-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
********************************************************************************************
-
ลูกแกะสีขาวตัวสุดท้าย [เรื่องสั้น ตอนเดียวจบ..โผล่ไป P.20 แล้ว T^T]
.......
.
"อื้ออ...ไม่เอา..ไม่เอา!....ปล่อย...ปล่อยนะ!!...ฟรอส์ท!! ปล่อย...ไม่เอา....อื้อออออออ..!!"
ดิวมันดิ้น....ดิ้นขยับอยู่ใต้ตัวผม.....ห้องกว้างในหอพักที่นอนระเกะระกะกันอยู่ 5 ชีวิตนี้...ไม่ได้ทำให้ผมระยีอะไรเลย....ไอ้วิทย์เมากลิ้งแบบกู่ไม่กลับ...ไอ้ก้องซุกหน้าไปกับกองผ้าที่ยังไม่ซัก ส่วนไอ้นะมันกอดขาเตียงแถมยังส่งเสียงกรนสนั่น.....
.....คนที่ตื่น..ตอนนี้มีแค่ผม กับดิว...จะว่าดิวมันตื่นก็คงไม่ถูกนัก...ตอนนี้มันเมามาก....สะตงสติมันคงไม่ค่อยมีนักหรอก....แต่มันก็ยังพอจะขยับหนีผมได้.....
....แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาในห้องมันสว่างแต่ไม่มากนัก ...ยังไงก็ถือว่ามันสว่างพอให้ผมเห็นผิวนวลๆของดิวมันหล่ะน่า....ดิวมันน่ารัก....น่ารักทั้งนิสัยทั้งการวางตัว....ตอนนี้รำคาญมันอยู่บ้างก็ที่มันดิ้นไปดิ้นมานี่หล่ะ...
"...หอม..."
ผมทั้งพูดทั้งทำ....ทำให้มันรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไรบ้าง.....ผมเมา...แต่ไม่ได้มากมายอะไร ของที่เคยดื่มเคยกินทั้งนั้น .....แต่ไอ้ที่ผมทำกับมันแบบนี้....บอกตรงๆผมเมา ....เมากลิ่นเมาสัมผัสของดิวมัน....
ผ้านวมผืนใหญ่ถูกผมลากมาคลุมเราสองคนไว้ด้วยกัน กางเกงขาสั้นของดิว ถูกผมเกี่ยวดึงลงไปกองข้างๆเตียงแล้ว ...ที่ทำตอนนี้ก็แค่ปิดปากมันด้วยปากผม...ถึงจะมีขัดขืนหรือดิ้นรนไปบ้าง...แต่มันก็ไม่ได้ โต้ตอบอะไรมากนัก ...นิสัยดิวมัน...ถึงพวกผมสี่ตัวจะชั่วแค่ไหน ...ดิวมันก็ไม่เคยร้ายตอบ ... ที่มันทำก็แค่ปัดป้อง และพยายามจะลุกหนี.....
"จะร้องหรอ?...ไม่กลัวพวกมันตื่นหรือไง? "
ผมกระซิบข้างๆหูดิวแล้วถือโอกาสเลียใบหูนิ่มๆ....ว่าแล้ว..... ดิวนิ่งไปแล้วตามที่คาด....ก็มันขี้เกรงใจ ออกขนาดนั้น...เข้าทางผมสิ พอมันนิ่งผมก็เริ่มล้วงเลย .....ดิวบีบขาเข้าด้วยกันแน่น แต่พอผมค่อยๆลากมือสัมผัสผ่าน เนินแกนมันซ้ำๆ จากที่เคยถอยหนีมันก็ค่อยๆจะสู้มือผมหล่ะ...
"...ฟรอส์ท...พอแล้ว .....ไม่เล่นแล้ว ...."
เสียงแผ่วๆ เหมือนครางเลยนะ....หัวใจมันเต้นแรงจนผมรู้สึกได้ .....เต้นแรงพอๆกับเสียงหัวใจผมเลย ....ทั้งๆที่ผมเคยกับผู้หญิงมามาก...แต่นี้ครั้งแรกเลยนะที่ผมอดทนไม่ขย้ำมัน...แต่ค่อยๆ กอดและค่อยๆ ทำให้มันรู้ว่าผมต้องการอะไร ......
....
.
ถึงจะเป็นการค่อยๆทำท่ามกลางไอ้พวกบ้าที่ยังเมากลิ้งอยู่ทั่วห้องก็เถอะ......
......
...
"จะกินแล้วนะ...."
ผมกระซิบบอกดิว แล้วค่อยๆ แทรกแกนของผมเข้าไปในตัวมัน ....ทั้งร้อนทั้งแน่นเลย ...ขยับนิดเดียวยังเจ็บ....เข้าไปได้นิดเดียว ดิวมันก็ทำท่าจะร้องแล้ว ...นี่ผมว่าผมมอมมันเข้าไปเยอะแล้วนะ .....แต่มันก็ยังพอรู้สึกตัว...สงสารมันอยู่เหมือนกัน บางทีถ้ามันเมามากกว่านี้ ...ผมอาจทำอะไรๆได้ง่ายกว่านี้ก็ได้ ...
จับมือมันให้โอบรอบคอผมไว้แล้วกระซิบบอกให้มันกัดช่วงไหล่ผมไว้ ....ถ้ามันร้องแล้วไอ้พวกเวรๆตื่น.....ผมไม่อยากคิดภาพ.....
...
.
.......สำหรับดิว มันคงแค่อาย..เพราะคงไม่มีใครว่ามันหรอก แต่สำหรับผม ผมคงโดนยำตีน 3X2 รวมเป็น 6 ตีนสินะ...
ผมสลัดความคิดที่ไม่สมควรออกแล้วค่อยๆ ขยับสะโพก .... ดิวครางเสียงอื้อแล้วกัดเข้าซอกคอผมเต็มๆ เจ็บ..... แต่ก็มีความสุข....สุข....จนผมหยุดตัวเองไม่ได้ ....ที่ผ่านมายอมรับเลยว่าผมมั่วมาตลอด ....กับเรื่องเซ็กส์..
.แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึก ....กับ...ดิว.........
........ผมไม่อยากให้มันจบแค่เซ็กส์.....
....
..ผมรู้ตัวว่าผมแอบลักมันกิน....แอบขโมยดิวมันจากไอ้พวกเวรๆที่คอยจ้องจะงาบมันเหมือนผม ...ที่ผมชนะอาจจะเป็นเพราะผมชั่วกว่าพวกมันสามตัวก็ได้ ....
...
.พวกผมเหมือนหมาเฝ้าลูกแกะ....ในฝูงหมาสี่ตัว ...อยากเขมือบลูกแกะทุกตัว แต่บทบาทและหน้าที่ มันค้ำคอพวกเราอยู่ ....ยากที่จะอยู่กับดิวตามลำพัง....ผมเลยเลือกที่จะกิน...กลางฝูงนี้หล่ะ... ชั่วไหมหล่ะ?
..
.เซ็กส์ที่โคตรตื่นเต้นกว่าครั้งไหนๆ....จบลงด้วยความสุขของผม.....สุขจนแทบจะลำสัก....
..
.....มีแค่หมาเฝ้าแกะอย่างผมที่ค่อยๆละเลียดกินเนื้อลูกแกะตัวน้อยโดยที่ไอ้หมาบ้าอีก สามตัวไม่รับรู้อะไรเลย....
....ผมเพิ่งเคยภูมิใจในความชั่วของตัวเอง.........
.....ก็วันนี้นี่หล่ะ...
...........................................
...........................
"ดิวกลับไปตอนไหนว๊ะ?"
ไอ้นะเป็นคนแรกที่รู้ตัว....พอสำนึกได้ว่าไอ้นะพูดอะไร ผมก็ลุกพรวดขึ้นมาเลย เดินหาดิวมันในห้องน้ำก็แล้วที่หน้าระเบียงก็แล้วแต่ก็ไม่เห็นแม้เงา...พวกหมาต้อนแกะอีกสามตัวเริ่มกระวนกระวายกันแล้ว ....ไอ้ก้องวิ่งเข้าห้องน้ำไปสักพักออกมามันก็รีบใส่เสื้อแล้วเปิดประตูกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป...ไอ้นะเริ่มกระสับกระส่ายแล้วตามออกไปอีกคน ....เหลือไอ้วิทย์ที่ เดินออกไปที่ระเบียงแล้วชะโงกหน้ามองหา ลูกแกะของพวกเรา....
..ในห้องเหลือแค่ผมที่ ก้มหน้า.....
....
.
..อมยิ้มให้กับตัวเอง...
..
.'กู....กินเข้าไปแล้ว...ได้แดกเข้าไปแล้ว...อร่อยโคตร...เสียงครางในลำคอก็เพราะโคตร...มีแค่กู..แค่กู...ที่ได้....กอดดิว...แค่กู...'
เหมือนบ้าไปแล้ว...ผมอดยิ้มให้ตัวเองไม่ได้ หยุดความคิดที่วนเวียนในสมองก็ไม่ได้ .....ถ้อยคำที่ผมพูดกับตัวเองมันวนเวียนไปมา....ความสุข...มันเหมือนกับภาพผีเสื้อโบยบินโปรยดอกไม้กระจายทั่วห้อง.....
. ..............................
....................
ผมกับไอ้วิทย์..เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก...เหี้ยชั่วมั่วเลวมาด้วยกัน... ส่วนไอ้ก้องเราเจอมันตอนแข่งรถ สนิทกันจนตายแทนกันได้ แล้วก็ไอ้นะไอ้นี่มันเด็กเดินยา...สนิทกันก็เพราะ...เล่นยามาด้วยกัน......กลุ่มพวกผมสี่ตัว เรียกได้ว่า ชั่วตัวพ่อ...พ่อไอ้วิทย์เป็นตำรวจ พวกเราเลยลอยลำมาตลอด พ่อผมก็ทหารระดับสูง....เวลามีเรื่องกับใคร ถ้าผมเล่นมันไม่ได้ ขอแค่ไม่ให้พ่อรู้ ส่วนผมบอกแม่คำเดียวก็มีคนเล่นแทนผมแล้ว....ไอ้ก้องแม่มันเปิดผับ...พวกเราเลยเมากันได้ แบบไม่ต้องกลัวฟ้าสว่าง แล้วก็ไอ้นะไอ้ตี๋นี้บ้านมันเป็นนักธุรกิจค้าข้าว แต่เกือบครึ่งของญาติเป็นนักการเมือง....
....กลุ่มพวกเราเหมือนรวมตัวกันมาเพื่อ..คำว่า....'นรก' โดยเฉพาะ ดื่มเหล้าเป็นน้ำ เล่นยาเป็นกินขนม เรื่องซั่มนี่ถือเป็นงานอดิเรก....
..
และก็สุดท้าย...ดิว....
...เด็กบ้านสวนธรรมดาๆ .....ออกจะธรรมดาเว่อร์ไปด้วยซ้ำ...
ดิว..เข้ามาในสังคมของพวกผม....แบบงงๆ....พวกเราเจอมันกับฝูงหมา....หมาเกือบ 25 ตัว..นี่... เรียกว่าฝูงหมาได้ไหม? ดิวมันรับจ้างเลี้ยงหมา....จูงหมา...หมาพันธุ์ทั้งนั้นที่มันรับเลี้ยง...พันธุ์ พิตบูล บลูด็อก บูลเทอร์เรีย ร็อตไวเลอร์ ...และ เยอรมันฯ ดิว....คุมหมาพวกนั้นอยู่ พอๆกับมันคุมหมาล่าเนื้ออย่างพวกเราอยู่ ....
....
............ดิว รับงานที่พวกเราไม่เคยคิดจะทำ ...เด็กบ้านสวนอย่างมัน ฉลาดอย่างหาตัวจับยาก แนวคิดแปลกๆของมัน ทำให้พวกผมอึ้งในบางครั้ง ...พวกผมได้เงินจากพ่อแม่ ...เงินที่ถลุงทั้งชาติก็ไม่หมด...
แต่ดิวมัน...หาเงินใช้เอง..เงินมันได้หลายทางมาก ..รับเลี้ยงหมา (ทั้งฝูง) รับทำรายงาน รับจัดสวน รับเคสเทส(พวกผมเรียกมันว่าหนูลองยาหมาฝึกหัด) รับวาดภาพ ฯ ......และจากการใช้ชีวิตที่แปลกๆของมัน ดิวมันเลยได้เข้ามาในกลุ่มพวกผม...
....ซ้ำ..พอมันหลงเข้ามา ...กลับเป็นพวกผมเสียอีกที่ไม่ยอมปล่อยมันไป...
พวกเราใช้หอพักเดียวกัน...นอนด้วยกัน ....ไม่มีอะไรที่ปิดบังกัน .....การใช้ชีวิตในห้อง..เหมือนกับสิ่งสะท้อนสังคมภายนอก....ในโลกที่ความชั่วมากกว่าความดี...อันน้อยนิด
..
...ไอ้ก้องพี้ยาแบบไม่อายฟ้าดิน..จนมันเสี้ยนยาในวันหยุดยาว....ดิวมันคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้...หลังจากนั้นรู้สึกว่าไอ้ก้องมันจะหักดิบเรื่องยา....มันบอกไม่อยากทำตัวทุเรศๆต่อหน้าดิว...
ไอ้นะ....โดนเฉี่ยวล้มในสนามแข่ง ขาหัก...ในวันปิดเทอม มันไม่ได้กลับบ้านเหมือนพวกผม...ดิวมันก็เลยอยู่ดูแลไอ้นะตลอดเทอม...ในขณะที่ผม ไอ้วิทย์ ไอ้ก้อง ทิ้งไอ้นะกลับบ้านแบบชิวๆ.....กลับมาอีกทีพวกผมก็ลามือในสนามแข่ง....ไม่อยากให้ดิวมันร้องไห้เป็นเผาเต่าตอนเห็นพวกผมหมดสภาพแขนขาหัก...
.....ไอ้วิทย์มีปัญหากับพ่อ....มันทำผู้หญิงท้องแล้วเด็กก็แท้ง ไม่รู้ว่าแท้งเองหรือโดนทำให้แท้ง....แต่คนที่คอยนั่งเฝ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นดิว....ดิวมันดูแลให้ทุกอย่าง อย่างกับมันเป็นพ่อเด็ก...ทางฝ่ายผู้หญิงเขาเลยยอมความ....ส่วนพวกผมก็ยอมเพลาๆเรื่องความสัมพันธ์แบบฟรีเซ็กส์ลง...
แล้วก็...ผม...ผม..ดื่มมากไปนิด เลยไปสะกิดตีนพวกเจ้าถิ่น.....งานนี้กะว่าอาจมีฟาดกันสักหมัดสองหมัดมันแย่ที่พ่อผมดันอยู่ตรงนั้นด้วย....ผมโดนพ่อฟาดด้วยด้ามปืน...และคนที่กล้าหิ้วปีกพาผมกลับมาก็คือ....ดิว.....
..ในห้อง..ดิวมันคือสิ่งดีงามที่สุดในห้องแล้วมั้ง.....ไม่ดื่ม.... ไม่พี้.....ไม่ขี้หลี.....ไม่มั่ว..... จะมีก็แต่เรื่องรักเพื่อนแบบสุดๆ ....ซึ่งไอ้เพื่อนของมันก็คงมีแต่พวกเรานั่นหล่ะ....ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ดิวมันไม่มีคนคบ.....นอกจากพวกผม...
....คงตั้งแต่ที่พวกเราเริ่มทนไม่ได้เวลาเห็นดิวคุยกับคนอื่นหล่ะมั้ง........รู้สึกตัวอีกที....มันก็เหมือนว่าพวกผมเป็นหมาล่าเนื้อ..ที่คอยเฝ้าลูกแกะอย่างดิว....
...หมาล่าเนื้อ สี่ตัวที่คอยจะงาบลูกแกะมาแดกเอง....
และ..หมาสามตัวนั้น....ก็ทำสิ่งที่ผมทำไปแล้วไม่ได้!!!!
...มีแค่ผม..ที่ได้ยินเสียงดิวคราง...มีแค่ผม...ที่ได้กอดดิวอย่างคนรัก....มีแค่ผม...ที่ได้บอกรักดิวในทุกๆการกระทำ....ทั้งคืน....
..................................ถึงสิ่งที่ผมได้มาจะมาจากการใช้เหล้ามอมดิวมันล้วนๆก็เถอะ...อ๊ะ! ทำไมผมหุบยิ้มไม่ลงนะ...
.................................................................
"เหี้ยฟรอส์ท !!! มึงพี้เนื้อมาหรือไง? ยิ้มอยู่ได้มึง!! ตื่นได้แล้วไอ้สันดาน ดิวมันถูกยิง !!!! "
ไอ้วิทย์มันวิ่งเข้ามาในห้องแล้วคว้าเสื้อเปิดประตูออกไป...ทิ้งให้ผมนั่งนิ่ง ...
'.....ดิวถูกยิง??.....'
ไม่ต้องมาคิดอะไรแล้ว ผมคว้ากางเกงใส่ทับบ๊อกเซอร์ หยิบเสื้อยืดของใครสักคนในห้องมาสวมแล้ววิ่งตามไอ้วิทย์ออกไป....
...............
..
.
ที่โรงพยาบาล..สายน้ำเกลือระโยงระยางกันไปหมด... ผิวนวลๆที่ผมได้กอดเมื่อคืนนี้.... ตอนนี้มันขาวซีด....ร่างกายที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มกับผมเมื่อคืน...ดูไม่ดีเลยเมื่ออยู่ในชุดคนไข้.....ผมไม่เห็นริมฝีปากที่ผมระดมจูบเมื่อคืนเพราะมันถูกปิดครอบด้วยหน้ากากอ๊อกซิเจน...................
......
.
"ใครเป็นคนยิง....?"
ผมถามไอ้วิทย์ที่นั่งก้มหน้ากุมขมับ....ถามไอ้นะที่จับมือดิวแน่น...สุดท้ายก็หันไปถามไอ้ก้องที่มองหน้าดิวอย่างไม่ละสายตา...
"โจทย์เก่าพวกเราหว่ะ....คนที่ยิง...ดิว....คนเดียวกันกับคนที่มีเรื่องกับพวกเรา เจ้าของอู่รถที่ไอ้ก้องเคยท้าไว้ พี่ของเมียเก่าไอ้วิทย์ คนที่กูเคยเดินยาให้ แล้วก็อดีตลูกน้องพ่อมึง...ที่มึงเคยมีเรื่องด้วย....มันน่าจะเล่นพวกเราไม่ได้....เลยไปลงที่ ....ดิว... "
....นั่นเป็นสิ่งที่ ไอ้ก้องรวบรวมและสรุปผล.....สมองผมหมุนติ้วไปหมด...
...ภาพที่พ่อผมเคยพูดในวันที่ ดิวมันหิ้วปีกผมออกมาผุดขึ้นมาอีกครั้ง...
'เด็กดีๆอย่างเธอ....จะอยู่ในสังคมของไอ้พวกนี้ได้รึ? สักวันลูกฉันกับเพื่อนของมัน...ก็จะพาเธอตกต่ำไปด้วย... แกะดำ..มันยังอยู่ในฝูงได้ ...แต่แกะขาวอย่างเธอ...จะอยู่ในฝูงหมาได้นานแค่ไหน ....สีขาว...มันเลอะง่าย ดิว... ถึงไม่เลอะด้วยตัวเธอเอง..สักวันมันก็ต้องเลอะด้วยน้ำมือคนอื่น....จะเป็นเพื่อนลูกฉัน...เธอก็ต้องเลวให้ทันมัน ดิว....'
ถึงพ่อจะพูดอย่างนั้น แต่ดิวมันก็ไม่เคยคิดจะชั่วอย่างที่พ่อผมบอก....ผมได้แต่มองหน้าซีดๆของมันที่หายใจแผ่วๆผ่านเครื่องช่วยหายใจ....คนดีๆ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ....ทำไมต้องมาซวยเพราะพวกชั่วๆอย่างพวกผม...
....
"....พวกมึง...จะออกไปหาไอ้คนที่ทำดิวกับกูไหม?"
ผมถามเสียงปกติเหมือนตอนชวนพวกมันไปกินข้าวกลางวัน..
...ไม่ใช่ว่าผมอยากจะไปเหี้ยเหมือนเดิม...
ผมอยากเป็นคนดี ที่ดูแลดิวได้...
...แต่...
ตอนนี้....
......ขอผมชั่วแบบสุดๆก่อนแล้วกัน ไอ้เหี้ยที่มันยิง...ดิว... ชื่ออะไรนะ???!!
...แล้วหลังจากนั้นค่อยว่ากัน...
....คราวนี้ไม่ต้องขอไม่ต้องห้าม.....เรื่องทะเลาะวิวาท พวกผมเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง....พวกผมกลัว....กลัวว่าคนซวยจะไม่ใช่พวกผม...แต่เป็น ดิว....
...........
..ลูกแกะสีขาว....มันก็ยังคงเป็นสีขาว.....ส่วนหมาล่าเนื้อที่ผันตัวมาเป็น หมาเฝ้าแกะ....มันก็ไม่ทิ้งสันดานดิบแน่......ถ้ามีอะไรมาทำร้ายลูกแกะ สีขาวตัวเดียวของฝูง!!!!
-
ไม่เอานะ ดิวอย่าเป็นอะไรนะ
-
เสียดายจังเป็นเรื่องสั้นอะ :sad4: :sad4:
-
จบแล้วหรอ o22 o22
-
จบแล้วงั้นหรอ
-
:กอด1:
-
รอ ตอน ต่อ ไป นะ :z2:
-
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
เฮ้ยยยยยยยยยย
จบแล้วจริงๆอะ
ไม่เอานะแล้วงี้จะรู้ไหมเนี่ยว่าดิวจะรอดหรือป่าว
อย่างน้อยๆขอตอนพิเศษหน่อยจิ-3-
-
จบแล้วเหรอ เหมือนยังค้างๆอยู่นะ o22
มาทำให้จบบริบูรณ์ทีเถอะ :call:
-
ขออีกสักตอนได้มั้ย
เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบที่อ่านแล้วค้างงงง
มาต่อให้หายค้างหน่อยนะคะ คนเขียนคนดี ^^
-
o22
จบแล้ว!
สงสารลูกแกะอ่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะมีหักมุม
แบบหมาป่าห่มหนังแกะอะไรอย่างงี้
แต่จบอย่างนี้นี่แหละลูกแกะสีขาวสะอาดตัวจริง
-
เป็นเรื่องสั้นที่อ่านแล้วมีความรู้สึกว่า
คนที่พอมีความรักก็สามารถที่จะ
ก้าวเท้าออกมาจากสิ่งที่เลวและไมดีได้
ดิวน่ารักมากถึงแม้จะอยู่กับเพื่อนที่เลว
ก็ไม่คิดจะทำตามแบบอย่าง
แต่กลับคอยฉุดรั้งเพื่อนออกจากสิ่งเหล่านั้น
บวกบวกจ้า :L2:
-
เง้ออออ จบแล้ว
หวังว่าดิวคงรอดนะ อย่าเป็นอะไรไปเน้อออ
ไอ้คนยิงไม่ตายดีแหง ๆ
:กอด1:
-
อ้าววว จบง่สยจังเลยค่ะ
แล้วสรุปพวกที่ยิง กับดิวจะเป็นไงมั้ง่ะเนี่ย
55 ไงก็ขอบคุณมากๆนะค่ะ
:L1:
-
กดเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง แล้วเหลือบมองชื่อคนเขียน อยากจะแซวว่า "แล้วเรื่องอื่นล่ะท่านนน" แต่แซวไม่ได้ เพราะเรื่องนี้จบแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮ จบแล้วอ่า T[]T ชอบสุดๆเลยเรื่องนี้ อ้อนวอนขอตอนพิเศษ นะๆๆๆๆ >< (/โดนโบก)
ไม่น่าเชื่อว่าเลวๆขนาดนี้จะยอมปรับปรุงตัวเองเพื่อคนที่รักได้ พลังความรัก(และความแสนดี)นี่ช่างสุดยอดแท้ๆ
ตอนที่ฟรอสท์ยิ้มอ่ะ จิตสุดๆ เรานึกว่านอกจากกินแล้ว จะฆ่าดิวด้วย เพื่อให้เป็นผองตัวเองคนเดียวตลอดไป บรึ๋ยยย
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักโหดๆนี้ค่ะ ^^
หมาเฝ้าแกะทั้งหลาย ดูแลแกะให้ดีๆล่ะ! (เดี๋ยวอิชั้นจะไปงาบ 555)
-
เค ๆๆๆ
คนเขียนว่าไง คนอ่านก็ว่างั้นเนอะ
เราเข้าใจคนเขียนนิยาย(ที่ทุกเรื่องยังไม่จบ)
ว่าคงอยากจะมีสักเรื่องแหละที่มันจบจริง ๆ :L2:
เราชอบพล็อตของคุณทุกเรื่องเลยนะ
แต่เรื่องของคุณ ส่วนมากต้องตั้งใจอ่าน
ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ตาม
แถมเราเป็นคนนิสัยไม่ดี
ชอบเรื่องไหนจะติดตามแบบติดหนึบ
งานการไม่ยอมทำ
เราถึงค่อย ๆ อ่านของคุณทีละเรื่องไง
ไม่งั้นมีลงแดงตายกันไปข้างนึงล่ะ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคนดีน๊า
ถ้ามีเวลาก็มาอัพเรื่องหนุก ๆ ที่เราติดหนึบอยู่ด้วยนะคะ :กอด1:
-
ค้างจริงด้วย!
หนุกอ่ะ อยากอ่านต่อง่ะ ชอบดิวอ่ะ :impress2:
อยากรู้ว่าแกะน้อยดิวโดนหมาฟรอส์ทขย้ำจนน่วมอย่างนั้น จะโกรธ จะเลิกคบมั้ย
และถ้าหมาๆอีกสามตัวรู้เข้า จะลงโทษหมาขโมยตัวนี้ยังไง
แต่เอาเหอะ คนเขียนบอกว่าจบก็จบ ตื๊อมากเด๋วโดนโบก 555
แอบหมั่นไส้หมาฟรอส์ท ตื่นมาไม่เห็นดิวสุดเลิฟ
แทนที่จะรีบหาตัว ยิ้มเพ้ออยู่ได้ :beat:
-
จบจริงเหรอค้า ?
เหมือนเนื้อเรื่องยังไม่จบเลยง่ะ เหมือนจะยังมีต่ออีก
ปมหลาย ๆ อย่างมันยังไม่คลี่คลายเลยเอ่าะ
พล็อตซับซ้อนชวนคิดมากตามฉบับคุณ Zitraphat เหมาะจะเป็นเรื่องยาวมากกว่านะคะ :)
ปล. เรื่องสั้นต้องมีเนื้อหาจบในตัวมันเองน้า
-
เป็นอะไรที่ค้างมากมายมหาศาลอลังการงานสร้าง พี่คนเขียนคะ สรุปคือค้างมาก แต่เป็นเรื่องสั้นที่ใช้ภาษาสวยงามมาก ขอบคุณที่แต่งค่ะ จะติดตามต่อไป ^^
-
แล้วก็สรุปว่าพวกนั้นก็กลายเป็นหมาล่าเนื้อสีเทาๆเกือบขาวที่กำลังบ้าเลือดสินะ. . .
-
อ้างจาก: eastwind ที่ 30-06-2012 05:37:40
ไม่เอานะ ดิวอย่าเป็นอะไรนะ
V
V
V
คงไม่เป็นอะไรมากกว่านี้แล้วเน้อ...นอกจากเป็นที่รักของพวกหมาล่าเนื้อ....จากนี้ที่ห่วงก็คงแค่ ไอ้คนที่ยิงอะ ....น่าจะไม่ได้ตายดี
อ้างจาก: iDistort ที่ 30-06-2012 06:38:16
เสียดายจังเป็นเรื่องสั้นอะ :sad4: :sad4: จบแล้วหรอ o22 o22
V
V
V
จบแล้วเน้อ อยากลองเขียนเรื่องสั้นดูบ้าง เพราะเรื่องที่เขียนยังไม่จบซักเรื่อง เลย อยากได้ความรู้สึกประมาณว่า
‘จบแล้ว ! เขียนจบแล้ว!! เย้ๆๆๆ!!’
อ้างจาก: jimmyFG ที่ 30-06-2012 07:06:00
จบแล้วงั้นหรอ
V
V
V
จบแล้วจ้า ขอบคุณที่ตามอ่านเน้อ
อ้างจาก: roseen ที่ 30-06-2012 07:34:23
:กอด1:
V
V
V
:กอด1:
อ้างจาก: moobarpalang ที่ 30-06-2012 10:23:48
เฮ้ยยยยยยยยยย จบแล้วจริงๆอะ ไม่เอานะแล้วงี้จะรู้ไหมเนี่ยว่าดิวจะรอดหรือป่าว อย่างน้อยๆขอตอนพิเศษหน่อยจิ-3-
V
V
จบแล้วเน้อ....เรื่องของดิวทิ้งไว้แบบนี้หล่ะให้เป็นบทเรียนของพวกหมาล่าเนื้อทั้งสี่ตัว เรื่องตอนพิเศษจะรับไว้พิจารณาเน้อ
อ้างจาก: yuyie ที่ 30-06-2012 11:27:05
จบแล้วเหรอ เหมือนยังค้างๆอยู่นะ o22 มาทำให้จบบริบูรณ์ทีเถอะ :call:
V
V
ชีวิตมันต้องเดินต่อไปเน้อ เลยไม่อยากให้บทสรุปอะไรทั้งนั้น
อ้างจาก: BitterSweet~ ที่ 30-06-2012 12:40:19
ขออีกสักตอนได้มั้ย เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบที่อ่านแล้วค้างงงง มาต่อให้หายค้างหน่อยนะคะ คนเขียนคนดี ^^
V
V
รู้นิสัยคนเขียนอยู่แล้วนี้นา เรื่องค้าง เรื่องนำความซวยมาใส่นายเอกนี่เรื่องถนัด....แต่ไม่แน่อาจมีต่ออีกนิดนึง
อ้างจาก: bulldog17 ที่ 30-06-2012 13:10:53
o22 จบแล้ว! สงสารลูกแกะอ่ะ ตอนแรกนึกว่าจะมีหักมุม แบบหมาป่าห่มหนังแกะอะไรอย่างงี้ แต่จบอย่างนี้นี่แหละลูกแกะสีขาวสะอาดตัวจริง
V
V
เรื่องหมาป่าห่มหนังแกะเขียนไปสองเรื่องแล้วเลยไม่เขียนในเรื่องนี้เน้อ ....อยากฉีกแนวออกมาบ้าง อะไรบ้างเน้อ
อ้างจาก: yogurtjung ที่ 30-06-2012 14:11:37
อ้าววว จบง่ายจังเลยค่ะ แล้วสรุปพวกที่ยิง กับดิวจะเป็นไงมั้งง่ะเนี่ย 55 ไงก็ขอบคุณมากๆนะค่ะ :L1:
V
V
ชอบของง่ายๆเน้อ บทสรุปให้ไปคิดกันเองแล้วกัน จิ้นได้ตามสบาย... ขอบคุณเช่นกันที่อ่านเรื่องนี้เน้อ
อ้างจาก: iamnan ที่ 30-06-2012 14:09:28
เง้ออออ จบแล้ว หวังว่าดิวคงรอดนะ อย่าเป็นอะไรไปเน้อออ ไอ้คนยิงไม่ตายดีแหง ๆ :กอด1:
V
V
จบแล้วววววววววววววววววว ดิวคงไม่ซวยซ้ำซ้อนไปกว่านี้แน่ บางทีนะ เหอเหอเหอ แต่ไอ้คนยิง ท่าจะรอดยาก พวกหมามันรวมฝูงกันล่าขนาดนั้น
อ้างจาก: พี่วันเสาร์ ที่ 30-06-2012 13:40:55
เป็น เรื่องสั้นที่อ่านแล้วมีความรู้สึกว่า คนที่พอมีความรักก็สามารถที่จะ ก้าวเท้าออกมาจากสิ่งที่เลวและไมดีได้ ดิวน่ารักมากถึงแม้จะอยู่กับเพื่อนที่เลว ก็ไม่คิดจะทำตามแบบอย่าง แต่กลับคอยฉุดรั้งเพื่อนออกจากสิ่งเหล่านั้น บวกบวกจ้า :L2:
V
V
ขอบ คุณท่านผู้มีอุปการคุณเน้อ เรื่องนี้คิดไว้นานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้เขียน สักที โดนสบประมาทว่ายังเขียนไม่จบสักเรื่องเลยอยากได้ความรู้สึกว่า เขาเขียนจบแล้วนะ สักเรื่องเถอะ สุขใจจริงๆ ความจริง ดิวในเรื่องจะกวนแบบเงียบๆ ใช้จิตวิทยากับไอ้พวกหมาสี่ตัวนี่ แต่พอเป็นเรื่องที่ตั้งใจตัดให้มันจบในบทเดียวเลยตัดทิ้งไปบ้าง แต่ก็ยังคงแนวหลักไว้ คือไม่ว่าใครจะชั่วยังไง ดิวต้องเป็นหลักของฝูงให้ได้ ....เรื่องนี้ดราม่าดาร์ก แน่ถ้าเป็นเรื่องยาว เอาแค่นี้แล้วกัน หวิวๆ ชิมพอรู้รสหวามๆหวานๆ ส่วนบทสรุปของดิวกับหมาอีกสี่ตัว ให้จิ้นกันเองแล้วกัน ...อย่างน้อยก็พอจะรู้ได้ลางๆแล้วนะว่า หมาๆเริ่มจะวางเขี้ยวเล็บลงแล้ว เพราะดิว....
"สักวัน.... ฉันจะดีพอ.... ให้เธอรัก.....สักวัน.....ฉันจะดีพอ.....ให้เธอภูมิใจ ”
อ้างจาก: sunshadow ที่ 01-07-2012 00:39:40
แล้วก็สรุปว่าพวกนั้นก็กลายเป็นหมาล่าเนื้อสีเทาๆเกือบขาวที่กำลังบ้าเลือดสินะ. . .
V
V
เขารักซันชาจัง... :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ชอบอ่ะ...
ชื่อ ลูกแกะสีขาว พอเติมว่า ตัวสุดท้าย แล้วมันก็รู้สึกเศร้าๆแฮะ
เป็นเรื่องสั้นที่เข้มข้นจริงๆเลยอ่ะ คิดว่าดิวคงจะไม่เป็นไร ถึงจะยังไม่รู้ว่าดิวจะโกรธฟรอส์ทรึเปล่าแต่ก็แอบคิดว่าต้องมีซำติงบ้างล่ะ
+เป็ด ให้เป็ดไปเลี้ยงนะ อย่าเอาไปกินซะล่ะคุณหมาป่า
-
'เด็กดีๆอย่างเธอ....จะอยู่ในสังคมของไอ้พวกนี้ได้รึ? สักวันลูกฉันกับเพื่อนของมัน...ก็จะพาเธอตกต่ำไปด้วย... แกะดำ..มันยังอยู่ในฝูงได้ ...แต่แกะขาวอย่างเธอ...จะอยู่ในฝูงหมาได้นานแค่ไหน ....สีขาว...มันเลอะง่าย ดิว... ถึงไม่เลอะด้วยตัวเธอเอง..สักวันมันก็ต้องเลอะด้วยน้ำมือคนอื่น....
คมคายครับ o13
--------------------------------------------------------------------------
จบแบบให้คิดเอง... ผมก็จะขอคิดสรุปว่า (ใครถามแก่ :impress3:)
- ดิวไม่เป็นไร o18 (ส่วนตัวไม่ชอบจบเศร้า คนอื่นก็น่าจะเช่นกัน ดิวเลยไม่ตายแน่นอน :z2:)
- ไม่นาน หมาป่าตัวอื่น ๆ ก็จะรู้เรื่องที่ลูกแกะถูกกิน!!!
- แนวโน้ม หลาย P
-
อ้าวว จบซะงั้น หุๆ
-
ขอบอกว่าไม่จุใจเลยค่ะ :a5: o22
อยากให้มีตอนต่อ แต่ก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะจบยังไง
แต่น้ำขอนะค่ะ เรื่องอื่นๆๆที่แต่อยู่อย่าจบแบบนี้นะค่ะ มันคาใจ :z3:
รักคนเขียนค่ะ ตามมาจากเรื่องกาลกีรดิ จ้า :L1: :L2:
-
:a5:ง่ะ จบแล้ว
ค้างอ่ะ :o12:
ฮืออออ อยากรู้ดิวจะลงเอยกะใครอ่ะ
-
ที่รู้ๆ โจทย์เก่าคนนั้น ไอ้ทหารเก่า อดีตพี่เขยไอ้วิทย์ ที่เปิดอู่รถบังหน้าเอาไว้ค้ายา ดูท่า่จะศพไม่สวย o18
(ตัวเองเค้าให้ยืม "ศุภะ" เอาป่าว พอดีว่าแอบจิ๊กมาจากคนบางคน :m20:)
ความจริง หนูดิวไม่เหมาะกับการเป็นลูกแกะสีขาวหรอก แต่เป็น ลูกแพะ แบร๊ะ แบร๊ะ ........ ฟิ้วววววว วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
สุดท้ายนี้ บอสของพวกหมาล่าเนื้อ อย่าพึ่งสั่งลูกน้องมาแหกอกเค้าน้าาาาาา
ไม่ได้ทำให้ผมระยีอะไรเลย = ??
กลุ่มพวกเราเหมือนร่วมตัว
เงินที่ถลุงทั้งชาติก็ไม่ไหมด
ไอ้นะ....โดนเฉียว
ร้องไห้เป็นเผาเตา
ร่างกายที่เปลื่อยเปล่า
-
ขออีกจิ๊ดนึง
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านเรื่องอื่นที่เขียนด้วยอ่ะ
เขียนสนุกดีค่ะ
-
ดิวเป็นแกะขาวจริงจริง สงสารดิวอะ
-
ได้ข้อคิดมาเลย
-
เหล่าปิศาจที่ยอมเก็บเล็บเอาไว้เพื่อที่จะถนอมลูกแกะ
แต่ถ้าลูกแกะไม่อยู่แล้ว กรงเล็บก็มีเอาไว้เพื่อการเดียว
เป็นแกะน้อยที่ฝึกสัตว์ป่าจนเชื่องด้วยความดี ส่วนคนที่กล้าแตะต้องของหวงของปิศาจหมาป่า
อืม......จะเหลือซากมั้ย?
-
เฮ๊ย จบแล้วเหรอ จบแล้วจริงอ่ะ แง ไม่อยากให้จบเลย แต่จบแบบนี้ก็ดีนะ แง
สนุกมากเลยคะ ดิวนี่ไม่น่าเชื่อจริงๆ โตมากับครอบครัวแบบไหนกันนะ?
หมาล่าเนื้อสี่ตัว สักวันคงได้กัดกันตาย เพราะลูกแกะแน่ๆเลย
-
ยังไม่รู้เลยว่าจะลงเอยยังไง?
จบแล้วอ่าาา :z3:
-
ลูกแกะสีขาวท่ามกลางฝูงหมาป่า โดนหนึ่งในฝูงแอบชิมไปซะแล้ว ถ้าตัวอื่นรู้จะไปยังไงนะ :serius2:
-
ลองเข้ามาอ่านดู
แล้วก็คิดว่าต้องเมนท์
ขอบคุณที่แบ่งปันมุมมองที่หลบซ่อนอยู่ในสังคมให้กับคนอ่าน (คิดได้ไง)
ไม่อยากให้กรรมต้องไปลงที่ลูกแกะแสนบริสุทธิ์เลย สงสารดิว แต่พระเอกแม่งฉวยโอกาสว่ะ
อยากให้มีตอนต่ออีกนะ(สามารถรึเปล่า ?!!! ^ แอบท้าทาย ^ แบบว่าเค้าค้าง....)
ผลิต..ผลงานดี ๆ ออกมาอีกนะ (เดี๋ยวจะลองไปอ่านงานอื่น ๆ ของคนเขียนดูดีกว่า!)
-
:sad4: :sad4:
ดิวจ๋า อย่าเป็นอะไรนะ
ดิวเป็นคนดี เป็นแกะสีขาวน่ารักท่ามกลางหมาล่าเนื้อ
ชอบคำพูดของคุณพ่อของฟอร์ท มากค่ะ
อินสุดๆ :z3:
สนุกมาก ขอบคุณนะคะ :z2:
-
เราเป็นคนโหวตพอเถอะเองนะ
ที่โหวตพอเถอะ....ไม่ใช่คนแต่งแต่งไม่ดีนะ
แต่เราอยากให้ลูกแกะยังคงความขาวจั๊วะอยู่ต่อไป
แต่ถ้ามีต่อโอเคได้เลยอยากรู้เหมือนกันว่าเหล่าหมาน้อย(?)จะบ้าเลือดขนาดไหน
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
(http://www.smileycodes.info/emo/livapanda/196.gif)
-
อยากให้มีต่ออีกค่ะ เหมือนมันจบ เเล้ก็ไม่ค้าง
เเต่อยากอ่านต่ออ่ะ :z3: :z3: :z3:
อยากให้ 5P มากเลยค่ะ ไม่เอามาม่าน่อ
-
จบแล้ว?
ดิวจะไม่เป็นไรใช่ไหม?
-
อยากให้จัดมาให้เคลียร์ๆ แต่ก็ชอบในความค้างคาแบบนี้
อะฮึก แล้วแต่ความกรุณาของคนแต่งเถอะคะ :pig4:
-
หนุกอ่ะ ... อยากให้เป็นเรื่องยาวอ่า
-
จาหมัด จัดมา หุๆ
เคลียร์คำถามเค้าในตอนต่อไปด้วยก็ดีนะตัว^^
เอาดิวผู้น่ารักมาเยอะๆ :กอด1:
-
:L2: :กอด1:
-
เรื่องสั้น..จริงๆด้วย -_-;
ค้างเบาๆนะครับเนี่ย.. ผมเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องครับ สารภาพตามตรง
ชื่อเรื่องมันชวนดราม่าเลยคลิ้กเลย(?) เนื้อเรื่องก็ไม่ทำให้ผิดหวังนะครับ
จริงๆแล้ว ผมก็แอบคิด.. จะเป็นฟอร์สทจริงๆเหรอที่เป็นคนแรกของดิว?
มันมีเหตุการณ์ชวนให้คิดเยอะมากครับ แต่ผมเชื่อว่าดิวไม่น่าจะโดนล่ะนะ
-
จบดีหรือไม่จบ
มันอยู่ที่คนเขียนอ่ะ
อยากเขียนต่อไหม หรือว่าอยากจบ
จริง ๆ แล้วมันยังมีเรื่องค้างคาใจอยู่อีกเยอะ
ถ้าจะเขียนต่อมันก็คงช่วยให้เราหายข้องใจ
อยู่ที่ว่าคนเขียนอยากเขียนต่อไหมล่ะ :a9:
-
:a5: พระเอกจบที่ฉวยโอกาสโดยที่ไม่รู้ว่าดิวชอบด้วยหรือเปล่าเนี่ยต้องต่อแล้ว
อย่างน้อยน่าจะมีความรู้สึกของลูกแกะบ้างก็ดีเนอะ :teach:
-
ง่ะ ขอบอกว่าเรื่องมันยังค้างๆคาๆ สรุป 5P เหรอคร้าบบบบบบ o9
แล้ว ง่ะ น่าจะมีตอนต่อ แบบภาคไอ้เพื่อนอีก 3ตัว เอ้ย 3 คนที่เหลือด้วยอ่ะคร้าบบบ :sad5:
เรื่องหาความซวยให้นายเอก พี่ท่านถนัดซะจริง o14
ตั้งแต่เรื่องกาลกีรตีแล้วเนี่ย :dont2:
-
เรื่องนี้สนุกนะครับ...
ผมโฆวตให้จบ ในตอนนะครับ เพราะพี่ตั้งใจไว้แต่แลกอยู่แล้ว
-
ไม่เคลียร์ๆๆๆ
แต่สนุกดีนะ ไม่ต้องมีอะไรมาก สนุกๆๆๆๆ
-
ฉันคงหื่นไปใช่ไหม....กะว่าจะได้อ่านอะไรกิ๊บกิ้ว อย่าง 5P เอิ๊ก ๆ จบแบบค้างคานะ แต่ก็จบได้สวย สยองแทนคนที่ทำร้ายดิวแฮะ แกะดำแต่ละตัวมันช่าง......
-
โหวต 5P ได้ป่ะ อิอิ แอบหื่นเบา ๆ กร๊ากกกกกกก
-
แหงะ..
ไหงจบแบบนี้อ่ะ
มันไม่เคลีย...มันไม่เคลี้ยยยยยยยย :m31:
-
(http://upic.me/i/ky/suvs2.jpg)
Intro
ถ้าเกลียดผมนัก...ก็อย่ามารักผมนะ [ผมกับวิทย์]
".....อย่าเสือกโผล่หน้ามาที่หออีก....กูเกลียดมึง...."
นั่นคือประโยคที่ผมได้ยินจากเพื่อนร่วมหอทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพัก.....หลายวันที่ผมกลับไปบ้าน ......สิ่งแรกที่ต้องมาเจอคืออาการเกลียดหน้าขั้นรุนแรง....ผมได้แต่ถอนหายใจยาวแล้วก้าวเข้าห้องโดยเบี่ยงตัวหลบเพื่อนร่างใหญ่...ข้าวของที่หอบหิ้วมาจากบ้านที่ต่างจังหวัดถูกผมยัดใส่ในตู้เย็นใบยักษ์...ตู้เย็นที่ฝากปากท้องห้าชีวิต ที่ต่อไปคงกลับไปเหลือสี่เท่าเดิม เมื่อไม่มีผม.....ของที่เอามาให้เพื่อนๆถูกผมแยกชั้นยัดใส่ตู้เย็นอย่างเคย ....แต่ต่อไปนี้ผมคงจะไม่ได้ใช้มันแล้วล่ะ...
........
...
คิดไว้แล้วเชี่ยวว่าสักวันต้องโดนเกลียดหน้า....นั่นสินะ...นิสัยเรามันคงต่างกันเกินไป......ผมเดินวนทั่วห้องเพื่อเก็บข้าวของของผมยัดใส่กระเป๋าเป้ มันไม่ค่อยมีอะไรมากนอกจากหนังสือกับหนังสือ.....ยังคิดไม่ออกว่าคืนนี้ต้องไปค้างที่ไหน ....กลับบ้านที่ต่างจังหวัดคงไม่ทัน เดินทางสองชั่วโมง กว่าจะถึงบ้าน เรือเข้าบ้านก็คงหมดแล้ว....ช่างมันเถอะ..เป็นผู้ชายจะกลัวอะไร ถ้าไม่มีทางเลือกจริงๆคงต้องไปขอนอนที่ห้องซ้อมก็ได้มั้ง......ที่เหลือพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
"ไปนะ....."
ผมหันไปกล่าวคำลากับวิทย์....สิ่งที่ได้กลับมาคือ การเบนหน้าหลบ
อะไรมันจะเกลียดกันขนาดนั้น....
......แต่ก็อย่างว่า ลองคนมันไม่ถูกชะตากัน อยู่ด้วยกันไปก็ลำบากใจเปล่าๆ ....ผมเบื่อที่จะต้องมาปั้นหน้ายิ้มให้คนที่ไม่ชอบหน้าเราด้วยสิ ....ลากันแบบนี้หล่ะดีที่สุดแล้ว.....
ก้าวออกมาจากห้อง....ได้ผมก็ปิดประตูกลับไป แล้วยืนนิ่งที่หน้าห้อง....คืนนี้....ท่าจะลำบาก ....
แต่คงไม่เป็นไรหรอก......กุญแจห้องซ้อมยังอยู่ในกระเป๋า.......กำลังจะเดินออกไปประตูห้องก็เปิดออกมา........วิทย์ทำหน้าแปลกๆ...คงเพราะยังเห็นผมยังอยู่ตรงนี้.....
"กูเกลียดมึง......"
ประโยคนั้นอีกแล้ว....... วิทย์พูดทิ้งไว้แค่นั้น....แล้วกระชากประตูปิดห้อง........
....ผมรู้แล้วว่าเกลียด.....รู้แล้วว่าไม่อยากเห็นหน้า....รู้ดีทุกอย่างหล่ะ....
.......ไม่ต้องย้ำก็ได้....
..
.
.
[ท้องไม่มีพ่อ.......]
ผมพอจับประโยคนั้นได้.....
ครีมโทรมาหาผม....แล้วร้องไห้.....
เที่ยงคืนกว่าแล้วผมยังไม่ได้นอน
.....ที่ทำคือ.....ยกโทรศัพท์แนบกับหู นั่งลงฟังผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่ได้รู้จักเธอมากไปกว่า ....อดีตแฟนของเพื่อน..
....ครีมท้อง....เด็กในท้องเป็นลูกของวิทย์...
..และในฐานะที่ผมเคยเป็น[อดีต]เพื่อนของวิทย์ที่เข้าถึงตัวได้ง่ายสุดใน[อดีต]กลุ่ม.....เธอถึงตัดสินใจโทรมาหาผม...ให้ผมติดต่อวิทย์ให้ ..
..วิทย์เลิกติดต่อกับครีมตั้งแต่รู้ว่าครีมท้อง....
.ครีมว่าอย่างนั้น........
.
.
.
.
.
....
-
มาโผล่ๆหยังงี้ จะเป็นเรื่องเล่าของแกะกะหมาแต่ละตัวเลยไหมเนี่ย
รอคร้าบบบบบบบบบบ
-
เอิ่ม...
สมเป็นอินโทรแท้ๆ
-
จริงๆ แล้ว อ่านงานของคนเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เพราะเป็นเรื่องสั้น :laugh:
ก็เรื่องในเล้ามันเยอะนี่นา บางทีการลองอ่านเรื่องสั้น รู้สไตล์คนเขียนว่าไปกันได้(?) ก็ทำให้เราขยับตามไปอ่านเรื่องยาวของคนเขียนต่อไปอีก ซึ่งก็พบว่าวิธีนี้ประสบความสำเร็จกับหลายๆ เรื่องเหมือนกัน
อย่างพออ่านเรื่องนี้จบ (ตอนลูกแกะสีขาว) ก็ขยับไปอ่านกาลกีรติ สาปรากไทร ตอนนี้กำลังตะลุย 29G อยู่ :a5:
แวะมาจะเม้นท์ มีให้อ่านเพิ่มซะงั้น เอ้า จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
คู่แรก จบแล้วเหรอ?? :z3: :z3: ค้างมากกกกก
-
ถ้าเกลียดผมนัก...ก็อย่ามารักผมนะ [ผมกับวิทย์]
ผม.....ชินแล้วล่ะ.....
...
..
.
.
กับการที่มักจะถูกสายตาคนอื่นจ้องมอง....
...แต่ยังไง...มันก็ไม่ชินสักที
ถ้า......เจ้าของสายตานั้นเป็น ....วิทย์....
.......................................................................
วิทย์เป็นเพื่อนในกลุ่มผม...ไม่สิ ผมเป็นเพื่อนในกลุ่มวิทย์มากกว่า...อธิบายไม่ถูก เอาเป็นว่า สุดท้ายเราก็เป็นเพื่อนกัน....หอเก่าผมโดนโจรขึ้น ก้องเพื่อนอีกคนเลยชวนผมมาอยู่ที่หอนี้.....หอนี้จัดได้ว่ากว้าง.... กว้างกว่าทีที่ผมเคยอยู่
....ไม่รู้สิ ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตกับใครสักเท่าไหร่เลยมักทำตัวไม่ค่อยถูก....บ้านผมที่ต่างจังหวัดเป็นสวนผลไม้....บ้านแต่ละหลังห่างกันเป็นกิโล....เดินทางต้องใช้เรือ...ตอนนี้ดีขึ้นหน่อยที่พอมีรถยนต์บ้าง....การที่ใช้ชีวิตแบบนั้นตั้งแต่เด็ก...ทำให้ผมไม่ค่อยถนัดกับการอยู่ร่วมกับคนอื่น....ที่ไม่เหงาก็เพราะบ้านสวนเลี้ยงหมาไว้เฝ้าสวนเป็นฝูง อยู่กับหมาไม่ต้องพูดอะไรมาก....แค่ใช้สัญชาตญาณและความเข้าใจ ....
....
.มันอาจใช้ไม่ได้กับสังคมภายนอก...
...แต่มันใช้ได้ดีกับ ....ส่วนลึกๆในหัวใจ...
ชีวิตทุกชีวิต....สิ่งที่ต้องการที่สุด.....
...ก็แค่ความเข้าใจ.........................
.............มันเป็นอย่างนั้น...และคงจะเป็นอย่างนั้น................
....
..
.
แต่สายตาที่มองมา....มีของคนๆนึง... ที่ผมคาดเดาอะไรไม่ถูก..กับวิทย์ สิ่งที่สายตาคู่นั้นส่งมาให้ผม....มีแต่ความอึดอัด....แล้ววันนี้ความอึดอัดทั้งหมดมันคงพังทลาย......
...................
ผม.....เข้าห้องไม่ได้ ......ไขกุญแจเข้าไปแล้ว แต่มันกับล็อกจากข้างใน ....เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าด สลับกับเสียงร้องคราง....ของคนข้างในห้อง....
....ผมเพิ่งกลับมาจากบ้าน เหนื่อยเกินไปที่จะหอบข้าวของที่เอามาเดินไปที่อื่นเพื่อรอเวลาให้ห้องเปิดหลังจากคนข้างในเสร็จกิจ....ผมเลือกที่จะนั่งหน้าห้อง ยัดหูฟังใส่หูแล้วหลับลงไปทั้งอย่างนั้น......
...ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่.....ผมลืมตามาพอดีตอนที่ห้องนั้นเปิด...เด็กสาวน่ารัก ยืนอยู่หน้าประตู คนที่อยู่ในห้องเป็นวิทย์....ผมดึงเอาหูฟังออก...ทันพอได้ยินประโยคนั้น...
"ไม่ส่งนะ.....เมื่อยตัว..."
เด็กสาวคนนั้นเดินออกไป....พร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ ....เธอไม่ได้หันมามองผมแต่ผมกลับจำแววตาเศร้าๆนั้นได้ดี .... แววตารู้ตัวว่า....ตัวเองกำลังเป็นของเล่นที่วิทย์เริ่มจะเบื่อ......
ผมถอนสายตาออกมาจากเด็กสาวนั้น แล้วหยิบหอบข้าวของที่วางไว้เตรียมตัวเข้าห้อง ....วิทย์หันมาเห็นผม....มันเม้มปากแน่น.....
".....อย่าเสือกโผล่หน้ามาที่หออีก....กูเกลียดมึง...."
นั่นคือประโยคที่ผมได้ยินจากเพื่อนร่วมหอทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพัก.....หลายวันที่ผมกลับไปบ้าน ......สิ่งแรกที่ต้องมาเจอคืออาการเกลียดหน้าขั้นรุนแรง....ผมได้แต่ถอนหายใจยาวแล้วก้าวเข้าห้องโดยเบี่ยงตัวหลบเพื่อนร่างใหญ่...ผมไม่ได้สนใจเตียงนอนยับยู่....เพราะยังมีเรื่องต้องทำ ข้าวของที่หอบหิ้วมาจากบ้านที่ต่างจังหวัดถูกผมยัดใส่ในตู้เย็นใบยักษ์...ตู้เย็นที่ฝากปากท้องห้าชีวิต ที่ต่อไปคงกลับไปเหลือสี่เท่าเดิม เมื่อไม่มีผม..
...ของที่เอามาให้เพื่อนๆถูกผมแยกชั้นยัดใส่ตู้เย็นอย่างเคย ....แต่ต่อไปนี้ผมคงจะไม่ได้ใช้มันแล้วล่ะ...
........
...
คิดไว้แล้วเชี่ยวว่าสักวันต้องโดนเกลียดหน้า....นั่นสินะ...นิสัยเรามันคงต่างกันเกินไป...บางทีการที่ผมอยุ่อาจทำให้ วิทย์ไม่สบายใจ อย่างน้อยวันนี้ก็ชัดสุดหล่ะ วิทย์ เป็นหนึ่งในกลุ่มที่ใช้ผุ้หญิงเปลืองที่สุด.....มันคงไม่มีปัญหาอะไร ถ้าวันนี้ผมไม่ได้มาถึงหอก่อนเวลา...ผมเดินวนทั่วห้องเพื่อเก็บข้าวของของผมยัดใส่กระเป๋าเป้ มันไม่ค่อยมีอะไรมากนอกจากหนังสือกับหนังสือ.....ยังคิดไม่ออกว่าคืนนี้ต้องไปค้างที่ไหน ....กลับบ้านที่ต่างจังหวัดคงไม่ทัน เดินทางสองชั่วโมง กว่าจะถึงบ้าน เรือเข้าบ้านก็คงหมดแล้ว....ช่างมันเถอะ..เป็นผู้ชายจะกลัวอะไร ถ้าไม่มีทางเลือกจริงๆคงต้องไปขอนอนที่ห้องซ้อมก็ได้มั้ง......ที่เหลือพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
"ไปนะ....."
ผมหันไปกล่าวคำลากับวิทย์....สิ่งที่ได้กลับมาคือ การเบนหน้าหลบ
อะไรมันจะเกลียดกันขนาดนั้น....
......แต่ก็อย่างว่า ลองคนมันไม่ถูกชะตากัน อยู่ด้วยกันไปก็ลำบากใจเปล่าๆ ....ผมเบื่อที่จะต้องมาปั้นหน้ายิ้มให้คนที่ไม่ชอบหน้าเราด้วยสิ ....ลากันแบบนี้หล่ะดีที่สุดแล้ว.....
ก้าวออกมาจากห้อง....ได้ผมก็ปิดประตูกลับไป แล้วยืนนิ่งที่หน้าห้อง....คืนนี้....ท่าจะลำบาก ....แต่คงไม่เป็นไรหรอก......กุญแจห้องซ้อมยังอยู่ในกระเป๋า.......กำลังจะเดินออกไปประตูห้องก็เปิดออกมา........วิทย์ทำหน้าแปลกๆ...คงเพราะยังเห็นผมยังอยู่ตรงนี้.....
"กูเกลียดมึง......"
ประโยคนั้นอีกแล้ว....... วิทย์พูดทิ้งไว้แค่นั้น....แล้วกระชากประตูปิดห้อง............ผมรู้แล้วว่าเกลียด.....รู้แล้วว่าไม่อยากเห็นหน้า....รู้ดีทุกอย่างหล่ะ....
.......ไม่ต้องย้ำก็ได้....
..
.
.ผ่านมาเกือบสามเดือน ผมยังปกติสุขกับชีวิต ....ไปเรียนไปทำงานพิเศษได้ตามปกติ ...ที่ต่างจากเดิมก็แค่ไม่มีสายตาแปลกๆของคนอื่นที่มองมา....เหมือนตอนที่ผมอยู่ในกลุ่ม....ผมทำอะไรๆได้มากกว่าเดิม....ไปไหนได้มากกว่าเดิม ที่รำคาญไปบ้างก็พอเวลาเจอเพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน มักมีคนถามที่พาให้ผมสงสัย....คำถามประเภทเดียวที่ได้ยินคือ....
'มีคนถามหา...' , 'มีคนตามหา...'
จนบางทีก็มีเบอร์ฝากมากับคนรู้จักในคณะด้วย.... แต่ผมไม่เคยเจอพวกที่ตามหาผมสักครั้ง....ผมไม่ได้หลบใคร แต่การใช้ชีวิตของผม...ถ้าผมไม่มีหลักแหล่งอย่างหอเก่าที่เคยอยู่ หรือที่หอพักของก้องกับวิทย์และเพื่อนอีกสองคน ผมก็ไม่จำเป็นต้องพักที่ไหนนานๆ ....
.....นี่หรือเปล่าเหตุผลที่ตลอดทั้งสามเดือน ผมมักจะเจอ คำทักทายที่ว่า 'มีคนตามหา...'
........
...
"ดิว....กราบหล่ะ ซื้อโทรศัพท์สักทีเถอะมึง....ตามตัวแต่ละทีโคตรยาก...เออ!!แล้วเบอร์ที่กูให้มึงโทรกลับ มึงโทรกลับรึยัง..."
"โทรไปแล้ว...แต่ไม่เห็นมีใครพูดอะไร...."
.......เพื่อนร่วมคณะหันมามองหน้าผม แล้ว ยัดเบอร์อีกเบอร์ใส่มือผม ก่อนจะถอนหายใจยาว
"คราวนี้ผู้หญิง.....ไม่ใช่ผู้ชายอย่าง เบอร์ก่อนๆ ...มึงลองโทรดูอีกครั้งแล้วกัน ...ครั้งสุดท้าย..หลังจากนี้เวลาใครเอาเบอร์มาฝากให้มึง กูจะได้ตอบได้เต็มปากเต็มคำว่า...กูไม่รู้จักมึง.."
...........................................
.....................
..
[ท้องไม่มีพ่อ.......]
.
....
ผมพอจับประโยคนั้นได้.....เบอร์ที่ผมโทรไปหา..เป็นเบอร์ของผู้หญิงที่ชื่อครีม.....หลังจากเงียบไปสักพัก....เธอก็คุยกับผม.....ผมไม่ได้ถามว่าเธอต้องการอะไร ....นอกจากเงียบและฟัง...
.......น้ำเสียงครีมเหมือนจะร้องไห้......เธอพูดสาย แล้วเงียบ ...พูดสายแล้วเงียบไป....ประโยคที่เธอพูด ผม..ปะติปะต่ออะไรไม่ได้มากนัก....นอกจากรับรู้ได้อย่างเดียว....ทุกครั้งที่เธอโทรมา ผมไม่เคยวางสายเธอ.....
.จนวันนี้....
ครีมโทรมาหาผม....แล้วร้องไห้.....
.......เที่ยงคืนกว่าแล้วผมยังไม่ได้นอน
.....ที่ทำคือ.....ยกโทรศัพท์แนบกับหู นั่งลงฟังผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่ได้รู้จักเธอมากไปกว่า ....อดีตแฟนของเพื่อน...
..วันนี้นอกจากความเงียบ....และเสียงร้องไห้.....
ครีม..เอ่ยประโยคบางประโยคกับผม.....เอ่ยปากบอกเรื่องที่ผมพอเคยจับได้ลางๆ มาก่อน.....
....ครีมท้อง....เด็กในท้องเป็นลูกของวิทย์...
..และในฐานะที่ผมเคยเป็น[อดีต]เพื่อนของวิทย์ที่เข้าถึงตัวได้ง่ายสุดใน[อดีต]กลุ่ม.....เธอถึงตัดสินใจโทรมาหาผม...ให้ผมติดต่อวิทย์ให้ ..
..วิทย์เลิกติดต่อกับครีมตั้งแต่รู้ว่าครีมท้อง....
.ครีมว่าอย่างนั้น........
.
.
.
.
.
ที่เหลือในสายมีแต่เสียงสะอื้นและเสียงร้องไห้ ................
..............ทั้งคืนที่เสียงร้องของ ครีมเข้าไปอยู่ในสมองผม......
มันไม่ใช่เสียงร้องไห้ของผู้หญิงที่กำลังจะเป็นแม่......แต่มันเป็นเสียงกรีดร้องของ.....ชีวิตหนึ่งที่ผิดพลาด.......
ผมนัดเจอกับครีมในวันรุ่งขึ้น....
...
.ครีม ...คือเด็กสาวคนนั้น....
เด็กสาวที่ออกมาจากหอ...ในวันสุดท้ายที่ผมอยู่ที่หอนั้น.....เด็กสาวที่เป็นหนึ่งในของเล่นของ วิทย์....ผมจำแววตาเธอได้ดี.....
.........
..
"ลูกกูจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้?...."
....
วิทย์...มองหน้าผม...พร้อมกับพูดประโยคนั้นออกมา.......
...
..
"......."
....................
....
.
.ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง...........แต่ประโยคนั้นมันตอกให้ผมทั้งเจ็บและจุก....ผมหันไปมองครีม...เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่เงียบสนิท...เธอก้มหน้าเดินเข้ามาใกล้ผม.... แล้วบีบมือผมแน่น
"เรากลับกันเถอะ พี่ดิว....."
"เธอกลับไปคนเดียวครีม.....ไอ้ดิวมันต้องอยู่ที่นี้.......หอนี้'บ้าน'ของมัน...."
..................
"..."
-
ทำแบบนี้หมายความว่าไงไอ้วิทย์
ทั้งท้องทั้งห้ามไป
-
วิทย์สับสนกับความรู้สึกตัวเองสินะ
ถึงได้แสดงออกแบบนั้น
อยากเข้าใจดิวให้มากกว่านี้ด้วยค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^
-
วิทย์คิดอะไรอยู่กันแน่ คนที่ฝากเบอร์ให้ดิวบ่อย ๆ คือวิทย์ใช่ไหม คนที่ออกตามหาใช่วิทย์หรือเปล่า แล้วทำไมตอนแรกถึงพูดกับดิวแบบนั้น วิทย์ชอบดิวหรือเปล่า แต่ยังไม่ยอมรับใจตัวเองก็เลยทำแบบนั้นหรือ
-
[ต่อ]
"เธอกลับไปคนเดียวครีม.....ไอ้ดิวมันต้องอยู่ที่นี้.......หอนี้'บ้าน'ของมัน...."
..................
"..."
ผมเงียบแล้วมองหน้าวิทย์ .....
"ไม่ใช่กูที่อยากให้มึงกลับมา...ไอ้ก้องมันตามหามึง....ไอ้นะ กับไอ้ฟรอส์ท ก็ด้วย...ถ้าไม่กลับมาที่หอมึงจะไปอยู่ที่ไหน....ตระเวนไปค้างบ้านคนอื่นเขาแบบที่มึงทำอยู่ตอนนี้ ไม่สมเพชตัวเองรึไงว๊ะ ขนของมึงกลับมา....หอนี้บ้านมึง...ดิว ไม่ต้องเสือกไปนอนที่ไหนแล้ว"
"แล้วครีมล่ะ?"
"ครีมมีบ้านให้กลับ....ไม่เหมือนมึงที่ไม่มีที่ซุกหัวนอน...กูไม่ได้ห่วงมึง...แต่กูไม่อยากฟังพวกไอ้ก้องมันบ่น...คืนนี้มึงก็นอนนี้ล่ะ...ของของมึงพรุ่งนี้เดี่ยวพวกกูไปช่วยขน"
ผมมองหน้าวิทย์แล้วนิ่งไป ครีมยังก้มหน้านิ่งแต่แรงที่บีบมือผมคลายลง....เธอกำลังจะปล่อยมือผม วิทย์พูดและมองหน้าผมเหมือนกับว่าตรงนั้นมีเราแค่สองคน....ครีม...เหมือนไร้ตัวตนในสายตา........สิ่งที่วิทย์ทำต่อครีม....มันกำลังทำผมเจ็บ....
".......เรื่องที่เรามาคุย ไม่ใช่เรื่องนี้ วิทย์....เรามาคุยกับวิทย์เรื่อง ครีม......ถ้าวิทย์ไม่คุย...มันก็ไม่มีเรื่องอื่นต้องคุย...."
ไม่ใช่เป็นครีมที่ดึงผมออกมาจากหน้าห้อง แต่เป็นผมที่ จับมือดึงครีมออกมา......
......
...............เราไม่ได้พูดอะไรกัน.......นอกจากเดินไปเรื่อยๆ .....ครีมสะอื้นไห้...ตลอดทาง......
.................................
............
.
.
.
"ครีมจะทำยังไงต่อ?"
"...ไม่รู้...ไม่....รู้.....เราไม่รู้....ดิว....เราจะทำยังไง?.....เราท้องกับวิทย์....ท้องกับวิทย์จริงๆนะ...ดิว...."
ผมไม่ได้ปลอบหรือตอบอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ทำมีแค่ บีบมือครีมให้แน่นขึ้นอีก บีบให้ครีมรับรู้ว่า...
.........ผมเชื่อ.......
.....................................................................
..................................
บ้านของครีม มันเหมือนไม่ใช่บ้านอีกต่อไป.......ผมอยู่กับครีมด้วยในวันที่ทางบ้านรับรู้เรื่องของครีม.....เธอไม่ได้ปริปากพูดเรื่องพ่อของเด็กในท้อง....
แต่ทางบ้านก็พอรู้ว่าใคร..
..ครีมคบ...คนแค่คนเดียว...
คนที่มันไม่ยอมรับว่าเด็กในท้องเป็นลูกมัน........
......
ผมเอาครีมออกมาจากบ้านหลังนั้น.....พาเธอไปอยู่ที่บ้านสวนด้วยกัน....เงินเก็บผมยังมีอยู่นิดหน่อย พอให้ครีมเอาไว้ใช้ได้บ้าง.....ย่าผมไม่ได้ถามอะไรเรื่องครีม นอกจากย่าจะเห็นครีมเป็นหลานสาวที่เพิ่มขึ้นมาอีกคน.....
.....ในห้องครีมนอนกับผม......
นอนร้องไห้ให้ผมฟัง....ส่วนผม...ก็นอนฟังเสียงสะอื้นนั้น....ที่ทำได้คือการเงียบ...ฟัง...ฟังสิ่งที่ครีมต้องการระบาย......
..มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่เด็กผู้หญิงคนนึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
คุณคิดว่าไง? ร่าน ? ใจง่าย? สำส่อน? ชั่ว?
.... ที่คิดนั่น.....ความคิดของคนหรือ? ผมไม่รู้นะว่าใครเป็นคนนิยามหรือยัดเยียดความคิดชั่วๆนั่นใส่หัวให้คุณ...
แต่สิ่งที่คุณคิด...มันเป็นการฆ่าครีมอีกครั้ง....
การที่คนสองคนมีอะไรกันมันเป็นเรื่องเลวร้ายหรอ? ไม่หรอก......ประเด็นไม่ไม่ได้อยู่ที่เรื่องนั้น.....เวลา และ โอกาส มันทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น....แต่ที่เลวร้ายมันเป็นเพราะ ครีมดันท้อง...และเด็กที่เกิดมาดันอยู่ในท้องครีม.....
...สังคมเกือบทุกสังคม ประณามเรื่องนี้....ประณามผู้หญิง เพราะหลักฐานมันอยู่ที่ผู้หญิง เด็กอยู่ในท้องครีมไม่ใช่ท้องวิทย์....
ครีมแบกไว้ทุกอย่าง แบกเด็กไว้ในท้อง..แบกสายตาที่เหมือนมีดคอยเฉือนความรู้สึก ...แบกถ้อยคำเห็นใจที่เหมือนถ้อยคำทับถมสาดเทของดินที่ค่อยๆกลบร่างทั้งร่าง.....ทั้งๆที่ยังหายใจ...
.....
"ครีม....อยากให้มันจบยังไง?"
ผมถามครีม...เบาๆ พร้อมๆกับจับมือนิ่มๆของครีมบีบไว้ คำถามที่ไม่คาดคั้นไม่ต้องการจะซ้ำแผลของครีมให้ลึกยิ่งกว่านี้...
"...ไม่รู้ ดิว....ครีมกลัว....ครีมกลัว......"
เสียงสั่นๆตอบผมกลับมา ท้องฟ้าข้างนอกยังเป็นสีฟ้าหม่นๆมัวๆ ...แต่มันไม่มัวเท่ากับจิตใจของครีมในตอนนี้หรอก....
"อยากให้วิทย์ รับเป็นพ่อเด็กไหม?"
"...ไม่..เอา...ไม่เอาแล้ว..วิทย์ไม่ได้รักครีม..ไม่เคยรักเลย....ดิว....ครีมกลัว......ครีม....กลัว......"
"ครีมกลัวอะไร?"
"....ครีมกลัวเด็กในท้อง.....ครีมกลัวเด็กที่อยู่ในท้องครีม....ครีมไม่อยากเป็นอย่างนี้...ดิว...ครีมไม่อยากเป็นอย่างนี้....."
อ้อมกอดของวงแขนเล็กๆโถมเข้ามาโอบกอดผมไว้ ...นอกจากลูบหลังที่สั่นเทาเบาๆ ผมคิดแล้วทั้งคืน ไม่สิ....คิดตั้งแต่รับรู้เรื่องของครีมแล้วมั้ง.....
"....ดิว...เป็นพ่อของเด็กได้นะครีม....."
.
.
......
.........................
.................................................................................
.
.
.
เรื่องนั้นมันผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว วันนี้ผมมาส่งครีมที่สนามบิน....รอยยิ้มของอดีตคนป่วยที่นอนโรงพยาบาลเกือบ 3 อาทิตย์ดูดีขึ้นมาก....มากกว่าทุกครั้งที่ผมนอนเฝ้าเธอที่โรงพยาบาล..ครีม...ทำแท้ง....เธอไม่ต้องการเด็กที่อยู่ในท้อง พอๆกับไม่ต้องการพ่อของเด็ก.....
...
.ทุกอย่างมันเริ่มกลับไปที่ศูนย์ใหม่.....
........ครอบครัวครีม ตัดสินใจส่งครีมไปเรียนต่อต่างประเทศ....และวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ครีมจะอยู่เมืองไทย.....
ผมยอมรับในสิ่งที่ครีมตัดสินใจ......
ยอมรับทุกอย่าง......หลายคนที่รู้เรื่องนี้สมเพชและประณามที่ครีม ตัดสินใจฆ่าเด็กในท้อง....
'หมามันยังรักลูกของมัน...เด็กคนเดียวทำไมเลี้ยงไม่ได้....เป็นคนรึเปล่า?'
....ประโยคนี้ผมได้ยินพยาบาลในโรงพยาบาลเป็นคนพูด...
ครีม.......เป็น 'คน' ครับ....เป็นแค่คนๆนึงที่หมดหนทางครับ...........แต่สิ่งที่ผมอยากให้พวกเขารับรู้ไม่ใช่เรื่องนั้น.....
ที่ผมอยากให้คุณคิด.....คือ.....
...คุณเป็นครีมหรือเปล่า? คุณเป็นคนที่นอนร้องไห้ทุกคืนตั้งแต่คุณรู้ว่าตัวเองท้องหรือเปล่า?
.........คุณเป็นเด็กนักศึกษาที่.... กำลังศึกษาอยู่รึหรือเปล่า?
.........คุณเป็นความหวังของครอบครัวหรือเปล่า?
...........เป็นเด็กผู้หญิงที่กำลังมีเด็กอีกคนไว้ในท้องหรือเปล่า?
...........เป็นคนที่ได้ยินพ่อของเด็กพูดคำว่า'ลูกกูรึเปล่าก็ไม่รู้' รึเปล่า?
...........ครีม....เป็นแค่คนที่พลาด....แต่ไม่ใช่คนที่ผิด...สิ่งเดียวที่ผิด....คือการที่ครีมเป็นฝ่ายท้อง ไม่ใช่....วิทย์......คนที่โดน
ประณามคือผู้หญิง...ที่เป็นฝ่ายท้อง...ไม่ใช่ผู้ชาย....ที่เป็นฝ่ายทำ....
..ถ้าเป็นคุณ...คุณจะเก็บเด็กไว้รึเปล่า?
ถ้าคุณตอบว่า 'เก็บไว้' 'เลี้ยงได้' สำหรับคุณมันอาจจบแค่คำตอบนั้น .......แต่สำหรับชีวิตจริง ครีมไม่จบแค่นี้....
...ผมไม่โทษครีม ไม่โทษอะไรทั้งนั้น.....
...
.
.
"พี่ดิว....ครีมไปแล้วนะ....ขอบคุณนะ...ขอบคุณทุกอย่างเลย....ขอบคุณ..ที่อยู่ข้างครีมนะพี่ดิว.."
อ้อมกอดที่มีให้ผมยังคงเป็นอ้อมกอดเดิม...แต่ที่ต่างจากเดิม..ครีมยิ้มได้อีกครั้ง....
.....ครีม มีโอกาสอีกครั้ง....ต่างจากหลายคนที่เจอเหตุการณ์แบบนี้...ผมไม่ได้ตัดสินว่า ครีมคิดถูกหรือคิดผิด .....แต่ผมเคารพในสิ่งที่ครีมคิดทำ.....
...เราตัดสินการกระทำของคนอื่นว่าผิดหรือถูกได้หรือ? ตัดสินจากอะไร?
คุณรู้หรือ....ว่าเขาทำแบบนั้นเขาผิดจริง......คุณรู้หรือเขาเจออะไรมาบ้างก่อนจะตัดสินใจทำแบบนั้น?
....อย่าคิด....อย่าตัดสิน.....ถ้าคุณไม่ได้เป็นคนที่เจอสิ่งนั้นกับตัวเอง.....
........
.....
.
"..ดิว....กลับไปที่หอไหม?"
เสียงดังมาจากอีกฟากของตึก...ผมหันไปมองตามเสียง.....เห็นแต่ใครคนนึงกำลังวิ่งลงมาอย่างรีบร้อน.....
คนที่วิ่งเข้ามา....กำลังยืนอยู่หน้าผม.....
..วิทย์....
"กลับไปพร้อมเราไหม...กลับไปที่หอด้วยกัน...."
"..อย่าเลย....แค่นี้นายก็ฝืนแย่แล้ว..."
"....ดิว...กลับไปด้วยกันเถอะ...."
............................................................
....................
"เด็กนั่น..ลูกเราหรอ?"
วิทย์ถามผมเบาๆ มันขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกับผม ....เตียงเดิมที่ผมเคยนอนในห้องเดิม....ข้าวของทั้งหมดของผมถูกเพื่อนอีกสามคนตามทวงคืนมาจากที่ต่างๆที่ผมเคยไปขอเขาพัก.......
....
".....ไม่มีเด็กแล้ว....ครีมแท้ง...."
...ผมเลือกที่จะบอกวิทย์มันแบบนั้น......มันเงียบไปนานพอๆกับผม... ทั้งห้องมีแค่เสียงนาฬิกาและเสียงลมหายใจของเราสองคน.......
"กูผิดใช่ไหมที่ทำแบบนี้...."
"วิทย์คิดว่า....วิทย์ผิดหรือเปล่าหล่ะ?"
ผมถามมันแต่ตาผมกลับจ้องนิ่งที่จอโทรทัศน์สีดำ...ที่สะท้อนภาพของเราสองคน
"กูขอโทษ......"
คำนั้นมันหลุดออกมาจากปากวิทย์ หลุดออกมาพร้อมน้ำตา....มันกอดผมไว้แล้วซุกหน้าเข้าแผ่นอกผม ....ใช้แผ่นอกผมซ่อนน้ำตา.....
"....ขอแค่วิทย์รู้ว่าสิ่งที่วิทย์ทำกับครีมมันผิด.....แค่นั้นครีมก็ให้อภัยแล้ว......ขอแค่นี้ล่ะวิทย์....แค่นี้จริงๆ..."
แรงกอดมีมากขึ้น....เหมือนกับทุกครั้งที่ผมทำ ...ผมปล่อยให้มันร้อง...ร้องเท่าที่มันอยากร้อง ไม่มีคำปลอบหรือสิ่งแสดงความเห็นใจ.....ผมไม่ได้เป็นมัน.....ผมไม่โทษหรอกว่ามันผิด...
................
..ผมไม่รู้ว่ามันต้องเจอกับอะไรมาบ้างที่ทางบ้านมันรู้เรื่องครีม....วิทย์มันก็แค่คนที่ทำพลาด....เหมือนครีม.....ที่มันแบกความผิดพลาดเบากว่าครีมหน่อยก็ตรงที่ มันไม่ใช่คนที่มีเด็กอยู่ในท้อง..ไม่ใช่คนที่โดนสังคมรอบข้างประณาม....ก็แค่นั้น....
........................
........"ดิว....เด็กนั่นเป็นลูกกู"
.......................
....
.
.
"....เรารู้....มันจบแล้ววิทย์.....เรื่อง....มันจบแล้ว....."
..
......
.........
.
.
.
-
อยากอ่านต่อ ต่อเป็นเรื่องยาวเลยดีมั้ยเนี่ยคุณคนเขียน
สนุกๆๆๆ มาเป็นกำลังใจให้จ้า
-
มันเหมาะเป็นเรื่องสั้นจริงๆนะเนี่ย
เพราะเป็นห้วงของแต่ละคน
ดิวคนดี กลับไปอ่านตอนแรกทีไรก็ร้องไห้ทุกที T__T
-
ดิวเป็นคนที่ดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย
-
ดิวเข้มแข็ง มีน้ำใจ เป็นที่พึ่งให้คนหลายๆคน
ดิว...คนดี โลกไม่ลืม :L2:
ไม่เข้าใจวิทย์ เป็นพวกไม่รับผิดชอบ หรือว่าคิดว่าครีมผิดที่ปล่อยให้ท้อง
แล้วเกลียดดิวแบบออกนอกหน้า เพราะอะไร :serius2:
รออ่านตอนหน้า... ความรู้สึกของวิทย์
+vote +duck
-
มองดูว่าร่าน แต่ยอมเพราะรัก
อีกคนมักง่ายทุกการกระทำ แม้แต่คำพูดมันยังกลับคำหน้าตาเฉย
คนแบบนี้ไม่น่าจะมีคำว่ารักและจริงใจให้กับใครเขา
เพราะมันรักตัวเองมากกว่าอะไรทั้งหมด
-
:pig4:
-
ถ้าเกลียดผมนัก...ก็อย่ามารักผมนะ [Part-วิทย์]
.......
...
.
"คุณบัวบังคมคะ....คุณบัวบังคม....."
...ผมเข้ามาที่คลินิกทันพอดีได้ยินเสียงพนักงานต้อนรับของคลินิกสัตว์เอ่ยเรียกชื่อแปลกๆ ที่หน้าเคาว์เตอร์......'บัวบังคม' ชื่อคนหรือนั่น ผมหันไปมองตามเสียงเรียกสักพักถึงได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามา...
"คุณบัวบังคม....เจ้าของน้องลูกฟูกนะคะ?....เรียบร้อยค่ะ...ฉีดวัคซีนอย่างเดียวนะคะ"
สายจูงหมาตัวใหญ่...ถูกส่งให้เด็กหนุ่ม 'หลังอาน?' สีทองแดง....หน้าแม่งเหมือนไอ้นะว๊ะ!!
"เฮ้ย! นะ!! มึงดูหลังอานตัวนั้นดิ หน้าโคตรเหมือนมึงเลย... "
ผมสะกิดเพื่อนๆที่มาด้วยกันให้ดูหมาของไอ้เด็กนั้น....ไอ้นะหันมามองแล้วชูนิ้วกลางให้ผม พวกเราได้แต่หัวเราะกัน... วันนี้ผมจับ 'กุ๊ยช่าย' พิตบูลเทอร์เรีย ของที่บ้านมาฉีดยา แรงแม่งโคตรเยอะ กว่าจะใส่ตะกร้อครอบปากได้เล่นเอาแย่ ไหนจะต้องเข็นมันขึ้นรถมาฉีดยาอีก....พวกเพื่อนๆที่ผมคบเลยโดนเกณฑ์มาช่วยกันจับ ไอ้กุ๊ยช่าย.....คนสี่คนกับหมา หนึ่งตัว...
....
.
"คุณบัวบังคมคะ....คุณบัวบังคม....."
เสียงเรียกชื่อนั่นอีกแล้วคราวนี้เป็น บางแก้ว ขนฟูๆ ผมอดขำไม่ได้ แม่งหน้าเหมือนไอ้ก้องชะมัด ...ชี้ให้ไอ้ก้องมันดูสภาพมันตอนเป็นหมา ...มันหน้านิ่งไปแล้วก็หัวเราะตามพวกเรา แม่งพี้เนื้อมาอีกแล้วมึง...หลุดตลอด....
หลังจากนั้นก็อีกตัว ที่เป็นของ คุณบัวบังคม “โดเบอร์แมน” เล่นเอาฮาอีกรอบ พราะครั้งนี้หน้ามันเหมือนไอ้เหี้ยมฟรอส์ท เลย สะกิดกันดูแล้วก็หัวเราะกันไป แต่จากนั้นมา หน่ะสิ.....
'คุณบัวบังคม' ตัวที่ เก้า.....
........
...
..
คุณบัวบังคม...ตัวที่ สิบหก....
...
...
..
คุณบัวบังคม...ตัวที่ ยี่สิบเอ็ด....
...
.
คุณบัวบังคม...ตัวที่ ยี่สิบสาม ....
ไอ้ก้องชี้ให้ผมดูอัลเซเซี่ยน ....ตัวที่ยี่สิบสามที่เป็นของ ไอ้บัวบังคม!!
"หน้าเหมือนมึงเลยวิทย์......"
"เหมือนเหี้ยอะไร! ไอ้สัด!"
ผมหมดอารมณ์สนุกหล่ะมีแต่อารมณ์ฉุดขาด หมาแม่งจะเยอะอะไรขนาดนั้น บ้านแม่งทำฟาร์มหมาหรือไง ไอ้บัวบังคม! นี่หมามึงหมดหรือยังเนี้ย!!???
แล้วเมื่อไหร่ 'กุ๊ยช่าย' ของกูจะได้ตรวจ!!!
"เจ้าของน้อง'กุ๊ยช่าย'ค่ะ..... "
'สัด!! กว่าจะถึงคิวกู!!'
ผมสบถในใจแล้วลุกขึ้นจูงสาย 'กุ๊ยช่าย' แต่แม่งมันนอนนิ่งอยุ่อย่างนั้น ขนาดกระตุ๊กสายจูงสุดแรงมันยังแค่หันหน้ามามอง แล้วนอนฟุ๊บลงไปใหม่.....
'ไอ้สันดานหมา!!'
ทั้งลากทั้งดึงทั้งเข็น แต่แรงพวกผมสี่คนไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย เพราะพอจะเข็นหรือดันแม่งไอ้ 'กุ๊ยช่าย' ก็ทำเหมือนจะหันมากัดทั้งๆที่ใส่ตะกร้อครอบปากมันไว้...ขนาดผู้ช่วยที่คลินิกเองยังโดนมันเอาอุ้งเท้าตะปบ อารมณ์เสียกับไอ้บัวบังคมแล้ว ยังต้องมาอารมณ์เสียกับไอ้กุ๊ยช่ายอีก!!
ฟิวส์ขาด!!
ผมยกเท้าจะกระทืบไอ้กุ๊ยช่าย แต่เสียงผู้ช่วยห้ามไว้.....ก่อนเธอจะหันไปเรียกชื่อที่เหมือนจะชินปาก
"คุณบัวบังคม...รบกวนช่วยทางนี้ทีสิค่ะ"
เหมือนรู้ครับ ไอ้เด็กนั่นมันหันเดินตรงมา....แล้วมานั่งข้างๆผม ลูบหัว'กุ๊ยช่าย' สองสามทีแล้วหยิบสายจูงจากมือผมไป....
......
.
....
.ดึงให้'กุ๊ยช่าย'มันลุกตาม...เข้าห้องตรวจซะอย่างนั้น....
..มองเผินๆเหมือนไอ้พิตบูลเทอร์เรีย ตัวนั้นเป็นหนึ่งในหมาของมัน...
เฮ้ย! กูเป็นเจ้าของไอ้กุ๊ยช่ายนะ!! ทำไมทำกับกูอย่างนี้อะ??!! ...ไอ้ก้องมองหน้าผมแล้วหัวเราะร่า......ไม่ต่างจากไอ้สองคนที่เหลือ..
หยามกูชัดๆ ผมมองตามหลังไอ้คนที่จูงหมาผมอยู่ ชื่อ ' บัวบังคม' ใช่ไหม?
.....
.
.
'ไอ้เด็กนี่....กูโคตรเกลียดมันเลย!'
..
..
.
"พี่....นั่นเขามีหมากี่ตัวอะพี่?"
ไอ้ก้องกระซิบถามผู้ช่วย แต่ผมดันได้ยิน....และคำตอบที่ได้ยินก็ทำเอาผมกับเพื่อนมองหน้ากัน
"....ยี่สิบห้าตัวคะ...."
........
.
..
"........"
.
.
.
.
.............................................
.......................................................................
.
.
"เป็นเหี้ยอะไรว๊ะไอ้ก้อง??"
ผมเดินลงบันไดหนีไฟ สวนกับไอ้ก้องพอดี ลิฟท์ฝั่งผมเสียเลยต้องอาศัยแรงกันหน่อย ชั้นห้าไม่ลำบากมากนักถ้าจะลง แต่พอขึ้นมันก็เหนื่อยอยู่เห็นไอ้ก้องมันวิ่งขึ้นมาหัวเราะร่ากับฉีกยิ้มจนเห็นฟัน ผมเลยสงสัยนิดหน่อย...'เป็นเหี้ยอะไรของมัน' กระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่มันแบกอยู่ก็ด้วย ไม่เคยเห็นว่ะ....
"เฮ้ย!!เป็นเหี้ยอะไรว๊ะไอ้ก้อง??"
ผมตะโกนถามมันอีกครั้ง มันชะโงกหน้ามา แล้วตะโกนกลับ
" บัวบังคม! บัวบังคม!!"
จากนั้นมันก็หัวเราะแล้ววิ่งหายไป...เอ่อนะ...จะเอาอะไรกับไอ้ก้อง....เลิกสนใจมันแล้วผมหันกลับมาสนใจตัวเองขณะเดินลงบันได เสื้อแม่งยังไม่ได้ติดกระดุมเลย....ยังไม่ทันจัดการกับกระดุมเสื้อ..เงยหน้ามาผมก็เจอหน้าใครคนหนึ่งระยะกระชั้นชิดแล้ว....
.......
...
.
.
รู้สึกตัวอีกที....ผมก็นอนนิ่งอยู่ชั้นล่างสุดของบันไดให้ใครอีกคนคร่อมทับอย่างหมิ่นเหม่....หัวมันมึนๆ นี่สมองผมกระทบกระเทือนหรือเปล่าเนี้ย ......
...และที่ยิ่งกว่านั้น ช่วงไอ้บั้นท้ายที่ทับลงมามันบดเบียดกับลูกชายของผมเนี้ยสิ....มันกำลังปลุกให้ลูกชายผมตื่นตัว......
หน้าที่เงยขึ้นมาของไอ้คนที่คร่อมทับผมอยู่ เล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูก ...ว่าหน้ามันคุ้นๆนะ ...ไอ้คนนั้นมันหันซ้ายหันขวาแบบงงๆ โดยที่มันยังไม่ลุกขึ้นจากตัวผม จนผมจับช่วงเอวของมันกดลงให้รับรู้ว่ามันกำลังนั่งทับอะไรนั่นหล่ะ มันถึงได้ ทำหน้าเลี่ยนๆเตรียมจะลุกขึ้น....แต่เป็นผมเสียอีกที่ยังนอนนิ่งพร้อมดึงมือมันเอาไว้......
.....
.บอกไม่ถูกกับความรู้สึกที่ได้....อารมณ์มันกำลังพุ่งขึ้นสูงเกินไป ผมขยับสะโพกดันลูกชายตัวเองให้ แน่นเข้ากับสะโพกที่ทับลงมา ดึงมือของอีกคนไม่ให้หนีไปไหน มันนิ่งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ผมค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา แล้วกอดมันไว้.....อยากกอดร่างกายนี้แน่นๆ อยากจูบ อยากทำอะไรมากกว่าการสัมผัสร่างกาย อย่างนี้.... อยากได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อผม.....
"..คุณ....เป็นอะไรมากรึเปล่า?ขอโทษนะ ผมรีบหน่ะ เจ็บมากไหม? "
เสียงคนที่ผมกอดอยู่ เรียกกระตุ้นสติผม พร้อมๆกับ แรงมือที่ตบกระตุ้นที่แผ่นหลัง.....
" นี่คุณ...เห็นคนสะพายกระเป๋าเป้มาทางนี้ไหม?"
เขาถามแล้วพยุงตัวเองขึ้นพร้อมๆกับดึงผมขึ้นไปด้วย.....
"ไอ้ก้องน่ะหรือ? ....ทำไม?"
"กระเป๋าของผม....."
..............
.....
.
"ไอ้วิทย์ นี่ดิว ....ดิว.... บัวบังคม....เพื่อนใหม่ของพวกเรา...."
ไอ้ก้องมันแนะนำตัวเจ้าของกระเป๋าที่มันหิ้วมา....เจ้าของกระเป๋าที่ผมพอจำได้ลางๆ....ว่าผมเกลียดมัน....... ....ไอ้คนที่วิ่งมาชนผม กลายมาเป็นอีกหนึ่งในเพื่อนร่วมหอ เห็นไอ้ก้องบอกว่า หอมันโดนโจรขึ้น ไม่ค่อยปลอดภัย ไอ้ก้องเลยชวนมาพักที่หอนี้ .
....หลังจากนั้น ตัวผมก็แปลกไป....อารมณ์กับผู้หญิงมันเหมือนจะลดลง..ทุกครั้งที่ผมมองมัน...ผมอดข่มอารมณ์ให้คิดถึงเรื่องที่บันไดไม่ได้... อดคิดถึงแรงและน้ำหนักที่กดลงมากลางลำตัวผมไม่ได้.......
และยิ่งวันยิ่งหนักขึ้น...ผมฝันว่ามีอะไรกับมัน......ช่วยตัวเองโดยเรียกชื่อมัน........
.....เหมือนทุกอย่างกำลังแย่..
.....แย่ตรงที่มัน เป็น 'เพื่อนสนิท...'
...แย่ตรงที่มันเป็น 'ผู้ชาย'
..ไอ้คำว่าผู้ชายนั่นยิ่งทำให้ผมเกลียดมันเข้าไปอีก......
.มองหน้ามันทุกครั้งผมได้แต่สงสัยตัวเองมันกำลังทำให้ผมเปลี่ยนไปหรือแค่ผมอยากลอง......ผมมีอะไรกับผู้หญิงมาตลอด....ถ้าผมจะเปลี่ยนไปชอบผู้ชาย.....มันก็อาจแค่อาการอยากลองของแปลกๆใหม่ๆ แต่พอผมจะทำจริงๆ มันกลับไม่ใช่......คืนนั้นผมกลับไปนอนบ้าน ไม่ได้เข้าหอกลับ ผมเอาใครสักคนไปค้างด้วย... แน่นอนผู้ชาย...แต่ ร่างกายของผู้ชายมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด...ผมไล่ใครคนนั้นกลับไป.. .....ผมกำลังจะบ้าเมื่อรับรู้ความรู้สึกของตัวเอง.......ร่างกายของคนอื่นที่ไม่ใช่ของคนที่ชื่อ 'บัวบังคม' มันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ.....คืนนั้นทั้งคืนผมนอนช่วยตัวเองโดยจินตนาการถึง 'บัวบังคม' .....คำว่า 'เกลียด' มันยิ่งเด่นชัด....เพราะมันถึงทำให้ผมเป็นอย่างนี้.....
........................................................
...............
....แล้วทุกอย่างมันก็ประดังเข้ามา ผมเจอครีม ผู้หญิงที่ มีบางส่วนคล้าย บัวบังคม ครีมเป็นรุ่นน้องผม เป็นน้องรหัส ครั้งแรกที่ ครีม แนะนำตัว ทำเอาผมอึ้ง...
"ครีม...ค่ะ....ครีม บัวบูชา....."
'บัวบูชา....ชื่อนั้นสะกิดใจผม...'
ผมกำลังคิดถึงมัน.........และตั้งแต่วันนั้นผมก็เอาครีมมาแทนมัน...ทำทุกอย่างที่อยากทำกับมันโดยผ่านครีม....
....ที่กำลังกอดอยู่นี่เป็นมัน....ที่ผมกำลังหอมอยู่นี้ก็แก้มมัน....แววตาที่กำลังจ้องผมอยู่ก็เป็นแววตาของมัน.....ทุกอย่างตรงหน้าเป็นมัน......ริมฝีปากที่ผมค่อยๆละเลียดชิม .....เสียงร้องคราง.....ความเจ็บที่ได้จากเล็บที่กดจิก.....เสียงร้องเรียกชื่อผม......ทุกอย่างเป็นของมัน....
.......มันเป็นของผมแค่คนเดียว......
...
แล้วทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้น..มันก็พังทลาย.............
...ก่อนวันที่มันจะกลับบ้านผมเผลอกอดมัน.....นั่นทำให้ผมรู้สึก
คนที่ผมกำลังกอดคือดิว....
....ดิว.....บัวบังคม.....
ไม่ใช่ครีม...บัวบูชา.....
.................................................
...............ผมต้องการ ดิว ไม่ใช่ครีม...................
..................................................................................
..............................
ในวันที่มันกลับมา ผมเพิ่งมีอะไรกับครีม หึ! เหมือนเดิม ผมได้แต่จินตนาการว่า ร่างที่อยู่ใต้แผ่นอกผมเป็น ดิว .... อยากจนเผลอเรียกชื่อมัน...เหมือนกับทุกครั้งที่มีอะไรกัน ผมไม่เคยเรียกชื่อครีม .....ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมส่งให้ ผมให้ดิว ไม่ใช่ครีม.....ความรุ้สึกที่ทำให้ผมพลาด....ผมไม่ได้ป้องกัน....นี่มันห้องผมกับดิว เตียงที่มันนอน ห้องที่มันอยู่ ทุกสิ่งยิ่งทำให้ผมพลาด .กับคนที่รักผมไม่อยากป้องกัน....ทุกอย่างมันพลาดทั้งอารมณ์ทั้งสถานที่....
......................................
แล้ววันนั้น ดิว มันก็รู้.........
ผมส่งครีมที่หน้าประตู ส่งครีมพร้อมๆกับเปิดรับดิวให้เข้ามา....ผมไม่รู้ว่ามันมารอหน้าห้องนานแค่ไหน.....ผมรู้อย่างเดียว...ดิวมันรู้เรื่องผมกับครีมแล้ว.....
".....อย่าเสือกโผล่หน้ามาที่หออีก....กูเกลียดมึง...."
ประโยคนั้นไม่รู้ว่าผมพูดมาได้ไง.....มันอาจเป็นประโยคที่ผมพูดกับตัวเองก็ได้.....ผมไม่อยากให้มันมาเห็นครีมตอนนี้ ไม่อยากให้มันเข้ามาในห้องตอนนี้ ไม่อยากให้มันรับรู้อะไรทั้งนั้น....เพราะแค่มันที่ผมแคร์ แค่มันที่ผมไม่อยากให้รับรู้ว่าผมนอนกับใคร....แค่มัน...แค่ดิว......
..............................
...
ตั้งแต่กระดุมเม็ดแรกที่ติดผิด................
...จากนั้นมันก็ผิดมาตลอด........
........
..
..
.ดิวไม่กลับมาที่หออีก......ผมกับเพื่อนออกตามมัน...แต่ไม่มีใครเจอมัน.....ที่ทำได้แค่ฝากเบอร์ให้มันโทรกลับ.....ครั้งนึงมันเคยโทรเข้าเบอร์ผม......แต่ผมกลับพูดอะไรไม่ออก....จนมันวางสายไป.....
.....สิ่งที่ผมทำกับครีม.....เริ่มมีปัญหา......ครีมท้อง.....
ท้องกับผม....ในวันที่ผมรู้เรื่องนั้น........เป็นวันที่.........ผมกำลังจะบ้าเรื่องของ.... ดิว....ผมปฏิเสธครีมไป....เธอหายไปจากผม .......และกลับมาใหม่ พร้อม ดิว .....คนที่ผมไม่อยากให้มันรู้เรื่องนี้ที่สุด
............................
..
.... "ลูกกูจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้?...."
ที่ผมพูดไปมีแค่นั้น.....จะพูดอะไรได้ตอนอยู่หน้า ดิว......
......
...............
.................................................ทุกอย่างจากนั้นมันแย่ไปหมด.....ทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน ครอบครัวครีมเอาเรื่องผม เอาเรื่องจนไปถึงครอบครัวผม แม่เข้าโรงพยาบาล....พ่อแทบจะไม่พูดกับผม .... ทุกอย่างมันเลวร้าย....แล้วดิวก็ติดต่อมา.....ส่งข่าวของครีมให้ผมรู้.....ดิวบอกเรื่องเด็ก...ถ้าผมไม่พร้อมมันจะรับเป็นพ่อเด็กให้ ถ้าวันไหนผมพร้อม...ผมจะรับเด็กกลับไปก็ได้ ......... ตอนนี้มันอยู่กับครีม.....ดูแลครีมแทนผม....ทำในสิ่งที่ผมควรจะทำ.....
...................จนวันที่ผมยอมรับความจริง....ทุกอย่างมันก็สายไป .....
.............
..ดิว โทรมาบอกว่าครีมแท้ง...........มันไม่ได้ร้องไห้........
ไม่ได้ปลอบใจ ....แต่เสียงของมันดังก้องอยู่ในหัวผม...
.............
..เหมือนกระดุมที่ติดผิดค่อยๆ ถูกปลดออก....แล้ว.... มีมือของมันมาเริ่มติดกระดุมเม็ดแรกให้ผมใหม่....
........................
........"ดิว....เด็กนั่นเป็นลูกกู"
.......................
....
.
.
"....เรารู้....มันจบแล้ววิทย์.....เรื่อง....มันจบแล้ว....."
.....................
ผมได้แต่กอดมันไว้..... ความรู้สึกทั้งหมดมีให้แค่มันเท่านั้น....จนวันนี้ผมถึงได้รู้...ผมไม่ได้เกลียดมันหรอก ..ที่ผมเกลียด คือตัวผมเองต่างหาก....เกลียดตัวเองที่ดีไม่เท่ามัน........จากนี้ไปผมจะไม่ เอาใครมาแทนมัน ....จะไม่เป็นไอ้ชั่วทั้งต่อหน้าและลับหลัง จะเป็นคนดีที่ดูแลมันได้ รับผิดชอบมันได้ .....และสักวันที่ผมดีพอ....วันนั้นผมจะบอกมันได้เต็มปาก....ว่า....
...........................
.
.
.
.........ผมรักมัน...
.....................................
...........
-
อร๊างงงงงงงง ซาบซึ้งอ่ะ
-
:n1: :n1: :n1:
.
.
จัดมาซะ ไอสี่หมา กะลังผลัดขนเป็นสีขาวตามลูกแกะ.....นับวันรอว่า
.
.
มันไม่จบอย่างนี้ ออกซิเจนในอากาศมีอีกมาก
:pig2: รอดิวมาสูดด้วยตัวเองกับหมาๆ ทั้ง 4
-
ครีมก็รู้ใช่ไหมว่าคนที่วิทย์รักคือดิว แล้วทำไมครีมถึงเลือกไปหาดิวนะ
-
อ่านแล้วอยากจะบูชา ดิว
เป็นคนดีแบบนี้น่ะแหละ หมาๆเลยเป็นบ้า เหมือนมีไว้ให้หมาบ้าสี่ตัวมีสติ
แต่สงสารหมานะ ถ้าไม่มีดิว วันนั้นโซ่ที่เคยควบคุมสติหายไป คงเป็นหมาคลั่ง
-
เหอๆๆ เจอกันด้วยฝูงน้องหมาเหรอเนี่ย
เป็นคนที่เป็นที่รักของหมาๆจริงๆนะดิวเนี่ย ทั้งหมาบ้าน ทั้งหมาป่าเลย หุหุ
แอบสงสารครีมอ่า คนที่ถูกเห็นเป็นตัวแทนคนอื่นจนได้เรื่อง
แต่ก็ดีนะที่ดิวเป็นคนไปเคลีย เหมือนกับตัวต้นเหตุไปเคลียเหตุ เรื่องมันเลยจบไปได้สวยๆ
ส่วนวิทย์เนี่ย. . . เฮ้อ. . . ความรู้สึกช้า ไม่ค่อยยอมรับตัวเอง แล้วยังปากไม่ตรงกับใจอีกนะ
-
ชอบน้องหมาน้องหมาเยอะมาก
ในชีวิตของคนคนหนึ่งไม่มีใครไม่เคยทำผิด
ที่วิทย์ทำทุกอย่างผิดพลาดไปเพราะไม่ยอมรับ
ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อดิว
+ให้ดิวที่น่ารักของทุกคน :กอด1:
-
โอย ชาบูดิว!!!
ขอเถอะ พูดจริงๆนะ คนดีๆ ผู้ชายดีๆแบบนี้ ขอเก็บไว้ทำพันธุ์ให้โลกนี้เถอะ!
สงสารครีมมาก รังเกียจวิทย์มาก
อยากอ่านเรื่องราวของที่เหลืออีกมาก!!!!
-
อ่านแล้วเข้มข้นถึงใจ ยิ่งอ่านยิ่งติด
อยากไล่อ่านไปของแต่ละคน แล้วพอมาที่บทสรุปของทั้งห้าคน คงจะมันส์น่าดู
-
okเลวเพราะทำตัวเองทั้งนั้น ชัดเจน
-
:o12:มาต่ออีกนะค่ะ
-
จะมีครบ 4 ตัวไหม
-
อ้างจาก: ratnalin ที่ 30-06-2012 16:04:47
กดเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง แล้วเหลือบมองชื่อคนเขียน อยากจะแซวว่า "แล้วเรื่องอื่นล่ะท่านนน" แต่แซวไม่ได้ เพราะเรื่องนี้จบแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮ จบแล้วอ่า T[]T ชอบสุดๆเลยเรื่องนี้ อ้อนวอนขอตอนพิเศษ นะๆๆๆๆ >< (/โดนโบก) ไม่น่าเชื่อว่าเลวๆขนาดนี้จะยอมปรับปรุงตัวเองเพื่อคนที่รักได้ พลังความรัก(และความแสนดี)นี่ช่างสุดยอดแท้ๆ ตอนที่ฟรอสท์ยิ้มอ่ะ จิตสุดๆ เรานึกว่านอกจากกินแล้ว จะฆ่าดิวด้วย เพื่อให้เป็นผองตัวเองคนเดียวตลอดไป บรึ๋ยยย ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักโหดๆนี้ค่ะ ^^ หมาเฝ้าแกะทั้งหลาย ดูแลแกะให้ดีๆล่ะ! (เดี๋ยวอิชั้นจะไปงาบ 555)
V
V
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! :laugh3: (หัวเราะด้วยความภาคภูมิใจ ที่เรื่องนี้จบแล้ว!!! ??) เรื่องแรกที่เขียนจบโดยที่ไม่มีพวกอมนุษย์มาเกี่ยวข้อง ปกติที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา... ที่ฟรอส์ทยิ้มนี้ อาการแบบนี้ใครเคยเป็นบ้าง ความสุขที่รู้อยู่คนเดียวยิ้มอยู่คนเดียว หยุดตัวเองให้หยุบยิ้มไม่ได้ เหอเหอเหอ รักมันเปลี่ยนได้ทุกอย่างจริงๆ แต่ไม่ใช่รักอย่างเดียวหรอก ความดีกับความผูกพันธ์ก็ด้วย พวกหมาคงเข็ดแล้ว งานนี้คงยากหน่อยนะที่จะมาคาบลูกแกะ คุณ ratnalin
อ้างจาก: BitterSweet~ ที่ 30-06-2012 16:06:50
เค ๆๆๆ คนเขียนว่าไง คนอ่านก็ว่างั้นเนอะเราเข้าใจคนเขียนนิยาย(ที่ทุกเรื่องยังไม่จบ) ว่าคงอยากจะมีสักเรื่องแหละที่มันจบจริง ๆ :L2: เราชอบพล็อตของคุณทุกเรื่องเลยนะ แต่เรื่องของคุณ ส่วนมากต้องตั้งใจอ่าน ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ตาม แถมเราเป็นคนนิสัยไม่ดี ชอบเรื่องไหนจะติดตามแบบติดหนึบ งานการไม่ยอมทำ เราถึงค่อย ๆ อ่านของคุณทีละเรื่องไง ไม่งั้นมีลงแดงตายกันไปข้างนึงล่ะ :เฮ้อ: เป็นกำลังใจให้คนเขียนคนดีน๊า ถ้ามีเวลาก็มาอัพเรื่องหนุก ๆ ที่เราติดหนึบอยู่ด้วยนะคะ :กอด1:
V
V
คน เขียนเหมือนโดนเอามีดจิ้มจึกๆ :try2: ยังไงไม่รู้นะ...แต่.เหมือนจะมาโซฯ ด้วยหล่ะ โดนจิ้มไปยังยิ้มได้ หุหุหุ :haun5:ขอบคุณที่ตามอ่านทุกเรื่องเน้อ เหมือนที่ว่านั้นหล่ะ เรื่องอื่นๆมันซ้อนกันแบบอักษรไขว้เลย มีเรื่องนี้หล่ะที่ฉีกออกมา ไม่ยุ่งกับเรื่องอื่น รักคุณ BitterSweet~ จังเลย เรื่องอื่นจะพยายามมาต่อไวๆเน้อ o7
อ้างจาก: $VAN$ ที่ 30-06-2012 16:07:37
ค้างจริงด้วย! หนุกอ่ะ อยากอ่านต่อง่ะ ชอบดิวอ่ะ :impress2: อยากรู้ว่าแกะน้อยดิวโดนหมาฟรอส์ทขย้ำจนน่วมอย่างนั้น จะโกรธ จะเลิกคบมั้ย และถ้าหมาๆอีกสามตัวรู้เข้า จะลงโทษหมาขโมยตัวนี้ยังไง แต่เอาเหอะ คนเขียนบอกว่าจบก็จบ ตื๊อมากเด๋วโดนโบก 555 แอบหมั่นไส้หมาฟรอส์ท ตื่นมาไม่เห็นดิวสุดเลิฟ แทนที่จะรีบหาตัว ยิ้มเพ้ออยู่ได้ :beat:
V
V
สำ หรับดิว ก็สมชื่อมันหน่ะหล่ะ :impress:....ส่วนเรื่องที่หมาฟรอส์ท แอบกิน แกะดิว อย่าให้ไอ้สามตัวมันรู้เลยปล่อยมันจิ้นๆกันไปเถอะ เรื่องโบก ใครจะกล้ากับคุณแฟนได้เน้อ... :o11:
อ้างจาก: YenOh ที่ 30-06-2012 16:18:44
จบจริงเหรอค้า ? เหมือนเนื้อเรื่องยังไม่จบเลยง่ะ เหมือนจะยังมีต่ออีก ปมหลาย ๆ อย่างมันยังไม่คลี่คลายเลยเอ่าะ พล็อตซับซ้อนชวนคิดมากตามฉบับคุณ Zitraphat เหมาะจะเป็นเรื่องยาวมากกว่านะคะ :) ปล. เรื่องสั้นต้องมีเนื้อหาจบในตัวมันเองน้า
V
V
จบ แล้วเน้อจบแล้ว...จริงจริ๊งงงงง :try2: เรื่องมันมีปมเยอะคนเขียนเลยเอามีดฟันฉับ! :laugh: ลงไปเลย เหอเหอเหอ (เขาขอโท๊ดดดดดดดดด! :o12:)
อ้างจาก: ladychiffon ที่ 30-06-2012 17:02:41
เป็นอะไรที่ค้างมากมายมหาศาลอลังการงานสร้าง พี่คนเขียนคะ สรุปคือค้างมาก แต่เป็นเรื่องสั้นที่ใช้ภาษาสวยงามมาก ขอบคุณที่แต่ง ค่ะ จะติดตามต่อไป ^^
V
V
ขอบคุณเช่นกันเน้ออออออออออออ o1
อ้างจาก: sunshadow ที่ 01-07-2012 00:39:40
แล้วก็สรุปว่าพวกนั้นก็กลายเป็นหมาล่าเนื้อสีเทาๆเกือบขาวที่กำลังบ้าเลือดสินะ. . .
V
ทะ...ทะ..ถูกต้องนะคร๊าพพพพพพพพพพพพพพพพ!! :a2:
อ้างจาก: cancan ที่ 01-07-2012 01:19:45
ชอบอ่ะ... ชื่อ ลูกแกะสีขาว พอเติมว่า ตัวสุดท้าย แล้วมันก็รู้สึกเศร้าๆแฮะ เป็นเรื่องสั้นที่เข้มข้นจริงๆเลยอ่ะ คิดว่าดิวคงจะไม่เป็นไร ถึงจะยังไม่รู้ว่าดิวจะโกรธฟรอส์ทรึเปล่าแต่ก็แอบคิดว่าต้องมีซำติงบ้างล่ะ +เป็ด ให้เป็ดไปเลี้ยงนะ อย่าเอาไปกินซะล่ะคุณหมาป่า
V
V
อุ้ม เป็ดที่ได้ มา ......แล้วก้มหน้าซ่อนยิ้มของตัวเอง......'เหอ...เหอ...เหอ...เป็ดหล่ะ..ได้ เป็ดมาแล้วหล่ะ....เป็ดจริงๆด้วย...เหอเหอเหอ....เป็ด....เป็ด...ของ ฉัน...' :interest:
อ้างจาก: หนูจะเอ้า ที่ 01-07-2012 01:52:18
คมคายครับ o13
--------------------------------------------------------------------------
จบ แบบให้คิดเอง... ผมก็จะขอคิดสรุปว่า (ใครถามแก่ :impress3:) - ดิวไม่เป็นไร o18 (ส่วนตัวไม่ชอบจบเศร้า คนอื่นก็น่าจะเช่นกัน ดิวเลยไม่ตายแน่นอน :z2:) - ไม่นาน หมาป่าตัวอื่น ๆ ก็จะรู้เรื่องที่ลูกแกะถูกกิน!!! - แนวโน้ม หลาย P
V
V
คิดได้ จิ้นมากมาย .....อ๊างงงงงค์!!! :m25: :m25: :m25: :m25:
อ้างจาก: Whatever it is ที่ 01-07-2012 11:23:48
อ้าวว จบซะงั้น หุๆ
V
V
จบแล้วเน้อ....เหอเหอเหอ :laugh:
อ้างจาก: arun ที่ 01-07-2012 12:41:43
ขอบอกว่าไม่จุใจเลยค่ะ :a5: o22 อยากให้มีตอนต่อ แต่ก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะจบยังไง แต่น้ำขอนะค่ะ เรื่องอื่นๆๆที่แต่อยู่อย่าจบแบบนี้นะค่ะ มันคาใจ :z3: รักคนเขียนค่ะ ตามมาจากเรื่องกาลกีรตี จ้า :L1: :L2:
V
V
เหอเหอเหอ....เรื่องอื่นขืนจบอย่างนี้คนเขียนโดนบึ้มบ้านแน่เน้อ :z6: :z6:......ขอบคุณที่ติดตามเน้อคุณน้ำ o1
อ้างจาก: kakaris ที่ 01-07-2012 12:45:30
:a5:ง่ะ จบแล้ว ค้างอ่ะ :o12: ฮืออออ อยากรู้ดิวจะลงเอยกะใครอ่ะ
V
V
อย่ารู้เลยดีกว่าเน้อให้ฟินกันไปดีกว่า...หมาสี่ตัว ลูกแกะมีแค่ตัวเดียว ไม่อยากให้หมาตัวไหนมันเสียใจ... :-[
อ้างจาก: RainyMooD ที่ 01-07-2012 13:25:09
ที่รู้ๆ โจทย์เก่าคนนั้น ไอ้ทหารเก่า อดีตพี่เขยไอ้วิทย์ ที่เปิดอู่รถบังหน้าเอาไว้ค้ายา ดูท่าจะศพไม่สวย o18 (ตัวเองเค้าให้ยืม "ศุภะ" เอาป่าว พอดีว่าแอบจิ๊กมาจากคนบางคน :m20:) ความจริง หนูดิวไม่เหมาะกับการเป็นลูกแกะสีขาวหรอก แต่เป็น ลูกแพะ แบร๊ะ แบร๊ะ ........ ฟิ้วววววว วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว สุดท้ายนี้ บอสของพวกหมาล่าเนื้อ อย่าพึ่งสั่งลูกน้องมาแหกอกเค้าน้าาาาาา
V
V
ไม่ เอา 'ศุภะ' เรื่องนี้ไม่ใช้ศุภะ ปืนกับหมัดเข่าเท้า.... ล้วนๆ เอาตะกร้อครอบปากหมามาด้วยก็ได้ หุหุหุ ก็ว่างั้นหล่ะ ดิวน่าจะเป็นแพะมากกว่า :sad4:แต่ไม่เอาอะ ไม่อยากให้ดิวมันเจอเรื่องร้ายๆ อีกแล้ว เป็นแกะน้อยน่ารักๆ กินหญ้าน้ำผึ้งเรื่อยๆชิวๆดีกว่า...ขอบคุณสำหรับคำผิดอีกครั้ง แต่...ถ้าจะให้ดีเอาคำถูกมาให้ด้วยนะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ..... :sad4: :sad4: :sad4:
อ้างจาก: emmybblood ที่ 01-07-2012 13:40:55
ขออีกจิ๊ดนึง
V
V
......ใจเย็นๆ เน้อ... o18
อ้างจาก: drasil ที่ 01-07-2012 17:45:03
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านเรื่องอื่นที่เขียนด้วยอ่ะ เขียนสนุกดีค่ะ
V
V
ขอ ปาดเหงื่อก่อนเน้อ.... o22 .แน่ใจหรือเน้อว่าจะอ่านเรื่องอื่นด้วย ....ตอนนี้คนเขียน เหมือนนอนอยู่บนเขียงแล้วเน้อ.... :z10: เพราะอะไร คนที่ตามอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนคงรู้....คอคนเขียน พาดอยู่บนเขียงแล้วเน้อ..... :z10: :z10: :z10:
อ้างจาก: mamaNUT ที่ 15-07-2012 21:22:30
:n1: :n1: :n1: ..จัดมาซะ ไอสี่หมา กะลังผลัดขนเป็นสีขาวตามลูกแกะ.....นับวันรอว่า ..มันไม่จบอย่างนี้ ออกซิเจนในอากาศมีอีกมาก :pig2: รอดิวมาสูดด้วยตัวเองกับหมาๆ ทั้ง 4
+1+เป็ด บวกให้กำลังใจดีๆเน้อ
อ้างจาก: imissyou ที่ 16-07-2012 20:12:58
จะมีครบ 4 ตัวไหม
V
V
นั่นสินะ.....จะมีครบสี่ตัวเลยดีไหม? :a3:
-
V
V
นั่นสินะ.....จะมีครบสี่ตัวเลยดีไหม? :a3:
สี่ตัวพร้อมบทสรุปอีกตอน อร๊างงงง >< มาต่อเร็วนะๆคุณคนเขียน ช้อบชอบบบบ
-
ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหม
ทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงประโยคที่ว่า โลกนี้มันมีทั้งสีดำและสีขาว...
อารมณ์ไหนเนี่ยกรุ = =
-
คือ ชอบมากนะครับ อยากอ่านเรื่องของทุกคนเลย แต่ไม่รู้คนเขียนจะมาเขียนหรือเปล่า? และกระทู้นี้มั๊ย?
สงสารดิวที่เรียบร้อยโรงเรียนหมาป่าไปหนึ่งตัวละ :เฮ้อ: แล้วเมื่อไหร่จะฟื้น?
ส่วนวิทย์กับครีม ทำตัวเองทั้งนั้น วิทย์ก็ไม่รู้จักคิด ครีมก็รักบังตา ไม่มีใครผิดหรอก แก๊สโซฮอล์อ่าที่ผิด (ใช่เวลาเล่นมุกมั๊ย? :beat:)
อยากอ่านต่อมากๆนะครับ หวังอย่างยิ่งจะได้อ่านตอนต่อไป
ขอบคุณล่วงหน้าครับ :pig4:
-
วิทย์เอ๊ย หนีตัวเองจนเป็นเรื่อง กว่าจะสำนึก เรื่องมันก็จบซะแล้ว
สงสารครีม ต้องมาท้อง ต้องมาแท้ง
ถ้าไม่ได้ดิวช่วยดูแล อาจแย่กว่านี้ก็ได้
อ่ะ รอเรื่องของหมาตัวต่อไป หุๆ^^
-
:angry2:โถ่ไอ่หมาวิทย์ เอ็งมันโง่ที่ไมยอมรับฟามจริงเป็ไงล่ะเจอเเกะดิวที่น่ารักเข้าไป...สำนึกได้(เมื่อสาย)ล่ะสิ...ชิชิชิ
-
อ่านไปเรื่อย ๆ อย่างอิน ในใจมีแต่ชื่อ บัวบังคม บัวบังคม
แต่แทบสำลัก....ทันทีที่เจอคำว่า "บัวบูชา" (คิดนาน ???)
Like
อยากกระทืบไลท์ดัง ๆ ให้เรื่องนี้จริง....เขียนย้อนศรได้เท่! ชิบ.....เก็บรายละเอียดซะ!
(แอบเปิดกลับไปดูตั้งแต่ตอนแรก ไม่มีหลุดเลย แหะ แหะ)
รอหมาป่าที่เหลือ.....
-
อยากให้มีครบ และบทสรุปจัง
-
:impress2: :impress2: 4 คนเลยๆๆๆๆๆ พร้อมบทสรุป อิอิ
เค้าอยากอานอีก :serius2:
:L1: เชียร์ ดิว :กอด1: ฟรอส์ท ๆ หุหุ
-
จบแบบค้างๆ นิยายจบแต่เรื่องไม่จบ แปลกใหม่ดีค่ะ ขอบคุณนะ
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่าน :o8:
อยากรู้ว่าทำไมเลือกให้ฟอร์ทได้กินลูกแกะดิวล่ะคะ
อ่านมุมมองของวิทย์แล้วก็ซึ้งดีอะ ถ้ามีเรื่องของบรรดาหมาๆอีกก็ดีนะคะ จะรออ่าน :z1:
-
อยากอ่านให้ครบสี่ตัวค่ะ
แถมบทสรุป จะจบอย่างสมบูรณ์และสวยงามมากก
นะคนเขียนนะ
อยากอ่านมาก ๆ ^^
-
เห็นด้วยกับรีบน :pig4:
-
ทำเป็นเรื่องยาวเถอะ ชอบๆๆๆ
-
ซึ้ง น้ำตาไหลเลยยยยยยยย :sad4:
หวังว่าจะได้อ่านเรื่องจนครบทกุคนนะคะ
-
V
V
นั่นสินะ.....จะมีครบสี่ตัวเลยดีไหม? :a3:
^
^
^
จัดมาเลยค่ะ น้ำรออ่านอยู่
-
รอค่ะ อยากรู้ในมุมของทุก ๆ คน
อยากอ่านเหตุการณ์ ความรู้สึกของทุกคนที่มีต่อดิว
ที่สำคัญ ตอนนี้ดิวเป็นไงบ้างงง :z3:
-
เห๊อะ!! จบแล้วหรอ นี่คือความรู้สึกแรกที่อ่านตอนแรกจบ
เพราะคิดว่า แล้วตกลงใครเป็รพระเอกหว่า
ฟรอทต์หรอ แต่เหมือนไม่ใช่ เหมือนเรื่องมันยังไม่น่าจบจะ
เลยลองอ่านตอนพิเศษต่อ...
เอ๊อะ!! จบแล้วจริงดิ่ นี่คือความรู้สึดแรกที่อ่านตอนพิเศษจบ
ตกลงใครเป็นพระเอกหว่า ฟรอทต์ หรือวิทย์
แต่เรื่องนี่เหมือนตอนต่อมากว่าตอนพิเศษนะเนี่ย
ตอนแรกที่อ่านเรื่องนี้คิดว่าจะเป็นห้าพี่
หรือไม่ก็จะเป็นใครซักคนๆเดียว
แต่จะได้อ่านเรื่องของทุกคนซะอีก
อ่านแล้วเหมือนเรื่องยังไม่จบเลยอ่ะ
แต่คนเขียนว่าจบก็จบ
เราจะคิดเองว่าฟรอทต์เป็นพระเอกแล้วกัน ฮ้าๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
อยากให้ได้กันทุกคน อบอุ่นดี...แบบว่าโซโล่ก่อน แล้วค่อยจบที่ 5p ก็โอนะ เอิ๊ก ๆ ๆ
-
(http://upic.me/i/si/2854696272_1.jpg)
Intro
กรุ่นกลิ่น.......กัญชา [ผมกับก้อง]
นอกจากหมาแล้ว.....สิ่งที่ผมชอบรองลงมาก็คือ ต้นไม้.....ผมชอบต้นไม้.....
คนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดก็คือก้อง...
เพราะก้องก็ชอบต้นไม้ .....เวลาเจอต้นไม้แปลกๆ ก้องมักจะเอามาให้ผมเสมอ...ต้นไม้ที่ก้องเอามาให้ ส่วนหนึ่งอยู่ที่หอพัก...ส่วนหนึ่งผมเอากลับไปปลูกที่บ้านทุกอาทิตย์.... ผมไม่ได้ปลูกเองหรอก เอาไปให้ย่าที่บ้านสวนปลูก ...ผมน่ะเป็นพวกมือร้อน ..ปลูกอะไรไม่ขึ้นซ้ำยังทำตายหมด.....ยกเว้นต้นไม้ชนิดเดียว....ในจำนวนต้นไม้ทั้งหมด มีอยู่กระถางหนึ่งที่ผมรักที่สุด...และก้องก็รักที่สุด..... กระถางนี้ผมเป็นคนปลูก...ต้นไม้ที่ใครๆว่ามันปลูกยาก.....แต่สำหรับผม.....ก้องเคยบอกกับผมว่า
'ผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้......'
...และเพราะต้นไม้กระถางนั้นล่ะ.......ถึงทำให้เราสองคน สนิทกันมากกว่าที่คนอื่นคิด....
.
"...ก้อง.....นิ่งๆเงียบๆดิ...."
"...ดิวก็นิ่งๆ ..สิ..."
"..."
"..คิก..คิก...หึ..ฮึ..."
ก้องบอกให้ผมเงียบแต่ตัวเองกลับกลั้นหัวเราะ... พวกเราหลบกันอยู่ในตู้เสื้อผ้า มันกว้างพอให้ผมสองคนเบียดอัดเข้ามาข้างใน แต่ก็ไม่กว้างมากขนาดจะทำให้หลบได้อย่างสบายๆ ผมกอดกระถางต้นไม้ต้นเหตุอยู่ แล้วก้องก็กอดผมซ้อนอีกที...
"...ก้อง....ร้อน...ขยับออกไปอีกหน่อยดิ..."
"...คิก..คิก..งั้นเดี๋ยวจะทำให้ดิวเย็น..."
....ลมเบาๆเป่าเข้ามาที่ซอกคอ..ลิ้นชื้นๆเปียกๆเลียซ้ำๆตรงที่ก้องเป่าลมเข้ามา....
มันเย็นจนผมขนลุก....
.....
.
.
ผมได้แต่กอดกระถางต้นไม้แน่น....
...
.
..............ตอนที่ก้องเปลี่ยนจากซอกคอผม......มาเป็น ที่ริมฝีปาก........
....
-
ตัวที่ 2 มาแล้ว รอต่อครับ ^^
-
ปูเสื่อนอนรอค่า ^^
ดีใจสุดๆที่มาต่อ
-
มารอด้วยคนนะคะ
-
อย่าบอกนะว่าลูกแกะตัวสุดท้ายตัวนี้ไม่ได้ผ่นมือ ฟรอส์ท แค่คนเดียว :a5:
ไม่เดาดีกว่า รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เฮ้ออ คนเราก็ดีแสนดี.. อ่านแล้วก็อยากให้มีoption เสริม ติดปีกแกะน้อย บินๆๆๆ ไปไกลๆ บินให้สูงๆ (เอ่อ..เพ้ออะไร..==) ดีใจนะ ที่ได้อ่านเพิ่มอีก
-
รีบมาต่อเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากรู้แว้ววววว
-
ก้องดิวนี่อะไรกันนะนั่น
-
ติดหนึบบบบบ... รออ่านต่อ ^^
-
ดูท่าหมาฟรอสต์ จะได้ลูกแกะเป็นคนสุดท้ายซะแล้ว อีแบบนี้ :laugh:
-
หมาก้อง ลวนลามแกะดิวกันเห็นๆ :m12:
อยากอ่านอันเต็มๆแร้วซี :z13:
-
ต้นไม้นั่นหรือว่าจะเป็น....
Ps.รีบมาต่อนะคะ :call: :call:
-
มาทำให้อยากแล้ว(ตัด)จากไป
-
แถลงการณ์คนเขียน... ไม่ได้เล่นตัวแต่ขอเวลาสำหรับหมาก้องกับน้องดิวหน่อยนะ อยากให้ตอนนี้มันหวานๆฉ่ำๆนิดหนึ่ง เผื่อFC. หมาฟรอส์ทจะเปลี่ยนข้างมาเชียร์หมาก้อง...
ตัวที่ 2 มาแล้ว รอต่อครับ ^^
V
ก้องเป็นตัวที่สาม ....ต่อจาก ฟรอส์ท กับ วิทย์ .... สปอย์นิดนึง ตัวแรก'ร่างกาย' ตัวที่สอง'สายตา' ตัวที่สาม'รอยยิ้ม...และริมฝีปาก'
ปูเสื่อนอนรอค่า ^^ ดีใจสุดๆที่มาต่อ
V
เอาป๊อบคอร์นด้วยไหมเน้อ ..
มารอด้วยคนนะคะ
V
ตบหมอนข้างปุ๊ๆๆ มานอนตรงนี้เลยเน้อ
อย่าบอกนะว่าลูกแกะตัวสุดท้ายตัวนี้ไม่ได้ผ่านมือ ฟรอส์ท แค่คนเดียว :a5: ไม่เดาดีกว่า รอตอนต่อไปครับ :L2:
V
บอกได้อย่างเดียว ดิวยังไงก็ยังเป็นดิว...ยืนยันคำเดิมว่าในจำนวนหมาสี่ตัว ฟรอส์ท มันชั่วแบบด้านสุดๆถึงได้กินแกะดิวได้
เฮ้ออ คนเราก็ดีแสนดี.. อ่านแล้วก็อยากให้มีoption เสริม ติดปีกแกะน้อย บินๆๆๆ ไปไกลๆ บินให้สูงๆ (เอ่อ..เพ้ออะไร..==) ดีใจนะ ได้อ่านเพิ่มอีก
V
เช่นกัน...แต่รอหน่อยนะ...คนเขียนสมองฝ่ออยุ่ตอนนี้
รีบมาต่อเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากรู้แว้ววววว
V
รอนิดนะเรียบเรียงเรื่องในหัวอยู่
ก้องดิวนี่อะไรกันนะนั่น
V
ไม่มีอะไร[มั้ง?] เอามาให้ฟินเล่นเฉยๆ ...
ติดหนึบบบบบ... รออ่านต่อ ^^
V
กินป๊อบคอร์นไหม? แบ่งๆกัน นอนรอก่อนนะ
ดูท่าหมาฟรอสต์ จะได้ลูกแกะเป็นคนสุดท้ายซะแล้ว อีแบบนี้ :laugh:
V
หง่ะ! อย่าหมดศรัทธาในดิวมันดิ...สงสารดิวแย่เลย...สงสารหมาฟรอส์ทด้วย กล้าด้าน ขนาดนั้นให้มันเป็นคนแรก[??]ที่ได้ดิวเหอะ...
หมาก้อง ลวนลามแกะดิวกันเห็นๆ :m12: อยากอ่านอันเต็มๆแร้วซี :z13:
V
รอหน่อยนะ ....ตอนนี้อยากเขียนแบบอ้างค์ๆ สนองนี๊ดคนเขียนนิดนึง
ต้นไม้นั่นหรือว่าจะเป็น.... Ps.รีบมาต่อนะคะ :call: :call:
V
เป็น อย่างที่คิดล่ะ.....กรุ้มกริ่มๆ
มาทำให้อยากแล้ว(ตัด)จากไป
V
ไม่ได้แกล้งแค่อยากเขียนตอนนี้ให้มันได้ดั่งใจ อยากได้แบบฟินๆจิ้นเยอะๆ รอนิดนึงนะ
-
หมาก้องมาแล้วววว
รออ่านฟิน ๆ จิ้นเยอะ ๆ ค่ะ ^^
-
รอได้ค่ะ รอๆๆๆๆ (5555++) เดี๋ยวจะแวะมาส่องบ่อย ๆ
-
รออยู่เน้ :m1:
-
ชอบมาก ลูกแกะที่คุมหมาป่าได้อยู่หมัดแบบที่ไม่ต้องออกแรงเลย
-
กรี๊ดดดดดด ตื่นเต้น
-
มารออ่านค่ะ
อินโทรดูน่าสนใจจริงๆๆ o13
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
แอบมาส่องเช้า ส่องเย็น 5555
-
อ้างจาก: arun ที่ 28-07-2012 23:41:08
มารออ่านค่ะ อินโทรดูน่าสนใจจริงๆๆ o13 :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
V
พี่บวกเป็ดปิดปากน้ำนะ ขอดองอีกนิดนึง
อ้างจาก: PandP ที่ 29-07-2012 01:24:36
แอบมาส่องเช้า ส่องเย็น 5555
V
[ ¿Necesitas? Para mí. Yo? ] ส่องไปก่อน ส่งกอดกับเป็ดไปปิดปากล่ะกัน :กอด1:
-
V
[ ¿Necesitas? Para mí. Yo? ] ส่องไปก่อน ส่งกอดกับเป็ดไปปิดปากล่ะกัน :กอด1:
[Sí, los necesito: los besos y el próximo capítulo. Jajajaja.]
-
si! :จุ๊บๆ:
-
แวะมาส่อง และ รอ.....ต่อไป
-
อินโทรนานแล้วน้าาาาาาา รอต่อไปครับ
-
กรุ่นกลิ่น.......กัญชา [ผมกับก้อง]
"....บัวบังคม....กลับบ้านกัน....."
"......"
เจ้าของประโยคนั้น เป็นเจ้าของเดียวกันกับรอยยิ้มเพ้อๆ.....นั้นเป็นครั้งแรกที่ ก้องก้าวเข้ามาในชีวิตผม....
ผมเรียนพาณิชย์ ... มันเลยแปลกๆที่อยู่ๆก็มีนักศึกษามหาลัยมาดักรอทักหน้าวิทยาลัยแถมยังชวนกลับบ้าน...
"เรารู้จักกันหรอครับ?"
"เปล่า... 'เรา' ไม่รู้จักกัน ....แต่ ....'ผม' รู้จักนาย..."
....
...ไม่ต้องให้ผมตัดสินใจอะไรหมดจากรอยยิ้มแปลกๆเบลอๆ... ยังไม่ทันตั้งตัวอยู่ๆเด็กมหาลัยหัวสีทองก็คว้ากระเป๋าเป้ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถ'มอไซค์ คันใหญ่ .... กระเป๋าเป้ผมถูกเขาสะพายไว้ด้านหน้า...สิ่งที่ผมได้กลับมาเมื่อเดินตามมาถึงรถมอไซค์...ไม่ใช่กระเป๋าแต่เป็นหมวกกันน็อคแบบเต็มใบ....
"ใส่ซะ....เดี๋ยวไปส่งบ้าน...."
...
.รู้สึกตัวอีกที....ผมก็ซ้อนรถมอไซค์คันนั้นแล้ว...
"จับดีๆดิ!!แน่นๆ!!"
คนขับตะโกนบอกผมทวนเสียงลมที่โกรกอู้... ไม่บอกเปล่า มือที่สวมถุงมือหนังตะปบคว้ามือผมให้โอบรอบเอวเขาแล้วยึดมือผมไว้อย่างนั้น ความเร็วของรถทำเอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะตอนนี้คนขับจับแฮนด์แค่มือเดียว! แถมยังไม่สวมหมวกกันน็อคด้วย!!
..
.........
"น้อง..อยู่หอนี้หรือ? "
"ครับ?! "
...ผมรับคำแบบงงๆลงจากรถมอไซค์มาได้ ทุกอย่างมันก็ดูวุ่นวายไปหมด ทั้งตำรวจที่เดินมาถามทั้งคนที่อยู่ในตึกทั้งอาสาสมัครทั้งพวกดับเพลิง... กว่าผมจะฝ่าฝูงคนขึ้นมาที่ห้องพักได้ก็หลายนาทีอยู่ ผมขึ้นมาที่ห้องเพื่อจะได้รู้ซึ้งว่า 'รู้อย่างนี้ไม่ขึ้นมาดีกว่า' ....ประตูห้องถูกงัดจนลูกบิดหลุด และดูท่าวันนี้ผมคงปิดประตูไม่ได้ ...ข้าวของในห้องถูกรื้อกระจัดกระจายไปหมด ไม่มีอะไรที่เหลือนอกจากเสื้อผ้าสองสามชุดและชุดนักเรียนกับกางเกง ที่แขวนอยู่ในตู้....นอกนั้นทุกอย่างเละไม่มีชิ้นดี...สภาพที่ผมเล่าไม่นับแอ่งน้ำกับเขม่าไฟที่ยำให้ชั้นหนังสือของผม....เป็นแค่กองเศษกระดาษไหม้ไฟ...เห็นแล้วสลดใจชะมัด ทั้งห้องดูสภาพไม่ต่างกับกองขยะเลย...
........
...
"โหดเนอะ บัว....งัดห้องแล้วยังเผาทำลายหลักฐานอีก..."
เสียงกระซิบนั่นดังใกล้ๆ ...ผมได้แต่ยืนนิ่ง ... ในหัวคิดอย่างเดียว...คืนนี้...จะหาที่พักที่ไหน?
......หันไปหาใครก็คงยาก .... ผมไม่มีญาติใน กรุงเทพฯ เพื่อนๆที่เรียนด้วยกันก็ติดต่อไม่ได้ ผมไม่ชอบพกโทรศัพท์...การติดต่อกับใครที่ไม่ใช่คนที่บ้านมันเลยยิ่งกว่ายาก.....จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดตอนนี้ก็ไม่ได้ พรุ่งนี้ผมมีสอบกฎหมาย....เคี่ยวยิ่งกว่าเคี่ยว....
........
...
".....ไปกันเถอะ...."
มือใหญ่คว้าข้อมือผมแล้วฉุดให้เดินตาม ...เจ้าของหมวกกันน็อคไม่ได้คืนกระเป๋าให้ผม กระเป๋าผมยังสะพายอยู่ที่หน้าอกเขาซ้ำมันยังตุงไปด้วยเสื้อผ้าที่ยังเหลือในตู้ ...เขารวบเสื้อพวกนั้นยัดใส่เป้ของผมจนหมด......ผมชะงักนิดหน่อยที่ต้องมาหยุดอยู่หน้ารถมอไซค์คันเดิม...ความเร็วของมัน...มันเร็วไป.....
"...ไม่ต้องกลัว....ซ้อนบ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน...."
"?!"
เขาหันหน้ามาบอกผม....แล้วฉุดมือให้ผมขึ้นรถ....แล้วเหตุการณ์เดิมๆมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
....................
....
..
"เดี๋ยวตอนเย็นเรามารับ ....."
.....
.
.
.
หลังจากนั้น ....ผมก็ฟังประโยคนี้เกือบทุกเย็น ...
.
.
.....ฟังมาเกือบจะ สองปีแล้วสิ.....
อ่ะ! ลืมแล้วสิ....ผมบอกไปหรือยัง? ว่าเจ้าของรอยยิ้มเบลอๆกับเจ้าของรถมอไซค์....ชื่อ 'ก้อง'
.......
..
แล้วก็นะ........นอกจากหมาแล้ว.....สิ่งที่ผมชอบรองลงมาก็คือ ต้นไม้.....ผมชอบต้นไม้.....
คนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดก็คือก้อง...
เพราะก้องก็ชอบต้นไม้ .....เวลาเจอต้นไม้แปลกๆ ก้องมักจะเอามาให้ผมเสมอ...ต้นไม้ที่ก้องเอามาให้ ส่วนหนึ่งอยู่ที่หอพัก...ส่วนหนึ่งผมเอากลับไปปลูกที่บ้านทุกอาทิตย์.... ผมไม่ได้ปลูกเองหรอก เอาไปให้ย่าที่บ้านสวนปลูก ...ผมน่ะเป็นพวกมือร้อน ..ปลูกอะไรไม่ขึ้นซ้ำยังทำตายหมด.....ยกเว้นต้นไม้ชนิดเดียว....ในจำนวนต้นไม้ทั้งหมด มีอยู่กระถางหนึ่งที่ผมรักที่สุด...และก้องก็รักที่สุด..... กระถางนี้ผมเป็นคนปลูก...ต้นไม้ที่ใครๆว่ามันปลูกยาก.....แต่สำหรับผม.....ก้องเคยบอกกับผมว่า......
'ผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้......'
...และเพราะต้นไม้กระถางนั้นล่ะ.......ถึงทำให้เราสองคน สนิทกันมากกว่าที่คนอื่นคิด.... ผมรักต้นไม้กระถางนั้นมาก และก้องก็คงไม่ต่างกัน เพราะก้องเป็นคนรดน้ำ ส่วนผมกันต้นไม้ตายหน้าที่ของผมคือแต่งใบเขียวๆของมันให้เขียวสดตลอด...แถมด้วยคอยดูพวกมือบอนที่มักจะมาขโมยเด็ดใบมันด้วยสิ...เด็ดไปไม่ว่า แต่ไอ้ที่มาตัดหรือถอนทั้งต้นนี่ผมเคืองมาก....
.
.
"ดิว! พ่องมึงมา!!"
"....ไม่นะ...พ่อผมเสียไปแล้ว..."
ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรทั้งหมด ก้องก็คว้ามือผม วิ่งไปหลบในตู้เสื้อผ้า ...หลบได้สักพักก็เปิดประตูออกมาแล้ววิ่งไปหยิบกระถางต้นไม้บนหัวเตียงมาให้ผมถือไว้......ก่อนจะปิดและใส่กลอนจากข้างในตู้
.
.
เสียงพร่าๆ กับอาการยิ้มกรุ้มกริ่มของก้อง ทำเอาผมไม่ต้องเดาว่า เรากำลังหลบอะไร และพ่อในความหมายของก้องหน่ะ.....เป็นพ่อแบบไหน...ในตู้เสื้อผ้ามันทั้งร้อนทั้งอึดอัด....ก้องมองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม ....ยิ้มแล้วก็หัวเราะ..
"...ก้อง.....นิ่งๆเงียบๆดิ...."
"...ดิวก็นิ่งๆ ..สิ..."
"..."
"..คิก..คิก...หึ..ฮึ..."
ก้องบอกให้ผมเงียบแต่ตัวเองกลับกลั้นหัวเราะ... พวกเราหลบกันอยู่ในตู้เสื้อผ้า มันกว้างพอให้ผมสองคนเบียดอัดเข้ามาข้างใน แต่ก็ไม่กว้างมากขนาดจะทำให้หลบได้อย่างสบายๆ ผมกอดกระถางต้นไม้ต้นเหตุอยู่ แล้วก้องก็กอดผมซ้อนอีกที...
"...ก้อง....ร้อน...ขยับออกไปอีกหน่อยดิ..."
"...คิก..คิก..งั้นเดี๋ยวจะทำให้ดิวเย็น..."
....ลมเบาๆเป่าเข้ามาที่ซอกคอ..ลิ้นชื้นๆเปียกๆเลียซ้ำๆตรงที่ก้องเป่าลมเข้ามา....
มันเย็นจนผมขนลุก....
.....
.
.
ผมได้แต่กอดกระถางต้นไม้แน่น....
...
.
..............ตอนที่ก้องเปลี่ยนจากซอกคอผม......มาเป็น ที่ริมฝีปาก........
มันนานไป แน่นและลึกเกินไปกับการแกล้งครั้งนี้ .....แต่จะให้ห้ามหรือบอกให้หยุด ก้องก็คงไม่มีสติรับรับรู้อยู่ดี กลิ่นหอมคล้ายๆช็อกโกแล็ตที่ผมได้กลิ่น...มาจากก้อง....กลิ่นบุหรี่แปลกๆก็ด้วย............กลิ่นของ 'ยา' .......................
....
..
ผมพยายามเบือนหน้าหนี ..
.
แต่สิ่งที่เกิดต่อจากนั้น..มันยิ่งกว่าจูบที่ก้องแกล้งผม.
...ทรมาน.....ผมบอกอาการตัวเองไม่ถูก รู้แค่มันแสบไปทั้งคอทั้งจมูก หายใจไม่ออก และ จมูกกับคอแห้งไปหมด .....ลมหายใจที่ผมสูดเข้าไป เหมือนมันหายไปทั้งอย่างนั้น....ไม่มีอากาศส่วนไหนที่จะเข้าไปถึงปอด.....กระถางต้นไม้ถูกวางขวางเราไว้.....
........ก้องจับข้อมือผมล็อคแน่นแล้วสูบอัดบุหรี่รสแปลก พ่นใส่ปากผม ....ควันบุหรี่ลอยคว้างในตู้.....
แสงไฟที่ปลายม้วนบุหรี่สว่างวาบทุกครั้งที่ ก้อง สูบอัดมันเข้าปอด...
................สิ่งที่ผมรับรู้ มันไม่ใช่ความรังเกียจ ..แต่เป็นความทรมาน......ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจกลิ่นบุหรี่ แต่ผมไม่สูบก็แค่นั้น ในห้อง รูมเมทของผม สี่คนสูบบุหรี่ทุกคน....
แต่บุหรี่กลิ่นหอมแปลกที่ก้องสูบอัดเป่าใส่ปากผม....เป็นบุหรี่ที่ผมเดินหนีบ่อยๆ นานๆที ผมถึงจะได้กลิ่นมัน และทุกครั้งที่ได้กลิ่นผมก็มักจะเดินเลี่ยงออกจากห้อง จะกลับมาอีกทีก็ตอนกลิ่นมันจางไปแล้ว ......ไม่ใช่ว่ารังเกียจ.....
.....
..
...แต่เพราะผมแพ้กลิ่น 'กัญชา' แพ้อย่างแรง......และยิ่งแพ้ ...เมื่อกลิ่นมันลอยอวนอยู่แค่ในตู้ใบเล็กที่ผมขยับหนีไม่ได้...
...
.
"รังเกียจกูหรอ?"
ก้องแนบหน้าผากเขากับหน้าผากผม ....กลิ่นควันบุหรี่ที่ฟุ้งออกมา มันอวลไปหมด ....แสบตา... แสบจมูก.....แสบคอ....แสบจนหายใจไม่ได้....
"ก้องปล่อย...เราแพ้....กลิ่นบุหรี่...."
"ดิว...มึงแพ้บุหรี่หรือรังเกียจกู.....ไอ้สามตัวนั้นก็สูบกันหมด ....ไม่เห็นมึงเดินหนีแบบที่มึงทำกับกู......"
"........ก้อง...ปล่อย....เราไม่ชอบ......"
"...ไม่ชอบกู...หรือไม่ชอบบุหรี่......กูสอนให้มึงสูบก็ได้ ......จะสอนจนกว่ามึงจะสูบได้ ...."
ในตู้เสื้อผ้า....ก้องสูบอัดควันบุหรี่ม้วนนั้นเข้าไป...อมไว้แล้วป้อนควันของมันใส่ปากผม.....ซ้ำๆอยู่อย่างนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า .....ป้อนจนผมสำลักไอ.....อากาศในตู้มันน้อยเกินไป....น้อยไปสำหรับผม....อาการของก้อง ผมรู้ว่ามันมาจากฤทธิ์ยา ...แต่ที่ผมไม่รู้คือ ที่ก้องบอกว่า 'ตำรวจมา' เรื่องจริงหรือเปล่า ผมไม่กล้าขยับหนีเพราะถ้ามันเป็นเรื่องจริง คนลำบากก็คือก้อง ...กลิ่นกัญชา มันฟุ้งอยู่ในตู้ ผมไม่รู้ว่าถ้าเปิดออกกลิ่นมันจะฟุ้งไปทั้งห้องหรือเปล่า ผมเลยได้แต่ ดันตัวห่างจากก้อง แต่ไม่กล้าเปิดประตูตู้ ......
.....
..ทุกอย่างมันแย่ลง.....ผมแสบตาจนร้องไห้......ผมหายใจไม่ออกจนได้แต่หอบถี่ .....จมูกกับคอมันทั้งแห้งทั้งแสบ .....มันยิ่งกว่าคำว่า...ทรมาน....
...
.
"เหี้ยก้อง! มึงทำอะไร ?!!"
...ใครสักคนทุบและงัดเปิดประตูตู้ออก..แล้วกระชากผมออกมา สติผมไม่ค่อยมีแล้ว .....ตามันแสบจนลืมไม่ขึ้น ....ใครบางคน ตบหน้าผม แล้วยัดยาพ่นขยายหลอดลมใส่ปากผม ....
......
...ใครบางคนที่ไม่ใช่ก้อง ..เพราะ....ที่ผมเห็น...ก้อง ยืนนิ่ง อยู่อย่างนั้น แววตาที่เคยยิ้มได้ กับสีหน้ากวนๆ หายไปทั้งหมด ....
เหลือแต่สีหน้าซีด กับแววตาแดงๆที่มองมา.....
..ผมทรมาน ....แต่สำหรับก้อง......ผมว่ามันทรมานยิ่งกว่าผม ....
"ดิว....กูไม่รู้...กู ...ขอโทษ "
....
"ไม่เป็นไร ...."
ผมอยากบอกมันอย่างนั้นนะ.....แต่เสียงผม .....ไม่มีออกมาจากลำคอเลย....มันแห้งและหายไปกับอาการสำลักไอทั้งหมด......
....
.....สติของผมก็ด้วย......
-
ไอ่ย๊ะ คู่นี้ก้อไม่ธรรมดา อยากรู้ว่าจะผ่านมันไปได้งัย
ลุ้นครับ รอตอนต่อไป ^_^ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เกือบตาย
-
เย้ๆๆๆๆ กรีดร้องล้านครั้ง
ในที่สุดก็ได้อ่าน หลังจากแอบมาส่องรอทุกวัน 5555
มีหมาสี่ตัวดูแล แต่แกะดิวก็ต้องยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวหน่อยนะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ดิวจะเสร็จไหมอะ แต่เกือบตายแระนะนั้น
-
:L2:หมาที่ดีมันรักเจ้าของ
แต่นี่มันหมาหวง...ไม่เว้นแม้แต่ก้างมันก็แดกไม่เหลือ
-
ก้องมันเล่นเ_ี้ยอะไรของมันเนี่ย
ทำก่อนแล้วค่อยมาขอโทษไม่เวิร์คเลยว่ะ
ทำไมบรรดาหมา ๆ ถึงได้คิดอะไรช้านักนะ...กว่าจะรู้ว่าทำให้คนที่ตัวเองรักเสียใจเจ็บปวดนอยแดก
ก็เกือบจะสายไปทุกที...เซ็ง!
(อินจัดไปไหมหว่า อิอิ)
-
โอ้ยยย ยิ่งอ่านยิ่งรักดิว การที่ดิวยอมเสี่ยงตัวเอง
เพื่อปกป้องคนคนนึง กลัวว่าเค้าจะเดือดร้อน
เราว่าความรักในแบบดิวมันยิ่งใหญ่อ่ะ บอกไม่ถูกเลย
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
บวกเป็ดบวกโหวตให้ FC. ทุกคนในตอนนี้เน้อ....แทนคำขอโทษที่ให้รอนาน และแทนความผิดหวังที่จะได้อ่านอะไรหวานๆฉ่ำๆ ....ใครเคยแพ้บุหรี่บ้าง? แพ้กลิ่นไหม้ๆของกัญชามันทรมานยิ่งกว่านั้นอีก ....เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยว๊ะหมาก้อง o16
-
ดิวนี่เป็นคนดีเกินไปแล้วนะ
-
ไม่ได้ติดกัญชาค่ะ แต่ติดเรื่องนี้มากกกกกกกกกก
จะลงแดงแล้ว อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด
แต่ละคู่แต่ละตอน มันเรียลอ่ะ
ชอบมุมมองคนแต่ง ในแง่ของการที่เป็นดิว
เพราะบางที เรายังคิดแบบนั้นไม่ได้เลย
อยากอ่านต่อๆ ถ้าเป็นเรื่องยาวนี้ไม่ต้องเป็นอันทำอะไรกันแล้วล่ะจ้ะ
-
V
พี่บวกเป็ดปิดปากน้ำนะ ขอดองอีกนิดนึง
รับค่าปิดปากมาค่ะ
แต่อย่าให้น้ำรอนานนะค่ะ พี่ Zitraphat ที่น่ารัก
+1 ให้ตอนใหม่เรื่องนี้น่ารักจัง
-
ดิวโดนรังแกอีกแล้วง่ะ
ก้องท่าทางเป็นเอามากนะเนี่ย ตาเยิ้มเชียว (อ่านแล้วเห็นภาพไปหน่อย 555)
ชอบๆๆ รอมาต่อนะคะ เปิดมาเช็คทุกวันเลย หยั่งกะคนบ้า ฮ่า
-
ดิวเนี่ยเป็นที่สุดแล้ว...ทนหมาบ้า 4 ตัวได้หลายปี :o211:
แต่ละตัวทำวีรกรรมแสบสันต์ทั้งนั้น...เฮ้อออ :เฮ้อ:
-
เหวยหมาแต่ละตัว
ดิวชอกช้ำเพราะพวกนายจริงๆเลย
-
อยากบอกว่าหลงเสน่ห์เรื่องนี้มากๆ อ่ะค่ะ
ชอบการวางเรื่อง และวิธีการเล่าเรื่อง อ่านแล้วหลง อิอิ
จริงๆ นะ รู้สึกว่ามีเสน่ห์อ่ะ อ่านแล้วคล้อยตาม ดูมันลอยๆ ฮ่าๆ
แอบเมากันชาเอง คริ คริ ปลื้มค่ะ มาต่ออีกนะ
-
ฮ้า เกือบแล้วมั้ยล่ะ จะเป็นงัยต่ออะนั่น
-
โอ๊ะ โอ กว่าจะครบหมาสี่ตัวน้องดิวแกะน้อยคงช้ำน่าดูเลย
ชอบเรื่องนี้มากๆครับ มาต่อไวๆนะครับ บวกๆๆๆ เป็นสินบนไปแล้วน้า :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ชอบอ่ะ รักเลยเรื่องนี้ ....
รอตอนต่อไป.... (อย่างใจจดใจจ่อ ^^)
-
อร๊าย ยยยยยยยย เอาอีกๆ :mc4:
ดิวผู้เเสนดี เชียร์ 5P เต็มกำลังนะค่ะ
5P 5P 5P 5P 5P :กอด1:
-
คู่วิทย์นี่สงสัยจะซอฟสุดเลยนะ แค่กอดเองง ส่วนฟรอทเต็มๆป่ะเนี่ยย
-
สงสัยก้องอยากให้ดิวพี้ด้วยกัน กะว่ารมยาใส่เผื่อจะติดใจ
ไม่ทันคิดว่าจะร้ายแรง
-
ุลุ้นเรื่องนี้มาก เมื่อคืนเก็บเอาไปฝันเลย
ฝันว่าอ่านข้ามไปตอนนึง ตอนเปิดมาเจอที่อ่านข้ามไปนี่ดีใจมาก เพราะมีอะไรให้อ่านแล้ว 555
-
สนุกอะ ลูกแกะดิวน่ารัก อยากอ่านของทุกคนต่อ o13 o13 o13
-
รักของหมาก้องออกจะวิปริตวิปลาสอย่างบอกไม่ถูก ดาร์คมาก ว่าแต่ใครมาช่วยดิวแว๊ สนุกดีนะคุณ อยากให้เป็นเรื่องยาวมาก ๆเลย
-
ผมกับก้องมาต่อไวๆน้า รออยู่ ><
-
ชอบๆๆๆ
อยากอ่านหมดทุกคนเลย ชอบพล๊อตเรื่องนี้มาก!!!
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :)
-
มาต่อเถอะคร้าบ อยากอ่านมว้าก
-
เข้ามาบอกว่า... ยังรออยู่นะ!!!!
-
ดิวยังไม่ฟื้นอีกเหรอคะ? ฮี่ๆๆ
-
กรุ่นกลิ่น.......กัญชา [ผมกับก้อง-จบ]
“ปลูกง่ายๆ แค่เตรียมดิน โรยเมล็ด รดน้ำ แล้วก็รอ...ทาด้า! จากนั้นเราก็จะได้สมุนไพรสีเขียวสบายตา....”
ผมลองทวนประโยคนี้กับทำตามทุกขั้นตอน แต่ผลที่ได้กลับมาถ้าใบมันไม่เขียวแล้วเปลี่ยนเป็นเหลือง จากนั้นก็เฉาตาย มันก็จะจบที่มันโตขึ้นมาเป็นตัวผู้...แล้วก็รากเน่า...เหี่ยวไป....ทำไม ไม่เหมือนที่ ใครบางคนปลูกนะ ทั้งๆที่ผมก็ทำเหมือนคนๆนั้นทุกอย่าง ... หรือของบางอย่าง...มันเหมาะสำหรับคนบางคน?
สมุนไพรใบเขียวในกระถาง...มันตายไปแล้ว…เนื้อ...มันตายไปแล้ว...
ตายไปตั้งแต่ที่คนปลูกมันเข้าโรงพยาบาล...ขนาดต้นไม้ที่มันรักที่สุด ผมยังรักษาเอาไว้ไม่ได้ ทำไม่ได้แม้แต่จะปลูกมันขึ้นมาใหม่...
กระถางว่างเปล่า ว่างพอๆกับสมองผม
ผม...ทำอะไรลงไป?
‘....บัวบังคม....กลับบ้านกัน.....’
ประโยคนั้น ผมเคยพูดทุกเย็น หาเรื่องไปรับมันทุกเย็น ....แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว ไม่มีมันคนนั้นที่รอผมอีกแล้ว กี่วันแล้วที่มันไม่กลับมา ไม่รู้สิ ไม่ได้จำ สมองผมโล่งไปหมด ไม่รู้ว่าพี้อะไรไปบ้าง ทุกอย่างมันยำกันไปหมด ...
.... ห้องมันหมุนไปหมด ไม่มีบัวสักคน ห้องมันก็เป็นแค่ห้อง จริงๆ ไอ้สัดสามตัวเพื่อนผมไม่เข้ามาที่ห้องหรอก ถ้าบัวมันไม่อยู่ ยิ่งหยุดยาวแบบนี้ ไอ้นะคงไปแข่งรถ ไอ้ฟรอส์ท กับไอ้วิทย์ ไม่อยู่ผับก็คงอยู่สนามแข่งเหมือนกัน
ไม่อยากไปสนาม....ไม่อยากให้คนอื่นซ้อนท้ายรถนอกจากไอ้บัว ....
เมื่อไหร่จะกลับสักที โรงพยาบาลมันมีอะไรดี ?
หรือพยาบาลสวยวะ?
พยาบาลมันคงสวยจนทำให้ไอ้บัวลืมผม ....ลืมทุกอย่างเลย.....ไอ้บัวมันขี้ลืม...
มันลืมไปได้ไงว่าผมรอมันทุกเย็น รอให้มันกลับห้องด้วยกัน....รอให้มันเปียกฝนด้วยกันถ้าฝนตก ....
ปวดหัวอีกแล้วสิ ....แย่จัง....ทุกอย่างมันลอยๆไปหมด ....หมุน..หมุน ....หมุนเหมือนลูกโป่ง ลอยสูงขึ้นไปอีก ....มากกว่านี้อีก ควันสีขาวลอยเต็มไปหมดเลย ....ทั่วห้องเลย ....
....ลอยเหมือนไอ้บัวเลย ....มันเหมือนควัน ....ควันที่ จับไม่ได้ .... ถึงมันอยู่ตรงหน้า..ก็กอดมันไม่ได้ ...กำมือให้แน่นแค่ไหน แบออกมามันก็หายไป....หายไปทั้งหมด ...ผมได้ แต่หัวเราะให้ตัวเอง ....ไอ้บัวไม่เคยสนใจผมเลย ไม่เคยเลย ไม่เคย....ทั้งๆที่ผมใกล้มันมากกว่าใครแท้ๆ แต่ไม่เคยเลยที่มันจะมองแค่ผม ...
"...กลับมาสักทีดิ..ไอ้ขี้ลืม....กูคิดถึงมึงนะ.....กลับมาสักที...."
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเพ้อกับอะไร ....กับควันที่เพิ่งพ่นออกไป หรือเพ้อกับอากาศที่ลอยเอื่อย ฝนลงเม็ดอีกแล้ว ....ห้องมันโล่งไปไหม? ไม่มีไอ้บัว มันเหมือนไม่มีอะไรเลย ไม่มีคน...ที่รอให้ผมไปรับ ....ไม่มีคนที่กอดเอวผมแน่น ตอนรถมันเร่งความเร็ว ...ไม่มีใครให้แกล้ง....
...
......ไม่มีคนดูแล ต้นเนื้อ.....ไม่มีอะไรเลย....
....
มีแต่..ฝน..ที่โคตรหนาว.......
ผมฉีดเหี้ยอะไรไม่รู้เข้าเส้น .....โคตรชำนาญเลย....แค่เข็มเดียวกับเนื้อ....ที่ปนกันมั่ว มันจะทำให้ผมลืมได้หรือเปล่า?
ลืมให้หมด ลืมเหมือนที่คนอื่นลืมผม ....ป๋ากับม้า ก็ขี้ลืม ....ลืมทุกอย่างเลย ลืมลูกคนนี้ไปแล้ว ป๋าเหี้ย ....พากระหรี่เข้าบ้าน กูเป็นลูกแท้ๆ ยังไม่เชื่อกูอีก ...อีนั่นมันร่าน ...มันเข้ามาหากูเอง ...ไอ้เหี้ย...กูลูกมึงนะ ทำไมมึงเชื่อมัน? กูเป็นลูกมึงนะ เชื่อกูสิ เชื่อกูเหมือนที่ไอ้บัวมันเชื่อกูสิ....ไม่มีใครแล้ว ไม่มีใครเชื่อกูสักคน ...
...
.......ไม่มีไอ้บัวสักคน ทำไมมันหนาว ขนาดนี้ ...?
บัว...ไม่ชอบกู...หรือไม่ชอบบุหรี่......กูสอนให้มึงสูบก็ได้ ......จะสอนจนกว่ามึงจะสูบได้ ....
แล้วมึงจะได้อยู่ใกล้ๆกูตลอด ..... ไม่ต้องเดินหนีอีก ....
‘ไม่เป็นไร..’
ปากซีดๆของมันขยับบอกผมอย่างนั้น ....ไม่เป็นไรเหี้ยอะไร !
ถ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ทำไมมึงต้องเข้าโรงพยาบาล? …เพราะกูอีกแล้ว? เพราะกูคนเดียว....เหมือนตอนนั้นอีกแล้ว .....เพราะกูม้าถึงได้กินยาฆ่าตัวตาย ....เพราะกูมันชั่ว ป๋าถึงได้ไปหาอีกระหรี่นั่น ....เพราะกูทั้งหมด ....
....
.............ม้า.....ลืมกูแล้ว ทิ้งกูทุกคนเลย ทุกคน ไม่มีใครอยู่ข้างกูสักคน ....
..
กูหัวเราะแล้วทำไม ? กูยิ้มแล้วทำไม? กูเศร้าไม่เป็นหรือไง ไอ้สัตว์ ....กูก็คนนะ ..
เห็นกูบ้างสิ...มองกูบ้างสิ ..
....มึงก็อีกตัว ไอ้เหี้ย บัว ....
...มึงกลับมาหากูสักทีสิ ..
...............กลับมาสักทีสิไอ้เหี้ยดิว !!!!...กูหนาว!!! กูไม่อยากอยู่คนเดียวอย่างนี้ ...ไอ้สัตว์กลับมาสักทีสิ!!!!!
………….
…
ห้องมันโล่งไป........
.... โล่งจนน่ากลัว....... ไม่มีอะไรแล้ว ....
ไม่มีอะไรทั้งนั้น ......ทุกอย่าง...มันแค่ควันที่ลอยไป .....หาย...ไปทั้งหมดแล้ว ....
......ไม่มีอีกแล้ว..........
...”ดิว.....กลับมาหากูนะ....”
…..
..
“จะให้กลับมายังไงล่ะ? เราไม่ได้ไปไหน ....สักหน่อย....”
“??!!”
“เหม็นกลิ่นเนื้อ....อย่าอาละวาดนะ...เราเก็บพวกของๆนายใส่ถุงหมดแล้ว....ไม่ได้ทิ้งหรอก..แต่ไม่ชอบ...ไม่อยากให้เล่นยาอีก....”
ผมมองมันที่พล่ามพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ ...ห้องมันโล่งไปหมด ....พื้นทีมีแค่ผมที่นอนหนุนบนตักมัน ที่นอนถูก ยกพิงกับผนังห้อง ...ลมเย็นๆพัดเข้ามา มันไม่หนาวเหมือนที่เคยรู้สึก แต่มันอุ่นประหลาดๆ
“ขอโทษ....”
“ไม่เป็นไร...”
“เพราะกูมึงถึงได้เข้าโรงพยาบาล...”
“ไม่เป็นไร คิดมาก...”
“ไม่เป็นไร เหี้ยมึงดิ กูเห็นมึง...”
“เราแพ้แค่กลิ่นกับควัน ...แค่นิดเดียวล่ะ คอมันปรับไม่ทัน ...แต่พอมันลงไปได้สักพักก็ปรับตัวได้แล้ว.....”
“มึงจะตาย...กูเห็น ...”
“ไม่ตายหรอก ...บอกแล้วแค่เกือบๆ ...ฤทธิ์กัญชามันช่วยไว้ ...มันมีสารขยายหลอดลม...ไม่ตายหรอก...คิดมาก”
“แล้วทำไม ไม่กลับมา...”
“...ไม่อยากเห็นก้องพี้ยา...ขี้เกียจเก็บ...เลยให้พวกสามคนนั่นช่วยเก็บบ้าง....แต่คิดผิด ไม่เห็นมีใครช่วยเก็บห้องเลย”
“...ถ้ากูเลิกพี้ยา ....มึงจะอยู่ห้องตลอดไหม?”
“กล้าหักดิบหรอ? ทรมานนะ”
“กูถามว่าถ้ากูเลิกมึงจะอยู่กับกูไหม?”
“....กล้าเลิกไหมล่ะ?”
“กล้าอยู่กับกูไหมล่ะ?”
“.......หยุดยาวเหลืออีกสามวัน....ลองดูไหม?”
“....ถ้ามึงอยู่กับกู.....ไอ้ที่มึงเก็บใส่ถุง .....มึงทิ้งได้เลย...”
“ปากดี....”
“มึงก็เคยลองแล้วนี่น่า....ปากกูอะ? ลองอีกครั้งไหม?”
“ถ้าเลิกได้ในสองวันนี้จะลองดูอีกครั้ง”
มันพูดยิ้มๆ ติดตลก...ส่วนผม ได้แต่อาศัยช่วงที่มันเผลอ โน้มคอมันลงมาจูบ.....
“กูขอมัดจำไว้ก่อน......กูพูดจริงนะ ดิว...”
....ฝนตกลงมาอีกแล้ว.....ท่าจะตกหนักด้วยสิ ผมยังนอนนิ่งอยู่บนตักมัน....มันไม่ได้พูดอะไรต่อทั้งนั้น ....
...อีกสองวันที่เราจะผ่านไปด้วยกัน ...ผมไม่รู้ว่ามันจะทรมานนรกแค่ไหน....
ขอแค่มีมันเดินข้างๆ ....นรกก็นรกเถอะ ....มันคงไม่ทรมานเหมือนเดินลำพังบนสวรรค์หรอก...
“ดิว....ต้นเนื้อมันตายไปแล้ว.....”
“จะให้ปลูกใหม่ไหม?...”
“......ไม่ต้องดีกว่า....แค่กูมีมึงอยู่ใกล้ๆ ....กูจะให้มึงปลูกตอนไหนก็ได้ ....แต่คงไม่ใช่ตอนนี้หรอก.....”
-
'รัก' เปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้จริงเหรอ ??
ความรัก มีพลังขนาดนั้นเชียวหรือ....
เวลาเท่านั้น...ที่จะตอบได้...และเราจะผ่านมันไปด้วยกัน
ก้อง-ดิว :L2:
-
:กอด1:
-
เข้ามาส่องทุกวัน... วันนี้เห็นมาต่อแล้ว "ดีใจจนแทบน้ำตาไหล"
แต่!!!....ทำไมทำกันอย่างนี้ล่ะพี่น้องคร้าบบบบ มันค้างนะคร้าบบบบ!! :a5:
ถ้าเค้านอนไม่หลับ กินข้าวไม่ลง น้ำหนักลด จะโทษคุณคนเขียนนี่แหละ ฮือๆ :z3:
รีบมาต่อเลยนะ เค้าติดเรื่องนี้งอมแงมอ่ะ ถ้าไม่มาต่อไวๆ จะแช่งให้ท้องผูก ตดไม่ออกจริงๆ ด้วยนะ
ปล. หนูดิว สู้ๆ นะลูก ป้ายกป้ายไฟเชียร์
-
โฮ่ะ ๆ รอตอนต่อๆ ไปค่ะ
-
อิชั้นเมาเคลิ้ม จำชื่อตัวละครผิดแน่ ๆ นะคะนะ o2
-
ไอย๊ะ!!!! คราวนี้ก้องจะหักดิบ
ดิวเปนเเรงบันดาลใจเลยนะนี่ ^^
มันคือพลังแห่งรัก 555
รอลุ้นครับ ก้องคงผ่านมันไปได้น่ะ :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดด ก้องกับดิววว
ดีใจจังที่วันนี้เปิดมาเช็คแล้วอัพ ตอนแรกจะไม่เข้ามาแล้วเห็นตอนเช้ายังนิ่งๆอยู่
ติดงอมแงมเลยเรื่องนี้ TT อัพอีกนะคะ
-
เขียนตอนนี้แล้วร้องไห้....ไม่รู้ดิ ทุกอย่างมันเหมือนควันกัญชา มันลอยไปหมดเลย จับอะไรไม่ได้สักอย่าง รู้สึกได้ แต่สัมผัสไม่ได้ มีความสุข บนความเลื่อนลอย รอคอย...ละก็หวังว่าสักวัน เธอจะกลับมา ...ทั้งๆทีเธอไม่เคยจากไปไหนเลย......
-
เข้าใจอารมณ์ก้องเลยอ่ะ เหมือนจะชัดแต่ก็ไม่ชัด
แต่พอคิดว่าไม่ใช่ ข้างในมันก็ยังรีๆรอๆ
'เผื่อ'ว่าจะใช่ มันทั้งอึดอัด ทั้งว่างๆโล่งๆ
เหมือนอารมณ์ช่วงพ่นควันบุหรี่อ่ะเนอะ
ซ่านๆวูบนึง แล้วก็ว่างเปล่าเหมือนเดิม
-
(http://upic.me/i/x7/1i6dr.jpg)
Intro
ของพนัน.... [นะกับผม]
.....
.
.
.
...
.."กูไม่ใช่มอ'ไซค์รับจ้าง รถกูเลือกคนซ้อน..."
.....
..
.
...............
.
"มึงนั่งเฉยๆไอ้ดิว....กับคนอื่น...กูไม่รู้....แต่กับมึง....กูจะไม่เสียมึงให้ใครแน่....."
..
.................
.
..
ถึงนะจะพูดอย่างนั้น ...แต่ผมเองก็รู้ดี....มันไม่มีคำว่าแน่นอนหรอก.... ในสนามแข่ง...
มันมีแต่คำว่า 'แพ้' กับ 'ชนะ'
....
.
.
คำที่ไม่ว่าใครก็กำหนดไม่ได้........
....
-
กรี๊ดดดดดดดดดด รอนะคะ รอ....ตอนต่อไป จุ๊บบบบ ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ :)
อย่าลืมมาต่อไวๆ นะคะ
-
นับถือก้องเลย o13 จะหักดิบเลิกยา โดนมีดิวเป็นของรางวัลล่อใจ
พ่อแม่ก้องนี้ต้องยกความดีให้ดิวนะ ที่เสียสละตัวเองเพื่อให้ก้องกลับตัวกลับใจ
ถือว่าดิวได้บุญใหญ่ แต่ต้องเกือบตายนี่คุ้มละ
อยากอ่านต่อ มากๆๆ มาต่ออีกนะึคะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่า.. โดนเป็นของพนันด้วย :monkeysad:
-
ชอบดิวจัง :กอด1: รอตอนต่อไปเสมอนะค่ะเป็นกำลังใจให้ :L2:
-
ก้องได้แค่จูบเองนะพี่น้องคร๊าบบบ :z3:
วิทย์ได้แค่กอด แล้วนะ จะได้แค่ไหนครับเนี่ยยยย หรือ ฟรอทจะได้กำไรสุด อยากรู้ตอนจบมากมายย :z2:
อารมณ์ค้างมากค่ะ ชอบมากเลยแนวแบบนี้ ถ้าเป็นแบบนี้ จะ 4p ก็อ่านนะ น่ารักอ่ะ ดิวน่ารักมากเลยงิ :-[ :impress2:
-
รออ่านตอน "นะ" ต่อ ... มาไวๆ นะ รออ่านอยู่จ้า
ปล. คู่ก้องจบแล้วเหรอคะ?? อยากให้มีต่ออีกนิดอ่ะ แบบได้ deep kiss อีกทีหลังเลิกยา อิๆ
แต่จบอย่างนี้ก็โอค่ะ เพราะสุดท้ายยังไงก้องก็หักดิบเพื่อดิวได้อยู่ดีเนาะ :-[
-
ถึงจะจบเท่ห์ แต่ยังหวัง 5P อยู่น่ะ....
-
:m3:ชอบอ่ะสมกับที่ลอยคอ เอ้ย! รอคอย
-
นะ^^
-
ตอนแรกนึกว่าปลูกสมุนไพรธรรมดา เฮ้ย!นี่ปลูกกัญชาเป็นต้นๆเลยเหรอ โห~
ซึ้งอ่ะ ก้องเลิกยาเพื่อดิวคนเดียวเลย :impress3:
++จ้า
รออ่านตอนต่อไป ดิวเป็นสก๊อย หุๆ
-
ไม่อยากได้ยินคำว่า "ขอโทษ" จากปากของหมาป่าตัวนี้ได้ไหม (ถึงจะเท่ แต่ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดอะ)
สงสารดิว...กลัวจะต้องจบลงด้วยคำว่า "ขอโทษ" จากเจ้านะ เหมือนหมาป่าตัวอื่น ๆ อีก
รออ่านต่อ...
-
อัยยยะะะะะ มีอินโทรมาหย่อนอย่างรวดเร็ว
ตามติดมาอย่างรวดเร็วเช่นกันค่าา ><
-
ชอบพล๊อตเรื่องมากๆๆๆเลยค่ะ
เพิ่งมาคอมเม้น อ่านมาได้พักและ 5555 ขอโต้ดดด
มาต่อไวๆนะคะ เรื่องนะ นี่น่าสนใจมาก เหลือฟรอสด้วย
อยากอ่านๆๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
เหวย ทำไมเค้ามาไม่ทันก้องอ่า :a5:
โอเช เอาใหม่ นะ ตัวอย่าบอกนะว่าเอาน้องบัวบังคมไปเป็นของพนัน o22
แต่ละคน :try2:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
สนุกมาก! อ่านจนอยากรู้ว่า นายบัวบังคมจะเลือกใคร
ฟรอสต์ที่ได้ดีในตอนแรก ดูสู้คนอื่นไม่ได้เลยอ่ะ
ปล.ถ้าได้5พีก็โอเคนะ 55555555555555+
-
ดิวเป็นศูนย์กลางของฝูงจริง ๆ
ก้องเลิกยาได้ก็เพราะดิว
นะเอาดิวเป็นของพนัน
เพื่อ??
-
ดิวจะน่ารักไปไหนเนี้ย อยากอ่านต่อๆๆ มาต่อไวๆนะคะ
-
เศษหนึ่งส่วนสี่
ของพนัน.... [นะกับผม]
.....
"มาแล้วๆ จ๋อๆน้อ อาน้า อาลู่ ....อาน้าลื้อไปเรียกอาคำหล้ามายกน้ำชาไห้เพื่อนปาย อาลู่ๆ ลื้อมาน้างนี้มา น้างใกล้ๆอาม้ามา จ๋อๆน้อ ไหนมาดูซี้ ม่ายได้เจอกังนาง เลย...อ้ายหย๋า... ลื้อผอมไปตั้งเยอะแก้มยุ้ยๆของอาม้าหายไปไหนแล้ว... ของที่อาม้าฝากอาน้าไป อาน้ามันให้ลื้อกิงบ้างรึเปล่าเนี้ย....โอย...อาซาลาเปาน้อยของอาม้า....ขัดจายๆ อาน้าดูแลลื้อด้ายม่ายดีเลย อาลู่....อาลู่ ย้ายออกมาอยู่กับอาม้าดีกว่าน้า... "
ไม่ให้ทันตั้งตัวจริงๆกับย่ากิมคนนี้ ...ผมกลั้นหัวเราะในขณะที่วงแขนเล็กๆ ของย่ากิม ดึงผมเข้าไปกอดแน่น
....ย่ากิมเป็นย่าของนะ เป็นจีนแต้จิ๋ว ย่ากิมเป็นผู้หญิงเก่ง แกชอบพูดชอบเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟัง .....นะเป็นหลานชายคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าเป็นหลานรักพอสมควร ครั้งแรกที่มาบ้านนี้ ผมมาด้วยความบังเอิญ ติดรถนะมาด้วย...ระหว่างรอนะ ย่ากิมเป็นคนเดินมาเคาะกระจกรถให้ผมลงไปคุยกับแก....นะเคยเล่าว่าย่ากิมเป็นคนดุ แต่พอผมได้คุยแล้วถึงรู้ว่าไม่ใช่....
ย่ากิมเป็นคนคุยสนุก เป็นผู้หญิงตัวเล็กเสียงดัง แต่ใจดีมากๆ พูดจาโผงผางแต่ยิงตรงทุกประเด็นแบบที่แม้แต่ผมเองแค่คิดยังไม่กล้า ย่ากิมเรียกผมว่า 'อาลู่' 'ลู่' ที่แปลว่า'น้ำค้าง' แทนชื่อ 'ดิว..Dew' และย่ากิมยังชอบเล่าเรื่องเก่า...
เมื่อก่อนที่บ้านนี้เป็นโรงสีข้าว แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นบ้านหลังใหญ่ บ้านนะทำธุรกิจส่งออก พวกของเกษตร ทั้งข้าวทั้งผักผลไม้ แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ทุกอย่างเริ่มมาจากผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ ...ย่ากิมทำได้ทุกอย่างเพื่อเลี้ยงลูกเก้าคนให้โต เลี้ยงหมู เลี้ยงเป็ด เปิดบ่อน ปลูกสวนมะนาว ที่กลางสวนแอบแซมต้นกัญชา และต้มเหล้าเถือน ..... ฝ่าฟันมาจนถึงทุกวันนี้....ย่ากิมเลยเป็นผู้หญิงอีกคนที่ผมนับถือมากๆ
"อาน้า...ลื้อยังไม่ต้องจ๋อ ไปยกขนมเปี๊ยะมาให้ อาลู่ก่อง ถามอาคำหล้าว่าอยู่ไหนน้า... "
ย่ากิมยกน้ำชาสีเข้มควันฉุยให้ผม แล้วยกถ้วยน้ำชาของแกซดซูดดดดดดดดด.....
คล้อยหลังนะไปได้ไม่ถึงนาที ขนมเปี้ยะชิ้นเล็กก็ถูกย่ากิมยกออกมาจากที่ซ่อนในตู้ไม้ใบเล็ก ผมได้แต่มองย่ากิมด้วยความสงสัย ....จนย่ากิมชดน้ำชาซูดแล้วใช้มือดันขนมเปี๊ยะสีแดง ที่ถูกตัดเป็นสามชิ้นเล็กๆ มาให้ผม
"เจี๊ยะๆ อาลู่ เจี๊ยๆ"
"....แล้ว...นะ ล่ะครับ อาม้า?"
"นี่ขนมของลื้อ...ไม่ใช่ขนมของอี เจี๊ยะๆ อย่าคิกมาก เจี๊ยะๆ อย่าให้อั๋วเสียน้ำจายน้า หรือลื้อไม่สงสารคนแก่....อ้าปากๆ "
เพราะขนมมันชิ้นเล็กแถมย่ากิมยังซ่อนเอาไว้อีก นะยังไม่ได้กินเลย ผมเลยไม่กล้ากิน จน ย่ากิมเร่งให้ผมทานโดยการป้อนผมเอง ....
.......คำแรกที่เข้าไป มันหวานจน ต้องซดน้ำชาตาม ชิ้นที่สองตามมาติดๆ แต่ชิ้นนี้หอมจนติดจมูก ส่วนชิ้นที่สาม ย่ากิมป้อนให้ผมด้วยสายตาวิบวับ
..
.
...
..
.
เคี้ยวเข้าไปถึงได้รู้ว่ามันเผ็ดมากกกกกกกกกกกกกกก รสชาติของพริกสดที่ยัดอยู่ข้างใน ทำเอาผมน้ำตาร่วง แต่ไม่กล้าคายออกมา นอกจากฝืนกลืนเข้าไปจนหมด
"อาลู่ ....ลื้อรู้ไหม? อั๋วทำได้ทุกอย่าง...ถ้าอั๋วจะทำให้คนที่อั๋วรักมีความสุก...แล้วลื้อรู้ไหม?ลื้อน้าเป็นตัว 'ความสุก'.....เอ้าๆ อย่าร้องๆ เจี้ยะเต้ๆ [ดื่มน้ำชา]เผ็กมากไหม? เผ็กมากก็เจี้ยะเต้ [ดื่มน้ำชา ] ชีวิตมันก็เหมือนขนมสามชิ้นนี้ล่ะอาลู่ ...มันไม่ได้อย่างใจทุกอย่างที่ลื้อหวัง แต่ลื้อก็ต้องกิงมันเข้าไป ถูกของลื้อแล้วที่ลื้อไม่คายมันออกมา ลื้อคายไม่ได้ ....หนทางมีแต่ต้องกินเข้าไป แย่หรือเลวร้ายแค่ไหน ถ้าลื้อพยายาม สุกท้ายมันก็จะมีสิ่งค้ำจุนที่เหมือนน้ำชา ถ้าลื้อไม่กิงมันเข้าไปทั้งสามชิ้น เลือกกินแค่สองชิ้นแรก ลื้อจะรู้ได้ยังไงว่า สองชิ้นแรกมันอร่อยแค่ไหนถ้าเทียบกับชิ้นสุกท้าย....เอ้าๆ เจี้ยะเต้ เข้าไปอย่าร้องๆ ขี้แยนะลื้อนะ เจี้ยะเต้ๆ เข้าเดี๋ยวไปนั่งเล่นไพ่กับอาม้า ต่อ ....ปล่อยอาน้ามันไป ป่านนี้ลังขนมทับอีซี้แล้วมั้ง ไปๆ ลื้อมานั่งใกล้ๆอั้วนา ลื้อมาทีไร ดวงอั้วขึ้นทุกที อาลู่ ...ลื้อรู้ไหม? ลื้อนี้ตัวนำโชคของอั้วจิงๆ "
......ไม่ต้องให้ปฎิเสธหรือขัดขืนมือเล็กๆ แต่เกร็ง ฉวยข้อมือผมแล้วลากลิ้วๆ ให้เดินตามแกไปห้องใหญ่ ....
แสดงว่านะโทรบอกย่ากิมหรือไม่ก็ย่ากิมโทรสั่งนะให้พาผมมา ย่ากิมถึงได้เตรียมการขาไพ่ของแกได้อย่างกับวางแผนมานาน ....อีกสามสี่ชั่วโมงที่ผมต้องนั่งนิ่งข้างๆแก....นั่งเป็นตัวนำโชคคอยเสิร์ฟน้ำชา ...และยิ้มหวาน ....
....หน้าที่หลักของผมตอนมาบ้านนะเลยล่ะ .....
......
..
...............................................................................
..............................
"...."
"อาลู่.....อั้วจ้าง ห้าพันเลย ....ลื้อลุกไปหาอะไรเจี้ยะไป......"
"อั้วให้หกพัน .....ลื้อมานั่งข้างอั้วมา....."
"เจ็กพัน....อาลู่ มานี่ มาๆ อากิม ลื้อขายอาลู่เท่าไหร่ อั้วจ่ายต่างหากเลย หลานลื้อมันตัวนำโชคจริงๆ นั่งข้างลื้อทีไรดวงลื้อขึ้นตลอก"
ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ แต่ไม่กล้าขยับตัว บรรดาอาม่า ขาไพ่ของย่ากิมเริ่มเอ่ยปากซื้อตัวผมเหมือนทุกครั้งอีกแล้ว ......ย่ากิมอมยิ้มแล้วหันมาจับมือผมกุมไว้ ก่อนจะหันไปตอบบรรดาขาไพ่ ในวง....แบบหน้านิ่งสุดๆ
"ขายไม่ได้....ถ้าจะซื้อตัวอีต้องถามอาน้า....อีไม่ใช่แค่ตัวนำโชคของอั้ว ...ไม่หลานของอั้ว ....แต่อีเป็นคงสำคัญของอาน้า ....ขายไม่ขายต้องถามอาน้า...."
ตอนแรกๆยังฟังไม่เข้าใจ แต่พอแปลได้ ประโยคของย่ากิมก็ทำให้ผมนั่งนิ่งเป็นตัวนำโชคจริงๆนิ่งแบบที่ผมไม่กล้าขยับตัวหรือกล้าสบตาใครในวง....ประโยคของย่ากิมมันกำกวม หรือย่าแกกำลังสร้างความกำกวมให้ประโยคกันแน่...เพราะสายตาของทุกคนที่มองมา มันกุ่มกิ่มแบบแปลกๆ อะ...มีกระทุ้งศอกกันอีก ..
....
.
.
.
.
แค่ 'ย่ากิม' ที่ 'ชอบแกล้ง' ก็พอแล้ว ดีนะที่ 'นะ' ไม่ชอบแกล้ง เหมือนย่ากิม.......
....
.
.
..
.
จริงๆ นะ ไม่ชอบแกล้ง เหมือนย่ากิมหรอก นะเงียบจะตาย...
..
.
.
.
จริงๆ
.
.
.
.
.
ใช่ไหม? ผมชักไม่แน่ใจ .......
-
แหม อาม่ากับเพื่อนๆนี่ทันสมัยจริงๆ รู้จักด้วยว่ามีชายรักชาย
แถมเหมือนจะรับได้อีกต่างหาก ^^
อาม่ามีเปิดบ่อนกับปลูกกัญชาด้วย มิน่า หลานชายเลยได้จากอาม่ามา :try2:
-
แหม อาม่ากับเพื่อนๆนี่ทันสมัยจริงๆ รู้จักด้วยว่ามีชายรักชาย แถมเหมือนจะรับได้อีกต่างหาก ^^ อาม่ามีเปิดบ่อนกับปลูกกัญชาด้วย มิน่า หลานชายเลยได้จากอาม่ามา :try2:
>>ย่ากิมแกพูดตามที่แกรู้สึก[อยากแกล้ง] อาลู่ แค่เป็น 'ของสำคัญ' ที่คนแก่หวังให้มาเป็นสะใภ้......โอ้ยยยยย ย่ากิมแร๊งงงงงงส์ :try2:
-
เอร๊ยยยย... มาต่อแล้ว!!!
เค้ามาส่องอยู่ทุกวัน วันนี้สมหวังได้อ่านต่อสักที ^^
ย่ากิมน่ารักอ่ะ รู้ใจหลานจริงเชียว อิๆ
"นะ" ... เนี่ย คาดว่าจะต้องขี้แกล้งชัวร์!!!
ปล. มาต่อไวๆ นะ จะลงแดงตายแล้ว
-
น่ารักอะ ชอบเรื่องนี้ นู๋จะเอาอาลู่อะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
เรื่องนี้สะท้อนเวรกรรมที่ผู้ใหญ่ทำว่าตกไปถึงลูกหลานด้วยแน่เลย
ก็ย่ากิมทำธุรกิจผิดกฎหมายด้วยนี่นา นะก็ต้องมารับกรรมอะไรสักอย่างเร็วๆนี้
ขอให้นิวเดาผิดที่เถ๊อะ! สาธุ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
แต่ละคนไม่มีดิว ชีวิตคงไม่เหลืออะไร เหอะๆ
-
แอร๊ยส์ส์ เอาอีก ๆ กะลังสนุก :m1:
-
ไม่ธรรมดาทั้งบ้านเลยล่ะมั้งเนี่ย
อาม่าสุดๆอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดด มาแล้ววว ลูกแกะกับอาตี๋
อาตี๋หลงทางในครัวซะล่ะมั้ง ปล่อยเพื่อนมาเป็นตัวนำโชคในวงไพ่เสียนานสองนาน
มาต่อนะคะ เปิดมาดูบ่อยมาก ดีใจจังที่ยังไม่ลืม
-
อ่านไปเรื่อย ๆ ถึงกับน้ำตาซึมเลยแฮะ แต่ละตอนเด็ด ๆ ทั้งนั้นนนนนนน
-
เศษสองส่วนสี่
ของพนัน.... [นะกับผม]
.....
"คงอย่างลื้อมังพวกธาตุฟายยยยยยยยย ...อาน้า ดื้อด้าง บ้าบอ มุทะลุ พวกสุดโต่ง เพื่องที่คบก็ดีๆทั้งนั้ง ...ลื้อเลือกได้ดี ....วังไหนจาพากังไปฉิบหัยก็ บอกม่าล่วงหน้าด้วยน้า ม่าจาได้ทำจายยยยยย "
ยังไม่ทันก้าวขาออกจากบ้าน ประโยคเสียดแทงก็ทักมาก่อนเลย ผมชินแล้วกับประโยคจงใจใช้คำผิดแบบกำกวมของอาม่า หยิกๆกัดๆ แสบไม่ใช่เล่น แต่ก็นั่นล่ะ ไม่เคยสะทกสะท้าน ...ตื่นเต้นเร้าใจ รึก็เปล่า มันก็แค่คำที่กรอกเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
“อาน้า....ก่องม่าตาย ลื้อช่วยหาอะไรดีๆ มาใกล้ๆตัวลื้อทีได้มาย? ม่าจะได้ตายตาหลับ”
เหมือนปลิวตามลมมากับประโยคสุดท้าย ผมหันไปมองเจ้าของประโยคด้วยหางตา ...คนอย่างม่านะจะตายง่ายๆ...
....... หนังเหนียวจะตาย........
.................................
.....
“ดิว รอนี่นะ เดี๋ยวมา ”
ผมบอกคนที่งัวเงีย ครึ่งหลับครึ่งตื่น ให้รอในรถ เพิ่งไปรับดิวมันมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด ผมบอกมันว่าเป็นทางผ่าน ใช่..ผ่านจากเส้นทางปกติของผมไปเกือบ 80 ก.ม. ไม่รู้ทำไม แค่อยากเจอมันเฉยๆมั้ง ไหนๆก็กลับหอเดียวกันอยู่แล้ว
....ขึ้นมาบนห้องได้ผมถึงได้รู้สึกตัว ....นี้กูมีน้ำใจเอื้ออารีย์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? 80 ก.ม. จากกรุงเทพฯ แถมขับเข้าสวนมะพร้าวมืดๆ .....เพื่อคนแค่คนเดียว ....พ่อพระแล้วกู!!?? สะบัดหัวสลัดเรื่องรกสมองออกไป สวมเสื้อตัวใหม่ก่อนจะวิ่งลงไปที่รถ ผมใจหายวาบที่มองผ่านกระจกรถเข้าไปแล้วไม่เห็น ดิว ในหัวคิดแต่เรื่องร้ายอย่างเดียวเลย มันสลบไปรึเปล่า ?!! อาจติดอยู่ในรถก็ได้ ! ผมเผลอปิดกระจกแล้วแอร์ดับรึเปล่า?! เกือบจะทุบกระจกรถ .....
..
.
ถ้าม่าไม่มาสะกิดเสียก่อน....
.
.
..
“....ลืม ‘ของสำคัง’ ไว้ในรถหรืออาน้า? ม่าเก็บไว้ให้ลื้อแล้ว....”
ไม่ให้ทันตั้งตัวจริงๆกับม่ากิมคนนี้ ...ผมกลั้นหัวเราะมองมือเล็กๆของม่าที่กุมมือดิวไว้หลวมๆ แล้วหันมามองมือผมที่เตรียมเงื้อกำปั้นจะชกกระจกรถตัวเอง ยิ่งกว่าม้าที่คลอดผมออกมา...ม่ากิม เดาใจผมได้ทุกอย่าง จับผมได้ทุกทางจริงๆ ….
.................................
.....
ตั้งแต่วันนั้น ....ม่าก็รบให้พาดิวมาที่บ้านบ่อยๆ ทุกครั้งที่ดิวมา ไม่มีสักครั้งที่ม่าจะว่าผมต่อหน้าดิว มีแต่หลิ่วตามองแล้วหาเรื่องชมผมกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ เล็กๆน้อยๆจนบ้างเรื่องนั้นผมไม่เคยคิดเลยว่าม่าเองก็มองผมอยู่ ...มันก็ดีกว่าฟังประโยคประชดประชันไม่ใช่หรือไง?
…
.
.................................
.....
“อาน้า...ลื้อยังไม่กลับหอหรอ?.....อั้วคิกถึงอาลู่.....”
“ม่าก็อย่าไปคิดถึงมันบ่อยสิ...มันเองก็มีงานของมันเหมือนกัน ”
“ก็ลื้อเป็งเพื่องอาลู่....ลื้อก็พาอาลู่มาหาอั้วสิ.... ”
“ม่า!! ไอ้ดิวมันไม่ได้มีผมเป็นเพื่อนแค่คนเดียวนะ !!! ผมจะได้ไปผูกขาดชีวิตมันได้ !!! ”
จิตผมตก หลุดตวาดออกไปเสียงลั่นเหมือนโดนม่ายั่วโมโห ...ใช่ ผมไม่ได้เป็นเพื่อนของดิวแค่คนเดียว ดิวมันมีเพื่อนเป็นร้อยมั้ง แมวหมากาไก่ห่าเหวอะไรบ้างก็ไม่รู้....ยิ่งตอนนี้ไอ้หมาชื่อก้องก็เหมือนจะยึดดิวมันไว้แค่คนเดียว ...รถยนต์กับมอ’ไซค์ ใครจะคิดว่าดิวมันเลือกซ้อนมอ’ไซค์
“....”
“จายเย็งๆ อาน้า...เพื่อนกัง...ยังไงก็ตัดกังไม่ขาด .....อาน้า...ลื้อบอกอาลู่อีสิ ว่าม่าอยากเจอ....ถ้าไม่รู้ว่าจาพูกยังไง ลื้อยื่นโทรศัพท์ให้อีก็ได้ ม่าจาพูกกับอีเอง....เพื่อนดีๆ หายากนาอาน้า เพื่องที่เป็นเหมืองน้ำเย็งๆ คอยดับฟายอย่างลื้อได้...มันหายากยิ่งกว่ายากอีกนา”
“....ม่า.....ผมอยากได้รถมอ,ไซค์”
“เนื้อหุ้มเหล็กชักๆ…....เอาอาลู่มาแลกสิ......ถ้าลื้อเอาอาลู่มาได้.... อั้วเซ็นเช็คให้....”
.....
..
.................................
.....
***
"อาน้า...ลื้อยังไม่ต้องจ๋อ ไปยกขนมเปี๊ยะมาให้ อาลู่ก่อง ถามอาคำหล้าว่าอยู่ไหนน้า... "
....ประโยคนั้นมันก็แค่นั้น......ไม่มีอะไรทั้งนั้นนอกจาก ให้ถามคำหล้าเด็กรับใช้ในบ้านว่า ‘ของที่ผมยากได้อยู่ไหน? ‘ ยากเอาการกับการดึงดิวออกมาจากไอ้ก้อง ช่วงนี้มันสองคนติดกันยิ่งกว่าแฝดสยาม ผมไม่ได้อิจฉาอะไร จะอิจฉาทำไมก็แค่เพื่อนกัน
....
..ไม่ได้อิจฉาสักหน่อยที่ดิวมันชอบซ้อนท้ายรถไอ้ก้อง....
...ไม่ได้ อิจฉาสักหน่อยที่มันสองคนนอนเตียงเดียวกัน….
..ไม่ได้ อิจฉาอะไรสักหน่อย.....
..
.
.
.
“กูถอยรถใหม่......ลงสนามแข่งกับกูไหมไอ้ก้อง?”
..
.
.
..ผมไม่ได้อิจฉาหรืออยากเอาชนะอะไรมันจริงๆนะ...
-
ประกาศก้องกู่ร้องร้องให้โลกรู้ว่า "ไม่เชื่อ"
ไม่อิจฉา? โถ่ะ!!! เจ้านะเอ๊ย!
อาม่านี่ก็นะ ปล่อยๆเค้าไปเหอะม่า :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อั้ยยะ :-[ ในที่สวดก้อมาแว้ววววว
แอบดีใจใหญ่ๆ
-
เชื่อจ้ะเลื่อย. เชื่อพ่อคู๊นนนนนนนนนนนนนนนนน ไม่ได้อิจฉาเล๊ยยยยย แค่ไปท้าก้องแข่งรถด้วยเท่านั้นเอ๊งงงงงงงง :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
อาลู่เนี่ย น่าจะแยกร่างได้หลายๆร่างเนอะ
ใครๆก็ว้อนอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า^^
-
เพื่อมิตรภาพหรือจะ 5P ดี o3
-
นะ นายไม่ได้อิจฉาเลยซินะ ไม่ได้อิจฉาสักกะนิดเลย!
ซึนนะนาย รอๆๆๆๆ รอให้มาต่อ ติดตามๆ
5P 5P 5P 5P 5P 5P เราอยากด้ 5P จริงๆนะเออ
เเบบว่าไม่อยากเสียใครไปไง ไม่ใ้ดิวตายตอนจบด้วย
เอา 5P 5P 5P 5P 5P 5P 5P :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เออ...5p 5p มันอะไรกันเนี่ยยย...เห็นเชียร์กันจัง???
คนเขียนช่วยจัดหนักหน่อย..เราจะได้เข้าใจงัย!!!
-
อาตี๋น้อยหวงของแล้วอ่า น่ารักจังเลย >_<
ยิ้มๆ อ่านเรื่องนี้แล้วหยุดยิ้มไม่ได้ กรี๊ดดดดด
ขอบคุณนะคะ ไว้มาต่ออีกนะ ยังรออยู่ เชื่อยังว่าเปิดมาดูทุกวัน 55+
-
[รอ ตอน ต่อ ไป นะ] มาประชดชีวิตกันไหม? กับตอนต่อไปของลูกแกะและสี่หมา ?
=ผลโหวต จัดมา!! 80 คน 92% พอเถอะ !! 7 คน 8%
แก้ไขหัวข้อโหวตไม่ได้ ถามเอาเลยแล้วกันโหวตต่อไปที่ทุกคนถามกันมาเรื่องของ 5P.
คิดว่าไง?ท้าทายกันเข้ามา คิดว่าไม่กล้าเขียนหรอ????
5P. ในความคิดของเรื่องนี้ คุณคนอ่านว่ายังไงล่ะ?
-
^
จัดมาาาาาา ได้โปรดดดดดดด
-
ปักธงรอ.....ตอนต่อไป!!
และได้โปรด ขอร้อง กราบกราน คุณ Zitraphat จัด 5P ให้หน่อยเถอะ จะลงแดงแล้ว >.<"
-
ชอบอะ
ถึงจะเลวแต่ทุกคนดูรักดิวมาก
รอตอนต่อไปนะคะ
รอ5Pด้วยยย > _ <
-
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขีนน :กอด1:
-
ถ้ากล้าแต่งก็เอาดิ อิอิ
แบบว่า จะให้ใครคนใดคนหนึ่งได้ไปก็ โถ~ สงสารคนที่เหลืออ่ะนะ
(หยิบทิชชูมาซับน้ำตา แต่ อ้าว ทิชชูแห้งเหมือนเดิม)
-
พึ่งได้รู้ว่ามีตอนพิเศษอ่ะ เดี๋ยวมาเม้นให้น้า ขออ่านหนังสือสอบก่อน เดี๋ยวมาเม้นให้นะตะเอง ^^
-----------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วๆ ขอความเห็นอันเดิมนะ ^^
จากตอนพิเศษเราก็ได้เห็นผ่านมุมมองของดิวบ้าง เราไม่เคยคิดว่าดิวจะเป็นคนแบบนี้แฮะ แต่พอได้รู้แล้วก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงจัดการหมาป่าได้อยู่หมัด
ตอนของวิทย์ เราว่าดิวเป็นคนดี และก็เป็นผู้ใหญ่มาก ถึงไม่สามารรถจัดการกับทุกปัญหาได้ แต่ก็ตั้งสติรับมือได้ดีมาก เราชอบความคิดของดิวมากเลยในเรื่องของครีมอ่ะ ส่วนครีมนี่ที่เอาเด็กออก ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะดิวก็ได้มั้ง (หลังจากนี้ก็ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม) ส่วนที่เป็นมุมองของวิทย์นี่ อ่านแล้วรู้สึกเห็นใจนิดๆ แต่ไม่สงสารอ่ะ ทำตัวเอง เหมือนจะรู้ใจตัวเอง แต่ไม่คิดจะยอมรับ สุดท้ายก็ทำร้ายทั้งดิว ทั้งครีม แล้วก็ตัวเองด้วย (สงสารครีม :sad4:)
(แต่เราชอบตอนเจอกันครั้งแรก และก็น้องกุ้ยช่ายมากเลยอ่ะ ปกติเราว่าหมามันคงเชื่องกับคนจิตใจดีอ่ะนะ /โดนวิทย์โบก :beat:)
ตอนของก้อง เราชอบตอนนี้ที่สุด จุดเริ่มต้นของดิวที่มาอยู่กับแก๊งหมาป่าก็คือก้องนี่เอง แต่น แตน แต๊น ^^ ก้องชีวิตน่าสงสารอ่ะ ยิ่งเป็นช่วงวัยนรุ่นยิ่งต้องการที่พึ่งพา พอไม่มีก็หันไปหาสิ่งที่ผิด พอมาเจอคนที่ใส่ใจตัวเองก็เลยรักขึ้นมา แล้วก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ชอบตอนที่พร่ำเพ้อหาดิว ได้ใจมากๆ เทใจให้ก้องไปแล้ว 555 (แต่ถึงเนื้อถึงตัวไปไม่หน่อยนะ ^^)
สองคนนี้ดีขึ้นเพราะดิวจริงๆนั่นแหละ ดิวได้บุญชุดใหญ่เลยนะเนี่ย
ส่วนตอนของนะ อันนี้ยังไม่จบ อ่านของหมาป่าตัวนี้ไม่รู้ทำไมมีแต่คำว่า "อาม่าสุดยอด" ลอยไปลอยมา :laugh: ชอบข้อคิดขนมสามก้อน ^^
นะโดนแย่งซีนไปหมดแล้ว อาจจะเพราะพูดไม่ทันอาม่าล่ะมั้ง แล้วนี่เอามอเตอร์ไซค์จะไปแข่งกับก้อง เอาดิวเป็นของเดิมพันเรอะ เจ้าตัวรู้โกรธตาย
เรื่องความรู้สึกของทั้งสี่คน เราว่าน่าจะส่งมาถึงดิวบ้างแหละ แต่ไม่รู้เลยว่าดิวรู้สึกกับแต่ละคนแบบไหน จะไม่รู้สึกอะไรก็คงจะตายด้านไปหน่อยมั้ง :serius2:
รอตอนต่อไปน้า ของฟรอสท์ด้วย 5pด้วย 5555 :L1:
-
5PPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP!!!!
:z1:
-
555 ชอบที่หมาป่าทุกตัว ต้องสยบกับน้ำค้างหยดเล็กๆๆๆ หนีไปไหนไม่รอดแล้ว
สนับสนุน 5P ด้วยอีกคน ได้ไปคนเดียว กลัวคนอื่นจะเสียใจและเสียคนอีก
เพราะฉนั้น เราต้องส่งเสริมให้มีคนดีในสังคมมากๆ ด้วยการบริจาคน้องดิว ให้ทั่วถึงกันทุกคน
-
ไม่ได้อิจฉาเบยเนอะ นะ
-
5p 5p จัดมา จัดมา :z2:
-
หมาแต่ละตัว..... ปากแข็งได้อีก
จะกี่พีก็อ่านค่ะ แต่อย่ารุนแรงเลยนะสงสารดิว
-
ดิวเหมือนออกซิเจนของสี่หมามากๆเลย
ถ้าขาดดิวไปสี่หมาคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ตายๆๆๆๆ
-
อ่านตอนดิวกับวิทย์แล้ว พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
เซ็งกับการแก้ปัญหาด้วยการทำแท้ง และเซ็งกับการไม่รับไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิด
ก่อนจะไปนอนด้วยกันก็รู้อยู่แล้วว่าจะท้องได้ แต่กลับไม่รู้จะทำยังไงถ้าท้องนอกจากเอาเด็กออก ไม่แน่ใจว่าคนที่คิดแบบนี้จะสามารถเป็นความหวังขอพ่อแม่
หรือมีอนาคตที่สดใสอะไรรออยู่ได้อีกหรือป่าว
-
เข้ามาเพื่อที่จะบอกว่า 5P เถอะค่ะ!!!!!!!!! :z3:
ไม่อยากให้เสียใจกันซักคน :m15:
-
กระดื้บบ กระดื้บบบ :z10: แบบไหนก็ได้ค่ะ จัดมาเลยค่ะ หนูรออยู่ :monkeysad: 5P :a5: หนูรับได๋ค่ะ :haun4:
-
หายไปไหนอ๊าาาาาาา คิดถึงอาม่าาาาา ไม่ใช่ล๊ะ คิดถึงอาลู่!!!
เอาจริงๆอยากได้ 5P มันอยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ 5P ก็คงไม่เป็นไรจัดวันเอา ฮ่าาาาาาาา
-
ไม่ได้ลืม ไม่ได้หาย ไม่ได้เล่นตัว ....รอเม้นท์....แต่ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์ร่วมเลย เขียนลบเขียนลบหลายรอบแล้ว รอหน่อยนะ
รอนะ รอนะ ....
...
..
.
ดันไปถามเรื่อง 5P ในสมองมันเลยมีแต่ 5P. เซ็งตัวเองฉิบ :z3:
ดื่มน้ำชากินขนมไหว้พระจันทร์ รอนะ รอนะ
:m5:
-
รอได้ ค่อย ๆ คิดเน้ :haun4:
-
ยังมารออยู่ทุกวันนะคะ ดีใจที่รู้ว่ายังไม่ลืมกัน คุณคนเขียนสู้ๆๆ
-
นะ เด็กขี้อิจฉา อะ จะแย่งดิวกับก้อง จะชนะมั๊ยเนี้ย o13 o13 o13
-
:mc4: สุขสันต์วันเกิดค่ะ เค้าว่ากันว่าวันเกิดขอไรจะสมหวังใช่ป่ะ ง้าน :call: องค์ลงมาให้ท่านนักเขียนแต่งนิยายให้จบ (ทุกเรื่อง)
ให้เราได้อ่าน โฮ๊ะๆๆๆ (ตกลงเค้าให้คนเกิดขอหรือให้เราขอหว่า ??) แต่เราจะขอ :laugh:
[attachment deleted by admin]
-
พึ่งเข้ามาอ่าน อยากบอกว่า "รักเรื่องนี้ :m1:"
สุขสันต์วันเกิดค่าาา :mc3:
-
รู้สึกว่าคุณ Zitraphat จะกระซิบดังไป เลยได้ยินกันซะทั่วเลย 555+
อ่ะๆ ไหนๆ ก็เข้ามาส่องเรื่องนี้ทุกวันอยู่แล้ว อวยพรให้หน่อยแล้วกัน...
"ขอให้มาโพสต์เรื่องนี้ต่อให้จบสักที (แฟนคลับรอจนจะลงแดงตายแล้ว)
แล้วก็ขอให้จบแบบ Happy Ending with 5P ด้วยนะ!!! เพี้ยง สาธุ เอเมน!!!"
เอร๊ยยยย...นี่เรียกว่าพรแกเรอะ 555+ ... ส่วนอันนี้แถมให้
"ขอให้คุณ Zitraphat มีความสุข ประสบความสำเร็จทั้งทางด้านการเรียน และการงาน
สุขภาพร่างกายแข็งแรง แคล้วคลาดภัยทั้งหลาย หวังอะไรให้ได้อย่างใจหวัง มีเงินใช้ มีคนรักใครเอ็นดู
ถ้ายังไม่มีแฟน ก็ขอให้สมหวังในความรัก ถ้ามีแฟนแล้ว ก็ขอให้ความรักราบรื่นไม่มีปัญหา
และสุดท้ายขอมีจินตนาการไม่จบไม่สิ้น สำหรับสร้างสรรค์ผลงานดีๆ ต่อไป " นะจ๊ะ
:L2: :L1:
-
สนุกมากครับ แบ่งพาร์ทแต่ละตัวได้แจ่มม่วกกกกกก
-
กรี้ดดดดดดดดดดจบแบบนี้ฆ่ากันดีก่วาอะ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
จริงๆ แล้วอยากให้ดิวได้กะฟอร์ทคนเดียวนะ
เพราะเค้ามีซัมติงกันแล้ว กับคนอื่นๆ ก็ให้เป็นเพื่อนเป็นอย่างอื่นไป
ในความรู้สึกลึกๆ แล้วรับไม่ค่อยได้เท่าไหร่ที่คนที่เรารักหรือแฟนของเราไม่ได้มีเราแค่คนเดียว
ถึงคนนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทที่ตายแทนกันได้ก็ตาม
ถ้าเจอแบบนี้กับตัวเองเราคงไม่ขอยุ่งเกี่ยวกันอีก ขอบายทางใครทางมันละกัน
จะเรียกว่าเป็นพวกเห็นแก่ตัว ใจแคบ หรือหวงของก็ได้
แต่ว่าของๆ เรา แฟนของเรา เราคงไม่อยากแบ่งใหใคร และไม่อยากใช้ร่วมกับใคร จริงไหมคะ
แล้วลองคิดเล่นๆ ดู ถ้า 5p จะเกิดอะไรขึ้น
ดิวคงไม่ได้เป็นอันทำอะไร จะทำอะไร จะไปไหนกับคนนี้ แล้วอีกสามคนล่ะ
ต้องมาคอยเป็นห่วงความรู้สึกของอีกสามคน โน่น นี่ นั่น
ขนาดเป็นแค่เพื่อนกันทั้งหมด ยังอิจฉากันเองเลย
ที่แน่ๆ สี่หนุ่มเค้าจะยอมใช้แฟน "ร่วม" กับเพื่อนหรือ
แล้วอีกอย่างธรรมดาเรามีแฟนแค่คนเดียวยังหัวหมุน
แล้วดิว...
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็แล้วแต่คนเขียนเลยค่ะ
แค่มาแชร์ความคิดเห็นเฉยๆ นะคะ ไม่ได้มีอะไร
-
อยากอ่านตอนของดิวกับฟรอส์ท
อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อไปหลังจากดิวถูกยิงแล้ว
-
ทุกคนดูรักดิวมาก ๆ เลย แต่ดิวก็เหมาะสมที่จะถูกรักนั่นแหละนะ แล้วดิวรู้สึกยังไงกับคนอื่น ๆ นะ อาม่าดูน่ารักดีนะ ก้องยอมเพื่อดิวแบบนั้น ดีจังนะดิว
-
ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องแล้วนึกว่าเป็นเรื่องใสใสนอนนับแกะอะไรแบบนี้
แต่พอมาอ่านแล้วสนุกมาก เมื่อไหร่คนเขียนจะมาต่ออีกน้อ
-
คืนนี้จะมาต่อให้เน้อ .... :z10: :z10:
-
ชอบหมาทุกตัว. มีอะไรที่เป็นตัวเองหมด
ที่ชอบยิ่งกว่าคงเป็นดิว. ที่ดูจริงใจ เหมือนดูโตกว่าในหลายๆอย่าง
เป็นคนที่ทำให้. ทุกคนเปลี่ยนแปลงมาเผื่อดิว
แค่รักอย่างเดียวไม่พอหรอก เหมือนดิวเป็นยิ่งกว่านั้น.. เป็นเหมือนคนต่อชีวิต ต่อทางให้หมาทั้งสี่ตัวได้เดินต่อไป
-
เศษสามส่วนสี่
ของพนัน.... [นะกับผม]
'กูไม่แข่ง...'
"...."
......เสียงเนือยๆตอบกลับมาในสาย เล่นเอาหมดมู้ด
"เพราะ??...."
'กูขี้เกียจหาเด็กซ้อน....'
"......ทำไมต้องมี?..... "
ผมเริ่มจะขึ้นเสียงกับความกวนตีนของคนปลายสายแล้ว....แม่ง หงุดหงิดที่มันไม่เป็นอย่างที่คิด ...
'เหี้ยนะ...มึงมาท้ากูแข่งเนี้ย มึงรู้อะไรบ้าง?ไม่ใช่ 4X4 นะ ที่ถ้าจะแข่งมันก็ต้องมีติดปลายนวมนิดๆหน่อยๆ แข่งมอ'ไซต์ เขาไม่สนใจ ปลายนวม...เขาสนใจคนซ้อน...มึงหาคนซ้อนมาดิเผื่อพวกไอ้วิทย์มันจะสน ส่วนกูบายอะขี้เกียจ ว้อนท์มากนักมึงก็หาเด็กที่ไหนมาซ้อนก็ได้...รถเพิ่งถอยใหม่ อย่าเอามาลองกับกูเลย...คนละชั้นวะ...มึงอยากลองมึงก็หาเด็กซ้อนมา.. ขอให้นมตูมๆ เดี๋ยวก็หาคนลองได้เอง... '
"เหี้ย! กูไม่ใช่มอ'ไซค์รับจ้าง รถกูเลือกคนซ้อน..สัด!."
.....
..
เพิ่งวางสายจากเหี้ยก้อง แม่งหยามสุดๆ เล่นเอาอารมณ์เสียเลย เมื่อก่อน ตอนยังไม่เจอดิว ไอ้ก้องแม่งโผล่ไปที่สนามทุกอาทิตย์ แต่ตอนนี้นานๆทีต้องลากมันไปที พวกผมรวมกลุ่มกันในนาม 'WOLF' เมื่อก่อนเรื่องยา เรื่องหญิง ถ้าเคลียร์กันไม่ลงตัว ส่วนมากก็จะนัดเคลียร์ในสนาม เหี้ยก้องเป็นเบอร์หนึ่ง สนามไหนไอ้ก้องลงสนามนั้นแทบพัง ชื่อมันติดสนามแล้วตอนนี้
...แต่ก็แค่นั้น ...เพราะนับจากที่มันกลายเป็นมอไซต์รับจ้างให้ดิว...พวกผมเห็นหัวมันที่สนามแทบจะนับครั้งได้ ถ้าจะบอกว่าฝีมือระดับมันมันเบื่อรถ ผมไม่เชื่อหรอก...
..
.
ถ้ามันเบื่อจริงทำไมขับไปรับดิวได้ทุกวัน?
......................
....
'...ไม่ได้ดั่งใจเลยโว้ย!! จะทำยังไงให้ไอ้ก้องมันยอมแข่งวะ!!'
บอกตรงๆว่าหัวเสีย ผมสบถอีกสองสามคำแล้วถึงได้ เดินเข้าตัวบ้าน วงไพ่ยังไม่เลิก ดิวมันนั่งเป็นแมวกวักโชคอยู่อย่างนั้น ไอ้นี่ก็จริงๆ ใครไหว้วานให้ทำอะไรก็ทำหมด ใครให้ไปไหนก็ไปหมด จับให้นั่งตรงไหนก็นั่งนิ่งๆได้เป็นชั่วโมง....
..
.
"...."
'....เอ่อสิ...จะเล่นเหี้ยก้อง ...ใช้ดิวลองสนาม.. ก็น่าจะได้อยู่.....'
.
.
.
"....ม่า....จะเลิกหรือยัง.....ผมยืมตัวดิวหน่อยสิ...จะพามันไปเปิดหูเปิดตา...."
***
[เกษตร-นวมินทร์ ]
ถนนโล่งอย่างที่คิด เพราะมีคนเคลียร์ให้หมดแล้ว ไฟถนนแทบไม่ต้องใช้เพราะแค่แสงไฟจากหน้าปัดรถที่จอดเรียงกันอยู่ มันก็สว่างเกินพอ เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น สนองความคะนอง ตอนนี้ถนนสายยาวถูกเคลียร์ให้เป็นสนามแข่ง แบบไร้ที่ติ
คืนวันศุกร์อย่างนี้คนดูเยอะ และยิ่งเยอะไปอีกเมื่อมีกระแสข่าวว่า หนึ่งในพวก 'WOLF' กำลังจะลงแข่ง เกือบทุกสายตาจับตาดูรถมอไซต์คันใหญ่ที่จอดเบิ้ลเครื่องอยู่หัวสนาม สองคนในชุดสูทเซฟแบบเต็มที่สวมอยู่ ทำให้ดูไม่ออกเลยว่าใครกันแน่ที่กำลังเทสรถกะระยะความเร็ว และใครกันแน่ที่ยืนนิ่งมองภาพทั้งหมดผ่านหมวกกันน็อคที่ปิดหน้าตา เสียงกระหึ่มของรถแข่งคันใหญ่มาสมทบอีกหกเจ็ดคัน ไม่ใช่คนของ 'WOLF' เพราะหน้ารถมีสัญลักษณ์ ดีไซน์เป็นคำว่า 'Zeal Bang '
หญิงสาวในชุดรัดรูป โชว์สัดส่วนและเรียวขาสวย เธอลงจากรถคันใหญ่แล้ว เดินอย่างไม่สะทกสะท้านไปที่ 'เขต' ไม่มีการกล่าวถึง 'เดิมพัน' เพราะนั่นเป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว หนึ่งในสองคนที่อยู่ชุดสูทเซฟหันรีหันขวาง เมื่อตัวเองโดนอีกคนผลักเบาๆให้ไปยืนใกล้กับหญิงสาว ที่เพิ่งมาถึง ไม่มีใครสนใจ ว่าเดิมพัน ที่แต่งตัวมิดชิดปิดหน้าปิดตา คือใคร ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ขึ้นชื่อว่าถูกคนของ 'WOLF' เลือกมาแล้ว มันก็ต้องมีดีพอที่สมควรจะแย่งชิง
สายตาคมของหญิงสาวมองเหยียดๆ ที่ร่างในชุดสูทเซฟสีน้ำเงิน ยืนนิ่ง หมวกกันน็อคแบบเต็มใบปิดใบหน้าไว้ทั้งหมด ขนาดชุดที่สวมยังรัดแน่นจนไม่มีสัดสวนไหนโชว์ออกมาให้เห็น ....
การแข่งรอบแรก เป็นไปอย่างสูสี เพราะฝ่าย 'WOLF'เจ้าของรถเองก็เพิ่งลองรถใหม่วันนี้ ออกจะอารมณ์เสียอยู่บ้างที่ การแข่งวันนี้ต้องอ้างชื่อกลุ่ม ทั้งๆทีตัวเองแอบแข่งคนเดียว แถมยังลาก 'ของเดิมพันของ WOLF 'มาโดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ว่ากลายเป็นเดิมพันไปแล้ว ... ก็แค่แข่ง ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะเกิดอะไร ...
..
.
.
เพราะยังไง.....
..
.
คนอย่าง ไอ้นะ ก็ไม่มีวันแพ้หรือเสียเดิมพันอยู่ แล้ว !!!
..
.
.
***
จบรอบสามแบบ ทิ้งห่างไม่เห็นฝุ่น ...เสียงกรี๊ด ดังลั่นสนามพอๆกับเสียง คำรามของรถที่จอดเชียร์ ...ล้อรถเบียดสีมากับพื้นถนน จนมาชะลอหยุดอยู่ที่ 'เขตเดิมพัน' สาวสวยยิ้มแก้มแทบปริเตรียมตัวก้าวขึ้นรถแข่งคันใหญ่ คงจะดีใจกว่านี้ถ้าเจ้าของรถไม่เปิดหมวกกันน็อคออกมาแล้วร้องเรียกให้อีกคนที่ยืนนิ่งในชุดสูทเซฟ ให้ก้าวคร่อมขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างไม่ใยดี ไม่แม้แต่จะชายตามองของเดิมพันของอีกฝ่าย...
...
***
ไม่ได้ฉลอง หรือโห่ร้องให้กับชัยชนะที่เพิ่งได้มาแม้จะเป็นครั้งแรกที่ลองลงสนามแข่งด้วยรถมอไซน์ ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่ นั่งลูบหลังให้ อดีตของเดิมพัน ที่แพ้กลิ่นน้ำมันและกลิ่นไหม้ของล้อยาง...อย่างแรง
'อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกก......อื้อออออออออ...อ้วกกกกกก....'
หมดสภาพของเดิมพนันสุดลึกลับในชุดเซฟสุดรัดกุม เมื่อเจ้าตัว แทบจะถอดเขวี้ยงหมวกกันน็อคออกแล้ววิ่งเข้าข้างทางเพื่อมาตั้งหลักอ้วกอย่างเป็นทางการ แววตาแดงกล่ำคลอน้ำตาที่เป็นผลพวงมาจาก การโก่งคออาเจียน เงยมองเพื่อนตี๋ร่างยักษ์อย่างคาดโทษ...
"..ก็..บอกนะแล้วว่า...อย่าขับเร็ว...อ้วกกกก...ก็บอก...นะ..แล้วว่า... ผมแพ้กลิ่น..ยางไหม้ ...อ้วกกกกกกกก..บอกแล้วนะ...ทำไมนะยัง...อ้วกกกกกกกก...."
ไม่รู้จะกลัว หรือว่าจะขำ ตอนนี้จำเลยได้แต่ มองโจทย์แล้วลูบหลังให้เบาๆ แววตาช้ำๆแดงๆเหมือนกระต่าย ดูน่ารักดีกว่าตอนปกติตั้งเยอะ แล้วหน้าบู้ๆ คิ้วขมวดย่นๆ มันก็ดูกวนๆน่าแกล้ง กว่าหน้าเอ๋อๆ ยิ้มๆตอนปกติจะตาย ...อดคิดไม่ได้ว่า ตอน ดิวทำหน้าแบบนี้ ไอ้พวกสามตัวนั่นเคยเห็นรึเปล่า ?
"ทีไอ้ก้องขับ ดิวยังซ้อนมันได้เลย..."
"ก็....ก้องไม่เคยขับเร็ว....อ้วกกกกกกก..."
ตอบโดยไม่คิด ก็นั่นละน่า ทุกครั้งที่ซ้อนรถมอไซน์ก้อง ไม่เคยมีสักครั้งนี่น่า ที่ก้องจะบิดเร่งความเร็วจนได้กลิ่นเหม็นไหม้ของยางอย่างนี้ ....
ดิวพูดตามสิ่งที่คิด แต่คนฟังที่ชื่อนะ ฟังแล้วมีอารมณ์จี๊ด ถุงมือหนังถูกถอดออกมา นิ้วป้ายปาดเช็ดคราบน้ำลายให้ลูกแกะตาแดงอย่างไม่นึกรังเกียจ
"เหรอ....?....ไอ้ก้องของมึงนี่ดีเลิศประเสริฐศรี เหลือเกินนะดิว ...ไว้ศุกร์หน้าลองมาดูมันลงสนามดีกว่าไหม...แล้วมึงจะได้รู้ว่าระหว่างไอ้คนดีของมึงกับกู ตอนอยู่ในสนามแล้วมันเป็นยังไง..."
-
ดิวนี้สุดยอดเลย เจอแต่ละอย่าง วันนี้มาเป็นสก๊อยอ้วกแตกอ้วกแตนเลย
น่าสงสาร 5555555555
นะนี้กว่าจะคิดได้ ดิวจะเป็นไงเนี้ยลูกแกะน้อยๆ
-
กรี๊ดดด มาแล้นนน :m3:
-
กรี๊ด ยูกแกะกลับมาแล้น :m3:
-
อยากลงสนามแข่งกับดิวแล้วเอาหมาป่าซ้อนท้ายจัง :laugh:
ก็ชอบหมาป่าอ่ะ :o8:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ตามอ่านทันแล้ว เย่ ! :sad4:
ชอบเรื่องนี้ที่สวดอะ
:-[
มาต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
ก้องน่ะบัวพ้นน้ำแล้ว
ส่วนนะ หวังว่าจะพ้นไวๆ ด่วนๆ
ก่อนหนูดิวของเจ้จะเดี้ยงไปกว่านี้ :sad4: :sad4:
-
เศษสามส่วนสี่ [...แถม...]
ของพนัน.... [นะกับผม]
"ม่า ...มีไรกินบ้างอะ?"
พลขับตะโกนจากหน้าบ้านเข้าไปถึงในตัวบ้านมืดๆที่มีแสงสว่างจากโทรทัศน์ เป็นจุดดึงสายตา
"กลับมาดึกๆดื่งๆ ไปหาขนมในตู้เย็นกิงเองเลยปาย...อาน้า..."
ร่างเล็กๆที่นั่งจมไปในโซฟาตะโกนตอบกลับดังมาไม่แพ้กัน รู้ว่าอาม่ารออยู่ เพราะก่อนหน้านี้ก็โทรมาบอกแล้วว่าวันนี้จะกลับมาค้างบ้าน แต่ที่ไม่ได้บอก ก็เรื่องจะมีอีกคนมาค้างด้วย...
***
'กลับมาดึกๆดื่งๆ ไปหาขนมในตู้เย็นกิงเองเลยปาย...อาน้า...'
ประโยคนั้นจบลงด้วย ข้าวต้มหมูชามใหญ่สองชาม คนทำมีบ่นบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ทำสุดฝีมือ งานนี้อาม่าฉายเดี่ยว เพราะลูกมือที่ชื่อ อาลู่ นั่งหน้าซีด น้ำตาคลอ รออยู่ที่โต๊ะอาหาร ดึงหลานชายสุดที่รักไปซักฟอก แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมา เลยต้องปล่อยๆให้ไปนั่งดูแลกันเอง
"พวกลื้อ....ไปกู้โลกกันมาหรอ อาน้า..."
น้ำชายกริน ในขณะที่สายตาหรี่มองชุดประหลาดที่หลานสองคนสวมอยู่ ชุดแบบนี้นี่มันไปสู้กับสัตว์ประหลาดกันมาใช่ไหม? แล้วสู้กันยังไง อาลู่มันถึงได้หน้าซีด ตาแดงอย่างนั้น ? มองหน้าหลานชายตัวดี แล้วไม่อยากถามต่อให้เสียอารมณ์ ท่าทางระริกระรี้ อย่างกับปลากระดี่ได้น้ำแถมยังยิ้มกรุ่มกริ่มแบบนั้น คำตอบที่ได้มาตอนนี้คงไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ นี่ถ้าหรี่ตามองผ่านๆ อย่างกับเห็นหูเห็นหางมันสะบัดส่าย ....อาม่ายังสงสัย นี่ ลื้อเป็นหลานในไส้ไม่ใช่หมาป่าปลอมตัวมาใช่ไหม อาน้า...?
....
.
"อิ่มแล้วขึ้งปายอาบน้ำทั้งสองคงเลย ...ชามวางไว้นั่นอาลู่... ไม่ต้องล้าง พรุ่งนี้อาคำหล้ามังมาจักการเอง ...ปายอาบน้ำอาบท่านองปาย...อาน้า....ลื้อ..ประคองอาลู่ขึ้นปายเลยน้า หน้าซีดอย่างนั้งเดี๋ยวได้ตกบันไดกังพอดี ..."
***
.......
..ซดน้ำชาซูดดด..มือเล็กๆกดปิดรีโหมต กำลังจะเข้านอน แต่เห็นเงาตะคุ้มๆของไอ้หลานที่น่าจะลงมาหาอะไรในตู้เย็นขึ้นไปกินข้างบน เสียก่อน ....เลยอดปากไม่ได้
"...อาน้า...คืงนี้ตั้งใจหน่อยน้า....หลานคงแรกอั้วขอหลานสาวน้า...เวลามีเด็กผู้หญิงมาพูด ม่าคะม่าขา แล้วมันชุ่มชื่งหัวจาย..."
ประโยคบอกเล่า......
ทิ้งไว้ให้คิดแค่นั้น....เพราะคนพูดตอนนี้เดินตัวปลิว ฮัมเพลงเข้าห้องนอนไปแล้ว ....ทิ้งให้คนฟัง ที่พอจับเรื่องราวได้ สำลักไอโครกๆ ....หน้าตาแดงลามไปถึงหู เมื่อประโยคชี้ทางทำให้ เริ่มคิดอกุศลไปถึงอีกคนที่นอนรออยู่ข้างบน....
-
ม....มีต่อไหม :m7:
-
แม่เจ้า อาม่า มันเป็นอะไรที่รุนแรงมากนะ o13
แต่เค้าอยากให้ดิวได้กะฟรอส์ทน้าาาา :sad4:
แต่คิดดูอีกที5Pก็โอนะ o18
-
แค่ก แค่ก //สำลักข้าว
ม้าจะเอาหลานสาวเลยทีเดียวนะคะนะ :jul3:
เอ้าาาา พยายามโหน่ยน๊าอาน้า :haun4:
-
:o8: :o8: :o8:
เค้าชอบอาม่า อาม่าพวกเดียวกะเค้าเลย 5555 ความคิดเเจ่มมากเลยอาม่า
อาม่าบอกแนวแล้ว อย่าลืมทำตามล่ะ 5555+ เชียร์ๆ
(ปล. เชียร์ทุกคน ฮ่าๆ+)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจๆๆๆๆ ในที่สุดก็มาต่อแล้ววว
แต่จะดีมากๆที่จะมาต่อฉากต่อไปคร้าาา
ชอบคู่นี้อ้าา :o8: :o8: :-[ :-[
-
ทำป้ายไฟให้อาม่า
น่าเตะนะไงไม่รู้แฮะ
-
อาม่า คือสาววายรุ่นก่อตั้งใช่มั้ย :laugh:
-
แหมม่าเป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการเลยนะคะ :impress2
รอตอนต่อไปค่าา สู้ๆนะคะคนเขียน
-
กรี๊ดดดดด!!!....มาต่อแล้วววววว หลังจากมาส่องทุกวัน วันนี้สมหวังสักที :z2:
อาม่านี่ ออกมาทีไรได้ใจตลอดๆ อ่ะ o13
ปล. ปักธงรอตอนต่อไปจ้า ^^
-
โ๊ว๊ะ....................ชอบอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คึคึคึ รอนะคะ
-
สปอยยยย...บทจบ
ของพนัน.... [นะกับผม]
ผมพยามยามเดินเลี่ยงออกมาที่ถนนใหญ่ คิดว่าทุกอย่างมันจะจบ แต่ไม่ใช่ รถมอไซน์คันใหญ่ จอดขวางอยู่หน้าปากซอย
...
.
.
"มึงเป็นอะไร กับ ไอ้พวก WOLF ?"
.
.
.
***
..
ถึงนะจะพูดอย่างนั้น ...แต่ผมเองก็รู้ดี....มันไม่มีคำว่าแน่นอนหรอก.... ในสนามแข่ง...
มันมีแต่คำว่า 'แพ้' กับ 'ชนะ'
....
.
.
คำที่ไม่ว่าใครก็กำหนดไม่ได้........
***
“ไอ้เหี้ย!! มึงเป็นเจ้าของชีวิตดิวมันหรือไง ? มึงถึงได้เอามันเป็นเด็กซ้อน!!!”
***
จากการท้าทายสนุกๆ กลายเป็นเรื่องขึ้นมาเพราะข่าวมันกระจายวงกว้าง
.....อย่างที่คิดไอ้เหี้ยสามตัวนั่นไม่ยอมฝากชีวิตดิวไว้กับผม....
ครั้งแรกที่ 'WOLF' ลงสนามครบทุกตัว
...มอ’ไซค์สามคันที่ลงสนาม....รถยนต์ประกบข้างสนามอีกสอง กันตุกติก ทางฝั่งไอ้เวย์มันคงสงสัยบ้างล่ะว่าทำไม พวกผมถึงจริงจังกันขนาดนี้ ...
ก็จะไม่ให้จริงจังได้ยังไง เมื่อเจ้าของสนามที่ชื่อ ซิว มันยึดตัว 'ของเดิมพัน' ไว้อย่างนั้น!!!!
-
อั๊ยย่ะ
wolf ฉู้ ๆ เน้ เอายูกแกะกลับมาให้ได้เน้ :monkeysad:
-
โฮก ไหงกลับมาดูอีกทีมันโผล่มาหน้า 9 แล้วล่ะ
อาม่าของนะนี่ได้ใจจริงๆ มองอะไรทะลุปรุโปร่งไปหมด ไม่ว่าจะของสำคัญหรือตัวนำโชคกวักเงินกวักทอง
แถมยังเห็นดีเห็นงามให้หลานมีแฟนเป็นแกะน้อยน่ารักๆอีกตะหาก
จะคาใจก็ที่คิดได้ไงว่าหลานๆไปทำภารกิจกู้โลกมาเนี่ยแหละ สงสัยดูทีวีมากไป
แต่ตอนหน้าท่าจะมัน เล่นมีการลักพาตัวลูกแกะกลางดงหมาป่ากันอย่างงี้
-
มันๆๆๆๆ
ชอบอ่ะ :a5:
:L2: :กอด1: :L1:
:pig4:
-
ถึงบอกไงว่าอยากไปแย่งหมาป่ากับดิว ดูแต่ละตัวเด็ดๆทัง้นั้น :laugh:
อ่อ จบตัวนี้แล้วก็จะเป็นหมาป่าจอมโฉดตัวสุดท้ายแล้วเนอะ ฟรอส์ท!!
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ม่าๆ หนูดิวไม่มีมดลูกนา แหม ส่งเสริมกันน่าดู
ว่าแต่..เจ้านะทำสำเร็จไหมอ่ะ :z1:
ครั้งแรกที่ 'WOLF' ลงสนามครบทุกตัว
มะหมารวมพลัง!!! สู้โว้ย!!! :a2:
โอย~ปลื้มใจแทนหนูดิว
ลุ้นๆๆ
-
รอๆ
-
อั้ยยยยย มาต่อแล้ว ตื่นเต้นๆ
จะบอกว่าเท่าที่อ่านมา เหมือนตานะนี่มีความเป็นคนสูงสุดในกลุ่มพวกนี้เลยอะ
ฟรอสท์ดูเลวๆ โผล่มาเป็นมึนๆเมาๆ วิทย์ก็เงียบ เงียบจนดูเก็บกด
ก้องก็มาแบบเพ้อ พี้ หัวเราะ ร้องไห้
นะเนี่ยแหละดูเป็นผู้เป็นคน มีอารมณ์ความรู้สึกปกติมนุษย์สุดในกลุ่มแล้ว (คิดว่านะ 555)
มีมาสปอยด้วย อ้ากกก ทนรอไม่ไหว ><
-
อ่าห์...มาสปอล์ยให้อยากแล้วจากไป :z3:
เชียร์แก๊งค์หมาเฝ้าแกะเว้ยเฮ้ยยยย!!! ใครบังอาจแตะต้องหนูดิว ฆ่ามานนนนน!!!
มาต่อซะทีเถอะ .... ได้โปรด :z13:
-
สปอยยยยยย...เบาๆ เอา 5P.เลยไหม ? ล้อเล่นนนนนนนน.... :z10:
พัทยา (http://www.youtube.com/watch?v=p-M5WnkAk6M)
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ศิลปิน : ซุปเปอร์กลู (Super Glue)
อัลบั้ม : พัทยา
เพลง : พัทยา
* ฉันจะไปพัทยา (ฉันจะไปฉันจะไป) ฉันจะไปฉันจะไป ไปทำไมก็ไม่รู้
ฉันจะไปพัทยา (ฉันจะไปฉันจะไป) ฉันจะไปฉันจะไป ไปทำไมก็ไม่รู้
(ก็ฉันไปแล้วสบายใจ)
เขาจะไปพักร้อน เขาจะไปลอนดอน ฉันก็ไม่ไปกับเขา
น้องคิดจะไปดูหนัง น้องคิดจะไปทางนั้น ฉันก็ไม่เอาไม่เอา
(ซ้ำ *)
** ชอบก็คิดว่าชอบ จะไม่ชอบเอ๊ะก็ไม่แน่
แต่ถ้าไม่ได้ไปก็แย่ ก็จะแย่หรือว่าไม่แน่
ชอบก็คิดว่าชอบ จะไม่ชอบเอ๊ะก็ไม่แน่
แต่ถ้าไม่ได้ไปก็แย่ ก็ไม่แน่แต่ท่าจะแย่
แม่ก็ชอบไปวัด พ่อก็เลยไปวัด เขานั้นก็เลยไปวัด
ฉันฉันก็ชอบไปวัด ฉันเนี๊ยะก็เคยไปวัด แต่ไม่ได้ไปหรอกวันนี้
(ซ้ำ * , * , **)
-
ชอบเรื่องนี้จังค่ะ
ชอบบัวบังคม (ส่วนตัวอ่านแล้วนึกถึงคุโรโกะ) ใจเย็นแล้วก็จิตใจดี
-
เย้ย...วันนี้เข้ามาส่อง เห็นบรรทัดแรก
แทบอยากจะไปแดดิ้นกรีดร้องด้วยความสะใจเมื่อเจอคำว่า "สปอยยยยยย...เบาๆ เอา 5P.เลยไหม ?"
แต่พอเจอคำว่า "ล้อเล่น" เนี่ย ... อารมณ์ประมาณว่า...
แข่งว่ายน้ำอยู่ ว่ายนำมาตลอด เกือบจะแตะขอบสระอยู่แล้ว แต่ดันเป็นตะคริวซะก่อน :z3:
เฮ้อ.... ชีวิต เป็นสาวกน้องดิวนี่ ต้องอดทนสินะ
แต่ไม่เป็นไร เพื่อ 5P ของน้องดิวกับ WOLF แล้ว ... "ศรีทนได้!!!"
ว่าแต่เหมือนคุณคนเขียนจะไปพัทยา (รึเปล่า??)...
เอ๊ะ รึจะไปดูหนัง รึจะไปวัด เอ๊ะ??? ... -___-"
เอาเถอะ คุณคนเขียนจะไปไหน (หรือไม่ไป) ก็ขอให้ปลอดภัยสบายแฮละกัน
แต่ที่แน่ๆ "อิฉันรอตอนต่อไปอยู่นะตัวเอง!!!!" :z13:
-
อุบ๊ะๆๆๆๆ ลงสนามครบทุกตัวเลยเรอะ
อั้ยยะ อยากเห็นจุงเบยยยยยยยย
ตอนจบจะเป็นยังไงเนี่ย ดิวจะเลือกใครหรือไม่เลือกใครเลย อยากรู้มากกกกกกกกก
-
อยากอ่านต่อแทบขาดใจแล้ววววววว
มาต่อไวเถอะน้าาา
+1 :serius2: :serius2:
-
บทจบครึ่งแรก
ของพนัน.... [นะกับผม]
รถเก๋งแต่งแข่งสองคันขับไล่กันมาตามถนนสายบายพาส เครื่องเสียงในรถที่ปกติจะเปิดกระหึ่ม ปิดเงียบไร้เสียงใดๆนอกจากเสียงเครื่องยนต์ ที่เร่งแข่งกัน ...
.
.
... กระจกข้างรถอีกคันเปิดออก พร้อมๆกับนิ้วกลางที่ยกชูให้ ก่อนจะเร่งเครื่องทิ้งระยะห่างออกไป เพื่อมุ่งหน้าสู่จุดหมายเดียวกันกับอีกคัน...
....
ก็แค่นั้น รถคันหลังไม่ได้โต้ตอบหรือเร่งเครื่องแข่ง รอบเครื่องยังสม่ำเสมอ แต่รักษาความเร็วไว้ในระดับหนึ่ง ไม่อยากขับเร็วกว่านี้ ห่วงตุ๊กตาหน้ารถที่เอามาด้วย เพราะตอนนี้ตุ๊กตาหน้ารถกลายเป็นตุ๊กตาไปแล้วจริงๆ เด็กหนุ่มเจ้าของรถ เอื้อมมือไปดึงแก้มเพื่อนสนิทที่หลับไปตั้งแต่รถขับพ้นเขตจังหวัดฉะเชิงเทรา...
เมื่อเช้ารีบขับรถไปรับ ดิว มาจากบ้านที่ต่างจังหวัด เช้ากว่าปกติทุกครั้งเพราะต้องแข่งกับไอ้วิทย์ เลยลักไก่ไปปลุกมันตั้งแต่ ตีสี่ครึ่ง เร็วกว่าไอ้วิทย์สิบห้านาที...เลยพอรู้ว่า ไอ้วิทย์มันก็จะลักไก่เหมือนกัน เพราะที่นัดกันไว้ นัดไว้ตอน 7 โมงเช้า ... เรื่องมันจบแบบนั้น ไอ้ก้องกับไอ้นะที่เพิ่งรู้เรื่องเลยตกลงว่าจะเอามอ'ไซค์ตามหลังไปกันเอง
..
.
โจรคบโจรกันจริงๆ
.
.
เพราะโจรปูทางกันมาอย่างนั้น คนลำบากเลยเป็นตุ๊กตาหน้ารถที่สะลึมสะลือตื่นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวตั้งแต่ตีสี่ แถมเจ้าตัวยังไม่ยอมหลับง่ายๆ เหตุผลน่ะหรือ?
'ง่วงก็นอนไป...'
'ยังนอนไม่ได้ ต้องรอให้พ้นสะพานก่อน ...'
'เกี่ยวไรกัน ง่วงก็นอนไปดิ...'
ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่ ตุ๊กตาไขลานหน้ารถยังพยายามถ่างตา ตั้งแต่บ้านสวนที่สมุทรสาครจนมาถึง ตีนสะพานแม่น้ำบางปะกง รถขับขึ้นสะพานมาได้สักพัก รถก็ชะลอความเร็ว เพื่อดูวิวแม่น้ำ เกือบจะพ้นช่วงสะพาน คนขับถึงหันไปเห็นตุ๊กตาหน้ารถ หน้าดำหน้าแดง เอามือบีบจมูกตัวเองแน่น ตกใจจนเอื้อมไปดึงมือเย็นๆนั้นออก แต่ไอ้ตุ๊กตามันก็ไม่ยอม จนรถขับเลยตีนสะพานตุ๊กตามันถึงได้ สูดหายใจเข้าปอดยาวจนสำลัก
'เอ้ย! ทำบ้าอะไร จะฆ่าตัวตายรึไง?'
'...เงียบๆหน่อย ฟรอส์ท ...จะอธิษฐาน ...'
' อะไรนะ?'
'ก็อธิษฐานไง ...กลั้นหายใจตั้งแต่ เชิงสะพาน จนพ้นตีนสะพาน ถ้าทำได้ อธิษฐานขออะไรก็ได้ ข้อหนึ่ง...'
'ใครบอก?'
'เรื่องนี้เขารู้กันหมด...'
'ไร้สาระอะ...ดิว...แล้วสรุปว่าขออะไร?'
'ว่าไร้สาระแล้วถามทำไม?'
'...ขออะไร?...ขอให้โลกนี้สงบสุขหรือไง?'
'บ้า..ไม่ใช่นางงาม...'
'แล้วขออะไร?'
'ขอให้เดินทางไปกลับโดยปลอดภัย '
'ขออย่างกับคนแก่..'
พลขับเอื้อมมือไปดันหัว ตุ๊กตาหน้ารถที่ ทำท่าจะไปเฝ้าพระอินทร์อีกรอบ หลังจากผ่านจุดอธิษฐานมาได้
...ถ้าพลขับรู้ถึงเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ...คงไม่อยากจะบอกว่าไอ้ที่อธิษฐานไป กับให้โลกสงบสุข...มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก....
***
และก็เหมือนกัน กับ ....
โจร ...และหมาป่า....
.
..มันก็จ้องกัดไม่ปล่อยหรอก ......
..
.
.
***
เปิดประเด็นมาโดยวิทย์...
" กูนอนห้องแอร์ข้างบนกับไอ้ดิว ...."
....โต้กลับโดยก้อง
"กูเป็นเจ้าของบ้าน...กูนอนข้างบน.."
...ชงพร้อมเสิร์ฟโดยนะ
"กูไม่อยากนอนคนเดียว...ดิว... "
และหยุดเรื่องไร้สาระโดย ฟรอส์ท....
"งั้นก็นอนด้วยกันหมดเลย เตียงแม่งก็ตั้งกว้าง ห้องข้างล่างก็ทิ้งไว้ให้ยุงมันบินเล่นนั้นล่ะ"
"เราไม่ชอบแอร์ เราไปนอนข้างล่างก็ได้... "
"ไม่ต้อง!!!!"
เสียงตะโกนสั่งดังพร้อมกันสี่เสียงโดยไม่ต้องนัดหมาย ทิ้งให้คนไม่ชอบแอร์ นั่งเหวอ กับท่าทางแปลกๆของเพื่อนทั้งสี่ ....ก็แค่จะลงมานอนข้างล่าง...
.
.
.
มันจะอะไรกันหนักหนา?? กับไอ้แค่เรื่องที่นอน???
.
..
***
"จะไปไหน นะ...?"
" ไปตลาดสัตหีบกัน ...."
"จากพัทยาเนี้ยนะ...แล้วคนอื่นละ?"
"บอกแล้วเดี๋ยวมันก็ตามไปกันเอง...เร็ว สวมหมวกขึ้นรถ "
ไม่ทันให้ตั้งตัวก็โดนเร่งให้ขึ้นรถมอ'ไซค์คันใหญ่แล้ว เด็กหนุ่มก้าวค่อมรถอย่างงงๆและต้องตกใจจนเกาะเอวคนขับแน่นเมื่อรถมอไซค์สตาร์ทเครื่องและกระชากตัวออกไปอย่างรวดเร็ว...
.
.
ไหนว่าบอกพวกในบ้านแล้วไง ? แล้วทำไมต้องเร่งเครื่องหนี?
.
.
.
'นะ...อย่าขับเร็วดิ...'
ประโยคนี้ดิวเก็บลึกสุดใจ เพราะรู้ตัวดีว่าถ้าบอกอย่างนี้ ผลที่ได้กลับมาจะตรงข้ามโดยสิ้นเชิง เพื่อนตี๋ ... ขี้แกล้งกว่าใครทั้งหมด..ที่ทำได้ก็แค่เกาะเอวหนาๆของเพื่อนแน่นๆแล้วหลับตาภาวนาให้ถึงจุดหมายปลายทางเร็วๆ
.
.
.
ไม่ใช่จุดหมายที่บอก เมื่อมอไซค์คันใหญ่ขับเข้าเขตศูนย์ฝึก ทหารหน้าด่านตรวจอะไรเล็กน้อยก่อนจะปล่อยเข้าไปเมื่อคนขับยื่นบัตรใบหนึ่งให้ดู....
ความเร็วของรถชะลอลดลงเมื่อเข้าเส้นทางที่โอบด้วยต้นไม้ทั้งสองฝากถนน...กลิ่นไอทะเล ลอยลมมากลายๆ จนถึงแยกหนึ่งที่มีศาลตั้งอยู่ แตรรถถูกบีบเบาๆพอให้ได้ยินเสียง คนขับหันมาบอกให้ไหว้ศาล ดิวทำตามแล้วเหลียวหันมองศาลไปจนสุดสายตา...
"กรมหลวงชุมพร...เดี๋ยวที่ริมทะเลก็เจออีก ...ค่อยไปไหว้เต็มๆที่ศาลนั้นก็ได้"
ถึงจะบอกอย่างนั้นเพื่อนตี๋ก็ไม่ได้พาไปที่ริมทะเล แต่เลือกที่จะขับขึ้นเนินไปทางสะพานปลา และไปหยุดอยู่ตรงเขตศาลา ริมหน้าผาเล็กๆ แทน ...
"นั้นเกาะคราม...ส่วนข้างล่างนั้น แก่งหอยนางรม ...ปิดไปแล้ว เขาว่ามีคนกระโดดจากตรงนี้ลงไปกระทบหินคมๆข้างล่าง เลยปิดศาลาตรงนี้...เวลามาเที่ยวเลยต้องจับเพื่อนไว้แบบนี้ กันไม่ให้ตกลงไป เขาว่าเจ้าที่แรง "
ถึงกับเหวอ...เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำพูดของนะ เพราะอยู่ๆ วงแขนใหญ่ก็มาโอบรัดไว้อย่างนั้น ไหล่ลู่ลงโดยอัตโนมัติ เมื่อเพื่อนตี๋เอาคางวางเกยลงไป ...
"มีกันแค่สองคนอย่างนี้ก็ดีเนอะ...ดิว..."
เสียงกระซิบเบาๆจากตี๋ขี้แกล้ง ดังแข่งกับเสียงลมที่พัดโกรกเชิงผา.....
***
"นะ...เดี๋ยวเลยไปตลาดสัตหีบก่อน ซื้อของไปทำกินที่บ้านกัน"
ประโยคนั้นเป็นประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากลูกแกะขี้เซา เพราะนับตั้งแต่ที่มาถึง ศาลาริมเนิน ดิว ก็ตั้งหน้าตั้งตาหลับอย่างเดียว ....ลมเย็นที่พัดโกรกมากับกลิ่นไอทะเล วันนี้ทั้งวันนะเลยได้ตำแหน่งหมอนประจำตัว ....
..
.
วันนี้ตี๋ขี้แกล้ง ...ไม่ได้แกล้งอะไรมาก นอกจาก... ละเลียดชิม ริมฝีปากคนหลับเบาๆ ...แล้วเลยเถิดจนกลายเป็นฝังรอยจูบจางๆไว้ที่ ซอกคอ....
.
.
.
คนเป็นหมอนนั่งยิ้มไปเรื่อย ให้แดดร้อนๆ กับลมแรงเหนียวๆ ที่พัดมา....
...เหมือนจะเมาแดด... กลิ่นของไอทะเล ....มันหวานๆไปรึเปล่านะ....
***
"รถสวยนะน้อง....รถแข่งรึเปล่าเนี้ย?"
กำลังรอเพื่อนตี๋อยู่หน้าเซเว่น ....
เสียงทักก็ดังเข้ามา กลุ่มคนห้าหกคน เหมือนจะคุกคามโดยการล้อม รถเอาไว้ ดิว มองตามกลุ่มคนที่เหมือนจะเริ่มวิจารณ์ รถมอ'ไซค์ คันใหญ่ของเพื่อนตี๋ ใครบางคน ชี้มือให้คนกลุ่มนั้นดู สัญลักษณ์ แปลกๆที่ติดไว้ที่ข้างรถ
'WOLF'
.
.
..นะเดินออกมาพอดี ก่อนที่หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้นจะเข้ามาใกล้จนเหมือนจะกลายเป็นข่มขู่ ดิวยื่นนิ่งข้างรถจนได้สติถึงได้หันไปฉุดแขนเพื่อนตี๋ ไม่ให้ก้าวไปหาพวกคนกลุ่มนั้น ...
..
.
.
" พวกเด็ก WOLF หรือวะ? มาไกลนะเนี้ย...นายนี่...ใช่คนที่แข่งที่สนามเกษตรป่ะ? เราจำรถได้ ...จำคนซ้อนได้ด้วยสิ เพราะเพื่อนมันดันถ่ายภาพไว้ได้ ... มันคงแค้นอะนะ ...ที่โดนนายทิ้งโดยไม่สนใจ หึ! เด็กซ้อนเป็นผู้ชาย... เด็ดขนาดไม่ยอมเหลียวมองผู้หญิงเลยหรือวะ? ถ้าจะท้าแข่งอีกสนามกล้ารึเปล่า? หรือพวก WOLF มีแต่ชื่อ...ข้ามเขตแล้วเป็นแค่ลูกหมา?? "
.
.
.
***
ผมพยายามโทรหาพวกเพื่อนๆ แต่เหมือนไม่มีสัญญาณ นะบิดรถเร่งเครื่องออกไปไกลแล้ว เหลือแต่ของที่ซื้อมากับ ผมที่ยืนเฝ้าของ อยู่หน้าเซเว่น พวกเพื่อนทุกคนแพ้คำท้าทาย ทำไมผมจะไม่รู้ และดูเหมือนผมจะเดาเหตการณ์ล่วงหน้าถูก เมื่อเสียงล้อรถมันดังบดไปกับผิวถนน นะ หายไปได้สักพักแล้ว เหลือแต่ผมที่ได้แต่ยืนรอ ...
..จากนั้นก็มีกลุ่มคนอีกหลายคนเข้ามาเสริม มีทั้งที่ยืนมองถนนรอผลอยู่กับผม.. แต่ก็มีอีกหลายคนที่มองผมแปลกๆ มองจนผมต้องเดินห่างออกไปจากพื้นที่หน้าเซเว่น ผมพยามยามเดินเลี่ยงออกมาที่ถนนใหญ่ เดินไปก็โทรหาพวกเพื่อนๆไป แต่ไม่มีใครรับสายสักคน หันกลับไปดูทางที่เดินห่างออกมาไกล คิดว่าทุกอย่างมันจะจบ แต่ไม่ใช่ รถมอไซน์คันใหญ่ จอดขวางอยู่หน้าปากซอย
...
.
.
"มึงเป็นอะไร กับ ไอ้พวก WOLF ?"
ร่างใหญ่ที่คร่อมอยู่บนรถมอ'ไซค์แข่ง ตะโกนถามผมจากตรงนั้น ..
..
.
.
.
ส่วนผมก็กำลังช่างใจ...
...
.
ว่าระหว่างรีบวิ่งไปที่ถนนใหญ่ กับยืนอยู่ตรงนี้ ....อย่างไหนมันเจ็บตัวน้อยกว่ากัน??
.
.
.
-
ยังยืนยันว่าอยากเข้าไปหลอกล่อหมาป่ากลุ่มนี้ซะเอง เขินอ่ะ :-[
หนูดิวอย่าเป็นไรไปนะคนดี โอ๋เอ๋ :กอด1:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ค้างเล็กน้อยถึงปานกลาง
อย่าเจ็บตัวเลยนะคะแกะน้อย :amen:
-
ไอ้ 4 ตัวนี้นิ ไม่ค่อยดูแลลูกแกะน้อยกันเลยนะ :m16:
-
น้องดิว อย่าเป็นอะไรนะ!!
ไอ้พวกหมาที่เหลือไปไหนหมด รีบๆ มาอารักขาน้องดิวซิโว้ยยยย!!!
(นี่อิชั้นวิตกจริตเกินไปรึเปล่า -__-")
ปล. มาต่อไวๆ นะ ค้างอ่ะ ^^
-
โอย ตื่นเต้น ๆ ตื่นเต้น!!
-
กรี๊ดดดดด เค้าไปทะเลกันอ้ะๆๆ อิจฉาปนตื่นเต้น
พวกหมาป่านี่น้า พอเวลายังงี้ดันไม่รับโทรศัพท์ เป็นอะไรกันไปหมด
อานะก็เหมือนกัน บ้าจี้ ยุขึ้นตลอด ตัวเองไม่ได้ตัวคนเดียวนะ ฮึ่มๆ
เปิดมาเช็คทุกวันเหมียนเดิม รอต่อด้วยใจจดจ่ออย่างยิ่ง :กอด1:
-
นะไม่น่าทิ้งดิวไว้คนเดียวเล้ย
-
ลูกแกะจะโดนชิงไปแล้ว
-
มาต่อเร็วนะครับ ผมรออยู่
-
โอยยย ค้าางได้เจ็บปวดมาก
ต่อไวๆนะคะ ชอบๆๆๆๆๆ
รักเรื่องนี้มากๆอ่า
ดิวจ๋า อย่าเป็นอะไรไปนะ เอาตัวรอดให้่ได้น้า
ปล.ไม่รุจะเชียร์คู่ไหนดีแล้ว รุแค่ว่าตอนนี้ นะ มาเป็นนัมเบอร์วัน :3123: :3123: :3123:
-
เข้ามาเชคทุกวันเหมือนกันค่ะ
ดิวจ๋า อย่าเปนไรน้าาา
ต่อไวๆนะคะ อยากอ่านต่อจะแย่แล้ว :sad4:
-
มาต่ออีกนะครับ o13
สนุกดีครับ :3123:
-
อ่านส่วนของนะจนถึงตอนล่าสุด แอบอ่านยากนิดนึง มันมีดีเทลเยอะมาก อ่านผ่าน ๆ ไม่ได้ 555+
ทิ้งท้ายให้เราตื่นเต้นอีกแล้ว ลูกแกะจะปลอดภัยใช่มั้ย เราชอบคาแรคเตอร์ของนะมากที่สุดตั้งแต่อ่านมา วิทย์มันก็เห็นแก่ตัวเกิน ทำครีมท้องแล้วไม่รับผิดชอบจนเค้าต้องไปเอาออก ส่วนก้องก็จะขี้ยาไปไหน เพ้อซะ(แต่ชอบความดาร์คของมันนะ) แบบว่าเรามันแพ้อาตี๋ใหญ่ขาโหด นึกอิมเมจนะแล้วใจละลาย
ไม่รู้พออ่านส่วนของฟรอสท์แล้ว เราจะเปลี่ยนใจไปชอบฟรอสท์มั้ย บอกตรง ๆ ใจง่าย แพ้ผู้ชายเลว ๆ อิอิอิ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเห็นความน่ารักลูกแกะสีขาว แล้วอย่างนี้พวกหมาป่า 4 ตัวมันจะไม่รุมกันอย่างไงไหว
มาต่อไว ๆ นะ มันค้างคา รอคอยอย่างหงุดหงิด
-
นะก็ยังเห็นศักดิ์ศรีสำคัญกว่าดิวสินะ เฮ่อ -*- สุดท้ายก็พ่วงดิวเดือดร้อนไปด้วย
ตอนนี้ลุ้นมากค่ะ อยากอ่านต่อแล้ว ค้างงงงงงงงง >_<
-
เดี๋ยวมา ไม่เกินวันนี้
-
รอครับรอ :L2:
-
คนเขียนเขียนได้ดีมากเลย
รอติดตามอยู่นะคะ
;)))
-
บทจบครึ่งหลัง
ของพนัน.... [นะกับผม]
...เหมือนมีตัวช่วยในการตัดสินใจ....
เสียงรถมอเตอร์ไซค์คุ้นหู ที่เร่งครื่องอยู่ที่หัวถนนใหญ่ ทำเอาการตัดสินใจ เป็นไปได้ไม่ยาก ...เด็กหนุ่มหันหลังกลับแล้ววิ่งไปหามอไซค์คันใหญ่อีกคันที่เคยซ้อนมาตลอดสองปี ...
"ก้อง!!!!!!!!!!"
ดิวตะโกนเรียกเพื่อนสนิทที่ จอดรถติดอยู่ที่ไฟแดง แต่ก็ได้แค่เรียก...
'ปัง!'
เสียงดังออกจากปากกระบอกสีดำ มันหยุดทุกอย่าง... หยุดเด็กหนุ่มไม่ให้วิ่งต่อ... และหยุดทุกสายตาที่ถนนใหญ่ให้หันมามอง...
ทันทีที่เห็นและได้ยิน หนึ่งในฝูงหมาเลี้ยวรถตัดเลนส์ ตรงไปที่ปากซอยแคบ ....ดิวอยู่ตรงนั้น ยืนนิ่งอยู่โดยมีมอไซค์คันใหญ่ประกบหลัง ...ไม่ใช่ไอ้นะที่หายไปพร้อมกับดิว...ไม่ใช่แม้แต่หนึ่งในฝูงหมา....
"รถพวกมึงนี้สวยนะ...แต่งแข่งด้วยรึเปล่า? "
ปากคนขับถามเหมือนทักทายกันตามปกติ แต่มือขวามันยกกระบอกสีดำจ่อช่วงเอวของเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่ง...
"มึงเป็นใคร?"
...เสียงโทรศัพท์ดังแทนเสียงตอบ เจ้าของกระบอกปืน รับสายคุยสักพักแล้วถึงปลดไก.... เสียง 'กิ๊ก' เบาๆทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง ก้องกัดฟันแน่น เพราะปากกระบอกปืนมันยังเล็งจ่ออยู่ที่ดิว...
"ตอนนี้พวกมึงตัวหนึ่ง ทำรถลูกน้องกูพังไปสองคัน....เอาไงดีละ? ยิงฝากเลยดีกว่าไหม?"
"ปล่อยเพื่อนกู ...ดิวมันไม่เกี่ยว..."
"...อาทิตย์ที่แล้ว พวกมึงลงแข่ง...ไอ้คนที่มึงว่าไม่เกี่ยวนี้เสือกเป็นเด็กซ้อนวะ... ถ้ามึงว่ามันไม่ใช่คนของพวกมึง...ก็ให้มันเป็น 'ของ' แล้วกัน... คืนพรุ่งนี้กูเปิดสนามใหม่...ยังไม่มีรถลองสนามเลย...พวกมึงมาเปิดสนามให้กูก็แล้วกัน ถ้าชนะมึงก็ได้ 'ของ'ไป หรือถ้าคิดว่ามันไม่เกี่ยว หรือพวกมึงไม่กล้าแข่ง ....ก็กลับกรุงเทพฯ ไป...ส่วน 'ของ' ถึง..กูยิงทิ้งมันก็ไม่เกี่ยวกับพวกมึงสินะ? "
....
.
.
.
***
"...ไม่เป็นอะไร ..."
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ก่อนจะกรอกเสียงตอบกลับไปในโทรศัพท์ ... ไม่เป็นไร แค่ขาโดนล่ามโซ่ ติดกับขาเตียงเหล็ก คงไม่เป็นไรมากหรอกเลยไม่ได้บอกพวกก้อง ..ถึงจะโดนถามว่า อยู่ที่ไหน แต่คำตอบก็ไม่มีอยู่ดี ..โดนพามาที่อู่รถมั้ง? ก็ยังได้กลิ่นน้ำมันอยู่เลย ข้างนอกก็มีแต่เสียงเร่งเครื่องยนต์ มองไม่เห็นอะไร เพราะที่โดนขังอยู่เป็นแค่ห้องแคบๆ ไม่มีหน้าต่าง มีแค่เตียงเหล็กกับ ตู้เย็น แล้วก็เสื้อผ้าที่ขยุ้มกองบนหัวเตียง สี่ห้าชุด เหมือนมันเป็นแค่ห้องพักคนงานมากกว่าเป็นที่อยู่จริงๆ ...
"ดิว...มึงไม่ต้องกลัว...รออีกคืนเดียว เดี๋ยวมึงก็ได้กลับบ้านแล้ว...."
..
.
.
เสียงของนะดังอู้อี้ ไม่กล้าถามว่าเกิดอะไรกันขึ้นหรือเปล่า ...เพราะรู้คำตอบดี ... อย่างน้อยเวลาพวกนะทะเลาะกัน มันก็ต้องมีสักหมัดสองหมัด ...เลยนิ่งไม่ถามดีกว่า
.
.
"เราไม่เป็นอะไร ...พวกนะก็ระวังตัวด้วยนะ..."
.
.
.
ประโยคนั้นเป็นประโยคสุดท้ายของวันที่ได้ยิน ...เสียงจากลำโพงโทรศัพท์ที่เปิดโฟนไว้เงียบลงไปแล้ว ... เหลือทิ้งไว้แค่พวกหมาที่กระวนกระวาย ...
"มึงตัวเดียวไอ้เหี้ยนะ!!!"
ก้องตะโกนใส่หน้าจำเลยที่ยืนนิ่งก่อนจะสวนต่อด้วยหมัด และตีนที่เตะเข้าข้อขาจนจำเลยล้มลงถึงได้เตะอัดอีกสองสามครั้ง วิทย์เป็นคนที่เดินเข้ามาแยกก้องออก แต่ฟรอส์ทก็เป็นอีกคนที่เหมือนจะเดินเข้ามาห้ามแต่แล้วกลับเตะอัดเข้าที่ท้องคนนอนซ้ำซะเต็มข้อ
"ไอ้เหี้ย!! มึงเป็นเจ้าของชีวิตดิวมันหรือไง ? มึงถึงได้เอามันเป็นเด็กซ้อน!!!"
"เหี้ยฟรอส์ท หยุด!! เตะมันตายใครจะลงแข่ง!!!"
"กูลงเอง!!"
คำตอบมันออกมาจากปากคนอารมณ์ร้อน พร้อมเท้าที่เตะอัดดัง ปั๊ก!
.
.
.
"งั้นก็เตะมันให้ตาย...ถ้ามันตายแล้วไอ้เหี้ยพวกนั้นไม่ยอมให้มึงแข่ง กูจะยิงจ่อหัวมึงเองฟรอส์ท.. "
"...แล้วมึงจะเอาไง วิทย์ ? "
"คิดก่อน...ไว้ถ้าได้ตัวดิวมาเมื่อไหร่ ...กูจะจับไอ้นะผูกแทนกระสอบทรายเอง..."
***
คืนวันศุกร์ที่เวียนมาอีกครั้งพร้อมกลิ่นน้ำมัน....
.
.
จากการท้าทายสนุกๆ กลายเป็นเรื่องขึ้นมาเพราะข่าวมันกระจายวงกว้าง สนามเปิดที่พัทยา ท้าทายเกินไป ไม่ได้ปิดถนนแบบที่เคยทำ ครั้งนี้สนามเป็น 'สนาม' จริงๆ จะต่างจากสนามปกติไปบ้างก็แค่พวกกองเชียร์รอบสนาม พูดกันปากต่อปากแล้วลุกลามเป็น กองทัพย่อยๆ ตั้งขบวน เปิดเครื่องเสียงกระหึ่ม ซ้ำยังยั่วยวนด้วย'เนื้อสด' ที่โยกย้ายสะโพกกับทรวดทรง บนหลังรถกะบะ
.....
.
.
.
ครั้งนี้หมาที่ถูกปล่อยให้ลงสนามมีสองตัว นะ กับ ก้อง .... ยังไงก็ได้ชื่อว่า เป็น 'WOLF' วิทย์ที่เป็นคนวางหมาก เลยเลือกวางสองตัวนี้ลงไปเป็นกันชนเพราะคิดไว้แล้วว่า สนามเปิดใหม่ คงไม่ได้มีแค่ WOLF เป็นคนเปิดสนามแน่ ... แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณพระเจ้ากันนิดหนึ่ง ที่ไม่รู้ว่าฟลุ๊กหรือพระเจ้าอวยชัย ....ดีที่เที่ยวพัทยาครั้งนี้ เอารถใหญ่มาสองคัน แถมยังมีมอไซค์แข่งอีกสองคัน ....ดีที่ยังพอให้วางหมากในเกมที่เกือบจะเสียเปรียบสุดๆได้ ...
..
.
.
***
[Part นะ ]
"เหี้ยเวย์...คู่ปรับเก่ามึง อยู่เลนส์สอง ...ฉะนั้นหน้าที่มึงไอ้นะ...ทำยังไงก็ได้...อย่าให้มันเข้าเส้นชัย ....ส่วนมึงไอ้ก้อง ... จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างมึง แต่อย่ามาตายสนามนี้ หน้าที่มึงคือวิ่งให้ชนะ ...มึงจะวิ่งยังไงก็ช่างมึงถ้าเข้าเส้นชัยได้กูอนุญาติให้ตาย..."
.....อย่างที่คิดไอ้เหี้ยสามตัวนั่นไม่ยอมฝากชีวิตดิวไว้กับผม...ตอนนี้ไอ้วิทย์มองทั่วสนามแล้ววางเกม ... ฟรอส์ทมันได้แต่ยืนกอดอกฟังเงียบๆ ...เมื่อคืนนี้ผมนอนไม่หลับเพราะได้ห่วงไอ้ดิว เลยเห็นไอ้ฟรอส์ทที่มันแอบหายไปตั้งแต่หัวค่ำ ...มันกลับมาอีกทีตอนรุ่งเช้า...มาพร้อมหน้าซีกซ้ายที่บวมๆช้ำๆ แต่มันก็เงียบไม่ได้พูดอะไร ...ส่วนไอ้ก้องไม่ต้องพูดถึง ..เหี้ยนี่รู้หน้าที่ดีกว่าใครทั้งหมด ..เมื่อวานมันกินยานอนหลับ แล้วหายเข้าห้องไปตั้งแต่เย็น ...ผมรู้ว่ามันเตรียมตัวดีแค่ไหน และรู้ด้วยว่ามันต้องใช้ยานอนหลับเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมากไปกว่านี้ ...
..
.
เหลือแค่ผมที่นอนกระสับกระส่าย ....คำว่า'ขอโทษ' มันลอยอยู่เต็มหัวผมไปหมด ....
.
.
.
"...เจ้าของสนามชื่อ 'ซิว' พี่ชายมันเป็นลูกน้องพ่อกู...มันก็ด้วย... ถ้ามึงไม่ไหวหรือเสือกจะแพ้มึงก็เกี่ยวให้ไอ้ซิวมันลงไปกับมึงด้วย ...ถ้าไม่มีไอ้ซิว กูเคลียร์เรื่องทั้งหมดได้ ... "
ตอนแยกกันไปประจำตำแหน่ง ฟรอส์ทเดินมาสะกิดและบอกผมอย่างนั้น... ผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันพยายามบอก จนลงสนาม...
ครั้งแรกที่ 'WOLF' ลงสนามครบทุกตัว
...มอ’ไซค์ สามคันที่ลงสนาม....มีผม ไอ้ก้อง กับไอ้เวย์ เด็กสนามเกษตร ที่ไม่รู้ว่าใครอัญเชิญไอ้เหี้ยนี่มา แถมด้วยรถยนต์ประกบข้างสนามอีกสอง ไอ้วิทย์กับไอ้ฟรอส์ท ประกบข้างกันตุกติก ทางฝั่งไอ้เวย์มันคงสงสัยบ้างล่ะว่าทำไม พวกผมถึงจริงจังกันขนาดนี้ ...
ก็จะไม่ให้จริงจังได้ยังไง เมื่อเจ้าของสนามที่ชื่อ ซิว มันยึดตัว 'ของเดิมพัน' ไว้อย่างนั้น!!!!
***
[Part ดิว ]
"ดิว!!"
ห้องมืดๆมันสว่างจ้า ผมปิดตาลงโดยอัตโนมัติเลย ฟรอส์ท เป็นคนที่เปิดห้องเข้ามา ข้างนอกมืดสนิท กลิ่นน้ำมันลอยมาตามลม ....มือใหญ่ๆของฟรอส์ทดึงให้ผมก้าวออกจากห้อง แต่ขามันไม่ยอมไป เมื่อโซ่เส้นใหญ่มันล่ามขาผมไว้กับขาเตียง ...
...
.
.
"ไอ้เหี้ย!! ทำไมมึงทำเพื่อนกูอย่างนี้ ??!!"
เหมือนฟรอส์ทจะหันไปตะหวาดใครบางคนที่ยืนพิงอยู่หน้าห้อง แสงไฟจากปลายม้วนบุหรี่สว่างวาบแล้ว ดับลง ...ผู้ชายตัวใหญ่ที่ดึงตัวผมมาเมื่อวานยืนอยู่ตรงนั้น...
"...มันไม่ใช่ 'เพื่อน' มันเป็นแค่ 'ของ'... และมันก็จะเป็นแค่ 'ของ' จนกว่าจะจบการแข่งขันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นมันจะเป็นเพื่อนคุณ หรือจะเป็นแค่ศพ...มันก็ขึ้นอยู่กับผลการแข่งขัน..."
...ม้วนบุหรี่ถูกปล่อยลงพื้นแล้วขยี้ทิ้ง ... แรงมือหนักๆฟาดลงมาบนหน้าฟรอส์ทจนหัน แต่มันนิ่งกัดฟันกรอด...ไม่ได้สวนกลับตามนิสัยที่ผมเคยเห็น..
"ทนเก่งนี่หว่าไอ้คุณหนู...นี่กูเห็นว่า คุณนายแม่มึงขอหรอกนะ กูถึงยอมพามึงมาดู 'ของ' คืนนี้กูให้แค่ดู...ถ้าคุณหนูอย่างมึงคิดพามันออกไปโดยที่กูไม่ให้ ...กูทำอะไรมึงไม่ได้ แต่สำหรับ 'ของ' อย่างไอ้นี่...ปืนมันอาจลั่นใส่ได้ง่ายๆ "
.
.
.
...ฟรอส์ท ถูกปล่อยให้อยู่กับผมในห้องนั้นจนเกือบจะเช้า ...แขนใหญ่ๆของฟรอส์ทกอดผมไว้ทั้งคืน ...อ้อมแขนที่กอดเหมือนมันเป็นประโยคที่ว่า
'อย่ากลัว...'
***
.
.
.
"มึงนั่งรอเฉยๆไอ้ดิว....กับคนอื่น...กูไม่รู้....แต่กับมึง....กูจะไม่เสียมึงให้ใครแน่....."
นะโทรมาหาผมแล้วย้ำประโยคนั้นกับผมตอนฟ้าใกล้สาง ...ฟรอส์ทยังอยู่กับผม ในตอนที่ นะโทรมา ผมได้แต่มองหน้าฟรอส์ท มันพยักหน้าเหมือนเห็นด้วยกับ นะ ...ถึงนะจะพูดอย่างนั้น ...แต่ผมเองก็รู้ดี....มันไม่มีคำว่าแน่นอนหรอก.... ในสนามแข่ง...
มันมีแต่คำว่า 'แพ้' กับ 'ชนะ'
....
.
.
คำที่ไม่ว่าใครก็กำหนดไม่ได้........
***
[Part นะ ]
....ไม่ใช่แค่ไอ้เวย์ ..บนสนามมีรถมอ'ไซค์อีกคันที่จู่ๆก็วิ่งเข้าเลนท์มา ....ชื่อ 'ซิว' โผล่เข้ามาให้หัวผมอย่างไม่ต้องคิดเลย ...
.
.
.
รอบที่สองที่ผมไล่รอบบิดตาม ไอ้ซิวอย่างไม่คิดชีวิต ไอ้ก้องมันเพิ่งแทรกเบียดผมไป จนได้กลิ่นยางไหม้ ไอ้เวย์ก็เกาะติดแจอย่างกับตุ๊กแก จนจะตีวงเข้ารอบสุดท้าย ผมยังนำหน้าไอ้เวย์ได้แค่นิดเดียว ....อีกไม่ถึงรอบทุกอย่างก็จะจบแล้ว ...เหี้ยซิวไล่ตามไอ้ก้องไปติดๆ ผมรั้งที่สาม โดยที่ไอ้เวย์กำลังเร่งตามมา ... ซิวมันไล่บี้อยู่กับไอ้ก้อง โดยที่ผมยังสลัดไอ้เวย์ไม่หลุด...
.
.
.
'คงอย่างลื้อมังพวกธาตุฟาย ยยยยยยยย ...อาน้า ดื้อด้าง บ้าบอ มุทะลุ พวกสุดโต่ง เพื่องที่คบก็ดีๆทั้งนั้ง ...ลื้อเลือกได้ดี ....วังไหนจาพากังไปฉิบหัยก็ บอกม่าล่วงหน้าด้วยน้า ม่าจาได้ทำจายยยยยย'
'อาน้า....ก่องม่าตาย ลื้อช่วยหาอะไรดีๆ มาใกล้ๆตัวลื้อทีได้มาย? ม่าจะได้ตายตาหลับ'
'อาน้า...ลื้อยังไม่กลับหอหรอ?.....อั้วคิกถึงอาลู่.....'
'ก็ลื้อเป็งเพื่องอาลู่....ลื้อก็พาอาลู่มาหาอั้วสิ....'
.
.
.
.
ผมไม่เสี่ยงกับไอ้ซิว...และไม่คิดฝากความหวังไว้ที่ไอ้ก้อง เพราะถ้าไอ้ซิวมันหลุดจากไอ้ก้องไปได้ ทุกอย่างก็จบ ...
.
.
.และผมก็ไม่ยอมให้มันจบ!!!!!!
'อั๊วเป็นยิ่งกว่าเพื่อนไอ้ดิวอีกม่า...ม่าวางใจเถอะ ..อั๊วจะพาดิวมันกลับไปหาม่าเอง !!!'
.
.
.
.
ผมเร่งเครื่อง จนแซงไอ้เวย์ไปได้ ...แต่ติดอยู่ที่ไอ้ซิวที่ยังเบียดเลนส์อยู่กับไอ้ก้อง ... เสียงไอ้วิทย์เร่งเครื่องรถเก๋ง ส่งสัญญาณ ...ตอนไอ้ก้องกระแทกด้านข้างรถเข้ากับไอ้ซิว ชั่วเสี้ยวนาทีที่ไอ้ก้องมันหลุดออกจากเลนส์มันก็ดีดตัวออกมา
ไอ้ฟรอส์ทบีบแตรรถเตือนสติผมทันทีก่อนที่ไอ้ซิวจะเร่งบิดให้ขึ้นรอบเพื่อแซงไอ้ก้อง.........
..
.
.
.
.
.
.
'... จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างมึง แต่อย่ามาตายสนามนี้ หน้าที่มึงคือวิ่งให้ชนะ ...มึงจะวิ่งยังไงก็ช่างมึงถ้าเข้าเส้นชัยได้กูอนุญาติให้ตาย...'
....นั่นเป็นหน้าที่ของไอ้ก้อง .....
ส่วนหน้าที่ของผมคือ ....
..
.
.
.
'ทำทุกวิถีทาง.....ไม่ให้คนอื่นนอกจากไอ้ก้อง เข้าเส้นชัย ......'
.
.
.
.
'เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!
โครมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!'
***
ชายซีกโครง เจ็บจนจุก ผมไอจนเหมือนปอดมันจะทะลุออกมา เสียงไซเรน ดังก้องไปหมดเลย ....กลิ่นน้ำมันกับกลิ่นควันไฟก็คลุ้งไปหมด ...ดีที่ยังไม่ตาย ....หัวยังมึนๆอยู่ตอนมันฟาดเข้ากับพื้นถนน..แต่ไม่แรงมากเพราะรู้ตัวว่าจะต้องล้ม ผมเลยเซฟๆตัวเองไว้ก่อน ที่เหลือก็พึ่งดวงล้วนๆ พึ่งดวงให้ตอนล้ม รถไอ้ซิวกับรถไอ้เวย์ไม่ล้มไถลมาอัดเข้ากับตัวผม ...ทุกอย่างแม่งโคตรเร็ว รู้สึกตัวอีกทีผมก็นอนวัดพื้นอยู่ข้างสนามแล้ว ..ขาขยับไม่ได้ สงสัยแม่งจะหัก... คอเคล็ดนิดหน่อย ดีที่ยังไม่หมุนได้รอบ...
.
.
.
ความเป็นกับความตายมันอยู่ห่างกันแค่เส้นด้ายบางๆ ...
.
.
.
ขอบคุณพระเจ้าที่ผมอยู่ด้านที่ยังมีชีวิต ...
.
.
.
ขอบคุณที่ปล่อยให้ผมได้มีโอกาสเห็นหน้าไอ้ดิวอีกครั้ง ...
.
.
.
***
.
.
.
"อั๊วบอกแล้วว่า 'เหล็กหุ้มเนื้อ'... สี่หมื่นแปด ไม่รวมค่าห้อง.. กับไอ้ค่าเข้าเฝือกด้ามซีกโครงให้หลานอย่างลื้อ...สำนึกบุญคุงอั๊วให้มากๆด้วยนาอาน้า....อั๊วไม่ได้บอกป๊าลือ...ชาน้านก็ลันล้าต่อไปได้ ...แต่อย่าเข้าบ้านถ้ายังไม่เอาเฝือกออก...เข้าจายยยยย?"
อาม่าตามมาบ่นถึงหอ ในวันที่ผมกลับมาถึงกรุงเทพฯ ... ม่าให้ผมมาอยู่หอจนกว่าจะเอาเฝือกออกไม่งั้นคงตายเพราะโดนป๊ากับพวกพี่ชายกระทืบ ....ของกินของใช้ ม่าซื้อใส่ตู้ไว้ให้ทั้งหมด ..มีแค่ผมที่นอนนิ่งเข้าเฝือกเกือบขยับไม่ได้
..
...ไอ้ฟรอส์ท แม่มันลากกลับบ้านไป ผมมารู้ทีหลังว่ามันแอบไปฟ้องแม่มัน ว่าลูกน้องพ่อ มีเรื่องกับพวกผม หลังจากแข่งผมไม่ค่อยได้สติ รู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาบาลแล้ว เลยไม่เห็นว่า แม่มันเอาลูกน้องมารื้อสนามกับแจ้งความจับเรื่องเปิดอู่ยำรถเถื่อน
...ไอ้วิทย์ ซวยน้อยหน่อย แค่โดนตำรวจจับ พอทางบ้านมันรู้ ไอ้วิทย์เลยโดนพ่อกับแม่มันจับส่งไปเรียนซัมเมอร์ที่บ้านน้า ประเทศอะไรก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าตอนนี้เท้ามันคงไม่ได้เหยียบแผ่นดินไทยอีกหลายเดือน...
...ไอ้ก้องไม่ต้องพูดถึง เหี้ยนี่คดีเยอะ พอทางบ้านรู้เรื่อง พ่อมันก็ทิ้งแม่เลี้ยงมารับตัวมันไปฝากบ้านญาติทันที...เห็นมันบ่นอุบต่อรองกับพ่อมันอยู่สองสามคำถึงได้ก้าวขึ้นรถพ่อมันไป ...
..
.
.
แล้วก็ไอ้ดิว....
.
.
.
ผมยังไม่เห็นหัวมันเลยนับจากวันที่ ผมแกล้งล้มจนกวาดรถไอ้ซิวกับไอ้เวย์ให้ล้มไปด้วยในสนามแข่ง...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เป็นหนอนดักแด้ไปแล้ว อาน้าของอั๊ว...."
"...."
"...หนอนดักแด้ทำหน้าเป็งตูดอีกต่างหาก...เบื่อไหมล่า? นอนนิ่งๆไปอีกเดือนแล้วกาน...นอนเยอะๆ คิกเยอะๆ คราวหลังจะทำอาราย ก็ใช้หัวให้มางถูกทาง ..หัวใช้คิก คิกๆๆๆ ไม่ใช่ช้ายโหม่งพื้น..."
"...ม่า...อย่าบ่นได้ป่ะ? ผมเจ็บนะไม่ใช่ม่าเจ็บ...นี่หลานนะ สงสารหน่อยสิครับไม่ใช่ บ่น...ม่าบ่นๆๆๆ...แล้วผมจะหายเร็วขึ้นหรือไง?"
"...ชิ...งั้นม่ากลับแล้ว นอนตายไปเลยปาย..."
"...ตลกน่า...ม่าจะทิ้งผมจริงๆอะ? เพื่อนผมไม่มีใครอยู่เลยนะม่า...อยู่คนเดียวผมก็ตายดิ "
"...ไม่ตายหรอก...อั๊วหาคนมาดูแลลื้อให้แล้ว....อาคำหล้าอีก็ยังว่าง...เดี๋ยวอั๊วเรียกอาคำหล้ามาก็ได้ ..."
.
.
.
"ไม่เอาอะม่า...ผมเป็นผู้ชายนะ!"
"สะดีด..สะดิ้งเข้าปาย....รักนวลสงวนตัวเหลือเกินหลานอั๋ว...ทีแข่งรถพานเกือบจะเสียชีวิต ทำไมลื้อไม่คิดสะดีดสะดิ้งอย่างนี้บ้างอาน้า??"
"...."
"คิกซะบ้างอาน้า... คิกให้อั๊วตายก่องลื้อ ....แบบตาหลับ....หรือจะให้อั๊วตายทั้งเป็น ตอนมองศพลื้อในโลงอาน้า.....ลื้อใช้สมองลื้อคิดด้วยน้า...คิกแล้วก็สำนึกด้วยว่าลื้อจะต้องทำอาราย..."
"..ม่า..."
"ม่ายต้องมารงมาร้อง....เดี๋ยวคนเฝ้าลื้อมาเห็นจะเสียคาแนนเปล่าๆ เก็บน้ำตาลื้อไว้ร้องไห้หน้าโลงอั๊วดีกว่า...แต่คงอีกหลายปี...หรือถ้าจะตอบแทนบุญคุงอั๊วตอนนี้ ...
.
.
.
.
.
คืนนี้ก็ตั้งใจหน่อย ....ไร้น้ำยาแบบลื้อ อั๊วให้เดือนหนึ่งเลย ... ทำหลานสาวให้อั๊วให้ได้น้า..."
.
.
ประโยคหลังม่ากระซิบกับผม ก่อน จะเรียก ดิวให้เดินเข้ามาพร้อมกระถางต้นส้ม ...
.
.
.
"...ต้นส้มเยี่ยมไข้...ตั้งไว้ที่ระเบียงก็ได้ อาลู่ แหม.... ต้องลำบากลื้ออีกแล้วนะ ..อั๊วลาเกรงจายจริงๆ ...อาน้า...อั๊วขอทางบ้านอาลู่ให้แล้ว ...จ้างอาลู่มาเฝ้าลื้อเดือนหนึ่ง ...ทำตัวดีๆน่า...อาหลานร๊ากกกกกกกกกกก...."
ผมไม่รู้ว่ามันจะเหมือนที่ม่าหวังไหม ? เพราะผมนอนเป็นดักแด้ อยู่อย่างนี้ไง เลยไม่รู้ว่า ที่ม่าให้ดิวมาดูแล ม่าห่วงผมจริงๆ หรือต้องการทรมานให้ผมเข็ดหลาบกันแน่ ....
'ม่าอ่ะ!!!!!!!!!!!!!!'
-
อั้ยยะ มาแอบส่อง แล้วมาเจอของเด็ดพอดี
ขอไปอ่านก่อน เดี๋ยวมาเม้นท์อีกที ^^
.
.
.
อ่านจบแล้ว นะโครตใจอ่ะ ยอมล้มกวาดพวกนั้น สุดยอด!!
แต่ที่ได้ใจกว่า นี่น่าจะเป็น "อาม่า" ได้ใจแฟนคลับมาก /ยกป้ายไฟเชียร์
ปล. ฟรอสท์ ตอนนี้ดูอบอุ่นอ่ะ กรี๊ดดดด.. แพ้ผู้ชายอบอุ่นในมาดเถื่อนสถุน (เอิ่ม -__-")
ปลล. รออ่านต่อไปนะตัวเอง เค้ามาส่องทุกวัน วันละหลายๆ ครั้งเลยนะฮว๊าฟฟฟ ^^
-
เอาจริงๆนะ อ่านเรื่องนี้แล้วมองไม่เห็นข้อเสียของหมาป่าตัวไหนเลย
เห็นแต่ความรักอย่างจริงใจที่มอบให้ดิวตามแบบฉบับของแต่ละคนเท่านั้น
ไม่สิ ยังเหลือหมาป่าอีกตัวนึง :teach:
รอหมาป่าตัวสุดท้ายครับ :L2:
อ่อ บวกๆๆ บวกไปกี่ทีแล้วไม่แน่ใจแต่จะบวกอีก :pig4:
-
ชอบหมาป่าทุกตัวเลย
ถึงร้ายก็รัก เถื่อนยังไงก็ยังน่ารัก
อิจฉาดิวจริงๆ หึหึ
ตอนนี้นะนี่มีโอกาสทำคะแนนเยอะนะ
คนอื่นถูกเรียกกลับบ้าน ไปนู่นไปนี่
ตัวเองมีดิวมาเฝ้า ปั๊มลูกสาวให้อาม่าให้ได้นะ 5555
ปล.นักเขียนจะมาต่ออีกรึป่าวอ่ะคะ อยากอ่านต่อจัง เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หลานอาม่าสะดีดสะดิ้งมาก 555555 :m20:
โอ้ยยยย หยุดยิ้มไม่ได้จริงๆ ปลื้มดักแด้น้อยที่สุด
พักนี้เข้ามาดูบ่อยมาก วันละสองรอบสามรอบได้
-
ขอบคุณครับ
ผมชอบมากครับ o13
อยากให้มาต่ออีกนะครับ :3123:
-
ม่าเอาคืนได้โหดร้ายมาก 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อยู่กันสองต่อสองเดือนนึงเลยน๊า :laugh:
-
เป็นดักแด้เเล้วจะปั้มหลานยังไงละอาม่า ฮ่าๆ
-
คนดูแลถูกใจอย่างนี้ นะหายวันหายคืนแน่ หรือจะสำออยแกล้งเจ็บมันนาน ๆ ดีนะ
อยากอ่านอีกนะ จะมาเมื่อไรอีกหนอ
-
โอ๊ยชอบอะเรื่องนี้ได้ใจไปเลย ม่าโครตจี้เลย :laugh: :pigha2: :laugh:
ขอบคุณมากๆค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
รักคนเขียนที่ซู้ดดดด :man1: :man1:
ในที่สุดก็มาต่อแว้วว
อยากอ่านช่วงพักฟื้นเป็นตอนพิเศษจังเลย ว่า 1 เดือนนั้นจะมีฉากมึนๆของดิวกะนะมาทำให้หัวใจเบิกบานมั้ยยย 5555
ติดตามๆๆ :z1: :z1: :z1:
-
ชอบอ่ะ o13
-
อาม่าความคิดวัยรุ่นมั่ก ได้ใจคนอ่านจริงๆ ^^
ค่อยยังชั่ว ที่ดิวไม่เป็นไร
ส่วนนะ...สมควร หุๆ ก่อเรื่องไม่รู้จักคิดเอง เหมือนอาม่าว่าให้ไม่มีผิด
บาดเจ็บแค่นี้ ไม่ตาย ถือว่าลบล้างความผิดเนาะ
ได้กำไรอีก มีหนูดิวมาดูแลสองต่อสอง
ป.ล. อยากอ่านมุมมองหนูดิวอ่ะ คิดไงกับหมาแต่ละตัว
-
อาม่า เจ๋งมากค่ะ
ถูกใจจริงๆๆ :mc4: o13
-
ชอบอ่าาาาาาาาา นะน่าร๊ากกกกกกกกก55555
-
55555สมน้ำหน้านะ
เป้นลูกแกะตัวสุดท้ายกิงๆหนูดิว
-
ตอนพิเศษ
สองต่อสองกับดิว
ร้อน.....
.
.
.
.
.
มาก...................
.
.
.
.
.
.
อากาศร้อนขึ้นอย่างกระทันหันเพราะจู่ๆแอร์ก็ดับลง...
อดีตหนอนดักแด้อย่างผม เลยได้แต่นอนนิ่งๆ มองนวัตกรรมของเด็กบ้านสวน...แอร์เสีย....ในวันที่โคตรร้อน ระหว่างรอม่าติดต่อช่างซ่อมแอร์ ผมเลยได้มีโอกาสเห็นนวัตกรรมใหม่ที่คิดว่าหัวผมคงหยั่งไปไม่ถึง ....
.
.
จุดสามจุดที่กำลังทำให้เลือดในสมองผมเดือดปุดๆๆ ...
.
.
.
จุดแรก....อ่างน้ำใส่น้ำแข็ง ตั้งไว้หลังพัดลมตัวใหญ่ ....เหอะ ภูมิปัญญาชาวบ้านสุดๆ....ไม่ต้องถามนะว่าใครทำ...
.
.
จุดสอง ....ประตูหน้าต่างปิดทุกบานเหลือไว้แค่บานเดียว และมีพัดลมอีกตัว เป่าพัดสุดแรง...ขอโทษเถอะ พัดออกไปข้างนอกนะไม่ได้พัดมาหาผมที่นอนเป็น ปลาดุกอบอยู่ในห้อง เห็นเจ้าของนวัตกรรมบอกว่าดูมาจากรายการทีวี ...
.
.
.
.
.
...จุดที่สาม ...
.
.
.
เจ้าของนวัตกรรม ที่เดินไปมาในห้อง โดยใส่แค่บอกส์เซอร์ และเสื้อกล้ามสีขาว .... เหงื่อไหลอาบเสื้อกล้ามตัวบางจนลู่ติดผิวสีนวล...โชว์ยอดอกที่เสียดสีกับเสื้อเปียกจนผมเริ่มมโนภาพไปไกลเกินจะกู่กลับ .... ผมว่าจุดสุดท้ายนี่ล่ะที่ทำให้ เลือดผมกำลังเดือดปุดๆๆ จนจะกลายสภาพเป็นกำเดาทะลักออกมาจากจมูกแล้ว !!!
.
.
อะนะมัวแต่เมาส์มอย ไง ไม่เจอกันนาน ผม นะนะ อาน้าของม่าพันปี ... และนะสุดที่รักของไอ้ดิว เจ้าของนวัตกรรม แปลกๆ ตอนนี้ผมถอดเฝือกที่ขาสองข้างออกแล้ว.... เหล็กดามหน้าอกก็ด้วย ปลอกคอหมาหงอยก็เพิ่งเอาออกเมื่อวาน เหลือแค่แขนข้างซ้าย ที่ยังแสบๆคันๆอยู่ในเฝือกอ่อน....
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่มีดิวอยู่ข้างๆ เราได้นอนด้วยกันถึงจะแค่นอนก็เถอะ โชคยังดีที่หมอเหลือแขนข้างขวามาให้ ตอนดิวหลับผมเลยได้หาเศษหาเลยนิดหน่อย กอดบ้างจับบ้างไรบ้างตามอัตภาพที่เหลืออยู่ข้างเดียว...
แต่...ไม่อยากบอกว่าสุขโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร จะกินข้าวก็มีคนป้อน นอนดูทีวีก็มีคนให้หนุนตัก คันตรงไหนก็มีมือนิ่มๆมาช่วยเกา จะลุกไปห้องน้ำก็มีคนพยุง เสียใจนิดนึงที่ได้แต่พยุงไม่ได้ให้ดิวถือของใหญ่ให้ด้วย ฮาๆๆๆ และที่ไม่ต้องสงสัย หรือคิดว่าหมาตัวไหนจะได้ ...
.
.
.
.
ดิวอาบน้ำให้โผ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!
.
.
.
ถึงมันจะเหมือนจับหมาอาบน้ำตามกรูมมิ่งก็เถอะ.....แต่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าอาบให้อะนะ ดีนะไม่มีโปรตัดขน ปั่นหู ใส่ยาฆ่าเห็บเสริมให้ ....
.
.
.
มองดิวเดินไปเดินมา ได้ไม่ถึงห้านาที..ไสยศาสตร์มีจริงห้องเริ่มเย็นแล้ว ... แต่ในหัวผมยิ่งร้อนก็เจ้าของนวัตกรรมเล่นถอดเสื้อกล้ามกลางห้องแล้วเดินมาหยิบรีโหมดเปิดทีวี และที่คาดไม่ถึง ดิวให้ผมขยับไปชิดผนังอีกนิด มันจะนอน....
..
.
.
.
พระเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
พระเจ้ากำลังลงโทษผมใช่ไหมครับ ดิวระยะประชั้นชิด แนบสนิทได้อีก ...ตอนนี้ดิวไม่ได้ดูทีวีแล้ว แต่ทีวีกำลังดูพวกผมอยู่ ...ลูกแกะหลับเฉยเลย ไม่หลับเปล่า หลับในสภาพที่สวมบ็อกเซอร์แค่ตัวเดียว แถมยังพลิกกลับมา ซุกหน้ากับแผงอกผมด้วย ลมหายใจอุ่นๆเป่าหน้าอกผมเบาๆ ...มะ....มือ...มือ...มือเผลอโอบมากอดแล้ว ฮิ้ววววววววววววววววว!!! ...โอม...จงเลื่อนลงไปอีกนิด...อีกนิด....อีกนิดนะแม่เจ้า......เยส!!!!!!!!! เยี่ยงนั้นเลย!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
โอ้ยยยยยยยยยยย....บอกแล้วว่าสุขสุดๆ นี้ผมทำบุญไว้ด้วยอะไรเนี้ย??????
.
.
.
แล้วลูกแกะขี้เซามันก็ค่อยๆ ซุกจมูก ต่ำลงไปเรื่อยๆ ...เกือบจะติดนะน้อยๆที่เตรียมโผล่ออกมาดูโลก...
.
.
.
เล่นเอาผมกลั้นหายใจยาว ....
.
.
.
แล้ว จู่ๆ ดิวมันก็สะดุ้งตื่นลุกขึ้นมานั่งเฉยเลย ....
"...."
เจ็ดตาแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...............
TT^TT ไอ้ผมจะทำอะไรได้ นอกจากหลับตาเนียนหลับ...นะน้อยปวดหนึบสิทีนี้ แม่งค้างโคตร ...
.
.
...ดิวมันลุกไปดื่มน้ำ แล้วลงมานอนกับผมใหม่ มันนอนตะแคงกอดหน้าผมไว้กับแผ่นอกมัน ... ไม่ได้ลืมใช่ไหมว่ามันถอดเสื้อ.... แผงอกสีนวลๆกับผิวเนียนๆ ยอดอก ระยะที่ถ้าขยับอีกนิด ลิ้นผมเลียมันได้เลย.....พระเจ้า ...เอาไงล่ะ ลูกแกะหลับลงไปอีกแล้ว ...
..
.
.
ขอชิมสักนิดคงไม่บาปมากนักนะ ..
.
.
ผมค่อยๆ ขยับ...ขยับ ซุกเข้ากับแผ่นอกเนียน ริมฝีปากค่อยๆชิม ผิวนวลๆ ซับริมฝีปากเข้ากับผิวนิ่มเบาๆ ทั้งๆที่จริงๆอยากจะกระโจนฟัดใจจะขาด แต่ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไปเพราะกลัวลูกแกะตื่น ...รู้สึกดีชะมัด ...ดีจนอดใช้ลิ้นเลียไม่ได้ ...หวาน....หวานเหมือนกินไอส์ซิงส์เลย ผิวเย็นๆเพราะเหงื่อเพิ่งแห้ง หวานจนติดปลายลิ้น แล้วก็มาถึงยอดอกสีเข้ม ผมขยับคอกำลังจะแนบริมฝีปากลงชิม ...
.
.
.
.
.
.
'กร็อบ'
.
.
.
.
ผมพบมันอีกแล้ว ...เส้นด้ายบางๆที่กั้นระหว่างนรกและสวรรค์ ...
และผมก็กำลังอยู่ในฝั่งของ ...
นรก!!!!!!!!!!!!!!!!!! คอผมค้างเกร็งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะรู้ตัวว่า คอเคล็ดขยับไม่ได้ .....ไม่ได้สนใจคอ แต่สนใจ ยอดอกสีเข้มที่ชูชันยั่วปลายลิ้นอยู่ข้างหน้าต่างหาก!!!!
โอ้วววววววววววววววววววววม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
***
แล้วเรื่องนี้ก็จบลงอย่างมีความสุข ลูกแกะหลับสนิทอย่างปลอดภัยไปสองชั่วโมงเต็ม เหอเหอเหอ....
-
อร๊ายยยยย... อ่านไปจิ้นไป เขินไป ขำไป โครตชอบอ่ะตอนนี้
ไม่รู้จะสงสาร หรือจะสมน้ำหน้า "อาน้า" ของม่าดี ...
ตอนนี้คงคุ้มกับที่ยอมเจ็บตัวแล้วสินะ หรือบางทีอาจได้กำไรด้วย มีลูกแกะปรนนิบัติขนาดนี้ อั้ยยะๆ
ว่าแต่ "และนะสุดที่รักของไอ้ดิว" ... เอิ่ม แกคิดเข้าตัวเองมากอาน้า หนูดิวน่ะ เค้ามีฮาเร็มส่วนตัวย่ะ หึๆ
ปล. รออ่านตอนต่อไปจ้า ไม่เคยติดเรื่องไหน เท่าเรื่องนี้เลย (เข้ามาส่องแม่มทุกวัน 55) รักเรื่องนี้ รักคนเขียน ^^
ปลล. น่าจะมี +เป็ด ทีละหลายๆ ตัว +แค่ตัวเดียวมันไม่สะใจเว้ยเฮ้ย!!!
--> คุณคนเขียนวางแผนทำเล่มหนังสือเรื่องนี้ไว้หรือยัง?? <--
ถ้ายัง... เริ่มเดี๋ยวนี้เลยนะ เพราะเค้าอยากได้ เค้าจะอุดหนุน!!!
อยากได้ลายเซ็นคุณคนเขียนด้วยอ่ะ (คลั่งไคล้เป็นที่สุด)
-
'กร็อบ' :m20:
พระเจ้าลงโทษแล้ว นะเอ๋ย
-
เมนท์ไม่ออก ท่านี้นะ --->> :jul3:
-
อารมณ์ค้าง อยากไปช่วยนะจัง :-[
อ้าว ไหนเราว่าเราชอบก้องไง เอ๊ะยังไง สับสน :confuse:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
:mc4: โชคดีนะ นะ
55 คอเคล็ดคาอก
-
ไม่ไหวจะฮา 555+ ตลกนะอะ ไม่รู้จะขำหรือสมน้ำหน้าดี :m20: :laugh: :jul3: :m20: :m20: :m20:
รักลูกแกะที่สุด :man1:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
ลูกแกะยังคงรอดต่อไป
แต่หมาป่ามันเยอะเกินตั้งหลายตัวแล้วจะรอดไปได้นานแค่ไหนกันล่ะเนี่ย
-
สงสารนะอะ :laugh:
-
อานะฮาได้อีก
ถ้าเป็นเราก็ยอมคอเคล็ด ก็ลูกแกะน่าฟัดขนาดนี้
รอต่อไป
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก ><
อยากอ่านแบบ5pเลยค่ะ
เจ้าฟรอสต์ได้หม่ำลูกแกะไปแล้ว ขอให้คนอื่นๆได้หม่ำด้วยได้มั้ยเอ่ย อิอิ
ตอนท้ายของเจ้านะ ฮามาก ขำได้อีก 555555+
-
สมน้ำหน้า
นี่แหละ พระคุ้มครองคนดี
-
:jul3: :jul3: :jul3:
-
สงสารอาน้า.......
แต่เค้าก็สมน้ำหน้าไปพร้อมๆกันนั่นแหละ
ด้วยเหตุนี้เราขอแถม โปรฯ ถอนขนหู แคะหู ตัดเล็บให้ล่ะกัน 555555555555
-
สนุกมากเลยครับ : )
-
โอ๊ย ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
ของดีอยู่ตรงหน้าแท้ๆ ยังไม่มีโอกาสลิ้มลอง 555
อยากอ่านต่อจังงง
-
อ้ายยยยย อีกนิดเดียวอาน้าาา,,,,,,
เหนด้วยกะบางท่านว่าควรรีบจัดทำหนังสือนะคะ แม้จะยังแต่งไม่จบแต่ตัดสินใจได้โดยง่าย
ว่า,,,,ซื้อ!!!!!!!! แน่นอน
มาต่อไวๆนะค้า อยากอ่านต่อ เชียร์ไม่ถูกแล้วว่าดิวควรคู่ใครเพราะทุกคนต่างคู่ควร
5555 ก้รักดิวกันซ้าา :กอด1:
-
อ่านรวดเีดียววันเดียวจบเลย (จะมีต่อไหม มีซินะคะ((พูดเอง เออ เอง)))
ชอบบรรดาหมาๆๆ เอร๊ย หมาป่า ทุกตัวเลยอะ เเบบ เถื่อน เเต่ รัก ดิว มาก เลย อะ !!! !
จะได้คู่กันหมดลยใช่ไหมคะ คือหมายถึง 5p อะคะ (กร๊าก กก ก)
รีบๆๆมาต่อนะคะ>< จะมาต่อใช่ไหมคะ? เย่ๆๆ
-
สะจาย..เจ้านะ เหมือนหมาเห็นปลากระป๋องเลย :m20:
-
เฮ้อ โล่งอก
แต่กว่าจะถึงมือฟรอส์ท ดิวก็ช้ำไปเยอะเหมือนกัน :sad4:
-
สปอยยยย...ลูกหมาในกำมือ
ลูกหมาในกำมือ.... [ดิวกับฟรอส์ท]
ไม่ว่าเข้มแข็งขนาดไหน ...มันก็ต้องการมีที่ไหนสักที่....
..
.
.
ที่อยากให้เป็นที่หลบภัย .....
..
.
.
บางทียังคิด...ไหล่ของใคร ?....
..
.
.
ที่จะกว้างพอรับสิ่งที่เราแบกไว้ .....
.
.
.
หมาตัวที่ดุที่สุด...ช่วงเวลาไหนที่มันตัดสินใจที่จะมีเจ้านาย ?
.
.
.
จะบีบก็ตาย...จะคลายก็รอด.....
.
.
.
ถึงจะดุแค่ไหน ...สำหรับเจ้านาย...
(http://upic.me/i/oa/yawning-baby-puppy-dog-hand-1256121622y.jpg)
.มันก็แค่ลูกหมาในกำมือ....
Basher - หัวใจในกำมือ (http://www.youtube.com/watch?v=psjk--zMyLU)
-
โอ๊ะ โอ ลูกหมาน้อยน่ารัก(?)จะออกมาผงาดง้ำสัมแดงเดชแล้ว :mc4:
รอครับรอ :L2:
กดบอกติดสินบนให้มาเร็วๆแล้วนะครับ :m26:
-
น้องหมา น่ารักจัง เย้ดิวกับฟรอส์ทแล้ว ดีใจจัง
ขอบคุณมากค่ะ
:L1: :pig4: :L1:
-
โอ๊ย โอยยย มารอปลอบใจหมาน้อย ผู้่น่ารัก อิอิ
-
ฟันยังไม่ขึ้นเวย :m1:
-
อร๊ายยยย !!!!!!!!!!ชอบจังเลย ลูกหมาตัวเนี๊ยะ^^
รอดูว่าลูกหมาตัวนี้จะดุมั้ยยย 5555
++ :pig4: :pig4:
-
นะหื่น! หื่นได้อีกอ่ะ ฮามากด้วย นะ กับดิวยาวสุดเเล้วป่ะเนี่ย?
รอของฟรอส์ทนะ ได้กินดิวไปคนเเรกเลยตานี่เนี่ย!
เเต่ดูฟรอส์ทก็รักดิวนะ ต้องรออ่าน มาเร็วๆนะค่ะ
สนับสนุนให้รวมเล่มค่ะ จะซื้อเเน่นอน! o13
เชียร์ 5P 5P 5P 5P :mc4: :mc4:
-
ทำได้แต่รอต่อไปT^T
สนุกมากเลยค่ะ รอๆติดตามอยู่
-
5p 5p 5p :mc4: :mc4:
-
เข้ามารอครับ :3123:
-
พักนี้ไม่ค่อยได้เข้าผ่านหน้าเว็บเลยไม่ได้คอมเม้นท์เท่าไหร่
แต่เปิดมาดูทุกวันจริงๆ
ตอนนี้คนที่คะแนนนำในใจเรายังคงเป็น นะนะ อยู่
ชอบอะ ยืนยันว่าตัวละครนี้เรียลมากกกกก รู้สึกว่าถ้าผู้ชายเค้าชอบใครซักคนก็คงเป็นแบบนะเนี่ยแหละ
เชียร์ตี๋แล้วอะ ไม่รู้ฟรอสท์จะสู้ได้มั้ย รออ่านต่อค่ะ คุณคนเขียนสู้ๆ
-
เอาละเหวย เค้าว่ากันว่าอะไรที่สุดท้ายๆ เนี่ย จะเป็นไคลแมกซ์
ประหนึ่งว่า มาทีหลัง แต่แซงทางโค้ง 555+
เอร๊ยยยย...
เข้ามารอจ้า ^^
-
:a11:
รอไปเต้นไป มาเร็วๆน่อ
-
รอด้วยคน :L2:
-
นั่งรอลูกแกะด้วยคน
-
รอจ้า
-
น้องดิว น่ารักจัง ใจเย็นมากๆ แล้วตกลงน้องจะเลือกใครเนี่ย แล้วหมาน้อยอีก 3 ตัวจะเป็นยังไงเนี่ย
จะรอตอนต่อไปนะคะ นี่เม้นแรกในเล้าเลยนะคะ
-
เข้ามาปูเสื่อรอดูหมาน้อย ฮ่าฮ่า
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
เข้ามารอลูกหมาน่ารักๆในอุ้มมือ น่ารักอ่ะ
-
แวะมารอหมาเฝ้าแกะค่ะ 55555
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด
ขอบอกว่าชอบมากค่าาาาาาา o13
อ่านสปอยแล้วแอบอึ้ง...
หักมุมกลายเป็นว่าดิวไม่ได้ดีเลิศอะไร แต่ชั่วสุดๆรึปล่าวหว่า?????
-
อิชั้นพลาดนิยายดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร สนุกมากคะ
-
สนุกมากๆคะ มารอตอนต่อไป
-
มาด่อม ๆ มอง ๆ หาลูกแกะ
-
:มาตามหาหมาน้อยยย o18
-
และแล้วก็มาถึงฟอร์สท ขอให้ลูกหมาในกำมือดิวเป็นฟอร์สทตัวเดียวเถอะ
ยังไงก็เชียร์ฟอร์สทค่าาา
-
รีบมาเลย ลูกหมาตัวนี้ รอให้คนมาบีบ อิอิ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
กรี้สสสสสสสสสสสสสส ค่ะ :call: รอค่ะ
-
กรี๊ด ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องสนุกอย่างนี้ ถูกจริตมาก ชอบมากครับ
ตอนนี้ก็เลย ค้าง มาก 55 รีบมาต่อนะครับ ขอบคุณมากครับ แต่งเก่งมากเลย
-
ชอบมากกกกกก รอต่อไป
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่า เหลือฟรอส์ทปิดท้ายเลย หุหุ
รอดูลูกหมาในกำมือ
-
รอติดตามอยู่ มาต่อเร็วๆนะคะ ^ ^
-
สนุกมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปของลูกหมาในกำมือ
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกและน่าติดตามทุกเรื่อง ทุกตอนของหมาๆทุกตัวเลย
รอคู่สุดท้าย~
-
โอ๊ย คุณนักเขียน
มายั่วให้อยากแล้วจากไป ชิ!
-
พึ่งเข้ามาอ่าน แบบว่า สนุกมากค่าาาาา หมาป่าแต่ละตัวนี้น่ารักดีนะคะ เหมือนจะมีอะไรๆกับดิวทุกคนเลย 55
หนูดิวน่ารักไปไหมลูกกกก โอ้ยยยจะตายกับความน่ารัก :-[ :-[
-
ช่างเป็นลูกแกะน้อยที่ขาวสะอาดจริงลูกเอ้ยยยย!!! :z13:
-
เราโคตรรักอาม่าอ่ะ 5555 ชอบเวลามีเนื้อมาอยู่ตรงหน้าแต่ล่อไม่ได้นี่แหละ สงสารอาน้าาาาา กร๊ากกกกกกก :laugh:
รอลูกหมาตอนต่อไป รูปน่าอ่ะ! ><
-
รอเจ้านายมาให้อาหาร(ตอนต่อไป)เจ้าค่ะ :undecided:
-
เห็นเรื่องผ่านหูผ่านตาไปหลายครั้งหลายครา
แต่เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน จากการไปวนเวียนแถวกระทู้แนะนำ
โอ๊ยตาย สนุกโพดดดด อ่านแล้วเหมือนมีอะไรเต็มหัว แต่บรรยายออกมาไม่ถูก
รู้แต่ว่ารู้สึกตื่นเต้นแบบไต่ระดับทุกตอนที่ได้อ่าน
แต่ละคนก็คาแรคเตอร์แตกต่างกันไป เลวกันไปคนละประเภท ฮ่าาา
ชอบนะตีคู่มากับก้อง วิทย์นี่ไว้ท้ายหน่อย แต่อาม่านี่ชอบแบบขึ้นแท่นเจ้าค่ะ!
เหลือก็แต่ฟรอส์ทหมาตัวสุดท้ายที่เล่นโผล่มาโชว์เหนือตั้งแต่ตอนแรก แต่กลับมีเรื่องเป็นของตัวเองคนสุดท้าย
-
รักดิว o13
-
ดิวลูกแกะน้อยในฝูงหมาป่าที่หิวกระหาย
-
เชียร์ 5p ด้วยอีกคนนนนนนนนนน
เรื่องนี้เรารักทุกคนเลย เราไม่อยากใ้ห้ใครผิดหวังจากดิว เลยขอให้สมหวังทุกคนเลย ><
นักเขียนจัดมา!
-
พระเจ้าาาา อยากอ่านต่อมาก โปรดมาอัพไวๆนะคะ พลีสสส
-
รอตอนต่อจ้า สปอยแบบยั่วให้อยากแล้วจากไป กร๊ากกกกกกกกก
-
สนุกมากกกกก
อ่านกี่รอบๆ ก็ไม่เบื่อ
น่าจะแต่งเป็นเรื่องยาว
หรือไม่ก็แต่งเรื่องสั้นเยอะๆ
ไม่น่ารีบจบ
อยากอ่านเรื่องนี้อีกเยอะๆ
-
เหมือนรอบนี้คุณคนเขียนจะหายไปนานกว่าปกติ (รึเปล่าอ่ะคะ?)
ความรู้สึกตอนนี้ ใกล้จะลงแดงตายแล้วอ่ะค่ะ
เข้ามาส่องทุกวัน ว่าเมื่อไหร่จะมาต่อสักทีน๊า
ไอ้ครั้นสาวกน้องดิวอย่างเราจะเม้นท์ทวงบ่อยๆ ก็เกรงใจ (นี่ขนาดแกเกรงใจนะ -__-")
มาสปอล์ยให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ ใจร้ายเป็นที่สุด!!! :o12:
มาต่อสักทีเถอะนะคะ ได้โปรดดดด :call: :z13:
-
คำชี้แจงของจำเลยข้อหา 'นานไปนิด'...
ถึง FC. ลูกแกะ และหมาป่า คนเขียนขอพักนิดนึง สมองตื้อไปหมดเพราะงานช่วงนี้เยอะมาก เอกสารราชการออกไม่ทัน...ลงทะเบียนรับก็ต้องรื้อระบบใหม่ ...
ย้ำอีกครั้งว่า...
...งานเยอะมาก...
ในขณะที่สมองเริ่มจะฝ่อเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อน
.
.
.
คนเขียนไม่เคยคิดจะเล่นตัว FC. ที่ติดตามจะรู้ดี ว่า ถ้าสมองแล่นจริงๆ วันหนึ่ง 3 ตอนก็เคยลง...แต่ตอนนี้สมองฝ่อมากเรียบเรียงอะไรไม่ถูกเลย ทั้งๆที่เรื่องมันก็อยู่ในหัวนี่ล่ะ...แต่วิธีการนำเสนอบอกตรงๆว่าถ้ามันไม่ได้อย่างที่ต้องการก็ไม่อยากลง...เพราะเรื่องไม่อยากเผางาน ตอนของอานะ เลยเรียกได้ว่ายาวที่สุดของ หมาทั้งหมด ...ส่วนของฟรอส์ท ...
.
.
.
สปอยให้ก่อนเลยว่า มีอีกหลายเรื่องของดิวที่ ฟรอส์ท รู้... อีกด้านของดิวที่พวกหมาตัวอื่น ไม่ค่อยได้เห็น ...
.
.
.
ขอศรัทธา จงสถิตอยู่กับ FC. ทุกท่าน ...
.
.
.
และจำไว้ว่า ....ดิว ยังไงก็คือดิว บัวบังคม ชื่อนี้ไม่ได้ มีดีแค่ชื่อ...
**ปลากลม พบกันเร็วๆนี้ หลังจากลงทะเบียนหนังสือและจัดการเอกสารในกองงานเสร็จนะ ซิกๆๆๆ TT______TT
-
ขอศรัทธา จงสถิตอยู่กับ FC. ทุกท่าน ...
ท่านอื่นไม่รู้ แต่ท่านนี้รอเสมอครับ เหนื่อยมากก็พักบ้างนะครับ สู้ๆ :L2:
-
เอร๊ยยย..รู้สึกผิดอ่ะ
มาทวงถามหาน้องดิวตอนคุณคนเขียนงานรัดตัว
เค้าขอโทษ :o11:
เอาเป็นว่าจะรอนะคะ ไว้ว่างจากงาน สมองโลดแล่นเมื่อไหร่ค่อยจัดมานะคะ ^^
จะเป็น FC ที่เหนียวแน่นของน้องดิวต่อไปอย่างไม่ลดละ (แลดูโรคจิตเนอะ 55)
ปล.รักษาสุขภาพบ้างเน้อ ช่วงนี้อากาศแปรปรวนบ่อย
-
เอร๊ยยย..รู้สึกผิดอ่ะ มาทวงถามหาน้องดิวตอนคุณคนเขียนงานรัดตัว
เค้าขอโทษ :o11: เอาเป็นว่าจะรอนะคะ ไว้ว่างจากงาน สมองโลดแล่นเมื่อไหร่ค่อยจัดมานะคะ ^^
จะเป็น FC ที่เหนียวแน่นของน้องดิวต่อไปอย่างไม่ลดละ (แลดูโรคจิตเนอะ 55) ปล.รักษาสุขภาพบ้างเน้อ ช่วงนี้อากาศแปรปรวนบ่อย
V
V
V
ทวงได้เน้อ ชอบบบบบบบบบบบ เหมือนว่ายังมีคนรอไม่ลืมกัน รักษาสุขภาพเช่นกันเน้อ รักเธอเสมอ กอดๆๆๆ :กอด1:
-
:L2:
-
เอางานหลักให้เรียบร้อยก่อน นานยังไงก็จะรอ ก็หลงรักลูกแกะไปแล้ว
เข้าใจที่ว่างานเยอะไม่รู้จะเริ่มอย่างไหนก่อนดี พี่เจอมาแล้วแต่มันก็ผ่านไปได้ เชื่อซิ
แต่ตอนนี้เป็นเจ้านายตัวเองแล้ว นอนตีพุงรอลูกแกะอย่างสบายใจ :t3:
-
ใช่ค่ะ ยังไงก้จะรอต่อไป
เปนกำลังใจให้นะค้าา o13 :3123:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ายยยยยยยยยยยย
กรี้สสสสสสสสสสสสสสส วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ม่ะมี ไร หรอก แค่ เค้า อยากบอกว่า เค้า เข้ามา รอ อ่ะ (พร้อมเสียงเชียร์ให้กำลังใจ !!! ) :m20:
-
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17: เอ่อแบบว่าเค้าก็ไม่อยากทวงมากน่ะ .............. แต่รอไม่ไหวแล้วอ่ะ
:m3: :m3: :m3: อยากอ่านน่ะ
-
รอๆๆๆๆ :L2:
-
ลูกหมาในกำมือ
ลูกหมาในกำมือ.... [ดิวกับฟรอส์ท]
#1 ...กอด...
"กูรักมึงนะ..ดิว...."
ประโยคนั้นมักจะมาพร้อมกอดแน่นๆแรงๆ และก็เหมือนกับทุกครั้งที่ได้ยิน ผมยิ้มตอบ กอดมันกลับแล้วเอ่ยประโยคเดิมที่เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ ...
"รู้แล้ว...กูก็รักมึง เหี้ย ไปร์ท "
.
.
.
***
ไม่ว่าเข้มแข็งขนาดไหน ...มันก็ต้องการมีที่ไหนสักที่....
..
.
.
ที่อยากให้เป็นที่หลบภัย .....
..
.
.
บางทียังคิด...ไหล่ของใคร ?....
..
.
.
ที่จะกว้างพอรับสิ่งที่เราแบกไว้ .....
.
.
.
หมาตัวที่ดุที่สุด...ช่วงเวลาไหนที่มันตัดสินใจที่จะมีเจ้านาย ?
.
.
.
จะบีบก็ตาย...จะคลายก็รอด.....
.
.
.
ถึงจะดุแค่ไหน ...สำหรับเจ้านาย...
.มันก็แค่ลูกหมาในกำมือ....
***
พ่อตั้งชื่อผมว่า 'ฟรอส์ท' และผมเองก็ฟรอส์ท สมชื่อ...
...ไม่รู้เป็นเพราะว่านายแม่ เลี้ยงแบบตามใจมากเกินไป จนสวนทางกับพ่อที่เลี้ยงแบบลูกนายทหารหรือเปล่า.. ผมถึงหาสมดุลให้ชีวิตตัวเองไม่ได้ จนสุดท้าย นิสัยผมเลยออกมาแบบสุดโต่ง....
..
.
..มันเรียกว่าความสามารถพิเศษหรือเปล่านะ ? ที่ผมสามารถฟิวส์ขาดจนเตะคนปางตายได้โดยไม่ต้องกระพริบหรือแสดงอะไรออกมาทางสีหน้าด้วยซ้ำ...
.
.
.
ผมว่าผมพิเศษกว่าคนอื่น เก็บอารมณ์ได้ดีกว่าคนอื่น...แต่สุดท้ายผมก็หลุด...จุดเริ่มต้นของอาการรวนของสมองผม....มันเริ่มมาจากคืนนั้น...
.
.
.
คืนที่ผมเริ่มจะกล้าเถียงกับพ่อ....
.
.
.
ผลลัพธ์....ไม่ต้องเดา...
.
.
.
ผมกลับมาหอในสภาพยับเยินที่สุด ถูกกระทืบจนช้ำไปทั้งตัว นั่นยังไม่เจ็บจนน่าจดจำเท่าโดนด้ามปืนตบที่แก้ม...ไม่สิ..แรงแบบที่พ่อลงกับผม น่าจะเรียกฟาดมากกว่าตบ!
ผมเคยคิดว่าช่วงเวลาที่เราอ่อนแอที่สุด...
บางทีคนเราก็แค่ต้องการนอนพักเฉยๆ นอนนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย ...รอคอยให้แผลมันค่อยๆสมาน... แผลที่เราสร้างมันขึ้นมาเอง มันเกิดขึ้นมาได้ ...เดี๋ยวมันก็หายไปเอง...
ใช่แค่คิดอะไรไปเรื่อย...
คิดเรื่อง พ่อ...
เบื่อกับพ่อที่ชอบพูดว่า ผมคอยแต่เกาะแม่จนไม่รู้จักโต ...
คิดเรื่อง แม่...
เบื่อกับแม่ที่โอ๋ผมซะจนผมคิดว่าตัวเองยิ่งกว่าเด็ก 5 ขวบ ...
ตีสามกว่าๆ...
.
.
ที่ผมออกมายืนที่ระเบียงเพื่อรับลมเย็นๆของหน้าหนาวที่มีระยะเวลาสั้นๆ
ถนนด้านล่างโล่งไปหมด เงียบสงบสุดๆ ...ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดก่อนจะอัดสูบมะเร็งเข้าปอดแล้วค่อยๆบรรจงพ่นควันขาวๆออกมา ....
.
.
.
ยืนเท้าราวระเบียงคิดอะไรไปเรื่อย ...รู้สึกตัวอีกที มองลงไปข้างล่างก็เห็นรถมอไซต์คันใหญ่จอดอยู่หน้าหอ ...ไม่ใช่รถไอ้ก้องหรือไอ้นะ แต่เป็นรถแต่งคันใหญ่ที่ผมไม่เคยเห็น และไม่คุ้นหน้าคนขับ...แต่สำหรับคนซ้อน ผมว่าผมจำมันได้เป็นอย่างดี ...
...
"กูรักมึงนะ..ดิว...."
เสียงมันออกมาจากปากไอ้คนขับ ...ผมพยายามหรี่ตามองลงไปด้านล่าง ...ผู้ชายตัวใหญ่ ผิวเข้มตัดสกินเฮด กอดไอ้ดิวแล้วพูดบอกมันอย่างนั้น ผมทิ้งบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดลงแล้วใช้ปลายเท้าขยี้ทิ้งทันทีที่ ได้ยินเสียงไอ้ดิว ...
"รู้แล้ว...กูก็รักมึง เหี้ย ไปร์ท "
.
.
.
***
"ใครมาส่ง วะดิว??"
ดูมันสะดุ้งเล็กนิดนึง ที่เปิดห้องมาแล้วเจอผมนั่งอยู่หน้าคอมฯ ไม่ได้เล่นเกมอะไร แต่เปิดไปอย่างนั้น ...ไอ้ดิวมันเปิดไฟ เก็บข้าวของ ผมไม่ได้หันไปมอง แต่ก็ได้ยินเสียงมันเปิดน้ำในห้องน้ำ ....กับเดินไปหยิบอะไรกุกกักในชั้นวางของ ...
.
.
.
ไอ้ดิวเป็นเพื่อนของเพื่อน ...เป็นเพื่อนไอ้ก้อง...เป็นเพื่อนไอ้นะ.... เป็นเพื่อนไอ้วิทย์.....
.
.
นั่งคลิกเม้าส์ไปเรื่อยๆ ....
จนผมสะดุ้งเฮือกตอนที่มือเย็นๆของไอ้ดิวมันจับที่หน้า ... ผมไม่ได้ขอแต่ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำผืนเล็กๆก็เช็ดไปตามรอยช้ำกับคราบเลือดที่เป็นสะเก็ดติดอยู่ข้างริมฝีปากและโหนกคิ้ว... เจ็บอยู่บ้างเพราะครั้งที่สองที่เช็ดเข้ามาเป็นสำลีชุบแอลกอฮอล์ ...ผมเงียบมองหน้ามัน ส่วนมันก็มองแต่แผลกับรอยช้ำบนหน้าผม แล้วค่อยๆเช็ดกับทำแผลให้...
.
.
..มือเบายิ่งกว่าไอ้เฟรินท์ น้องสาวผมเสียอีก..
.
.
"ใครมาส่ง วะดิว??"
ผมยึดมือเย็นๆของมันที่กำลังทาเบตาดีนให้ผมไว้แล้วถามอีกครั้ง....
"เพื่อน...."
ดิวมันยิ้มจนตาหยีแล้วตอบกลับมา....ผมปล่อยมือมันให้ทำแผลบนหน้าผมต่อ ...ถึงหน้าผมจะไม่แสดงอาการอะไร แต่ข้างในอกมันเหมือนมีกองไฟปะทุเล็กๆ...
"...ที่มึงว่าเพื่อน ....เพื่อนแบบไอ้ก้อง ไอ้วิทย์ หรือเพื่อนแบบกู??"
.
.
.
-
:a5: :a5: :a5: อ๊ากกกกกกกกกก .....สั้นไปไม่ค่ะ
-
โอโว๊ะ...คำถามมาแบบนิ่มเเต่ฟังแล้วเจ็บว่ะ"เพื่อนแบบไหน?"
-
ฟรอสท์มาแล้ว (พระเอก)? สุดโฉดของเรื่อง
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาต่อเร้วๆๆๆๆนะ
เค้ารออยู่ เง้อออออออออออออออออออออออ
-
ว้าว ตัวสุดท้ายโผล่หัวดุๆมาแร้ว :m1:
ที่ดิวบอกไปรท์ว่ารัก คิดว่าน่าจะแบบเพื่อนสนิทคิดซื่อๆนะ รึเปล่า หุๆ
บวกๆ^^
-
มาแล้วเย้ สั้นได้ใจมั๊กกกก รอเฮียฟรอส์ทจ้า
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
เอาไอ้บ้านั่นไปเก็บ เอ๊ะ หรือจะส่งมาทางนี้ก็ได้นะ ว่างอยู่ :-[
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อ่านแล้วยิ่งคิดถึงน้องแกะดิวจังเลย 5555
ปล. ผู้ชายตัวใหญ่ ผิวเข้มตัด'สกรีนเฮด' >> 'สกินเฮด' นะคะ
-
โอ้ยยยย แล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อละทีเนี้ยอ่า.... ลูกหมาจ่าฝูงตัวที่ดุที่สุด อยู่ในมือน้องดิวแล้วจะเป็นยังไงต่อครับ
จะอดใจรอไม่ไหวแล้ว ความอยากรู้มันคลานมาหาตะหงิดๆ
จะรอจนกว่าจะมาต่อนะครับ o13
-
จุดผลุฉลอง คุณคนเขียนมาต่อแล้ววววว!!! :mc4: :mc4:
แต่มาอย่างค้างอ่ะ อย่างค้าง อย่างค้างแบบไม่ถงไม่ถามปัญหาสุขภาพสักคำ!!! :z3:
"ไปร์ท" คือใครฟระ?? หนูดิวของป้าถึงได้บอกรักไปซื่อๆ เสียอย่างนั้น อยากรู้ๆ หึงแทนพวกหมามันด้วย ฮึ้ย :fire:
มาต่อไวๆ นะคะ ... จะได้ไม่เป็นภาระลูกหลาน 555 (แซวเล่นเน้อ)
ปล.หงุดหงิดเมื่อวานเน็ตเน่า อดอ่านระยะเผาขนเลย เข้ามาส่องทุกวันแท้ๆ วันนี้เปิดมาเจอตอนใหม่แทบกรีดร้อง ^o^
-
มาต่อคิวรอด้วยคน
แหะแหะ
-
โว๊ะ โว๊ะ มีหมาป่านอกฝูงมาฉ่งด้วยวุ๊ย :m1:
-
คู่แข่ง 3 ตัวในฝูงยังไม่สาแก่ใจ ยังมีอีก 1 เพิ่มขึ้นมา ฟอร์ทต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อลูกแกะ (ในกำมือ)
อันนี้สงสัย.. จากเหตุการณ์ที่ฟอร์ทรวบหัวรวบหางดิว แล้วดิวหายไปและก็ถูกยิงอีกด้วย เรื่องมันจะมีต่อ ๆ มา
ในส่วนของฟอร์ท ? มันค้างคาอย่างแรง เป็นห่วงลูกแกะจัง
-
ดิวนี่ทำบุญด้วยอะไร ใครๆก็รัก
-
มะ มะ มัน โผล่ มา แล้ว กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส อ๊ายยยยยยยยยยย อ๊ายยยยยยยยย
ฟรอส์ท :m20:
-
ลูกแกะตัวนี้
มีดีกรีเป็นถึง ราชินี หมาป่า
-
ค้างงงงง :serius2:
ตอนนี้คงเป็นตอนแรกๆที่เจอกันหรือเปล่า
รอๆๆๆตอนถัดไปน้า
-
อ่านแล้วรู้สึกว่า ดิวจะไม่ใช่ลูกแกะธรรมดาแน่ๆ เหมือนมีแผนการมีวาระซ่อนเร้นอะไรบางอย่าง เหมือนมาจัดการแก้แค้นลูกหมาสี่ตัวนี้??!!
-
โอ้ยยยย เรารักเรื่องนี้ เรารักคนแต่งที่แม้จะยุ่งแต่ก็อุส่ามาลง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยากรุต่อไปจังๆๆๆ เพื่อนแบบไหนมันก็เกินเพื่อนทั้งน้านนนน
ดิวตอบแบบไหนก็คงโดนโมโห(หึง)ทั้งนั้นแหละลูกกกกก
:really2: :really2: :really2:
-
บ๊ะ !
ใครบังอาจมายุ่งกะนู๋ดิว
แถมบอกรักกันซึ่งๆหน้า
แถมนู๋ดิวก็บอกรักตอบอีก
เดี๋ยวนู๋ดิวจะโดนมิใช่น้อย
^^
-
ใครบังอาจมาเตะต้องดิว แด่วศพไม่สวยแน่ แน่
-
:oni1: เข้ามาวิ่งเล่นรอ โฮ๊ะๆๆๆๆ
-
สั้นไปจริงๆ อ๊ายยยยยยยย
หมาป่าตัวนี้ ยอมรับว่าลุ้นมากกว่าตัวอื่นๆ เทใจให้เป็นพิเศษ 555
มาต่อไวไวนะคะ รอ ร๊อ รอ
-
ลูกแกะตัวนี้
มีดีกรีเป็นถึง ราชินี หมาป่า
o13 o13 o13 ใ่ช่เลยค่ะ!!!!!
-
หงุ หงิ หงุ หงิ ทำไมไม่มาต่อสักที เห้อ คิดถึงดิวจะแย่อยู่แล้ว
-
มาอ่านแบบรวดเดียว อยากบอกว่า ชอบมาก
ชอบตอนก้องมาก ก้องน่ารัก
ตอนวิทย์ ก็เขียนได้ดีมาก
ตอนนะ ฮามาก
ตอนสุดท้ายค้างด้วยประโยคที่โดนมา เพื่อนแบบไหน???
-
ถึงจะอยู่ห้องนิยายจบแล้วก็ตาม...
แต่ตราบใดที่อิฉันยังไม่เห็นบทสรุป
เรื่องหนูดิวกับเจ้าฟรอส์ทยังไม่จบ ยังไม่รู้ว่าไปร์ทเป็นใครอะไรยังไง
ยังไม่เห็นตอนพิเศษบาบาโอ้บาบาแบบ 5P ของหนูดิว
อิชั้นจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ตกไปอยู่หน้า 2 เด็ดขาด!!!
ว่าแล้วอิฉันก็ทำหน้าที่สาวกที่ดี โชว์สเต็ปเทพรออย่างเพลิดเพลิน 555+
:z2: :z2: :z2:
ปล. ไม่ได้มาเร่งเน้อตะเอง ตะเองมีงานก็ทำไป ว่างเมื่อไหร่ก็มาต่อ
เพื่อหนูดิวและบรรดาหมาๆ ป้ารอได้!!!
-
นอนไม่หลับ เลยเปิดมาดูเล่นๆ 5555
คุณคนเขียนสู้ๆกับการสัมนานะคะ ได้ไประยองด้วย อากาศดีมั้ยเอ่ย
-
รออ่านอยู่น๊าตัว
ซื้อหมึกหยองมาฝากโลนึงด้วย อิอิ
-
เขาว่าดูเฉย ๆ ไม่ได้ว่าอะไร แค่พูดคนเดียวเบา ๆ ว่ารอต่อไป
-
:m13: เค้า เข้ามา ส่งสายตาปิ้งๆ ให้คนเขียน อ่ะ (แล้วให้มันสะท้อน ตกกระทบ หรือ หักเห ไปหาดิว)
:m3: แบบว่า เค้ารอ ดิวอยู่น๊า
-
แบบไหน ..
-
ลูกหมาในกำมือ
ลูกหมาในกำมือ.... [ดิวกับฟรอส์ท]
# 2 ...จูบ...
เที่ยงวันเสาร์ที่ฝนกระหน่ำ...ผมเพิ่งลืมตามาเพื่อพบว่าดิวมันนั่งกดโทรศัพท์โทรออกอย่างหัวเสีย...
สีหน้ากังวลกับอาการเดินวนไปวนมาทั่วห้อง พร้อมกับโทรศัพท์ที่แนบหู เป็นอยู่สักพัก แล้วก็เหมือนนับหนึ่งใหม่ ...ที่มันสูดหายใจยาวแล้วเริ่มกดโทรศัพท์อีกครั้ง...เหมือนกับปลายสายไม่รับ มันกดซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนเกือบบ่ายสอง...
...
.
.
.
ผมได้แต่นอนมอง...โดยไม่ลุกจากเตียง...
.
.
.
ใคร??
.
.
.
คนที่ไอ้ดิวโทรหา...
.
.
..จนเกือบจะบ่ายสามที่เหมือนปลายสายจะรับโทรศัพท์มัน ผมค่อยๆหลับตาลงฟังมันคุยกับปลายสาย ชื่อเหี้ยไปร์ท คือคนที่มันโทรหา คงโทรตั้งแต่เช้าแต่ไอ้เหี้ยนั้นเพิ่งรับสายมันตอนบ่ายสอง หลังจากวางสาย มันคงเพิ่งรู้มั้งว่าในห้องก็ยังมีผมอยู่ด้วย....
.
.
ความรู้สึกบอกว่าเตียงยุบลงไป ไอ้ดิวมันมานั่งข้างเตียง ...มือเย็นๆจับหน้าผากผม แล้วขยี้หัว ...ผมนอนนิ่งมองมัน...เหมือนตัวเองเป็นแค่ลูกหมาตัวหนึ่งที่มองเจ้าของ...
.
.
.
ได้แต่มอง...
.
.
.
***
[เสาร์ - 23.45 น.]
[ มึงไม่ต้องรู้ก็ได้ แต่กูเมาอยู่ร้าน D-Clap ]
ส่งข้อความไปให้มันแค่นั้นแล้วกดปิดเสียง ...
ที่เหลือก็แค่รอ...
.
.
.
.
ผมรอมันจนเกือบจะตีสอง...เกือบจะตีสองแต่ไอ้ดิวก็ยังไม่โผล่หัวมา...
.
.
.
.
ทำเหี้ยอะไรไม่ได้สักอย่าง กับมันผมได้แต่รอ กับรอ ได้แต่มอง กับมอง ....สถานะผมกับมันแม่งก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร ไม่ใช่เพื่อนที่นอนเตียงเดียวกับมันได้เหมือนไอ้ก้อง ไม่ใช่เพื่อนที่พาไปเที่ยวบ้านได้แบบไอ้นะ ไม่ใช่เพื่อนที่สุมหัวคิดโปรเจคแบบไอ้วิทย์ ไม่ใช่...กระทั่งเพื่อนสนิท ...
.
.
.
ที่เป็นได้ ....
.
.
.
อย่างมากก็แค่เพื่อน......
.
.
.
ของเพื่อน....
.
.
.
ป่านนี้ไอ้ดิวมันจะอยู่ไหน? ป่านนี้ไอ้ดิวมันจะอยู่กับใคร?
.
.
.
ไอ้วิทย์ ....ไอ้ก้อง .....ไอ้นะ....
...
.
.
หรือไอ้สัดไปร์ทนั่น......
'โครม!!'
มัวแต่คิดวนเวียน จนไม่มีสติ รู้ตัวอีกที...ผมก็ลงไปกองกับพื้นคลับเสียแล้ว ....ก้าวรวบตั้งแต่ขั้นแรกยันขั้นสุดท้าย ....ยันตัวเองลุกขึ้นมาได้ในสภาพยับเยิน ...ลากสังขาร มายืนพิงประตูคลับ ...พร้อมๆกับทรุดลงไปนั่งที่ริมฟุตบาท ขำตัวเอง...สมเพชตัวเอง...
.
.
.
สมเพชตัวเองฉิบหาย ที่ไอ้ดิวมันไม่มา.....
.
.
.
จะมาได้ยังไง?? เมื่อกูไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ....
.
.
.
***
..
.
.
..
...."เยินฉิบหาย....จะเอายังไงต่อไอ้ดิว นี่เพื่อนมึงหรอสภาพแม่งยิ่งกว่าหมา"
"พากลับห้อง...ไปร์ท ช่วยที กูขอนะ พากลับรถมึงก็ได้ "
" ชิ! เศษสวะ..ดูแลตัวเองยังไม่ได้ ...กับไอ้คนพวกนี้อะนะที่มึงรับเป็นเพื่อน...แล้วพวกมันจะดูแลมึงได้หรอ? กลับไปกับกูเถอะ ...ไอ้ลูกหมาพวกนี้...มันคุ้มครองมึงไม่ได้หรอก..."
แรงเตะอัดเตะเข้าช่วงท้องผม เตะซ้ำๆเหมือนเจ้าของแรงต้องการระบายอารมณ์ ผมหรี่ตามอง เป็นไอ้เหี้ยไปร์ทนั้นที่กัดฟันเตะผมซ้ำๆอย่างหัวเสีย ...แล้วก็เป็นดิวที่เข้าไปผลักมันออก..
.
.
.
"....ไม่ใช่เศษสวะ....เพื่อนกู....นี่เพื่อนกูนะไปร์ท ....นี่....เป็นเพื่อนกู..."
ดิวมันเถียงแทนผมที่นอนหมดสภาพ .....แล้วก็เป็นมันที่เข้ามาประคอง ไหล่เล็กๆของมันที่เป็นหลักให้ผมยึด ขาสั้นๆ ก้าวไปอย่างมั่นคงเพื่อพาผมกลับห้อง .... พอได้อยู่ชิดกันขนาดนี้ ผมถึงรู้ ...
.
.
.
ดิวมันตัวเล็กกว่าที่ผมเคยเห็น ดิวมันตัวหอมกว่าที่ผมเคยคิด... ดิวมันเข้มแข็งกว่าที่ผมเคยรู้..
.
.
.
....ไม่รู้เป็นเพราะว่าแอร์ในรถเย็นมากเกินไปหรือเปล่า ผมถึงรู้สึกได้ถึงแรงกอด กอดอุ่นๆจากไอ้ดิว....กลิ่นโคโลญที่มันใช้ กลิ่นเสื้อมัน ....กลิ่นของกอดอุ่นๆซุกจมูกและฝังหน้าลงไปให้แน่นกับแผ่นอก กลิ่นอุ่นๆของไอ้ดิว....
.
.
.
ผมหลับตาสนิทในขณะที่เหงี่ยหูฟัง ....
.
.
เรื่อง.....ที่ไม่สมควรจะรู้...
.
.
.
"...พรุ่งนี้...วันสถาปนา...กว่าจะหมดงานก็อีก สองวัน..ต่อจากนี้อีกสองวัน ....มึงไม่ต้องโผล่หัวออกมา..."
"...กูจะไปงานไอ้นก..."
"...อย่ารั้นแบบโง่ๆ ไอ้ดิว ....ปีนี้แค่งานไอ้นกก็มากเกินพอแล้ว...กูไม่อยากแต่งดำไปงานของมึงอีกงาน..."
"...ไปร์ท...ไม่ต้องต่อแล้ว...ให้มันจบแค่นี้เถอะนะ...กูกลัว...กูเสียไอ้นกไปแล้ว..กูไม่อยากเสียมึงไปอีก...พอเถอะไปร์ท...หยุดเถอะ.."
"ถ้าฝั่งกูหยุด ....ฝั่งมันจะหยุดด้วยไหมล่ะ....มึงก็เห็น มึงก็รู้...รักษาหัวมึงไว้เถอะไอ้ดิว... อย่ามัวแต่ห่วงกู ...เพราะมึงก็รู้...ว่ามึงน่ะหมายเลขหนึ่งที่พวกมันจะเล่น... ถ้าห่วงกูก็หัดห่วงตัวเอง..อย่าให้พวกมันเจอมึง แค่นั้น ....เรื่องง่ายๆทำเหมือนที่เคยทำ... แล้วก็เลิกคบกับไอ้พวกสวะนี้ซะ...มันช่วยอะไรมึงไม่ได้ ....นอกจากช่วยให้มึงตายเร็วขึ้น ..."
.
.
.
"...ไม่ใช่สวะ....นี่เพื่อนกู..."
ดิวมันกอดผมไว้แน่นและย้ำประโยคนั้นเบาๆ ....พูดซ้ำๆ จนกระทั่งมันพยุงผมขึ้นบันไดหอ แล้วก้าวเข้าลิฟต์ มีแค่มันที่แบกตัวหนักๆของผมเข้าห้องโดยไอ้เหี้ยไปร์ทไม่ช่วยหรือไม่สนใจผมสักนิด...
.
.
.
.
"กูรักมึงนะ..ดิว...."
อีกครั้งที่ประโยคนั้นมันออกมาจากปากไอ้เหี้ยไปร์ท มันกอดไอ้ดิวแน่นแล้วย้ำประโยคนั้นซ้ำๆ กอดที่เหมือนจะดึงไอ้ดิวให้จมหายลงไปในตัวมัน ...
.
.
"รู้แล้ว...กูก็รักมึง เหี้ย ไปร์ท "
.
.
.
"...ถ้ารักกูก็กลับไปกับกู...ที่นี้...มันไม่มีใครคุ้มหัวมึงได้หรอกดิว...."
***
ครั้งแรก....ที่ผมเห็นไอ้ดิวร้องไห้ ...
.
.
.
...มันเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผมที่นอนนิ่ง...จากนั้นก็ไปนั่งกดโทรศัพท์ ...
แสงไฟจากหน้าจอเหมือนมันกำลังไล่ดูรูปทีละรูป ....
.
.
.
ดูไปปาดน้ำตาไป ...ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้การแหกปากร้องไห้ ....
มันไม่ได้ทรมานกว่าการเก็บเสียงทั้งหมดไว้กับตัว ... ก็ตอนนี้ ...ตอนที่ ไอ้ดิวมันสะอื้นสั่นไปทั้งตัว แต่ไม่มีสักเสียงที่หลุดออกมาจากปากมัน...
.
.
.
.
ที่นอนยวบลงไป .....
.
.
.
อายอุ่นของอุณหภูมิร่างกาย...ยิ่งทำให้เตียงมันอุ่น .....ผมกล้าลืมตาอีกครั้งตอนได้ยินเสียงลมหายใจยาวสม่ำเสมอของคนที่นอนข้างๆ ...ทั้งห้องเงียบสนิท ..มีแค่ผมกับมัน ...
.
.
.
วันนี้เป็นวันของผม...ไม่ใช่ไอ้ก้องที่นอนกับมัน ....
ไม่ใช่ไอ้นะที่ยึดตัวมันไว้เกือบจะทุกวันหยุด ...
ไม่ใช่ไอ้วิทย์ที่ชอบไปดักมันช่วงกลางวันที่มันไปเรียน...
.
.
.
.
แค่ผม....
.
.
.
ที่ใกล้กับมันในวันนี้มีแค่ผม....
.
.
.
...อดใจไม่ได้ที่จะสำรวจคนตรงหน้า....
นิ้วผมปัดปอยผมมันที่ปิดหน้าเอาไว้เกือบครึ่ง .....ดิวมันผมยาวกว่าพวกผม....เส้นเล็กกว่าแล้วก็นุ่มกว่า....ไล้นิ้วลงมาที่จมูกรั้นๆ....ปลายจมูกมันเย็นๆ ทำให้ผมต้องขยับเข้าไปชิดตัวมันแล้วดึงผ้าห่มให้ขึ้นมาอีกเพื่อปิดไหล่มันไว้....ไม่รู้สิ...ยิ่งผมใส่ใจมันก็ยิ่งใกล้กันมากขึ้นอีกนิด...
.
.
.
เขี่ยจมูกมันเล่นจนมันคงรำคาญถึงได้พลิกตัวหันหลังหนี ...
.
.
.
..แล้วผมก็เผลอไปกอดมันไว้ ...แค่อยากรั้งตัวมันกลับมาแค่นั้น....กอดมันไว้แน่น แล้วซุกหน้าลงกับซอกคอหอม..อดไม่ได้ที่จะเลียชิมผิวเนื้อเย็นๆ ...มือผมลูบไปเรื่อย ลูบและล้วงเข้าไปในชายเสื้อ... ลื่นมือชะมัด ถึงสัมผัสจะไม่ใช่เนื้อนมไข่ก็เถอะ....แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มันทั้งเนียนทั้งอุ่น..
.
.
.
ผมลูบเพลินจนมันตื่น ....สายตาหวาดๆเป็นประกาย ถูกส่งมาในความมืดและเงาสะท้อนจากแสงไฟ...
.
.
.
"....ฟรอส์ท ....เมารึเปล่า??"
ริมฝีปากอิ่มของมันถามผม....คิ้วแม่งขมวดเข้าหากัน .....
ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากมัน จูบที่หัวคิ้วมัน จูบที่จมูกมัน...
.
.
.
.
.
.
และไล่ลงมาสัมผัส.....
ที่ริมฝีปาก.......
แตะเบาๆ แตะซ้ำๆ แล้วค่อยย้ำลงไปอีกครั้ง....
.
.
.
ล็อกมือมันไว้ไม่ให้ขยับหนี...ทั้งๆที่มันก็นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น...
.
.
.
จูบเบาๆ...ค่อยๆเพิ่มแรงขึ้น....จาก ประหม่าอาย มันกลายเป็นโหยหาและเรียกร้อง...
ผมสอดนิ้วเข้ามือมันแล้วกดไว้แน่น...จูบบดริมฝีปาก ...แล้วพรมจูมหนักๆลากลงมาที่ลำคอ ....ตีตราสร้างสัญลักษณ์ กัดเม้มและดูดเลีย ... ดิวมันขืนตัวพยายายามดันผมออก...
.
.
.
...เสียงคราง....เสียงหอบหายใจ....เสียงประท้วงในลำคอ....
.
.
.
.
ผมชอบทุกเสียงที่เป็นเสียงของดิว....
.
.
.
เสียงที่มันยิ่งทำให้ผมลำพองใจ.....
..
.
.
จนจวนจะตีห้า.....
.
.
.
ผมถึงได้แทบจะเป็นบ้ากับจูบที่เพิ่งผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง....
.
.
.
ไอ้ดิวนอนขดคลุมโปงแน่นจนแทบจะเป็นหนอนไหม....
.
.
.
.
ส่วนผมออกมายืนสูบบุหรี่อยู่นอกระเบียง...
.
.
.
ทั้งๆที่แค่จูบ.....
.
.
.
.
.
แต่ทำไมเราเข้าหน้ากันไม่ได้....
.
.
.
.
เหมือนกับผมเพิ่งเปิดซิงมันอย่างนั้นล่ะ....
'แม่งเอ้ย!! ถ้ารู้ว่าสถานการณ์มันจะกระอักกระอ่วนใกล้เคียงกันซะขนาดนี้.....กูแม่งจับกดไปซะตั้งแต่เมื่อคืนก็สิ้นเรื่อง!!! ให้เป็นของผมแค่คนเดียว แค่ผม....แม่ง!!! ทั้งๆที่คิดว่าผมจะใกล้ดิวมากกว่าใครแล้วนะ...แต่ทำไมตอนนี้เหมือนมันยิ่งไกลห่างออกไปอีก....ออกห่างกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ... '
***
-
ใกล้ได้กดแระฟรอสท์ :m1:
-
เหมือนดิวจะมีพลังงานบางอย่างแอบแฝง :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อร๊ายยยยๆ...เป็นกำลังใจให้นะเจ้าฟรอส์ท o13
แต่หนูดิวนี่ หนูไปทำเรื่องอะไรมาล่ะนั่น ถึงโดนหมายหัวเอาไว้น่ะ??
ส่วนเจ้าไปร์ท ตอนนี้ให้คะแนนความชอบเพิ่ม เพราะดูเป็นห่วงหนูดิวจากใจจริง ^^
อ่าๆ...อยากอ่านต่อแล้วง่ะ ...
เต้นรอตอนต่อไป ฮี่ๆ :z2:
-
Yeahhhhh น้ำตาไหลพราก ดีใจมากสุดๆที่คนเขียนมาอัพ
ชอบเรื่องนี้กระทั่งเรียกว่ารักได้เลยนะเนี้ยยย
มีปริศนาเพิ่มมาเรื่อยๆ แล้ว น่าติดตามๆ
ทำไมพออ่านคู่ไหนก็เชียร์คู่นั้นนะไม่เข้าใจตัวเอง
แต่เหมือนรุสึกได้ว่าเรื่องของฟรอสแอบซีเรียสๆกว่าคู่อื่นนะ (หรือคิดไปเอง)
ยังไงก็ลุ้นๆๆๆ มาอัพต่อไวๆน้าจ้า :call: :call: :call:
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2: :L2: :L2:
-
ความลับของดิวกับไปรท์คืออารายยยยยยยยยยยยยยยยย
โอ๊ย อยากรู้
-
ลูกหมาน่ารักทั้งสี่ตัวเลยอะ
เป็นปลื้มมว๊ากกก :-[ แอร๊ย
-
เกิดอะไรขึ้นกะดิว...ทำไมต้องมีคนจ้องทำร้าย???
ส่วนเจ้าฟรอสท์ก้อทำตัวดีเกิ๊น..เมาตลอด
-
มาต่อแล้ว ดีใจจังคะ ^ ^ ตอนนี้ลูกหมาก็น่ารักนะ แต่ดิวดูลึกลับจัง 555
-
อุ่ย!!!! ซับซ้อน ซับซ้อน :o
"มึงน่ะหมายเลขหนึ่งที่พวกมันจะเล่น" :sad3: ดิวจ๋า จะโดน อะไรอีกเนียะ
รอด้วยความหวัง เพราะของดีต้องรอด้วยใจเย็นๆ ( โอ้ยยยยยย อยากอ่านอยากอ่านจะคลั่งริ้ว o9 )
-
อ่านแล้วคิดว่าไปร์ทอาจเป็นพวกเด็กช่างรึเปล่า
กอดดิว คิดถึงอ่ะ :กอด1:
บวกๆ
-
เหมือนอยู่ในช่วงครึ้มฟ้าครึ้มฝน รอให้เมื่อไรฟ้ากระจ่างสักที สงสารดิวจะแย่
กอดดิวที :กอด1:
-
เย้ มาต่อแล้ววววววววววว
คิดถึงมากๆค่าาาา
-
โด่ ถ้าจับกด อาจจะได้เข้าไปแล้ว 555+
-
ฟรอสท์เอ้ย อีกนิดเดียวจริงๆ
ทำไมไม่รีบๆทำเล่า
ใกล้และ ความจริงใกล้เผยออกมาและ
รอตอนต่อไปอยู่น้า
รีบมาต่อไวนะ
-
แว๊บมาดูเสาร์ อาทิตย์ เผื่อคนเขียนคึกมาต่อแล้ว
จากไปด้วยความห่อเหี่ยว :sad11:
-
โดนหมายหัวนี่เพราะคบกับหมาบ้าสี่ตัวนี้หรือเปล่า แล้วไปร์ทนี่เพื่อนหรือแฟนอ่ะ คาใจ
ชอบตอนจูบจัง ดูหวานๆหวิวๆดี 555
รอตอนถัดไปจ้า จุบุ จุบุ ^3^
-
หนอนไหม.... คิดภาพตามแล้วฮาดี
ไปร์ทเนี่ยใคร ไมชื่อไม่คุ้นเลย แล้วอยู่แก๊งค์ไหนกัน
รอตอนต่อไปอย่างสงบ ขอบคุณคนแต่งจริงจัง^^
-
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านเรื่องนี้จ้าาาาาาาา สนุกมากว๊ากกกกก ไม่เคยอ่านเรื่องอะไรที่มันสุดโต่งเยี่ยงนี้เลย มันอึมครึมอ่านแล้วอยากรู้ๆต่อเฝ้ารอว่าจะได้อ่านต่อจ้าาาา :กอด1:
-
เป็่นรักที่ดูแล้วอึดอัด
ไม่รู้ว่าที่ทำอยู่คืออะไร ไม่รู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน
และควรจะจำกัดความว่าตัวเองเป็นใคร เป็นอะไรสำหรับคนที่ตัวเองรัก
อยากได้อยากเรียกร้อง อยากให้เขามาสนใจ แต่พยายามแค่ไหน ก็เหมือนจะไม่เป็นผล
น่าอึดอัด จริงๆๆ
-
เปิดไกลแค่ไหนคือใกล้ มันช่างเหมามาก
*อีกไม่นานแล้วเธอ ดี๋ยวก็ได้กด*
-
ดิวแสนดีมากกกกกกก
หมาป่าทึ่ร้ายขขนาดไหนก็ต้องแพ้ใจ-ความดี ของดิวตลอด
อ่านเรื่องของวิทย์-ดิวแล้วน้ำตาซึม
สงสารดิว วิทย์ใจร้ายมาก
ก้องดิว อ่านแล้วเขิลอ่ะ โมเมนท์ 2 คน น่ารักดี
ตอนนะ ที่ฮาอาม่ามากกกกก หลานสาวของอาม่าจะได้มั๊ยเนี่ย
เราว่า ในบรรดาเพื่อน4 คนพรอส์ท ดูใจร้ายและเห็นแค่ตัวสุด
ถึงกล้าปล้ำขนาดนั้น
คนอื่นเค้าออกแนวมดแดงแฝงพวงมะม่วง แอบแทะๆเล็มๆเอา
-
เออ ตายและ ...ช่วยเอาไปรท์ไปไกลๆค่ะ! ไม่ต้องการ!!! 555
กำลังสนุกเลยยยย ขอแบบจัดเต็ม ยาวๆเยอะๆเลยได้มั้ยคับ แหะๆ จะเปนพระคุณอย่างสูง นะๆๆ
-
รออ่านตอนต่อไป คำตอบจะโผล่มาไหมน้า .. :L2:
-
เสาร์ อาทิตย์ไม่มาเหรอ
ตั้งตารอ
-
มาวิ่งเล่นให้เห็นหน้าเฉยๆ
คิดถึงน้องดิว กับบรรดาหมาๆ
กับพร๊อพประกอบ(รึเปล่า?) อย่างเจ้าไปร์ทด้วย
: 222222:
-
:oni1: เข้ามาวิ่งเล่นรอ ด้วยความคิดถึง
-
วุ้ยซับซ้อนดีแท้ ลุ้นจนเหนือยเลยอิอิ
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
น่าจับกดซะ
ว่าแต่ไปร์ทเกี่ยวไรกะหนูดิวเนี่ย ???
-
ลูกหมาในกำมือ
ลูกหมาในกำมือ.... [ดิวกับฟรอส์ท]
# 3 ...Unseen Black Moon ...
….
คนเรามันก็ต้องมีความลับกันบ้าง...
ต่อให้แสนดีแค่ไหน มันก็ต้องมีบ้างที่เคยผิดพลาด ...
.
.
.
และเรื่องที่ผมทำพลาดบางเรื่อง...มันก็ใหญ่เกินกว่าผมจะรับไว้ด้วยตัวคนเดียวเสียด้วยสิ...
***
มีหลายเรื่องที่พวกฟรอส์ทไม่รู้เกี่ยวกับตัวผม..
เอาสักเรื่องไหม ..เรื่องที่พวกนั้นไม่รู้...
.
.
.
....เรื่องที่ผมมีรอยสักที่ช่วงเอวแล้วกัน ....
รอยสักที่คุณอากิสักเอาไว้ให้เพื่อปิดรอยแผลเป็นของมีดที่แทงเข้ามาแบบมิดด้าม...
.
.
.
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรียนผมวิจิตรศิลป์เป็นช่วงที่ต้องใช้เงินเยอะมาก พวกผมเลยถือโอกาสหารายได้พิเศษแถวๆข้าวสาร รับวาดรูปรับเฮนน่า รับสัก ...แล้วผมก็เจอคุณอากิ คุณอากิ เป็นนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นที่เข้ามาเป็นครูสอนพิเศษ ผมรู้แค่นั้น...ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่านั้น คุณอากิชอบศิลปะส่วนผมก็ไม่ต่างกัน รู้จักกันได้สักพักคุณอากิก็ชวนผมไปเป็นลูกมือแก เราเข้าขากันสุดๆรายได้ผมเลยดีสุดๆ ดีจนชนิดที่ว่าเงินเก็บเกือบสามหมื่น ผมให้เพื่อนได้อย่างไม่เสียดาย และเพื่อนคนที่ว่าก็คือนพ ...
.
.
.
ผมไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ผมเริ่มกลายเป็นเด็กของคุณอากิ คงเพราะมองโลกในแง่ดีเกินไป ผมถึงได้ไม่เอะใจอะไรเลย ทำไมแค่ครูสอนพิเศษอย่างคุณอากิ ถึงได้มี บอดี้การ์ด ทำไมครูสอนพิเศษอย่างคุณอากิถึงได้มีคลับส่วนตัวในเมืองไทย ทำไมแค่แกลลอรี่ธรรมดาถึงทำเงินได้ มากกว่าที่ควรจะเป็น ...
ผมเพิ่งรู้ความจริงว่าโลก...มันไม่ได้เป็นอย่างผมคิด ..
.
.
.
ตอนนพเข้ามาสารภาพกับผมว่า เงินส่วนหนึ่งที่พวกเราใช้ ...มาจากงานพิเศษของเพื่อนคุณอากิ ... งานพิเศษที่ไม่ใช่แค่การส่งงานภาพตามแกลลอรี่ เหมือนที่ผมทำ...
.
.
.
นพกับไปร์ท ส่งยา....
.
.
.
เรื่องนั้นผมรู้เป็นคนสุดท้าย...
.
.
.
.
และคิดจบมันเป็นคนสุดท้าย...
รอยสักที่ทับบนแผลนี่ก็ได้มาจากตอนนั้น ....ไม่รู้ว่าเพราะไร้ทางออกหรือเห็นเพื่อนกำลังจะติดบ่วงที่สร้างไว้จนสลัดไม่หลุด ...ผมถึงเลือกที่จะจบทุกอย่างด้วยตัวเอง ...ยาเกือบสี่สิบเม็ดที่ผมยัดใส่ในเสื้อของเพื่อนคุณอากิ มาพร้อมๆกับแรงของมีดที่แทงเข้ามาจนสุดด้าม ....
.
.
.
ในสถานการณ์นั้นผมคือเหยื่อ...
.
.
.
ใช่เหยื่อชั้นดีที่ทำให้รองหัวหน้าแก็งค์ยากุซ่า อย่างคุณอากิ และแก็งค์มาเฟียในไทยมองหน้ากันไม่ติดเลยล่ะ ...
.
.
.
ผมนอนโคม่าอยู่สองเดือน .... จากนั้นถึงได้รู้ว่า คุณอากิอาละวาดแค่ไหน ...แต่มันก็แค่นั้นเดือนที่สี่คุณอากิโดนพี่ชายที่ญี่ปุ่นเรียกตัวกลับ ...
.
.
.
เหลือแค่ไปร์ทกับนพที่คอยเฝ้าผมอยู่ตามคำสั่งของคุณอากิ ...
เรื่องที่ผมโดนแทง คนที่รู้เรื่องนี้มีแค่ นพ ไปร์ท และก็...
.
.
.
'ซิว'
.
.
.
ใช่ ชื่อนั้นล่ะ ....ทำไมผมถึงจำไม่ได้นะ คงเพราะมัวแต่หลบใครต่อใครที่รู้จักคุณอากิ กับกังวลเรื่องของพวกนะกับฟรอส์ท ผมเลยนึกไม่ถึง ...ยาแค่สี่สิบเม็ดกับคดีพยายามฆ่า ...ผมลืมไปได้ยังไงว่ากฎหมายเมืองไทยมันอ่อนแค่ไหน ...
ไม่กี่ปีเองสินะที่ ซิวออกมาเดินข้างนอกได้อย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร ....
.
.
.
ต่างกับผมที่ต้องออกจากโรงเรียน เพราะพอคุณอากิโดนเรียกกลับประเทศ ผมที่เคยเป็นเด็กของคุณอากิ ก็อยู่แทบจะไม่สุข ...คุณอากิเคยส่งเงินมาให้สามแสน เงินพร้อมตั๋วเครื่องบินพร้อมลูกน้องที่มาคอยตามลากให้ผมไปอยู่ญี่ปุ่นกับแก สี่ห้าปีได้มั้งที่ผมได้บารมีของคุณอากิคุ้มหัว ....
.
.
.
หลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่เห็น ...
.
.
.
ผมออกจากสังคมใต้การดูแลของคุณอากิย้ายตัวเองมาเรียนต่อพาณิชย์ ....ทำงานเก็บเงินไปเรื่อย ...
ไม่รู้สิ ..แค่หวังเล็กๆว่าวันหนึ่ง จะบินไปเซอร์ไพรส์คุณอากิที่ญี่ปุ่น ...ด้วยเงินของผมเอง ..แค่นั้นจริง ๆ
.
.
.
แต่ก็นั่นล่ะ บ่วงที่ผมสร้าง มันยังคอยตามมา...เมื่อสองอาทิตย์ก่อน นพ โดนดักยิงหน้าคลับ ไปร์ท เตือนผมแล้วเรื่องนี้ การที่นพโดนยิง ปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนหนึ่งมาจากการที่นพยังเป็นเด็กเดินยา ...แต่อีกส่วนที่ปฏิเสธไม่ได้ ...มันเป็นการยิงฝาก...เพื่อ...เตือน....
.
.
.
หรือว่าเรื่องที่ผูกไว้มันใหญ่เกินความสามารถของผมจริงๆ ..ผมเสียเพื่อนอย่างนพไปส่วนไปร์ทตอนนี้ก็ตามประกบผมแจ เพราะมันกลัวจะเสียผมไปอีกคน...
นอกจากคุณอากิ ไปร์ทก็เป็นอีกคนที่ห่วงผม ...เราบอกรักกันตลอดเวลาที่เจอ...คงเพราะติดนิสัย ...
.
.
.
ความตาย...สำหรับผมกับไปร์ทมันง่ายกว่าของคนอื่น ...
.
.
.
...ตอนนี้ที่ได้ข่าว คุณอากิส่งข่าวมาบ้าง ส่งรูปมาบ้าง ตอนผมซื้อมือถือเครื่องใหม่ คุณอากิกำลังไปได้ดีกับตำแหน่งใหม่ที่รับช่วงต่อจากพี่ชาย ผมเลยไม่อยากรบกวนอะไรมาก ไม่อยากทำให้คุณอากิต้องมาห่วงหน้าผวงหลังเรื่องของผม... การเงียบคือสิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุด ...
ผมไม่รู้ว่า จะหลบได้อีกนานแค่ไหน ...เพราะถ้า ซิว เก็บนพไปแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าคนต่อไปที่จะต้องโดนเก็บ จะเป็นผมหรือไปร์ท สำหรับผมถึงตายก็แค่นั้น...แต่ผมก็ยังอยากมีชีวิตนะ ผมไม่ได้หัวเดียวกระเทียมลีบนี่น่า ผมยังมีบ้านสวน ยังมีไปร์ท มีนะ มีอาม่า มีก้อง มีวิทย์ มีฟรอส์ท มีอีกตั้งหลายคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วมีความสุข ใช่ มีคุณอากิ ...กับตั๋วเครื่องบินที่ผมเก็บเงินซื้อและเพิ่งบุ๊คเครื่อง ...
.
.
.
***
...ไว้ตอนไปถึงสนามบินค่อยโทรเรียกคุณอากิ...
.
.
.
แต่ว่าตอนเจอหน้ากัน ...
.
.
.
จะพูดอะไรเป็นประโยคแรกดีนะ???
'ผมมาหาแล้วอากิซัง'
ถ้าพูดประโยคนี้คุณอากิจะทำหน้ายังไงนะ?..
.
.
.
.
.
Unseen (http://www.youtube.com/watch?v=0c8CKy9Aljo)
-
โอ๊ะ โอ๋
ลูกแกะชักจะไม่ใช่ลูกแกะเสียแล้ว :m1:
สวัสดีปีใหม่เน้
-
อร๊ายยยย... HNY ค่ะ คุณ Zitraphat!!
ได้อ่านเรื่องหนูดิวต่อเนี่ย เป็นของขวัญปีใหม่ที่อิฉัน Happy ที่สุด 555+
ดูเหมือนหนูดิวจะเป็นลูกน้องยากูซ่าซะแล้ว...
เอ...แล้วหนูดิวมีซัมทิง? อะไรกับ "คุณอากิ" รึเปล่าเนี่ย???
หนูดิวแอบมีรอยสักเซ็กซี่ๆ กับเขาด้วย (ถ้าไอ้พวกหมาๆ เห็นคงเร้าใจน่าดู :m25:)
"ซิว" นี่... น่าจะใช่คนที่ยิงหนูดิวตอนต้นเรื่องแน่เลยอ่ะ(เดาเอา)... ไปตายซะไอ้ซิว!!! :z6:
ชักมีปมเยอะขึ้นแฮะ...แต่ดีแล้วล่ะ ยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบ อยากอ่านต่อเรื่อยๆ ไปจนแก่ 555+
แบบว่ารักเรื่องนี้อย่างสุดกำลัง เป็นสาวกหนูดิว ชาบูๆ
ปล.รอตอนต่อไปค๊าบบบบ
-
อืมความสัมพันกระจายได้หลายแบบ
-
:mc3: สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ที่แท้ดิวก็เป็นหมาป่าห่มหนังแกะนี่เอง
ไม่เป็นไร ยังไงก็น่ารัก และขอให้รัหมาป่าของเรามากๆนะ
สวัสดีปีใหม่ครับ :L2:
-
ลูกแกะมีรอยสักกับแผลเป็น ว้าว!!
แต่เพราะต้องการช่วยเพื่อนนี่เนาะ ไม่ใช่เพราะเลว
-
มาต่อๆๆๆ
-
มา บวก +1 เป็ด
แล้วรอตอนต่อไป
สวัสดีปีใหม่นักเขียนด้วยนะคะมีความสุข สุขภาพแข็งแรง สมหวังในทุกเรื่องที่ตั้งใจค่า
ชื่นชมนักเขียนมากนะคะ เก่งมากเลยคะ คิดพล็อตเรื่องได้สนุก..น่าสนใจทุกเรื่องเลย o13 o13
-
มีตัวละครน่าสนใจเพิ่มมาอีกตัวแล้ว
น่าติดตามครับ o13
-
โอโห อยากเหนท่าทีของพวกหมาทั้งสี่จิงๆ ถ้ารู้ว่าดิวมีปมเยอะแบบนี้
เกี่ยวข้องกะยากุซ่าเลยนะ
ฮือออ เราไม่อยากเหนฉากเศร้าๆเลย รักดิวอ่าา อยากเหนดิวมีความสุขจิงๆ
ปล.ของขวัญปีใหม่ชิ้นเยี่ยมกับการอัพเรื่องนี้เลยค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
-
อะไรจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดนี้วุ้ย ปมเยอะดีแท้ ชอบ
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
ลูกแกะตัวนี้ มีดีกรีเป็นราชินี
จริงๆนะ
-
ก็เป็นลูกแกะที่เลี้ยงหมาป่าทั้งฝูงล่ะมั้ง
มาหักมุมแบบนี้เราชอบมากเลยนะ
-
ดิวมีรอยสักอยู่ที่เอวแล้วทำไม ฟรอสไม่เห็นพูดถึงเลยอะ ตอนจับดิวกิน หรือตอนนั้นกำลังหน้ามืด หรือรีบเลยมิทันสังเกต หรือตอนนั้นมันมึดมาก 555 (แซวเล่นนะคะ) อยากบอกว่าชอบเรื่องสั้นของคนเขียนจัง รู้สึกว่าเขึยนได้ดีอะ ตั้งแต่สาปรากไทรละ อันนั้นน่ะโคตรโดนเลยล่ะ :กอด1: สู้ๆน้า
-
สนุก
-
:a5: ลูกแกะไม่ใช่ลูกแกะอีกต่อไปแล้วซินะ
รอแกะปมต่อค่า กำลังสนุกเลย o13
-
ค้างงงงงงง -*+
-
ลูกเเกะสีเทาค่ะ อิอิ
-
เย้ มาต่อแล้วววววววววววววว
ลูกแกะของเรานี่น้า
มองโลกในแง่ดีตลอด
รอตอนต่อไปจ้า
-
สนุกอ่า อ่านย้อนไปมาหลายรอบ เลยสะดุดกับชื่อเพื่อนที่ตายไป
ตอนก่อนดิว บอกจะไปงานศพเพื่อนชื่อ นก ตอนล่าสุดมีเพื่อนชื่อ นพ มาอีกคน
เค้าคือคนเดียวกันเน๊อะ
อยากให้คุณคนเขียนมาต่อเร็วๆ จัง มาแต่ละตอนสั้นๆ แต่มันส์น่าดู
-
อ่านย้อนไปมาหลายรอบ เลยสะดุดกับชื่อเพื่อนที่ตายไป ตอนก่อนดิว บอกจะไปงานศพเพื่อนชื่อ นก ตอนล่าสุดมีเพื่อนชื่อ นพ มาอีกคน เค้าคือคนเดียวกันเน๊อะ ??
V
V
V
คนละคนกันเน้อ นก โดนซิวไปก่อนก่อนหน้าวันสถาปนา ส่วน นพ เป็นคนที่สอง ...เพิ่งโดนเก็บเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เดี่ยวมาไขข้อข้องใจให้ ดันไว้ก่อน ถ้าไม่พลาดน่าจะไม่เกิน คืนนี้จะลงปริศนาให้ อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว TT^TT
-
ลูกหมาในกำมือ
ลูกหมาในกำมือ.... [ดิวกับฟรอส์ท]
# 4 ...เสียไปไม่ได้ ...
[Part ดิว-อดีต]
….
ความตาย...
สำหรับพวกเรา...มันอยู่ใกล้มากกว่าที่คิดไว้เยอะ
.
.
.
"เหี้ยดิวคร๊าพพพพพพพพพพพพพพพพพ!!! กูรักมึงจัง!!! "
"อิฐ! เล่นบ้าๆ "
...ที่จำติดตาในวันนั้นผมกระทุ้งศอกใส่ไอ้อิฐ เพื่อนในกลุ่ม ตอนที่มันกระโดดกอดผมแน่นแล้วระดมหอมแก้มผมจนแก้มแทบช้ำ ...ตอนเรียนที่วิจิตรศิลป์ กลุ่มผมมี ไปร์ท โมทย์ นก นพ และไอ้อิฐ ส่วน คุณอากิ ถือว่าเป็นตัวแถมเพราะแกไม่ค่อยมีเวลามาร่วมหัวจมท้ายกับพวกผมนัก ช่วงนั้นพวกเรากินนอนร่วมกัน ส่วนหนึ่งเพราะมีงานกลุ่มเข้ามาเยอะ ยิ่งใกล้จะจบไทยวิฯยิ่งต้องรีบฝึดตัดโมเดล ไหนจะงานกลุ่มไหนจะงานโปรเจค และงานนอกที่รับโมเดลพวกรุ่นมาทำเป็นงานพิเศษ หาค่าเรียน และค่าอุปกรณ์ และยังต้องวางแผนเตรียมตัวสอบเข้าอีก ...
.
.
.
เราสนิทและใกล้กันจนสามารถถามได้เลยว่า ผมมีปานตรงไหน ไอ้อิฐ มีสิวกี่เม็ด วันนี้ไอ้ไปร์ทพี้ไปกี่รอบ ไอ้นกสัปหงกกี่ที ไอ้นพจามกี่หนแล้ว หรือแม้แต่โมทย์ตดกี่ครั้ง....
เพราะสนิทมาก ความคิดในหัวส่วนมากเลยเป็นเรื่องเพื่อน แทนที่จะเป็นเรื่องตัวเอง ...
.
.
.
..แต่โลกที่สงบสุขของพวกผมมันก็เปลี่ยนไป ....ตั้งแต่คราวของไอ้อิฐ ....
"เหี้ยดิวคร๊าพพพพพพพพพพพพพพพพพ!!! กูรักมึงจัง!!! "
"อิฐ! เล่นบ้าๆ "
...ผมกระแทกศอกใส่ไอ้อิฐเต็มๆอีกครั้งจนมันตัวงอ กลิ้งไปหาไอ้ไปร์ท สำหรับไอ้อิฐไอ้นี้เล่นไม่เลิกแถมยังชอบถึงเนื้อถึงตัว ...แต่ก็เป็นไอ้อิฐที่เป็นตัวแรกที่เริ่มจะบอกคำว่า'รัก'ออกมา
"...เหี้ย...ทำร้ายร่างกายกูนะดิว ไว้กูไม่อยู่ใครจะบอกรักมึง สาดดดดด...ไม่รักมึงแล้วดิวรักไปร์ทก็ได้ ไปร์ทททททท กูรักมึงงงง แอ็ก! เหี้ยไปร์ท เตะกูทำม้ายยยย??!!"
"เจอศอกดิว เจอส้นกูต่อเลยแล้วกันไอ้อิฐ เล่นเป็นเด็กๆ คำว่ารักมันต้องนานๆบอกทีเว้ย มันจะได้ขลัง"
...ไอ้นกเบ้ปาก ไอ้นพวางมือจากโมเดล ส่วนไอ้โมทย์ ก็พยักหน้ากับคำของไอ้ไปร์ท เหลือแค่ไอ้อิฐที่ได้แต่ขมวดคิ้วแล้วเถียงสั้นๆ
"ปากหนัก..เก็บไว้ไม่ยอมบอก จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ไม่บอกตอนนี้จะบอกตอนไหนว่ะ??"
"....."
ประโยคนั้นของมันทำพวกเราเงียบ...
..."ไว้กูจะบอกรักมึงอาทิตย์หน้าแล้วกัน ..."
ไอ้โมทย์ทำลายความเงียบลงได้ แต่ไอ้อิฐมันก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร ก่อนจะลุกเดินออกไปเปิดกระเป๋าของมัน
"อาทิตย์หน้ากูคงไม่อยู่ให้มึงบอกหรอก...."
เสียงเศร้าๆ หยุดพวกเราไว้ ก่อนไอ้เหี้ยอิฐจะควักกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาแล้ว วิ่งโชว์ทั่วห้อง เปลี่ยนอารมณ์จากหลังตีนเป็นหน้ามือ
"...เพื่อนเหี้ยคร๊าพพพพพพพพพพพพ ตั้งแต่มะรืนนี้กูมีซ้อมเก็บตัวคร๊าพพพพพพพพ ดูให้เต็มตานี้ตั๋วเครื่องบินคร๊าพพพพพพ ตั๋วเครื่องบินกรุงเทพฯ-ญี่ปุ่น คร๊าพพพพพพพพ!! เพื่อนมึงมีแข่งเต้นบีบอยครับ สนามญี่ปุ่นคร๊าพพพพพพพพ...วู้!!!!!!! "
"....โหย...เจ๋งสาดดดดดดดด เหี้ยอิฐ..."
"บอกรักกูวันนี้เลยครับเพื่อนดิว ก่อนที่มึงจะไม่มีโอกาส"
อิฐหันมาหาผมแล้ววิ่งโผเข้ามากอด...จนเราล้มลงไปที่พื้นทั้งคู่ มันกอดผมแล้วฟัดอยู่อย่างนั้น ให้ผมบอกมันว่ารัก จนแล้วจนรอดผมก็ไม่ได้บอกอะไร ตอนนั้น ทุกคนได้แต่หัวเราะลั่นห้อง
.
.
.
.
"...บอกรักกูนิดนึง เช้านี้กูบินแล้ว"
ไอ้อิฐขับรถมาหาผมตอนตีสอง...เพื่อมาทวงคำว่า 'รัก' ผมโบกหัวมันไปทีแล้วไล่ให้มันรีบกลับบ้าน ไปเตรียมตัว
"ชนะกลับมาแล้วค่อยมาฟัง "
"ดิวแมร่งงงใจร้ายโคตร ..."
.
.
.
อิฐมันบ่นอู้อี้แล้วเริ่มสตาร์ทรถ ...
"วิ่งกลับเส้นไหนเนี้ย ? ไหวรึเปล่าดื่มไปเยอะรึเปล่าเนี้ย ? เอารถจอดไว้นี้แล้วเรียกแท็กซี่ก็ได้ พรุ่งนี้จะให้ไปร์ทมันขับไปที่บ้านให้"
"กูไหว ดื่มแก้วสองแก้วเอง ถ้ามึงห่วงกูกลับเส้นในก็ได้ รถไม่ค่อยวิ่ง...แต่แน่ใจนะว่าวันนี้จะไม่บอกรักกู ??"
"เหี้ย กูไม่บอกมึงก็รู้"
"ก็กูอยากฟัง..."
.
.
.
.
***
.
.
.
.
[Part ไปร์ท]
...ผมเป็นคนโทรไปบอกไอ้ดิวตอนตีสาม...
.
.
บอกมันว่า ไอ้อิฐ 'ไปแล้ว....'
.
.
.
และ.....
.
.
.
.
ศพมันอยู่ที่โรงพยาบาล....
.
.
.
ผมนั่งมองมัน...
มองไอ้ดิวนั่งร้องไห้หน้าศพไอ้อิฐ ....คำว่า รัก....ที่ไอ้ดิวตะโกนบอก...
.
.
.
ไม่เคยไปถึงหูไอ้อิฐอีกเลย...
.
.
.
ตำรวจบอกพวกเราว่า เจอศพกับรถไอ้อิฐอัดติดกับเกาะกันชนกลางถนน รถมอไซค์มันน่าจะโดนรถใหญ่ หรือรถพ่วงอัดเบียด...
.
.
...ถนนสายนั้นไม่ค่อยมีรถวิ่ง....เพราะส่วนมากจะเป็นรถสิบล้อหรือรถพ่วงขนส่งสินค้า..
.
.
แล้วก็ไล่มาที่ไอ้โมทย์....ที่ตอนนั้นห่างจากเรื่องไอ้อิฐไม่ถึงสองเดือน ช่วงนั้นไอ้ดิวมันติดคุณอากิ ติดเพราะคุณอากิ ไม่ถามหรือซักอะไรเรื่องไอ้อิฐ ดิวมันได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่สนใจอะไร ...กลับมาถึงหอมันก็คลุมโปงนอน ไม่พูดไม่จา ...
.
.
.
แล้วกลุ่มพวกเราก็เริ่มแตก ....
.
.
.
ไอ้โมทย์ เป็นคนเริ่มรับงานในคลับของคุณอากิ ....
.
.
.
ใช่ พวกเราเริ่มของานเดินยา...
ครั้งแรกเพราะเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งต่อๆไปเพราะเงินดี ...แถมยังได้พี้ยาฟรี ...
.
.
.
เรื่องนี้ไอ้ดิวไม่รู้ ...
.
.
.
แล้วก็เป็นไอ้นพที่พลาด ...มันเอายาไปใช้เอง จนเกิดเรื่อง ...
.
.
.
สุดท้ายต้องร้อนถึงไอ้ดิว ....เงินสามหมื่นที่ยืมมาจากไอ้ดิว ...เป็นค่ายาของไอ้นพ...
.
.
.
แต่มันก็ไม่พอ ...และคนที่ซวยก็คือไอ้โมทย์ที่เป็นคนรับหน้าเสื่อให้ไอ้นพ ....
.
.
.
ตอนไอ้โมทย์โดนเก็บ ....ผมไม่กล้าบอกไอ้ดิว ...ได้แต่บอกมันว่าไอ้โมทย์โดนลูกหลงที่คลับ..
.
.
.
แล้วก็ปิดไอ้ดิวมันไม่ได้ตอนที่มันเข้าไปถามคุณอากิตรงๆ ....รายนั้นไม่เคยโกหกใครอยู่แล้ว..ไอ้ดิวมันถึงได้รู้ว่าพวกผมทำอะไรกันอยู่ ...และมันขอให้พวกผมหยุด..
แต่ก็นั่นล่ะ...
.
.
.
เรื่องแบบนี้มันเข้ามาได้...แต่ออกยาก..
.
.
.
.
"ต้องทำยังไงถึงจะเลิกได้...?"
ดิวมันถามผมลอยๆ...
"คงต้องให้คลับมันเจ๊งก่อนมั้ง ...ไม่รู้ดิ พวกกูเลิกไม่ได้...ไอ้ซิวไม่ยอมปล่อยพวกกูหรอก "
ซิวที่ผมพูดถึงคือหุ้นส่วนอีกคนของคลับ และก็เป็นรุ่นพี่ของอีกสถาบันหนึ่ง เรียกได้ว่าสถาบันคู่อริกับอีกที่ ที่พวกผมกำลังจะไปเรียนต่อ ..
.
.
.
วันนั้นผมไม่ได้คิดอะไร ...ไม่คิดเลยว่าไอ้ดิวมันจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อจบทุกอย่างให้พวกเรา...
.
.
.
ผมเป็นคนแรกที่เห็นภาพดิวถูกไอ้ซิวแทงในวันสถาปนา... เรื่องคงจบแค่คู่อริต่างสถาบันทะเลาะวิวาท ถ้าตอนนั้นตำรวจไม่เจอยาที่อยู่ในเสื้อช็อปของไอ้ซิว ดิวอาการโคม่า ส่วนที่คลับเกิดเรื่องเพราะคุณอากิสั่งปิดคลับและถอนหุ้นคืน ...ผม ไอ้นพ ไอ้นก รอดตัวอย่างหวุดหวิด...
.
.
.
ดิว ไม่ได้เรียนต่ออย่างที่ฝัน เพราะมันโดนหมายหัว ....และมันต้องย้ายไปเรียนพาณิชย์หลังจากคุณอากิโดนทางบ้านเรียกตัวกลับ ...
.
.
.
หลังจากที่ไอ้โมทย์ตาย ....พวกผมที่เหลือกอดกัน... บอกรักกัน...ทุกครั้งที่เจอหน้าจนเหมือนเป็นธรรมเนียม...
.
.
.
ก็เหมือนอย่างที่ไอ้อิฐพูด...
'..เก็บไว้ไม่ยอมบอก จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ไม่บอกตอนนี้จะบอกตอนไหน?'
.
.
.
.
....แล้วมันก็กลับมาอีกครั้ง ... ไม่กี่ปีที่ผ่านไป ไอ้ซิวเริ่มกลับมาทวงเวลาของมันที่ต้องอยู่ในคุก ...
ไอ้นกโดนเป็นรายต่อมาก่อนวันสถาปนา ทางนั้นแก้แค้นในเรื่องของสถาบัน...หลังจากนั้นก็ไอ้นพ....ที่โดนไอ้ซิวเล่นเรื่องยา...
.
.
.
เหลือแค่ผม...กับไอ้ดิว...
.
.
.
ผมรู้ว่าไอ้ซิวมันแค้นแค่ไหน ...
.
.
.
และผมก็รู้ว่าเพื่อเพื่อนดิวมันยอมทำให้ทุกอย่างได้แค่ไหน ....
.
.
.
วันสถาปนา คนเยอะตำรวจเดินตรวจกันให้ขวัก...ทำไมไอ้ซิวถึงกล้าลงมือหน้าวิทยาลัย...
มีเรื่องที่ผมกับพวกไอ้นพไอ้นกรู้แต่คุณอากิไม่รู้ ....ยาที่ถูกยัดใส่เสื้อช็อปไอ้ซิวเป็นของไอ้นพ....และ..มีดที่ไอ้ซิวใช้แทงดิว มันเป็นมีดตัดโมเดลของไอ้โมทย์ ...
.
.
.
ก็อย่างที่บอก..เพื่อเพื่อน....
....ดิวมันกล้าทำได้ทุกอย่างจริงๆ ...
.
.
.
กล้าทำแม้แต่ยัดยาให้ไอ้ซิว แล้วจับมือไอ้ซิวให้แทงตัวมันเอง....
.
.
.
-
:a5: คนเขียน เค้ากลัวอ่า ลูกแกะตัวนี้ไม่ได้สีขาวแล้ว :sad4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เห็นคุณ Zitraphat บอกว่า
เดี่ยวมาไขข้อข้องใจให้ ดันไว้ก่อน ถ้าไม่พลาดน่าจะไม่เกิน คืนนี้จะลงปริศนาให้
ก็เลยกินกาแฟถ่างตารอ ไม่กล้าเม้นท์ว่ารออ่านอยู่ กลัวจะกดดันคุณ Zitraphat เกินไป 555+
แต่ก็ไม่ผิดหวัง ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องนี้ก่อนนอน นอนฝันดีแล้วล่ะคืนนี้
สงสารหนูดิว เสียเพื่อนไปเพียบ เหลือแต่ไปรท์ หวังว่าจะรอดนะ อย่างน้อยมีเพื่อนเหลือไว้สักคนก็ยังดี
เพราะถึงหนูดิวจะมีบรรดาหมาๆ อยู่ด้วย แต่นั่นมันก็สามี ไม่ใช่เพื่อนนะ (จิ้น และฟินเอาเอง)
แต่จะว่าไปเข้าใจความรู้สึกหนูดิวนะ เรื่องอิฐน่ะ คงรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกรักไปตั้งแต่ตอนนั้น
ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ที่เหลือ อันนั้นเรียก "รนหาที่" แล้วก็พาหนูดิวไปเดือดร้อนด้วย เฮ้อ...
ต่อจากนี้จะทำไงล่ะเนี่ย หนูดิวเอ้ยยย อยู่กับพวกหมาๆ ไว้นะลูก
หมามันซื่อสัตย์ มันไม่ให้ใครทำร้ายเจ้าของมันหรอก
อีกไม่กี่ตอนก็ใกล้จบแล้วเหรอคะ? ขอจบแบบ happy end นะตะเอง
เค้าทำใจที่จะเสียหนูดิว หรือหมาตัวใดตัวหนึ่งไปไม่ได้อ่ะ จริงๆ นะ :m15:
แล้วแบบ เอ่อ ถ้าไม่เป็นการขอมากเกินไป ขอ เรท ฉ20+ แบบ 5P สักตอน จะปลื้มปริ่มมาก :impress2:
-
เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง :z3: :z3:
ดิวน้อยไม่ได้ ขาวใส อย่างที่ทุกคนคิด o22
-
ดิวเป็นลูกแกะฉลาดที่ไม่ยอมโดนเชือดง่ายๆ
ยังเป็นสีขาวเมื่อเทียบกับความสกปรกรอบตัว
เรื่องราวของเพื่อนๆน่าสลดใจ
คุณอากิเหมือนจะดีกับดิวแต่ยังไงก็คือพาหะสู่อบายมุข ไม่น่ายุ่งเกี่ยว
-
นี่ไม่ใช่ลูกแกะแล้วเนะ นี่มันแม่เสือสาวชัด ๆ เนะ :m13:
-
ดิว สุดยอดมากกกกกกกกกกกก
เพื่อเพื่อนยอมทำขนาดนี้เลย
ยังไงความคิดเราดิว ก็ยังเป็นลูกแกะตัวสีขาวอยุ่ดี
-
เจอเบื้องหลังดิวแล้ว
พวก หมาๆ ทั้งหลายกลายเป็นลูกหมาไปเลยอ่ะ
-
มันไม่ใช่ลูกแกะสีขาวแล้ว ดาร์คโมหดมาก
-
ขอบคุณจ้า
มาต่อแล้ว..บวกเป็ดไปก่อน ค่อยตามอ่าน เดี๋ยวอ่านเพลินลืมอีก
รอตอนต่อไปแล้วน้า..
แต่ก็แอบกะแล้วว่า น้องดิวนะจะมีดาร์กโหมด..ชอบคะชอบ ตัวละครมีหลายมิติดี
o13 o13 o13
-
รออ่านค่ะ ชอบตอนดิวพาย้อนอดีตมากเบย :)
-
เริ่มรู้เบื้องลึกเบื้องหลังแล้ว แต่แอบสงสารกลุ่มดิวนะ
แล้วพวกฟรอส์ทจะกลับไปแก้แค้นยังไงให้ดิวเนี่ย :z3: (โดยมีดิวชักใยอยู่เบื้องหลังแน่เลย)
:call: มาต่อๆเถอะค่ะ มันสั้นไปปปปปปจริงๆ (เห็นว่าออนอยู่นะ :z13:)
-
โอย ลูกแกะของเรามันไม่ธรรมดาสะแล้ว
แต่ยังไงก็รักดิวไม่เปลี่ยนแปลง
อยากอ่านต่อแล้ว คุณนักเขียนมาต่อเร็วๆนะคะ
-
มุมมีให้มองแล้วแต่จะมอง และเผยให้เห็น
-
เกินคาดคิด :a5:
-
สะ... สะ... สุดยอดไปเลย
ดิวกล้ามากๆ อะ
-
ถึงจะรู้สึกว่าดิวบอบบาง แต่ถึงเวลาคับขันแล้วเด็ดเดี่ยว สู้สุด ๆ ไปเลย
ยิ่งได้รู้อดีตของแต่ละคนแล้วมันหฤโหดทั้งนั้น ยิ่งของดิวด้วยแล้วมันทั้งสงสารและหดหู่จัง
..แสดงว่าที่ไปร์ทบอกรักดิวก็ไม่มีอะไรในกอไผ่ซินะ ตอนแรกก็ระแวงคิดว่าอีกหนึ่งคนที่เป็นคู่แข่งของพวกหมา ๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย บร่ะเจ้า มาต่อเร็วๆ เถอะคุณคนเขียน คนอ่านจิขาดใจตายแว๊ววววววววววววววววววววววววววววว :serius2:
-
อาซซซ อยากอ่านต่อออ ค้างมากกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกกก
-
เผลอไปทำงานอย่างอื่นแป๊บเดียว
ตกไปหน้าสองแล้วอ่าห์ :a6:
นิยายยังไม่จบ สาวกหนูดิวอย่างเราปล่อยให้ตกไม่ได้
เมื่อไหร่คุณคนแต่งจะว่างมาลงตอนใหม่กันน๊าาาา....
:z13:
สไลด์ตัวรอ :a11:
-
รอ แต่เธอ มาต่อเหอะคุณ Phat อยากรู้ว่าต้องลงจะจบยังไง
แต่ทำใจยาก ถ้าดิวจะเป็นของใครคนเดียว
-
ชอบๆ o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
นานแค่ไหนก้จะรอนะค้าาาา :z3: :z3: :z3: :z3:
มาแต่งต่อไวๆเน่ออ เปนกำลังใจให้จ้า :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เป็นลูกแกะทีโหดสุด ๆ สมกับตำแหน่งราชินีหมาป่า ฮ่าๆ
-
อยากอ่านตอนต่อไป.... ชอบเรื่องนี้จังเลย มีแต่เรื่องที่คาดเดาไม่ได้อ่ะ ~♥
-
o8 มันช่างเต็มไปด้วยปริศนา ((เค้าชอบอ่ะ))
-
คุณ Zitraphat คือ แบบเค้ามีอะไรจะบอก... :o11:
สวัสดีครับ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า
ท่าทางคุ้นๆ แค่เรามองคุณยังไม่ค่อยชัด
มาแต่งต่อสักนิด ให้เรามีสิทธิ์ได้จิ้นหนัก
อยากอ่านยิ่งนัก สักครึ่งตอนก็ไม่ว่า
แต่แล้วคุณก็ไม่ลง แล้วคุณก็ไม่มา
ก้มหน้าก้มตาทุ่มเทหัวใจไปกับเรื่องนั้น
ยิ้มหัวเราะคนเดียว ทอดทิ้ง 5P ที่หวัง
ต้องจบลงที่ฉัน พนมนิ้วมือท่องคาถา
โอมจงเผยออกมา เผยออกมา เผยออกมา
เออเออเอิง เผยออกมาสักหน่อย
โอว เพราะเราเฝ้าคอย กลัวหลุดลอย พารานอย
นอย นอย นอย น้อย นอย นอย นอย
รักน้องดิวจนเบาหวานขึ้นตา คิดถึงหมาๆ จุงเบย
:z3: :z3: :z3: .... อ่าห์ นี่เราทำอะไรลงไป
-
สปอยยยย...ถ้าดีแล้วยิ่งไกล...ก็จะร้ายให้ได้มา!!
ลูกหมาในกำมือ.... [ดิวกับฟรอส์ท]
...ผม...ไม่เคย....ยุ่งยามกับชีวิตใคร ...
ไม่เคยแอบละลาบละล้วงชีวิตคนอื่น ....ยิ่งการแอบดูโทรศัทพ์....ยิ่งไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำ...
.
.
.
ตอนนี้หัวใจแม่งเลยยิ่งเต้นแรง ....
.
.
.
โทรศัพท์ดิวอยู่ในมือผม ...รูปคนในโทรศัพท์มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกตัว...
.
.
.
ขนาดพวกอีโก้สูงอย่างผมยังรู้สึก...
...ผม....สู้คนในรูปไม่ได้สักอย่าง......
.
.
.
.
***
ตั๋วเครื่องบิน กับพาสปอร์ต....และเอกสารอะไรเยอะแยะ....
.
.
.
เอกสารมากมายที่ผมรื้อดู....เอกสารของดิวมีทุกอย่างหลายอย่างจนผมละลานตา...แต่มีเอกสารบางอย่างที่ผมหาไม่เจอ...ตั๋วเครื่องบินขากลับ.... ผมหามันไม่เจอ...
.
.
.
***
..พวกเราเลี้ยงส่งดิวที่ห้อง...เลี้ยงล่วงหน้าก่อน 2 วันที่มันจะบินไปญี่ปุ่น...
.
.
.
ไม่ใช่แค่ผมที่รู้เรื่องผู้ชายที่ชื่อ อากิ ....
.
.
.
หมาเห็นหมา ...ผมไม่รู้ว่าพวกหมาตัวอื่นจะหาวิธีไหน....
.
.
.
แต่สำหรับผม...ผมไม่คิดจะปล่อยไอ้ดิวให้ใครแน่..
.
.
.
ยานอนหลับ ผมหาทางหย่อนมันใส่ขวดเบียร์ แล้วรินให้ไอ้สามตัวนั้นเนียนๆ เหลือไว้แค่ไอ้ดิว...ที่ผมแทบไม่ต้องพยายามมอมมัน เพราะไอ้สามตัวทำหน้าที่นี้เป็นอย่างดี...
.
.
.
หน้าที่มอมพวกมึงทำไป...
.
.
.
หน้าที่ซั่ม....เดี๋ยวกูรับช่วงต่อเอง!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!... มาแล้วๆ มาแค่สปอล์ยให้หายคิดถึงก็ยังดี เฮ้!!
ขอทายว่านี่คือที่มาที่ไปของต้นเรื่องรึเปล่า ที่หนูดิวโดนเจ้าฟรอส์ทขย้ำ??
อ่าๆ รอตัวเต็ม ^^
รักคุณ Zitraphat
-
มารออ่ะ.. :haun4: :haun4:
มาเร็วๆ น้า...
ชอบดิว กับมะหมาทั้งสี่ แต่ก็อยากอ่าน ดิวกับอากิด้วยจัง
จะได้อ่านซะมะจ๊ะ..คนเขียน แหะๆ :call: :call:
-
รออยุ่จร้า
ชอบเรื่องนี้มากมายอ่ะ
สุดท้ายแล้วขอ 4P ไม่ได้หรอ
อยากให้ทุกคนสมหวังอ่ะ ฮ่าๆๆๆ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
คิดถึงคนเขียนจัง :จุ๊บๆ: :-[
ดูหมาป่าเจ้าเลห์คิดสิ :laugh:
รอครับรอ :L2:
-
แรงอ่ะฟรอส์ท
เลวได้อีก
แล้วตกลงดิวจะได้คู่กับคนไหนเนี่ย
-
555+ ร้ายกาจ มาก
-
ดีใจมากกกกกก สปอยยิ่งเด็ด
จากที่อยากอ่านมานาน ยิ่งเพิ่มความอยากเข้าไปอีกง่าาาาา
มาต่อไวๆนะค้า
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ...........ก็มันเลือกไม่ถูกอ่ะว่าจะให้ดิวได้กะใครดี เลยต้องรอ รอ รอ และรอให้มาลงไวไว น้าาาาาาา เดี๋ยวลงแดงเพราะคิดถึงงงงงงงงงงงงงง
-
:serius2:
-
มาให้อยากแล้วก็จากไป :z6: ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ขอเต็มจิได้หมายยยยยยยยยยยย :z3:
-
เห็นสปอยแล้ว........ กรี้ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โปรดอย่าทำให้หนูอยากแล้วจากหนูไป!!!!! ไม่นะคะพี่ชาย!!!!!!!!!
รีบๆ มาต่อเด้อ อยากให้รู้ว่าเรายังรอคอยเธอเสมอ TT___TT
เตรียมถังบรรจุเลือดไว้รอแล้วค่ะ รีบๆ มานะ....... ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
มารอด้วยคน
-
ชอบ ตัวละคร ดาร์คหลบในแบบนี้จริงๆ
-
เมื่อไหร่จะมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอจนใจจะขาดรอนๆ :sad4:
-
ใกล้จะเชื่อมมาถึงบทต้นแล้วสินะ
หุหุหุหุ
-
แสดงว่าซิวยิงได้จังหวะพอดี
-
รอ ร๊ออออออออ และรออออออออออออออออออออออออออ ค่ะ
-
เปิดเข้ามา เห็นคนเขียน ออนไลน์ ด้วย
จะได้อ่านแล้วซะมะจ๊ะ..
ยังงัยจุดเรียกไว้ก่อน...:call: :call: :call:
-
โอย แค่มาลงสปอยเราก็ดีใจ
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อมาก ๆ เลย นึกว่าจะไม่มาต่อสะแล้ว
-
จะมาต่อเร็วๆนี้เน้อ ...สำหรับสองพิเศษตอนสุดท้าย
ขอโทษที่หายไปนาน เลยจัดเต็มสำหรับตอนที่จะมาถึง ฟินๆจิ้นๆ กันไปกับบรรดาหมาๆหยอก แกะ อาจไม่ถึงกับ 5P แต่ดีกรีไม่น้อยกว่านี้แน่ สำหรับคุณอากิ ถ้าสองตอนนี้จบ รีเควสมาก็จะต่อให้ แต่ถ้าใครลำบากใจ ก็จะไม่เขียนถึง ขอบคุณที่ยังติดตาม ด๊วพพๆๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
ปล.
เห็นหมาๆปาร์ตี้กัน อยากเข้าไปแจมจังเลยเน้อ
-
กางเต็นท์นอนดูดาวรอ :a12:
-
เยส!!... :a2:
มาต่อเร็วๆ นะ เค้ารออยู่ o11
อาจไม่ถึงกับ 5P แต่ดีกรีไม่น้อยกว่านี้แน่
อ่าห์... อย่างนี้แหละที่ต้องการ!!!
อย่าให้หมาตัวไหนน้อยหน้านะ เจ้าฟรอส์ทมันแอบกินไปแล้ว
ให้หมาตัวอื่นๆ ได้กินมั่งจิ แบ่งๆ กันกิน จะได้เท่าเทียมกัน หุๆ o8
สำหรับคุณอากิ ถ้าสองตอนนี้จบ รีเควสมาก็จะต่อให้ แต่ถ้าใครลำบากใจ ก็จะไม่เขียนถึง
เค้ารีเควสคนแรก!! หาได้มีความลำบากใจแต่อย่างใดไม่
ให้รอนานแค่ไหนก็รอได้ ขอแค่ท่านมาต่อเท่านั้นแล :m5:
เมนหลักให้บรรดาหมาๆ มัน ส่วนคุณอากิ ถ้าน่ารัก จะแอบปันใจไปเชียร์ :m3:
ปล.โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง...ว่า "เค้ารออยู่!!" :call:
-
....ถ้าดีแล้วยิ่งไกล...ก็จะร้ายให้ได้มา!!...
เคยไหม? เวลาที่ความมั่นใจมันหดหาย...
.
.
.
.
สำหรับพวกคุณ... ผมไม่รู้ แต่สำหรับคนที่เป็นศูนย์กลางของโลกอย่างผม ความรู้สึกนี้มันแทบทำให้ทุกอย่างล่มสลาย ...
.
.
.
...ผม...ไม่เคย....ยุ่งยามกับชีวิตใคร ...
ไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ แทบจะไม่แยแส อะไรด้วยซ้ำ ...
ไม่เคยแอบละลาบละล้วงชีวิตคนอื่น ....ยิ่งการแอบดูโทรศัทพ์....ยิ่งไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำ...
.
.
.
ตอนนี้หัวใจแม่งเลยยิ่งเต้นแรง ....
.
.
.
ขนาดถอนหายใจยาวๆ ระงับสติอารมณ์ อย่างที่สุดแล้ว ผมยังอดใจเต้นไม่ได้ ...แค่ 10 นาที ใช่..แค่นั้น...ผมมีเวลาแค่นั้น ที่จะค้นหาทุกอย่างและเก็บให้เรียบร้อยที่สุด ก่อนที่ ดิวมันจะออกมาจากห้องน้ำ ..
.
.
โทรศัพท์ดิวอยู่ในมือผม ...รูปคนในโทรศัพท์มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกตัว...
.
.
.
ขนาดพวกอีโก้สูงอย่างผมยังรู้สึก...
...ผม....สู้คนในรูปไม่ได้สักอย่าง......
.
.
.
....ยิ่งค้นก็ยิ่งเจอ ...
.
.
.
....ยิ่งรื้อมันยิ่งทำให้หัวใจชาหนึบ ..
ในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของดิว มีเอกสารมากมายที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมี..
ตั๋วเครื่องบิน กับพาสปอร์ต....และเอกสารอะไรเยอะแยะ....
.
.
.
เอกสารมากมายที่ผมรื้อดู....เอกสารของดิวมีทุกอย่าง หลายอย่างจนผมละลานตา...แต่มีเอกสารบางอย่างที่ผมพยายามหา...แต่หาไม่เจอ...
'ตั๋วเครื่องบินขากลับ....'
.
.
.
***
...
ผมเงียบกับเรื่องตั๋วใบนั้นเกือบวัน ...
ที่รอก็แค่ให้ดิวพูดออกมา ...แค่บอกกันสักคำ มันคงไม่หนักหนาอะไร
และบางที....บางที...ผมอาจทำใจได้ ตัดใจได้ว่าอะไรมันควรเป็นแบบไหน ....
.
.
.
...แต่มันก็ไม่พูดอะไร ...ไม่พูดอะไรออกมาเลย ....
.
.
.
สักคำ...
***
...อึดอัดชะมัด !
สองสามวันมานี้ ผมไม่เคยมีโอกาสอยู่ตามลำพังกับดิวสักครั้ง แค่เข้าห้องมาก็เจอไอ้พวกเหี้ย สามตัวนั้นออกันอยู่ในห้องแล้ว ...
เขาว่าหมามันมีสัมผัสพิเศษ หึ! ผมว่าท่าจะจริง ยิ่งใกล้วันเดินทาง พวกหมาๆแม่งยิ่งเฝ้าไอ้ดิวกันไม่ห่าง ยิ่งพวกมันใกล้ ผมก็ยิ่งถูกดันออกไป ..
.
.
.
แล้วผมก็ว่า ลางสังหรณ์...มันเข้าเค้า..
เย็นวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ ดิวอยู่ที่ห้อง เหมือนทุกครั้งที่ ไอ้ก้อง ยึดตักไอ้ดิวไว้ น่าหมั่นไส้จนผมต้องเดินออกมารับลมที่ระเบียง แสงไฟที่ปลายม้วนบุหรี่สว่างวาบ ไอ้วิทย์อัดกลุ่มควันนั้นเข้าปอดเหมือนตายอดตายอยาก อัดเข้าไปพอๆกับที่มันพ่นลมหายใจยาว ...
"...ฟรอส์ท...มึงว่าไหม? ของๆกู .. จะดีจะร้ายยังไงมันก็ต้องอยู่กับกู "
ไอ้วิทย์มันพูดลอยๆ ก่อนจะขยี้บุหรี่ม้วนนั้นลงที่ข้างกระถางต้นกัญชาของไอ้ก้อง
.
.
.
"...วิทย์ ขนม...."
ผมนิ่งไปตอนที่ไอ้ดิวมันส่งคุกกี้ใส่ปาก ไอ้วิทย์ แล้วไอ้วิทย์มันงับนิ้วดิวไว้ ....แค่ชั่วระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งร้อนระอุ..
เสียงดังปัง ตอนไอ้นะเตะตะกร้าผ้าอัดติดกับตู้เสื้อผ้า....มันเอ่ยปากขอโทษ ที่ซุ่มซ่าม แต่แววตาวาวคู่นั้น ผมรู้ดีว่ามันจงใจ...
.
.
...ผ่านไปอีกคืน ที่ต้องนั่งเฝ้าไอ้ดิวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว
คราวนี้เป็นเหี้ยก้องที่พลาด ...ทั้งๆที่มันนอนเตียงเดียวกันกับไอ้ดิว ....มันยังหลับไม่รู้เรื่องให้ ไอ้นะโผล่ขึ้นมาจูบไอ้ดิวบนเตียงได้ ...ผมทุบประตูห้องน้ำโครม ตอนที่เห็นมันโน้มตัวลงไปจะจูบซ้ำอีกครั้ง...
***
....เรื่องตั๋วเครื่องบิน....
ผมว่าไม่น่าจะแค่ผมที่รู้เรื่อง....
หมาเห็นหมา ...ผมไม่รู้ว่าพวกหมาตัวอื่นจะหาวิธีไหน....
แต่สำหรับผม...ผมไม่คิดจะปล่อยไอ้ดิวให้ใครแน่..
.
.
.
***
....เขาว่าพวกหมา หน้าด้าน ....
หน้าด้านหน้าทน กับคนที่มันรัก ...ผมเพิ่งเห็นก็วันนี้ ...
ในเมื่อไอ้ดิวไม่ปริปากพูด ทั้งๆที่วันที่ระบุในตั๋วยิ่งใกล้เข้ามาวันสองวันนี้แล้ว ผมเลยเห็นหมาหน้าด้าน ...หน้าด้านหน้าทนวิ่งชนเพื่อกันเจ้านายของมันไม่ให้ไปไหน...
.
.
.
"ดิว.....มึงจะไปหาสาวญี่ปุ่นหรือว้า? ไม่คิดจะบอกกูเลยนะมึง...จะบินพรุ่งนี้มะรืนนี้อยู่แล้ว ....."
เป็นไอ้ก้องที่กล้าหยิบตั๋วใบนั้นขึ้นมาชูหราพร้อมพาสปอร์ต ดิวไม่ได้พูดอะไร จนไอ้นะมันรับไม้รุกต่อ
"จูบเป็นยังเหอะมึง ..ให้กูสอนเปล่า?"
เหี้ยนะมันไม่ได้พูดเปล่า แต่มันรั้งหน้าไอ้ดิวเข้าไปจูบเลย!
พวกผมได้แต่ตะลึงไม่คิดว่าไอ้เหี้ยนี้จะเล่นจริง มันเล่นบีบคางดิวแล้วแลกลิ้น โดยที่ไอ้ดิวได้แต่ตะกายมือวุ่น ไอ้วิทย์ใช้เท้ายันโครมไปที่ไอ้นะแล้วดึงตัวไอ้ดิวมากอดแน่น...
ผมนึกว่าจะหยุดแต่ที่ไหนได้หัวใจผมจะวายเพราะไอ้วิทย์มันไม่กอดอย่างเดียว มันยังล้วงมือเข้าไปในชายเสื้อดิว แล้วขยำบีบยอดอก ด้วยมือทั้งสองข้างจนไอ้ดิวเผลอครางซี้ด
"สาวไทยมันไม่เร้าใจหรือวะ? จริงสิ ไอ้ทีดูมา นางเอก AV. นมไม่เล็กแบบนี้นะมึง ..."
ถึงไอ้วิทย์มันจะพูดกลัวหัวเราะเหมือนแกล้งตามน้ำ...แต่สีหน้าและแววตามัน ผมกับพวกที่เหลืออีกสองตัวบอกได้เลยว่าเหี้ยนี้ กลบเกลื่อน..และเล่นจริง
ไอ้ดิวขมวดคิ้วหน้านิ่วตอนที่มือใหญ่ๆของไอ้วิทย์ยุกยิกที่ยอดอก ...แถมปากมันยังก้มลงมาขบเนื้อไหล่ของไอ้ดิว ที่โผล่พ้นคอเสื้อจนเนื้อดิวมันขึ้นสีแดงจางๆ ...เหี้ยวิทย์มันยักคิ้วให้พวกผม.แล้วเลียซ้ำ ...ที่ไหล่เนียน ..
.
.
.
"ถ้าแม่งมึงอยากบินไปหาอียุ่นนมใหญ่อย่างนั้นก็เลี้ยงส่ง แม่ง เลยเหอะ !!!"
เป็นผม ที่เดินไปกระชากไอ้ดิวออกมาจากวงแขนไอ้วิทย์ ตอนแรกมันกอดไอ้ดิวแน่น แถมยังย้ายมาเลียที่ใบหูไอ้ดิว ..ผมเลยสงเคราะห์ ยันมันด้วยปลายตีนเบาๆจนติดพื้น เกือบจะกระทืบซ้ำถ้าไม่ติดว่าต้องหิ้วไอ้ดิวที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมาโยนบนที่นอน ...ดิวมันนอนนิ่ง แถมยังจับคอเสื้อกำไว้แน่น
...เห็นแม่ง สั่นอย่างนี้ เล่นเอาผมมีอารมณ์
ตัดไฟเสียแต่ต้นลม ผมลากไอ้หมา อีกสามตัวที่เหลือ ไปซื้อเหล้ากับกับแกล้มด้วยกัน ลากมันไปด้วยกันทั้งหมดนี้ละ หมาหื่นเหี้ยๆ พวกนี้ ตอนนี้ปล่อยทิ้งไว้กับไอ้ดิวไม่ได้สักตัว !!
.
.
.
แล้วก็เหมือนแกล้ง ....
ตาวาวๆกับ อาการเงียบเข้าขึ้น การใช้สมองส่วนลึกตลอดการเดินทางจากห้างถึงหอพัก มันทำเอาคิ้วสักข้างของผมกระตุกถี่ ....เหมือนกันทั้งฝูง ..ที่เห็นว่าเงียบ ..พวกผมกำลังเงียบใช้สมองคิด ...
คิดวิธีที่จะรั้งไอ้ดิวไว้กับตัว ...จะวิธีชั่วๆขนาดไหนก็ได้ ขอให้มันไม่ไปญี่ปุ่นเท่านั้นเป็นพอ !!
***
..
เหล้าทั้งรีฯ ทั้ง เบนฯ เกือบครึ่งโหล ....เบียร์อีกสองลัง... โค้กขวดใหญ่สามขวด
กับแกล้มนิดๆหน่อยๆช่างแม่งมัน แถมน้ำแข็งลังใหญ่ที่ขอถังพี่คนขายเขามาด้วย ถูกตั้งไว้ที่ริมระเบียง ...
.
.
.
เหมือนเล่นวางหมาก ไอ้นะเป็นมือชง เหล้าชงถูกส่งต่อ แก้วไหนส่งให้ดิว แก้วนั้นจะผสมโค้ก เหมือนเป็นสัญลักษณ์ ไอ้นะชงส่งชงส่ง ในฝูงหมามีแค่ผมกับไอ้ก้องที่คอแข็งที่สุดในกลุ่ม ไอ้นะชงของตัวเองบางๆ แต่ชงส่งต่อในปริมาณที่เรียกได้ว่าแทบจะเพียวๆ
เหี้ยวิทย์เริ่มรู้สึกตัวตอนดื่มแก้วที่สอง ..
มันขมวดคิ้วมองมาทางไอ้นะที่ ด่าทางปากว่า ‘อ่อน’ มันเลยเขี่ยไอ้นะออกจากตำแหน่งแล้วชงเอง ....
ทีนี้ก็เริ่มเหี้ยอย่างเป็นทางการ เป็นการเป็นงานขึ้นมาหน่อย ทั้งๆที่พวกเราคุยเฮฮา เรื่องสัพเพเหระ แต่อาการชงของไอ้วิทย์ มันแปลกๆ ผมเหลือบหางตาไปมอง ถึงได้รู้ว่า มันเอาทั้งรีฯ ทั้งเบนฯ ผสมกับเบียร์ แล้วกลบกลิ่นด้วยโค้ก ก่อนจะส่งให้ไอ้ดิว ...
รายนั้นก็คออ่อน อย่างเหี้ยดิว แม่งไม่เคยจะเอะใจอะไรสักอย่าง ใครส่งอะไรให้ก็กระดกดื่ม
ไม่ได้ระวังตัวเหี้ยอะไรเลย ...ดื่มได้ไม่ถึงชั่วโมง ไอ้ดิวก็เลื้อยเป็นงูแล้ว ....
.
.
.
“ดิว ดู AV. เปล่าวะ? ฝึกๆไว้นะมึงเผื่อเจอสาวญี่ปุ่นจะได้ทำถูก...เดี๋ยวเขาหาว่า ‘ไทยอ่อน’ ”
ไอ้ก้องเริ่มเปิดประเด็น ...
พูดแล้วมันก็เดินไปหยิบแผ่น ยัดแผ่นเข้าเครื่องได้ แม่งก็เปิดโดยไม่สนใจหน้าอินหน้าพรม ไม่สนใจด้วยซ้ำว่า ไอ้ดิวเลื้อยลง
ไปนอนซบ ตักไอ้นะแล้ว
.
.
.
ไอ้นะเริ่มล้วงตามชายเสื้อไอ้ดิวแล้ว เขี่ยแก้มมันเล่น ....มันมือเหมือนเล่นกับลูกหมา ไอ้ดิวที่เมาไม่รู้เรื่อง มันเอียงซุกกลับหน้าตามมือ ...
...ถึงจะไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร แต่มาชั่วโมงนี้มันก็ไม่มีสิทธิเรียกร้อง ..
…อารมณ์ที่ถูกส่งต่อมาจากหนังแผ่น แม่ง โคตรกระชากใจ ...
พวกเราแถเนียน เล่นบ้างหยอกบ้างกับ ร่างกายอ่อนปวกเปียกที่ทั้งเนียนทั้งนุ่ม...แถมเจ้าของร่างยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ...บอกให้ยกมือมันก็ยก บอกให้ หอมมันก็หอม ...
.
.
จนฟิวส์หลุด ตอนบอกให้มันจูบ....
.
.
.
ดิวมันจูบแบบแลกลิ้นกลับมา จูบทั้งผมทั้งไอ้นะ ล่ามต่อไปที่ไอ้ก้อง และจบที่ไอ้วิทย์ ที่ทั้งจูบ ทั้งเลีย ซอกคอ ...
แล้วก็เหมือนโยนเนื้อเข้าฝูงหมา...
.
.
.
***
เหล้าเบนฯ ทั้งขวด พวกผมเทราดบนตัว ไอ้ดิวทั้งหมด ทั้งเลีย ทั้งเล่น หยอก กับคนเมาที่ไม่ค่อยรู้สติ ไอ้ดิวได้แต่ปรือตามอง ไม่ได้สนใจอะไร ใครจับให้ไปทางไหนก็ไป ใครจุบก็จูบตอบ ใครกอดก็หอมเขาไปทั่ว ...
“ดิว..ถอดเสื้อ ...อย่างนั้นละเด็กดี ”
“อื้ออออ ...จูบ นะครับ เด็กดี ...”
“ดิว....กำแน่นๆ อืมส์....ใช่ ...สุดยอด....”
“...อ้าปากอีกนิดนึง ดิว ...อืมส์ ....จูบแม่งโคตรหวานเลย ....”
“อะ! ก้องเจ็บ ...นะ...อย่ากัด ....ไม่เอา ...ฟรอส์ท อย่าถอด ..ไม่เอา ..อึก ...วิทย์ ..ปล่อย...ปล่อยก่อน...อ้า!!!”
เล่นกันจนแทบ สร่างเมา....
ใช่ สร่างเมา ...
แต่ที่สร่าง มีแค่ผมคนเดียว !!
.
.
.
ดูนาฬิกาบนผนัง เกือบ เที่ยงคืน ..
.
.
สภาพหมาๆแทบดูไม่ได้
ผมเดินเข้าไปห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา ....
ก่อนจะเดินผ่า หมาๆ ไปอุ้ม ไอ้ดิวออกมาจาก พวกหมาเหี้ยที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ...
...เรื่องเหี้ย ผมก็เหี้ยเหมือนพวกมัน ....
แต่ก็แค่นั้น ที่มีมากกว่า คือ นอกจากเหี้ยแล้ว ผมยัง ด้าน ...ด้านที่จะแย่ง ของที่คิดว่า เป็นของผม แย่งมาโดยไม่จำกัดวิธี แม้จะต้องฟัดกันตายกับพวกในฝูงก็เถอะ ..แต่ก็นั่นอะนะ ...ใครจะตายก็ช่าง แต่กูต้องไม่ตาย และต้องได้ทุกอย่าง !!
สุดท้าย ก็ชนะ
ผมอุ้มไอ้ดิวมานอน บนหน้าอกตัวเองได้...กอดมันได้ ...
หอมมันได้ ...หลุดหัวเราะยังกับคนบ้า ...ในที่สุดก็ได้มา ถึงวิธี มันจะเหี้ยไปหน่อยก็เถอะ ..
...
ยานอนหลับ ผมหาทางหย่อนมันใส่ขวดเบียร์ แล้วรินให้ไอ้สามตัวนั้นเนียนๆ เหลือไว้แค่ไอ้ดิว...ที่ผมแทบไม่ต้องพยายามมอมมัน เพราะไอ้สามตัวทำหน้าที่นี้เป็นอย่างดี...
.
.
.
ก็ว่านั่นล่ะ
....หน้าที่มอมพวกมึงทำไป...
.
.
.
หน้าที่ซั่ม....เดี๋ยวกูรับช่วงต่อเอง!!!
-
เฮ๊ยยะ หมาตัวนี้ จะล้มราชินีแกะเหรอจ๊ะ
-
มาแล้ว ตามอ่านทันซะที ชอบมากๆเลยค่ะ รอลุ้นๆ
-
กรี๊ดดด ค้างอะ
-
ว้าว มาต่อแล้ว ดีจังเลย...น้องดิวสู้ๆค่ะ กะคุณอากิก็อยากอ่าน คุณนักเขียนใจดี เอามาต่อนะคะ
-
:z1: อยากได้อีกครั้ง
-
กรี๊ดดดดดดดดด ต่อแล้วๆ
-
อร๊ายยยย...ตัวเต็มมาแล้ว
คุ้มค่ากับการรอคอย.... เพราะเป็นที่ถูกใจอย่างที่สุด!!! :m3:
ตอนล่าสุดนี่คือไปบรรจบกับตอนต้นเรื่องที่เจ้าฟรอส์ทกินหนูดิวไป
แล้วหลังจากนี้ล่ะ.. มีต่อไหมคะคุณ Zitraphat??
คือ อยากอ่านต่อว่า แกงค์หมาจะรั้งหนูดิวไม่ให้ไปญี่ปุ่นได้รึเปล่า?
คุณอากิ... มี something อะไรยังไงกับหนูดิว?
แล้วแกงค์หมาจะเอาคืนคนที่ยิงหนูดิว (ตอนต้นเรื่อง) ยังไง?
ปมเยอะขนาดนี้ อย่าทิ้งขว้างกันนะตัวเอง
แก้ปมให้เค้าสบายใจก่อน แล้วค่อยจบนะ, please :m5:
ปล. รักนะคนเขียน อากาศร้อน แปรปรวนบ่อย อย่าทำอะไรหักโหมล่ะ เป็นห่วงนะจ๊ะคนดี :m13:
-
ในที่สุดก็มา -0- 555555555555555
สุดยอดดดดดดดด ตอนหน้า.. ซั่ม!!! 555555555555555555
-
ฟอร์ทนายแน่มาก
-
ผมว่าดิวไม่ใช่ลูกแกะ ดิวเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ห่มหนังแกะมาให้หมาป่าตายใจ o22
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
วนครบรอบได้เจ๋งมากค่ะ รอตอนหน้า "ดิว" เจ้าของหมาจะเป็นไง
-
กว่าจิมาต่อได้ คนเขียนแกล้งให้รออ่ะ (รอก็รอนะ) :z2:
-
...ได้โปรด...กลับมา...
.
.
.
...
สายอะไรก็ไม่รู้ที่ระโยงระยาง...
..
.
นานแค่ไหน แล้วที่ต้องรอ...กับ...รอ..
.
.
.
แค่เค้นยิ้มยังยาก ...
ตอนที่เห็นสภาพไอ้ดิว ชัดๆ ...
ผม..ลองสัมผัสร่างบนเตียงแล้ว....
.
.
.
ความรู้สึกมันไม่เหมือนตอนนั้น ..
ไม่มีแววตาตระหนก ที่ปรือไปด้วยหยาดน้ำตา ..ไม่มี ไอร้อนของลมหายใจกระเส่า ที่ครางเรียกชื่อผมเบาๆ ...แต่เต็มไปด้วยความต้องการ ...
.
.
.
ไม่มีสัมผัสของไออุ่น ...มือมันเย็นไปหมด ...
.
.
.
เย็นแม้กระทั่ง แก้มเนียนๆที่ตอนนี้ซีดจนจะเป็นกระดาษขาว ...
.
.
.
...เสียเลือดไปมากกว่าที่คิด ตอนที่เขาเอามันมาส่งโรงพยาบาล...
.
.
.
จากวันที่ได้ยินเสียงมันครางชื่อผม ...มาจนถึงวันนี้เกือบ สามวัน ....
.
.
.
ที่พวกเราไม่ได้ยินเสียงมันอีกเลย .....
***
[ทางสองแพร่ง]
...
สายน้ำเย็น เอ่อท่วมมาเกือบครึ่งขา ไอหมอกล้อมไปทั่วตัว ฟรอส์ท ได้แต่หันซ้ายหันขวา ..ทุกอย่างมันเลือนรางไปหมด ...
ที่เห็นมีแค่น้ำกับหมอก ...และภาพในสมองที่ว่างเปล่า กำลังสั่งให้หาใครบางคน ..
.
.
แผ่นหลังที่คุ้นตา อยู่ใกล้เพียงแค่มือคว้า แต่พอเอื้อมมือ ร่างนั้นก็ยิ่งไกลออกไป ...
.
.
.
อยากกอด...อยากบอกว่าคิดถึงแค่ไหน ...
แต่ขนาดแหกปากตะโกนเรียกจนสุดเสียง ...ที่มีหลุดออกมาจากปากกลับกลายเป็นความเงียบเท่านั้น ...ไม่มีสักเสียงที่จะส่งต่อไปถึงคนที่เดินหันหลังให้ และยิ่งเดินไกลออกไปทุกที
'...ดิวมันข้ามไปฟากนั้นแล้ว...จะดึงกลับมา... มันยาก..ทุกอย่างมันอยู่ที่ไอ้ดิว... '
เสียงเหนื่อยหน่าย ของใครบางคนเหมือนกระซิบอยู่ข้างหู เสียงพูดพร่ำที่เหมือนกึ่งบ่น กึ่งสมเพช ..
มันดังระงมจนเหมือน คนสามสี่คนกำลังเถียงกัน จนไอหมอกรอบตัวจาง ฟรอส์ทถึงได้สังเกตุเห็น กลุ่มคน สี่คน ที่ยืนล้อมรอบ ..
.
.
.
'มึงนี้เหี้ยได้ใจ ...พวกกูรึ อุตส่าห์ถนอม แต่มึงแม่งกลับฟัดจนไม่เหลือเหี้ยอะไรให้พวกกูเลย..'
'แม่ง.....กูซูฮกเลย มึงเหี้ยกว่า ไอ้อากิอีก ... '
'ดิวแม่งเนื้อหวาน...ติดใจจนต้องลงมาตามเลยอะดิมึง ?'
'...'
'มึงนี่แน่วะฟรอส์ท ทำเอาเหี้ยอิฐ ร้องไห้เลย ตอนมึงกินไอ้ดิว ...ฮา...เหี้ยนี้มันหวังไว้เยอะ ...สม เสือกตายก่อน เพื่อน '
.
.
.
'กูนพ นั่น ไอ้นก ไอ้อิฐ ไอ้โมทย์ ..กลุ่มพวกกูเกือบครบแล้ว ขาดไปสอง แต่มึงคงรู้จักหนึ่งในสองก็ ไอ้ไปรท์...รายนั้น คงใช้ชีวิตอีกยาว พวกกูไม่อยากให้ มันลงมา.. '
'แม่ง...เหี้ยไปร์ท ชอบป่วน !!'
เสียงใครบางคนโผล่งออกมาจากกลุ่ม ทำเหมือนมันเป็นเรื่องเฮฮา ...
...'...แล้วก็อีกคน...ที่เดินอยู่ไกลลิบๆ นั่น...'
คนที่แนะนำตัวว่าชื่อนพ ชี้นิ้วไปที่แผ่นหลังที่ยิ่งเดินห่างออกไป...
.
.
.
'มันไปไกล เกินกว่าที่พวกกูจะตาม... '
'เสียงพวกกูไปไม่ถึงมัน ....พอๆกับที่เสียงของมึงตะโกนให้ตายมันก็ไม่รับรู้...มึงจะเอายังไงล่ะ ฟรอส์ท ? ดิว..มันจะข้ามไปฟากนั้นแล้ว ...'
.
.
.
'มึงจะปล่อยมันไป...หรือจะวิ่งตาม ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันดึงมันกลับมา ??'
'เลือกดีๆนะมึง?'
.
.
'..กูว่ามึงกลับไปเถอะ...ปล่อยมันไป ...ให้มันอยู่ในที่ๆมันควรอยู่ ...คนดีๆแบบมัน จะให้มาจมอยู่กับพวกเหี้ยๆอย่างพวกมึงก็ใช่ที่...'
.
.
.
"...."
.
.
.
.
'พลั๊วะ!!!'
***
'ไอ้สัส! แม่งต่อยมาได้ '
'ไอ้เหี้ย!!! ไอ้นก !!! มึงจะหลุดเหี้ยอะไรตอนนี้ !!??? ไอ้ห่าฟรอส์ท เลยรู้ตัวเลย ว่าไอ้หมาอีกสามตัว มัน ไล่ตามไอ้ดิวอยู่!!! กูว่ากูจะรั้งมันได้แล้วนะ ไอ้สัส!!'
'แค่ไอ้วิทย์ ที่วิ่งไล่ไอ้ดิวเป็นหมาบ้าแม่งก็แย่แล้ว '
'ไอ้คนชื่อนะ ยิ่งตามดักไอ้ดิวมันอยู่'
'ไหนจะไอ้ตัวที่ชื้อก้อง ที่แม่งไวชิบหาย!!'
.
.
.
'แล้วยังจะไอ้ฟรอส์ท ที่ชกมาที่หน้ากูอีก....ตอนนี้กูว่า พวกมันแม่ง ตามจับไอ้ดิวได้แล้วชัวว์... '
.
.
.
'แหมๆๆๆ มึงจะคิดมากอะไร ปล่อยดิวมันไปเถอะ ยังไงให้พวกเราเฝ้ามองมันอย่างนี้ล่ะดีแล้ว ...ไม่ต้องรั้งมันไว้หรอก... '
'กูเหงา...ไม่มีดิวแล้วไม่มัน ...'
'ไม่ได้ฟันแล้วอิจฉาก็บอกเหอะมึง??'
'กูไม่ใช่เกย์...กูแค่ชอบดิว...'
.
.
.
'ไม่อยากฟัดไอ้ดิว?'
'...ก็อยากฟัดอยากกดอะไรนิดหน่อย.... '
'...'
.
.
.
.
'อย่างนั้นเขาก็เรียกว่า เกย์แล้วสัส !!'
.
.
.
กลุ่มคนสี่คนหยุดเดิน แล้วเฝ้ามอง....
.
.
.
เสียงทะเลาะกันหงุ้งหงิ้ง ค่อยๆดังไกลออกไป....
.
.
สายหมอกยังคงลอยเอื่อยเป็นสาย...ไล้ลิ่วไปกับ ลำน้ำเย็นๆ ...
.
.
.
....
...
จนเกือบใกล้แผ่นหลังนั่น....
ฟรอส์ท ถึงได้สังเกตุเห็น เงาลางๆของ กลุ่มคนสามคนที่คุ้นหน้า ยังคงวิ่งตามไล่ตามมาติดๆ ติดจนเหมือนวิ่งแนบขนาบอยู่ข้างๆ...
วิ่งไล่จนเหมือนจะวิ่งควด...
สภาพเหมือนฝูงหมา ล่าเนื้อที่ไล่ต้อนลูกแกะให้กลับเข้าคอก ....
เสียงตะโกนเรียก ยังคงแหกปาก .....
.
.
.
เรียกชื่อเจ้าของแผ่นหลังที่คุ้นตา...
"กลับมาดิว!!!!!!!!!!!"
***
.
.
.
'...ดิวมันข้ามไปฟากนั้นแล้ว...จะดึงกลับมา... มันยาก..ทุกอย่างมันอยู่ที่ไอ้ดิว... '
.
.
.
'การจะดึงคนฟากโน้นจะกลับมา ...มันมีแค่เหตุผล...'
.
.
.
'...กลับมา เพราะโกรธมาก ...หรือกลับมาเพราะรักมาก...'
.
.
.
'พวกมึงอยากให้มันกลับมาแบบไหน?.....เอ่อ.....ลืมไป....ระวังไอ้อากิล่ะ....มันไม่ปล่อยดิวง่ายๆเหมือนพวกกูแน่ ...แล้วก็ดูแล ดิวของพวกกูดีๆ ...ถึงพวกกูจะเป็นผี ............แต่พวกกูก็หวงมันที่สุด ....'
-
ดิวจะกลับมาหาหมาน้อยตัวไหน?
ใช่ว่าได้กินแล้วจะเป็นเจ้าของซะหน่อยนะหมาน้อย
-
ลูกแกะน้อย กลับมาเร๊ววว กุ๊กๆๆๆๆๆๆ :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
สั้นอ่ัะ ฮือออออออออออออออออออออ :o12:
-
:o12: :o12: :o12:
ดีใจอ่านทีเดียวสองตอนรวด
มาโหวต เรื่องคุณอากิ...ไม่งั้นมันคาใจอ่า
แต่งเหอะน้า..นานแค่ไหนก็รอได้จ้า
จะยังงัยก็รอคนเขียนมาเขียนต่อนะจ๊ะ จุดธุปล่วงหน้า :call: :call:
ปล. น้องดิว..เมาแล้วหื่นเหมือนกันน้า..แถมวีรกรรมตอนก่อนๆ อีก แอบคิดหรือจริงๆ แล้ว..ลูกแกะตัวนี้..สวมเสื้อสีขาว
-
ว้าย มีแบบนี้ด้วย เพื่อนๆดิวนี่น่ารักสุด ๆ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่า
-
กลับมาแล้ววววว :laugh:
รีบมาต่อนะค่ะ อ่านเรื่องนี้หลายรอบแล้ว
ไม่เคยเบื่อเลย มีความสุขมากกกก o13 o13 o13
-
หนูดิวเอ้ยยยย....กลับมาเถอะลูก สงสารแกงค์หมาๆ มัน :sad4:
ป่านนี้เจ้าสี่ตัวนั้นใจเสีย หูลู่ หางตกกันแล้ว สงสารอ๊า... :o12:
...
แต่ฮาแกงค์เพื่อนผีของหนูดิวอ่ะ ไม่ได้แอ้ม ของแจมหน่อยก็ยังดี :laugh:
หนูดิวนี่มีแต่คนจ้องจะกินสินะ ทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ หวังเคลมกันให้ลึ่ม
เป็นตาอินกับตานา กั๊กไลน์กันไปมา
แต่สุดท้ายเสร็จเจ้าฟรอส์ทมัน :a2:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ...
ปล.เริ่มกลัวคุณอากิอ่ะ รายนั้นเหมือนจะถือไพ่เหนือกว่าแกงค์หมาด้วย o18
-
ลุ้นอีกหล่ะ เห้อออ
-
ลุ้นกันต่อไป
-
ดิวจะกลับหรือดิวจะไป -0- โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ลุ้นมากกกกกก รอจ้า
-
น้องดิววววว T^T ยังมีห่วงอยู่ไม่ใช่เหรอลูก กลับมาเถอะ
ฮาเพื่อนๆแก๊งค์ผีจริงๆ มามีส่วนร่วมด้วย แสดงว่าคอยดูแลดิวมาตั้งนานแล้วสิ ดิวนี่ดีนะมีคนรักมีคนห่วงขนาดนี้ (ถึงจะหวังเคลมก็เถอะ)
เป็นลูกแกะสีขาวผ่านอะไรมาเยอะมากมาย โดยเฉพาะเรื่องในวงการด้านมืด แต่ก็ยังรักษาตัวตนไว้ได้ ก็เลยยังเป็นลูกแกะสีขาว (เอ๊ะ หรือข้างในเป็นเสือ 555)
รอวันอากิซังมา เหล่ามะหมาหงายท้องแน่นอน
ปอลิง รออ่านของดิวค่ะ มุมมองจากคนนี้นี่ล่ะที่เราอยากรู้มากที่สุด ^^
-
แหม่ หมารักผีห่วงเนะดิวเนะ :m1:
-
ลงชื่อขออ่านอากิ อยากรู้ว่าเป็นคนยังไง
เท่าที่ดูเหมือนจะเท่โคตรๆ
-
ฮืออออ ดิวกลับมาเหอะนะ TT
-
กรี้ดดดดด
ยอดเยี่ยมมาก ทุกคนเนียนใส่ดิวทั้งนั้น เจ้าตัวก้น่าฟัดเกิ้น!!!
อยากอ่านต่อมาก บรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว
-
ดิวรู้สึกยังไงกับอากิกันนะ ดินคงรู้สึกแย่น่าดูเรื่องอิฐ แล้วยังเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ อีก แต่เำพื่อน ๆ แต่ละคนท่าทางจะชอบดิวกันหมดเลยนะนั่น ฟอร์ส นะ วิทย์ ก้องรู้กันหมดสินะว่าดิวจะไปญี่ปุ่น แต่ฟอร์สไม่ค่อยเจ้าเล่ห์เลยนะ แต่ละคนก็ไม่ค่อยเลยนะ
-
ดิวจะเด๊ดเหรอ เด๋วหมาๆก็ตรอมใจตายตามหรอก
หมาfrostเลวมาก วางยาเพื่อน แต่เลวแล้วได้ ดีแล้วอดใช่มะ
ระวังเพื่อนรู้แล้วรุมละกันเน้อ
บวกๆจ้า ^^
-
ลูกแกะจะยอมกลับเข้ามาในฝูงหมาป่าไหมนะ
สำหรับเราเราว่าให้หมาป่าปล่อยลูกแกะไปเถอะ อยู่ไปก็รังแต่จะเป็นทุกข์ ถ้าหากฟื้นขึ้นมาได้จริงๆ ก็กลัวจะมีเรื่องใหญ่คอยตามมาให้สะสาง เรื่องหมาพวกนี้ก็ยังไม่เสร็จ แถมยังมีเรื่องเก่ามาอีก
สู้ตายไปจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ใจเสียจะดีกว่า (เอ๊ะ! อย่างนี้เรียกหนีปัญหาหรือเปล่านะ)
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียน จะรออ่านไอเดียร์ค้าาา (คนละเรื่องแล้วนั่น)
-
แกะน้อยอย่าเพิ่งหนีฝูงหมาไปไหนเลย
:monkeysad:
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ
วิธีของฟรอสต์จะรั้งลูกแกะไม่ให้ไปได้จริงหรือเปล่า
ถ้าต้องเสียลูกแกะไป เหล่าหมาป่าจะเป็นยังไง
อยากเห็นสภาพหมา(ป่า)หงอยจริงๆเลย
-
แอบเชีร์ยคุณอากิตั้งแต่ยังไม่มีบท
เกิดออกมามีบทแล้วดันเอี้ยนี่เงิบเลยหนอ หุหุหุ //หัวเราะอย่างน่าสงสัย
-
คนแต่งเขียนได้สุดยอดมากเลยครับ o13 -ปรบมือ-
และแล้วหมามันก็เพิ่งรู้ตัวว่าหลงรักลูกแกะ :เฮ้อ:
-
โว้ย!! หมาก้อง ดูท่าจะน่ารักและเชื่องกว่าหมาวิทย์เยอะ ก๊าก :laugh:
-
อิพี่ก้อง ถ้าน้องดิวตายกุจากเขกหัวมึ ง :m16:
-
ก้องดิววว ฟินอ่ะคู่นี้
แล้วนั่นไอพี่นะพาดิวไปทำไรแว๊! - -+
-
นั่นไม่อิจฉาของพี่อ่อพี่นะ??
ดิววว เธอคือเทพบุตรในฝูงหมา
-
กร๊ากอาม่าพูดไรง่ะ -//-
-
มันส์หยดย้อยยย o13 o13
-
เย้! อ่านจบแล้ว
จะมีมาต่ออีกมั๊ยคนแต่ง???
-
อยากอ่านต่อแล้ว
นักเขียนกลับมาน้าาาาาา
-
รอตอนต่อไปนะคะ
-
รอๆๆ เข้ามาเช็คทุกวันเลยย
สู้ๆนะค้า o13
-
มาต่อได้ไหม???????????????????
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก มาต่อเถอะ ทิ้งช่วงนานเกินไปแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao5:
-
รอคอยเธอ.... มานานแสนนาน~
ทรมาน.... วิญญาณหนักหนา
ระทม.... อยู่ในอุรา
แก้วกานดา.... ฉันรอแต่ "นักเขียน" เพียงผู้เดียว
เธอเอย.... แม้เราห่างไกลแสนไกล~
"นิยาย" เรื่องใด.... ดวงใจฉันไม่แลเหลียว
รัก"น้องดิว" .... แน่ใจจริงเชียว
รัก"หมา" มาเอี่ยว.... รักเดียวนิรันดร์
แม้มีอุปสรรค.... ขวากหนาม~
ขอติดตาม.... มิยอมพรัดพรากจากกัน
จะชาติไหนๆ.... "จะรออ่าน" ไม่ถอดใจจากกัน
ดวงจิตผูกพันธ์.... รักมั่นมีไว้ "รอเพียงเธอ"
:katai1: :katai1:
-
รอค่ะ
-
...ไ้ด้โปรด...กลับมา...ได้ไหม...คนเขียน :sad4:
-
จัดมาด่วนๆ เลยจ้า รออยู่ :call:
รักดิวที่ซู๊ดดดดด รวมทั้งสี่หมาด้วย :mew2:
-
สปอยยยยยยยยย...ลัก !!...
จมูกคม สูดหายใจยาว รับทั้งไอร้อนระอุ ...และกลิ่นอากาศที่แตกต่าง
.
.
.
.
....เจ้าของรองเท้าหนังสีดำ ก้าวขึ้นรถคันใหญ่ พร้อมๆกับการ์ดอีกสองคนที่เข้ามาประกบ ...
.
.
.
จุดหมายปลายทางแรกทันทีที่มาถึงเมืองไทย ไม่ใช่ห้องพักในโรงแรมหรู...
.
.
.
แต่เป็นห้องพิเศษในโรงพยาบาล....
.
.
.
'อากิซัง....'
น้ำเสียงสุดท้าย ยังคงก้องอยู่ในสมอง ....
อีกครั้งแล้วสิ ที่ต้องทนเห็นภาพของคนที่รักที่สุดในสภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุด....
'...ผมไม่เป็นไร...'
...อีกกี่ครั้งที่ต้องฟังประโยคนั้น ...ทั้งๆที่เจ้าของคำพูดนั้นยังน้ำตานองหน้า...
.
.
.
"...อาการเป็นยังไง?"
ครั้งแรกที่ ชายในชุดสูทลำรองเอ่ยปาก...ถามถึงอาการของคนที่ปรากฏภาพในมือถือ ....
"...ยังไม่ฟื้นครับ..."
.
.
.
"...ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมติดต่อทางโรงพยาบาล..."
"ครับ..."
.
.
.
"เคลียร์ค่ารักษา แล้วแจ้งย้าย รามู [ラムー] ไปที่ญี่ปุ่น "
-
อากิจะมาพาไปแล้ว หนุ่ม ๆ ที่เหลือจะว่ายังไงกันนะเนี่ย
-
เนื้อเพลง: ลัก (http://www.youtube.com/watch?v=t-eBWVnbGhY)
วันที่เธอเดินจากฉันไป กลับเหลือไว้เพียงรอยน้ำตา
ทิ้งฉันให้นอนคนเดียวเปล่าเปลี่ยว ไม่หายใจ
จำ จำ ยังจำได้ดี ว่ามีใครที่เดินเข้ามา
และลักพาตัวกับใจเธอไป ลอยหายไปในอากาศ
ไปอยู่ที่ไหน ป่านนี้จะเป็นเช่นไร สบายดีไหม
ยังคิดถึงเธอคนดี
กลับมานะ ขอเธอคืนกลับมาได้หรือเปล่า
มาอยู่กับฉันก่อน อย่าเพิ่งหนีฉันไป
ได้ยินไหม ว่ารักเธอหมดใจ
จะกี่ล้านกี่หมื่นก็พร้อมจ่าย
จะซื้อเธอคืนไม่ให้ไป เท่าไหร่ก็ยอม
รอคอยและยังห่วงเธอทุกนาที
อยากจะออกไปหาไปตามไปเจอไปดู
แต่ไม่รู้จะตามยังไง
ไปอยู่ที่ไหน ป่านนี้จะเป็นเช่นไร สบายดีไหม
ยังคิดถึงเธอคนดี
กลับมานะ ขอเธอคืนกลับมาได้หรือเปล่า
มาอยู่กับฉันก่อน อย่าเพิ่งหนีฉันไป
ได้ยินไหม ว่ารักเธอหมดใจ
จะกี่ล้านกี่หมื่นก็พร้อมจ่าย
จะซื้อเธอคืนไม่ให้ไป เท่าไหร่ก็ยอม
หรือจริงๆ เธอไม่ได้โดนลักพาตัวไป
แต่เธอตั้งใจไปกับเขาใช่ไหม
ใช่ไหม ใช่ไหมคนดี
กลับมานะ ขอเธอคืนกลับมาได้หรือเปล่า
มาอยู่กับฉันก่อน อย่าเพิ่งหนีฉันไป
ได้ยินไหมว่ารักเธอหมดใจ
จะกี่ล้านกี่หมื่นก็พร้อมจ่าย จะซื้อเธอคืนไม่ให้ไป
จะรั้งเธอไว้ไม่ให้ไป จากฉัน
จะกี่ล้านกี่หมื่นก็พร้อมจ่าย หมดตัวก็ยอม
ไม่เป็นไรแค่เธอกลับมา
-
อร๊าย เห็นสปอยแล้วนอนไม่หลับ รอ ค่า รอ
-
เดาว่านองเลือดจ้า :hao7:
-
มาดื๊บรอ.... มาเร็วๆ นะตัวเอง
:katai5:
-
เค้าชอบเพลงนี้มาก เเต่อย่าให้เหมือนเนื้อเพลงเลยนะคะ :hao5:
:katai5: รอๆ
-
มาลงต่อเหอะ ใจจะขาดดิ้นนนนน ยิ่งอ่านยิ่งติดใจจจจจจ ไอชอบเรื่องนี้มากกกกกเลยนะจริงๆๆ ทุกคนมีเสน่ห์ในตัวนะ ทั้งบรรดากลุ่มผีๆที่คอยเฝ้าดูดิว ทั้งหมาๆสามตัว ขนาดอากิซังที่ไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่(แต่ดูท่าจะมีบทบาทในใจดิวมากอ่ะ)ไอก็ยังรู้สึกถึงมีเสน่ห์ในแต่ละตัวละครอ่ะ สุดท้ายนี้...รวมเล่มเถอะค่ะคุณพี่ เรื่องแบบนี้ไออยากมีเก็บไว้ขึ้นหิ้ง"เล่มโปรด"เป็นที่สุดอ่ะค่ะ ^^ :L1:
-
อากิมาแล้ว
พวกหมาป่าหายไปไหน
ลูกแกะกำลังจะโดนลักแล้วน้า
-
เกิดไรกะดิวขึ้นอะ
-
นึกว่าจะไม่กลับมาสะแล้ว
รออยู่นะคะ
ปล.ด้วยความรัก เดี๋ยวจะไปลักตัวนักเขียนจริงๆ ถ้าหายไปอีก ><
-
กรี้ด จะไปไหน :hao7: :hao7:
-
จะพาตัวลูกแกะของเค้า(?)ไปหนายยยยย
ปล.ชอบเพลง +เป็ด
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: รอนะค้า :mew1: :mew1: :mew1:
-
ดันไว้เผื่อต่อ...
เตรียมพบการกลับมาของ 'อากิซัง' และคู่ปรับเหนือเมฆ อย่าง 'อาม่า' ....คุณย่าในดวงใจ
ศึกนี้ยากแท้หยั่งถึง...
.
.
.
เมื่อเดิมพันที่พวกหมาวางไว้ข้างอาม่า มันคือแกะทั้งตัว ...
ขอเสียงเชียร์ อาม่า ของอาน้าหน่อย วู้ๆๆๆๆ :110011: :z7: :110011: :z7: :110011: :z7:
-
ต่อเลยเหอะค่ะ อย่าเผื่อเล้ยยยยยยย
แต่ศึกระหว่างอาม่ากับอากิซังนี่นึกไม่ออกจริงๆ 555+
-
โอ้ว รอนะครับ รอ....นะ fc อิอิ
-
ถือข้างอาม่าหมดหน้าตัก ขายรถ ขายบ้านทุ่มสุดตัว!!
อาม่าสู้ๆ อาม่าสู้ตาย อาม่าไว้ลาย สู้ตายอาม่า!! ฮูเร ฮูเร ฮ่าๆ ฮูลา ฮูลา เฮ้ๆ!!
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
/ มาต่อไวๆ นะ แฟนคลับจะขาดใจตายแว้ววว :hao5:
-
ตกข่าวไม่ได้เข้ามาเดือนกว่า :z3:
เอาใจช่วยลูกแกะ ห้ามเป็นอะไรนะ แล้วก็ลุ้นพวกหมา ๆ ด้วย
แต่ที่มาเหนือเมฆคือ อาม่า
อาม่า สู้ สู้ :katai2-1:
-
รออ่าน อยากอ่านต่อ อากิมาแบ้วจะเป็นยังไง +1 ให้จ้าา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
สนุกมาก สนุกสุด ๆ
ปรบมืือรัว ๆ ให้คนแต่งเลยค่ะ
o13 o13 o13 o13
อากิมาแล้ว อาม่าอย่ายอมง่าย ๆ นะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
รออยู่นะตัว
-
มาอด่อม ๆ มอง ๆ ทุกวัน
อาม่า อยู่หน่ายยยยยยยย
มาเฟียบุกแล้วววววววววว :z12:
-
รอ มาต่อนะ
-
อยากอ่านต่อมากกกกกกกกก :serius2:
ต้องเอาอะไรล่อคนแต่งดีน้อ หรือจะสะกดจิตดี
แต่ไม่เอาดีกว่า เต้นรอแล้วกัน :เหอะ1:
-
ทำอย่างนี้ เอามีด มาแทง กันเลยดีกว่า
-
รออ่านค่ะ
-
งอนนนนนนนนนนน....
วิ่งมาดู หัวโขก ตูด กุต่ายซะงั้น... :ling1:
ง้อ...เค้ามารอนะๆๆๆๆ... :mew2:
ปล.แฟนคลับรุ่นดีป่ะหละ..งอนเอง ง้อเองด้วยนะ.. :laugh:
-
ดราม่าเหรอ คิดว่าเลือดกระฉูดซะอีก
ก็มาเฟียจะปะทะอาม่า หรือจะปะทะหมาป่า
แหม..ว่าไปแล้วไม่ค่อยปลื้มดราม่า คนเขียนเบา ๆ หน่อยนะ
แบบว่าอยากอ่านแล้วได้กระตุกยิ้มเล็กน้อยก็ยังดี
อากาศช่วงนี้มันร้อน ไม่อยากสูญเสียน้ำเพราะน้ำตาอีก มันเพลียจริง ๆ
แต่จะมารูปแบบไหนก็รออ่านทั้งนั้นแหละ
เต้นรอต่อไป :เหอะ1:
-
ตัวเองรู้มั้ย.....?
เค้ามารอตัวเองที่บอร์ดทุกวันเลยนะ.........คุณ Zitraphat ขาาาาาา~~~~~~~
:sad3:
ปล. คุณมีดราม่าของคุณ ผมมีลูกแกะ แกงค์หมา กับอาม่าของผม ก็พอแล้ว!!!
-
.....ขอโทษเน้อ....
ตอนนี้หัวไม่แล่นสำหรับเรื่องนี้เลยจริงๆ ขอเลื่อนไปก่อนนะ เพราะถ้าทำตามคิวที่วางไว้ เรื่องอื่นจะโดนดองไปด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ รอกันหน่อยนะ ...นาค ....รู้ไหม ? เวลาพี่ไปทำงาน พี่ไม่เคยคิดเรื่องงานเลย...พี่คงชั่วมาก...พี่คิดถึงแต่เรื่องแกะที่นาคทวงอย่างเดียวเลย ...
-
ฮึกๆ ปาดน้ำตา แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ งืมๆ
:hao5:
เค้าจะรอตะเองกลับมานะ จะนานแค่ไหน เค้าก็รอ ขอแค่อย่าทิ้งกันก็พอ...
ว่าแต่... ตะเองสนใจจะรับหนอนด้วงต้มยำสักตัวมั้ย?
โปรตีนสูง บำรุงสมอง เผื่อสมองจะแล่นไง :teach:
และในระหว่างรอหนูดิว กับแกงค์หมา เค้าขอร้องเพลงกล่อมไอ้แดงละกัน...
"เป็น fc จนแน่นอก (Yeh!) แต่ไม่เคยบอก (Yeh!) จะรอต่อไป นานแค่ไหน บ่ยั่นหรอก
รอจนแน่นอก (Yeh!) แต่ไม่เร่งหรอก (Yeh!) เรื่องแบบนี้ เค้าเข้าใจ รอได้ดอก~~~"
:undecided: .... อ่าห์ ลมเย็นจุงเบย
-
รอติดตาม...
ลูกแกะน้อยจะได้เป็นของหมาตัวไหนน่ะ???
ไม่อยากให้ดราม่าเลย :monkeysad:
-
รอจ๊ะรอ
ว่าแต่เอาไข่ลวกไปบำรุงสมองให้ปลอดโปร่งสัก 2 ฟองมั๊ย :eiei1:
แถวบ้านใช้ไข่ลวกบำรุงสมอง ไม่ใช่อย่างอื่น :m20:
-
ประกาศตัวเป็น fc อาม่า ยกป้ายไฟโบกสุดแรง อาม่าสู้ๆ
ปล. ได้ข่าวเรื่องนี้มันเรื่องสั้นตอนเดียวจบ เอ่อ :z12: :ped149: :ped149: :ped149: แต่ยาวๆ ก็ชอบ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน.... เคะราชินีชัดๆ!!!!
-
เรื่องนี้สุดยอดมาก ไม่ได้มีฉาก NC รุนแรง แต่รู้สึกว่าอารมณ์มันถึงมาก
แอบสงสัยว่าฉากสุดท้ายก่อนดิวจะไปนอนโรงพยาบาลเพราะถูกยิง ดิวเมาจริงๆหรือจงใจ'ปล่อย'เป็นครั้งสุดท้ายกันนะ??
แล้วดิวคิดยังไงกับใครบ้างกันแน่ หรือไม่ได้คิดอะไรกับใครเลย?? (นี่แอบเดาไม่ถูกว่าใครจะเป็นพระเอก /หรือเรื่องนี้จะไม่มีพระเอก? ไม่สิ หรือว่าทุกคนเป็นพระเอกกันหมด???)
แต่จากบทที่คุณนักเขียนวางมาเราชอบเรื่องของก้องกับดิวที่สุดแหละ ดูสนิทกันที่สุด และยังเป็นคนเดียวที่ปล่อยให้จูบโดยไม่คิดอะไร แต่ก็แปลกที่พออ่านโดยรวมแล้วก็ดันรู้สึกว่าดิวไม่ได้'คิดอะไรเลย'กับก้องจริงๆ
ส่วนกับวิทย์ แรกๆก็แค่แอบเกร็งที่เหมือนวิทย์จะไม่ชอบขี้หน้า จากนั้นมาก็เฉยๆ เป็นเพื่อนคนหนึ่ง
กับนะ ดูจะมีความไว้วางใจที่สุด อุ่นใจที่สุด เพราะนะเล่นเอาอาม่าเข้ามาเอี่ยวด้วย อย่างมีอยู่ตอนนึงที่นึกถึงว่าอยู่กับใครแล้วมีความสุข รองจากไปรท์ก็เป็นนะกับอาม่าเลย แต่ก็ยังไม่เห็นความพิเศษอะไรชัดเจน
ส่วนไปรท์นี่เพื่อนชัวร์ๆ ดูเป็นคนเดียวที่คิดซื่อกับดิวที่สุดและพยายามกันดิวออกจากฝูงหมาด้วยซ้ำ
แต่เท่าที่อ่านมา มี 2 คนที่ดูจะได้บทพิเศษๆหน่อย นั่นคือคุณอากิกับฟรอสท์
แต่กับคุณอากิ เราว่าดิวอาจจะชอบพอนับถือเฉยๆ(รึเปล่า?) แต่กับตัวเด่น(?)อย่างนายฟรอสท์ที่เป็นคนเปิดเรื่อง เป็นคนเจอเพื่อนๆดิวที่ตายไป เป็นหมาป่าที่ร้ายกาจที่สุด เรากลับคิดว่าดิวดูเฉยๆกับนายคนนี้มากเลยอะ 555
สุดจะคาดเดาว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ คงต้องรอคุณนักเขียนมาเฉลย ..มาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ กำลังอินกับเรื่องนี้มากเลย ;_;
-
:z3: :katai4: เมื่อไหร่จะมาต่อออออออออออออออออออออ :ling1: :katai1:
-
ไม่เปนไรค่ะ ยังงัยก้จะรอ นานแค่ไหนก้จะรอค่ะ
:mew2:
-
หายไปนานเนอะ
แต่ก็ยังรอ :m17:
-
แงๆๆๆๆๆๆๆ น้ำกลับมาอ่าน แต่โครตค้างเลยอะ ได้โปรดรีบๆๆ มาต่อนะค่ะ น้ำรออยู่
-
ทำไมนิยายมาอยู่ในกระทู้ "จบแล้ว" อ่าาาา
อยากรู้จัก อากิซัง >//<
-
:hao6:.
-
จะ 3 เดือนแล้วนะ....... เมื่อไหร่จะมาต่อคะเนี่ย!!!!! :katai1:
-
นั่นสินะครับ
อย่าตอบแค่นี้สิพี่ น้ำเศร้า :hao5: :hao5:
รอคอยต่ออย่างมีความหวัง :mew2: :mew2: :z13: :z13:
-
นั่นสินะครับ
อ่าห์... งั้นเราก็คงต้องรอต่อไปสินะครับ :z3:
มันช่างเป็นการรอคอยที่ยาวนานยิ่งนัก
พี่ชายยยยยยยย..... ฉันหนาววววว ฉันรอพี่ชายนานนนนเหลือเกินนนน (ทำเสียงซีรีย์เกาหลี)
:m15: :m15:
-
....ลัก !!...
จมูกคม สูดหายใจยาว รับทั้งไอร้อนระอุ ...และกลิ่นอากาศที่แตกต่าง
.
.
.
.
....เจ้าของรองเท้าหนังสีดำ ก้าวขึ้นรถคันใหญ่ พร้อมๆกับการ์ดอีกสองคนที่เข้ามาประกบ...
.
.
.
จุดหมายปลายทางแรกทันทีที่มาถึงเมืองไทย ไม่ใช่ห้องพักในโรงแรมหรู...
.
.
.
แต่เป็นห้องพิเศษในโรงพยาบาล....
.
.
.
'อากิซัง....'
น้ำเสียงสุดท้าย ยังคงก้องอยู่ในสมอง ....
อีกครั้งแล้วสิ ที่ต้องทนเห็นภาพของคนที่รักที่สุดในสภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุด....
'...ผมไม่เป็นไร...'
...อีกกี่ครั้งที่ต้องฟังประโยคนั้น ...ทั้งๆที่เจ้าของคำพูดนั้นยังน้ำตานองหน้า...
.
.
.
"...อาการเป็นยังไง?"
ครั้งแรกที่ ชายในชุดสูทลำรองเอ่ยปาก...ถามถึงอาการของคนที่ปรากฏภาพในมือถือ ....
"...ยังไม่ฟื้นครับ..."
.
.
.
"...ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมติดต่อทางโรงพยาบาล..."
"ครับ..."
.
.
.
"เคลียร์ค่ารักษา แล้วแจ้งย้าย รามู [ラム] ไปที่ญี่ปุ่น "
.
.
.
***
...
"อาม่า!!! ไม่เอาแล้ว พอแล้ว!! ม่าจะทำอะไร !! พอแล้วม่า พอแล้ว!! เดี๋ยวดิวมันสำลักควันธูปตาย !! ม่าพอแล้ว ม่า....!!! ไอ้เหี้ย!! ใครก็ได้ช่วยกูด้วย!!!!!! "
นะของอาม่าร้องเสียงหลง ตอนที่อาม่าใช้คนงานที่บ้านใหญ่ยกกระถางธูปขนาดยักษ์เข้ามาวางข้างๆหัวนอนของคนป่วยที่อาการเหมือนจะดีขึ้น อย่างน้อยตอนนี้ก็ดึงเอาสายอ๊อกซิเจนออกได้แล้ว ...
ไม่รู้ว่าเพราะคราวก่อนหรือเปล่าที่อาม่าเอาซินแสมาทำพิธีแปลกๆ อาการดิวถึงได้ดูดีมากกว่าวันแรกๆ ตอนนี้หน้าซีดๆขึ้นสีเลือดฝาดจางๆ แถมหมอยังให้ถอดสายอ๊อกซิเจนออก เพราะดิวหายใจได้เองโดยไม่ต้องใช้เครื่องช่วย พวกหมาๆเลยแทบจะทั้งกราบทั้งครางหงิงๆใส่ม่า คราวที่แล้วได้ผล คราวนี้ม่าเลยอัพเกรด ม่าขนฮู้ยันต์มาขึงกางในห้องพิเศษมองเผินๆเหมือนอยู่ในงานรำวงหรือไม่ก็งานก่อกองทรายตามวัดวาอาราม อัพเสริมเลเวลด้วยกระถางธูปที่อัญเชิญมาจากเจ้าสำนักไหนก็ไม่รู้ ...แต่ดูจากความเก่าและขี้เถ้าที่กองสุ่ม ท่าจะโคตรขลัง ...
"เหี้ยก้อง !! มึงมาช่วยกูเลย ไม่ต้องยืนเฉย!! ม่าพอแล้ว พอได้แล้วม่า!! ม่า!! ถามไอ้ก้องมันก็ได้ ไอ้ดิวมันแพ้ควัน ม่า!! อย่าเป่าอย่าโปรย ....ม่า!!!!!!!!!!!!! "
หลานรักร้องเสียงหลงตอนอาม่า จอมพลังดิ้นหลุดจากการควบคุมของไอ้หลานทรพี ปรี่เข้าไป คว้าขี้เถ้ามาใส่ในถุงกลีบดอกบานไม่รู้โรยแล้วขย้ำคลุกปนกันก่อนจะทั้งโปรยทั้งเป่ารอบๆเตียงคนไข้ที่ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น...
พวกหมาก้องหมานะละล้าละลัง เมื่อตัวหลักอย่างหมาฟรอส์ทกับหมาวิทย์ไม่อยู่ที่จะห้าม มาตอนนี้หมาที่เหลือสองตัวจะห้ามก็ไม่กล้าเพราะแม้จะกลัวๆกล้าๆแต่วิธีของอาม่าเคยใช้ได้ผลมาแล้ว แต่จะปล่อยเลยก็ไม่ใช่ที่เพราะไอ้วิธีใหม่นี้ ดูท่าขืนปล่อยให้ม่าทำต่อไปห้องทั้งห้องคงได้คลุ้งไปด้วยฝุ่นเถ้ากับกลีบดอกบานไม่รู้โรย...
.
.
.
บอกตรงๆว่าสุดท้ายบรรดาสองหมาที่เหลือก็สู้แรงอาม่าพันปีไม่ไหว ..
.
.
.
แต่จะให้คนป่วยที่ไม่ยอมตื่น อยู่ในห้องเปื้อนผงเถ้าก็ใช่ที หมาก้องเลยต้องวิ่งไปแจ้งพยาบาล บอกหมอให้ช่วยย้ายร่างคนไข้ที่นอนนิ่งมาเกือบสามอาทิตย์ออกจากห้องเดิม โดยมีอาม่ามหาภัย เหล่มองด้วยสายตาตัดพ้อแต่ยังคงมุ่งมั่น ...
.
.
.
การย้ายห้องเป็นไปอย่างเร่งด่วน อาจฟึดฟัดไปบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นอาม่าก็ยืนมองไม่ได้โวยวายอะไร ...อาการของม่า... มันนิ่งจนนะต้องเหลือบมอง...
.
.
.
...
"ถึงไอ้ดิวไม่ตายเพราะโดนยิงก็ตายเพราะสำลักเศษขี้เถ้าเหอะไอ้นะ.."
ไอ้สองคนที่เพิ่งกลับมา คนหนึ่งบ่นอย่างเสียไม่ได้ แต่กลับอีกคนที่จัดดอกกุหลาบแดงใส่แจกันด้วยสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูก..
ดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ถูกซื้อใส่เปลี่ยนแจกันทุกเช้า อย่างน้อยคนใส่ก็หวังเพียงว่ากลิ่นกุหลาบมันจะดึงให้คนที่นอนนิ่งลืมตาตื่น ...
.
.
.
อาม่าหายไปตั้งแต่ไม่ได้ดั่งใจเรื่องการรักษาแปลกๆที่ตัวเองนำเสนอ ห้องทั้งห้องเลยเข้าสู้ความเงียบอีกครั้ง เจ้าของดอกไม้ละมือจากแจกันมาจับแขนจับขาคนป่วยที่นอนนิ่งแล้วค่อยๆขยับตามวิธีที่หมอและพยาบาลเคยสอน พวกหมาที่เหลือในห้องเลยต่างเดินมาจับมือบ้างจับท่อนขาที่จมอยู่ในเตียงค่อยๆขยับบ้าง...
อย่างน้อยหวังอย่างเดียวว่าเวลาคนหลับตื่นขึ้นมา การขยับร่างกายจะได้ไม่ลำบากนัก
"..แขนเล็กลงรึเปล่าวะ?"
ใครบางคนในนั้นถามแบบไม่ต้องการคำตอบ ...
"...ดิว..มึงตื่นขึ้นมาสักทีเถอะ..ตัวมึงยิ่งวันยิ่งเล็กลงจนเหมือนจะหายไปได้อยู่แล้ว..."
"อย่าหนีพวกกูไปเลยนะดิว.."
"กลับมาซะที.."
"..."
ไม่รู้ว่าเสียงอ้อนวอนจะดังไปถึงคนรู้จักไหม.. ฟรอส์ท ได้แต่สูดหายใจ จับฝ่ามือเล็กนั้นมาใกล้ริมฝีปากแล้วบรรจงจูบเบาๆ ราวกลับให้สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ ซึมซับแทรกผ่าน....
จูบแล้วกัดเข้าที่ข้อมือซีด..ไม่ได้ขอร้องหรืออ้อนวอน ..
.
.
.
แต่กูสั่งให้มึงกลับมา !!!
***
...
"...ตำรวจเจอศพไอ้เหี้ยนั้นแล้วนะ ฟรอส์ท ... "
"แล้วมึงว่าไง ? ฝีมือมึงไม่ใช่หรือ วิทย์ ? "
คำถามถูกส่งมาพร้อมม้วนบุหรี่ที่สูบอัดเข้าปอด แสงไฟสว่างวาบท่ามกลางความมืดของริมระเบียง ห้องผู้ป่วยพื้นที่เล็กๆระหว่างตัวอาคารกับภายนอก ตอนนี้อัดผู้ชายตัวใหญ่ๆรวมกันไว้ทั้งสี่คน
"..ลูกน้องกูไม่เคยเหลือเรื่องให้สาวถึง "
เจ้าของแววตาที่ซ่อนความเยือกเย็นไว้ใต้กรอบแว่นตอบแล้วดึงบุหรี่ที่อยู่ในมือเพื่อนมาสูบต่อ..
.
.
.
"กูเหลือศพไว้ให้ญาติมันได้ทำพิธีก็ดีเท่าไหร่แล้ว...จะเอาอะไรกับกูอีก..."
.
.
.
บุหรี่ม้วนเล็กถูกสูบแล้ววนต่อไป ลิมิตของการสูบมีอยู่เท่านี้เพราะใครบางคนที่นอนนิ่งบนเตียงเคยขอไว้แบบที่เล่นทีจริง คำสัญญาที่เคยรับปากพล่อยๆ เลยเพิ่งจะมีคนคิดจริงจัง ถึงจะแค่มวนเดียวแต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ได้สูบแสงไฟสว่างวาบแล้วดับลงเป็นพักๆ ก่อนมันจะเหลือสั้นลงจนสุดท้ายก็ถูกขยี้ลงกับระเบียง..
.
.
.
"..สี่คนสูบบุหรี่ได้วันละตัว เหี้ยแม่งขออะไรไว้วะเนี้ย ..แต่ก็นะไอ้ดิวเคยขอไว้แล้ว.. นี้! พวกมึงว่ากว่าดิวจะตื่น เราจะเลิกสูบมันได้ไหมวะ? "
.
.
.
"...ให้มันตื่นก่อน แล้วค่อยว่ากัน ..."
ก้องเป็นคนแรกที่หันหลังเอื้อมไปเปิดประตูห้องคนป่วย ...ก่อนจะหันมาพูดท้าทายแล้วยกมือชูนิ้วกลางให้พวกที่เหลือเหมือนหยามหยัน..
.
.
.
'เพล้ง!'
..เสียงอะไรบางอย่างในห้องคนป่วยตกแตก ....
.
.
.
รอยยิ้มมีพอๆกับสีหน้าตกใจ นะเป็นคนแรกที่หันไปหาต้นเสียง ..แจกันใบใหญ่ใส่ดอกกุหลาบตกแตกกระจายบนพื้น .. ดวงตาปรือหรี่ ของคนบนเตียงเหมือนจะหันมองจ้องมาด้วยความสับสน ...
ริมฝีปากซีดเหมือนจะเอ่ยเรียกเบาๆ ..แต่แค่นั้นมันก็ดังเหมือนพลุที่ถูกจุดขึ้นในความมืด
.
.
.
"เหี้ยเอ้ย! บทจะตื่นจู่ๆก็ตื่นมาได้จังหวะเลยนะมึง ...คนอย่างมึงนี่แม่ง..ลบหลู่ไม่ได้จริงๆเลยใช่ไหม? "
ก้องบ่นอุบอิบ ตอนที่วิ่งกระหืดกระหอบมากดกริ่งเรียกหมอและพยาบาล ในตอนนี้ห้องคนป่วยดังระงมไปด้วยเสียงหัวเราะของพวกหมาๆ ดังพอๆกับเสียงสะอื้นไห้เลยทีเดียว
***
...
"อาลู่ก็ฟื้นแล้ว...อย่างนี้ พี่ชายปลอมๆอย่างลื้อ..คงไม่มีสิทธิพาอีไปไหนแล้วซีนะ "
รอยยิ้มกลั้วเสียงหัวเราะของคนแก่ดังกระหึ่มอย่างไม่ปกปิด หลังจากวางสายโทรศัพท์ที่หลานรักโทรมารายงานถึงอาการล่าสุดของคนป่วยที่จู่ๆก็ตื่นขึ้นมาซะอย่างนั้น ท่ามกลางความตกตะลึงของคณะแพทย์ ...
ในห้องโถงรับรองของบ้านใหญ่ อาม่านั่งสบายบนเก้าอี้ไม้กลางห้อง เด็กรับใช้ตัวโต ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง จำนวนพอๆกันกับการ์ดของแขกที่มาเยี่ยมเยือนอย่างพอคาดเดาได้
หลังจากที่อาม่าอุกอาจย้ายตัวคนป่วยไปซ่อนโดยใช้โอกาสตอนที่ห้องผู้ป่วยพิเศษนั้นเลอะเทอะและคลุ้งไปด้วยขี้เถ้าถ่าน อย่างกระทันหัน จนทำให้คนที่ทำเอกสารของย้ายตัวผู้ป่วย งงงันกันเป็นแถบ..
ดวงตาหรี่เรียวของม่าเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์เครื่องเล็กมาแนบหูเหมือนกัน
..เสียงซดน้ำชา ดังแทรกเสียงในโทรศัพท์อย่างจงใจ ก่อน น้ำเสียงยียวนของอาม่าจะเอ่ยอย่างเป็นทางการ
"...ก็อย่างที่อั่วพูก..เมื่อก่อนอั๋วไม่รู้ว่าลื้อกับอาลู่จะลึกจะซึ้งกันแค่ไหน...แต่ตอนนี้ อั๋วเป็นผู้ปกครองอี...อั๋วมีสิทธิในตัวอี...มีสิทธิที่จะดูแล.....อย่าคิกว่า ลื้อจะปลอมเอกสารได้คงเดียว.. อั๋วอาบน้ำร้องมาก่องลื้อ...อาบมาก่องลื้อจะเกิดเสียอีก...กลับญี่ปุ่นไปดีกว่า...ถ้าลื้อจะเอาตัวนำโชคของอั๋วไป ..เราคงต้องคุยกันอีกยาว...ที่แน่ๆ ถ้าลื้อยังยืนยันว่าจะเอาอาลู่กลับไปญี่ปุ่น .. บ่อนที่จะเปิดใหม่ของแก็งค์ลื้อ คงจะต้องระงับชั่วคราว...เพราะหุ้นส่วนสำคัญสักสามสี่คง น่าจะถอนหุ้น... อั๋วกล้าแลก...แล้วลื้อล่ะ...กล้าแลกรึเปล่า...อายุ่น...? "
.
.
.
.
"...เป็นคนแก่ที่ขี้หวงนะครับ...ไม่คิดจะปล่อยวางหรือครับ?"
ชายหนุ่มในชุดสูท หันมาปริปากถามเจ้าของบ้านในตอนท้ายที่สุด แต่ที่ได้ตอบกลับมาจากหญิงชราคือรอยยิ้มกว้าง
.
.
.
"..อั๋วจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ..อั๋วรู้แต่ว่าถ้าอั๋วจะหวงของที่น่าหวง ไว้ให้ไอ้หลานชั่วๆที่ไม่มีดีอะไร ให้ดีขึ้นมาได้ อั๋วก็ยินดีจะหวง...แล้วอั๋วเองก็หวงได้มากยิ่งกว่างูจงอางอีกนะ..อายุ่น...หุหุหุ..ส่งแขก... "
เสียงเรียบตอบกลับมาพร้อมๆกับมือเล็กที่เอื้อมมาโบกให้คนงานตัวโต ลากปิดประตูบานใหญ่
.
.
.
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รักอาม่าสุดๆ..
10 ป้ายไฟ ให้อาม่าคนเดียว
:mew1: :mew1:
-
ม่า น่ารักอะ
-
กดไลค์ให้อาม่าสักร้อยที ถูกใจจริงๆๆๆ
-
:m4: อาม่าพันปีเจ๋งเป้งงงงง
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ สรุปอากิซังโผล่มาจึ้งเดียวเอง (ฮา)
-
อร๊ายยยยย ในที่สวดดดดด.... ก็ได้อ่านต่อแล้ววววว กรี๊ดดดดดด
หม่อมย่าเห็นไหมคะ คุณนักเขียนไม่ได้ทอดทิ้งเทวพรหม กรี๊ดดด...
"รักคุณ Zitraphat ที่สวดดดด รักมากกว่าคุณชายหมอตอนอ้อล้อกับคุณชายพีร์อีก อร๊ายยย~"
ถึง อาม่า
อาม่าคะ หนูเชียร์อาม่าสุดใจขาดดิ้นค่ะ อย่าให้ใครพรากหนูดิวไปจากแก๊งค์หมาๆ นะคะ
ถึงคุณอากิ จะไฮโพรไฟล์ คูลสตาว แอนด์ แมนซั่ม เอ้ย! แฮนด์ซั่ม แค่ไหน
หนูก็เชียร์แก๊งค์หมาค่ะ ก็แหม คนๆ เดียว จะสนุกเท่าหมู่คณะได้ไง (อร๊ายยย นี่หนูพูดอะไรออกไป >.<")
สุดท้ายนี้ อาม่าอย่าสนใจหยดเลือดบนจดหมายเลยนะคะ เพราะมันเกิดจากอาการเส้ียนของเรทค่ะ
หนูพยายามรักษาอยู่ แต่ไม่หายเสียที ลุ้นเจอ 5p อยู่น่ะค่ะ แหะๆ
ด้วยรักและเคารพ
แฟนคลับอาม่า
ปล. เขย่าโคอาล่ามาร์ช รอตอนต่อไปอยู่นะตะเอง ^^
-
อาม่าเจ๋งเป้ง!! :mew1:
ดิวฟื้นแร้ววว :mew6:
-
อยากจะร้องไห้ มาอัพแว๊ว รอนานมากจนลืม ต้องกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น เหอะๆ มาบ่อยๆ นะค่ะึคนเขียน คนรอมันทรมาน~~~~ :mew6: :mew6:
-
อาม่าเยี่ยมยอดที่ซู้ด
สุดยอดอาม่า รักหลานสุดๆ
-
:กอด1: อาม่าพันปี สุดยอดที่สุด
น้ำยังรอพี่อยู่นะคะ :mew1:
-
นึกว่าจะไม่มาอัพสะแล้ว ดีใจ ปลื้มปริ่มมม
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
อาม่าน่ารักมาย อิพวกหมาป่าทั้งหลายมากราบอาม่าบัดเดี๋ยวนี้
-
คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ คะ อยากให้มาอัพบ่อยๆ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากค่ะ :katai2-1:
-
อาม่าเจ๋งที่สุดในปฐพีเลย
นึกภาพอาม่าในชุดสไตล์ถัง นั่งแบบบูเช็คเทียน บงการแบบเนียนๆ
เท่โฮกฮาก
-
ชอบเรื่องแนวนี้มากก ชอบฟรอทดิว ชอบหลายๆอย่างสองคนนี้เหมือนเป็นความพิเศษอะ
คือเราอธิบายไม่ถูก คือเหมือนดิวอาจจะถูกรุมร้อม เหมือนจะมีพระเอกหลายคน แต่ชอบที่คุณคนแต่งอธิบายถึงความรู้สึกฟรอสอะ มันแบบดูพิเศษ เหมือนไม่ใช่แค่ชอบธรรมดาเหมือนคนอื่นๆ รอน้าาา หรือจบแล้ว? :ling3: :ling3: :ling3:
เม้นตอนดึกๆอาจจะมึนๆ ขอโทดด้วยค่าาา :hao5:
-
ม่า ... ม่าเป็นเทพมาโปรดเลยอ่ะ
-
ในที่สุดก็มาต่อ!!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :heaven
โว้ววววววววว อาม่านี่เจ๋งโคตรๆๆ! o13
แบบนี้อากิซังต้องหาวิธีใหม่แล้วนะ! พวกหมาๆก็พยายามหน่อยล่ะ 555+ :laugh:
ปอลิง รามู [ラムー] แปลว่าอะไรนะคะ? (เคยบอกไหมนะ ไอลืมไปแล้วอ่ะ)
-
ในที่สุดก็มา :hao7:
รักอาม่าสวดๆ :katai3:
-
โห ม่าเจ๋งมาก
เป็นสุดยอดอาม่าด้านมืดจริงๆ
-
ว่าแล้ว ในเมื่อหลานเป็นหมาป่า ม่าก็คงเป็น...จิ้งจอกพันปี :a5:
สุดยอดอาม่า อย่าให้ดิวไปนะ :กอด1:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
คนแต่งมาอัพพพพ ดีใจยิ่งกว่าถูกหวย (เวอรปายยย)
ดีใจจริงๆค่ะ มาต่อแล้ว ดีใจยิ่งกว่าคือดิวฟื้น และรักอาม่าฝุดๆ
เท่ยิ่งกว่าเหล่าพระเอกอีกตอนนี้
รอค่ะรอๆๆ
เปนกำลังใจให้นะค้า
-
:hao7: บอกตรงๆเรา เม่งโครตรักอาม่าเลยอ่ะ ได้ใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :heaven
-
เป็นไง เจอรุ่นใหญ่เข้าไป :hao3:
-
อาม่าเจ๋งที่สุด
ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะเป็นแผนของอาม่าแถมยังสามารถทำให้หนูดิวของเราฟื้นได้อีก
ชอบม่าอ่ะ อิอิ
-
o13 อาม่าเยี่ยมที่สู๊ดดดดดดดดดดดดด แต่มาเท่านี้ จะฆ่ากันเหรอคะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อีกนานแค่ไหน จนกว่าฉันจะได้อ่านตอนต่อไป บอกที
อีกนานแค่ไหน จนกว่าเธอจะลงตอนใหม่ เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอลงต่อ ได้โปรด...
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันจะได้อ่านตอนต่อไป~
คิดถึงหนูดิว กะแก๊งค์หมา และอาม่าจุงเบย :hao3:
-
ชอบอาม่า
อาม่าเจ๋งฝุดๆ :impress2:
-
เรื่องสนุกมากเลย ชอบอาม่าอ่ะ อยากให้ได้กับนะ เพราะรักอาม่า555
ว่าแต่มาทวงเรื่องอื่นในเรื่องนี้ได้ไหม 555 สู้ๆเป็นกำลังใจให้จ้า
-
ค่อยๆอ่านเก็บย้อนหลัง
เรื่องนี้ก็สนุก แปลก แหวก ไปอีกแบบ
ลูกแกะในฝูงหมาทั้งหลาย
ทั้งหมาป่า หมาบ้า หมาไน ไฮยีน่า รวมถึง คุณยายจิ้งจอกใจดี
เป็นอีกเรื่องของคนแต่งที่อยากอ่านต่ออีกนะคะ
ชอบมากค่ะ บวกเป็ด และกดบวกชื่นชมหนึ่งจึ่ก
-
เพิ่งเปิดเจอนิยายเรื่องนี้ สนุกเฟ่อออออออ~~~
ก่อนอื่นเราคิดว่า ฟรอส์ทต้องคู่กับดิวอ่ะถูกแล้ว
ส่วนอ่านเจอถึงตอนสุดท้าย เราก็ไม่รู้นะว่ารูปลักษณ์ของอาน้าของอาม่าเป็นไง
แต่ถ้าม่าจะหวงดิวขนาดนี้เพื่อเก็บไว้ให้อาน้าของอาม่า
สมองประมวลผลด้านความเลวที่ติดมาจากพวกหมาๆเนี่ย
สนับสนุนให้ อากินะ เลยทีเดียวว
ฮ่าาา โชคดีนะ อากินะ ไม่ นะอากิ อ่ะ
จะเอา ฟรอส์ทดิว อากินะ ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนอีกสองคน เดี๋ยวอาจจะมีโผล่มา ม้างงงงงงงงงงงงง จุ้บๆๆๆๆ
มันเป็นความเพ้อส่วนบุคคลนะ อาจเปลี่ยนแปลได้ตลอดเว ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องนี้ต้องยกให้อาม่าเป็นนางเอกตัวจริงเสียงจริง
-
อยากอ่านต่อ :hao7: มาลงต่อเถอะนะคะ :call:
-
อยากอ่านตอนต่อไป มาต่อเร็วๆเถอะน้าาา :monkeysad:
-
มาลงชื่อรอด้วยคนครับ ดูแล้วน่าจะยังไม่จบใช่มั้ยครับ
สนุกมากกกกกกกกก อ่านแล้วได้อารมณ์หมาป่ากับลูกแกะจริงๆ
ผมชอบแนวหมาป่ามีปัญหาชีวิตด้วยสิครับ หุหุ แกล้งน้องหมาป่าเยอะๆ หน่อยก็ดีนะครับ
ปล. 5p ไปเรยยยยยยยยย
-
คารวะอาม่าด้วยกระแช่ 3 ไห :call:
แถมท้ายด้วยปิดซอยเลี้ยงส้มตำ ลาบ ก้อย ทุกครัวเรือน ฉลองที่ดิวฟื้น
เจอคู่ต่อสู้รุ่นนี้ อายุ่นจะฟัก เออออ..หรืองัดไม้อะไรมาสู้ละนี้
อยากรู้ตอนต่อไป จะมาต่อเมื่อไรหนอ :o11:
-
เรื่องนี้สนุก ชอบๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
รอคอยยยค่ะ
คิดถึงดิวกะหมาๆทั้งหลายจริงๆ
-
คิดถึงๆ รออยู่ทุกเรื่องเลยค่ะ :katai2-1:
-
กลับมาอ่านรอบที่??? (เท่าไหร่หว่าลืม :mew5:) เหมือนเนื้อหาแปลกไป (หรือหนก่อนๆๆๆๆ เราอ่านข้ามวะ) แต่สรุปคือรออ่านต่อนะคะ :bye2:
-
อาม่าไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย ลูกแกะฟื้นแล้ว คราวนี้ถึงทีหมาป่าจะดูแลราชินีของมันซะที รออัพอยู่นะคร้าบบบ
-
มีแต่คนเรียกร้องให้มาต่อ เพราะฉะนั้นก็ทำตามคำขอเถอะนะคะ ไม่ไว้จริงๆ!!!! :hao5:
-
คนแต่งเจ้าขา...อิชั้นจุดธูปแล้วนะเจ้าค่ะ...ได้โปรดเถอะ...
เพี้ยง...ขอให้มีความสุขมากๆตลอดปี2557
-
:mc4:
-
และแล้ว ผู้โชคดีที่ถูกดัน...คือ...อันยั๋ง
มาเตอะ...มาต่อ...
-
ปีใหม่เลี้ยวววววว
คนแต่งจ๋า พลีสสสสส มาต่อไวๆๆๆน้าา :mew2: :mew2: :mew2: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะเป็นยังไงต่อละเนี่ย
ดิวก็ฟื้นจากการที่ม่าจุดธูปเชิญแล้ว
คนอ่านก็จุดธูปเชิญนักเขียนมั่ง
มาต่อได้แล้ววววน้า
:call: :call: :call:
-
ครือ...เรื่องนี้จบแล้วหรอคร้าาา???
มันสนุกมากอ่าาา (ชอบทุกคนเลยยย)
ไม่มีต่อแล้วหรอออ
-
ชอบมาก เพราะอ่านมันและชวนติดตามมากเลย
วิทยายุทธชั้นเซียน ประกอบโครงเรื่องพัวพันสะใจ
ชอบมุมมองและวิธีการเล่าที่สุดดด ซุปเปอร์เอกลักษณ์
ตอนที่นำเสนอเรื่องผ่านเจ้าพวกที่ตายไปแล้ว คือเด็ดมาก
อีกตอนที่โดนใจเป็นภาพจำ คือตอนต้มพะโล้ของดิวกับอาม่า ลึกซึ้ง!
เด่นทุกตัว ยกดิวขึ้นแท่นอันดับหนึ่ง ชอบรองมาคือฟรอสท์...อย่างไร้เหตุผล
และชอบอาม่า ตัวละครลับที่ยิ่งใหญ่ (ประดุจเทพพยากรณ์ Oracle ใน The Matrix เลย)
รออ่านต่อนะคะ ชื่นชมๆ //ทำเป็นเรื่องยาวก็จะยินดีมาก ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ขอบคุณค่ะ อิอิ
-
อยากให้มาเขียนต่ออีก ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆค่ะ ได้โปรดดดดดดดดดดดด :hao5:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกก อยากอ่านต่อนะ
นางเอกของเรื่องคงต้องมอบให้อาม่า 555555
-
มาช่วยดัน ไม่อยากให้จบเลย
-
อูวววว อาม่าแซ่บจริงๆ o13
ชอบเรื่องนี้อะ ชอบมากกกก(ลากกอไก่ให้ถึงดวงจันทร์)
ถึงจะหมั่นไส้พวกหมาทั้งหลาย
แต่พอได้อ่านพาสของแต่ละคนแล้วตัดสินใจไม่ถูกจริงๆว่าชอบใครมากกว่ากัน
ชอบที่ตัวละครทุกตัวมีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคนเขียนด้วยแหละ เก่งจริงๆ
คนเขียนเขียนได้ดี ทำให้เราคล้อยตามได้แบบไม่คิดจะโต้แย้งเลย :กอด1:
เลิฟและรอตอนต่อไปค่ะ :katai2-1:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อๆๆๆๆ :katai1:
-
เง้ออออ ยังไม่รู้เลยดิวจะเลือกใคร
มาต่อไวๆนะคะ รอๆๆ
-
เข้ามาค้างกับนิยายคุณพี่สองเรื่องแล้วคะ :serius2:
ยังรออยู่นะคะ :mew1:
-
อาม่าเริดอะ o13
-
...We are call LOVE ...
กลิ่นไอทะเลลอยมาไกลพร้อมกลิ่นไอฝน ..พาให้มอเตอร์ไซค์แข่งคันใหญ่ทั้งสี่คันรีบบิดเร่งเครื่องทะยานลิ่วมุ่งเข้าสู่เส้นทางถนนลาดยาง ที่มีป้ายข้างทางปักบอกพิกัดว่า ' Pattaya '
.
ระยะทางจากกรุงเทพฯ มาถึงคอนโดริมหาดส่วนตัว มันไม่ได้ทำให้พวกหมาป่าในกลุ่มอ่อนล้า หากแต่ความเป็นห่วง 'ลูกแกะ' ที่เพิ่งกลับมาจากความตายต่างหากล่ะที่ทำให้หมาบ้าทั้งสี่ตัวต้องรีบดันตัวเองให้ขึ้นสูงที่สุดเพียงเพื่ออยู่ในจุดที่พร้อมจะปกป้อง สิ่งสำคัญได้ ดิว ฟื้นขึ้นมาเกือบสี่เดือนล่ะ แต่สภาพร่างกายที่พวกหมอกายภาพเรียกมันว่า 'สภาวะติดเตียง' มันยังทำให้ขาและแขนที่อ่อนแรงนั้น ขยับไม่ค่อยได้ดังใจ หลากหลายวิธีกายภาพบำบัดถูกพวกหมาป่างัดมาใช้ จวบจนอาม่าแกเสนอวิธีสุดท้าย ..
.
.
.
...."ไปทะลงทะเล กันบ้างไป พักกันบ้างก็ล่าย พวกลื้อๆ อ่านะ มันจะจริงจังกังไปหน่ายยย? เอาแต่เรียนๆๆๆ ทำแต่งางๆๆๆ วังๆ หาเวลาไปดูอาลู่อีบ้างไหม? แข้งขาอาตัวนำโชคของอั๊วยิ่งไม่ค่อยดี ถ้าวังไหนอาลู่อีล้มหัวฟาดพื้นน่า...อาม่าจะเอาอีไปอยู่เมืองจีน !! "
ก็นางพญาบัญชาคำสั่งคาดโทษแบบนั้น พวกหมาๆ ถึงได้สติหยุดการหยุดงาน มาดูแลสิ่งสำคัญ สิ่งสำคัญที่เป็นเหมือนขุมพลังของ FoX ขุมพลังที่เพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น ความเหน็ดเหนื่อยของพวกหมาๆ ที่มาจากการตะเกียกตะกายต่อสู้ในทุกวันทุกวันก็ผ่านไปได้อย่างไม่ยากเย็น..
"ดิว ไหวไหม?"
ในทันทีที่วิทย์จอดรถได้ อานะของอาม่าก็แทบจะถลาลงจากมอไซต์ตัวเองมาอุ้มอาลู่ เหมือนเด็กป่วยที่ถูกผู้ปกครองรุมเอาใจ นะช้อนอุ้มตัวดิวลงมาจากมอไซต์ ส่วนก้องเป็นฝ่ายเดินตามมาถอดหมวกกันน็อคและรองเท้าผ้าใบที่แกะตัวน้อยในอ้อมแขนไอ้นะสวมอยู่ ทั้งนี้อาม่าสั่งมาแล้วว่าถ้ามาถึงให้พาอาลู่อีลงทะเล ที่กำชับไว้เพราะว่าจะให้ฝ่าเท้านิ่มๆ นั้นได้สัมผัสพื้นทราย โดยมีแรงของน้ำทะเลคอยประคองไม่ให้ถ่ายเทน้ำหนักลงไปที่ข้อเท้าโดยตรง ..
เจ้าแกะถูกหมาๆ อุ้มลงทะเลอย่างว่าง่าย ..
.
.
.
ง่ายเกินไปจนฟรอส์ทต้องสะกิดให้พวกหมาๆ รู้สึกตัวเสียทีว่า ..
.
.
.
.
..ตอนที่ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซต์ของวิทย์มา ไอ้ลูกแกะมันหลับคาหลังมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ ทำเอาพวกหมาๆ ที่เพิ่งได้สติ กลั้นหัวเราะไม่อยู่หลุดขำตัวเองที่ยังแช่อยู่ในทะเลกับคนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
.
.
.
.
ร่างซีดๆ เพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหน นอนจมลงบนที่นอนขนาดคิงส์ไซส์ รายล้อมไปด้วยเพื่อนฝูงที่เผลอหลับไปด้วยกัน เสียงลมทะเลพัดหวีดเข้ามาในห้อง เสียงของเกลียวคลื่นที่ซาดโถมโขดหินแล้วแผ่วหายก่อนจะโถมเข้ามาใหม่ในอีกไม่นาน
.
.
.
..เสียงโมบายเปลือกหอยกระทบกับกระดิ่งอันเล็ก..
คล้ายเป็นเมโลดี้ คลอเพลงไร้เสียงร้องเบาๆ ...เสียงของความสุขที่ไม่อาจได้ยิน สัมผัสได้ผ่านเสียงลมหายใจของคนในห้องทั้ง 5 ที่ใช้อากาศร่วมกัน...
.
.
.
.
.
...พวกกูพยายามทำทุกอย่าง ...
.
.
.
.
...แค่ได้อยู่กับมึงนะ 'ดิว'
(http://upload.siamza.com/file_upload/modify/050714/1345132.jpg)
-
โฮวววววววววววววววว มาต่อแล้ว
ดิวยังไม่ฟื้นแต่หมาๆ กำลังใจเต็มเปี่ยมเชียวนะ
-
กรี๊ดดดดดดดด. นึกว่าฝันไป!!!!!! :call:
-
วิ่งเข้าชาร์ท อาม่า สุดกำลัง
คิดถึงจุงๆๆๆ
อูย..เกิดโลภ..ไม่อยากให้อากิซัง ถอยจริงๆ อ่ะ
..อยากเห็นอาม่า ปะทะกับอากิซัง แบบจริงจัง..
อิอิ..แอบเตรียมอุปกรณ์เชียร์อาม่า ฮิ้วววว o22
-
เชียร์ฟรอทดิววว แต่นะดิวก็น่ารักกก
ชูป้ายยอวยยม่าา :o8:
-
อ๊ากกกกกกกกก ต้องไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรกซะแล้ว
(อยากกรี๊ดให้โลกรับรู้)
...............................
อ่านอีกรอบจบแล้วเรียบร้อย ยังไงก็ยังรักอาม่า (ประเด็นหลัก) FC อาม่าค่ะ
อยากอ่านต่อจังเลย><
-
หมาๆเรียนจบกันหรือยัง
ดิวเองก็ไม่ได้ไปเรียน
-
หมาๆเรียนจบกันหรือยัง ดิวเองก็ไม่ได้ไปเรียน
V
V
V
หมาๆ เรียนอยู่ครับ แต่ดิวดร็อปไว้ยังไม่จบ :hao5: :hao5: :hao5:
-
5P รึ? ไม่ไหวปะน้องดิว แบ่งมาให้พี่บ้าง :-[ :laugh:
เรื่องนี้หายไปนานเชียวครับ คิดถึง :กอด1:
-
เย้ๆ
หายไวๆ นะคะดิว คนดูแลดีขนาดนี้ :impress2:
-
กริ๊ดนึกว่าตาฝาด มาต่อเเล้วๆ
5p5p
-
:call: :call: :call: อีโมนี้ไว้ก่อนได้มั้ยคะ :jul3:
-
เหมือนดิวอยู่ในฮาเร็ม :hao6: หายไวๆ นะลูกแกะ
-
5P จิงอ่ะ ดิวช้ำแน่ 55555
-
อิๆๆๆ อยากอ่านต่ออ่ะ...
-
ลูกแกะตัวน้อยขี้เซาจังเลยแฮะ
มีหมาป่าล้อมรอบขนาดนี้รีบๆ หายนะจ๊ะลูกแกะน้อย
มาลงชื่อรอตอนต่อไปด้วยคน
-
ขุ่นพระ!!!! ตอนเห็นตอนต่อนี่แทบจะคิดว่าฝันไป 555
ดีใจมากกกกกก ขอบคุณมากนะคะที่แต่งเรื่องนี้ต่อ
เรารักเรื่องนี้มาก แต่เห็นคุณคนแต่งหยุดพักไปพักใหญ่ๆ ก็ใจหาย
จะเม้นท์ทวงบ่อยๆ ก็ไม่กล้า กลัวจะเป็นการรบกวน+เร่งเร้าเกินไป
แต่ทุกครั้งที่เข้าบอร์ดก็ส่องหาความเคลื่อนไหวเรื่องนี้ทุกครั้งเลย
รักหนูดิว กับฝูงหมา และอาม่ามากเลยค่ะ รักเหมือนตัวละครมีชีวิตอยู่จริงๆ เลย
ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาแต่งต่อนะคะ เป็นเรื่องดีๆ ในรอบหลายๆ วันของเราเลย
จะติดตามอ่านอย่างภักดิ์ดีต่อไปค่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ ^^
-
หายๆ ไวๆ เน้อน้องดิว หมาทั้งหลายจะได้มีความสุขสักที คึคึ
-
คิดถึงดิว ❤
5p ก็ดีแต่แอบเชียร์ฟอร์สไปแล้ว อิอิ
-
เอาอีกๆ แค่นี้ยังไม่พอ
-
:sad4: เอาเป็นเรื่องยาวตลอดชีวิตคนแต่งได้ไหม
ไม่อยากให้จบ อยากให้มีเรื่อยๆ ถึงจะช้าก็รอได้ ชอบมากเลย เรื่องนี้อะ
แต่ก็อยากรู้ผลสรุปนะว่าจะอยู่กันยังไง
-
เราเพิ่งเข้ามาอ่าน และเมื่ออ่านมาถึงตอนนี้
มาแต่งต่อได้มั้ยอ่ะ มาเถอะนะ มาต่อเถอะอีกนิดเถอะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ดิว เป็นคนที่น่ารักมากอ่ะ ดูเป็นคนที่รักเพื่อนมากเลย แล้วเราก็อยากให้มันจบแบบสมหวังด้วยอ่ะ
ชอบอาม่าสุดๆ ม่าแกได้ใจมากอ่ะ เฮี้ยวสุดๆ ไปเลย
555
-
หายไปนาน แต่มาต่อสั้นจัง :katai4:
ยังไม่หายคิดถึงเลย :mew1: :mew2:
-
น้ำตาไหลพราก เพิ่งเห็นว่าได้อ่านตอนต่อแล้ว
ดิวฟื้นตัวเร็วๆนะ ทุกคนรักดิว
รักคนแต่งด้วย
จุฟๆ
-
แอบดีใจแทนดิวที่ ><
-
ZI รวมเล่มเถอะ เรื่องนี้จะทุบกระปุกลูกมาซื้อเลย :ling1:
-
เรื่องนี้เลยที่เรารอออออออออออออออออออ เพิ่งเห็นวันนี้เอง น้ำตาแทบไหลพรากกกก แต่มาสั้นจังงงงงง ทั้งที่เราไม่ได้เจอกันตั้ง 1 ปีกว่าเชียวนะะะะะะะะะ คิดถึงดิว และหมาๆ ทั้ง 5 มากกกกกค่ะ แต่คิดถึงคนเขียนมากกกกกกว่า เพราะไม่พาเหล่าหมาป่าและลูกแกะน้อยมาซะทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาที่มาต่อให้ค่ะ :m15: :monkeysad:
-
คิดถึงดิว อยากให้แข็งแรงเหมือนเดิม
-
:mew4:
โฮๆๆ ดีใจ....ชั้นไม่ได้ฝัน...ชั้นจะกลับไปอ่านใหม่!!กรีสสสส!!
-
หักมุมตลอดดด ตั้งแต่อ่านมาไม่เคยเดาถูกเลยยย..o(╯□╰)o
สนุกทุกตอนลยครับบบบ ชอบอาม่าสุดๆ
เจ่งจริงอะคนเนี้ยยยย
ขอบคุณครับที่แต่งเรื่อวสนุกๆมาให้อ่านนะจร้า
-
ยังรออยู่นะค้าาาา
ลูกแกะหายไวๆ อยากอ่านฉากแกะน้อยโดนรุมขย้ำ อิๆๆๆ :hao6:
-
Helloooooooooo ยังรออออออออออออ่านต่ออยู่เสมอนะคะ~~ :katai5:
-
อาม่าเป็นฮีโรอีนดีๆนี่เอง ไม่มีอาม่าสักคน พวกหมาๆจะสู้เค้าไหวเร้อออออ :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
เข้ามารอ
-
รออยู่นะคะ o18
-
รออยู่นะค่ะ อ่านแล้วชอบมากเลย อารมณ์ประมาณผ้าขาวที่ดำไปแล้วสุดท้ายก็กลับมาขาวเหมือนเดิมได้อยู่นั่นคือความรู้สึกตอนอ่านค่ะ
เหมือนดิวที่เป็นคนดีถึงจะทำเรื่องบางเรื่องไปแต่ก็ยังกลับมาเป็นผ้าขาวได้เหมือนเดิม
กลับมาต่อไวๆนะค่ะ
-
สนุกมากคะ อยากอ่านต่อแล้ว คนเขียนหายไปไหนหว่า :mew2:
-
อะร๊ายยยย หนูดิวของมี้ช่างเป็นคนดีเลิศประเสริฐศรีอะไรเยี่ยงนี้คะลูกกกกกกก
อิพวกหมาเวรร ดูแลลูกชั้นดูๆนะยะ ไม่งั้นมี :beat: เข้าใจตรงกันนะ?! ยูโน๊ววว
-
อื้อหืม 5p ดิวดีใจที่ฟื้นนะ #จบแล้วเหรอคะ?
-
o22 คนเขียนหายไปซะงั้น
-
ขอบคุณมากครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอด ว่างเมื่อไร มาต่อให้เรื่องราวด้วยนะ รอๆๆๆๆๆ :pig4:
-
:z3:..คือ..จบเหรอค่ะ..
..
งง ว่าจบแบบนี้ได้งัย..
...
ไรท์ เขียนดีค่ะ..น่าติดตาม
...
-
จบแล้วเหรออออ
มาต่ออีกนิดก็ยังดี
-
:mc4:สุดท้ายอาม่าร้ายที่สุดสินะคะ
ขอสมัครเป็นหลานได้ไหม จะได้ฝึกวิชากับม่า
-
จะมีมาต่อไหนนะ ดิวน่ารักมาก :-[
-
ยังอยากอ่านเรื่องนี้ต่ออยู่น๊าาาาา :hao5:
-
รักอาม่า รู้แค่นี้
-
จบละ?????
โอเค แล้วแต่คนเขียน แต่แบบ อ่านจบแล้วขอเลย!! ขอบอกรักอาม่าดัง
อาม่า!!!!!!!!!!!! อาม่าาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!
-
จบจริงง่ะ มาต่ออีดงกสักนิดดดดดด เถอะค่าาาา :hao7:
-
ยังมีต่อใช่ไหม
ไม่ได้อ่านพาร์ทดิวหลังจากฟื้นเลย
จะมาต่อตอนต่อไปใช่ไหมคะ
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
อยากอ่านต่ออีก
-
น่ารักอ่ะ อาม่ายิ่งจ๊กามาก...และจบแล้วอ๋อ เสียดาย
-
:monkeysad:
อยากให้มีตอนพิเศษจุง :mew2:
-
แงงงจบแบบนี้ได้ไง อยากรู้ต่ออะพวกหมาๆหละดิวหละ ไม่มีตอนพิเศษไรแถมอ้อออ :hao5:
-
มารออ่านเรื่องนี้อีกซักตอน แม้ว่านานนนนนนนนนนนนนครั้งจะมาซักทีก็เถอะ คิดถึงนะคะ :กอด1: รออ่านด้วย :hao5:
-
สนุกโคตรรรรรรรรร :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อาม่าคือยอดหญิง
ยังรออยู่นะคะ
:L2: :L2:
-
เมื่อไหร่จะได้อ่านเรื่องนี้ตอนต่อไปคะ คิดถึงจะแย่แล้วววววววววววววว :katai4: :katai1:
-
น่ารักกก
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอบมากๆ อยากอ่านต่อจัง รอจ้า :pig4: :L2:
-
เป็นเรื่องที่ถูกใจใช่เลยยยยย
ส่วนตัวชอบแนวฮาเร็มที่มีเหตุมีผลอยู่แล้วค่ะ
สารภาพว่าเรื่องอื่นของคุณเราอ่านผ่านๆ จบบ้างไม่จบบ้างเพราะไม่ใช่แนวเราค่ะ (กาลกีรติ, สาปรากไทร, ไก่กุ๊กๆ ฯลฯ)
มีเรื่องนี้แหละที่ยกขึ้นหิ้งตั้งแต่อ่านได้แค่ 3-4 ตอน
เสียดายที่จบแบบปลายเปิด ถ้าทำเป็นเรื่องยาวลงรายละเอียดเรื่องคุณอากิด้วยคงน่าสนใจไม่น้อยเลยค่ะ
ดูจากความรักฝังใจเป็นปีๆ ขนาดนี้ไม่มีทางที่คนระดับยากูซ่าจะยอมรามือง่ายๆ แน่
เราตกบ่วงรักหนูดิวเต็มๆ อยากสมัครเป็นหมา (เห่าเครื่องบิน) บ้างจังเลยค่ะ
ชอบที่คุณไม่อธิบายความรู้สึกของดิวว่าตกลงรักใครกันแน่ หรือไม่รักใครเลย
แต่ก็มีจุดที่บอกว่านายฟรอส์ทมาเหนือทุกคน แต่ยกเว้นอาม่า กร๊ากกกก
ขอบคุณสำหรับผลงานเรื่องนี้นะคะ
-
ขอร้องล่ะค่าาา จัดตอนพิเศษซักนิ้ดดดดเถอะน้าาาาา
-
สนุกมากกกกก คนเเบบดิวนี่มันน่าหลงรักสุดๆไม่เเปลกใจเลยถ้าเจ้าหมาทั้งสี่จะรักจะหลงกันขนาดนั้น ส่วนอาม่านี่สุดๆเเล้วชอบใจในความเฟี้ยวของม่ามาก55555
มาต่ออีกนะมันสนุกมากจริง นะ นะ มาต่อเถอะนะ :hao5: :hao5: :mew2: :monkeysad:
-
:z2: :z2: :z2:
-
ติดตามเรื่องนี้ตั้งแต่แรกๆ นี้กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังชอบเหมือนเดิม อยากให้มาต่ออีกซักตอนสองตอนจัง
-
5ปีแล้วหรอเนี่ยคิดถึงน้องบัวมากๆเลย
-
สนุกดีๆ
แต่ระวังตรงชื่อหน่อยนะ มีเยอะตัวละคร
ตรงช่วงบทของนะ ก้มีใช่ นพ พล หรืออะไรนี่แหละ
กะบทที่พูดถึงเพื่อนเก่าที่ตาย เหมือนมีชื่อผิดอยู่