-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
###ผลงานในเล้าเป็ด###
Yes or NO ใช่หรือไม่ ? ความรูสึกนี้! (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72123.msg4042797#msg4042797&gsc.tab=0)
ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72171.0#gsc.tab=0)
รักไสยไสยของนายแว่น (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72262.0#gsc.tab=0)
“”
### Yes or No ใช่หรือไม่? ความรู้สึกนี้ !###
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
Introduction
กระผมนายเมธา ชื่อเล่นว่ามีน เกิดเดือนมีนาคม มีพี่ชายเกิดเดือนธันวาคม ชื่อว่าธันวา เอ่อ ก็ยังดีที่พ่อแม่ไม่ได้ตั้งชื่อว่ามีนาอะนะ พ่อแม่ก็ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว เติบโตมาด้วยลำแข้งของพี่ชาย ไม่ได้ถูกมันซ้อมนะ แต่โดนมันใช้ตีนถีบปลุกให้ตื่นทุกวันต่างหาก พี่มันมีบุญคุณก็ตรงนี้แหละ
สมัยม.ปลายก็จะเกรียนๆหน่อย มีเพื่อนกะเขาคนหนึ่ง มันชื่อเต้ พอเรียนจบก็สอบเข้ามหาวิยาลัยได้พร้อมกันแต่คนละสาขา ไอ้หน้าตี๋เต้มันก็หล่อนะ แต่ผมหล่อกว่าไง ไหนใครว่ากูน่ารัก ? ไม่มี๊ อย่างกูเนี่ยเขาเรียกว่าหล่อ อย่าพูดว่าน่ารักครับ มันจะเซ็งๆหน่อย มีความหลังที่ไม่ค่อยดีนักกับคำคำนี้
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอน 1 : นายเมธาหน้ามึน
เวลา 8.10 น. ณ หอพักแห่งหนึ่ง หน้ามหาวิทยาลัยรัฐบาลมีชื่อใน จ.นครนายก
มีหนุ่มน้อยร่างบางนอนกอดหมอนข้าง นอนหลับ น้ำลายไหลย้อยเปลื้อนหมอน กำลังหลับด้วยหน้าตาที่มีความสุข ข้างๆเป็นหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อตี๋ กำลังใช้ตีนเขี่ยเพื่อนร่วมห้องที่ยังไม่ตื่น
“มึง มึง ตื่นได้แล้ว จะสายแล้ว”
“ อือ ขอ 5 นาทีน่าพี่ธัน ”
“พี่ธันเชี่ยไร ตื่นเร็ว มึง ”
“2 นาที ”
“ โครม”
ร่างสูงใช้ตีนถีบเพื่อนร่วมห้อง จนกระเด็นตกเตียง หนุ่มน้อยหน้าใสคลำตูดตังเองป้อยๆ
“เชี่ยยยยมึง ถีบมาได้”
ผมตื่นจากการมัวขี้ตาทันที แล้วส่งนิ้วกลางขาวๆให้เพื่อนร่างสูงไป 1 ดอก
“มึงนี่ปลุกยากเหมือนเดิมนะ”
ร่างสูงอยู่ในชุดนักศึกษาที่ถูกระเบียบเรียบร้อย ยืนมองเพื่อนที่ สะลึมสะลือเช็ดขี้ตาเพื่อให้ตื่นเต็มที่
“มึงนี่ปลุกดีๆ ไม่ได้ไงวะ กำลังฝันดีเลย ห่า”
ใบหน้าเรียวเบะปาก คิ้วขมวด ทำหน้าไม่พอใจ
“เยอะ อีกมึงเนี่ย จะสายแล้ว ยังไม่รีบอีก”
ร่างสูงส่ายหน้าไปมา แต่ก็ชินกับเพื่อนตัวน้อย คบกับมันมาตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย รู้นิสัย สันดานมันดี
“กี่โมงแล้ววะ ง่วงชิบหาย”
ผมปรือตามองแสงที่ส่องเข้าตา พยายามเบิกตาให้กว้าง เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอน ก็ปาเข้าไป ตี 4 วันนี้เปิดเทอมวันแรกกับการเข้าหาวิทยาลัย ทำให้ผมต้องเตรียมตัวให้พร้อม… ผิดแล้ว! ผมเล่นเกมจนกระทั่งตี 4 ต่างหาก ด่านนั่นแม่งยากชิบหายกว่าจะผ่านได้ เล่นเอาลุ้นจนเยี่ยวเหนียว นี่แหละครับผมเอง นายเมธา หรือ มีน ปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาอุตสาหการ น้องใหม่เฟรชชี่ หน้าตาดีที่สุดในโลก
“ชิบหายแล้ว สายแล้ว กูตายแน่”
ผมวิ่งตามเพื่อนร่างสูงที่วิ่งนำอยู่ข้างหน้าเกือบไม่ทัน เพราะขาสั้นกว่า ไอ้เต้ก็สูงชิบหาย 180 กว่าได้มั้ง ไอ้ผมก็สูง 170 เซนเอง แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะผมหล่อ? (เกี่ยวมั้ยวะ) ช่างมันเถอะเดี๋ยวไปไม่ทันลงทะเบียนวันแรก พี่ผมฆ่าตายพอดี ผมมีพี่ชายกะเขาคนนึง แก่กว่า 10 ปี พ่อแม่ผมขึ้นสวรรค์ ตั้งแต่ผมอยู่ ม.5 เหลือพี่มันนี่แหละที่ค่อยส่งเสียเลี้ยงดูกูด้วยลำแข้งจนเข้ามหาวิทยาลัย ดุชิบหาย แต่ผมก็ไม่เคยกลัว มันดีแต่ปาก แต่ถ้าผมอยากได้อะไรมันก็ให้หมด
“มึงก็เป็นซะอย่างนี้ ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว ไม่รู้ รอดมาได้ไง”
ไอ้นี่มันชื่อ ไอ้เต้ เป็นเพื่อนผมตั้งแต่ม.ปลายแล้ว ขี้บ่นชิบหายเหมือนพี่กูเลย
“ปกติ พี่กูปลุกไง แต่มันก็ยังดีนะใช้มือบ้าง ไม่เหมือนมึงใช้ตีนถีบ ห่า ยังเจ็บตูดอยู่เลย”
“สมน้ำหน้า มึงเสือกตื่นยาก”
สัด ไอ้เพื่อนเลว ผมคลำตูดดู กระดูกจะร้าวมั้ยวะเนี่ย จะได้อ้างเรื่องโดดเรียน ฮ่าๆๆ
“น้องๆ ที่เพิ่งมา มาลงชื่อด้านนี้ แล้วรับป้ายชื่อไปด้วยค่ะ แขวนคอให้เรียบร้อยน้า”
พี่ปีสองตะโดนบอกน้องๆที่เพิ่งเดินเข้ามาให้หอประชุม รวมถึง ผมและไอ้เต้ด้วย หลายๆคนมองมาที่ผมกับไอ้เต้ ที่เดินด้วยกัน แต่น่าจะมองไอ้เต้มากกว่า เพราะรูปร่างมันสูง หุ่นนักกีฬา หน้าตาหล่อเหลาคิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผิวมันขาว มันเป็นลูกคนจีน ส่วนผมก็เหมือนเพื่อนพระเอกอะแหละ ที่เป็นเพื่อนพระเอกที่หล่อๆนะ
หลังจากได้ป้ายชื่อมาคล้องคอกันเป็นที่เรียบร้อย พี่ๆสต๊าฟก็ปล่อยให้น้องๆทำความรู้จักกันและ มีปฐมนิเทศไม่นาน พอบ่ายๆก็ปล่อยกลับ การเริ่มเรียนวันที่ 2-3 ก็ไม่มีอะไรมาก อาจารย์ก็แจก คลอสซิลิบัสให้ อธิบายนู่นนี่นั่น แล้วก็เลิกคลาส
เย็นวันศุกร์ ก็ถูกรุ่นพี่เรียกตัวมานั่งหน้าสอกันทั้งคณะ บอกว่าวันนี้ จะมีเรื่องแจ้ง พวกผมก็เลยมานั่งรอ เสียเวลาเล่นเกมชิบหาย
“สวัดดีค่าน้องๆ พี่ชื่อพี่เจสซี่นะคะ เป็นเฮดปีสอง วันนี้พวกพี่ๆ มีเรื่องแจ้งน้องๆ เป็นเรื่องที่สำคัญมากเลยค่ะ”
พี่กระเทยหน้าสวยหุ่นหมีคนนึ่งพูดท่าทางจริงจังมาก พี่แกก็สวยนะ สวยแบบแปลกๆดี
“คืองี้ค่ะ วันนี้เนี่ย พี่จะแจ้งข่าวเรื่อง การจับสายรหัสค่า”
น้องๆที่นั่งหน้าสลอนต่างไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเลย
“น้องๆ ไม่ดีใจเลยเลยเหรอคะ มันดีมากเลยนะสายรหัสเนี่ย อาจจะได้อยู่กับพี่รหัสหน้าหล่อๆ ได้กินขนมฟรีได้ชีทเรียนด้วยนะคะ”
พี่หน้าสวยหุ่นหมียังคงบรรยายสรรพคุณสายรหัสอย่างต่อเนื่อง ด้วยสีหน้าจริงจัง
“โห พี่ ใครๆก็รู้แล้วมั้งครับ สายรหัสเนี่ย ไม่เห็นจะแปลกใจเลย”
ใครคนนึงตะโกนตอบพี่หน้าสวยหุ่นหมีไป พี่แกไม่เหมาะกับชื่อเจสซี่หรอกครับ มันดูสวยไปไม่เข้ากับหน้า
“เออ จ่ะ เอาที่สบายใจ เอ้าจะเริ่มแล้วนะ สาขา ไฟฟ้าเริ่มก่อนเลยค่ะ”
เพราะว่าเป็นแถวแรก เลยถูกเรียกก่อน แต่ละคนทำหน้าตื่นเต้นกันมาก ผมไม่ค่อยสนใจหรอก ไม่ค่อยชอบกิจกรรม แล้วก็จับสายพี่รหัสกันไปเรื่อยๆ ต่อมาก็มาถึงสาขาของผม
“เอ้าแถวอุตสาหการ ลุกคะ”
ตาผมแล้วครับ จับให้จบๆไป เบื่อเมื่อไรจะเลิกกิจกรรม
“น้องมีน ได้พี่รหัส 0078 ค่า งุ้ย คุณน้องน่ารักนะคะหน้าขาวๆ ปากแดงๆเหมือนพวกชะนีเลย”
ห๊ะ ว่าไงนะ เหมือนชะนีมันน่ารักเหรอวะ
“เอ่อ พี่ ผมหล่อครับ ไม่ใช่น่ารัก”
ผมเกาหัวงงๆกับกับคำชม ? ของแก มันคำชมรึเปล่าวะนั่น เหมือนด่าว่าเหมือนชะนีหรือลิงอะไรอย่างนั้นเลย
หลังจากนั้นก็มีสาวน้อยคนนึงเดินออกมาจากดง ปี 2 เดินตรงมาที่ผม เขร้ สวยวุ้ย น่ารักอะ พี่รหัสผมเหรอ โชคดีจริงๆ ตัวเล็กๆน่ารัก ผิวขาวๆนะ แต่ผมว่าผมขาวกว่าหน่อย ใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีฟ้า กางเกงบอล หุย น่ารักแบบแมนๆ แต่หน้าอกแบนไปหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไรผมไม่เกี่ยง ผมนี่ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียมเลย
“หวัดดีครับ พี่คนสวย ผมมีนสาขาอุตสาครับ”
“ผัวะ”
อ๋อย ผมหน้าสั่นเลยครับ ดาวขึ้น มึนกันเลยทีเดียว เมื่อกี๊มันเกิดอะไรขึ้นวะ กุงง
“กูเป็นผู้ชาย แม่ง ไม่ใช่ผู้หญิง กวนตีนตั้งแต่วันแรกเลยนะมึง กูชื่อออม ปี 2 สาขาสิ่งแวดล้อม เดี๋ยวมึงรอคุยกะกูตอนเลิกด้วยนะ”
พี่รหัสร่ายยาว ด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไร มือแกยังเงื้อเหนือหัวผมอยู่เลย แต่แกเตี้ยกว่าผมนะ ผมว่า
“เอ่อ ครับ แหะๆ”
ทุกคนหัวเราะกันครืน อายชิบหาย ผมทำท่าจะเดินกลับมานั่ง ตอนนี้ยังมึนๆ งงๆ หลังจากที่โดนโบกหัวมาทีนึง
“แหม คุณน้อง หน้ามึงก็น่ารักนะคะ มาว่าเพื่อนพี่ได้ เอ๊าคนต่อไปค่า”
พี่หน้าสวยหุ่นหมีแกพูด หลังจากกลับมานั่งที่ ผมนั่งติดกับแถวสาขาโยธาครับ เป็นสาขาของไอ้เต้มัน
“มึงนี่ก็น้า ปากอะ อยู่เฉยมั่งเหอะ หน้าตาก็ดี แต่อย่าให้อ้าปากเล้ยยย กูล่ะอายแทน”
ไอ้เต้มันบ่นครับ มันบ่นผมแบบนี้มาตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่เลิกบ่น
“บ่นเป็นพี่กูอีกแล้ว กูอุตส่าหนีจากบ้านมา ยังจะมาเจอมึงอีก แม่ง เซ็งหวะ”
ผมทำหน้าเหม็นเบื่อ บ่นเป็นไอ้พี่ธันไปได้ ไอ่ห่า
“กูขี้เกียจเถียงกะมึงแล้ว”
ตอนนี้เรากำลังแอบเถียงกันครับ ไอ้เต้มันยังไม่ได้จับสายรหัสเลย มันอยู่คนละสาขากับผม สาขามันนี่เท่าที่สังเกตุได้มีแต่พวกดิบเถื่อน หน้าโหดทั้งนั้นเลย
“สุดท้าย สาขาโยธาค่า ออกมาเลยค่ะ น้องๆ”
พี่หน้าสวยหุ่นหมีก็ยังทำหน้าที่ได้ดี แกแต่งหน้าเข้มมากครับ โบกปูนมาเหรอนั่น หนาได้ใจเลย
“ว้ายๆ น้องคนนั้นอะค่ะ หล่อจัง หันป้ายชื่อมาหน่อยค่ะ ที่สูงที่สุดอะค่ะ”
ไอ้เต้หันซ้ายหันขวา มองเพื่อนในแถว มันเป็นคนที่สูงที่สุดในแถวครับ มันยื่นนิ้วชี้ ชี้ที่หน้าตัวเอง
“ช่ายค่า หล่ออะค่ะ สนใจมากิ๊กกับพี่มั้ยคะ”
พี่หน้าสวยหุ่นหมียิ้มหน้าบาน บิดตัวไปมา หลอนครับ บอกตรงๆ
“เอ่อ ผม ชื่อเต้ครับ สาขาโยธา”
ไอ้เต้ตอบแบบงงๆ หน้าเหลอ แอบเหงื่อตก น่าสงสาร อ่า จริงแล้ว สมน้ำหน้ามากกว่าครับ ผมแอบขำเบาๆ
“ค่า น้องเต้ หัวใจว่างมั้ย สนใจมาเป็นกิ๊กกับพี่มั้ยคะ”
พี่แกยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ยิ้มอย่างอายๆ จะเอาให้ได้ครับ ขำชิบหาย ไอ้เต้ทำหน้าตาเหลอหลากว่าเดิม
“มะ ไม่เป็นไรครับ เกรงใจอะครับ”
ไอ้เต้ปฏิเสธแบบหวั่นๆ สงสัยกลัวพี่แกจะกระโดดกอดเอา
“อย่าเยอะ อีสมเจตน์มึง หม้อหนุ่มอยู่นั่นแหละ”
เพื่อนพี่หน้าสวยหุ่นหมี ตะโกนมาจากดงปี 2
“หยุดเลยอีต้อม กูชื่อเจสซี่ค่ะ ไม่ใช่สมเจตน์”
แกทำท่าสะบัดสะบิ้ง ความจริงชื่อสมเจตน์ก็เหมาะกับแกนะครับ แล้วพี่สมเจตน์ก็ยื่นกล่องใส่สลากให้ไอ้เต้จับ แถมส่งสายตายั่ว (โมโห) ไปให้ไอ้เต้ด้วย ขนลุกครับ หลอนจริงๆ
“น้องเต้ได้พี่รหัส 0037 ค่า”
มันหันซ้ายหันขวา ซักพักก็มีพี่ปีสองผู้ชายท่าทางใจดี ใส่แว่นเดินมาหามัน
“กูชื่อวิทย์ สาขาไฟฟ้า กูมีของมาให้มึงเยอะอยู่ แต่อยู่ในรถ มึงมีรถมั้ย”
พี่วิทย์ถามไอ้เต้ พี่แกก็สูงนะ แต่ยังไม่เท่าไอ้เต้
“มีพี่ จอดที่ลานจอดรถข้างหอประชุมนี่แหละ”
ไอ้เต้ตอบพี่เขาไป
“งั้นเดี๋ยวมึงเดินไปที่ลานจอดรถระ รถกูก็จอดอยู่ที่นั่นเหมือนกัน”
ไอ้เต้พยักหน้าหงึกๆ แล้วกลับข้ามานั่งที่
“พี่มึงท่าทางจะเรียนเก่งนะ ใส่แว่นด้วย”
ผมเดานะ เพื่อนๆเด็กเนิร์ดสมัยม.ปลายใส่แว่น เรียนเก่งกันหลายคน
“ไม่รุ น่าจะมั้ง” มันตอบ ผมพยักหน้าตอบ
“เดี๋ยวกูต้องรอพี่รหัสหว่ะ มันว่าจะคุยอะไรซักอย่าง”
ผมบอกมันเพราะติดรถมันมาเรียนเมื่อเช้า ผมไม่มีรถครับ
“เออกูก็ต้องไปหาพี่วิทย์ เสร็จแล้วเดี๋ยวกูไลน์หา”
ผมพยักหน้ารับรู้อีกรอบ
“เอาล่ะน้องๆ วันนี้พอแค่นี้ค่ะ เดี๋ยวศุกร์หน้าพี่มีเรียกประชุมอีกรอบนะคะ พี่จะเรียกประชุมทุกวันศุกร์ตอนเย็นจะได้ไม่กระทบการเรียนของน้องๆนะคะ”
พี่สมเจตน์พูดปิดการประชุม สายตาแกยังเหล่ๆมาทางไอ้เต้อีกครับ
“พี่สมเจตน์เขาชอบมึง น่าดีใจนะเนี่ย แม่ง น่าอิจฉา ฮ่าๆ”
“เชี่ย แม่ง กูยิ่งหลอนๆอยู่”
ไอ้เต้ทำท่าขนลุก
“เออๆ เดี๋ยวกูไปหาพี่รหัสกูก่อน มันจะตบหัวกูอีกมั้ยเนี่ยแม่ง ซวยตั้งแต่วันแรกเลย”
ผมไม่ได้กลัวพี่มันตบหรอก แต่ถ้าพี่หัสเกลียดขี้หน้าอาจจะอดกินขนมได้ เรื่องกินสำคัญที่สุดครับ รองลงมาก็เรื่องเกม สองลำดับในใจเลย
“ก็เขาทำถูกไง กวนตีนอย่างมึง ควรจะโดน”
“สัด”
ไอ้เต้เดินแยกไปอีกทางแล้วครับ ผมก็เลยเดินด๊อกแด๊กไปหาพี่รหัสที่ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้หน้าหอประชุม
“มึงชื่อมีนใช่มั้ย สาขาอะไรนะ”
พี่รหัสหน้าสวยหุ่นบางถามผม
“อ่อ สาขาอุตสาหการครับ”
ผมตอบแบบสุภาพที่สุดในชีวิต
“อ้อ กูมีของฝากมาจากพี่ปี 4 ด้วยแล้วก็พวกอุปกรณ์ที่จำเป็นแต่กูยังไม่ได้เอามาหรอก อยู่ช็อปพี่ปี 3 เอาเบอร์มึงมา เดี๋ยวกูโทรหา พี่ปี 3 ชื่อพี่แทน มีรถ เดี๋ยวให้พี่มันเข็นไปส่งที่หอมึง”
“อ่อ ครับ แต่เพื่อนผมมีรถนะ ให้มันไปส่งก็ได้มั้งพี่”
ผมบอกพี่มัน หน้าตาพี่แกก็ไม่ได้แสดงความโกรธอะไร กูรอด
“เอ่อ เมื่อกี๊อะพี่ ผมขอโทษนะ ที่เข้าใจผิดอะ”
ผมทำหน้าเป็นหมาหงอยเพื่อให้พี่แกสงสาร กลัวไม่ได้กินขนม
“เออ กูก็ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอก แต่มึงนี่กวนตีนดีนะ”
พี่รหัสผมทำหน้าเอือมระอา
“ก็พี่สวยจริง ตอนแรกนึกว่าเป็นแบบทอมๆหน่อย”
ผมพูดต่อ ยังไม่เข็ดครับ เพราะดูเหมือนว่าพี่แกจะไม่ได้โกรธจริงจัง
“เออ มึงนี่แม่ง กูกะว่าจะเลี้ยงข้าวมึงนะ แต่คงไม่แล้วแหละ”
พี่มันพูดหน้าตาย
“ม่ายน่าพี่ ผมล้อเล่น”
ผมรีบประจบ เดี๋ยวอดกินของฟรีครับ
“เออ ไว้วันหลัง วันนี้กูก็มีงานต่อ เลี้ยงวันไหนกูบอกอีกที”
พี่ออมยิ้มแบบกวนๆ ก็ยังน่ารักอยู่ดี หรือว่าผมจะหันมาจีบผู้ชายดีวะ คือมันมีความหลังกับการจีบผู้หญิงตอน ม.6ครับ ไม่อยากจะพูด
Rrrrrrrrrrrrr
หยิบมือถือขึ้นมาดูก็เป็นไอ้เต้ มันไลน์มาบอกว่ามันรอที่ลานจอดรถแล้วครับ ส่งสัยคุยกะพี่รหัสเสร็จแล้ว
“เออ พี่ เพื่อนผมมันรอที่ลานจอดรถอะ ผมว่าเราไปเลยดีว่า เริ่มหิวข้าวแล้ว”
จะว่าไปก็แล้วก็หิวครับ เมื่อกลางรีบจ้วงข้าวลงท้อง เพราะมีเรียนต่อ เลยไม่ได้กินขนมเลย
“มึงนี่ก็ห่วงกินเนอะ เมื่อกี๊ก็กลัวกูไม่เลี้ยงข้าว”
พี่รหัสทำหน้าเอือมระอาอีกรอบแล้วครับ
“การกินเป็นเรื่องสำคัญลำดับที่หนึ่งครับ”
ผมตอบพี่ออมตามจริง ด้วยหน้าที่จริงจังมากครับ
“เรื่องเรียนมึงทุ่มเทขนาดนี้มั้ยเนี่ย เอ้า ไปๆ”
พี่รหัสเดินนำหน้าตรงไปยังลานจอดรถ เมื่อมาถึงลานจอดรถก็เจอไอ้เต้ยืนเก๊กหล่อยู่ที่ข้างรถ Honda Civic สีขาวของมันแล้ว บ้านมันพอมีตังครับ พ่อมันเป็น ผอ.โรงเรียนมัธยม ที่ผมเรียนตอนม.ปลาย
“ไอ้เต้ นี่พี่รหัสกู ชื่อพี่ออม สาขาสิ่งแวดล้อม”
ไอ้เต้ก้มหัวให้นิดนึงครับ
“ผมชื่อเต้ สาขาโยธา”
มันพูดน้อยครับ เวลาอยู่กับคนที่ไม่สนิท แต่กับผมนี่ แทบจะพ่นไฟใส่ ไอ้ห่า ไอ้สองมาตรฐาน
“เออ สาขาเดียวกับพี่กู เดี๋ยวพวกมึงตามกูไปที่ช็อปโยธาหน่อย กูมีของให้ไอ้มีนมัน แต่กูไม่มีรถยนต์”
ผมสองคนพยักหน้ารับ แล้วพี่ออมก็เดินไปค่อมมอเตอร์ไซค์ Honda Scoopy สีฟ้า ใส่หมวกกันน็อคแล้วสตาร์ทรถรอ น่ารักสัด เหมาะกับพี่แกมาก แต่ถ้าเป็นสีชมพูจะเหมาะกว่านะ ผมว่า
“พี่กูน่ารักว่ะ รถแกน่าจะเป็นสีชมพูนะกูว่า”
ผมหันไปพูดกับไอ้เต้ มันมองพี่เขาแปลกๆนะ
“ห่า เดี๋ยวก็โดนอีกมึง ยังไม่เข็ด”
มันหันว่าว่าผม ไอ้นี่ก็ขัดผมจริงๆ ผมเบะปากใส่มัน
“เร็วๆมึง เดี๋ยวพี่เข้ารอนาน”
แล้วเราก็ขึ้รถ ไอ้เต้ขับรถตามพี่ออมไปช็อปโยธา อยู่ค่อนข้างไกลกับหอประชุม มหาวิทยาลัยผมกว้างมาก มีพื้นที่เยอะ แต่ละตึกก็ค่อนข้างไกล แต่ปีหนึ่งเรียนอยู่สองตามตึกไม่ไกลมาก ผมว่าอีกหน่อยผมต้องเอามอเตอร์ไซค์ที่บ้านมาใช้บ้างแล้ว ช็อปโยธาเป็นอะไรที่รกมากครับ ที่รกไม่ใช่อุปกรณ์การเรียนนะครับ ขยะครับ ขวดน้ำอัดลม กระป๋องโค้ก เป๊ปซี่ ขวดกระทิงแดงเป็นกองเลย ทั้งบนโต๊ะม้าหินอ่อนด้านหน้า แล้วก็ที่บริเวณหน้าประช็อป
“พี่แทน”
พี่รหัสผมตะโกนเรียกพี่ปี 3 ชื่อพี่แทนผมจำได้แล้ว ซักพักมีรุ่นพี่ใส่เสื้อช็อปสีเลือดหมู กางเกงยีนขาดเข่ารองเท้าผ้าใบสีขมุกขมัว ทำหน้ามึนๆ เดินออกมาจากประตูช็อป หน้าพี่แกโหดครับ ผมทรงสกินเฮด ตัวสูงกว่าไอ้เต้อีก ล่ำๆด้วย แถมมีหนวดเคราปะปลายที่ใบหน้า น่ากลัววุ้ย อาบน้ำล่าสุดวันไหนวะเนี่ย แกไม่ได้ตัวเหม็นหรอกครับ แต่ดุสภาพเหมือนไม่ได้อาบน้ำมา 2-3 วันแล้ว
“เอ่อ พี่แทน นี่ไอ้มีน สาขาอุตสาหการ น้องสายรหัสเรา”
พี่ออมแนะนำผม ผมยกมือไหว้พี่แกเพื่อให้ดูมีมารยาทที่มากที่สุด ยังไม่อยากกวนตีนพี่แก เดี๋ยวจะโดนกระทืบได้ ผมเริ่มมีบทเรียนจากพี่รหัส จริงๆแล้วกลัวพี่แกมากกว่า แล้วพี่ออมก็หันหน้าไปที่ไอ้เต้ พยักหน้าเป็นเชิงถามมัน
“ส่วนมึงชื่อไรนะ”
“ผมชื่อเต้ สาขาโยธา”
“เออ น้องสาขากูนี่ กูชื่อแทน ปี 3 เออ มึงชื่อมีนใช่มั้ย กูมีของ พวกขนมแล้วก็ของใช้เดี๋ยวกูไปยกมาให้”
พี่แกแนะนำตัว แล้วหันมาถามผม
“ครับ”
ผมยิ้มที่มุมปาก ยักคิ้ว 2 จึกบอกพี่แก ท่าทางจะไม่ได้ดุไรมาก น่าจะอัธยาสัยดี
“เออ ท่าทางกวนตีนนะมึงอะ ไม่เข้ากับหน้าเลยว่ะ”
อะไร หน้ากูมันเป็นยังไง พี่แกหมายถึงว่าหน้าตาผมเป็นคนดี ? ตอนจับสายรหัสพี่สมเจตน์ก็ว่าผมเหมือนพวกชะนี ตกลงผมหน้าเหมือนอะไรวะเนี่ย แล้วพี่แกก็เดินเข้าไปในช็อป ซักพักก็ออกมาพร้อมกล่องกระดาษวางบนโต๊ะม้าหินอ่อน ในกล่อง มีไม้แขวนเสื้อ สบู่ก้อน ยาสีฟัน ผงซักฟอก ขนม เครื่องเขียน มาม่า ปลากระป๋อง ช่างเหมาะแก่การอยู่หออย่างยิ่ง
“เอ่อ พี่ขอบคุณครับ เหมาะกับการอยู่หอจริงๆ”
ผมว่า แล้วก็มองของในกล่องแบบขำๆ
“เออ มันมีประโยชน์หมดแหละ มึงต้องได้ใช้มันแน่”
พี่แกพูดจริงจัง หน้าแกโหดจริงๆ มีลูกว่าขอซักตัว จะเอาไว้เฝ้าบ้าน
“ไม่มีไข่เหรอพี่ แบบต้มมาม่าใส่ใข่ไรงี้”
ผมถามพี่แกแบบกวนๆ
“กวนตีนนะมึงอะ วันหลังเดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่”
พี่แกก็ยังตอบแบบจริงจัง นี่พี่แกไม่รู้ว่าผมประชดเหรอะ พี่ออมทำหน้าเอือมระอารอบที่สิบ
“มันกวนตีนงี้แหละพี่ วันนี้ผมก็โบกไปทีนึง”
พี่รหัสผมฟ้องพี่รหัสตัวเองใหญ่ ใช่ซี้ผมมันน้องใหม่ยังไม่มีใครรักนี่
“อะไรวะ”
พี่แทนทำหน้างงๆ
“ก็มันเรียกผมว่าพี่คนสวยอะดิ แล้วนึกว่าผมเป็นทอมอีก”
พี่ออมพูดไปก็เหล่ตามามองผม
“ฮ่าๆ เออ กวนตีนโครตอะมึง ไอ้น้องมีน หน้าตาพวกมึงก็ไม่ต่างกันปะวะ สายกูทำไมมีแต่แบ๊วๆแบบนี้วะ”
พี่แทนมันบ่นแต่ไม่จริงจังนัก ผมล่ะเซ็ง
“ผมหล่อพี่ ไม่ใช่น่ารัก”
ผมเบะปาก เบื่อจริงคำว่าน่ารัก มันฝังใจเหลือเกิน
“เออไอ้เต้ พี่มึงชื่ออะไร เผื่อกูรู้จัก”
พี่แทนหันไปถามไอ้เต้บ้าง เห็นมันเงียบไปนาน
“พี่วิทย์ครับ สาขาไฟฟ้า”
ไอ้เต้บอก พี่แทนพยักนหน้ารับ
“โชคดีแล้วมึง ไอ้วิทย์มันเรียนเก่ง ชีทเรียนมันเยอะ มันเป็นน้องไอ้ปืน เพื่อนกูเอง แต่วันนี้มันไม่มา ไอ้ปืนนี่เทพมาก ท๊อปตลอด แต่โดดเรียนบ่อย วันหลังมึงแวะมาหามันที่นี่ก็ได้ แต่ก็ต้องแล้วแต่ดวงนะ จะเจอมันรึเปล่าอีกเรื่อง”
พี่แทนร่ายยาวถึงไอ้พี่ปืนอะไรนี่ มันเป็นผีเหรอถึงได้ผลุบๆโผล่ๆ เจอตัวตัวยากนัก
“เอ้าไอ้น้องมีน ของมึง ยกไหวปะเนี่ย”
พี่แทนหันมามองทางผม ดูถูกกูจริง เห็นอย่างนี้กูอึดนะเว้ย
“ไหวพี่ สบายมาก ขอบคุณมากครับ”
ผมขอบคุณพี่แก ใครให้อะไรต้องขอบคุณ ทำอะไรผิดต้องขอโทษ มันเป็นวิถีของผม เอ่อ รู้สึกมีสาระมากเลยครับกู ไอ้พี่ธันมันสอนผมมาอย่างนี้และผมก็ว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ผมยกกล่องเดินไปที่รถไอ้เต้ มันตามมาเปิดท้ายรถให้ แล้วผมก็ล่ำลาพี่รหัสและลุงรหัสก่อนขึ้นรถกลับ หิวใส้จะขาด ก่อนขึ้นหอก็แวะซื้อข้าวกล่องหน้าหอ ไม่ชอบกินที่ร้านนะ เสียเวลาเล่นเกมหมด พรุ่งนี้วันหยุด กะจะเล่นเกมให้สว่างเลยครับ
ผมไม่ได้กลับบ้าน รอให้หยุดติดต่อกันหลายวันก่อนครับ โทรหาพี่ธันมันบ้าง แต่ไม่ได้บ่อยมาก ไอ้เต้ก็เหมือนกัน บ้านผมกับมันอยู่คนละอำเภอ ผมก็ติดรถมันกลับได้ แต่บ้านมันถึงก่อน ผมต้องต่อรถตู้เข้าบ้านอีก 30 สิบโลกว่าจะถึง
วันหยุดผ่านไปไวครับ เช้าวันจันทร์อีกแล้ว เบื่อจริง ยังเล่นเกมไม่จุใจเลย เฮ้ออ
“เร็วดิมึง แบบนี้ทุกวัน นี่ถ้าไม่มีกู จึงจะทำไง”
ไอ้เต้มันเร่ง ขณะที่เดินลงบันไดมา
“กูก็เอารถมาดิ มอไซค์กูก็มี”
กูไม่ง้อหรอก แต่ตอนนี้ก็เกาะมันไปก่อน ผมขี้เกียจนะ ทุกเรื่องแหละยกเว้นเรื่องกินกะเกมมันเป็นวิถีของผมอีกข้อ โชคดีที่ผมความจำค่อนข้างดี อ่านหนังสือรอบเดียวก็พอจะทำข้อสอบได้ แต่ไม่ได้คะแนนดีมากนะ เอาแค่พอผ่านๆ
พวกเราใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงครับ หอไม่ได้ไกลมาก แล้วก็เข้าห้องเรียน เอาจริงๆ ผมก็ไม่ค่อยโดดเรียนนะ เข้าไปนั่งฟัง จดบ้างหลับบ้าง ความรู้จะได้เข้าหัวบ้างแต่ผมไม่เล่นเกมในห้องเรียนนะ เป็นเด็กดีใช่มั้ยล่ะ ก็ดีเหมือนหน้าตาแหละครับ เฮ้อ พูดแล้วก็เขินเอง
----> มีต่อครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ต่อ ตอนที่ 1 : นายเมธาหน้ามึน
ในที่สุดการเรียนภาคเช้าก็จบลง ผมกะไอ้เต้เดินมากินข้าวด้วยกัน ผมกับมันเรียนตัวเดียวกันครับ ปี 1 ต้องเรียนวิชารวม ที่ตึกรวมทั้งหมด ไม่เหมือนปีอื่นที่อาจจะลงเรียนไม่เหมือนกัน ผมยังไม่มีเพื่อนในสาขา อยู่แต่กับไอ้เต้ แต่ผมก็ชินนะทำอะไรคนเดียวก็ได้ กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียวแต่ผมไม่ค่อยชอบดูหนังเท่าไร ซื้ออของคนเดียว ตอนม.ปลายก็มีเพื่อนสนิทคนเดียวคือไอ้เต้นี่แหละ ไม่ใช่เพื่อนไม่ครบ แต่ไม่ครบใคร อันนี้ล้อเล่นครับ จริงๆกูรู้จักแหละหมดแหละ แต่ไม่ค่อยสนิทมาก หลายคนก็หลายเรื่อง
Rrrrrrrrrrrrr พี่ออมครับ แกไลน์มา
ออมสิน
มึงเลิกกี่โมง
MarchMeen
สี่โมงพี่ มีไรเปล่า
ออมสิน
ไปกินข้าว กูเลี้ยง
MarchMeen
ได้คร๊าบบบบ ที่ไหนอะพี่
ออมสิน
หน้ามอ มึงรอตึกรวม เดี๋ยวเลิกกูแว้นไปรับ
MarchMeen
เคพี่
“ไอ้เต้ พี่ออมนัดกูกินข้าวเย็น มึงจะไปมั้ย”
ผมถามขณะที่กำลังจ้วงข้าวผัดหมูไม่ใส่ผักที่โรงอาหารคณะ ผมไม่ชอบกินต้นหอมผักชี แต่สั่งแบบไม่ใส่ผัก กลัวแม่ค้าตบที่เรื่องมาก โรงอาหารที่นี่ ดีนะครับ ที่นี่อร่อยและราคาถูก ของกินเยอะมาก มันเป็นสวรรค์จริงๆ แต่คนเยอะชิบหาย ต่อแถวนานโคตร ผมยืนรอจนเมื่อยแล้วเมื่อยอีก แต่แม่ค้าแกทำเร็วนะ
“ห๊ะ ไม่ไปดิ สายรหัสมึง ไม่ใช่สายกู แล้วเมื่อคืนพี่วิทย์ไลน์มาบอกว่าวันนี้ลุงรหัสกูเข้าช็อป พี่วิทย์แกจะพากูไปแนะนำให้รู้จัก”
มันแลกไลน์แลกเบอร์กะพี่มันตั้งแต่ไปเอาของที่รถแล้ว พี่มันก็ดีนะ ขนชีทเรียนมาให้ตั้งแต่วันแรกที่จับสายรหัสเลย ขนมไม่ค่อยมีมาก มีแต่มาม่า ปลากระป๋อง อันนี้ของมันต้องมี พี่แกบอกว่ามันเป็นวิถีของเด็กหอ อันนี้ไอ้เต้เล่าให้ฟังครับ
“เออ กูก็ถามตามมารยาทอะ” ผมเบะปาก
“มีเหรอ มารยาทมึงอะ กูไม่เคยเห็นเลย”
“มันเป็น แอบสแต็ค มึงมองไม่เห็นหรอก”
ผมก็แถไปเรื่อย ผมไม่เคยมีมารยาทกับมันเลยนะ คือมันสนิทมากไง จนไม่ต้องเก๊กกันแล้ว มันเองก็เหมือนกัน
“เหรอออ”
เสียงมันตอแหลมาก น่าถีบจริงๆมึงนี่
“เร็วๆเข้ามึงเดี๋ยวไปเรียนอีก กูปวดเยี่ยว”
ไอ้หน้าหล่อพูด หน้าตามันก็ดีนะแต่นิสัยก็กากๆ หน่อย เหมือนผมแหละ เลยคบกันได้
“เออ ไป”
เราสองคนเดินไปที่ตึกรวมเพื่อรอเข้าเรียนวิชาภาคบ่าย สามชั่วโมงรวด นั่งจนปวดตูดกันไปครับ หลังจากเลิกคลาสผมก็มายืนรอพี่ออมที่หน้าตึก แกไลน์มาบอกว่ากำลังมา ไอ้เต้มันยังไม่ไปช็อปลุงรหัสมัน ยืนอยู่กับผม สาวๆที่เดินผ่านไปมาก็มองมาที่มันนะ แต่มันไม่ค่อยสนใจ มันไม่เจ้าชู้เท่าไร สู้ผมไม่ได้หรอก แต่มันเคยมีแฟนนะตอนม.ปลาย สวยด้วย แต่เลิกกันเพราะสาวเจ้าสอบติดที่เชียงใหม่ ระยะทางห่างไกล รักก็เลยไปไม่รอด
“ดีพี่ หิวจะตายแล้ว”
พี่รหัสผมแว้น Honda Scoopy สีฟ้ามาจอดหน้าตึกรวม พี่แกถอดหมวกกันน็อคออก ผมก็ทักทาย
“สัด เห็นหน้ากูเป็นของกินรึไง มึงนี่”
แล้วพี่แกก็หันไปทักทายไอ้เต้
“ไงมึง เห็นพี่แทนว่าวันนี้ลุงรหัสมึงเข้านี่”
ด่ากูเสร็จ ก็หันไปถามไอ้เต้ รักกูมากอะ พี่รหัสกู
“สวัสดีครับพี่ออม เดี๋ยวผมก็กำลังจะเข้าไปช็อปพอดีครับ”
มันก้มหัวให้พี่ออมเป็นเชิงทักทายและตอบคำถามพี่มัน มันมองตาพี่เขาตลอดเลย เอ๊ะไอ้นี่ ยังไงหว่า
“ไอ้มีน ขึ้นรถดิมึง หิวไม่ใช้เหรอ แต่กูไม่มีหมวกกันน็อคอีกใบว่ะ เอาของกูไปใส่ก็ได้”
พี่แกทำท่าจะถอดให้ ซาบซึ้งครับ น้ำตาจะไหล จริงๆพี่มันก็รักน้องแหละ
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไม่ใส่หรอก เดี๋ยวไม่หล่อ”
พูดแล้วก้ขึ้นซ้อนท้ายพี่แก
“ช่างกล้านะมึง”
กวนตีนเหมือนกันนะครับพี่แก แต่ก็น่ารักดี เหมือนทอมหน้าตาน่ารักๆ
“ไปได้แล้วมึง”
ผมหันไปบอกไอ้เต้ พี่ออมก็ออกรถโดยมีผมซ้อนท้ายไป ขี่ไปไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงร้านชาบูหน้ามอ คนเยอะครับ ผมหิวแล้วด้วย แต่ดีที่พี่ออมโทรจองไว้แล้ว พอเข้าไปใน้รานก็มีโต๊ะ แล้วเราก็ลงมือกินกัน ที่นี่เป็นแบบบุฟเฟ่ มีของกินให้เลือกมากอยู่เหมือนกัน พี่ออมกินเก่งนะเห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ แต่ผมนี่ฟาดเรียบเหมือนกันครับ
“หอมึงไกลมั้ย เดี๋ยวกูไปส่ง”
พี่ออมจ่ายตังแล้วเดินออกมาจากร้านถามถึงหอพักผม
“อ๋อ ผมอยู่หอ XXX หน้ามอ อะพี่”
ผมบอกชื่อหอไป มันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ซักเท่าไร
“ทางผ่านหอกู เดี๋ยวกูแวะไปส่ง”
พี่ออมบอก ผมควักมือถือมาไลน์บอกไอ้เต้ไว้ เดี๋ยวมันห่วง เห็นมันปากร้ายแบบนั้นแต่มันห่วงเพื่อนครับ ผมบอกแล้วว่ามันเหมือนพี่คนที่สองของผมอีกที
“ขอบคุณมากนะพี่ เลี้ยงชาบู แล้วยังไปส่งหออีก หมดหลายตังเลย”
“ไม่เป็นไร ตังที่เลี้ยงมึงก็ของพี่แทนแล้วก็ของพี่ปี 4 ด้วย พวกพี่แกไม่ว่าง แต่พี่แทนแกบอกกว่าวันหลังจะพาไปเลี้ยงเหล้าหลังมอ”
นี่หละครับวิศวะกับเหล้ามันของคู่กัน ผมก็กินบ้างนะ แต่เป็นเบียร์ เคยกินเหล้าแล้วเมาอ้วก เข็ดเลย
“เออพี่ ผมยังไม่มีไลน์พี่แทนเลย ลืมขออะ”
“เออ เดี๋ยวกูดึงเข้าไลน์กลุ่มสายรหัสเรา มีกู ลุงรหัสมึงพี่แทน แล้วก็ปู่รหัสมึงพี่เอ้ปี 4”
เออ ดีวุ้ย ง่ายดี
“ผมยังไม่เคยเห็นพี่ปี 4 เลยอะ”
ผมสงสัยอยู่ที่นี่มาสองอาทิตย์แล้วยังไม่เจอปู่รหัสเลย
“อ่อ เขายุ่งๆ ทำงานส่งอาจารย์ ทำโปรเจค เห็นว่าต้องเตรียมหาที่ฝึกงานอีก”
พี่รหัสผมตอบ ได้ยินแล้วอยากจะบ้า พอตอนปี่ 4 กูจะรอดมั้ยว้า ยุ่งขนาดนั้น เฮ้ออ เศร้ารอตั้งแต่ปี่ 1 เลยผม
“สายเราดีนา บ้านพี่แทนมีค่ายมวยด้วย กูไปฝึกอยู่ เดี๋ยววันหลังจะพามึงไป แล้วพี่เอ้บ้านมันมีอู่ซ่อมรถ รถกูนี่ปะยางฟรีประจำ”
แสดงว่าบ้านพี่ๆแกอยู่แถวนี้อะดิ แต่รถพี่มึงยางรั่วบ่อยขนาดไหนวะเนี่ย ไว้ใจพี่มึงขี่ให้กูนั่งได้มั้ยเนี่ย จะว่าไปพึ่งได้มั้ยเนี่ย พี่รหัสกู ตัวก็เล็กๆ เตี้ยกว่ากูอีก
“มึงไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น พึ่งกูได้นะ มึงไม่มีรถใช่มั้ยยืมของกูได้”
สงสัยพี่แกรู้ทัน ดักคอไว้ก่อน
“เปล๊าพี่ หน้าตาพี่ออกจะน่าเคารพ ผมเชื่อว่าพึ่งได้แน่นอน คอนเฟิร์ม”
ผมเสียงสูง ฟังแล้วรู้เลยว่าตอแหลแน่
“มึงนี่กวนตีนเนอะ ไม่เข้ากับหน้าเหมือนพี่แทนว่าจริงๆ”
อีกละ (-_-) ยุ่งกะหน้ากูอีกละ
“อ้าวไปดิ เดี๋ยวกูไปส่ง ต้องกลับไปเก็บงานที่มออีก”
ห๊ะ ปีสองก็เรียนหนักแล้วเหรอวะ วัยรุ่นเซ็ง ว่าแล้วก็ขึ้นรถซ้อนท้ายพี่มันไป ผมบอกทางไปหอ และแล้วเราก็มาถึงหน้าหอ น่าจะใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีอีกนั่นแหละ ดีวุ้ยใกล้ดี วันหลังชวนไอ้เต้ไปกินมั่งดีกว่า ผมนี่สายแดกเลย ขอบอก
Rrrrrrrrrrrr
“ว่า มึง”
ไอ้เต้ครับ มันโทรไลน์มา
[กูเห็นไลน์มึงแล้ว ถึงยังวะ พี่กูชวนไปกินเหล้าหลังมอ มึงไปมั้ย? กูวนรถไปรับ]
“ม่าย กูถึงแล้ว พุงจะแตก จะเล่นเกมต่อด้วย อีกอย่างสายมึงไม่ใช่สายกู”
ผมยืมคำพูดมันมาใช้
[เออ เชี่ย จำจริงนะมึงเนี่ย กูคงกลับดึก]
ผมกับมันมีกุญแจคนละดอก ไม่ต้องกลัวเข้าห้องไม่ได้
“เออ แค่นี้”
ผมวางสาย ไขประตูเข้าห้องไป ห้องผมกว้างนะ มีเตียง 2 เตียง โต๊ะเขียนหนังสือ 2 ตัว เก้าอี้ 2 ตัว ห้องน้ำในตัว มีระเบียงตากผ้า มีทีวี ตู้เย็น ส่วนผ้าก็เอาไปซักที่ชั้นล่างมีเครื่องหยอดเหรียญ 30 บาท ผมเลยต้องเก็บเหรียญ 10 ไว้เยอะๆ หอผมอยู่ชั้น 3 ห้อง 307 ไม่มีลิฟท์ เดินไม่เหนื่อยมาก ผมหารค่าหอ ค่าน้ำ ค่าไฟ กับไอ้เต้คนละครึ่ง ผมอาบน้ำไม่นานหรอก 5นาทีได้มั้ง รวมๆแล้ว อาบน้ำแปลงฟันไม่ถึง 10 นาที ไม่เหมือนไอ้เต้อาบนาน สงสัยสกปรกมากไง ผมอาบเร็วเพราะตัวสะอาดอยู่แล้ว บางวันสะอาดมากเลยไม่อาบ ไม่รู้ว่าจะคุ้มกับค่าน้ำผมที่เสียไปรึเปล่า
ว่าแล้วก็รีบอาบน้ำด้วยความเร็วแสง แล้วกระโดดขึ้นเตียง เล่นเกมต่อไปครับ เล่นไปเล่นมาเผลอหลับ ตื่นมาอีกทีได้ยินเสียงอาบน้ำในห้องน้ำ ส่งสัยไอ้เต้กลับมาแล้ว เปิดมือถือดูนาฬิกา เที่ยงคืนสี่สิบสามนาที ก็ไม่แปลก กินเหล้าก็ต้องประมาณนี้แหละครับ ไอ้เต้มันเดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยเสื้อบอล กางเกงบอล แต่คนละสี ผมกับมันนี่แฟนบอลตัวยง ทั้งเล่นเป็นนักกีฬาโรงงานเรียน ชอบดูบอล ผมว่ามันเท่ดี เป็นผู้ชายเล่นบอลแต่ไอ้เต้มันก็เก่งนะ ตีกลองเป็นด้วย ผมนี่ดนตรีไม่เอาไหนเล่นไม่เป็นซักอย่าง แต่ผมเล่นเกมเก่งนะ ไม่รุมันเป็นความสามารถพิเศษมั้ย
“ไงมึง เพิ่งกลับเหรอวะ”
ผมถามไอ้เต้ที่เดินไม่ค่อยตรงทางแล้ว มันก็กระโดดขึ้นเตียงของมัน
“เออ แม่ง สายกู สายแข็งเลย สั่งเหล้ากันที เหมือนสั่งมาอาบอะ”
ไอ้เต้มันพูดทั้งที่นอนคว่ำหน้า หมดสภาพคนหล่อ
“เออ ลุงรหัสกู ก็จะชวนไปแดกหลังมอ อยู่เหมือนกัน”
ผมก็เล่าให้มันฟังตามที่พี่รหัสบอก
“เออ พี่ปืนลุงรหัสกู เพื่อนพี่แทนลุงมึงอะ โครตเจ๋ง”
มันพูดโดยที่หน้ามันยังบี้อยู่กับหมอน
“เจ๋งยังไง มีเขาบนหัวเหรอ”
เจ๋งจริงนะเออ เอาไปออกงานวัดได้ รวยเลยนะ
“ฟาย ไม่ใช้เว้ย มึงนี่ พี่เขาแม่งโคตรหล่อ หุ่นดีกล้ามโต ใส่ต่างหู ไว้หนวดเครา เรียนเก่ง ขับแลนด์โรเวอร์ แถมคอแข็งอีก โคตรเท่อะ ไอดอล กูเลย”
มันพรรณนาถึงลุงรหัสมัน มึงเป็นแต๋วหรอ แล้วไอ้ใส่ต่างหู ไว้หนวดเครานี่เจ๋งเหรอวะ กูงง
“ลุงรหัสกูก็ใส่ต่างหูเหอะ สกินเฮดด้วย มีค่ายมวยอีก ปู่รหัสกูมีอู่ซ่อมรถ พี่กูไปซ่อมฟรีประจำ”
นี่เลยคุยทับถม ของกูเจ๋งกว่าเห็นๆ
“เชี่ยแม่ง ขี่คุย ว่าแต่มึงเจอปู่รหัสแล้วเหรอ กูยังไม่เคยเจอของกูเลย”
ไอ้เต้มันบ่น
“หึยัง พี่กูเล่าให้ฟัง”
ก็จริงอะ แต่เดี๋ยวก็ได้เจอ ชาตินี้แหละ ใช่เปล่าวะ ได้ยินว่ายุ่งชิบหาย
“ห่า นึกว่าเจอแล้ว พี่กูว่าปี 4 งานเยอะ แต่ก็ยังฝากตังมาเลี้ยงเหล้า”
อืม เหมือนปู่กะลุงรหัสกูเลย งานเยอะแต่ก็ยังไม่ทิ้งน้อง
“เออ กูนอนก่อน ปวดหัวสัดๆ”
ไอ้เต้นอนไปแล้ว ผมก็นอนบ้างดิรอไร พรุ่งนี้เรียนเช้าอีก ชีวิตมหาวิทยาลัยของผมได้เริ่มขึ้นแล้วครับ 4 ปีที่จะต้องดำเนินชีวิตด้วยตัวเอง โดยที่ไม่มีพี่ชายคอยช่วยเหลือ แต่ผมมีเพื่อนเต้ มีพี่รหัสที่ดูเหมือนจะพึ่งพาไม่ได้ มีลุงรหัสดูโหดๆ แต่อาจจะใจดี น่าจะรอด
ชีวิตจะเป็นแบบไหน คงต้องเลือกเอา ก็ตัวของเราก็ใจของใครของมัน
จบตอนที่ 1 : นายเมธาหน้ามึน
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 2 : ไอ้กอลิล่าหน้าถีบ
แล้วก็มาถึงวันศุกร์ตอนเย็น ผมจำได้ว่าพี่ปี 2 มีเรียกประชุม ผมกะว่าจะโดดครับ เบื่อเหลือเกิน
“เฮ้ยไอ้เต้ เดี๋ยวประชุมกูโดดนะ กูจะไปช็อปลุงรหัสกู มันให้กูไปเอาชีทเรียน”
“เดี๋ยวค่อยไปดิ กูก็ว่าจะไป มึงรอไปพร้อมกู”
“ม่ายอะ กูเบื่อประชุม กูว่าจะเดินจับโปเกม่อนไปเรื่อยๆ”
อีกหนึ่งเกมในหลายเกมที่ผมเล่น ผมชอบเดินจับนะ แต่ไม่ชอบไปแข่งกะใคร ก็คนมันอินดี้
“อะไรว้า แม่ง เออ เดี๋ยวเลิกกูตามไป พี่วิทย์บอกว่ากูต้องเข้าประชุมให้ได้เลย ไม่งั้นอีพี่สมเจตน์จะตัดชั่วโมงกิจกรรมกู”
อีพี่สมเจตน์แกเป็นสต๊าฟ และแกก็ทำได้จริงๆ เห็นพี่ออมเคยบอกอยู่
“เออ กูไปละ”
ผมเดินแยกกับไอ้เต้ที่หน้าตึกรวม เปิดเกมจับโปเกม่อน เดินฟักไข่ไปเรื่อยๆ พอเดินมาถึงช็อปโยธาก็ได้โปเกม่อนมา 3 ตัว มีเยอะดีแถวนี้ สงสัยต้องเดินมาบ่อยๆ ก้มมองจะยิงบอลก็ชนกับอะไรซักอย่าง
‘ฉึก’
“อ๊ากก”
หัวผมกระแทกกับอะไรไม่รู้ เจ็บครับ คลำหัวป้อยๆ รู้สึกว่าปลายนิ้วมือเหนียวๆลองเอามาดู
“เชี่ย เลือด”
ผมเงยหน้ามองก็เห็นมีกอลิล่ายืนอยู่ด้านหน้า จริงๆแล้วมันเป็นคนแหละ แต่หุ่นเหมือนกอลิล่า กล้ามเป็นมัดๆ เห็นมันถือวงเวียนปลายแหลมเปี๊ยบอยู่ในมือ ชิบหายกูโดนวงเวียนทิ่มหัว
“มึงเดินไม่มองทาง”
ดูมันพูดครับ มันทำผมเลือดออกแล้วดูมันพูด หน้ามันนี่เย็นชาชาเย็นสัด ขอโทษกูซักคำดิ
“ห๊ะ กูผิดเหรอ กูก็เดินของกูมาดีๆอะ”
จริงอะ ผมแค่กำลังจะจับปิกาจู แม่งซวย หัวโดนวงเวียนเจาะ แล้วยังจับไม่ได้อีก ผมมองหน้ามัน โหดสัดรัสเซีย ใส่ต่างหู มันไว้หนวดเครา ตัวสูงชิบหาย หุ่นเหมือนกอลิล่าเลย กล้ามมันโตครับ ชักเริ่มหวาดๆ มันจะกะโดดถีบกูมั้ยเนี่ย แล้วมันเป็นใครวะเนี่ยมายืนอยู่หน้าช็อปโยธา แถมใส่เสื้อบอล กางเกงบอลแถมคีบอีแตะอีก เท่สัด
พี่แทนเดินออกมาพอดี ไอ้กอลิล่ามันยังจ้องผมเขม็ง ยังจะโกรธกูอีก กูไปเหยียบหัวแม่ตีนมึงรึไง กูดิควรโกรธ หัวกูเป็นรู เสียโฉมเปล่าวะ
“อ้าว ไอ้น้องมีน มาแล้วเหรอมึง หัวมึงเลือดออกอะ เป็นไรวะ”
เลือดออก แต่ไม่มากหรอกครับ แต่ก็เจ็บๆนะ
“มันเดินไม่มองทาง เอาหัวมาทิ่มวงเวียนกู”
มันตอบแทนผม ด้วยใบหน้าที่นิ่งไร้ความรู้สึก
“อ้าว เชี่ย แล้วมึงจะถือไว้ทำไม มันแหลม ทิ่มหัวกูเลยอะ”
มันยังโยนความผิดมาได้นะ เลวนะมึงอะ แล้วมึงเป็นใครเนี่ย ผมจ้องตามันเขม็ง
“…”
พี่แทน หันมองหน้าผมที ไอ้กอลิล่าที คอแทบเคล็ด
“เฮ้ย ไอ้น้องมีน มึงทำแผลก่อนดีกว่านะกูว่า กูมีพลาสเตอร์ แปปนะ”
ผมยังคงจ้องหน้ามัน อยากจะกระโดดงับหัวมันซักที แต่กลัวกระโดดไม่ถึง ซักพักลุงรหัสผมก็ออกมาพร้อมพลาสเตอร์ยา แกแกะแล้วปะมาที่หัวผมเลย (-_-) แล้วก็หันไปมองที่ไอ้กอลิล่า
“แล้วไงไอ้ปืน ไหงวันนี้มึงเข้ามาได้”
ชื่อคุ้นๆนะ ผมเคยได้ยินที่ไหนซักแห่ง
“เออ มีงานค้าง”
มันพูดแล้วเดินไปนั่งแหมะที่โต๊ะมาหินอ่อน มันใส่เสื้อบอลทีมโปรดผมเลย ทีมปืนใหญ่ ผมก็เดินไปที่โต๊ะที่มันนั่งอยู่
“นี่ ไม่คิดจะขอโทษกูเลยรึไง”
ผมยืนเท้าเอวมองหน้ามัน ทำผิดก็ต้องขอโทษสิฟะ
“ก็มึงโง่เอง”
จี๊ดเลย อยากโดดถีบมัน แต่กลัวกระเด้งกลับ ตัวมันใหญ่ครับ
“เออ กูขอโทษแทนมันก็ได้”
พี่แทนขอโทษผม พี่มึงจะขอโทษแทนมันทำไม๊ พี่มึงทำผิดเหรอ
“พี่ไม่ต้องขอโทษแทนดิ ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ มันต่างห่าง”
ผมชี้ไหน้ามัน ที่ยังคงทำหน้านิ่ง
“เออ มันเพื่อนกูไง ว่าแต่มึง เจ็บมากมั้ย”
พี่แทนมันหันมาถามผม
“ไม่หรอกพี่ แต่คนทำผิด มันก็ต้องขอโทษมั้ยล่ะ”
ผมยังยืนยันคำเดิม
“เออ”
มันเบะปากออกมาคำนึง ผมงงแดก อะไรของมัน
“ห๊ะ มึงว่าไงนะ”
ตีนผมชักเริ่มกระตุก
“กูขอโทษ พอใจยัง”
มันขอโทษครับ แหม มันพูดยากนักหรือไง หรือกลัวดอกพิกุลจะร่วง กูว่าน่าจะเป็นหมามากกว่านะที่จะร่วงออกมา
“เออ ก็แค่นั้น”
ก็ยังดีที่มันขอโทษ แต่หน้าตามันไม่ค่อยสำนึกผิดซักเท่าไรเลย
ว่าแล้วผมก็หันไปคุยกะพี่แทนต่อ
“เออ พี่แทน พี่ให้ผมมาหามีไรอะ”
“เออ กูมีชีทเรียนให้มึง แต่ขอมาจากไอ้ปืนอีกที มันเรียนเก่ง”
พี่แกก็พยักเพยิดไปทางไอ้กอลิล่านั่น ไม่เอาได้มั้ยวะ ไม่อยากได้ของมันเลย ผมเบะปากแล้วมองหน้ามัน ไอ้ห่านี่มันหล่อนะ แต่ดูๆไปก็โหดๆ โทนเดียวกับลุงรหัสกูเลย
“ครับ”
ผมพยักหน้า
“มึงนั่งก่อน เดี๋ยวกูไปหยิบมาให้”
พี่แกบุ้ยปากไปที่โต๊ะม้าหินอ่อน แลวเดินเข้าช็อปไป ผมทำหน้าเซ็ง แต่ก็นั่งลงตรงข้ามไอ้กอลิล่ามัน เมื่อยครับ เดินมาไกล ผมกับมันไม่ได้คุยกัน มันก็ไถมือถือมันไป ผมก็เล่นเกมไปเรื่อย ซักพักพี่แทนก็หอบชีทเรียนมาให้ มันมีเยอะอยู่นะ
“วันนี้ไม่ใช่ว่าเขา จะเลือกดาวเดือนคณะกันเหรอวะ”
พี่แทนหันมาถามผม
“ไม่รู้ว่ะพี่ ผมโดดมา”
ผมละจากมือถือ ตอบคำถามพี่แก ผมมีมารยาทนะ ไม่อยากให้ใครมาว่าได้ ยกเว้นไอ้เต้ อันนั้นช่างหัวมัน
“เออ ดีเนอะมึง น่าเบื่อจะตายกูก็ไม่เคยเข้าเลย”
เออดี ลุงรหัสผมสงสัยเป็นคนประเภทเดียวกัน คิดว่ากูจะโดนด่าที่ไม่เข้าซะอีก
“หน้าอย่างมึง ก็คงไม่ได้เป็นหรอก ไอ้ดาวเดือนอะไรนั่น”
ไม่ใช่พี่แทนพูดครับ ไอ้กอลิล่า เมิงสนิทกับกูเหรอ มันมองหน้าผมตอนพูดแล้วยักคิ้วให้ 2 จึก
“สนิทกันเหรอ กูกับมึงอะ”
ผมว่า มองหน้ามันแบบท้ายทาย มันไม่ตอบอะไร
หลังจากที่ผมทำสงครามประสาทกับไอ้กอลิล่าจบ ไอ้เต้มันก็มารับที่ช็อป แล้วมันก็คุยกับลุงรหัสมัน ดูมันไม่ได้กวนตีนอะไรมากนะ ทีกะกูแหละ เฮ้อ หลังจากนั้นก็พากันกลับมาหอพัก ไอ้เต้มันได้เป็นเดือนคณะ สมน้ำหน้ามันครับ เรื่องประกวดดาวเดือน อะไรนี่ ถ้าผมอยู่ อาจจะโดนก็ได้ ฮ่าๆ ก็คนมันหน้าตาดีอะ จะว่าไปไอ้กอลิล่ามันก็ดูดีนะครับ อิจฉาอะหน้าตาแบบมัน
เมื่อตอนม.ปลาย ผมเคยจีบสาวนะ แต่สาวบอกว่าไม่อยากได้ผู้ชายที่หน้าตาน่ารักกว่าเป็นแฟน เงิบเลยผม มันฝังใจ เฮ้อ เล่นเกมต่อดีกว่า
วันเสาร์ เช้าวันนี้ผมว่าจะเดินไปจับโปเกม่อนในมอซักหน่อย ท่าทางจะมีเยอะ
“ไอ้เต้ เดี๋ยวกูจะเข้ามอ ไปจับโปเกม่อนนะ แล้วหาไรกินกลางวันที่โรงอาหาร มึงไปมั้ย”
ผมถามมันเผื่อจะให้มันขับรถไป ก็ผมมันไม่มีรถนี่
“เข้าไปดิวะ พี่เจสซี่นัดไปซ้อมงานประกวดดาวเดือนมอ แต่เป็นช่วงบ่ายนะ แต่ไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารก่อนก็ได้”
ตอนนี้สิบเอ็ดโมงแล้ว วันนี้ผมตื่นสิบโมงครับ คงคิดว่าทำไมผมตื่นเช้าล่ะสิ แน่นอนเพื่อเกม ผมทำได้
“เออ กูไปพร้อมมึง”
สบายครับไม่ต้องเดิน ผมว่าอีกหน่อยคงต้องเอารถที่บ้านมาใช้จริงๆแล้ว
เมื่อมาถึงมอผมก็ไปกินข้าวที่โรงอาหารเสร็จแล้วก็แยกย้ายกับไอ้เต้อย่างรวดเร็ว ไม่อยากเจอรุ่นพี่ปี 2 เดี๋ยวมันด่าเอา ก็เรื่องที่ผมไม่เข้าประชุมไง เดินไปเรื่อยๆเพื่อฟักไข่โปเกม่อน ก็ไปเจอเสา ต้องหยุดหมุนซักหน่อย บอลยิ่งเหลือน้อยอยู่
‘ผลัก โครม ‘
“โอยย”
เจ็บตูดครับ ตูดกระแทกพื้น ช่วงนี้เหมือนจะซวยๆครับ ผมยังงงๆ เงยหน้ามอง
“เชี่ย มึงอีกแล้ว”
เป็นไอ้กอลิล่าครับ วันนี้มันใส่เสื้อบอลสีแดงทีมปืนใหญ่ กะกางเกงบอลสีน้ำเงิน เข้ากันชิบหาย (-_-) กูประชดครับ ใส่มาได้ไม่อายฟ้าดิน
มันยืนมองผมนิ่ง ตอนนี้ผมยังไม่ลุกเลยนะ เจ็บตูดอะ ดีที่มือถือไม่หล่นพื้น ไม่งั้นได้ซื้อใหม่แน่ อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะ
“…”
มั่นมองผมด้วยใบหน้านิ่งๆ
“นี่ไม่คิดจะขอโทษกูอีกแล้วใช่มั้ย”
ผมค่อยๆลุกขึ้นยืน จ้องหน้ามัน อยากจะขบหัวมันซักที แต่ตัวกูเตี้ยไง (-_-)
“มึงนี่ไม่มองทางเวลาเดินเหรอ หรือตามึงบอด”
เชี่ย ไม่ขอโทษแล้วยังมาว่ากูตาบอดอีก
“เชี่ยไร กูยืนอยู่เฉยๆเหอะ”
เก็บมือถือ ไม่หมุนเสาแล้ว เสียอารมณ์
‘หมับ…’
ไอ้กอลิล่ามันใช้มือข้างหนึ่งบีบคางผมครับ
“เอี้ย อะไออ๋องอึง”
ผมพูดไม่เป็นภาษา พยายามแกะมือมัน มันไม่ยอมปล่อยครับ สัดเอ๊ย
“มึงอยู่ปี 1 อย่ามาซ่ากับกู”
มันจ้องหน้าผม อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ มันน่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
“อัด อึงอ่อยอูอ่อน”
มันยังไม่ยอมปล่อยครับ
“กวนตีนนะมึงอะ”
มันสบัดมือจนหลุดจากหน้าผม เจ็บเหมือนกันครับ ผมใช้มือบีบแก้มดู ห่า หน้ายุบเปล่าวะ กลัวไม่หล่อครับ
“น้องไอ้แทน มึงชื่ออะไรนะ”
มันยักคิ้ว 2 จึกถามผม หน้าตามันกวนตีนชิบหาย
“กูไม่บอก”
ผมไม่บอกมันหรอกครับ มองแบบหน้าท้าทายมัน
“เหอะ งั้นกูเรียกไอ้เตี้ยแล้วกัน”
เชร้ด กูชื่อมีน ไม่ใช่ไอ้เตี้ย แม่งเรียกซะเสียหายหมด
“กูไม่ได้ชื่อเตี้ย กูชื่อมีน”
แม่ง บอกมันจนได้ ก็ไม่อยากให้มันเรียกไอ้เตี้ยอะ เดี๋ยวไม่หล่อ
“เออ ไอ้เตี้ย เตี้ยนะมึงเนี่ย สูงเท่าไร”
มันยืนกอดอกแล้วถามผม หล่อตายห่า อยากจะโบกหัวมันซักป๊าบ แต่ไม่ถึงไง
“กูไม่ได้เตี้ย แล้วก็ไม่ได้ชื่อเตี้ยด้วย”
เชี่ย อย่าให้กูสูงขึ้นนะ จะทำท่าจระเข้ฟาดหางใส่มึง
“แต่ก็เตี้ยกว่ากูเหอะ”
มันยังไม่จบ ผมรำคาญ เดินหนีมัน เสียเวลาจับโปรเกม่อนหมด ห่า ซวยชิบหาย ผมเดินมาเรื่อยๆก็มาที่ช็อปโยธา แถวนี้โปเกม่อนเยอะครับ
“อ้าว ไอ้น้องมีน กูว่าจะโทรหามึงกะไอ้ออมอยู่ พอดีวันนี้พี่เอ้จะนัดเลี้ยงเหล้าหลังมอ”
พี่รหัสพี่แทนเขาครับ ปู่รหัสผม
“ได้พี่ กี่โมงอะ มีเลี้ยงข้าวเย็นมั้ย”
นี่ก็บ่ายสามแล้วเดี๋ยวผมต้องกินข้าวเย็นอีก สายแดกครับผมอะ
“มีดิวะมันเป็นแบบร้านอาหารกึ่งร้านเหล้า ของกินเพียบ”
ผมนี้ยิ้มเลย สายแดกตัวจริง
“เออ มึงเห็นไอ้ปืนมั้ย มันว่าจะเข้ามา พี่เอ้ชวนมันด้วย”
ห๊ะ ชวนมันทำไม๊ เซ็งเลยผม ไม่อย่างนั่งร่วมโต๊ะกับมัน
“เมื่อกี๊เห็นมันอยู่แถวโรงอาหารอะพี่ พี่เอ้ชวนมันทำไมอะ”
อย่าไปชวนมันเล้ยย
“ไอ้ปืน นี่น้องรักพี่เอ้เลย เล่นบอลด้วยกัน รักกว่าน้องรหัสอย่างกูอีกมั้ง”
น่าสงสารพี่แก คงน้อยใจ
“อ่อ”
ผมนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่หน้าช็อป
“แล้วมึงเข้ามอมาทำไรวะ ไม่ได้ซ้อมดาวเดือนกะเขานี่”
“อ่อ ผมเข้ามาจับโปเกม่อนอะพี่”
“ห๊ะ อะไรของมึง”
พี่แกทำหน้างงๆ
“เล่นเกมพี่ เกมอะ ไม่รู้จักเหรอ”
โหย วัยรุ่นเซง อะไรวะไม่รู้จัก
“ไม่รู้ กูไม่เล่นเกม อ่านแต่การ์ตูน”
เหย หน้าไม่ให้ สงสัยใจรัก
“พี่อ่านเรื่องไรอะ”
เผื่อเหมือนผม ผมชอบหลายเรื่องนะ อย่างบลีช กินทามะ สแลมดั๊ง ไรงี้
“วันพีช กูมีหลายเล่ม”
“จริงดิพี่ ผมก็ชอบวันพีชอะ”
“แล้วมึงอ่านเรื่องอะไรอีก”
“ผมอ่านบลีช กินทามะ สแลมดั๊ง พวกนี้อะ วันหลังเอามาแลกกันอ่านพี่”
“เอาดิ กูก็ชอบ”
โห! ดีเว้ย ผมกำหลังอยากหามาอ่าน แต่ตังไม่ค่อยมี ต้องเก็บไว้เติมเกม
ดีเลยไม่ต้องซื้อ ได้อ่านของฟรี
“ปัญญาอ่อน…”
ห๊ะ ผมหันไปมองคอแทบเคล็ด ไอ้กอลิล่าอีกแล้ว แล้วเมื่อกี๊มึงว่าใครปัญญาอ่อน
“ว่าใครปัญญาอ่อน”
“ว่ามึงแหละ ไอ้เตี้ย อ่านการ์ตูน ปัญญาอ่อน”
“พี่แทน มันว่าพี่อะ”
ผมหันไปฟ้องพี่แทน เอาเซ้ เดี๋ยวให้พี่แทนกระโดดถีบมึงเลย
“เออ ไอ้ปืน วันนี้พี่เอ้มีนัดเลี้ยงเหล้าหลังมอ ที่เดิม ให้ไปเจอกัน 6 โมงเย็น มันมีเลี้ยงข้าวสายรหัส ไอ้น้องมีนด้วย”
พี่แทนหันมาทางผมหลังจากบอกไอ้กอลิล่า พี่แกไม่สนใจเรื่องที่ผมฟ้องเลยอะ อะไรว้ากูน้องมึงนะ
“อืมม”
มันพยักหน้ารับแล้วก็มานั่งตรงข้ามผมที่โต๊ะม้าหินอ่อน ผมหันไปมองทางอื่น ไม่สนใจมันครับ
“ไอ้น้องมีนมึงก็ชวนเพื่อนมึงด้วยดิ หลานไอ้ปืนที่เป็นเดือนคณะเรา ชื่ออะไรนะกูลืม”
“มันชื่อไอ้เต้พี่”
หลานรหัสไอ้กอลิล่ามัน แต่ก็ดีผมจะได้กลับพร้อมไอ้เต้มัน
“ให้ผมบอกพี่ออมเลยมั้ย”
ผมหันไปถามพี่แทน เออ พี่ออมยังไม่ได้ดึงผมเข้าไลน์กลุ่มสายรหัสเลย สงสัยแกลืม
“เออ บอกมันเลย บอกมันว่า 6 โมงเจอกันที่เดิม มันรู้”
“ได้พี่”
ผมก็หยิบมือถือมาไถเข้าไลน์ ส่งข้อความบอกพี่รหัส
“เออไอ้ปืน กูว่าปีนี้เราต้องหาเด็กปีหนึ่งเข้าทีมเพิ่มซัก 4-5 คนแล้วแหละ พี่เอ้ กะพี่เก่ง คงไม่ได้ลงสนาม เมื่อคืนกูคุยกะพี่มัน”
ผมนี่หูผึ่งเลยครับ ลงสนามอะไรวะ แข่งอะไรกัน ผมหันไปตะแคงหูฟังอย่างตั้งใจ
“เสือก…”
ไอ้กอลิล่ามันด่าผมอีกแล้ว เฮ้ยมันจะมากไปแล้วนะเมิง
“พวกกูแข่งบอลกัน กำลังจะหาเด็กปี 1 เข้าทีม พี่ปี 4 งานเยอะคงลงไม่ได้ 2 คน”
พี่แทนตอบให้เหมือนแกจะรู้ว่าผมอยากเสือก
“คงต้องงั้น ต้องให้ปี 1 ลงแทน 2 คน”
ไอ้กอลิล่ามันเลิกจ้องจะงับหัวผมแล้วตอบพี่แทน คำตอบมึงนี่ดีเลย์สัด
“ผมลงได้มั้ยพี่ ผมเคยเล่นบอลโรงเรียน”
ผมถามพี่แทนโดยไม่มองมัน
“เอาดิ มึงลองมาคัดตัวดู วันไหนเดี๋ยวกูบอกอีกที มึงมีเพื่อนอีกมั้ย”
“มีพี่ ไอ้เต้มันก็เล่นตอนม.ปลายกับผม”
“เออดี วิศวะเราเป็นแชมป์มา 3 สมัยแล้ว”
“ปีนี้กูว่าไม่รอด ถ้ามึงได้เข้าทีม ไอ้เตี้ย”
“…”
ระงับความโกรธไว้กู อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกา แล้วผมก็นั่งเล่นเกมต่อ
ซักพักพี่แทนก็เข้าช็อปไป แป๊บนึงแกก็ออกมาพร้อมการ์ตูนวันพีชเล่ม 1-5
“มึงเอาไป 5 เล่มก่อน อ่านเสร็จก็เอามาคืนแล้วค่อยมาเอาใหม่”
“พี่เอามาด้วยเหรอ”
ผมถามอย่างสัย นี่พี่มึงพกการ์ตูนเดินไปไหนมาไหนด้วยเหรอ เดี๋ยวไอ้กอลิล่ามันก็ว่าปัญญาอ่อนอีก (-_-) แต่จริงๆแล้วมันว่ากู
“หึ กูไม่เคยเอากลับบ้านเลยเถอะ ที่นี่สมบัติกูเยอะ บางทีกูก็นอนที่นี่”
ห๊ะ พี่มึงคิดว่าที่นี่เป็นบ้านรึไง อยู่กันอย่างนี้เลย
“ไอ้ปืนยังเอาที่นอนปิคนิคมาไว้นอนเลย”
พี่แกบุ้ยหน้าไปที่ไอ้กอลิล่ามัน พวกพี่มึงจะยึดเป็นบ้านเลย เพื่อนคนอื่นไม่ว่าเรอะ
“คนอื่นๆเขาไม่ว่าเหรอพี่”
ผมหันไปถามพี่แทน มึงเล่นยึดกันซะขนาดนี้
“ที่นี่เป็นช็อปกู ไม่มีใครว่ากูได้”
ไอ้กอลิล่าตอบแทน ใครถามมึ๊ง กูไม่ได้คุยกะมึง ผมทำเป็นไม่สนใจ หยิบวันพีชมาอ่าน พออ่านไปได้สองเล่ม ข้อความไลน์เข้า
Rrrrrrrrrrr
ไอ้เต้ครับ มันบอกว่าพี่สมเจตน์หรือพี่เจสซี่เพิ่งปล่อยตัวดาวเดือน ผมเลยบอกให้มันมาที่ช็อป
ซักพักไอ้เต้ก็มาถึง พี่ออมพี่รหัสผมก็เพิ่งไลน์มาว่ากำลังเข้ามาที่ช็อป ซักพักทั้ง 2 คนนั้นก็มาถึง
เรา 3 คนนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ แต่ไอ้กอลิล่ามันเงียบหายเข้าไปในช็อป ช่างมันครับ ดีซะอีกไม่อยากนั่งใกล้มัน
ลับหลังไอ้กอลิล่า ไอ้เต้มันชื่นชมลุงรหัสมันใหญ่ ผมว่ามันเริ่มสนิทกะพี่ๆสายรหัสผมแล้วแหละ เพราะปกติมันไม่ค่อยคุยนะ ถ้าไม่สนิทจริงๆ รอเวลาจนกระทั่งเกือบหกโมง ไอ้กอลิล่ามันก็ออกมาจาช็อป สงสัยไปแอบหลับ เพราะดูหน้ามันมึนๆ
“เดี๋ยวไปรถไอ้ปืนกัน คันใหญ่ดี ที่ร้านเหล้าไม่ค่อยมีที่ให้จอดรถ”
ลุงรหัสผมจัดการให้เสร็จสรรพ
แล้วพวกผมก็เดินตามเจ้าของรถไป รถมันจอดอยู่ข้างๆช็อป โห ขับแลนด์โรเวอร์ซะด้วย รวยนะมึงอะ อิจฉาจริงๆ จัดแจงแบ่งที่นั่งกัน พี่แทนไปนั่งกะไอ้กอลิล่ามัน ผม ไอ้เต้ พี่ออมนั่งด้วยกัน รถมันกว้างดีครับ
-----> มีต่อครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ต่อตอนที่ 2 : ไอ้กอลิล่าน่าถีบ
ร้านเหล้าบรรยากาศดีนะผมว่า ชื่อร้าน ‘ชิลล์ชิบหาย’ เป็นแบบเอาท์ดอร์ เหมาะแก่การนั่งชิลล์ๆ พี่แทนพาไปที่โต๊ะ พี่คนนึงนั่งรออยู่แล้วน่าจะเป็นพี่เอ้ พี่แกดูโหด ดิบเถื่อนดีครับ สรุปทั้งหมดดูเหมือนว่ามีแต่ผมกับพี่ออมที่ดูหน้าอ่อน แต่ปัญญาไม่อ่อนอยู่ 2 คน ที่นับไอ้เต้กับทีมพี่เถื่อนเขานี่ เพราะมันเริ่มไว้หนวดเครามั่ง มันว่าอยากหล่อเหมือนไอดอลของมัน ก็ไอ้กอลิล่าอะครับ
“นี่พี่เอ้ พี่รหัสกู แล้วก็นั่นไอ้น้องมีน น้องปี 1 สายเราพี่ ส่วนไอ้หล่อนั่นหลานรหัสไอ้ปืนมัน ชื่อไอ้เต้”
พี่แทนแกแนะนำครบอย่างรวดเร็ว ส่งสัยอยากแดกเหล้าเร็วๆ
“สวัสดีครับพี่”
ผมกะไอ้เต้ไหว้พี่แก เพราะแกอาวุโสสุด
“เออ กูชื่อเอ้ เครื่องกล ปี่ 4 ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างหรอก แม่ง งานเยอะ เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง อยากแดกไรสั่งเลย”
พี่แกบอก ผมก็ไม่เกรงใจละ ชอบจริงๆของฟรีเนี่ย พี่แทนยื่นเมนูมาให้ผม ผมสั่ง ไก่ทอด หมูแดดเดียว ต้มยำไก่ ทอดมัน ยำวุ้นเส้น ยำมาม่า พอนึกขึ้นได้ว่ากูสั่งอยู่คนเดียวก็เลยยื่นเมนูให้พี่ออมมัน ผมนั่งข้างพี่ออมกะพี่แทน พี่เอ้นั่งหัวโต๊ะ เป็นเจ้ามือ ไอ้กอลิล่านั่งตรงข้ามพี่แทน ไอ้เต้นั่งตรงข้ามผม เรามากัน 5 คนครับ
“สั่งแต่เนื้อนะมึงอะ ผักไม่กิน”
พี่รหัสผมว่าแล้ว แกก็สั่งผัดผัก กะต้มจืด มาอีกสองอย่าง
“อ่อ ถึงได้ตัวเตี้ย”
ไอ้กอลิล่า มึงนี่เอาอีกละ
“ไอ้ปืน ปีนี้กูกะไอ้เก่งคงไม่ได้ลงแข่ง มึงกับไอ้แทนหาใครมาลงหน่อย กูว่าไอ้พวกตัวสำรองทีมเราไม่ค่อยได้เรื่องว่ะ”
พี่ใหญ่ของโต๊ะพูดขึ้น
“ไอ้มีนกะไอ้เต้มันจะลงคัดตัวด้วยพี่ มันว่ามันเคยเล่นบอลโรงเรียน”
ลุงรหัสผมบอกพี่ปี 4
“มึงสองคนเล่นเป็นเหรอ”
ปู่รหัสผมหันมาถามผมกะไอ้เต้
“เป็นดิพี่ ตอนม.ปลายผมเล่นเป็นตัวจริงเลยนา”
ผมได้โอกาสคุย
“ครับ ผมก็ด้วย”
ไอ้เต้มันก็สนับสนุน ผมอยากเล่นนะ เป็นนักบอลมหาวิทยาลัยเนี่ยโคตรเท่ สาวติดแน่นอน
“ขาสั้นๆ วิ่งทันคนอื่นเหรอมึงอะ”
ไอ้กอลิล่ามันเป็นอะไรวะ แซะกูอีกละ จิกกัดกูจัง ผมเบะปากใส่มัน
“เหอะ”
ผมไม่ตอบ ไม่อยากคุยกะมันครับ เดี๋ยวยาว
“ไอ้ปืน มึงแปลกๆนะ ปกติไม่เคยจะต่อล้อต่อเถียงกับใคร”
ปู่รหัสผมหันไปคุยกะไอ้กอลิล่า
“ก็ไอ้เตี้ยมันกวนตีน”
“กูไม่ได้ชื่อเตี้ย”
ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่มัน เรียกกูจริงไอ้เตี้ยเนื่ย มึงดิ ไอ้สูง
“พอๆ พวกมึงนี่ กัดกันจริง หลายรอบแล้ว เอ้าอาหารมาแล้ว ลงมือแดกได้”
ลุงรหัสผมทำหน้าที่ห้ามทัพ ผมกะไอ้กอลิล่า ยังแยกเขี้ยวใส่กันอยู่
อาหารน่ากิน ผมนี่โคตรหิว ปกติผมเลิกเรียน 5 โมงก็หาอะไรกินเลย นี่เกือบทุ่มยงไม่ได้กินเลย ผมกินมากนะ แต่ไม่อ้วน สงสัยมันไปบำรุงสมองหมด ฮี้ววว ก็กูฉลาดอะ จะว่าไปแต่ละคนก็ซัดกันแหลก แดกไม่เหลือ คนที่กินน้อยสุด น่าจะเป็นพี่รหัสผม
“แล้วไอ้อม มึงเรียนเป็นไง มีผู้ชายมาวุ่นวายกับมึงมั้ย เดี๋ยวกูจัดการให้”
หืม คือยังไง
“ไอ้มีนด้วยมึง ยิ่งหน้าอ่อนๆอยู่ ใครมากวนตีนหรือมาวอแว บอกกูได้ กูจะไปกระทึบมันให้”
พี่เอ้แกพูดขึ้นมาหลังจากเราเขมือบของกินไปเกือบหมดแล้ว
“ห๊ะ อะไรนะพี่”
ผมสำลักเลย พี่เอ้พูดว่าอะไรวะ
“ก็ถ้าใอ้พวกผู้ชายมากวนตีน อะไรงี้ ในฐานะสายรหัส น้องกูไง พวกกูก็จะจัดการให้”
พี่แทนอธิบาย
“เออ ก็หน้าตามึงสองคนอะ อย่างมึงกะไอ้ออมกูว่า ต้องเจอแน่”
พี่เอ้พูด อีกละ อย่าบอกนะว่ากูหน้าตาน่ารักอะ แบบนี้ตลอด ปมด้อยกูเลย
“ไม่มีหรอกพี่ หล่อขนาดนี้ ถ้ามีผู้หญิงเข้ามาล่ะก็ไม่แน่”
กูยืดอกพูดเลย ก็กูหล่ออะ ไม่ใช่น่ารักซักหน่อย
“เหอะ”
ไอ้กอลิล่ามันสแยะยิ้มครับ ทำหน้าทำตาได้กวนตีนมาก
“มั่วแล้วไอ้มีน มีนะพี่ ขนาดตอนม.ปลาย ยังมีผู้ชายเขามาจีบมันเยอะเลย”
ไอ้เชี่ยเต้ มึงพูดทำไม๊ หมดหล่อเลยกู ผมทำท่าจะถีบมันขามันใต้โต๊ะ ไอ้กอลิล่ามันสะดุ้ง สงสัยถีบไปโดนมันเข้า
“เดี๋ยวเหอะมึง ไอ้เตี้ย”
มันจ้องหน้าผม ทำท่าจะกระโดดข้ามโต๊ะมางับหัวผม
“อะไรของพวกมึงสองคน เอาอีกแล้ว พอๆ สั่งเหล้าดีกว่า”
พี่แทนเรียกเด็กเสริ์ฟ มาสั่งเหล้าต่อ กระเพาะควายกันจริงๆโต๊ะเรา แล้วไอ้เต้มันก็คุยกะลุงรหัสมันไป มีแอบบมองมาทางพี่ออมบ่อยๆ เอ๊ะไอ้นี่ยังไง เดี๋ยวต้องถามมันซักที
เหล้าก็มาเสริ์ฟ พี่ออมคนชงแจก แกเก่งนะ ตอนแรกคิดว่าไม่ค่อยดื่ม มีเบียร์ด้วย ผมกินเบียร์ดีกว่า ปกติไม่ค่อยกินเหล้า กินกันไปเรื่อยๆจนเกือบเที่ยงคืน ก็เช็คบิล แล้วกลับมาที่ช็อป ผมว่าผมเมาแล้ว ไอ้เต้หี้วปีกผมมา มันไม่ค่อยเมาเท่าไร มันคงกินไม่มาก เพราะเดี๋ยวต้องขับรถกลับอีก พี่ออมก็ดื่มไม่ค่อยมาก พี่แทนกะพี่เอ้นี่ไม่ต้องพูดถึง เมาเละ ผมเห็นไอ้กอลิล่ากะไอ้เต้ต้องลากพี่มันสองคนขึ้นรถ สายรหัสกูพึ่งได้จริงเหรอวะเนี่ย เฮ้อ
พอถึงช็อป ไอกอลิล่ามันก็จัดการต่อ
“เดี๋ยวให้มันสองคนนอนกะกูที่ช็อป”
ไอ้กอลิล่าพูดกับสานรหัสมัน ไอ้เต้พยักหน้า
“เพื่อนมึงอะ”
ไอ้กอลิล่าปืน มันพยักมาทางพวกผม
“กลับกับผมพี่ อยู่หอเดียวกัน พี่ออมไปด้วยมั้ย ได้ยินว่าอยู่ใกล้หอผม เดี๋ยวผมไปส่ง”
“เออ ก็ได้ พี่ปืน ผมฝากรถมอเตอร์ไซค์ไว้ก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”
ไอ้กอลิล่ามันพยักหน้า
“ไปไอ้มีน รู้ว่าคออ่อน ยังแดกมากอีก เป็นภาระกูตลอด”
“กูม่ายเมา ปิกาจูรอกูด้วยย”
“ปิกาจู พ่องมึงดิ ไปขึ้นรถ”
~~~~~~~~จะออกไปแตะขอบฟ้า แต่หมือนว่าโชคชะตาไม่เข้าใจ~~~~~~~~
//////////////////Part ปืน /////////////////////
หลังจากที่หลานรหัสกับไอ้เตี้ยกับไปแล้ว ผมก็ต้องมาลากไอ้สองคนนี้เข้าไปนอน เป็นภาระกูตลอด ผมคอแข็งนะ ดื่มมากก็ไม่ค่อยเมา วันนี้ไอ้พี่เอ้มันเลี้ยง มันงานยุ่งนะ แต่ก็ยังมาเลี้ยงสายรหัส ไม่เหมือนพี่กูหายไปเลยช่วงนี้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมาก ผมไม่ชอบทำกิจกรรม ตอนอยู่ปี 1 ก็โดดตลอด วันคัดเลือกดาวเดือน อะไรนั่นก็โดด จนพวกปี 2 ว่าบอกว่าจะให้ลงประกวดแต่ไม่ร่วมกิจกรรมเลยต้องเอาคนอื่นแทน รอดตัวไป
ไอ้เตี้ยหลานรหัสไอ้แทน กวนตีนชิบหาย แดกเก่งชิบหาย จมูกมันรั้นสงสัยดื้อ ตาโตๆ ตัวขาวๆ ปากแดงๆ น่าจูบ เอ๊ยไม่ใช่ ผมไม่ใช่เกย์นะ กับผู้หญิงก็มีบ้างถ้าใครเสนอก็สนอง แต่ไม่เคยจีบใครจริงจัง เลยไม่เคยมีแฟน แต่กับไอ้เด็กนี่ดูๆไปมันก็น่ารักดี แต่กวนตีนไปหน่อย มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมซักเท่าไร เจอมัน 2 ครั้งแล้ว ไอ้เด็กนี่ห่วงแต่เล่นมือถือ เลยเดินชนกับผม2 ครั้งแล้ว ครั้งแรกมันโดนวงเวียนที่ผมกำลังหยิบออกจากกระเป๋าทิ่มหัว เลือดออก แต่ดูแล้วแผลไม่ลึก ครั้งที่ 2 มันยืนเล่นมือถือ ผมเดินไปด้วยแล้วหันไปมองด้านหลังเหมือนได้ยินใครเรียก เลยเดินชนมันล้มตูดกระแทกพื้น มันคงเจ็บน่าดู
หน้าตาไอ้เตี้ยมันต่างกับน้องไอ้แทนนะ น้องไอ้แทนหน้ามันหวานๆ ไม่เหมือนผู้ชาย ส่วนไอ้เตี้ยมันแมนๆแบบน่ารักๆ?ปกติผมไม่ชอบไปต่อล้อต่อเถียงกับใครเพราะรำคาญ แต่กับไอ้เตี้ยนี่ สนุกดี เวลามันเบะปากแล้วอยากจะตีปากซักที ใช้ปากผมอะนะ มองแล้วมันเขี้ยว
ผมอยู่ปี 3 อาจารย์ก็สั่งงานเยอะ ผมเลยอาศัยช็อปนอนแทนคอนโดไปแล้ว แต่คอนโดผมก็ไม่ไกลนะ ขับรถสิบห้านาทีก็ถึง แต่บางวันงานมันต่อเนื่อง ก็เลยเอาที่นอนปิคนิคมานอน ส่วนมากก็นอนสามสี่ชั่วโมงแค่นั้นแหละครับ ช็อปกว้างนะ คนอื่นๆก็ใช้ด้านหน้าไป ส่วนที่ผมกะไอ้แทนใช้อยู่ด้านหลัง ไม่มีใครกล้ายุ่ง ผมกะไอ้แทนขาโหดของรุ่นเลย
ไอ้แทนบ้านมันเป็นค่ายมวย ตัวมันใหญ่ หน้ามันก็ดุ มันสูงซัก 190 เซนได้ ผม 185 เซน เตี้ยกว่ามันหน่อย ผมว่ามันเกรงใจผมนะ มันคงมองว่าผมติวเรียนให้มันบ่อยๆ จริงๆแล้วผมฉลาดนะ ได้คะแนนท็อปตลอด ไม่ใช่เพราะตั้งใจอะไรมาก โดดเรียนบ่อยด้วยซ้ำแต่เป็นคนที่อ่านหนังสือแล้วเข้าใจง่ายและความจำค่อนข้างดี ไอ้แทนมันอ่อนแคล ผมเลยติวให้มัน
ผมคบเพื่อนไม่เยอะมีสนิทก็กับมันแล้วก็พี่เอ้ พี่ไอ้แทน แล้วก็พี่รหัสผมมันชื่อพี่เก่งอยู่ทีมบอลด้วยกันเลยสนิทกัน แต่ช่วงนี้มันไม่ค่อยว่าง มันต้องช่วยงานที่บ้าน บ้านมันมีโรงแรม มันรวยครับ ส่วนบ้านผมมีบริษัทรับเหมาก่อสร้าง เลยเลือกเรียนโยธา แต่ผมก็ช่วยงานที่บ้านนะ เลยได้ค่าขนมเยอะอยู่
ตอนเช้าไอ้แทนพี่กะพี่มันตื่นแล้วครับ เมาเหมือนหมา ถ้าไม่มีไอ้เต้ไม่รู้ว่าผมจะลากมันกลับยังไง ส่งสัยต้องให้นอนร้านเหล้า
“ไงมึง เมื่อคืนเมาเหมือนหมาเลย ห่า”
“เออสัด แล้วหลานรหัสกูกลับยังไงวะ”
“ไอ้เต้มันไปส่ง เห็นว่าอยู่หอเดียวกัน”
“เออ ใช่ ไอ้ออมอะ”
“ไปด้วยกัน”
“เออก็ยังดี ไอ้น้องมีนกะไอ้ออมมาแนวเดียวกันเลย กูต้องเป็นไม้กันหมาให้พวกมันอีกแน่เลย”
“ก็เรื่องของมัน มึงจะไปยุ่งทำไม มึงเป็นพ่อมันรึไง”
ผมเข้าใจคำว่า ‘มาแนวเดียวกันของมัน’
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ ห่า คราวก่อนไอ้อมก็ทีนึงแล้ว ไอ้พวกสถาปัต”
“ถ้ามีเรื่อง เดี๋ยวกูคุยกะไอ้เดี่ยวให้”
ไอ้เดี่ยว เด็กสถาปัตปี 4 มันเป็นเพื่อนมัธยมผม คณะสถาปัตมันเป็นคนคุม ไม่มีใครกล้ากับมัน หุ่นอย่างกับหมีควาย คราวก่อนน้องรหัสไอ้แทนมันโดนเด็กสถาปัตตามตื๊อ มันก็ให้ผมนี่แหละไปคุยกะไอ้เดี่ยวให้ มันจัดการเด็กคณะมันจนไม่กล้ามายุ่งกะน้องไอ้แทนเลย พี่เอ้ก็เหมือนกัน ทั้งสองคนทำตัวเป็นพ่อหวงลูกสาว แต่คราวนี้อาจจะหนักหน่อย มีลูกชายน่ารักเพิ่มมาอีกคน
“งานอาจารย์สมชาย มึงทำเสร็จยัง”
“เสร็จแล้ว”
ผมไม่ชอบปล่อยงานค้างคา จริงๆแล้วมีเวลาเยอะ เพราะโดดเรียนบ่อย อาจารย์ก็ไม่ค่อยว่านะ เพราะผมมีงานส่ง และสอบได้คะแนนดี
“เออ ของกูก็เกือบเสร็จแล้ว เดี๋ยวเดือนหน้าก็ว่าจะเริ่มคัดตัวนักบอลเพิ่มแล้ว เดี๋ยวไม่มีเวลาซ้อม”
“อืม”
มันเป็นกับตันทีมต่อจากพี่เอ้ ตอนแรกไอ้พี่เอ้จะให้ผมเป็น แต่ผมไม่เอา เบื่อต้องมาคุมทีม อยากเล่นเอาสนุกมากกว่า
“เดี๋ยวกูกลับก่อน จะไปซื้อสายกีต้าร์ใหม่”
ผมเล่นกีต้าร์ เคยเล่นงานมหาวิทยาลัยบ้างแต่ไม่บ่อย อย่างว่าแหละผมไม่ชอบกิจกรรม
“เออ เดี๋ยวกูก็จะทำงานต่อแล้ว ปวดหัวชิบหาย”
ผมขับรถออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อไปร้านขายกีต้าร์ในห้างไม่ไกลจากคอนโดของผมมากนัก
“เฮ้ย ไอ้เต้ มึงว่ากูจะกินชาบูหรือราเมนดีวะ”
เสียงคุ้นของใครซักคนยืนอยู่ระหว่างหน้าร้านชาบูกับร้านราเมน
“เรื่องมากอีกมึง แดกทั้งสองอย่างไปเลย กระเพาะมึงใส่พออยู่แล้ว”
ไอ้เตี้ยกับไอ้เต้ครับ มันคงมาเดินเที่ยว
“เฮ้ย ไม่ดิ กูต้องเก็บไว้กินปิงซูต่อ”
เออครับ มึงยังมีแพลนจะกินต่ออีก แล้วได้เต้หลานรหัสผมมันก็หันมาเห็นผมพอดี
“สวัสดีครับพี่ปืน มาเที่ยวเหรอพี่”
มันทักผม ยิ้มตาตี่ ไอ้นี่มันหน้าตี๋ แต่มันก็ดูดีนะ ไม่งั้นคงไม่ได้เป็นเดือนคณะ มันสูงอยู่เหมือนกันซัก 180 เซน ได้ เตี้ยกว่าผมหน่อยนึง แล้วก็ตัวบางกว่าผม ต่างกับเพื่อนมัน ตัวเล็กๆ น่ารักๆ
“…”
ไอเตี้ยมันไม่ทักผม เตรียมเบะปากใส่ผมอีกแล้ว มันน่าฟาดด้วยปากจริงๆ
“มาซื้อของ แล้วพวกมึงอะ”
ผมถามมันบ้าง
“ไอ้มีนมาซื้อแผ่นเกมพี่”
ไอ้เต้มันบุ้ยหน้าไปที่เพื่อนมัน ผมนึกได้ว่ายังไม่ได้เลี้ยงข้าวหลานรหัสเลย จริงผมก็ไม่ค่อยสนใจอะไรพวกนี้นะ แต่อยากจะหาเรื่องแกล้งไอ้เตี้ยมัน
“กินพิซซ่ามั้ย กูเลี้ยง”
ได้ยินไอ้เตี้ยมันจะกินชาบูกับราเมน ผมเลยจะเลี้ยงพิซซ่าพวกมัน
“จริงเหรอพี่ ขอบคุณคร๊าบ”
ไอ้เต้รีบตอบรับทันที
“งั้นกูไปกินราเมนนะ”
ไอ้เตี้ยมันพูดน่ามุ่ย
“ไม่ดิ ไปกับกู พี่ปืนให้ใอ้มีนไปด้วยได้มั้ยอะ”
“เอาดิ”
“ไม่ไป กูจะกินราเมน”
“ไม่ได้ มึงต้องไปกับกู”
ไอ้เต้มันไม่ยอม ลากเพื่อนมันไปทางร้านพิซซ่า ไอ้เตี้ยมันก็เลิกขัดขืน เมื่อมาถึงร้านพิซซ่าผมก็ปล่อยให้มันสั่งไป ไอ้เต้มันสั่งถาดใหญ่มาสองถาด ไอ้เตี้ยมันสั่งไก่ทอดกับสปาเก็ตตี้มีเพิ่ม มันกินเก่ง แต่ไม่ชอบกินผัก ผมเห็นมันเขี่ยพริกหยวกกับเห็ดทิ้ง
“ไม่กินผัก แล้วมึงจะสูงได้ยังไง”
ผมแกล้งแซวมันเล่น
“เรื่องของกูเถอะ”
มันตอบขณะที่ยังเคี้ยวพิซซ่าอยู่
“หึ”
ไอ้เตี้ยมันตลกนะ มนคงชินที่ผมเรียกมันไอ้เตี้ยแล้ว เพราะปกติมันจะต้องแย้งมาว่ามันไม่ได้ชื่อไอ้เตี้ย
หลังจากจ่ายเงินผมก็เดินไปสมทบกับกับไอ้เต้กับไอ้เตี้ยที่หน้าร้าน กะว่าจะแยกไปซื้อสายกีตาร์อย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
“ขอบคุณคร๊าบบบ พี่ปืนที่เลี้ยงพิซซ่า”
ไอ้เต้มันยิ้มหน้าบานขอบคุณ
“ขอบคุณ”
เฮ้ย ไอ้เตี้ยมันขอบคุณผมครับ ไม่น่าเชื่อเลย
“เออ กูไปซื้อของก่อน”
แล้วก็แยกกับมันสองคน ไอเตี้ยมันขอบคุณผม ไม่อยากเชื่อเลย ผมว่ามันไม่ค่อยชอบขี้หน้าผม แต่พอเลี้ยงพิซซ่ามัน มันก็ขอบคุณ ดูเป็นเด็กมีมารยาทขึ้นมาหน่อย น่าเลี้ยงบ่อยๆ หลังจากซื้อของเสร็จผมก็ขับรถกลับคอนโด ว่าจะนอนซักหน่อยเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ
///////////////////////////// End ปืน///////////////////
จบตอนที่ 2
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
พี่ปืนน้องมีนสินะ :hao7:
-
:pig4:
-
:pig4:
:3123:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 3 : เลี้ยงข้าวกูหน่อย
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมตื่นสาย เลยต้องรีบตาหูเหลือกเพื่อไปให้ทันเข้าเรียนเช้า โดนไอ้แต้บ่นหูชา นับวันยิ่งเหมือนพี่กูเข้าไปใหญ่ ก็เมื่อคืนกูเล่นเกมดึกอะ เมื่อวานผมไปห้าง ดันไปเจอไอ้กอลิล่ามัน แต่มันก็ดีนะเลี้ยงพิซซ่าพวกผม แต่กูอยากกินราเมนเหอะ มันก็คุยกะไอ้เต้ปกตินะ ออกจะเป็นผู้ฟังที่ดีด้วยซ้ำ แต่กะกูนี่กวนตีนจริง
หลังจากเลิกเรียนผมก็ไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะ ไปต่อแถวซื้อข้าว แถวยาวชิบหาย ดีที่ช่วงบ่ายมีเรียนบ่าย 2 ไม่งั้นกูจะได้กินข้าวมั้ยเนี่ย ผมถือจานข้าวกลับมานั่งที่โต๊ะ ก็พบลุงรหัสกับไอ้กอลิล่านั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว วันนี้ทั้งสองคนใส่เสื้อช็อป ข้างในเป็นเสื้อยืดสีดำ พี่แทนใส่เสื้อยืดสีขาว แพ็คคู่ขาวดำ กางเกงยืนขาดเข่า หน้ตาครึ้มไปด้วยหนวดเคราทั้งคู่ นึกว่าเพิ่งออกมาจากป่า แต่ไอ้กอลิล่ามันยิ่งเหมือนกอลิล่าจริงๆเข้าไปใหญ่ น่ากลัวชิบหาย นี่มึงเป็นนักศึกษาแน่เหรอวะ (-_-)
“ดีพี่”
ผมทักพี่แทน แล้วหันไปพยักหน้ากับไอ้กอลิล่า ทักมันหน่อย มันอุตส่าห์เลี้ยพิซซ่า มันยักคิ้วกับมา 2 จึก
“อะไร พวกมึงนี่มองตากันก็เข้าใจกันแล้วรึไง”
พี่แทนวันนี้ดูเหมือนจะพกหมามาในปากมาด้วย
“เหอะ”
ผมเบะปากใส่มัน ขี้เกียจพูดอะไรมาก พี่แทนมึงไม่เคยเข้าข้างกูหรอก
“เออ พี่ แล้วจะคัดนักฟุตบอลเมื่อไรครับ ผมกะไอ้มีนนี่จะได้เตรียมตัว” ไอ้เต้ผู้ชื่นชอบฟุตบอลถามลุงรหัสมัน
“ถามไอ้แทน มันเป็นกัปตัน” ไอ้กอลิล่ามันโยนให้เพื่อน ไม่เอาอะไรเลยนะมึงอะ เหมือนกูเลย
“กูว่าจะเริ่มเดือนหน้า ตอนนี้กูต้องทำงานส่งอาจารย์ก่อน”
พี่แทนมันว่า ก็เหลืออีกแค่ อาทิตย์เดียวนี่หว่า
“แล้วมึงไม่ประกวดดาวเดือนอะไรของมึงนั่นรึไง”
ลุงรหัสไอ้เต้มันถามหลานมัน
“ประกวดดิพี่ เนี่ยเดี๋ยวเย็นต้องไปซ้อมการแสดงอีก ถ้าไม่ไปเดี๋ยวพี่เจสซี่มันว่าจะไปตามที่หอเลย”
ไอ้เต้มันทำท่าทางขนลุก กระเทยหน้าสวย (แปลกๆ) หุ่นหมีปี 2 จะไปดักฉุดไอ้เต้ที่หน้าหอ
“พวกผมไม่ต้องเตรียมตัวเยอะหรอกเก่งอยู่แล้ว”
ผมคุย จริงๆแล้วผมกับไอ้เต้ก็เก่งนะเล่นเป็นตัวจริงตลอด ได้แชมป์ก็หลายสมัย ไม่ค่อยขี้คุยเลยกู
“เหอะ ขี้คุยนะมึงอะ”
ผมเบะปากใส่มัน ไอ้กอลิล่ามันแซะผมอีกแล้ว สงสัยถ้าวันไหนไม่ได้แซะคงนอนไม่หลับ ขี้เกียจจะเถียง ก็ผมเก่งจริงอะ
มันยกยิ้มมุมปาก เออเพิ่งเคยเห็นมันยิ้ม แต่เป็นการแสยะยิ้มนะ หลังจากกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันเพื่อเตรียมเข้าเรียน เวลาไอ้กิลิล่ากับไอ้เต้ เดินออกไปจากโรงอาหาร มีสาวๆเดินเหลียวหลังมองกันเป็นแถว แถมยิ้ม แล้วก็ซุบซิบกัน ออร่าออกมาก ผมกับพี่แทนนี่หมองกันเลยทีเดียว คราวหน้าจะไม่เดินใกล้พวกมันแล้ว ไอ้พวกหล่อแบบเถื่อนถ่อย รุงรังหน่อยๆ หล่อแบบสะอาดอย่างผมนี่สู้ไม่ได้เลย สาวๆทำไมชอบของแปลกกันจริง (-_-)
“มึง เดี๋ยวกูต้องไปซ้อมการแสดงประกวด ที่ห้องประชุมน่าจะเลิกสามทุ่ม จะให้กูไปส่งหอก่อนมั้ย”
ไอ้เต้มันหันมาถามผม ขณะที่เรากำลังเดินไปที่ลานจอดรถข้างตึก
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปหาไรกิน แล้วเล่นเกมรอมึงที่โรงอาหารก็ได้”
วันนี้ผมเอาพาวเวอร์แบงค์มาด้วย
“เออ ดีเนอะมึง มีแค่เกมกะของกินก็อยู่ได้ เป็นสัตว์เซลล์เดียวรึไง”
ไม่ต้องชมกูหรอก สัด
“เชี่ย แล้วมึงไม่กินข้าวก่อนเหรอ”
ผมหันไปด่ามันแถมด้วนนิ้วกลางข้างซ้าย
“มีข้าวฟรีเลี้ยง”
เออดีวุ้ย แต่ผมไม่สนข้าวกล่องเพียงแค่หนึ่งกล่องที่จะมาแลกกับอิสระภาพของผมหรอกครับ หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกัน ผมพยายามไม่เดินเฉียดไปที่หอประชุม เนื่องจากกลัวยัยพี่เจสซี่ด่า ผมเดินเล่นเกมไปเรื่อยๆ จนถึงข้างมุมตึกเรียนแห่ง
‘โครม ตุ๊บ เปลี๊ยะ’
เชี่ย กาแล็กซี่ผมหล่นแตก ม่ายนะ กูจะเล่นเกมยังงาย ใครชนกู บรรกาศคุ้นๆนะ เงอยหน้ามองไอ้คนชน
“เชี่ย มึงอีกแล้ว จะอะไรหนักหนากะกูเนี่ย”
สามรอบแล้วครับที่มันชนผม กะชนกูให้ครบโหลเลยรึไง
“ก็มึงไม่มองทาง”
ประโยคนี้อีกแล้ว คำแรกที่มึงควรพูดคือขอโทษมั้ยวะ แง่ง ผมแยกเขี้ยวใส่มัน
“วันนี้มึงต้องขอโทษกูก่อน”
ผมไม่ยอมแน่นอนวันนี้ ถ้ามันไม่พูด ผมจะกระโดดถีบมัน
“เออ ขอโทษ”
งุ้ย วันนี้ทำไมมันพูดง่ายจังวะ มันก้มมองมือถือผมที่หน้าจอแตกยับเยิน แล้วเงยหน้ามามองผม
“แล้วมึงจะเอาไง”
มันยักคิ้วถามผม
“ซื้อใช้กูเลย เพิ่งใช้ได้ปีเดียวเอง”
จะซ่อมก็คงไม่ไหว เยินขนาดนั้น เพิ่งซื้อมาได้ปีเดียว หมดประกันไปเดือนที่แล้วเอง ซวยโคตร หรือต้องไปทำบุญมั่งวะ ล่าสุดเข้าวัดเมื่อไรวะกู ปีที่แล้วมั้ง
“เออ ว่างเมื่อไรมึงอะ”
มันถาม เฮ้ย มันจะซื้อคืนให้วุ้ย เป็นหมื่นเลยนะ
“แพงนะมึง เป็นหมื่นเลยนะ ตอนกูซื้ออะ”
น่าจะหมื่นสามได้ ถ้าผมจำไม่ผิด ผมหรี่ตามองมัน มึงซื้อไห้เหรอ เห็นใส่กางเกงขาด รองเท้าก็เยินขนาดนั้น
“หึ กูซื้อให้มึงได้สิบเครื่องเลยเหอะ”
มันคุยครับ แหม รวยซะด้วยนะมึง อ่อลืมไป มันขับรถแพงนี่หว่า แต่กางเกงมึงเยินมาก
“หือ ทำไมวันนี้มันง่ายจริง มึงไม่สบายเหรอ”
ผมถามมัน กลัวว่าตัวเองจะหูฝาด
“มึงเป็นห่วงกูเหรอ”
มันยกยิ้มที่มุมปาก
“เปล๊า กูถามไปงั้น”
ผมงงหน่อยๆ หรือมันจะแกล้งอะไรกูวะ
“แล้วมึงจะไปวันไหน ยังไม่ได้ตอบกูเลย”
“มึงซื้อมาให้กูดิ เอาแบบเดิมก็ได้”
ผมขี้เกียจไป ปกติก็ไม่ชอบออกไปไหน ถ้าไม่หิวอะนะ
“เออ ไว้กูซื้อแล้วจะเอามาให้ แต่วันนี้มึงเลี้ยงข้าวกูหน่อย กูลืมเอากระเป๋าตังมา”
หน้าด้านนะมึง ชักไม่แน่ใจว่ามันจะซื้อคืนให้ได้มั้ย
“เรื่องไร กูต้องเลี้ยงมึง แน่ใจนะว่ามึงจะซื้อมาคืนกูจริงๆ”
ผมทำหน้าไม่เชื่อใจมัน
“เออน่า เร็วๆกูหิวแล้ว”
แล้วมันก็เดินนำไปทางโรงอาหาร สงสัยมันคงเดินมากินข้าว แต่เสือกลืมกระเป๋าตัง ห่า แล้วผมก็เดินตามมันไป กลัวไม่ได้มือถือ ต้องยอมเสียค่าข้าว 30 บาท เมื่อถึงโรงอาหาร มันแบมือขอตัง ผมให้แบงค์ 20 มันไป 2 ใบ
“ไม่พอ ก็จะซื้อเกาเหลาด้วย”
“ห่า” แล้วผมก็ล้วงแบงค์ 100 ออกมายื่นให้มัน
“เอาแบงค์ 20 กูคืนมา” ผมแบมือขอเงินคืน
“งกจริงมึงนี่”
แล้วมันก็คืนมา คิดจะอุ๊บอิ๊บรึไง สัด แล้วผมก็เดินไปซื้อข้าวบ้าง ชักเริ่มหิว เกือบหกโมงแล้ว เวลาหิวพอดี ผมกับมันนั่งกินกันไป ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่ไม่ลืมทวงเรื่องมือถือ กลัวมันชิ่ง
“แล้วมึงจะไปไหน ไปช็อปกะกูมั้ย”
“ไป มึงเอารถมาเหรอ”
“เปล่า กูเดินมา”
(-_-) ฮ่วย จะถามกูเพื่อ ? มึงจะแบกกูไปรึไง
“กูว่าจะไปอ่านการ์ตูน”
ผมเบะปาก มองหน้ามัน
เพิ่งอ่านวันพีชไปได้ 2 เล่ม วันนั้นก็ดันลืมเอากลับหอด้วย
“หน่อมแน้มนะมึงอะ”
มันยิ้มมุมปาก ช่วงนี้มันทำบ่อยนะ เห็นแล้วหมั่นใส้
“เรื่องกูเหอะ”
ผมเดินพร้อมไปกับมัน สงบสึกชั่วคราว กลัวไม่ได้มือถือคืนจริงๆนะ คืนนี้อดเล่นเกมเลย สงสัยต้องเอาการ์ตูนไปอ่านหลายๆเล่ม เราเดินมาเรื่อยๆ มันเงียบนะ ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับมัน พอถึงที่ช็อปก็เห็นพี่แทนนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน
“ดีพี่ ทำไรอะ”
“งาน อาจารย์สมชายดิ กูทำมาหลายวันแล้ว แม่งยังไม่เสร็จ”
มันบ่น ขอบตามันดำๆ คงไม่ค่อยได้นอน
“ขอยืมวันพีชหน่อยพี่”
“มึงเข้าไปหาเอาเอง”
โอ๊ะ วันนี้ได้เข้าช็อปโยธาวุ้ย ไอ้กอลิล่ามันเดินเข้าไปก่อน ผมก็เดินตามเข้าไป ข้างในกว้างนะ เหมือนกั้นห้องไว้โซนนึง แต่ไม่มีประตู ข้างในไม่ค่อยรกมาก ส่วนมากเป็นอุปกรณ์เกี่ยวกับสาขาที่พวกพี่มันเรียน มีที่นอนปิคนิคแบบพับได้สีดำด้วย สงสัยของไอ้กอลิล่ามัน ถัดไปเป็นกองหนังสือการ์ตูนวันพีช ผมหยิบเล่ม 3 ถึงเล่ม 15 ขี้นมา
“มึงอ่านหมดเหรอ” ไอ้กอลิล่ามันถามผม ทำท่าปูที่นอน นี่มึงจะหลับเลยเหรอ
“กูอ่านได้วันละเป็น 10 เล่มเหอะ”
ไม่อยากคุย ผมอ่านเร็วนะการ์ตูนอะ อ่านได้โดยไม่หลับไม่นอน แต่พออ่านหนังสือเรียนแล้วจะหลับทุกที
“เก่งเนอะ ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ย” มันชมครับ
“กูจะถือว่ามันเป็นคำชมก็แล้วกัน”
สัด เริ่มจิกกัดกูอีกแล้ว ผมนั่งลงแถวนั้นอ่านการ์ตูนรอไอ้เต้มัน ไม่อยากออกไปรบกวนพี่แทนทำงาน เดี๋ยวไลน์บอกไอ้เต้มันก่อน ผมอ่านการ์ตูนไปเรื่อยๆ ก็เห็นไอ้กอลิล่ามันนอนไถมือถือ มองมาทางผม
“มองไร”
“มึงเป็นแฟนกับไอ้เต้เหรอ”
ห๊ะ นี่มึงล้อกูเล่นปะเนี่ย แม่ง ขนลุก
“ไม่ใช่เว้ย สัด ขนลุกหมด”
ทำไมมันคิดงั้นวะ ฮ่วย
“ก็กูเห็นมึงไปไหนมาไหนกับมัน ได้ยินว่าอยู่หอเดียวกันอีก”
มึงโรคจิตรึไง ตามเช็คเรื่องกูขนาดนี้ จะไปดักหน้าหอรอตีหัวกูเหรอ
“ก็สนิทกันตั้งแต่ม.ปลาย เป็นเพื่อนกัน”
ผมตอบมันตามจริง
“อ่อ แล้วมึงมีแฟนมั้ย”
“ยัง มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
เรื่องของกูเหอะ
“เปล่า…”
แล้วมันก็เงียบไป ซักพักไอ้เต้มันก็เข้ามาตาม มันทักทายลุงรหัสมัน แล้วขอตัวกลับ ผมก็กลับหอพร้อมมัน อาบน้ำแล้วอ่านการ์ตูน แล้วก็หลับไป
วันนี้ทั้งวันผมไม่มีมือถือใช้ เล่นเกมก็ไม่ได้ เลยต้องยิมมือถือไอ้เต้โทรหาพี่ธันแล้วโกหกว่าของผมแบตหมด (-_-) เลยต้องมานั่งเล่นเกมในโน๊ตบุ๊คแทน เมื่อไม่ได้อยู่หอพัก การดำเนินชีวิตของผมก็เป็นไปอย่างไร้ชีวิตชีวา ผมไม่ได้พกโน๊คบุ๊คไปไหนมาไหนนะ มันหนัก ก็เลยกลายเป็นเรียน กินข้าว แล้วก็เรียน ตอนเย็น ลืมพกหนังสือการ์ตูนมาด้วยอีก ตอนนี้เลยนั่งว่างอยู่ที่โรงอาหาร ว่าจะไปที่ช็อปพี่แทนหาการ์ตูนอ่าน เดี๋ยวไอ้เต้มันต้องไปซ้อมการแสดงอะไรของมันนั่นอีก
“เดี๋ยวมึงไปส่งกูที่ช็อปพี่แทนก่อนดิ”
“แล้วมึงไม่กลับหอเหรอ เดี๋ยวกูไปส่งที่หอก็ได้”
“ไม่อะ กูจะไปหวงหนี้ลูกหนี้กู”
ก็ไอ้กอลิล่าแหละ เงียบกริบเลย หรือว่ามันจะชิ่งจริงๆ
“พี่ปืนอะเหรอ ไม่หรอก เขารวยจะตาย หมื่นเดียวซื้อได้อยู่แล้ว”
มึงจะรู้อะไร ถ้าคนมันจะชิ่งอะนะ
“เหอะ ก็จะรู้เหรอ เผื่อแม่งชิ่ง”
ไอ้เต้มันก็ไปส่งผมที่ช็อปพี่แทน แต่วันนี้ไอ้กอลิล่ามันไม่เข้า ผมเซ็งเลย เลยให้ไอ้เต้มันไปส่งที่หอ นอนอ่านการ์ตูนก็ได้ฟะ
ผ่านไป 3 วัน ไอ้กอลิล่าปืน ก็ไม่เข้าช็อป เชี่ยหรือว่ามันจะชิ่งจริง กูจะลงแดงตายแล้ว วันนี้วันที่ 4 ถ้ายังไม่เข้ามากูจะบุกไปบ้านมันแล้วนะ 3 วันแล้วที่ให้ไอ้เต้พาแวะไปดูไอ้กอลิล่าปืนมัน ไม่เคยเจอเลย
“พี่แทนวันนี้ไอ้พี่ปืนมาเข้ามามั้ย”
เวลาคุยกะคนอื่นผมก็เรียกมันพี่นะ ฉายามันผมก็ไม่เคยเรียกให้ใครฟัง เดี๋ยวมันกระทืบเอา
“มันว่าจะเข้ามา กูไลน์ไปถามมันแล้ว”
พี่แทนตอบ สงสัยสงสารผม ที่ต้องเข้ามาถามทุกวันมันเลยถามให้ แต่ว่ากูจะได้มือถือใหม่รึเปล่าเหอะ ผมนั่งรอไปเรื่อย อ่านการ์ตูนจบไป 3 เล่ม ก็เห็นรถไอ้กอลิล่าเข้ามาจอด มันลงมาจากรถโดยถือกระเป๋าเป้ลงมาด้วย วันนี้มันใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนขาดๆ รองเท้าผ้าใบเยินๆ ของมันแหละ แต่ใบหน้าเกลี้ยงเกลา มันโกนหนวดเคราแล้ว เฮ้ย มันหล่อเว้ย โคตรเท่อะ อิจฉาวุ้ย อยากหล่อ อยากเท่แบบมัน แต่ไม่ใช่ประเด็น มือถือใหม่กูอะ ผมมองหน้ามันเป็นเชิงถาม มันวางกระเป๋าที่โต๊ะม้าหินอ่อน ล้วงกล่องสี่เหลี่ยมสีขาวออกมา เชร้ดด ไอโฟน กี่บาทวะนั่น ชิบหาย เครื่องเก่ากูหมื่นเดียวเองอะ
“กูว่าจะรอรุ่นโปรออก แต่มันนาน มึงเอารุ่นนี้ไปก่อนแล้วกัน”
แค่นี้กูก็จะเป็นลมแล้ว
“ราคาเท่าไร”
“2 หมื่นกว่า”
“กูไม่เอาอะ มันแพงเกิน เครื่องเก่ากูหมื่นเดียว เอารุ่นเดิมก็ได้”
“กูซื้อมาแล้ว ถ้ามึงไม่เอา กูจะเอาไปทิ้ง”
สัด รวยเกินไปแล้วมึง ใช้เงินเปลืองจริง หาเงินใช้เองได้แล้วเหรอ
“ใช้เงินเปลือง หาเงินใช้เองได้แล้วเหรอ พ่อแม่มึงไม่ว่ารึไง”
แต่ก็ยอมรับมา กลัวมันเอาไปทิ้ง
“เงินกู กูทำงานเอง”
เหอะ เก่งอีก หาเงินใช้เอง
“เออ ขอบคุณ”
ผมมันคนมีมารยาท ต้องขอบคุณเวลามีคนให้ของ
“อืม เดี๋ยวเอาเบอร์มึงมาด้วย”
“เอาไปทำไม”
“เผื่อกูลืมกระเป๋าตัง จะได้ให้มึงเลี้ยงข้าวกู”
อ่อ นี่คือเหตุผลของมัน ที่ซื้อมือถือราคาแพงกว่าของเก่ากู ไอ้หมื่นกว่านี่กูต้องเลี้ยงข้าวมันกี่มื้อว่าเนี่ย
“เออ ก็ได้”
ผมจดเบอร์ใส่กระดาษให้มัน เลี้ยงข้าวมันคงไม่จนหรอกมั้งแล้วมันคงไม่ลืมกระเป๋าตังบ่อยๆหรอก หลังจากนั้นผมก็นั่งรอไอ้เต้เพื่อกลับหอพร้อมมัน วันนี้มันกลับเร็วนะ พรุ่งนี้มันต้องแสดงแล้ว สงสัยยัยพี่เจสซี่ จะปล่อยกลับเร็วให้กลับไป ‘ดื่มวีต้าแล้วไปนอน’ เอ่อผมล้อเล่นครับ จะอะไรก็เรื่องของมันเถอะ
“ไอ้เต้วันนี้มึงต้องเข้าไปมอกี่โมง”
“ตอนนี้แหละ”
มันหันมาตอบ มันแต่งตัวเรียบร้อยแล้วนะ เสื้อยืด กางเกงยืนขาดๆ แบบเดียวกับไอ้กอลิล่าใส่ จริงๆผมก็รู้แหละว่ามันแพง ตัวเป็นหมื่น ผมว่าหลักพันก็แพงมากแล้วนะ เฮ้อ ไอ้พวกมีเงินแต่ชอบใส่เสื้อผ้าขาดๆ
“บ่ายแล้วเหรอะวะ”
สงสัยผมนอนนานไป ตื่นเอาบ่ายเลย ยังไม่ไฉลองมือถือใหม่เลย
“10 โมง กูต้องรีบเข้าไปแต่งหน้า”
“เชร็ด มึงจะไปเล่นลิเกเหรอ ต้องแต่งหน้าด้วย”
ผมขำครับ ต้องขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้ประกวดดาวเดือนอะไรเนี่ย
“เออสิ บางคนพี่เจสซี่นัดตี 4 เลย ดีนะคิวกู 10 โมง แล้วมึงจะไปมั้ย”
โอ้โห อะไรมันจะขนาดนั้น ยังกะประกวดนางงาม
“ไปไมอะ ไม่ใช่เรื่องของกู”
ผมขี้เกียจครับ ไม่เคยจะไป แล้วจะโผล่ไปตอนนี้ก็ยังไงๆอยู่
“มึงจะไม่ไปดูกูประกวดเหรอ ดาวสายๆ ก็เยอะนะมึง”
เฮ้ย ชักน่าสน แต่จะรีบไปทำไม เย็นๆค่อยไป ได้ยินว่าประกวดตอนมืด เดี๋ยวตอนเย็นนั่งพี่วินหน้าหอไปก็ได้
“เออ เดี๋ยวมืดๆค่อยเข้าไป”
มันพยักหน้ารับ แล้วก็ออกจากห้องไป ได้เวลาเล่นเกมแล้วกู เล่นไปเกือบบ่ายก็ชักหิวต้มมาม่ากินซักหน่อย สายรหัสให้มาเยอะ กินเสร็จก็เล่นเกมต่อ เล่นไปเรื่อยๆ พี่ออมก็โทรมา
Rrrrrrr
[ไอ้มีนจึงจะเข้าไปดูเขาประกวดดาวเดือนมั้ย]
“ไปดิพี่ ไอ้เต้มันก็เข้าประกวดอะ”
[เออ ตอนเย็นเดี๋ยวกูเข้าไปรับ กูต้องเข้าไปช่วยงานนังเจสซี่มันตอนสี่โมงเย็น]
“ได้พี่”
[กูดึงมึงเข้าไลน์กลุ่มสายเราแล้ว มึงรับด้วยนะ]
“ได้ๆพี่”
ผมยังไม่ได้ฟ้องพี่ออมเลยที่ไอ้กอลิล่ามันทำมือถือผมพัง แต่พี่รหัสคงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะพี่แกอาจจะโดนเตะซี่โครงหักได้ ตกเย็นผมก็เป็นสก๊อยติดท้ายพี่รหัสเข้ามาในมอ มันลากผมไปที่กองประกวดด้วย อลังการยังกะประกวดนางงามจริงๆ
“ต๊าย น้องมีน หายหน้าไปเลยนะคะ ไม่เห็นหน้ามึงเข้ามาช่วยงานเลย”
“เอ่อ พี่ผมป่วยครับ”
โกหกไปหน้าด้านๆครับกู หน้าตาพี่มันไม่ค่อยเชื่อผมเลยนะ
พี่สมเจตน์ทักทายเมื่อเห็นผมโผล่เข้าไป แล้วมันก็ใช้งานผมอย่างหนัก ทั้งยกของ ทั้งปีนบรรไดติดป้ายงาน ตกแต่งงาน ทั้งปี 1 และปี 2 อีพี่สมเจตน์แกคุมหมด แต่ยังดีที่มีข้าวกล่องให้กิน กว่าจะเสร็จก็เกือบทุ่ม ใกล้เวลางานเริ่ม ผมก็ยังไม่เห็นไอ้เต้ แต่ได้ยินว่าอยู่ห้องเก็บตัว ยังอุตส่าห์มีห้องเก็บตัวอีกนะ
“สวัสดีค่า ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานประกวดดาวเดือน มหาวิทยาลัย XXX ค่า”
พี่สมเจตน์ทำหน้าที่พิธีกร แกนี่ทำหลายตำแหน่งจริง
“วันนี้ดาวเดือนแต่ละคณะสวยๆ หล่อๆ กันทั้งนั้นเลยค่ะ รวมถึงตัวพี่ด้วยค่ะ”
การประกวดดำเนินไปเรื่อยๆ ตั้งแต่การแนะนำตัวของดาวเดือนแต่ละคณะ การแสดงของแต่ละคน ไอ้เต้มันร้องเพลงครับ เสียงมันดีนะ สาวๆเชียร์มันตรึม พี่สมเจตน์แกกำลังจะประกาศผลเดือนมหาวทยาลัยแล้ว
---> มีต่อครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ต่อตอนที่ 3 : เลี้ยงข้าวกูหน่อย
“เดือนมหาวิทยาลัยปีนี้ได้แก่ นายปกรณ์ จากคณะวิศวกรรมค่า”
เฮ้ยไอ้เต้มันได้เป็นเดือนมอวุ้ย เจ๋งหว่ะ หน้ามันเด๋อๆ งงๆ แต่ก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียว กูก็มีเพื่อนหล่อเหมือนกันนะเนี่ย เดี๋ยวต้องแสดงความยินดีกะมันหน่อย การประกวดเกือบจะจบลงแล้ว ผมเลยเดินเลี่ยงๆออกมานอกหอประชุม มาเจอผู้ชายสามคนกำลังสูบบุหรี่อยู่ข้างหอประชุม
“เฮ้ย มึงอะปีไหน คณะอะไร”
หนึ่งในสามคนนั้นมันถาม ผมหันซ้ายหันขวาแล้วชี้มาที่หน้าตัวเอง ถามกูเหรอวะ
“เออมึ่งนั่นแหละ ก็มีมึงอยู่คนเดียว”
มันพูด หน้าตามันแต่ละคนค่อนข้างกวนตีนนะครับ
“ทำไมกูต้องบอกด้วย”
มันเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทางคุกคาม ผมหันซ้ายหันขวาเตรียมวิ่ง
“กูถามมึงก็ตอบสิวะ เรื่องมากจริง”
มันกระชากมือผมไว้ไม่ให้หนี ผมเตะเจาะยางมันไปทีนึง
‘ผัวะ’
“เชี่ย ฤทธิ์มากจริงมึงนี่ เฮ้ยไอ้สองมึงจับมันดิ”
มันหันไปเรียกเพื่อนมัน ผมเลยถีบมันไปอีกคน มันเซแต่ยังไม่ล้ม ตัวมันค่อนข้างสูงนะ สูงกว่าผมทุกคน เลย ตายห่า ซวยแล้ว ผมสะบัดมือมันหลุด แล้วซัดหน้าไอ้คนที่สามไปหนึ่งที
‘ผัวะ’
ปากมันแตก แต่ท่าทางมันไม่ค่อยเจ็บเท่าไร ผอมถอยออกมาตั้งหลักเตรียมวิ่ง มันสามคนผมคนเดียวคงสู้ไม่ไหว
“พวกมึงทำอะไรกัน”
เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง เสียงมันคุ้นๆ นะ พวกมันสามคนมองเจ้าของเสียงตาค้าง ผมว่าหน้าพวกมันเริ่มซีดๆ ผมหันหลังไปมอง อ่อ ไอ้กอลิล่าปืนนั่นเอง มันโผล่มาจากไหนวะ แล้วมันก็เดินเข้ามายืนข้างผม
“กูถามไม่ได้ยินรึไง พวกมึงทำอะไรกัน”
เสียงมันเข้ม ดุกว่าเดิม แค่เสียงยังน่ากลัวนะมึงอะ
“ปะ เปล่าครับพี่ปืน”
หนึ่งในไอ้สามคนนั้นมันปฏิเสธ เสียงมันสั่นเลย
“มึงมายุ่งอะไรกับเด็กกู”
หือ คำว่าคณะตกไปรึเปล่า จริงๆมึงจะพูดว่า เด็กคณะกูรึเปล่า ? แล้วมันก็ชี้หน้าไอ้สามตัวนั่น
“อย่าให้กูรู้นะว่าพวกมึงมายุ่งกับมันอีก กูฆ่าพวกมึงแน่”
มันกัดฟันกรอดๆ น่ากลัวชิบ
“ไปได้แล้ว”
มันตะคอกไล่ไอ้สามตัวนั่นไป มันสามคนรีบวิ่งหน้าตั้งออกไปเลย
“แล้วมึงเป็นอะไรหรือเปล่า”
มันหันมาถามผม เสียงมันอ่อนลงมาก
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ”
“อือ ระวังหน่อยสิ ตรงนี้มันมืดนะ”
(-_-) ฮ่วย ทำอย่างกะกูเป็นสาวน้อยไปได้
“แล้วมึงจะไปไหน”
ผมทำท่าจะเดินออกมา
“ห๊ะ อ๋อ รอไอ้เต้เดี๋ยวกลับพร้อมมัน”
“วันนี้พี่รหัสกูมา เดี๋ยวจะพาสายไปกินเหล้าหลังมอ มึงไปด้วยสิ ไอ้เต้ต้องไป ไอ้แทนก็ไปด้วย”
“ก็ได้”
ผมเดินเข้าหอประชุมกะไปหาไอ้เต้ ไอ้พี่ปืนมันก็ตามเข้ามา
“อ้าวพี่แทน มาด้วยเหรอพี่”
ผมถามเมื่อเห็นพี่แทนยืนคุยอยู่กับพี่ออม
“เออดิ พี่เก่งกับพี่เอ้มา เดี๋ยวพวกมันพาไปเลี้ยงเหล้า”
ปู่รหัสผมก็มาแต่ผมยังไม่เคยเจอพี่ปู่รหัสไอ้เต้เลย ไอ้เต้เดินมาจากหลังเวที มันล้างหน้าล้างตาแล้วครับ
“เฮ้ย ยินดีด้วยมึง สาวๆกรี๊ดมึงเต็ม ได้เบอร์มาก็อย่าลืมมาแบ่งกูมั่งนะ”
ผมแสดงความยินดีกับมัน
“เหอะ ไม่อยากจะมาเชียร์กู เสือกอยากได้เบอร์สาว”
“พี่เอ้กับพี่เก่งรอที่ร้านแล้ว ไปได้แล้วเดี๋ยวพี่มันรอนาน”
พี่แทนบอกทุกคน
แล้วเราก็แยกย้ายไปขึ้นรถ ผมกับพี่ออมไปกับไอ้เต้ ไอ้พี่ปืนมันไปกับพี่แทน พอไปถึงที้รานก็เห็นพี่เอ้ยืนอยู่กับใครอีกคน คงจะเป็นพี่เก่งปู่รหัสไอ้เต้มัน ดูพี่แกเตี้ยกว่าไอ้เต้นิดเดียวน่าจะเกือบร้อยแปดสิบ แต่หุ่นล่ำมาก ล่ำกว่าไอ้พี่ปืนอีก แต่หน้าโหดเหมือนกัน เรียงลำดับแล้วน่าจะเป็นพี่เอ้หน้าโหดสุด รองลงมาเป็นพี่แทน แล้วก็ไอ้พี่ปืน แล้วก็ปู่รหัสไอ้เต้ ทีมนี้เดินไปไหน ลูกเด็กเล็กแดงต้องร้องไห้กระจองอแงแน่นอน แล้วแก๊งค์วิดวะหน้าเถื่อนก็อาบเหล้ากันอีกแล้วครับ
~~~~~~ไม่รู้นานแค่ไหนจะได้ใจจากใครซักที ก็อยากเป็นคนที่ถูกรักกกก ~~~~~~
////////////////// Part ปืน/////////////////
“แม่งเมาเละกันอีกแล้ว เป็นภาระกูตลอด”
พี่เก่งบ่น เกือบทุกครั้งผมกับพี่เก่งจะมีหน้าที่ลากศพพวกมันกลับตลอด เหลือแค่ผม พี่เก่งแล้วก็ไอ้ออมที่ยังไม่ค่อยเมา ไอ้พวกนี้รู้ว่าคออ่อนยังเสือกแดกมากอีก
“ไอ้ปืน มึงเอาไง เดี๋ยวกูเก็บไอ้เอ้กะไอ้แทนไปเอง มึงไปส่งไอ้เด็กปี 1 สองคนนั่น”
“กูไม่รู้จักหอมันว่ะพี่ ไอ้ออมมึงรู้มั้ย”
ผมหันไปถามน้องไอ้แทนมัน
“รู้พี่ แต่หอมันไม่มีลิฟท์นะ จะแบกมันขึ้นไปเหรอ”
“สัด ยุ่งยากกูอีก ไปคอนโดกูแล้วกัน แม่ง”
“งั้นเดี๋ยวผมไปกับพี่เก่งนะ”
“เออ”
แล้วผมก็ลากไอ้เต้ไปยัดหลังรถ ไอ้มีนนี่ตัวเล็กหน่อย ผมอุ้มมันไปวางเบาะหน้า เพราะด้านหลังไอ้เต้มันเลื้อยเต็มที่นั่งแล้ว เมากันเหมือนหมาเลย หมดสภาพเดือนมอ เมื่อถึงคอนโด ผมต้องให้พี่ รปภ.ช่วยพยุงไอ้เต้มาส่งที่หน้าห้อง ส่วนผมอุ้มไอ้เตี้ยเข้ามา ตัวมันเบาครับ เห็นแดกเก่งๆ ไม่ยักกะอ้วน หน้ามันแดงมาก ปากงี้แดงจัดเลย ขนตายาวมากเลย จมูกรั้นๆ อยากจะบีบซักที ขามันขาวมากเลย เห็นแล้วใจผมมันหวิวๆ กูเป็นอะไรไปวะเนี่ย
ผมวางไอ้เตี้ยลงบนโซฟาที่ปรับเป็นเตียงได้ แล้วออกไปลากไอ้เต้ที่กลิ้งอยู่ที่หน้าประตูเข้ามาให้มันนอนพื้นนี่แหละ เสือกเมาเหมือนหมา แต่คงต้องเอาผ้าห่มกับหมอนออกมาให้พวกมัน หลังจากนั้นก็ลงไปซื้อแปรงสีฟันสองอัน ใต้คอนโดผมมีร้านสะดวกซื้อเปิด 24 ชั่วโมงพอดี พรุ่งนี้เดี๋ยวพวกมันไม่มีใช้ แล้วก็กลับมาอาบน้ำเข้านอน
ตอนเช้าผมตื่นแล้วเดินออกมาจากห้องนอน เห็นพวกมันยังตื่นเลย จะสิบเอ็ดโมงแล้ว ผมอาบน้ำแล้ว ใส่กางเกงบอลเพียงตัวเดียว ผมไม่ชอบใส่เสื้อเวลาอยู่ห้องเพราะอากาศมันร้อน ตอนนอนยังใส่แค่บ๊อกเซ่อตัวเดียวนอนเลย ผมขี้ร้อนนะ เดินไปใช้ตีนเขี่ยไอ้เต้ ปลุกให้มันตื่น มันขี้เซามากอะ เลยหันไปปลุกไอ้เตี้ยมันแทน
“ไอ้เตี้ย ตื่น”
ตบแก้มมันเบาๆ แก้มมันนิ่มดี นอนน้ำลายไหลเลอะหมอนกูอีก
“ขอ 5 นาที”
มันทำปากแจ๊บๆ
“ไอ้เตี้ย ตื่นเดี๋ยวนี้”
“2 นาทีน่า”
มีต่อรองด้วย ทดเวลาบาดเจ็บรึไงมึง มันปัดมือผมที่กำลังตบแก้มมัน ดูมันเหอะ ขี้เซาจริง เลยก้มไปเรียกมันใกล้ๆ
“มีน ตื่น” มันค่อยๆลืมตาขึ้น แก้มมันหอมดีนะ
“เชี่ย”
มันตะโกนลั่น คงตกใจที่เห็นหน้าผม มันลุกขึ้นนั่ง หันซ้ายหันขวา
“คอนโดกูเอง เมาเหมือนหมาเลยพวกมึงอะ”
“เอ่อ…ตกใจหมด”
มันคงยังเมาขี้ฟัน หน้ามันดูมึนๆ ทำท่าจะลุกขึ้นแต่คงเห็นไอ้เต้ก่อน มันเลยใช้ตีนเขี่ยไอ้เต้
“ไอ้เต้ ตื่น”
“เชี่ยเต้ ตื่นได้แล้ว สัด”
ดูเหมือนว่ามันจะเขี่ยแรงไปนะ ไอ้เต้งัวเงียลุกขึ้นนั่ง
“ที่นี่ที่ไหนอะ กูปวดหัว”
“คนโดกูเอง ปลุกยากนะพวกมึงเนี่ย ไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูไปส่งเอารถที่หลังมอ”
“อ่า พี่ปืน หวัดดีพี่”
“กูซื้อแปรงสีฟันมาให้แล้วในห้องน้ำ ผ้าขนหนูอยู่ในตู้”
“พี่หุ่นโคตรดีอะ เท่ชิบหาย”
นี่มึงชมกูเหรอไอ้ตี๋ มันก็ดูเหมือนมีกล้ามนะแต่ไม่เท่าผม ผมชอบเล่นกีฬาและก็เข้ายิมบ้าง
“เนอะ ไอ้มีนเนอะ”
“เหอะ”
ไอ้เตี้ยมันเบะปาก น้ำลายมึงยังติดที่หมอนกู่อยู่เลยนะ เดี๋ยวหมอนกูขึ้นราจะทำไง
“เออ ไปอาบน้ำได้แล้ว อย่าชักช้า”
ไอ้ตี๋เต้มันก็เข้าไปอาบก่อน เหลือผมกับไอ้เตี้ยนั่งอยู่ที่โซฟากันสองคน
“เอ่อ เมื่อคืน ขอบคุณนะที่ช่วยกูอะ”
“เรื่องไหน เรื่องที่กูแบกมึงขึ้นมารึไง”
จริงๆแล้วกูอุ้ม
“เออ ก็ทั้งสองเรื่อง ที่แบกกูแล้วก็เรื่องที่หอประชุมด้วย”
“เออ แล้วมือถือมึง เป็นไง ใช้ได้มั้ย”
“ได้ แต่กูก็ว่ามันแพงเกินอยู่ดี”
ได้ของแพงไม่ชอบอีก
“ใช้ๆไปเถอะเรื่องมากจริง”
มันเบะปาก เดี๋ยวกูตบด้วยปากเลย
“ไอ้พี่ปืน ที่ว่าจะคัดนักบอล ต้องทำอะไรมั่ง”
มึงเรียกกูพี่ดีๆไม่ได้รึไง ต้องมี ไอ้ นำหน้าอีก
“ก็ทดสอบเรื่องการวิ่ง การส่งบอล แล้วก็ยิงประตู”
จริงแล้วผมเป็นคนตั้งเกณฑ์การคัดเลือกเอง ใหญ่กว่ากัปตันก็กูนี่แหละ
“อ่อ แล้วการซ้อมอะ”
“มั่นใจมากเลยนะมึงอะ ว่าจะได้”
“ก็แน่นอนอะ กูเก่ง”
“เหอะ”
“อาทิตย์ละสามวัน เย็นวันจันทร์ พุธ ศุกร์”
“อ่อ”
ไอ้เต้มันออกมาจากห้องน้ำแล้ว ไอ้เตี้ยมันเลยลุกไปอาบบ้าง
“เออพี่ต้องทำไงให้หุ่นแบบพี่อะ ผมจะเอาไว้จีบสาวๆ”
“กูนึกว่ามึงคบกับไอ้เตี้ยซะอีก”
“โหยพี่ ประสาทแดก ใครจะคบกับมันได้ กวนตีนที่หนึ่ง เคยมีครั้งนึงเมื่อตอนม.ปลาย ไอ้มีนมันจีบสาว แต่สาวบอกว่าไม่ชอบคนที่น่ารักว่าตัวเอง ผมอะขำชิบหาย”
ไอ้เต้มันเผาเพื่อระยะประชิดเลย แต่ก็คงจะจริง แม่งน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีก ไอ้เต้มันก็ถามผมไปเรื่อยๆ จนไอ้เตี้ยออกมาจากห้องน้ำ มันอาบเร็วจังวะ
“ทำไมมึงอาบเร็วจริง”
“กูสะอาดอยู่แล้วไง ไม่ต้องอาบนาน ไม่เหมือนมึง”
มันตอบไอ้เต้ มีเหตุผลตลอดนะมึงอะ ผมลุกเข้าห้องไปใส่เสื้อกับกางเกงบอลเหมือนเดิม ผมมีเต็มตู้ มีเกือบทุกทีมอะ แต่ที่ชอบใส่บ่อยๆ ก็อาร์เซนอลทีมโปรด แล้วก็ขับรถไปส่งพวกมันที่หลังมอ รถไอ้เต้มันจอดอยู่ที่นั่นเมือคืน แล้วขับกลับคอนโด
//////////////// End ปืน//////////////////
จบตอนที่ 3
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 4: ไอ้ปืนใหญ่
นี่ผมก็รอมาหลายวันแล้วว่าเมื่อไรพี่แทนจะบอกเรื่องคัดตัวนักบอล ผมล่ะอยากจะโชวหล่อ เผื่อจะมีสาวๆมาตกหลุมรักที่ขุดรอมานาน เฮ้อ หล่ออย่างเดียวนี่ไม่พอจริงๆ แต่ถึงตอนนี้ไม่มีสาวมาคุย ก็เลยต้องเล่นเกมแก้เซ็งไปครับ
Rrrrrrrrrrr
อ่า พี่แทนไลน์มาครับ
ThanThana
ไอ้มีน พรุ่งนี้กูนัดคัดนักบอลห้าโมงเย็นนะ
ThanThana
ไอ้น้องมีน
MarchMeen
ครับๆ ได้พี่ ที่ไหนอะ
ThanThana
สนามกลาง บอกไอ้เต้ด้วย
ไอ้ออมมึงมาด้วยนะ
ออมสิน
ได้พี่
MarchMeen
พี่ออมก็เป็นนักบอลเหรอพี่ เก่งว่ะ
ออมสิน
หึ กูป็นเบ๊
ThanThana
เขาเรียกผู้ดูแลนักกีฬา
ออมสิน
เรียกย่อๆก็คือ เบ๊
ThanThana
แหมไอ้อมมึงนี่
AeAe
กูคงไม่เข้า ไอ้แทนมึงจัดการด้วยนะ อย่าให้เสียชื่อวิดวะ
ThanThana
ได้เลยพี่
AeAe
ไอ้มีน มึงต้องเอาให้ได้ตัวจริงนะ อย่าให้เสียที่เป็นน้องกู
MarchMeen
คร๊าบบ แน่นอนอยู่แล้วพี่
หลังเลิกเรียนผมกับไอ้เต้ก็รีบเปลี่ยนชุดบอล แล้วตรงไปยังสนามทันที ตื่นเต้นครับ เผื่อจะแจ้งเกิดให้สาวๆ ได้รู้จักบ้าง เฮ้ย จริงดิ มีสาวๆมายืนอยู่นอกรั้งหลายคนเลย มองไกลๆอย่างแจ่ม แต่กูว่ากูเห็นอีพี่สมเจตน์แว๊บๆนะ
“กรี๊ดดดด พี่ปืนขา หันมาทางนี้หน่อยค่า”
เสียงอีพี่สมเจตน์ กูจำได้ มันมากันครบทีมเลย แก๊งค์กระเทยปี 2
“หล่ออะ โคตรเท่”
“ขอเบอร์หน่อยค่า”
“ขอไลน์ด้วยค่า”
“พาพวกมึงไปไกลๆ อีสมเจตน์”
เสียงพี่แทนตะโกนไปทางทีมสาวๆข้างรั้ว
“โห พี่แทนอะ ใจร้ายกับเจสซี่อีกละ”
พี่มันทำหน้าผิดหวัง แต่ออกแนวตอแหลๆหน่อยนะ
“ยังอีก อย่าให้กูต้องเดินไปไล่เอง”
พี่แทนตะคอกอีกรอบ
“ค่า ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ดูแค่นี้ก็ไม่ได้ เชอะ”
อีพี่สมเจตน์งอนแล้ว
“มาได้ทุกปีสิน่า”
พี่แทนบ่น
ตอนนี้ในสนามมีนักกีฬาเล่นกันอยู่หลายคน ไอ้พี่ปืนกับพี่แทนมันใส่เสื้อช็อป ยืนอยู่ข้างสนามแล้วก็มีผู้ชายใส่ชุดบอลอีกหกเจ็ดคน สงสัยเป็นปี 1
“มึง 2 ตัวนี่ช้าจริง มารวมตัวกับไอ้พวกนี่ดิ”
“โหพี่ ก็จารย์ปล่อยช้าอะ ผมนี่รีบชิบหาย”
ผมบ่น อาจารย์ปล่อยเกินเวลาเป็นสิบนาที สอนเกินเงินเดือนอีก
“เออ เร็วๆ”
“พวกมึงปี 1 มีทั้งหมด 9 คน กูจะคัดเอา 5 คนนะ ตัวจริง 2 สำรอง 3 ที่เหลือกูไม่เอา ใครมาเล่นๆกูก็ไม่เอา กูจริงจัง วิดวะได้แชมป์มา 3 สมัยแล้ว และสมัยนี้ก็ต้องได้”
พี่แกพูดอย่างหึกเหิม ปี 1 บางคนกลัวหัวแทบหด พี่กูโหดนะเว้ย แต่ขี้เมาชิบหาย อืม…กูด้วยแหละ
เอาวะเต็มที่ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
“อย่างแรกวิ่งรอบสนาม 2 รอบ พวกมึงไปยืนที่จุดสตาร์ท พอกูเป่านกหวีดเริ่มก็วิ่งเลย”
“ไอ้เตี้ย มึงไหวแน่เหรอ ถอนตัวตอนนี้ยังทันนะ”
ไอ้พี่ปืนมันเริ่มแซะ มันยกยิ้มที่มุมปากท่าประจำของมัน
“เหอะ”
ผมไม่สนใจ โฟกัสที่การวิ่งอย่างเดียวแล้วตอนนี้ พอพี่แทนเป่านกนกหวีด พวกปี 1 ก็เริ่มวิ่ง ผมวิ่งตอนแรกยังไม่รีบมาก เดี๋ยวเหนื่อยก่อน แล้วค่อยเร่งสปีดตอนท้าย ไอ้เต้มันถึงเส้นชัยก่อนเพื่อน ต่อมาคือผม หลังจากนั้นพี่แทนก็ให้จับคู่แล้วส่งบอลกันไปมา ไอ้พี่ปืนมันไม่ให้ผมคู่กับไอ้เต้ สงสัยกลัวว่าผมจะคุ้นเคยการเล่นกับไอ้เต้ มึงนี่ก็น้า หาโอกาสแซะกู จิกกัดกูได้ตลอด ด่านสุดท้ายยิงประตู พี่มันให้ยิงคนละ 5 ลูก ผมกะไอ้เต้ยิงเข้าไป 3 คนอื่นๆ ได้คนละลูกสองลูก มี 2 คนยิงไม่เข้าเลย ดวงโคตรห่วยอะ
“เอาล่ะ กูว่า กูเลือกได้แล้วว่าจะให้ใครเป็นตัวจริงตัวสำรองอะนะ”
“ไอ้มีนไอ้เต้ ตัวจริง ส่วน มึง มึง แล้วก็มึงตัวสำรองนะ กูจะนัดซ้อมวันพุธนี้เลย พวกมึงติดอะไรกันมั้ย”
“ม่ายครับ”
พวกผมตอบไป ส่วนไอ้พวกที่ไม่เข้ารอบ เดินคอตกออกไปจากสนาม แล้วไอ้มึง มึง แล้วก็มึงนี่ชื่ออะไรกันมั่งวะ
“มึงสามคนรายงานตัวดิ”
ไอ้พี่ปืนมันถามสิ่งที่ผมกำลังสงสัยอยู่พอดี
“ผมชื่อปอนด์ อยู่ IE ครับ”
มึงที่ 1 มันพูด
“ผมชื่อดีน อยู่ อุตสา”
มึง 2 ผมรู้จักมัน มันอยู่สาขาเดียวกับผม
“ผมชื่อเค อยู่ ไฟฟ้าครับ”
แล้วก็มึงที่ 3
“เออ วันพุธเริ่มซ้อม 5 โมงเย็นใครสาย กูไล่ออก ใครขาดซ้อมกูก็ไล่ออก แล้วถ้าเล่นไม่ได้เรื่องกูก็ไล่ออกเหมือนกัน”
โอ้โหไอ้พี่ปืนมึงถามกัปตันมึงยัง
“เออ ตามนั้น วันนี้แค่นี้ก่อน กลับได้”
เออ ไอ้พี่แทน กูว่าพี่มึงกลัวไอ้พี่ปืนแน่เลย กูเห็นหลายครั้งแล้ว ไม่เคยขัดมันเลย
และแล้วผมก็ได้เป็นนักบอลคณะ ตัวจริงซะด้วย หล่อกว่าเดิมเลยทีนี้ วันนี้เป็นวันซ้อมวันแรก ไปสายไม่ได้ เดี๋ยวโดนไล่ออก ไอ้พี่ปืนมันทำจริงแน่ มันยิ่งขัดแข้งขัดขาผมอยู่ ผมกับไอ้เต้มาเป็นแพ็คคู่เหมือนเดิม คิดว่าพอขึ้นปี 2 ต้องแยกกันเรียนคิดแล้วก็เซ็งๆ เอาวะ ช่างมันก่อน
วันนี้ผมแต่งตัวเต็มยศเลย เสื้อกางเกงบอลทีมโปรดอาร์เซนอล วันแรกมันต้องประเดิมก่อน รองเท้าบอลคู่ละสี่พันเก้า ที่เก็บตังซื้อเอง หล่อสุดชีวิตแล้ว ไอ้เต้ก็ไม่แพ้กัน เรามาถึงสนามเจอพี่แทนอยู่คนเดียว กับนักบอลคนอื่นที่ลงวอร์มอัพกันในสนาม
“มึงไปวอร์มอัพกับไอ้พวกนั้นก่อน เดี๋ยวไอ้ปืนมาแล้ว กูเรียกคุยอีกที”
พวกผมพยักหน้า ไอ้ 3 คนปีหนึ่งมันมาก่อนแล้ว หลังจากพวกผมวอร์มกันได้ซักพัก ไอ้พี่ปืนมาก็มา โห มันแม่งใส่รองเท้าคู่เป็นหมื่น แบบที่ผมอยากได้แต่ไม่มีปัญญาซื้ออะ แม่ง รวยชิบหาย หมั่นใส้มัน
“มาเร็วนี่มึงไอ้เตี้ย กลัวกูไล่ออกเหรอ”
คำทักทายของพี่มัน
“กูไม่กลัวหรอก ก็กูเก่งอะ”
ผมยักคิ้วให้มัน 2 จึก
“หึ หลงตัวเองเหมือนเดิม”
ใครหลงตัวเอง ไม่มี๊
“โหพี่ รองเท้าโคตรเจ๋ง รุ่นนี้ไอ้มีนมันโคตรอยากได้เลย”
กูล่ะอยากโดดถีบไอ้เต้เหลือเกิน มึงไปบอกมันทำไม๊
“เหรอ มึงอยากได้เหรอ”
“เปล๊า กูไม่ได้อยากได้ ไอ้เต้มันมั่ว”
กลับหอไป กูจะถีบมันซักที
“เออ วันนี้ ซ้อมวันแรก กูมีเด็กใหม่มา 5 คน พวกมึงต้องตั้งใจซ้อม อย่างที่กูเคยบอก เราต้องเอาแชมป์ปีนี้มาให้ได้ อย่าคิดว่าเป็นตัวจริงแล้ว จะไม่ตั้งใจซ้อม ใครเล่นแย่กูปลดเป็นตัวสำรองได้เหมือนกัน”
พี่แกว่า จริงจังจริงวุ้ย หลายๆเรื่องผมไม่ค่อยจริงจังนะ แต่เรื่อง กิน เกม บอล ผมจริงจังเสมอ
“เอ้า แยกย้ายไปซ้อม เด็กใหม่พวกมึงแยกไปซ้อมกันเองก่อน เลี้ยงบอล ส่งบอล เล่นแบบพื้นฐานก่อน”
“คร๊าบบบ”
ปี 1 ก็ซ้อมเตะกันไปเรื่อยๆ เหนื่อยครับ ไม่ได้เล่นมาเป็นเดือน แต่ก็สนุกดี การซ้อมเป็นไปได้ด้วยดี ซักสามทุ่มก็เตรียมแยกย้ายกันกลับหอ ผมเริ่มสนิทกับไอ้พวกพี่ หนึ่ง 3 ตัวนั่นบ้างแล้ว หอพักกูอยู่ใกล้กัน เดินเรียนด้วยกันบ้าง บางทีก็กินข้าวที่โรงอาหารด้วยกันบ้าง
“มึงกลับไง”
ไอ้พี่ปืนมันถามผม
“กลับกับไอ้เต้ดิ วันนี้ไอดีนมันกลับด้วย ไมอะ”
“กลับกับกู วันนี้กูลืมกระเป๋าตัง แต่จะแวะซื้อของ จ่ายให้กูหน่อย”
“ห๊ะ…เออก็ได้ เดี๋ยวกูบอกไอ้เต้ก่อน”
ผมเดินไปบอกไอ้เต้กับไอ้ดีน มันพยักหน้ารับ
“แล้วจะซื้ออะไร”
ผมถามระหว่างที่กำลังเดินมาขึ้นรถพี่มัน
“ก็ของใช้สบู่ ยาสีฟัน มันหมดพอดี”
“ปกติ พี่กูเอาตังเก็บไว้ในรถบ้างนะ เผื่อฉุกเฉิน พี่มึงไม่ลองบ้างอะ”
“เหรอ คราวหลังกูค่อยเอาไว้มั่ง”
พี่มันทำหน้าแปลกๆ ดูเหมือนตกใจ แต่เป็นครั้งแรกนะที่คุยกันปกติที่ไม่ได้จิกกัดกันเลย มันจอดรถที่ร้านสะดวกซื้อ แล้วเดินเลือกซื้อของ ผมก็ซื้อขนมกลับไปกินบ้าง แล้วมันก็ขับรถมาส่งผมที่หอ
“มึงอยู่หอเดียวกับไอ้เต้เหรอ”
“อือ อยู่ห้องเดียวกัน”
“มึงไม่ได้เป็นแฟนกับมันแน่นะ”
“เออ จะถามอะไรนักหนา”
อะไรของมันฟะ
“เปล่า”
“ขอบคุณที่มาส่งนะ”
“มึงชอบพูดคำว่าขอบคุณนะ มันเหมือนไม่ใช่นิสัยมึง”
“สัด ใครทำอะไรให้ก็ต้องขอบคุณดิ ทำผิดก็ต้องขอโทษ จริงๆแล้วกูเป็นคนดี”
“อืม น่ารักนะมึงอะ”
อุ๊ย ชมกูด้วย
“กูหล่อเหอะ ไม่ได้น่ารัก”
ผมรู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆ แปลกๆ ไม่ได้โกรธกับคำชมนี้ ปกติผมโกรธนะใครชมว่าน่ารักอะ งงตัวเอง
ไอ้พี่ปืนมันก็ดูเป็นคนดีนะ ถ้าไม่แซะกูอะ (-_-)
จันทร์ พุธ ศุกร์ ตอนเย็น ผมต้องไปซ้อมบอล แต่พอใกล้สอบมิดเทอมสองอาทิตย์ พี่แทนก็สั่งหยุดให้อ่านหนังสือสอบ ผมก็เลยเล่นเกมน้อยลง หันมาอ่านหนังสือบ้าง ตอนมัธยมไม่ขยันขนาดนี้เลยอะ พออยู่มหาลัยเห็นชาวบ้านเขาอ่านกัน เลยเริ่มอ่านบ้าง บอลแมทแรกทจะเริ่มแข็งหลังสอบมิดเทอม
TheGun
ไอ้เตี้ย อยู่เปล่า ?
MarchMeen
ใครอ่ะ
TheGun
กูเอง ปืน
MarchMeen
ว่า ?
TheGun
มาหากูหน่อยกูลืมกระเป๋าตัง
MarchMeen
(-_-)
TheGun
เร็วๆ กูอยู่โรงอาหารคณะ
MarchMeen
เออ แป๊บ
ผมก็ต้องวิ่งด๊อกแด๊กไปที่โรงอาหาร ความจริงก็จะออกมากินข้าวอยู่แล้วแหละ วันนี้ไอ้เต้มันกลับบ้าน แต่ผมไม่ได้กลับ พี่ผมมันไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด ก็เลยไม่รู้ว่าจะกลับไปทำไม พอมาถึงโรงอาหารก็เห็นไอ้พี่ปืนมันนั่งเด่นอยู่ที่โรงอาหาร โต๊ะอื่นๆ ก็พากันแอบมองนะ แต่คงไม่กล้าเข้าใกล้ ก็เล่นปล่อยรัศมีความโหดเหี้ยมรอบๆตัวขนาดนั้น
“เป็นไรวะ ทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใคร”
“กูเบื่อ ไม่ค่อยอยากมาโรงอาหาร”
“ทำไม”
“แม่ง คนเยอะ”
อ๋อ มันคงรำคาญคนมองมัน สาวๆมองมันแล้วซุบซิบกัน
“ดีจะตาย สาวๆมองพี่มึงตรึม”
บางทีผมก็รำคาญคนมองนะ แต่ตอนนี้อิจฉาพี่มันมากกว่า
“เหอะ เอาตังมาดิ กูจะไปซื้อข้าว”
“กินอะไร เดี๋ยวกูซื้อเผื่อ”
ส่งสารมันเดี๋ยวไปต่อแถว แล้วเจอสาวๆอีก
“กระเพราหมูกรอบ”
“ได้ รอแปป”
ผมก็จะกินอาหารตามสั่งพอดี ผมเดินไปต่อแถว สั่งของพี่มันแล้วสั่งข้าวผัดหมูไม่ใส่ผักมากิน ผมไม่ชอบกินผัก แต่กินได้เป็นบางอย่าง และไม่ชอบกินอาหารทะเลทั้งหมดนอกจากปู มีแต่คนว่าผมเรื่องมากทั้งพี่ผมและไอ้เต้
ซักพักก็ได้ข้าวมาสองจาน
“เอาน้ำอะไร”
“น้ำเปล่า”
ผมพยักหน้ารับ หลังจากกลับมาจากซื้อน้ำ ผมกับมันก็นั่งจ้วงข้าวใส่ปากกันอย่างรวดเร็ว หลังจากกินเสร็จก็นั่งพัก
“มึงไม่ชอบกินผักเหรอ”
“อืม” ขี้เกียจอะธิบายว่าไม่ชอบกินเป็นบางอย่าง ไม่ใช่ไม่ชอบผักทุกชนิด
“…”
“วันนี้มึงไม่ได้มากับไอ้เต้เหรอ”
ชอบมันไง๊ ถามหามัน
“มันกลับบ้าน”
รึว่าไอ้พี่ปืนมันจะชอบไอ้เต้ เห็นถามอยู่บ่อยๆว่ามันเป็นแฟนกับกูรึเปล่า
“อ่อ แล้วมึงจะไปไหนต่อ”
“อ่านหนังสือต่อ ไมอะ”
“ไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“หืมม ไหนว่าไม่ได้เอากระเป๋าตังมา จะให้กูออกให้รึไง กูมีสองร้อยนะตอนนี้อะ”
กูก็ไม่ได้พกมาเหมือนกัน
“อ่อ เอ่ออ เดี๋ยวแวะเอาที่คอนโดกูก่อน”
“ไมกูต้องไปอะ”
“เหอะน่า เดี๋ยวกูเลี้ยงชาบูมึง”
“…”
คิดหนักเลยผม ถ้าตอบตกลงมันจะคิดว่ากูเห็นแก่กินมั้ยวะ
“ว่าไง ไปหรือไม่ไป? ”
“ไปก็ได้”
มันยิ้มครับ ดูไม่เหมือนที่มันเคยทำ มันไม่ใช้การแสยะยิ้ม ผมนี่ใจเป๋เลย เฮ้อออ แล้วผมก็ใจง่ายตามมันไป จริงๆแล้วผมเห็นแก่ชาบูหรอกนะ
“เข้ามาก่อน”
---> มีต่อครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ต่อตอนที่4
มันบอกให้ผมตามขึ้นมาคอนโดด้วย บอกว่าจะหาของก่อน อาจจะนาน ฮ่วย ผมเลยนั่งอ่านชีทไปพลางๆ ห้องมันกว้างมากเลย ดูเรียบหรูดี เป็นโทนเทาดำ ผมชอบนะ มันดูเท่ดี เหมาะกับคนคูลๆอย่างผม แต่ไอ้เต้บอกว่าผมเหมาะกับสีฟ้าสดใส ผมแอบเดินดูห้องมัน มีเคาน์เตอร์ครัว มีตู้เย็น อุปกรณ์ทำอาหาร แต่มันค่อนข้างสะอาดนะ มีระเบียงค่อนข้างกว้าง โคตรหรูอะ คราวก่อนไม่ได้สังเกตุ สมบัติมันไม่เยอะมาก
“ทำไร”
ผมสะดุ้งโหยงเลย แม่งโผล่มาเงียบๆ ตกใจหมด ผมหันไปมอง หน้ามันเกือบชิดหน้าผมเลย
“เปล๊า ไปยัง”
“ไปดิ”
มันพาผมมาที่ห้างที่เจอมันคราวกันตอนที่มากับไอ้เต้ แล้วก็พาไปโซนชุดเครื่องนอน
“พี่มึงจะซื้ออะไรอะ”
“ผ้าปูที่นอน ช่วยกูเลือกสีหน่อย”
“หืออ พี่มึงใช้เอง ก็เลือกเองดิ”
“มึงว่าสีอะไรดี”
ไม่ฟังกูเล๊ย
“เทา”
กูก็มั่วๆเห็นห้องมันสีเทา ดำ
“ก็ดี กูชอบสีเทา งั้นเอาอันนี้นะ”
มันหยิบใส่ตะกร้า เห็นมันหยิบตะกร้ามาแทนรถเข็น น่าจะซื้อไม่เยอะ แล้วทำไมต้องให้กูมาช่วยด้วยเนี่ย แล้วมันก็เดินไปเลือกแก้วมักมันถือสีเทากับสีดำลายเดียวกันสองใบหันมาถามผม ผมก็พยักหน้า มันเลยหยิบใส่ตะกร้า ตกลงมึงจะเทาดำทั้งห้องเลยรึไง
“มึงจะซื้ออะไรมั้ย”
“กูจะไปร้านหนังสือ”
ได้ยินว่ากินทามะเล่มใหม่เข้า
“ไปดิ”
แล้วมันก็เดินนำหน้าไปจ่ายเงิน งงเด้ ซื้อสองอย่างแล้วให้กูมาช่วยเลือก งงเด้ กูไปซื้อหนังสือการ์ตูนดีกว่า ผมเดินดูไปเรื่อยๆ อ่านของฟรีเกือบจบเล่ม นึกขึ้นได้กลัวมันรอเลยหยิบกินทามะเล่ม 39 มา เพื่อเดินไปจ่ายตัง เห็นมันถือหนังสือคอร์ดเพลงมาเล่มนึงวางที่เค้าน์เตอร์
“จ่ายรวมกันครับ”
ไอ้พี่ปืนมันพูด
“เฮ้ยพี่มึง เดี๋ยวกูจ่ายเอง”
ผมว่า ไม่อยากให้จ่ายให้ฟรีๆ
“กูจ่ายเอง อย่าเรื่องมาก”
เหอะว่ากูเรื่องมากอีก ผมเห็นพนักงานเคาน์เตอร์แอบส่งสายตาหวานมาให้มัน จริงแล้วพนักงานแคชเชียร์ในห้างก็ทำ แต่มันแกล้งมองไม่เห็น ตอนนี้อีก มันทำเป็นมองไปทางอื่น น่าสงสารสาวๆนะครับ เขาอุตส่าห์อ่อย
“ยังไม่ 5 โมงเลยมึงจะดูหนังมั้ย”
พี่มันถาม มึงจะเลี้ยงหนังกูด้วยเหรอ แต่ผมไม่ชอบไปนั่งดูในโรง น่าเบื่อ
“กูไม่ค่อยชอบดู พี่มึงรีบมั้ย กูไปเกมเซนเตอร์ได้มั้ย”
มันอยู่ชั้นบนสุดของห้าง คราวก่อนผมก็แวะมาเล่น แต่เล่นได้ไม่นานไอ้เต้มันรีบ
“ไปดิ”
มันตามใจผมด้วย คงซาบซึ้งใจที่ผมช่วยซื้อของ (-_-) ผมแวะเล่นโน่นเล่นนี่ตามประสา เห็นพี่มันกำลังคีบตุ๊กตา ช่างไม่เข้ากับหน้าเล๊ยย เห็นมันคีบหลุดมา 3-4 ครั้งแล้ว
“พี่มึงลองคีบกอลิล่าดิเผื่อได้”
“ทำไมอะ”
ก็มันเหมือนพี่มึงไง
“ก็มันอ้วนๆ น่าจะง่ายไง เอาสีเทานะ”
แล้วพี่มันก็ลองคีบ ได้เว้ยเฮ้ย มันยกให้ผม
“ให้กูมัยอะ”
ผมรับมาแบบงงๆ
“เห็นมึงอยากได้”
สงสัยมันเห็นกูทำหน้าลุ้นอยู่ กูแค่ลุ้น ไม่ได้อยากได้ขนาดนั้น
แต่กูจะตั้งชื่อมันว่า ปืนใหญ่นะ แล้วเราก็ลงมากินชาบู คนเยอะครับ แต่ก็ยังพอมีที่นั่ง
“พี่มึงไม่ใส่ผักเหรอ”
ผมถามมัน เรากินหม้อเดียวกัน เห็นมันไม่ใส่ผักเลย
“ก็มึงไม่กินไม่ใช่เหรอ”
“กูกินได้ ผักบุ้ง ผักกาดขาว เห็ดเข็มทอง ไรงี้ กูไม่ชอบต้นหอมผักชี หัวหอม มะเขือเทศพวกมีกลิ่นอะ ขึ้นช่ายกูเกลียดสุด”
“อืม”
มันพยักหน้ารับรู้ ผมไม่ค่อยเล่าให้ใครฟังนะ นอกจากพี่ผมกับไอ้เต้
“แต่กูชอบกินซอสมะเขือเทศนะ”
ว่าแล้วก็คีบเบคอนเข้าปาก อันนี้ชอบกินสุด
“มึงนี่ตลกเนอะ”
หน้าเย็นชาชาเย็นสัดเลยนะตอนพูดอะ กูตลกมึงก็ขำดิ ผมยังไม่เคยเห็นมันหัวเราะเลย พอกินเสร็จเราก็กลับ มันมาส่งผมที่หอ ผมก็ไม่ลืมเอาตุ๊กตากอลิล่าชื่อ ไอ้ปืนใหญ่ลงมาด้วย แล้วเดินมาที่ฝั่งคนขับ ลืมขอบคุณมันที่เลี้ยงชาบูแล้วก็มาส่งหอ มันลดกระจกลง
“ขอบคุณที่เลี้ยงชาบู แล้วก็มาส่ง”
“อืม”
แล้วผมก็เดินขึ้นหอ เปิดประตูเข้าไปเจอไอ้เต้นังไถมือถืออยู่ มันเงยหน้ามามอง
“มึงไปเอาตุ๊กตาที่ไหนมา มึงชอบตุ๊กตาด้วยเหรอ แต๋วหว่ะ”
สัดกูไม่ได้ชอบ
“ไอ้พี่ปืนมันคีบ แต่มันไม่เอา เลยให้กูมา”
“หืมม แล้วมึงไปกับพี่มันได้ยังไง”
“มันให้กูไปช่วยซื้อของ เลี้ยงชาบูกู แล้วก็มาส่ง”
นี่กูต้องรายงานมึง เหมือนมึงเป็นพี่กูเลยเหรอ
“โห จริงดิ ลุงรหัสกูเจ๋งหว่ะ ไอดอลสัด ทีกู ฝากเงินพี่วิทย์มาให้มาเลี้ยงกู”
“กูไปช่วยมันซื้อของหรอก มันเลยเลี้ยง”
ถึงจะซื้อแค่สองอย่างอะนะ
“มึงญาติดีกะพี่เข้าแล้วเหรอะว่า เห็นแง่งๆ จะกะโดดกัดพี่เขาอยู่”
“อืม มันก็ไม่แย่นะ เคยช่วยกู แถมซื้อมือถือมาคืนอีก”
“เออจริง แม่งเล่นซื้อของแพงเลย บ้านพี่มันโคตรรวย ให้ตังพี่วิทย์มาทีหลายพัน”
“ตังพี่มันเอง มันทำงาน”
“ไอดอลสัดๆ เท่โคตร”
มึงก็ชื่นชมบรรพบุรุษมึงเหลือเกิน ถ้ามันตดเหม็น มึงยังจะชื่นชมมันมั้ย
“ไปอ่านอ่านหนังสือเลยมึง กลับบ้านไปแรด หนังสือหนังหาไม่เอาไปอ่าน เดี๋ยวเดือดร้อนกูต้องติวให้มึงอีก”
“เออน่า ยังไงมึงก็ต้องติวให้กูอยู่แล้ว”
ผมถีบมันไปทีนึง สัด เดือดร้อนกูตลอด
~~~~~~ไม่มีสิ่งไหนจะหนักเกินไป ไม่มีคำว่าทำไม่ได้ ~~~~~~
//////////////////////Part ปืน//////////////////////////
ผมกับไอ้เตี้ยเดินชนกันเป็นรอบที่ 3 แล้ว ดวงสมพงษ์กันเหลือเกิน คราวนี้มือถือมันหล่นแตก สงสารมันเลย หน้ามันซีดมาก มันให้ผมซื้อเครื่องใหม่ที่เหมือนเครื่องเก่าให้มัน แถมดูถูกกูอีก คิดว่าไม่มีปัญญาซื้อให้มัน กูนี่ใคร ปืนเว้ยเฮ้ย ผมมีตังเก็บเยอะนะ ไปช่วยงานที่บ้าน พอได้ค่าขนม บ้านผมเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้าง มือถือมันแค่หมื่นเดียวเอง ตอนที่ผมไปดูที่ร้านอะ เลยซื้อไอโฟนมาให้มัน กะจะรอรุ่นโปร เห็นไอ้แทนบอกว่า ไอ้เตี้ยมันมาทวงทุกวัน สังสัยคงอยากเล่นเกม ไอ้เด็กนั่นมันติดเกมมาก ไอ้ที่เดินชนกับมัน 3 รอบนี่ก็เพราะมันเดินไปเล่นเกมไปนี่แหละ มันไม่มองทาง ผมเห็นแว๊บๆ นะเป็นเกมที่มันเล่นจับโปเกม่อนหรืออะไรนี่แหละ
“มือถือน้องมันก็แค่หมื่นกว่ามั้ยวะ ทำไมมึงซื้อให้มันแพงจริง ดูมันไม่ค่อยอยากได้เท่าไร” ไอ้แทนลุงรหัสไอ้เตี้ยมัน
“ไมอะ ก็กูมีตัง”
ผมตอบมันไป ผมไม่ได้ขี้คุยหรอก แต่ชอบกวนตีนมันไง ไอ้แทนบางทีมันก็ซื่อๆนะ โง่ด้วย แต่บางทีมันก็ฉลาดเกิน
“เออ ไอ้เสี่ยปืน มึงคิดอะไรกับน้องกูปะเนี่ย”
แน่ะ จำผิดกูอีก
“คิดอะไร”
“ก็ไม่รู้ เห็นนมึงซื้อของแพงให้มันเนี่ย ทีน้องรหัสมึงยังไม่ค่อยสนใจมันเลย”
ก็มันไม่ได้น่ารักนี่หว่า
“เปล่า”
“แน่เหรอะ แต่มึงก็ไม่ได้เป็นเกย์นี่หว่า”
นี่มึงสับสนในตัวเองอยู่เหรอ
“อะไรของมึง”
มันยังไม่ได้เรียกว่าคิดอะไรขนาดนั้น แต่ผมต้องการพิสูจน์น่ะสิ ผมไม่เคยชอบใคร ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ที่ผ่านมาก็เป็นแบบฉาบฉวย ไม่ได้จริงจังอะไร แต่กับไอ้เตี้ย มันมีความรู้สึกอะไรซักอย่างในใจ แต่ผมก็พอจะรู้นะ เพราะมันน่ารัก มันกวนตีนด้วย และมันไม่เหมือนคนอื่น มันแปลกดี เลยอยากรู้ว่าอยู่ใกล้มันแล้วจะเป็นยังไง จะรักมันได้มั้ย หรือจะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ไม่ได้เกลียดมันแน่ๆ อันนี้ผมรู้ดี
“ก็มึงมันน่าสังสัย”
มึงยังไม่เลิกอีก
เดี๋ยวกูก็คิดจริงหรอก มึงยังไม่รู้ กูว่าจะหลอกให้มันเลี้ยงข้าวฟรีอยู่ ไอ้เตี้ยมันนิสัยดีนะ รู้จักขอบคุณ พูดตรงไปตรงมา ดูไม่มีความเสแสร้งอะไรเลย อืม มันเล่นบอลเก่งนะ วิ่งเร็ว ส่งบอลเก่ง ยิ่งประตูก็ค่อนข้างแม่น มันได้เข้าทีมมาแล้ว สมกับที่มันคุยไว้จริง
“เอาเวลามาเสือกเรื่องของกูไปทำงานของมึงดีกว่ามั้ย สัด”
ไอ้นี่ก็เสือกไม่เลิก ผมเป็นเพื่อนกับมันตั้งแต่ปีหนึ่ง ตอนปีหนึ่งหน้ามันโหดๆ ไม่เหมือนรุ่นเดียวกัน เลยไม่ค่อยมีใครคบ แต่พอผมคบกับมันจริงๆ ก็รู้เลยว่ามันเป็นคนจิตใจดี รักเพื่อนฝูง รักน้องนุ่ง ทำตัวเป็นผูปกครองน้องรหัสมัน แต่ก็อะนะ หน้าตาน้องมันเป็นอย่างนั้น พวกสถาปัตมันเลยชอบมาวุ่นวาย
“เชี่ย กูก็ทำอยู่นี่ไม่รู้จักเสร็จซักที มึงมาช่วยกูดูหน่อยดิวะ”
กูต้องช่วยมันทุกทีสิน่า
“เอามาดูดิ”
หลังจากซื้อมือถือให้มันผมก็หลอกไอ้เตี้ยให้เลี้ยงข้าว แล้วชวนมันไปเลือกซื้อของใช้ แล้วชวนมันดูหนัง มันปฏิเสธ มันไม่ชอบดูหนัง แต่มันชวนไปเล่นเกม ติดเกมจริงๆไอ้เด็กคนนี้ เห็นมันเดินไปเล่นนู่นเล่นนี่ ผมเลยลองไปคีบตุ๊กตาเล่น ยากชิบหาย คีบตุ๊กตาหมีหลายครั้งก็ยังไม่ได้ อย่าคิดว่าผมชอบเล่นตุ๊กตานะ แค่ไม่อยากแพ้ตู้เกมเท่านั้นเอง ไอ้เตี้ยมันคงเห็นเลยเดินมาดู มันให้ผมคีบตุ๊กตากอลิล่า สงสัยมันจะชอบ มันชอบอะไรแปลกๆนะ มีแต่คนเค้าชอบตุ๊กตาหมีกัน แต่ผมก็ลองดู ผมคีบได้ด้วย เลยให้มันไป เห็นมันทำหน้าอยากได้ แล้วเราก็ไปกินชาบูกัน ผมก็เลยได้รู้ว่ามันชอบหรือไม่ชอบกินผักอะไร แต่ที่ขำสุดมันไม่ชอบกินมะเขือเทศ แต่ดันเสือกชอบกินซอสมะเขือเทศ
“กูว่าหลังสอบจะเลี้ยงข้าวสายรหัส มึงจะเอาด้วยมั้ย พี่เอ้ฝากตังมา พี่มันมาไม่ได้งานยุ่ง”
หลังจากปั่นงานเสร็จไอ้แทนมันพูดขึ้น
“เอาดิ”
“จะเลี้ยงอะไร พวกมันอะ ร้านหลังมอมั้ย”
“ชาบูหน้ามอก็ได้”
ผมเห็นว่าไอ้เตี้ยมันชอบกิน ไม่ค่อยสองมาตรฐานเลยกู
“เออก็ดี บุฟเฟ่กินได้ไม่อั้น หลานรหัสกูเห็นตัวเล็กๆ แดกเยอะชิบหาย แต่มันก็ไม่อ้วนนะ”
อันนี้กูรู้ สั่งอะไรมามันยัดได้หมดแหละ
“เดี๋ยวกูนัดไอ้ออมกับไอ้วิทย์ให้”
“อืม แล้วมึงอ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว”
พวกผมมีสอบ 2 วัน วันเว้นวัน ปี 3 เรียนไม่มากแล้ว แต่งานเยอะชิบหาย
“ยังไม่ไปไหนเลย มึงติวให้กูแบบเดิมแล้วกัน จะมาทำความเข้าใจตั้งแต่ต้นคงไม่ทันแล้ว”
อืม มึงเรียนแบบนี้ก็ยังอุตส่าห์ผ่านมาได้ตั้ง 2 ปีนะ
“เออ กูจะติวให้มึงตายกันไปข้างเลย สัด”
“เฮ้ย ให้กูได้หลับได้นอนมั่งเหอะ นี่กูก็จะเป็นหมีแพนด้าอยู่แล้ว เดี๋ยวได้น่ารักตายห่า”
“เหอะ”
ดูๆไปหน้าตามันก็ดูเหมือนหมีแพนด้าจริงๆ แต่อย่างมึงเขาเรียกน่าถีบ ถ้าน่ารักต้องแบบไอ้เตี้ยโน่น หลังจากนั้นผมก็เข้าโหมดติวเตอร์ ติวมหาโหดกับไอ้แทน จนถึงวันสอบ
////////////////////////////// End ปืน/////////////////////////////
จบตอนที่ 4
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอน 5 : ไอ้มีนไม่กินผัก
และแล้วเทศกาลการสอบมิดเทอมก็มาถึง เด็กปี 1 เดินสะโหลสะเหลเข้าห้องสอบ เราสอบกัน 3 วัน แต่ละคนเหมือนนี่เดินซอมบี้บวกกับหมีแพนด้าเลย 3 วันผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมทำข้อสอบได้นะ มันไม่ยากมากผมเลยออกจากเร็ว แล้วมานั่งรอไอ้เต้ที่ใต้ตึกรวม
“ไงมึงทำข้อสอบได้มั้ย”
ไอ้ดีนมันถามผม หลังจากที่มันเดินลงบันไดมา
“ทำได้อยู่แล้ว กูเก่ง มึงอะ”
“กูว่าไม่น่ารอด แม่ง ไอ้ที่กูอ่านมาไม่ออก เสือกออกไอ้ที่กูไม่อ่าน”
“ตอนเลคเชอร์ อาจารย์ก็บอกแนวอยู่ มึงไม่ได้ฟังรึไง”
“กูหลับ เออ กูได้ยินไอ้เต้มันบอกว่ามึงติวให้มัน คราวหน้ามึงติวให้กู่มั่งดิวะ”
“เออ สัด พวกมึงนี่นะ เดือดร้อนก็ตลอด”
“สัดก็กูโง่ไง”
แล้วผมก็นั่งไถมือถือเล่น คุยเรื่องบอลกับไอ้ดีน มันก็บ้าบอลเหมือนกันนะ แต่มันเป็นเด็กหงษ์อะ
Rrrrrrrrr
TheGun
มึงสอบเสร็ยัง
MarchMeen
เสร็จแล้ว ไมอ่ะ
TheGun
อยู่กับไอ้เต้มั้ย แวะมาที่ช็อปกูหน่อย
MarchMeen
แป๊ป ไอ้เต้ยังไม่ออกมาจากห้องสอบเลย
TheGun
เออ
ผมนั่งรออีกประมาณสิบนาที ไอ้เต้มันก็ออกมาครับ หน้าตายังคงเหมือนหมีแพนด้าไม่ได้นอน แต่มันทำหน้าระลื่นมาก สงสัยทำข้อสอบได้
“เป็นไงมั่งวะมึง หน้าบานเชียว”
ไอ้ดีนถามไอ้เต้ที่ยิ้มนหน้าบานเป็นจานดาวเทียม
“อย่างกู สบายอยู่แล้ว หึๆ ไม่ติดเอฟแน่ แต่ต้องมาลุ้นว่าจะได้ดี หรือดีบวก แล้วพวกมึงอะ”
ฮ่วย มึงยังมีหน้ามาดีใจอีก
“ของกูก็ดี แต่ไม่เสียแรงที่กูติวให้มึง”
ผมตอบมันไป
“ส่วนกู ไม่น่ารอด กูว่าคราวหน้าจะขอให้ไอ้มีนมันช่วยติวมั่ง”
ไอ้ดีนมันตอบ จะมีเพื่อนทั้งที่ จะไม่มีคนที่ฉลาดๆมาคบกูเลยรึไง
“เออ รอให้มันติวพร้อมกู ไม่ต้องอ่านมันแล้วหนังสืออะ”
“สัด พวกมึงสองตัว มีอะไรตอบแทนกูมั่ง”
“เดี๋ยวกูให้ยืมแผ่นเกม กูมีเยอะ”
ไอดีนมันก็ติดเกมครับ ไอ้นี่แผ่นมันเยอะ
“เออลุงรหัสมึงอะบอกให้แวะไปที่ช็อป”
ผมบอกมัน ไอ้พี่ปืนมันคงติดต่อไอ้เต้ไม่ได้เพราะมันสอบอยู่
“เออ ไป ดิ แต่แม่งหิวว่ะ เมื่อกลางวันกูกินข้าวไม่ค่อยลงเลย”
“เออ กูก็หิว แต่กูไม่ไปด้วยนะ กูเอารถมา”
ไอ้ดีนก็มีรถ ขับฮอนด้า แจ๊สสีเหลืองอ๋อย
“ลุงรหัสกูเรียกไมวะ หรือพี่มันจะพาไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จ”
“เออ งั้นกูไปละ”
ไอ้ดีนมันโบกมือลา ผมกับไอ้เต้พยักหน้าให้มัน
“กูจะไปรู้เรอะ รีบไปเหอะมึง มันไลน์มาเป็นสิบนาทีแล้ว”
ผมตอบไอ้เต้มัน
เดี๋ยวมันโมโหอีก ยิ่งโหดๆอยู่ แล้วผมกับไอ้เต้ก็ขึ้นรถพากันไปหาลุงรหัสมัน ไอ้ดีนมันก็เดินไปที่รถของมัน เราแยกกันที่ลานจอดรถข้างตึกรวม
เมื่อมาถึงก็เห็นพี่กับลุงรหัสผมนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน หน้าตาลุงรหัสเหมือนหมีแพนด้าเลยครับ แฝดไอ้เต้ชัดๆ แต่ไม่ยักกะเห็นไอ้พี่ปืน มันคงอยู่ในช็อปเพราะเห็นรถพี่มันจอดอยู่
“ดีพี่”
ผมกับไอ้เต้ทักทายพี่แทนกับพี่ออม
“เออ เดี๋ยววันนี้กูกับไอ้ปืนจะพาไปกินชาบู ไปมั้ยพวกมึงอะ” พี่แกหาว กูว่าดูแกเหมือนจะหลับในแล้วมั้งนั่น
“ไปดิพี่ ของฟรีใครๆก็ชอบ แหะๆ”
“ไปอยู่แล้วพี่ เนี่ยหิวจะแย่แล้ว”
ไอ้เต้มันตอบพี่ผม
“เออ วันนี้ไอ้ปืนมันเสนอตัวเองเลยนะ ปกติไม่ค่อยสนใจ มันไลน์ไปบอกมึงนี่ใช่มั้ยไอ้น้องมีน”
ผมพยักหน้า แปลกเหรอวะ บางทีมันก็ไลน์มาให้กูเลี้ยงข้าวมันนะ
“แปลก ไม่ไลน์หาหลานรหัสมันแต่ไลน์หาไอ้น้องมีน เนอะไอ้ออม”
“จริงพี่ ปกติไม่เห็นชวนไอ้วิทย์เลย ให้แต่เงินมัน”
“มันขี้เกียจไง แล้วไอ้วิทย์มันมามั้ย”
“ผมบอกมันแล้วเดี๋ยวมันไปรอที่ร้านเลย”
พี่ออมพูด
“นินทาอะไรกู”
ไอ้พี่ปืนครับมันเดินออกมาจากช็อป เขร้ วันนี้มันใส่เสื้อนักศึกษาครับ แต่ไม่ผูกไทด์ แปลกประหลาดผมเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก โคตรดูดี ผมนี่อึ้งแดก แต่ใต้ตาไม่เห็นดำเลยวะ
“มองไรมึง กูหล่อมากเหรอ” มันหันมายิ้มให้ผม
“เออ … เฮ้ยไม่ใช่”
ผมตอบผิดตอบถูก ใจเต้นตุบๆ รู้สึกหน้าร้อนวูบๆ ห่ากูเป็นอะไรวะเนี่ย ยิ่งเห็นมันยิ้มด้วยแล้ว เหมือนจะเป็นลม
“เหย เอ๊ะ ยังไงๆ”
พี่แทนพูด ยิ้มล้อเลียนไปทางไอ้พี่ปืน
“เสือก”
จบเลยครับ คำเดียวของพี่มัน
“ป๊ะ ไปกันได้แล้ว”
พี่รหัสผมชวน ทำให้ทำลายบรรยากาศแปลกๆทันที พวกเราทั้ง 5 คนไปร้านชาบูหน้ามอ ร้านเดียวกับที่พี่รหัสผมเคยพาไปกิน เข้าไปในร้านก็เห็นพี่วิทย์นั่งจองโต๊ะอยู่ก่อนแล้ว เราจับจองที่นั่งกัน ผมมีพี่รหัสกับลุงรหัสนั่งขนาบข้าง ไอ้พี่ปืนนั่งตรงข้าม มันเหมือนไล่ไอ้เต้ให้ไปนั้งตรงข้ามพี่ออม เหลือพี่วิทย์นั่งตรงข้ามพี่แทน ผมเดินไปตักเบคอน กับหมูไม่ได้ตักผักมาเลย คราวก่อนขอพี่ออมไม่ให้ใส่ขึ้นช่ายเพราะผมเกลียด แกก็โอเค แต่คราวนี้คงต้องทนกิน
“ไอ้แทนหม้อนี้มึงไม่ต้องใส่ผัก เดี๋ยวกูใส่เอง”
ไอ้พี่ปืนมันพูดขึ้นเมื่อน้ำในหม้อเริ่มเดือด หม้อชาบูมี 2 หม้อครับ เพราะเรามี 6 คน หม้อละ 3 คน
“ห๊ะ ไมอะ กู่ใส่ให้เอง ปกติกูก็ใส่เองตลอด”
“กูใส่เอง”
เสียงเข้มๆ ของไอ้พี่ปืนพูดลอดไรฟันออกมา พี่แทนแกเลยไม่กล้า ผมเห็นพี่มันใส่แค่ผักบุ้ง ผักกาดขาว แล้วก็เห็ดเข็มทอง เป็นผักที่ผมกินได้ทั้งหมด
“ไอเตี้ย มึงกินหม้อนี้”
ไอ้พี่ปืนมันให้ผมกินหม้อเดียวกับพี่มัน พี่แทนอึ้งแดก ดูแก งงๆด้วย
“อะไของมึง ใส่ผักแค่นี้เอง แล้วขึ้นช่ายกูอะ”
“ก็ไอ้เตี้ยมันไม่ชอบ มึงก็ไม่ต้องกิน”
“อะไรว้า จริงเหรอไอ้น้องมีน”
พี่มึงจะเรียกน้องหรือเรียกไอ้ก็เอาซักเรื่องเหอะ
“แต่ว่าถ้าพี่จะกินก็ใส่ได้ ผมเขี่ยๆเอาก็ได้”
เกรงใจพี่แก
“กูว่ามันชักยังไงๆ”
พี่แทนแกว่า ไอ้ยังไงๆคือยังไงฟะ
“โอ้ย”
พี่แทนแกร้อง เป็นอะไรวะ
“เชี่ยปืน”
ไอ้พี่ปืนเหยียบตีนมัน
“แดกๆเข้าไป อย่าพูดมาก”
ทั้งโต๊ะรวมทั้งผมงงกันใหญ่ ไอ้เต้แอบจ้องหน้าผม แล้วเราก็กินกันไปเรื่อยๆ ผู้ชาย 6 คนกินบุฟเฟ่ ถ้าร้านไม่เจ๊งก็เจ๋งแหละครับ แดกกันเหมือนมี 3 กระเพาะ กินไอติมกันอีกคนละ 2-3 ถ้วย ผมชอบรสช็อกโกแล็ตกับมะนาวปนกัน ไม่ชอบรสชาเขียวเลย ผมกินไป 2 ถ้วยพูนๆเลย ท้องจะแตกอะ
“ไอ้น้องมีน มึงนี่แดกไม่รักษาหน้าตาเลยนะ ใครจะเลี้ยงมึงไหววะ”
พี่แทนว่า
“ผมว่ามีคนเลี้ยงไหวนะพี่”
ไอ้เต้มันหันมาพูดใส่หน้าผมแล้วหันไปมองพี่ปืน เออ พี่ธันเลี้ยงกูไหวก็แล้วกัน มันเลี้ยงกูมั้งตั้งนานแล้ว
“เนอะพี่ปืนเนอะ”
มันหันไปถามไอ้พี่ปืน มันไม่รู้จักพี่กูหรอก ไปถามมันทำไม๊
“เออ”
พี่มันตอบ หรือพี่มึงรู้จักพี่ธันวะ
“กลับเลยมั้ยพี่ เดี๋ยวผมมีงานอีก อาจารย์สั่งงานเยอะชิบหาย”
พี่วิทย์ผู้ไม่ค่อยมีบทพูด เอ่ยขึ้น ไอ้พี่ปืนมันควักบัตรดำๆออกมาจ่าย
“โห วันนี้เสี่ยปืนเลี้ยงครับ ขอบคุณเสี่ยเขาหน่อยพวกมึง”
“ขอบคุณคร๊าบเสี่ย”
พวกผมก็บ้าจี้ทำตามพี่แทนพูด
“ไอ้มีนมึงกลับพร้อมไอ้เต้เลยมั้ย”
พี่รหัสผมถามหลังจากที่เราเดินออกมาจากร้านพี่วิทย์มันเดินแยกออกไปแล้ว
“กับดิพี่ หอเดียวกัน พี่มีไรอะ”
“กูว่าจะชวนมึงไปซื้อของในตลาดหน่อย”
พี่มึงไม่มีเพื่อนเหรอ หรือไม่มีใครคบมึง
“ได้พี่ เฮ้ยไอ้เต้เดี๋ยวกูไปกับพี่กูนะ
“พวกมึงสองคนจะไปด้วยกันมืดๆโดยไม่มีพวกกูไม่ได้”
พี่แทนแกพูดเสียงเด็ดขาด พี่มึงเป็นผู้ปกครองกูรึไง
“เดี๋ยวกูกับไอ้ปืนไปด้วย ไอ้เต้มึงอะ” ไอ้พี่ปืนพยักหน้า
“ผมไปด้วยสิพี่ ไม่ได้ติดอะไร”
“แล้วพวกมึงสองคนจำไว้เลยห้ามไปไหนดึกๆดื่นๆสองคน คนเดียวก็ไม่ได้ จะไปไหนให้บอกพวกกูก่อน”
“โหพี่ ทำเหมือนผมเป็นเด็กไปได้ ต้องมีผู้ปกครองเดินตาม”
ผมเบะปากพูด
“ไอ้เตี้ย มึงจำวันงานประกวดไอ้เต้ไม่ได้รึไง”
“ห๊ะ เกิดอะไรขึ้น”
พี่แทนถาม แล้วผมก็ต้องเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้ทุกคนฟัง พี่แทนกะไอ้เต้พวกมันบ่นผมยาวเลย เหมือนได้พี่ชายเบอร์สามเพิ่มก็คือพี่แทนอะนะ ส่วนไอ้เต้มันเบอร์สอง ไอ้พี่ปืนมันยังยืนนิ่งๆฟัง ทำหน้าเย็นชาชาเย็นของมันไป พอพักยกจากการโดนบ่นจากผู้ปกครองทั้งสอง เรา 5 คนเดินเข้าไปในตลาด ผู้คนแตกตื่นฮือฮากันมาก เพราะเวลาพวกเราเดินไปที่ไหนมักจะมีประกายแสงออร่าส่งออกมาจากไอ้พี่ปืนและไอ้เต้เดือนมอ แล้วก็ความสวยแบบแมนๆของพี่รหัสผม ผมกับพี่แทนนี่เป็นเหมือนเงาแซกตัวอยู่ในดงคนหน้าตาดี เศร้าใจครับ สาวๆในมอทีมาช๊อปปิ้งกันมองแต่ไอ้เต้กับไอ้พี่ปืน ไม่มีใครมองกูมั่งเลย มันจะไม่มีโมเม้นที่สาวมาเดินชนแล้วขอเบอร์กันบ้างเลยรึไงวะ เดินไปเรื่อยๆผมก็เดินไปชนกับใครซักคนหนึ่ง เฮ้ยๆมาแว้ววว สาวแน่ๆ แต่ทำไมมันแข็งๆเหมือนกำแพงเลยวะ เงยหน้าไปมองก็พบว่าเป็นหลังไอ้พี่ปืน ตกลงมึงกะกูนี่จะเดินชนกันให้ได้โล่เลยรึไง
“มึงนี่เดินไม่เคยมองทางเลยนะ”
มันยื่นหน้ามาเข้ามาใกล้ อย่ายื่นเข้ามาใกล้กู ตากูจะบอดเพราะแสงออร่าจากพี่มึงนี่แหละ
“เหอะ”
พักนี้ใจผมเต้นแรงบ่อย หรือว่ากูจะเป็นโรคหัวใจวะ
พี่แทน พี่ออม ไอ้เต้สามคนนั้นเดินไปพร้อมกัน ไอ้พี่ปืนมันก็หันมาเดินข้างผม
“มึงกินมั้ย”
พี่มันชี้ไปที่เครปญี่ปุ่น ท่าทางน่ากิน กูเพิ่งแดกชาบูกับไอติมมา แต่ยังเหลือพื้นที่ในกระเพาะอีกนิดหน่อย
“กิน พี่มึงเลี้ยงมั้ย”
ผมลองแกล้งถามพี่มัน แต่เตรียมควักแบงค์ 20 ออกมาแล้ว
“เอาดิ มึงเอากี่อัน”
มันถาม พร้อมกับเดินไปสั่งที่ร้าน
“เอาน้ำพริกเผาหมูหยองอันนึงพี่”
พี่มันบอกพ่อค้า
“พี่มึงชอบน้ำพริกเผาหมูหยองเหรอ ผมเอาเยลลี่หมูหยองอันนึง”
อย่างหลังผมหันไปสั่งกับพ่อค้า
“เฮ้ยพี่ ไม่เอาน้ำพริกเผาหมูหยองแล้ว เปลี่ยนเป็นเยลลี่หมูหยองอันนึงแทน”
มันรีบบอกพ่อค้า ห่า เกือบไม่ทัน ลุงแกเตรียมทาน้ำพริกเผาแล้ว
“กูไม่ชอบกิน กูสั่งให้มึง”
ไอ้พี่ปืนว่า แล้วไม่ถามกูซักคำว่ากูจะกินมั้ย ฮ่วย กูเหลียดพริกเผา
“แล้วพี่มึงไม่ถามกู กูเกลียดพริกเผา”
ลุงคนขายแกมองหน้า อุ่ย เดี๋ยวโดนกระทีบ
“เหรอ กูไม่รู้ ทำไมมึงเกลียดอะ”
“มันเป็นกับข้าว ไม่ควรเอามาทำขนมมั้ยวะ”
ผมไม่ชอบนะ ส่วนผสมของขนมจะเอากับข้าวมาปนไม่ได้ อันนี้กูคิดเอง เหมือนกระหรี่ปับใส้ไก่ ไก่ไม่ใช่ขนม มันควรเอาไว้ทอด
“เหรอ มึงนี่ความคิดแปลกๆนะ แต่น่ารักดี”
ไอ้คำท้ายๆพี่มันพูดเบาผมได้ยินไม่ค่อยถนัด แต่ช่างมันเหอะ กูจะถือว่าชมกูว่าความคิดดีแบบ(แปลกๆ) แล้วกัน
พวกผมก็เดินไปสมทบสามคนนั่น
“ผมได้ของแล้ว พวกพี่จะซื้ออะไรเพิ่มมั้ย”
พี่รหัสผมถามผู้อาวุโสสุดพี่แทนกะไอ้พี่ปืน
“ไม่ซื้อแล้ว งั้นกลับมั้ย กูจะได้กลับห้องกูไปนอนมั่ง สิงอยู่ที่ช็อปมาเป็นอาทิตย์แล้ว”
พี่แทนพูด ไอ้พี่ปืนพยักหน้า มันพูดน้อยนะกะคนอื่น แต่กับกูนี่ ถามโน่นถามนี่เยอะชิบหาย
“งั้นกลับ ด.ช.มีน”
ผู้ปกครองเต้เบอร์สองมันว่า ผมเลยเตะหน้าเข้งมันไปทีนึง
“สัด เจ็บนะมึง”
พี่รหัสผมหัวเราะชอบใจ
“หึๆ ตอนแรกกูนึกว่าไอ้เต้เป็นผัว แต่เป็นไอ้มีนต่างหากว่ะ”
ดูพี่รหัสกู มึงตาบอดเหรอจับคู่กูกับไอเต้
“ใครได้เป็นเมียมันประสาทแดกพอดีพี่”
อ้าวไอ้นี้เดี๋ยวกูเตะอีกข้าง ผมทำท่าจะเตะหน้าแข้งมันอีก มันรีบไปหลบหลังลุงรหัสมัน ผมเลยชักตีนกลับ กลัวโดนลุงรหัสมันเตะซี่โครงหัก
“เลิกเล่นได้แล้วมึง เดี๋ยวกูถีบ”
ลุงรหัสไอ้เต้ทำท่าจะเอาตีนยันมัน โหดนะพี่มึงอะ
หลังจากนั้นผมก็กลับมานอนตากพุงเล่นเกมต่อ จริงๆแล้วตอนสอบผมก็เล่นนะ แก้เครียดอะ เวลาอ่านหนังสือนานๆแล้วจะอ้วก แต่ไม่เล่นนาน ตอนนี่เล่นได้เต็มที่ พรุ่งนี้วันเสาร์ตื่นสายได้ อีกอย่างวันจันทร์หน้าต้องไปซ้อมบอลอีก ใกล้แข่งแล้ว
“ไอ้มีน ตื่นได้แล้ว ลุกมากินข้าว”
“อืม แจ๊บๆ”
“ห่า นอนน้ำลายไหลอีกแล้วมึง”
“ตื่นดิวะ”
ใครเรียกกูแต่เช้าเลย
“อือ ยังเช้าอยู่เลย”
ง่วงชิบหาย เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ปาเข้าไปตีสาม
“เช้าพ่วง จะเที่ยงแล้ว พี่แทนโทรมาว่าบ่ายให้เข้าไปซ้อมบอล”
“ห๊ะ ไหนว่าวันจันทร์วะ”
“จะไปรู้เหรอ เขาว่าโทรหามึงไม่ติด เลยโทรหากู”
“โหเซ็งเลย กูว่าบ่ายกูจะไปเดินหมุนเสาในมอ”
“หมุนอะไรนะ”
“เกม ช่างกูเหอะ”
ผมก็หยิบมือถือมาไถดู แล้วไอ้เต้มันก็โทรบอกไอ้ดีนต่อ
Rrrrrrrrr
ไอ้พี่ปืน พักนี้มาถี่ บางทีก็ไลน์มาถามว่าทำอะไร นอนยัง กินข้าวยัง พี่มึงอยากเป็นแม่กูรึไง แม่กูขึ้นสวรรค์ไปแล้วเหอะ
TheGun
ไอ้เตี้ย
เตี้ย
มีน
…
MarchMeen
มีไร
TheGun
ตอบช้าจริง
MarchMeen
เพิ่งตื่น มีไรอะ
TheGun
บ่าย 3 ไอ้แทนนัดซ้อมบอล
MarchMeen
อ่อ ไอ้เต้บอกแล้ว
TheGun
หลังจากซ้อมบอล เลี้ยงข้าวกูหน่อย
MarchMeen
ลืมกระเป๋าตังอีกแล้วเหรอ
TheGun
อืม
---> มีต่อครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ต่อตอนที่ 5
ทำไมมันลืมบ่อยจังวะ หลังๆมานี่ กูเลี้ยงข้าวมันบ่อยนะ ครบหมื่นรึยังวะกับค่ามือถือที่เกินมา แต่เอาเถอะมันก็เลี้ยงกูหลายรอบแล้ว วันนี้พวกเราก็กลับมาซ้อมบอลอีกครั้งหลังจากหยุดสอบอ่านหนังสือกันมาสองอาทิตย์
“เมื่อเช้ากูไปจับสลากแบ่งสายมา ปีนี้มี 8 ทีม แมทแรกเราเจอศิลปกรรม ไม่ค่อยเท่าไรแต่พวกมึงต้องเต็มที่ ห้ามแพ้ ที่หน้ากลัวสุดคือสถาปัตมันเป็นรองแชมป์ปีที่แล้ว แต่เราเป็นแชมป์ เพราะฉะนั้นห้ามแพ้ทุกทีม พวกมึงเข้าใจมั้ย”
“คร๊าบบ”
ปี 1 รับคำ ปีสูงพยักหน้ากันหงึกๆ เด็กปี 1 นี่หึกเหิมมาก ทุ่มเทให้กับการซ้อมสุดๆ กับการเรียนพวกมึงทุ่มเทขนาดนี้มั้ย พวกผมซ้อมกันวันละ 2-3 ชัวโมง หลังจากซ้อมพี่แทนการเรียกคุยอีกรอบ
“กูลืมแจ้ม เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปสั่งสกรีนเสื้อ ให้พวกมึงลงไซส์เสื้อกะเบอร์ในเอกสารที่กูแจกแล้วกัน แมทแรกเป็นสีเลือดหมู ถ้าได้เข้าชิงจะทำให้ใหม่เป็นสีดำนะ”
“ผมชอบสีขาวพี่ ใส่แล้วหล่อดี”
ไอ้เต้ว่า
“ช่ายพี่ ใส่แล้วจะได้ดูดีหล่อเหมือนทีมหงษ์แดง”
ไอ้ดีนเด็กหงษ์มันสนับสนุน พวกปี 1 คนอื่นๆ พยักหน้าพร้อมกันทุกคน ยกเว้นผม สีอะไรก็เหมือนกันมั้ยวะ
“เหรอ เอ่อ กูว่า…”
พี่แทนมันชักลังเล
“กูชอบสีดำ”
เสียงไอ่พี่ปืน เข้มยิ่งกว่ากาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล
“ก็ได้คร๊าบ”
จบมั้ยพวกมึง เจอหน้าโหดของไอ้พี่ปืนไป พวกมึงจบมั้ย
“รีบๆลงอย่าเรื่องมาก กูจะรีบกลับไปนอน”
พี่แทนมึงไม่เหมาะจะเป็นกัปตันมั้ย ไม่เคยขัดเพื่อนได้เลย
ผมเลือกเบอร์ 14 ครับ นักเตะคนโปรด ไซส์เสื้อเล็กสุด ห่า ตัวกูเล็กสุดในทีมอะ น่าสงสารตัวเอง ไอ้เต้เลือกเบอร์ 20 ไอเดีนเลือกเบอร์ 17 หลังจากที่ลงไซค์เสื้อเสร็จ ผมก็บอกไอ้เต้เรื่องที่จะไปเลี้ยงข้าวไอ้พี่ปืน ก็น่าจะที่โรงอาหารแหละ
“กูว่ามันแปลก พี่มันคิดอะไรกับมึงป่ะเนี่ย? ”
“ฆรวยเถอะ มันคงเป็นวิธีทวงเงินค่ามือถือที่เกินมาไง”
คงไม่มีใครซื้อให้กูฟรีๆหรอก
“อย่างพี่ปืนเขาไม่ชอบมึงหรอก อย่างพี่เขาต้องดาวมอเฟ้ย”
ไอ้ดีนเสนอหน้ามาเสือก
“ไอ้มีนมึงนี่น้า ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดนัก ไอ้ดีนมึงอย่าแสดงให้คนอื่นรู้ว่ามึงโง่”
ไอ้เต้มันด่าไอ้ดีนโง่ แต่ดูเหมือนมันจะด่ากูโง่ด้วยนะ
“เหอะ แล้วพวกมึงจะไปมั้ย”
ผมถามไอ้ 2 ตัววนั่น
“เขาไม่ได้ชวนพวกกู ถ้ากูไปอาจจะโดนตีนได้ แล้วอีกอย่างเดี๋ยวกูจะไปดูหนังกับไอ้ดีน”
จะอะไรนักหนามันพี่มึงมั้ย
“เออ เรื่องของพวกมึง”
ผมก็เดินไปหาพี่มันที่รออยู่ก่อนแล้วที่รถ
“จะเอารถไปเหรอ เดินไปก็ได้มั้ง โรงอาหารแค่นี้เอง”
“กูไม่อยากกินข้าวโรงอาหาร ขึ้นรถ”
สั่งกูอีก ไม่เอาตังมาแล้วยังเสือกเรื่องมากอีก
“อือๆ”
ผมขึ้นไปนั่งบนรถ มันพาผมเลยหน้ามอไปอีกอะ จะพากูไปกินข้าวที่ไหนวะเนี่ย กูมีตังอยู่สอง 200 เองนา
“หืม จะไปกินที่ไหนเนี่ย วันนี้กูพกตังมา 200 เองนะ”
“เออน่า กระเป๋ามึงไม่ฉีกหรอกน่า”
แล้วมันก็พามาร้านอาหารแห่งนึง ท่าทางบรรยากาศดี แบบนี้ก็แพงดิวะ
“พี่มึง กูบอกไว้ก่อนว่ากูมี 200 จริงๆ”
ถ้ากินข้าวไข่เจียวคนละจานน่าจะพอได้ (-_-) มันไม่สนใจ พาเข้าร้านไป มันเลือกที่นั่งโซนที่ไม่ค่อยมีคน อยู่ในซอกหลืบต้นไม้ ร้านนี้ตกแต่งเป็นธรรมชาติดีนะ มีพวกไม้ประดับ ไม้เลื้อยเป็นซุ้มน่านั่ง จะมีงูเหลือมโผล่มามั้ยเนี่ย
“สั่งอะไรดีคะ”
สาวเสิร์ฟนางนึงเดินมาพร้อมยื่นเมนูให้พี่มัน พร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ เธอแทบจะไม่อยากปล่อยมือที่ยื่นเมนูส่งให้พี่มันเลยอะ ดูเหมือนพี่มันกำลังถูกลวนลามทางสายตาเลยนะ เหอะๆ
แล้วพี่มันก็กระชากเมนูส่งมาให้ผม มึงทำกับสาวแบบนั้นได้ยังไง ผมรับมาเปิดดู เฮ้ยแค่ไข่เจียวก็ปาเข้าไปจานละแปดสิบแล้วอะ ผมมองหน้าพี่มัน ทำปากพะงาบๆมันคงรู้ว่าผมจะพูดอะไร
“มึงสั่งเลย กูจ่ายเอง”
เอ๊ะไหนพี่มึงว่าไม่ได้เอากระเป๋าตังมา ผมทำถ้าจะถามมัน มันก็แกล้งหันมองไปทางอื่น ฝากไว้ก่อนเหอะ แต่ก็ลาบปาก กูจะสั่งให้พี่มึงล่มจมกันเลยทีเดียว
“เอ่อ เอาปีกไก่ทอดน้ำปลา ต้มยำกุ้ง ปลากระพงทอดน้ำปลา แกงจืดตำลึงครับ”
ผมชอบกินตำลึง เอาแค่นี้แหละ เผื่อให้พี่มันสั่งมั่ง ผมหันไปบอกสาวเสิร์ฟที่ห่วงแต่มองไอ้พี่ปืน มึงสนใจกูหน่อย จำที่กูสั่งได้ปะเนี่ย
“เอ่อ ขอโทษค่ะ รบกวนลูกค้าทวนอีกรอบค่ะ”
สัด ไม่ฟังกูเลย แล้วผมก็ทวนให้เธอฟังอีกรอบ มัวแต่มองไอ้พี่ปืนอยู่อะดิ แล้วผมก็ยื่นเมนูให้พี่มัน พี่มันก็สั่งกระเพาะทะเลมาอีกจาน
“พี่มึงสั่งแค่นั้นเหรอ”
ผมถามมัน ผมว่าเราสองคนก็แดกเยอะอยู่นา จะพอกินมั้ย
“อาหารที่นี่ปริมาณเยอะอยู่ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวค่อยสั่งใหม่”
มันจะคิดว่ากูตะกละมั้ยเนี่ย เสียภาพพจน์หมดกู
อ่อ แล้วแต่พี่มึง มึงจ่ายนี่ ที่ผมเคยบอกว่าไม่ชอบอาหารทะเล ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนะ อย่างต้มยำกุ้ง กระเพราทะเลนี่กินได้ ไม่ชอบพวกกุ้งเผา มึกย่างไรงั้น กินเข้าไปแล้วรู้สึกเหมือนมันเหม็นคาวอะ ผมไม่ชอบเลย
ซักพักอาหารก็ทยอยมา จานใหญ่อยู่ครับ จะกินหมดมั้ยเนี่ย แต่เขาทำเร็วนะครับ
“รสชาติเป็นไง”
พี่มันถามในขณะที่กูเคี้ยวไก่ทอดอยู่
“ก็อร่อยนะ ไก่ทอด หนังกรอบดี”
“อืม มึงนี่กินอะไรไม่อร่อยมั่งเนี่ย”
สัด มันคิดว่ากูตะกละจริงด้วย
“ก็มีเถอะ กูไม่ได้ชอบทุกอย่างหรอกนะ”
กูเรื่องมากอยู่นะเรื่องกินอะ
“มึงไม่ชอบกินต้นหอมชักชี หัวหอม มะเขือเทศ แต่เสือกชอบแดกซอสมัน อ้อแล้วมึงเกลียดขึ้นช่ายที่สุด”
เสือกจำได้หมดอีกว่ากูไม่ชอบอะไร แม่งไปไม่ถูกเลยกู
“อืม”
รู้สึกใจ้เต้นแรงขึ้นมา อาจจะต้องไปหาหมอจริงๆแล้ว เฮ้อออ และแล้วเราก็ฟาดทุกอย่างเรียบตามเคย แล้วพี่มันก็หยิบบัตรดำๆออกมาจ่ายเงิน
“ไหนว่าพี่มึงไม่ได้เอากระเป๋าตังมา”
ผมถามพี่มันขณะที่เดินมาที่รถ โกหกกูอีก
“กูไม่ได้เอามา แต่กูมีบัตรอยู่ในรถ”
ห๊ะ เหรอ ? จริงเหรอ ? ขี้เกียจถามมันเยอะ
~~~~~~คำง่ายๆที่ควมหมายสุดลึกล้ำ คำง่ายๆที่เธอใช้ประจำซ้ำไปซ้ำมา ~~~~~~
////////////////////////////Part ปืน////////////////////////////////
ผมส่งไอ้เตี้ยที่หอเสร็จก็เข้ามาที่ช็อป เจอไอ้แทนมันยังทำงานอยู่ ผมก็กะจะมาทำงานต่อ เกือบเสร็จแล้วเหลืออีกนิดหน่อย อาจารย์ก็ช่างขยันสั่งงานจริงๆ
“ไปไหนมามึง”
“กินข้าว”
“ที่ไหน กับใคร”
มึงเป็นแม่กูรึไง เป็นผู้ปกครองน้องมึง 2 คนยังไม่พออีกเหรอ
“เสือก”
“สัด กูนึกว่าไปกับไอ้น้องมีน ไอ้ออมมันบอกว่าเห็นมึงนั่งกินข้าวที่โรงอาหารกับน้องมันเมื่อวันก่อน ก็คิดว่าจะมีครั้งที่ 2”
น้องมึงเสือกตาดีอีก แต่มันไม่ใช้ครั้งที่ 2 อะดิ
“เออ กูไปกับมัน”
ผมก็ไม่ได้จะปกปิดอะไร ไอ้แทนก็ไม่ใช่คนปากมาก จะปากมากก็กับกูนี่แหละ
“เฮ้ย ยังไงๆ เล่ามาดิ”
“อะไร”
“ก็ทำไมมึงไปกับมันได้”
“กูจะลองพิสูจน์”
“พิสูจน์อะไรวะ”
“ว่าสิ่งที่กูคิด มันจะใช่มั้ย”
“มึงคิดอะไร”
“ถ้ากูพิสูจน์ได้ แล้วกูจะบอก”
“ทำตัวลึกลับอีก สัด”
“เดี๋ยววันนี้กูกลับคอนโดนะ จะเอางานกลับไปทำด้วย”
ผมกับไอ้แทนแทบจะสิงอยู่ที่ช็อปแทนแล้ว วันนี้ต้องกลับห้องซักหน่อยเดี๋ยว รปภ. หน้าคอนโดจำหน้าไม่ได้
“เออ กูก็ว่าจะกลับเหมือนกัน ไม่ได้อาบน้ำมา 2 วันแล้ว”
“สัด จะเน่าแล้วมึง เอาไปเผาได้แล้วมั้งเนี่ย”
“ไอ้ปืน ปากมึงนี่นะ ถ้าไม่พูดจะหล่อกว่านี้นะ”
“เหอะ”
แล้วผมก็เดินไปขึ้นรถ ขับออกมาจากมอ มาถึงก็เข้ามาอาบน้ำ หลานรหัสผม ดูมันเกรงๆผมนะ แต่มันก็เป็นเด็กดี แต่เวลาเมาแล้วเหมือนหมา ส่วนไอ้เตี้ยมันกวนตีน แต่รู้จักบุญคุณคน ใครทำอะไรให้มันมักจะขอบคุณเขา ผมมองว่ามันเป็นเด็กที่แปลก ทั้งเรื่องการปฏิบัติตัว เรื่องการกิน การเล่นเกม เรื่องบ้าการ์ตูนของมัน แต่มันก็มีอะไรดีหลายๆอย่าง อยู่ใกล้มันแล้วทำให้ผมเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องใส่หน้ากากหรือสร้างกำแพงอะไรขึ้นมา ผมเกลียดความวุ่นวาย เกลียดเวลามีคนมอง ไม่ได้อยากเด่นดังอะไร ใครๆก็ว่าผมหล่อ เรียนเก่ง รวย แต่ผมว่ามันก็เป็นสิ่งที่คนอื่นๆแค่มองเห็นผมจากภายนอก แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้ใครมารู้ตัวตนที่แท้จริงของผมนักหรอก มันรู้สึกอึดอัด
เพราะอย่านี้เลยทำให้ผมมีเพื่อนไม่มากและไม่อยากเข้าร่วมกิจกรรมอะไร ทำให้เวลาว่างผมเยอะ ผมก็เลยหาอะไรทำ ช่วยงานที่บ้าน เล่นบอล เล่นกีตาร์ แต่ผมร้องเพลงไม่เพราะหรอก ไอ้แทนบอกว่าเสียงเหมือนควายออกลูก ทำยังกะมันเคยได้ยิน ผมไม่ชอบเล่นโซเชียลเน็ตเวิร์คซักเท่าไร มีช่วงนี้ทักไปคุยกับไอ้เตี้ยมันบ้าง ไม่บ่อยมากเดี๋ยวไก่ตื่น ผมยังไม่ได้เริ่มจีบมันนะ อย่างที่บอกแค่ต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง
ผมชอบทีมอาร์เซนอล มีเสื้อทีมเกือบทุกตัว เสื้อบอล เสื้อโปโล ขนาดเสื้อแจ๊คเก๊ตผมยังมีเลย ไอ้เตี้ยมันก็น่าจะชอบทีมเดียวกับผม เห็นมันใส่เสื้อบอลอาร์เซนอล มาซ้อมหลายครั้งแล้ว บอลผมก็ดูนะบางแมท ผมไม่ใช่พวกที่ต้องไปนั่งดูกันคนเยอะๆ ผมว่ามันเสียงดังน่ารำคาญ ว่าแล้วก็ทักไปหาไอ้เตี้ยซักหน่อยดีกว่า
TheGun
เตี้ย นอนยัง
ไอ้เตี้ย
MarchMeen
ยัง เล่นเกมอยู่ มีไร
TheGun
ติดเกมนะมึงอะ ระวังเป็นเด็กมีปัญหา
MarchMeen
เหอะ แล้วมีไร
TheGun
มึงชอบทีมบอลทีมไหน
MarchMeen
อาร์เซนอล ไมอะ
TheGun
อ่อ แล้วชอบนักเตะคนไหน
MarchMeen
ปิแอร์
TheGun
อ่อ กูมีเสื้อทีมอาร์เซนอลเกือบครบทุกตัว
MarchMeen
โหจริงดิ เสื้อโปโลสีเทา
โคตรเท่อะ แต่แพง
TheGun
กูเพิ่งได้มา
MarchMeen
อิจฉาสัด
TheGun
มึงใส่เสื้อเบอร์อะไร
MarchMeen
จะซื้อให้กูเหรอ
TheGun
เปล่า
MarchMeen
แล้วจะถามเพื่อ ?
TheGun
นอนได้แล้ว ดึกแล้ว
MarchMeen
เออ
ผมไล่มันให้ไปนอน ตีหนึ่งกว่าแล้วไอ้เกมเมอร์มันยังไม่หลับไม่นอน นี่เป็นการคุยกันระหว่างผมกับมัน ที่ยาวที่สุดแล้ว ผมไม่รูจะคุยอะไร มันก็ไม่ค่อยถามมา กลายเป็นว่า คุยกันแบบไม่มีสาระเลย แต่ก็ได้รู้นะว่ามันชอบนักบอลทีมเดียวกับผม แถมนักเตะยังชอบคนเดียวกันอีก อะไรๆมันดูจะเข้าทางกับสิ่งที่ผมสงสัยแล้วต้องการพิสูจน์เหลือเกิน
/////////////////////////// End ปืน //////////////////////////////
จบตอนที่ 5
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:กอด1:
:3123:
-
theGun เริ่มรุกเข้ามาทีละนิดๆ แว้ว
:mew3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 6 : ดาวมฤตยู
วันนี้เป็นวันพุธเป็นวันซ้อมบอลวันสุดท้ายก่อนแข่งแมทแรกกับทีมศิลปกรรม ได้ยินว่าไม่ค่อยเท่าไร แต่ผมก็อยากเล่นให้เต็มที่ วันนี้พวกปี 1 มาเร็วกว่าปกติ เพราะอาจารย์ยกคลาส แล้วก็ตื่นเต้นที่จะได้เสื้อบอลกัน เพราะว่าพี่แทนไลน์มาบอกว่าวันนี้จะแจกเสื้อ ผมก็อยากเห็นนะ เพราะมันเป็นเสื้อบอลตัวแรกที่จะได้เมื่อเข้ามหาวิทยาลัย
“ปี 1 พวกมึงไปวอร์มอัพกัน เดี๋ยวมาแข่งกับพวกปีสูง”
กัปทันแทนพูดขึ้นเมื่อทีมมากันพร้อมหน้าพร้อมตา เฮ้ยไอ้พี่ปืนมันใส่เสื้อโปโลอาร์เซนอลสีเทาตัวที่ผมอยากได้มานี่หว่า หล่อสัด อิจฉาชิบหาย
“เป็นอะไรมึง ทำหน้าเหมือนหมาหงอย”
สัด เจอหน้าก็ด่าดูเลย
“อิจฉา เสื้อพี่มึงอะ หล่อชิบหาย”
“เสื้อหล่อหรือกูหล่อ เอาดีๆ”
ก็ทั้งสองอย่างแหละ หน้ากูชักจะร้อนๆ อ้อ อากาศมันร้อนนี่เอง
“เสื้อเหอะ กูอยากได้มั่งแต่แม่งโคตรแพงเลย”
“อืม ไปซ้อมได้แล้วมึง ถ้าเล่นไม่ได้เรื่อง กูไล่ออกจากทีมแน่”
เหอะ มึงเป็นกัปตันรึไง
“ตามนั้นแหละ ถ้าแพ้ศิลปกรรมนะ กูจะไล่ออกให้หมด แล้วก็ถีบหน้าพวกมึงอีกคนละที”
อืม กูว่าพี่แทนมันเป็นกัปตันสำรองแล้วแหละ
พวกปี 1 ซ้อมกันอย่างแข็งขัน ไม่ใช่เพราะกลัวโดนไล่ออกเพียงอย่างเดียว ที่กลัวกว่าน่าเป็นการถีบหน้าจากพี่แทนมากกว่า หลังจากซ้อมแข่งกับพวกปีสูง ผมว่าไอ้พี่ปืนมันเล่นเก่งนะ พั่มันเป็นกองหน้ามือทำประตูเลย มันยิงเข้าไป 2 ลูก พี่แทนมันเป็นประตู ก็เก่งนะ มันรับลูกเตะของผมที่ผมคิดว่าต้องเตะเข้าแน่ๆได้อะ เทพสัด แต่ผมก็ทำประตูได้นะ ลูกนึง แต่มันเป็นแบบฟลุ๊คๆ ไม่ได้จริงจัง แต่พี่แกเสือกรับไม่ได้ ผลปรากฏว่าเด็กปี 1 แพ้ไป แหงแหละ ถ้าชนะกูก็เทพละ
“เอาล่ะ กูจะแจกเสื้อแล้ว พวกมึงจะได้มีเวลาเอาไปซัก เราได้รับอภินันทนาการมาจากพี่เอ้และพี่เก่ง พี่รหัสกูกะไอ้ปืนเอง เอ้า ขอบคุณพี่เขาหน่อย”
“ขอบคุณคร๊าบ”
พวกมึงขอบคุณเจ้าที่กันรึไง พี่มันไม่ได้มาซักหน่อย
“อ๊ะ ของมึงไอ้น้องมีน เบอร์ 14 ไซส์เล็กสุด” พี่แทนมันหยิบเสื้อมาให้ผม ไม่ต้องย้ำไซส์เสื้อกับกูก็ได้ สัด
“มึงเลือกเบอร์ 14 เหรอ”
เออดิ เบอร์นักเตะคนโปรดกู ไอ้พี่ปืนมันมองมาที่ผม ผมแอบเห็นแว๊บๆ พี่มึงใส่เบอร์อะไรวะ มีเลข 0 นำหน้า
“พี่มึงเบอร์อะไรอะ”
ผมถามมันมั่ง เริ่มขี้เสือกมั่งละ มันเลยหันด้านหลังของเสื้อมาให้ดู
“เบอร์ 0 ½ ห๊ะ ? แบบนี้ก็ได้เหรอ”
ไอ้ไม่เต็มบาท เวลาพิธีกรข้างสนามประกาศ มันไม่แอบด่าเอาเหรอ
“ได้ดิ กูซะอย่าง”
เออ ไม่มีใครกล้ากับพี่มึงหรอก กัปตันทีม ยังสู้พี่มึงไม่ได้เลย
“เออ เรื่องของพี่มึงเถอะ กูกลับแล้วนะ พี่แทนผมกลับแล้วนะ”
“เออ อย่าไปซนที่ไหนซะมึงอะ เดี๋ยวบาดเจ็บ ลงแข่งไม่ได้ กูกระทึบมึงแน่”
สัด ไม่ได้รักกูเลยนะ มึงพี่กูปะเนี่ย แล้วห้ามกูซน คิดว่ากูเป็นเด็กรึไง
“แล้วมึงกลับไง”
ไอ้พี่ปืนมันถาม
“กลับกับไอ้เต้ดิ มันเอารถมา ไอ้ดีนก็กลับด้วย”
มันพยักหน้าหงึกๆ
หลังจากการซ้อมใหญ่ ผมก็ต้องทนเรียนอีกสองวันกว่าจะวันเสาร์ ผมกับไอ้เต้นี่ตื่นเต้นกันมากอะ ส่วนไอ้ดีนไม่ค่อยเท่าไร มันใส่เสื้อบอลมาจากหอเลย สัด บ้าเห่อ ไอ้ดีนมันมาห้องผม รอไปสนามพร้อมกัน
บอลมีแข่งช่วงบ่ายแต่พวกกูนี่มากันตั้งแต่เที่ยง จริงๆแล้วมาข้าวกินหรอก ไม่ได้ตื่นเต้นเล๊ย
“อ้าว ทำไมพวกมึงมากันเร็วจริงวะ”
ผมยืนอยู่กับไอ้ดีน เห็นพี่ออมเดินเข้ามาในโรงอาหาร
“อ้าวพี่หวัดดี ทำไมเมื่อวันพุธ พี่ไม่ไปที่สนามอะ”
“สวัสดีครับพี่ออม”
ไอดีนมันพูดเพราะกับพี่ออมนะ ไอ้เต้ด้วย สงสัยมันคิดว่ากำลังคุยกับสาว อุ่ย หลบแปป เดี๋ยวโดนตีนพี่แก อ่อ แต่พี่แกไม่ได้ยิน
“กูมีเรียน จริงๆแล้วกูก็จะไปช่วยวันแข่งเท่านั้นแหละ”
พี่มันเป็นผู้ดูแลนักบอลหรือที่พี่แกเรียกว่าเบ๊นั่นเอง
“หวัดดีครับพี่”
ไอ้เต้มันเอารถไปจอดเพิ่งเดินเข้ามาโรงอาหาร สาวๆที่นั่งอยู่ สองสามโต๊ะ หันมามองกันเป็นแถว ก็มันเป็นเดือนมอนิ
“เออ หวัดดี เดินหล่อมาแต่ไกลเลยนะมึงอะ”
พี่รหัสผมทักกลับมันไป
“พี่ว่าผมหล่อเหรอ”
เหมือนไอ้เต้มันดีใจนะ
“อืม มึงหล่อ สาวๆมองกันตรึม”
“จริงพี่ กูล่ะอิจฉาชิบหาย”
ไอ้ดีนมันพูด น่าสงสารนะมึงอะ ลูกเมียน้อยเหรอ ขี้อิจฉาอะ
“ว่าแต่ พวกมึงนี่ไม่ค่อยบ้าเห่อชุดกันเลยนะ กว่าจะแข่งตั้งบ่ายสาม”
“แหะๆ ก็ใส่แล้วมันหล่ออะพี่”
ผมก็หล่อนะ หล่อแบบหลบในอะ ต้องดูดีๆถึงจะเห็น เสียงไลน์ผมดัง พี่แทนบอกบ่อให้พวกผมเข้าไปที่ช็อปก่อน เพื่อคุยเรื่องการวางตัว หลังจากเราทั้งสามกินข้าวเสร็จ ก็เข้าไปที่ช็อป นักเตะทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่แล้ว ไม่มีใครใส่ชุดมาก่อนเลยอะสัด เขินเลย มีกู ไอ้เต้ แล้วก็ไอ้ดีนบ้าเห่อกันอยู่ 3 คน
“ไอ้น้องมีน มึงไส่ชุดแล้วน่ารักสัดๆ เลย”
พี่ปีสูงชมผม มึงจะชมกูว่าน่ารักสัดๆไม่ได้นะ
“ผมหล่อเหอะพี่ ห่างไกลจากคำว่าน่ารักมากเลยนะ”
ไอ้พี่ปืนมันมองผมแปลกๆ
“เออ ห่า เดี๋ยวเดือนร้อนกูอีก มาแล้วก็เร็วเดี๋ยวกูจะวางตัวคนเล่นแล้ว”
กัปตันทีมสำรองแกว่า พี่แทนวางตัวเป็นแบบ 3-4-3 ผม ไอ้เต้แล้วก็ไอ้พี่ปืนเป็นกองหน้า ไอ้ดีนเป็นตัวสำรอง ไอ้พี่ปืนเลยเรียกผมกะไอ้เต้ไปคุยเรื่องแผนการเล่น เมื่อถึงเวลาเล่น ทีมวิศวะก็เดินทางไปยังสนามแข่ง ซึ่งไม่ไกลมากนัก ที่สนามแข่ง คนดูไม่มาก เนื่องจากเป็นวันหยุด และยังไม่มีกิจกรรมอะไรมาก ผมได้ยินว่านัดชิงถึงจะมีสแตนเชียร์ เพราะเป็นการแข่งรวมกีฬาอีกหลายชนิด ตอนนี้ก็แยกแข่งกันไปก่อน แก๊งค์พี่สมเจตน์มาอีกแล้วอะ คราวนี้ทีมพี่มันมามากกว่าเดิมอีก
“อ้ายยยย พี่ปืนสุดหล่อ ขอหอมทีค่า”
อีพี่สมเจตน์ ครั้งก่อนมึงยังไม่เข็ด
“อุ้ย นั่นน้องเดือนปีหนึ่ง น่ารักอะ”
“ว้ายๆ แล้วนั่นใครอะ น่ากิน กรุบกริบๆ”
“คนไหนมึง”
“ที่เตี้ยที่สุดไง”
ฮ่วย กูเอง จะชมกูหล่อซักหน่อยก็ไม่ได้
พี่แทนกับไอ้พี่ปืนหันควับไปมอง กลุ่มอีพี่สมเจตน์เงียบเสียงลงทันที วันหยุดพวกพี่มึง ยังอุตส่าห์ห์มาอีกเนอะ ทั้งสองทีมวิศวกรรมและศิลปกรรมลงสนามพร้อมกัน ไอพี่ปืนกับไอ้เต้ แสงออร่าจับมาก พี่มันใส่ชุดแล้วดูดีสัด แต่เบอร์ 0 ½ ของมึ่งนี่ ดูยังไงก็ไม่เต็มบาท
คณะกูนี่ก็น่าสงสารมีคนหล่อกันอยู่สองคน นอกนั้นดิบๆ เถื่อนๆ ทั้งนั้น ดูทีมศิลปกรรมดิ ดูใสๆ สะอาดสะอ้านกันทั้งนั้น แต่ก็นั่นแหละครับ นักบอลมันต้องแบบคณะผมนี่
“ทั้ง 2 ทีมลงสนามแล้วครับ ทีมแรกวิศกวรรมครับ นำทีมโดย เบอร์ 1 ประตูและควบตำแหน่งกัปตันทีม แทน ธนา สาขาโยธา ตามมาด้วยกองหน้าหน้าหล่อ ปืน ปฏิภาน โยธาเหมือนกัน มาด้วยเบอร์ 0 ½ เท่มากครับ ถ้าไม่หล่อคิดไม่ได้จริงๆ”
พิธีกรมึงก็อวยซะเวอร์
“ต่อมาเป็นเดือนมอปีนี้ครับ น้องเต้ ปกรณ์ เบอร์ 20 ครับ ผมต้องเปลี่ยนชื่อเป็น ป. มั่งแล้วเผื่อจะหล่อขึ้น”
กูว่ายากเหอะ หน้าอย่างพี่มึงอะ
“ส่วนน้องที่ตัวเล็กสุด เบอร์ 14 น่ารัก กรุบกริบๆ น้องมีน เมธา ครับ น้องจะวิ่งทันเพื่อนมั้ยอะ”
อีพี่พิธีกร เดี่ยวเหอะมึง เดี๋ยวกูกระโดดถีบให้
“ส่วนอีกฝั่งทีมศิลปกรรม นำทีมโดย… ”
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ฟังแล้วครับ โฟกัสสมาธิที่การแข่งอย่างเดียวเลย หลังจากแข่งไปได้ซัก 20 นาที ไอ้พี่ปืนมันยิงเข้าลูกแรกไป ท่าอย่างสวยอะ อีพี่สมเจตน์นี่กรี๊ดดังสุด ดีใจกว่าทีมกูอีก
“อ๊ายยย พื่ปืน สุดหล่อ โคตรเท่อะ อยากได้”
“สู้ๆค่ะ น้องเต้ ถ้าชนะเดี๋ยวพี่ให้หอมแก้มทีนึง”
ผมเห็นไอ้เต้มันทำหน้าตกใจนะ
“พี่ปืน เก่งที่สุดค่ะ ขอหอมทีค่า”
“วิศวะนำไป 1-0 แล้วครับ ยิงประตูโดย เบอร์ 0 ½ ปืน ปฏิภาณ สาขาโยธา กองเชียร์กรี๊ดกันออกนอกหน้ามากเลยครับ”
พิธีกรมึง ไม่กลัวอีพี่สมเจตน์ตบเอาเหรอ ไม่เห็นมีใครชมกูเลย
หมดครึ่งแรก วิศวะยังนำ 1-0
“เอ้า กินน้ำก่อน ไอ้มีน มึงนี่ก็เล่นเก่งเหมือนกันนะ”
พี่รหัสผม ทำหน้าที่ให้น้ำให้ท่านักบอล พี่มันแจกจ่าย น้ำ ผ้าเย็นให้ทุกคน ทำไมดูไอ้พี่ปืนมันไม่ค่อยเหนื่อยเลยวะ กูนี่เหนื่อยชิบหาย
“อะน้ำ ไอ้เต้มึงก็เล่นเก่งนะ อย่างมึงกูนึกว่าจะสำอางๆหน่อย”
พี่ออมว่าไอ้หน้าตี๋ พร้อมกับส่งขวดน้ำดื่มให้มัน
“โหพี่ พูดซะผมเสียหายเลยอะ จริงๆผมเล่นเก่งมากแหละ”
พี่ออมพยักหน้า ได้ทีคุยเลยนะมึง
“เป็นไง ไอ้เตี้ย หอบเหมือนหมาเลยมึง”
ไอ้พี่ปืนมาแซะกูอีกแล้ว
“กูไม่ใช่หมาเหอะ”
ก็กูเหนื่อยอะ
“ไอ้น้องมีน ไอ้เต้ ใช้ได้นะมึง 2 คนอะ ครึ่งหลังไหวเปล่า เดี๋ยวก็ให้ไอ้ดีนลงแทนช่วงแรกก่อนก็ได้”
“ไหวพี่ แค่นี้สบายมาก”
ไอ้เต้มันดูชิลล์ๆ
“ไหวพี่ ผมยังมีแรงอีกครึ่งที่ยังไม่ได้ใช้เลย”
ผมก็คุยไป จริงแล้วหนื่อยชิบหาย
“มึงพักก่อน เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงสุดท้ายค่อยลง ไอ้ดีนมึงไวอร์ม”
ไอ้พี่ปืนมันหันไปสั่งไอ้ดีนให้เตรียมวอร์ม เออ แล้วแต่พี่มึงเหอะ กูเถียงได้ที่ไหน
“ได้ครับพี่”
ไอ้ดีนเตรีมวอ์มเพื่อรอลงสนาม
หลังจากนั้นผมก็นั่งพักที่โซนผู้เล่นสำรอง จริงๆแล้วดูพี่ปีสูงเล่นชิลล์ๆนะ ไม่หอบแดกเหมือนกูกันเลย
“กูว่าปี 2 ปี 3 ยังไม่ค่อยเอาจริงเท่าไร”
พี่รหัสกูที่นั่งข้างสนามด้วยกันชวนคุย
“ยังไงอะพี่”
ผมงง ไม่อยากชนะกันเหรอ
“ก็คงรู้ว่าชนะแน่ เพราะเท่าที่แข่งกันมา ไม่เคยแพ้ศิลปกรรมเลย”
“อ่อ”
นั่นดิ มันดูไม่เหนื่อยกันเลย
“มึงดูเหนื่อยนะ ไม่ออกกำลังกายอะดิ เห็นแต่ห่วงแดก”
“อ้าวพี่ ผมออกกำลังนะ เดินจับโปเกม่อน วันนึงได้หลายโลเลย”
“เหอะ บ้าเกมอีกมึง”
พี่มันรู้จักวุ้ย ไม่เหมือนพี่แทน ไม่รู้จักปิกาจูกูได้ไง
“ไม่ขนาดนั้นพี่”
“วันหลังมึงไปค่ายพี่แทนกะกูดิ ไปต่อยมวยกัน มันดีนะมึง”
“อ่อ ได้ๆพี่ วันหลังนะ”
วันนี้ให้กูรอดก่อน เนื่อยสัด นั่งไปซักพักก็เหลือ 15 นาที่สุดท้าย พี่แทนมันเลยให้เปลี่ยนตัวผมลงไป
อืม พอได้พักมันก็หายเหนื่อยนะ พอเล่นไปได้ซักพัก ไอ้พี่ปืนมันก็ส่งบอลมาให้ผม ผมเลยยิงเข้าประตูไป โอ้โห ดีใจว่ะ นัดแรกก็ยิงเข้าแล้ว เก่งจริงๆเลยกูเนี่ย ผมกระโดดแท็กกับไอ้เต้ และไอ้พี่ปืน กูต้องกระโดดอะ แม่งพวกมันสูง ดีใจจนอยากจะถอดเสื้อโชว จริงๆแล้วอากาศมันร้อน
เมื่อหมดเวลา ผลคือวิศวะกรรมชนะศิลปกรรม 2-0
“พวกมึงเก่งมาก แต่แมทนี้จริงๆแล้วชิลล์สุด แมทหน้าเจอทีมชนะของวิทยากับครุอาจจะหินกว่า ยังไงก็อย่าขาดซ้อม เดี๋ยว 2ทุ่มกูเลี้ยงเหล้าหลังมอ ฉลองที่เราชนะ”
กัปตันสำรองแกพูดยืดยาวหลังจากทีมวิศวะชนะ สรุปแล้วก็คือพี่แกจะเลี้ยงเหล้าหลังมอนั่นเอง ง่ายๆ สั้นๆ
“เจอกันที่ร้าน ‘ชิลล์ชิบหาย’ 2 ทุ่ม ใครไม่ไป อดแดก”
ไอ้พี่ปืนมันสรุป
ชื่อร้าน’ชิลล์ชิบหาย’ แบบว่าโคตรๆชิลล์ ใครมันตั้งชื่อร้านวะ เป็นร้านที่ผมเมาเหมือนหมามาสองรอบแล้ว วันนี้ต้องกินน้อยๆหน่อยซะแล้ว
“เฮ้ออ เหนื่อยชิบหาย”
หลังจากที่แยกกลับทีม ก็กลับหอ ผมก็เข้าไปอาบน้ำ เหงื่อเปียกไปยันกางเกงใน อากาศโคตรร้อน เสร็จแล้วมานอนผึ่งพุงที่เตียง ไอ้เต้มันก็เข้าไปอาบบ้าง ไอ้ดีนมันนั่งไถมือถืออยู่ที่โต๊ะหนังสือผม มันยังไม่ได้กลับหอ มันว่าเดี๋ยวอาศัยอาบน้ำที่หอผม เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะได้ไปหลังมอพร้อมกัน
“ไงมึง กูเห็นมึงนี่วิ่งลิ้นห้อยเลย”
ไอ้ดีนมึงเปรียบเทียบซะกูเหมือนหมาเลย
“เออ เหนื่อยสัด แต่ก็ยังดีนะ กูยิงเข้าด้วย กูนี่เจ๋งจริงๆ”
“เออ มึงเจ๋ง กูก็ยังได้ได้ลงครึ่งชั่วโมง สาวๆข้างสนามจำหน้ากูได้เปล่าวะ”
อั๊ยย่ะ มันชมกูด้วยเว้ยย แต่ประเด็นหลังนี่ไม่ใช่ละ
“มึงนี่เล่นบอลเพื่อสาวๆรึไง”
“แต่พี่ปืน เจ๋งกว่า เท่สัด ลูกที่พี่มันยิงเข้าอะ แม่งประตูแทบจะยืนขาแข็งเลย ถ้าโดนอัดกูว่าใส้แตก”
สัด แค่ลูกบอล ใส้มันจะแตกได้ไง แต่ก็จริงนะ กูคิดว่าตาข่ายจะทะลุซะแล้ว แต่ก็นะ ดูแข้งพี่มันซะก่อน
“เออ มึงก็ระวังอย่าไปกวนตีพี่มันแล้วกัน เดี๋ยวโดนเตะใส้แตก”
“มึงก็ด้วย ยิ่งกวนตีนๆ อยู่”
“จริง แต่อาจจะไม่โดนเตะ โดนอย่างอื่นแทน”
ไอ้เต้ที่เนออกมาจากห้องน้ำพูดขึ้น
“พูดอะไรของมึง”
“เปล๊า ไอ้ดีนมึงไปอาบดิ เหม็นเหงื่อชิบหาย”
เสียงแหลมเชียวนะมึง มีอะไรปิดบังกูป่ะเนี่ย
“เออ สัด ตัวมึงไม่เหม็นเลยรึไง”
ไอ้ดีนเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว แล้วผมก็นอนเล่นเกมไปเรื่อยๆ รอเวลาไปแดก แต่เดี๋ยวกูต้องกินมาม่ารองท้องก่อน ชักจะเริ่มหิว ได้ดีนเลยมาขอกินมั่ง ต้มเองดิสัด ห่อเดียวยังไม่พอเสี้ยวกระเพาะกูเลย
Rrrrrrrr
ซักพักไอ้เต้มันอัพเฟส พร้อมแคปชั่นวอนตีน เป็นรูปมันเซลฟี่ ข้างสนาม มีรูปผมกับไอ้พี่ปืนยืนอยูด้านหลังมัน โดยที่ไอ้พี่ปืนมันมองผมอยู่ แต่ผมหันไปอีกทาง มันดูดีทั้งคู่ หัวกูเปียกมากเลยอะ
‘ไอดอลวิดวะ VS เดือนวิดวะ ที่เห็นเตี้ยๆนั่นคือ ดาวมฤตยูวิดวะ’
MarchMeen กูดาวซัลโวเหอะ
ThanThana @TheGun@MarchMeen มึงสองตัววันนี้เจ๋งโคตรอ่ะ
BuddyDean@PotePakorn ไหนรูปกูอ่ะ
TheGun@PotePakorn อ่านแชทกูหน่อย
AeAe@MarchMeen เจ๋งมากไอ้น้องมีน สมกะเป็นน้องกูหน่อย
KengBB@AeAe น้องกูก็เจ๋ง @TheGun
MarchMeen@AeAe แน่นอนอยู่แล้วพี่ คืนนี้เลี้ยงเหล้าผมเลย
TheGun@MarchMeen อย่าแดกมากมึงอะ เดี๋ยวเป็นภาระกูแบกมึงอีก
Aomsin@MarchMeen มึงเก่งมากไอ้น้อง
MarchMeen@Aomsin ช่ายย ผมเก่งด้วย หล่อด้วยครับ
สัด ไอ้พี่ปืน กูผิดเหรอ พี่มึงแบกกูครั้งเดียวทำเป็นพูดมาก ไอ้เต้มันแบกมากี่ครั้งแล้วยังไม่เคยบ่น แล้วพี่ปี 4 นี่อวยน้องไกันจัง
“ลุงรหัสมึง ถามอะไรมึงอะ”
“เปล๊า”
เสียงสูงอีกแล้วมึง
“แน่นะ ไม่ได้เกี่ยวกับกูใช่มั้ย มันด่าอะไรกูอีกรึเปล่า”
“พี่ปืนอะนะ จะด่ามึง กูเห็นพี่มันโอ๋มึงมากกว่ากูอีก”
“โอ๋เชี่ยไร เห็นแซะกูตลอด”
“เออกูก็เห็นพี่ปืนเขาด่าไอ้มีนบ่อยนะ อืมแต่ไม่ค่อยคุยกับกูอะ”
“ก็มึงโง่ไง ไอ้ดีน มึงก็ไง่ไอ้มีน”
“อ้าว ไอ้นี่นิ เดี๋ยวกูถีบ กูอะโง่สู้มึงไม่ได้หรอก”
มึงจะเหมารวมว่ากูโง่เหมือนไอ้ดีนไม่ได้
“สัด มึงว่ากูโง่หลายครั้งแล้วนะ สมองกูแค่มีรอยหยักน้อยแค่นั้นเอง”
กรรม ไอ้ดีนมึงก็ฉลาดนะ ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ย
“ที่นี้และฉลาดนะมึงอะ รู้จักรอยหยักด้วย”
“เออๆ เอาที่มึงสบายใจ”
ไอ้ดีนมันไม่มีปัญญาเถียงไอ้เต้แล้ว
---> มีต่อครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
---> ต่อตอนที่ 6
เวลาทุ่มกว่าผม ไอ้เต้ ไอ้ดีนก็รีบเสนอหน้าไปที่ ‘ชิลล์ชิบหาย’ เพื่อมารอให้พี่ๆมันเลี้ยง จริงๆแล้วมาม่าห่อเดียวกูไม่อิ่ม ไอ้ดีนเสือกมาแย่ง เลยต้องรีบมา หิวครับพี่น้อง
“อ้าว ไอ้ดีน ไอ้น้องมีนมึงมาแล้วเหรอ มาๆ นั่งก่อน เดี๋ยวพี่เอ้กับพี่เก่งก็มา ไอ้เต้อะ”
“เดี๋ยวมันมาพี่ หาที่จอดรถอยู่”
กัปตันสำรองแกมาก่อนแล้ว คนในทีมอื่นๆก็เริ่มทยอยมาแล้ว รีบมาดิ มารอแดกเหมือนกูแหละ โอ้โห ไอ้พี่ปืน หล่อสัดรัสเซียเลย วันนี้มันใส่เสื้อบอลอาร์เซนอลสีน้ำเงินเข้มมา กางเกงบอลสีเทา ห่าสงสัยมีทั้งเซ็ตเลย (-_-) กูนี่อิจฉาพี่มันตลอดตลอด
“ไงมึง หน้าตาไม่เหมือนหมาหงอยแล้วนี่”
นี่คือคำทักทายของพี่มึงเหรอ
“…”
“แต่หน้าเหมือนหมาหิวข้าวมากกว่า”
“สัด ก่อนมากูกินมาม่ามาแล้วเถอะ”
ซองนึง ยังไม่ได้เสี้ยวของกระเพาะเลย
“หวัดดีครับพี่ๆ”
ไอ้ดีนมันทักรุ่นพี่ มารยาทดีนะมึงอะ
“อืม”
พี่มันพยักหน้ารับ
‘จ๊อกๆ’
เสียงท้องกูร้อง ไม่รักษาหน้าตากูเลย
“หึๆ ไอ้เตี๊ยเอ๊ยย มึงนี่ตลกนะ”
มันแค่ยิ้มที่มุมปาก ถ้ากูตลกพี่มึงต้องหัวเราะดิ
ไอ้เต้มันเดินเข้ามาหลังจากเอารถไปจอด ที่นี่ที่จอดรถน้อยอะ มันให้ผมกับไอ้ดีนลงก่อนแล้วมันจะไปหาที่จอดรถ
“หวัดดีครับพี่ปืน”
มันทักลุงรหัสมัน
“อืม ไปหาที่นั่งไป”
โซนที่พวกเรานั่งเป็นโซนที่แยกออกมา เพราะทีมเรามีเกือบยี่สิบชีวิต ใช้พื้นที่ป่าเข้าไปค่อนร้านแล้ว
“ไอ้น้องมีนมึงกินข้าวก่อนมั้ย เห็นไอ้ปืนมันว่ามึงหิว”
พี่เอ้ปู่รหัสกูถาม ไอ้พี่ปืนมันต้องไปเล่าความขายขี้หน้าเสียงท้องร้องก็แน่นอน
“กินพี่ ผมเอาข้าวผัดหมูไม่ใส่ผัก”
“อ้า อ่อ กินแปลกๆนะมึงอะ”
(-_-) ผมชินและ กับปฏิกิริยาแบบนี้อะนะ
“อย่างเดียวพอเหรอมึง แดกยังกะมีสามกระเพาะ”
ไอ้พี่ปืน พี่มึงไม่แซะกูซักวันจะตายมั้ย
“ไข่เจียวหมูสับด้วยครับ ไม่ใส่ผัก”
กูเคยสั่งที่โรงอาหารมอ แม่ค้าใส่หอมใหญ่มาด้วย กูนั่งเขี่ยเกือบตาย
“เออๆ น้องๆ สั่งอาหารหน่อย”
พี่เอ้หันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟ
“เอ้า พวกมึงสั่งกลับแก้มกันเอาเองเลย เต็มที่นะ”
หลังจากกลับแกล้มกับข้าวผมมาเสริ์ฟ
“เอ้า ชนแก้ว วันนี้นอกจากกูกะไอ้เอ้แล้ว ก็มีเสี่ยปืนลงขันเพื่อเลี้ยงพวกมึงด้วย เอ้า ขอบคุณมันหน่อยย หมดแก้ว”
พี่เก่ง พี่รหัสไอ้พี่ปืนมันพูด
“ขอบคุณคร๊าบบ”
เสียงเด็กปี 1 ยกแก้วชนโดยพร้อมเพียงกัน สามัคคีกันมากโดยเฉพาะเรื่องแดก วันนี้ผมกะจะแดกเหล้าไม่มาก เดี๋ยวเมาเป็นภาระคนอื่นอีก โดยเฉพาะคนชื่อไอ้พี่ปืน
“ไอ้น้องมีน มองมึงแดกน้อยนะ หมดแก้วเลย”
พี่รหัสกู พี่มึงก็ดีเนอะ ชงให้กูจัง
“มีคนว่าผมเมาแล้วเป็นภาระอะพี่”
ผมพูดแล้วเหล่ไปมองไอ้พี่ปืน มันก็รู้ตัวนะยักคิ้วมาให้กู 2 จึก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูแบกมึงไปส่งเอง”
โห ซาบซึ้งพี่รหัสกู ว่าแต่พี่มึงแบกกูไหวเหรอ
แล้วพวกเราก็กินไปเรื่อยๆ ไอ้ดีนแดกเหล้าเหมือนเอามาอาบ เมาเละ แถมนั่งหลับคอพับคออ่อน
ออกจากร้านก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว อืม วันนี้ผมไม่เมานะ สติยังดีอยู่ ผมมายืนรอไอ้เต้ ที่หน้าทางเข้า
พี่แทนหิ้วไอ้ดีนที่เมาหลับมานั่งที่โต๊ะด้านหน้าร้าน ไอ้เต้มันแยกไปเอารถ
“ไอ้น้องมีน กูถามอะไรหน่อย”
ลุงรหัสกูทำท่ากระซิบ พี่มึงกลัวใครได้ยินรึไง
“มีอะไรพี่”
แล้วกูจะกระซิบมั่งทำไมวะเนี่ย
“มึงคิดยังไงกับไอ้ปืน”
“ห๊ะ อะไร ยังไง”
กูงง
“ก็แบบว่า เห็นว่ามันเป็นคนยังไง”
“อ๋อ พี่มันก็เป็นคนดีนะ แต่ดูโหดๆ”
“มึงเกลียดหรือกลัวมันมั้ย”
นี่พี่มึงต้องการอะไรจากกูวะ
“ก็ไม่นะ ไม่เกลียดแล้วก็ไม่กลัว ไมอะพี่”
“เปล๊า”
คำนี้ โทนเสียงนี้ มันคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
“มึงนินทาอะไรกู”
อุ้ย ห่าตกใจหมด ไอ้พี่ปืนมันโผล่มาจากไหนวะเนี่ย กำลังนินทาเลย
“เปล๊า”
ไอ้พี่แทน พี่มึงทำให้กูสงสัยเข้าไปใหญ่ แต่คงไม่เกี่ยวอะไรกับกู พี่มึงไปเคลียร์กันเอาเอง
“วันนี้ไม่เมานะมึงอะ” พี่มันตบปุๆ บนหัวผม ห่า เดี๋ยวสมองกูไหลทำไง
“ก็มันมีบางคนบ่นกูไง ไอ้เต้มันยังไม่เคยบ่นกูเลย”
“กินมากมันไม่ดี แต่ถ้ามึงเมากูก็แบกไปส่งได้เสมอแหละ”
แล้วพี่มึงก็กินไม่ใช่รึไง กูเห็นกระดกเอากระดกเอา
“เหอะ”
ผมเบะปาก
“…”
“ไอ้เต้มาละ พี่แทนช่วยผมพยุงไอ้ดีหน่อย”
ผมหันไปบอกพี่แทน
“เออ ห่าตัวหนักชิบหาย”
“พี่มึง กูไปละนะ”
หันไปลาไอพี่ปืนมัน ไม่ช่วยกูกับพี่แทนพยุงไอ้ดีนเลยอะ
“อืม”
มันพยักหน้าแล้วยิ้มให้ ตู้ม เอ๊ะเสียงอะไร อ่อ เสียงโกโกครั้นช์ ม่ายช่าย เสียงใจกูระเบิด อ๋อย ใจเป๋เลยกู
หมดแรงพยุงไอ้ดีนเลย สัด ผมกับพี่แทนยัดไอ้ดีนให้นอนอยู่เบาะหลัง ส่วนผมก็มานั่งหน้ากับไอ้เต้
“เป็นอะไรมึง หน้ามึงแดงๆ”
ไอ้นี่มันถามแปลก กูก็เมาดิวะเลยหน้าแดง
“เมาไง กูเมาเลยหน้าแดง”
“ใช่เหรอ ไม่ใช่ว่ามึงคุยกะลุงรหัสกูเหรอถึงได้หน้าแดง กูเห็นพี่มันยิ้มด้วย กูเพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย”
“เชี่ย บ้านมึงดิ กูจะหน้าแดงทำไม แค่คุยกะลุงมึง กูไม่ได้เขินซะหน่อย”
หรือกูเขินวะ กูเริ่มงง
“เหรอ”
เสียงมึงตอแหลมาก
“ว่าแต่มึงเถอะ กูเห็นแอบเหล่พี่รหัสกูหลายครั้งแล้วนะ”
“พี่เขา… ก็น่ารักดี”
“อืม อันนี้เรื่องจริง แต่มึงอย่าชมต่อหน้าพี่มันนะ อาจจะโดนโบกเหมือนกูที่เจอพี่แกวันแรก”
“เออ กูไม่ได้โง่เรื่องความรักเหมือนมึง ส่วนไอ้สัดดีนโง่สุด”
“จ้า ไอ้พ่อคนฉลาด”
หลังจากบอลแมทแรก เราก็มีเวลาซ้อมอีกหนึ่งอาทิตย์ เห็นไอ้เต้บอกว่าครุศาสตร์ชนะ เลยกลายมาเป็นทีมคู่แข่งแมทหน้า ชีวิตผมก็ยังดำเนินไปตามปกติ เดินเรียน เปิดเกมฟักไข่โปเกม่อนไปด้วย สุดคุ้มอะ เรียนไปด้วยแล้วยังเล่นเกมได้ ตอนนี้ผมเริ่มมีเพื่อนมากขึ้นแล้ว นอกจากไอ้ดีนเพื่อนใหม่ แล้วก็ไอ้ 2ตัว ปี 1 ไอ้ปอนด์กับไอ้เค หลังจากเตะบอลกัน ไปกินเหล้ากันก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น ไอ้เต้มันก็ว่าดี ปีหน้าจะได้มีเพื่อน เพราะต้องแยกกันเรียนบางวิชา แต่ดีที่ไอ้ดีนมันอยู่สาขาเดียวกับผม เดี๋ยวหลังจากแข่งบอลกับครุผมว่าจะกลับบ้านซักหน่อย แล้วปีหน้าว่าจะเอามอเตอร์ไซค์มาด้วย
~~~~~~ดั่งเวลาเปลี่ยนคนเราที่สุดก็ต้องเปลี่ยน โลกทุกวันยังเปลี่ยนตามกาลเวลา~~~~~~
////////////////////////// Part ปืน /////////////////////////
วันนี้เหมือนโลกหมุนไปอย่างช้าๆ มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น มันทำให้ผมเริ่มแน่ใจในบางเรื่อง เรามีแข่งบอลแมทแรกกัน ไอ้เตี้ยมันใส่ชุดบอลเต็มยศ ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่ง เด็กปี 2 แซวมันว่าน่ารัก ในใจของผมมีรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันเกิดความไม่พอใจในตอนนั้น แต่ผมไม่รู้ว่ามันใช่มั้ย พอลงสนาม ทีมนังสมเจตน์ ก็แซวมัน ในใจมันเกิดอาการเหมือนตอนไอ้พวกปีสองแซวไอ้เตี้ยมัน ผมเก็บความรู้สึกนี้ไว้ เพื่อหาคำตอบ
“ไอ้ปืน ตอนกินเหล้ากันอะ กูเห็นมึงเอาแต่มองแต่ไอ้น้องมีนมัน กูถามจริงๆเถอะมึงคิดอะไรกับน้องมันรึเปล่า”
ไอ้แทนมันถามผมขณะที่ ผมกำลังปูที่นอนปิคนิค เตรียมจะนอน วันนี้ขี้เกียจกลับคอนโด
“แล้วถ้ากูคิด มึงจะทำไม”
ผมหันไปถามมันต่อ ไม่ได้จะกวนตีนมันนะ แค่อยากรู้ว่ามันคิดยังไง
“ก็ไม่ทำไม น้องมันเป็นเด็กดี แม้จะกวนตีนบ้าง แต่ถ้ามึงไม่จริงจัง กูว่าอย่าเลย สงสารน้องมัน”
เห็นกูเป็นคนยังไง แล้วน้องมึงอะ มันจะสนใจกูรึเปล่าก็ยังไม่รู้ แล้วอีกอย่าง ไม่ใช่กวนตีนบ้าง มันกวนตีนมากต่างหาก
“กูกำลังพิสูจน์อยู่ แต่กูว่ากูได้คำตอบแล้ว”
“ยังไง ไอ้คำว่าพิสูจน์ของมึงเนี่ย แล้วได้คำตอบคืออะไร”
“คำตอบคือ ใช่”
“ห่า กูจะรู้เรื่องกับมึงมั้ย”
“ก็มึงโง่ไง”
“สัด กูจริงจัง”
“เออ กูคิดว่ากูชอบมัน แล้วผู้ปกครองอย่างมึง จะทำยังไงกับกู”
“จริงดิ ห่า แล้วกูจะไปทำอะไรมึงได้ แต่ถ้ามึงหลอกน้องกู กูก็จะเอาเรื่องมึง”
“แล้วน้องมึง มันจะสนใจกูง่ายๆรึไง”
“ไม่รู้เหรอ มึงออกจะหล่อ เก่ง รวยซะขนาดนี้ แต่ก็ไม่แน่ น้องกูยิ่งแปลกๆอยู่”
“…”
กูยิ่งกลัวๆเรื่องความแปลกของมันอยู่
“ถ้ามึงจริงจัง กูก็เอาใจช่วย มีอะไรบอกกูได้”
“เออ ขอบใจมึง”
ผมเริ่มแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองก็ตอนที่ ไอ้เตี้ยมันยืนคุยกับลุงรหัสมันที่หน้าร้านเหล้า เอาจริงๆ ผมได้ยินหมดแหละว่าพวกมันคุยอะไรกัน ไอ้เตี้ยวันนี้มันไม่ค่อยเมา ตอนไอ้แทนถามมันเรื่องผม ดูมันไม่ได้แสดงความรังเกียจอะไร มันบอกไม่ได้เกลียดผม และ ไม่กลัวผม ความจริงมันไม่เคยกลัวผมเลยเถอะ มันออกจะกล้างัดข้อกับผมด้วยซ้ำ ตัวเล็กแต่ซ่า
ไอ้เตี้ยมันน่ารัก ไม่ใช่หน้าสวยนะ แต่มันดูเป็นธรรมชาติดี นิสัยออกจะเรื่อยๆ เฉื่อยๆ แต่เวลามันกินมันจริงจังนะ (-_-) แล้วก็เวลาเล่นบอล มันตั้งใจเล่น ตอนที่ผมส่งบอลให้มันยิง มันทำเต็มที่เลย น่าจะเป็นคนที่เวลาได้ทำสิ่งที่ชอบแล้วตั้งใจมากๆ เช่นเรื่องกิน เรื่องเล่นเกม อ่านการ์ตูน อะไรพวกนี้ หึ คิดผิดหรือคิดถูกวะที่ไปหลงชอบมัน เฮ้ออออ
กูลงทุนไลน์ไปหาไอ้เต้ขอรูปที่มันอัพแล้วถามถึงรูปอื่นๆ เผื่อมันถ่ายไอ้เตี้ยไว้อีก มันก็ส่งมาให้อีก 1 รูปเป็นรูปเซลฟี่มันกับไอ้เตี้ยข้างสนาม กูตัดมึงออกจากรูปได้มั้ย ห่าเกือบเต็มจอ เห็นไอ้เตี้ยนิดเดียวเอง ไอ้เตี้ยมันยิ้มหน้าบานมาก สงสัยดีใจที่ยิงประตูได้ น่ารักชิบหาย
TheGun
ไอ้เตี้ย ตื่นยัง
มีน
ซื้อข้าวมาให้กูที่ช็อปหน่อย
MarchMeen
เพิ่งตื่น
TheGun
ตื่นสายนะมึง จะเที่ยงแล้ว
ซื้อข้าวมาให้กูหน่อย
MarchMeen
ไอ้เต้ไม่อยู่
พี่มึงไม่มีปัญญาหากินเองรึไง
TheGun
กูไม่มีเงินสด
MarchMeen
เหอะ! พี่มึงจะกินอะไร
TheGun
คะน้าหมูกรอบ ไอ้แทนเอา ข้าวผัดทะเล
MarchMeen
เออๆ รอก่อน
เกือบชั่วโมงก็เห็นไอ้เตี้ยมันเดินหน้าบูดเข้ามาที่ช็อป พร้อมกับข้าวกล่อง 3 กล่อง หน้ามันมีเหงื่อไหลซึมท่าทางจะร้อนจัด
“เอ้า ข้าวได้แล้ว”
“เออ ขอบใจ”
“ไอ้น้องมีน มึงมาไงอะ กูไม่ได้ยินเสียงรถเลย”
ไอ้แทนถามหลานรหัสมัน
“เดินมาดิพี่ ไอ้เต้ไม่อยู่ มันไปส่งไอ้ดีนที่หอ”
“อ้าว แล้วมึงไม่มีรถเหรอ”
ผมถามมันบ้าง
“ไม่มีดิ กูขับรถยนต์ไม่เป็น มอไซค์ก็ไม่ได้เอามาจากบ้าน”
“แล้วไม่บอกกู”
“กูบอกแล้วว่าไอ้เต้ไม่อยู่”
“อ่อ โทษที”
สงสารมันเลย มันคงเดินมาจากหอมันที่หน้ามอ นั่นสิ ว่าทำไมมันนานจัง
“อืม ไม่เป็นไร กูก็หิวเหมือนกัน อ๊ะ อันนี้ของพี่มึง อันนี้ของพี่แทนนะ”
แล้วมันก็นั่งกินข้าวของมัน ข้าวผัดหมูไม่ใส่ผัก กินแต่ของแบบเดิมๆ
“เดี๋ยววันหลังกูสอนขับรถ”
“หือ พี่มึงสอนกู แต่กูก็ไม่มีรถอยู่แล้วป่ะ”
“เอารถกูไปใช้ได้”
“พวกมึงสองคน เข้าโหมดโลกส่วนตัวกันรึไง”
ไอ้แทนมันแทรกขึ้น ห่า เดี๋ยวไก่ตื่น
“ยังไงอะพี่”
เออ ยังดีที่ไอ้เตี้ยมันโง่
“เหอะ กูว่ายากแล้วมึง ไอ้ปืน”
สัด ให้กำลังใจกูเหลือเกิน
“มึงกินๆไปเถอะ อย่าไปฟังมัน”
“อ้าว นั่นพี่กูอะ”
เออ กูไม่ใช่พี่สายรหัสมึง แต่กูก็ไม่อยากเป็นพี่มึงอยู่แล้ว
แล้วเราก็นั่งกินข้าวกล่องจนหมด ผมจ่ายตังค่าข้าวมันไป แต่มันจะไม่เอา
“มึงเอาไปเถอะน่า วันหลังค่อยเลี้ยงกูใหม่”
“เออ ก็ได้”
“มึงจะกลับหอเลยรึเปล่า”
“กลับดิ ต้องกลับไปซักผ้า”
“อ่อ เดี๋ยวไปกับกู กูก็จะกลับคอนโดเหมือนกัน”
“อืม”
เรานั่งเงียบมาในรถ อาจจะเป็นเพราะไม่รู้จะคุยอะไรมั้ง แต่ก็อยากชวนมันคุย
“ที่กูบอกจะสอนขับรถให้ กูพูดจริงนะ มึงอยากเรียนรึเปล่า”
“อืม ก็อยากเรียนนะ ถ้าเป็นจะได้เอารถที่บ้านมาขับ”
“หลังแข่งบอลก็ได้ แล้วก็รถอะ ถ้ามึงขับเป็นแล้ว มาเอาของกูไปใช้ได้ กูให้ยืม”
“พี่มึงไม่กลัวกูขับไปชนใครตายรึไง”
“ไม่กลัวคนอื่นตาย แต่กลัวมึงเจ็บ”
เฮ้ย พลั้งปากไป ไก่ตื่นรึยังหว่า
“อือ ถ้าขนาดนั้น รถคงพังยับอะ ไม่ต้องโดนชนเจ็บตายหรอก โดนพี่มึงกระทืบก็ตายแล้ว”
เฮ้อ ยัง มันยังไม่รู้เรื่อง
แล้วนี่เห็นกูเป็นอันธพาลหรือไง
หลังจากแวะส่งมันที่หอ ก็กลับคอนโด ว่าจะอาบน้ำโกนหนวดซักหน่อย หนวดเคราเริ่มรุงรังแล้ว ไอ้เตี้ยมันถึงได้คิดว่าเป็นพวกอันธพาล ผู้ชายตัวใหญ่ๆ หน้าโหดๆ ผมเผ้าหนวดเครารุงรัง เสียภาพพจน์หมด
///////////////////////////End ปืน///////////////////////////////////
จบตอนที่ 6
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pig4:
o13
-
o13
-
โกนหนวดโกนเครา ปืนจะแปลงโฉมแล้ว
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 7 : สวนทุเรียนไอ้มีน (ครึ่งแรก)
หลังจากไอ้พี่ปืนมาส่งผมที่หอ ผมก็โทรหาพี่ธันพี่ชายผม จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้คุยกันบ่อยนะ สัปดาห์ละครั้งเห็นจะได้ ไม่รู้ดิ ธรรมดาก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่สนิทกันนะ ผมไม่ค่อยมีความลับกับพี่มันซักเท่าไร แต่มันน่าจะรู้เรื่องของผมทุกเรื่องแหละ
หลังจากพ่อแม่เสียชีวิต เอ่อ พ่อแม่ผมประสบอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิตทั้งคู่ ตอนที่ผมอยู่ ม.5 ตอนนั้นพี่ธันมันอายุ 27 ปี พี่มันเลยลาออกจากบริษัทที่พี่มันทำงานอยู่ แล้วกลับมาดูแลคนงานในสวน บ้านผมปลูกยางพารา มีซัก 100 ไร่ได้ แล้วก็มีสวนทุเรียน สวนมังคุดแล้วก็ผลไม้อื่นๆอีก 30 ไร่ มีคนงาน 10 คน
บ้านผมเป็นบ้านแบบแนวบ้านสวน 2 ชั้น มีระเบียงยื่นไปในสระน้ำ มีพื้นที่รอบๆบ้านหลายไร่อยู่ พี่มันชอบปลูกผักไว้กินเองแล้วก็เอาไว้แจกคนงาน พี่มันสร้างห้องแถวให้คนงานอยู่ เกือบ 10 ห้อง แบ่งเป็น 2 โซนคือสวนยาง กับสวนทุเรียน
พี่ธันมันเรียนจบเกษตร เหมือนมันรู้นะว่าต้องกลับมาดูแลงานที่สวน มันเป็นคนแข็งแรงตัวใหญ่ น่าจะเท่าๆพี่แทนแทนได้ รูปร่างมันเหมือนพ่อ ส่วนผมได้แม่มาเต็มๆ ยังดีที่สูง 170 เซ็น เพราะแม่ผมสูงไม่ถึง 160 เซ็นเลย ว่าแล้วก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย หลังจากแข่งบอลแมทที่ 2 คงต้องกลับบ้างแล้วแหละ เดี๋ยวไอ้รถถัง แมวที่บ้านจะจำหน้าผมไม่ได้ บ้านผมก็มีหมานะ หลายตัวด้วยไอ้พี่ธันมันเลี้ยงไว้เฝ้าสวน
“โหล พี่ธัน”
[เออ มึงเป็นไง บ้านช่องไม่ไม่กลับเลยห่า ไอ้รถถังมันจะงัดห้องเข้ามานอนกับกูอยู่แล้ว]
“พี่มึงก็ให้มันนอนด้วยสิ มันเหงา ตอนกูอยู่กูยังให้มันนอนด้วยเลย”
[ไม่เอาหรอก ขนติดผ้านวมกูตายห่าเลย แล้วมึงจะกลับวันไหน]
“เสาร์นี้กูมีแข่งบอล น่าจะเสาร์หน้าแหละ”
[เออ แมวมึงมันจะจำหน้ามึงไม่ได้อยู่แล้ว]
“พี่จะเอาอะไรมั้ยจะได้แวะซื้อไป”
[เออ แวะซื้อเก้าอี้พับ แบบที่กูชอบนั่งมาให้หน่อย ตัวเดิมมันหัก เดี๋ยวกูโอนตังไป]
“เอาตังกูนี่แหละ ไม่ต้องโอนมาหรอก”
[ตังมึง มึงก็เก็บไว้ใช้ อย่าเรื่องมาก เดี๋ยวกูโอนไป]
“เออๆ แค่นี้”
[อย่าห่วงแต่เล่นเกมนะมึงอะ]
ผมกดตัดสาย ห่า มันเริ่มจะเทศกูอีกแล้ว บ่นกูจริงจังเลย ทำไม่ไม่หาเมียซักทีวะ เผื่อมันจะลืมๆบ่นกูมั่ง อ่อ เดี๋ยวตอนกลับบ้าน ต้องเอาไอ้ปืนใหญ่ไปแนะนำให้ไอ้รถถังรู้จักซะหน่อย
“ไอ้เต้มึงกลับบ้านมั้ยเสาร์หน้าอะ”
หลังจากที่ผมยืนคุยกับพี่ธันที่ระเบียงเสร็จก็เข้าห้องมาถามไอ้เต้มันกลับมาจากส่งไอ้ดีน แล้วมันก็นอนไถมือถือมันอยู่บนเตียง
“กลับ แต่กูว่าจะกลับวันศุกร์เย็น ต้องขอพี่แทนหยุดซ้อมบอลซักวัน”
“เออ กูกลับด้วย พี่กูบ่นชิบหายที่กูไม่กลับบ้าน”
“แล้วเย็นวันศุกร์มึงไม่ซ้อมบอลเหรอ”
“ไม่อะ เดี๋ยวกูบอกพี่แทนเอง”
“เออ พวกพี่ๆแม่งโหดชิบหาย แต่ถ้ามึงขอ อาจจะง่าย”
ง่ายเชี่ยไร แต่ละคนจะกินหัวกูอยู่แล้ว
วันจันทร์พวกเราเด็กวิดวะก็เข้าเรียนตามปกติ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยตื่นสายแล้วนะ เพราะตั้งนาฬิกาปลุกด้วย เอาจริงๆกูตื่นเองไม่ได้
“ไอ้มีน ศุกร์หน้ามึงจะกลับบ้านเหรอวะ”
ไอ้ดีนขี้เสือก ถามทันทีหลังจากจบคลาสแล้วอาจารย์ออกจากห้องไป
“เออ ทำไมมึงจะไปด้วยรึงไง”
“กูไปได้เหรอ กูอยากไป ได้ยินว่าบ้านมึงมีสวนทุเรียน”
“มึงไปรู้มาจากไหน”
กูว่ากูยังไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลยนะ
“ไอ้เต้บอก”
อ่อ ไอ้ตัวการ ขายเรื่องที่บ้านกูอีกแล้ว
“ถ้ามึงอยากไปกูก็ไม่ติดอะไร แต่บ้านกูอยู่ห่างจากตัวเมือง 30 โล อยู่หน้าเขา มึงอยากไปปะล่ะ”
“จริงเหรอ แล้วมีคลื่นมือถือมั้ยอ่ะ”
‘ผัวะ’
“ไอ้มีน มึงตบหัวกูไมอ่ะ เจ็บสัด”
“นี่มันสมัยไหนแล้ว มึงยังโง่อยู่อีก”
ไอ้เต้มันหัวเราะใหญ่ ห่า จะเล่าเรื่องบ้านกูก็เล่าไม่หมด
“เออ บ้านไอ้มีนมันอยู่หน้าเขาจริงๆ แถวบ้านมันมีกระต่ายป่ากับลิงด้วย กูเคยเจอ”
“จริงดิ ห่า กูอยากไป กูชอบกินทุเรียน ขอกูไปด้วย”
ไอ้ดีนมันเป็นคนจังหวัดน่าน ได้ยินว่าบ้านมันอยู่ในเมือง มันคงตื่นเต้นที่จะได้ไปบ้านเที่ยวบ้านนอกแล้วมันก็ชอบกินอะไรหวานๆ มึงนี่สายเขียวเปล่าวะ
“เออๆ”
ผมตัดรำคาญ มันอยากไปก็ให้มันไป
และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง บอลแมทที่ 2 เราชาววิดวะ แข่งกับทีมครุศาสตร์ ที่เอาชนะวิทยามา 3-0 วันนี้พี่แทนมันวางแผนการเล่นแบบ 4-4-2 กะให้กองกลางไปช่วยกองหน้าทำประตูเพราะครุ น่าจะบุกขึ้นหน้ามาบ่อยๆแน่ พี่แทนแกดึงพี่ปี 2 ขึ้นมาช่วยที่กองหน้าอีกคน
“วันนี้กูว่าครุน่าจะบุกหนักอยู่ เพราะเรามันแชมป์เก่า ไอ้ตูนมึงไปช่วยไอ้ปืน ไอ้เต้กับไอ้น้องมีนวันนี้ต้องมึงเต็มที่นะ”
พี่ตูนคือพี่ปี 2 ที่ถูกส่งไปเล่นกองหน้า
“ได้พี่ พวกมึงคอยรับลูกที่กูส่งให้แล้วกัน”
พี่แกหันมาบอกผมกับไอ้เต้
“ได้พี่”
“ไอ้เตี้ย ถ้ามึงไม่ไหว บอกกู กูว่าคราวก่อนมึงดูเหนื่อยๆ”
“กูไม่เป็นอะไรหรอกน่า กูถึกจะตาย”
ไอ้พี่มันมันเดินมาข้างๆตอนนี่ทีมวิศวะกำลังเดินลงสนาม
“อ้ายย พี่ปืน เบอร์ 0 ½ หล่อจังเลยค่า”
“หันมาหน่อยค่ะ พี่ปืนสุดหล่อ”
“น้องเต้เบอร์ 20 น่ารักที่สุด ขอหอมแก้มหน่อยค่า”
“พี่แทน เบอร์ 1 อย่าทำหน้าโหดค่า เดี๋ยวไม่หล่อยิ่งกว่าเดิมนะค้า”
เสียงประจำ ที่เก่า เวลาเดิม แก๊งค์อีพี่เจสซี่ แต่พี่มึงกล้าแซวพี่แทนเนอะ สงสัยยังไม่เคยตาย
“อ่อ ครับ เอาไมค์เลยมั้ยครับ สาวๆปี 2 เป็นพิธีกรแทนผมเลยมั้ย รู้จักนักบอลกันทุกคนแล้วนี่ครับ”
สังสัยพี่พิธีกรแกจะงอน เพราะทีมพี่เจสซี่เล่นประกาศชื่อนักบอลพร้อมเบอร์เสื้อกันซะขนาดนั้น
เกมในสนามเริ่มขึ้น พี่ตูนดูเหมือนจะเล่นเข้าขาดีกับไอ้พี่ปืน แต่พี่มันก็แจกจ่ายบอลให้ผมกับเต้ตลอด ทีมครุต่างจากศิลปกรรมอยู่หน่อย ทีมนี้ดูตัวโตๆกันหลายคน รับส่งบอลก็ดูเหมือนจะแม่นกว่าศิลปกรรม เล่นเอาผมนี่หืดขึ้นคอตั้งแต่ 20 นาทีแรก ไอ้พี่ปืนมันส่งบอลมาให้ผมเลยลองยิง ฮ่วย ข้ามคานไปเขมรเลย เล่นไปได้ซักพัก ไอ้เต้มันก็ซัดประตูแรกให้วิศวะได้นำ มันดีใจจนแทบจะตีลังกา 3 ตลบ หลังจากนั้น ผมก็ส่งบอลให้ไอ้พี่ปืนยิงลูกที่ 2 ได้ พี่แกดูเหมือนชิลล์อ่ะที่เตะบอลเข้า หรือมันเป็นเรื่องธรรมดาของพี่มึง ชินแล้วไรงี้ ห่า โคตรคูล ผมมัวแต่ยืนงงๆ จู่ๆก็ล้มลงโครมที่พื้นสนามเลย ฮ่วย ใครชนกูอีกแล้ววะ
“เฮ้ยไอ้มีน…”
“ไอ้เตี้ย เป็นไงมึง”
เจ็บแขนว่ะ
“โอย”
กรรมการเป่าฟาล์ว ไอ้พี่ปืนพยุงผมเข้าข้างสนาม พี่มันทำท่าจะไม่กลับเข้าไปเล่นจนพี่แทนต้องมาตาม
ไอ้ดีนลงสนามแทนผมไปแล้ว ทีมหน่วยพยาบาลเข้ามาดูแขนผม
“แขนน้องไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวพี่ก็ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ก่อน แต่นิ้วโป้งนี่อาการหนัก ต้องพาไปโรงพยาบาลแล้วแหละ แต่ต้องประคบน้ำแข็งก่อน”
“เหรอพี่ เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน”
พี่รหัสกูนั่งดูอยู่ข้างๆ สมกับเป็น ผู้ดูแลนักกีฬาจริงๆ
“มึงเดินไหวมั้ย กูช่วยพยุง”
กูเจ็บที่มือ ไม่ใช่ขา แล้วกูก็ยังไม่ได้เป็นง่อย แต่อาจจะพิการ
พี่รหัสกูช่วยพี่ทีมพยาบาลพยุงผมขึ้นรถพยาบาล ผมเดินไหวนะ ขาไม่ได้เจ็บเลย ตอนล้มผมเอาไหล่ซ้ายลง แขนเลยกระแทกพื้น นิ้วกูเป็นอะไรวะ ต้องตัดเลยมั้ย กูไม่อยากพิการอ่ะ
“นิ้วผมเป็นอะไรอะพี่ ต้องตัดทิ้งมั้ย”
ห่ากลัวชิบหาย ลืมเจ็บเลย มันชาๆนะตอนนี้
“เฮ้ยไม่ขนาดนั้น น้องตลกนะเราอะ น่าจะแค่ซ้นๆหรือกระดูกร้าวนิดหน่อยเอง”
พี่ทีมพยาบาลแกว่า อ้าวกูนึกว่าต้องตัดทิ้งซะอีก
“มึงเจ็บมากมั้ย ให้กูถือน้ำแข็งให้มั้ย”
พี่รหัสกูใจดีจริงๆ หลังจากนั้นผมไปถึงโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่บอกว่าน่าจะกระดูกร้าว ต้องเอกซเรย์ดู พี่ออมก็นั่งรอที่หน้าห้องเอกซเรย์ ผลปรากฏว่านิ้วผมกระดูกหัก ปีนี้กูว่ากูดวงซวยจริงๆแหละ แล้วหมอก็เข้าเฝือกดามนิ้วให้ผม เจ็บชิบหาย เกิดมาไม่เคยกระดูกหักเลย หมอให้พัก 3 สัปดาห์ ไม่ใช่ให้หยุดเรียนนะ ให้หยุดใช้แรงมือซ้ายอะ แม่งนึกว่าให้หยุดเรียนแอบดีใจเก้อ บอลคงแข่งเสร็จแล้ว ไม่รู้ผลเป็นไง ไม่มีกูเล่นอาจจะแพ้ก็ได้นะ เพราะขาดคนเก่งอย่างกูไป
ออกมาจากห้องหมอก็เห็นนักบอลเกือบทั้งทีมยืนอยู่หน้าห้อง หน้าตาพวกมึงน่ากลัวอะ เด็กๆงี้แอบหลังผู้ปกครองกันเป็นแถว พวกมึงจะมาปล้นโรงพยาบาลกันเหรอ
“เป็นไงไอ้น้องมีน ได้ยินว่ามึงเจ็บนิ้ว”
ลุงรหัสหน้าโหดกูยิงคำถามเป็นคนแรก
“ไอ้มีน นิ้วมึงอะ ต้องตัดทิ้งมั้ยอะ กูไม่อยากมีเพื่อนนิ้วพิการนะ”
สัด ห่วงกูมั่งมั้ยไอ้เต้ มึงเพื่อนกูปะเนี่ย
“ไอมีนขอกูดูหน่อย เจ็บมั้ยมึง”
พี่รหัสผมที่นั่งเฝ้าหน้าห้องมาตั้งแต่ต้นถาม นี่ก็จะตอบคำถามใครก่อนดี
“ไอ้มีน เงียบทำไม สมองมึงกระทบกระเทือนเหรอ”
‘ผัวะ’
เสียงกูโบกหัวไอ้ดีนครับ ห่า พูดแต่ละอย่าง
“มึงเป็นไงมั่ง เจ็บมากรึเปล่า”
อุ๊ย เสียงไอ้พี่ปืน ทำไมเสียงพี่มันฟังดูนุ่มจัง แถมยังทำหน้าเหมือนหมาหงอยเลย บอลแพ้เหรอ
“เจ็บ หมอบอกว่ากระดูกหัก ต้องเข้าเฝือกไว้ 3 สัปดาห์ แล้วผลบอลเป็นไง”
คำตอบของกูน่าจะตอบคำถามทุกคนได้นะ
“3-0 เราชนะขาดลอย”
ไอ้เต้มันบอก ผมพยักหน้าหงึกๆ
“งั้นเรียบร้อยยัง กระเป๋าเสื้อผ้ามึงกูเก็บมาให้แล้วอยู่ในรถไอ้ปืน เดี๋ยวกูไปเอามาใส่รถไอ้เต้ให้”
พี่แทนแกช่วยหยิบกระเป๋าผมมาด้วย ก็ดี ได้ไม่ต้องเข้ามออีก
“ขอบคุณพี่ ไปไอ้เต้กลับ กูหิวข้าวว่ะ”
พอซาเจ็บ ท้องก็หิวพอดี ต้องแวะกินข้าวหน้าหอก่อน
“ไม่ต้องไอ้แทน เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง”
ไอ้พี่ปืน พี่มึงจะไปทำไม ยังไงกูก็กลับกับไอ้เต้อยู่แล้วมั้ย
“ได้พี่ เดี๋ยวผมจะได้ไปส่งไอ้ดีนเลย”
ไอ้ดีนมันทำหน้างงๆ หอไอ้ดีมันถึงก่อนอยู่แล้วเปล่าวะ
ผมทำท่าจะค้าน แต่ไอ้เต้มันก็พูดขึ้นก่อน
“เดี๋ยวกูแวะเอาซีดีที่หอไอ้ดีนด้วย จะได้ไม่เสียเวลามึงพักไง”
อ่อ มันมีเหตุผลที่ฟังขึ้นอยู่
“ไป ไอ้เตี้ย หิวไม่ใช่เหรอมึง”
ไอ้พี่ปืนมันเดินนำหน้าไป
พอถึงที่รถพี่มันเปิดประตูรถให้กูขึ้นด้วย นี่มึงตัวจริงมั้ยเนี่ยหรือใครปลอมตัวมา
“มึงอยากกินอะไร”
พอยู่ในรถพี่มันก็หันมาถาม
“เดี๋ยวกูแวะซื้อข้าวกล่องหน้าหอก็ได้”
ตอนนี้กูหิว กินอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ
“เดี๋ยวกูพาไปร้านที่เรากินคราวก่อนก็ได้ เอามั้ย”
จริงดิ กูชอบนะ ร้านนั้นปลากระพงทอดน้ำปลาอย่างเด็ดเลย
“…”
อืม มันไกลเหมือนกันนะ นั่งรถจากนี่น่าจะเกือบครึ่งชั่วโมง
“กูเลี้ยงเอง”
“ก็ได้”
ทนหน่อยแล้วกันเพื่อของอร่อยและของฟรี
“แล้วมึงเจ็บมากรึเปล่า”
“เจ็บดิ แต่ตอนนี้ไม่ค่อยแล้ว แล้วใครยิงลูกที่ 3 อ่ะ”
ผมถามถึงผลบอลที่เป็น 3-0 เพราะก่อนที่ผมเจ็บทีมเรายิงไปได้ 2 ลูก
“กูยิงเอง”
“เหรอ พี่มึงเก่งว่ะ ยิงได้ 2 ลูกเลย”
Rrrrrrrrrrrrr
ไลน์กลุ่มสายรหัสผมดังขึ้น
AeAe
ไอ้น้องมีนเป็นไงมึง กระดูกนิ้วหักเหรอ
ThanThana
ช่ายพี่ ต้องเข้าเฝือก 3 สัปดาห์
ออมสิน
น่าสงสารน้องมัน
ThanThana
ไอ้น้องมีนอยู่มั้ยมึง
MarchMeen
อยู่พี่ เจ็บชิบหาย
AeAe
เออๆ เดี๋ยววันหลังกูเลี้ยงเหล้า
ออมสิน
หมอห้ามมันกินเหล้านะพี่เอ้
ThanThana
กินเหล้าจะทำให้หายเร็วขึ้นมึงไม่รู้เหรอไอ้ออม
MarchMeen
จริงดิพี่ หายเร็วจริงเหรอ
ออมสิน
ไอ้มีน มึงอย่าแกล้งโง่ กูรู้ว่ามึงรู้
AeAe
555+
“มึงคุยกับใคร”
เสียงพี่ปืนมันถามกู
“พี่สายรหัสกูดิ พี่ออม พี่เอ้ พี่แทน พี่มึงมีไรอ่ะ”
“คุยอะไร”
“พี่เอ้ชวนกินเหล้า”
“ไอ้เตี้ย หมอต้องห้ามมึงกินเหล้าแน่นอน ใช่มั้ย”
“…”
พี่มึงรู้ได้ไง เข้าห้องตรวจกะกูรึไง
“เออ กูไม่กินหรอก พี่มันชวนขำๆน่า จะถึงยังกูหิวจะแย่แล้ว”
โอ๊ะ ผมเห็นป้ายร้านด้านหน้าไหวๆแล้ว แหมทำยังกะกูเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย กูแค่นิ้วหักเหอะ
พอเข้ามาร้านพี่มันก็พาไปนั่งที่ซุ้มเดิม ที่เราเคยนั่ง ส่งสัยมันจะชอบตรงนี้จริงๆ
“เอ้าสั่ง เอาตามที่มึงชอบเลย”
“ได้เหรอ กูเกรงใจอะ”
หน้าผมมันคงดูตอแหละอ่ะ พี่มันเลยทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเลย
“เหอะ มึงเคยเกรงใจกูรึไง”
“…”
ผมก็ไม่ขัดสัทธา สั่งมาหลายอย่างเลย เอาแต่ของที่ผมชอบ ก็พี่มึงบอกเองนี่ แล้วกับข้าวก็มาเสิร์ฟ สาวเสิร์ฟคนเดิม ยังตามมาแอบมองไอ้พี่ปืนอีก แต่พี่มันไม่สนใจ
“พี่มึงๆ สาวเสริ์ฟคนนั้นมาแอบดูพี่มึงอีกแล้วอ่ะ”
“กินๆไปมึง อย่าพูดมาก”
เหอะ แต่ปลากระพงนี่ตักยากนะ ปกติกูใช้ทั้งช้อนและส้อมตักอ่ะ ตอนสั่งกูก็ลืมคิด
“เดี๋ยวกูตักให้”
โอ๊ะ พี่มันใจดีอีกแล้ว ตักให้กูด้วย รู้สึกว่าวันนี้มันดูอ่อนโยน แปลกๆ แล้วมันก็ตักนู่นนั่นให้ผมกิน สบายเลย จะเป็นง่อยก็ทีนี้แหละ
หลังจากินข้าวเสร็จพี่มันก็มาส่งที่หอ เปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นไอ้เต้นอนฟังเพลงอยู่
“เป็นไงมึง ไปเดทถึงไหนมา เพิ่งจะกลับ”
“เดทเชี่ยไร ไปกินข้าวมา ท้องกูจะแตกแล้วเนี่ย”
“เดทครั้งเดียว ท้องเลยเหรอมึง”
“เดี๋ยวกูถีบ เพลงเปิดดังๆดิ กูฟังด้วย”
ไอ้เต้มันเปิดเพลงพี่ตูน ผมก็ชอบฟังอยู่เหมือนกัน
---> มีต่อครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
---> ต่อตอนที่ 7 : สวนทุเรียนไอ้มีน (ครึ่งแรก)
เวลาอาบน้ำลำบากชิบหาย ถอดเสื้อก็ยาก ต้องระวังคอเสื้อเกี่ยวนิ้วที่หักอีก เจ็บสัดๆเลย เวลากินข้าวก็ยาก ต้องสั่งอะไรที่มันกินง่ายๆ กูต้องกินข้าวผัดเกือบทั้งสัปดาห์ ฮ่วย
ไอ้พี่ปืนมันก็ไลน์มาถามนะว่ากินข้าวยัง ยังเจ็บนิ้วอยู่มั้ย เกือบจะไลน์มาวันเว้นวันแล้ว สงสัยอยากตามให้ไปซ้อมบอล กูก็กลัวโดนไล่ออกเหมือนกันแหละ แต่กัปตันทีมให้กูหยุดไง
บอลก็ไม่ได้ไปซ้อม 2 วันแล้ว พี่แทนบอกว่าให้ผมหยุดซ้อมก่อน เพราะว่าจะแข่งก็อีกนาน วันนี้วันพฤหัสแล้วเดี๋ยวว่าจะเข้าไปช็อปพี่มัน จะไปบอกมันเรื่องกลับบ้านแล้วก็ขอให้ไอ้เต้ด้วย วันนี้ผมกับไอ้เต้มาฮอนด้า แจ๊ส สีเหลืองอ๋อยของไอ้ดีน ห่า เลือกสีรถไม่เข้ากับหน้ามึงเลย มันบอกว่ามันเกิดวันจันทร์ต้องสีเหลือง กูก็ต้องสีแดงเลยดิ กูเกิดวันอาทิตย์อ่ะ เพราะรถไอ้เต้เสือกยางรั่ว มันเอาเข้าอู่อยู่ ก็อู่พี่เอ้แหละ แต่ผมยังไม่เคยไปเลย
“หวัดดีพี่”
ผม ไอ้ดีน ไอ้เต้ทักทายพี่แทนที่นั่งกินวาฟเฟิลชาเขียวอยู่หน้าช็อป พี่มึงกินอะไรไม่ปรึกษาเพื่อนเลย
“เออดี มาๆ กินวาฟเฟิลกันเดี๋ยวกูไปหยิบให้”
หน้าอย่างพี่มึงน่าจะกินขนมทองหยิบทองหยอดมากกว่า แถวบ้านกูมีขายเยอะ หรือขนมหม้อแกงก็ได้
“กินๆ พี่ กำลังหิวเลย”
ไอ้ดีนสายแดกของหวาน รีบนั่งลงทันที ไอ้สายเขียวปี๋เสือกขับรถสีหลืองอ๋อย
“เอาดิพี่ แล้วพี่ปืนอะ”
ไอ้เต้มันหันไปถามหาลุงรหัสมัน ตั้งแต่มาถึงผมก็ยังไม่เห็นพี่มันเลย
“มันกลับบ้านไปช่วยงานบริษัทพ่อมัน แต่เดี๋ยวมันจะเข้ามาเอาไอแพดมัน มันลืมไว้”
ไอ้พี่ปืนนี่มึงเป็นเจ้าพ่อแอปเปิ้ลรึไง ทั้งมือถือ ทั้งไอแพด
“ไอ้น้องมีนมึงเอามั้ยวาฟเฟิลอ่ะ”
“ไม่เอาพี่ แต่ผมคิดว่าพี่จะชอบทองหยิบทองหยอดซะอีก”
ผมยิ้มกวนๆให้พี่มัน
“มือเจ็บยังเสือกกวนตีน กูอินเตอร์เว้ยกินวาฟเฟิล กินพิซซ่า”
ไอ้ 2 ตัวนั่นก็นั่งขำตัวโก่ง มึงขำกูหรือขำพี่แทนเอาดีๆ
เสียงรถเข้ามาจอด เป็นรถไอ้พี่ปืนมันมาแล้ว มันเปิดประตูรถลงมา เฮ้ยๆ รองเท้าหนัง เฮ้ยๆกางเกงสแลค เฮ้ยๆ เสื้อสูทแต่มันไม่ได้ผูกเนคไทด์นะ โอ้โห โคตรเท่ พี่มันยังใส่แว่นกันแดดด้วย แต่มันไม่ได้ใส่ต่างหู ใจผมเต้นแรงมากอ่ะ เหมือนมันจะระเบิดออกมาเลย ให้ตายสิ กูจะเป็นลม
“โอ้โห พี่ปืน เหมือนนายแบบเลยอ่ะ โคตรหล่อเลยพี่”
หลานรหัสพี่มันชม
“จริงพี่เหมือนคริส แฮมเวิดเลยอะ เท่สัด”
ไอ้ดีนมึงดูหนังมากไปมั้ย
พอนึกได้ผมก็รีบหุบปากที่ค้างอยู่ทันที
“เป็นไงไอ้เตี้ย กูหล่อมั้ย แล้วนิ้วมึงเป็นไงมั่ง”
มันเดินมาถามผมแล้วถอดแว่นกันแดดออก
“…อืม ก็งั้นๆ ส่วนนิ้วยังเจ็บๆอยู่”
กูพยายามพูดให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด ห่า กูจะล้มอยู่แล้ว พี่มันหลี่ตามอง ไม่เชื่อกูอีก
“ไง เสี่ยปืน เต็มยศเลยนะมึงวันนี้”
พี่แทนมันถามเพื่อนมัน ขณะวางกล่องขนมวาฟเฟิลลง
“กูไปคุยกะลูกค้าแทนพ่อกูมา”
อ่อ พี่มันไปทำงาน
“พี่ปืนทำไมถามแต่ไอ้มีนมันอะ”
ไอ้ดีนหน้ามึน มึงยังไม่เลิกเสือก
“เรื่องของกู”
จบมั้ยมึง
“เอ่อ พี่แทนพรุ่งนี้ผมจะกลับบ้าน แต่ต้องกลับกับไอ้เต้ ให้มันหยุดซ้อมวันนึงได้มั้ยพี่”
“ผมด้วยพี่ ผมจะไปเที่ยวบ้านไอ้มีน”
ไอ้ดีนขาเสือกมันจะไปเที่ยวสวนทุเรียนด้วย
“เออ ได้สิ ว่าแต่มึง ไอ้น้องมีน บ้านมึงมีอะไรน่าเที่ยว”
“มีขนมทองหยิบทองหยอดพี่”
“สัด ยังไม่เลิกนะ เดี๋ยวกูก็ไม่ให้หยุดซ้อมเลย”
ไอ้เต้เริ่มทำหน้าเลิ่กลั่ก ห่า ขี้เกียจซ้อมดิมึงอ่ะ
“ก็มีสวนทุเรียน สวนมังคุดอะพี่ ตอนนี้กำลังออกลูก แล้วก็มีบ่อปลานิล”
“เฮ้ยน่าสน ไปมั้ยไอ้ปืน กูอยากกินทุเรียนว่ะ”
พี่มึงนี่สายเดียวกับไอ้ดีนเลยนะ
“เอาดิ เอารถกูไปก็ได้ เดี๋ยวกูเอาเต็นท์ไปนอนด้วย”
ไอ้พี่ปืนอาสาเอารถมันไป จริงๆพี่มึงก็นั่งกันแค่ 2 คนมั้ย แหม ทำเป็นอาสา
“ตกปลาได้มั้ยวะไอ้น้องมีน”
“ได้พี่ ปลาบ่อพี่ผมเลี้ยงเอง”
“เฮ้ยๆ ดี ทำปลาเผากินกัน”
ไอ้ดีนมึงนี่เริ่มจะเป็นสายแดกเหมือนกูแล้ว
“งั้นพรุ่งนี้เลิกเรียน เจอกันที่หอผมแล้วกันพี่”
ไอ้เต้มันสรุป เฮ้อ บ้านกูต้องต้อนรับเด็กวิศวะตัวควายๆตั้ง 4 คนเลย ไหนๆก็ไหนๆชวนพี่รหัสกูอีกคนดีกว่า
[โหล ไอ้มีน ว่า?]
“พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้าน ไอ้ดีน แล้วก็พี่แทน ไอ้พี่ปืนจะไปเที่ยวด้วย พี่จะไปด้วยมั้ย”
[เฮ้ยจริงดิ อยากไป แต่บ้านมึงมีอะไรเที่ยววะ]
“เป็นบ้านสวนผลไม้ มีบ่อปลา ตกปลาได้ พี่ไปมั้ย”
[ไปๆ กูชอบตกปลา เดี๋ยวกูเอาเบ็ดตกปลาไป]
“ที่บ้านผมก็มี แต่พี่เอาไปเพิ่มก็ได้ เผื่อไม่พอ”
[เออๆ แค่นี้ เดี๋ยวกูไปหาก่อน ไม่รู้เอาไว้ไหน]
พี่มึงไม่ค่อยบ้าเห่อเลย
“พี่ๆ เดี๋ยวผมให้ไอ้เต้แวะรับที่หอพี่แล้วกัน”
[เออๆ กูลืมเรื่องรถเลย ห่า]
ก็พี่มึงบ้าเห่อจะไปหาเบ็ดตกปลาไง ลืมเรื่องรถลาเลย เดี๋ยวต้องได้นั่งรถตู้ไปเองหรอก เออ เกือบลืมเดี๋ยวต้องโทรบอกพี่ธันว่าจะมีเพื่อนไปเยี่ยมบ้านเป็นฝูง เดี๋ยวพี่แกตกใจ แล้วไอ้รถถังกูไม่ตกใจแย่เหรอวะ มันยิ่งกลัวคนแปลกหน้าอยู่
วันนี้ไอ้ดีนไม่เป็นอันเรียนแล้วครับ อยากกินปลาเผาจัด มึงตกปลาเป็นรึเปล่าไอ้เด็กในเมือง พูดถึงแต่ทุเรียนกับปลาเผาทั้งวัน
“ห่า ไอ้ดีน ถ้ามึงยังไม่หยุดพูด กูจะจับมึงไปเผาแทนแล้วนะ”
ไอ้เต้มันก็ชักรำคาญไอ้ดีนแล้วเหมือนกัน
“เออ สัด ก็กูชอบกินอ่ะ แต่กูตกปลาไม่เป็นหรอกนะ ไม่เคยตกเลย”
กูว่าแล้วเชียว
“เออกูลืมบอก พี่ออมเขาจะไปด้วย พี่เขาตกปลาเป็น”
“พี่รหัสมึงไปด้วยเหรอ”
ไอ้เต้มันถามผม ผมเห็นมันแอบยิ้มนะ ผมว่าจะถามมันอยู่
“กูเห็นมึงแอบยิ้มตอนที่กูบอกว่าพี่ออมไปด้วย มึงคิดยังไงกับพี่รหัสกู”
“เฮ้ย ไอ้เต้มึงชอบพี่เขาเหรอ”
ไอ้ดีนมึงดูบรรยากาศด้วย สัด กูจริงจัง ผมโบกหัวมันไปทีนึง
“สัด กูโดนอีกแล้ว ว่าไงไอ้เต้”
“เออ กูก็ชอบๆพี่เขาอยู่ ว่าจะลองจีบ”
“เฮ้ยจริงดิ แต่พี่เขาก็น่ารักนะ ถ้ากูหล่อกูก็จีบ”
ไอ้ดีน นี่มึงรู้สภาพหน้าตามึงด้วยเหรอ โห สงสารเลยสัด ผมลูบหลังให้กำลังใจมัน
“อะไรมึงไอ้มีนตบหัวแล้วลูบหลังกูเหรอ”
กูเห็นใจมึงหรอก
พอตอนเย็น รถไอ้พี่ปืนมันก็มาจอดหน้าหอพักผม พี่มันเปลี่ยนเป็นเสื้อ กางเกงบอลแล้ว แถมยังคีบอีแตะมาอีก พี่แทนใส่เสื้อยืด กางเกงบอล เตรียมลุยกันเลยนะ แต่จะว่าไป กว่าจะถึงบ้านผมก็น่าจะมืดแล้ว
เราเอารถไปกันสองคัน รถพี่ปืนกับไอ้เต้ ผมกับไอ้ดีนไปรถไอ้เต้ ส่วนพี่ออมพี่แทนว่าเดี๋ยวให้ไอ้พี่ปืนจอดรับ เอ้า เริ่มเดินทางได้ เลทส์โกทูเพชรบุรี ผมบอกไอ้แทนให้แวะซื้อเก้าอี้พับแบบที่พี่ธันสั่งที้รานข้างทางแล้วก็เดินทางต่อ ไอ้พี่ปืนมันจอดรอ มันคงไม่รู้ทาง
พอถึงบ้านไอ้เต้มันก็แวะเข้าบ้านไปเอาเบ็ดของมันแล้วตรงไปยังบ้านผมเลย มึงจะไม่อยู่คุยกะพ่อแม่มึงเลยรึไง ห่วงเที่ยวมากกว่าพ่อแม่มึงอีก จะว่าไปมันเคยไปบ้านผมหลายครั้งแล้วนะ ไปตกปลา แล้วไอ้เต้มันชอบกินมังคุดมากกว่าทุเรียนอีก
ถึงบ้านผมก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม พี่ธันเกือบจะนอนแล้ว แกเดินลงมาเปิดประตูรั้วให้ สมุนพี่ธันเห่าไล่คนแปลกหน้ากันใหญ่ พวกมึงทำหน้าที่ได้ดีมาก เดี๋ยวแจกกระดูกไก่คนละอัน
“เอ่อ ทุกคน นี่พี่ธัน พี่ชายผม”
“แล้วนั่น พี่แทน พี่ปืน พี่ออม รุ่นพี่กู เสื้อเหลืองๆนั่นไอ้ดีน เพื่อนกูเอง”
มึงยังคงคอนเซ็ปเหลืองอ๋อยของมึงอยู่นะ
“สวัสดีคร๊าบบ”
“เออดี เข้าบ้านก่อน หมาเห่าหนวกหูชิบหาย”
เป็นไงพี่กู หน้าโหด น่ากลัวกว่าพี่ๆมึงอีกนะ หรือไม่ใช่ว่ามันหาเมียไม่ได้ แต่ไม่มีใครเอามันเปล่าวะ
“ครับ รบกวนด้วยพี่”
พี่แทนผู้นำกลุ่มวิดวะหน้าโหด พูดด้วยความมีมารยาทที่สุด
“ไอ้มีน มือมึงเป็นไง ไปทำอีท่าไหนถึงได้นิ้วหัก”
พี่ธันมันถาม จริงๆผมก็เล่าให้มันฟังแล้วแหละ
“มันเป็นอุบัติเหตุ ฝั่งนั้นก็คงไม่ได้ตั้งใจ”
พี่แทนมองหน้าพี่ปืน ไมอ่ะ มีเรื่องไรกันรึเปล่า
“เออๆ กูก็ว่างั้น มึงยิ่งซุ่มซ่ามอยู่”
สัด ว่ากูต่อหน้าคนอื่น เสียภาพพจน์ที่มีอยู่น้อยๆของกูหมด
“แล้วพวกมึงกินอะไรกันมายัง”
พี่ธันหันไปถามพวกรุ่นพี่ผม
“ยังเลยพี่ พี่ออมตอบ”
พี่แกมองหน้าพี่ออมแบบอึ้งๆ
“อ้าวกูนึกว่าผู้หญิง คิดว่าไอ้มีนพาแฟนมาด้วยซะอีก”
อ้าวพี่มึง เดี๋ยวโดนโบก แต่พี่ออมทำหน้าแหยๆ แกคงไม่กล้าโบก
“เดี๋ยวไปกินราดหน้า กูให้คนทำไว้เยอะอยู่ น่าจะพอพวกมึงกิน”
บ้านผมเป็นบ้านไม้ 2 ชั้นปูนเปือย แบบที่อยู่ในสวน ชั้นล่างเป็นห้องโล่ง มีโต๊ะและเก้าอี้หกตัว ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง อีกฟาก มีโซฟาตั้งอยู่หน้าทีวี ครัวแยกออกไปอยู่ด้านนอก ชั้นล่างมีห้องน้ำ 1 ห้อง ห้องส้วม 1 ห้อง ชั้น 2 เป็นห้องนอน 3 ห้อง ห้องของพ่อกับแม่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ใช้แต่ยังมีเตียงนอนอยู่ ห้องผมแล้วก็ห้องพี่ธัน มีห้องน้ำห้องส้วมอีกย่างละห้อง ตอนที่สร้างบ้านแม่บอกว่าจะได้ไม่ต้องแยกกันอาบน้ำ แย่งกันขี้ เออ ดีมั้ยล่ะแม่ผม
พี่ธันแกตักราดหน้าทะเลแจกทุกคน ส่วนของผมพี่มันเลือกแต่หมูมาให้ รู้ใจกูจริงๆ
“ไอ้มีนจานมึงไม่มีกุ้งเลย มึงเอาของกูมั้ย”
ซาบซึ้งน้ำตาไหล ไอ้ดีนจะให้กุ้งกู นี่มึงไม่สังเกตุเลยเหรอว่ากูสั่งแต่ข้าวผัดหมูกินตลอดอ่ะ สัด
“ไอเตี้ยมันไม่กิน กุ้ง”
ไอ้พี่ปืนพูดขึ้น พี่ธันหันควับไปมองไอ้พี่ปืน แล้วหันอีกควับมามองที่ผม เดี๋ยวคอพี่มึงก็เคล็ดหรอก
“เหรอ ออ นั่นสิเห็นมึงกินแต่ข้าวผัดหมูไม่ใส่ผัก กูคิดว่ามึงแค่ไม่กินผัก แล้วคะน้ามึงกินเหรอ ให้กูก็ได้นะ”
มึงช่างมีน้ำใจล้นเหลือนะไอ้ดีน
“กินๆของมึงไปเหอะ เรื่องเยอะจริง”
มันทำปากจู๋ น่ารักตายห่ามึง
“เดี๋ยวพวกมึงจะนอนกันยังไง ไอ้เต้กับไอ้หน้าแหลมนอนห้องไอ้มีนมั้ย ส่วนรุ่นพี่มึง 3 คน นอนห้องว่างข้างๆห้องมัน”
ไอ้หน้าแหลมคือ ? ไอ้ดีน 555+ พี่กูตั้งชื่อให้ โคตรขำอะ
“ผมเอาเต็นท์มา”
พี่ปืนมันว่า
“เออ นอนในบ้านก่อน มันดึกแล้ว จะไปหาที่กางเต็นท์ก็ลำบาก”
“ตามนั้นแหละครับ”
พี่แทนว่า ผมว่าไอ้พี่ปืนมันหน้าบูดหน่อยๆ
“กูหน้าแหลมเหรอวะ”
ไอ้ดีนมันหันมาถามไอ้เต้เมื่อแยกย้ายเอาของเข้ามาเก็บในห้องผม
“อืม ก็นิดนึง มึงก็อย่าไปขัดพี่ธันเขาแล้วกัน น่ากลัวนะมึง เด็กแว้นแถวนี้แม่งไม่กล้ากับพี่แกหรอก กลัวพี่แกจับทุ่มกันทั้งนั้น”
มึงเห็นพี่กูเป็นเฮอร์คิวลีสรึไง
“เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อนแล้วกัน”
ผมเหนียวตัวชิบหาย วันนี้อากาศโคตรร้อนอะ แต่พอมาบ้านไม่ค่อยร้อนมากนัก
“เออ เดี๋ยวกูขี้ก่อน”
“ไอ้เต้มึงนี่ลำไส้ตรงรึไง กินแล้วก็ขี้อ่ะ”
“สัดไอ้ดีน ฉลาดหูปรกเลยนะมึงอ่ะ”
ไอ้ดีนมันยิ้มคิดว่าไอ้เต้ชม มันด่าว่ามึงหูปรกเหมือนหมาต่างหาก
ผมออกมาจากห้องน้ำ ก็ออกลงมาชั้นล่างตามหาไอ้รถถัง มันยิ่งกลัวๆคนอยู่ หายไปไหนวะเนี่ย
“รถถัง อยู่ไหน ออกมาเร็ว”
“ไอ้รถถัง กูซื้อขนมมาให้ ออกมาเร็วๆ”
ผมซื้อขนมแมวเลียเก็บไว้ตอนจะกลับบ้าน ไอ้พี่ธันอย่าหวังว่ามันจะซื้อขนมให้ไอ้รถถังกิน ผมเก็บไอ้รถถังมาจากข้างถนนตอนมันตัวเล็กหน้าซื่อๆ ตอนนี้ตัวยังกะควาย มันเป็นแมวส้มหน้าหล่อที่ชอบไปตีกับแมวหนุ่มบ้านอื่นประจำ หน้างี้เยินกลับมาทุกที ไม่รู้ว่าแพ้หรือชนะ แต่มันเป็นหมันนะ ผมจับมันตอนตั้งนานแล้ว ค่าทำหมันแพงชิบหาย
‘หง่าว’ อ้าวมาแล้ว มันแอบนอนอยู่ที่โซฟานี่เอง
“มานี่มา กินขนมเร็ว ผอมลงรึเปล่ามึงเนี่ย ห่วงเที่ยวไม่ยอมแดกข้าวรึไง”
‘หง่าว’
มันขึ้นมานอนบนตักผม อ่อยังไม่ลืมกูสินะ ผมแกะขนมให้มันกิน แกะด้วยปากนะ เท่สัด มือเสือกเจ็บ แต่ไอ้รถถังมึงนี่น่าจะหนัก 6-7 โลได้เลยนะเนี่ย มันชอบนั่งตักผม นั่งนานจนตะคิวกินเลย ยังไม่ได้เอามันไปแนะนำตัวกับไอ้ปืนใหญ่เลย
“ทำอะไรมึง”
เฮ้ย ตกใจหมด ไอ้พี่ปืนมาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง ถึงจะเป็นบ้านกูก็เถอะ
“พี่มึง กูตกใจหมด คิดว่าผีซะอีก”
“ผีห่าอะไรจะหล่อขนาดนี้”
พี่มึงเป็นคนหลงตัวเองเหรอ กูว่าตอนที่เจอพี่มันแรกๆไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า
“มึงเลี้ยงแมวด้วยเหรอ น่ารักเนอะ”
แมวกูเท่หรอกไม่ได้น่ารักซักหน่อย
“อืม มันชื่อรถถัง”
พี่มันทำท่าจะอุ้มไอ้รถถัง
“เฮ้ย ไอ้พี่ปืน ระวังมันข่วนมันไม่ชอบคนแปลกหน้า”
“กูลองอุ้มก่อน”
พี่มันก็อุ้มไอ้รถถังไปวางบนตักมัน พี่มันนั่งอยู่ที่โซฟา
หืม ไอ้รถถังมันกรนใหญ่เลย ท่าทางจะสบาย อ้าวไอ้นี่ แปรพักตร์ซะแล้ว กูพี่มึงนะ
“พวกมึงยังไม่นอนกันรึไง”
ไอ้พี่ธัน ทีพี่มึงยังไม่นอนเลย
“ยัง เดี๋ยวกูจะไปนอนแล้ว รอไอ้รถถังมันกินขนมอยู่”
“มึงอะ ไอ้หน้าหล่อ ไปนอนได้แล้วจะเที่ยงคืนแล้ว”
“ครับ”
หืมพี่มันพูดครับด้วย
“เอาไอ้รถถังมา ให้มันนอนห้องกู เดี๋ยวเห็นคนเยอะแล้ววุ่นวายอีก”
ห๊าว ผมก็ง่วงแล้วนะ ไปนอนดีกว่า ป่านนี้ ไอ้ 2 ตัวนั่นหลับไปแล้วมั้ง
~~~~~~ในค่ำคืนที่ฟ้านั้นไม่มีดาวอยู่ตรงนี้ ฉันยังคงก้าวไป~~~~~~
/////////////Part ปืน ///////////////
การแข่งบอลแมทนี้เกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น ไอ้เตี้ยมันโดนนักเตะทีมครุชนล้ม จริงๆแล้วฝั่งนั้นมันก็คงไม่ตั้งใจ แต่ผมนี่สิ อารมณ์เดือด อยากจะไปดูมันที่โรงพยาบาล แต่ต้องแข่งบอลให้จบแมท ด้วยอารมรณ์โมโหเลยบุกหนัก ยิงเข้าประตูไปอีกลูก สะใจดี หลังจากแข่งบอล ผมไปดักรอไอ้คนที่ชนไอ้เตี้ยมัน ถึงมันจะได้ใบเหลือง ทำให้ทีมเราได้เตะฟรีคิกแต่ผมก็ยังไม่หายโมโห
ไอ้แทนมันเห็นผมหายออกมา ก็เดินตามมาดู ผมกระชากคอเสื้อไอ้นั่นเตรียมจะชกหน้ามันอยู่แล้ว แต่ไอ้แทนมาห้ามทัน ไอ้นั่นมันก็หน้าซีดเลยนะ มันก็ขอโทษขอโพยใหญ่ มันคงไม่ตั้งใจจริงๆ แต่ผมหน้ามืดไง โมโหจนหน้ามืด กลัวไอ้เตี้ยมันเจ็บหนัก
“ห่า ใจเย็นดิวะมึง มึงไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ”
“ก็ไอ้เตี้ยมันเจ็บ”
“เออ กูก็สงสารน้องมัน แต่ไอ้นั่นมันก็ขอโทษแล้วไง ดูๆไปแล้วมันก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก”
“เออ กูรู้ แต่กูก็ยังโมโหไม่หาย”
“เดี๋ยวไปเยี่ยมมันโรงพยาบาล ไอ้ออมมันบอกว่า น้องมันนิ้วหัก ต้องเข้าเฝือก”
น้องไอ้แทนมันคงโทรมารายงาน
“เหรอ”
“ได้หายซ่าแน่ทีนี้ ไปมึง ไปเยี่ยมมันกัน”
พอไปถึงโรงพยาบาลก็เห็นมันเดินออกมาจากห้องตรวจ น่าสงสารเห็นหน้ามันซีดๆ เลยพาไปเลี้ยงข้าว มันมือเจ็บนะ แต่ยังแดกได้เยอะเหมือนเดิม สั่งแต่ของกินที่กินยากๆ เช่น ไก่ทอด ปลาทอด ผมก็ตักให้มันกิน เห็นมันกินแล้วก็อิ่มแทนจริงๆ น่ารักชิบหาย
เย็นวันพฤหัสไอ้เตี้ยมันแวะมาช็อปกับเพื่อนมัน ผมก็เพิ่งกลับจากคุยกับลูกค้า เลยใส่สูท ไอ้เตี้ยมันมองผมปากอ้าตาค้างเลย หลงสเน่ห์กูรึ่เปล่าวะ กูก็รอให้หลงจะแย่อยู่แล้ว พอเดินเข้าไปใกล้ๆ มันดูมันหน้าแดงๆนะ พูดอ้ำๆอึ้งๆ กูพอจะมีโอกาสมั้ยนะ กูนี่ก็ทำเป็นเด็กมัธยมมีปั้ปปี้เลิฟไปได้ กรรมของกูจริงๆ
“ไงมึง กูเห็นไอ้น้องมีนมันตาค้างเลย เวลามองมึงอะ พอจะมีหวังมั่งมั้ย”
“เฮ้อ พูดยาก มันดูมึนๆ งงๆ ยังไงก็ไม่รู้”
วันนี้เป็นวันศุกร์ เรานัดกันว่าจะมาเที่ยวบ้านไอ้เตี้ยกัน เห็นว่าบ้านมันเป็นสวนผลไม้ ไอ้แทนมันชอบกินทุเรียน แต่กูนี่เกลียดกลิ่นมันโคตรอ่ะ ปกติผมก็ไม่ค่อยเลือกกินนะ อะไรก็กินได้ แต่ทุเรียนนี่ขอบาย พอมาถึงบ้านมันเจอพี่ชายมันมารออยู่ที่รั้วแล้ว สงสัยได้ยินเสียงหมาเห่า พี่มันหน้าโหดสัด ตัวใหญ่กว่ากูอีก ดูแล้วหน้าดุๆพอกับไอ้แทน แต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก มันมองน้องไอ้แทนบ่อยๆ แต่หลังจากนั้นผมก็รู้แล้ว่าเพราะอะไร พี่มันคิดว่าน้องไอ้แทนเป็นแฟนกับไอ้เตี้ย คิดได้นะ เดี๋ยวฟ้าผ่าตาย ไอ้เตี้ยมันต้องเหมาะกับกูนี่ เฮ้อ กูก็ฝันไป ไอ้เตี้ยมันยังไม่รู้เลยมั้งว่ากูจีบมัน
ตอนกินราดหน้า พี่ไอ้เตี้ยมันจ้องหน้ากูแปลกๆ แล้วเมื่อกี๊อีก ดูเหมือนจะไล่กูให้รีบมานอน กูอุตสาห์ผูกมิตรกับไอ้รถถังได้แล้วเชียว เข้าทางพี่ไม่ได้ก็ต้องเข้าทางแมว แต่ดูเหมือนว่าจะแห้วแดก กากจริงวะกู เฮ้อ
////////////End ปืน////////////
จบตอนที่ 7
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 7 : สวนทุเรียนไอ้มีน (ครึ่งหลัง)
หลังจากเมื่อคืนที่ผมพาเพื่อนและรุนพี่จากมหาวิทยาลัยมาเที่ยวบ้าน ผมก็ตื่นตั้งแต่เช้าไม่ใช่ว่าตื่นเองหรอกนะ ไอ้พี่ธันมันมาพังประตูปลุก แม่งประตูห้องเกือบจะหลุดออกมาแล้ว ไอ้สองตัวเพื่อนผมนี่มันนึกว่าฟ้าผ่ากลัวกันจนหัวหด แล้วพวกเราก็ต่อแถวเข้าห้องน้ำ ห้องส้วมกันไป กว่าจะครบคน ก็เล่นเอาผมท้องร้องจ๊อกๆแล้ว
วันนี้อาหารเช้าเป็นข้าวต้มฝีมือแม่ครัวที่เป็นคนงานที่บ้านผม อร่อยนะ แต่ละคนแดกกันคนละ 2-3 ถ้วย ไอ้พวกนี้ถ้าพามาบ่อยๆ บ้านผมคงจนแน่
“เดี๋ยวพวกมึงจะไปทำอะไรกันต่อ”
พี่ผมถามขึ้นหลังเรากินข้าวต้มหมดหม้อแล้ว
“กูว่าจะพาเดินสวนผลไม้ก่อนแล้วค่อยไปตกปลากัน”
ผมวางแผนไว้ว่าจะพาพวกมันไปเดินสวนก่อน เพราะช่วงเช้าอากาศยังไม่ร้อนมาก
“เออดีๆ กูอยากไปดูต้นทุเรียน แล้วตอนนี้มีให้กินมั้ย”
ไอ้ดีนสายแดกของหวานถามขึ้น
“มี เห็นพี่กูว่าพอหากินได้ เดี๋ยวมันให้คนงานดูให้”
“กูอยากไปกินในสวนอะ”
เรื่องมากนะมึงอะ
“อย่าเรื่องมากมีให้กินก็บุญแล้ว”
ไอ้เต้มันได้พูดแทนผมทุกอย่างแล้ว
“พี่ 3 คนว่าไง เอาตามที่ผมว่ามั้ย”
ผมหันไปถามรุ่นพี่ทั้ง 3 คน เผื่อพวกพี่มันอยากทำอย่างอื่น
“เอาตามนั้นแหละ ช่วงบ่ายค่อยไปตกปลา”
ไอ้พี่ปืนมันว่า
“ก็ดีเหมือนกันเผื่อตอนเย็นเราจะได้กินปลาเผา”
พี่แทน พี่มึงก็เห็นกับเพื่อนมึงตลอดแหละ ไม่เคยเห็นจะขัดมันได้ซักที
“ดีๆ ผมเอาเบ็ดตกปลามาจากบ้านด้วย”
พี่ออมผู้ชื่นชอบการตกปลาเห็นด้วย สรุปเอาตามที่ผมเซ็ตเลยนะ
จริงๆแล้วในสวนผมมีผลไม้หลายอย่างนะ แต่ตอนนี้ที่ออกลูกมีทุเรียน มะม่วง และมังคุดของโปรดผม พอมาถึงสวนไอ้ดีนกับไอ้เต้วิ่งไปดูตรงนั้นตรงนี้เหมือนเด็กๆเลยครับ
“พงกมึง 2 ตัวระวังลูกทุเรียนมันจะหล่นใส่กระบาลแยก”
“ก็กูตื่นเต้นอะ ไม่เคยเห็นต้นทุเรียนที่ออกลูกเยอะๆแบบนี้”
อืมไอ้เด็กในเมือง
ผมเห็นพี่แทนกับพี่ออมเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูป ต่างกับไอ้พี่ปืน มันเดินชิลล์ๆไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ยังกะพระเอกเอ็มวี เท่ฉิบหาย
เราก็เดินดูไปเรื่อยๆ คนงานในไร่ก็เก็บมะม่วงสุกปากตะกร้อ มาส่งให้ผม 4-5 ลูกพร้อมกับมีดปอกผลไม้ พี่รหัสผมอาสาปอกให้ได้กินกัน หลังจากนั้นไปเก็บมังคุดมากินกัน เก็บเอาสดๆจากต้นเลย กินกันไปจนกะเพาะเกือบแตก
“พี่กูไลน์มาบอกว่าเก็บทุเรียนได้ 2-3 ลูกว่ะ”
ผมหันไปบอกไอ้นักเลงทุเรียนดีนที่มันอยากกินจัด
“จริงดิกูอยากกิน”
“เออๆ กูก็อยากกิน”
พี่แทนผู้ที่ชื่นชอบทุเรียนเหมือนกัน แต่หน้าตาไม่ให้เลย อย่างพี่มึงน่าจะชอบกินลูกตะขบนะกูว่า พวกเราเลยเดินเข้าบ้าน ยังดีที่สวนผลไม้อยู่ไกล้บ้านนะ ถ้าไปสวนยาง เดินไปไม่ไหวต้องนั่งรถกันเลย แต่ไม่ค่อยมีใครอยากไปสวนยางหรอก เพราะมันกินไม่ได้ไง เพราะพวกเราเป็นสายแดก
พอมาถึงโรงจอดรถหน้าบ้าน ลุงคนงานกำลังแงะทุเรียนเลยครับ ผมนี่ขออยู่ห่างๆแล้วกัน ไม่ค่อยชอบกลิ่นทุเรียนสุกซักเท่าไร ผมไม่ชอบกินทุเรียนครับ แต่ที่บ้านปลูกทุเรียนขาย แล้วผมก็หันไปเห็นไอ้พี่ปืน มันก็ไม่เข้าไปใกล้ๆ บริเวณที่ไอ้พวกนั้นรุมอยู่
“พี่มึงไม่เข้าไปกินทุเรียนเหรอ”
“กูเกลียดกลิ่นมัน กูไม่ชอบกิน”
“จริงดิ เหมือนกูเลย กูก็ไม่ชอบกิน”
“ทำไมอะ บ้านมึงปลูกเองแท้ๆ”
“กูเกลียดกลิ่นมัน ได้กลิ่นแล้วเวียนหัว”
“หึ หน่อมแน้มอีกแล้วมึง”
“เหอะ”
กูขี้เกียจเถียงกับมัน
“…แต่ก็น่ารักดี”
“ห๊ะ พี่มึงพูดว่าอะไรนะ”
“ก็บอกว่ามึงน่ารัก”
อ๋อย ใจกูสั่น กูจะเป็นลมตั้งแต่ยังไม่ได้กลิ่นทุเรียนเลย
“บ้าเหรอ กูหล่อต่างหาก”
กูอายไม่รู้ว่าว่าจะเอามือไปวางที่ไหนเลยสบัดไปมา ฉิบหายเจ็บนิ้วที่เข้าเฝือกขึ้นมาซะงั้น
“อ๊ากก”
เชี่ยเจ็บหลัง ไอ้รถถังมันกระโดดเกาะหลังกู เล็บมันจิกเข้าไปในเสื้อยืดกูเลย
“ไอ้รถถัง ลงไปเลยมึง ห่า เจ็บฉิบหาย”
ผมทำท่าจะเอี้ยวตัวไปจับมัน มือเอื้อมไม่ถึงครับ
“เดี๋ยวกูช่วย มานี่มา กวนตีนนะมึง แต่น่ารักเหมือนเจ้าของมัน”
พี่มันกระซิบที่ข้างหู ขนลุกเลยสัด ใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา
“มะ ไม่ใช่ กูไม่ได้น่ารักซักหน่อย”
“น่ารัก”
ห่า ไอ้พี่ปืนทำไมพี่มึงต้องย้ำบ่อยด้วย พักนี้มันชมกูบ่อยจัง
“ไอ้มีน มึงเป็นอะไร หน้าแดง เป็นไข้เหรอ”
พี่ธัน ห่า กูยิ่งไม่ค่อยมีสติอยู่ ถูกผู้ชายชมว่าน่ารัก
“เปล๊า กูไม่ได้เป็นอะไร”
“เหรอ เฮ้ยไอ้รุ่นพี่ มึงชื่อะไรนะ กูขอคุยด้วยหน่อย”
พี่มันชี้ไปที่ตัวเอง ก็มีพี่มึงอยู่คนเดียวแหละ ตรงนี้อะ
“ปืน…”
“เออ ไอ้ปืน ตามกูมา”
พี่ธันมึงจะทำอะไรพี่มัน จะตีกันเปล่าวะ แล้วถ้าจะตีกันมันเรื่องอะไรหล่ะ
หลังจากนั้นไอ้พวกนั้นโม่ทุเรียนลงท้องจนหมด ไอ้พี่ปืนก็เดินมาสมทบ มันคุยกับพี่ธันหลายนาทีอยู่นา แต่ผมไม่ได้ยินเสียง เลยไม่รูว่าพวกพี่มันคุยอะไรกันแต่เห็นพวกพี่มันจ้องหน้ากันอยู่เป็นพัก ถ้าเป็นปลากัดนี่ท้องไปแล้ว
“พี่ธัญคุยอะไรกับไอ้พี่ปืนอ่ะ”
ผมยื่นหน้าไปเสือกกับพี่ชายที่กำลังเดินเข้ามา
“ไม่มีอะไร กูก็แค่ถามความประพฤติของมึง”
“อ๋อ กูเป็นเด็กดีจะตาย พี่มันฟ้องอะไรพี่มึงรึไง”
“เปล่ามันว่ามึงเป็นเด็กดี”
โกหกกูเปล่าวะ แม่ง มันยิ่งขี้แกล้งกูอยู่ แต่มันชมกูน่ารัก โอ้ย ใจเต้นตึกตัก
“แล้วพี่มันพูออะไรอีก”
“เปล่า ไปแดกข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเพื่อนมึงก็แดกกันหมดหรอ”
“เออๆ”
ผมก็ไปกินข้าวกลางวัน ห่า เหลือหมูทอดให้กูหน่อยเดียวเอง แต่ไอ้พี่ปืนก็เอาจานใส่หมูทอดมาให้เพิ่ม สงสัยมันเก็บไว้ให้ผม
“ขอบคุณ”
ผมขอบคุณพี่มันเบาๆ ง่ะ ยังเขินไม่หายเลย สัด กูเป็นอะไรวะเนี่ย
ช่วงบ่าย ทุกคนก็เตรียมอุปกรณ์ตกปลา มาพร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ่อปลา บ้านผมก็เลี้ยงไก่ด้วยนะ ขาดก็แต่หมูนี่แหละ แทบจะไม่ต้องซื้ออะไรกินเลย
แต่ละคนเตรียมกันมาแน่นมาก ไอ้พี่ปืนมึงเอาเก้าอี้ตกปลามาเลยเหรอ จริงจังสัด
“เชร็ด กูตกได้แล้ว แม่งตัวใหญ่โคตร”
พี่แทนตะโกนร้องดีใจยี่งกว่าถูกหวยรางวัลที่ 1 อีก
“ผมยังตกไม่ได้เลยอ่ะ”
พี่ออมบ่นกระปอดกระแปดที่ยังตกไม่ได้ซักตัว
“ฮึบ เฮ้ยกูตกได้แล้ว ตัวใหญกว่าพี่แทนอีก”
ไอ้เต้อวดปลานิลตัวใหญ่ที่มันตกได้ ไอ้นี้มันตกปลาเก่ง เพราะมันมาตกบ่อยๆ
“เออ ตัวใหญ่จริง เย็นนี้เราจะได้กินปลาเผาตัวใหญ่ๆกัน”
ไอ้ดีน มึงนี่สายแดกอย่างเดียวไม่มีปัญญาตกนะ
ไอ้พี่ปืนมันนั่งตกชิลล์ๆ แต่ก็ได้หลายตัวนะ ถึงจะตัวไม่ใหญ่เท่าไอ้เต้ ไม่ขี้อวดเลย โคตรคูลอ่ะ
พอถึงตอนเย็นเราก็เตรียมทำปลาเผากัน พี่ธันเลยไปขอยืมเตาถ่านสำหรับเผาปลาของลุงคนงาน พร้อมกับไปซื้อถ่านมาให้ ช่างเป็นพี่ชายที่ดีจริงๆ และนอกจากจะเผาปลากินกันแล้ว แม่ครัวก็ยังเตรียมทำไก่บ้านต้มน้ำปลากับหมูมะนาวมาเพิ่มให้อีก 2 ถาด เล่นกินกันเป็นถาดๆเลยทีเดียว แต่ผมก็ขอให้แม่ครัวช่วยทอดปลานิลกรอบๆให้ผม 2 ตัว ผมไม่ชอบกินปลาเผา ผมว่ามันเหม็นคาว
“ไอ้เต้มึงก่อไฟได้มั้ย เดี๋ยวกูเผาเอง”
พี่แทนหันไปถามไอ้เต้
“ได้ดิพี่ผมทำประจำ มาทำกินที่นี่บ่อยๆ”
ไอ้เต้มากินเบียร์ที่นี่บ่อยๆ พี่ผมก็ขี้เมานะ แต่มันคอแข็ง
หลังจากนั้นพวกขี้เมา ก็กระดกเบียร์ กระดกเหล้าดื่มแทนน้ำกัน หันไปอีกที ไอ้พี่ปืนมันกางเต็นท์แล้ว มี 2 เต็นท์ ของพี่แทนอีกหลังนึง มันเอากีต้าร์ออกมาเล่นด้วย เท่สัดอีกแล้ว มีอะไรที่พี่มันทำไม่ได้บ้างวะเนี่ย
“เอ้า ใครอยากร้องเพลงมาได้เลย ไอ้ปืนมันเล่นอย่างเดียวไม่ร้อง”
“ไอ้เต้มึงร้องเพลงพี่ตูนดิ”
ผมยุไอ้เต้ ไอนี่เสียงมันดี ร้องเพลงเพราะอยู่ ไอ้พี่ปืนก็เล่นกีตาร์ไป ไอ้เต้ก็ร้องเพลง ซักพักพี่แทนแกร้องบ้าง เป็นแนวเพื่อชีวิต เออดูเหมาะกะแกดี ไอ้พี่ปืนก็เล่นได้หมด เก่งฉิบหาย
“ไอ้น้องมีน มึงไม่ร้องเหรอ”
“ไอ้มีนมันเสียงเพี้ยนพี่ มันชอบร้องผิดคีย์อย่าให้มันร้องเลย สงสารคนฟังอ่ะพี่”
ผมเลยยันไอ้เต้ไปทีนึง ห่า ชอบเอาความจริงมาพูด
เกือบตี 2 ถึงได้แยกย้ายกันเข้านอน ไอ้ดีนกับไอ้เต้ขอนอนเต็นท์กับพวกรุ่นพี่ ผมกับพี่ออมเลยกลับเข้าห้องไปนอน
ตอนสายๆได้ยินเสียงไอ้รถถังเกาประตูแกรกๆเรียก สงสัยหิว พอเปิดประตูก็เห็นไอ้พี่ปืนยืนอยู่
“ปวดหัวรึเปล่า”
พี่มันถามผม
“เปล่า พี่มึงมีอะไรอ่ะ”
“กูคิดว่ามึงปวดหัว เลยเอายามาให้”
หูย หล่อเลยพี่มึง ใจกูนี่เอาอีกแล้ว เต้นแรงฉิบหาย
“เอ่อ กะ…กู ไม่ปวด เดี๋ยวไปเอาอาหารให้ไอ้รถถังก่อน”
แล้วก็จะอุ้มไอ้รถถังแต่ไม่ทันพี่มันอุ้มขึ้นก่อน แล้วเราก็เดินลงบันไดมา ผมเทอาหารให้ไอ้รถถัง แต่พี่มันยังนั่งเกาคาง จู๋จี๋อยู่กับไอ้รถถังอยู่เลย
ไอ้แมวกวนตีนไหนว่าหิว มาเกาประตูเรียก เห็นผู้ชายหล่อหน่อยไม่ได้ มึงเป็นตัวผู้ไม่ใช่รึไง
“อิจฉาไอ้รถถังเหรอ”
“ห๊ะ เปล๊า มึงมานี่ มากินข้าว ผอมลงนะมึงอ่ะ”
ผมขวักมือเรียกมัน มันจะรู้เรื่องกับกูมั้ย
‘หง่าว’
มันเดินมากินอาหาร สงสัยผมไม่อยู่เลยตรอมใจ ไม่ใช่แล้ว มันไม่ได้รักกูขนาดนั้นมั้ง
“มันน่ารักดีนะ น่ารักเหมือนมึงเลย”
พี่มันพูดแล้วยิ้มให้ ห่า ใจเต้นแรงอีกแล้ว พี่มึงอย่ายิ้มบ่อย กูจะตาย
“กูเคยบอกแล้วว่ากูไม่น่ารัก”
ห่า กูพูดเร็วจนลิ้นจะพันกันตาย
“พวกมึงทำอะไรกัน”
พี่กูมาขัดจังหวะอีกแล้ว เสียดาย เอ้ย ไม่ใช่
“เปล๊า!”
“ไอ้มีนไหนเมื่อคืนพวกมึงว่าจะไปน้ำตกกัน”
“เออใช่ๆ เดี๋ยวกูไปเตรียมตัวก่อน แต่ว่าเราจะไม่กลับมาบ้านแล้วนะ พี่ธันมึงไม่ไปจริงๆเหรอ”
“กูมีงาน พวกมึงไปกันเหอะ กลับดีๆหล่ะ”
“อืม”
หลังจากนั้นพวกเราทั้ง 6 คน ก็เก็บข้าวของแล้วมุ่งหน้าไปเที่ยวน้ำตก ตอนแรกผมเสนอให้ไปทะเลนะ แต่ไอ้พี่ปืนกับพี่แทนมันบอกว่าอยากไปน้ำตกมากกว่า เพราะพี่มันว่าทะเลคนเยอะ
พอเรามาถึงน้ำตก ก็เห็นว่าคนไม่เยอะมาก พวกเราก็หามุมที่ไม่ค่อยมีคนแล้วลงเล่นน้ำกัน น้ำเย็นใสสะอาด ผมเคยมา 2 ครั้งกับครอบครัว ปีนี้เป็นปีแรกนะที่ไม่ได้มากับครอบครัว แต่เป็นการมากับเพื่อน กับรุ่นพี่ มันให้ความรู้สึกแตกต่างกัน แต่ก็ดีไปอีกแบบ
พวกเราเล่นกันไปได้ซักพัก ก็ขึ้นมานั่งแถวโขดขิน พี่แทนบอกว่าคงต้องรีบกลับเพรากลัวรถติด ช่วงเย็นวันอาทิตย์ใครๆก็เข้ากรุงเทพ ผมเบื่อโคตรรถติดอ่ะ ปวดเยี่ยวนี่ลำบากฉิบหาย
“ไอ้เตี้ย เสื้อมึงบาง เอานี่ไปใส่”
พี่มันหยิบเสื้อบอลที่มันถอดก่อนลงเล่นน้ำยื่นให้ผม อิจฉา หุ่นดีฉิบหาย แล้วทำไมกูต้องใจเต้นแรงด้วยเนี่ย
“ไม่ต้อง เสื้อกูมีเดี๋ยวไปหยิบในกระเป๋าได้”
“เอาไปใส่เร็วๆ อย่าเรื่องมาก”
“เหอะ”
แต่ผมก็ต้องจำยอมเอามาใส่ เพราะพี่มันจ้องจนตาแทบถลนออกมาแล้ว ผมก็ถอดตัวที่ผมใส่อยู่ แล้วรีบใส่ตัวที่พี่มันให้ยืมอย่างรวดเร็ว ผมเห็นหน้าไอ้พี่ปืนมันตกใจมากเลยอ่ะ
“มึงจะถอดอะไรตรงนี้ ทำไมไม่ไปหาที่ถอดดีๆ”
“ห๊ะ แค่ถอดเสื้อมันจะเป็นอะไรก็กูเป็นผู้ชาย”
“เฮ้อ มึงนี่น้า ไม่รู้อะไรเล๊ย”
เออ กูไม่รู้ มันจะอะไรกันนักหนาวะ
ผมเบะปากให้พี่มัน
“เบะปากทำไม เดี๋ยวกูตีปากแตก”
“…”
ผมไม่พูดกับพี่มันแล้วครับ วุ่นวายกับกูฉิบหาย
แล้วพี่มันก็เดินไปที่กระเป๋าหยิบเสื้อมันมาใส่ แล้วทำไมไม่เอาตัวใหม่ให้กู กูใส่ของพี่มึงกูจะเป็นขี้กลากขี้เกลื้อนรึป่าวเนี่ย
หลังจากนั้น ก็เป็นอย่างพี่แทนว่ารถติดฉิบหาย ขนาดเราออกบ่าย 3 กว่าจะถึงหอผม ก็ปาเข้าไปเกือบ 3 ทุ่ม ธรรมดากูนั่งรถแค่ 3 ชั่วโมงกว่า นั่งหลับแล้วหลับอีกก็ยังไม่ถึง พอมาถึงผมก็รีบอาบน้ำ แล้วมานอนเล่นเกม ซักพักไอ้เต้ก็ไปอาบบ้าง พอมันอาบเสร็จก็กระโดขึ้นเตียงไถมือถือเล่นตามปกติของมัน
Rrrrrrrrrrr
ไอ้ดีนอัพเฟสครับ เป็นรูปพวกเราตอนตกปลา ตอนร้องเพลงแล้วไอ้พี่ปืนเล่นกีตาร์แล้วก็รูปตอนเราเล่นน้ำที่น้ำตกพร้อมแคปชั่นเสี่ยวๆของมันและแท็กทุกคนในรูป
‘บ้านสวนไอ้มีน ผู้ที่ไม่ได้มีดีแค่หน้าตา’
KengBB ไปไม่ชวนกูเลยกันเลย
AeAe@KengBB จริงไอ้พวกนี้ลืมพี่ลืมน้อง งดเลี้ยงเหล้า 3 เดือน
ThanThana@AeAe@KengBB โหพี่ ลงแดงตายกันเลยนะ
ThanThana@BudyDean ถ่ายรูปกูไม่หล่อเลย ไอ้ปืนเด่นคนเดียวเลย
PotePakorn@ThanThana จริงพี่ พี่ปืนกินเรียบทุกรูป
MarchMeen@BudyDean ถ่ายกูหล่อ ให้อภัยได้
Aomsin@MarchMeen กูว่าน่ารักมากกว่ามั้งมึงอ่ะ
TheGun อืม
MarchMeen@Aomsin พี่ก็เหมือนกันแหละ
ThanThana@TheGun อืม… คือ ?
TheGun@ThanThana เสือก
TheGun@ BudyDean อ่านแชทกูหน่อย
อืม ? อะไรของพี่มัน แล้วให้ไอ้ดีนอ่านแชทคือ? เหมือนคราวไอ้เต้อัพรูปเลย เอ๊ะ อะไรยังไง
“ไอ้ห่าดีน ถ่ายรูปกูไม่หล่อเลยอะ แต่พี่ออมน่ารักหว่ะ”
“หืม ไอ้เต้ มึงชมพี่เขาหลายทีแล้ว”
“กูว่า กูจะลองจีบพี่เขาว่ะ มึงว่าเขาจะโอเคมั้ย”
“กูจะไปรู้เหรอ เรื่องของมึง”
“แล้วเรื่องมึงกับพี่ปืนอะ”
“ระ…เรื่องอะไร”
ห่า กูจูนสมองไม่ทันเลย เล่นถามถึงพี่มัน
“มึงไม่คิดว่พี่มันทำตัวแปลกๆกับมึงรึไง พาไปกินข้าว มาส่งมึงที่หอ แล้ววันนี้กูเห็นพี่มันถอดเสื้อมันให้มึงใส่ด้วยอ่ะ”
“เปล๊า พี่มันกลัวกูเป็นหวัด เดี๋ยวไปซ้อมบอลไม่ได้ไง”
“ให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวท้องป่องขึ้นมาล่ะ”
“สัด เดี๋ยวกูโบก”
ผมทำท่าจะโบกมัน แต่มันนี่ไม่กลัวกูเลย หัวเราคิกคักใหญ่ ห่า เล่นเอากูเหงื่อตก เดี๋ยวทำกูนอนไม่หลับทำไง
จบตอนที่ 7
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 8 สวนทุเรียนไอ้มีน (ครึ่งหลัง ต่อ)
ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาก่อนนาฬิกาปลุกนิดหน่อย เมื่อคืนกลัวนอนไม่หลับ แต่ห่า กูหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าลืมชาร์ตมือถือ ไอ้เต้มันอาบน้ำแล้วครับ
“มึงนี่พัฒนานะเนี่ย ตื่นเองได้ แถมก่อนนาฬิกาปลุกด้วย”
“เออ ก็กูหล่อ”
“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะมึง ไปอาบน้ำได้แล้ว”
วันนี้วันจันทร์ ผมว่าตอนเย็นจะเริ่มไปซ้อมบอลซักหน่อยเหลืออีกสิบกว่าวันจะแข่งแล้ว เดี๋ยวตามคนอื่นไม่ทัน
วันนี้อาจารย์เลิกคลาสเร็ว ผม 3 คน เลยมาที่สนามเร็วหน่อย มาก็เจอรุ่นพี่ในทีมเริ่มวอร์มกันแล้ว ผมเดินไปหาพี่แทน
“ไอ้น้องมีน มึงมาแล้วเหรอ”
“ผมว่าจะมาซ้อมอ่ะพี่ เดี๋ยวไม่ทันแข่ง”
“มึงไหวเหรอ ยังไม่ได้เอาเฝือกออกเลย”
“ไม่ค่อยเจ็บมากแล้วพี่ ผมเล่นได้”
“เออ ลองดูถ้าเจ็บมึงต้องหยุดนะ”
“ได้พี่ ขอบคุณครับ แล้ว เอ่อไอ้พี่ปืนอ่ะ”
ผมยังไม่เห็นมันเลย ผมไม่ได้อยากเจอมันนะ อย่าเข้าใจผิด
“อ๋อ วันนี้มันไม่เข้า เห็นว่ามีธุระที่บ้านน่ะ”
“อ่อครับ”
วุ้ย เซงเลย เอ้ย ไม่ใช่นะ
หลังจากนั้นเราก็ซ้อมกันไปเรื่อย ผมไม่ค่อยเจ็บนิ้วแล้วนะ คิดว่าโอเคไม่เป็นไร หลังจากนั้นก็กลับหอวันนี้ผมกับไอ้เต้มารถไอ้ดีน พอมันแวะส่งพวกผมที่หน้าหอ พวกผมก็เลยแวะกินข้าวที่ร้านหน้าหอก่อนขึ้นห้อง จากนั้นก็อาบน้ำ นอนเล่นเกม
Rrrrrrrrrrr
TheGun
ไอเตี้ย
MarchMeen
ว่า
TheGun
ลงมาข้างล่างหน่อย
MarchMeen
ห๊ะ ทำไมอ่ะ?
TheGun
เร็วๆ
MarchMeen
เออๆ แป๊บ
ไอ้พี่ปืนให้กูลงมาข้างล่างหอ เพื่อ ? แล้วผมก็หายสงสัย เมื่อลงมาถึงชั้น 1 พี่มันยืนหล่ออยู่ข้างๆรถมัน พี่มันมาทำไมวะ
“พี่มึงมีอะไร”
“ได้ยินว่าวันนี้มึงไปซ้อมบอล”
“อ๋อ ใช่ ก็กูกลัวไม่ทันแข่งไง”
“ไอ้เตี้ย แล้วมึงไม่เจ็บมือรึไง”
ห่า เสียงเข้มเชียว พี่มึงเป็นพ่อกูรึไง
“ไม่ค่อยเจ็บแล้ว แล้วพี่มึงมานี่มีอะไรเปล่า”
“จะมาด่ามึงไง ถ้าเป็นหนักกว่าเดิมจะทำไง”
“ก็ตัดทิ้งไง”
“ไอ้เตี้ย ไม่ตลก”
จะกินหัวกูอีก
“เออๆ กูขอโทษ ไม่เจ็บแล้วจริงๆ”
“ก็ดีแล้ว”
พี่มันเปิดประตูท้ายรถ หยิบถุงออกมา 2 ถุง เป็นถุงไก่ทอดเจ้าดัง 1 ถุง ส่วนอีกถุงอะไรไม่รู้อ่ะ
“กูซื้อมาเอาไปแบ่งกับไอ้เต้”
มันยื่นถุงไก่ทอด มาให้
“ส่วนอันนี้กูให้มึง”
พี่มันยื่นอีกถุงมาให้ ผมเปิดดู เชร็ด เป็นเสื้อบอลทสีเทาที่ผมอยากได้โคตร
“กูไม่เอาหรอก มันหายากมากไม่ใช่เหรอ”
“มันไซส์มึง มึงไม่เอาก็ไม่มีใครใส่ได้แล้ว”
“แต่มันก็แพงอยู่ดี กูรับไม่ได้หรอก”
“งั้นกูคงต้องเอาไปทิ้ง”
หูย เสียดายอ่ะ
“พี่มึงให้กูจริงๆเหรอ ให้ทำไมอ่ะ มันแพงนะเนี่ย”
“ก็มึงน่ารักเลยให้”
อ๋อย ใจกูจะระเบิด
“กะ…กูบอกแล้วนะว่ากูไม่น่ารักอ่ะ”
เขินสัด
“ขึ้นไปได้แล้ว เดี๋ยวยุงกัด”
“อืม ขอบคุณนะ”
ผมเดินขึ้นห้อง รู้สึกว่าหน้าตัวเองบานเท่าจานดาวเทียม ยิ้มจนปากจะฉีก อิอิ ไอ้พี่ปืนน่ารักอ่ะ เฮ้ย ไม่ใช่นะ
“เป็นไรไอ้มีน หน้ามึงบานเต็มประตูเลย”
ผมหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อไอ้เต้พูดขึ้น ห่า ขัดความสุขกูจัง
“เปล๊า เอ้าไก่ทอด ลุงรหัสมึงเอามาให้”
“ห๊ะ พี่ปืนมาเหรอ ทำไมเขาไม่โทรหากูวะ”
“แล้วนั่นถุงอะไร”
“ไม่มี๊”
“เอามาดู ไอ้มีน”
“บอกว่าไม่มีไง”
แล้วมันก็มาแย่งไปดูเลยครับ ไอ้นิสัยเสีย
“เฮ้ย นี่มันเสื้อที่มึงอยากได้นี่”
“เอ่อ…คือ”
“ไซส์มึงนี่”
“เล่ามาเลย ไอ้มีน”
แล้วผมก็ต้องเล่าให้มันฟังว่าได้เสื้อมายังไง ซักกูจนขาวแล้ว สัด
“พี่มันต้องชอบมึงแน่ๆ กูสงสัยมานานแล้ว”
“ไม่จริงหรอก”
ตื่นเต้นสัด หัวใจกูเต้นแรงจนจะเบิดแล้วเนี่ย
“มึงจำวันที่กูอัพเฟสตอนที่เราชนะบอลแมทแรกได้มั้ย”
“เออ แล้วไง”
“ที่พี่มันบอกให้กู่อ่านแชทอะ พี่มันแชทมาขอรูปมึงกับกู”
“เฮ้ย บ้าดิ แล้วมึงทำไง”
“กูก็ให้ไปไง 2 รูป”
“สัด”
“หน้ามึงแดงมาก เขินดิ”
“ฆรวย กูไม่ได้เขิน กูไปนอนแล้ว”
“แล้วมึงไม่แดกไก่ทอดเหรอ”
“ไม่แดกแล้ว”
“สัดมีน ประหลาดนะมึง มึงพลาดของกินได้ไง”
ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมันอีก อายสัด เอาผ้านวมคลุมหัวเลย เฮ้อ หายใจไม่ออก
ชีวิตของผมก็ดำเนินไปตามปกติ ไปเรียน ซ้อมบอล แดก เล่นเกม นอน แต่ที่เพิ่มมาอีกเรื่องก็คือ ไอ้พี่ปืน มันมักโทรมาวันที่ผมไม่ได้ไปซ้อมบอล วันนี้ก็เช่นกัน ผมตื่นสายแต่ที่ตื่นไม่ได้ตื่นเอง ไอ้พี่ปืนโทรมาปลุก ห่า วันหยุดกู
“โหล ใครวะ กูจะนอน…”
[กูเอง…]
ใครวะ กูอ่ะ ใคร! ตอบ!
“กูวางล่ะนะ”
กูจะหลับ
[ปืน…]
“หืม ไอ้พื่ปืน มีไรอ่ะ โทรมมาแต่เช้า”
[เช้าอะไร นี่มันจะเที่ยงแล้ว มึงไม่หิวเหรอ]
“จริงดิ ว่าแล้วก็หิวนิดๆ”
[ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อย]
พี่มึงไม่มีปัญญาไปกินคนเดียวรึไง
“กินอะไร ที่ไหน”
“แล้วแต่มึง”
“เออๆ อาบน้ำก่อน”
“เดี๋ยวกูไปรับ”
ไอ้เต้มันบอกจะไปห้องไอ้ดีน หายไปตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วกูก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างไวเลย ไม่ได้อยากเจอมันหรอก แต่หิวไง ใส่เสื้อบอลที่พี่มันให้มาด้ย หล่อฉิบหายเลยกู
พอลงมาด้านล่าง พี่มันรออยู่ที่รถแล้ว หล่อฉิบหายกว่ากูอีก พี่มันใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงขาดๆสไตล์พี่มัน ออร่าออกมาก กูไม่อยากเดินกับมันเลยอ่ะ หมองฉิบหาย
“ขึ้นรถ”
พี่มัน… มันเปิดประตูรถให้กูด้วย เขินว่ะ
เราไม่ได้พูดอะไรกันระหว่างที่นั่งมาในรถ เรานั่งกันเงียบๆ แต่สถานการณ์ไม่ได้อึดอัดนะ มันรู้สึกดีมากกว่า
พี่มันพาผมไปห้างที่เราเคยไปซื้อของและกินชาบูด้วยกัน
“มึงอยากกินอะไร”
“แล้วพี่มึงอะ”
“แล้วแต่มึง กูอะไรก็ได้”
“กินราเมนได้มั้ย กูอยากกินอ่ะ”
“เอาดิ”
แล้วเราก็เข้าร้านราเมน ผมสั่งราเมน แล้วก็ของกินเล่น เทมปุระ ปลาหมึกทอด เกี๊ยวซ่า คาราเกะ ส่วนพี่มันสั่งข้าวกับปลาซาบะย่าง เรานั่งกินกันไปเรื่อยๆ แต่ฟาดเรียบ
“มึงจะไปเล่นเกมอีกรึเปล่า”
พี่มันถามหลังจากจ่ายเงินค่าของกินแล้ว
“พี่มึงอยากทำอะไร กูให้เลือกเพราะกูเลือกร้านของกินแล้ว”
“งั้นไปดูหนังกัน”
“งั้นก็ได้”
จริงๆผมก็ไม่ได้ชอบดูหนังหรอกนะ แต่ให้สิทธิพี่มันเลือกแล้ว ก็ต้องตามนั้น เราเลือกหนังแอคชั่น จริงๆผมก็ดูหนังนะ แต่ไม่ชอบดูในโรงหนังเท่านั้นเอง หลังจากดูหนังจบ ก็เป็นเวลา 4 โมงเย็น พี่มันพาแวะคาเฟ่ทุ่งนา เดินชิลล์ๆ แล้วหาอะไรกินตอนเย็นต่อ สรุปวันนี้แดกทั้งวัน
“วันหลังกูชวนมึงออกมาแบบนี้ได้อีกรึแปล่า”
ปกติพี่มึงถามความเห็นกูก่อนเหรอ ไม่เคยอ่ะ
“ทีวันนี้ ไม่เห็นถามกูเลย”
“อืม โทษที กูไม่อยากให้มึงอึดอัด”
มันขอโทษวุ้ย
“ได้ ถ้าพี่มึงเลี้ยงกูอ่ะนะ”
“อืม ได้สิ วันนี้มึงใส่เสื้อแล้วหล่อนะ”
โหย มันชมกูหล่อ ปกติชมกูน่ารัก
“ชมอย่างนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย”
“อืม…พรุ่งนี้มึงต้องไปหาหมอไม่ใช่เหรอ”
“อืมช่าย หมอนัดดูเฝือก กูว่าจะขอให้หมอเอาออก เวลาแข่งบอลจะได้ไม่ลำบาก”
“ถ้ายังไม่หาย มึงยังไม่ต้องเอาออก แล้วถ้าแข่งไม่ได้ก็ไม่ต้องลง”
“กูจะแข่ง”
“อย่าดื้อ เดี๋ยวกูตีเลย”
“พี่มึงเป็นพ่อกูรึไง”
“กูก็ไม่ได้อยากเป็นพ่อมึง กูอยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า”
“…”
ผมไม่กล้าถามต่อว่าพี่มันอยากเป็นอะไร กลัวคำตอบจะทำให้กูระเบิดตายซะก่อน
หลังจากนั้นพี่มันก็พาผมมาส่งที่หอ ไอ้เต้กลับมาแล้ว
“วันนี้มึงไปไหนมา”
“ทำไม กูต้องรายงานมึงด้วยเหรอ”
“น่าสงสัย ใส่เสื้อตัวนี้ด้วย”
“เรื่องของกู”
“กูเห็นมึงกับพี่ปืนเดินเข้าโรงหนัง”
ฉิบหายละ มันเห็น
“ไหนมึงไม่ชอบเข้าโรงหนัง”
“ก็พี่มันเลี้ยง”
กูจะปิดต่อก็คงไม่ทันแล้ว
“มึงเป็นคนยอมอะไรง่ายๆ ขนาดนั้นเหรอ”
“ก็มันให้กูเลือกร้านของกิน กูก็เลยตามใจมันเรื่องหนัง”
“มึงกับพี่เขาคบกันเหรอ”
“ห๊ะ ไม่ใช่ แม่ง มึงเอาอะไรมาพูด”
“ก็มึงไปกับพี่เขาบ่อยๆไง”
“พอเลย ไม่ต้องมาซักกู แล้วมึงไปไหนมามั่ง”
“ไปแดกชาบู แล้วก็ไปดูหนัง ทำเปลี่ยนเรื่องนะมึงอ่ะ”
“เออน่า เรื่องของกู”
~~~~~~มั่นใจในฉันสิ เชื่อในฉันสิ จะบุกน้ำหรือลุยไฟ…~~~~~~
///////////////Part ปืน/////////////
ดูเหมือนว่าพี่ไอ้เตี้ยมันจะรู้ว่าผมคิดยังไงกับน้องมัน มันเรียกผมไปถามเรื่องไอ้เตี้ย มันบอกว่ามันพอดูออก ถามผมว่าจะเอายังไง
“ไอ้รุ่นพี่มึงคิดยังไงกับน้องกู”
ผมมองหน้ามัน สายตามันไม่ได้แสดงอารมณ์โกรธหรือโมโห แสดงว่ามันอยากคุยกับผมด้วยเหตุผล ก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดคนนึง
“ผมชอบมัน”
“มึงรู้รึเปล่าว่าน้องกูมันเป็นคนยังไง”
“ก็พอรู้”
“แต่กูยังไม่รู้จักมึงเลย”
“…”
“ถ้ามึงทำอะไรให้น้องกูต้องเจ็บ กูไม่เอามึงไว้แน่”
“ครับ”
“จะไม่ถามเหรอว่ากูจะให้มันคบกับมึงรึเปล่า”
“ผมว่าไอ้เตี้ยมัน่าจะให้คำตอบผมได้เอง ว่ามันจะคบกับผมรึเปล่า”
แล้วมันก็จ้องหน้าผม ผมไม่ได้หลบสายตา ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว
“เออ กูก็ไม่เคยบังคับอะไรมันได้อยู่แล้ว แต่ก็อย่างที่กูพูด ถ้ามึงทำมันเจ็บกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่”
แล้วมันก็เดินไปหาไอ้เตี้ย ผมก็ดูออก ถ้าผมทำน้องมันเจ็บ ผมก็คงต้องแลกด้วยชีวิตจริงๆนั่นแหละ แต่ก็ไม่ต้องกลัวอะไร เพราะผมจะไม่ปล่อยให้มันเกินขึ้นแน่นอน ว่าแต่น้องมึงเถอะ ชอบกูบ้างรึยังหรอก
หลังจากกลับมาจากบ้านไอ้เตี้ย ผมก็ยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย แต่โทรไปหามันบ้าง แต่ไม่ได้คุยอะไรมาก ยังไม่รู้ว่าสำหรับมันแล้ว ผมใช่หรือไม่ใช่ แต่สำหรับผมมันใช่แน่ๆ ผมมั่นใจ
วันนี้ไอ้แทนไลน์มาบอกว่าไอ้เตี้ยมาซ้อมบอล ผมติดงานที้บ้านจึงไม่ได้เข้าไปซ้อม นิ้วมือมันยังไม่หายเลย เสือกอวดเก่งจะไปซ้อม วันนี้ผมว่าจะเข้าไปดูมันที่หอซักหน่อย ผมเลยซื้อไก่ทอดที่มันชอบกินกับเสื้อบอลที่ผมสั่งจองแล้วเพิ่งได้ของไปให้มัน จะจีบใครซักคนนี้ต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ เฮ้อ แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะชอบตอบรึเปล่า
ตอนแรกมันจะไม่รับเสื้อ แต่พอบอกจะเอาไปทิ้ง มันเลยยอมรับไป แต่มันหน้าบานเลยนะ คงชอบมาก ผมเห็นมันหน้าแดง เวลาผมชมมันว่านักรัก น่ารักจริงๆ น่ารักฉิบหาย
วันหยุดผมโทรไปชวนมันกินข้าว ไปดูหนังแล้วก็พาเดินคาเฟ่ทุ่งนา อันนี้กูไม่ได้คิดเองเลย กูเกิลช่วยไว้แท้ๆ หลังจากเดินเที่ยวก็หาอะไรกินอีก แดกทั้งวันแต่ดูเหมือนไอ้เตี้ยจะชอบมากเป็นพิเศษ วันนี้มันใส่เสื้อบอล ผมลองชมว่ามันหล่อแทนที่จะชมว่าน่ารัก ดูมันพอใจมากอะหน้าแดงเลย หวังว่าความสัมพันธ์ของผมกับมันจะพัฒนาขึ้นนะ สาธุ…
////////////End ปืน //////////////
จบตอนที่ 8
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 9 : ปิกาจูสีเหลืองอ๋อย
ตอนนี้นิ้วมือผมก็ไม่ค่อยเจ็บมากแล้ว เสาร์หน้าต้องแข่งบอล แต่หมอนัดเอาเฝือกออกก็หลังจากแข่งบอลโน่น เออ ก็แข่งมันทั้งอย่างนี้แหละ ชีวิตกูก็คงไม่น่าจะซวยมากกว่านี้แล้วมั้ง
เรามีเวลาซ้อมกันอีก 3 วัน หลังจากนั้นจะเป็นวันชิงแชมป์กับทีมสถาปัต รองแชมป์เก่า วันนี้ตอนเย็นผมกับเดอะแก็งค์ ไอ้เต้ ไอ้ดีน ก็ไปซ้อมกันตามปกติ ไอ้พี่ปืนมันก็มา มันมองหน้าผมด้วยสายตาที่ผมดูไม่ออกจริงๆ
“กูจะคอยดู ถ้ามึงยังเจ็บมือ กูจะไม่ให้มึงลงแข่งจริงๆ”
“กูก็บอกแล้ว ว่าไม่เจ็บแล้ว พี่มึงจะเอายังไง”
“ไปซ้อมได้แล้ว แต่กูจะคอยดู”
แหม ย้ำจังนะ พี่มันทำหน้าเหมือนจะกินหัวกูอ่ะ
“กูว่าพี่มันเป็นห่วงมึงนะ”
ไอ้ดีนกระซิบ หลังจากที่เราเดินเข้าสนามเพื่อไปซ้อม
“อืม ไอ้ดีน มึงดูฉลาดขึ้นนะ”
ไอ้เต้กระซิบอีกคน มึงกลัวใครได้ยินรึไง
“สัด ฟังดูไม่เหมือนชมกูเลย”
“พี่มันกลัวกูเป็นตัวถ่วงทีมหรอก”
“มึงคิดว่าเป็นอย่างั้นจริงๆเหรอ ไอ้มีน”
ไอ้เต้มันหันมาถามผมด้วยใบหน้าที่จริงจัง อย่าถามกูเยอะ ห่า กูสับสน
“เออน่า ช่างมันเหอะ”
สัด ทำกูใจเต้นตึกตักอีกแล้ว
หลังจากที่เราซ้อมกันเสร็จ ไอ้พี่ปืนมันก็เรียกผมไปคุย
“ขอมือมึงหน่อย”
มันแบมือรอ ทำยังกับกูเป็นหมา
“กูไม่ใช่พุดเดิ้ลนะ”
“…เร็วๆ”
โฮ่งๆ เอ้ยย บ๊อกๆ ผมก็ยื่นมือให้มันดู มันจับพลิกซ้ายพลิกขวา แล้วมองหน้าผม
“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
เสียงนุ่มสัด อ๋อย ใจกูเอาอีกแล้ว
“มะ…ไม่เจ็บ”
“ดีแล้ว วันนี้กูต้องรีบกลับ ไว้วันหลังจะพาไปกินข้าว”
“อืม”
แล้วพี่มันก็ลูบหัวกูลูบหางกู ห่า หลบไม่ทัน มาแบบไม่ทันตั้งตัว
“กลับดีๆ”
“อืม”
กูพูดอะไรไม่ออก หน้ากูร้อนๆยังไงชอบกล หรือว่ากูจะเป็นไข้ เฮ้ออ
“กลับได้แล้วมึง เขินจนหน้าแดงจะเป็นตูดลิงอยู่แล้ว”
สัด ตูดลิงอะไรสีแดง กูไม่เคยเห็น
“อย่าบอกนะ ไอ้มีน ว่าพี่ปืนช…”
ไอ้เต้รีบเอามืออุดปากไอ้ดีนทันที
“สัด เค็มฉิบหาย มึงปิดปากกูทำไมเนี่ย”
“อะไร ของพวกมึง 2 ตัว”
กูงงนะ อธิบายกูหน่อย เล่นอะไรปัญญาอ่อนกันพวกมึงอ่ะ
“เปล๊า ปล่อยให้มันโง่ต่อไป”
ประโยคหลังไอ้เต้มันหันไปบอกไอ้ดีน แต่ผมได้ยินไม่ถนัด
หลังจากนั้นเราชาวเดอะแก็งค์ก็กลับหอโดยสวัสดิภาพ เอ่อ พูดเหมือนไปรบมา เหนื่อยฉิบหาย ง่วงด้วย อาบน้ำนอนดีกว่า
วันนี้ผมมีเรียนสายเลยแวะหาข้าวเช้าที่โรงอาหารกินกับไอ้เต้ก่อน พอดีไปเจอพี่ออมเลยไปนั่งกินข้าวด้วยกัน ไอ้เต้มันไลน์ไปบอกไอ้ดีนให้มาเจอกันที่โรงอาหาร วันนี้ไอ้ดีนมันเอารถมาเอง
“หวัดดีพี่ ไม่เจอกันหลายวัน”
“สวัสดีครับ”
ไอ้เต้ยังคงทักทายพี่ออมอย่างมีมารยาท ได้ยินว่ามึงจะจีบพี่เขา ก็เลยต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษไรงี้เหรอ
“เออ อืม”
หือ พี่มันดูแปลกๆวะ ดูไม่ค่อยสบตาไอ้เต้เลย แต่หน้าพี่แกแดงๆนะ
“ไอ้เต้ ไปเป็นเพื่อนกูซื้อข้าวหน่อย”
ไอ้เต้มันงงๆ แต่ก็ลุกเดินตามมา
“มึงไปทำอะไรพี่รหัสกูวะ ดูแกแปลกๆ หน้าแดงด้วย”
“สัด ทีเรื่องมึงแหละ ไม่ค่อยเล่า ทีเรื่องกูเสือกจริงๆ”
“เอ๊า ก็นั่นพี่รหัสกูอ่ะ”
“เอ๊า พี่ปืนก็ลุงรหัสกูอ่ะ”
“ตกลงมึงจะเล่าไม่เล่า”
“เออ ก็ตอนไปเที่ยวบ้านมึงอ่ะ กูขอเบอร์พี่เขา”
“เชี่ย ทำไมกูไม่รู้”
“มึงก็ไม่รู้ทุกเรื่องแหละสัด”
“แล้วพี่เขาให้มึงเหรอ”
“อืม แล้วกูก็ขอคุยๆกับพี่เขาอยู่”
“…”
“ก็คือแบบคุยๆกันก่อน ไรงี้ โง่นะมึงอ่ะ”
“สัด แรดฉิบหายมึง ไวไฟจริงๆ”
“มึงนี่พูดเหมือนเป็นพ่อกูเลยนะ”
ความรู้สึกผมเหมือนลูกชายกำลังเป็นฝั่งเป็นฝายังไงไม่รู้
“เออ สัด แล้วก็อย่าไปทำอะไรพี่รหัสกูล่ะ”
ห่า มันจะปล้ำพี่รหัสกูรึเปล่าวะเนี่ย
“เห็นกูเป็นคนยังไง ตอนนี้ก็แค่คุยๆ ยังไม่ได้อะไร”
“เหรอออ”
ไวไฟจริงไอ้นี่ เออเนอะ มันเคยมีแฟนนี่หว่า มันก็เคยจีบคนอื่น มีแต่กูนี่แหละ จะจีบเขาแต่เขาไม่เอาด้วย
ซักพักไอ้ดีนก็มา เราก็กินข้าวกันไป พี่ออมแยกตัวไปเรียน พวกผมก็เลยเดินไปที่ตึกเรียนบ้าง
“ไอ้ดีนมึงรู้มั้ย ว่าไอ้เต้มันจีบใครอยู่”
“ก็พี่ออมไง พี่รหัสมึง”
“ทำไมมึงรู้อ่ะ”
“ก็มีมึงที่ไม่รู้อยู่คนเดียว ไม่ใช่แค่เรื่องพี่ออม”
ไอ้เต้มันพูดแปลกๆ
“ไอ้เต้ มึงยังจีบคนอื่นอีกเหรอ”
“สัด ไม่ใช่เว้ย พี่ปืนต่างหาก”
ไอ้ดีนมันตอบแทน หรือมึง 2 ตัวกิ๊กกัน รู้เรื่องกันอยู่ 2 คนอีกแล้ว
“ไอ้เต้มึงจีบไอ้พี่ปืนเหรอ”
นึกภาพไอ้เต้จีบไอ้พี่ปืนแล้วขนลุกสัด แต่ใจมันรู้สึกแปลกๆ
“เฮ้ออ โง่จริงๆมึงเนี่ย ไม่ใช่ พี่ปืนกำลังจีบคนๆนึงต่างหาก”
ไอ้เต้วันนี้ด่ากูโง่กี่รอบแล้ว เดี๋ยวกูโบกเลย
“…คะ ใครวะ”
ไม่อยากรู้คำตอบ รู้สึกว่าใจมันโหวงๆ
“ไม่บอก มึงลองไปถามพี่เขาเองดิ”
เขาไม่โบกหัวกูเหรอ ไปเสือกเรื่องของเขาอ่ะ
“…”
หลังจากนั้นผมก็เข้าเรียน แต่เรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ ความอยากเสือกมันครอบงำ อยากจะไลน์ไปถามแต่กลัวพี่มันไม่ตอบ อีกอย่างกลัวมันจะถีบเอาด้วย
Rrrrrrrrrrr
เสียงมือถือผมดังขึ้น หลังเราออกมาจากห้องเรียน เป็นสายไอ้พี่ปืนโทรเข้า กูจะถามมันเลยดีมั้ยวะ แต่เดี๋ยวมันจะหาว่ากูเสือก
[ไอ้เตี้ย มึงอยู่ไหน]
“กำลังไปโรงอาหาร”
[แล้วมึงอยู่กับไอ้เต้มั้ย]
“อยู่ ทำไมอ่ะ พี่มึงจะคุยกับมันเหรอ”
[แวะซื้อข้าวมาให้กูกับไอ้แทนหน่อย]
“…”
[ว่าไงได้ยินมั้ย]
“รู้แล้ว เอาอะไร”
“อะไรก็ได้ กูอยู่ที่ช็อป”
“เออ เดี๋ยวไป”
ดีนะบ่ายอาจารย์ยกคลาส ไม่งั้นกูต้องวิ่งไปวิ่งมาอีก แล้วผมก็บอกไอ้เต้กับไอ้ดีน สรุปเราสั่งข้างกล่อง 5 กล่อง เอาไปกินที่ช็อปพี่มันเลยดีกว่า
วันนี้พวกพี่ๆมันใส่เสื้อช็อป เท่ฉิบหาย กูนี่ต้องรอขึ้นปี 2 ถึงจะได้เท่ เฮ้อ อิจฉา
“เออๆ โทษทีแล้วก็ขอบใจพวกมึงมากนะ พอดีพวกกูทำงาน เลยไม่มีเวลาซื้อข้าว”
พี่แทนผู้หน้าโหดใจดีขอบคุณพวกเราที่ซื้อข้าวมาส่ง ส่วนใอ้พี่ปืนแค่พยักหน้าให้เท่านั้น ไม่ขอบคุณพวกกูเลย
กินข้าวเสร็จพวกเราก็นั่งเถลไถลกันไปเรื่อย ผมว่าจะหาโอกาสถามพี่มันซักหน่อย แต่ไอ้พี่ปืนมันก็เดินไปที่รถแล้ว ไวฉิบหาย มันเปิดประตูรถ หยิบถุงออกมา 2-3 ถุง แล้วเอามาวางที่โต๊ะ
“พ่อกูไปญี่ปุ่นมา พวกมึงเอาไปแบ่งกันแล้วกัน”
พี่มันชี้ไปที่ถุงขนม มีพวกโมจิ ไดฟูกุ เซมเบ้แบบต่างๆ แล้วก็มันจู เข้าใจซื้อว่ะ น่ากินทั้งนั้น แต่ถ้าเป็นตัวพี่มึงเองนี่ไม่น่าจะซื้อของอะไรพวกนี้ได้นะ
“โหขอบคุณครับพี่ ได้กินของนอกด้วย”
ไอ้เต้ขอบคุณลุงรหัสมัน
“ให้ผมด้วยเหรอ ดีใจอ่ะ”
ไอ้ดีนยิ้มจนปากจะฉีก ไอ้ตัวแดกของหวาน ไอ้สายเขียว
แล้วพี่แกก็เดินไปที่รถอีกรอบ เปิดท้ายรถ หยิบ ตุ๊กตาปิกาจูตัวสีเหลืองอ๋อย ! ตัวใหญ่กว่าไอ้ปืนใหญ่หน่อยนึงออกมา เฮ้ยๆ น่ารักอ่ะ
“อันนี้กูให้มึง”
พี่มันยื่นมาให้ผม โอ้ยๆ ดีใจ ผมยิ้มแก้มแทบแตก
“หุบปากหน่อยไอ้มีน แมลงวันจะบินเข้าปากมึงแล้ว”
เชี่ยเต้ ชอบขัดกู
“น้ำลายมึงจะไหลออกมาแล้ว ไอ้มีน”
มึงอีกตัวไอ้ดีน
“เอ่อ… ขอบคุณนะ”
ผมขอบคุณพี่มัน ดีใจฉิบหาย
“ทำไมให้ไอ้มีนคนเดียวแล้วของผมอ่ะพี่”
ไอ้เต้มันถามลุงรหัสมัน
“มึงอยากได้เหรอ”
“เอ่อ… ไม่เอาอ่ะพี่”
มันทำหน้าสยองหน่อยๆ
“ให้ไอ้เตี้ยมันปัญญาอ่อนคนเดียวก็พอ ส่วนพวกมึงเดี๋ยววันหลังกูเลี้ยงเหล้า”
“ขอบคุณคร๊าบบ”
ยิ้มหน้าบานกว่าได้ขนมอีก พวกมึงอ่ะ
“เลี้ยงกูด้วยมั้ย”
พี่แทนมันถามเพื่อนมัน กับเพื่อนกับฝูงยังคิดเล็กคิดน้อยอีกนะ
“เออๆ”
หลังจากนั้นผมก็กลับหอ วันนี้ไม่มีซ้อม เมื่อถึงห้องผมก็นอนกอดปิกาจูเล่น จะตั้งชื่อว่าอะไรดีให้เข้ากับไอ้ปืนใหญ่ ผมหยิบมันมาวางคู่กันแล้วมองอย่างพิจารณา
“ขนาดนี้แล้วมึงจะยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าพี่เขาจีบใคร”
ไอ้เต้มันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถามผม
“กูไม่รู้ กูไม่อยากรู้แล้ว”
สัด เขินอะ กูคิดไปเองรึเปล่าวะ
“มึงอย่าทำเป็นหนีความจริง”
“อะ...อะไร”
หน้ากูคงแดงหมดแล้วเนี่ย อ๋อย รู้สึกหน้ามันร้อนๆ
“จะต้องให้กูพูดเหรอ”
“พอๆ นอนได้แล้วมึง”
“นี่มัน 5 โมงเย็น เขินจนลืมเวลาเหรอมึง”
“สัด…”
“เดี๋ยวกูจะไปกินข้าวกับพี่ออม มึงเอาอะไรมั้ย”
“อืม ซื้อข้าวกล่องมาให้กูหน่อย ข้าวผัดไม่ใส่ผัก”
“เออๆ”
หลังจากนั้นผมก็นอนกอดตุ๊กตาเล่น นี่กูปัญญาอ่อนจริงๆเหรอวะ เฮ้อ นึกถึงคำที่ไอ้เต้พูดแล้วกูก็เขิน แล้วจะกูให้ทำไง
Rrrrrrrrrrrrrr
ใครโทรมาวะ กี่โมงแล้ว อ่อ ทุ่มกว่า ผมเผลอหลับไปครับ นอนไปนอนมาหลับซะได้
“โหลๆ ว่าไงอ่ะ”
[หลับเหรอ ไอ้เตี้ย เสียงมึงงัวเงีย]
“อืม พี่มึงมีไร”
[เปล่า…แล้วมือมึงเป็นไง]
“บอกว่าหายแล้ว จะให้กูพูดกี่รอบเนี่ย”
[กูเป็นห่วงนะ ไม่อยากให้มึงเจ็บอีก]
ตูม ใจกูระเบิด โอ้ยๆ กูจะทนไม่ไหวแล้ว
“…”
[เห็นมึงเจ็บกูก็ใจคอไม่ดี]
“อืม ขอบคุณ”
[นอนต่อเหอะ ฝันดีนะ]
“พี่มึงก็เหมือนกัน ฝันดีนะ”
แล้วผมก็วางสายไม่กล้าฟังต่อว่ามันจะพูดอะไรอีกหรือเปล่า พี่มันทำหัวใจผมระเบิดเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง กูจะตายก่อนเรียนจบมั้ยเนี่ย แล้วไอ้เต้ทำไมยังไม่กลับอีก กูหิวข้าวแล้วเนี่ย เขินจนพาลเลยกู
จบตอนที่ 9
:pig4: ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ :pig4:
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 10 ถ้ากูยิงเข้ามึงจะให้อะไรกู
วันนี้วันศุกร์ เป็นวันที่ซ้อมวันสุดท้ายก่อนแข่งพรุ่งนี้ วันนี้พี่แทนเลยแจกเสื้อใหม่สีดำแบบที่ไอ้พี่ปืนชอบ แต่ผมว่ามันก็สวยดี แต่กะไม่ให้พวกกูซักกันเลยรึไง
“วันนี้เดี๋ยวกูจะแจกเสื้อ ช้าหน่อยเพราะกูเพิ่งได้มาเมื่อเช้า แล้วพรุ่งนี้เป็นแมทสำคัญ กูก็เชื่อว่าสถาปัต มันต้องคาดหวังแมทนี้มาก เพราะฉะนั้นพวกมึงต้องเล่นให้เต็มที่”
แล้วพี่แกก็แจกจ่ายเสื้อให้ทุกคน
“เอ้า ไอ้น้องมีนของมึงไซส์เล็กเบอร์ 14 เหมือนเดิม”
ยังไม่เลิกไอ้มุกนี้ กูหยิบมาดู ก็สวยดี ของกูเบอร์ 14 แต่เอ นี่มันอะไร
“พี่แทนๆ นี่มันอะไรอ่ะ”
ผมชี้ให้พี่มันดูตัว PP’s ที่ชายเสื้อด้านหลัง
“กูไม่รู้ไปถามไอ้ปืนมัน”
ฮ่วย สกรีนผิดเปล่า ผมเดินไปถามไอ้พี่ปืน
“เสื้อกูอ่ะพี่ มีสกรีนอักษรตรงนี้อะ กูเปลี่ยนใหม่ได้มั้ย”
“ไม่ได้ มีตัวเดียว ใส่ไปอย่าเรื่องมาก”
“…”
ว่ากูเรื่องมากอีกล่ะ ตลอดเลย หลังจากนั้นผมก็กลับหอ เอาเสื้อให้ไอ้เต้กับไอ้ดีนดู มันยิ้มกัน 2 คน ไม่บอกกูอีกแล้ว พวกมึงบังอาจมีความลับกับกูได้ไง
และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง บอลแมทชิง กูตื่นเต้นสัด วันนี้ตื่นแต่เช้าเลย แต่ไอ้เต้เช้ากว่า
“ไงมึงตื่นเช้าจริง ตื่นเต้นเหรอ”
“มึงไม่ค่อยตื่นเต้นเลยมั้ง”
“แมทนี้ถ้าชนะ พี่ออมจะเลี้ยงข้าวกูแล้วก็พาไปเที่ยวด้วย”
“จริงดิ พัฒนานะมึงอ่ะ”
“แล้วมึงอ่ะ คืบหน้ารึยัง”
“ไม่ต้องเสือกเรื่องของกูเลย”
ไอ้ดีนแวะมารับพวกเราที่หอ วันนี้ในมอมีกิจกรรมครึกครื้น มีกองเชียร์ของทั้ง 2 ทีม สาวๆเยอะดี แจ่มๆทั้งนั้นเลยครับ ทีมวิศวะ รวมตัวกันที่ฝั่งสแตนด์เรา วันนี้อีพี่สมเจตน์ มันได้อภิสิทธิพิเศษ เข้ามาไปทีมผู้นำเชียร์
“วันนี้นะคะพวกเราทีมเชียร์ ต้องช่วยกันเชียร์ให้ดังที่สุด ต้องเริดที่สุด เพื่อทีมเราจะได้ชนะค่า”
แล้วทีมพี่แกก็วาดลวดลายกองเชียร์มือหนึ่งแห่งวิศวะ เต้นจนลืมตายกันเลยทีเดียว เต้นไปซักพักเสียงก็เงียบลงทันที ผมหันไปมอง ไอ้พี่ปืนมันเดินเข้ามาพร้อมพี่แทนเหมือนในหนังเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้เลย
“กรี๊ดดด พี่ปืน อ๊ายยยย หล่อมากค่า”
“ออร่ามากค่า เท่ที่สุด”
“หล่อสุดๆ ขอเบอร์หน่อยค่า”
“วี๊ดว้าย อยากกอด หุ่นแซบมากค่า”
เสียงทีมพี่สมเจตน์ดังลั่นสนาม พี่แทนเตรียมแหกปากตะโกนด่า
“เดี๋ยวค่ะ พี่แทนอย่าเพิ่งด่า วันนี้ขอหนึ่งวัน ให้พวกหนูได้ปลดปล่อยค่ะ”
พี่แกรีบห้ามพี่แทน พี่แทนหุบปากแทบไม่ทัน สงสารพี่แกอ่ะ ไอ้พี่ปืนทำหน้าบึ้งตึงตามปกติองพี่มันแหละ
ผมเห็นชายเสื้อบอลมันแว๊บๆนะ ผมจ้องมองเสื้อพี่มันจนเห็นตัวอักษรที่คล้ายๆของผมที่ชายเสื้อพี่มัน มันคือ MM’s อิหยังวะ
“วันนี้พี่แม่งโคตรหล่ออะ”
ไอ้เต้ชมลุงรหัสมัน
“ช่ายพี่ หล่อแบบแบดๆ เท่สัด”
อันนี้ไอ้ดีนชม มึงชมหรือด่าพี่มัน แต่มันก็หล่อจริงๆนะ แบบแบดๆอย่างที่ไอ้ดีนว่าจริงๆ หุ่นโคตรดี จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ผู้ชายในฝันของสาวๆเกือบทุกคน แต่มันทำให้ใจผมสั่นขึ้นมา
“ไง มึง วันนี้กูดูเป็นไง หล่อมั้ย”
พี่มันกระซิบถามผม พี่มึงไม่ต้องเข้ามาใกล้ๆก็ได้ ห่า ใจคอไม่ดีเลย
“อะ…อืมก็หล่อ แต่หล่อน้อยกว่ากูหน่อย”
กูต้องทำใจพูดออกมาไม่เสียงมันสั่น ยากสัด
“วันนี้มึง… ก็หล่อจริงๆแหละ”
พี่มันยิ้มเวลาที่ชม กูเขินสัด หน้ากูต้องแดงแน่ๆ
“กรี๊ดด พี่ปืนยิ้มค่า เสียดายเก็บภาพไม่ทัน”
“จริงๆด้วย ขออีกรอบค่า แรร์ไอเทมมากๆ”
เสียงโหยหวนของทีมพี่สมเจตน์ ดังมาแต่ไกล แรร์ไอเทมเหรอ กูเห็นออกจะบ่อย
แล้วพวกเราก็ลงสนามพร้อมกับเสียงกรี๊ดจากสาวๆ นอกจากพี่สมเจตน์แล้ว ก็ยังมีสาวสถาปัตมาช่วยกรี๊ดด้วย กัปตันจับมือกันก่อนแข่ง แต่ผมเห็นกัปตันทีมสถาปัตคุยกับพี่แทนแล้วก็ไอ้พี่ปืนด้วย ดูพี่ๆมันสนิทกัน กัปตันทีมฝั่งโน้นก็ดูดีนะ หล่อแบบโฉดๆหน่อย เครารุงรังๆ แต่ดูเท่ดี
เกมการแข่งดำเนินไปอย่างดุเดือด จริงอย่างพี่แทนว่า ทีมนั้นบุกอย่างหนักสงสัยอยากได้แชมป์ แต่ทีมเราก็ไม่ยอมแพ้หรอก วันนี้กูจะยิงประตูให้ได้ สู้โว้ย
“ไอ้มีนส่งลูกมา”
ไอ้เต้ตะโกนบอก ผมส่งลูกให้มัน มันส่งต่อให้ไอ้พี่ปืน วันนี้เราจัดทีมแบบ 4-3-3 วิ่งกันเหงื่อแตก เหนื่อยฉิบหาย
ไอ้พี่ปืนได้ลูก มันยิง เยส! เข้าไปแล้ว
“ตอนนี้ทีมวิศวะนำไปแล้วครับ 1-0 ยิงประตูโดย กองหน้าหน้าหล่อ ปฏิภาณ พาน พาน พาน”
ไอ้พี่พิธีกรมึงจะเอคโค่ทำไมเนี่ย
เกือบหมดครึ่งแรกแล้ว ผมนี่วิ่งลิ้นห้อยเหมือนหมาหอบแดดเลย ร้อนโคตร เหนื่อยฉิบหาย ก่อนที่กรรมการจะเป่านกหวีดหมดเวลาครึ่งแรก สถาปัตดันตีไข่แตกได้ซะก่อน
“วันนี้สถาปัตมันบุกแรงจริงๆว่ะ”
หลังจากหมดครึ่งแรกเรามาพักข้างสนาม
“อืม มันคงจะเอาแชมป์ปีนี้ให้ได้จริงๆ”
เสียงรุ่นพี่คุยกัน ทั้งที่ยังหอบเหมือนหมากันอยู่
“เฮ้ยพวกมึง ฟังกูก่อน”
กัปตันทำหน้าที่อธิบายแผนการเล่นครึ่งหลัง
ครึ่งหลังพี่แทนให้ไอ้ดีนลงแทนพี่ปีสอง ผมยังคงเล่นป็นตัวจริงอยู่ สถาปัตยังคงบุกอย่างต่อเนื่อง หวิดจะทำประตูได้หลายครั้ง ยังดีที่พี่แทนเซฟไว้ได้
แต่พอผ่านไปได้ยังไม่ถึง 15 นาที สถาปัตก็ยิงประตูไปก่อนแล้ว ผมนี่ลนลานเลย กลัวแพ้มากครับ
“ไอ้เต้ส่งบอลให้พี่ปืนดิ”
ผมตะโกนเมื่อเห็นไอ้เต้ลากบอลมา
“พี่ยิงเลย”
ผมตะโกนบอกอีก แต่พี่ปืนยิงข้ามคานไป ผมเตะยอดหญ้าอย่างเสียดาย เกือบได้ประตูแล้วมั้ยล่ะ
“ไอ้เตี้ย มึงใจเย็นๆสิ”
ไอ้พี่ปืนวิ่งมาลูบหัวผม ในสนามพี่มึงยังอุตส่าห์มีเวลามาเนอะ
“พี่มึงก็เตะดีๆดิวะ ข้ามคานไปไกลเลย”
ผมหงุดหงิดใส่พี่มัน
“แล้วถ้ากูยิงเข้ามึงจะให้อะไรกู”
“อะไรก็ได้ตอนนี้อ่ะ กูอยากชนะมากเลย”
พี่มึงจะให้กูเลี้ยงข้าวซัก 10 ครั้งก็ได้
“…อย่าลืมคำพูดมึงนะ”
แล้วไอ้พี่ปืนมันก็วิ่งไป หืม ดูมันวิ่งเร็วขึ้นนะ เฮ้ยมันแย่งบอลจากสถาปัตมาได้แล้ว
“เฮ! วิศวะสุดยอด”
ไอ้พี่ปืนยิงเข้าเฉยเลย ตอนนี้เสมอกันอยู่ที่ 2-2 ครับ ยังเหลือเวลาอีก 10 นาที มันวิ่งเข้ามาใกล้ๆผม
“อย่าลืม ที่มึงรับปากกู”
เออ ขออะไรตอนนี้กูให้หมดแหละ ผมยิ้มหน้าบาน รีบพยักให้ไวเลย
“เออ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวพี่มึง 10 ครั้งเลย”
“…”
จากหน้าไอ้พี่ปืนที่ยิ้มๆ รีบหุบปากทันทีเลย อ้าวไม่ได้อยากให้เลี้ยงข้าวเหรอ
เป็นไปตามคาด ไอ้พี่ปืนซัดประตูที่ 3 ให้วิศวะเฉือนเอาชนะสถาปัตไปได้ 3-2 ในนาทีเกือบสุดท้าย
วันนี้ไอ้พี่ปืนเป็นดาวซัลโวเลย ฟาดคนเดียว 3 ประตู จะเก่งไปไหน
“เฮ้ยไอ้ปืน มึงเจ๋งว่ะ”
ไอ้พี่กัปตันทีมสถาปัต พี่มึงวิ่งมาทางนี้ทำไม๊ ทีมมึงอยู่ทางนู้น แต่ดูเหมือนพี่มันกับไอ้พี่ปืนสนิทกันนะ
“เออ มึงก็เจ๋งแต่กู…เจ๋งกว่า”
เหอะ หลงตัวเองเหมือนกันนะพี่มึง
“เออ ฮ่าๆ กูนึกว่าปีนี้กูจะฟาดแชมป์มาครองซะอีก”
“อย่างมึง รอไปอีก 10 ชาติเหอะ”
“เชี่ย ปากยังดีเหมือนเดิม แล้วไอ้น้องคนนี้ใคร น่ารักดีนี่ว่า”
พี่แกหันมาบุ้ยปากมาทางผม
“หลานรหัสกูเอง”
พี่แทนเข้าร่วมวงสนทนา
“เหรอ เฮ้ยไอ้น้องชื่ออะไรวะเอง”
“ผมเหรอ ผมชื่อมีน แล้วผมก็ไม่ได้น่ารัก แต่ผมหล่อมาก”
ทำไมใครๆก็ว่าผมน่ารัก ผมอยากหล่อเข้าใจมั้ย คนมันอยากหล่อ
“ฮ่าๆ ตลกดีนะเอ็ง น่ารักฉิบหาย”
แหน่ะ ยังไม่เลิกอีก
“ไอ้เดี่ยว มึงหุบปากไปเลย”
หืม ไอ้พี่ปืนหน้าพี่มึงโหดมากอ่ะตอนนี้
“หมาหวงก้างเหรอไอ้ปืน มึงอ่ะ”
“…กูบอกให้มึงหุบปาก”
“ฮ่า อาการหนักแล้วมึง”
“เฮ้ยๆ ไปกินข้าวกัน ตังเหลือเดี๋ยวกูเลี้ยง”
พี่แทนเข้ามาแก้สถานการณ์ ผมกลัวไอ้ปืนมันจะตีกับพวกสถาปัตว่ะ
“เป็นอะไรไอ้น้องมีน ทำหน้าเหมือนหมาหงอย”
อืม หมาหงอยหน้าตาเป็นไงวะ
“เอ่อ พี่ ไอ้พี่ปืนมันจะไม่ไปดักตีไอ้พี่กัปตันคนนั้นเหรอ”
“ฮ่าๆ มึงก็ว่าไป มันสองคนสนิทกัน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.ปลายแล้ว”
อ้อ โล่งอก กูก็นึกว่าไม่ถูกกัน
“อ่อ ผมก็นึกว่าพวกเขาทะเลาะกันซะอีก”
แล้วเราก็ไปกินข้าวที่โรงอาหาร ก็ตามสั่งนี่แหละ โรงอาหารวิศวะเต็มไปด้วยทีมนักบอลแต่ผมเห็นกัปตันทีมสถาปัตก็เดินมาพร้อมพวกพี่แทน ไอ้พี่ปืนด้วย
“วันนี้กูกินด้วยดิ ไอ้แทนมึงเลี้ยงกูอีกคนไหวมั้ยเนี่ย”
“ไหวสิวะ เป็นไงมึงวันนี้บุกหนักเลยสัด”
“เออ เซ็งฉิบหายปีนี้เป็นรองแชมป์อีกแล้ว”
“ก็เหมาะกับมึงดีนี่”
ไอ้พี่ปืน ผมว่าพี่มันยังแค้นฝังหุ่นกับไอ้พี่กัปตันสถาปัตอยู่นะ
พวกปีสูงเขานั่งด้วยกัน ส่วนพวกผมปีหนึ่งก็เลยนั่งกับพี่ปีสอง
“พี่กัปตันสถาปัต ทำไมสนิทกับรุ่นพี่เราวะ”
ไอ้ดีนมันหันมาถามผมกับไอ้เต้
“อืม กูได้ยินพี่แทนบอกว่าพี่เขาสนิทกับไอ้พี่ปืนมานาน”
“ใช่ๆตอนสายรหัสกูเลี้ยงเหล้าหลังมอ พี่เดี่ยวก็ไป”
“ห๊ะ พี่เดี่ยว ?”
“เออ พี่แกชื่อเดี่ยว อยู่สถาปัตปีสี่”
โอ้โหไอ้พี่ปืน พี่เดี่ยวมันแก่กว่าพี่มึงอีกมั้ง ยังกล้าปีนเกลียว ไอ้พี่ปืนคงไม่กลัวอะไรแล้วชาตินี้ ขนาดพี่ธันที่ว่าแน่ๆ ไอ้พี่ปืมันยังดูไม่กลัวเลย
“แล้วไอ้ปืนมึง ตอนแรกกูเห็นเล่นไม่ได้จริงจังเลย ช่วงหลังทำไมฮึดขึ้นมาได้”
“อืม จริงว่ะ ตอนแรกกูก็ว่าจะเข้าไปด่าแล้ว ถ้าแพ้นะกูว่าจะถีบมึงซักที”
พี่แทน พี่มึงคิดดีแล้วเหรอที่พูดแบบนั้น อาจจะไม่ได้ตายดีนะครับ
“มึงกล้าเหรอ”
อุ้ย กูว่าแล้วไง
“ที่กูถามอ่ะ ตอบกูหน่อย อย่าเพิ่งกินหัวไอ้แทน”
พี่เดี่ยวยังคงรอคำตอบ หรือจริงๆแล้วพี่มันแค่อยากเสือก
“มีคนจะให้รางวัลกู กูก็เลยเล่นจริงจังไง”
“…เฮ้ยใคร ใครทำให้ไอ้ปืนจริงจังได้ขนาดนี้ ไอ้แทนบอกกูมา”
พี่เดี่ยวขี้เสือกคนเดิม เพิ่มเติมระดับความเสือกขึ้นอีกนิดหน่อย
“เออ ไว้ค่อยเล่า ตอนนี้แดกข้าวก่อน กูหิว”
ง่ะ ไอ้พี่แทนอ่ะ กูก็หูผึ่งเตรียมรอฟังแล้วอ่ะ เสียดายฉิบหาย
////////////// Part ปืน //////////////
ผมนี่เข้าขั้นแล้ว ใกล้บ้าเต็มที ไปสกรีนเสื้อก็ยังอุตสาห์แอบแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ แอบสกรีน PP’s ไว้ด้านหลังเสื้อไอ้เตี้ยมัน พูดแล้วก็เขินตัวเอง ช่างกล้าทำไปได้ ส่วนเสื้อผมสกรีน MM’s ไอ้เตี้ยมันไม่รู้เรื่อง ผมเห็นมันวิ่งดุ๊กๆไปถามไอ้แทน ไอ้แทนมันรู้แต่มันก็ไม่พูด มันคงไม่อยากโดนผมเตะเอา
“มึงก็ช่างกล้าเนอะ สกรีนเสื้อมัน”
ไอ้แทนมันพูดกับผม ตอนกำลังเช็คเสื้อที่เพิ่งเอามาส่ง
“อืม กูก็ยังงงตัวเองเลย”
“ของมึงก็มีนิ”
“เออ แล้วมึงว่าไอ้เตี้ยมันจะดูออกมั้ย”
“ก็ไม่แน่ ไอ้น้องมีนบางทีมันก็ดูฉลาด แต่กูว่าเรื่องนี้มันโง่มากกว่า”
“กูก็ว่างั้น”
วันนี้ผมยิงได้ 3 ประตู ปิดเกมคนเดียวเลย กำลังใจดีครับ ไอ้เตี้ยมันรับปากจะให้รางวัล ว่าแต่ผมจะขออะไรมันดีนะ เดี๋ยวต้องกลับไปคิด
“ไอ้ปืน อย่าบอกนะว่าชอบไอ้น้องม…”
ไอ้เดี่ยวแอบกระซิบตอนที่เดินมาที่โรงอาหาร เสือกอยากจะมากินข้าวด้วยอีก
“เออ มึงจะทำไม”
“แหม ใครจะกล้ามีเรื่องกับเสี่ยปืน เนอะ ไอ้แทนเนอะ”
หน้าตาโหดอย่างมึง ทำหน้าตาตอแหลก็ได้นะ
“เออ แค่นี้เด็กในทีมก็กลัวมึงฉิบหาย วันนั้นอีกเสือกจะไปต่อยไอ้เด็กครุตอนวิ่งชนไอ้น้องมีนมัน”
“เฮ้ย จริงดิ เสี่ยปืน มึงจริงจัง ?”
“เออ”
“โหลงทุนสัด กูไม่เคยเห็นมึงจีบใครก่อนเลยอ่ะ”
“พวกมึงนี่พูดมากกันจังวะ”
“แหมๆ เขินเหรอสัด”
แล้วไอ้สองตัวนี่ก็หัวเราะกันสนุกสนาน ความรักของกูนี่ขำเหรอเดี๋ยวกูก็ถีบคนละทีสองทีเลย สัด แต่ผมก็เขินจริงๆ ผมห่างไกลกับคำว่าเขินมานานเท่าไรแล้ววะเนี่ย ไม่ชินกับตัวเองจริงๆ
////////////// End ปืน //////////////
จบตอนที่ 10
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
สนุกมากคับ จะคอยติดตามคับ
-
:hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ : 11
วันนี้เป็นวันที่ผมตื่นสายอีกหนึ่งวัน หลังจากจบฤดูกาลแข่งบอล ผมก็ไม่ค่อยได้เจอไอ้พี่ปืนเลย แต่มันก็โทรมาบ่อยๆ แต่คุยกันไม่ค่อยนานหรอก เดี๋ยวนี้รู้สึกมันอ่อนโยนขึ้น มักมีคำว่าเป็นห่วง ฝันดี อยากเจอ อะไรพวกนี้ ขนลุกครับ คำพูดเหล่านี้ดูไม่เข้ากับหน้าพี่มันเท่าไร แต่มันทำให้ผมหวั่นไหวฉิบหาย
“ไอ้มีนมึงเอาอะไร เดี๋ยวกูสั่งให้”
ตอนนี้เรากำลังอยู่ที่โรงอาหารครับ ไอ้เต้กำลังจะไปซื้อข้าว มันจึงหันมาถามผม
“ข้าวผัดไม่ใส่ผัก แล้วไอ้ดีนอ่ะ”
“มันไลน์มาบอกว่าเดี๋ยวถึง มันให้กูสั่งข้าวเผื่อเนี่ย”
ผมก็นั่งรอข้าวต่อไป ซักพักไอ้ดีนก็เดินเข้ามา มีใครคนหนึ่งเดินตามมันมาด้วย พี่เดี่ยวแห่งสถาปัต พี่แกมาทำไมอ่ะ
“ดี ไอ้น้องมีน กูไปเจอไอ้ดีน ก็เลยตามมันมา”
อ๋ออย่างนี้นี่เอง พี่มันทักทายผม ทำไมมีแต่คนเรียกกู ‘ไอ้น้องมีน’
“ดีครับ”
“ตอนเย็นมึงว่างมั้ย ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวกูเลี้ยง”
หืม พี่มันชวนกูกินข้าว?
“เอ่อ…”
“มันไม่ว่าง”
เสียงคุ้นๆ แฝงไปด้วยอารมณ์โกรธ จะเป็นใครไม่ได้ นอกจากไอ้พี่ปืน โผล่มาตกใจหมด
“มึงมาทำไม ไอ้เดี่ยว”
พี่แกเพิ่มความเหี้ยมของเสียงอีก 30 %
“กูก็มาหาอะไรสวยๆงามๆดูไง”
หน้าพี่แกกวนตีนระดับ 10
“มันต้องไปกินข้าวกับกูเย็นนี้ ใช่มั้ยไอ้เตี้ย”
“…”
เหรอ กูไปตกลงกับพี่มึงแล้วเหรอ ตอนไหนวะ
“น้องมันดูงงๆนะ ไอ้น้องมีนมึงจะไปกับไอ้ปืนเหรอ ? ”
กูได้แต่พยักหน้ารับ เพราะสายตาพิฆาตของไอ้พี่ปืน ทำให้กูปฏิเสธไม่ได้
“อืม… มึงไม่ได้โดนบังคับใช้มั้ย ไอ้น้องมีน”
มึงจะถามกูทำมั้ย กูจะโดนกระทืบอยู่แล้วเนี่ย
“ไม่เล๊ยพี่ ผมเต็มใจ”
ห่า กูเหงื่อแตกแล้ว แอร์ที่โรงอาหารก็เย็นอยู่นา ทำไมหัวกูเริ่มเปียกแล้ว เป็นอันว่าข้าวมา เราเลยนั่งกินข้าวกันไป แต่กูว่าข้าวกูไม่มีรสชาติเลยวันนี้
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันเข้าเรียน เมื่อถึงห้องเรียน ผมก็ไปเลือกนั่งที่ประจำโดยมีไอ้ 2 ตัว ไอ้เต้กับไอ้ดีนประกบข้างๆอย่างเคย
“เมื่อกี๊ มึงเห็นอะไรดีมั้ยไอ้ดีนที่โรงอาหารอ่ะ”
“อะไรวะ”
ไอ้ดีนทำหน้างงๆ
“ก็ศึกชิงนายไง โง่นะมึงอ่ะ”
“อ๋อ เห็นๆ สัด กูเยี่ยวแทบเล็ด พี่ปืนน่ากลัวฉิบหาย”
“พวกมึง 2 ตัวมานั่งด้วยกันมั้ย พูดข้ามหัวกูอยู่นั่นแหละ”
กูชักรำคาญแล้ว แล้วไอ้ศึกชิงนายของพวกมึงคืออะไร
“แหม ทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงเลยนะ ไอ้มีน”
“เออจริง พูดเหมือนเป็นเรื่องคนอื่น”
“แล้วมันเกี่ยวกับกูตอนไหน”
พี่มันคุยกัน 2 คน แล้วมันเป็นเรื่องของกูเหรอ
“ก็พี่เขาชิงมึงกันเนี่ย มึงอย่าโง่ ไอ้มีน”
สัด ว่ากูโง่ หน้าตากูออกจะดูฉลาด
“สัด เลิกพูด อาจารย์มาแล้ว”
กูเป็นผู้ชายจะมาชิงกูทำมั๊ย โหยเครียด เสือกป๊อปปูล่าอีกกูมีผู้ชายแย่งกัน (-_-)
ตอนเย็นก็เก็บของเตรียมกับหอกับไอ้เต้ พอลงมาจากตึกเรียนก็เห็นไอ้พี่ปืนยืนหน้าเหี้ยมอยู่ข้างๆรถมัน น่ากลัวฉิบหาย
“ขึ้นรถ”
พี่มันสั่งกูอย่างโหด ถ้ากูไม่ขึ้นไป อาจจะโดนทืบตายก่อนจะได้มีเมีย
“…”
กูก็นะ จะปฏิเสธก็ไม่กล้า ขึ้นไปนั่งคาดเข็มขัดเรียบร้อย ถ้านั่งพับเพียบได้กูทำไปแล้ว เฮ้อ! เศร้า
“พี่มึงจะพากูไปไหนอ่ะ”
ลองใจดีสู้เสือถามมันไปก่อน
“กินข้าว”
อุ้ย เสียงเข้มเป็นกาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาลเลย
“…”
“ถ้ากูไม่ไปขัดจังหวะ มึงก็จะไปกับไอ้เดี่ยวรึไง”
“กู…ไม่ใช่ซักหน่อย”
กูยังไม่ได้คิดจะตกลงพี่เขาเล๊ย
“ถ้ากูไม่อยู่ มึงจะแอบคุยกับใครก็ได้งั้นสิ”
“ทำไมกูต้องแอบ กูจะคุยกับใคร มันก็เรื่องของกูดิ”
มึงเป็นเจ้าของกูรึไง กูถึงคุยกับใครไม่ได้ หวายๆ พี่มันจอดรถ จะฆ่ากูหมกป่าแล้ว ช่วยด้วย!
“อืม มันก็เรื่องของมึง”
หืม…เสียงมันเบาลงกูรอดใช่มั้ย ?
“แต่ต่อไปมึงห้ามคุยกับไอ้เดี่ยว แล้วกูก็ไม่อยากให้มึงคุยกับคนอื่นนอกจากกู”
“ทำไม มันเรื่องของกูอ่ะ”
“… กูขอร้อง”
พี่มึงทำเสียงอย่างนี้ จะให้กูปฏิเสธได้ไง ขี้โกงนี่หว่า
“ละ… แล้วไอ้เต้ ไอ้ดีน พี่แทน พี่ออมล่ะ”
“พวกนั้นได้ ยกเว้นไอ้เดี่ยว มันไม่เหมือนกัน”
“ต่างกันตรงไหน พี่เดี่ยวก็รุ่นพี่เหมือนพี่มึงแหละ”
พี่มันหันขวับมามอง ตางี้จิกจนจะเป็นไก่อยู่แล้ว
“กูบอกว่าห้ามก็ห้าม”
โหย แก้วหูกูแทบแตก
“เออๆ”
หลังจากนั้นพี่มันก็ออกรถ แล้วพากินไปข้าว ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก กูยังโมโหพี่มันหน่อยๆ แต่ไม่กล้าไง กลัวพี่มันเตะก้านคอ แสนรันทดเกิดเป็นไอ้มีน
“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าว”
“หมอนัดเอาเฝือกออกวันไหน”
“มะรืน”
“เดี๋ยวกูมารับ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปเอง”
“กูบอกว่ากูจะมารับ”
“…ก็ได้”
“อืม ขึ้นไปได้แล้ว”
ไล่กูอีก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาใจพี่แกไม่ถูกจริงๆ
“มาแล้วเหรอไอ้มีน เป็นไงพี่ปืนพาไปไหนมา”
“เสือก มึงเป็นพ่อกูรึไง”
“แหม ตั้งแต่มีผู้ชายมาแย่งกันนี่ ทำเป็นเล่นตัว”
“หุบปากเลยมึง กูยิ่งอารมณ์เสียอยู่”
“ทำไมอ่ะ พี่มันทำอะไรมึง”
“ห้ามกูคุยกับพี่เดี่ยว แค่คุยกันมันจะเป็นอะไร ทีกูคุยกับพี่ออม พี่แทนยังได้เลย”
“มันไม่เหมือนกันไง พี่ออม พี่แทนก็สายรหัสมึง”
“แล้วพี่เดี่ยวก็เพื่อนพี่มันมั้ยล่ะ”
“เฮ้อมึงนี่ มานั่งนี่ดิ”
มันขวักมือเรียกผม เหมือนเวลาพี่ธันจะเทศกูเลยอ่ะ
“มึงไม่รู้รึไง เวลาที่เราคุยกับใคร ไม่ควรคุยซ้อน”
“ห๊ะ กูคุยกับใครตอนไหน”
“นี่มึงโง่หรือมึงโง่ มึงคุยกับพี่ปืน แล้วยังจะคุยกับพี่เดี่ยวรึไง”
“สัด กูไปคุยกับพี่มันตอนไหน”
“ไอ้ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เลยมั้ง รุ่นพี่ที่ไหน จะเลี้ยงข้าวมึงบ่อยๆ ซื้อของกิน ซื้อเสื้อให้มึงห๊ะ คิดสิคิด ไอ้มีน”
“… แล้วจะให้กูทำไง”
“โง่แล้วยังเซอะอีกไอ้ลูกเวร”
“อ้าวสัด ด่ากูยับเลยมึง”
จะให้กูทำไง ไปขอพี่มันแต่งงานเลยมั้ย
“มึงก็ต้องเลือกไง คนเดียวเท่านั้นพี่ปืนหรือพี่เดี่ยว”
“อืม ฟังดูแล้วกูเหมือนนางวันทองเลยเนอะ สองผัวไรงี้”
“ถ้ามึงไม่เลือก ใครๆก็จะมองมึงเป็นอย่างนั้นแหละ”
“กูให้พวกพี่มันเป็นรุ่นพี่ไม่ได้รึไงทั้ง 2 คนอ่ะ”
“แล้วมึงคิดกับพี่ปืนแค่รุ่นพี่จริงเหรอ”
“…”
อันนี้ก็ไม่ขอตอบตอนนี้ ขอตั้งโต๊ะแถลงข่าวได้มั้ยวะ
“ตกลงมึงจะเอายังไง พี่ปืนใช่รึไม่ใช่สำหรับมึง”
“มึงอย่าเพิ่งถามได้มั้ย กูยิ่งสับสนอยู่”
หลังจากนั้นพวกผมก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ไอ้เต้ก็ปล่อยให้ผมงงๆต่อไป
ก็พี่มึงไม่เคยบอกชอบกู จะให้กูบอกก่อนรึไง เสียศักดิ์ศรีหมด เดี๋ยวไม่หล่อทำไง
“สัปดาห์นี้มึงกลับบ้านมั้ย”
ไอ้เต้มันถามผมที่นอนเล่นเกมอยู่
“ไม่อ่ะ กูยังทำงานอาจารย์สมัยไม่เสร็จเลย”
“กูว่าจะกลับแต่จะชวนพี่ออมไปด้วย”
“สัด ก้าวหน้านะมึงอ่ะ แล้วพี่มันจะไปกับมึงเหรอ”
“น่าจะไปกูเคยลองๆถามแล้ว”
“ตกลงมึงคบกับพี่เขาแล้วเหรอวะ”
“อืม เมื่อวาน”
“ห๊ะ ตอนไหนกูไม่เห็นรู้เรื่อง”
“ก็ตอนนี้ที่มึงไปกินข้าวกับพี่ปืนไง”
“เฮ้ย ดีใจด้วย”
ผมตบไหล่มันป๊าบๆ
“แล้วมึงอ่ะ เมื่อไหร่จะคืบหน้า”
“กูทำใจอยู่”
“ทำใจอะไรวะ”
“ทำใจจะขอพี่มันเป็นแฟนไง”
“อ้าว ไอ้มีน พี่เขาต้องขอมึงเป็นแฟนดิ ไม่ใช่มึงขอเขา”
“ทำไมอ่ะ ก็กูหล่อ กูก็ต้องขอดิ”
“… เออๆ เอาที่มึงสบายใจเลย”
“เออ แล้วมึงจะไปหาหมอวันไหนนะ”
“มะรืน หมอนัดเอาเฝือกออก”
“อืม เดี๋ยวกูไปส่ง”
“เอ่อ ไม่ต้อง ไอ้พี่ปืนจะพาไป”
“เออว่ะ พี่ปืนนี่โคตรดีเลย อย่าปล่อยให้หลุดมือนะเว้ย จับให้ดีๆ”
พี่มันเป็นปลารึไง ให้กูจับให้ดีๆ เห็นกูเป็นคนใจแตก ไล่จับผู้ชายรึไง
“เชี่ย กูไม่ได้บ้าผู้ชาย จะได้ไปไล่จับใครต่อใคร”
“กูให้มึงจับพี่ปืนคนเดียว หรือมึงจะไปจับใครอีก”
“โอ้ย ไอ้นี่ กูจะประสาทแดก”
ผมทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง อยากจะกระโดดถีบไอ้เต้ซักทีสองที เฮ้ออออ
พรุ่งนี้ไอ้เต้จะกลับบ้านแต่กูต้องนั่งปั่นงาน เสียเวลาที่ไปกับไอ้พี่ปืนเมื่องวานไง ไม่งั้นกูได้นอนเล่นเกมไปแล้ว ว่าแล้วก็เอางานมาทำดีกว่า
จบตอนที่ 11
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ชอบค่ะ รอติดตามค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7:ให้ทั้งใจไปแล้วค้าบ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 12
เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ คิดว่าวันนี้จะขอหนุ่มเป็นแฟน ก็เครียด เกิดมาเพิ่งเคยขอสาวเป็นแฟนครั้งเดียว แต่ก็โดนปฏิเสธ ข้อหา หน้าตาน่ารักกว่าสาว ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 แต่เป็นการขอหนุ่มเป็นแฟน เออดี ชีวิตกูนี่มีสีสันฉิบหาย มองตัวเองในกระจก อืมดูเหมือนจะเป็นพี่น้องกับแพนด้าได้แล้ว ขอบตาคล้ำๆ ทีอดนอนเล่นเกมไม่เห็นเป็นอะไร อาบน้ำดีกว่าเผื่อจะจะสดชื่นขึ้น
นี่ก็ 10 โมงแล้ว เห็นไอ้พี่ปืนบอกว่าจะเข้ามา ก็ยังไม่เห็นมา กูเริ่มหิวแล้ว ลงไปหาข้าวกินก่อนดีกว่า แล้วผมก็เดินลงหอพักไป กะไปซื้อข้าวที่ร้านหน้าหอพัก ลงมาก็เจอรถไอ้พี่ปืนเลี้ยวเข้ามาพอดี
“มึงจะไปไหน”
มันลดกระจกลงแล้วถามผม ขนาดตอนเช้าหน้าพี่มึงยังโหดได้อีกนะ
“จะมาซื้อข้าว”
“ไม่ต้อง กูซื้อมาแล้ว”
“อ่อ แล้วจะไปกินที่ไหน”
“ก็ห้องมึงไง”
ว้ายๆ กูจะพาผู้ชายเข้าห้อง คิดแล้วก็เขิน
“เออๆ ก็ได้ พี่มึงไปหาที่จอดรถก่อนดิ”
แล้วกูก็ยืนรอ เตรียมพาผูชายขึ้นห้อง พี่มันจอดรถเสร็จก็เดินตามขึ้นหอพัก เดินเอาแล้วกันพี่มึง หอกูไม่มีลิฟท์ จะให้กูอุ้มก็คงไม่ไหว ก็พี่มันตัวเท่ากอลิล่า เออ ตั้งแต่ญาติดีกันกูก็ไม่ค่อยได้แอบเรียกพี่มันว่าไอ้กอลิล่าแล้ว ขำหว่ะ ไม่คิดว่าจะญาติดีกับพี่มันได้เล๊ย
“ขำอะไรมึง”
“เปล๊า”
แล้วเราก็เข้าห้องผมมา ผมรับถุงของกินเตรียมไปจัดใส่จาน
“ห้องมึงไม่รกอย่างที่คิดนะ”
เห็นกูเป็นอะไร เห็นกูอย่างนี้ กูก็ใช้ไอ้เต้มันเก็บกวาดประจำแหละ
“ไอ้เต้มันเก็บกวาดทุกวันแหละ”
“อืม กูก็คิดอย่างนั้นแหละ”
“แล้วพี่มึงมีอะไร ถึงมาได้”
“กินข้าวก่อน กูหิว เดี๋ยวเย็นๆค่อยพาไปกินข้าวข้างนอก”
โห ป๋าสัด ซื้อข้าวกล่องมายังไม่พอ ตอนเย็นยังจะพาไปข้างนอกอีก แต่พี่มันซื้อแต่ของที่กูชอบกินมาทั้งนั้นเลยนะ
เอาละวะวันนี้กูจะขอพี่มันเป็นแฟนแล้ว ตื่นเต้นว่ะ ใจเต้นตุ๊บๆเลยวุ้ย
“เอ่อ กูมีเรื่องจะพูด”
ผมนั่งลงอย่างเรียบร้อยที่เก้าอี้ตัวเอง ส่วนพี่มันนั่งของไอ้เต้ หน้าตากูจริงจังมาก พี่มันดูจะงงๆ
“คือว่า…กู…เอ่อคือ เฮ้อจะพูดยังไงดีวะ”
แม่งกูเขิน พูดไม่ถูกเลย
“มึงจะพูดอะไรก็ว่ามา”
“เอ่อ…พี่มึงคบกับกูมั้ย”
“ห๊ะ มึงว่าอะไรนะ”
“กูบอกว่า เป็นแฟนกับกูมั้ย”
“…”
พี่มันช็อกครับ ตาเหลือก อ้าปากค้างเลย ถ้าไม่ติดว่าพี่มึงหล่อนะ ไม่มีสาวเอาหรอกแบบนี้
“พี่ได้ยินกูปะเนี่ย”
อึ้งนานจริงสัด
“เดี๋ยวไอ้เตี้ย ใจเย็น มึงหมายถึง กำลังขอกูเป็นแฟนใช่มั้ย”
พี่มันยิ้มกว้างที่สุดที่กูเคยเห็นเลย
“เออสิ ไอ้เต้มันยิ่งว่ากูหลายใจอยู่”
“ห๊ะ อะไรนะ”
“ช่างมันเถอะ แล้วพี่ว่าไง”
“เออ…ก็ยินดี ยินดีมาก”
พี่มันยิ้ม หน้ามันแดงมากอ่ะ พี่มึงเขินได้น่ารักมากอ่ะ
“เหรอ อืมๆ เป็นแฟนกันแล้วนะ”
อุ๊ย พูดไปกูก็เขิน นี่กูขอผู้ชายเป็นแฟนสำเร็จแล้ว
“อืม กูดีใจนะ จริงๆแล้วกูควรจะเป็นคนพูดมากกว่า”
พี่มันยังไม่เลิกยิ้มเลย ปากจะฉีกแล้วมั้ง
“จริงๆแล้วกูชอบมึงมานานแล้วนะ แล้วมึงอ่ะ ชอบกูตอนไหน”
“ห๊ะ จริงเหรอ กู… ไม่รู้เลย”
“หืม ที่มึงขอกูเป็นแฟนนี่ มึงไม่ได้ชอบกูเหรอ”
พี่มันหน้าบึ้งทันที เปลี่ยนโหมดไวฉิบหาย
“เอ่อ… กู”
จะพูดไงดีวะ กูแค่ชอบพี่มันหน่อยๆ พอจะเป็นเหตุผลให้มันได้มั้ย
“ว่ายังไง มึงไม่ได้คิดเหมือนกูเหรอ”
อย่าเร่งกู๊ กูลนแล้วเนี่ย
“ก็ชอบ…ชอบหน่อยนึง”
“อืม… ก็ยังดี แต่มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ ห้ามไปชอบคนอื่นมากกว่ากู แล้วก็ต้องชอบกูให้มากขึ้นด้วย”
ห๊ะ แบบนี้ก็ได้เหรอ นี่กูต้องทำตามที่พี่มึงบอกเหรอ
“เออๆ รู้แล้ว กูทำงานก่อน”
เดี๋ยวงานไม่เสร็จ ตอนเย็นอดไปแดกข้าวข้างนอก
“อืม”
แล้วพี่มันก็ไถมือถือเล่นไป
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ พี่มันก็ไม่รบกวนอะไรเลยเงี๊ยบเงียบ ซักพักผมก็ทำงานเสร็จ
นึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีตลาดหน้ามอ ว่าจะชวนพี่มันไป บ่ายๆคนไม่น่าจะเยอะ แล้วค่อยไปหาอะไรกินตอนเย็นต่อ
“พี่มึงไปตลาดมั้ย”
“มึงอยากไปเหรอ”
“อืม ไปเดินเที่ยวแล้วก็หาอะไรกินกัน”
“ไปสิ มึงไปเปลี่ยนกางเกงก่อนสิ เดี๋ยวยุงกัด”
นี่มันเพิ่งจะบ่ายเอง ยุงจะมาจากไหน แต่ผมก็ทำตามขี้เกียจเรื่องมาก พี่มันก็หยิบกุญแจรถ แล้วเราก็เดินลงมาที่รถ เราเดินเข้าไปในตลาด คนมองพี่มันเยอะเหมือนเคย มีแฟนหล่อก็ต้องทำใจ กูนี่เหมือนหมาเดินตามเจ้าของอ่ะ
“มาเดินข้างกูนี่”
แล้วพี่มันก็ลากผมมาเดินข้างๆมัน หลอกจับมือกูอีก แล้วมันก็ปล่อย เราก็เดินไปเรื่อยๆ แวะหาของกินบ้างเดินดูของบ้าง แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรนอกจากของกิน แล้วพี่มันก็ขับรถไปเรื่อยๆ นั่งรถชมวิวครับ ก่อนจะสรุปกันว่าจะไปกินข้าวเย็นที่ร้านที่เคยไปประจำ
“พี่มึงสั่งเลย วันนี้กูเลี้ยงเอง”
“หืม ไม่เอาดิ กูเลี้ยงเอง มึงอยากกินอะไรสั่งเลย”
“ไม่ได้ๆ วันนี้กูเลี้ยงเอง พี่มึงเป็นแฟนกู ต้องให้กูเลี้ยง”
“เหรอ ได้ๆ”
พอพูดคำว่าแฟนดูพี่มันดีใจนะ ยิ้มตลอดเลย กูก็เขินนะ สัด
“กูตกใจนะที่มึงขอกูเป็นแฟน แต่กูดีใจมากเลย คิดว่ามึงเกลียดขี้หน้ากูซะอีก”
“กูเอ่อ…กูไม่ได้เกลียดพี่มึง ก็บอกแล้วว่าช…ชอบหน่อยๆ”
พอนึกถึงตอนที่ขอพี่มันเป็นแฟน กูก็เขินเลย อ๊าก กูพูดออกไปได้ไงเนี่ย
พี่มันขมวดคิ้ว
“ไม่เอาคำว่าหน่อยๆ ได้มั้ย ตกลงว่าชอบหรือไม่ชอบ”
“ช…ชอบดิ สัด”
ชอบให้ก็ย้ำ เห็นหน้ากูหนาๆ กูก็อายเป็นนะ
“อืม มึงน่ารักจัง”
ตูม ใจกูระเบิดไปแล้ว กอบกู้ไม่ทันแล้ว ห่า ชมกูซึ่งๆหน้า
“อืม อย่าชมกูดิ กูเขิน”
“ฮ่าๆ”
พี่มันหัวเราะ กูเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก เหมือนวันนี้โลกจะแตก กูได้เห็นอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยเห็น
หลังจากกินข้าว พี่มันก็มาส่งผมที่หอ
“ขอบคุณที่มาส่ง ขับรถดีๆนะ”
“อืม ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะครับแฟน”
พี่มันพูด พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ เขินสัด พี่มันพูดเพราะ อ๋อย ใจกูจะละลาย
“อืม ไปแล้ว”
กูรีบพูดรีบลงรถ ก่อนที่กูจะละลายไปกองกับพื้น อร๊ายยย เขิน
ดีนะไอ้เต้ยังไม่กลับมา ไม่งั้นมันอาจจะเห็นกูหน้าบานเท่าจานดาวเทียมแล้วตอนนี้ ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมา กัดผ้าห่มเล่นแก้เขิน ไอ้ปืนใหญ่กะไอ้น้องปิกาจูก็จ้องหน้ากูจัง เขินเว้ย อืมคิดไปคิดมากูก็เหมือนคนปัญญาอ่อนไปแล้ว อาบน้ำนอนดีกว่า
Rrrrrrrrrrr
TheGun
พรุ่งนี้ 8 โมงกูไปรับไปหาหมอนะ
MarchMeen
อืม
TheGun
ฝันดีครับแฟน
MarchMeen
….
ส่งสติ๊เกอร์รูปกอลิล่าเขิน
TheGun
น่ารัก เหมือนมึงเลย
ห่า กอลิล่าที่ไหนน่ารัก พี่มึงตาถั่วเหรอ แล้วคืนนี้กูจะนอนหลับเหรอ เฮ้อ หัวใจพองโต
ตอนเช้าพี่มันก็มารับไปหาหมอ หมอตรวจดูแล้ว อาการดีขึ้นมาก เอาเฝือกออกให้ รู้สึกโล่งๆ ถึงมันจะไม่ได้อันใหญ่เป็นอุปสรรคกับผมซักเท่าไร แต่ไม่ใส่จะดีกว่า แล้วพี่มันก็มาส่ง บอกว่ามีงานด่วนที่บ้าน ตอนแรกให้กูไปเองก็ได้ป่ะวะ ทีตอนนี้จะรีบกลับ
หลังจากกลับมานอนตีพุงที่หอ ก็ต้มมาม่าแดกไปเล่นเกมไป นอนกลิ้งไปกลิ้งมา งีบซักหน่อยดีกว่า
Rrrrrrrrrrr
“โหลๆใครวะ”
ใครโทรมาวะ กูกำลังจะหลับเลยสัด
[กูเอง]
“งั้นกูวางล่ะนะ”
[กูเต้เอง เปิดประตูหน่อย กูลืมหยิบกุญแจห้องขึ้นมา]
“มึงกลับมาเร็วจริง”
[นี่มันบ่าย 2 แล้วสัด เร็วๆดิ]
“เออๆ”
ผมลุกขึ้นงัวเงีย ไปเปิดประตูให้ไอ้เต้มัน เห็นมันหอบอะไรมาพะรุงพะรัง ปกติไม่เคยเห็นซื้อของมาฝากกูเลย
“มึงหอบอะไรมาเยอะแยะ”
“แฟนมึงเอามาส่ง”
“อ่อ แฟนกูเหรอ อืมๆ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ
“หืม พี่ปืนอ่ะเหรอ”
ยังอุตส่าห์เอาของกินมาส่งกู แฟนกูน่ารักอีกแล้ว
“เออ พี่มันจะไปธุระต่อเลยไม่ขึ้นมา”
“เฮ้ย แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูกับพี่มันเป็นแฟนกัน”
“ก็พี่มันพูดว่า ฝากของนี่ให้แฟนหน่อย กูก็คิดว่ามึงแหละ นี่เขาขอมึงเป็นแฟนแล้วเหรอ”
“หึ ยัง”
“อ้าว แล้วที่เขาเรียกมึงแฟนอ่ะ”
“กูขอเขาเป็นก่อนไง”
“เชี่ย แน่ว่ะมึง เพื่อนกูแมนสัด”
“เออ กูก็ยังคิดเลย”
พี่มันฝากของกินมาเพียบครับ คงกลัวกูอดตาย
“งั้นมึงก็คบกับพี่เขาแล้วงั้นสิ ไม่ใช่ว่ามึงแค่สับสนหรอกนะ”
“เอ่อ ไม่รู้ดิ แต่กูก็เริ่มจะชอบพี่มันบ้างแล้ว”
“อืม เดี๋ยวกูจะบอกไอ้ดีนก่อน มันกับกูนี่ลุ้นกันจนเยี่ยวเหนียวแล้วเนี่ย”
“ขนาดนั้นเลย เรื่องของกูเนี่ย อยากเสือกขนาดนั้นเลย”
“เออ มึงก็เพื่อนสนิทกู กูก็ดีใจไง แถมพี่มันยังเป็นลุงรหัสกูอีก กูนี่นับญาติไม่ถูกเลย”
แล้วผมก็ถีบมันไปทีนึง ตลกนะมึงอ่ะ ลาออกไปเปิดคาเฟ่เล่นตลกดีกว่ามั้ง
/////////// Part ปืน ///////////
หลังจากแข่งบอลจบก็ไม่ค่อยได้เจอไอ้เตี้ยเลย ปกติผมชอบทำอะไรคนเดียวนะ ไม่เคยเหงาเลย แต่พอไม่ได้เจอหน้าไอ้เตี้ยมัน ก็รู้สึกเหงา อยากเจอหน้า เฮ้ออ อาการหนัก แต่ที่หนักกว่านี้ก็วันที่ไอ้เดี่ยวมากินข้าวที่โรงอาหาร ผมก็รู้แหละ เพราะมันไลน์มาบอกว่าจะแวะเข้ามา แต่ดันไปเห็นตอนมันกำลังจะชวนไอ้เตี้ยไปกินข้าว รู้ทั้งรู้ว่ามันแกล้งแหย่เล่นแต่ก็คิดจริงจัง ไอ้เดี่ยวมันพูดตอนที่เห็นผมเข้าไปพอดี เกือบจะชกหน้ามันไปแล้ว นี่ขนาดแค่ไอ้เดี่ยวมันแกล้งเล่น ยังขนาดนี้ ถ้าหากใครมาจีบไอ้เตี้ยจริงๆ ผมจะควบคุมตัวเองได้รึเปล่ายังไม่รู้เลย
“มึงก็จริงจังไปมั้ยวะ กูแค่ชวนน้องมันเล่นๆ”
ตอนเย็นผมกลับมาที่ช็อปก็เห็นไอ้เดี่ยวนั่งคุยอยู่กับไอ้แทน นานๆทีมันจะแวะเข้ามาคุย ปกติเจอกันแต่ที่ร้านเหล้าหลังมอ
“ เออ แม่งกูก็ไม่รู้เป็นอะไร”
“ความรักไงไอ้ปืน ไม่เคยได้ยินเหรอความรักทำให้คนตาบอด หูหนวก รู้ว่าไอ้เดี่ยวมันเล่นยังจะคิดจริงจัง”
“แล้ว แม่ง ไอ้เตี้ยทำท่าคิดหนัก มันชอบกูมั่งรึเปล่าวะ”
“เอาน่า มึงก็ต้องค่อยๆรุกไปไง”
“…”
“ไอ้ปืน ผู้ที่ไม่เคยจะต้องจีบใครก่อน ต้องมาลงทุนจีบไอ้เด็กน้อยน่ารัก กูขำว่ะ”
ไอ้เดี่ยวเดี๋ยวกูยันโครม
“อืม กูรู้จักมึงมา 3 ปี กูก็ยังไม่เคยเห็นมึงไปจีบใครก่อนเลยนะ”
ไอ้แทนมึงนี่เข้ากับไอ้เดี่ยวเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย สัด
“มึงรู้จักมันแค่ 3 ปี กูนี่ 6 ปีแล้ว ยังไม่เคยเห็ยเลยเถอะ มีแต่คนเข้าหามันก่อนทั้งนั้น”
“หุบปากไปเลยพวกมึง”
พูดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ หลวมตัวไปชอบไอ้เตี้ยมันแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อ แต่บางทีดูเหมือนมันก็มีใจให้ผมเหมือนกันนะ
วันนี้ผมจะเข้าไปชวนไอ้เตี้ยมันกินข้าวเพื่อทำคะแนน เดี๋ยวใครจะคาบไปแดกซะก่อน
“เอ่อ…พี่มึงคบกับกูมั้ย”
“ห๊ะ มึงว่าอะไรนะ”
เมื่อกี๊ไอ้เตี้ยมันพูดว่าอะไรนะ มันพูดเร็วจนผมฟังไม่ทัน
“กูบอกว่า เป็นแฟนกับกูมั้ย”
หืม มันไม่สบายรึเปล่า ผมนี่อึ้งอ้าปากค้างจนแมลงจะบินเข้ามาได้อยู่แล้ว มันป่วยหรือผมหูฝาด พอฟังมันถนัด ก็รู้ว่าไอ้เตี้ยมันขอผมเป็นแฟน ตกใจครับ งงด้วย ไม่คิดว่าน้องมันจะพูด แต่ดูมันเขินๆ แสดงว่าผมไม่ได้ฝันกลางวันแน่นอน
“แล้วพี่มึงว่าไง”
“เออ…ก็ยินดี ยินดีมาก”
ผมนี่ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหูแล้ว ไม่ได้ยิ้มกว้างแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ ดีใจสุดๆที่ไอ้เตี้ยมันขอเป็นแฟน
หลังจากนั้นเราก็ไปกินข้าวข้างนอก ไอ้เตี้ยโชวความป๋าเลี้ยงข้าวผม เอ มันชักยังไงๆอยู่นะ ที่มันขอผมเป็นแฟนนี่มันชอบผมจริงหรือมันกำลังสับสนกันแน่ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก ถึงตอนนี้มันอาจจะไม่ได้ชอบผมมาก แต่อีกหน่อยผมจะทำให้มันหลงผมให้ได้เลย
////////////// End ปืน /////////////
จบตอนที่ 12
ขอโทษที่หายไปหายวัน พอดีกลับบ้านนอกครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:z2:
-
:-[
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 13
หลังจากที่ขอไอ้พี่ปืนเป็นแฟน พี่มันก็มารับไปเรียน แวะมากินข้าวที่โรงอาหารด้วย ตอนเย็นก็ไปส่งที่หอ เรียกได้ว่าไอ้เต้ไม่ค่อยได้อยู่ในลูปชีวิตของผมซักเท่าไร แต่มันก็ชอบใจเพราะจะได้มีเวลาไปสวีทกับพี่ออมแฟนมัน วันนี้ก็เป็นอีกวัน พี่มันไลน์มาบอกว่าจะถึงหน้าหอแล้ว ผมก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบลงมาที่ด้านล่างหอ
“ช้าจริง กูรอนานแล้ว”
เห็นหน้ากูก็บ่นเลยทีเดียว ชอบกูจริงป่ะเนี่ย
“กูตื่นสาย เนี่ยรีบจะแย่แล้ว”
“ไม่ได้กินข้าวอีกสิมึง เอานี่ไปกิน”
พี่มันยื่นแซนวิชมาให้ อันใหญ่มาก มันมักมีของกินติดรถอยู่เสมอ สงสัยกลัวกูอด
“อืม ขอบคุณ”
พี่มันก็มาส่งผมที่หน้าตึกเรียน แล้วพี่มันก็นัดกันว่าตอนเย็นจะพาไปกินข้าว หลังเลิกเรียนพี่แกก็มารอรับที่หน้าตึกเรียน
“ตั้งแต่มีแฟน นี่ไม่สนใจเพื่อนฝูงเลยนะมึง”
“เหมือนมึงแหละ กลับค่ำมืด”
ไอ้เต้ทีมึงไปหาแฟนทุกวันกูยังไม่บ่น
“มึงดูแลพี่เขาให้ดีนะ อย่าทำพี่เขาเสียใจนะ”
ไอ้ดีน มึงเป็นเพื่อนกูหรือเป็นเพื่อนพี่มัน ดูไม่ได้ห่วงกูเลย
“ไปได้แล้วเดี๋ยวพี่เขารอนาน ดูแลไอดอลกูดีๆนะ”
ไอ้เต้ ทีงี้แหละไล่กู ถ้ากูทำพี่มันโกรธ พวกมึงคงเลิกคบกูเลยสิ
“วันนี้มึงอยากกินอะไร”
พี่มันถามผมขณะที่นั่งอยู่ในรถกัน
“กูอยากกินก๋วยเตี๋ยวหน้ามอ”
“เอาสิ”
พี่มันไม่เคยขัดกูเรื่องกินเลยซักครั้ง ตามใจกูตลอด
เหลืออีก 2 อาทิตย์จะสอบปลายภาค ช่วงนี้อาจารย์ไม่ค่อยสั่งงานมากนัก ผมกับเดอะแก็งค์ก็เริ่มจะติวหนังสือกันบ้างแล้ว สถานที่ติวก็คือห้องผมเอง โดยผมจะมีลูกศิษย์คือไอ้เต้และไอ้ดีน
“ไอ้ดีน ทำไมมึงผิดจุดเดิมตลอดเลยวะ”
“ก็กูจำไม่ได้อ่ะ”
“ไอ้เต้มึงก็เหมือนกัน กูพูดไปร้อยรอบแล้วสัด”
“เออ กูก็ได้ยินมาร้อยรอบแล้ว แต่กูจำไม่ได้ไง จะให้กูทำไง”
“…เออ กูผิดเอง”
“เฮ้ย ไอ้มีน กูขอโทษ มึงไม่ผิดหรอก”
ไอ้ดีนหน้าหงอยเหมือนหมาอดอาหารเม็ด
“กูผิดเองที่มาครบพวกมึงเนี่ย”
“…สัด/เชี่ย”
แล้วผมก็หน้าด้านสอนพวกมันสองตัวต่อไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพวกมันคงจำได้บ้างหรอก
และแล้ววันสอบก็มาถึง แต่ละคนหน้าดำคร่ำเครียด ขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้ากันทุกคน ปี สอบกัน 3 วัน วันนี้ผมตื่นแต่เช้าแพราะมีสอบ 8 โมง ไอ้พี่ปืนไม่ได้มารับ เพราะมันสอบบ่าย เลยต้องอาศัยไอ้เต้อย่างเคย ข้อสอบไม่ได้ยากมาก ดูได้จาก แต่ละคนเดินออกมาจากห้องสอบด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้น
“เป็นไงพวกมึงทำได้รึเปล่า”
“ง่ายเป็นขี้ กูได้เอแน่นอน”
ไอ้ดีน อย่างมึงได้เอ กูคงได้ 3เอเหมือนถ่านไฟฉายแหละ
“เออ โคตรง่ายอ่ะ ไม่เห็นต้องติวเลย”
“เออ งั้นวันนี้ก็ไม่ต้องติว เพราะพวกมึงทำได้”
“ไม่ได้ๆ พรุ่งนี้วิชายาก ช่วยพวกกูหน่อยนะคร๊าบ ไอ้มีนคนหล่อ”
พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย
แล้วเราก็เตรียมเข้าสอบต่ออีก 1 วิชา วันนี้พวกผมมีสอบ 2 วิชา ช่วงบ่าย
“เย้ สอบเสร้จแล้วโว้ย”
ไอ้ดีนตะโกนร้องดีใจ กูล่ะอายเกิ๊น
“ไปแดกข้าวกัน พอสอบเสร็จหิวฉิบหาย”
ก่อนสอบไอ้เต้มันกินข้าวไม่ค่อยลง ตอนนี้เลยบ่นหิว
“เออๆ ไปกินข้าวกัน”
ผมก็ชักเริ่มหิวแล้ว
วันนี้ไอ้พี่ปืนมันไลน์มาบอกว่ามีสอบถึงเย็น ผมกะว่ากินข้าวเสร็จจะกลับไปนอนเล่นเกมซักหน่อย ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันแต่ก็มีคุยไลน์บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากมาย
“ไอ้เต้มึงไม่ออกไปไหนเหรอ”
ผมถามมันขณะที่นอนไถมือถืออยู่ เรานัดกันว่าอีก 2 วันจะกลับบ้านเพราะปิดเทอมยาว
“ไป เดี๋ยวกูจะออกไปรับพี่ออมแล้วไปกินข้าวกัน แล้วมึงอะ”
“ไม่รู้”
“แล้วพี่ปืนไม่ชวนมึงไปไหนเหรอ”
“ไม่รู้พี่มัน มันยังไม่ไลน์มา”
“แล้วมึงกับพี่ปืนนี่ยังไงเนี่ย เห็นไม่ต่างกันกับตอนที่ยังไม่เป็นแฟนกันเลย”
“ยังไง”
“ก็กูเห็นมึงไปกินข้าวเย็นกันแล้วก็กลับ”
“หือ แล้วมึงจะให้กูทำยังไง”
“ก็…มึงไม่ไปค้างกับพี่เขาเหรอ”
“ห้องกูก็มีป่ะ กูก็นอนห้องกูดิ”
“ที่มึงขอพี่เขาเป็นแฟนนี่ เพื่ออะไรวะ”
“อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว กูมีการพัฒนานะเว้ย คราวก่อนกูเลี้ยงข้าวพี่มันด้วย”
“…”
“มึงเงียบไมอ่ะ”
“กูไม่รู้ว่าจะด่ามึงยังไงดีเลย”
แล้วมันก็ส่ายหน้าพร้อมกับทำหน้าเอือมระอา กูผิดเหรอ กูผิดอะไร ? กูงง
หลังจากไอ้เต้ไปหาพี่ออม ไอ้พี่ปืนก็ไลน์มาหา บอกว่าอยู่ข้างล่างให้ลงไปหา
“มีไรอ่ะ”
พี่มันยื่นถุงใส่ของกินให้
“วันนี้กูต้องกลับบ้าน”
“อืมๆ ขอบคุณ”
“มึงกลับบ้านวันไหนนะ”
“วันจันทร์เช้า พร้อมไอ้เต้”
“ที่กูเคยบอกว่าจะสอนขับรถ มึงยังจะเรียนมั้ย”
“อ่า เรียนดิ”
“งั้นพรุ่งนี้เช้ากูมารับ”
“โอเค”
พี่มันแวะมารับผมแต่เช้า เราไปหัดขับรถในมอกัน ช่วงนี้ปิดเทอมเลยทำให้มีรถไม่มาก
“มึงมองทางสิ ไม่ใช่มองที่ตีน”
“เอ๊า กูจำไม่ได้ว่าคันเร่งอยู่ตรงไหน”
“เลี้ยวซ้ายๆ จะชนต้นไม้แล้ว”
“กูเลี้ยวอยู่”
เป็นอย่างนี้มาซักพักแล้วครับ เหนื่อยฉิบหาย หมายถึงเถียงกันเหนื่อยนะ เมื่อก่อนพี่ธันมันก็สอนผมขับ ตอนสอนก็จะกินหัวผมแบบนี้แหละ แต่ผมก็กินหัวมันกลับ สรุป กูก็ยังขับไม่เป็น ผมเคยหัดขับแล้วเลี้ยวลงคูน้ำแล้วถอยรถขึ้นมาไม่ได้ แล้วผมก็เลยทิ้งรถเดินกลับบ้านแม่งเลย
“บังคับพวงมาลัยให้ตรงๆ”
“กูก็ทำอยู่เนี่ย”
“อืมๆ แบบนั้นแหละ”
“ตื่นเต้นฉิบหายเลยว่ะพี่มึง”
“เลี้ยวขวา ช่ายๆ แบบนั้นแหละ”
“เฮ้ยพี่มึงกู ขับได้แล้ว”
“อืม ดีแล้วอย่างนั้นและ ขับไปเรื่อยๆ”
และแล้วผมก็ขับได้ แต่เป็นเกียร์ออโต้นะ ไม่รวมเกียร์กระปุก แต่ที่บ้านผมสิมีทั้ง 2 แบบ ต้องไปหัดขับแบบเกียร์กระปุกอีก
“วันนี้พี่มึงอยากกินอะไร เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”
“กลางวันไปกินหน้ามอก่อน แล้วเย็นเดี๋ยวไปบ้านกู”
“หืม ไปทำไมอ่ะ”
“ตอนเย็นไปกินข้าวกับพ่อกู”
“…กูไม่ไปอ่ะ”
“ทำไม”
“แล้วทำไมกูต้องไป”
“กูจะพามึงไปให้รู้จักกับพ่อกู”
“เอ่อ ไว้คราวหน้าเถอะ วันนี้กูยังไม่พร้อม”
ผมยังไม่พร้อมจริงๆนะ เราเป็นผู้ชายทั้งคู่ แล้วพ่อของพี่มันจะว่าไงอ่ะ
“…”
“กลับเหอะ กูไม่อยากกินข้าวแล้ว”
“ที่มึงขอกูเป็นแฟน มึงคิดจริงหรือมึงแค่สับสน ? ”
“กู…”
ผมตอบพี่มันไม่ถูก แต่ผมก็ชอบพี่มันนะ แต่ไม่รู้สิ เหมือนจะยังไม่แน่ใจ
“กูใช่หรือไม่ใช่สำหรับมึง ?”
หน้าตาพี่มันเพิ่มระดับความโหดขึ้นเป็น 10 เท่า ซึ่งมันทำให้ผมไม่กล้าที่ตอบไปว่าผมอาจจะสับสน เพราะอาจจะตายศพไม่สวยเท่าไร ผมอยากขอเวลาอีกซักนิดเท่านั้นเอง
“…”
หลังจากนั้นพี่มันก็ไม่ได้ถามอะไรผมต่อ เรานั่งเงียบกันมาในรถ พี่มันไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ผมก็ขึ้นห้องโดยไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน
หลังจากวันที่ผมปฏิเสธที่จะไปบ้านพี่มันไป เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก หรือมันจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ? หรือ พี่มันจะไม่โทรหาผมอีก ผมลองโทรหาพี่มัน แต่ไม่มีใครรับสาย หลังจากนั้นผมก็โทรไปหลายครั้ง แต่พี่ปืนก็ไม่รับสาย
ผมรู้สึกแย่มาก อยากเจอพี่มัน อยากคุยด้วย ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลย วันอาทิตย์ทั้งวันผมได้แต่นอนคิด ว่าจะทำยังไงดี จะไปหาพี่มันมั้ย แต่ก็กลัวพี่มันโกรธ กลางคืนนอนไม่หลับเลย
วันจันทร์ตอนเช้าผมเตรียมตัวกลับแล้วก็ลองโทรหาอีก แต่มันปิดเครื่อง พี่มันคงไม่อยากเจอผมแล้วมั้ง แล้วไง ใครแคร์ ผมก็จะไม่โทรหาพี่มันแล้ว
“มึงเป็นอะไรไอ้มีน ทำหน้าเหมือนตูด”
หน้าคนเหมือนตูดได้เหรอ มึงก็พูดเวอร์
“เปล่า กูง่วง”
ผมก็ทำท่าจะนอน จริงๆแล้วไม่ได้ง่วงหรอก ตอนนี้รู้สึกในใจมันแปลกๆ รู้สึกว่ามันไม่ปกติซักเท่าไร
“นี่มึงบอกพี่ปืนรึยังว่าจะกลับบ้าน”
“ทำไมต้องบอก”
“เอ๊า เป็นแฟนกัน มันก็ต้องบอก”
“กูโทรหาพี่มันแล้วมันไม่รับ จริงๆแล้วกูกับพี่มันทะเลาะกันนิดหน่อย”
“ก็ถ้าพี่เขาไม่รับ มึงไม่ลองวิธีอื่น โทรหาพี่แทนก็ได้”
“…”
แล้วผมก็โทรหาพี่แทน พี่แทนแกบอกว่า ตอนแกโทรหาพี่มันก็ไม่รับ แต่พี่แกก็ไม่แปลกใจอะไร เพราะไอ้พี่ปืนก็เป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ
“งั้นไปหาพี่เขาที่คอนโดดิ กูว่าแวะบอกพี่เขาหน่อยก็ดี”
“อืม เอางั้นก็ได้”
ผมไปง้อก็ได้วะ ตอนขอเป็นแฟนยังทำได้เลย
แล้วไอ้เต้ก็พาผมไปที่คอยโดไอ้พี่ปืน ให้เจ้าหน้าที่เคาน์เตอร์โทรไปก็ไม่รับสาย แต่เจ้าหน้าที่ยืนยันว่าอยู่ห้อง ไม่เห็นออกไปไหน ผมกังวัลใจ ขอขึ้นไปที่ห้องพร้อมไอ้เต้
‘ก๊อกๆ’
“พี่ปืน”
‘ก๊อกๆๆ’
“พี่ปืนครับ ผมเต้นะ พี่อยู่มั้ย”
เงียบ ไม่มีเสียงอะไรเลย ผมใจคอไม่ดีแล้ว หรือว่าพี่มันจะป่วย ทำไงดีว่ะ
‘ก๊อกๆ’
“พี่ปืนอยู่มั้ย”
ผมตะโกนถามไปบ้าง ผมเตรียมกระโดดถีบประตูแล้วนะ แต่ได้ยินเสียงมีคนเดินมาที่ประตู แล้วก็เปิดมันออก พี่ปืนอยู่ในสภาพ เสื้อกางเกงบอล ผมเผ้ารุงรัง ไม่ได้โกนหนวดเลย หน้าตาแดงมาก พี่มึงอาบน้ำป่ะเนี่ย
“… พี่เป็นอะไรรึเปล่า”
ผมถามไอ้พี่ปืนที่ตอนนี้หมดสภาพไอดอลของไอ้เต้มันเลย
“มึงมาทำไม”
พี่มันถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สายตาที่มองผมมันเหมือนกับวันแรกๆที่เราเจอกัน
“พี่ไม่สบายเหรอ ไปหาหมอมั้ย ผมพาไป”
เสียงผมสั่นเลย สงสารพี่เขามาก แต่เป็นเพราะผมรึเปล่าที่ทำให้พี่ปืนเป็นอย่างนี้
“ไม่ต้อง พวกมึงกลับไปได้แล้ว”
“…ไม่ ผมไม่กลับ ไอ้เต้มึงกลับไปก่อน เอากระเป๋ากูลงฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ให้หน่อย”
กูไม่กลับบ้านแล้ว ต้องคุยกับพี่มันให้รู้เรื่อง ไม่อยากให้พี่ปืนเป็นแบบนี้เลย แล้วหันไปบอกไอ้เต้
“เออ แล้วแต่มึง มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน”
ถ้าพี่มันไม่สบายเพราะผม ผมต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ เพราะผมที่กำลังสับสน ทำให้พูดออกไปโดยไม่ได้คิดถึงจิตใจพี่มันเลย
จบตอนที่ 13
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 14
แล้วไอ้เต้มันก็กลับลงไป ผมกับพี่มันยืนมองกันซักพัก พี่มันก็เดินเข้าห้องไป ผมก็หน้าด้านเดินตามพี่มันเข้าไป
พี่มันนอนลงที่โซฟา ทำให้ผมต้องยืนโด่อยู่กลางห้อง ผมเดินเข้าไปใกล้ๆพี่มันแล้วแตะๆที่แขนพี่มันดู ตัวร้อนนะ พี่มันป่วย
“พี่ไม่สบาย กินยารึยัง”
“…”
พี่มันงอนกูจริงๆด้วย นอนหลับตาไม่ยอมมองหน้ากูเลย
“ไอ้พี่ปืน กูถามไม่ได้ยินรึไง”
กูเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ นี่กูง้อขนาดนี้แล้ว พี่ธันงอนกู ก็ยังไม่เคยลงทุนง้อเลย
“ปวดหัว หนาวด้วย”
หืม ก็พี่มึงเล่นเปิดแอร์เย็นซะขนาดนี้ ผมเดินไปหยิบรีโมทย์แอร์เพื่อปรับอุณหภูมิ
“กินอะไรรึยัง”
ผมเห็นขวดเบียร์วางอยู่ข้างๆโซฟา 3-4 ขวด พี่มันกินเบียร์แล้วก็นอนตากแอร์ ถึงได้ป่วยไง
“ยัง…ไม่หิว”
“ป่วยก็ต้องกินข้าว กินยา”
ผมเดินไปดูที่ตู้เย็นไม่มีอะไรกินได้เลย
“เดี๋ยวจะไปซื้อของข้างล่าง อยากกินอะไร ข้าวต้มมั้ย?”
“…”
ไม่ตอบกูอีก กูสรุปให้เลยแล้วกัน ข้าวต้มร้านสะดวกซื้อ อย่าหวังว่ากูจะทำให้กิน ทอดไข่กูยังทอดใหม้ได้ ข้าวต้ม ไม่ต้องห่วง แดกไม่ได้แน่นอน แล้วผมก็เดินลงไปข้างล่าง ซื้อข้าวต้ม ข้าวกล่องอีก 2-3 กล่อง ยาแก้ไข้ แล้วก็ขนม แล้วก็แวะเอากระเป๋าที่ชั้นล่าง กูกะอาศัยอยู่นี่จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่องแหละ เปิดประตูห้องเข้าไปไอ้พี่ปืนยังคงนอนที่เดิม
“เดี๋ยวกูเอาไปใส่ถ้วยให้”
กับพี่กูเองยังไม่เคยบริการดีขนาดนี้นะ บอกไว้เลย พี่มึงคนแรก แล้วผมก็เอาถ้วยมาวางที่โต๊ะกระจกข้างโซฟา
“ลุกมากินข้าว จะได้กินยา”
“…”
“เร็วๆ อย่าดื้อ”
พี่มึงเป็นเด็ก 3 ขวบรึไง เดี๋ยวกูตีด้วยไม้เรียว แล้วพี่มันก็ลุกขึ้นนั่ง
“ป้อนหน่อย”
“…”
หืม? ให้กูป้อน ทำตัวได้น่ารักมากเกินไป
“ไม่ป้อนก็ไม่กิน”
ผมถอนหายใจแรงๆใส่พี่มัน บ๊ะ! ไอ้พี่ปืนนี้ ผมจะทำไงได้ล่ะ ก็ต้องป้อนพี่มันไง ผมตักข้าวต้มไปจ่อที่ปากพี่มัน
“อ้าปาก อ้าม คนเก่งกินข้าวครับ”
พี่มันหน้าเหวอ แต่เห็นมันแอบยิ้มที่มุมปากนะ ผมก็ป้อนข้าวพี่มันไปจนหมด แล้วก็ค้นยาที่ซื้อมาให้พี่มันพร้อมกับรินน้ำให้ พี่มันก็รับไปกินโดยดี
“ทำไมถึงไม่สบายได้”
“…”
“โกรธกูเหรอ”
“…”
ทีนี้ล่ะทำเป็นใบ้แดก ไม่ตอบกูเลย
“เอ่อ กูขโทษ ที่ปฏิเสธไม่ไปบ้านพี่มึง แต่กูก็ไม่รู้หรอกนะว่าพ่อของพี่จะคิดยังไง ที่ลูกชายพาผู้ชายเข้าบ้าน ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่ยอมรับ กูกลัวอ่ะ”
ผมกลัวนะ กลัวพ่อพี่มันโกรธพี่ปืน กลัวเขาจะไม่ชอบผม
“หอมแก้มกูก่อน กูถึงจะหายโกรธ”
“หืม จะบ้าเหรอ”
พี่มึงไม่ค่ยหน้าด้านเลยนะ กูลงทุนง้อขนาดนี้ ยังจะให้กูหอมแก้มอีก
“กูพูดจริง ตอนนี้กูงอนมากๆ”
พี่มึงงอนแล้วคิดว่าน่ารักมั้ย ทำไมกล้าที่จะทำ
“อาบน้ำบ้างรึเปล่า”
ดูสภาพแล้วไม่อาบมากี่วันแล้วจะให้กูหอมแก้ม
“…”
“กูเช็ดตัวให้ จะได้นอน พี่มึงไปรอในห้อง”
แล้วผมก็ลุกไปโทรหาพี่ธันบอกว่าจะกลับช้าหน่อย ต้องง้อไอ้กอลิล่าหน้าหล่อก่อน เฮ้อ ชีวิตกูแทนที่จะได้ง้อสาว กลับต้องมาง้อหนุ่ม แล้วผมก็ไปหากะละมัง พร้อมผ้าขนหนูเดินตามพี่มันไปในห้อง
พอเข้าไปก็เห็นพี่มันนอนอยู่บนเตียงรอแล้ว รู้สึกจะพูดง่ายกว่ากินข้าวนะ
“ถอดเสื้อให้หน่อย”
“หืม ถอดเองดิ ไม่คิดว่ามันเยอะไปรึงไง”
“งั้นไม่ให้เช็ด”
เฮ้ย ว่าแล้วว่าทำไมมันง่ายนัก เล่นกูแล้วไอ้พี่ปืน
“เฮ้อออ กูก็นึกว่ามีแฟนอายุ 3 ขวบ เอ้า ยกมือขึ้นครับเด็กดี”
“หึ”
พี่มันแอบยิ้มอีกแล้ว น่าถีบฉิบหาย อ่อ ไม่ได้ๆ พี่มันเป็นคนป่วย แล้วผมก็ถอดเสื้อให้พี่มัน หุ่นดีฉิบหาย กล้ามท้องโคตรเซ็กซี่อ่ะ ผมแอบเหลือบมองแว๊บนึง ไม่ได้มองนานเล๊ย
“กางเกงด้วย”
“นี่ไอ้พี่ปืน ล้อกูเล่นรึเปล่า”
“…”
พี่มันยักคิ้ว 2 จึก แล้วยิ้มแบบที่ทำเป็นประจำ หัวใจผมจะละลาย แล้วผมจะทำไงได้ ก็ต้องถอดให้มันแล้วเช็ดตัวให้อย่างรวดเร็ว ใจกูแต้นแรงฉิบหาย ตอนที่ถูขากับหน้าท้องพี่มัน เฮ้อ เลือดกำเดาแทบไหล เอ้ย ไม่ใช่ ผมไม่ได้ลามกนะ แล้วผมก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าให้พี่มันใส่ เสื้อบอลเต็มตู้อ่ะ
“นอนได้แล้วครับเด็กดี”
“มึงจะไม่หนีกลับใช่มั้ย”
“กลัวกูหนีกลับเหรอ”
“อืม กูยังไม่หายงอนเลย”
“…”
เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จะยอมขาดทุนอีกซักหน่อยจะเป็นไร ผมยื่นจมูกไปแตะๆที่แก้มพี่มันเบาๆ
“มีน…”
เสียงพี่มันแหบพร่า อ๋อย ใจสั่นอ่ะ พี่มันค่อยๆหันหน้ามา ปากเราแตะกันเบาๆ แล้วพี่มันก็กดย้ำๆลงมาที่ริมฝีปากผม 2-3 ครั้ง แล้วพี่มันก็ผละออก ริมฝีปากพี่มันร้อนมากเลย คงเพราะพิษไข้ โอย! กูจะเป็นลม หน้ากูร้อนจนจะต้มไข่ได้แล้ว อ๊ากๆๆ อยากพ่นไฟเลย รีบถอยตัวออกห่าง
“พี่…แม่ง”
ผมรีบเอามือปิดปาก ฉิบหาย เสียหายหลายแสน จูบแรกของกู ถึงจะเป็นแบแตะๆก็เหอะ
“กูหายงอนแล้ว”
แล้วพี่มันก็ยิ้มแบบที่ผมสามารถละลายหายไปได้ในหนึ่งนาที หัวใจกูล้มเหลวฉับพลันทันที
“เออ แม่ง กูขาดทุนเลย นอนได้แล้ว”
แล้วผมก็รีบเดินออกมาจากห้องพี่มัน นี่ขนาดพี่มันป่วยกูยังโดนขนาดนี้ ถ้าไม่ป่วยกูจะรอดมั้ย…
สงสัยผมต้องลองต้มข้าวต้มให้พี่มันกินซักหน่อย แต่กูทำไม่เป็น ดูยูทูปก็ได้วะ เดี๋ยวผมต้องลงไปซื้อของสดซะแล้ว
แล้วผมก็ลงไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ ก็ดีนะ มีแม้กระทั่งหมูบด ผักสด ต้นหอมผักชีที่ผมเกลียดก็ยังมี
ผมเดินเข้าห้องนอนพี่มันไป เพิ่งสังเกตุเห็น ผ้าปูที่นอนที่ปูอยู่ตอนนี้คือผืนสีเทาที่เคยไปซื้อกัน ผ้าห่ม ปลอกหมอนก็ยังสีเทา ภายในห้องไม่ได้มีอะไรตกแต่งมาก พี่มันยังคงนอนหลับ ดูสีหน้าดีขึ้นมากแล้ว ตัวก็ไม่ร้อนมาก หลังจากนั้นผมก็มาลองทำข้าวต้ม
“เฮ้ย ก็อร่อยดีนี่หว่า กูก็ทำได้นะเนี่ย”
ผมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ กูก็ทำกับข้าวเป็น ผมแยกต้นหอมผักชีไว้ เพราะต้องกินข้าวต้มด้วยเหมือนกัน ทำเองกินเองนักเลงพอ
“ทำอะไร”
เสียงพี่มันเดินออกมาจากห้อง
“ตื่นแล้วเหรอ หายปวดหัวรึยัง”
“อืม”
พี่มันพยักหน้าน้อยๆ
“ตัวยังร้อนอยู่รึเปล่า”
ผมเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากพี่มัน ต้องเขย่งหน่อยๆ พี่มันสูงฉิบหาย ตัวไม่ร้อนมากแล้ว พี่มันจับมือผมไว้
“กูรู้สึกดีนะ ที่มึงเป็นห่วงกู แต่ถ้ากูยังไม่ใช่สำหรับมึง ก็อย่าทำอย่างนี้เลย”
พี่ปืนมองผมด้วยสายตาตัดพ้ออย่างแรง สงสารอ่ะ ทำไมพี่มึงอ้อนขนาดนี้
“พี่มึง…ก็ใช่นะ”
กูเขินเลย ฉิบหายใจกูเต้นแรงหน้าร้อนผ่าว หรือว่ากูติดไข้พี่มันวะ
“หืม มึงหมายถึง กู…ใช่”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ตอนนี้ไม่คิดจะเล่นตัวแล้ว แต่ก็ยังกลัวนะ แต่กลัวพี่มันไม่ยอมคุยด้วยมากกว่า
“ไอ้เตี้ย…”
พี่มันกอดผมแน่นเลย อ๊ากกก กูจะละลายลงไปกองกับพื้นแล้ว
“ปล่อยกูเลย เยอะไปแล้ว ไปกินข้าว จะได้กินยาอีก”
“กูขออาบน้ำก่อน ยังไม่อาบตั้งแต่เมื่อวาน”
“…นั่นดิ ว่าเหม็นๆอะไร”
เอ่อ ไม่จริงหรอกครับ พี่มันตัวไม่ได้เหม็นเลย
“…”
พี่มันยิ้มครับ โลกสดใสขึ้นมาทันตา หล่อฉิบหาย หน้ากูร้อนเลยหรือกูจะเป็นไข้ขึ้นมาจริงๆ
“ข้าวต้มรสชาติเป็นไง กูทำเองเลยนะ”
“อืม อร่อย มึงทำเก่งนะ”
“ดีแล้ว กูไม่เคยทำให้ใครกินเลยนะ พี่มึงคนแรกเลยนะ”
จงภูมิใจไว้ซะด้วย ขนาดคนในครอบครัวกูยังไม่ลงทุนขนาดนี้เลย
“อืม…ขอบคุณครับ”
คนป่วยยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียว นี่กูยังสงสัยว่าพี่มึงแกล้งป่วยรึเปล่า?
หลังจากพี่มันกินข้าว กินยา ผมก็ต้องบังคับมันให้เข้านอน ยากยิ่งกว่าเด็ก 3 ขวบอีก
“กูนอนเบื่อแล้ว”
พี่มันหน้างอ พี่มึงเป็นเด็กน้อยรึไง กูอยากจะเอาไม้เรียวมาตีพี่มันจริงๆ
“พี่ยังไม่หาย ต้องนอนพักผ่อนเยอะๆ”
“แต่กูไม่อยากนอนแล้ว”
“พี่อย่าดื้อดิ”
กูทั้งผลักทั้งอยากถีบพี่มันเข้าห้องนอนไป วันนี้กูต้องนอนคอนโดพี่มันซะแล้ว คงต้องนอนที่โซฟานี่แหละ
หลังจากที่ได้เจอ ได้คุยกับพี่ปืน ความรู้สึกกังวล ไม่สบายใจหายไปหมดแล้ว กูคงชอบพี่มันจริงๆแล้วสินะ เฮ้อ แล้วผมก็อาบน้ำแล้วมานอนเล่นเกม
Rrrrrrrrrrr
PotePakorn
พี่ปืนเป็นไงบ้าง
MarchMeen
ไข้ลดแล้ว
PotePakorn
ยังไงก็คุยกันดีๆอย่าทะเลาะกันนะ
MarchMeen
เออน่า ดีกันแล้ว
PotePakorn
เอองั้นก็ดีแล้ว
มึงกลับวันไหนก็บอกกูได้
เดี๋ยวกูจะไปรับพี่ออมด้วย
MarchMeen
พี่ออมจะไปค้างบ้านมึงเหรอ
PotePakorn
เออดิ
MarchMeen
เออๆ อาจจะ 2-3 วัน
ผมก็กะว่าพอพี่ปืนหายก็จะนั่งรถตู้กลับบ้านแหละ ก็กลัวพี่ธันจะรู้ว่าไม่ได้กลับพร้อมไอ้เต้ เดี๋ยวงานเข้า หูชาพอดี
“พี่หิวน้ำเหรอ?”
ไอ้พี่ปืนเดินออกมาจากห้องนอนของมัน หน้าตาดูมึนๆ แต่ก็ดูสดใสขึ้น
“เปล่า…มึงจะนอนตรงนี้เหรอ เข้าไปนอนในห้องกับกูสิ”
“หือ ไม่เป็นไร กูนอนได้”
เดี๋ยวติดไข้พี่มึง แล้วอีกอย่างกูก็กลัวพี่มึงด้วย อันตรายกับหัวใจกูอีก
“ไปนอนในห้อง”
“…”
“กูไม่ทำอะไรหรอกน่า”
“…”
“ถ้ามึงไม่ยอม…”
ฮ่วย ถ้ากูยอมก็จะทำสินะ ไอ้พี่ปืนนี่ มันชักจะเริ่มหื่น ตั้งแต่จูบกูแล้ว
“อืม เดี๋ยวไป เข้าห้องน้ำก่อน”
ผมต้องฉี่ก่อนนอน แล้วก็เดินเข้าห้องพี่มันไป ยืนลังเล มันจะดีเหรอว้า กูจะรอดมั้ยว้า
“…ขึ้นมา”
พี่มันตบเตียงปุ๊ๆ เชิญชวน แล้วก็ยิ้มมุมปาก
ใจผมสั่นรัว ตื่นเต้นฉิบหาย ได้นอนเตียงเดียวกับคนหล่อ กลิ่นหอมอ่อนๆของพี่มันอบอวลในห้อง ให้ความรู้สึกสบายอย่างประหลาด
ผมค่อยๆปีนขึ้นเตียงไปนอนข้างๆพี่มัน
“กูโทรหาพี่มึง ทำไมไม่รับสายเลย”
“กูไม่อยากได้ยินเสียงมึง”
“…”
“ไม่อยากเห็นหน้ามึง”
“…”
“กูกลัวกูตัดใจจากมึงไม่ได้”
ผมจ้องหน้าพี่มัน แววตาพี่มันสื่อให้ผมได้เห็นความจริงจัง หนักแน่นจนผมใจเหลวเป็นน้ำแล้วตอนนี้
“…กู เอ่อ ก็ไม่ได้จะเลิกซักหน่อย”
“แต่มึงปฏิเสธที่จะไปบ้านกู”
“ก็กูกลัวอ่ะ”
“…”
“กลัวพ่อของพี่จะโกรธ จะเกลียด โกรธกูยังพอว่า แล้วถ้าเขาโกรธพี่ล่ะ”
“พ่อกูเป็นคนมีเหตุผล ไม่ทำอย่างนั้นหรอก”
“แต่…เอ่อ อย่างพี่กูอ่ะ ถ้ามันรู้มันโกรธแน่ๆ มันอาจจะเอาปืนไล่ยิงพี่มึงก็ได้นะ”
“…มีน พี่มึงเขารู้นานแล้วนะ ว่ากูชอบมึงอ่ะ”
“ห๊ะ! พี่ว่าไงนะ”
“พี่มึงรู้นานแล้ว”
“…”
ฉิบหาย พี่มันรู้ได้ไง ขนาดกูยังไม่รู้เลย
“ก็มีมึงนี่แหละที่ไม่รู้”
“หืม ? ยังไงนะ ใครรู้อีก”
“กูว่ากูก็ค่อนข้างแสดงออกอย่างเปิดเผยนะ”
ทำไมกูโง่อ่ะ แสดงว่าที่ได้เต้กับดีนมันแซวบ่อยๆ แสดงว่ามันรู้ อ่า…แต่กูไม่เชื่อเอง
“ร… เหรอ แล้วพี่ เอ่อ…ชอบ เอ่อ ชอบกูได้ไงแล้วตอนไหนอ่ะ”
กูพูดไม่ถูกเลย ติดอ่างกระทันหัน ลิ้นพันกันไปหมด
“หึ…ไม่รู้สิ เดินชนกับมึงครั้งที่ 3 มั้ง”
“บ้าดิ เดินชนกันแล้วจะทำให้พี่มาชอบกูได้ไง”
“อืม ก็เห็นมึงหน้ามึนๆ กวนตีนๆ ก็น่ารักดี”
“อีกล่ะ ทำไมมีแต่คนชมกูว่าน่ารัก ทำไมไม่ชมกูว่าหล่อบ้างวะ”
“ใครชมมึงอีก”
หืม พี่มันเสียงแข็ง หายไข้แล้วซ่าเหรอ
“อืม พี่แทน พี่เจสซี่ พี่เดี่ยว พ…”
“พอเลย มึงห้ามไปฟังคนอื่น”
พี่มันกระชากแขนผม กูเจ็บนะ สัด
“ปล่อย กูเจ็บนะ”
“เอ่อ…ขอโทษ”
“กูชอบมึงนะมีน”
พี่ปืนลูบแก้มผมเบาๆ นิ้วโป้งไล้ไปมา อย่ามาทำให้กูเคลิ้ม เดี๋ยวได้เสีย
“เอ่อ… นอนเหอะ กูง่วงแล้ว”
“แล้วมึงอ่ะ”
อย่าถามกู กูเขิน
“อืม”
“อืม คือ?”
“ก็เออ ไง”
“เออ คือ อะไร?”
“ก็…ชอบ…”
เชี่ย หลอกให้กูพูดออกมาจนได้ เขินจนจะแปลงร่างได้อยู่แล้ว
“หึ…”
พี่มันยิ้มกว้างเห็นฟันขาว ขนาดปิดไฟนะเนี่ย พี่มึงใช้ยาสีฟันยี่ห้ออะไรวะ จะได้ใช้มั่ง
‘ฟอด’
พี่มึงหอมแก้มกู หื่นใส่กูทั้งวันเลยนะวันนี้ ขนาดไม่สบายนะ
“เฮ้ย ไอ้พี่ปืน เอาอีกแล้วนะ”
“อืม แก้มมึงหอมจัง”
หลังจากนั้นทั้งผมและพี่มันก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ผมพยายามข่มตานอน ห่า นอนไม่หลับ หันไปอีกทีพี่มันหลับแล้ว คงเพราะฤทธิ์ยา แต่พี่มึงทำกูตาค้างเลย
///////////// part ปืน///////////////
ไอ้เตี้ยอยู่เฝ้าไข้ผม ผมนี่รู้สึกหัวใจพองโตมากเลย เป็นการป่วยที่คุ้มค่าจริงๆ อยากป่วยนานๆ แกล้งอ้อนให้ไอ้เตี้ยมันโอ๋ มันบ่นนะแต่ก็ทำให้ทั้งป้อนข้าวทั้งเช็ดตัว แถมทำข้าวต้มให้อีก มันบอกว่าไม่เคยทำให้ใครกินแม้กระทั่งพี่มัน ผมนี่ยิ้มแก้มแทบแตก หลอกแต๊ะอั๋งมันบ้าง มันโวยวาย แต่ก็ยอม อยู่ใกล้ๆมันแล้ว ความพยายามที่จะไม่แตะเนื้อต้องตัวมันลดลงอย่างหนัก เหมือนตัวมันมีแรงดึงดูด นี่ผมเป็นโรคจิตหรือเปล่า เฮ้อ อุตส่าห์ทำใจว่าอาจจะต้องปล่อยน้องมันไปจริงๆ แต่พอเห็นหน้ามัน ผมก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี ก็รักมันเข้าไปแล้วจะให้ผมทำยังไงได้
ไอ้เตี้ยมันบอกชอบผม แค่น้องมันบอกชอบ ก็ทำให้ผมดีใจ จนยิ้มกว้างปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว ดีใจกว่าสอบได้คะแนนเต็มอีก เป็นเอามากนะผม
///////////// End ปืน///////////////
จบตอนที่ 14
:mew2: ตอนนี้ก็จะมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งหน่อยอ่ะครับ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ติดตามอ่านตลอดคับ :z2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 15
คืนนี้ผมค้างที่คอนโดพี่ปืน ตอนแรกคิดว่าจะนอนไม่หลับ เพราะเมื่อคืนพี่มันบอกรักผมแบบระยะกระชั้นชิด แถมกอดอีกต่างหาก กลัวเหลือเกินว่าบรรยากาศจะพาไป ทำให้เคลิ้มๆจนโดนตีป้อมแตก แต่เปล่าเลย กูหลับ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมานอนมองหน้าพี่มันนี่แหละ พี่ปืนยังไม่ตื่น แต่ดูสีหน้าเป็นปกติ ลองคลำๆหน้าผากพี่แกดู ตัวก็ไม่ร้อนแล้ว คงหายแล้วจริงๆ ผมเลยคิดจะกลับบ้านดีกว่า อยู่ที่นี่นานอาจจะเป็นอันตรายต่อหัวใจ
“พี่เป็นไงบ้าง”
ผมถามพี่มันหลังจากพี่ปืนลืมตา ขนาดเพิ่งตื่นมาเมาขี้ตายังหล่อได้อีกเนอะพี่แก
“หายแล้ว”
แล้วพี่มันจับมือผมไปวัดไข้ที่หน้าผาก หลอกแต๊ะอั๋งกูแต่เช้าเลย
“เห็นมั้ยตัวกูไม่ร้อนแล้ว”
“อือ งั้นวันนี้กูกลับบ้านนะ”
ผมต้องโทรบอกพี่ธันมันก่อนว่าจะกลับบ้าน
“กูไปด้วย”
“อ่อ ไม่ต้องไปส่งกูหรอก กูไปเองได้”
“กูบอกว่ากูจะไปด้วย”
“หืม พี่มึงจะไปทำไม”
“ก็กูอยากไปด้วย”
“…”
“มึงไม่ไปบ้านกู ก็ต้องให้กูไปบ้านมึงสิ”
ไอ้พี่ปืน พี่มันยังแค้นฝังหุ่นกับกูอยู่ แหมช่างจำเชียวนะ
“เออๆ ไปก็ไป”
ไม่ให้ไปเดี๋ยวก็โกรธกู งอนกูอีก เวลาง้อรู้สึกว่ากูจะเสียเปรียบมาก โดนลวนลามตลอด
“เดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับ”
“พี่มึงขับรถไหวเหรอ”
“ไหวดิ มึงไปอาบน้ำก่อน”
“อืม”
หลังจากนั้นผมก็ลุกจากที่นอน แล้วอาบน้ำแต่งตัว มานั่งรองพี่มันที่โซฟา เริ่มหิวแล้ว เมื่อคืนเสือกกินข้าวต้มแค่ถ้วยเดียว แต่พี่มันโคตรเท่อ่ะ แค่ใส่เสื้อยืดสีดำและกางเกงยีนส์ขาดๆก็หล่อได้
“น้ำลายจะไหลแล้ว เช็ดด้วย”
สัด กูรีบเช็ดปากเลย บ้า! ไม่ไหลซักหน่อย พี่มันหลอกกู
“…สัด”
“หึๆ น่ารักนะมึงอ่ะ”
“หึย แก้มกูย้วยหมด”
พี่มันดึงแก้มผมเล่น
หลังจากนั้นเราก็ออกเดินทาง แล้วก็แวะกินข้าวเช้ากันก่อน แล้วเดินทางไปยังบ้านผมกัน แต่ผมยังไม่ได้บอกพี่ธันเลย ไม่รู้มันจะว่ายังไง ที่อยู่ดีๆก็พาผู้ชายเข้าบ้าน คราวก่อนไปกันหลายคน แต่คราวนี้ดิ ผมอาจจะไม่ตายดี
“มึงจะแวะซื้ออะไรรึเปล่า”
“แวะซื้อขนมแมวเลียให้ไอ้รถถังที่ร้านขายอาหารแมวหน่อย”
“โอเค”
หลังจากซื้อขนมแมวเลียให้ไอ้รถถัง ผมกับไอ้พี่ปืนก็เลยเดินทางกลับกันเลย เราไม่ได้แวะที่ไหนอีก คุยเรื่องการเรียนบ้างไรบ้าง ผมก็ถามเรื่องที่พี่มาชอบผมได้ยังไงบ้าง ผมก็เล่าให้พี่มันฟังเรื่องที่ไม่ชอบขี้หน้าพี่มันตอนแรกๆบ้าง
“ตอนแรกกูไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่มึงนะ”
“กูก็พอรู้ แล้วตอนนี้อ่ะ”
“พี่แม่ง ยังต้องให้กูพูดเหรอ”
กูเริ่มอับอายอีกแล้ว ไม่น่าหาเรื่องพูดเลย
“อืม กูอยากฟัง แต่ถ้ามึงไม่พูดหอมแก้มกูแทนก็ได้”
เอาอีกแล้ว หาเรื่องลวนลามกูตลอดช่วงนี้
“…พี่แม่ง”
กูทำไงล่ะทีนี้จะพูดหรือหอมแก้มพี่มันดี
“เออ กูชอบพี่มึง แม่งทำไมชอบให้กูพูด เห็นหน้ากูอย่างนี้กูก็อายเป็นนะ”
“อืมกูอยากฟังมึงพูดบ่อยๆ”
“…”
“ตลกดีนะมึงอ่ะ ดูกวนๆแต่โคตรน่ารัก…”
“…”
หน้ากูร้อนหมดแล้ว มันคงแดงมากเลยสิท่า ห่า อายฉิบหาย
เรามาถึงบ้านผมตอนเกือบเที่ยง น้องหมาของพี่ธันมาเห่าต้อนรับเหมือนเคย จริงๆแล้วมันมาเห่าไล่อ่ะนะ แต่พอเดอะแก็งค์หน้าขนเห็นผมมันก็กระดิกหางแล้ววีไปมาจนแทบหลุด เราเดินเข้ามาในลานบ้านแต่ผมยังไม่เห็นพี่ชายผมเลย
“ไอ้พี่ธัน !”
ผมตะโกนเรียก ไปไหนเนี่ย หมาเห่ายังไม่ออกมาอีก
“กูอยู่นี่”
อ่อมันเดินออกมาจากสวนผลไม้ ตอนนี้เงาะกับลองกองออกเต็มต้นเลย ผมชอบนะอร่อยดี
“…แล้วทำไมมันมาด้วย”
พี่กูถามอย่างหาเรื่อง เมื่อเห็นพี่ปืน
“เอ่อ… กู”
แล้วกูจะตอบว่าไรดี พาแฟนมาแนะนำไรงี้เหรอ อาจจะโดน 9 มม. ได้
“ตอนนี้ผมเป็นแฟ…”
ฉิบหาย กูรีบเอามือปิดปากพี่ปืนอย่างไว อย่าบอกนะว่พี่มึงจะพูดว่าเป็นแฟน กูว่า 9 มม.อาจไม่พอ อาจจะโดนลูกซองด้วย
“พ…พี่มันขอมาเที่ยวด้วย”
“แล้วทำไมมึงมาคนเดียว”
“…”
“คนอื่นตามมาวันหลัง”
เอ่อ กูต้องโกหกไปก่อนแล้ววันหลังค่อยให้ไอ้เต้มาสมทบ ไอ้พี่ธันไม่ค่อยเชื่อกูซักเท่าไร
“ครับ ตามนั้น”
ไอ้พี่ปืนก็ช่วยโกหกอีกแรง
“อืม แล้วกินข้ามมายัง”
อ้าว เสือกเชื่อพี่ปืน แต่ไม่เชื่อกูอีก
“ยัง กูหิวจะแย่ มีอะไรกินมั่ง”
“ไปหาดูเอา กูให้คนงานทำไว้แล้ว”
“อืม ป่ะ พี่ปืน”
ผมหันไปชวนพี่ปืนไปกินข้าว แล้วพามันเดินเข้าบ้านไป แต่พี่ธันไม่ได้ตามมา มันเดินกลับเข้าสวนไป
‘หง่าว’
“ไอ้รถถัง มานี่มะ”
คิดถึงกูดิ นานๆกูกลับบ้านที ยังรักกูเหมือนเดิม คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย
“รถถังมานี่มา”
อ้าว ไอ้รถถังทรยศ มันเดินไปหาไอ้พี่ปืนเฉยเลย นอกใจกูเหรอไอ้แมวอ้วน
‘หง่าว’
มันเอาหัวถูไถคางไอ้พี่ปืนใหญ่ ประจบเก่งนะมึงอ่ะ กูมีขนมเถอะเดี๋ยวไม่ให้กินเลย
“นอกใจกูนะไอ้รถถัง”
ผมดีดหัวมันไปทีนึง
‘หง่าว’
“ดูดิ มันทำหน้าเมือนมึงเลย”
“หืม ไม่เห็นเหมือน”
“เหมือนสิ ก็…น่ารักเหมือนมึงไง”
บู้ม ตัวกูระเบิดลงไปกองกับพื้นแล้ว หยอดกูบ่อยจัง
“กะ…กูไปกินข้าวก่อน”
“หึ เจ้านายมึงนี่น่ารักฉิบหาย”
‘หง่าว’
หลังจากกินข้าวกลางวัน ผมก็โทรไลน์ไปหาไอ้เต้ให้มันมาช่วยกู้ชีพ ก่อนที่จะโดนระเบิดลงจากพี่ธัน
“ไอ้เต้ มึงมาบ้านกูหน่อย”
[ทำไมวะ]
“ก็ไอ้พี่ปืนดิ เสือกขอมาด้วย”
[แล้วยังไง]
“พี่กูมันถามไง ว่าทำไมพี่มันมาคนเดียว กูตอบไม่ถูกเลย”
[เออๆ แต่เป็นพรุ่งนี้นะ เพราะกูจะไปรับพี่ออมด้วย]
“เออ ดีๆมาหลายๆคน”
หลังจากนั้นผมก็วางสายผมยังไม่พร้อมเท่าไร ที่จะบอกพี่ธัน ถึงพี่มันจะรูว่าพี่ปืนชอบผม แต่พี่ธันยังไม่รู้นี่หว่าว่าผมก็ชอบพี่ปืนมันด้วย เดี๋ยวกูตายศพไม่สวย เฮ้อ เครียด ไปเก็บเงาะกินดีกว่า
“พี่ปืนไปเก็บเงาะกัน”
“อืม ไปสิ บ้านมึงนี่ดีนะ ร่มรื่นดี”
“เดือนก่อนพี่ธันมันลองปลูกองุ่นเขียว 3 ไร่”
“บ้านมึงยังไม่มีผลไม้อะไรบ้างเนี่ย”
“สตรอว์เบอร์รีไง อีกหน่อยกูจะลองปลูกดู”
“หึ ความคิดมึงแปลกๆดีนะ”
“…”
ปลูกสตรอว์เบอร์รีนี่ความคิดแปลกเหรอวะ แต่บ้านผมไม่น่าจะปลูกได้เพราะอากาศค่อนข้างร้อน แล้วเราก็เดินเก็บเงาะ กับลองกอง แล้วเดินดูสวนกันไปเรื่อยๆ
“พี่ธัน พี่ธัน ไปไหนวะ”
ผมเดินหาพี่มันจนรอบบ้านยังไม่เจอเลย
“มีอะไร”
“ก็พี่ไอ้ธันอ่ะดิ ไม่รู้หายไปไหน”
“ลองเข้าไปดูในสวนดิ”
“อืมๆ”
ผมกับไอ้พี่ปืนเดินเข้าไปดูพี่ธันในสวน ช่วงนี้ฝนตก สวนเริ่มรกๆ ไม่ใช่ว่าโดนงูกัดตายไปแล้วเหรอวะ
“พี่ธัน อยู่ไหนวะ ไม่กินข้าวเย็นเรอะ”
ห่า เย็นแล้ว หายไปไหนวะเนี่ย
“ก…กูอยู่นี่ ช่วยด้วย กูโดนงูกัด”
“เฮ้ย พี่ธัน เป็นไงบ้าง”
ไอ่ห่า พี่กูนอนร้องโอดโอยอยู่ที่ต้นกล้วย ขาพี่มันมีเศษผ้ามัดอยู่
“พี่เป็นอะไร ลุกไหวมั้ย”
พี่ปืนรีบเข้าไปดูพี่มัน ทำท่าจะพยุงให้ลุกขึ้น
“กูโดนงูกัด”
ฉิบหาย มีร่องรอยการต่อสู้ แล้วผมก็เห็นงูเห่าตัวนึงนอนตายแหงแก๋อยู่ไม่ห่างมากนัก
“ไปหาหมอก่อน พี่เดินไหวมั้ย”
“อืมๆ ไหว ดีที่งูมันตัวไม่ใหญ่มาก”
ผมบ่อน้ำตาแตกเลย กลัวพี่มันจะเป็นอะไรไป
“เออๆ พี่มึงไม่ต้องพูดแล้ว อย่าหลับนะ ฮึก”
ผมเริ่มจะสะอื้นแล้ว ผมกลัวอ่ะ กลัวพี่มันตาย
“มึงจะร้องทำไม กูยังไม่ตายซักหน่อย”
“ฮือๆ กูบอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว แล้วก็อย่าหลับ เดี๋ยวไม่ตื่น ฮือๆ”
“ไอ้เตี้ยมึงรีบไปเอาเอกสารพี่มึงมา เดี๋ยวกูขับรถพาไปโรงพยาบาล”
“ฮึก…เออๆ ก…กู…อืมๆ”
ผมรีบวิ่งหางจุกตูดเข้าบ้าน ตอนนี้ลนลานมากกลัวพี่ธันจะตาย ถ้าไม่มีพี่ปืน กูจะทำยังไงวะเนี่ย
หลังจากนั้นพี่ปืนมันก็เหยียบมิดคันเร่งไปโรงพยาบาล บ้านผมอยู่ค่อนข้างไกลจากโรงพยาบาลนะ
“ฮือๆพี่ธัน พี่มึงอย่าตายนะ ฮือๆ”
“ไอ้เตี้ยมึงไม่ต้องห่วงหรอก ใจเย็นๆ”
พี่ปืนปลอบผม พี่มึงไม่ต้องพูดก็ได้ ขับรถไปเหอะ เดี๋ยวได้เสยเสาไฟฟ้าแถวนี้อีก
ซักพักก็มาถึงโรงพยาบาล ผมนี่อยากจะเข้าห้องฉุกเฉินไปกะเขาด้วยเลย
“ไอ้เตี้ยมานั่งนี่ดิ”
ผมชะเง้อมองปะตูห้องฉุกเฉินที่ปิดลง
“พี่ว่าพี่ธันจะตายมั้ยอ่ะ”
“มึงจะแช่งพี่มึงรึไง”
“ก็กูกลัวพี่มันตายอ่ะ”
“ร้องอีกแล้ว มึงเงียบก่อน”
พี่มันลูบที่แก้มผมเบาๆเช็ดน้ำตาให้ มือพี่มึงสากจริงๆ ลูบหัวลูบหางกูเหมือนกูเป็นหมาเลย
“ฮึกๆ พี่ธันไม่น่าเลย”
“เดี๋ยวๆ พี่มึงยังไม่ตาย”
ไอ้พี่ปืนทำหน้าเซ็ง
“ก็กูกลัว กูไม่เหลือใครแล้วนอกจากพี่มันแล้วอ่ะ ฮึก”
“มึงยังเหลือกู กูจะดูแลมึงเอง”
เดี๋ยวๆไหนว่าพี่กูยังไม่ตายไง
“พี่ธันยังไม่ตายซักหน่อย”
“เออ แล้วมึงจะร้องอะไรนักหนา”
อ้าว หลอกหอมเหม่งกูอีก
“พี่หอมกูมัยอ่ะ”
“เห็นมึงร้องแล้วกูอยากฟัด”
ไอ้โรคจิต ยังมีอารมณ์มาเล่น
“พี่ธันจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
ผมปล่อยให้พี่มันลูบหัวลูบหางไปเรื่อย
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอเขา มึงก็เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวพี่มึงเห็นมันว่าว่าเอาอีก”
“อืม”
หลังนั่งรอหลายชั่วโมง หมอก็เดินออกมาบอกว่าพี่ธันปลอดภัยดี แต่คืนนี้ไม่ต้องเฝ้าให้กลับบ้านไปก่อน
“พรุ่งนี่พอเช้าพี่มึงรีบพากูมาเยี่ยมพี่ธันเลยนะ”
“อืม กลับก่อนดึกมากแล้ว หน้ามึงเยินมากตอนนี้”
“เออๆ”
ผมต้องให้ไอ้พี่ปืนมันค้างด้วยคืนนี้ เพราะพรุ่งนี้เช้าจะรีบให้พามาเยี่ยมพี่ธันมัน โชคดีที่พี่ปืนอยู่ ไม่งั้นผมคงต้องขี่มอเตอร์ไซค์แบกพี่ธันไปหาหมอแน่เลย
“มึงนอนไม่หลับเหรอ”
“อือ กูเป็นห่วงพี่ธันมัน ยังไงๆพี่มันก็เป็นพี่กู เป็นญาติพี่น้องที่เหลืออยู่คนเดียวของกู”
“อืม มึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมอบอกว่าพี่มันปลอดภัยแล้ว มึงอ่ะนอนบ้างเหอะ เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับไม่ใช่หรือไง”
“อืม แต่พี่มึงนี่หลับดีนะ”
กูเห็นพี่มึงนอนกรนครอกๆ
“อืม ก็มึงทำให้กูนอนไม่หลับหลายคืนจนป่วยไง”
อ้าว เป็นความผิดกูอีก ก็กูรับผิดชอบแล้วไง ทั้งป้อนข้าวทั้งเช็ดตัวให้พี่มึง แถมโดนลวนลามอีก
“อือ กูขอโทษนะ”
“มึงอย่าทำหน้าอย่างนั้น กูพยายามอดทนจะไม่ปล้ำมึงอยู่นะ”
“เชี่ยพี่มึง เวลานี้ยังมาลามกอีก”
สัด ขนแขนกูลุกเลย รีบชิ่งไปนอนดีกว่า ดีนะนอนคนละห้องไม่งั้นตูดกูอาจจะไม่ปลอดภัย
“ฮ่าๆ ไปนอนได้แล้ว รถถังด้วยไปนอน”
‘หง่าว’
ไอ้นี่ก็เห็นผู้ชายหล่อเป็นไม่ได้ ไอ้แมวตุ๊ด ขนาดไม่มีไข่ยังแรดอีก
ผมอุ้มไอ้รถถังเข้าห้องมาด้วย เอาไอ้รถถังนี่แหละนอนเป็นเพื่อน เป็นห่วงพี่ธันมันจัง ปกติเห็นถึกๆ ไม่ยักกะป่วย
“พี่มึงเร็วๆดิ เดี๋ยวพี่ธันตื่นมาไม่เจอกูพอดี”
ผมเร่งพี่ปืนที่กำลังเข้าห้องน้ำ คนหล่อเขาไม่ขี้กันหรอก เข้าห้องน้ำนานจริง
“มึงระรีบอะไรขนาดนั้น โรงพยาบาลเปิดให้เข้าเยี่ยมตั้ง 9 โมง นี่ยังไม่ 8 โมงเลย”
“เออเร็วๆดิ พี่มึงว่าซื้อข้าวต้มหรือโจ๊กไปให้พี่ธันมันดีอ่ะ”
“เออๆ”
พี่มันเปิดประตูออกมาห้องน้ำออกมา ยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยอ่ะ กล้ามเป็นมัดเลย ซิกแพคเท่ฉิบหาย
“มึงแอบกลืนน้ำลายเหรอ”
พี่มันขยับเข้ามใกล้ หัวใจกูจะวาย ฉิบหายผนังห้อง ถอยไม่ได้อีกแล้ว จนมุมเลยกู
“เปล่า…พ..พี่ปืน ไปใส่เสื้อดิ”
แล้วกูจะเขินทำไมเนี่ย พยายามดันตัวพี่มันออกไป แต่ไม่ไหวตัวยังกะหมีกูสู้แรงไม่ได้เลย
“ไอ้เตี้ย กูจูบได้รึเปล่า”
มาถามอะไรกูตอนนี้กูจะช็อกตายแล้วเนี่ย พี่มึงถอยไป๊
“ม…ไม่ให้”
‘จุ๊บ’
ว้ายๆเสียงดังจุ๊บเลยพี่มึงจุ๊บกู แล้วมันก็บดริมฝีปากพี่มันลงมาเบาๆดูดริมฝีปากผมหลายๆครั้ง อ๋อยผมขาสั่นเลย จะยืนไม่อยู่แล้วอ่ะ ผมหลับตาปี๋เลย คราวก่อนแค่หอมแก้มคราวนี้พี่มึงจูบเลยเหรอ พอผมเผลอพี่มันก็สอดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก ค่อยๆต้อนผมให้จนมุม
“อืม”
มือหนาของพี่พี่ปืนโอบเอวผมเบียดเข้าไปหาตัวพี่มันแล้วกอดผมไว้ทั้งสองแขน
“อา…พี่ปืน…ปล่อย”
ผมรีบหายใจเข้าให้เต็มปอด อับอายฉิบหายโดนผู้ชายจูบ
“ไอ้เตี้ย…”
พี่มันจูบเหม่งผมอีกครั้ง ปิดท้าย
“พี่มึงเล่นอะไร แม่ง…”
“มึงเขินเหรอหน้าแดงเลย”
“กูไม่ได้หน้าหนาเหมือนพี่มึงนี่”
ผมรีบผลักพี่มันออกให้ไว รู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย
“อืม กูก็หน้าหนาหน้าด้านแค่กับมึงนี่แหละ”
“…ไปใส่เสื้อได้แล้ว”
“ครับๆ”
จบสงครามยามเช้า กว่ากูจะผ่านศึกมาได้เกือบเสียกรุง ข้าสึกบุกค่อนข้างหนักหน่วงซะด้วย ผมว่าอีกไม่นานกรุงอาจจะแตก อ๊ากกกก ขนลุก
“พี่ธันเป็นไงบ้าง”
เมื่อเข้ามาในห้องผู้ป่วยเห็นพี่ธันมันนั่งหัวโด่อยู่ก่อนแล้ว หน้ายังซีดๆอยู่เลย
“อืม กูไม่เป็นอะไรมากหรอก มึงทำท่าจะร้องอีกแล้วนะ”
“ฮึก กูไม่ร้อง ฮึก”
เออ กูไม่ร้องแต่น้ำตากูไหลแล้ว ทำไมกู่หน่อมแน้มจังวะ
“ฮึก กูกลัวพี่ตาย ถ้าไม่มีพี่ปืน กูไม่รู้จะทำยังไงเลย กูคงต้องให้พี่ซ้อนมอไซค์มาโรงพยาบาลแน่เลย ฮือๆ”
“โอ้ย มึงจะร้องทำไม กูยังไม่ตาย รอกูตายก่อนค่อยร้อง”
‘ป๊าบ’
“พี่มึงปากดี เดี๋ยวกูตีตาย”
“มึงฟาดกูแล้วไอ้มีน กูเจ็บอยู่นะ”
“พี่เป็นไงบ้าง”
ไอ้พี่ปืนไปหาที่จอดรถเสร็จแล้ว เดินเข้ามาในห้องผู้ป่าย
“กูยังไม่ตายง่ายๆหรอก จะอยู่รอดูมึงไปอีกนาน”
“…”
“แล้วเมื่อคืนมึงนอนที่ไหน”
พอฟื้นขึ้นมาก็ทำตัวเป็นโคนันยอดนักสืบเลย ถามพี่ปืนด้วยสายตาจิกกัดมากอ่ะ นี่พี่กูเป็นไก่เหรอ
“ก็ที่บ้าน…ห้องว่าง…”
“เออ ก็ยังดี กูนึกว่า พอกูไม่อยู่มึงจะทำอะไรน้องกูซะอีก”
“เปล๊า พี่ปืนไม่ได้ทำอะไรเลย”
“มึงจะแก้ตัวแทนมันทำไม”
อุ้ย กูลืมตัว กูควรอยู่เฉยๆ จะดีกว่านะ ไม่ควรแส่หาเรื่อง
“ผมไม่ได้ทำอะไร แค่…จูบ”
พี่มึงจะไปบอกพี่ธันมันทำไม นั่นพี่ธันมันขวับมามองผมเลย เดี๋ยวต้องได้ดามคออีก ขาเดี้ยงยังไม่พอ
“แล้วมึง… เต็มใจ?”
เอ้า จะให้กูตอบว่าไงหล่ะทีนี้ ถ้าตอบว่าเต็มใจ พี่มันจะหาว่ากูแรดมั้ย
“เอ่อ…กูซื้อข้าวต้มมาให้พี่ธันด้วยนะ กินเลยมั้ยกูแกะให้”
งานเข้ากูแล้ว เปลี่ยนเรื่องเลยกู
“…อย่าให้กูรู้นะว่ามึงบังคับทำอะไรมัน กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่”
ขาเดี้ยงยังเก่งอีกพี่กู
“…ผมไม่บังคับไอ้เตี้ยมันหรอก แต่ไม่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมัน”
“ไอ้ปืน…มึง”
เฮ้ยๆ พวกพี่มันจะตีกันมั้ยวะ กูกวนเรียกหมอให้เอาอุปกรณ์ทำแผลมาเตรียมพร้อมเลยมั้ย
“แต่ถ้ามันไม่เต็มใจผมจะไม่ทำ”
“…เออ ก็แค่นั้น”
อ้าว รอด ไม่ตีกันใช่มั้ย
“ไอ้มีน…”
ไม่รอด กูเนี่ย ไม่รอดแน่ๆ
“อะ…อะไร”
“มึงก็อย่าใจง่าย อย่าไปยอมมันง่ายๆล่ะ”
“อะ…เออ พี่มึงกินข้าวเถอะ จะได้กินยา”
ห่า เสียวสันหลังวาบๆ พี่ธันแม่งยิ่งกว่าพ่ออีก พ่อผมไม่ได้ดุขนาดนี้นะ ออกจะใจดี แม้จะไม่อยู่แล้วก็ตาม
ช่วงเย็นหมอก็ให้กลับบ้านบ้านได้ หมอบอกว่ายังดีที่ใช้ผ้ามัดที่ขาไว้ ไม่งั้นอาจจะอันตรายกว่านี้ ไม่งั้นผมกำพร้าพี่ชายแน่ๆ
จบตอนที่ 15
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
แฟนคลับพี่ปืนคับ :impress2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 16
หลังจากหมอให้พี่ธันออกจากโรงพยาบาลได้ พี่ปืนก็ทำหน้าที่สารถีเหมือนเดิม ขับรถมาส่งที่บ้าน น้องหมาทั้งหลายดูเหมือนจะจำรถปี่ปืนได้แล้ว เลิกเห่าแต่กระดิกหางให้แทน เอิ่ม… พวกเอ็งใจง่ายไปมั้ย พี่มันเพิ่งจะมาเป็นครั้งที่ 2 เองนะ
“พี่ธันเดินไหวมั้ย ค่อยๆนะ”
“เออ กูแค่โดนงูกัด ไม่ได้ขาขาด มึงจะอะไรนักหนาวะ”
“ก็กูห่วงพี่ไง พี่ตายใครจะเลี้ยงกูล่ะ”
“ก็ให้ผัวมึงเลี้ยงสิ”
“เฮ้ย ! ยังไม่ได้เป็น จะบ้าเหรอ”
ไอ้พี่บ้า พูดอะไรก็ตกใจหมด
“หึ!”
ไอ้พี่ปืนอีกคน พี่มึงไม่คิดจะแก้ตัวหน่อยเรอะ เดี๋ยวพี่ธันมันวิ่งไปเอาปืนมายิงใส้แตกทำไง ยัง…ยังมีหน้ามายิ้มอีก
หลังจากนั้นพี่ธันมันก็เดินโขยกเขยกเข้าบ้านมา
“แล้พี่มึงเอาไง จะกลับเลยรึเปล่า”
ผมหันไปถามพี่ปืนมันที่ทำท่ายืนงงๆอยู่หน้าบ้าน
“กูหมดประโยชน์แล้วสิ ไล่กันเลยนะ”
บ้า ใครไปว่าพี่มึงล่ะ กูยังไม่ได้ไล่เลย ถามเฉยๆ
“กูไม่ได้ไล่ซักหน่อย”
“นอนอีกคืนก็ได้ กูไม่ว่า มันดึกแล้ว”
อุ้ย พี่ธันใจดี ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลทำท่าขู่แง่งๆ จะกัดไอ้พี่ปืนให้ได้
“ครับ…ขอบคุณครับ”
พูดเพราะๆก็เป็น พอพี่มึงพูดเพราะ ก็ดูหล่อขึ้นเป็นกอง ไม่ค่อยเหมือนกอลิล่าแล้ว
“ไปอาบน้ำ ไอ้มีน น้ำลายมึงจะไหลแล้ว”
ฮ่วย กูไม่ใช่หมาจะได้น้ำหลายไหล
“มึงก็ด้วยไอ้หล่อ มองน้องกูจนแทบจะแดกเข้าไปแล้วมั้งน่ะ แล้วอย่าแอบไปนอนด้วยกันนะ กูจะให้ไอ้รถถังไปคอยดูพวกมึง”
“เหอะ กูไม่ได้แรดขนาดนั้น”
แค่ไปนอนเฝ้าพี่ปืนมันคืนสองคืนเอง อันนี้พี่ธันมันยังไม่รู้ ถ้ารู้กูอาจจะโดนกระโดดถีบได้
‘หง่าว’
ไอ้ตัวดีมาพอดี เดี๋ยวกูต้องให้อาหารเม็ดปิดปากก่อน เดี๋ยวไปฟ้องพี่กู
“รถถังมานี่มา”
ไอ้พี่ปืนพี่มึงจะเรียกมันทำไม๊ กูจะให้อาหารมัน
“ไอ้รถถังอย่าทรยศกูนะ เดี๋ยวกูเอาไปปล่อยวัดแน่”
พี่ธัน มึงจะอะไรกับแมวมัน
“พอๆ ไอ้รถถังมานี่ มากินข้าว”
‘หง่าว’
แล้วผมก็อุ้มไอ้รถถังไปวางที่โซฟา จัดแจงเทอาหารเม็ด เอาใจมันสุดฤทธิ์
หลังจากนั้นก็อาบน้ำแยกย้ายกันเข้านอน
Rrrrrrrrrrrr
TheGun
ทำไร มึงนอนยัง
TheGun
เปล่า อยากคุยกับมึง
MarchMeen
พรุ่งนี้ไอ้เต้มา พาพี่ออมมาด้วย
TheGun
อืม…อยากกอดมึงจัง
MarchMeen
ไอ้ลามก
TheGun
แค่กอด มึงคิดไปถึงไหน
MarchMeen
เปล๊า
TheGun
จริงๆแล้วอยากทำมากกว่านั้น
MarchMeen
กูไปนอนแล้ว
TheGun
ฝันดีครับ
MarchMeen
ฝันดี
โว๊ะ ไอ้พี่ปืน ชวนคิดเรื่องลามกอีกแล้ว ตอนแรกๆมองว่าพี่มันไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ ทำไมเลเวลความหื่นของพี่มันดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หยอดกูอย่างนี้บ่อยๆ อีกไม่นอนกูคงยอมพี่มันซักวัน อร๊ายย ทำไมกูใจง่ายจัง พี่ธันมันยิ่งว่ากูอยู่ด้วย
‘หง่าว’
“ไอ้รถถังมานอนนี่มา ขอกอดที”
กอดแมวไปก่อนครับ เย้ยย กูก็หื่นเหมือนกันนะ
“เป็นไงพี่ ได้ยินว่าโดนงูกัด”
“เออ ยังไม่ตาย กูยังอยู่อีกนาน”
แหมพี่ธันดูมันพูด ถ้าพี่มึงตายจริงๆกูร้องไห้ตาปูดแน่
วันนี้ไอ้เต้มันพาพี่ออมมาเที่ยวบ้านผม มันบอกว่าเมื่อวานไปรับพี่รหัสผมมาค้างที่บ้านมัน พี่ออมเดินแปลกๆนะครับ ขาดูถ่างๆ
“พี่ออมเป็นไรอ่ะ เจ็บขาเหรอพี่”
“ป…เปล่า…กูไม่ได้เป็นอะไร”
อืม ดูพี่แกลนลานแปลกๆนะ ไม่สบายรึเปล่าวะ
“พี่ไม่สบายรึเปล่า กินยายัง”
“พี่เขาไม่ได้ป่วยหรอก แค่โดนกู…”
“ไอ้เต้มึงหุบปาก”
พี่ออมรีบกระโดดปิดปากไอ้เต้ทันที ดูๆไปเขาก็รักกันดีนะ
พี่ปืนมองสองคนที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาแล้วส่ายหัวเบาๆ
“อย่าบอกนะว่าไอ้สองคนนั่น…”
“ครับ อย่างที่พี่คิดแหละ”
“…แล้วมึง…”
“ยัง ผมยังไม่ได้ทำอะไร”
“อืม อย่าให้กู…”
“อย่างที่ผมเคยบอก ถ้าไอ้เตี้ยไม่ยอมผมก็จะไม่ทำ”
“…”
พี่สองคนเขาคุยอะไรกันงุ้งงิ้งๆ แต่ผมก็ดีใจที่เห็นพี่ธันกับพี่ปืนคุยกันได้
“พี่สองคนคุยอะไรกันอ่ะ”
“มึงไม่ต้องอยากรู้ ไปกินข้าว”
อืม ว่าแล้วก็ชักจะหิวๆ วันนี้พี่ผมให้คนงานทำกับข้าวมาส่งเพราะผมบอกไว้เมื่อคืนว่าไอ้เต้จะพาแฟนมา พี่ธันดูแปลกใจที่ไอ้เต้จะพาแฟนมาที่นี่ เพราะมันไม่เคยพาใครมา
เรานั่งกินข้าวที่ระเบียงชั้นล่างที่ยื่นไปในสระน้ำ ลมพัดเย็นดีครับ พี่ผมให้ช่างทำไว้หลังจากที่มันลาออกมาจากบริษัท แล้วมาทำสวนอย่างจริงจัง
“เสียดายไม่ได้ซื้อเบียร์มาด้วยนะพี่”
ไอ้เต้หันไปคุยกับพี่ธัน เขาคอเดียวกันครับ ขี้เมาเหมือนกันไง
“เออ กูนึกขึ้นได้ กูหมักไวน์สับปะรดไว้ น่าจะกินได้แล้ว ไอ้มีนไปหยิบมาดิ”
“เออๆ รอแป๊บ”
“กูไปช่วย”
ไอ้พี่ปืนรีบลุกเดินตามมา
“ไม่ใช่ว่าแอบไปทำอะไรน้องกูนะ”
แหม ไอ้พี่ธัน พี่ปืนมันแค่จะไปช่วยหยิบไวน์ พี่มึงก็คิดมากไปได้
“เมื่อกี๊พี่คุยอะไรกับพี่ธันอ่ะ”
ผมแอบถามพี่ปืนหลังจากเดินเข้ามาในครัว ที่พี่ผมเอาขวดไวน์ซุกไว้
“…พี่มึงกลัวกูจะทำอะไรมึงไง”
“ทำอะไร”
“ก็…”
พี่มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกแล้ว เดี๋ยวๆนี่มันในครัว พี่มึงจะทำอาไร๊
“นี่…พี่ปืนหยุดนะ”
ผมดันพี่ตัวมัน แต่ไม่เป็นผล ตัวยังกะกอลิล่า ไม่มีทีท่าว่าจะขยับซักนิด
“กู…ขอจูบได้รึเปล่า”
อย่ามาถามกู ช่วงนี้กูยิ่งใจง่ายอยู่
“ม…ไม่ได้”
โอย กว่ากูจะปฏิเสธออกมาได้ เกือบหลุดคำว่า ‘ได้’ ไปอย่างเดียวซะแล้ว
จมูกพี่มันชนกับจมูกผมแล้วอ่ะ หลบไม่ได้แล้ว ถ้าหันหน้าหลบไปนี่ฟาดกับผนังห้องครัวเสียโฉมเลย
พี่มันค่อยๆเอียงหน้าให้ได้องศา พี่มันแตะเรียวปากผมเบาๆแล้วดูดที่กลีบปากล่างผมอย่างอ้อยอิ่ง
“พี่…ปืน”
พี่มันค่อยๆสอดลิ้นเข้ามาในโพลงปากผมแล้วดุนดันไล่ต้อนลิ้นผม ขบดูดเบาๆ ปากเราบดบี้กันไปมา
“อืม…”
โอย ผมหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกหวิวๆเหมือนจะเป็นลม มือผมเกาะหน้าอกพี่มันไว้แน่น ขอสั่นพั่บๆเลย มือหนาโอบเอวผมเข้าประชิดตัว มืออีกข้างโอบท้ายทอยผมไว้ไม่ให้ขยับหนี หลังจากนั้นพี่มันก็ถอนริมฝีปากออกช้าๆ สายตาพี่มันที่มองมาทำให้ผมไม่กล้าสบตาพี่มันเลย
“พ…พี่…แม่ง ทำอะรวะ ถ้าพี่ธันมาเห็นนะ”
กูตายห่ากันพอดี ไม่สงสารกูเล้ยย
“ก็ปากมึงน่าจูบ”
‘จุ๊บ’
แล้วพี่มันก็จุ๊บแก้มผมเสียงดังจุ๊บเลย ไอ้พี่ปืนบ้า อร๊ายยย ขากูยังสั่นไม่หาย หน้ากูคงแดงเป็นตูดลิงไปแล้ว
“ยังอีก พี่มึงอ่ะ ทำไมโรคจิตใส่กูตลอด”
“หึ คราวหน้า…กูจะโรคจิตกว่านี้อีก”
‘เพี๊ย’
ผมฟาดแขวนล่ำๆของพี่มันไปทีนึง พี่มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วก็เดินไปมองซ้ายมองขวาหาไวน์สับปะรดที่ผมเกือบจะลืมไปแล้วว่ามาที่ครัวทำไมกันแน่
พี่ปืนหยิบไวน์มา 4 ขวด แล้วผมก็เดินตามตูดพี่มันไปที่ระเบียง แต่ผมรู้สึกว่าหน้าของผมยังร้อนผ่าวอยู่เลย จะมีใครสังเกตุเห็นรึเปล่าเนี่ย
“เป็นอะไรไอ้มีนหน้าแดงๆ”
พี่ธันทำไมพี่มึงตาไวจริงๆ
“ไม่ใช่ว่าแอบกระดกไวน์เข้าไปแล้วเหรอ”
ไอ้เต้บ้า เห็นกูขี้เมาขนาดนั้นเหรอ
“เปล่า…สงสัยอากาศร้อน”
“ไอ้หล่อมึงไม่ได้ไปทำอะไรมันใช่มั้ย”
“…”
พี่มึงจะเงียบทำไม ไม่ปฏิเสธพี่ธันมันเล่า
“เปล๊า ทำอะไร ไม่มี๊”
“เอามาๆ เอามาชิมก่อน”
พี่รหัสกูก็ขี้เมาเหรอ เรียกร้องจะขอชิมไวน์เนี่ย
แล้วเราก็นั่งก๊งไวน์ทำเองฝีมือพี่ธันมัน พี่มันลองทำหลายครั้งแล้ว กินได้ครับ เมาเร็วฉิบหายเพราะมันหวาน ไวน์ผลไม้ก็งี้แหละ หลังจากหมดไวน์ไปหลายขวดเราก็นอนผึ่งลมกันเล่นที่ระเบียง
“กูจะไปนอนในห้อง พวกมึงก็นอนเล่นกันไปแล้วกัน”
พี่ธันมันเดินโขยกเขยกขึ้นห้องไปแล้ว เหลือเราสี่คนนอนเรียงเป็นลูกชิ้นปิ้งที่ระเบียง
“พี่ปืนจะกลับวันนี้เลยรึเปล่า”
“ไล่กูอีกแล้วนะ”
“เปล่า แค่ถามหรือพี่มึงจะค้างต่อ”
“กลับเลย กูต้องไปช่วยงานพ่อพรุ่งนี้”
“อืม กูคงเหงาแย่”
นี่ก็อีกตั้ง 2 สัปดาห์กว่ามหาวิทยาลัยจะเปิด กว่าจะได้เจอพี่มันก็อีกนาน
“อืม กูก็เหงา อยากเจอมึงทุกวัน”
“ขออนุญาตอ้วกนะครับ พอดีผมเมาไวน์”
ไอ้เต้มึงไม่ได้คออ่อนขนาดนั้น กินไม่ได้เยอะซักเท่าไร
“กูเอาตีนลูบหลังให้มั้ย”
พี่ปืนมันทำท่ายกตีนควายๆของพี่มันขึ้น
“ม…ไม่ล่ะครับ เกรงใจ”
สมน้ำหน้า มึงไม่รู้จักไอดอลของมึงรึไง ว่าพี่มันโหดขนาดไหน
“ตกลงสองคนคบกันแล้วเหรอ”
พี่ออมถามผมที่นอนอยู่ข้างๆ
“เอ่อ…ครับ”
งุ้ย เขิน ผมมีแฟนแล้ว ไม่อยากบอกใครเลยอายจัง
ตอนเย็นไอ้เต้ พี่ออมแล้วก็พี่ปืนก็เตรียมตัวกลับ
“ถึงแล้วพี่มึงโทรหากูด้วยนะ”
“อืม…คราวหน้ามึงไปบ้านกูมั้ย”
“…อือ ไปสิ”
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดครับ ขนาดพี่ธันมันยังไม่ว่าอะไรแค่ขู่แง่งๆเอง พ่อของไอ้พี่ปืนก็คงไม่เอาปืนมาไล่ยิงผมหรอกมั้ง…มั้งนะ
“กูไปนะ”
“เดี๋ยวพี่ ก้มหน้ามาหน่อย”
‘จุ๊บ’
ผมมองซ้ายมองขวาไม่เห็นพี่ธัน เลยจุ๊บแก้มพี่มันไปทีนึง อ๊ากกก ไม่มียางอายหลงเหลือบนใบหน้าแล้วกู
“มึง…ทำไมน่ารักจังวะ”
พี่มันทำท่าจะยื่นหน้าเข้ามาอีกรอบ
“พอเลยๆ ไปได้แล้ว”
นี่กูก็เขินจนตัวจะระเบิดอยู่แล้ว
“ไอ้มีน ไอ้แรด ไอ้ลูกไม่รักดี”
ไอ้เต้ตะโกนมาจากในรถ นี่มึงยังไม่ไปอีกเหรอะวะ ห่า ตะโกนซะดัง เดี๋ยวพี่ธันได้ยินทำไง ถ้ากูโดนตีหัวแตก กูจะไปกระทึบมึง
“แล้วพี่มึงจะยิ้มอะไรนักหนา ไปได้แล้ว”
“อืมๆ มืดๆจะโทรหา”
หลังจากส่งสามคนขึ้นรถ ผมก็ค่อยๆย่องเข้าบ้าน ไม่รู้ไอ้พี่ธันเห็นรึเปล่า ไม่ใช่ว่ายืนถือไม้หน้าสามเตรียมตีหัวกูอยู่เหรอ อืม มองซ้ายมองขวาไม่มี เฮ้ออ โล่ง
‘หง่าว’
“ไอ้รถถัง มึงอย่าไปบอกพี่ธันนะ เดี๋ยวกูซื้อขนมแมวเลียให้ 10 แพ็คเลย”
‘หง่าว’
ติดสินบนไอ้รถถังไว้ก่อน เดี๋ยวมันไปฟ้องพี่ธัน ฮ่าๆ ผมก็ว่าไป โอ้ย อารมณ์ดีมีฟามสุข
//////////////////Part ปืน///////////////////////
วันนี้ผมหลอกแต๊ะอั๋งไอ้เตี้ยอีกแล้ว หาโอกาสจูบมันบ้างกอดมันบ้าง พูดตามตรงผมเหมือนคนเห็นแก่ตัวเลย พอรู้ว่ามันชอบผม ก็คอยแต่จะหาเศษหาเลย วันนี้อีกตอนลงไปในครัวก็จูบน้องมัน วันนี้ค่อนข้างเลยเถิดจูบจนเคลิ้ม ไอ้เตี้ยตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดผม เห็นแบบนี้แล้ว ยิ่งไม่อยากปล่อยมือมันไปเลย
“ว่าไงไอ้แทน”
[ห่า ไปบ้านไอ้น้องมีนไม่ชวนกูเลย]
ยังเสือกรู้อีก กูยังไม่ได้บอกแล้วใครรายงานมันวะ
“มึงรู้ได้ไง”
[ไอ้เต้ไง ถ่ายรูปไวน์สับปะรดมาอวดกู แม่งอยากกินมั่ง]
“หึ”
[แล้วมึงกับน้องมันนี่ยังไง เห็นหลานรหัสกูโทรมาบอกว่ามึงไม่รับสายมัน]
“ก็ไม่ไง”
[ไม่ไงนี่คือยังไง]
เสือกอีกแล้วนะมึงอ่ะ อยากรู้เรื่องกูไปหมด
“ก็คบกันแล้ว”
[เฮ้ยจริงดิ สมหวังแล้วสิมึง เลี้ยงเหล้ากูเลย]
หาเรื่องแดกเหล้าตลอดเลยมึง แถมอยากแดกฟรีอีกต่างหาก
“เออๆ วันนี้แค่นี้”
[เฮ้ยๆ เดี๋ยวจะรีบไปไหนยังไม่ได้เล่ารายละเอียดให้กูฟังเลย]
“เสือกจริงนะมึง วันหลัง แค่นี่ก่อน กูจะโทรหาไอ้เตี้ยมัน”
[เชี่ย มีเมียแล้วลืมเพื่อน เออแค่นี้]
สัด ยังไม่ได้เป็นเมีย แต่คงอีกไม่นาน ดูไอ้เตี้ยมันจะไม่ค่อยขัดขืนเท่าไรแล้ว มีโวยวายบ้าง แต่ไม่อยากเร่งมันมาก กลัวมันเกลียด ถ้าวันไหนมันเกลียดผมขึ้นมาไม่รู้ว่าสภาพผมจะเป็นยังไงเลย ดูเหมือนผมจะแหย่ขาเข้าไปในสมาคมพ่อบ้านใจกล้าข้างนึงแล้ว
///////////////////End ปืน//////////////////////
จบตอนที่ 16
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
มันส์จริงๆคับ จะคอยติดตามคับ
-
:hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 17
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก หลังจากกลับมาจากบ้านผมก็ยังไม่ได้เจอพี่ปืนเลย แต่คุยกันเกือบทุกวัน พี่ธันก็ยังถามถึงพี่ปืน หลังจากที่พี่ธันถูกงูกัดจนต้องเข้าโรงพยาบาล พี่ธันก็ดูเหมือนจะยอมรับในตัวพี่ปืนแล้ว อย่างนี้ผมก็เบาใจหน่อย
วันแรก ผมก็ประเดิมตื่นสายเลย ไอ้เต้เกือบจะกระโดดถีบผมอยู่แล้ว ยังดีที่ที่ผมลืมตาขึ้นมาซะก่อน ห่าไม่รักกูเลยอ่ะ เทอมนี้ผมเอามอเตอร์ไซค์มาด้วย ถึงจะขับรถยนต์ได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยคล่องซักเท่าไร แต่วันนี้คงต้องอาศัยไอ้เต้เหมือนเดิม มอเตอร์ไซค์เอาไว้ขี่ไปซื้อของกิน
ผมกับไอ้เต้วิ่งกระหืดกระหอบเข้าห้องเรียน ยังดีไอ้ดีนจองที่นั่งไว้ให้ เกือบสาย เป็นการเปิดเทอมวันแรกที่ดีจริงๆ
“พวกมึงวันแรกก็สายเลยนะสัด”
เป็นคำทักทายจากไอ้ดีนที่ดีจริงๆ ถ้ามึงไม่จองที่ให้กู กูกระโดดถีบมึงไปแล้ว
“เออ ไอ้มีนสิ เสือกตื่นสาย”
“ตลอดนะมึงอ่ะ มึงกลับบ้านกันก็ไม่ชวนกู”
ไอ้ดีนหันไปทำหน้าเบ้ใส่ได้เต้
“เออ สัด หุบปากไป”
วันนี้ยังไม่มีอะไรมาก อาจารย์อธิบายแผนการสอนจนเกือบหมดคาบแล้วเลิกคลาส วันนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงเช้าตอนบ่ายว่าง สบายฉิบหาย แต่แค่วันเดียวนะ วันอื่นมีเรียนบ่ายเยอะอยู่เหมือนกัน
“เดี๋ยวเลิกเรียนไปกินข้าวหน้ามอกันกูนัดพี่ออมไว้”
ไอ้เต้มันชวนตอนที่เรากำลังนั่งเรียนกัน เปิดเทอมวันแรกก็ได้เจอหน้าแฟน กูอิจฉาเลย
“เออๆ กูก็อยากกินร้านหน้ามอ ไอ้มีน มึงต้องเลี้ยงข้าวกู ข้อหาที่ไม่ชวนกูไปเที่ยวบ้านมึง”
ไอ้ดีนสนับสนุน หลังจากที่มันรู้ว่าไอ้เต้กับพี่ออมได้ไปเที่ยวที่บ้านผม มันก็งอนผมที่ไม่ชวนมัน
“เออๆ เรื่องเยอะจริงมึงเนี่ย”
หลังจากเลิกคลาสเราก็เดินทางไปหน้ามอกัน วันนี้ไอ้พี่ปืนมันไม่ได้เข้ามอ มันบอกว่าต้องช่วยงานพ่อที่บ้าน วันศุกร์ดโน่นถึงจะกลับคอนโด ช่วงนี้งานพี่มันเยอะ ได้แต่โทรคุยกัน ก็ดีแล้วแหละ อยู่ใกล้ไม่ไหว คอยแต่จะลวนลามกู เดี๋ยวเกิดกูใจอ่อนแล้วจะยุ่งอีก
Rrrrrrrrrrrrrr
“ว่าไงพี่”
[อืม มึงอยู่ไหน]
“จะไปกินข้าวหน้ามอ”
[ไปกับใคร]
ทำไมพี่มึงเสียงเข้มขนาดนั้น กูแค่ไปกินข้าว
“ไอ้เต้ ไอ้ดีน มีไรอ่ะ”
[เปล่า อย่ากลับมืดนะ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่]
“หึ พี่มึงจะตีกูเหรอ กูไม่กลัวหรอก”
[มึงก็รู้ว่ากูไม่ทำมึง แต่กูจะทำอย่างอื่น…]
“สัด เอาอีกแล้วนะ วกมาเรื่องนี้ตลอด”
[หึ…กลับดีๆอย่าเถลไถล]
“เออ รู้แล้วน่า”
เดี๋ยวนี้ตามติดกูยิ่งกว่าเงา ไปไหนโทรจิกตลอด ห้ามเถลไถล ห้ามกลับมืด นี่กูได้แฟนหรือได้แม่เพิ่ม ตอนแม่กูอยู่ยังไม่โทรจิกกูทุกวันขนาดนี้เลย
“ใครโทรมาวะ”
“ไอ้พี่ปืนอ่ะดิ บอกกูว่าอย่าเถลไถล กูไม่ใช่เด็กน้อยซะหน่อย”
“พี่เขาเป็นห่วงมึงไง พี่ปืนดีจะตาย เท่ด้วย หล่อด้วย กูนี่อิจฉามึงเลย”
ไอ้ดีนปัญญาอ่อน เวลามันงอน กูนี่ต้องเสียพลังงานง้อพี่มันขนาดไหนมึงไม่รู้หรอก
“บุญขนาดไหนแล้วมึงอ่ะได้พี่ปืนเป็นแฟน โคตรเพอร์เฟค โคตรไอดอลอ่ะ”
“สัด พวกมึงเพื่อนกูป่ะเนี่ย พูดซะกูนี่หมาเลย ไอ้พวกเชี่ย”
“ไปกินข้าวเหอะ กูหิวแล้ว อย่าลืมนะไอ้มีนเลี้ยงกูด้วย กูงอนอยู่”
ไอ้พวกเวร นี่กูมีแต่เพื่อนแบบนี้อ่ะนะ ไม่เคยเข้าข้างกูเลยแล้วก็งอนพาลให้กูเลี้ยงข้าวอีก
หลังจากกินข้าวหน้ามอเสร็จ ผมกับไอ้เต้ก็แยกย้ายกับไอ้ดีน แล้วไอ้เต้ก็แวะมาส่งผมที่หอ แล้วบอกว่าจะไปค้างกับพี่ออม ! ไอ้ห่าเต้ ทิ้งเพื่อนไปนอนกับแฟนอีกแล้ว ปล่อยกูนอนหอคนเดียวอีก ช่วงนี้มันเป็นแบบนี้บ่อยๆ
รู้สึกเหงาๆ มึนๆอึนๆ โทรหาพี่ปืนดีกว่า อยากเห็หน้า อยากได้ยินเสียงพี่มัน
Rrrrrrr
[มีอะไรรึเปล่า]
“กูโทรหาพี่มั่งไม่ได้รึไง”
[เปล่า ปกติไม่คอยโทรหากูนิ วันนี้เป็นอะไร]
“ไม่มีไร ไอ้เต้มันไปค้างกับพี่ออมอีกแล้ว”
[อืม...เหงาเหรอ ให้กูร้องเพลงกล่อมมั้ย]
“ตลกนะพี่มึงอ่ะ ได้ยินพี่แทนบอกว่าพี่ร้องเพลงไม่เป็น”
[อือ ไม่เป็น แต่เล่นกีตาร์กล่อมมึงนอนได้นะ]
“โห ลงทุนจริงๆ แล้วพี่ทำอะไร”
[เคลียร์งานที่บริษัท]
น่าสงสารพี่มันไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะช่วยงานที่บ้านอีก
“ยังไม่กลับเหรอ”
[อืม…เดี๋ยวก็กลับ อยากมานอนกับกูมั้ย]
“เชี่ย ตลอดเลย คิดแต่เรื่องลามก”
[เปล่า แค่นอนเฉยๆ ถ้ามึงไม่พร้อมกูก็อดทนได้]
…พูดเหมือนกูผิดอ่ะ รู้สึกไม่ดีเลย กูทำพี่มึงต้องอดทนขนาดนั้นเลยเหรอ
“…ก…กูยังไม่พร้อม แต่…พี่มึงต้องรอกูนะ อย่าไป…กับใคร”
[อืม…กูก็มีมึงคนเดียวแหละ]
“อืม…แค่นี้แหละ”
[อืม นอนเหอะ ฝันดีครับ]
“ฝันดี…คิดถึงพี่นะ”
ฉิบหาย พี่มันจะหาว่ากูอ่อยพี่มันมั้ย แต่กูเหงาอ่ะ ไม่ได้เจอหลายวันแล้ว เห็นหน้าแค่ในจอมือถือ
ได้แต่นอนกอดไอ้ปืนใหญ่กะเจ้าปิกาจู โอ้ย เหงาๆ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ แต่ก่อนมีเกม มีการ์ตูนอ่านก็อยู่สบายๆไม่เคยเหงา พอมีไอ้พี่ปืนเข้ามาในชีวิต อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงไปหมด พี่มันทำผมกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
“เป็นอะไรของมึง ทำหน้าเหมือนหมาขาดอาหารเม็ด”
“ไอ้เชี่ยเต้ มึงนี่ยังไง ว่ากูเป็นหมาตลอด ตัวตัวเลยมั้ย แม่ง”
“เตี้ยแค่หัวนมกู เสือกห้าว ก็กูรำคาญมึงอ่ะ เป็นอะไรทำหน้าแบบนี้มาสองวันแล้ว ผัวทิ้งเหรอ”
“สัด กูยังไม่มีเหอะ”
“เรื่องพี่ปืนอ่ะดิ พี่มันติดงาน กูก็เห็นว่าเขาโทรหามึงทุกวัน”
ก็จริงพี่ปืนโทรมาทุกวันเลย แต่กูเหงาอะให้ทำไง
“เปล่า กูแค่เซ็งๆ”
“เขาไม่มาหามึง มึงก็ไปหาเขาดิ ให้กูไปส่งมั้ย”
เฮ้ย พี่มันไม่คิดว่ากูแรดเหรอะ ไปหาผู้ชายถึงที่เลยอ่ะ
“มึงไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เป็นแฟนกัน ไปหากันมันก็เรื่องปกติป่ะวะ ยังจะเรื่องมากอีก”
“จะดีเหรอ กูควรจะไปเหรอ”
“มันก็เรื่องของมึงว่าจะไปหรือไม่ไป แต่กูมีของจะให้นะ แป๊บ”
แล้วไอ้เต้มันก็ไปรื้อค้นอะไรในตู้เสื้อผ้าของมันดังกุกกักๆ ซักพักมันก็ชูถุงกระดาษใบไม่ใหญ่นักให้ดู
“อ่ะ พี่รหัสมึงฝากมาให้ แต่ตอนแรกกูยังไม่อยากให้มึงซักเท่าไร”
“อะไรวะ”
“มึงลองเปิดดู”
ผมลองแง้มปากถุงดู WTF! ถุงยาง 0.01 บางเฉียบกับเจลหล่อลื่นขวดฟ้า มึงรักเพื่อนมากอ่ะ บอกเลย
“เชี่ย อะไรของมึงเนี่ย ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ”
“ไม่ใช่ของกู พี่ออมฝากมาให้มึงไง ไม่เชื่อมึงโทรถามเองเลย”
“พี่กู? พี่ออมอ่ะนะ ไม่น่าจะเป็นไปได้”
ห่า พี่กูเนี่ยนะ พี่ออม แม่งไม่น่าใช่คนแบบนี้นะ กูต้องโทรไปถามซักหน่อยแล้ว เชี่ยเต้แกล้งกูแน่นอน
Rrrrrrrrrr
[ว่าไงไอ้มีน]
“พี่ออม พี่ฝากอะไรไอ้เต้ม๊า พี่แม่ง”
[อะไรของมึง ขอประธานหน่อย กูงง]
“ก็…ของที่พี่ฝากไอ้เต้มาอ่ะ”
[อ๋อ! ถุงยางกับเจล?]
“เออดิ แม่ง พี่เป็นคนแบบนี้เหรอะ”
[ตอนซื้อ…กูก็อายเหมือนกัน แต่พอคิดถึงครั้งแรก…แม่ง กูสงสารมึงขึ้นมาเลย กูหวังดีนะ]
“ยังไงอ่ะพี่”
…กูเริ่มตื่นเต้นเพราะพี่ออมนี่แหละ
[ก็มัน…เจ็บโคตรๆอ่ะ คือแบบกูเดินไม่ได้ไป 3 วันเลย]
“จริงเหรอพี่แล้วไงต่อ”
[หลังจากนั้น…ครั้งต่อไปก็…ไอ้มีนกูเขิน]
“พี่บอกกูก่อน กูจะได้ทำใจ”
นี่ไอ้พี่ปืนมันก็หยอดกูอยู่ทุกวัน ซักวันกูคงไม่รอด แต่รู้ไว้ก่อนก็ดีกูจะได้ตั้งหลักทัน
[ก็แบบ…แบบว่า…]
โอ้ย พี่ออมพี่จะทำให้กูอยากรู้จนอกจะแตกตายอยู่แล้ว
“ยังไงพี่ พูดดิ”
[ก็แบบ…มันก็รู้สึกดี…รู้สึกดีอ่ะ]
“คือจะไม่เจ็บอีกใช่มั้ยพี่”
“เออ…แบบนั้นแหละ”
อ๋อ แค่เจ็บครั้งเดียว ทำไมกูจะทนไม่ได้ เรื่องจิ๊บจ๊อย สบายอยู่แล้วไอ้มีนเอ้ย
“เป็นไงมึงเชื่อกูรึยังว่าพี่มึงฝากมาให้ แล้วยังมาด่ากูอีก”
“…เออ”
หลังจากฟังพี่รหัสบรรยายเรื่องอย่างว่า…ผมก็ทำใจรับสภาพ คนเรารักกันอยู่ด้วยกัน มีอะไรกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดา! แต่ครั้งแรกพี่ออมบอกว่าเจ็บมากกกก แต่ก็แค่ครั้งแรก เพราะฉะนั้น ทนสิครับรออะไร ไหนๆก็ไหนแล้ว เอาวะ ลองซักตั้งคงไม่ทำให้กูตายหรอกน่า…ใช่มั้ยครับ?
ลบเรื่องใต้สะดือในสมองไปก่อนครับ กูต้องเรียนก่อน ! ว่าแล้วก็พากันวิ่งเข้าห้องเรียนด้วยสภาพสุดทุเรศกันทั้งสามคนเลย ไอ้สัดดีนมานอนค้างที่หอ เราทั้งสามเลยนอนดูแฮรี่พอตเตอร์กัน ดูไปได้ 3 ภาคก็ไม่ไหว พากันสลบเหมือด ตื่นมาตอนเช้าก็เกือบ 8 โมงเพราะลืมตั้งนาฬิกาปลุก แล้วยังต้องทำสงครามแย่งเข้าส้วมกันอีก บอกเลยว่าตอนนี้แต่ละคนสภาพอุบาทสัดๆเลย ไอ้เต้หมดสภาพการเป็นเดือนมอไปเลย ไอ้ดีนหน้าเหี้ยกว่าเดิม ส่วนผมไม่ต้องพูดถึง แปรงฟันทันก็บุญแล้ว ขี้ตานี่ยังไม่ได้แคะเลย
“ว่าไงมึงที่กูบอกอ่ะ จะไปหาพี่ปืนมั้ย วันนี้วันศุกร์พอดี มึงก็มีเวลานอนรักษาตัว 2 วันเลยนะ”
“สัด ยังไม่เลิกนะมึงอ่ะ อยากให้กูไปขนาดนั้นเลยรึไง”
“เอ้า กูก็สงสารลุงรหัสกูอ่ะดิ มีแฟนแต่ไม่ได้แอ้ม”
“อะไร ยังไง ไอ้เต้ไอ้มีน เล่าให้กูฟังมั่งดิ”
ไอ้ดีนขี้เสือกเอาอีกแล้ว โรคขี้เสือกกับโรคเรียกร้องความสนใจกำเริบอีกแล้ว
“ก็ไอ้มีนไง แม่ง ง้องแง้ง คิดถึงพี่ปืนแต่เสือกไม่ไปหาเขา”
“ไอ้เต้มึงหุบปากเลย ไอ้ดีนมึงด้วยไม่ต้องอยากเสือกเรื่องของกู”
“จริงๆกูก็ไม่อยากเสือก แต่หน้ามึงอ่ะดูดิ ดูเหมือนถูกผัวทิ้งเลย”
“สัด หุบปากไปเลยมึง”
“แล้วตกลงมึงจะเอายังไง เย็นนี้จะให้กูไปส่งที่คอนโดพี่ปืนเลยมั้ย”
“…เออ แม่ง…”
ถึงกูจะหน้าหนาอยู่บ้างแต่กูก็เขินเป็นนะ
หลังจากเลิกเรียนผมก็หอบผ้าหอบผ่อนเพื่อจะไปอยู่กับผู้ชาย เอ่อ…ฟังดูเหมือนผมนี่โครแรดอ่ะ แค่ไปนอนเฉยๆหรอก ไม่ได้ตั้งใจจะไปทำอย่างอื่น พี่ปืนมันยังเคยบอกว่าหากผมยังไม่พร้อมพี่มันก็รอได้ ผมแค่อยากเจอพี่มันเฉยๆหรอก ไม่ได้มีอะไรจริงๆนะ
“มึงอย่าลืมเอาของที่พี่ออมฝากมาให้เอาไปด้วยล่ะ”
“สัด ไม่ต้องกูไม่เอาไปหรอก”
“ถ้ามึงเจ็บขึ้นมาอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“…”
ใครจะเอาไป แม่ง เดี๋ยวพี่ปืนมันก็จะหาว่ากูไปอ่อยมันอ่ะดิ กูก็เสียหายสิ
“เร็วๆมึง กูจะได้ไปหอพี่ออมต่อ”
“นี่มึงหวังดีกับกูหรือจะได้ไปค้างกับแฟนได้สะดวกๆกันแน่”
“เออ ก็ทั้งสองอย่างแหละ เรื่องมากจริงมึงนี่เร็วๆเข้า”
ไอ้ห่า ไอ้เพื่อนเลว ไม่รักกูเลย พยายามจะเขี่ยกูให้พ้นๆมากกว่ามั้งเนี่ย
ผมเดินขึ้นคอนโดพี่ปืนไป ไม่ได้บอกมันล่วงหน้าด้วยไม่รู้มันอยู่รึเปล่านะ
‘ก๊อกๆ’
เงียบ…เอาใหม่
‘ก๊อกๆ’
ประตูเปิดออกช้าๆ แต่เป็นใครคนนึงที่ผมไม่รู้จักมาเปิดประตู
“มาหาใครคะ”
มีสาวสวยนางนึงมาเปิดประตู สวยมากครับ สวยแบบผู้ใหญ่ๆ ตัวเล็กๆตาโตๆ ตัวขาวมากแล้วก็หอมด้วย เอ่อใครอ่ะ นี่พี่ปืนแอบพาสาวมาซุก แล้วบอกกูว่าทำงานไม่ว่างเจองั้นเหรอ ช็อกเลย
“เอ่อ…ผมมาหาพี่ปืนครับ”
“อ๋อ ปืนอาบน้ำอยู่เดี๋ยวค่ะ เข้ามาก่อนมั้ยคะ”
“เอ่อ…ไม่ดีกว่าครับ”
แล้วผมก็เดินออกมาเลย หน้าผมร้อนมาก เหมือนมีน้ำตาเอ่อออกมาด้วย ผมรีบปาดมันออก จะมาร้องไห้งอแงไม่ได้ ผมรีบโบกมอไซค์รับจ้างกลับหอพักทันที
ไม่ไหวแล้วทำใจไม่ได้ อารมณ์แฟนนอกใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เอาแล้ว ผมจะกลับไปอยู่ในโลกของผมเหมือนเดิมดีกว่า เสียใจอ่ะ มันเจ็บอยู่ในอกจนผมต้องร้องไห้ออกมาเพื่อระบาย ดีที่ไอ้เต้มันไม่อยู่ แล้วผมก็นอนร้องไห้อยู่คนเดียว เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นอีกทีเพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
Rrrrrrrrrrr
เป็นเบอร์ไอ้พี่ปืนโทรเข้ามา ผมไม่อยากรับสายเลยปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น
Rrrrrrrrrrr
ปิดเครื่องหนีแม่งเลย ผมลุกขึ้นมามองตัวเองในกระจก หน้าเยินมากอ่ะ ร่องรอยน้ำตายังเลอะใบหน้าอยู่เลย ตาปูดเป็นปลาทองเลย พอนึกถึงเรื่องไอ้พี่ปืนก็อยากจะร้องอีกรอบ ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาดีกว่า
ผมปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวไหลรดตั้งแต่หัวจรดเท้า ยืนโง่ๆอยู่อย่างนั้น ก้มมองมือตัวเองที่ซีดจากการที่แช่น้ำอยู่นาน ก็เลยออกมาแต่งตัวและล้มตัวลงนอนอีกครั้ง อยากจะนอนไปจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย
ผมนอนไปไม่รู้นานเท่าไร ตอนนี้รู้สึกเจ็บคอมาเลย จึงอยากจะลุกขึ้นมาหาน้ำดื่มจึงค่อยๆลืมตาขึ้น
“อืม…เจ็บคอจัง”
ปวดหัวด้วย สงสัยผมจะเป็นไข้ให้เข้าแล้ว
“นอนไปก่อน เดี๋ยวกูรินน้ำให้”
หืม! เสียงใคร แล้วเข้ามาให้ห้องผมได้ไง ผมพยายามลืมตามอง แต่เปลือกตาผมก็หนักอึ้งจนทำให้ลืมตาได้อย่างยากลำบาก
“เป็นยังไงบ้าง ตัวมึงยังร้อนอยู่เลย”
เสียงไอ้พี่ปืนนี่หว่า พี่มันมาได้ไง พี่มันผยุงผมนั่งที่หัวเตียง ผมค่อยๆกวาดตามองไปรอบๆ เฮ้ยนี่มันไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า ที่นี่ที่ไหน แต่ดูเหมือนมันไม่ใช่คอนโดไอ้พี่ปืนด้วยเพราะผมคุ้นเคยกับเตียงนอนพี่มันดี
“…”
“กินน้ำก่อน”
พี่มันค่อยๆเอาหลอดดูดน้ำมาจ่อที่ปากผม
“ทำไมมึงถึงเป็นไข้ได้ ไปทำอะไรมา หืม?”
เสียงพี่มันฟังดูอบอุ่นอย่างประหลาด แต่กูยังไม่ลืมที่พี่มึงก่อคดีไว้นะ
“…พี่มาได้ไง”
“ที่นี่บ้านกูเหอะ”
“…แล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
เสียงผมแหบมากอ่ะ เจ็บคอฉิบหาย
“มึงไม่ต้องพูดหรอก นอนดีๆเดี๋ยวกูไปเอาข้าวต้มมาให้”
“…เดี๋ยวสิ บอกกูก่อน”
ผมคว้ามือไอ้พี่ปืนที่กำลังลุกไปจากเตียง อยากรู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ไง นี่พี่มึงลักพาตัวกูมาเหรอ จะมากไปแล้วนะ
‘ก๊อกๆ’
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเลยปล่อยมือพี่มัน พี่ปืนเดินไปเปิดประตูให้ใครคนนึงเข้ามา
“เป็นไงบ้างลูก หน้ายังแดงอยู่เลย ตัวยังร้อนอยู่รึเปล่า”
สาวสวยคนนั้นมาได้ไง ไอ้พี่ปืนมึงเกินไปแล้วจริงๆพาสาวสวยมาเย้ยผมถึงนี่ แต่ที่นี่บ้านพี่มันนี่หว่า เออนั่นแหละ ผมป่วยขนาดนี้ยังพาสาวมาเยาะเย้ย คิดจะพามาให้ผมเห็นจะได้เป็นข้ออ้างเรื่องบอกเลิกผมรึไง
สาวสวยวางชามข้าวต้มลงที่โต๊ะหัวเตียงแล้วมาลูบคลำตัวผม เย้ย! อย่าบอกะว่าจะเล่น 3P อ่ะ ผมไม่เอาด้วยหรอก
“ตัวยังร้อนอยู่ น้าเดือนเอายาแก้ไขมาด้วยมั้ย”
น้าเดือน? ชื่อน้าเดือนเหรอ ชื่อแปลกๆนะ แต่สวยอ่ะ พี่ปืนมันคงยังชอบผู้หญิงอยู่แน่เลย แนวที่พี่ปืนชอบเป็นแบบสาวใหญ่เหรอ ใช่เซ้! ผมมันผู้ชายนี่ แถมเป็นเด็กง๊องแง็งอีก ไม่มีนมด้วย แต่ผมมีไข่นะ
“…เอ่อ”
ให้ผมได้พูดบ้างได้มั้ย แต่พอจะอ้าปากพูด มันก็จุกอยู่ที่อก ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
“ให้น้าป้อนข้าวต้มให้มั้ยคะ น้องมีน”
โหเรียกกูซะเพราะเลย น้า? เรียกชื่อตัวเอง? น่ารักอ่ะ เอ่อ ไม่ใช่เวลาเล่น ออกไปเถอะครับน้ำตาผมจะไหลแล้ว
“ผมป้อนเอง มึงนั่งดีๆดิ กูป้อนข้าวต้มให้ จะได้กินยาต่อ”
ไอ้พี่ปืนมันเขี่ย? พี่คนสวยแทบกระเด็นออกไปเลย พี่มึงจะทำอย่างนี้กับสาวไม่ได้ ถึงจะเป็นศัตรูหัวใจของผมก็เถอะ ไม่มีความอ่อนโยนเลย
“อ้าปากสิ อ๊า”
พี่มึงทำเหมือนกูเป็นเด็ก แต่เป่าให้กูก่อนก็ดีนะ ควันโขมงขนาดนั้นลวกปากกูตายห่าเลย
“เป่าก่อน”
“อืมๆ”
แล้วพี่มันก็เป่าข้าวต้มในช้อน แล้วป้อนเข้าปากผม
“อื้อ ช้อนกระแทกปากอ่ะ”
“…ไม่สบายยังตลกอีกนะมึง กินเร็วๆ”
ก็จริงอ่ะ พี่มึงก็ป้อนเบาๆดิ ตักข้าวก็เต็มช้อนขนาดนั้น
“น้าไม่คิดเลยนะ ว่าปืนจะทำอะไรแบบนี้ได้”
พี่คนสวยที่ชื่อ ’น้าเดือน’ ยืนมองไอ้พี่ปืนป้อนข้าวผมแล้วก็ยิ้มเหมือนคนบ้า! ก็ไม่เชิงหรอก แต่ผมอยากจะว่าพี่เขาแบบไม่ดีๆไง
“ก็ได้เตี้ยมันดื้อ ก็ต้องทำแบบนี้แหละ น้าเดือนออกไปได้แล้ว เดี๋ยวเตรียมผ้ากับกะละมังใส่น้ำให้ผมหน่อย จะเช็ดตัวให้ไอ้เตี้ยมัน”
“ค่า! ได้ค่า! แหม! น้าอยู่เป็น กขค.ไม่ได้เลยน้า”
แล้วพี่คนสวยชื่อ ’น้าเดือน’ ก็ออกจากห้องไป
“พี่ไม่ต้องมาดูแลกูขนาดนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวพี่คนสวยนั่นจะไม่พอใจเอา”
“…อะไรของมึง เป็นอะไร ใครพี่คนสวย?”
“ก็พี่น้าเดือนอ่ะ เดี๋ยวเขาก็งอนพี่หรอก”
“น้าเดือน? จะงอนกูทำไม”
“ก็เขาเห็นพี่มาดูแลกูไง”
“อย่าบอกนะว่ามึงเข้าใจว่าน้าเดือนเป็นอะไรกับกูอ่ะ”
“…ไม่ใช่เหรอ ก็กูไปเจอพี่เขาที่คอนโด…”
“อ้อ กูเข้าใจแล้ว”
“หืม พี่เข้าใจอะไร ?”
“นี่มึงหึงกูกับน้าเดือน? ”
“…กูเปล่า…”
//////////////Part ปืน////////////////
ไอ้เตี้ยเอ๊ยยย นี่มันเข้าใจผมกับน้าเดือนผิดแน่ๆ ก่อนที่ผมจะรู้ว่ามันเป็นไข้ก็เมื่อตอนผมอยู่ที่คอนโด น้าเดือนบอกว่าตอนที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่มีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักมาหา แต่พอน้าเดือนบอกให้เข้ามารอในห้อง หนุ่มน้อยคนนั้นก็วิ่งหนีไปเลย น้าเดือนบอกว่างงมาก จะเดินตามออกไปก็มีโทรศัพท์เข้า เลยต้องปล่อยไปอย่างนั้น ผมก็คิดว่าต้องเป็นไอ้เตี้ยแน่นอนที่มา เลยโทรหามัน มันก็ไม่รับสาย ผมก็เลยคุยงานกับพ่อต่อ แล้วคิดว่าหลังจากคุยงานเสร็จจะไปหามันที่ห้อง ตอนที่น้าเดือนเปิดประตูพ่อผมก็นั่งทำงานอยู่ที่โซฟาในห้องนะ ถ้าไอ้เตี้ยมันยอมเข้าไปในห้องผม มันก็จะไม่เข้าใจผิดอย่างนี้เลย
น้าเดือนคือน้องสาวแม่ผมที่เสียชีวิตไปตั้งแต่ผมอยู่ประถม น้าเดือนทำหน้าที่เป็นทั้งน้าของผม พี่เลี้ยงและเป็นแม่! ที่บอกว่าเป็นแม่ เพราะน้าเดือนกำลังจะแต่งงานกับพ่อผมในอีก 2 เดือนข้างหน้าด้วย สองคนนี้แอบซุ่มคบกันมาหลายปี จริงๆผมก็รู้และ แต่ก็เรื่องของพวกเขา ก็พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ พ่อผมก็เป็นพ่อหม้ายมาหลายปี อยากจะแต่งงานใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ไอ้เตี้ยนี่เข้าใจผิดไปเยอะเลย คงได้เวลาที่ผมจะต้องตามง้อมันบ้างแล้วล่ะ
/////////////End ปืน////////////////
จบตอนที่ 17
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pighaun:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 18
////////////////Part ปืน/////////////////
หลังจากที่ป้อนข้าวป้อนยาไอ้เตี้ยเสร็จผมก็เตรียมเช็ดตัวให้มัน น้าเดือนเอากะละมังใส่น้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้
“ให้น้าเช็ดให้ดีกว่า ปืนเช็ดเป็นเหรอ”
“…ก็แค่เช็ดตัวมันจะยากอะไร”
“จะดีเหรอ…ปืนจะไม่ทำ…”
“ผมจะทำอะไร เอามาผมเช็ดเอง แล้วน้าเดือนก็ออกไปทำกับข้าวได้แล้วมั้ง เดี๋ยวพ่อก็จะกลับมาแล้วนี่”
“ไล่กันเหรอ แล้วอย่าแอบทำอะไรน้องนะ น้าไปนะน้องมีน ระวังตัวด้วยล่ะ”
“…อย่าไปฟังน้าเดือน กูจะไปทำอะไรมึง ป่วยเป็นผักขนาดนี้”
“…พี่แล้วพี่น้าเดือนนี่ใครอ่ะ”
“…พี่น้าเดือนอะไรของมึง ถอดเสื้อเร็ว กูเช็ดตัวให้”
“หนังกูจะหลุดออกมาด้วยมั้ย”
“…ถ้ามึงยังชักช้าก็ไม่แน่ เร็วๆถอดกางเกงด้วย”
“…ไม่เอา ไม่ถอดกางเกง”
“…กูบอกแล้วถ้ามึงไม่พร้อมกูจะไม่ทำอะไร แล้วมึงป่วยขนาดนี้ใครจะไปทำลง เห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย”
“…กูอายอ่ะ”
“ไม่ต้องอายแล้ว เมื่อคืนกูเห็นหมดแล้ว ไอ้มินิคอกเทลของมึงอ่ะ”
“…ของกูไม่เล็กขนาดนั้น”
“… เออ ใหญ่มากเศษหนึ่งส่วนสี่ของกูได้ เร็วๆสิ”
“สัด”
หลังจากปล้ำเช็ดตัวให้ไอ้เตี้ยเสร็จ ผมก็มานั่งพิงขอบเตียงลูบหัวกล่อมไอ้เตี้ยมันนอน ลูบไปลูบมาก็แอบจุ๊บเหม่งมันไปทีนึง
“อ๊ะ ไอ้พี่ปืน…”
“แค่จูบนิดเดียวเอง”
“พี่ยังไม่ตอบกูเลย พี่น้าเดือนเป็นใครอ่ะ เป็นอะไรกับพี่เหรอ”
ประโยคหลังเสียงไอ้เตี้ยมันเบาลงมาก ผมแทบไม่ได้ยินแต่ก็ยังจับใจความได้
“อืม…เป็นอะไรดีล่ะ เป็น…ทุกอย่างของกูเลย”
“…”
ไอ้เตี้ยมันเบะหน้า เตรียมจะร้องอีกแล้ว ที่ผมรู้ว่ามันร้องหนักเมื่อคืนเพราะตามันปูดมาก เหมือนปลาทองแก้มป่อง แต่เป็นปลาทองแก้มป่องที่น่ารักโคตรๆ
“ฟังกูก่อน”
ผมลูบหัวมันเบาๆแล้วแอบจูบที่แก้มมันอีกรอบ ลดความหื่นลงไม่ได้จริงๆเลยผม
‘จุ๊บ’
“พี่แม่งเอาอีกแล้วนะ”
ไอ้เตี้ยมันเอามือปีดแก้มตัวเองไปมา ไม่มีน้ำลายกูติดหรอก ไม่ต้องถูขนาดนั้นก็ได้
“ที่บอกว่าเป็นทุกอย่างของกู น้าเดือนเป็นอย่างนั้นจริงๆนะ”
“กูไม่อยากฟังแล้ว”
เวลาไอ้เตี้ยมันงอนนี่น่ารักจริงๆ อยากฟัดมันมากๆขอบอก
“หึ เออๆกูพูดแล้ว ก็น้าเดือนอ่ะเป็นทั้งพี่เลี้ยง เป็นครู เป็นผู้ช่วย เป็นเลขาของกูเลย”
ผมหยุดพูดแล้วมองหน้ามัน เบะเข้าไปใหญ่แล้ว อยากหยิกแก้มแรงๆแต่กลัวน้องเจ็บ
“แล้วก็เป็น…แม่”
“แม่ทูลหัวอ่ะเหรอ”
“มึงจะฟังกูป่ะเนี่ย”
“…พูดต่อๆ”
“เป็นเหมือนแม่กูนี่แหละ วันแม่ก็ไปเป็นแม่ให้กูไหว้ที่โรงเรียน ตอนกูตีกับเพื่อนก็ไปเป็นผู้ปกครองให้ ขอโทษคู่กรณีแทนกู แล้วอีกสองเดือนก็จะแต่งงานกับพ่อกูแล้วด้วย”
“…หรือว่าพี่แอบชอบแม่เลี้ยงตัวเอง?”
“…”
กูล่ะอยากจะเขกหัวมึงจริงๆ ไอ้เตี้ยยย มึงคิดไปถึงไหน หรือว่ามันเป็นความผิดของผมที่ไม่บอกมันตรงๆ?
“เฮ้อออ”
“อะไรอีก จริงเหรอ พี่มึงแอบชอบแม่เลี้ยงตัวเองจริงเหรอ”
ไอ้เตี้ยมันทำหน้าเหมือนหมาหงอยเลย ทำไมมึงโง่ขนาดนี้
“น้าเดือนอ่ะ เป็นน้ากู”
“อืม…ห๊ะ! พี่ว่าไงนะ”
“เป็นน้องแม่กูอ่ะ เรียกน้ามั้ยล่ะ ไม่ได้ชื่อ ‘น้าเดือน’อย่างที่มึงเข้าใจ”
“อ่อ”
“พอแม่กูตาย น้าเดือนก็เลี้ยงกูมาตลอด”
“อืมๆ พอเข้าใจ”
ไอ้เตี้ยมันยิ้มตาหยี น่ารักจริงๆ ของหยิกแก้มหน่อยเหอะ
“โอ้ย พี่กูเจ็บ ตอนนี้กูป่วยอยู่นะ”
“เออๆ มากูเป่าให้หายเจ็บ”
แล้วก็หลอกลาวนลามมันอีก ผมจูบที่หน้าผากมันเบาๆแล้วเลื่อนมาจูบที่แก้มทั้งสองข้างของมัน แล้วก็ไม่ลืมจูบที่ปากซีดๆของมันปิดท้าย
“ไอ้ปี่ปืน! ไม่กลัวติดไข้รึไง”
ไอ้เตี้ยมันเขินหน้าแดง หรือมันแดงเพราะฤทธิ์ไข้ผมก็ชักไม่แน่ใจ
“ที่นี้มึงเลิกหึงกูรึยัง”
“กูไม่ได้หึง…ซักหน่อย”
“อืม กูจะเชื่อ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้มึงเข้าใจผิด นอนพักเถอะจะได้หายเร็ว”
“อืม…”
“กูจะได้…”
แล้วก็จูบที่ปากไอ้เตี้ยมันอีกรอบ
“พี่แม่ง กูนอนแล้ว แล้วอย่าแอบลักหลับกูนะ”
“ฮ่าๆ นอนเถอะ”
แล้วผมก็กล่อมไอ้เตี้ยนอน หลังจากมันหลับได้ซักพักผมก็ลงมาข้างล่าง บ้านผมเป็นบ้านสองชั้น มีบริเวณกว้างพอสมควรตอนนี้พ่ออยู่กับน้าเดือน นานๆทีผมจะกลับมานอนบ้านบ้าง แต่ช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะ เลยกลับมาบ้านบ่อยๆ ผมอยู่บ้านนี้มาตลอด จนเข้ามหาวิทยาลัยเลยไปอยู่คอนโดที่พ่อซื้อไว้นานแล้ว
“ได้ยินว่าพาแฟนมาบ้าน”
“อืม มันไม่ค่อยสบาย แล้วงานเป็นไงบ้าง”
“ให้ลูกน้องดูอยู่”
“แล้วน้องเป็นไง”
“ตัวยังร้อนอยู่ แต่ให้กินยานอนแล้ว”
“อืม”
ผมเล่าเรื่องไอ้เตี้ยให้พ่อกับน้าเดือนฟังนานแล้ว พ่อกับน้าเดือนก็อยากเจอมัน ผมเลยลองชวนไอ้เตี้ยมาบ้าน แต่ถูกมันปฏิเสธเลยงอนกันพักใหญ่ พ่อผมไม่ได้ว่าอะไร บอกแค่ว่าผมโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้วจะคิดจะทำอะไรมันก็แล้วแต่ผม แต่ขอให้ผมเป็นคนดีก็พอ
“ไปค่ะสองพ่อลูกไปกินข้าวกัน”
น้าเดือนมาเรียกให้ผมกับพ่อไปกินข้าวกลางวัน หลังจากกินข้าวเสร็จผมคงไปนอนเฝ้าไอ้เตี้ยต่อ ไม่รู้ว่าไข้ลดบ้างรึยัง สงสารมันจริงๆ
////////////////End ปืน/////////////////
อืม…รู้สึกหัวโล่งๆดีจัง ผมลืมตางัวเงียมองซ้ายมองขวาก็เจอไอ้พี่ปืนนอนอยู่ข้างๆ ขอบตามันคล้ำหน่อยๆ แต่ยังหล่อเหมือนเดิม ไม่ปลุกมันดีกว่าปล่อยให้มันนอนไป สงสัยเมื่อคืนพี่มันไม่ได้นอน
ตอนเช้าหลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่ามานอนบ้านไอ้พี่ปืนมัน ชุดบอลที่ใส่ก็ของพี่มัน คงเปลี่ยนให้ผมตั้งแต่เมื่อคืน โดนลักพาตัวมายังไม่พอยังโดนจับแก้ผ้าอีก ตั้งสองรอบแล้ว นึกแล้วก็ยังอายอยู่เลย แต่เจ็บใจนิดหน่อย หาว่าของกูเป็นมินิคอกเทลไปได้ แล้วมาหาว่าของมันใหญ่กว่าผมสี่เท่า จัญไรไม่มีใครเกินพี่มันจริงๆ
“มองอะไร”
ห่า! พี่มึงลืมตากะทันหันขนาดนั้นเกิดกูช็อคตายทำไง
“เปล๊า”
“กูอนุญาตให้มองได้ ลูบคลำได้ หอมได้จูบได้ มึงสนใจมั้ย”
“อ่า…ไม่แหละ เกรงใจ”
โอ้ยๆพี่มึง จะให้กูเขินจนระเบิดตัวเองตายเลยรึไงกัน
“ทำไมอ่ะ ไม่อยากจูบกูบ้างเหรอ ทีกูยังอยากจูบมึงจะตาย”
“ม…ไม่อ่ะ กูยังไม่หายดี”
“ไหนดูดิ ตัวหายร้อนยัง อืม…ไม่ค่อยร้อนแล้ว”
พี่มันเอามือแตะหน้าผากผมเพื่อวัดไข้ แล้วพาลยกหัวผมไปซุกที่หน้าอกพี่มันแล้วกอดผมไว้ทั้งตัวเลย
หาเรื่องหลอกลูบคลำกูตลอด
“ไอ้พี่ปืน กูหายใจไม่ออก”
“ดี เอาให้ตายคาอกกูนี่แหละ”
ไม่ได้ กูไม่อยากตายคาอกผู้ชายนะ
“…”
“ลุกไหวรึเปล่า เดี๋ยวลงไปกินข้าวเย็นข้างล่างกัน”
“อะ…อืมไหว”
แล้วเราก็นอนกอดกันกลมไปได้ซักพักพี่ปืนมันก็ลากผมลงบรรไดมา ชั้นล่างของตัวบ้านเป็นพื้นที่โล่งๆ ประดับตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา ลืมไปว่าพี่มันรวย ต่างจากบ้านกูฉิบหาย พี่มันพาเดินมาในห้องอาหาร ต้องเรียกว่าห้องอาหารจริงๆนะ เพราะมีไว้กินข้าวอย่างเดียวจริงๆ คือมีโต๊ะ เก้าอี้ทานอาหาร เคาน์เตอร์ห้องครัว ไฮโซหรูหรามาเห่ามักๆ
แล้วก็มีผู้ชายวัยกลางคนคนนึงดูรัศมีแล้วบ่งบอกว่าเป็นพ่อพี่มันแน่ๆ ลักษณะหน้าตาคล้ายๆกับไอ้พี่ปืนอีก 20 ปีข้างหน้า หล่อแบบผู้ใหญ่ๆ แล้วก็มีน้าไอ้พี่ปืนมันที่ชื่อเดือนไม่ได้ชื่อ ’พี่เดือน’นั่งอยู่
“นั่งก่อนเด็กๆ เดี๋ยวน้าตักข้าวให้น้า”
แล้วน้าเดือนคนสวยก็จัดแจงลุกขึ้นยืนเตรียมตักขาวแจก
ผมยังยืนบื้อๆอยู่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เลยหันไปมองไอ้พี่ปืน มันก็มองตอบแล้วหันไปทางพ่อพี่มัน
“พ่อ…นี่แฟนผมชื่อมีนอยู่ปีหนึ่ง”
“…ส…สวัสดีครับ”
พี่มึงพูดออกไปโต้งๆขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วจะกินข้าวกันลงมั้ยเนี่ย ผมกลืนน้ำลายอึก ฉิบหาย พ่อพี่มันจ้องมองมาที่ผม แกจะวิ่งไปเอามีดทำครัวมาแทงผมมั้ยวะ
“อืม…สวัสดี นังก่อนสิ”
“ค…ครับ”
แล้วพี่ปืนมันกับขยับเก้าอี้ให้ผมก็นั่งข้างๆพี่มัน โดยที่พี่มันนั่งตรงข้ามพ่อพี่มัน พ่อพี่มันยังมองผมอยู่เลยอ่ะ
“อืม…หน้าตา…น่ารักกว่าที่คิด”
“ผมหล่อหรอกใครว่าน่ารัก”
ฉิบหาย ! ลืมตัว ความปากไวของผมก็ช่างไม่เลือกสถานการณ์หรือสถานที่เลย ใครว่าน่ารักไม่ได้ ต้องรีบแก้ตัวทันที กรณีนี้ก็ไม่ยกเว้น
“ฮ่าๆ เหรอ เอาๆ เอาอย่างนั้นก็ได้”
“…ครับ ขอโทษครับผมปากไวไปหน่อย”
“ก็บอกพ่อแล้วว่าน่ารัก”
“เออ เอ้ากินข้าวๆ น้าเดือนทำกับข้าวอร่อยนะ น้องมีนลองกินดู”
วุ้ย พ่อพี่ปืนน่ารัก เรียกผมว่าน้องมีนด้วยอ่ะ น่ารักเหมือนน้าเดือนเลย
“กินข้าว ไอ้เตี้ย อย่ามัวแต่อึ้งอยู่”
“…”
ผมหันไปมองพี่มันแล้วเบะปากใส่ ทำไมไม่เอาอย่างพ่อกับน้าเดือนเรียกน้องมีนเพราะๆบ้างห๊ะ! เรียกแต่ไอ้เตี้ยๆอยู่นั่นแหละ
“ยังมาเบะปากอีก ก็มึงเตี้ยจริง”
“เออ ย้ำจริงไอ้คำว่าเตี้ยนะ กูยังอายุไม่ถึง 20 ยังสูงได้อีกเหอะ”
“…กูว่าน่าจะไม่สูงแล้วนะ คงได้แค่นี้แหละ”
“…พี่แม่ง”
“เจ้าปืน แกอย่าไปแหย่น้อง ให้น้องกินข้าวก่อน”
ฉิบหาย ความเคยชินเรื่องต่อปากต่อคำกับพี่มัน ไอ้พี่ปืนก็ยั่วโมโหกูอยู่ได้
“เอ่อขอโทษครับ ผมพูดไม่เพราะกับพี่เขา”
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างปืนมันต้องอย่างนี้แหละ ถึงจะดี”
“ทั้งพ่อกับน้าเดือนเข้าข้างไอ้เตี้ยมันหมดเลยเหรอ”
“ก็แกไม่น่ารักเหมือนน้องเขานี่”
“ใช่ ปืนไม่ได้ตัวเล็กๆปากแดงๆน่ารักๆเหมือนน้องมีน น้าก็ไม่เข้าข้างหรอก”
เออครับ คำก็น่ารัก สองคำก็น่ารัก เอาเลย ผมยอมเป็นน้องมีนที่น่ารักให้วันนึงเลย
หลังจากนั้น ไอ้พี่ปืนก็เอายาแก้ไข้มาให้ผมกิน ผมไม่อยากกินยาแล้วอ่ะ แต่โดนไอ้พี่ปืนใจโฉดจับกรอกยาไปเรียบร้อย แล้วพี่มันก็พาไปเช็ดตัวแล้วกล่อมเข้านอน ตอนนี้ผมเลิกอายแล้วนะ เพราะถึงจะขัดขืนพี่มัน ก็ไม่ใช่ว่าจะรอด ถูกพี่มันจับถลกหนังแก้ผ้า เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนชุดใหม่ให้เรียบร้อยเลย
“นอนซะ เดี๋ยวกูจะไปช่วยงานพ่อก่อน เดี๋ยวมานอนด้วย”
“กูไม่อยากนอนแล้วอ่ะ”
“ไม่ได้ ถ้าพรุ่งนี้มึงหาย มึงอยากได้อะไรกูให้หมดทุกอย่างเลย”
พี่มันยิ้มอย่างอ่อนโยนอ่ะ นานๆจะได้เห็นซักที แถมมีข้อเสนอที่น่าสนใจอีก
“ฝันดีครับ”
หลอกจุ๊บเหม่งกูเป็นรอบที่เท่าไรแล้วเนี่ย เผลอไม่ได้เลย
เช้านี้ผมตานขึ้นมาอย่างสดชื่นขึ้น คิดว่าเกือบหายดีแล้วนะ เนื่องจากไม่ปวดหัวแล้ว แต่ยังเจ็บคอนิดหน่อย คงเพราะได้คนดูแลดี บางทีไอ้พี่ปืนมันก็มีมุมอ่อนโยนเหมือนกัน ถ้าไม่นับการเช็ดตัวที่เหมือนเอาผ้าขนหนูมาขูดๆผิวกูอ่ะนะ แต่ก็เกินคาดที่พี่มันดูแลผมอย่างดี
“ตื่นแล้วเหรอ ไหนดูดิไข้ลดยัง”
โห ลงทุนอ่ะ เอาหน้าผากตัวเองมาวัดไข้ผม เขินเลยอ่ะดิ
“พ…พี่มึงแม่ง วัดไข้ธรรมดาไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้…ตอนนี้กูหากำไรอยู่ ได้อะไรเล็กๆน้อยๆกูเอาหมดแหละ รอมึงหาย…มึงเตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย…”
“สัด...แม่งหื่นกามแต่เช้าเลย เหมือนที่น้าเดือนว่าไม่ผิด”
“อืม…ก็อาจจะจริงอย่างที่น้าเดือนว่า…แต่แค่กับมึงนะ”
“…”
“กูไม่คิดจะไปหื่นกับใครนอกจากมึงหรอก…ไอ้เตี้ย”
“อือ…ก็…อย่าไปหื่นกับใคร…นอกจากกูหล่ะ”
อร๊ายยย พูดเองก็เขินเอง ชักใจกล้าหน้าด้านใหญ่แล้วกู
“หึ…”
แหมย ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียมที่บ้านกูละ
“ขอบคุณนะ ที่ดูแลกูอย่างดี แต่เช็ดตัวกูให้เบาลงกว่านี้นิดนึงก็ดีนะ กูแสบ”
“หึ…แล้ววันนี้อาบน้ำได้รึเปล่า”
“ได้ดิ กูหายแล้วนะ”
“อืม…หรือจะให้กูอาบให้…กูบริการดีนะ”
“ม…ไม่ต้องเลย เลิกลามกได้แล้ว”
“…ไปอาบน้ำเถอะจะได้ลงไปกินข้าว น้าเดือนคงทำกับข้าวเสร็จแล้วแหล่ะ”
แล้วผมก็รีบตะเกียกตะกายลงจากเตียงพี่มันเพื่อไปอาบน้ำด้วยความเร็วแสง ใจเต้นตึ๊กตั๊กเวลาโดนพี่มันหยอกคำลามกใส่ ใจเหลวเป็นน้ำเลยกู เฮ้อ อาการหนักนะกูเวลาชอบใครซักคนเนี่ย
“กินข้าวเยอะๆน้า น้องมีน แล้วตอนนี้เป็นยังไงแล้ว หายรึยังคะ”
“ขอบคุณครับ ดีขึ้นมากแล้วครับ”
ผมหันซ้ายหันขวา ไม่เห็นพ่อพี่ปืน เพราะตอนนี้เรานั่งกินข้าวกันแค่ 3 คน
“อ๋อ คุณพ่อเข้าบริษัทไปแล้วค่ะ เหลือน้าคนเดียว แต่เดี๋ยวน้าก็ต้องเข้าบริษัทหมือนกัน ต้องไปเคลียร์งานกันต่อ”
พี่มันเคยบอกว่าน้าเดือนทำหน้าที่เป็นเสมือนเลขาของพ่อพี่ปืนที่บริษัทและบางทีก็ยังเป็นเลขาให้ไอ้พี่ปืนด้วย
“อ่อครับ”
“เดี๋ยวกินข้าว แล้วมึงต้องกินยานะ ยังไม่ค่อยหายดีเลย”
“เออ รู้แล้ว พูดเป็นร้อยครั้งแล้วมั้งพี่มึงอ่ะ”
ครับ พี่มันพูดเป็นร้อยครั้งจริงๆครับ ตั้งแต่ผมอาบน้ำเสร็จพี่มันก็พูด ตอนพี่มันหยิบเสื้อผ้าของพี่มันมาให้ใส่ก็พูด พอใส่สร็จก็พูดอีก ตอนผมเดินลงบรรไดมาพี่มันก็ยังพูด ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่า ‘ยา ยา ยา’ เต็มหัวไปหมด ประสาทจะแดก
“ก็มึงดื้อ กว่าจะจับกรอกยาได้ กูอยากจะหาไม้เรียวมาตีมึงจริงๆ”
“…”
“ตลกนะคะเราสองคน เดี๋ยวทานเสร็จ ปืนล้างจานด้วยนะ น้าต้องเขาบริษัท แล้วเวลาไม่มีใครอยู่บ้าน ปืนอย่ารังแกน้องนะ น้าไปล่ะ”
“…ครับน้า…ถ้าไอ้เตี้ยมันไม่เต็มใจอ่ะนะ”
“…ไอ้พี่ปืน”
ผมอยากกระโดดงับหูพี่มันมากอ่ะตอนนี้ ย้ำคำนี้ตลอด ไอ้คำว่า ‘ไม่เต็มใจ’เนี่ย ตอกย้ำจัง มันเหมือนย้ำให้ผมยอมๆมันได้แล้วอย่างนั้นเหรอ กูก็ผู้ชายนะเว้ย กล้าขอกูก็กล้าให้ พี่มึงกล้าป่ะล่ะ
“หึ…กินๆเข้าไป เร็วๆ”
แล้วผมก็ต้องยัดข้าวต้มเข้าปาก กินข้าวต้มมาหลายวันแล้วอ่ะ เริ่มเบื่อๆ
“กูเบื่อข้าวต้มแล้วอ่ะ”
“…กินไปก่อน เดี๋ยวกลางวันอยากกินอะไร กูสั่งให้”
“พี่ไม่ทำให้กูกินอ่อ”
“…กูทำกับข้าวไม่เป็นเหอะ แล้วอยากกินอะไร”
“อืม…อยากกินไก่บอนชอน”
“…อืม เดี๋ยวสั่งให้”
ได้เหรอวะ คิดว่าจะให้กูกินพวกอาหารอะไรอ่อนๆซะอีก พี่มันใจดีวุ้ย
กินข้าวเสร็จ ก็ต้องกินยา ผมทำหน้าเบ้พยายามกลืนยาลงคออย่าทุลักทุเล
“ให้กินยาทำหน้าเหมือนถูกกูจับปาดคอ กลืนลงไปเร็วๆ”
“…”
วุ้ย ทีตอนนี้ล่ะบังคับกูจริงๆ
“พี่มึง…คือว่า…ถ้าพี่มึงอยากจะ…”
“อะไรของมึง เป็นอะไร”
“เอ่อ…ก็ถ้าพี่มึงอยาก…ทำ…กูก็…ไม่เป็นไร”
“ห๊ะ! พูดอะไรของมึง พูดดีๆ”
“โว้ย! กูบอกว่าถ้าพี่มึงอยากจริงๆกูยอมก็ได้”
ต้องให้กูตะโกน คิดว่ากูไม่อายเหรอ? อายสิวะ!
“…มึงยอม? เรื่อง? …ไอ้เตี้ย…มึง”
พี่มันตาเหลือกแล้ว ดูมันตกใจมาก ไม่คิดว่ากูจะกล้าพูดล่ะเซ้
“เออ! กูยอม!”
ยืดอกรับเลยกู ยอมให้พี่มัน xxx ได้ ภูมิใจฉิบหาย ความรักนวลสงวนตัวไม่มีเหลือแล้ว ถ้าไอ้พี่ธันรู้กูตายแน่
“…นี่มึงเข้าใจแน่เหรอว่า ว่ามันเป็นยังไง”
เอ๊ายังมาถามกูอีก เห็นหน้าตากูซื่อบื้อแต่กูไม่ได้โง่นะ
“ก็…พี่ออมบอกว่าเจ็บโคตรๆ…แต่ก็แค่ครั้งแรกมั้ยอ่ะ กูทนได้”
“ไอ้เตี้ย…”
พี่มันรีบโผเข้ากอดผมเลย รัดแน่นอีกต่างหาก
“…อะไร”
“…กูรักมึงนะ”
บอกรักกูด้วยตอนกอด แล้วกูจะไม่ยอมได้ไง๊ ถามจริง
จบตอนที่ 18
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ได้ฤกษ์เสียตัวแล้วน้องมีน
-
น้องมีน :-[ :-[
-
:mew1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 19
ไอ้พี่ปืนมันอุ้มผมขึ้นบันไดมาชั้นสอง ผมใช้คำว่าอุ้ม แพราะพี่มันอุ้มจริงๆแต่ไม่ใช่อุ้มแบบอุ้มเจ้าสาวตอนแต่งงานนะ อุ้มแบบแบกกระสอบข้าวสารอ่ะ เพียงแค่ผมหนักกว่ากระสอบข้าวสารนิดนึง
“พี่มึงปล่อยกูลงก่อนดิวะ กูเดินเองได้น่า”
“ไม่ได้ เดี๋ยวมึงเปลี่ยนใจ กูก็อดดิ”
“…กูก็ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำหรอก”
“…มึงอยู่เฉยๆ เดี๋ยวตก”
แต่กลายเป็นกูต้องเปิดประตูเอง ให้ผู้ชายอุ้มพามาเชือดตัวเอง เฮ้อ ตื่นเต้นจังครับ
“เดี๋ยว…ก…กูอาบน้ำก่อนดีกว่าเนอะ”
ผมชักจะป๊อดแล้ว ปากกล้าแค่ตอนแรกๆ ตอนนี้ชักเริ่มกลัว
“ไม่ต้องหรอก มึงเพิ่งอาบไปเอง กูชอบกลิ่นมึงนะ”
“ฮ้าาาา ไม่..ไม่ดีหรอกมั้ง กูเหงื่อออก คงเหม็นขี้เต่าแล้ว”
กูยิ้มแหยๆ ทำน้าอ้อนวอนสุดฤทธิ์อ่ะ เผื่อพี่มันเห็นใจ
“ไม่ต้อง…ถอดเสื้อก่อน มากูถอดให้”
“ม…ไม่ต้องดีกว่า อย่าถอดเลยนะ…นะ”
“มึงอย่าทำหน้าอย่างนั้น…มันทำให้กูหมดความอดทนเร็วขึ้น”
“แง้งง! ตอนนี้กูเปลี่ยนใจทันมั้ยอ่ะ”
ใครจะว่าไอ้มีนปอดแหก ป๊อดๆอะไรก็แล้วแต่ แต่ตอนนี้กูกลั๊ววว
พี่มันถอดเสื้อแล้นนน โห!กล้ามเป็นมัด ซิกแพคโคตรแจ่ม แต่กูกลั๊วกลัวพี่มึงอ่ะ
“เอ่อ…พี่ปืนใจเย๊นเย็น ม…ไม่ต้องถ๊อดดด”
กูเหงื่อตกแล้ว หน้าร้อนวูบๆ หัวใจจะวายวันละหลายๆรอบ โอ้ยๆ ไอ้พี่ธันช่วยกูด้วย!
“มึง…ชอบแบบไม่ถอดเหรอ”
“สัด…ไม่ใช่นะ”
“งั้นมึงก็ชอบแบบถอดเสื้อ”
พี่มึงจะมาฉลาดอะไรตอนนี้ กูยิ่งกลัวพี่มึงไปใหญ่น๊าาา
มันถอดกางเกงบอลตัวเองโยนฟี้วไปตกที่ข้างเตียงแล้ว เหลือแต่บ๊อกเซอร์แต่เป็นแบบแนบเนื้อมากอ่ะ ไม่ได้ใส่แบบกะโหลกกะลาแบบกู คอกเทลยักษ์ที่ใหญ่กว่าของกูสี่เท่ากำลังโชวอยู่เบื้องหน้ากูแล้วตอนนี้ ขอยาดมยาลมยาหม่องหน่อยครับ จะเป็นลม กากจริงๆกู
มันค่อยๆคลานเข้ามาแล้ว แบบผีจูออนเลยอ่ะ แต่เป็นจูออนเวอร์ชั่นเซ็กซี่ขยี้ใจนะ
“ถอดของมึงด้วย”
แล้วพี่มันก็จัดการถลกหนังผมแบบตอนเช็ดตัวให้เลย รูดเสื้อบอลออกจากหัวกูปั๊บกระชากกางเกงกูออกต่อเลยเร็วจริงๆพี่มึง
“อ๊ากกกพี่มึง ช้าๆ กูหัวใจจะวาย”
“ไม่ช้าแล้วมีน…กูจะไม่ใหวแล้วเนี่ย”
พี่มันชี้ไปที่บ๊อกเซอร์ที่นูนๆออกมาของมัน อ๊อกกก ก็อยากเป็นลมอีกรอบ
“พ.พี่มึงมีเจลเหรอ พ…พี่ออมบอกว่า ม…มันต้องใช้ด้วยน้าาา”
“กูมี ไอ้แทนให้มาแล้ว”
ไอ้ลุงรหัสใจทราม ถ้ากูกลับไปได้นะจะไปถลกหนังพี่มันแล้วเอาเกลือทาให้สาแก่ใจกูเลย
“ต…แต่กู…กู”
“มีน…เชื่อใจกู กูสัญญาว่าจะไม่ทำให้มึงเจ็บเด็ดขาด เชื่อใจกูมั้ย?”
“อ…อือ ก…กูเชื่อใจพี่…ก็ได้”
พี่มันหันไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงหยิบเจลหล่อลื่นละถุงยางออกมา เป็นแบบเดียวกับที่พี่ออมซื้อให้กูเลยอ่ะ หรือว่าไอ้พี่น้องรหัสคู่นั้นมันกลั่นแกล้งผม ม่ายยย! ใครก็ได้ช่วยกูที๊
“มึงใจเย็นๆนะ ครั้งแรกเราอาจจะไม่ทำทั้งหมด กูจะพยายามควบคุมตัวเองให้มากที่สุด มึงโอเคมั้ย”
พี่มันลูบที่แก้มผมเบาๆ เป็นการปลอบ ก็ยังดีที่พี่มันพูดอย่างนี้กูค่อยเบาใจหน่อยว่าตูดกูอาจจะไม่แหกในวันนี้
“อือ อ…โอเค”
พี่ปืนค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เรียวปากหยักสวยค่อยๆบรรจงแตะเบาๆก่อนจะจูบซับที่มุมปากผม เรียวลิ้นร้อนค่อยๆไล้เลียริมฝีปากผมช้าๆ มันทำให้ผมต้องอ้าปากเพราะเริ่มหายใจไม่ออก พี่ปืนค่อยๆสอดปลายลิ้นเข้ามาในปากผมแล้วดูดเม้มที่ปลายลิ้นก่อนจะไล้เลียไปทั่ว เราจูบกันอยู่อย่างนั้นค่อนข้างนาน พี่มันจึงเปลี่ยนมาซุกไซ้ที่ซอกคอ สองมือของผมโอบที่คอพี่มันแน่น ก็ผมกลัวอ่ะ
“ถ้ามึงกลัวกัดที่ไหล่กูได้นะ”
“พ…พี่ไม่กลัวเจ็บเหรอ”
“ไม่กลัว กูกลัวมึงเจ็บมากกว่า”
“พี่อย่าทำกูเจ็บนะ ไม่งั้นกูเอาคืนแน่
“อืม…กูให้มึงกัดกูสิบครั้งเลย”
“กูไม่ใช่หมาเถอะ”
“หึ!”
พี่มันโอบผมขึ้นมานั่งบนตักมันโดยที่เราหันหน้าเข้าหากัน คอกเทลของเราสองคนเสียดสีกันไปมา
“อื้อ…พี่ปืน”
“หืม? ดีมั้ยครับ”
พี่มันกระซิบถามที่ข้างหูผมแผ่วเบาขณะที่สองมือของพี่มันรวบทั้งของผมและของพี่มันแล้วรูดรั้งไปมา
“อืม…พี่ปืน”
“มีน…จูบกูหน่อย”
พี่มันเงยหน้ามาทำหน้าตาน่าสงสารให้กูใจอ่อนอะดิ แต่ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ถึงแม้จะไม่ชำนาญแต่ก็พยายามอย่างเต็มที่เพราะกลัวอายพี่มัน
“อา…พีปืน…กูไม่ไหวแล้ว”
“อืม…รอกูก่อน”
พี่มันผละมือจากมินิคอกเทลของผม หันไปหยิบเจลมาบีบลงที่ตูดผม โอ้ยๆ ผมเกร็งตัวแล้วเผลอไปจิกไหล่พี่มัน
“พ…พี่ปืน”
“ไม่ต้องกลัว…วันนี้กูยังไม่เข้าไปหรอก แค่จะทำให้มึงคุ้นเคยก่อน”
พี่มันจูบซับที่หน้าผากผมเบาๆ มือพี่มันลูบไล้ไปมาที่สะโพกผมช้าๆ
“มีน…ทำให้กูหน่อยสิ”
เวลาจะกระซิบกระซาบช่วยไปห่างๆจากหูกับซอกคอกูหน่อยเถอะ เพราะรู้สึกสยิวกิ้วเหลือเกิน
“ท…ทำอะไร”
“ใช้มือทำให้กูหน่อย…นะ”
“ห๊ะ…”
พี่มึงอย่าทำหน้าเซ็กซี่ขนาดนั้น แต่มือกูนี่ก็ช่างรู้งานเนอะ รีบจับของพี่มันอย่างไวเลย
“อืม…แบบนั้นแหละ”
“อ๊าาา…พี่ปืน’
“อืม…ดีมากเด็กดี”
หลังจากนั้นเราก็ใช้พลังสองมือของเรานี่แหละครับ ช่วยกันทำมาหากินจนเสร็จกันไป ผมนี่แฮ่กเลย แต่ก็ยังดีที่พี่มันไม่ทำรวดเดียวจบ ไม่งั้นตูดน้อยๆของกูไม่รู้ว่าสภาพมันจะเป็นยังไงเลย
“รู้สึกเป็นไงบ้าง”
เรานอนกอดกันอยู่บนเตียง ผมก็ซุกไหล่อุ่นๆของพี่มัน พี่ปืนลูบหัว ดึงแก้ม ดึงผมผมเล่นเหมือนมันเล่นกับหมาอ่ะ ถามจริงที่บอกว่ารักกูนี่เหมือนกับที่มันรักหมารักแมวป่ะวะ
“ย…ยังไง? ก…ก็ดี”
“กูหมายถึงไข้ อาการเป็นยังไงแล้ว”
“อ่อ…ดีแล้ว แล้วพี่มึงทำไมไม่…”
คิดว่าจะถามเรื่องที่เรา xxx กัน กูก็ยังสงสัยว่าพี่ปืนทำไมมันไม่ทำ
“อืม…จริงๆกูก็ไม่อยากหยุดเอาไว้แค่นี้หรอก แต่กลัวมึงไข้กลับซะก่อน”
อ่อ… จริงๆแล้วพี่มึงจะบอกว่าอยากซั่มกูแต่ยังยับยั้งชั่งใจเพราะกลัวกูไข้กลับนั่นเอง เออ ก็ยังดีที่มีมนุษยธรรมอยู่บ้าง คงยังสงสารตูดน้อยๆของกูอยู่
“…อ่อ…วันหลังก็ได้เนอะ”
“ทำปากดีไปมึง กูเห็นโวยวายจะเป็นจะตาย”
“เปล๊า..ก๊ะแค่ตอนแรกแหละ”
“หืม? จริงเหรอ กูเห็นมึงเบะปากทำท่าจะร้องอยู่แล้ว”
“…”
“วันหลังไปต่อกันที่คอนโดกู”
กูจะไม่ไปเด็ดขาดเลย เอาช้างมาฉุดกูก็จะไม่ไป!
หลังจากนั้นผมก็เข้าไปอาบน้ำอีกรอบ ไอ้พี่ปืนทำท่าจะเข้าไปอาบด้วย ไอ้ลามก นับวันยิ่งลามกเข้าทุกวัน ตอนแรกๆไม่เห็นเป็นแบบนี้วะ เห็นทำท่าจะกินหัวผมอยู่ตลอด แล้วไหงตอนนี่มันเป็นแบบนี้ แล้วกูจะฟ้องใครได้บ้าง ไอ้พี่แทนตัวแสบแล้วยังพี่รหัสกูอีก แทบจะจับกูใส่พานให้ไอ้พี่ปืนกันเลย ได้เต้อีกตัวหนึ่ง เป็นเพื่อนกูแท้ๆแต่เข้ากับแฟนตัวเองเป็นปี่เป็นขลุ่ย อยากจะกระโดดถีบหน้ามัน แต่กลัวไม่ถึง
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ ไอ้พี่ปืนก็เข้าไปอาบบ้าง คนหล่อจะทำยังไงก็หล่ออ่ะนะ ขนาดเดินแก้ผ้าโทงๆ หัวฟูๆ หน้ามึนๆก็ยังหล่อ
“กูโทรสั่งไก่ของมึงแล้วนะ เดี๋ยวคงมาส่ง”
“จริงดิ กูคิดว่าจะได้กินแต่ข้าวต้มอีกแล้ว”
“…แต่พอมึงกินอิ่ม ก็ต้องกินยาด้วย”
“…ก็ได้…”
คิดว่าจะรอด เปล่าเลย รอไม่นานไก่ทอดชุดใหญ่ก็มาส่ง ผมกับพี่ปืนก็จัดการกันเรียบ แดกเหมือนไม่ได้แดกมาเป็นเดือน ตอนนี้ได้แต่นั่งมองกองกระดูกไก่ที่เหลือเป็นอนุสรณ์ว่าเราเคยสั่งมากินกันจริงๆ!
“พรุ่งนี้มีมึงเรียนรึเปล่า ?”
“มีดิ 10 โมง”
“ออกไปพร้อมกูแล้วกัน”
“อ้าว แล้วกูเอาเสื้อที่ไหนใส่อ่ะ”
“…กูไปส่งที่หอก่อนแล้วเข้ามอพร้อมกัน”
“อ่อ…ก็ได้”
อย่ามองกูเหมือนกูโง่ขนาดนั้น รักกูจริงป่ะเนี่ย คนละโหมดกับเมื่อกี๊เลย
“ทำปากขมุบขมิบ ด่าอะไรกูอีก”
“…พี่มึงรู้ได้ไงอ่ะ”
แสนรู้หูปกจริงๆ ไอ้กอลอล่าหน้าหล่อเนี่ย
“คราวหน้า…อย่างที่บอก กูไม่ปล่อยมึงมึงแน่ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย”
“…อุ้ย ตอนเย็นกูกินชาบูได้มั้ยอ่ะ”
เปลี่ยนเรื่องเลยกู ชอบพาวกเข้าเรื่องนี้ตลอด เล่นเอาก็หน้ารู้สึกร้อนๆอีกแล้ว
“ไอ้เตี้ย…เปลี่ยนเรื่องเร็วจริงๆมึง”
แหม ! เมื่อตอนเรา xxx กัน ยังเรียกกูมีนอย่างนั้นมีนอย่างนี้ แล้วตอนนี้อ่ะ กลับมาเรียกไอ้เตี้ยเหมือนเดิม ได้กูแล้วทิ้งนี่ว่าอย่างนี้
“…”
แล้วพี่มันก็เปิดหนัง ‘จอห์นวิค 3’ให้ดู ยิงกันตู้มต้าม ระเบิดโบ้มบ้ามมันส์ฉิบหายเลย เราก็ดูหนังไปเรื่อยๆ ก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอด สงสัยพ่อกับน้าเดือนคงกลับกันมาแล้ว นี่ก็บ่ายสามแล้วนี่หว่า อยู่นี่กินแล้วก็นอน รู้สึกว่าพุงผมจะป่องๆแล้วด้วย ไม่ได้ท้องนะ บอกไว้ก่อน
“เป็นไงมั่งน้องมีน พี่ปืนทำอะไรเรารึเปล่าคะ”
“…เปล่าครับ”
จะให้ผมบอกว่าหลานชายตัวดีของน้าเกือบจับผมกินสำเสร็จอ่ะเหรอครับ จ้างให้ก็ไม่พูดหรอกครับ ถึงแม้ว่าผมจะสมยอมก็ตาม
“จริงเรอะเจ้าปืน ไม่น่าเป็นไปได้”
เอ้า! นั่นลูกชายพ่อนะครับนั่น ไม่เชื่อใจพี่มันเลย ถึงแม้ตอนนี้ผมเองจะไม่ค่อยเชื่อแล้วเหมือนกัน ก็พี่มันขู่กูไว้เยอะอ่ะ
“…ยัง แค่เกือบๆ”
ดูพี่มันพูดเข้า ไม่คิดว่ากูจะอายรึไง หน้ากูยังหนาไม่เท่าพี่มึงนะ
“เหรอคะ แล้วน้องมีนอยากกินอะไรคะเย็นนี้”
“…เอ่อ”
“มันบอกอยากกินชาบู น้าเดือนทำให้กินหน่อย”
“เฮ้ย! พี่…ไม่เป็นไรครับ อย่าดีกว่า”
“ไม่เป็นไรค่ะ น้าทำให้กินได้ แต่สองคนต้องไปจ่ายตลาดให้หน่อยนะ”
“ค…ครับได้ครับ”
“พ่อฝากซื้อที่โกนหนวดหน่อย น้องมีนรู้จักที่โกนหนวดมั้ย พ่อฝากซื้ออันนึง”
“ร…รู้จักครับ”
เห็นผมมาจากดาวอังคารเรอะ จะได้ไม่รู้จักที่โกนหนวดอ่ะครับคุณพ่อไอ้พี่ปืน ฮ่วย!
“อ้าว เห็นไม่มีหนวด พ่อก็คิดว่าไม่เคยซื้อ”
ครับคุณพ่อครับ ไอ้นิสัยกวนประสาทหน้าตายที่ลูกชายท่านได้มานี่เหมือนท่านเจ้าคุณพ่อนี่เอง…
“…มึงรอนี่ เดี๋ยวกูไปหยิบกุญแจก่อน”
แล้วพี่ปืนมันก็เดินขึ้นบันไดไป ปล่อยให้กูอยู่กับคุณพ่อจอมกวน จะถามอะไรกูแปลกๆอีกหรือเปล่าเนี่ย
“น้องมีน ถ้าเจ้าปืนมันทำอะไรเราต้องบอกพ่อะ พ่อจะจัดการให้”
“อ่อ…ครับ”
“น้องมีนไม่ต้องเกรงใจนะคะ คิดซะว่าเป็นบ้านของน้องมีนเองเลยค่ะ”
ครับ ใจดีกันจัง ดีใจนะครับที่พวกเขาไม่โกรธไม่เกลียดผมที่มาแย่งลูกชายสุดที่รัก ? จะว่าไปสองคนนี่เขารักไอ้พี่ปืนกันจริงมั้ย? ผมนี่โคตรสงสัยเลย
“น้องมีนไม่ต้องแปลกใจหรอก เจ้าปืนมันอาจจะห่ามๆ แต่มันก็เป็นคนดีอันนี้พ่อคอนเฟิร์มได้ ถึงเมื่อก่อนมันจะไปต่อยตีกับชาวบ้านบ้าง แต่ก็ไม่ถึง 10 ครั้งหรอก”
“ 9 ครั้งค่ะคุณ ครูเรียกฉันไปโรงเรียนเพราะเรื่องนี้ 9 ครั้งค่ะ”
“อ่อเหรอะ นั่นสิเนอะ ไม่ถึง 10 ครั้งเลยนะน้องมีน”
“ค…ครับคุณพ่อ”
ลูกชายพ่อน่ากลัวมากๆๆๆ ตายห่า! กูเพิ่งรู้ แต่ที่น่ากลัวกว่ากูว่าสองผัวเมียนี่แหละ พูดเหมือนไปโรงเรียนเพราะพี่มันได้โล่เรียนดีอะไรงี้เลย 555 น่ากลัวอ่ะอีบ้านนี้
“ไปไอ้เตี้ย แล้วทั้งสองคนเล่าอะไรให้ไอ้เตี้ยมันฟังอีก”
บ๊ะ ไอ้โหดโผล่มาตอนไหน กูต้องสงบเสงี่ยมหน่อยแล้วมั้ย กลัวพี่มันเตะก้านคอเอาอ่ะ
“เปล๊า ขับรถดีๆนะปืน”
พี่มันยังทำหน้าสงสัยพ่อกับน้ามันอยู่ จะให้บอกมั้ยว่าพวกเขาเล่าเรื่องว่าพี่มึงเกเรยังไงบ้าง
“พี่ปืน กูถามหน่อย จริงๆแล้วพี่เป็นนักเลงใช่มั้ย”
“ห๊ะ! อะไรของมึง”
“ก็พ่อกับน้าเดือนเล่าให้ฟังว่าพี่ชอบตีกับชาวบ้านเค้า”
“…ก็ไม่ขนาดนั้น คนอื่นมาหาเรื่องกูก่อน”
“อ่อ แล้วเคยถูกตำรวจจับมั้ย”
“…ไม่…ตีกันในโรงเรียน โดนเรียกผู้ปกครอง น้าเดือนก็ไปให้ทุกครั้งเลย”
“เหรอ น้าเดือนน่ารักเนอะ”
“มึง…แอบชอบแม่เลี้ยงกูป่ะเนี่ย”
“สัด…ตลกละพี่มึง”
“หึๆ”
พี่มันก็พาผมไปซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ไม่ไกลนัก เราพยายามขนเนื้อสัตว์ให้ได้มากที่สุดและซื้อผักให้ได้น้อยที่สุดเพราะผมไม่ค่อยชอบกิน
“เดี๋ยวพี่ ลืมซื้อที่โกนหนวดให้พ่อเลย”
“…”
“ยิ้มอะไร”
พี่มันยิ้มหล่อ จนพนักงานคิดเงินตะลึง เอาที่กดคิดเงินไปยิงหน้าเพื่อนแทนแล้ว
“มึงเรียกพ่อกูว่าพ่อเหรอ”
“…จะให้กูเรียกว่าพี่หรือไง เอาอย่างนั้นก็ได้นะ”
“…กวนตีนอีกละ ไปหยิบมา”
หุบยิ้มได้แล้ว แรร์ไอเทมต้องเป็นของกูคนเดียวเท่านั้น!
หลังจากนั้นก็ช่วยกันขนสารพัดเนื้อ และผักประกอบจานที่มีจำนวนไม่มากเข้าบ้าน พร้อมกับไม่ลืมที่โกนหนวด ที่เจ้าคุณพ่อคิดว่าผมไม่รู้จักอีก 1 อันเพื่อเอาไปถวายท่านเขา
ชาบูฝีมือน้าเดือนที่สุดยอด อยากกินอะไรเท่าไรไม่อั้น ผมกับไอ้พี่ปืนช่วยกันจุ้ม ช่วยกันจิ้ม กินกันอย่างสนุกสนาน โดยเจ้าคุณพ่อมีน้าเดือนบริการพร้อมทั้งรินเบียร์เย็นๆส่งให้ถึงมืออีกต่างหาก อบอุ่นครับ อบอุ่นจนแทบร้อนเลย
หลังจากอิ่มจากชาบู ผมก็กะว่าจะไปช่วยน้าเดือนเขาล้างจาน แต่แกปฏิเสธท่าเดียวบอกว่าผมเพิ่งหายป่วยไม่ต้องไปช่วย ถึงขั้นปิดประตูครัวไม่ให้ผมเข้าไปได้เลย ผมก็ทำอะไรไม่ได้จำใจต้องขึ้นห้องไอ้พี่ปืนตั้งแต่ยังไม่สามทุ่ม เอาจริงๆไม่อยากอยู่ใกล้ๆพี่มันในห้องของพี่มันโดยที่อยู่กับพี่มันสองต่อสองไง ถึงพ่อกับน้าเดือนอยู่แต่กูก็อาจจะไม่รอด
“เข้ามาดิโผล่มาแต่หน้าทำไม?”
พี่มันพูดขณะที่ผมโผล่หน้าเข้าประตูห้องไปอย่างเดียว แต่ก็จำใจเดินเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“…เป็นอะไรของมึงอีก มากินยา”
“ไม่กินแล้วดิ กูหายแล้ว”
“งั้นกูก็…มึงได้อ่ะดิ”
“กูกินยาก็ได้คร๊าบบบ”
เอาอีกละ กูว่าแล้ว ถ้ายอมกินยาแล้วกูรอดมั้ย
“อืม...เร็วๆ กูไม่ทำอะไรแล้ว…เฉพาะวันนี้อ่ะนะ”
“…”
“มึงไปคอนโดกูวันไหน เสร็จแน่นอน”
“เชี่ยพี่ปืน ไอ้ลามก ไอ้หน้าไม่อาย”
“…มึงรู้อะไรมั้ย…ตอนมึงด่า…มันทำให้กูอยากกดมึงจริงๆ”
“…ไม่ด่าแล้วคร๊าบบบ กูจะกินยาแล้วอาบน้ำนอนเลย จริ๊งๆ”
“เออ เร็วๆ กินยาแล้วไปอาบน้ำ”
เฮ้อออ! รอดตัวไป ไอ้มีนขี้ป๊อดเอ้ยยย ให้กูทำใจก่อนน้า
จบตอนที่ 19
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pighaun:
-
:hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 20
//////////////Part ปืน/////////////////
หลังจากไปส่งไอ้เตี้ยที่ห้องเรียนผมก็กลับมานั่งทำงานที่ช็อป เมื่อคืนผ่านเรื่องต่างๆมากมาย ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้เตี้ยมันจะยอม เพราะก่อนหน้านั้นมันเอาแต่ปฏิเสธเฉเปลี่ยนเรื่องเมื่อผมพูดถึงเรื่องอย่างว่าตลอด ผมอยากให้มันพร้อมและเต็มใจจริงๆ ไม่อยากให้มันเกลียด เพราะแค่ถูกมันปฏิเสธไม่ยอมไปที่บ้านก็ทำเอาผมสติหลุดกินเหล้าเมาจนป่วย แต่พอมันยอมผมก็สติหลุดอีกเหมือนกัน รีบฉวยโอกาสลากมันเข้าห้องทันที ยังดีเบรคทันเพราะมันยังไม่หายป่วยดี ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ยั้งมือหรอก
“เป็นไงมึง ได้ใช้รึยังของที่กูให้ไป?”
ไอ้แทนมันถามผมขณะที่เรากำลังนั่งปั่นงานกันอยู่
“อะไรของมึง?”
“ก็เจลกับถุงยางอ่ะ ได้ลองใช้กับไอ้น้องมีนรึยัง?”
นี่มึงอยากจะเสือกแม้กระทั่งเรื่องในมุ้งกูเลยนะ เป็นเพื่อนแท้กูจริงๆ
“…เสือก”
“เอ๊า! กูถามดีๆ กูอุสส่าห์ไปถามไอ้ออมมัน”
“เออ!”
“…เออคือ?”
“ก็…ได้ใช้! มึงจะเสือกอะไรนักหนา”
“แล้ววันนี้น้องมันมาเรียนได้เหรอวะ?”
“ยังไม่เลิกเสือก!ทำงานของมึงไป”
“…”
ทำไมผมต้องมาตอบปัญหาปัญญาอ่อนนี่กับไอ้แทนด้วยเนี่ย!
“มึงวันศุกร์ไปกินเหล้ากันมั้ย พี่ปี่สี่ก็จะเข้ามา”
“อืม…เอาดิกูจะชวนไอ้เตี้ยไปด้วย”
“เอาไปเปิดตัวเหรอวะ?”
“เออ!”
“เขารู้กันทั้งมหาลัยแล้วมั้ง”
“เออน่าเรื่องของกู!”
เสือกไม่บันยะบันยัง เสือกทุกเรื่อง ยิ่งเรื่องของกูเนี่ยรู้กันหมด
///////////////End ปืน//////////////////
เมื่อเช้าไอ้พี่ปืนแวะไปส่งผมที่หอเพื่อให้เปลี่ยนชุดนักศึกษา เลยโดนไอ้เต้ล้อจนกูเกือบใส่กางเกงในไว้ข้างนอกแบบซุปเปอร์แมนเลย ล้อกูได้ล้อกูดี ยังไม่ได้อึ๊บกันเว้ย! แค่เกือบๆ แต่คราวหน้ากูไม่รอดแน่ ลางสังหรณ์มันบอกว่ากูต้องไม่รอด!
“เป็นไงมึง พี่ปืนลีลาดีป่ะวะ?”
“…”
ไอ้ดีน! ไอ้บร้า!! มาถามอะไรในห้องเรียน ถึมึงจะไม่อายผีสางเทวดา แต่กูอายยย ไอ้เชี่ย!!!!
“กูสัมภาษณ์มาแล้ว ยังหรอกมึงดูขามันดิยังไม่ถ่างเลย”
“เชี่ย!ไอ้สัด! ไอ้พวกพ่อแม่สั่งสอนแล้วไม่จำ ไม่ต้องเสือกเรื่องของกูเลย”
“ก็พวกกูอยากรู้ ก็เห็นพี่ปืนแบบโคตรหล่อ โคตรเท่ ก็อยากรู้ว่าลีลาเป็นไงไง”
“…กูไม่รู้”
“แต่กูว่ามึงไม่รอดแน่ ระวังตัวไว้เลย”
“สัด! เลิกพูดได้แล้ว เรียนไปพวกมึงอ่ะ พอจะสอบก็เดือดร้อนกูตลอด”
ทีเรื่องเรียนพวกมึงลงทุนขนาดนี้มั้ย?...ไม่เลย!! ทีเสือกเรื่องของกูนี่กระดิกหางกางหูรอกูเล่า ไอ้พวกเลว!
“ไอ้มีนวันนี้มีกินข้าวหลังมอนะ พี่ปีสีมาด้วย”
“โอ…เคพี่”
พี่รหัสผมวิ่งกระหืดกระหอบมาบอก โดยไม่รอฟังคำตอบ หันไปสบตากับผัวตัวเองแล้วยิ้มหวานให้กันทันที รู้สึกว่าหัวตัวเองเริ่มเหม็นๆยังไงก็ไม่รู้ครับ
“สนใจผมหน่อยเถอะพี่ออม คราวก่อนยังไม่ได้สะสางเลยนะ”
“เออน่า แล้วเป็นไงมึงจ…เจ็บมั้ย”
“ยัง…ผมยังไม่ตาย ยังหายใจสบาย…”
“อ้าวยัง…เหรอวะ แต่คงไม่นานหรอก…”
โว้ย! แต่ละคนพูดกันจนกูหลอนแล้วเนี่ย แม่ง! วันนี้ไปถวายตัวเลยดีมั้ย! …ผมประชดครับ…
ตอนเย็นไอ้พวกขี้เมาทั้งหลายกรีบมุ่งตรงไปยังหลังมอทันที ส่วนผมน่ะเหรอก็ไปแดกสิครับรออะไร
“ไอ้มีนขึ้นรถดิ”
วันนี้ไอ้ดีนมันเอาน้องแจ๊สเหลืองอ๋อยของมันมา แต่ผมต้องไปกับพี่ปืน
“กูรอพี่ปืนก่อน มันไลน์มาบอกว่าเกือบถึงแล้ว”
“อ่อ…เดี๋ยวผัวมารับ พอมีผัวแล้วลืมเพื่อเลยนะไอ้สัด”
“ยังไม่ใช่เว้ย!”
ที่มึงอ่ะตัวติดกับเมียยิ่งกว่าปลาท่องโก๋ แล้วเมียมึงยังไม่สนใจกูเลยเป็นพี่รหัสกูนะนั่นน่ะ
“เออๆรอผัวมึงไป พวกกูไปก่อนนะ”
แล้วผมก็นั่งหน้างอคอหักรอไอ้พี่ปืนอยู่ที่หน้าตึก แป๊บเดียวพี่มันก็โผล่มา
“อ้าวพี่ แล้วพี่แทนอ่ะ”
“มันไปกับพี่รหัสมันแล้ว”
“อ่อ”
“พรุ่งนี้วันเสาร์…วันนี้มึงไปค้างห้องกูมั้ย?”
“…ก…กูคิดก่อน”
เฮ้ยยๆ พี่มึงจะหลอกพากูไปเชือดอ่ะดิ แล้วกูจะทำยังไงดี…
บรรยากาศร้านยังเหมือนเดิม คือมีพวกขี้เมาหน้าเดิมๆนั่งอยู่เต็มร้าน ผมกับพี่ปืนเดินไปที่โต๊ะ พบว่าทุกคนมาครบแล้ว พี่ปีสี่มีพี่เอ้ พี่เก่ง แล้วก็พี่แทน พี่ออม พี่วิทย์ที่นานๆโผล่มาสมทบที ไอ้เต้แล้วก็ไอ้ดีนขี้ปลาทองที่ไม่ได้อยู่นสายรหัสก็เสือกมาแจมด้วย กลายเป็นว่าโต้ะเรามีสมาชิกเยอะมากเลยครับ ทุกคนเว้นที่ไว้ให้ผมกับพี่ปืน 2 ที่ติดกัน แหม!...ให้แยกกันบ้างก็ได้นะ แต่โต๊ะผมก็เป็นแหล่งรวมพลคนหน้าตาดีทั้งนั้นเลยนะ
“เอ้าๆ วันนี้กูเลี้ยงเอง ฉลองในฐานะที่ได้งานแล้ว พวกมึงสั่งกันเต็มที่เลย”
พี่เก่งรีบอาสาเป็นเจ้ามือ จริงๆแล้วพี่แกอยากฉลองที่ได้งานมากกว่ามั้ยครับ
“ช่ายๆฉลองๆ ที่สายเราทั้งสองสายปรองดองกัน…แดกกันเอง เอ้า!ฉลอง”
ฉิบหาย! อายขายขี้หน้าพี่เขามั้ย พูดเหมือนเป็นเรื่องดีเนอะ
แล้วเราก็นั่งกินกันไปซักพัก ไอ้พี่ปืนมันลุกไปห้องน้ำ
“มึงไปมั้ย?”
ชวนกูเหมือนชวนไปซื้อของที่เซเว่น จะไปขี้ก็ไม่ต้องชวนกูหรอก
“…ไม่ไปพี่มึงไปเถอะ”
แล้วผมก็นั่งจิบเบียร์ไปเรื่อยๆ นึกถึงตอนที่มาร้านนี้ครั้งแรก เมาจนต้องให้ไอ้พี่ปืนมาแบกกลับพร้อมกับไอ้เต้ ไม่คิดว่าตอนนี้จะหันมาคบกับพี่มันได้เลย
แต่เอ๊ะ! ทำไมไอ้พี่ปืนมันหายไปนานจริง ต้องย่องไปดูซักหน่อยแล้ว
“พี่ปืน…คือฝนชอบพี่ปืนค่ะ คบกับฝนได้มั้ยคะ?”
เชร็ด! พี่ปืนถูกสาวสวยบอกรัก ดูแล้วสาวคนนั้นหน้าตาคุ้นๆนะครับ อ๋อ…พี่น้ำฝนปีสอง อดีตดาวมอที่ขึ้นไปมอบสายสะพายให้ดาวมอปีหนึ่ง
“…”
พี่ปืนยังคงทำหน้านิ่งๆตามปกติ แต่ทำไมพี่มึงไม่ปฏิเสธวะ มีกูเป็นแฟนหัวโด่อยู่ทั้งคน โมโหเว้ยยย!
“ฝนรู้ว่าพี่ปืนมีแฟนแล้ว แต่ขอให้ลองคบกับฝนก่อนนะคะ”
“…”
เหอะ! เงียบอีกแล้ว คงอยากเปลี่ยนใจกลับไปคบผู้หญิงล่ะเซ้ เออ! แล้วแต่พี่มึงเล้ยย กูไม่สนใจแล้ว ผมรีบเดินกลับมาที่โต๊ะ แล้วกระดกเบียร์รวดเดียวหมดแก้วเลย
“ไอ้มีน เบาๆ”
เฮ้ย! ขวดนั้นของกู ”
“ไอ้มีนมึงอย่าดื่มรวดเดียวแบบนั้น เดี๋ยวก็เมาตายห่า”
“ไอ้แทนมึงดูไอ้มีนดิ ไอ้ห่ากระดกเอากระดกเอา คอแข็งตายห่าแหละ”
“อ้าวไอ้ปืน มึงไปไหนมา? มาดูเมียมึงดิเมาคอพับคออ่อนแล้วนั่น”
“เออๆ ไม่รู้มันเป็นอะไร กลับมานั่งที่ปั๊บก็กระดกเบียร์แทนน้ำเลย”
“ผมกลับก่อนแล้วกัน ไอ้แทนกูพาไอ้เตี้ยกลับก่อน”
“เออๆ ขับรถดีๆ ”
“ไอ้เตี้ยลุก กลับกัน”
“…ไอ้หน้า…ม่อ ไอ้นิสัยไม่ดี…”
“เมาแล้วมึง เดินดีๆ”
“อุ้ม…กูดิ เหมือนที่เคยอุ้ม”
“…”
“หรือพี่มึงอยากจะไปอุ้มผู้หญิง…คนนั้น”
เสียงไอ้เตี้ยมันบ่นงุ้งงิ้งเรื่องผู้หญิง จริงๆแล้วผมรู้นะว่ามันแอบดูผมคุยกับเด็กปีสอง จริงๆคงไม่เรียกว่าคุย เพราะผมฟังอย่างเดียว เด็กปีสองที่ผมไม่รู้ว่าอยู่คณะอะไร ไม่รู้ว่าชื่ออะไร อยู่ดีๆก็เดินเข้ามาทักแล้วบอกว่าชอบผม ขอคบด้วยแถมไม่สนใจว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว คนเรานี่ก็แปลกๆดี แต่ผมก็ปฏิเสธไปแล้ว เมื่อชอบไอ้เตี้ยมันแล้วก็ไม่ได้มองใครอีกเลย
“กูก็อยากอุ้มมึงคนเดียวแหละ เอ้าขึ้นรถดีๆ”
กว่าจะจับไอ้ตัวดียัดใส่รถได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก เวลาไอ้เตี้ยมันเมาแล้วดื้อกว่าเดิมอีก
“พี่…ไม่รักกูแล้วเหรอ?”
ยังไม่จบ มาบ่นต่อในรถอีก
“รัก…กูก็รักมึงคนเดียวแหละ”
“จริงเหรอ?”
“เออ…นั่งดีๆเดี๋ยวกูไปส่งที่หอ”
ไม่อยากพามันกลับคอนโด กลัวทนไม่ไหวจับมันกดตอนมันเมา
“กูไม่กลับ…กูไปค้างด้วย”
“…ไอ้เตี้ยมึงเมาอยู่อย่ามาอ่อยกู”
“…กูไม่…ได้อ่อย…กูไปจริง”
“…ก็ได้ นั่งดีๆอย่ารื้อของ”
เมาแล้วเรื้อน รื้อของที่อยู่หน้าคอนโซลเล่น ดูมัน ดึงทิชชูออกมาฉีกเล่นหมดกล่องแล้ว
แล้วผมก็แบกไอ้เตี้ยไปวางที่เตียง คงต้องเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันก่อน เดี๋ยวมันนอนไม่สบายอีก
“ไอ้พี่ปืน…มานี่ดิ”
นอกจากเมาแล้วเรื้อนยังเมาแล้วกล้าขึ้นอีก นอนกระดิกนิ้วเรียกผมอยู่บนเตียง นี่ไอ้เตี้ยมันอ่อยผมจริงๆ?
“มีอะไร เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้ นอนดีๆ”
‘ผลัก’
“ไอ้เตี้ย!”
น้องมันกระชากผมลงไปที่เตียง เห็นตัวเล็กๆแรงเยอะฉิบหาย
น้องมันขึ้นมานั้งค่อมบนตัวผม? โอ้ยไอ้เตี้ย! อ่อยเรี่ยราด เกิดกูควบคุมตัวเองไม่ได้มึงนั่นแหละที่จะแย่
“ล…ลงไปไอ้เตี้ย อย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“พี่มึงจะทำไม?”
ไอ้เตี้ยถอดเสื้อ! หัวนมชมพูลอยไปลอยมาต่อหน้าผมแล้วเนี่ย โอยๆ ไอ้ปืนใหญ่ใจเย็นๆลูก
“ม…มึงเมา…ลงมาก่อน กู…เช็ดตัวให้”
ไปไม่เป็นเลยผม กลืนน้ำลายดังเอื๊อก อย่าอ่อยกูขนาดนี้เลยขอร้อง แล้วไอ้ปืนใหญ่มันทรยศกูเข้าแล้ว
“หึ…ไอ้พี่ปืน”
“ม…มีน ย…อย่าลูบ”
“พี่มึงถอดเสื้อเดี๋ยวนี้!”
ไอ้เตี้ยมันลูบไอ้ปืนใหญ่ของผมไม่เบาแรงเลย ถ้ามึงยังไม่หยุด…อย่าหาว่าไอ้ปืนคนนี้ไม่เตือน
น้องมันจับผมลอกคราบอย่างรวดเร็ว ไอ้เตี้ยเวลาเมาชอบสั่ง? แล้วยังแรงดีอีกต่างหาก!
ไอ้เตี้ยค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมเกือบลืมหายใจ มันค่อยๆแตะเรียวปากเบาๆแล้วไล้เลียที่ริมฝีปากผมก่อนจะค่อยสอดลิ้นเขามาในโพลงปาก เหตุการณ์คล้ายๆครั้งก่อน ผิดที่ว่าไอ้ตัวเล็กมันเป็นคนเริ่มก่อน น้องมันหึงผมกับเด็กปีสงคนนั้น? ตอนแรกแค่คิดจะแกล้งไอ้เตี้ยมันเฉยๆไม่คิดว่ามันจะหึง แต่ผมว่ามันโคตรจะคุ้มเลย
“อา…มีน”
ไอ้เตี้ยมันไซร้คอผม!!! น้องมันเลียนแบบผมชัดๆ !แบบคราวก่อนที่ผมทำกับน้องมัน
‘โอ้ย!’
ผมร้องออกมาเบาๆไอ้เตี้ยมันกัดคอผม เป็นหมาน้อยเหรอ?
“ฮ่าๆ กูจะกัดพี่ กูจะปล้ำพี่เอง”
“เดี๋ยวๆไอ้เตี้ย ใจเย็นๆ”
“ไม่เย็นแล้ว!พี่มึงจะมีคนอื่น คิดจะคบซ้อนเหรอ?”
“เปล่า…ไม่เคยคิด”
“กูไม่ให้…กูไม่ยกพี่ให้ใคร! พี่ต้องเป็นของกูคนเดียวเท่านั้น!”
น้องมันยื่นคำขาด เป็นคำขู่ที่ผมเต็มใจให้ขู่มากที่สุด เอาไปเลย ผมยกตัวเองให้น้องมัน อยากทำอะไรทำเลยครับไอ้เตี้ยของผม
“อื้อ…ทำไมเข้าไม่ได้”
ไอ้เตี้ยมันพยายามขืนใจผม จับไอ้ปืนใหญ่ของผมยัดเข้าไป อา…ผมเจ็บฉิบหาย!
“ใจเย็นๆ มันต้องทำให้คุ้นก่อน”
ผมเลยจับน้องนอนลงแล้ว เอาเจลที่ไม่ลืมเอามาจากบ้านคราวก่อนมาใช้
“อา…พี่ปืน”
“ค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆ”
ผมกระซิบบอกไอ้เตี้ยที่นอนอยู่ในอ้อมกอด น้องมันโคตรเอ็กซ์เลย ไอ้ปืนใหญ่ของผมชักจะทนไม่ไหวแล้ว
“พี่…เร็วๆ”
โอ้ย! ปวด…ขึ้นมาทันที เด็กมันเร่ง ผมไม่ไหวแล้วอ่ะ
“มีน…กอดคอกู”
ผมต้องบังคับตัวเองให้อ่อนโยนกับน้องมันมากๆ กลัวมันเจ็บแล้วฝังใจ วันหลังผมอดแน่ๆ
“อืม…พี่ปืน”
“หืม?…เจ็บรึเปล่า?”
“อึก…กูไม่…เป็นไร”
ยั่วฉิบหาย หยุดไม่อยู่แล้วกู…ก็เด็กมันยั่ว!
“พ…พี่ปืน…กูไม่ไหว”
“อืม…มีน”
แฮ่กๆเลยผม ดีใจได้เมียแล้ว…อยากจะตะโกนให้ลั่นคอนโดแต่กลัวชาวบ้านด่า อา…ในที่สุดไอ้เตี้ยมันก็เป็นของผมอย่างสมบูรณ์พูดกับใครๆได้เต็มปากแล้วว่าไอ้ปืนมีเมียแล้ว!
“เป็นไงบ้าง? ยังเจ็บอยู่มั้ย ทายาก่อน”
ยานี่ไอ้แทนก็เตรียมไว้ให้ ความขี้เสือกของมันบางทีก็มีประโยชน์เหมือนกัน
“อือ…นิดหน่อย พี่…เป็นของกูแล้วนะ อย่าไปมองใครอีกล่ะ”
“อืม…มึงก็เหมือนกัน เป็นเมียกูแล้วนะ”
“อ…อื้อ ร…รู้แล้วน่า”
เช้านี้ตื่นขึ้นมาก็พบว่า! ตูดกูระบมมาก เหมือนถูกรถสิบล้อชนเด็นแล้วก็ถอยมาทับต่ออีกรอบ เจ็บโคตรๆๆๆๆ แม่ง! ไอ้พี่ปืนมึงอย่าเผลอ กูจะจับพี่มึงกดมั่ง…ฝัน…ตั้งแต่เช้าเลยกู
ทีนี่แหละมึ้ง! ไม่ว่าไอ้เต้ ไอ้ดีนหรือพี่ออมถามกู กูก็จะบอกพวกมันว่ากู…มีผัวแล้ว! แม่งจะได้เลิกเสือกซักที อ๋อย!เจ็บอ่ะ…ยังดีไอ้พี่ปืนมันยังยั้งมือ แค่…ครั้งเดียว แต่แค่นี้ตูดกูก็แหกอย่างเป็นทางการแล้ว โฮๆ…หวังว่า…ครั้งต่อไปจะไม่เจ็บอย่างนี้น้า…
“เสาร์หน้าไปบ้านมึงกันมั้ย”
“ไมอ่ะ?พี่อยากไปเหรอ?”
“อืม…จะไปขออณุญาตพี่มึง”
“ห๊ะ! เรื่อง?”
“ให้มึงย้ายมาอยู่กับกูที่นี่ไง”
“เอ่อ…พี่…กูว่า…ไม่ต้องรีบก็ได้มั้ง”
“ย้ายมาอยู่กับกูนี่แหละ หรือมึงมีปัญหาอะไร”
“เปล๊า!!!”
กูแค่อยากให้ตูดกูหายเจ็บก่อน ไม่อยากให้ครั้งที่สองมาเร็วกว่าที่จะทำใจได้ไง
“งั้นก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ไปกินข้าวเย็นบ้านกูกัน น้าเดือนบอกว่าจะมีข่าวดีบอก”
“เรื่องอะไรอ่ะ?”
“กูไม่รู้เหมือนกัน”
ผมก็ได้นอนเล่นอยู่บนเตียง โดยสามารถชี้นิ้วสั่งไอ้พี่ปืนได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยว ข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดง ก็ได้กินทุกอย่าง แล้วมันคุ้มค่ากับตูดที่เสียไปมั้ย? ตอบเลยว่าไม่!ตอนนี้ก็ยังเจ็บไม่หายเลย
“ตอนกลับบ้าน…กูชวนเพื่อนไปด้วยได้มั้ย”
“อืม…เอาดิ”
“พี่ก็ชวนไอ้พี่แทนแด้วยดิ ไปตกปลากัน”
“อืม…ค่อยชวนมัน กินข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวกูไปหยิบน้ำให้”
“อือ”
นี่แหละครับ มีผัวดีมีชัยไปกว่าครึ่ง! เช้ามานี้ก็อย่างที่บอก ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ ตอนนี้ผมก็เป็นคุณชายมีนคนหล่อไปโดยปริยาย…
วันอาทิตย์เราก็ไปบ้านไอ้พี่ปืนกัน พ่อกับน้าเดือนรีบออกมาต้อนรับอย่างดี ทำกับข้าวรอไว้หลายอย่าง โอ๋ผมยิ่งกว่าลูกชายตัวเองอีก ลูบหัวลูบหางผมยิ่งกว่าเอ็นดูน้องหมา ส่วนข่าวดีที่ไอ้พี่ปืนมันว่าคือ! น้าเดือนท้อง! ท้องก่อนแต่ง!!! เพราะเดือนหน้าพ่อกับน้าเดือนกำลังจะแต่งงานกันไงล่ะ แต่ก็ไม่แปลกครับ ไอ้พี่ปืนบอกว่าพวกเขาจีบกันมานานแล้ว ไอ้พี่ปืนกำลังจะมีน้อง ไม่รู้นะนึกภาพไม่ออกว่าพี่มันจะเลี้ยงน้องยังไง คงไม่เตะเล่นแบบฟุตบอลหรอกมั้ง!
“เอ้าขึ้นรถ ขืนออกช้าเดี๋ยวรถติดอีก”
นี่ก็ยังเช้าอยู่เลยแต่พี่แทนบอกว่า ถ้าออกสายรถจะติด เราเลยต้องแหกขี้ตาตื่นกันตั้งแต่ยังไม่หกโมงเช้า! จะบ้าเหรอครับ ไปแค่เพชรบุรีทำยังกะจะไปอุดร
“ไอมีนมึงไปกับผัวมึงล่ะสิ”
“…ครับ”
“ไม่ปฏิเสธเลยนะมึง”
“นั่นสิไอ้มีน หรือว่าวันที่มึงเมา? มึงกับพี่ปืน…”
“เออกู xxx กับพี่ปืนแล้ว มึงจะทำไม?”
เออ!ไอ้เต้หน้าหมา! ไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไม ยอมรับซะก็ไม่มีใครล้อผมเล่นแล้ว
“ไอ้เตี้ยขึ้นรถ”
หลังจากไอ้พี่ปืนมันขนสัมภาระทั้งของผมแล้วของมันขึ้นรถ พี่มันก็ตะโกนเรียกผม ก็อย่างที่บอก ผัวทำให้ทุกอย่างครับ พี่มันแทบจะอุ้มผมเข้าไปขี้ในส้วมอยู่แล้ว ติดที่ว่า…กลัวพี่มันจะเหม็นเท่านั้นแหละครับ อิอิ…
‘เลทโกส์เพชรบุรี ไปขอพี่เพื่อย้ายมาอยู่กับผัว…อิอิ’
จบตอนที่ 20
ตอนหน้าก็จบแล้วนะครับ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ให้กำลังใจครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนจบ
ตอนนี้ผมก็ย้ายมาอยู่กับไอ้พี่ปืนอย่างเป็นทางการแล้วหลังจากกลับไปอ้อนวอนไอ้พี่ธันมันที่บ้าน แต่ดูมันรับปากง่ายไปหน่อยนะ อยู่ๆไปก็มีความสุขบ้างทุกข์บ้างไปตามเรื่อง บางทีก็จะตีกันเพราะแย่งห้องส้วม บางทีก็เรื่องผักที่ใส่ในต้มมาม่า บรรเทิงฉิบหาย เดือนหน้าเป็นวันรับปริญญาของไอ้พี่ปืนมัน ส่วนผมก็เป็นพี่ปีสองที่ใส่เสื้อช็อปเท่ๆเดินไปเดินมา ที่มีน้องๆรักใคร่เป็นจำนวนมาก ก็คนมันน่าตาดีใครๆก็รักครับ
“พี่มีนน่ารักจังครับ ผมขอจีบได้มั้ยครับ”
“หนูขอเบอร์พี่มีนหน่อยได้มั้ยคะ”
“ไปกินข้าวกลางวันกับผมนะครับ”
เห็นมั้ยครับก็อย่างที่บอกครับ มีแต่คนรักผมทั้งนั้นแหละครับ แต่เด็กๆสมัยนี้ใจกล้าไปหน่อยนะครับ ตอนผมอยู่ปีหนึ่งยังแอบๆอยู่หลังไอ้เต้เวลาคุยกับรุ่นพี่อยู่เลย
“น้องๆพี่จะบอกให้นะ ไอ้มีนอ่ะ มันมีผัวแล้ว ผัวมันดุด้วย”
“ช่ายๆ ถ้าไม่อยากโดนกระทืบพี่ว่าน้องๆอย่าไปยุ่งกับมันเลยครับ ส่วนเรื่องขอเบอร์เอาเบอร์พี่ไปดีกว่าครับ”
ไอ้ดีนกับไอ้เต้ตัวแสบยังไม่เลิกก่อกวน ถึงจะอยู่ปีสองแล้วแต่ความเกรียนก็ยังไม่ลดลง
“นั่นไงน้องๆผัวไอ้มีนเดินมาโน่นแล้ว”
“สัด! พวกมึงหุบปากดิ”
ไอ้พี่ปืนเดินฉายออร่าความโหดโฉดถ่อยมาแต่ไกล เด็กปีหนึ่งต่างส่งเสียงเอะอะโวยวายเป็ระยะๆ
“ใครอ่ะ รุ่นพี่เหรอโคตรหล่อเลย”
“อืมๆเท่มาก อยากขอเบอร์”
“เท่จังครับ อยากไปนอนอ่อยที่หอเลย”
โห! ไอ้เด็กพวกนี้น่ากลัวว่ะ ผมชักหลอนๆแล้วเนี่ย เมื่อกี๊ยังชมผมอยู่เลย ตอนนี้เปลี่ยนไปชมพี่มันกันหมด
“รำคาญเด็กปีหนึ่งว่ะ พวกมึงหุบปากกันดิ!!”
“…”
เสียงพี่แทนตวาดพวกเด็กปีหนึ่งให้เงียบ ดังเหมือนเสียงฟ้าผ่า ส่วนไอ้พี่ปืนเพียงแค่ส่งสายตาดุๆพร้อมกับทำหน้าโหดๆ เด็กปีหนึ่งห็แหวกทางให้เดินเข้ามาหาผมแล้ว แน่จริงๆพวกพี่มัน
“ไอ้เตี้ยกลับยัง”
“อืม…ไปดิ”
ไอ้พี่ปืนมันมารับผมที่คณะ หลังจากพี่มันไปซ้อมรับปริญญาที่หอประชุม พี่มันหล่อยังไงก็ยังคงหล่ออยู่อย่างนั้น พี่มันตัดสินใจไปช่วยงานพ่อที่บริษัทหลังจากเรียนจบ ผมกับพี่มันก็กลับบ้านอยู่บ่อยๆ บ้านพี่มันอ่ะนะ ‘น้องปัน’ น้องไอ้พี่ปืน ตอนนี้กำลังหัดเดิน น่ารักครับ เวลาไปไหนมาไหนผมมักจะพาน้องไปด้วย ดูเหมือนเป็นครอบครัวดีครับ แต่ผมต้องอุ้มนะ เหมือนเป็นแม่น้องไม่มีผิด ไอ้พี่ปืนมันไม่อุ้มน้องเลย พี่มันบอกว่าอุ้มไม่เป็น แต่ก็จริงครับเคยเห็นกอลิล่าอุ้มลูกน้อยมั้ย พี่มันเป็นแบบนั้นเลย
“พี่มึงอยากได้อะไรเป็นของขวัญเรียนจบอ่ะ?”
“มึงจะให้กูเหรอ?”
ผมถามพี่มันขณะขับรถกลับคอนโด ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมขับรถเก่งแล้วนะตอนนี้ ช่วงนี้ขับบ่อยๆเพราะบางทีไอ้พี่ปืนมันก็เหนื่อยมาก จนผมต้องอาสาขับให้
“อืม อยากได้อะไร?”
“อะไรก็ได้เหรอ?”
คำถามชักแปลกๆ ฟังดูไม่ค่อยปลอดภัย
“อ…เออดิ ว่ามาเร็วๆ”
“คิดออกแล้วแต่เดี๋ยวกูค่อยบอก…”
หวังว่าคงไม่ให้ผมทำอะไรประหลาดๆหรอกนะ
ผมไปจ้างร้านที่หน้ามอทำช่อดอกไม้โดยใช้แบงค์ยี่สิบทำ 1 ช่อและซื้อตุ๊กตากอลิล่าตัวไม่ใหญ่มากมาอีก 1 ตัวเพื่อเป็นของขวัญให้พี่มันแล้วยังจะมีของขวัญที่ไอ้พี่ปืนมันแอบคิดไว้แล้วยังไม่ได้บอกผมอีก ดูเอาเถอะว่าผมลงทุนขนาดไหน
ส่วนพี่แทนผมซื้อตุ๊กตาหมีใส่ชุดรับปริญญาให้ 1 ตัว น่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเข้ากับพี่มันฉิบหาย
วันนี้พ่อกับน้าเดือนมาร่วมยืนดีด้วย ก็แน่นอนแหละครับวันรับปริญญาของลูกชายทั้งที แต่ที่น่าแปลกใจ ไอ้พี่ธันมันก็มาด้วย มันโทรให้ผมไปรับที่หน้ามอ ผมแปลกใจมากเลยอ่ะ
“ไม่คิดว่าพี่จะมาเลยนะ”
“กูก็มาแสดงความยินดีกับน้องเขยไง หรือมึงไม่อยากให้มา”
“…”
“ขอบคุณครับ”
พี่ปืนมักจะพูดเพราะๆกับพี่ธันอยู่เสมอ มันบอกว่ากลัวพี่มันยึดน้องชายคืน…ดีมั้ยหล่ะแฟนผม
เวลาไอ้พี่ธัน พี่ปืนแล้วก็พี่แทน มันยืนด้วยกันแบบนี้ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ระยะ 200 เมตรเลย น่ากลัวทั้งคู่ ผมนี่เหมือนพาน้องหมาร็อตไวเลอร์ 3 ตัวออกมาเดินเล่นเลยครับ มีแต่คนหลีกทางให้…
ถ่ายรูปกันพอเป็นพิธี พวกพี่ๆมันก็เข้าหอประชุมไป ผมก็เลยมานั่งรอพร้อมกับไอ้ดีน ไอ้เต้แล้วก็พี่ออม
“มึงให้ของขวัญพี่เขารึยัง?”
เรานั่งดูดน้ำปั่นอยู่ที่หน้าหอประชุม คงอีกนานกว่าบัณฑิตทั้งหลายจะออกมา ส่วนพ่อ น้าเดือนแล้วก็พี่ธันไปหาข้าวกินกัน พวกเขาเคยเจอกันแล้ว เพราะเมื่อสองเดือนก่อน ไอ้พี่ปืนมันขนบ้านมัน พ่อ น้าเดือนกับน้องปันไปเที่ยวที่บ้านผมมาแล้ว
“ยัง กูเอาไว้ที่คอนโด จะหอบมาให้เหนื่อยทำไม”
“เออ กูมีอะไรมาให้มึงด้วย เดี๋ยวค่อยกลับไปแกะที่คอนโดนะ”
มึงจะมาไม้ไหนไอ้ดีน ทุกทีไม่เคยให้อะไรกูเลย มีแต่มาหาขนมแดกที่คอนโด
“อะไรของมึง?”
“ก็ของขวัญของพี่ปืนไง”
“แล้วให้กูทำไม รอให้พี่มันดิ”
“ให้ใครก็เหมือนกัน เพราะมันเป็นของที่ใช้ร่วมกัน”
“เออ กูไปเลือกกับไอ้ดีนกับมือเลยน้า”
ไอ้เต้ที่นั้งป้อนน้ำแข็งให้พี่ออมก็เสือกขึ้นมา
“ของที่พวกมึงให้ ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจซักเท่าไร”
“กูรับรองว่าเด็ดแน่นอน”
พี่รหัสผมรับรองขนาดนี้จะไม่เชื่อได้ไง ถุย!!! พี่มึงแหละตัวดี! คิดแต่ละอย่างดีๆทั้งนั้น คราวก่อนวันเกิดไอ้พี่ปืน พี่ออมซื้อที่คาดผมหูแมวให้ผม แล้วบอกให้ใส่รอไอ้พี่ปืนหลังจากมันกลับมาจากเรียน ไอ้ผมก็บ้าจี้ทำตาม ปรากฎว่าปวดเอวไปหลายวัน
หลังจากไอ้พี่ปืนรับปริญญาเสร็จ ถ่ายรูปหมู่ รูปเดี่ยวกันจนตากล้องที่จ้างมาแขนเดี้ยงนิ้วล็อก ก็แยกย้ายกันกลับ พวกเรานัดกันไว้ว่าวันอาทิตย์จะไปฉลองหลังมอโดยต้องให้สายรหัสมาให้ครบทุกคน เนื่องจากวันนี้พี่เอ้กับพี่เก่งติดงานมาไม่ได้ แต่จะมาชดเชยให้วันหลัง
“เหนื่อยมั้ยพี่มึง”
“อืม…เหนื่อย”
ไอ้พี่ปืนมันลอกคราบชุดครุยโยนใส่ตะกร้าผ้าไปแล้ว เหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวโชวหุ่นแซ่บเดินไปเดินมา ผมยังไม่ค่อยชินเลยทำให้รู้สึกว่าหน้าร้อนๆขึ้นมา
“ด…เดี๋ยวกูรินน้ำให้”
ผมเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำให้พี่มันดื่ม แล้วคิดว่าจะเอากล่องที่ไอ้ดีนมันให้มาไปแอบแกะดูในห้องน้ำ ทำไมผมต้องเอาไปแกะในห้องน้ำอ่ะเหรอ ก็ผมไม่ไว้ใจไอ้สามคนนั่นไง! อ่อ…เป็นชุดเสื้อบอล…ใช่ซะที่ไหน!!! แล้วก็จริงๆด้วย ไอ้สามตัวนั่นเล่นกูแล้ว มันเป็นเสื้อบอลก็จริงครับ แต่เป็นเกาะอกลายฟุตบอลนะ ห่า! กูมีอกให้เกาะที่ไหนกัน แล้วกางเกงอ่ะ…ไม่มีกางเกง! แต่มีจีสตริงที่มีหางกลมๆแทน กูจะบ้า!!! ไอ้พวกเวร…แต่ก็นะ…ลองใส่ซักหน่อย…ก็แบบว่ามันเสียดายของอ่ะ…
‘ก๊อกๆ’
“ไอ้เตี้ยทำอะไร เข้าไปตั้งนาน ตกส้วมตายไปแล้วเหรอ?”
ฉิบหาย!!! พี่มันเรียก กูรีบถอดก่อน เฮ้ย!!! ทำไมมันถอดไม่ได้วะ !!!
‘ก๊อกๆๆๆๆๆๆ’
“ไอ้เตี้ย!!”
“ด…เดี๋ยวพี่ แป๊บบ”
เฮ้ย เชือกผูกข้างหน้ามันแกะไม่ออกอ่ะ ทำไงดีวะ!!
‘ผลัก!’
พี่มันเปิดประตูเข้ามาแล้นนน!!
“พี่เข้ามาได้ไงอ่ะ?”
“ก็มึงไม่เปิด กูก็คิดว่ามึงเป็นลม แล้วม…มึงทำอะไร”
ฉิบหาย! กูรีบเอามือปิด ไม่รู้จะปิดข้างบนหรือข้างล่างก่อนดี
“ซ…เซอร์ไพรส์ไง ก…กูก็จะท…ให้พี่มึงแปลกใจ”
พี่มันอ้าปากค้าง ตาโตเท่าไข่ห่านแล้วตอนนี้
“หึหึ…”
พี่มันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ พี่มึงยิ้มลามกมากอ่ะ กูนี่เขินขนลุกสู้ๆเลย
“กูถูกใจของขวัญชิ้นนี้ที่สุดเลย”
ไอ้ลามกกกก…
หลังจากจบปฏิบัติการเซอร์ไพรส์สามีโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำ เราก็มานอนหมดแรงที่เตียง
“ขอบคุณมึงนะที่อยู่ข้างๆกูมาตลอด”
“อืม…ขอบคุณพี่เหมือนกัน พี่มึงจำได้มั้ยวันที่ไอ้พี่ธันโดนงูกัดอ่ะ ถ้าไม่มีพี่มึงอยู่ กูไม่รู้จะทำยังไงเลย”
“…จำได้สิ มึงยังร้องให้ตาปูดเลย”
“แล้วพี่ก็สอนกูขับรถอีกรอบ ตอนนี้กูเลยขับรถเก่งเลย”
“อืม…ดีแล้ว”
“ถ้าพี่มึงจะตาย กูก็ขับรถพาไปโรงบาลได้แล้ว”
“…อืมขอบใจ”
“พี่ปืน…กูรักพี่นะ”
“อืม…กูก็รักมึง…รักมากที่สุด”
หลังจากนี้ไม่รู้ว่าอนาคตของเราจะเป็นยังไง แต่ผมสัญญาว่าจะรักไอ้เตี้ยหรือไอ้มีนเนี่ยไปตลอด จะไม่ทำให้มันเสียใจ จะดูแลน้องมันให้ดีที่สุด ผมสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายชื่อนายปืนคนนี้เลยครับ
จบ.
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาจนถึงตอนจบ
ตามไปอ่านเรื่องราวของท่านรองและน้องปั๊กน้อยได้เลยครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:ling1:
-
o13 :pig4:
-
จบซะแล้วพี่กอริลลากับน้องมีน น่ารัก