็จะให้อยู่ด้วยกันให้ได้เลยใช่ไหม ทำไมไม่ให้เวลาเขาได้เตรียมใจบ้างเลย ทั้งสองพ่อลูกได้แต่ทำทุกอย่างตามอำเภอใจของตนเอง ไม่ให้ร่างเล็กตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองเลยสักครั้ง
"ไม่ครับผมจะกลับเลย" บราวนี่เอ่ยปฏิเสธในทันที เพราะ แค่นี้ก็มากเกินไปแล้ว สำหรับคนที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกัน
"บราวนอนบ้านโชวานะ" เด็กน้อยเริ่มส่งสายตาเป็นประกายราวกับมีความหวังว่าจะได้อยู่กับร่างเล็กอย่างแน่นอน
"อย่าพูดไม่รู้เรื่อง แค่นี้ก็เบื่อ รำคาญจะแย่" บราวนี่เอ่ยอย่างเหลืออดหลังจากที่พยายามระงับอารมณ์กรุ่นโกรธในใจมานาน
"ช่วยพูดกับโชวาดีๆ หน่อยได้ไหม เธอก็รู้ว่าโชวายังเด็ก เขาก็พูดไปตามความคิดของเขาเท่านั้น ถ้าเธอไม่อยากที่จะมานอนบ้านฉันก็ไม่ต้องนอน" ชาร์ลเอ่ยเสียงนิ่ง ใช่ว่าเขาอยากจะบังคับให้บราวนี่มานอนที่บ้าน แต่ในเมื่อลูกชายตัวน้อยของเขาก็แค่เด็กที่เวลารักใคร ก็คงอยากให้คนนั้นอยู่ด้วยตลอดเวลา
"เด็กผีน่ะสิ เอาแต่ใจชะมัด" บราวนี่ยังไม่เลิกแขวะเด็กน้อยที่ตอนนี้นั่งมองผู้ใหญ่ทั้งสองคนวิวาทกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เด็กตัวน้อยมองด้วยความสงสัยที่ทั้งพ่อและบราวนี่ต่างทำท่าถมึงทึงใส่กัน
"จะมากเกินไปแล้วนะ" ชาร์ลตะคอกเสียงดังใส่ร่างเล็กที่นั่งเบาะหลังข้างๆ โชวา เขาหันมาเผชิญหน้ากับบราวนี่อีกครั้ง ดีที่เขามีคนสนิทขับรถให้ จึงไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ
"อะไรของคุณ ไม่พอใจก็ปล่อยผมลง"
"หึ...ไม่มีทาง"
"อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ โชวาไม่นอนกับบราวก็ได้" โชวาที่นิ่งอึ้งไปเพราะการกระทำของผู้ใหญ่ทั้งสองคนเอ่ยห้ามเสียงอ่อย
"เห็นไหมลูกคุณยังเข้าใจความอึดอัดของผม แต่คุณเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า" บราวนี่เอ่ยเยาะคนตัวโตที่ไม่มีท่าทีจะหายโมโหเลยสักนิด
"เหอะ! ว่าแต่คนอื่น" บรรยากาศในรถที่มาคุเพราะผู้ใหญ่ทั้งสอง กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง แต่เป็นความสงบที่แสนจะอึดอัด ภายในรถเงียบสนิทมีแค่เสียงถอนหายใจของบราวนี่เท่านั้นที่ดังแทรกขึ้นในบางครั้ง
โชวาที่ตอนนี้ได้แต่นิ่งเงียบเหมือนมีอะไรในใจ ส่วนคนเป็นพ่อก็ขุ่นเคืองหัวใจเพราะการต่อปากต่อคำของร่างเล็กที่ตอนนี้เอาแต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนไม่ใยดีที่จะเดินทางร่วมกันเลยสักนิด ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าบราวนี่อึดอัด แต่เขาไม่ชอบให้ใครมาว่าลูกของเขาแบบนั้น ถ้าจะตักเตือนหรือสั่งสอนก็อยากให้ใช้คำดีๆ เพื่อไม่ให้เด็กได้จดจำไปเป็นแบบอย่าง เขารู้ว่าเขาตามใจเจ้าตัวแสบมากเกินไปจึงอยากให้มีอีกคนมาช่วยดูแล คอยห้าม คอยเตือน คอยสอนในสิ่งที่ถูกที่ควร แต่ไม่ใช่มาด่าปาวๆ แบบนี้
ทางฝั่งของบราวนี่ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าตนเองใช้คำไม่ดีกับเด็กน้อย แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อมันพูดออกไปแล้ว จะให้มานั่งขอโทษเด็กสี่ขวบก็คงไม่เอาด้วยหรอก มันเสียศักดิ์ศรี คนอย่างบราวนี่ไม่เคยทำผิด
เพียงไม่นานรถตู้คันใหญ่ก็แล่นผ่านประตูรั้วอัตโนมัติเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ หรือจะให้เรียกว่าคฤหาสน์ก็คงไม่ผิด เนื้อที่บ้านที่ดูจะกว้างใหญ่หลายสิบไร่ ไม่รู้ว่าจะทำให้มันใหญ่โตขนาดนี้ทำไม สิ้นเปลืองหลายๆ อย่างโดยใช่เหตุบราวนี่ได้แต่มองอย่างทึ่งๆ นอกจากจะประหลาดใจกับขนาดและบริเวณบ้านแล้ว ยังต้องมีเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดเดินกันให้ควักน่าอึดอึดจริงๆ
"กฤตช่วยขับรถไปส่งบราวนี่ด้วยนะ" ชาร์ลเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนที่จะหันไปหาลูกชายตัวน้อยที่พอได้ยินคนเป็นพ่อพูดแบบนั้นก็ได้แต่นิ่ง ไม่ร้องให้โวยวายเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะหันไปมองบราวนี่ด้วยท่าทางน่าสงสาร
"......." บราวนี่ที่ตอนนี้เริ่มกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวโตอีกครั้ง หลังจากที่นั่งนิ่งไปนาน
"ลงมาครับลูก" เสียงเข้มๆ ปนเฉียบขาดของชายหนุ่มสั่งให้ลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน เอาแต่มองหน้าบราวนี่อยู่อย่างนั้น
"ลูกจะทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ จะบังคับคนอื่นให้ทำตามที่เราต้องการตลอดไม่ได้หรอกนะ แค่นี้เขาก็อึดอัดกับเราสองพ่อลูกจะแย่" ชาร์ลเอ่ยกับลูกชายตัวน้อย แต่ก็ยังมิวายที่จะประชดบราวนี่ที่นั่งนิ่ง ราวกับไม่สนใจคำพูดของคนตัวโตเลยสักนิด ทั้งๆ ที่ได้ยินมันชัดเจน
ชาร์ลเดินมาอุ้มโชวาลงจากรถ ก่อนที่จะพากันเดินเข้าบ้าน บราวนี่มองตามทั้งสองพ่อลูกด้วยความสับสน เด็กน้อยซบหน้าลงกับไหล่แกร่งของพ่อ ดวงตาสีน้ำตาลสั่นไหวราวกับกำลังจะร้องให้ บราวนี่นั่งมองอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก่อนที่กฤตจะเคลื่อนรถออกไป ร่างเล็กรีบลงจากรถแล้ววิ่งตามสองพ่อลูกเข้าไปในบ้านทันที สร้างความงุนงงให้กับกฤตที่นั่งอยู่ในรถ แต่ก็ไม่ทันที่จะได้ถามอะไรร่างเล็กก็วิ่งไปข้างในบ้านซะแล้ว
"รอก่อนสิ" บราวนี่ตะโกนตามหลังทั้งสองคน โชวาเงยหน้าขึ้นจากหลังของชาร์ลมองมายังบราวนี่ที่วิ่งตามหลังมา
"บราวนี่" โชวาตะโกนเสียงดัง ดิ้นลงจากอ้อมกอดของชาร์ล ก่อนที่ชายหนุ่มจะวางลูกชายลงแล้วหันมาเผชิญหน้ากับบราวนี่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนเจ้าเด็กตัวน้อยก็พุ่งเข้าไปกอดบราวนี่เต็มแรง
" จะให้นอนด้วยไม่ใช่เหรอ" บราวนี่ก้มลงถามโชวา แต่ก็ยังมิวายเหล่มองชาร์ลที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า
"บราวจะนอนกับโชวา เย้ๆๆ" เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
"ไม่จำเป็นลูกฉันๆ ดูแลเองได้"
"ไปกันดีกว่าเนอะโชวา ว่าแต่จะให้บราวนอนที่ไหน" บราวนี่ทำเป็นไม่สนใจชายหนุ่ม หันไปพูดกับโชวาก่อนที่เด็กน้อยจะจูงมือเขาเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของตัวบ้าน
"บราวนอนห้องโชวานะ นอนกับโชวา" เด็กน้อยกระดี๊กระด้าอย่างที่ไม่เคยเป็น จนชาร์ลที่เดินตามลูกชายตัวน้อยมาห่างๆ ยังรู็สึกแปลกใจ เขาไม่เคยเห็นลูกชายของเขาจะรักใครเท่านี้มาก่อน
"อืม..."
"แดดดี๊มาเร็วๆ สิครับ" โชวาหันไปเรียกชาร์ล
"รู้แล้วครับลูก"
"จะเรียกเขามาทำไม" บราวนี่ได้แต่บ่นเบาๆ อยู่คนเดียว เพราะยังเคืองที่โดนชาร์ลว่าไม่หาย เขาไม่ได้เป็นคนใจจืดใจดำขนาดนั้นซะหน่อย
"บราวว่าอะไร" โชวาเขย่ามือบราวนี่เบาๆ
"ไม่มีอะไร" ทั้งสองคนเปิดประตูเข้าห้องนอนของโชวา บราวนี่มองรอบห้องด้วยความตกใจ ทำไมบรรยากาศในห้องนอนของเด็กน้อยช่างเหมือนของเขาซะเหลือเกิน แม้ว่าจะไม่ได้เหมือนกันเป๊ะๆ แต่ทั้งการตกแต่ง ฟอนิเจอร์ รวมทั้งบรรดาของเล่นต่างๆ ที่ถูกจัดไว้ในตู้โชว์ รวมทั้งผ้าปูที่นอนลายการ์ตูนนี่อีก มิน่าล่ะชาร์ลถึงบอกว่าเขาเหมือนเด็ก ไม่ต่างจากโชวาเลยแม้แต่น้อย
"จะนอนได้รึไง ไม่อึดอัดที่อยู่กับลูกฉันแล้วเหรอ"
"นี่คุณ จะเอายังไง พอผมจะนอนด้วยก็พูดอย่างนั้นอย่างนี้ หรือจะให้ผมกลับเลยก็ได้นะ" บราวนี่หันมาตะคอกคนที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตู
"ไม่เอาๆ บราวนอนนี่นะ แดดดี๊ห้ามว่าบราว" เด็กน้อยหันไปขู่คนเป็นพ่อเสียงเขียว พร้อมกับทำไม้ทำมือห้ามคนตัวโตที่ทำหน้าตายอยู่หน้าห้อง
"จะเอายังไงครับ จะให้ผมกลับรึเปล่า" บราวนี่หันไปถามชาร์ลอีกครั้ง เพราะเขาก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นักหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะสงสารเด็กน้อยที่ทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้
"โชวาบอกให้อยู่เธอก็อยู่สิ จะมาถามอะไรฉัน"
"ก็คุณเป็นเจ้าของบ้าน ถ้าเจ้าของเขาไม่อยากให้อยู่แล้วเราจะหน้าด้านอยู่ก็ใช่ที่" บราวนี่ประชดประชันชายหนุ่มอย่างเจ็บแสบ
"เธอก็อยู่ตามที่โชวาบอกนั่นแหละน่า" ชาร์ลเอ่ยปัดๆ ออกมาเพราะความรู้สึกเขินๆ อย่างที่ไม่เคยเป็น
"แล้วผมจะนอนนี่ได้ยังไงเตียงเล็กนิดเดียว" เตียงนอนของโชวาเป็นเตียงเดี่ยว เป็นเตียงเด็กที่สามารถนอนได้แค่คนเดียว ถ้าขืนบราวนี่ลงไปนอนด้วยคงทับกันตาย
"ถ้าอย่างนั้นเราไปนอนห้องแดดดี๊กัน เพราะเตียงห้องแดดดี๊ใหญ๊ใหญ่" โชวาเสนอทางออก แต่มันช่างเป็นเหมือนหนทางที่เลวร้ายของบราวนี่ซะเหลือเกิน ต้องมานอนบ้านคนอื่น อีกทั้งยังต้องนอนห้องของไอ้มาเฟียแก่หื่นกามอีก
"ว่ายังไง ไปนอนห้องฉันไหม" ชาร์ลยิ้มเจ้าเล่ห์ หันมองร่างเล็กที่ทำท่ากระอักกระอ่วนใจไม่ใช่น้อย
"ไม่!" บราวนี่มองชาร์ลอย่างเคืองๆ
"โชวาว่าดีออก เราสามคนจะได้นอนด้วยกัน มีบราวนี่ แดดดี๊ แล้วก็โชวา" ดีกับผีล่ะซิบราวนี่ได้แต่คิดในใจ ดูสายตาพ่อของตัวเองหน่อยมองบราวนี่ราวกับจะกินเข้าไปทั้งตัวอย่างนั้นแหละ บราวนี่ได้แต่ค้อนคนตัวโตที่ยืนยิ้มหน้าบานกับคำพูดของลูกชายตัวน้อย
"ก็ดีนะ อบอุ่นดี"
"ผมจะนอนห้องนี้ หรือไม่ก็ต้องเปิดห้องใหม่ ที่เตียงใหญ่กว่านี้"
"ห้องอื่นไม่ได้ทำความสะอาด ฝุ่นเยอะ มีแค่ห้องฉันกับลูกเท่านั้นแหละที่สะอาดพอที่จะนอนได้"
"บ้านใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีห้องที่ทำความสะอาดไว้รับรองแขกรึไง หรือไม่คุณก็เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ผมสิ"
"ก็เธอมากระทันหัน แล้วนี่ก็เลยเวลางานของแม่บ้านแล้วด้วย เธอจะไม่ให้พวกเขาพักผ่อนเลยรึไง" ชาร์ลหาข้ออ้างมาจนได้ ที่จริงแม่บ้านที่บ้านของเขา ทำงานผลัดเปลี่ยนเวรกัน ถ้าเจ้านายมีธุระอะไรด่วน สามารถโทรตามได้ตลอดเวลา ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดเลยสักนิด
"ถ้าอย่างนั้ผมนอนห้องโชวานี่แหละ"
"ไม่ได้/ม่ายได้" สองพ่อลูกประสานเสียงกันในทันที
"ทำไมจะไม่ได้"
"ก็โชวาอยากนอนด้วยกัน นะๆ บราว" เด็กน้อยเอ่ยเสียงออดอ้อน จนบราวนี่ได้แต่นิ่ง ตัดสินใจไม่ได้ว่าตัวเองต้องทำยังไง
"ว่าไง หรือว่าเธอกลัวฉัน" น้ำเสียงกดดันของชาร์ลเริ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"เรื่องอะไรผมต้องกลัวคุณด้วย แล้วเสื้อผ้าผมล่ะ จะเอาที่ไหนมาเปลี่ยน" การที่บราวนี่ไม่ตอบเปรียบเสมือนว่าร่างเล็กไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอ แต่เพราะความอายเลยแกล้งเลี่ยงไปพูดถึงเรื่องอื่นแทน
"ตกลงนอนที่ห้องฉันใช่ไหม" ชาร์ลแกล้งถามย้ำทั้งๆ ที่ก็รู้คำตอบดีแล้ว แต่เขาแค่ต้องการแกล้งร่างเล็กให้โมโหก็เท่านั้น
"อย่าถามมากได้ไหม นอนก็นอนสิจะอะไร" บราวนี่เอ่ยอย่างหัวเสีย
เมื่อตกลงเรื่องที่นอนได้แล้วทั้งหมดจึงเคลื่อนย้ายตัวเองมาที่ห้องทานอาหาร วันนี้โชวาทานข้าวเยอะกว่าทุกวัน ส่วนชาร์ลก็เจริญอาหารเป็นพิเศษ จะมีก็แต่บราวนี่ที่นั่งเขี่ยข้าวในจานไปมา การทานอาหารมื้อช่างแสนอึดอัดสำหรับร่างเล็ก สาเหตุไม่ใช่เพราะแค่สองพ่อลูกเท่านั้น แต่ในห้องทานอาหารยังมีเหล่าบรรดาสาวใช้สามคน รวมทั้งป้าภาหัวหน้าแม่บ้านยืนจ้องมองอยู่ ไม่รู้ว่าจะมายืนทำไมเยอะแยะ อีกทั้งยังมีเหลาบอดี้การ์ดที่ยืนทำหน้านิ่งประจำจุดต่างๆ ช่างเป็นการทานอาหารที่แสนจะกดดันจริงๆ
"ทำไมหนูบราวไม่ทานข้าวล่ะคะ หรือว่าอาหารไม่ถูกปาก" ป้าภาเอ่ยขึ้นหลังจากยืนสังเกตุบราวนี่มาสักพัก
"เปล่าหรอกครับ แค่บราวไม่ค่อยหิวเท่านั้นเอง" บราวนี่เอ่ยปฏิเสธทันที เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจของคนที่ทำอาหาร
"ถ้าอย่างนั้นก็ทานเยอะๆ สิคะ หนูบราวตัวเล็กจะแย่แล้ว" หัวหน้าแม่บ้านเอ่ยกับบราวนี่อีกครั้ง
"........" บราวนี่แค่เพียงยิ้มให้ แล้วก้มลงทานอาหารในจานของตัวเอง
"บราวทานนี่ดู อร้อย อร่อย" โชวาบรรจงตักหมูหวานของโปรดของตนเองให้กับบราวนี่ ก่อนที่จะส่งยิ้มให้จนตาหยี วันนี้เด็กน้อยมีความสุขกว่าทุกวัน
"ขอบใจ"
"บราวต้องทานเยอะๆ น๊ะ จะได้โตไวๆ" โชวายังคงเจื้อยแจ้วตามประสา มือป้อมๆ ก็สาละวนกับการตักนั่นตักนี่ให้กับบราวนี่
"คงไม่โตไปกว่านี้แล้วแหละครับลูก" ชาร์ลหันไปคุยกับโชวา แต่ก็แอบเหล่มองบราวนี่ที่นั่งทานข้าวเงียบๆ อยู่คนเดียว
"ทำไมล่ะ แดดดี๊ยังตัวใหญ๊ใหญ่เลย" ในเมื่อพ่อของเขาโตได้แล้วทำไมบราวนี่ถึงจะไม่โต โชวาเอ่ยด้วยความสงสัย
"ก็บราวนี่ของโชวาเขาเป็นพันธ์ุแคระ จะโตกว่านี้คงเป็นไปไม่ได้หรอก" บราวนี่หันมามองคนตัวโตอย่างเคืองๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
'ทำไมการที่เกิดมาตัวเตี้ยมันหนักส่วนไหนของนายกันห๊ะ ไอ้มาเฟียแก่' บราวนี่ได้แต่แอบด่าในใจ
"คุณชาร์ลจะแกล้งหนูบราวทำไมคะ นิสัยไม่ดีเลย" ป้าภาเตือนคนตัวโตที่นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่บนโต๊ะอาหาร
"ผมพูดความจริงนะครับป้า"
"แดดดี๊ห้ามว่าบราว" โชวาร้องเตือนพ่อของตนเองที่เอาแต่แกล้งบราวนี่ให้โมโห
"ครับๆ แดดดี๊ไม่ว่าแล้วครับ" มื้ออาหารเย็นจบลงด้วยความขุ่นเคืองใจของบราวนี่ สาเหตุเพราะไอ้มาเฟียแก่นั่นคนเดียว ที่แกล้งพูดแกล้งว่าเขาสารพัด
เสียงโชวาและบราวนี่ดังออกมาจากห้องดูหนังเป็นระยะ ไม่รู้ว่าเข้าขากันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พอทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่นิสัยเด็กตกลงกันได้ว่าจะเล่นเกมส์ก็พากันเข้าห้องไป ส่วนชาร์ลก็เข้าห้องทำงานเพื่อเคลียร์งานที่ยังค้างคาอยู่
"บราวโกงโชวา"
"ใครโกงอย่ามามั่ว
"โชวาเล่นกับอากฤตแล้วก็อาเอกยังชนะเลย"
"อันนั้นเขายอมแพ้โชวาหรอก ใครจะมาเล่นเกมส์แพ้เด็กสี่ขวบกัน" บราวนี่ตั้งหน้าตั้งตาทะเลาะกับโชวา สาเหตุก็เพราะทั้งสองเล่นเกมส์แข่งรถ แล้วบราวนี่ชนะตลอด จนทำใหโชวาคิดว่าเขาต้องโกงแน่นแนน
"ม่ายจริง"
"ถ้าอย่างนั้นเล่นตานี้เป็นตาสุดท้าย บราวจะไม่เล่นด้วยแล้ว"
"ทำไม" โชวาถามเสียงอ่อย ตาละห้อยจนน่าสงสาร แต่ไม่ใช่สำหรับบราวนี่
"เบื่อเด็กขี้แพ้แล้วไม่ยอมรับความจริง" พูดแค่นั้นแล้วลุกเดินหนีออกจากห้องไป
"บราวรอโชวาด้วย" เมื่อเด็กน้อยตั้งสติได้ก็รีบวิ่งตามแล้วร้องเรียกบราวนี่เสียงดัง ทำให้ชาร์ลที่ทำงานอยู่ในห้องต้องรีบออกมาดู
"ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะเนี่ย" ชาร์ลที่เดินออกมาเจอกับเอกพอดีเอ่ยถามขึ้น
"โชวาเล่นเกมส์แพ้บราวนี่ครับ เลยหาว่าโกง แล้วบราวนี่ก็เลยโมโหเลิกเล่นแล้วหนีออกมาครับ" เมื่อชาร์ลได้ฟังคำตอบจากบอดี้การ์หนุ่ม ก็ถึงกับต้องส่ายหัวกับพฤติกรรมของทั้งสองคน
"ไม่รู้ว่าฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ให้สองคนอยู่ด้วยกัน"
"ไม่ผิดหรอกมั้งครับนาย เพราะนายก็ถูกใจบราวนี่ไม่น้อยเลยไม่ใช่เหรอครับ" เอกเอ่ยอย่างรู้ทันเจ้านาย
"อย่ามาทำเป็นรู้ใจหน่อยเลยน่า" พูดจบก็เดินตามลูกชายตัวน้อยที่วิ่งเข้าห้องตามบราวนี่ไปแล้ว
"บราวอ่ะ ไปเล่นกับโชวาต่อเลย" โชวาคะยั้นคะยอคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียงนอน
"ไม่เล่นกับเด็กเอาแต่ใจเข้าใจไหม"
"ไม่ได้เอาแต่ใจซะหน่อย นะๆ บราว ไปเล่นกับโชวาต่อนะ" มือน้อยๆ เขย่าแขนบราวนี่ที่ก่อนที่จะทนไม่ไหวกระโดดขึ้นไปนั่งทำตาออดอ้อนข้างๆ บราวนี่แทน
"ดึกแล้วนอนดีกว่าครับโชวา พรุ่งนี้บราวก็ต้องไปทำงานด้วย" เสียงเปิดประตูของผู้มาใหม่ ดังมาพร้อมๆ กับเสียงห้ามเจ้าลูกชายตัวน้อย
"หึ..จะเล่นต่ออ่ะ จนกว่าจะชนะ"
"ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องบราวไม่สนใจแล้วนะ" บราวนี่ขู่โชวาด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนเด็กน้อยที่ตั้งท่าจะงอแงเงียบในทันที
"ก็ได้" ชาร์ลชักเริ่มจะหมั่นใส้ลูกชายตัวน้อยของตนเองจริงๆ เวลาที่เขาบอกไม่เคยจะฟัง แต่พอบราวนี่พูดขู่คำเดียวเท่านั้นแหละยอมหมดทุกอย่าง
"ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวเข้านอนได้แล้วครับ แปรงฟันก่อนนอนรึยัง"
"แปรงแล้ว"
บราวนี่ที่ตอนนี้ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องนอนตรงไหน ได้แต่ยืนมองสองพ่อลูกที่ทำท่ากระซิบกระซาบตกลงอะไรกันก็ไม่รู้
"ให้โชวานอนติดผนัง ส่วนเธอนอนตรงกลาง แล้วฉันจะนอนฝั่งนี้เอง" ชาร์ลหันไปพูดกับบราวนี่ที่ยังคงมองโชวาอยู่
"ไม่ครับผมจะนอนติดผนัง โชวานอนตรงกลาง"
"เดี๋ยวโชวาจะอึดอัด" ชาร์ลยังคงหาข้อแก้ต่างได้ในทันที แต่มีเหรอที่บราวนี่จะยอม ไม่มีทางที่เขาจะนอนติดกับไอ้มาเฟียแก่อย่างแน่นอน
"ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอก ผมก็จะไปนอนห้องอื่น"
"ถ้าอย่างนั้นบราวมานอนที่โชวาเลย" เด็กน้อยลุกพรวดขึ้นจากเตียงนอนดึงแขนบราวนี่ให้ลงไปนอนที่ของตนเองทันที
กว่าที่จะตกลงกันได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร กลายเป็นว่าตอนนี้บราวนี่นอนติดผนัง ส่วนโชวานอนตรงกลาง ชาร์ลก็นอนถัดจากโชวาอีกที ช่างเป็นคืนที่แสนจะวุ่นวายสำหรับครอบครัวเล็กๆ ที่มีเพียงสองพ่อลูก ที่เพิ่มสมาชิกใหม่อีกคนคือบราวนี่จริงๆ เลย
*************
ขอโทษที่ช้านะคะ :m15: เมื่อวานพิมพ์เกือบเสร็จหมดแล้ว ยังไม่ได้เซฟเลย อยู่ดีๆ ที่พิมพ์ไว้ก็หายหมด ท้อใจมาก หรือว่าจะรอจนกว่าคอมจะซ่อมเสร็จค่อยมาต่อดี ยังไม่ตรวจคำผิดนะคะ :mew1:
TBC.
-
ทะเลาะกันทุกบท :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: สนุกจัง วุ่นวายดี แต่ก็ดูน่ารักดี ครอบครัวอบอุ่น เอ๊ะหรือไม่ใช่ 55555 ทะเลาะกันทั้งพ่อแม่ลูก อิอิ
-
:mew1: :mew1:
-
ครอบครัวสุขสันต์
-
แย่งบราวกัน น้องบราวต้องปวดหัวอีกนานทีเดียว :mew1:
-
เอาแต่ใจทั้พ่อทั้งลูกเลย โชวาติดบราวมากๆ
-
เป็นเรา เราก็คงหงุดหงิดเหมือนกันแหละ 55555555
โดนบังคับทำนุ้นนี่ตลอด โดยไม่ถามความเห็นซักคำ
-
ถึงจะทะเลาะ ง้องแง้งกันไป
แต่เราก็ยังมองเห็นความน่ารักของบราวและโชวา
:mew3:
-
สนุกคร้าาาาาา
ชอบโชวาาา
-
ชอบนะๆๆ มาต่อบ่อยๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน6
ดึกสงัดท่ามกลางความมืดของห้องนอนใหญ่ มีเพียงแสงไฟจากสนามหญ้าข้างบ้านสาดส่องเข้ามาพอให้เห็นเสี้ยวหน้าของใครอีกคนที่หลับสนิท ร่างเล็กนอนกอดก่ายกับเด็กชายตัวน้อยอีกคน ชาร์ลที่พึ่งกลับเข้ามาในห้องหลังจากออกไปเคลียร์งานที่คั่งค้างตั้งแต่หัวค่ำ ก่อนที่จะจัดการเรื่องผับที่มีคนแอบเอายามาปล่อยจนคนของเขาจับได้ ชายหนุ่มจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย ก่อนจะกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง
เขายืนยิ้มกับตัวเองกับภาพตรงหน้า เวลาตื่นทะเลาะกันแทบจะตลอดเวลา แต่พอตอนหลับนี่กอดกันกลมยังกับลูกบอล อยากจะแอบถ่ายรูปของทั้งเด็กแล้วก็ผู้ใหญ่ไม่รู้จักโตไว้จริงๆ เลย โชวาน่ะไม่เท่าไหร่เพราะก็ดื้อตามประสาเด็ก แต่บราวนี่นี่สิจัดการยาก
เขาเดินตรงไปยังเตียงนอน ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ โชวา แต่ไม่ได้หลับหันไปมองร่างเล็กที่หลับสนิทหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าไปจูบหน้าผากมนแผ่วเบา แค่นี้ชาร์ลก็ใจเต้นรัวราวกับกลองเพล ชาร์ลไม่รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่คนรักของเขาเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ ความรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ก็หายไป เกือบจะสิบปีแล้วมั้งที่เขาคนนั้นกับชาร์ลไม่ไดติดต่อกัน
คนรักเก่าของเขาเป็นผู้ชาย ทั้งสองคบกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ช่วงที่ชาร์ลย้ายมาประจำอยู่เมืองไทยแรกๆ เขาเป็นผู้ชายหน้าสวยคล้ายๆ กับพายพี่ชายบราวนี่ แต่ไม่ได้เรียบร้อยแบบนั้น เป็นคนมีความคิดเป็นตัวของตัวเอง มั่นใจกับความคิดของตนเอง แน่วแน่และมุ่งมั่น ทะเยอทะยานเพื่อความสำเร็จ ทั้งสองไม่ได้บอกเลิกกันเพราะหมดรัก
"พี่ชาร์ล....เฟียสจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น” ชาร์ลตกใจกับคำพูดของคนรักที่อยู่ดีๆ ก็พูดเรื่องไปเรียนต่อขึ้นมา
"ทำไมไม่เรียนที่ไทยล่ะ"
"เฟียสอยากเก่งภาษาญี่ปุ่น แล้วเฟียสก็ชอบญี่ปุ่นด้วย"
"แล้วพี่ล่ะเฟียส จะไม่คิดถึงพีีใช่ไหม"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ เฟียสแค่อยากทำอะไรที่มันท้าทาย อยากหาประสบการณ์ใหม่ๆ ให้กับชีวิต"
"อืม...ถ้าเฟียสคิดดีแล้วก็ไปเถอะ"
"แต่เฟียสมีอีกอย่างที่อยากจะบอกพี่ เฟียสไม่อยากให้เราทั้งสองคนผูกมัดอีกคนไว้เพราะคำว่ารัก เพราะกว่าเฟียสจะเรียนจบก็อีกหลายปี บางทีอาจจะทำงานต่อที่นั่นเลย ถ้าวันหนึ่งพี่เจอคนที่ดีกว่าเฟียสๆ ก็จะยอมปล่อยพี่ไป แต่ถ้าวันที่เฟียสกลับมาต่างคนต่างไม่มีใคร ค่อยกลับมาคบกันอีกดีไหม" ชาร์ลได้แต่อึ้งกับคำพูดของคนรัก ที่ดูเหมือนไม่สนใจความรู้สึกเขาเลยด้วยซ้ำ มันพูดไม่ออกจุกอยู่ที่อกด้านซ้าย ทั้งๆ ที่รักมากทำไมถึงทำเหมือนว่าไม่เสียใจที่ต้องจากกันไป
"แล้วพี่โทรหาได้ไหม"
"ได้สิครับ แต่ถ้าเฟียสไม่ว่างก็อาจจะไม่ได้รับนะครับ" นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาได้คุยกับคนรัก เพราะวันที่เฟียสบินไปญี่ปุ่นร่างสูงก็ไม่ได้ไปส่งเพราะทำใจไม่ได้ ช่วงแรกๆ ชาร์ลโทรหาคนรักตลอด แต่อีกคนก็รับบ้างไม่รับบ้าง จนผ่านไปเกือบปีทั้งเขาและคนรักก็ขาดการติดต่อกันไปโดยปริยาย เพราะเหมือนกับว่าชาร์ลโทรหาทีไรเฟียสก็ไม่ว่างรับสายทุกที จนชายหนุ่มเริ่มทำใจได้ จึงเลิกโทรหาเฟียสในที่สุด ความรักของทั้งสองคนจึงจบลงแบบไม่ได้ร่ำลา
ชาร์ลนอนมองหน้าบราวนี่อยู่อย่างนั้น คนที่นอนหลับอุตุไม่รับรู้ว่ากำลังถูกล่วงเกินทางสายตา คนเจ้าเล่ห์อย่างชาร์ลมีเหรอที่จะยอมหลับไปทั้งแบบนี้ เขาเดินมายังฝั่งตรงข้ามของเตียงข้างบราวนี่ ก่อนที่จะพยายามขยับแทรกกายใหญ่ของตนเองลงบนเตียงนอนข้างๆ ร่างเล็กที่ขยับยุกยิกถอยหนีเพราะรำคาญ เปิดโอกาสให้ชาร์ลสามารถนอนลงได้อย่างสบาย ตอนนี้จึงกลายเป็นว่าบราวนี่นอนตรงกลางไปโดยปริยาย ชาร์ลยิ้มให้กับความฉลาดร้ายของตนเอง
เขาไม่รู้หรอกว่ารู้สึกยังไงกับบราวนี่ รู้แต่เพียงว่าร่างเล็กไม่เหมือนคนอื่นที่ผ่านมา แล้วถ้าถามว่ารู้สึกรักเหมือนตอนที่รู้สึกกับเฟียสไหม ชายหนุ่มตอบได้เลยว่ายังไม่ใช่ มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่ไม่เหมือนกับคนอื่น ทำให้เขาและลูกชายอยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา
ชาร์ลยกลำแขนแกร่งกอดร่างเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหลับลงในนาทีต่อมา ชาร์ลหลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็น ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นในใจ รู้สึกเป็นสุขจนกว่าจะสะดุ้งตื่นก็เกือบหกโมงเช้า ก่อนที่จะรีบหันไปมองคนข้างๆ โชคยังดีที่ทั้งลูกชายตัวน้อยและบราวนี่ยังไม่ตื่น ทำให้ชาร์ลมีโอกาสได้ขยับไปนอนที่ของตนเอง ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เพียงไม่นานบราวนี่ก็ขยับตัวลืมตาขึ้นมองภายในห้อง ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของชาร์ลโดยตลอด
“ตื่นนานแล้วเหรอครับ” ชาร์ลทำทีเป็นอ่านเอกสารนั่งพิงหัวเตียงอยู่ก่อนแล้ว เงยหน้าขึ้นมามองคนที่ถาม
“สักพักแล้วล่ะ” ชาร์ลปกปิดสีหน้าเจ้าเล่ห์ได้อย่างแนบเนียน จนบราวนี่ไม่รู้สึกผิดสังเกตุอะไร
“ฉันลงไปข้างล่างก่อน จะไปออกกำลังกายซะหน่อย” ชาร์ลไม่อยากอยู่กับบราวนี่นานกว่านี้เพราะกลัวว่าจะหลุดทำอะไรผิดสังเกตุให้คนตัวเล็กรู้
“ครับ” ชาร์ลลุกขึ้นจากเตียงนอน ชายหนุ่มไม่ได้สวมเสื้อนอน มีเพียงกางเกงวอร์มขายาวที่สวมอย่างหมิ่นเหม่แทบจะหลุดลงมาเห็นอะไรต่อมิอะไรแล้วด้วยซ้ำ แผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั่นอีก ทำให้บราวนี่ต้องเบือนหน้าหนีก่อนที่ชาร์ลจะรับรู้ถึงอาการเขินอายของตนเอง เพราะตอนนี้ใบหน้าของบราวนี่เห่อร้อนไปหมด ดีหน่อยที่ชาร์ลไม่ได้หันมาหาเขาอีกทำให้บราวนี่รอดพ้นจากเหตุการณ์ที่น่าหวาดเสียวไปได้
“เกือบไปแล้วเรา” บราวนี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว
เสียงเคาะประตูดังแว่วๆ ออกมาจากด้านนอก ทำให้บราวนี่รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำตรงเปิดประตูห้องนอนให้กับคนที่น่าจะไม่ใช่ชาร์ลอย่างแน่นอน
“นี่เสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ส่วนตัวคุณบราวครับ” เอกบอดี้การ์ดคนสนิทของชาร์ลยื่นของใช้ต่างๆ ให้บราวนี่ ร่างเล็กก้มมองก่อนจะยื่นมือไปรับด้วยความสงสัย เพราะของทั้งหมดเป็นแบรนด์ที่บราวนี่ใช้เป็นประจำ
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” เอกก้มหัวให้บราวนี่ก่อนจะหันหลังเดิกลับไป ส่วนบราวที่ได้ของใช้ทั้งหมดก็รีบล็อกประตูห้องนอนเพราะต้องการอาบน้ำ ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จก่อนทีชาร์ลจะกลับขึ้นมาอีกรอบ
ร่างเล็กรีบถอดชุดนอนของตนเองออกตาก็เหลือบมองเด็กน้อยที่หลับอยู่บนเตียงนอนเป็นระยะ ขณะที่เขากำลังจะพันผ้าขนหนูรอบเอวเล็ก เสียงโชวาก็ร้องเรียกขัดจังหวะ ก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหาบราวนี่ในทันที ร่างเล็กตกใจจนเผลอปล่อยผ้าขนหนูหล่นลงพื้นอย่างไม่รู้ตัว
“บราวววว...พิกาจู” โชวาชี้ไปที่กลางกายของร่างเล็กที่โชว์หราให้กับเด็กน้อยได้มองเต็มๆ สองตา
“อะไร” คนที่ยังไม่รู้ตัวเอ่ยอย่าง งงๆ กับคำพุดของโชวา
“นั่นไงพิกาจูของบราว เล็กนิดเดียว ไม่เหมือนพิกาจูแดดดี๊เลย” มือป้อมๆ ชี้ไปยังจุดยุทธศาสตร์ของบราวนี่ จนคนที่มองตามนิ้วของเด็กน้อยรีบยกมือกุมเป้าตัวเองทันที ก่อนจะก้มลงหยิบผ้าขนหนูมาพันร่างให้เรียบร้อย
“ไม่ต้องมาว่าคนอื่น พิกาจูตัวเองก็เล็กเหมือนกันแหละ”
“แดดดี๊บอกว่าโชวายังเด็กถ้าโตแล้วพิกาจูก็จะใหญ่เหมือนของแดดดี๊เลย” โชวาพูดพร้อมกับมือป้อมๆ ที่ดึงกางเกงนอนตัวเองลงโชว์พิกาจูน้อยๆ ที่แสนน่ารัก
“เด็กแก่แดด ทำไมมาแก้ผ้าให้คนอื่นดูแบบนี้ห๊ะ”
“ก็โชวาอยากโชว์ นี่ๆ” เด็กน้อยส่ายพิกาจูไปมาก่อนจะหัวเราะชอบใจ แต่บราวนี่แทบจะเดินไปขย้ำเด็กตัวแสบด้วยความโมโห
“ใส่กางเกงเดี๋ยวนี้ แล้วกลับไปห้องตัวเองได้แล้ว”
“ม่ายเอา จะอาบน้ำกับบราว”
“อย่าชวนทะเลาะตั้งแต่เช้าได้ไหมเนี่ยห๊ะ”
“ไม่ได้ชวนทะเลาซะหน่อย ก็โชวาอาบน้ำด้วยนะบราวนะ” เด็กน้อยดึงกางเกงขึ้น พูดเสียงอ่อยๆ ก่อนจะเดินไปกอดร่างเล็กอย่างน่าสงสาร
“ไม่เอา” บราวนี่เริ่มพูดเสียงอ่อนลง เขาแพ้ทางเด็กแสบเข้าให้แล้ว
“โชวาอยากอาบด้วยนี่นา แต่ก่อนก็อาบกับแดดดี๊เป็นประจำ แต่เดี๋ยวนี้แดดดี๊งานเยอะโชวาต้องอาบคนเดียวประจำ” คำพูดเด็กวัยสี่ขวบที่ดูจะเกินเด็ก เรียกร้องความสงสารจากบราวนี่ได้เป็นอย่างดี จนร่างเล็กพยักหน้าตกลงโดยไม่รู้ตัว
“เย้ๆๆ” บราวนี่ไปเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำก่อนที่จะเติมครีมอาบน้ำลงไปตีให้เกิดฟอง ยืนรอเจ้าตัวแสบอยู่ในห้องน้ำ เพียงไม่นาโชวาก็วิ่งดุ๊กดิ้กเข้ามาไร้ซึ่งผ้าขนหนูพันกาย พิกาจูน้อยที่ส่ายไปมาตามแรงขยับของเด็กชาย
“ทำไมไม่เอาผ้าขนหนูเข้ามาด้วย”
“เอาไม่ถึงนี่นา”
“เออๆ ลงไปในอ่างรอ เดี๋ยวออกไปเอามาให้” บราวนี่ออกไปเตรียมผ้าขนหนูเข้ามาให้โชวา ก่อนที่ตัวเองจะถอดผ้าขนหนูออกเดินลงอ่างอาบน้ำนั่งลงข้างๆ โชวา
การอาบน้ำเต็มไปด้วยความวุ่นวายเพราะโชวาเอาแต่เล่น แกล้งเป่าฟองสบู่ใส่บราวนี่บ้าง กว่าจะอาบเสร็จก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ทั้งสองคนแต่งตัวเดินตากันลงบันไดไปยังชั้นล่าง ก่อนที่จะสวนกับชาร์ลที่พึ่งกลับเข้ามาเพราะออกกำลังกายเสร็จพอดี
“แดดดี๊” โชวาวิ่งเข้าไปหาพ่อตนเองที่ยืนรออยู่ด้านล่าง
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับตัวห้อมหอม” ชาร์ลนั่งคุกเข่าหอมแก้มลูกชายซ้ายทีขวาที
“อาบแล้ว อาบกับบราวนี่ด้วย”
“จริงเหรอครับเนี่ย มิน่าหอมกว่าทุกวัน” ชาร์ลพูดกับโชวา แต่หันไปมองบราวนี่ที่ยืนนิ่งทำตัวไม่ค่อยจะถูกอยู่ข้างๆ
“พิกาจูของบราวนี่เล...” ก่อนที่โชวาจะพูดจบมือเล็กของบราวนี่ก็พุ่งเข้าปิดปากเด็กแสบทันที ร่างเล็กเหลือกตาโตๆ ของตนเองด้วยความตกใจ ตาที่กลมโตอยู่แล้วกลับโตเข้าไปใหญ่
“อะไรกันเหรอ” ชาร์ลที่พอเข้าใจว่าลูกชายตัวเองกำลังหมายถึงอะไร แต่เขากลับทำเป็นไม่เข้าใจเพราะกลัวว่าบราวนี่จะอาย เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ก็เท่านั้น เอาไว้ถามเรื่องพิกาจูตอนอยู่กับโชวาสองคนดีกว่า
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากดูการ์ตูนพิกาจู เลยชวนโชวาไปซื้อก็เท่านั้น” บราวนี่แก้ตัวในทันที มือเล็กก็ยังคงปิดปากเจ้าเด็กแสบอยู่ คนตัวเล็กหน้าแดงลามไปถึงหูเพราะความอาย ยังดีที่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าสิ่งที่ลูกชายตัวน้อยของตนเองพูดหมายถึงอะไร ร่างเล็กได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ตื่นมาเจอหน้ากันไม่กี่ชั่วโมงก็มีแต่เรื่องให้อาย ถ้าต้องมาอยู่ด้วยกันจริงๆ จะป็นอย่างไรล่ะที่นี้
“อ๋อเหรอ เอาไว้ว่างๆ จะพาไปแล้วกัน ฉันไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะลงมาทานมื้อเช้าด้วย” ชาร์ลเอ่ยก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดบ้านไป
“ที่หลังห้ามพูดเรื่องพิกาจูอีกนะ” บราวนี่กระซิบกับโชวาเบาๆ เพราะเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน
“ทำไมล่ะ”
“ไม่อะไรหรอกน่า ถ้าโชวาพูดอีกบราวจะไม่เล่นด้วยแล้วนะ”
“ก็ได้” คำพูดติดปากของเด็กน้อยถูกเอ่ยขึ้นเมื่อยอมทำตามข้องตกลงของบราวนี่ แม้ว่าจะไม่เข้าใจก็ตาม แต่ไม่อยากให้บราวนี่โกรธแล้วไม่มาเล่นกับตัวเองเลยรับปากไปก็เท่านั้น
60%
*****************
ยังไม่จบตอนนะคะมาลงให้ก่อนแต่งได้เท่านี้ถ้าทันก็จะมาต่อตอนดึกๆ ถ้าไม่ทันก็วันหลังนะคะ
-
โชวาแสบอ่ะ
ว่าแต่เกลิ่นมาแบบนี้ เฟียสมีโอกาสกลับมาแน่เลย
-
มาต่อไวๆนะ กำลังสนุกเลย
-
เอ็นดูโชวา พี่ขอจองหนูไว้ก่อนได้มั้ยลูกกก 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1:
-
แอบติดเรท ปิ๊กาจูเล็กๆก็น่ารักจะตาย 55555555555555
-
:m20:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
:-[ :-[ :-[
-
เอิ่มมม เฟียสคะ ไปแล้วไปลับอย่ากับมานะคะ
เริ่มระแวงว่านางจะกลับมา ถึงจะกลับมาก็ไม่เป็นไร เราเชื่อว่ามีคนนึงที่จะ #ทีมบราวนี่ ใช่มั้ยครับโชวา 55555
-
เอิ่มมม เฟียสคะ ไปแล้วไปลับอย่ากับมานะคะ
เริ่มระแวงว่านางจะกลับมา ถึงจะกลับมาก็ไม่เป็นไร เราเชื่อว่ามีคนนึงที่จะ #ทีมบราวนี่ ใช่มั้ยครับโชวา 55555
นั่นสิครับ กลัวว่าจะกลับมาแล้วทำร้ายน้องบราว #ทีมบราว
-
:mew1:โชวา น่ารัก
ชาร์ล แอบเนียนกอดบราวนี่ :o8:
ท่าทางเฟียสจะกลับมาทวงชาร์ลคืน ตอนที่บราวนี่รู้สึกดีๆกับชาร์ล
รอตอนต่อไป :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อ
เสียงทะเลาะกันดังลงมาจากชั้นล่างทำให้คนที่พึ่งอาบน้ำเสร็จได้แต่ส่ายหัว ไมรู้จะให้มาช่วยสอนกันให้ดีขึ้นหรือจะมารวมหัวกันทำอะไรแผลงๆ เข้าสักวัน แค่คิดก็เตรียมปวดหัวไว้รอเลย แต่ถ้าจะให้หาพี่เลี้ยงคนอื่นมาช่วยดูแลโชวา ลูกชายตัวดีของเขาก็ไม่เอาใครสักคน ตั้งแต่โชวาโตมานี่เขาเปลี่ยนพี่เลี้ยงไปแล้วไม่ต่ำกว่าห้าคน แต่กับบราวนี่ลูกชายตัวน้อยเขาเป็นคนเลือกเอง เขารักของเขาเอง ถ้าจะบอกว่าให้มาเป็นพี่เลี้ยงก็คงจะไม่ถูกไปซะทั้งหมด ถ้าจะให้พูดจริงๆ คือมาป็นเพื่อนเล่นโชวามากกว่า เพื่อนต่างวัยแต่นิสัยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวัยเดียวกัน มันแปลกที่ทั้งสองคนชอบอะไรคล้ายกันมาก อีกทั้งยังนิสยใจคอที่เหมือนกันจนแทบจะแยกไม่ออก ชาร์ลได้แต่เตรียมใจรับชะตากรรมว่าลูกชายเขาถ้าโตขึ้นคงไม่ต่างจากบราวนี่เป็นแน่
“ทำอะไรกันเสียงดังไปถึงข้างบน” ชาร์ลเอ่ยถามทั้งเด็กแล้วก็ผู้ใหญ่ที่ทำท่าปั้นปึ่งใส่กัน
“บราวดื้อ” ชาร์ลถึงกับทำหน้าเหวออ้าปากค้างกับคำพูดของลูกชาย ที่นับวันยิ่งทำราวกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่ ส่วนบราวนี่เป็นเด็กซะเอง เหมือนอย่างที่เขาเรียกบราวนี่ซิ ไม่ใช่ว่าชาร์ลไม่สอนให้เรียกพี่แต่ลูกชายเขาแก่แดดอยากเรียกแบบนี้ ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง แต่กับคนอื่นๆ ก็ยอมเรียกพี่ไม่มีปัญหาอะไร
“บราวดื้อเรื่องอะไรครับบอกแดดดี๊ซิ” ชายหนุ่มนั่งลงที่ประจำของตนเองก่อนจะหันไปถามลูกชายตัวน้อย
“โชวาบอกว่าจะไปร้านกับบราว แล้วให้บราวพาไปเที่ยว แต่บราวดื้อไม่พาโชวาไป” โชวาหันไปฟ้องคนเป็นพ่อทันที บราวนี่ได้แต่เข่นเขี้ยวระงับความโกรธเอาไว้
“บราวเขาต้องทำงานนี่ครับ เอาไว่ตอนเย็นแดดดี๊พาไปห้าง”
“ไม่เอาจะไปกับบราว” โชวาดื้อดึงจะเอาตามใจตัวเองให้ได้
“ตัวเองนั่นแหละดื้อ ผู้ใหญ่พูดไม่รู้ฟัง” บราวนี่โมโหพูดแทรกขึ้นทันที
“บราวแหละดื้อๆ”
“โชวาแหละดื้อ”
“ไม่จริงซะหน่อย แดดดี๊โชวากับบราวนี่ใครดื้อกว่ากัน” ชาร์ลที่เป็นคนกลางตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คนหนึ่งก็ลูกส่วนอีกคนก็ว่าที่เมีย(ป๋าคิดเอาเอง) จะเข้าข้างใครดีล่ะทีเนี้ย สายตาของทั้งสองคนจดจ้องชาร์ลจนชายหนุ่มอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้จริงๆ ชาร์ลหันไปหาคนสนิททั้งสองเพื่อขอความช่วย เหลือ แต่กลับได้คำตอบคือการส่ายหน้าทันที
“ถามอากฤตกับอาเอกดูสิครับ” ชาร์ลโยนความรับผิดชอบให้คนสนิทสองคนทันทีทั้งๆ ที่พึ่งได้รับการปฏิเสธไป
“ไม่เอาๆ โชวาจะให้แดดดี๊ตอบ” สายตากดดันของหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ถูกส่งมาให้เขาในทันที
“เอ่อ...แดดดี๊ว่าไม่มีใครดื้อเลยครับ” เมื่อคิดว่าคำตอบน่าจะเป็นที่น่าพอใจของทั้งสองฝ่ายชาร์ลจึงตอบออกไป
“ไม่จริงอ่ะ โชวาดื้ออยู่นะ แต่น้อยกว่าบราว” โชวายังเชื่อมั่นในความคิดตัวเอง มือน้อยๆ เขย่าแขนพ่อของตนเอง เงยหน้ามองคนเป็นพ่อด้วยความหวัง
“เด็กแก่แดด” บราวนี่พูดสั้นๆ ก่อนที่จะหันหน้าหนีสองพี่ลูกด้วยท่าทางแสนงอน
“ดื้อพอๆ กันครับ พอใจรึยัง”
“ไม่/ไม่” สองเสียงประสานกันในทันที บราวที่ตอนแรกหันหลังอยู่กลับมาถลึงตาใส่ชาร์ลอีกครั้ง ความกดดันเกิดขึ้นกับชาร์ลทันที
“จะให้แดดดี๊ตอบยังไงโชวาถึงจะชอบ ถ้าแดดดี๊บอกว่าโชวาดื้อกว่าเดี๋ยวลูกก็โกรธ แล้วถ้าบอกว่าบราวดื้อกว่าบราวก็จะโกรธ ถ้าบราวโกรธแล้วไม่มาหาโชวาจะทำยังไงครับ”
“ก็ได้ โชวาดื้อกว่าบราวนิ๊ดนึงก็ได้” ชาร์ลถึงกับหันไปหาสองคนสนิทก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ป้าภาและคนอื่นๆในบ้านได้แต่ยิ้มขำกับเรื่องวุ่นวายในตอนเช้า
“ถ้าอย่างนั้นเราทานข้าวกันเลยนะครับ ป้าภาตักข้าวได้แล้วครับ” ชาร์ลหันไปสั่งแม่บ้านให้ตักอาหารขึ้นมเสริฟทันทีหลังจากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระหลายนาที
ข้าวต้มกุ้งถูกจัดเสริฟให้กับทั้งสามคนในทันที บราวนีนั่งทานอาหารเงียบๆ เพราะยังงอนทั้งสองพ่อลุกอยู่ ส่วนโชวาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เจื้อยแจ้วไปเรื่อย มีเพียงชาร์ลและผู้ใหญ่คนอื่นๆ ในบ้านที่รู้ว่าบราวนี่กำลังงอนอยู่
“บราวทานกุ้งไหม ของโปรดโชวาเลยนะ แต่โชวาแบ่งให้บราวตัวหนึ่ง”
“.....” เงียบ ชาร์ลมองทั้งสองคนสลับกันไปมา
“อร่อยมากเลยนะ” โชวาพูดเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่ที่กำลังหลอกล่อเด็ก ก่อนจะตักกุ้งตัวโตใส่ชามให้กับบราวนี่
“ถ้าอร่อยขนาดนั้นก็เอาไว้ทานเองสิ” บราวนี่ตักกุ้งคืนใส่ชามข้าวต้มคืนให้เด็กน้อย
“คุณหนูน้อยนี่ใจดีกับหนูบราวจังเลยนะคะ” ป้าภาเอ่ยขึ้น
“ก็โชวารักบราวนี่นิครับย่าภา”
“ครับๆ รักมากเลยใช่ไหม” ป้าภาเอ่ยหยอกคุณหนูตัวน้อยที่ทำท่าจริงจังซะเหลือเกิน
“รักมากๆเลย แดดดี๊ก็รักบราวด้วยใช่ไหมครับ” โชวาหันไปถามคนเป็นพ่อที่กำลังจะตักข้าวต้มเข้าปาก ช้อนในมือยังค้างไว้อยู่อย่างนั้น
“รักครับ” ชาร์ลตอบอย่างไม่ลังเลสีหน้าแสดงทีเล่นทีจริงส่งให้กับลูกชาย ก่อนจะหันไปมองบราวนี่ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ทำให้คนที่พึ่งเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชาร์ลทำอะไรแทบไม่ถูก บราวนี่จึงรีบก้มหน้าทานข้าวต้มในชามตัวเอง ไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไรอีกแล้ว เพราะตอนนี้เขาอายจนแทบแทรกแผ่นดินกับคำพูดของชาร์ล แม้จะรู้ว่าเป็นการตอบเพื่อให้ลูกชายตัวน้อยอย่างโชวาสบายใจก็เถอะ ทำไมไอ้มาเฟียแก่ชอบทำให้เขาหัวใจเต้นแรงทุกทีเลย
เหล่าบรรดาแม่บ้านและบอดี้การ์ดต่างมองชาร์ลเป็นตาเดียวเพราะไม่เคยมีสักครั้งที่เจ้านายหนุ่มจะพูดกับใครแบบนี้ ดูเหมือนเจ้านายของพวกเขากำลังจะหาแม่ใหม่ให้กับโชวาเข้าให้แล้ว ทุกคนได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ค่อยๆ สังเกตุความเปลี่ยนแปลงของเจ้านายต่อไปน่าจะดีกว่าเอาไปพูดอะไรเป็นตุเป็นตะตอนนี้
***************
จบตอนแล้วนะคะ โชวาเด็กแสบ เจ้าเล่ห์จริงๆ ส่วนใครที่กลัวดราม่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าค่ะไม่ต้องกลัว ส่วนใหญ่จะเป็นความวุ่นว่ยของคนในครอบครัวนี้มากกว่า
ขอสามคำให้เด็กแสบโชวา
:impress2: :impress2:
พิกาจู
TBC.
-
เด็กแก่แดด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ครอบครัวอลเวง
-
เด็ก ดื้อ คือเด็กน่ารัก
-
:L2: :L2: :L2: :L2: น่ารักจริงๆๆ
-
ชาร์ลต้องปวดหัวไปอีกนาน มีเมียแบบบราวนี่เท่ากับมีลูกเพิ่มขึ้นมาอีกคน :laugh:
-
เป็นบ้านที่วุ่นวายและตลกจริงๆ
คุณชาร์ลมีลูกเพิ่มละ 5555555
-
:hao3:
-
ไม่ดื้อกันเลยเนอะ ทั้งบราวทั้งโชวา 555555
-
คุณชาร์ลนี่ยังไงครับ จะจัดการน้องบราวยังไงดี ให้น้องบราวอยู่ในโอวาท
-
สรุปว่าโชวาเป็นผู้ใหญ่สุด
-
เกือบไม่รู้ว่าเป็นเรื่องของบราวนี่แล้ว ไม่ขึ้นว่าหลานคุณย่าอ่ะ
-
ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน7
บราวนี่นั่งกดดันอยู่ในห้องทำงานของชาร์ล เพราะวันนี้เป็นกำหนดที่ร่างเล็กจะต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของชายหนุ่ม ส่วนคนที่โดนบังคับอย่างบราวนี่ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่จนชาร์ลมองตามเสียหลายรอบ
ภายในห้องมีเพียงชาร์ลกับบราวนี่เท่านั้น ส่วนโชวาไปอยู่กับป้าภา เพราะเขาต้องการที่จะตกลงและทำความเข้าใจกับบราวนี่หลายๆ อย่างเกี่ยวกับการดูแลโชวาและการเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ด้วยกัน
"ทำไมทำหน้ายังกับโดนบังคับ" ชาร์ลเอ่ยกับร่างเล็กหลังจากที่เขานั่งนิ่งดูปฏิกริยาของบราวนี่อยู่นาน
"ก็ผมไม่อยากย้ายมาอยู่ที่นี่" ร่างเล็กเอ่ยเสียงอ่อยๆ พร้อมๆ กับสีหน้าที่บ่งบอกได้ดีว่ารู้สึกเครียดกว่าทุกวัน
"การที่เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉันและโชวามันทำให้เธออึดอัดมากนักหรือไง" ชาร์ลพยายามพูดเสียงนิ่งที่สุดทั้งๆ ที่ภายในใจตอนนี้เดือดจนแทบจะระเบิดเพราะท่าทางของคนตัวเล็ก
"ก็ไม่ได้ขนาดนั้น ผมแค่อยากอยู่บ้านตัวเองมากว่า คุณให้โชวาไปอยู่ที่บ้านผมไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้" ชาร์ลปฏิเสธเสียงดังขึ้นเล้กน้อย
"ทำไมล่ะ"
"บอกไม่ได้คือไม่ได้ ไม่ต้องถามเหตุผล" ชาร์ลขึ้นเสียงใส่ร่างเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้าม พร้อมกับจ้องเขม็ง จนบราวนี่ตกใจถอยกรูดในทันที ตั้งแต่เด็กจนโตคนในครอบครัวของร่างเล็กไม่เคยที่จะตะคอกเสียงดังใส่เขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่นี่ชาร์ลเป็นคนอื่นแท้ๆ ทำไมถึงทำแบบนี้ บราวนี่นั่งก้มหน้านิ่งเพราะไม่กล้ามองคนที่กำลังกรุ่นโกรธราวกับพายุทะเลทราย ร่างเล็กพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลเอ่อคลอเต็มหน่วยตาทั้งสองข้าง
ชาร์ลก็ตกใจไม่ต่างกันที่ตนเองเผลอตะคอกบราวนี่แรงขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ร่างเล็กแค่ถามเขาเฉยๆ ทำไมเขาไม่ระงับอารมณ์ ชายหนุ่มได้แต่นั่งนิ่งคิดถึงการกระทำอันไร้เหตุผลของตนเอง ทั้งๆ ที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีเสมอ แต่ทำไมวันนี้เขาจึงระเบิดอารมณ์กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้
"เป็นอะไร" ชาร์ลเอ่ยถามคนที่เอาแต่ก้มหน้า ร่างเล็กเพียงแค่ส่ายหน้าให้อีกคนรับรู้ว่าไม่ได้เป็นอะไร
ชาร์ลลุกจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของร่างเล็ก ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขายาวๆ ก้าวเข้าไปหาอีกคนโดยไม่ทันสังเกตุว่าทำไมบราวนี่เงียบผิดปกติ ร่างสูงจับไหล่เล็กเบาๆ แรงสะท้านของบราวนี่ที่เกิดจาการกลั้นสะอื้นทำให้ชาร์ลต้องรีบยกมือหนาขึ้นจับคางเล็กให้เชิดขึ้น
"ร้องให้ทำไม" ชาร์ลดึงร่างเล็กที่น้ำตาไหลอาบแก้มเขาไปกอดด้วยความรู้สึกผิด
"ฮึก......"บราวนี่ร้องให้ออกมาเบาๆ เพราะพยายามกลั้นเอาไว้
"ขอโทษๆ ฉันขอโทษที่ตะคอกใส่เธอ ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าร้องเลยนะ" นิ้วเรียวยาวยกขึ้นปาดน้ำตาคนตัวเล็กเบาๆ แต่ยิ่งเขาปลอบก็เหมือนกับว่าอีกคนยิ่งร้องหนักกว่าเดิม
"อะไรเนี่ย ทำไมร้องให้เยอะกว่าเดิมอีก ฉันไม่ว่าเธอแล้ว" ชาร์ลดึงบราวนี่ขึ้นก่อนจะพาเดินมานั่งที่โซฟาตัวยาว คนที่เอาแต่ร้องให้ก็เดินตามแต่โดยดี
"ฉันโมโหที่เธอทำเหมือนอึดอัดอะไรนักหนาที่อยู่กับฉันแล้วก็ลูก เธอไม่อยากมาอยู่ที่นี่ขนาดนั้นเลยเหรอ" ชาร์ลเอ่ยให้บราวนี่เข้าจความรู้สึกของตนเอง
"มันไม่..ฮึก..ใช่แบบนั้น..ฮือ..ซะหน่อย ผมคะ..แค่ไม่เคยไปอยู่ที่ไหน..ฮึก...นอกจากบ้านตัวเอง" บราวนี่ทั้งอธิบายทั้งสะอื้นจนชาร์ลที่นั่งกอดร่างเล็กไว้กับอกถึงกลับต้องขำพรืดออกมา
"หะ..หัวเราะอะไร"
"เธอนี่จะเกินไปแล้วนะบราวนี่ แค่นี้ถึงกับต้องร้องให้ ฉันให้เธอมาอยู่ที่นี่ ใช่ว่าจะไม่ให้กลับบ้านตัวเองซะหน่อย เธอจะกลับตอนไหนก็ได้ถ้าอยากกลับ" ชาร์ลอธิบายเสียยืดยาวเพื่อให้อีกคนเข้าใจ มือใหญ่ยังคงลูบหลังปลอบโยนบราวนี่ให้คลายสะอื้น
"ผมอยากอยู่บ้านบ้างนี่นา"
"งั้นพูดเพราะๆ กับฉันก่อน แล้วจะพิจารณาอีกที" ชาร์ลส่งสายตาเจ้าเล่ห์กับคนที่เงยหน้าขึ้นมองเขาทันที
"พะ..พูดเพราะๆ ยังไง ตอนนี้ผมพูดไม่เพราะหรือไง" ชาร์ลผลักร่างเล็กออกห่างเพื่อให้คุยกันได้ถนัดขึ้น
"อ่า..ไม่ใช่สิพูดหวานๆ แบบนี้ พี่ชาร์ลครับอนุญาตให้บราวไปนอนที่บ้านนะครับ" ชาร์ลพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ยิ้มกรุ้มกริ่มส่งให้ร่างเล็กที่ตอนนี้แก้มป่องๆเริ่มขึ้นสีแดงราวกับลูกตำลึงสุกก็ไม่ปาน
"ไม่เอา" บราวนี่ส่งเสียงกระเง้ากระงอดใส่อีกคน
"ถ้าอย่างนั้นก็ย้ายมาอยู่นี่แหละถาวร ไม่ให้กลับไปนอนบ้านนั้นซักวันเลยคอยดู" ชาร์ลขู่คนที่เริ่มจะทำหน้าบึ้งตึงเพราะความเอาแต่ใจของร่างสูง
"คนบ้าเผด็จการชัดๆ เลย"
"เผด็จการแล้วทำไม จะพูดหรือไม่พูดเร็วๆ เข้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสต่อรองอีกแล้วนะ" ชาร์ลลอยหน้าลอยตาตอบ ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดประชดประชันของบราวนี่เลยแม้แต่น้อย
"พะ..พี่ชาร์ลครับอนุญาตให้บราวไปนอนบ้านนะครับ" พูดจบมือเล็กๆ ก็หยิกเข้าสีข้างของชาร์ลที่นั่งยิ้มพอใจอยู่ข้างๆ ด้วยความหมั่นใส้
"โอ้ย! น้องบราวหยิกพี่ทำไมเนี่ย"
"ทะ..ทำไมต้องพูดแบบนี้" บราวนี่ถึงกับทำหน้าไม่ถูกเพราะคำพูดหวานหูของคนข้างๆ มือปลาหมึกของคนตัวเริ่มจะทำงาน ลูบไล้ตามเอวเล็กก่อนจะขยับตัวเข้าไปไกล้บราวนี่ทันที
"ก็อยากพูดเพราะๆ บ้าง ต่อไปนี้เราจะพูดกันแบบนี้ดีไหม" คนเจ้าเล่ห์ยังคงพูดไปเรื่อยอย่างไม่อาย และไม่สนใจว่าอีกคนจะอายหรือไม่เช่นกัน
"ไม่เอา พูดแบบเดิมดีแล้ว แบบนี้มันขนลุกจะตายไป"
"น่ารักดีออก นะน้องบราวนะๆ" คนตัวโตทำเสียงอ้อนขัดกับใบหน้าหล่อโหดของตนเองยิ่งนัก
"ไม่ครับ"
"มีสิทธิ์ปฏิเสธหรือไง" แม้จะเป็นคำพูดขู่แต่กลับส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้กับคนในอ้อมกอดทันที
"ทำไมเล่า ก็ผมจะพูดแบบนี้มันผิดตรงไหน" บราวนี่แสร้งทำเสียงดังกลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง
"ผิดที่พี่ไม่ให้พูด" ชาร์ลไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำไมเขาต้องมานั่งต่อปากต่อคำกับร่างเล็กราวกับเด็กๆ แบบนี้ รู้แต่เพียงว่าเขาชอบที่จะเห็นหน้างอๆ ของคนข้างกายจริงๆ เลย
"จะพูดๆ..อือ" บราวนี่ยังคงไม่ยอมแพ้ จนชาร์ลหมั่นเขี้ยวคนที่เถียงไม่ลดละ ประกบจูบร่างเล็กทันทีโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว จนมือบางเผลอกอดคนตัวโตไว้ทันที สัมผัสแปลกใหม่ที่ร่างเล็กได้รับ ทำให้เผลอโต้ตอบจูบชาร์ล อย่างหลงไหล ใช่ว่าร่างเล็กจะไม่เคยจูบกับรางสูงอย่างชาร์ล แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปจากครั้งแรก สัมผัสลึกซึ้งวาบหวามแบบที่ไม่เคยเป็น พร้อมๆ กับความรู้สึกสั่นไหวภายในใจ เลือดในกายเล็กสูบฉีดรุนแรงจนอวัยวะภายในอกข้างซ้ายเต้นโครมคราม จนกลัวอีกคนจะได้ยินมันและรับรู้ความรู้สึกของเขา
บราวนี่ตอบรับจูบวาบหวามด้วยท่าทีเงอะงะ แต่กลับทำให้ชาร์ลตื่นตัวเร็วกว่าที่เคย เพียงแค่ร่างเล็กสนองตอบด้วยท่าทางเต็มใจ แก่นกายใหญ่ก็กลับตั้งตระหง่านในทันที บราวนี่ทุบหลังชาร์ลเบาๆ อย่างไร้เรียวแรงเพราะตอนนี้เริ่มที่จะหายใจไม่ทัน ชาร์ลจำต้องถอนจูบด้วยความเสียดาย
“แฮกๆๆ..” เสียงหอบหายใจของบราวนี่ดังถี่ พร้อมกับโกยอากาศเข้าปอดจนเต็ม
“เด็กน้อยของฉัน อ่อนหัดเสียจริงเลย” ชาร์ลเอ่ยล้อด้วยสาตาเอื้อเอ็นดู ทำให้บราวนี่ถึงกับอายม้วนไปอีกรอบ
“น่ารักจริงๆ เลย” มือใหญ่ยกขึ้นจับแก้มป่องๆ ทั้งสองข้างประคองให้หันมาสบตาอีกครั้ง คราวนี้เขาจะเริ่มรุกอย่างจริงจังแล้ว ชาร์ลได้แต่ยิ้มกริ่มในใจ
“.......” บราวนี่หลบสายตาคนที่เอาแต่จ้องมองเขาด้วยสายตาสื่อความหมายที่ยากจะคาดเดา ใจดวงน้อยๆ ของเขาเต้นโครมครามไม่หยุดจนกลัวว่าตัวเองจะหัวใจวายไปซะตอนนี้ด้วยซ้ำ
“ไม่พูดอะไรกับพี่รึไงครับ”
“หึ.......” บราวนี่ส่วยหัวแรงๆ จนชาร์ลกลัวว่าร่างเล็กจะคอเคล็ดเข้าให้สักวัน
“ทำไมหน้าแดงจัง อายรึไง”
“ผมเปล่า”
“บอกว่าให้พูดยังไง เอาดีๆ ถ้าไม่พูดตามที่พี่บอกจะจับจูบให้ปากเจ่อเลยคอยดู” ชาร์ลยังคงจ้องตากับร่างเล็กที่ทำหน้าไม่ถูกเพราะความเขินอายกับการกระทำของตนเองที่เผลอโต้ตอบจูบร้อนแรงของอีกคน
‘ทำไมไวไฟแบบนี้นะเรา ห้ามใจอ่อนอีกเข้าใจไหม’ บราวนี่ได้แต่เตือนตัวเองในใจเพราะกลัวว่าจะเผลอใจไปกับสัมผัสของร่างสูงจนถอนตัวไม่ขึ้น
“พี่ชาร์ลอย่าแกล้งบราวเลยนะ” เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ ก่อนจะพยายามหลบสายตาคนตัวโต แต่ก็ทำไมาถนัดเพราะโดนอีกคนประคองใบหน้าน้อยๆ ไว้ตลอด แถมนิ้วยังไล้ตามพวงแก้มใสอยู่แทบจะตลอดเวลา
“พี่ไม่ได้แกล้งซะหน่อย พี่จริงจังนะรู้ไหม”
“แต่บราว...ขอเรียกแบบนี้เวลาอยู่กับพี่ตามลำพังได้ไหม” บราวนี่รู้สึกอายเกินไปที่จะต้องพูดคำหวานหูแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น
“ทำไม บอกเหตุผลพี่มาก่อนไม่งั้นไม่อนุญาต เอาความจริงห้ามโกหกเข้าใจไหม”
“บราวอาย” เสียงอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ แต่ชาร์ลก็ยังคงได้ยินแม้ว่ามันจะไม่ได้ชัดเจนมากมายก็ตาม แต่กลับทำให้เขาพอใจกับคำตอบซื่อๆ ของคนตัวเล็ก
“ก็ได้ครับ แต่ถ้าเวลาเราอยู่สองคนแล้วน้องบราวไม่แทนตัวแบบวันนี้พี่จะจับจูบจริงๆ นะ”
“บ้าแล้ว อะไรๆ ก็จะจูบอย่างเดียวเลย บราวไม่อนุญาต” เสียงโวยวยของบราวนี่ทำให้ชารลถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
“พี่ไม่ได้ถามว่าน้องบราวอนุญาตไหม แต่พี่บอกให้รับรู้ก็เท่านั้น”
“เผด็จการที่สุดเลย” เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงบราวนี่จึงได้แต่ตัดพ้อเบาๆ อย่างหมดหนทาง
“พี่ได้ยินนะครับ” มือใหญ่จับปากเล็กบีบเบาๆ เพื่อเป็นการทำโทษเด็กปากไม่ดี ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ แล้วผละออกมาทันที
“อือ..ปล่อยนะ”
“ชอบว่าพี่แบบนี้จะไม่ไปนอนบ้านแล้วใช่ไหม”
“ไปสิครับ อย่าแกล้งบราวเลยนะ” ร่างเล็กเผลออ้อนคนตัวโตเหมือนที่เคยทำกับพี่ชายและคนในครอบครัวอย่างลืมตัว มือเล็กๆ จับแขนแกร่งเขย่าเบาๆ ส่งสายตาเว้าวอนจนชาร์ลเผลอมองตาค้าง
“พี่ชาร์ลตอบบราวมาสิ” ร่างเล็กยังคงเว้าวอนเสียงหวาน
“หือ...อะไรครับ”
“ก็ตอบบราวมาสิว่าจะให้ไปนอนบ้านอาทิตย์ละกี่วัน” ตอนนี้บราวนี่เริ่มขึ้นเสียงดังใส่ชาร์ล เพราะความท่ามากของคนตัวโต ยึกยักไม่ยอมตอบสักที
“แค่อาทิตย์ละวันก็พอ แต่พี่กับโชวาจะไปนอนด้วย”
“ไม่เอา ทำไมมันน้อยขนาดนี้ สามวันกำลังพอดี”
“เยอะไป พี่ต้องทำงานไม่มีเวลาเดินทางไกลๆ ไปกลับขนาดนั้น เต็มที่สองวันเสาร์กับอาทิตย์ แต่พี่กับโชวาจะไปนอนด้วย” ชาร์ลยื่นคำขาดกับร่างเล็ก
“ก็ได้ เดี๋ยวบราวบอกให้คนที่บ้านจัดห้องนอนให้” ในเมื่อไม่มีทางเลือกบราวจึงต้องยอมทำตามข้อเสนอของคนตัวโต
“ไม่ต้องจัดเพราะเราสามคนจะนอนห้องเดียวกัน”
“จะนอนด้วยกันได้ยังไงเล่า เบียดกันจะตายไป”
“เดี๋ยวพี่ซื้อเตียงให้ใหม่ เอาคิงส์ไซส์ หรือไม่ก็สั่งทำพิเศษไปเลย”
“ทำไมไม่ฟังความคิดเห็นบราวเลย อะไรๆ พี่ก็คิดเองเออเองหมด บราวไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเลยใช่ไหม” บราวนี่ตัดพ้อก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง เพราะไม่อยากจะเห็นหน้าคนที่เอาแต่ใจมากไปกว่านี้
“พี่แค่อยากจะนอนด้วยกันสามคนเหมือนที่เรานอนเมื่อคืนก็เท่านั้นเอง มันทำให้พี่หลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็น บราวรู้ไหมว่าพี่เป็นโรคนอนไม่หลับ แต่พอได้นอนพร้อมบราวแล้วก็โชวาพี่กลับหลับสนิทตลอดทั้งคืนเลย” ที่จริงเขาไม่ได้เป็นโรคอะไรแบบนั้นหรอก แค่ต้องการให้ทุกอย่างมันสำเร็จตามที่คิดง่ายขึ้นเลยโกหกก็นั้น
“จริงเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นนอนด้วยกันก็ได้” เพราะความขี้สงสารของคนตัวเล็กจึงลืมไตร่ตรองหลายๆ อย่าง จึงตอบตกลงไปอย่างไม่คิดว่าอีกคนแค่แสร้งทำ
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ตกลงกันได้แล้วเนอะ” ชาร์ลดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดอีกครั้ง บราวนี่ก็ไม่ได้ขัดขืนอย่างที่เคยยอมให้คนตัวโตกอดได้ตามอำเภอใจ ริมฝีปากหนาก้มลงมาจุมพิตหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน แม้แต่บราวนี่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่ายอมให้ร่างใหญ่ทำอะไรๆ กับร่างกายของตนเองแบบนี้ได้อย่างไร
“ครับ” คำตอบตกลงถือเป็นข้อผูกมัดให้บราวนี่อยู่กับชาร์ลอย่างเลี่ยงไม่ได้ คนตัวโตยิ้มกับตัวเองที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในความรู้สึกของอีกคนทีละนิด โดยที่ร่างเล็กไม่เอะใจเลยแม้แต่น้อย
ข้อตกลงระหว่างบราวนี่และชาร์ลไม่ได้ทำให้ร่างเล็กรู้สึกสบายใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันกลับสร้างความกดดันอย่างประหลาด เพราะนั่นเท่ากับว่าบราวนี่ต้องรับผิดชอบเด็กอีกคน ซึ่งเขาไม่มั่นใจเลยว่าจะทำมันได้หรือเปล่า แม้ว่าจำนวนเงินที่ชาร์ลจะเสนอให้จะค่อนข้างเยอะแต่บราวนี่กับรู้สึกอยากถอนตัวมันซะเดี๋ยวนี้ แต่พอหันไปเห็นสายตาของชาร์ลที่มองมาจึงได้แต่เก็บเอาไว้ในใจต่อไป
ข้อเสนอที่บราวนี่ได้จากการตกลงดูแลโชวาครั้งนี้ ชาร์ลจะโอนเงินเข้าบัญชีให้บราวนี่ทุกเดือนๆ ละแสน ซึ่งนั่นก็ถือว่าเยอะแล้ว แต่ยังมีบัตรเครดิตอีกหนึ่งใบทีไม่จำกัดวงเงิน ใช่ว่าบราวนี่จะไม่ชอบแต่มันดูจะเยอะเกินไปกับการที่ต้องดูแลเด็กแค่คนเดียว
“บราวว่ามันเยอะเกินไป พี่ชาร์ลเอาบัตรเครดิตไปเถอะครับ” บราวนี่ส่งบัตรคืนให้กับคนที่เอาแต่นั่งกอด นั่งหอมเขาอยู่อย่างนั้น ใช่ว่าร่างเล็กจะไม่ขัดขืน แต่ชาร์ลก็ไม่ยอมแพ้จนบราวนี่ต้องยอมให้เขาทำอย่างที่ใจต้องการ
“ไม่ครับ พี่ให้แล้วให้เลย สำหรับน้องบราวแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
“หมายความว่ายังไงครับ” บราวนี่เริ่มที่จะสงสัยกับคำพูดที่ดูจะมีเลศนัยขึ้นทุกวันของร่างสูง
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ ป่ะเราออกไปข้างนอกกันดีกว่าจะได้ไปเก็บของใช้ของน้องบราวที่บ้านด้วย หรือว่าจะซื้อใหม่หมดเลย” ชาร์ลเสนอความคิดเห็นอย่างคนไม่คิดอะไรมาก
“ไม่ครับ กลับไปเอาที่บ้าน”
“ตกลงตามนั้น พี่ให้ร่างวัลกับคนน่ารัก” ชาร์ลขโมยหอมแก้มร่างเล็กในอ้อมกอดอีกฟอดใหญ่ จังหวะที่บราวนี่ยังตั้งรับไม่ทันเขาก็ฉกจูบริมผีปากบางอีกรอบ จูบนิ่งเนิ่นนานราวกับว่าเวลาหยุดเดิน บราวนี่ยังคงตอบรับสัมผัสอ่อนหวานที่ถูกคนตัวโตมอบให้ ร่างเล็กไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าเขาก็ชอบสัมผัสของชาร์ลเหมือนกัน มันอบอุ่นจนไม่อยากผลักไสอีกคนออกไป ลิ้นร้อนของคนที่เชี่ยวชาญกว่าเริ่มกวาดต้อนความหวานในโพรงปากเล็กอีกครั้ง เรียวลิ้นน้อยเกี่ยวกระหวัดตามลิ้นหนาของคนที่นำทาง สัมผัสอ่อนโยนทำให้เคลิบเคลิ้มและหลงไหล เหมือนยาเสพติดที่พอได้ลองครั้งหนึ่งแล้วก็ย่อมมีครั้งที่สองที่สาม บราวนี่ก็เช่นกัน ร่างเล็กยังคงเสพติดรสจูบหอมหวานจากคนที่มอบให้เข้าให้แล้ว จนเป็นชาร์ลเองที่จำใจต้องถอนจูบอย่างนึกเสียดาย
“ทะ..ทำไมหยุด” บราวนี่ที่สติยังไม่สมประดีเผลอถามออกไปอย่างไม่อาย
“หึๆ อยากให้พี่จูบอีกหรือไงครับ แต่พี่รับรองว่าถ้าจูบนานกว่านี้มันจะไม่จบแค่จูบน่ะสิ” ชาร์ลเอ่ยล้อคนตัวเล็กที่นั่งมองตาใสอยู่ข้างๆ ก่อนที่อีกคนจะเริ่มเข้าใจกับคำพูดของร่างสูง ถึงกับหน้าแดงมุดเข้ากับอกกว้างอย่างหาที่พึ่ง ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ทำอย่างนี้ เพราะใจเจ้ากรรมกลับเต้นเสียงดังยิ่งกว่าจังหวะเพลงร็อคที่เคยฟัง อกข้างซ้ายแทบจะระเบิดเพราะความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร
“ใจเต้นแรงจังนะ” ชาร์ลยังคงกอดบราวนี่ไว้แนบอก หัวใจที่เคยคิดว่าตายไปพร้อมกับรักครั้งเก่าเสียแล้ว กลับมีน้ำผึ้งหวานของคนในอ้อมกอดมาหล่อเลี้ยงให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้ว่าความรู้สึกจะต่างออกไปกับรักครั้งแรก แต่มันกลับทำให้ชาร์ลตื่นเต้นเหมือนตนเองกลับมาเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง
“ออกไปข้างนอกกันเถอะ ลูกรอแล้วหละมั้ง” ชาร์ลมักจะพูดกับบราวนี่แบบนี้เสมอ แทนชื่อโชวาด้วยคำว่าลูกกับบราวนี่ จนร่างเล็กคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติจึงไม่คิดจะแย้ง แต่กับชาร์ลการใช้คำพูดแบบนี้กับร่างเล็กมันมีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น มันเหมือนเป็นการสร้างความเคยชินให้อีกคนไปโดยปริยาย
มือใหญ่รั้งคนในอ้อมกอดให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเดินออกมา แต่เขายังไมยอมคลายมือที่โอบกอดไหล่เล็กเลยแม้แต่น้อย
“พี่ชาร์ลปล่อยบราวเถอะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ทำไมต้องถามด้วยครับ ก็รู้ๆ อยู่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วจะมาทำแบบนี้ได้ยังไง” บราวนี่เอ่ยตัดพ้อคนตัวโต บางทีเขาก็รู้สึกน้อยใจที่ชาร์ลทำรุ่มร่ามกับตัวเอง แต่จะโทษอีกคนฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะว่าตัวของบราวนี่เองก็ชอบรับสัมผัสอบอุ่นของร่างสูงเหมือนกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นสิครับ”
“อย่ามาพูดเล่นได้ไหมครับ” บราวนี่ส่งสายตาดุด้วยท่าทางจริงจัง ก่อนที่คนตัวโตจะยอมคลายอ้อมกอดแต่โดยดี แต่พอชายหนุ่มทำตามที่ร่างเล็กขอโดยง่าย บราวนี่กลับรู้สึกน้อยใจที่อีกคนไม่พยายามที่จะรั้งเขาไว้เหมือนทุกครั้ง ‘นี่เราคิดบ้าไปคนเดียวสินะ’
ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องทำงาน โดยที่ชาร์ลเดินนำหน้า ส่วนบราวยังคงก้มหน้าเดินตามร่างสูงต้อยๆ ไม่ได้สนใจว่าใครที่รออยู่หน้าห้องบ้าง
“แดดดี๊ทำไมนานจังเลย โชวารอน้านนานเลยรู้ไหม” เจ้าตัวน้อยที่ขึ้นมายืนรอหน้าประตูเป็นครึ่งชั่วโมงต่อว่าคนเป็นพ่อด้วยท่าทีกระเง้ากระงอด
“ก็คุยธุระสำคัญมันก็ต้องนานเป็นธรรมดา ใช่ไหมบราวนี่” ชาร์ลหันไปหาบราวนี่ที่ยืนอยูข้างหลังไม่ได้สนใจคำพูดของสองพ่อลูกเลยสักนิด
“บราวทำไมไม่ตอบอ่ะ” โชวาเดินไปจับแขนเล็กเขย่าเบาๆ ก่อนที่จะทำให้อีกคนหลุดจากภวังค์ ก้มลงมามองโชวาด้วยควมสงสัย
“อะไรเหรอ”
“บราวทำไมหน้าแดงๆ ปากก็แดงด้วย” คนที่ถูกทักได้แต่ทำหน้าเหรอหรา หันไปหาตัวช่วยอย่างชาร์ลก็ไม่ได้ช่วยทำอะไรให้มันดีขึ้นมาเลย ได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ไหนคะให้ป้าดูหน่อยไม่สบายรึเปล่าหน้าแดงมากเลย” ป้าภาที่ดูจะเป็นห่วงเกินเหตุไปอีกคนเอามือมาอังหน้าผาก อังแก้มร่างเล็กดูว่าตัวร้อนรึเปล่า
“ย่าภา..บราวไม่สบายเหรอครับ” โชวาทีหันไปถามคุณย่าด้วยท่าทีอยากรู้
“ย่าก็ไม่รู้เหมือนกันตัวก็ไม่ร้อนทำไมหน้าแดงเหมือนจะเป็นไข้แบบนี้” ทั้งสองคนที่ดูจะเป็นห่วงบราวนี่มากได้แต่ยืนคุยหงุงหงิงกันอยู่สองคน โดยไม่ได้สังเกตุท่าทีแปลกๆ ของทั้งชาร์ลและก็บราวนี่เลยด้วยซ้ำ
“มาให้โชวาจับดูหน่อย” มือน้อยๆ ดึงให้บราวนี่นั่งลง ยกหลังมือป้อมๆ อังหน้าผากมนของบราวนี่เลียนแบบที่ย่าภาทำก่อนหน้านี้ มืออีกข้างก็ยกขึ้นอังหน้าผากตัวเองราวกับผู้ใหญ่ พร้อมกับท่าทางครุ่นคิดด้วยความสงสัย
“เป็นยังไงบ้างครับลูก บราวตัวร้อนไหม” ชาร์ลที่ยินนิ่งอยู่นานหันไปถามคุณหมอตัวน้อยที่กำลังวินิจฉัยอาการของคนไข้
“ม่ายร้อนเลย” โชวาส่ายหน้าน้อยๆ กับผู้เป็นพ่อ
“ข้างในห้องทำงานมันร้อนบราวก็เลยหน้าแดงแบบนี้แหละ ใช่ไหมครับคุณชาร์ล” หลังจากที่คิดอยู่นานว่าจะพูดยังไงไม่ให้คนอื่นสงสัยกับอาการประหลาดของตนเอง จนได้ข้อสรุปว่าพุดแบบนี้น่าจะดีสุดแล้ว ก่อนจะส่งสายตากดดันไปให้อีกคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม สายตาเจ้ากรรมก็ดันสบเข้ากับบอดี้การ์ดคนสนิทของชาร์ลเข้าอย่างจัง สองคนนั้นส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ราวกับรู้เรื่องอะไรอย่างนั้นแหละ จนร่างเล็กต้องรีบหลบสายตาในทันที
“ใช่ครับ ห้องทำงานแอร์น่าจะเสียเพราะมันไม่เย็นเลย กฤตหรือไม่ก็เอกช่วยตามช่างให้หน่อยนะ” ชาร์ลหันไปพูดกับคนสนิทเพราะรู้ดีว่าทั้งสองคนต้องเข้าใจความหมายของตนเองแน่
“ครับนายรับรองว่าซ่อมเสร็จภายในวันนี้แน่นอนครับ”
“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปขนของที่บ้านบราวกัน” โชวาเมื่อได้ยินดังนั้นถึงกับตาโตด้วยความดีใจ เด็กน้อยตื่นเต้นที่บราวนี่จะได้ย้ายมาอยู่ที่บ้านของตนเองแล้ว เพราะเป็นสิ่งโชวารอมาตลอดสัปดาห์ ในที่สุดก็ถึงวันนี้ซะที
“เย้ๆ ไปกันเลย” มือป้อมๆ ยกข้างซ้ายจับมือของพ่อตนเอง ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นจับบราวนี่ให้เดินลงบันไดไปพร้อมๆ กัน
การที่ทั้งสามคนเดินจูงมือกันไปแบบนี้ทำให้สัมผัสได้ถึงคำว่าครอบครัวทันที ป้าภามองตามด้วยสายตามีความสุข ทั้งคุณหนูคนโต คุณหนูคนเล็กของเธอคงจะเจอคนที่มาเติมเต็มให้ครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวนี้สมบูรณ์แล้วสินะ
ไม่ต่างจากบอดี้การ์ดทั้งสองที่ยืนมองตามหลังทั้งสามคนไปด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข หวังว่าเจ้านายของพวกเขาจะได้เจอความสุขจริงๆ สักที แม้ว่าอาจจะเป็นความสุขที่ต้องแลกมากับความวุ่นวายในแต่ละวันก็ตามที แต่ทุกคนก็ยังยิ้มเต็มหัวใจ
บราวนี่เก็บเสื้อผ้าของตนเองยัดใส่กระเป๋าแค่ไม่กี่ชุด เพราะเมื่อถึงเวลาที่ต้องออกจากบ้านตัวเองจริงๆ กลับไม่อยากจะก้าวขาเลยแม้แต่น้อย หันไปมองคุณย่าสุดที่รักก่อนที่น้ำตาหยดใสๆ จะเริ่มไหลรินรดอาบสองแก้ม จนผู้เป็นย่าต้องเข้ามากอดปลอบ
“ร้องให้ทำไมลูก ไม่ได้จากกันไปไหนซะหน่อย” คุณย่าลูบหลังหลานชายตัวน้อยที่ก้มหน้าร้องให้ซุกอกอุ่นไม่ยอมปล่อย เอาแต่ร้องให้ไม่พูดไม่จากับใคร จนย่าเพียงเพ็ญรู้สึกใจไม่ดี
“ไม่ได้ไปอยู่ตลอดซะหน่อย คิดถึงย่าก็กลับมาหาย่าได้ แค่ไปอยู่กับโชวาบ้านห่างกันไม่กี่กิโลเอง ไม่อายเจ้าโชวาหรือไงนั่น มองเราตาแป๋วเลยเห็นไหม โชวามาปลอบคนขี้แงหน่อยเร็ว” คุณย่ากวักมือเรียกโชวาให้มาปลอบบราวนี่ที่ไม่มีท่าทีจะหยุดร้องให้สักที
“บราวอย่าร้องสิ แดดดี๊บอกว่าเด็กคนไหนร้องให้เป็นเด็กไม่เก่งนะ” โชวาปลอบบราวนี่ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ขี้แงไม่ต่างกัน จนผู้ใหญ่ทั้งหลายพากันกลั้นหัวเราะกับคำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อยวัยสี่ขวบ มีเพียงบราวนี่ที่เงยหน้าขึ้นมาจากอกของย่าเพียงเพ็ญมองโชวาอย่างเคืองๆ
“บราวไม่ใช่..ฮึก..เด็ก..โชวาแหละเด็ก ร้องให้ขี้มูกโป่งบ่อยจะตายไป ฮึก” มือบางยกปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ หันไปต่อว่าเด็กน้อยที่ปลอบคนอื่นราวกับตัวเองไม่เคยขี้แงเลยสักนิด
“ตอนนี้โชวาไม่ได้ร้องซะหน่อย บราวนั่นแหละร้องให้ขี้มูกโป่ง” โชวาลอยหน้าลอยตาเถียงกับบราวนี่เพราะตอนนี้เขาไม่ได้ร้องให้สักหน่อยนี่นา
“เอ๊ะ...” บราวนี่กำลังจะหันไปเหวี่ยงใส่โชวาแต่คุณย่าห้ามทัพไว้เสียก่อน
“พอๆ กันทั้งสองคน ชาร์ลพากลับไปได้แล้วทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ป้าปวดหัวแล้วทะเลาะกันดีเหลือเกิน แต่ก็ยังจะอยู่ด้วยกัน” คุณย่าเพียงเพ็ญส่ายหัวระอากับความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของหลานชายคนเล็กของตัวเอง
“ครับคุณป้า” หลังจากสงบศึกได้แล้วชาร์ลจึงลาคุณย่าเพียงเพ็ญกลับบ้าน พร้อมกับหนึ่งเด็กและหนึ่งผู้ใหญ่ที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางงอนเด็กน้อยวัยสี่ขวบอยู่ ตลอดทางโชวาชวนบราวนี่คุยตลอดแต่อีกคนก็แสร้งทำเป็นหลับจนถึงบ้าน
*****************************
จบตอนแล้ว รู้สึกว่านับวันจะยิ่งอัพแต่ละตอนยาวขึ้นๆ ยังไงไม่รู้ มันจบตอนไม่ลง 555 มือใหม่จริงๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านนิยายไแล้วชอบ ติชมได้เลยนะคะ บกพร่องตรงไหน จะได้ปรับปรุงให้ดี
ขึ้น อยากบอกว่าอ่านทุกคอมเม้น ขอบคุณทุกกำลังใจจร้า :mew1: :mew3: :mew2:
TBC.
-
บราวจะโดนอีชาร์ลจับกินแล้วมั่งเนี่ยะ อิอิ
-
ขออีกๆๆๆ
-
สงสัยอีกไม่นานคงไม่พ้นโดนจับกินแน่ๆ บราว
-
พี่ชาร์ลของเราทั้งกอดทั้งหอมทั้งจูบน้องบราวไปตั้งหลายรอบแล้วเมื่อไหร่จะติดสถานะให้น้องสักที :katai1:
-
น้องบราวน์อีกไม่นานคงโดนพี่ชาร์ลจับกินแน่ เพราะคงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมมาเฟียชาร์ลไปได้
-
คุณย่าเลี้ยงน้องบราวได้เด็กจริง 555555 น่าฟัด
-
เกือบไม่รู้ว่าเป็นเรื่องของบราวนี่แล้ว ไม่ขึ้นว่าหลานคุณย่าอ่ะ
ขอโทษทีค่ะ ตอนแรกคิดว่าไม่เป็นไร ถ้าคนอ่านอ่านเนื้อเรื่องน่าจะรู้ คิดน้อยไปหน่อย
-
รอตอนต่อไป~
-
ชัดเจนกับน้องบราวหน่อย น้องขี้งอนนะ :hao3:
-
น้องบราวกลายเป็นเด็กน้อยไปเลยแบบนี้
-
:-[
-
หนูบราววันนี้เสียไปกี่จูบแล้วลูกเอ๊ยยย
จะรอดไปได้ถึงเมื่อไหร่เนี่ย 5555
-
:L1: บราวนี่จะกินให้อร่อยต้องอุ่นให้ร้อนนิดๆ
:hao6:
-
สนุกมากเลยค่าาาา
-
ดื้อรัก♥♥คุณพ่อลูกติด ตอน8
บราวนี่กลับจากร้านพร้อมกับเด็กน้อยตัวแสบ โดยมีเอกบอดี้การ์ดคนสนิทของชาร์ลขับรถให้ วันนี้ชาร์ลติดงานสำคัญต้องเจรจาธุรกิจกับลูกค้ารายใหญ่ รายละเอียดการเจรจาค่อนข้างมากเลยยังตกลงกันไม่ได้ จึงให้เอกมารับทั้งสองคนกลับบ้านก่อน ส่วนเขาจะกลับพร้อมกับกฤตอีกที
พอลงจากรถปุ๊บโชวาก็วิ่งตรงไปยังจักยานคันโปรดแทบจะทันที วันนี้งอแงทั้งวันว่าอยากจะปั่นจักรยาน จะเอาไปปั่นเล่นที่ร้านให้ได้ บราวนี่จึงได้แต่ห้ามไว้ ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายน่าดูที่อยู่ๆ ก็มีเด็กแสบเอาจักรยานไปปั่นเล่นในร้านพื้นที่แคบๆ ไหนจะลูกค้าที่มาใช้บริการอีก
“โชวาจะรีบไปไหนเนี่ยระวังหน่อยสิ” บราวนี่พยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดีคอยบอกคอยสอนโชวาหลายๆ อย่าง อดทนกับความกรุ่นโกรธที่เกิดขึ้นในใจหลายๆ ครั้ง เพราะความซนของเด็กแสบ ที่ผ่านมาร่างเล็กไม่เคยทำอะไรจริงจัง จึงไม่ค่อยที่จะใส่ใจกับอะไรมากนัก แต่พอคราวนี้ต้องมารับผิดชอบเด็กน้อยคนหนึ่ง บราวนี่จึงตั้งใจจะพยายามให้ถึงที่สุด แม้ว่ามันจะเกิดจากการตกกระไดพลอยโจนก็ตาม
บราวนี่โทรไปปรึกษาพี่ชายคนรองตั้งแต่ที่รู้ว่าต้องทำหน้าทีดูแลโชวา เพราะกลัวว่าเด็กคนหนึ่งจะโตมาแล้วเป็นคนไม่ดีเพราะว่าตัวเองเป็นคนสอน ร่างเล็กรู้ดีว่าตนเองเป็นคนไม่เอาไหน จะทำอะไรก็มักมีพี่ๆ คอยช่วยโอบอุ้มเสมอ เพราะความที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่างจึงไม่มั่นใจเลยสักนิด หลังจากที่ได้คุยปรึกษากับพี่ชายอยู่นาน บราวนี่ตั้งใจที่จะคอยบอกคอยสอนโชวาด้วยเหตุผลเหมือนกับที่พี่พายสอนเดม่อน แม้ว่าโชวาจะดื้อกว่าเดม่อนหลายเท่า
“ก็โชวาอยากปั่นจักรยาน ปั่นเร็วๆ แบบนี้” โชวาเร่งความเร็วจักรยานคันน้อยปั่นไปก็หัวเราะคิกคักไปด้วยความความสนุกสนาน
“อย่าปั่นเร็วสิเดี๋ยวจะล้ม” บราวนี่นั่งลงตรงม้าหินอ่อน คอยดูโชวาอยู่ไม่ไกล เพราะกลัวเหลือเกินว่าจะล้มหัวร้างข้างแตกกันพอดี
“บราวววว..มาเล่นกับโชวาเร็วๆ” เด็กแสบหันมาเรียกบราวนี่พร้อมๆ กับปั่นจักรยานด้วยความเร็ว จนบราวนี่ต้องร้องเตือนหลายครั้งหลายครา แต่เจ้าตัวน้อยก็ทำหูทวนลม บราวนี่เหนื่อยใจนั่งมองเด็กน้อยนิ่งๆ ไม่พูดและไม่เตือนอะไรแล้ว
“เหนื่อยหน่อยนะครับคุณบราว” บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยกับบราวหลังจากที่แอบเห็นร่างเล็กถอนหายใจติดกันหลายครั้ง
“ไม่รู้ว่าบราวจะทำได้นานแค่ไหนนะครับ การดูแลเด็กนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ”
“ผมว่าคุณบราวทำได้แน่นอนครับน้องโชวาเชื่อคุณบราวมากกว่าคุณชาร์ลซะอีก” คำพูดของเอกแม้จะดูเหมือนการให้กำลังใจร่างเล็ก แต่มันกลับไม่ทำให้บราวนี่รู้สึกดีขึ้นมาสักนิดเลย เพราะเขาไม่มีความเชื่อมั่นว่าจะทำมันสำเร็จ
“อย่างนั้นเหรอครับ พี่เอกเรียกบราวเฉยๆ เถอะครับ เรียกแบบนี้แล้วมันดูกระดากยังไงไม่รู้” บราวนี่ไม่ชอบให้ใครพูดราวกับว่าเขาเป็นเจ้านาย ไม่ชอบคำพูดที่เหมือนแบ่งชนชั้นวรรณะแบบนี้เท่าไหร่
“โอเคครับน้องบราว” เอกพูดล้อบราวนี่เหมือนที่ทุกๆ คนชอบเรียกร่างเล็กและมักจะแทนคำว่าน้องนำหน้าเสมอ
บราวนี่หันไปดูโชวาเป็นระยะ เพราะความเป็นห่วง ร่างเล็กตั้งใจจะให้เจ้าเด็กแสบปั่นจักรยานเล่นสักครึ่งชั่วโมงก็พอ หลังจากนั้นจะพาไปอาบน้ำและจะได้ทานข้าวกัน บราวนี่หันไปคุยกับเอกบ้างเป็นบางครั้ง เสียงรถยนต์แล่นจากหน้าบ้านไปยังลานจอดรถ เป็นจังหวะเดียวกับที่โชวาเอี้ยวตัวจากจักรยานคันน้อยหันไปมองรถยนต์ที่พ่อตนเองโดยสารมา ล้อหน้าจักรยานสะดุดเข้ากับหินประดับก้อนใหญ่ ก่อนที่ร่างน้อยๆ จะตกลงจากรถจักรยานเข่ากระแทกกับก้อนหินอย่างแรงจนเด็กน้อยล้มลงบนพื้นหญ้า ความตกใจบวกกับความเจ็บทำให้โชวาร้องให้จ้าออกมาทนที เข่าของเด็กน้อยถลอกและมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย
“โชวา....” บราวนี่รีบวิ่งเข้าไปประคองเด็กน้อยมาแนบอก
“ฮือ..โช..วาเจ็บ...ฮือๆๆๆๆ” เด็กน้อยซุกหน้ากับอกเล็กของบราวนี่ร้องให้งอแงไม่ยอมหยุด
“โชวาเป็นอะไรครับลูก” หลังจากที่เปิดประตูลงจากรถ ชายหนุ่มได้ยินเสียงร้องให้ของลูกชายตัวน้อยจึงรีบวิ่งกระหืดกะหอบเข้ามาหาทันทีด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าโชวาจะงอแงประจำแต่ด็ไม่มีครั้งไหนร้องให้หนัเท่าครั้งนี้
“แดดดี๊..ฮึก..โฮ..มันเจ็บ..ฮือๆ” โชวาหันไปหาพ่อตนเองทันที ก่อนที่จะปล่อยโฮอีกรอบ
“ทำไมเป็นแบบนี้เกิดอะไรขึ้น ดูแลลูกฉันกันยังไงห๊ะ” ชาร์ลต่อว่าทั้งบราวนี่และเอกเสียงดัง ตาคมดุจ้องมองร่างเล็กอย่างหาคำตอบ
“จักรยานล้มครับ ผมดูแลไม่ดีเอง” บราวนี่ตอบเสียงอ่อยด้วยความรู้สึกผิด แค่วันแรกก็ทำให้ลูกชายสุดที่รักของร่างสูงเจ็บตัวเข้าให้แล้ว
“ฉันยังจะไว้ใจให้เธอดูแลลูกฉันได้อีกรึไง ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากดูแลโชวา แต่ไมนึกว่าจะไม่ใส่ใจจนลูกชายฉันเจ็บตัวแบบนี้” ชาร์ลตวาดคนที่นั่งรู้สึกผิดอยู่ข้างๆ เสียงดัง
“ขอโทษ...ผมว่าพาโชวาไปทำแผลก่อนดีกว่าครับ เลือดไหลใหญ่แล้ว” เสียงแผ่วๆ ของร่างเล็กเอ่ยกับชาร์ล เพราะกลัวว่าโชวาจะเจ็บไปกว่านี้
“ไม่ต้องมาทำเป็นเหมือนห่วงหรอก ถ้าไม่อยากเลี้ยงโชวาขนาดนั้นก็กลับไปบ้านเธอได้เลย ฉันจะให้คนไปส่ง” ชาร์ลที่เหมือนคนขาดสติเพราะความโกรธ เขาเลี้ยงลูกอย่างดีมาตลอดไม่เคยให้เจ็บตัวแบบนี้เลยสักครั้ง ชายหนุ่มด่าทอร่างเล็กโดยไม่คิดจะถามเหตุผลเลยด้วยซ้ำ ก่อนที่จะอุ้มโชวาเข้าไปทำแผลในบ้าน
“บราว...ฮึก...ฮือออออ” โชวาหันไปร้องเรียกบราวนี่ทั้งๆ ที่ยังสะอื้นอยู่ แต่คนเป็นพ่อกับอุ้มเด็กน้อยเข้าบ้านโดยไม่สนไม่บราวนี่ที่นั่งซึมมองตามโชวาด้วยความสงสาร
บราวนี่ลุกขึ้นยืนกลั้นสะอื้นเอาไว้ ก่อนที่จะเดินตรงไปยังหน้าบ้าน ไม่หันกลับไปมองเด็กน้อยที่ร้องให้เรียกตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“น้องบราวจะไปไหนครับ”
“บราวจะกลับบ้าน วานพี่เอกเอาเสื้อผ้าบราวกลับไปส่งที่บ้านด้วยนะครับ ดีนะที่บราวยังไม่ได้เอาออกจากกระเป๋า” บราวนี่พูดติดตลก ทั้งๆ ที่ตากลมโตกำลังสั่นระริกเพราะพยายามกลั้นหยดน้ำตาเอาไว้
“กลับเข้าไปข้างในเถอะครับ เจ้านายแค่โมโหเลยพูดไปแบบนั้นเอง ที่จริงเจ้านายไม่ได้คิดแบบที่พูดหรอกครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มเกลี้ยกล่อมร่างเล็กที่ขายังคงก้าวเดินตรงไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ
"ขอบราวอยู่คนเดียวได้ไหมครับ" บราวนี่หันมาพูดกับคนที่เดินตามหลังไม่ไกล
"แล้วน้องบราวจะไปไหน"
"ขอไปนั่งคิดอะไรคนเดียวที่สวนสาธารณะใกล้ๆ นี่แหละครับ" รอยยิ้มจากร่างเล็กทำให้เอกใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง แม้รอยยิ้มนั้นจะดูฝืนๆ ก็ตามที
"ให้พี่ไปเป็นเพื่อนดีไหม มันเย็นมากแล้ว ไปคนเดียวมันอันตราย"
"ไม่เป็นไรครับ ใครจะมาทำอะไรบราว บราวก็ผู้ชายนะครับ" ถึงแม้ว่าบราวนี่จะไม่ได้รูปร่างสูงใหญ่เหมือนคนอื่นๆ แต่เขาก็เป็นผู้ชาย ไม่จำเป็นที่ใครจะต้องมานั่งห่วงราวกับว่าเขาเป็นหญิงสาวอ่อนแอที่ไม่สามารถสู้รบปรบมือกับใครได้
"ก็ได้ครับแต่ถ้าน้องบราวไปนานพี่จะไปตามนะ แล้วอีกอย่าง น้องบราวจะไม่กลับบ้านแล้วใช่ไหม" เอกหันไปบอกด้วยความเป็นห่วง
"ครับ...บราวไปไม่นาน ส่วนเรื่องกลับบ้านหรือไม่กลับจะบอกอีกที" บราวนี่ตอบรับก่อนที่จะเดินไปตามทางเดิน
ถนนใหญที่ด้านข้างรายล้อมด้วยบ้านของเหล่ามหาเศรษฐี นักธุรกิจชั้นนำของเมืองไทยมากมาย หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านของคนรวย บ้านแต่ละหลังไม่น่าจะต่ำกว่าห้าสิบล้าน ส่วนบ้านของชาร์ลน่าจะหลังใหญ่ที่สุดในโครงการ เพราะดูจากพื้นที่แล้วค่อนข้างกว้างกว่าหลังอื่นหลายเท่า บราวนี่พยายามลืมความน้อยใจ เดินดูบ้านแต่ล่ะหลังไปเรื่อย แต่ใครจะสามารถลืมเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นไม่ถึงสิบนาทีได้ล่ะ ทั้งๆ ที่พยายามแล้วแท้ๆ แต่กลับเละไม่เป็นท่าตั้งแต่วันแรก
บราวนี่ได้แต่คิดว่าตัวเองไม่เอาไหนจริงๆ ทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จเหมือนคนอื่น แม้ว่าจะตั้งใจแค่ไหนแต่อีกคนกลับมองไม่เห็นมัน
ร่างเล็กนั่งเล่นที่ม้าหินอ่อนภายในสวนสุขภาพของหมู่บ้าน ตรงหน้าถูกขุดขึ้นเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ ล้อมรอบด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นานาพรรณ มีผู้คนผู้รักสุขภาพมาออกกำลังกายบ้างประปราย
บราวนี่พยายามทบทวนว่าตัวเองควรจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปไหม เพราะคำพูดของชาร์ลมีผลต่อการตัดสินใจในครั้งนี้ของร่างเล็กเป็นอย่างมาก บราวนี่รู้ว่าตัวเองผิดที่ดูแลโชวาได้ไม่ดี แต่ความผิดครั้งนี้กลับทำให้เขาต้องมาเสียใจกับคำพูดของอีกคน ที่พูดจาว่าร้ายสารพัด ใช่ว่าร่างเล็กจะเกลียดเด็กแสบซะที่ไหน ตรงกันข้ามกับรักและรู้สึกผูกพันธ์กับเด็กชายตัวน้อยเหลือเกิน เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกันหลายๆ อย่างมันทั้งสนุกและตื่นเต้น
บราวนี่รักโชวา อยากจะช่วยอยู่ดูแลเด็กน้อยคนนี้ให้ถึงที่สุด แต่ไม่นึกเลยว่าแค่วันแรกที่มาอยู่ด้วยกันกลับทำให้โชวาเจ็บตัวซะแล้ว ถ้ายังขืนอยู่ต่อไปเจ้าเด็กแสบคงเจ็บตัวไม่เว้นแต่ละวันเพราะความสะเพร่าของร่างเล็กแน่นอน
'คงต้องหยุดทำอะไรที่ไม่เหมาะกับตัวเองแล้วสินะ ตลกจริงๆ เลยกับความไม่ได้เรื่องนี่ บราวนี่เอ้ยเมื่อไหร่จะเป็นผู้ใหญ่เหมือนคนอื่นเขาซะที'
ร่างเล็กได้แต่กร่นด่าตัวเองในใจ ก่อนที่จะตัดสินใจลุกขึ้นเดินกลับไปยังบ้านหลังใหญ่อีกครั้ง หลังจากที่คิดทบทวนมาหลายรอบ จนมั่นใจว่าคิดด้วยความรอบคอบกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
******************
“ไปเอาชุดปฐมพยาบาลมา” ชาร์ลสั่งลูกน้องทันทีที่เดินเข้ามาถึงห้องรับแขก ก่อนที่จะวางลูกชายตัวน้อยลงนั่งบนโซฟา ร่างสูงนั่งคุกเข่าลงกับพื้นก้มลงดูแผลถลอกที่หัวเข่าด้านขวาของเจ้าตัวแสบ แผลไม่ได้ใหญ่อะไรมาก รอยถลอกไม่ได้ลึกอย่างที่ตนเองกลัว มีเพียงเลือดที่ซึมออกมาเล็กน้อยเท่านั้น ชาร์ลเป็นห่วงลูกมากเกินไปจนลืมนึกถึงความรู้สึกของอีกคน เขายอมรับว่าโมโหมากที่เห็นลูกชายต้องมาเจ็บตัว ด่ากราดไปทั่วโดยไม่นึกถึงจิตใจของคนฟังเลยด้วยซ้ำ
ชุดปฐมพยาบาลถูกนำมาวางลงตรงโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟา ก่อนที่ป้าภาจะเป็นคนอาสาทำแผลให้โชวาด้วยตนเอง เพราะถ้าให้คนเป็นพ่อทำคงได้เจ็บกว่าเดิมแน่ เจ้าตัวแสบยังคงร้องให้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ ปากเล็กๆ ก็ร้องเรียกหาแต่บราวนี่ จนชาร์ลเริ่มโมโหอีกรอบเพราะอารมณ์มันยังค้างอยู่
“พอเลยลูกจะร้องหาทำไมนักหนา ไม่เห็นเขาจะห่วงลูกเลยเห็นไหม ลูกเจ็บขนาดนี้ยังไม่มาดูดำดูดี” ชาร์ลเอ่ยอย่างหงุดหงิดที่อีกคนไม่ได้ตามเข้ามาในบ้านด้วย ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว
“ม่ายช่าย..ฮึก..บราวห่วง..ฮึก..โชวา..แต่โชวาดื้อเอง.. อึกไม่เชื่อฟังบราวเลย...ฮือ...บราวววว” เด็กน้อยพูดทั้งน้ำตานองหน้า เพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นคนผิด ทั้งๆ ที่บราวนี่ห้ามไว้ตั้งหลายครั้งแต่เด็กแสบไม่เชื่อฟังเอง
“ห่วงประสาอะไรถึงทำให้เจ็บตัวแบบนี้ ไม่สนใจที่จะดูแลลูกมากกว่า”
“ฮึก..บราวรักโชวา ดูแลโชวาทั้งวันเลย..ฮืออออ” เพราะมัวแต่ทะเลาะกับคนเป็นพ่อโชวาเลยลืมที่จะงอแงเมื่อโดนแอลกอฮอลล้างแผล จนป้าภาทำแผลให้เสร็จเด็กน้อยกลับไม่สนใจความเจ็บเลยด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนกันเลย คนผิดยังไงก็ผิดอยู่วันยังค่ำ”
“นายฟังผมพูดหน่อยได้ไหมครับ” หลังจากที่เอกเดินกลับมาจากที่ตามร่างเล็กไปได้สักพัก ขาของเขาก้าวยังไม่พ้นธรณีประตูกลับได้ยินทั้งเจ้านายคนโตและเจ้านายน้อยกำลังทะเลาะกัน
“มีอะไรเอก” น้ำเสียงเข้มติดขุ่นเพราะชาร์ลยังโกรธอยู่มาก อีกคนที่มีความผิดไม่แพ้กันก็คือเอกนี่แหละ แทนที่จะช่วยกันดูโชวาแต่กลับนั่งคุยหัวเราะต่อกระซิกกับร่างเล็กอย่างสนุกสนาน ชาร์ลที่นั่งอยู่ในรถตู้คันใหญ่ได้แต่แอบขุ่นเคืองในใจ แต่พอลงจากรถเท่านั้นแหละ ไม่นึกว่าเจ้าลูกชายตัวน้อยจะเจ็บตัวซะได้
“ผมขออนุญาตพูดนะครับเจ้านาย คุณบราวดูแลคุณหนูน้อยตลอดนะครับ ไม่ได้ละเลยอย่างที่เจ้านายว่า ผมอยู่ด้วยตลอดช่วงเย็น รับรู้ถึงความห่วงใยที่คุณบราวมีให้กับคุณหนู ก่อนที่คุณหนูจะเอาจักรยานออกมาปั่นคุณบราวก็เตือนแล้วว่าไม่ให้ปั่นเร็ว แต่คุณหนู..เอ่อ..ก็ดื้อไม่ฟังเลย คุณบราวร้องเตือนอยู่หลายครั้ง จนเจ้านายมาคุณหนูรีบหันไปตามเสียงรถจึงทำให้สะดุดเข้ากับก้อนหินครับ” เอกอธิบายเสียยืดยาว เพราะเขารับรู้ได้ถึงความจริงจังของร่างเล็กที่ดูแลโชวาในครั้งนี้
“โชวาดื้อเอง..บราวเตือนแล้ว..ฮือออ..โชวาเป็นเด็กไม่ดี” เด็กแสบนั่งร้องให้ฟูมฟายอยู่บนโซฟา รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้บราวนี่โดนพ่อของตนดุ
“แดดดี๊เข้าใจแล้วครับ แล้วตอนนี้เขาไปไหนซะล่ะ” สายตาคมเริ่มสอดส่ายหาใครอีกคนที่เขาไม่เห็นเลยตั้งแต่เข้ามาในบ้าน
“ใครครับ..” เอกแสร้งทำเป็นไม่รู้ แกล้งกวนตี..เจ้านายก็เท่านั้น แม้ว่าจะเสี่ยงกับการถูกลงโทษแต่เพราะความหมั่นใส้ส่วนตัวที่ไม่ยอมฟังอะไรเลยเขาจึงทำเหมือนไม่เข้าใจ
“พูดดีๆ อย่ากวนให้มาก อยากโดนแบบวันนั้นรึไง” กฤตที่ยืนอยู่ข้างๆ กระซิบข้างหูเล็กเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน
“ไอ้บ้า” เอกอ้าปากพะงาบๆ ด่าอีกคนไม่มีเสียงเพราะมีเจ้านายอยู่
“ว่าไง..ฉันถามว่าบราวนี่ไปไหน” ชาร์ลถามบอดี้การ์ดคนสนิทเสียงเข้ม จ้องมองเขม็งเพราะรู้ดีว่าเอกอยู่กับบราวนี่ก่อนที่จะเข้ามา
“คุณบราวไม่อยู่ครับ เห็นบอกว่าจะไปหาที่นั่งเงียบๆ คิดอะไรหน่อย”
“ที่เงียบๆ น่ะที่ไหน อย่ามาเยอะนะเจ้าเอก” ชายหนุ่มรู้ว่าคนสนิทของเขาไม่มีทางปล่อยบราวนี่ไปทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลยหรอก เพราะทั้งเอกและกฤตคือคนที่รู้ใจเขามากที่สุด ไม่ว่าเขาต้องการอะไร ก็ไม่เคยทำพลาดเลยสักครั้ง
“ใครจะกล้าเยอะกับเจ้านายล่ะครับกลัวโดนแบบคุณบราว ป่านนี้คงน้อยใจหนีกลับบ้านไปแล้วมั้ง” คนที่บอกไม่กล้าเยอะกับเจ้านาย แต่ทุกคำพูดนี่โยกโย้กวนประสาทคนฟังยิ่งนัก
“จัดการซิกฤต” เอกถึงกับตาโตเมื่อหันไปมองกฤตที่ทำท่าเหมือนจะเข้ามาหาเขาอย่างนั้าแหละ
“บอกแล้วครับๆ คุณบราวขอไปนั่งเล่นที่สวนสุขภาพของหมู่บ้าน ก่อนที่จะมาเก็บของกลับบ้านครับ” ประโยคแรกน่ะเขาพูดจริงแต่ไอ้ประโยคหลังนี่แต่งเติมเพราะความหมั่นใส้ล้วนๆ
“ฉันจะออกไปตามเองพวกนายอยู่ดูแลโชวาที่บ้านนี่แหละ” ชาร์ลลุกขึ้นเต็มความสูง ขายาวๆ ก้าวออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที ตอนนี้โชวาหลับไปแล้วเพราะทั้งร้องให้ทั้งเจ็บแผล ป้าภาจึงให้ทานยาแก้ปวดและแก้อักเสบเข้าไปจึงหลับสนิทในเวลาไม่นาน
ชาร์ลหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซส์คนใหญ่ออกมา ก่อนที่จะขับออกไปอย่างรวดเร็ว มอเตอร์ไซส์คันโปรดที่ผ่านการใช้งานมาไม่กี่ครั้ง แต่คราวนี้เขาเอาลูกรักออกมาใช้งานเพราะคนสำคัญของเขาที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่ที่สวนสาธารณะรึเปล่า ถ้าจะขับรถเก๋งไปก็กลัวว่าจะช้าไม่สามารถซอกแซกเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ได้ดั่งใจ
สปอร์ตบิ๊กไบค์คันโปรดคอยขับช้าๆ เพื่อให้เจ้าของๆ มันกวาดสายตาหาอีกคน ชาร์ลขับวนจนทั่วสวนสาธารณะแต่ก็ยังไม่พบ ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์โทรหาบอดี้การ์ดคนสนิทอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ก็ได้คำตอบเหมือนเดิม ชาร์ลเริ่มใจไม่ดีกลัวว่าร่างเล็กจะได้รับอันตราย หรือถ้ากลับบ้านไปแล้วก็ดีหน่อยแม้ว่าอาจจะต้องเจอปัญหาใหญ่ตามมาก็ยังพอที่จะรับมือไหว
ชาร์ลตัดสินใจขับวนดูอีกรอบ คราวนี้เห็นเงาตะคุ่มๆ ของคนหรืออะไรไม่แน่ใจอยู่ตรงพุ่มไม้ เขาตัดสินใจจอดรถ แล้วเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ว่าเป็นคนหรืออะไรกันแน่
“เหมี๊ยวๆๆๆ ออกมาสิเจ้าแมวน้อย” เสียงเล็กๆ เรียกแมวที่คงจะติดอยู่ตรงพุ่มไม้แล้วหาทางออกไม่ได้ เพราะมีรั้วเหล็กกั้นไว้อยู่ ชาร์ลจำได้ดีว่าเสียงของคนที่กำลังช่วยแมวตัวน้อยนั้นเป็นใคร จึงรีบตรงเข้าไปหาด้วยความร้อนรนเพราะรู้สึกผิดในใจ
“บราวนี่..” ชาร์ลตะโกนเสียงดังเรียกคนที่ก้มๆ เงยๆ หาทางช่วยเจ้าแมวเคราะห์ร้ายอยู่ ร่างเล็กได้ยินเสียงของอีกคนถึงกับชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่จะทำเป็นไม่สนใจก้มลงไปหาทางช่วยแมวน้อยต่อ
แขนเล็กๆ ยื่นผ่านรั้วเหล็กลงไปดึงเจ้าแมวตัวอ้วนขึ้นมา แต่กลับต้องมาติดตรงช่องของรั้วที่ดูจะเล็กเกินกว่าที่เจ้าแมวอ้วนจะออกมาได้ บราวนี่พยายามดันหัวเจ้าตัวอ้วนออกมาก่อน ก่อนที่จะค่อยๆ จับขาหน้าทั้งสองข้างรอดผ่านชองอย่างระวัง
“ให้พี่ช่วยไหม” บราวนี่ไม่ตอบยังคงก้มหน้าก้มตาช่วยเจ้าแมวน้อยต่อไป ชาร์ลได้แต่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ ไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านั้น เพราะกลัวว่าเจ้าแมวตัวน้อยจะตกใจวิ่งเตลิดกลับเข้าไปข้างในอีก เสียงร้อง เหมียวๆ ของแมวตัวอ้วนดังระงมไปทั่ว ร่างสูงยืนมองอยู่อย่างนั้นจนบราวนี่ดึงมันออกมาได้สำเร็จ
“ไม่เป็นไรนะเจ้าแมวน้อย แล้วเจ้าของแกไปไหนเนี่ย” บราวนี่พูดกับแมวน้อยเบาๆ ก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งตรงมาหินอ่อนข้างๆ ชาร์ลเพียงแค่เดินตามไปเงียบๆ
“ไข่เจียวลูกแม่หายไปไหน เหมี๊ยว ๆ เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากอีกทาง ทำให้เจ้าแมวตัวอ้วนร้องตอบรับในทันที บราวนี่ลุกขึ้นยืนเพื่อให้เห็นคนที่เดินมาได้ถนัด
“อยู่ทางนี้ครับ” บราวนี่ตะโกนเรียกเจ้าของแมวตัวอ้วนเพื่อให้หญิงสาวหันมาทางด้านที่เขายืนอยู่
“เจอแล้วลูกแม่ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวรับแมวตัวอ้วน ก่อนที่จะหันไปขอบคุณชาร์ลที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับส่งยิ้มยั่วยวนให้ร่างสูงอย่างจงใจ บราวนี่ได้แต่ยืนงงกับการกระทำของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่จะผละออกมาจากสองคนนั้นทันที ชาร์ลเรียกตามร่างเล็กแต่กลับถูกหญิงสาวถ่วงเวลาไว้ พูดนั่นพูดนี่จนชายหนุ่มหมดความอดทน
“ขอโทษนะครับคุณ ผมจะไปตามแฟนผม” คำพูดของชาร์ลทำเอาคนฟังหน้าชาไปเลยทีเดียว แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจรีบวิ่งตามบราวนี่ไปทันที
บราวนี่รีบเดินจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ไม่สนใจเสียงคนที่เรียกตามเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งร่างสูงวิ่งมาทันพร้อมกับกอดอีกคนเอาไว้จากด้านหลัง
“บราวพี่ขอโทษที่พูดไม่ดีกับบราว ยกโทษให้พี่นะ” ชาร์ลพูดกับคนที่ยืนหันหลังให้ตนเอง ไม่รู้ว่าอีกคนรู้สึกไม่ดีมากน้อยเพียงใดกับคำพูดพล่อยๆ ของตนเอง
“ปล่อยครับ...ผมจะกลับ"
"ไปสิ กลับบ้านเรา พี่ขับมอเตอร์ไซส์มากลับกับพี่นะ" ชาร์ลจับข้อมือเล็กทันที ก่อนที่จะดึงให้เดินตามมา
"ปล่อยครับ ผมไม่ไปกับคุณ ผมจะกลับบ้านของผม" บราวนี่เหวี่ยงแขนสุดแรงเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกคน แต่คนที่มีแรงเยอะกว่าอย่างชาร์ลกลับไม่สะทกสะท้าน เพียงเพราะการกระทำของมดตัวน้อยๆ อย่างบราวนี่เลยสักนิด
"พี่ขอโทษที่พูดไม่ดี ขอขอโทษที่ไม่ถามเหตุผลเลยสักนิด" ชาร์ลระล่ำระลัก ก่อนที่จะดึงอีกคนมาซบแนบอกแกร่ง
"คุณพูดถูกทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่มันไม่ดีเลยสักนิด"
"อย่าประชดพี่ได้ไหมครับ พี่รู้ว่าผิดแล้วก็กำลังขอโอกาสแก้ตัวกับบราวอยู่นะ" ชาร์ลดึงร่างเล็กให้ขยับออกนิดหน่อย ก่อนที่จะก้มลงจุมพิตหน้าผากมนเบาๆ
"ผมไม่ได้ประชดแค่พูดความจริง แล้วคุณก็ไม่ต้องมาขอโทษผมหรอก เพราะผมไม่ได้โกรธคุณ"
"ไม่โกรธพี่จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะนะโชวาเรียกหาแต่บราวจนหลับเลยนะ" ชาร์ลเอาเด็กตัวแสบที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเข้ามาล่อหวังให้บราวนี่ใจอ่อน แต่ร่างเล็กกลับทำเป็นไม่รับรู้อะไร ทั้งๆ ที่จริงๆ ในใจอยากจะรู้เหลือเกินว่าเจ้าเด็กแสบเจ็บมากรึเปล่า
"ถึงผมกลับไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับ รังแต่จะสร้างปัญหา ไม่มีปัญญาดูแลใครหรอก" บราวนี่ตัดพ้อด้วยความน้อยใจ พยายามกลั้นน้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมาให้ได้ คราวนี้ร่างเล็กไม่ได้ร้องให้สะอึกสะอื้น มีเพียงแค่หยดน้ำตาเม็ดเล็กที่เริ่มไหลรินเป็นสายธารให้อีกคนรู้สึกปวดใจเล่นก็เท่านั้น
"อย่าร้องให้เพราะคำพูดพล่อยๆ ของพี่เลยนะ จะทำโทษพี่ยังไงก็ได้ยอมหมดเลย ขอแค่บราวหยุดร้อง แล้วก็กลับบ้านกับพี่นะ" แรงยื้อยุดฉุดกระชากของทั้งสองคนทำให้ผู้คนที่ออกกำลังกายอยู่รอบๆ บริเวณ ต่างพากันมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง
"ปล่อย..."
"ไม่ปล่อย เอาอย่างนี้น้องบราวตบปากพี่เลย เอามือน้อยๆ ของน้องบราวตบพี่ให้เต็มที่เท่าที่บราวต้องการเลย" ไม่พูดเปล่ามือใหญ่คว้ามือเล็กเอาไว้บังคับให้เอามาตบปากตนเองรัวๆ ไม่หยุด แม้ว่าบราวนี่จะขืนมือไว้แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
"อยากให้ตบมากใช่ไหมได้เลย" บราวนี่ไม่ขืนแรงของร่างใหญ่แล้วปล่อยมือไปตามแรงที่คนตัวโตบังคับ พร้อมๆ กับแรงเหวี่ยงจากฝ่ามือตัวเองตบเข้าที่แก้มสากเต็มแรง จนคนตัวโตถึงกับหน้าหันไปตามแรงกระแทก
"เจ็บชะมัด..อ่าส์" มือหนายกขึ้นลูบแก้มสากตัวเองทันทีหลังจากที่ตั้งสติได้
"หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม"
"ไม่" บราวนี่ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่จะหันหน้าเดินหนีไปอีกทาง
"ไม่หายก็ไม่เป็นไร กลับไปอยู่ด้วยกันให้พี่มีโอกาสง้อน้องบราวจนกว่าจะหายนะ" ชาร์ลทำท่ากระดี้กระด้าเพราะดูท่าทางร่างเล็กจะผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้างแล้ว สงสัยจะซาดิสเป็นสาย sm ก็ไม่บอก พอทำให้ชายหนุ่มเจ็บแล้วก็หายโกรธลงไปเยอะเลย
"จะกลับก็ไปสิ มายืนทำหน้าบ้าบออะไรแบบนี้" ร่างเล็กตีสีหน้าเรียบเฉย แม่ว่าใจจะอ่อนไปกว่าครึ่งแล้วก็ตาม
"ครับๆ รถอยู่ทางนี้" ชาร์ลคว้าแขนเล็กก่อนจะจูงมือเดินข้างกันไป จนถึงรถบิ๊กไบค์คันใหญ่บราวนี่ถึงกับตกตะลึง นี่มันรถในฝันของเขาเลยนี่นา ดูคาติ 1299 พานิเกเล่ เอส รถสปอร์ตบิ๊กไบค์ที่ราคาเกือบสองล้านบาท
ร่างเล็กสะสมแต่โมเดลของรถรุ่นนี้เพราะคงซื้อไม่ไหวราคาแพงหูฉี่ อีกอย่างถ้าซื้อมาคงถูกเก็บไว้แค่ในโรงรถ เพราะถึงแม้ว่าอยากจะขับขนาดไหน แต่ขาก็ไม่ถึงอยู่ดี มือน้อยๆ ลูบไล้รถคันโปรดอย่างลืมตัว ตากลมโตพราวระยับเพราะความชอบใจ
"รถของคุณเหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็น"
"หึๆ ชอบเหรอ พี่ไม่ค่อยได้ขับหรอกมันเป็นของสะสม แล้วยังเป็นรถคันโปรดอีกด้วย ไม่อยากให้มีรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย" ชาร์ลภูมิใจกับลูกรักคันนี้มาก คิดไม่ผิดจริงๆ เลยที่ขับออกมา ทำให้บราวนี่ลืมความโกรธลงไปได้
"ผมรู้แล้ว...คุณบอกว่าถ้าผมหายโกรธคุณจะทำตามที่ผมบอกทุกอย่างใช่ไหม" บราวนี่เว้นระยะให้อีกคนได้ตอบพร้อมๆ กับสายตาสื่อความหมายแฝงบางอย่าง
"ครับ หายโกรธพี่รึยังล่ะ ถ้าหายแล้วก็ช่วยเรียกพี่ชาร์ลเพราะๆ ให้ชื่นใจหน่อยสิครับ" ร่างสูงออดอ้อนจนน่าหมั่นใส้
"ยังไม่หาย แต่ถ้ายอมยกคันนี้ให้รับรองหายแน่" ชาร์ลยืนนิ่งอยู่นาน เพราะมันเป็นของสะสมชิ้นเดียวที่เขาหวงที่สุด คนอื่นไม่มีสิทธิ์แตะต้องรถคันนี้ของเขาเลยสักคน จะมีก็แต่บราวนี่ที่มีอภิสิทธิ์เหนือใคร ทั้งลูบทั้งคลำทั้งๆ ที่เจ้าของอย่างชาร์ลยังไม่อนุญาตเลย
"ตามนั้นครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่จะจัดการโอนให้เลย" บราวนี่ไม่ได้ต้องการมันจริงๆ หรอก และรู้ด้วยว่าอีกคนหวงมันมากขนาดไหน แค่ต้องการแกล้งแล้วก็พิสูจน์อะไรเล็กๆ น้อยๆ ก็เท่านั้น
"หายโกรธแล้วเนอะ กลับบ้านกัน" ชาร์ลเสียบกุญแจรถก่อนจะขึ้นคร่อมทันที โดยไม่ลืมสวมหมวกกันน็อคให้กับอีกคนทันที
"แล้วพี่ไม่สวมหมวกเหรอ"
"เอามาแค่อันเดียว พี่รีบมากเลยลืมเอามาอีกใบ น้องบราวใส่ไว้น่ะดีแล้ว" ชาร์ลใส่หมวกให้ร่างเล็กก่อนที่จะตรวจสอบว่าแน่นดีรึยัง โดยมีสายตาของอีกคนมองอยู่ตลอดเวลา
"ขอบคุณครับ ส่วนเรื่องรถพี่ไม่ต้องโอนให้บราวหรอก บราวแค่ล้อเล่น"
"แต่พี่จะให้จริงๆ นะ"
"ไม่เอาหรอก ถ้าวันไหนอยากขี่เอาไว้ให้พี่ชาร์ลพาไปน่าจะดีกว่า"
"แล้ววันนี้อยากนั่งรถเล่นไหม เดี๋ยวพาขับเล่นสักรอบก่อนเข้าบ้าน" ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักด้วยความพอใจ ก่อนที่จะกระโดดขึ้นซ้อนท้ายคนตัวโตทันที เรียวแขนเล็กกอดเข้ากับเอวสอบของคนขับอย่างไม่ลังเล ชาร์ลได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของอีกคน ก่อนจะค่อยๆ ขับไปอย่างไม่รีบร้อน เพราะเขาต้องการที่จะมีเวลาส่วนตัวกับคนสำคัญของหัวใจนานๆ
***************
จบตอนเชิญด่าชาร์ลได้ตามสบาย ส่วนน้องบราวหนูเป็นคนใจอ่อนมากนะขอบอก :a5: :a5:
TBC.
-
เกือบตายเพราะปากเสียแล้วตาชาร์ล :เฮ้อ:
-
โมโหคุณชาร์ลจริงๆนะ ฮึ่ยๆๆๆ
แต่ไหงสุดท้ายยอมง่ายๆ ล่ะลูก 555555
-
นึกว่าจะได้แมวไปป่วนด้วยอีกตัวแล้วนั่น
-
ช่วยงอนนานๆหน่อยน้องบราววว :z3:
ขัดใจเจ้มากกก อย่าให้อิคุณชาร์ลมันได้ใจนักกก :heaven
-
น้องบราวหายโกรธเร็วจัง
-
:mew1: :mew1:หายงอนเร็วเกินนนนน
-
บราวนี่ก็ใจอ่อนง่ายเกิน!
-
ปากร้ายมากพี่ชาร์ล ว่าน้องขนาดนั้นได้ยังไง
ดีนะบราวไม่หนีกลับบ้านไปจริงๆ น่ะ
-
:เฮ้อ:.ใจอ่อนเกินไปแล้วน้องบราว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:L2: :pig4:
บลาวววจะถูกยั่วให้ใจแตกกก
-
ชอบเรื่องนี้ๆ ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
ดื้อรัก ♥♥ คุณพ่อลูกติด ตอน9
"กลับมาแล้วเหรอคะหนูบราวป้าเป็นห่วงแทบแย่ คุณชาร์ลก็ใจร้ายไม่ฟังอะไรเลย" ป้าภาแม่บ้านคนเก่าแก่เอ่ยถามบราวนี่ด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหันไปว่าเจ้านายตัวโตที่เธอเลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อย พอโตขึ้นมานี่ก็ไม่ฟังใครเลยเอาความคิดของตนเองเป็นที่ตั้งตลอด ส่งผลมาถึงโชวาที่ได้นิสัยคนเป็นพ่อมาเต็มๆ เวลาอยากได้อะไรต้องได้ให้สมดังใจ
"โธ่! ป้าภาได้ทีว่าผมใหญ่เลยนะครับ ผมรู้ตัวว่าผิดครับ" ชาร์ลหันไปคุยกับป้าภาด้วยท่าทางเขินหน่อยๆ เพราะค่อนข้างจะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้
"รู้ตัวก็ดีค่ะ โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล" ป้าภายังไม่หยุดบ่นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังบราวนี่ คนที่พอจะพูดจะเตือนอะไรชายหนุ่มได้ก็มีแต่ป้าภานี่แหละ เพราะไม่ว่าเธอจะด่าจะว่าเขายังไง ชาร์ลก็ไม่เคยเถียง เพราะป้าภาเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่ชายหนุ่มมี
"ครับๆ เข้าใจแล้วครับ"
"แล้วโชวาล่ะครับ" บราวนี่ที่ยืนฟังบทสนทนาของทั้งสองคนสักพักเอ่ยขัดขึ้น เพราะตั้งแต่กลับมายังไม่เห็นโชวาเลยด้วยซ้ำ
"หลับไปแล้วค่ะ ทานยาเข้าไปคงเพลียด้วย"
"น้องบราวกลับมาแล้วเหรอ" เอกวิ่งออกมาจากด้านในทันทีที่เห็นบราวนี่ก็ร้องออกมาเสียงดัง ไม่ได้เกรงใจคนเป็นเจ้านายที่ยืนปั้นหน้านิ่งอยู่ข้างๆ เลยสักนิด
"กลับมาแล้วครับพี่เอก" บราวนี่หันไปยิ้มให้บอดี้การ์ดหนุ่มที่วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจาด้านใน โดยมีเพื่อนสนิทอีกคนเดินนามเป็นเงาตามตัวแทบจะตลอดเวลา
"ไม่น่าจะกลับมาเร็วเลย น่าจะให้ง้อซะให้เข็ด" เอกบ่นออกมาเบาๆ หวังให้ได้ยินกันแค่สองคนกับบราวนี่ แต่อีกคนกลับหูดีซะเหลือเกิน จนเอกหุบปากที่กำลังเตรียมจะพูดแทบไม่ทัน
"เจ้าเอก" เสียงเรียกเหมือนเป็นคำเตือนจากเจ้านายหนุ่มกลายๆ แต่บอดี้การ์ดหนุ่มกลับทำเมินซะอย่างนั้น
"ครับเจ้านาย" เอกลอยหน้าลอยตาตอบไม่ได้รู้สึกรู้สากับการตะคอกเตือนเมื่อสักครู่เลยสักนิด เพราะเอกอยู่กับชาร์ลมาตั้งแต่เด็กชายหนุ่มจึงดูแลเหมือนเป็นคนในครอบครัวอีกคน
"กฤตเอาเมียนายไปจัดการซิ" เอกถึงกับตาค้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าเจ้านายจะรู้เรื่องของเขาและบอดี้การ์ดคนสนิทอีกคน ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนตุ๊กตาที่ลืมไขลานอ้าปากค้าง ตาเหลือกถลนมองชาร์ลนิ่งในทันที
"หมายความว่ายังไงครับ" บราวนี่ขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย ก่อนจะหันไปถามชาร์ลที่ยินยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงด้วยเลศนัยบางอย่างส่งให้เอก จนบอดี้การ์ดหนุ่มต้องเดินมาหลบหลังกฤตทันที
"ก็หมายความว่าเจ้าเอกมันเป็น...." ชาร์ลไม่ได้ตั้งใจจะพูดจริงๆ หรอกแค่แกล้งให้คนสนิทปากดีเลิกพูดจาไม่เคารพว่าใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องก็เท่านั้น
"ถ้าเจ้านายพูดนะ ผมจะ...ผมจะ...." เอกไม่รู้จะหาคำอะไรมาขู่เจ้านาย
"จะอะไร ห๊ะ" ชาร์ลเหมือนกับยิ่งได้ใจ หันไปถามคนที่อยู่ดีๆ ก็เหมือนน้ำท่วมปากขึ้นมาซะอย่างนั้น
"ผมจะร้องให้จริงๆ ด้วย" คำพูดของเอกเรียกเสียงฮาจากผู้คนรอบข้าง คนในบ้านรู้ถึงความสัมพันธ์เกินเพื่อนของบอดี้การ์ดคู่หูดี แต่ไม่มีใครพูด ยิ่งเรื่องที่เอกเป็นเมียกฤตยิ่งไม่มีใครกล้าพูด เพราะเอกก็เป็นผู้ชายแมนๆ คนหนึ่ง จะมีก็แต่เจ้านายของเขานี่แหละที่ล้อเขาอยู่คนเดียว
"พามันไปเก็บได้แล้วกฤต" กฤตกระตุกยิ้มร้ายให้อีกคน ก่อนจะดึงมือเอกให้ตามมา อีกคนยื้อไว้สุดแรงแต่กลับสู้พลังช้างสารของคนที่ตัวใหญ่กว่าไม่ได้
"ปล่อยกูนะไอ้กฤต กูบอกให้ปล่อยไง" เสียงเอกดังแว่วๆ จากทางเดิน ก่อนจะค่อยๆ เงียบหายไป
"ถ้าอย่างนั้นผมขึ้นไปพักผ่อนแล้วนะครับ" บราวนี่หันไปบอกชาร์ลทันทีหลังจากที่คนอื่นลับตาไปแล้ว เพราะไม่อยากอยู่กับร่างสูงเพียงลำพัง
"อืม" ชาร์ลมองตามตาละห้อยแต่ทำอะไรไม่ได้
บราวนี่มีห้องส่วนตัว ติดกับห้องเจ้าตัวแสบ เพราะร่างเล็กต้องอยู่ที่นี่อีกนานจึงต้องมีห้องส่วนตัวเป็นของตนเอง แต่ถ้าวันไหนต้องไปพักที่บ้านตนเองคือทั้งสามคนต้องนอนด้วยกันเพราะชาร์ลบังคับอย่างไม่มีทางเลือก
ตอนนี้ความรู้สึกของคนตัวเล็กมันไม่ค่อยจะปกติสักเท่าไหร่ จะบอกว่าหายโกรธเรื่องเมื่อตอนเย็นมันก็ไม่เต็มร้อยเปอร์เซนต์ แต่ถ้าถามว่ายังโกรธมากขนาดนั้นไหมก็ไม่ใช่ มันอาจจะหลงเหลือแค่ความน้อยใจที่ชาร์ลไม่คิดจะถามเขาเลยตอนเกิดเรื่องก็เท่านั้น
อีกเรื่องที่บราวนี่ยังงงกับตัวเองก็คงจะเรื่องที่ยอมนั่งรถไปกับชาร์ลง่ายๆ เขาพาไปไหนก็ยอมไปหมด ใจง่ายชะมัด ร่างเล็กได้แต่บ่นตัวเองในใจ ตั้งแต่รู้จักกับร่างสูง บราวนี่รู้สึกถึงความไม่ปกติที่เกิดขึ้นในจิตใจของตัวเองบ่อยๆ ทำไมต้องใจเต้นแรงเวลาที่อีกคนเข้าใกล้ แล้วทำไมชอบคิดถึงแต่จูบวาบหวามที่เคยได้สัมผัสจากคนตัวโตก็ไม่รู้ 'จะแรดไปไหมวะเรา'
โชวางัวเงียตื่นขึ้นในเช้าของอีกวัน ก่อนที่จะสอดส่ายสายสายตาหาอีกคนที่เคยนอนด้วยกันแทบจะทุกคืนกลับไม่เจอ ตาดวงน้อยสั่นไหว กระพริบตาปริบๆ อยู่บนที่นอน เด็กน้อยใจหายที่คนสำคัญไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ สมองน้อยๆ จำได้เลือนลางว่าคนเป็นพ่อด่าบราวนี่เรื่องที่ตนเองทำจักรยานล้มจนอีกคนหน้าเสีย ไม่ใช่ความผิดบราวนี่เลยสักนิด แต่เป็นความผิดของโชวาเอง โชวาเรียกหาบราวนี่เท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
"ฮึก...ฮือออ..บราว จะหาบราว" เด็กน้อยร้องให้จ้าเสียงดังขึ้นทันที ก่อนจะลงจากเตียงนอน ค่อยๆ เดินกะเผลกออกมาเปิดประตู มองหาจนทั่วกลับไม่เจอใคร มือป้อมๆ ยกปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเดินไปหน้าห้องนอนของบราวนี่ทันที
"บราว...ฮึก..โชวาจะหาบราว" เด็กชายตัวน้อยร้องให้เสียงดังจนบราวนี่ที่กำลังหลับสบายต้องวิ่งออกจากห้องของตนเอง ภาพที่เห็นทำให้ร่างเล็กอดที่จะวิ่งเข้าไปหาไม่ได้
"โชวาเป็นอะไร" บราวนี่วิ่งเข้าไปหาเด็กน้อยทันที
"บราว..ไปไหนมา...ฮือออ" โชวาพุ่งเข้ากอดบราวนี่ทันทีที่ร่างเล็กนั่งลงข้างๆ
"นอนอยู่ห้องนี่ไง ไม่ได้ไปไหน จะร้องให้ทำไม่เนี่ย" ปากก็บ่นเจ้าเด็กแสบ แต่มือบางกลับปาดน้ำตาให้เจ้าตัวไม่หยุด
"แดดดี๊ไล่..ฮึก..บราว โชวานึกว่าบราวไปแล้ว"
"ถ้าไปแล้ว คนที่นั่งอยู่กับเด็กตัวแสบนี่ใคร"
"บราวววว เจ็บ..ขา ฮึก..." เด็กแสบชี้ไปที่เข่าที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลพันเอาไว้อยู่ เด็กน้อยเปลี่ยนเรื่องในทันที เพื่อเรียกความสงสารจากอีกคน อีกทั้งยังไม่อยากคุยเรื่องความผิดของตนเองที่ยังไม่ได้สะสาง
"ก็ซนไง บราวบอกแล้วไม่เชื่อ" บราวนี่ว่าเด็กน้อยที่ตนเองทั้งเอ็นดูแล้วก็หมั่นใส้ในคราวเดียวกัน
"เชื่ออยู่...แต่มันสนุกนี่"
"สนุกแล้วเจ็บตัวอีกต่างหากใช่ไหม ยังจะมาเถียงอีก ทีหลังจะไม่บอกแล้ว" บราวนี่พูดทีเล่นทีจริงกับโชวา ที่ตอนนี้ไม่ได้สะอึกสะอื้นเหมือนตอนแรกแล้ว เหลือแต่คราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มย้วยๆ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
"อือๆ เจ็บเป่าให้หน่อย" บราวนี่ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มลงเป่าแผลที่มีผ้าก้อซพันไว้ จนไม่รู้ว่าแผลลึกมาน้อยแค่ไหน
"ไม่คุยด้วยแล้วนะถ้าดื้ออีก"
"ไม่เอา บราวอ่ะ" โชวากระเง้ากระงอดบราวนี่ทันทีที่โดนอีกคนพูดแทงใจดำ
"ชิส์ เจ้าเด็กแสบ" มือเล็กผลักหัวเด็กแสบเบาๆ ก่อนที่จะก้มลงมองเด็กน้อยในอ้อมกอดที่ตื่นมาก็หาเรื่องอ้อนแต่เช้า แต่ไม่รู้ว่าอ้อนอะไร อ้อนมือหรืออ้อน...
"อ้าว! ตื่นมาทำอะไรกันแต่เช้าเนี่ย" ชาร์ลที่นอนหลับลึกจนเช้า ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันหน้าห้องจึงออกมาดู รู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้จะวุ่นวายดีซะเหลือเกิน แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกมีความสุขและสนุกมากกว่าที่เคยเป็นอยู่
"ท่าทางจะหลับสบายนะครับ" บราวนี่เอ่ยถามเหมือนเป็นเรื่องปกติ
"อือ ..หลับลึกเลย" ชาร์ลที่ไม่ทันได้คิดอะไรจึงตอบร่างเล็กไปตรงๆ
"อ้าว! แล้วไอ้โรคนอนไม่หลับนี่หายแล้ว" บราวนี่เอ่ยอย่างรู้ทัน หลังจากที่หลอกถามคนเจ้าเล่ห์มาสักพัก
"เอ่อ...มันเพลียก็เลยหลับ" น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่มั่นคงทำให้บราวนี่รู้ในทันทีว่าที่ผ่านมาชาร์ลหลอกตัวเองมาตลอด
"หึ..แก้ตัว"
"เปล่า" ชาร์ลปฏิเสธไม่เต็มเสียง เพราะอีกคนนี่จ้องจะจับผิดดีเหลือเกิน จนเขาที่ว่าเจ้าเล่ห์บางที่ยังไม่ทันความคิดของอีกคน หรืออาจจะโกหกเยอะไปหน่อยเลยลืมคำพูดตนเอง
"แดดดี๊ โชวาโกรธ" โชวาเอ่ยขัดบทสนทนาของผู้ใหญ่ทั้งสองขึ้น ชาร์ลถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ส่วนบราวนี่ได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว ทั้งๆ ที่กำลังจะจับโกหกได้อยู่แล้วเชียว
"โกรธเรื่องอะไรแต่เช้า"
"แดดดี๊ว่าบราวเมื่อวานนี้" ชาร์ลที่พยายามทำเหมือนเรื่องเมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้นแล้วเชียว แต่ลูกชายตัวน้อยกลับมากระตุ้นความรู้สึก ให้อึดอัดกันตั้งแต่เช้า จนเขาต้องหันไปมองร่างเล็กที่ตอนนี้นั่งนิ่งเหมือนรอคำตอบจากปากของชาร์ล
"แดดดี๊ขอโทษบราวแล้ว" ชาร์ลหันไปหาร่างเล็กที่ตอนนี้เหมือนจะเงียบลงไปอีกครั้ง สีหน้านิ่งขึ้นเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่พูด
"บราวไม่โกรธแดดดี๊แล้วเหรอ" เด็กน้อยก็พาซื่อหันไปถามบราวนี่ในทันที
"อืม" บราวนี่ตอบผ่านๆ เพราะไม่อยากจะเก็บเอาเรื่องนี้มาใส่ใจแล้วเหมือนกัน รังแต่จะไม่สบายใจไปเปล่าๆ บรรยากาศตอนนี้ไม่ได้มาคุเหมือนเมื่อวาน แต่กับแฝงด้วยความอึดอัดในใจของผู้ใหญ่ทั้งสองคน
"แดดดี๊ทำผิดต้องโดนลงโทษ" โชวาเสนอความคิดเห็นทำให้ผู้ใหญ่หันไปมองหน้ากันเลิกลั่ก
"ลงโทษอะไรครับ แดดดี๊ยอมทุกอย่างเลย" ชาร์ลพูดเอาใจอีกคนเพราะรู้ว่าถึงแม้ร่างเล็กจะทำเหมือนไม่โกรธ แต่ภายในใจยังค้างคากับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน
"บราวววว " โชวาเรียกบราวนี่เสียงดัง เหมือนเป็นการเรียกสติของอีกคนให้กลับมาทันที
"อะไร"
"ทำโทษแดดดี๊สิ" คำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำให้บราวนี่ถึงกับไปไม่เป็น
"ทะ..ทำยังไง" บราวนี่หันไปถามคนที่เสนอความคิดเห็นเรื่องทำโทษในทันที
"ตีไง เวลาโชวาทำผิดแดดดี๊ยังจะตีเลย" โชวาทำท่าทางขึงขังขึ้นมาทันที เพราะคนทำผิดต้องโดนลงโทษ
"ห๋า...ตีไม่ได้หรอก" บราวนี่ร้องออกมาด้วยความตกใจ ช่างเป็นข้อเสนอที่ไม่เข้าท่าซะเหลือเกิน จะให้เขาไปตีอีกคนได้ยังไง เขาเด็กว่าตั้งเยอะ แล้วใครที่ไหนเขาจะตีคนแก่กว่าแบบนี้
"ทำไม" บราวนี่ได้แต่ส่ายหัวอย่างไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี ทำไมเรื่องบางเรื่องเจ้าเด็กแสบถึงฉลาดนัก แต่ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่เข้าใจ
"ก็แดดดี๊เป็นผู้ใหญ่แล้ว" ชาร์ลหันไปบอกเด็กน้อยขี้สงสัยทันที
"เวลาผู้ใหญ่ทำผิดเขาห้ามตีเหรอคับ ทำไมตีแต่เด็ก" มันก็จริงนะ ทำไมเวลาเด็กทำผิดถึงต้องตี แต่เวลาผู้ใหญ่ทำผิดทำไมตีไม่ได้ เหตุผลเพียงเพราะคำว่าเด็กกับผู้ใหญ่อย่างนั้นเหรอ ชาร์ลได้แต่หาคำตอบให้ทั้งตัวเองแล้วก็ลูกชายที่ชอบซักถามอะไรให้เขาหาคำตอบไม่ค่อยจะได้อยู่บ่อยครั้ง
"ไม่ใช่แบบนั้นครับลูก บราวนี่ช่วยตอบหน่อยสิ" ชาร์ลโยนให้บราวนี่ตอบในทันที อีกคนทำท่าอึกอักก่อนที่จะหันไปทำตาถลนใส่อีกคนด้วยความไม่พอใจ
"เอ่อ...ผู้ใหญทำผิดเขาลงโทษอย่างอื่น"
"ทำยังไงคับ"
"เขาลงโทษโดยการให้พาไปเที่ยว" ชาร์ลที่คิดหาทางออกได้รีบบอกลูกชายทันที เพราะมันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว จะให้เอาไม้เรียวมาตีเขาคงจะไม่เข้าท่า
"จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นแดดดี๊ทำผิดบ่อยๆ นะคับ โชวาจะได้ไปเที่ยว" เด็กน้อยกระดี้กระด้าทันที ที่ตัวเองจะได้ไปเที่ยว
"ทำผิดบ่อยไม่ดีหรอกครับ คนเราต้องรู้จักแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดให้ดีขึ้นเข้าใจไหมครับ"
"เข้าใจคับ"
"เอาเป็นว่าวันนี้แดดดี๊จะพาไปเที่ยวเพื่อเป็นการไถ่โทษแล้วกันครับ แต่แดดดี๊ขอเคลียร์งานช่วงเช้าก่อน ค่อยไปบ่ายๆ นะครับ"
"ดีคร้าบบ" โชวาตอบรับเสียงใส หันไปยิ้มให้บราวนี่ทันที ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวของแต่ละคนในช่วงเช้า
*****************
บราวนี่และโชวานั่งดูหนังในห้องดูหนังขนาดใหญ่ กว่าจะตกลงกันได้ว่าจะดูเรื่องอะไรก็กินเวลาไปหลายนาที เพราะพอโชวาเลือกเรื่องนั้น บราวนี่กลับไม่อยากดู กลายเป็นว่านั่งเลือกหนังนานซะจนเกือบทะเลาะกัน
"บราวคนนี้เขาเป็นใครอ่ะ" โชวาเอ่ยถามเมื่อถึงฉากที่ตัวร้ายกำลังจะลอบฆ่าพระเอก
"ตัวร้ายไง ดูหนังยังไงไม่รู้เรื่อง" บราวนี่หันมาว่าเจ้าตัวแสบไม่จริงจังนัก ก่อนจะหัรไปสนใจหนังตรงหน้าต่อ
"ก็โชวายังเด็ก บราวต้องอธิบายสิ"
"เด็กแก่แดดสิไม่ว่า" ดูหนังไปก็ทะเลาะกันไป ช่างเป็นคู่ที่ไม่เคยพูดกันดีๆ เลยสักครั้ง
ดูหนังยังได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องต่างคนก็ต่างหลับ บนโซฟาเบดตัวใหญ่ ขาเจ้าเด็กแสบพาดก่ายเอวบางที่นอนหันหน้าเข้าหา ส่วนบราวนี่ก็กอดโชวาหลับสนิท กอดกันกลมดิ้กจนผู้ที่ย่องเข้ามาใหม่ถึงกลับอดยิ้มไม่ได้
กว่าชาร์ลจะเคลียร์งานเสร็จก็เกือบเย็น ทั้งๆ ที่ตอนแรกสัญญากับลูกชายตัวน้อยแล้วว่าจะพาไปเที่ยว แต่ตอนนี้คงไปไม่ได้แล้วเพราะพรุ่งนี้ชายหนุ่มมีประชุมสำคัญที่ไม่สามารถเลื่อนนัดได้
ร่างสูงใหญ่นั่งลงข้างๆ บราวนี่ก่อนจะแอบหอมแก้มนุ่มของคนหลับทันที ความรู้สึกของชาร์ลในตอนนี้มันเทียบไม่ได้กับรักครั้งเก่า มันไม่เหมือนกันสักนิด ความรู้สึกในครั้งนี้เพียงแค่ได้เห็นคนที่ตนเองให้ความสำคัญรักกันดูแลกันกลับทำให้เขามีความสุข ชาร์ลมองร่างเล็กที่หลับสนิทก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเพราะความน่ารักที่ไม่เหมือนใคร ชายหนุ่มก้มลงพรมจูบที่ข้างแก้มใสอีกรอบ คราวนี้ช่างอ้อยอิ่งเสียเหลือเกิน จนคนที่โดนขโมยหอมแก้ม ส่งเสียงครางอู้อี้ด้วยความรำคาญก่อนจะลืมตาปรือๆ จ้องมองใบหน้าคมที่ก้มลงแทบชิดกับกับริมฝีปากเล็กด้วยความตกใจ มือบางยกขึ้นดันอกแกร่งให้ถอยออกไปแต่ชาร์ลกลับขยับเพียงเล็กน้อย
"ว้า! ตื่นซะแล้ว" ชาร์ลพูดเหมือนเสียดายที่คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาก่อนที่เขาจะได้ลวนลามมากกว่าน
"คะ..คุณขยับออกไปครับ" บราวนี่เอ่ยเสียงติดขัดเพราะริมฝีปากอีกคนอยู่ใกล้จนแทบจะชิดกับร่างบางอยู่แล้ว
"อยู่แบบนี้ดีแล้วพี่ชอบ ลืมรึยังไงที่เราตกลงกันไว้" ชาร์ลชอบให้คนตัวเล้กเรียกเขาว่าพี่มากกว่าที่จะมาเรียกคุณแบบนี้ มันดูห่างเหินกันเกินไป
"เปล่า..แต่โชวาก็นอนอยู่ข้างๆ" บราวนี่เหลือบไปมองเด้กน้อยที่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ลูกหลับไม่ได้ยินหรอกครับ" ชาร์ลไม่ได้กลัวเจ้าตัวแสบเห็นเลยสักนิด จะเห็นก็เห็นไปสิ ลูกชายของเขาจะได้รู้ว่ากำลังจะมีแม่ใหม่
"ไม่เอา แล้วก็ลุกขึ้นได้แล้ว จะมานั่งคล่อมผมไว้ทำไม"
"ขอพี่จุ๊บก่อน ไม่อย่างนั้นก็จะนั่งอยู่อย่างนี้แหละ" ชาร์ลดื้อดึงที่จะทำให้ได้ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเหมือนกัน ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยแล้วจะมาทำแบบนี้กันบได้ยังไง
"โชวาก็อยู่ เดี๋ยวตื่นมาเห็นจะทำยังไง"
"จะเห็นได้ยังไงหลับสนิทขนาดนี้"
"ไม่ครับ ห้ามรุ่มร่ามนะ"
"นะครับๆ น้องบราวคนดี" ร่างบางส่ายหน้าน้อยๆหลบตาคนที่ทำหน้ากรุ้มกริ่มส่งมาให้
"ทำไมชอบแกล้ง"
"ไม่ได้แกล้ง แต่จะจูบจริงๆ" ชาร์ลก้มลงบดขยี้ริมฝีปากบางทันที บราวนี่ไม่กล้าขัดขืนเพราะโชวายังคงหลับอยู่ข้างๆ กลัวว่าจะตื่นขึ้นมาเห้นอะไรที่ไม่สมควรเห็น ก่อนที่จะถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งด้วยความเสียดาย
โชวาที่ตอนแรกนอนหลับสนิท กลับตื่นขึ้นมามองการกระทำของผู้ใหญ่ทั้งสองนิ่งๆ โดยที่ไม่มีใครสังเกตุ เด็กแสบมองพ่อตัวเองจูบอีกคนอยู่อย่างนั้น จนคนเป็นพ่อถอนจูบจากราวนี่โชวาจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
"แดดดี๊กัดปากบราวทำไม บราวเจ็บรึเปล่า" ผู้ใหญ่ทั้งสองคนหันไปมองเด็กแสบแทบจะทันที ตื่นตั้งแต่ตอนไหน บราวนี่ตกใจจนหน้าถอดสีเพราะไม่รู้จะตอบเด็กชายตัวน้อยว่าอย่างไร
"แดดดี๊ไม่ได้กัดปากบราวนะครับ แค่ชิมว่าปากบราวหวานไหม" ชาร์ลหันไปตอบลูกชายตัวน้อยทันที ไม่ได้สะทกสะท้านหรือรู้สึกผิดอะไรเลยที่ทำให้เด็กสี่ขวบเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นในวัยแค่นี้
"คุณชาร์ล!" บราวนี่ร้องปรามคนที่ไม่รู้จักคิด ทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง
"จริงเหรอครับ แล้วหวานไหม โชวาชิมได้รึเปล่า" เด็กแสบหันไปถามพ่อด้วยความอยากรู้
"หวานมากเลยครับ แต่โชวาชิมไม่ได้หรอกยังเด็กอยู่ ถ้าโตเท่าแดดดี๊แล้วถึงชิมได้" บราวนี่นั่งอ้าปากค้างกับคำพูดของชาร์ลที่กำลังสอนลูกชายแบบผิดๆ แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบเด็กน้อยว่ายังไงเหมือนกันเรื่องจูบ
"เสียดายจังเลย" โชวาทำท่าทางเสียดายที่ไม่ได้ชิมปากหวานๆ ของบราวนี่
"คุณชาร์ลลุกขึ้นได้แล้วครับ" บราวนี่ผลักคนตัวโตให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันไปคุยกับโชวา
"โชวาห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะครับ"
"ทำไมล่ะครับ"
"เดี๋ยวคนอื่นจะอยากชิมบราวนี่เหมือนแดดดี๊น่ะสิ แดดดี๊หวง"
"แดดดี๊เก็บบราวไว้ชิมคนเดียวเหรอ"
"ครับลูก"
"คุณชาร์ลเลิกสอนอะไรแบบนี้ให้โชวาสักที จะบ้ารึไงครับโชวายังเด็กอยู่นะ แล้วก็เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว" บราวนี่หันไปด่าคนตัวโตที่ไม่รู้จักสอนสิ่งดีๆ ให้ลูกชาย แต่ชาร์ลไม่สนใจคำบ่นของร่างเล็กเลยสักนิด นั่งลอยหน้าลอยตายิ้มกริ่มราวกับคนบ้า
"เอาไว้เราทำอีกตอนอยู่กันสองคนดีกว่าเนอะ" นอกจากไม่ได้สำนึกแล้วชาร์ลยังหันมากระซิบกระซาบให้ได้ยินกันแค่สองคนกับบราวนี่อีกต่างหาก
"ใครเขาจะไปทำแบบนั้น เลิกพูดได้แล้ว" บราวนี่ทำปากขมุบขมิบด่าอีกคนเบาๆ เพราะกลัวว่าโชวาจะได้ยิน
"แดดดี๊จะพาไปเที่ยวใช่ไหมครับ" เจ้าเด็กแสบยังไม่ลืมสัญญาที่คนเป็นพ่อบอกไว้ตั้งแต่ช่วงเช้า พอนึกขึ้นได้ก็ทวงทันที
"วันนี้คงไปไม่ได้แล้ว เอาไว้ไปอาทิตย์หน้านะแดดดี๊จะเคลียร์งานให้เสร็จ แล้วค่อยไปกัน" ที่จริงชายหนุ่มไม่ได้อยากผิดสัญญากับลูกชายตัวน้อยเลยสักนิด แต่ด้วยงานที่ยุ่งจนล้นมือทำให้ต้องเคลียร์ให้เสร็จ
"ทำไมล่ะ แดดดี๊ผิดสัญญา" โชวาตัดพ้อคนเป็นพ่อด้วยท่าทางผิดหวัง ทั้งๆ ที่จะได้ไปเที่ยวแล้วแท้ๆ เลย
"แดดดี๊ขอโทษ แต่รับรองอาทิตย์หน้าแดดดี๊พาไปจริงๆ ไปนอนค้างด้วยสามวันเลย ขอแดดดี๊เคลียร์งานให้เสร็จก่อน รับรองว่าคราวนี้ไม่เบี้ยวแน่นอน"
"ไปที่ไหนครับ" โชวาตื่นเต้นขึ้นมาทันที ที่จะได้ไปเที่ยวตั้งสามวัน
"ไปทะเลดีไหมครับ ว่าไงครับบราว"
"แล้วแต่สิ"
"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ แต่วันนี้แดดดี๊จะพาไปทานข้าวข้างนอกกันดีไหมครับ"
"ดีๆ โชวาอยากกินอาหารญี่ปุ่น" โชวายิ้มร่าด้วยความดีใจ ที่จะได้ไปเที่ยวทะเล แล้วยังได้ทานอาหารอร่อยๆ อีก
"แล้วบราวล่ะ" ชาร์ลหันมาถามความคิดเห็นของอีกคน ไม่อยากให้บราวนี่คิดว่าเขาทำอะไรเอาแต่ใจเกินไปทั้งๆ ที่ตนก็ยังอยู่ด้วย
"ครับผมชอบอาหารญี่ปุ่น"
"ไปล้างหน้าแต่งตัวครับจะได้ไปกัน"
******************
"โชวาจะกินซูชิเยอะๆ กุ้งเทมปุระ แล้วก็โซบะเย็น" เสียงเด็กน้อยเจื้อยแจ้วเรื่องเมนูอาหารขณะอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น จนแม้แต่พนักงานยังอดเอ็นดูในความน่ารักไม่ได้
"บราวทานอะไรครับ"
"เอาชีสซี่แซลมอนเอบูริซูชิ ที่หนึ่ง ข้าวแกงกะหรี่ โอโคโนมิยากิ มากิซูชิ แค่นี้ครับ" ชาร์ลหันไปมองร่างเล็กที่สั่งราวกับพายุ ตัวเท่านี้จะกินหมดหรือยังไง
"ทานหมดเหรอครับ สั่งเยอะจัง" ชาร์ลหันไปถามบราวนี่ที่สั่งอาหารโดยไม่ดูเมนูเลยสักนิด สงสัยจะมาทานร้านนี้บ่อย
"ไม่รู้ แต่อยากกินหลายๆ อย่าง"
"งั้นผมเอา ข้าวหน้าปลาไหล........" อาหารทยอยมาเสริฟ ทั้งบราวนี่และโชวาต่างพากันก้มหน้าก้มตาทานเมนูของตนเอง จนชาร์ลต้องเตือนให้ค่อยๆ ทานทั้งสองคน ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัวกับนิสัยที่เหมือนกันของแฝดคนละฝา ก่อนจะหันมาทานอาหารของตนเองบ้าง
"ชาร์ลค่ะ" เสียงหญิงสาวปริศนาเรียกชาร์ลมาแต่ไกล จนทั้งสามคนที่กำลังทานอาหารอย่างมีความสุขหันไปทางต้นเสียงแทบจะทันที ผู้หญิงผิวขาว แต่งตัวเซ็กซี่ ใบหน้าแต่งแต้มด้วยสีสันจัดจ้าน จนไม่เห็นใบหน้าจริงว่าเป็นอย่างไร เรียวปากบางถูกแต่งเติมด้วยลิปสติกสีแดงสด เดินยิ้มเต็มใบหน้าตรงมายังโต๊ะของเขาในทันที
"ดีใจจังเลยค่ะที่เจอชาร์ล มิกะคิดถึงคุณจังเลย พึ่งรู้นะคะว่าชอบทานอาหารญี่ปุ่นด้วย" หญิงสาวเอ่ยด้วยท่าทีมีจริตจะก้านจนเกินงาม จนร่างเล็กเผลอเบะปากออกมาด้วยความหมั่นใส้
"คุณมิกะมาทานอาหารเหมือนกันเหรอครับ" ชาร์ลเอ่ยถามไปตามมารยาทเพราะมิกะเป็นลูกสาวของนักธุรกิจดังในประเทศ อีกทั้งชาร์ลยังต้องติดต่อเจรจาการค้ากับพ่อของเธอด้วย ชายหนุ่มจึงไม่อยากมีปัญหาและทักทายไปตามความเหมาะสมเท่านั้น
"ร้านนี้เป็นร้านโปรดมิกะเลยล่ะคะ ถ้ารู้อย่างนี้มิกะชวนชาร์ลมาทานบ่อยๆ ดีกว่า" มิกะยืนคุยกับชาร์ลแต่สายตากลับแอบเหล่มองร่างเล็กที่นั่งทานอาหารอยู่เงียบๆ
"ผมไม่ได้ชอบอาหารญี่ปุ่นหรอกครับ ลูกชายผมกับบราวนี่เขาชอบเลยพามา" ชาร์ลเอ่ยไปตามความจริง ก่อนจะหันไปมองสองคนที่นั่งทานอาหารเงียบๆ โดยไม่สนใจผู้มาใหม่เลยด้วยซ้ำ
"มิกะนั่งด้วยนะคะชาร์ล พอดีมาคนเดียว" หญิงสาวเอ่ยขอออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาชาร์ลไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไง
"เชิญครับ" บราวนี่และโชวาเงยหน้าขึ้นมองชาร์ลแทบจะพร้อมกัน
"แดดดี๊ครับโชวาไม่อยากนั่งกับคนอื่น" เจ้าเด็กแสบเอ่ยขึ้นในทันทีที่หญิงสาวนั่งเก้าอี้ว่างข้างๆชาร์ลอีกตัว
"อย่าเสียมารยาทครับลูก" ชาร์ลหันไปเตือนลูกชายที่เสียมารยาทกับผู้ใหญ่
"ลูกชายชาร์ลน่ารักจังเลยนะคะ แล้วอีกคนนี่ใครคะ" มิกะหันไปพูดเสียงหวาน ส่งยิ้มหวานให้กับโชวา ทั้งๆ ที่เธออยากจะขย้ำคอเด็กแสบที่บังอาจมาว่าเธอแบบนั้น
"บราวนี่ครับเป็นพี่เลี้ยงของโชวา" แม้ว่าชาร์ลไม่อยากจะบอกอย่างนี้แต่ความสัมพันธ์ของเขาและบราวนี่มันยังไม่ชัดเจนพอที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้
"ไม่ใช่ซะหน่อย เป็นคนสำคัญของแดดดี๊แล้วก็โชวาต่างหาก"
"ผมเป็นพี่เลี้ยงโชวาครับ" บราวนี่เน้นคำว่าพี่เลี้ยงให้ชาร์ลได้ยินชัดๆ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากจะประชดชาร์ลก็ไม่รู้ ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมาในทันที ใช่สิเขามันแค่พี่เลี้ยงโชวานี่นาไม่ได้มีความสำคัญอะไร
"ทำไมชาร์ลให้พี่เลี้ยงน้องโชวามาทานอาหารด้วยล่ะคะ ควรให้เขาทานที่อื่นจะดีกว่านะคะ" หญิงสาวเอ่ยหยันคนตัวเล็กที่นั่งมองชาร์ลด้วยสายตาตัดพ้อ
"ป้าอย่ามาวาบราวนะ บราวเป็นคนสำคัญของโชวา" โชวาหันไปถลึงตาใส่หญิงสาวด้วยความไม่พอใจที่บังอาจมาว่าบราวนี่ของเขาแบบนี้ได้ยังไง
"โชวาอย่าเสียมารยาท"
ปกป้องผู้หญิงคนนั้นสินะ บราวนี่ได้แต่บอกตัวเอง ก่อนจะเลิกสนใจคำพูดที่รังแต่จะทำให้คิดมากเกินไป หันไปคุยเล่นกับโชวาแค่สองคน ปล่อยให้ชาร์ลอยู่กับผู้หญิงคนนั้นน่ะดีแล้ว
****************
จบตอนแล้วนะคะ งานเข้าป๋าชาร์ลเต็มๆ งานนี้จะแก้ตัวยังไงดีล่ะ
ยังไม่ได้แก้คำผิด เดี๋ยวมาทวนให้อีกทีนะคะ
ไม่รู้ว่าน่าเบื่อไปรึเปล่าตอนนี้ :katai4: :katai5:
TBC.
-
ป๋าชาร์ลคะ น้องบราวเป็นแค่พี่เลี้ยงเด็กทีหลังก็ห้ามมากอดมาจูบน้องอีกนะคะ :m16:
-
อยากฟาดก้นคนแก่นิสัยไม่ดี เจ้าเล่ห์
ลูกโชอย่าไปเชื่อนะ แด้ดดี้โกหก
-
แด๊ดดี้โดนแน่ :z6:
-
ยังไง๊ยังไงก็ไม่ชอบ ชาร์ล 55555555 ทั้งชอบบังคับนุ้นนี่ แล้วยังมาทำแบบนี้อีก หึ!!
-
บราวงอนนานๆเลย เห็นชะนีดีกว่าลูกกะเรา :m16: :m16: :m16:
-
o13
-
หมั่นไส้ชาร์ล(มาก) มีแววเป็นพระเอกที่มีกิจกรรมชอบทำลายความรู้สึกคนรัก
เพราะฉะนั้นขอยกให้น้องโชวาเป็นพระเอกแทน /เดี๋ยวๆ
-
เรื่องเก่าพึ่งหายเรื่องใหม่มาอีกล่ะ
-
ป๋าชาร์ล โดน 2 เด้งแน่55555 :hao7:
-
คุณชาร์ลนี่ก็นะ จะยังไงกับน้องบราว
-
ความวุ่นวายบังเกิด ..
-
:mew1: :mew1:
-
Daddy โดนแน่ๆ ..
-
ดื้อรัก♥♥คุณพ่อลูกติด ตอน10
บรรยากาศที่แสนอึดอัดเกิดขึ้นภายในรถตู้คันใหญ่ หรืออาจจะมีเพียงเขาคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้น ร่างสูงมองลูกชายตัวน้อยสลับกับร่างเล็กของอีกคน ที่ตอนนี้นั่งคุยกันอย่างออกรส โชวาไม่สนใจคนเป็นพ่ออย่างเขาเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนตนเองเป็นส่วนเกินของครอบครัวยังไงไม่รู้ ไม่มีการหันมาคุยเล่นหรือหันมาถามเขาเลยสักนิด ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจอยู่ลำพัง เขาทำอะไรผิดยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงโดนสองคนเหวี่ยงใส่ตั้งอยู่ในร้านอาหาร ก็แค่ลูกค้าคนหนึ่งของบริษัทขอนั่งด้วยก็เท่านั้น จะให้ปฏิเสธก็เป็นการเสียมารยาทจนเกินไป กลายเป็นหมาหัวเน่าร้อยเปอร์เซนต์เลยงานนี้
"วันนี้โชวาจะนอนห้องบราว” เจ้าตัวแสบเอ่ยกับบราวนี่เมื่อรถแล่นใกล้ถึงบ้านเต็มที
"ห้องตัวเองก็มี” บราวนี่หันไปว่าโชวาเบาๆ ก่อนจะยู่หน้าใส่เด็กน้อยอย่างหมั่นใส้
"นะๆ บราวให้โชวานอนด้วย" โชวาถือคติตื้อเท่านั้นเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ เด็กน้อยพยายามทำสายตาอ้อนที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ก็ได้ แต่ห้ามนอนดิ้นถ้าดิ้นต่อไปบราวจะไม่ให้นอนด้วยเลย" บราวนี่ยื่นคำขาดกับอีกคน แต่ถึงจะดิ้นจริงๆ ร่างเล็กก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะ พอเจ้าตัวแสบอ้อนเข้าหน่อยก็พร้อมที่จะทำตามทุกอย่าง
"แดดดี๊นอนด้วยคนสิ" ชาร์ลพูดแทรกบทสนทนาของสองคน แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ ทั้งบราวนี่และโชวาหันไปคุยเรื่องอื่นทันที ทำเหมือนร่างสูงไร้ตัวตนหรือเป็นเพียงธาตุอากาศที่ลอยไปมาอย่างไร้ความหมาย ชาร์ลได้แต่นั่งหงุดหงิดที่โดนเมิน แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
"พรุ่งนี้โชวาจะไปร้านกับบราว"
"เห็นไปทุกวันอยู่แล้วนี่นา" บราวนี่ทำหน้าเอือมระอาเด็กน้อยข้างๆ ทั้งๆ ที่ก็ไปร้านด้วยกันทุกวันยังจะมาทำเป็นขออีก
"ให้แดดดี๊ไปด้วยได้ไหมครับ" เสียงของหมาหัวเน่าตัวโตลอยมากระทบโสตประสาทของทั้งสองคน ก่อนที่โชวาจะหันไปมองพ่อของตนเพียงเล็กน้อย ส่วนบราวนี่ก็แค่ทำหูทวนลมไปก็เท่านั้น
"อ่ะ! ถึงบ้านแล้ว" โชวาเอ่ยทันทีที่รถคนใหญ่จอดสนิทที่หน้าบ้าน ก่อนจะกระโดดลงจากรถเป็นคนแรก ตามหลังด้วยบราวนี่ ทั้งสองคนเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน โดยที่ชาร์ลพยายามสาวเท้าเดินตามให้ทันทั้งสองคนที่เข้าบ้านไปก่อนแล้ว
"ไปอาบน้ำเลยไป" ร่างเล็กเอ่ยไล่โชวาทันทีที่ถึงหน้าประตูห้องของเจ้าเด็กแสบ
"ได้คร้าบบ เดี๋ยวโชวาจะรีบอาบแต่บราวต้องแต่งตัวให้โชวานะ" เด็กน้อยมีข้อต่อรองเสมอทำให้บราวนี่ยากจะปฏิเสธเพราะสายตาอ้อนๆ ของเจ้าตัวแสบ
"โตแล้วยังใส่เสื้อผ้าเองไม่เป็นอีก" บราวนี่เบะปากใส่เด็กสี่ขวบที่ยืนทำหน้าทะเล้นอยู่ข้างๆ
"บราวก็สอนสิ"
"โอเคๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว อย่าลืมเอาชุดนอนมานะเดี๋ยวบราวสอน"
“คร้าบบบ” ทั้งสองคนเปิดประตูเข้าห้องใครห้องมัน ทิ้งชาร์ลให้ยืนเอ๋อแดกอยู่หน้าห้องคนเดียวด้วยความหงุดหงิด
"เป็นอะไรกันไปหมดว่ะทั้งลูกแล้วก็ไอ้ตัวดี" ชาร์ลบ่นกระปอดกระแปดคนเดียว แต่บอดี้การ์ดคนสนิททั้งสองกลับได้ยินเต็มสี่รูหู
"สมควรแล้วนี่ครับ” เป็นเอกที่เอ่ยออกมาด้วยความหมั่นใส้ในความซื่อบื้อของเจ้านาย
"ว่าอะไรน่ะเอก" ชาร์ลที่ได้ยินไม่ค่อยถนัดถามกลับออกไปอีกครั้ง
"ผมบอกว่าสมควรแล้วที่ทั้งคุณหนูแล้วก็น้องบราวจะงอนเจ้านาย" คราวนี้เอกตะโกนเสียงดังฟังชัดทุกคำ หน้าตาบ่งบอกว่างอนเจ้านายของตัวเองไปด้วยอีกคน
"งอนกูเรื่องอะไร ยังไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย" ชาร์ลที่ยังไม่เข้าใจเอ่ยถามอย่างงๆ รู้สึกว่าช่วงนี้จะโดนราหูครอบงำยังไงไม่รู้ ทำอะไรก็โดนเหวี่ยงไปซะทุกอย่าง
"ถ้าเจ้านายยังไม่รู้ตัวเองว่าผิดอะไร ก็ปล่อยให้ทั้งสองคนงอนเจ้านายต่อไปเถอะ" ที่จริงเอกอยากจะด่าว่าโง่ด้วยซ้ำแต่กลัวคนเป็นเจ้านายจะลงโทษ พูดจบก็เดินกลับห้องตัวเองทันที ไม่ได้หันสนใจเจ้านายซื่อบื้ออีกเลย
"ดูมันสิกฤต ไม่รู้ว่าใครเจ้านายใครลูกน้อง" ชาร์ลหมดที่พึ่งหันไปหากฤตที่ยังยืนรอว่าเจ้านายจะใช้อะไรอีกรึเปล่า
"แต่ครั้งนี้ผมว่าเจ้านายผิดจริงๆ นะครับ" วันนี้กฤตไม่เข้าข้างเจ้านายเหมือนอย่างเคย เพราะการกระทำของชาร์ลในวันนี้เป็นใครก็ต้องน้อยใจไม่ว่าจะลูกหรือน้องบราวก็ตาม
"ผิดเรื่องอะไรว่ะ" ชาร์ลยืนเกาหัวแกรกๆ อย่างไม่เข้ใจ ทำไมถึงต้องงอนเขาขนาดนี้ ไอ้เอกก็เป็นไปด้วยอีกคน
"เรื่องเมื่อตอนเย็นไงครับ เป็นใครก็ต้องน้อยใจเป็นธรรมดา”
“ช่วยพูดให้กูเข้าใจมากกว่านี้หน่อยดิ” ชายหนุ่มรู้ว่าทุกคนงอนเขาเรื่องเมื่อเย็นแต่เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องงอน
“เจ้านายบอกว่าน้องบราวเป็นแค่พี่เลี้ยงคุณหนูโชวา แถมคุณมิกะยังให้ไล่น้องบราวไปทานที่อื่นจำได้ไหมครับ แต่เจ้านายกลับทำเฉย พอคุณหนูโชวาปกป้องน้องบราว เจ้านายก็ว่าคุณหนูอีก เจ้านายทำเหมือนเห็นคนอื่นสำคัญกว่าทั้งสองคนนี่ครับ” กฤตอธิบายให้เจ้านายผู้โง่เขลาฟังเป็นฉากๆ จนอีกคนเริ่มจะเข้าใจ แต่ก็ไม่น่าจะโกรธกันขนาดนี้นี่นา
“เรื่องแค่นี้เองเหรอว่ะ แล้วจะให้บอกว่ายังไง ก็บราวเป็นพี่เลี้ยงโชวาจริงๆ ส่วนที่เตือนโชวาเพราะลูกกูยังเด็กจะให้ไปทำแบบนั้นกับผู้ใหญ่ได้ยังไง” ชาร์ลเอ่ยตามความคิดของตนเอง
“มันก็ถูกครับเจ้านาย ถ้าเจ้านายเห็นว่าคุณหนูยังเด็กเจ้านายควรจะเป็นคนปกป้องน้องบราวเอง แต่เจ้านายกลับทำเฉยทั้งๆ ที่คุณมิกะพูดว่าน้องบราวตั้งหลายครั้ง ” กฤตพยายามที่จะอธิบายให้ชาร์ลได้รับรู้บ้าง แต่อีกคนกลับทำเหมือนไม่รับรู้และยังเชื่อมั่นในความคิดของตนอยู่ดี
“เขาเป็นลูกค้าก็ต้องให้เกียรติเขา”
“ให้เกียรติคนอื่นแต่ไม่ให้เกียรติคนของตัวเองเหรอครับเจ้านาย ขอโทษที่ผมต้องพูดตรงๆ” กฤตนึกฉุนทีู่ดยังไงเจ้านายก็หาข้อโต้แย้งตลอด
“แม่งเรื่องแค่นี้อะไรนักหนาว่ะหงุดหงิบชิบหาย”
“ถ้าเจ้านายคิดว่าเป็นเรื่องแค่นี้ก็ปล่อยไว้แบบนี้แหละครับไม่ต้องไปสนใจ” พอกฤตพูดจบก็เดินกลับห้องตัวเองไปทันที เพราะเขาเริ่มจะโกรธเจ้านายตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน อธิบายอะไรไปซะเยอะแยะแต่กลับไม่เข้าใจ ไม่คิดจะฟังเลยซะงั้น
“แม่งเอ้ย! พากันเป็นอะไรไปหมดเนี่ย ไร้สาระชะมัดเลย อยากจะพากันโกรธกันงอนก็ตามใจเลย” ชาร์ลบ่นหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินเข้าห้องไปด้วยความหงุดหงิด
*****************************
“หนูบราวกับคุณหนูลงมาแล้วค่ะ” ป้าภาเอ่ยขึ้นเมื่อบราวนี่และโชวาเดินลงมาจากบนบ้านพร้อมกันเพื่อรับประทานอาหารเช้า โดยมีชาร์ลนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองคนนั่งที่ประจำของตนเองก่อนที่สาวใช้จะตักข้าวต้มปลาให้
“ว้าว! หอมๆ โชวาหิ้วหิวน่าอร่อยจังเลยครับย่าภา” เด็กแสวบหันไปยิ้มกับย่าภาทันที พอเจอของโปรดแล้วจะเป็นแบบนี้ทุกที
“น่าอร่อยกทานเยอะๆ ค่ะ หนูบราวด้วยนะคะ”
“ครับ” บราวนี่ตอบสั้นๆ ก่อนจะก้มลงทานอาหารในชามของตนเอง
ชาร์ลที่นั่งทานอาหารเงียบๆ ทำเหมือนไม่สนใจบทสนทนาของผู้คนรอบข้าง แต่จริงๆ แล้วกับลอบสังเกตุว่าทั้งสองคนจะหันมาสนใจตัวเองบ้างรึเปล่า แต่กลับมีเพียงความเงียบ ทั้งๆ ที่ทุกเช้าลูกชายจะหอมแก้มเขาเสมอแต่วันนี้กลับไม่สนใจ จนชาร์ลอดที่จะน้อยใจไมได้
“พี่เอกไปส่งบราวกับโชวาที่ร้านหน่อยนะครับ” ทานอาหารใกล้จะเสร็จบราวนี่ก็หันไปคุยกับเอกที่ยืนอยู่ข้างๆ กฤตทันที
“เอ่อ...เจ้านาย” เอกอึกอักไม่กล้าตัดสินใจเอง
“ก็ไปสิ ฉันจะไปทำงานกับกฤตเอง” พูดจบก็ลุกจากโต๊ะอาหารทันที ก่อนที่จะหยิบชุดสูทที่วางพาดไว้บนโซฟาเดินออกไปเงียบๆ ส่วนกฤตนี่แทบจะวิ่งตามเจ้านายไม่ทันเพราะมัวแต่งงกับเหตุการณ์อยู่
“เจ้านายจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้เหรอครับ” เมื่อขับรถออกมาได้สักพักกฤตจึงพูดกับเจ้านายที่นั่งหน้ายักษ์อยู่ด้านหลัง เพราะเขามองผ่านกระจกมองหล้ง
“แล้วจะให้ทำยังไง ตื่นเช้ามาก็ไม่มีใครคุยกับฉันสักคน” ชาร์ลเอ่ยอย่างหัวเสียที่ใครต่อใครพาลโกรธเขากันหมด
“เจ้านายก็เริ่มคุยก่อนสิครับ ง้อคนสำคัญในชวิตเรามันไม่ได้น่าอายตรงไหนเลยนะครับ”
“เออ..รู้แต่มันทำยากเข้าใจไหมว่ะ” ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องมานั่งง้อใครบ่อยขนาดนี้ คราวที่แล้วเพราะเขาผิดจริงจึงง้อแบบสุดชีวิตและไม่คิดจะเขินอาย แต่คราวนี้มันไม่เหมือนกัน ต้องขอเวลาทำใจก่อน
“ถ้าเจ้านายไม่ลองดูจะรู้ได้ยังไงครับ ดีกว่ามานั่งอึดอัดกันแบบนี้ ไม่เห็นใครมีความสุขกันสักคน”
“ก็สองคนนั่นไงมีความสุข ทั้งๆ ที่ไม่มีฉัน”
“เจ้านายน้อยใจเหรอครับ แต่มันไม่ใช่เวลานะครับ เพราะคงไม่มีใครง้อเจ้านายหรอก” กฤตพูดอย่างที่คิดเพราะคนผิดคือเจ้านาย ดังนั้นคนที่จะต้องไปง้อก็ต้องเป็นเจ้านายเช่นกัน
“รู้โว้ย กูนี่แหละจะง้อเอง”
***************
"บราวทำไมแดดดี๊ไม่สนใจโชวาเลย ฮึก..." เจ้าตัวแสบน้อยใจพ่อตัวที่ไม่ยอมคุยด้วยตั้งแต่เช้า ทั้งยังไปทำงานไม่ลาตัวเองอีก ทั้งๆ ที่อยากจะให้พ่อง้อแต่อีกคนกลับไม่สนใจเด็กน้อยจึงร้องให้สะอึกสะอื้นหลังจากคนเป็นพ่อเดินออกไปจากห้องอาหาร เพราะมีกันแค่สองคนพ่อลูกมาตลอดโชวาเลยไม่เคยที่จะงอนกับคนเป็นพ่อนานเกินวัน แต่กับครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อน
"จะให้บราวทำยังไงล่ะ งั้นตัวเองก็วิ่งไปหาสิ ยังไม่ขึ้นรถหรอกมั้ง"ถึงแม้ว่าบราวนี่จะโกรธชาร์ล แต่ก็สงสารเจ้าตัวแสบเหมือนกันที่ต้องมาร้องให้แบบนี้
"แล้วบราวล่ะ"เด็กน้อยเช็ดน้ำตาป้อยๆ แต่ก็ยังหันมาถามร่างเล็กด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เกี่ยวกับบราวซะหน่อย จะไปก็ไปสิ"บราวนี่ไม่อยากให้พ่อลูกเขาต้องมาผิดใจกันเพราะตัวเอง ถึงยังไงร่างเล็กก็เป็นคนอื่น จะรู้สึกยังไงก็คงไม่มีผลกับชาร์ลหรอก แต่โชวาเป็นลูกไม่อยากให้ต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของตนเอง
"ไม่เอา..โชวาจะอยู่กับบราว" เด็กแสบกอดบราวนี่แน่น ซุกหน้าเข้ากับเอวเล็กไม่ยอมปล่อย
"จะอยู่กับบราวก็อย่าร้องให้ หรือจะไปหาพ่อของตัวเองบราวก็ไม่ได้ห้าม"
"ฮึก....เดี๋ยวบราวโกรธโชวา"แม้ว่าโชวาจะเป็นเด็กแต่ก็โตพอที่จะรับรู้เรื่องของผู้ใหญ่ และเข้าใจความรู้สึกคนที่ตนเองรักทั้งสองคน
"คุณหนูร้องให้ทำไมครับ"เอกที่พึ่งกลับเข้ามาจากข้างนอกเห็นคุณหนูตัวน้อยร้องให้ถึงกลับรีบถามอย่างร้อนรน
"แดดดี๊ ฮึก...ฮือ..ไม่สนใจโชวาเลย"เสียงเจือสะอื้นเอ่ยบอกเอกที่นั่งลงคุกเข่าอยู่ข้างๆคุณหนูตัวน้อย
"ปล่อยไปเถอะครับคุณหนู รับรองว่าเย็นนี้มาง้อแน่นอน"เอกบอกคุณหนูตัวแสบให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง โชวาเงยหน้ามองบอดี้การ์ดหนุ่มด้วยสายตามีความหวัง
"อาเอกพูดจริงๆ ฮึก... ใช่ไหม"
"เชื่ออาเถอะครับ รับรองไม่เกินเย็นนี้ คุณหนูต้องใจแข็งไว้นะครับ น้องบราวก็เหมือนกันห้ามใจอ่อนง่ายๆ เด็ดขาด เจ้านายจะได้หลาบจำ"เอกที่ดูจะเหมือนเป็นตัวตั้งตัวตีให้ทั้งสองคนบอยคอร์ดคนเป็นเจ้านายซะเหลือเกิน
"ตามนั้นครับ"บราวนี่เห็นด้วยในทันทีเพราะหมั่นใส้ร่างสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
"โอเค"โชวากระดี้กระด้าขึ้นทันที ก่อนจะหันไปแท็กมือกับบอดี้การ์ดหนุ่มอีกที
******************
"จะเอายังไงดีว่ะกฤต"ชาร์ลถามขึ้นทันทีที่ทำงานเสร็จ
"เจ้านายก็ไปรับคุณหนูกับน้องบราวที่ร้านสิครับ"
"เออๆ ง้อลูกก่อนนี่แหละวะท่าจะง่ายกว่า ดีไหมว่ะกฤต" ตอนนี้ชาร์ลไม่มั่นใจเอาวะเลยว่าจะทำอะไรก่อนหลัง ถ้าจะง้อบราวนี่ก็น่าจะยากเพราะเพียงแค่สองวันเขาสร้างคดีให้คนตัวเล็กโกรธไปแล้วสองเรื่อง
"ไม่รู้สิครับ แต่ถ้าน้องบราวหายโกรธคุณหนูก็คงหายโกรธเหมือนกันนะครับ"
***************
ชาร์ลมาถึงร้านเค้กเกือบห้าโมงเย็น พนักงานที่ร้านต่างหันมายกมือไหว้ร่างสูงรวมทั้งพายแล้วก็มินด้วย เห็นแต่เจ้าลูกชายตัวแสบนั่งต่อหุ่นยนต์อยู่ แต่กลับไม่เจอบราวนี่ ส่วนเอกก็นั่งอยู่ข้างๆ โชวา
"โชวาครับ แดดดี๊มารับกลับบ้าน" เจ้าเด็กแสบก้มหน้าก้มตาต่อหุ่นยนต์ไม่สนใจพ่อตัวเองเลยด้วยซ้ำ
"คุยกับแดดดี๊หน่อยสิครับ ไม่สงสารแดดดี๊เลยเหรอที่ไม่มีใครคุยด้วย" โชวาเงยหน้าขึ้นมามองคนเป็นพ่อเงียบๆ ลังเลว่าจะคุยด้วยด้วยไหม เด็กแสบมองคนเป็นพ่อนิ่งก่อนจะหันไปมองเอกที่นั่งขยิบตาส่งซิกส์อยู่ข้างๆ
"ไม่สงสารแดดดี๊เลยใช่ไหม"ชาร์ลเรียกความสงสารจากลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้เริ่มจะมีท่าทางลังเลขึ้นมาบ้าง
"แดดดี๊ทำผิดนี่นา"โชวาพูดเสียงอ่อยมองหน้าพ่องอนๆ แต่ไม่กล้าว่าอะไรมากไปกว่านั้น เริ่มจะลืมไปหมดแล้วว่าที่คุยกับเอกเมื่อเช้านี้ตกลงกันว่ายังไง
"รู้ครับว่าผิด แดดดี๊ขอโทษนะ"ชาร์ลนั่งลงข้างๆ โชวาก่อนจะดึงเจ้าตัวแสบเข้ามากอด จุ๊บหน้าผากเจ้าตัวแสบไปหลายทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ถึงโชวาจะยกโทษให้แดดดี๊ แต่บราวคงไม่หายโกรธง่ายๆ หรอก"เด็กแสบใจอ่อนกับพ่อไปแล้ว แต่ก็ยังลังเลว่าถ้าบราวรู้จะงอนตนเองไปอีกคนรึเปล่า
"ถ้าอย่างนั้นโชวาก็ช่วยแดดดี๊สิ" ชาร์ลหว่านล้อมลูกชายลูกชายอีกครั้ง
"ช่วยยังไงครับ"
"ช่วยง้อบราวไงครับ ถ้าบราวโกรธแดดดี๊มากๆ หนีกลับบ้านไม่มีคนอยู่กับโชวานะ ดังนั้นโชวาต้องช่วยแดดดี๊ให้บราวใจอ่อนเร็วๆ"
"จริงเหรอครับแดดดี๊"โชวาตาโตทันทีด้วยความกลัวว่าบราวนี่จะหนีกลับไปบ้านจริงๆ ตามที่พ่อบอก
"จริงสิครับ"ลูกชายตัวน้อยหลงกลแล้วชาร์ลยิ่งย้ำให้โชวาเชื่อในสิ่งที่ตัวเองกำลังกรอกหูเหมือนร่ายมนต์สะกดให้ทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
"ก็ได้"
"เจ้านายล่อลวงคุณหนู คุณหนูอย่าไปเชื่อนะครับ"เอกที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยขัดขึ้นทันทีที่คุณหนูตัวน้อยเริ่มเอนเอียงไปตามคนเป็นพ่อแทบจะร้อยเปอร์เซนต์ เพราะความเจ้าเล่ห์ของของเจ้านายแท้ๆเลย มีหรือที่คุณหนูวัยแค่สี่ขวบจะตามความคิดทัน
"ล่อลวงอะไรนี่ลูกกู"ชาร์ลหันไปพูดกับเอกก่อนจะมองตาขวางใส่บอดี้การ์ดคนสนิทที่กล้ามาว่าเขาต่อหน้าโชวาได้อย่างไร
"เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย" เอกเหวี่ยงชาร์ลทันที ก่อนที่จะหันไปค้อนให้กฤตที่ดูจะเข้าข้างกันดีเหลือเกิน
"ไม่อยากให้เจ้านายคืนดีกับน้องบราวรึไงว่ะ" กฤตนั่งลงข้างๆ เอก ตบไหล่คนรักให้ใจเย็นลง
"ไม่อ่ะ เจ้านายนิสัยไม่ดี เห็นคนอื่นสำคัญกว่าน้องบราว ทำน้องเสียใจมาสองรอบแล้ว"เอกพูดยาวเหยียดโมโหแทนบราวนี่ที่เจ้านายของตนเองไม่คิดจะแคร์ความรู้สึกเลยด้วยซ้ำ พอทำผิดทีก็ง้อทีแบบนี้มันดูไม่จริงใจเลยสักนิด ทั้งๆ ที่ทำเหมือนว่าชอบบราวนี่อยู่แท้ๆ เลย
"เมียมึงนี่ท่าจะบ้าแล้วนะกฤต"ชาร์ลไม่ได้โมโหที่โดนคนสนิทว่าตัวเอง
"เจ้านาย!" เอกหน้ามุ่ยเดินหนีออกไปจากตรงนั้น โดยมีกฤตเดิมตามไปไม่ห่างส่ายหัวระอากับนิสัยเด็กๆ ที่ชอบเผยออกมาเวลาที่ไม่พอใจ
"แล้วบราวไปไหนครับลูก"เมื่ออยู่เพียงลำพังกับโชวา ชาร์ลจึงถามหาร่างเล็กที่ตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ
"ออกไปซื้อขนมที่เซเว่น โชวาจะไปด้วยก็ไม่ยอมบอกว่าแดดร้อนเดี๋ยวไม่สบาย"
"ถ้าอย่างนั้นเราเริ่มแผนการกันเลยดีกว่านะครับลูก" ยิ่งเห็นท่าทีกระตือรือล้นของลูกชาย
"แผนอะไรครับแดดดี๊" โชวาอยากจะรู้แผนการเร็วๆ เพราะไม่อยากให้บราวนี่หนีตัวเองไปไหนอีก
"แผนง้อบราวไง"
"อ้อ! แล้วทำไงครับ"
"โชวาอยากให้พี่บราวอยู่ด้วยตลอดไปไหมครับ"
"อยากครับ โชวารักบราว"
"ถ้าอย่างนั้นโชวาต้องช่วยแดดดี๊จีบบราวให้ติด"
"แต่โชวาอยากเป็นแฟนบราว"
"โชวาเด็กอยู่ครับ ต้องจีบให้แด๊ดเข้าใจไหม ไม่อยากให้บราวอยู่กับเราไปตลอดเหรอ"
"อยากคร้าบบบบบ แล้วบราวจะหายงอนไหม"
"หายสิครับถ้าเป็นแฟนกันแล้ว" ชาร์ลยิ้มเจ้าเล่ห์ทันทีที่มีลูกชายตัวน้อยเปลี่ยนข้างมาอยู่กับตัวเอง อย่างน้อยก็มีเจ้าตัวแสบคอยเป็นสายให้ก็ยังดี
**************************
ขอที่หายไหลายวันนะคะหายไปหลายวันเพราะมัวแต่ตามเชียร์วอลเล่ย์บอลหญิง ถ้าช่วงที่มีวอลเล่ย์หญิงนี้ไรท์หายไปไม่ต้องแปลกใจนะคะ เพราะไรท์เป็น FC. นักวอลเล่ย์บอลหญิงทีมชาติไทยตั้งแต่สมัยที่หกเซียนเริ่มเล่นด้วยกันใหม่ๆ :z2:
TBC.
-
:katai2-1: อ้าวๆร้ายจริงจะแย่งแฟนลูก ตัดโอกาสตั้งแต่เริ่มจีบเลย
ลุงนิสัยไม่ดี ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
น้องบราวอย่ายอมยกโทษให้ง่ายๆนะ
-
o18 หาคนมาแทงข้างหลังชาร์ลเลย..จึก จึก
-
ขอบคุณครับสนุกดี
-
เจ้าเล่ห์นักนะคุณชาร์ล!
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew1: :mew1:
-
ชอบบบบ :กอด1:
-
คุณชาร์ลเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว
หนูโชวาลูก หนูตามคุณพ่อไม่ทันหรอกลูกเอ๊ยยย
-
แผนการณ์ กำลังจะเริ่ม
-
มารอโชวาาาาาาาาาาาา
มาต่อไวๆๆน้าาาาาาาาา
:hao3:
:hao3:
:hao3:
:hao3:
-
มารอโชวาาาาาาาาาาาา
มาต่อไวๆๆน้าาาาาาาาา
:mew3:
:hao3:
:mew3:
:mew1:
:mew2:
:hao4:
:hao3:
-
ถึงขั้นต้องใช้น้องโชวาเป็นกามเทพน้อยสื่อรักน้องบราวให้เลยเหรอครับคุณชาร์ล
-
รอออออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao3: ใช้ลูกเป็นสื่อเจ้าเล่ห์จริง ๆคุณชาร์ล
-
:-[ :-[ o13
-
มารอน้องโชวา กับบราวนี่
-
มาต่อให้จบซีรี่ย์เถอะ :hao5: อย่าทิ้งเชื้อไว้เลย :serius2: จะขาดใจ :ling1: