-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สารบัญ
ตอนที่ 1 ของฝาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1796566#msg1796566)
ตอนที่ 2 น้ำตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1798125#msg1798125)
ตอนที่ 3 เที่ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1800343#msg1800343)
ตอนที่ 4 ว่ายน้ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1805381#msg1805381)
ตอนที่ 5 ป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1809097#msg1809097)
ตอนที่ 6 หัวหิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1813587#msg1813587)
ตอนที่ 7 ของขวัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1817199#msg1817199)
ตอนที่ 8 กลับบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1822896#msg1822896)
ตอนที่ 9 ทำโทษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1832800#msg1832800)
ตอนที่ 10 วันเกิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1875406#msg1875406)
ตอนพิเศษ คิดถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1889092#msg1889092)
ตอนที่ 11 เข้าใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1895505#msg1895505)
ตอนที่ 12 สารภาพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1903938#msg1903938)
ตอนที่ 13 พบเจอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1913272#msg1913272)
ตอนที่ 14 อดีต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1920629#msg1920629)
ตอนพิเศษ สงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1928131#msg1928131)
ตอนที่ 15 กระจ่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1937163#msg1937163)
แถมพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1942815#msg1942815)
ตอนที่ 16 สัญญา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1952576#msg1952576)
ตอนที่ 17 ผ่าตัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1961792#msg1961792)
ตอนที่ 18 (ตอนจบ) ขอบคุณ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg1973148#msg1973148)
ตอนพิเศษ (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg2078826#msg2078826)
ตอนพิเศษ
คืนส่งท้ายปีเก่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg2248448#msg2248448)
พิเศษสั้นๆ แก้คิดถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg2437433#msg2437433)
ตอนพิเศษ ก่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg2489334#msg2489334)
ตอนพิเศษ สั้นๆ วันที่ไม่มีใครรู้... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31097.msg3271093#msg3271093)
-
1
ของฝาก
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงในเมืองใหญ่ รถบนถนนจอดติดกันเป็นทางยาวหลายกิโลเมตร เสียงบีบแตรคันต่อคันดังสนั่นไปทั่วบริเวณเมื่อเหล่าผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องผู้โดยสารเริ่มเกิดอาการหงุดหงิดเนื่องจากไม่มีใครรู้ว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นสภาพจราจรในวันนี้ถึงได้เลวร้ายจนรถติดยาวเหยียดไม่ยอมขยับเขยื้อนเลยแบบนี้
“คิดจะติดไปถึงไหนกันนะ”
เสียงสบถของนิธิศดังขึ้นภายในห้องโดยสารที่เงียบสงบ ให้มันได้อย่างสิ วันนี้มันวันซวยอะไรของเขานะถึงได้เจอแต่เรื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้ายันเย็น เริ่มตั้งแต่อาการเมาค้างต่อเนื่องจากเมื่อคืนซึ่งปกติจะไม่ค่อยเกิดขึ้นกับเขาจนเป็นเหตุให้เช้าวันนี้ผู้จัดการอย่างเขาต้องไปทำงานสายกว่าพนักงานคนอื่นๆ ครั้นตกบ่ายเจ้านายที่อยู่ต่างประเทศก็ส่งงานข้ามทวีปมาให้สางอย่างเร่งด่วนชนิดที่ว่ากว่าจะลุกจากเก้าอี้ทำงานได้ก็เล่นเอาปวดหลังกันไปข้างหนึ่ง แล้วพอได้เวลาจะกลับไปพักผ่อนเหมือนชาวบ้านเขาหน่อยก็ยังต้องมาเจอรถติดยาวแบบนี้อีก
ถ้าวันนี้ไม่เรียกว่าซวยก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
ครืด ครืด
นิธิศเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ถูกตั้งไว้เป็นระบบสั่นที่วางเอาไว้บริเวณเบาะข้างคนขับ เบอร์แปลกที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำให้คิ้วหนาเผลอขมวดเข้าหากันเล็กน้อยด้วยความสงสัย ก่อนจะตั้งสติปรับอารมณ์ที่หงุดหงิดอยู่ให้สงบลงแล้วกรอกเสียงลงไป
“ครับ นิธิศพูดครับ”
“ไนท์ นั่นแกใช่ไหม?”
เสียงปลายสายที่ฟังดูคุ้นหูบวกกับการที่เรียกชื่อเล่นของเขาได้อย่างสนิทสนมทำให้นิธิศนึกสังหรณ์ไม่ดีอยู่ในใจ หวังว่านี่คงจะไม่ใช่ความซวยอีกอย่างของวันนี้นะ...
“ใช่ครับ แต่ไม่ทราบว่า...”
“อรอนงค์ป้าของแกไง...รู้แล้วก็อย่าเพิ่งรีบวางล่ะ...ฉันมีธุระจะคุยกับแก”
ทันทีที่นิธิศแน่ใจว่าปลายสายนั้นคือใคร เขาก็แทบอยากจะรีบกดวางเสียเดี๋ยวนั้นถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายรั้งเอาไว้ก่อน
“ป้าอรมีอะไรก็รีบว่ามาครับ แต่ถ้าจะโทรมาถามหาเรื่องสมบัติที่เหลือล่ะก็ ไม่มีหรอกนะ”
“หึ แกไม่ต้องทำห่วงไปหรอก เพราะธุระของฉันวันนี้น่ะไม่ใช่เรื่องนั้น”
อรอนงค์...พี่สาวแท้ๆของพ่อหรืออีกนัยหนึ่งก็คือป้าของเขา ผู้หญิงที่นิธิศรู้จักดีในฐานะซาตานในคราบนางฟ้า เพราะในขณะที่พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอเสแสร้งและปฏิบัติต่อเขาและแม่เป็นอย่างดีจนเขาเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเปลี่ยนไปได้เป็นคนละคนหลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิตลงและทรัพย์สมบัติมากมายที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้เขากับแม่ถูกผู้หญิงคนนี้ใช้กลโกงโอนไปเป็นชื่อของตัวเองเกือบจะทั้งหมด
“แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับ”
“ฉันไม่สะดวกที่จะคุยทางโทรศัพท์ ตอนนี้ฉันคอยอยู่ที่โถงคอนโดแก...ลงมาคุยกันตรงนั้น”
“ขอโทษนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่ห้อง แล้วก็บอกไม่ได้ด้วยว่าจะกลับไปถึงเมื่อไหร่...เพราะฉะนั้น ถ้าป้าอรรอได้ก็เชิญตามสบายนะครับ”
นิธิศตอบกลับไปแบบนั้นแล้วกดวางสายไปทันทีโดยที่ไม่รอฟังความเห็นของปลายสาย มือหนาเอื้อมไปกดปุ่มเปิดวิทยุเพื่อฟังฆ่าเวลาพลางสายตาก็ทอดมองออกไปนอกกระจกเพื่อประเมินสถานการณ์การจราจรที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะขยับไปไหน...ติดขนาดนี้ก็คงไม่ต่ำกว่าชั่วโมงล่ะนะ
........................
......................................
แล้วก็เป็นไปดังที่เจ้าตัวคิดไว้ เพราะกว่านิธิศจะพาตัวเองให้หลุดพ้นมาจากการจราจรอันติดขัดนั่นได้ก็กินเวลาไปกว่าสองชั่วโมง ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในโถงรับแขกของทางคอนโดซึ่งมีพนักงานรักษาความปลอดภัยคอยดูแลอย่างหนาแน่น ก่อนจะต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่โทรศัพท์ไปหาตนเมื่อสองชั่วโมงก่อนยังนั่งรออยู่ที่โซฟาที่ทางคอนโดจัดไว้สำหรับแขกพร้อมกับเด็กหนุ่มที่แต่งตัวโทรมๆคนหนึ่ง
“ผมคิดว่าป้าจะกลับไปแล้วเสียอีก ท่าทางจะธุระสำคัญนะครับถึงได้ทนนั่งรอได้นานขนาดนี้”
“หึ ก็เรื่องสำคัญน่ะสิ ไม่งั้นฉันคงไม่อดทนมานั่งรอแกเป็นชั่วโมงๆแบบนี้หรอก”
อรอนงค์ตอบกลับไปพร้อมกับลุกขึ้นยืนจ้องหน้าหลานชายอย่างนึกเอาเรื่อง ใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพงปกปิดริ้วรอยที่เกิดขึ้นตามวัยบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
“อืม ถ้าไม่ใช่เรื่องสมบัติอย่างที่บอกแล้วธุระสำคัญที่ว่านี่ของป้ามันเรื่องอะไรเหรอครับ”
“แกอย่ามาทำเป็นพูดกระแทกแดกดันฉันหน่อยเลยไนท์ ตอนแม่แกอยู่ก็ยังไม่เห็นจะว่าอะไรฉันสักคำ แล้วแกจะคอยไปขุดเรื่อง
เก่ามาเล่าใหม่ทำไม หยุดพูดถึงเรื่องนั้นแล้วมาเข้าเรื่องที่ฉันมาหาแกวันนี้ดีกว่า”
อรอนงค์พูดพลางยิ้มเหยียดใส่อย่างคนถือไพ่เหนือกว่า...ก็ใช่สิ แม่เขาจะไปว่าอะไรผู้หญิงคนนี้ได้ล่ะ ก็ในเมื่อหลังจากที่พ่อเขาเสียไปได้ไม่ถึงปีแม่ของเขาก็เอาแต่นั่งอมทุกข์ไม่พูดไม่คุยกับใครจนตรอมใจตายตามไปเสียอีกคนนี่นะ
“...”
นิธิศสูดหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านก่อนจะหันไปรอฟังธุระสำคัญของอรอนงค์ที่ทำให้เจ้าตัวถึงขนาดลงทุนมาหาเขาถึงที่นี่
“เอ้านี่ ของฝากของแก ไนท์”
อรอนงค์ว่าแล้วหันไปกระชากแขนของเด็กหนุ่มที่นั่งเงียบมาตลอดบทสนทนาให้ลุกขึ้นมาอย่างแรง จนนิธิศที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เองที่ยังอดกลัวไม่ได้ว่าแขนเล็กๆนั่นจะหลุดติดมือคนเป็นป้าของเขาขึ้นมา
“ป้าหมายความว่ายังไง? ของฝาก? เด็กคนนี้?”
นิธิศมองไปยังร่างผอมแห้งของเด็กหนุ่มคนนั้นสลับกับอรอนงค์อย่างนึกสงสัย
“ไหนๆแกก็อยู่คนเดียวไม่ได้มีภาระอะไรอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไนท์ งั้นก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรนักถ้าฉันจะเอาเด็กนี่มาทิ้งให้แกเลี้ยงไว้สักคน”
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ ถึงผมจะอยู่คนเดียวแต่มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของป้าที่จะเที่ยวเอาใครต่อใครมาทิ้งไว้ที่ผม...ป้าเอาคนของป้ากลับไปเถอะ ผมไม่ต้องการ”
ร่างสูงพูดเสียงแข็ง
“หึ ฉันกำลังจะย้ายไปอยู่เมืองนอกถาวรแล้ว และถ้าฉันคิดจะเอามันไปด้วยก็คงไม่ลำบากหิ้วมันมาให้แกถึงที่นี่หรอก”
อรอนงค์ว่าแล้วหันไปดึงแขนร่างบางให้ขยับเข้ามาใกล้นิธิศยิ่งขึ้น
“แล้วเด็กนี่เป็นใคร ป้าไปเอามาจากไหนก็เอาไปคืนเขาสิ”
“เด็กคนนี้แม่มันส่งมาทำงานใช้หนี้เงินที่กู้ฉันไป เหอะ แต่ก็นะ ใช้อะไรก็ไม่ค่อยจะได้ แถมยังเป็นใบ้อีก ฉันเลยสุดจะทนกับมัน จะเอาไปคืนแม่มัน แม่มันก็ไม่รับคืน จะให้เอาไปทิ้งให้เดินเร่ร่อนอยู่ข้างถนนมันก็ดูจะไม่ค่อยเหมาะเสียเท่าไหร่ พอดีฉันนึกถึงแกขึ้นมาได้...”
“...ก็เลยคิดจะโยนภาระมาให้ผมแทนสินะ”
นิธิศต่อประโยคของอีกฝ่ายให้จนจบ
“หึ ก็คงประมาณนั้นล่ะมั้ง...เอาล่ะ แกจะเอามันไปต้มยำทำแกงที่ไหนก็เชิญ ถือซะว่ามันเป็นสมบัติที่พ่อแกทิ้งไว้ให้เป็นชิ้นสุดท้ายก่อนตายก็แล้วกัน เพราะเงินที่ฉันปล่อยกู้ไปก็เป็นเงินที่พ่อแกทิ้งเอาไว้ให้แกนั่นแหละ”
“คนอย่างป้านี่มัน...”
ชายหนุ่มกัดฟันกรอดอย่างไม่นึกว่าจะสรรหาคำประเภทไหนออกมาพูดกับคนอย่างอรอนงค์
“...เอาเป็นว่าธุระของฉันกับแกวันนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันไปล่ะ ลาขาดนะหลานรัก...เพราะครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันกับแกจะได้เจอกันอีก...”
อรอนงค์รีบชิงพูดตัดบทอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่คิดรอให้หลายชายได้ทักท้วงอะไรไปมากกว่านี้ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปขึ้นรถยนต์ที่มาจอดรอรับอยู่แล้ว
............................
............................................
ทุกอย่างดูเหมือนจะเกิดขึ้นเร็วมากจนนิธิศตั้งตัวแทบไม่ทัน เสียงถอนหายใจที่พ่นออกมาอย่างแรงทำให้ร่างบางที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นต้องเผลอเหลือบตาขึ้นมามองแต่ก็ต้องผลุบลงต่ำอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาดุๆของอีกฝ่าย
“นี่ นายน่ะ เรื่องอื่นจะเอายังไงเดี๋ยวว่ากันอีกที ตอนนี้เดินตามฉันมาก่อนแล้วกัน”
นิธิศหันไปพูดกับเด็กหนุ่มเมื่อไม่เห็นว่าการที่ยืนเงียบกันอยู่แบบนี้จะช่วยให้เขาแก้ปัญหาอะไรได้ก่อนจะเดินนำเจ้าตัวเข้าไปในตัวอาคารเพื่อรอลิฟต์ที่จะพาขึ้นไปยังห้องของเขา
“ชื่ออะไร...”
ร่างสูงเอ่ยถามอีกหนึ่งชีวิตที่เดินตามเขาเข้ามาในห้องเงียบๆ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแต่อย่างใด จนนิธิศเองก็เริ่มที่จะรู้สึกหงุดหงิด
“ฉันถามว่าชื่ออะไร ไม่ได้ยินหรือไงหือ”
เขาสบถขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่มดับกระหายและความหงุดหงิดใจของตัวเอง
วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วทำไมเขายังต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้อีก ส่วนเด็กนี่อีกมันเป็นอะไรของมัน ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเอาแต่ยืนก้มหน้าหน้าก้มตาอยู่นั่นแหละ ทำไม ทำไม ทำไมวันนี้มันถึงมีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดนะ ให้ตายเถอะ
เสียงวางแก้วน้ำที่วางกระทบกับเคาท์เตอร์กระเบื้องเซรามิกในครัวดังขึ้นอย่างหนักมือ ก่อนที่ร่างของนิธิศจะเดินออกมาทิ้งตัวเองลงนั่งบนโซฟาแล้วหลับตาลงเพื่อพักสมองและความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน แต่นั่นก็ทำได้ไม่นานนักเมื่อเขารับรู้ได้ถึงแรงดึงเบาๆของใครอีกคนที่แขนเสื้อ
“อะไร...”
นิธิศลืมตาขึ้นมามองก่อนจะเอ่ยถามกลับไปเสียงเหนื่อยๆ ทว่ากระนั้นอีกฝ่ายก็ยังคงไม่ตอบ แต่กลับใช้การยื่นเศษกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขาแทน
‘ ชื่อวิพารันต์ เรียก รัน ก็ได้’
นิธิศอ่านข้อความในเศษกระดาษแผ่นนั้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนที่ยืนรอดูปฏิกิริยาของเขาอยู่
“...ใช้อะไรก็ไม่ค่อยจะได้ แถมยังเป็นใบ้อีก...”
ใจเหมือนจะอ่อนวูบลงในทันทีเมื่อในเสี้ยวหนึ่งของความคิดนึกไปถึงสิ่งที่อรอนงค์พูดให้เขาฟังก่อนหน้านี้ ความรู้สึกผิดที่เมื่อกี้เขาหงุดหงิดจนเผลอตะคอกใส่อีกฝ่ายเกิดขึ้นจนนึกอยากจะตำหนิตัวเองที่ทำแบบนั้นลงไป
“...นาย...พูดไม่ได้?”
ตัดสินใจลองถามอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจดูอีกครั้ง ซึ่งวิพารันต์เองก็พยักหน้าช้าๆกลับมาให้เป็นคำตอบก่อนจะดึงกระดาษแผ่นเดิมที่อยู่ในมือของนิธิศมาเขียนต่อ
‘พูดไม่ได้ แต่ฟังรู้เรื่องนะ’
TBC.
แวะมาเปิดเรื่องใหม่ค่า อิอิ เกิดอารมณ์อยากเขียนขึ้นมาตงิดๆเลยรอช้าไม่ได้ต้องเขียนซะหน่อย มาลงให้ลองอ่านเป็นตอนแรก ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกด้วยเน้อ จะได้ไปปรับปรุงค่ะ จริงๆอยากทำสแปไว้ซักสองตอนก่อนค่อยลง แต่เห็นวันนี้มันวันดี เลขสวยเลยอยากลงประเดิม คงไม่ว่ากันนะคะ ขอระบายๆ วันนี้มันเซ็งจริงจัง เครียดกับผลการสอบ นั่นมันชีวิตกรูเลยนะนั่น!!! แว๊กก อยากจะตะโกนดังๆ พอและ 555
เข้าไปพูดคุยกันได้นะคะ
Rafael's Fanpage (http://www.facebook.com/pages/Rafael/216242675124554)
-
ชอบค่า !!!!! :impress2:
มีแววมาว่าเราต้องชอบนายเอกมากเเน่ๆเลย ไม่รู้ทำไม
ป้าของไนท์สุดสุดได้อีก ทำแต่อะไรชั่วๆกะหลานตัวเอง
แต่สงสัยป้าแกจะมีข้อดีขึ้นมาหน่อยตรงเอานายเอกมาปล่อยไว้กะพระเอกนี่แหละค่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่า ^^
-
จิ้มๆ ตอนใหม่จ้า
:z13:
-
อิป้าจะเห็นแก่ตัวไปนะ
-
เข้ามาจิ้มๆๆ แค่เริ่มเรื่องเค๊าก็หลงรักน้องรันแล้วอ่า อร๊ายยยยส์ :impress2:
ติดตามค๊า
-
สงสารน้องรัน ไนท์อย่าดุน้องนักสิ :m15:
-
:o8: ตอนแรกก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
-
มาม่ามั๊ย?
-
:a5:
-
ว้าววววววววววววววววววววววววน่าติดตามมากๆค่ะ นึกถึงสมัยเรียนเลยอ่ะ ตอนที่เรียนมีเพื่อนที่เป็นใบ้พูดไม่ได้แต่ได้ยินค่อยๆอยู่เหมือนกัน บางคนหล่อมาก กระกวดเดือนมหาลัยด้วยนะ แต่เวลาเค้าเขียนตอบเรามันจะไม่ค่อยเป็นประโยคเท่าไหร่นะในบางทีเหมือนเค้าเรียบเรียงคำสลับกันอ่ะ แล้วจะรอตอนต่อไปนะ แอบไปไลฟ์ที่แฟนเพจมาแล้วนะจ๊ะ
-
+1 ยินดีต้อนรับป๋าไนท์เข้าสู่ชมรมคนเลี้ยงต้อย 55
ต้องบอกว่า....ถูกใจของฝากจากยัยป้ามหาภัย
เปิดตัวได้น่ารักอ่ะ น้องน่ารักซะ อยากจับมาฟัดแก้มซ้ายขวาซักสองที
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
สงสารน้องรัน :monkeysad:
ใจเย็นๆ นะ
+1
-
อั๊ยย่ะ ขอแปลก ชอบค่ะ o13
-
มีแววน่าติดตามมาแต่ไกล
เกลียดยัยป้า เลวจริงอะไรจริง
-
:z13:ใยป้าแก่ใจร้ายจริงๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
:pig4:
-
เรื่องดราม่าแน่ๆเลยอ่ะ แต่ชอบๆ
-
:z1: :z1:
เรื่องใหม่เหยออออ
แอบมาดู รอน้องรัน :impress2:
-
อ่านแล้วรู้สึกว่า...อยากอ่านต่อ :a3:
+1...
-
จะออกแนวรันทดมั้ยอ่ะ แต่ก็ชอบนะ ฮ่าๆๆ
-
น่าติดตามดีครับ.........จะรอตอนต่อไปนะ
-
จะติดตามค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนใจ
-
หวังว่ายัยป้านั่นคงไปแล้วไปลับไม่กลับมา :beat:
-
น่าสนุกดีค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
ยัยป้าเลว :z6: :z6:
ต้องมีสาเหตุที่น้องรันพูดไม่ได้แน่ ๆ เลย
-
ถ้าฟังได้ยินก็แสดงว่า ไม่พูดเองสินะ
กินเด็กๆๆๆๆๆ
-
หืออ น่าสนใจอ่ะ
ชอบๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
-
อยากอ่านต่อแล้ว มิ้นต์ชอบเรื่องนี้นะอ่านตอนแรกใช่เลย เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
คุณป้าสารพัดพิษ ช่าง...ร้ายกาจและเห็นแก่ตัวเหลือเกิน ไปเมืองนอกแล้ว ไปลับ ไม่ต้องกลับมารังควานอีกเลยนะ :angry2:
น้องรัน ท่าทางชีวิตที่ผ่านมา คงจะรันทดน่าดู พี่นิธิศก็เอ็นดูน้องหน่อยแล้วกัน :impress:
-
มารอๆ น่าอ่านมากๆ
-
มีลางว่าเรื่องนี้จะต้องดราม่าแน่เลย TT :z3:
จะรอติดตามนะคับ :z2:
-
2
น้ำตา
วิพารันต์...หากดูทั่วไปแล้วก็เป็นเหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง เขาสามารถทำทุกอย่างได้อย่างคนปกติทั่วไป ทว่าจะยกเว้นก็แต่อาการผิดปกติของกล่องเสียงที่มีมาตั้งแต่กำเนิดเท่านั้นที่ทำให้เขาไม่สามารถเปล่งเสียงพูดออกมาจากลำคอได้เหมือนคนอื่น และด้วยความผิดปกตินี้เองจึงทำให้ตลอดชีวิตสิบเก้าของเขาต้องทนถูกคนรอบข้างกดขี่ข่มเหงอย่างหนักไม่เว้นแม้กระทั่งแม่แท้ๆของตัวเอง
ในด้านของการศึกษา วิพารันต์ได้รับอนุญาตจากแม่ให้ไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนเหมือนกับคนอื่นๆได้เพียงแค่จบมัธยมศึกษาปีที่สามเท่านั้น และถึงแม้เขาจะพยายามขอแม่เรียนต่อยังไงคำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือ
‘แกมันไร้ค่าเกินกว่าที่ฉันจะต้องเสียเงินเสียทองส่งเสียเลี้ยงดู’ หรือ
‘ส่งแกเรียนไปก็เสียเงินเปล่า เป็นใบ้อย่างแกใครเขาจะให้งานดีๆทำ’
ถ้อยคำเหล่านั้นจากผู้เป็นแม่ทำให้เขารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในชะตาชีวิตของตัวเองอยู่ไม่น้อย จนบางครั้งถึงกับต้องไปแอบนั่งร้องไห้คนเดียว บางที...แม่คงไม่เข้าใจว่าไม่มีใครเลือกเกิดได้ เพราะถ้าเลือกได้ เขาก็คงไม่เลือกที่จะเกิดมาในสภาพแบบนี้...
.........................
......................................
ขนาดคอนโดที่นิธิศอาศัยอยู่ตอนนี้มีสองห้องนอนสองห้องน้ำ เขาตัดสินใจให้วิพารันต์นอนที่ห้องนอนอีกห้องหนึ่งที่ว่างอยู่ซึ่งเล็กกว่าห้องของเขาและไม่มีห้องน้ำในตัว
สภาพเนื้อตัวของเด็กหนุ่มในตอนนี้ดูสกปรกมอมแมมเกินกว่าที่นิธิศจะรับได้ ตามเนื้อตัวมีรอยเขียวช้ำโผล่ออกมาให้เห็นนอกร่มผ้าเป็นบางส่วน อีกทั้งผมเผ้าก็รุงรังเหมือนไม่ได้หวีมาเป็นอาทิตย์ ซึ่งหากเป็นใครก็คงจะทนไม่ได้แน่ๆถ้าตัวเองต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่วิพารันต์ก็ยังคงเลือกที่จะนั่งนิ่งๆอยู่ที่โซฟารับแขกแบบนั้นไม่ยอมขยับไปไหนจนทำให้นิธิศนึกอยากจะจับร่างบางๆนี่เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำสระผมเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ฉันไม่รู้ว่านายทนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง แต่ฉันไม่ชอบอะไรที่มันไม่สะอาด เพราะฉะนั้นรีบไปอาบน้ำซะ”
วิพารันต์หันมามองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนที่จะรีบลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยินคำสั่ง เพราะเคยชิน เคยชินกับการทำตามที่คนอื่นสั่งมาตลอด ใครให้ทำอะไรก็ต้องทำ ถึงแม้ว่าบางทีทำออกมาแล้วจะไม่ได้เรื่องก็ตาม ที่ตอนนี้นั่งนิ่งๆ ที่ไม่ไปไหน ก็เพราะไม่มีใครสั่ง เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร กลัวทำแล้วผิด ผิดแล้วก็จะโดนว่า โดนตี โดนมองว่าเป็นคนไม่มีค่าอีก
ร่างบางเดินเข้าไปในห้องเพื่อรื้อกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองซึ่งมีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชุดก่อนจะเดินออกมาเข้าห้องน้ำด้านนอกพร้อมกับเสื้อผ้าที่จะต้องใช้เปลี่ยน
“...ของใช้ที่จำเป็นฉันเตรียมไว้ให้ในห้องน้ำแล้ว อย่าลืมสระผมด้วยล่ะ”
วิพารันต์พยักหน้ารับรู้ ก่อนเดินจะหายเข้าไปในห้องน้ำ นิธิศมองตามหลังอีกฝ่ายไปแล้วพลูถอนหายใจยาวเป็นรอบที่ร้อยของวัน ทำไมผู้ชายโสดหน้าตาดีอายุยี่สิบเจ็ดปี ที่มีหน้าที่การงานมั่นคงอย่างเขาต้องมานั่งทำอะไรเหมือนพี่เลี้ยงเด็กแบบนี้กันด้วยนะ ให้ตายสิ
ร่างบางใช้เวลาในการจัดการอาบน้ำสระผมให้ตัวเองไม่นานก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสามส่วนที่ใส่ซ้ำไปซ้ำมาจนเริ่มเปื่อย นิธิศที่กำลังนั่งรื้อของกล่องยาอยู่เหลือบตาขึ้นมามองเจ้าตัวนิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าลงไปหายาที่ต้องการต่อ
....อย่างน้อยสภาพหลังอาบน้ำก็ดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่าก่อนเข้าไปล่ะนะ
“รีบเช็ดผมให้แห้งแล้วมาเอายาไปทาซะ ที่เขียวๆช้ำๆบนตัวนั่นจะได้หาย ทาเสร็จแล้วจะได้ไปนอนได้ วันนี้ดึกมากแล้วและฉันก็เหนื่อยมาก เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราค่อยคุยมากันใหม่ว่าจะเอายังไงกับชีวิตนายต่อไป”
นิธิศส่งยาทาแก้ฟกช้ำให้วิพารันต์รับไว้ ทว่าในขณะที่กำลังจะหันหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเองนั้นก็ต้องชะงักเท้าลงเพราะถูกใครอีกคนดึงชายเสื้อเอาไว้ ซึ่งพอเขาหันกลับไปก็เห็นวิพารันต์ยืนถือปากกาเอาไว้ในมือพลางสายตาก็ดูเหมือนว่ากำลังจะมองหาอะไรบางอย่างที่เขาคิดว่าน่าจะเป็น...กระดาษ
“ถ้าไม่ยาวมาก จะเขียนใส่มือฉันก็ได้...”
ร่างสูงตัดสินใจยื่นมือของตัวเองให้คนตรงหน้าเมื่อพอจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่อสารกับเขา วิพารันต์ทำท่าลังเลเล็กน้อยในตอนแรกแต่สุดท้ายแล้วเจ้าตัวก็ยอมจรดปลายปากกาลงฝ่ามือใหญ่ของนิธิศ
‘ขอบคุณนะ’
……................
……………....................
หลังจากตื่นนอนในเช้าของวันรุ่งขึ้น นิธิศก็นึกอยากให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นเพียงแค่ฝันไป แต่นั่นก็คงจะเป็นไปไม่ได้เพราะรอยปากกาบนฝ่ามือของเขาที่ถูกเขียนโดยวิพารันต์เมื่อคืนนี้มันยังปรากฏอยู่ตอกย้ำถึงความจริงเรื่องนี้ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียงด้วยซ้ำ
วันนี้ยังไงก็คงต้องคุยกันให้รู้เรื่องว่าสรุปแล้วจะเอายังไงกันดีล่ะนะ
“ทำอะไรน่ะ...”
ร่างของวิพารันต์ที่ก้มๆเงยๆอยู่ในห้องครัวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ดีๆเจ้าของห้องก็เดินมาอยู่ข้างหลังชนิดที่ไม่ให้ซุ่มให้เสียง เจ้าตัวลุกลี้ลุกลนรีบมองหาปากกากับกระดาษที่ตอนเดินออกมาจากห้องก็คิดว่าเอามาด้วยแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหน
“...อยู่นี่”
นิธิศยื่นอุปกรณ์สื่อสารให้ วิพารันต์จึงรีบคว้าไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะอาศัยกำแพงใกล้ๆนั้นเป็นที่รองเขียน
‘ขอโทษ...ที่ไม่ได้บอกก่อน อย่าโกรธนะ...แต่ตอนนี้ หิวมาก’
แผ่นกระดาษถูกส่งกลับคืนไปให้นิธิศอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มก้มอ่านข้อความในกระดาษแล้วเงยหน้าขึ้นมามองวิพารันต์ที่ตอนนี้ยืนก้มหน้านิ่งเหมือนนักเรียนที่รอครูทำโทษ
ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยสักคำ ก็แค่ถามว่าทำอะไร ทำไมต้องทำท่ากลัวกันขนาดนั้นด้วย...
“มีโจ๊กซองอยู่ในตู้ด้านบน ถ้าจะกินก็เปิดหยิบเอา ส่วนน้ำร้อนก็ใช้กาไฟฟ้าต้มเอา ทำเองเป็นใช่ไหม?”
วิพารันต์เงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจนัก..ทำแบบนี้ก็ไม่โดนว่าอย่างนั้นหรอ ทำไม ทำไมล่ะ ปกติตอนที่อยู่กับแม่หรืออรอนงค์ ถ้าเขาลุกขึ้นมาทำอะไรโดยพลการแบบนี้อย่างน้อยๆก็คงต้องโดนดุไปแล้ว แต่นี่...
“...ยืนอึ้งอะไรอยู่ล่ะ หิวมากไม่ใช่รึไง อย่าบอกนะว่าทำไม่เป็น”
ร่างบางส่ายหน้ารัวๆก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูตู้ที่อยู่ส่วนบนของซิงค์ล้างจาน หยิบโจ๊กออกมาซองหนึ่งแล้วเดินไปรองน้ำใส่กาไฟฟ้า
ปกตินิธิศเป็นพวกไม่ทำกับข้าวกินเองอยู่แล้วดังนั้นภายในตู้เย็นของเขาจึงไม่มีของจำพวกของสดที่จะสามารถนำมาประกอบอาหารอะไรได้ ที่ซื้อเก็บไว้ก็จะมีแต่พวกของแห้งแบบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรือไม่ก็โจ๊กซองเท่านั้น
‘กินด้วยกันไหม? จะทำให้’
เครื่องมือสื่อสารของวิพารันต์ถูกยื่นส่งมาให้นิธิศอย่างกล้าๆกลัวๆอีกครั้ง...กลัว เพราะไม่ค่อยได้ถามคำถามแบบนี้กับใคร กลัว เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครเปิดโอกาสให้ถาม และกลัว เพราะก่อนหน้านี้ สิ่งที่เขารู้จักส่วนใหญ่มักจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า ‘คำสั่ง’ เท่านั้น
“ขอบใจ แต่ไม่ต้องหรอก ฉันเป็นพวกไม่ค่อยกินข้าวเช้าน่ะ แต่ถ้าอยากทำ ขอกาแฟซักถ้วยได้ไหมล่ะ”
‘ขอบใจ’ คำที่หลายคนอาจจะได้ยินกันจนชิน แต่สำหรับวิพารันต์ นานเท่าไหร่แล้วนะ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีใครพูดคำคำนี้กับเขา...หนึ่งปี...ห้าปี...สิบปี...หรือ...อาจจะมากกว่านั้น...
“เอ้า อยู่ดีๆร้องไห้ทำไมล่ะนั่น เป็นอะไร เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
หยาดน้ำที่ค่อยๆไหลออกมาจากตาโดยไม่รู้ตัว วิพารันต์ส่ายหน้าพรืดเป็นคำตอบให้นิธิศแต่กระนั้นน้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดจนอีกฝ่ายต้องเดินเข้ามาสำรวจร่างกายอีกฝ่ายให้แน่ใจว่าไม่ได้มีอะไรผิดปกติ
“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วร้องไห้ทำไม ตกใจหมด”
ใจดี...คนคนนี้จะใจดีกับเขาเกินไปแล้ว ไม่รู้จริงๆ ไม่รู้ว่าเวลาเจอเหตุการณ์แบบนี้ต้องทำตัวยังไง ก็เพิ่งจะเคยสัมผัส ก็เพิ่งจะเคยรู้ว่าเวลามีคนมาทำดีด้วยมันจะรู้สึกดีได้ขนาดนี้ พอรู้ตัวอีกทีน้ำตามันก็ไหลไม่หยุดเสียแล้ว
“มีอะไรจะบอกฉันไหม?”
นิธิศส่งกระดาษกับปากกาให้วิพารันต์ ซึ่งเจ้าตัวก็รับไว้ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากหางตาอย่างลวกๆก่อนจะลงมือเขียนข้อความที่ตัวเองอยากจะสื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้
‘ไม่รู้ว่าเวลาเจอคนใจดีด้วยต้องทำตัวยังไง...’
ตัวหนังสือที่ถูกส่งกลับมา ข้อความในกระดาษที่นิธิศได้อ่านมันทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าที่ผ่านมาวิพารันต์ต้องเจอกับอะไรมาบ้าง แต่มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก เพราะไม่อย่างนั้น ประโยคแบบนี้ คงจะไม่ถูกถ่ายทอดออกมาพร้อมกับน้ำตา...
“ก็นะ...แต่แน่นอนล่ะว่าต้องไม่ใช่ร้องไห้แบบนี้...”
มือใหญ่ของนิธิศยกขึ้นไปลูบศีรษะของร่างตรงหน้าเบาๆอย่างนึกเห็นใจ
ทำไมถึงได้ดูเปราะบางได้ขนาดนี้นะ...
เพียงแค่นั้น...การตัดสินใจที่ดูยากลำบากในตอนแรกก็ดูเหมือนจะเริ่มเห็นทางออก หนึ่งความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวสมอง ความคิดที่ว่า...
บางที...การที่เขาคิดจะรับเด็กคนนี้เอาไว้ดูแลสักคนมันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายอะไรนัก...
....................
......................................
ก่อนจะออกมาทำงานในเช้าวันนี้ นิธิศตัดสินใจบอกกับวิพารันต์ว่าเขาตกลงที่จะให้เจ้าตัวอาศัยอยู่ด้วยกันได้แลกกับการที่จะต้องช่วยเขาทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆบ้าง ซึ่งเจ้าตัวเองพอได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับยืนร้องไห้โชว์เขาเป็นรอบที่สองของวัน เล่นเอานิธิศทำอะไรแทบไม่ถูก ถ้าภูมิคุ้มกันเรื่องคนทำดีใส่จะต่ำขนาดนี้ คงต้องฝึกกันอีกนานกว่าจะชินล่ะนะ
“กาแฟค่ะ”
เสียงของเลขาคนสวยที่ประจำอยู่ที่หน้าห้องดังขึ้นก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาเสิร์ฟกาแฟให้คนเป็นเจ้านาย
“ขอบคุณครับ”
นิธิศเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมาตอบสั้นๆก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเลขาสาวที่ยืนทำหน้างอแสดงถึงความไม่พอใจเล็กน้อยอยู่ข้างๆ เนื่องจากวันนี้เธออุตส่าห์ลงทุนแต่งตัวมาเสียเต็มที่หวังจะให้เป็นที่สะดุดตาของนิธิศบ้างแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่แม้แต่จะหันมาสนใจ
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณพัดชา”
คนเป็นเจ้านายเอ่ยถามเมื่อเห็นเลขาของตนเองยังยืนอยู่กับที่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับเขาอยู่แต่บางทีการทำเป็นไม่รู้แบบนี้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดถ้าหากยังต้องการรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์เจ้านายกับเลขาเอาไว้
“อะ...เอ่อ ไม่มีค่ะ งั้นพัดออกไปก่อนนะคะ”
พัดชาละล่ำละลักตอบเหมือนเพิ่งได้สติ ก่อนจะจำใจเดินออกไปจากห้อง ซึ่งหลังจากนั้นนิธิศก็นั่งทำงานไปอีกพักใหญ่ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้บอกเรื่องอาหารกลางวันให้วิพารันต์รู้เอาไว้
ถ้าหิวก็คงพอจะหาอะไรในห้องกินรองท้องได้เองล่ะมั้ง เพราะเมื่อเช้าก็บอกที่เก็บของแห้งไปแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าเจ้าตัวคงจะไม่นั่งหิ้วท้องรอเขากลับไปจนถึงตอนเย็นนะ
ทว่าถึงจะคิดได้แบบนั้นแต่ตัวนิธิศเองก็อดที่จะห่วงไม่ได้อยู่ดี สงสัยเย็นนี้ก่อนกลับไปเขาจะต้องรีบไปหาซื้อโทรศัพท์มือถือไว้ให้วิพารันต์พกติดตัวไว้ใช้สักเครื่องแล้วล่ะ เพราะถึงจะคุยกันไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็คงจะยังส่งข้อความบอกกันได้บ้าง เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดเองเออเองอยู่แบบนี้คนเดียว
TBC.
Rewrite
มาลงให้อีกตอน พรุ่งนี้สอบ ว๊ากกกก ไม่ได้แตะหนังสือเลยซักตัว เหอๆ ว่าแล้วก็ ไปนอนดีกว่า ฟิ้วว
ป.ล.เป็นไงบ้างอะ เขียนแล้วแอบงงตัวเอง 555
ป.ล.2 มีคนถามว่ามาม่าไหม เอ...คิดว่าไม่นะ ไม่ชอบกินมาม่า แต่ชอบความอบอุ่น เอิ๊กก
-
แอบสงสารนู๋รัน
-
ชอบเรื่องนี้จังอยากอ่านต่อ~ รันนี่น่าสงสารนะไม่รู้จะทำตัวยังไงเพราะไม่เคยได้รับการกระทำอย่างนั้นในชีวิต เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
หนูรัน...มากอดมา
-
ชอบอะ รันน่ารักจังเลย :-[
-
ดูแลหนูรันดีๆนะ ชีวิตหนูเรียกน้ำตามาก
-
โถ...หนูรัน :monkeysad:
-
เข้ามาอ่านแล้วหลงรักตัวเอกทั้งคู่เลยค่า
บวกโล้ด
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด ขอกดไลค์เรื่องนี้พันรอบ อิอิ
ปล. อย่าทำดีให้เค้าดีใจเพราะแค่สงสารน้า :o12:
-
เพิ่งมาอ่าน แต่อ่านแล้วรู้สึกดีนะ
มันเหมือนกับว่าต่อไปนิธิศจะค่อยๆทำให้หนูรันฉายแววความน่ารักออกมาได้
เหมือนกับว่านิธิศจะได้เพชรไว้ในมือ
-
:กอด1:
-
รันน่ารัก..รักรันมากๆนะนิธิศ :impress2:
-
ชอบค่ะ ชอบมากๆ :L2:
อ่านแล้วรู้สึก'อุ่น'จริงๆ ถึงจะมีปมที่ดูดราม่าอยู่บ้าง
แต่เห็นการกระทำ คำพูดของตัวละครแล้วก็ทำให้ยิ้มได้ค่ะ
ปลื้มใจแทนน้องรันที่หลุดพ้นจนได้มาเจอคนดีๆซะที
หวังว่าพี่นิธิศจะเป็นคนที่ทำให้น้องรันมีความสุขได้ตลอดไป~
เอาใจช่วยและเชียร์อยู่นะคะ! เชียร์คนเขียนด้วย!! ^^
-
สงสารรัน..
แต่มาอยู่กับนิธิศได้ก็ดีแล้ววว
-
อุ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยชอบอ่าส์ เอาอีกสักตอนมั้ยมิ อิอิ ในความรู้สึกเรา รันน่ารักมากๆเลยอ่ะ จิ้นไปถึงไหนต่อไปแล้วก็ไม่รู้ ฮิฮิ
-
น่าติดตามมาก o13
สงสารรันเมื่อก่อนต้องโดนทารุณมากๆแน่เลย :m15:
ไนท์ตอนแรกให้อารมณ์ผู้ชายอารมณ์ร้อนและขี้หงุดหงิด
แต่ดีกับรันกว่าที่คิดแห๊ะ
ขอให้อบอุ่นตลอดไปนะจ๊ะ คนอ่านกลัวมาม่า :-[
คนเขียนสู้ๆนะค่า
-
รัน น่าสงสารมากมาย
-
กลัวเศร้าจัง :sad2:
-
อ่านปล.2ของคนเขียนแล้วแอบดีใจ แฮ่
ชีวิตน้องรันก็รันทดพอแล้ว เพิ่มมาม่าเข้าไปอีกสงสัยคงอืดกระอักกันถ้วนหน้าพอดี
รันน่ารักอ่ะ อยากให้มีคนทำดีกับน้องเยอะๆ ในอดีตเจอเรื่องเลวร้ายมามากเกินพอแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนในการสอบจ้ะ รอตอนหน้าต่อนะ
-
ไม่เอามาม่าแล้วนะ
แค่นี้ทำคนอ่านซึมพอแล้ว
ขอให้ชีวิตน้องรันดีขึ้น
-
สงสารน้องรัน
:L2: :L2:
-
รันน่าสงสาร
-
รันน่าสงสาร แต่ก็น่ารัก
แต่ถ้าภูมิคุ้มกันคนทำดีด้วยจะต่ำขนาดนี้นะ :laugh:
-
รันดูน่าสงสารจัง
ไนท์ ดูแลรันดีๆนะ อย่าทำให้เสียน้ำตาล่ะ :impress:
-
:sad4: :sad4:
หนูรันน่าสงสาร อะไรจะขนาดนั้น
แม่ไม่เข้าใจหนูรันเลยรึไง
แอบเห็นคนเขียนบอกไม่ชอบมาม่า
ชอบอบอุ่น แต่บางทีมาม่าก็ทำให่อบอุ่นได้นะ :laugh:
ล้อเล่นนะครับๆๆ ไม่ต้องมาม่าหรอก
แค่นี้ก็สงสารหนูรันจะแย่แล้ว
+1 เพื่อหนูรันและคนเขียนครับผม :man1:
-
ไนท์ใจดี รันน่าสงสาร
รออ่านต่อจ้ะ
+1+เป็ด
-
อบอุ่นดีค่ะ...บางครั้งก็อยากอ่านอะไรที่มันไม่หวือหวา....แต่ว่าซาบซึ้งตรึงใจแบบนี้นี่แหละ ห้ามหักมุมหรือพลิกล็อคอะไรทั้งสิ้นเลยนะคะคุณคนแต่ง....เพราะนิยายอบอุ่นช่วงนี้หาอ่านยาก....หนีจากของแรงมาหาที่พักพิงค่ะ....
เป็นกำลังใจให้นะ
-
อุ๊ย!! น่ารักจังเลยยยย>/////<
ชอบมากค่ะ สนุกมาก สู้ๆนะคะ
-
น้ำตาซึม สงสารรันง่า
-
เฮ้ย!!!
นี่มันแบบว่า
น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
:a5:
น้องรันน่ารักมากเลย
:-[
ยังไงก็ไม่ขอมาม่านะคะ
สงสารน้องรันน้า
รอตอนหน้าจ้ะ
o13
-
อ๋า น้องรันน่าสงสารอ่า :m15:
+1 ให้คุณนิธิศที่ช่างแสนจะใจดี
รออย่างใจจดใจจ่อน๊า :กอด1:
-
ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
หนูรันน่าสงสารจังเลยค่ะมาอยู่กับนิธิศคนใจดีแล้ว ชีวิตหนูรันคงไม่รันทดแล้ว เว้นแต่คนเขียนจะใจร้ายอ่ะนะ (ฮา)
-
ชอบจังคะ ^^
เราเป็นคนชอบอ่านอะไรแนวดราม่านิด ๆ ด้วย (แอบจิตรึเปล่าเนี่ย ห้าห้า)
น้องรันน่าสงสารมาก ตอนอยู่กับแม่แล้วก็ยัยป้าสารพิษคงโดนทำร้ายต่าง ๆ นา ๆ แน่ ๆ เลย
แต่พอมาอยู่กับไนท์ ... แบบว่าหนูรันน่ารักอ๊าาาาาาาาาาาาา
เจอคนใจดีด้วยถึงกับร้องไห้เลย ก็ไม่รู้จะแสดงออกยังไงนี่เนอะ
ชอบทั้งไนท์และหนูรันเลยคะ
ไนท์ดูแมน ๆ มีสองด้าน ทั้งอบอุ่นและอารมณ์ร้อน น่าค้นหาดีคะ
ส่วนหนูรันแค่นี้ก็รู้แล้วว่าน่ารักกกกกกกก ><
ดูอ่อนไหวได้ง่าย ละมุนนนนน 555
ติดตามนะคะ ติดตามม ^^
-
อ่านแล้วน้ำตาคลอ น่าสงสารแล้วก็น่าเอ็นดูมากๆ :sad11:
-
เนื้อเรื่องน่ารัักดีค่ะรอตอนต่ตอไปนะ :pig4:
-
น้องรัน น่าสงสารมาก ชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีใครใจดีด้วย ขาดความอบอุ่นโดยแท้ :monkeysad:
ที่นิธิศให้ความเมตตา แม้จะดูเล็กน้อย แต่หนูรันร้องไห้ เพราะ ซาบซึ้ง อ่านแล้วรู้สึกอุ่นวาบขึ้นในใจเลย :-[
-
คือไม่อยากจะบอกว่า ชอบมากๆๆ!!!
เริ่มต้นเรื่องขึ้นมาก็น่าอ่านเลยยยย แอร๊ .. แดดิ้นนน
พระเอกก็ดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นนะคะ เรื่องนี้เลยดูเหมือนอบอุ่นกรุ่นกลิ่นมาม่า (ห๊ะ!.. บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป?)
เอ่อะ.. อายอ่ะ เล่นมุขแป้ก -///-
น้องก็ดูน่าสงสาร น่ารักมากๆ แง้ววว คือแบบว่าเป็นใบ้อ่ะ คือมันนน ฮือออออ อ...
น่าเอ็นดูอ่ะค่ะ TvT
พระเอกอายุยี่สิบเจ็ดแหน่ะ.. ดูเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องกินเด็กมากกก ๕๕๕๕
แต่ชอบค่ะ คิคิ ตอนแรกนึกว่าน้องจะเด็กกว่านี้ซะอีก กร๊ากกกกก ก (พรากผู้เยาว์เลยนะนั่น..-_-!)
:z1: :z1: :z1:
-
+1 ให้จ้า
เนื้อเรื่องชอบนะ การเล่าไม่เยิ่นเย้อ ดี :z2:
รอตอนต่อไปจ้า :call:
-
ดูแลรันดีๆนะครับ พี่ไนท์
:L2: :L2:
-
รันน่าสงสารมากกกกก :sad4:
ชะตาชีวิตหนอทำกันได้ แต่ไม่เป็นไรจ๊ะ ต่อไปพี่ไนท์จะดูแลน้องรันเอง :impress2:
ตามมาจากในเพจค่า :L2:
-
+1 ให้ความน่ารักของน้องรัน น่ารักโฮกๆ ชอบวิธีที่น้องถ่ายทอดค.รู้สึก
แอบบอกว่าอ่านแล้วน้ำตาซึม T.T
อยู่ด้วยกันแบบนี้คาดว่าคงต้องปรับตัวกันทั้งสองฝ่าย ดูแลกันดีๆน๊า :)
-
คุณนิธิศน่ารักจัง
เรื่องนี้จะออกแนวไหนเนี่ย
ดราม่านิดๆพอให้กระชุ่มกระชวยหัวใจก็โอเคนะ
จุ๊บ!น้องรัน พูดไม่ได้ก็ต้องแสดงออกด้วยคำพูดล่ะจ้า
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมค่ะ
เป็นโรคแพ้ความอบอุ่นง่ะ! :sad4:
-
โถๆ หนูรัน ชีวิตมันจะรัดท๊ด รันทดอะไรปานนี้ เกิดมาก็เจอแต่คนใจไม้ไส้ระกำ
รอดพ้นมาเจอไนท์คราวนี้ ขอให้มีความสุขก็แล้วกันนะ โอ๋ๆ :กอด1:
เค้าไม่อยากเสพมาม่าเหมือนกัน ตอนนี้พร้อมใจกันอืดเต็มท้อง เห็นปอลอสองแล้วใจชื้น เอาตามนั้นแหล่ะค่าา :L2:
ปอลอ. อยากให้เรื่องนี้มีภาษามือ อ่านเรื่องที่ตัวเอกเป็นใบ้ทีไรนึกถึงซีรีย์ orange day ทู๊กกกที :o8:
-
ปล.นี่ให้เอาจริงๆนะคนเขียน o18
ที่จะไม่ให้ดราม่า แต่เป็นแนวอบอุ่นเนี่ย
รออ่านต่อจ้า :กอด1:
-
นิธิศ ดูแลรันดีๆ นะ ขออย่าให้เรื่องนี้ออกแนวเศร้าเลยนะคะ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
อยากอ่านตอนเร็วๆจัง
รอตอนต่อไปจ้า ^ ^
-
วู้วๆๆๆ มาทักก่อน อิอิ
ทำไมเรื่องนี้นายเอกน่าฉงฉานอ่า แต่น่าจะอบอุ่นๆๆ
เอาอบอุ่นๆ มาต่อบ่อยๆน้า รอๆๆ อิอิ
ปล.ป้าเองนะ ป้าไหนของแกร๊ฟระ :laugh:
ไปไลค์แฟนเพจมาแล้ว
พรุ่งนี้ขอให้ทำข้อสอบได้เยอะๆเยนะ สู้ๆ :กอด1:
-
:z13:
มีแววดราม่าาาาาาชอบบ>O< จิ้มไว้ก่อนนะค่ะ^^
------------------------------
ชอบมากค่ะ มีแววดราม่าแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น
ชอบอะไรแบบนี้มาก มันดูลงตัว(ตรงไหนกัน>O<)
ชอบน้องรันมากเลยยยยย
มาอยู่กับพี่เค้าก็ดีแล้วแหละ อ๊ายยยยย
พี่ไนท์ก็เริ่มเป้นห่วงน้องแล้วเหมือนกันใช่ไหมล่ะ แหมๆๆๆ
รออ่านต่อไปค่ะ
-
โดนใจเต็ม ๆ อ่านตอนที่สองแล้วร้องไห้เลยอะ
คนแต่งบอกไม่มาม่าใช่มั้ยคะ จะเชื่อนะ ^^
มาต่อบ่อย ๆ นะค่า เป็นกำลังใจให้
-
:-[ น่ารักอ่าาาาา
ไม่อยากให้ดราม่าเลย สงสารน้องรัน
-
ชอบอะ,,,รีบมาต่อนะ
:L2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
สามคำ>>>น่า รัก มาก :กอด1:
-
ฮื่ม....ยัยป้าอรจะไปแล้วไปเลยใช่มะ มาตอนแรกก็น่าหมั่นไส้ซะ..
เป็นกำลังใจให้ทั้งพระเอกนายเอก แล้วก็คนเขียนด้วยนะะ :call:
-
3
เที่ยว
นับตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้วิพารันต์ก็มาอาศัยอยู่กับนิธิศเป็นเวลาเกือบจะสองอาทิตย์แล้ว โดยในช่วงวันธรรมดาที่นิธิศออกไปทำงาน วิพารันต์จะต้องทำงานบ้านอยู่ในห้องคนเดียว จะมีก็แต่ช่วงวันหยุดเท่านั้นที่นิธิศจะอยู่ในห้องเป็นเพื่อนด้วยได้ตลอดทั้งวัน
รู้สึกเหงา แต่นั่นก็เป็นความเหงาที่สามารถทนได้ ความเหงาที่ให้ความรู้สึกแตกต่างไม่เหมือนเมื่อก่อน เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้...รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อถึงเวลาใครอีกคนกลับมา
“กลับมาแล้ว...”
เสียงของนิธิศดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้วิพารันต์รีบปิดโทรทัศน์แล้ววิ่งออกมารับที่หน้าประตูเหมือนทุกที
“เอ้าๆ เดินดีๆสิอย่าวิ่ง เดี๋ยวก็ล้มหรอก”
ร่างสูงเอ่ยปากดุก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องโดยมีคนตัวเล็กเดินตามเข้าไปติดๆ
“วันนี้รันไม่ได้ส่งข้อความไปบอกพี่ว่ากินข้าวกลางวันแล้ว...ไม่ได้กินใช่ไหม”
สรรพนามที่เปลี่ยนไปโดยที่แม้แต่คนเรียกเองก็ยังลืมไปแล้วว่าเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ช่องว่างของความสัมพันธ์ที่ถูกลดขนาดให้เข้ามาใกล้กันมากขึ้น หรือ อะไรก็ตามที่ทั้งสองคนก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ทว่าไม่ว่าเหตุผลนั้นจะเป็นเรื่องของอะไร แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปนี้ก็ทำให้ความรู้สึกและบรรยากาศการพูดคุยของทั้งสองคนดูเป็นกันเองมากขึ้นกว่าในช่วงแรกๆที่ใช้เรียกแทนกันว่า ‘ฉัน’ กับ ‘นาย’ นั่นล่ะนะ
‘รัน...ลืม...’
เครื่องมือสื่อสารของวิพารันต์ที่เคยเป็นกระดาษกับปากกาถูกพัฒนาขึ้นมาเป็นกระดานไวท์บอดขนาดเล็กกับปากกาเมจิกหลากสีที่นิธิศเป็นคนไปซื้อให้เองกับมือ ส่วนเหตุผลที่ต้องเปลี่ยนอุปกรณ์สื่อสารนั้น นิธิศได้ให้เหตุผลสั้นๆแต่เข้าใจง่ายๆไว้ว่า
‘กระดาษมันล้นห้อง’
“ลืม? ก็เห็นทำได้มาตั้งหลายวัน ทำไมวันนี้ถึงลืมได้ล่ะหือ”
นิธิศทำหน้าดุใส่ เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าลืมกินข้าวแบบนี้อีกบ่อยๆ
‘ก็วันนี้ล้างห้องน้ำเพลิน...เลย...ลืมกิน’
ร่างสูงมองข้อความบนกระดานไวท์บอร์ดแล้วก็ได้แต่พยายามกลั้นยิ้ม ล้างห้องน้ำเพลินจนลืมกินข้าวเนี่ยนะ เป็นคำตอบที่เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆให้มันได้อย่างนี้สิ
“แล้วถ้าปวดท้องขึ้นมาเหมือนวันนั้นอีกจะทำยังไง พาไปให้หมอฉีดยาเลยดีไหม”
พูดพลางเดินเอากระเป๋าไปวางที่โซฟา เพราะตั้งแต่คราวนั้น ตอนที่เขาไม่ได้ไม่ได้บอกเรื่องอาหารกลางวันกับวิพารันต์เอาไว้เจ้าตัวก็ไม่ยอมกินอะไรไปจนถึงตอนเย็นที่เขากลับมา
พอถามว่าทำไมไม่กินทั้งๆที่ก็รู้ที่เก็บของแห้งแล้ว อีกฝ่ายก็ก้มหน้าก้มตาเขียนตอบกลับมาทั้งน้ำตาคลอเบ้าว่าปวดท้องมากจนกินอะไรไม่ลง ลำบากถึงนิธิศต้องรีบพาไปหาหมอคลีนิคใกล้ๆ ซึ่งหลังจากที่ได้รับการตรวจอย่างละเอียดแล้วก็สรุปได้ว่าที่เจ้าตัวปวดท้องแบบนี้ก็เพราะเป็นโรคกระเพาะ หมอจึงจ่ายยามาให้ชุดหนึ่งพร้อมกับเตือนว่าถ้าหากไม่อยากปวดท้องแบบนี้อีกก็ต้องกินข้าวให้ตรงเวลาและครบทุกมื้อ
พอหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา นิธิศก็เลยต้องจัดแจงซื้อกับข้าวทิ้งเอาไว้ในตู้เย็นให้วิพารันต์อุ่นกินตอนกลางวัน และอุปกรณ์สำคัญอีกหนึ่งอย่างที่เขาตั้งใจซื้อมาให้เจ้าตัวก็คือโทรศัพท์มือถือ ซึ่งนิธิศต้องการให้อีกฝ่ายเอาไว้ใช้ส่งข้อความมาบอกเขาทุกวันว่ากินข้าวแล้วหรือติดต่อกันในกรณีที่คิดว่าจำเป็น
‘ไม่เอานะ ลืมวันเดียวไม่ปวดท้องหรอก วันอื่นไม่ลืมแล้ว’
วิพารันต์รีบเขียนกระดานตอบนิธิศอย่างรวดเร็วเนื่องด้วยกลัวว่าหากตัวเองเกิดปวดท้องขึ้นมาจริงๆจะถูกจับไปให้หมอฉีดยา ไม่ใช่ว่าตอนเด็กๆไม่เคยฉีดยา แต่เพราะเคยน่ะสิ...ถึงได้กลัวมาจนถึงทุกวันนี้
“แล้วถ้าลืมอีกล่ะ...”
‘ไม่ลืมหรอก สัญญาก็ได้’
นิ้วก้อยเล็กๆของวิพารันต์ถูกยื่นออกมาข้างหน้าโดยที่แขนอีกข้างหนึ่งก็ยังกอดกระดานไวท์บอร์ดเอาไว้แนบอก
...ดูเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่ต้องการความอบอุ่นและการเอาใจใส่
นิธิศยิ้มให้กับภาพที่เห็นก่อนจะตัดสินใจยื่นนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของอีกฝ่าย
“เกี่ยวก้อยสัญญากันแล้วก็ต้องทำให้ได้ด้วยล่ะ...”
.......................
.......................................
วันเสาร์...วันหยุดงานของคนส่วนใหญ่ในประเทศไทย นิธิศตื่นสายกว่าวันธรรมดาที่จะต้องออกไปทำงานนิดหน่อย แต่ไม่ใช่สำหรับวิพารันต์ที่ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเจ้าตัวค่อนข้างจะตื่นตรงเวลาเกือบทุกวัน
“ขอกาแฟให้พี่แก้วนึงสิ”
ร่างสูงเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ในครัวพร้อมกับหันไปบอกคนตัวเล็กที่กำลังง่วนกับการปิ้งขนมปังที่เขาซื้อมาตุนเก็บไว้ในตู้เย็นเมื่อสองสามวันก่อน
‘ขนมปังด้วยไหม’
สีเขียว...วันนี้วิพารันต์เลือกที่จะใช้ปากกาเมจิกสีเขียวเขียน จากตอนแรกที่เขาก็ไม่ได้นึกใส่ใจอะไรกับสีสันของตัวหนังสือที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่บ่อยๆของวิพารันต์ แต่หากพักนี้ที่ลองสังเกตดูดีๆแล้วก็พบว่า เจ้าตัวจะเลือกหยิบสีมาเขียนตามอารมณ์ของตัวเองโดยที่บางทีตัวเองก็อาจจะไม่รู้ตัว
สีโทนสว่างมักจะถูกใช้เมื่ออยู่ในอารมณ์ปกติหรือธรรมดา ส่วนสีโทนมืดๆนั้นจะถูกหยิบมาใช้เวลาโดนดุหรือไม่ก็เวลาซึมๆ
“อืม ซักแผ่นก็ดีนะ”
ตอบกลับไปก่อนที่สักพักกาแฟพร้อมกับขนมปังปิ้งร้อนๆจะถูกยกมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะ
“เบื่อไหม อยู่แต่ในห้อง”
นิธิศเอ่ยถามพลางยกกาแฟขึ้นดื่ม เพราะตั้งแต่ที่วิพารันต์มาอยู่กับเขานั้นเจ้าตัวยังแทบจะไม่เคยได้ออกจากห้องไปไหนเลย
อยู่คนเดียว ทำงานบ้าน แล้วก็นั่งรอเขากลับมา จะมีก็แต่วันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่นิธิศอยู่ในห้องด้วย แต่ก็ทำได้เพียงแค่นั้นเพราะตัวเขาเองก็เหนื่อยจากการทำงานมาตลอดทั้งสัปดาห์จนไม่อยากจะออกไปไหนถ้าไม่จำเป็นในวันหยุด
ส่วนตัวคนถูกถามเองพอได้ยินแบบนั้นก็อยากจะพยักหน้าเป็นคำตอบกลับไปตามความจริง แต่ทว่าก็รู้สึกเกรงใจจนไม่กล้าตอบ ที่นิธิศยอมให้อยู่ด้วย ทำดีด้วย แค่นี้มันก็น่าจะมากเกินพอสำหรับคนอย่างเขาแล้ว...
“อยากออกไปข้างนอกไหม วันนี้ว่าง จะพาไป”
นิธิศเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมตอบคำถามแรก แต่ก็พอจะมองออกอยู่หรอกว่าเจ้าตัวอยากไปทว่าไม่กล้าบอก...
“ถ้ารันไม่ตอบ พี่เปลี่ยนใจไม่พาไปแล้วนะ...”
เจอคำพูดเร่งรัดแบบนี้เข้าไปวิพารันต์ก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ทำไงดี อยากไป อยากไปแต่ไม่กล้าบอก...แต่ถ้าไม่บอกก็จะอดไป แล้วจะทำยังไงดี...
‘ไปๆ ไปด้วย’
นิธิศมองตัวหนังสือที่ถูกเขียนตอบกลับมาอย่างรีบๆ แล้วก็ต้องหัวเราะออกมาเบาๆอย่างนึกเอ็นดู
“ไปก็รีบไปแต่งตัวสิ เร็วเข้า เดี๋ยวสายแล้วได้เที่ยวน้อยไม่รู้ด้วยนะ”
หันไปบอกวิพารันต์ยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องของตัวเอง แต่ก็ยังมิวายแอบชะโงกหน้าออกมามองปฏิกิริยาของคนที่ยังยืนอยู่ข้างนอกอีกสักหน่อย
...ร้องไห้อีกแล้ว ยังไม่ชินอีกเหรอเนี่ย
....................
.................................
ถึงจะบอกว่าแต่งตัวแล้วก็เถอะ แต่เสื้อผ้าของวิพารันต์ที่ใส่อยู่ในตอนนี้มันก็เหมือนกับที่ใส่อยู่ทุกวัน เสื้อสีซีดบางๆ บางจนเกือบจะเปื่อยกับกางเกงขาสั้นที่มองแทบไม่ออกแล้วว่าเคยเป็นสีอะไรมาก่อน
...เห็นทีออกมาคราวนี้ คงต้องซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้หลายตัวหน่อย
“อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษรึเปล่า”
นิธิศหันไปถามร่างบางที่นั่งอยู่เบาะข้างๆขณะจอดติดไฟแดงอยู่ อุปกรณ์สื่อสารสำหรับนอกสถานที่แบบนี้เปลี่ยนมาเป็นสมุดโน๊ตเล็กๆกับปากกาเฉพาะกิจแทน เพราะถ้าขืนให้วิพารันต์ถือไวท์บอร์ดเดินไปไหนมาไหนคงได้มีแต่คนมองเป็นแน่
‘ไม่มีหรอก ไปไหนก็ได้’
เมื่อได้คำตอบมาแบบนั้น ตลาดนัดจตุจักรจึงเป็นที่ที่นิธิศเลือกจะพาวิพารันต์มา เนื่องจากอีกฝ่ายอยู่แต่ในห้องทั้งวันเขาเลยคิดว่าพามาเดินออกแดดออกกำลังกายเสียหน่อยก็ท่าจะเป็นความคิดที่ดี
สองเท้าสาวเดินเคียงข้างร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนไปเรื่อยๆ ถึงวิพารันต์จะเคยมาที่นี่แล้วบ้างก่อนหน้านี้ แต่วันนี้เขากลับรู้สึกตื่นเต้นกว่าที่เคย...
ที่ที่เดิม บรรยากาศเดิมๆ ทว่าความรู้สึก...ไม่เหมือนเดิม
ไม่เหมือนเพราะไม่ได้มาในฐานะคนถือของ ไม่เหมือนเพราะไม่ต้องเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังใคร และที่สำคัญ ไม่เหมือน เพราะคนที่พามา...เป็นนิธิศ
“ไปเดินซะห่างกันขนาดนั้นเดี๋ยวก็หลงกันพอดี ไม่กลัวหรือไงหือ”
นิธิศหันมาดุวิพารันต์เล็กน้อย เนื่องจากยิ่งเดินไป เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะยิ่งเดินห่างจากเขาไปเรื่อยๆ จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าอีกฝ่ายหลงกับเขาขึ้นมาการตามหาคงไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก
‘ขอโทษ’
วิพารันต์ทำหน้าหงอย แต่ที่ทำแบบนี้...ก็เพราะแค่ไม่อยากให้คนอื่นมองนิธิศไม่ดีที่มาเดินกับคนอย่างเขา
“ขอโทษแล้วก็ขยับเข้ามาใกล้ๆนี่ จับเสื้อไว้ด้วย ถ้าหลงขึ้นมาพี่ให้หาทางกลับเองเลยนะ”
คำขู่ของนิธิศทำเอาวิพารันต์นึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆ เจ้าตัวจึงต้องตัดสินใจเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆ พอไม่ให้คลาดกันได้หากต้องเข้าไปเดินท่ามกลางฝูงคนมากๆ
หลังจากจากสามชั่วโมงที่นิธิศพาวิพารันต์เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ร่างบางก็ได้เสื้อผ้าชุดใหม่มาประมาณห้าชุด ซึ่งนิธิศเป็นคนเลือกให้ทั้งหมดเพราะหากจะรอให้เจ้าตัวเลือกเองแล้ววันนี้ทั้งวันก็คงจะไม่ได้สักชุดเพราะไม่ว่าจะไปร้านไหนเจ้าตัวเอาแต่ส่ายหน้ายืนยันที่จะไม่เอาท่าเดียว
ก็แค่อยากออกมาข้างนอกบ้าง...ไม่ได้อยากได้ของ...ไม่ได้อยากให้ซื้ออะไรให้...ไม่อยากทำตัวเป็นภาระ...
“เดี๋ยวพักกันหน่อยละกัน ปะ ไป กินไอติมกัน”
อากาศที่ร้อนอบอ้าวในวันนี้ทำให้ใครหลายคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนียวตัว นิธิศหันไปเอ่ยบอกวิพารันต์ที่ตอนนี้พวงแก้มขาวๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อเรียบร้อยแล้วจากความร้อน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนเล็กๆของเจ้าตัวให้เดินตามตัวเองมาที่ร้านขายไอครีมใกล้ๆแถวนั้น
ไอครีมโคนเย็นๆสีขาวนวลถูกส่งให้วิพารันต์รับไว้ก่อนที่นิธิศจะรับเอาไว้อีกอัน
ร่างบางจ้องสิ่งที่อยู่ในมืออยู่พักหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นเลียเบาๆ น้ำตามันพาลจะไหลเอาเสียง่ายๆ แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้
ความสุข...ความรู้สึกแบบนี้มันใช่สิ่งที่เรียกว่าความความสุขหรือเปล่านะ กลัว กลัวว่าจะได้รับมากเกินไปเพราะหากสิ่งนี้เรียกว่าความสุขแล้ว...บางทีตอนนี้
...เขาอาจจะกำลังใช้ความสุขของทั้งชีวิตจนหมด...
เอาอีกแล้ว ทำตาแดงๆแบบนั้นกำลังกลั้นน้ำตาอยู่สินะ โรคชอบร้องไห้ตอนมีคนทำดีด้วยเนี่ย จะรักษายังไงให้หาย หรือจะต้องลองบังคับดู บังคับให้เปลี่ยนเป็นยิ้มแทน ยิ้ม ยิ้มอย่างนั้นเหรอ นั่นสิ...ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเขาเองก็ยังไม่เคยเห็นวิพารันต์ยิ้มเลยสักครั้ง
อยากจะรู้...อยากรู้ว่าวิพารันต์เองเคยยิ้มหรือหัวเราะเหมือนคนอื่นบ้างไหม...
นิธิศรู้สึกตกใจในความคิดของตัวเองอยู่ไม่น้อยเพราะเมื่อกี้เสี้ยวหนึ่งของจิตใต้สำนึกของเขาเผลอคิดไปว่า
หรือบางที...ตลอดชีวิตที่ผ่านมา...วิพารันต์ไม่แม้แต่จะเคยรู้จักกับมัน...
TBC.
Rewrite
ปาดเหงื่อ เสร็จเสียทีตอนนี้ ไม่อยากจะบอกว่าต่อไปตอนนึงอาจต้องรอซักสองสามวัน // โดนตบ 555 การบ้านยังมี ฮือ งานยังเข้า เด็กม.6 ภาษาไรฟระ อาจารย์ยังไม่ปราณี อีกอย่าง...มีโปรเจ็คไปเขียนเรื่องสั้นร่วมกับ cn9095 แต่ยังไม่รู้จะออกมาในรูปแบบไหน แหะๆ ถามกันจริงเรื่องมาม่า รับรองไม่มาม่า มั้ง // ตบอีกที 55 จริงๆก็คิดว่าจะไม่หรอกค่ะ อยากให้บรรยากาศมันอบอุ่นๆแบบนี้ไปเรื่อย แต่ถ้ามันหมดปัญญาเขียนเมื่อไหร่ล่ะไม่แน่ กร๊ากกกก
-
สะท้อนใจในประโยคสุดท้าย เฮ้อน้องรันน่าสงสารอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ
กอดน้องรัน ><
กอด Rafael ><
-
น้องรันของเจ๊
ทำไมน่าสงสารได้ขนาดนี้
:monkeysad:
พี่ไนท์(ใช่มั้ย?)
อย่าทิ้งน้องนะ
:sad4:
น้องออกจะน่ารัก น่าสงสารขนาดนี้
อ่านแล้วแทบจะลงไปดิ้นที่พื้น
น่ารักได้โล่ห์น้องรัน
อิมเมจแบบนี้เล่นเอาเจ๊โฮกฮากมากทั้งๆที่ไม่มีอะไรในกอไผ่ -///-
:z1:
-
แอบคิดว่าถ้าวันนึงน้องรันเกิดพูดได้ขึ้นมาล่ะ :laugh:
สามคำ>>>หลง รัก เลย (เรื่องนี้) :-[
-
มาให้กำลังใจน้องรันและคนเขียน :กอด1: :กอด1:
+1
-
เสียงของนิธิศดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้วิพารันต์รีบปิดโทรทัศน์แล้ววิ่งออกมารับที่หน้าประตูเหมือนทุกที
ประโยคนี้ทำให้นึกถึงหมาน้อยที่บ้านเลย สงสารมัน อยู่ตามลำพังตอนกลางวัน พอตอนเย็นกลับไปมันจะวิ่งมารับมาตะกายขาแบบคิดถึงมาก เห่าบ้งเบ้งว่าทิ้งมันนานกว่าจะกลับบ้าน แล้วพอเรานั่งลงมันจะตะกายมานั่งบนตัก เอาขาหน้ากอดแขนไว้ไม่ยอมปล่อย น่ารักมากๆ
-
เฮ้อ น่าสงสารรันจังเลยอ่ะ แล้วนี่รันจะได้เรียนหนังสือไหมน้าหรือว่ายังไงนิเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องรันน่ารักอ๊ะ :man1:
-
โห้ยอ่านแล้วเศร้า
ชีวิตรันทดจัง รัน
-
อย่ามาม่ากับน้องรันอีกเลย
แค่นี้ก็เจ็บพอแล้ว
-
โหย ย
แล้วยัยป้าของนิธิศเลี้ยงรันมายังไงบ้างเนี่ย
ทำกับเด็กเล็กๆได้ลงคอจริงๆวะ ใจทำด้วยอะไรเนี่ย :เฮ้อ:
นิธิศก็น่ารักจริงๆเลยน้า ปลื้ม มม :o8:
รอต่อฮับ !!
-
น่ารักจริงๆเลย
อย่่ามาม่าเลยนะค่ะ
-
รอลุ้น โปรเจ็คเรื่องสั้นร่วมกับ cn9095 :L2: :L2:
-
หนูรันน่าร้าก ก
อะไรจะใสซื่อปานนั้น
เอะอะ ร้องไห้ๆๆ
มาๆๆเด๋วผมปลอบเอง //ฮี่ๆๆ
-
อบอุ่นและเศร้าาาาา
อยากให้น้องรันมีแต่ความสุขอ่าาา
-
คุณพี่คะ รักและเอ็นดูน้องรันให้มากๆนะ :m15:
-
ถ้ารันจะน่ารักขนาดนี้อ่ะนะ :give2:
พี่ไนท์ก็อย่าทิ้งรันไปนะ
แต่ฮาจริงๆ โรคถูกทำดีด้วยเเล้วร้องไห้ :laugh:
-
อ่านตอนแรกแล้ว คำเดียวที่นึกทันทีเลย ยัยป้ามหาภัยก่อนแกจะไป เอาสัญญาเงินกู้ที่แม่น้องรันกู้ไปมาให้พี่ไนท์ก่อนเฟ้ย จะได้ไม่มีสิทธิมาเอาตัวน้องคืนทีหลัง กันมาม่าไปด้วยในตัว :laugh: :laugh: :laugh:
-
:L2: :L2:
-
ชีวิตน้องรันทดแท้
-
อยากบอกว่าอ่านแค่สามตอนก็ตกหลุมรักนิยายเรื่องนี้ซะแล้ว~
อิมเมจตัวละครกับการบรรยายมันให้ความรู้สึกว่านิยายเรื่องนี้ดูอบอุ่นมาก มันหวานแบบเบาๆ ไม่หวานจนเลี่ยน
ส่วนตัวละครในเรื่อง ต้องบอกว่าคนแต่งวางอิมเมจไว้ดีมากๆ ทั้งตัวของพระเอกและนายเอก
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^
-
สงสารรันอ่ะ ประโยคสุดท้ายนี่น้ำตาแทบไหล
-
:กอด1:น้องรันโชคดีที่มาเจอคนดีๆ
-
เรื่องน่ารักดีจังเลย
รอตอนต่อไปน่ะ
-
น้องรันน่าสงสารอ่ะ อยากตามไปกระทืบคนที่ทำร้ายน้องรันทุกคนเลย :z6:
-
น่ารักปนน่าสงสารจริง น้องรัน
-
สงสารหนูรันอ่ะ :monkeysad: :monkeysad:
-
รันน่ารักน่าเอ็นดูมาก แต่แอบน่าสงสารอ่ะ
เมื่อก่อนเจออะไรมาบ้างเนี่ย :เฮ้อ:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก :z3:
แพ้เรื่องแนวอบอุ่นๆแบบนี้จังเลย โอ๊ยยยยย อ่านแล้วใจละลาย
หลงรักพ่อพระเอกเข้าแล้วสิ ผู้ชายอะไรจะอบอุ่นได้ขนาดนี้
รีบๆมาต่อนะน้อง พี่ชอบมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
อบอุ่นแบบซึ้งๆปนเหงาๆเจือโศกเล็กๆ :m17:
-
เรื่องน่าสนใจดีครับ
-
น้องรันน่าสงสาร พี่นิธิศพาน้องรันไปข้างนอกบ่อย ๆ นะ อยากให้น้องรันมีความสุข
ทดแทนตอนที่ไม่มีความสุขเยอะ ๆ
-
นู๋รันทั้งน่ารัก น่าสงสาร
-
:monkeysad: เอาน่ะ ตั้งแต่นี้ไปรันก็จะได้พบกับสิ่งที่เรียกว่าความสุขแล้วไง
ถ้าไนท์ยังเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อะไรๆก็จะดีเองแหล่ะ จะให้หายร้องไห้ตอนมีคนมาทำดีด้วยนี่คงต้องใช้เวลา
โอ๋ๆ เราไม่ชอบเล๊ย ความคิดที่ไม่อยากให้ตัวเองเป็นภาระใครเนี่ย
เป็นซะหน่อยก็ให้เขารู้ว่ายังต้องดูแลเราก็ยังดี :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ ^^
น้องรันน่ารักมาก น้องร้องไห้แต่ละทีพี่ก็เจ็บปวดนะคะ โอ๋ๆๆๆ
คนอะไรน่ารักน่าสงสารที่สุด *ลูบหัวๆ*
บรรยากาศกำลังหวานๆอุ่นๆดีจัง ชอบมากเลยค่า
-
เพิ่งจะมาอ่านก็ชอบแล้วอยากให้นายเอกพูดได้จัง
-
น้องรันน่ารัก....นิธิศรักไปเลย :impress2:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ
หนูรันเค้าเปราะบางมาก น่าสงสาร :o12: :o12: ดังนั้นคุณไนท์ต้องดูแล ถนุถนอมดีๆล่ะ
-
น้องรันน่ารักน่าสงสารน่าเอ็นดูมาก
ดีใจที่เห็นไนท์ใส่ใจดูแลน้องดีอ่ะ
-
อบอุ่นจริงๆค่ะ
อ่านแล้วยิ้มได้ทั้งตอนเลย
อยากให้รันพูดได้จัง
-
โอ๋ๆๆ นองรัน
จะมีไหม๊ แบบว่าจริงๆแล้วพูดได้ แต่เพราะโดนทารุณกรรมมาตั้งเเต่เด็กเลยไม่อยากพูด :z6:
555
ปล.เรื่องสั้นที่ร่วมกันนั้นมันจะออกมาอีแบบไหนน้อออ อิอิ
-
ชอบพระเอกแบบนี้....สุภาพบุรุษที่สุด....พี่ชายที่แสนดี อ่านแล้วอินเลยค่ะ
-
+๑ เลยค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมากกกก อ่านแล้วรู้สึกชอบพี่ชายที่แสนดีมากๆ
น้องรันน่ารักมากๆเลยอ่ะ
ชอบ ,,
พี่ไนท์ต้องใจดีกับน้องไปตลอดนะ อย่าทิ้งน้องนะ!!!!!
-
เริ่มแรกควรจะถีบอีป้าหรือขอบคุณมันดี
พารันมาฝากเนี่ย
5555
ดูแลรันดีๆๆนะ น่าสงสารเกิ๊น T_T
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
น่ารักอ่ะ
-
แอร๊ยยยยยย
ชอบนิยายแบบนี้ นายเอกพูดไม่ได้
สื่อสารกันด้วยใจและร่างกายเท่านั้น กร๊าก!!
รันน่ารักอ่ะ
แม้ว่าจะดูเป็นเด็กโทรมๆ ปอนๆ
แต่ให้ความรู้สึกว่ารันน่ารักจัง
ทั้งน่ารักและน่าเอ็นดูไปพร้อมๆกัน
ชีวิตที่ผ่านมาคงลำบากมากใช่ไหม
ต่อไปรันต้องมีความสุขนะ คนเขียนต้องให้รันมีความสุขมากๆ ฮ่าๆ
รอติดตามค่ะ :)
-
ตอนแรกที่เข้ามาอ่าน....เพราะสะดุดกับชื่อเรื่อง
แล้วพอได้มาอ่านแล้วก็แบบว่า
ทำไมถึงแต่งเรื่องแบบนี้ออกมาอ่ะ
คิดเหรอว่าคนอ่านจะชอบ
คิดเหรอว่ามันจะซึ้งแล้วทำให้คนอื่นซึ้งตาม
คิดเหรอว่าพออ่านแล้วคนอื่นเข้าจะเม้นท์ให้
คิดเหรอว่าพอคนเค้าอ่านจบในแต่ละตอนแล้วเค้าจะประทับใจ
คิดเหรอว่าการบรรยายและดำเนินเรื่องอย่างนี้มันจะกระชากใจคนอ่าน
ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่า
ถ้าคุณคิดอย่างนั้น
คุณคิดถูกแล้วววววววววววววววววววววววววววว :laugh:
เพราะว่าเค้านี่แหล่ะเป็นอย่างที่บอกมาทุกอย่างเลย :-[
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ขอกอดหลายๆทีหน่อยนะจ๊ะคุณน้อง
ที่ทำให้คุณพี่รู้สึกอย่างนี้ได้.....อ่านแล้วมันรู้สึกอบอุ่นมากๆเลย
ไม่ค่อยไ้ด้เจอกับนิยายแนวนี้เท่าไหร่....และพอได้มาเจอ
ก็อย่างที่ได้บอกไป.....ตามนั้นเลยอ่ะ....ชอบสุดๆ
เป็นกำัลังใจให้นะจ๊ะ.....เรียนหนักก็อย่าหักโหมมากเกินไปนะจ๊ะ
สำหรับพี่เรื่องเรียนมันเป็นเรื่องไกลตัว...............เพราะว่ามันผ่านมานานแระ :laugh:
ปล.ไปกดไลค์ในแฟนเพจแล้วเน้อ....ไปหาเอาแล้วกันนะจ๊ะว่าเม้นท์ไหน :impress2:
-
ทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งตัวละครน่ารักมากเลยค่ะ
อ่านแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาทันที แต่ก็แอบสงสารหนูรันเหมือนกัน
:monkeysad:
-
:call: :call: :call:
-
น้องรันต์ชีวิตช่างรันทด :sad11: :sad11:
-
ความใจดี ห่วงใย เอาใจใส่ของพี่นิธิศมีค่าใหญ่หลวงสำหรับน้องรัน
น้องทำคนอ่านน้ำตาซึมอีกแล้ว ความสุขที่ได้รับจะไม่หายไปไหนหรอก ตราบที่มีพี่นิธิศอยู่ด้วย
พี่นิธิศใจดีแม้ไม่ได้โอ๋อะไรมากมาย แต่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังโอบอุ้ม สามารถพึ่งพา คุ้มครอง และเชื่อมั่นได้
-
*ถลาเข้าไปตระกองกอดน้องรันด้วยความรัก :m2: :m2:
โถๆๆๆ น่าสงสารน้องรัน เจอแต่คนใจร้ายมาตลอดชีวิต
พี่ไนท์ช่วยดีกันน้องรัน ดูแลน้องรันไปตลอดเลยได้มั้ย
อีพี่ก็ไม่อยากเห็นหนูร้องไห้เพราะความเศร้าอีกแล้ว
อย่าน้อยถ้าจะร้องไห้ก็ร้องเพราะความสุขนั่นแหละดีแล้วน๊า :กอด1:
-
นิธิศ ดูแลน้องรัน แบบนี้ตลอดไปนะ สงสารน้องรันอะ :กอด1:
-
อยากไปช่วยเลี้ยงเด็กจัง :o8:
-
น่ารัก :o8:
รีบมาอัพเร็วๆนะคะ รออยู่นะ
-
น้ำตาจะไหลไปกับน้องรันด้วย
ขอให้คุณป้าอร ตกเครื่องไปเลย
เลวอ่ะ เอาสมบัติเค้าไปแล้ว ยังจะมาทำเลวอ่ะ
อยากให้น้องรันยิ้ม น่ารักอ่ะ
เป็นเรื่องที่เราอยากอ่านอ่ะ แนวนี้อ่ะ
สื่อสารแบบผ่านตัวอักษรอะไรแบบนี้
รักกันเร็วๆ นะจ๊ะ
-
+1 ให้จ้า
นู๋รัน เริ่มมีชีวิตที่ดีขึ้นนะ :เฮ้อ:
พี่นิธิศดูแลสมบัติชิันนี้ให้ดีๆ นะ :กอด1:
รอดูนู๋รันยิ้มจ้า :call:
-
เห้ยยย น้องรันเอาใจพี่ไปเลย :o8:
อ่านไปก็รู้สึกว่าอยากร้องไห้ :o12: แต่ก็อบอุ่นไปในคราเดียวกัน :กอด1:
ชอบตรงนี้มากค่ะ ก็แค่อยากออกมาข้างนอกบ้าง...ไม่ได้อยากได้ของ...ไม่ได้อยากให้ซื้อของอะไรให้...ไม่อยากเป็นภาระ น้องรันไม่ได้เป็นภาระใครสักหน่อย
แอบคิดว่าถ้าวันหนึ่งความสุขของน้องรันหายไปล่ะ อ๊ายยยย เราน้ำตาจะร่วงง แต่ก็ชอบ>O< :impress2:
อ่านเรื่องนี้แล้วรักน้องรักและพี่ไนท์มากกก อยากได้ยินน้องรันเรียกชื่อพี่ไนท์จังค่ะ
มันคงเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น และซึ้งมากแน่ๆ :-[
สู้ๆนะจ๊ะเป็นกำลังใจให้
-
4
ว่ายน้ำ
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ส่งเสียงดังขึ้นพร้อมกับสั่นน้อยๆ เครื่องมือสื่อสารที่สำหรับตัววิพารันต์เองแล้วไม่ได้มีเอาไว้รับสายพูดคุยกันเหมือนกับคนอื่น แต่หากมีเอาไว้เพียงแค่ส่งข้อความติดต่อกับนิธิศยามจำเป็นเท่านั้น
‘วันนี้พี่มีธุระอาจจะกลับดึกหน่อย รันกินข้าวแล้วเข้านอนก่อนได้เลยนะไม่ต้องรอ’
ร่างบางอ่านข้อความในโทรศัพท์ก่อนจะวางลงบนโต๊ะตามเดิม
กลับดึก ดึกขนาดที่ว่าไม่ต้องรอ ดึกขนาดนั้น มันกี่โมงกันนะ อยากจะพิมพ์ข้อความกลับไปถาม แต่ก็ไม่กล้า เพราะอีกฝ่ายบอกว่ามีธุระ คงจะเป็นเรื่องที่สำคัญมาก เลยไม่อยากรบกวน
มื้อเย็นที่ผ่านไปใช้เวลาเพียงไม่นาน เพราะเพียงแค่กับข้าวในชามที่ถูกอุ่นไว้พร่องลงไปได้แค่นิดหน่อยเท่านั้นวิพารันต์ก็ลุกขึ้นนำส่วนที่เหลือไปแช่เก็บไว้ในตู้เย็นเหมือนเดิมก่อนจะจัดการเก็บล้างถ้วยชามส่วนที่เหลือ
...อาจเป็นเพราะต้องกินข้าวคนเดียว อาหารในวันนี้จึงดูไม่อร่อยอย่างที่เคย
นาฬิกาติดฝาผนังเรือนเดิมแต่วันนี้ดูเหมือนจะเดินช้ากว่าปกติ...หกโมงครึ่ง เพิ่งจะหกโมงครึ่งเท่านั้น วิพารันต์หันไปจ้องนาฬิกาสลับกับโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้...ไม่ได้อยากดูเท่าไหร่ แค่เปิดเอาไว้ให้อยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น
สามทุ่มแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของนิธิศ สายตาของร่างบางไม่ได้อยู่ที่โทรทัศน์หรือนาฬิกาอีกต่อไป จากที่นั่งก็เปลี่ยนมาเป็นยืน จากยืนก็เปลี่ยนเป็นเดินไปเดินมา
เดินไปมองที่ประตูแล้วก็เดินกลับมานั่งที่เดิม...
ห้าทุ่ม...เวลาแบบนี้เรียกว่าดึกหรือยังนะ คงจะยังไม่ดึก เพราะนิธิศยังไม่กลับมา นิธิศ...ไม่เคยโกหก...
นั่งมองนาฬิกาพลางยกมือขึ้นปิดปากหาว ดวงตากลมโตปรือลงเล็กน้อยด้วยความง่วง แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังยืนยันที่จะนั่งรออยู่ตรงนั้นไม่ยอมที่จะเข้าไปนอนในห้องดีๆ
นิธิศกลับมาถึงห้องของตัวเองเมื่อเวลาตีหนึ่งเศษๆ แต่ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้องเขาก็ต้องรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับภาพที่เห็น ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องรอ แต่ท่าแบบนี้...คงรอมาตลอดเลยสินะ
รอ...จนเผลอหลับไปทั้งแบบนั้น
ร่างสูงเดินไปปิดโทรทัศน์ที่ถูกเปิดทิ้งไว้ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆวิพารันต์ เห็นแบบนี้แล้วก็อดที่จะนึกโทษตัวเองเล็กๆไม่
ได้ ที่ต้องกลับดึกขนาดนี้ จริงๆแล้วก็ไม่ใช่มีธุระสำคัญอะไร หากเป็นแค่การนัดสังสรรค์ของเพื่อนฝูงที่ปฏิเสธไม่ได้เท่านั้น
เพราะตั้งแต่ที่นิธิศรับวิพารันต์มาอยู่ด้วยเขาก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยจนเพื่อนๆหลายคนถามถึงกันให้วุ่นวาย วันนี้เลยถูกบังคับลากตัวไปสอบปากคำถึงสาเหตุที่ไม่ยอมออกไปไหนมาไหนเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งนิธิศเองก็เล่าทุกอย่างออกไปตามตรง...ไม่อยากปล่อยวิพารันต์ให้อยู่ในห้องคนเดียวนานๆ แบบนี้
ไม่อยากปลุก แต่จะให้เจ้าตัวนอนอยู่แบบนี้คงไม่สบายตัวนัก นิธิศเลยตัดสินใจค่อยๆอุ้มร่างของวิพารันต์ที่นอนหลับสนิทไปแล้วเข้าไปนอนบนเตียงในห้องดีๆ
เบา...ก็เพิ่งจะรู้ว่าวิพารันต์ตัวเบาขนาดนี้
“ราตรีสวัสดิ์...ขอบคุณที่อุตส่าห์นั่งรอพี่กลับมานะ”
นิธิศเอ่ยพร้อมกับไล้มือไปตามโครงหน้าเรียวเบาๆอย่างนึกเอ็นดูก่อนจะผละออกมา ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้องเงียบๆ
ถึงเวลาที่เขาต้องพักผ่อนแล้วเช่นกัน...
.......................
.........................................
ปัง ปัง ปัง!!!
เสียงทุบประตูรัวๆดังขึ้นติดกันหลายครั้งทำให้นิธิศที่ยังหลับอยู่ต้องลืมตาขึ้นมามองนาฬิกาที่หัวเตียง
...เจ็ดโมงครึ่ง ตื่นสายกว่าทุกวัน เมื่อคืนคงลืมตั้งนาฬิกาปลุก
‘สายแล้วนะๆ’
ทันทีที่นิธิศเปิดประตูห้องออกไปก็พบวิพารันต์ยืนถือกระดานไวท์บอร์ดทำหน้าตาตื่นอยู่หน้าห้อง
เมื่อเช้าตอนตื่นมารู้สึกตกใจไม่น้อยเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเข้ามานอนอยู่บนเตียงในห้องได้ยังไง แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าอีกคนที่ตัวเองนั่งรออยู่เมื่อคืนกลับมาหรือยัง
รีบเดินออกมาดูข้างนอก มองหารองเท้า...
อยู่...แค่นั้นก็รู้สึกโล่งใจ คงกลับมาแล้ว ทำงานบ้านไปรอเวลาที่นิธิศจะตื่น แต่วันนี้ดูผิดปกติ นิธิศออกมาจากห้องสายกว่าทุกวันเลยตัดสินใจไปเคาะประตูเรียก
“ขอบคุณที่มาปลุกพี่นะ อีกครึ่งชั่วโมงน่าจะทัน ไม่ต้องห่วงไปหรอก”
ร่างสูงบอกก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ
สัมผัสที่ได้รับ วิพารันต์เอียงคอเข้าหาฝ่ามืออุ่นอย่างชอบใจเหมือนทุกครั้งที่นิธิศทำแบบนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรร่างกายถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอีกฝ่ายแบบนี้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกอุ่นในหัวใจแบบนี้มันเรียกว่าอะไร ความรู้สึกใหม่ๆที่เพิ่งจะเคยได้เรียนรู้
...ความรู้สึกที่เมื่อก่อน ไม่เคยได้รับ
…….................
…………........................
“ไปเดินเล่นที่ชั้น G กัน เย็นนี้อากาศดี”
นิธิศเอ่ยชวนวิพารันต์ที่นั่งวาดรูปเล่นอยู่บนโซฟาหลังจากที่กลับมาจากการทำงานแล้ว ไม่มีเวลาพาออกไปข้างนอกบ่อยๆ อย่างน้อยก็เลยอยากให้ได้ไปเดินเล่นบ้างจะได้ไม่รู้สึกเบื่อจนเกินไป
คนตัวเล็กออกมาจากห้องพร้อมกับนิธิศโดยที่ในมือมีตะกร้าใส่ขวดน้ำกับถุงขนมเล็กๆอีกสองสามถุงซึ่งนิธิศเป็นคนบอกให้ถือติดลงมาด้วยเผื่อหิว
วิพารันต์เจ้าตัวดูจะตื่นตาตื่นใจกับสิ่งใหม่ที่เพิ่งได้เห็น ไม่เคยรู้ว่าภายในคอนโดจะมีที่แบบนี้อยู่ด้วย ลานกว้างที่ถูกตกแต่งให้เป็นที่สำหรับนั่งพักผ่อน ต้นไม้ที่นำมาปลูกให้ดูร่มรื่น แต่ที่ดูจะทำให้เจ้าตัวสนใจมากที่สุดก็คงจะเป็น...สระว่ายน้ำ...สระที่ตอนเด็กๆเคยเห็นเด็กคนอื่นเขาไดลงไปเล่นกัน...อยากเล่นบ้าง แต่เขาก็ทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆเท่านั้น
“ว่ายน้ำเป็นไหม”
นิธิศเอ่ยปากถามเมื่อจับสังเกตได้...คงจะอยากเล่นน้ำ อยู่ด้วยกันมานานพอสมควร ก็เลยพอจะรู้พอจะเดาได้ ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
วิพารันต์ส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ
...ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น ก็ยังยากจะลองเล่นดูสักครั้ง อยากจะรู้ว่าน้ำสีฟ้าใสนั่น เวลาที่ลงไปแล้วจะให้ความรู้สึกแบบไหนกัน...
“แล้วอยากเล่นรึเปล่า”
เหมือนเป็นคำถามที่รอให้ใครสักถามมานาน วิพารันต์รีบพยักหน้ารัวๆจนนิธิศอดที่จะยิ้มไม่ได้
ยิ้ม...ก็เพิ่งจะมาสังเกตตัวเองเมื่อไม่นานมานี้ ว่าหมู่นี้เขายิ้มบ่อยขึ้นตั้งแต่มีวิพารันต์เข้ามาอยู่ด้วย ท่าทางที่ไร้เดียงสา การแสดงออกที่ไม่เสแสร้ง ไม่มีพิษมีภัยกับใคร ทุกสิ่งทุกอย่างในตัววิพารันต์ล้วนแต่เป็นสิ่งที่บริสุทธิ์...บริสุทธิ์และเปราะบางในเวลาเดียวกัน...
“พี่สอนให้เอาไหม”
‘จริงๆหรอ’
สมุดโน้ตเล่มเล็กถูกหยิบขึ้นมาเขียนอย่างรวดเร็ว จะสอนให้จริงๆงั้นเหรอ เขาจะได้ลงไปในสระน้ำนั่นจริงๆใช่ไหม
บางที...ตลอดระยะเวลาช่วงหนึ่งที่ได้อยู่ร่วมกันอาจจะไม่ใช่นิธิศคนเดียวที่ค่อยๆเปลี่ยนไป วิพารันต์เองก็เช่นกัน เพราะไม่ต้องกลัวที่จะบอกความต้องการของตัวเอง ไม่ต้องกลัวที่จะต้องแสดงความรู้สึก ไม่ต้องกลัวที่จะต้องโดนว่าหรือโดนตี
แต่หากสิ่งใหม่ที่นึกกลัวที่สุดในตอนนี้ กลับเป็นการจากลา...
“จริงสิ พี่เคยโกหกรันที่ไหน”
เมื่อตกลงกันได้แบบนั้นนิธิศจึงพาวิพารันต์กลับขึ้นไปบนห้องเพื่อเตรียมอุปกรณ์และชุดสำหรับการลงสระ แต่เนื่องจากอีกฝ่ายไม่มีกางเกงว่ายน้ำให้เปลี่ยนนิธิศจึงเลือกที่จะให้เจ้าตัวใส่กางเกงขาสั้นแทน
รู้สึกอาย อาจเพราะไม่เคยต้องใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นขนาดนี้มาก่อน แต่นิธิศเองก็ใส่แต่กางเกงอย่างเดียวเหมือนกัน ไม่เคยเห็น ไม่เคยเห็นนิธิศแต่งตัวแบบนี้มาก่อน แปลกตา แต่ก็ยังดูดี
ร่างสูงสวมแว่นตากันน้ำให้วิพารันต์ก่อนจะเดินจูงมือมานั่งที่ขอบสระ ตอนเย็นของวันธรรมดาแบบนี้คนที่ลงมาใช้สระจะมีไม่มากนัก ทำให้บรรยากาศในตอนนี้จึงค่อนข้างจะเป็นส่วนตัว นิธิศเป็นคนลงสระไปก่อนในขณะที่รอวิพารันต์ปรับตัวและทำความคุ้นเคยกับน้ำด้วยการหย่อนขาลงไปแช่
“ลงมาได้แล้วรัน”
นิธิศว่ายมาหยุดที่ตรงหน้าของวิพารันต์ที่นั่งอยู่ขอบสระแล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้า วิพารันต์มองมือนั้นอย่างชั่งใจสักพักก่อนจะตัดสินใจยื่นมือเล็กๆของตัวเองออกไปจับประสานกับมือใหญ่แล้วปล่อยให้ร่างของตัวเองค่อยๆไถลตัวเองลงไปในสระทีละน้อยโดยมีนิธิศคอยช่วยพยุงไว้
“เป็นไงบ้าง รู้สึกดีไหม”
ร่างบางพยักหน้าตอบช้าๆ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันเหมือนเป็นความฝัน...ฝันที่กลายเป็นจริง
“เดี๋ยวเราจะฝึกการหายใจเวลาอยู่ในน้ำกันก่อนนะ...”
นิธิศบอกให้วิพารันต์เอามือเกาะขอบสระเอาไว้แล้วเริ่มฝึกก้มหน้าลงไปกลั้นหายใจใต้น้ำ ซึ่งวิพารันต์เองก็ดูจะกระตือรือร้นที่จะทำและเชื่อฟังที่เขาสอนทุกอย่าง หลังจากที่เจ้าตัวเริ่มเรียนรู้ทักษะการควบคุมลมหายใจเวลาอยู่ในน้ำแล้ว นิธิศจึงค่อยๆเริ่มสอนทักษะขั้นพื้นฐานอื่นๆต่อไป
“เรียนมาเป็นชั่วโมงแล้ว เหนื่อยหรือยังหือ”
คุณครูจำเป็นเอ่ยถามวิพารันต์ในขณะที่หยุดพัก แต่คำตอบที่ได้รับก็คือการส่ายหน้าเพราะเจ้าตัวยังไม่อยากขึ้นและยังรู้สึกสนุกกับการเล่นน้ำอยู่
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปตีขาไปกลับอีกสักรอบสองรอบ แล้วต้องขึ้นแล้วนะเดี๋ยวไม่สบาย”
วิพารันต์พยักหน้าตอบรับ และคราวนี้ก็ไม่ได้เป็นการฝึกแบบอยู่กับที่เหมือนในตอนแรกอีกแล้ว...นิธิศบอกให้เจ้าตัวจับมือของเขาเอาไว้ทั้งสองข้างแทนการจับขอบสระแล้วออกแรงตีขาให้เคลื่อนตัวไปข้างหน้าพร้อมทั้งฝึกการหายใจในขณะที่เขาเองก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ
“พยายามอย่าให้ขางอนะรัน นั่นแหละ เก่งมาก”
นิธิศเอ่ยปากชมเมื่อวิพารันต์สามารถทำตามที่เขาบอกได้อย่างดี
อุ่น...แม้จะอยู่ในน้ำ แต่มือของนิธิศที่คอยจับมือวิพารันต์เอาไว้ก็ยังอบอุ่นเสมอ บางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น สายใยบางๆที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย ถักทอและเรียงร้อยอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่เร่งรีบ ไม่ร้อนรน จุดเริ่มต้นที่ไม่ได้เริ่มจากความหวือหวาหรือสวยงาม...แต่หากเริ่มต้นด้วยความเมตตาและเข้าใจ
TBC.
Rewrite
เขียนเองยังรู้สึกได้ว่าตอนนี้มันสั้นๆ แถมไม่ได้ดั่งใจซักเท่าไหร่ อ๊ากกกก งานถ่มทับตัวตาย ตอนหน้าจะแก้ตัวใหม่ เหอๆ งานเยอะจริงอะไรจริง แต่ไม่อยากผิดสัญญา บอกว่าสามวันก็จะสามวัน 555 ตอนหน้าไม่ขอกำหนดวันแล้วนะคะ แต่จะมารีบต่อเท่าที่ทำได้ อาจจะเร็วหรืออาจจะช้า แต่มาต่อให้แน่ๆค่ะ อิจฉาคนว่างงานนนน แอร๊ยย
-
สั้นๆ แต่อบอุ่นมากๆเลยค่า
-
อบอุ่นค่ะ...เป็นคำนิยามสั้นๆสำหรับเรื่องนี้....
อยากให้เป็นแบบนี้...
อย่าให้มีมารมาผจญเลย.....สาธุ!!!!
-
มาให้ชื่นใจแล้วหล่ะ
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง
ความสัมพันธ์ที่ไม่ได้หวาบหวาน
แต่อบอุ่น อ่านแล้วยังรู้สึกได้เลย
เป็นกำลังใจให้ครับ
:o8: :o8: :o8:
-
งานทับหัวเหมือนกันเลยจ้า
ใบงานเคมีหนาเป็นปึกๆเลย ส่งพรุ่งนี้ด้วย
แต่พักสมอง(ในการลอก)มาอ่านนิยายก่อน :laugh:
กำลังคิดถึงน้องรันอยู่พอดีเลย
-
น้องรันที่เคยว่างเปล่า ได้พี่นิธิศค่อย ๆ เติมเต็ม ด้วยความรัก เมตตาและเอาใจใส่
ยิ่งผูกพัน ยิ่งอบอุ่น คนอ่านยิ่งซาบซึ้ง... :m1:
-
ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ แต่อบอุ่นอย่างนี้ต่อไปนะค่ะ
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยน่ารัก :o8:
-
อบอุ่น เรื่องนี้ขออบอุ่นๆ
-
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นดีนะครับ
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนค่อยๆๆพัฒนา
ไปเรื่อยๆๆ ดูน่ารักดี ชอบครับ o13
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นจังเลย น่ารักเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ !! (นอนอรอตอนต่อไปเบาๆ อั้ยย่ะ)
-
สอนน้องรันว่ายน้ำ
น่ารักดีค่ะ อบอุ้นนนนอบอุ่น
-
เขินมากจริงๆนะ
แค่สอนว่ายน้ำธรรมดา
อ่อยยย ,, แบบนี้นะ จะได้รักกันนานๆ
เอาใจช่วยนะคะ
^^
-
สู่ๆๆๆๆๆ
อบอุ่นมากกกก มากจนจะร้องไห้
-
อร๊ากกกกกก ก
น่ารัก !! :o8:
-
คนเขียนลืมเปลี่ยนหัวกระทู่นะฮะ มันยังเป็นตอนที่3อยู่เลย
-
อบอุ่น น่ารัก
ถ้าน้องรันน่ารักขนาดนี้! อ๊ายยย
-
เห็นชื่อเรื่องเเล้วสะดุดใจมากคะ
อ่านตอนเเรกเเล้วแบบมันสะอึกอ่ะ
แปลกใจกับตัวแรก คือมาแหวกมาก (แต่ชอบนะ 55+) o13
อ่านเเล้วรู้สึกว่าน้องรันน่ารักมาก รอตอนไปจ้าาาา
-
“ราตรีสวัสดิ์นะรัน....ขอบคุณที่อุตส่าห์นั่งรอพี่กลับมา...”
อรั๊ยยยยยยย รักนิธิศที่สุดในสามโลกกกกก
นิธิศดูแลน้องรันดีๆน๊าาาาาา :impress3:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย หลงพี่นิธิศไม่ไหวแล้วววววว
ชอบมากกกกกกกก อ่านไปยิ้มไป มันอบอุ่นหัวใจจริงๆ
ชอบความรักเรื่อยๆแบบนี้มากๆเลย ไม่ต้องหวือหวา ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ให้เราซึมซับช้าๆ
PS.เรื่องเรียนสู้ๆนะจ๊ะ
-
โอ้ โห
บรรยากาศอบอุ่นตลบอบอวล ชวนเพ้อไปทั่วบอร์ดเลยค๊า
ถ้าเค้าสองคนจะหวานกันขนาดนี้นะ พาน้องไปเปิดตัวได้แล้วเห๊อะพี่ไนท์ :กอด1:
+ 1 ภาวนาให้คนแต่งผ่านพ้นกองทัพงานมหาศาลไปได้ด้วยดี 55555+
ปล. อย่าลืมเปลี่ยนเฮดเป็นตอนที่ 4 น๊าตัวเอง จุ๊บส์
-
:กอด1:อบอุ่น
-
ชอบที่ค่อยๆ เริ่มต้น ไม่เร่งรีบมากไป
หวังว่าคงไม่มีมาม่าชามโตมาเสริฟนะ
แค่ชีวิตในอดีตของแต่ละคนก็เศร้าแล้ว
-
อ่านเรื่องนี้แล้วผ่อนคลายมากๆ มันอ่อนๆละมุน อ่านแล้วหัวใจจะฟูไปเลย ไม่ค่อยเครียดหรือรู้สึกกดดัน ชอบมากๆค่ะแล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ
-
น้องรันน่าสงสารอ่า TT
ต่อไปนี้ขอให้น้องมีแต่ความสุขเข้ามาในชีวิตเถอะ ได้รับเรื่องไม่ดีมาเยอะพอเเล้ว อยากให้มีความสุขจริงๆซะที
พี่ไนท์ก็อบอุ่นมากมายเลย ความรู้สึกเหมือนเค้าทั้งคู่เติมเต็มซึ่งกันและกัน :-[
-
น่ารัก น่ารัก น่ารักมากๆเลยค่ะ โมเม้นนี้ o13
ถึงจะเป็นตอนสั้นๆแต่อ่านแล้วได้บรรยากาศอุ่นๆหวานๆ น่ารักมากเลย
-
น้องรันน่าร้ากกกก
หวานๆอุ่นๆอย่างบอกไม่ถูกค่ะ :o8:
-
โอยยย เพิ่งได้มาอ่าน อบอุ่นน่ารักมากๆ เลยค่ะ
รออ่านต่อนะคะ
-
อบอุ่นมากๆเลย
-
:o8: เรื่องนี้อ่านแล้วสบายใจ เรื่อยๆ ไม่หวือหวา แต่กลัวมาม่ายิ่งนัก
ตอนแรกเค้านึกว่าหนูรันจะจมน้ำอะไรงี้ซะอีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ช่วงนี้มาสนิทกันมากขึ้นก็ดีแล้ว หวังอยากให้ความสัมพันธ์ก้าวหน้าซักที :-[
-
:o8: :o8: น่ารัก อบอุ่น (เราเขินแทน)
สู้ๆนะคะคนเขียน ขอใให้งานน้อยลงๆ(จะได้มีเวลาแต่งมากขึ้น ฮ่าๆๆ)
รอเสมอน๊าาาา :bye2:
-
มีความสุขไปกับรันด้วย
:L2: :L2:
-
น้องรันน่าสงสาร ขอให้เข้าใจแบบนี้ไปตลอด
จะได้พบความสุขเหมือนคนอื่น
+1
-
อ่านแล้วก็รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
-
นิยายเรื่องนี้มันอบอุ่นมากๆๆๆๆ
ตอนล่าสุดนี่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกถึงคำว่าอบอุ่น หวานละมุนชัดขึ้นเรื่อยๆ เวลาอ่านมันให้ความรู้สึกว่าเรามีความสุขไปกับการกระทำของตัวเอกของเรื่อง แม้บางครั้งมันจะเป็นการกระทำเล็กๆน้อยๆก็ตาม :-[
ดีจังที่น้องรันได้เจอกับคนอบอุ่นแบบไนท์ *อ่านแล้วเหมือนจะลอยได้*
เห็นมาแนวหวานเรื่อยๆแบบนี้ แอบกลัวว่าจะมีมาม่าชามโตจริงๆ~
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ถึงตอนนี้จะสั้น แต่ก็ทำให้เราอ่านไปยิ้มไปได้นะค่ะ ^^
-
อ่านรวดเดียวสามตอนเลย
น่ารักทั้งน้องรันทั้งพี่ไนท์เลยค่ะ หวานละมุม อบอุ่น ใสๆ
ความรักครั้งนี้จะต้องค่อยเป็นค่อยไปและเติบใหญ่เป็นต้นรักสวยงามแน่ๆ
-
แม้ว่ามันจะสั้น
แต่ก็ยังคงอบอุ่นอยู่เหมือนเดิม :-[
เริ่มแล้วสินะความผูกพันของสองคนนี้...และก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ
:เฮ้อ:ขออย่าให้มีอะไรมาทำให้สองคนนี้ต้องแยกจากกันเลยนะ
แล้วเรื่องเรียนเป็นไงบ้างคะคุณน้อง....ยังหนักอยู่ป่าว
คุณพี่จะคอยเป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
น้องรันน่ารัก :กอด1:
-
ดูอบอุ่นขึ้นทุกวัน ทุกวันแล้วนะเนี่ย
:L2: :L2:
-
ต้มน้ำรอมาม่าค่ะ :impress3:
นิยายแนวนี้ คาดว่าคงต้องมีมาม่าชามโตมาเสิร์ฟแน่นอน :laugh:
-
+1 ไม่เอามาม่าชามโต :เฮ้อ:
ชอบพอดีนะ :m16:
รอจ้า :call:
-
เรื่องนี้น่าติดตามมาก
-
อบอุ่น..อบอุ่นมักมาก... :m1:
-
สงสารหนูรัน... ฮือๆ หวังว่าจะมีแต่เรื่องดีดีเกิดขึ้นกับรันน้าาาา
+1 ให้จ้าา
-
นิธิศดูอบอุ่นมากเลย น้องก็น่ารัก อ่านเรื่องแบบนี้แล้วสบายใจ ชอบๆๆ
-
แวบเข้ามาดู ลืมเปลี่ยนหัวเรื่องจริงๆ ด้วย เหอๆ
สงสันจะเบลอจัด ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเตือนนะคะ :pig4:
-
อบอุ่นดีจังนะเรื่องนี้ (*^^*)
-
ค่อยๆเรียนรู้กันซินะ
ดีใจแทนรัน ในที่สุดก็มีเวลาแห่งความสุขกับเขาบ้าง
-
รู้สึกดีจัง แต่......กลัวแทนรันจริงๆ หลังจากนี้ถ้าเจอความเสียใจ จะทนอยู่ได้ไหม
-
+1 น้องรันน่าสงสารจัง
-
+ 1 ให้น้องรัน
อยากจะบอกว่า ซึ้งมากกกกกกกกกกกกกก
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึก อบอุ่น มีความสุข อ่านไปยิ้มไป
ชอบเรื่องนี้มากกก
มารออ่านต่อไป
-
สุดยอดไปเลยค่ะ เราอ่านแล้วรู้สึกตื่นตันยังไงก็ไม่รู้ 55555
พูดเองเขินเอง
-
:o8: :o8:
-
น่ารักมาก อบอุ่นที่สุดเลยคู่นี้ :-[ :-[
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
-
+เป็นให้น้องรันเลยค่ะ น่าสงสารมาก
อย่าดราม่าใส่น้องน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ชอบมากๆจะรอตอนต่อไปนะ :o8: :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกค่ะ
อ่านแล้วโดนใจมาก อบอวนไปด้วยกลิ่นไอรัก :-[ :o8:
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
สั้นเจงๆ เอิ๊กส์...
แต่ก็ยังงน่ารักก ชอบค่ะ น้องรันน่ารักมาก เหมือนเด็กเลยอ่ะ
กริ๊บกริ๊วววว ว..
-
น้องรัน :impress2:
-
มาลงชื่อร่วมติดตามจ้า
เดียวไปอ่านก่อน ^ ^
-
‘ความอบอุ่น’ ...ความรู้สึกที่เมื่อก่อน...ไม่เคยได้รับ
อ่านแล้วม่ันอ๊ายยยย กอดกันๆดีกว่าเนาะ :กอด1: :กอด1::กอด1:
น่ารักมากค่ะ ชอบน้องรันจังเลย
ดูน่าปกป้อง น่าดูแล
เหมมือนผ้าขาวๆ อยากได้แบบนี้บ้างจังงงง :impress2:
พี่ไนท์ก็น่ารัก เอาซิไม่เอ่ยถึงชื่อเล่นพระเอกจนเราก็แทบลืมไปแล้ว
ว่าชื่อพระเอก(ของน้องรัน)สะกดด้วยตัวอะไรกันแน่
แต่ว่าชอบตรงที่น้องรันพยักหน้าเล่นน้ำมาก
อ่านแล้วเรายังรู้สึกว่าชวนให้มันน่าเอ็นดูอย่างไงไม่รู้ :-[ :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะจ๊ะ คนว่างงานใช่ว่าจะดีน้าาา ว่างไปจนชีวิตมันหวาเว้ ก๊ากก
เคยว่างตอนช่วงน้องน้ำมาเยือน เหมือนหายใจทิ้งไปวันเลยให้ตายซิ
-
อบอุ่นมาก ๆ เลย
-
กรีดร้องสุดเสียงสังข์.....ในที่สุดคนแต่งก็มาต่อ.....
-
เพิ่งได้แวะเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ
บอกตามตรงว่า ชวนติดตามอย่างยิ่ง (อยากฟัดน้องรันอ่ะ อิอิ)
สงสัยต้องขอสมัครเป็นขาประจำแล้วหละค่ะ ฮี่ๆ
-
หูยยยยย
เค้าสอนว่ายน้ำกันด้วยแหละ :o8:
รันน่ารัก ใครๆก็อยากอยู่ใกล้
แต่แอบสงสารที่เหมือนไม่เคยได้สัมผัสโลกภายนอก
ที่ผ่านมารันคงจะอยู่แบบย่ำแย่แน่ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
น้องรันจ๋า
ทำไมหนูน่ารักขนาดนี้คะลูก
:m3:
เดี๋ยวอีกไม่นานพี่เค้าก็จะหลงหนูจนโงหัวไม่ขึ้น
เหมือนป้าๆ เจ๊ๆแถวนี้แหละค่า
โอ๊ยย น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
o9
-
น่ารักมากค่ะ อบอุ่นจริง ๆ
-
แวบเข้ามาอ่านคู่นี้
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนจะยิ้มได้ทั้งวันเลยละ
น่ารักกันทั้งคู่เลย :L2:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย จะติดตามต่อไปนะครับ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ :-[
จะคอยติดตามต่อไปนะคะ แต่ไม่อยากให้ดราม่าเลย :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :bye2:
:L3: :L3:
-
้THIS made my day ;)
-
:-[ :-[ หายไปหลายวัน มาอ่านอีกที หวานเชียว อิอิ รักรัน :กอด1:
-
เข้ามารอ
^^
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
มีแนวใสๆมาให้อ่านแล้ววววว
ยังคงรอน้องรันยิ้มให้พี่นิธิศอยู่นะ
-
:call: :call: :call: :call:
-
แวะเข้ามารอค่า อย่าลืมมาต่อนะค่า ^^
-
แวะเข้ามารอ
-
มารอ ร๊อ รอ
-
5
ป่วย
“ตัวร้อนเป็นไฟเลยให้ตายสิ”
นิธิศสบถออกมาเบาๆ เมื่อใช้หลังมือสัมผัสหน้าผากของวิพารันต์ที่กำลังนอนซมเพราะพิษไข้ เมื่อเช้าตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องแล้วไม่เห็นวิพารันต์ก็นึกแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็คิดไปว่าวันนี้เจ้าตัวอาจจะอยากตื่นสายเลยไม่ได้เดินเข้ามาดู แต่พอถึงเวลาที่เขาจะต้องออกไปทำงานแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของวิพารันต์
ผิดปกติเกินไป...
คิดได้แบบนั้นเลยตัดสินใจลองเดินเข้ามาดูในห้อง เห็นเจ้าตัวนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ถ้าไม่เข้ามาดูคงจะไม่รู้ว่าตัวร้อนขนาดนี้
เป็นอีกครั้งที่นิธิศนึกโทษตัวเอง...ถ้าเมื่อวานเขาไม่ตามใจยอมให้วิพารันต์เล่นน้ำนานจนเกือบค่ำ อีกฝ่ายคงจะไม่ป่วยแบบนี้ แล้วจะทำยังไงต่อดี บางที...คงต้องลางาน เพราะสภาพแบบนี้ ใจคอคงจะทิ้งให้อยู่คนเดียวไม่ได้
ชายหนุ่มปลุกวิพารันต์ให้ลุกขึ้นมากินโจ๊กที่ตัวเองเพิ่งเดินลงไปซื้อมาจากชั้นล่าง ก่อนจะส่งยาลดไข้ที่ซื้อติดเอาไว้ในห้องให้เจ้าตัวกินตามหลังจากนั้น
ลองดูอาการไปก่อน เพราะเท่าที่เห็นก็น่าจะเป็นแค่ไข้ธรรมดา แต่ถ้ากินยาแล้วไม่ดีขึ้น ก็คงต้องพาไปหาหมออีกที
“รัน...ลุกไหวมั้ย”
คนไม่สบายพยักหน้าตอบช้าๆ ใบหน้าที่เคยขาวแดงก่ำเพราะพิษไข้...ภาระ...ตอนนี้เขากำลังทำตัวเป็นภาระให้นิธิศสินะ ทำไมตัวเองถึงเป็นคนแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อวานอีกฝ่ายก็บอกแล้ว ทั้งๆที่ก็เตือนแล้ว แต่เขาก็ยังดื้อไม่ยอมฟัง
“เช็ดตัวหน่อยนะรัน...”
นิธิศที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังใส่น้ำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเอ่ยปากบอกวิพารันต์ แต่ภาพที่เห็นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆคนป่วยคือหยาดน้ำตาใสๆกำลังไหลลงอาบพวงแก้มสีเรื่อ
“รัน ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนหรือเปล่า บอกพี่ซิ”
น้ำเสียงของนิธิศดูร้อนรนเมื่อเห็นคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงร้องไห้ รีบเอากะละมังที่ถือมาด้วยวางลงที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะหยิบกระดานไวท์บอร์ดมาให้วิพารันต์เขียน
วิธีสื่อสารมีแค่วิธีเดียว ร้องไห้ตอนไม่สบายแบบนี้ เดาไม่ถูก...เขาเดาไม่ถูกเลยจริงๆว่าเจ้าตัวเป็นอะไร
‘ขอโทษ ที่ทำตัวเป็นภาระ’
วิพารันต์พยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง มือเล็กที่จรดปลายปากกาเมจิกลงบนไวท์บอร์ดสั่นน้อยๆตามแรงสะอื้น ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งปวดหัว ยิ่งปวดหัวน้ำตาก็ยิ่งไหล อยากจะหยุดแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองหยุดร้อง อาจเป็นเพราะไม่สบายด้วย สภาพจิตใจของวิพารันต์ในตอนนี้เลยดูเหมือนจะเปราะบางและอ่อนแอมากกว่าปกติ...
นิธิศยืนมองร่างบางที่สะอื้นจนตัวโยน ไม่ได้มีเสียงอะไรออกมาให้ได้ยิน แต่เพียงแค่นั้น เพียงแค่เห็น ก็ทำให้รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา คงคิดแบบนี้มาตลอดเลยสินะ ไม่อยากทำตัวเป็นภาระของเขา...
ร่างสูงค่อยๆนั่งลงบนเตียงช้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปดึงตัววิพารันต์เข้ามากอด ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะกอดร่างบอบบางนี้เอาไว้ ไม่อยากให้ร้องไห้ อยากบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำตัวเป็นภาระของเขาอย่างที่ตัวเองคิด...
“รันไม่เคยเป็นภาระของพี่ รู้ไหม”
มากกว่าคำพูด วิพารันต์สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดมาจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย
ไม่เคยถูกใครกอด และนี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้จักกับการกระทำแบบนี้ ไม่ต้องมีคำปลอบโยน ไม่ต้องทำอะไรให้มากมาย แต่จิตใจที่กำลังสับสนวุ่นวายก็สงบลงได้ เพียงแค่การกระทำที่เรียกว่า...
‘กอด’
“ร้องไห้เยอะแบบนี้เดี๋ยวไข้ก็ยิ่งขึ้นหรอก”
นิธิศใช้มือเช็ดน้ำตาที่เปรอะอยู่บนใบหน้าของวิพารันต์ออกเบาๆ ดูเหมือนตัวจะร้อนขึ้น หันไปบิดผ้าชุบน้ำพอให้หมาดแล้วค่อยๆเช็ดไปตามแขนขาของคนป่วย เน้นย้ำในส่วนที่เป็นข้อพับซึ่งเป็นที่ที่เก็บความร้อนเอาไว้มากกว่าที่อื่น
“นอนพักซะจะได้หายไวๆ เดี๋ยวพี่จะเอางานมานั่งทำตรงนี้เป็นเพื่อน”
น้ำตาเหมือนจะยิ่งไหลมากขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น นึกไปถึงเมื่อก่อนที่ยังอยู่กับแม่ ขนาดไม่สบายมากกว่านี้ แม่ยังไม่เคยแม้แต่จะสนใจ
‘อย่ามาทำสำออยป่วยให้มันนานนัก...รีบๆหายได้แล้ว หรือถ้าไม่หายก็ตายไปเลย’
ประโยคนั้นของแม่ยังติดอยู่ในความทรงจำ ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ หยาดน้ำตายังเกาะอยู่ที่แพขนตายาว กระชับผ้าห่มให้ขึ้นมาถึงคอ...หนาว...แต่ไม่ใช่แค่ตัว เพราะทุกครั้งที่นึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีต ความหนาวมันจะเกาะกินไปถึงหัวใจ...
หลับไปแล้วสินะ...นิธิศขยับเก้าอี้มานั่งทำงานที่โต๊ะข้างๆเตียงของวิพารันต์ โน๊ตบุ๊คและเอกสารบางส่วนที่เมื่อวานเอาติดมือกลับมาด้วยถูกนำมาใช้ทำงานที่ค้างไว้จากเมื่อวานระหว่างนั่งเฝ้าคนป่วย
เจ้านายของนิธิศเป็นนักธุรกิจชาวต่างชาติที่แต่งงานกับคนไทยเลยเข้ามาลงทุนเปิดบริษัทที่นี่ ทว่าถึงจะมีภรรยาเป็นคนไทยแต่เจ้านายของเขาก็ไม่ค่อยจะได้ประจำอยู่ที่บริษัทนี้เสียเท่าไหร่ เพราะต้องคอยบินไปบินมาดูงานสลับกันในหลายประเทศที่เข้าไปลงทุนไว้ เหมือนอย่างเช่นช่วงนี้
เมื่อเช้า นิธิศเพียงแค่โทรไปบอกเลขาว่าเขาจะไม่เข้าไปทำงานที่บริษัทวันนี้เท่านั้นซึ่งนั่นก็ไม่ได้มีปัญหาหรือผลกระทบอะไร เพราะปกติงานส่วนใหญ่ของเขาก็จะถูกส่งเข้ามาทางอีเมลจากเจ้านายโดยตรงอยู่แล้ว การทำงานของเขาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่แต่ในออฟฟิศอย่างเดียวเท่านั้น
........................
.......................................
ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นอีกคนนั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ นั่งเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนตลอดเลยตามที่บอก
“ตื่นแล้วเหรอ”
นิธิศเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากได้ยินเสียงคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัว ก่อนจะหันไปมองนาฬิกา เที่ยงพอดี เดี๋ยวคงต้องหาอะไรให้กินรองท้องจะได้กินยาอีกรอบ
“เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
วิพารันต์พยักหน้าตอบกลับไป อาการปวดหัวน้อยลงแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกปวด
มือข้างหนึ่งของนิธิศเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของอีกคนในขณะที่อีกมือก็แตะอยู่ที่หน้าผากตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิ
…ไข้ยังไม่ลดดี
“เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยาอีกรอบนะ”
มื้อกลางวันของวิพารันต์ในวันนี้คือข้าวต้ม อาหารคนป่วยซึ่งไม่ค่อยแตกต่างจากโจ๊กที่กินเมื่อเช้าเสียเท่าไหร่ และถึงจะไม่อยากกินนักแต่วิพารันต์ก็ต้องฝืนกินเข้าไป เนื่องจากมีนิธิศคอยนั่งจ้องกึ่งบังคับให้เจ้าตัวกินอยู่ไม่ห่าง
ครืด ครืด
เสียงข้อความเข้าที่ดังขึ้นทำให้นิธิศที่เพิ่งออกมานั่งกินข้าวกลางวันของตัวเองในห้องครัวหลังจากที่รอวิพารันต์กินข้าวกินยาจนเสร็จต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
ข้อความ...จากวิพารันต์
‘กินข้าวกลางวันแล้วนะ’
ส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับอมยิ้มให้หน้าจอโทรศัพท์อย่างนึกเอ็นดูกับความคิดของอีกฝ่าย
...ทำตามที่สัญญาไว้อย่างเคร่งครัดเลยสินะ
“คืนนี้รันไปนอนห้องพี่นะ”
นิธิศเอ่ยบอกวิพารันต์ในช่วงตอนหัวค่ำ เพราะถึงแม้ว่าการที่ได้กินยาและนอนพักมาตลอดทั้งวันจะทำให้อาการของเจ้าดีขึ้นมาตามลำดับแต่ก็ยังไม่ถือว่าหายแล้วเสียทีเดียว กลัวว่าถ้าตอนกลางคืนเจ้าตัวเกิดไข้ขึ้นหรือเป็นอะไรขึ้นมาอีกเขาจะไม่รู้ อีกทั้งยิ่งอีกฝ่ายพูดไม่ได้แบบนี้อีก จะบอกให้เรียกเขาก็คงทำไม่ได้เป็นแน่
‘ไม่กลัวติดหรอ’
ข้อความหนึ่งถูกเขียนลงบนกระดานไวท์บอร์ดและยื่นให้นิธิศอ่าน...กลัวตัวเองจะทำให้ลำบากหากจะต้องติดไข้จากเขา
“ถ้าพี่จะติดก็คงติดไปแล้วล่ะ ก็นั่งเฝ้ามาทั้งวันแล้วนี่นะ”
นิธิศว่าพลางจัดการหยิบหมอนและผ้าห่มอุปกรณ์ในการนอนส่วนตัวของวิพารันต์ออกไปจากห้อง ร่างบางที่ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้จึงได้แต่เดินตามอีกฝ่ายที่หอบเอาสมบัติของเขาไปกองไว้ที่อีกฝั่งของเตียงตัวเองในห้องนอนใหญ่เท่านั้น
“ง่วงหรือยัง”
วิพารันต์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ นอนมาเกือบจะทั้งวันแล้ว ตอนนี้เลยไม่รู้สึกง่วงแม้แต่น้อย
ไม่รู้ว่าวันนี้ทำแบบนี้ไปแล้วกี่ครั้ง นิธิศเอื้อมมือไปใช้หลังมือสัมผัสที่หน้าผากเล็กก่อนจะไล่มาที่แก้มและคอของวิพารันต์เพื่อตรวจสอบอุณหภูมิ
ไม่ร้อนมากแต่ก็ยังรู้สึกได้ว่ายังมีไข้อยู่บ้าง อยากให้นอนพักอีกหน่อยแต่ก็รู้ว่าคงเบื่อที่จะนอนแล้ว
“จะออกไปนั่งดูโทรทัศน์ก่อนก็ได้ แต่พี่ให้มากสุดแค่หนึ่งชั่วโมงนะ ตัวยังรุมๆอยู่ ยังไงก็ยังต้องนอนพักอีกเยอะกว่าจะหายดี”
หัวใจที่เคยหนาว มันค่อยๆอุ่นขึ้น นับตั้งแต่วันที่ได้ก้าวเข้ามาในห้องนี้ ได้เจอกับคนคนนี้ ถึงตอนแรกนิธิศจะดูน่ากลัวไปบ้าง แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่วันแรกเท่านั้น เพราะหลังจากนั้น ความคิดแบบนั้นก็ค่อยๆจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกใหม่...
วิพารันต์นั่งเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆเมื่อยังไม่รู้ว่าจะดูอะไรดี ไม่มีอะไรที่อยากดูเป็นพิเศษ กดรีโมทเปลี่ยนช่อง...เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา...เปลี่ยนจนมาหยุด...หยุดอยู่ที่ช่องเพลง...เพลงที่ปกติก็ไม่ค่อยได้ฟังมากนัก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมกับเพลงนี้ถึงต้องหยุดฟัง
จากนี้ไปจนนิรันด์ เอ๊ะ จิรากร (http://www.youtube.com/watch?v=x9wsP5rzmiA)
แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว...
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน...
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู้
เปลี่ยนชีวิตฉันไป อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร…
*ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญาจะ เกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนคนนี้ไม่มีวันจะหายไป
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย…
เพลงที่จบลงพร้อมกับครบกำหนดหนึ่งชั่วโมงที่นิธิศกำหนดไว้พอดี คนป่วยที่ยังไม่หายดีนักจึงต้องปิดโทรทัศน์แล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
“เพลงเมื่อกี้เพราะดีนะ...”
นิธิศเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปสบตากับวิพารันต์ที่ก็มองมาทางนี้พอดี...
เพราะ...แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่รู้ว่าเพราะ เพราะอะไร...นิธิศเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบฟังเพลงอะไรมากนัก...แต่กับเพลงนี้...มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ใกล้เคียงกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้
วิพารันต์คลานขึ้นไปบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงนอน ไม่ใช่เตียงที่คุ้นเคย แปลกด้วยซ้ำ เพราะไม่เคยต้องมานอนรวมกับใครแบบนี้
“นอนซะ ถ้าตอนกลางคืนเป็นอะไรให้รีบสะกิดเรียกพี่เลยนะ”
นิธิศบอกก่อนจะจัดการห่มผ้าให้ เดินไปปิดไฟในห้องแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง
...ที่ผ่านมาก็นอนคนเดียวมาตลอด ไม่ชินที่จะต้องมีใครอีกคนมานอนข้างๆไม่ต่างกัน...
เสียงของเข็มนาฬิกายังเดินต่อไปเรื่อยๆท่ามกลางยามดึกที่เงียบสงัด
คงจะเป็นเพราะอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศที่เย็น เย็นจนหนาวเกินไปสำหรับคนป่วยซึ่งแม้ว่าจะห่มผ้าแล้วก็ตามแต่ร่างกายก็ยังต้องการสิ่งที่อุ่นกว่า
ขยับไปเอง...โดยที่ไม่รู้ตัว เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆที่ยังต้องการไออุ่นจากแม่ ขดตัวซุกเข้ากับอกกว้างของใครอีกคนที่นอนอยู่ข้างกัน หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องขวนขวาย ไม่ต้องไขว่คว้า ไม่ต้องขยับไปไหนอีก เพราะที่ตรงนั้นไม่เพียง...อุ่น...ได้เท่าที่ ‘ร่างกาย’ ต้องการเท่านั้น แต่ยัง...อุ่น...ได้เท่าที่ ‘หัวใจ’ ต้องการด้วยเช่นกัน...
TBC.
Rewrite
เฮ้ยยย คนเขียนชอบเพลงนี้อะ 555 อ่านไปฟังไป รับรองซึ้งงงงงมากมายยยยย วันนี้มาต่อให้ยาวกว่าคราวที่แล้วหน่อย
งานยังไม่เสร็จ TT แต่ก็ยังดันทุรังอยากมาต่อ อร๊ายย รักน้องรันโดยส่วนตัว เห็นคนเข้ามาอ่านเยอะแล้วงงเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจเยอะขนาดนี้ ปลื้ม 555 ค่อยมีกำลังใจในการเขียนหน่อย หลายคนยังกลัวมาม่าอยู่ ขอย้ำอีกรอบว่าเราจะไม่กินมาม่ากันในนี้ ตอนน้ำท่วมกินกันมามากพอแล้ว กินเยอะกว่านี้ไม่ดีต่อสุขภาพ หุหุ ฟิ้วว ไปทำงานต่อดีกว่า
ป.ล.ขอบคุณสำหรับคำติชมนะคะ ตอนที่แล้วลืมเปลี่ยนชื่อตอน 55 เบลอมากกก ตอนนี้เปลี่ยนแล้วนะ แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็เตือนกันได้เสมอนะคะ ขอบคุณทุกคนมากค่า
-
อุ่นไปทั้งใจเลยค่ะ
น่ารักทั้งคู่เลย ^^
-
เย๊ มาแล้ว รันน่ารักจัง
-
อุ่นไปถึงหัวใจ ^^
-
โอ้ยยยยยยยยหวานอะ น่ารัก ><'
-
น้องรันลูกแม่
จะนี่ง จะยืน จะเดิน จะนอน จะป่วย
จะทำอะไรๆก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก
:m3:
ตายๆๆขนาดคนอ่านยังเป็นขนาดนี้
แล้วพี่ไนท์จะไม่หลงทนไหวเหรอ
:m12:
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลยจ้า
:oni2:
-
:กอด1: กอดกันทางโน้น...อุ่นมาถึงทางนี้ :m1:
-
น้องรันนนนน แม่แท้ๆหนูไม่สนใจ ก็ไม่ต้องไปเศร้าจมอยู่เลยลูก :impress3:
ในนี้มีบรรดาแม่(ยก) ของหนูอยู่อีกเพียบนะจ๊ะ :laugh:
มาให้แม่กอดหน่อยเร๊ววววว :man1: :กอด1:
-
อบอุ่นจริงๆนะ ความผูกพันค่อยๆเริ่มก่อทีละน้อย
-
ชอบเพลงนี้เหมือนกันเลยยยยยยย
ยิ่งเปิดแล้วอ่านไปด้วยนี่มันแบบ...สุดๆอ่ะ :-[
-
มันเหมือนความรู้สึกของคนทั้งคู่ค่อยพัฒนาไปเรื่อยๆเลยล่ะ >< น่ารักมากเลยอ่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
:really2: :really2: :really2:
ดีใจจังไม่มีมาม่า
อยากรู้ว่าจะหวาน อบอุ่นหรือซึ่งกันมากแค่ไหน
รออ่านจ้า
-
อยากให้น้องรันเลิกโทษตัวเองได้แล้วอ่า น้องมีค่ากะพี่ไนท์และคนอ่านมากๆน้า
พี่ไนท์ต้องสอนน้องให้รู้จักความรัก ความอบอุ่น แล้วก็ความสุขเยอะๆน้าจะได้เลิกคิดลบกะตัวเอง
แอบเขินแทนทั้งคู่ตอนตื่นมาแล้วเจอว่ากอดกันอยู่ :-[
ปล.ขอบคุณสำหรับพี่ไนท์น้องรันนะค๊า เป็นกำลังใจให้คุณRafael ค่า ^^
-
อ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สีกอบอุ่นจริงๆ
พี่ไนท์ของน้องรันดีมาก น้องรันเนี่ยน่าสงสารมากอ่ะ ไม่เป็นภาระหรอกจ๊ะ พี่เขาเต็มใจทำ :กอด1:
-
:กอด1: น่ารักมากมายกับโมเม้นนี้
ยิ่งมาพร้อมเพลงนี้ยิ่ง .หวาน. กอดน้องรันแน่นๆเลยคะพี่น้อง
-
รักทั้งคู่เลย
:กอด1: :กอด1:
-
น้องรันน่ารัก เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆๆๆ
ขอให้ความสุขอยู่กับเราไปนานๆๆๆๆ
-
อุ่นวาบตรงเข้าสู่หัวใจเต็ม ๆ เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่อนโยนและอ่อนหวานมาก ๆ
ขอบคุณจ๊ะ
-
เริ่มจะรู้สึกอะไรกันบ้างแล้วซินะ ชอบๆๆๆๆ
-
คนอื่านก็อุ่นไปด้วด้วยเหมือนกัน ชอบอ่ะ อยากอ่านทุกวันเลย
-
อบอุ่นมาก บรรยากาศมันหวานละมุน :กอด1:
น้องรันน่ารักมาก ถึงแม้ที่ผ่านมาจะเจอแต่เรื่องร้ายๆ ไม่เคยได้รับการดูแลเอาใจใส่หรือทำดีด้วย แต่ตอนนี้อยู่กับไนท์แล้ว ไนท์จะช่วยสอนทุกอย่างให้กับน้องรันเอง สอนให้น้องรู้จักความอบอุ่น ความอ่อนโยน การดูแลเอาใจใส่ ให้ทุกสิ่งที่น้องรันไม่เคยได้รับจากใคร
อร๊ายยยยย :-[ ยิ่งอ่านยิ่งเพ้อ
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
อบอุ่นในหัวใจ
เมื่อไรสองคนจะรู้ใจตัวเอง
พี่ไนท์คงขาดน้องรันไม่ได้ซะแล้ว
-
:กอด1: :กอด1:น่ารัก และอบอุ่นดีมากมาย
-
ทำไมรู้สึกอุ่นๆในหัวใจอย่างนี้ล่ะคะ :o8:
น้องรันไม่เคยเป็นภาระหรอกเนอะ....อย่ามัวแต่คิดมาก
ชอบค่ะอ่านซ้ำและฟังเพลงไปสองรอบ o13
รออัพตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อ่านจบ อุ่นจริงๆด้วย :impress2:
-
รักน้องรันมาก
สงสารน้องที่คิดตลอดว่าตัวเองจะเป็นภาระ TT TT
-
คนแต่งให้ความมั่นใจว่าไม่มาม่าแน่นอน ดีใจมากกกก
เรื่องที่ชอบมาม่ามาเยอะแหละ ขออบอุ่นหวาน ๆ แบบนี้ดีที่ซู้ดดดดดดด
ขอสมััครเป็นแม่ยกหนูรันด้วยคนนะค่า ^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบอะ
น่ารักทั้งคู่เลย
+ 1 นะคะ
-
อ่านแล้วยิ้มชื่นมื่น ><
-
น่ารักจริงๆคู่นี้~~
:o8: :o8: :o8:
-
อ่านแล้วอบอุ่นไปทั้งหัวใจ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ชอบความรักที่ค่อยเป็นค่อยไป ละเอียดอ่อนและอบอุ่นมาก
อ่านแล้วเคลิ้มตามเลยค่ะ>//<
-
เอิ้วววว ชอบอ่ะเรื่องนี้
ตอนแรกคิดว่าจะดราม่าซักนิดก่อน
แต่นิธิศเกิดมาเพื่อเป็นพระเอกนะ 5555
.
.
เค้าจะติดตามตอนต่อไปนะ
-
+1 +เป็ด ให้น้องรัน นายธิศ
น่ารัก น่าสงสาร
-
หลงรักน้องรัน ดีใจที่คนเขียนบอกเรื่องนี้ไม่มาม่า
-
สำหรับตอนนี้ ไม่ใช่เฉพาะคนแต่งที่แต่งไปแล้วน้ำตาไหล
คนอ่านก็ อ่านไปน้ำตาก็ไหลเหมือนกัน อินจัด 5555
+1 น่ารักทั้งสองคนเลย กอดๆๆ
:L2:
-
อา...อ่านแล้วมันอบอุ่นที่หัวใจขึ้นทุกตอน ๆ :m1:
ระยะห่างระหว่างพี่นิธิศกับน้องรันที่ลดลงเรื่อย ๆ สวนทางกับความใกล้ชิดที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน ๆ
ใกล้เข้าไปในหัวใจที่ละเล็ก ทีละน้อยแล้วสินะ... :-[
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
-
มีความสุข
-
น่ารักมากๆเลยอ่ะ
ดูอบอุ่นจังเลยน้า ดีใจแทนน้องรันที่มาเจอพี่ไนท์ ^^
-
อ่านแล้วสงสารน้องรันมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
อดีตหนูช่างขมขื่นยิ่งนัก :o12:
มามะ มาให้พี่จูบซับน้ำตาให้
พี่ไนท์ช่างดีแสนดี ขอให้รู้ใจตัวเองไวๆน๊า :impress2:
-
อบอุ่นหัวใจดีจริงๆ
-
อร๊ายยยยยย น่ารัก
อุ่นที่หัวใจ ไม่ไหว สลบแล้ว
หวานเกินห้ามใจ >.<!
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ติดมากที่สุดเรื่องนึงเลยนะคะ ^^
น้องรันน่ารักม้ากกกกกก หายไวๆนะหนู
อบอุ่นดีจัง ชอบบบบค่า :-[
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
บอกไม่ถูกเลยตอนนี้ รู้สึกวส่ามันอบอุ่น
หวานแต่อบอวลไปด้วยความรู้สึกอุ่นไปถึงใจ
อ่านแล้วฟังเพลงไปมันยิ่งทำให้ยิ้ม.....และยิ้มได้กว้างๆขึ้น
-
ขอบคุณที่ไม่แจกมาม่าผู้อ่านค่า เพราะได้รับแจกมาที่บ้านหลายกล่องแล้ว
น้องรันน่ารักไปน๊า >//< ส่งข้อความบอกด้วย เดินไปเขียนกระดานก็ได้มั้ย ประหยัด 555
บวกให้ค่า
-
:กอด1: โถๆ สงสารหนูรันจัง ได้เจอสถานที่ของตัวเองแล้ว ก็ขอยินดีด้วย
ดีใจมากที่เรื่องนี้ไม่น่าจะมีมาม่า เพราะตอนนี้ก็กินมารจนอิ่ม อืด สุดสุด :z3:
เป็นแบบนี้แหล่ะดีแล้ว ค่อยๆเป็นค่อยๆไป :L2:
-
โอยยยย!!.... :m3:ชอบเรื่องนี้มากอ่ะพึ่งเจอ :m1:
บีบหัวใจดีแท้ :impress3: สงสารน้องรัน
อ่านแล้วน้ำตาซึมทุกตอนเลยค่ะ :monkeysad:
จะรอตอนต่อไปนะคะ :impress:
-
แอบมาเจิมมมมมม ><
-
หาเพลงได้เหมาะมากq ยิ่งเปิดฟังไปด้วยจะรู้สึกอินกับเนื้อเรื่องมากขึ้น
เรื่องนี้ไม่มีใครอ่านแล้วไม่ยิ้ม ^^
-
ชอบคะ อ่านแล้วอุ่นมาก ซึ้งตลอด เพลงเพราะด้วยชอบๆ
-
อ่านแล้วอบอุ่นเข้าไปถึงหัวใจ
น่าสงสารรัน :เฮ้อ: ทำไมต้องเกิดมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
-
น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนน
เรื่องนี้อบอุ่นจริงๆ o18
เดี๋ยวเริ่มรักกันเเล้วเอาหวานเยอะๆน้าาา
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:กอด1:
-
เพิ่งมาอ่านๆ ติดเรื่องนี้แล้วๆ ^^
-
:-[ รันน่ารักจัง
-
อ่านแล้วรู้สึกดีจังชอบค่ะ
นายเอกเรา โดนทารุณมาเยอะแล้ว
เจอกับสิ่งดีๆบ้างเถอะ
-
อบอุ่นไปถึงหัวใจจริงๆ ขอให้รักกันจริงๆ เสียทีนะ ไม่อยากให้น้องต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้
-
สงสารรัน อดีตคงเจ็บปวดมาก
อ่านเเล้วมีความสุขจัง
-
มันช่างเปงอะไรที่บริสุทธิ งดงาม อบอุ่น น้ำไหลได้ตลอดจิงๆ
ขออ่านต่อด้วยคนน้า><
ชอบๆมันทำให้รู้ว่า คนเรายังไงก้อมีค่าถ้าคิดว่ามีค่า
ยังไงก้อจะเปงกำลังใจให้น้า
รอต่อไป อิอิ :bye2: :bye2:
-
:o8: :o8:
-
เรื่องนี้มีแต่คำว่า"อบอุ่นใจ"
เพลงเพราะมาก และคนอ่านก็อินมากเลย :o8:
-
โอ้ยยยยยย น้ำตาลขึ้นนนนน !!!!!
มีคนดูแลดีแบบนี้น้องรันหายเร็วแน่เลยใชมั้ยล่าาาาาา :impress2:
-
อ่อยยยย
น่ารักมากเลยอ่ะ. เริ่มจะมีซัมติงแล้วสินะะ
อั้ยย่ะ. อยากให้หวานๆแบบนี้ต่อไป
อย่ามีดราม่าเลยนะ
แค่นี้น้องรันก็น่าสงสารจะแย่ละ
^^
กอดคนเขียนนนนนยย
-
รันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
นิธิศก็ใจดีซะ
ชอบเรื่องนี้จัง อย่ามาม่านะคะ
-
+1 สงสารน้องรัน ดีแล้วจริงๆที่มาเจอนิธิศ :L1:
ทุกอย่างเริ่มต้นมาจากความผูกพันธ์ อบอุ่นมากๆ :o8:
ชอบเรื่องนี้สุดๆ :pig4:
-
ซึ้งสุดๆๆ ประทับใจมากค่ะ
-
อุ่น อุ้น อุ่น อุ้นมากกกก
แต่ไม่ร้อน อุ่นแบบนี้ อยากอยู่ด้วยไปตลอดเลย
-
ชอบๆ
ขอบคุณครับ
-
ฝากตัวเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะฮะ
-
หนูรัน น่าร้ากกกก :กอด1:
แล้วก็รีบหายไข้ไวๆนะ
เอะ...หรือจะให้ป่วยต่อดีจะได้มีฉากหวานๆให้อ่านต่อ 55+
-
ชอบ.. ชอบบรรยากาศแบบนี้ อารมณ์แบบนี้
อบอุ่นที่สุด!!
-
:impress2:น่ารักกกและอบอุ่น น้องรันน่ารักอ่ะ
-
.....อุ่นเนอะ.....
^___________________________^
-
:L2: :L2:รู้สึกเหงาๆ..จากสังคมรอบข้าง....อ่านนิยายเรื่องนี้...ทำให้รู้สึกว่าโลกนี้..อบอุ่นจัง.... :L1: :L1:
-
หวานนนนนน อ่ะ น่ารักจังเลย
หนูรันทำไมน่าเอ็นดูแบบนี้เนี่ย
ยังดีนะที่น้องยังเขียนออกมา แบบแสดงความรู้สึก
ไม่ได้ไม่กล้าบอกอะไรแบบนี้เนอะ
น่าเอ็นดูจริงๆ เลย
รักแบบเงียบๆ ก็ดีเหมือนกันนะ
-
มารอนะค๊าฟฟฟฟ^^
อย่าลืมมาต่ออีกน้าาาา
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน รู้สึกได้เลยว่าอบอุ่นมาก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจร้า
-
เป็นกำลังให้ สู้ๆๆ
-
แอร๊ยยยยยยย
ชักจะอยากให้น้องรันป่วยบ่อยๆ ฮ่าๆ
ป่วยแล้วคนดูแลดีแบบนี้ น้องรันคุ้มจ้าาาา :-[
ขอบคุณนะคะ
รอตอนต่อไป อยากให้เค้ารักกันซะที~
-
โอ๊ยยยยยย ย..
อบอุ่นอ่ะค่ะ TvT
มีคนดูแลดีแบบนี้เรารักตายเลย..
ยิ่งฟังเพลงไปด้วยนะ ยิ่งรู้สึกเลยอ่ะ..
กินใจมากๆ โฮฮฮฮฮฮฮ.. TvT
-
อ่านแล้วรู้สึกอุ่นจริงๆค่ะ อบอุ่น.......
เหมือนน้องรันจะพบกับความสุขในชีวิตสักทีเนอะ
-
น่ารักมากมาย เป็นนิยายแนวอบอุ่นนะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือน เจาะช้อนกินซุปร้อนๆ ที่มีขนมปังโปะปิดรักษาความร้อนไว้ ดูอบอุ่นตลอกเวลาเลย(พูดแล้วหิว) :man1:
-
6
หัวหิน
วิพารันต์ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของนิธิศ ตกใจจนต้องรีบถอยตัวเองออกมา ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอมานอนเบียดกับเจ้าของห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ หันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง...หกโมงครึ่ง...ได้เวลาที่จะต้องตื่นพอดี
“เดี๋ยว...”
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ลุกไปไหนเสียงของคนที่นอนอยู่ก็ดังขึ้นเสียก่อน คงจะขยับตัวแรงเกินไป เลยทำให้ตื่น
“ดีขึ้นหรือยัง ยังปวดหัวอยู่ไหม”
วิพารันต์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ดูเหมือนอาการจะดีขึ้นจนเห็นได้ชัดแต่กระนั้นนิธิศก็ยังไม่วางใจ ลุกขึ้นมานั่งดีๆก่อนจะเอื้อมมือไปแตะตามตัวอีกฝ่ายเพื่อเช็คให้แน่ใจอีกครั้ง...อุณหภูมิปกติ
“ถึงอาการจะดีขึ้นแล้วแต่ก็อย่าเพิ่งอาบน้ำนะเดี๋ยวไข้กลับขึ้นมาอีก”
นิธิศกำชับก่อนจะปล่อยให้เจ้าตัวลุกขึ้นไปจากเตียงเพื่อไปทำธุระส่วนตัว เห็นเดินได้คล่องแบบนี้ก็พอจะเบาใจปล่อยให้อยู่คนเดียวในห้องได้แล้วล่ะ
.....................
....................................
“วันนี้มีประชุมตอนบ่ายสองโมงนะคะ”
หลังจากช่วงที่วิพารันต์หายป่วยได้ไม่นานก็เข้าช่วงปลายปีพอดี เลขาสาวเดินเข้ามากำชับตารางการประชุมผู้บริหารของบริษัทในวันนี้ที่เขาซึ่งมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการของบริษัทต้องเข้าร่วมประชุมด้วย
นิธิศพยักหน้ารับก่อนเอนหลังลงกับพนักพิงของเก้าอี้นวมตัวใหญ่แล้วยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองเบาๆ เมื่อเกิดอาการล้ากับการนั่งจ้องเอกสารจำนวนมากเป็นเวลานาน ก่อนจะนั่งหลับตาพักอยู่แบบนั้นจนกระทั่งได้เวลาเข้าประชุม
การประชุมครั้งนี้จึงเป็นการประชุมครั้งสุดท้ายของปีเพื่อสรุปยอดรวมและผลกำไรสุทธิของบริษัท ซึ่งนั่นก็จบลงด้วยดีเนื่องจากผลกำไรของบริษัทในปีนี้ค่อนข้างเป็นที่พอใจของกลุ่มผู้บริหาร
...การทำงานวันสุดท้ายของปีนี้...สิ้นสุดลงแล้ว
“วันหยุดยาวปีใหม่นี้คุณไนท์จะไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าคะ หรือจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านเหมือนทุกที”
เลขาสาวเอ่ยปากถามคนเป็นเจ้านายขณะเดินตามออกมาจากห้องประชุม ความพยายามของเธอที่จะทำให้นิธิศหันมาสนใจตัวเองบ้างยังไม่ลดลงเลยตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานจนถึงวันนี้
“อืม ปีนี้อาจจะไปนะ...เพราะคิดว่าคงมีคนอยากให้พาไป”
นิธิศตอบยิ้มๆเมื่อนึกไปถึงคนที่นั่งรออยู่ที่ห้อง ถ้ากลับไปแล้วบอกว่าจะพาไปเที่ยวปีใหม่ด้วยจะแสดงปฎิกิริยาแบบไหนออกมาให้ดูอีกนะ
น้ำเสียงพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนตอนที่กำลังพูดถึงใครอีกคนทำให้พัดชาใจกระตุกวาบ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยสนใจ แต่เธอก็ยังคิดว่าตัวเองมีโอกาสอยู่เสมอ เพราะตั้งแต่มาทำงานที่นี่ก็ยังไม่เคยเห็นนิธิศพาใครไปไหนไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่เคยพาใครมาเปิดตัว อีกทั้งเคยลองถามกับพนักงานคนอื่น ก็ได้คำตอบที่ตรงกัน แต่ตอนนี้...ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิดอีกต่อไป...
คนที่พูดถึง คงไม่ใช่แค่เพื่อนหรือคนที่รู้จักกันธรรมดา แล้วใครล่ะ ใครกัน...ที่ทำให้เจ้านายของเธอแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาได้...
........................
..........................................
ยังไม่ทันที่นิธิศจะต้องเสียเวลาคิดว่าจะพาวิพารันต์ไปเที่ยวที่ไหนช่วงวันหยุดยาวนี้ กลุ่มเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขาทั้งสามคนก็พร้อมใจกันกระหน่ำโทรมารบเร้าชวนให้เขาไปร่วมทริปสามวันสองคืนที่หัวหินด้วยกัน โดยไม่ลืมที่จะกำชับให้นิธิศพาวิพารันต์ไปแนะนำตัวให้รู้จักด้วยเพราะหลังจากฟังเรื่องราวที่นิธิศเล่าให้ฟังในวันนั้นแล้วก็ยังไม่มีเพื่อนคนไหนๆได้เห็นหน้าเห็นตัววิพารันต์จริงๆเสียที
“เอาแต่เสื้อผ้าตัวใหม่ไปนะรัน ตัวเก่าไม่ต้องเอาไป”
ร่างสูงตะโกนบอกวิพารันต์ที่กำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเอง หันไปมองเสื้อผ้าตัวใหม่ที่นิธิศซื้อให้ ยังไม่เคยใส่เลยสักครั้ง ก็ไม่ใช่ไม่อยากใส่ แต่ปกติอยู่แต่ในห้อง เลยไม่รู้จะใส่เสื้อผ้าดีๆไปทำไม
พรุ่งนี้นิธิศบอกว่ารถตู้ของเพื่อนจะมารับแต่เช้า ต้องรีบจัดของแล้วเข้านอน แต่ดูเหมือนว่าจะนอนไม่หลับ รู้สึกตื่นเต้น ตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวไกลๆแบบนี้
“นอนไม่หลับเหรอ”
นิธิศหันมาถามคนที่นอนอยู่ข้างๆ เพราะตั้งแต่คราวนั้น หลังจากวันที่วิพารันต์ต้องมานอนห้องเดียวกับเขาเพราะไม่สบาย เจ้าตัวก็ย้ายกลับไปนอนห้องของตัวเองได้แค่สองวัน คอมเพรสเซอร์ของเครื่องปรับอากาศในห้องนั้นก็เกิดเสียขึ้นมาเสียอย่างนั้น นิธิศที่ยังไม่ได้เรียกช่างมาซ่อมก็เลยให้วิพารันต์ย้ายกลับเข้าไปนอนในห้องเขาก่อนเพราะจะให้อีกฝ่ายทนนอนในห้องร้อนๆแบบนั้นก็คงจะไม่ได้
“ถ้าไม่หลับพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหวนะ”
เห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดนักเพราะปิดไฟไปแล้ว แต่ก็รู้สึกได้ว่าพลิกไปพลิกมาอยู่ตลอด คงจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เห็นแบบนั้นเลยเอื้อมมือไปลูบศีรษะเป็นการช่วยกล่อมจนวิพารันต์เคลิ้มหลับไป
...จากที่รู้สึกแปลกในช่วงแรกก็กลายเป็นความเคยชิน ชินกับการที่จะต้องดูแล ชินกับการ...ที่จะต้องมีอีกคนนอนอยู่ข้างๆ...
เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวิพารันต์ที่ตื่นก่อนเหมือนอย่างเคย ตื่นเช้ากว่าทุกวัน เพราะนอนไม่หลับแล้ว
หันไปเขย่าปลุกคนที่นอนอยู่ข้างๆให้ตื่น เดี๋ยวนี้นิธิศเลิกใช้นาฬิกาปลุกแล้ว เพราะตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนปลุกแทน ถึงจะไม่มีเสียงอย่างนาฬิกา แต่ระบบสัมผัสก็ทำให้ตื่นได้เหมือนกัน
“อือ พี่ขออีกสิบนาทีนะ รันไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนเลย อย่าลืมใส่เสื้อตัวใหม่ด้วยล่ะ”
นิธิศบอกเสียงงัวเงียก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง ถ้าเป็นปกติเขาก็คงจะตื่น แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้เพราะวิพารันต์ตื่นเช้ากว่าปกติมาก มาก มากจริงๆ
ได้ยินแบบนั้นร่างบางก็เดินออกไปจัดการทำธุระส่วนตัวของตัวเองจนเสร็จสรรพ นั่งรอนิธิศอีกพักใหญ่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะออกมา จึงตัดสินใจเดินเข้าไปดูในห้องอีกรอบซึ่งภาพที่เห็นคืออีกฝ่ายยังไม่ยอมลุกไปไหนเดินเข้าไปเขย่าตัวปลุกอีกรอบก็ยังยังไม่ยอมลุก
และเมื่อความพยายามที่จะปลุกนิธิศด้วยวิธีเดิมดูเหมือนจะไม่ได้ผลวิพารันต์จึงเดินออกไปนอกห้องแล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับอุปกรณ์ใหม่...นกหวีด ของที่บังเอิญเจออยู่ในกล่องที่ถูกเก็บไว้ตอนรื้อออกมาทำความสะอาด
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!
และเมื่อเจอการปลุกที่ไม่คาดคิดมาก่อนแบบนี้ นิธิศก็เลยถึงกับสะดุ้งเฮือกตาสว่างขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวนี้ชักจะพัฒนาใหญ่แล้วนะเราน่ะ กลัวไปไม่ทันเที่ยวหรือไงหืม รีบซะขนาดนี้”
ขยันทำตัวให้เขายิ้มได้ทุกวันเลยสินะ ร่างสูงลุกขึ้นมายืนก่อนจะดึงตัววิพารันต์เข้ามาขยี้ผมนิ่มๆด้วยความหมันเขี้ยว...น่ารัก...ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นิธิศเริ่มรู้สึกแบบนี้ อาทิตย์ที่แล้ว วันก่อน เมื่อวาน หรือเพิ่งจะวันนี้ แต่ที่มากไปกว่านั้นก็คือ ดูท่าแล้วว่าตัววิพารันต์เองก็คงยังจะไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าการกระทำของตัวเองนั้น...มันเรียกว่า ‘ทำตัวน่ารัก’
...........................
...........................................
หลังจากที่เก็บของและหาอะไรกินเป็นอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว นิธิศก็พาวิพารันต์ลงมารอรถที่เพื่อนของเขาบอกว่าจะมารับที่หน้าคอนโดตอนเจ็ดโมงเช้า
ก็เพิ่งจะลองสังเกตชุดที่วิพารันต์ใส่วันนี้ ชุดที่เขาเป็นคนเลือกให้ เสื้อยืดสีขาวลายมิคกี้เม้าส์ที่มีเสื้อกั๊กตัวเล็กใส่ทับอยู่ข้างนอกอีกที กับกางเกงยีนส์ขาสามส่วน ตอนเลือกก็คิดว่าเหมาะกับรูปร่างลักษณะของเจ้าตัวแล้ว ยิ่งพอใส่ให้ได้เห็นจริงๆแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่าเสื้อผ้าแบบนี้เหมาะกับอีกฝ่ายมากจริงๆ
“วันนี้แต่งตัวน่ารักเชียวนะคะน้องรัน คุณไนท์จะพาไปเที่ยวล่ะสิ”
พิณยดา พนักงานประชาสัมพันธ์สาววัยกลางคนที่ทำงานอยู่ที่คอนโดนมานานและคุ้นเคยกับนิธิศเป็นอย่างดีเดินเข้ามาทักทายทั้งสองคน เธอเป็นอีกคนหนึ่งที่รู้เรื่องของวิพารันต์จากการที่ได้เห็นเหตุการณ์ในวันนั้นบวกกับการบอกเล่าคร่าวๆของนิธิศถึงสาเหตุที่วิพารันต์ต้องมาอาศัยอยู่กับเขา ซึ่งหลังจากที่ฟังเรื่องราวแล้วพิณยดาเองก็อดที่จะรู้สึกสงสารและเอ็นดูวิพารันต์ไม่ได้เหมือนกับคนอื่นๆ
“ครับพี่พิณ พี่เองก็หยุดพักบ้างนะ ทำงานทุกวันแบบนี้เหนื่อยแย่”
“โอ๊ย ไม่หรอกค่ะคุณไนท์ พี่ทำงานจนชินแล้ว ถ้าไม่ได้ทำสิกลับรู้สึกแปลกๆ” พิณยดาตอบกลั้วหัวเราะ “เอาล่ะๆ พี่ไม่กวนแล้วยังไงก็เที่ยวกันให้สนุกนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
บทสนทนาของทั้งคู่จบลงเมื่อรถตู้โดยสารที่เพื่อนของนิธิศบอกไว้มาจอดรอรับที่ด้านหน้า และทันทีที่ทั้งสองคนเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ เสียงทักทายและพูดคุยของเพื่อนๆก็ดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น แต่ที่ดูจะเด่นชัดกว่าคนอื่นก็คงจะเป็นเสียงแหลมๆของมาริสาซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวในทริปและคนเดียวในกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาที่แหกปากโวยวายใส่นิธิศไม่หยุดหลังจากเห็นหน้าวิพารันต์
...น่ารัก...ก็ถ้าจะน่ารักขนาดนี้...ทำไมไอ้คุณเพื่อนมันไม่รีบพามาให้รู้จัก...
ร่างบางรู้สึกไม่ค่อยดีนักเมื่อรถเคลื่อนออกมาได้สักระยะหนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่รู้สึกเวียนหัวและคลื่นไส้เล็กน้อย นิธิศที่สังเกตเห็นสีหน้าและท่าทางที่ไม่สบายตัวของวิพารันต์ได้ก็พอจะรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงจะเมารถจึงหันไปถามนัทนทีเพื่อนของเขาที่เป็นเภสัชกรและตอนนี้ก็กำลังเปิดกิจการร้านขายยาของตัวเองอยู่ ซึ่งนั่นก็เป็นการถามที่ถูกคนเพราะนัทนทีเตรียมพร้อมเรื่องนี้อยู่เสมอ
ศีรษะเล็กของวิพารันต์เอนมาซบอยู่ที่ไหล่ของนิธิศหลังจากที่เขาให้เจ้าตัวกินยาแก้เมารถไปได้แล้วสักพักหลับไปแล้ว...คนตัวโตกว่าหันไปมองหน้าอีกฝ่ายแล้วส่ายหน้าเบาๆอย่างนึกขำ ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยาหรือการที่เจ้าตัวตื่นเช้าเกินไปกันแน่ถึงได้ดูหลับสนิทขนาดนี้ แต่สงสัย...ก็คงจะทั้งสองอย่างนั่นแหละนะ
.....................
.......................................
สถานที่พักที่ถูกจองไว้เป็นรีสอร์ทขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ติดกับทะเลซึ่งคนที่จองจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก วีรนนท์ เพื่อนสนิทอีกคนของนิธิศที่ตอนนี้ทำงานเกี่ยวกับด้านกฎหมายอยู่
วีรนนท์จองห้องพักไว้ทั้งหมดสามห้องต่อห้าคน ซึ่งจากการแบ่งที่ตกลงกันเรียบร้อยแล้วก็ได้เป็น มาริสาซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเลยได้สิทธิพิเศษอยู่ห้องคนเดียว วีรนนท์อยู่กับนัทนที และนิธิศอยู่กับวิพารันต์
นิธิศเดินนำวิพารันต์มาที่ห้องพักของตัวเองซึ่งจัดเป็นเหมือนบ้านหลังเล็กๆที่มีสระน้ำโอบล้อมรอบไว้ ส่วนภายในนั้นก็ถูกจัดแบ่งไว้เป็นสัดส่วนตามประโยชน์การใช้สอย
วิพารันต์เดินเอากระเป๋าเป้ของตัวเองไปวางไว้บนเตียงก่อนจะเดินไปเปิดประตูกระจกเพื่อออกไปที่ระเบียงเห็นทะเลได้อย่างชัดเจน เพิ่งจะเคยมีโอกาสได้เห็น ตบหน้าตัวเองเบาๆ ยังรู้สึก แสดงว่าไม่ได้ฝันไป
เหม่อมองออกไปข้างนอกสูดกลิ่นไอเค็มๆของน้ำทะเล ไม่ได้สนใจว่ามีใครอีกคนยืนมองตัวเองอยู่ นิธิศหยิบกล้องถ่ายรูปที่เตรียมมาด้วยออกมาจากกระเป๋า ถึงจะไม่ได้ยิ้ม แต่สีหน้าแบบนั้นของวิพารันต์ก็บ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังมีความสุข กดถ่ายเอาไว้สองสามรูป
ยังรออยู่...รอวันที่จะเห็นวิพารันต์ยิ้ม...
เก็บของเสร็จเรียบร้อยก็พากันออกไปข้างนอกตามที่นัดกับเพื่อนอีกสามคนเอาไว้ คนค่อนข้างจะเยอะ อาจเป็นเพราะช่วงปีใหม่ หลายคนจึงอยากมาเปลี่ยนบรรยากาศเคาท์ดาวน์กันที่นี่
“น้องรัน...น้องรัน น้องรัน น้องรันไปเดินเที่ยวกับพี่นะ วันนี้พี่สาจะพาน้องรันเที่ยว อยากได้อะไรบอกพี่เลย วันนี้พี่จ่ายเอง...ไอ้ไนท์วันนี้ฉันยืมน้องรันของแกวันนึงนะ ไม่ให้ก็ต้องให้เพราะฉันจะเอา ไปและ บ่ายสามจะพามาส่งคืน”
มาริสาเดินเข้ามาพูดรัวๆเร็วๆชนิดที่ว่าไม่คิดจะเปิดโอกาสให้นิธิศได้แสดงความเห็นเลย ก่อนจะจูงมือวิพารันต์เดินหายไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทั้งสามหนุ่มได้แต่ยืนอ้าปากค้างในความสามารถของเพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่นับวันยิ่งไม่ทำตัวไม่เหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกวัน
คงจะไม่เป็นไร...หลังจากที่วิพารันต์โดนมาริสาฉกตัวไปแล้วนิธิศก็เลยถือโอกาสออกไปเดินเล่นตามภาษาผู้ชายกับเพื่อนอีกสองคน เป็นห่วงอยู่บ้าง เพราะไม่รู้ว่าวิพารันต์จะตกใจหรือเปล่าที่โดนคนที่เพิ่งรู้จักพาไปด้วยแบบนั้น แต่คิดว่าไปกับมาริสาคงไม่เป็นไร เนื่องจากถึงบางครั้งเจ้าตัวจะดูบ้าบอและขี้โวยวายไปบ้างแต่ก็เป็นคนใจดี และที่สำคัญไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย เพราะเห็นเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้แต่เบื้องหลังก็พ่วงท้ายด้วยแชมป์ยูโดระดับประเทศที่ขนาดตัวเขาเองยังไม่อยากจะมีเรื่องด้วย
บ่ายสามโมงตรง มาริสาก็พาวิพารันต์กลับมาส่งให้นิธิศที่ห้องตามสัญญา ไม่รู้ไปกันถึงไหน แต่ก็ดูท่าว่าจะสนุก ไม่อย่างนั้นคงไม่พากันหอบของกลับมาเยอะแยะขนาดนี้
“เหนื่อยมากเลยสิท่า”
นิธิศพูดอย่างนึกขำเมื่อนึกไปถึงว่าอีกฝ่ายจะโดนมาริสาลากไปไหนมาไหนบ้างตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา
“เป็นไงบ้างไปเที่ยวกับมาริสา สนุกไหม”
ใบหน้าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของวิพารันต์พยักขึ้นลงช้าๆ นิธิศใจดี คนที่อยู่รอบตัวนิธิศก็มีแต่คนใจดี
“ถ้าชอบ ถ้ารู้สึกสนุก หรือมีความสุขก็ต้องหัดยิ้มบ้างนะ ทำได้ไหมหือ”
ไม่เคยยิ้มเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง แค่ฉีกปากออกไปกว้างๆให้เห็นฟันหรือเปล่านะ จะทำได้อย่างนั้นเหรอ...คนอย่างเขา...จะยิ้ม จะหัวเราะเหมือนคนอื่นได้เหรอ ลองฉีกริมฝีปากออกไป ยิงฟัน พยายามทำอย่างที่เคยเห็นคนอื่นทำแต่ก็ยังไม่ใช่
คงต้องค่อยๆสอน ค่อยๆให้เรียนรู้ นิธิศยิ้มบางๆให้กับความพยายามนั้นของวิพารันต์เพราะอย่างน้อยการที่เห็นอีกฝ่ายทำแบบนี้ก็แสดงว่าเจ้าตัวก็ยังอยากที่จะลองยิ้ม
มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ แม้จะยังทำไม่ได้ในตอนนี้ แต่นิธิศก็เชื่อว่าอีกหน่อยวิพารันต์จะทำได้ ยิ้มที่ไม่ต้องฝืน ยิ้มที่ไม่ต้องบังคับ แต่เป็นยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ หัวใจที่เป็นสุข ยิ้มเหมือนคนทั่วไป ยิ้มที่ออกมา...เพราะอยากที่จะยิ้ม...
TBC.
Rewrite
ตอนนี้รู้สึกเขียนยากแบบแปลกๆ ไม่รู้มันเป็นไง นั่งมองแล้วมองอีก ลบแล้วก็ลบอีก กว่าจะออกมา เฮ้ออ ตอนหน้าเที่ยวอยู่ที่หัวหินกันต่อละกันเน๊อะ กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร 5555
ป.ล.พรุ่งนี้ไปโรงเรียนอีกแล้ว ไม่อยากไปเล๊ย 555 งานเยอะ ไม่มีเวลาแต่ง TT
-
จิ้มจึก :z13:
หนูรันน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[
-
ความรักที่ค่อย ๆ ประคับประคองกันไปอย่างนี้ดูอบอุ่นและน่ารักดีค่ะ ถึงแม้จะยังไม่รู้ความรู้สึกของกันและกันก็ตาม
-
น้องรันมาแล้ว~~~~~ ดีใจมว๊ากกกกเลยค่า
คุณไนท์ใจดีมากค่ะ ชอบบบบบบบ
จากนี้ไปน้องรันก็ยิ้มบ่อยๆนะคะ ^____^
ตอนนี้อบอุ่นมากๆเลยค่า
-
ชอบมากๆน่ารักดีทั้งคู่ :กอด1:
-
น้องรันๆๆๆ อยากพาน้องรันไปเดินเที่ยวบ้าง :-[
-
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องนึงที่อ่านแล้วไม่เครียด ชอบเรื่องนี้จัง เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
น้องรัน มาแล้วกำลังรออยู่เลย :L2:
-
น่าเอ็นดูน้องรันจริงๆ ยังไม่รู้จักยิ้ม
-
น้องน่ารัก น่าจับแต่งตัวเหลือเกิน
-
น้องรัน :o8: น่ารักมากเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ :mc4:
-
น้องรันน่ารัก อร๊ายยย พี่ไนท์ ดูแลดีดีนะ
-
ยังคงเป็นนิยายที่นำพาความอบอุ่นมาให้คนอ่านได้เสมอ~
ตอนล่าสุดนี่น่ารักมากๆ ทั้งน้องรันทั้งพี่ไนท์ อ่านแล้วโลกเป็นสีชมพู
ชอบตอนที่น้องรันปลุกพี่ไนท์ด้วยการเป่านกหวีด น้องเข้าใจคิดมาก น่ารักจัง >/////<
รออ่านตอนต่อไปนะ ^^
-
รู้สึกตอนนี้จะยาวสะใจดีจังเลย o13
เราคิดภาพตามที่เขียนแล้วน้องรันตอนใส่เสื้อมิกกี้คงน่ารักมากแน่ๆเลย
แต่ตอนท้ายแอบเศร้าเบาๆที่น้องรันไม่เคยยิ้มเลย
-
โอ๊ย........น่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ><
-
โอ้ยยยยยยยยรักน้องรันมากกกกกกกกกกกก :กอด1:
------------------
อยากจะบอกว่าเราเป็นคนที่ไม่อ่านนิยายที่คนเขียนเป็นคนเล่าเรื่อง
เราจะอ่านแบบพระเอกไม่ก็นายเอกเป็นคนเล่าเรื่อง แต่เรื่องนี้มันโดนจายยยยยยยยยยยยมาก555
-
โชคดีเพื่อนๆ ก็น่ารัก
เอ็นดู สงสารน้องรันกันให้มากๆ นะ
ชอบทะเลเหมือนกัน อยู่นานๆ ก็ได้
+1
-
น้องรันน่ารัก :o8:
พี่ไนท์ก็น่ารัก :o8:
พี่ไนท์พยายามเข้านะค่ะ น้องรันจะได้รู้จักความสุขแบบคนอื่นเขาบ้าง น้องทุกข์มานานเกินไปแล้ว
-
นับวันชักจะหลงรักน้องรัน ไม่ต้องพูดก็น่ารัก
-
อุ่นๆๆๆๆ ขอให้รันเจอแต่คนใจดีจริงๆตลอดไปนะ
อย่าไปเจอคนใจร้ายที่ไหนอีกล่ะ
-
ซดมาม่าบ่อยๆ พอมาอ่านเรื่องนี้เหมือนเป็นยาแก้ท้องอืดได้อย่างดีเลย...
อบอุ่นๆ
-
ดีจังที่หนูรันได้มาเจอกับพี่ไนท์
ต่อไปชีวิตคงมีความสุขขึ้นทุกวันสินะ
แต่ยัยเลขาของไนท์แอบน่ากลัวนะ
-
รอยิ้มของน้องรันด้วยคน
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักรัน
ดูแลรันให้ตลอดไปน่ะ
อย่าทิ้งเขาเน้ออออ
-
อบอุ่นมาก ๆ เลย :กอด1:
-
จะแหวกกระแสไปมะ ถ้าจะบอกว่าคนเขียนอ่ะ น่ารัก
ทั้งที่ต้องเรียนหนักขนาดนี้ ยังอุตส่าห์หาเวลามาเขียนนิยาย
แล้วก็ใช้ภาษาได้ดีมากด้วย อ่านตอนแรกไม่คิดว่าเป็นเด็กแต่งเลย
นึกว่าเป็นวัยทำงาน หรือมีประสบการณ์ในชีวิตมาพอสมควร
หนูเก่งมากๆเลยค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้ไฟและพลังกายพลังสมองดีๆแบบนี้ อยู่กับหนูไปนานๆ
สร้างสรรค์งานดีๆแบบนี้ออกมาเรื่อยๆนะคะ
-
อบอุ่นๆๆๆๆๆ... :m1:
-
น่ารัก เริ่มเห็นน้องน่ารักแล้ว ก็รักเลย อิอิ เป็นเรามีคนทำตัวน่ารักอยู่ใกล้ๆมันคงจับมาหอมหัว หอมแก้ม ตายแล้วเนี้ย
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
รันน่ารักอ่ะ พี่นิธิศก็น่ารัก
คนเขียนสู้ๆนะคะ*ชูปอมปอมเชียร์สุดแขนเลย* ฮู่เล่~~~~~
-
เรื่อยๆ ก็ได้ค่ะ
สองคนนี่คงต้องอาศัยความเห็นอกเห็นใจกันไปเรื่อยๆ
น้องคนแต่งก็ขยันๆเรียนนะคะ
-
รันน่ารักที่สุดดด o13 o13
-
มันอบอุ่น น่ารัก บรรยายไม่ถูกเลยค่ะ
รักน้อง รันจัง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
อีกไม่นานน้องก็จะยิ้มเป็น
อ่อยยย
อบอุ่นจริงๆเลยอ้ะ ,,
เขินแทนน้องรัน อยู่กับพี่ไนท์คงมีความสุขมาก
เพื่อนพี่ไนท์น่ารักดี ^^
-
นึกถึงเสื้อที่น้องรันใส่แล้ว อ๊ายยยย
น่ารัก มิกกี้ๆ>O< กับน้องรันตัวน้อยๆ
คงน่าเอ็นดูมากๆแน่ๆ
ตอนนี้ทำไมมันน่ารักจัง แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรกัน
แต่รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นไปทั้งใจเลย :กอด1: :กอด1:
น้องรัน พี่ฮาตรงที่น้องเอานกหวีดมาเป่านี่แหละ ก๊ากกก
ดูเป็นเด็กซนๆ น่ารักน่าเอ็นดูของพี่(ตรงไหน) ฮ่าๆๆ
สู้ๆจ้าาาา
-
หวาน >/////<
ที่จริงไนท์ไม่ต้องซ่อมแอร์หรอก ให้น้องนอนด้วยอ่ะดีเเล้ว :impress2:
ตอนนี้รู้สึกอยากเป็นสา - - อยากพาน้องรันไปเที่ยวมั่งอ๊ะ!!!
ไนท์ก็สอนน้องไปเรื่อยๆเนอะ คนอ่านจะรอวันที่น้องยิ้มได้จริงๆซักที
ปล.คุณRafaelสู้สู้ค่า ^^
-
+1
น้องรัน ยิ้มเมื่อไร พี่ไนท์ หัวใจวายพอดี 5555555555 :m23:
รอ :call:
-
รอวันที่น้องรันยิ้มได้นะจ๊ะ
:L1: :L1:
-
พี่ไนท์ น้องรันน่ารักอะขอได้ไหมครับ :laugh: :laugh:
-
หลายๆ เรื่องในบอร์ด
มาม่ายกโรงงาน
แต่เรื่องนี้อบอุ่นมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[ :-[ เรารอวันที่น้องรันยิ้มจากใจอยู่นะ :กอด1: :กอด1:
น่ารักที่สุด!อ่านไปยิ้มไป จริงๆเลยเรื่องนี้ :-[
นาฬิกาปลุกแบบไม่มีเสียง << ช๊อบบบ :กอด1: คุณไนท์อย่าเผลอนะ เดี๋ยวเจอฉก! :laugh: //โดนทุกคนรุมตื๊บ :z6:
-
ไปเที่ยวๆ พารันไปเปิดหูเปิดตามั่งก็ดีแล้วฮ่ะ ชักรู้สึกผูกพันกันมากขึ้นทุกทีแล้วล่ะสิ
เป็นแบบนี้ไปแหล่ะดีแล้ว ก็หนูรันน่ารักจริงๆนี่น่าาา :man1:
แต่พอพูดว่าจะพารันไปเที่ยว เจ๊พัดชาคงไม่ได้ผงาดขึ้นมาเป็นนางร้ายแทนใช่ไหมเนี่ย :z3:
-
น้องรันมีชีวิตชีวาขึ้น กล้าคิด กล้าทำมากขึ้น ( ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงไม่กล้าเป่านกหวีดปลุกใคร :m23: )
มีคนรัก เมตตาและเอ็นดูมากขึ้น มีความสุขขึ้นเรื่อย ๆ แบบนี้ อีกไม่นาน น้องคงสามารถยิ้มออกมาได้จากใจล่ะ...
ถึงจะซ่อมเครื่องปรับอากาศแล้ว ก็นอนห้องเดียวกันนั่นแหละ จะได้เปิดแอร์แค่ตัวเดียว ประหยัดไฟ ลดโลกร้อน :teach:
-
พี่นิธิศขา หนูรันน่ารักตั้งแต่แรกแล้วค่ะ ^^
-
สามคำ>>น่า รัก มาก :-[
-
ชอบมากๆๆๆๆ
-
น่าร้ากกกกกกกก :-[
-
รันยังคงความน่ารักไว้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ :-[
พี่ไนท์ก็ทะนุถนอมเอามากๆเลยทีเดียว
ว่าแต่เรื่องนี้เจ๊เลขานี่นางร้ายชัวร์
-
ดูเหมือนตอนนี้พี่ไนท์จะเป็นทุกๆอย่างของน้องรัน
แอบระแวงไม่อยากให้น้องเสียใจ T.T
-
น้องรันหัดยิ้มได้แล้วครับ
-
ร่วมรอวันที่น้องรันจะยิ้มออกมาจากหัวใจไปพร้อมๆกับพี่ไนท์เหมือนกัน^^
:oni1: ลั้นลา....อยากไปเที่ยวหัวหินด้วยจัง
จะแอบไปดูฉากสวีทของทั้งคู่ :z1:
:กอด1:ให้กำลังใจคนแต่งนะคะ
-
อ่านแล้วเริ่มมีความสุขแล้วล่ะ เป็นหนึ่งคนที่อยากเห็นน้องรันยิ้มอย่างมีความสุข ยิ้มด้วยหัวใจจริงๆ
เรื่อยๆ น่ารัก ปลื้มใจจัง :กอด1: :L2: :L2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ยิ้มค่อยๆ ฮ่า ๆ ค่อยๆยิ้มมม น่ารักจริงๆเป็นเรื่องที่แหวกแนวมากกกกกกก ชอบบบบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อู้ยยยย นู๋รันน่ารักจริงๆเล้ยยยย
-
อยากให้น่ารักแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จังค่ะ....ชอบเรื่องนี้มาก เรียบง่ายแต่แหวกกระแสมาก ๆ.....ชอบน้องรัน....เจ้าเด็กใบ้ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านถึงตอนที่ สาม รัน น่าสงสารจัง
-
ชอบอ่ะ ยิ้มจากหัวใจ ^_____________^
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องรันสุดใจขาดดิ้น
:กอด1:
ถ้าจะน่ารักขนาดนี้แล้วพี่ไนท์ไม่รัก
พี่จะไล่ให้พี่ไนท์ไปตัดแว่นมาใส่บ้าง
ตอนนี้น้องรันน่าโดนจับมาเล่นแต่งตัว
ท่าทางจะน่ารักน่าฟัดสุดๆ
:m3:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะอาวน้องร้น
จะอ๊าวววววววววววววววววววววววววววว
o9
-
บริสุทธิ์ ทามมั้ยมันชั่งบริสุทธิขนาดนี้นะ ยิ่งมองก้อยิ่งมีแต่ความบริสุทธิ์
อย่าให้มีสิ่งร้ายๆอีกเลยนะ เปงแบบนี้อ่ะดีแล้ว ดีแล้วที่มีแต่ความสุขส่งให้
แล้วสักวันต้องเปงวันที่เรารอคอย
คนที่ไม่เคยพูดได้จะต้องพูดได้สักวัน จากความอบอุ่นของคนๆนี้เชื่อสิเชื่อ!!
-
ถ้าพี่นิธิศอยากให้น้องรันยิ้ม
ก็ต้องใจดีกับน้องรันเยอะๆนะคะ คึคึ
ว่าแต่เมื่อไหร่สองคนนี้จะรู้ใจตัวเองกันซะที
จะได้หวานๆกันมากกว่านี้ :impress2:
-
หนูรันน่ารัก อ่านแล้วก็หลงรักหนูรัน
อยากเก็บเอากลับบ้าน 555
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ คนเขียนสู้ๆ
-
รันนับวันยิ่งน่ารักขึ้น
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะค่ะ น่ารักแล้วก้ออบอุ่นมากเลยอ่ะ ตอนแรกอ่านแล้วสงสารน้องรันมากเลยอ่ะ ในชีวิตที่ผ่านมาเหมือนไม่มีอะไรเลยที่ดีซักอย่างอ่ะ แต่ว่าพอมาเจอพี่นิธิศเนี่ย น้องรันก้อดีขึ้น อยากให้น้องยิ้มได้เร็วๆจังเลยอ่ะ พี่นิธิศก้อคงจะดีใจด้วยเหมือนกัน
-
มาอัพต่อนะคะ
ชอบจังเลย
-
+1 ให้กับความอบอุ่นของทั้งคู่
เป็นนิยายที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น อุ่นวาบไปทั้งใจ :o8:
:pig4: :L2:
-
พี่ไนท์น้องรันยังน่ารักเสมอเลย
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก น้องรันน่ารักกกกกกกกกกกกกก :-[
เห็นอาการแม่เลขาแล้ว....มันจะไม่มาม่าใช่มั้ย :z10:
-
อิ่มใจแทนน้ิองรัน
-
จะติดตามต่อไปครับ
-
น้องรันน่ารักมากๆๆค่ะ
-
มาลองอ่านแล้ว อยากบอกว่า ชอบมากกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกที่อ่านสงสารน้องร้นมากน้ำตาซึมเลย อะไรจะโชคร้ายปานนั้น
แต่พออยู่กับนิธิศแล้วน่ารักมากเลย อยากเอามาเลี้ยงบ้างจัง
จะรออ่านนะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยิ่งอ่านน้องก็ยิ่งน่ารัก
เมื่อไหร่จะปิ๊งปั๊งกัน
:man1:
-
น่ารัก อบอุ่นมากกกก
ดีใจกับรันด้วยนะที่ได้มีความสุขซะที T_T
มาต่อไวๆนะคะ อยากอ่านแล้วว
-
รอติดตามตอนต่อไปคร้าบ
-
น่ารักจังน๊า...
ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆ กับน้องอีกเลยนะ
-
หลงรักน้องรัน และพี่ไนท์อีกแล้ว :-[
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง มันดูอบอุ่น สบายๆ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักเรื่องนี้
ทั้งนิธิทและหนูรันน่ารักมากๆเลย
-
อ่านรวดเดียว 6 ตอนเลย ชอบมากค่าาาาาาาาาาา :กอด1:
น้องรันโมเอ้มากเลยอ้ะื ไม่ไหวแล้วววว TwT
-
น้องรันน่ารักอ่ะ
น่าสงสารด้วยย :monkeysad:
-
7
ของขวัญ
พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เห็นเป็นสีส้มอ่อนไกลสุดลูกหูลูกตา ยืนรับลมทะเลที่พัดเข้ามาปะทะกับใบหน้า รู้สึกได้ว่าเค็มถึงแม้จะไม่ได้ชิม
“วันนี้กินข้าวได้น้อยนะ อาหารไม่อร่อยเหรอ”
นิธิศเดินออกมาหาวิพารันต์ที่ยืนอยู่นอกระเบียง ท่าทางจะชอบตรงนี้ เห็นชอบมายืน ยืนแล้วก็เหม่อ ขนาดเขาเดินมาเข้ามาใกล้ขนาดนี้ยังไม่รู้ตัว
‘ตอนกลางวันกินเยอะแล้ว อิ่ม’
หยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กขึ้นมาเขียนก่อนจะยื่นให้นิธิศอ่าน ไม่ใช่อาหารไม่อร่อย อร่อยมาก อร่อยจนอยากจะกินให้ได้มากกว่านี้แต่ก็กินไม่ไหวเพราะตอนกลางวันมาริสาซื้อของให้กินเยอะ เยอะจนอิ่มมาถึงตอนเย็น...
“ไปอาบน้ำได้แล้วปะ เดินเที่ยวมาทั้งวัน ตัวเหม็น”
นิธิศแกล้งพูดเล่น แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะคิดจริงจังเพราะรีบก้มลงดมพิสูจน์กลิ่นของตัวเองทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เรียกรอยยิ้มบางๆให้เกิดขึ้นบนริมฝีปากของอีกคนได้ไม่ยากก่อนจะอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้กลุ่มผมนิ่มเบาๆ
เชื่อทุกอย่างที่พูด เหมือนผ้าสีขาวบริสุทธิ์ ที่ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะเจอเรื่องราวร้ายๆมามากมาย แต่ทว่าก็ยังรอ รอใครสักคน รอคนที่จะเข้ามาช่วยสอน ช่วยเติมเต็ม ช่วยทำให้รู้จัก ช่วยทำให้เข้าใจ...ถึงคำว่า ‘ความสุข’...
ร่างบางเดินเข้าไปอาบน้ำซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานเหมือนเคย ก่อนจะออกมาในชุดนอนสีขาวลายหมีสีน้ำตาล นิธิศจึงผลัดเข้าไปอาบบ้าง
บรรยากาศข้างนอกมืดลงแล้ว ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท มองเห็นแสงไฟจากข้างนอกได้ชัดเจน ประตูที่ระเบียงยังถูกเปิดทิ้งไว้ให้ลมเข้า เดินมาลากเก้าอี้จากข้างในไปนั่ง เอาแขนเท้ากับขอบระเบียง
อยากจะหยุดอยู่ตรงนี้...อยู่กับความรู้สึกแบบนี้...อยู่กับคนคนนี้...อยากจะอยู่ด้วยกันไปนานๆ...
ค่ำคืนของวันสิ้นปี...ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยมีช่วงเวลานี้ในปฏิทินชีวิต ของขวัญ คำอวยพร เคยเห็น หากแต่ไม่เคยได้รับ...
นิธิศเดินออกมาจากห้องน้ำ วิพารันต์กลับไปอยู่ที่เดิมอีกแล้ว หยิบกล้องขึ้นมา กดถ่ายอีกครั้ง
ภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งเท้าแขนลงกับขอบระเบียง เหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืน วิวเดียวกันกับเมื่อตอนกลางวัน แต่ให้ความรู้สึกที่ต่างกันออกไป...
ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ไฟในห้องถูกปิดไปหมดแล้ว เหลือเพียงแสงสลัวๆที่ส่องผ่านเข้ามาทางระเบียง เงียบสงบ คนอื่นๆคงออกไปเคาท์ดาวน์ที่อื่นกันหมดแล้ว
“คืนนี้ถ้าจะนั่งเคาท์ดาวน์กันตรงนี้ก็คงจะดีไปอีกแบบ”
ผ้าม่านสีขาวปลิวไสวไปมาเพราะแรงลม เข็มนาฬิกาเดินเข้าใกล้เวลาเที่ยงคืนเข้าไปทุกที ทั้งสองคนยังนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ออกไปตามคำชวนของเพื่อนอีกสามคน ไม่รู้ทำไม แต่อยากอยู่แบบนี้
ไม่มีการสื่อสารใดๆเกิดขึ้นระหว่างนั้น ถึงจะเงียบ แต่ก็ไม่รู้สึกเหงา เพราะรู้ รู้ว่ายังมีใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน...
นิธิศก้มมองนาฬิกาข้อมือ ห้าทุ่มห้าสิบห้านาที อีกห้านาทีก็จะเป็นวันใหม่และปีใหม่
“ปีใหม่นี้ อยากได้อะไรเป็นของขวัญไหม”
วิพารันต์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ...ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น เพราะแค่นี้ แค่ที่เป็นอยู่ ก็เป็นเหมือนของขวัญที่ได้รับมามากจนเกินพอ พอที่จะเป็นความสุขของทั้งชีวิต
“ไม่อยากได้ แต่วันนี้พี่มีของที่อยากให้นะ”
มือใหญ่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบบางสิ่งบางอย่างที่ซื้อเตรียมเอาไว้ขึ้นมา จับข้อมือบอบบางของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วบรรจงใส่ให้ช้าๆ สร้อยข้อมือทำจากเงินที่ประดับไปด้วยรูปดาวดวงเล็กๆ ดูน่ารักเมื่ออยู่บนข้อมือของวิพารันต์ เข้ากันอย่างที่คิดเอาไว้
“...ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปพี่ขอให้รันมีแต่ความสุขเข้ามาในชีวิต เรื่องอะไรที่เลวร้ายในอดีตก็ขอให้ลืมมันไปซะ ทิ้งมันไว้กับปีเก่าแล้วเริ่มต้นปีใหม่ด้วยความสุข สุขสันวันปีใหม่นะครับ”
เสียงพลุที่ดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง พร้อมกับน้ำตาของวิพารันต์ที่ไหลออกมาทันทีที่ฟังจบประโยค
แต่เวลาแบบนี้ ต้องยิ้มใช่ไหม เวลาที่ชอบ เวลาที่สนุก หรือเวลามีความสุข ต้องหัดยิ้ม นิธิศบอกไว้...
พยายาม...พยายามฉีกยิ้มออกไปทั้งแบบนั้น เพราะชอบ เพราะกำลังมีความสุข ถึงได้อยากยิ้มให้ดู ยิ้มทั้งๆที่ตอนนี้น้ำตายังไหลอาบเต็มแก้ม ยิ้มออกไปทั้งแบบนั้น...ยิ้มทั้งน้ำตา...
นิธิศมองภาพคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งสงสาร ทั้งเอ็นดูไปในเวลาเดียวกัน
“เวลายิ้มน่ะ ไม่มีใครเขาร้องไห้ไปด้วยหรอกนะ”
เอื้อมมือไปไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของวิพารันต์ออกเบาๆ แต่ยิ่งทำก็เหมือนจะยิ่งทำให้น้ำตาของอีกฝ่ายไหลออกมามากยิ่งขึ้น ดึงร่างบอบบางตรงหน้าเข้ามากอดแล้วลูบศีรษะเบาๆ รู้สึกได้ถึงชื้นที่เสื้อ คงจะเป็นเพราะน้ำตา
อีกครั้งที่สัมผัสอ่อนโยนถูกถ่ายทอดให้กันและกัน น้ำตาที่หยุดไหลแล้ว ลุกขึ้นเดินเข้าไปหยิบปากกาและกระดาษในห้อง อยากจะบอก อยากจะถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้บ้าง
‘ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง สุขสันต์วันปีใหม่เหมือนกันนะ...พี่ไนท์’
..........................
...........................................
วันนี้กลับเป็นนิธิศที่ตื่นก่อน หกโมงเช้า แสงข้างนอกยังไม่สว่างดีนัก หันไปมองใครอีกคนที่ยังนอนกอดหมอนหลับสบาย รอยยิ้มเล็กๆปรากฏอยู่ที่ริมฝีปากบาง คงกำลังฝันดี ทำไมตอนนอนหลับถึงทำได้นะ อาจเป็นเพราะไม่รู้ตัว เลยปล่อยให้มันออกมาตามธรรมชาติ ออกมาจากหัวใจที่กำลังเป็นสุข
ไม่ต้องรอ ไม่ต้องคิด เดินไปหยิบกล้อง ปรับแสงและเลือกมุมให้พอดี กดถ่ายเก็บเอาไว้หลายรูป ยังไม่อยากปลุกเพราะกลัวจะไปขัดความสุขในฝันเลยปล่อยให้นอนไปก่อน
จัดการทำธุระส่วนตัวของตัวเองจนเสร็จ เดินกลับเข้ามาดูอีกทีก็พบว่าวิพารันต์ตื่นแล้ว
“ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเดินเล่นกัน”
ร่างบางที่ยังนั่งงัวเงียอยู่บนเตียงพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปหอบเสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนเข้าไปในห้องน้ำ
เสื้อยืดสีชมพูอ่อนกับเอี๊ยมยีนส์ขาสั้นประมาณเข่า ชุดนี้นิธิศไม่ได้เป็นคนซื้อให้ แต่เป็นมาริสาที่เพิ่งซื้อให้เมื่อวานแล้วกำชับให้วิพารันต์ใส่ให้ดูวันนี้
“อ๊ายยยย น้องรัน น้องรัน น้องรันของพี่สา น้องน่ารักมาก คนเลือกชุดให้น้องนี่นอกจากต้องตาถึงแล้วต้องสวยมากแน่ๆ”
มาริสาที่เดินออกมาเจอนิธิศกับวิพารันต์เดินเล่นกันอยู่แถวๆชายหาดเหมือนกันพอดีจึงรีบถลาเข้ามาดึงตัววิพารันต์ไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงเป็นการใหญ่ แถมนอกจากชมวิพารันต์แล้วก็ขอพ่วงตัวเองที่เป็นคนเลือกชุดให้ด้วยเสียหน่อย
“อ๊ะ...นี่ผมก็เริ่มยาวแล้ว พี่มัดจุกให้ดีกว่าเน๊อะจะได้ไม่รำคาญ ปะๆ ไปนั่งตรงนั้นกันดีกว่า”
ในระหว่างที่มาริสากำลังง่วนกับการจับวิพารันต์ทำนั่นทำนี่เหมือนเล่นแต่งตัวตุ๊กตา นิธิศ นัทนทีและวีรนนท์ที่เพิ่งเดินมาสมทบกันก็ได้แต่ยืนมองตากันปริบๆ
“ไอ้สาดูท่าจะสนุกกับการจับรันแต่งตัวนะ”
วีรนนท์เอ่ยขำๆกับเพื่อนทั้งสอง วิพารันต์เป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดู ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งได้เจอกับเจ้าตัวแต่เขาก็รู้สึกได้ว่าเป็นเช่นนั้น
“นั่นสิ แต่ว่าน้องมันก็น่ารักจริงๆนั่นแหละ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนใจร้ายทำกันได้ลงคอ...”
นัทนทีเอ่ยเสริม รู้สึกสะท้อนในใจเล็กน้อยเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่เพื่อนเคยเล่าให้ฟัง กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ คงผ่านความลำบากมามากสิน
นิธิศไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น หากจะมีก็แต่เพียงสายตาเท่านั้นที่มองไปที่วิพารันต์
...เรื่องเลวร้ายแบบนั้น มันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน ตราบใดที่อีกฝ่ายยังอยู่กับเขา
…………............
………………......................
เจ็ดโมงกว่าแล้ว นักท่องเที่ยวที่เพิ่งออกมาจากที่พักเริ่มออกมาเดินกันเยอะมากขึ้น หลายคนที่เดินผ่านไปผ่านมามีอันต้องหันมามองตรงที่มาริสานั่งเล่นอยู่กับวิพารันต์ ไม่ได้เด่นอะไรมากมาย แต่ก็น่ารักพอที่จะสะดุดตาชวนให้มอง
“ไปขี่ม้ากัน ฉันอยากขี่ม้า”
มาริสาจูงมือวิพารันต์เดินมาบอกเพื่อนอีกสามคน เมื่อกี้เห็นคนพาม้าออกมาเดินให้เช่ากันแล้วเลยไม่รอช้าที่จะชวนเพื่อนๆไปขี่ด้วยกัน
และในเมื่อผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มขอมา จะมีใครกันที่กล้าขัดใจได้
นิธิศรับอาสาเดินไปติดต่อขอเช่าม้ามาให้มาริสาและทุกคน ซึ่งจำนวนม้าที่เช่ามานั้นก็มีทั้งหมดสี่ตัวต่อคนห้าคน เพราะเขาค่อนข้างที่จะแน่ใจว่าวิพารันต์คงไม่ยอมไปขี่คนเดียวแน่ๆ
ร่างสูงเป็นฝ่ายที่ขึ้นไปนั่งรอบนหลังม้าก่อนที่วิพารันต์จะตามขึ้นมานั่งอยู่ข้างหน้าเขา โดยมีเจ้าของม้าคอยช่วยควบคุมดูแลและให้คำแนะนำในการขี่ให้ปลอดภัย
ม้าเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ ให้ความรู้สึกที่แปลกใหม่ อีกหนึ่งประสบการณ์ที่วิพารันต์เพิ่งจะเคยได้รับรู้แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงความแนบชิดของใครอีกคน...เหมือนถูกโอบกอดอยู่อย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ชอบไหม”
นั่งอยู่ข้างหลัง ได้กลิ่นกลิ่นหอมอ่อนๆของยาสระผมที่วิพารันต์ใช้ เผลอก้มหน้าลงไปใกล้ในจังหวะที่อีกฝ่ายหันหน้ามาตอบพอดี ริมฝีปากแตะกันเบาๆ เหมือนเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ รู้สึกตัวอีกทีวิพารันต์ก็รีบผละออกมาแล้วหันกลับไปที่เดิม ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่อยู่ดีๆหัวใจก็เต้นไม่เป็นระส่ำ ใบหน้ามันร้อนผ่าวขึ้นมาจนตัวเองยังรู้สึกได้
และนั่นไม่ใช่แค่วิพารันต์คนเดียวที่เกิดอาการแปลกๆ เพราะนิธิศเองก็รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่น้อยไปกว่ากัน
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ ไม่โกรธใช่ไหม”
นิธิศกระซิบถามจากทางด้านหลัง วิพารันต์ส่ายหน้าทั้งๆที่ไม่ได้หันมา วินาทีนี้ยังไม่อยากหันไปมองหน้าอีกฝ่าย ไม่ได้โกรธ ไม่รังเกียจ แต่แค่ตอนนี้รู้สึกประหม่าเกินกว่าจะสู้หน้าได้ก็เท่านั้น
หมดเวลาที่เช่าม้า วิพารันต์เป็นคนลงมาจากหลังม้าก่อนจะตามด้วยนิธิศโดยมีเจ้าของม้าคอยช่วยดูแลอยู่เหมือนเดิม บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนกลับมาเป็นปกติ แต่ในความปกตินั้นอาจจะยังไม่มีใครรู้สึกตัวว่าสายใยบางๆที่เรียกกันว่า ‘ความผูกพัน’ กำลังจะเปลี่ยนไปเป็นอีกหนึ่งคำที่มีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น
………................
……………….....................
น้ำทะเล สิ่งที่วิพารันต์มีโอกาสได้ลงไปเล่นในเย็นของวันนี้โดยที่มีนิธิศยืนมองอยู่ไม่ห่าง ชุดน่ารักเมื่อเช้าถูกเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดธรรมดาแทนเพราะหากจะต้องใส่ชุดแบบนั้นเล่นน้ำทะเลก็คงจะดูไม่สะดวกเสียเท่าไหร่
“อย่าเดินไปไกลนะรัน อยู่เล่นแค่แถวนี้พอ”
นิธิศตะโกนบอกวิพารันต์ด้วยความเป็นห่วง จริงๆก็ไม่ค่อยอยากให้เจ้าตัวเล่นสักเท่าไหร่เพราะยังเข็ดกับการเล่นน้ำคราวที่แล้วของวิพารันต์ แต่ตอนนี้มาถึงทะเลทั้งทีจะให้อีกฝ่ายนั่งมองดูคนอื่นเล่นกันอยู่เฉยๆก็คงดูจะใจร้ายเกินไปหน่อย
มาริสาเป็นอีกหนึ่งคนที่ร่วมลงไปเล่นน้ำกับวิพารันต์ด้วยท่าทางสนุกสนาน จนนิธิศเองอดไม่ได้ที่จะนึกขำกับภาพที่เห็น ทั้งๆที่อายุก็ไม่ได้ใกล้เคียงกันเลย แต่ก็ยังอุตส่าห์พยายามลงทุนทำตัวให้กลมกลืนกับเด็ก เขาล่ะนับถือความสามารถของเพื่อนคนนี้จริงๆ
ปล่อยให้เล่นกันไปได้พักใหญ่นิธิศก็ต้องรีบตะโกนเรียกตัววิพารันต์ขึ้นมาเพราะกลัวจะเล่นนานเกินไปจนไข้ขึ้นอีก ซึ่งคราวนี้คนตัวเล็กก็เชื่อฟังแต่โดยดี ยอมเดินเท้าเปล่าขึ้นมาหาเขาที่นั่งรออยู่ห่างจากที่ที่เจ้าตัวเล่นไม่ไกลนัก ทว่าไม่ทันได้ระวัง เท้าข้างขวาของวิพารันต์จึงเผลอไปเหยียบเปลือกหอยแตกๆเข้าเต็มแรง
จากที่ชาในตอนแรก ก็เริ่มรู้สึกเจ็บ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลซึมออกมา ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเลยนั่งลงกับพื้นก่อน
นิธิศที่เห็นท่าทางแปลกๆของอีกฝ่ายที่เดินอยู่ดีๆก็ลงไปนั่งเสียอย่างนั้นจึงรีบเดินเข้าไปดู ตัวเปียกซก ทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ และที่ฝ่าเท้าก็มีเลือดไหลซึมออกมา
“เอาผ้านี่ไปพันห้ามเลือดไว้ก่อน”
มาริสาที่วิ่งตามมาดูติดๆยื่นผ้าเช็ดหน้าที่พกอยู่ในกระเป๋าสะพายของตัวเองให้นิธิศใช้พันแผลที่เท้าของวิพารันต์ วีรนนท์และนัทนทีที่เดินตามมาสมทบทีหลังเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบแนะนำให้เพื่อนพาวิพารันต์ไปทำแผลที่โรงพยาบาลใกล้ๆแทนที่จะทำกันเองเพราะเป็นห่วงเรื่องความสะอาดและกลัวแผลจะอักเสบ
ซึ่งหลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยนิธิศก็รีบพาวิพารันต์กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องทันทีเพราะเกรงว่าเจ้าตัวจะเป็นหวัดเนื่องจากเสื้อผ้าที่ใส่อยู่นั้นยังชื้นเหลือเกิน
“อาบน้ำไม่ต้องล็อกประตูนะรัน”
นิธิศกำชับบอกวิพารันต์ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกระเผลกๆเข้าไปในห้องน้ำ ขาเจ็บอยู่ จะให้เรียกก็ไม่ได้เลยต้องบอกออกไปแบบนี้ เพราะถ้าเกิดอีกฝ่ายเป็นอะไรในห้องน้ำขึ้นมาจะได้เข้าไปช่วยได้ทัน
หมอบอกว่าแผลห้ามโดนน้ำ การอาบน้ำของวิพารันต์ในครั้งนี้จึงดูจะลำบากขึ้นนิดหน่อยเพราะต้องนั่งลงกับขอบอ่างอาบน้ำแล้วยื่นขาข้างที่เจ็บออกไปพาดเอาไว้
เคร้ง! โครม!
เสียงที่ดังออกมาจากในห้องน้ำทำให้นิธิศใจหายวูบ ล้มในห้องน้ำ หรือว่าเป็นอะไรมากกว่านั้น รีบวิ่งไปที่หน้าห้องน้ำแล้วเปิดประตูเข้าไปทันที ไม่ได้เคาะ ไม่ได้บอกก่อน เพราะตอนนี้ในใจคิดแต่ว่ากลัว กลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป
วิพารันต์ที่กำลังก้มตัวลงไปเก็บขวดสบู่เหลวกับขวดอะไรต่อมิอะไรอีกสองสามขวดที่ตัวเองเผลอเอามือไปปัดโดนจนหล่นลงมาเสียงดังสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆนิธิศก็เปิดประตูห้องน้ำเข้ามาเสียอย่างนั้น
ของที่กำลังก้มเก็บอยู่ล่วงลงไปอยู่กับพื้นตามเดิม หน้าคงแดงไปหมดแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง...อาย...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีกเหมือนกัน ไม่รู้จะต้องทำอะไรก่อน สมองเหมือนประมวลผลไม่ได้ไปชั่วขณะก่อนที่จะตั้งสติได้แล้วดึงผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่บนราวใกล้ๆมาปิดตัวเองไว้
“อะเอ่อ...รัน...ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม”
นิธิศยืนอึ้งอยู่สักพักกว่าจะพูดอะไรออกมาทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่นาน
อยากจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร แค่เผลอทำของตก แต่วิพารันต์ก็ทำได้แค่กำชายผ้าเช็ดตัวเอาไว้แน่นแล้วส่ายหน้ารัวๆเป็นคำตอบเท่านั้น
“อ่า...งั้น พี่ออกไปนะ ขอโทษที่เข้ามารบกวน”
นิธิศพูดพลางยกมือขึ้นเกาจมูกเก้อๆ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องน้ำแล้วปิดประตูให้เรียบร้อย
ยืนพิงกำแพงอยู่ตรงนั้น นึกขำตัวเองที่ทำอะไรผลีผลามจนได้เรื่องแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปทำให้อาย แต่ที่ทำไปก็เพราะเป็นห่วง กลัวจะเข้าไปช่วยไม่ทัน โดยที่ไม่รู้ โดยที่ไม่คาดคิด ว่าจะเจอภาพแบบนั้น แล้วที่สำคัญ ก็ไม่เคยคิด ไม่เคยรู้เลยเหมือนกัน ว่าหลังจากที่กลับออกมาแล้ว หัวใจของตัวเองจะเผลอเต้นแรงได้ขนาดนี้...
TBC.
Rewrite
แจกอมยิ้มให้คนละอัน รู้นะว่าอ่านแล้วนั่งอมยิ้มกันอยู่ หุหุ~
เสร็จไปอีกหนึ่งตอน ยังไม่ได้กลับบ้านกันซักที 555 ยังไม่หมดสามวันสองคืนเลยน้า ตอนหน้าไปเที่ยวกันต่อ(ทำไมมันนานจังฟระ) เพลินวานดีไหม ก่อนกลับบ้านกัน // แอบปาดเหงื่อ
นั่งรอคอมหลายชั่วโมง มีอยู่เครื่องเดียวใช้กันทั้งบ้าน โดนแม่ พ่อ และน้องบ่น หาว่าจองคอมคนเดียว ถามว่าแต่งไปแล้วได้อะไร (ก็ความสุขไงคะแม่)
ปีหน้า เข้ามหา'ลัยได้คงจะได้โน๊ตบุ๊คเสียที เฝ้ารอมานาน อิอิ
บ่นมากไปและ .. พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียน ใช้ชีวิตม.6ให้คุ้ม หุหุ
-
ยิ้มจนหน้าบานเลยล่ะค่า :-[
น้องรันหายเจ็บเท้าไวๆนะคะ เป่าพ่วงๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยเขินนนนนนนนนนนนนน :o8:
-
:freeze:.ใครบอกว่าอากาศที่เชียงใหม่หนาว....พออ่านมาถึงตอนนี้ร้อนขึ้นมาทันตา....(ตาร้อนอ่ะครับ...อิอิ) :m1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กรีดร้อง น่ารัก เอาอมยิ้มมาซักสิบอันเลยได้ม้ายยย
เพลินวานมีไรให้น้องเที่ยวหวีทหวานกันบ้างหว่า o18
เค้าจุ๊บกันเเย้ววววว
:จุ๊บๆ:
-
มดขึ้นแล้ว. หวานหยด :-[
-
รันน่ารักจริงๆ
แต่ไม่มีตอนไหนที่อ่านแล้วน้ำตาไม่ซึมเลยอ่ะ
ต่อไปขอให้รันมีแต่ความสุขๆๆๆๆ
บวกๆ จ้า
-
อ๊าาาาาาาาาาาาา!!! ยิ่งกว่านั่งอมยิ้มอีกค่างานนี้ ยิ้มจนหน้าบานเเล้ว อ๊ายยย >////<
พาร์ทนี้ทั้งจุ๊บ ทั้งเห็นตอนโป๊ คนอ่านระทวยกะสองฉากนี้ โดยเฉพาะอย่างหลัง 5555
ความรู้สึกทั้งคู่เริ่มพัฒนาเเล้ว เขิน!! :-[
ตอนสาจับน้องรันแต่งตัวคนอ่านอิจฉาอ่า!!! อยากทำบ้างๆๆๆๆๆ อยากฟัดน้อง :impress2:
น้องก็รันแผลหายไวไวน้า ^^
-
สามคำ>>>ยิ้ม ยิ้ม รัก :กอด1:
พี่ไนท์น่าจะเข้าไปอาบน้ำให้น้อง :laugh: ( อีนางฟ้าหื่นตลอด :z10: )
-
น่ารักจัง.........มันกำลังก่อร่างสร้างตัวแระจินะความรัก
แถมดันไปเจอช็อดเด็ด แม่เจ้า อิอิ><
อย่าลืมมาต่ออีกนะค๊าฟฟ
รอรอน้า><
-
แก้มจะฉีกแล้วววววววววววววว :-[
-
ท่าเก็บสบู่เป็นอะไรที่หวาดเสียมาก กรี๊ด เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
:-[ :-[
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วี้ดว้ายยยยยย .......อ่านเองเขินเอง น่ารักไม่ไหวแล้ว :-[
ยิ้มแก้มบวมหมดแล้วงานนี้ :man1:
-
น้องรันใสซื่อบริสุทธิ์จริง ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดด สบู่ตก !!
ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียวแต่ละคน :-[
-
:3123: :L2: :L2:
-
แอร๊ยยยยยยยย สายใยแปรเปลี่ยนแล้วนะ
-
ฟันผุแน่เลย
อมยิ้มหวานมั๊กมากกก
:-[ :-[
-
เรื่องนี้อบอุ่นมากๆ
-
ง่ะ หนูรันเจ็บตัวอีกแล้ว แต่ก็ถือโอกาสนี้อ้อนๆพี่ไนท์เขาเยอะๆเลยนะ
ยังไงสิทธิ์ในการอ้อนและงอแงก็เป็นของคนป่วยอยู่แล้วนี่นะ :man1:
ตอนนี้เห็นความสัมพันธ์คืบหน้ามากกกกก พี่ไนท์จู่ๆก็เปิดประตูพรวดพราดเข้าไป
เป็นไงล่ะ พี่ไนท์ไม่อาย แต่หนูรันอายมาก :z3:
-
:-[ :-[ :-[
-
แอร้ยยยยย...อบอุ่น
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
ตอนนี้น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
เค้าจูจุ๊บๆๆๆๆๆกันแล้ว
:จุ๊บๆ:
พี่ไนท์รีบๆรักน้องรันของเจ๊ซะที
คนอ่านอมยิ้มกันหน้าบานหมดแล้วจ้า
:oni1:
-
น้องรันน่ารักมากกกก อยากจะลักพาตัวมาไว้เป็นของตัวเอง ฮ่าๆๆ
เริ่มหวั่นไหวกันบ้างแล้วหละ้น้า น่ารักๆ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ก็แค่ อย่ามาม่านะคะ จุก
เรื่อยๆไปแบบนี้ก็ได้ ค่อยๆซึมและซับความรู้สึกดีๆ
แต่ขอให้ซึมและซับทั้งคู่นะคะ อย่าฝ่ายเดียวนะ :กอด1:
-
o13อยากสิงร่างพี่ร่างพี่ไนท์
อ๊ายยยยย น้องน่ารักขนาดนี้ไม่รักไหวรึ
-
น่ารักที่สุด.....
หวานไปนานๆนะคะ
-
เริ่มรักกันแล้วซินะครับ
ป.ล. คนอ่านอยากกลับไปเรียน ม.ปลาย อีกเบื่อการทำงานมาก
-
กรีดร้องกับฉากห้องน้ำ
-
น่ารักค้าบบบบบ :impress2:
-
:-[
-
ขอให้น้องรันมีความสุขแบบนี้ไปตลอด
:L2: :L2:
-
เย้ๆ พี่ไนท์เปลี่ยนไป น้องรันก็เขิน
ตอนหน้าคงรู้ใจตัวเองกันมากขึ้นน่ะ
-
:impress2: หวานมาก
-
ความรู้สึกเริ่มก่อตัว
+1
-
o13 o13 o13 o13 :-[ :-[ :-[
เฮ่ย!! น่ารักอ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เราไม่ได้อมยิ้มน๊า เราฉีกยิ้มกว้าง ๆ เลยต่างหาก แอบกริ้ดเบา ๆ เป็นของแถม :-[
-
น้องรันน่ารักกกก
รู้สึกอยากเป็นมาริสาขึ้นมาทันที ฮ่าๆ
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มีฉากให้ได้อมยิ้มด้วยจริงๆ :-[
ยังน่ารักอบอุ่นเหมือนเดิมคู่นี้
พี่ไนท์ดูแลน้องรันได้ดีจริงๆ o13
:กอด1: :L2:เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ....ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอัพนิยายเลยนะจ๊ะ
-
ขออมยิ้มหลายๆอันเลยค่ะ :impress2:
น่ารักมากเลยคู่นี้ ความผูกพันที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นเนี่ย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย น้องรันนนน อยากมัดจุกให้อ่าาาาาาาาา
-
บอกได้คำเดียวว่า น่ารักอ่ะ
อ๊ายยยยย เขินนนนนน
-
มีความที่สุดเลย ดีใจกับน้องรันที่จะมีความสุข
-
มาติดตามด้วยคน น้องรันน่ารักมาก
-
ค่อยๆ พัฒนาความรู้สึก
แต่เดาว่าคงเป็นพี่ไนท์ที่ต้องบุกและทำความเข้าใจให้กับรัน
แต่ก็ไม่มีมาม่านะ
อย่างเช่นเลขาไนท์ คงไม่ใช้นางร้ายนะ
-
มีความสุข อย่างน้อยก็เห็นถึงอะไรๆที่พัฒนาขึ้นของ 2 คน :m1:
:กอด1: กอดน้องรันที
-
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นขนาดนี้
จริง ๆวันนี้งานเยอะมาก พอได้อ่านแล้ว
รู้สึกสดชื่นขึ้นมาเลยทีเดียวค่ะ
-
น่ารักขึ้นทุกทีๆ น้องรันน่ารักกกก
พี่ไนท์กับน้องเริ่มมีบรรยากาศสีชมพูเข้มขึ้นมาอีกนิดนึงแล้ว
-
อรั๊ยยยย น้องรันของเจ๊ ยังน่ารักมิเปลี่ยน
หาดทราย สายลม สองเรา ในคืนข้มปี ฮิ้ววววว :-[
(ชอบมาริสาจัง)
-
ชอบๆน้องรันน่ารัก
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยแอบเห็นน้องรันโป๊
-
เอาแล้วไงล่ะน้องรันกับพี่ไนท์เนี่ย เริ่มรู้สึกถึงบางอย่างแล้วใช่ไหมล่ะ อาจจะมากกว่าความผูกพันก้อได้นะเนี่ย ต้องรอว่าใครจะรู้สึกได้ก่อนกันอ่ะ
-
+1 จ้า
น้องรันน่ารักมากเลยอะ :-[
ไนท์ จะอดใจไม่อยู่แล้ว :z3:
รอ :call:
-
o13
เพิ่งจะได้เข้ามา
รันน่ารักมากกกกกกกก.....
:กอด1: :กอด1:
ไนท์อบอุ่นดีจัง :L2:
+1 +เป็ดจ้า
หลงรักรันเข้าแล้วทำไงดี :-[
-
โอ๊ะโอ.... :-[
-
น่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกเลยอ๊าาา
น้องรันนนนนนนน >/////////<
-
:-[
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มแก้มตุ่ยเลยอะ น่ารักจริงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เขิล><
-
อมยิ้มอ่ะะะ
น่ารักมากกกก
ใจเต้นแทนพี่ไนท์ กะ น้องรันเลย
>.,<
-
อ...อร๊ายยยยย น้องรันน่ารักเกินไปแล้ววววววววววววววว :-[
ส่วนคุณพี่ไนท์ก็จะเป็นแฟมมิลี่แมน อบอุ่นเกินไปไหม??? :o8:
โอ๊ยยย ตายๆๆค่ะ อ่านแล้วจะเขินตายยยย น่ารักเกินไปแล้วจริงๆๆๆ :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้อะครับ o13
อยากมีคนดูแล ปกป้องแบบน้องรันบ้าง :laugh:
ขอบคุณคนเขียนจากใจเลยครับ ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดี ๆ แบบนี้
-
น่ารักจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้นิธิศดูแลรันยิ่งกว่านี้
เราชอบซึมซับความหวานที่ค่อยๆ ก่อตัวของคู่นี้
-
น่ารักมากกกกกกกกกก
-
มารอตอนต่อไป อิอิ อย่าลืมมาต่อน้า >3<
ดัน ดัน ดัน ^^
-
อ่านแล้วเคลิ้มมมมมมมมมมมมมมมม
พี่ไนท์จะอบอุ่นไปไหนคะ โอ๊ย...จะละลายตายแล้ว
รอดูความสัมพันธ์ที่เริ่มช้าๆแต่มั่นคง
-
หวานมากกกกกกก คู่นี้เค้าน่ารักซะ
มีคิส คิส กันด้วย ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ
อ่านไปยิ้มไป เขินแทน :-[
-
:กอด1:
-
น่ารักอ่า
-
พี่ไนท์ จุ๊บน้องรันแล้ว
รับผิดชอบเลยนะ
+1 ครับผม :L2:
-
งื้อออออออ!
น่ารักโคตรอ่ะ!! *กัดผ้าเช็ดหน้า*
ชอบแบบนี้ ชอบอารมณ์และบรรยากาศแบบนี้
จับน้องรันกดไลยพี่ไนท์ กร๊ากกกกกกกก!!
เอาอีกๆ เอาแบบนี้อีก อยากเป็นเบาหวาน~ :man1:
-
น่ารักอ่ะ อ่านไปอมยิ้มไป อิอิ
มาต่อไวไวนะคะ คิดถึงรันนนนน ><
-
น่ารักเวอร์อ่ะ ชอบมากแบบนี้
รันออกมาแล้วจะทำตัวยังไงนะ อิอิ
-
โอ้วว ท่าเก็บสบู่ :z1:
น่ารักนะเรื่องนี้
-
:o8: พี่ไนท์น่ารักและเท่ห์ที่สุดในสามโลก
-
อย่าให้รู้ว่าแอบคิดลามกกับน้องนะพี่ไนท์ :-[
-
เขินแทนน้องรัน :o8:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย อ่านแล้วทั้งอบอุ่น ทั้งสะเทือนใจ น่ารักมากๆเลยด้วย ♥
-
:o8: :o8:
-
อ๊าาาาา :impress2:
ฝันเป็นจริงแล้สว น้องรันเรียก....พี่ไนท์ :-[ :-[ :-[
แม้จะแค่เขียนก็เหอะ
แต่ก็รู้สรึกยิ้มได้หน้าบานๆมากกกกกกกก
ปากแตะปาก กรี๊ดดดด อ่านไปถึงตอนนี้
เราต้องวกกลีับมาอ่านใหม่อีกรอบ ว่าไงนะ!!
แตะะปาก จูบหรออ อ อ อ อ ออ อ >O< :o8:
น่ารัก น้องรันน่ารักมากกก น่าดูแล
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกอ่ะ เรื่องนี้น่ารักมากกกเลย หลงน้องรันสุดๆ น้องรันน่ารักมากกกกกก
-
อ่านแล้วแอบใจเต้น :give2:
พี่นิธิศ-น้องรัน เริ่มมีความหวั่นไหวเล็ก ๆ มาวูบวาบในหัวใจแล้ว :L1:
-
น่าร๊ากกกก~ :กอด1: พัฒนาความ ผูกพัน ใ้ห ลึกซึ้ง กว่าเดิมไปอีกขึ้นแล้ววว :m1: :m1:
-
อ่านแล้วอบอุ่นมากกก แอบยิ้มตาม 5555 น้องรันน่ารักมาก ชอบๆๆ มาต่อไวๆนะคะ:D
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้หลังจากมองๆมาพักใหญ่เพราะเห็นชื่อแล้วกลัวมาม่า
แต่เข้ามาอ่านแล้วไม่ผิดหวังเลยอ่ะ :กอด1:น่ารักและอบอุ่นมากๆ ถึงแรกๆจะซึมๆเพราะสงสารน้องรัน..
"ขอย้ำอีกรอบว่าเราจะไม่กินมาม่ากันในนี้"-->อ่านอันนี้ที่คนเขียนทิ้งท้ายไว้แล้ว o13
-
เป็นเรื่องที่ไม่ว่าอ่านตอนไหนก็เข้าถึงอารมณ์ได้ดีที่เดียว
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
น่ารักมากๆๆเลย
อ่านไป ยิ้มไป
-
ชอบเรื่องนี้มาก มันรู้สึกอุ่นๆในอก
♥
-
*กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด*
น่ารักอ่ะ ของขวัญวันปีใหม่
รู้สึกเหมือนเป็นสิ่งที่เติมเต็มให้กันและกันเนอะ
ขอให้หนูรันมีความสูขมากๆ แล้วก็ น้องยิ้มแล้ว
ดีใจด้วยนะคะ คุณนิธิศขา เห็นรอยยิ้มน้องแล้้ว
น่ารักอ่ะดิ แต่งตัวน่ารักมากจริงๆ ให้ตายเหอะ
แอบมีสวีทเบาๆ จุ๊บๆ น่ารักอ่ะ
ต่างฝ่ายต่างเขินเนอะ
-
มารอน้องรันกับพี่ไนท์ค่ะ o18
-
5555 ไนท์อ่า า า า ใจเต้นเลยอ่ะอิ >,< อิอิอิ
-
อร๊ากกกกกกกกกกกก คือตอนนี้ไม่แค่ชอบแล้วอ่ะ
โคตรรักเรื่องนี้เลย อ่านแล้วเขิน อ่านแล้วยิ้ม อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจ >< เขินมากมาย
พี่นิธิศกับน้องรัน น่ารักเวอร์อ่ะ อบอุ่นอ่อนหวาน ไม่หวือหวาหรือวาบหวาม แต่งดงามในหัวใจ
กรี๊ดดดดดดดดดด ชอบอ้ะ ไม่ไหวแล้ว :z3:
ขออภัยที่ไม่ได้เม้นตั้งแต่ตอนแรก คือยังไม่เข้าใจกับการเม้นของบล็อคเท่าไหร่ เม้นรวดละกันนะ สู้ๆ ^^
น่ารักอ้ะ ชอบมากเลยๆๆๆๆๆๆ ^^
-
อ่านแล้วอบอุ่นใจมากๆเลยค่ะเรื่องนี้
สงสารน้องรันอย่างบอกไม่ถูก น้องเกิดมาเป็นแบบนี้ก็น่าสงสารอยู่แล้ว แทนที่จะได้รับความรักความเอาใจใส่จากครอบครัวให้มากๆ แล้วนี่อะไร พ่อแม่ไม่สนใจ แถมป้ายังเอามาทิ้งเหมือนลูกหมาลูกแมว
ชื่อก็ออกจะเพราะ 'วิพารันต์' เหมือนพ่อแม่บรรจงตั้งให้ แล้วไหงทิ้งขว้างน้องอย่างนี้ล่ะหนอ
โชคดีที่น้องมาเจอพี่ไนท์ อ่านตอนแรกอดห่วงไม่ได้ เห็นพี่ไนท์รำคาญป้า กลัวว่าพี่ไนท์จะไปพาลรำคาญน้องด้วยอีกคน
แต่พี่ไนท์ก็ไม่ใช่คนแบบนั้น เป็นพี่ชายที่อบอุ่นอ่อนโยนดีจัง ชีวิตจริงเจอแบบนี้ซักคนนะ รักตายเลย
ความสัมพันธ์ไม่ซับซ้อน เรียบง่ายไม่หวือหวา แต่ว่ากินใจจังค่ะ เขาเรียกอะไรนะ.. ประมาณว่าต่างคนต่างเติมเต็มส่วนที่ขาดหายให้กันและกันละมั้ง น้องรันก็ไม่เคยได้รับความห่วงใยเอาใจใส่จากใคร เจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ ส่วนพี่ไนท์ก็ใช้ชีวิตลำพังตัวคนเดียว อยู่แบบเหงาๆมาตลอด พอมาเจอกันมันก็เลย..ลงตัว
และยิ่งชอบเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าคนเขียนอยู่ในวัยมัธยมปลาย (นึกถึงตัวเองตอน ม.6 พี่ยังจ้องจะหาเรื่องโดดเรียนไปดูหนังอยู่เลย) ขอชื่นชมในฝีมือค่ะ ยังพัฒนาได้อีกไกลเลย และคิดว่าตัวจริงน้องคงเป็นคนอ่อนโยน ไม่งั้นคงไม่ถ่ายทอดมาทางตัวหนังสือได้อบอุ่นแบบนี้
แต่ขอฝากไว้นิดนึงนะคะ ไหนๆก็ไหนๆอ่ะเน้อ อยากให้น้องศึกษาธรรมชาติของเด็กที่เป็นแบบน้องรันให้มากกว่านี้อีกนี้ด (เพื่อมันจะได้สมจริงมากขึ้นเนอะ) ปกติเด็กเป็นใบ้ก็มักจะหูหนวกด้วย ดังนั้นถ้าน้องรันมีความสามารถในการฟังขนาดนี้ น้องน่าจะพอออกเสียงได้บ้างนะคะ อาจไม่ถึงขนาดชัดเป็นคำๆ แต่ก็น่าจะอ้อๆ แอ้ๆ อ๊ะๆ อาๆ ได้ (สำคัญมาก เผื่อมีฉาก.. :haun4:) และการสื่อสารระหว่างกันก็ไม่จำเป็นต้องเขียนเสมอไป จากที่เคยคลุกคลีกับเด็กที่เป็นแบบน้องรัน ส่วนมากเขาจะใช้ภาษามือสื่อสารกับเรา แล้วก็พยายามออกเสียง ทำรูปปากให้ชัดๆ
ที่สำคัญ ถ้าน้องรันยังพอได้ยินเสียงอยู่บ้างแบบนี้ น้องสามารถรักษาให้พูดเป็นปกติได้นะคะ แต่ต้องใช้เครื่องช่วยฟังเพิ่ม ตัวละหลายตังค์อยู่ ไม่ใช่อะไร.. ยังหวังอยากให้น้องรันพูดได้ในสักวัน (อยากได้ยินน้องรันบอกรักพี่ไนท์)
แต่จะว่าไปก็ไม่จำเป็นเนอะ ไม่ต้องพูดได้ก็ได้ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่ว่ารักนี้ไม่ต้องมี 'เสียง' ของบางอย่างไม่ต้องใช้คำพูดก็รับรู้ได้ เหมือนเพลงประกอบละครช่อง 3 ตอนเย็นๆ เขาร้องไว้นั่นไง
คำว่ารักของฉันถึงแม้ไม่เคยจะพูดจากปาก ได้ยินไม่ลำบากหากฟังทุกอย่างด้วยใจ :กอด1:
ไปละจ้า เม้นท์ยาวเลย ก็ชอบเรื่องนี้จริงๆนี่นา
-
ลุ้นๆๆ >,,<
-
อ่านครั้งแรก ก็ยิงยาว 7 ตอนเลยทีเดียว
น้องรันน่ารักมากๆจริงๆ ไม่ไหวแล้ว :o8:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
อ่านเรื่องนี้แล้วมันถูกใจมาก ชอบมาก โอยยย อบอุ่น นั่งอ่านไปยิ้มไป น้องรันน่าฟัดสุดๆ :m3: :m3:
พี่ไนท์หลงน้องไปไหนไม่รอดแล้วแบบนี้ :m12:
-
คิดถึงรันจังเลย....^^
-
น่ารักจังเลยนะน้อง อิอิ
อยากให้น้องพูดได้จัง คงจะดีกว่านี้ไม่น้อยเลยเนอะ
-
จะบอกว่าอ่านแล้วซึ้งไปกับทุกตอนอ่ะ
เขียนได้ดีมากๆๆๆ
ร้องไห้แบบตาบวมแล้วอ่ะ อินจริงๆ
ชอบพี่ไนท์กับน้องรันมาก มันเป็นความอบอุ่นจริงๆอ่ะ
ปล. คนแต่งสู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้
-
เขินแทน กิ้วๆๆๆๆๆ
-
:o8: :o8:เห็นหมดเลย :-[
-
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกและจะติดตามอ่านตลอดไปคะ
อบอุ่นหัวใจจังอย่าให้น้องรันต้องกลับไปเศร้าอีกนะคะชีวิตน้องต้องเจอเรื่องมาเยอะพอแล้ว
สนุกมากคะ
-
เขินนนนนน >///////<
มาต่อเร็วๆน้าคร๊าบบบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้ <3
-
เจอคนเขียนลูกอม หวานๆแบบนี้ยิ้มแก้มตุ่ยเลย
-
น่ารักอ่ะ
-
หลงรักเรื่องนี้ไปอย่างง่ายๆ เลยค่ะ ^^ ตอนแรกคิดว่าพี่ไนท์จะเกลียดน้องรันซะแล้ว ที่ไหนได้พี่ไนท์ดูแลเทคแคร์น้องรันมากมายจนอิจฉาเลย เค้าเรื่อยๆ มาเีรียงๆ แต่หวานกันเบาๆ
เป็นกำลังให้คนแต่งให้ค่ะ
-
คิดถึง
-
ความสัมพันธ์มันกำลังคืบหน้านะเนี่ย
รักน้องรันให้มากๆนะพี่ไนท์ :impress2:
-
มารอจ๊ะ
-
8
กลับบ้าน
เมื่อคืนหลังออกมาจากห้องน้ำแล้ววิพารันต์ก็ทำตัวไม่ค่อยถูกนัก คงจะเป็นเพราะอาย นิธิศที่รู้ถึงความจริงในข้อนี้จึงแกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชวนพูด ชวนคุย ทำตัวตามปกติ และนั่นก็ได้ผลเกินคาดเพราะตัววิพารันต์เองก็ยังมีความคิดที่คล้ายเด็กอยู่ พอเห็นว่าอีกฝ่ายทำตัวปกติก็เลยทำตัวปกติตามไปด้วย จนนิธิศเองยังนึกขำอยู่ในใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปได้อย่างรวดเร็วของเจ้าตัว
ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวเองลงจากเตียง การเดินที่ไม่ค่อยถนัดเพราะเจ้าตัวไม่กล้าลงน้ำหนักไปที่เท้าขวามากนักจึงต้องอาศัยเกาะตามขอบโต๊ะขอบเตียงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องน้ำ
ล็อค...นิธิศคงใช้อยู่
ค่อยๆเดินขโยกเขยกกลับไปนั่งรอบนเตียง ยกเท้าข้างที่เจ็บของตัวเองขึ้นมาสำรวจ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้เที่ยว เท้าไม่น่ามาเจ็บแบบนี้ กลัวจะเดินไม่ไหว
“เจ็บแผลเหรอ”
นิธิศที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยทักเมื่อเห็นวิพารันต์นั่งก้มๆเงยๆอยู่กับแผลที่ฝ่าเท้าของตัวเอง โดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตอบ เดินเข้าไปหา นั่งลงกับพื้นข้างเตียงแล้วยื่นมือไปจับเท้าเล็กๆของอีกฝ่ายขึ้นมาดู
“เข้าไปอาบแต่งตัวซะ เดี๋ยวออกมาแล้วพี่จะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ใหม่”
วิพารันต์ค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้ากับของใช้โดยมีนิธิศคอยช่วยพยุงไปส่งถึงหน้าห้องน้ำ ร่างบางใช้เวลาในการทำความสะอาดร่างกายไม่นานนักก็ออกมา คนที่นั่งรออยู่แล้วจึงเรียกให้เจ้าตัวกลับมานั่งบนเตียงที่ตอนนี้มีกล่องปฐมพยาบาลวางอยู่พร้อม
ก้มหน้ามองการกระทำของอีกฝ่ายที่กำลังง่วนกับการเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ตัวเอง สัมผัสที่อ่อนโยน ความอบอุ่นที่ได้รับ สิ่งต่างๆที่ค่อยๆได้ซึมซับ ได้เรียนรู้ในตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา รู้สึกได้ว่าเริ่มจะกลายเป็นความเคยชิน ชินขนาดที่ตัวเองยังนึกกลัว กลัวว่าหากวันใดวันหนึ่งที่ต้องพบกับการจากลา วันที่จะไม่ได้อยู่กับคนคนนี้อีก ตัวเองจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้หรือเปล่า...
..........................
............................................
ที่เที่ยวแห่งสุดท้ายของวันหยุดยาวนี้คือเพลินวาน สถานที่ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของวันวาน อีกทั้งยังเป็นสถานที่ที่บอกเล่าตัวตนและความเป็นมาของหัวหินตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันได้เป็นอย่างดี
บ้านเรือนร้านค้าที่ทำจากไม้ให้บรรยากาศย้อนยุคที่มีเสน่ห์น่าหลงใหล วิพารันต์ที่ต้องอาศัยเกาะแขนนิธิศเดิน มองไปบริเวณรอบๆด้วยความสนใจ
เคยแต่เห็นภาพแบบนี้ในโทรทัศน์ ไม่เคยคิดว่าจะได้มาจริงๆ...
ทั้งห้าคนเดินเที่ยวและถ่ายรูปกันไปได้พักใหญ่ก็ตัดสินใจเข้าไปนั่งพักกินไอศครีมกะทิกันภายในร้านที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสบายๆ วิทยุโบราณที่หลายคนอาจจะไม่เคยเห็น ภาพโปสเตอร์หนัง หรือแม้กระทั่งแก้วรูปทรงโบราณต่างๆถูกนำออกมาวางโชว์ยังคงไว้ด้วยคอนเซ็ปย้อนยุคของสถานที่ที่ต้องการให้ผู้เข้ามาเที่ยวชมได้ระลึกถึงวันเก่าๆ
“น้องรัน ระวังครับ”
การเดินที่ใช้เวลานานพอสมควรทำให้เท้าข้างขวาที่เจ็บอยู่ของวิพารันต์เริ่มปวดและมีอาการบวมเล็กน้อย พอเจ้าตัวทำท่าจะลุกขึ้นยืนจึงเกิดอาการเซเนื่องจากทรงตัวไม่อยู่จนเกือบจะล้ม แต่โชคดีที่วีรนนท์ช่วยประคองไว้ได้ทัน
คงเผลอตามใจมากเกินไปอีกแล้ว...ตอนแรกก่อนจะออกมาจากรีสอร์ทนิธิศก็คิดเอาไว้ว่าจะพาคนตัวเล็กกลับบ้านก่อนแล้วเพราะกลัวเจ้าตัวจะเดินไม่ไหว แต่พอบอกอีกฝ่ายว่าจะยกเลิกโปรแกรมเที่ยวของวันนี้ไปทั้งหมดเท่านั้นวิพารันต์ก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ จนสุดท้ายเขาก็เลยต้องยอมใจอ่อนพามาที่นี่ก่อนกลับ
“คราวนี้ไม่ให้เดินแล้วนะรัน ขึ้นหลังพี่มาเลย”
นิธิศที่รีบเดินอ้อมหลังเก้าอี้เข้ามาดูอาการของอีกฝ่ายแกล้งทำหน้าดุใส่ก่อนจะย่อตัวเองลงให้วิพารันต์ขึ้นมาขี่ เพราะไม่อยากให้เจ้าตัวฝืนเดินจนแผลอักเสบ
ซึ่งวิพารันต์เองก็ยอมทำตามโดยดี ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วใช้แขนโอบรอบคออีกฝ่ายเอาไว้ รอจนจัดท่าจัดทางกันเรียบร้อยนิธิศจึงค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะรั้งมือทั้งสองข้างมาข้างหลังเล็กน้อยเพื่อล็อกขาของวิพารันต์เอาไว้ที่ข้างเอวเป็นอันเสร็จสรรพ
มาริสา วีรนนท์และนัทนทีที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในรอบสามวันที่ผ่านมา นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่เห็นเพื่อนของพวกเขาใส่ใจใครมากขนาดนี้ นิธิศคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหนเวลาอยู่กับวิพารันต์
ความผูกพันที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นเป็นความรัก ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองคนที่ใกล้ชิดจนแยกออกจากกันได้ยาก ยากจนบางที...เจ้าตัวเองก็คงจะยังไม่รู้ ว่าความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ มันเรียกว่าความรักหรือความผูกพันกันแน่...
..........................
...........................................
รถตู้คันเดิมกับตอนที่นั่งมาวันแรก นิธิศเอายาแก้เมารถให้วิพารันต์กินกันเอาไว้ก่อนที่จะขึ้นรถเพราะยาจะได้ออกฤทธิ์ทันพอดีในช่วงที่รถกำลังวิ่งเจ้าตัวจะได้ไม่ต้องนั่งเวียนหัวเหมือนในช่วงขามาอีก ซึ่งมาริสาเองก็บอกนิธิศให้พาร่างบางเข้าไปนั่งเบาะด้านหลังสุดเพื่อที่จะได้ให้เจ้าตัวนอนเหยียดตัวได้สบายๆ
แล้วนั่นก็ไม่ผิดไปจากเวลาที่นิธิศคำนวณไว้เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักยาก็เริ่มออกฤทธิ์ วิพารันต์หลับไปในท่านั่งเอาศีรษะพิงกับหน้าต่างรถเอาไว้
หลับไปทั้งแบบนี้คงจะไม่สบายตัวนัก นิธิศที่หันไปเห็นอย่างนั้นจึงค่อยๆขยับตัวไปประคองอีกฝ่ายให้เอาศีรษะเอนลงมานอนที่ตักตัวเองแทนเพราะกว่าจะถึงก็ยังอีกหลายชั่วโมง ให้นอนแบบนี้คงจะดีกว่า
ทริปวันหยุดปีใหม่ที่จบลง ทั้งสองคนกลับมาถึงคอนโดในช่วงหัวค่ำ นิธิศยังคงหลีกเลี่ยงที่จะให้วิพารันต์เดินเพราะไม่อยากให้แผลระบมไปมากกว่านี้ด้วยการให้เจ้าตัวขี่หลังไว้เหมือนตอนที่อยู่เพลินวาน
“อ้าว คุณไนท์ น้องรันเป็นอะไรไปคะ”
พิณยดาเอ่ยทักทันทีที่เห็นนิธิศกลับมาพร้อมกับวิพารันต์ที่อยู่บนหลัง กระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของที่ซื้อมาถูกหอบหิ้วไว้เต็มสองมือ โชคยังดีที่วิพารันต์ตัวไม่หนักเลยทำให้เขาทำทั้งสองอย่างพร้อมกันได้ในเวลาเดียวกันแบบนี้
“เดินไม่ระวังเลยไปเหยียบเปลือกหอยเข้าน่ะครับ”
“ตายจริง เจ็บแย่เลย ยังไงพี่ก็ขอให้หายไวๆนะคะน้องรัน”
นิธิศยิ้มให้เป็นการขอบคุณในความหวังดีของอีกฝ่ายก่อนจะเดินพาวิพารันต์ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง
สนุกมาก ตลอดทั้งสามวันที่ได้ไปเที่ยว รู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือเล็กลูบไปตามแนวสร้อยข้อมือตัวเองเบาๆอย่างทะนุถนอม ความเย็นของโลหะเงินที่สัมผัสได้ยังให้ความรู้สึกเหมือนคืนวันนั้น
...ของขวัญปีใหม่ชิ้นแรกในชีวิต...
นึกอยากจะขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณสำหรับสามวันที่ผ่านมา หันไปมองนาฬิกา ห้าทุ่มกว่าแล้ว แปลกใจที่วันนี้นิธิศยังไม่ออกมาตามให้ตัวเองเข้าไปนอนเหมือนทุกที รีบลุกขึ้นจากโซฟาที่ออกมานั่งเล่นอยู่แล้วเดินโขยกเขยกกลับเข้าไปในห้องนอน โดยไม่ลืมที่จะหยิบกระดานไวท์บอร์ดที่ถูกทิ้งอยู่ในห้องมาตลอดสามวันเข้าไปด้วย
หลับแล้ว วิพารันต์เดินไปมองหน้านิธิศที่ตอนนี้นอนหลับสนิทไปแล้วใกล้ๆ อีกฝ่ายคงจะเหนื่อยมากจากการที่ต้องเดินถือของและแบกเขามาเกือบตลอดทั้งวัน
‘ :) ’
ไม่ได้เขียนอะไรลงไปบนกระดานมากกว่านั้น ก็แค่วาดรูปแล้วตั้งไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียงของนิธิศก่อนจะค่อยๆเดินไปอีกฝั่งของเตียงแล้วมุดตัวลงไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับคนที่หลับอยู่
เพราะไม่รู้ว่าจะเขียน จะบอกเล่า จะบรรยายความรู้สึกทั้งหมดที่ได้รับออกมาให้อีกฝ่ายรู้ได้อย่างไร อยากขอบคุณ อยากจะยิ้มให้ดู จะได้รู้ว่าตอนนี้กำลังมีความสุขมาก แต่นิธิศหลับไปแล้ว คงจะทำแบบนั้นไม่ได้เลยวาดรูปตั้งเอาไว้ให้ดูแทน เผื่อว่าตอนเช้าอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาก่อนจะได้เห็น
เห็นรอยยิ้มที่เขาตั้งใจจะยิ้มให้ดู...
นิธิศลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน เมื่อคืนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตั้งใจจะหันไปมองนาฬิกาแต่ก็ต้องสะดุดตากับบางสิ่งบางอย่างที่ใครอีกคนเอามาตั้งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน...ทำให้ยิ้มได้แต่เช้าเลยสิน่า
หันไปมองคนวาดที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ...คงอยากจะบอก อยากให้รู้ว่าตัวเองกำลังมีความสุข ถึงได้ทำอะไรแบบนี้ออกมา
เดินไปหาปากกาเมจิกมาเขียนบ้าง ไม่ได้ลบของวิพารันต์ออกแต่แค่เขียนเติมลงไปแล้วเดินเอาไปตั้งไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงอีกข้างเหมือนที่อีกฝ่ายทำ
‘ :) ตั้งใจวาดให้แบบนี้ ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยิ้มจริงๆให้ดูด้วยล่ะ’
…………............
………………...........….....
หลังจากวันหยุดยาวหมดลงนิธิศก็กลับไปทำงานที่บริษัทตามปกติ จะมีก็แต่วิพารันต์เท่านั้นที่พักหลังๆนี้จะไม่ค่อยได้อยู่ที่ห้องเหมือนเดิมแล้ว เนื่องจากตั้งแต่ที่กลับมาจากหัวหินมาริสาก็มักจะมารับเจ้าตัวไปนั่งเล่นอยู่ที่บ้านของตัวเองบ่อยๆจนช่วงนี้แทบจะกลายเป็นไปทุกวัน ซึ่งนิธิศเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะใจจริงก็รู้สึกสงสารวิพารันต์อยู่เหมือนกันที่ต้องอยู่ในห้องคนเดียวตอนที่เขาไปทำงาน
บ้านของมาริสาเป็นร้านเบเกอรี่เล็กๆที่เปิดมานานหลายสิบปีจนค่อนข้างจะมีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักของผู้คนที่ชื่นชอบขนมพวกนี้เป็นอย่างดี
มาริสาพาวิพารันต์มาที่บ้านและแนะนำให้พ่อกับแม่ของเธอรู้จักครั้งแรกเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนหลังกลับมาจากหัวหิน ซึ่งจากการบอกเล่าที่ฟังต่อๆกันมาของลูกสาวตัวเองก่อนหน้านี้ถึงเรื่องประวัติความเป็นมาของวิพารันต์ก็ทำให้ทั้งสองคนอดที่จะเอ็นดูและสงสารในโชคชะตาชีวิตที่เลวร้ายของเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งไม่ได้
“สา น้องไม่ใช่ตุ๊กตานะลูก จับแต่งตัวแบบนี้ทุกวันน้องไม่เบื่อแย่เหรอ”
และก็อย่างที่คนเป็นแม่ว่า เพราะทุกครั้งที่มาริสาพาวิพารันต์มาที่บ้านเจ้าตัวก็จะจัดแจงจับร่างบางไปลองใส่ชุดนั่นชุดนี่ที่ตัวเองซื้อมากักตุนเอาไว้เสียเยอะแยะจนแทบจะล้นตู้
เห็นอีกฝ่ายเป็นเหมือนน้องคนหนึ่ง ตัวเองเป็นลูกคนเดียวเลยอยากมีน้อง อยากดูแล เวลาไปเดินเที่ยวแล้วเห็นชุดน่ารักๆทีไรเลยเป็นอันต้องเผลอซื้อกลับมาฝากทุกที
“ไม่เบื่อหรอกแม่ ไม่เชื่อถามรันดูได้เลยเน๊อะ”
“ถ้าน้องเค้าตอบได้ก็คงจะบอกว่าเบื่อนั่นแหละ รัน ถ้าหนูไม่ชอบก็ไม่ต้องไปยอมตามใจพี่เค้านะลูก ถ้าพี่เค้าบังคับมาบอกแม่ได้ เดี๋ยวแม่จัดการให้”
รู้สึกดี รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้ยินถ้อยคำแบบนี้ ถ้อยคำของคนเป็นแม่ที่แสดงถึงความรักความห่วงใยลูก
ถ้อยคำที่แม่ของเขา ไม่เคยพูดให้ได้ยิน...
นิธิศขับรถมารับวิพารันต์กลับบ้านด้วยกันหลังเลิกงานในตอนเย็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา และแต่ละครั้งที่มารับก็จะได้เห็นวิพารันต์ใส่ชุดใหม่ที่ไม่ใช่ชุดเดิมกับเมื่อเช้ากลับไปทุกที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝีมือใครที่ขยันซื้อให้ใส่ขนาดนี้
อยากจะบอกให้มาริสาหยุดซื้ออยู่เหมือนกันเพราะตอนนี้เสื้อผ้าของวิพารันต์ก็มีเยอะมากแล้ว ทว่าก็ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะว่าโดยส่วนตัวของเขาเองแล้วก็ชอบที่จะเห็นวิพารันต์แต่งตัวน่ารักๆแบบไม่ซ้ำกันสักวันแบบนี้เหมือนกัน
ซึ่งวันนี้หลังจากออกมาจากบ้านมาริสาแล้วนิธิศเองก็ยังไม่ตรงกลับบ้านในทันที แต่พาวิพารันต์ไปแวะซื้อของที่ห้างด้วยกันก่อนเพราะของใช้ส่วนใหญ่เริ่มจะหมดแล้ว
“อ้าว คิดว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็แกนี่เอง แต่งตัวดูดีจนจำแทบไม่ได้แน่ะ”
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้วิพารันต์รู้สึกตัวชาไปชั่วขณะ
ยืนอยู่คนเดียวเพราะนิธิศกำลังเอาของไปจ่ายเงิน ไม่กล้าหันไปมอง เสียงที่แค่ได้ยินก็รู้ว่าใคร เสียงที่ได้ยินมาตลอดทั้งชีวิต...
“ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งนาน ใจคอไม่คิดจะหันมาทักทายแม่แกหน่อยหรือไงฮะ”
แรงกระชากที่แขนทำให้วิพารันต์ต้องหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่แท้ๆของตัวเอง เสียงแค่นหัวเราะในลำคอของวิชุดาดังขึ้นทันทีที่ได้เห็นหน้าซีดๆของร่างบาง
ลูกที่ไม่ได้เกิดมาจากความรัก ลูกที่เกิดมาจากความพลั้งเผลอ ลูกที่เกิดมาโดยที่เธอเองก็ยังไม่พร้อม และที่สำคัญ ทั้งๆที่อุตส่าห์ยอมให้เกิดมาแล้วแท้ๆก็ยังดันเป็นใบ้ไม่สมประกอบเหมือนเด็กคนอื่นอีก
ไร้ค่า...หวังอะไรไม่ได้ ช่วยแบ่งเบาอะไรก็ไม่ได้ แถมยังอยู่เป็นภาระให้เลี้ยง ความจริงเรื่องหนี้ของอรอนงค์ก็ใช่ว่าจะไม่มีปัญญาจ่ายเลยเสียทีเดียว แต่ที่ต้องอ้างออกไปแบบนั้นก็เพราะดูแล้วว่าวิธีนี้จะเป็นหนทางเดียวที่จะผลักวิพารันต์ให้พ้นไปจากชีวิตได้
ที่เข้ามาทัก ก็ไม่ได้เพราะเป็นห่วงหรืออะไร แค่นึกไม่ถึง...นึกไม่ถึงว่าจะได้มาเจอเดินแต่งตัวดีๆอยู่ในห้างแบบนี้ก็เท่านั้น
“...ฉันได้ข่าวว่าคุณอรอนงค์เค้าเอาแกไปทิ้งไว้กับหลานชายแล้วย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศแล้วนี่...หึ คงจะไปทำตัวไร้ประโยชน์เหมือนตอนอยู่กับฉันล่ะสิถึงได้โดนทิ้งอีกแบบนี้ แต่จะว่าไป...จะให้คนอย่างแกเปลี่ยนก็คงจะทำไม่ได้ล่ะนะ เพราะยังไงแกก็คงจะยังเป็นแกอยู่วันยังค่ำ เกิดมาไร้ค่า”
ถ้อยคำที่เสียดสี ถ้อยคำที่ถูกพูดให้ได้ยินอยู่บ่อยๆ ทำได้ก็แค่ยืนก้มหน้านิ่ง...เสียใจ แต่เฉพาะกับเรื่องแบบนี้เท่านั้นที่ร้องไห้ไม่ออก เหมือนบรรยากาศเก่าๆมันย้อนกลับมา แม่ไม่เคยชื่นชม ไม่เคยห่วงใย ไม่เคยพูดดีด้วย คงเกลียดกันมาก มากจนไม่อยากจะเลี้ยงเอาไว้ แล้วให้เกิดมาทำไม แม่จะให้เขาเกิดมาทำไม..คำถามที่ได้แต่เฝ้าถามกับตัวเองอยู่ในใจทุกครั้งที่โดนด่าว่าแบบนี้
คำถาม...ที่ไม่มีวันจะได้รับคำตอบ...
“ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ”
นิธิศที่เพิ่งเดินหิ้วของกลับมาจากการจ่ายเงินเอ่ยปากถามวิชุดา เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้คือใครแล้วเกิดอะไรขึ้น แต่จากเท่าที่สังเกตปฏิกิริยาของวิพารันต์แล้วคงไม่ใช่เรื่องที่ดีเสียเท่าไหร่นัก
“อ้อ คุณนี่ก็คงเป็นหลานชายที่ของคุณอรอนงค์สินะ”
วิชุดาหันไปเอ่ยปากถามนิธิศ
“ครับ แล้วไม่ทราบว่าคุณ...”
“ฉันเป็นแม่ของวิพารันต์”
คำตอบที่ได้รับทำเอานิธิศถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง แม่ของวิพารันต์ ผู้หญิงที่ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วอายุไม่น่าจะเกินสามสิบห้าปีเนี่ยนะเป็นแม่แท้ๆของวิพารันต์ แต่หากจะว่าไปก็คงมีส่วนที่เป็นไปได้มากเพราะจากการพิจารณารูปร่างหน้าตาของทั้งสองคนดูดีๆแล้ว นิธิศก็พบว่ามีเค้าโครงที่เหมือนกันอยู่ไม่น้อย
“จริงๆฉันก็ไม่มีอะไรหรอกนะ แค่แวะเข้ามาทักทายเท่านั้นแหละเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก...”
วิพารันต์ยื่นมือไปกำเสื้อของนิธิศไว้แน่นเมื่อรู้สึกว่าไม่อยากให้มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นอีก
ไม่อยากฟังอีกแล้ว ถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจแบบนั้น เขาไม่อยาก...จะฟังมันอีกแล้ว
“งั้นถ้าคุณไม่มีอะไรนอกจากนี้ ผมกับรันก็ขอตัวเลยแล้วกันนะครับ”
เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อออกมา เพราะถึงแม้ว่าภายนอกเจ้าตัวจะยังไม่มีน้ำตาออกมาให้เห็น แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้หัวใจของวิพารันต์ กำลังร้องไห้อย่างหนัก
“ค่ะ เชิญตามสบาย...อ้อ เดี๋ยว ฉันขอบอกอะไรลูกคนนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้เจอกันจริงๆ...วิพารันต์ คุณคนนี้เค้าท่าทางจะสมเพชเวทนาแกมากเลยนะ ถึงได้ทำดีด้วยขนาดนี้ ยังไงถ้าแกยังมีสมอง ก็ช่วยสำนึกบุญคุณแล้วหัดทำตัวให้มันมีประโยชน์บ้างล่ะ จะได้ไม่โดนทิ้งอีกรอบ เพราะฉันขายขาดแกไปแล้วไม่คิดจะรับคืน จำเอาไว้ด้วย...”
นิธิศเอื้อมมือไปจับมือเล็กของวิพารันต์เอาไว้แล้วบีบเบาๆอย่างต้องการจะปลอบเมื่อได้ยินวิชุดาพูดออกมาแบบนั้น เมื่อก่อน...เขาเองไม่เคยเชื่อเลยว่าจะมีพ่อแม่คนไหนที่ไม่รักลูกของตัวเอง แต่วินาทีนี้ ตอนนี้ เขาเชื่อ...เชื่ออย่างสนิทใจเมื่อได้ยินคำพูดที่โหดร้ายแบบนี้ออกจากปาก...ปากของคนที่ชื่อได้ว่าเป็นแม่
“...ไม่เป็นไรนะรัน...เรา...กลับบ้านกันเถอะ...”
กระชับมืออีกฝ่ายให้แน่นขึ้นแล้วพาเดินออกมาจากตรงนั้นทันที เหมือนการรอคอยที่ยาวนานสิ้นสุดลงน้ำตาของวิพารันต์ที่ไม่มีทีท่าว่าจะไหลในตอนแรกค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มเพราะเพียงแค่ได้ยินประโยคที่อีกคนพูด ประโยคที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของมัน ประโยคที่นิธิศต้องการจะสื่อให้วิพารันต์รับรู้ว่า...
...ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ตรงนี้กับรัน จะไม่ทิ้งไปไหน กลับบ้านกันเถอะนะ...กลับบ้านของเรา
TBC.
Rewrite
หายไปหลายวัน ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ตอนนี้รู้สึกเขียนยากลำบาก(อีกแล้ว) เขียนแรกๆเหมือนไปต่อไม่เป็น 555 แต่ก็ออกมาจนได้ล่ะนะ ใช้เวลาหลายวันหน่อย อดทนอีกประมาณสองอาทิตย์จะจบม.6แล้ว เย้ 5555 ขอบคุณทุกความเห็น ขอบคุณทุกการติดตามค่า ตอนต่อไปยังไม่รู้กี่วัน//แหะๆ ต้องดูสภาวะตัวเองก่อนค่ะ
ป.ล.สุขสันต์วันตรุษจีนกันนะคะ ซินเจียอยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ มีความสุขร่ำรวยเงินทองกันทุกคนค่ะ :3123:
-
คนที่ไม่น่าเกิดมาลืมตาดูโลกนี้ น่าจะเป็นคนที่เรียกตัวเองว่าแม่มากกว่า
แค่คำพูดที่พูดออกมาก็ไร้ค่าเกินทน เกินคำว่าคนที่พยายามเรียกตัวเองว่าแม่
ขายขาด.....ไร้ค่า....นี่หรือคำพูดของคนเป็นแม่
ดีแล้วที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะน้องรัน:กอด1:
-
มีแม่แบบนี้จริงๆเหรอเนี่ยๆ ใจร้ายจัง
โหดร้ายไปนะ สงสารคนเป็นลูกจัง
-
เป็นอิแม่ที่ใจยักษ์มากกก
-
นิธิศ you are the man!!!!!! :3123:
-
หมามันยังรักลูกของมัน ยัยนี่เลวยิ่งกว่าหมา และท่าทางว่าอาจจะมาจากดาวนาเม็ก
-
:z6: :z6: :z6: ยัยแม่ใจร้าย
:beat: :beat: :beat:
ไม่เป็นไรนะน้องรัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะมีแม่ที่ไหนเป็นแบบนี้บ้างน้ออออ สงสารน้องรันจังเลย
อารมณ์ดีๆต้องมาหม่นหมองเพราะคำพูดของคนที่ได้ชื่อว่าแม่
-
น้องรันน่ด้าสงสาร แม่ทำมั้ยใจร้ายได้ขนาดนี้ เฮ้ออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ๊ยยยย สงสารน้องรันนนนน T T
-
แม่เลวมากอ่ะ
อ่านแล้ว น้ำตาไหลเลย
สงสารรัน
-
แม่รันนี่ใจร้ายมาก ไม่รักไม่ว่า แต่ก็ไม่น่าจะทำร้ายจิตใจลูกได้ขนาดนี้จริงๆ
-
:z6: :z6: :z6: :z6: เกลียดแม่หนูรันจริ๊งงงงง
เหมือนแม่นางเอกทิ้งลูกในละครเลยเชียว ทำแบบนี้กันรันได้ลงคอ แย่มากๆๆๆๆ
พี่ไนท์ กลับบ้านไปโอ๋ด่วนๆ เดี๋ยวเกิดหนูรันจ๋อย กลับไปทำตัวเป็นคนรับใช้อีกล่ะเศร้าแย่เลย
โถ่ๆ พนันได้ว่า อีกหน่อยหล่อนคนจะเดือนร้อน แล้วมาขอให้ลูกช่วยล่ะสิ ใช่มั๊ยๆ (เหอะ :beat:)
-
สงสารรันต์...มีแม่แบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ????
ยัยผู้หญิงคนนี้ ??? ขอให้....เฮ้ยยย วันนี้เป็นวันดี ไม่อยากพูดอะไรแย่ๆ
-
โอ๊ยยยยย
น้องรันน่าสงสาร
มีแม่อย่างงี้
:m16: :m16:
-
ขอให้แฮปปี้ไปเรื่อยๆนะ ><
-
สงสารน้องรัน นี่คงไม่เอาเก็บไปคิดมากใช่ไหม ห่วงน้องรัน :กอด1:
-
:z3: ทำไมทำอย่างงี้กับรัน
o18 ซึ้งอ่ะ ไนท์ช่างดีเสียนี้กระไร
:กอด1:
-
พูดไม่คิดนะคะคุณแม่ .... :angry2:
น้องมีปมชอบคิดว่าตัวเองเป็นภาระพี่ไนท์อยู่แล้ว
เจอแบบนี้ อยากกระชากหัวอิแม่ใจแตกจุ่มชักโครกตะหงิดๆ
-
เป็นแม่ที่แย่มากๆ :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ่านแล้วอยากจะ :z6: + :beat: แม่ของน้องรันจริงๆ
เป็นแม่ที่สารเลว ชาติหมามากค่ะ คนอะไร ใช้คำด่าไม่ถูกเลย
อย่าให้เห็นนะว่าตอนหลังเอาน้องรันมาอ้างรีดไถเงินจากพี่ไนท์
อิชั้นจะเอาน้ำมันไปราดตัวมันแล้วจุดไฟเผา :angry2: :fire:
-
โห..แม่.. ร้ายมาก เลือดในอกแท้ๆ ควักทิ้งไม่ดูดำดูดีแล้วยังเหยียบซ้ำ มันน่า.. :z6:
สงสารก็แต่น้องรันของพี่
โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะรันเอ๊ย.. ยังไงก็เจอพี่ไนท์แล้วนะ รอบๆตัวพี่ไนท์ก็มีแต่คนดี รักหนูเอ็นดูหนูทั้งนั้น
ขอให้ต่อจากนี้ชีวิตหนูมีแต่เรื่องดีๆนะคะ :กอด1:
สวัสดีปีใหม่จีนแด่น้องมน ขอให้เฮงๆๆ ทั้งเรื่องเรียนและนิยายจ้า :mc4:
-
:monkeysad:
น้องรันน่าสงสาร แม่นะทำกันได้ :z6: ซักที
ขอให้เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตรันนะจ๊ะ อย่าไปจมอยู่กับอดีตเลวร้ายเลย มีพี่ไนท์อยู่อย่าไปกลัวลูก
:pig4:
-
นี่แม่จริง ๆ เหรอนี่ ทำร้ายลูกของตัวเองได้ขนาดนี้เลยเหรอ
-
น้องรันนนน :กอด1:
-
แม่น้องรันนี่เกินไปนะถึงไม่รักก็ไม่ควรไปว่าแบบนั้นสิ สงสารน้องรันอ่ะ
-
โอ้ นี่หรือคนเป็นแม่ :monkeysad:
พี่ไนท์อยู่ข้างๆตลอดอยู่แล้วน้องรันไม่ต้องกังวลหรอก
ไม่มีวันทิ้งไปไหนแน่ๆ
-
:angry2: แม่อย่างแกอิวิชุดา ต่อไปต้องมาง้อ รัน เลววว หมามันยังรักลูก
น้องรันไม่ต้องเสียใจน่ะลูก เพราะตอนนี้หนู มีบ้าน มีความรัก ที่พักพิงใจ จากพี่ไนท์แล้วน่ะ :กอด1: เข้มแข็งไว้
-
สุดท้ายแม่ของรันจะไม่เหลือใครเลย เชื่อสิคนที่ไม่รักลูกตัวเองแล้วใครจะมารักผู้หญิงคนนี้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า
-
นี่แม่คนหรอ ???
เชื่อจริงๆผู้หญิงคนนี้ ไม่มีข้อสงสัยเลยว่าทำไมน้องรันถึงได้ไม่มีความสุขจริงๆซักที
ใจทำด้วยอะไรน้า พูดออกมาแต่ละอย่าง!!!!! :m31:
น้องรันสู้สู้น้า ตอนนี้มีคนรักน้องให้กำลังใจน้องเต็มไปหมดเลย อย่าคิดว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่นน้า
เอาใจช่วยไนท์รัน ขอให้รู้ตัวว่ารักกันไวไว ขอให้ความรักของพี่ไนท์ทำให้น้องยิ้มได้จากใจเเล้วก็ลืมเรื่องร้ายๆได้ทีเถิ้ด!! :call:
-
:m31: :m31:
นี่นะ นิสัยของคนเป็นแม่!!
เหอะ ยินดีกะหนูรันที่หลุดพ้นจาก
แม่แบบนี้ซะที
โชคดีมากๆๆเลย
-
สงสารน้องรัน น้ำตาซึม เจอแม่แบบนี้ :monkeysad:
โชคดีคนรอบตัวตอนนี้น่ารักและเอ็นดูน้องรันมากมาย
มาริสามีร้านเบเกอรี่ น่าจะสอนน้องรันทำขนม
จะได้เป็นความรู้ติดตัว ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ด้วย
แล้วก้อนายนิธิศหาครูมาสอนภาษามือด้วยก็ยิ่งดีมาก
ดอกไม้เป็นกำลังใจคนเขียนนะ :L2: :L2:
+1
-
น่าสงสารรรร :sad4:
-
อยากจะตบแม่น้องรันซักที!
น้ำตาไหลเลยอ่ะ สงสารรัน
เพราะงั้นพี่ไนท์ต้องดูแลรันดีๆนะ
ถ้าให้ดีก็รักๆกันได้แล้วววว น้องรันจะได้มีความสุข
ปล.แต่แอบชอบดราม่า 555 :กอด1:
-
น่าสงสารรันจังเลยอ่คะ่ะ กำลังมีชีวิตที่ดีและไปได้สวยอยู่แล้วเชียวอ่ะ ไม่น่ามาเจอแม่เลย แถมยังพูดไม่ดีแบบนี้อีกอ่ะ
รันคงรู้สึกแย่เอามากๆเลยนะเนี่ย พี่นิธิศปลอบน้องรันหน่อยนะคะ คงไม่มีใครช่วยน้้องได้แล้วล่ะค่ะ
-
ไม่น่าเชื่อ มีแม่แบบนี้ด้วยเหรอ
ทิ้งลูก ไม่อยากเลี้ยง แต่ก็น่าจะมีความละอาย
-
คุณแม่ใจร้ายมากกกกก
แบบมากๆอ่ะ
ดีที่มีพี่ไนท์ >.<
อย่าทิ้งน้องนะะะะ
-
มีลูกไม่พร้อม แย่จริง :z6:
-
น้องรันน่าสงสารอ่ะ ยายแม่ใจยักษ์แค่ทิ้งไปก็มากพอแล้ว นี่ยังจะมาพูดหมาๆใส่อีก
โกรธธธธ
-
น้องรักของพี่(ไนท์) น่าสงสารมาก
มาๆพี่กอดปลอบ :กอด1: :กอด1:
เข้าใจน้องรันเลย เป็นเราคงจะถามตัวเองซ้ำๆ จะเกิดมาทำไม
เกิดมาทำไม แต่พอมีพี่ไนท์เข้ามา
น้องรันน่าจะเข้าใจแล้วนะว่าต้อง เกิดมาคู่กับพี่เขา :-[
ยินดีด้วยนะค่ะจะจบม.6แล้ว เข้าสู่ชีวิตในรั่วมหาลัย
แต่อีกทีก็ใจหายนะค่ะ อะไรๆมันผ่านไปเร็วเหลือเกิน
ชีวิตม.ปลายเป็นอะไรที่สนุกลืมโลกที่สุด
ชีวิตมหาลัยมันต่างกันเยอะ ^^
สู้ๆค่ะ
-
แม่ใจร้ายยยยยมากกก ให้เค้าเกิดมาแล้วยังทิ้งขว้างอีก
สงสรน้องรันอ่ะ
:m15: :m15:
-
สงสารน้องรันมากกกกกกกกกกก ฮือออออออออออออออออออ
ชีวิตหนูมันรันทดเกินไปแล้วลูก แม่น้องรันใจร้ายมากกกกกกกกก
ตอนหน้าพี่รอดูพ่อพระเอกของพี่ปลอบนะ 55555
-
เอาเปลือกทุเรียนมาทีจะตบแม่น้องรัน
-
ยัยแม่ใจมาร โหดร้าย ต่ำช้ามาก สงสารน้องรัน >"<
บวกให้ และสวัสดีปีใหม่จีนจ้า
-
o22 โหดร้ายมาก ปากไม่มีประโยชน์ สงสารหนูรันอ่ะ รันทดซดมาม่ามาตลอด
อยากดูแลหนูรันด้วยจัง จะทำผมให้ทุกวันเลย :กอด1:
-
o18 คำพูดของคนเป็นแม่นี่มัน ..... :z6: :z6: :z6: :z6: <<<ขอโทษนะคะ อดไม่ได้(ฮา)
คุณไนท์ คุณนี่มัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เราลุ้นให้เข้าใจความรู้สึก(ดีๆที่เรียกว่า)รัก ของตัวเองเร็วๆนะคะ :-[ :-[
-
เป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจจริงๆครับ ..
-
สงสารน้องรันจับจิต ฮือๆๆๆๆ :monkeysad:
พี่ไนท์ดูแลน้องดีๆนะคะ
กอดดดดดดดดน้องรัน :กอด1:
-
อร๊ากกกกกกกก คือพี่นิธิศ ไม่เคยจะรู้ตัวเลยใช่มั้ย ว่าเผลอใจไปกับน้องรันหมดแล้ว อร๊ากกกกกก
แบบแม้ว่ามันจะเศร้าๆเคล้าๆดราม่านิดๆ แต่มันฟินมากประโยคสุดท้าย
"พี่อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่กับรัน กลับบ้านกันเถอะ บ้านของเรา" โอ๊ยยยยยยยยยย
พี่นิธิศ ผช.แบบนี้มีอีกมั้ยว้าาาาาาาาาา??? โคตรอ่ะ ฟินๆๆๆๆๆๆ
แม่ขายขาดก็ดี เพราะมาขอคืน พี่นิธิศคงไม่ให้ ก็รักและห่วงขนาดนี้แล้ว มีบ้านของเราแล้ว จะให้ไปอยู่ที่อื่นได้ไง ฮิ้ว วววววววววว
โคตรแมนอ่ะ >< เขินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆๆ
จขร. สู้ๆนะคะ ^^ น่ารักมากอ้ะ อ่านแล้วฟินนนนนน แง่ว ว
-
ในชีวิตจริงเราก็เคยเจอ แต่ไม่พูดออกมาตรงๆแบบนี้
มันก็เจ็บอยู่ดีแหละ
เด็กคนนึงโดนทิ้ง ไม่ใยดี ทำร้ายจิตใจขนาดนี้ ไม่มองโลกในแง่ร้ายก็ดีเท่าไหร่แล้ว
เด็กต่อให้ไม่ใช่ลูกก็ไม่ใช่ทรัพย์สินหรือข้าวของที่ตีค่าเป็นราคาว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม
คนที่คิดแบบนั้นไม่ต้องเรียกว่าแม่แล้วล่ะ
ก็แค่อาศัยท้องมาเกิดเท่านั้นเอง
-
ไม่ต้องคิดเลยว่าน้องรันจะเจ็บปวดขนาดไหน ToT
-
:z3: มาม่า
-
สงสารน้องรันมากๆๆ
-
อื้ม น้องรันน่ารักมากเลย คุณแม่ทำไมใจร้ายแบบนี้ล่ะ T0T
อ่านต่อ ๆ :a5:
เป้นกำลังใจให้เสมอค่ะ สู้ๆค่ะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
เพอร์เฟคแมนจิงๆเลย.........ขออย่าให้รันเจออารายร้ายๆเลยน้า
หวังว่าคงไม่ทิ้งรันนะ
ยังไงก้อขอให้รันมีรอยยิ้มให้ได้
รอรอนะค๊าฟฟ ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า^^
-
โอยยย มีแม่อย่างนี้อย่ามีเลยค่ะ ไม่ไหววแล้วอ่ะ แม่น้องรันสุดดยอดแย่ค่ะ เพลียจะเอ่ยยย :z6:
สงสารรันมากๆๆๆๆ พี่นิธิศปลอบน้องหน่อยเร็วววว
ขอบคุณมากๆๆเลยนะค๊า :pig4: :L2:
-
แม่น้องรันใจร้ายที่สุด
-
สงสารน้องรันจัง
-
ชะนีนางนั้น เป็นแม่แท้ๆของรันจริงหรือ
-
:L1:เหมือนพบแสงสว่างท่ามกลางความมืด....อุ่นใจเหลือเกินครับบ... :L1:
-
แม่น้องรันใจร้ายว่ะ
ไม่เป็นไรนะ โอ๋ๆๆ ยังมีพี่ไนท์อยู่ :man1:
-
ตัวปัญหาโผล่มาแล้ว
สงสารรันจังเลย
สู้ๆ นะ
-
ถ้าไม่เห็นว่าเป็นแม่น้องรันนะครับ จะจับกดน้ำสักทีสองที :m16:
-
นั้น แม่หรอนั่น :fire: ใจร้ายมาก สงสารน้องรันอ่ะ
ไปแล้วอย่าได้กลับมาอีกเลย สงสารน้อง :m15:
นิธิศอย่าทิ้งน้องนะ อย่าทำในสิ่งที่น้องกลัวนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ สู้ๆ
-
อินังแม่งน่าตบมาก ก็ขอบคุณแล้วล่ะที่ทิ้งนู๋รัน จะได้มาเจอกันพี่ไนท์แบบนี้
-
ยัยแม่คนนี้ นี่่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าวะ ลูกตัวเองนะเนี่ย !!
พอรู้ว่าลูกตัวเองได้ดีแล้ว อย่ามาเกาะลูกล่ะ แม่ม อารมณ์เสียมาก !!
-
น้องรันทำไมน่าสงสารได้ขนาดนี้
:monkeysad:
ถึงแม่จะไม่รักรันขนาดไหน
แต่ไอ้คำว่าเกิดมาก็ไร้ค่าเนี่ยมันเกินไปแล้วนะยะอิแม่มด
:z6:
น้องรันแม่แบบนี้ไม่ต้องไปสนใจ
เดี๋ยวเจ๊ขอรับเป็นแม่ยกเอง
ต่อไปขอให้น้องรันของเรามีแต่ความสุข
:กอด1:
รอตอนหน้าค่า
-
:m15:สงสารน้องรันอ่าาาาาาาาาาาาา
ต้องโตมาด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะกับการที่มีแม่แบบนี้ :sad4:
แม่น้องรันนี่....แย่ที่สุด....ไม่น่าเป็นแม่คนเลยจริงๆ
แต่เห็นจะมีดีอยู่คือ...ไม่ทำแท้งและก็ให้กำเนิดน้องรัน....จนได้มาเจอกับพี่ไนท์นี่แหล่ะ :-[
ให้พี่ไนท์ดูแลน้องรันดีๆนะจ๊ะ...อย่าทำให้น้องเสียใจล่ะ
:mc4: :mc4: :mc4:ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้....ขอให้ได้อั่งเปากันเยอะๆน้า....
-
ขอ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: หน่อยเหอะ
-
เดี๋ยวแม่น้องรันใกล้ตาย ก็จะไร้ค่าอ่ะ
ไม่มีใครสนใจหรอก บาปกรรมมันมีจริงนะ
สงสารก็แต่น้องรัน เจอแต่คนด่า คนว่า
โชคดีจริงๆ ที่ได้เจอพี่นิธิศเค้าเนอะ
แต่อยากให้ความสัมพันธ์มันชัดเจนอ่ะ
ว่าตอนนี้เป็นอะไรกัน อยู่ในฐานะอะไรกัน
ไม่รู้ว่ารู้ใจตัวเองกันหรือเปล่า
ขออย่าให้น้องรันร้องไห้ เสียใจ อีกเลย
-
น้องรันน่ารักมากอ่ะ ><
หลงรักน้องมากมาย ดีนะที่มาเจอนิธิศ
ใครเห็นก็มีแต่คนสงสารแหละ เว้นแต่แม่แท้ๆ ของรันละมั้ง
-
นังนี้ ไม่น่าเป็นแม่น้องรันเลย ปากแบบนี้ ไปแทะฝาบ้านดีกว่าไป๊
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
ทำไมเกิดมาโชคร้ายแบบนี้นะน้องรัน
แต่ไม่เป็นไร ต่อไปน้องรันจะโชคดีแล้ว มองแค่คนข้างๆก็พอนะคะ :กอด1:
-
จะเหยียบย่ำน้องรันไปนานแค่ไหน ตัวเองทำผิดเองมาโทษเด็กได้ยังไงว่าไร้ค่าตัวเองนั่นแหละไร้ค่า
-
นี่หรือรแม่รัน ไม่มีดีกว่านะรัน พูดจาร้ายกาจกับลูกอยู่ได้
นิธิศต้องดูแลรันให้มากกว่านี้นะ
-
เศร้าที่สุด โธ่ๆ น้องรัน T___________T
ถ้ามีแม่แบบนี้ อย่ามีดีกว่า !!!
-
น้องรันน่าสงสารอีกแล้วอ่ะ
พี่ไนท์รักน้องรันให้มากๆนะ
ยัยแม่ใจร้ายเดี๋ยวปั๊ด....
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเเต่งนะคะ สวัสดีปีใหม่จีนจ้า
-
อ่านทันแล้วว ความรู้สึกส่วนตัว ณ ตอนนี้ คือ ไม่อยากให้มีอะไรร้ายๆ เกิดขึ้นกับรันอีก
อยากให้เรื่องมันดำเนินไปเรื่อยๆ โดยที่เป็นเรื่องของตัวเอกในเรื่องสองคน แต่ก็คงจะธรรมดาเกินไป แหะแหะ
คือมันเป็นความรู้สึกส่วนตัวที่สงสารรันจนอยากให้เค้าพบกับความสุขตลอดไปบ้าง เค้าดูเปราะบางจนกลัวว่าหากมีอะไรร้ายๆ มากระทบอีกเค้าจะทนไม่ไหวเอา แล้วพระเอกของเราจะเปนยังงัยยยยยย อุตส่าห์คอยดูแลรักษาจนน้องเค้าเริ่มจะรู้จักกับความสุขของชีวิตบ้างแล้ว
มาต่อเร็วๆ นะคะ
รออ่านและเป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ o15
HAPPY CHINESE NEW YEAR ~~
-
ขอให้ขายขาดจริงๆ อย่ามาข้องแวะกันอีกแล้วกัน
คนที่รักเขาเอ็นดูเขายังมี
-
:angry2:
-
แม่อะไรเนี้ย
น้องรันน่าสงสารมาก พี่ไนท์ ดูแลดีดีนะ รอตอนต่อไปจ้า
-
รอรอรอ มานั่งรออย่างจดจ่อ
-
ทิ้งแล้วก็อย่าได้ย้อนกลับมาทวงสิทธิ์อะไรอีกก็แล้วกันนะ....ยัยแม่ใจยักษ์
-
รออออ
อยากอ่านน้องรันต่อแล้วนะะ
^^
-
อิแม่เลว อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย
สงสารรัน พี่ไนท์อย่าทิ้งน้องรันนะคะ
-
พี่ไนท์รักน้องรันให้มากๆน้าา
-
สงสารอาน้องรันอ่าา T.T :oo1:
-
น้องรันน่าสงสาร แต่ไม่ว่ารันจะโดนทำร้ายจิตใจแค่ไหน เชื่อว่าพี่นิธิศจะปลอบโยนได้ :impress:
คำถามที่น้องรันสงสัยว่าตัวเองเกิดมาทำไมน่ะ ? ไม่ต้องไปถามยัยแม่ใจยักษ์นั่นหรอก
ให้ไปถามพี่นิธิศ แล้วหนูจะได้คำตอบว่า "รันเกิดมาเพื่อเจอพี่ไนท์" ฮิ้ว.... :give2:
-
คนเขียนเจ้าขาาา คนอ่านคนนี้ขออ้อนวออนนน อย่ามีดราม่าเลยเนอะ นู๋ววกลัวร้องไห้อ่า(T^T) แค่นี้ก็จะไม่รอดแล้วเจ้าค่ะ !!!
รอติดตามอยู่น่ะครับผม(^.^-)
-
อ้ายยยย
จะเป็นลม
-
:monkeysad:
สงสารรันอ่ะ
:L2: :L2:
-
โอยย จะร้องไห้ T^T
+1 จ่ะ
-
อธิบายอะไรไม่ได้เลย...รู้สึกว่าไม่น่าเข้ามาอ่านเลย...ติดใจเรื่องนี้ชะมัด อ่านแล้วมันหน่วงๆ ในใจ น้ำตาซึม...เป็นเรื่องที่ดีมากเลยอะ ดีจนพอถึงตอนนี้แล้วคิดว่า ไม่มีให้อ่านอีกหรอก ToT รักน้องรันนะ รักพี่ไนท์ด้วย ...มันซึ้ง มันเศร้า มันอบอุ่นในใจ จริงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
อยากจะบอกว่า
อ่านไปน้ำตามันก็ไหล
เป็นเรื่องที่เศร้าอะไรเยี่ยงนี้
แต่หลังๆ มาก็แฮปปี้ขึ้นนะ อิอิ
-
กลับบ้านกันนะ รัน...
-
อ่านรวดเดียวตามทันแล้ว
ซาบซึ้งประทับใจมาก
สงสารน้องรันในชะตาชีวิตที่ผ่านมา
ขอบคุณพี่ไนท์ที่ได้มอบความอบอุ่น และความมีน้ำใจให้น้อง
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ด
สงสารน้องรันอ่ะะ เด็กอะไร อายุสิบเก้าแล้วชิมิ?
ทำไมถึงได้ทำตัวน่ารัก น่าเอ็นดู น่าสงสารแบบนี้ โฮฮฮฮฮ..
ทำให้นึกภาพน้องรันดูเป็นเด็กมาตลอด เหมือนเด็กม.ปลายตัวเล็กๆไรงี้ TvT
โอ๊ยยยย น่าสงสารอ่ะ คิดว่าน้องน่าจะยิ้ม น่าจะมีความสุขได้แล้วแท้ๆ
ไม่ได้มาเจอให้เสียความรู้สึกน้องเลยง่ะะะ TvT
ฮืออออ อ... *กอดน้อง*
-
มีพี่ไนท์อยุ่ไม่ต้องกลัวน้องรัน
-
ทำไมคนเป็นแม่ถึงพูดอย่างนี้ได้
ถึงจะเกิดมาโดยไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ โหดร้ายเกินไปแล้ว
-
คิดถึงน้องรันกับพี่ไนท์ :impress2:
ช่วงนี้สอบปลายภาคหรือป่าวหว่า? ถ้าสอบก็ขอให้ได้คะแนนดีๆนะจ๊ะ
เราก็สอบนิ 555 ช่วงนี้มหาลัยกำลังสอบเลย >,,<
-
จะติดตามต่อไปนะคร้าบบบบบบบ
-
o18
-
พึ่งเข้ามาอ่านชอบค่ะ
คิดไปเองหรือเปล่าการที่เรียกชื่อจริงในประโยคอ่านแล้วมันแปลกๆๆๆ
-
จากเด็กใจแตกที่ไม่พร้อมจะเป็นแม่คน แต่ทำตัวแบบนี้พูดแบบนี้ความเป็นคนตกต่ำยิ่งวิชุดา อย่ากลับมาทำให้ลูกอย่างน้องรันเสียใจอีกก็แล้วกัน เหอะ
พี่ไนท์ดูแลน้องรันด้วย ไม่ว่าความรู้สึกนั้นจะเรียกว่าอะไรก็ขอให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน
-
สนุกมากกกกกกค่ะ สงสารน้องรันมาก :เฮ้อ: อยากให้รู้ใจกันเร็วๆทั้งคู่เลย
ยัยแม่นี่น่า :z6:
-
ยังไม่มาต่อหรอ รออยู่นะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สงสารหนูรันอ่ะ แม่ใจร้ายจริงๆ
-
9
ทำโทษ
นิธิศพาวิพารันต์กลับมาถึงห้องในสภาพที่ตาบวมแดงเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ไม่อยากจะคิดไม่อยากจะคิดเลยจริงๆว่าเมื่อก่อนเจ้าตัวอยู่กับสภาพที่โหดร้ายแบบนี้มาได้ยังไง จะต้องใช้ความอดทน จะต้องผ่านความเสียใจมามากขนาดไหนกัน...
“รันได้เวลานอนแล้วนะ”
ร่างบางเดินตามนิธิศเข้าไปในห้องหลังจากที่อาบน้ำและกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ในใจยังรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของคนเป็นแม่อยู่ไม่น้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่ได้อยากจะร้องอีกแล้ว ไม่อยากร้อง แต่ความเจ็บปวดที่สะสมมานานมันคงถึงที่สิ้นสุด เก็บไม่ไหวอีกแล้ว เก็บไม่ไหว จนต้องปล่อยให้มันออกมา
“ไม่เอา ไม่ขยี้ตาแล้วนะรัน”
ว่าแล้วก็จับข้อมือเล็กของวิพารันต์เอาไว้ไม่ให้ยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองอีก กลัวจะขยี้จนเจ็บ เพราะแค่ตอนนี้ ตาสวยๆของเจ้าตัวก็แดงช้ำจากการร้องไห้มาเยอะมากพอแล้ว
จัดแจงให้คนตัวเล็กนอนลงบนเตียงแล้วห่มผ้าให้เรียบร้อย ปิดไฟในห้อง บรรยากาศทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบพร้อมที่จะให้เจ้าของห้องทั้งสองเข้าสู่นิทรา หากแต่ว่าตาของนิธิศเองก็ยังหลับไม่ลงเพราะรู้ดีว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆก็ยังไม่พร้อมที่จะนอนเช่นกัน
ความรู้สึกที่สัมผัสได้แม้ไม่ได้ยินเสียง วิพารันต์นอนหันหลังให้เขาต่างกับทุกวัน แผ่นหลังบางสั่นเบาๆตามแรงสะอื้น คงไม่อยากให้เห็น คงไม่อยากให้รู้ว่าตัวเองยังร้องไห้อยู่ ไม่อยากให้เป็นห่วง
ขยับเข้าไปใกล้แล้วกอดร่างบอบบางนั้นเอาไว้จากด้านหลัง คนถูกกอดสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวหันหน้ามาเผชิญหน้ากับนิธิศ น้ำตาที่เอ่อคลออยู่บนดวงตากลมโตรื้นลงมาให้เห็น
มือใหญ่ไล้ใบตามโครงหน้าสวยก่อนจะเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนุ่มเบาๆ
“รันเป็นเด็กดี เป็นเด็กน่ารักสำหรับพี่นะ ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องใส่ใจ ฟังแค่พี่...แค่พี่คนเดียวก็พอ เข้าใจไหม”
พยักหน้าตอบกลับไปทั้งน้ำตา
คนที่คอยอยู่ข้างๆ คนที่คอยปลอบใจ คนที่คอยจับมือ คนที่คอยให้กำลังใจ ต่อไปนี้ จะฟังคนเดียว จะเชื่อแค่คนเดียว จะไม่ฟังใครอีกแล้วนอกจากคนคนนี้
“พี่รู้...ว่ารันเจ็บ...เจ็บปวดกับคำพูดของแม่...แต่จะเป็นไปได้ไหม ถ้าพี่อยากให้รันร้องไห้ให้กับเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้าย...”
เหมือนใจมันจะขาดตามไปด้วยเมื่อเห็นอีกคนร้องไห้หนักขึ้น ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แนบแนบอก แรงสะอื้นทำให้ต้องยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบหลังเบาๆเป็นการช่วยปลอบ
ปล่อยให้ร้อง ร้องออกมาให้พอ ร้องออกมาให้หมด เพื่อว่าในวันพรุ่งนี้...เจ้าตัวจะได้เข้มแข็งขึ้น
ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันจนถึงวันนี้ ก่อตัว จนกลายเป็นคำที่มากกว่าความผูกพัน...ทั้งๆที่ผ่านมา กับใครหลายคน รู้สึกได้ว่าเป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย คบ แล้วก็เลิกกันไปในที่สุดไม่ได้ลึกซึ้ง ไม่ได้จริงจัง จนคิดไปว่า ตัวเองคงจะไม่สามารถรักใครได้จริงๆ
ทว่าตั้งแต่ที่ได้เจอกับวิพารันต์ ได้อยู่ด้วยกัน ได้ใช้ชีวิตโดยมีใครอีกคนอยู่ข้างๆ ความคิดที่มีมันก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ทีละเล็ก ทีละน้อย ไม่เคยคิดว่าจะเป็นห่วงความรู้สึกของอีกคนได้ขนาดนี้ อยากปกป้อง อยากดูแล อยากคอยจับมือ อยากอยู่ข้างๆ อยากคอยให้กำลังใจในเวลาที่อีกฝ่ายรู้สึกทุกข์ใจ ไม่อยากให้ร้องไห้ไม่อยากให้เสียใจ และที่สำคัญ...ไม่อยากให้คิดว่าไม่มีใครรัก
เพราะอย่างน้อยตอนนี้...ก็มีเขาคนหนึ่งล่ะ ที่เผลอรักเจ้าตัวเข้าให้แล้ว...
.......................
........................................
วิพารันต์ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะรู้สึกได้ถึงแรงกอดที่แน่นขึ้นของอีกฝ่าย ใบหน้าของนิธิศอยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ ไม่ได้ตกใจ ไม่ได้ผลักออกไปเหมือนในตอนแรกๆแต่นอนจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น เหมือนเรื่องเมื่อวานเป็นแค่ฝัน ฝันร้าย ที่พอตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าไม่มีอยู่จริงเพราะคนคนนี้
“จ้องหน้าพี่นานๆคิดเงินนะ”
นิธิศที่เพิ่งตื่นแกล้งเอ่ยหยอกวิพารันต์ทำเอาเจ้าตัวที่โดนทักอย่างนั้นรีบหลุบตาต่ำลงทันที
ยิ้มให้กับภาพที่เห็นก่อนจะคลายอ้อมกอดของตัวเองให้อีกคนได้ลุกออกไปทำธุระส่วนตัว
วันนี้เป็นวันหยุดซึ่งโดยปกติแล้วมาริสาจะไม่มารับวิพารันต์ไปอยู่ที่บ้านด้วย เขาเลยตั้งใจจะพาเจ้าตัวออกไปข้างนอก พาไปทำบุญ พาไปเข้าวัด เผื่อจะช่วยให้สบายใจขึ้นมาบ้าง
ร่างสูงแวะซื้ออาหารสำหรับถวายเพลและเครื่องสังฆทานก่อนที่จะมาถึงวัด โดยไม่ได้ซื้อเป็นชุดเหมือนคนอื่นแต่เลือกซื้อเฉพาะบางอย่างที่จำเป็นอย่างเช่น ยาสามัญ และเครื่องอุปโภคบริโภคตามสมควรที่พระภิกษุต้องใช้เท่านั้น
บรรยากาศที่เงียบสงบ สายลมที่พัดมาเอื่อยๆ ต้นไม้ที่ถูกปลูกไว้บริเวณรอบๆดูร่มรื่นสบายตา ไม่ใช่วัดที่อยู่ในตัวเมืองเพราะเขาตั้งใจจะพาวิพารันต์มาที่ที่ไกลกว่านั้น ออกมาจากความสับสนวุ่นวายในเมืองใหญ่ หาสถานที่สงบเงียบพักกายและพักใจ
นิธิศพาวิพารันต์เข้ามาภายในโบสถ์ที่มีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่ตั้งอยู่ ดวงตากลมโตกวาดมองภาพจิตรกรรมฝาผนังที่บอกเล่าเรื่องราวพุทธประวัติขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอดีตไปรอบๆด้วยความสนใจ
“มากราบพระกันก่อนนะรัน”
เรียกให้อีกฝ่ายที่ตอนนี้เดินสำรวจไปทั่วบริเวณรอบโบสถ์เดินมานั่งข้างตัวเอง พนมมือขึ้นก่อนจะนำอีกฝ่ายก้มลงกราบองค์พระข้างหน้า
เมื่อสมัยตอนเด็กๆแม่เคยพามาหลายครั้งเลยทำให้รู้จัก รู้สึกชอบ เพราะด้วยความเงียบ ความสงบ ความร่มรื่น ความไม่วุ่นวายของที่นี่ ถึงแม้จะอยู่ไกลออกมาจากเมืองหน่อยแต่ก็ทำให้รู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้มาเลยหวังว่าวันนี้ ที่นี่ จะทำให้วิพารันต์รู้สึกได้แบบเดียวกัน
สิบโมงกว่าแล้ว นิธิศพาวิพารันต์ออกจากโบสถ์เพื่อไปจัดการเรื่องการถวายเพลและสังฆทานให้ทันสิบเอ็ดโมง เพราะไม่สามารถเปล่งเสียงขณะท่องบทถวายสังฆทานได้เหมือนนิธิศ ร่างบางเลยได้แต่พนมมือไว้แล้วพยายามขยับปากอ่านตามแผ่นกระดาษที่ทางวัดจัดไว้ให้สำหรับผู้ที่ท่องไม่ได้
ทั้งสองคนช่วยกันประเคนอาหารและเครื่องสังฆทานให้พระภิกษุก่อนจะลงมานั่งกรวดน้ำรับพร โดยที่นิธิศเป็นคนกรวดแล้วบอกให้วิพารันต์คอยเกาะชายเสื้อตัวเองเอาไว้
การทำบุญร่วมกันครั้งแรกระหว่างเขาและนิธิศ...
“ไม่เห็นหน้าเห็นตากันนานเลยนะโยม”
หลวงตาเอ่ยปากทักนิธิศหลังจากฉันเพลเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ครับหลวงตา หลวงตาสบายดีนะครับ”
ไม่ใช่ว่าไม่อยากมา แต่ปัญหาและหลายสิ่งหลายอย่างที่เข้ามารุมเร้าหลังจากที่พ่อและแม่ของเขาเสียทำให้นิธิศยังไม่มีโอกาสได้มาที่นี่อีกเลยจนถึงตอนนี้
“เด็กคนนั้น คนที่โยมพามาด้วย เป็นเด็กดีแล้วก็น่าสงสารมากนะ แต่ที่ต้องเกิดมาอยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะผลกรรมของชาติที่แล้ว...”
หลวงตาเอ่ยขึ้นหลังจากคุยเรื่องทั่วไปกับนิธิศไปได้สักพัก ร่างสูงมองตามออกไปข้างนอก ที่ที่วิพารันต์กำลังนั่งเล่นลูกสุนัขอยู่กับเด็กวัดอีกสองสามคน
“ครับ ผมเข้าใจ”
เรื่องของผลแห่งการกระทำหรือกรรม เป็นสิ่งที่มีอยู่จริงและเขา ก็เชื่อเช่นนั้น
“สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ช่วยประคับประคองเขาให้ผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ล่ะ เพราะหลังจากนี้ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น”
นิธิศรู้ดีว่าหลวงตาสามารถเห็นและรู้อะไรได้หลายๆอย่างโดยที่ไม่ต้องมีใครบอกเล่า แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น เพราะรู้ดี ว่าเรื่องบางเรื่อง ก็เป็นสิ่งที่หลวงตาไม่สามารถจะบอกให้เขารู้อะไรได้ไปมากกว่านี้
“ขอบพระคุณมากครับหลวงตา”
ก้มลงกราบลาก่อนจะขอตัวออกมาตรงนั้นเพื่อให้หลวงตาได้กลับไปพักผ่อนที่กุฏิ แต่ก่อนที่จะลงมาจากศาลานั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือของวิพารันต์ที่ตัวเองเป็นคนซื้อให้ตกอยู่ตรงบันได ดูท่าเจ้าตัวคงจะไม่รู้ตัวสินะว่าเผลอทำตกเอาไว้ตรงนี้
ก้มลงเก็บสร้อยข้อมือเส้นนั้นขึ้นมาใส่กระเป๋าเสื้อไว้ก่อนจะเดินลงจากศาลาไปหาคนตัวเล็กที่ยังนั่งเล่นลูกสุนัขอยู่ที่เดิม
“บายครับพี่ แล้วมาเล่นด้วยกันใหม่นะ”
เหล่าบรรดาเด็กวัดที่ลงมาเล่นกับวิพารันต์โบกไม่โบกมือลา พร้อมกับลูกสุนัขตัวเล็กๆที่พากันวิ่งกรูกันมาส่งถึงรถทำให้เจ้าตัวรู้สึกยังไม่อยากกลับเสียเท่าไหร่นัก
“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นหรอก ไว้วันหลังพี่จะพามาอีก”
เอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะขับรถออกไปจากตรงนั้น ตั้งใจจะกลับคอนโดเลยถ้าไม่ติดว่ามาริสาโทรเข้ามาบอกเสียก่อนว่าขากลับให้พาวิพารันต์แวะเข้าไปหาที่บ้านด้วย
“ไอ้สา มีธุระอะไรสำคัญมากขนาดที่ต้องให้ฉันแวะมาเนี่ย”
“สำคัญสิ สำคัญม๊ากมาก แต่เป็นธุระของฉันกับกับน้องรัน ไม่เกี่ยวกับแก ถอยไปเลยไอ้ไนท์ น้องรัน น้องรันตามพี่สามานี่ เมื่อเช้าพี่เดินไปเจอชุดน่ารักชุดนึงเลยซื้อกลับมาให้ อยากให้รันมาใส่ให้ดูมากว่าจะน่ารักขนาดไหน ไปกับพี่เร็ว”
พูดจบมาริสาก็คว้าตัววิพารันต์เข้าไปจับแต่งตัวให้เหมือนอย่างเคย ทิ้งให้นิธิศต้องทำหน้าที่นั่งเฝ้าหน้าร้านแทนเจ้าตัวเสียอย่างนั้น แค่ลองชุดเนี่ยนะเรียกว่าธุระสำคัญของมัน ความจริงรอให้ถึงวันจันทร์ก่อนเสื้อผ้ามันก็คงไม่เปื่อยหรอก ให้ตายสิ...เขาล่ะไม่เคยจะเข้าใจความคิดแปลกๆของเพื่อนคนนี้เลยจริงๆ
“อ้าวตาไนท์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูกแล้วนี่ยัยสาหายไปไหนแล้วล่ะ แม่บอกให้นั่งเฝ้าหน้าร้านไว้”
แม่ของมาริสาเอ่ยปากทักเมื่อกลับมาจากซื้อของแล้วเห็นนิธิศมานั่งเฝ้าหน้าร้านอยู่คนเดียว โดยที่ลูกสาวตัวดีของตัวเองไม่อยู่
“อ๋อ สามันพารันเข้าไปลองชุดใหม่ข้างในอะครับ”
“ตายจริง เอาอีกแล้วเหรอลูกคนนี้ น่าสงสารน้อง โดนยัยสาจับแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาแทบทุกวัน ไนท์รอ แป๊ปนึงนะลูกเดี๋ยวแม่เข้าไปดูรันให้”
ส่ายหน้าอย่างนึกระอาในพฤติกรรมของลูกสาวตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปเก็บของข้างในแล้วกลับออกมานั่งคุยเป็นเพื่อนนิธิศที่ต้องนั่งรอวิพารันต์ หัวข้อสนทนาของทั้งสองคนเริ่มขึ้นเมื่อคนเป็นแม่เอ่ยปากถามเรื่องอาการตาบวมของวิพารันต์ที่แม้ตอนนี้จะไม่มากแล้วเพราะเมื่อเช้าก่อนออกมานิธิศให้เจ้าตัวใช้น้ำแข็งประคบไว้ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้คนช่างสังเกตอย่างเธอมองออก
ซึ่งจากการบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อวานนี้ของนิธิศก็ทำให้เธอรู้สะเทือนใจอยู่ไม่น้อยในฐานะของคนที่เป็นแม่เหมือนกัน เพราะไม่อยากเชื่อว่าจะมีแม่คนไหนที่สามารถทำพฤติกรรมแบบนี้กับลูกของตัวเองได้ลงคอ
จนเมื่อมาริสาจับวิพารันต์แต่งตัวจนเป็นที่พอใจแล้วเจ้าตัวถึงได้จูงร่างบางออกมาส่งคืนให้เพื่อนที่นั่งรออยู่ เสื้อยืดสีฟ้าตัวเล็กกับกางเกงขาสั้นที่วันนี้ดูเหมือนจะสั้นกว่าทุกวันเผยให้เห็นขาขาวๆของวิพารันต์จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมายังต้องหันมามอง ทำเอานิธิศนึกอยากจะเดินไปเขกหัวเพื่อนตัวแสบของตัวเองสักสองสามทีก่อนที่จะกลับบ้านโทษฐานที่ช่างสรรหาชุดแบบนี้มาให้วิพารันต์ใส่
มาริสาเองที่พอเริ่มจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้างแล้วจากการแอบสังเกตอาการของเพื่อนมานาน พอถูกนิธิศจ้องเข้าให้ก็ส่งยิ้มกลับไปให้เหมือนไม่สะทกสะท้าน
กำแพงบางๆที่เคยกั้นคำว่าความรักกับความผูกพันของทั้งสองคนเอาไว้ ดูเหมือนว่าตอนนี้ เพื่อนของเธอ จะก้าวข้ามมันมาได้แล้วสินะ...
............................
....................................
หาย หายไปไหนแล้ว วิพารันต์เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าสร้อยข้อมือของขวัญชิ้นสำคัญของตัวเองหายไปก็เมื่อตอนกลับมาถึงคอนโด เดินหาในห้องเป็นอันดับแรก คิดในแง่ดีว่าตัวเองอาจจะเผลอทำตกเอาไว้เมื่อเช้าก่อนออกไป
ไม่เจอ...รู้สึกเหมือนใจหายวูบ แล้วจะไปตามหาได้ที่ไหน
ทั้งๆที่หวงมากขนาดนั้น ทั้งๆที่คิดว่าจะดูแลรักษาอย่างดีแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังเผลอทำหายจนได้ ทำไงดี จะทำยังไงต่อไปดี ของสำคัญขนาดนั้น ทำหายไปแล้ว
“รัน เป็นอะไรหรือเปล่า”
นิธิศเอ่ยถามเมื่อเห็นวิพารันต์ยืนทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้อยู่ในห้องครัว เดินเข้าไปใกล้ แต่อีกฝ่ายก็กลับถอยหลังหนี เอามือทั้งสองข้างไพล่หลังเอาไว้ ไม่อยากให้เห็น ไม่อยากให้รู้ กลัวนิธิศจะโกรธ กลัวนิธิศจะเสียใจที่ตัวเองทำของขวัญที่ให้หายไปแล้ว
“รัน เป็นอะไรไปหือ บอกพี่ได้ไหม”
วิพารันต์ส่ายหน้าพรืดเป็นคำตอบแล้วเบี่ยงตัวหลบทำท่าจะเดินหนีแต่นิธิศก็คว้าตัวไว้ได้ทันเสียก่อน กอดเอวบางเอาไว้แน่น ไม่ให้เดินไปไหนได้อีก
“ถ้าไม่บอก วันนี้พี่ไม่ปล่อยนะ”
เหมือนทำอะไรต่อไปไม่ถูก ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นจนนิธิศต้องพลิกตัวอีกฝ่ายให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน
“บอกพี่หน่อยนะครับว่าเป็นอะไร”
เอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์สื่อสารบนโต๊ะส่งให้ แต่วิพารันต์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยื่นมืออกมารับ มือทั้งสองข้างยังคงถูกซ่อนเอาไว้ด้านหลังเหมือนเดิม
เริ่มพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าตัวเมื่อพิจารณาท่าทางที่เห็นประกอบกับสิ่งที่ยังถูกเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อของตัวเอง ยิ้มที่มุมปากให้กับความคิดเด็กๆ น่ารัก...แต่ก่อนที่ก็คิดว่าน่ารักแล้ว แต่ตอนนี้ ตอนที่ได้รู้ใจตัวเอง มันก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายดูน่ารักขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า
ไม่กล้าบอกล่ะสิว่าทำหาย แล้วคิดว่าซ่อนมือไว้ข้างหลังแบบนั้นแล้วจะไม่รู้หรือยังไงกัน...
ใช้มือทั้งสองข้างกอดเอววิพารันต์ไว้แล้วอุ้มขึ้นไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่
ไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำแบบนี้ เลยตกใจจนเผลอใช้แขนโอบรอบคอนิธิศไว้เพราะกลัวตก
“ทำของขวัญที่พี่ให้หายแล้วไม่ยอมบอกพี่แบบนี้ รู้ไหมว่าต้องถูกทำโทษ...”
ก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะเลื่อนปลายจมูกไปกดลงบนแก้มนิ่ม สูดกลิ่นหอมอ่อนๆของผิวเนื้อก่อนที่ริมฝีปากจะเคลื่อนไปประกบกับริมฝีปากบางนิ่ม
สัมผัสบางเบาที่ละเลียดชิมกลีบปากบาง ก่อนจะค่อยๆรุกล้ำเข้าไปภายใน อ่อนหวาน และนุ่มนวล ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้สึกผิดหรือตกใจจนทำอะไรไม่ถูกกันแน่ วิพารันต์ถึงได้ยอมอยู่นิ่งๆให้นิธิศลงโทษอย่างนี้
เป็นนาน กว่าที่ร่างสูงจะยอมผละออกมาจากริมฝีปากนุ่มนิ่ม ความหวานที่ได้สัมผัสยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น วิพารันต์หลุบตาลงมองพื้นเมื่อบทลงโทษที่แสนหวานจบลง แต่สัมผัสเย็นๆของสร้อยโลหะเงินที่คุ้นเคยบนข้อมือก็ทำให้ต้องเผลอเงยหน้าขึ้นมาสบตาของใครอีกคน
“ถ้าคราวหน้าทำหายอีก จะโดนทำโทษมากกว่านี้นะเด็กน้อย”
TBC.
Rewrite
หายไปครบอาทิตย์พอดี ไม่ไหวจะเคลียร์ 555 คงจะเป็นเพราะงานค่อนข้างเยอะบวกกับนอนไม่พอสมองเลยไม่แล่นเขียนอะไรไม่ออกด้วยล่ะมั้งถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้ จนใจกับตัวเองจริงๆ ยิ่งเขียนเหมือนจะยิ่งสับสน เขียนไปลบไปกว่าจะออกมาได้ แหะๆ มาริสาออกมาบ่อยหน่อยนะช่วงนี้เพราะยังไงสองคนนี้ก็ยังต้องพึ่งเจ้าแม่มาริสาของเราอยู่เรื่อยๆ 555 ให้อยู่กันเองท่าทางจะไม่ค่อยคืบหน้าต้องหาตัวกระตุ้นมาเรื่อยๆ ตอนนี้พี่ไนท์รู้ตัวแล้วววว แล้วน้องรันล่ะว่าไง (นั่นสิ) ถ้ายังไม่รู้ก็จงโดนพี่ไนท์หลอกแต๊ะอั๋งไปเรื่อยๆแล้วกัน 555
ป.ล.อาทิตย์นี้ยังมองไม่เห็นชะตาชีวิตตัวเองเพราะอาทิตย์หน้าสอบไฟนอล อาจจะได้มาต่อหรือไม่ก็ไม่สามารถคาดเดาได้ จึงเรียนมาเพื่อโปรดทราบ แต่ยังไงก็จะเร่งให้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่า
-
:z13: :z13: :z13:
-----------------------------------
น้องรันนน>O< มาแล้วววว :-[
น่ารักน่ากอดเหมือนเดิมเลย
พี่ไนท์รู้ตัวว่ารักน้องรันแล้วใช่ไหมมม
พอรู้ปุ๊บก็เอากำไรจากน้องรันเลยนะ หุหุ
น่ารักอ่าาาาา :-[ :o8:
-
อะหวานเวอร์
-
รันเอาสร้อยขว้างทิ้งไปเลย 555
-
อยากโดนทำโทษแบบนี้บ้างง่ะ :-[
-
พ้นสอบไฟนอล
สติสตังคนเขียนคงกลับมา
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ลงโทษอะไรกันแบบนี้ น้องยังเด็กนะ :-[
-
ถ้าจะลงโทษน่ารักขนาดนี้ อยากให้รันทำหายบ่อยๆจัง :-[
-
ถ้าวิธีทำโทษจะหวานขนาดนี้ :-[ :-[
คนอ่านเชียร์ให้หนูรันทำผิดเยอะๆเลย
-
มดขึ้นจอ...(ปัดๆ)
-
ถ้าน้องรันไม่ทำหายเดี๋ยวพี่จะไปจิ๊กมาเอง อิิิอิอ
-
กำลังหวานเลย ^^
-
ชอบไอตอนสุดท้ายเนี่ยแหละ
-
ขอกรี๊ดนะขอกรี๊ด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แอร๊ยยยยยยยยยย รักกันแล้ว รักกันแหล่วววววววววววว :m3:
ไม่ใช่รักกันสิ ต้องบอกว่าพี่ไนท์เริ่มรู้ตัวแล้วว่ารักน้องรัน
และเชื่อว่าอีกไม่นานน้องรันก็ต้องรู้ตัว
ไม่งั้นไม่ยอมให้ไนท์จูบขนาดนั้นหรอก แอร๊ยยยยยยยยยยย :m3:
ทำสร้อหายอีกรัน ทำหายอีกกกกกก
อยากให้โดนลงโทษมากกว่านั้น ฮ่าๆ
ตอนนี้น่ารักและชอบที่สุดเลยอ่ะ มาต่ออีกไวๆนะคะ :m18:
-
:mc4: อัพแล้ว ลงตอนต่อเน็ตติดพอดี >,,<
ตอนนี้น่ารักเหมือนเดิม พี่ไนท์แอบแต๊ะอั๋งน้องรันอ่ะ :z1:
ตอนนี้ก็สอบเหมือนคนแต่งเลย มิดเทอมซะด้วย ชี้ดรอปไม่ดรอป เอิ้กๆ
ขอบคุณสำหรับตอนน่ารักๆจ้า :pig4:
-
:impress2: หวานจริ๊ง
ถ้าจะทำโทษแบบนี้ รันเอาสร้อยไปซ่อนไว้เร็ว
-
น้องรันน่ารักมาก
อยากจะเอาสร้อยข้อมือไปซ่อน อยากจะดูบทลงโทษ 55555
-
น่าร้ากอ่าา
รู้ใจตัวเองไปคนละ ยังไงก็เชียร์ให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะจ้ะ
-
ทำโทษได้หวานมากกก
เอาอีกน่ะ
ทำโทษอีกนิดได้ป่าว
-
อยากจะบอกน้องรันว่า โยนสร้อยทิ้งไปเลยยยย555555 :-[ :-[
thank น่ะคับบบ มาต่อไวๆน่ะ :pig4: :pig4:
-
ทำโทษแบบนี้
น้องรันขาดทุนแย่ :z1:
-
:o8: ทำโทษกันแบบนี้เองเหรอ ว๋ายยยย น่ารักอ่ะ
-
แอร๊ยยยย หวานเว่อร์ :m3: พี่ไนท์รู้ใจตัวเองแล้วก็เจ้าเล่ห์ใส่น้องเลยน่ะ มาทำเป็นลงโทษ :m1:
ส่วนคนเขียนก็สู้ๆน่ะคะ ขอให้สอบได้สอบโดน สอบเสร็จแล้วค่อยมาต่อก็ได้ ยังไงก็รออ่านอยู๋แล้ว :กอด1:
-
เดี๋ยวจะไปขโมยสร้อยน้องเดี๋ยวนี้เลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด นั่งอ่านไปก็บิดไป ชอบมากเลย อิอิ
-
จูบกันแล้ว น้องรันพี่เห็นด้วยกับหลายความเห็นนะ เอาสร้อยข้อมือทิ้งไปเลย
-
พอเห็นว่าอัพแล้วดีใจมากค่า
พี่ไนท์อบอุ่นที่ซู้ดดดดดดด :-[
น้องรันก็น่ารักค่ะ
-
:o8: วิธีลงโทษของพี่ไนท์นี่ทำให้รันเสียเด็กจริงๆ !
แบบนี้ทำผิดก็ไม่ต้องกลัวหรอกนะจ้ะ ลงโทษแบบนี้ แหม ... ยอมๆไปเถอะ *ฮา*
พี่ไนท์คอยอยู่ข้างๆหนูรันไว้นะ อีกไม่นานอะไรๆก็ต้องดีขึ้นแน่ๆ :กอด1:
-
ลงโทษซะหวานจ๋อยเลยอ่ะ :-[
-
รันนนนนนนนนนนนนน !
อยากจะไปขโมยสร้อยรันอ่ะ อยากให้รันโดนทำโทษ
กรี้ดดดดดดดดดดด >////< เขินจ้า
-
อ๊ายยยยยยยยย
พี่ไนท์น้องรันน่ารักที่สุดดดดดดด
-
อยากทำสร้อยหายบ้างงงงงงงงงงงงง :z3:
-
+1 ให้จ้า
หวานจัง :o8:
รอจ้า :call:
-
อยากให้น้องรันทำสร้อยข้อมือหายอีก :oo1: << ชั่ว o18
-
พี่ไนท์คิดจะกินน้องหรอค่ะ เอาเลย เต็มที่ๆ ฮ่าๆๆ
น้องน่ารักมากก อยากจะขโมยไปฟัดที่บ้านสักวันสองวัน
-
รู้สึกว่าขาเชียร์ให้น้องรันทำสร้อยหายเยอะเหลือเกิน
น้องรันละอยากลองหรือเปล่า :impress2:
-
อร๊ากกกก ฟิน.. >< ทำบุญร่วมกันอย่างนี้ หลวงตาก็รับประกันแล้วด้วย หลังจากนี้คงมีแต่เรื่องดีๆนั่นแหละ ดูสิน่ารักขนาดนี้ หวานกันขนาดนี้ เป็นห่วงเป็นใย หึงหวงกันขนาดนี้ ไม่ดีก็ไม่รู้จะพูดไงแล้ว.. อร๊ายย ฟินมากอ่ะ ..ไม่แน่นะพี่ไนท์เองนั่นแหละ จะแอบเอาสร้อยไปซ่อนแล้วทำโทษน้องรัน อร๊ากกกกกก สมองไปแล้ว = = คนเขียนสู้ๆนะ ใกล้ไฟนอลแล้วก็ขยันๆ ^^
-
ทำโทษกันน่าเอ็นดู :haun5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อะไรมันจะหวานขนาดนี้
เขินแทนน้องรันมากเลยอ่ะ
อ่อยยยย หายอีกทีเถอะ อยากให้โดนทำโทษ
อร๊ายยยย ><
-
อ๊าาาาาาาาา >//////< ไนท์รู้ตัวเเล้วว!!!!! :impress2:
ต่อไปนี้ก็รุกน้องรันเลยนะจ๊ะ คนอ่านรอ อิอิ
หลังจากนี้ก็ขอให้น้องรันเชื่อในพี่ไนท์ ลืมเรื่องเก่าๆไม่น่าจำไปนะ
วิธีลงโทษพี่แกก็สุดสุด คราวหน้าขอแบบจัดเต็มเลยนะ :oo1: 5555
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า สู้สู้น้า ไฟติ้ง!!!
-
อ้ากกกกกน่ารัก :o8:
-
งั้นถ้าคราวหน้าสร้อยหายไม่ต้องสงสัยเลยนะ.....หัวขโมยอยู่นี่ ๕๕๕
-
:-[ :o8:น่านักอ่า
-
น่ารักอ๊ะ มีจูบด้วย :o8:
-
น้องรันน่ารักอ่ะ เขิล ><'
-
พี่ไนท์น่ารัก อบอุ่นที่สุด ชีวิตรันควรได้พบเรื่องดีๆ แบบนี้บ้างแล้วล่ะ
บวกๆ เป็นกำลังใจให้จ้า ตั้งใจสอบนะ
-
กรี๊ด ลงโทษกันอย่างนี้คนอ่านชอบค่ะ ! น่ารัก อ่านแล้วแบบว่า หวานอ่ะ หวานมากกกก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
อยากจะขโมยสร้อยน้องรันไปจำนำ .... พี่ไนท์จะได้ทำโทษน้องมากกว่านี้ :-[
อ่านถึงกรรมเก่าที่พระท่านว่า อยู่ดีๆเลยเกิดประเด็นอย่างนึงขึ้นมาว่า...
ตกลงที่น้องรันเป็นใบ้พูดไม่ได้เพราะมีปัญหาความผิดปกติทางร่างกายตั้งแต่กำเนิด ?
เพราะขาดการกระตุ้น ไม่ได้ฝึกทักษะเรียนรู้การออกเสียง ?
หรือเพราะได้รับการกระทบกระเทือนบางอย่างทางจิตใจในวัยเด็ก ?
ที่สงสัยเพราะดูน้องมีพัฒนาการปกติสมวัยทุกอย่าง แต่กลับผิดปกติเพียงอย่างเดียวคือพูดไม่ได้
ซึ่งโดยปกติแล้วถึงคนเป็นใบ้จะพูดไม่ได้ (การออกเสียงจะไม่เป็นคำพูดเพราะลิ้นแข็ง )
แต่ก็ยังสามารถเปล่งเสียงอ้อแอ้ได้ในลำคอได้
กรณีน้องรันที่เลือกใช้วิธีการสื่อสารทางเขียนผ่านตัวอักษรมาตลอดจุดนี้เลยนำมาซึ่งความสงสัยของเรา
สรุปคือ แอบสงสัยแหละว่าน้องรันพูดไม่ได้หรือไม่พูด :laugh:
รวบกอดน้องรัน พี่ไนท์ แล้วก็คนแต่ง อิอิ +1 เป็นกำลังใจให้สำหรับฤดูสอบที่กำลังจะมาถึง เอเมน
-
เดี๋ยวนางฟ้าจะไปขโมยมาให้หมดเลย อะไรที่ไนท์ซื้อให้อ่ะ :z1: :laugh:
( โดนโบก :z10: )
สามคำ>>>ทำ โทษ โลด!
-
หลงรักคนแต่ง หลงรักเรื่องนี้ :-[
-
น้องรันจะน่ารักไปไหนเนี่ย
-
^^ น้องรันน่ารักอีกแล้ว ทำไมน่าเอ็นดูขึ้นทุกวันเลย
น่ารักอ่ะ คุณนิธิศรู้ใจตัวเองรึเปล่านะ
ว่ารักน้องอ่ะ อย่าให้น้องเสียใจอีกเลยเนอะ
อยากให้ทำสร้อยหายไปเลย
อยากรู้ว่าจะทำโทษอะไรจ๊ะ o13
-
เอ่ออออออออออ น้องรันนนนนนนนนนนน อยุ่นิ่งๆให้เค้าจูบได้ไงลูก
พี่หาเรื่องแกล้งน้องนี่หว่าาาา
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย จะระเหยตรงหน้าคอมแล้ว ทำไมมันหวานขนาดนี้ ฮือออออออออออออ
ในที่สุดก็มีจูบแรกกันแล้ว พี่ไนท์ช่างเจ้าเล่ห์และอ่อนโยนได้ลงตัวเสียจริงๆ
ไม่ไหวละพี่เพ้อพี่ไนท์มากกกกกกกก ผู้ชายอะไรสมบูรณ์แบบขนาดนี้ น้องรันโชคดีมากกกกกก
หวานจนเพ้อแล้วเนี้ย 55555
-
เหยดดดดดดด มีจ๊วบ ๆ กันแล้วเฟ้ยยยย พัฒนา ๆ นะพี่ไนท์
-
ทำหายบ่อยๆเลย
:L2: :L2:
-
แอร๊ํยยยยยยยยยยยยย เขินแทนน้องรันนนนนนนนนนน
อยากโดนลงโทษบ้าง อิอิ
-
ว่าแล้ว......น้องรันก็วิ่งเอาสร้อยไปเขวี้ยงทิ้ง :z1:
แล้วทีนี้พี่ไนท์จะทำโทษน้องรันยังไงล่ะเนี่ย :laugh:
-
จะทำโทษยังไงน๊าาาาาถ้ามีอีกนะ :haun4:
-
อ๊ายยย ตามอ่านทันแล้ว
อบอุ่นจริงๆ ค่ะ
-
ชอบๆๆๆๆ
รันน่ารักมากๆๆๆ
ชีวิตน่าสงสารจริงๆๆ
No Drama น่ะ สงสารรันอ่ะ
แค่นี้ก็จะแย่แล้ว T_T
-
โอ๊ยยยยอ่านแล้วหัวใจเต้นตึกๆๆ เลยอ่ะ
คนแต่งอย่าให้มีดราม่าเลยนะคะ
เพราะถ้าน้องรันร้องไห้อีกครั้งเราขาดใจตายแน่ๆ
เด็กอะไรน่ารักได้ขนาดนี้นะ
ขนาดเรายังหลงเลย ไนท์นี่คงรักหัวปักหัวปำอ่ะ 555555
-
อร๊ากกก.........เขิลๆแทนเลย ><
พี่ไนท์ร้ายกาจที่สุด อิอิ รันก้อน้อยอมตลอด ชอบละสิ๊ อิอิ><
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะค๊าฟฟ
รอรอต่อไปน้ออ ^^
-
+1 นิธิศได้แอบขโมยสร้อยน้องไปแน่ๆ
ลงโทษแบบนี้ช๊อบชอบ
:กอด1: กอดปลอบน้องรัน
-
หลอกกินเด็กนะคะพี่
น้องเป็นเด็กเป็นเล็กทำแบบนี้ได้ไง
(น่าขโมยสร้อยไปซ่อนนะเนี่ย)
-
อยากโดนลงโทษบ้าง ถ้ามันจะหวานขนาดนี้น่ะนะ อิอิ
น้องรันน่ารักเว่อร์
เอาใจช่วยเรื่องสอบนะคะ สู้สู้
-
อ่อ อ๊อยยยย เอ็นดู น้องรัน
พี่ไนท์ ก็น่าร๊าก น่ารัก
-
อยากให้สร้อยหายไปจริงๆเลย
-
:-[ :-[ :-[
น้องรันจะมีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามาแล้ว
:L2: :L2: :L2:
-
ไม่ต้องรอหายแล้วน้องรัน โยนทิ้งเลยครับ :laugh:
-
ยิ่งอ่านแล้วก็ยิ่งยิ้มแก้มปริ นับวันยิ่งน่ารัก
น้องรันก็ยิ่งน่ารักขึ้นมากๆเลย
ขออย่าให้มีเรื่องร้ายๆเลย . . .
-
แอบเขิลกับบทลงโทษ
น่ารักมากเลยเรื่องนี้
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
:o12: น้องรันของเจ่เจ๊ ทำไมหนูน่าสงสารอย่างนี้ แต่ไม่เป็นไรนะจ๊ะ พี่ไนท์จะอยู่ดูแลเอง กอดๆๆ :o8:
อยากบอกว่า น้องรันร้องไห้ เราก็ร้องตาม ดังนั้น
เศร้าเท่าไหร่ จัดมา.....เอิ๊กกกกก
+1 เจ้าาาาาาา :กอด1:
-
ตามอ่านเรื่องนี้มาแบบเงียบๆและไม่เม้นท์มาซักพักละ <<< นิสัยเสียอย่างแรง!!!! >_<"
แต่เจอบทลงโทษแบบนี้ แอบอ่านเฉยๆไม่ได้ละ!! กรี๊ดดดดดด อยากเห็นน้องโดนลงโทษบ่อยๆ
-
ช่างเป็นบทลงโทษที่อยากให้น้องรันโดนบ่อยๆซะเหลือเกินค๊า~~
เชียร์ไนท์เต็มที่เลย >o<
-
น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิจฉาพี่ไนท์ อยากจุ๊บน้องรันบ้าง กร๊ากกกกกกกกกกกก
-
เราพึ่งมาอ่าน จนจบ แล้วตกหลุมรักน้องรันมาก :กอด1:
น้องรันน่ารัก ของให้ชีวิตที่เหลือของน้องรันเจอแต่สิ่งดีๆนะ
-
น้องรันมาแล้ว
:z2:
วันนี้น้องรันของพี่น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
:m3:
น่ารักแบบไม่ไหวเคลียร์
พี่ไนท์ก็เจ้าเล่ห์ได้ใจคนอ่านมากๆเลยคร่าาาาาาาาาา
ทำโทษแบบนี้กันบ่อยๆน้า
:z1:
-
เค้าอยากให้น้องรันทำสร้อยข้อมือหายอีกรอบ :z2:
เผื่อได้อ่านบทลงโทษที่มากกว่านี้ :z1:
-
อยากให้รันทำหายบ่อยๆ....อิอิอิอิ
-
เป็นการลงโทษที่หวานมาก นิธิศนี่เป็นพระเอกที่อบอุ่นมาก
น้องรันก็ขยันทำตัวน่ารักบ่อยๆสิ เดี๋ยวนี้นิธิศเริ่มที่จะออกอาการหวงน้องรันแล้ว
-
น้องรัน สงสานอ่ะ :o12:
-
น่าสงสารน้องรันอ่ะค่ะ มีแม่แบบนี้สู้ไ่ม่มีเลยดีกว่าอ่ะ แต่เอาเถอะ ขอให้พี่นิธิศอยู่ข้างๆน้องก้อพอแล้วล่ะเนอะ ว่าแต่ว่าบทลงโทษของนิธิศ ดุจะได้เปรียบซะเหลือเกินอ่ะ น้องรันเนี่ยไม่รู้เรื่องอะไรเลยอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด หวานมากกกกกกกกก
น้องรัน โดนทำโทษแบบนี้
จะกลายเป็นว่าหลังๆ แอบเอาไปซ่อนเองรึเปล่าเีนี่ย 555
-
น้องรักใส ๆ มาก
พี่ไนท์หลอกทำโทษน้องตลอดดดด
-
แกล้งเด็กอีกแล้วนายไนท์..
ชอบมาริสา จริงใจดี ที่สำคัญรักน้อง
เหมือนเป็น guardian angel
ดอกไม้เป็นกำลังใจสำหรับการสอบ :L2: :L2:
+1
-
แกล้งหายเลยน้องรัน
วันละ 3 เวลาหลังอาหาร 555!!
-
ตอนสุดท้ายเล่นเอาอ่านแล้วเขินสลบ >///<
-
เขินแทนน้องรันอ่ะ :o8: :-[
แต่ถ้าป้าเป็นน้องรันนะ
จะแกล้งทำหายบ่อยๆๆ :laugh: :m20:
-
:z13: เป็นการทำโทษที่อยากให้พี่นิธิศทำบ่อยๆใช่ม่ะน้องรัน :o8:
-
น้องรัน รีบเอาสร้อยข้อมือไปซ่อนเลยนะ
อยากเห็นการทำโทษที่หนักกว่านี้ คึคึ
-
มาเม้นต์ให้กำลังก่อนจ้า
-
อร๊าาาากกกกกกกก :-[
น่ารักมาก :กอด1:
หวานจัง
:L2:
-
โอม~จงหวานขึ้นอีกๆ เพี้ยง! ^^
-
น่ารัก ><!!!!!
-
คุณไนท์คะะะะะะะะะะะะะะะ การลงโทษของคุณนี่มันกำไรชีวิตชัดๆ เลยนะคะ แหมๆๆๆ หลอกเอากะเด็กจนได้ ฮ่าๆๆๆ
แถมมีคาดโทษเผื่อคราวหน้าอีกด้วยนะ
ว่าแต่แบบนี้รันจะรู้ตัวมั้ยว่า ถูกใครคนนั้นรักเข้าหั้ยแล้วล่ะสิเนี่ยยยยยย
-
รันนน >,< ทำสร้อยหายอีกนะ 555
-
อ่านถึงตอนที่สามแล้ว ชีวิตคนนึงเจออะไรที่แย่ๆ ขนาดนี้เลยเหรอ
-
เป็นการลงโทษที่แสนหวานสมกับเรื่องนี้จริง ๆ :o8:
ครั้งนี้แค่เบาะ ๆ เลยไม่มีเจ็บตัว (แค่เปลืองตัว) ถ้าลงโทษหนักกว่านี้ อาจจะเจ็บตัว(เป็นบางที่)รึเปล่านะ ??? :give2:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก o18
แบบนี้มันต้อทำโทษบ่อยๆมั้ย ฮา
สอบไฟนอล สุ้ๆ ทำได้อยู่เเล้ววววว
-
น่าร้ากกกกกกก น้องรันท่าทางจะโดนแตะอั๋งไปเรื่อยๆแน่นอน
พี่ไนท์เล่นรู้ตัวแล้วแบบนี้ อิอิ ท่าซ่อนน่าร้าก
อย่าไปฟังคำพูดร้ายๆเลยนะคะ หลังฟ้าครึ้มต้องมีเมฆสีทองสดใสแน่นอน
-
ถูกใจจจ เห็นเธอแล้วต้องกดไลค์...!
กร๊ากกกกกกกก ก ... อะไรอ่ะ นิธิศ บทจะลวนลามน้องก็ลวนลามง่ายๆแบบนั้นเลยอ่ะนะ!!
๕๕๕๕ รู้สึกว่าต่อจากนี้ไปรันจะต้องขาดทุนอยู่เรื่อยๆนะเนี่ย =_=;;
แต่ชอบมาริสาอ่ะะะ ฮ่าๆๆๆ.. (นี่มันตัวชั้นชัดๆ..) เห็นน้องเป็นตุ๊กตา
แถมยังเอากางเกงขาสั้นให้ใส่จนนิธิศแอบหึงด้วย =..=
คราวหน้าขอเป็นชุดลูกแมวน่ารักๆ มีหูด้วยนะ กร๊ากกกกก ก
เอาให้ไนท์คลั่งความโมเอะจนตายไปข้าง
:haun4:
-
น้องรัน
เจเจ้คิดถึง วันนี้ก็ไม่มา
T T
-
เขาจูบกันแล้วอ่า ><!!
-
อิจฉาน้องรันเหลือเกิน พี่ไนท์ช่างแสนดี
-
ชอบรันมากอ่ะ :impress2:
มาต่อเร็วๆนะรออยู่ :call: :call: :call: :call:
-
ทำโทษแบบนี้...แบบนี้มัน...มัน...พรวด!!!!!
:pighaun:
-
สนุกมากครับ
แล้วมาต่ออีกนะคร้าบบบบบ รออยู่ ^_^
-
:-[ ทำโทษกันแบบนี้เลยเหรอ
น่ารัก รักรัน รันน่ารัก
:pig4:
-
ยังน่ารักและอบอุ่นเสมอเลย
รันถอดสร้อยเก็บไว้แล้วบอกว่าทำหายสิ บทลงโทษแสนหวาน>///<
-
ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะต้องมายื่นใบลากันอย่างเป็นทางการขนาดนี้ แต่ .. เนื่องด้วย สถานการณ์ชีวิตช่วงนี้มันค่อนข้างจะวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องการเรียนค่ะ ก็นะ มันกำลังเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ คะแนนสอบต่างๆพากันออกมาให้ยลโฉม ตอนนี้ในหัวเลยคิดได้แต่เรื่องการเรียนต่อค่ะ 555 วันที่ 8 9 10 กุมภา นี้ที่โรงเรียนสอบไฟนอล และ ต่อด้วย 18-19 กุมภา สอบโอเน็ตของม.6 วันที่ 20 ประกาศผลผู้มีสิทธิ์สัมภาษณ์ มธ. ช่วงนี้เลยเขียนอะไรไม่ออกเพราะในใจยังลุ้นอยู่กับผล ไม่อยากจะให้รอนานกันจริงๆ แต่ในที่สุดก็ทำไม่ได้เลยถึงต้องออกมาลากันอย่างเป็นทางการ ยังไงก็ขอให้ผ่านพ้นช่วงนีของชีวิตไปก่อนละกันนะคะ แล้วจะกลับมาต่อให้จริงๆ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :pig4:
ป.ล. ติดตามความเคลื่อนไหวได้ในแฟนเพจ
Rafael
4.02.55
-
ขอให้ติดสัมภาษณ์ มธ. นะ
เชียร์สุดๆ เลย มาอยู่ด้วยกันๆๆ
-
ไม่เป็นไรค่ะ อยากกกกก..อ่านขนาดไหน ต้องอดอั้น รอน้องสอบก่อน
ณ ตอนนี้เรื่องเรียน สำคัญที่สุด ตั้งใจ ทำให้ดีที่สุด เรื่องจิตใจก็สำคัญ มุ่งมั่น...แต่อย่าเครียดน้ะคะ
พี่ขออวยพรให้ได้คณะ และมหาลัยที่ต้องการค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
มาเป็นกำลังใจให้ นักเขียนค่ะ สู้ๆนะค่ะว่าที่นักศึกษา ♥
-
ขอให้ได้มธ.ด้วยนะคะ ^^
-
ยินดีที่จะรอค่ะ
ขอให้ได้คะแนนดีๆแล้วก็ติดที่จะเรียนนะค่ะ^^
-
จ้าาาาา ^^
ขอให้สมหวังน๊า สู้สู้!!!!! o13
-
สู้ๆค่ะ ขอให้สมหวัง
-
ขอให้ได้อย่างที่หวังนร้า :L2:
-
ขอให้ติด มธ. นะค่ะ จะได้มาต่อให้พวกเราได้อ่านหนูรันกันซะที > <!
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ขอให้ติดในมหาลัยที่คนแต่งหวังไว้นะ ^^
-
ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวน๊า จะได้รออ่านอย่างมีความหวัง :laugh:555
แล้วก็ขอให้น้องสมหวังในเรื่องเรียนนะจ๊ะ
-
สู้ๆจ้า เราก็ต้องสู้ๆเหมือนกัน อยู่ชั้นเดียวกันเลย ^^
ขอให้ได้อย่างใจหวังน๊าาา..
-
รอค๊า
เข้าใจความรู้สึกของเด็กเตรียมเอนท์ทุกคน
เพราะก็เคยผ่านมาแล้ว และตอนนี้ก็เห็นน้องสาวกำลังหน้ามืดตามัวอยู่เหมือนกัน
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
กลับมาไว้ๆเน้อ~ :กอด1:
-
:กอด1: สู้ๆน่ะเด็กน้อย ขอให้สมหวังดังใจฝันน่ะ
-
สู้ๆนะคะคนเขียน ได้ดังใจปรารถนาทุกประการนะ :กอด1:
-
เข้าใจค่ะเพราะเราก็อยู่ม.6เหมือนกัน ยุ่งมากไม่ค่อยได้เข้ามาเท่าไหร่เลย สู้ๆ
จะรอนะค่ะ
-
บวกจ้า สู้ๆ นะ การเรียนสำคัญที่สุด
หวังว่าควได้ต้อนรับรุ่นน้องมธ.นะจ๊ะ อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
สู้ๆนะจ้า ขอให้สมหวังจ้าาา
-
ใบลา...'อนุมัติ'
-
ยินดีคร้าบบ :L2:
มาต่อเมื่อไหร่ ก้อรออ่านครับบ
เป็นกำลังใจให้ล่ะกันคับบบบ :L2: :L2:
-
ตะเอง ขอให้ได้นะ มีอะไรจะได้ปรึกษาป้าได้ไง 555
สู้ๆเน่อ เป็นกำลังใจให้ๆๆ กอด 3 ที :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
...………
-
ไม่เป็นไรจ้า เรื่องนิยาย..ถ้ารักแล้วก็ต้องรอได้อยู่แล้วล่ะ
ตอนนี้มุ่งเรื่องเรียนก่อนเนอะ ขอให้สมหวังอย่างที่ตั้งใจนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
เอาใจช่วยค่า
-
ขอใหเได้ที่ต้องการจ้า จะรอนะคะ
-
ขอให้ติดที่ดีๆนะจ๊ะ ช่วงนี้ยังไงเรื่องเรียนก็ต้องงมาก่อนแหละ
รอได้เสมอจ้า :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อออออ
น้องเราอยู่ม6เหมือนกัน ก็เครียดมาก
เป็นกำลังใจให้รุ่นหนีน้ำทุกคนนะจ๊ะ
สู้ๆจ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :กอด1:
ช่วงนี้ก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดนะค่ะ^^
ขอให้ผลสอบออกมาอย่างที่หวังไว้
พร้อมต่อเมื่อไรก็เมื่อนั้นค่ะ ยินดีที่จะรอเสมอ
แต่มาครั้งหน้าขอให้มาพร้อมกับข่าวดีนะค่ะ
รอตอนนั้นที่จะมาแสดงความยินดีด้วยค่ะ^^
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ สนุกมากๆๆๆๆ รักน้องรันนนนน
-
ขอให้สอบผ่านตามที่ตั้งใจนะคะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอให้สอบติด มธ. ดังที่ตั้งใจนะคะ o13
เฮ้อ คิดถึงวันวานยังหวานอยู่....
:impress3:
-
มาให้กำลังใจ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
ยังไงการเรียนก็สำคัญที่สุด
(แต่ก็ยังรออยู่เสมอน่ะ อิอิ)
-
รับทราบครับ
-
รออ่านได้ค่ะ เรื่องเรียนสำคัญกว่าอยู่แล้ว
ให้ได้อย่างที่ตั้งใจไว้นะค่ะ
-
ไม่เป้นไร ยังไงก้อสู้ๆนะคะ
-
สู้ๆนะครับ ฝ่าวิกฤติมาให้ได้
-
รอรอต่อไปไม่เปงรายน้อ อิอิ
-
น่าร้ากที่สุดเลยน้องรัน :กอด1:
ป้าอยากให้นู๋โดนพี่ :z1:ไนท์ทำโทษอีก
-
เข้ามาเป็น FC ด้วยคนค่ะ สนุกมากกำลังลุ้นอยู่เชียว แต่ไม่เป็นไรเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ :L2:
-
แวะเข้ามาดู เป็นกำลังใจในการสอบให้คนเขียน ช่วงนี้ใกล้สอบสู้ๆนะครับ
-
อย่าลืมกลับมาต่อนะครับ รออยู่นะคร้าบบบ
-
แวะมาบอกว่าคิดถึงน้องรันค่ะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
10
วันเกิด
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่มาริสารับวิพารันต์ไปขลุกอยู่ด้วยกันที่บ้านเหมือนอย่างเคย ซึ่งในระยะนี้เธอเองก็มักจะพาคนตัวเล็กออกมานั่งเฝ้าร้านด้วยเป็นการเรียกลูกค้าอีกทางหนึ่ง เพราะช่วงก่อนหลังจากที่ลองเอาวิพารันต์ออกมาช่วยนั่งขายขนมแล้วก็ดูเหมือนว่าจะขายได้มากกว่าเดิม อีกทั้งยังมีลูกค้าใหม่ๆแวะเวียนเข้ามามากหน้าหลายตาจนทำให้มีขาประจำเพิ่มขึ้นโดยเฉพาะพวกหนุ่มๆที่ไม่รู้ว่าติดใจรสชาติของขนม หรือติดใจในความน่ารักของวิพารันต์กันแน่
ระหว่างที่นั่งเฝ้าร้านกันอยู่มาริสาก็อดไม่ได้ที่จะลองหลอกถามวิพารันต์ดูถึงเรื่องนิธิศว่าตอนนี้ความสัมพันธ์คืบหน้าไปถึงไหนแล้วแต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้มีอะไรคืบหน้าไปจากเดิม จึงลองเปลี่ยนไปลองถามเรื่องอื่นๆแทน
“น้องรันรู้หรือเปล่าว่าวันเสาร์หน้าเป็นวันเกิดพี่ไนท์อะ”
วิพารันต์ส่ายหน้าเป็นคำตอบทว่านัยน์ตากลมโตฉายแววสนอกสนใจกับสิ่งที่ได้ยินจนเห็นได้ชัด
“อืม...งั้นแล้วน้องรันอยากทำอะไรหรือให้อะไรเป็นของขวัญพี่ไนท์บ้างหรือเปล่า?”
รีบพยักหน้าตอบทันทีที่ได้ยินคำถามโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดให้นานนัก
ที่ผ่านมา ถูกอีกฝ่ายดูแลเอาใจใส่มาตลอด อยากจะตอบแทน อยากจะทำอะไรให้เป็นการขอบคุณ อยากทำให้นิธิศมีความสุขบ้าง แล้วจะทำยังไง ต้องทำยังไงล่ะ คนอย่างเขา จะสามารถทำอะไรให้อีกฝ่ายได้บ้างนะ
“ของขวัญน่ะ บางทีก็ไม่จำเป็นต้องเป็นของแพงหรือของมีค่ามากมายอะไรหรอกนะน้องรัน ยิ่งเป็นของขวัญสำหรับพี่ไนท์แล้ว แค่น้องรันตั้งใจจะทำอะไรให้สักอย่าง พี่ว่าพี่ไนท์ของน้องรันก็ดีใจตายแล้วล่ะ ค่อยๆคิดว่าอยากทำอะไร ไม่ต้องรีบร้อน ยังมีเวลาอีกหลายวันหรืออยากให้พี่ช่วยอะไรก็บอกได้นะ”
มาริสาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะบ่าเล็กของอีกฝ่ายเหมือนนึกรู้ว่าเจ้าตัวกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่
ของขวัญ...ที่ทำจากใจอย่างนั้นเหรอ
นั่งคิดพลางเหม่อมองไปรอบๆร้าน ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับบรรดาขนมเค้กขนาดต่างๆที่ถูกจัดวางเรียงรายไว้อย่างสวยงามอยู่ในตู้โชว์...หนึ่งความคิดที่แล่นเข้ามาในหัว รีบหันไปกระตุกชายเสื้อของมาริสาที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ข้างๆแล้วยื่นเศษกระดาษให้อีกฝ่ายอ่าน
‘พี่สา รัน...อยากทำเค้ก’
............................
..........................................
สองสามวันมานี้วิพารันต์ไม่ยอมให้นิธิศไปรับที่บ้านมาริสาเหมือนอย่างทุกทีแต่กลับให้มาริสาขับรถมาส่งที่คอนโดทุกวันแทนจนนิธิศเองอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทั้งสองคนกำลังแอบทำอะไรกันอยู่ แถมพอถามเพื่อนตัวดีที่เขาคิดว่าคงจะชวนวิพารันต์ทำอะไรแปลกๆก็ไม่เคยได้คำตอบเลยสักครั้ง นอกจากบอกว่าเป็นความลับแล้วก็พาออกนอกประเด็นตลอดจนเขาต้องขอยอมแพ้ไปเอง
“รัน อ่านอะไรอยู่น่ะก้มซะขนาดนั้นเดี๋ยวก็สายตาสั้นหรอก ไปอาบน้ำก่อนปะ วันนี้พี่สาพาไปตกถังแป้งที่ไหนมาล่ะหือถึงได้มอมแมมขนาดนี้”
นิธิศว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้ ทำให้วิพารันต์ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือสอนทำขนมเค้กที่มาริสาให้ยืมมาอยู่บนโซฟาต้องรีบปิดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเอาซุกไว้ใต้หมอนอิง
“ทำท่าทางมีพิรุธแบบนี้ซ่อนอะไรพี่ไว้อีกแล้วหรือเปล่าหืม”
ร่างสูงว่าแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้วิพารันต์จนได้กลิ่นหอมของขนมเค้กที่ติดตัวอีกฝ่ายมา
ส่วนวิพารันต์เองพอเจอคำถามกับท่าทางแบบนี้ของนิธิศเข้าไปก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก เลยได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับเม้มริมฝีปากไว้แน่น ไม่อยากให้รู้ ยังไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ตอนนี้ว่าตัวเองกำลังแอบทำอะไรอยู่
แต่ถ้าไม่บอก...
หน้าแดง เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์คราวที่แล้ว ยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว ยังจำได้ถึงสัมผัสอ่อนโยนและอ่อนหวานแม้เวลาจะผ่านไปหลายอาทิตย์แล้ว จูบแรกในชีวิต ไม่เคยรู้ว่ามีวิธีการทำโทษแบบนี้ด้วย แต่ในเมื่อนิธิศบอกว่าเป็นการทำโทษก็คงจะเป็นแบบนั้น เพราะทำผิด เพราะเผลอทำของสำคัญหายทำผิด ก็เป็นธรรมดาที่จะต้องถูกทำโทษ คิดได้แบบนั้นก็เลยได้แต่อยู่นิ่งๆยอมให้อีกฝ่ายทำโทษจนพอใจ
นิธิศลอบยิ้มกับท่าทางน่ารักที่เห็นก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆวิพารันต์ คราวนี้จะปล่อยไปก่อนก็ได้เพราะแอบเห็นแล้วว่าเจ้าตัวซ่อนหลักฐานชิ้นสำคัญเอาไว้ตรงไหน เดี๋ยวหยิบขึ้นมาดูก็รู้เองล่ะทีนี้
“ถ้าไม่มีอะไรก็รีบไปอาบน้ำสิครับ ไม่ต้องมานั่งมองพี่ตาแป๋วเลย อย่าลืมสระผมด้วยล่ะ”
แอบมองที่ซ่อนหนังสือของตัวเองอย่างนึกชั่งใจก่อนจะยอมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนเข้าไปในห้องน้ำ ในใจได้แต่นึกภาวนาอย่าให้นิธิศเจอหนังสือที่ซ่อนไว้เสียก่อนที่ตัวเองจะอาบน้ำเสร็จ
เมื่ออีกฝ่ายเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วนิธิศก็จัดการหยิบหนังสือที่ถูกซ่อนเอาไว้ใต้หมอนอิงขึ้นมาดูหนังสือสอนทำขนม หนังสือแบบนี้ของมาริสาไม่ผิดแน่ๆล่ะ เปิดพลิกดูไปมาแล้วก็ต้องสะดุดตากับลายมือคุ้นเคยที่ช็อตโน้ตวิธีการทำขนมเป็นกรอบเล็กๆเอาไว้ที่หน้าหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำให้คนอ่านอมยิ้มได้มากที่สุดก็คงจะเป็นข้อความที่ว่า
‘เค้กวันเกิดพี่ไนท์ ต้องทำให้ได้ สู้ๆ!’
ให้ตาย นี่ช่วงนี้เขาทำงานเพลินจนลืมวันเกิดของตัวเองไปแล้วเหรอเนี่ย ใกล้จะแก่ขึ้นอีกปีแล้วสินะเรา
ที่ไม่ยอมให้ไปรับ ที่ต้องซ่อนกันขนาดนี้คงไม่อยากให้รู้ว่าแอบไปเรียนทำเค้กอยู่ล่ะสิท่า นึกแล้วก็อยากจะจับคนตัวเล็กที่ตอนนี้หายเข้าไปในห้องน้ำมาฟัดให้หายหมันเขี้ยว คิดจะทำเซอร์ไพรซ์แต่ไม่เนียนเอาเสียเลยนะ แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าตัวยังไม่อยากให้เขารู้เขาก็จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อไป อืม หรือจะแกล้งทำเป็นลืมวันเกิดตัวเองไปเลยก็น่าจะดี เพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวเล็กจะทำอะไรให้เขายิ้มได้อีก
วิพารันต์ออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนพร้อมกับผมที่เปียกหมาดๆ มองซ้ายมองขาเพื่อหาใครอีกคนทว่าก็ไม่พบ นิธิศคงจะเข้าห้องไปแล้ว เดินไปดูหนังสือที่ซ่อนเอาไว้ ยังอยู่ เห็นแบบนั้นก็โล่งใจ รีบเอาไปเก็บไว้ในกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนจะตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง
“ไม่เช็ดผมให้แห้งเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก มานี่เลยมา”
เห็นวิพารันต์เดินเข้ามาในสภาพผมเปียกๆแบบนั้น นิธิศที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเลยต้องเดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้แล้วจูงมือเล็กมานั่งบนเตียง ตั้งใจจะเช็ดผมให้แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมทำท่าจะแย่งผ้าในมือเขามาเช็ดเองให้ได้
“เด็กดื้อ เดี๋ยวนี้รันหัดดื้อกับพี่แล้วเหรอเนี่ย ใครสอนมา หืม บอกพี่ซิว่าใครสอน พี่สาแน่ๆเลยดื้อแบบนี้”
จับร่างบางให้มานั่งที่ตักของตัวเองเป็นเชิงบังคับอยู่กลายๆทำให้เจ้าตัวหมดสิทธิดื้อ จนในที่สุดก็ต้องยอมให้นิธิศเช็ดผมให้จนแห้ง
“เอาล่ะ ทีนี้ก็นอนได้แล้ว”
วิพารันต์คลานไปที่อีกฝั่งของเตียงแล้วมุดตัวเองลงในผ้าห่มผืนหนาโดยโผล่แค่หน้าออกมาเท่านั้นชนิดที่ว่าเตรียมหลับได้ทันที
“อะแฮ่ม...ลืมอะไรหรือเปล่าครับรัน”
เสียงเตือนของนิธิศทำให้วิพารันต์ทำหน้ายู่เล็กน้อยก่อนจะยอมพาตัวเองออกมาจากผ้าห่มแล้วค่อยๆคลานมาหานิธิศที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเตียง ก่อนจะเริ่มทำสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งสอนให้ทำเร็วๆนี้หลังจากเมื่อหลายคืนก่อนที่เขานอนฝันร้ายแล้วตื่นขึ้นมากลางดึกติดต่อกันถึงสามคืน
สิ่งที่นิธิศบอกให้ทำถ้าไม่อยากฝันร้ายอีก...
ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับแก้มของอีกฝ่ายแล้วกดปลายจมูกลงไปเบาๆก่อนจะรีบผละออกมาอย่างรวดเร็วเพราะถึงแม้ว่าจะเริ่มทำแบบนี้มาได้หลายวันแล้วแต่ก็ยังรู้สึกไม่ชินเสียที
หลังจากวิพารันต์ทำเสร็จแล้วก็ถึงคราวนิธิศที่ต้องทำบ้าง มือข้างหนึ่งเอื้อมไปเกี่ยวเอวบางให้เขยิบมาใกล้กว่าเดิมก่อนจะฝังจมูกลงไปบนแก้มนุ่มนิ่ม กดแช่เอาไว้แบบนั้นพักหนึ่งก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูเหมือนหลายคืนที่ผ่านมา
“ราตรีสวัสดิ์...ฝันดีนะครับเด็กน้อย”
ประโยคซ้ำๆที่กระซิบก่อนนอนทุกวัน ฟังเหมือนจะเป็นแค่วิธีการหลอกเด็กธรรมดา แต่ก็น่าแปลก แปลกที่วิธีการหลอกหอมแก้มนี้ของเขาทำให้เจ้าตัวเล็กเลิกฝันร้ายได้จริงๆ แล้วก็เพราะเป็นแบบนั้นอีกฝ่ายถึงได้ยอมที่จะทำแบบนี้กับเขาได้ทุกวันโดยที่ไม่รู้สึกสงสัยเลยสักนิด
ก็เพิ่งจะรู้...ว่าลึกๆแล้วตัวเองก็แอบมีนิสัยเจ้าเล่ห์แบบนี้เหมือนกัน...
ร่างสูงที่เพิ่งเดินไปปิดไฟในห้องเดินกลับมานั่งลงบนเตียงใหญ่อีกครั้ง คงจะเหนื่อยมาทั้งวันสินะถึงได้หลับง่ายขนาดนี้ อมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพยายามทำเพื่อเขาอยู่ก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่นอนกอดหมอนข้างเอาไว้แน่น อดไม่ได้ที่จะฉวยโอกาสประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเล็กอีกทีเป็นการส่งท้ายสำหรับคืนนี้
“พยายามเข้าล่ะคนเก่ง...แล้วพี่จะรอชิมเค้กวันเกิดฝีมือรันนะ”
......................
.................................
หนึ่งอาทิตย์สำหรับคอร์สการเรียนทำขนมเค้กของวิพารันต์ดำเนินมาจนถึงวันสุดท้าย พรุ่งนี้แล้วที่จะเป็นวันเกิดของนิธิศ วิพารันต์จัดการทำเค้กด้วยฝีมือของตัวเองทั้งหมดโดยที่ไม่ให้มาริสามาคอยช่วยเหมือนทุกวัน
ถึงจะช้าไปบ้าง แต่เขาก็อยากจะทำทั้งหมดด้วยตัวเอง...
“พี่สาว่านะ ปีนี้พี่ไนท์ของน้องรันมันต้องมัวแต่ทำงานจนลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วแน่ๆ เพราะถ้ามันจำได้มันก็คงจะบอกน้องรันเรื่องวันเกิดของตัวเองไปแล้ว แต่นี่มันคงจำไม่ได้ เอ...แต่คิดไปคิดมาบางทีก็ดีเหมือนกันพวกเราจะได้ทำเซอร์ไพรซ์...”
มาริสานั่งบ่นพึมพำคนเดียวไปเรื่อยเปื่อยในขณะที่นั่งมองวิพารันต์ในชุดผ้ากันเปื้อนเอาขนมเค้กออกจากเตาอบอย่างตั้งอกตั้งใจ ชนิดที่มาริสาเองยังอดนึกขำไม่ได้ว่าถ้าคนเป็นเจ้าของวันเกิดได้มาเห็นภาพแบบนี้เองจะยิ้มจนแก้มปริมากขนาดไหน
“เดี๋ยวทำเสร็จแล้วรันเอาเค้กฝากพี่ไว้ที่ร้านก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้พี่กับเพื่อนๆจะเอาไปให้ที่ห้องตอนเช้าตามที่ตกลงกันไว้จะได้เซอร์ไพรซ์”
วิพารันต์พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่ายหลังจากที่ตัวเองบรรจงตกแต่งครีมบนหน้าเค้กจนเสร็จเรียบร้อย รู้สึกภูมิใจในผลงานของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ครั้งแรกที่ตั้งใจทำอะไรให้ใครมากขนาดนี้ และอาจจะเป็นครั้งแรกที่ได้ทำอะไรให้นิธิศเป็นของขวัญแทนคำขอบคุณ
เช้าวันเสาร์ วิพารันต์ตื่นขึ้นมาตามเวลาปกติก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงเพราะไม่อยากรบกวนคนที่ยังนอนหลับอยู่ข้างๆ...เป็นธรรมดาที่นิธิศมักจะตื่นสายในวันหยุด
เดินออกมาล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำข้างนอกก่อนจะจัดการทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยเพื่อรอต้อนรับการมาของมาริสาและเพื่อนๆ
ติ๊ง ต่อง
เสียงออดหน้าประตูที่ดังขึ้นให้วิพารันต์ที่ยังอยู่ในชุดนอนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย หันไปมองนาฬิกา แปดโมงครึ่ง คงไม่ใช่มาริสา เดินไปส่องดูที่ตาแมวก็เห็นผู้หญิงที่ไม่คุ้นหน้าคนหนึ่งยืนอยู่...ใครกันนะ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดีเลยตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องแล้วเขย่าตัวปลุกนิธิศให้ตื่น
ร่างสูงงัวเงียตื่นขึ้นมาจากการปลุกของวิพารันต์ แล้วขยี้ตาสองสามครั้งก่อนจะลุกขึ้นมานั่งคุยกับคนตัวเล็กที่ยืนรออยู่
“ทำหน้าตาตื่นแบบนั้นมีอะไรหรือเปล่าหือ”
‘มีใครก็ไม่รู้มากดกริ่ง’
ชูกระดานไวท์บอร์ดให้ดูพลางดึงมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตามตัวเองไปที่หน้าประตู แต่ยังไม่ทันจะถึงดีเสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้งเป็นการกดย้ำ
“พัดชา?”
นิธิศพึมพำกับตัวเองเบาๆ ใครก็ไม่รู้ที่ว่าของวิพารันต์ก็คือเลขาที่บริษัทของเขานั่นเอง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พัดชาจะรู้ว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหนเนื่องจากทำงานด้วยกันมาก็นานพอสมควร และก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าวันนี้เธอมาเนื่องในโอกาสอะไรเพราะทุกปีที่ผ่านมาเธอก็จะมีของขวัญมาอวยพรวันเกิดให้เขาอยู่แล้ว แต่ที่แปลกใจก็คือเวลาที่วันเกิดของเขาตรงกับวันหยุดเธอก็มักจะให้ก่อนหรือหลังจากวันนั้นไม่เคยต้องบุกมาถึงห้องกันแบบนี้
“ผู้หญิงคนนี้เป็นเลขาที่บริษัทของพี่เอง เดี๋ยวรันเปิดประตูให้เธอเข้ามานั่งรอก่อนนะ พี่ขอไปอาบน้ำแต่งตัวสิบนาที”
นิธิศบอกแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องก่อนที่วิพารันต์จะปลดล็อกเปิดประตูให้คนที่ยืนรออยู่ข้างนอกเข้ามา
“สุขสะ...อะ...เธอเป็นใคร...เอ๊ะ หรือว่าฉันมาผิดห้อง ไม่สิ...ก็ถูกนี่นา”
รอยยิ้มที่ฉีกกว้างมาแต่ไกลของพัดชาหุบลงทันทีเมื่อคนที่เดินมาเปิดประตูไม่ใช่นิธิศอย่างที่คิดเอาไว้แต่กลับเป็นเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ในความคิดของเธอแทน
‘พี่ไนท์บอกว่าให้เข้ามารอก่อน ขอทำธุระส่วนตัวสิบนาที’
เขียนข้อความใส่ไวท์บอร์ดแล้วชูให้พัดชาอ่านตามที่นิธิศสั่ง ถึงเธอจะดูงงๆกับการกระทำของวิพารันต์ไปบ้างแต่ก็ยอมเดินหอบข้าวของที่หิ้วมาด้วยเดินตามวิพารันต์เข้ามานั่งรอนิธิศที่โซฟา
...เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ นอกจากจะไม่เคยเห็นหน้าแล้วยังทำตัวประหลาดๆอีก พูดไม่ได้หรือไงถึงต้องเขียนให้อ่านกันแบบนี้...
วิพารันต์เดินเอาแก้วน้ำมาวางให้พัดชาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง ซึ่งเลขาสาวเองก็มองตามหลังอีกฝ่ายไปอย่างนึกสงสัย ทว่ายังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นนิธิศที่จัดการแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากห้องพอดี
“สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณไนท์ นี่ค่ะของขวัญ...”
พัดชาส่งกล่องของขวัญที่แนบการ์ดอวยพรใบเล็กเอาไว้ข้างๆให้นิธิศด้วยรอยยิ้ม
ที่ต้องยอมลงทุนมาถึงนี่ ที่ต้องมาถึงห้องกันขนาดนี้ก็เพราะเธอเองเริ่มจะทนไม่ไหวกับการรอคอยและความหวังลมๆแล้งๆที่เธอสร้างขึ้นมาอีกแล้ว ยังไม่อยากถอดใจ ยังอยากจะลองรุกให้มากขึ้นดูสักครั้ง อยากจะทำ โดยที่ไม่สนว่าคนคนนั้นที่เจ้านายของเธอเคยพูดถึงจะมีอยู่จริงหรือไม่ เพราะตอนนี้ขอเพียงแค่มีโอกาสซึ่งถึงแม้ว่าจะน้อยนิด แต่วินาทีนี้เธอก็พร้อมที่จะเสี่ยง
“ขอบคุณครับ แต่จริงๆผมว่าคุณไม่เห็นต้องลำบากมาถึงนี่เลยนะ ค่อยให้วันจันทร์ทีเดียวเหมือนปีอื่นๆก็ได้”
“ไม่ลำบากเลยค่ะคุณไนท์ เป็นพัดอีกต่างหากที่ต้องขอโทษที่มารบกวนแต่เช้า พอดี...”
ติ๊ง ต่อง
เสียงกดกริ่งที่ดังขึ้นหน้าห้องทำให้บทสนทนาของทั้งสองคนหยุดลงชั่วคราว วิพารันต์วิ่งออกจากห้องครัวไปดูที่ประตูเหมือนกับครั้งแรกก่อนจะเปิดประตูให้มาริสาที่มาพร้อมกับนัทนทีและวีรนนท์
“เซอร์ไพรซ์!!! แฮปปี้เบิร์ดเดย์เว่ยไอ้ไนท์!!!”
เสียงแหลมๆของมาริสาที่ดังมาก่อนตัว ทำเอาเจ้าของบ้านอย่างนิธิศแทบจะยกมือขึ้นมากุมขมับที่มวยคู่เอกทั้งสองคนโคจรมาเจอกันแบบได้จังหวะอย่างนี้
ดูท่าแล้ววันเกิดของเขาปีนี้คงจะสนุกพิลึก...
“เอ้า ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งนานนะคะคุณเลขา มาทำอะไรที่บ้านเพื่อนฉันตั้งแต่เช้าล่ะคะเนี่ย ได้ข่าวว่าวันนี้วันหยุดคงไม่ได้จะมาอ่อย เอ้ย มาคุยเรื่องงานใช่มั้ยคะ”
มาริสาเปิดฉากทักทายพัดชาก่อนทันทีที่เห็นหน้า
แน่นอนล่ะว่าเพื่อนทุกคนของนิธิศรู้จักกับเลขาของเขาคนนี้เป็นอย่างดี ยิ่งกับมาริสาแล้วจะเรียกว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันเลยก็ว่าได้เพราะตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรกความคิดของทั้งสองคนที่ตรงกันก็คือคำว่า ไม่ถูกชะตา ที่ถึงขั้นเคยปะทะคารมณ์ประกาศตัวเป็นศัตรูกันแล้ว
“แน่นอนค่ะคุณมาริสา พัดจะทำแบบนั้นได้ยังไงกันคะ วันนี้วันเกิดของเจ้านายทั้งที พัดก็แค่แวะของขวัญกับเค้กมาให้ตามภาษาคนทำงานด้วยกันเท่านั้นแหละค่ะ”
พัดชากัดฟันพูดแล้วส่งยิ้มให้แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดเสียดสีของอีกฝ่าย...เป็นแค่เพื่อนนะไม่ใช่แม่ถึงได้ชอบมาทำตัวกันท่าชาวบ้านแบบนี้น่ะ
“ถ้าคิดแบบเจ้านายกับเลขาได้อย่างนั้นก็ดีสิคะ เพราะถ้าคิดแบบอื่นล่ะก็ ฉันจะได้ช่วยปลอบให้ทำใจไว้ล่วงหน้า เพราะมันคงเป็นไปไม่ได้”
มาริสาพูดพร้อมกับส่งยิ้มกลับไปเช่นกัน ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่มีเหรอที่คนอย่างเธอจะไม่รู้ คิดจะจับเพื่อนเขาน่ะคงต้องรอชาติหน้าตอนบ่ายๆ
แต่ที่น่าแปลกใจก็คือผู้หญิงคนนี้กล้ารุกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ยังไม่กล้าขนาดนี้เลยแท้ๆสงสัยบางที...คงคิดอยากจะเริ่มเอาจริงขึ้นมาแล้วล่ะมั้ง
“ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะแต่คงไม่ต้อง เพราะคุณมาริสาเองก็เป็นแค่เพื่อนคุณไนท์เหมือนกัน”
เลขาสาวโต้ตอบกลับไปอย่างไม่นึกยอมแพ้ ทว่ามาริสากลับทำเพียงแค่ยกยิ้มน้อยๆที่มุมปากเท่านั้น
“เอาเถอะค่ะ ถ้าพูดกันถึงขนาดนี้แล้วก็ยังคิดไม่ได้ งั้นฉันก็คงต้องขอเชิญคุณเลขาอยู่ร่วมงานวันเกิดเจ้านายด้วยกันก่อนนะคะ เพราะงานนี้ อาจจะทำให้คุณเลิกคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ไปเลยก็ได้...”
TBC.
Rewrite
กลับมาแล้ว...แต่เผอิญมากับข่าวไม่ค่อยดีเพราะสอบไม่ติด 555 นั่งเศร้าไปซะตั้งหลายวันกว่าสติสตังจะกลับมา รอแอดค่ะ!!
มาตอนนี้แล้วจะหายไปอีกแป๊ปนึงนะคะ เพราะยังเหลือสอบแกทแพทรอบสอง ยังไงถ้าตอนนี้มันออกมาไม่ดียังไงก็อย่าเพิ่งว่ากันล่ะ หายไปนานอารมณ์มันกลับมาไม่ครบเหมือนเดิม อิอิ อาจจะมีรั่วไปบ้างอะไรบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ
มาริสาจะทำอะไร .. ไม่มีใครรู้แม้กระทั่งคนเขียน(ฮา) ช่วงนี้มาริสาออกบ่อย อ่านะ ก็นางเป็นเสมือนแม่สื่อ แม่ยก เป็นตัวแทนคนเขียนและคนอ่านที่จะเข้าไปช่วยเหลือน้องรันของเราให้พ้นจากปากเหยี่ยวปากกา 555 เพราะฉะนั้นยอมให้นางเด่นหน่อยก็แล้วกันเน๊อะ
ป.ล.แล้วเจอกันหลังสอบแกทแพทค่า
-
จิ้มก่อนอ่าน :mc4:
-
จอง
จิ้มไม่ทัน ยังไม่ได้อ่าน แต่เห็นว่าไม่ติด ไม่เป็นไรเนอะ รอแอดเอาพยายามใหม่สู้ๆ พี่เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
------------------------------------------------
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ชะนีหลงป่ามาได้ไง ใครก็ได้มาจับมันกลับป่าเร็ว
หนอยนังชะนีพัดชา บังอาจนอกจากจะโร่เข้าหาผู้ชาย ยังคิดจะมาตบคุณมาริสา มาเจอกับชั้นก่อน เด๋วแม่จะตบให้ชากลับป่าไม่ถูกเลย :beat: :beat:
(อินคร่าคุณ)
-
พัดชา แม่คุณเอ๊ยยย รุกผู้ชายก่อน
ถือคติ ด้านได้ อายอดอีกคนแล้ว
ด้านแล้วไม่ได้จะอายมาก ๆ นะหนู
-
เย๊ มาแ้ล้ว ดีใจจัง
-
รอลุ้นว่ามาริสาจะทำอะไร แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ขอให้ยายเลขารู้ตัวที่เถ๊อะว่าเป็นไปไม่ได้!!!!!
น้องรันก็น่ารักเหมือนเดิม :-[ เขินเนอะตอนจุ๊บๆพี่ไนท์ ฮี่ฮี่ฮี่
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค๊า มาสู้ต่อ ลุ้นแอ๊ดกลางต่อ อย่าเพิ่งท้อนะ สู้สู้
+1 เป็นกำลังใจให้ค่าาา ^^
-
แปะก่อนเม้น :L2:
คิดถึงน้องรัน ^-^
หวังว่ายายพัดชานี่คงไม่ได้มาทำให้น้องรันทุกข์ใจใช่ไหมมมมมม
ถ้ามาร้ายละก็ให้พี่มาริสากับพี่ไนท์จัดการซะให้เข็ด :m16:
-
มาต่อแล้ว
น้องรันยังคงน่ารักเหมือนเดิม :-[
มีเตรียมเซอร์ไพรส์ให้พี่ไนท์ด้วย
แต่รู้สึกว่าจะมีมารผจญนะ
สำหรับคนแต่งนะคะ :L2: :กอด1:
เป็นกำลังใจให้น้องมนนะคะ
พี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจระบบเอนท์สมัยนี้นักหรอกนะ
เพราะพี่ก็ผ่านมันมานานแล้ว
แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ และก็อยากจะบอกว่า
เอนท์เข้ามหาลัยมันไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดของชีวิตหรอกค่ะ
อย่างพี่นี่ถึงจะเอนท์ติดได้เรียนคณะและมหาลัยดีๆ แต่ก็ได้มาทำงานที่ไม่ตรงกับสายงานเอาซะเลย
ส่วนน้องสาวพี่นะ เอนท์ไม่ติด แต่เรียนราชภัฏ เกี่ยวกับภาษา ตอนนี้นี่หนีไปอยู่เมกาแล้ว
ยังไงก็อย่าไปเครียดมากนัก ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ แล้วทุกอย่างก็จะดีเอง
แค่น้องมนรู้ไว้ก็พอว่าพวกพี่ๆน้องในเล้ายังมีกำลังใจให้น้องอยู่เสมอ :bye2:
o13สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอกาสมีเสมอสำหรับผู้ไม่ยอมแพ้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้อยู่เสมอนะคะ ทั้นกัาคนแต่งและก็น้องรันด้วย <3
สู้ๆ ค่ะ
-
คนอ่านก็เซอร์ไพร์กับเลขาอะ มาแรงมาก
ไม่เป็นไรๆๆ ตอนสอบตรงเราก็ไม่ติด
มาติดรอบแอดเนี่ยแหละ ทำให้สุดๆไปเลย
รอแอดๆๆ ทำได้อยู่แล้วๆ =)
-
มาแล้ว o13 ผู้หญิงอะไรมาหาผู้ชายถึงห้อง :a14:
-
:เฮ้อ: ชะนี!
:กอด1:ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ สู้ ๆ นะคะ มหาวิทยาลัย ไม่ได้มีแค่แห่งเดียว และมีทั้งแบบเปิดและปิด รวมถึงมหาวิทยาลัยเอกชน ยังไงก็พยายามต่อไปค่ะ
-
กร๊ีดดดดดดด
มาริสา จะทำอะไรเน่ียยยยยยยยย ><
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ยังหวานเหมือนเดิม หอมแก้มก่อนนอนด้วย >//<
ปล.คนเขียนสู้ๆนะคะ อย่าท้อนะคะ
ขอให้แอดติด + สอบแกทแพทได้คะแนนดีๆนะคะ ^^ o13
-
มาแล้ว...
-
มาแล้ว อิอิ
ไม่ต้องห่วงค่ะคนเขียน
เราก็สอบไม่ติดเหมือนกัน
รอแอด แม่บอกถ้าไม่ได้ราชภัฏเลยลูก
สู้ๆๆๆนะค่ะ
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกกกก ดีใจที่กลับมาต่อให้ได้อ่านกัน
-
คุณเรขา ชีแรงมากอ่ะ !! (อยากบอกว่าหล่อนมาจากไหนยะเเล้วมาทำอะไรที่นี่เนี่ย ย ย ย ย ยย ย นี่มันนิยายวายนะยะหล่อนเค้าต้องการแค่ผู้ชาย ผู้หญิงอย่างเธอกลับหลุมไปเถอะ ชิส์ )
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
หายหน้าหายตาไปนานเลยนะเนี่ย
นั่งรอจนจะเหี่ยวอยู่แล้ว ดีที่มา
เราเลยสดชื่นเหมือนเดิม ^^
-
:กอด1: :กอด1:
ดีใจจังกลับมาแล้ว
รออ่านอยู่เลย
ลุ้นไนท์กะรันต่อไป
มียัยเลขามาทำลายบรรยากาศซะล่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้ครับ อย่าเครียดดดดด :L2: :L2: :L2: :L2:
มันเป็นธรรมดาของการสอบล่ะคับ
-
น้องรันกลับมาแล้ว ยังน่ารักเหมือน :man1:
ครั้งนี้พลาดไม่เป็นไร ครั้งหน้าได้แน่นอน
เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
:pig4:
-
มาต่อเถอะมันค้างมากมาย
-
น้องรันมาแล้ว คิดถึงที่สุด
-
เย้ๆ กลับมาแล้วคิดถึงพี่ไนท์กับน้องรันมากเลยค่ะ
ยัยเลขาน่าตบ ชิชิ เสียบรรยากาศหมด
---------------------
เป็นกำลังใจให้นะคะ ปีที่แล้วเราก็รอรอบแอดเหมือนกัน แล้วก็ได้อย่างที่ฝันด้วย สู้ๆค่ะ ^^
-
สั้นไปนิดนะ อยากอ่านมวยคู่เอกต่อ มารมาผจญจริงๆ เลย
พระเอกเราก็อย่าบื้อให้มาก อัญเชิญกลับได้แล้ว
รบกวนแก้คำผิดด้วยครับ ควรสะกด รสชาติ
เป็นกำลังใจเรื่องสอบ :L2:
+1
-
น้องรันกลับมาพร้อมกับความน่ารักเหมือนเดิม
ยกป้ายไฟเชียร์พี่มาริสา ปราบยัยพัดชาให้อยู่หมัดเลย
คนเขียนพยายามเข้านะคะ สู้สู้ :กอด1:
-
สู้ๆ กับการสอบ นะคะ ตั้งใจสอบนะคะ
พี่ไนท์ น่ารัก ตลอดเลยนะ อิจฉาน้องรันซะแล้วซิ
-
มาแล้วๆๆๆ
ยัไงก็สู้ๆๆน่ะค่ะ :3123: :3123:
-
อุตส่าห์มาต่อ ขอบคุณมากนะคะ
น้องรันยังน่ารักเหมือนเดิม เริ่มมีคู่แข่งที่แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
สำหรับสอบ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ
-
55555 จัดเต็มไปเลยยย :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยย มันค้างงง :serius2:
ส่วนเรื่องสอบก็สู้ๆนะจ๊ะ ไฟติ้งๆๆ
-
มาแล้ววววว
คุณเลขาก็กล้านัก
-
+1 จ้า
น้องรัน ไม่ต้องกลัวนะ มีพี่สาช่วยหายห่วง :z3:
ไนท์จะอยากกินเค็ก หรืออยากกินคนทำเค็กหว่า :impress2:
รอ :call:
-
เป็นกำลังใจให้เรื่องสอบครั้งต่อไปจ้า :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1:
-
ได้แต่หวังว่าคุณเลขา จะไม่คลุ้มคลั่งสติแตกแล้วทำร้ายน้องรัน.. ถ้าเป็นงั้น คงโดนพี่ไนท์จัดการแน่ๆ
คนเขียนสู้ๆนะคะ ^^ ชีวิตต้องเดินต่อไป ไม่มีอะไรไม่มีอุปสรรค สู้ๆ
-
แอร๊ยยยยยย
หายไปนาน พอกลับมา...ตัดจบแบบนี้
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ!!! :กอด1:
-
:กอด1:สู้ๆๆเป็นกำลังใจและเอาใจช่วยนะครับ
:3123:
-
มาแล้วๆๆ :mc4:
-
อย่ามาทำให้หนูรันไม่สบายใจนะ...ชิ ชิ
-
น้องรันมาแล้วววว ดีใจมากค่า ^^
ยัยพัดจะจับพี่ไนท์เรอะ อย่าหวังเลยว่าจะสำเร็จ :m16:
ฉากหอมแก้มก่อนนอนทำพี่เพ้อเลยค่ะ แอร๊ยยยยย :-[
สู้ๆกับการสอบนะคะ o13
-
o13 o13 o13
ไนท์สู้ ๆๆ อย่าไปยอมแพ้ยัยพัดชาเน้อ
^^
-
นังพัดชา
:beat: :z6:
-
พัชชาเริ่มรุกมากขึ้นแล้ว!! :serius2:
ดีนะที่มีมาริสามาช่วยขัด
แต่ที่จริงถึงพัชชาทำยังไงไนท์ก็ไม่แลหรอก
ปล. ไม่เป็นไรนะคะคนเขียนอย่าเพิ่งยอมแพ้ สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
สู้ๆๆนะคร้า ขอให้สอบติด :L2: :กอด1:
-
ดีใจจังกลับมาแล้ว
ไม่เปนไรจ้ารอแอดๆสู้ o13
-
ต้องมีไม้กันชะนีแบบนี้สิ ถึงจะดี
รีบมาต่อน้าอย่าให้ค้างนาน ไม่ดีๆ^^
รอรอค๊าฟฟ
-
มาแล้วววววววว
-
พี่เอาใจช่วยนะจ๊ะเรื่องสอบ อย่าเครียดนะค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำ กอดแน่น ๆ ให้กำลังใจทีนึงนะ :กอด1:
น้องรันน่ารักอ่ะมีสะไภ้เอ้ยยยเซอร์ไพรซ์ด้วย ว่าแต่ขออีกตอนนึงได้ป่ะขอเคลียร์เรื่องยัยเลขาให้กระเด็นไปก่อนได้มั้ยอ่า :o8:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สาเริ่ดคร่ะ
-
มาริสาสู้ๆ 55555 น้องรันก็สู้ๆสู้ตายย
-
รอต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียน
น้องรันยังคงน่ารัก
-
อยากตบนังชะนีเลขาพัดชาจัง
แต่คิดว่าคงไม่ต้องตบหรอก
อาจจะได้เห็นอะไรดีๆ ก็ได้ อิอิ
-
คิดถึงน้องรัน ยัยพัดชามาทำไมเนี้ย กะจะอ่านซีนหวาน ๆ ซะหน่อย ชริ ๆ :z3:
คนแต่งสู้ ๆ นะค่ะ ให้กำลังใจนะ :3123:
-
น้องรัน น่ารักมากกกกกกกกกก ได้ใจไปเต็มๆๆ :-[
-
วี้ดว้าย...มาพร้อมมวยคู่เอกเสียด้วย
อย่างนี้มันต้องสะกัดให้ดาวร่วงเลย
สู้เค้าพี่สา... (ยัยนี่ก็อินจัด 555+)
-
อ๋อ คุณพัดชานึกว่าสาเนี่ยคิดอะไรกับไนท์สินะ
แต่เสียใจด้วยจ้า ฮ่าๆ ไม่มีเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
เพราะพี่ไนท์เค้ามีตัวจริงอยู่แว้ว อิอิ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมาริสามากๆ เบื่อคนแบบพัดชาสุดๆ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องรันและคนเขียนนะคะให้ได้ที่เรียนที่ถูกใจ จะได้มาต่อนิยายเร็วๆ(อิอิ)
:angellaugh2:
-
ยัยเลขาคนนี้ออกตัวแรงนะ หวังจะกินเจ้านายล่ะสิ เชอะๆ
-
มาต่อแล้ว เย้!! :mc4: ขอบคุณมากๆๆๆๆค่ะ
เห็นคุณเลขาแล้วอยาก :z6:
-
น้องรันจะไหมไหมเนี่ยยยยยย
-
กลับมาแล้ววววววววว
คิดถึงเรื่องนี้จัง
พี่ไนท์กับน้องรันนี่น่ารักขึ้นทุกวัน
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆๆต่อไปนะคะเรื่องสอบ
-
มาริสาสุดยอดกันนางพัดชาออกไปไกลๆเลยนะ
-
เย้~มาแล้ว น้องน่ารักน่าฟัดจริงๆ ผู้ช่วยนายเอกก็เจ๋งมากทั้งบุ๋นทั้งบู๊
เรื่องสอบ ที่แล้วไปก็ไม่ต้องคิดมาก ที่ต้องสู้ต่อไปก็ทำให้เต็มที่ไม่ให้เสียใจภายหลังนะจ๊ะ สู้ๆ
-
ต๊ายยย นังชะนีเลขาน่าตบยิ่งนัก :beat:
จัดการมันเลยมาริสา
น้องรันน่ารักที่สุด แอร๊ยย ขอเอากลับไปที่บ้านได้มั้ยอ่ะ :m3:
สู้ๆนะคะคนเขียน ปีที่แล้วพี่ก็อารมณ์เดียวกับน้องเลย
แอดไม่น่ากลัวอย่างที่คิดนะ ลงอันดับให้เป็นก็ติดจ่ะ
มีอะไรถามพี่ได้นะจ๊ะ ยินดีช่วยเลย :กอด1: :L2:
-
รอตบนังเลียขา รึนางอยากเลียอย่างอื่นแทน o18
-
ใช่แล้วต้องสงสัยว่าพัดชาจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ มันก้อต้องเอาให้เห็นกับตาว่าคุนเลขาของเราหมดสิทธ์ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยอ่ะ เด๋วก้อได้รู้อ่ะ มาริสาต้องเชียร์พี่ไนท์กับน้องรันเยอะๆเลยนะคะ แม่เลขาตัวดีจะได้ตาสว่างซะทีอ่ะ
-
น่ารักเหมือนเดิมทั้งสองคน
แต่คุณเลขานี่สิ ออกตัวแรงมาก 55555+
กอดคนแต่ง เรื่องสอบอย่าเพิ่งท้อ .. สู้นะ .. เจอกันหลังแกทแพทจ้า
-
:L2: :L2:
-
จะรอจ้า
สู้ๆๆๆเน้อ
-
3 คำ ให้น้องรันกะพี่ไนท์ " หลง เต็ม เต็ม"
-
มาริสาจะทำอะไรน่ะ
ลุ้นๆๆๆๆ
น้องรันสู้ๆๆๆ
คนแต่งก็สู้ๆๆน่ะจ๊ะ
-
ขอไม่ด่าแม่เลขานะ เพราะรู้สึกว่าหล่อนน่าสงสารมากกว่าน่าหมั่นไส้ พาลให้เกลียดไม่ลง ก็แค่คนที่ทำทุกอย่างเพื่อความรัก เพียงแค่ว่าพี่ไนท์เค้ามีน้องรันเป็นตัวจริงอยู่แล้วเท่านั้นเอง....ดูสิน่าสงสารออก ทำอย่างไรก็ไม่มีทางได้ใจ หนำซ้ำยังได้กลับมาแต่ความเย็นชา แถมยังถูกเกลียดอีก.....
คิดซะว่าเป็นตัวพิสูจน์ความรักของไนท์กับรันก็แล้วกันเนอะ
ปล. ชอบริสาอ่ะ เปรี้ยว....
-
ไม่รู้จะอธิบายยังไง :เฮ้อ:
น้องรันสู้ๆ นะจ๊ะ
-
ยัยพัดชา เดี๋ยวเจอแม่ยกน้องรันตบหน้าชา :beat: :beat: :beat: หรอกย่ะหล่อน
-
สู้ๆ กับ GatPat นะจ๊ะ เห็นในรุ่นน้องๆ จริงๆ
รออ่านต่อจ้า
-
น้องรันน่ารัก
น่ารักที่สุดอ่ะ
ปล.ใครก็ได้เอายัยพัดชาออกไปที
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากเลย เกลียดยัยเลขาจัง มาริสา จัดการเลยย
-
ยัยเลขาแกจะมาทำไม น้องรันจะฉลองวันเกิดกับพี่ไนท์นะ
ดีนะที่มาริสามาจะได้กันแม่นี่
-
อ่านรวดเดียว
อ่านแล้วมีความสุข ถึงจะเกลียดแม่ของรัน แต่ก็ต้องขอบคุณเขานะเพราะถ้าเขาไม่เป็นแบบนี้รันก็คงจะไม่เจอ ไนท์
ขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดๆนะ ไม่เอามาม่า แค่นี้น้องรันก็มีแผลในใจเยอะแล้ว
ถึงเวลา รักษาแผลซะที
-
รอดูตอนต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
มาริสาต้องมีแผนอะไรดีๆแน่ๆ
เอาให้ยัยเลขาหน้าหงายไปเลยนะ ๕๕๕๕๕๕
เอาใจช่วยน้องมนเรื่องแอดมิชชั่นด้วยจ้า :D
-
น้ำตาหล่นไปหลายรอบ
ชอบมากๆๆเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน๊ะค่ะ
-
กลับมาแล้ว........ดีใจจัง
ได้อ่านน้องรันอีกอ่ะ
เซอร์ไพรซ์เลยไหมล่ะ
พี่ไนท์อย่าไปสนใจมันนะงานนี้อ่ะ
น้องรันตั้งใจมากๆ เลย
-
มาอ่านรวดเดียว 10 ตอนเลยค่ะ :L2:
สนุกมากกก เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
.
.
.
น้องรันน่าสงสารมาก พี่ไนท์ยังไงก็รักและเอ็นดูน้องให้มากๆนะคะ :impress2:
เกลียดยัยแม่น้องรันจริงๆอ่ะ คนเรามันเลือกเกิดมาเป็นแบบนี้ได้ที่ไหน ใครบ้างอยากเกิดมาเป็นใบ้
แทนที่จะสงสารดั๊นนนนมาซ้ำเติม แย่ที่สุด :z6:
ยัยเลขาก็อีกคน (หัวเราะ)
-
:impress2:
น้องรันสู้ๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดด
พี่มาริสาเริ่ดเวอร์!!!!
น้องรันก็ว่าง่าย สอนอะไรก็เชื่อ 555555
เค้กกกก รอกินนนน เอ้ย! รออ่านฉากหน้าาาา
^^
-
นานไปแล้วน้า คิดถึงน้องรันจัง
-
ไม่ใช่อะไร
แค่จะเข้ามาบอกว่า
คิดถึงหนูรันพี่ไนท์
และก็น้องมนด้วย
รอตอนต่อไปค่า :impress2:
-
ถ้าให้สองคำสำหรับเรื่องนี้ก็คงจะเป็น 'หลงรัก'
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่ไนท์หลงรักรันเข้าเต็มๆ
รันก็น่าสงสารมาก TT'
ชอบพี่สาอ่ะ เริ่ดมาก
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
:L1: :L1: :L1:
-
ตอนพิเศษคั่นตอนที่10กับ11
-ตอนพิเศษนี้เป็นเรื่องราวที่สมมติขึ้นในอนาคตซึ่งอาจจะมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่เกี่ยวเนื่องกับเนื้อเรื่องปกติ
คำเตือนในการอ่าน :
1. หาที่สงบๆและปลอดผู้คนเผื่อจะต้องกรีดร้องหรือนั่งอมยิ้มคนเดียว
2. เตรียมผ้าเช็ดหน้า หรือกระดาษทิชชู่ให้พร้อม
3. ถุงเลือดกรุ๊ปของท่านในกรณีที่มีการเสียเลือด
4.ถ้าคิดว่าพร้อมแล้วก็ไปอ่านกันเลย
คิดถึง
ผู้บริหารในชุดสูทหลายคนพากันเดินออกมาจากห้องประชุมด้วยสีหน้าอิดโรยเต็มทีเมื่อการประชุมบอร์ดบริหารเรื่องการลงทุนธุรกิจตัวใหม่ของบริษัทในวันนี้ที่ดำเนินต่อเนื่องยาวนานถึงสี่ชั่วโมงสิ้นสุดลง นิธิศเองก็เป็นหนึ่งในนั้น...
เมื่อกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองได้นิธิศก็ทิ้งตัวเองลงบนเก้าอี้แล้วเอาศีรษะพิงพนักไว้ก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เลขาสาวจะเดินเอากาแฟเข้ามาเสิร์ฟให้โดยไม่ต้องรอให้เขาอนุญาตก่อน
“ถ้าวันนี้ผมดื่มแก้วนี้เข้าไปอีกแก้ว ผมคงไม่ต้องนอนแล้วล่ะคุณพัดชา”
นิธิศลืมตาขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นมานวดขมับตัวเองเบาๆ...แค่ในห้องประชุมอย่างเดียวเขาก็เผลอยกดื่มไปไม่รู้กี่แก้วแล้วถ้าจะต้องดื่มเข้าไปอีกมีหวังคืนนี้เขาคงได้นั่งตาค้างไปจนถึงสว่างเป็นแน่
“งั้นเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นดีไหมคะ”
“ไม่ดีกว่า นี่ก็เลยเวลาเลิกงานแล้ว คุณไม่ต้องอยู่รอผมหรอกเพราะเดี๋ยวผมเก็บของเสร็จก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
มองไปที่นาฬิกาที่บอกเวลาสี่โมงครึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเก็บแฟ้มเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะเข้าชั้นให้เรียบร้อย...เดี๋ยวต้องไปรับวิพารันต์ที่บ้านมาริสาอีก
“เอ่อ...คุณไนท์...เรื่อง...ดูงานที่ต่างจังหวัดพรุ่งนี้”
เลขาสาวเอ่ยปากถามคนที่เป็นเจ้านายถึงคำสั่งสายฟ้าแลบในห้องประชุมที่นิธิศจะต้องรับผิดชอบไปตรวจสอบและดูงานที่ต่างจังหวัดตั้งแต่พรุ่งนี้และนับไปเป็นเวลาอีกสองอาทิตย์
“ครับ?”
“คุณไนท์...จะไม่ให้พัดไปด้วยจริงๆเหรอคะ...”
“ครับ...ดูงานที่นั่นก็คงไม่มีอะไรมาก ผมไปคนเดียวก็พอ”
นิธิศตอบพลางเก็บแฟ้มสุดท้ายที่อยู่บนโต๊ะเข้าชั้น...ถึงเรื่องของเขากับพัดชาจะจบลงไปด้วยดีแล้วและเขากับเธอก็ยังคงเป็นผู้ร่วมงานที่ดีต่อกันแต่งานในครั้งนี้เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องมีเลขาไปด้วย
“แต่พัดเป็นเลขา...”
“...ผมไปคนเดียวได้ครับ”
เมื่อคนที่เป็นเจ้านายยืนยันแบบนั้นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาอย่างเธอจึงทำได้แค่ก้มหน้าเก็บถ้วยกาแฟแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
.................
..............................
หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วนิธิศก็ออกจากบริษัทแล้วขับรถตรงไปรับวิพารันต์ที่บ้านของมาริสาเหมือนปกติ...ลูกค้าในร้านที่เย็นป่านนี้ยังดูคึกคักไม่ต่างอะไรกับตอนเปิดร้านใหม่ๆ...เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดชะมัด...ร้านของเพื่อนขายดีก็สมควรจะดีใจด้วย...มันน่าจะเป็นอย่างนั้นถ้าสาเหตุของการขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแบบนี้ส่วนหนึ่งไม่ได้มาจากวิพารันต์...คนรักของเขา
เดินเบียดเสียดเข้าไปภายในร้านที่ดูจะแน่นขึ้นถนัดตาเมื่อมีแต่ลูกค้าขาเข้าทว่าดูเหมือนจะไม่มีใครอยากออก...
“รันครับ กลับบ้านกันได้แล้ว”
ส่งเสียงเรียกให้เจ้าตัวที่ยืนช่วยมาริสาจัดขนมใส่กล่องให้ลูกค้าอยู่รู้ตัวก่อนที่จะเดินเข้าแหวกฝูงลูกค้าเข้าไปด้านในเคาท์เตอร์ได้สำเร็จ
“อื้อหือ จะรีบกลับไปไหนพ่อคุณ ช้านิดช้าหน่อยบ้านมันไม่หายหรอก เห็นมั้ยเนี่ยลูกค้าเต็มร้านขนาดนี้ เอ้า จะยืนอยู่เฉยๆทำไมล่ะ ไหนๆก็เข้ามาแล้วช่วยกันทำมาหากินหน่อย”
ถึงจะยังง่วนกับการจัดขนมให้ลูกค้าแต่มาริสาก็ยังมิวายหันมากัดจิกเพื่อนรักที่นับวันจะยิ่งทำตัวหวงคนรักของตัวเองเสียยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่
วิพารันต์ที่เห็นด้วยกับคำพูดของมาริสาก็เลยได้แต่หันมาส่งยิ้มให้นิธิศก่อนจะหันไปสนใจลูกค้าที่ยืนเรียงรายอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ต่อ...งานยังไม่เสร็จจะหนีกลับบ้านได้ยังไงกัน
“ขอบคุณครับน้องรัน แล้วพรุ่งนี้พี่จะแวะมาหา...เอ่อ...แวะมาซื้อขนมอีกนะครับ”
ตั้งใจจะพูดแบบนั้นจริงๆแต่พอเห็นสายตาของคนที่ยืนอยู่ข้างๆวิพารันต์แล้วลูกค้าหนุ่มก็เลยต้องรีบเปลี่ยนรูปประโยคเสียใหม่...ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร...มาทุกวันก็เห็นทุกวัน...ยืนจ้องหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกันแบบนี้ก็คงหนีไม่พ้นเจ้าของหัวใจหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้เป็นแน่
เนื่องจากพูดไม่ได้จึงมีเพียงแต่รอยยิ้มเท่านั้นที่ส่งกลับไปให้ลูกค้าแทนคำขอบคุณที่อุตส่าห์เข้ามาช่วยอุดหนุน...แต่เท่านั้นก็คงมากพอสำหรับใครหลายๆคน....ยิ้มที่หวานเสียจนคนมองแทบใจละลาย...
นิธิศมองภาพนั้นแล้วก็ได้แต่หงุดหงิดอยู่ในใจ...ยิ้มเก่งเหลือเกิน...เดี๋ยวนี้เจ้าตัวเล็กของเขาชักจะยิ้มมากเกินไปแล้ว...ทั้งๆที่เมื่อก่อนกว่าจะยิ้มได้เขาต้องสอนแล้วสอนอีก...ถ้ารู้ว่าถ้าสอนแล้วจะยิ้มเก่งยิ้มหวานยิ้มเรี่ยราดให้คนอื่นมากขนาดนี้ไม่สอนเสียก็ดีหรอก...ที่คิดอะไรพาลไปทั่วเสียขนาดนี้ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้วิพารันต์ยิ้ม...แต่เขาแค่นึกอยากให้รอยยิ้มน่ารักแบบนี้เป็นของเขาคนเดียวต่างหาก
“เฮ้อ หมดเสียทีนะ ฉันยืนจนเมื่อยไปหมดแล้ว”
มาริสาเริ่มออกอาการบ่นพลางนั่งนวดขาตัวเองเบาๆเมื่อในที่สุดก็ขายขนมจนเกลี้ยงตู้
“ปิดร้านไปซักวันสองวันก็ได้นะ ไม่มีใครว่า”
นิธิศหันไปพูดเหน็บแนมเพื่อนเล็กน้อยในขณะที่ช่วยวิพารันต์เก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน
“อย่าได้ฝัน ขืนทำแบบนั้นแม่ฉันก็ได้ด่ายับเลยสิ อีกอย่าง...ถ้าปิดร้านไป พวกหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ลูกค้าประจำของฉันคงต้องนั่งเพ้อคิดถึงยิ้มหวานๆของน้องรันเป็นแน่แท้...”
มาริสาว่าพลางทำท่าเพ้อฝันทำเอานิธิศนึกอยากจะรังแกผู้หญิงขึ้นมาตงิดๆ...ดูก็รู้ว่ากำลังกวนประสาทเขาอยู่แต่มันก็อดที่จะหมันไส้ไม่ได้อยู่ดี...
“เดี๋ยวเถอะ กวนฉันมากๆฉันจะไม่ให้รันมาช่วยแกขายขนมแล้ว”
มาริสาหัวเราะชอบใจที่ได้เห็นท่าทางขี้หวงเหมือนเด็กๆของเพื่อน...จุดอ่อนของนิธิศมันก็อยู่ตรงนี้แหละ...เรื่องไหนก็ทนได้ยกเว้นเรื่องวิพารันต์เรื่องเดียว
“ฮ่าๆ ไปๆ ไอ้ไนท์พาน้องรันกลับเรือนหอรอรักของแกไปได้แล้วไปฉันจะได้ปิดร้านแล้วเหมือนกัน”
“เออๆ งั้นฉันกับรันกลับแล้วนะ”
“อือ โชคดี พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะคะน้องรัน”
วิพารันต์หันมายิ้มให้มาริสาก่อนจะเดินตามนิธิศไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้านพอดี มาริสามองตามหลังทั้งสองคนไปแล้วอดที่จะอมยิ้มให้กับความน่ารักของคู่นี้ไม่ได้...กว่าจะมาถึงวันนี้ได้เหนื่อยกันน่าดูเลยนะ
......................
...................................
“รันครับ มันอาจจะเร็วไปหน่อยแต่พี่ก็เพิ่งรู้วันนี้เหมือนกัน คือพรุ่งนี้พี่ต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดกว่าจะกลับก็อีกตั้งสองอาทิตย์ คราวนี้นานกว่าครั้งที่แล้วหน่อยรันอยู่คนเดียวได้ไหมครับ”
นิธิศเอ่ยปากบอกวิพารันต์ในขณะที่นั่งเช็ดผมให้อีกฝ่ายอยู่บนเตียง...ถึงจะไม่อยากให้วิพารันต์ต้องอยู่คนเดียวนานๆขนาดนี้แต่นี่เป็นงานเร่งด่วนที่เขาจะต้องไปทำและไม่สามารถที่จะพาเจ้าตัวไปด้วยได้
พรุ่งนี้เลยเหรอ...ร่างเล็กชะงักตัวไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินแบบนั้นก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ...ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกเพราะรู้ดีว่ามันเหงาไหนเวลาที่อีกคนไม่ได้อยู่ข้างๆ...แต่ก็ไม่อยากให้นิธิศต้องมานั่งเป็นห่วงทั้งๆที่ไปทำงาน...อยากให้ไปด้วยความสบายใจ
โอบกอดร่างบอบบางจากทางด้านหลังเมื่อเห็นแบบนั้น...วิพารันต์เป็นแบบนี้เสมอ...เข้าใจทุกอย่างได้ง่ายและมีเหตุผล
“อืม หรือว่าจะไปนอนค้างกับมาริสาเหมือนคราวก่อนไหมพี่จะได้โทรไปบอกมันไว้”
กระซิบเบาๆที่ข้างหูแล้วไล้ปลายจมูกไปที่แก้มนวลสูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย...วิพารันต์ส่ายหน้าพรืดเป็นคำตอบ...ไม่ได้เจอหน้ากันแบบนี้อย่างน้อยขอให้ได้กลับมานอนที่บ้านก็ยังดี
“เอาแบบนั้นจริงๆเหรอครับ หืม”
นิธิศถามย้ำอีกทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเหงาที่ต้องนอนอยู่ในห้องคนเดียวแต่วิพารันต์ก็ยังเลือกที่จะยืนยันคำเดิม
“ตามนั้นก็ได้ครับ แต่พี่จะบอกมาริสาไว้แล้วกัน เผื่อวันไหนรันเปลี่ยนใจ...”
พลิกให้อีกฝ่ายหันมามองหน้ากันให้ชัดๆก่อนไล่จูบลงมาตั้งแต่หน้าผาก...เปลือกตา...จมูก...และหยุดตรงที่ริมฝีปากนิ่ม
“...ปากหวานๆนี่ใช่มั้ยนะที่ชอบเที่ยวแจกยิ้มให้คนอื่นไปทั่วน่ะ หืม พี่หวงนะรู้ไหม...หวงมาก...แน่ะ...พูดแล้วยังจะมายิ้มยั่วพี่อีกนะ...อยากโดนลงโทษมากเหรอครับเด็กน้อย...”
เมื่อเห็นวิพารันต์ทำท่าน่ารักใส่แบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะจุ๊บลงไปที่ริมฝีปากแดงเรื่อนั่นอีกทีด้วยความหมันเขี้ยว...ปลายจมูกซุกซนไล้ไปตามโครงหน้าหวานก่อนจะชุกไซ้ไปตามลำคอขาว...กดจูบลงไปแรงๆแล้วฝากรอยรักเอาไว้ให้เห็นเป็นสีกุหลาบ...ถึงจะรู้สึกเจ็บนิดๆแต่วิพารันต์ก็ยอมเอียงคอให้นิธิศได้สัมผัสอย่างเต็มที่
มือใหญ่สอดเข้าไปลูบไล้ผิวเนื้อเนียนใต้ชุดนอนตัวบางของวิพารันต์ก่อนจะเลยขึ้นไปหยุดหยอกล้อกับยอดอกสีชมพูหวาน...สะกิดและเขี่ยเบาๆจนร่างบางสะท้านบิดไปมาด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้น
“รันรู้ไหมว่าพี่รักรันมาก...หวงมาก...แล้วตอนนี้ก็กำลังหลงมากด้วย”
กระซิบแล้วใช้ฟันกัดเบาๆที่ใบหูนิ่มในขณะที่มือก็กำลังจัดการกับเสื้อผ้าของคนใต้ร่างอย่างชำนาญ...ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำแบบนี้...แต่น่าแปลกที่ทุกครั้งที่ทำจะมีความรู้สึกตื่นเต้นเหมือนกับครั้งแรกเสมอ
ริมฝีปากของนิธิศไล่จูบไปตามร่างกายขาวเนียนของวิพารันต์...ปลายลิ้นไล้เลียและดูดเบาๆที่ยอดอกทั้งสองข้างจนแผ่นหลังบางอยู่ไม่ติดกับที่นอน สองมือเล็กขยุ้มจับอยู่ที่ผมของนิธิศอย่างลืมตัว...สติที่ดูเหมือนจะหลุดลอยไปถูกแทนที่ด้วยอารมณ์หวาม
กางเกงขายาวยางยืดของวิพารันต์ถูกถอดออกไปแล้วเผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวที่ถูกกระตุ้นจนเริ่มแข็งตัว...อายจนไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย...นิธิศที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มชอบใจก่อนจะก้มลงไปป้อนจูบเนิ่นนานและร้อนแรงให้เป็นรางวัลสำหรับคนน่ารัก
“ทำมาตั้งหลายครั้งแล้วป่านนี้ยังไม่ชินอีกเหรอครับ หืม”
แกล้งกระซิบเย้าแหย่อีกฝ่ายจนหน้าใบหน้าหวานที่แดงอยู่แล้วด้วยแรงอารมณ์แดงมากกว่าเดิม...ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเลยใช้ฝ่ามือเล็กๆของตัวเองตีไปที่แขนของนิธิศแก้เขิน
“โอ๊ะ...เดี๋ยวนี้มีทำร้ายร่างกายกันด้วย...สงสัยคืนนี้ต้องลงโทษกันแบบชุดใหญ่ซะแล้ว”
ว่าขำๆก่อนจะระดมจูบไปทั่วใบหน้าของวิพารันต์...มือข้างหนึ่งของเขายังคงทำหน้าที่ปลุกเร้าส่วนหน้าของคนตัวเล็กต่อไปในขณะที่อีกมือหนึ่งเริ่มที่จะลุกล้ำไปที่ช่องทางด้านหลัง...
ขยำเบาๆที่เนินเนื้อนุ่มก่อนจะใช้นิ้วชำแรกเข้าไปภายในช่องทางที่อุ่นร้อน...ที่ที่เป็นของเขาคนเดียว
วิพารันต์สะดุ้งเฮือกเมื่อโดนสิ่งแปลกปลอมเข้ามารุกล้ำ...ถึงจะทำบ่อยแค่ไหนแต่เวลาแบบนี้ก็ไม่เคยชินเสียที
เมื่อการเตรียมพร้อมร่างกายของวิพารันต์เรียบร้อยแล้วนิธิศก็ทำการกำจัดเสื้อผ้าของตัวเองไปให้พ้นทางก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจลหล่อลื่นบนหัวเตียงมาใช้กับส่วนนั้นของตัวเองที่ตอนนี้พองคับแน่นรอการปลดปล่อย
วิพารันต์เบนหน้าหนีกับสิ่งที่ได้เห็นอย่างนึกอาย...จะมองกี่ครั้งก็ไม่อยากจะเชื่อว่าสุดท้ายแล้ว...ของแบบนั้น...จะเข้ามาอยู่ในตัวของตัวเองได้
“อย่าเกร็งนะครับเด็กดี...”
แยกเรียวขาของวิพารันต์ออกให้กว้างพอที่จะรองรับตัวเองได้พอดี
ริมฝีปากแดงเรื่อที่เริ่มบวมขึ้นมาเล็กน้อยเพราะพิษจูบถูกเม้มเข้าหากันเมื่อส่วนหัวถูกดันผ่านเข้ามาได้...เจ็บ...แต่ไม่มากเท่าครั้งแรก...
“หายใจเข้าลึกๆนะ...”
ว่าแล้วก็ค่อยๆดันส่วนที่เหลือของตัวเองเข้าไปจนหมด...วิพารันต์ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาคล้องคอนิธิศเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับตัวเข้าออกช้าๆในขณะที่มือใหญ่ก็ไม่ลืมที่จะขยับช่วยส่วนน่ารักของวิพารันต์ให้ไปรู้สึกไปพร้อมๆกันด้วย
“อือ...อ่า...เก่งมาก...เก่งมากครับรัน...”
นิธิศครางพลางโถมตัวเข้าใส่ช่องทางนุ่มที่บีบรัดเขาเป็นระยะ...เสียงเนื้อกระทบเนื้อปนกับเสียงหอบหายใจของทั้งสองคนดังลั่นไปทั่วห้องนอน...แม้จะไม่มีเสียงครางของวิพารันต์แต่ใบหน้าแดงก่ำที่ชื้นไปด้วยเหงื่อกับหยาดน้ำตาใสๆที่คลออยู่บนดวงตากลมโตก็ทำให้สติสตังของนิธิศกระเจิดกระเจิงได้อย่างไม่ยาก
ก้มลงไปจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่กลีบปากนิ่มก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหมอนมารองสะโพกกลมกลึงของอีกฝ่ายให้ลอยเด่นขึ้นมาทั้งๆที่ตัวเองก็ยังขยับเข้าออกอยู่แบบนั้น...วิพารันต์รู้ดีว่าการกระทำแบบนี้ของนิธิศหมายถึงอะไร...แต่กว่าเขาจะสอนเจ้าตัวให้รู้เรื่องได้ขนาดนี้ก็ใช่อยู่นานพอสมควรเลยล่ะ
แรงกระแทกที่หนักหน่วงและเร็วขึ้นทำให้คนตัวเล็กต้องกระชับกอดร่างของคนตัวโตกว่าให้แน่นขึ้น...เรียวขาขาวทั้งสองข้างไขว้มาโอบรอบสะโพกสอบของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นจนแทบไม่เหลือพิ้นที่ว่างทำให้ทั้งสองคนสัมผัสกันและกันได้มากยิ่งขึ้น...
มือเล็กจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของอีกคนเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ...ใบหน้าหวานที่ซบอยู่บนไหล่กว้างเชิดขึ้นสูงเมื่อรู้สึกใกล้จะถึงฝั่งเต็มที...
“อ่า...รัน...อีกนิดนะครับ...คนเก่งของพี่”
นิธิศเร่งขยับกายเข้าออกให้เร็วขึ้นกว่าเดิมและเน้นกดไปที่จุดดีๆภายในที่ทำให้วิพารันต์ต้องตอดรัดเขามากขึ้น...บทรักอันแสนหวานของทั้งสองคนจบลงเมื่อร่างของวิพารันต์เกร็งกระตุกไปถึงฝั่งก่อนที่จะตามด้วยนิธิศ...ความอุ่นร้อนที่ถูกฉีดเข้าไปภายในเป็นสิ่งที่เจ้าตัวรู้สึกได้
“อ่า...เหนื่อยไหมคนเก่ง”
ใบหน้าหวานพยักหน้าขึ้นลงแล้วซบลงกับอกกว้างด้วยความอ่อนแรง
นิธิศก้มลงจูบที่ขมับชื้นเหงื่อของวิพารันต์ก่อนจะพลิกให้อีกฝ่ายขึ้นมานอนอยู่บนตัวของตัวเองทั้งๆที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อกันอยู่
“...รันครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็ไม่อยู่แล้ว...ไม่อยู่ตั้งเป็นอาทิตย์ๆคงคิดถึงรันแย่...ให้พี่อีกนิดนึงได้ไหมครับ...”
น้ำเสียงออดอ้อนกับมือไม้ที่เริ่มอยู่ไม่สุขเริ่มลูบไล้ไปตามผิวเนื้อเนียนเรียบอีกครั้งทำให้วิพารันต์ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกคน...
เอาแต่ใจ...ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้ใหญ่อย่างนิธิศเริ่มกลายเป็นคนแบบนี้...แต่บางที...เหตุผลนั้นออาจจะเป็นเพราะว่าเขา...อยู่กับ ‘เด็ก’ มากเกินไปก็เป็นได้
“...นะครับ...เดี๋ยวจะไม่ได้เจอหน้ากันสองอาทิตย์เชียวนะ...ไม่คิดถึงพี่บ้างหรอ”
คิดถึงสิ...แล้วก็คงจะคิดถึงมากๆด้วย...ได้แค่คิดแต่พูดออกไปไม่ได้...แล้วจะทำยังไงให้รู้...ก็คงมีแค่วิธีเดียว...วิธีที่ถึงแม้จะต้องเหนื่อย...แต่ก็อยากทำ...ทำให้รู้ว่าก็คงจะคิดถึงมากเหมือนกัน...
คิดได้แบบนั้นวิพารันต์ก็เงยหน้าขึ้นมาจากอกอุ่นๆแล้วหยัดตัวขึ้นไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากของนิธิศ...แค่นั้น...อีกฝ่ายก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัวเล็กของเขาต้องการจะสื่ออะไร...ก็น่ารักมากเสียขนาดนี้จะไม่ให้รักจะไม่ให้หลงได้ยังไง
“...ถ้าคิดถึงพี่มาก...คืนนี้ก็รักพี่ให้มากๆนะครับคนเก่ง...”
ทิ้งท้ายเอาเอาไว้แบบนั้นก่อนที่บทรักอันแสนหวานของทั้งสองคนจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้ง...
.................
..............................
เช้าวันรุ่งขึ้น...เวลาที่นิธิศจะต้องออกเดินทางตามกำหนดการนั้นคือสิบโมงครึ่งในช่วงเช้าจึงพอที่จะเหลือเวลาในการจัดเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าซึ่งคนที่ช่วยจัดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากวิพารันต์
“แค่นี้ก็พอแล้วครับรัน พี่ไปสองแค่สองอาทิตย์นะไม่ได้ไปทั้งเดือน”
นิธิศพูดขำๆก่อนจะลงไปนั่งกอดรัดฟัดเหวี่ยงคนรักให้ชื่นใจ...คงจะเป็นห่วงเขามากล่ะสิถึงได้จัดของให้เสียเยอะมากมายขนาดนี้
ไม่เคยต้องอยู่ห่างกันนานขนาดนี้มาก่อนเพราะอย่างมากสุดที่เคยก็แค่หนึ่งอาทิตย์...ยังจำถึงความรู้สึกตอนนั้นได้ว่าคิดถึงมากขนาดไหน...คิดถึงมาก...จนต้องนอนกอดหมอนของอีกคนร้องไห้
“...รัน...ร้องไห้ทำไมครับคนเก่ง...หืม...”
ไม่รู้ว่าน้ำตาของตัวเองไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่...รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกอีกฝ่ายกอดเอาไว้แน่น...
“ร้องไห้แบบนี้พี่ไม่อยากไปเลยนะ...ยิ้มให้พี่ดูนะครับคนดี”
กดจูบลงไปที่ขมับแล้วลูบศีรษะคนรักอย่างนึกเป็นห่วง...เห็นน้ำตาแบบนี้แล้วไม่อยากไปเลยให้ตายสิ
วิพารันต์พอได้ยินแบบนั้นก็รีบเช็ดน้ำตาก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้นิธิศดูทันที...ไม่อยากให้ไม่สบายใจ....ร่างสูงยิ้มตอบกลับให้กับภาพที่เห็น...เขารู้ว่าวิพารันต์เป็นห่วงความรู้สึกเขามาก
นั่งกอดกันอยู่แบบนั้นได้สักพักก็ถึงเวลาที่จะต้องออกจากห้องเสียที วิพารันต์เดินไปส่งนิธิศที่หน้าประตูเหมือนทุกวันแต่คราวนี้กว่าจะได้เห็นหน้ากันก็ถือว่านานหน่อย
“พี่ไม่อยู่สองอาทิตย์ดูแลตัวเองดีๆนะ มีอะไรก็ส่งข้อความหาพี่หรือไม่ก็บอกมาริสานะ เข้าใจไหมครับ”
วิพารันต์พยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบในขณะที่มือของตัวเองก็ยังจับมือนิธิศไว้ไม่ปล่อย
“ดีมากครับ...งั้นพี่ต้องไปแล้วนะ...”
ก้มลงไปหอมแก้มวิพารันต์ทั้งสองข้างแล้วหันหลังเตรียมจะเดินไปกดลิฟต์แต่ก้าวไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักเพราะคนตัวเล็กวิ่งมาดักที่ข้างหน้าเขาแล้วเขย่งปลายเท้าเล็กๆขึ้นมาจุ๊บริมฝีปากเขาเบาๆก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในห้อง...นิธิศที่ไม่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแต่หันหลังไปมองตามก่อนจะยืนยิ้มกับตัวเองตรงนั้นพักหนึ่ง...เปลี่ยนใจไม่ไปตอนนี้จะได้ไหมเนี่ย...
............
..............................
จบ ตอนพิเศษ.
สวัสดีค่ะ วันนี้มาแบบแปลกๆ สงสัยกันล่ะสิว่าทำไม มันไม่มีอะไรมากหรอกค่ะก็แค่...คอมพัง!! คอมที่เขียนตอนที่ 11 เสร็จแล้วมันเกิดดับและเปิดไม่ได้อีกเลย TT ช่วงนี้รอคนมาซ่อมเลยต้องนั่งเขียนตอนพิเศษรอค่ะ (บางคนแอบดีใจที่พังเพราะไม่งั้นตอนนี้คงไม่บังเกิด ฮา) ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นแนวนี้แต่เขียนไปเขียนมาไหงเป็นแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ 55 ไม่ได้เขียนมานานแล้วค่ะฉากนี้ สนิมเขรอะถ้าไม่ดียังไงก็แนะนำกันได้นะคะ เอาตอนนี้มาให้นั่งอ่านรอตอนที่ 11กันไปก่อนเดี๋ยวคอมใช้ได้เมื่อไหร่(ยังกำหนดวันไม่ได้)จะได้เอามาลงให้อ่านกัน ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่า
ป.ล.ใครยังไม่ไปไลค์เพจ รบกวนด้วยนะคะ เพราะบางทีจะแจ้งข่าวสารกันในนั้นค่า
-
ต้องหลบๆซ่อนๆอ่าน
ไม่ปะติดปะต่อเลย ให้ตายเถอะ!
คนเดือนผ่านคอมเหมือนเป็นขบวนแห่ T^T
แต่สุดท้ายก็ฟินล่ะนะ
อร๊ายยยย แม้จะไม่มีเสียงคราง
แต่ยังไงก็ยังน่ารักเร่าร้อนอยู่ดีนะน้องรัน :กอด1:
-
อยากจะกรีดร้องไห้ลั่นบ้าน
น้องรันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m3:
ยิ่งมีสามีเป็นตัวเป็นตนแบบนี้ยิ่งน่ารัก
ต้องขอขอบคุณคอมของน้องที่ดับ(??)
ทำให้คนอ่านตาดำๆได้อ่านตอนสวีทหวานเรียกเลือดแบบล่วงหน้า
รอตอนที่คอมกลับมาทำหน้าที่จ้า
:laugh:
-
อั้ยยย >< หวานไปไหมมมมม อ่านไปยิ้มไปเลยยยยค่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ขอจิ้มก่อนอ่าน :z13:
ช่วงแรกมันช่าง :m25: :m25:
แต่ตอนพี่ไนท์จะออกไปทำงานแล้วนี้สิ สงสารน้องรันจังน๊าต้องอยู่คนเดียวอ่ะ
รีบกลับมาหาน้องรันนะพี่ไนท์!!!!
-
ตอนนี้ สุดๆ :o8: :o8:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องรันมาแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดด ><
อีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้ง... แอร๊ยยยยยยย :m25:
อ่านแล้วนั่งยิ้มคนเดียวจริงๆด้วยค่ะ ^^
-
น้องรันต์น่ารักอย่างนี้ พระเอกเราจะไปไหนรอด
-
:o8: หวานมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
น้องรันน่ารัก
เที่ยวยิ้มหวานให้้คนอื่น....ที่ไนท์ก็เลยหึง
พี่ไนท์แอบหื่น...ขอหลายรอบ :z1:
-
น้องรันน่ารักน่าฟัดจริงๆ :กอด1:
-
รักรันนนน :กอด1:
-
อ๊ากกกก น่ารักมากกก
-
ตอนพิเศษน่ารักมากกกกกกค่ะ o13
น้องรันกับพี่ไนท์น่ารักจังเลย :-[
+1 ให้กับตอนพิเศษหวานๆนะคะ :กอด1:
-
ไม่ต้องสมมติแล้ว :z2:
ให้เป็นเรื่องจริงไปเลยจ้า จะรอวันนั้นนะ
รันน่ารัก และสดใสกว่าเดิมเยอะเลย
จะดีใจดีไหมนะที่คอมคนเขียนพัง
-
:o8: :o8:
น้องรันน่ารักน่าหลงแบบนี้ พี่ไนท์จะไปไหนรอดดดดดด
แอร๊ยยยยย อยากได้มากอด :man1: ที่บ้านบ้าง มาม่ะน้องรัน พี่ไนท์ไม่อยู่มานอนกับพี่ไหมลูก :กอด1:
-
เอิ่ม :m25:
ถ้าจะน่ารักและร้อนแรงกันขนาดนี้ :-[
-
จะละลายแล้ว
อ่านไปยิ้มไป
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:m10:
-
หวานๆๆๆ :กอด1:
-
หวานไม่ยั้งกันเลยทีเดียว
สงสารน้องรันคงเหงา อยากไปอยู่เป็นเพื่อนจัง
-
....... :haun4:
I can't say anyword.
!@^^#&@*(!)_#!
(พูดไม่เป็นภาษา)
-
อ๊ายยยยยยยยยยย!
:jul1: :haun4: :m25:
คอมนักเขียนพังครั้งนี้ดูจะเป็นเรื่องดีของคนอ่านนะเนี่ย :z2:
-
ดีใจจริงๆที่คอมเป็นของตัวเอง แถมอยู่อพาร์ทเม้นท์คนเดียว 55555+
ไม่ต้องหลบซ่อน เต็มที่!!
:z1:
เฮ้อ ขอทำหน้าเคลิ้มๆ เหม่อๆ กำเดาค่อยๆไหล เถอะค่ะ
มันทั้งหวานทั้งเขิน ทั้งเอร๊ยยยส์ อ่นไปม้วนชายเสื้อไปแบบว่า ชอบอ่าาาาา
ขอบคุณสำหรับตอนนี้แบบสวดๆคร๊า
:pig4:
-
โหยย พี่ไนท์ T//////T :o8:
-
รันน่ารักโฮกกกกก
-
:m25: หวานแบบน้ำตาลเรียกแม่ :pighaun: เลือดหมดตัวแล้วอ่ะ
-
เริ่ดมากคร่ะ
กดบวกเยอะๆเลย
-
อ่านแล้วสบายใจจังเลย 5555
ชอบๆ น้องรันน่ารักกับพี่ไนท์เอาแต่ใจ!!!
>.,<
เมื่อไรตอนหลักจะได้กัน!!!!
ก๊ากกกกกกก
-
อยากให้น้องรันพูดได้สักที
-
2 WEEKS :m15: TOO LONG...........
-
:haun4: น้องรัน >///<
-
อ๊ายยยย~น่ารักอ่ะ หวานอ่ะ :-[
อมยิ้มแก้มปริเลยเรา คาดว่าพี่ไนท์คงต้องกลับก่อนกำหนดแน่ สองอาทิตย์นานเกิ๊นนน
:pig4:
-
ขอบคุณที่มาอัพ
ดีใจด้วยกับสองคนที่ฝ่าฟันอุปสรรคไปได้
แต่อยากอ่านตอนต่อมากกว่า ว่ามาริสาจะจัดการยัยเลขาตัวแสบแบบไหน
+1
-
:L1:น่ารักจริงๆ
-
:-[ รันจะทำให้หลงไปไหนเนี่ย
:pig4: คะ
-
อ๊าาาาาาาาา!! :impress2:
น้องรันน่ารักมากมากอ่าาาา ยิ้มหวานทีคงเพ้อน่าดู อ๊ายยยย :-[
พี่ไนท์น้องรันก็หวานมากเลยน้าาา น้ำตาลท่วมค่ะ >////<~
อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่านว่าครั้งแรกของทั้งคู่เป็นยังไง ฮี่ฮี่ฮี่
+1 ให้พี่ไนท์น้องรันค่า ^^
-
:z2: + :m25: มากมาย
-
น้องรันน่ารักอะ
-
พี่ไนท์อร้ายยย เอากำไรน้องสุดๆ 555
-
เลือดไหลหมดตัวแล้วค่ะ >[]<
-
ว๊ากกกก สนุกมากมายเลยค่ะ >[]< ตามรีบนมาอ่าน อิอิ เค้าบอกว่าหนุก หนุกจริงๆเลยค่ะ ชอบๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เลือดที่เตรียมไว้ไม่พอครับ 555
-
ตั้ง 2 อาทิตย์ น้องรันเหงาแย่เลย :กอด1: :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย น้องรัน
:man1:
-
น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน>___________<
จะน่ารักไปไหนเนี่ย :impress2:
อยากเห็นน้องรันยิ้มหวานๆให้จังเลย
คงจะเคลิ้มไปโลกหน้า :-[
เป็นอะไรที่น่ารักมากกกกกกกกกก
-
ถึงว่าทำไมเหมือนตอนมันข้ามๆไปไหน หลังงานวันเกิดไปเคลียร์กันเมื่อไหร่หว่า
แล้วไปเจ๊าะไข่แดงน้องรันอีตอนไหน ที่แท้เป็นตอนที่แต่งมาพิเศษนี่เอง แต่ก็สนุกจ้า รอนะคะ :L1:
-
พี่ไนท์แย่แล้วล่ะค่ะ
น้องรันน่ารักแบบนี้ใครๆกก็อยากได้...
...
..
.
รวมถึงเราด้วย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ดีใจที่คอมเสีย
-
อยากจะเอาน้องรันกลับมาเก็บไว้ที่บ้าน
น่ารักอย่างนี้สิน่า พี่ไนท์ถึงหวงนัก หึหึ
-
อืม พรู้ดดดดดดดดดดดดดด
โห้วววว มาแบบนี้บ่อยๆก็ดีนะ
-
อั๊ยยะ :-[
-
รักกันหวานชื่น
คู่นี้ไม่มีอุปสรรคความรักน่ะ
สงสารน้องรัน
-
มดขึ้นจอ :impress2:
-
น่ารักที่ีสุดด
-
:haun4: :haun4: :haun4:
น่ารักมากเล้ยยยย :-[
-
:m25:
งื้อออออออออ เงียบแต่ร้อนแรงชะมัดดดดด
ตายๆๆๆๆๆๆๆ หนูรันน่ารักเง้
พี่ไนท์ตัดใจไปดูงานได้หลงคอเหรอค้าาา
หนีบน้องไปด้วยเซ่!!!
o13
-
น้องรัน น่ารักได้อีกกกกค่ะ
-
จะน่ารักน่าหลงไปไหนนะน้องรัน แค่นี้พี่ไนท์ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
-
:-[ :o8: :impress2: :impress3:
-
น่ารักมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปเลย
สู้ๆนะคะ o13 :bye2:
-
คึคึ อ่านตอนนี้แล้วสมใจยิ่งนัก ขอบคุณคนเขียนมากกกกกกกกกกก :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด >< คือมันหวานมาก หวานเวอร์ อ่านแล้วเขิน ไม่ได้เขินฉากนั้นนะ เขินพี่ไนท์มากกว่า คนอะไร๊แบบ
แสดงออกทุกการกระทำอ่ะ ว่าแคร์น้องรันมากกกกกก อร๊ายยยย เขินอ่ะ โอยยยๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะ ตอนพิเศษนี่พิเศษจริงๆด้วยแหะ หุหุ
-
:pighaun: :pighaun: รันน่ารักอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ >/////<
เห็นชื่อเรื่องตอนแรกนึกว่าเป็นรักแบบ abstract แบบไม่พูดแต่กูรู้ว่ารักมึงไรเงี้ยซะอีก
รักน้องรันจังเลย อ๊าย!! :impress2:
-
:jul1: เลือดหมดตัวววว
:pig4: นะจ๊ะ
-
น้องรันน่ารักมาก อยากสิงพี่ไนท์
พี่ไนท์น่าจะเอาน้องรันไปด้วยอ่า สงสารน้อง น้องเหงาแย่เลย
-
มอ่นด้วยคนพร้อมกับรอหนูรัน
-
น่าสงสาร น่ารัก
-
จำไม่ได้ว่าเคยเม้นต์รึยัง แหะๆ
มาบอกว่าน้องน่ารักมากมายค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต่ายชอบมากเรื่องนึงเลยนะ เคยคิดอยากแต่งแนวนี้เหมือนกัน (แต่ตอนนี้ก็ยังคงอยู่ในกรุ)
ฉากตอนพิเศษ...- -+b เยี่ยมค่ะ
ไว้ขออีกได้มั้ยคะ 555+
-
คุณน้องลาโม๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
(ไม่ว่าพี่ไนท์สักคำ55555)
สวีทจนลำไส้คุณพี่บิดเป็นตัวเอสแล้วค่ะหนู ฮือออออออออออออ น้องรันน่ารักเกินไปนะคะ
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงน้องรันพี่ไนท์ :กอด1:
-
เสียเลือดกับตอนพิเศษไปมิใช่น้อย 555+ :haun4: :haun4: :haun4:
น้องรันน่ารักน่าหลงขึ้นทุกวัน พี่ไนท์จะไปไหนรอดละคะ อิอิ :z1: :z1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะน่ารักไปไหนเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ อีกจัง อิอิ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอย่างใจจดใจจ่ออยู่เสมอนะคะ
หุหุ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ด
ถ้าจะฟินขนาดนี้!
ให้ตายเถอะ เดี๋ยวนี้พี่ไนท์กลายเป็นผู้ชายหื่นกามไปแล้วเหรอเนี่ย =_=;;
สงสารน้องรันอ่ะ 5555555 55
ถ้าพี่ไนท์คิดถึงก็พาน้องรันไปด้วยสิ
เผื่อจะ... :oo1:
:haun4:
55555555555555
-
11
เข้าใจ
งานวันเกิดแบบไม่ได้ตั้งใจของนิธิศยังคงดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่สงครามย่อยๆของมาริสากับพัดชาจบลง ขนมขบเคี้ยวและอาหารคาวหวานหลากหลายชนิดที่ทุกคนช่วยกันซื้อมาถูกวิพารันต์ซึ่งทำหน้าที่แทนเจ้าของบ้านจัดใส่จานมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาให้ได้เลือกกินกัน
“รัน พี่ว่าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนดีไหม ใส่ชุดนอนเดินไปเดินมาแบบนี้ไม่อายแขกเหรอ หืม”
นิธิศเดินไปบอกวิพารันต์ที่ยังคงเดินเข้าเดินออกห้องครัวด้วยสภาพชุดนอน ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมนิ่มเบาๆด้วยความหมันเขี้ยว เพราะดูท่าแล้วว่าเจ้าตัวคงจะมัวแต่ทำงานเพลินจนลืมว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำ
“น้องรัน น้องรัน ยังไม่ได้อาบน้ำพอดี นี่ๆ เอาชุดใหม่ไปลองใส่ออกมาให้พี่ดูเลยนะคะ”
ทางด้านมาริสาเองที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นไปหยิบถุงใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ที่เธอเพิ่งไปซื้อมาเก็บไว้เมื่อวันก่อนวันก่อนส่งให้ร่างบางทันที
...วันนี้วันเกิดของนิธิศทั้งที วิพารันต์ก็ควรจะแต่งตัวน่ารักๆให้เจ้าของงานดูเป็นอาหารตาอาหารใจเสียหน่อย...
“รันเข้าไปอาบที่ห้องเราเลยนะวันนี้ไม่ต้องออกมาอาบห้องน้ำข้างนอก”
นิธิศตะโกนตามหลังวิพารันต์ที่หอบหิ้วถุงเสื้อผ้าใหม่เดินเข้าห้องไปลิ่วๆ มาริสาปลายหางตามองเลขาสาวที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากขึ้นเล็กน้อย
ที่บอกว่าขอให้พัดชาอยู่ร่วมงานก่อน ก็ใช่ว่าเธอจะทำอะไรเจ้าตัวหรอกนะ แต่ที่ต้องพูดออกไปแบบนั้นก็เพราะแค่อยากจะช่วยให้อีกฝ่ายได้มาเห็นอะไรดีๆ เห็น...ในสิ่งที่อาจจะไม่เคยเห็น รู้...ในสิ่งที่อาจจะไม่เคยรู้ และ สัมผัส...ในสิ่งที่เธอและเพื่อนๆได้สัมผัสมาแล้ว
วิพารันต์ใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวไม่นานนักก็เดินออกมาจากห้อง เสื้อยืดสีขาวตัวเล็กที่ถูกสวมทับด้วยเอี๊ยมสีชมพูหวานขาสั้นเหนือเข่า...ชุดในแบบที่ผู้เชี่ยวชาญในการเลือกเสื้อผ้าอย่างมาริสาเล็งเห็นแล้วว่าวิพารันต์ใส่ออกมาแล้วจะน่ารักมากที่สุด
สายตาคนทั้งห้องที่มองมาทางนี้กันเป็นตาเดียวทำให้ร่างบอบบางในชุดน่ารักต้องรีบเดินเลี่ยงเข้าไปหลบในห้องครัวเมื่อด้วยความประหม่า
มีอะไรผิดปกติหรือเปล่านะถึงได้จ้องกันขนาดนั้น...
“เฮ่ย ไอ้ไนท์ฉันว่าน้องรันนี่นับวันยิ่งน่ารักว่ะ”
วีรนนท์เอ่ยขึ้นพลางมองตามหลังวิพารันต์เข้าไปในครัว
“เห็นด้วยกับไอ้นนท์อย่างแรง น่ารักจนฉันแทบจะอยากเข้าไปฟัดให้หายหมันเขี้ยว”
“ใช่มั้ยล่ะ น้องน่ารักขึ้นทุกวันจนลูกค้าที่ร้านฉันยังชมเลย โดยเฉพาะพวกหนุ่มๆนะ โอ๊ย ไม่อยากจะบอก แวะมาซื้อขนมกันได้ทุกวันจนฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าขนมร้านฉันอร่อยหรือว่าอยากเจอหน้าน้องกันแน่”
มาริสาหันไปพูดกับเพื่อนอย่างภูมิใจนำเสนอเต็มที่ทำเอานิธิศรู้สึกหมันไส้ขึ้นมาตงิดๆ
“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้สา ฉันให้รันไปอยู่กับแกเพราะกลัวจะเหงาหรอกนะไม่ได้ให้ไปนั่งเรียกลูกค้าให้ ถ้าเข้าใจผิดก็หัดเข้าใจใหม่เสียด้วย”
ได้ยินนิธิศตอบกลับมาแบบนั้นทุกคนก็พากันหัวเราะร่วนแล้วพูดคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน ผิดกับพัดชาที่ได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ที่เดิมคนเดียว
ทั้งๆที่ก็อยู่ตรงนี้ นั่งอยู่ตรงนี้มานานมากแล้ว แต่กลับเป็นเหมือนอากาศธาตุที่ไม่มีใครมองเห็น ทุกความสนใจของทุกคนรวมถึงนิธิศคือเด็กคนนั้น เด็กที่เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร
“มาแอบทำอะไรคนเดียวอยู่ในครัวหือ”
กำลังยืนปลอกผลไม้คิดอะไรอยู่เพลินๆ ไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาในครัวตอนนี้ พอโดนนิธิศทักเข้าหน่อยเจ้าตัวก็เลยเผลอสะดุ้งจนเผลอทำมีดที่ใช้อยู่บาดนิ้วตัวเองเข้าไปเต็มๆ
“อย่าเอานิ้วเข้าปากนะรัน พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ”
นิธิศรีบห้ามไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะได้ทำแบบนั้น เพราะอยู่ด้วยกันมานานจนพอที่จะรู้นิสัยของอีกฝ่าย สิ่งที่วิพารันต์จะเผลอทำทุกครั้งที่โดนอะไรบาดนิ้ว
...เรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับคนตัวเล็กที่เขาไม่เคยที่จะมองข้าม
รีบจับอีกฝ่ายไปล้างแผลด้วยน้ำสะอาดแล้วซับด้วยผ้าขนหนู ก่อนจะจูงมือเจ้าตัวเดินออกมาทำแผลข้างนอกโดยมีทุกคนนั่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ห่างๆ ซึ่งแน่นอนว่าพัดชาเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
“พี่ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ เจ็บมากไหม”
วิพารันต์ส่ายหน้าเบาๆในขณะที่อีกฝ่ายกำลังบรรจงทำแผลที่นิ้วให้ ตั้งแต่ที่ได้มาอยู่กับนิธิศ ไม่ว่าจะโดนบาดสักกี่ครั้ง จะเป็นแผลสักกี่ที่ หรือเจ็บป่วยไม่สบายตรงไหน คนที่คอยดูแลเขาก็ยังเป็นคนคนนี้เสมอ
“เพี้ยง! ทีนี้ก็หายแล้วนะ”
นิธิศเป่าเบาๆไปที่แผลบนนิ้วเล็กที่ถูกปิดอย่างดีด้วยพลาสเตอร์ยา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกฝ่าย
...ดวงตากลมโตใสเป็นประกายที่ตอนนี้แทบไม่เหลือร่องรอยของความเศร้าเหมือนแต่ก่อน
ส่งยิ้มบางๆกลับไปให้คนน่ารักก่อนจะเอื้อมมือไปไล้เบาๆบนพวงแก้มใสที่เริ่มขึ้นเป็นสีชมพูอ่อน
ทุกการกระทำที่ตกอยู่ในสายตาของพัดชา...สิ่งมาริสาต้องการให้เธอได้รับรู้
เป็นไปไม่ได้ รอยยิ้มแบบนั้น รอยยิ้มอ่อนโยนที่ผู้หญิงหลายคนต้องการจะได้รับ แววตาที่แสดงออกให้เห็นได้อย่างชัดเจนถึง
ความรักความห่วงใย...รอยยิ้มและท่าทางของนิธิศที่น้อยคนจะได้เห็น
เด็กคนนั้น...เป็นใครกันแน่
“สงสัยอยู่ใช่ไหมล่ะว่าวิพารันต์เป็นใคร”
มาริสาที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆพัดชาเอ่ยขึ้นลอยๆในขณะที่สายของทั้งสองคนยังคงมองภาพเหตุการณ์นั้นอยู่
“...อืม...แต่จากที่เห็น ฉันคิดว่าคุณเลขาก็น่าจะพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้างแล้วนะ คงไม่ต้องให้ฉันช่วยขยายความเพิ่ม”
“หึ คุณพูดอะไรน่ะ...ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดหรอกนะคุณมาริสา”
“งั้นเหรอ หลอกคนอื่นน่ะหลอกได้ แต่หลอกตัวเองน่ะ...พยายามให้ตายยังไงก็หลอกไม่ได้หรอกนะคะคุณเลขา ตัวเองคิดอะไร
รู้สึกยังไงย่อมรู้อยู่แก่ใจ ถ้าคุณยังฉลาดพอก็ควรจะรู้นะคะว่าตัวเองควรจะหยุดได้แล้วเพราะการที่คิดแต่จะมานั่งวิ่งไล่ตามคนที่ต่อให้ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่คิดจะหันมาสนใจตัวเองน่ะ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละค่ะที่ทำ”
มาริสาพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนที่จะก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆของตัวเอง โดยปล่อยให้พัดชานั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองและคำพูดของเธอแบบนั้นคนเดียวอีกครั้ง
.............................
...........................................
เค้กสองก้อนกับเจ้าของวันเกิดหนึ่งคน เรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น วิพารันต์รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักหากจะต้องเอาเค้กของตัวเองออกไปชนกับเค้กของพัดชาซึ่งเธอก็ตั้งใจทำมาให้นิธิศเหมือนกัน
...ไม่อยากให้แขกของนิธิศต้องเสียน้ำใจ
คิดได้แบบนั้นเจ้าตัวจึงเลือกที่จะเก็บเค้กของตัวเองที่มาริสาหิ้วมาให้จากร้านเข้าตู้เย็นไว้ก่อน...อย่างไรเสียนิธิศก็ยังไม่รู้
เดินออกไปเขียนใส่กระดาษบอกมาริสาถึงสิ่งที่ตัวเองคิด ถึงจะรู้สึกเสียดายไปบ้างที่นิธิศจะไม่ได้กินเค้กของตัวเองเป็นชิ้นแรก แต่สำหรับคนอย่างวิพารันต์แล้ว ความรู้สึกของคนอื่นมักจะสำคัญและต้องมาก่อนความรู้สึกของตัวเองเสมอ
“น้องรันจะทำแบบนี้จริงๆเหรอคะ?”
คนตัวเล็กพยักหน้าเป็นคำตอบ ทำเอามาริสาถึงกับต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในความใจกว้างเกินไปของเจ้าตัว...ทั้งๆที่ตัวเองก็ตั้งใจทำมากขนาดนั้นแท้ๆ
“เอาเถอะค่ะ ถึงพี่จะไม่อยากให้น้องรันทำแบบนี้ แต่ถ้านี่เป็นความต้องการของน้องรันพี่จะทำตามที่ขอก็ได้ค่ะ”
มาริสาส่งยิ้มกลับไปให้ถึงแม้ว่าในใจลึกๆจะไม่อยากให้อีกฝ่ายทำแบบนี้ เพราะอย่างน้อย หากเจ้าตัวเอาเค้กของตัวเองออกไปพร้อมกับของพัดชาแล้ว เธอก็คิดว่าเจ้าของวันเกิดอย่างนิธิศคงจะต้องหันมาสนใจทางฝั่งของวิพารันต์มากกว่าของคุณเลขานั่นเป็นแน่
เมื่อถึงเวลาของหวานที่รอคอย นิธิศรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากที่พบว่าเค้กวันเกิดในวันนี้มีแต่ของพัดชาเพียงคนเดียวทั้งๆที่มันน่าจะมีของใครอีกคนที่เขาตั้งตารออยู่ด้วยทว่าเขาก็มีมารยาทพอที่จะไม่ถามออกไป
ไม่มีการจุดเทียน ไม่ได้มีเป่าเค้กอย่างที่ใครคิด หากจะมีก็แต่เพียงการตัดแบ่งให้ทุกคนได้กินกันเท่านั้น
งานเลี้ยงขนาดย่อมดำเนินต่อไปเรื่อยๆด้วยบรรยากาศที่เป็นกันเองจนในที่สุดก็จบลงในเวลาเกือบจะเย็น ซึ่งมาริสา นัทนทีและวีรนนท์ก็ขออาสาอยู่ช่วยวิพารันต์เก็บล้างและทำความสะอาดสถานที่กันก่อนจะกลับนิธิศจึงต้องทำหน้าที่ลงไปส่งแขกอย่างพัดชาขึ้นรถที่ชั้นล่างเพียงลำพัง
“คุณไนท์...”
พัดชาเอ่ยปากเรียกนิธิศในขณะที่เดินมาด้วยกันตามทางเดิน บรรยากาศของงานเลี้ยงในวันนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสนุกตามไปด้วยเลยสักนิด หากกลับมีแต่คำถามที่ว่าทำไมผุดขึ้นมามากมายในหัวสมอง ประวัติความเป็นมาคร่าวๆของวิพารันต์ที่ได้รับรู้จากการละเลียดถามรายละเอียดจากนัทนที ประกอบกับจากการกระทำที่เธอสังเกตได้ในวันนี้
เด็กคนนั้น...ทำให้เจ้านายของเธอเปลี่ยนไปได้มากขนาดนั้นเลยหรือ
แววตา รอยยิ้มที่อ่อนโยน ท่าทางที่ดูมีความสุข การแสดงออกที่บ่งบอกถึงความเอาใจใส่อีกฝ่ายตลอดเวลา...สิ่งที่แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นรนและไขว่คว้ามาตลอด ก็ไม่อาจได้มา...
“ครับ”
“พัด...ชอบคุณ ตลอดเวลาที่ผ่านมา...พัดชอบคุณ”
ตัดสินใจพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป ความรู้สึกที่พยายามแสดงออกมาตลอดเวลาหลายปีแต่ก็ไม่เคยได้อะไรกลับคืนมาเลย นอกจากความสัมพันธ์ระหว่างเลขาและเจ้านายที่ยังคงเดิม
นิธิศยังคงเงียบอยู่แบบนั้น อย่างที่เคยบอกไว้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าพัดชาคิดอะไรกับเขา แต่ในตอนนั้นเขาคิดว่าการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพื่อรักษาความสัมพันธ์ในฐานะเจ้านายกับเลขาไว้น่าจะดีที่สุด ทว่าในวันนี้ เขาคงจะต้องทำตามที่มาริสาเคยบอกไว้ ถ้าไม่ชอบ ก็ควรจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะถลำลึกไปมากกว่านี้
“ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กันนะครับคุณพัดชา แต่...ผมคงจะรับมันไว้ไม่ได้”
“คุณไนท์ พอจะบอกเหตุผลหน่อยได้มั้ยคะ”
ทั้งๆที่หลายเหตุการณ์ในวันนี้ก็ทำให้เธอพอจะรู้แล้วว่า เพราะอะไรถึงทำให้คนที่เป็นเจ้านายบอกปฏิเสธความรู้สึกของเธอได้โดยที่ไม่ต้องลังเลแบบนี้ แต่ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น ทั้งๆที่รู้ เธอก็ยังอยากที่จะฟังเหตุผลนั้นออกจากปากของเจ้าตัวเอง เหตุผลที่ว่าทำไม...ทำไมคนคนนั้นถึงเป็นเธอไม่ได้
“ผม มีคนที่ผมรักอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ก็เถอะ”
พูดพลางก็อดที่จะหัวเราะตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่ในชีวิตของเขาก็มีผู้หญิงเข้ามาให้เลือกมากมาย แต่สุดท้ายแล้วคนที่หัวใจเลือก...กลับเป็นคนคนนี้
“เด็กคนนั้นใช่มั้ยคะ...เด็กผู้ชายคนที่อยู่บนห้อง...”
“ครับ”
นิธิศตอบโดยไม่คิดลังเล
“ทำไมล่ะคะ มีดีอะไร เด็กคนนั้นมีดีอะไร พูดก็ไม่ได้ มาจากไหนก็ไม่รู้ และที่สำคัญทั้งๆที่เป็น ทั้งๆที่เป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆ ทำไมคะ ทำไมถึงเป็นพัดไม่ได้ พัดดีไม่พอเหรอคะ”
น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม เจ็บใจ เสียใจ หลากหลายความรู้สึกที่กำลังผสมปนเปกันอยู่ในตอนนี้มันตีกันอยู่จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
อยู่ตรงนี้ อยู่ที่เดิม นานเท่าไหร่แล้วที่พยายามกับเรื่องนี้ พยายามทำให้อีกฝ่ายหันมาสนใจตัวเองบ้างพยายามที่จะเดินเข้าไปใกล้ แต่หากผลลัพธ์ที่ได้กลับมายิ่งเพิ่มระยะห่างให้ไกลกันมากกว่าเดิม เหมือนเช่นวันนี้ ที่นอกจากการทักทายต้อนรับตามมารยาทเหมือนแขกทั่วไปในตอนแรกแล้ว ระหว่างเธอกับนิธิศก็ยังแทบจะไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นอีกเลย
ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่เรื่องนี้มันก็คงจะจริงอย่างที่มาริสาว่า จะหลอกใครก็ได้ แต่หลอกตัวเอง มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้จริงๆสินะ
“ใครคนหนึ่งอาจจะคิดว่าเขาดีพอสำหรับเธอคนนั้น แต่ในทางกลับกันเธอเองอาจจะคิดว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธอ ที่เป็นแบบนั้น เพราะความรักมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำว่าดีพอเพียงอย่างอย่างเดียว แต่หากในหลายครั้งมันก็ขึ้นอยู่กับคำว่าพอดี...พอดีที่จะรัก พอดีที่จะเข้าใจ พอดีที่หัวใจของคนทั้งสองคนจะตรงกันก็เท่านั้น ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียใจ แต่ความรู้สึกของคนเรา มันบังคับกันไม่ได้หรอกนะครับ...”
นิธิศพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ
เหมือนเรี่ยวแรงที่มีมันน้อยลงเรื่อยๆจนแทบจะยืนไม่อยู่เมื่ออีกฝ่ายพูดจบประโยค เข้าใจแล้ว เข้าใจหมดทุกอย่าง ทุกสิ่งที่ได้ฟัง ทุกสิ่งที่พบเจอในวันนี้มันทำให้เธอเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ใช่เพราะมาริสา ไม่ใช่เพราะเธอ และไม่ใช่เพราะใครที่ทำให้ความพยายามของเธอไม่เป็นผล แต่หากเป็นหัวใจของคนต่างหากที่บังคับกันไม่ได้ พอแล้ว...พอเสียทีกับการที่ต้องวิ่งไล่ในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร
มันคงถึงเวลา ที่เธอจะต้องหยุดแล้ว...
“ถึงผมจะรับความรู้สึกนั้นของคุณไม่ได้ แต่ในฐานะของเจ้านาย...คุณยังเป็นเลขาที่ดีสำหรับผมนะพัดชา”
นิธิศบอกแล้วเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของเธอเบาๆเป็นการปลอบใจ ถึงจะรู้สึกไม่ดีนัก แต่ในตอนนี้ สิ่งที่เขาเขาทำได้ก็มีเพียงแค่นี้เท่านั้น
“ขอบคุณค่ะ...เจ้านาย”
...........................
.......................................
กลับขึ้นมาถึงห้อง ได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงคร้งเคร้งดังออกมาจากในห้องครัว พวกนั้นคงกำลังเก็บล้างจานชามกันอยู่
เดินเลยเข้าไปถึงข้างในที่เมื่อกี้ใช้เป็นสถานที่จัดงาน อมยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อเห็นร่างบอบบางของใครอีกคนนอนทอดตัวหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา เดินเข้าไปหาก่อนจะนั่งลงบนพื้นพรมนุ่มใกล้ๆอีกฝ่ายที่หลับสนิทจนไม่รู้สึกตัว
ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปปัดปอยผมนุ่มที่ตกลงมาคลอเคลียอยู่กับใบหน้าหวานก่อนจะค่อยๆดึงผ้าเช็ดโต๊ะที่อีกฝ่ายยังเผลอกำไว้แน่นออกจากมือเล็ก
...แบบนี้หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าหลับในหน้าที่
เสียงเฮฮาที่ดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับร่างของเพื่อนทั้งสามคนที่เดินออกมาจากห้องครัวทำให้นิธิศต้องรีบส่งเสียงปรามเนื่องด้วยกลัวเจ้าตัวเล็กของเขาจะตกใจตื่นขึ้นมาเสียก่อน
“แกไม่ต้องลงไปส่งพวกเราหรอกไนท์ อยู่ดูน้องไปเหอะท่าทางจะเหนื่อยมาก เห็นเดินไม่หยุดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
มาริสาปรับโทนเสียงให้เบาลงก่อนจะเดินมาหยิบกระเป๋าสะพายที่วางไว้บนโต๊ะเตรียมตัวจะกลับบ้าน
“อืมๆ ขอบใจสำหรับวันนี้ด้วยนะเว่ย ไอ้สา ไอ้นนท์ ไอ้นัท”
“เออ อะ เอ้อ เกือบลืมเรื่องสำคัญ...”
เรื่องสำคัญที่มาริสาจะบอกนิธิศนี้ ก็คงจะเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้นอกเสียจากเรื่องของเค้กวันเกิดที่วิพารันต์อุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้เป็นของขวัญวันเกิดของเจ้าตัวแต่ตอนนี้กลับยังต้องนอนแช่อยู่ในตู้เย็น แถมตัวคนทำเองก็เหนื่อยจนหลับไม่รู้เรื่องไปแล้วเสียอีก
ซึ่งหลังจากที่ได้ฟังคำบอกเล่าจากมาริสาแล้ว พอเพื่อนทุกคนกลับไปจนหมดนิธิศจึงไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นในครัวดู
‘สุขสันต์วันเกิดนะพี่ไนท์’
เค้กครีมสีขาวบริสุทธิ์ก้อนขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ข้อความที่ถูกบรรจงบีบด้วยครีมเขียนเป็นตัวหนังสืออยู่ตรงกลางถึงแม้ว่าจะดูโย้เย้ไปสักหน่อยเพราะคนทำยังเป็นมือใหม่ แต่นั่นก็ทำให้นิธิศยืนยิ้มกว้างอยู่คนเดียวได้ไม่ยาก
ประโยคธรรมดา ถ้อยคำธรรมดาที่วันนี้ได้ยินได้เห็นจนชิน ทั้งจากข้อความและสายตรงจากคนรู้จักที่มีเข้ามาเป็นระยะ ทว่าทั้งๆที่เป็นแบบนั้น ทั้งๆที่เป็นรูปประโยคเดียวกัน หรือบางทีอาจจะเรียกได้ว่าเหมือนกันทุกตัวอักษร ทุกคำพูด แต่สำหรับนิธิศ...ข้อความนี้ของวิพารันต์กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันไปโดยสิ้นเชิง
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องอายุของตัวเองที่เพิ่มขึ้นทุกปี นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้สนใจเรื่องของวัย พอนึกจะอยากจะสนใจเข้าหน่อยวันเกิดปีนี้อายุก็ปาเข้าไปยี่สิบแปดแล้ว ถอนหายใจออกมาเบาๆกับตัวเลขที่ใกล้จะเหยียบเลขสามเข้าไปทุกที
เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองแก่เอาก็วันนี้ วันที่เขาแน่ใจแล้วว่า หลงรักเด็กที่อายุห่างกันเกือบสิบปีอย่างชนิดที่ถอนตัวไม่ขึ้น...
TBC.
Rewrite
ไม่ใช่คอมหายป่วยแล้วแต่อย่างใด แต่อาศัยนั่งเล่นคอมเก่าที่มีความเร็วเท่ากับหอยทากเป็นอัมพาตค่ะ ไฟล์เก่ายังไม่ได้คืนยังค้างอยู่ในคอมที่เสียเช่นเดิม เลยเขียนใหม่ซะ TT เขียนไปก็แอบมึนไป กลัวว่าคนอ่านจะงงๆเพราะบางทีพล็อตมันอยู่ในหัวตัวเองเลยเข้าใจแต่กลัวอธิบายความรู้สึกให้คนอ่านเข้าใจไม่ได้ อิอิ ช่วงนี้นิยายในบอร์ดเยอะจริงๆ สงสัยจะช่วงปิดเทอมด้วยเลยมีเรื่องใหม่เข้ามาทุกวัน กระทู้ตกกันเร็วมาก และเหมือนคนอ่านเรื่องนี้จะน้อยตามไปด้วย(ฮา) แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นชีวิตก็ยังต้องเดินหน้าต่อไป ขอบคุณทุกความเห็น ขอบคุณทุกการติดตาม ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้กันนะคะ ขอบคุณมากค่า
ป.ล.วันเกิดของนิธิศยังไม่จบแค่นี้ในเมื่อน้องรันยังไม่ได้ให้ของขวัญเลยนี่นา...
-
:z13: :z13:
-----------------------------------
อ๊ากกกกกกกกกกกก น่ารักมากเลยค่ะ
น้องรันนนนนน *จับฟัด*
เป็นคนที่มีนิสัยน่ารักจริงๆ น้ออออ :-[
พี่ไนท์...ชอบเค้าต้องรีบบอกนะคะ
น้องหนูเค้าเสน่ห์แรง
เดี๋ยวโดนงาบไปก่อนนะค้าาา ฮี่ๆๆ
ขอบคุณมากค่า :L2:
-
เคลียร์ได้ซะทีนะคุณเลขา
:L2: :L2:
-
น้องรันเป็นคนดีเกิ๊น
-
น้องรันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m3:
*จับมาฟัดแก้มแรงๆ
หลงรักน้องรันแบบโงหัวไม่ขึ้นแล้วค่า
อิจฉาพี่ไนท์จริงจริ๊งงงงงงงงง
เราจะเชียร์น้องรันไม่ืทิ้งไปไหนแน่นอนจ้า
:impress2:
-
น่ารักกก >..<
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
แอร๊ยยยยยย ยังไม่ได้เป่าเค้กเลยนะ อิอิอิ :-[
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นแปลกยังไงก้ไม่รู้นะคะ
ที่แปลกนี่รู้สึกดีนะคะ ไม่ใช่ไม่ดี :laugh:
ชอบจังค่ะ มันอบอุ่น ละมุนๆ หวานๆดี :-[
น้องรันน่ารัก พี่ไนท์ก้ยังน่ารักเสมอ o13
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
น้องรันใจกว้างไปอ่ะป่าวเนี่ย
-
โอ๊ย...แอบอึดอัดเหมือนกันนะ อยากให้น้องรันพูดได้อ่ะ T^T
-
พี่ไนท์จะสามสิบแล้วเหรอ อย่างงี้ก็กินเด็กอ่ะดิ :laugh:
น้องรันน่ารักมากเลยนะ แต่คุณเลขาก็ดี..เข้าใจอะไรง่ายดีอ่ะ
หวังว่าคงจะไม่มีดราม่าอีกนะคะ
-
นะนะ น่ารัก -///-
ชอบก็ต้องรีบบอกนะพี่ไนท์
น้องรันน่ารักซะขนาดนี้ ระวังเถอะ! :m20:
-
รออ่านตอนเปิดของขวัญ :m13:
o3
-
น้องรันผูกโบตัวเองให้เป็นของขวัญพี่ไนท์
-
สบายใจหายห่วงพี่ไนท์ของเราชัดเจนมาก
-
:กอด1:ยังไงก็น่ารักเสมอน้องรัน
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารัก จริง จริง น้องรัน
แบบนี้ใครไม่รักก้อไม่รุ้จะว่างัย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไป ฮิ ฮิ^^
-
แอร๊ยยยยยยย นั่งอ่านไปยิ้มไป ยังเขียนได้น่ารักอบอุ่นเหมือนเดิมเลยค่ะ ทั้งน้องรันและพี่ไนท์ :o8: :o8: :o8:
ดีใจที่คุณเลขาเข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่ทำตัวเป็นนางร้ายละครน้ำเน่า 555+
ป.ล.วันเกิดของนิธิศยังไม่จบแค่นี้ในเมื่อน้องรันยังไม่ได้ให้ของขวัญเลยนี่นา..//////กรี๊ดดดดด อย่างนี้แปลว่าต้องมีลุ้นของขวัญใช่ไหมเนี่ย :z1: :z1: :z1:
-
ประโยคเดียวกัน แต่มาจากคนล่ะ ก็ คนล่ะ ความหมายแล้ว
-
น้องรันน่ารักอีกแล้ว
ตื่นมาก็ยุ่งจนลืมอาบน้ำ จนเสร็จงาน เหนื่อยเลยเผลอหลับ :กอด1:
-
สอบเสร็จแล้วค่ะ หลังจากเราหายไปจากบอร์ดเกือบเดือน! :a9: :a9: :a9:
คิดถึงน้องรัน :กอด1: คิดถึงคุณไนท์ :กอด1:
คิดถึงคนเขียน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เขินนนน :-[ สู้ๆนะคนเขียน เราเป็นกำลังใจให้นะ o13
-
ติดตามต่อนะครับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
-
น้องรันน่ารักอะ
-
ขอบคุณที่มาต่อ
ขอให้คอมหายเร็วๆะครับ o18
-
อ่านแล้วแอบเคลิ้มในความน่ารักของน้องรัน
:3123:กดเป็ดเป็นกำลังใจให้พี่ไนท์กับน้องรัน และกดบวกให้คนเขียนค่าาาาา
-
หวังว่าพัดชาจะเข้าใจจริง ๆและหยุดเพียงแค่นี้นะ
-
o15 so cute
-
อยากรู้จังของขวัญของน้องรันคืออะไร
-
แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะค๊าาาพี่ไนท์ ~ :กอด1:
น้องรันก็น่ารักจริงจริงเล๊ยยยย แคร์คนอื่นมากๆ ~
เรื่องพัดชาก็เรียบร้อยเเล้วสิน้า ดีจังเลย ตอนแรกแอบกลัวว่าจะไม่ยอมง่ายๆ ><
ตอนนี้ก็เหลือแต่รอน้องรันตื่นขึ้นมาา ฮี่ฮี่ฮี่ >////<~
เพราะปล.เราเลยแอบลุ้นว่าของขวัญที่น้องยังไม่ให้นี่คือ...อ๊ายยยยยย :impress2:
+1ให้พี่ไนท์ รับของขวัญอย่างมีความสุขสุดสุดนะ!!!!!
-
รันคนดีเกิน :เฮ้อ:
แต่ไม่เป็นไรยังไงพี่ไนท์ก็รัก :-[ :-[
น่ารัก น่าเอ็นดูมากอ่ะน้องรัน
ส่วนคุณเลขาหวังว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวอีกนะ :angry2:
-
จะรอพี่ไนท์แกะห่อของขวัญ :z1:
-
น้องรันน่าร๊ากกกกกกกกก พี่ไนท์ดูแลน้องดีดีน๊าาา
แสดงความห่วงใยกันตลอดเวลาอ่ะ หวานนนม๊ากกกกกก
ยิ่งได้อ่านตอนพิเศษแล้วยิ่งอยากให้น้องรันรับรู้สักทีว่าพี่ไนท์กำลังตกหลุมรักน้องอยู่นะเนี่ย อิอิ
รอน้องรันตื่นมาตัดเค้ก มอบของขวัญกันส่วนตัวกันสองต่อสอง
พี่ไนท์อย่าเขมือบน้องแทนเค้กหล่ะ กลัวน้องตกใจ ฮ่าฮ่า
ค่อยๆรุกนะพี่ไนท์นะ << กร๊ากกก
รออ่านตอนต่อไปค่าาา คนเขียน สู้ๆน๊าา
:กอด1:
-
หวานๆ
-
น้องรันน่ารักไปแล้ว อยากจะวิ่งเข้าไปฟัดน้องมั่งอ่ะ อิจฉาพี่ไนท์
ส่วนคุณเลขาพัด หวังว่าคุณคงหยุดสักทีนะ
-
น้องรันน่ารัก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องรันน่ารักอ่ะ
ชัดเจนดีแล้วค่ะพี่ไนท์...คราวนี้ก็เข้าใจตรงกันแล้วนะคุณพัดชา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
สู้ๆ o13
-
น้องรันมาแล้ว~~~
พี่ไนท์อบอุ่นมากค่ะ :-[
น้องรันตื่นมาให้ของขวัญพี่เค้าด้วยน้า
ยังไงก็ไม่ลืมเรื่องนี้แน่นอนค่ะ จริงๆนะตัวเอง ^^
-
น่าร้ากกกเว้ยเฮ้ยยย :impress2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว...อบอุ่น
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย น่ารักอ้ะ
งานวันเกิดยังไม่จบใช่มั้ย รออ่านต่อ
เค้ายังรอน้องรันอยู่น้าาา คอมรีบหายป่วยเร็วๆค้าบบ :กอด1:
-
พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า รันน่ารักมาก
ถึงเเม้จะพูดไม่มี เเต่จิตใจที่อ่อนโยนนั้น กลบปมด้อยทั้งหมด
อ๊าคคคคคคคคคคคคค อยากกอด
-
น้องรันน่ารักอ่ะ
ขอมาฟัดสักคืนได้ไหมพี่ไนท์ ฮ่าๆ
-
และแล้วเราก็หลงน้องรันอีกครั้ง :L1:
ตอนหน้าน้องรันจะให้ของขวัญยังไงน่ะ
พี่ไนท์ ถ้าน้องรันจะน่ารักขนาดนี้ กินเค้กน้องรันเสร็จ จะกินน้องต่อเลยคงดี ฮิฮิๆๆ (สนับสนุนเต็มที่)
-
ควรโหวตมาริสาให้เป็นผู้ช่วยนายเอกแห่งปี o13 ชะนีแบบนี้ควรส่งเสริมเชิดชู
พี่ไนท์ชักเจดมาก อ่านเรื่องนี้แล้ว พระเอกอบอุ่นได้อีก สมแล้วที่ทำเด็กอย่างน้องรันที่เจอแต่ความโหดร้ายของโลกกลับมามีรอยยิ้มได้อีกครั้ง
:กอด1: ขอบคุณนะคะ
-
ของขวัญของนู๋รันนอกจากเค้ก ก็คงเป็น ตัว และ หัวใจ ของนู๋รัน :o8:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
น้องรันน่ารักมากกกกกกกกกกกก
พี่ไนท์ยิ้มแก้มปริเลยอะดิ :o8:
ในที่สุดพัดชาก็เข้าใจซะที...ว่าควรวางตัวอยู่ในฐานะอะไร
เป็นกำลังใจให้กับความรักของพี่ไนท์กับน้องรัน
:L2: :กอด1:แล้วก็น้องมนด้วยนะจ๊ะ
-
น้องรันจะให้อะไรเป็นของขวัญเนี่ย (คนอ่านคิดไปไกลแล้ว :laugh: :laugh:)
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องรัน :กอด1:
-
น้องน่ารักจัง น่าเอ็นดูอ่ะ
หวังว่าพัดชาน่าจะเข้าใจเนอะ
เราะก็ดูเหมือนยอมรับโดยดีนะเนี่ย
คงไม่มีเบื้องหลังนะ
น้องเป็นคนดีจริงๆ เลยอ่ะ
**อยากกินเค้กน้อง** o13
-
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยปกป้องน้องรัน :L2:
+1 +เป็ด
-
น้องรันน่ารักเกินไปมั้ยครับ ไม่ไหวแล้ว อิอิ
-
ตอนนี้คุนเลขาคงเข้าใจซักทีว่าไม่ต้องพยายามทำอะไรต่อไปอีกแล้วเพราะว่ามันไม่มีประโยชน์ใดๆทั้งสิ้น เพราะตอนนีพี่ไนท์ของเรารู้ใจตัวเองว่ารักน้องรันเข้าให้แล้ว ส่วนน้องรันล่ะ เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซะทีน้า
-
น้องรันน่ารัก
น้องรันจะให้อะไรเป็นของขวัญกัน o18
เค้ายังติดตามอยู่น้า
-
นั่นสินะ แอบสงสารพัดชา อ่ะ
-
น่ารักจัง :man1:
-
น่ารัก หวังว่าพัดชาจะเข้าใจนั
-
อร้ายยยน้องรันน่ารักเกินไปแล้ววว
-
อ่อยยยยยย
สสวก นะพี่ไนท์ >.,<
น้องรันน่ารักมากกกกก
เพื่อนพี่ไนท์ก็อวยจัง ชอบๆ
อ่านแล้วยิ้ม มีความสุขจัง!!
-
ไนท์บอกรักผิดคนแล้ว ไปบอกกับอีกคนหนึ่งที่นอนหลับอยู่คงดีกว่านะจ๊ะ :o8:
-
เอ้ยยยยย
อยากฟัดร้องรันจริงจังอ่ะ!
แอบโล่งใจ นึกว่าคุณเลขาจะร้ายกว่านี้ซะแล้ว
ตอนหน้าแกะของขวัญกันเต๊อะ!! :z1:
-
ต่อไปก็ต้องกินเค้กใช่ไหม o18
-
น้องรันเป็นเด็กดีเหลือเกิน ฮือ
เป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าของตัวเองอีก
ต่อไปก็ เจ้าของวันเกิดทานเค้ก เปิดของขวัญสินะคะ คึคึ
-
น้องรันกับพี่ไนท์น่ารักขึ้นทุกตอนเลย
รอตอนต่อไป
-
ตามทันแล้ว... น่ารัก ชอบเรื่องนี้มากๆ ชอบพี่ไนท์ แล้วก็หลงรักน้องรัน :กอด1: (เหมือนพี่ไนท์ 55)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ และจะคอยติดตามคู่นี้ต่อไป อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ ^^
:pig4: o13
-
เฝ้ารอตอนที่พี่ไนท์เป่าเค้ก*-*
-
น้องรันจะให้ของขวัญเป็นอะไรเลย กริ้ดดด ขอจิ้นล่วงหน้าไปก่อนนะค่า >//<
-
เพ้อพี่ไนท์มากกกกกกกกกกกกก ชอบผู้ชายอบอุ่น งี๊ดดดดดดดดดดดดดด
สุภาพบุรุษอีกต่างหาก น้องรันโชคดีมากอ่ะ
เจ๊รอตอนต่อไปอยู่นะคะคุณน้อง เรื่องกระทู้ตกไม่น่าเครียด เพราะเจ๊ยังหากระทู้ตัวเองไม่เจอเลย 5555555
-
คึคึ เค้าจะรอตอนหน้าน้า :z1:
-
อัพ ๆ
น้องรันน่ารักมากๆ ><
-
พัดชาน่าสงสาร แต่ก็ช่วยไม่ได้เนอะ
น้องรันคนดี ยอมเก็บเค้กไม่อยากแย่งซีนใคร ขี้เกรงใจจัง
-
เข้ามาดัน ดัน ดัน
คิดถึงอีกแล้ว :o8:
มาเร็วๆนะค่ะ
-
น้องรันเป็นเด็กที่ดีมากทีเดียวเชียว
-
:L2:ขอเป็นแฟนน้องรันด้วยค่า
กระทืบไลค์ ท่อนนี้>>ใครคนนึงอาจจะคิดว่าเขาดีพอสำหรับเธอคนนั้น...แต่ในทางกลับกันเธอเองอาจจะ คิดว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธอ...ที่เป็นแบบนั้น...เพราะความรัก...มันไม่ได้ ขึ้นอยู่กับคำว่าดีพอ...แต่หากขึ้นอยู่กับคำว่าพอดี...พอดีที่จะรัก...พอดี ที่จะเข้าใจ...พอดีที่หัวใจของทั้งสองคนจะตรงกัน...เพียงแค่นั้น...มันก็ไม่ จำเป็นต้องมีคำว่าดีพอ :กอด1:.
-
จะยังติดตามต่อไปเช่นเดิมนะครับ
-
พัดชาเข้าใจก็ดีแล้ว ไนท์ออกจะรักน้องรันแถมขี้หวงด้วย
-
มาแล้วตอนที่11 วู้ววววว
ในที่สุดเราก็ได้อ่าน แหะๆๆๆ
-
ไนท์หวานมากๆ
-
รอน้องรันตื่น
-
น่ารักทั้งคู่ ดีใจจังที่ไนท์ ชัดเจน กะรัน ขนาดนี้
-
คู่นี้น่ารักอ่า ชอบจังน้องรันน่ารักที่สุดเลย :กอด1:
-
จะได้อะไรตอบแทนนะน้องรัน หุหุ
-
น้องรัน น่ารักมาก จิตใจดีจริงๆๆ
-
อร๊ายยยย เขินแทนน้องรัน >< จะรู้ตัวมั้ยว่าพ่อพระเอกออกตัวแรง พูดเต็มปากเต็มคำว่า"รัก"ขนาดนี้
คุณน้องรันก็แสนดี๊แสนดี นางเอกสุดๆ .. โอ ละเพลีย -///- งุงิ
สักวันสิน่า คนแก่อย่างพี่ไนท์จะเผยใจสักที โอ๊กกกกกกกกกกกกกก เขินมากมายมหาศาล
อ่านทีไรอมยิ้มตลอด >< โอย.. เขินจริงๆ
-
น้องรันน่ารัก ระวังโดนพี่ไนท์แกะของขวัญนะ
-
:กอด1:น้ิงรันน่ารัก อ
-
โห...น้องน่ารักมาก รอตอนหน้าเลยค่ะ
น้องรันจะให้ของขวัญถูกใจพี่ไนท์แค่ไหนนะ
-
น้องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
12
สารภาพ
ร่างบอบบางขยับตัวเองเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าอวัยวะบางส่วนถูกกดทับมากเกินไป สองมือเล็กเอื้อมไปควานหาสิ่งนุ่มๆที่เรียกว่าหมอนมากอดแต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า จนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา...ไม่ได้อยู่ที่เตียง สมองเพิ่งประมวลผลได้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนเดินเข้ามาเช็ดโต๊ะ
ขยี้ตาตัวเองสองสามครั้งก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง หยุดมองนาฬิกาบนผนังที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มสิบนาที...ไม่แปลกที่ทุกคนจะกลับไปกันหมดแล้ว
ลุกขึ้นยืนแล้วลากรองเท้าแตะรูปกระต่ายน้อยสีชมพูไปตามหาคนที่ซื้อให้ใส่...ไม่อยู่ในห้องนอน ถ้าแบบคงจะเป็นที่ห้องครัว
ได้แต่คิด ทว่ายังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้เดินไปไหนต่อ ไฟในห้องทุกดวงก็ดับลงจนมองเห็นได้เพียงแค่เพียงแสงสลัวๆจากภายนอก เอวบางถูกรั้งเข้าไปกอดไว้แน่นโดยใครอีกคนที่ไม่รู้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำเอาวิพารันต์เองถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
นิธิศไม่ได้บอกอะไรกับคนตัวเล็กในอ้อมกอด เพียงแต่พาเจ้าตัวเดินออกจากห้องนอนแล้วมาหยุดอยู่บริเวณโต๊ะหน้าโซฟาที่ตอนนี้มีเค้กวันเกิดวางอยู่พร้อมกับเทียนเล่มเล็กๆอีกหลายเล่มที่ถูกจุดและปักเอาไว้
“ใครก็ไม่รู้ทำเค้กวันเกิดเอาไว้ให้พี่แล้วก็ไม่ยอมบอก ไม่ยอมเอาออกมาให้ ถ้ามาริสาไม่แอบบอก วันนี้พี่ก็คงจะไม่รู้”
แกล้งทำเสียงตัดพ้อใส่อีกฝ่ายแต่ในใจก็อดที่จะขำในการกระทำของตัวเองไม่ได้ เพราะทั้งๆที่วันนี้วิพารันต์จะต้องเป็นคนมาทำเซอร์ไพรซ์ให้เขาแท้ๆ แต่ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ
นิธิศจะโกรธหรือเปล่า...คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น โกรธแน่ๆ พูดเสียงแบบนี้นิธิศต้องโกรธเขาแน่ๆเลย...โกรธที่ไม่ได้ยอมบอก โกรธที่ต้องให้รู้เอง ทำยังไงดี นิธิศโกรธแล้วเขาจะควรจะต้องทำยังไงดี
รีบผละออกมาจากวงแขนแกร่งของอีกฝ่ายก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษกับปากกาที่เห็นว่าวางอยู่ไม่ไกลจากตัวเท่าไหร่นักมาเขียน
‘รันขอโทษ...ไม่โกรธนะ’
เห็นทีว่าบทโรแมนติกท่ามกลางแสงเทียนตามที่คิดไว้จะไม่ค่อยเหมาะสถานการณ์แบบนี้เสียเท่าไหร่ เมื่อนิธิศเองต้องเพ่งสายตานิดหน่อยในการอ่านข้อความที่วิพารันต์ส่งให้...ถ้าเป็นแบบนี้ กว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็คงจะได้มีคนสายตาเสียกันก่อนเป็นแน่
วิพารันต์เริ่มใจเสียเมื่อเห็นว่าร่างสูงอ่านข้อความของตัวเองแล้วไม่พูดอะไรอีกนอกเสียจากเดินไปเปิดไฟในห้องให้กลับมาสว่างเหมือนเดิม ทำอะไรไม่ถูก เลยได้แต่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างนั้น รู้สึกได้ถึงขอบตาของตัวเองที่เริ่มร้อนผ่าว ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นอย่างพยายามกลั้นหยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา
แสงจากไฟที่สว่างขึ้นจนเป็นปกติทำให้นิธิศที่เดินกลับมาสังเกตเห็นอาการของวิพารันต์ที่ทำตาแดงๆเหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มที
...คงคิดว่าเขาจะโกรธจริงๆ
“ไม่เอา ไม่ร้องนะเด็กดี คิดว่าพี่โกรธจริงๆเหรอครับหืม”
รั้งร่างบอบบางของอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แนบอกก่อนจะโยกไปมาเบาๆ เหมือนเวลาปลอบเด็กเล็กๆตอนงอแง นานๆทีก็อยากจะแกล้งเด็ก แต่แกล้งแล้วทีไรก็ต้องกลับมานั่งโอ๋แบบนี้ทุกที จนบางครั้งก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าจะแกล้งทำไม
สงสัยบางที...คงจะเพราะอีกฝ่ายชอบทำตัวน่ารักเกินไปจนเขาอดที่จะหมันเขี้ยวไม่ได้ล่ะมั้ง
งานวันเกิดของนิธิศถูกจัดขึ้นอีกครั้งเป็นรอบที่สองของวันท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นส่วนตัวมากขึ้นกว่าช่วงเช้า ไม่ต้องมีแขกร่วมงาน ไม่ต้องมีเสียงเพลง ไม่ต้องมีอะไรให้มากมา มีเพียงแค่ความเรียบง่าย หากแต่ก็ทำให้มีความสุขได้มากกว่างานวันเกิดครั้งไหนๆในรอบหลายปีที่ผ่านมา
“อธิษฐานแล้วเป่าเค้กด้วยกันนะรัน”
วิพารันต์ลังเลกับคำชวนของอีกฝ่ายนิดหน่อยแต่สุดท้ายแล้วเจ้าตัวก็หน้าเบาๆเป็นคำตอบ...จะให้ทำแบบนั้นได้ยังไงกันก็ในเมื่อวันนี้มันเป็นวันเกิดของนิธิศไม่ใช่วันเกิดของเขาเสียหน่อย
“เป่าเค้กเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะครับรัน เร็วเข้า ไม่ช่วยพี่เป่าเดี๋ยวเทียนไหม้ขนมเค้กหมดอดกินเลยนะนั่น”
แค่ได้ยินว่าขนมเค้กจะไหม้โดยที่นิธิศยังไม่ได้กินเท่านั้น เจ้าตัวเล็กของเขาก็ไม่สนอีกแล้วเรื่องที่วันนี้จะวันเกิดใครหรืออะไร เพราะตอนนี้กลัวอย่างเดียวคือเค้กที่ตัวเองอุตส่าห์ตั้งใจทำจะไหม้จริงๆอย่างที่อีกคนหลอก
รีบหลับตาลงอย่างรวดเร็วเพื่ออธิษฐานขอพร ซึ่งเป็นสิ่งที่เชื่อว่าจะต้องทำก่อนเป่าเค้กโดยไม่ทันได้หันมาสนใจเจ้าของวันเกิดที่ไม่ยอมทำตามทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนบอก แต่กลับนั่งจ้องเสี้ยวใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มจนเห็นขนตายาวเรียงติดกันเป็นแพ มือเล็กๆทั้งสองข้างที่ยกขึ้นมาผสานกันไว้แนบอก นิธิศไม่รอช้าที่จะหยิบกล้องถ่ายรูปที่เตรียมเอาไว้ขึ้นมาถ่ายภาพน่ารักนี้เก็บเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ตัว
การแอบถ่ายรูปตอนที่เจ้าตัวเผลอกลายเป็นอีกหนึ่งงานอดิเรกของเขาไปเสียแล้ว...
“อธิษฐานว่าอะไรเหรอรัน บอกพี่ได้มั้ย”
นิธิศแกล้งเอ่ยปากถามเมื่อเทียนบนขนมเค้กถูกเป่าจนดับหมดเรียบร้อยแล้ว ซึ่งฝ่ายวิพารันต์เองก็ส่ายหน้ากลับมาเป็นเชิงว่าไม่บอกก่อนจะคว้าเอาเศษกระดาษมาขีดๆเขียนๆข้อความส่งให้นิธิศอ่าน
‘...ความลับ...ถ้าบอกก็จะไม่เป็นจริง’
เรื่องที่ขอให้นิธิศมีความสุขและอยู่ด้วยกันตลอดไป...
นิธิศหัวเราะกับความเชื่อแบบนั้นของคนตัวเล็ก ก่อนจะจัดการดึงตัวเทียนที่ใกล้จะละลายหมดเต็มทีขึ้นมาจากเค้กแล้วค่อยๆตัดแบ่งเป็นชิ้นใส่จาน
กลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่อยู่เมื่อเห็นคนทำนั่งกอดหมอนจ้องเขาที่กำลังตักเค้กเข้าปากตาแป๋ว...ลุ้นอยู่ล่ะสิว่าผลจะออกมาเป็นยังไง
“อืม...”
ร่างสูงทำเสียงพึมพำในลำคอเบาๆทำเอาคนตัวเล็กนั่งแทบไม่ติดพื้น ตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าลุ้นล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะชอบเค้กที่เขาตั้งใจทำให้หรือเปล่า
“อืม อร่อยใช้ได้เลยนะเนี่ย”
‘จริงเหรอ’
รีบเขียนถามกลับไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่านิธิศจะโกหกหลอกให้ตัวเองดีใจ
“จริงสิ พี่จะโกหกรันไปทำไมล่ะหือ”
ว่าแล้วก็ตักเข้าปากให้เด็กขี้ระแวงดูอีกคำ
เห็นแบบนั้นวิพารันต์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างนึกโล่งอก ก่อนจะเอนหลังลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้นพรมนิ่มๆพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบางทำเอาคนมองอย่างนิธิศอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
รู้สึกว่าช่วงนี้จะยิ้มได้เก่งขึ้นแล้วสินะ...
เป็นนานที่คนตัวเล็กในชุดเอี๊ยมขาสั้นเหนือเข่านอนเล่นกอดหมอนอิงอยู่บนพื้นพรมแบบนั้นไม่ยอมลุก นิธิศแทบจะสำลักเค้กที่เพิ่งตักเข้าปากไปเมื่อกี้ออกมาเมื่อสายตาเจ้ากรรมเผลอเหลือบไปเห็นเรียวขาขาวๆของอีกฝ่ายที่โผล่พ้นจากเนื้อผ้าออกมาให้เห็นจนสมองคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน
“ใจคอจะให้พี่นั่งกินอยู่คนเดียวเลยหรือไงครับ มาเลย ลุกขึ้นมานั่งกินเป็นเพื่อนพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ”
วิพารันต์ทำแก้มป่องเมื่อตัวเองนอนอยู่ดีๆก็โดนอีกฝ่ายฉุดให้ลุกขึ้นมานั่งเสียอย่างนั้น ทว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากนักเพราะพอมือเล็กคว้าเอาจานกับส้อมได้ก็ลงมือจิ้มเนื้อเค้กนุ่มเข้าปากกินเป็นเพื่อนนิธิศทันทีตามที่ร่างสูงบอก โดยคิดไปเพียงแค่ว่าอีกฝ่ายคงจะเหงาที่ตัวเองลงไปนอนเล่นแล้วปล่อยให้เจ้าของงานนั่งกินอยู่คนเดียว
“กินดีๆสิรัน...ครีมเลอะไปถึงแก้มแล้วนะ”
นิธิศเอ่ยปากเตือนแล้วชี้ไปที่แก้มของตัวเองบอกตำแหน่งที่เปื้อนให้คนตัวเล็กรู้ แต่ดูเหมือนว่าวิพารันต์เองคงจะกะพิกัดตามที่
บอกไม่ได้เลยเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่ออกเสียทีจนเขาต้องขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือไปเช็ดให้แทน
“เลอะขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก ของใครก็ไม่รู้เลียเข้าไปเลยนะ”
พูดเล่นออกไปแบบนั้นโดยไม่คิดว่าวิพารันต์จะทำแบบนั้นจริงๆ แต่นั่นก็คงเป็นการคาดเดาที่ผิด เมื่อใบหน้าหวานขยับเข้ามาใกล้แล้วใช้ลิ้นเล็กๆค่อยๆเลียครีมบนนิ้วของนิธิศออกเบาๆ ก่อนจะกลับไปนั่งกินเค้กในส่วนของตัวเองต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ให้ตายสิ เห็นแบบนี้แล้วมันก็น่าจับเจ้าตัวมาทำโทษเสียให้เข็ด โทษฐานที่ทิ้งให้คนแก่อย่างเขาได้แต่นั่งหัวใจเต้นโครมครามอยู่แบบนั้นคนเดียวโดยไม่เหลียวแล...
......................
......................................
วิพารันต์ยังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เลยออกมานั่งอยู่คนเดียวอยู่ที่ริมระเบียง ทอดสายตาออกไปมองแสงสีของเมืองหลวงยามค่ำคืน เวลาในช่วงตอนกลางวันที่ทำตัวเป็นปกติได้ แต่ไม่ใช่สำหรับเวลานี้ของทุกปี
วันเกิดของเขา ที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็จะกลายเป็นอีกวัน วันครบรอบวันตายของแม่...
เหตุการณ์ที่จำได้ไม่มีวันลืม ภาพของแม่ที่ถูกส่งตัวเข้าห้องไอซียูอย่างเร่งด่วนในคืนวันเกิดปีที่สิบเก้าของเขาพอดี หมอบอกว่าแม่ป่วยและมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่น้อยมากเพราะตรอมใจเรื่องการจากไปของพ่อ ซึ่งคนที่เฝ้าแม่อยู่ที่โรงพยาบาลในคืนนั้นก็มีเพียงเขาคนเดียว
ยังจำได้ถึงสายตาอ่อนโยนของแม่ในตอนนั้น สายตาที่มองเขาผ่านม่านน้ำตา เครื่องช่วยหายใจและสายของอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆที่ช่วยยื้อชีวิตแม่ไว้ห้อยระโยงระยางอยู่รอบเตียง
...ค่ำคืนที่แสนทรมานสำหรับคนเป็นลูกที่ทำได้แค่เฝ้ารอเวลาจากไปของคนเป็นแม่...
‘อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ แม่อยากให้ลูกอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างมีความสุขแม้ว่าจะไม่มีแม่อยู่ข้างๆ...อยู่...อยู่เพื่อรอเจอคนคนนั้นของลูก เหมือนที่แม่ได้เจอกับพ่อ...แฮปปี้เบิร์ดเดย์อีกครั้งนะไนท์ ลูกรักของแม่...’
แม่อวยพรวันเกิดให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วส่งยิ้มบางๆให้ก่อนที่จะจากโลกใบนี้ไป
เข็มนาฬิกาที่เลยเวลาเที่ยงคืนมาไม่กี่วินาที แม่จากไปหลังวันเกิดของเขาเพียงไม่กี่วินาที เขารู้ว่าแม่คิดอะไร และเขาก็รู้ดีว่าแม่จะต้องใช้ความอดทนมากขนาดไหนในการที่จะทำแบบนี้...
...ของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายที่แม่มอบให้ คือการอดทนรอเวลาเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองจากไปในวันเกิดของเขา
อัลบั้มรูปเก่าๆของครอบครัวที่เอาออกมานั่งดูยังถูกถือไว้อยู่ในมือ อัลบั้มที่เขาจะเอาออกมาเฉพาะวันนี้และเวลานี้ของทุกปี เงยหน้าขึ้นไปมองบนฟ้า ไม่ใช่ว่าอยากดูอะไร แต่หากเป็นวิธีการกลั้นน้ำตาของลูกผู้ชายคนหนึ่งไม่ให้ไหลออกมาเท่านั้น...เกือบสิบปีแล้วสินะที่เขายังเป็นแบบนี้...
วิพารันต์ที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูกระจกใส ยืนลอบมองอยู่ตรงนั้นเป็นนาน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร แต่ไม่เคยเห็นนิธิศเศร้าแบบนี้มาก่อน
เดินเข้าไปหาแล้วย่อตัวลงกอดอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ทำเหมือนที่นิธิศชอบทำเวลาเขาร้องไห้ กอด...เหมือนที่นิธิศชอบกอดเวลาเขาเสียใจ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่อยากให้เจ้าตัวเศร้าไปมากกว่านี้
“ขอบคุณครับรัน”
ร่างสูงเอ่ยปากบอกคนตัวเล็กที่กำลังพยายามช่วยปลอบเขาอยู่ก่อนซุกหน้าลงบนไหล่เล็กอย่างคนที่ต้องการหาที่พักพิงมาตลอดในช่วงเวลาแบบนี้
บนริมระเบียงที่เคยต้องออกมานั่งเศร้าคิดถึงเรื่องราวเก่าๆอยู่คนเดียว หากแต่ไม่ใช่สำหรับปีนี้อีกแล้วเมื่อมีใครอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิต ก้าวเข้ามาอยู่ในหัวใจ คอยอยู่ข้างๆ คอยให้กำลังใจ คอยห่วงใยกัน
อ้อมกอดธรรมดาของคนธรรมดา แต่ทำให้รู้สึกดีได้อย่างน่าประหลาด ความอัศจรรย์ของการกระทำที่เรียกว่ากอด นิธิศดึงวิพารันต์ให้ขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองทั้งๆที่ยังหันหน้าเข้าหากันอยู่แบบนั้น หลากหลายความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดให้อีกฝ่ายรับรู้ผ่านทางสายตา
เหมือนมีแรงดึงดูดเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคน ใบหน้าของนิธิศและวิพารันต์ขยับลดระยะห่างของช่องว่างจนริมฝีปากแตะกันเบาๆ ริมฝีปากหนาและเล็มไปตามกลีบปากนิ่มก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กที่เผยอเปิดรับตามสัญชาตญาณ ความผูกพันที่ใช้เวลาเพาะบ่มจนค่อยๆก่อตัวแปรเปลี่ยนเป็นความรัก ความรู้สึกดีๆที่เอ่อล้นอยู่ภายในจิตใจ บางที...มันคงถึงเวลาที่จะต้องบอกให้อีกฝ่ายรับรู้แล้ว...
“ถึงมันอาจจะดูกะทันหันไปหน่อย แต่วันนี้พี่อยากจะบอกรัน อยากจะบอก ว่าพี่รักรัน รัก...ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่อยากจะปกป้อง
รัก...ในฐานะของคนคนหนึ่งที่อยากจะดูแลใครสักคน รัน...จะคบกับพี่ได้ไหม”
เอ่ยปากขออีกฝ่ายอย่างเป็นทางการในขณะที่ริมฝีปากยังคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่าง
ความสัมพันธ์ที่กำลังจะขยับขึ้นไปให้ใกล้กันอีกขั้นเพียงแค่เขาตอบตกลง เหตุการณ์ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันจนถึงวันนี้ยังคงถูกบันทึกไว้ในความทรงจำของวิพารันต์
คนที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างในชีวิตของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่แม้แต่แม่แท้ๆของตัวเองยังไม่ต้องการ คนที่ทำให้ชีวิตของเขามีค่า คนที่ทำให้รู้จักความอบอุ่น คนที่ทำให้รู้สึกเหงาได้เพียงแค่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ คนที่ทำให้ร้องไห้ได้แค่เพียงอีกฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่สนใจ คนที่สอนให้ยิ้ม คนที่อยากจะยิ้มให้ดูที่สุดเวลามีความสุข คนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงได้แม้กระทั่งเวลาที่โดนลงโทษ คนที่คิดว่าอยากจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต และคนที่เขาพร้อมจะมอบชีวิตและหัวใจให้ได้โดยไม่มีเงื่อนไขเพียงแค่เอ่ยปาก...
“ว่าไงครับรัน ตกลงจะรับรักพี่ได้หรือเปล่าครับ หืม”
ใบหน้าที่ยังแนบชิดกัน ถามย้ำแล้วจูบลงไปเบาๆที่ริมฝีปากแดงเรื่อของอีกฝ่าย
หัวใจที่เต้นแรงจนกลัวมันจะระเบิดออกมา ใบหน้าที่ร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ว่าตอนนี้หน้าคงแดงไปถึงไหนต่อไหน หลุบตาลงต่ำไม่กล้ามองหน้าคนถามตรงๆ เขินจนเพียงแค่การพยักหน้าตอบกลับไปยังเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก
ความเงียบที่เข้ามาปกคลุมจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน เวลาเพียงไม่กี่นาทีแต่มันช่างดูยาวนานเหลือเกินสำหรับการรอคอยคำตอบจากใครอีกคน
หรือบางที...เขาอาจจะเร่งรัดวิพารันต์มากเกินไป
“อ่าอืม ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษที่เผลอใจร้อนเกินไปจนเผลอลืมไปว่ารันเองก็คงอยากได้เวลาคิด”
ยิ้มบางๆให้ก่อนจะอุ้มวิพารันต์ลงจากตัก ความมั่นใจในตัวเองดูเหมือนจะลดลงเมื่อคนตัวเล็กยังทำตัวไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบ อดคิดอดจินตนาการกับตัวเองไปไม่ได้ว่าถ้าหากหัวใจของอีกฝ่ายไม่ได้ตรงกันอย่างที่เขาคิดขึ้นมาจะทำยังไง
ร่างบางนึกอยากจะโขกหัวตัวเองกับราวระเบียงตรงนั้นเสียให้เข็ดเมื่อได้ยินนิธิศพูดแบบนั้น เพราะตัวเองไม่ได้ต้องการเวลามากขนากนั้นอย่างที่อีกฝ่ายว่า แต่เพียงแค่ตอนนี้ร่างกายเจ้ากรรมมันไม่ยอมให้ความร่วมมือกับความคิดก็เท่านั้น
แรงดึงที่ชายเสื้อจากทางด้านหลังรั้งนิธิศเอาไว้ก่อนที่จะได้เดินกลับเข้าไปในห้อง และเมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นวิพารันต์ที่ยืนก้มหน้ากำชายเสื้อของเขาเอาไว้แน่น
ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น มือที่กำเสื้อของอีกฝ่ายไว้ค่อยๆคลายออกก่อนจะเปลี่ยนไปจับมือข้างหนึ่งของนิธิศขึ้นมาแทน...ไม่มีกระดาษ ไม่มีปากกา ไม่มีอุปกรณ์สื่อสารใดๆ หาก ณ เวลานี้มีเพียงแค่นิ้วมือเรียวเล็กกับฝ่ามือใหญ่ของอีกคน
‘รัก รัก รัก’
ร่างสูงก้มมองนิ้วมือเล็กของอีกฝ่ายที่บรรจงลากขีดเขียนตัวอักษรเป็นคำบนฝ่ามือของเขา...ตัวหนังสือแต่ละตัวที่มองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่าแต่หากสัมผัสได้ด้วยใจ
...คำตอบของวิพารันต์…
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมอีกครั้งเมื่อรู้แบบนั้น เชยคางมนขึ้นมาให้สบตากันตรงๆก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆที่หน้าผากเล็กก่อนจะไล่แตะสัมผัสลงไปเรื่อยๆจนถึงริมฝีปาก...ความสัมพันธ์รูปแบบใหม่ที่กำลังจะเริ่มขึ้น ไม่ใช่คนรู้จัก ไม่ใช่ผู้อยู่อาศัยร่วมชายคา ไม่ใช่น้องชาย แต่เป็นความสัมพันธ์ใหม่ในฐานะของ...คนรัก
ตีหนึ่งกว่าแล้ว...หลังจากที่เหนื่อยกันมาทั้งวันก็คงจะได้เวลาที่ต้องเข้านอนกันเสียที วิพารันต์หยัดตัวขึ้นมาจากที่นอนเพื่อทำกิจวัตรประจำวัน ปลายจมูกเล็กกดลงบนแก้มของนิธิศและผละออกก่อนที่อีกฝ่ายจะทำแบบเดียวกันกลับ
กลิ่นบริสุทธิ์ที่ต้องหลอกหอมกันอยู่บ่อยๆ แก้มนวลนุ่มนิ่มที่ได้กดปลายจมูกลงไปแล้วต้องเนียนทำอ้อยอิ่งแช่อยู่แบบนั้นสักพัก และถ้อยคำหวานหูที่ต้องกระซิบข้างหูให้ฝันดีอยู่ทุกค่ำคืน...
นิธิศห่มผ้าให้เจ้าตัวเล็กของเขาก่อนจะเดินอ้อมมาล้มตัวนอนข้างๆ อมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วที่ระเบียง
ใบหน้าหวานที่แดงเรื่อดูน่ารักเสียจนทำเอาใจเขาสั่น การกระทำที่เกือบจะเลยเถิดไปไกลถ้าไม่เรียกสติของตัวเองให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวเสียก่อน...
เพราะบริสุทธิ์ เพราะสวยงาม เพราะเปราะบางเสียจนกลัวว่าจะแตกสลายหากแตะต้องหนักมือ
สิ่งที่ต้องอดทน สิ่งที่ต้องค่อยเป็นค่อยไป เพราะความรัก...ไม่ใช่แค่เรื่องของความต้องการทางกาย แต่หากรวมไปถึงเรื่องของหัวใจ เรื่องของความรู้สึก เรื่องที่ต้องดูแล เรื่องที่ต้องแคร์ และเรื่องที่ต้องเข้าใจ...
แม่ครับ คนคนนั้นของผม คนที่จะคอยอยู่ข้างกาย คนที่จะคอยช่วยปลอบใจ คนที่จะคอยอยู่กับผมเวลาที่เศร้า คนคนนั้นที่แม่เคยบอกผมเอาไว้...ผมหาเจอแล้วครับ…
TBC.
Rewrite
หายไปหลายวัน ยอมรับโทษแต่โดยดี มัวแต่ยุ่งวุ่ยวายเรื่องคอมเก่าคอมใหม่อยู่ บวกกับตอนนี้รู้สึกเขียนยากแปลกๆ เขียนจบไปรอบนึงแล้วตรวจดูก็ลบไปอีกเป็นครึ่งตอนต้องมานั่งเขียนใหม่กว่าจะออกมาเป็นแบบนี้ ซีนอารมณ์สองฉากตัดกันฉึบๆ(ฮา)
ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้อัพวันนี้ซะแล้วเพราะเล้าเข้าไม่ได้ รอไปรอมาเข้าได้เลยรีบเอามาลงไว้ก่อน ตอนหน้ายังไม่รู้จะรีดพลังสมองไปอีกกี่วัน//โดนตบ 555 แต่จะบีบจะเค้นให้มันออกมาไวๆนะคะ
ป.ล.ขอบคุณทุกการติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และคำติชม อยากให้แก้อะไรตรงไหนบอกได้เลยนะคะ ยินดีรับฟังค่ะ
ตามไปพูดคุนกันได้ในแฟนเพจนะคะ ตามทวงตามล่า ได้หมด อิอิ
-
:z13:
-
:-[ :-[
น่ารักเวอร์
-
ไนท์รัน ฟิน :กอด1:
อุ่นหัวใจ :กอด1:
เป็นแฟนกันแล้ว :L2:
รอตอนต่อไป :z2:
-
มีความสุข :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นแฟนกันแว้วว แอร๊ย กรี๊ดด น้องรันน่ารักจริงๆ อยากจับมาฟัด
หวานๆอยู่ดีๆ แอบน้ำตาซึมตอนคุณแม่ T T
-
น้องรันน่ารัก น่าสงสารที่สุด
:impress:
ดีแล้วนะ หนูมีพี่ไนท์อยู่ข้างๆ
ช่วยดูแลให้ความรักแบบคุณพ่อคุณแม่ของพี่ไนท์ตลอดไปนะจ้ะ
:m1:
รักน้องรันกับพี่ไนท์สุดๆ
:กอด1:
-
หวานมาก ๆๆ :-[ :-[ :-[
-
ทำไมอ่านไปน้ำตาไหลไปหว่ะตรู
อ๊ากกก อินจัด มันซาบซึ้ง อบอุ่นไปถึงใจ
ความรักของพี่ไนท์กับน้องรันมันสวยงามจัง
-
โอ๊ย อ่านแล้วยิ้มแก้มจะปริ
น้องรันพี่ไนท์ น่ารักทั้งคู่ ดีใจกับน้องรันด้วยนะลูกนะ มีคนดีๆ มารักมาดูแลแล้วนะลูก
พี่ไนท์.. อยากบอกว่าพี่สุดยอดมาก หายากจริงๆ พระเอกแบบนี้ ทั้งในโลกจริงและโลกตัวอักษร
พี่เป็นสุภาพบุรุษมาก รักน้อง ห่วงน้อง ถนอมน้อง ไม่อยากให้ใครมาทำให้แปดเปื้อนแม้กระทั่งตัวเอง
มันใช่เลย การปฏิบัติต่อคนรักมันต้องแบบนี้สิ พวกพระเอกที่เอะอะก็จับกด เอะอะก็ตบจูบน่ะ หัดดูเอาไว้!
(เอ๊ะ รู้สึกเข้าตัวนิดนี้ส o22)
ขอบคุณน้องมนสำหรับเรื่องราวที่สวยงาม อ่านเมื่อไหร่ก็ยิ้มได้ทุกทีจ้ะ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หวานๆ ครับตอนนี้
ในที่สุดก้อคบกันซะที :กอด1: :กอด1:
บวกบวกครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง
รอติดตามครับผม
-
พี่ไนท์อบอุ่น อ่อนโยนมาก ๆ น้องรันก็น่ารักจริง ๆ
เหมาะสมที่จะเป็นแฟนกันที่สุด
-
:o8:
หวานมากอะ
-
น่ารักสุดๆ :-[ :-[ :-[ :-[
หวานมากกกก :กอด1:
รักคนเขียน สู้ๆนะ :a1:
-
พี่ชอบตอนนี้มากค่ะคุณน้องงงงง อ่านแล้วมันละมุนเหมือนล่องลอยในห้วงแห่งรัก(อินมาก!!)
รู้สึกเหมือนความรักมันอบอวลไปทั้งใจเลยอ่ะ งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
หลงรักผู้ชายอย่างพี่ไนท์จริงๆ สุภาพบุรุษมากๆชีวิตจริงยังหาคนแบบนี้ได้ที่ไหนคะ ไม่งั้นพี่จะเอาพี่ไนท์ไปโคลนนิ่งละนะ(เพ้อเจ้อมาก55)
เขียนมาอีกเลยคุณน้องงงงงงง :กอด1:
-
หวานเกินไปแล้วนะ
อิจฉาๆๆ
-
:กอด1: :กอด1:น่ารักและอบอุ่น
-
อบอุ่นมาก :กอด1:
-
หวานมากค่ะ น่ารักมาก อยากสิงน้องรันกับพี่ไนท์
พี่ไนท์ก็อบอุ่นซะ น้องรันก็น่ารักเกิน อ่านไปยิ้มไป แก้มจะแตกแล้วววววว
-
เป็นแฟนกันแล้วเย้ๆๆๆ :-[
ค่อยเป็นค่อยไปกับน้องนะพี่ไนท์ :z1:
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจัง อบอุ่นทุกตอน
ทำไมหนูน่ารักอย่างนี้ :man1:
:pig4: :กอด1:
-
ขอคบกับน้องรันแล้ว อย่าทำให้น้องเสียใจนะ :กอด1:
-
หวานเนอะ :impress2:
-
เฮ๊ยยย เอาหม้อนึ่งมาซิ .... เอามาทำไรวะ?
เอามาทำ "ซึ้งงงงง"
ตึกโป๊ะ !!! o18
-
โอย น้ำตาลในเลือดสูงปรี๊ดดดด :-[ :-[
อบอุ่น น่ารักมากๆๆๆ อ่านไปยิ้มไป
:pig4: :กอด1:
-
โอ้ย หวานมากเลย :-[
อยากมีแบบนี้บ้าง ๕๕๕
ขอหวานๆอีกนะคะ^^
-
หวานแสบไส้ :give2:
-
เขียนดีอยู่แล้วค่ะ แต่มาอัพไม่ค่อยบ่อย
จึงทำให้เนื้อเรื่องขาดความต่อเนื่อง
คืออารมณ์คนอ่านนะคะ
-
อ่าา ตอนนร้สงสารไนท์นะ ตอนที่เสียแม่
แต่ตอนจบหวานมากกก :กอด1:
-
กอดน้องรันที ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ :กอด1:
-
เหยยยยยยยยยยย
แบบว่าเปิดเผยกันแล้วอ่ะ ฮึกกก
เขินแทนวุ้ย ,, มันน่ารักมากจริงๆนะ
บอกแม่ว่าหาเจอแล้ว แนะนำเลยนะว่าคนนี้สะใภ้
>.,<
-
:-[ So.........sweet :man1:
น่ารักไม่ทนจริงๆอ่า :o8:
แต่อ่านแล้วเข้าใจความเหงาของคนที่ต้องอยู่ตามลำพังจริงๆนะ
คุณแม่ของพี่เค้าสุดยอดมากอ่ะ คงจะสบายใจขึ้นนะปีนี้
แอบส่องลูกชายกะน้องรัน อิอิ ได้แองเจิลตัวน้อยสมาชิกใหม่มามอบความรักและอบอุ่นให้แล้ว
คนที่อยู่บนสวรรค์จะได้เลิกกลุ้มใจ อ่านนิยายวายอย่างสุขใจ :laugh:
-
ทำไมมันหวานนุ่ม ละมุนละไม ได้ขนาดนี้ :-[
-
น่ารักและอบอุ่นมาก ๆ
-
โอ๊ยยยยยย :กอด1: หวานหยด คนอ่านอิจฉา
ได้แฟนมาเป็นของขวัญวันเกิดเนอะพี่ไนท์
จิ้นไปถึงน้องรัน "รองเท้าแตะรูปกระต่ายน้อยสีชมพู" กับเอี้ยมขาสั้น :m1:โมเอ๊ะ..โมเอะ
-
มีความสุขขขขขขข :L2:
-
ซึ้งมาก ทำคนอ่านน้ำตาซึม
+1
-
หวานที่สุดคู่นี้
-
ฮ๊าาาาา
แอบน้ำตาไหล
ตอนนี้โรแมนติกจังค่ะ :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
หลงรักน้องรัน จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วว !!!!!!!!!!!!!!!
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:o8:หวานลมุนอุ่นลไมมาก :o8:+1
-
:o8: :o8:
แอร๊ยยยยย โรแมนติคมากกกกกก
เค้าชอบตอนที่หนูรันเขียนบนมือพี่อะค่ะ
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
น้องรันนี่เป็นนายเอกที่หวานที่สุดในเล้าแล้วมั๊งตอนนี้
เวลาอ่านน้องรัน มันจะเหมือนอารมณ์นุ่มๆ หอมๆ หวานๆ อิอิอิ๊ (อยากกินน้องรันซะงั้นอ่ะ ฮ๋าๆๆ)
ส่วนพระเอกเรา อั่ยย่ะ สุภาพบุรุษจริงๆ ในชีวิตจริงต้องการ แต่ในเล่านี่.....อย่าสุภาพบุรุษให้นานนะเพ่นะ กร๊ากกกก
ชอบครับ บรรยายกาศเรื่องนี้อบอุ่นมากๆ อ่านแล้วสบายใจ ^_^
-
น่ารักมาก มาก
โรแมนติคสุด สุด
อ่านแล้วยิ้มตาม เค้ารักกันที่หัวใจ อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้รู้สึกว่า รักแท้ยังมีอยู่จริง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย เขิลๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[
-
อ่านแล้วชื่นใจ บวกกกกกกกกค่า
-
น้องรันน่ารักที่สุด >///<
-
รันน่ารักมาก.....
อบอุ่นจัง :กอด1:
+1 + เป็ดจ้า
-
หลงรักน้อนรันมากขึ้นทุ๊กตอนทุกตอน น่าร๊ากกเฟ้ยเฮ้ยยย
พี่ไนท์ดูแลมอบความรักให้น้องรันเยอะๆน๊าา เผื่อแผ่คนอ่านด้วย ^^
ตอนนี้ซีนตัดอารมณ์มากมายง่ะ ช่วงแรกก็แบบน่ารักๆ อ่อนหวาน
พอมากลางๆเรื่องของแม่พี่ไนท์ =[]= น้ำตาคลอเลยแฮะ สงสารพี่ไนท์อ่า
พอช่วงสุดท้ายของตอน โฮกกกก หวานๆๆ ชอบที่น้องรันบอกรักโดยเขียนผ่านมือพี่ไนท์ อร๊ายยย
น้องรันน่ารัก ไอ้ที่ว่าให้หอมแก้มกันก่อนนอน คนอ่านว่านะ หึหึ เลื่อนขั้นจากพี่น้องเป็นคนรักแล้ว
ก็น่าจะเลื่อนจากหอมแก้มไปจุ๊บกันคนละหนก่อนนอนดีกว่านะ (หรือจะมากกว่าหนึ่งหนก็ได้นะ) ฮ่าฮ่า
รออ่านตอนต่อไปน้าาา
:กอด1:
-
หวานจัง
-
น่ารักมาก
-
โอ๊ยอิจฉาจริงๆ อะไรจะหวานกันขนาดนี้ :o8:
-
ในที่สุดพี่ไนท์ก้อบอกรักน้องรันเรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วมีหรอที่น้องรันจะไม่ตอบรับอ่ะ แอบสงสารพี่ไนท์เหมือนกันนะคะเนี่ยเรื่องคุณแม่อ่ะ แต่ไม่เป้นไรหรอก ตอนนี้พี่ไนท์มีน้องรันแล้วไม่ต้องคิดมากนะคะ
-
น่าร๊ากกกกกกก
-
เขาคบกันแล้ว
น่ารักสุดๆ
-
หวนชิลๆ
-
บางที่ ความสื่อ จองนู๋รันก้อออ "น่าร๊ากกก"
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
คบกันแล้ว จูบกันแล้ว :-[
ต่างคนต่างมีอดีตแสนเศร้า แต่ก็ไม่เป็นไร เมื่อมีอีกคนกอดปลอบกัน :กอด1:
-
แก้อะไรในตอนนี้เหรอคะ
คือ...ช่วยแก้ให้มันยาวกว่านี้ได้ไหมคะ :z1:
แบบว่ามันน่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดความสัมพันธ์ก็พัฒนามาถึงการเป็นคนรักกันแล้ว :-[
ดีใจจริงๆที่น้องรันมีคนคอยดูแล...พี่ไนท์ได้เจอคนนั้นที่รอคอยซักที
:L2:เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ
-
คบกันแล้ววววววววววววว :-[
พยายามอ่านมาก เพราะเน็ตป่วยจัด :z3:
ขอให้ความสุขอยู่กับน้องรันนานๆนะจ๊ะ
:pig4: คนแต่งจ้า
-
พี่ไนท์อบอุ๊นอบอุ่น แฟมิลี่แมนสุดๆเลยค่า :o8:
รักกันดีๆนะคะ ><
-
คบกันแล้ว ><!!!!
-
หวานนนนนนน อร๊ายยยยยยยย :m3:
เป็นแฟนกันแล้ว คบกันแล้ว :mc3:
-
น่าร้ากกกกกกกกอร้ายยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[
-
น่ารัก > <!!
เค้าคบกันแล้ว :mc4:
ไม่เสียเเรง ที่รอมาหลายวัน 555
น่ารักเนอะ ถนุถนอมน้องด้วย :-[
แต่ถึงยังไง ก็อยากให้เค้าได้เป็นของกันและกันนะ 55 :laugh: o18
-
ความอบอุ่นนุ่มๆ
ไม่มีต้องมีอะไรมาก แม้แต่เสียงก้ไม่ต้องมันเป็นแบบนี้เอง
อ่านแล้วยิ้มตามเลย น้องรันน่ารักจริงๆ
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววววววววววว
ยิ่งอ่าน ยิ่งหลงรักน้องรัน
น่ารักมากกกกกกกกกก
พี่ไนท์เป็นผู้ชายอบอุ่นมากกกกกกเลย ^ ^
-
:กอด1: :กอด1:
-
เป็นแฟนกันแล้ว
หวานกันจัง อิอิ
-
สามคำ>>>น่า รัก อ่ะ!! :-[
-
โฮกกกกกกกกกก อ่านแล้ว.. คำเดียวอ่ะ "เขิน" >< มากมายมหาศาล..
ชอบแบบนี้อ่ะ มันอบอุ่นไปถึงหัวใจ ไม่ต้องอะไรมากมาย มันเหมือนเป็นเส้นใยบางๆที่รับรู้ได้แค่สองคน
โฮ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หวานอ่ะ เขินจะตายแล้ว !!!
-
อ๊ายยยย ชอบมากเรื่องนี้
-
เพิ่งมาอ่านคร้าบบ ชอบมากๆเลยครับ จะติดตามต่อไปนะครับ
-
ละลาย
ขอให้มีความสุขนับแต่นี้ไปตลอดๆๆๆๆๆเลยนะคะพี่ไนท์น้องรัน
อย่าให้ต้องเจอทุข์เจอโศกกันอีกเลยนะ
-
เป็นแฟนกันแล้ว
-
อ่าาาาาาาาา
ตอนนี้ทำไมน่ารักจัง คริ :-[
-
บอกตรงๆ ไม่มีไรมากแค่"ยิ้มทั้งน้ำตา" o13
-
น้องรันทั้งน่ารักแล้วก้อน่าสงสาร ตอนนี้มีแฟนแล้วก็จะมีแต่ความสุข :bye2:
-
ดูแลน้องรันให้ดี ๆ นะ :z2:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วรู้สึกเรื่อยๆไม่แต่เต้น แต่หัวใจมันฟองฟู อ่านแล้วตื้นตัน
-
น่ารักจัง >_<
-
เขียนดีมากค่ะ อบอุ่นจัง
-
ความรักไม่เห็นต้องใช้เสียงเลย...ใช้แค่ใจก็พอแล้ว บวกภาษากายอีกนิดหน่อย อ๊ายยยย สยิวกิ้ว รอวันนั้น วันที่ร่างกายของทั้งคู่เป็นหนึ่งเดียว
อิจฉาเด็กใบ้จังฮู่.....เราครบสามสิบสองทุกอย่าง ยังหาคนข้างกายมิได้เร้ย อนาจสุด ๆ
-
อบอุ่นที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดด เลยยยยยยยยยย
-
จบอย่างมีความสุขคับผม
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า น้องรันน่ารักมากกกกก :o8:
วันเกิดปีนี้ได้ของขวัญแสนพิเศษตั้งหลายอย่างเลยน้าพี่ไนท์ :z1:
จากนี้ก็ดูแลน้องในฐานะคนรักสินะคะ :-[
-
หวานจังเลยอ๊ายยยยย
สรุปว่านี่คือของขวัญวันเกิดของพี่ไนท์สินะ ^^
-
:impress2: น้องรันน่ารักมาก อ่านรวดเดียว ตามทันแล้ว เย้ๆๆ
:กอด1: กอดน้องรัน แอร้ยย น่าร๊ากก
-
อ่านทันแล้ว น้องรันน่ารักมากกกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
13
พบเจอ
แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องทำไห้ไม่ร้อนจนเกินไป สายมากแล้วแต่หากว่าตอนนี้ยังไม่มีใครยอมลุกจากที่นอน อีกคนกำลังหลับสบาย กับอีกคนที่ตื่นแล้วทว่ายังไม่อยากจะลุกไปไหน...
นอนมองใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายแล้วอมยิ้มกับตัวเอง คนที่เห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้านอนและคนที่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเป็นคนแรก ถึงจะเป็นแบบนี้มาได้สักพักแต่ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้ก็ทำให้ความรู้สึกที่เคยมีเปลี่ยนตามไปด้วย
ไม่ใช่ความฝัน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เป็นเพียงแค่ฝันไป ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง สัมผัสของคำว่ารักบนฝ่ามือยังคงไม่จางหายไปไหน ขยับตัวเข้าไปกดจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผากมนก่อนจะเลื่อนไปกระซิบปลุกให้อีกฝ่ายตื่นจากนิทราแสนหวาน
“ตื่นได้แล้วครับคนเก่ง วันนี้พี่จะพารันไปหาพ่อกับแม่พี่นะ”
ร่างเล็กค่อยๆขยับตัวทีละน้อยเมื่อโดนปลุก ดวงตากลมโตกระพริบสองสามครั้งเพื่อปรับให้คุ้นชินกับแสงที่ส่องเข้ามา ใบหน้าที่คุ้นเคยของนิธิศคือสิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรก ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อยๆส่งกลับไปให้อีกฝ่ายแทนการทักทายกันในตอนเช้า
ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาใช้ห้องน้ำข้างนอกเหมือนปกติ แต่ก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยเมื่อแปรงสีฟันและข้าวของเครื่องใช้ที่เคยวางอยู่บริเวณเคาท์เตอร์บนอ่างหายไป...เมื่อคืนก็จำว่ายังใช้อยู่เลยแท้ๆ
ไม่รอช้าที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ห้องน้ำในตัวที่ถูกเปิดประตูเอาไว้ทำให้เจ้าตัวมองเห็นนิธิศกำลังยืนแปรงฟันอยู่หน้ากระจก กำลังจะเดินเข้าไปถามเรื่องของแต่ก็ต้องชะงักเท้าลง เพราะอีกฝ่ายส่งแปรงอีกอันที่บีบยาสีฟันไว้เรียบแล้วให้เสียก่อน...แปรงสีฟันของเขา
ร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอกับท่าทีงงๆเหมือนสมองยังประมวลผลไม่ทันของวิพารันต์พลางหันไปหยิบแก้วน้ำมาส่งให้เจ้าตัวอีกอย่าง
เริ่มจะเข้าใจสิ่งที่นิธิศต้องการสื่อมากขึ้น วิพารันต์ยื่นมือไปรับแก้วน้ำนั้นไว้ก่อนจะขยับตัวเดินเข้าไปยืนแปรงฟันใกล้ๆกันกับอีกฝ่าย
ภาพของคนสองคนที่ยืนอยู่เคียงข้างกันสะท้อนออกมาให้เห็นผ่านกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้า กระจกที่สะท้อนให้เห็นรอยยิ้มและสายตาของทั้งสองคนที่สบประสานกันอยู่ในนั้น
กระจก...ที่ไม่กี่วันก่อนยังเห็นเพียงภาพของตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้นคนเดียว...
...................
....................................
สถานที่ที่นิธิศบอกว่าจะพาวิพารันต์มาหาพ่อกับแม่ของเขาก็คือวัด วัดที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดเขามากนักจึงใช้เวลาในการเดินทางไม่นาน ต่างจากวัดที่เคยพาเจ้าตัวไปทำบุญครั้งก่อนซึ่งค่อนข้างจะอยู่ไกลออกไปจากตัวเมืองสักหน่อย
ร่างสูงก็ขับรถเข้าไปจอดใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในก่อนจะเดินลงไปเปิดท้ายรถเพื่อหยิบดอกไม้ที่แวะซื้อระหว่างทางก่อนจะมาถึงที่นี่ ซึ่งตัววิพารันต์เองพอลงมาจากรถได้ก็รีบเดินมาทำท่าจะช่วยถือทันที
“ขอบคุณครับ แต่แค่ดอกไม้พี่ถือคนเดียวได้นะเด็กน้อย”
เอ่ยบอกยิ้มๆแล้วจับมืออีกฝ่ายให้เดินไปด้วยกันตามทางเดินที่มีไม่มากนักแต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยกันแสงแดดที่ส่องลงมาให้คลายความร้อนได้ในระดับหนึ่ง
นิธิศพาวิพารันต์มาหยุดอยู่ที่หน้าเจย์ดีเก็บอัฐิขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ที่บริเวณข้างหน้ามีรูปผู้หญิงกับผู้ชายสองคนแปะอยู่เคียงคู่กัน.รอยยิ้มอ่อนโยนของคนในรูปที่ยังคงติดอยู่ในความทรงจำ...
“พ่อครับ แม่ครับ...” มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสภาพนั้นก่อนจะลูบเบาๆด้วยความคิดถึง “ ...ปีนี้...ผมไม่ได้มาเยี่ยมพ่อกับแม่แค่คนเดียวเหมือนทุกปีแล้วนะ เพราะวันนี้...ผมมีคนที่อยากพามาแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักด้วย นี่รัน วิพารันต์ครับ คนที่ผมเลือกแล้ว เลือกแล้วว่าจะให้มาเป็นลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่ เป็นไงบ้างครับน่ารักถูกใจทั้งสองคนไหม...”
นิธิศพูดติดตลกเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์เศร้าในตอนนี้ของตัวเอง แต่คนที่ยืนมองอยู่อย่างวิพารันต์ก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังฝืนทำแบบนั้นอยู่มากขนาดไหน
เวลาหลายปีที่ไม่ใครคอยอยู่เคียงข้าง ช่วงเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว ช่วงเวลาที่ต้องทนเหงา ความรู้สึกแบบนั้น...เขาเข้าใจมันเป็นอย่างดี
“ผม...คิดถึงพ่อกับแม่จังครับ ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่...ทั้งสองคนจะต้องชอบแล้วก็รักรันเหมือนที่ผมรักแน่ๆเลยล่ะ...”
ไม่มีน้ำตา ไม่ได้ร้องไห้ออกมาให้เห็น แต่หากในใจตอนนี้กำลังเจ็บปวดอย่างที่สุด หลายปีมาแล้ว แต่ความรู้สึกเหล่านี้ก็ยังไม่เคยจางหายไป ช่วงเวลาที่ต้องดิ้นรนต่อสู้มาด้วยตนเองเมื่อผู้เป็นที่รักและที่พึ่งทั้งสองคนจากไปในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน ความรู้สึกอ้างว้างที่เขาฝังมันเอาไว้อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของจิตใจ เหมือนแผลที่แห้งแล้วในสายตาของคนอื่น ซึ่งจะมีสักกี่คนที่รู้ว่าความจริงแล้วมันยังเป็นเพียงแค่แผลตกสะเก็ดที่เลือดสดๆพร้อมจะไหลออกมาได้เสมอเมื่อถูกสะกิดแม้เพียงเล็กน้อย
อยากจะช่วย อยากแบ่งเบาความทุกข์นั้นออกมาบ้าง มือเล็กกระชับฝ่ามือใหญ่ของอีกฝ่ายที่ยังจับกันไว้แล้วบีบเบาๆอย่างอยากให้กำลังใจ อยากให้รู้...ว่าอย่างน้อยตรงนี้ก็ยังมีเขาอยู่ข้างๆ
นิธิศก้มลงมองที่มือตัวเองก่อนจะหันไปยิ้มบางๆให้วิพารันต์ ไม่ต้องมีถ้อยคำปลอบใจให้รู้สึกดี ไม่ต้องมีคำพูดใดๆที่สวยหรู ไม่ต้องทำเหมือนที่ใครเขาทำกัน แต่เพียงแค่นี้...เพียงแค่มีใครอีกคนที่พร้อมจะยืนเคียงข้างและคอยจับมือกันไว้แบบนี้ มันก็เพียงพอแล้ว...สำหรับเขา
........................
......................................
“คุณไนท์คะ ท่านประธานโทรมาสั่งให้พัดมากำชับคุณไนท์เรื่องงานเลี้ยงที่โรงแรมเย็นนี้ค่ะ”
ผ่านไปหลายอาทิตย์แล้วสำหรับเหตุการณ์สารภาพรักที่ไม่สมหวังในวันนั้น พัดชายังคงมาทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเหมือนปกติ ซึ่งนิธิศเองก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิมทุกอย่าง
ความสัมพันธ์ระหว่างเลขากับเจ้านาย ความสัมพันธ์ที่เหมาะสมที่สุดระหว่างเธอและนิธิศ...
“ครับ ผมทราบแล้วครับ ขอบคุณมากนะคุณพัดชา”
คนเป็นเจ้านายเงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มเอกสารก่อนจะตอบรับเลขาสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
ด้วยสัญญาลงทุนทำธุรกิจร่วมกันระหว่างบริษัทของเขาและบริษัททีทีกรุ๊ป ที่เริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อต้นปีที่แล้วได้รับผลประสบความสำเร็จในด้านการประกอบการมากเกินกว่าที่คาดเอาไว้มาก ในเย็นวันนี้ทั้งสองบริษัทจึงมีความเห็นตรงกันที่จะจัดงานเลี้ยงฉลองขึ้นให้กับพนักงานและผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง
“ค่ะ งั้นพัดขอตัวก่อนนะคะ”
หลังจากพัดชาเดินออกจากห้องไปแล้ว นิธิศก็นั่งทำงานต่อไปแบบนั้นจนกระทั่งได้เวลาสามโมงกว่าๆถึงได้เก็บของแล้วออกไปรับวิพารันต์ที่บ้านของมาริสาก่อน เพราะวันนี้เขาจึงตั้งใจจะพาเจ้าตัวเล็กออกไปงานเลี้ยงเย็นนี้กับเขาด้วย
“วันนี้เลิกงานเร็วหรือไง ถึงได้มารับน้องเร็วขนาดนี้ นี่ยังอีกตั้งเกือบชั่วโมงแน่ะกว่าจะสี่โมง”
มาริสายืนเกาะเคาท์เตอร์คุยเพื่อนรักในขณะที่รอวิพารันต์เดินเข้าไปเก็บของใช้เล็กๆน้อยๆที่มักจะเอาใส่กระเป๋าเป้ใบเล็กน่ารักติดตัวมาด้วยเสมอ
“อืม พอดีวันนี้ตอนห้าโมงจะต้องออกไปงานเลี้ยงของบริษัทที่โรงแรมน่ะ เลยออกมาเร็วหน่อยเพราะเดี๋ยวต้องกลับไปที่คอนโดก่อนอีก”
“อ้าวเหรอ งั้นจริงๆก็ไม่เห็นรีบมารับน้องเลย ฝากฉันไว้ก่อนก็ได้นี่ อะ...อ้อขอโทษทีลืมไป ลืมไปว่าตอนนี้แกกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน อยู่ห่างน้องเกินแปดชั่วโมงไม่ได้ ไม่งั้นมันจะขาดใจตาย”
มาริสาเบะปากแซวอย่างรู้ทัน ทำเอานิธิศที่กำลังจะอ้าปากอธิบายได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคออย่างพูดอะไรไม่ออก...ก็เพราะเจ้าตัวรู้ดีไปหมดเสียทุกเรื่องแบบนี้สิน่า วันนั้นที่เขาตัดสินใจบอกเพื่อนสนิททั้งสามคนให้รับรู้เรื่องที่เขาคบกับวิพารันต์ถึงไม่มีใครรู้สึกแปลกใจเลยสักนิด แถมยังทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่รู้ๆกันอยู่แล้วอีกต่างหาก
และเมื่อร่างสูงพาวิพารันต์กลับมาถึงคอนโดแล้ว เขาก็ต้องพยายามหาสารพัดวิธีมาหลอกให้เจ้าตัวเล็กที่หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ตั้งท่าจะเดินเข้าห้องไปนอนอย่างเดียว เพราะไม่รู้ว่าวันนี้มาริสาพาเจ้าไปซนถึงไหนมา ถึงได้ดูท่าทางอยากนอนมากขนาดนี้ ให้ออกไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนเขาก่อน
ถึงจะดูใจร้ายสำหรับเด็กไปหน่อยแต่นั่นก็คือเรื่องจริง เรื่องจริงที่เหมือนกับที่มาริสาบอก เรื่องจริงที่ว่าช่วงนี้เขาติดวิพารันต์มากจนอยากจะให้อยู่ข้างๆตัวตลอดเวลา
งานเลี้ยงฉลองร่วมกันของทั้งสองบริษัทที่ถูกจัดขึ้นภายในโรงแรมหรู นิธิศที่อยู่ในชุดสูทเต็มยศเดินจูงมือวิพารันต์เข้าไปในงานก่อนจะหยุดทักทายเหล่าผู้บริหารต่างๆทั้งในบริษัทของตัวเองและของทีทีกรุ๊ปที่เคยได้ร่วมงานกันมาตลอดหนึ่งปีเต็ม
ความง่วงที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ของคนตัวเล็กดูเหมือนจะหายเป็นปลิดทิ้งชั่วคราวเมื่อได้เข้ามาเจอกับบรรยากาศแปลกใหม่ ห้องโถงใหญ่ที่ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้ ผู้คนมากมายที่ผลัดกันเดินเข้ามาทักทายและพูดคุยกับนิธิศในเรื่องที่เขาฟังไม่รู้เรื่อง
อีกมุมหนึ่งในการทำงานของอีกฝ่ายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน…
“หิวหรือยังครับหือ ไปหาอะไรกินกันนะ”
หันมาก้มกระซิบบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะแกล้งเนียนเลยไปหอมแก้มนุ่มนิ่มทีหนึ่งอย่างนึกหมันเขี้ยวและถือเป็นการประกาศความเป็นเจ้าของไปด้วยในตัว เพราะดูท่าแล้วว่าเจ้าตัวเล็กของเขาจะยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ความน่ารักของตัวเองเป็นที่สะดุดตาของแขกที่อยู่ในงานมากแค่ไหน ยิ่งโดยเฉพาะกับบรรดาพวกหนุ่มสาวลูกหลานบุคคลระดับผู้บริหารที่หันมาจ้องกันชนิดตาไม่กระพริบ
เห็นแล้วมันก็อดจะนึกหวงขึ้นมาไม่ได้...
นิธิศเดินจูงมือเล็กของอีกฝ่ายให้เดินตามตัวเองมาที่ซุ้มอาหารที่มีของกินคาวหวานให้เลือกมากมาย ก่อนจะหยิบจานพร้อมกับช้อนส้อมส่งให้ แล้วปล่อยให้เจ้าตัวได้เดินเลือกหยิบขนมกินเองด้วยท่าทางตื่นตาตื่นใจ จนร่างสูงเองที่เห็นภาพแบบนั้นแล้วก็อดที่จะอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้...ยังไงเสียเด็กก็ยังเป็นเด็กล่ะนะ เจอขนมเข้าหน่อยก็ไม่สนใจอะไรแล้ว
“เด็กน้อย เดี๋ยวพี่มานะ ยืนกินขนมอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนล่ะเข้าใจมั้ยครับ”
นิธิศหันมาบอกวิพารันต์พร้อมกับลูบศีรษะเบาๆ ก่อนจะเดินตามเลขาสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาบอกว่าเจ้านายของเขาเรียกให้ไปพบ
คนตัวเล็กยืนกินขนมอยู่ตรงนั้นได้พักใหญ่ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าอีกคนจะเดินกลับมาเสียทีจึงเริ่มที่จะชะเง้อมอง อยากเดินไปหา แต่ก็ไม่กล้า เพราะอีกฝ่ายบอกให้รออยู่ตรงนี้ กลัวว่าถ้าเดินไปแล้ว เวลานิธิศ กลับมาอาจจะยิ่งหลงกันไปอีก
“ไม่ทราบว่ามองหาใครอยู่เหรอครับ ให้ผมช่วยไหม”
ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสูทที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกหลานของใครสักคนในงานเดินเข้ามาทักวิพารันต์ เมื่อสบโอกาสเห็นว่าคนน่ารักที่ตัวเองยืนมองมาได้สักพักเริ่มมีท่าทางกระวนกระวายเหมือนหาใครไม่เจอ
วิพารันต์ส่ายหน้าแล้วส่งยิ้มแหยๆกลับไปให้คนที่ตัวเองไม่รู้จัก การอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าเยอะๆในงานแบบนี้โดยที่ไม่มีนิธิศอยู่ด้วยทำให้วิพารันต์รู้สึกประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก ภายในใจนึกภาวนาให้คนที่เดินหายไปรีบกลับมาหาตัวเองไวๆ
“งั้น ถ้าไม่รังเกียจจะให้ผมยืนอยู่ตรงนี้ด้วยคนได้ไหมครับ”
ท่าทางที่ดูไม่น่าไว้ใจ กับมือไม้ของอีกฝ่ายที่เริ่มมาถึงเนื้อถึงตัว ทำให้วิพารันต์รีบถอยห่างออกมาจากตรงนั้นทันทีอย่างนึกกลัว ทว่าไม่ทันได้ระวัง ไม่คิดว่าจะมีใครยืนอยู่ข้างหลังเจ้าตัวเลยเผลอไปชนเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งเข้าจนตัวเองล้มลงไปนั่งกับพื้น เรียกสายตาของแขกในงานที่ยืนอยู่บริเวณนั้นให้หันมามองได้ไม่น้อย
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าหนู”
ชายวัยกลางคนที่ดูจากภายนอกแล้วน่าจะอายุประมาณสี่สิบปลายๆเอ่ยถามคนที่ถอยมาชนตัวเอง ก่อนจะย่อตัวก้มลงไปช่วยดูอาการเจ้าตัวที่หลังจากล้มลงไปแล้วก็เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่แบบนั้นไม่ยอมลุกขึ้นมาเสียที
“...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ถามย้ำกลับไปอีกครั้งจนร่างบอบบางยอมเงยหน้าที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามอง
“วิชุดา...”
เขาครางออกมาเบาๆเมื่อเห็นหน้าของวิพารันต์แวบแรก ไม่ใช่...ไม่ใช่วิชุดา แต่ถึงแบบนั้น โครงเค้าหน้าของเด็กคนนี้ก็มีส่วนที่คล้ายกับผู้หญิงคนนั้นอยู่มากเหลือเกิน
นิธิศที่เพิ่งขอตัวผละออกมาจากเจ้านายของตัวเองได้ก็รีบเดินกลับมาหาวิพารันต์ทันที แต่แล้วก็ต้องตกใจเล็กน้อยเพราะบริเวณที่เขาบอกให้ร่างบางยืนรออยู่มีคนจำนวนหนึ่งยืนมุงอยู่ อีกทั้งเมื่อมองเข้าไปแล้วยังเห็นเจ้าตัวเล็กของเขากำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นแถมคนที่นั่งอยู่ข้างๆยังเป็นติณภพที่เป็นถึงท่านประธานใหญ่ของบริษัททีทีกรุ๊ปอีก
เห็นแบบนั้นนิธิศก็ไม่รอช้าที่จะเดินฝ่าวงล้อมย่อยๆของบรรดาแขกเหรื่อเข้าไปกอดปลอบวิพารันต์ ก่อนจะหันไปถามอาการของติณภพที่ดูเหมือนจะกำลังอึ้งๆกับอะไรสักอย่างอยู่
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเด็กดี คือ...ขอโทษนะครับ ท่านไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม”
“ผะ...ผมไม่ได้เป็นอะไร เด็กคนนี้มากับคุณหรอ”
ท่านประธานที่เพิ่งหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเองเอ่ยปากถามกลับไป โดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากร่างเล็กในอ้อมกอดของคนตรงหน้า
“ครับ รันเค้ามากับผมเอง คือท่านมีอะไรหรือเปล่าครับ”
ร่างสูงบอกพลางฉุดร่างบอบบางของวิพารันต์ให้ลุกขึ้นยืนตาม ซึ่งเจ้าตัวเล็กเองก็ยอมแต่โดยดีแถมยังกอดตัวเขาเอาไว้แน่นเหมือนกลัวจะหนีหายไปไหนอีก
“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่สงสัยอะไรนิดหน่อย ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”
ติณภพตอบก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปจากตรงนั้น...ออกไปพร้อมกับสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจ
นิธิศมองตามหลังท่านประธานบริษัทคู่ค้าของตัวเองไป ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนตัวเล็กในอ้อมกอดต่อเขาไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่เขาถูกเจ้านายกักตัวเอาไว้ แต่ดูท่าว่าวิพารันต์คงจะต้องตกใจกลัวอะไรสักอย่างเพราะไม่เช่นนั้นเจ้าตัวคงไม่ถึงกับต้องร้องไห้แบบนี้...
ให้ตายสิ...เขาไม่น่าประมาทปล่อยเจ้าตัวให้อยู่คนเดียวเลยจริงๆ
ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงแล้ว ร่างสูงเดินพาวิพารันต์หลบความวุ่นวายในงานออกมานั่งรับลมเย็นๆอยู่ภายนอกตัวอาคาร ศีรษะเล็กเอนพิงกับอกของอีกคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
ที่ที่อยู่แล้วสบายใจ ที่ที่อยู่แล้วรู้สึกปลอดภัย ที่ที่เดียวที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ได้ ที่ที่มีนิธิศอยู่...
“โกรธพี่ไหมคนเก่ง โกรธไหมที่พี่ทิ้งให้รันยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว พี่ขอโทษนะครับ”
นิธิศเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบพลางกดจูบลงไปที่ขมับเล็ก วิพารันต์ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาแนบไว้ที่แก้มของตัวเอง นิธิศไม่ใช่คนที่สมควรจะถูกโกรธ เพราะถ้าคิดจะโกรธใครสักคนแล้วก็ควรจะควรเป็นตัวเขาเองเสียมากกว่า ที่โตขนาดนี้แล้วยังดูแลตัวเองไม่ได้จนทำให้นิธิศต้องคอยมานั่งเป็นห่วงมากขนาดนี้
“รัก รัก รักที่สุด...”
กระซิบแผ่วเบาให้ได้ยินที่ข้างใบหูแล้วเอาคางเกยไหล่เล็กเอาไว้แบบนั้น ความรู้สึกที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ความรู้สึกที่เพียงได้อยู่ใกล้ๆกันก็มีความสุข ความรู้สึกที่ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้ ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก...
งานเลี้ยงที่ดำเนินต่อไปจนใกล้จะเลิกเต็มที ผู้บริหารหลายคนออกมายืนถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึกก่อนจะขอตัวแยกย้ายกันกลับไป
“รันครับ ตื่นได้แล้วครับ...ได้เวลากลับบ้านกันแล้วนะเด็กน้อย”
นิธิศเขย่าตัวเรียกวิพารันต์ที่นั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ในงานเบาๆ เมื่อได้เวลาที่ต้องกลับบ้านแล้วแต่เนื่องจากอาการง่วงที่ยังค้างคาอยู่ตั้งแต่แรกของร่างบางเริ่มออกฤทธิ์อีกครั้ง บวกกับตอนที่เดินกลับเข้ามาข้างในเจ้าตัวยังเผลอไปหยิบค็อกเทลสีใสๆที่คิดว่าเป็นน้ำเปล่ามาดื่มอีกเลยยิ่งทำให้หลับง่ายมากขึ้นไปอีก
อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆกับเจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนจะแบตหมดแบบเต็มขั้น ชนิดที่ว่าต่อให้พยายามปลุกอีกนานแค่ไหนก็คงจะไม่ยอมตื่นขึ้นมาง่ายๆ นิธิศจึงต้องตัดสินใจอุ้มคนที่กำลังนอนหลับสบายขึ้นบ่าเหมือนเวลาอุ้มเด็กเล็กๆก่อนจะพาเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างนอก
แขกในงานที่กลับไปจนเกือบจะหมดจนเหลือน้อยเต็มที แต่ใครจะคิดล่ะว่าคนที่เป็นถึงท่านประธานบริษัทอย่างติณภพจะยังอยู่ในงานเป็นคนท้ายๆ สายตาของเขามองตามแผ่นหลังของนิธิศที่เดินออกไปด้วยความคิดหลากหลาย
ทั้งๆทีมันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ เรื่องบังเอิญที่ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่เลย แต่ทั้งๆที่คิดแบบนี้ มันก็ยังเหมือนมีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจของเขาอยู่
สิ่งที่ยังค้างคา ความรู้สึกผิดและตราบาปในอดีตที่ฝังอยู่ในใจมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากด เพราะบางครั้ง...คนเราก็มักเลือกที่จะเชื่อสัญชาตญาณของความรู้สึกมากกว่าความคิด
“คุณชิตชัย พรุ่งนี้ตอนเช้าเข้ามาพบผมที่บริษัทหน่อย ผม...มีเรื่องที่อยากให้คุณสืบ”
TBC.
Rewrite
ย่องมาต่อแบบเงียบๆๆ ตอนนี้อาจจะดูมึนๆงงๆไปบ้างเล็กน้อยเพราะมันมีปมเพิ่มขึ้นมา(ฮา) แต่ตอนหน้าจะมาคลายปมกันคลายความสงสัยค่ะ 555 รีเช็คอยู่หลายรอบไม่ถูกใจเสียที แต่ก็ออกมาได้แค่นี้ เศร้าใจเล็กน้อย ช่วงที่ต้องบรรยายรู้สึกมันฝืดๆ ยังไงก็ไม่รู้ 555 คะแนนแกทแพทเพิ่งออก ใกล้เวลาแอดมิชชั่นเต็มที ลุ้นๆ เอาล่ะ โม้มาเยอะและ เอาเป็นว่าตอนหน้าเจอกันค่า
ป.ล. ขอบคุณทุกการติตาด ขอบคุณทุกการแนะนำค่ะ แต่เรื่องลงเร็วๆเนี่ย ต้องขอโทษจริงๆ เป็นโรคเขียนช้าแก้ไม่หาย ถึงขนาดกับว่า Cn9095 เอาไปล้อเลยทีเดียว 55
-
:z13:
-
พ่อของรันแหงมเลย หวังว่าคงไม่ขัดขวางหรอกนะ
-
น้องรันจะเจอพ่อแล้ววววววววววววววว :a5:
-
*[]* ว้าววว
-
พ่อรันป่าวหนออออออออ
-
พ่อตาโผล่แล้วนะพี่ไนท์ เดี๋ยวขันหมากไปสู่ขอแต่เนิ่นๆได้เลยล่ะ :laugh:
ปล.อยากให้น้องรันพูดได้จัง คิดว่าคงจะช่างพูด น่ารักน่าชังขึ้นอย่างเยอะเลยอ่ะ :-[
-
จะติดตามต่อไปครับผม
-
อย่าบอกนะว่านั่นน่ะ
คุณพ่อของน้องรัน!! โอ๊ย ย ตื่นเต้นแทน
แหม่ อ่านฉานนี้รู้สึกแบบว่า....
หวานกันซ้า า า :-[
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงพี่ไนท์ขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายอบอุ่นแบบนี้ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจซะจริง
ชอบเวลาพี่ไนท์ดูแลน้องร้นจังเลย ถึงจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแต่ก็ทำให้สัมผัสได้ถึงความรัก
รออ่านตอนหน้านะจ๊ะน้องมน รอดูว่าคุณพ่อจะเปิดตัวเยี่ยงไร
-
+1
-
ไม่รู้จะเม้นท์อะไร... :z3:
บอกได้แค่ว่า รันกับไนท์ อายุเท่าไรกันมั่งอะจำไม่ได้ = =
-
วิชุดา รันมีแฝดเป่า 555
-
คุณพ่อน้องรัน?
+1
-
แน่นอนว่าพ่อน้องรันชัวร์ == เอามีดมาจิ้มก็ใช่!
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
พ่อ ? พ่อของรัน ?
อยากให้รันพูดได้จัง
อ่านพี่ไนท์น้องรันแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
มีลุ้นแฮะ :z2:
-
ใช่คุณพ่อแน่ๆเลย
-
เหวอออออออออ
ตอนนี้มาแบบน่ารักๆปนเงื่อนงำ(?)แหะ
ถ้าเดาไม่ผิดคุณติณภพต้องเป็นพ่อวิพารันต์แน่ๆเลย
ตอนหน้ารอลุ้นค่ะๆ :กอด1:
-
น้องรันต้องมีเบื้องหลังที่ตัวเองไม่รู้แน่ๆ
-
:m28:พ่อน้องรันหรอคะ
คงไม่มีอะไรหรอกใช่มั้ยคะ?
-
ช้าๆ ก็ได้...แค่มาต่อ...ไม่หายไปไหนก็พอ
ปมนี้....พ่อน้องรันรึเปล่าหนอ :z1:
พ่อตาของพี่ไนท์ :impress2:
:L2:เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
จริงค่ะ เรื่องนี้อ่านแล้ว น่ารัก อบอุ่น พี่ไนท์น่ารักมาก น้องรันยิ่งน่ารักมั่กมากเลย
:L2:
-
เหยยยยย
รึนี่คือพ่อน้องรัน????
อ่อยยยย
อย่ามาเอาลูกคืนนะ ... ไม่ให้อ่ะ!!
น้องรันสติลน่ารักกกกก ^^
(^з^)-☆
-
น่ารักมากกกก
แต่ คุณประธานเป้นพ่อน้องรันแน่ๆ
น่าสงสารน้องอดีตกำลังโดนขุดคุยย
-
อย่าบอกนะว่า...
-
อบอุ่นเหมือนเคยกับความรักความเอาใจใส่ของพี่ไนซ์
-
อ่า น้องรันจะมีพ่อที่แท้จริงแล้ว
แถมยังรวยไม่รู้เรื่องอีก
แบบนี้ รักของทั้งสองจะมีอุปสรรคหรือเปล่า
-
ลุงคนนั้นเป็นพ่อน้องรันรึเปล่าน้า
-
พ่อรันแน่ ๆ เลยยย o13
-
วะว่ะว้าวววว สงสัยพ่อน้องรันชัวร์ :m11:
แต่ถ้าเป็นคุณพ่อจริงๆ กรุณา อย่าได้ไปรับผิดชอบอิแม่ น้องรันเด็ดขาด :angry2:
-
พ่อของรัน
หวังว่าคงจะราบรื่นนะ อิอิ
-
หนูรันต์ยังบอบบางน่าทนุทนอมยิ่งนัก
-
:a5: ท่านประธานเป็นปะป๋าของน้องรันรึป่าวหนอ
-
คุณพ่อน้องรันชิมิ??
อย่ามาขัดขวางคุณไนท์กับน้องรันนะเคอะ o18
คุณนี่หวานนนนนนน น่ารักเสมอ :-[
-
รันบอบบางมาก พี่ไนท์ต้องดูแลรันดีๆนะ ผช.คนนั้นรู้จักแม่รันด้วย โฮะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ท่านประธานเป็นพ่อน้องรันรึเปล่าอะ!!
-
อะไรก็เกิดขึ้นได้สินะ
:L2: :L2:
-
ฮือๆ :m15:
หลงรักน้องรันสุดขั้วหัวใจเลยอ่ะ :-[
มาต่อเร็วๆนะค้า
-
ตอนนี้หวานอีกละ :-[ รถน้ำตาลคว่ำตลอดดดดด
เอ๊??? คุณติณภพนี่จะใช่พ่อน้องรันป่ะเนี่ย ต้องไปถามแม่วิชุดาดู :really2:
:pig4: นะคะ
-
จะเจอพ่อแล้ววววววว :กอด1:
แต่ๆๆๆๆๆ..........พ่อจะขัดขวางความรักไหมน่ะ :angry2: :angry2:
-
แอบเป็นเงาอยู่ตั้งนาน วันนี้ขอแสดงตัวหน่อย จะบอกว่าน้องรันน่ารักมาก ก ก ก ก //คาดว่าคงเป็นพ่อน้องรันแน่ๆๆ
-
:L1:
-
พลิกล็อคกันน่าดู ถล่มทลาย
น้องรันเจอพ่อแล้วใช่ไหม?
อยากรู้จังว่าทำไมพ่อทิ้งแม่น้องรึเปล่านะ
น้องรันน่าดูเอ็น เอ้ย!!!! เอ็นดูอีกแล้ว
-
จะมีอะไรให้ลุ้นอีกหล่ะนี่
-
อะไรๆก็เกิดขึ้นได้จริงๆ
:3123:เป็นกำลังใจให้น้องรันและคนเขียนจ้าา
-
อย่าบอกว่าเป็นพ่อลูกที่พลัดพรากนะ :laugh:
-
ชอบมากๆ เป็นฟิคที่อบอุ่นมากๆค่ะ :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พ่อของรันเเน่เลย เเต่ตราบาปที่ว่าอะไรกันละ?
ไม่ตั้งใจให้เกิด? ทิ้งเเม่ของรันไป? หรือมีเหตุอะไรเกิดขึ้นกันนะ?
อยากรู้ๆ มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
เดาๆๆๆ พ่อรันแน่ๆๆๆ
-
ท่านประธานคือพ่อน้องรันเหรอ ?
-
ท่าจะใกล้ดราม่า...
-
แอบอึดอัดใจเล็กน้อย อยากให้น้องรันพูดได้แล้วอ่ะ >_<
-
:z13: :z13:โอ๊ะโอจะเป็นยังไงนาาาาาาา
-
ใช่คุณพ่อน้องรันหรือเปล่านะ
-
โหย อยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน
น้องรันน่ารักมากกกก อยากฟัด
-
ท่านประธานเป็นพ่อเหรอ
:-[ หวานอีกแล้ว
-
กรี๊ดดดด น้องรันพ่อรวยยยยย 55555+ เจอพ่อแล้วก็ขอให้พ่อรักแล้วก็ยอมรับลูกเขยได้นะคะ สู้ ๆ นะน้องใบ้
-
เอทำไมเราคิดว่าเป็นคุณตาน้องรันอยู่คนเดียวละเนี่ยยยย
แต่แกก็จะ 50 แล้วน้า น่าจะเป็นตาหรือปู่
แบบว่าลูกสาวหรือลูกชายหนีตามกันไปเพราะแกรับคนรักลูกไม่ได้
สุดท้ายก็เป็นแผลในใจแกที่ไม่ยอมรับความรักของลูกจนต้องเสียลูกไป
พอมาเจอหน้าหลานที่หน้าพิมพ์เดียวกันเป๊ะ เลยสะกิดต่อมขึ้นมาไรงี้
เพ้อเป็นคุ้งเป็นแควเลยเรา 5555555555555555
-
น้องรันน่ารักมาก อ่ะ :o8:+1
-
พ่อหนูรันรึป่าวนะ
-
ขอบคุณค่ะ จะรอตอนหน้านะค่ะ :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วให้ฟีลอบอุ่นทุกที :-[
น้องรันน่ารัก พี่ไนท์ก้โคดน่ารัก o13
ปล.ผชคนนั้นพ่อน้องรันแหงๆ o18
-
โอ๊ะโออออ น้องรันจะกลายร่างเป็นคุณหนูรันรึเปล่าเนี่ย
ว่าจะถามคุณ Rafael หลายรอบและ แต่ลืมทุกที แบบอยากรู้ว่า ทำไมน้องรันถึงพูดไม่ได้คะ
คือ เกิดจากความผิดปกติของเส้นเสียง กล่องเสียง หรือ เป็นอาการตกใจจนไม่พูดไม่จาก อะไรแบบนี้
แบบ แอบอยากลุ้นว่าเราจะพลิกล็อคได้ยินเสียงของแว่วๆ บ้างรึเปล่า -- แต่ถ้าไม่ได้หาข้อมูลไว้ก็ไม่เป็นไรนะคะ ^^
-
พี่ไนท์ ทิ้งน้องให้อยู่คนเดียวได้งัยอ่ะ :m16:
เจอพ่อได้ แต่ถ้าเข้ามาสร้างปัญหาหรือมาทำให้น้องรันเสียใจ อย่าให้รู้หรืออย่าให้เจอดีกว่า
ให้น้องรันมีพี่ไนท์และเพื่อนๆพี่ไนท์เป็นครอบครัวก้อพอแระ :really2:
:pig4: :กอด1:
-
ที่จริงแล้วน้องรันเป็นทายาทตระูลไฮโซใช่มะ?
แต่ว่าน่าสงสารที่มีแม่แบบนั้น
-
งานเข้าาาาาาาา!!
บุญหล้นทับพร้อมๆกานแท้ๆ ยังไงก้ออย่าให้มีเรื่อร้ายเลยน้า
ไม่อยากน้ำตาแตกแระT^T
-
อย่ามาเปิดศึกชิงตัวเด็กน้อยกันนะ ชักไม่น่าไว้วางใจแล้ว :serius2:
-
พ่อน้องรันรึป่าวน้าาาาาาา
-
น้องรันเป็นทายาทเศรษฐี...???
ตอนนี้ดูดีก็มีคนอยากได้ ตอนน้องลำบากไม่มีใครเหลียวแล ฮึ
-
ชีวิตน้องรันกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากรันทดมานาน :กอด1:
-
คนนี้เป็นคุณพ่อน้องรันหรือเปล่านะ เดาว่าน่าจะใช่
ไนท์หลงน้องรันมากเลยนะอุตส่าห์พามางานด้วย
ไม่่ยอมห่างอย่างที่มาริสาบอกไว้
-
คุณพ่อ รึ คุณตา
-
:a5: สิ่งที่ตามมาในตอนหน้าคงไม่ใช่มาม่านะคะ ...โอ้วน้องรันของเจ๊ << :z6: น้องรันของพี่ไนท์ย่ะ!
-
พ่อน้องรัน ???
-
รอ
-
แววมาม่าเริ่มโชย ไม่นะ2คนนี้เค้าเพิ่งหวานหยดกันไปเองน๊าาา
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น่ารัก :กอด1:
-
น้องรันท่าทางจะหน้าหวานมากๆเลย
มีแต่คนทักว่าคนสวยบ้าง
ทักว่าเป็น แม่บ้าง
อิจฉาพี่ไนต์>O<
-
กลิ่น ความรักนี่ชั่งอบอวนจริง จริง :กอด1:
-
น่ารักอ่า :-[ :-[
-
มีพี่ไนท์อยู่ไม่ห่างน้องรันเลย ทำอะไรก็ดูน่ารักไปซะหมด ^^
ท่านประธานคงไม่ใช่พ่อน้องรันนะ
-
พ่อน้องรันหรือเปล่าน้อ :z1:
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ก็ขอให้ดีกับน้องรันให้มากๆน้า สงสารน้อง :monkeysad:
-
อิยะ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้น >[]<!
-
ช๊อบบบบบ ชอบบบบ :-[ :-[ :-[
-
อยู่ๆพ่อของหนูรันก็ปรากฏตัวซะงั้น
-
14
อดีต
‘ไปเอาเด็กออกซะวิชุดา เธอก็รู้ว่าคืนนั้นมันเป็นแค่ความพลั้งเผลอ เด็กนี่ก็ไม่ได้เกิดจากความรัก มันเกิดมาจากอารมณ์แค่ชั่ววูบ...’
ร่างของติณภพสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาตอนรุ่งเช้าของอีกวัน ความฝัน สองมือหนายกขึ้นลูบใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของตัวเองทั้งๆที่ในห้องนอนก็เปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้เสียจนเย็นเฉียบ
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฝันถึงเรื่องนี้ แต่ครั้งสุดท้ายที่ฝันมันก็ผ่านไปนานหลายปีแล้ว...
ถอยหลังกลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน การออกเที่ยวในสถานเริงรมณ์ยามค่ำคืนยังเป็นสิ่งที่ลูกชายเจ้าของธุรกิจใหญ่วัยยี่สิบห้าปีอย่างเขาทำเป็นประจำทุกคืนโดยที่ไม่สนใจจะรับผิดชอบหน้าที่การงานในบริษัท รูปรสกลิ่นเสียงและสิ่งมัวเมาทั้งหลายในเวลานั้นดูเหมือนเป็นสิ่งที่สวยงามน่าหลงใหลจนยากที่จะถอนตัว
ผู้หญิงที่มีเข้ามาให้เลือกมากหน้าหลายตา เขาไม่เคยรักใครและไม่คิดจะรักเพราะการผูกมัดคือสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น การประมาทเลินเล่อเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เขาพบเจอบทเรียนที่สำคัญบทหนึ่งในชีวิต
เขาทำวิชุดาท้อง...
เธอตั้งท้องอ่อนๆกับเขาด้วยอายุเพียงสิบหกปี จากความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ซึ่งในวันที่ติณภพรู้เรื่อง วิชุดาเป็นคนเดินมาบอกเขาด้วยตัวเองพร้อมกับแถบวัดผลเพื่อใช้ยืนยันเป็นหลักฐาน เธอถามเขาว่าเขาจะรับผิดชอบเธอยังไงต่อไป แต่คำตอบของติณภพในตอนนั้นกลับกลายเป็นเพียงแค่การเขียนเช็คให้เธอใบหนึ่ง แล้วบอกให้เธอไปเอาเด็กในท้องออกซะ...
...คำตอบ...ที่ไม่แม้แต่จะคิดลังเล...
วิชุดาตบหน้าเขาอย่างแรงทันทีที่พูดประโยคนั้นจบ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของเธออีกนอกจากสายตาที่มองเขาด้วยความเกลียดชัง
ความสัมพันธ์ที่จบลง วิชุดาไม่เคยติดต่อมาหาเขาอีกเลยหลังจากวันนั้นและเขาเองก็ไม่ได้สนใจที่จะติดต่อกลับไปหาเธอเช่นกัน
ไม่มีความรู้สึกผิด ติณภพในตอนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกผิดต่อวิชุดาและเด็กในท้องที่ไม่มีโอกาสได้รับรู้เรื่องราวของคนที่เป็นพ่อแม่เลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งเวลาผ่านไปสองปีให้หลังจากนั้น วันที่เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงคนที่เขาตกหลุมรักจนหมดหัวใจ ผู้หญิงที่ทำให้เขาหยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็น
ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดีเมื่อภรรยาของเขาตั้งท้องอ่อนๆลูกคนแรก ติณภพรู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดก็กลับเกิดขึ้น
เหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องนึกถึงสิ่งที่เคยทำกับผู้หญิงอีกคนเอาไว้...
ภรรยาของเขาลื่นล้มในห้องน้ำอย่างแรงในระหว่างที่เขาไปทำงานที่บริษัทตามปกติ เธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เนื่องจากเกิดอาการปวดท้องอย่างรุนแรงและมีเลือดออกมาก จนกระทั่งสาวใช้ที่เข้ามาทำความสะอาดห้องเดินมาพบเข้าแล้วรีบวิ่งลงไปบอกคนข้างล่าง เธอจึงได้ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน แต่นั่นก็ช้าไป...ระยะเวลาระหว่างที่รอให้ใครมาพบนั้นทำให้เธอเสียเลือดมากจนเกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลัน เธอเสียชีวิตก่อนที่จะถึงมือหมอ
เสียชีวิตไปพร้อมกับลูกในท้อง...
ติณภพเสียใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนคิดไปว่าสวรรค์คงนึกอยากลงโทษให้คนอย่างเขาสำนึกผิดถึงบาปกรรมที่เคยทำไว้ในอดีต ในตอนนั้นเขาคิดว่าเขาสูญเสียผู้หญิงที่ตัวเองรัก และเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองไปแล้วถึงสามชีวิต
ถ้ากลับไปได้ ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเวลานั้นตัวเขามีจิตสำนึกของความเป็นคนมากกว่านี้ ถึงเขาจะไม่ได้รักวิชุดา...แต่เขาก็คงจะไม่บอกให้เธอไปทำเรื่องที่โหดร้ายแบบนั้น
ชีวิตโสดของติณภพเริ่มต้นอีกครั้งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาโดยที่เขาไม่คิดจะแต่งงานมีครอบครัวใหม่อีกเลย เขาทุ่มเทและใช้ชีวิตทุกวันไปกับการทำงานในบริษัทจนคนเป็นพ่อไว้ใจที่จะให้เขาขึ้นมานั่งเก้าอี้ประธานใหญ่ของบริษัทแทนตัวเองที่เริ่มจะแก่ตัวลงทุกวัน
ติณภพเคยคิดที่จะพยายามจะติดต่อกับวิชุดาอีกครั้งเมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่หากก็ต้องล้มเลิกไปเสียทุกครั้งด้วยความคิดที่ว่า มันจะมีประโยชน์อะไรในการที่เขาจะกลับเข้าไปสานสัมพันธ์กับเธอต่อในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็เชื่อว่าวิชุดาเอาเด็กคนนั้นออกไปแล้วตามที่เขาบอก
ทว่าสิ่งที่เขาปักใจเชื่อมาตลอดหลายสิบปีมันก็เริ่มสั่นคลอน เมื่อวินาทีที่เขาได้พบกับเด็กคนนั้นเมื่อวานนี้แม้จะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่อะไรบางอย่างมันก็บอกให้เขาเลือกที่จะเสี่ยง เสี่ยงในสิ่งที่ตัวเองเคยคิดจะทำแต่ไม่ได้ทำ
แสงสว่างจุดเล็กๆที่ผุดขึ้นภายในอุโมงค์มืดที่เขาเดินอย่างไร้จุดหมายมาตลอด...
ร่างสูงใหญ่ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วพาตัวเองไปที่ห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ก่อนจะออกไปบริษัทตามที่นัดกับชิตชัยเอาไว้
ความหวังอันริบหรี่ที่ว่าในตอนนั้นวิชุดาอาจจะไม่ได้ทำตามที่เขาบอก ความหวังที่ตอนนี้เขานึกอยากจะให้มันเป็นจริง และถึงแม้ว่าผลลัพธ์ที่ออกมาจะไม่ได้เป็นอย่างที่ใจหวัง แม้ว่าเด็กคนนั้นจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยก็ตาม แต่ตอนนี้เขาก็อยากที่จะลองทำ เพราะมันก็คงจะดีกว่าหากจะต้องมานั่งเสียใจภายหลังเหมือนสิ่งที่เคยเกิดขึ้นแล้วในอดีต
.......................
.....................................
วิพารันต์เดินขยี้ตาโซเซเข้าไปในห้องน้ำด้วยอาการมึนศีรษะเล็กน้อย
เสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อย...ร่างบางยืนมองตัวเองในกระจกอยู่พักใหญ่ด้วยความสงสัย สมองประมวลผลได้ว่าเมื่อคืนนี้หลังจากที่เขาดื่มน้ำรสชาติแปลกๆที่งานเข้าไปก็ง่วงมากจนเผลอหลับไป แต่หลังจากนั้นก็จำไม่ได้อีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วเขาไปเปลี่ยนเสื้อตอนไหนกัน...
“ค่อยๆเดินก็ได้ครับรัน วิ่งมาแบบนั้นเดี๋ยวก็หกล้มหรอก...”
นิธิศเอ่ยปากเตือนวิพารันต์ที่วิ่งหน้าตาตื่นหอบกระดานไวท์บอร์ดเข้ามาหาเขาในห้องครัว แต่เจ้าตัวเล็กก็ฟังเขาเสียที่ไหนล่ะ
‘พี่ไนท์ ทำไม...ทำไมรันใส่ชุดนอนล่ะ’
มือเล็กยกกระดานไวท์บอร์ดในมือให้อีกฝ่ายอ่านด้วยความอยากรู้คำตอบ นิธิศหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดร่างบอบบาง
“แล้วมันแปลกตรงไหนครับคนเก่ง เข้านอนก็ต้องใส่ชุดนอนสิ”
นิธิศแกล้งตอบเหมือนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไรทำเอาวิพารันต์ต้องรีบลบกระดานแล้วเขียนข้อความใหม่ลงไป
...ได้แกล้งคนตัวเล็กให้ทำแก้มพองๆก่อนออกไปทำงานตอนเช้าได้นี่มันก็มีความสุขไปอีกแบบ...
‘ไม่ใช่ คือ...เมื่อคืนรันไม่ได้เปลี่ยน แล้ว พี่ไนท์...เปลี่ยนให้รันเหรอ…’
ถามเองก็เขินเอง...แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นความอยากรู้ก็ยังมีมากกว่า
“ก็อยู่กันแค่สองคน ถ้าพี่ไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนแล้วใครจะเปลี่ยนให้รันล่ะครับหือ”
แก้มเนียนใสขึ้นเป็นสีแดงเรื่อทันทีที่นิธิศก้มลงไปกระซิบตอบที่ข้างหู อาย...อายจนไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีต้องเห็นหมดแล้วแน่ๆ ร่างบอบบางนึกไปถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำตอนที่ไปหัวหินคราวก่อน ยังจำได้ดีว่าตอนนั้นทั้งเขินทั้งอายมากขนาดไหน เพราะความรู้สึกในเวลานี้ก็คงไม่แตกต่างกันมากนัก
ความจริงแล้วเมื่อคืนนิธิศก็ไม่ได้อยากจะจับวิพารันต์ลอกคราบเปลี่ยนเป็นชุดนอนให้ตัวเองใจสั่นเล่นเสียเท่าไหร่หรอก ถ้าเจ้าตัวไม่ละเมออาเจียนค็อกเทลที่ดื่มเข้าไปออกมาจนเลอะเสื้อผ้าไปหมด
เหมือนบททดสอบความอดทนที่ยากพอสมควร เพราะกว่าที่เขาจะนั่งสงบจิตสงบใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเกินเลยกับร่างกายขาวๆนิ่มๆของเจ้าตัวเล็ก แล้วตั้งใจเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อย่างเดียวได้ก็กินเวลาไปมากอยู่เหมือนกัน
และเพื่อเป็นการลงโทษเจ้าตัว ข้อหาที่เมื่อคืนทำให้เขาเกือบจะข่มตานอนไม่หลับ นิธิศเลยจัดการรวบเอวอีกฝ่ายที่ยืนก้มหน้างุดด้วยความอายเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะไล้ริมฝีปากลงไปฝากรอยสีสวยที่ไว้ต้นคอขาวจนวิพารันต์ต้องย่นคอหนีด้วยความเจ็บ
“ไปอาบน้ำได้แล้วเด็กขี้สงสัย เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทำงานแล้วนะ”
เมื่อทำโทษเจ้าตัวจนพอใจแล้วนิธิศถึงได้ยอมคลายอ้อมกอดของตัวเองออกให้คนกำลังเขินเดินกลับเข้าไปอาบน้ำในห้อง
ยิ้ม ยิ้มได้บ่อยๆ ช่วงนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าที่ชอบยิ้มคนเดียว มองตามแผ่นหลังเล็กที่หายเข้าไปในห้องแล้วก็ยิ้มอีก ท่าทางจะอาการหนักแล้วจริงๆ สงสัยช่วงนี้...ถ้าเขาไม่ไปหายาลดความสุขมากินเอง ก็คงต้องไปหายาลดความน่ารักให้อีกคนกินแล้วล่ะ เพราะไม่อย่างนั้น...
คงจะได้มีคนบ้าตายเพราะยิ้มไม่เลิกแน่ๆ...
..............................
.............................................
อากาศในตอนบ่ายที่ร้อนอบอ้าวจนแทบจะไม่มีใครอยากจะกระดิกตัวออกไปไหน มาริสายังคงนั่งเฝ้าร้านอยู่กับวิพารันต์ที่หน้าเคาท์เตอร์เหมือนปกติ ลูกค้าที่มีเข้ามาประปรายทั้งที่หลบร้อนเข้ามาหาขนมกินตากเครื่องปรับอากาศเย็นๆ และทั้งที่ตั้งใจเข้ามาซื้อขนมกลับไปฝากคนที่บ้านทำให้ภายในร้านวันนี้ดูไม่เงียบเหงานัก
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่ตรงประตูหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับร่างของท่านประธานใหญ่แห่งบริษัททีทีกรุ๊ปที่เดินเข้ามา หลังจากเพิ่งเสร็จธุระจากการสั่งงานให้คนสนิทไปสืบเรื่องสำคัญ
“อ้าว สวัสดีค่ะคุณติณภพ หายไปนานเลยนะคะ นึกว่าจะเบื่อขนมร้านนี้ไปแล้วเสียอีก”
บางทีโลกมันก็กลมเกินไปอย่างที่คนเขาว่ากันจริงๆ...ติณภพเป็นลูกค้าประจำร้านที่บ้านของมาริสามาหลายสิบปีแล้ว แต่ช่วงที่ต้องหายไปนานเกือบปีนี่ก็เป็นเพราะมัวแต่ยุ่งกับงานโปรเจ็คใหญ่ที่ทำร่วมกับบริษัทที่นิธิศเป็นผู้จัดการอยู่ ซึ่งนั่นก็ตรงกับช่วงที่มาริสาเพิ่งจะรับวิพารันต์มาอยู่ด้วยในช่วงตอนกลางวันพอดีทั้งสองคนจึงไม่เคยได้เจอกันมาก่อน
“พอดีช่วงก่อนนี้งานยุ่งๆน่ะครับเลยไม่ค่อยได้มา”
ท่านประธานตอบ ก่อนที่พลันสายตาจะไปสะดุดเข้ากับร่างบอบบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ภายในส่วนของเคาท์เตอร์ไม่ห่างจากตรงนั้นเสียเท่าไหร่นัก
และในระหว่างที่เขาต้องยืนรอมาริสาจัดขนมที่สั่งอยู่ ติณภพจึงไม่ขอพลาดโอกาสที่จะเดินเข้าไปพูดคุยกับคนตัวเล็กถึงแม้จะยังแปลกใจอยู่เล็กน้อยว่าเจ้าตัวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“หนู...”
วิพารันต์รีบเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่ตัวเองกำลังอ่านอยู่ทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีคนเรียก โครงหน้าหวานประกอบกับดวงตากลมโตสีดำสนิทสบเข้ากับตาของติณภพอย่างพอดิบพอดี
คล้ายมาก...ยิ่งได้มีเวลามองอย่างเต็มตาแบบนี้แล้ว ใบหน้าของเด็กคนนี้ก็ยิ่งคล้ายกับวิชุดาในความทรงจำของเขาเมื่อยี่สิบปีก่อนมากเหลือเกิน...
“จำฉันได้ไหม ที่งานเลี้ยงเมื่อวาน...”
คนถูกถามมองหน้าอีกฝ่ายอย่างใช้ความคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆกลับไปให้
...คุณลุงที่ตัวเองเผลอถอยหลังไปชนในงานเลี้ยงเมื่อวานนี้
‘ขอโทษนะ เมื่อวานรันไม่ได้ตั้งใจ’
ติณภพรับแผ่นกระดาษชิ้นเล็กๆที่คนตัวเล็กตรงหน้าส่งมาให้อ่านอย่างไม่เข้าใจนัก ทำไมถึงเลือกที่จะสื่อสารแบบนี้แทนการพูดนะ
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่หนูชื่ออะไรเหรอ”
‘วิพารันต์...เรียกรันก็ได้’
และเป็นอีกครั้งที่เจ้าตัวเลือกที่จะใช้วิธีการเขียนสื่อสารกับเขา จนติณภพเองอดที่จะเอ่ยปากถามออกไปด้วยความสงสัยไม่ได้
“คือรัน...ทำไมหนูถึงใช้การเขียนแทนการพูดล่ะ”
‘รัน...พูดไม่ได้...’
วิพารันต์เขียนตอบกลับไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ ทำเอาท่านประธานใหญ่ที่ตัดสินใจถามคำถามนี้ออกไปถึงกับใจกระตุกวาบ
พูดไม่ได้ เด็กคนนี้...เป็นใบ้อย่างนั้นเหรอ
ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สงสาร เอ็นดู หลากหลายความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้ทำให้ติณภพเผลอเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กอย่างลืมตัว
ไม่หลีกหนี ไม่ตกใจ สัมผัสที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นได้ไม่ต่างกับนิธิศ คำตอบที่หาให้ตัวเองไม่ได้ แต่เหมือนเป็นความรู้สึกของอะไรบางอย่างที่ตามหามานาน
“เอ่อ...คุณติณภพกับน้องรันรู้จักกันด้วยเหรอคะ”
มาริสาที่เดินเอากล่องขนมมาส่งให้ติณภพเอ่ยขึ้นทักขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะปกติจะไม่ค่อยเห็นเจ้าตัวเล็กของเพื่อนรักอย่าง
นิธิศยอมคุยกับคนแปลกหน้าง่ายๆ แต่ถ้าถึงกับยอมให้ลูบศีรษะได้นี่ก็ต้องแปลว่าสนิทกันพอตัว
“ก็นิดหน่อยครับ”
ติณภพยิ้มให้มาริสาก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาจ่ายเงินค่าขนมให้
ยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะถาม หลายอย่างที่ยังต้องการข้อพิสูจน์ที่แท้จริง ทว่าถึงจะเป็นแบบนั้น และแม้ว่าในวันนี้เขาจะยังไม่รู้อะไรไปมากกว่าชื่อของเด็กคนนั้น แต่การที่เขาได้พบเจอกับเจ้าตัวอีกครั้งในวันนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขได้อย่างน่าประหลาด...
ขอให้ใช่ที ขอให้เป็นแบบนั้นที ขอแค่นี้ จะแลกด้วยอะไรก็ยอม...
...........................
..............................................
เสียงเปาะแปะของน้ำฝนที่ตกลงมากระทบกับหลังคารถยุโรปคันหรู อากาศที่บอกไม่ได้ว่าตอนนี้อยู่ฤดูไหนกันแน่ สายตาของท่านประธานใหญ่แห่งบริษัททีทีกรุ๊ปเหม่อมองออกไปข้างนอกผ่านหน้าต่างกระจกใส สิ่งที่มองเห็นได้ในเวลานี้ก็คือบ้านทาวเฮ้าส์สองชั้นหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ
...ที่อยู่ปัจจุบันของวิชุดา
เพียงแค่สามวันสำหรับงานการตามสืบประวัติความเป็นมาของวิพารันต์ ข้อมูลที่ติณภพได้มาในตอนนี้ค่อนข้างที่จะมีความชัดเจนและสามารถใช้ยืนยันได้ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกที่เกิดจากเขาและวิชุดาจริงๆ แต่ที่เขาต้องมาที่นี่ในวันนี้นั้น ก็เพราะว่าเขาแค่อยากจะมาขอโทษเธอด้วยตัวเองสำหรับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีต และรวมถึงบอกกล่าวเรื่องที่จากนี้ไปเขาจะรับวิพารันต์ไปดูแลเองด้วย
ที่ต้องบอก...ที่ต้องทำแบบนี้ ก็เพราะอย่างน้อยเธอก็ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นแม่...แม่ผู้ให้กำเนิดเด็กคนนั้น
“มาหาคะ...ใคร...”
เสียงกดกริ่งที่ดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้งทำให้วิชุดาที่อยู่ในบ้านต้องเดินออกมาดู แต่แล้วเธอต้องชะงักไปนิดหน่อยเมื่อพบผู้ชายแต่งตัวดีในชุดสูทสองสามคนกำลังยืนกางร่มอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านของเธอ อีกทั้งหนึ่งในนั้นยังเป็นคนที่เธอจำได้ดี...ใบหน้าคมในตอนนั้นที่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเริ่มเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามกาลเวลา แต่ก็ไม่มีวันที่จะทำให้เธอลืมได้ลง
ติณภพ...ผู้ชายสารเลวในความคิดของเธอ
“เดี๋ยววิชุดา เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อย เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ติณภพเอ่ยปากขึ้น เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในบ้านทันทีที่เห็นหน้าเขา
“หึ มีเรื่องต้องคุยกันงั้นเหรอ แต่เสียใจด้วยนะ ฉันไม่มีเรื่องต้องคุยกับคุณ กลับไปซะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”
วิชุดาเอ่ยปากไล่ ความสัมพันธ์ที่ตัดขาดกันไปแล้วโดยสิ้นเชิงตั้งแต่วันนั้น แต่หากคิดว่าจะยังมีอะไรหลงเหลืออยู่ สิ่งนั้นก็คงจะเรียกว่าความเกลียดชัง...
“ฉันขอโทษสำหรับเรื่องราวที่ผ่านมา ฉันเสียใจที่ทำกับเธอแบบนั้นวิชุดา แต่วันนี้ฉันอยากจะมาคุยกับเธอเรื่องลูกของเรา...”
“เก็บคำขอโทษของคุณเอาไว้ใช้กับคนอื่นเถอะติณภพ แล้วเรื่องลูกของเรางั้นเหรอ เหอะ อย่ามาพูดให้อายปากหน่อยเลย ฉัน
เอามันออกไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ลืมไปแล้วหรือไง หรือว่าต้องให้ฉันทวนประโยคนั้นให้คุณฟังอีกรอบถึงจะจำได้”
วิชุดายิ้มเหยียด คำพูดที่แสดงออกว่าประชดประชันอย่างชัดเจน ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกความจริงกับผู้ชายคนนี้ เพราะในเมื่อไม่ว่าคำตอบของเธอจะออกมาเป็นอย่างไร ความจริงในตอนนี้ก็คือเด็กคนนั้นไม่ได้อยู่กับเธออีกต่อไปแล้ว
“เธอไม่ได้ทำแบบนั้นฉันรู้วิชุดา วิพารันต์...เด็กคนนั้น ฉันเจอเขาแล้ว...”
คำพูดของคนตรงหน้าทำให้วิชุดารู้สึกอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“แล้วไง...เจอเด็กคนนั่นแล้วยังไง ดีใจหรือเสียใจล่ะที่มันยังอยู่ รู้สึกยังไงที่ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่...”
“ฉันดีใจ ฉันดีใจนะที่เธอไม่ได้ทำแบบนั้นวิชุดา แล้ววันนี้ที่ฉันมาหาเธอ ก็เพราะเรื่องนี้ ฉันอยากจะมาบอกเธอว่าหลังจากวันนี้ ฉันจะรับลูกมาอยู่กับฉัน”
“คุณไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องนี้มาบอกกับฉัน เพราะตอนนี้ฉันขายขาดมันให้คนอื่นไปแล้ว ถ้าอยากได้คืนก็ไปหาวิธีกันเอาเอง ถ้าหมดธุระแล้วก็รีบกลับไปซะ”
ติณภพรู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์ตำหนิหรือว่าอะไรเกี่ยวกับการกระทำของวิชุดาที่ทำต่อวิพารันต์ ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นสิ่งที่โหดร้าย เพราะสิ่งที่เขาเคยทำไว้ในอดีตมันก็แทบจะไม่ต่างอะไรกับการที่เขาสั่งฆ่าลูกตัวเองไปแล้วเหมือนกัน
“เรื่องนั้นฉันรู้ แต่ถ้าต่อจากนี้เธอขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้นะวิชุดา เพราะไม่ว่าจะยังไง ตอนนี้ฉันก็ถือว่าฉันติดหนี้บุญคุณเธออยู่เรื่องของลูก”
“หึ...เก็บเงินของคุณไว้ดูแลไอ้เด็กภาระนั่นเถอะติณภพ เพราะตอนนี้ฉันก็กำลังจะแต่งงาน ฉันกำลังจะมีครอบครัวใหม่ และมันก็จะเป็นการดีมากถ้าคุณกับเด็กนั่นจะไม่โผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกตลอดชีวิตนี้!”
ท่ามกลางสายฝนที่ยังตกลงมาไม่หยุด ติณภพมองตามหลังวิชุดาที่พูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไปด้วยความรู้สึกโล่งอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงแม้เรื่องระหว่างเขากับวิชุดาจะจบลงอย่างไม่สวยงามนัก แต่นี่ก็คงเป็นบทสรุปที่ดีที่สุดแล้วสำหรับทั้งสองคน
ไม่ต้องพบเจอและไม่ต้องรู้สึกผิดต่อกันอีก...
‘...ขอบใจนะวิชุดา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้รักและดูแลลูกของเรามาอย่างดี แต่ฉันก็ขอบใจ ที่อย่างน้อยเธอก็ยอมให้เขาเกิดมา ขอบใจที่เธอไม่ทำตามที่ฉันบอกในวันนั้น ขอบใจ...ที่ทำให้ฉันมีโอกาสได้ชดเชยในสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นตราบาปมาตลอดชีวิต...ฉันขอขอบคุณเธอจริงๆ’
TBC.
Rewrite
ตอนนี้ออกแนวหนักๆกันหน่อยนะคะ เรื่องของผู้ใหญ่เกือบทั้งนั้น แอบเขียนยากอยู่เหมือนกันกว่าจะออกมาเป็นแบบนี้ กลัวเขียนแล้วจะสื่อกันไม่รู้เรื่องอีก (ฮา) ตอนหน้าคงต้องมาดูกันค่ะว่าคุณพ่อจะประกาศตัวยังไง แล้วจะรับน้องรันไปอยู่ด้วยได้ไหม หรือจะหวงลูกสาวเอ้ยลูกชายขนาดไหน 555 ติดตามกันต่อไปนะคะ
ป.ล.หลายคนอ่านมาถึงตอนนี้ยังสงสัยว่าน้องรันเป็นอะไรถึงพูดไม่ได้ คืออย่างที่เขียนไว้ในตอนที่สองค่ะ(หลายคนอาจจะอ่านข้ามไป) คือน้องรันเหมือนคนปกติทุกอย่างค่ะเพียงแค่มีอาการกล่องเสียงผิดปกติมาตั้งแต่เกิดเลยทำให้เปล่งเสียงออกมาไม่ได้เท่านั้น แต่การได้ยินครบถ้วนค่ะ ในกรณีอาจจะไม่ค่อยเจอกันนัก แต่มนลองๆหาข้อมูลดูแล้วว่ามีค่ะ แต่พบได้น้อยมาก ซึ่งอาจจะรักษาให้หายได้ด้วยการผ่าตัดค่ะ (เอ้า เราเผลอหลุดอะไรออกไป55) มีคำถามอะไรนอกจากนี้เข้าไปถามได้ในแฟนเพจข้างล่างนี่เลยนะคะ ขอบคุณทุกการติดตามค่า
-
จิ้มก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบตอนนี้...
ชอบที่ได้รู้ว่าอย่างน้อยนอกจากไนท์
ก็ยังมีคนรักรันเหลืออยู่
ฮืออออออออออ อบอุ่นจนน้ำตาไหล... ToT
:กอด1:
-
คุณติณจะมาพรากน้องรันไปจากพี่ไนท์ป่าวนิคนเขียน
-
จะประกาศตัวตัวตอนหน้าแล้วววววว :sad11:
อยากให้น้องรันพูดได้ค่ะ อยากให้พี่ไนท์ได้ยินเสียงน้องรัน :z2:
-
อ้ะ! แสดงว่ารันจะพูดได้สิเนอะ~
-
:กอด1:เรื่องดีๆกำลังจะเกิดขึ้นกับน้องรัน
-
น้องรันหน้าสงสารอะ
-
ดีใจแทนรันที่จะมีพ่อ
-
มาปูเสื่อรอตอนต่อไป อิอิ
น้องรันน่ารักน่าหยิกที่สุด
-
อ่า ...สงสารรันจัง T^T
ถ้ารู้ว่าพ่อตัวเองทำอย่างนั้น เสียใจมากแน่ๆเลย...
-
หวังว่าคุณพ่อจะไม่พรากน้องรันไปจากพี่ไนท์นะคะ :เฮ้อ:
ถึงเอาไปอยู่ด้วยกันก็อย่ากีดกันรักครั้้งนี้เลยค่ะ
น้องรันจะได้มีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง ถ้ามีพ่อที่เข้าใจ :กอด1:
:pig4:นะคะ
-
ตายล่ะ พี่ไนท์ต้องผ่านด่านคุณพ่อตาก่อนรึเนี่ยะ :a5:
-
งานนี้นิธิศเจอศึกหนัก
พ่อตาจะมาทวงลูกคืน
ไปๆมาๆหนูรันกลายเป็นดอกฟ้าซะแล้ว :เฮ้อ:
-
ดีใจกับน้องรันจะมีทั้งพี่ไนท์และคุณพ่อด้วย
แต่ไม่อยากให้น้องรันรู้ว่าครั้งหนึ่ง คุณพ่อไม่อยากเอาน้องรันไว้ เพราะถ้าน้องรู้ต้องเสียใจแน่ๆ
คุณพ่อน้องรัน รักน้องมากๆนะคะ น้องน่าสงสารมาก ^^
-
น่าติดตามค่ะ
-
:L2:
-
รันจะดีใจมั้ยเนี๊ยะ จะได้มีพ่อแล้ว
ยังงัยก้อตามอย่าแยกรันกับพี่ไนท์ล่ะกัน
ลุ้นๆครับรอติดตามครับ :pig4: :pig4:
-
อ่านะ ....น้องรันจะมีพ่อแีระ ความสุขกำลังจะมา
-
น้องรันมีพ่อแล้ว
ลูกเขยงานเข้า
+1
-
ขอให้ต่อไปนี้มีแต่เรื่องดี ๆ เกิดกับน้องรัน
เรื่องราวของผู้ใหญ่ในอดีตกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
-
น้องรันเขินน่าร้ากกกกกก :-[
พี่ไนท์แกล้งน้องเยอะๆเลยค่ะ คนอ่านชอบมาก :laugh:
-
กอดน้องรัน :กอด1:
-
โอ๊ะ โอ~ :oni2: ผ่าตัดแล้วหายได้ แปลว่าน้องรันก็มีโอกาสได้พูดน่ะสิ คุณไนท์จะได้ยินเสียงของน้องรันสิน๊าาาา (เพ้อ)
:กอด1://กอดน้องรันทีนึง
คุณพ่อน้องรันค๊าาาา อย่ามาพรากน้องรันไปจากคุณไนท์นะ! :a6:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ดีใจนะที่หนูรันมีพ่อ กำลังจะมีพ่อ เติมความอบอุ่นทีขาดหายไป
แต่ถ้าพ่อโผล่ม่จริงๆแล้วมาทำให้น้องรันเศร้า
หรือต้องแยกจากพี่ไนท์ล่ะก็...ไม่ต้องออกมาก็ได้นะคุณพ่อ :serius2:(เหมือนคนใจร้ายเลยเรา)
-
ตอนที่อ่านอยู่กำลังคิดอยู่เลย
"พ่อก็รวย น่าจะรักษาให้ได้" พอเลื่อนลงมาล่างๆ อะอ้าว จริงๆด้วย!
รอตอนต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
อย่มพรกคู่น
-
อยากให้น้องพูดได้บ้าง
-
เย้ๆๆ จุดพลุๆ ซ้อมดีใจตอนน้องรันพูดได้คะ
อ่อ!!! รอวันที่น้องรันจะมีความสุขจริงๆสักที หวังว่าคุณพ่อคงไม่กีดกันความรักของน้องรันกับพี่ไนท์นะ
-
:เฮ้อ:
น้องรัน สู้ๆ นะ
-
ไม่ว่าคุณพ่อจะปรากฏตัวออกมายังไงก็ตาม
เค้าเชื่อว่า ดราม่ากะน้องคงไม่เกิด เพราะเรื่องมันมาขนาดนี้แล้วววว
จะมาบ่งการชีวิตตอนนี้ เค้าว่า ยังไงน้องรันก็ต้องเลือกพี่ไนท์ ฮ่าาาาา
-
ดีใจนะที่รันมีพ่อ แต่ผิดหวังที่เพิ่งมาอยากรับผิดชอบตอนนี้
-
กรรมเวร ทั้งพ่อทั้งแม่เลยทำไมทำงี้อะ :m31:
สงสารแต่น้องรันต้องมารับกรรมที่ผู้ใหญ่ก่อ
น้องรันบรรลุนิติภาวะแล้วน้องรันเลือกอยู่กับคนรักดีกว่าเนอะๆ
ถึงพ่อจะสำนึกแล้วแต่ก็นะ... :seng2ped:
-
เข้าใจเลยว่าทำไมรันถึงไม่เคยได้ความรักจากแม่ อย่าให้พ่อของน้องรันมาต้มมาม่มแถวนี้นะ น้องรันกับพี่ไนท์เพิ่งจะเริ่มต้นกันในฐานะคนรักเอง
-
+1 ให้ก่อนเลยค่า
เป็นพ่อน้องรันจริงๆด้วย
หวังว่าจะเป็นคุณพ่อที่ดีนะคะ o18
น้องรันรักพี่ไนท์ อย่าได้พรากกันเชียว o12
-
จะมีปัญหากับพี่ไนท์มั้ยเนี่ย
-
ดีใจที่รันจะมีพ่อ
แต่พ่อที่ไม่เคยดูแล แถมยังให้ไปทำแท้ง
ถ้าเวรกรรมไม่ตามทันก็คงไม่รู้สึก
เพราะฉนั้น พ่อแบบนี้ ไม่มีสิทธิ์มาแยกพี่ไนท์กับน้องรันจากกันหนะ
-
รู้แล้วอย่ามาทำให้หนูรันมีปัญหานะ o18
-
ยัยป้า วิชุดา :z6: :z6: :z6: :z6:
-
คือก็ดีนะ ที่น้องรันจะมีพ่อน่ะ
แต่มันได้แค่รับรู้ว่า 'มี' มั้ยคะ?
ถ้ามาเอาน้องไปอยู่ด้วย พี่ไนท์จะยอมหรอ แล้วน้องจะอยากไปหรอ
เนอะะะ น้องต้องอยากอยู่กับพี่ไนท์มากกว่าสิ
เอาแค่ให้รู้ว่ามี ไปมาหาสู่กันก็พอเนอะ
แล้วคุณพ่อก็ไม่มีสิทธิ์บังคับให้น้องรันกับพี่ไนท์เลิกกันด้วยนะคะ
กร๊ากกกกกกก ดักทาง เราไม่ชอบมาม่าาาาาาาา เดี๋ยวท้องอืดดด ^^ :z2:
-
อ่อยยย
คุณพ่อจะหวงลูกชายมั้ยอ่ะ
อย่ามาทำตัวแบบกีดกันนะ เลี้ยงก็ไม่ได้เลี้ยงมาเหอะ
พี่ไนท์เค้าออกจะดูแลน้องรันดี
อยากให้คุณพ่อ เอ็นดูพี่ไนท์
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณพ่อ คงไม่พา นู๋รันไปจาก ไนท์นร้า :sad4: :sad4:
P.S. ไม่ต้องเขินหรอกนู๋รัน เดี๋ยวก็เห็นจนชิน :laugh:
-
ใช่พ่อลูกกันจริงๆด้วย!!!!!
-
พ่อลูกเจอกันแล้ว
จะเป็นอย่างไร
โปรดติดตามตอนต่อไป
:bye2: :bye2: :bye2:
-
คุณพ่ออย่ามาขัดขวางความรักนะคะ นางฟ้าขอร้อง :z10:
น้องรันจะได้มีความสุขซะที
สามคำ>>>รัก น้อง รัน :กอด1:
-
เจอพ่อแล้ว รวยมหาศาลซะด้วย
แต่ไม่อยากให้รันหายอ่ะ เขียนเอา น่ารักดีออก อิอิ
-
จะประกาศตัวตัวตอนหน้าแล้วววววว :sad11:
อยากให้น้องรันพูดได้ค่ะ อยากให้พี่ไนท์ได้ยินเสียงน้องรัน :z2:
เห็นด้วยอย่างแรงครับ
-
แสดงว่าน้องรันจะพูดได้ใช่มั้ยครับ อิอิ
มารอตอนต่อไปครับ น้องรันน่ารักเสมอเลย
-
ชอบฉากที่คุณพ่อลูบหัวน้องรันอ่ะ มันดูอบอุ่นมากเลย
ตอนนี้มีซีนอารมณ์หน่วงๆดี ชอบจ่ะ พี่ชอบหน่วง 55555555555
รอตอนต่อไปนะคะคุณน้อง
-
น้องรันมีพ่อแล้ว เราก็ดีใจแต่อย่ามากีดกันน้องรันกะพี่ไนท์น้าาาา
-
ถึงจะแสดงตัวว่าเป็นพ่อ แต่เอาตัวน้องรันไปจากไนท์ไม่ได้นะ
เขาอยู่สุขสบายแล้วมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว อิอิ
-
เบื้องหลังมันเป็นแบบนี้นี่เอง
ดีใจจังที่ยังมีรักน้องรันเนอะ
จะได้ไม่เจ็บช้ำไปมากกว่านี้
แล้วจะไปบอกน้องรันยังไง
ว่าตัวเองเป็นพ่ออ่ะ
-
รันจะพูดได้ใช่ไหม :กอด1:
สงสารรัน :sad11:
-
คุณพ่อน้องรันนนน รักน้องจริงๆก็อย่าแยกน้องไปจากพี่ไนท์เชียวนะ!!
พี่ไนท์เป็นคนดี รักน้องรันม๊ากมากด้วยหล่ะ อย่าเอาตัวน้องรันไปน๊าาาา
ว่าแต่เห็นหลายเม้นท์บอกว่าอยากให้น้องรันพูดได้ อืม เน๊อะก็อยากให้น้องรันพูดได้เหมือนกัน
แต่ว่านะ พูดไม่ได้มาตั้งนาน จะหายขาดได้หรอเรื่องแบบนี้?
แต่ถึงพูดไม่ได้ ยังไงๆน้องรันก็น่าร๊ากก พี่ไนท์ก็รักน้องรันอยู่แล้ว >///<
พี่ไนท์กับน้องรันก็รักกันแล้ววววว จงหวานยิ่งๆขึ้นไปๆ ฮ่าฮ่า
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
:L2: :กอด1: :pig4:
-
พ่อน้องรันมาเเล้ว >< ฮั้ชช่า คุณพ่อจะหวงคุณลูกไหมคะ เนี่ยย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ตอนแรกก้อไม่ได้ตั้งใจให้เกิดแถมบอกให้ไปทำแท้งอีกอ่ะ แล้วตอนนี้รู้สึกผิดจะมารับผิดชอบหรอคะ เหมือนว่าจะดี แต่ว่าน้องรันจะยอมไปหรอ พี่ไนทืจะยอมรึป่าวน้า ถ้าน้องรันไม่ได้อยุ่กับพี่ไนท์ น้องรันคงไม่มีความสุขแน่เลยอ่ะ
-
รันน่ารักตลอด รอตอนต่อไป
-
แอร๊ยยยย งี้น้องรีนก็มีสิทธิ พูดด้ายช่ายม๊ายยยยยย (ดีใจกว่าเจอพ่อ 5555)
-
คงไม่แจ๊คพอตแบบโค้งหักศอกนะ เมฆตั้งเค้ามาเชียว ลุ้นนะเนี่ย
-
ลุ้นอ่ะ :a5:
-
คุณพ่อจะทำไงต่อนะ แล้วจะรับเรื่องไนท์ได้รึเปล่านะเนี่ย
-
อุ๊บกรี๊ดดดดด แอบดีใจเล็กน้อย มีโอกาสสูงที่น้องรันจะพูดได้อีกครั้งซินะ >_<
-
นี่เองที่แม่ของรันเกลียดรัน :monkeysad: เอาเหอะจบๆกันไปก็ดี
ตรงทอล์คที่ว่ารักษาได้โดยการผ่าตัด ฟังดูมีความหวังดีจังนะคนแต่งจ๋า o18
-
น้องรันของพี่ :o12: :o12: ชีวิตนู๋น่าสงสารจริงๆ
ขอบอกคุณพ่อไว้อย่างนะคะ
คุณพ่อเคยทำผิดไปแล้วในอดีต ตอนนี้อยากจะชดใช้ให้ลูก ก็หวังว่า คุณพ่อจะไม่ทำผิดพลาดกับน้องรันอีกนะคะ คุณพ่อคงรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง น้องรันถึงจะความสุขที่สุด :pig4:
-
คนดีดีสักวันมันก้อต้องมีแต่เรื่องดีดีละน้อ
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่อให้อีกน้าา
รอรอคีาฟฟ
-
อยากรู้ว่าพ่อรันจะทำไงต่อ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนรักรันมากๆอีกคน :monkeysad:
-
ดีใจจัง น้องรันจะได้มีพ่อกับเขาซะที o13 o13 :mc4: :mc4:
-
ตอนนี้สงสารน้องรันจัง
น้องรันอาจจะพูดได้ใช่มั้ย
-
ติณภพเป็นพ่อของรันจริงๆด้วย
แต่ถ้าจะไปรับมาเลี้ยง แล้วไนท์จะยอมเหรอ o18 o18
-
คนเราย่อมผิดพลาดได้เสมอ ไงก็อย่าทิ้งน้องรันอีกนะ
-
เสียน้ำตา(ตัวเอง)อีกแล้วเฮ้อ
-
แบบนี้ แสดงว่าต่อไปน้องรันอาจพูดได้
แต่ขออะไรอย่างได้ไหม๊ เค้าไม่อยากได้มาม่า
หวังว่าพ่อน้องรันคงไม่ทำตัวเกรียน พรากคนรักกันหรอกนะ
ถึงจะเป็นพ่อก็เถอะ แต่มาทีหลังแถมยังเคยไล่ให้ไปทำแท้งอีกด้วย
ถ้าหากเมียตัวเองไม่แท้งลูก จะนึกถึงน้องรันไหม๊
ปล. อินมาก ค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
มีหลุดมาหน่อย
น้องรันคงพูดได้น่ะ ในอนาคต
-
น้องรันมีโอกาสที่จะได้กลับไปอยู่กับพ่อแท้ๆไหมน้อ
น่าสงสารน้องรันจัง
-
น้องรันน่ารักมาก อ่ะ ถึงคนเป็น พ่อ จะบอก ว่าจะรับผิดชอบอ่ะ แต่ มันสายไปไหมหนอ ... ไม่มีอ่ะไร มาทดแทนได้อ่ะ
พี่ดิษน้องรัน ก็พอ่อะ :กอด1:+1
-
ดีใจแทนน้องรันที่จะได้มีพ่อเสียเทีย แต่ก้กลัวจะเสียใจหากรู้เรื่องราวของตัวเองในอดีต
-
ดูแลรันดีๆนะครับ คุณพ่อ
-
ขออย่าให้คุณพ่อน้องรันมาขัดขวางความรักเลยน๊าาาาา ขอให้น้องรันมีความสุขสักที :-[
ชอบน้องรันตอนเขินที่รู้ว่าพี่ไนท์เปลี่ยนชุดนอนให้จัง โอ๋ยยยย จะโมเอะอะไรเยี่ยงนี้นะหนูรัน หน้ากดดีแท้ :o8: :oo1: (โดนพี่ไนท์ :z6:แน่) 5555555555
-
เอาแล้วสิ งานเข้าแล้วไง
อยู่ดีๆก็เจอคุณพ่อซะงั้น
แล้วอย่างนี้น้องรันจะทำยังไงถ้าพ่อจะเอาไปอยู่ด้วย
แล้วน้องรันจะรับได้มั้ยที่อยู่ดีๆพ่อก็มาทั้งๆที่ตั้งแต่เกิดไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ
แล้วพี่ไนท์หละ จะยอมให้น้องรันไปอยู่กับพ่อจริงๆหรอ
โอ๊ยยยยยย น่าติดตามดีแท้
มาต่ออีกไวไวนะคะคนแต่ง
หุหุ
(ต้องไปค่ายที่ต่างจังหวัดอีกครึ่งเดือนคงคิดถึงน้องรันแย่ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวมาตามอ่านที่หลังก็ได้เนาะ อิอิ)
-
ใครที่มองหาตอนที่ 15 อยู่โปรดข้ามไป เพราะนี่คือคอมเม้น เม้นนึงเท่านั้นค่ะ ฮาาาา
หลังจากมาลงนามเข้าเป็นเป็ดในเล้าได้นานมากแล้ว นี่เป็นเรื่องแรกๆ ที่ตัดสินใจ ไม่สิ คงต้องเรียกว่า หลงเข้าาอ่านแบบไม่คิดอะไร เมื่อเริ่มอ่านตอนแรกและไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่าเติมเลือดวายให้กับหัวใจห่อเหวี่ยวที่กรอบแกรบกับชีวิตในแต่ละวันในตอนนี้เต็มทน เห้อ...
และก็ไม่ผิดหวังนะค่ะ ขอบคุณมากๆ ที่เขียนมันขึ้นมาให้กระชุ้มกระฉวยหัวใจ ชอบมากที่เนื้อเรื่องไม่หวือหวาใส่สีสรรเสียจนเปลี่ยนสีตามกันไม่ทัน
ชอบที่ภาษาอ่านง่ายเข้าใจง่ายไม่วกวนและไม่ขาดตกอะไรไป ครบแบบพอดีๆ คำผิดก็มีน้อยมากเสียจนเรียกได้ว่าแทบไม่มีเลย ภาษาที่เขาเรียกๆกันว่า ภาษาวิบัติ นั่นก็ไม่มีให้ต้องมามองข้ามรู้สึกขัดใจ
น้องคนเขียน เก่งมากเลยนะค่ะสำหรับอายุและคุณภาพงานเขียน ทำเอาต้องมานั่งมานอนอ่านข้ามวันเพราะอยากรู้ตอนต่อไปและต่อไป สมาธิสั้นและเวลาที่มีแต่ละเฮือกก็สั้น มีอันต้องละวางจากการอ่านไปทำอย่างอื่นตลอดๆๆๆๆ บางเรื่องที่ขาดตอนก็ตัดใจหยุดอ่านไปเลยก็มี นิสัย... เอิ้บบบ
โดยส่วนตัว ชอบเคะที่แมนๆ คือ ประมารว่าผู้ชายธรรมดา ไม่ออกสะดิ้งเยอะ ซึ่งรันไม่ใช่ทั้งสองอย่าง (?) ฮ่าๆๆๆ ก็มันไม่มีบทพูด หรืองอนง้อน้อยใจอะไรพี่ไนท์เลยนี่นา มีแต่เงียบกับเงียบ จะว่าเป็นผู้ชายใสๆ ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เป็นผู้ชายเงียบเรียบร้อยที่ยิ้มไม่เป็นสินะ... (แต่หลังๆ เริ่มยิ้มเป็นยิ้มเก่งแล้ว มีความสุขแทนลุงไนท์ ฮาาาา) หลายอบที่เด็กรันทำให้ยิ้มได้ คงเพราะนั้นแหละ ใสๆ ฮ่าๆๆๆ น่ารักแบบไม่ปรุงแต่ง
ส่วนคุณพี่ไนท์ อยากรู้เขาหล่อประมาณไหน คุณน้องคนเขียนช่วยให้น้องรันอธิบายให้ฟังหน่อยสิค่ะ (สร้างงานให้น้อง -*- ) 555+
ชอบคาแร็คเตอร์พี่ไนท์นี่แหละค่ะ แรกๆดูเป็นผู้ชายธรรมดา ที่โมโหได้เหวี่ยงเป็น และหลังๆ ถึงจะมีแต่บทดูแลเทคแคร์เด็ก แต่ก็ดูแลแบบผู้ชายดูแลกัน ไม่เหมือนผู้ชายเจ้าชู้ยักกระลิ้มกระเหลี่ยนจนเกินไป แต่เข้าบทพระนาง(?) เฮียก็ทำได้ดีจนคนอ่านม้วนแทนเด็กรันกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ
และต้องขอโทษด้วยที่รอบนี้อ่านแบบผ่านๆ เพราะเป็นคนใจร้อนอยากรู้ตอนจบ หรือตอนท้าย ว่ามันจะแฮปฯ ไหม? 555+
แต่อ่านผ่านๆในที่นี้ก็รู้เรื่องและเข้าใจนะเออ อิอิ แต่ด้วยรสชาติของภาษาเป็นอะไรที่ซึมซับไม่ได้ด้วยการอ่านผ่านๆ เพราะฉะนั้น จะรอดูตอนจบของเรื่องก่อน ว่ามันแฮปฯไหม? ก่อนมานั้งอ่านซ้ำอีกรอบเพื่อลิ้มรสภาษาที่แท้จริง ฮาาาา
ดังนั้น รีบมาต่อนะค่ะ จะรอ ร้อ รออออ
เรื่องแอดมิชชั้นก็สู้ๆ ค่ะ ตอนนี้เหลือแต่เลือกคณะกับฟังผลสินะ หึหึหึ ขอให้ได้อย่างที่หวังไว้นะค่ะ ^ ^
ยืดหน่อยนะค่ะคอมเม้นนี้
แบบว่ามาพิมพ์คอมเม้นตอนเมาๆ มึนๆ และปวดหัวบอกใกล้หลับ(บอกทำไม... - -" )
สรุป รออยู่นะค่ะ ^ ^
-
ปูเสื่อถือหมอน นอนรอตอนต่อไป
คิดถึงน้องรัน
-
ชะรอยว่าอาจมีศึกชิงหนูรันเกิดขึ้น
แล้วรันจะเลือกใครล่ะเนี่ย
อ๊ายยย แอบลุ้นๆๆๆ
-
:L1:ไม่ต้องมีเสียงแค่ใจตรงกันก็สื่อกันได้แล้ว หวานมาก
-
คุณพ่อน้องรันจะมารูปแบบไหนเนี่ย
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
พ่อกับแม่ไม่รักน้องรันเลย น่าสงสารจัง
-
เอาใจช่วยน้องรัน จะได้เจอพ่อ ส่วนคุณติณภพ จะได้ลูกชายพร้อมโปรแถมลูกเขย คึคึ
-
น้องรันจะมีพ่อแล้ว พ่อที่ให้กำเนิดน้องรันมา
แต่อย่ามาพรากน้องรันไปจากอ้อมอกพี่ไนท์เลยนะ
คำขอของคุณพ่อเนี่ยไม่ยากเลยค่ะ แค่ยอมรับลูกเขยเพิ่มอีกคนก็พอ หึหึหึแค่นี้ก็จะได้น้องรันมาแล้ว(ถ้าพี่ไนท์ยอมอะนะ)
-
แม้วิชุดาจะเหมือนเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร ที่ต้องเจ็บช้ำจากความมักง่ายของผู้ชายอย่างติณภพ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอเป็นแม่ที่สุดแสนจะใจร้าย ใจจืด ใจดำสำหรับวิพารันต์... :เฮ้อ:
แม้คุณติณภพ จะอยากทดแทนความผิดพลาดในอดีตโดยไปรับตัวรันมาเลี้ยงดูอย่างดี
แต่ถ้าต้องแยกจากคุณนิธิศแล้ว จะเป็นชีวิตที่มีความสุขได้อย่างไง ?
ยังไง ๆ ก็ห้าม คุณติณภพ พราก น้องรัน ไปจากอก คุณนิธิศ นะ... :sad4:
-
กริ๊ดดดดด!!!!!ตามทันเเล้ววววววว
รอตอนหน้าอยู่นะค่ะ
เเต่จะว่าไปเเล้ววิชุดาก็มีส่วนดีอยู่นะ อย่างน้อยก็ยอมให้รันเกิดมา
ถึงยังไงก็ใจร้ายอยู่ดีอ่ะ เค้าเป็นลูกเธอนะะะะะะะะะ
-
ใครที่มองหาตอนที่ 15 อยู่โปรดข้ามไป เพราะนี่คือคอมเม้น เม้นนึงเท่านั้นค่ะ ฮาาาา
หลังจากมาลงนามเข้าเป็นเป็ดในเล้าได้นานมากแล้ว นี่เป็นเรื่องแรกๆ ที่ตัดสินใจ ไม่สิ คงต้องเรียกว่า หลงเข้าาอ่านแบบไม่คิดอะไร เมื่อเริ่มอ่านตอนแรกและไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่าเติมเลือดวายให้กับหัวใจห่อเหวี่ยวที่กรอบแกรบกับชีวิตในแต่ละวันในตอนนี้เต็มทน เห้อ...
และก็ไม่ผิดหวังนะค่ะ ขอบคุณมากๆ ที่เขียนมันขึ้นมาให้กระชุ้มกระฉวยหัวใจ ชอบมากที่เนื้อเรื่องไม่หวือหวาใส่สีสรรเสียจนเปลี่ยนสีตามกันไม่ทัน
ชอบที่ภาษาอ่านง่ายเข้าใจง่ายไม่วกวนและไม่ขาดตกอะไรไป ครบแบบพอดีๆ คำผิดก็มีน้อยมากเสียจนเรียกได้ว่าแทบไม่มีเลย ภาษาที่เขาเรียกๆกันว่า ภาษาวิบัติ นั่นก็ไม่มีให้ต้องมามองข้ามรู้สึกขัดใจ
น้องคนเขียน เก่งมากเลยนะค่ะสำหรับอายุและคุณภาพงานเขียน ทำเอาต้องมานั่งมานอนอ่านข้ามวันเพราะอยากรู้ตอนต่อไปและต่อไป สมาธิสั้นและเวลาที่มีแต่ละเฮือกก็สั้น มีอันต้องละวางจากการอ่านไปทำอย่างอื่นตลอดๆๆๆๆ บางเรื่องที่ขาดตอนก็ตัดใจหยุดอ่านไปเลยก็มี นิสัย... เอิ้บบบ
โดยส่วนตัว ชอบเคะที่แมนๆ คือ ประมารว่าผู้ชายธรรมดา ไม่ออกสะดิ้งเยอะ ซึ่งรันไม่ใช่ทั้งสองอย่าง (?) ฮ่าๆๆๆ ก็มันไม่มีบทพูด หรืองอนง้อน้อยใจอะไรพี่ไนท์เลยนี่นา มีแต่เงียบกับเงียบ จะว่าเป็นผู้ชายใสๆ ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เป็นผู้ชายเงียบเรียบร้อยที่ยิ้มไม่เป็นสินะ... (แต่หลังๆ เริ่มยิ้มเป็นยิ้มเก่งแล้ว มีความสุขแทนลุงไนท์ ฮาาาา) หลายอบที่เด็กรันทำให้ยิ้มได้ คงเพราะนั้นแหละ ใสๆ ฮ่าๆๆๆ น่ารักแบบไม่ปรุงแต่ง
ส่วนคุณพี่ไนท์ อยากรู้เขาหล่อประมาณไหน คุณน้องคนเขียนช่วยให้น้องรันอธิบายให้ฟังหน่อยสิค่ะ (สร้างงานให้น้อง -*- ) 555+
ชอบคาแร็คเตอร์พี่ไนท์นี่แหละค่ะ แรกๆดูเป็นผู้ชายธรรมดา ที่โมโหได้เหวี่ยงเป็น และหลังๆ ถึงจะมีแต่บทดูแลเทคแคร์เด็ก แต่ก็ดูแลแบบผู้ชายดูแลกัน ไม่เหมือนผู้ชายเจ้าชู้ยักกระลิ้มกระเหลี่ยนจนเกินไป แต่เข้าบทพระนาง(?) เฮียก็ทำได้ดีจนคนอ่านม้วนแทนเด็กรันกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ
และต้องขอโทษด้วยที่รอบนี้อ่านแบบผ่านๆ เพราะเป็นคนใจร้อนอยากรู้ตอนจบ หรือตอนท้าย ว่ามันจะแฮปฯ ไหม? 555+
แต่อ่านผ่านๆในที่นี้ก็รู้เรื่องและเข้าใจนะเออ อิอิ แต่ด้วยรสชาติของภาษาเป็นอะไรที่ซึมซับไม่ได้ด้วยการอ่านผ่านๆ เพราะฉะนั้น จะรอดูตอนจบของเรื่องก่อน ว่ามันแฮปฯไหม? ก่อนมานั้งอ่านซ้ำอีกรอบเพื่อลิ้มรสภาษาที่แท้จริง ฮาาาา
ดังนั้น รีบมาต่อนะค่ะ จะรอ ร้อ รออออ
เรื่องแอดมิชชั้นก็สู้ๆ ค่ะ ตอนนี้เหลือแต่เลือกคณะกับฟังผลสินะ หึหึหึ ขอให้ได้อย่างที่หวังไว้นะค่ะ ^ ^
ยืดหน่อยนะค่ะคอมเม้นนี้
แบบว่ามาพิมพ์คอมเม้นตอนเมาๆ มึนๆ และปวดหัวบอกใกล้หลับ(บอกทำไม... - -" )
สรุป รออยู่นะค่ะ ^ ^
ยาวมาก !! นึกว่าตอนที่ 15
...รู้สึก...ชอบพ่อติณขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว(!?) :o8:
แล้วก็รู้สีกเกลียด(ยัย)วิชุดาเช่นกัน :m16: บังอาจมาทำลายหนูรัน :m31:
เรื่องราวกำลังจะเป็นไปด้วยดี จะดราม่า หรือ หวานจนเลี่ยนกันแน่
ต้องตามสโตก!!! o18(?)
-
อย่าพรากรันไปจากพี่ไนท์เลย ขอร้อง
-
ถึงในอดีตพ่ออย่างติณภพจะทำผิดมา แต่ก็ยังจะขอทำดีไถ่โทษ แต่แม่อย่างวิชชุดาเธอจะร้ายไม่รู้สึกผิดเลยใช่ไหม
-
ตอนพิเศษคั่นตอนที่14กับ15
สงกรานต์
-เนื้อเรื่องในตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่มีเนื้อหาสมมติขึ้นในอนาคตซึ่งจะมีส่วนใดส่วนหนี่งของเรื่องเท่านั้นที่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก
เดือนเมษายน...เดือนที่มีอากาศร้อนที่สุดในรอบปี ทว่าถึงจะร้อนอบอ้าวกันขนาดไหนเดือนนี้ก็ยังเป็นช่วงหนึ่งของปีที่หลายๆคนให้ความสนใจและรอคอยที่จะให้มาถึงกันอย่างใจจดใจจ่อ...
เทศกาลสงกรานต์...หนึ่งในเทศกาลสำคัญของไทยในเดือนแห่งความร้อนนี้ที่ให้วันหยุดยาวกับทุกคนได้พักผ่อนกลับบ้านไปพบปะสังสรรค์กับคนในครอบครัวที่อาจจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยมาตลอดทั้งปี รวมไปถึงการเล่นสาดน้ำของคนทุกเพศทุกวัยที่ไม่ว่าแสงแดดในตอนกลางวันจะร้อนสักแค่ไหนก็ดูเหมือนจะไม่มีใครหวั่น
ถนนในเมืองหลวงที่ดูจะโล่งกว่าทุกวันเพราะหลายคนเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัดกันไปแล้ว...ร่างสูงของนิธิศทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถพาเจ้าตัวเล็กของเขาที่ตอนนี้กลายเป็นคุณหนูของบ้านเทพเทวากุลไปแล้วออกมาจากคอนโดเพื่อไปหาติณภพที่บ้านเนื่องในวันครอบครัว หลังจากที่เมื่อวานทั้งสองคนอยู่นั่งเล่นนอนเล่นในห้องด้วยกันมาทั้งวัน
“คุณท่านคะ คุณนิธิศพาคุณหนูมาแล้วค่ะ”
เสียงของสาวใช้ที่เดินเข้ามาเรียกในห้องทำให้ติณภพรีบกุลีกุจอเดินออกมารับลูกชายสุดที่รักทั้งๆที่เมื่อไม่กี่วันก่อนวิพารันต์ก็เพิ่งจะกลับมานอนที่บ้านให้เขาเห็นหน้าอยู่เลยแท้ๆ
“มาแล้วเหรอตัวเล็ก มานี่เร็ว มาให้พ่อกอดหน่อย”
คุณพ่อขี้เห่อพอคว้าตัวลูกได้ก็ทั้งกอดทั้งหอมอยู่เสียพักใหญ่จนคนในบ้านที่ยืนมองอยู่อดที่ยิ้มตามไม่ได้...ก็มีลูกน่ารักเสียขนาดนี้จะมีพ่อคนไหนไม่รักไม่หลงกันล่ะ
หลังจากทักทายกันได้พอหอมปากหอมคอแล้วทั้งสามคนก็พากันย้ายเข้าไปนั่งเล่นอยู่ที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่...วิพารันต์ถูกกึ่งบังคับจูงมือให้มานั่งข้างติณภพอย่างช่วยไม่ได้เพราะถึงแม้ว่าเขาจะยอมรับได้ว่านิธิศกับวิพารันต์เป็นคนรักกันแต่อาการหวงลูกชายของติณภพก็ยังเกิดขึ้นได้บ่อยๆ...
แต่ก็อย่างว่า...ต่อให้คุณพ่อจะนั่งคุมเข้มกันมากขนาดไหนมันก็ต้องช่วงที่ต้องคลาดสายตากันบ้าง...นิธิศถอนหายใจออกเบาๆก่อนจะเอนหลังลงพิงกับพนักโซฟานุ่มเมื่อติณภพลุกออกไปเข้าห้องน้ำ...ก็เล่นมีพ่อตาเป็นถึงบุคคลระดับผู้บริหารใหญ่แบบนั้น...ถึงเขาจะเริ่มชินกับบรรยากาศแบบนี้บ้างแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถทำตัวสบายๆเวลาอยู่ต่อหน้าได้สักที...
วิพารันต์เองก็ดูเหมือนจะรู้ความจริงในข้อนั้นดี...เมื่อคนเป็นพ่อออกไปแล้วเจ้าตัวจึงเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆอีกคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน ซึ่งนิธิศเองเมื่อได้โอกาสก็ไม่รอช้าที่เอื้อมมือไปรั้งเอวบางให้ขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้นแล้วอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักโดยให้อีกฝ่ายหันหน้าเข้าหาตัวเอง
“คุณพ่อใครก็ไม่รู้ขี้หวงที่สุด”
พูดพลางก็ยกมือขึ้นมาดึงแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้างของเจ้าตัวเล็กด้วยความหมันเขี้ยวจนวิพารันต์ต้องยู่หน้าด้วยความเจ็บ
“โอ๋ เจ็บเหรอครับ พี่ไนท์ทำน้องรันเจ็บเหรอ งั้นต้องรีบรักษาให้หายเน๊อะ”
ใบหน้าคมยื่นเข้าไปใกล้อีกฝ่ายก่อนจะเริ่มการรักษาที่ว่าด้วยการจูบสลับไปมาที่แก้มใสทั้งสองข้าง
“หายหรือยัง หืม รักษาให้แบบนี้แล้วหายเจ็บหรือยังครับ”
วิพารันต์พยักหน้าให้เป็นคำตอบแล้วส่งยิ้มหวานกลับไปให้ทำเอาคนมองอย่างนิธิศแทบใจละลายกับความน่ารักที่ไม่มีขีดจำกัดของคนตรงหน้า...มันจะน่ารักเกินไปแล้ว
“ถ้าหายแล้วก็จ่ายค่ารักษาให้พี่ด้วยสิครับเด็กน้อย...”
คนตัวเล็กที่ได้ยินแบบนั้นก็แล้วก็ไม่รอช้าที่จะจ่ายค่ารักษาให้อีกฝ่ายทันทีด้วยการยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บที่ริมฝีปากหยักของคนตรงหน้าเบาๆทีนึงก่อนจะผละออกมา
“อะแฮ่ม...ตัวเล็กมาหาพ่อมา”
ติณภพที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาทันเห็นภาพนั้นพอดีรีบเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้มาหาตัวเองทันที ซึ่งเจ้าตัวเองก็รีบลุกขึ้นไปคุณพ่อหาอย่างว่าง่ายจนติณภพต้องแอบหันมายกยิ้มเยาะเย้ยลูกเขยเป็นเชิงว่ายกนี้เขาชนะก่อนจะเดินจูงมือคนตัวเล็กหายออกไปจากห้องทันที...
...การกระทำที่ดูเหมือนเด็กๆของท่านประธานใหญ่ที่นอกจากนิธิศแล้วคิดว่าคงจะไม่มีใครเคยเห็นเป็นแน่...แต่ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น...แล้วทำไมเขาไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันน่าดีใจเลยสักนิดนะ...
......................
......................................
“วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว รันอยากออกไปเล่นน้ำไหม”
นิธิศเอ่ยปากถามขึ้นในเช้าของวันที่สิบห้าซึ่งเป็นวันสุดท้ายของเทศกาลสงกรานต์
วิพารันต์ที่ยังนั่งงัวเงียอยู่บนเตียงเพราะเพิ่งตื่นนอนได้ไม่นานพอได้ยินแบบนั้นก็ตาสว่างรีบพยักหน้าตอบตกลงไปทันที เพราะจริงๆแล้วเห็นคนอื่นเขาเล่นกันมาสองวันติดก็อยากจะออกไปอยู่บ้างเหมือนกันแต่ที่ไม่ได้ไปงอแงขอออกไปกับนิธิศก็เพราะคิดว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะอยากพักผ่อนอยู่ในห้องมากกว่า
“อยากไปก็รีบลุกไปแต่งตัวสิครับคนเก่ง...เร็วๆนะ”
เอื้อมมือไปขยี้ผมนิ่มเบาๆแล้วเดินออกไปนั่งรอวิพารันต์ข้างนอกซึ่งเจ้าตัวเองก็ใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินออกมาหาเขา...ชุดเสื้อยืดสีดำลายการ์ตูนตัดกับผิวขาวๆและกางเกงยีนส์ขาสั้นเหนือเข่าขึ้นมานิดหน่อยดูไม่น่าเกลียด...นิธิศใช้สายตาแสกนการแต่งตัวของคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่งยิ้มบางๆกลับไปให้...ถือว่าผ่าน
“โอเคครับ งั้นไปกันเลยนะ”
ร่างสูงที่ในวันนี้ก็อยู่ในชุดสบายๆไม่ต่างกันเสียเท่าไหร่เดินจูงมือเล็กให้ออกไปจากห้องพร้อมกัน...
นิธิศเลือกที่จะไม่เอารถส่วนตัวออกมาแต่เปลี่ยนเป็นการพาวิพารันต์โดยสารรถประจำทางมาแทนเพื่อความสะดวกในการเล่น...นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ออกมาเล่นน้ำแบบนี้...ความทรงจำครั้งล่าสุดที่มีเกี่ยวกับเทศกาลนี้ก็นานมากเสียจนแทบจะจำไม่ได้...เลิกเล่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่...บางทีคงอาจจะเป็นตั้งแต่ตอนนั้น...หลังจากตอนที่แม่เสีย...
ถึงแม้ว่าจะยังเรียกได้ว่าเช้าอยู่แต่ถนนที่นิธิศเลือกที่จะมาในตอนนี้ก็ดูคึกคักเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวมากมายทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติที่เริ่มออกมาสาดน้ำกันตั้งแต่ไก่โห่อย่างชนิดลืมเหนื่อย ทั้งๆที่ก็เล่นต่อเนื่องมากันถึงสองวันติดแล้ว
ร่างสูงรีบพาวิพารันต์หลบฝูงคนที่รุมเข้ามาสาดน้ำเขากับเจ้าตัวเล็กแบบไม่ยั้งก่อนจะมาหยุดเลือกซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นจะต้องใช้ในวันนี้...ปืนฉีดน้ำขนาดพอดีมือที่นิธิศลองทดสอบดูแล้วว่าหากใส่น้ำจนเต็มก็ยังไม่หนักมากถูกเลือกแล้วส่งวิพารันต์เอาไปถือไว้ ส่วนของตัวเขาเองก็เลือกที่มันใหญ่กว่าโดยไม่ต้องห่วงเรื่องของน้ำหนักเหมือนของอีกคนมากเสียเท่าไหร่นัก
รถกระบะที่บรรทุกคนอยู่เต็มหลังวิ่งสวนกันไปมาพลางสาดน้ำใส่กันอย่างสนุกสนาน...แสงแดดยามสายที่เริ่มร้อนขึ้นทุกทีแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอุปสรรคในการเล่นของใครเลยแม้แต่น้อย
ซ่า!
“ฮิ้วววว! ทางนี้ค่ะสุดหล่อ!”
เสียงน้ำเย็นๆที่สาดมาโดนหน้านิธิศอย่างจังพร้อมกับเสียงโห่ร้องดังมาจากหลังรถคันหนึ่งที่ท้ายกระบะเต็มไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นชายหญิงประมาณสิบกว่าคน ชายหนุ่มหันไปยกยิ้มก่อนจะยิงโต้ตอบกลับไปบ้างโดยไม่ได้คิดอะไรแต่นั่นก็อาจจะเป็นสิ่งที่เขาคิดผิดที่สุดเมื่อสาวๆคนบนรถเริ่มแห่กันลงมารุมปะแป้งเขาเสียจนหาทางหนีไม่เจอ
ส่วนทางด้านของคนตัวเล็กเองก็ไม่แพ้กันเพราะหลังจากที่พวกหนุ่มๆทั้งหลายเล็งเห็นแล้วว่าเจ้าของหัวใจของคนน่ารักถูกสาวน้อยสาวใหญ่กักตัวไว้เรียบร้อยแล้วก็ไม่รอช้าที่จะแย่งกันเข้ามาปะแป้งที่แก้มนวลกันให้จ้าละหวั่น
“หนีเร็ว...”
นิธิศที่เป็นฝ่ายหลุดออกมาได้ก่อนรีบแหวกฝูงคนเข้ามาดึงตัววิพารันต์ที่ยืนทำอะไรไม่ถูกออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว...เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นระยะเมื่อทั้งสองวิ่งมายืนหลบพักเหนื่อยกันอยู่ที่ซอกมุมตึกเล็กๆซึ่งค่อนข้างจะลับตาจากผู้คน...ดวงตากลมโตเริ่มแดงขึ้นนิดๆด้วยอาการระคายเคืองจากแป้งเย็นที่โดนรุมปะไปจนทั่วใบหน้า...และเมื่อไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง วิพารันต์จึงได้แต่ยกมือขึ้นมาขยี้ตาซ้ำๆเพื่อให้อาการแสบทุเลาลง
“ขยี้แบบนั้นมันจะยิ่งแสบนะ...มานี่มา มาให้พี่ดูหน่อยซิ”
นิธิศเอ่ยปากพูดพร้อมกับดึงร่างคนตัวเล็กที่ทำท่าไม่สบายตัวจนน่าสงสารให้เข้ามาใกล้มากขึ้น...มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงที่เริ่มชื้นเพราะเปียกน้ำออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้อีกฝ่ายเบาๆ
“เป็นไงบ้างครับ ดีขึ้นไหม”
คนตัวเล็กพยักหน้าตอบก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแป้งบนหน้าอีกฝ่ายออกให้เหมือนกัน...สองสายตาที่สบประสานกันอยู่แบบนั้น...พวงแก้มที่ขึ้นเป็นสีชมพูเพราะอากาศร้อน...ปอยผมนุ่มที่เปียกน้ำจนลู่ลงมาแนบกับใบหน้าหวาน...ริมฝีปากอิ่มบางสีเชอรี่ที่ชวนให้ก้มลงไปลิ้มลอง...ทุกอย่างที่เป็นวิพารันต์ในตอนนี้มันช่างดูน่ารักจนยากที่เขาจะอดใจไหวไม่ให้แตะต้อง
สัมผัสแผ่วเบาและอ่อนหวานเริ่มเกิดขึ้นเมื่อริมฝีปากของทั้งคู่โน้มลงมาแตะกันเบาๆ...ลิ้นร้อนกวาดไปทั่วทั้งโพรงปากสลับกับหยอกล้อเรียวลิ้นเล็กดูดดึงและซึมซับความหอมหวานของกันและกันอย่างไม่รู้จักเบื่อจนร่างบอบบางแทบอยากจะละลายไปเสียตรงนั้น
“ออกไปเล่นต่อไหมครับ”
กระซิบถามแล้วเลื่อนริมฝีปากไปคลอเคลียที่แก้มใสก่อนจะผละออกมาจุ๊บเบาๆที่จมูกเล็ก
วิพารันต์รีบพยักหน้าที่ยังแดงก่ำตอบทำเอานิธิศหัวเราะร่วน คว้าอุปกรณ์ที่วางพักอยู่แถวนั้นได้ก็เดินจูงมือพาอีกฝ่ายออกมาเล่นน้ำกันต่อ
ดวงอาทิตย์ที่เริ่มเคลื่อนย้ายมาอยู่ตรงกลางศีรษะถึงจะไม่ต้องดูนาฬิกาทุกคนก็รู้ได้ว่าตอนนี้ใกล้จะเที่ยงวันเต็มที...เด็กๆหลายคนยังคงออกมาวิ่งเล่นปะปนอยู่กับผู้ใหญ่จนคนเป็นพ่อแม่ตามจับกันแทบไม่ทัน และก็ไม่น่าเชื่อหนึ่งในที่ที่เด็กทั้งหลายพร้อมใจกันมากระจุกรวมกันอยู่ก็คือรอบๆตัวของวิพารันต์
“พี่ครับ มาเล่นกับผมนะ”
“ไม่ได้ พี่ต้องเล่นกับหนูต่างหาก”
เสียงเจี้ยวจ้าวของบรรดาเด็กน้อยวัยไม่เกินสิบขวบกำลังถกเถียงกันเรื่องแย่งตัววิพารันต์กันยกใหญ่ ซึ่งตัวคนถูกแย่งเองก็ไม่รู้ว่าว่าจะต้องทำยังไงเหมือนกันเลยได้แต่ส่งยิ้มแหยๆกลับไปให้ทุกคน
“...ไม่ต้องเถียงกันนะครับเด็กๆ เรามาเล่นด้วยกันหมดทุกคนนี่แหละดีไหม สนุกกว่าตั้งเยอะเลยนะ”
นิธิศเอ่ยปากกล่อม...เด็กๆหันไปมองหน้ากันอย่างใช้ความคิดก่อนจะหันกลับมายิ้มกว้างพยักหน้าตอบตกลง...เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เกิดขึ้นทำให้คนที่ยืนมองอยู่นิธิศอดที่จะยิ้มตามไม่ได้...สนุกได้อย่างที่ใจคิด...ทำอะไรได้ตามอย่างที่ใจปรารถนาโดยไม่ต้องกังวลเรื่องอะไร...นี่แหละนะข้อดีของเด็ก
“อ๊ะ...พี่คะ...พี่ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนเหรอคะ”
เด็กผู้หญิงตัวน้อยวิ่งเข้าไปกอดวิพารันต์ที่ยืนน้ำตาซึมอยู่กับที่ก่อนที่อีกหลายๆคนจะวิ่งกรูตามเข้าไปรุมล้อมอีกที...
ไม่ได้ตกใจกับเสียงของเด็กน้อย...ร่างสูงปล่อยให้วิพารันต์อยู่ในวงล้อมของเด็กๆที่เข้าไปปลอบแบบนั้นด้วยความเข้าใจ...ไม่ได้เจ็บตรงไหน...ไม่ได้ปวดตรงไหน...แต่ที่เป็นแบบนี้เพราะเจ้าตัวกำลังรู้สึกมีความสุขจนบอกไม่ถูกต่างหาก...
...ความรู้สึกและประสบการณ์...ที่ไม่เคยมีโอกาสได้พบเจอในวัยเด็ก...
....................
...................................
กลับมาถึงห้องในเวลาเกือบจะบ่ายสาม...ร่างสูงรีบไล่วิพารันต์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีที่กลับมาถึงเนื่องด้วยเป็นห่วงกลัวอีกฝ่ายจะไม่สบาย แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะเริ่มออกอาการดื้อไม่ยอมทำตามที่เขาบอกเสียอย่างนั้นคนเป็นห่วงอย่างนิธิศก็เลยเผลอดุออกไปหน่อย...
และนั่นก็เหมือนงานจะเข้าเมื่อหลังจากโดนดุแล้วเจ้าตัวเล็กก็เดินเบะปากน้ำตาคลอหนีไปจากตรงนั้นทำเอาร่างสูงใจเสียไปพักหนึ่งก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับมาพร้อมกับกระดานไวท์บอร์ด
‘...ก็...ก็พี่ไนท์ก็เปียกเหมือนกัน...จะให้รันอาบคนเดียวได้ไง...เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก…’
เพียงแค่ได้เห็นนิธิศก็นึกอยากเปลี่ยนมาเป็นตำหนิตัวเองแทนทันทีที่เผลอดุเจ้าตัวเล็กไป...มัวแต่คิดเรื่องเป็นห่วงอีกฝ่ายจนลืมคิดไปว่าเจ้าตัวก็คงจะเป็นห่วงเขาไม่แพ้กัน...
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษนะครับ พี่ไนท์เนี่ยนิสัยไม่ดีเลยเน๊อะ ดุน้องรันได้ยังไง”
ว่าตัวเองไปพลางก็รวบตัวเด็กตัวเล็กที่ยืนน้ำตาคลออยู่มากอดไว้แล้วลูบศีรษะเบาๆ
และหลังจากโอ๋กันไปโอ๋กันมาได้สักพักทั้งสองคนก็ลงเอยด้วยการเข้ามาอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำพร้อมกันเพื่อเป็นการตัดปัญหา...ทั้งๆที่ห้องน้ำก็ไม่ได้มีแค่ห้องเดียว...แต่บางทีการที่ใช้อะไรซ้ำๆอยู่ด้วยกันทุกวันอาจจะทำให้ทั้งสองคนลืมความจริงในข้อนี้ไปแล้ว...
หรือถ้าคิดในอีกแง่หนึ่งแล้วละก็...คงมีนักอ่านบางคนกำลังตั้งใจภาวนาอยากให้เป็นแบบนั้น...
“อื้ม เสร็จแล้วครับเด็กน้อย”
ช่างสระผมจำเป็นว่าพลางก้มหน้าลงไปหอมหน้าผากเล็กของวิพารันต์ที่ทำท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเงยหน้าให้เขาสระผมให้อยู่ในอ่างน้ำ
“...ลุกได้แล้วครับ นอนแช่น้ำนานๆตัวเปื่อยไม่รู้ด้วยนะ”
นิธิศดึงผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่แถวนั้นมาพันเอวตัวเองเมื่อจัดการอาบน้ำให้ตัวเองและเจ้าตัวเล็กเสร็จเรียบร้อยก่อนจะหยิบอีกผืนมาพันตัวให้วิพารันต์ด้วย...นานๆทีได้เข้ามาอาบน้ำด้วยกันแบบนี้มันก็ให้ความรู้สึกดีเหมือนกันนะเนี่ย
“วันนี้เด็กน้อยของพี่ไม่คิดไม่คิดจะทำอะไรเองแล้วใช่มั้ยครับ หืม สระผมก็ไม่ต้องสระเอง ไดร์ก้ไม่ต้องไดร์เอง สบายเกินไปแล้วนะเราน่ะ”
ร่างสูงว่าอย่างหมันเขี้ยวในขณะที่นั่งใช้ไดร์เป่าผมให้วิพารันต์อยู่บนเตียง...เห็นแบบนี้เจ้าตัวเล็กมันก็ขี้อ้อนเหมือนกันนะ...อ้อนแบบไม่ได้เข้ามานัวเนียเหมือนคนอื่นแต่ก็จะมีวิธีอ้อนแบบเฉพาะตัวที่สามารถทำให้เขาใจอ่อนทำนั่นทำนี่ให้ตัวเองได้ตลอด
“...กินแรงกันขนาดนี้...วันนี้จะจ่ายยังไงหือ...จุ๊บเดียวเหมือนเมื่อวานไม่พอแล้วนะจะบอกให้เพราะตอนนี้เค้าขึ้นค่าแรงกันแล้ว”
วิพารันต์ยิ้มชอบใจกับคำบ่นอย่างไม่เป็นทางการของอีกคนก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนตักแล้วจ่ายค่าแรงให้เป็นจุ๊บเบาๆที่ปากสองจุ๊บ
“...ใช้แรงงานระดับผู้จัดการขนาดนี้เนี่ย...นึกว่าจ่ายแค่นี้จะพอเหรอครับเด็กน้อย...”
พูดจบแค่นั้นคนตัวเล็กก็ถูกจับพลิกให้ลงไปนอนอยู่บนเตียงนุ่มก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะตามลงไปฟัดแก้มป่องๆนั่นให้หายหมันเขี้ยวจนเจ้าตัวต้องดิ้นไปมาด้วยความจั๊กจี๋...แล้วหลังจากนั้นทั้งคืน...ก็เป็นเรื่องการหักลบกลบหนี้ของพวกเขาทั้งสองคนที่คนอ่านอย่างเราๆไม่มีใครอาจทราบได้...แต่จากที่คาดการแล้ว...ดูเหมือนว่าการจ่ายค่าแรงในครั้งนี้ฝั่งคนจ่ายอย่างเจ้าตัวเล็กของเราจะโดนเอาเปรียบน่าดูเลยล่ะ...ว่าไหม...
.........................................
.....................
จบตอนพิเศษ
โอเค ถึงจะดูเร็วไปหน่อยกับเทศกาลนี้แต่ก็นะคะ ถ้าไม่เอาตอนนี้มาลงก่อนเห็นทีจะต้องรอกันอีกนานเพราะตอนหลักมันคลืบคลานเชื่องช้ามากก TT เอามาลงทีนี้ก็ได้ทียาวกว่าจะได้ลงตอนหลักก็คงจะหลังสงกรานต์พอดีเลยคิดว่าก็คงจะพอไปกันได้(แก้ตัวชัดๆ55) ตอนพิเศษนี่อย่าได้คิดอะไรกันมาก มันจะออกแนวน่ารักๆฮาๆแบบที่อยากเขียนโดยส่วนตัว ซึ่งแบบนี้จะหาในเนื้อเรื่องหลักไม่ค่อยได้ อย่างเช่นบทคุณพ่อตากับลูกเขยซึ่งในเรื่องอาจจะไม่มีมานั่งชิ้งๆกันแบบนี้ (ฮา )
ป.ล.ตอนนี้อาจจะเขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่ก็โปรดอภัยในความจิตตกของคนเขียนค่ะ ช่วงนี้ทำอะไรก็ดูฝืดๆไปหมด แต่ก็หวังว่าจะรีบกลับมาสู่ปกติโดยไว อ่า ใกล้แอดมิชชั่นแล้วด้วยสิ ลงครั้งหน้าคงกลับมาสู่ตอนหลักแล้วค่ะ ยิ้มกันให้เต็มทีนะคะ เพราะตอนหน้าอาจจะมีเสียน้ำตากันบ้างเล็กน้อย
-
ตอนพิเศษ คุณพ่อเลยหวงน้องรันเป็นพิเศษ :impress3:
-
น่ารักที่สุดดด o13
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย
ดูแลสุขภาพกันมั้งนะ
เดี๋ยวไม่สบาย จะอดเล่นสงกรานต์กัน
-
รันน่ารัก
คุณพ่อตาก็น่ารักนะคะ คิคิ
บวกให้จ้า
-
ตอนหน้ามาม่าเยอะมั๊ยคะ ขอน้อยๆนะ!!
ก่อนหน้านั้นเป็นไงไม่รู้ แต่แค่คุณพ่อเค้ายอมรับก็ดีแล้วล่ะค่ะ!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
ขอบคุณนะน้องคนแต่ง พี่คิดถึงรันไนท์มากๆเลย :o8:
-
พี่ไนท์ เอาเปรียบน้องตลอดอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
น้องน่ารัก อยากได้มาฟัดที่บ้านมั่งอ่ะ พี่ไนท์เค้าขอน้องคืนนึงดิ อยากเอามากอด ^^
-
น้องรันน่ารักเกินไปแล้ว
-
กอดต้อนรับสงกรานต์
หน้ารักอะน้องรัน
-
น่ารักตล๊อดดด ตล๊อดดดดเลยคู่นี้ :กอด1:
-
คนเขียนไปขยันอ่านหนังสือละกันนะคะ
ไม่ต้องห่วงนิยาย สอบเข้าได้แล้วค่อยมาต่อ อิอิ
-
น่ารักมากๆอ่ะ
-
ขนาดคิดตอนหลักไม่ออกยังเขียนตอนพิเศษมาได้หวานขนาดนี้ :กอด1:
-
น่รัก
-
o18 o18 พี่ไนท์หากำไรเกินควรกับน้องตลอดเลยน่ะ
แค่ได้รู้ว่าในวันข้างหน้าน้องรันกับพี่ไนท์ ยังมีความสุขกันอยู่ ดราม่าอะไรก็ไม่กลัวแล้ว (แต่ขอเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ก่อน ไม่กลัวก็ไม่ได้แปลว่าไม่ร้องน่ะ :laugh:)
-
น่ารัก :กอด1:
คุณพ่อแอบหวงเบาๆ :laugh:
:pig4: นะคะ
-
น้องรันจะน่ารักไปไหนน๊ออออ
-
คุณป๋ามีหนวดบวกตะพดอีกหน่อย คงเหมือนพ่อกำนันหวงลูกสาวเลย
มีพิมพ์เกินหน่อยตรง
“...ไม่ (..ได้..) ต้องเถียงกันนะครับเด็กๆ เรามาเล่นด้วยกันหมดทุกคนนี่แหละดีไหม สนุกกว่าตั้งเยอะเลยนะ”
-
ศึกพ่อตา ลูกเขย :laugh:
+1
-
น้องรันน่ารักกกน่าลากกกกเกินไปแล้ววววนะ อร้ายยยย อยากได้มาฟัดมากอดบ้างง่ะ :กอด1:
-
น้องรัน รัน รันนนนนนนของพี่ น่ารักน่าฟัดเป็นที่สุด >,< อยากจะเป็นพี่ไนท์บ้าง อิจฉาเหลือเกิน อยากให้น้องรันมาอ้อนพี่แบบนี้บ้าง 5555555 ... สงสัยคืนนี้พี่ไนท์คงคิดค่าจ้างเกินคุ้มแน่ๆ สงสารน้องรันเลย 555555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะคะ ^^
-
พี่ไนท์ดุน้องรันได้ไง เดี๋ยวกอดเลย เอ้ย เดี๋ยวตีเลย ><
น้องรันน่ารักมากค่า น่าทะนุถนอมที่ซู้ด :กอด1:
-
น้องรันขี้อ้อน
แต่อ้อนกับพี่ไนท์คนเดียวพอนะ :impress2:
น่ารักตามแบบฉบับต้อนรับเทศกาลสงกรานต์
:pig4:นะจ๊ะที่แต่งตอนน่ารักๆมาให้ได้อ่านอมยิ้มกัน
:L2:เป็นกำลังใจให้ในทุกเรื่องนะคะ
-
กรี้ดดดดดดดด :-[
-
มีความสุข มีความสุข :กอด1:
-
น้องรันน่ารักมากกกกกก
คุณพ่อติณหวงลูก 5555
น่ารักดีเหมือนกันนะ โฮะๆ
-
:กอด1: นิธิศ...เป็นแสงสว่างของชีวิตน้องรันแท้ๆ
ให้ความเมตตา ใส่ใจน้อง ซ่อมแซมจิตใจ ให้ความรัก พาออกสื่อจนพ่อมาเจอ
น้องรัน...ดีจังนะ ดีใจกับน้องอ่า :impress3:
-
ไม่อยากให้น้องรันทุกข์อีกแล้ว อยากให้ทุกคน ยอมรับและเข้าใจกันง่ายๆ สงสารน้อง
ตอนพิเศษมาซะเร็วเลยนะ
-
น่ารักอีกแล้วคู่นี้ ...
:pig4: :L2: รอตอนหน้า อย่าเศร้ามากนะสงสารรัน
-
:z3: :z3:
น่ารักมากกกกกกกกก>O<
อ่านแล้วนึกถึงหลานสาวตลอดเลย
หลานสาวคล้ายๆน้องรันเลย เวลาอ้อน เวลางอน
โอ๊ยยย เห็นพี่ไนท์ฟัดน้องรันแล้วอยากจะไปฟัดแก้มหลานสาวบ้าง<<<อินี่ท่าทางโรคจิตละฮ่าๆ
-
พี่ไนท์กับน้องรันน่ารักที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยย :-[
-
ตอนหน้าน้องจะองค์ลงแล้วหรือนี่ คุณพี่ต้องเตรียมใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆซะละ 55555
พออ่านข้ามช็อทแบบนี้รู้สึกเลยว่าพี่ไนท์ฮีอัพสกีลได้ข้ามขั้นมาก อย่าให้มีโอกาสพี่เก็บเรียบนะคะ
อ่านแล้วน้ำตาลในเลือดสูงค่ะ เรื่องนี้มันละมุนดีจริงๆ
ปล.จิตตกพอกัน โอ๊ยยยยยย อยากเม้าท์ด้วย
-
พิเศษสงกรานต์ ^^
-
^^ น่ารักอ่ะ ขอบคุณพี่นิธิศกีับคุณพ่อเนอะ
ทำให้น้องมีความสุขมากมายได้ขนาดนี้
ชอบอ่ะ น่ารัก รู้ึกว่าน้องเป็นธรรมชาติ
ไม่ต้องเกร็ง หรือแอบรู้สึกไม่ดีกับอดีต
ีดีจัง ในที่สุดน้องก็ยิ้มได้อย่างสบายใจแล้วนะ
ชอบจัง น้องรันมีความสุขมากๆ นะจ๊ะ
-
คุณพ่อขี้หวงลูกสาว 555+
-
ค่าแรงงานพิเศษ
:haun4:
-
น่ารักที่สุด :กอด1:
-
กลัวมาม่า เรื่องนี้มันสีชมพูมาทั้งเรื่อง เดี๋ยวทำใจยาก
-
ให้น้องรันกับพี่ไนท์เล่นน้ำแทน :z3:
ความรู้สึกอยากเล่นน้ำเหมือนตอนเด็กๆหายไปหมดแล้ว แก่ขึ้นก็เงี้ย :laugh:
คุณพ่อตาพี่ไนท์หวงน้องรันน่ารักเชียว :z1:
-
หวานมากกกกก ><
-
+1 ค่ะ
ตอนพิเศษได้แก้คิดถึงน้องรันได้บ้าง
:L2: :L2:
-
น้องรันของพี่
ไม่ว่าจะเทศกาลไหนก็น่ารัก น่าเอ็นดูตลอดเลยนะคะ
:m1:
ตอนพิเศษออกมาว่าคุณพ่อตาไม่ขัดขวาง
คนอ่านก็เบาใจ
:m4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น่ารักอ่ะ :impress2:
-
หวานไม่แคร์สื่อเลยพี่ไนท์เรา จูบน้องตรงบริเวณที่เล่นน้ำเลยแฮะ อิอิ
-
อิอิ น่ารักอ่ะ
-
กรี๊ดด น้องRafael รู้ใจคนอ่าน ว่ามีคนอ่านภาวนาเรื่องอาบน้ำ :z1:
ฮี่ๆ นิดๆหน่อยๆค่ะ เอาเป็นแรงใจเวลาต้องอ่านตอนหน้าไง
สปอย์ดแล้ว ว่ามีเสียน้ำตา คนอ่านละหนาว
:กอด1: เป็นกำลังใจให้กลับมาสดใส หายหม่นมัวเร็วๆนะ
-
สนุกมากค่า
รอตอนต่อจ้า
-
ค้ากำไรเกินควรนะผู้จัดการ
-
อ๊ายรันน่ารักมากกก
-
น้องรันน่ารัก
(เม้นท์แบบนี้ทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้)
อ่านแล้วทั้งรักทั้งหลงแทนพี่ไนท์
น้องรันกลายเป็นหนูไปแล้ว
แถมคุณพ่อขี้หวงอีกต่างหาก
^ ^
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารักจัง ><
-
รออออ ต่ออออ อยากอ่านไว้ๆ
-
น่ารักมากเลยอ่า :-[ :-[ เขินอีกแล้ว
สู้ๆกับแอดมิดชั่นนะคะ ！
-
มารอตอนหลักครับ
ขอมาม่าแบบเบาๆ ด้วยนะครับ อิอิ
-
น่ารักแบบน้องรันเน๊ยะ มีขายที่ไหนมั้ง จะได้ซื้อกลับบ้าน
-
น่ารัก
-
น้องรันน่ารักจูงงงงงงงงงงงงงง ><
คุณพ่อหวงน่าดูเลย 55555
สูัๆนะคะ พี่ไนท์ ฮ่าๆๆ
-
คุณพ่อน้องรันเนี่ย ขี้อวดน่ะ 5555+
แล้วน้องรันโดนเอาเปรียบไปถึงขนาดไหนหว่า อิอิ
-
น่ารักทั้งคู่เลย มาต่อเร็วๆนะคร้าบบรอคร้าบ
-
อัยยะ หวานละมุน อุ่นละมัยจิงจริง
P.S. จะเศร้า แล้ว อ่ะ ไม่ค่อยอยากกินมาม่าเลย :sad4:
-
น่ารักจิงๆเลยยย ต่อไปคงมีแต่เรื่องดีดีแระเนอะรัน><
-
อ่ะฮิ้วววววว
น่ารักกิ๊บกิ๊วกันจริงจริ๊งงงงงงงง
*ฝันถึงฉากน้องรันอาบน้ำ* *ฝันถึงฉากเค้าจ่ายหนี้กัน*
คุณพระ! สาดเลือดกันแทนดีกว่า!!
กลัวคำเตือนตอนท้ายเหลือเกิน...
เสียน้ำตา ฮึก! จะรอเสียน้ำตา(?) :เฮ้อ:
-
น่ารัก :-[ :-[
:pig4: :กอด1:
-
ขุดๆๆๆๆๆๆๆ :z1: :z1: :sad11: :sad11: :serius2: :serius2:
-
อบอุ่นน่ารักจังเลย
-
น่ารักเนอะ!!!!!!!!!!
-
:-[
น่ารักมาก ไม่ไหวแล้ว
-
อร๊ายยยยยย!!
ชอบมวากกกกกกก!!!
ปกติเสพย์แต่มาม่า
แต่นี่มัน...นิยายอบอุ่นที่พลาดไม่ได้เลยอร๊ะะะะะะะะะะ
รันน่ารักมวากกกกกก//วิบัตินิดนึง
-
อ้่ากกกกกกก น่ารักอ่ะ ไม่ไหวและนะ
-
น่ารักจังเลย :man1:
-
:z13: :z13:
-
เห็นอัพหัวกระทู้ รีบมาตีตั๋วแถวหน้ารอ
-
เข้ามารอ
-
15
กระจ่าง
ประตูรั้วอัลลอยสีขาวลวดลายสวยงามถูกสั่งให้เปิดเองโดยอัตโนมัติเมื่อมีแขกมาเยือน รถยนต์ของนิธิศแล่นเข้าไปตามถนนคอนกรีตที่ทอดยาวเข้าไปถึงตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ใครหลายๆคนอาจจะเคยได้เห็นเพียงแค่ในละครหลังข่าวเท่านั้น
...บ้านของติณภพ
ร่างสูงที่ทำหน้าที่เป็นคนขับเหมือนทุกทีเหลือบตาไปมองวิพารันต์ที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่ข้างๆ
เรื่องเกี่ยวกับวิพารันต์ เรื่องที่เขาไม่รู้ เรื่องที่เขาไม่เข้าใจ เรื่องที่ตอนโทรมาติณภพบอกว่าไม่สามารถอธิบายให้เขาเข้าใจผ่าน
ทางโทรศัพท์ได้ เรื่องที่ต่อให้พยายามคิดยังไงก็หาทางจับต้นชนปลายไม่ถูก
“คุณนิธิศกับคุณวิพารันต์ใช่ไหมคะ คุณท่านรอพบอยู่ด้านในแล้วค่ะ”
สาวใช้คนหนึ่งเดินออกมาทำหน้าที่ต้อนรับทั้งพวกเขาทั้งสองคนทันทีที่เข้ามาถึงภายในตัวบ้าน ก่อนจะเดินนำเข้าไปที่ห้องรับแขกที่มีติณภพนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
วิพารันต์กวาดสายตามองไปรอบๆห้องที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างดี
คุณลุงคนที่เจอในงานเลี้ยงกับที่ร้านของมาริสา นิธิศบอกว่าที่ต้องมาที่นี่ในวันนี้ก็เพราะคุณลุงคนนี้มีเรื่องบางอย่างที่อยากจะบอกเขา
“...เชิญนั่งกันก่อนสิ”
เจ้าของบ้านเอ่ยปากขึ้นทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากที่สาวใช้คนนั้นเดินออกไปแล้ว บรรยากาศแปลกๆที่ชวนให้รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงกระนั้นนิธิศก็ยังยิ้มรับคำเชื้อเชิญของอีกฝ่ายแล้วจูงมือวิพารันต์มานั่งด้วยกัน
“ขอโทษนะที่ต้องเรียกให้มาพบกันถึงบ้านแบบนี้...”
ติณภพเริ่มเปิดบทสนทนาก่อนที่จะหยุดนิ่งไปสักพักเหมือนต้องการที่จะเรียบเรียงสิ่งที่กำลังจะพูดต่อไปนี้เรื่องราวที่ฟังดูแล้วอาจจะโหดร้ายสำหรับคนฟังไปบ้าง แต่นี่ก็คือความจริง ความจริงที่เขาต้องบอกให้เด็กคนนี้ได้รับรู้
“อย่างที่บอกไปแล้วทางโทรศัพท์ เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่เกี่ยวกับรัน ถึงมันอาจจะฟังดูไม่ค่อยน่าเชื่อสักเท่าไหร่ แต่ผมก็อยากให้ทั้งสองคนฟังให้จบก่อนที่จะถามอะไร...”
เรื่องราวในอดีตถูกถ่ายทอดออกมาท่ามกลางความเงียบสงัดของห้องรับแขกขนาดใหญ่ ทุกความเป็นมาและเป็นไป ความผิดพลาดครั้งใหญ่ในอดีตที่ติดเป็นตราบาปมาจนถึงทุกวันนี้ สาเหตุที่แท้จริงของเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นในปัจจุบัน อดีต...ที่โหดร้ายสำหรับเด็กคนหนึ่งอย่างวิพารันต์...
‘ผมสั่งให้วิชุดาไปเอาเด็กคนนั้นออก...’
ประโยคเดิมที่ยังวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวสมอง ประโยคสั้นๆที่เป็นเสมือนมีดที่กรีดลงไปในหัวใจ
หยาดน้ำตาใสๆไหลลงมาอาบแก้มนวลโดยไม่รู้ตัว ไม่อยากจะเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังได้ยินนัก แต่ทว่านั่นก็คงเป็นไปไม่ได้ ถ้อยคำที่ชัดเจน น้ำเสียงที่ไม่บ่งบอกเลยสักนิดว่าคนคนนี้กำลังพูดเรื่องโกหก
หากแต่ในที่นี้...มีแต่ความจริงที่เจ็บปวดเท่านั้น...
คนที่ไม่มีใครต้องการ เพิ่งเข้าใจถึงแก่นแท้ของมันก็วันนี้ ก็แค่เด็กที่เกิดมาจากความพลั้งเผลอ เพราะเป็นแบบนี้เองสินะ แม่ถึงไม่เคยพูดถึงเรื่องของพ่อให้ฟัง พอรู้แบบนี้ เรื่องที่ผ่านมาก็ดูไม่น่าแปลกใจเลยว่าเมื่อก่อนทำไมแม่ถึงไม่เคยรัก ไม่เคยพูดดีๆด้วย
ที่ยอมให้เกิดมา แม่ก็คงนับว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว...
“ทั้งหมดนี่ ท่านกำลังจะบอกผมว่า ท่าน...เป็นคุณพ่อของรันเหรอครับ...”
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาไม่ต่างอะไรกับนิธิศที่นั่งกำลังนั่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน น้ำเสียงที่ถามออกไปเต็มไปด้วยความสับสน แม้ว่าสิ่งที่ติณภพเล่ามาจะบ่งบอกได้ชัดเจนแล้ว แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังอดที่จะถามย้ำกลับไปอีกครั้งให้แน่ใจไม่ได้
เบื้องหลังของคนที่ก้าวขึ้นมาเป็นถึงระดับผู้บริหารใหญ่ เรื่องราวในอดีตที่ไม่มีใครเคยรับรู้ เรื่องที่แค่คนนอกอย่างเขาฟังแล้วยังรู้สึกสะเทือนใจได้มากขนาดนี้ แล้วคนที่เป็นลูกอย่างวิพารันต์ล่ะจะรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดไหนกัน
“ครับ ผมเป็นพ่อ พ่อของเด็กคนนี้ พ่อที่ในอดีตเคยทำเรื่องที่เลวร้ายกับเขาเอาไว้...”
เรื่องแบบนี้คงไม่มีใครอยากเอามาล้อเล่น ติณภพตอบด้วยสีหน้าและแววตาที่เศร้าสร้อย ยิ่งเห็นคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างวิพารันต์ร้องไห้แบบนี้แล้วยิ่งพาลให้รู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม
จะต้องทำยังไง...ต้องทำยังไงถึงจะชดเชยในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด
“รัน พ่อขอโทษ...พ่อขอโทษ”
น้ำเสียงที่เว้าวอนพร้อมกับร่างของติณภพที่พยายามจะขยับเข้าไปคว้าร่างบอบบางของลูกชายเข้ามากอดน้ำตาที่ไม่มีให้เห็นมานานจนแทบจะลืมสิ่งที่เรียกว่าการร้องไห้ไปแล้ว วินาทีนี้ไม่สนแล้วว่าใครจะมองว่ายังไง จะมีก็เพียงแต่ตอนนี้เท่านั้นที่เขาลืมไปแม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร ไม่ใช่ท่านประธาน ไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่อะไร แต่เป็นแค่พ่อที่นิสัยไม่ดีคนหนึ่ง
เขา...เป็นได้แค่นั้นสำหรับลูก
ร่างเล็กขยับหลีกเลี่ยงสัมผัสของใครอีกคนที่เริ่มเข้ามารุกราน ถอยหนีซุกเข้ากับอกของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆไม่ยอมให้ติณภพแตะต้อง
“รัน...”
ติณภพครางเสียงแผ่ว ใจเหมือนจะขาดเมื่อเห็นปฏิกิริยาต่อต้านแบบนั้นของวิพารันต์ ลูกคงไม่อยากยอมรับพ่อแบบนี้ ลูกคงไม่ต้องการพ่อที่เคยทอดทิ้งตัวเองไป
“ท่านครับ ผมว่า...ให้เวลารันเขาทำใจสักพักเถอะนะครับ”
นิธิศว่าพลางกอดปลอบคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่ตอนนี้สะอื้นจนตัวโยน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกของติณภพ แต่ตอนนี้ คงจะเป็นจิตใจของวิพารันต์มากกว่าที่บอบช้ำมากกว่าใครๆ
...........................
...........................................
“...แล้วต่อจากนี้ท่านคิดจะทำยังไงต่อไปครับ”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากที่วิพารันต์ร้องไห้จนหลับคาอกเขาไปแล้ว เรื่องที่จะต้องถามให้แน่ใจ เรื่องในอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะเขาเล็งเห็นแล้วว่าเรื่องนี้มันคงไม่ใช่ง่ายๆอย่างที่คิด
“ผมอยากรับลูกมาอยู่ด้วยกัน อยากชดเชยให้เค้าในสิ่งที่ผ่านมา แต่จากที่ดูแล้ว บางทีลูกคงจะไม่ยอมรับผมง่ายๆ...”
ท่านประธานกล่าวเสียงเบา มือหนายื่นไปลูบศีรษะวิพารันต์ที่กำลังนอนหลับสนิท หลับไปทั้งๆที่ใบหน้าหวานยังเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
“เรื่องแบบนี้มันค่อนข้างจะละเอียดอ่อนนะครับ การที่จะให้รันยอมรับอะไรในทีเดียวเลยมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ แล้วอีกอย่าง ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อเรื่องที่ท่านเล่ามาหรอกนะครับ แต่ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรกันต่อไป ผมอยากให้ทั้งสองคนไปตรวจดีเอ็นเอกันอย่างจริงๆจังๆเสียก่อน”
นิธิศเสนอความเห็นที่ดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดนอกเหนือจากเอกสารหลักฐานที่ได้เห็น เพราะหากเขาจะต้องปล่อยให้เจ้าตัวเล็กลับไปอยู่กับครอบครัวที่แท้จริงของตัวเองแล้ว เขาก็อยากจะทำให้ตัวเองแน่ใจที่สุดว่าเจ้าตัวจะได้กลับไปอยู่กับพ่อแท้ๆของตัวเอง ที่จะสามารถให้ความรักและดูแลให้ความอบอุ่นกับหัวใจดวงเล็กๆที่ต้องทนเจ็บปวดมานานของวิพารันต์ได้อย่างเต็มที่
“ยังไงผมก็คิดจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดอยู่แล้ว คุณนิธิศไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ส่วนเรื่องของรัน...เมื่อทุกอย่างลงตัวเมื่อไหร่เราคงต้องมาคุยกันอีกที”
ติณภพยิ้มให้น้อยๆกับความคิดที่เหมือนกับเขาของคนตรงหน้า เพราะเรื่องการตรวจดีเอ็นเอนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ตัวเขาเองคิดเอาไว้อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เนื่องจากถ้าหากไม่มีการตรวจพิสูจน์นี้เกิดขึ้น ก็คงจะเป็นการยากที่ญาติๆรวมไปถึงสังคมคนรอบข้างจะยอมรับวิพารันต์ในฐานะทายาทของเขาได้
นิธิศนั่งอยู่แบบนั้นรอจนวิพารันต์ตื่นขึ้นมาจึงได้ลาติณภพแล้วพาเจ้าตัวกลับมาที่ห้อง ซึ่งตอนก่อนจะกลับนั้นเจ้าตัวเล็กเองก็ยังคงไม่ยอมมองหน้าและไม่ให้คนเป็นพ่อสัมผัสเนื้อตัวจนร่างสูงเองก็อดที่จะเห็นใจติณภพไม่ได้เหมือนกัน
“เด็กดี ไม่เป็นไรนะครับ”
ร่างสูงเดินเข้าไปหาวิพารันต์ที่ยังนั่งซึมอยู่บนโซฟาตั้งแต่กลับมาจากบ้านของติณภพ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ สัมผัสอ่อนโยนที่ทำให้สบายใจได้ทุกครั้ง ที่เดียวและคนเดียวที่สามารถช่วยเยียวยาจิตใจที่กำลังบอบช้ำได้ ร่างกายโน้มเอียงไปตามความรู้สึกที่มากขึ้น สัมผัสที่อยากจะได้มากกว่านี้
กอดกระชับกันให้แน่นยิ่งขึ้น แน่นจนรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจของกันและกัน กอด...การกระทำเดียวของร่างกายที่ทำให้หัวใจได้อยู่ใกล้กันมากที่สุด
“คนเราไม่มีใครเกิดมาสมบูรณ์แบบหรอกนะครับ ทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ล้วนแล้วแต่ต้องเคยทำสิ่งที่ผิดพลาดมาแล้วทั้งนั้น...”
นิธิศพูดพลางลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆไปด้วยเป็นการปลอบ
“...พี่เข้าใจความรู้สึกรันนะ แต่บางครั้งคนเราก็ต้องรู้จักคำว่าให้อภัยกัน แล้วยิ่งถ้าเป็นคุณพ่อของตัวเองแล้วด้วย ถึงในอดีตสิ่งที่ท่านทำมันจะไม่ถูกต้อง แต่อย่างน้อย...ท่านก็เป็นผู้มีพระคุณที่ทำให้รันได้เกิดมาทำให้รันได้มานั่งอยู่ตรงนี้ และที่สำคัญ...ทำให้เราสองคนมาเจอกันด้วยนะ”
เข้าใจและรับรู้ในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อเป็นอย่างดี หากแต่ตอนนี้ตัววิพารันต์เองยังไม่อยากคิดอะไรให้มากมาย ยังอยากอยู่แบบนี้ อยู่ในอ้อมกอดนี้โดยไม่ต้องคิดอะไรให้นานอีกหน่อย นานพอที่หัวใจที่กำลังอ่อนแอจะเข้มแข็งขึ้น นานพอที่จะทำให้ตัวเองกล้ากลับมาเผชิญหน้ากับปัญหา และยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต...
ชีวิตที่ต้องมีผู้ชายอีกคนที่เรียกว่าพ่อเข้ามาเกี่ยวข้อง...
.........................
........................................
การเตรียมเอกสารเพื่อดำเนินการเรื่องตรวจดีเอ็นเอของทั้งสองคนถูกเตรียมให้เสร็จสิ้นภายในสามวันหลังจากนั้น เอกสารสำคัญบางอย่างที่จำเป็นต้องใช้เช่นทะเบียนบ้าน และสูติบัตรของวิพารันต์ที่ยังไม่ครบเพราะมีบางส่วนที่อยู่กับวิชุดา ติณภพเองก็เป็นผู้อาสาติดต่อจนได้มาครบถ้วน
การตรวจพิสูจน์ความสัมพันธ์ที่ต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสองฝ่าย ติณภพนัดนิธิศให้พาวิพารันต์ไปให้ตัวอย่างการตรวจพร้อมกันที่โรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้นหลังจากได้เอกสารทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้เรียบร้อยแล้ว ซึ่งขั้นตอนการตรวจทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี จะมีก็แค่อาการของเจ้าตัวเล็กที่ยังไม่ยอมเข้าใกล้ติณภพเสียเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะเริ่มเปิดใจยอมรับกับเรื่องนี้ได้มากขึ้นแล้วก็ตาม
เจ็ดวันสำหรับการรอคอยผลที่สิ้นสุดลง ช่วงเวลาที่ยาวนานสำหรับติณภพ แต่ทว่าผ่านไปอย่างรวดเร็วสำหรับนิธิศและวิพารันต์ ผลการตรวจที่ออกมาเป็นไปตามการคาดหมาย หลักฐานชิ้นสำคัญที่ช่วยยืนยันความสัมพันธ์ของพ่อลูกที่จะไม่มีใครสามารถคัดค้านได้
“อย่างที่เคยบอกไว้ในตอนแรก ตอนนี้ผลการตรวจและหลักฐานที่มีก็ชัดเจนมากพอแล้ว งั้นก็คงจะเป็นอะไรแล้วใช่ไหมหากผมอยากจะขอให้ลูกย้ายกลับไปอยู่กับผมที่บ้าน...”
ติณภพที่เป็นฝ่ายมาหาทั้งสองคนถึงคอนโดในตอนเย็นของวันถัดมาหลังจากทราบผลตรวจเอ่ยปากพูดขึ้นกับนิธิศ
ก็พอจะรู้ตั้งแต่วันนั้นแล้วว่าวันนี้มันจะต้องมาถึง ไม่อยากให้ไป...ความรู้สึกนึกคิดภายในใจมันบอกเขาแบบนั้น ทั้งๆที่ก็พยายามทำใจ ทั้งๆที่ในตอนนั้นก็บอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า ถ้าหากติณภพพิสูจน์ได้แน่ชัดว่าตัวเองเป็นพ่อแท้ๆของวิพารันต์ที่พร้อมจะดูแลเจ้าตัวเล็กของเขาให้ดี เขาก็คงจะยินดีจะคืนเจ้าตัวให้กลับไปอยู่กับครอบครัวด้วยความเต็มใจ
แต่ทว่าเมื่อถึงเวลาจริงแบบนี้แล้ว...มันกลับไม่ง่ายอย่างที่เคยคิด...
ความสัมพันธ์ของคนรักที่เพิ่งจะเริ่มขึ้น ความผูกพันที่กลายเป็นความเคยชิน จะอยู่คนเดียวต่อไปได้หรือเปล่า จะทนใช้ชีวิตในแบบเก่าๆอย่างที่เคยเป็นก่อนหน้านี้ได้ไหม คำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาในหัวสมอง แต่สุดท้ายแล้วคำตอบที่ได้ก็ยังมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น...
...ไม่อยากคืนวิพารันต์ให้ติณภพ...
“ตัวเล็ก...วันนี้เป็นอะไรไปอีกล่ะลูก เมื่อวันก่อนพ่อจำได้ว่าเราดีกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
ความคิดที่หยุดชะงักลง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ติณภพเลิกที่จะสนใจฟังความเห็นของเขาแล้วหันไปพยายามง้อลูกชายสุดที่รัก ที่ตั้งแต่คนเป็นพ่อพูดถึงเรื่องจะพากลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกันเจ้าตัวก็เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาหนีไปนั่งซึมอยู่คนเดียว ทั้งๆที่เมื่อวันก่อนนิธิศก็กล่อมเจ้าตัวให้ปรับความเข้าใจกับคนเป็นพ่อได้แล้วแท้ๆ
“ตัวเล็กครับ เงยหน้ามามองพ่อสักหน่อยก็ยังดีนะ งอนพ่อแบบนี้พ่อไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไร”
ติณภพพยายามพูดด้วยท่าทีร้อนรน เพราะกลัวลูกชายจะกลับไปเป็นเหมือนตอนแรกที่ไม่แม้แต่จะยอมมองหน้าตัวเองอีก แต่นั่นก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลนักเมื่อวิพารันต์ยังคงเลือกที่จะนั่งก้มหน้านิ่งอยู่แบบนั้น
“รันครับ เป็นอะไรไปหืม เงยหน้าขึ้นมาบอกคุณพ่อนะครับ”
นิธิศที่เห็นเจ้าตัวเล็กของเขากลับไปเป็นแบบเดิมอีก จึงต้องหันมาอาสาช่วยติณภพพูด ซึ่งนั่นก็ดูจะได้ผลมากกว่าเมื่อร่างบางยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นพ่อ
ใบหน้าหวานที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ดวงตากลมโตที่สั่นระริกวูบไหวไปด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาคลอ ริมฝีปากบางอิ่มที่เม้มเข้าหากันแน่นจนดูเหมือนจะช้ำเอาได้ง่ายๆ
ติณภพที่เห็นแบบนั้นก็ไม่รอช้าที่จะถลาเข้าไปกอดเจ้าตัวทันที เพราะไม่คิดว่าเจ้าตัวเล็กจะถึงกับขนาดร้องไห้แบบนี้
“ตัวเล็ก บอกพ่อซิลูก หนูเป็นอะไรบอกพ่อนะ”
‘คุณพ่อ...ใจร้าย’
มือเล็กเอื้อมไปหยิบกระดานไวท์บอร์ดมาเขียนแล้วส่งให้คนเป็นพ่อดูทั้งน้ำตา ส่วนติณภพเองพอได้อ่านข้อความนั้นก็เริ่มนึกใจเสีย รีบละล่ำละลักถามลูกชายต่อถึงสาเหตุของความใจร้ายที่ว่า
‘ก็...คุณพ่อจะพารันกลับไปอยู่ด้วย จะไม่ได้เจอพี่ไนท์อีก รันไม่อยากไป รันอยากอยู่กับพี่ไนท์’
เขียนไปก็นั่งปาดน้ำตาไปจนนิธิศที่นั่งมองอยู่อดที่จะสงสารไม่ได้
ไม่ใช่แค่ตัวเขาสินะที่มีความรู้สึกแบบนั้น ความรู้สึกที่ไม่อยากจากกันไปไหน ความรู้สึกที่อยากจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
“แต่...ลูก...”
ติณภพเองพอเจอประโยคแบบนี้ของลูกเข้าไป ก็ถึงกับไม่รู้จะว่าอย่างไรต่อเลยได้แต่ชะงักคำพูดเอาไว้แค่นั้น
บางทีเขาก็คงจะหวังมากเกินไป มากเกินไปสำหรับพ่อคนหนึ่งที่เคยเกือบจะทำร้ายชีวิตบริสุทธิ์ของลูกตัวเองแล้วเพิ่งจะมาคิดอยากได้คืนทีหลัง อยากได้คืนจนกลายเป็นคนใจร้ายสำหรับลูก อยากได้คืนในตอนที่วิพารันต์มีคนดูแลที่ดีพออยู่แล้ว อยากได้คืนในตอนที่ลูกตัดสินใจคิดอยากจะอยู่กับใครสักคนหนึ่ง...
...ใครคนนั้น...ที่ไม่ใช่พ่ออย่างเขา...
“ครับ พ่อเข้าใจแล้วครับตัวเล็ก อย่าร้องไห้เลยนะ พ่อขอโทษ ขอโทษที่พ่อเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัว ขอโทษที่พ่อเป็นพ่อที่ดีของลูกไม่ได้ พ่อขอโทษนะ...”
...ของที่ไม่เห็นคุณค่าเมื่อยังอยู่ในมือของตัวเอง แต่หากล้ำค่ายิ่งนักในเวลาที่ได้ปล่อยให้ตกไปเป็นของคนอื่นไปแล้ว...
ความจริงของโลกที่ไม่มีวันที่ใครจะเปลี่ยนแปลงไปได้ ความสมบูรณ์แบบในชีวิตที่มนุษย์ทุกคนต้องการ แต่ไม่มีใครที่จะสมหวังไปหมดเสียทุกเรื่อง ความตั้งใจแรกที่ต้องการจะให้ลูกกลับไปอยู่กับตัวเองที่บ้านเป็นอันต้องล้มเลิกไปด้วยความจริงในข้อนี้
วิพารันต์จะได้อาศัยอยู่กับนิธิศที่นี่ต่อไปโดยที่ติณภพจะคอยดูแลในเรื่องของค่าใช้จ่ายต่างๆของเจ้าตัวเอง แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ติณภพก็ยังมีข้อแม้ว่าอย่างน้อยภายในหนึ่งอาทิตย์ จะต้องมีหนึ่งวันที่เจ้าตัวเล็กจะต้องกลับไปนอนค้างที่บ้านให้เขาได้ใช้เวลาอยู่กับเจ้าตัวตามภาษาพ่อลูกให้ได้หายคิดถึงบ้าง
“ท่าน...มีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับผมหรือเปล่าครับ”
การที่ติณภพขอให้นิธิศเดินลงมาส่งเขาที่รถเพียงคนเดียว โดยที่ให้วิพารันต์รออยู่บนห้องนั้นทำให้เขาตัดสินใจที่จะถามคำถามนี้ออกไป เพราะค่อนข้างแน่ใจว่าอีกฝ่ายคงมีเรื่องบางอย่างต้องการจะคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว
ท่านประธานใหญ่ยิ้มน้อยๆอย่างชอบใจกับคำถามที่ตรงประเด็นจนเหมือนจะรู้ใจเขาไปเสียทุกอย่างของนิธิศ...ฉลาดและรู้กาลเทศะสมกับตำแหน่งผู้จัดการบริษัทที่ได้รับ
“ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณตรงๆอย่างหนึ่งเกี่ยวกับวิพารันต์...คุณจะช่วยตอบผมตรงๆได้ไหม”
“ยินดีครับ”
“ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับลูกชายของผม...ตอนนี้เป็นแบบไหนอยู่กันแน่”
ติณภพเลือกที่จะถามคำถามตามที่ตัวเองรู้สึกได้จากการที่สังเกตพฤติกรรมและการกระทำของทั้งสองคนตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา
“ครับ ตอนนี้รันเป็นคนรักของผม เราเพิ่งจะเริ่มคบกันอย่างจริงๆจังๆได้เมื่อไม่นานมานี้ครับ”
ไม่มีทีท่าว่าจะลังเลในคำตอบเลยสักนิด...และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบใจในคำตอบของอีกฝ่ายเสียเท่าไหร่นัก แต่ตัวติณภพก็ต้องยอมรับเลยว่านิธิศเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีความชัดเจนในชีวิตและกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเมื่อตัวเองตัดสินใจจะทำอะไรลงไปแล้ว
...คุณสมบัติที่ตัวเขาในอดีตไม่เคยมี....
“ถึงโดนส่วนตัวผมจะไม่ค่อยชอบคำตอบนี้ของคุณเท่าไหร่ แต่นั่นมันทำให้ผมเข้าใจถ่องแท้เลยล่ะว่าทำไมลูกของผมถึงเลือกที่จะอยู่กับคุณมากกว่าผม คุณนิธิศ”
ความจริงอีกอย่างหนึ่งที่ต้องยอมรับ...พ่อที่มาปรากฏตัวทีหลังไม่มีสิทธิที่จะไปกีดกันความรักของทั้งสองคนที่ดูแลกันและกันมาตลอดก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดๆ เพราะในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเองก็ไม่เคยทำหน้าที่ของคนที่เป็นพ่อเลยแม้แต่น้อย...
“ต่อจากนี้สถานะของรันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว รันจะต้องออกสังคมกับผมมากขึ้น ความรักครั้งนี้ของคุณอาจจะไม่ง่ายอย่างที่ผ่านมา สังคมจริงๆมันยังมีอะไรที่น่ากลัวกว่านั้น แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งท้อเสียล่ะ ลูกของผม...ผมฝากให้คุณช่วยดูแลแล้วนะ”
ติณภพพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะตบไหล่นิธิศสองสามที
“...เท่าชีวิตของผมเลยล่ะครับ...”
TBC.
Rewrite
มาแล้วค่ะ สวัสดีวันครอบครัว สวัสดีวันสงกรานต์ หนีไปเที่ยวสงกรานต์กันหมดแล้วหรือยังเนี่ย
มาเร็วกว่ากำหนดนิดหน่อย ที่ว่าหลังสงกรานต์ กว่าจะออกมาได้นะเออตอนนี้
สุดท้ายก็เคลียร์สักทีปัญหาครอบครัว 555 คนเขียนเองก็โล่งใจเหมือนกัน :เฮ้อ:
เจอกันตอนหน้านะคะ มีอะไรแวะเข้าไปทักทายกันในแฟนเพจได้ นับไปอีกหนึ่งอาทิตย์
(มันชักจะเป้นนิยายรายอาทิตย์เข้าไปทุกที555) แต่ถ้าเร็วกว่านั้นจะมาต่อให้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับความเห็น ขอบคุณสำหรับทุกคำติดชมและการติดตามค่า
ป.ล.มีคนปาดหน้าเราล่ะ อิอิ
-
:z13:
คุณพ่อ ยอมรับพี่ไนท์!!
รัน งอนคุณพ่อน่ารักจัง!!
:L2: :L2:
-
เท่มากเลยพี่นิธิศ พระเอกที่สุดในโลก
-
อ่านเสร็จแล้วทำท่า :เฮ้อ:
+1 :L2:
-
พี่ไนท์เท่มากค่า o13
น้องรันน่ารักมากๆเลยค่า ขอหอมที *ม๊วบๆ*
-
มาเม้นท์อีกรอบ
รักพี่ไนท์อ่ะ พี่ไนท์เลอเลิศและคู่ควรมากกกก
บวกๆๆๆ
-
พี่ไนท์ รัน :กอด1: :กอด1:
รันน่ารักมากถึงมากที่สุด :o8:
-
สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี อิอิ
-
น้องรันน่ารักอ่ะ
คุณพ่อหลงน้องสุด ๆ
-
พี่ไนท์พระเอกมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณพ่อสู้ๆค่ะ
-
:pig3: :pig3:
-
พี่ไนท์โคตรแมนจ้า
-
แง๊ๆๆๆ จะอ่านอีกๆๆๆๆๆ o9 o9 o9 o9 o9
-
:mc4: เย้ มาอัพแล้วววว
ตอนนี้เบาๆสบายๆ คุณพ่อพูดง่ายเข้าใจลูกดี ชอบๆ :impress2:
ต่อไปก็คงเป็นเรื่องทำให้นู๋รันพูดได้เนี่ยแหละ ดีจัง เรื่องนี้ไม่มีมาม่า :กอด1:
:pig4: นะคะ เล้าไม่เงียบนะเพราะเรานอนเฝ้า อิอิ
-
โอ้ว
-
ดีจังที่คุณพ่อไม่ใจร้าย ค่อยโล่งอกหน่อย :เฮ้อ:
น้องรันน่ารักมากค่ะ อ่านกี่ตอนกี่ตอนหนูก็น่ารักน่าฟัด
ไม่แปลกใจที่พี่ไนท์หลงหนูสุดๆ :z1:
-
:กอด1: ดีใจในที่สุดก็ผ่านกันไปได้หมด ทั้งพี่ไนท์ น้องรัน และคุณพ่อ
คุณพ่อทำถูกแล้วค่ะ คุณพ่อเลิกโทษตัวเอง แล้วมาทำปัจจุบันให้ดีดีกว่าเนอะ
ดีใจกับน้องรันน่ะ ถึงมันจะเจ็บปวดกับควาจริงในอดีต แต่ปัจจุบันน้องรันก็ได้คุณพ่อที่รักน้องรันที่สุดในโลกกลับมาเนอะ
-
นู๋รัน ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนร้า ดีใจจัง :กอด1:
-
แมนสุด ๆ ไปเลยพี่ไนท์
-
ประโยคสุดท้าย... "ด้วยชีวิตครับท่าน" :m3: :m3: :m3:
แอร๊ยย~~~ จะเป็นสุดยอดพระเอกเกินไปแล้วนะคุณไนท์
ดีใจครับที่เรื่องของครอบครัวผ่านไปด้วยดี
เป็นกำละงใจให้น้องรันกะคุณไนท์เสมอครับ :กอด1:
เฮ้ย! ผมไม่ลืมคนเขียนนะครับ สู้ๆด้วยล่ะ(ฮา) :L2:
-
ต่อไปคงเป็นเรื่องทางสังคมที่ต้องเผชิญ :เฮ้อ:
-
เย้ๆๆ ดีใจกะพี่ไนท์น้องรันด้วยน้า ที่คุณพ่อเข้าใจ
-
:o8:+1 พี่ไน น้องรัน :L1: :L1: :L1:
-
"รันอยากอยู่กับพี่ไนท์" เห็นประโยคนี้แล้วอยากคว้าน้องรันมากอดแรงๆ :serius2:
-
คุณพ่อยอมรับแล้ว
ด่านต่อไปจะมีอะไรอีกน่าาาา
-
สุดยอด o13
+1
-
รันน่ารัก :man1: แต่บางทีก็เหมือนเด็กน้อยไปหน่อย ไม่เหมือนคนอายุ 19 เลยอ่ะ ....
แต่ก็นะ น่าร๊ากกกกก ชอบๆๆ
-
ของจริงมันต่อจากนี้สินะ
แต่ก็ดีใจที่พ่อไฟเขียว
เอานะพี่ไนท์ สู้ๆเยเยเย
เป็นกำลังใจให้ วู้ววู้วว
-
เป็นพ่อที่เข้าใจง่ายดีแท้
-
ผ่านไปด้วยดีแล้วสู้ๆนะครับทั้งสองคน
-
เย้ ชอบคุณพ่อจัง อยากหาคู่ให้คุณพ่อด้วยเลยนะ จิ้นไปไกล
โล่งอกที่คุณพ่อเข้าใจนะ
-
โชคดีที่คุณพ่อเข้าใจ
-
น้องรัน..../กอด/
ค่อยเป็นค่อยไปนะคะ แต่ช้าแต่ ยังไงคุณพ่อไม่ใจร้ายหรอกนะ แค่อยากอยู่กับน้องรันเองไม่ได้ตั้งใจจะแยกแฟนกันเลยน้า
เป็นตอนที่หวานนิด ๆ ปนขมหน่อย ๆ แต่ไม่มาก อารมณ์คล้ายชามะนาว (เอ๊ะ ฟังดูเหมือนจะเข้าใจแบบงง ๆ 55+)
สู้ ๆ นะคะ >.<v
-
เท่าชีวิตของผม โอ้ย อยากกรี๊ดแบบเงียบๆ เหมือนน้องรัน
สุดยอดความเท่ของตอนนี้ต้องยกให้พี่ไนท์
แต่แอบเคืองนิดหน่อย ถ้าน้องรันไม่ออกโรง ร้องไห้
พี่ไนท์จะไม่คิดขัดขืน ต่อสู้แย่งชิงน้องรันจากคุณพ่อหรือไง
-
น้องรันน่ารักอะ ในที่สุดน้องรันก้อมีพ่อแว้ว
-
บอกได้แค่ว่า
พี่ไนท์.....ผู้ชายในฝันชัดๆ :impress2:
สงกรานต์นี้....ขอแบบพี่ไนท์สักคนได้ไหมอ่า :z1:
:L2:ให้หนูมนนะจ๊ะ....สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า
-
รัก เรื่อง นี้ ที่ สุด อิอิ
-
หลงรักพี่ไนท์ X10 ผู้ชายคนนี้แมนมากกกกกกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้คุณน้องนะคะ สู้ๆ ฮิ้วววววววววววววววววววว
-
พี่ไนท์ทำให้น้องหยุดร้องไห้ได้อีกแล้ว
-
ดีใจกับน้องรันที่ได้พบพ่อ
แต่อนาคตจะเป็นอย่างไร :เฮ้อ: แม้พ่อจะไฟเขียวให้ :เฮ้อ:
-
เครียดนิดๆ นะ
-
ต่อจากนี้ ยังจะต้องเจออะไรอีกเนี่ย
สังคมอะไรอีกนะ อุปสรรคเนี่ย
กว่าจะมาถึงวันนี้ ก็เหนื่อยแล้วนะ
น้องรัน ดีใจไหม? ได้เจอคุณพ่อแล้ว
แต่ถ้าเป็นเราก็คงอึ้งจริงๆ
พี่ไนท์ ดูแลน้องรันดีๆ นะ
สู้ๆ นะจ๊ะ
-
ไนท์เท่มาก
คุณพ่อก็สุดยอดมากด้วยเหมือนกัน
แต่ดูเหมือนจะชอบคิดเองเออเองไปหน่อยนะ เหอๆ
-
เข้าใจกันกับพ่อแล้วนะรัน
-
น้องรันของคุณแม่
:m1:
ดีใจจริงๆที่หนูไม่ต้องแยกจากพี่ไนท์แล้ว
ถึงคุณพ่อจะยังไม่ค่อยจะยอมรับเท่าไหร่
แต่ความรักจะชนะทุกสิ่งนะคะ
กอดน้องรัน พี่ไนท์ก็สุดยอดเหมือนกัน
:กอด1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
:pig4:
-
ชอบประโยคสุดท้าย o13
-
ตอนเห็นชื่อเรื่องนึกว่าเป็นนิยายเพลง เพราะชื่อเรื่องเหมือนเพลงของขนมจีน (คิดว่าใช่นะ)
เลยไม่ได้เข้ามาอ่าน อ่านตอนนี้แล้วก็น้องรันน่ารัก คุณปู่ยังอยู่หรือเปล่า อยากเห็นฉาก
คุณปู่กับน้องรันชะมัด แล้วพ่อติณก็น่าจะให้น้องรันได้เรียนต่อ Home school อะไรเถือกนั้น
เพราะถ้าจะให้เป็นทายาท เรื่องการเรียนยังไงก็สำคัญกับหน้าตาในสังคมนะ
-
พี่ไนท์แกเป็นคนดีจริงๆ
o13
-
ชั่ว 7 ที่ ดี 7 หน
อะไรดีๆเริ่มเข้ามาหารันล่ะมั้ง
-
คุณพ่อยอมรับแล้วดีใจจัง
-
ดีจังที่คุณพ่อ
ไม่กีดกัน :really2:
-
ครอบครัวสุขสันต์มาแล้ววววว
พี่ไนท์ก็ออกตัวแรงนะ
จะดูแลน้องรัน “...เท่าชีวิตของผมเลยล่ะครับ...”
อ่านแล้วเขิลแทนน้องรัน
-
คุณพ่อเข้าใจอะไรๆง่ายจัง ดีจิงๆ
-
ดีใจที่น้องได้เจอพ่อ แต่ก็ไม่อยากให้น้องเจอกับพ่อ
คุณพ่ออย่าเยอะนะคะ พี่ไนท์เขาดูแลน้องรันมากอย่างดี ให้ความรัก ให้ความอบอุ่น จนมีเสียงหัวเราะ มีหัวใจ อย่ามาพรากไปแบบไม่รู้เรื่องนะเออ
ความจริงต้องไม่ใช่ให้ไปค้าง คุณพ่อต่างหากที่ต้องมาขอทานข้าวด้วย มาค้างที่นี่ หึ
โอ๊ยยยยย สับสนในตัวเอง
พี่ไนท์ก็ใจร้าย จะยอมให้น้องไปง่ายๆได้ไงหะ
-
คุณพ่อขาตอนนี้น้องรันมีซะมีดูแลอย่างดีแล้ว คุณพ่อก็ดูอยู่ห่าง ๆ แล้วกันเนอะ
-
คุณพ่อต้องรอรันปรับตัว หน่อยนะ
-
ดูแลไม่ไหว ฝากให้ช่วยดูแลได้นะคะ ฮาาา
น้องรัน ไม่ไหวแล้ว น่ารักน่าหยิกจริงๆ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด พี่ไนท์แมนมาก!! ลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดง!! o13
มันต้องอย่างนี้เซ่!! คุณพ่อ.. คงต้องทำใจนะคะ เพราะมันก็เป็นสิ่งที่เลือกไม่ได้ แม้ว่าพ่อจะให้กำเนิด แต่คนที่ซื้อใจน้องรันด้วยความรักได้ ดูแลอย่างดี ไม่ใช่เพราะเงินแต่เพราะความรักเอาใจใส่ คือพี่ไนท์ .. มันก็ไม่แปลกอะไรถ้าหากรันจะไม่อยากไปอยู่ที่อื่น
นับถือความรักของผู้ชายคนนี้ ^^ คุณนิธิศ คุณเจ๋งมาก!! เราอยากเห็นโมเม้นหวานๆของคุณกับน้องรันอีก โอ๊ส สสสสสสส
หวานมากกกกก ...
เชื่อเถอะว่า ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย ความรักของผู้ชายที่ชื่อนิธิศจะโอบกอดน้องรันตลอดกาลล อร๊ายยยยย
(บ้าไปแล้ว! เขินมาก ฟินที่สุด! แอร๊ย ยยยย)
-
อบอุ่นอ่ะ...น่าสงสารน้องรันเหมือนกันนะที่ต้องมารับรู้เรื่องแย่ ๆ ของพวกผู้ใหญ่
คิดว่าอนาคตน้องรันคงไม่ได้บริหารบริษัทต่อจากคุณพ่อหรอก หน้าที่อันทรงเกียรติคงตกเป็นของลูกเขยอย่างพี่ไนท์นั่นล่ะ
หวังว่าญาติ ๆ ของคุณพ่อจะไม่กีดกันหรือกลั่นแกล้งน้องรันกับพี่ไนท์นะ ขอใ้ห้อนาคตมีแต่เรื่องดี ๆ ชดเชยกับความทุกข์ที่ผ่านมา
-
เข้ามาอ่านแบบมึนๆ
อัพตอนไหน ทำไมไม่บอก!! *พาล*
555 ถึงจะพ่อจะยอมรับ แต่ก็แอบไม่ชอบใจใช่ป่ะล่ะ
ช่างสิ น้องรันชอบใจก็พอ คึคึ
สารภาพเลยว่าร้องทั้งตอนอ่ะ ฮึก! ToT
-
นึกว่าคุณพ่อจะต้มมาม่า
พี่ไนท์เท่ห์มาก
:L2: :L2:
-
น้องรันน่ารัก > <
-
น้องรันน่ารักตล๊อดดดดดด รู้สึกว่าเม้นท์ทีไร ก็มีแต่บอกว่าน้องรันน่ารัก ฮ่าๆ
ก็น้องรันเค้าน่ารักจริงๆนิหน่า อิอิ
พี่ไนท์ก็แสนดี ดูแลน้องให้ดีดีน๊าาาา ส่วนคุณพ่อก็ดีแล้วที่เข้าใจ ต่างคนต่างแย่งจะดูแลน้องรัน
แต่น้องรันเลือกพี่ไนท์ล่ะ ฮ่าๆๆ ดีใจแทนพี่ไนท์ด้วย น้องเค้าติดพี่ไนท์ม๊ากมาก >////<
คนอ่านปลื้มมมม ^^
:กอด1:
-
มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาในชีวิตซะแล้วสิ :เฮ้อ:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากอะ >///<
-
เป็นผู้ชายที่เข้มแข็งจริงๆ ยอดเยี่ยมๆ
-
ดีนะที่คุณพ่อยอมเข้าใจ แต่เรื่องต่อจากนี้พี่ไนท์ก็คงเหนื่อยเอาการอยู่
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
ตอนนี้ให้อารมณ์ โล่ง มันผ่านไปละ
แต่ตอนต่อไป น่าติดตาม น้องรันจะมีชีวิตเปลี่ยนไปยังไง
-
มนอ่พี่นท์
-
ชอบพี่ไนท์
-
พี่ไนท์น้องรัน น่ารัก <3
-
ตามทันแล้ว
น้องรันน่ารักมากๆ :กอด1:
พี่ไนท์ก็น่ารัก หวานๆกันทุกตอนเลย
ดีใจที่คุณพ่อเข้าใจไม่พรากสองคนออกจากกัน ชีวิตน้องรันดีขึ้นสักที
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
แถม...เนื่องในวันเกิด
Rafael Pictures Present : Cinderella ฉบับ รักนี้ไม่ต้องมี ‘เสียง’
เขียนและกำกับบทโดย : Rafael
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ณ เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งบนหุบเขาอันไกลแสนไกล ยังมีเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งนามว่าวิพารันต์อาศัยอยู่กับแม่ใจร้ายในกระท่อมหลังน้อยที่ห่างไกลจากตัวเมืองและผู้คน
ด้วยความอาภัพที่เกิดมาเป็นใบ้ไม่ปกติเหมือนอย่างเด็กคนอื่นทั่วไปทำให้ผู้เป็นแม่รู้สึกอับอายยิ่งนักที่ตัวเองให้กำเนิดเด็กแบบนี้ออกมา...จะให้มีใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้เป็นอันขาด...คิดได้เช่นนั้นเธอจึงไม่เคยที่จะอนุญาตให้วิพารันต์ได้ออกไปไหนไกลเกินเขตรั้วบ้านเลยสักครั้ง
แต่แล้วในวันหนึ่ง ทางราชวังก็ส่งทหารมาส่งการ์ดเชิญให้บรรดาหนุ่มสาวทุกคนในเมืองไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดคนเขียน เอ๊ย วันเกิดของเจ้าชายอย่างนิธิศที่จะถูกจัดขึ้นในคืนวันพรุ่งนี้
ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องให้วิพารันต์ไป เพราะนั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการส่งเจ้าตัวทำไปทำให้เธอขายหน้าเปล่าๆ...วิชุดามองแผ่นกระดาษในมือแล้วขยำทิ้งลงในขยะทันทีที่อ่านข้อความเสร็จ...งานที่เชิญแต่คนหนุ่มสาว...อีกนัยหนึ่งนอกจากการเฉลิมฉลองแล้วทุกคนในเมืองก็ย่อมรู้ดีว่างานนี้ก็จะเป็นเหมือนการเปิดโอกาสให้เจ้าชายได้เลือกคู่ครองของตัวเองด้วย
ทว่าความลับก็ไม่เคยมีในโลก...การทำความสะอาดบ้านทั้งหลังที่เป็นกิจวัตรประจำวันของวิพารันต์ก็ทำให้คนตัวเล็กสังเกตเห็นกระดาษลวดลายสวยงามที่เกินกว่าจะกลายเป็นขยะถูกขยำเป็นก้อนอยู่ในถัง...ทั้งๆที่จะไม่สนใจก็ได้ แต่ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างดลใจให้มือเล็กก็เลือกที่จะหยิบก้อนกระดาษนั้นออกมาคลี่ดู
...การ์ดเชิญไปเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเจ้าชาย...
ร่างบอบบางในชุดผ้ากันเปื้อนสีเข้มที่เห็นแบบนั้นจึงรีบนำกระดาษแผ่นนั้นวิ่งเข้าไปหาคนเป็นแม่ในห้องนอนทันที...เพราะบางที...เขาอาจจะมีโอกาสได้ออกจากบ้านบ้าง...
“เอามาให้ฉันทำไม...แกคิดว่าแกจะได้ไปหรือไงหา!”
เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำเอาวิพารันต์ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาวิชุดา
“เลิกเพ้อฝันแล้วก็กลับไปทำงานต่อ...เด็กอย่างแกน่ะไม่มีสิทธิ์แม้แต่คิดที่จะไปงานแบบนี้หรอกนะ...จำใส่สมองไว้ซะด้วย”
แรงผลักที่ศีรษะจนเกือบจะทำให้ล้มได้...ร่างบางรีบเดินถอยออกมาให้ห่างจากตรงนั้นด้วยความหวาดกลัวกับอารมณ์ร้ายของคนเป็นแม่...ความรัก...ความอบอุ่น...สิ่งที่ไม่เคยรู้จัก...สิ่งที่ไม่เคยเข้าใจ...เพราะแม้กระทั่งคนที่เป็นแม่แท้ๆของตัวเองก็ยังไม่เคยมีให้...
...อยากจะรู้...ว่าบนโลกนี้...จะมีไหม...คนที่จะสามารถสอนให้เขารู้จักกับความรู้สึกเหล่านี้...อยากจะรู้จริงๆ...ว่าคนคนนั้นสำหรับเขา...ใครคนนั้นคนที่เขาเฝ้าฝันถึงอยู่ทุกค่ำคืน...จะมีอยู่จริงไหม...
ทางด้านฝั่งของภายในพระราชวังที่ตอนนี้ทั้งขุนนางน้อยใหญ่ต่างก็กำลังวุ่นวายไปกับการเตรียมงานเฉลิมฉลองวันประสูติให้กับเจ้าชายกันอย่างขมักเขม้นด้วยหวังอย่างยิ่งว่างานในครั้งนี้จะทำให้พระองค์หาคู่ครองที่เหมาะสมอย่างจริงๆจังๆได้เสียที
แต่ทว่าตัวเจ้าชายเองกลับไม่ได้มีความรู้สึกปลื้มปิติยินดีกับงานที่กำลังจะเกิดขึ้นแต่อย่างใด...สายตาที่ทอดมองออกไปไกลแสนไกลยังภูเขา...ภูเขาที่พระองค์ชอบที่จะมองออกไปเสมอโดยหาสาเหตุไม่ได้...หัวใจที่ยังว่างเปล่าแม้ว่ารายรอบตัวจะมีหญิงงามมากมายเข้ามาให้เลือก แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่เคยมีผู้ใดที่ทำให้เจ้าชายรู้สึกดีๆด้วยเลยสักคน...หัวใจที่ยังรอการพบเจอกับใครบางคน...ใครคนนั้นที่พระองค์ยังเชื่อว่ามีอยู่จริง...ใครคนนั้นที่อยู่ในความฝันมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
...คล้ายๆว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญที่คนทั้งสองคนที่อยู่ห่างไกลกันทั้งด้วยระยะทางและฐานะจะมีความฝันที่เหมือนกัน...แต่ใครจะเชื่อล่ะ...ว่าเรื่องบังเอิญแบบนี้มันจะมีอยู่จริง…
..................
................................
เมื่อดวงจันทร์บอกลาราตรีที่แสนยาวนานไปก็ได้เวลาการมาเยือนของพระอาทิตย์...แสงแรกในรุ่งเช้าของวันเฉลิมฉลองเกิดขึ้นพร้อมกับการประดับประดาเมืองไปด้วยป้ายธงต่างๆ
วิพารันต์ยืนมองสิ่งเหล่านั้นอยู่จากบนของภูเขาที่ที่ซึ่งบ้านของเขาตั้งอยู่...บ้านเรือนหลายหลังดูเล็กจนเหมือนของเล่นเด็กเมื่อมองจากมุมสูงแบบนี้ ซึ่งจะมีก็เพียงแต่ตัวของพระราชวังเท่านั้นที่มีขนาดใหญ่จนเห็นได้ชัดกว่าที่อื่น...สถานที่ที่ได้แต่มองมาตลอด...ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะลองไปดูสักครั้ง...
“รัน! เข้ามาทำอาหารเช้าได้แล้ว!”
เสียงตะโกนเรียกที่ดังมาจากข้างในบ้านเตือนให้ร่างเล็กหลุดจากภวังค์ของความคิดแล้วรีบเดินเข้าไปทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองตามคำสั่งของคนเป็นแม่ต่อ...คนอย่างเขาก็คงจะทำได้แค่นี้เท่านั้น
งานบ้านที่ยุ่งเหยิงตลอดเช้าจรดเย็นจนไม่มีเวลาหยุดพักพอจะช่วยให้วิพารันต์ลืมความคิดที่อยากจะไปงานเลี้ยงในคืนนี้ได้บ้างชั่วคราว แต่ก็ได้แค่นั้น เพราะเมื่อเวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงหัวค่ำที่วิชุดาเข้านอนไปแล้วเจ้าตัวก็ยังอดไม่ได้ที่จะออกมานั่งมองแสงไฟในตัวเมืองที่ดูเหมือนจะสว่างไสวมากกว่าทุกวัน
ร่างบอบบางนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นหญ้านุ่ม...หยาดน้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอดวงตาคู่สวยด้วยความน้อยใจในโชคชะตาชีวิตก่อนจะซุกใบหน้าหวานลงกับแขนของตัวเองแล้วสะอื้นไห้เงียบๆอยู่เพียงลำพังท่ามกลางแสงนวลๆของพระจันทร์และดวงดาวน้อยใหญ่
“โถ...น้องรันคนดี...อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนะ”
สัมผัสเบาๆที่ศีรษะพร้อมกับเสียงแหลมๆของใครอีกคนทำให้วิพารันต์ต้องเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ใกล้ๆด้วยความแปลกใจ
“...ไม่ต้องสงสัยไปหรอกค่ะ พี่ชื่อมาริสา เป็นนางฟ้าแม่ทูนหัวของน้องรันเอง”
นางฟ้ามาริสาที่มักจะไม่ค่อยทำตัวให้เหมือนนางฟ้าเสียเท่าไหร่เอ่ยขึ้นเมื่ออ่านแววตาที่เป็นคำถามของคนตรงหน้าออก และถึงจะไม่ค่อยอยากเชื่อนักแต่คนตัวเล็กก็ต้องยอมพยักหน้าหงึกหงักเมื่อเล็งเห็นแล้วว่าไม้คฑาวิเศษที่แกว่งไปแกว่งมาอยู่ในมือของอีกฝ่ายส่องแสงเรืองๆระยิบระยับได้เอง...
...ก็หวังว่านางคงจะไม่ได้ใช้ถ่านหรอกนะ...
“...น้องรันอยากไปงานเลี้ยงใช่ไหม”
ใบหน้าหวานขยับขึ้นลงช้าๆเรียกรอยยิ้มให้คนมองอยู่ได้ไม่ยาก
“โอเค...เราจะได้ไปกัน...แต่ก่อนอื่นพี่ว่า...เราคงต้องจัดการอะไรกันนิดหน่อยนะ”
ว่าพลางก็มองสำรวจร่างตรงหน้าอย่างคิดวิเคราะห์ก่อนจะแกว่งไม้คฑาไปมาแล้วเริ่มท่องภาษาอะไรแปลกๆที่วิพารันต์ฟังไม่เข้าใจ...
ชุดเอี๊ยมกระโปรงสีชมพูอ่อนน่ารักยาวประมาณเข่าปรากฏขึ้นบนตัวร่างบางแทนที่เสื้อผ้าชุดเก่า...กลุ่มผมนุ่มที่เริ่มยาวมาเคลียกับไหล่ถูกมัดด้วยโบว์เป็นจุกเล็กๆด้านบนแล้วปล่อยปอยผมส่วนหนึ่งลงมาคลอเคลียอยู่ที่ใบหน้าหวานเล็กน้อย...
เพียงแค่พริบตากับการเปลี่ยนแปลง...วิพารันต์ก้มมองร่างกายของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองมาริสาอย่างต้องการจะประท้วงเล็กๆที่ชุดของเขากลายเป็นกระโปรงแบบนี้ แต่มีเหรอที่นางฟ้าอยางมาริสาจะยอมเปลี่ยนให้...ก็เจ้าตัวเล็กในชุดแบบนี้มันน่ารักสุดๆไปเลยนี่นา
“เรียบร้อย...ทีนี้เราก็พร้อมจะไปกันแล้ว...ไอ้นัท ไอ้นนท์ หายหัวไปไหนกันวะ ออกมาทำหน้าที่สารถีให้น้องรันหน่อยสิโว้ย”
เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งอันไพเราะ(?)ของนางฟ้า รถเก๋งคันหรูก็ปรากฎขึ้นตรงหน้าของวิพารันต์ทันทีก่อนที่นัทนทีในชุดสูทเต็มยศจะเป็นคนเดินลงมาเปิดประตูให้ร่างบอบบางขึ้นไปนั่ง
“เชิญครับน้องรัน”
ชายหนุ่มยิ้มแล้วโค้งตัวให้วิพารันต์ที่ยังดูเหมือนจะงงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่
“รีบขึ้นไปสิคะน้องรัน เดี๋ยวก็ไปไม่ทันงานเลี้ยงหรอก”
มาริสาดันคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งภายในรถก่อนจะตามขึ้นไปนั่งข้างๆ ส่วนนัทนทีเองพอปิดประตูรถให้ทั้งสองคนเสร็จก็เดินมานั่งประจำที่นั่งข้างคนขับที่วันนี้มีวีรนนท์เป็นคนทำหน้าที่
รถคันหรูวิ่งลงจากทางบนภูเขาเข้าสู่ตัวเมืองที่ตอนนี้กำลังคึกคักไปด้วยผู้คนที่กำลังเตรียมตัวจะออกจากบ้านเพื่อไปงานเลี้ยงในวัง...แสงสีของหลอดไฟที่ติดประดับอยู่ตามบ้านเรือนทำให้คนตัวเล็กในรถอดที่จะตื่นตาตื่นใจไม่ได้...ครั้งแรกที่ได้ออกมานอกเขตรั้วบ้านแบบนี้...
“เอาล่ะ นี่ก็ใกล้จะถึงในตัววังเต็มทีแล้ว...น้องรันตั้งใจฟังพี่ดีๆนะเพราะสิ่งที่พี่จะบอกต่อไปนี้ค่อนข้างจะเป็นเรื่องสำคัญ...ทุกสิ่งที่พี่เสกขึ้นมาด้วยเวทมนตร์นี้จะอยู่ได้ถึงแค่เวลาเที่ยงคืนนะ ซึ่งถ้าหากเลยจากนั้นแล้วทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ ยังไงพี่ก็ขอให้น้องรันออกมาจากงานก่อนเวลาด้วยล่ะ”
วิพารันต์พยักหน้าเป็นคำตอบในขณะที่วีรนนท์รถขับมาจอดเทียบที่หน้างานพอดี
“...อ้อๆ...ก่อนจะลง...พี่ยังมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ยังไม่ได้บอก...คือตอนนี้พี่ใช้เวทมนตร์ทำให้น้องรันพูดได้เหมือนคนปกติ
แล้วนะ...โชคดีนะคะแล้วอย่าลืมเวลาอย่างที่พี่บอกล่ะ พวกพี่จะมารอรับที่นี่ก่อนเที่ยงคืนนะ”
มาริสาพูดรัวอย่างรวดเร็วเพื่อแข่งกับเวลาก่อนจะรีบดันตัววิพารันต์ให้ออกไปจากรถที่มีทหารเดินมาเปิดประตูให้รออยู่แล้ว
ร่างบอบบางเดินลงมาจากรถด้วยท่าทีที่ยังงงๆ...สมองพยายามประมวลผลสิ่งที่มาริสาพูดให้ฟังเมื่อกี๊...พูดได้งั้นเหรอ...วันนี้เขาจะพูดได้เหมือนกับคนอื่นจริงๆ...งั้นเหรอ…
...................
...............................
ภายในงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย หนุ่มสาวลูกหลานของตระกูลเศรษฐีในเมืองต่างแข่งกันแต่งตัวมาประชันความงามในงานนี้เพื่อหวังให้เป็นที่สะดุดตาเจ้าชายกันสุดฤทธิ์ ทว่าถึงหลายคนจะคิดกันเช่นนั้นแต่คนที่เป็นเจ้าชายเองอย่างนิธิศกลับมองดูคนพวกนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า หรือถ้าจะมีก็เป็นเพียงแค่รอยยิ้มที่ส่งกลับไปให้ตามมารยาทเท่านั้น
อาการเบื่อที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆของนิธิศทำให้เขาตัดสินใจเดินเลี่ยงจากผู้คนมากมายในงานออกไปที่ระเบียงด้านนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำคืน...
“อ๊ะ...ขอโทษ”
เสียงหวานใสที่อุทานขึ้นอย่างลืมตัวพร้อมกับแรงปะทะที่ไม่มากนักแต่เจ้าตัวเล็กที่เป็นคนเดินมาชนกลับเป็นฝ่ายเซไปเองทำให้นิธิศต้องรีบคว้าเอวบางเอาไว้ก่อนที่วิพารันต์จะล้มลงไปกองกับพื้น
“ระวังหน่อยสิ...”
“ขะ...ขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจ”
คนตัวเล็กตอบแล้วพยายามพยุงตัวเองให้ทรงตัวได้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตัวเองเป็นคนเดินชน
สองสายตาที่สบประสานกันเข้าพอดี...ความรู้สึกที่คุ้นเคยกันอย่างประหลาดเกิดขึ้นทั้งๆที่เพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรกเท่านั้น...เหมือนได้ของรักที่สูญหายไปกลับคืนมา...คนแปลกหน้าที่หัวใจบอกว่าคนคนนี้เป็นได้มากกว่านั้น...คนที่เพียงแต่สบตากันก็รู้ได้ว่าเป็นคนที่ตามหามาตลอดทั้งชีวิต...คนที่ได้แค่พบเจออยู่ในความฝันแสนหวานยามค่ำคืนตลอดเวลาที่ผ่านมา...คนในฝันที่ในที่สุดก็ได้พบเจอ
“ไม่เป็นไรใช่ไหม...”
คนที่หลุดออกมาจากโลกของความคิดได้ก่อนเอ่ยปากถามแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวบาง
“อะ...อื้อ...มะ...ไมเป็นไร...ขอบคุณนะ”
หัวใจที่เต้นแรง...ใบหน้าที่ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ทั้งๆที่ก็ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น...ความตื่นเต้นที่เจ้าตัวรู้สึกได้...ตื่นเต้นมากเสียจนอดคิดไม่ได้ว่ามันอาจจะมากกว่าการที่รู้ว่าวันนี้ตัวเองจะพูดได้เหมือนคนปกติอีก
“ไม่ทราบว่ารันจะให้เกียรติเต้นรำกับพี่สักเพลงได้ไหมครับ...”
การนั่งพูดคุยกันที่นานพอสมควรทำให้การใช้สรรพนามการเรียกแทนตัวเปลี่ยนไปดูใกล้ชิดกันมากขึ้น...นิธิศยื่นมือไปให้ร่างบอบบางตรงหน้าก่อนจะโค้งให้หนึ่งที ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกจากปากของวิพารันต์นอกจากการตอบตกลงโดยการยื่นมือเล็กเข้าไปจับมืออีกฝ่ายไว้แล้วลุกเดินตามเข้าไปกลางฟลอร์
“ขอบคุณครับ”
คนเป็นเจ้าชายว่าแล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะค่อยๆรั้งเอวบางเข้ามาให้แนบชิดกันมากขึ้น...เสียงของดนตรีบรรเลงดังขึ้นเป็นจังหวะเนิบๆพอให้ทั้งสองคนได้ปรับตัวเข้าหากัน...สายตาหลายคู่ที่มองมาด้วยความริษยาปนสงสัยเนื่องด้วยไม่เคยมีใครเห็นและรู้ว่าวิพารันต์เป็นใครแต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยอะไรขึ้นมา
สายตาที่มองสบกันอยู่ตลอดเวลาเหมือนต้องมนต์สะกดของกันและกันจนถึงท่อนสุดท้ายของบทเพลงท่วงทำนองหวาน...นิธิศค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปหาอีกฝ่ายจนริมฝีปากแตะกันเบาๆก่อนจะละเลียดชิมความหอมหวานของกลีบปากนุ่ม
เต๊ง...เต๊ง...
ช่วงเวลาของความสุขที่เขาว่ากันว่าแสนสั้นนั่นคงจะเป็นเรื่องจริง...เข็มนาฬิกาที่ชี้บอกเวลาใกล้เที่ยงคืนเต็มทีทำให้วิพารันต์สะดุ้งน้อยๆ นึกถึงคำที่มาริสาบอกเอาไว้ก่อนจะลงมาจากรถ
‘...ทุกสิ่งที่พี่เสกขึ้นมาด้วยเวทมนตร์จะอยู่ได้ถึงแค่เวลาเที่ยงคืนนะ’
“ขอโทษนะ...แต่รันต้องไปแล้ว...”
ร่างบางลนลานรีบผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของนิธิศแล้ววิ่งฝ่าฝูงคนออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ฟังเสียงตะโกนเรียกของอีกฝ่ายเลย...
ความวุ่นวายของการหายตัวไปอย่างปริศนาของวิพารันต์ทำให้เจ้าชายอย่างนิธิศรู้สึกร้อนรนยิ่งนัก...ทั้งๆที่หาเจอแล้ว...ทั้งๆที่มั่นใจแล้วเชียวว่าคนคนนี้ก็คือคนที่จะมาเป็นคู่ครอง...แต่ทำไมนะ...ทำไมเขาถึงปล่อยให้คนคนนั้นหายไปได้ง่ายๆ
ทหารทุกคนช่วยกันออกตามหาวิพารันต์ตั้งแต่ตอนนั้นโดยไม่ต้องรอให้นิธิศสั่ง แต่ทว่าสิ่งที่จะใช้เป็นหลักฐานในการตามหาเจ้าตัวนั้นกลับมีเพียงแค่ภาพใบหน้าและเสียงหวานใสที่ติดอยู่ในความทรงจำของเขาเท่านั้นซึ่งนั่นคงจะเป็นการยากที่ใครคนอื่นจะหาเจอ
...หรือบางทีงานนี้...เจ้าชายอย่างเขาคงต้องออกตามหาเจ้าสาวด้วยตัวเองเสียแล้วล่ะ...
......................
.........................................
วิพารันต์ตื่นขึ้นมาตอนเช้าในห้องนอนของตัวเองแล้วลุกขึ้นไปทำงานบ้านตามปกติ...เหมือนเรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงแค่ฝันไป...แต่หากจะมีอะไรเป็นเครื่องยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเรื่องจริงได้แล้วก็คงจะเป็น ‘เสียง’ ...เสียงของเขา...เสียงที่ยังอยู่...เสียงที่ไม่ได้หายไปพร้อมกับเวทมนตร์อย่างอื่น...
มือเรียวเล็กยกขึ้นแตะที่ริมฝีบางตัวเองเบาๆเมื่อนึกถึงจูบแสนหวานที่เกิดขึ้น...สัมผัสบางเบาและอ่อนโยนยังรู้สึกได้ชัดเจนแม้เหตุการณ์นั้นจะล่วงเลยผ่านไปแล้วก็ตาม...จะได้เจอกันอีกไหมนะ...
“ที่นี่ไม่มีคนที่เจ้าชายกำลังตามหาหรอกเพคะ พระองค์ทรงกลับไปเสียเถอะ อย่ามาเสียเวลากับที่นี่เลย”
เสียงของคนเป็นแม่ที่ดังขึ้นบริเวณหน้าบ้านทำให้คนตัวเล็กนึกสงสัยจนต้องเดินออกไปแอบดู ...ทหารหลายนายที่ยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับใครอีกคนที่เขาจำได้ดี...คนที่เขาคิดว่าได้มอบหัวใจดวงนี้ให้ไปแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน...
“รัน...แกมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้...เข้าไปในบ้านเดี๋ยวนี้!”
วิชุดาที่หันมาเห็นวิพารันต์พอดีรีบไล่ให้เจ้าตัวเข้าไปในบ้านทันทีแต่ก็ดูเหมือนว่าสายตาของนิธิศจะไวกว่าจึงเอ่ยปากเรียกคนตัวเล็กเอาไว้ได้เสียก่อน
“...เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน...รัน...นั่นรันใช่ไหม”
ปากว่าไปพลางตัวก็รีบเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็กที่กำลังยืนลังเลไม่รู้จะทำตามคำสั่งของใครดี
“...เจ้าชาย...นี่พระองค์ทรงรู้จักเด็กคนนี้ด้วยเหรอเพคะ”
“ใช่...เราเจอกันที่งานเลี้ยงเมื่อคืนนี้...”
เจ้าชาย...งั้นเหรอ...การสนทนาของผู้เป็นแม่กับอีกคนทำให้วิพารันต์ถึงกับยืนตัวแข็งทื่อยิ่งกว่าเดิม เพราะ การพบเจอกันที่งานเลี้ยงนั้น...การที่พูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไป...การที่อีกฝ่ายไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับฐานะของตัวเองทำให้เขาไม่รู้เลยจริงๆว่าคนตรงหน้านี้เป็นเจ้าชาย
“พระองค์คงจะจำคนผิดแล้วมั้งเพคะ...เด็กคนนี้ไม่มีทางออกไปไหนได้... ไปรัน เข้าบ้านไปได้แล้ว!”
“เดี๋ยวก่อนสิ...อย่างน้อยก็ขอให้เราคุยกันก่อนไม่ได้เหรอ”
“...คุยกับคนใบ้เนี่ยเหรอเพคะ...หึ...หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าพระองค์จะคุยกับมันให้ได้อะไรขึ้นมา...เชิญกลับไปเถอะเพคะ...ส่วนแก เข้าบ้านมากับฉันเดี๋ยวนี้วิพารันต์!”
“อ๊ะ...แม่ รันเจ็บ...”
แรงกระชากที่แขนอย่างแรงทำให้ร่างบอบบางเผลอหลุดปากส่งเสียงร้องออกมา วิชุดาหยุดชะงักการกระทำทั้งหมดแล้วหันมามองหน้าคนเป็นลูกด้วยความไม่เข้าใจนัก...
“มะ...เมื่อกี๊...แก...พูด”
“ตอนนี้รันพูดได้แล้วนะแม่...รัน...พูดได้แล้ว...”
เรื่องราวที่ดูเหลือเชื่อแต่นั่นก็คือความจริง...วิพารันต์ถูกรับตัวจากบ้านเข้าไปอยู่ในวังพร้อมกับนิธิศซึ่งในตอนแรกวิชุดาจะไม่ยอมถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอับอายขายขี้หน้าแต่อย่างใดแล้วก็ตามเพราะการที่ยอมปล่อยวิพารันต์ไปนั่นหมายถึงว่าจะทำให้เธอต้องขาดคนทำงานบ้านทั้งหมด แต่เมื่อเจ้าชายบอกว่าจะส่งคนมาทำงานให้ทุกวันแทนเธอจึงได้ยินยอมพร้อมใจรีบขับไล่ไสส่งให้ร่างบางย้ายออกไปโดยทันที
งานอภิเษกสมรสที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เหล่าขุนนางและชาวเมืองทุกคนต่างมาร่วมกันแสดงความยินดีกับเจ้าชายและเจ้าหญิง(?)องค์ใหม่กันอย่างล้มหลาม ติณภพซึ่งเป็นพระราชาของเมืองทำหน้าที่เป็นผู้พาร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์เดินเข้ามาตามพรมสีแดงภายในโบสถ์ ก่อนจะจับมือเล็กของวิพารันต์ส่งให้นิธิศไปจับไว้แทน
“วิพารันต์ ท่านจะรับเจ้าชาย เป็นสามี ไม่ว่าจะยามสุข หรือยามทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย และสัญญาว่าจะรัก เคารพ เชิดชูดูแลกันและกัน จนกว่าทั้งคู่จะตายจากกันไปหรือไม่”
คนตัวเล็กหันหน้าไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่เคียงข้างแล้วส่งยิ้มให้กันก่อนจะตอบตกลง
“เจ้าชาย ท่านจะรับวิพารันต์ เป็นภรรยา ไม่ว่าจะยามสุข หรือยามทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย และสัญญาว่าจะรัก เคารพ เชิดชูดูแลกันและกัน จนกว่าทั้งคู่จะตายจากกันไปหรือไม่”
“รับครับ”
“ด้วยอนุภาพแห่งความรัก และ คำมั่นสัญญา ข้าพเจ้าขอประกาศให้คนทั้งสองเป็นสามีและภรรยากัน...”
บาทหลวงกล่าวขึ้นเมื่อพิธีการที่ดำเนินดำเนินมาจนถึงขั้นตอนสุดท้าย...ใบหน้าทั้งสองคนที่หันมายิ้มให้กันด้วยความสุขก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยๆเคลื่อนมาบรรจบกันเชื่องช้าและอ้อยอิ่ง...จูบที่แทนทุกคำพูด...จูบที่แทนทุกความห่วงใย...และจูบ...ที่แทนคำมั่นสัญญาว่าจะทั้งสองคนจะรักกันตลอดไป…
“รักนะครับ...เจ้าหญิงของพี่...”
.
.
และหลังจากนั้นเป็นต้นมา...ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...
...................................
..................
[Happy Ending :กอด1:]
ฮ่าๆๆ อาจจะดูเป็นซินเดอเรลล่ารูปแบบที่พิลึกๆไปหน่อยนะคะ แต่ก็เอาเถอะ อ่านกันไปขำๆอย่าได้หาสาระจากมัน 555
วันนี้วันเกิด เลยเกิดอยากจะเขียนอะไรแปลกๆมาให้อ่านกันบ้างอะไรบ้าง(รู้สึกช่วงนี้จะออกนอกเรื่องบ่อย//โดนตบ)
สัญญาๆตอนหน้าจะกลับเข้าเรื่องอย่างจริงจังอีกครั้ง และยาวๆ จะไม่วอกแวกออกนอกลู่นอกทางอีกแล้ว จริงๆน้า เชื่อกันหน่อยสิ อิอิ
ป.ล.นางฟ้ามาริสาเวอร์ชั่นนี้ดูเป็นเด็กแนวดีเน๊อะ 5555
ป.ล.2 ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามนะคะ ช่วงก่อนปิดสงกรานต์บอร์ดช่างเงียบเหงาคนอ่านก็ห่างหาย TT
รีบๆกลับมาอ่านให้กำลังใจกันหน่อยยเร้ววว 5555555 เจอกันตอนที่ 16 แน่ๆละ
-
น้องรันฉบับนางซิน
HBD คนแต่งนะ
-
จิ้มไม่ทัน + HBD + น้องรันพูดได้! o22 o22 o22 o22
-
^^ หวานค่ะ ตอนพิเศษแบบนี้มันพิเศษจริงๆ เลย
HBD นะคะ มีความสุขมากๆ นะคะ
ชอบอ่ะ ตอนนี้น่ารัก หวานๆ แบบกะทัดรัดดี
:bye2:
-
หน้ารักอะ
อยากให้มีเวทมย์ที่ทำให้รันต์พูดได้มั้งอะ
-
ฮู๊วววววววววววว > <'' ช่างเป็นซินเดอเรลล่าที่น่ารักกรุบกริบอะไรเช่นนี้
อ่านไปเขิลไป =..= 55555
HBD คนเขียนนะค๊าาา มีความสุขมากๆน้า = 3=
-
ยังไม่ได้อ่าน รีบมาอวยพรก่อนค่ะ
happy birthdayค่ะ :b:
ขอให้มีความสุข คิดหวังสิ่งใดที่ดี ขอให้สมความปรารถนาค่ะ :กอด1:
-
น้องรันน่ารักที่สุด กรี๊ดดด :o8:
-
HBD อยากให้ตอนหลักก็พูดได้จัง
-
happy birthday :L2:
-
นางฟ้าแนวมากกกก 5555
แด่คนเขียน
:a13: :a13: :a13:
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะ มีความสุขมาก ๆ นะคะ :L2:
น้องรันเวอร์ชั่นเจ้าหญิง น่ารักดี
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะคนเขียน :mc4:
มีความสุขสมหวัง โชคดีจ๊ะ ใช้ชีวิตมหาลัยให้สนุก :)
ตอนนี้น่ารักดีนึกภาพตาม แต่ฮานางฟ้าสุดละ :laugh: ใส่ยีน!
:pig4: นะคะ :L2:
-
นางฟ้ามาริสาแหวกแนวไปนิดนะ(??)
HAPPY BIRTHDAY มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนานะค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มักมากเลยค่าาาาา สนุกมาก น้องรันน่ารักมากกก :z1:
สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ นะค่ะ :L2: :L1: :L2:
-
วิพารันฉบับน้องซิน....ช่างสร้างความสุขให้กับเราจริงๆ...ขอให้ผู้เขียนมีความสุขมากๆเหมือนน้องรันฉบับนี้นะครับ..สุขภาพแข็งแรง...ขอบคุณมากครับ...Happy Birth day คร้าบบบ :pig4: :pig4:
-
HBD นะคะ
น้องรันน่ารัก
-
แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะงับ ขอให้มีความสุขมากมากน๊า ^-^
-
ซินเดอเรรันน่ารักมากอ่ะ
พูดได้วย
แฮปปี้เอนดิ้งจริงๆ
ใฮปปี้เบิร์ธเดย์คนเขียนด้วยนะคะะ ^^
-
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยูวววววววว~
ชอบใจกับนางฟ้ามาริสาใส่กางเกงยีนส์!!!
น้องรันพูดได้...แปลว่าก็ส่งเสียงครางได้น่ะสินะ
แหม...มันน่าจะยาวกว่านี้อีกซักหน่อย
น่าจะมีฉากเข้าหอซักติ๊ด กรั่กๆ :z1:
-
Happy birthday ค่ะ
ตอนนี้น่ารักมากๆเลยหวานดี
-
:a: :a: :a: :a: :a: มีความสุขมากๆนะค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: นิยายสนุกมากค่ะ
-
สุขสันต์วันเกิดนะจ๊า
ขอให้สุขสมหวังกับทุกสิ่งที่ปรารถนา
อะไรที่ฝืดเคืองติดขัดก็ขอให้ลื่นปรื๊ด ลื่นปรื๊ด นะจ๊า
ปล. อ่านตอนพิเศษแล้วยิ้มร่า แต่พออ่านตอนต่อมาแล้ว......อืมมมม
จึงกลับไปตัดอารมณ์ด้วยการอ่านตอนพิเศษอีกรอบ 555+
:z2:
-
ชอบซินเดอเรลล่าฉบับนี้แฮะ
HBD น๊าพี่มน มีความสุขมาก ^^ โอมเพี้ยงๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
HBD นะครับ :L2:
+1
-
HBD นะคนเขียน
-
ว๊ากกก ขอเจ้าชายจะได้รึไม่นะ
อยากได้ๆๆ
-
ซินเดอรันล่า น่ารักจัง
สุขสันต์วันเกิดจ้าาาา
-
:HBD5: :a13:
สุขสันต์วันเกิดค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ
อ๊ายยยน้องรันน่ารัก
-
HBD จ้า +1ให้แทนของขวัญนะ
เจ้าชายคนนี้เก่งนะ จำหน้ารันได้ ไม่ต้องเอารองเท้ามาวัด
เจ้าชายรุ่นเก่า จำหน้านางซินไม่ได้ สงสัยแต่งหน้าจัด อิอิ
-
ชอบน้องรันแบบที่เป็นเด็กผู้ชายน่ารักๆ ไม่ได้อยากให้น้องรันสาวแตก
พอน้องรันมาใส่กระโปรงแล้ว...แอบรู้สึกอึ๋ยๆ
เค้าไม่เอาน้องรันที่จะเป็นหรืออยากเป็นผู้หญิงน๊าา :sad4:
HBD.คนเขียนจ๊า
-
HBD คนแต่ง ขอให้มีความสุขมากๆ คะ
-
อร๊ากกก สักวันรันจะพูดได้ช่ายมั้ย
อยากให้มีพรวิเศษให้รันพูดได้จัง
อ่านแล้วดีใจมากเลยตอนนี้ ><~
-
HBD คนเขียนค่ะ
มีความสุขมากนะค่ะ
น้องรันน่ารักน่าหยิกจริงๆเลย
-
Happy Birthday นะคะ
น้องรันน่ารักมากๆเลยค่า
อยากให้น้องพูดได้เร็วๆจัง ^^
-
:L2: :L2: :L2: HBD จ้า :L2: :L2: :L2:
-
ชอบนางฟ้าอ่ะ
แนวดี o18
-
:HBD1: :HBD1:
น่ะคนแต่งมีความสุขมากๆน่ะ
อ๊ะ น้องรันพูดได้อยากตอนหลักก็พูดได้จัง :กอด1:
-
แฮปปี้เบิร์ธเดย์คนแต่งนะคะ
-
HBD คนแต่งคนเก่งด้วยนะคะ
:a13:
ถ้าน้องรันพูดได้จริงๆ
คนอ่านคงจะฟินน่าดูเลยเนอะ
:m2:
-
HBD ค่ะ พี่มาริสามเป็นนางฟ้าแม่สื่อนี่เองนะค่ะ
-
ซินเดอรันร่าน่ารักที่สุดเลย :-[
-
:mc3: happy birthday คนแต่งจร้า happy alway :a13:
-
HAPPY BIRTHDAY NA!!
มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง สมหวังๆๆๆ!! :กอด1:
อยากให้ตอนหลัก รันพูดได้ไวๆจัง
คุณพ่อและคุณสามีคงจะหลงน่าดู!! 555
:L2: :L2:
-
สุขสันต์วันเกิด
อยากรู้จังว่าถ้าน้องรันพูดได้จริงๆ จะเป็นยังไง
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะ :mc4:
ขอบคุณสำหรับนิทานรันเดอร์เรล่า :impress2:
-
เหมือนซินเดลเลร่าจริงๆนะ น้องรันที่ได้เจอกับเจ้าชายนิธิศ
-
แฮปปี้....
-
ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษ
่แต่ Happy birthday คนเขียนนะคะ
มีความสุขมากมาย แต่งนิยายเยอะๆๆ อิอิ
-
สสวก.นะจ้ะคุณนักเขียน มีความสุขมากๆ ร่างกายแข็งแรง ไม่มีเรื่องทุกข์ใจ และ ร่ำรวยๆ จ้าาาาาา
-
มีความสุขมากๆนะ HBD จ้า
-
หวานอีกตามเคย
:-[ :-[
สุขสันต์วันเกิดด้วยค่ะ
-
HBDค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ :L2: :L2:
ขอบคุณตอนพิเศษน่ารักๆค่ะ :z2:
-
HBD นะครับ
น่ารักมากๆ เลย อิอิ
-
555555555555+ น่ารักดีอ่ะ :-[
-
:3123: สุขสันต์วันเกิดน้า มีความสุขมากๆอ่ะ ได้เรียนที่อยากเรียนเน่อ สมหวังๆๆ
มีตอนพิเศษมางี้กันเลยนิ ซินเดอเร่ลล่า 555
ฝากให้น้องรัน :กอด1:
-
มีความสุขมาก ๆ นะคะ :L2:
-
เดี๋ยวน๊า แล้วเจ้าชายรู้ตอนไหนว่ารันเป็นผู้ชาย
เค้าพลาดตรงไหนไปอ่ะ
ร่วมอวยพรคนแต่งมีความสุขมากๆในวันเกิดและตลอดไปค่ะ :L2:
-
สุขสันต์วันเกิดจ้า ขอให้มีความสุขมากกกกกก
เป็นซินเดอเรลล่าที่น่ารักมากกกกกก
-
HBD' ค่าคนเขียน
อั้ยย่ะ ตอนนี้หวานมากกก น้องรันน่ารักกกกก >..<
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า
-
น้องรันน่าร้ากกกกกกกกโครตตตตตต อร๊ายยยยย :-[
HBDคนแต่ง นะค้า ขอให้มีความสุขมากๆๆ รวยๆเฮงๆค่า
ปอลิง.ชอบน้องรันมากๆเลยอ่ะ คนแต่งเขียนตัวละครมีเสน่ห์มาก
นี่ขนาดน้องรันพูดไม่ได้นะเนี่ย แบบแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูแล้วอ่ะ :impress2:
ไอตอนแรกที่เจอเรื่องนี้ เราก็งงๆอยู่ว่า พูดไม่ได้จะรักกันยังไงน้า
พอได้มาอ่านปุ่บ ป๊าดดดดด อย่าว่าแต่พี่ธิศเลย คนอ่านก็โครตหลงน้องรันจะแย่อยู่แล้ว (ฮา)
รักคนแต่ง :กอด1:
-
แอบอิจฉาคุณไนท์เล็กๆ ได้ฟังเสียงน้องรันพูด แอร๊ยยยย ~ :-[ :-[ :-[
สุขสันต์วันเกิดคนเขียนนะคะ มีความสุขมากๆนะ สมปรารถนาทุกๆประการจ้าาาา (เพี้ยงงงงงงง!)
:กอด1: :L2: :L2: :กอด1:
-
+++++++++++++++++
HBD คนแต่งจ้า ^^
-
น่ารักอ่าน้องรัน^^
มาเป็นเทพนิยายเหมือนกันกับน้องชุเลย :impress2:
:L2:อันนี้ให้น้องมน
สุขสันต์วันเกิดนะคะ
-
เย้ๆ น้องรันพูดได้แล้ว แม่น้ำตาจะไหล :monkeysad: ปลื้มมมมม
สามคำ>>ขอ จริง จริง ( ในชีวิตจริง พูดได้เถอะลูก นะ นะ นะ)
สามคำให้คนเขียน>>>H B D ฮิ้วววววว มีความสุขมากๆนะคะ รักๆ :กอด1:
-
:laugh: :กอด1:
-
น้องรันฉบับรักซินเดอเรล่า น่ารักกก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เเฮปปี้เบิรด์เดย์น่ะครับคนแต่ง คิดสิ่งใดขอให้สุขสมหวังครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
HBD จ้าคนแต่ง
อืมแต่นางฟ้านี้สุดๆ ขำก๊ากเลย
-
HBD
-
Happy birthday :a:
-
:HBD5: จร้าาาาาาาาาาา
คุณพ่อน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
พี่ไนท์ ก็เท่มากยอมรับเท่จริงงงงงงง :impress2:
+1 ให้จร้าาาา
รอจร้า :call:
-
-
แล้วอีกนานไหมที่น้องรันจะพูดได้แบบนี้บ้าง
-
เรื่องนี้ พล็อตน่ารักมากเลยอ่ะ TT ซาบซึ้ง :o12:
ทำไม พี่ไนท์ นิสัยดีแยยนี้ :กอด1:
:monkeysad: นับถือคนแต่ง น้องรัน ไม่พูด แต่พูดได้อ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
รีบมาต่อนะ :call:
-
น่ารักครับ เพียงแต่เขียนข้ามช็อตไปหน่อยนะ
เช่น รันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย เจ้าชายก็รู้ชื่อแล้ว
แต่งเองในใจอย่างฮาๆ
เจ้าชายใช้จิตสัมผัส เดาชื่อได้เพราะมาริสากระซิบบอก
-
Happybirthday
hAppybirthday
haPpybirthday
hapPybirthday
happYbirthday
happyBirthday
happybIrthday
happybiRthday
happybirThday
happybirtHday
happybirthDay
happybirthdAy
happybirthdaY
-
ทันแล้วววววววว
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:a13: :a13: :a13: :a13:
ทันมั้ยอ่ะ ..แต่ก็นะ :กอด1:
มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆ
ตั้งใจอะไรไว้ก็ขอให้สมปราถนา
อีกอย่าง ...
นิยายคุณ อ่านแล้วสนุกมากเลย
ติดตามต่อไป .. :L2: :L2: :L2:
-
HBDย้อนหลังอย่างแรงค่ะคุณน้อง ตกรุ่นจริงๆ ฮ่าๆๆ
น้องรันเวอร์ชั่นไหนก็ยังน่ารักเสมอ แต่ตอนแรกคุณพี่นึกว่าน้องรันจะทำเกือกผ้าใบหลุดไว้อะไรงี้ด้วย ฮ่าๆๆๆ
รออ่านตอนหน้านะจ๊ะ
-
น้องรันพูดได้ :impress2:
อยากให้เรื่องหลักเป็นแบบนี้บ้างจัง แต่ตอนนี้น้องรันก็น่ารักดีอยู่แล้วนะคะ :o8:
HBD ย้อนหลังให้น้องคนเขียนค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ :)
-
:bye2:
สุขสันต์วันเกิดคะ อยากให้น้องพูดได้จัง
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะจ๊ะ
-
มีความสุขสุดๆไปเลยยยยยย
ทั้งน้องรันและคนแต่งเลยนะ อิอิ
:L1: :pig4:
-
ตามมาอ่านน้องรันจนครบทุกตอน
อ่านไปซับน้ำตาไป น้องน่าสงสารจริงจริ๊ง
แต่อย่างที่หลวงตาบอก แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น :L1:
-
16
สัญญา
ท่ามกลางแสงสีของสถานบันเทิงยามค่ำคืน เสียงเพลงที่เปิดดังจนคุยกันแทบจะไม่รู้เรื่อง หนุ่มน้อยสาวน้อยที่เต้นนัวเนียกันวุ่นวายอยู่กลางฟลอร์ ร้านประจำที่เคยมากับกลุ่มเพื่อนสนิทบ่อยๆ...เกือบจะเป็นปีแล้วที่นิธิศไม่ได้มาเหยียบสถานที่แบบนี้
ร่างสูงเดินขึ้นไปชั้นบนของร้านที่ค่อนข้างจะสงบกว่าข้างล่างเล็กน้อย วีรนนท์ที่มานั่งจองโต๊ะเอาไว้อยู่ก่อนแล้วพร้อมกับมาริสาและนัทนทีลุกขึ้นมาโบกมือเป็นสัญญาณให้เขาเดินตรงเข้าไปหา
“แหม กว่าจะมาได้นะ พวกเรานึกว่าแกจะขับรถหลงทางไปบ้านคุณติณภพแล้ว”
“เออ ก็เกือบไปแล้วเหมือนกันว่ะ”
นัทนทีเอ่ยปากแซวนิธิศทันทีที่อีกฝ่ายเดินมาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่ลืมที่จะรับมุกของเพื่อนสนิทเช่นกัน
เมื่อเช้านี้นิธิศขับรถพาวิพารันต์ไปส่งที่บ้านของติณภพตามข้อตกลงหนึ่งวันในหนึ่งอาทิตย์ของอีกฝ่าย ก่อนจะขอตัวกลับออกมานั่งๆนอนๆอยู่ที่คอนโดคนเดียว ถึงแม้จะรู้สึกยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ แต่ต่อจากนี้เขาก็คงต้องค่อยๆปรับตัวกับช่วงวันหยุดที่ต้องแบ่งเวลาของเขากับเจ้าตัวเล็กไปให้ติณภพครึ่งหนึ่ง เพื่อให้พ่อลูกได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันบ้าง
“เฮ้อ คิดแล้วมันก็ตลกดีนะ อยู่ดีๆน้องรันก็กลายไปเป็นลูกของคุณติณภพซะอย่างนั้น ตอนฉันเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ครั้งแรกนี่แทบจะไม่อยากเชื่อ”
มาริสาว่าพลางใช้หลอดเขี่ยน้ำหวานในแก้วเล่น
เรื่องราวของวิพารันต์ที่ตกเป็นข่าวดังอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ในช่วงสองสามวันก่อนถูกนำมาเป็นประเด็นการพูดคุยกันในวงสนทนาอีกครั้งในรอบหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา
“อย่าว่าแต่แกเลยสา พวกฉันเองก็ยังแทบจะไม่อยากเชื่อเหมือนกัน เออไอ้ไนท์ แล้วนี่ที่ข่าวก็ออกมาครึกโครมเสียขนาดนี้ทางฝั่งญาติๆของคุณติณภพเขามีท่าทีต่อต้านอะไรกันบ้างไหมวะ”
นัทนทีหันมาถามถึงเรื่องราวที่ตัวเองคิดว่าน่าเกิดขึ้น เพราะเรื่องสำคัญแบบนี้ ตัวของญาติๆฝั่งนั้นเองก็คงจะมีหลายคนที่ไม่ยังไม่อยากจะยอมรับเรื่องนี้ง่ายๆ
“อืม...มันก็ต้องมีบ้างนิดหน่อยแหละ แต่ก็ทำได้แค่เขม่นๆใส่เท่านั้นล่ะนะ เพราะหลักฐานมันก็ชัดขนาดนั้นแล้ว อีกอย่างคุณติณภพเองก็ออกโรงยื่นคำขาดไปแล้วด้วยว่าถ้าใครไม่พอใจ จะเลิกนับญาติกันไปเลยก็ได้ แล้วแบบนี้ใครจะกล้า”
“โห นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าลูกข้าใครอย่าแตะ ฮ่าๆๆ หลงลูกชายเอามากเหมือนกันนะเนี่ยคุณติณภพน่ะ”
“โอ๊ย ทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งหวงยิ่งกว่าไข่ในหินอีกล่ะรายนั้น ฉันนี่เห็นมากับตาแล้วเมื่อวันก่อนตอนที่เขามาหาน้องรันที่ร้านฉันน่ะ”
มาริสารีบเสริม
“คนเป็นพ่อน่ะจะทั้งรักทั้งหลงลูกขนาดนั้นก็คงไม่แปลกหรอก ก็ดูขนาดเพื่อนพวกเราดิ ขนาดไม่ใช่พ่อยังเห็นอาการหนักไม่แพ้กัน นี่ถ้าตอนนี้ไม่มีวันที่น้องรันต้องกลับบ้านไปอยู่กับคุณพ่อล่ะก็ วันนี้คงไม่ได้เห็นหน้ามันหรอก”
วีรนนท์ที่นั่งเงียบอยู่นานเมื่อได้โอกาสก็ไม่พลาดที่จะขอร่วมวงแซวเพื่อนกับเขาบ้าง ทำเอาเจ้าตัวอย่างนิธิศเองได้แต่นั่งเงียบเพราะเถียงไม่ออกไปพักหนึ่ง
...เรื่องกัดจิกเขาล่ะก็ต้องยกให้พวกนี้เลยจริงๆสิน่า
ทั้งสี่คนนั่งดื่มและพูดคุยสังสรรค์กันอยู่แบบนั้นเป็นนาน จนเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาใกล้จะเที่ยงคืนเต็มทีถึงได้แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง
แสงไฟสีส้มที่เปิดอยู่ตามรายทาง ท้องถนนในเวลาค่อนคืนแบบนี้ที่มีรถไม่ค่อยมากนัก นิธิศดับเครื่องปรับอากาศในรถแล้วลดกระจกหน้าต่างลงจนสุด สายลมเย็นๆที่ปะทะเข้ามาที่หน้าช่วยให้อาการมึนศีรษะจากสิ่งที่เพิ่งดื่มเข้าไปดีขึ้นเล็กน้อย ดึกป่านนี้เจ้าตัวเล็กของเขาคงจะหลับไปแล้ว
กว่านิธิศจะกลับมาถึงห้องได้ก็เวลาตีหนึ่งพอดี ร่างสูงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนให้เรียบร้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม
คืนแรกในรอบเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมาที่ต้องนอนคนเดียว มือใหญ่เอื้อมไปดึงหมอนของวิพารันต์ที่วางอยู่ใกล้ๆเข้ามากอดไว้แนบอกแล้วสูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่ติดอยู่ของใครอีกคนที่คุ้นเคย
คืนนี้ไม่ได้นอนกอดคน...แต่อย่างน้อย ขอกอดหมอนหน่อยก็ยังดีล่ะนะ...
............................
..............................................
“คุณหนูคะ คุณท่านคะ คุณนิธิศมาแล้วค่ะ”
สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาบอกติณภพที่กำลังใช้เวลาพักผ่อนนั่งเล่นกับวิพารันต์ลูกชายสุดที่รักอยู่ในห้องรับแขก ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายเดินตามเข้ามาทีหลัง
“มารับแต่เช้าเลยนะ ถ้ายังไงก็นั่งคุยกันก่อนสิ”
“ครับ ขอบคุณครับท่าน”
ปากก็ขานรับติณภพไป แต่ทว่าสายตาของนิธิศกลับจับจ้องอยู่ที่ใครอีกคน ซึ่งก็เอาแต่ชะเง้อรออีกฝ่ายมารับกลับบ้านตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้วไม่ต่างกัน
“ฮึ่ม...”
ติณภพกระแอมขึ้นเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นส่วนเกินของทั้งสองคน ก่อนที่เขาจะเริ่มเข้าเรื่องสำคัญที่เมื่อวานเขาพาวิพารันต์ไปปรึกษาแพทย์เฉพาะทางเรื่องของกล่องเสียงมาตามคำแนะนำของเพื่อน
และจากการที่คนเป็นพ่อได้ไปคุยกับทางแพทย์มาโดยตรง ก็ทำให้ได้ข้อสรุปคร่าวๆว่า อาการพูดไมได้แบบนี้ของเจ้าตัวเล็กเกิดมาจากความผิดปกติของกล่องเสียงที่เจ้าตัวมีมาตั้งแต่กำเนิด ซึ่งจากคำวินิจฉัยแล้ว สาเหตุในเรื่องนี้น่าจะเกิดจากการที่ร่างบางได้รับผลกระทบอะไรบางอย่างระหว่างที่อยู่ในครรภ์ของมารดา
“บางทีเรื่องนี้ก็คงจะเป็นความผิดของผมด้วย”
ท่านประธานอธิบายให้นิธิศฟังมาถึงตรงนี้แล้วก็อดที่จะโทษตัวเองอีกครั้งไม่ได้ ความเครียดของวิชุดาที่หาทางออกไม่ได้ในตอนนั้นอาจจะทำให้เธอเผลอทำอะไรที่ส่งผลกระทบถึงวิพารันต์ในท้องก็เป็นได้
“แต่ก็นะ เรื่องราวในอดีตที่ผ่านไปแล้วก็คงไม่มีใครกลับไปแก้ไขได้ เพราะฉะนั้นตอนนี้ ผมก็เลยคิดว่าผมสมควรจะทำสิ่งที่สามารถทำได้ชดเชยให้ลูกแทน...หมอบอกว่าตัวเล็กอาจจะกลับมาพูดได้เหมือนคนปกติถ้าลองได้รับการผ่าตัดกล่องเสียงดูสักครั้ง...”
“ผ่าตัดกล่องเสียง...อย่างนั้นเหรอครับ?”
นิธิศเอ่ยถามกลับไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ความเคยชินที่อีกฝ่ายสื่อสารกับเขาผ่านทางภาษากายและตัวหนังสือกลายเป็นเรื่องธรรมดา จนทำให้ตัวเขาเองลืมที่จะคิดถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“ครับ ผมจะให้รันเข้ารับการผ่าตัด ผมอยากให้ตัวเล็กสามารถพูดออกเสียงได้เหมือนคนปกติ รันจะได้ไปเรียนหนังสือ ไปทำกิจกรรมอย่างที่เด็กคนอื่นเขาทำกันได้โดยไม่คิดว่าตัวเองมีปมด้อย ซึ่งในฐานะที่คุณเองก็เป็นคนที่ดูแลรันมาก่อนผม ผมเลยอยากจะถามคุณสักหน่อย ว่าคุณมีความเห็นอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือเปล่า”
“ไม่ครับ เรื่องการผ่าตัดผมก็ค่อนข้างที่จะเห็นด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้คุณโทรบอกคุณมาริสาให้ผมด้วยนะว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องมารับรันไปอยู่ที่ร้าน เพราะผมจะมารับรันไปทำพาสสปอร์ตตั้งแต่เช้า...”
“ทำพาสสปอร์ต? ท่านไม่ได้จะให้รันรักษาที่นี่เหรอครับ”
“อืม...ก็ประมาณนั้นแหละนะ พอดีช่วงเดือนหน้าผมต้องบินไปดูงานบริษัทที่อเมริกาพอดีน่ะ ก็เลยคิดว่าจะพาเจ้าตัวเล็กไปทำการผ่าตัดที่นั่นด้วยเลย เพราะผมเองก็สั่งให้คนติดต่อหมอกับโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของทางนั้นเอาไว้แล้วด้วยเหมือนกัน”
ติณภพพูดพลางยื่นมือไปลูบศีรษะวิพารันต์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“ส่วนเรื่องกำหนดการไปหรืออะไรยังไง ถ้าแน่นอนแล้วผมจะบอกอีกทีแล้วกันนะ คุณจะได้เตรียมตัวลางานได้ถูก เพราะผมแน่ใจว่าตัวเล็กคงอยากให้คุณไปด้วยแน่ๆ”
“ครับท่าน”
นิธิศรับคำอีกฝ่ายก่อนที่บทสนทนาในเรื่องนี้จะจบลงแล้วถูกเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นแทน และกว่าที่คนเป็นพ่อจะปล่อยให้วิพารันต์กลับคอนโดไปกับเขาได้ก็กินเวลาไปนานกว่าครึ่งวัน ซึ่งตัวนิธิศเองก็ทำอะไรไปไม่ได้นอกจากนั่งเฉยๆมองวิธีโกงเวลาการอยู่กับลูกชายได้มากขึ้นของคุณพ่อตา ที่สามารถวางแผนการตลาดซื้อใจลูกชายได้ดีสมกับเป็นนักธุรกิจชื่อดังจริงๆ
ถ้าเป็นแบบนี้นะบางที คราวหน้า...ก่อนที่จะมาส่งวิพารันต์ที่นี่ ตัวเขาเองก็คงต้องลองวางแผนการตลาดมาใช้ทวงเวลาของเขากับเจ้าตัวเล็กคืนบ้างแล้วล่ะ...
............................
..........................................
ติณภพมารับวิพารันต์ถึงที่ห้องตั้งแต่เช้าตามที่บอกกับนิธิศไว้เมื่อวาน แต่ดูเหมือนว่าคำว่าเช้าของเขาจะ‘เช้า’ เกินไปเสียหน่อยเลยทำให้คนเป็นพ่อมีโอกาสได้เห็นลูกชายสุดที่รักเดินออกมาเปิดประตูให้พร้อมกับคนที่เขายังไม่อยากจะเรียกอย่างเต็มปากเต็มคำว่าลูกเขยทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดนอนกันทั้งคู่
“ลูกผมยังเด็ก เวลาคุณจะทำรอยอะไรไว้ก็ควรจะให้มันมิดชิดกว่านี้หน่อย เพราะถ้าใครเห็นเข้าคงจะมองตัวเล็กไม่ดี”
ความหวงลูกชายที่นับวันจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น และนั่นก็คือสิ่งที่ท่านประธานพูดกับนิธิศในเช้าวันนั้นหลังจากที่เจ้าตัวสังเกตเห็นรอยจูบบนต้นคอขาวของลูกชายที่เขาเผลอทำทิ้งเอาไว้ เพราะถึงแม้ความสัมพันธ์พวกของเขาทั้งสองคนจะยังไม่พัฒนาไปถึงขั้นมีอะไรกันลึกซึ้ง เพราะนิธิศยังอยากรอให้วิพารันต์พร้อมมากกว่านี้ก่อน แต่บางทีการกอดจูบกันธรรมดามันก็ทำให้ร่างสูงอดใจไม่ได้ที่จะต้องฝากรอยอะไรเล็กๆน้อยๆเป็นการตรีตราจองเอาไว้บนผิวขาวๆบ้าง
วันเวลาที่เดินเร็วเสียจนเหมือนโกหก ตั๋วเที่ยวบินที่ถูกซื้อไว้ระบุวันและเวลาออกเดินทางคือตอนบ่ายโมงตรงของวันพรุ่งนี้ ซึ่งการทำหนังสือเดินทางของวิพารันต์ในวันนั้นผ่านไปได้ด้วยดี แต่ทว่าสิ่งที่มีปัญหากลับเป็นเรื่องการลางานของนิธิศเอง เนื่องจากโปรเจ็คงานขนาดย่อมที่เขาเป็นฝ่ายรับผิดชอบอยู่นั้นยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี และทางเจ้านายของเขาเองก็มีข้อแม้ว่าจะอนุมัติการลาพักร้อนยาวครั้งนี้ได้ก็ต่อเมื่อเขาเคลียร์งานนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วเท่านั้น
‘พี่ไนท์จะไม่ไปพร้อมกันจริงๆเหรอ...’
วิพารันต์ยกกระดานไวท์บอร์ดอันเล็กน่ารักให้คนที่นั่งซ้อนหลังช่วยเขาจัดข้าวของที่เหลือใส่กระเป๋าเดินทางอยู่อ่าน
“พี่ต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อนถึงจะตามไปได้นะครับ”
‘แต่รันอยากให้พี่ไนท์ไปพร้อมกันเลย...’
ไม่เคยอยากเป็นแบบนี้ ไม่เคยอยากให้อีกฝ่ายต้องลำบากใจ แต่เฉพาะกับเรื่องนี้เท่านั้นที่ห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ อยากเอาแต่ใจ เพราะเพียงแค่คิดว่าจะต้องอยู่ห่างกัน เพียงแค่คิดว่าจะไม่มีคนคนนี้อยู่ข้างๆตัวแม้จะเป็นแค่ในช่วงระยะหนึ่งเขาก็รู้สึกได้ถึงความเหงาแล้ว
“พี่ก็อยากทำแบบนั้นนะครับ แต่คนเราทุกคนก็ต้องมีหน้าที่ที่ตัวเองต้องรับผิดชอบนะรู้ไหม รันเป็นเด็กดีอย่างอแงนะ”
นิธิศอธิบายแล้วหันหน้าไปหอมแก้มนุ่มนิ่มเข้าให้ฟอดใหญ่ ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปพร้อมกับเจ้าตัว ไม่ใช่ว่าไม่ห่วง ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ที่ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกร้อนใจมากนักก็เพราะอย่างน้อยตอนนี้วิพารันต์ก็มีติณภพดูแลอยู่ในระดับหนึ่งแล้วไม่เหมือนกับเมื่อก่อนซึ่งเจ้าตัวมีแต่เขาเพียงคนเดียว
‘งั้นพี่ไนท์สัญญาได้ไหม...สัญญาว่าจะรีบตามไปให้ทันก่อนที่รันจะเข้ารับการผ่าตัด’
นิ้วก้อยเล็กๆถูกยื่นออกมาตรงหน้าก่อนจะหันกลับไปมองอีกคนที่นั่งกอดเอวตัวเองอยู่
กลัว...กลัวจริงๆว่าอีกคนจะตามไปไม่ทันช่วงที่สำคัญที่สุดในชีวิต
“ครับ พี่สัญญา...”
ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองออกไปเกี่ยวกับนิ้วเล็กของอีกฝ่ายแทนคำสัญญา ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองคนจะเคลื่อนมาแตะสัมผัสถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้กันและกันแผ่วเบา
สัญญาที่ต้องทำ สัญญาที่ต้องรักษาให้ได้แม้ว่านิธิศเองจะรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยก็ตาม เพราะจากการอ่านรายละเอียดกำหนดการคร่าวๆที่ติณภพแฟ็กซ์มาให้ก่อนหน้านี้แล้ว ทำให้เขาทราบว่ากำหนดการการผ่าตัดของวิพารันต์นั้นจะเริ่มขึ้นหลังจากที่เจ้าตัวไปถึงที่นั่นแล้วสองอาทิตย์
สองสัปดาห์ สิบสี่วัน สามร้อยสามสิบหกชั่วโมง หรือสองหมื่นหนึ่งร้อยหกสิบนาทีที่เขามีสำหรับการเร่งสะสางงานนี้ให้เสร็จ ต่อให้ไม่ได้นอน ก็คงต้องยอมแล้วล่ะนะ...
........................
...........................................
เวลาสิบเอ็ดโมงของอีกวัน
ภายในสนามบินที่ผู้คนหลากหลายเชื้อชาติเดินกันให้ขวักไขว่ ความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่ปะทะเข้ากับผิวเนื้อยามเมื่อเดินพ้นประตูเข้ามาให้ความรู้สึกแตกต่างจากอุณหภูมิที่ร้อนจัดของภายนอกโดยสิ้นเชิง นิธิศช่วยวิพารันต์ลากกระเป๋าเดินทางขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กสองใบเข้ามาหาติณภพที่มายืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดและสาวใช้ที่จะต้องไปด้วยอีกสองสามคน ซึ่งหนึ่งในนั้นพอเห็นเขาลากกระเป๋าของคนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นคุณหนูของบ้านมาก็รีบเข้ามาช่วยรับไปทันที
“ตัวเล็ก ใส่เสื้อแค่นี้มันบางไปไหมลูก ที่นั่นอากาศมันเย็นกว่าที่นี่มากเลยนะ”
ติณภพว่าพลางมองสำรวจลูกชายที่ตอนนี้อยู่ในชุดกางเกงยีนส์ขายาวกับเสื้อยืดสีชมพูอ่อนที่มีเพียงเสื้อกั๊กตัวเล็กใส่ทับอยู่อีกที พร้อมกับกระเป๋าสะพายติดตัวอีกใบที่นิธิศใส่ของที่จำเป็นอย่างยาแก้เมาและหมากฝรั่งเอาไว้ให้
วิพารันต์เองพอได้ยินคนเป็นพ่อถามแบบนั้นก็รีบบุ้ยปากไปยังร่างสูงทางด้านหลังที่บนแขนมีเสื้อคลุมขนหนานุ่มพาดอยู่ให้เห็น...เสื้อกันหนาวของเขาที่นิธิศเป็นคนพาไปซื้อมาเมื่อวันก่อน
“ผมเตรียมมาให้แล้วครับ แต่เผอิญตอนนี้เห็นอากาศมันยังร้อนอยู่ ผมเลยถือเอาไว้ให้ก่อน”
นิธิศเป็นคนเอ่ยปากตอบติณภพแทนเจ้าของเสื้อ
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ อืม...ก่อนจะขึ้นเครื่องยังมีเวลาอีกสักสองชั่วโมงเราไปหาร้านนั่งดื่มกาแฟกันสักหน่อยน่าจะดี”
ท่านประธานเอ่ยปากขึ้นชวนแล้วจูงมือเล็กของวิพารันต์เดินนำทุกคนไปยังร้านเบเกอรี่ยี่ห้อดังร้านหนึ่งที่เปิดให้บริการอยู่ภายในสนามบิน
เค้กวานิลลาสีขาวพร้อมกับเครื่องดื่มช็อกโกแลตเย็นที่คนเป็นพ่อสั่งมาให้ลูกชายโดยเฉพาะถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะให้เจ้าตัวได้นั่งกินไปพลางๆ ในขณะที่ของเขาและนิธิศมีเพียงแค่กาแฟร้อนคนละแก้วเท่านั้น
การนั่งพูดคุยกันภายในร้านดำเนินไปจนใกล้เวลาที่จะต้องขึ้นเครื่องเต็มที บรรดากระเป๋าที่ต้องโหลดลงใต้เครื่อง และเอกสารการเดินทางของทุกคนถูกนำขึ้นมาตรวจเช็คความเรียบร้อยเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
ส่วนมาริสาเองที่ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่สามารถออกจากร้านมาส่งวิพารันต์ขึ้นเครื่องได้ เนื่องจากไม่มีใครอยู่เฝ้าร้าน แต่เจ้าตัวก็ยังอุตส่าห์โทรเข้าเครื่องนิธิศมาขออวยพรให้ร่างบางแม้ว่าอีกฝ่ายจะทำได้แค่พยักหน้าหงึกหงักกับโทรศัพท์คนเดียวโดยที่เธอไม่เห็นก็ตาม
“เดี๋ยวตอนขึ้นเครื่องไปแล้วรันอย่าลืมทานยาแก้เมาที่พี่ใส่ไว้ในกระเป๋าด้วยนะครับ แล้วถ้าเกิดหูอื้อก็หยิบหมากฝรั่งขึ้นมาเคี้ยวนะ หรือถ้ารู้สึกไม่ดียังไงก็ให้รีบบอกคุณพ่อเลยนะครับ”
วิพารันต์พยักหน้ารับคำของนิธิศก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้น ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก หากแต่รู้ได้เพียงแค่ว่ายิ่งใกล้เวลาเดินทางเข้ามามากเท่าไหร่ ตัวเขาเองก็ยิ่งรู้สึกโหวงเหวงในอกมากเท่านั้น
“ไม่ต้องห่วงนะคนเก่ง งานเสร็จเมื่อไหร่พี่จะรีบบินตามไปทันทีเลย”
ร่างสูงรั้งร่างบอบบางเข้ามากอดไว้พร้อมกับจูบเบาๆที่กลุ่มผมนิ่มอย่างเข้าใจความรู้สึก ซึ่งวิพารันต์เองก็ซุกหน้าลงกับอกอุ่นแล้วกอดนิธิศเอาไว้แน่นเช่นกันเหมือนต้องการจะเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้ให้นานที่สุด
...เก็บเอาไว้ใช้ เก็บเอาไว้ให้รู้สึก เก็บเอาไว้ให้อุ่นหัวใจในช่วงระยะเวลาอีกหลายวันข้างหน้าที่จะไม่ได้เจอกัน...
“ไม่ร้องแล้วนะเด็กน้อย รีบใส่เสื้อคลุมก่อนนะครับ ใกล้จะได้เวลาแล้วเดี๋ยวคุณพ่อจะรอนาน”
เสียงประกาศจากทางสนามบินถึงเที่ยวบินที่จะต้องขึ้น ทำให้นิธิศต้องจำใจคลายอ้อมกอดจากวิพารันต์แล้วหันไปหยิบเสื้อคลุมที่เตรียมไว้มาใส่ให้เจ้าตัวเล็กที่ยืนปาดน้ำตาอยู่ป้อยๆ
“เป็นเด็กดีอย่าดื้อกับคุณพ่อนะ ไปถึงที่นั่นแล้วถ้าหนาวมากก็อย่าลืมหยิบผ้าพันคอขึ้นมาพันด้วยเดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วก่อนนอนก็อย่าลืมห่มผ้าหนาๆด้วยล่ะ...พี่เป็นห่วงนะครับคนดี”
พูดพลางก็ใช้มือช่วยเช็ดหยาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลเบาๆ ก่อนที่จะจูงมือพาคนตัวเล็กเดินไปหาติณภพที่ยืนรออยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นนัก
“ยังไงถ้างานเสร็จแล้วก็รีบตามไปล่ะคุณนิธิศ...”
คนเป็นพ่อตาพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะโอบไหล่ลูกชายเดินผ่านประตูเข้าไปรอขึ้นเครื่องทางด้านในพร้อมกับคนติดตามอีกสองสามคน
‘รีบตามมาเร็วๆนะพี่ไนท์...’
ข้อความที่ถูกส่งเข้ามาหลังจากที่เขาเดินพ้นออกมาจากสนามบินได้ไม่นาน นิธิศยิ้มให้กับข้อความนั้นก่อนที่จะตั้งใจพิมพ์ข้อความส่งตอบกลับไปให้อีกฝ่าย
‘แน่นอนครับ...ก็เราเกี่ยวก้อยสัญญากันไปแล้วนี่นา’
TBC.
Rewrite
มาแล้วนิยายรายอาทิตย์!? 555 งงกันไหมตอนนี้ หมู่นี้เขียนแล้วกลัวคนอ่านงงกัน 555 ช่วงนี้ถ้าผิดพลาดหรือเขียนไม่ถูกใจประการใดก็ขออภัยไว้ด้วยนะคะ เพราะคนเขียนเองยังเขียนไปแล้วรู้สึกเขียนไม่ค่อยได้ดั่งใจตัวเองยังไงไม่รู้ (ก็ไม่ได้ดั่งใจมันซะทุกตอนล่ะนะ55)
อากาศร้อนทำให้ความสามารถในการเขียนลดลงจริงๆ ร้อนจนไมเกรนขึ้นไปสองวัน TT
เท่าที่ลองวางๆพล็อตไว้รู้สึกเรื่องมันใกล้จะจบ แหะๆ แต่ยังไม่รู้ว่าอีกกี่ตอน
มีอะไรอยากจะจะแนะนำก็บอกมาได้นะคะ คนเขียนยังอ่อนด้อยยิ่งนัก
ป.ล.ขอบคุณทุกการติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และคำแนะนำค่ะ :pig4:
-
:z13:
..................
พี่ไนท์รีบเคลียร์งานให้เสร็จไวไวนะ อย่าทิ้งให้น้องคอยนาน :monkeysad:
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดด หนูรันจะผ่าตัดแล้ว อ๊ายยยยยย
พี่ไนท์รีบๆตามไปเร็วๆเลยนะ หุหุ
รักษาสุขภาพด้วยนะค้า ด้วยรักและหวังดี ^^
-
พี่ไนท์รีบตามไปเร็วๆนะ
-
น่ารักที่สุด :o8:
น้องรันจะผ่านตัดแล้ว :กอด1:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกก พี่ไนท์เคลียร์งานไปแล้วตามน้องรันไปเร็วๆนะ
ไปเป็นกำลังใจให้น้องเนอะ
น้องจะพูดได้แล้ววววววววววววว เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
พี่ไนท์ห่างกับน้องรันอ่ะ รีบ ๆ ทำงานแล้วบินตามน้องไปนะ
อ่านแรก ๆ รู้สึกเหมือนสมรภูมิรบแย่งชิงน้องรันเลย
ลูกเขยกะพ่อตานี่สมามัคคีในการโกงเวลาที่จะอยู่กะน้องรันจังเลยนะ :m20:
-
พ่อหวงเกินไปหล่ะ :m16:
-
รอตอนต่อไป ขอบคุณคนเขียน
-
น้องรันเหงาแน่ๆ!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องรันต์จะพูดได้แล้ว
อ่านตินนี้แล้วรู้สึกว่ามันสั้นแต่หวานมาก
รับรู้ถึงอารมณขอคนที่ต้องห่างกันเลยอะ
เศร้า
-
คุณพ่อน้องรันเจ้าเล่ห์จริงๆ
น้องรันน่ารักขึ้นทุกวันเลยย
:z10: :z10: :z10:
-
น้องรันน่ารัก อยากเป็นคนเช็ดน้ำตาให้เธอ อิอิ
-
ตัวเล็กจะผ่าตัดแล้ว คุณพ่อน่ารักมากอ่ะ
หวงลูกชายสุด ๆ ดีนะพี่ไนท์ดูแลตัวเล็กมาตลอด
คุณพ่อตาก็เลยต้องยอมให้คบกับลูกชาย
สัญญาแล้วพี่ไนท์รีบตามไปอยู่กับตัวเล็กตอนผ่าตัดล่ะ :pig4:
-
น้องรันไปอเมริกาแล้ว
พี่ไนท์รีบตามน้องไปน้า
สงสารน้องรัน ถึงจะมีคุณพ่อไปด้วย
แต่ถ้าพี่ไนท์ไม่ไปน้องก็ไม่สบายใจหรอกเนอะ
น้องรันต้องแข็งแรงกลับมานะคะ
:กอด1:
-
พี่ไนท์รีบเคลียร์งานด่วนเลยค่ะ
:L2: :L2:
-
ผ่าตัดที่เมกา แล้วพี่ไนท์ก็ต้องรีบปั่นงานเพื่อไปอยู่กับน้องสินะ งานนี้ไม่ใช่พี่ไนท์ได้เข้ารพอีกคนนะ
-
น้องรันจะพูดได้เเล้ว
รพี่ไนซ์รีบทำงานเเล้วตามน้องรันไปเร็วๆนะ
-
อยากได้ยินเสียง รันรันน้อยเร็ว น่าฟัดจังเลย หมั่นเขี้ยว :กอด1:
-
พี่ไนท์รีบเคลียร์งานอย่างเร็วเลยนะคะ
น้ิองรันรออยู่น้า
น้องจะพูดได้แล้ว เย้ๆๆๆ (ดีใจประหนึ่งน้องเป็นลูกตัวเอง 555)
-
น้องจะพูดได้แล้ว
-
พี่ไนท์รีบเคลียร์งานเลยนะ
น้องรันรอพี่ไนท์อยู่อย่าทำให้น้องรันเสียใจนะพี่ไนท์
ยินดีกับน้องรันด้วยนะคะ ที่จะสามารถพูดได้แล้ว ;)
-
คุณพ่อตาขี้หวง
-
น่ารักที่สุดๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[
อยากได้ยินเสียงน้องรัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ม้นท์ก่อนดี๋ยวอ่น
-
รอวัน รันมีเสียง
-
อ่าาาาาาาาา
น้องรันใกล้จะพูดได้แล้วใช่มั้ยเนี่ยยยยยยย :mc4:
รีบๆเคลียร์งานเข้าหละพี่ไนท์ จะเป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะ o13
:bye2:
-
พี่ไนท์รีบเคลียร์งานแล้วตามรันไปเลยนะ เอ ที่พี่ไนท์มีโปรเจคงานเข้ามาจะเป็นเพราะพ่อตารึป่าวนะ
-
เศร้าแบบไม่เกี่ยวกับชิงรักหักสวาท ดราม่าเล็กๆ
คือ ก็เข้าใจคนเป็นพ่อนะ แต่สงสารพี่ไนท์มากกว่า แบบว่าิสิบกว่าตอนที่ผ่านมาพี่ไนท์ทำให้คนอ่านรู้สึกผูกขาดไปแล้ว ประมาณว่าเห็นน้องรันต้องเห็นพี่ไนท์ ประมาณนี้
ผ่าตัดกล่องเสียง ใครว่าดีแต่เราใจหาย รักที่ตัวรันนะ ไม่ต้องมีเสียงหนูก็น่ารักอยู่แล้ว แต่มันก็เป็นการพารันออกไปสู่โลกที่กว้างขึ้นล่ะนะ ขอให้เจอคุณหมอเก่งๆนะจ๊ะ
:กอด1:
-
น้องรันไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ใจพี่ไนท์ตามหนูไปด้วยแล้วล่ะ ^^ ตัวต้องรีบบินตามไปแน่นอน
-
น้องรันจะพูดได้แล้วใช่มั้ย...ยิ่งรู้จักเอาแต่ใจบ้างยิ่งน่ารักอ่ะ อยากรัดให้แน่น ๆ :m3:
-
พี่ไนท์ต้องรีบตามไปนะะ
ไม่งั้นน้องรันจะเหงามาก
แล้วอาจจะพาลงอแงได้
>.,<
คุณพ่อตาคงเขม่นพี่ไนท์มากนะ
5555
-
นู๋รันจะพูดได้แล้ว เย้ เย้ :mc4:
-
น้องรันต์จะพูดได้แล้ว ดีใจจังเลย
-
ทำรอยนิดรอยหน่อยก็ไม่ได้เนาะ
จะห่วงลูกเกินไปแล้ว
สงสารพี่ไนท์มั้งเหอะ คุณพ่อต้องทำใจ
เพราะมีลูกน่ารักเกิน >[]<
-
ขอให้การผ่าตัดสำเร็จลุร่วงไปด้วยดี
ขอให้น้องรันพูดได้ด้วยเถอะ...สาธุ
-
บอกตรงๆว่าไม่อยากให้น้องรันพูดได้ (โดนนักอ่านท่านอื่นตบ)
ก็...ก็...ก็อยากให้น้องรันเป็นแบบนี้นี่!!
แต่ถ้าพูดได้...ก็ครางได้สินะ
อืม...ก็ดีไปอีกแบบแหะ! (ห๊ะ)
-
อร๊ายยยยย น้องรันจะคราง เอ๊ย!!!!!! พูด ได้แว้ววววว :-[ :-[ :-[
-
:-[
-
หวาวๆๆๆน้องรันจะพูดได้แล้ว ขนาดไม่มีเสียงคุณพ่อและพี่ไนท์ยังหลงซะ แล้วถ้ามีเสียงสงสัยพี่ไนท์ไม่ยอมให้ออกจากห้องแน่นอน อิอิ
:3123: แล้วน้องไนท์พูดได้ ราฟาเอลต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องมั้ยเนี้ยะ (แฮะๆๆๆ)
-
คุณพ่อ(ตา)เห่อจริงๆ :L1:
-
ฮาฉากการปะทะกันเล็กๆ
ของคุณพ่อตากะลูกเขย
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
นุ้งรันตัวเล็กจะหายแล้ว จะพูดได้แล้ว ดีใจจังเลย
บวกบวกจ้า
-
น้องรันจะพูดได้แล้วววววว :impress2:
:pig4: นะจ๊ะ
-
คำแรกที่น้องรันพูดได้จะพูดคำว่าอะไรนะ โอ๊ยยยยยยลุ้นๆๆๆๆ
-
สัมผัสได้เลยว่าพี่ไนท์รักน้องรันมากกกกกกกกกกกกก อบอุ่นจริงๆ
เชื่อแล้วว่าคนนี้พ่อหวงจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
รอตอนหน้านะคุณน้อง สู้ๆ เจ๊ว่ามันดีแล้ว :))
-
ดีใจด้วย
+1
-
:-[น้องรันจะน่ารัก น่าหลงไปถึงไหน
ปล.เดินทางปลอดภัยนะน้องรัน
-
ยังคงน่ารักเหมือนเดิมค่ะ ยังไงเอาใจช่วยน้องรันให้พูดได้นะคะ
แหมๆๆๆคุณพ่อตาคะ มาหวงลูกตอนนี้จะทันเหรอคะ
เขาอยู่กันมาก่อนนะจ๊ะ
-
พี่ไนท์รีบๆ ตามน้องรันไปเร็วๆ นะ
-
อบอุ่นน่ารักได้ทุกตอนจริงๆ
-
น้องรันจะพูดได้แล้วจริงเหรอ
-
เร็ว ๆ นะพี่ไนท์ :oni1:
-
ไม่ต้องกินต้องนอนแล้วไนท์ รีบปั่นโปรเจคให้เสร็จแล้วรีบตามน้องรันไปให้ไวเลย
หวังว่าหลังผ่าตัดเสร็จแล้วน้องรันจะพูดได้นะ สาธุๆๆ
-
คิคิ
อ่านตอนนี้แล้วสงสัย
ถึงขั้นกลับไปอ่าน ตอนที่ ===>ตอนพิเศษคั่นตอนที่10กับ11
แสดงว่า อาทิตย์เดียว พี่ไนท์ ก็ตามไปใช่ไหมคนเขียน
แล้วในตอนพิเศษ น้องรันก็พูด ได้แล้ว ??
รึเปล่า??? 55555 ดูอิคนอ่านมันเดาไปทั่วเนอะ :z6: โดนคนเขียน สังหาร
หรือไม่ใช่ ไม่ได้เกี่ยวเลย น้องรันไม่หาย :a5:
แต่เรื่องนี้สนุกดี ชอบๆๆ :pig4: :pig4: ขอบคุณคนเขียนมานะที่นี้
-
ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมากกกกกกกกก
คุณพ่อขราาาาาา. ขี้หวงคุณลูกมาก
ทำเอาพี่ไนท์เหงาเลย
ตอนนี้น้องรันมีอ้อน มีงอแงด้วย
น่ารักจัง
-
จะติดตามต่อไปเช่นเดิมนะครับผม!!!
-
เหงาแทนทั้งคู่เลย
-
พี่ไนท์อย่าให้น้องรัน รอนานน้าาาาา รีบไปเคลียร์งานด่วนนน
-
น่ารักอีกแล้วคู่นี้
น้องรันไปผ่าตัดแล้วจะพูดได้ไหมนะ
อยากให้น้องรันพูดได้จังถึงในตอนพิเศษจะพูดไม่ได้ก็เถอะ
-
พี่ไนท์รีบเคลียงานแล้วบินไปหาน้องเร็วๆนะ
-
รีบๆตามไปนะคร้าบแต่..เอะจะมีอะไรไหมนะ
-
:L2:
-
พี่ไนท์ น่ารักเหมือนเดิม
-
ดีใจด้วยนะรัย ^^
-
น้องรันผ่าตัดแล้วหายก็ดี ไม่หายก็ไม่เป็นไร รักน้องรันที่น้องน่ารักแบบนี้ >///<
ใกล้จะจบแล้วหรอเนี่ย โฮกกกกกกก
พี่ไนท์ติดงานต้องรีบเคลียร์ รีบไปหาน้องรันน้าาา
ส่วนน้องรันก็รอพี่ไนท์หน่อยน้าา ห่างกันตั้งไกลแหนะ
คุณพ่อหวงน้องรันมากอ่ะ แต่น้องรันเค้าสนิทใจกับพี่ไนท์มากกว่านี่หน่า คุณพ่อยอมซะดีดี ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปค่าาาา
:กอด1:
-
ก่อนอื่นต้องขอโทษก่อนเลยค่ะ อ่านจนทันแล้วเม้นท์ทีเดียว
เนื้อเรื่องน่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบนายเอกเด็กน้อยใสๆอย่างนี้มาก
การสื่อสารโดยไม่ใช้คำพูดมันทำให้ดูอบอุ่นมากกว่าปกตินะเราว่า
อยู่ด้วยกันไปนานๆก็เข้าใจในท่าทีที่แสดงโดยที่ไม่ต้องพูดกันเลย
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นไปกับเค้าด้วย ชอบนะคะจะติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แค่อ่านตอนแรก กับตอนสอง ก็จะร้องแล้วอ่าาา หืออ
:o12: :o12:
ภูมิคุ้มกันนายเอกน่าสงสารน้อย T T :sad4:
-
น้องรันน่ารัก :-[
มารอน้องรัน :กอด1:
-
ตัวเล็กจะพูดได้เเล้ว
รีบๆๆตามไปน่ะไนท์ ตัวเล็กรออยุ่
-
ทำไมต้องห่างกันด้วย
คนอ่านหวั่นไหว กลัวอ่ะ :monkeysad:
-
พี่ไนท์ รีบเคลียร์งานและไปเป็นกำลังใจให้ น้องรัน นะ ^^
น้องรัน สู้ๆๆๆๆๆ
-
^^ น้องรันจะได้พูดแล้ว
น่ารักมากอ่ะ อ่านทีไร
อมยิ้มตามตลอดเลยอ่ะ
อยากฟัดแก้มน้องรัน
-
ตัวเล็กจะพูดได้แล้วว
o13 o13 o13
-
17
ผ่าตัด
การเริ่มต้นทำโปรเจ็คงานในความรับผิดชอบของนิธิศเริ่มขึ้นทันทีที่เขากลับมาหลังจากไปส่งวิพารันต์ที่สนามบินแล้ว
วันเวลาไม่เคยรอใคร เขาต้องทำงานแข่งกับมันด้วยปัจจัยที่มีจำกัดเช่นนี้…
ผู้ร่วมงานที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานชิ้นนี้ก็เป็นอีกหนึ่งแรงขับเคลื่อนที่จะทำงานนี้ให้ออกมาเสร็จสมบูรณ์โดยเร็วที่สุด การทำงานล่วงเวลาที่เกิดขึ้นในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ซึ่งถึงแม้จะมีบางคนที่บ่นกระปอดกระแปดไปบ้าง เพราะนั่นหมายความว่าในช่วงนี้วันหยุดงานที่เคยมีจะหายวับไปกับตา แต่ทว่าคนส่วนใหญ่ก็เต็มใจที่จะสละเวลาพักผ่อนของตัวเองมาช่วยนิธิศ หลังจากที่ได้ฟังเหตุผลจำเป็นของคนเป็นผู้จัดการแล้ว
“พัดว่าคุณไนท์น่าจะพักสักหน่อยนะคะ”
พัดชาเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะตลอดสองสามวันที่ผ่านมานี้เจ้านายของเธอแทบจะใช้ชีวิตกินนอนอยู่ในบริษัทครบยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แล้ว
“ผมไม่เป็นไรครับคุณพัดชา ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
ร่างสูงว่าในขณะที่สายก็ยังจับจ้องอยู่ที่กองเอกสารบนโต๊ะทำงานของตัวเอง โดยที่ไม่แม้แต่จะยอมเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย
เวลาในการทำงานของเขาเหลือน้อยลงทุกวินาที...
“แต่พัดว่า...”
“อืม...ผมรบกวนคุณพัดชาช่วยเอาแผนการตลาดนี้ไปให้คุณรุจิราแก้ไขให้หน่อยได้ไหมครับ แล้วบอกเธอด้วยว่าถ้าไม่เข้าใจตรงไหนให้รีบเข้ามาถามผมทันที”
“ได้ค่ะ...แต่คุณไนท์...”
“ขอกาแฟให้ผมสักถ้วยก็พอครับ...”
เลขาสาวยื่นมือมาหยิบแฟ้มเอกสารที่นิธิศสั่งก่อนจะต้องถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้องเพราะดูท่าแล้วว่าอีกฝ่ายคงจะไม่อยากให้เธอเซ้าซี้อะไรไปมากกว่านี้
..........................
........................................
หนึ่งอาทิตย์กว่าแล้วสำหรับการใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยของวิพารันต์ เวลาที่ค่อนข้างจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับประเทศไทยทำให้เจ้าตัวต้องปรับตัวเป็นอย่างมากในวันแรกที่มาถึง ซึ่งกว่าที่วิพารันต์จะทำตัวให้ชินกับเวลาใหม่ของที่นี่ได้ก็เพิ่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง
บ้านพักต่างอากาศที่คนตัวเล็กกำลังอาศัยอยู่ในตอนนี้เป็นบ้านของติณภพที่เจ้าตัวซื้อทิ้งเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน เพื่อเอาไว้ใช้สำหรับพักอาศัยเวลาที่ต้องเดินทางมาดูงานที่นี่ในช่วงที่ธุรกิจของเขาเริ่มขยายตลาดออกมาลงทุนร่วมกับบริษัทในประเทศนี้ใหม่ๆ
“ตัวเล็ก พ่อกลับมาแล้วลูก...”
ติณภพที่เพิ่งกลับเข้ามาส่งเสียงเรียกลูกชายสุดที่รักซึ่งเขาไม่สามารถพาออกไปทำงานด้วยได้ จึงต้องให้เจ้าตัวนั่งเล่นอยู่ภายในบ้านคนเดียวโดยถ้าอยากได้อะไรเป็นพิเศษก็ให้บอกกับสาวใช้อีกสองคนที่พามาด้วย
“เพลง พลอย คุณหนูไปไหน”
คนเป็นพ่อเอ่ยถามสาวใช้ในบ้านเมื่อไม่เห็นวี่แววของวิพารันต์ที่ปกติจะนั่งเล่นอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
“วันนี้ทั้งวันคุณหนูเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องนอนทั้งวันไม่ยอมออกมาข้างนอกเลยค่ะ”
หนึ่งในสองคนนั้นเป็นคนตอบ
“แล้วได้ทานอะไรบ้างหรือยัง”
“ตอนกลางวันคุณหนูไม่ยอมทานข้าว เพลงเลยเอานมเข้าไปให้ดื่มแทนค่ะ”
“อืม...งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปดูเอง ทั้งสองคนไปจัดโต๊ะอาหารรอเลยแล้วกัน”
สายตาที่ทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง อากาศในช่วงฤดูใบไม่ผลิที่ไม่หนาวจัดจนเกินไปแต่ก็เย็นพอที่จะทำให้คนที่คุ้นเคยแต่กับอากาศของประเทศในเขตร้อนต้องสวมเสื้อคลุมทับสักชั้นเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย ซึ่งคนตัวเล็กเองก็ยังยืนยันที่จะใส่แต่เสื้อกันหนาวตัวเดิมโดยไม่ยอมเปลี่ยน แม้ว่าจะผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วก็ตาม...เสื้อกันหนาวตัวเดิมกับวันแรกที่ใส่มา
เสื้อกันหนาว...ตัวที่นิธิศเป็นคนใส่ให้เขาเองกับมือตอนอยู่ที่สนามบิน...
“ตัวเล็ก...เป็นอะไรไปลูก”
ประตูห้องนอนที่ไม่ได้ล็อคเอาไว้ ติณภพเดินเข้าไปหาลูกชายแล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กเบาๆ
วิพารันต์หันกลับมามองคนเป็นพ่อแล้วขยับตัวเข้ามากอดเอวอีกฝ่ายเอาไว้แน่น กอด...กอดที่เหมือนกันแต่ให้ความรู้สึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง อุ่น...ความรู้สึกที่สัมผัสได้เพียงแค่ร่างกาย ทว่าเข้าไปไม่ถึงจิตใจ...
ไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้มาก่อนตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมา เหงา...ความรู้สึกที่เคยคิดว่าเข้าใจดี แต่ตอนนี้กลับรู้สึกได้เลยว่าที่ผ่านมานั้นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ ความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆนับตั้งแต่วันแรกที่มาถึง
...เหงาจนอยากจะร้องไห้...
“สองคนนั้นบอกว่าตอนกลางวันลูกไม่ได้ทานข้าว ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าหืม”
ติณภพถามพลางยกมือขึ้นมาอังที่หน้าผากเล็กอย่างนึกเป็นห่วง แต่เจ้าตัวเองก็ส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร
“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรก็ต้องทานข้าวนะลูก ปะ...ไปทานข้าวกับพ่อนะ”
พยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินตามคนเป็นพ่อออกไปจากห้อง ไม่ได้หิว ไม่ได้อยากกิน แต่ก็ไม่อยากทำให้ใครต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้
อาหารมื้อเย็นที่ดำเนินผ่านไปอย่างเรียบง่ายอีกหนึ่งวัน ช่วงนี้นิธิศคงจะกำลังยุ่งมากกับการสะสางงาน
เข็มนาฬิกาที่ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆชี้บอกเวลาสองทุ่ม เวลาที่ไม่ตรงกัน เวลาที่ห่างกันถึงสิบสองชั่วโมงด้วยระยะทางที่ห่างกันคนละซีกโลก...ตอนนี้ที่ประเทศไทยก็คงจะประมาณแปดโมงเช้าพอดี
เดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งเมื่อทำธุระส่วนตัวทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มบนเตียงขนาดใหญ่ ขนาดที่ดูยังไงก็ใหญ่เกินไปสำหรับการนอนคนเดียว...
ขดตัวเองเข้ากับผ้าห่มผืนหนา มือเล็กกอดกระชับเสื้อคลุม‘ตัวเดิม’ให้เข้ามาแนบกับผิวเนื้อมากขึ้น สิ่งเดียวในตอนนี้ที่ทำให้เจ้าตัวรู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่ในอ้อมกอดของใครอีกคนที่คุ้นเคย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของนิธิศที่ยังติดอยู่บนเสื้อแม้ว่าตลอดระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมาจะทำให้มันเริ่มจางไปบ้างแล้วก็ตาม ทว่าถึงจะเป็นแบบนั้น แต่อย่างน้อย...นั่นก็ทำให้เจ้าตัวผ่านค่ำคืนเหงาๆแบบนี้ไปได้อีกคืนล่ะนะ...
ทางด้านอีกฟากฝั่งของซีกโลก การทำงานต่อเนื่องโดยที่ไม่มีวันหยุดยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
นิธิศละสายตาของตัวเองขึ้นมาจากกองเอกสารตรงหน้าแล้วใช้มือนวดขมับเบาๆ เขาเหลือเวลาอีกเพียงแค่สี่วันเท่านั้นก่อนที่วิพารันต์จะต้องเข้ารับการผ่าตัดตามกำหนดการ ความกังวลที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ เขารับปากกับเจ้าตัวเล็กไปแล้วและเขาจะผิดคำสัญญาไม่ได้
อาการปวดหัวตุบๆที่รุมเร้าอยู่ในช่วงสองสามวันนี้ดูเหมือนจะเป็นหนักขึ้นเนื่องจากร่างกายที่ได้รับการพักผ่อนน้อย มือใหญ่เอื้อมไปกดเครื่องอินเตอร์คอมที่วางอยู่บนโต๊ะบอกให้เลาขาสาวนำน้ำเปล่ากับยาแก้ปวดเข้ามาให้เขาสักสองเม็ด
“พัดบอกให้พักก็ไม่ฟังกันบ้างเลย ทำแบบนี้เดี๋ยวตอนงานเสร็จจะได้ลาป่วยแทนลากิจเอานะคะ...”
พัดชาว่าพลางวางถาดยาพร้อมกับแก้วน้ำสะอาดไว้บนโต๊ะทำงานของนิธิศ
“คุณพัดชาก็พูดเกินไป ผมรู้ตัวเองดี เรื่องอดนอนนิดๆหน่อยๆแค่นี้ผมไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”
หลายคนคงไม่รู้ว่านิธิศเป็นพวกประเภทดื้อเงียบ เนื่องจากเจ้าตัวจะไม่ได้มีอาการอย่างนี้ให้ใครเห็นบ่อยมากนักนอกจากคนเป็นแม่ที่เสียไปแล้วกับเพื่อนสนิทสามคนที่คบกันมานาน แต่ถ้าหากเกิดเจ้าตัวเป็นแบบนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ ใครก็อย่าคิดห้ามเสียให้ยากเลยทีเดียวเพราะนั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการเหนื่อยเปล่า
“ค่ะๆ รู้ตัวเองก็ดีแล้วค่ะ งั้นถ้าคุณไนท์ต้องการอะไรอีกก็เรียกพัดได้นะคะ”
พัดชาพูดอย่างอ่อนใจก่อนจะยื่นมือไปรับถาดกับแก้วเปล่าที่อีกฝ่ายส่งให้แล้วเดินออกไปจากห้อง
สองนาทีสำหรับการพักหลับตาในห้องทำงานสี่เหลี่ยมหลังจากทานยาแก้ปวดเข้าไปแล้ว นิธิศสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอยู่สองสามทีเพื่อไล่อาการง่วงก่อนจะเริ่มกลับมาทำงานต่ออีกครั้ง
ลงทุนทำขนาดนี้แล้ว...ถ้างานมันจะไม่เสร็จก็ให้มันรู้ไปสิ
...........................
..........................................
งานที่ยากก็จะยากอยู่อย่างนั้นหากเราไม่ลงมือทำ เพราะในความเป็นจริงแล้วหากเพียงแค่เราลองลงมือทำก่อนสิ่งที่เราคิดว่ายากที่สุดอาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคิดเสมอไป...
ความจริงในข้อนี้นิธิศเป็นผู้พิสูจน์ให้เห็นแล้วเมื่อเขาเร่งทำงานอย่างหนักต่อเนื่องกันเกือบสองสัปดาห์ จนในที่สุดโปรเจ็คงานนี้ของเขาก็เสร็จสมบูรณ์ทันวันเวลาที่จองตั๋วเครื่องบินเอาไว้อย่างฉิวเฉียด ซึ่งตัวนิธิศเองก็เลือกสายการบินที่บินตรงจากไทยไปถึงที่นั่นเลยโดยไม่พักเครื่องที่ประเทศไหนก่อนเพราะนั่นจะทำให้เขาเสียเวลารอเปลี่ยนเครื่องอีกสามถึงสี่ชั่วโมง
แต่ถึงจะคิดคำนวณเวลาเอาไว้แบบนั้นแล้วก็ยังมีอันต้องเสียเวลาไปอีกจนได้เมื่อสายการบินที่เขาเลือกเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เครื่องต้องดีเลย์อีกเกือบสองชั่วโมง ซึ่งพอบวกกับชั่วโมงบินปกติที่ต้องใช้ระยะเวลาถึงสิบกว่าชั่วโมงแล้วก็ทำให้นิธิศมาถึงที่นี่ในเวลาเก้าโมงเช้าของวันที่วิพารันต์จะต้องเข้ารับการผ่าตัดพอดี
ร่างสูงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือที่ถูกเปลี่ยนระบบให้โทรได้ในต่างประเทศเรียบร้อยแล้วขึ้นมากดโทรหาติณภพทันทีที่ลงจากเครื่องได้เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขามาถึงแล้ว
ขายาวก้าวเร็วๆออกมาจากสนามบินแล้วอาศัยโดยสารรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาลตามที่ติณภพบอกมาตามสาย ตอนนี้เขามีเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นสำหรับการเดินทางไปเจอเจ้าตัวเล็กตามคำสัญญา...
หลายวันที่ผ่านมานี้วิพารันต์ต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเพื่อตรวจร่างกาย จนเพิ่งจะเมื่อวานนี้เองที่ทางแพทย์สั่งให้ร่างบางอยู่นอนค้างที่นี่เลยเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมก่อนการผ่าตัดที่จะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
ภายในห้องพักของผู้ป่วย ดวงตากลมโตของร่างบอบบางในชุดปลอดเชื้อสีเขียวกำลังจ้องมองอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์ที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้ให้ดู ท่าทางภายนอกของเจ้าตัวที่ดูเหมือนสนอกสนใจกับบทสนทนาภาษาที่ไม่คุ้นเคยในนั้น หากแต่ความจริงแล้วในตอนนี้จิตใจของเจ้าตัวกำลังจดจ่ออยู่กับการรอคอยการมาถึงของใครอีกคน
เสียงเปิดประตูห้องที่ดังขึ้น...
รีบหันไปมองตามเสียงนั้นเผื่อว่าจะเป็นใครที่รออยู่...แต่ก็ไม่ใช่
“เมื่อกี้พี่ไนท์ของลูกโทรมาบอกพ่อว่าลงจากเครื่องแล้ว แต่พ่อไม่แน่ใจว่าจะมาทันตอนลูกเข้าไปไหม เพราะระยะทางกว่าจะมาถึงที่นี่มันก็ไกลพอสมควร...”
ติณภพเอ่ยขึ้นพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงข้างๆลูกชาย วิพารันต์หลุบตาลงมองพื้นพลางสองมือเล็กก็เลื่อนมากุมกันไว้หลวมๆ ก็เกี่ยวก้อยสัญญากันเอาไว้แล้ว ก็ต้องทันสิ นิธิศจะต้องมาทัน
...เขาเชื่อแบบนั้น
สายตาที่มองออกไปภายนอกรถสลับกับก้มมองนาฬิกาข้อมือที่สวมอยู่ ดูเหมือนว่าวันนี้เวลาจะเดินเร็วผิดปกติ แต่ทุกอย่างก็กลับดูเคลื่อนไหวช้าลงชวนให้รู้สึกหงุดหงิด
รถแท็กซี่ขับมาจอดเทียบประตูหน้าโรงพยาบาล...เลยเวลาผ่าตัดมาแล้วเกือบยี่สิบนาที
ร่างสูงมองแผงมิเตอร์ด้านหน้าคอนโซลรถแล้วยื่นเงินพร้อมกับทิปตามธรรมเนียมให้คนขับก่อนจะรีบก้าวยาวๆไปที่แผนกหูคอจมูกตามที่ติณบอกเอาไว้ก่อนหน้านี้
ทันที...ขอให้ทันทีเถอะ...
“รัน คุณหมอเข้าไปรอยี่สิบนาทีแล้วนะครับ พ่อรู้ว่าหนูอยากจะรอพี่ไนท์ก่อน แต่เดี๋ยวยังไงตอนออกมาก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว หนูเข้าไปก่อนดีไหมลูกเดี๋ยวคุณหมอจะดุเอา”
ติณภพเอ่ยปากกล่อมลูกชายสุดที่รักที่ตอนนี้นั่งอยู่บนรถเข็นคนป่วย โดยมีมีพยาบาลสาวชาวต่างชาติยืนรออยู่ข้างๆเตรียมที่จะพาเจ้าตัวเข้าห้องผ่าตัดได้ทันทีที่เจ้าตัวพร้อม
มือเล็กเอื้อมไปจับมือคนเป็นพ่อเอาไว้แน่นอย่างต้องการจะอ้อน อยากจะรอ อยากจะขออยู่ตรงนี้ให้นานอีกหน่อย เพราะอยากจะเจอ อยากเจอนิธิศ...ก่อนที่เขาจะต้องเข้าไปในห้องที่ดูน่ากลัวแบบนั้น
“โอเคๆ อีกสามนาทีนะครับ พ่อให้เวลาหนูรออีกสามนาทีเท่านั้นนะ ถ้าคราวนี้ถึงพี่ไนท์ของลูกยังไม่มา ลูกก็ต้องเข้าไปแล้วนะ”
และติณภพก็ยังต้องใจอ่อนกับลูกอ้อนของลูกชายเป็นทุกครั้งไป วิพารันต์พยักหน้าตอบตกลงกับข้อแม้ที่ได้รับ นิธิศกำลังจะมา เพราะมั่นใจ เพราะเชื่อใจ เพราะคิดแบบนั้น แม้ว่าจะเป็นเวลาอีกเพียงแค่สามนาที ถึงจะมีเวลาแค่นั้น ก็เลยยังอยากที่จะลองรอดู
ประตูลิฟต์ที่เปิดออก...เสียงของรองเท้าหนังที่เสียดสีกับพื้นดังขึ้นเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าของคนตัวเล็กซึ่งกำลังนั่งหลับตา โดยมือทั้งสองข้างประสานกันอยู่ที่อกภาวนาให้คนที่รออยู่มาให้ทัน
นิธิศหันไปมองหน้าติณภพเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาต ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้าให้เบาๆแล้วหันไปพูดอะไรสักอย่างกับพยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะพากันเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นเพื่อให้ทั้งสองคนได้คุยอะไรกันก่อนนิดหน่อย
“พี่มาตามคำสัญญาแล้วนะครับเด็กดี ขอโทษ...ที่ต้องทำให้ต้องรอนานนะ”
ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับคนที่ยังนั่งหลับตาอยู่ ก่อนจะชะโงกหน้าไปกระซิบที่ข้างใบหูนิ่ม
การรอคอยที่สิ้นสุดลง...
เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่อยากได้ยินมาตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา วิพารันต์รีบลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วโผเข้ากอดอีกฝ่ายทันทีด้วยความคิดถึง
มาแล้ว มาจริงๆ พี่ไนท์ของเขา...มาแล้วจริงๆ
“คิดถึง พี่คิดถึงรันมากที่สุดเลยรู้ไหม”
นิธิศว่าพลางกอดตอบร่างบางด้วยความรู้สึกที่มากมายไม่แพ้กัน
อุ่น อ้อมกอดที่ทำให้อุ่นได้มากกว่าร่างกาย อ้อมกอดที่ทำให้อุ่นไปถึงหัวใจ อ้อมกอดที่ทำให้อุ่นได้มากกว่าใคร อ้อมกอดที่มีเพียงคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ได้
“พี่กับคุณพ่อจะนั่งคอยอยู่ข้างนอกนี่นะครับ เดี๋ยวรันเข้าไปแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็ออกมาเจอกันแล้ว ไม่ต้องกลัวนะคนเก่ง”
ร่างสูงว่าแล้วผละออกมากดจูบลงไปที่หน้าผากมนทีหนึ่ง เมื่อเห็นติณภพส่งสัญญาณให้รู้ว่าได้เวลาที่เขาจะต้องปล่อยให้เจ้าตัวเล็กเข้าไปภายในห้องผ่าตัดแล้ว ซึ่งวิพารันต์เองพอได้เจอกับนิธิศอย่างที่ต้องการแล้วก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนจะยอมให้พยาบาลสาวเข็นตัวเองเข้าไปภายใน
ประตูที่ปิดลงพร้อมกับร่างของวิพารันต์ที่หายลับเข้าไป แสงไฟสีแดงหน้าห้องสว่างขึ้นบ่งบอกว่าการผ่าตัดได้เริ่มขึ้นแล้ว
นิธิศกับติณภพนั่งรออยู่บนเก้าอี้หน้าห้องที่จัดเตรียมเอาไว้ เข็มนาฬิกาที่เมื่อหลายนาทีก่อนยังคิดว่าเดินเร็วไปดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้งเช่นเดียวกับอัตราการเต้นของหัวใจ
“ผมคิดว่าคุณจะมาไม่ทันเสียแล้ว...”
ติณภพเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบเมื่อบริเวณนั้นเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น
“ก็ไม่รู้จะเรียกว่าทันได้หรือเปล่านะครับ เพราะจริงๆแล้วถ้ารันไม่รอผม ผมเอง...ก็คงจะมาไม่ทันเหมือนกัน”
“ตัวเล็กเชื่อใจคุณมาก แกบอกผมว่าคุณสัญญากับแกเอาไว้แล้ว แล้วคุณก็ไม่เคยผิดสัญญา เพราะเป็นแบบนั้น...แกถึงได้รอ”
นิธิศไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก สายตาของเขาหยุดจ้องมองอยู่ที่ประตูห้องเบื้องหน้าก่อนจะระบายยิ้มบางๆออกมาเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ในห้องนั้น...วิพารันต์เชื่อใจเขาเสมอ
“เดินทางมาแบบนี้คงจะเหนื่อยมาก คุณจะไปพักสักหน่อยก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวทางนี้ผมจะอยู่เฝ้าลูกเองเพราะยังไงตอนออกมาก็คงอีกหลายชั่วโมงกว่าตัวเล็กจะรู้สึกตัว”
ติณภพว่า
“ขอบคุณครับ แต่ไม่ดีกว่า ผมบอกรันไว้แล้วว่าผมจะนั่งรออยู่ตรงนี้ ถึงรันจะไม่รู้ตัว แต่ผมก็ยังอยากจะอยู่รอจนกว่าจะเห็นเขาออกมาอย่างปลอดภัยก่อน”
ร่างกายที่เหนื่อยสะสมมาจากการทำงานที่มีเวลาพักเพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน บวกกับความอ่อนเพลียจากการเดินทางที่ยาวนานพอสมควรทำให้ตัวนิธิศเองก็รู้สึกอยากจะพักอยู่เหมือนกัน...แต่ทว่าต้องไม่ใช่ตอนนี้
สามชั่วโมงของการผ่าตัดที่สิ้นสุดลง...สามชั่วโมงที่อาจจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของคนคนหนึ่งไปได้อย่างสิ้นเชิง ไฟสีแดงที่หน้าห้องผ่าตัดถูกเปลี่ยนเป็นสีเขียวก่อนที่แพทย์สองสามคนจะทยอยกันเดินออกมา
ติณภพรีบลุกขึ้นไปสอบถามผลของการผ่าตัดทันที ซึ่งผลที่ออกมาก็เป็นที่น่าพอใจ และทางแพทย์เองก็ได้อธิบายเพิ่มมาว่าการผ่าตัดในครั้งนี้เป็นเพียงการผ่าตัดเอากล่องเสียงบางส่วนของวิพารันต์ที่เป็นปัญหาออกเท่านั้น และหลังจากระยะการพักฟื้นที่ต้องงดใช้เสียงประมาณสองถึงสามสัปดาห์แล้ว คนไข้ก็จะสามารถเปล่งเสียงพูดออกมาได้เหมือนกับคนปกติ แต่อาจจะต้องได้รับการฝึกฝนการพูดจากนักแก้ไขการพูดอีกสักหน่อยเพื่อการออกเสียงที่ชัดเจนมากขึ้น
ร่างบอบบางของวิพารันต์ที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยฤทธิ์ของยาสลบที่ยังไม่หมดดีถูกเข็นเข้ามาพักอยู่ในห้องพิเศษหลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้นลง
หลังมือข้างซ้ายของเจ้าตัวถูกเจาะโยงสายน้ำเกลือเอาไว้ อีกทั้งยังมีท่อรับอาหารเหลวที่ต้องใส่ผ่านจมูกลงไปยังกระเพาะอาหาร เนื่องจากหลังจากนี้ไปอีกประมาณสองสัปดาห์วิพารันต์จะไม่สามารถทานอาหารทางปากได้
ร่างสูงยืนรอจนพยาบาลสาวจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยและเดินออกไปจากห้องแล้ว จึงค่อยๆลากเก้าอี้มาชิดกับเตียงคนไข้ สัมผัสอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านจากมือหนึ่งสู่อีกมือ นิธิศเอื้อมมือไปจับมือเล็กของอีกฝ่ายเข้ามากุมไว้หลวมๆก่อนจะลูบไปมาเบาๆอย่างนึกโล่งอกที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
เหมือนภารกิจสิ้นสุดลง...ร่างกายที่อ่อนเพลียเต็มทีของนิธิศเริ่มแสดงอาการให้เจ้าของรับรู้ว่าถึงเวลาที่จะต้องให้มันพักผ่อนบ้างแล้ว เปลือกตาที่ค่อยๆปิดลงช้าๆ ความเงียบที่เกิดขึ้น เงียบ...จนได้ยินเสียงลมหายใจของคนสองคนที่ดังเข้าออกสม่ำเสมอ
...ภาพหนึ่งคนป่วยกับอีกหนึ่งคนเฝ้าที่หลับไปพร้อมๆกันด้วยความเหนื่อยอ่อน ภาพที่แม้แต่คนเป็นพ่ออย่างติณภพเองเห็นแล้วยังไม่อยากที่จะเข้าไปรบกวน...
...ภาพที่นิธิศนั่งจับมือของวิพารันต์เอาไว้แล้วฟุบหน้าหลับลงไปทั้งแบบนั้น...
TBC.
Rewrite
ฮือ ช่วงนี้คนเขียนป่วยค่ะ เป็นหวัดหน้าร้อน น้องรันใกล้จะหายแต่ตอนนี้คนเขียนไม่มีเสียงแทนแล้วค่ะ ฮาา
ตอนหน้าถ้าไม่มีการผิดพลาดประการใดก็น่าจะจบแล้วนะคะ อิอิ
ใกล้ประกาศผลแอดมิชชั่นเต็มที ใกล้วันรู้ชะตากรรมตัวเองแล้ว กรี๊ดดด (ไม่เห็นเกี่ยวกับนิยาย ฮาา)
ป.ล. ยังมีบางคนสงสัยเรื่องตอนพิเศษที่แต่งไว้ก่อนหน้านี้ อย่าได้เอาไปคิดรวมกันเด็ดขาด
ตอนพิเศษจับมันแยกชิ้นส่วนออกจากเนื้อเรื่องหลักไปได้เลยค่ะ เพราะบนหัวก็เขียนเอาไว้แล้วว่ามีแค่บางส่วนเท่านั้น
ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องหลัก ส่วนอื่นๆเป็นฉากสมมติค่ะ เพราะถ้าเขียนล่วงหน้ายาวขนาดนั้นกลัวคนอ่านไม่ได้ลุ้น // 55
ขอบคุณทุกความเห็น ขอบคุณทุกการติดตาม เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
:z13: :z13: :z13:
น้องรันจะพูดได้แล้ววววว :impress2:
:pig4:นะคะ
-
หลังผ่าตัดแล้ว เสียงของน้องจะหวานขนาดไหนน๊า
-
เดี๋ยวน้องรันก็จะพูดได้แล้ว
-
อ๊าย~~ :m3: :m3: :m3: :m3:
อีกเดี๋ยวเดียวคุณไนท์ก็จะได้ยินเสียงน้องรันแล้วน่ะสิ :-[
คงจะหวานนนนนน อ๊ายยย~ :m1:
-
:กอด1:
-
ซึ้งงงงง!!!!!!! :กอด1:
-
>[]< กรี้ดดดด น่ารักจริงๆ คู่นี้
-
น้องรันจิพูดได้แล้ว ตื่นเต้นแทนพี่ไนท์ง่ะ
-
หายไวๆนะคนเก่ง จะได้พูดกะเขาซะที
-
:-[ :-[
โอยยยเรื่องนี้จะน่ารักไปไหน
อ่านทีไรใจมันอื่มมันฟูตลอด ทุกสิ่งที่คนที่เป็นคู่รักควรจะทำ ปฏิบัติต่อกัน ทั้งหมดอยู่ในตัวพี่ไนท์และน้องรัน
:กอด1: +1 +เป็ดให้่กำลังใจน้องรันและความน่ารักของพี่ไนท์
-
:กอด1:
-
อ่านกี่ทีๆก็อบอุ่นจริงเลย ดีใจด้วยกับทุกๆคนจริงๆเลย
อยากจะบอกว่าคนเขียนไม่สบายเหมือนกันเลย เสียงหายเหมือนกันด้วย55555
ไงก็อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆและพักผ่อนให้เพียงพอด้วยนะค่ะ^^
-
ยังคงละมุนและอบอุ่นเสมอสำหรับเรื่องนี้
น้องรันจะพูดได้แล้วนะคะพี่ไนท์
ต้องดูแลน้องให้ดีๆนะ
-
อบอุ่น :กอด1:
-
น้องรันนนนนน
ในที่สุดพี่ไนท์ก็มาทัน ไม่เสียแรงที่รอเนอะ
ฟื้นมาเร็วๆน้า จะได้พูดกะพี่ไนท์ได้ซะที
-
พี่ไนท์สุดยอด มาทันเวลาพอดีเป๊ะ อย่างนี้น้องรันหายไวแน่ๆ
ปล.Rafael รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
อบอุ่น :-[... อย่าเพิ่งรีบจบ
หลังผ่าตัด มีเรื่องให้เขียนอีกยาว ชีวิตคู่เพิ่งเริ่ม
เป็นกำลังใจให้คนเขียน :L2:
เจอหวัดหน้าร้อนเช่นกันครับ รักษาสุขภาพด้วย
+1+เป็ด
-
จริงๆแล้วแอบไม่อยากให้น้องรันพูดได้...
แต่...ถ้าพูดได้มันก็จะจบแบบแฮปปี้เอนท์ดิ้งใช่มั๊ยล่ะ
เพราะงั้น...พูดได้ก็ดีนะ พี่ไนท์จะได้ฟังเสียงครางได้ คิคิ
-
ในที่สุดพี่ไนท์ก็มาซะที น้องรันทั้งน่ารักน่าสงสาร
-
อร๊ากกก จะจบแล้ว คงคิดถึงน้องรันมาก มากเลยยย :sad4:
P.S. นู๋รัน รีบตื่นมาบอกรักพี่ไนท์ เร๊ว :กอด1:
-
ว้าว น้องรันจะพูดได้แล้ว แล้วก้อขอให้หายเร็วเร็วน๊า
-
+1 ให้จร้าาาา
คนแต่งอยากให้มีคนมาจับมือใก้ล ๆ เหมือนน้องรันจิ ถึงได้ป่วยนะ :n1:
แต่คนอ่านอยากให้มาต่อไวไว รีบหายป่วยนะตะเอง เค้ารออยู่ :กอด1:
รอตะเองจร้าาาาาาาาาาา :call:
-
ไม่อยากให้รีบจบเลย คิดถึงน้องรัน+พี่ไนท์
ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยค่ะ :pig4:
ขอให้สมหวังนะค่ะ(แอด) แล้วก็หายป่วยเร็วๆ
-
สอดจมูกกินทางปากไม่ได้...สยอง...
เดี๋ยวน้องรันจะพูดได้แล้ว คำแรกที่จะพยายามพูดจะเป็นชื่อแฟนหรือเปล่าน้า~ (แอบน้อยใจแทนพ่อนิดๆถ้าเป็นอย่างนั้นแต่ก็เข้าใจ)
-
โห ขนาดอดหลับอดนอนแล้วยังเกือบมาไม่ทันแหนะ
-
รอตอนต่อไป มาเร็วๆ นะครับ อิอิ
-
ในที่สุดพี่ไนท์ก็มาทันนนนน
ดีจังเลย ,,
น้องรันคงมีกำลังขึ้นอีกหลายกองเลย
ต่อไปก็ต้องอดทน รอเวลา
อีกไม่นานก็จะพูดได้แล้วสินะะ
^^
-
ลุ้นไปด้วยเลยตอนนี้
-
น้องรันสู้ๆ ฝึกพูดได้เร็วๆนะ :call:
แอร๊ยยยยน้องรันจะพูดได้แล้ว
-
บวกจ้า พี่ไนท์ของรันน่ารักที่สุดเลย
จะเอาใจช่วยรอลุ้นผลแอดฯ นะจ๊ะ
-
ลุ้นด้วยใจระทึก!!
-
กอดพี่ไนท์ น้องรัน คุณพ่อ :กอด1:
ซึ้งอ่ะ อีกคนรอเพราะอีกคนให้สัญญาเกี่ยวก้อยกันแล้ว
เพราะต่างคนต่างเชื่อใจกันและทำตามสัญญา :monkeysad:
รีบหายใว้ใว้นะทั้งน้องรันและนักเขียน
ยังไม่อยากให้จบเลย แต่ถ้าต้องจบ ต้องเอาตอนพิเศษมาให้อ่านบ่อยนะ :impress3:
:กอด1: :pig4:
-
น้ำตาคลอเลยอ่ะ
ในที่สุดพี่ไนท์ก็มาทันเนอะ
สปิริตสูงมากอ่ะ ทำงานหนักขนาดนั้น
พอเห็นน้องรันปลอดภัยดี
ก็เหมือนปิดดสวิตช์อ่ะเนอะ
หลับไปเลยอ่ะ
ตื่่นเต้นน้องรันจะพูดได้แล้ว
-
อ่านแล้วลุ้นไปด้วยเลย กลัวไมทัน
-
มีแอบลุ้นเบาๆ
สุดท้ายความรักชนะทุกสิ่ง(อ้วก)5555
-
ไม่รู้สิ แต่อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้
-
ในที่สุดไนท์ก็มาทัน
รอผลๆๆๆ
-
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ ก็น้องรันน่าจะหายแล้วนี่เนาะ
เอาใจช่วยน้องรัน พร้อมกับเอาใจช่วยคนแต่ง
ให้หายป่วยไว ๆ นะคะ ดูแลสุขภาพดี ๆ นะจ๊ะ :L1:
-
ซึ้งมากๆซึ้งจนน้ำตาไหลเลย :กอด1:
-
:o8:
พี่ไนท์ที่สุดอ่ะ
ทำงานแบบไม่พักเลย
น้องรันตื่นมาเร็วๆ พี่ไนท์คิดถึง
-
ในที่สุดพี่ไนท์ก็รักษาสัญญาได้สำเร็จแล้วนะ
อยากบอกว่าชอบฉากน้องรันงอแงจังเลยอ่ะ
น้องรันจะพูดได้แล้วสินะ อยากได้ยินเสียงจัง
เด็กน้อยของพี่ไนท์เสียงจะน่ารักขนาดไหนน้า~
ขนาดตอนไม่มีเสียงยังอ้อนซะใจอ่อนตามกัน
แล้วถ้ามีเสียงพี่ไนท์และคุณพ่อคงจะหลงน่าดู
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนหน้าลุ้นๆๆ
-
ลุ้นๆกลัวพี่ไนท์จะมาไม่ทันน้องเข้าผ่าตัด น้องรันก็รอจนมาได้ทันจริงๆ
พี่ไนท์น้องรัน ความรักของพวกหนูน่ารักมากค่ะ มีแต่ความเข้าใจ มั่นใจ เชื่อใจในกันและกัน
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอเนี่ย เล่นเอาใจหายเลย หมดเรื่องนิยายดีๆที่่ตามอ่านไปอีกเรื่อง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่ถ่ายทอดความรักดีๆ อ่านแล้วมีแต่ความสบายใจ มีความสุข ประทับใจได้โดยไม่มีมาม่า
อ่านมาม่าเยอะๆแล้วเบื่อ ท้องอืด ต้องขอมาพักใจกับเรื่องนี้แทน
ขอให้คนเขียนประสบความสำเร็จในเรื่องการเรียนนะคะ (พี่ผ่านวัยนี้มานานแล้ว เลยไม่ค่อยเข้าใจกับระบบการสอบแบบใหม่)
ได้แต่อวยพรค่ะ ให้สมหวังกับคณะที่ต้องการจะเรียนนะคะ
-
น่ารักจริง พี่ไนท์
-
ขอให้ผิดพลาดได้มั้ยอ่ะ ไม่อยากให้น้องรันจบเลยยยยยย :z3:
ปล.เค้ารอลุ้นผลแอดของน้องคนเขียน ขอให้โชคดีนะ
-
:-[ หวานจังเรื่องนี้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงน้องรันจะมาแล้ว
กดบวกให้พี่ไนท์นะคะ...ที่อุตส่าห์มาทัน
:L2:ให้คนแต่ง...หายไวๆนะจ๊ะ
-
หายไวๆๆๆนะค่ะ :L2: :L2:
-
อบอุ่นมาก
ชีวิตน้องรันใกล้จะสมบูรณ์แบบแล้วนะ
อย่าเพิ่งรีบจบนะคะ แต่งต่อไปเรื่อยเลยค่ะ
ติดตามเสมอ
-
เป็นคู่ที่น่ารักมาก ๆ
-
เฮ้อมีความสุขซักทีนะน้องรัน คราวนี้พูดได้พี่ไนท์กับคุณพ่อคงไม่ปล่อยห่างจากตัวแน่ ^^
:3123: +1เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ +เป็ดเหลืองให้พี่ไนท์น้องรันจ้า
-
น้องรันหายเร็วๆ น้า
-
พี่ไนท์มาทันด้วย มาอย่างหล่อเลย แอร๊ยยยยยยยยยยยยย>//< (แม่ยกพี่ไนท์)
รอลุ้นน้องรันหลังผ่าตัดนะคะคุณน้อง
จะจบแล้วเหรอออออออออออออออ แอบใจหายอ่ะ; ;
-
พี่ไนท์เก่งมากที่มาทัน
ไฟท์ติ้งนะน้องรัน
:กอด1: คนแต่งค่ะ เป็นกำลังใจให้เรื่องสอบนะคะ ขอให้ได้ดังที่หวัง แต่ถ้าพลาดก็ไม่ต้องเสียใจเพราะเราทำดีที่สุดแล้ว
o13
-
พี่ไนท์มาทันรักษาสัญญากับน้องรันจริงๆ อิจฉาน้องรันอ่ะ
รอคำพูดคำแรกของน้องรันนะคะ
-
ซึ้งกับตอนนี้
:impress3: :impress3:
-
ขอให้คนเขียนหายหวัดเร็วๆ รอตอนต่อไป
-
ลุ้นพี่ไนท์ให้มาถึงเร็วๆ กลั้นใจอ่านอย่างรวดเร็ว
ฟู่~ เจอกันแล้ว เหนื่อยแฮะ (แล้วจะกลั้นหายใจเพื่อ?)
และแล้วการผ่าตัดก็ผ่านไปด้วยดี เย้~ :impress2:
-
ยินดีกับน้องรันแล้วก็พี่ไนท์กับคุณพ่อน้องรันด้วยนะคะ ขอให้น้องรันพูดได้เร็วๆนะ
-
ตามอ่านทัน ใช้เวลา3วัน แต่สนุกที่สุดเลย
-
:กอด1:
-
น้องรันจะพูดได้แล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ o13
คิดถึงน้องกับพี่ไนท์มากๆเลยค่ะ :กอด1:
-
เย้ๆๆ ไนท์มาทันจนได้สินะ จากนี้ไปก็สู้ๆนะรัน
-
น้องรันจะพูดได้แล้ว ดีใจด้วยนะคะ คำแรกที่น้องรันจะพูดออกมาคือคำว่าอะไรน้า อยากรู้จัง :z1:
-
น่ารัก อบอุ่น
+1
-
+1 ให้แล้วนะจ๊ะ
:really2:
-
คำแรกที่น้องจะพูด คือ คำว่าอะไรน๋า
คำว่า "พี่ไนท์" รึเปล่า เดาๆๆๆ 555
-
พี่นิธิศดูดีมากค่ะตอนนี้
รักษาสัญญาได้ดีจริงๆ แอบลุ้นจนตัวโก่งว่าจะมาทันไหม
-
คนอ่านก็ว่าลุ้นแล้ว
แต่เอาเข้าจริงๆเทียบกับที่พี่ไนท์ลุ้นไม่ได้หรอกเนอะน้องรัน
:m1:
อยากให้น้องรันได้คุยกับพี่ไนท์ไวๆเนอะ
แต่ไม่อยากให้จบเลยง่ะ บู่ๆ
o6
นอนรอน้องรันค่ะ
:กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จะจบแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สินะ
ยังไงก็สู้ๆนะจ๊ะคนเขียนนนนนน
ดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย
และก็ขอให้แอตติดที่ที่อยากเข้าด้วยน้าาาาาาา
เป็นกำลังใจให้จ้าาาาาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอให้ผลแอดมิชชั่นได้อย่างที่หวังนะจ้ะ
-
น้องรันจะพูดได้แล้ว ดีใจแทนไนท์ที่จะได้ยินเสียงน้อง
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าอบอุ่น และสัมผัสได้ถึงความรักของทั้งสองคนจริงๆค่ะ
ขอให้คนเขียนโชคดีนะคะ
-
:impress2:
อยากได้แฟนอย่างพี่ไนท์จังงงง
นู๋รันจ๋า น่ารักจิงเชียว
-
ค้างกลางอากาศศศศศ T^T
มาต่อให้เยยน้าา ><
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุก อบอุ่นมากๆเลย
น้องรันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกก :m3:
เป็นประเภทที่อยากจับมาฟัดที่สุด อ๊างงงงงค์(?) :m1:
อิจฉาพี่ไนท์อ่ะ น้องรันจะน่ารักเกินไป
ดีใจ น้องรันจะพูดได้แล้ว :a1:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ในที่สุดก็ทัน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เหนื่อยแทน อ่ะ ตอนนี้
-
ฮิ..……ฮิ้ว .ในที่สุดก็ตามอ่านทันเย่ๆ อ่านรวดเดียวจบเลยคะ อยากบอกว่าสนุกมากๆ เห็นถึงความอบอุ่นเลย ชอบคำบรรยายของคนเขียนมากคะใช้คำได้ดีทีเดียวในความติดเราอะนะ
ยังไงก็สู้ๆนะคะ
-
:L2: :L2:
-
พี่ไนท์ไม่เคยทำให่น้องรันกับคนอ่านผิดหวังเลยซักครั้ง
อ่านไปก็เขินไป น่ารักมากๆเลยคู่นี้ :o8: :o8:
-
เรื่องมันหาบไปหรือเปล่าครับ ตอนจบอะ
-
18
(ตอนจบ)
ขอบคุณ
สองสัปดาห์หลังการผ่าตัด...
สายน้ำเกลือและท่อให้อาหารเหลวของวิพารันต์ถูกอนุญาตให้ถอดออกได้ เมื่อทางแพทย์เล็งเห็นแล้วว่าอาการของเจ้าตัวไม่มีภาวะแทรกซ้อนเกิดขึ้นและคนไข้สามารถที่จะรับประทานอาหารทางปากได้ตามปกติแล้ว
การฝึกออกเสียงเรื่องการพูดของวิพารันต์ ถูกเริ่มขึ้นในสัปดาห์ที่สามโดยนักแก้ไขการพูดชาวไทยที่ติณภพติดต่อเอาไว้ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ร่างกายของเจ้าตัวเล็กแข็งแรงมากขึ้นแล้ว ซึ่งในระหว่างช่วงนั้นทั้งนิธิศและคนเป็นพ่ออย่างติณภพเอง ก็อดไม่ได้ที่จะพากันแอบนั่งรอลุ้นอยู่อย่างเงียบๆว่า คำพูดคำแรกที่เจ้าตัวเล็กจะพูดกับพวกเขาคืออะไร...
...แต่ทว่าทั้งสองคนอาจจะลืมไปว่า ความตื่นเต้นของคนที่เพิ่งจะหัดพูดมันก็ย่อมมีมากกว่าคนรอฟัง…
“รัน รัน...ปวดฉี่”
เสียงหวานที่ยังคงแหบน้อยๆเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ทำเอานิธิศกับคนเป็นพ่อนั่งกลั้นยิ้มกันแทบไม่อยู่ เพราะคิดไม่ถึงเลยว่าว่าประโยคแรกที่ออกมาจากปากเจ้าตัวเล็กของพวกเขา จะออกมาเป็นประโยคที่น่ารักน่าเอ็นดูเสียจนอยากจะจับเจ้าตัวมาฟัดให้หายหมันเขี้ยวแบบนี้
วิพารันต์ได้รับอนุญาตจากทางแพทย์ให้ออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากนั้นไม่นาน ซึ่งติณภพเองก็ให้เจ้าตัวกลับไปพักผ่อนอยู่ที่บ้านก่อนโดยที่ยังไม่เดินทางกลับประเทศไทยเลยทีเดียว เพราะยังอยากให้ร่างกายของลูกชายสุดที่รักแข็งแรงและพร้อมขึ้นอีกหน่อยสำหรับการเดินทาง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในค่ำคืนที่ค่อนข้างเงียบสงบ นิธิศปิดหนังสือที่กำลังนั่งอ่านอยู่แล้ววางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้อง
“ว่าไงครับ มาหาพี่ดึกป่านนี้มีอะไรหรือเปล่าหือ”
ร่างสูงเอ่ยปากถามขึ้น เมื่อเห็นร่างบอบบางที่คุ้นตาในชุดนอนยืนกอดหมอนใบใหญ่ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวหอบออกมาจากห้องของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“นอนด้วย ขอรันนอนด้วยคนนะ”
คนตัวเล็กตอบก่อนจะพาตัวเองเดินมุดเข้าไปภายในห้องทันทีโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องอนุญาต ทำเอานิธิศต้องรีบปิดประตูห้องแล้วเดินตามเจ้าตัวเล็กที่จัดการเอาหมอนของตัวเองไปวางแหมะอยู่บนเตียง พร้อมกับปีนขึ้นไปนอนห่มผ้าอยู่บนนั้นเรียบร้อยเข้าไป
“สัญญากับคุณพ่อแล้วแอบหนีมานอนห้องพี่แบบนี้ เดี๋ยวคุณพ่อรู้ขึ้นมานี่พี่ก็โดนดุตายเลยสิ”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นยิ้มๆเมื่อนึกไปถึงท่าทางของคนหวงลูกชายอย่างติณภพในตอนเช้า ถ้าหากรู้ว่าตอนกลางคืนเจ้าตัวเล็กแอบหอบหมอนหนีมานอนกับเขาแบบนี้ ทั้งๆที่ตอนก่อนเข้านอนก็คงจะคิดไปแล้วว่าตัวเองสามารถเกลี้ยกล่อมให้ลูกชายที่น่ารักยอมแยกห้องนอนกับเขาระหว่างที่ยังอยู่ที่นี่ได้สำเร็จแล้ว
“ก็รันอยากมานอนกับพี่ไนท์นี่ แต่ถ้าขอคุณพ่อ คุณพ่อก็คงไม่ให้มา...”
คนตัวเล็กตอบพลางซุกหน้าลงกับหมอนนุ่มเป็นเชิงบอกว่าถึงอีกฝ่ายจะไล่ยังไง เขาก็จะไม่ยอมกลับไปนอนคนเดียวในห้องของตัวเองอีกเป็นแน่
บทสนทนาที่จบลง นิธิศได้แต่อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆให้กับท่าทางน่าเอ็นดูที่เห็น แล้วเดินอ้อมไปล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกฝั่งหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปรั้งเอวบางของคนรักที่นอนหันหลังให้เขาอยู่เข้ามากอดไว้
คืนแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่ได้นอนกอดกันแบบนี้ วิพารันต์ขยับตัวเองให้หันหน้ากลับไปหาคนที่นอนกอดอยู่แล้วซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นที่คุ้นเคย และเพียงไม่นานเจ้าตัวผล็อยหลับไป หลับไป...พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่ระบายอยู่ริมฝีปากอิ่ม จนคนมองเองอดไม่ได้ที่จะขอก้มลงไปประทับจูบราตรีสวัสดิ์บนกลีบปากนุ่มทีหนึ่ง
“ฝันดีนะครับ...”
.............................
..............................................
การเดินทางกลับประเทศไทยที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์...
วิถีชีวิตแบบเรียบง่ายในแต่ละวันที่เริ่มขึ้นอีกครั้ง นิธิศกลับไปทำงานที่บริษัทตามปกติ ส่วนวิพารันต์เองก็ยังคงไปอยู่ช่วยงานมาริสาที่ร้านเบเกอรี่เหมือนเดิม
ในขณะที่คนเป็นพ่ออย่างติณภพเองก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการสรรหาระบบการเรียนการสอนแบบโฮมสคูลที่ดีที่สุดมาให้เจ้าตัวเล็ก เพราะจากการที่ลองปรึกษาดูกับหลายๆคนเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ส่วนใหญ่ก็จะแนะนำให้เรียนในระบบนี้มากกว่าระบบในโรงเรียน เนื่องจากเกรงว่าจะมีปัญหายิบย่อยตามมาทีหลัง เพราะตัววิพารันต์เองก็เลยวัยที่จะกลับไปเรียนมัธยมปลายเหมือนเด็กคนอื่นๆแล้วหลายปี
“รัน ตื่นได้แล้วครับ เช้าแล้วนะ”
แรงเขย่าเบาๆที่แขนพร้อมกับเสียงคุ้นเคยของคนปลุกที่ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเช้ากว่าปกติ ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มต้องปรือตาขึ้นมามองอย่างช่วยไม่ได้
“สุขสันต์วันเกิดนะครับเด็กน้อย ลุกขึ้นเร็วเข้า เช้านี้เราจะไปใส่บาตรกันนะ”
วิพารันต์ขมวดคิ้วน้อยๆทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนที่สมองจะประมวลผลได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา
วันเกิด...ที่ไม่เคยมีใครจำได้ วันเกิด...ที่แม้กระทั่งตัวเองก็ยังลืมไปแล้ว ทว่าคนคนนี้ กลับจำสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเขาได้ทุกอย่าง
“มัวแต่ทำหน้างงอะไรอยู่หือ ปะ...รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วคนเก่ง เดี๋ยวสายแล้วจะไม่ทันได้ใส่เอานะ”
นิธิศว่าขำๆแล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้า ร่างบางที่เห็นแบบนั้นก็อมยิ้มเป็นอันรู้กัน ก่อนจะยื่นมือของตัวเองออกไปจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ทั้งสองข้างเช่นกัน
“เอ้า...ฮึบ”
มือที่ใหญ่กว่ากระชับฝ่ามือนิ่ม แล้วออกแรงดึงเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้เจ้าตัวเล็กที่นอนหัวเราะคิกคักอยู่บนเตียงเปลี่ยนมาเป็นท่านั่งได้อย่างง่ายดาย ระยะห่างที่ลดลงจากเดิม...อาศัยช่วงจังหวะนั้นก้มลงไปหอมแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้างก่อนจะปล่อยให้เจ้าตัวลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
อากาศที่กำลังเย็นสบายไม่ร้อนจัดเหมือนช่วงกลางวัน การตื่นเช้าที่ใครหลายคนบอกว่าเป็นกำไรของชีวิตนั้นก็คงจะเป็นเรื่องจริง เพราะนอกจากจะได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าแบบนี้แล้วยังทำให้เรามีเวลาเหลือมากพอที่จะทำอะไรหลายๆอย่างได้โดยไม่ต้องรีบร้อน
การอาบน้ำแต่งตัวของวิพารันต์ที่ใช้เวลาเพียงไม่นาน ทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนมาถึงตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดนัก ซึ่งเหตุผลที่นิธิศเลือกที่จะพาเจ้าตัวมาที่นี่ก็เพราะนอกจากบริเวณนี้จะมีพระออกมาเดินบิณฑบาตเยอะแล้ว ยังมีอาหารและขนมมากมายให้คนที่ไม่มีเวลาตื่นมาทำอาหารแต่เช้าได้เลือกซื้อไปใส่บาตรพระอีกด้วย
ข้าวสวยร้อนๆพร้อมกับกับข้าวหลากหลายที่นิธิศเดินไปซื้อ และนำมาจัดไว้เป็นชุดอย่างเรียบร้อยเก้าชุดถูกทยอยส่งให้เจ้าของวันเกิดได้หยิบใส่บาตรพระทีละชุดจนครบเก้าองค์ และก่อนจะกลับนั้นร่างสูงก็ไม่ลืมที่จะพาเจ้าของวันเกิดแวะนั่งดื่มโอวัลตินกับปาท่องโก๋เจ้าอร่อยที่หน้าตลาดนั้นเป็นอาหารเช้าเสียก่อน
ทั้งสองคนมีเวลาอยู่ในห้องด้วยกันในตอนเช้าอีกนิดหน่อย ก่อนที่นิธิศจะต้องออกไปทำงานในเวลาแปดโมง ส่วนตัววิพารันต์เองก็อยู่ในห้องทำความอะไรสะอาดเล็กๆน้อยๆได้ถึงประมาณสิบโมง มาริสาที่ต้องออกไปซื้อส่วนผสมสำหรับทำขนมเวลานี้ทุกวันอยู่แล้วก็จะแวะมารับไปอยู่ที่ร้านด้วยกันตามปกติ
แล้ววันเกิดของลูกชายสุดที่รักแบบนี้มีหรือที่คนเป็นพ่อจะพลาดได้...
ติณภพขับรถมารับวิพารันต์ถึงที่ร้านของมาริสาในตอนเที่ยงตรง เพื่อพาไปทานข้าวกลางวันและฉลองวันเกิดด้วยกันตามภาษาพ่อลูก โดยโทรบอกนิธิศเอาไว้เลยว่าในตอนเย็นไม่ต้องไปรับเจ้าตัวที่ร้านของมาริสาแล้ว เพราะเขาจะเป็นคนพาไปส่งที่คอนโดให้เองตอนช่วงหัวค่ำ
หนึ่งทุ่มสิบห้านาที...ติณภพเดินจูงมือวิพารันต์มาส่งถึงที่ห้อง โดยมีบอดี้การ์ดในชุดสูทอีกสามคนเดินหอบหิ้วกล่องของขวัญวันเกิดกว่ายี่สิบชิ้นของเจ้าตัวตามหลังมาติดๆ
ก็ไม่ใช่ได้มาจากหลายคนอย่างที่คิด แต่ที่ดูเยอะแบบนี้ก็เพราะเพียงแค่ของขวัญจากคนคนเป็นพ่อคนเดียวก็ปาเข้าไปยี่สิบชิ้นแล้ว โดยที่ยังไม่ได้รวมของมาริสา นัทนทีและวีรนนท์
...ของขวัญวันเกิดย้อนหลังสิบเก้าปีที่คนเป็นพ่ออย่างเขาไม่มีโอกาสได้ให้...
“สุขสันต์วันเกิดอีกรอบนะตัวเล็ก มีความสุขมากๆนะลูก”
ติณภพพูดพลางคว้าตัวลูกชายมากอดมาหอมอีกหลายครั้งก่อนจะขอตัวกลับ ซึ่งนิธิศเองก็อาสาเดินลงไปส่งที่รถเหมือนย่างเคย และบอกให้วิพารันต์เข้าไปอาบน้ำก่อนได้เลย
“มานั่งมองอะไรอยู่คนเดียวตรงนี้หือ”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหลัง พร้อมกับสัมผัสของมืออุ่นที่วางลงบนศีรษะทำให้คนตัวเล็กที่ออกมานั่งรับลมเย็นๆยามค่ำคืนอยู่ที่นอกระเบียงห้องต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่าย ก่อนจะส่งยิ้มบางๆกลับไปให้
“ท้องฟ้าตอนกลางคืนสวย รันชอบ”
วิพารันต์ตอบเสียงใสพลางเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีดำสนิท ถึงจะมืด...ถึงจะไม่สดใสเท่าตอนกลางวัน แต่ในความมืดที่เวิ้งว้างนั้นก็ยังมีแสงสว่างจุดเล็กๆของดวงดาวนับล้านดวงที่เรียงตัวกันให้เห็นอยู่เสมอ...
...แสงสว่างจุดเล็กๆที่ยิ่งมืดมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งเปล่งประกายสวยงามมากขึ้นเท่านั้น...
“วันนี้ของเมื่อยี่สิบปีก่อน...เป็นวันที่เด็กน้อยของพี่ลืมตาขึ้นมาดูโลกวันแรกสินะ...”
น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนริมฝีปาก สายลมเอื่อยๆที่พัดผ่านมาปะทะกับผิวเนื้อ แสงไฟจากถนนและตึกรามบ้านช่องที่มองเห็นในตอนนี้ให้บรรยากาศเหมือนวันที่เขาสารภาพรักกับวิพารันต์ครั้งแรกไม่มีผิด
“แล้วนอกจากวันนี้จะเป็นวันเกิดของรัน รันยังจำได้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไรอีก...”
หันหน้าไปถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่เคียงข้าง พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบกล่องไม้ขนาดใหญ่พอประมาณที่เตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้มาส่งให้ร่างบางที่ยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเสียเท่าไหร่นักรับไว้
“ถ้ารันจำไม่ได้...ลองเปิดมันดูนะครับ...”
สิ้นเสียงของอีกฝ่าย...มือเล็กบรรจงยกกล่องนั้นมาวางไว้บนตัก ก่อนจะค่อยๆเปิดฝากล่องที่บุด้วยผ้าอย่างดีขึ้นมา ซึ่งสิ่งแรกและสิ่งเดียวที่วิพารันต์เห็นก็คือสมุดบันทึกเล่มหนึ่งที่หน้าปกไม่มีข้อความใดๆบ่งบอกให้รู้ถึงเนื้อหาในเล่มนอกจากสีพื้นเรียบๆเท่านั้น
ไม่มีบทสนทนาและคำถาม ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมาสบตากับนิธิศเพียงชั่ววินาทีก่อนที่มือเรียวจะเริ่มเปิดพลิกสมุดไปทีละหน้า...
...เด็กน้อยของพี่ยังจำเหตุการณ์เหล่านี้ได้ไหม...
กดเพลงฟังประกอบ (http://www.youtube.com/watch?v=6hY2_cwjYjk&feature=BFa&list=WL42E1922603C5C8D5)
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนั้นเป็นวันที่พี่เคยคิดว่าตัวเองซวยที่สุดในรอบปี วันที่ฝนตก รถติดมาก แล้วป้าอรก็มาหา เอาเด็กคนหนึ่งซึ่งหน้าตามอมแมมมาฝากไว้ให้เลี้ยง หงุดหงิดมาก ไม่อยากจะรับเอาไว้ เลยเผลอตะคอกใส่ไป แต่ก็ต้องรู้สึกผิดทีหลังเมื่อรู้ว่าเด็กคนนั้นพูดไม่ได้...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
ไม่รู้ว่าเวลาคนทำดีด้วยต้องทำตัวยังไง...น้ำตาและข้อความที่ได้เห็นในวันนี้ทำให้พี่รู้สึกสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็คงเป็นเพราะประโยคนี้ด้วยแหละมั้งที่ทำให้พี่ตัดสินใจรับรันไว้ให้อยู่ด้วยกัน...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้รันไม่ยอมส่งข้อความมาบอกพี่ว่ากินข้าวกลางวันแล้ว กลับมาถึงห้องพี่เลยต้องดุไปหน่อย แต่สุดท้ายก็ต้องใจอ่อนอยู่ดีเพราะรันใช้วิธียื่นนิ้วก้อยออกมาขอเกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะไม่ลืมอีกเป็นครั้งที่สอง...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
รันดูเหมือนจะตื่นเต้นมากกับการได้ออกไปเดินเที่ยวครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ โรคภูมิคุ้มกันเรื่องคนทำดีด้วยแล้วร้องไห้ก็ยังรักษาไม่หายเสียที...พี่อยากจะเห็นรันยิ้มแล้วก็หัวเราะเหมือนอย่างคนอื่นบ้างจัง...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้กลับบ้านดึก...แต่ไม่คิดว่ากลับมาแล้วจะเห็นใครบางคนนั่งหลับรออยู่ที่โซฟาทั้งๆที่ส่งข้อความมาบอกไว้ก่อนแล้ว...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
เพราะเมื่อวานพี่ตามใจยอมให้รันให้เล่นน้ำมากเกินไปหน่อย พอตอนเช้าตื่นมารันเลยป่วย ไม่กล้าทิ้งเอาไว้ในห้องคนเดียวเลยต้องขอลางานมานั่งเฝ้า แล้วอยู่ดีๆรันก็ร้องไห้งอแงเสียยกใหญ่บอกว่าตัวเองเป็นภาระจนพี่ต้องกอดปลอบอยู่นานกว่าจะหยุดร้องและหลับไปได้...รันไม่เคยเป็นภาระของพี่เลยนะ...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้พี่พารันมาเที่ยวที่หัวหินพร้อมกับเพื่อน พี่รู้นะว่ารันดีใจมากอยู่เหมือนกัน...แต่ก็ยังไม่เห็นยิ้มเสียที...
ป.ล.ไม่เชื่อก็ดูรูปสิ...
...รูปที่ตัวเองยืนอยู่ริมระเบียงในห้องพักวันนั้น...มือบางไล้มือเบาๆไปบนรูปถ่ายที่ถูกแปะเอาไว้ด้านล่างของข้อความอย่างรู้สึกคิดถึงก่อนจะเปิดไปที่หน้าถัดไป...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
คืนก่อนวันปีใหม่ พี่นั่งเคาท์ดาวน์อยู่กับรันสองคนในห้องพักเงียบๆ คำอวยพรกับสร้อยข้อมือที่ให้เป็นของขวัญ...และรอยยิ้มทั้งน้ำตาของรันที่พี่ได้เห็นเป็นครั้งแรก...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
เรายังอยู่กันที่หัวหิน ตอนขี่ม้าในวันนั้นถึงจะเป็นอุบัติเหตุแต่ก็ต้องยอมรับว่าพี่รู้สึกใจเต้นกับริมฝีปากนุ่มนิ่มของรันยามที่แตะสัมผัสกัน ส่วนเรื่องในห้องน้ำ...พี่ก็แค่ตกใจไปหน่อย แล้วก็ไม่คิดเลยว่าเข้าไปแล้วจะเจอรันในสภาพแบบนั้น รู้ไหม...หัวใจพี่เกือบวายแน่ะ...
พออ่านมาถึงตรงนี้ใบหน้าหวานก็อดที่จะร้อนผ่าวขึ้นมาไม่ได้เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำวันนั้น ก่อนที่สายตาจะเลื่อนลงมาดูรูปภาพที่อีกฝ่ายแปะเอาไว้แล้วอมยิ้มน้อยๆ
ป.ล.รูปนี้พี่แอบถ่ายได้มาตอนนอนหลับ รอยยิ้มแรกที่เป็นธรรมชาติของรัน ตอนนั้นพี่คิดว่าถ้าตื่นมาแล้วยิ้มได้แบบนี้บ่อยๆก็คงจะดี...แต่ตอนนี้คนเก่งของพี่ยิ้มได้สวยกว่าตอนนั้นอีก...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้เจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด แม่ของรัน...พี่รู้ว่ารันคงจะเสียใจมาก แต่สุดท้ายแล้วตัวพี่เองก็ทำอะไรไปไม่ได้มากกว่าจับมือรันให้แน่นขึ้นแล้วบอกว่าไม่เป็นไรนะ...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
นี่เป็นการจูบกันครั้งแรกหลังจากที่พี่รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองว่าคิดกับรันยังไง ส่วนเรื่องที่บอกว่าเป็นการทำโทษเรื่องสร้อยข้อมือหายน่ะ...พี่อยากจะบอกว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้เป็นวันเกิดพี่ แล้วก็เป็นวันที่พี่ได้สารภาพความรู้สึกของตัวเองกับรัน วันที่รันเขียนคำว่ารักลงบนฝ่ามือของพี่ ถึงจะดูเศร้าไปหน่อยเพราะเรื่องของแม่...แต่พี่ก็รู้สึกดีมากๆ รู้สึกดี...ที่มีรันคอยอยู่เคียงข้างพี่ขอบคุณนะครับ...
ป.ล.ยังจำได้ไหม...ภาพนี้พี่แอบถ่ายไว้ตอนที่รันกำลังอธิษฐานก่อนจะเป่าเค้ก...ก็ไม่รู้อธิษฐานว่าอะไร...เพราะถามแล้วรันไม่ยอมบอก...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
อีกหนึ่งเรื่องที่พี่ตกใจที่สุดก็คือรันเป็นลูกชายของคุณติณภพ และพี่ก็เชื่อว่ารันเองก็คงจะตกใจไม่แพ้กัน ทว่าถึงเรื่องราวทั้งหมดจะค่อนข้างยุ่งยากและซับซ้อนไปบ้าง...แต่สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดี...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้เป็นวันแรกที่รันบินไปอเมริกาเพื่อรับการผ่าตัดกล่องเสียงกับคุณพ่อ ความจริงพี่ก็อยากจะตามไปพร้อมกันเลยแต่ก็ติดที่ว่าต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อน...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
พี่ดีใจมากที่มาทันก่อนที่รันจะเข้ารับการผ่าตัดตามที่สัญญากันเอาไว้ ขอบคุณที่รอพี่นะครับ...สองอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่คิดถึงรันมากจนไม่รู้จะอธิบายออกมายังไงแล้ว...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้เป็นวันที่รันพูดได้เป็นครั้งแรก...พี่นั่งลุ้นกับคุณพ่ออยู่ตั้งนานว่ารันจะพูดอะไร แต่สุดท้ายแล้วประโยคแรกของรันก็ทำเอาพี่กลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่...น่ารักจริงๆแฟนใครก็ไม่รู้...
วันที่ xx เดือน xx พ.ศ.25xx
วันนี้เป็นวันเกิดรัน...แต่ดูเหมือนว่าเมื่อตอนเช้ารันจะดูงงๆเหมือนจำวันเกิดของตัวเองไม่ได้ แล้วพี่ก็เชื่อว่ารันก็คงจะจำวันนี้ของปีที่แล้วไม่ได้เหมือนกันใช่ไหม...
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วพอจะนึกอะไรออกบ้างหรือยังครับ พี่ให้เวลาคิดสามวินาที แต่ถ้ายังนึกไม่ออก...ลองย้อนกลับไปดูวันที่ในเหตุการณ์ที่เราเจอกันครั้งแรกดูนะเด็กน้อย...
สมุดบันทึกที่ถูกปิดลง...ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่นั่งอ่านบันทึกเล่มนี้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หยาดน้ำตาใสๆเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม
...จำไม่ได้เลยจริงๆ จำไม่ได้เลยว่าวันนั้น ในวันที่เขาได้เจอกับนิธิศครั้งแรก จะตรงกับวันเกิดของเขาพอดี...
“พี่ไนท์...”
ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเงยขึ้นมาสบตากับอีกฝ่ายที่นั่งมองทุกการกระทำของตัวเองมาตลอดไม่เคยคิดเลยจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าคนคนนี้...จะจดจำเหตุการณ์ต่างๆที่เกี่ยวข้องกับตัวเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอกันได้มากมายขนาดนี้
“หนึ่งปีแล้วนะครับคนดี...หนึ่งปีแล้วที่เราได้มาเจอกัน...”
รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมอบให้ พร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมไปเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มของวิพารันต์เบาๆ
ไม่ต้องมีคำอธิบายอะไรที่มากกว่านั้น แต่เพียงแค่นี้...เพียงแค่สัมผัสกัน ทั้งสองคนก็เข้าใจได้ถึงความรู้สึกและความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อให้ตัวเองรับรู้ได้ดี
ใบหน้าที่เคลื่อนเข้าหากันช้าๆ...วิพารันต์หลับตาลงรับสัมผัสอ่อนหวานที่คุ้นเคย ริมฝีปากที่แตะกันแผ่วเบาในตอนแรกค่อยๆบดเบียดเข้าหากันทีละน้อยอย่างต้องการจะยืดช่วงเวลาหวานนี้ให้ทอดยาวออกไปอีกหน่อย
ความรักความผูกพันของทั้งสองคนเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอกัน สายสัมพันธ์เส้นบางๆที่ร่วมกันถักทอเรียงร้อยด้วยประสบการณ์และเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามา จนกลายเป็นสายใยที่แข็งแรงพอที่จะยึดเหนี่ยวหัวใจของทั้งสองคนเข้าเอาไว้ด้วยกัน
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ขอบคุณที่เกิดมาอยู่เคียงข้างพี่...สุขสันต์วันเกิดนะครับรัน”
เสียงกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับสัมผัสเย็นๆของโลหะเงินที่นิ้วนางข้างซ้าย ทำเอาหยาดน้ำตาที่เพิ่งแห้งไปค่อยๆไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง
น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความสุข น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความดีใจ...
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หากแต่เพียงจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมากุมไว้แล้วบรรจงใช้นิ้วเรียวของตัวเองขีดเขียนลงไปบนนั้นเพื่อบอกแทนทุกคำพูด ก่อนที่ริมฝีปากแดงอิ่มจะก้มลงไปจูบที่ฝ่ามือนั้นเบาๆแทนคำขอบคุณ ...ขอบคุณที่คอยเอาใจใส่ ขอบคุณที่ดูแลมาตลอด และขอบคุณ กับความรักที่มีให้กันเสมอมา...
“พี่ก็เหมือนกันครับ...”
นิธิศเอ่ยบอกยิ้มๆก่อนที่จะรั้งร่างบอบบางเข้ามากอดไว้แนบอก
ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ระยิบระยับไปด้วยแสงของหมู่ดาว สายลมเอื่อยๆที่พัดผ่านมาราวกับเสียงกระซิบ ตัวอักษรบนฝ่ามือของนิธิศที่ไม่มีใครเห็น ตัวอักษรที่ไม่มีใครรู้ ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากใจให้รับรู้กันได้เพียงเฉพาะคนที่เขียนกับคนที่รับเท่านั้น...
ความรักของทั้งสองคนที่เริ่มต้นจากสิ่งนี้...ความรักที่เริ่มต้นมาจากการเขียน...
ความรักที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเกิดขึ้นได้จริง...
ความรัก...ที่ไม่ต้องมี ‘เสียง’
จบบริบูรณ์.
Rewrite
อ่า จบซะแล้ว แอบเสียดายอยู่หน่อยๆเหมือนกัน แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลาค่ะ
ตอนนี้อาจจะไม่ซึ้งเท่าที่คิดไว้เพราะกำลังลุ้นกับผลแอด ยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
วันนี้ลงตอนจบทั้งทีวันนี้ขอคุยกับคนอ่านยาวหน่อยละกัน ฮาาา
หลายคนยังไม่อยากให้จบ แต่ก็นะคะ วางโครงเรื่องมาไว้แค่ประมาณนี้ กลัวเขียนต่อแล้วจบไม่ลง
อีกอย่างผลแอดจะประกาศวันนี้แล้วค่ะ 555 (ลุ้นไปเขียนนิยายไป)
พอประกาศแล้วช่วงหลังจากนี้จะวุ่นวายมากและไม่มีเวลาเขียน ก็เลยต้องขออนุญาตจบไปตามพล็อตเลยนะคะ
ส่วนตอนพิเศษน่าจะมีค่ะ แต่คงหลังจากนี้นานหน่อย อาจจะเป็นช่วงที่ถูกย้ายห้องไปเป็นนิยายจบแล้ว
เอ็นซีที่ทุกคนรอคอย ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะคะ แต่อารมณ์เรื่องหลักมันไม่ค่อยให้กับบทนี้
รอตอนพิเศษละกันนะคะ (ไปเรื่อย)
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบพื้นที่บอร์ด และคุณนักอ่านทุกท่าน ที่ทำให้คนเขียนแสนธรรมดาและเรื่องนี้ดำเนินมาถึงตอนจบได้ค่ะ
ขอขอบคุณจากใจจริงเพราะถ้าไม่มีทุกคน ก็คงไม่มี รักนี้ไม่ต้องมีเสียง ในวันนี้ :pig4:
ป.ล.เจอกันตอนพิเศษ และผลงานเรื่องต่อไป (ถ้ามีนะคะ ฮาา) คิดถึงกันเข้าไปทักทายได้ในแฟนเพจค่ะ :bye2:
-
:z13:
สนุกมากๆเลยค่ะ
ชอบมากๆเลย
ขอบคุณนะคะที่นำมาลงให้อ่านกัน
จะรอตอนพิเศษนะคะ
:pig4: :pig4:
-
TwT จบแย้ววว
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ขอบคุณคนเขียนค่า
-
:-[น่ารักมาก อ่านแล้วรู้สึกซึ้งใจกับความรักของทั้งคู่มากเลย :L1:
-
จบแล้ว รอตอนพิเศษนะค่ะ
-
จบซะแล้ว :m15:
ขอบคุญสำหรับเรื่องดีๆน้าา :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊าาาาาา จบแล้ววววว :sad4:
-
กระซิกๆ
:impress3:
น้องรันของพี่ Happy Ending จนได้นะจ้ะ
ถึงจะไม่อยากให้จบแต่มันก็มีความสุขจนล้นอกไปหมดเลยค่ะ
ขอบคุณน้องคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆทำให้พี่ประทับใจมากๆ
อย่างที่น้องว่างานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา
แต่เราก็สามารถมีงานเลี้ยงใหม่กันได้ทุกๆวัน
เอาเป็นว่าพี่จะขอรออยู่ตรงนี้
จนวันที่งานเลี้ยงครั้งใหม่ของน้องจะเริ่มนะคะ
ไม่มีคำไหนที่ดีไปกว่า
"ขอบคุณเช่นกันค่ะ"
:pig4: :bye2:
-
อบอุ่นสุดๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ใจหาย ไม่ได้เตรียมใจว่าจะจบตอนนี้เลยนะเนี่ย
ยังหวานและอบอุ่นอยู่เสมอสำหรับคู่นี้
จะรอตามตอนพิเศษค่ะ
-
จบแล้ว !!!!! แอบใจหายนิดนึงแหะ
น้องรันกับพี่ไนท์ยังน่ารักไม่เปลี่ยนตั้งแต่ได้อ่านครั้งแรกก็รู้สึกหลงรักตัวละครสองตัวนี้อย่างบอกไม่ถูก(เวอร์จริงๆเลยแก- - )
ความอบอุ่นยังมีเสมอมาทุกตัวอักษรทุกบรรทัดที่ได้อ่าน :-[ :-[
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆอย่างนั้มาให้พวกเราอ่านนะค่ะ o13
ถ้ามีผลงานเรื่องอื่นๆอีกก็จะติดตามแบบนี้ไปเรื่อยๆ
สุดท้ายนี้อยากบอกว่า... เรารอตอนพิเศษอยู่นะ กร๊ากกกก :laugh: :laugh:
-
อ่านจบน้ำตาซึม
-
จบแล้วววววววว
ยังไม่อยากให้จบเลย
อ่านเรื่องนี้ทีไร รู้สึกถึงความอบอุ่นใด้ตลอดเวลา
น้องรันน่ารัก พี่ไนท์ก็แสนดี
-
ชอบจังนิยายเรื่องนี้ถึงแหมจะสั้นแต่อ่านทีไรมันก้อกินใจไปกว่าครึ่ง
ขอบคุณจริงๆๆ ที่สร้างความรักแบบที่โลกไม่คิดว่ามีอยู่จริง ถึงแม้จะเป็นเพียงนิยาย แต่มันทำให้เราหายเหงาได้
รักคนเขียนค่ะคุณคือ " นักเขียน " ที่ดีค่ะเพราะ คุณสร้างโลกใบนึง ให้เราเข้าไปอยู่ได้อย่างมีความสุข
มีผลงานอื่นๆๆอีกตอบมาบอกนะคร่ะจะติดตาม
ความรักเกิดได้ :n1: ทุกที่ ทุกเวลา ไม่ต้องไคว่คว้า เดี๋ยวมันจะมาเองโดยไม่รู้ตัว :bye2: :bye2:
-
รอตอนพิเศษนะ =)
-
ชอบมากเลยค่ะ ตอยจบทำเราน้ำตาซึมเลยทีเดียว ซึ้งมากกกก o13
-
ห...เฮ้ย!! จบแล้วเรอะ!!
ไม่เอาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ToT :z3:
แอบน้ำตาไหลไปหลายรอบ ฮ่าๆ
น้องรันน่ารักจนบทสุดท้ายจริงๆ :กอด1:
ขอบคุณเหมือนกันนะคะที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
มีความสุขมาก ชอบมาก
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
ขอบคุณครับที่ทำให้ได้อ่านนิยายสนุกๆ ขอบคุณคนเขียนครับ
-
อ๊า.....อบอุ่นเสมอต้นเสมอปลายครับเรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้ได้อบอุ่นหัวใจกันนะคร้าบบบบ
-
ความรู้สึกเหมือนได้กินมันเผาตอนหน้าหนาวเลย อุ่นดีจัง .... :กอด1:
-
เสียดายที่จบ รันยังมีเรื่องราวๆ ใหม่ผ่านเข้ามาให้คนอ่านได้รับรู้อีกมากมาย :serius2:
ขอบคุณสำหรับความสนุก :L2:
รออ่านตอนพิเศษ
+1 +เป็ด
-
ขอบคุณคนเขียนที่นำความน่ารักของน้องรันและความอบอุ่นของพี่ไนท์มาสร้างความสุขให้คนอ่าน
ขอให้สมหวังในสิ่งที่รอคอยนะคะ
-
คนเขียนถ่ายทอดอารมณ์ได้อบอุ่นมาก อ่านแล้วยิ้มตามมีความสุข
พี่ไนท์น้องรัน :กอด1:
จะรอตอนพิเศษนะค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณคนเขียนค่ะ เรื่องน่ารักมาก
-
:กอด1:จบซะแล้ว
-
อร๊ายยย น้องรันยังไม่ได้ค่อยมีบทพูดเลย จบซะแล้ว 55555
ยังไงก็จะรอตอนพิเศษนะคะ นานแค่ไหนก็จะรอ อย่าลืมมาลงน้า o13
-
อ่า ฟังเพลงไป อ่านไดอารี่ของไนท์ไป น้ำตาซึมเลย มีความสุขมากๆที่ได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะครับ
-
รันน่าจะพูดให้เก่งๆนะ เอาให้พี่ไนท์ฟังไม่ทันไปเลย 5555
จบแล้วแต่ยังรอตอนพิเศษ เอาหวานๆนะ ชอบบบบบบบบบบ
-
จบแล้วเหรอ ชอบเรื่องนี้จัง
รักน้องรันและพี่ไนท์ :กอด1:
และขอบคุณคนมากๆค่ะ
จะรอตอนพิเศษนะคะ
บวกเป็ดจ้า
-
จบซึ้ง *ปาดน้ำตา*
ขอบคุณคนเขียนที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านกันค่ะ
สนุกมากๆเลย จะรอคอยผลงานต่อไปนะคะ
:pig4: มากเลยจ้า
-
อ่านข้อความของพี่ไนท์แล้วน้ำตาจะไหล
ขอให้มีความสุขมากๆนะน้องรัน พี่ไนท์
-
จบแล้วหรอคะเนี่ย ยังไม่ได้เตรียมใจเลย
เรื่องนี้ทั้งสองคนน่ารักมาก ชอบมาก หวานๆ
จะรอตอนพิเศษนะคะ
ขอให้โชคดีนะคะ ได้เรียนตามที่หวัง :กอด1:
-
จบเเล้วววว
เเอบขนลุกเบาๆๆ
ขอบคุณผู้เเต่งเช่นกันค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
...ความรัก...ที่ไม่ต้องมี ‘เสียง’...
-
ในฐานะคนอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกๆ ก็ขอให้สามคำจากใจสำหรับเรื่องนี้และคนเขียน
สามคำ>>>รัก มาก มาย :กอด1:
-
อิ่มใจ!!!!!!
ขอบคุณสำหรับความงดงามที่มอบให้กันครับ
มาเยี่ยมกันบ่อยๆนะครับ
-
จบได้ซึ้งมากค่ะ น้ำตาจะไหลเลยทีเดียว
อบอุ่นๆ ละมุนๆ อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด >.<
ปล.จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
รักกันนานๆน่ะครับ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านครับ
:กอด1: :กอด1:
-
รู้ตัวอีกที อัพจนจบซะแล้ว
ยินดีปนเสียดายเบาๆ อยากให้หวานๆกันต่ออีกหน่อย 555+
ขอบคุณนะค่ะ ที่เขียนออกมาให้อ่านจนจบ เป็นเรื่องเรียบเรื่อยที่พอดีๆ (ยังยืนยันคำเดิม)ชอบค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ยินดีกับคนเก่งที่ ในที่สุดก็พูดได้ ฮาาา ต่อไปอยากได้อะไร รู้สึกยังไงก็บอกพี่ไนได้และ ไม่ต้องหาอุปกรณ์เสริม
พี่ไนต์ก็นะ คืออิจฉาพี่อ่ะ แฟนน่ารัก นิสัยดีอ่อนโยน ตามใจ ไม่ขี้งอน ไม่เอาแต่ใจ ติดปัญหาที่ว่าเคยพูดไม่ได้ไปแล้วตอนนี้เพอเฟคสุดๆ (แค่ตอนที่ยังพูดไม่ได้ก็ทำเราอิซซี่ไม่หยุดแต่ละวันอยู่แล้วนะ -*- ) แถมๆ บ้านโคตะระรวยอีก โฮ้
ส่วนคุณพ่อ... คือ แบบ บางทีคงลืมไปว่าลูกที่เพิ่งจะรู้ว่ามีน่ะโตมากแล้ว 55555+ ทำเหมือนรันเป็นเด็กตลอดเว แต่ก็ต้องเข้าใจ คนเป็นพ่ออยากเอาใจลูก เหอๆ
สุดท้าย ขอบคุณคุณคนเขียนอีกสักที ^ ^ อิอิ
-
สวยงามอิ่มเอมอบอุ่นมีความสุข นี่คือ คำนิยามขิงนิยามเรื่องนี้
ขอบคุณคนเขียน
ขอให้ผลแอด สวยงามเหมือนความรักของพี่ไนท์กับน้องรัน :กอด1:
-
ชอบนะ สนุกมาก อ่านแล้วอืม.. อบอุ่นนะ :L2: ไม่อยากให้จบเลย รอตอนพิเศษจ้า
-
ประทับใจมากกกกกกกกกกกกกกก//ปรบมือ//
จบอย่างสวยงามค่ะน้องมน อ่านแล้วล่องลอยกับความรักของพี่ไนท์น้องรันเ้ลย
พี่ไนท์เลี้ยงต้อยเด็กอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย >//<
อ่านแล้วพี่ต้องยิ้มตามจนเหงือกแห้งเลย มันเป็นความรักที่อบอุ่นและบริสุทธิ์จริงๆ รักไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงก็ตาม
ขอบใจน้องมนที่แต่งนิยายดีๆมาให้พี่อ่านนะจ๊ะ รอตอนพิเศษนะ
ปล.ยินดีกับลูกแม่โดมนะจ๊ะ แหม...น่าจะมาจอยส่องหนุ่มแว่นที่มอพี่ 5555555
-
คำพูดคำแรกของน้องรัน ขำมากค่ะ แบบนี้คุณพ่อกับพี่ไนท์ไม่รักก็แย่แล้ว ^^
ขอบคุณมานะค่ะ
-
ใจหาย ซึ้งใจ อบอุ่นใจ ตื้นตันใจ
มันแบบความรู้สึกเต็มไปหมด
เหมือนไม่อยากให้จบ จะมีภาคพิเศษไหมคะ?
น้องรันน่ารักมากจริงๆ อยากเจอผู้ชายแบบพี่ไนท์อ่ะ
อบอุ่น สุภาพบุรุษ โรแมนติกอ่ะ
ทำไงดีเนี่ย น้องรันกับพี่ไนท์ขอให้รักกันมากๆ นะคะ
ขอบคุณคนแต่งที่ทำให้เราแบบ :L2:
มีความสุขใจได้มากขนาดนี้อ่ะ :กอด1:
น้ำตาคลอเลยนะเนี่ย
ขอบคุณค่ะ o13 :bye2:
-
งื้ออออ ในที่สุดน้องรันก็หายดีพูดได้แล้ววว เย้
แอบฮาก็ตรงประโยคแรกที่พูดเนี่ยละ ทำเอาคุณพ่อและพี่ไนท์ลุ้นซะ(คนอ่านก็ลุ้น)ฮ่าๆ
จบลงสวยงามแล้วหล่าาาา อยู่ด้วยกันมาครบปีแล้ว ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมายน่าปลื้มใจ >///<
รออ่านตอนพิเศษนะคะ ดีใจด้วยที่แต่งจบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ อบอุ่น น่ารักนะค๊าา
น้องรันน่าร๊ากกกกกก ^^
:กอด1:
-
เป็นนิยายอีกเรื่องที่น่ารัก อบอุ่น ชอบผู้ชายแบบพี่ไนท์จัง
ส่วนน้องรันก็น่ารักมาก ประทับใจค่ะ ถ้ามีเวลาว่างก็มาลงตอนพิเศษ
นะค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณนะที่มาเขียนต่อจนจบ ยังไงจะรออ่านตอนพิเศษนะครับ
-
จบไปแล้วอีกหนึ่งเรื่องอย่างประทับใจมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ซาบซึ้งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนอ่านบันทึก น้ำตาไหลตามรันเลย พี่ไนท์ที่แสนดีที่สุดดดดดดดดดดดดดดด
ปล...ยินดีด้วยกับเฟรชชี่ นิติศาสตร์ มธ. จ้า พี่น้องร่วมสถาบันกันเลย เย่ๆ
-
น่ารักกกกกก อยากอ่านตอนพิเศษ
-
น้ำตานองกับตอนจบ อิ่มและซึ้งมากจริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณมากที่มีเรื่องราวดี ๆ มาให้อ่าน
:กอด1:
-
ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะคะ :o8:
-
แจ้งข่าว+สอบถามค่ะ
เรื่องแรก หลังจากผ]แอดมิชชันออกมาแล้ว ปรากฎว่าค่อนข้างที่จะได้สมใจค่ะ นิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์ ฮิ้ววว 555
ส่วนเรื่องที่สอง มีเรื่องอยากจะสอบถามค่ะ คือว่า ตอนแรกก็ยังไม่คิดถึงเรื่องรวมเล่ม
แต่มีพี่คนนึงเค้าเสนอมาว่าอยากให้รวม ก็เลยอยากจะเข้ามาลองสอบถามดูอะค่ะ
ว่าถ้ามนจะรวมเล่มเรื่องนี้จริงๆ จะมีคนสนใจมั้ย ถ้ามีพอสมควรก็อาจจะทำค่ะ
แต่ถ้าน้อยก็คงจะไม่ทำ รบกวนสอบถามและลงชื่อหน่อยนะคะ จะดูจำนวนค่ะ :pig4:
-
เอาด้วยค่า
*โบกมือหยอยๆ
-
จบได้อย่างสวยงามนะคะ
ต่อไปต้องคิดถึงน้องรันแน่ๆเลย
ขอตื๊อตอนพิเศษได้มั้ยคะ พลีส~~~
สุดท้ายก็ยินดีด้วยนะคะเฟรชชี่ลูกแม่โดม ^^
-
:pig4: สำหรับนิยายน่ารักแบบนี้ค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ :pig4:
-
จบได้สวยค่ะ
-
ดีใจกับผลสอบด้วยนะ สำเร็จแล้ว สนใจหนังสือนะ แต่อยากได้เรื่องราวพิเศษมากๆหน่อย โดยเฉพาะหลังจากน้องรันพูดได้แล้วอ่ะ ยังรักเรื่องนี้อยู่เลย
-
สนใจหนังสือฮะ ขอตอนพิเศษเยอะได้ไหมฮะ คือมันยังไม่อิ่มกับตัวเนื้อเรื่องเลยอ่ะ
-
ไม่ได้เข้านาน.
- มาอีกทีจบซะแล้ว (หัวเราะ)
.
.
เรื่องรวมเล่มเราสนใจค่ะ :L2:
ถ้าทำจริงๆก็รอดูราคา เวลา และ สถานการณ์ด้วยค่ะ :laugh:
-
o13 o13 o13 o13 o13
น่ารักมากๆเลยคร่าาาาา
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
จบได้น่ารักมากเลย
แต่จบเร็วไปหรือป่าวคะ
อยากอ่านน้องรันต่ออ่า
สำหรับหนังสือคงต้องรอดูสถานการณ์ในตอนนั้นและเรื่องเงินค่ะ
ส่วนผลแอดฯนี่ขอดีใจด้วยนะคะ นิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์นี่เป็นคณะในฝันเลยค่ะ
จะได้เข้าไหมน้า :เฮ้อ:
-
รวมเล่มเลยค่ะ จะรอนะค่ะ (' ')/
-
ตอนบันทึกอ่ะ อ่านไปแล้วน้ำตาคลอเลย น่ารักมากๆ
พี่ไนท์น่ารักมาก เป็นคนที่แสนดีของน้องรัน ^^
น้องรันเนี่ย คำที่พูดออกมาคำแรกนึกว่าจะพูดว่าอะไร น่ารักจัง
รักกันนานๆนะคะ น้องรันกับพี่ไนท์
ถ้าในชีวิตจริงมีความรักน่ารักๆ แบบนี้จริงๆก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว
:pig4: :pig4:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ แล้วก็ยินดีกับผลแอดด้วยค่ะ :: :L2: :L2: :L2:
-
จบแล้วดีใจจัง รอตอนพิเศษค่ะ
-
จบซะแล้ว
น่ารักมากเลย
รอตอนพิเศษต่อไป อิอิ
-
จบแล้วซึ้งมากเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกตตื้นตันบอกไม่ถูก
รักทั้งสองคนมาก ขอบคุณคนแต่งด้วยนะคะ :L2:
-
จบแบบซึ้งๆ แต่สั้นไปหน่อย คุณพ่อยังหวงไม่ได้ที่เลย :laugh:
-
รักมากกกเรื่องนี้
ขอบคุนจ้าที่นำเรื่องดีๆมาไห้อ่าน :กอด1:
-
*ยกมือ*
อยากได้หนังสือค่าา > <''
-
เอาค่า แน่นอน
-
จบแล้วว
เป็นอีกเรื่องที่อบอุ่นดีเนอะ ^^
ยินดีกับผลแอดมิดชั่นด้วยเน้ออ
-
รอตอนพิเศษ รอตอนพิเศษ เรื่องนี้ไม่มีเสียง แต่หวานดังไปถึงใจคนอ่านเลย น่ารักมากๆ :L2:
-
น่ารักมากเลยอ่ะ :o8: o13
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองตอนจบ ฉลองให้คนเขียนด้วยยยย :z2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่บรรจงถัดทอร้อยเรียงออกมา
ขอบคุณที่เรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปัน
ขอบคุณคนเขียน ขอบคุณน้องรัน ขอบคุณคุฯไนท์ สำหรับความหวานความน่ารักที่ทำให้เราเขินและยิ้มตามสม่ำเสมอ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เรื่องรวมเล่มสนใจมว๊ากกกก แต่ว่า :m17:
ก็ขัดสนเรื่องเงินมว๊ากกกกกกกกกก กว่า :a6: :a6: :a6: (เศร้า :o12: :o12:)
-
ชูมือขอรวมเล่มด้วยคนค่าา \^^/
จบแล้ว ใจหายจังเลย ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ชอบน้องรันกะพี่ไนท์มาก ทำไมถึงอบอุ่นได้อย่างนี้นะ (อิจฉาทั้งคู่ >,< ) ... รอตอนพิเศษนะคะ นานไม่ว่า แต่ขอให้มาก็พอ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆมากๆนะคะ รอติดตามเรื่องงานต่อไปอยู่น๊าาาาา ^3^
-
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
นิยายคุณ เศร้า สนุก อบอุ่น ..
อบอุ่นมาก อ่านแล้วมีความสุขจัง
ขอบคุณมากนะคะ ..^ ^
:pig4: o13 :pig4: o13
-
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านกัน ^6^
-
จบได้ดีมากขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมากๆ มีความสุขและรอยยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่าน
ขอบคุณคนแต่งมากมาย สำหรับสิ่งดีๆที่มอบให้มา
-
ในที่สุดฬฬฬน้องรันก็พูดได้ ^^
-
:กอด1: ได้พบพี่ไนท์...คือ..ชีวิตใหม่ของรันจริงๆนะ ซึ้งอ่ะ
-
ซึ้งอ่ะ...จบได้ดีจนน้ำตาแทบไหลเลย o1
-
เรื่องนี้น่ารักมากบรรยาดีสุดๆหลงรักเลยค่ะ
-
ถ้ารวมเล่มก็จองด้วยค่ะ
จบอย่างมีความสุข :m1:
-
เพิ่งเข้ามาตามอ่านได้ไม่กี่ตอน.. แต่ขอลงชื่อสนใจหนังสือด้วยคนค่ะ :) หลงรักน้องรันแล้ววว
-
รวมเล่มหนังสือน่าสนใจจ้าขอด้วน1นะ
ตอนพิเศษก็ขอด้วย(555ขอความน่ารักของน้องรันเพิ่มอีก)
:3123:ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักน่ารักจ้าและขอแสดงความยินดีกับนิสิตใหม่ที่ได้ตามที่หวังด้วยจ้า
-
+1 ให้เลย จบได้น่ารักมากกก :impress3:
"รัน.....รัน....ปวดฉี่...." ลุ้นจริงๆ พี่ไนท์ก็ลุ้น คุณพ่อก็ลุ้น แต่คนอ่านฮากร๊ากกกกกก
ว่างเมื่อไร อย่าลืมเอาตอนพิเศษมาให้อ่านบ้างนะ คนอ่านคิดถึงน้องรัน
:pig4: :กอด1:
-
จบลงด้วยดี น้องรันพูดได้ในที่สุด ความรักก็หวานชื่น คุณพ่อก็เอาใจสุดฤทธิ์
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆจ้า
:pig4:
ยินดีด้วยกับผลสอบนะจ๊ะ เก่งมาก o13
-
เรื่องหนังสือก็สนใจ
ค่ะ แต่เว้นช่วงสักพัก
นะคะเพราะตอนนี้สภาพ
เศรษฐกิจไม่คล่องเลย
ค่ะ :เฮ้อ:
-
จบแล้วอ่าา
ชอบมากค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นจริงๆๆ ยิ้มทั้งเรื่องเลย ^^
เรื่องรวมเล่ม สนใจค่ะ ฮิ้ววววว
-
น่ารักมากเลยอ่ะค่ะ จองด้วยเล่มหนึ่งค่ะ อยากเก็บไว้ด้วยคนค่ะ
-
ขอบคุณค้าบบ
ชอบมากเลยอ่า น่ารักกก ซึ้งด้วย
-
:pig4: ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีให้อ่านค่ะ :L2:
-
:monkeysad:ประทับใจ อบอุ่น ซาบซึ้งกับความรักของนิทิศกับรันจริงๆ...ขอบคุณมากครับที่มอบสิ่งดีๆ
ให้กันเสมอ...ขอให้ผู้แต่งประสบความสมหวังเหมือนคนทั้งสองนะครับ รักช่างไม่มีพรมแดน รักไม่มีหมดสิ้น... :pig4:
-
ยอดเยี่ยมเลยครับ
ประทับใจเลย o13
-
จบซะและ........
รอไว้เจอกันเรื่องหน้าเน้อ :L1:
ขอบคุณหลาย ๆ เด้อค้าเด้อ :pig4:
:bye2: :bye2:
-
สนุกมากเลย อบอุ่นๆ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
จบแล้วๆ
จบได้ซึ้งมากๆค่ะ :monkeysad:
น้องรันพูดได้แล้วในที่สุด ดีใจจัง
-
จบแล้ว!! น่ารักแล้วก็ซึ้งมากเลย
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ชอบมากๆเลยค่ะ
หวังว่าจะมีผลงานดีๆมาให้อ่านอีกนะคะ
:pig4:
-
เรื่องซึ้งมาก ทั้งสุขทั้งเศร้าเคล้าน้ำตา
สงสารน้องรันที่สุด รู้สึกว่าพี่ไนท์เป็นคนดีมาก
สุดท้ายเรื่องก็ Happy Ending
ดีใจกลับคนแต่งด้วยนะ ได้สมหวังในคณะและมหา'ลัยที่ฝัน
:L1:
-
ชอบมากมายเลยอ่าคราบบบ ^^
-
น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นจริง :กอด1:รักคนเขียน
-
หงะ จบแล้วววววววววววววววว
เข้ามาตอนแรกตกใจเลยอ่ะ ที่อยู่ๆก็โดนย้ายมาห้องจบซะและ อิอิ
เค้าแค่ไม่ได้เข้ามาไม่กี่วันเองนะ นี่เราพลาดไปได้ยังไง ฮ่าๆๆๆ
ดีใจด้วยนะคะกับผลแอต
รอตอนพิเศษจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :bye2:
-
เอร๊ยไอ่เราไม่ได้เข้ามาดูตั้งนาน...จบแล้วหรอเนี่ย* *
อยากบอกคนเขียนว่าเรื่องนี้สนุกมากคะ
แลดูอบอุ่นตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบเลยคะ
จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะค่ะสนุก น่ารัก อบอุ่น จาติดตามเรื่องต่อๆไปนะค่ะ o13
-
เข้ามาดูอีกรอบคิดถึงพี่ำนท์กับน้องรันเนอะ
นานๆจะมีนิยายที่พระเอกดีแสนดีขนาดนี้ อ่านไปก็เขินพี่ไนท์ไป คนอะไรช่างแสนดีเหลือเกิน :-[
ส่วนน้องรันก็น่ารักน่าเอ็นดูมากๆ เหมือนกัน :กอด1:
ยังไงก็รอผลงานเรื่องใหม่อยู่นะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ เรื่องนี้คะ >< :pig4: :pig4:
-
รวมเล่มเลยค่ะ ^^
-
:m1: :m3:
น้องรันน่ารักกกก ♥
พี่ไนท์ยอดชายใจหล่อ ♥
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ อุ่นๆกำลังดี.......... :L2:
-
ห๊ะ.. จบแล้ว ห๊ะ!!!
-
ข้มรอบนี้จบลขอบคุณนค
-
เค้าขอสั่งด้วยชุดนึงคร่าาาาาาา >.<
*โบกมือสุดฤทธิ์*
-
สนุกมากเลยค่ะ เสียดายที่ได้มาติดตามอ่านตอนที่จบแล้ว แต่ยังไงก็ได้อ่านแหละเนอะ :)
-
จบแล้ววววว~
เผลอแป๊ปเดียวจริงๆ
น้องรันที่น่ารักก็คอยมาวนเวียน ให้เปิดดูทุกวันว่ามาต่อรึยัง
ความรักมันสวยงามแบบนี้นี่เองน้าาา
ดีใจกับน้องรันและพี่ไนท์จริงๆ
รักกันไปเรื่อยๆ แล้วเอาตอนพิเศษมาฝากด้วยนะ ^^
-
:mc4: เป็นเรื่องที่ น่าร๊ากกก ละมุนละมัย จริง จริง คร้า
น้อง รัน กะ พี่ ไนท์ น่าร๊ากกกเวอร์ :o8:
o13 ยินดีด้วยกะลูกแม่โดมค่ะ
P.S. ขอบคุณและรัก เธอ คุณ Rafael :กอด1:
-
ขอเม้นสั้นๆ ว่า น่ารักมากอะ !!!
-
:pig4: :pig4:
สนุกมากๆเลยครับ พึ่งมีโอกาสเข้ามาอ่านนิยาย
อ่านเรื่องนี้เรื่องแรกเลย สนุกจริงๆ อ่านไปก็รู้สึกดีไป
feel good มากๆเลยครับ
ปล ตอนสุดท้ายน้องรันอ้อนจังเลย อิอิ :L2: :L2:
-
สวัสดีค่ะ พี่ติดตามอ่านนิยายน้องมาระยะหนึ่งแล้วค่ะ แต่เพิ่งอ่านตอนท้ายๆเอาวันนี้เพราะติดสอบ
เนื้อเรื่องน่ารักดีจ้า อ่านแล้วยิ้มตามได้ตลอด แล้วแต่งมาอีกนะคะ จะคอยติดตาม :))
(แต่พี่ไม่ค่อยได้เม้นเท่าไรนะ พวกนักอ่านเงาน่ะ)
ป.ล. ยินดีต้อนรับสู่รั้วเด็กนิติ มธ.จ้า คณะนี้เรียนกันไม่หนักแต่จะมาหนักเอาช่วงสอบนะจ๊ะ เพราะ 100คะแนนเต็มปลายภาค
แต่ปี 1 ไม่เท่าไรหรอกมีแค่เทอมละตัว เวลาว่างเยอะสุดแล้ว 5555+ (แค่จะมาเตือนว่าใช้้ชีวิตปีหนึ่งให้คุ้มนะคะ เพราะปีสองขึ้นไป ช่วงสองสามเดือนก่อนสอบหนูจะไม่เป็นอันทำอะไรเลยนอกจากอ่านหนังสือ TT)
-
พี่ไนท์อบอุ่นที่สุดเลย
-
สวัสดีคร้าบบบ
หลังจากตามอ่านจนจบใน 1 วัน แฮ่~
อยากบอกว่านิยายเรื่องนี้น่ารักมากกก
ตอนแรกก้สงสารรันอ่ะ แบบทั้งปมในอดีต อีกทั้งพูดไม่ได้ ;(
แต่พอมาเจอพี่ไนท์ก้ค่อยๆเรียนรู้กันไป
พี่ไนท์เป็นผู้ชายที่อบอุ่น ใจดี และน่ารักมากกก >//<
ขอบคุณมากคร้าบที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน //กระโดดกอดคนเขียน//
<3
-
:monkeysad:จบแบบนี้ปลื้มมากเลยคะชอบมากที่สุดเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: o13 o13 :bye2: :bye2:
-
ก่อนอื่นเลย ขอแสดงความดีใจกับนิสิตลูกแม่โดมด้วยนะคะ :m18:
แล้วก็เรื่องรวมเล่ม ขอลงชื่อไว้ด้วยคนค่ะ อยากได้ยินเสียงน้องรัน :m1:
-
อ่านตอนแรกแล้วค่ะ
”ถึงพูดไม่ได้ แต่ก็ฟังรู้เรื่องนะ” ....กรี้ดโว้ยยยย รันพูดโดนใจ
น่าสนใจตรงที่นายเอกเป็นใบ้นี่แหละ
กางเต้นท์จองไว้ก่อนนะ ช่วงนี้โคตรยุ่ง หลังสัมภาษณ์แอดจะมาตามอ่านให้จบเลย
-
ลงชื่อออ >,,<
-
พี่ไนท์กับน้องรันน่ารักจังเลย ^ ^" บุคคลิกน้องรันหวานมาก ๆ เลย เผลอ ๆ หวานกว่าน้ำตาลด้วยซ้ำมั้งเนี่ย 5555555
ชอบหลายฉากเลยครับเรื่องนี้ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น แต่ไม่น่าจบเร็วเลยเนอะ น่าเสียดาย
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดี ๆ แบบนี้มาแบ่งปันกันนะครับ ^ ^
-
อ่านจบแล้วน้ำตาไหลไม่รู้ตัว ความรักที่ไม่ต้องมีเสียง ซึ้งง :sad4:
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีดีอย่างนี้มาให้ได้อ่าน o13
-
น้องรันน่ารักมากๆๆๆๆ มีน้องแบบนี้รักตายเลย
ส่วนพี่ไนท์นี่ผู้ชายในฝัน 55555555 ได้แค่ในฝันจริงๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกก ให้เป็ดไปเลย
อบอุ่น ซึ้ง และตรึงใจ ไม่รู้จะอธิบายอะไรได้ดีกว่านี้แล้ว
ขอบคุณคนเขียนที่สรรสร้างเรื่องดี ๆให้ได้อ่าน
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ
พี่ไนท์เท่มาก
น้องรันก็น่ารักมากๆเลย
o13 :bye2: :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักจังเลย :L1:
:pig4: :pig4:
-
สนใจรวมเล่มค่า
ขอตอนพิเศษซักครึ่งเล่มเลยได้มั้ยคะ
แบบว่าคิดถึงทั้งสองคนม๊ากมากกกกก ><
-
น่ารักที่สุด อ่านไปยิ้มไป ^^
-
อ่านจบแล้ว...
น้ำตาไหล อบอุ่นหัวใจมากๆ
น้องรันโชคดีมากที่ได้เจอพี่ไนท์ พี่ไนท์โชคดีที่ได้เจอน้องรัน ..ต่างคนต่างเป็นความโชคดีของกันและกัน
ขอบคุณมนที่แต่งเรื่องนี้นะคะ อ่านแล้วมีความสุข
-
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องดีๆ แบบนี้ให้อ่าน อบอุ่นมากๆ อ่านแล้วอยากจะมีใีครสักคนมารักเลย
ขอสารภาพตามตรงว่าตอนที่เห็นข้อความที่เขียนว่า ...."ตอนจบ".....ทำใจไม่ได้เลย ไม่กล้ามาอ่าน
รู้สึกเสียดายมากๆ แม้จะรู้ว่าใกล้จบแล้ว จากวันนั้นจนถึงวันนี้ .....ก็ทำใจได้เสียที เลยอยากอ่านให้จบ
เพราะมันค้างอยู่ในใจ แต่ถึงยังไงก็ยัง...เสียดายค่ะ ขอบคุณมากๆ ที่มอบความอบอุ่นมาให้นะคะ
"รักคนแต่งเลยนะเนี่ย"
-
ฮือออออ :monkeysad: ชอบจัง ซึ้งมากเลยอ่ะ
โครตรักเรื่องนี้เลยอ่ะ หลงรักน้องรันสุดๆ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :pig4:
-
จบลงอย่างมีความสุข
สองคนรักกันสุดซึ้ง รักกันมากๆ รักไปตลอดชีวิตเลยน่ะ
-
อ่านจบแล้ววว เรื่องนี้น่ารักจัง ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากเลย ชอบค่ะชอบ :กอด1:
-
เรื่องนี้ถึงจะเหงาๆ เศร้าๆ แต่ก็ดูอบอุ่นมาก :o8: ลึกซึ้งถึงความสงสาร ความเห็นใจกันเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งต่างๆ เชื่อนะว่าชีวิตของคนๆ นึ่งขึ้นอยู่กับอีกคนๆ นึ่งได้เพราะไม่มีอะไรอีกแล้วที่จะลดลงหรือเพิ่มขึ้น ไม่ว่าสิ่งนั้นจะคืออะไรก็ตาม เพราะสิ่งที่อยู่ตรงนี้คือทุกสิ่งทุกอย่างแล้วนั้นเอง (ไม่เคยมีกับเขาแต่รู้ดีอ่ะ 5555) ไม่ต้องใส่ใจมากว่ายาวไปหน่อย หุหุ แต่บอกได้เลยว่า "ชอบ" เรื่องนี้นะ :-[ โดยเฉพาะตอนพิเศษ ซินเดอเรล่า น่ารักมากเหมาะสม.... ก็ยังไงเป็นกำลังใจให้นักเขียน สู้...สู้ ต่อไป ทั้งการเรียน การงานในอนาคตล่ะกันนะ :L2:
:กอด1:
-
run so cute :pig4:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก อ่ะเรื่องนี้ :กอด1:
น้องรันน่ารัก พี่ไนท์ก็สุดยอดพระเอกแห่งปีแมนมากก o13
-
พี่ไนท์กับน้องรัน น่ารักมากมาย ^^"
เขียนได้ดีทีเดียวนะฮ๊าฟฟฟ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆนะฮับ
-
:กอด1:
จบได้สวยงามมากกกกก
-
Happy ending :mc4:
-
สนุกมากเลยคะ เป็นเนื้อเรื่องที่แปลกใหม่ดีคะ ชอบบบบมากกกก :m1:
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1:
-
ขอบคุณ สำหรับนิยายสนุกๆครับ
:pig4: :pig4:
:กอด1:
-
ชอบมากๆเลย น้องรันน่ารักมากอ่ะ น่าจะมีตอนพิเศษอีกนะคะ อยากอ่านๆๆๆๆ
:L2: :L2:
-
จบแล้วหรอ?? T^T
เผลอแปปเดียวเรื่องนี้จบแล้ว
อ่านตอนสุดท้ายรู้สึกได้ถึงความหวานแบบอบุอุ่น
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะ
:pig4: :L2:
-
หวานซึ้งอบอุ่นมาก
ขอบคุณคนเขียน :กอด1:
-
อ่านแล้วอมยิ้มทั้งเรื่องเลยค่ะ :กอด1:
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13
-
ขอบคุณฮับ
o13 o13 o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารัก หวาน แล้วก็อบอุ่นมากเลยค่ะ
ขอบคุณผู้แต่งนะคะ ที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้ให้อ่านกัน
ยินดีย้อนหลังกับผลเอ็นท์นะคะ :mc4:
-
รักคนเขียน จัง^^
-
เพิ่งได้อ่าน ... อบอุ่น อ่านแล้วมีความสุขมากเลยค่ะ อมยิ้มตลอดเลย
ชอบมากค่ะ :L2:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านๆแบบรวดเดียวจบเลย..น้องรัน น่ารักกกมากกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆของน้องรัน
-
ลงชื่อจองค่ะ
-
จบแล้ว
น้องรัน น่ารักน่าหยิกมากกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยยยยคิดถึงๆๆๆๆๆๆ เวลาที่น้องรันพูดแล้วยิ่งน่ารักขึ้นเป็นจมเลย
อ่านไปก็บิดตัวม้วนไปด้วยความเขินค่ะ^^
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย อ่านไปยิ้มไป ทั้งเรื่อง
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ ที่แต่งเรื่องดีๆ อบอุ่นๆ แบบนี้ให้ได้อ่าน
+1ให้เลยค่ะ
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆค่าาาา
อ่านแล้วร้องไห้ตามเลยอ่ะ
จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปน้า สู้ สู้ ค่า
-
สนใจรวมเล่มด้วยคนค่ะ เอา 1 ชุดค่ะ
-
อ่านจบแล้วดีจังในที่สุดน้องรันก็พูดได้
-
สนุกมากเลย แต่ไม่น่าจบเร็วเลย
น้องรันอุตส่าห์พูดได้แล้ว.. เสียดาย nc เอ้ย! ไม่ใช่ละ555
จะติดตามผลงานต่อไปนะจ๊ะ
:กอด1:
-
ชอบค่ะที่จบแบบนี้
เพราะรักนี้ไม่ต้องมีเสียง....การจบแบบสื่อสารกันด้วยการเขียนที่เข้าใจกัันแค่สองคน...กลับยิ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นกว่าการที่รันจะใช้คำพูดบอกว่ารักพี่ไนท์ซะอีก
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วก็อบอุ่นยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง
ความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ค่อยๆดำเนินไปเรื่อยๆ... :-[
อ่านเรื่องนี้แล้ว...ทำให้รู้สึกว่าความรักอย่างนี้มันช่างดีจริงๆ :o8:
:pig4:ขอบคุณค่ะคุณน้องที่ทำให้คุณพี่ได้อ่านเรื่องรักที่น่ารักอย่างนี้ o13
-
สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
จองด้วยครับ 1 ชุด :sad4:
-
อ่านตอนแรกเราอยากร้องไห้เลย ทำไมชีวิตจของรันถึงได้น่าสงสารขนาดนี้
แม่ของรันใจร้ายมากๆ ยังไงรันก็เป็นลูกแท้ๆที่คลอดออกมานะ แต่ก็นะ
โชคดีที่ยังมีจิตใต้สำนึกที่ดีอยู่บ้างที่ไม่เอารันออก เฮ้อ คิดแล้วเศร้า
แต่พอมาอยู่กับไนท์ทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นเรี่อยๆ รันเริ่มดูสดใสมาก น่ารักที่สุด
แล้วทุกอย่างก็ขยับจากความสงสาร เป็นผูกพันธ์ จนกลายมาเป็นความรัก
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้รู้ว่า คำพูดไม่ใช่ทุกอย่าง
การกระทำที่ทำให้ซึ่งกันและกันต่างหากที่เป็นตัวสำคัญ
ไนท์กับรันรักกันมากๆ แบบมันเกินคำว่าแฟนหรือคนรักไปแล้ว
มันแบบ อยู่ด้วยกันตลอดไป ช๊อบมากๆ อ่านแล้วซึ้งสุดๆ
:L2: ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันจ๊า
-
อยู่ดีๆก็คิดถึงเรื่องนี้เลยแวบเข้ามาดู
คิดถึงพี่ไนท์น้องรันจริงๆเลยน้า (แต่ก็ยังอู้ตอนพิเศษอยู่ 55)
ไว้เขียนเสร็จแล้วจะเอามาลงให้อ่านกันน้าาาา อิอิ
-
ลงชื่อจองจ้า
-
ลงชื่อจองด้วยคร่า ^ ^
-
จอง 1 ชุดค่า ขอรายละเอียดทาง pmหน่อยค่า
-
จองด้วยจ้า
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
ไนท์เป็นคนใจดีนะเนี่ย รันน่ารักมาก ๆ เลย แม่รันใจร้ายนะนั่น พ่อรันก็เหมือนกันพูดแบบนั้นกับแม่รันใจร้ายน่าดูเหมือนกัน
-
น้ำตาคลอ ตอนที่น้องรันอ่านบันทึก
:L2: :L2:
-
อ่านแล้วชอบเลย
อบอุ่น หวาน ซึ้ง :L1:
ขอจองหนังสือด้วยคนค่ะ
-
สอนใจล้านเปอเซน จัดมาเลย จาก ยัยนี่เตี้ย
-
จองด้วยอีกคนจ้าา~
-
จองด้วยคนน่ะค่ะ
อยากอ่านNCด้วยอ่ะค่ะ
-
:monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :m15: :m15:
พออ่านแล้วฟังเพลงประกอบ น้ำตาพรากเลยทีเดียววว
-
อ่านจบแล้ววว
วู้ววว
เรื่องนี้ ทั้งสนุกทั้งน่ารักเลยอ่ะ
หวาน นนนน ทั้งเรื่องเลย
อ่านไปยิ้มไป มีความสุข
มันแสดงให้เห็นว่า ไม่มีเสียง แต่ก็มีรักได้นะ
อิอิ
ขอบคุณรักเขียน ที่เขียนนิยาย ดี ๆ อย่างนี้ให้อ่านนะค่ะ
o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักดีค่ะ ชอบมาก ถึงตอนแรกน้องรันจะน่าสงสารก็เถอะ
ขอจองด้วยคนนะคะ
-
ตอนพิเศษ(1)
หึง
วันเวลาที่ยังคงเดินต่อไป อากาศของประเทศไทยที่เอาแน่เอานอนกับอะไรไม่ได้ เมฆสีเทาที่จับกลุ่มกันลอยอยู่บนท้องฟ้าดูหนักอึ้งจนต้องกลั่นตัวเป็นหยดน้ำตกลงมาสู่พื้นดินพอให้ได้คลายร้อนกันได้บ้าง หลังจากที่อากาศร้อนจัดสะสมมาเกือบจะหนึ่งอาทิตย์เต็ม
เสียงเปาะแปะของน้ำฝนที่สาดเข้ามากระทบกับกระจกตรงระเบียงยังคงดังต่อเนื่องในเหมือนเพลงขับกล่อมเช้าของวันหยุด อากาศที่เย็นขึ้นจากเดิมเล็กน้อยทำให้ร่างบอบางของวิพารันต์ที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาอยู่แล้วต้องขยับตัวเข้ามาซุกหาไออุ่นจากอกของนิธิศเพิ่มเติม
“หนาวเหรอครับ ให้พี่ลุกไปปิดแอร์ให้ไหม”
ก้มลงกระซิบถามที่ข้างใบหูนิ่มก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปแนบลงบนแก้มเย็นของคนที่กำลังนอนหลับสบาย
“...ไม่หนาว...แต่ขอกอดหน่อย”
เสียงหวานเอ่ยตอบทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาก่อนจะมุดตัวเองให้เข้าไปอยู่ในวงแขนของอีกฝ่ายให้ร่างกายแนบชิดกันมากยิ่งขึ้นเรียกรอยยิ้มเล็กๆจากมุมปากของนิธิศได้เป็นอย่างดี...ขี้อ้อน...ตั้งแต่ที่พูดได้มาเนี่ยรู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กจะทำตัวน่ารักแถมขี้อ้อนขึ้นเยอะจนช่วงนี้เขาเองแทบไม่อยากจะปล่อยให้เจ้าตัวอยู่ห่างสายตาถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
“ขี้อ้อนใหญ่แล้วนะเราอะ”
นิธิศว่าด้วยความหมันเขี้ยวพลางอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาบีบจมูกอีกฝ่ายเล่น ทำเอาคนตัวเล็กต้องย่นจมูกหนี เกิดเป็นการหยอกล้อทักทายกันยามเช้าที่เรียกเสียงหัวเราะคิกคักได้เป็นอย่างดี
“หื้อ พี่ไนท์พอแล้ว คิกคิก อะ...อื้อ จั๊กจี๋”
วิพารันต์ส่งเสียงประท้วงพลางมือเล็กทั้งสองข้างก็ออกแรงดันใบหน้าของคนตัวโตกว่าที่ยังแกล้งไล่พรมจูบไปตามโครงหน้าหวานของตนและเริ่มลามลงมาจนถึงลำคอ
“อืม...อยากให้พอต้องทำไงครับ”
นิธิศว่าแล้วท้าวแขนคร่อมตัวเองลงกับที่นอนโดยที่มีร่างบอบบางนอนหอบหายใจน้อยๆจากการเล่นกันเมื่อครู่อยู่ด้านล่าง ไม่ต้องพูดอะไรไปมากกว่านั้น วิพารันต์อมยิ้มน้อยๆอย่างเข้าใจก่อนที่วงแขนเรียวจะเอื้อมไปโอบรั้งคอของคนตัวโตกว่าให้โน้มลงมาใกล้
สัมผัสนุ่มนิ่มที่รู้สึกได้ยามที่ริมฝีปากของทั้งสองแตะกัน นิ่งค้างเพียงชั่วครู่นิธิศจึงเริ่มขยับแระเล็มไปรอบๆสลับงับกลีบปากบางเบาๆเป็นเชิงหยอกเอินให้คนตัวเล็กเปิดปากรับลิ้นร้อนของเขาให้เข้าไปสำรวจภายใน...
“...พี่ไนท์...อือ...”
เสียงหวานที่ครางเครือในลำคอ นิธิศผละออกให้เจ้าตัวมีโอกาสหายใจได้บ้างก่อนจะกดย้ำลงไปอีกครั้งแล้วผละออกมาอย่างนึกเสียดาย
“เช้านี้อาบน้ำด้วยกันเลยนะครับ เดี๋ยวสายแล้วคุณพ่อจะรอนาน”
เอ่ยบอกชิดริมฝีปากของอีกฝ่าย ไม่รอคำตอบ รีบลุกขึ้นยืนฉวยโอกาสตอนที่วิพารันต์ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอุ้มช้อนร่างบอบบางมาไว้แนบอกแล้วพาเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งแบบนั้น
ทั้งๆที่ก็อยากจะให้เร็วขึ้นแท้ๆ แต่ดูเหมือนว่าการที่เข้าไปอาบน้ำพร้อมกันสองคนแบบนี้จะยิ่งทำให้เสียเวลาไปมากกว่าเดิม เพราะกว่าทั้งสองคนจะอาบกันเสร็จก็กินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงซึ่งมันคงจะไม่นานขนาดนี้ถ้าหากคนชวนเองไม่มัวแต่อ้อยอิ่งหลอกหากำไรจากคนตัวเล็กจนเกือบจะได้ทำกิจกรรมอย่างอื่นแทนการอาบน้ำ
บรรยากาศการจราจรในเช้าวันหยุดที่มีฝนโปรยปรายเล็กน้อยแบบนี้ค่อนข้างที่จะปลอดโปร่งมากกว่าวันทำงานอยู่มากจึงทำให้นิธิศใช้เวลาในการขับรถไม่นานก็มาถึงบ้านของติณภพ
“คุณท่านคะ คุณหนูมาถึงแล้วค่ะ”
เพียงแค่สาวใช้เดินเข้าไปบอกว่าวิพารันต์มาถึงแล้วเท่านั้น คนเป็นพ่อที่ตื่นมานั่งรอการมาถึงของลูกชายสุดที่รักอยู่ในห้องนั่งเล่นตั้งแต่ยังไม่แปดโมงเช้าดีก็รีบวางหนังสือพิมพ์ที่ยังอ่านค้างอยู่ในมือแล้วลุกเดินออกมาจากห้องทันที
“สวัสดีครับท่าน”
นิธิศกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ทันทีที่เห็นซึ่งคนเป็นพ่อตาเองก็พยักหน้าให้น้อยๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนที่จะหันไปสนใจเจ้าตัวเล็กที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างๆ
“ตัวเล็ก มา มาให้พ่อกอดหน่อยเร็ว”
ติณภพพูดพลางอ้าแขนออก ซึ่งคนเป็นลูกเองก็ไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปหาแล้วกอดตอบกลับอย่างอ้อนๆทำเอาทุกคนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่อดที่ยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“เก้าโมงกว่าแล้ว กินอะไรกันมาหรือยังลูก หิวไหม พ่อสั่งให้คนทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้แล้ว เดี๋ยวไปกินกันเลยดีกว่าเน๊อะ ไนท์ก็ด้วยนะ อยู่กินอาหารด้วยกันก่อนแล้วจะกลับก็ค่อยกลับ...”
“ครับ...”
คำเรียกชื่อที่เปลี่ยนมาเป็นกันเองมากขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ของติณภพ...คำเรียกที่นิธิศยังรู้สึกไม่คุ้นชินมากนัก แต่นั่นก็เป็นสัญญาณที่ดีที่บ่งบอกว่าตอนนี้คุณว่าที่พ่อตาเริ่มที่จะยอมรับในตัวเขาให้เข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านมากขึ้นกว่าเดิมอีกขั้นแล้ว
“ช่วงนี้งานที่บริษัทเป็นไงบ้างล่ะ ได้ข่าวว่าหนักอยู่เหมือนกันนี่นะ”
“ครับ ก็อย่างที่ท่านรู้มานั่นแหละครับ ช่วงนี้ทางบริษัทกำลังจะทำเรื่องเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ก็เลยค่อนข้างจะยุ่งกันหน่อย แต่หลังจากอาทิตย์นี้ก็คงจะน้อยลงแล้วล่ะครับ”
บทสนนาของทั้งสองคนเริ่มขึ้นและดำเนินต่อไประหว่างมื้ออาหารเช้าโดยมีวิพารันต์ที่นั่งกินข้าวต้มฟังอยู่เงียบๆ เพราะถึงพอจะได้ยินเรื่องพวกนี้อยู่บ่อยๆแล้วแต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจเรื่องธุรกิจหรืองานอะไรแบบนี้เสียเท่าไหร่ รู้แต่เพียงแค่ว่าช่วงนี้นิธิศค่อนข้างจะงานยุ่งจนไม่ค่อยจะมีเวลาอยู่ด้วยกันเสียเท่าไหร่นัก
“เออ จริงสิตัวเล็ก เย็นนี้พ่อต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนพ่อน่ะ ตัวเล็กไปกับพ่อนะลูก”
ติณภพเอ่ยปากพูดกับลูกชายในขณะที่นั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังจากที่นิธิศขอตัวกลับไปสะสางงานที่เหลืออยู่อีกนิดหน่อย และจะกลับมารับวิพารันต์ใหม่ในเช้าวันพรุ่งนี้
“อ่า อีกแล้วคุณพ่อ งานนี้รันไม่ไปไม่ได้เหรอ”
พูดพลางคนตัวเล็กที่นั่งกอดหมอนอิงอยู่ก็ทำแก้มป่องหันไปมองหน้าคนเป็นพ่อด้วยสายตาอ้อนๆ
“ทำไมล่ะลูก”
“ก็รันไม่ค่อยชอบออกงานแบบนี้อะ อีกอย่างช่วงนี้รันก็ไปกับคุณพ่อหลายงานแล้วนะ”
“แน่ะๆ อย่าเพิ่งงอแงสิลูก ฟังเหตุผลพ่อก่อนนะลูก ที่พ่ออยากให้ลูกไปด้วยก็เพราะหนูเป็นลูกของพ่อแล้วอีกหน่อยหนูก็ต้องออก
งานบ่อยๆ พ่ออยากให้หนูชินกับงานเลี้ยงพวกนี้เอาไว้นะรู้ไหมหือ”
ขยับเข้าไปใกล้ร่างบอบบางก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มของลูกชายเบาๆด้วยความเอ็นดู
“...นะ ไปเป็นเพื่อนพ่อนะคนเก่ง”
วิพารันต์ทำปากยู่แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมพยักหน้าตอบตกลงกลับไป ก็นะ ถึงใจจะไม่อยากไปแค่ไหนแต่เล่นเจอคำขอร้องแบบนี้ของคนเป็นพ่อเข้าไปลูกคนไหนจะกล้ายืนกรานปฏิเสธได้ล่ะ
................................
...............................................
รถยุโรปคันหรูขับเข้ามาจอดเทียบหน้าตัวบ้านหลังใหญ่ที่วันนี้เจ้าของของมันใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดของตัวเอง หนึ่งในบอดี้การ์ดของติณภพที่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับคนขับรีบเปิดประตูลงจากรถมาเปิดประตูให้คนเป็นเจ้านายที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังกับคุณหนูของบ้าน
แขกในงานที่มีไม่มากนักเพราะดูเหมือนว่าเจ้าของงานจะชวนเฉพาะคนที่สนิทจริงๆเท่านั้นจึงทำให้บรรยากาศงานเลี้ยงในวันนี้ดูเป็นกันเองเสียมากกว่าเป็นทางการเหมือนงานอื่นๆ
“สุขสันต์วันเกิดไอ้จักร แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะ ฮ่าๆ”
ทันทีที่เจอหน้าเพื่อนผู้เป็นเจ้าของงานติณภพก็รีบเดินตรงเข้าไปทักทายตามภาษาเพื่อนเก่าที่สนิทและคบกันมานานมากกว่ายี่สิบปี
“อ้าว มาแต่เมื่อไหร่ล่ะวะเนี่ย กำลังนึกถึงอยู่เลย คิดว่าท่านประธานจะยุ่งจนมาไม่ได้ซะแล้ว”
หลังจากทักทายกันเสร็จเรียบร้อยแล้วสองเพื่อนสนิทก็ยืนพูดคุยลำลึกความหลังครั้งเก่ากันอีกนิดหน่อยก่อนที่คนเป็นพ่อจะหันมาแนะนำลูกชายสุดของตัวเองให้เพื่อนรู้จักอย่างเป็นทางการ เนื่องจากก่อนหน้านี้เขายังไม่ได้มีโอกาสพามาให้ได้เห็นหน้าคร่าตากันจริงๆเสียที
“ตัวเล็ก นี่ลุงจักรนะ เป็นเพื่อนพ่อเอง”
“สวัสดีครับลุงจักร”
วิพารันต์กล่าวพร้อมประนมมือขึ้นขึ้นไหว้ เรียกรอยยิ้มและความเอ็นดูจากจักรกฤษณ์ได้เป็นอย่างดี
“สวัสดีลูก แต่วันหลังเรียกอาว่าอาก็พอนะลูก ลุงมันแก่ไป เพราะความจริงแล้วอายุอาก็ไม่ได้มากกว่าพ่อหนูซะเท่าไหร่หรอก ฮ่าๆ”
คนรับไหว้ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“ครับคุณอา...”
“ฮ่าๆ ไอ้ติณ ลูกแกนี่มันน่ารักจริงๆอย่างที่เค้าว่ากันเลยว่ะ นี่ถ้ายังว่างนะฉันคงขอจองตัวมาให้เจ้าลูกชายฉันละ...ว่าไงลูก สนใจเปลี่ยนใจจากคุณนิธิศมาสมัครเป็นลูกสะใภ้อามั้ย ลูกชายอายังว่างอยู่นะ”
“เหรอ ลูกชายแกว่างอยู่จริงเหรอไอ้จักร อย่ามาโม้หน่อยเลย ฉันได้ข่าวว่าลูกชายแกควงหนุ่มควงสาวอาทิตย์นึงไม่ซ้ำหน้า เรียกได้ว่าเปลี่ยนเป็นว่าเล่น ขนาดเรียนยังไม่จบนะนั่น”
“ฮ่าๆ ก็แค่ควงไง ยังไม่เจอใครถูกใจจริงๆเสียหน่อย ฉันเองก็ไม่อยากจะห้ามอะไรมันมาก ขอแค่มันไม่ไปทำให้ใครเค้าเดือดร้อนก็พอ...อะนั่น พูดไม่ทันขาดคำก็มาละ”
จักรกฤษณ์พูดพลางพยักพเยิดไปทางด้านหลังที่ลูกชายตัวแสบของตัวเองกำลังเดินมา ทำเอาทั้งติณภพและวิพารันต์อดไม่ได้ที่จะหันไปมองตาม
“สวัสดีครับอาติณ”
ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ยกมือขึ้นไหว้ติณภพด้วยท่าทางสุภาพ
“ตายยากจริงนะ อากับพ่อแกกำลังนินทาอยู่ก็โผล่มาได้จังหวะพอดี”
“อ้าวเหรอครับอา ฮ่าๆ แล้วไม่ทราบว่าพอจะบอกผมได้มั้ยว่านินทาผมเรื่องอะไร...กันอยู่”
เสียงของธานินทร์แผ่วลงเล็กน้อยในท้ายประโยคเมื่อสายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดอยู่ที่ร่างบอบบางของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆติณภพ...น่ารัก
“อะ...ฮึ่ม จ้องลูกอาตาไม่กระพริบเลยนะเจ้าเอ็ม เดี๋ยวก็คิดค่ามองเสียเลยดีไหม”
“หา เอ่อ...คือ...ลูกคุณอา...คนนี้...น้องรัน?”
ธานินทร์หันกลับมามองหน้าติณภพสลับกับวิพารันต์อย่างกำลังเรียบเรียงความคิด เพราะเมื่อช่วงก่อนตอนที่เรื่องของติณภพกับวิพารันต์กำลังเป็นข่าวดังเขาก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรมากนักเนื่องจากไม่คิดว่าจะมีอะไรน่าสนใจ จะมีก็เพียงแต่คำบอกเล่าของจักรกฤษณ์ซึ่งเป็นพ่อเท่านั้นที่พอจะทำให้เขารู้เรื่องราวความเป็นมาเป็นไปของเรื่องนี้คร่าวๆว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่พอวันนี้ ตอนนี้ได้มาเจอ ได้มาเห็นตัวเป็นๆเท่านั้นแหละไอความเสียดายที่ไม่ได้นึกสนใจเรื่องนี้ตั้งแต่แรกก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที...แหม...ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าลูกชายของเพื่อนพ่อจะหน้าตาน่ารักได้มากขนาดนี้
“เอ้างง งงเลยสิเอ็ง ฮ่าๆ มาๆเดี๋ยวพ่อจะแนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ...รัน นี่พี่เอ็มนะ ก็อย่างที่บอกพี่เอ็มเป็นลูกชายของอาเอง ส่วนเอ็ม นี่น้องรัน ลูกชายของอาติณอย่างที่เคยเล่าให้ฟังไปแล้วแกไม่ค่อยสนใจฟังอะ”
คนเป็นพ่อที่พอจะจับอาการของลูกตัวเองได้ว่ารู้สึกอย่างไร จึงไม่วายที่จะขอตอกย้ำซ้ำเติมความรู้สึกเสียดายเข้าไปอีกเสียหน่อย
“โถ่ พ่อก็ เรื่องมันแล้วไปแล้วก็อย่าเอามาตอกย้ำกันสิครับ...อ่า...สวัสดีครับน้องรัน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
หันไปบ่นกระปอดกระแปดกับพ่อนิดหน่อยก่อนที่จะหันกลับมาฉีกยิ้มกว้างให้คนตัวเล็กแล้วยื่นมือข้างหนึ่งออกมาข้างหน้า ส่วนตัววิพารันต์เองพอเห็นอีกฝ่ายทำแบบนั้นก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะยื่นมือของตัวเองออกไปจับอีกฝ่ายบ้าง
“ยินดีที่รู้จักเหมือนกันนะพี่เอ็ม”
เสียงหวานตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มหวานทำเอาคนมองหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ปล่อยมือน้องได้แล้วมั้งอาว่า จับนานไปแล้วนะ”
เมื่อเห็นว่าลูกชายของเพื่อนเริ่มมีพฤติกรรมที่ส่อแววว่าติดใจในความน่ารักของเจ้าตัวเล็กเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมา อาการหวงลูกที่พักนี้ไม่ค่อยได้แสดงออกมาก็กลับมากำเริบอีกครั้ง
“อะ ฮ่าๆ ขอโทษทีครับ”
ธานินทร์พูดกลั้วหัวเราะก่อนจะยอมปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ
งานเลี้ยงที่ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ติณภพพาวิพารันต์เดินไปทักทายและนำตัวให้บรรดาเพื่อนฝูงที่สนิทกันหลายคนรู้จัก จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงห้าทุ่มจึงได้ลาเพื่อนและขอตัวกลับออกจากงานกันมาก่อนเพราะดูจากสภาพตาปรือๆกับการอ้าปากหาวซ้ำๆของเจ้าตัวเล็กแล้วคงจะอยากกลับบ้านไปนอนเต็มที
“ลูกชายพ่อนี่เสน่ห์แรงจังนะ ดูสิพาไปงานไหนก็มีแต่หนุ่มมาคอยเดินตามตลอด”
พอขึ้นรถมาได้คนเป็นพ่อเองก็อดที่จะหันไปแซวลูกชายของตัวเองไม่ได้ เพราะเท่าที่ลองสังเกตดูแล้วทุกครั้งที่เขาพาเจ้าตัวไปออกงานด้วยก็มักจะมีหนุ่มหน้าตาดีๆลูกหลานผู้บริหารมาคอยเดินตามชวนคุยหรือไม่ก็บริการนั่นนี่ให้ได้อยู่ตลอด รวมไปถึงงานนี้ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากธานินทร์ที่คอยเดินตามเทคแคร์หยิบน้ำหยิบขนมให้คนตัวเล็กอยู่เป็นระยะๆจนชนิดที่ว่าหากคนตัวเล็กต้องการอะไรแล้วบอกเจ้าตัวก็ยินดีที่จะบริการด้วยความเต็มใจอย่างที่สุด
“หื้อ คุณพ่ออะ เสน่ห์แรงอะไรกัน มั่วแล้ว”
ตอบคนเป็นพ่อกลับไปทั้งๆที่ดวงตากลมโตเริ่มจะปรือจนยากที่จะฝืนให้ลืมขึ้นมาได้อีก
“มั่วอะไรกัน พ่อว่าพ่อดูออกนะว่าพี่เอ็มเค้าสนใจลูกอะ เฮ้อ...มีลูกน่ารักแบบนี้พ่อก็หนักใจเหมือนกันนะเนี่ย เอ...แต่จะว่าไปแล้วนอกจากพ่อแล้วพ่อว่าก็ยังมีอีกคนที่น่าจะรู้สึกหนักใจยิ่งกว่าล่ะมั้งคราวนี้...อะอ้าว หลับไปซะแล้วตัวเล็ก”
ติณภพยิ้มบางๆให้กับภาพของลูกชายที่นั่งคอพับคออ่อนหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว มือหนาที่เริ่มมีริ้วรอยไปตามกาลเวลาเอื้อมไปลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาพลางนึกไปถึงอีกคนที่น่าจะต้องหนักใจอีกคนที่ป่านนี้คงนอนหลับสนิทไปแล้วไม่ต่างกับคนตัวเล็กตรงนี้...มีแฟนน่ารักก็ต้องทำใจหน่อยล่ะนะพ่อว่าที่ลูกเขย
.................................
...............................................
-
รถยุโรปคันหรูขับเข้ามาจอดเทียบหน้าตัวบ้านหลังใหญ่ที่วันนี้เจ้าของของมันใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดของตัวเอง หนึ่งในบอดี้การ์ดของติณภพที่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับคนขับรีบเปิดประตูลงจากรถมาเปิดประตูให้คนเป็นเจ้านายที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังกับคุณหนูของบ้าน
แขกในงานที่มีไม่มากนักเพราะดูเหมือนว่าเจ้าของงานจะชวนเฉพาะคนที่สนิทจริงๆเท่านั้นจึงทำให้บรรยากาศงานเลี้ยงในวันนี้ดูเป็นกันเองเสียมากกว่าเป็นทางการเหมือนงานอื่นๆ
“สุขสันต์วันเกิดไอ้จักร แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะ ฮ่าๆ”
ทันทีที่เจอหน้าเพื่อนผู้เป็นเจ้าของงานติณภพก็รีบเดินตรงเข้าไปทักทายตามภาษาเพื่อนเก่าที่สนิทและคบกันมานานมากกว่ายี่สิบปี
“อ้าว มาแต่เมื่อไหร่ล่ะวะเนี่ย กำลังนึกถึงอยู่เลย คิดว่าท่านประธานจะยุ่งจนมาไม่ได้ซะแล้ว”
หลังจากทักทายกันเสร็จเรียบร้อยแล้วสองเพื่อนสนิทก็ยืนพูดคุยลำลึกความหลังครั้งเก่ากันอีกนิดหน่อยก่อนที่คนเป็นพ่อจะหันมาแนะนำลูกชายสุดของตัวเองให้เพื่อนรู้จักอย่างเป็นทางการ เนื่องจากก่อนหน้านี้เขายังไม่ได้มีโอกาสพามาให้ได้เห็นหน้าคร่าตากันจริงๆเสียที
“ตัวเล็ก นี่ลุงจักรนะ เป็นเพื่อนพ่อเอง”
“สวัสดีครับลุงจักร”
วิพารันต์กล่าวพร้อมประนมมือขึ้นขึ้นไหว้ เรียกรอยยิ้มและความเอ็นดูจากจักรกฤษณ์ได้เป็นอย่างดี
“สวัสดีลูก แต่วันหลังเรียกอาว่าอาก็พอนะลูก ลุงมันแก่ไป เพราะความจริงแล้วอายุอาก็ไม่ได้มากกว่าพ่อหนูซะเท่าไหร่หรอก ฮ่าๆ”
คนรับไหว้ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“ครับคุณอา...”
“ฮ่าๆ ไอ้ติณ ลูกแกนี่มันน่ารักจริงๆอย่างที่เค้าว่ากันเลยว่ะ นี่ถ้ายังว่างนะฉันคงขอจองตัวมาให้เจ้าลูกชายฉันละ...ว่าไงลูก สนใจเปลี่ยนใจจากคุณนิธิศมาสมัครเป็นลูกสะใภ้อามั้ย ลูกชายอายังว่างอยู่นะ”
“เหรอ ลูกชายแกว่างอยู่จริงเหรอไอ้จักร อย่ามาโม้หน่อยเลย ฉันได้ข่าวว่าลูกชายแกควงหนุ่มควงสาวอาทิตย์นึงไม่ซ้ำหน้า เรียกได้ว่าเปลี่ยนเป็นว่าเล่น ขนาดเรียนยังไม่จบนะนั่น”
“ฮ่าๆ ก็แค่ควงไง ยังไม่เจอใครถูกใจจริงๆเสียหน่อย ฉันเองก็ไม่อยากจะห้ามอะไรมันมาก ขอแค่มันไม่ไปทำให้ใครเค้าเดือดร้อนก็พอ...อะนั่น พูดไม่ทันขาดคำก็มาละ”
จักรกฤษณ์พูดพลางพยักพเยิดไปทางด้านหลังที่ลูกชายตัวแสบของตัวเองกำลังเดินมา ทำเอาทั้งติณภพและวิพารันต์อดไม่ได้ที่จะหันไปมองตาม
“สวัสดีครับอาติณ”
ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ยกมือขึ้นไหว้ติณภพด้วยท่าทางสุภาพ
“ตายยากจริงนะ อากับพ่อแกกำลังนินทาอยู่ก็โผล่มาได้จังหวะพอดี”
“อ้าวเหรอครับอา ฮ่าๆ แล้วไม่ทราบว่าพอจะบอกผมได้มั้ยว่านินทาผมเรื่องอะไร...กันอยู่”
เสียงของธานินทร์แผ่วลงเล็กน้อยในท้ายประโยคเมื่อสายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดอยู่ที่ร่างบอบบางของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆติณภพ...น่ารัก
“อะ...ฮึ่ม จ้องลูกอาตาไม่กระพริบเลยนะเจ้าเอ็ม เดี๋ยวก็คิดค่ามองเสียเลยดีไหม”
“หา เอ่อ...คือ...ลูกคุณอา...คนนี้...น้องรัน?”
ธานินทร์หันกลับมามองหน้าติณภพสลับกับวิพารันต์อย่างกำลังเรียบเรียงความคิด เพราะเมื่อช่วงก่อนตอนที่เรื่องของติณภพกับวิพารันต์กำลังเป็นข่าวดังเขาก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรมากนักเนื่องจากไม่คิดว่าจะมีอะไรน่าสนใจ จะมีก็เพียงแต่คำบอกเล่าของจักรกฤษณ์ซึ่งเป็นพ่อเท่านั้นที่พอจะทำให้เขารู้เรื่องราวความเป็นมาเป็นไปของเรื่องนี้คร่าวๆว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่พอวันนี้ ตอนนี้ได้มาเจอ ได้มาเห็นตัวเป็นๆเท่านั้นแหละไอความเสียดายที่ไม่ได้นึกสนใจเรื่องนี้ตั้งแต่แรกก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที...แหม...ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าลูกชายของเพื่อนพ่อจะหน้าตาน่ารักได้มากขนาดนี้
“เอ้างง งงเลยสิเอ็ง ฮ่าๆ มาๆเดี๋ยวพ่อจะแนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ...รัน นี่พี่เอ็มนะ ก็อย่างที่บอกพี่เอ็มเป็นลูกชายของอาเอง ส่วนเอ็ม นี่น้องรัน ลูกชายของอาติณอย่างที่เคยเล่าให้ฟังไปแล้วแกไม่ค่อยสนใจฟังอะ”
คนเป็นพ่อที่พอจะจับอาการของลูกตัวเองได้ว่ารู้สึกอย่างไร จึงไม่วายที่จะขอตอกย้ำซ้ำเติมความรู้สึกเสียดายเข้าไปอีกเสียหน่อย
“โถ่ พ่อก็ เรื่องมันแล้วไปแล้วก็อย่าเอามาตอกย้ำกันสิครับ...อ่า...สวัสดีครับน้องรัน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
หันไปบ่นกระปอดกระแปดกับพ่อนิดหน่อยก่อนที่จะหันกลับมาฉีกยิ้มกว้างให้คนตัวเล็กแล้วยื่นมือข้างหนึ่งออกมาข้างหน้า ส่วนตัววิพารันต์เองพอเห็นอีกฝ่ายทำแบบนั้นก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะยื่นมือของตัวเองออกไปจับอีกฝ่ายบ้าง
“ยินดีที่รู้จักเหมือนกันนะพี่เอ็ม”
เสียงหวานตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มหวานทำเอาคนมองหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ปล่อยมือน้องได้แล้วมั้งอาว่า จับนานไปแล้วนะ”
เมื่อเห็นว่าลูกชายของเพื่อนเริ่มมีพฤติกรรมที่ส่อแววว่าติดใจในความน่ารักของเจ้าตัวเล็กเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมา อาการหวงลูกที่พักนี้ไม่ค่อยได้แสดงออกมาก็กลับมากำเริบอีกครั้ง
“อะ ฮ่าๆ ขอโทษทีครับ”
ธานินทร์พูดกลั้วหัวเราะก่อนจะยอมปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ
งานเลี้ยงที่ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ติณภพพาวิพารันต์เดินไปทักทายและนำตัวให้บรรดาเพื่อนฝูงที่สนิทกันหลายคนรู้จัก จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงห้าทุ่มจึงได้ลาเพื่อนและขอตัวกลับออกจากงานกันมาก่อนเพราะดูจากสภาพตาปรือๆกับการอ้าปากหาวซ้ำๆของเจ้าตัวเล็กแล้วคงจะอยากกลับบ้านไปนอนเต็มที
“ลูกชายพ่อนี่เสน่ห์แรงจังนะ ดูสิพาไปงานไหนก็มีแต่หนุ่มมาคอยเดินตามตลอด”
พอขึ้นรถมาได้คนเป็นพ่อเองก็อดที่จะหันไปแซวลูกชายของตัวเองไม่ได้ เพราะเท่าที่ลองสังเกตดูแล้วทุกครั้งที่เขาพาเจ้าตัวไปออกงานด้วยก็มักจะมีหนุ่มหน้าตาดีๆลูกหลานผู้บริหารมาคอยเดินตามชวนคุยหรือไม่ก็บริการนั่นนี่ให้ได้อยู่ตลอด รวมไปถึงงานนี้ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากธานินทร์ที่คอยเดินตามเทคแคร์หยิบน้ำหยิบขนมให้คนตัวเล็กอยู่เป็นระยะๆจนชนิดที่ว่าหากคนตัวเล็กต้องการอะไรแล้วบอกเจ้าตัวก็ยินดีที่จะบริการด้วยความเต็มใจอย่างที่สุด
“หื้อ คุณพ่ออะ เสน่ห์แรงอะไรกัน มั่วแล้ว”
ตอบคนเป็นพ่อกลับไปทั้งๆที่ดวงตากลมโตเริ่มจะปรือจนยากที่จะฝืนให้ลืมขึ้นมาได้อีก
“มั่วอะไรกัน พ่อว่าพ่อดูออกนะว่าพี่เอ็มเค้าสนใจลูกอะ เฮ้อ...มีลูกน่ารักแบบนี้พ่อก็หนักใจเหมือนกันนะเนี่ย เอ...แต่จะว่าไปแล้วนอกจากพ่อแล้วพ่อว่าก็ยังมีอีกคนที่น่าจะรู้สึกหนักใจยิ่งกว่าล่ะมั้งคราวนี้...อะอ้าว หลับไปซะแล้วตัวเล็ก”
ติณภพยิ้มบางๆให้กับภาพของลูกชายที่นั่งคอพับคออ่อนหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว มือหนาที่เริ่มมีริ้วรอยไปตามกาลเวลาเอื้อมไปลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาพลางนึกไปถึงอีกคนที่น่าจะต้องหนักใจอีกคนที่ป่านนี้คงนอนหลับสนิทไปแล้วไม่ต่างกับคนตัวเล็กตรงนี้...มีแฟนน่ารักก็ต้องทำใจหน่อยล่ะนะพ่อว่าที่ลูกเขย
.................................
...............................................
เสียงรถยนต์ที่คุ้นเคยพร้อมกับภาพร่างสูงของนิธิศที่ก้าวลงมาจากรถในทุกเช้าของวันอาทิตย์เพื่อที่จะมารับคุณหนูของบ้านกลับไปดูเหมือนจะกลายเป็นภาพที่คุ้นชินของเหล่าบรรดาสมาชิกในบ้านเทพเทวากุลไปแล้วเมื่อเจ้าตัวปฏิบัติได้สม่ำเสมอและค่อนข้างจะตรงเวลาไปเสียทุกครั้ง
“มาแต่เช้าเหมือนเดิมเลยนะคะคุณไนท์ คุณหนูยังไม่ลงมาเลยค่ะ จะให้ป้าขึ้นไปช่วยดูให้มั้ยคะ”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมนั่งรอได้”
นิธิศตอบพร้อมกับส่งยิ้มกลับไปให้ป้าแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของที่นี่ที่เดินเข้ามาทักทายเขาในขณะที่กำลังคุมสาวใช้อีกหลายคนทำความสะอาดมุมต่างๆของบ้านอยู่
“ค่ะๆ งั้นเชิญคุณไนท์เข้าไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวป้าจะให้เด็กยกน้ำเข้าไปให้ดื่ม”
“ขอบคุณครับ”
ก้มหัวให้อีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปนั่งรอวิพารันต์ในห้อง สักพักสาวใช้คนหนึ่งก็เดินยกถาดน้ำมาเสิร์ฟให้พร้อมกับติณภพที่เดินเข้ามาพอดี จึงได้โอกาสทักทายและนั่งพูดคุยเรื่องทั่วไปกันได้สักพักจนกระทั่งคนที่เขารออยู่เดินลงมาจากห้อง ถึงได้พากกันยกโขยงไปกินอาหารเช้ากันเสียก่อนมื้อนึงอย่างทุกทีจึงเป็นอันได้ฤกษ์ที่ติณภพจะอนุญาตให้นิธิศจะพาลูกชายสุดที่รักของเขากลับบ้านได้
“เป็นอะไรครับรัน นั่งหาวไม่หยุดเลย เมื่อคืนนอกดึกเหรอหืม”
ร่างสูงที่กำลังตรวจความเรียบร้อยของเอกสารงานเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะนำเข้าที่ประชุมในวันพรุ่งนี้อยู่บนโซฟาหันมาเอ่ยปากถามวิพารันต์ที่นั่งหาวหวอดๆทำตาแดงๆกอดผ้าห่มอยู่ข้างๆ ดูก็รู้ว่าง่วงแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมเข้าไปนอนในห้องดีๆ
“อื้อ เมื่อรันวานไปงานเลี้ยงวันเกิดกับคุณพ่อมาเลยกลับดึก ตอนนี้ง่วงมากเลย”
“ง่วงก็เข้าไปนอนในห้องดีๆสิ มานั่งเฝ้าพี่อยู่แบบนี้ทำไมล่ะครับหืม”
“ก็รันไม่อยากเข้าไปนอนคนเดียวนี่”
พูดพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากหาว แถมขยี้ตาให้ดูอีกรอบทำเอานิธิศอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคราวนี้จุดประสงค์ของเจ้าตัวเล็กในครั้งนี้คืออะไร ขยับตัวจัดที่จัดทางตัวเองใหม่ให้เรียบร้อย ดึงหมอนอิงใบเล็กให้เข้ามาใกล้แล้วตบเบาๆที่หน้าตักของเองสองสามทีให้เป็นอันรู้กันสองคน
ล้มตัวลงนอนโดยใช้ตักของนิธิศทำหน้าที่เป็นหมอนชั่วคราว ตะแคงตัวขดตัวเข้ากับผ้าห่มที่เตรียมมาพร้อมกับคว้าหมอนอิงที่อีกฝ่ายเอามาวางไว้ใกล้ๆเข้าไปกอด
“สบายเลยสิ ได้ที่นอนแล้วก็รีบนอนซะเด็กน้อย เดี๋ยวตอนบ่ายๆพี่จะปลุกออกไปหาอะไรกินกันนะ เข้าใจมั้ยครับ”
ว่าพลางก็ก้มหน้าลงไปฝังจมูกลงกับแก้มเนียนใสสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของผิวเนื้อนิ่มก่อนจะผละออกมาแล้วกดซ้ำลงไปอีกครั้งด้วยความหมันเขี้ยวในความขี้อ้อนของเจ้าตัวเล็กที่บทจะอ้อนก็ทำเอาซะผู้ใหญ่อย่างเขาไปไหนแทบไม่เป็น
“อื้อ ”
ตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงโดยที่มีมือของอีกฝ่ายคอยลูบศีรษะเบาๆเป็นการกล่อม...ที่ทำตัวแบบนี้ ที่อ้อนแบบนี้ก็ไม่ได้อยากจะขออะไร แต่แค่คิดว่าช่วงนี้ตัวเองและนิธิศมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยกว่าปกติถึงได้อยากทำ อยากอยู่ใกล้ๆ อยากใช้เวลาทุกนาทีด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุดถึงแม้จะเป็นเรื่องแค่นี้ เรื่องที่ดูเล็กน้อยในสายตาของคนอื่น
ลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าเด็กขี้อ้อนของเขาเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้วนิธิศจึงค่อยๆละมือออกจากศีรษะก่อนที่จะหันกลับไปตั้งหน้าตั้งตารีบจัดการกับกองเอกสารตรงหน้าต่อ ซึ่งกว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปกว่าสองชั่วโมง บวกกับการที่ต้องนั่งท่าเดียวกันนานๆเพื่อให้เจ้าตัวเล็กได้นอนสบายๆนั่นก็ทำเอาเขารู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอยู่ไม่น้อย
“พี่ไนท์เมื่อยมากมั้ย”
คนที่ตื่นมาได้สักพักแล้วแต่ก็ยังเนียนไม่ยอมลุกหันหน้ามาเอ่ยถามคนรักตาแป๋ว
“มากที่สุด โดนเด็กที่ไหนก็ไม่รู้นอนทับ แถมตื่นแล้วก็ยังไม่ยอมลุกอีก สงสัยจะเดินไม่ไหวแล้วเนี่ย”
นิธิศแกล้งว่า...แต่เป็นการว่าที่ยิ้มทั้งปากยิ้มทั้งตาทำเอาคนถูกว่าหัวเราะคิกคัก
“เดินไม่ไหวก็ไม่ต้องเดินสิ”
“อ้าว ไม่ให้เดินอย่างนี้พี่ก็พาใครบางคนแถวนี้ออกไปหาอะไรอร่อยๆไม่ได้ล่ะสิ เนี่ยทำงานเสร็จพอดีเลย”
“อะ ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวรันช่วยพี่ไนท์ก็ได้ ปะ อ๊ะ”
ได้ยินแบบนั้นคนตัวเล็กก็รีบขยับตัวลุกขึ้นยืนทันที สองมือเล็กยื่นออกมาข้างหน้าหมายจะให้อีกฝ่ายจับแล้วตัวเองจะช่วยพยุงเดิน แต่เจ้าตัวก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อมือที่ยื่นออกไปถูกอีกฝ่ายดึงเข้าหาตัวจนร่างบอบบางเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด
“อื้อ พี่ไนท์ แกล้งรันเหรอ”
วิพารันต์ร้องประท้วงเสียงอู้อี้ พยายามดันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแกร่งที่รัดช่วงเอวของตัวเองอยู่แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ฮ่าๆ ไม่ได้แกล้งสักหน่อย แค่อยากกอดอะ ได้ไหม ให้พี่กอดได้ไหมครับหืมเด็กน้อย”
ตอบกลับไปชิดใบหูพร้อมกับเป่าเบาๆ ทำเอาร่างบางต้องย่นคอหนี...ปากก็บอกว่าไม่ได้แกล้ง แต่ที่กำลังทำอยู่นี่ก็มันก็เรียกว่าจงใจแกล้งเลยล่ะ
“หื้ออ พี่ไนท์อะ ไม่เอาแล้ว อยากกอดก็กอดเฉยๆสิ”
วิพารันต์ที่พยายามดันตัวเองออกมาพอให้มองหน้าคนขี้แกล้งได้ก็ทำแก้มป่องใส่ ในขณะที่มือทั้งสองข้างก็ยังดันอยู่ที่อกของอีกฝ่าย
“อืม...ก็แล้วถ้าตอนนี้พี่อยากทำมากกว่ากอดล่ะ รันจะให้พี่ทำไหม”
นิธิศเอ่ยถามยิ้มๆ ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปยังนัยน์ตากลมโต ทำเอาคนถูกมองต้องหลุบตาลงต่ำหน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้
“ว่าไงครับคนเก่ง”
ถามย้ำไปอีกครั้งอย่างนึกอยากแกล้งคนน่ารักที่กำลังทำตัวน่ารักให้ได้เขินเล่นเพราะเขารู้ดีว่าเจ้าตัวต้องเข้าใจว่า คำว่า ‘ทำ’ ที่เขาหมายถึงในที่นี้นั้นหมายความว่าอะไร
“อะ...อะไรเล่าพี่ไนท์ ไหงบอกว่าจะพาไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ ไม่หิวหรือไง รันหิวแล้วนะ”
พยายามตอบแบบเลี่ยงประเด็นเต็มที่ ก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมจนแทบจะชิดอกของอีกฝ่ายพลางมือที่ยันอยู่ก็เปลี่ยนมาเป็นจับกระดุมเสื้อของนิธิศเล่นเหมือนเป็นสิ่งที่น่าสนใจมากในเวลานี้ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนขี้แกล้งได้เป็นอย่างดี
“หืม หิวเหรอครับ หิวแล้วทำไมทำท่าจะปลดกระดุมเสื้อพี่อย่างนั้นล่ะเด็กน้อย”
ได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้นก็เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัว รีบผละมือของตัวเองออกมาจากกระดุมเสื้อเชิ๊ตของคนตัวโตกว่าทันที...ชอบแกล้ง นิธิศชอบแกล้งให้อาย แล้วพอเขาอายก็จะเป็นแบบนี้ ทำอะไรไม่ถูก มือไม้มันเกะกะไปหมดจนไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหน
“พี่ไนท์อะชอบแกล้งอย่างนี้อยู่เรื่อย รันโป้งพี่ไนท์แล้ว”
ตัดสินใจเงยหน้าแดงๆของตัวเองขึ้นมาพูดกับคนรักเนื่องจากไม่รู้ว่าจะต้องยังไงให้อีกฝ่ายเลิกแกล้งตัวเองเสียที ส่วนตัวนิธิศเองพอเห็นเห็นเจ้าตัวเล็กของเขาเริ่มมีอาการงอนขึ้นมาอย่างนั้นก็เลยต้องรีบง้อโดยการพาออกมาเดินเที่ยวในห้างหาอะไรอร่อยๆกินโดยด่วน แต่ถึงกระนั้นก็ดูเหมือนว่าคราวนี้เจ้าตัวจะใจแข็งกว่าปกติเลยทำให้การง้อในครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะใช้ระยะเวลานานกว่าทุกครั้งจนกระทั่งกินข้าวกันจนเสร็จแล้วก็ยังไม่ยอมหาย ‘โป้ง’ เขาเสียที
“อะฮึ่มๆ พี่รันงับ หายงอนพี่ไนท์ได้แล้วนะงับ ไม่สงสารพี่ไนท์บ้างเหรองับ งอนนานพี่ไนท์จะร้องไห้แล้วน้า”
คว้าเอาตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขนนุ่มตัวหนึ่งจากชั้นมาบังหน้าตัวเองไว้แล้วเดินไปหาวิพารันต์ที่ยืนดูของถัดจากตรงนั้นไม่ไกลนักก่อนจะเอ่ยปากพูดโดยดัดเสียงให้สูงขึ้น
“ฮื่อ พี่ไนท์ อายเค้า เอาไปเก็บเลยนะ”
บอกออกไปแบบนั้นพลางริมฝีปากบางก็พยายามกลั้นยิ้มกับวิธีการง้อแบบนี้ของคนรักเต็มที่ เพราะยังอยากจะลองแกล้งงอนอีกฝ่ายคืนดูบ้าง
“งั้นพี่รันก็หายงอนพี่ไนท์ก่อนสิงับ นะ นะ ดีกันนะ”
พูดพลางยื่นมือของตัวเองออกมาก่อนจะส่งนิ้วก้อยให้อย่างที่เจ้าตัวเล็กชอบทำบ่อยๆเวลาที่โดนเขาดุ จนคนที่โดนลอกเลียนการกระทำอดไม่ได้ที่จะเผลอใจอ่อนจนยื่นนิ้วก้อยเล็กๆของตัวเองออกไปเกี่ยวกับนิ้วของอีกฝ่ายง่ายๆ เป็นอันว่าต้องล้มเลิกแผนการแกล้งงอนเอาไว้แต่เพียงเท่านี้
“อ้าวน้องรัน บังเอิญจังเลยนะครับมาเดินซื้อของเหมือนกันเหรอ”
ธานินทร์ที่เผอิญเดินผ่านมาแล้วสังเกตเห็นวิพารันต์ยืนอยู่แถวนี้พอดีจึงไม่ลังเลที่จะเดินเข้ามาแวะทักทายทันที แม้ว่าเมื่อเช้านี้หลังจากที่ไปลองเรียบๆเคียงๆถามคนเป็นพ่อมาแล้วว่าเค้าพอจะมีสิทธิจีบเจ้าตัวได้ไหม และคำตอบที่ได้ก็ทำเอาต้องรับประทานแห้วกันไปตามระเบียบเพราะคนน่ารักที่เขากำลังนึกสนใจอยู่มีเจ้าของแล้ว และจากที่เห็นตอนนี้ก็น่าจะเป็นผู้ชายคนที่ยืนถือตุ๊กตาหมีอยู่ข้างๆนั่นแหละ
“อ๊ะพี่เอ็ม สวัสดีครับ”
วิพารันต์ที่หันมามาตามเสียงเรียกยกมือขึ้นไหว้คนมาใหม่ก่อนที่จะแนะนำคนรักของตัวเองให้ธานินทร์ได้รู้จักกันไว้ ซึ่งจากการที่ได้พูดคุยกันแม้เพียงไม่นานแต่สิ่งที่ธานินทร์ได้เห็นได้สัมผัสมันก็ไม่ผิดจากที่จากที่พ่อของเขาบอกเอาไว้เสียเท่าไหร่ ถึงจะรู้สึกเสียดายแต่ก็ต้องยอมรับว่าในสายตาของเขาทั้งสองคนดูเหมาะสมกันมากจริงๆจนเขาอดที่จะอิจฉาขึ้นมาไม่ได้เชียวล่ะ
“เดี๋ยวนี้ตั้งแต่คุณพ่อพาออกงานเนี่ยรู้สึกจะรู้จักหนุ่มๆเยอะเหลือเกินนะหืม”
นิธิศเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบผมที่นอนเล่นดูโทรทัศน์อยู่ข้างๆหลังจากที่ขอตัวแยกกับธานินทร์จากที่ห้างกลับมาพักผ่อนกันต่อที่คอนโดแล้ว
“อื้อ คิก”
ตอบพลางตาที่จ้องอยู่ที่สารคดีสัตว์โลกบนจอก็สลับหันมาเหลือบมองใบหน้าคมของนิธิศที่คิ้วเข้มเริ่มจะขมวดเข้าหากันดูตลกไปอีกแบบ
“แน่ะ ยังจะมาขำอีก รู้หรือเปล่าว่าพี่เริ่มจะหึงแล้วนะ”
คราวนี้ไม่ได้แกล้งหรือพูดเล่น แต่ที่พูดก็เพราะตอนนี้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เพราะพักนี้มักจะมีลูกชายผู้บริหารหรือไม่ก็ลูกชายเพื่อนของติณภพเข้ามาทักทายทำเหมือนสนิทสนมกับเจ้าตัวเล็กของเขาบ่อยๆ ซึ่งแรกๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ช่วงหลังๆที่ยิ่งติณภพพาเจ้าตัวออกงานมากเท่าไหร่ก็ดูจะเยอะขึ้นมากจนเขาอดจะคิดมากไม่ได้
“หึงทำไม ทำไมต้องหึง”
ละสายตาออกจากหน้าจอโทรทัศน์แล้วลุกขึ้นมานั่งก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนตักนิธิศเพื่อจะได้เห็นหน้ากันชัดๆก่อนจะเอ่ยปากถามเสียงทะเล้น
“ถามแบบนี้ ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันล่ะหืมเด็กน้อย”
“ตอบมาเถอะน่าพี่ไนท์นะ รันอยากฟัง นะ”
เจ้าตัวเล็กเริ่มออกอาการอ้อนอีกครั้ง...ไม่ใช่ไม่รู้ แต่เพราะรู้ดีนั่นแหละถึงได้อยากฟัง
“จริงๆเลยนะเรา ก็เพราะ รัก ไงครับถึงได้เป็นแบบนี้ รักมากถึงได้หึงมาก รักมากถึงได้หวงมาก แล้วก็รักมากถึงได้ห่วงมาก...ตอบไปหมดขนาดนี้แล้วที่นี้พอใจหรือยังหือเด็กขี้สงสัย”
ตอบพร้อมกับไล้มือไปตามโครงหน้าหวานก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมน
“อื้อ คิกๆ รันก็รักพี่ไนท์เหมือนกัน แล้วก็รักคนเดียวด้วย เพราะฉะนั้นไม่ต้องหวงรันมากก็ได้น้า รันไม่ไปรักคนอื่นหรอก สัญญาเลย”
ขยับตัวเข้าไปจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของคนรักก่อนจะผละออกมาเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง ซึ่งนั่นก็ทำให้หน้ายุ่งๆของนิธิศในตอนแรกเปลี่ยนมาเป็นอมยิ้มได้ไม่ยาก
“ทำตัวยั่วกันแบบนี้ ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะครับว่าตอนนี้พี่ได้ได้แกล้งเล่นไม่เหมือนตอนกลางวันนะ เพราะฉะนั้นต่อให้รันงอนพี่...คืนนี้...พี่ก็จะไม่ปล่อยนะครับเด็กน้อย...”
กระซิบบอกข้างใบหูเล็กเป็นเหมือนเป็นการบอกให้เตรียมตัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะเปลี่ยนตำแหน่งมาครอบครองริมฝีปากนุ่มนิ่มของคนตัวเล็ก...อ่อนหวานแต่ก็แฝงไปด้วยความร้อนแรงในคราเดียวกัน...
“อือ...พี่ไนท์...ตรงนี้...ไม่เอา”
เสียงหวานเอ่ยปากประท้วงออกมาเมื่อมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเริ่มทำการปลดกระดุมชุดนอนตัวเก่งของเขาทั้งๆที่ยังนั่งกันอยู่ท่าเดิมบนโซฟาในห้องรับแขก
“ไม่งอแงนะ ตรงนี้แหละครับเด็กดี พี่ไม่ไหวแล้วนะครับ”
ตอบกลับไปในขณะที่ริมฝีปากก็ซุกไซ้ไปตามลำคอขาว ขบเม้มสร้างรอยประทับความเป็นเจ้าของไปทุกที่ที่ลากผ่านจนคนตัวเล็กต้องร้องครางออกมากลั้นไว้ไม่อยู่ ก็ไม่ใช่ว่าเก็บกดมาจากไหน แต่เรื่องด้วยช่วงนี้ที่งานในบริษัทค่อนข้างยุ่งทำให้เขาได้แต่แระๆเล็มๆ ไม่มีโอกาสได้กอดเจ้าตัวเล็กแบบจริงๆจังๆแบบนี้มาสองอาทิตย์เต็มแล้ว
“อ้อนพี่หน่อยได้ไหมรัน ตอนนี้...พี่อยากให้รันอ้อนพี่”
นิธิศกระซิบบอกเสียงพร่าหลังจากที่ทั้งกำจัดสิ่งกีดขวางอย่างเสื้อผ้าออกจากร่างกายของคนรักและของตัวเองออกไปจนหมดเรียบร้อยแล้ว
“ฮื่อออ อ๊ะ อ๊า พี่ไนท์ จะให้...รันอ้อน...ยังไง”
ถามกลับไม่เป็นประโยคพลางแอ่นตัวรับสัมผัสจากทั้งมือและปากของร่างสูงที่กำลังสนุกอยู่กับการหยอกล้อยอดอกสีชมพูสวยจนคนถูกรังแกต้องจิกนิ้วเล็กๆของตัวเองลงไปบนกลุ่มผมของอีกฝ่ายเป็นการระบายความเสียวซ่าน
“วันนี้...พี่อยากให้รันอยู่บนตัวพี่...นะ...นะครับ”
ได้ยินแบบนั้นใบหน้าหวานที่ขึ้นสีเรื่ออยู่แล้วด้วยแรงอารมณ์ที่ค่อยๆสูงขึ้นก็ดูเหมือนจะแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้...อาย...ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่นิธิศยังขอให้เขาเป็นฝ่าย ทำ เอง
“ฮื่อ อ๊ะ พี่ไนท์...อือ...ระ...รัน...ทำ...ไม่เป็น...อึก...อื้อ”
เมื่อนิ้วทั้งสามที่ใช้ทำการเตรียมพร้อมการรองรับร่างกายของเขาถูกออกไปแล้ว ร่างสูงก็ทำการยกสะโพกกลมของคนรักให้ลอยสูงขึ้นก่อนจะค่อยๆกดลงมาให้ดูดกลืนส่วนแข็งขืนของเขาทีละน้อย
“อะ...อือ...งั้นทำตามพี่บอก...หายใจเข้าลึกๆ...อย่าเกร็งนะคนเก่ง...ค่อยๆกดสะโพกลงไปนะครับ”
ร่างบางพยักหน้ารับพยายามทำตามสิ่งที่อีกฝ่ายบอกทั้งๆที่หยาดน้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอเบ้า และในขณะเดียวกันนิธิศเองก็ช่วยบรรเทาความทรมานของอีกฝ่ายด้วยการขยับส่วนอ่อนไหวของเจ้าตัวไปด้วยจนทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง
“ทีนี้ก็...เอาเข่ายันโซฟาไว้...อะ...แล้วก็...ค่อยๆขยับนะ...อืออ่า...นั่น...อย่างนั้นแหละเก่งมาก...”
คนตัวโตกว่าเอ่ยปากสอนพลางใช้มือช่วยประคองจับสะโพกขาวเนียนให้ขยับขึ้นลงช้าๆจนเห็นว่าเริ่มคุ้นชินจึงปล่อยให้เจ้าตัวโยกคุมจังหวะด้วยตัวเอง โดยที่เขาคอยทำแค่ประคองและสวนเข้าให้สอดรับกับจังหวะของคนรัก
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า พี่ไนท์ พี่ไนท์...รัน...ไม่ไหวแล้ว...”
วิพารันต์ครางปนหอบเมื่อรู้สึกว่าการเดินทางของอารมณ์ใกล้จะถึงจุดสูงสุดเต็มที
“อื้อ...อีกนิด...อีกนิดนะครับคนดี”
นิธิศบอกพร้อมกับจัดการจับร่างบอบบางให้พลิกกลับลงไปอยู่ด้านล่างก่อนจะเป็นฝ่ายขยับดำเนินบทรักต่อจากนั้นด้วยตัวเอง
“ฮื่อ...พี่ไนท์ อึก อ๊ะ อ๊า รันรัก...พี่ไนท์...รัก...คนเดียวนะ”
คนตัวเล็กครางออกมาฟังแทบจับใจความไม่ได้ก่อนทีจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกับที่รู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นร้อนที่ถูกฉีดเข้ามาในร่างกายเมื่อร่างสูงก็เป็นฝ่ายปลดปล่อยตามมาอย่างติดๆกัน
“อ่า...พี่...ก็เหมือนกันครับรัน”
นิธิศบอกก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วคว้าคนรักเข้ามากอดไว้แนบอก...ถึงแม้ว่าโซฟานี่มันจะแคบไปเสียหน่อยสำหรับการนอนของคนสองคน แต่มันจะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้าคืนนี้เขาจะอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศจากเตียงกว้างๆในห้องมาเป็นนอนกอดเจ้าตัวเล็กแบบเนื้อแนบเนื้อที่โซฟาแบบนี้ดูบ้าง
“เหนื่อยมากมั้ยหือ...”
กระซิบถามคนในอ้อมกอดที่ทำตาปรือเนื่องจากรู้สึกเพลียเต็มทีจากกิจกรรมเมื่อครู่พลางเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่เจ้าตัวเอามาทิ้งเอาไว้บนโซฟาเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาคลุมตัว
“งือ มาก”
“ฮ่าๆ แล้วคราวนี้จะงอนพี่อีกหรือเปล่าหือ”
นิธิศยังไม่วายแกล้งถาม
“หื้อ งอน แต่ตอนนี้รันง่วงมากเลย ถ้าจะง้อพรุ่งนี้พี่ไนท์ค่อยง้อนะ”
พูดจบเจ้าตัวเล็กก็ขดตัวซุกกับอกของเขาแล้วหลับไปเสียอย่างนั้นจนนิธิศเองอดที่จะนอนยิ้มปลงกับตัวเองไม่ได้...ก็ชอบทำตัวน่ารักอย่างนี้อยู่เรื่อย แล้วเวลามีหนุ่มๆเข้ามายุ่งแบบนี้จะมาบอกให้เขาไม่ต้องหึงไม่หวงเจ้าตัวได้ยังไงไหวล่ะเนี่ย...จริงไหม?
Fin.
สวัสดีค่าา ไม่เจอกันนาน วันนี้แวะเอาตอนพิเศษตอนแรกที่เพิ่งเขียนเสร็จ(และจะลงเล่มด้วย)มาลงให้อ่านกันนะคะ
(กว่าจะเขียนเสร็จใช้เวลาไปหลายเดือนเลยล่ะ เพราะติดนั่นติดนี่และเขียนไม่ออกด้วย ฮาา)
ดีไม่ดียังไงติชมกันได้ตามสบาย เพราะช่วงนี้รู้สึกตัวเองเขียนไม่ค่อยดีเท่าที่ควร
(แต่ยังต้องเขียนอีกหลายตอน อยากได้อะไรก็แนะนำๆกันเข้ามานะคะ อยากได้ไอเดียร์)
ส่วนข่าวคราวอะไร ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะแจ้งให้ทราบผ่านแฟนเพจก่อนเหมือนเคยนะคะ
-
รันน่าร๊ากกกก
มีให้ง้อพรุ่งนี้ด้วย อยากดูเขาง้อกันอ่ะ :o8: :o8:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องรันกลับมาเยี่ยมคนอ่านแล้ว
:กอด1:
หลังจากออกเรือนไปตั้งหลายเดือน
คนอ่านก็คิดถึงมากๆเลย
กลับมาก็ไม่ทำให้ผิดหวัง
:jul1:
พี่ไนท์ของเราก็ทำแต้มโชว์คนอ่านซะเลย
เรียกเลือด เรียกน้ำตาลกัยก่อนนอน
คืนนี้สงสัยจะหลับฝันดีแน่ๆเลย
:z1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ o13
-
:jul1: อ๊ายยยย ไม่แปลกใจที่หวงขนาดนี้ น่ารักมากก >/////< :-[ :-[
-
พี่ไนท์สุภาพบุรุษที่สุดในสามโลก :m1:
-
รันน่าร๊ากมากๆเลยอ่ะ สุดท้ายก็เสร็จพี่ไนท์จนได้นะ หุหุ
-
น้องรันน่ารักขึ้นเยอะ
-
ฟินอ่ะ >,,<" อ่านแล้วฟินมาก ๆ ตอนนี้พี่ไนท์แอบแล้งน้องรันนะ eiei
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
หนูรันเสน่ห์แแรงมากเลยอ่ะ :o8:
-
:haun4: น้องรัน...น่าร๊ากอ่ะ!!!>.<!!!!!
-
สมกับที่รอคอย!! :m25:
น้องรันยังน่ารักเหมือนเดิม
และพี่ไนท์ต้องยังหื่นเหมือนเดิม!!
ฮ่าๆ คิดถึงนะคะ
คิดถึงทั้งคนเขียน พี่ไนท์ น้องรันเลย หุหุ :กอด1:
-
พี่ไนท์กับน้องรันยังน่ารักเหมือนเดิม ^^
-
น่าร้ากกกกกตลอดกาล!!!!!!
-
น้องรันยังน่ารักเหมือนเดิมอะ
-
พิเศษจริงๆ
-
กรี๊ดดดด คิดถึงน้องรัน
On Top พี่ไนท์อย่างหื่น กร๊ากกก :laugh:
-
น้องรันน่ารักมากกกกกกกกกกก :L1:
-
แอบหวงแทนพี่ไนท์แฮะ ก็น้องรันน่ารักอ่ะ :-[
แถมขี้อ้อนอีกต่างหาก โอ๊ยยย น่ารักเวอร์
ก็น่าให้พี่ไนท์หึงและหวงอยู่หรอกนะนั่น
แต่น้องรันเค้ามีพี่ไนท์คนเดียวในดวงใจ
หล่อรวยขนาดไหนก็ไม่สนหรอกเนอะน้องรัน
ก็ดูสิทั้งอ้อนและงอนกับพี่ไนท์คนเดียว :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดให้น้องรัน
-
น้องรันกลับมาทีนี่.. :jul1: :jul1:
-
น้องรันน่ารักตลอดๆ
-
มาอย่างน่านัก..และ..จบแบบเรียกเลือด
-
น่ารักมากกก
น้องรันอยู่เฉยๆก็มีคนมาชอบอ้ะ
ฮ่าๆๆ พี่ไนท์ก็เหนื่อยหน่อยนะะะ
หึหึ
แต่ว่า ให้น้องง้อแบบนี้ น่ารักไปมั้ยยยย
>/////<
-
น้องรันน่ารัก
-
น่ารักมากกว่าเดิมนะน้องรัน
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
+1
-
พี่ไนท์ให้น้องรันอ้อนอะไรก็ไม่รู้เล่นเอาคนอ่าน :pighaun:
:กอด1: :pig4:
-
:กอด1::L2:
-
:mc4: :mc4:
ขอบคุณค่า สำหรับตอนพิเศษ .. :L2:
คิดถึงน้องรันจริงๆ ยังน่ารักเหมือนเดิม..อ๊ะ มากกว่าเดิมซิ เนอะ
:กอด1: :กอด1:
-
น้องรันน่ารักจังเลย
พี่ไนท์รีบๆง้อโดยด่วนหุหุ
-
คู่นี้น่ารักกันตลอด ยิ่งมีเสียงแล้ว ยิ่งน่าร้าก :o8:
หนุ่มเอ็ม อิจฉาก็รีบไปหาเป็นของตัวเองซะนะ อิอิ
-
ชอบน้องรันมากมาก
-
โอ๊ยยยยยยยยยย
น่ารัก พี่ไนท์ขี้หึงเอากำไรนะ
ส่วนน้องรัน
มีแต่หนุ่มมาขายจนมจีบเลยน๊าาาาาา
-
น่ารัก :)
-
รันน่ารักอะ
ง้อพี่ไนท์บ่อย ๆ นะ 5555
ไอ้นี่หื่นนน
พาไปนอนดี ๆ เถอะพี่ไนท์ กลัวตื่นมาแล้วน้องรันปวดหลัง
-
งื้อ~ น่ารักอ๊าน้องรัน :man1:
หนุ่มที่ไหนมาหลงก็ไม่ต้องหวั่น เพราะน้องรันรักพี่ไนท์คนเดียว :o8:
-
น้องรันน่ารักเวอร์ อ๊ากกกกก ชอบ><
-
น่ารักมากกก><
-
น้องรันน่ารัก :impress3:
-
น่าร้ากกกกก.. ขอให้น้องอ้อน
-
:3123:
-
น้องรันน่ารักกกก..
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ น้องรันน่ารักมากกกกกๆ (> <) *ทุบโต๊ะ*
รู้สึกชอบน้องรันตั้งแต่ประโยคแรกที่น้องเขียนว่า "ชื่อวิพารันต์ เรียกรันก็ได้" เลยค่ะ ...ประโยคสั้นๆ แต่ให้ความรู้สึกอุ่นๆ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เอิ๊กๆ
เรื่องนี้อ่านแล้วก็อมยิ้มบางๆ ไปตลอดทั้งเรื่องเลยค่ะ เป็นอะไรที่ละมุนมากๆ เหมือนได้ดื่มกาแฟรสนุ่มๆ เลยล่ะค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ ^^
-
o13
-
มาต่อตอนพิเศษอีกนะ ชอบมาก
-
น้องรันน่ารักมว๊ากกกกกกกค่า :-[
พี่ไนท์นี่จริงๆเลย ><
-
3
เที่ยว
แอบสงสารน้องรัน
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ...
ชอบเรื่องนี้แบบโอเวอร์!!
รอตอนพิเศษ+หนังสือ~ ^^
-
น้องรันน่ารักมากมาย
พี่ไนท์ ผู้ชายในดวงใจ :o8:
น่ารักกันทั้งคู่เลย แถมคุณพ่อก็ยังน่ารักได้อีก
-
รันน่ารักมาก พี่ไนท์ก็ต้องหึงหวงเป็นธรรมดา
-
รออ่านอยู่น๊า :กอด1:
-
แปะก่อนนะจ๊ะ XD
-
เรื่องนี้มันน่ารัก :m25:
-
รอตัวเล็กมาน่ารักให้อ่านอีกนะคะ ชอบอ่ะค่ะ รอรอ
-
:haun4: :haun4:
น้องรัน น่ารักเกินไปแล้ววววววววววววววววววว
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:กอด1: :กอด1:ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยอะรัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆครับ สนุกดี
-
นุ่มนวล อ่านจบแล้วรู้สึกถึงคำนี้ก่อนสิ่งใดเลยค่ะ
ของคุณผู้เขียนที่ถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมาได้อบอุ่นมากขนาดนี้นะคะ
อ่านจบแล้วมีความสุขจัง :-[
-
อยากอ่านมาเพื่อนบอกว่าอ่านสนุกมาก
-
เลือดหมดตัว
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยจ้า อ่านแล้วรู้สึกอิ่มใจจริงๆ :L1:
ขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่แต่งมาให้อ่านนะจ๊ะ :กอด1:
-
มีการบอกให้ง้อด้วย
น่ารัก ที่สุดอ่ะ
-
น่ารักจังเลย
อ่านรวดเดียวจบเลย นั่งอมยิ้มตลอดการอ่าน อิอิ
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมากอะ รัน ไนท์ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วทั้งยิ้ม ร้องไห้ ชอบมากๆ :impress2:
-
น้องรันน่าร้ากกกกก :-[ พี่ไนท์คงเหนื่อยหนักแล้วหล่ะต่อไป 555
-
หลงรักน้องรันเต็มๆๆๆ
น้องทั้งน่ารักและน่าสงสาร :L2: :L2:
ดีใจกับน้องด้วยที่ได้มาเจอกับคนดีๆอย่างพี่ไนท์
-
รวมเล่ม ขอจองด้วยค่ะ :L2: :L2:
-
ชอบมากๆเลย
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ
ชอบน้องรันที่ใสซื่อ ชอบพี่ไนท์ที่ขี้แกล้ง(แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น อ๊ายยยย >///<)
ขอบคุณที่เขียนนิยายดี ๆ มาให้อ่านนะคะ ^_______________^
-
ยังรอตอนพิเศษ
และก็รวมเล่มอยู่น๊า :z2:
-
สนุกมากๆๆเลย คนเขียนแต่งเก่งมากๆๆ
เรื่องราวบรรยายได้อย่างลงตัว น้องรันน่ารักมากและน่าสงสาร
อ่านไปร้องไห้ไป ดีนะครับที่ฟ้าหลังฝนยังสวยงามเสมอ พี่ไนท์ต้องรัก
น้องรันให้มากๆๆนร้า
-
อ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจชะมัด ขอบคุณนะค่ะ :pig4:
-
น้องรัน พี่ไนท์ น่ารักเสมอไม่เปลี่ยน
เอ๊ะ รึเปลี่ยน พอน้องรันพูดได้ก็ขี้อ้อนเหลือเกิน ส่วนพี่ไนท์ก็น่ะ หื่นขึ้นมาก :oo1:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
มันเป็นความรักที่หายได้ยากมากๆเลยในยุคนี้
เราเคยอ่านนิยายที่เกี่ยวกับผู้พิการมาแล้วเรื่องหนึ่ง
เรื่องนั้นสามารถเปลี่ยนมุมมองที่เรามีต่อผู้พิการไปได้มากเลยค่ะ
แต่สำหรับนิยายเรื่องนี้ต้องบอกว่ามันเป็นความรักที่สวยงามจริงๆค่ะ
อดอิจฉา รัน กับพี่ไนท์ไม่ได้เลยนะเนี่ย
เราเพิ่งจะมาอ่านหลังจากเรื่องจบ
ต้องขอบคุณผู้เขียนมากๆเลยนะค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน ♥
-
น้องรันยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
:-[ :-[
-
o13
-
ไปขอคำแนะนำในหน้าแนะนำนิยายมา
เจ้าของนิยายมาแนะนำเรื่องนี้ด้วยตัวเองเลย
พอได้เข้ามาอ่านแล้วชอบมากเลยคะ เนื้อเรื่องค่อยเป็นค่อยไปน่ารักมากๆเลย
อ่านไปยิ้มไปตลอดเลย :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :L2:
-
มารอตอนพิเศษ2
:110011: :z7:
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
น้องรันกับพี่ไนท์น่ารักมากเลย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ ให้ได้อ่านน๊า
o13 :impress3:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักมากเลยค่ะ
-
อ่านจบแล้วค่า~
ขอบคุณที่แนะนำนะคะ ไม่งั้นคงรู้สึกว่าตัวเองพลาดไปรุนแรงเลย
พี่ไนท์-น้องรัน..อบอุ่นที่สุด~
เมะ-เคะในอุดมคติ^^
ภาษาก็หวานละมุนละมัยชวนอิ่มไปกับบรรยากาศ
รอตอนพิเศษและเรื่องต่อๆไปจ้า
-
อ๋อย :z3: น้องรันน่ารักไปแล้ว ตายคาที่ แอ๊ค :m25:
-
จะรอตอนรวมเล่มนะค่ะ ฮิ๊วววว~!! :call:
-
:mc4:
เปิดให้จับจองกันได้แล้วนะคะกับ รักนี้ไม่ต้องมี'เสียง' สนใจคลิกดูรายละเอียดได้เลยค่ะ
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/test1.jpg)
บางครั้ง...ความรักของคนเรา ก็ไม่ต้องการคำว่าดีพอ...
“...เพราะความรักมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำว่าดีพอเพียงอย่างอย่างเดียว แต่หากในหลายครั้งมันก็ขึ้นอยู่กับคำว่าพอดี...พอดีที่จะรัก พอดีที่จะเข้าใจ พอดีที่หัวใจของคนทั้งสองคนจะตรงกันก็เท่านั้น...”
บางครั้ง...ความรักของคนเรา ก็ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าความเชื่อใจ...
“พี่มาตามคำสัญญาแล้วนะครับเด็กดี ขอโทษ...ที่ทำให้ต้องรอนานนะ”
และบางครั้ง...ความรักของคนเรา...ก็ไม่ต้องการ ‘เสียง’
“...นาย...พูดไม่ได้?”
‘พูดไม่ได้ แต่ฟังรู้เรื่องนะ’
วิธีการจองเช่นเดิมค่ะ ส่งอีเมล์เข้ามาขอรับรายละเอียดกันได้ที่อีเมล์ข้างล่างนะคะ
ติดต่อสอบถามเพิ่มเติมได้ที่ https://www.facebook.com/HermitBooks (https://www.facebook.com/HermitBooks)
หรือ hermit_books แอท hotmail.com
ป.ล. ใครห่วงเรื่องตอนพิเศษ ขอบอกว่าในเล่มมีเพิ่มแน่นอนค่ะ
-
มีเป็นหนังสือแร้วววววววววววววว
อร๊ายยยยยยยยยยยย >//< ดีใจมากค่า งานนี้ไม่พลาดจองแน่ๆค่ะ o13
-
ทำหนังสือแล้ววววววววววว ว้าวๆๆๆ
o13 o13
-
เห็นของแถมแล้วอยากได้เลย
ปากกากับสมุด หลงรักเรื่องนี้เพราะสองสิ่งนี้ค่ะ
เพราะเขาไม่มีคำพูด ใช้การสื่อสารผ่านตัวอักษร ไม่รอช้าเร็วไว
ส่งเมลไปจับจองโดยด่วน
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ พี่ไนท์เป็นคนดีมากกกส่วนน้องรันก็น่ารักขี้อ้อนสุดๆ
บรรยากาศอบอุ่นจริงๆค่ะ อ่านแล้วมีความสุขยิ้มได้ตลอดเลย :o8:
ปล.นิดนึงเรื่องคำผิดค่ะ จริงๆไม่ค่อยมี แต่มีหนึ่งคำที่เห็นเขียนผิดทุกตอนเลย คำว่า 'หมั่นเขี้ยว' และ 'หมั่นไส้' ค่ะ จาก 'หมั่น' กลายเป็น 'หมัน' หมดเลย
-
น่ารักมากเลยอะค้าบบ
สนุกมากก ><
-
น้องรันน่ารักมากกกกกกกกก :กอด1:
-
>< กรี๊ดสะมะหลา อะไรกันนี่ น่ารักอะไรอย่างนี้~~ มีอีกมั้ยๆ ตอนพิเศษ
-
สนุกมากครับ เป็นโครงเรื่องที่ต่างออกไป น่าอ่านมาก ขอบคุณครับ
-
เข้ามาจุ๊บแก้มน้องรันสองข้าง >///<
จะเข้ามาบอกว่าโอนเงินแล้วเรียบร้อย
เตรียมต้อนรับน้องรันมาไว้ในอ้อมอก :man1:
-
จบแล้ว :กอด1:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
-
น้องรันน่ารักกกก :-[
อ่านรอบที่สามแล้วเพิ่งจะได้เม้นรอบนี้ ขอโทษนะคะ 55555
ชอบเรื่องนี้มากๆ ประทับใจสุดๆ นึกได้เมื่อไหร่ต้องกลับมาอ่านเรื่อยๆเลย
ตอนนี้ไม่มีตัง อดได้น้องรันเลย :o12:
-
โชคดีจังที่ช่วงนี้งานหนังสือพอดี เก็บเงินไว้ซื้อหนังสือเต็มที่ และต้องแบ่งมาสอยพี่ไนท์กับน้องรันแน่ๆ*_*
-
น่าร๊ากกกกกกกกก ขอสารภาพตามตรงเลยว่า
ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องไม่คิดว่าจะเข้ามาอ่านเลยอ่ะ
คิดว่ามันต้องเศร้าแน่เลย ดีนะคนเขียนไม่นิยมมาม่า
เลยมีแต่รอยยิ้มกันทั้งเรื่อง น่ารักจังเลย ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
อ่านจบแล้วครับ เรื่องนี้ o13
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าสิ่งที่ความรักต้องการมากๆคือ ความเข้าใจ และการเอาใจใส่
ต่อให้ไร้เสียง แต่มี 2 สิ่งนั้นประกอบกัน ความรักก็สามารถดำเนินไปอย่างมีความสุขได้
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ครับ :pig4: +1
-
ชอบค่ะน่ารักมาก ๆ เลยน่ะ เป็นอะไรที่อบอุ่นมาก ๆ ถึงจะอยากอ่านบทร้อน ๆ บ้างแต่ก้ออย่างที่ผู้แต่งบอกน่ะว่าดูจะไม่ค่อยเข้ากับเรื่องเท่าไหร่รอตอนพิเศษดีกว่า งั้นขอวิ่งไปจองหนังสือก่อนน่ะจ้ะ :impress2:
-
ประทับใจเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกก o13
อ่านแล้วอบอุ่นไปถึงตับ ไต ไส้ พุง :laugh:
ฉากตอนจะจบที่รันอ่านไดอารี่เศร้ามาก ยิ่งมีเพลงมาบิ้วอารมณ์ น้ำตาแตกเลย :sad4:
-
อ่านจบแล้วววววมา 1 อาทิตย์ =*=
เพิ่งเรียบเรียงประโยคเสร็จ......เอาล่ะนะ....
ต้องขอบอกเลยว่ามันสั้น....เสียดายที่มันสั้นขนาดนี้
เพราะเนื้อเรื่องดีมากๆๆๆๆๆๆๆ มันซึ้งกินใจเราสุดๆไปเลย เรามีอารมณ์ร่วมกับตัวอักษรทุกตัวเลยนะคะ
คุณเเต่งดีมากๆๆๆเลยค่ะ ขอปรบมือ :m4:
เราสงสารและร้องไห้ไปกับน้องทุกครั้งเลยที่น้องเสียใจ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนเราถึงได้ใจร้ายขนาดนี้
ยิ่งคนเป็นแม่ด้วยเเล้วไม่น่าพูดให้น้องเสียใจเลยนะคะ แค่น้องเกิดมาพิการน้องก็แย่พอดูอยู่เเล้ว
อยากจะบอกว่าการที่เเม่ของรันกล้าเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยทิ้งน้องไว้ข้างหลัง อยากบอกให้รู้นะคะว่ากรรมมันจะตามสนอง
บุญคุณที่ให้เกิดนั่นไม่เกี่ยวนะคะ เพราะบญก็ส่วนบุญบาปก็ส่วนบาป ไม่ใช่จะมาอ้างว่าเป็นแม่จะทำอะไรกับลูกก็ได้
ไม่งั้นเเม่ที่ทำแท้งลูกจะบาปหรอ? ในอนาคตแม่ของรันก็จะรู้เองว่าเวรกรรมมันมีจริง
เหมือนที่พ่อของน้องมานึกเสียใจภายหลังไงคะ :เฮ้อ:
ส่วนน้องรันน้องเป็นเด็กดี น่ารัก กตัญญู ผลบุญตรงนี้ก็จะทำให้น้องเจอเเต่สิ่งดีๆนะ พี่เอาใจช่วย
ไม่อยากจะบอกว่าร้องไห้จริงๆจังมากอ่ะ สงสารน้องจริงๆ :sad4: :m15:
และเราก็มีความสุขทุกครั้งที่เห็นน้องเองก็มีความสุข :กอด1:
ดีใจด้วยที่ได้มาเจอกับไนท์ หุหุหุ ต่อไปนี้ไนท์ก็ดูเเลน้องให้ดีนะ เพราะถ้าดูไม่ดี........เค้าจะไปฉกตัวน้องมาเป็นของตัวเอง o18
แต่ว่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณRafael เค้าอยากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอิ่ม....อย่าหาว่าหื่นเลยนะ
อยากอ่าน......ครั้งเเรกของน้องจัง เอิ๊กกกก จะมีในตอนพิเศษมั๊ยอ่ะคะ :-[ :-[ :impress2: :impress2:
:laugh: :laugh:
อิอิ...เราจองหนังสือไปแล้วนะคะ(เหลือเเต่จ่ายตังค์ - -)
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เห็นผลงานอื่นๆของคุณ Rafael อีกนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีอย่างนิยายเรื่องนี้นะคะ
:L2: :pig4:
-
เข้ามาอ่านพี่ไนท์น้องรันอีกรอบ อิอิ อ่านกี่ทีก็แฮปปี้มีความสุข ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องรัน 55555555 อยากแย่งน้องรันมาเป็นของตัวเอง กร๊ากกก *โดนพี่ไนท์ต่อย* ดีใจแทนน้องรันที่ได้เจอป้อจายดีๆอย่างพี่ไนท์ >//////< และก็รักพี่ไนท์มากที่ดูแลน้องรันได้ดีขนาดนี้ เหมาะสมกันที่สุด ^^b ... จริงๆยังอยากอ่านคู่นี้ไปอีกเรื่อยๆจริงๆนะ อยากให้ Rafael แต่งคู่นี้ไปอีกหลายๆตอนจัง มีความสุขจริงๆนะ หวาน อบอุ่น ปลื้มปริ่มที่สุด อิอิ
ขอบคุณ Rafael มากๆนะคะ ที่พาพี่ไนท์น้องรันมาให้รู้จักกัน รักทั้งคู่และคนแต่งม๊ากมาก ฮ่าาาาาาาาา หวังว่าจะได้อ่านเรื่องใหม่เร็วๆนี้นะคะ แต่อย่าลืมเอาพี่ไนท์น้องรันไปแจมด้วยนะ อิอิ ^3^
โอนเงินหนังสือเรียบแล้วแว้วววว นับวันรอพี่ไนท์พาน้องรันมาส่งที่บ้าน อิอิ =3=
-
เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ ชอบแบบนายเอกขี้อ้อนแบบนี้ ดูน่ารักน่าหวงดี
อ่านตอนแรกก็งงว่าพูดไม่ได้แล้วทำไมพูดได้ แล้วก็มาอ่อตอนที่บอกว่าคนแบบนี้มีอยู่จริง
แต่น้อยมาก เพราะมีเพื่อนที่หูไม่ได้ยิน พูดไม่ได้แต่มีเสียงออกมาได้ค่ะ
แอบลุ้นด้วยนะค่ะ กลัวคุณพ่อจะแยกน้องรันจากพี่ไนท์มากก แต่เห็นเข้าใจลูกแบบนี้แล้วยิ้มปริ่มเลย
-
สวัสดีค่ะ ห่างหายกันไปนาน วันนี้เอาปกมาให้ชมกันเน้อออ
(http://f.lnwfile.com/_files/eq/ll/ph.png)
ป.ล.ตอนพิเศษในเล่มแต่งเสร็จหมดแล้วนะคะ เตรียมอ่านกันได้ค่ะ อิอิ
-
คุณRafael ขออีเมลจองหนังสือหน่อยค่ะ
ขอจอง 1 เล่มค่ะ aiba_nanอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ค่ะ
-
อ่านจบแล้วรู้สึกว่ามันอิ่มมากเลย
ทั้งอิ่มอกและอิ่มใจ
เป็นเรื่องที่อบอุ่นมาก อ่านไปแล้วก็ยิ้มไป
ตอนแรกสงสารน้องนะ ถ้าไม่มีพี่ไนท์ไม่รู้ว่าน้องจะเป็นยังไงบ้าง
น้องน่ารักมากกกขี้อ้อน
อ่านแล้วก็เริ่มหลงแทนพระเอกซะงั้น
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ >,<
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านนะค่ะ
สนุกมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
คุณRafael ขออีเมลจองหนังสือหน่อยค่ะ
ขอจอง 1 เล่มค่ะ aiba_nanอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ค่ะ
แจ้งอีเมลล์ไปแล้ว ดูในข้อความส่วนตัวได้เลยค่ะ ^^
-
จองแล้วโอนแล้ว รอหนังสืออย่างเดียว :impress2:
-
น้องรันน่ารักมากกกกกกกกก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แต่จองหนังสือตั้งแต่อ่านหน้าแรกจบ :laugh: ชอบน้องรันมาก แม้จะมีชีวิตที่บัดซบมาก่อน แต่ก็เริ่มดีขึ้นเมื่อมาเจอพี่ไนท์ พี่ท่านช่างไนท์ (nice) สมชื่อตัวจริง ๆ :impress2: บางตอนอ่านแล้วร้องไห้จนรู้สึกว่าตัวเองบ้าไปแล้ว :serius2: เป็นนิยายที่จรรโลงใจดีค่ะ มันให้ความรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ หรือที่หลายคนบอกว่าอบอุ่น อ่านนิยายช่วงนี้หลายเรื่อง อ่านไปก็จะกลับมาอ่านเรื่องนี้อีก มันทำให้รู้สึกเหมือนได้ผ่อนคลายอารมณ์ (หรือตัวเองเป็นคนเสพติดความหวานก็ไม่รู้ )
สังเกตว่าคนเขียนจะไม่ค่อยมีคำผิดเท่าไหร่ เป็นอีกเรื่องที่ใช้ภาษาไทยได้ยอดเยี่ยมมากค่ะ o13 :mc4: ยินดีด้วยกับผลโหวตนิยายที่ใช้ภาษาไทยดีเด่นนะคะ :mc4:
:110011: ตอนนี้รอหนังสือค่ะ รออย่างใจจดใจจ่อเชียวล่ะ :z7:
-
อยากได้มากกกก ยังเหลือมั้ยอ่ะหรือไม่ทันแล้วว ??
ยังไงไรท์ช่วยบอกบอกหน่อยน้าา
ถ้าเหลือขอ1ชุดค่ะ ช่วยตอบกลับที่ Paiwalee_fangอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ด้วยนะค่ะ
ขอบคุนค่ะ
-
แอบแว้บมาดู เผื่อมีตอนพิเศษหลงมา ฮี่ ๆ :interest:
-
พี่สู่ขอน้องรันแล้วน๊า โอนค่าสินสอดแล้วด้วย :impress2:
จะรอชื่นชมน้องรันของพี่นะจ๊ะ (ฮุๆๆ ตอนพิเศษ~ตอนพิเศษ~ :-[)
-
ชอบมากเลย
ขอบคุณนะครับผม
:-[
-
:-[
น้องรันน่าร๊ากกกกกกกกกก
ขอได้ปะพี่ไนท์
:impress2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ น่ารักมากๆ
-
ชอบมากๆ เลยค่ะ "ความรักไม่จำเป็นต้องส่งเสียงบอก แค่เรารู้สึกและเข้าใจจิตใจกันก็พอ"
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เพิ่งตามมาอ่านจนจบค่ะ อ่านตอนแรกๆน้ำตาซึม
ตอนท้ายๆหวานซะ ^ ^
จองไปแล้วนะคะ :mc4:
-
:-[ :-[ :-[
หลงน้องรันไปเรียบร้อยละ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยยย :m1:
หลงรักน้องรันไม่ไหวแล้ววว :impress2:
พี่ไนท์โชคดีมากเลยได้น้องรันไปกอดด :m3:
-
น้องรันน่ารักอะ อิอิ ไม่น่าแหละทั้งไนท์ ทั้งพ่อ ถึงได้หวงซะ
-
อ่านจบแล้ววว ชอบเรื่องนี้จัง
ชอบมากๆ เลยค่า น้องรันน่ารักอ่า
ปกสวยสุดๆ อิอิ
-
ตอนนี้...รอน้องรันที่สั่งไป
อาจจะเป็นเหมือนของขวัญปีใหม่
คิดถึงจัง :กอด1:
-
อัพเดทรายชื่อผู้โอนเงินค่ะ (http://hermitbooks.lnwshop.com/webboard/viewtopic/14)
ใกล้จะปิดจองเข้าไปทุกทีแล้วนะคะ ใครสนใจจับจองเป็นเจ้าของพี่ไนท์น้องรันแต่ยังไม่โอนเงิน ยังสามารถสู่ขอเข้ามากันได้เรื่อยๆจนถึงวันที่ 15 ธันวาคมนี้นะคะ
-
:laugh: จองแล้วเรียบร้อย รอรับอย่างเดียวจ้า
-
ให้ส่งมาที่หอมหาลัย...
รอเอาหนังสือก่อนค่อยกลับบ้านปีใหม่ล่ะกันเนอะ :impress2:
-
o13
น่ารักมาก....ขอบคุณครับ
-
น้องรันของพี่น่ารักที่สุด ชอบมากค่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษอีกหลาย ๆ ตอนเลยค่ะ
-
วันที่ 16 ธันวาคมแล้ว ปิดจองเรื่องนี้อย่างเป็นทางการแล้วนะคะ
แต่การปิดจองนี้ยังสามารถสั่งซื้อกันได้อยู่ เพียงแต่จะไม่มีของแถมจัดเต็มให้แบบรอบแรกแล้วนะคะ
เว็บร้านสั่งซื้อค่ะ (http://hermitbooks.lnwshop.com/)
ขอบคุณทุกการติดตามและอุดหนุนค่ะ
เจอคนเขียนและพี่ไหมน้องทัต พระนายคู่ใหม่ ได้ที่เรื่อง
โจทก์ 'ร้าย'...จำเลย 'รัก' (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35747.0)
ที่กำลังเขียนอยู่นี่นะคะ
:pig4:
-
กรี๊ดๆๆๆ
กำลังจะได้น้องรันมาอยู่เป็นแม่ศรีเรือนแล้วค่ะ
:-[ :impress2: :o8:
-
3 คำ------- น่ารัก ซึ้ง อบอุ่น
ชอบแนวนี้ที่สุดดดดดดด
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องน่ารักๆ^^
-
รออย่างเดียวเลยจ้ะ :impress3: ต้องตามไปอ่านเรื่องใหม่แล้ว o18
-
ติดตามอ่านเรื่องต่อไปค่ะ :mc4:
-
ขอลายเซ็นต์ที่ปกในด้วยได้ไหมคะ ฮิฮิ :impress2:
-
:-[ เข้ามาติดตามการอัพเดท แล้วก็ ขอรายเซ็นที่ปกด้านในด้วยเหมือนกันค่ะ :impress2:
-
แจ้งเลขจัดส่งรอบแรกค่ะ (19/12/55)
สำหรับลูกค้าที่สั่งน้องรันอย่างเดียว(ไม่รวมเรื่องสั้น)
หมายเลขจัดส่งรอบแรก (http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fhermitbooks.lnwshop.com%2Fwebboard%2Fviewtopic%2F13&h=ZAQFjKKNaAQGsJNmN1DwRDPGvzYbNbDAtIJ1I6HbdrU5tQw&enc=AZOFQ8-hLgNJx2vUwo1t52D5ZnL_l-qkPa42DJqOJsorkLFbrwq0IVb8OMFs9z9hO-YI6ZoqHxVqv1-rzXUCTDcX&s=1)
-
:impress3: :impress3:
จะได้แล้ว เอาไว้อ่านวันหยุดยาว
:L2: :3123:
-
น่ารักเน้อเรื่องนี้ อิอิ มีฟามสุขกับน้องรัน
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ของแถมน่ารักมากๆเลย o13
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
เรื่องหวานละมุนดีจัง แต่จบเร็วอ่า มีตอนพิเศษเพิ่มอีกเยอะๆนะคุณราฟฯ <3 | คืออยากเห็นน้องรัน "หึง" บ้าง...แค่คิดก็หวิวละเนี่ย กรี๊ดๆๆๆ
-
โหว่ ... ต้องรออีกนิด :t3:
คนที่สั่งเรื่องสั้นด้วยจะได้รับเมื่อไหร่คะ
(ช่วงนี้มัวเวิ่นในทวิตไม่ค่อยได้แวะมาที่นี่เลยค่ะ^^)
-
ได้หนังสือและของต่าง ๆ มากมาย น่ารักมากค่ะ :impress2: ตอนนี้เริ่มอ่านอีกรอบ เป็นการเช็คคำผิดไปในตัว (แก้ตัว) :z6:
ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
ได้รับหนังสือแล้ว ขอบคุณมากจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เค้าใจจะขาดแล้วน๊า พัสดุมาตั้งแต่วันที่ 20
แล้ววันนี้เพิ่งไปเช็ค ว่าจะไปรับพี่ที่ดูแลหอก็ไม่อยู่ซะงั้นล่ะ
ลงไปดูหลายรอบแล้วก็ไม่เจอ อยากได้มั่งๆๆๆ ฮื่อๆ :o12:
-
ณ ห้องนอน คืนวันคริสต์มาสอีฟ
พี่ไนท์ : เขยิบเข้ามานอนใกล้ๆพี่หน่อยสิครับรัน
น้องรัน : ไม่เอา พี่ไนท์ชอบหลอก นิสัยไม่ดี (เขยิบตัวห่างออกไปอีก แล้วเอาหมอนข้างกั้นกลาง เพราะอีกฝ่ายหลอกเขาเรื่องที่ถ้าเอาถุงเท้าออกมาห้อยแล้วซานตาคลอสจะเอาของขวัญมาให้ แล้วพอเขาทำเข้าจริงๆก็มานั่งหัวเราะท้องคัดท้องแข็งทีหลัง )
พี่ไนท์ : แต่วันนี้หนาวนะ หนาวมากๆด้วย (พยายามง้อสุดฤทธิ์)
น้องรัน : รันมีผ้าห่ม ไม่หนาวหรอก (บอกพร้อมกับกระชับผ้านวมอีกผืนขึ้นมาจนถึงคอ ไม่ยอมใช้ผืนเดียวกับนิธิศเหมือนวันอื่น อีกทั้งยังเอาหมอนข้างกั้นกลางไว้อีก)
พี่ไนท์ : อย่างอนเลยนะคนดี ห่มผ้าไม่หายหนาวหรอกต้องนอนกอดกันถึงจะอุ่น (ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมขยับมาเขาก็เลยต้องเนียนขยับหมอนข้างออกเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปรั้งร่างของอีกฝ่ายบางเข้ามากอดไว้)
น้องรัน : ฮื่อ พี่ไนท์ชอบแกล้งรันอะ ขยับไปเลยนะ ไม่ต้องมากอด (ทำแก้มป่องหันหน้ามาดันอกอีกฝ่ายไว้)
พี่ไนท์ : ไม่แกล้งแล้วๆ วันหลังพี่ไม่หลอกแล้ว หายงอนนะครับ (พูดไปพลางก็กลั้นหัวเราะไปด้วยเมื่อนึกถึงเมื่อตอนเย็นตอนที่วิพารันต์ เชื่อที่เขาพูดแล้วไปรื้อถุงเท้าในห้องมาแขวนไว้จริงๆ)
น้องรัน : งื้อ ไม่เชื่อ พี่ไนท์ยังหัวเราะรันอยู่เลยอะ (หน้าแดงด้วยความอาย พลางมือเล็กๆก็ทุบไปที่หน้าอกของนิธิศด้วย)
พี่ไนท์ : อะๆ อย่าเพิ่งทำร้ายร่างกายพี่ครับ งั้นเอางี้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ พี่จะเป็นซานตาคลอสให้ รันอยากได้อะไรเป็นของขวัญคริสต์มาสบอกพี่มาได้เลยครับ
น้องรัน : อืม...(ทำหน้าคิด) อะไรก็ได้ใช่มั้ย พี่ไนท์พูดแล้วต้องให้จริงๆนะ (อมยิ้ม เมื่อนึกอะไรดีๆ แกล้งนิธิศออก)
พี่ไนท์ : ครับๆ อะไรก็ได้ครับ
น้องรัน : งั้นรันขอไปนอนบ้านคุณพ่อหนึ่งอาทิตย์ (ยิ้มหวาน)
พี่ไนท์ : เอ่อ...พี่ว่า...อันนี้มันไม่ใช่ของขวัญนะ
น้องรัน : ก็พี่ไนท์บอกเองว่าอะไรก็ได้ พูดแล้วห้ามคืนคำด้วย
พี่ไนท์ : อย่าแกล้งพี่แบบนี้สิครับรัน (ทำหน้าอ้อน กอดร่างคนรักเอาไว้แน่น)
น้องรัน : ช่วยไม่ได้ ก็พี่ไนท์อยากแกล้งรันก่อนนี่นา (ยิ้มหวานให้อีกที ทำเอานิธิศพูดอะไรไม่ออก ...เดี๋ยวนี้เจ้าตัวเล็กของเขาพัฒนาแล้วจริงๆ)
..............
......
นานๆจะเห็นน้องรันแกล้งพี่ไนท์คืนบ้าง กร๊ากกก
นิดๆหน่อยต้อนรับอากาศเย็นๆ กับคริสต์มาสอีฟนะคะ อิอิ
คนเขียนสอบพรุ่งนี้วันสุดท้ายก็เสร็จแล้ว เย่ เดี๋ยวปิดปีใหม่จะไปปั่นน้องไหมพี่ทัตมาส่งเน้อ
ป.ล.ใครได้น้องรันไปนอนกอดบ้างแล้วรายงานตัว+ส่งฟีดแบ็คกันได้นะคะ น้อมรับ อิอิ
-
น่ารัก^^
-
แอร้ยยยยยยยย น้องรันน่ารักสุดๆๆ
รอตอนพิเศษอีกน้า~ จุ๊บบนักเขียนค่ะ
-
ความสุขรับปีใหม่ ^^ o13
-
จะยากอะไร พี่ไนท์ก็ตามไปนอนด้วยกันสิ อิอิ
-
น้องรัน...น่ารัก :really2:
-
น้องรันเอาคืนแบบนี้คราวหน้าคงไม่กล้าแกล้งอีกแล้ว
-
ได้น้องรันมานอนกอดแล้วๆๆๆ
:impress3: :impress3:
-
ได้รับหนังสือแล้ว ขอบคุณมากค่ะ :man1: อ่านซ้ำหลายรอบแล้ว
แต่ก็ยังอ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลย :impress2:
แล้วก็ขอบคุณสำหรับของแถมนะคะ จะติดตามอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ :o8:
-
:-[ :-[ :-[ :-[น้องรันยังน่ารักเหมือนเดิม :-[ :-[ :-[
-
:call: :call: :call:
-
น่ารักมากกกกกกกกกก :L1:
-
วันนี้ได้รับหนังสือทั้งสองเล่มพร้อมของต่างๆแล้วค่ะ ขอบคุณมาก
เล่มน้องรันปกสวยค่ะ มีสีสันดี เล่มOrdinary Loveปกคลาสสิค ชอบอีก^^
ตัวหนังสือทั้งสองเล่มตัวใหญ่อ่านง่ายค่ะ การ์ตูนหลังเล่มน้องรันน่ารักเวอร์ ...
รูปคู่ที่อยู่ในหน้าAuthor's Talk น่ารักถูกใจค่ะ เห็นปุ๊บนึกถึงน้องอั๋นปั๊บ!
ชอบแผ่นที่เป็นชื่อพี่ไนท์ด้วยค่ะ ลายเส้นกับลายขอบคิกขุ
ปฏิทินตัวเล็กไปนิด ... ต้องเพ่งค่ะถึงจะเห็นชัดๆ(ขนาดใส่แว่นตา!)
คงเก็บไว้เป็นที่ระลึกเฉยๆ
คืนนี้อ่านเล่มไหนก่อนดี ...อิอิ ... ขอบคุณที่ให้ความสุขในช่วงวันหยุดนี้ค่ะ
จะอ่านให้ชุ่มปอด <3
-
น้องรันน่ารักตลอดกาล เย้ๆ แต่แอบเป็นหวานซ่อนเปรี้ยวซะงั้น :laugh:
-
ตอนพิเศษ
คืนส่งท้ายปีเก่า
บรรยากาศของวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ที่เวียนมาบรรจบอีกครั้ง วันที่ 31 ธันวาคมของปีปัจจุบันที่กำลังจะหมดไป เพื่อจะถูกแทนที่ด้วยวันที่ 1 มกราคมของปีถัดไป
ถูกแทนที่ด้วย วันใหม่ เดือนใหม่ และปีใหม่…
ความมืดในห้องนอนที่ถูกปิดไฟไว้จนหมด เหลือเพียงแค่แสงสลัวๆจากไฟจากนอกหน้าต่างที่เขาเปิดเอาไว้ทำให้นึกไปถึงบรรยากาศของค่ำคืนเดียวกันนี้ในวันนั้นที่ติดชัดอยู่ในความทรงจำ
...คืนส่งท้ายปีเก่าของเมื่อปีก่อน
ของขวัญปีใหม่ชิ้นแรกในชีวิตที่ได้รับในวันนั้น...
“ปีใหม่นี้ อยากได้อะไรเป็นของขวัญไหม”
จำได้ว่าส่ายหน้าเป็นคำตอบให้กับคำถามนั้น แต่สุดท้ายแล้วก็ได้สร้อยข้อมือเงินเส้นเล็กน่ารักมาเป็นขอขวัญจนได้
“...ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปพี่ขอให้รันมีแต่ความสุขเข้ามาในชีวิต เรื่องอะไรที่เลวร้ายในอดีตก็ขอให้ลืมมันไปซะ ทิ้งมันไว้กับปีเก่าแล้วเริ่มต้นปีใหม่ด้วยความสุข สุขสันวันปีใหม่นะครับ”
คำอวยพรครั้งแรกในชีวิตที่ได้รับพร้อมกับเสียงพลุที่ดังขึ้นบ่งบอกว่าได้เวลาของวันใหม่พอดี
พยายามฉีกยิ้มออกไปทั้งๆที่น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบเต็มแก้ม...
ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่มาพร้อมกับน้ำตา แต่ก็น้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมาเพราะความเสียใจเหมือนในอดีต...แต่เป็นน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความสุข...
“มานั่งทำอะไรมืดๆในห้องคนเดียวครับ...”
เสียงทุ้มๆของใครอีกคนที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหูพร้อมกับวงแขนแกร่งที่เอื้อมมาโอบรอบเอวของเขาไว้ทำให้วิพารันต์ต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่ายยิ้มๆ
“...นั่งรำลึกความหลังไง”
“นั่นสินะ” นิธิศพูดแล้วก้มหน้าลงมาฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มนิ่มสูดกลิ่นหอมอ่อนๆฟอดใหญ่“ปีนี้เราไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนไกลๆกัน แล้วรันอยากออกไปเคาท์ดาวน์ที่ไหนใกล้ๆนี้หรือเปล่าครับ”
คนถูกถามส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ปีนี้เคาท์ดาวน์กันอยู่ที่ห้องกันบ้างก็ได้”
“โอเคครับ” นิธิศตอบยิ้มๆ ก่อนจะคลายอ้อมแขนของตัวเองออกแล้วจับมือวิพารันต์ให้ลุกขึ้นตาม “งั้นเดี๋ยวเราออกไปนั่งเคาท์ดาวน์กินขนมหน้าทีวีกัน พี่สาทำมาให้เป็นของขวัญปีใหม่ซะเยอะเลย”
.
.
รายการโทรทัศน์เกือบจะทุกช่องในเวลานี้ถูกเปลี่ยนเป็นถ่ายทอดสดการนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ตามสถานที่ต่างๆ เพื่อถ่ายทอดบรรยากาศแห่งความสุขให้คนที่อยู่ทางบ้านได้รับชมไปพร้อมๆกัน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือนิธิศกับวิพารันต์ที่กำลังจดจ่อกับเวลาการนับถอยหลังที่ใกล้จะมาถึงเต็มที
‘สิบ...’
“ขอบคุณนะครับรัน...” นิธิศก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของคนที่นั่งอยู่บนตักของตัวเองเมื่อเสียงนับถอยหลังในโทรทัศน์เริ่มดังขึ้น
‘เก้า...’
“ขอบคุณสำหรับปีที่ผ่านมา...”
‘แปด...’
“ขอบคุณที่อยู่ข้างกัน...”
‘เจ็ด...’
“ขอบคุณที่เชื่อใจพี่เสมอ...”
‘หก...’
“ขอบคุณที่ที่ทำให้พี่มีความสุข...”
‘ห้า...’
พอนับมาถึงตรงนี้วิพารันต์ก็ตัดสินใจหันหน้าตัวเองกลับมาเผชิญหน้ากับนิธิศ ก่อนจะยื่นนิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆเป็นเชิงบอกให้หยุด “ขอรันพูดบ้างนะ...”
‘สี่...’
“ขอบคุณเหมือนกันนะพี่ไนท์...”
‘สาม...’
“ขอบคุณที่ช่วยดูแลรันมาตลอด...”
‘สอง...’
“ขอบคุณที่สอนให้เด็กคนนึงรู้จักคำว่ารัก...”
‘หนึ่ง...’
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา...”
‘ศูนย์...’
สายตาทั้งสองคู่สบประสานกันชั่ววินาทีเมื่อนับมาถึงตัวเลขนี้ ก่อนที่ถ้อยคำสุดท้ายจะถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณ...ที่รักกัน”
.
.
“สุขสันต์วันปีใหม่ครับรัน”
“อื้อ...พี่ไนท์ก็ด้วยนะ”
..........................
.................
สุขสันต์คืนส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่กันนะคะทุกคน อิอิ
สุขกายสุขใจ สุขภาพแข็งแรง สมหวังตามที่ปรารถนากันทุกประการเลยน้าาา
:กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาา :กอด1: :L2:
-
อยากจะบอกว่าอ่านนิยายตอนนี้ตอนกำลังเค้าดาวพอดี
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ น่ารักมากๆ o13
-
HNY 2013 :)
-
Happy New Year 2013
-
น่ารัก Happy New Year ค่ะ
-
ขอบคุณที่รักกัน HAPPY NEW YEAR 2013
-
HAPPY NEW YEAR สุขสันต์วันปีใหม่ 2013 จ้า^__^
-
สุขสันต์วันปีใหม่ครับคนเขียน ขอให้พรต่างๆย้อนไปหาคนเขียนแลพเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในเล้าด้วย
ไม่มีของขวัญอะไรจะให้นอกจาก +1
ขอบคุณครับ :pig4:
-
น่ารักอบอุ่นเสมอ คู่นี้
สุขสันต์วันปีใหม่จ้า
-
สวัสดีปีใหม่พี่ไนท์-น้องรัน
-
น่ารักจัง ><~ ขอบคุณคนเขียนค่ะ สวัสดีปีใหม่จ้าาา
-
ขอบคุณที่รักกัน :-[
Happy New Year 2013 :mc4: :mc4:
+1
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ~
พี่ไนท์ น้องรันหวานมากๆๆๆๆๆ
หวานต้อนรับปีใหม่ อ่านแล้วอิ่มเอมมาก ขอบคุณมากๆนะคะ
-
น้องรันกับพี่ไนท์ยังคงน่ารักเสมอ :L2:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดกรีดร้องงงงงงง น่ารักที่ซู้ดดดดดด
-
รันน่ารักเสมอเลยยยยย
-
สั่นๆ แบบน่าร๊ากกกกกกกกกกกก :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
มาแค่สั้นๆ แต่น้องรันน่ารักที่สู๊ดดด
-
สวัสดีปีใหม่น้องรันกับพี่ไนท์..
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วฟีลกู้ด สงสารน้องรันมาก ยิ่งตอนที่เพิ่งมาอยู่กับไนท์ น้องเด็กและเดียงสามาก ชอบค่ะเรื่องนี้
-
น้องรันไม่เคยลดความรักลงเลย
อ่านกี่ทีก็น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นึกถึงตอนให้สร้อยก็ยังชอบ
น่าจะมีจูบข้ามปีด้วยนะคะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
-
รันกับไนท์ยังน่ารักเหมือนเดิม
สวัสดีปีใหม่แด่คนเขียนด้วยค่ะ :L2:
ในเล่มอ่านจบแล้วด้วยความชื่นมื่น ^ ^
เรื่องสั้นของคุณsake and Jimmii ก็น่ารักค่ะ
เรื่องแรกน้ำตาตก :monkeysad:
เรื่องที่สองก็จูนกันไม่ค่อยได้ :m16: กว่าจะแฮปปี้ก็ลุ้นแทบแย่
วาเลนไทน์ให้น้องรันกับพี่ไนท์มาเยี่ยมเยียนอีกรอบนะคะ :mc4:
-
มาสั้นๆๆแต่โดนใจ :L1:
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังจ้า
ช้ามากจริงๆๆๆ :L2:
-
อาจจะช้าไปแด่หวัดดีปีใหม่จ้า สองคนน่ารักมาก
-
:L2:
-
:L1: เหมือนฉากแต่งงานจังเลย หวานกันจริง รักน้องรันกับพี่ไนท์ค่ะ :จุ๊บๆ:
-
:o8: :o8: :o8:หวานมากอะคู่นี้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาอีกนะค่ะ ชอบมากเลยค่ะ :bye2:
-
เพราะคิดถึงสองคนนี้ ก็เลยเข้ามา
เพราะคิดถึงคนอ่าน ก็เลยเข้ามา
เฮ้อ คิดถึง จังเลยน้าาา
:กอด1:
-
สนุกมากกกกกก
ขอบคุณนะคะ ^^
-
น่ารักจัง :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตรุษจีน
พี่ไนท์ : เฮ้อ อิจฉาคนได้อั่งเปาจังเลยน้า... (พูดขึ้นลอยๆขณะที่นั่งอยู่บนรถก่อนจะเหลือบตามามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ หลังจากที่เขาขับรถพาเจ้าตัวไปรับอั่งเปาจากคนเป็นพ่อและบรรดาญาติๆของบ้านเทพเทวากุลเนื่องในเทศกาลตรุษจีนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว)
น้องรัน : (หันไปมองกลับยิ้มๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร)
พี่ไนท์ : …คนแถวนี้ก็ใจร้ายเน๊อะ ได้ตั้งเยอะก็ไม่เห็นแบ่งกันบ้างเลย
น้องรัน : ผู้ใหญ่เขาให้เด็กกันหรอก พี่ไนท์แก่แล้วเลยอดไง (นั่งยิ้มหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวที่ได้แกล้งนิธิศบ้าง)
พี่ไนท์ : อื้อหือ เดี๋ยวนี้กล้าว่าพี่แก่แล้วเหรอหือ (ว่าแล้วก็หันหน้ามามองอีกฝ่ายชัดๆเมื่อรถเคลื่อนตัวมาติดอยู่ที่สี่แยก)
น้องรัน : ก็มันจริงนี่นา พี่ไนท์แก่แล้ว แก่แล้วจะเอาตังค์ไปทำอะไรเยอะแยะ เงินเดือนก็มีตั้งเยอะจนใช้ไม่หมดแล้ว จะเอาไปทำอะไรอีก
พี่ไนท์ : อืม...อยากรู้เหรอว่าพี่จะเก็บเงินไปทำอะไร...
น้องรัน : อื้อ (ไม่ได้พูดอะไร แต่ตอบกลับไปเป็นการพยักหน้าแทน)
พี่ไนท์ : ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าคุณพ่อคนแถวนี้คงจะเรียกเก็บค่าสินสอดแพง เลยต้องขยันเก็บเงินหน่อย เดี๋ยวเขาไม่ยกให้แล้วจะยุ่ง (พูดแล้วก็ยักคิ้วร่างบางทีหนึ่ง)
น้องรัน : (เจออีกฝ่ายหยอดมุกนี้เข้าไปก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เลยได้แต่แกล้งหันไปมองนอกหน้าต่างแล้วนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว)
พี่ไนท์ : แน่ะ ที่นี้ล่ะเงียบซะงั้นอะคนเรา (นิธิศแกล้งแหย่ต่อ)
น้องรัน : อะไรเล่าพี่ไนท์
พี่ไนท์ : ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอครับ
น้องรัน : ...ไฟเขียวตั้งนานแล้วพี่ไนท์...
พี่ไนท์ : (หันไปมองสัญญาณไฟจราจรที่ยังปรากฎเป็นสีแดงอยู่ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนที่อีกไม่กี่วินาทีต่อมาจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมา)
น้องรัน : รันไม่ได้หมายถึงข้างหน้า แต่ไฟเขียวที่ว่านี่รันหมายถึงคุณพ่อต่างหากเล่า...
.......................
................
ซินเจียนอยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้นะคะทุกคน สุขสันต์วันตรุษจีนค่าา วันนี้เอาพี่ไนท์น้องรันมาส่งความสุขให้เล็กๆน้อยๆเฮงๆ รวยๆ สวยๆ หล่อๆ กันทุกคนนะคะ ช่วงนี้ก็แบบนี้แหละค่ะแวบมาได้เป็นครั้งเป็นคราว แต่ไม่ได้หายไปไหนน้า อยากเขียนตอนพิเศษเรื่องนี้แบบยาวๆอีกสักตอนสองตอนอยู่เหมือนกัน แต่เวลาไม่เอื้ออำนวย ฮ่าๆ พี่ทัตน้องไหมก็ดองอยู่ ไว้รอสอบไฟนอลเสร็จอะไรเสร็จก่อนนะคะ ถึงจะเริ่มมาต่ออย่างจริงจังได้สักที อิอิ คิดถึงทุกคนเลยยยย กอดด ♥
:กอด1:
-
จิ้มจึกๆ
น่ารักอ่ะ อิอิ >/////<
-
อ๊ายย น่ารัก :-[
-
อิอิ น่ารักอ่ะ
-
ช่วงเวลาไหนน้าอันนี้ พี่ไนท์ยังว่าสงสัยอีกว่าพ่อเค้าจะยกให้มั๊ย กินลุกเค้าไปทั้งตัวแล้วอย่างนั้น :-[
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่แสนน่ารักครับ :pig4:
-
ไฟเขียวตั้งนานแล้ว
อ๊ายยย มันใช่ๆๆ><
-
น้องรัน น่ารักที่สุดขอกอดหน่อยน่ะ :กอด1:
-
อ่านในเฟส แล้วก็ตามมาอ่านที่นี่ +1
-
น้องรันยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย
-
แอร้ยยย คู่นี้น่ารักตลอดกาลจริงๆค่า
-
ไฟเขียวแล้วพี่ไนท์!!
-
ไฟเขียวนานแล้ว
สุดๆ เลยน้อง
-
เหอๆๆๆ คุณพ่อไฟเขียวให้แบบนี้ พี่ไนท์ทางสะดวกเลยสิ อิอิ
-
:o8: น้องรันกล้าเล่นมุกนะหนู
-
น้องรันน่าร้ากกกกกก ><
-
หึหึ พี่ไนท์จะกลัวไร ในเมื่อน้องรัน "ไฟเขียว" แล้ว ยังไงคุณพ่อก็ไม่กล้าหืออยู่แล้ว ทั้งรักทั้งหลงคุณลูกชายขนาดนี้
-
น่ารักดีอะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
น่ารักมากเลยค่ะ
-
มุขไฟเขียวนี่ใช้ได้น่ะเนี่ยะ
-
น่ารักจิงน้องรัน
-
:-[รักน้องรัน น้องรันน่ารัก :กอด1: :กอด1:
-
:-[ x1000000000
-
น้องรันกับพี่ไนท์น่ารักฉลองวันตรุษจีน..ไฟเขียวแล้วก็รีบๆๆจัดการไปสู่ขอนะจ๊ะพี่ไนท์
-
:-[ :o8: :mc4:
-
เรื่องนี้อ่านกี่ทีก้อน่ารักตลอดน่ะ
ขอให้คนแต่งสุขภาพแข็งแรง ๆ ร่ำรวยเงินทองกันถ้วนหน้าน่ะจ้ะ สมองแล่นปรื๊ด ๆ เลยน่ะ
-
น่ารักอ่ะคู่นี้ ^^
-
ไฟเขียวนานแล้วน้พ พี่ไนท์
-
น่ารัก แต่สั้นมากเลย
+1
-
คิดถึงน้องรันมากๆๆๆๆๆ
:mc4: :mc4:
แต่สั้นไปป่าวอะตะเองง :a5:
-
โอ๊ย........น่ารักอ่ะ!!!
-
น้องรันน่ารักมากๆๆๆๆ ยิ่งพอพูดได้แล้วยิ่งน่ารักแบบอัพเลเวลเลย
-
น้องรันน่ารักน่าฟัดขึ้นทุกวัน อิอิ
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
แอร๊ยยยยยยยยส์ เอาอีก วาเลนไทน์เอาอีกกก
-
ซื้ง อบอุ่น ตราม่า อยู่ในเรื่องเดีียว ขอบคุณ o13 o13
-
เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ ชอบมว๊ากกก o13 o13 o13 o13 o13
-
พี่ไนท์กับน้องรันยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ได้เข้าหน้านี้เลยไม่เห็นว่ามาอัพอะ น่าร๊ากกกกกกกกกกกก น้องรันที่พัฒนาแล้วช่างน่ารักขยี้ใจ!!!ไฟเขียวตั้งนานแล้ว ว้ายๆๆๆๆๆ ซี๊ส!!!(?) พี่ไนท์คะจัดไปอย่าให้เสีย เอากล้วยเอาทองไปขอซ๊าาาาา จะได้เข้าหอให้ชื่นใจ คิกๆๆๆ :-[
-
น้องรันน่ารัก
พี่ไนท์ก็รีบๆ ไปขอ คุณพ่อไฟเขียวแล้ว
-
ตายๆ น่ารักนะนี่
อย่างนี้ต้องรีบมาต่อค่ะ จะได้ไปช่วยกั้นประตู ^_^
ขอให้สอบผ่านฉลุย ได้คะแนนเยอะๆนะคะ :กอด1:
-
:z13:
-
อ่านไปปวดแก้มไป (อมยิ้ม) กับมุขน่ารักเข็ดฟันของน้องรันกับพี่ไนท์ เขินอ่ะ :-[
รอตอนพิเศษเทศกาลต่อไปจ้า
ขอให้สอบได้เน้อ (ไม่รู้ทันป่าว) โชคดี ๆ :mc4:
-
รักหลานรันมากเลยจ้า
คนแก่เอง :bye2: :bye2: :bye2:
-
ซึ้งมากๆค่ะ (อ่านจบรวดเดียวได้อย่างไม่น่าเชื่อ)
โชคดีที่ไม่อ่านตอนทำงาน... กว่าจะอ่านจบหมดทิชชู่เป็นม้วน
Thank you ka.
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
น้องรันน่าสงสาร แต่โชคดีจริงๆ ที่มาเจอกับพี่ไนท์
ตอนแรกแอบคิดในใจรันนี่ย่อจากรันทดรึเปล่า
ส่วนพี่ไนท์ก็น่าร๊ากกกกกกกกกก
คู่นี้น่ารักจริงๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งมากเลยนะคะ :")
-
อ่านจนจบแล้วววววววววววววววววว
พี่ไนท์น้องรันน่ารักมากอ่ะ ซึ้งหวานอบอุ่น ครบรสเลย
ชอบมากเลยค่ะ ><
-
สวัสดีค่ะ
วันนี้จะเข้ามาบอกว่า พี่ไนท์น้องรันเปิดรอบรีปริ๊นแล้วนะคะ
ใครที่จองไม่ทันรอบแรกสามารถเข้ามาสั่งซื้อได้ใหม่แล้วค่ะ
จิ้มลิงค์นี้เลย (http://www.hermitandmomiji.com/product/61/รักนี้ไม่ต้องมีเสียง-by-rafael)
-
ดีใจด้วยน๊า ที่มีคนชอบพี่ไนท์กับน้องรันมากขนาดนี้
-
แวะมาเป็นแม่ยกให้พี่ไนท์กับน้องรันค่ะ ^^
เพราะตัวเองอ่านเล่มไปสามสี่รอบแล้ว ... คุ้มค่าสำหรับคนที่กำลังตัดสินใจนะคะ
:กอด1: :mc4: ขอให้เฮงๆค่ะ
-
โชคดีนะพระเอกเรื่องนี้เป็นคนดี
น้องรันเลยไม่โดนชำเราบ่อยๆ นี่ถ้าเป็นเรานะ ว่าง่ายแบบนี้หลอกปล้ำแม่งทุกคืนละค่ะ
-
น้องรันน่ารักมากๆเลย
ขอบคุณมากๆนะค่ะ :L1: :L1:
-
ชอบเรื่องนี้ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
น้องรันกับพี่ไนทืหวานกันตลอดๆ :-[ :-[
-
หวานจังเรื่องนี้ :-[
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบอ่ะ :mew1:
-
อ่านจบแล้ว เรื่องนี้อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ
น้องรันน่ารักมาก พี่ไนท์ก็แสนดีสุดๆ
มาไม่ทัน รีปริ๊นซ์รอบ 3
งั้นรอรอบ 4 ละกัน (เผื่อมี)
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o8: :-[ :impress2: :impress2: :-[ :o8:
ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ >< o22 o22
ไม่ผิดหวังจริงๆกับเรื่องนี้ สุดยอดมาก o13 o13 o13
เป็นกำลังใจให้นักเขียนเขียนเรื่องดีๆแบบนี้ต่อไปน้าาาาาาาา ฮิฮิ :กอด1: :L2: :3123: :L1: ^^
-
เรื่องนี้แอบเศร้า, แต่น่ารักมากกกกกกกกกก !
ชอบผู้ชายแบบพระเอก นิธิศจังเลยค่ะ...อบอุ่น น่ากอดที่สุดอ่ะ
และน้องรัน...อันนี้คงต้องน่ารักที่สุดสินะ ><'
เด็กน้อย
:mew3:
-
พิเศษสั้นๆ แก้คิดถึง
“ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! ซืดดด”
เสียงจามพร้อมกับเสียงสูดน้ำมูกของใครอีกคนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ ทำให้นิธิศที่ผละออกมานั่งทำงานอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องต้องเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายก่อนจะหันไปมองนาฬิกาบนผนังที่บอกเวลาสามทุ่มสิบห้า
“ปิดโทรทัศน์แล้วไปนอนพักได้แล้วมั้งครับคนป่วย ไหงรันบอกพี่ว่าขอดูแค่ชั่วโมงเดียวไงหือ”
“ขออีกนิดนึงนะพี่ไนท์ ซืด เนี่ยดูสิน้องหมีกำลังน่ารักเลยน้า”
พูดตอบกลับไปด้วยเสียงอู้อี้เพราะเป็นหวัด ในขณะที่สายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอสี่เหลียมเบื้องหน้าที่ฉายภาพของลูกหมีขั้วโลกสีขาวขนปุกปุย
“ครับๆพี่รู้ว่าน้องหมีอะน่ารัก แต่ตอนนี้น้องรันของพี่เริ่มจะไม่น่ารักแทนแล้ว ไม่สบายแล้วยังจะดื้อไม่ยอมไปนอนพักอีก”
นิธิศว่าพร้อมกับทยอยเก็บงานบนโต๊ะของตัวเองเพื่อไปจัดการกับเจ้าตัวเล็ก ที่วันนี้เขาเพิ่งจะพาไปหาหมอมาเนื่องจากอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อยๆในช่วงนี้ทำให้อีกฝ่ายเป็นหวัดเอาเสียง่ายๆ
“พี่ไนท์อะ นะ นะ แค่กๆ”
“ไม่ต้องอ้อนเลยครับ พี่ไม่ใจอ่อนหรอกนะคราวนี้”
ร่างสูงเดินมาหาวิพารันต์แล้วยื่นแก้วน้ำพร้อมกับยาแก้ไอและลดน้ำมูกมาส่งให้เจ้าตัวรับไว้ ก่อนจะเดินไปปิดกดปิดโทรทัศน์
“งื้อ”
วิพารันต์ส่งเสียงในลำคอประท้วงในการกระทำของนิธิศที่ในขณะที่ปากก็ยังดื่มน้ำจากแก้วอยู่
“ไม่งอแงนะรัน ช่องนี้เดี๋ยวมันก็มาฉายซ้ำให้ดูอีก ไว้ดูวันอื่นก็ได้ แต่ตอนนี้ได้เวลาที่คนป่วยต้องนอนแล้วครับ”
“นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆ
“นิดเดียวก็ไม่ได้ครับ ปะ ไปนอนกันได้แล้ว”
จัดการเดินไปปิดไฟในส่วนห้องนั่งเล่นให้หมด ก่อนจะกลับไปจูงมือของอีกฝ่ายที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ให้เข้าไปในห้องนอนพร้อมกันเป็นการกึ่งบังคับไปในตัว
“แล้วต้องพันคอแบบนี้ด้วยเหรอพี่ไนท์ ซืด”
วิพารันต์ก้มหน้าลงมองมือของนิธิศที่ตอนนี้กำลังจัดแจงพันผ้าพันคอให้เขาอยู่ด้วยความสงสัย
“ตอนกลางคืนอากาศมันเย็นครับ ต้องพันเอาไว้หน่อยจะได้อุ่นๆนะ ยิ่งเป็นหวัดอยู่ด้วยจะได้หายใจคล่องๆ”
กระชับผ้าที่พันรอบลำคอให้พอดี ดูจนไม่แน่นและไม่หลวมจนเกินไปจึงผละออกมาให้คนตัวเล็กขยับได้ขึ้นไปนอนประจำที่อยู่บนเตียง นิธิศจึงดับไฟแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง
ความจริงวันนี้เขาเองก็ไม่ได้คิดจะนอนตั้งแต่หัวค่ำขนาดนี้หรอก แต่หากถ้าเขาไม่ยอมลงทุนมานอนเป็นเพื่อนเจ้าตัวเล็กแบบนี้อีกฝ่ายก็คงจะดื้อไม่ยอมเข้ามานอนง่ายๆเหมือนกัน
“ซืด แค่กๆ พี่ไนท์...รันนอนไม่หลับอะ”
ร่างบางที่ยังลืมตาโพลงอยู่ในความมืดหันมาสะกิดเรียกคนรักของตัวเองเบาๆ
“หือ หลับตาซะเดี๋ยวก็หลับเองนะเด็กดี”
ตอบพลางขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายให้มากขึ้น รั้งผ้าห่มที่ตอนนี้อยู่แค่ส่วนหน้าอกให้ขึ้นมาถึงคอแล้วเอื้อมมือไปรั้งร่างของเจ้าตัวเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้
“พี่ไนท์...”
“...ว่าไงครับเด็กน้อย”
“รันหายใจไม่ออกอะ...แน่นจมูก”
“รออีกสักพักนะครับ เดี๋ยวยาออกฤทธิ์แล้วก็จะดีขึ้นเอง”
มือใหญ่พูดพลางลูบแผ่นหลังบางไปมาเบาๆเป็นการกล่อมไปในตัว
“พี่ไนท์...รันเริ่มง่วงแล้วอะ”
“ง่วงก็นอนสิครับเด็กดี” นิธิศว่า
“พี่ไนท์...”
เสียงของคนตัวเล็กดังขึ้นอีกครั้งในความมืดหลังจากเงียบไปนาน “ว่าไงครับ จะงอแงอะไรอีกล่ะครับหืม...”
“...ราตรีสวัสดิ์นะ” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นบอกแล้วจูบเบาๆที่ปลายคางของคนตัวโตกว่าก่อนจะก้มลงไปซุกกับอกอุ่นๆแล้วหลับตาลงเมื่ออาการคัดจมูกของตัวเองเริ่มดีขึ้นตามลำดับ
ทำเอานิธิศเองที่ได้ยินและเห็นท่าทางแบบนั้นอดไม่ได้ก้มลงไปหอมที่หน้าผากเล็กเบาๆ พร้อมกับกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้นอีกหน่อย
“...ราตรีสวัสดิ์เหมือนกันครับ รีบๆหายไวๆนะคนเก่งของพี่”
.....................................
..........................
Fin.
สวัสดีค่า คือก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เห็นหลายคนบอกว่าคิดถึงคู่นี้ พอดีมีเขียนๆเหลือไว้บ้างช่วงก่อนก็เลยเอามาปรับๆแก้ๆ ออกมาให้ได้อ่านกันนิดๆหน่อยพอให้ได้คลายความคิดถึงกันบ้าง อิอิ
ส่วนที่คนเขียนหายหน้าหายตาไปนานก็เพราะไปมัวแต่ปั่นงานโปรเจ็คเรื่องสั้นครบรอบหนึ่งขวบของ สนพ. Hermit Books ที่กำลังเปิดจองอยู่ตอนนี้น่ะค่ะ ซึ่งในโปรเจ็คนี้จะมีนักเขียนทั้งหมดสามคนสามเรื่อง ก็คือ Indigo Rafael แล้วก็ ดอกไม้ ซึ่งโดยภาพรวมของเรื่องสั้นนี้จะเป็นเรื่องความรักที่เกิดขึ้นภายในบริษัทรับจัดงานวันเกิด โดยจุดเด่นของเรื่องสั้นนี้ก็คือตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้จะมีความเกี่ยวข้องและเชื่อมโยงกันทั้งหมด
จิ้มที่นี่เพื่ออ่านตัวอย่างเรื่อง By Indigo (https://www.facebook.com/notes/hermit-books/-1st-anniversary-special-project-birthday-company-/526283487419859)
จิ้มที่นี่เพื่ออ่านตัวอย่างเรื่อง By Rafael (https://www.facebook.com/notes/hermit-books/-1st-anniversary-special-project-birthday-company-%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%A2-%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%84%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B7%E0%B8%A1-by-rafael/532198556828352)
ป.ล.แอบบอกนิดนึงว่าในโปรเจ็คนี้มีน้องรันไปร่วมแจมเป็นแขกรับเชิญพิเศษด้วยนะคะ ใครสนใจก็สามารถไปจับจองกันได้ที่ จิ้มเลยค่ะ (http://www.hermitandmomiji.com/product/80/pre-order-birthday-company-1st-year-anniversary-special-project-by-indigo-rafael-ดอกไม้) ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 15 สิงหาคมเลยค่ะ
-
^
^
^
จิ้มมม
น้องรัน อ้อน+ดื้อเงียบ น่ารักอะ :D
-
คนเขียนเป็นหวัด ?? :hao3:
-
คิดถึงน้องรันจับจิต วันนี้ก็กลับมาอ่านไปทีหนึ่งแล้ว ไม่คิดว่าจะลงมาให้ได้อ่านกันอีก ขอบคุณมากเลยค่ะ น่ารักมาก
-
ฟินจริงไรจริง :heaven :heaven
ขอบคุณครับ :pig4: :pig4:
-
น่ารัก!! ทั้งน้องรันและพี่ไนท์เลย
-
คิดถึงงงงง
นัองรันกับพี่ไนท์น่ารักเหมือนเดิม ><
-
น่ารักมากกก หวานมดขึ้นทีเดียว :o8:
-
น้องรันน่ารักอ่ะ ไม่สบายแล้วขี้อ้อน อิอิ
-
น้องรันยังน่ารักไม่เปลี่ยน
ถึงจะไม่สบายแต่ความน่ารักก็ยังไม่คลาย
หายป่วยเร็วๆ นะเด็กดี อิอิ
-
น้องรันน่ารักตลอดเลยอะ คิดถึงๆ
-
น้องรันป่วย อ้อนพี่ไนท์จังเลย
-
น่ารักดี ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องน่ารักๆ
-
น่ารักมากกว่าเดิมอีกนะ
-
ยังไงก็น่ารัก!! :)
-
พอได้อ่านให้หายคิดถึงนิดก็ยังดีค่ะ
-
คิดถึงเด็กน้อยของพี่ไนท์
:กอด1:
พาน้องมาเยี่ยมบ่อยๆนะคนเขียนนนน
+1คร้าบบบ
-
สั้นๆแต่หวานน่ารักและอบอุ่น ^^
ขอบคุณมากค่ะ
-
ไม่ได้แก้คิดถึงหรอก เพราะคิดถึงมากกว่าเดิมซะอีก :hao5:
ยิ่งน้องรันไม่สบายนะยิ่งขี้อ้อนมากกว่าเดิมหลายเท่า
ไม่ใช่อ้อนอย่างเดียวดื้อพ่วงมาด้วย แต่น่ารักมากนะขอบอก >.<
แต่ผู้ชายใจเย็นเหมือนขั้วโลกอย่างพี่ไนท์รับมือได้สบายอยู่แล้วเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ฟินอ่ะ ฟินๆ
-
มาสั้นๆ แต่น่ารักมากกกกกก
อ่านแล้วอิจฉาจัง
-
ขอบคุณมาก แต่สั้นเนอะ
+1
-
ไปอ่านซ้ำอีกรอบก็ยังสนุก อบอุ่นที่สุด
-
น้องรันยังคงน่ารักอยู่เสมอ
-
ตอนแรกนึกว่าตาฝาด แต่ดูแล้วดูอีกนี่มันของจริง มาลงจริงๆด้วยอะ
กรี๊ดๆ น้องรันยังน่ารักเหมือนเดิม ไนท์ก็รักน้องเหมือนเดิม
คู่นี้มันน่ารักจริงๆ วู้ๆ :heaven
-
เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ อ่านแล้วกินใจมาก
เปิดมาตอนแรกโคตรเกลียดนังป้า ฉันอยากจะกระทืบหล่อน=_=
น้องรันน่าสงสารมาก แต่นางก็น่าเอ็นดูไปพร้อมกันนั้นด้วยค่ะ555555
พี่ไนท์แกเจ้าเล่ห์มากนะแฮร่55555
เนื้อเรื่องเป็นแนวอบอุ่น(มากกกกกกกก) อ่านแล้วิย้มตามได้จริงๆ
รอผลงานเรื่องต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:กอด1:
-
น่ารักดีจ้ะ :mew1: มาบ่อย ๆ ก้อดีน่ะ คิดถึงเหมือนกัน :mew3:
-
สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบ เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ :-[
-
พี่ไนท์และน้องรันน่ารักมากมายเลยจ้าาาาาาาาาา :mew1:
สนุกมากค่ะ :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแว้ว แต่ไม่ได้เม้นเลย เพราะเพิ่งสมัครได้ค่ะ 55
ที่จริงซื้อหนังสือมาด้วย น่ารักมากๆ ชอบที่สุด
ดีใจและมีความสุขกับน้องรันมาก ที่ได้มาเจอพี่ไนท์
พี่ไนท์ถึงจะเป็นหมาจิ้งจอกในบ้างครั้ง แต่อบอุ่นกะน้องมาก
อภัยค่ะ 555 เพื่อนๆพี่ไนท์ก็น่ารักจริงๆ ดีใจที่น้องพูดได้
ได้เจอพ่อ แค่นี้ชีวิตก็มีความสุขแล้วเนอะ :กอด1:
-
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะค้าาา
สนุกมากเลยยยย
-
ขอบคุณค่า สำหรับอีกหนึ่งเรื่องประทับใจ :L2:
เพิ่งมีโอกาสได้มาตามอ่าน จบภายในคืนเดียวเลย ชอบมากค่ะ
พี่ไนท์อบอุ่นที่สุด แรกๆน้องรันน่าสงสารมากกกกเล่นเอาน้ำตาไหล
แต่ในท้ายที่สุดรันน้อยก็มีความสุขเน้อ เฮ้อออ ดีใจมากๆ 555+ :heaven
-
อ๊าค!!!!ไอ้"ราตรีสวัสดิ์"นั้นสุดยอดโมเอ๊!!ไหนจะจุ๊บคางอีก บ้าจริง พี่ไนท์เป็นพระใช่ไหมคะ!!!ทนได้อย่างไร~~~~~
น้องนี่บาปนะ เป็นพวกยั่วบริสุทธิ์อะ ร้ายกาจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
:กอด1:
-
เข้ามาอ่านกี่รอบ ก้ทำให้ยิ้มได้ทุกรอบจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวความรักดีๆนะคะ
-
เข้ามาอ่านแล้วมีความสุข :mew3:
-
ฟินคร๊า...
จูบคางราตรีสวัสดิ์อ่า...
:heaven
-
น่ารักมากๆเลยนะน้องรันอ่ะ ชอบเรื่องนี้ครับจบแบบแฮปปี้ดี
-
ตอนพิเศษ
Special Chapter
ก่อน
ป.ล.ใครที่ได้ซื้อหนังสือไปก็คงจะได้อ่านกันแล้ว แต่สำหรับคนที่ไม่ได้ซื้อถือว่าเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวก่อนหน้านี้ของทั้งสองคนนะคะ
‘บางทีการพบเจอกันครั้งแรกของคนสองคน...มันอาจจะไม่ได้เป็นครั้งแรกจริงๆเสมอไป’
ผืนฟ้าที่กว้างใหญ่จนไม่มีใครรู้ว่ามันมีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดที่ตรงไหน คนหลายล้านคนที่อาศัยอยู่ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกันนี้ การที่จะได้พบเจอหรือรู้จักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องที่ยาก และในขณะเดียวกันก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยเหมือนกัน
“ไอ้ไนท์ ฉันได้ข่าวว่าแกเลิกกับน้องตองดาวคณะบัญชีแล้วเหรอวะ”
มาริสาเอ่ยปากถามเพื่อนสนิทที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามกันภายในโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย
“หือ อืม ก็...นั่นแหละ”
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมาตอบนิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเอาเพื่อนอีกสามคนที่นั่งอยู่ด้วยต้องหันมามองหน้ากันอย่างสงสัย
“ไหงงั้นวะ ก็เห็นคบกันดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ”
นัทนทีที่นั่งอยู่ข้างเดียวกับมาริสาแต่ตรงข้ามกับวีรนนท์ถามออกไป
“ก็ดีไง ไม่ใช่ไม่ดี แต่...ไม่รู้สิ มันก็ยังรู้สึกเหมือนว่ายังไม่ใช่เหมือนเดิม ประมาณนั้นแหละมั้ง”
ก็คงจะเป็นแบบนั้น ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่รู้จะอธิบายให้คนอื่นฟังได้อย่างไร
รัก...ตอนนี้แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเป็นยังไง หรือบางทีความรู้สึกนั้นมันอาจจะหายไปพร้อมกับการจากไปของพ่อกับแม่ก็เป็นได้ สิ่งที่รู้ สิ่งที่บอกได้ในตอนนี้จึงมีเพียงแค่ความรู้สึกที่ ใช่ หรือ ไม่ใช่ ก็เท่านั้น
“เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อแกจริงๆไอ้ไนท์ พ่อคนหล่อเลือกได้ นี่ฉันว่านะ กว่าแกจะเจอคนที่ใช่อะไรของแกเนี่ยนี่ก็คงแก่ก่อนอะ”
มาริสาเบะปากพูดแกมประชดเล็กๆ
“ฮ่าๆ ก็จริง เออว่าแต่แล้วน้องตองเค้าว่าไงบ้างล่ะ จากกันด้วยดีเหมือนรายอื่นที่ผ่านมาไหม”
วีรนนท์เป็นฝ่ายหันหน้ามาถามเพื่อนบ้าง
“ก็ไม่ว่ายังไง แต่เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นมือหนักใช่เล่นเลยนะ”
ปากพูดไปในขณะที่มือก็ใช้ช้อนส้อมเขี่ยข้าวในจานตรงหน้ารวมเป็นคำสุดท้ายก่อนจะตักเข้าปากอย่างไม่นึกยี่หระ
ได้ยินแค่นั้นก็เอาเป็นว่าทุกคนเข้าใจตรงกันโดยถ้วนหน้า โดยที่เจ้าตัวไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมเสริมความให้มากกว่านี้
ไม่ว่าอะไร...แต่โดนตบมาเป็นคำตอบเลยสินะเพื่อน ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อน
........................
......................................
“ไอ้ไนท์ ไอ้นัท ไอ้นนท์ ไอ้พวกคุณชายสามนอ พวกแกเดินกันเร็วๆหน่อยสิวะ เดินอืดกันเป็นพยาธิแบบนี้ วันนี้ฉันจะได้ซื้อของครบไหมเนี่ย”
“เออ รีบ รีบจริงๆนะแม่คุณ ลากพวกฉันออกมาช่วยถือของแต่เช้าแล้วยังจะเร่งอีกนะ”
นัทนทีออกปากบ่น แต่ก็ยังมิวายเร่งฝีเท้าตามเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของกลุ่มให้ทันในขณะที่สองมือก็เต็มไปด้วยถุงสารพัดแป้งและวัตถุดิบสำหรับทำขนม
“อย่าบ่นไอ้นัท สองคนนั้นยังไม่เห็นจะบ่นอะไรเลย รีบๆเดินเข้า”
เห็นเพื่อนสองคนเดินกันไปเถียงกันไปนิธิศที่เดินหิ้วของตามมาด้านหลังพร้อมกับวีรนนท์ก็เลยได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ เรียนกันจบมาก็ได้สองปีแล้วแต่เพื่อนสนิทกลุ่มนี้ของเขาก็ยังหาเวลานัดเจอกันครบทีมอยู่แบบนี้เรื่อยๆ ทว่าการนัดเจอกันวันนี้ออกจะแปลกไปกว่าครั้งอื่นสักหน่อยก็ตรงที่ไม่ได้นัดเจอกันเพื่อมาพูดคุยสังสรรค์กันธรรมดา แต่เป็นการที่มาริสานัดพวกเขาออกมาตลาดตั้งแต่เช้าเพื่อใช้แรงงานให้มาช่วยเดินถือของนี่แหละ
การเริ่มต้นการดำเนินชีวิตประจำวันที่เริ่มขึ้นในตอนนี้ทำให้ตลาดในเวลานี้ดูครึกครื้นดังเช่นทุกวัน ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ เสียงทักทายของใครหลายคนดังให้ได้ยินเป็นระยะๆ
นิธิศเดินตามกลุ่มเพื่อนของตัวเองไปเรื่อยๆแบบนั้น สวนทางกับใครบ้าง ไม่เคยสังเกต ไม่เคยคิดจะใส่ใจ และไม่แม้กระทั่งคิดที่จะจดจำ
“เออ ไอ้ไนท์ เห็นไอ้สามันพูดๆอยู่ว่าช่วงนี้แกโหมงานหนักน่าดู ยังไงก็เพลาๆลงบ้างก็ได้นะเว่ย เดี๋ยวจะได้เลื่อนขั้นพรวดพลาดแซงหน้าคนเก่าคนแก่ในนั้นเอา”
วีรนนท์ชวนคุยในขณะที่เดินตามหลังมาริสากับนัทนทีไปเรื่อยๆ
“ฮ่าๆ ก็ไม่ขนาดนั้น ไอ้สามันก็พูดเกินไป ก็แค่ช่วงนี้มันกำลังสนุกกับงานเลยรู้สึกอยากทำงานมากกว่าปกติก็แค่นั้นแหละ”
“เหรอ นึกว่าจะรีบทำงานเก็บเงินไปขอลูกใครเขาซะอีก มีฟงมีแฟนอะไรก็หัดพามาแนะนำให้เพื่อนรู้จักบ้างก็ได้นะเฮ่ย”
“เออ ถ้านะถ้า พูดตรงๆเรื่องความรักอะไรแบบนี้ฉันเลิกคิดมานานแล้วล่ะ ไม่รู้ทำไมแต่เหนื่อยว่ะ บางทีฉันอาจจะเหมาะกับการอยู่คนเดียวก็ได้”
“เอ้อ ได้ยินแกพูดแบบนี้แล้วฉันเห็นใจหนุ่มน้อยสาวน้อยที่มาหลงชอบแกเลยว่ะ ฮ่าๆ เอาวะ อยากทำงานไปก่อนก็ทำไป เนื้อคู่น่ะเดี๋ยวถึงเวลามันจะเจอก็คงเจอเองล่ะมั้ง”
ถึงเวลาแล้วก็คงจะเจอเองอย่างนั้นเหรอ...นั่นสินะ ถ้าจะเจอเดี๋ยวมันก็คงจะเจอเองแต่ถ้าไม่เจอ การอยู่คนเดียวก็อาจจะไม่ได้เป็นสิ่งที่แย่มากนัก
“รัน! เดินให้มันเร็วๆหน่อยได้ไหมล่ะแกน่ะ แล้วของที่ให้ถือน่ะก็ถือให้มันดีๆด้วย แรงน่ะมีบ้างไหมฮะ โอ๊ย ให้ตายสิ ฉันไม่น่าให้แกเกิดมาเลย ไอ้เด็กบ้า”
เสียงตวาดของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆแถวนั้นก่อนจะเงียบลง
ก็แค่ได้ยิน ทว่าร่างสูงไม่ได้หันไปมองหรือให้ความสนใจนัก...คงเป็นเรื่องดุด่ากันตามภาษาแม่ลูกอย่างที่เคยๆเจอมา
ไม่ได้หันกลับไป...
...เลยไม่ได้เห็นภาพชองเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ก้มหน้าก้มตาเดินหอบหิ้วของเต็มสองมือตามคนเป็นแม่ไปตลอดทาง เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่อีกไม่กี่ปีต่อมาจะก้าวเข้ามาเป็นคนที่มีมีบทบาทสำคัญในชีวิตของเขาอย่างมากคนหนึ่ง
เด็กผู้ชาย...ที่จะมาช่วยทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกที่เรียกว่าความรักอีกครั้ง
..........................
......................................
“เอาของเข้าไปเก็บในบ้านแล้วจะไปไหนก็ไป อย่ามาเดินเกะกะให้เห็นแถวนี้”
ได้ยินคนเป็นแม่พูดแบบนั้นวิพารันต์ก็รีบสาวเท้าเดินเอาของที่หิ้วมาเข้าไปเก็บในห้องครัว ก่อนจะหายตัวหลบขึ้นไปนั่งอยู่ในห้องนอนแคบๆของตัวเอง
ร่างบอบบางนั่งชันเข่าซุกตัวเองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง เสียงเล่นกันของเด็กวัยไล่เลี่ยกันที่อยู่ข้างบ้านดังขึ้นมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ
อยากจะลงไปเล่นกับคนอื่นบ้างแต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เคยลองแล้ว พยายามแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นการพูดจาดูถูก และท่าทางที่แสดงออกว่ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด
ตัวประหลาดที่พูดไม่ได้...เขาเป็นได้แค่นั้นในสายตาของเพื่อนๆ
ก้มหน้าลงมองมือทั้งสองข้างของตัวเองที่มีอาการปวดนิดๆจากการหิ้วของหนักเป็นเวลานาน ก่อนจะค่อยๆเลื่อนแขนทั้งสองข้างมาโอบกอดตัวเองไว้แล้วซุกหน้าลงกับหัวเข่า
ไม่มีใครเคยกอด เลยได้แต่กอดตัวเองไว้แบบนี้
ความรัก ความห่วงใยของคนเป็นแม่ อยากจะได้บ้าง แม้เพียงแค่เล็กน้อย เพราะตอนนี้ไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร แล้วชีวิตที่ต้องดำเนินไปอย่างไร้จุดหมายอย่างนี้ มันจะเป็นไปอีกนานเท่าไหร่...จะสิ้นสุดลงที่วันไหน
หรือ...อาจจะไม่มีวันนั้นเลย
......................
.................................
“รัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแกต้องไปอยู่ทำงานใช้หนี้แทนฉันให้คุณอรนะ ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวจะมีคนมารับ”
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตอนนี้แม่กำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ ให้ไปเก็บเสื้อผ้า แล้วบอกว่าจะให้ไปทำงานใช้หนี้ ให้ไปอยู่กับใครก็ไม่รู้
แม่ทำอย่างนี้...หมายความว่ายังไง
“เอ้า ยืนบื้ออยู่อีก ฉันบอกให้ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าไงล่ะ เดี๋ยวคุณอรจะส่งคนมารับแก เอ้อ แกนี่ไม่เคยได้ดั่งใจฉันเลยจริงๆนะให้ตายสิ!”
พอเห็นลูกชายของตัวเองเอาแต่ยืนนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะกระดิกตัวไปไหน วิชุดาจึงตัดสินใจฉุดข้อมือเล็กให้เดินตามตัวเองขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน
จัดการเปิดประตูตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้องนอนของวิพารันต์ออกแล้วกวาดเสื้อยืดสีซีดๆกับกางเกงขาสั้นห้าหกตัวที่แขวนอยู่ในนั้นลงกระเป๋าเป้ใบเก่าให้ด้วยตัวเอง
ไม่เคยรัก ไม่เคยห่วงใย แต่อย่างน้อยที่ผ่านมาก็ยังยอมให้อยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้แม่คงจะเกลียดลูกคนนี้มากจนไม่อยากจะให้อยู่ด้วยแล้วสินะถึงต้องรีบไล่กันให้ไปไกลๆแบบนี้
‘รันรักแม่นะ ถึงแม่จะไม่เคยรักรันเลย’
อยากจะพูดคำนี้กับแม่ อยากจะถามว่าจะได้กลับมาอีกไหม อีกนานไหนกว่าจะได้กลับมา แต่ก็กลัวกับคำตอบเกินกว่าที่จะถามออกไปได้ กลัว...กลัวว่าคำตอบที่ได้รับ มันจะเป็นคำว่า ‘ตลอดไป’
ห้ามอะไรไม่ได้ แล้วก็คงจะทำอะไรไม่ได้อย่างที่ผ่านมาเลยได้แต่ยืนนิ่งๆปล่อยให้แม่จัดการข้าวของที่เหลืออยู่ของเขาไป มือเล็กยกขึ้นปาดหยาดน้ำออกจากดวงตาคู่สวยจนเปรอะไปทั้งใบหน้า จนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ตัวเองถูกส่งให้ขึ้นรถมากับคนแปลกหน้า
“เต็มถังเลยนะน้อง...ไอหนู เดี๋ยวรออยู่ในรถนี่ก่อนนะ ลุงขอลงไปซื้อของที่มินิมาร์ทตรงนี้หน่อย”
ลุงคนขับรถที่อรอนงค์ส่งมารับเอ่ยบอกกับพนักงานเติมน้ำมันแล้วจึงหันมาพูดกับวิพารันต์ที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ที่เบาะข้างๆก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป
นั่งอยู่อย่างนั้น ภายในรถกระบะเก่าๆที่ลงกระจกทั้งสองข้างเอาไว้ให้ลมเข้าเนื่องจากคาดว่าเครื่องปรับอากาศในรถคงจะเสียไปนานแล้ว ทำให้กลิ่นฉุนๆของน้ำมันดิบข้างนอกลอยเข้ามาจนคนตัวเล็กต้องยกมือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้
“เต็มถังเลยครับน้อง”
เสียงผู้ชายอีกคนที่อยู่จอดรถอยู่คนละด้านกับรถที่วิพารันต์นั่งอยู่บอกกับพนักงาน ร่างบางหันหน้าไปมองตามเสียงนั้นทั้งๆที่มือข้างหนึ่งยังยกปิดจมูกอยู่ แต่ก็เห็นอะไรได้ไม่ถนัดนักเพราะมีแผงตู้จ่ายน้ำมันที่กั้นกลางอยู่บังเอาไว้
“ไอ้ไนท์ รอก่อนแป๊ปนึงนะเว่ยเดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย”
“เออ จะไปก็รีบไปเลยไอนัท เร็วๆ ไปช้าเดี๋ยวไอ้สาก็บ่นเอาอีกหรอก ยิ่งขี้กียจฟังอยู่”
บทสนทนาของกลุ่มคนฝั่งตรงข้ามยังดังเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะๆก่อนจะเงียบไปพร้อมกับที่ลุงคนขับเดินกลับมานั่งประจำที่เดิมแล้วขับรถออกไปจากบริเวณนั้น
รถวิ่งออกไปโดยที่ร่างบางไม่ได้สงสัยที่จะหันกลับไปมองอีก ไม่ได้หันกลับไปมองว่าตรงนั้นมีใครยืนอยู่
ใครคนหนึ่งที่จะได้เจอกันอีกในอนาคตอันใกล้นี้ ใครคนหนึ่งที่จะเข้ามาช่วยสอนให้เขาได้รู้จักกับคำว่าความสุข ใครคนหนึ่งที่จะเข้ามาสอนให้รู้จักกับความรัก และใครคนหนึ่ง...ที่จะเข้ามาสอนให้เขาเข้าใจว่าอ้อมกอดที่แท้จริงนั้นมันอุ่นมากกว่าการนั่งกอดตัวเองคนเดียวมากขนาดไหน...
.......................
.....................................
“ไนท์ ไนท์ ไอ้ไนท์ เฮ่ย มัวแต่เหม่อมองอะไรอยู่วะ ไม่รีบออกรถ”
นัทนทีที่เดินกลับมาที่รถหลังจากไปเข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วเอ่ยเรียกเพื่อนที่อยู่ดีๆก็เกิดอาการเหม่อลอยขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“อะ ปะ...เปล่าๆไม่ได้มองอะไร”
เหมือนเพิ่งจะได้สติ นิธิศกระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งก่อนจะเริ่มขยับรถออกไป
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองมองอะไร ก็แค่เห็นรถกระบะเก่าๆคันหนึ่งขับผ่านหน้าไป พอรู้ตัวอีกทีก็เผลอมองตามไปแล้ว
ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เห็นว่าใครนั่งอยู่ในรถ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้อะไรเลย แต่ก็แปลก แปลกที่เหมือนมีอะไรบางอย่างบอกให้มองตามรถคันนั้นไป
“ไม่เป็นอะไรแน่นะเฮ่ยไอ้ไนท์”
“อืม...ไม่เป็นอะไรน่า”
นิธิศหันไปบอกเพื่อนที่หันมามองหน้าเขาอย่างนึกสงสัยก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป
บางที...เรื่องบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยเหตุผล บางครั้ง...เรื่องบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่อาจจะต้องใช้เวลา เวลาที่จะเพาะบ่มความรู้สึกของคนสองคนให้มากพอ
พอจนเพื่อที่ว่าในวันหนึ่ง เมื่อถึงวันที่โชคชะตานำให้ทั้งสองคนได้มาเจอกันจริงๆ...
คนหนึ่ง...จะได้กลับไปเรียนรู้ที่จะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำว่ารักอีกครั้งหลังจากสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป
และอีกคน...จะได้เข้าใจถึงความหมายและเหตุผลของการที่ตัวเองได้เกิดมาแล้วมีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้
เหตุผลที่ไม่มีใครสามารถบอกได้
เหตุผล...ที่ต้องรอให้ถึงเวลา...‘ก่อน’
.....................................
………………
Fin.
[‘ก่อน’]
สวัสดีค่ะ คือตอนพิเศษนี้ก็ไม่ได้มาจากไหนหรอกค่ะ จริงๆก็เป็นหนึ่งในตอนพิเศษที่เขียนลงไว้ในเล่มด้วยแหละ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้คิดยังไงถึงได้อยากเอาตอนนี้มาลงนัก สงสัยเพราะคิดถึงสองคนนี้จัด 5555
เหนื่อยๆเบื่อๆกับการสอบจังค่ะ เง้อ ยิ่งใกล้สอบที่ไรความรู้สึกที่อยากเขียนนิยายมาทุกที 5555
ติดตามพูดคุยกันได้ในแฟนเพจเหมือนเดิมนะคะ
-
พรหมลิขิตชัดๆ
-
นี่ตือพรหมลิชิตชัดๆๆๆๆๆ
น้องรันน่าสงสารอ่าาาาา
ชอบตอนกอดตัวเอง
โอ๋ๆๆ ตอนนี้น้องมีพี่ไนท์กอดแล้วนะ
-
ขอจิ้ม เหมือนอย่างที่อยากจิ้มแก้มหนูรันก่อนนะคะ ทำงานเสร็จแล้วจะมาอ่านอย่างด่วนเลย >_<!!!
...........................
อ่านในหนังสือแล้วค่ะตอนนี้ เราไม่พลาดแน่นอน ยังน่ารักเหมือนเดิม เมื่อ2-3วันก่อนพึ่งหยิบเรื่องนี้มาอ่านอีกรอบเลยจริงๆ รักคู่นี้จังเลยค่ะ
:L2:
-
แม่นัองรันนี่ไม่ไหวจริงๆอ่ะ
-
พรหมลิขิตสินะเนี่ย
ถึงแม้น้องรันจะผ่านเรื่องราวเลวร้ายมามากมายขนาดไหน
แต่ในที่สุดก็ได้พบกับพี่ไนท์ คนที่ทำให้น้องรันมีความสุขอย่างแท้จริง
ชอบมากๆ เลยค่ะ >.<
-
บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต (http://www.youtube.com/watch?v=t6qNa5XmPMo)
จัดไปซักเพลง เข้าสุดๆ :laugh:
-
อย่งานี้ต้องสอบบ่อยๆเนอะ555+ เราจะได้อ่านนิยายบ่อยๆ
-
รันน่าสงสารมาก...
-
รันน่าสงสารที่สุด สุดท้ายก็ได้มาเจอพี่ไนท์
-
It is destiny si na :impress2:
-
เห็นด้วยกับหลายๆคน
พรหมลิขิตที่ทำให้สองคนนี้มาเจอกันและก็รักกัน อิอิ
ชีวิตน้องรันก่อนเจอพี่ไนท์น่าสงสารจัง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ(ที่มีเฉพาะในเล่ม) นะคะ
-
ขอบคุณ :)
-
พรหมลิขิตมากกกกกกกกกกกกก
ไม่ชอบแม่รัน ดีละที่หลุดออกมา
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะ
เศร้าจังเลย
+1
-
อดีตที่แสนเจ็บปวด ดีใจที่สุดท้ายน้องมีความสุข :กอด1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษมากๆครับ คิดถึงคู่นี้มากๆเหมือนกัน :pig4:
-
:mew1: :m3: :m3: :m2:
-
อ่านในเล่มแล้วมาอ่านในนี้อีกทีก็ยังประทับใจเหมือนเดิมค่ะ :mew3:
คุณ Rafael สอบเสร็จหรือยังคะ ขอให้ได้เกรดสวยๆค่ะ
ว่าแต่ ... จะมีพี่ไนท์น้องรันมาให้หายคิดถึงไหมน้อ ^_^
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ มีมาให้อ่าน ต่อด้วยดีใจอ่ะ แบบว่าคิดถึงเรื่องนี้จริงๆ
-
น่ารักจริงๆ เลยนะะ นู๋รันกับพี่ไนท์
-
น้องรันโชคดีแล้ว
พี่ไนท์ก็คงโชคดีกว่า ที่ได้เจอน้องรัน
-
o13 ตอนพิเศษ "ก่อน" เยี่ยมจังเลยค่ะ
-
:mew1:
-
อ่านตอนแรกๆสงสารน้องรันมากเลย เกิดมาแต่ไม่มีความสุข ยังดีที่ยัยป้าอรเอามาให้พี่ไนท์ทำให้น้องรันได้พบความสุข
ชอบเรื่องนี้มากๆ ไม่ผิดหวังเลยที่เข้ามาอ่าน
อบอุ่น น่ารัก มีความสุข :katai2-1: :o8: :กอด1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ เปิดเรื่่องด้วยดราม่าแต่ลงท้ายด้วยรอยยิ้ม น้องรักน่ารักน่าฟัดสมแล้วที่พี่ไนท์จะหวง
อ่านแล้วอมยิ้มไปทั้งเรื่องเลย เสียดายจบเร็วไปหน่อยน่าจะมีต่ออีกสักยี่สิบตอน ฮ่าาาา ขอบคุณมากนะคะที่แต่งนิยายน่ารักๆ มาให้อ่าน
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขกับความรักของไนท์กับรันไปเลยค่ะ
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้วค่ะ อ่านไปยิ้มไปในความน่ารักของน้องรันและความใจดีของพี่ไนท์ ตอนแรกๆ นึกว่าเรื่องนี้จะออกดราม่าน้ำตาท่วมอย่างเดียว ที่ไหนได้มีแค่ปริมๆ ไม่ได้หนักหนา แบบนี้เราก็ชอบนะ ไม่คิดว่าพระเอกจะใจดีขนาดยอมรับเด็กที่ใครๆ ก็ไม่ต้องการเอาไว้ สุดท้ายก็ไม่สามารถปล่อยให้อีกคนออกจากชีวิตได้อีกเลย อย่างนี้ต้องขอบคุณคุณป้ากะคุณแม่ใจร้ายทั้งสองนะเนี่ย ถึงช่วงแรกของชีวิตจะรันทดจนน่าสงสารแต่หลังจากนั้นก็จะเจอแต่สิ่งดีๆ ดั่งที่หลวงพ่อท่านนั้นบอกเอาไว้จริงๆ ดีค่ะ ยิ่งการปรากฎตัวของคุณพ่อน้องรันจนไปถึงการผ่าตัดที่ประสบผลสำเร็จ ทุกอย่างคลี่คลาย แฮปปี้เอ็นดิ้งมากๆ แต่แอบจบเร็ว 55+ ยังเหมือนไม่อิ่มแม้เรื่องดำเนินการจนหมดอุปสรรคแล้วก็ตาม 555+
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆ นะคะ
-
...ต้องบอกว่า สมบูรณ์มากค่ะ อบอุ่น อิ่มใจมาก ถึงจะอยากร้องขอตอนพิเศษหวานๆเรื่อยๆก็เถอะ แต่ที่ลงมาก็ต้องบอกว่า จบได้บริบูรณ์แล้วจริงค่ะ หนูรัน เป็นคาแรคเตอร์ ที่ถ้าใครไม่ใจร้ายจนเกินไป(อย่างยัยป้ามหาภัยกับยัยคุณแม่ใจร้าย แต่ก็ยังดีที่ยัยคุณแม่ยอมให้รันเกิดมาน่ะนะ) จะต้องหลงรัก และเอ็นดูแน่ อย่างอิฉั้นคนหนึ่ง ใจอยากจะสิงร่างมาริสามว้าากก 555 ยิ่งช่วงหลังๆ ตาหนูรัน ตัวเล็กของคุณพ่อ ขี้อ้อน แสนงอนขึ้นมาก แต่ก็น่ารักขึ้นมากด้วย มีการบอกเหนื่อย ให้รอง้อพรุ่งนี้ด้วยนะ แหมม แบบนี้ คนรอง้อ มิกัดฟันกึดๆๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยวไปก่อนหรอคะ ถ้าอิฉั้นเป็นคนรอง้อคงจับมาฟัดสักฟอด เอ้ย หอมสักฟอด แล้วค่อยให้นอน ไม่ใจดียอมรอปล่อยให้นอนซุกอกแบบพี่ไนท์หรอก 555 อิน
พล็อตเรื่องดีมากค่ะ ทั้งๆที่ไม่ยาวมาก แต่ไม่รู้สึกว่าสั้น หรือดำเนินเรื่องเร็วแต่อย่างใด รู้สึกถึงความรักและผูกพันของ 2 หนุ่มจริงๆ ต้องขอบคุนที่ไม่จับเค้าแยก หรือ ใส่ดราม่ามากกว่านี้ มิงั้น น้ำตาคงแตก แค่ ตอนที่ หนูรันโดนแม่ว่า หน้าร้าน อิฉั้นก็ น้ำตาปริ่มเพราะสงสาร หนูรันจะแย่ แล้วมาตอนพิเศษ (ก่อน) ที่ หนูรัน คิดในใจว่า ถึงแม่ไม่รัก แต่รันรักแม่ นั้นอีก โหย เกือบน้ำตาแตกก ต้องรีบวกกลับไป อ่าน ตอนพิเศษหวานๆ แทบไม่ทัน
ขอขอบคุณคุณ Rafael มากๆค่ะ สำหรับนิยายดีๆซึ้งๆมากๆ แบบนี้
-
คิดถึงพี่ไนท์ :L1:
-
ชอบมากๆเลยค่ะ แต่ขอตินิดนึงเนอะิ
คือตอนที่เราอ่านตอนปกติ เราคิดภาพไว้ว่าน้องรันออกแนวสุภาพ เรียบร้อย เจียมเนื้อเจียมตัว
ถ้าพูดได้คงค้องพูดเพราะมากๆ แล้วก็ขี้อ้อนแต่ไม่งอแง
แต่พอมาตอนพิเศษ น้องรันพูดได้แล้วแต่คำพูดของน้องรัน ไม่มีหางเสียงเลย
ขนาดพูดกับพี่เอ็มตอนแนะนำตัวที่งานเลี้ยงยังไม่มีครับเลย
อ่านแล้วได้ฟิลว่าน้องรันมีบุคลิกเป็นลูกคุณหนูเอาแต่ใจนิดๆอ้อนๆน่ารักๆ
ดูขัดกับตอนยังพูดไม่ได้ไปพอสมควร
หรืออาจเป็นพัฒนาการของตัวละครหว่า
นอกจากนี้ดีมากๆค่ะ น้องรันมุ้งมิ้งมากกกก
คนที่ชอบแนวนายเอกมุ้งมิ้งๆคงจะชอบ ^^
-
อยากอ่านเรื่องแนวนี้มานานแล้วค่ะ พออ่านจบก้ไม่ผิดหวังจริงๆ
น่ารักมากกกกกกกกกกกก >w<
-
พี่ไนท์น้องรัน น่ารักมากกกก~
เรื่องเบาๆ อ่านแล้วน่ารักอบอุ่นค่า
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านค่ะ
:-[
-
ใช้เวลาอ่านตั้งแต่หัวค่ำ จนตอนนี้ห้าทุ่ม
ให้คำจำกัดความสำหรับเรื่องนี้ได้คำเดียวคือ "อบอุ่น"
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจมาก ๆ ค่ะ พี่ไนท์ดูแลน้องดีมาก
ส่วนน้องรันก็บริสุทธิ์ น่าทะนุถนอม
ขอบคุณมากนะคะ
วันนี้อ่านนิยายดี ๆ
หลังจากจด ๆ จ้อง ๆ จะอ่านมาตั้งนาน
ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงค่ะ^^
-
อ่านจบแล้ว รวดเดียวขอเมนท์หน่อย
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากๆ
สะดุดตาตั้งกะชื่อเรื่อง รักนี้ไม่ต้องมี 'เสียง'
อ่านช่วงแรกๆแล้วคือแบบ สงสารน้องรันมาก ไม่คิดเลยว่าชีวิตของคนๆนึง ผู้ชายตัวเล็กคนนึงเขาต้องเจออะไรมายากลำบากขนาดนี้สงสารน้องมากเหอะ แต่ดีใจกับรันนะโชคร้ายมาหลายสิบปี จนได้มาเจอกับคนดีๆอย่างพี่ไนท์มัน คุณเป็นพี่ชายที่ดีมากเหอะ อาจจะไม่ที่สุดแต่ก็ดีพอแล้วสำหรับตอนนี้ดูแลรัน เอาใจใส่รันดีมาก มีแอบเจ้าเล่ห์นิดๆด้วย ตอนอ่านนะก็รันน่ารักมาก อยากให้เจอแต่เรื่องดีๆ ลุ้นให้มีความสุขแล้วน้องมันก็มีความสุขแล้วจริงๆ ตอนหลังยังได้เจอคุณพ่อด้วย แฮปปี้เอน
เรื่องสนุกมาก อ่านแล้วสะเทือนอารมณ์ด้วย แต่งลื่น อ่านเพลิน ไม่หวือหวา อ่านแล้วมันหลากหลายรสมาก ที่สพคัญคืออบอุ่นหัวใจ เบ้ยยย ถึงช่วงแรกๆรันจะน่าสงสาร แล้วก็น่าเห็นใจมาก แต่เด็กมันน่ารักน่าเอ็นดูนะ มากน้อย อย่างน้อยก็ไม่ดราม่ามาก อ่านมาจนจบแล้วมันฟินน่ะ รู้สึกว่าคุ้มมากกลับการใช้เวลาค่อนคืนไปกับนิยายเรื่องนี้ คุ้มจริงๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ สนุกๆมาให้อ่านนะขอรับ :mew1:
-
คิดถึงน้องงงงง
:hao5:
-
:impress3: อุ่นไปทั้งใจ :impress3:
:monkeysad: ถึงชีวิตน้องจะรันทด แต่สุดท้ายการได้สามีดีเป็นลาภอันประเสริฐ ที่นำสิ่งดีๆ มาสู่ชีวิต :heaven
ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ
-
เหมาะกับชื่อเรื่องมากๆเลยละ รักไม่ต้องมีเสียง ถึงจะมองไม่เห็น พูดไม่ได้หรือไม่ได้ยิน แต่แค่มีคนๆนึงเกิดมาเะื่อที่จะอยู่เคียงข้างกันและกัน เหมือนอย่างไนท์ดักับน้องรันก็เพียงพอแล้วละเนอัะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงน้อง
:กอด1:
-
:pig4:
-
อบอุ่นมากกกกกก กกงับ ชอบนิยายแนวนี้มากๆงับ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านงับ
-
ตามอ่านจนจบแล้ว
น่ารักมากๆเลย :mew3: :mew3:
-
พึ่งได้มาอ่านหลังเรื่องจบไปเกือบปี....
น้องรันน่ารักมากกกก อยากได้อย่างนี้สักคน ห่อกลับบ้านได้มั้ยคะ #ผิด
ชอบการดำเนินเรื่องจังเลย ไม่กระโชกโฮกฮากแต่ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
จากความผูกพันที่พัฒนาไปเป็นความรัก ละมุนมากเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :กอด1:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านจบแล้ว แม้จะอ่านล่าหลังก็ตาม
เรื่องนี้ น่ารักมาก อ่รนไปอมยิ้มไป
น้องรันน่ารักมากๆ พี่ไนท์ก็มีความจริงใจขั้นเทพ
-
สมบูรณ์แบบมาก ๆ ค่ะ :o8:
-
คิดถึงจังเลยค่ะ นิยายดีๆแบบนี้หายากมากค่ะเดี๋ยวนี้
-
เข้ามาอ่านอีกรอบก็มีความสุขอีกรอบเช่นเคย อิอิ
-
พักจากนิยายดราม่ามาอ่านนิยายหวานๆบ้าง
อ่านไปยิ้มไป อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นจริงๆ พี่ไนท์น้องรันน่ารักซะ :m11: :m11:
ขอบคุณสำหรับนิยายค่าาาา :pig4: :pig4:
-
ตามมาอ่านจากกระทู้แนะนำค่ะ พี่ไนท์กะน้องรันน่ารักมากค่ะ
เป็นนิยายที่อบอุ่นและหวานมากค่ะ
ชอบที่ไม่มีคำหยาบในเรื่องนี้เลยค่ะ เด๋วนี้เจอแต่กูมึงและสารพัดสัตว์
ได้อ่านเรื่องที่อบอวลเต็มไปด้วยความรักหวานๆ ยังงี้แล้วชุ่มชื่นหัวใจค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
สนุก มาก มาก มาก รักคู่นี้มากกกกกกกกกก :hao5:
-
:hao5: อบอุ่น มีความสุข จนน้ำตาซึมเลย โอ๊ยพี่ไนท์ดีอะไรอย่างงี้....
-
พระเอกจะถูกใจของฝากรึเปล่าน้า :confuse: :confuse: ยัยป้าซาตานนี่มันช่างน่าโดน :z6: :z6:
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังชอบ เรื่องนี้อบอุ่นมากเลยค่ะ o13
-
กรี๊ดดดดด! อ่านสามสี่รอบก็ยังมิเบื่อเลย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สนุกมาๆ อบอุ่นมากๆ ชอบมากเลยค่ะ
-
พี่ไนท์กับน้องรันน่าร้ากกกกกกกกกกกกก ><
-
คิดถึงเด็กน้อยเรื่องนี้จัง :กอด1:
-
19 ปี นานเกินไป
รันอยู่มาได้ไง
หลังจากปีที่ 20 นี้ขอให้มีแต่ความสุข ความสุข ความสุข
อ่านเรื่องนี้ทุกครั้งที่รันเสียน้ำตา เราก็เสียน้ำตา
ทุกครั้งที่รันได้รันมีความสุข เราก็ยังเสียน้ำตา
ขอบคุณแม่ใจยักษ์ที่ไม่เห็นค่าลูกตัวเอง
ขอบคุณอีป้าใจร้ายที่ยังเห็นแก่ตัว
ขอบคุณพี่ไนท์ที่ใจดี
ขอบคุณรันที่เปิดโอกาสให้ตัวเองได้พบกับความสุข
:L2:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อ่านจบแล้ววว ชอบเรื่องนี้มากกกก มันอบอุ่นกิ๊วกร๊าวหัวใจจริงๆ :hao5:
ปกติไม่อ่านนิยายดราม่าอยุ่แล้ว เพราะมันปวดตับ แต่เคยอ่านเรื่อง แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน ของ RainyDay ร้องมันทุกตอนอ่ะ เศร้ามาก แต่ก็จบแบบแฮปปี้เอนด์
พอได้มาอ่านเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องเลยที่ทำให้เค้าร้องไห้ทุกๆตอน ทั้งๆที่มีไม่กี่ตอน แต่ก็ร้องมันทุกตอนอ่ะ ปวดตามาก ฝืนอ่านวันเดียวจบเลยเนี่ย T^T ชอบอ่ะ ชอบเรื่องนี้ รันน่ารักมากกก และก็น่าสงสารมากกก ทุกครั้งที่รันร้อง เราก็ร้อง ทุกครั้งที่รันมีความสุข เราก็ร้อง อ่านจบแล้วขอเบิกค่าทิชชู่กับคนเขียนได้ไหม? หมดไปเป็นม้วน ฮา
รักทุกตัวละครในเรื่องนี้เลย รักพี่ไนท์ที่ใจดี ที่ดูแลรัน รักรันที่น่ารัก ขี้อ้อน ขอบคุณยัยป้าอร กับยัยแม่ใจร้ายที่ผลักไสน้องรันออกมาให้เจอคนที่จะมอบความสุขทั้งชีวิตให้น้องรัน ขอบคุณที่คนเขียนได้แต่นิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านค่ะ ♥
:-[
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องคือหลายรอบผ่านไปผ่านมาก็ไม่ได้เข้ามาอ่าน จากชื่อเรื่องคือกลัวดราม่าหนัก แล้วพอดีไปเจอที่เค้าแนะนำนิยาย ก็เลยลองดู มันไม่ม่าอ่ะ น่ารัก ความรักของทั้งคู่มันค่อยๆไปไม่ได้หวือหวามากมาย แต่มันอบอวลด้วยความรักความอบอุ่น อ่อนโยนที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กัน ขอบคุณนะค่ะที่แต่งนิยายดีๆ น่ารักๆ ให้ได้อ่านกัน
-
สนุกมากเลย
ขขอบคุณครับ
:sad11: :sad11: :o8: :-[
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
วนเข้ามาอ่านรอบสอง พร้อมอ่านตอนพิเศษที่ยังไม่ได้อ่าน
ซึ้งและอบอุ่นใจทุกครั้งสำหรับเรื่องนี้ :กอด1:
ขอบคุณนักเขียนมากๆครับ :L2:
-
อ่านรวดเดียวเลยยยยย
เรื่องนี้อบอุ่นมากกกน่ารักสุดๆๆ
ดีใจที่น้องรันพูดได้
ถึงคำแรกจะเป็น .... 555555555555555
น่ารักค่าาาาาาชอบๆๆ
:-[
-
:katai2-1: :katai2-1: แวะมาหาค่าา รอบที่เท่าไหร่ไม่นับละค่ะ คิดถึงน้องรันจังเลยยยย
อยากอ่านต่ออีกเลย :mew1: ไว้จะแวะมาใหม่นะค่า จุฟ
-
:o8:
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กอไก่ล้านตัว
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะค่ะ
อ่านมาสองสามรอบแล้วในที่สุดก้ได้เริกสมัครเป็นสมาชิกของเหล่าเป็ด และกลับมาอ่านอีกจึงทำการเม้น
:sad4:อ อย่ากอ่านต่อ เป็นเรื่องที่อบอุ่นและละมุนมากค่ะ
ตอนที่แรกที่เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลย สงสัยและแปลกใจว่าคนอื่นจะเขียนเรื่องรักที่ไร้เสียงได้ยังไง
พอลองอ่านไปปรากฏว่ามันสุดยอดมากค่ะ หวานมากกกกกกก
หยอดย้อยเลยอะ กรี๊ดแป๊ป :กอด1:
ขอบคุณจริงๆค่ะเม้นยาวๆๆๆๆ ขอให้สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ต่อไปนะค่ะ
จะติดตามผลงานค่ะ :pig4:
ปล.กลายเป็นแฟนคลับน้องรันไปแล้ว :hao7:
-
รันน่ารักมากๆเลย อ่านกี่รอบก้ยังหลงรักรัก ไม่เคยลืมเรื่องนี้ได้เลย :mew1:
-
น้องรันน่ารัก :haun4:
แต่ตอนแรกๆสารภาพว่าแอบไม่ชอบติณภพเลยค่ะ
คนอะไร ตอนเค้าท้องก็ไล่ไปทำแท้ง พอเค้าคลอดก็ไม่เคยสนใจ ตอนโตก็ไม่เคยมาดูแล แต่พอเค้ามีชีวิตที่ดี เจอคนรักที่ดี มีความสุขครั้งแรกเลย อยู่ๆก็มาบอกจะเอาลูกไปเลี้ยง บ้าเรอะ!!! :beat:
แต่หลังๆก็ดีค่ะ นับว่ารักและพยายามเข้าใจลูกดี
ต้องทำใจว่าลูกเขยเขามาก่อนนะ :laugh:
แต่พี่ไนท์นี่หลงเด็กแบบสุดๆเบย ชอบพี่มาริสาด้วย เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม แต่เปรี้ยวดีแท้..... :impress2:
-
o13
-
ขอบคุณครับ เนื้อเรื่องน่ารักมาก ๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1:วนมาอีกรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ อิอิ ชอบบบ
-
รักน้องรันมากมาย. ขอบคุณพี่ไนท์ที่เข้ามาทำให้ชีวิตน้องเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น
:mew1: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ มีครบทุกรสเลย ชอบมากเลย
-
รักทั้งคู่เลย :man1:
-
ปกติไม่ค่อยได้อ่านนิยายในนี้เท่าไหร่ ลองอ่านไปตอนนึง สนุกค่ะ น่าสนใจ เพิ่งเคยเจอนายเอกเป็นใบ้ เดี๋ยวจะมาอ่านต่อให้จบนะคะ นายเอกนี่เปลี่ยนชื่อจากวิพารันต์ เป็นรันทดดีไหม5555 ชีวิตน่าสงสารอ่ะ :sad4:
-
อะอ้าว...มาอีกรอบมีตอนพิเศษ.... แง่ววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1:
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
น้องรัน พี่ไนน์ จองหนังสือไม่ทัน หาซื้ออยู่นะคะ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
เริ่องอ่านไปยิ้มไปน้ำตาซึมไป
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
พี่ไนท์ยังอบอุ่น น้องรันยังน่ารัก
อ่านแล้วฟินจิกหมอน น้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้น //เวอร์แหละ
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้นะคะ ^^
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ภาษาสวย และก็ดำเนินเรื่องดีมาก
ตอนจบก็ซึ้งสุดๆ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอุ่นไปทั้งใจ
เข้าใจความรู้สึกน้องรันเลย และพี่ไนท์ก็ดีกับน้องมาก
เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านค่ะ
-
แอบหลงรักความน่ารักของน้องรัน
แอบหลงรักความอบอุ่นของพี่ไนท์
อื้อ ฟินตั้งแต่ต้นจนจบ :hao5:
-
:o8: :-[ :-[ มีความสุขจังเลย
-
สวัสดีค่ะ
หลังจากหายไปนานมากจากการเขียนนิยาย
วันนี้คนเขียนมาแจ้งข่าวเรื่องการลงนิยายเรื่องใหม่ค่ะ
ชื่อเรื่อง ระเบียงดาว นะคะ นักอ่านท่านไหนสนใจกดเข้าไปที่ลิงค์ข้างล่างนี้เลยค่ะ
.•´¯`•.• *✩ ร ะ เ บี ย ง ด า ว ✩* •.•´¯`•. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49637.0)
ขอบคุณมากค่า
-
ตามไปค่ะะะ :hao7:
-
ตามไปจร้า
-
จัดไปค่ะ :m1: :m1:
-
น้องรันนี้น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกน่ารักกกกกกกกกก :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
พี่ไนท์ก็อบอุ๊นนนนอบอุ่นนนนนนนนน :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆ ขอบคุณค่าาาาาาาาาา :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
น้องรันอ้อนมากก ก
พี่ไนท์ผชอบอุ่น ดูแลดีมากก
-
น่ารักจัง :hao7: น้องรันกับพี่ไนท์
-
น้องรันน่ารัก :mew1: :mew1: พี่ไนท์อบอุ่นมากดูแลน้องตลอด ติดตามนิยายเรื่องต่อไปคะ
-
สนุกน่ารักมาก ๆ ครับ อ่านแล้วยิ้มได้ แล้วจะตามไปอ่าน ระเบียงดาว นะครับ
ขอบคุณครับ
-
ชอบเรื่องนี้ เพราะงั้นตามเรื่องนั้นต่อค่าา :กอด1:
-
ขอบคณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
น่ารักมากเลยค่ะ อบอุ่นไปกับพี่ไนท์น้องรัน
ตอนแรกที่เปิดเข้ามาก็แอบๆ กลัวเจอดราม่าแต่ไม่มี
อ่านแล้วละมุนในหัวใจมากค่ะ งืออ :o8: :o8:
-
ตอนพิเศษ
วันที่ไม่มีใครรู้...
ครืด...ครืด...
วิพารันต์เหลือบตามองโทรศัพท์มือถือเครื่องบางบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ที่ส่งเสียงร้องเตือนว่ามีสายเรียกเข้า รายชื่อของปลายสายที่ปรากฎให้เห็นบนหน้าจอทำให้เจ้าตัวเผลอกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก
‘ตอง’...ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วเหรอ
“รัน นั่งมองโทรศัพท์พี่แบบนั้นมีอะไรหรือเปล่าหือ” คนเพิ่งอาบน้ำเสร็จอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้ เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์มือถือของเขาไม่วางตา
‘คนชื่อตองโทรมา...’
วิพารันต์หันไปหยิบกระดานไวท์บอร์ดของตัวเองมาเขียนแล้วส่งให้นิธิศอ่าน...ไม่ยอมสบตา
“อ้าวเหรอครับ”
นิธิศแกล้งถามกลับเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทั้งๆที่นึกรู้อยู่แล้วว่าอาการที่เจ้าตัวเล็กเลือกที่จะใช้การสื่อสารโดยการเขียนกับเขาแบบนี้ทั้งๆที่ตัวเองพูดได้แล้วนั้นมันบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลัง 'งอน’ เขาอยู่ แต่จะงอนเรื่องอะไรนั้น คงต้องรอคุยธุระเสร็จแล้วจึงค่อยได้กลับมาสอบสวน
“...งั้นเดี๋ยวพี่ขอไปคุยโทรศัพท์แป๊บนึงนะครับคนเก่ง”
วิพารันต์ทำเพียงแค่พยักหน้าตอบกลับไปเบาๆ แต่ถึงกระนั้นเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งดวงตากลมก็อดที่จะคอยหันไปมองแผ่นหลังของคนที่เดินถือโทรศัพท์ออกไปบริเวณนอกระเบียงไม่ได้
ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกตอนนี้ของตนเองนั้นเรียกว่าอะไร แต่เขาก็ไม่ชอบความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นกับตัวเองเสียเท่าไหร่นัก ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะถามกับนิธิศโดยตรง ความรู้สึกกังวลใจที่เกิดขึ้นทุกครั้งในระยะนี้ที่อีกฝ่ายคุยกับผู้หญิงคนนั้น
ผู้หญิง...ที่มาริสาบอกว่าเคยเป็นแฟนเก่าของนิธิศ
“รัน รันครับ เป็นอะไรนั่งเหม่ออีกแล้ว”
ดวงตากลมกระพริบสองสามทีก่อนเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกของใครอีกคน คนตัวโตกว่าที่ยืนค้ำศีรษะเขาอยู่ส่งยิ้มให้เหมือนปกติพร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
‘...เปล่าครับ’
วิพารันต์ยังคงเลือกที่จะใช้การเขียนแทนการพูดโต้ตอบ
“ถ้าเปล่าแล้วทำไมไม่คุยกับพี่ดีๆล่ะครับหืม” นิธิศขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด ก่อนจะใช้มือรวบเอาเอวเล็กเข้ามากอดไว้ “งอนอะไรพี่ครับเด็กน้อย บอกหน่อยสิ ถ้าไม่บอกพี่ก็ไม่รู้นะ”
‘...คนชื่อตองชอบโทรมาบ่อย’
เห็นเพียงแค่นั้นคนอย่างนิธิศก็พอจะสามารถเดาได้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป ทว่าถึงอย่างนั้นก็ยังมิวายขอแหย่เจ้าตัวเล็กนี่อีกเสียหน่อย
“หืม โทรมาบ่อยแล้วทำไมเหรอครับ”
‘...รันไม่ชอบ’
คนตัวโตกว่าลอบยิ้มกับคำตอบนั้นของเจ้าตัวเล็ก ก่อนจะจี้ถามต่อ ด้วยไม่บ่อยนักที่จะมีโอกาสได้เห็นเด็กน้อยของเขามีอาการแบบนี้
“แล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะครับหือ”
“แฟนเก่า...พี่สาบอกรันว่าเขาเป็นแฟนเก่าพี่ไนท์...” คำตอบนั้นไม่ได้ถูกเขียนผ่านกระดานไวท์บอร์ดอีกต่อไป แต่เสียงที่เปล่งออกมาผ่านลำคอนั้นก็แผ่วเบาเหลือเกินจนถ้าหากไม่ได้นั่งอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้คงไม่ได้ยิน
“หึงพี่เหรอเด็กน้อยครับ ดีใจจัง” คนตัวโตกว่าหัวเราะชอบใจก่อนจะกดปลายจมูกลงบนแก้มนิ่ม “...ก็ใช่ครับที่ตองเขาเป็นแฟนเก่าพี่ แต่ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันครับ แล้วอีกอย่างตองเขาก็เป็นคุณแม่ลูกสองไปแล้วด้วย” นิธิศอธิบาย
“ล...ลูกสองคนแล้วเหรอครับ” เจ้าตัวเล็กหันมาทำตาโตใส่
“ครับ คนโตสี่ขวบ ส่วนอีกคนยังอยู่ในท้อง ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยววันหลังพี่พารันไปเจอเลยก็ได้”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ” วิพารันต์รีบปฏิเสธ รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เผลอคิดอะไรไม่เข้าท่าแบบนั้นออกไป
“แล้วทีนี้หายงอนพี่หรือยังล่ะหืม” นิธิศว่า เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะซุกหน้าลงกับอกกว้างของคนตัวโตกว่าด้วยความอาย “รักมากนะครับ...พี่รักรันมากนะรู้ใช่ไหมเด็กน้อย”
เจ้าตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรกลับมา หากแต่เงยหน้าขึ้นมากดจูบที่ปลายคางใหญ่เบาๆแทนคำตอบ
“รันก็รักพี่ไนท์เหมือนกัน”
[Fin.]
สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน อิอิ
อยู่ดีๆคิดถึงคู่นี้เลยเอาตอนพิเศษสั้นๆมาลงให้อ่านกันค่ะ
ปีใหม่นี้ก็ขอให้ทุกๆคนมีความสุขกันมากๆนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ
:กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย
:hao6: :hao6: :hao6:
คิดถึงน้องรัน ขอบคุณนะคะ
สวัสดีปีใหม่ 2016 คร๊าาาาาา
:L2: :L2: :L2:
-
HNY 2016 :)
-
น่าร้ากกก
-
คิดถึงน้องรันนนนน
-
น่ารักกก :-[
-
คนน่ารักโหมดงอนนนนนน
-
ขอบคุณนะค่ะสำหรับตอนพิเศษเบาๆ ฟินๆ ^^
-
อ๊ายยยยยยยย :-[ :-[
-
น้องน่ารักกกกตลอดดดดดด :กอด1:
พาน้องมาเยี่ยมบ่อยๆนะจ๊ะคนเขียน :mew1: :pig4:
-
:L2:
-
คิดถึงน้องรัน
-
น้องรันแวะมาแพบเดียวเอง คิดถึงจังเลยค่า *กอดดดด*
-
นานเหมือนกันเนอะ ไม่ได้อ่านตอนพิเศษแบบนี้
-
สวัสดีปีใหม่ 2016 เช่นกันค่ะ และขอบคุณที่คอยอัพเดตแต่งตอนพิเศษนะคะ พี่ไนท์กับน้องรันหวานเบาๆ ชอบความใสๆ และความเงียบแต่อบอุ่นของทั้งสองคนค่ะ รักกับเบาๆ รักกันเงียบๆ แต่รักนานๆ น่ารักจังค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
น้องรันน่ารักจัง
สวัสดีปีใหม่ค่าา
-
:-[
็Happy New Year
-
คิดถึงน้องรันจังเลย :กอด1:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
จูบปลายคางมว๊วฟๆ เขิลลลลลลล :-[
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค้า
หวานละมุนละลายใจเหมือนเดิมเลยคู่นี้
-
สนุกมากเลยจร้า สงสารรันมากอ่ะ
-
:hao7:
-
อ๊ายยยยย หวานนนนนน รอระเบียงดาวอยู่นะคะ :กอด1: :L2: :3123:
-
ขี้แกล้งไม่เปลี่ยนเลยนะคะพี่ไนท์เนี่ย :m3:
-
ตอนพิเศษมาสั้นๆแต่ฟินมากกกกก น่ารักกันเหมือนเดิม ~
:mew1:
-
คิดถึงน้องรัน ยังน่ารักเหมือนเดิม :mew1:
สวัสดีปีใหม่นะ :pig4: :pig4:
-
น่ารักตลอดดดดดด :o8:
-
เิ่งได้กลับเข้ามาอ่าน น่ารักๆ
-
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะ 5555
เป็นตอนพิเศษที่สั้นพอตัวเลย
แต่ไม่เป็นไร เพราะน้องรันน่ารักเหมือนเดิม
ชอบน้องหึงจังงง
-
เคยอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ลงได้ไม่กี่ตอนค่ะ แล้วก็ประสบมรสุมชีวิตห่างหายไปจากวงการเล้า ฮ่าาาา
ตอนนี้ขอกลับมาอ่านใหม่ตั้งแต่เริ่ม ยังรู้สึกดีเหมือนเดิมค่ะ ให้ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
ขอบคุณคนเขียนอีกครั้งค่ะ
(ตอนนี้ยังตามอ่านไม่จบ จบแล้วเดียวมาขอบคุณอีกรอบนะคะ ตื่นเต้นนิยายจบแล้วแถมยังไม่หาย ดีใจจริงๆค่ะ)
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมากๆ อ่านไปยิ้มไปตลอดเวลา มันอิ่มเอมเปรมฤทัยอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จุ้บน้องรัน สุขสันต์วันปีใหม่ย้อนหลังจ่ะ :katai2-1: :katai3:
-
อ่านแบบรวดเดียวจบเลย 5555
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะครับ :)
-
น้องรันน่าร๊ากกกกกกก หลงด้วยคนค่ะ
-
ละมุน และอบอุ่นมากค่ะ
หลงรักตัวหลักทุหตัวเลยค่ะ
แอบเสียดายที่จบแล้ว แต่ก็รู้สึกเต็มอิ่มแล้วเหมือนกันค่ะ
ยังไงก็พาพี่ไนท์กับน้องรันแวะมาทักทายให้หายคิดถึงกันอีกนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ แบบนี้นะคะ :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่จร้า ย้อนหลังหลายเดือนเลย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายหวานๆค่ะ น้องรันน่าร๊ากกก :give2:
-
ยินดีด้วยนะคะ จะรอติดตามค่ะ :L2:
-
ยินดีด้วยนะคะ เป็นข่าวดีมากๆๆๆเลย เรารักเรื่องนี้มาก ไม่รู้ว่าเปิดอ่านหนังสือไปกี่ครั้งแล้ว ตั้งไว้บนหัวเตียงเลยเอาจริงๆ
จะติดตามผลงานนะคะ^_^
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
:katai2-1: :mew1: ยินดีด้วยนะคะ ที่กำลังจะได้โลดเล่นเป็นตัวเป็นๆแล้ว
ได้เวลาอ่านอีกรอบ
ขอให้แคสได้คนที่ตรงใจตรงกับตัวละครนะคะ สู้ๆค่ะ
-
ว้าว ลุ้นค่ะลุ้น
เป็นชะนีได้แค่ลุ้น ไปเคสบทอะไรคงไม่ได้ (ป้าใจร้ายล่ะพอได้ฮ่าๆๆๆ)
จะรอติดตามนะค่าาาา :katai2-1:
-
เป็นข่าวที่น่ายินดีมากๆ เลยค่ะ, น้องราฟาเอล. ได้ยินแล้วอยากดูมินิซีรีย์เลยค่ะ. ขอให้ทำออกมาให้ได้ตรงกับตัวเรื่องให้มากที่สุดนะคะ พี่จะรอชมค่า :mew1:
-
ยินดีด้วยนะค้า ><
เราจะรอชมน้าา :L2: :กอด1:
-
จะรอติดตามผลงานนะคะ อยากเห็นน้องรันตัวน้อย ๆ ของอิป้าแล้วค่า :katai2-1:
-
:katai2-1:ยินดีด้วยขอให้ประสบความสำเร็จนะคะ
-
ยินดีกับคุณราฟาเอลมาก ๆ o13
จะรอดูน้องรันนะ :กอด1:
-
ยินดีด้วยค่ะ o13
-
ยินดีด้วยนะคะ จะรอดูน้องรันกับพี่ไนท์ :-[
-
ที่สุดอ่ะ o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ว้าว ยินดีด้วยนะจ้า จะรอดูเน้อออออ
-
ตอนที่ 3
-
:hao3: :hao3: แปะแปะแปะ ><
-
คืดถึงมากกกก
เด็กน้อยแอบหึง อิอิ
-
เรื่องนี้มีความน่ารักมากกกก
-
เอาอีกกก เอาตอนพิเศษอีกกก :man1:
-
น้องรันน่ารักมาก
ชอบเรื่องนี้จัง น่ารักๆอ :กอด1:
จะรอดูซีรีย์ :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบแนวนี้มากค่าาา ฟีลกู้ดสุดๆๆ
ติดตามรอซีรี่ย์นะคะะ ยินดีด้วยค่าา ><
-
รอชมผลงานตอนออกจอด้วยนะครับ^^
-
:katai2-1: โอ๊ะนึกว่าตาฝาด5555 ฮือออคิดถึงเรื่องนี้
น่ารักจังเลย อยากให้แต่งต่ออีกจังค่ะ :L2:
ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
อ่านจบรู้สึกอบอุ่น ซาบซึ้ง
แต่จริงๆก็รู้สึกอบอุ่นตั้งแต่อ่านตอนแรกแล้ว
บางตอนก็อ่านไปน้ำตาไหลไป
มันทั้งเศร้าและสุขไปพร้อมกับตัวละคร
ทำให้รู้ว่าความรักไม่ต้องจำเป็นต้องมีเสียงจริงๆ
o13
-
สวัสดีค่า มาทีไรก็มีแต่ข่าวมาแจ้งทุกทีเลยเน๊อะ 5555
เราจะไม่บอกว่านี่เป็นข่าวร้ายเนาะ เพราะว่าเป็นการตัดสินใจของเราเอง
คือหลังจากที่หลายเดือนก่อนเรามาแจ้งข่าวเรื่องประกาศสร้างมินิซีรีย์ไป ด้วยปัจจัยอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้น
และการเลื่อนกำหนดการทุกอย่างอย่างไม่มีกำหนด
เราจึงจะมาแจ้งทุกคนว่าเราตัดสินใจที่จะขอน้องรันกลับมาและบอกยกเลิกสัญญาสร้างมิซีรีย์นี้กับทางค่ายแล้วค่ะ
ก็อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของเราเองทั้งหมด ซึ่งเราตัดสินใจแล้ว เพราะคงจะรู้สึกไม่สบายใจถ้ายังทำต่อไป
อย่างไรก็ตาม เราขอขอบคุณและขออภัยทุกคนที่รอติดตามนะคะ
ส่วนเรื่องประกาศอย่างเป็นทางการ เราบอกให้ทางค่ายทำประกาศแล้วค่ะ คงจะตามมาอีกไม่นานนี้
ขอบคุณทุกคนนะคะ
-
ทำที่สบายใจเถอะ
-
ไม่เป็นค่า
อะไรที่คนแต่งสบายใจก็ทำไปเถอะค่ะ
เราเป็นกำลังใจให้เสมอน้า :กอด1: :กอด1:
-
เข้าใจค่ะ คุณ Rafael ย่อมรักตัวละครเหล่านี้มาก
และคงจะอยากเห็นพวกเค้าในฉบับคนจริงๆมากกว่าเราแน่ๆ
แต่ถ้าอะไรๆมันมีปัญหา ก็เคารพในการตัดสินใจของคุณ Rafaelค่ะ
-
โดยส่วนตัวคิดว่าดีแล้วละคับ บางทีนิยายที่ชอบ พอเอาไปทำเป็นซีรี่ย์แล้วเหมือนทำลายตัวเองอย่างในหลายๆเรื่องที่เคยทำไปแล้ว เมื่อมันมีการตลาด มีนายทุนเข้ามาเกี่ยวก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบทเปลี่ยนแปลงเนื้อหาบางส่วน แต่มันไม่ได้เป็นไปบนพื้นฐานของตัวบทนิยายเดิม แต่เปลี่ยนไปเพื่อการค้า
จนบางทีมันขาดเสน่ห์ที่มันเคยมีไป ยิ่งบางเรื่องมีหลายคู่ ก็อิรุงตุงนังมาก พอเห็นกระแสคู่รองมา ก็เทบทไปให้คู่รองโดยทั้งที่คู่หลักก็ยังไปไม่ถึงไหน ฉายกันไป 10 กว่า EP เนื้อหาความสัมพันธ์ก็ยังไปไม่ถึงไหนเลย ปมอะไรที่เคยมีก็เหมือนจะถูกมองข้ามไปหมด มีแต่ฉากฟินๆกับTie in สินค้าเพื่อเซอร์วิสแฟนคลับแค่นั้นเอง
ปล. คิดถึงระเบียงดาวนะคับ เป็นเรื่องที่ชอบเหมือนกัน หลายคนบอกว่าตัวเอกทำเรื่องไม่สมเหตุสมผล แต่ผมกลับคิดว่าในสถานการณ์ตึงเครียดบีบคั้น บางครั้งมันก็ทำให้เราขาดความมั่นใจไม่มีเหตุมีผลได้เช่นกัน
ซึ่งบางครั้งการขาดประสบการณ์ถึงแม้ว่าเรามีของดีอยู่ในมือเราก็ไม่กล้าใช้หรอกคับ ก็เหมือนเรามีปืน เราเรียนเราฝึกยิงทุกวันด้วยเป้ากระดาษ ถ้าวันหนึ่งต้องยิงเป้ามีชีวิตครั้งแรกเป็นคนร้ายที่จับผู้บริสุทธิเป็นตัวประกัน ผมว่ามันก็สมเหตุสมผลนะถ้าเราจะลังเลไม่กล้าที่จะยิงแต่เลือกที่จะเจรจาขอให้ปล่อยคนแทน แม้ว่าขณะนั้นเราจะมีปืนพร้อมกระสุนอยู่ในมือก็ตาม ใครจะรู้ในตอนนั้นเราอาจจะภาวนาอยู่ในใจก็ได้ว่า ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องรับหน้าที่นี้ หรือถ้าเราไม่รู้จักปืนยิงปืนไม่เป็นเสียยังจะดีกว่าต้องมาเผชิญหน้ากับความกดดันและความคาดหวังจากคนอื่นแบบนี้
แล้วนี่ถ้าบอกว่าตัวเอกที่มีตัวคนเดียวขาดที่พึ่งไม่กล้า กลัวที่จะเอาความรู้แบบครึ่งๆกลางๆที่ตัวเองมีเอาออกมาใช้ต่อสู้กับมาเฟียเป็นฝูง ผมก็ยอมเชื่อนะคับ แล้วค่อยให้ตัวเอกพัฒนาและเก็บประสบการณ์และกล้าหาญขึ้นเรื่อยๆ
และสุดท้ายอยากบอกว่า ผมก็ยังคอยนะคับ ถ้าเรื่องนี้จะกลับมาอีกครั้ง ^^-
-
โดยส่วนตัวคิดว่าดีแล้วละคับ บางทีนิยายที่ชอบ พอเอาไปทำเป็นซีรี่ย์แล้วเหมือนทำลายตัวเองอย่างในหลายๆเรื่องที่เคยทำไปแล้ว เมื่อมันมีการตลาด มีนายทุนเข้ามาเกี่ยวก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบทเปลี่ยนแปลงเนื้อหาบางส่วน แต่มันไม่ได้เป็นไปบนพื้นฐานของตัวบทนิยายเดิม แต่เปลี่ยนไปเพื่อการค้า
จนบางทีมันขาดเสน่ห์ที่มันเคยมีไป ยิ่งบางเรื่องมีหลายคู่ ก็อิรุงตุงนังมาก พอเห็นกระแสคู่รองมา ก็เทบทไปให้คู่รองโดยทั้งที่คู่หลักก็ยังไปไม่ถึงไหน ฉายกันไป 10 กว่า EP เนื้อหาความสัมพันธ์ก็ยังไปไม่ถึงไหนเลย ปมอะไรที่เคยมีก็เหมือนจะถูกมองข้ามไปหมด มีแต่ฉากฟินๆกับTie in สินค้าเพื่อเซอร์วิสแฟนคลับแค่นั้นเอง
ปล. คิดถึงระเบียงดาวนะคับ เป็นเรื่องที่ชอบเหมือนกัน หลายคนบอกว่าตัวเอกทำเรื่องไม่สมเหตุสมผล แต่ผมกลับคิดว่าในสถานการณ์ตึงเครียดบีบคั้น บางครั้งมันก็ทำให้เราขาดความมั่นใจไม่มีเหตุมีผลได้เช่นกัน
ซึ่งบางครั้งการขาดประสบการณ์ถึงแม้ว่าเรามีของดีอยู่ในมือเราก็ไม่กล้าใช้หรอกคับ ก็เหมือนเรามีปืน เราเรียนเราฝึกยิงทุกวันด้วยเป้ากระดาษ ถ้าวันหนึ่งต้องยิงเป้ามีชีวิตครั้งแรกเป็นคนร้ายที่จับผู้บริสุทธิเป็นตัวประกัน ผมว่ามันก็สมเหตุสมผลนะถ้าเราจะลังเลไม่กล้าที่จะยิงแต่เลือกที่จะเจรจาขอให้ปล่อยคนแทน แม้ว่าขณะนั้นเราจะมีปืนพร้อมกระสุนอยู่ในมือก็ตาม ใครจะรู้ในตอนนั้นเราอาจจะภาวนาอยู่ในใจก็ได้ว่า ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องรับหน้าที่นี้ หรือถ้าเราไม่รู้จักปืนยิงปืนไม่เป็นเสียยังจะดีกว่าต้องมาเผชิญหน้ากับความกดดันและความคาดหวังจากคนอื่นแบบนี้
แล้วนี่ถ้าบอกว่าตัวเอกที่มีตัวคนเดียวขาดที่พึ่งไม่กล้า กลัวที่จะเอาความรู้แบบครึ่งๆกลางๆที่ตัวเองมีเอาออกมาใช้ต่อสู้กับมาเฟียเป็นฝูง ผมก็ยอมเชื่อนะคับ แล้วค่อยให้ตัวเอกพัฒนาและเก็บประสบการณ์และกล้าหาญขึ้นเรื่อยๆ
และสุดท้ายอยากบอกว่า ผมก็ยังคอยนะคับ ถ้าเรื่องนี้จะกลับมาอีกครั้ง ^^-
เห็นด้วยความคุณ [x -SayHi ทุกประการเลยค่ะ
โดยเฉพาะเรื่องของระเบียงดาว ชอบเรื่องนี้มากเหมือนกันค่ะ และคิดว่าเรื่องราวยังสามารถพัฒนาไปได้ต่อ ตัวเอกยังมีอีกหลายมิติที่จะแสดงออกมาในตอนต่อๆ ไป ขออ้อนน้อง Rafael ตรงนี้เลยว่า หากมีโอกาส เอาระเบียงดาวกลับมาให้อ่านอีกครั้งนะคะ อิอิ (อ้อนนนน)
ในส่วนเรื่องที่รักนี้ไม่ต้องมีเสียงจะไม่ได้ทำซีย์รีส์ต่อ แม้จะแอบเสียดายก็จริง แต่คิดว่าหากต้องเลื่อนไม่มีกำหนดแบบนั้น สู้เอาน้องรันกลับมาน่ะดีที่สุดแล้วค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้น้อง Rafael ต่อไปนะคะ
-
น่ารักสุดๆ :mew1:
-
:mc4: น่ารักมากกกกก
ขอบคุณมากค่ะ
o13 o13 o13
-
รักเรื่องนี้มากกกก ไม่ต้องหวือหวา ไม่ต้องซับซ้อน
แต่เรียบง่ายและอบอุ่นมากๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เรื่องนี้อบอุ่นมาก เอ็นดูน้องรัน น้องเป็นเด็กดี :man1: :man1: :man1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้รอยที่เท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ชอบมากกกก
พี่ไนท์กับน้องรันน่ารักเสมอเลยย
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
น้องรันน่ารักจริงๆ
ไม่มีเสียง มีแต่ความอบอุ่นเต็มหัวใจ :กอด1:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วอบอุ่นมากๆเลยค่ะ น้องรันหนูโชคดีมากๆเลยนะที่ได้มาอยู่กับไนท์ พี่ไนท์ก็ทั้งใจดีทั้งน่ารักเป็นพระเอกที่ดูแลนายเอกได้ดีจริงๆ ขอบคุณคนเขียนนะคะสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ :mew1:
-
แวะมาอ่านอีกครั้ง คิดถึงน้องรัน :impress2:
-
น่ารัก รักเลย :impress2:
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกก :-[
-
สวัสดีค่ะมาตามอ่านเรื่องนี้จากที่แนะนำให้มาแล้วก็ไม่ผิดหวังเลยค่ะเป็นเรื่องที่อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจมากๆเลยขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ :mew1:
-
:mew1:กลับมาอ่านอีกรอบแล้วก็ไม่รู้ ทุกครั้งที่มีความทุกข์ก็จะกลับมาอ่านเรื่องนี้เสมอ
-
:-[
-
พี่ไนท์คนดีของน้อง น้องรันน่ารักมากๆ อยากจับมาฟัด :-[
-
น้องน่ารัก สงสารน้อง ซึ่งจนน้ำตาคลอ อบอุ่นมากเลย ขอบคุณนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:b:
-
ละมุนนนน
:o8: :o8: