-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
...............................
ช่างเป็นเรื่องที่มโนแลคิดเข้าข้างตัวเองอะไรเช่นนี้
ไปเดินจัตุจักรแล้วเจอคนเดิมแค่สองครั้งก็เอามาแต่งนิยาย
5555555 :hao7: :hao7:
-
...บังเอิญ...
คุณคิดว่าในโลกนี้จะมีความบังเอิญซ่อนอยู่ไหม?
แล้วถ้ามันเป็นความบังเอิญจริงๆ มันจะเกิดขึ้นได้หลายๆ ครั้งหรือเปล่า?
แล้วถ้ามันเป็นความบังเอิญ..คุณจะยังบังเอิญคิดถึงคนๆ นั้นจนถึงตอนนี้ด้วยรึเปล่า?
การเดินทางไปตลาดจัตุจักรในวันเสาร์ตอนบ่ายนี่เป็นอะไรที่ต้องเตรียมใจกับสภาพอากาศที่ร้อนระอุบวกกับจำนวนคนที่ไม่ร่าแห่แหนกันมาจากไหน ซึ่งเรื่องนั้นผมเตรียมใจเอาไว้แล้วครับ และที่สำคัญ...
เตรียมใจที่จะยืนตั้งแต่สถานีแรกไปถึงหมอชิตด้วย
“เห้ยแพน! ทางนี้ๆ”
เพื่อนของผมที่เดินทางมาถึงก่อนร้องเรียกทันทีที่ผมเดินลงมาจากรถไฟฟ้า เพราะจำนวนที่อัดแน่นกันมาหลายๆ สถานีเพื่อที่จะมาลงที่หมอชิตนี่ครับ
“เออคอยนานเปล่า” ผมถามกลับ
“ไม่นานๆ กูขึ้นรถก่อนมึงคันนึงเอง อุตส่าห์กะเวลาว่าให้ขึ้นคันเดียวกัน”
“อือ คนโคตรเยอะอ่ะ กะมาลงที่หมอชิตกันหมด”
มันและผมเดินเบียดเสียดผู้คนลงบันไดจนไปถึงทางเข้าได้ ทั้งด้วยอากาศในตอนบ่ายบวกด้วยกับจำนวนคนที่หลั่งไหลเข้าออกไม่หยุด และเหมือนจะเข้าไปซะส่วนใหญ่ จึงทำให้ผมกระชับสายกระเป๋าแน่นเพราะเพื่อนเตือนใจว่าระวังมิจฉาชีพ
เราตัดสินใจว่าจะเริ่มเดินเป็นส่วนๆ ไป เพื่อให้ไม่หลงเดินซ้ำทางเดินอีก เราเข้าซอยแรกแล้วเดินไปเรื่อยๆ เสื้อผ้าแนวอินดี้ สตรีทที่ส่วนใหญ่เป็นมือสองวางแขวนเรียงรายเต็มไปหมด ด้วยความที่เป็นผ้าเก่าผมยกมือขึ้นปิดจมูกขึ้น อากาศยิ่งร้อนและยิ่งมีกลิ่นเสื้ออีกเลยทำให้ผมอยากเดินออกไปจากตรงนี้ไวๆ
“มึง ไปเดินซอยหน้าเหอะว่ะ กูหายใจไม่ออก”
“อือๆ กูก็เหมือนกัน”
เราเดินออกมาได้จนเจอทางแยก อากาศที่โล่งขึ้นทำให้ผมลดมือลง
“อ้าว วันนี้มาถ่ายอะไรน่ะ?”
“อ๋อผมมาถ่าย...ที่นี่ครับ”
“ฮ่าๆ วันนี้คนเยอะหน่อยนะ”
เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง ก็ไม่ได้อยากจะสนใจหรอกนะครับ ก็อยู่ๆ มันก็ดังขึ้นมาเองอ่ะ ผมหันไปมองได้แป๊ปเดียวจึงทำให้เรา....
...สบตากัน
พูดไทยชัดจัง ความคิดนี้ผุดขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าเขา ทั้งรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาและสีผมสีอ่อน ดูยังไงก็คนต่างชาติ แต่พูดภาษาไทยได้ชัดมาก ...สงสัยจะเป็นลูกครึ่ง
ผมกับเพื่อนเดินกันต่อไป ดูเสื้อผ้า ดูหมวก ของใช้ไปเรื่อยแต่ก็ยังไม่มีใครตัดสินใจซื้ออะไร ความจริงก็อยากซื้อนะครับแต่เมื่อวานผมกับมันก็เพิ่งซื้อของเข้าห้องด้วย เลยต้องเซฟหน่อย
แต่ก็อย่างที่ว่าครับมาจัตุจักรทั้งที่ถ้าไม่ซื้อของนี่กลับไปมีนอยด์ ผมกับเพื่อนเลยได้ของไปคนละชิ้น เราก็เดินดูตามร้านไปเรื่อยๆ ครับจนผ่านร้านด้านนอกที่ติดถนนใหญ่ในตลาด
คราวนี้ไม่มีเสียงพูดคุยให้ผมได้สนใจเขา แต่เราก็ยังได้สบตากันเหมือนเดิม เขามองผมเหมือนกับว่าจำผมได้ ผมก็อยากจะบอกเหมือนกันนะ เออ..กูก็จำมึงได้ (และกูก็รู้ว่ามึงจำกูได้) เราก็เดินสวนกันธรรมดาครับ แต่ก็นะครับ ไม่รู้ทำไมผมต้องรู้สึกสะกิดใจแบบนี้ด้วย มันเลยทำให้ช่วงเวลาต่อจากนั้น ผมแอบภาวนาให้ได้เจอกับเขาอีกครั้ง
แต่นี่มันจัตุจักรนะครับ บังเอิญเจอสองครั้งพอเข้าใจ ถ้ามากกว่านี้ต่อไปผมว่าต้องมีคนใดคนหนึ่งตั้งใจละ
“แพนๆ กูดูหมวกร้านนี้หน่อยนะ”
“อือๆ เคๆ”
“ทับทิมกรอบจ้า กล่องละ 35 สามกล่องร้อยยย!!”
ผมหันไปดูตามเสียงเรียกก็เห็นร้านขนมขวานของไทยครับ คนออกันแน่นเต็มร้านเลยครับ ท่าทางจะอร่อยแฮะ ผมเดินไปดูเห็นคุณลุงเจ้าของร้านกำลังทำอย่างขะมักเขม้น มีลูกสาวช่วยขายอยู่ด้านข้าง ลุงแกขายทับทิมกรอบครับน่ากินมาก ผมกะซื้อเก็บไว้เพราะเมื่อกี้เพิ่งรับไอติมแจกฟรีไป
“เอาสลิ่มกับทับทิมกรอบอย่างละกล่อง”
“เอาสามกล่องไหมพี่ สามกล่องราคาร้อยนึง”
“โอเค งั้นเอาสามกล่อง สลิ่มสองทับทิมกรอบหนึ่ง”
ผมชั่งใจอยู่นาน ไอ้อยากก็อยากนะครับเพราะนานๆ มาที แต่พอบอกเพื่อนว่าจะเดินมาร้านนี่มันกลับบอกว่าพี่โทรมาถามว่าวันนี้ไปดูบอลที่ร้านเหล้าไหมทุ่มนึง ไอ้นี่ก็เห็นว่าตัวเองมาจัตุจักรไปง่ายก็ตบปากรับคำไปแล้ว
“น้องครับ ทับทิมกรอบนี่อยู่ได้กี่ชั่วโมง”
“ถึงเที่ยงคืนพี่”
อ้าวเวร...กูไปร้านเหล้าจะได้กลับไหมละเที่ยงคืนน่ะ หันมาก็เจอไอ้นัทที่เดินมาหาพอดี
“ไงมึง ได้ไรละ”
“ไม่ได้ว่ะ กูเสียดายซื้อไปกลัวไม่ได้กิน”
จากนั้นเราสองคนก็เดินสำรวจร้านค้าไปเรื่อยๆ ครับ เจอร้านที่ถูกใจ สไตล์ใช่ก็เรียกบอก จนตอนนี้สองมือของผมและมันนี่เต็มไปด้วยถุงหูหิ้วแล้ว แสงอาทิตย์ก็เริ่มอ่อนแรงลง ขาของผมก็ชักจะรู้สึกตึงๆ แล้วครับ จนเพื่อนถามว่าจะเดินดูอะไรอีกไหมนี่รีบยกมือบอกปัดเลย
“นี่เพิ่งห้าโมงเองว่ะ”
“เออ กูปวดขาด้วย มึงไม่ไปได้ไหมวะ ถ้าไม่มีของเต็มมือนี่กูจะไม่ปฏิเสธเลย”
“นั่นดิ กูเริ่มไม่อยากไปแล้วว่ะ”
“วันนี้เดินมาทั้งวันละ ไม่ไหวแล้วว่ะ” บอกมันไปก็ตบขาตัวเองแก้ปวดไปครับ
“เออ งั้นกูโทรบอกพี่ไม่ไปแล้วกัน”
“เคๆ”
“ฮัลโลพี่อ๊อฟ อื้อๆ ไม่ได้ไปแล้วอ่ะ นี่เพิ่งห้าโมงแต่ผมกับไอ้แพนไม่ไหวแล้ว”
“อ่าๆ งั้นไว้วันหลังนะ ค้าบบ หวัดดีพี่”
ไอ้นัทหันมายกนิ้วโป้งให้ผมหลังคุยกับพี่เสร็จ จากนั้นเราก็ลากสังขารเดินขึ้นบันไดไปที่บีทีเอสครับ โอยให้ตาย...คนก็ยังเยอะเหมือนเดิม ขอให้มีที่นั่งด้วยเถอะ สาธุ กูปวดขา.......!!
ถือว่าพวกผมยังมีโชคครับที่มีที่นั่งให้ได้หย่อนก้นลงได้โดยไม่ต้องเป็นสุภาพบุรุษเสียสละที่ พอได้นั่งเก้าอี้พักขา เจอแอร์เย็นๆ กับเสียงเครื่องยนต์ดังเอื่อยๆ ผมก็รู้สึกสงบขึ้น ตอนนี้น่าจะห้าโมงกว่าแล้วเพราะสีของแดดยามเย็นชัดเต็มท้องฟ้า ขณะที่รถไฟเคลื่อนตัวเองไปผมเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนมาจากบานกระจกตรงหน้า จนทำให้นึกถึง...
เหี้ย! นี่สภาพกูอย่างงี้เนี่ยนะ โอ้ยเวร...คนนั้นแม่งโคตรดูดี แต่กูนี่เหมือนผีเฝ้าโลงศพ
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงไม่ลืมสายตาของผู้ชายคนนั้นไปได้ซักที ใบหน้าของเขาตอนนี้ในหัวผมมันเริ่มเลือนๆ ไปแล้วล่ะครับ แต่สิ่งที่ผมยังจดจำได้ถึงเขาคนนั้นก็คือสายตา หึหึ ก็แค่คนบังเอิญเจอกันในจัตุจักร ทั้งที่ก็เจอตั้งหลายคนแต่ผมก็ยังอยากจำแค่คนคนนี้
ให้ตายจริงๆ นั่งจนมาถึงสถานีที่ต้องลงผมก็ยังอยากให้เราบังเอิญเจอกันอีกครั้ง....
-
จะได้เจอกันอีกมั๊ญ
:L2: :L2:
-
น่ารักมากๆ
ขอให้เจอฝรั่งรูปหล่อ :z2:
-
มาเจิมคะ ^^ o18
-
:really2: เอ๊ะโอววว...ตอนแรกเรากะไว้ว่าจะเป็นเรื่องสั้นตอนเดียวซะอีก 5555
กะเอาเรื่องที่ไปเจอนั้นมาเวิ่นเว้อซักเล็กน้อย แต่เห็นคุณ golove2 เม้นว่า
"จะได้เจอกันอีกมั๊ญ" ก็ทำเอาเราอยากเขียนอีกเลยอ่ะ 555
แล้วยิ่งคุณ mukmaoY มาบอกอีกว่า "ขอให้เจอฝรั่งรูปหล่อ"
โอยยย..ไม่ได้การๆๆ ขอซักนิดละกัน :hao7:
-
บังเอิญ...บังเอิญมากกว่าที่คิด
วันนี้เป็นวันที่โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร.....เหนื่อย โคตรปวดขาสุดๆ ไปเลยครับ ผมกลับมาถึงห้องก็รีบสะบัดผ้าเข้าห้องน้ำก่อนใครเพื่อน ก่อนจะนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาตากแอร์เย็นฉ่ำ
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เลิกคิดถึงเขาคนนั้นเลยครับ เฮ้อ..อะไรจะติดตาติดใจปานนั้น กูอัดอั้นว่ะ กูเวิ่นเว้อ กูเพ้อ!! กูอยากระบาย!!
“เชี่ยนัท!”
“ไรวะ”
ไอ้เวร สนใจกูหน่อย แฟนมึงไม่หนีไปไหนหรอก นั่งแชทกันอยู่ได้
“มึงจำคนที่เขาคุยกันว่ามาถ่ายหนังกันได้ป่ะวะ”
“คนไหนวะ?” ดีใจครับ ในที่สุดมันก็สนใจผม
“คนที่เราเจอตอนเดินซอยแรกอ่ะ”
“จำไม่ได้ว่ะ กูจำได้แค่คนที่เดินจับมือกับผู้ชาย ฮ่าๆ”
ปึก!!
เสียงสันหนังสือกระทบหัวอีกคนไม่เบานัก ไอ้นัทหันมาทำหน้าเคียดแค้นใส่ผมก่อนกลับไปสนใจเฟสไทม์กับแฟนต่อ ไอ้เลว...ไม่สนใจกู
“ไม่ใช่ละ คนนั้นกูจำได้ คนที่เดินสวนเราสองครั้งอ่ะ แล้วเขาทำหน้าเหมือนจำเราได้ด้วย”
“อ๋อออ ไอ้คนนั้นน่ะเหรอ”
“เออ คนนั้นแหล่ะ ตลกว่ะ ตลาดตั้งใหญ่เดินสวนกันเสือกจำได้ด้วย”
ตอนพูดก็ขำๆ นะ แต่ในใจนี่โคตรตื่นเต้นอ่ะครับ แม่ง...ใจอยู่มันอยู่ไม่สุข กูเพ้อ กูอยากแชร์ ขึ้นสถานะแม่งเลย
‘ไปเดินจัตุจักร เจอฝรั่งพูดไทยชัดมาก 2 ครั้ง มันทำหน้าว่าจำกูได้ กูก็อยากจะบอกมึงเหมือนว่า กูรู้ว่ามึงจำกูได้ 55555555’
อึดอัดใจก็ระบายครับ นี่แหล่ะนิยามตัวผม โพสไปไม่นานรุ่นน้องก็มากดไลค์ ฮ่าๆ แค่นี้กูก็ปริ่มละ แต่ที่ทำผมเปรมและฟินไปอีกนี่ก็คือ
‘อาจจะเป็นเนื้อคู่’ o22
เวร...
เวรแล้ว...ทำไมกู....
ถึงใจเต้นแรงวะ...
ผมยกมือทาบหน้าอกตัวเองแล้วรีบมองไปที่ไอ้นัททันที โชคดีที่มันไม่เห็นอาการเปลี่ยนแปลงของผม ความจริงผมก็อาจไม่ได้มีปฏิกิริยากับคำคอมเม้นนี้ก็ได้ แต่ว่า...ทำไมกูรู้สึกร้อนๆ ที่แก้มวะ!
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย.......................กูเขิน
กูคิดถึง...กูอยากเจออีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!
ผมเอานิ้วมากดตรงแก้มที่มันร้อนไปมาเบาๆ ประหนึ่งว่ากำลังบริหารกล้ามเนื้อบนหน้าไปในตัว ไอ้ฝรั่งนั่นมันจะรู้ตัวไหมว่ามันทำผมคิดถึงมันมากขนาดนี้ แล้วที่สำคัญผมเขินมากที่น้องบอกว่าผมกับมันอาจเป็นเนื้อคู่กัน ไม่อยากจะบอกเลยว่า
...กูก็คิดว่างั้นว่ะ...
ฮ่าๆๆ โอยย...ยิ่งคิดกูก็ยิ่งเขิน ไม่เอาละๆ พอๆ ผมไม่พูดถึงมันละ คิดไปแล้วก็แอบเศร้า แค่เจอโดยบังเอิญก็เพ้อไปไกล
ตือดึ่ง!
เสียงเฟสบุ๊คเด้งอีกครั้งครับ ผมกดเข้าไปดู
‘ยังดีกว่าผู้ชายคู่นั้นที่เดินจูงมือกัน 555555555’
ไม่ใช่ที่ไหนครับ ไอ้นัทที่นั่งข้างๆ ผมนี่เอง โอไอ้ห่า...คิดว่าแชทกับเมียจนลืมเพื่อนลืมฝูงไปละ ผมเลยพิมพ์ตอบรุ่นน้องไปอย่างรวดเร็ว เพราะเมื่อกี้มัวแต่เขิน ไอ้เชี่ยนัทเลยเม้นตัดหน้าไปก่อน
‘น่าจะเจอรอบสาม จะได้เป็นเนื้อคี่ 5555’
พอผมพิมพ์เสร็จเท่านั้นแหล่ะครับ ไอ้นัทก็พูดขึ้นทันที
“เราเจอไอ้หมอนั่นสามครั้งไม่ใช่เหรอวะ?”
“ห้ะ สองครั้งไม่ใช่เหรอมึง”
“ไม่ๆ กูจำได้ว่าเจอสามรอบ”
เอ้าเวร! ทำไมกูไม่เห็นวะรอบสาม! โอยยย...กูอยากร้องกรี๊ดให้เจ้าของหอไล่
“รอบสามกูไม่เห็นว่ะ”
“รอบสามนี่ก็ตอนที่มึงไปยืนดูร้านขนมไงวะ ยืนมุงอยู่ตั้งนานแล้วก็ไม่ซื้อ”
!!!!
ห้ะ!?
โอ้ไม่... (พักเช็ดน้ำตาแป๊ป) ผมเพิ่งแอบคิดว่าถ้าเจอกันอีกครั้งจะเดินไปคุยกับเขาให้รู้แล้วรู้รอด ฮืออ...ไอ้ห่านัท ทำไมมึงถึงเพิ่งมาบอกกกกกกกกกกกกกกกกก....ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย
ฮืออออ....ไม่อยากจะรับรู้วววว...
พอก่อนนะครับ ขอไปนอยด์ใส่ทวิตเตอร์แป๊ป ขอไปทำใจกับรักบังเอิญที่จัตุจักรก่อน :o12:
อิเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! ฮือออ..
..........................................................
แวะมาเล่าให้ฟังอีกว่าพร่ำเพ้อไม่หยุดจริงๆ ถึงการสบตาฝรั่งตาน้ำข้าวถึงสองครั้ง
และเมื่อรู้จากเพื่อนว่าไม่ใช่สองย่ะ สาม! โอยยย...อยากกรี๊ดมาก จริงๆ
:ling1:
-
นี่มันพรหมลิขิตแล้ววววววว :hao7:
-
คือนัทเจอฝรัทงจนเป็นเกย์?
:hao7:
-
บังเอิญ....บังเอิญจริงๆ
วันนี้เป็นสองวันสุดท้ายของการเริ่มฝึกงานครับ เฮ้อ...เครียด เกิดมายังไม่เคยทำงานจริงๆ จังๆ เลย แต่ก็แอบรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นผู้ใหญ่ในอีกสองวันข้างหน้า และถ้าจะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีก็ต้องเริ่มจากเป็นเด็กที่ดี และเด็กที่ดี(ในความหมายคนไทย)ก็คือเด็กฉลาด และเด็กฉลาดก็ต้องอ่านหนังสือ เพราะฉะนั้นผมจึงมายืนอยู่ที่นี่ตอนนี้
“หอประชุมแห่งชาติสิริกิติ์”
โอ้จอร์ช!! นี่มันโคตรคนของแท้ ที่ไปจัตุจักรเมื่อวานมันเทียบกับสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าไม่ได้เลย
“เหี้ย! นี่คนเหรอวะ โคตรเยอะ” ไอ้นัทหันมากระซิบ
“เออ กูเริ่มกลัวละ”
“วันอาทิตย์ก็งี้แหล่ะ ระวังไว้นะ เอากระเป๋ามากอดไว้ข้างหน้า คนเยอะแบบนี้พวกโจรมันแฝงตัว”
“ครับ” ผมทั้งสองรับคำ
คนที่พูดเมื่อกี้เป็นน้าของไอ้นัทครับ เมื่อเช้าเราสามคนไปทำบุญที่วัดแถวบ้านน้ามา และเมื่อให้ทานไปแล้วน้าก็ทำทานไอ้นัทไปด้วย ผมก็โชคดีได้อานิสงค์ผลบุญไปอีก คือแอบปลื้มใจครับเพราะเมื่อวานหมดไปกับของที่จัตุจักรเกือบพัน คือกรอบไปแล้ว ไม่งั้นวันนี้ผมคงไม่กล้าซื้อหนังสือซักเล่ม
“งั้นนัทกับไอ้แพนแยกกับน้าตรงนี้นะ พอดีนัทนัดเพื่อนไว้ด้วย”
“เออ ใช้ประหยัดๆ ล่ะไอ้นัด”
“ค้าบบบ หวัดดีฮะ”
“เออ”
“หวัดดีครับน้า” เห็นไอ้นัทลาน้าผมก็ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ลาทันที
“โชคดีๆ”
ติ๊งๆ ติ้งงงง
“เออ กูถึงละ ห้ะ..ตรงไหนนะ กูอยู่ข้างหน้าเลยเพิ่งมาถึง คนโคตรเยอะ เออๆ เค” ไอ้นัทรับโทรศัพท์แล้วคุยกับคนในสายไม่กี่ประโยคก็วางสายก่อนจะหันหน้ามาหาผม
“เราคงต้องเดินกันสองคนว่ะจะได้ไม่หลง” ผมพยักหน้างึกงัก
“กูก็ว่างั้น คนเข้างานไม่หยุดเลย”
“ป่ะ” ไอ้นัทกอดกระเป๋าแน่นแล้วเดินนำผมเข้าไป
ผมเดินตามหลังไอ้นัทไปเรื่อยๆ ครับ คนก็อัดกันไปตามทาง ผมโดนเบียดทุกทิศทางจนขยับไปไหนไม่ได้ ยังดีที่นี่มีเครื่องปรับอากาศไม่อย่างนั้นผมคงได้ตายอยู่ฝูงคน เดินตามเส้นทางที่กำลังจะเข้างานเห็นโถงก่อนถึงฮอลล์ที่เป็นเส้นชัย
ตุบ!!!
“อูยย...” ผมเอามือลูบตรงไหล่เบาๆ
ให้ตาย! ซวยชิป คนแน่นขนาดนี้ยังโดนชนซะได้ แม่งง...เจ็บอ่ะ น้ำตาผมซึมด้วย มึงชนได้ถูกจุดยุทธศาสตร์มากไอ้สัด!
“ขอโทษครับ”
ผมตวัดสายตาไปมองไอ้คนนิสัยไม่ดีด้านหลังอย่างแค้นเคือง ไอ้เลว!...คนอย่างมึงเตรียมรับคำด่าจากกูได้เลย มาชนใครไม่ชนมาชนกู กูก็ตั้งเยอะแยะ เบียดกันจนแน่นขนาดนี้แล้วยังจึ..จะ จะ...
ผู้ชายคนนั้น!!!
ช็อคได้ไม่นานก็มีเรื่องให้ผมได้ช็อคอีกครับ ไอ้ฝรั่งหัวทองนั่นมันจับเอวผมแล้วบังคับผมเดินมาถึงหัวมุมก่อนถึงทางเข้าห้องโถงเฉยเลยอ่ะ!
“ปล่อย! ทำไรวะ!” ผมรีบสะบัดตัวเองออกจากมันทันทีครับ
“เบาๆ หน่อยสิคุณ คนมองใหญ่แล้ว”
ผมมองรอบๆ ตามที่หมอนั่นพูด ....จริงด้วยว่ะ
“แล้วคุณมาจับเอวผมทำไมเล่า!”
“ชู่ว..” เขายกนิ้วชี้แนบที่ปากตัวเองเมื่อผมเสียงดังใส่อีกครั้ง “ก็คุณไม่ยอมเดินไปซักที เดี๋ยวคนด้านหลังจะด่าเอาไงครับ”
ก็คนมันตกใจไงเล่า...ไม่คิดว่าจะได้เจอ
“โอเค ขอโทษด้วยแล้วกัน” พูดจบผมก็หันหลังเดินไปทันที ขอไปตั้งหลักแป๊ปเจอแบบนี้ไปไม่เป็นวุ้ย
!!!
ผมหันกลับไปหาเขาอีกครั้งจากแรงฉุดที่ข้อมือ
“เดี๋ยวสิ”
“อะไรอีกคุณ” นั่นแน่....เสียงแข็งได้อีกกู โอยยย...ไอ้ฝรั่งขอกูไปตั้งหลักก่อน เดินเข้างานไปก่อนเดี๋ยวกูเดินตามไปถามชื่อ
“ผมชื่อชอร์น”
ตึง!!!
ให้ตายสิ! ผมได้ยินเสียงเปียโนคีย์หนึ่งดังในหัวจนตัวเองไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย ใจเย็นๆๆ โอยยย...กูยังไม่ทันได้ถามเลยบอกก่อนแล้ว อ๊าก...กูอยากกรีดร้อง
“บอกผมทำไม”
ขมวดคิ้วกลับไปประหนึ่งจะบอกว่าบอกกูทำเพื่อ? แต่ความจริงตอนนี้ใจผมเต้นแรงมาอ่ะ
หมอนั่นเลิกคิ้วนิดนึงก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “เขินเหรอครับ?”
“พูดอะไรของคุณ!”
“ผมบอกว่าคุณเขิน”
“ไม่ได้ให้ย้ำเว้ย!!” ผมสะบัดแขนออกแต่ไอ้ชอร์นวิญญาณญาติจอร์นวิญญูก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยดิวะ!” ผมพยายามพลิกข้อมือตัวเองออกจากมือยักษ์ของมันแต่ก็ทำไม่ได้ซักที
“ผมจับมือคุณอยู่นะรู้ไหม” อยู่ๆ ไอ้หมอนี่ก็พูดขึ้น
“แล้วจะทำไม”
เออ! อยากจับก็จับไปวะ แม่ง...ทำยังไงก็ไม่ยอมปล่อย
“ผมถึงรู้ว่าใจคุณเต้นแรงมาก”
ตึกๆ ตึกๆ
ตู๊บบบบบ!!!
ไปไม่เป็นแล้วครับ...ตอนนี้ผมรู้สึกใบ้กินไปชั่วขณะ อัมพาตแดกทั้งตัวไปแล้ว
“อ้ะ!” ผมสะดุ้ง หมอนั่นยื่นมือที่ว่างมาลูบแก้มผม
“หน้าแดงแล้วครับ ฮึๆ”
ตู๊บบบบบบบบบบ!!
ตายอีกรอบ....
ช่วยไอ้แพนด้วยครับ
ไอ้แพนแพ้รอยยิ้มฝรั่ง...
แต่ก็นะครับ! ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าเจอกันอีกรอบผมจะเข้าไปถามชื่อเขา แต่ผมยังไม่ทันถาม เขาก็บอกชื่อมาก่อนแล้วซะงั้น เพราะฉะนั้นผมก็จะพูดคำอื่น ในเมื่ออุตส่าห์บังเอิญได้มาเจอกันขนาดนี้แล้ว
“ผม..”
“ครับ?”
ผมกวักมือเรียกให้เขาโน้มตัวลงมา และร่างสูงใหญ่กว่าชายไทยก็ทำตาม
“คุณชอร์น..”
ผมยกมือป้องปากแล้วยื่นหน้าไปข้างๆ หูเขาก่อนจะกระซิบสิ่งที่ตัวเองรู้สึกมาตั้งแต่สบตากับเขาครั้งแรก
“ผมชอบคุณ”
-------------------------------------------------------
มาต่อแล้วเรื่องสั้นนน จบด้วยเลย :katai4:
ที่คุณ MukmaoY ถามว่านัทเจอฝรั่งจนเป็นเกย์ไม่ใช่น้านัทไม่ได้เป็น 5555 แพนมันพร่ำเพ้อเอง :laugh:
ตอนนี้คนเขียนแต่งขึ้นเพราะว่าอยากให้เรื่องนี้จบแฮปปี้น้า
การสบตากับฝรั่งสองครั้งเอามาเป็นแรงบันดาลใจเฉยๆ
ตอนแรกคนเขียนก็ตั้งใจว่าจะเขียนตอนเดียวจบแต่แรก
แต่ไหนๆ ก็ไม่น่าจะได้เจอกันอีก ก็ให้ในนิยายสมหวังแล้วกัน
-
555น่าร้าก
แพนใจง่ายอ่ะ55
ทำไมพี่ชอร์นวิญาณเด็ดขนาดนี้
:-[
-
บอกชอบกันเลย หึหึ
-
บังเอิญ....บังเอิญใจตรงกัน
“ผมชอบคุณ”
ชอร์นจำไม่ได้แล้วว่าเขาใจเต้นแรงครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ล่าสุดตอนไหน เขาบอกได้แต่เพียงว่าเสียงกระซิบแผ่วเบาเมื่อกี้กลับทำให้ใจของเขาสั่นรัวเหมือนหน้ากลองที่เพิ่งถูกตี
ร่างสูงรีบจับไหล่บางๆ ตรงหน้าก่อนคนที่เพิ่งสารภาพความในใจจะรอยนวลหนีไปได้ “จะไปไหนครับ? บอกชอบผมแล้วจะหนีไปง่ายๆ เหรอ”
เสียงทุ้มต่ำนุ่มๆ กระซิบข้างหูอีกคนเบาๆ ทำให้แรงดิ้นขลุกขลักในตอนแรกจางหายไป ชอร์นเปลี่ยนจากมือที่เกาะกุมไหล่เปลี่ยนกอดเอวหลวมๆ โชคดีที่ตรงนี้เป็นหัวมุมแคบๆ ก่อนจะถึงห้องโถงของฮอลล์ เขาถึงไม่เกี่ยงงอนที่จะลวนลามคนตรงหน้า เพราะภาพชายสองคนที่ยืนกอดกันอย่างนี้คงสร้างความแปลกตาของคนที่เดินผ่านไปมาพิลึก
“เปล่านะ...แค่ขอไปตั้งหลักก่อน” คนที่เอาคางเกยบนบ่าอีกคนกล่าวขึ้นด้วยใบหน้างอง้ำ แต่ประโยคหลังก็ทำให้เขาต้องระบายยิ้มออกมา
“ตั้งหลักตรงนี้ได้ไหมล่ะ” ถามเองก็รู้สึกเขินเอง
“แล้วเห็นไปรึยังล่ะ” อีกบอกแล้วก็มุดตัวเองกับอกเขาจนกลัวว่าจะหายใจออกไหม
“มุดไปขนาดนั้นหายใจออกเหรอครับ”
“อื้อ...”
ชอร์นพยายามจะดันตัวอีกคนออกมาเผชิญหน้ากันแต่เจ้าตัวก็ไม่ดื้อไม่ยอมเอาท่าเดียว จะเรียกชื่อก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ถามชื่ออีกคน เลยทำได้แต่เรียกคุณๆ เท่านั้น
“ถ้าคุณไม่ยอมยืนดีๆ ผมก็จะกอดคุณอย่างนี้แล้วเดินไปทั่วฮอลล์เลย”
“จะบ้ารึไง!!”
ได้ผล อีกคนยอมดันตัวเองออกให้เขาได้มองหน้าชัดๆ ถึงได้รู้ว่า หน้าแดงแจ๋เลย
“ไม่ทำหรอกครับ แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้คุณก็ไม่ยอมออกจากอกผมน่ะสิ” พูดไปแล้วคนตัวเล็กก็ได้แต่เพิ่มสีแดงลงบนหน้าตัวเอง น่ารักอะไรอย่างนี้นะ เพราะอย่างนี้ไงถึงมองมาตั้งแต่ตอนนั้น
“ก็มันเขินหนิ ขอเวลาเคลียร์ตัวเองแป๊ปดิ”
“ไม่ให้ครับ เดี๋ยวไม่ได้ซื้อหนังสือพอดี” ชอร์นเพิ่งรู้ว่าการทำให้คนน่ารักตรงหน้าทำสีหน้าบึ้งตึงนั่นจะมีความสุขถึงเพียงนี้
“โอเค งั้นไปละ”
“เดี๋ยวสิครับ” เกือบรั้งตัวไว้ไม่ทัน คนอะไรไวชะมัด
“อะไร ก็แยกไปซื้อหนังสือไง”
ชอร์นได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับความขี้ใจน้อยและเอาแต่ใจของคนตรงหน้า แต่ก็น่าแปลกที่เขาไม่นึกโกรธหรือรู้สึกรำคาญ กลับกันเขาชอบที่อีกฝ่ายแสดงออกอารมณ์อย่างนี้ เพราะมันทำให้รู้ว่าตัวเอง..สำคัญ
“ไม่เอาครับ ไปด้วยกัน”
“....”
“อุตส่าห์ได้เจอกันอีกครั้งยังจะหนีผมไปอีกเหรอ”
“.......”
อีกคนไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่ก้มหน้างุดมองพื้นประหนึ่งว่าบนพรมมีลายแทงสมบัติ แต่โอกาสนี้แหล่ะ เขาจะได้รุกหน้ากับอีกคนสบายๆ
“มาทำให้ผมคิดถึง แล้วก็บอกว่าชอบผม แล้วยังจะหนีไปอีก..” คราวนี้ชอร์นยื่นมือไปเชยคางอีกคนให้สบตา “ผมไม่ยอมหรอกนะครับ”
ให้ตายสิ! ผู้ชายคนนี้จะหวานไปไหนนะ แพนเพิ่งรู้สึกตัวไปแล้วล่ะว่าไม่น่าสารภาพไปเลยว่าชอบคนๆ นี้ เพราะหลังจากที่บอกไปชอร์นก็มีแต่จะทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเขาเต้นแรงมาก...มากจนกลัวเป็นโรคหัวใจ
“มะ..ม มาบอกไม่ยอมๆ นี่ ไม่ยอมอะไร ผมไม่เข้าใจหรอกนะ” แพนได้แต่กรนด่าตัวเองในใจที่ไม่มีความกล้าพอสบดวงตาสีน้ำข้าวคู่นั้น จึงทำได้แต่ไล่สายตาไปทางอื่น แต่ชอร์นก็จับโครงหน้าอีกคนไว้บังคับให้สบตากับตัวเองก่อนจะเอ่ยประโยคที่สามารถทำให้อีกคนใจหยุดเต้นได้
“ก็ไม่ยอมปล่อยให้คลาดสายอีกสิครับ”
ตอนนี้แพนรู้แล้วว่าเขาไม่ได้แพ้แค่สายตาคมสีน้ำขาวของชายคนนี้ แต่เขาแพ้ทั้งรอยยิ้ม คำพูด การกระทำ เขาแพ้ทุกๆ อย่างของคนที่ชื่อชอร์นเลยจริงๆ
“นะครับ อย่าหนีผมไปไหนนะ”
แพนพยักหน้ารับคำขออีกคนอย่างเต็มใจ ความรู้สึกในตอนนี้ของตัวเองมันไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้จริงๆ มันอิ่มเอิบ พองโตจนรู้สึกคับแน่นที่อก ความดีใจมันเอ่อล้นออกมามากมายแค่ไหนไม่รู้ที่รู้ว่าคนตรงหน้าก็รู้สึกเช่นเดียวกับตัวเอง
ตั้งแต่ครั้งแรกที่สบสายตากับคนๆ นี้ด้วยความบังเอิญ แล้วก็ได้แต่ภาวนาว่าให้ความบังเอิญนี่มันเกิดขึ้นอีกครั้ง และพอมันเกิดขึ้นอีก กลับเป็นเขาเองที่ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปหาซ้ำยังตีตัวออกห่าง แต่คนตรงหน้าก็ทำให้เขาเผยความในใจให้รู้ก่อนจนได้ แล้วก็ยังมาพูดจาร้ายกาจพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้เหนื่อยหัวใจ
แพนตกหลุมรักคนๆ นี้เข้าซะแล้วเต็มเปา...
fin.
-
ถึงจะรุกเร็วไปนิสส
แต่น่ารัก เค้าให้อภัย :mew3:
-
บังเอิญได้น่ารัก
บังเอิญใจตรงกันเค้านี่เรียกว่าพรหมลิขิต อิอิ
-
:กอด1: น่ารัก
-
:L2:
-
น่ารักจัง อยากบังเอิญแบบนี้บ้างงงง
:mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ่านแล้วเขินตาม
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2
-
อ่านแล้วยิ้มเลย หวานมากมาย 555
-
เดี๋ยวๆ จบแล้วเหรอ :laugh:
กำลังดีเลยอ่ะ กำลังสนุก
-
เดี๋ยว ๆ นี่จบแล้วเหรอ
-
ความบังเอิญนี่... มาพร้อมกับพรหมลิขิตนะ
ชอบ อ่านแล้วเขินมาก เอาจริงแอบอยากขอตอนพิเศษนะ
แต่จบแบบนี้ก็น่าเอาไปคิดเองดี อย่างน้อยก็รู้ว่าใจตรงกันแล้ว :-[
-
เขินๆๆ :-[
-
จบเเล้ววววว ไม่เอาอ้า(งอแง) จะอ่านต่อง้า~อ่านเเล้วเขินดี ขอบคุณนะคร้าบบบบบบ
-
ฟินนนนนนนนน
>/////<
อ่านแร้วใจมันหวิวๆๆ ชอบอ้ะ ^O^
-
น่าจะมีต่อเน้ออออ
-
:-[ ชอบมากค่ะ อ่านแลัวเขิน เขียนอีกนะ จะรอติดตาม
-
งู้ยยเขินนนนนนนนนน :-[ :-[ :o8:
-
น่ารักมากครับ .... ขอบคุณครับ
-
อร๊ายยย เขินสุดๆค่ะ ตัวบิดเป็นเกลียวน็อตเลย 55
ชอร์นหล่อมากกกกอ่ะ นึกภาพแล้วใจจะละลาย ><
แพนนี่ร้ายนะ บอกชอบแล้วชิ่ง กร๊ากก อย่างฮาาาา
ชอบมากๆค่ะ น่ารัก อบอุ่นดี ขอบคุณนะค้าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านแล้วเขิน อ่านแล้วฟิน อ่านแล้วจิกเบาะเก้าอี้ทำงาน
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
-
แรกพบสบตาเมื่อเจอหน้าเธอ...~ :heaven
น่ารักมากค่ะ.อยากบังเอิญแบบน้องแพนบ้างจังเลย. :-[
-
อยากมีเรื่องบังเอิญแบบนี้มั่งจัง
-
บังเอิญได้น่ารักมากๆ
-
:hao7: :hao7: อร๊ายยย ไม่เข้ามาดูกระทู้เรื่องนี้นานมาก แต่ก็ตามอ่านเรื่องอื่นๆ ในเล้าตลอด
พอมาเปิดดูอีกทีก็อดดีใจไม่ได้ค่ะ มีคนมาอ่านเม้นเยอะเลยอ่ะ :man1:
ความจริงเรื่องนี้มีตอนพิเศษที่ดองไว้นานม๊ากก ก ก ก ก ก ตั้งแต่ตอนไปฝึกงานปีก่อนจริงๆ
แถมยุ่งๆ เลยแต่งไม่เสร็จซักที ตอนนี้มีไฟกำลังอยากแต่งนิยายเล่น
เลยอยากลงตอนพิเศษเรื่องนี้ให้หมดอย่างที่ตั้งใจไว้
ขอบคุณคนอ่านมากๆ เลยนะคะ :pig4:
คือพอได้กดเข้ามาดูอีกที มีกำลังใจแต่งเลยยย :mew1:
ตอนนี้มาแจ้งไว้ก่อน สัญญาว่าจะมาอัพตอนพิเศษของน้องแพนคุณชอร์นนะคะ :กอด1:
-
มารอแล้วนะค้า~ :L2:
-
รอๆๆๆๆๆๆ ตอนพิเศษ
-
:pig4: เป็นความบังเอิญที่น่ารักมากใจตรงกันสุดๆ
-
บังเอิญ...หลังจากนั้น
หลังจากวันที่เราสองคนสารภาพความในใจและตกลงคบกันในที่สุดจนตอนนี้ก็ผ่านมาได้หกเดือนแล้ว คุณชอร์นผู้ที่มีความเป็นสุภาพบุรุษในตัวเองสูงต้องการจะดูแลเอาใส่ใจคนรักของตัวเองอย่างเต็มที่จึงเอ่ยปากขอแพนให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน
แรกๆ ที่ชอร์นขอร้องปนเซอร์ไพรสตอนที่ไปเที่ยวหัวหินด้วยกันตอนนั้น แพนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนขอแต่งงานยังไงยังงั้น ไม่คิดตัวเองจะได้รับประสบการณ์อย่างนี้จากคนรักด้วยซ้ำ แต่คำตอบในตอนนั้นกลับมีเพียงแค่คำว่าขอคิดดูก่อน ทั้งที่อยากจะกระโดดตอบตกลงด้วยซ้ำ ...แบบนี้เขาเรียกว่าเล่นตัวมั้ยนะ
เอาตรงๆ ตัวแพนยังไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตร่วมกับชอร์นเท่าไหร่ นั่งคิดนอนคิดบิดไปบิดมาจนเอวแทบเคล็ดไปแล้วเพราะกลัวภาพลักษณ์ของชอร์นอาจจะดูไม่ดีต่อสายตาคนอื่นๆ แพนเลยอยากจะปรึกษาเพื่อนเพื่อให้ได้คำตอบที่ดีและเหมาะสมที่สุด แต่พอไปเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าเพื่อนรักตัวดีคนเดิมฟัง ผลที่ได้ก็คือแพนได้มายืนอยู่ด้านล่างคอนโดของชอร์นพร้อมเสื้อผ้าบางส่วนและของใช้ที่จำเป็นเรียบร้อยแล้ว ส่วนของอื่นๆ ในห้องไอ้นัทจะขนมาให้อีกที
....ไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือเลยนะ ไอ้เพื่อนบ้า!....
ตอนแรกที่วิตกกังวลเรื่องสายตาของคนอื่นตอนนี้ตัดทิ้งไปได้เลย เพราะสิ่งที่แพนกำลังกลัวที่สุดในตอนนี้ก็คือ...ครั้งแรกของทั้งสองคน
ใช่! ใช่แล้ว! ถูกต้องที่สุด! อย่างที่บอกในตอนแรกว่าชอร์นเป็นคนที่แสนสุภาพบุรุษสุดๆ เพราะถึงแม้จะ..ลวนลาม ทั้งหอม ทั้งกอด ทั้งจูบ หรือแสดงความรักยังไงก็ตาม แต่เขายังคงให้เกียรติคนรักโดยรอคอยวันที่แพนพร้อมจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งตัวเองได้อย่างดี ความจริงมันไม่ใช่เรื่องที่น่าหนักใจเลยซักนิด ถ้าไม่ติดว่านัทมันไม่มาเป่าหูแพนจนจิตตกก่อนที่จะเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา
…
..
.
“คบกันมาก็นานตั้งหกเดือน แต่ไม่ยอมให้เขาซักทีนะมึงเนี่ย”
“ทำไมล่ะ ถึงกูจะเป็นผู้ชายแต่ก็ไม่ได้หมายความกูต้องง่ายนี่”
“ไม่ได้เกี่ยวกับว่าง่ายไม่ง่าย มันก็สมควรแก่เวลาแล้วป้ะ ไม่พร้อมตอนนี้แล้วจะพร้อมตอนไหนครับคุณแพน”
“ก็ตอนที่กูพร้อมไงครับคุณนัท ไม่ช่วยแล้วอย่ามาชวนกูคุยดิวะ”
“มึงนี่ไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ แฮะ” คำพูดของเพื่อนสนิททำให้แพนต้องเงยหน้ามามองอย่างสงสัย
“อะไรที่มึงว่ากูไม่รู้อะไร”
“มึงไม่รู้จริงๆ เหรอว่าผู้ชายเขาขอแต่งงานทำไม” จริงๆ ความคิดที่ว่าชอร์นทำเหมือนขอแต่งงานนี่แพนไม่ได้บอกเพื่อนไปหรอก แต่มาย้ำความคิดนี้อีกทีมันก็อดจะรู้สึกหวิวๆ ในใจไม่ได้
“ขอแต่งงานอะไรของมึง! แล้วกูก็ผู้ชายทำไมจะไม่รู้ เขาก็อยากจะสร้างครอบครัวไง”
“เออ..มึงก็ไม่โง่นี่หว่า” ....ก็ไม่โง่สิ สาส
“มึงจะพูดไรก็พูดมา อย่ามาเนียนด่ากู”
“โอเค งั้นมึงฟังกูดีๆ นะครับ ผู้ชายเนี่ยถ้าอยากแต่งงานแสดงว่าอยากสร้างครอบครัว แล้วสร้างครอบครัวนี่ก็ต้องมีลูก แล้วไอ้วิธีปั๊มลูกมันคืออะไรล่ะครับมึงงง... ให้กูย้ำมั้ยว่าเขาอยากได้อะไรจากมึง”
…
..
.
นี่แหล่ะมั้งที่ทำให้แพนยังยืนอยู่หน้าตึงๆ ตรงนี้ ยิ่งเห็นคุณชอร์นสุดหล่อเดินยิ้มออกจากลิฟต์ยิ่งรู้สึกหวั่นไหว ไม่ใช่ละ ตื่นเต้นสิ! ไม่ได้มือสั่นด้วยนะแต่ทำไมกระเป๋ามันลื่นๆ วะ ไม่ได้แอบเข้าเวปอะไรเพื่อทำการบ้านเล้ยย...ไม่มีจริงจริ๊งงง
TBC.
******************************************************
เอาความเวิ่นเว้อของน้องแพนไปสั้นๆ ก่อนละกันเนาะ :really2:
ชีวิตหลังความรักที่ลงล๊อคกันของทั้งสองคนก็ดูจะธรรมดาๆ
ของคนรักกันทั่วๆ ไป เรื่องง่ายๆ ของชีวิตคู่ทั้งน้านนน
-
สำหรับเรา 'ความธรรมดา' หลังคบกันแล้วนี่ล่ะค่ะ คือเสน่ห์ที่น่าติดตามต่อไปได้เรื่อยๆ :-[ รอตอนต่อไปนะค้าา...
-
555 แพนเตรียมตัวมาดีแล้วใช่ป่ะ
-
:hao6: มีตอนพิเศษด้วยยย
-
แพนนนนน เตรียมใจมาดีรึยัง :-[
ส่วนนัทนี่เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ :laugh:
-
นี่แหล่ะมั้งที่ทำให้แพนยังยืนอยู่หน้าตึงๆ ตรงนี้ ยิ่งเห็นคุณชอร์นสุดหล่อเดินยิ้มออกจากลิฟต์ยิ่งรู้สึกหวั่นไหว ไม่ใช่ละ ตื่นเต้นสิ! ไม่ได้มือสั่นด้วยนะแต่ทำไมกระเป๋ามันลื่นๆ วะ ไม่ได้แอบเข้าเวปอะไรเพื่อทำการบ้านเล้ยย...ไม่มีจริงจริ๊งงง
...ตอนกลางวันชอร์นคงยังไม่มีอารมณ์หรอกมั้ง ใช่ว่าจะไม่เคยมานอนค้างซะหน่อย แต่ถ้างั้นก็คืนนี้ดิ! แล้วต้องทำไงบ้างอ่ะ ไม่กล้าไปซื้อของที่ต้องใช้ด้วย แล้วชอร์นมันจะเตรียมไว้มั้ย แล้วถ้ากูถามนี่คือกูอ่อยใช่มั้ย แล้วๆๆ ๆ ....
“แพน แพนครับ!”
“หื้อ ค้าบ ป่ะๆ เอากระเป๋าไปเก็บเนอะ” คนที่เหม่อไปไกลเพิ่งได้สติก็รีบถือกระเป๋าเดินนำไปที่ลิฟต์ทันทีทิ้งให้ชอร์นยืนงงกับท่าทางคนรัก
ทั้งสองคนเข้ามาในลิฟต์แล้วกดตัวเลขชั้นที่จะขึ้นไปทันที แพนได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ตอนที่ตัวเลขเลื่อนเพิ่มจำนวนชั้นขึ้นเรื่อยๆ ชอร์นจับอาการแปลกๆ ของคนรักได้ แต่เพราะไม่อยากซักไซ้อะไรมากเลยต้องคอยสังเกตพฤติกรรมต่อไป
“แล้วของอื่นๆ ล่ะครับ พรุ่งนี้เราค่อยไปขนใช่มั้ย”
“!! หื้อ..เอ่อ ใช่ ใช่ๆ ไอ้นัทบอกว่าจะจัดการให้พรุ่งนี้ เรารออยู่ที่นี่ก็พอ”
“แพนเป็นอะไรรึเปล่าครับ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ผมเห็นแพนแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ชอร์นเขยิบเข้าหาคนรักพร้อมกับยื่นมือไปไล้แก้มอย่างแผ่วเบาจนคนถูกสัมผัสเกร็งร่างกายไปอัตโนมัติ
“แพน..คือ..”
ติ๊ง!!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นก่อนแพนจนทางพูดคำตอบได้แต่โล่งอกในใจเท่านั้น แสดงว่าชอร์นต้องสังเกตว่าตัวเองผิดปกติแน่ๆ ต้องรักษาความปกติไว้ๆ มันไม่มีอะไร ห้องชอร์นก็เคยมาค้างแล้วตั้งหลายที ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปซักหน่อย ไม่เห็นต้องตื่นเต้นเลยแพน
ชอร์นไขกุญแจห้องอย่างไม่รีบร้อน แต่คนมองนี่สิมือชื้นเหงื่อจนกระเป๋าลื่น ชอร์นหันมายิ้มให้ก่อนจะเปิดประตูให้แพนเดินนำเข้าไปก่อน เดินผ่านประตูไปได้ไม่เท่าไหร่ชอร์นก็ตรงเข้ามากอดด้านหลังคนรักจนทำกระเป๋าล่วงตกลงพื้น
“ชอร์น!! เล่นอะไรน่ะ แพนตกใจหมด!”
“ก็ผมดีใจนี่ครับ วันนี้และวันต่อๆ ไป แพนจะได้อยู่ห้องนี้ นอนที่นี่ ใช้ชีวิตกับผม” คำพูดของชอร์นทำให้คนในอ้อมกอดเขินหน้าแดงจนทำไม่ถูก ...คนบ้า! เล่นมาพูดเบาๆ ข้างหูอย่างนี้มันก็เขินสิ!
“แพนก็..ดีใจเหมือนกัน” ชอร์นได้ยินอย่างนั้นก็รีบหันหน้าคนรักมาหาตัวเองโดยเร็ว
“แพนครับ รู้ใช่มั้ยว่าผมทำแบบนี้หมายความว่ายังไง” ชอร์นจับมือคนรักขึ้นมาจูบส่งสายตาที่มีความหมายมาให้ ..เดี๋ยวสิ! หมายความว่าอะไรยังไง ชอร์นจะทำตรงนี้ ตอนนี้จริงเหรอ! นี่เพิ่งสิบเอ็ดโมงเองนะ
“มะ..หมายถึง..อะไร เหรอ” แพนได้แต่เสตาไปด้านข้างไม่กล้ามองแฟนหนุ่มขึ้นมาซะงั้น
ชอร์นยิ้มอ่อนโยนแล้วยื่นหน้าไปจูบอีกคนเบาๆ บดคลึงช้าๆ อย่างไม่รีบร้อน ถ่ายทอดความรักที่ตัวเองมีให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือทั้งสองลูบไล้แผ่นหลังที่กำลังสั่นสะท้านให้ผ่อนคลาย แพนรู้สึกเลยว่าหัวใจตัวเองเต้นเร็วและแรงมากแค่ไหน แต่ด้วยเพราะก็เตรียมใจมาแล้วส่วนหนึ่งจึงยอมปล่อยตัวปล่อยใจล่องลอยไปกับสัมผัสอีกคนพัดพาไป
แต่พอจูบไปได้ซักพักแพนกลับรู้สึกเย็นๆ ที่ต้นคอตัวเอง สัมผัสบางเบาเหมือนโลหะเส้นเล็กทำให้คนเคลิ้มเมื่อครู่ได้สติขึ้นมาลืมตามองคนรัก ชอร์นถอนจูบช้าๆ แล้วเลื่อนไปหอมแก้มซ้ายขวาอย่างอ่อนโยน แพนก้มลงมองเส้นโลหะสีเงินที่สะท้อนแสงอยู่ตอนนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องร้องไห้ออกมากลับเป็นแหวนทองคำขาวที่ถูกร้อยเข้าไปเป็นจี้ของสร้อย
“ชอบมั้ยครับ”
แพนพูดอะไรไม่ออกเพราะก้อนของความรู้สึกมันตีตื้นขึ้นมาจนจุกไปหมด ทำได้แค่พยักหน้าแรงๆ ให้อีกคนรับรู้ว่าดีใจมากแค่ไหน ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าคนรักจะทำอะไรให้ขนาดนี้
“ผมไม่กล้าสวมให้ในตอนนั้นเพราะแพนบอกขอคิดดูก่อน แต่ตอนนี้...แพนมายืนตรงนี้ที่ห้องนี้ แพนยืนยันแล้วว่าจะมาใช้ชีวิตอยู่กับผม ผมเลยอยากทำให้แพนมั่นใจว่าผมจริงจังและจริงใจกับแพนจริงๆ” ชอร์นรวบมืออีกคนที่หยิบแหวน
“จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้าพอที่จะสวมมันให้แพน เพราะผมอยากให้แพนเป็นคนบอกให้ผมสวมให้เองมากกว่า" แพนรีบยกมืออีกข้างมาจับมือคนรักกุมไว้
“งั้น..ฮึก ก็สวมเลย แพนพร้อมฮึก..พร้อมแล้ว” ชอร์นจูบคนรักอีกครั้งด้วยความดีใจแล้วค่อยๆ นำแหวนสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายคนตรงหน้าช้าๆ แพนโผล่เข้ากอดอีกคนทันทีทั้งสะอื้นไม่หาย
“หึหึ ไม่ร้องนะครับ วันนี้มาอยู่วันแรก ร้องไห้แบบนี้จะเสียฤกษ์เอานะ”
“ฮึก..ก็ใครให้ชอร์นมาเชอร์ไพรสล่ะ” แพนพูดอู้อี้บนอกอีกคน ไม่ยอมให้เห็นหน้า
“แล้วซุกหน้าลงไปซะขนาดนั้น หายใจออกเหรอครับ”
“งื้ออ”
“ฮ่ะๆๆ ฮาห์..ผมมีความสุขจัง” ชอร์นกอดอีกคนแน่นซึมซับความรู้สึกในตอนนี้ให้มากที่สุด
“...”
“แพนรู้มั้ย ผมรอวันนี้มานานมากเลยนะ”
ชอร์นพูดความรู้สึกของตัวเองไปเรื่อยๆ ในขณะที่คนในอ้อมกอดใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง ใช่...แพนกำลังคิดว่าชอร์นรอเขามากไปจริง เพราะมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระ มองคนรักแต่ในด้านนั้น ทั้งที่ความจริงชอร์นไม่เคยเรียกร้อง หรือแสดงความต้องการอะไรออกมาให้ได้ลำบากใจเลย มีแต่ตัวเองที่คิดสารตะไปเรื่อย
บางที..มันก็คงถึงเวลาที่เขาควรมอบอะไรบางอย่างให้ชอร์นอย่างที่นัทว่าไว้จริงๆ
“ชอร์น...” แพนเอ่ยเรียกอีกคนเบาๆ
“ครับ?”
“แพน..” สูดหายใจเข้าลึกๆ “พร้อมแล้วนะ”
“พร้อมอะไรครับ?”
....
..
.
“แพนพร้อม..จะเป็นของชอร์นแล้ว”
TBC.
**********************************************
จะมีใครรอฉากต่อไปมั้ยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
รึจะมีใครด่าเค้ามั้ยยย ที่ตัดฉับแบบนี้
อย่าว่าเค้าเลยน้าาา :hao5: :hao5:
ไม่ได้แต่งฉากฉึกๆ นานแล้ว
-
แพนน่ารักมากเลยค่ะ โอยย~ เป็นคนขี้คิดมากที่น่าเอ็นดูสุดๆ เราเชื่อนะว่าแพนไม่ได้ศึกษาเรื่องนั้นมาก่อนน่ะ จริง จริ๊ง… :laugh:
-
ดีใจไปกับชอร์น เขินไปกับแพน
ไม่ว่าหรอกค่ะที่ตัดฉับ
แต่อยากให้รู้ว่ารอฉากฉึกๆอยู่นะ
-
พร้อมแล้ววว
-
tbc!!!
ชอบคู่นี้อ่า อ่านแล้วรู้สึกดีจัง
ป๋าชอร์นสู้ๆ อย่าทำให้น้องเจ็บนะคะ :hao7:
-
:o8: เขินตัวบิด
-
อร้ายยยยยยยยย
พร้อมอ่านค่ะ
เขินเขิน
-
ถ้าก่อนหน้านี่เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงตอนนี้ก็คงใกล้จะเที่ยงแล้วล่ะ หลังจากที่พูดคุยเคลียร์ความรู้สึกกันทั้งสองฝ่ายเรียบร้อยแล้ว ชอร์นก็พาคุณแฟนที่น่ารักมาเลื่อนตำแหน่งใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิมที่ห้องนอน คนที่เอ่ยปากบอกว่าตัวเองพร้อมแล้วๆ พอเดินก้าวเส้นเขตแดนไปยังห้องนอนกลับยืนตัวเกร็งนิ่ง แพนตาโตหนักกว่าเก่าทันทีที่เห็นเตียงสีขาวหลังใหญ่กลางห้อง
ชอร์นลอบยิ้ม ใจจริงไม่ได้คิดจะพาแพนเข้ามาทำอะไรอย่างว่าที่เจ้าตัวหรอก คบกันมาตั้งกี่ปีทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแฟนตัวเองขี้อายมากขนาดไหน แค่ทำใจกล้าพูดคำนั้นออกมาก็ดีใจมากโขแล้ว ชอร์นจูงมืออีกคนให้ลงมานั่งบนเตียงข้างๆ กัน แพนนั่งตัวเกร็งมือที่วางอยู่หน้าขาสั่นขึ้นมาอัตโนมัติ
“แพนครับ...”
“ห้ะ! อ..อะไร..ชอร์น” ทำหน้าตาตื่น แก้มที่มักมีเลือดฝาดตอนนี้กลับแดงขึ้นจนทั่วทั้งใบหน้า
“ผมเข้าใจแพนนะ ถ้าแพนยังไม่พร้อมยังไงผมก็รอได้” ส่งยิ้มอบอุ่นให้อีกคนได้สบายใจก่อนจะใช้มืออีกข้างไกล่ผมที่ตกลงมาอย่างนุ่มนวล
“ชอร์น..”
“ผมรักแพน รักที่แพนเป็นแพน ไม่ได้หวังครอบครองอะไรทั้งนั้น” คำพูดของคนตรงหน้าทำเขารู้สึกตื้นตันในอกน้ำตามันไหลออกมาเอง แพนโผเข้ากอดคนรัก รัดแน่นอย่างอยากให้รู้ว่าก็รักอีกคนไม่ต่างกัน
“แพนก็รักชอร์นนะ แพนพร้อม พร้อมแล้วจริงๆ”
เสียงหวานติดจะสั่นเล็กน้อยเพราะแรงสะอื้น ชอร์นดันตัวอีกคนออกไปก่อนเชยคางขึ้นมาสบตาด้วย ใช้นิ้วโป้งไล้ริมฝีปากด้านล่างก่อนก้มลงไปจูบบางเบา เขาไม่เร่งรีบ ทุกอย่างดำเนินไปเรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไป จนแพนเป็นคนเผยอปากตอบรับลิ้นเขาให้สอดเข้าไป
ชอร์นใช้สองมือยกตัวแพนให้นั่งลงบนตักโดยปากของเรายังแนบสนิทอย่างอยู่นั้น เขาสอดมือเข้าไปลูบแผ่นหลังเนียนลื่น ลามไล้ไปถึงด้านหน้าแล้วสะกิดยอดอกให้อีกคนสั่นสะท้าน
“อื้ม!” แพนสะดุ้ง แม้จังหวะในการจูบจะขาดตอนแต่ก็ไม่ยอมถอนปากออกมา ซ้ำยังยกมือขึ้นเกี่ยวคอบดเบียดร่างกายตัวเองเข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้นกว่าเดิม
“ฮาห์...” ชอร์นถอนจูบออกมา มองคนรักที่ตอนนี้ริมฝีปากแดงเจ่อไปหมด ก่อนจับชายอีกฝ่ายถกขึ้นถอดจากตัวโยนลงข้างเตียง ส่วนแพนก็จัดการปลดกระดุมเสื้อเขาแล้วลูบไล้มัดกล้ามตรงหน้าท้องเบาๆ ชอร์นเกร็งหน้าท้องจนลอนกล้ามนูนขึ้นขัดเจน แล้วจับมือที่ซุกซนขึ้นมาจูบทีละนิ้ว
“วันนี้แพนน่ารักจัง” ชอร์นพูดเพ้อๆ ดันอีกคนให้นอนราบไปกับเตียง จัดการปลดกางเกงออกให้พ้นทางเหลือไว้แค่กางเกงในตัวจิ๋ว
“ชอร์น..” ถึงจะทำใจกล้าหน้าด้านแต่พอเอาเข้าจริงแพนก็ชักจะเริ่มกลัวไม่น้อย สองขาถึงยกชันเข่าขึ้นมาเผื่อว่าจะช่วยปกปิดตัวเองได้บ้าง ชอร์นที่เห็นภาพนี้เข้าเล่นเอาเลือดกำเดาแทบพุ่ง เกิดอาการหน้ามืดความดันเลือดสูบฉีดจนควบคุมตัวเองไม่ไหว ไม่คิดมาก่อนเลยว่าแฟนตัวเองจะเอ็กซ์เซ็กแตกขนาดนี้
ตอนนี้ชอร์นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลายเป็นตาแก่หื่นกามเข้าไปทุกที พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะใช้มือดันเข่าของแพนแยกออกจากกันจนกว้าง คนถูกทำให้อยู่ในท้วงท่าที่น่าอายรีบหยิบหมอนมากอดปิดหน้าตัวเองไว้ ชอร์นยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของอีกคนก่อนจะหันมามองส่วนเร้นลับที่ยังถูกปิดบังด้วยชั้นในตัวบางอยู่ เห็นรู้สึกกระหายอยากจนต้องแลบลิ้นเลียปากตัวเอง
ถึงจะผ่านเรื่องอย่างนี้มามากพอสมควร แต่เพราะว่าเป็นแพนมือที่หมายจะยื่นไปลูบไล้ตรงส่วนนั้นถึงได้สั่นเป็นเจ้าเข้า ทั้งตื่นเต้น ทั้งอยากทำ แพนคงไม่รู้หรอกเขาเองก็กลัวไม่ต่างกัน เพราะนี่เป็นครั้งแรกของเราทั้งสองคน
“อ๊ะ! ชอร์น..” เสียงหวานๆ ครางเรียกเขาทันทีที่แตะมือตรงส่วนผ่านกางเกงใน ชอร์นไม่รีบร้อนลูบไล้มันเบาๆ จนร่างกายของอีกฝ่ายเริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับ มืออีกข้างใช้นิ้วโป้งกดนวดย้ำตรงช่องทางด้านหลัง คนที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้อย่างแพนทำได้แต่นอนกอดหมอนแน่น จิกปลายเท้าลงกับที่นอน
“อ๊า! ชอร์น..อย่า...” เขาก้มลงจูบส่วนกลางที่ตื่นตัวผ่านตัวผ้า ปรนเปรอให้อย่างรักใคร่จนส่วนนั้นเปียกชื้นไปด้วยน้ำลาย
ฟึ่บ!
ชอร์นดึงกางเกงในตัวจิ๋วออกจากร่างอีกคน ส่วนนั้นที่แข็งขึงเต็มที่ดีดตัวทันทีที่ถูกปล่อยออกมา ชอร์นจัดการรูดมันขึ้นลงเบาๆ ก้มลงจูบตรงปลายแดงก่ำที่มีน้ำซึมออกมา แพนไม่กล้าโผล่หน้าออกมาจากหมอน อายเกินกว่าที่สู้หน้าคนรักได้เพราะทั้งเนื้อตัวในตอนนี้ไม่มีอะไรปกปิดอยู่เลย ชอร์นยัดตัวเองขึ้นมาแล้วหยิบหมอนที่อีกคนกอดไว้ทิ้ง แพนหลับตาปี๋เบี่ยงหน้าไม่กล้ามองคนที่คร่อมร่างตัวเองอยู่
“แพน..ลืมตาสิครับ” ชอร์นกระซิบข้างหูแล้วขบกัดเบาๆ ก่อนวกมาจูบปาก แพนลืมตาขึ้นเจอกับสายตาร้อนแรงที่ชอร์นส่งมาจนรู้สึกเขิน ชอร์นก้มลงมาจูบปากอีกครั้งดูดดื่มกว่าเดิม ไล้มือลงไปเขี่ยยอดอกให้ได้ผวากอดอีกด้วย
“ผมมีความสุขมากเลยรู้ไหม” เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมา ชอร์นเกลี่ยผมที่ชื้นเหงื่อออกไปให้แล้วก้มลงไปจูบแก้ม
“แพน..ก็เหมือนกัน”
เราจูบปากกันอีกครั้งก่อนชอร์นจะดันตัวเองขึ้นแล้วปลดซิปกางเกงที่สวมใส่ แพนมองร่างกายของคนตรงหน้าแล้วยิ่งหน้าแดง ชอร์นมีหุ่นที่เซ็กซี่มาก รูปร่างสูงใหญ่ที่ได้มาจากเชื้อชาติตะวันตกบวกกับกล้ามเนื้อที่เจ้าตัวหมั่นออกกำลังไม่เว้นแต่ละวัน ไล่สายตามองต่ำจนเห็นส่วนนั้นแล้วยิ่งหน้าแดงมากกว่าเดิม เพราะส่วนกลางที่ตื่นตัวเต็มที่ของอีกฝ่ายชี้หน้ามาทางเขาอยู่
ชอร์นชักมันขึ้นลงสองสามครั้งแล้วดึงมือให้เข้าไปจับตรงๆ มือของแพนกำมันแทบไม่มิดแต่ยังมีมือชอร์นซ้อนทับอีกชั้น เรารูดมันขึ้นลงอยู่อย่างนั้นจนส่วนปลายมีน้ำซึมออกมา นึกถึงตอนที่ชอร์นไล้เลียตรงนั้นให้ก็เลยจะทำตามบ้างโดยไม่รู้ว่าสิ่งตัวเองคิดจะทำให้แฟนหนุ่มคลั่งตาย
“อ้า! แพน..อาห์”
ชอร์นเกร็งตัวเสียววูบไปทั่วช่องท้อง นึกไม่ถึงว่าคนรักจะทำอะไรแบบนี้ให้ มองจากมุมด้านบนที่มีแพนเคลื่อนปากเข้าออกน้องชายอย่างนี้แล้วชวนอีโรติกชะมัด ชอร์นเลื่อนมือไปลูบผมคนรักอย่างเอ็นดู อยากให้ทำนานมากกว่านี้แต่ก็กลัวตัวเองจะถึงสวรรค์ไปเสียก่อน
“พอได้แล้วครับเด็กดื้อ เดี๋ยวผมจะไปซะก่อน” คนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทำหน้างงชวนแกล้งให้ร้องไห้จริงๆ
ชอร์นดันคนรักให้นอนราบลงไปอีกและแยกขาให้อ้าออกในท่าเดิม ก้มหน้าลงไปคลอเคลียส่วนที่กำลังฉ่ำเยิ้มเต็มที่ จูบไล้สลับกับขดกัดลงมาข้างล่าง มองช่องทางสีชมพูที่ยังปิดสนิท ใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างกดนวดกล้ามเนื้อรอบๆ ให้ยืดหยุ่น แยกปากทางให้ออกจากกันเล็กน้อยแล้วก้มลงจูบใช้ลิ้นดุนเบาๆ
“อ๊า! ชอร์น..ไม่เอานะ ไม่!” แพนเริ่มดิ้นเมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังทำอะไร ถึงแม้ว่าจะแอบศึกษามาก่อนและเตรียมร่างกายมาพร้อมแล้ว แต่ก็ไม่นึกว่าชอร์นจะทำอะไรแบบนี้ให้ตัวเองด้วย
ชอร์นไม่สนใจแรงดิ้นของอีกคน ยังคงมัวเมาปากทางรักที่ตัวเพิ่งลิ้มลองอยู่ ก็บอกไปแล้วว่านี่เป็นครั้งของเราทั้งสองคน รับรองว่าแพนจะต้องประทับใจไม่มีวันลืมแน่ๆ นิ้วทั้งสองแหวกทางให้ลิ้นของเขาเข้าไปอย่างสะดวก เอื้อมมือไปรูดแก่นกายที่แดงก่ำหนักๆ แพนก็ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟแล้ว
ชอร์นชิมส่วนนั้นจนพอใจ คิดว่าได้เวลากับขั้นตอนต่อไปแล้ว จึงดันนิ้วโป้งเข้าไปในรูที่เผยอออกช้าๆ เพราะตัวที่ล่อลื่นช่องทางมีแค่น้ำลายเท่านั้นเลยต้องค่อยเป็นค่อยไป แต่แค่ดันเข้าไปได้ข้อเดียวแพนก็เกร็งตัวตอดนิ้วแน่นไปหมด เขาจึงต้องเลื่อนไปจูบปากเบาๆ บอกอีกคนให้ผ่อนคลายจะได้ไม่เจ็บมาก
แพนพยักหน้าพยายามตอบรับนิ้วที่กดเข้าออกถี่ๆ ให้ปรับตัว ชอร์นดึงนิ้วออกมาเมื่อเห็นว่าปากทางตรงนั้นเริ่มยืดหยุ่น เปิดลิ้นชักหยิบเอาอุปกรณ์ที่ซื้อเตรียมไว้นานแล้วออกมาใช้ซักที ขวดเจลใสถูกเทอาบลงบนนิ้วมือของตัวเอง ชอร์นค่อยๆ ดันนิ้วที่ว่าเข้าไปในช่องทาง
“อ้ะ! ชอร์น...” แพนครางเรียกเสียงหวานเพราะอารมณ์ตอนนี้มันเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ซึ่งเขาก็รู้ดี ชายหนุ่มยิ้มอย่างอบอุ่น เคลื่อนตัวใช้ศอกคร่อมทับก่อนจะกระซิบหวาน
“แพนพร้อมรึยังครับ”
พูดไปนิ้วมือก็พยายามหมุนกลวงขยายทางไปเรื่อยๆ ความจริงตัวเองก็แทบจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เพราะตั้งแต่แพนใจกล้าใช้ปากให้ แล้วยังมาทำปากแดงหน้าตาเซ็กซี่ขมิบตอดมืออย่างนี้อีก น้องชายตัวเองที่กำลังถูไถต้นขาอีกคนอยู่ตอนนี้มันก็ทนไม่ไหวแล้ว
“ชอร์น..เข้ามาเลย..” แพนพยักหน้ารับแล้วยังอาจหาญมาจับน้องชายของเขาเชิญชวนให้เข้าไปในตัวเองอีก
!!!
เอื๊อก!!
นาทีนี้บอกได้คำเดียวว่าชอร์นหน้ามืดไปกับเสน่ห์ของแพนไปแล้ว ถ้าเป็นในเกมนี่คือโดนคิลล์ ชอร์นถอนนิ้วทั้งสามออกก่อนจะจับน้องชายตัวใหญ่ถูไถปากทางที่มันเลื่อม หัวใจเต็นแรงมากอย่างกับเพิ่งรู้จักรสเพศเป็นครั้งแรก แต่ก็ยังใจเย็นมากพอที่จะค่อยๆ ดันตัวเองเข้าไป
“อึก..ฮาห์ ชอร์น..แพน อึดอัด..”
“ไม่เป็นไรนะครับ หายใจเข้าลึกๆ ผ่อนคลายนะคนดี” พยายามปลอบประโลมคนรักทั้งที่ตัวเองก็ปวดหน่วงตรงนั้นไม่ต่างกัน แพนทำตามคำบอก เลิกเกร็งตรงช่วงล่างผ่อนคลายให้ชอร์นได้เข้ามามากขึ้นกว่าเดิม
พอแรงบีบเริ่มคลายตัวเขาก็จัดการแยกขาคนรักให้กว้างกว่าเดิม ค่อยๆ เข้าค่อยๆ ออก ทำอยู่อย่างนั้นให้คุ้นชิน แพนหวีดร้องดังยามที่ตรงผนังบางถูกเสียดสีไปมา ถึงจะรู้สึกเจ็บตึงตรงส่วนนั้นมากแต่เพราะชอร์นก็พยายามที่จะทะนุถนอมครั้งแรกของเรามาก เลยไม่กล้าที่จะขอร้องให้หยุดก่อน
“แพน..ไหวไหมครับ” ชอร์นยกมือเกลี่ยน้ำตาที่ไหลให้โดยที่แพนก็ไม่ได้รู้ตัว คนตัวเล็กพยักหน้าขยับสะโพกดูดกลืนสิ่งนั้นให้มากกว่าเดิม พออะไรเริ่มเข้าที่เข้าทางจังหวะของอารมณ์ก็เพิ่มตามขึ้นไปด้วย
“อ่าห์ อ้า! อาห์”
“อืม อ่าห์”
แพนกำลังร้อน มันร้อนวูบวาบอย่างที่ตัวเองไม่เคยเป็นมาก่อน เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามตัว เสียงการเต้นของจังหวะหัวใจ เสียงหอบกระเส่าสลับกับเสียงครางของเราสองคนมันกำลังทำให้แพนรู้สึกบางอย่าง ยิ่งชอร์นใช้นิ้วโป้งขยี้ยอดอกของเขาในตอนนี้มันยิ่งทำให้รู้สึกมากกว่าเดิม
!!
“อ๊าห์!!!” น้ำสีขาวขุ่นถูกพ่นออกมาจากส่วนปลายของแพน ความรู้สึกเสียววูบตรงช่องท้องยังคงอยู่ให้ร่างกายได้สั่นกระตุก ชอร์นผ่อนจังหวะดันตัวเข้าออกเนิบนาบ มือใหญ่ที่กุมแก่นกายแพนไว้ขูดรีดหยาดน้ำให้ไหลออกมาจนหมด
“ฮ่าห์ ฮ่าห์ ฮ่าห์”
แพนเหนื่อยจนจะหมดแรง แค่ปลดปล่อยไปรอบเดียวก็ได้แต่นอนนิ่งให้ชอร์นขยับสะโพกเข้าออกอยู่อย่างนั้น แรงเสียดสีตรงส่วนนั้นแรงขึ้นมากจนต้องใช้มือจิกที่นอนเอาไว้ ชอร์นขมวดคิ้ว กล้ามเนื้อตามส่วนต่างๆ เครียดเกร็งขึ้น สะโพกขาวถูกมือหนาล็อกเอาไว้แน่นก่อนแรงฉีดจากของเหลวบางอย่างจะไหลเข้ามาเติมเต็มช่องทาง ชอร์นขยับสะโพกสองสามครั้งก่อนจะดึงตัวเองออกมา ก้มลงไปมองหลักฐานด้านล่างแล้วไม่ได้อยากจะลามกเลยจริงๆ แต่น้ำสีขาวที่ไหลย้อยลงมาตามซอกขาแพนนี่ชวนให้มีอารมณ์อีกรอบ
“มองอะไร คนลามก” ถามเสียงขุ่น แต่หน้าที่แดงขึ้นมานี่ดูจะสวนทางกันนะ
“เปล่าลามกนะครับ แพนเซ็กซี่เอง” ชอร์นเลื่อนตัวไปนอนข้างๆ สอดแขนให้อีกคนได้หนุนแล้วก้มลงไปจูบปากอย่างเอาใจ
“ไม่ได้ลามกยังไง ...ไอ้ที่ทิ่มขาอยู่นี่ล่ะ ชอร์นเพิ่ง..เองนะ” จะว่าเขาแต่ตัวเองก็อายจนไม่กล้าจะมองหน้า
“หึหึ ก็แพนของผมน่ารักนี่ครับ” พูดจบก็หอมแก้มฟอดใหญ่
“งื้อออ ไม่ต้องเลย”
“แพน...”
“หืออ”
“ผมรักแพนนะ” แพนอายหน้าแดงกว่าเก่า อยากจะมุดตัวหนีก็ติดตรงที่ถูกจับไปจูบอีกจนได้
บ้าสิ! มาพูดจาหวานๆ หลังทำอะไรกันแบบนี้ มันเขินนะ!
“แพน..ก็รักชอร์น”
ชอร์นดึงมือที่มีแหวนสวมไว้ขึ้นมาจูบเบาๆ แล้วเอาไปทาบแก้มตัวเอง สายตาที่ส่งไปมองคนรักหวานเยิ้มจนคนถูกมองอายม้วนไปหมด
“แพนครับ..” น้ำเสียงที่ถามมาทั้งอ่อนโยน มั่นคง จนแพนอดเกร็งไม่ได้
“ค..ครับ”
“ผมดีใจมากที่แพนยอมเปิดโอกาสให้เราได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ต่อไปนี้เราจะนอนอยู่บนเตียงนี้ด้วยกันทุกวัน ตื่นนอนพร้อมกัน เข้านอนด้วยกัน กินข้าว ดูหนัง ไปเที่ยว..”
ชอร์นหยุดพูดประสานสายตาไปที่ดวงตาอย่างอ่อนโยน “และตอนนี้..เราเป็นของกันและกันแล้วนะครับ”
FIN.
****************************
Talk
:hao5: ในที่สุดดด ก็จบซักที อยากบอกว่าคู่นี้แต่งยากมากจริงๆ ค่ะ
เพราะเขาหวานกันมาตั้งแต่ต้น น่ารักน่าหยิกแบบที่ไม่ต้องมีเรื่องอย่างนี้มาข้องเกี่ยวได้เลย
เลยเป็นที่หนักใจของคนเขียนค่ะ ว่าจะแต่งยังไงให้เหมาะดี
และประเด็นเรื่องนี้มันมีผลพวงต่อไปถึงตอนพิเศษหน้า :really2:
คึคึคึ เป็นไงน้อออ อ อ :hao7: รออ่านด้วยนะจ้ะ
ขอโทษที่มาช้าจริงๆ น้าา :mew2:
-
:heaven
น้องแพนน่ารัก เป็นของกันและกันแล้ว โฮฮฮ ดีใจเหมือนลูกสาวออกเรือน (เวอร์โน๊ะ)
รอตอนพิเศษตอนต่อไปนะค้าาาาาาาา
-
น้องแพนน่าร๊ากกก.. >///< ชอบจังเลยค่ะ ขี้อายเสียจนเรารู้สึกอายตามไปด้วยเลยน้าา พี่ชอร์นก็ดี๊ดีเชียว ..อ่อนโยนกับน้องมากเลย รอตอนพิเศษด้วยคนจ้าา~ :-[
-
จุดพลุฉลอง อ่อนโยนมากๆ
-
บังเอิญ...มันแน่นอก
หลังจากที่เราย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันได้พักใหญ่ๆ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะลงตัวเป็นไปได้ด้วยดี ตื่นเช้ามาเราก็ออกไปทำงานพร้อมกัน ถึงแพนจะเลิกงานก่อนก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะคนน่ารักก็จะกลับห้องมาทำนู้นทำนี่ไว้รอทานข้าวเย็นพร้อมกัน แล้ววันไหนเบื่อๆ อยากไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง ทั้งสองก็จะจูงมือกันไปหาร้านอาหารบรรยากาศสวยๆ ไว้ทานดินเนอร์ ช่างเป็นชีวิตคู่ที่ไม่ว่าใครมาได้ยินเป็นต้องพูดว่าอิจฉา
แต่จะให้หนทางรักมันโรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างเดียวก็ดูจะเพ้อฝันไปซักหน่อยใช่ไหม แน่นอน คนสองคนอยู่ด้วยกันความคิดความชอบก็ใช่ว่าจะเหมือนกันไปหมด แล้วทั้งชอร์นและแพนเองก็เป็นคนธรรมดาๆ คนนึง จะไม่ให้มีเรื่องไม่พอใจกันได้ไง ก็แล้วไอ้เรื่องที่ว่าเนี่ยมันเรื่องไหน ตรงนี้สิน่าคิด เพราะคู่นี้เขาออกจะหวานซะขนาดนั้น
ชอร์นเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมาก และคำว่าอบอุ่นเพียงคำเดียวก็คงจะไม่พอ เพราะเขาทั้งอ่อนโยนและเป็นสุขภาพบุรุษ แต่ถึงชอร์นจะได้ชื่อว่าอ่อนโยนมากยังไงก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ชอร์นไม่ถนอมแพนเลย
เป็นรอยอีกแล้ว...
เรื่องบนเตียงชอร์นชอบเอาแต่ใจ พูดแล้วมันก็อดเขินไม่ได้ เขาไม่ได้ซาดิสหรือวิปริตชอบใช้ความรุนแรงกับคู่นอนหรอกนะ แต่เขา...แรงเยอะ
เอ่ยถึงเรื่องนี้ทีไรแพนเป็นต้องหน้าแดงทุกที เพราะนึกไปถึงภาพตอนที่ชอร์นไม่มีเสื้อผ้าติดตัวซักชิ้นกับเสียงครางกระเส่าแล้วมันเขินพิลึก
ชอร์นชอบทำรอยรัก..
เพราะเขาคิดว่ามันเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าเขาและแพนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน และอีกอย่างคือความแข็งแรงกว่าด้วยชาติพันธุ์ทางตะวันตกทำให้ชอร์นไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยสักทีกับกิจกรรมนี้ แล้วแพนที่เป็นคนตัวเล็กเป็นทุนเดิม เวลาโดนชอร์นบีบนู่นจับนี่เป็นต้องมีรอยทิ้งไว้ตลอด แถมเช้าวันต่อมาของกิจกรรมนี้แพนก็กลายเป็นลูกลิงน้อยไปไหนมาไหนไม่ได้ ต้องให้ชอร์นอุ้มไปมาเสมอ เป็นเรื่องที่แพนหนักใจจริงๆ กับผู้ชายที่ชื่อชอร์น
จะบอกยังไงดีนะ...
แพนคิดไม่ตกกับเรื่องนี้มาหลายวัน ครั้นพอจะเล่าให้ฟังก็เข้าอีหรอบเดิม คิดถึงเรื่องนั้นแล้วหน้าแดงจนเรียบเรียงเป็นคำพูดไม่ได้ เลยทำให้เวลาล่วงเลยมาจนถึงปานนี้ แพนจนปัญญาถึงที่สุดจนต้องหาคนมาให้คำปรึกษา และคนๆ นั้นก็คือ
“ฮัลโหลไอ้นัท ว่างป่ะวะ?”
‘เออ ว่าไง’
“กูถามหน่อยดิ มึงกับแฟนเคยมีปัญหาเรื่องบนเตียงป่ะวะ”
‘ฮ่าๆ ทำไมวะ ไอ้ฝรั่งนกเขาไม่ขันเรอะ’
เสียงขำจากปลายสายทำให้แพนอดหน้ายู่ไม่ได้ ไม่ขันบ้าไรวะ...ไม่ยอมลงเสียมากกว่า
“ไม่ ไม่รู้ดิ กูว่ากูกับเขามีบ่อยเกินไปว่ะ”
‘โอยยย...ไอ้คุณแพนครับ แฟนมึงเพิ่งยี่สิบกว่าๆ นะครับ ไม่ใช่วัยแง้มฝาโลง อย่าไปซีเรียสมากเลย’
“แต่ของอย่างนี้มันเกิดจากความสมัครใจของทั้งสองฝ่ายไม่ใช่รึไง ก็ตอนนี้กูเริ่มไม่แฮปปี้แล้วด้วย”
‘เออๆ แล้วมึงจะทำไง จะไปขอเขาอย่าเพิ่งมีเซ็กกันช่วงนี้เหรอวะ เหี้ย! เป็นกูอกแตกตายแน่ๆ’
“ก็ถ้าเขารักกู มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นไหมล่ะ ถ้าเขาไม่ยอมก็แสดงว่าเขาคิดกับกูแค่เรื่องนั้น”
‘งั้นมึงก็คุยกับเขาดีๆ ล่ะ ไม่ใช่ไปตัดฉับไม่เอาๆ ถึงจะรักยังไงก็ถ้าไม่มีเหตุผลก็ไม่ไหวนะเว้ย’
คำพูดของนัททำให้แพนฉุดคิดกับตัวเองว่าที่เราขอร้องเรื่องนี้มันจะดูงี่เง่าในสายตาเขาหรือเปล่า แต่ว่าถ้าชอร์นรักเขาจริงก็น่าจะเข้าใจนะว่าเขาทำแบบนี้ไปทำไม
“อือ ขอบใจมาก กูไปทำงานละ”
‘เออ บาย’
แพนยิ้มแล้วจ้องมองโทรศัพท์หลังวางสายจากเพื่อนรัก นัทมันก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน แล้วก็ไม่นึกรังเกียจเพื่อนอย่างเขาด้วย ตั้งแต่มันรู้ว่ารสนิยมเขาเป็นยังไงมันก็ไม่เคยตีตัวออกห่างเขาเลย เขาเป็นเขาเสียอีกที่ละอายใจเวลายืนข้างมัน จนถึงตอนนี้มันก็ยังคอยให้คำปรึกษาเขาเสมอมา
“มีอะไรเหรอครับ ทำไมยิ้มเชียว” เสียงเรียกด้านหลังทำให้แพนหันไปมอง
“ชอร์น! เลิกงานแล้วเหรอ” รีบเดินเข้าไปหาทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร
“ครับ ว่าแต่เมื่อกี้คุยกับใครเหรอ อารมณ์ดีเชียว”
“อ๋อ คุยกับไอ้นัทน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
จะบอกได้ยังไงล่ะว่าคุยเรื่อง....
“อืม..แล้วแพนเลิกงานยัง?” ชอร์นเอียงคอแล้วยิ้มมุมปาก ขอบอกเลยว่า....หล่อมาก
“อื้อ! เดี๋ยวขอไปเก็บกระเป๋าแป๊ป”
“ครับ” อีกคนรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานทันทีเพราะไม่อยากให้อีกคนคอยนาน
***********
“วันนี้ได้ไปถ่ายที่แม่น้ำเจ้าพระยาเหรอ” เสียงใสถามอีกคนอยากตื่นเต้น
“ครับ วันนี้เป็นสารคดีแนวส่งเสริมการท่องเที่ยวน่ะ” ชอร์นที่ทิ้งตัวพิงโซฟาหันมาตอบอีกคนที่ยกจานผลไม้มาวางไว้
“หูย..ว่าแล้วก็อยากไปนั่งเรือ ไม่ได้นั่งชมวิวที่นั่นนานแล้ว” ท่าทางสนใจระคนตื่นเต้นทำให้ชอร์นอดที่จะยีผมอีกคนด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“งั้นว่างๆ เราไปนั่งเรือกันนะ”
“จริงนะ!”
ชอร์นพยักหน้ารับ แพนจึงขยับไปกอดคออีกฝ่ายแล้วหอมแก้มทั้งสองข้างพลางพูดว่าน่ารักที่สุดด้วยความเคยชินเมื่อชอร์นตามใจ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งชอร์นก็ไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้เลย เวลาที่ร่างน่ารักเข้ามาใกล้เขาทีไร หัวใจมันก็สั่นรั่วเหมือนกลองถูกกระหน่ำตี ไหนจะผิวหนังที่โผล่พ้นชายกางเกงขาสั้นที่สัมผัสกับหน้าแข้งเขาอีก เขาอดไม่ได้ที่ยื่นมือไปแตะจริงๆ
“ชอร์น...” แพนเอ่ยขึ้นเมื่อมือใหญ่นั้นคืบคลานเข้าใกล้ชายกางเกง
“ผมน่ารักแล้ว ไม่ให้รางวัลผมหน่อยเหรอครับ” จมูกโด่งเป็นสันไล้ไปทั่วนวลหน้าแผ่วเบา สูดดมกลิ่นกายอ่อนๆ เข้าไปเต็มปอด
“ก็ให้ไปแล้วไง” น้ำเสียงแผ่วเบาในท้ายประโยคยิ่งทำให้ชอร์นสติเตลิดไปไกล
“นั่นคนละรางวัล” พูดจบชอร์นก็ประกบริมฝีปากบางด้วยปากของเขาเอง ก่อนที่อีกคนจะหาเรื่องลบหนีการให้รางวัล
ชอร์นค่อยๆ ดันร่างในอ้อมกอดเอนตัวลงนอนราบบนโซฟา ร่างสูงใหญ่ของเขาคร่อมอีกคนมิดจนแทบมองไม่เห็น สองมือเลื่อนเข้ารุกรานอาณาเขตภายในร่มผ้าอีกฝ่ายอย่างชำนาญ แพนได้แต่บิดกายไปมาด้วยอีกปัดป่ายไปส่วนใดนั่นยิ่งทำให้ตัวเองร้อนรุ่ม
“อือ..อืม”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานสักแค่ไหน แต่ในตอนนี้กางเกงขาสั้นที่แพนตั้งใจว่าจะใส่นอนนั้นร่นไปอยู่ตรงข้อเท้าเรียบร้อยแล้ว แถมเสื้อยืดตัวบางก็ถูกเลิกขึ้นสูงกองไว้ที่หน้าอก ชอร์นมัวเมาไปกับตุ่มไตสีชมพูทั้งสองข้าง ขบเม้มจนคนใต้ร่างส่งเสียงครางหวานให้ได้ยิน มือใหญ่ลูบไล้หน้าท้องเนียนก่อนจะเคลื่อนตัวไปสัมผัสที่กางเกงในตัวจิ๋ว
“ชอร์น! ไม่! ไม่! หยุด!”
แพนลืมตาโพลงได้สติทันทีที่รู้สึกว่ามือของชอร์นกำลังจะเลื่อนเข้าในไปชั้นในตัวเอง สองมือดันไหล่อีกคนที่หยุดทุกอย่างทันทีที่ได้ยินเสียงร้องจากเขา แพนฝืนความวาบหวามที่ยังติดตรึงจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะเขยิบไปชิดโซฟาอีกฝั่ง
“แพนมีอะไรครับ?” ชอร์นถาม สีหน้าของเขาบ่งบอกว่างง และตกใจกับการกระทำคนตรงหน้ามาก
“คือ...วันนี้..เราอย่าเพิ่งมี..เลยนะ”
“...” ชอร์นเอียหน้าสงสัยจนแพนเริ่มลำบากใจ
“คือ..ยัง ยังไม่หายปวดเอวเลยอ่ะ นะๆ ชอร์น...ไม่สงสารแพนเหรอ” งัดไม้ตายทำตาโตบีบน้ำตาใส่ซะเลย ทำเอาชอร์นทำหน้านิ่ง
“ผมขอโทษนะครับ ปวดมากมั้ยคนดี”
ได้ผลเกินคาด นอกจากชอร์นจะหยุดกิจกรรมสุดหรรษาแล้วยังตรงเข้าไปตระกองกอดแพนเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างนุ่มนวล เอื้อมมือปัดไรผมอย่างแผ่วเบานวดตามเนื้อตัวอีกคนให้ผ่อนคลาย
“อือ..” แพนส่งเสียงครางเครือส่ายหน้าเบาๆ อ้อนอีกคนให้อุ้มไปนอนที่เตียง ซึ่งนายชอร์นก็ยินดีปฏิบัติอย่างเต็มที่
ชอร์นค่อยๆ วางร่างนวลลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาแล้วไปกดปิดสวิตซ์ไฟก่อนจะขึ้นมาสวมกอดอีกคนที่นอนรออยู่ กิจวัตรที่เขาจะต้องทำก่อนนอนทุกคืนก็คือหอมแก้มคนรัก จุมพิตเบาๆ แล้วกระซิบรักข้างหู และวันนี้ก็เช่นกัน
“ฝันดีนะครับคนดีของผม”
“อื้อ ชอร์นก็เหมือนกันนะ” แพนจุ๊บแก้มอีกฝ่ายเบาๆ แล้วซุกเข้ากับอกอุ่น
***********
“เป็นไงวะครับไอ้คุณแพน ประกาศเคอร์ฟิวคุณชอร์นว่าไง” เสียงทักของไอ้นัทมาแต่ไกลตั้งแต่ยังเดินผ่านหน้าร้านข้าวไม่กี่ก้าวด้วยซ้ำ
....ไอ้นัทกูอายเขา....
“มึงจะตะโกนหาพระแสงไรวะ” แพนด่าเพื่อนทันทีที่มันเดินมาถึงโต๊ะ
“เอ๊า! ก็กูเป็นห่วงว่าเพื่อนรักรอดจากเนื้อมือฝรั่งไซต์ยักษ์ได้รึเปล่า เป็นไงบ้างวะเมื่อคืน” ท้ายประโยคนัทโน้มตัวมากระซิบข้างหูแพนจนรู้สึกสยิวกิ้ว
“ไอ้นัท! จะกระซิบหาพ่อง! พูดดีๆ ก็ได้”
“เออๆ เล่ามาดิ” นัทเปลี่ยนโหมดจากขี้เล่นเป็นจริงจังทันที
แพนเล่าเรื่องราวตั้งแต่เจอคนรักอยู่ทำงานตอนเย็นไปจนถึงตอนที่หนังดูสารคดีที่ชอร์นเปิดให้ดู แล้วก็เกือบจะได้ปั่มปั๊มกันแต่ยังดีที่แพนได้สติหยุดไว้ได้
เพี๊ยะ!!
“บ๊ะ! มึงนี่ไม่ธรรมดาแต่แฟนมึงนี่ขั้นกว่า น้องชายกึ่มๆ ขนาดนั้นนี่กูต้องขอไปเข้าห้องน้ำบ้างล่ะ ยังใจเย็นนอนกอดมึงได้ไงวะ” นัทตบเข่าแล้วเลื่อนมาท้าวคางอย่างเท่ห์ๆ แต่คำพูดของมันนี่สิ...
ป๊าบ!
“หนอย...ไอ้นี่ เขาไม่ใช่มึงโว้ย”
“ฮ่าๆๆ”
นัทหัวเราะใส่เพื่อนรักอย่างไม่อายโต๊ะข้างๆ ซึ่งก็เรียกความสนใจจากคนในร้านได้เป็นอย่างดีจนไปถึงคนด้านนอกที่ยืนมองผ่านกระจกไปยังคนทั้งคู่
***********
“จำไว้นะครับไอ้คุณแพน มึงน่ะเป็นคนที่โคตรจะโชคดีสุดๆ แล้วที่ได้คนรักน้ำใจงามมาดคุณชายอย่างไอ้ชอร์น กูแม่งไม่เคยเห็นใครเอาอกเอาใจใส่ดูแลมึงสารพัดเท่ามันมาก่อน แค่เขาเอาแต่ใจกับมึงเรื่องนี้เอง แถมมันไม่ได้ซาดิสต์อะไรซักหน่อย อย่าคิดมากน่า”
แพนฉุกคิดถึงคำพูดของเพื่อนสนิทที่กล่าวไว้กับตัวเองเมื่อตอนกลางวัน พอมาคิดดูดีๆ แล้วมันก็จริงอย่างที่นัทว่า ชอร์นไม่ได้สร้างปัญหาอะไรที่น่าหนักใจให้แพนเลย กลับเป็นตัวเองที่คิดเล็กคิดน้อยมากขนาดนี้
...นี่เราเป็นคนเอาแต่ใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย...
“สงสัยวันนี้ต้องเอาใจคุณแฟนหน่อยแล้ว” ยิ้มกับตัวเองก่อนจะรีบเข้าบริษัท
ติ๊งต่อง!
เสียงเปิดประตูก้องพร้อมกับร่างบางที่มีของพะลุงพะลังเต็มไม้เต็มมือไปหมด อุตส่าห์รีบเคลียร์แล้วไปซื้อของซุปเปอร์มาร์เก็ตกะทำอาหารเย็นเซอร์ไพรส์ชอร์นเย็นนี้ เอาใจคุณแฟนซักหน่อยหลังที่ความคิดเล็กคิดน้อยของตัวเองทำให้ไม่ได้ทำการบ้านด้วยกันหลายวัน
“อืม...เริ่มจากอะไรก่อนดีนะ”
ด้วยความที่อยู่คนเดียวมานาน ครั้งจะทำอาหารอิตาเลี่ยนไว้กินใต้แสงเทียนนี่คงจะไม่เป็นผล แพนเลยทำอาหารง่ายๆ แต่ได้ประโยชน์ดีกว่า มีเวลาไม่มากแต่ก็พอทันที่ชอร์นจะกลับมาที่ห้องพอดี
ใช้เวลาพอสมควรกับมื้อค่ำของวันนี้แต่ก็เป็นที่น่าประทับใจ อาหารสามสี่อย่างถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอาหารเรียบร้อย แถมวันนี้มีของพิเศษเป็นไวน์องุ่นที่แอบไปซื้อมาแช่ตู้เย็นไว้ เดาเลยว่าชอร์นจะต้องพอใจแน่ๆ หันไปมองดูนาฬิกาเป็นเวลาหกโมงสิบนาที รถคงติดชอร์นถึงยังไม่มา
รีบเข้าครัวหาฝาครอบมาปิดอาหารไว้แล้วย้ายตัวเองไปนั่งรอที่โซฟา แพนยอมรับเลยว่าตื่นเต้นมากๆ เพราะน้อยมากที่จะลุกมาทำอะไรแบบนี้ วันนี้ชอร์นต้องบอกว่าจะให้รางวัลแน่เลย แค่คิดก็เขินแล้ว
***********
“คุณชอร์นยังไม่กลับอีกเหรอคะ?” หญิงสาวในแผนกถามอย่างสงสัยคนที่กลับบ้านตรงเวลาทุกครั้งยังอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“ยังครับ วันนี้ผมว่าจะทำโอที”
“แหม วันนี้แฟนไม่อยู่เหรอคะ ปกตินี่กลับเร็วเชียว” เย้าว่าอย่างไม่จริงจังแต่กลับทำให้คนฟังพูดไม่ออก และชอร์นก็แสร้งหัวเราะกลบเกลื้อนกลับไป
“งั้นพี่กลับก่อนนะคะ อย่าหักโหมมากล่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
ติ๊ง!!
เสียงข้อความจากไลน์ดังขึ้น
PAN : ถึงไหนแล้วค้าบบ =w=
ชอร์นกดอ่านข้อความจากแพนที่ส่งมาก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
CHOHN : วันนี้คงกลับดึกนะครับ มีงานค้างไว้ (:
ติ๊ง!!
PAN : ดึกมากมั้ยครับ?
CHOHN : ไม่แน่ใจครับ แพนนอนก่อนเลยนะครับ
...นอนก่อนเลยเหรอ...
แพนนั่งอ่านข้อความในโทรศัพท์ก่อนจะหันไปมองอาหารที่วางเรียงรายอยู่โต๊ะ แล้วถอนหายใจออกมา ...เป็นหมันซะแล้วอาหารเรา...
“ช่างเถอะ หนักเย็นซักวันนะเรา”
***********
(มีต่อค่ะ)
-
เลือดหมดตัว :jul1:
เป็นของกันและกันแล้ว :กอด1:
น่ารักกกก
แถมเข้าใจกันและกันอีกกก o13
-
00.23 น.
ชอร์นมองนาฬิกาข้อมือตัวเองก่อนจะเก็บของบนโต๊ะทำงานให้เข้าที่ ความจริงแล้ววันนี้เขาไม่มีงานค้าง หรือมีงานด่วนที่ต้องทำเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าแพนตอนนี้ เพราะไม่งั้นเขาอาจจะเผลอทำอะไรโดนขาดสติกับคนรักไปก็ได้
...เพราะภาพเมื่อตอนกลางวันมันติดตา...
ภาพคนรักและเพื่อนสนิทหยอกล้อกันในร้านอาหารเมื่อตอนกลางวันมันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนข้างในไปหมด ถึงจะเข้าใจว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันมานานก็เถอะ มันอดที่จะรู้สึกอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ
“...ว่าแต่เมื่อกี้คุยกับใครเหรอ อารมณ์ดีเชียว”
“อ๋อ คุยกับไอ้นัทน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
และบางครั้งเขาก็รู้สึกเหมือนว่าแพนมีความเรื่องอะไรปิดบังไว้ เป็นเรื่องที่เขาไม่รู้แต่เพื่อนสนิทของแพนรู้
***********
00.45 น.
แพนนั่งมองนาฬิกาฝาผนังรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้คือยิ่งเวลาเดินไปเท่าไหร่เขาก็ยิ่งห่วงคนที่บอกมีงานค้างไว้มากขึ้น ใช่ว่าชอร์นจะไม่เคยกลับบ้านดึกอย่างนี้ แต่ทุกครั้งชอร์นจะบอกพิกัดเวลาที่แน่นอน และจะบอกก่อนเลิกงานอีกด้วย
...แต่ไม่ใช่หรอก ความจริงแล้วแพนกำลังน้อยใจที่ชอร์นมางานยุ่งในวันที่แพนทำเซอรไพรสให้ต่างหาก...
ติ๊งต่อง!
เสียงเปิดประตูเรียกสติของคนที่นั่งจมความคิดหันไปมองทันที และเมื่อรู้ว่าเป็นคนที่เขารอคอยมาตั้งแต่เย็นก็อดที่จะระบายยิ้มออกมาไม่ได้
“ชอร์น!! กลับมาแล้วเหรอครับ” แพนที่รีบวิ่งไปรับอีกคนที่หน้าประตูโดยเร็ว
“แพน ทำไมยังไม่นอนล่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้นนะ” คำตักเตือนของชอร์นทำเอาความดีใจของแพนลดฮวบ ส่งผลให้คนที่ยิ้มหน้าบานเมื่อกี้งอง้ำไปโดยปริยาย
“ก็ไม่รู้ว่าชอร์นจะกลับมาเมื่อไหร่ ชอร์นไม่บอก” น้ำเสียงที่แข็งขึ้นทำให้เดาไม่ยากว่าอีกคนน้อยใจไปแล้ว ชอร์นจูงมือคนตัวเล็กให้มานั่งที่โซฟาก่อนจะลูบผมเบาๆ อย่างเอ็นดู
“ก็ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะเสร็จงานเมื่อไหร่ ไม่อยากให้แพนนั่งรออย่างนี้ไงครับ” ถึงจะบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนคนน่ารักยังไม่หายหน้างออีก
“....”
“ไปนอนเถอะครับ วันนี้ดึกมากแล้ว เดี๋ยวตื่นไปทำงานไม่ไหวนะ”
“.....”
“แพน...” ท่าทีนิ่งเฉยของแพนทำให้ชอร์นแปลกใจ และเมื่อสังเกตดีๆ ใบหน้าคนรักได้อาบไปด้วยน้ำตาแล้ว
“ฮึก..ทะ..ทำไมชอร์นต้องมีงานวันนี้..ด้วย ฮึก..ทำไมต้องมีงาน รู้มั้ย..วันนี้แพนตั้งใจทำอาหารจะเซอรไพรสแต่ชอร์นก็ไม่มากิน แพนอุตส่าห์นั่งรอ...ชอร์นก็ยังไล่ให้ไปนอนอีก ฮึก..” ว่าไปก็ยกมือเช็ดน้ำตาไป
ชอร์นยิ้มให้กับภาพตรงหน้าแล้วถอนหายใจให้ตัวเองดึงอีกคนมากอดเบาๆ แต่แพนกับยกกำปั้นทุบอีกคนไม่เบาเพราะคิดว่าชอร์นถอนหายใจใส่ตัวเอง
“โอ้ย! แพนทุบผมทำไมครับ”
“แล้วชอร์นถอนหายใจใส่แพนทำไมล่ะ! แพนรู้ว่าแพนงี่เง่า แพนเอาแต่ใจ เป็นคนรักที่แย่มาก แพนไม่ตามใจชอร์น อุ้บ...!!”
ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดีชอร์นก็จัดการปิดปากส่งเสียงว่าตัวเองให้เงียบลง เลื่อนมือไปใบหูอีกคนเบาๆ แล้วเลยไปด้านหลังต้นคอเพื่อปรับองศาให้เหมาะสมมากยิ่งขึ้น ส่วนคนขี้น้อยใจอีกคนพอโดยจูบอย่างไม่ทันตั้งตัวก็ไม่ยักจะขัดขืน กลับยกแขนขึ้นคล้องคออีกฝ่ายให้ร่างกายสัมผัสมากกว่าเดิม ชอร์นจึงจัดการอุ้มอีกคนมานั่งลงบนตักแล้วขยับนั่งเอนหลังพิงโซฟาอย่างเต็มที่
เสียงดูดดึงริมฝีปากของทั้งสองคนยังมีให้ได้ยินอย่างไม่มีที่ท่าจะหยุดลงได้ เหมือนตกลงไปในลุ่มดินเหลวที่ดูดลงไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อีกคนแหวกว่ายย้ำสัมผัสลงไปเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าคนรักเรายังคงเหมือนเดิม อีกคนยินดีพร้อมใจที่จะแสดงความรักที่ตัวเองมีให้คนรักได้รับรู้ จนถึงเวลาที่เหมาะสมทั้งสองคนจึงผละออกจากกัน ชอร์นจูบย้ำๆ ที่ริมฝีปากล่างแล้วขบเบาๆ ก่อนจะเลื่อนไปหอมแก้มจนแพนอดเขินไม่ได้
“หายงอนรึยังครับ” กระซิบชิดริมฝีปากอีกคนก่อนจะจูบเปิดท้ายจนแพนทำได้แค่หน้าแดงและพยักลงอย่างอายๆ
“ขอโทษนะ ความจริงแพนไม่สมควรโกรธชอร์นด้วยซ้ำวันนี้” แพนก้มกอดอีกฝ่ายเอาซุกอกอย่างรู้สึกผิดโดยมือเลื่อนมาลูบผมเบาๆ เพื่อให้ผ่อนคลาย
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็วันนี้ชอร์นมีงานและแพนก็งี่เง่าไม่มีเหตุผล แต่...แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้อ่ะ เพราะวันนี้แพนอุตส่าห์ตั้งใจทำอาหารเซอรไพรส” พูดจบก็ยิ่งซุกหน้าเข้าไปอีก
ส่วนคนที่ฟังประโยคเมื่อครู่ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ได้อย่างไร แค่คนรักของตัวเองรู้สึกน้อยใจที่เขากลับบ้านช้ามันก็ดีใจสุดๆ แล้ว พอมารู้ว่าแพนตั้งใจเอาใจเขามันก็อดจะรู้สึกตื้อๆ อิ่มเอมในอกไม่ได้
ชอร์นเพิ่มแรงโอบรัดอีกคนก่อนจะจูบผมเบาๆ “แล้วไหนล่ะครับกับข้าว ความจริงผมก็ยังไม่กินอะไรเลยนะ”
“แต่มันเย็นหมดแล้วนะ”
“เย็นเหมือนแช่แข็งมั้ยล่ะครับ ฮึฮึ”
“ยังจะมาล้อเล่นอีก! เดี๋ยวแพนไปอุ่นอาหารให้ก่อนนะ ชอร์นตัวเหม็นไปอาบน้ำเลย” คนน่ารักรีบโดดลงจากตักเข้าครัวทันที
ชอร์นใช้เวลาในการจัดการทำความสะอาดตัวเองไม่นานก็เดินมาหาคนรักที่นั่งยิ้มแป้นอยู่โต๊ะอาหาร พอแพนเห็นชอร์นเดินมาก็รีบมาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง
“มาเลยๆ ถึงจะเหลือนิดหน่อยเพราะแพนคิดว่าชอร์นจะไม่มากินแล้ว แต่เดี๋ยววันหลังแพนทำอีกนะ”
“ครับ” ชอร์นมองอาหารบนโต๊ะสามสี่อย่างแล้วยังมีแก้วไวน์ที่รินอย่างเรียบร้อยวางข้างกัน เลยหันไปเลิกคิ้วถามอีกคน “ไวน์นี่?”
“ก็ตอนแรกกะจะดินเนอร์กันไง แต่ชอร์นไม่มา” ท้ายประโยคสะบัดงอนๆ อย่างที่ชอบทำจนอดขำไม่ได้ แล้วลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า
แพนรอจนคนรักนั่งทานอาหารเสร็จแล้วก็จัดการเก็บจานไปล้างให้เรียบร้อย ความจริงชอร์นตื๊อจะทำเองด้วยซ้ำแต่เถียงสู้แพนไม่ได้เลยต้องมานั่งรอที่โซฟา
ด้านแพนพอจัดการทุกอย่างเสร็จก็เดินมาหาคนรักที่นั่งดูสารคดีรอ ในหัวคิดถึงเรื่องที่ทำตัวเองหว้าวุ่นใจมาทั้งอาทิตย์ เพราะถึงแม้ตัวเองจะทำใจยอมรับและเข้าใจในตัวชอร์นแล้วแต่ก็อยากบอกเล่าให้อีกคนรับรู้อยู่ดี
“ชอร์นน น น” คนช่างอ้อนเบียดตัวเองไปหนุนตักอีกคน
“ครับผม” ยื่นมาลูบอย่างที่ทำประจำ
“ความจริงแพนมีเรื่องจะบอกแหล่ะ” อีกคนพูดอายๆ แต่ชอร์นที่ฟังกลับรู้สึกนิ่งสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือที่ลูบผมก็เหมือนหยุดไปดื้อๆ
“คือ..แพนหนักใจเรื่องนี้ซักสองสามวันแล้วล่ะ”
“ใช่เรื่องที่ไปปรึกษากับนัทบ่อยๆ รึเปล่าครับ” พอพูดจบอีกคนก็ตาโตส่งผลให้มืออีกข้างกำแน่นจนสั่น
“ชอร์นรู้ได้ไงอ่ะ! นัทมันไปเล่าให้ฟังเหรอ อ๋า! ชอร์นฟังก่อนนะ ความจริงแล้ว..อื้มม” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดีชอร์นก็ยื่นหน้ามาจูบกันซะงั้น แถมครั้งนี้ฝรั่งหนุ่มจูบแรงจนรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่ปากแพน ไม่คิดไปเองจริงๆ ว่าชอร์นรุนแรงกว่าทุกครั้งเพราะมือของคนตรงหน้าเลื่อนมาจับขอบกางเกงแล้ว
พลัก!
“ชอร์น!! เป็นอะไรน่ะ แพนยังพูดไม่จบเลยนะ!”
“....”
ถึงจะยังสับสนและโกรธคนรักไม่น้อยที่อยู่ๆ ฟิวส์ขาดหน้ามืดอยากมีอะไรกันตอนนี้ แต่พอเห็นท่าทางนิ่งเฉยของอีกคนก็อดประหลาดใจไม่ได้ มือขาวเลื่อนไปกุมมืออีกคนที่กำแน่นบนตัก
“ชอร์น...เป็นอะไรครับ เครียดเรื่องงานเหรอ”
เนิ่นนานนับเป็นนาทีที่ชอร์นนิ่งเงียบโดยที่มือของทั้งสองคนยังกุมกันไว้ ยิ่งเห็นคนรักแปลกไปแพนยิ่งทำอะไรไม่ถูก รู้สึกวางมือวางไม้ไม่อยู่กับตัว แต่ไม่ว่าจะทำอะไรชอร์นก็ไม่มีที่ท่าว่าจะสนใจตัวเอง จนรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมายังไงไม่รู้
“ชอร์น...เป็นไรอะไรน่ะ มีอะไร..ทำไมถึงไม่คุยกับแพน” ชอร์นเค้นยิ้มให้ตัวเองกับประโยคเมื่อกี้ คิดในใจว่าอยากจะถามกลับคนรักไปด้วยประโยคนี้เหมือนกัน
มันรู้สึกกดดันภายในใจอย่างอธิบายไม่ถูก จู่ๆ ความรู้สึกน้อยใจมันก็ตีตื้อขึ้นมาอกของแพน เขาไม่รู้ว่าคนรักของเขาเป็นอะไรตั้งแต่เย็น ท่าทีที่ประหลาดไม่เหมือนเดิมอย่างทุกวัน บางทีก็คิดว่าหรือที่วันนี้กลับดึกอาจไม่ได้ทำงานที่บอกเอาไว้ก็ได้ ชอร์นอาจจะเบื่อเขาจนต้องออกไปหาอะไรใหม่ๆ พอคิดได้แบบนั้นน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
“..ฮึก ชอร์น..เป็นอะ..ไรอ่ะ คุยกับแพนหน่อยสิ ฮึก..แพนขอโทษก็ได้” เป็นเพราะเสียงสะอื้นของคนตรงหน้าแท้ๆ เลยทำให้เขามีสติหันมาสนใจสิ่งรอบๆ
“แพน..”
“แพนขอโทษนะ แพนงี่เง่าเอง แพนรู้ว่าตัวเองงี่เง่ากับเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วก็ไม่กล้าบอกกับชอร์นตรงๆ จนต้องไปพูดกับคนอื่นอ่ะ”
“แพนไม่กล้าบอกเรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่อง...” พอจะพูดมันก็อดเขินไม่ได้จริงๆ
“เรื่อง..บนเตียงของเราอ่ะ” พอเอ่ยขึ้นคนตรงหน้าก็ยิ่งทำหน้างงเข้าไปอีกจนตรงยอมแข็งใจอธิบายต่อ
“ก็ชอร์นน่ะ..ชอบเอาแต่ใจ ทำนานจนแพนไม่มีแรง ทำแต่ละครั้งตัวแพนก็ช้ำ มันไม่ได้เจ็บหรอกแต่พอแพนอาบน้ำทีไร เห็นรอยพวกนี้แล้วมันก็เขิน บางทีแพนก็เหมือนตัวเองเป็นพวกมักมากยังไงไม่รู้ เห็นรอยพวกนี้แล้วก็ชอบจินตนาการตอนอยู่กับชอร์นน่ะ ฮื้ออ...ก็นี่แหล่ะ! แพนเลยไม่กล้าบอกชอร์น” พูดเสร็จก็รีบปิดหน้าซุกอกคนรักทันทีเพราะอายจนมองหน้าไม่ได้
“ฮ่ะๆ นี่แพนไปถามนัทเรื่องแค่นี้เองเหรอครับ” ชอร์นถามยิ้มๆ แล้วกอดอีกคนไว้แน่น รู้สึกโล่งใจที่สุด ..คนรักเขาเนี่ยน่ารักชะมัด
“ก็ใช่น่ะสิ! อายมากด้วย”
“รู้มั้ย ผมก็งี่เง่านะ”
“ฮึ...ทำไมอ่ะ” เงยหน้ามามองอีกคน
“ก็ผมหึงแพนกับเพื่อนน่ะสิ ทั้งๆ ที่ก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนสนิทกัน แต่ก็ทนไม่ได้ทุกทีที่รู้ว่ามีบางเรื่องที่มีแต่นัทกับแพนรู้กัน”
“หืออ..ไม่หรอก ก็แพนทำตัวน่าสงสัยนี่นา”
“อืม..งั้นตอนนี้ เราเข้าใจกันแล้วใช่มั้ย”
“อื้ออ” แพนซุกหน้าเข้าอีกฝ่ายยิ่งกว่าเดิมเพราะเขินจนทนไม่ไหว ...อย่ามาพูดเสียงแบบนั้นได้มั้ยเล่า!
“งั้นเรามาทำรักฉลองความเข้าใจกันดีกว่า! ฮ่าๆ” ชอร์นผลักอีกคนจนนอนหงายลงกับโซฟา ซุกหน้าลงซอกคอแกล้งจุดอ่อนตรงที่แพนทนไม่ไหว
“ฮ่าๆๆๆ!! ชอร์น! หยุดเดี๋ยวนี้นะ แพน..ไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆ”
“... มีความสุขมั้ยครับ” คนด้านบนจู่ๆ ก็หยุดแกล้งแล้วมาทำตาหวานให้เขินอีก
“พูดอะไรน่ะ ก็ต้องมีสิ” เสตามองไปทางอื่นเพราะรู้สึกแก้มจนทนไม่ไหว ชอร์นยิ้มแล้วยกมืออีกคนมาทาบแก้มเบาๆ
“แพนครับ สัญญาได้มั้ย ต่อไปไม่ว่าแพนมีเรื่องอะไร บอกกับผมคนแรก ปรึกษาผม ไม่ต้องกลัวว่าผมจะรู้สึกไม่ดีนะ” น้ำเสียงมั่นคงที่ชอร์นพูดมาทำให้ความรู้สึกในอกตีตื้นขึ้นจนแพนทนไม่ไหว
“ชอร์น...”
“เราอยู่ด้วยกันแล้วนะครับ ตอนนี้เราเป็นเหมือนคนๆ เดียวกันแล้วด้วย ถ้าแพนคิดมากก็ให้บอกผมคนแรก ถ้าสงสัยก็ให้ถาม ผม..อยากเป็นคนแรกที่รับรู้เรื่องต่างๆ ของแพนนะครับ” ชอร์นยิ้มแล้วยื่นมือมาเกลี่ยน้ำตาของคนรัก
“ฮึกชอร์น.. ขอโทษนะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ฮึก..แพนรักชอร์นมากเลยนะ” แพนโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันที ร้องไห้งอแงจนอีกคนต้องปลอบซะยกใหญ่
“ครับ ผมก็รักแพนนะ”
“งื้อ...จะไม่คิดมากอีกแล้ว” หันไปหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างเอาใจทุกครั้ง
“แพน...ทำแบบนี้เดี๋ยวผมก็ทนไม่ไหวหรอก” ชอร์นกระซิบข้างหูแล้วจูบซอกคอเบาๆ
“ก็ไม่ได้ว่าซักหน่อยนี่” คนน่ารักพูดอู้อี้ไม่ยอมโผล่หน้าให้ได้เห็น
“หืม? ว่าไงนะครับ” ถึงชอร์นจะพอเดาได้แต่ก็ขอแกล้งหยอกหน่อยนึง
“งื้อออ ชอร์นอ่ะ”
“ฮ่ะๆ”ชอร์น รีบจัดการอุ้มคนในอ้อมกอดทั้งอย่างนั้นไปที่ห้องนอน เพราะเวลาตอนนี้กินไปไกลจนเกือบจะตีสอง รับรองว่าพรุ่งนี้ทั้งสองต้องได้โทรไปลางานแน่ๆ เพราะตอนนี้ ขอใช้เวลาส่วนตัวที่ขาดไปให้คุ้มก่อนล่ะนะ
FIN.
******************************
Talk
ในที่สุดตอนพิเศษนี้ก็ได้ออก แต่งเสร็จก่อนตอนบังเอิญหลังจากนั้นอีกค่ะ
555555 หมดสต๊อกแล้ววว บ๊ายบายน้าา :bye2:
-
:-[ … :heaven
น้องแพนกังวลด้วยเรื่องที่น่ารักมากๆ เลยค่ะ .. น่าหมั่นเขี้ยวจังเลย ฮึ่ยย~ อยากจับน้องแพนมาฟัดแก้มซ้ายแก้มขวาสุดๆ .. นึกภาพตอนน้องตัวแดงเหมือนลูกลิงแล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
ที่สำคัญชอบตอนที่พี่ชอร์นโอ๋น้องมากเลยค่ะ ดูอบอุ๊นอบอุ่นเน้ออ~ ..น้ำตาของน้องแพนทำพี่ชอร์นอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งตลอดเลยนะคะเนี่ย..^^
*..มีความรู้สึกว่ายังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ง้อววววว :hao7:
-
โอ้ยยย ชีวิตข้าวใหม่ปลามันนนนนน
อิจฉาคู่นี้จริงๆ ค่ะ :mew6: อยากได้แบบชอว์นบ้างงงงงงงงงงงง เลิฟๆกันตลอดเลย :hao7:
-
เอ็นดู~~
-
:-[ … :heaven
น้องแพนกังวลด้วยเรื่องที่น่ารักมากๆ เลยค่ะ .. น่าหมั่นเขี้ยวจังเลย ฮึ่ยย~ อยากจับน้องแพนมาฟัดแก้มซ้ายแก้มขวาสุดๆ .. นึกภาพตอนน้องตัวแดงเหมือนลูกลิงแล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
ที่สำคัญชอบตอนที่พี่ชอร์นโอ๋น้องมากเลยค่ะ ดูอบอุ๊นอบอุ่นเน้ออ~ ..น้ำตาของน้องแพนทำพี่ชอร์นอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งตลอดเลยนะคะเนี่ย..^^
*..มีความรู้สึกว่ายังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ง้อววววว :hao7:
:-[ :-[ ง๊อวววววว ถ้าคิดได้ใหม่จะเข้าต่ออีกนะค้าา :กอด1:
-
:-[ … :heaven
น้องแพนกังวลด้วยเรื่องที่น่ารักมากๆ เลยค่ะ .. น่าหมั่นเขี้ยวจังเลย ฮึ่ยย~ อยากจับน้องแพนมาฟัดแก้มซ้ายแก้มขวาสุดๆ .. นึกภาพตอนน้องตัวแดงเหมือนลูกลิงแล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
ที่สำคัญชอบตอนที่พี่ชอร์นโอ๋น้องมากเลยค่ะ ดูอบอุ๊นอบอุ่นเน้ออ~ ..น้ำตาของน้องแพนทำพี่ชอร์นอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งตลอดเลยนะคะเนี่ย..^^
*..มีความรู้สึกว่ายังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ง้อววววว :hao7:
:-[ :-[ ง๊อวววววว ถ้าคิดได้ใหได้ใหม่จะเข้าต่ออีกนะค้าา :กอด1:
ส๊าาาา..ธุ :call: ขอให้พล๊อตใหม่วิ่งเข้ามาชนไวๆ นะค้าา ^^ ตั้งตารอเลยจ้าา~
-
ไม่อยากให้จบเลย ฮ่า คือดีอ่ะ!!!
-
เขินนนนนนนนนน อ่าาาาา
-
น่าร๊ากกกก :jul1: :jul1:
-
บังเอิญเจอเลยอ่าน
บังเอิญมันน่ารักมากกกกค่ะ :impress2:
-
มุ้งมิ้งน่ารักดีจังเลย :impress2:
-
งื้ออออ แพนน่ารักมากกกกกก
-
:-[ :o8: ฟินนนนนนนนน
-
อิจจจจจจจจจจจจจ อยากได้แบบนี้บ้าง :ling1:
-
:กอด1: :pig4:
-
อยากได้ความบังเอิญแบบนี้มั่งจัง o18
-
ความบังเอิญแบบชอร์นนี่หาได้จากไหนนนน
:katai1: :katai1: :katai1: