พิมพ์หน้านี้ - <<หัวใจขายฝาก>> [สนพ.Flirtbooks]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Belove ที่ 20-08-2018 22:18:55
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
:วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1:
สารบัญ
บทที่ 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3876656#msg3876656)
บทที่ 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3878171#msg3878171)
บทที่ 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3879622#msg3879622)
บทที่ 4 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3892094#msg3892094)
บทที่ 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3899882#msg3899882)
บทที่ 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3907932#msg3907932)
บทที่ 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3912273#msg3912273)
บทที่ 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3915165#msg3915165)
บทที่ 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3918837#msg3918837)
บทที่ 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3925007#msg3925007)
บทที่ 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3932900#msg3932900)
บทที่ 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3935584#msg3935584)
บทที่ 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3943459#msg3943459)
บทที่ 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3948869#msg3948869)
บทที่ 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3953940#msg3953940)
บทที่ 16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3962001#msg3962001)
บทที่ 17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3962775#msg3962775)
บทที่ 18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3964146#msg3964146)
บทที่ 19 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3964671#msg3964671)
บทที่ 20(ตอนจบ) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68164.msg3965270#msg3965270)
:z9: :z9: :z9: :z9: :z9: :z9: :z9:
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 1
ร่างสูงผิวสีแทนออกแรงยกน้ำหนักอยู่ในห้องออกกำลังกายของมหาวิทยาลัย ท่ามกลางนักศึกษาวัยเดียวกับเขาที่มาใช้บริการ ใบหน้าขรึมคมเข้มไม่พูดไม่จากับใคร เขาพุ่งความสนใจไปกับการเสริมสร้างกล้ามเนื้อที่ทำอย่างสม่ำเสมอส่งผลให้กล้ามเนื้อบนแผ่นท้องขึ้นเป็นลอนอย่างที่ใครหลายคนอยากจะได้
“ไงวะไอ้จอม วันนี้ไม่ไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารเหรอ”
เพื่อนคณะเดียวกันคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องออกกำลังกายเอ่ยทักขึ้น ชายหนุ่มเจ้าของชื่อที่เพื่อนเรียกว่า “จอม” หรือในชื่อจริงว่า “จอมภพ” ส่ายหน้า
“วันนี้ร้านปิด”
เขารับงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารไทยชื่อดังเกือบทุกเย็น ชั่วโมงละหนึ่งร้อยบาทถือเป็นรายได้งดงามที่เขาทำเกือบทุกวันในตอนเย็นถึงค่ำ สามหรือสี่ชั่วโมงก็แล้วแต่ผู้จัดการจะจัดสรรให้ นอกจากนั้นถ้ามีงานพิเศษอื่นๆที่จ้างมาเขาก็ไม่เคยปฏิเสธถ้าไม่ตรงกับเวลาเรียน
“เฮ้ย งั้นไปเตะบอลกันไหม ไอ้วิทย์มันไปเช่าสนามไว้ คนเตะยังไม่ครบเลย ไปเหอะนานๆที ไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนฝูงเลยมึงนี่”
เจ้าของใบหน้าคมเข้มพยักหน้ารับ ดีเหมือนกัน ไม่ได้ไปพักผ่อนสมองกับเพื่อนนานแล้ว เขาออกแรงไปกับเครื่องเล่นต่อจนกระทั่งโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นจึงได้หยิบมันออกมา สัญลักษณ์เตือนว่ามีผู้ติดต่อทางทวิตเตอร์ทำให้เขาต้องเดินมายังมุมที่ไม่ค่อยมีผู้ใช้บริการนัก
โทรศัพท์มือถือรุ่นราคาไม่แพงมากนักถูกเปิดออกอ่านข้อความใน Direct message เขากดรับข้อความจากคนแปลกหน้า
“สวัสดีครับ ผมเห็นข้อความของคุณในใบโอก็เลยทักแชทมา”
การที่เขามาออกกำลังกายเป็นประจำให้ร่างกายสมบูรณ์แบบนั้นไม่ใช่เรื่องไร้สาระ เพราะร่างกายของจอมภพคือทุนชนิดหนึ่ง รูปดิสที่ใช้รูปกล้ามท้องเป็นลอนงดงามของตนเองนั้นเรียกแขกได้ดีเสมอ ไม่จำเป็นต้องใช้รูปอาวุธลับอย่างเช่นคนอื่นอวดสู่สังคมวงกว้าง ของดีควรเห็นด้วยตาเท่านั้น เพียงแค่ลงประโยคเด็ดใน Bio ว่า “อยากหาเพื่อนคุยคลายเหงา ทั้งสาวหรือหนุ่ม DM มาได้ ยินดีรับใช้ครับ” เท่านี้ก็เป็นอันรู้กัน
“ยินดีครับ อยากให้ผมช่วยเป็นเพื่อนคุยวันไหนครับ”
พิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักอีกฝ่ายก็ส่งข้อความกลับมา
“คืนนี้ครับ แต่ขอทราบกติกาและอัตราค่าบริการได้ไหมครับ”
“สองถึงสามชั่วโมงคิดชั่วโมงละหนึ่งพันครับ เริ่มต้นเวลาสี่ทุ่มแต่ถ้าคุณอยากให้ผมคุยด้วยทั้งคืนจนถึงหกโมงเช้าผมคิดเหมาหกพัน คุณออกค่าที่คุย ส่วนค่าป้องกันผมออกเอง จ่ายครึ่งหนึ่งก่อนคุยกันและจ่ายที่เหลือก่อนแยกย้าย”
จอมภพพิมพ์ตอบกลับอย่างเคยชินราวกับพิมพ์ประโยคเหล่านี้บ่อยครั้ง รออีกพักใหญ่จึงมีอีกหนึ่งข้อความตอบกลับมา
“การคุยของเราจะเป็นความลับใช่ไหมครับ”
“แน่นอนครับ คุยจบก็แยกย้าย ผมไม่รู้จักคุณ คุณไม่รู้จักผม”
เขาซ่อนความตื่นเต้นไว้ลึกๆ ช่วงนี้จอมภพกำลังร้อนเงิน หากได้ค่าบริการในวันนี้คงต่อชีวิตของเขาไปได้อีกพักหนึ่งก่อนที่อะไรๆจะสายเกินไป และในที่สุดเขาก็ได้รับคำตอบ
“ตกลงครับ ผมขอคุยสามชั่วโมงก่อนแต่ถ้าคุณคุยเก่งผมอาจจะให้คุณอยู่ทั้งคืน ผมอยู่ที่คอนโด...คุณจะมาเองหรือให้ผมไปรับ”
คำตอบตกลงกับเงินก้อนใหญ่ทำให้จอมภพพอจะคลายความกังวลไปได้บ้าง ชื่อคอนโดมิเนียมและที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนักทำให้เขาตอบกลับไปว่าจะเดินทางไปเอง
“ได้ ถ้าคุณมาถึงคอนโดแล้ว บอกยามข้างล่างว่ามาหาปาณัทห้อง609 ผมจะบอกเขาว่าให้คุณขึ้นมาได้ พบกันตอนสี่ทุ่มครับ”
คืนนี้มีงานใหญ่รออยู่ จอมภพออกกำลังเสริมสร้างกล้ามเนื้ออีกพักหนึ่งจนพอใจแล้วจึงเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงเพื่อนของเขาดังตามหลังมา
“อ้าว ไอ้จอม ตกลงไปเตะบอลไหม”
จอมภพหันไปส่ายหน้า
“มีงานด่วนเข้าว่ะ ขอโทษทีนะ”
เมื่อรู้ว่ามีงานรออยู่จอมภพก็ไม่รีรอ เขาอาบน้ำชำระกลิ่นเหงื่อและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นจึงไปหาอาหารจากร้านค้าราคาถูกในมหาวิทยาลัย พอท้องอิ่มเขาไปที่ห้องสมุดเพื่อทำงานที่ต้องส่งอาจารย์ในวันรุ่งขึ้น การเรียนยังเป็นสิ่งสำคัญอันดับหนึ่งสำหรับชายหนุ่ม จนถึงเวลาที่คาดคะเนว่าสมควรเดินทางไปยังเป้าหมายแล้วเขาจึงเก็บของ
สิบห้านาทีก่อนเวลานัดจอมภพก็ยืนอยู่หน้าคอนโดมิเนียม การมาถึงหน้างานตรงเวลาสร้างความประทับใจให้แก่ลูกค้าได้เป็นอย่างดี เขาแหงนหน้ามองอาคารสูงที่แสนหรูหราราคาแพง คู่สนทนาในคืนนี้กระเป๋าคงหนักไม่น้อยถึงได้มีห้องพักอยู่ที่นี่ จอมภพเดินไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยและแจ้งชื่อชั้น คุณลุงที่ทำหน้าง่วงรีบเปิดทางให้เขาเข้าไปทันที
เมื่อหยุดยืนหน้าประตูห้อง จอมภพหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าปอด ขจัดความรู้สึกผิดน่าขยะแขยงออกไป ชายหนุ่มรู้ว่าการกระทำเช่นนี้คือการขายศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย แต่ในเมื่อความจำเป็นบีบบังคับให้ต้องดิ้นรนศักดิ์ศรีล้วนกินไม่ได้และไม่ทำให้เขาอยู่รอด เขายกมือเคาะประตู
“ใครครับ”
ได้ยินเสียงกุกกักอีกฝั่งประตู จอมภพจึงส่งเสียงกลับไป
“เพื่อนคุยที่คุณนัดไว้ครับ”
บานประตูถูกเปิดออกโดยชายคนหนึ่ง ครั้งแรกที่สบตากับเจ้าของห้อง จอมภพไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตรงหน้ามีความจำเป็นต้องใช้บริการคนอย่างเขา รูปร่างสูงโปร่งผิวขาวคล้ายเชื้อชาติจีน บนใบหน้ามีแว่นตากรอบใสประดับอยู่ แต่ก็ยังมองเห็นความคมชัดของเครื่องหน้าในช่วงอายุที่จอมภพเดาว่าน่าจะไม่เกินสามสิบปี เรียกได้ว่าเป็นพิมพ์นิยมของใครหลายคน แต่คนๆนี้กลับเรียกเขามา
“เข้ามาข้างในเถอะ”
เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นเรียกสติจอมภพที่เขามัวแต่เผลอมอง เขาก้าวเข้าไปในห้องพักกว้างขวางตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์มีคลาสบ่งบอกถึงรสนิยมเจ้าของ มีห้องโถงกว้างแบ่งโซนเป็นห้องอเนกประสงค์ เลยออกไปด้านหลังมีห้องครัวง่ายๆกับโต๊ะอาหารเล็กๆ ด้านหนึ่งกั้นเป็นอีกห้องที่จอมภพเดาว่านั่นคือที่ทำงานของเขาในคืนนี้
“สวัสดีครับ ผมชื่อจอม”
โดยปกติจอมภพไม่ใช่คนพูดเก่งอยู่แล้ว เขาทำเพียงแค่คลี่ยิ้มบางๆสำหรับทักทาย ได้รับการตอบกลับมาเป็นรอยยิ้มไม่ต่างกันนัก
“ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อปาณัท หรือคุณจะเรียกผมว่าเปาก็ได้ ตามผมมาสิ”
จอมภพเดินตามปาณัทผ่านประตูที่เขาคาดคิดเข้าไปภายในห้องเล็ก มีเตียงขนาดคิงไซส์ ตั้งอยู่กลางห้อง ชายหนุ่มคาดไว้ไม่ผิดว่านี่คือห้องทำงานของเขา เครื่องปรับอากาศเปิดจนเย็นฉ่ำ ปาณัทนั่งลงบนเตียงและสบตากับดวงตาคมของผู้มาใหม่
“นั่งคุยกันก่อนสิ”
จอมภพนั่งข้างผู้ว่าจ้าง ปาณัทเป็นชายหนุ่มที่ดูไม่ออกว่าเป็นเกย์ เขามีรูปลักษณ์เหมือนชายหนุ่มคนอื่นๆที่พบได้ทั่วไป แถมน่าจะเป็นที่ต้องตาของบรรดาสาวๆ ด้วยซ้ำ
“อายุเท่าไหร่แล้วจอม”
“สิบเก้าครับ”
สีหน้าของอีกฝ่ายดูโล่งอกเมื่อรู้ว่าอายุจอมภพพ้นระยะอันตรายมาแล้ว ปาณัทดึงกระเป๋าเงินออกจากกางเกงแล้วหยิบธนบัตรออกมาส่งให้จอมทัพ
“วันนี้ผมประชุมงานเครียดทั้งวัน ช่วยทำให้ผมสบายขึ้นหน่อย นี่เงินครึ่งหนึ่งของสามชั่วโมงที่เราตกลงกันไว้ แต่ถ้าจอมคุยถูกใจ ผมอาจจะให้จอมค้างที่นี่”
จอมภพรับเงินมาใส่กระเป๋าชุดนักศึกษา แวบหนึ่งของนัยน์ตาคมบ่งบอกถึงความรังเกียจในสิ่งที่กำลังกระทำอยู่ แต่เขาก็รีบปัดมันทิ้ง ชายหนุ่มเริ่มต้นการทำงานด้วยการยื่นมือไปวางไว้ที่ต้นขาของจอมภพพลางลูบไล้ไปมา หาใช่การคุยกันจริงๆ
ใช่ จะเรียกจอมภพว่าผู้ชายขายตัว หนุ่มไซด์ไลน์ หรืออะไรก็ได้ที่หมายถึงการบริการให้ความสุขทางเพศรส เขารับงานเองโดยตรงไม่มีเอเย่นนายหน้า จอมภพทำงานนี้เข้าเดือนที่หกแล้วเมื่อในตอนนั้นความจำเป็นบีบถึงขีดสุด ภาระที่เขาแบกรับมันมากกว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ชื่อเสียงในการดูแลลูกค้าทำให้เขาเริ่มมีลูกค้ามากขึ้น จอมภพคิดจะทำเช่นนี้จนกว่าเขาจะปลดภาระของเขาหมด
ชายหนุ่มหยิบกล่องถุงยางอนามัยและหลอดเจลหล่อลื่นออกจากกระเป๋าเป้ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนถอดเสื้อผ้าชุดนักศึกษาและกางเกงชั้นในออกต่อหน้าสายตาปาณัท มองเห็นแววความพึงพอใจจากดวงตาหลังแว่นใสแต่ปาณัทก็ไม่ได้มีอาการตื่นเต้นออกนอกหน้าเหมือนกับลูกค้าคนอื่นเมื่อได้เห็นร่างกายของจอมภพ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปหาคุกเข่าลงหน้าลูกค้า
“คุณเปามีข้อห้ามอะไรไหมครับ ห้ามแตะต้องตรงส่วนไหนในร่างกายของคุณบ้าง”
จอมภพถามตามข้อควรปฏิบัติ ลูกค้าบางคนอาจจะมีข้อยกเว้นบางอย่าง ไม่ให้แตะตรงโน้น จับตรงนี้ เขาต้องถามเพื่อให้ถูกใจลูกค้า ปาณัทยิ้มบางๆ มือเรียววางลงบนไหล่ล่ำกล่าวตอบน้ำเสียงนุ่มหู
“ไม่มีข้อห้ามตรงไหนหรอก จอมอยากจะทำอะไรให้ผมสบายตัวก็ทำได้ทุกอย่างเลย”
รู้ดังนั้นจอมภพจึงเริ่มจากการประสานสายตา เขาต้องการดึงอารมณ์ของปาณัทมาอยู่กับเขาโดยเร็วที่สุด ปลายนิ้วแตะไปที่เสื้อเชิ้ตของปาณัทไล่ปลดกระดุมทีละเม็ดจนหมดแถวจึงค่อยถอดออก จอมภพเลื่อนมือไปที่กางเกงพลางรูดซิปลง ไม่นานมันก็หลุดออกจากปลายเท้าของปาณัท
ผิวขาวกระจ่างตาปรากฏตรงหน้า จอมภพเองก็มึนงงไปเหมือนกันเมื่อจ้องมองร่างเปลือยของลูกค้าในคืนนี้ แม้ว่างานของเขาจะเกี่ยวข้องกับอารมณ์เสน่หา แต่จอมภพไม่เคยรู้สึก “ตื่น” เท่าครั้งนี้
“รูปร่างคุณเปาดีมากครับ”
หลุดปากพึมพำ เมื่อถอดเสื้อผ้าออกแล้วจึงได้รู้ว่าปาณัทก็น่าจะชอบออกกำลังกาย แม้จะไม่ถึงกับกล้ามขึ้นแต่ก็ฟิตเฟิร์มปราศจากไขมันส่วนเกิน
“ปากหวานจังนะจอม”
ปาณัทใจเต้นตึกตัก เขาจ้องมองเด็กหนุ่มที่นั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขา ตอนที่ส่งข้อความไปหาเขายังไม่รู้ว่าเจ้าของแอคเคาน์ในทวิตหน้าตาอย่างไร เพราะเจ้าตัวโชว์แต่ลอนกล้ามเนื้อเป็นมัด แต่วินาทีแรกที่ได้สบตา ปาณัทยังเผลอตะลึงมองใบหน้าขรึมจนต้องรีบเรียกสติกลับคืน
ปาณัทอายุสามสิบปีแล้วและยังไม่ได้คบกับใครเป็นตัวเป็นตน เรื่องการระบายออกของแรงขับทางเพศเป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ เขาเลือกวันไนท์สแตนด์นานๆครั้ง ไม่ผูกมัด จบแล้วจาก ไม่โหยหาอาวรณ์หรือติดใจใช้บริการใครซ้ำเป็นพิเศษ แต่กับจอมภพเขากลับใจสั่นตั้งแต่แรกเห็น
ท่าทางจอมภพไม่ใช่คนช่างพูดช่างปะเหลาะเอาใจ แต่ชายหนุ่มใช้ความสุภาพและใส่ใจกับลูกค้า เขาสนใจถามแม้แต่ปมต้องห้ามเพื่อป้องกันการกระทบกระเทือนจิตใจ สิ่งเหล่านี้สร้างความประทับใจให้ปาณัท จอมภพเป็นคนที่มีเสน่ห์และแรงดึงดูดสูง แค่เขาจ้องมองด้วยสายตาคมกริบปาณัทก็แทบหลอมละลายราวกับเขากลับไปเป็นหนุ่มน้อยวัยเดียวกับจอมภพอีกครั้ง
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี...
ปาณัทก้มมองเมื่อจอมภพดึงแก่นกายของเขาไปกอบกุมไว้ ปลายลิ้นตวัดวูบที่ยอดมนจนเขาต้องจือปาก ชายหนุ่มวัยสิบเก้าโลมเลียจนเปียกชื้นสร้างความเสียวซ่านให้แก่ปาณัทจนต้องทิ้งกายหงายหลังลงไปบนที่นอนนุ่ม แต่จอมภพก็ยังไม่เลิก เขาเปิดปากกลืนกินท่อนเนื้อพอดีคำเข้าไปจนหมดพร้อมกับดูดเบาๆ
“อื้อ เสียวมาก”
ปาณัทหลุดเสียงออกมาจนได้ เขาเผลอยกเอวลอยเพื่อให้จอมภพใช้ปากกับตำแหน่งนั้นได้ลึกมากขึ้น แรงดูดดุนสลับโลมเลียอย่างช่ำชองราวกับไม่ใช่หนุ่มที่อายุแค่สิบเก้าสร้างความกระสันให้ร่างกายเพื่อให้มันไปจุดไฟแห่งปรารถนา ปาณัทตรงอยู่ในบ่วงที่จอมภพหลอกล่อเสียแล้ว
“อ๊า”
น้ำแรกของปาณัทปลดปล่อยออกมาเพียงแค่จอมภพใช้ปากช่วย น้ำขาวสีนวลถูกเขากลืนลงคอจนหมด น่าแปลกที่จอมภพไม่ได้รังเกียจเดียดฉันแม้แต่น้อย ทั้งกลิ่นทั้งรสไร้คาวยามเขาดูดออกจนหยดสุดท้าย จอมภพค่อยๆ คืนอิสระให้ท่อนเนื้อเปียกชื้น เขาเลื่อนความสนใจลงต่ำมาถึงรูจีบพับสีชมพูสะอาดสะอ้าน สิ่งปกคลุมแทบไม่มีบดบัง จอมภพใช้ความลื่นของน้ำลายปะปนเมือกลื่นในปากตวัดวาดใส่ช่องทางเบื้องหน้า
“จอม จอมครับ”
ปาณัทส่งเสียงกระเส่า เขาแหงนหน้ายกขาตั้งฉากจากความเสียวซ่าน รู้สึกได้ถึงปลายลิ้นที่ชอนไชเข้าไปภายในถ้ำพร้อมกับนิ้วยาวที่สอดตามเข้าไป
“แน่นมากครับคุณเปา”
แค่นิ้วช่องทางยังบีบรัดแน่นขนาดนี้จอมภพไม่อยากคาดเดาเลยว่าหากเขาสอดตนเองเข้าไปภายในแล้วจะถูกโอบล้อมขนาดไหน ยอมรับว่าเขาเกิดอารมณ์ร่วมไปกับการบริการลูกค้าในวันนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อน จอมภพดึงมือกลับและละเลงลิ้นลงไปในระหว่างที่เขาคว้าซองถุงยางอนามัยมาฉีกและสวมเข้ากับความแข็งขันกึ่งกลางกายอย่างชำนาญ เจลใสบีบใส่ปลายนิ้วเขาทามันโดยรอบช่องทางของปาณัททดแทนน้ำลายที่เหือดแห้ง
“ผมใส่แล้วนะครับ”
พูดจบจอมภพก็ทรงกายบนเข่าอยู่กับพื้น เขาจับท่อนขาของปาณัทให้แยกออกจากกัน ปาณัทผงกศีรษะขึ้นมองพอดี เขาตกใจเมื่อได้เห็นความเป็นชายยามขยายตัวเต็มที่ มันแหงนขึ้นชี้หน้าเจ้าของเพื่อประกาศศักดาและตอนนั้นเองจอมภพก็ดันเอวเข้าสู่ช่องทางของปาณัท
“อึก จอมครับ ช้าๆ ผมจุก”
ความคับแน่นเกิดขึ้นทันทีเมื่อจอมภพดันเอวเข้ามา แม้จะมีเจลหล่อลื่นช่วยลดแรงเสียดสีแต่ความใหญ่โตของความเป็นชายก็ยังทำให้การล่วงผ่านยากลำบากเล็กน้อย จอมภพเองก็ยังต้องกัดฟันแน่นเมื่อพบกับการโอบรัดร้อนระอุจากร่างกายของปาณัท
ในที่สุดจอมภพก็เข้ามาได้จนหมดลำ เขาโน้มกายลงมาใช้มือลูบไล้ร่างกายขาวละเอียด ยอดอกสีชมพูแวววาวตั้งอยู่สองฝั่งของแผงอกเนียนน่าสัมผัส ชายหนุ่มตวัดลิ้นลงไปข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งใช้ปลายนิ้วบดขยี้ปลุกจนมันแข็งตัวชูชันทั้งคู่ เอวแกร่งเริ่มโยกขยับช้าๆยังเข้าออกไม่ลึกมาก แต่แค่นี้ปาณัทก็เริ่มส่งเสียงครางแผ่วไม่ขาดช่วง
“เสียงคุณเปาเพราะมากครับ”
ไม่ได้พูดเอาใจแต่เขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ยิ่งทำให้ปาณัทส่งเสียงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งลิงโลด เอวของเขาทำงานเร็วขึ้น ถี่ขึ้น ร่างขาวข้างใต้เปลี่ยนเป็นแดงก่ำเพราะเลือดลมสูบฉีด
“โอ จอม ใช่แล้ว ตรงนั้น”
ท่อนเนื้อเสียดสีกระแทกถูกจุดจนปาณัทผวาเข้ากอดร่างแกร่งของเด็กหนุ่มแน่นหนา เมื่อจอมภพค้นพบของดีเขาก็ไม่รอช้า จุดนั้นถูกทะลวงตอกย้ำซ้ำๆจนเริ่มรู้สึกได้ว่าปาณัทใกล้จะถึงฝั่งอีกครา
“จอม จอม อีกนิดเดียว โอ มาแล้ว”
จอมภพต้องรีบชักเอวออกเมื่อปาณัททำนบแตก เขาเกือบจะถึงฝั่งไปพร้อมกับปาณัทเสียแล้วจนต้องรีบยั้งกายไว้ จอมภพต้องเก็บแรงไว้เพื่อให้ความสุขกับลูกค้า มันไม่ควรจะแตกเร็วไปพร้อมกับอีกฝ่าย เป็นครั้งแรกกี่เขามีอารมณ์ร่วมไปลูกค้าด้วย ราวกับมันเป็นเซ็กส์ที่เกิดขึ้นของมนุษย์คู่หนึ่งที่ไม่ใช่เพื่อการค้า
“คุณเปาสบายตัวขึ้นบ้างหรือยังครับ”
ปาณัทเพิ่งจะหายหอบ แค่ไม่ถึงสองชั่วโมงจอมภพปรนเปรอจนเขาปลดปล่อยไปแล้วสองรอบ ในขณะที่เจ้าตัวยังคงแข็งแกร่ง เขาขยับแว่นกรอบใสบนใบหน้าให้มองเด็กหนุ่มได้ชัดขึ้น
“คืนนี้จอมไม่มีธุระใช่ไหม ค้างคืนกับผมที่นี่ก็แล้วกันนะ”
ดวงตาคมเป็นประกาย ไม่รู้เพราะดีใจที่ได้เงินจำนวนมากหรือเพราะจะได้กกกอดร่างกายของปาณัทตลอดราตรีนี้กันแน่
“ขอบคุณที่กรุณานะครับ ผมจะดูแลคุณเปาให้คุ้มกับค่าจ้างแน่นอน”
พูดจบจอมภพก็สอดเอวเข้าไปอีกครั้ง มือร้อนปลุกปั่นท่อนเนื้อของปาณัทจนมันพองฟู เขาโลดแล่นไฟเสน่หาจนร่างของปาณัทแทบลุกเป็นไฟและทะยานขึ้นสวรรค์อีกรอบหนึ่ง รอบนี้เองที่จอมภพยินยอมติดตามขึ้นไปด้วย น้ำคาวลื่นบรรจุเต็มถุงยางเมื่อเขาถอดมันทิ้งก่อนจะซบหน้าลงกับร่างของปาณัทที่ยังนอนตาลอยคว้างอย่างสุขสม
TBC
นิยายพล็อตง่ายๆ ไม่ซับซ้อน เปลี่ยนอารมณ์จากวิมานไม้สนกันดีกว่า
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
-
อ่านที่อื่นมาแล้วแต่อยากคอมเมนท์ที่นี่ด้วยชอบค่ะรอนะ
-
:m25: :m25:
เปิดเรื่องได้ร้อนแรงมาก รอตอนต่อไปนะคะ
:m25: :m25:
-
:hao6: :hao6: :jul1: :jul1:
มาตอนเเรกก็ร้อนเเรงเลยยยยย
-
ี :z1: :m25: :m25:
แค่ตอนแรกก็ร้อนแรงเลือดท่วม
ขอบคุณมากค่ะ
-
เลือดจะหมดตัวแล้ว
-
มาตอนแรกก็ ..
-
อ้อยยยยชอบ
-
บทแรกก็ร้อนแรงซะแล้ว
-
สงสารพระเอกเบาๆ (แต่ NC นี่ อ๊ายยย มันต้องแบบนี้ฮาาา)
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 2
แก้วใสบรรจุน้ำเย็นจนไอเกาะพราวถูกเจ้าของห้องพักยื่นส่งมาให้หลังจากจอมภพเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเขามอบความสุขสมไปแล้วยกหนึ่งปาณัทจึงเข้าไปชำระล้างร่างกายและบอกให้จอมพักเหนื่อยด้วยการไปอาบน้ำบ้าง เขาเดินออกมาโดยมีผ้าเช็ดตัวพันกายท่อนล่างผืนเดียว หยดน้ำยังเกาะอยู่ตามไหล่และหลังเมื่อเขารับแก้วน้ำมาจากปาณัท
“ขอบคุณครับคุณเปา”
เจ้าของห้องมีเสื้อคลุมกายตัวยาวปกปิดไว้หลวมๆ ดวงตาเรียวจ้องมองผ่านแว่นตากรอบใสทำให้จอมภพสะดุดใจอยู่ลึกๆ เขาปัดความหวั่นไหวเหลวไหลนั้นออกไปและเตือนตัวเองว่าผู้ชายตรงหน้าคือลูกค้าที่เขากำลังให้บริการ จอมทัพเบนสายตาหนีด้วยการยกน้ำเย็นขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
“มานี่เถอะจอม”
ปาณัทขยับไปนั่งพิงหัวเตียงและเรียกให้ชายหนุ่มวัยสิบเก้าไปนั่งเคียงข้าง เขาหันไปมองใบหน้าคมหล่อเหลาและคลี่ยิ้มออกมา
“จอมมีฝีมือเกินวัย ทำจนผมเผลอตัวส่งเสียงดังตลอด ไม่รำคาญใช่ไหม”
จอมภพส่ายหน้า นั่นคือเรื่องที่น่ายินดีต่างหาก
“ผมต้องดีใจสิครับที่ทำให้คุณเปามีความสุข ยิ่งเสียงคุณเปาดังมากเท่าไหร่แปลว่าผมทำงานคุ้มค่าจ้าง”
แววขมขื่นแวบหนึ่งฉายออกมาจนปาณัทที่ผ่านชีวิตมามากกว่ามองเห็นได้ เขาเป็นคนละเอียดอ่อนพอที่จะไม่ทอดทิ้งความรู้สึกนั้น สิ่งที่จอมภพทำอยู่อาจไม่ใช่เรื่องที่เจ้าตัวยินดีนัก ปาณัทวางมือลงบนหลังมือของจอมภพราวกับกำลังปลอบประโลมไม่ให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิดหวังในตัวเองไปมากกว่านี้
“อย่าคิดแบบนั้นสิ คิดเสียว่าจอมมาช่วยให้คนแก่คนหนึ่งมีความสุข ได้บุญเยอะนะ”
น้ำเสียงนุ่มนวลของปาณัทเหมือนน้ำเย็นชโลมจิตใจแห้งแล้งของจอมภพ ความคิดรังเกียจตัวเองบรรเทาลงด้วยความอบอุ่นของอุ้งมือที่บีบกระชับหลังมือของเขา ไม่เคยมีใครใช้คำพูดเช่นนี้ ที่ผ่านมามีแต่จะเร่งให้จอมภพทำงานให้คุ้มค่าจ้าง รอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้าคมอย่างไม่ต้องฝืนใจ
“คุณเปายังไม่แก่สักหน่อย รูปร่างหน้าตาดีมากจนผมเสียอีกที่รู้สึกไม่คู่ควร”
“ปากหวานอีกแล้ว”
ปาณัทหัวเราะเบาๆ ดวงตายิ่งเป็นประกายน่ามอง
“อยากลองชิมจังว่าจะหวานจริงหรือเปล่า”
เขาแหงนหน้าขึ้นและพริ้มตาลง ช่างเป็นการกระทำที่ยั่วยวนเหลือเกินในความคิดของจอมภพ ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะประกบปากลงไปกับริมฝีปากแดงเรื่อตามธรรมชาติของปาณัทและบดลงไปเบาๆก่อนจะเพิ่มน้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นร้อนแตะและผลักให้สบฟันนั้นเปิดออก จากนั้นเขาก็สอดลิ้นเข้าไปค้นหาความท้าทายที่รออยู่
ปาณัทใจสั่น ใช่ว่าไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ แต่จอมภพที่กำลังจูบเขาอย่างหนักหน่วงมีลีลาไม่เหมือนใครทั้งนั้น เด็กหนุ่มที่เพิ่งผ่านพ้นวัยบรรลุนิติภาวะกำลังหลอกล่อให้เขางวยงง ผ่อนหนักผ่อนเบาราวกับทั้งคู่ลีลาศกันอยู่บนปุยเมฆ มือร้อนของจอมภพกระตุกสายเสื้อคลุมของเขาออกและวางมือแนบไปกับเนื้อหนัง เขาลูบไล้ผิวเย็นที่เริ่มร้อนระอุเพราะไฟปรารถนาเริ่มลุกโชน
จอมภพโน้มร่างให้ปาณัทเอนกายลงไปบนที่นอนหนานุ่มรับน้ำหนัก เขาดึงเสื้อคลุมตัวหลวมให้เลื่อนหลุดจนเหลือเพียงกายขาว ส่วนผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างของตนนั้นหลุดไปนานแล้ว เขาดึงแว่นตากรอบใสออกจากใบหน้านั้นและเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยใช้กับใครมาก่อน
“ผมอยากสบตากับคุณเปาชัดๆครับ”
ไม่รู้ว่าปาณัทสายตาสั้นหรือยาวแต่ตอนนี้จอมภพอยู่ใกล้พอที่ทั้งคู่จะสบตากันได้ ทั้งที่เป็นวันแรกที่รู้จักแต่ความต้องการต่ออีกฝ่ายช่างรุนแรงนัก จอมภพโน้มกายลงจูบที่เปลือกตาทั้งสองก่อนจะไล่ลงมาตามจมูกโด่งและหยุดคลอเคลียที่ปากนุ่มอีกครั้ง พักใหญ่กว่าจะยอมผละออกและเลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอ
“อื้อ”
ปาณัทผวาเมื่อถูกขบเม้มเบาๆ จอมภพพรมจูบมาถึงยอดอกที่ชมพูบนกายขาว เขาแตะจมูกลงไปทักทายตามด้วยปลายลิ้นตวัดรัว ปาณัทถึงกับเป่าปากเมื่อถูกโหมไฟพิศวาสให้แรงขึ้น
“ตัวคุณเปาหอมมากครับ”
เขาพึมพำเมื่อดอมดมเนื้อกายสะอาดสะอ้าน กลิ่นสบู่อาบน้ำฝังลึกเชิญชวนให้สัมผัสไปทุกสัดส่วน มือร้อนวางป่ายไปบนต้นขาเนียนแล้วบีบเค้นกล้ามเนื้อกระตุ้นให้ยิ่งเตลิด จอมภพเองก็ยังไม่สามารถยั้งใจไว้ได้ เขารีบคว้าถุงยางอนามัยที่เหลือมาสวมเข้ากับความแข็งแกร่งกลางกาย เขาลูบไล้เจลลื่นรอบทางสวรรค์
“พร้อมใช่ไหมครับ”
จอมภพถามเสียงกระเส่า เขาห้ามอารมณ์ตนเองไม่ได้จริงๆ ปาณัทกลืนน้ำลายอึกใหญ่สองแขนคล้องไปรอบลำคอของจอมภพและตอบเสียงสั่นไม่แพ้กัน
“พร้อมนานแล้วจอม”
เมื่อได้ยินคำตอบจอมภพก็โน้มลงไปบดจูบอีกครั้ง คราวนี้เขาตวัดลิ้นพลิกซ้ายขวาระวิง ร่างสูงแน่นกล้ามเบียดกายลงไปจนปาณัทต้องยกขาตั้งฉากเปิดทางเมื่อจอมภพสอดกายเข้าไปในช่องทางแสนหวานสำหรับเขา แม้จะเพิ่งผ่านศึกมาไม่นานนี้แต่ปากทางก็ยังคับแน่นบีบรัดจนจอมภพถึงกับครางลึก
“ร่างของคุณเปาวิเศษเหลือเกิน”
ไม่ได้กล่าวเยินยอเกินจริง จอมภพรู้สึกเช่นนั้นทั้งความหอมกรุ่นและรสหวานยามได้ลิ้มรส เมื่อเขาดันกายเข้าไปจนหมดปาณัทก็ถึงกับเปล่งเสียงยาวเสนาะหู
“ขอโทษเถอะจอม ผมกลั้นไม่อยู่จริงๆ”
ปาณัทหน้าแดงหูแดง แดงลามไปถึงลำคอ และถ้าจอมภพจะก้มมองสักนิดก็จะเห็นความจริงว่ามันแดงด้วยเลือดอุ่นไปทั้งตัว ชายหนุ่มอดยิ้มอย่างเอ็นดูคนสูงวัยกว่าไม่ได้ เขาใช้ท่อนแขนเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้ปาณัทอย่างอ่อนโยน
“ร้องออกมาเถอะครับ เสียงของคุณเปามีค่าสำหรับผม”
จอมภพจับท่อนขาปาณัทให้พาดอยู่บนไหล่กว้างของเขา เอวแกร่งเริ่มเคลื่อนที่ช้าๆเพื่อเร่งไฟให้โหมหนัก จนท่อนขาของปาณัทสั่นระริกจอมภพจึงเบาแรงให้ได้พักและพลิกกายให้คนใต้ล่างนอนคว่ำ เขาปรนจูบตั้งแต่ลาดไหล่ลงมาตามแนวกระดูกสันหลัง แขนล่ำช้อนใต้เอวแล้วดึงสะโพกหนั่นแน่นให้ยกสูง
“ขึ้นสวรรค์กันนะครับคุณเปา”
ปาณัทที่แนบหน้าอยู่กับหมอนเอียงมาพยักหน้ารับ ท่วงท่านี้อาวุธของจอมภพยิ่งลึกล้ำกระแทกกระทั้น ร่างของปาณัทสะเทือนไปทั้งตัวเมื่อจอมภพโหมแรงเข้าใส่
“จอม โอ จอม ดีมาก ผมเสียวสุดๆเลย”
มือเรียวจิกหมอนแน่น สะโพกสั่นสะเทือนถึงใจ ปาณัทโยกเอวตอบโต้เรียกเสียงจากลำคอลึกได้ไม่แพ้กัน เขาคว้าจุดอ่อนไหวตนเองแล้วรูดรั้งเมื่อรู้ว่าเส้นชัยอยู่ตรงหน้า
“อ๊า จอม อีกนิด อีกนิด...”
ใจไม่ถึงวินาทีน้ำก็พุ่งรดมือตนเอง ปาณัทหอบหนักอยู่กับหมอนในขณะที่จอมภพกัดฟันกับความต้องการปลดปล่อยที่ถาโถมเข้ามา กับปาณัทเขาห้ามใจตนเองไม่ได้เหมือนเช่นลูกค้าคนอื่น เขากระทำต่อปาณัทราวกับเป็นคู่รักที่ปรารถนาจะมอบความสุขซึ่งกันและกัน
“โอ แน่นมาก”
ร่างกายที่เพิ่งผ่านความสุขสมเร่งเร้าเขา จอมภพเร่งเอวถี่ยิบ ความร้อนระอุคับแน่นทำให้เขาปลดปล่อยออกมาอีกครั้งจนเต็มปลายถุง เขาดึงเอวออกมาแล้วถอดการป้องกันทิ้งก่อนจะทิ้งกายลงไปซบร่างที่ยังหอบหนักและกอดไว้แน่น จอมภพจูบที่ไหล่เนียนเมื่อปาณัทหลับไปในอ้อมกอดของเขา
จนเกือบรุ่งสางทั้งคู่จึงได้สะดุ้งตื่นเพราะเสียงปลุกจากโทรศัพท์ ปาณัทลืมตาอย่างงัวเงียเพราะความเหนื่อยอ่อน แต่เมื่อสติกลับคืนมาแล้วเขาก็อมยิ้มเมื่อเห็นว่าตนเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของจอมภพ ชายหนุ่มตื่นแล้วแต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอด ดวงตาคมที่จ้องมองทำให้ปาณัทหน้าร้อน เขาคว้าแว่นสายตามาใส่บนหน้าและหันไปเอ่ยเสียงนุ่ม
“ปล่อยผมไปอาบน้ำแปรงฟันนะครับจอม เช้าแล้ว”
จอมภพพยักหน้าก่อนจะยกแขนออกจากร่างอุ่นอย่างเสียดาย เขาได้แต่จ้องมองประตูห้องอย่างเฝ้ารอว่าปาณัทจะเปิดประตูมาเมื่อไร่ ในเสี้ยวหนึ่งของความคิดจอมภพสงสัยว่าเพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกกับปาณัทแตกต่างไปจากลูกค้าคนอื่น ทั้งที่เป็นเรื่องไม่เหมาะไม่ควร
“จอมไปอาบน้ำได้แล้ว”
เจ้าของห้องกล่าวเช่นนั้นเมื่อกลับเข้ามา จอมจึงคว้าผ้าเช็ดตัวและชุดนักศึกษาชุดเดิมไปอาบน้ำ เมื่อเขากลับออกมาจากห้องน้ำก็เห็นปาณัทในเสื้อผ้าชุดใหม่นั่งรออยูที่เก้าอี้รับแขก เสื้อเชิ้ตสีอ่อนทำให้เขาเหมือนหนุ่มรุ่นพี่จอมภพสักปีสองปีไม่ใช่อายุสามสิบตามความเป็นจริง
“จอมทำให้ผมมีความสุขมาก”
ธนบัตรปึกหนึ่งถูกยื่นมาให้เขา คำนวณคร่าวๆน่าจะเยอะกว่าค่าจ้างที่เหลืออยู่ ตอนนั้นเองที่จอมภพกลับคืนสู่ความเป็นจริง ที่แท้เขาคือผู้ชายขายศักดิ์ศรีแลกกับเงิน
“ไม่เอา อย่าทำหน้าแบบนั้น ถือว่าผมให้เพื่อขอบคุณที่จอมมอบความสุขให้ผม”
ราวกับเดาความคิดของเด็กหนุ่มได้ปาณัทรีบเอ่ยเสียงนุ่มและดึงมือของจอมภพและวางเงินลงไป
“รับไปนะจอม”
“มันมากไปครับคุณเปา”
“ไม่มากหรอก ผมไม่เคยรู้สึกดีเท่านี้มาก่อน รับไปเถอะน่าอย่าดื้อ”
จอมภพถอนหายใจ เขาคว้ากระเป๋าเป้ของต้นและดึงกระเป๋าเงินเพื่อเก็บค่าจ้าง ชายหนุ่มสบตากับปาณัทด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาไม่อยากยอมรับว่าเซ็กส์แค่คืนเดียวทำให้เขาผูกพันกับปาณัทเสียแล้ว จอมภพรีบสลัดความคิดเหล่านั้นทันที
“ผมต้องกลับแล้ว”
ปาณัทเองก็ใจหายไม่แพ้กัน แต่วันไนท์แสตนด์ย่อมไม่รั้งอีกฝ่ายไว้ เขาฝืนยิ้มให้จอมภพหัวใจเหี่ยวแห้งทันที
“กลับเองได้ไหม ให้ผมไปส่งดีหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับคุณเปา ผมกลับเองได้”
ชายหนุ่มสบตาแทนคำอำลาก่อนจะตัดใจก้าวเดินไปที่ประตูและเปิดออกไป เมื่อประตูปิดตามหลังปาณัทก็หมดรอยยิ้ม เขาไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดถึงอยากจะรั้งจอมภพไว้
สายตาหรุบลงไปที่พื้นห้อง จอมภพขมวดคิ้วเมื่อสมุดสีน้ำเงินเล่มเล็กตกอยู่ เขาคว้ามันขึ้นมา มันเป็นสมุดทะเบียนบ้านที่น่าจะหล่นจากกระเป๋าเป้ของจอมภพ ปาณัทห้ามความอยากรู้ไม่ได้ เขาเปิดมันออกดูหน้าที่มีชื่อของชายหนุ่ม ทันใดนั้นดวงตาเรียวหลังแว่นใสก็เบิกกว้าง
จอมภพ สถิตกุล
นามสกุลคุ้นเหลือเกิน เขาเหลือบมองชื่อบิดาของชายหนุ่ม และแล้วหัวใจของปาณัทก็ยิ่งเต้นระส่ำ
นาย ภวัต สถิตกุล คือบิดาของจอมภพ
ปาณัททรุดนั่งอย่างหมดแรง มือของเขาสั่นจนเกือบจะควบคุมไม่อยู่เมื่อคว้าโทรศัพท์ส่งข้อความหาจอมภพในช่องทางเดิม
“จอม ทำสมุดทะเบียนบ้านตกไว้ในห้องผม”
รอพักหนึ่งก็มีข้อความตอบกลับ
“ผมคงรีบร้อนไป ตอนนี้ผมอยู่ข้างล่างคอนโดเดี๋ยวผมกลับขึ้นไป”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมลงไปให้เอง”
ปาณัทคว้ากุญแจรถยนต์และกระเป๋าเอกสารติดมือไปด้วย เขาลงไปชั้นล่างและยื่นสมุดทะเบียนบ้านให้จอมภพและฝืนยิ้มไม่ให้ผิดสังเกต จอมภพรับไปและไม่ได้กล่าวอะไรนอกจากขอบคุณก่อนจะหันหลังจากไป ปาณัทไม่ได้ห้ามปรามจนจอมทัพคล้อยหลังเขาจึงรีบเดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ในลานจอดและเปิดหน้าจอโทรศัพท์ที่แอบถ่ายรูปที่อยู่ของจอมภพไว้ เขาเปิดเส้นทางไปยังที่อยู่นั้นและขับรถออกไปทันที
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี้...
จอมภพก้าวเข้าไปในบ้านสองชั้นเก่าๆหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่บ้านจัดสรรที่แออัดด้วยผู้คน เมื่อก้าวเข้าไปเขาก็ต้องส่ายหัวกับกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ชายหนุ่มยืนมองสภาพของชายคนหนึ่งที่นอนกองอยู่กับพื้นอย่างระอา
“กินเหล้าอีกแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกได้นะพ่อ”
ชายวัยสี่สิบกว่าปีกลับดูชรากว่าวัย ขวดเหล้าที่วางอยู่ข้างกายคือสิ่งคุ้นเคยของจอมภพมาหลายปี เขาหิ้วปีกบิดาให้ขึ้นมานอนแผ่อยู่บนเตียงเล็กก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดใบหน้าและลำตัวจนพ่อของเขาลืมตาตื่น
“กลับมาแล้วเหรอไอ้จอม ไปไหนมาทั้งคืนวะ เถลไถลใหญ่แล้วไอ้ลูกคนนี้”
น้ำเสียงยังอ้อแอ้ลิ้นไก่พันกันอย่างไม่ค่อยจะสร่างดีนัก จอมภพถอนหายใจกับสภาพคนตรงหน้า เขาล้วงสมุดทะเบียนบ้านออกมาชูให้บิดาเห็น
“ผมไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว ทำงานเพื่อหาเงินมาโปะหนี้และเอาทะเบียนบ้านคืนมาได้ก่อนที่บ้านของเราจะถูกยึดเพราะพ่อไปกู้เงินนอกระบบนี่ไง”
จะเรียกพ่อของเขาว่าไอ้ขี้เมาก็ได้ เมื่อก่อนบิดาไม่ได้เป็นอย่างนี้ เหตุการณ์มันเกิดขึ้นตั้งแต่แม่ของจอมภพหนีไปกับผู้ชายคนอื่นโดยเหตุผลที่ว่าพ่อของเขาปรนเปรอความสุขให้แม่ได้ไม่มากพอ แม่ของเขาต้องการเงินมากกว่านี้ พ่อที่ยอมทำแม้กระทั่งลาออกจากการเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเพื่อมาทำงานบริษัทที่ให้รายได้ดีกว่าก็ยังไม่พอกับความต้องการของแม่
แม่หนีไปเมื่อหลายปีก่อนพร้อมกับทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ พ่อเสียใจมากจนต้องพึ่งเหล้าหนีความจริง ในที่สุดก็ถูกบังคับให้ลาออกจากงานที่ทำและเริ่มชักหน้าไม่ถึงหลัง ตอนนั้นเองที่เด็กมัธยมอย่างจอมภพต้องเริ่มหางานพิเศษทำ ซ้ำร้ายสองสามปีที่ผ่านมาร่างกายของพ่อเริ่มแย่ลงเพราะพิษสุราจนเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ทั้งหมดจอมภพโทษไปที่คำว่าความรักที่พ่อมีต่อแม่
และนั่นเองที่ทำให้เขาไม่เข้าใจว่าอานุภาพของความรักจะทำให้คนเราเสียใจถึงขนาดนี้เชียวหรือ จอมภพตั้งใจว่าเขาจะไม่รักใคร หากยามสูญเสียจะทำให้คนเราตกต่ำถึงเพียงนี้ก็อย่ามีความรักเสียดีกว่า
เขาลุกไปหุงข้าวและทำกับข้าวตามมีตามเกิดมาวางไว้บนโต๊ะเล็กใกล้กับที่บิดานอนอยู่
“พ่อ เดี๋ยวสร่างเมาแล้วก็ลุกมากินข้าวนะ ผมต้องไปเรียนแล้ว”
อดเป็นห่วงบิดาไม่ได้ แต่มือที่ยกขึ้นโบกไล่เบาๆทำให้จอมภพตัดใจคว้ากระเป๋าเดินออกจากบ้านไปยังมหาวิทยาลัย บิดาของเขาได้แต่มองตามแผ่นหลังของลูกชายด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่แล้วดวงตาสีเหลืองเพราะพิษของตับแข็งก็ต้องเพ่งไปยังรั้วบ้านเมื่อเห็นใครคนหนึ่งหยุดยืนนิ่ง ใครคนนั้นผลักรั้วที่ปิดไม่สนิทเดินเข้ามา
ต่างคนต่างจ้องกันอย่างตกตะลึงกว่าจะรู้สึกตัว บิดาของจอมทัพเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา
“ปาณัท”
ร่างสูงโปร่งนิ่งงัน ริมฝีปากของปาณัทสั่นระริกเมื่อจำได้แล้วว่าร่างทรุดโทรมตรงหน้าคือใคร
“อาจารย์ภวัต”
ใครเล่าจะลืมรักครั้งแรกของตนได้ลง
TBC
โลกมันกลมแท้น้อ
:o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11:
-
เนื้อเรื่องเข้มข้นมากเลย สรุปแล้วกลายเป็นคนใกล้ตัวซะแล้ว
-
โลกมันกลมเกินไปแล้ว
-
โล่งไปนึกว่าแนวพี่น้องผิดศีลธรรม
-
อย่างน้อยก็คือรักเก่า
-
พล็อตเรื่องง่ายๆแบบนี้แหละโคตรฟิน :haun4: เปิดมา2ตอนได้แซ่บเว่อร์ดีมาก :m25:
ขอแบบนี้ทั้งเรื่องได้มะคะ อิอิ :hao6:
-
สักนิด ตกลงจะเป็นจอมภพ หรือจอมทัพครับ
-
น่าติดตามครับ
-
เรื่องนี้อย่าดราม่านะใจบาง
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 3
ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมาจากทั้งสองคนที่เคยรู้จักกันในอดีต ภวัตเบนสายตาหนีเพราะไม่อาจสู้หน้าปาณัทได้ แขกที่มาเยือนก้าวเดินเข้าไปใกล้ เขามองสภาพเจ้าของบ้านแล้วได้แต่นึกเวทนา ภวัตใช้มือยันเตียงขึ้นมานั่งเผยให้เห็นผิวเหลืองเข้มและหน้าท้องเอ่อบวมเพราะอาการตับแข็ง
“เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์ครับ”
ปาณัทจำระยะเวลาได้แม่น สิบสองปีแล้วที่ไม่ได้พบหน้าหรือติดต่อกันอีก ใครจะเชื่อว่าอาจารย์สอนวิชากฎหมายรูปร่างหน้าตาดีและเป็นขวัญใจของนักศึกษาจะกลายเป็นคนอมทุกข์อมโรคขนาดนี้ ภวัตแค่นหัวเราะทั้งที่ขอบตาร้อนผ่าว สายตาของอดีตลูกศิษย์ที่มองมาทำให้เขาสมเพชตัวเองนัก
“ก็แค่ไอ้ขี้แพ้คนหนึ่ง ที่ทำใจไม่ได้กับความผิดหวังเสียใจและปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นกดหัวตัวเองไว้จนไปไหนไม่ได้เท่านั้นเองเปา”
ภวัตเรียกชื่อเล่นของปาณัทดังที่เคยเรียก ในวันนี้ลูกศิษย์ของเขาเติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่สมบูรณ์แบบ ที่ยังไม่เปลี่ยนคือดวงตาเรียวที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตาคู่นั้น มันยังสดใสและจริงใจจนภวัตนึกละอายแก่ใจที่ไม่อาจเป็นตัวอย่างที่ดีให้ปาณัทได้
“อาจารย์กำลังไม่สบายใช่ไหมครับ”
“ใช่ ก็ผลจากการกระทำตัวเองทั้งนั้น ผลจากความอ่อนแอจนทำให้ลูกต้องมาเหนื่อยไปด้วย”
ปาณัทจำได้ว่าภวัตมีภรรยาและลูกชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ในวันนี้เขาได้รู้จักกับจอมภพและยังมีความสัมพันธ์ทางกายกันอีก เขาไม่รู้ว่าภวัตรู้หรือไม่ว่าบุตรชายประกอบอาชีพอะไรอยู่
“ถ้าหากว่าอาจารย์ไว้ใจผมเหมือนเมื่อก่อน เล่าเรื่องของอาจารย์ให้ผมฟังได้ไหมครับ”
เอ่ยถามเสียงนุ่มไม่ได้มีกิริยาละลาบละล้วง หากแต่สุภาพใส่ใจอย่างเช่นคนที่เคยสนิทสนมกันมาเมื่อครั้งก่อน ภวัตสบตาก่อนจะถอนหายใจออกมาและเล่าด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น
“ก็อย่างที่ผมบอกเปาก่อนลาออกว่าอยากจะหาเงินเยอะๆให้เมียกับลูก แต่หายังไงก็ไม่พอกับความต้องการของเขา สุดท้ายเขาก็ทิ้งผมกับจอมไป ผมเสียใจมากเมื่อสิ่งที่พยายามมาทั้งหมดมันยังไม่ดีพอ”
น้ำตาลูกผู้ชายหยดหนึ่งไหลจากดวงตา ภวัตรีบยกมือป้ายน้ำตาทิ้ง ปาณัทเดาได้ต่อว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อจากนั้น เขารู้ดีว่าภวัตมั่นคงต่อความรักเพียงใด
“เปาคงผิดหวังที่เห็นผมในสภาพนี้ ขอโทษที่เป็นแบบอย่างที่ดีให้เปาไม่ได้”
“อาจารย์อย่าพูดแบบนั้นสิครับ”
ปาณัทเห็นใจภวัตเหลือเกิน เขาวางมือลงไปที่ต้นแขนของภวัต
“อาจารย์ยังเป็นคนที่ซื่อตรงต่อความรักในสายตาของผม ผมนับถืออาจารย์ไม่เปลี่ยนแปลงหรอกครับ”
ภวัตฝืนยิ้มออกมาได้ เขากล้าที่จะสบตาปาณัทมากขึ้น
“แล้วนี่เปาทำไมมาที่บ้านผมได้ล่ะ”
ปาณัทขบริมฝีปาก จะให้บอกความจริงว่าจ้างลูกชายของภวัตมานอนด้วยก็คงไม่ใช่เรื่องดี เขาไม่รู้ว่าภวัตทราบเรื่องของจอมภพหรือเปล่า
“เรื่องบังเอิญน่ะครับ ผมไปเจอกับลูกชายของอาจารย์ตอนที่เขาทำงานพิเศษ บังเอิญว่าน้องเขาทำสมุดทะเบียนบ้านร่วงจากกระเป๋า และพอดีผมเห็นชื่ออาจารย์ว่าเป็นพ่อของน้อง ผมก็เลยตามมาที่นี่”
พูดถึงบุตรชายภวัตก็ยิ้มออกมาได้ สีหน้าบอกถึงความภาคภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด
“จอมมันเป็นเด็กดี กลายเป็นว่าต้องให้ลูกมาคอยดูแลแทนที่จะได้เลี้ยงลูก มันขยันทำงานหาเงินตั้งแต่เด็ก”
คนเป็นพ่อดึงอัลบั้มของลูกที่เก็บไว้ตรงหัวเตียงออกมาอวดแขกผู้มาเยือน
“ดูนี่สิ รูปนี้ตอนเรียนประถม เป็นนักกีฬาของโรงเรียนด้วยนะ ตอนนี้อยู่มัธยม นี่ได้ทุนการศึกษาจนเข้ามหาวิทยาลัยได้”
ปาณัทดูรูปถ่ายในวัยต่างๆของจอมภพแล้วยิ้มตาม เขาเป็นเด็กชายที่รูปร่างหน้าตาดีตั้งแต่วัยเยาว์ ส่วนหนึ่งคล้ายผู้เป็นบิดาไม่น้อย
“แต่เสียดายที่ไอ้จอมมันเป็นเด็กบ้านแตก แม่หนีไปและพ่อก็ยังกลายเป็นไอ้ขี้เมาอีก จากเด็กน่ารักก็เลยกลายเป็นคนกระด้าง แถมยังเกลียดความรักอีกต่างหาก”
ใช่ว่าภวัตจะตาบอด ถึงแม้จะสติเลอะเลือนเพราะพิษสุราแต่เขาก็เข้าใจจอมภพ ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาที่ทำให้บุตรชายกลายเป็นคนเช่นนี้ ปาณัทเองก็พอเข้าใจ เขายิ่งสงสารจอมภพมากขึ้นไปอีกเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
“นี่นามบัตรของผม” ปาณัทส่งนามบัตรให้ภวัตรับไป
“หากมีอะไรฉุกเฉินติดต่อผมนะครับอย่าได้เกรงใจ ถือเสียว่าผมยังเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของอาจารย์ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม”
ปาณัทขับรถยนต์ของเขากลับบ้านหลังใหญ่แถบชานเมืองซึ่งเป็นบ้านที่เขาพักอาศัยอยู่จริงๆ ส่วนคอนโดมิเนียมนั้นเป็นสมบัติส่วนตัวที่ซื้อไว้พักในเวลาที่ต้องทำงานใจกลางเมืองหลวงและคร้านจะกลับบ้าน ครอบครัวของเขามีเชื้อสายจีนและมีพี่น้องหลายคนโดยที่ปาณัทเป็นน้องคนสุดท้อง ส่วนพ่อกับแม่นั้นเสียชีวิตไปทั้งคู่แล้ว
พี่น้องของปาณัทรักใคร่กลมเกลียวกันดี ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเหมือนอย่างตระกูลอื่นๆที่มีฐานะร่ำรวย ต่างคนก็แยกไปบริหารงานที่พ่อกับแม่แบ่งสมบัติไว้ให้ และแต่ละคนก็ยังมีหุ้นในกงสีที่เป็นกองกลางอีกด้วย ชายหนุ่มได้รับมรดกเป็นโรงงานผลิตวัสดุพลาสติก เมื่อปาณัทมารับช่วงต่อเขาก็ขยายงานธุรกิจในรูปแบบสมัยใหม่จนผลประกอบการยิ่งดีขึ้น ลูกน้องต่างเรียกเขาว่าเสี่ยเปาด้วยความนับถือแท้จริง
เขาอาศัยบ้านหลังใหญ่อยู่กับพี่สาวที่เกิดก่อนเขาแค่สองปีชื่อว่าปาริชาติ ทั้งคู่สนิทสนมกันมากตั้งแต่เด็ก พี่สาวของปาณัทไม่ยอมแต่งงานมีครอบครัวเพราะมัวแต่ทำงาน ส่วนพี่น้องคนอื่นแต่งงานแยกไปสร้างบ้านกันหมดแล้ว
ปาณัทก้าวเข้าไปในบ้าน มองเห็นพี่สาวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้านหน้ามีโน้ตบุคที่ใช้ทำงาน ปาณัทเดินเข้าไปหาและนั่งเคียงข้าง พี่สาวหันมองมองแวบหนึ่ง
“เมื่อคืนไม่กลับบ้าน ค้างที่คอนโดเหรอ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ คนเป็นพี่หัวเราะเบาๆ
“ได้คนถูกใจมาดูแลล่ะสิเสี่ยเปา หน้าตาอิ่มเอิบเพราะได้น้ำดี”
ปาณัทโคลงศีรษะ เขากับปาริชาติไม่มีความลับต่อกัน เรื่องที่เขาไม่ชอบผู้หญิงพี่สาวก็รู้ดี
“ปากแบบนี้เจ้ปลาถึงได้ไม่มีแฟน”
“เฮ้ย ไอ้ที่ไม่มีแฟนเพราะไม่เอาเองต่างหาก ไอ้น้องคนนี้ แล้วนี่ยังไง ทำหน้าแบบนี้ต้องมีอะไรมาเม้าล่ะสิ”
น้องชายนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เจ้ปลาเคยมีความรักไหม ปั๊บปีเลิฟน่ะ ตอนสมัยแตกเนื้อสาว”
“มี ทำไมเหรอ”
“มันลืมยากเนอะ ผ่านมาเป็นสิบปีผมก็คิดว่ามันลืมเลือนไปหมดแล้ว แต่ความจริงเราก็ยังคิดถึงความรักครั้งนั้น”
ปาริชาติวางมือจากงานหันมองสบตาน้องชาย รู้มาตลอดว่าน้องชายคนสุดท้องอ่อนไหวง่ายแค่ไหน
“แล้วเปาเจ็บหรือเปล่า มันไม่เจ็บก็แปลว่าความรักครั้งนั้นก็แค่ทิ้งรอยเอาไว้ให้เราระลึกถึง โอเค มันอาจจะไม่สมหวังแต่มันก็สอนให้เรารู้จักความรักล่ะนะ”
ปาณัทมองพี่สาวด้วยความทึ่ง
“โอ้โหเจ้ คำคบกริบยิ่งกว่ามีดหั่นสเต็กอีก”
เปลี่ยนเรื่องคุยกับปาริชาติพักหนึ่งเขาก็เอ่ยปากขอตัวกลับเข้าห้องส่วนตัว ปาณัททิ้งกายลงไปบนเตียงนุ่มดวงตาจ้องมองแต่เพดานห้อง สิ่งที่เคยคิดว่าลืมเลือนไปแล้วกลับมาเด่นชัดราวกับเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นไม่นานมานี้เอง
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี้...
สิบสองปีที่แล้ว
นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งในคณะบริหารธุรกิจต่างก็ตั้งใจฟังอาจารย์ที่กำลังสอนวิชากฎหมายธุรกิจเบื้องต้นกันตาแป๋ว หนึ่งในนั้นก็คือปาณัท เขานั่งเท้าคางฟังเสียงอาจารย์ภวัตอย่างเพลิดเพลิน
“ขายฝากคืออะไร ขายฝากก็คือการทำสัญญากู้เงินแบบหนึ่ง โดยที่ลูกหนี้จะต้องทำการขายทรัพย์สินให้เจ้าหนี้ ซึ่งจะต้องมีการโอนทรัพย์สินกันก่อน แต่ว่ามีระยะเวลาตามกำหนด ถ้ายังอยู่ในระยะเวลาที่ตกลงกัน ลูกหนี้นำเงินมาจ่ายคืนเจ้าหนี้ก็ต้องคืนทรัพย์สิน แต่ถ้าหากยังไม่มีเงินลูกหนี้ก็สามารถต่อสัญญาได้แต่ไม่เกินสิบปี”
ภวัตเป็นอาจารย์หนุ่มอายุราวสามสิบปีเท่าที่ปาณัทรู้ เขาเป็นขวัญใจของนักศึกษาเพราะสอนวิชาน่าเบื่อให้สนุกได้ และยังมีหน้าตาหล่อเหลาอีกด้วย
“อย่ามัวแต่นั่งเฉย ตอบคำถามเร็วเข้า ไหน ปาณัทลองทวนที่ผมพูดไปเมื่อครู่ซิ”
ปาณัทสะดุ้ง เขามัวแต่จ้องหน้าอาจารย์เพลินจนเกือบลืมเนื้อหา ดีที่ยังจำได้และตอบคำถามไม่ขายขี้หน้านัก น่าเสียดายที่ชั่วโมงการเรียนการสอนหมดเร็วไปหน่อย
“ก่อนหมดชั่วโมงสุดท้ายและสอบในสัปดาห์หน้า ผมขอปิดคลาสด้วยข่าวสองเรื่อง”
ภวัตกล่าวในชั่วโมงสุดท้าย
“สอบเสร็จปิดภาคเรียน คณะจะจัดค่ายอาสาไปสร้างสนามเด็กเล่นให้โรงเรียนทางภาคเหนือ ผมเองก็ไปด้วย ใครอยากทำบุญก็ลงชื่อไปกันได้ ส่วนเรื่องที่สอง”
เขากวาดสายตามองลูกศิษย์ช้าๆ
“เมื่อกลับจากค่ายอาสาและตัดเกรดให้พวกคุณเสร็จแล้ว ผมจะลาออกจากการเป็นอาจารย์แล้ว”
เสียงอื้ออึงดังขึ้นทันที นักศึกษาทั้งห้องต่างก็ตกใจกันยกใหญ่ไม่เว้นแม้แต่ปาณัท เขารีบเอ่ยถามละล่ำละลัก
“อาจารย์ ทำไมถึงลาออกล่ะครับ”
“จะไปเป็นหนุ่มออฟฟิศน่ะ หาเงินเลี้ยงครอบครัวหน่อย”
เป็นที่รู้กันว่าภวัตแต่งงานแล้วและมีบุตรชายตัวเล็กคนหนึ่ง เขาได้ชื่อว่าเป็นคนรักครอบครัวมากและเมื่อรู้ว่าภวัตจะลาออกปาณัทก็ลงชื่อไปค่ายอาสาของคณะโดยไม่ลังเล
ปาณัทปลื้มภวัต เขาเป็นผู้ชายในอุดมคติของหลายคน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรืออุปนิสัยใจคอ ภวัตเป็นคนโอบอ้อมอารีและอัธยาศัยดี ปาณัทได้แต่เก็บความนิยมชมชอบไว้ตลอดเทอมที่เขาเรียนกับภวัตจนกระทั่งทั้งคู่ออกค่ายอาสาด้วยกันในจังหวัดทางภาคเหนือ
“มานี่เปา ผมช่วยเอง เปายกของหนักไม่ไหวหรอก”
เพราะภวัตรู้ว่าลูกศิษย์คนนี้เป็นลูกคนเล็กของมหาเศรษฐีตระกูลหนึ่ง มือเรียวนั้นแทบจะไม่เคยหยิบจับอะไรให้ระคายมือ เขายิ้มให้ปาณัทโดยไม่รู้เลยว่าปาณัทกำลังใจสั่นเมื่อได้อยู่ใกล้ปะปนกับความอาลัยเมื่อรู้ว่าภวัตจะไม่ได้ทำงานในมหาวิทยาลัยอีกแล้ว
เย็นวันหนึ่งเมื่อใกล้ถึงวันสุดท้ายของค่ายอาสา ปาณัทก็ยิ่งทรมานกับความรู้สึกที่เก็บงำไว้ เขาพยายามหลีกหนีจนภวัตสังเกตได้
“เปาเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าเศร้า”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ” ปาณัทฝืนยิ้ม “ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวผมขอตัวไปล้างจานก่อนนะครับ”
เด็กหนุ่มวัยสิบแปดย่างสิบเก้ารีบลุกไปคว้าตะกร้าใส่จานชามใช้แล้วกองใหญ่ยกไปริมลำธารเพื่อหลบหน้า แต่คนละเอียดอ่อนอย่างภวัตไม่ได้นิ่งนอนใจ เขารีบตามไปเพราะเป็นห่วงปาณัท มองเห็นลมฟ้าลมฝนมาแต่ไกลและยิ่งอยู่บนยอดดอยสูงก็ยิ่งน่ากลัว
“ผมช่วยล้างจานดีกว่า จะได้เสร็จเร็วๆ ฝนใกล้จะตกแล้วเดี๋ยวเปาจะเปียกฝนเป็นหวัดนะ”
ความอดทนของปาณัทสิ้นสุดลง เขาหันไปสบตากับภวัตพร้อมกับต่อว่าเสียงขื่น
“อาจารย์เลิกทำดีกับผมเถอะครับ ผมรู้ว่าอาจารย์เป็นคนมีน้ำใจแต่น้ำใจของอาจารย์กำลังทำให้ผมเสียใจ”
ภวัตไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไรต่อฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เขารีบคว้าแขนของปาณัทไว้ด้วยความเป็นห่วง
“เปา มานี่เร็ว ไปหาที่หลบฝนกันก่อน”
ปาณัทสะบัดแขนหนีเพราะความเสียใจ แต่ไม่นึกว่าเขาจะเสียหลักเพราะเนื้อดินลื่นใต้เท้าจนร่วงลงไปในลำธาร เขาร้องลั่นด้วยความตกใจกลัว ภวัตรีบลงไปในน้ำเชี่ยวและคว้าร่างของปาณัทไว้
“เกาะผมไว้ อย่าดื้อสิ”
ภวัตดึงปาณัทจากสายน้ำขึ้นมาบนฝั่ง เขาลากลูกศิษย์ให้วิ่งตามมายังชะง่อนหินที่มีด้านล่างพอจะหลบสายฝนกระหน่ำได้ ทั้งคู่นั่งชิดจนไหล่ชนกันในที่แคบ ปาณัทน้ำตาไหลปะปนสายฝนจนภวัตสงสัย
“เปา โกรธผมเรื่องอะไร”
ความอัดอั้นในหัวใจทำให้ปาณัททนไม่ไหว เขามองอย่างตัดพ้อ
“โกรธที่อาจารย์จะลาออกไงครับ ผมไม่อยากให้อาจารย์ไป ผมอยากอยู่ใกล้ๆผมรักอาจารย์”
ประโยคที่ปาณัทโพล่งออกมาทำให้ภวัตอึ้ง พักใหญ่เขาก็ยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเข้าใจ
“ขอบใจนะที่เปารู้สึกแบบนั้นกับผม เปาเป็นวัยรุ่นอารมณ์ยังไม่คงที่ ความรู้สึกบางอย่างก็อาจจะรุนแรงไปบ้าง อีกหน่อยมันก็จะดีขึ้นเมื่อโตกว่านี้”
ปาณัทเบนหน้าหนี เขากลั้นน้ำตาไม่อยู่
“ที่อาจารย์พูดมาคือคำปฏิเสธสินะครับ ผมขอโทษที่ความรู้สึกบางอย่างที่รุนแรงของผมมันสร้างความรำคาญให้อาจารย์ ใช่สิ อาจารย์เป็นคนรักครอบครัว ผมมันก็แค่เด็กโง่ที่ไปรักคนแสนดีที่มีเจ้าของแล้ว”
มือใหญ่เชยคางของปาณัทให้หันกลับมาสบตา แวบหนึ่งที่ดวงตาของภวัตมีแววสับสน
“ผมไม่ได้รำคาญเปา อันที่จริงก็พอจะเดาได้ว่าเปาคิดอะไรอยู่ ถ้าเปาโตกว่านี้ก็จะเข้าใจว่ามันเป็นความนิยมชมชอบเหมือนวัยรุ่นแสวงหาที่พึ่งหรือวีรบุรุษ อีกหน่อยเปาก็จะมีความรักกับคนที่รักเปาจริงๆ”
ปาณัทส่ายหน้า สำหรับเขาภวัตคือความรักครั้งแรก รักที่รู้ว่าไม่มีที่ยืนแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นปาณัทก็ยังพร้อมจะทุ่มใจให้ เขามองใบหน้านั้น ใบหน้าของคนที่เขาเฝ้ามองมาตลอดหลายเดือน ยิ่งอยู่ใกล้ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำจนเหน็บหนาว แต่ภวัตก็ยังเป็นไออุ่นสำหรับเขา
เด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้ เขาอยากจะเสี่ยงหากว่าภวัตจะมีใจให้กับเขาบ้าง ปาณัทโน้มกายเข้าหาและใช้สองมือเหนี่ยวท้ายทอยของภวัตไว้ เขาทาบริมฝีปากลงไปบนปากของภวัตด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี รู้สึกถึงความตกใจของภวัตในวูบแรกก่อนที่ภวัตจะพลั้งเผลอจูบตอบกลับมาจนปาณัทเองที่เป็นฝ่ายตัวสั่น
“ถ้าอาจารย์ต้องการ ผมก็จะไม่ว่าอะไร”
จำได้ว่าเขากระซิบเช่นนั้นและคิดอย่างนั้นจริงๆ ในเวลานั้นหากภวัตคิดจะล่วงเกินปาณัทก็พร้อมด้วยความเต็มใจ ภวัตสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะดันไหล่ของปาณัทออกห่าง ไม่มีความดูถูกดูแคลนให้เห็น มีแต่ความอบอุ่นและเข้าใจ
“ถ้าผมทำเลวแบบนั้น ผมจะเป็นคนดีในสายตาของเปาได้ยังไง ผมก็คงเป็นแค่ไอ้แก่ฉวยโอกาสตอนที่เด็กคนหนึ่งพลั้งเผลอไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมต้องทำผิดต่อเปา ทำผิดต่อลูกเมีย อย่าให้ผมเป็นคนเลวแบบนั้นเลยนะ ขอให้เปาจดจำผมในฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์ที่ดีแบบนี้ตลอดไป”
วินาทีนั้นปาณัทถึงกับร้องไห้ออกมาและต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้กับความดีของภวัต และนั่นเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายกับความใกล้ชิด เพราะหลังจากกลับกรุงเทพมาแล้วปาณัทก็ไม่ได้พบกับภวัตอีกเลย
จนกระทั่งวันนี้ ปาณัทจึงได้พบกับความรักครั้งแรกของเขาอีกครั้ง ไม่ได้เจ็บปวดอีกแล้วเมื่อกาลเวลาพัดผ่านไป มีแต่ความทรงจำดีๆที่เก็บไว้ในมุมหนึ่งของหัวใจ และความเห็นใจกับชีวิตของภวัตในปัจจุบันนี้
แต่กับเลือดเนื้อเชื้อไขของภวัตที่เขาเพิ่งใช้เงินซื้อความสัมพันธ์เล่า เหมือนมีอะไรบางอย่างก่อกวนจนปาณัทเฝ้าแต่ครุ่นคิด เขาคิดถึงดวงตาคมของจอมภพ คิดถึงรสหวานยามเสน่หา หากภวัตล่วงรู้ถึงความรู้สึกเหล่านี้ อดีตอาจารย์จะให้คำจำกัดความระหว่างปาณัทและบุตรชายตนเองว่าอะไรดี
TBC
สารภาพมา ว่าใครยังไม่ลืมความรักครั้งแรก
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
-
รักครั้งแรกก็เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำนะเปา ถึงมันจะไม่สมหวัง ครั้งนึงก็ถือว่ายังเคยมีความรัก :katai2-1:
ฟังเรื่องในอดีตแล้วแอบสงสาร อาจารย์เป็นคนดีอ่ะ ตั้งใจหาเงินดูแลครอบครัวแท้ๆ โดนหญิงทิ้งจนชีวิตเปลี่ยน สงสารจอมภพด้วย :hao5:
รอตอนต่อไปค่า
-
เนื้อเรื่องเข้มข้นมาก จอมทัพรู้จะเป็นยังไงเนี่ย
-
:m15:
เศร้า
-
รักครั้งแรก ไม่ลืม แต่ก็ ไม่เคยจำ ..
-
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2:
-
พี่อ่า อย่าดราม่าแบบน้ำข้นน้ำใสนะคะ ฮือออออ ตอนนั้นแบบ...
ทำรั้ยใจ ส่วนตัวไม่ได้เกลียดเกมนะ แต่พอพ่อลูกเขามาชิงรักกันเองแล้วแบบจิตใจนู๋บอบบางค่ะพรี่
ไม่อยากให้พ่อลูกเขามองหน้ากันไม่ติดเรย โอ๊ยตาย
นายเอกคะลืมคนแก่ไปได้แร้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แปลก ๆ ตรงที่คนเป็นพ่อก็รู้ว่าลูกลำบากมาก
แต่ก็ยังไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม
งง
-
กินเด็กคือนิพพาน ไม่ได้พ่อก็เอาลูกนี่แหละ เคี้ยวกรุ๊บๆเลย คิกคิก :impress2:
-
รักครั้งแรกมันก็จะฝังใจงี่อ้าา T_T
-
โลกกลมมากจริงๆ ค่ะ แล้วดูผ่านมาเป็นสิบปี
ยังวนมาเจอกันได้ แถมยังรู้สึกต่อลูกชายอีก
จอมอย่ายอมแพ้นะคะ จนหนทาง แต่ไม่หมดหนทางนะ
เปาช่วยน้องด้วยนะคะ คิดว่าคุณพ่อก็คงอยากให้ลูกสบายขึ้น
แต่ใจไม่สู้แล้ว แถมร่างกายไม่ไหวอีก
-
:mew4:โลกกลมจริง ๆ แอบหวังว่าสองคนทั้งเปาและจอมจะใจตรงกันนะคะ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 4
กว่าจอมภพจะกลับบ้านมาอีกครั้งเวลาก็ล่วงเลยมาถึงสามทุ่มเศษหลังจากที่งานเสริฟอาหารเสร็จสิ้นลงแล้ว เมื่อถึงบ้านชายหนุ่มก็ต้องส่ายหน้ากับสภาพบิดาที่เมามายอยู่บนพื้นบ้าน ขวดเหล้าเบียร์กองอยู่ข้างกายอย่างคนไม่คิดที่จะเลิกให้เด็ดขาด จอมภพได้แต่ตรงเข้าไปดึงภวัตขึ้นมานอนบนเตียงเล็กประจำกายของพ่อ
“จะดื่มอะไรขนาดนี้นะพ่อ หมอเขายิ่งห้ามอยู่ นี่เห็นท้องตัวเองไหมว่าบวมหนักเข้าไปใหญ่แล้ว”
ทุกอย่างที่พร่ำพูดเพราะเป็นห่วงบิดา ล่าสุดที่ต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลหมอบอกกับเขาว่าอาการของบิดาไม่ดีนัก ฤทธิ์สุราทำลายทั้งสมองและตับไตจนเกิดอาการหลอนและบวมน้ำ ตัวตาเหลืองซีดเพราะขับของเสียออกจากร่างกายไม่ได้
“นิดหน่อยน่าจอม วันนี้พ่อซักผ้าให้ลูกแล้วไปเจอเงินมันร่วงมา โอ้โห ตั้งเป็นพันแน่ะ พ่อก็เลยย้อมใจหน่อย”
เสียงอ้อแอ้และกลิ่นคล้ายละมุดเน่าประดังออกมาจากลมหายใจ บอกให้รู้ว่าคงไม่ใช่นิดหน่อยอย่างที่ภวัตแก้ตัว แต่ที่จอมภพทั้งตกใจและโมโหนั่นคือเงินที่บิดาพบและนำไปซื้อเหล้ามาดื่ม
“พ่อว่าไงนะ เอาผมในกระเป๋าเสื้อผมไปซื้อเหล้า พ่อจะบ้าเหรอ รู้ไหมว่านั่นมันเงินที่ผมจะเอาไปซื้อหนังสือเรียน”
สีหน้าผิดหวังของจอมภพทำให้บิดานิ่งงัน ชั่วครู่ที่สติอันน้อยนิดคืนสู่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี
“จอม พ่อไม่รู้ พ่อขอโทษ จอม...”
RRRR
เสียงโทรศัพท์มือถือของจอมภพดังขึ้นขัดจังหวะบทสนทนาอันรุนแรง ชายหนุ่มสบถระบายความหงุดหงิดก่อนจะรับสาย คนโทรมาคือลูกค้าที่เคยซื้อบริการจากเขาและกระเป๋าหนักพอควร
“ครับคุณสมศักดิ์ คืนนี้เดี๋ยวนี้เลยหรือครับ เอ่อ ก็พอได้แต่คงเหมาถึงเช้าไม่ได้เพราะมีเรียน คงได้แค่รอบเดียว ได้ครับที่เดิมนะครับ”
ตลอดเวลาที่จอมภพหันหลังพูดคุยโทรศัพท์ เขาไม่รู้ว่าภวัตที่มีสภาพเมามายจะลุกขึ้นมาเงี่ยหูฟังอย่างเอะใจ และเมื่อบุตรชายหันหน้ากลับมาคนเป็นพ่อจึงถามเสียงเครียดแทบจะหายเมา
“ไอ้จอม งานพิเศษที่ทำอยู่เนี่ย มันงานอะไรกันแน่”
จอมภพนิ่งงัน เขาไม่นึกว่าบิดาจะมีสติพอรับฟังการสนทนาของเขา ชายหนุ่มพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของภวัตเพราะยังไม่อยากให้บิดารู้ความจริง
“ก็งานเสิร์ฟอาหารนั่นแหละ พ่อจะสงสัยอะไร”
“พ่อไม่เชื่อ อย่าคิดว่าพ่อโง่สิจอม ตอบพ่อมาตรงๆนะ ไอ้ที่แกหายหัวไปตอนดึกๆทั้งคืนบ่อยๆ แกไปทำอะไรกันแน่ บอกพ่อมาเดี๋ยวนี้”
“เออ ใช่ ผมไปขายตัว อย่างที่พ่อคิดนั่นแหละ พอใจหรือยัง” จอมภพเผลอตัวตวาดลั่นอย่างเหลืออด
“พ่อคิดว่าคนที่ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยอย่างผมจะไปทำงานอะไรจนมีรายได้พอที่จะใช้หนี้ที่พ่อก่อได้ แล้วยังค่าเทอมของผมและค่ารักษาตัวของพ่ออีกล่ะ ถ้าผมไม่ใช้วิธีนี้ผมก็คงไม่มีเงินไถ่หนี้บ้าน ไม่มีเงินมาซื้อข้าวกินรวมทั้งไอ้ขวดเหล้าที่กองรอบๆพ่อนั่นอีก พ่อจะให้ผมทำยังไงถึงจะหาเงินได้ขนาดนั้นบอกมาสิ”
ภวัตตะลึงงันกับความจริงที่บุตรชายสารภาพ นัยน์ตาอดสูเจ็บช้ำนั่นอีกเล่ายิ่งเหมือนคมมีดกรีดลึกจนเลือดในหัวใจไหลซิบ ว่าตนเองคือภาระที่ทำให้จอมภพถึงกับยอมขายศักดิ์ศรีของตน
“จอม พ่อขอโทษ พ่อเสียใจ”
จอมภพเหยียดยิ้ม ดวงตาของเขาร้อนผ่าวเมื่อเห็นสีหน้าสลดของบิดา ไม่ใช่ว่าจอมภพจะไม่รักพ่อแต่เขาหมดความเชื่อมั่นในตัวภวัตไปแล้ว
“เก็บความเสียใจของพ่อใส่ขวดเหล้าต่อไปเถอะ ผมจะไปทำงานแล้ว”
คว้ากระเป๋าเป้คู่ใจแล้วเดินดุ่มออกจากบ้าน ปล่อยให้ภวัตนั่งจมกับความผิดหวังในตัวเอง เขาเหลียวมองรอบบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยสวยงามแต่มันพังไปเพราะความผิดหวังจากความรักและไม่อาจประคองตนไว้ได้ ภวัตมองดูมือตนเองที่ทั้งด้านและซีดเหลือง มือคู่นี้เคยอุ้มชูบุตรชายในอดีต แต่ปัจจุบันเขากลับทำลายคนที่รักด้วยมือคู่นี้เช่นกัน น้ำตาของภวัตพรั่งพรูออกมาอย่างสุดกลั้น
จะสายเกินไปหรือไม่หากเขาจะปรับปรุงตนเองเพื่อจอมภพคนที่เขารักมากที่สุดในตอนนี้ อย่างน้อยก็เพื่อให้บุตรชายไม่มองเขาด้วยสายตาแห่งความผิดหวังอีกต่อไป
รอจนกลางดึกล่วงเข้าวันใหม่พักใหญ่จอมภพจึงกลับบ้านอีกครั้ง เขาพบบิดานั่งซึมอยู่ที่เดิม ภวัตเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาของบิดาคนเดิมในอดีต
“จอม มาหาพ่อ”
ชายหนุ่มนิ่งงัน เขาก้าวเดินเข้าไปหาและทรุดนั่งเคียงข้างภวัต ผู้เป็นบิดาก้มหน้าลงต่ำอย่างคนละอายแก่ใจ
“พ่อขอโทษจริงๆ คราวนี้พ่อสำนึกผิดแล้วว่าสร้างความเดือดร้อนให้ลูก จอมจะยกโทษให้พ่อได้ไหม”
จอมภพถอนหายใจ ถึงอย่างไรเขาก็ตัดบิดาไม่ขาด สายใยพ่อลูกมีมากเกินกว่าจะโกรธขึ้งกัน เขาฝืนยิ้มส่งให้ภวัต
“ถ้าผมยกโทษให้พ่อ แล้วพ่อจะยกโทษให้ตัวเองไหม พ่อต้องเลิกโทษตัวเองว่าไม่ดีพอจนแม่ทิ้งไปได้แล้ว พ่อน่าจะเข้าใจว่าแม่ไม่เคยพอใจกับอะไรสักอย่างบนโลกนี้ ปล่อยแม่ไปให้สมกับที่แม่ทิ้งเราทั้งคู่แล้วกลับมารักษาตัว พ่อทำได้หรือเปล่า”
คนเป็นลูกพูดจาราวกับเป็นผู้ใหญ่กว่าเขามาก ภวัตน้ำตารื้นแต่กระนั้นเขาก็ยิ้มออกมาได้ มือหนาเหลืองซีดยื่นออกไปวางบนศีรษะบุตรชายแล้วขยี้ผมเบาๆ
“ได้ พ่อจะทำ พ่ออยากให้จอมกลับมาภูมิใจในตัวพ่อ พ่อจะเลิกเหล้าให้ได้”
จอมภพยิ้มได้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี มันเป็นยิ้มที่ไม่ต้องฝืนขณะที่เขาสบตากับพ่อ ขอเพียงภวัตโยนความทุกข์ออกจากหัวใจได้ก็เพียงพอแล้วสำหรับลูกชายอย่างเขา
แต่ราวๆสองสามหลังจากที่จอมภพสบายใจขึ้นมาบ้างเพราะภวัตไม่ได้แตะต้องสิ่งมึนเมาอีก เหตุตระหนกก็เกิดขึ้นเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนบ้านที่ฝากให้ช่วยสอดส่องบิดาของเขา
“จอมเอ๊ย แย่แล้ว ภวัตอ้วกเป็นเลือด หน้าซีดตัวสั่นไปหมด ลุงเรียกรถพยาบาลมารับไปแล้ว จอมรีบตามไปที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะ”
เกือบสัปดาห์กว่าภวัตจะมีสติสัมปชัญญะกลับคืนมาสู่ร่างกายอ่อนแรงของเขา หมอบอกว่าเป็นเพราะเขาหยุดเหล้ากะทันหันทำให้เกิดอาการชัก ประสาทหลอนและเลือดออกในทางเดินอาหาร ภวัตอยู่ในภาวะเพ้อคลั่งจนต้องถูกจับมัดติดเตียงในโรงพยาบาลของรัฐที่เขารักษาอยู่กว่าจะสงบก็สามถึงสี่วัน หลังจากนั้นเขาก็เริ่มได้สติมาบ้าง
ตอนนี้ร่างกายของภวัตเหลืองเพราะของพิษของเสียในร่างกาย แก้มตอบลึก ท้องบวมโตจนหายใจไม่เต็มอิ่มต้องให้ออกซิเจนช่วยไว้ ตลอดเวลาจอมภพมาคอยดูแลจนกระทั่งวันนี้ภวัตจึงบอกให้บุตรชายไปเรียน
“แต่ว่าพ่อยังไม่มีแรงเลยนะ”
จอมภพเอ่ยค้านแต่ภวัตก็ยังยืนยันคำเดิม
“ไปเรียนเถอะจอม ขาดเรียนมากๆเดี๋ยวไม่มีสิทธิ์สอบ นี่ก็ใกล้จะสอบปลายภาคแล้วไม่ใช่เหรอ พ่ออยู่ได้ มีอะไรรุนแรงเดี๋ยวพยาบาลก็โทรหาลูกเองนั่นแหละ”
จอมภพยอมไปเรียนอย่างไม่เต็มใจนักด้วยความห่วงใยบิดา แต่ภวัตจำเป็นจะต้องให้จอมภพห่างเขาในวันนี้ วันที่เขายังมีสติสัมปชัญญะเหลืออยู่มากที่สุด
“คุณพยาบาลครับ ช่วยเหลือผมหน่อย โทรไปที่เบอร์นี้ให้ผมทีเถิด ผมจะขอความช่วยเหลือจากเขา”
เอ่ยปากขอร้องและจดเบอร์โทรศัพท์ที่เขาท่องไว้จนขึ้นใจตั้งแต่ได้รับนามบัตรมา นี่เป็นสิ่งสำคัญที่ภวัตจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้
ปาณัทกระหืดกระหอบมาที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง ท่ามกลางผู้ป่วยจำนวนมากที่มารับบริการ เขาตามหาจนกระทั่งได้พบกับอดีตอาจารย์ของเขาบนเตียงคนไข้ในหอผู้ป่วยสามัญ
“อาจารย์”
ช่างน่าเวทนาเหลือเกินกับบุรุษคนหนึ่งที่เคยหล่อเหลาสดชื่นแจ่มใสท่ามกลางนักศึกษารายล้อม แต่บัดนี้คนๆนั้นนอนพังพาบจนลมหายใจอาจจะปลิดปลิวได้ตลอดเวลา
“เปา”
น้ำเสียงเบาหวิวคล้ายใบไม้แห้งร่วงหล่นจากต้น ปาณัทรีบก้าวไปหาและกุมมือซีดนั้นพลางกล่าวรับเสียงนุ่ม
“ครับอาจารย์ ผมมาแล้ว”
ร่างสูงโปร่งในเครื่องแต่งกายเรียบร้อยเหมาะสมกับเจ้าตัว เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้เล็กสำหรับญาติและส่งยิ้มให้ภวัต
“ผมเพิ่งรู้ว่าอาจารย์ป่วยหนัก พยาบาลโทรไปหาผม”
ภวัตพยักหน้ารับ เขาฝืนยิ้มตอบกลับทั้งที่ยังอ่อนแรง
“ผมให้พยาบาลช่วยโทรหาเปา รอบนี้อาการของผมหนักมากจนกลัวว่าจะไม่ไหว ต้องรีบทำอะไรให้ทันก่อนตาย”
“ทำไมอาจารย์พูดแบบนั้น ผมว่า...”
“ยอมรับความจริงเถอะเปา ตอนนี้ผมแย่จริงๆ แต่จะตายก็ยังเป็นห่วงลูก รู้มาตลอดว่ามันทำงานหนักเพราะพ่อของมันเป็นภาระ แต่ไม่นึกว่ามันจะเดือดร้อนถึงขนาดขายตัวแลกเงินด้วย”
มือเรียวที่เกาะกุมมือของภวัตเผลอบีบแรง หัวใจของปาณัทเต้นถี่ ภวัตหันมาสบตากับเขา นัยน์ตาเหลืองซ่านมองปาณัทราวกับเดาใจอดีตลูกศิษย์ได้
“ถามตรงๆนะเปา ที่เปาบอกกับผมว่าเจอจอมเพราะมันไปทำงานด้วย ใช่งานนี้ไหม”
ปาณัทหลบสายตา สีหน้าเกลื่อนไปด้วยความรู้สึกผิด
“ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าจอมเป็นลูกอาจารย์ครับ”
กลายเป็นภวัตที่ต้องยิ้มปลอบโยนก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ไม่มีใครผิดหรอก จะผิดก็คงเป็นผมที่เป็นสาเหตุหลัก แต่นั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ผมก็คงจะไม่ได้พบกับเปาอีกครั้ง ผมมีเรื่องจะให้เปาช่วย”
“อาจารย์จะให้ผมช่วยอะไรครับ ถ้าทำได้ผมจะทำให้ทุกอย่าง”
ภวัตยิ้มอย่างยินดี นี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำเพื่อลูก
“ขอบใจมากเปา ผมจะได้ตายตาหลับเสียที”
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี้...
เมื่อหมดคาบเรียนแล้วจอมภพก็รีบไปที่โรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วงบิดา เจ็บป่วยคราวนี้อาการของภวัตหนักมากกว่าทุกครั้ง จอมภพต้องลาหยุดจากงานพิเศษทั้งหมดเพื่อดูแลพ่อ เมื่อเขามาถึงหอผู้ป่วยที่ภวัตมารักษาตัวอยู่ก็ต้องแปลกใจเพราะเห็นบิดาคุยกับใครบางคนที่มองเห็นเพียงแผ่นหลัง
“จอม เลิกเรียนแล้วหรือ”
พ่อยิ้มให้เขา คนที่หันหลังให้อยู่จึงหันมาสบตา จอมภพนิ่งงันลมหายใจสะดุด
“คุณ!”
ไม่มีความแปลกใจจากสีหน้านั้น มีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้ เสียงแนะนำของภวัตยิ่งทำให้หัวใจของจอมภพกระตุก
“จอม สวัสดีพี่เปาสิ พี่เปาเป็นลูกศิษย์ของพ่อสมัยที่พ่อเป็นอาจารย์ไงล่ะ อันที่จริงก็เคยพบกันนะตอนที่พ่อพาจอมไปที่ทำงานด้วย แต่คงจำกันไม่ได้แล้ว”
แน่ล่ะ ใครจะจำได้ ที่จำได้ก็มีแต่บทรักอันเย้ายวนและฝังลึกอยู่ในจิตใจจนไม่อาจสลัดทิ้งได้เท่านั้น
จอมภพยกมือไหว้ตามคำสั่ง ปาณัทรับไหว้เขาด้วยกิริยางดงามทุกกระเบียดนิ้ว
“เสียดายที่ต้องไปทำงานต่อ อาจารย์พักผ่อนเยอะๆนะครับ”
ร่างโปร่งลุกขึ้นพลางยกมือไหว้อำลา ก่อนเดินกลับยังส่งยิ้มอ่อนบาดใจมาให้จอมภพจนเขาต้องมองตามหลังกระทั่งร่างนั้นลับสายตา
“เขารู้ได้ยังไงว่าพ่ออยู่ที่โรงพยาบาล”
จอมภพเอ่ยถามอย่างกังขา บิดากล่าวตอบด้วยสีหน้าสบายใจกว่าทุกวัน
“หลายวันก่อนเปาไปที่บ้าน เขาบอกว่ารู้จักแกเพราะแกไปทำงานพิเศษ และเห็นที่อยู่จากทะเบียนบ้านก็เลยตามหาจนมาเจอกัน”
“แล้วเสี่ย เอ่อ.. เขาบอกอะไรพ่อมากกว่านั้นหรือเปล่า”
จอมภพเกรงว่าบิดาจะรู้เรื่องที่เขากับปาณัทมีความสัมพันธ์กัน บิดาเลิกคิ้วทำหน้าแปลกใจ
“บอกอะไรวะ ทำไม แกมีความลับอะไรกับเขาหรือไง อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย พ่อง่วงนอนว่ะของีบสักหน่อย”
ภวัตหลับตาลงราวกับไม่อยากรับรู้อะไรอีก จอมภพจึงต้องหยุดการซักถาม เขานั่งนิ่งมองหน้าอกของบิดาที่กระเพื่อมเบาๆ ทั้งที่ในความคิดคำนึงมีแต่ใบหน้าของปาณัทปรากฏอยู่
ร่างสูงที่นอนขดอยู่ใต้เตียงคนไข้สะดุ้งเฮือกกลางดึกเมื่อได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ในหอผู้ป่วยเอะอะอยู่ข้างเตียง จอมภพตกใจเมื่อรู้ว่าบิดาที่นอนอยู่บนเตียงหยุดหายใจไปเสียแล้ว ทั้งหมอและพยาบาลวิ่งวุ่นใส่ท่อช่วยหายใจปั้มทรวงอกเพื่อช่วยชีวิต จอมภพได้แต่ยืนสั่นอยู่นอกม่านกับความโกลาหลนั้น
สีหน้าของหมอที่อยู่เวรไม่ดีนักเมื่อมาแจ้งข่าวร้าย ลมหายใจของภวัตปลิดปลิวไปแล้วอย่างไม่มีวันหวนกลับ จอมภพได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริง เขามองร่างสงบนิ่งของบิดาด้วยความเสียใจทั้งที่ทำใจบ้างแล้วว่าวันนี้จะมาถึง
ภวัตไม่มีญาติที่ไหนนอกจากบุตรชายเพียงคนเดียว จอมภพไม่นึกว่าทันทีที่ฟ้าสางเขาจะได้พบกับปาณัทอีกครั้ง ดวงตาของปาณัทแดงก่ำเมื่อสบตากับเขา
“อย่าเพิ่งถามอะไรเลย ให้ผมช่วยเดินเรื่องนำศพอาจารย์ออกจากโรงพยาบาลก่อนดีกว่า”
รู้ในช่วงหลังว่าภวัตสั่งความพยาบาลที่หอผู้ป่วยไว้ หากมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นให้แจ้งข่าวกับปาณัทด้วย ปาณัทจึงทราบข่าวการเสียชีวิตของภวัต เขาช่วยเหลือดำเนินการขั้นตอนทางราชการแทนขณะที่จอมภพยังอยู่ในภาวะสูญเสีย รวมถึงการพาร่างไร้วิญญาณไปที่วัดใกล้บ้านของจอมภพ
“ตั้งศพทำพิธีสามวันนะจอมแล้วเผา เรื่องงานศพผมจัดการให้หมดแล้ว”
ถึงแม้จะแปลกใจกับการช่วยเหลือเหล่านั้นว่าทำไมปาณัทถึงต้องมาเหน็ดเหนื่อยด้วย แต่อีกใจหนึ่งจอมภพกลับรู้สึกอบอุ่นและประทับใจในน้ำใจของปาณัท แต่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยได้อยู่ให้เขาได้ถามให้หายสงสัยเพราะปาณัทเองก็ยังมีงานที่ต้องปลีกตัวไปทำในตอนกลางวันและจะมาที่งานศพในตอนเย็น ท่ามกลางแขกเหรื่อที่มีไม่มากนัก จนกระทั่งถึงวันเผา จอมภพโกนผมดกดำแสนรักเพื่อบวชหน้าไฟให้บิดาเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำให้ภวัตได้
“ไม่ต้องห่วงจอมนะพ่อ จอมดูแลตัวเองได้”
หลายครั้งที่จอมภพเหลียวมองปาณัท ดวงตาเรียวหลังแว่นใสแดงเรื่อคลอด้วยหยาดน้ำเมื่อรู้ว่าภวัตไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกบางอย่างสะกิดใจจอมภพ เขาสงสัยว่าปาณัทและบิดาจะเป็นแค่ลูกศิษย์กับอาจารย์แค่นั้นหรือ สิ่งที่ชายหนุ่มทำได้คือเก็บความข้องใจทั้งหมดไว้ในใจของเขา
จนกระทั่งพิธีฌาปนกิจเสร็จสิ้นลงจอมภพจึงได้กลับมาใส่เสื้อผ้าของตนยืนมองควันที่ลอยจากเมรุขึ้นไปบนฟ้าเพื่อระลึกถึงภวัตเป็นครั้งสุดท้าย ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้จากเบื้องหลังและมาหยุดยืนเคียงข้าง ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำพักใหญ่
“กลับมาพบเจอกันไม่นาน คราวนี้ต้องจากกันตลอดไปเสียแล้ว”
จอมภพหันไปมองเสี้ยวหน้าเศร้า ไม่นานปาณัทก็หันกลับมาสบตากับเขาอย่างสดใสมากขึ้น
“แต่คนอยู่ทางนี้ก็ต้องเข้มแข็ง ใช่ไหมจอม”
“เสี่ยเป็นอะไรกับพ่อ”
เขากล่าวถามด้วยความสงสัยที่เก็บไว้มาหลายวัน ปาณัทหันกลับไปมองควันที่ลอยขึ้นฟ้าอีกครั้ง
“เรียกว่าไงดีล่ะ อาจารย์เป็นความประทับใจของผม ผมรักในความเป็นคนดี รักครอบครัวของเขา”
อ้อ!
ขอให้แค่นั้นจริงเถอะ
“ผมต้องกลับบ้านแล้ว”
จอมภพเอ่ยขึ้น ต่อจากนี้เขาจะต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง
“จอมต้องกลับกับผม”
เสียงขัดจากคนข้างกายทำให้จอมภพขมวดคิ้ว
“ทำไมผมต้องกลับไปกับเสี่ย”
คราวนี้ปาณัทยิ้มกว้าง คำตอบของเสี่ยหนุ่มสร้างความตกตะลึงให้แก่จอมภพเป็นอย่างมาก
“อาจารย์เซ็นสัญญาขายฝากบ้านให้ผมเป็นเงินสองล้านห้าแสนบาทตามมูลค่าของทรัพย์สิน เงินทั้งหมดฝากไว้เป็นทุนการศึกษาของจอม คำสั่งท้ายสัญญาระบุว่าให้จอมอยู่ในการดูแลของผมจนกว่าจะเรียนจบปริญญาตรีหรือมีเงินมาซื้อบ้านกลับคืนไปได้ภายในระยะเวลาห้าปี สัญญาทั้งหมดจึงจะสิ้นสุดลง”
TBC
แหมม พ่อก็ฝากไว้ถูกคนพอดี อิอิ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
-
เสี่ยเปาไม่ต้องเสียใจอาจารย์แกไปดีแล้วแถมฝากลูกชายสุดหล่อไว้ให้ด้วย กินเด็กเป็นอมตะ เด็กๆแรงมันดีเนาะ แล้วจอมจะยอมไปดีๆมะน้อ
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13
-
ตามทันแล้ว มาต่อเร็วๆนะ
-
คุณพ่อไปสบายแล้ว :hao5:
แต่คนที่อยู่ก็ต้องเข้มแข็งนะ
ว่าแต่คุณพ่อนี่ก็ช่างฝากได้ถูกคนแท้
-
จะดราม่าเหรอคะTT ไม่อยากให้ดราม่าแบบจับจดเรื่องนายเอกรักพ่อตัวเองเลย
เห็นอาการพระเอกแล้วคงคิดเรื่องนี้แหงๆ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 5
ปาณัทพาจอมภพกลับมาที่บ้านหลังเล็กด้วยรถยนต์คันหรู เมื่อถึงบ้านแล้วเขาจึงกางสัญญาขายฝากบ้านหลังนี้ให้จอมภพอ่าน ทุกอย่างเป็นจริงอย่างที่ปาณัทบอก แม้ลายเซ็นจะโย้เย้ไปมาแต่จอมภพก็จำได้ว่านั่นคือลายมือของบิดา
“อาจารย์เขียนจดหมายฉบับนี้ไว้ ฝากให้จอมด้วย”
ปาณัทยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้ จอมภพรับมาถือในมือ ลายมือในจดหมายคือความตั้งใจจากมืออันสั่นเทาในช่วงชีวิตสุดท้ายของภวัต
“ถึงจอม ลูกชายของพ่อ
จอมคงสงสัยว่าทำไมพ่อถึงได้ทำเช่นนี้ อย่าเพิ่งด่าหรือโกรธพ่อเลย ขอให้จอมเข้าใจถึงความหวังดีครั้งสุดท้าย พ่อขอโทษที่เป็นพ่อที่ไม่ดีสำหรับจอม ทำให้จอมต้องเหนื่อยและเสียใจบ่อยๆ พ่อไม่มีสมบัติอะไรจะยกให้จอมนอกจากบ้านหลังเล็กที่แทบจะไม่มีค่าอะไรเลย หากคนที่ยอมช่วยเหลือไม่ใช่เปา
เปาเป็นลูกศิษย์ที่พ่อไว้ใจ เขาเป็นคนดีมาก พ่อเชื่อว่าเขาจะทำตามสิ่งที่พ่อตั้งใจไว้ได้ ถึงแม้จอมจะโกรธและเกลียดพ่อแค่ไหน แต่พ่อขอร้องให้จอมยอมทำตามสัญญาเพื่อพ่อนะลูก
สุดท้าย ขอให้เชื่อว่าพ่อรักจอมที่สุดในโลก
ภวัต”
ดวงตาของจอมภพร้อนผ่าว เขาพยายามกลั้นหยาดน้ำไม่ให้ไหลรินออกมา เขารู้ว่าพ่อรักเขา แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เชื่อใจผู้ชายตรงหน้านักหนา ผู้ชายที่จอมภพไม่มั่นใจในสัมพันธภาพที่มีกับบิดาตนเอง
“ทำตามที่อาจารย์สั่งไว้เถอะจอม อย่าดื้อเลย”
ปาณัทเอ่ยเสียงนุ่ม เขามองไหล่กว้างที่ค้อมลู่ลงอย่างเห็นใจ เข้าใจดีว่าจอมภพยังไม่อาจยอมรับได้เพราะศักดิ์ศรีของชายหนุ่ม แต่ปาณัทเชื่อว่าเขาจะทำให้จอมภพเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ในอนาคตข้างหน้า
“ได้ ผมจะทำเพื่อพ่อ ทั้งที่ผมไม่ได้เต็มใจจะเป็นผู้ชายขายฝากของคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”
จอมภพเค้นเสียงตอบ เขาลุกพรวดพราดไปเก็บเสื้อผ้าและเครื่องใช้จำเป็นไม่มากนัก ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็ยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังเล็กที่ถูกปิดตาย จอมภพมองด้วยความอาลัยก่อนจะตัดใจหันมาสบตากับปาณัทด้วยแววตาห่างเหินจนปาณัทใจหาย
“ไปสิ ผมพร้อมแล้ว คุณจะพาผมไปสวรรค์หรือนรกก็ตามใจคุณ”
ปาณัทลอบถอนหายใจ กำแพงที่จอมภพก่อขึ้นเพื่อกั้นกลางระหว่างกันนั้นดูจะหนาจนยากที่จะทำลาย แต่เมื่อนึกถึงคำสั่งเสียที่ภวัตเอ่ยกับเขาแล้วปาณัทต้องพยายามเพื่อภวัตเป็นครั้งสุดท้าย
“ฝากจอมด้วยนะเปา จอมมันหยิ่งในศักดิ์ศรีและเกลียดความรัก เพราะมันเห็นผมที่พ่ายแพ้ต่อความผิดหวังจนกลายเป็นคนล้มเหลวต่อทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ผมเชื่อในตัวเปา เชื่อว่าเปาจะทำให้จอมกลับมาเป็นคนที่เชื่อมั่นในความรักอีกครั้ง ได้โปรดช่วยไอ้จอมมันด้วยนะเปา”
ปาณัทขับรถพาจอมภพมาที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งในโครงการบ้านจัดสรรชื่อดังย่านชานเมือง เจ้าของบ้านหันมายิ้มให้จอม ภพราวกับมองไม่เห็นหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่มที่มีตลอดทาง
“ลงมาสิจอม บ้านของผมเอง ต่อจากนี้จอมจะต้องอยู่กับผมที่นี่แหละ”
พูดจบปาณัทจึงลงรถและรอให้จอมภพลงมายืนเคียงข้าง
“ผมอยู่ที่นี่กับพี่สาวชื่อปลา เราสองคนแยกจากบ้านกงสีหลังใหญ่มาอยู่กันที่นี่เพราะว่าใกล้กับโรงงานที่ผมดูแลอยู่ ส่วนพี่ปลาเขามีออฟฟิศโปรดักชั่นอยู่แถวนี้เหมือนกัน เรามีแม่บ้านมาดูแลความสะอาดและซักเสื้อผ้าให้แต่เขาจะกลับไปตั้งแต่หกโมงเย็น”
เจ้าของบ้านเล่าให้ฟังในขณะที่จอมภพยังคงเงียบกริบจนกระทั่งเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่ปาริชาติยึดไว้เป็นที่ทำงานในบ้าน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาทักทายน้องชาย
“กลับมาแล้วเหรอเปา”
“ครับเจ้ปลา เจ้ครับ ผมพาสมาชิกใหม่มาบ้านด้วย มานี่สิจอม”
เขาพยักหน้าให้จอมภพเดินตามมานั่งบนโซฟานุ่ม ปาณัทแนะนำให้พี่สาวได้รู้จัก
“จอม พี่สาวผมเองชื่อเจ้ปลา”
จอมภพยกมือไหว้นอบน้อม ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยชอบใจที่ต้องมาอยู่บ้านหลังนี้ แต่เขาก็ไม่ใช่คนขาดมารยาทจนไม่รู้ว่าสิ่งไหนควรทำหรือไม่ควรทำ ถึงอย่างไรปาริชาติก็เป็นผู้ใหญ่กว่ามากแต่เธอก็ไม่ได้มารู้เรื่องราวของเขากับปาณัท
“จอมภพ ลูกชายอาจารย์ภวัตที่ผมบอกเจ้ว่าจะรับมาดูแลไงครับ”
ปาริชาติถึงบางอ้อ เธอกับน้องชายไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว ไม่กี่วันที่ผ่านมาปาณัทเล่าเรื่องของภวัตให้ฟังและบอกกล่าวไว้แล้วเรื่องรับจอมภพมาดูแล แต่ที่นึกไม่ถึงก็คือเด็กหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีกว่าที่คิดมาก ขนาดตอนนี้บนศีรษะทุยปราศจากเส้นผมเพราะเพิ่งบวชหน้าไฟให้บิดาก็ยังไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดน้อยลงเลย จะติดก็ตรงที่ดวงตาคมกร้าวจนใบหน้าดูดุเกินไปแต่กลับยิ่งเพิ่มเสน่ห์มากยิ่งขึ้น และด้วยประสบการณ์ชีวิตที่มีมากกว่า ปาริชาติมองเห็นตะกอนความคิดของจอมภพยามเผลอมองปาณัท ปาริชาติสะดุดใจกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรตอนนี้
“เสียใจเรื่องพ่อด้วยนะจ๊ะ ชื่อจอมใช่ไหม มาอยู่ที่นี่ทำตัวตามสบายเลยนะ มีแค่พี่กับเปาเท่านั้นแหละคิดเสียว่าเป็นบ้านของตัวเอง”
ปาณัทพูดคุยกับปาริชาติครู่หนึ่งจึงได้ขอตัวพาจอมภพเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสอง
“บ้านนี้มีสามห้องนอน เจ้ปลาใช้ห้องนอนใหญ่ชั้นล่างเพราะเลิกงานไม่เป็นเวลาบนชั้นสองมีสองห้องนอน ผมอยู่ห้องนี้” ปาณัทชี้ให้จอมภพมองประตูห้องของเขา “จอมนอนห้องติดกันนะ แต่ห้องนี้ไม่มีห้องน้ำ ต้องมาใช้ห้องน้ำด้านนอก”
“ผมว่าเราอย่าเพิ่งคุยกันเรื่องที่ซุกหัวนอนของผมเลย” จอมภพขัดขึ้นเสียงแข็ง “เราควรจะคุยกันว่าผมต้องทำอย่างไรถึงจะหาเงินมาซื้อบ้านคืนให้เร็วที่สุด”
“ผมลืมไปว่าจอมไม่เต็มใจจะมาอยู่ที่นี่”
ปาณัทฝืนหัวเราะ เขาไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดถึงมีความรู้สึกเจ็บแปลบผุดขึ้นมาด้วยเมื่อได้ยินคำพูดตัดรอนของจอมภพ เขาเปิดประตูห้องตนเองแล้วเดินนำร่างสูงกำยำด้วยกล้ามเข้ามาด้านใน ปาณัทนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าต่าง
“สัญญาขายฝากของอาจารย์มีระยะเวลาห้าปี หมายความว่าจอมมีเวลาห้าปีหรือน้อยกว่านั้นในการหาเงินสองล้านห้าแสนบาทมาคืนผม”
“ผมจะทำงานพิเศษ หาเงินมาผ่อนจ่ายให้คุณ ผมจะยอมทำงานหนักเพื่อเป็นไทโดยเร็วที่สุด”
จอมภพเกลียดความรู้สึกนี้ ความต่ำต้อยที่ต้องมาอาศัยบ้านของปาณัทคุ้มหัว ความรู้สึกที่ถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีว่าตนคือส่วนหนึ่งที่บิดาขายฝากไว้กับชายตรงหน้า ชายที่ส่งยิ้มมาให้ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องแสนธรรมดา น่าชิงชังนัก เขาอาจจะไม่ใช่คนแรกที่ปาณัทกระทำเช่นนี้
“แต่ในฐานะผู้ปกครองอีกตำแหน่งหนึ่ง ผมไม่อนุญาตให้จอมขายบริการอีกแล้ว”
ปาณัทกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ จอมภาพถึงกับสบถเมื่อได้ยิน
“ทำไม นั่นก็เป็นงานอย่างหนึ่งที่ได้เงินดี ผมมีสิทธิ์ที่จะทำงานนี้”
เจ้าของบ้านลุกขึ้นยืน ปาณัทสบตากับจอมภพและดึงจุดอ่อนของชายหนุ่มมาใช้ให้เป็นประโยชน์
“ไหนอาจารย์บอกว่าจอมเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี แล้วทำไมถึงยอมลดศักดิ์ศรีตัวเองไปทำงานอย่างนั้น ถ้าอยากจะขายตัวเพื่อหาเงิน ก็มาขายให้ผมหักหนี้สิ ถ้าผมต้องการเมื่อไหร่จะเรียกใช้จอม ผมให้ราคาเหมาสองหมื่นบาทต่อคืนเลยก็แล้วกัน”
ประโยคเหล่านั้นเหมือนน้ำมันที่ราดไปบนกองไฟ จอมภพที่กรุ่นโกรธอยู่แล้วยิ่งโหมแรงโทสะ ปาณัทกำลังหยามเขา และนั่นทำให้จอมภพขาดสติ เขากระชากแขนของปาณัทจนร่างลอยมาปะทะกับอกแกร่งของเขา จอมภพยืดต้นแขนของปาณัทจนอีกฝ่ายหน้านิ่ว
“ผมเจ็บ ปล่อยนะจอม”
“ไม่ปล่อย อย่ามาทำมารยาหน่อยเลย นึกว่าผมดูไม่ออกหรือว่าที่จริงแล้วคุณต้องการผมใจแทบขาด”
“จอม!”
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี...
“คุณบอกว่าคุณประทับใจพ่อ ปิดบังความจริงอะไรหรือเปล่าว่าที่แท้คุณกับพ่อเป็นอะไรกัน ยอมรับมาเหอะว่าอยากได้ผมไปแทนที่พ่อในอดีต”
“ปากเสีย”
ปาณัทออกแรงสะบัดแขนข้างหนึ่งจากการเหนี่ยวรั้ง เขาฟาดฝ่ามือใส่ซีกหน้าของจอมภพเสียงดังสนั่น รอยมือขึ้นเป็นริ้วมองเห็นได้ชัด ปาณัทตกใจในสิ่งที่เขากระทำลงไป คำพูดของจอมภพทำให้เขาขาดสติ
“จอม เป็นอะไรมากไหม”
ดวงตาที่ดุอยู่แล้วยิ่งฉายแววแห่งโทสะ ยิ่งปาณัทสีหน้าสลดเขาก็ยิ่งเชื่อว่าความเข้าใจของเขานั้นถูกต้อง จอมภพผลักร่างโปร่งของปาณัทจนเสียหลักหงายหลังลงไปบนเตียงกว้าง ก่อนที่เขาจะโถมกายลงไปทาบทับ จอมภพตรึงข้อมือทั้งสองข้างของปาณัทไว้เหนือศีรษะ เขาส่งยิ้มเย้ยหยันให้กับปาณัทที่มองเขาด้วยความตกใจ
“จอม จะทำอะไร ปล่อยผมนะ”
“ผมก็จะเริ่มงานแรกวันนี้เลยไงล่ะ อย่าบอกนะว่าคุณไม่ต้องการผม แววตาที่คุณมองผมเหมือนอยากจะให้ผมเอาคุณตั้งนานแล้ว”
“หยาบคาย!”
ปาณัทต่อว่าอย่างเหลืออด เขาพยายามดิ้นรนแต่สู้แรงของจอมภพไม่ได้จริงๆ มือของจอมภพที่ยึดข้อมือของเขาแข็งแกร่งราวกับเหล็ก ออกแรงเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุด ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจากการออกกำลังกายทุกวันเบียดทับอยู่เบื้องบนทิ้งน้ำหนักลงมาเหมือนหินก้อนใหญ่โถมทับ ปาณัทขัดใจกับอิสรภาพที่ถูกจอมภพแย่งชิงไป
“จี้ใจดำล่ะสิ ถึงมาหาว่าผมหยาบคาย มันก็เหมาะกับคุณดีแล้วนี่ที่ใช้มารยาไปหลอกพ่อจนขายสมบัติให้คุณ”
“ไม่นะ จอม!”
ปาณัทสะดุ้งเฮือกเมื่อจอมภพก้มหน้าลงมางับที่ซอกคอของเขา คมฟันครูดเนื้ออ่อนก่อนจะตามด้วยปากที่ขบเม้มอย่างแรงจนน่าจะทิ้งรอยไว้ตอนที่จอมภพปล่อย ยังไม่ทันตั้งตัวเข่าของจอมภพก็ยกมาถูไถตรงระหว่างขาของปาณัทจนท่อนล่างของเขาตื่นโดยสัญชาตญาน
จอมภพเลื่อนหน้าลงต่ำมาถึงเนินอกที่ซ่อนตัวอยู่ใต้สื้อเชิ้ตเนื้อบางพอดีกับรูปร่าง เขามองจ้องยอดอกที่ดันเนื้อผ้าขึ้นมา ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะก้มหน้าเม้มปากลงไปดูดดุนมันผ่านเนื้อผ้าจนเปียกปอนด้วยน้ำลายสลับกันทั้งสองข้าง ตอนนี้เองที่ปาณัทหมดแรงดิ้นรนแล้ว ชายหนุ่มใต้ล่างกัดฟันสีหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยไฟปรารถนาที่จอมภพปลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย
กระดุมเสื้อของปาณัทถูกปลดออกรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าของจอมภพที่ซุกลงไปทันทีเมื่อสาบเสื้อถูกแยกออกจากกัน ยอดอกสีสวยที่เขาติดใจและวนเวียนอยู่ในจินตนาการมาหลายวันหลายคืนอวดสู่สายตาในวินาทีนี้ จอมภพไม่พลาดที่จะตวัดลิ้นลงไปโดยพลันและเม้มปากตาม มันแข็งเป็นไตเปียกชุ่มฉ่ำแดงก่ำรอบลานด้วยฝีมือของเขา
“จอม อย่า อย่าทำด้วยอารมณ์โมโหแบบนี้”
ปาณัทพยายามห้ามปรามด้วยเสียงกระเส่า แม้ใจจะรู้ว่าจอมภพขาดสติ แต่ร่างกายของเขากลับตอบรับพายุร้อนเป็นอย่างดี ความต้องการแผ่ซ่านขึ้นมาจนเนื้อตัวร้อนผ่าว แขนสองข้างคล้องรอบท้ายทอยของจอมภพอย่างไม่รู้ตัว
มือแกร่งกระชากกางเกงของปาณัทจนซิปแยกออกจากกัน จอมภพกระชากกางเกงผ้านิ่มออกจนพ้นต้นขา เขามองเห็นท่อนเนื้อขนาดเหมาะกับเจ้าของพองกายที่ซ่อนแอบอยู่ มือร้อนตวัดบีบเค้นมันเป็นตัวประกันจนปาณัทส่งเสียงออกมา
“จอม!”
“ร้องออกมาสิ ร้องให้สุดเสียง พี่สาวคุณจะได้รู้ว่าไอ้เด็กที่เข้ามาอาศัยในบ้านมันปล้ำคุณตั้งแต่วันแรกที่เหยียบย่างเข้ามา”
คำขู่ของจอมภพทำให้ปาณัทจำต้องกัดฟันกลั้นสะอื้น เขามองเห็นจอมภพรูดซิปกางเกงของตนอย่างเร่งร้อน ชายหนุ่มไม่สนใจจะถอดเสื้อผ้าของตน เขาทำเพียงงัดความแข็งแกร่งออกมาจนผงาดง้ำ จอมภพผลักท่อนขาทั้งสองของปาณัทให้แยกห่างจากกัน
“ไม่ จอม ไม่ อึก”
ปาณัทใช้มือปิดปากตนเองเพื่อห้ามเสียงร้อง ท่อนเนื้อใหญ่โตชำแรกเข้ามาในช่องทางเบื้องล่างเสียเกือบครึ่งค่อนลำ จอมภพเองก็ยังต้องเกร็งกายไว้เมื่อพบกับการเสียดสีร้อนผ่าว ร่างกายที่ตามมาหลอกหลอนเขาในความคิดคำนึงนอนอยู่ใต้ร่าง เขาขยับดันเอวสอดลึกเข้าไปด้วยความโหยหา
ผ่านศึกกับชายหญิงมาเจนเวทีแม้อายุยังน้อย แต่ไม่เคยมีใครทำให้จอมภพต้องการได้มากขนาดนี้ ทั้งที่เขาเพียรปฏิเสธว่าไม่ใช่ แต่เมื่อได้ครอบครองจอมภพจำเป็นต้องยอมรับอยู่ในใจตนเอง ว่าเขาต้องการปาณัท
“เงยหน้าให้ผมจูบ”
ชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าออกคำสั่ง ปาณัทมองสบตาด้วยความน้อยใจการกระทำของจอมภพ
“ไม่”
“เงยหน้าขึ้นมา”
เสียงเข้มออกคำสั่งอยู่ใกล้กกหูจนปาณัทสะดุ้ง ทันใดจอมภพก็ทาบริมฝีปากลงมาทันควันจนปาณัทเบี่ยงหนีไม่ทัน กลีบปากนุ่มถูกขยี้จูบจนแทบช้ำ แต่ปาณัทกลับเผลอไผลแหงนหน้าราวกับความยับยั้งชั่งใจเลือนหายไปแล้ว เรียวลิ้นถูกตวัดเกี่ยวรัดคล้ายอสรพิษร้ายฉกวูบเข้ามา
“อึก จอม”
เบื้องล่างขยับเป็นจังหวะ มือสากบีบเค้นยอดอกทั้งสอง เสียงคราวผะแผ่วดังลอดมาจากลำคอที่ยังถูกบดจูบร้อนแรง บัดนี้สมองของปาณัทไร้ซึ่งความคิดใดๆแล้ว มีเพียงความต้องการรสสวาทที่ถูกบุรุษอ่อนวัยกว่าโยนเชื้อเพลิงใส่ รอยแยกของซิปกางเกงที่จอมภพสวมใส่ถูไถถุงเนื้ออ่อน ส่งเสริมไฟร้อนให้ลุกโหม หยดเหงื่อซึมออกมาตามรูขุมขนจนเสื้อผ้าที่ยังติดกายเปียกชื้น
“ชอบใช่ไหม ยอมรับมา คุณชอบให้ผมทำให้คุณแบบนี้”
เสียงแหบต่ำกระซิบเสียงสะใจ ตอนนี้อะไรก็ฉุดจอมภพไม่อยู่แล้ว เขาจับท่อนขาเกร็งของปาณัทให้เกาะเกี่ยวรอบเอวของเขาเมื่อจังหวะกำลังจะเร่งให้เร็วขึ้น
ปาณัทแหงนหน้าหลับตา เขากัดฟันแน่นเมื่อเบื้องล่างถูกกระแทกรัวเร็ว สองแขนกอดรัดแผ่นหลังชื้นเหงื่อของจอมภพ ร่างกายของเขากำลังต้องการการปลดปล่อย
“ไม่ อา จอม ฮัก ฮัก ไม่”
ลากเสียงยาวเมื่อไม่สามารถหักห้ามใจได้ ความชื้นพุ่งวาบเปียกรดท้องน้อยตัวเองก่อนจะเกร็งค้าง สมองว่างโล่งจนมองเห็นคล้ายแสงดาวระยิบระยับหลังเปลือกตาขณะที่จอมภพส่งเสียงทุ้มต่ำ ช่องทางที่เจ้าของเพิ่งจะปลดปล่อยกำลังบีบรัดเขาจนต้องสูดลมเข้าปอด จอมภพเร่งเอวเต็มที่แล้วจึงดึงกายออกมา เขารูดรั้งตนเองแค่สองสามครั้งร่างกายก็ปลดปล่อยออมาเป็นสายเต็มหน้าท้องของปาณัท
ต่างก็หอบหายใจหนักใส่กัน เสื้อผ้าของปาณัทหลุดลุ่ยเช่นเดียวกับจอมภพ ดวงตาประสานล้ำลึกเมื่อไม่อาจปฏิเสธใจตนเองได้ว่าสุขสมแค่ไหนกับเซ็กส์ที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่วินาทีนี้ ทั้งที่เริ่มต้นจากความขัดแย้งไม่ลงรอยกัน แต่กลับจบด้วยการไปเดินเล่นอยู่บนสรวงสวรรค์ที่อยู่บนเตียง
TBC
ทะเลาะกันทำไมเนี่ย
:try2: :try2: :try2: :try2: :try2: :try2: :try2:
-
:m25: อยากจะเป็นเจ๊ปลาขึ้นมาทันที :m25:
-
โบราณเค้าว่ายิ่งทะเลาะกันยิ่งลูกดก
-
ไม่ยอมกันเลย ..
-
จอมใจร้ายกับคุณเปามากไปละนะ
ถึงจะเคยชอบพ่อจริง หรือมีท่าทีแปลกยังไง
จอมก็ต้องใจเย็นกว่านี้นะ แล้วจะมาเสียใจทีหลัง
ต่างคนต่างถูกใจ แต่ต้องมาเจอสถานการณ์ไม่ค่อยดี
สงสารเปาขึ้นมาเลยค่ะ
-
:haun4: :pighaun: :z1: :m25:
รอมาต่อนะฮ้าา
-
ฮ่าๆๆๆมันกะจะด้ากๆหวานๆปนๆกัน
-
:pighaun: :haun4: :pighaun:
-
:laugh: :laugh: สะใจ เลือดหมดตัว
-
ทะเลาะกันท่านี้ รี้ดก็ฟินตายพอดีเลย จะไปเกาะขอบเตียงคอยห้ามศึกไม่ให้เค้าตีกันดีมะน้อ :haun4:
-
:mew6:
-
สงสารน้องเปา
-
ไม่พอใจหรือหื่นขึ้นสมองอ่ะ
สมองย้อนยุคไปสมัยหินเหรอ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 6
จอมภพนิ่งงัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเซ็กส์กับปาณัทถึงทำให้เขาอิ่มเอมนัก มันนอกเหนือจากการปลดปล่อยตามธรรมชาติของมนุษย์ที่เคยมีกับคนอื่น ไม่ว่าจะนุ่มนวลหรือร้อนแรงก็เข้ากันได้ดีเหมือนต่างเกิดมาเพื่อกันและกัน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะขัดเคืองใจกับการกระทำของเขาจนต้องเบือนหน้าหนี แม้ว่าจะยังมีเขาทาบทับเบื้องบน ตอนนั้นเองที่จอมภพฉวยโอกาสก้มหน้าสำรวจร่างกายของปาณัท
ซอกคอมีรอยฟันขบมองเห็นได้ชัด รวมถึงลานนมและเนื้ออ่อนหลายจุดมีรอยสีแดงเรื่อเท่าที่เห็นจากการกวาดสายตา ทั้งหมดจากฝีมือของเขาเอง วูบหนึ่งที่เขาสงสารเจ้าของร่างกายนี้ว่าจะเจ็บสักแค่ไหนจากการกระทำที่ขาดความยับยั้งชั่งใจ
“เจ็บหรือเปล่า”
หลุดปากถามออกไปก่อนที่จะรู้สึกตัว จอมภพอยากจะกัดลิ้นนักเมื่อได้ยินน้ำเสียงอาทรของตนเอง มันนุ่มนวลเกินไป อย่าลืมสิว่าเขายังไม่มั่นใจในตัวปาณัทแม้แต่น้อย เขาควรจะใจแข็งไม่ใช่สงสารเช่นนี้
“ปล่อย” ปาณัทผลักไหล่จอมภพแต่ไม่ขยับสักนิด “กลับไปห้องตัวเองได้แล้วจอม”
แม้จะพยายามฝืนให้ราบเรียบเช่นไรก็ยังจับได้ถึงกระแสความน้อยใจจากหางเสียงของปาณัท การกระทำของจอมภพที่เห็นร่างกายของเขาเป็นที่ระบายอารมณ์โกรธทำให้ปาณัทอดรู้สึกเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ แต่เพราะวุฒิภาวะที่มีอยู่จะให้เขามาทำกิริยาโกรธเคืองเจ้าอารมณ์ก็คงจะไม่เหมาะกับวัย ปาณัทจึงทำได้แค่เพียงกดความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจแล้วพยายามใช้เหตุผลเหนืออารมณ์ให้มากที่สุดทั้งที่มันแสนยาก
“ผมขอโทษ”
อย่างน้อยจอมภพก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผลเสียทีเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะยังกรุ่นโกรธและข้องใจในจุดประสงค์ของปาณัท แต่การใช้เซ็กส์ระบายอารมณ์จนทำให้ปาณัทบาดเจ็บก็เป็นเรื่องไม่ถูกต้องอยู่ดี จอมภพจึงกล่าวออกไปจากใจแม้ว่ายังฟังกระด้างอยู่บ้าง
“ขอโทษที่ลืมตัวจนคุณเจ็บแบบนี้”
ปลายนิ้วสากจากการทำงานหนักตั้งแต่เข้าสู่วัยหนุ่มแตะต้องลงไปบนรอยฟันของตัวเองที่ฝากไว้บนเนื้ออ่อนรอบยอดอกสีสวย ปาณัทเม้มริมฝีปากเมื่อพบว่าสัมผัสแค่เพียงแผ่วเบากลับทำให้เขาใจเต้น ไหล่ของเขาขยับไหวพร้อมกับขอบตาที่ร้อนผ่าว ยิ่งจอมภพอ่อนโยนก็ยิ่งทำให้ปาณัทรับรู้ถึงความน้อยใจของตน
“ช่างเถอะ”
ปาณัทตัดรอน เขาพลิกกายตะแคงหันหลังหนีจากดวงตาคมที่เริ่มมีอิทธิพลต่อเขามากขึ้นทุกขณะ
“สติกลับคืนมาก็ดีแล้ว จอมไปพักผ่อนที่ห้องของจอมเถอะ ผมไม่ไปส่งนะ”
จอมภพใจหายเมื่อปาณัทหันหลังให้ ลาดไหล่ไหวสะท้านอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ชอบบรรยากาศอึมครึมเช่นนี้เลย
“ผมยังไม่ง่วง”
เอื้อมมือไปแตะแผ่นหลังขาวเนียนเรียบน่าสัมผัสพลางลูบไล้ไปมา ปาณัทฝืนกายหนีจนจอมภพต้องถอนหายใจออกมา ชายหนุ่มดึงไหล่ให้เจ้าของห้องหงายกลับมาก่อนจะชิงขยับไปคร่อมร่างนั้นด้วยท่อนแขน เขามองเห็นแววตาน้อยอกน้อยใจฉายชัดจนใจอ่อนยวบ
“คุณยังไม่หายโกรธผม ใช่ไหมครับเสี่ยเปา”
จะเบือนหน้าหนีก็ทำไม่ได้เมื่อจอมภพตรึงคางของเขาไว้ ปาณัทจำต้องสบตากับดวงตาคมที่จ้องมองอย่างจริงจัง เขามองเห็นแววตาสำนึกผิดที่แสดงออกชัดเจนจนต้องถอนหายใจออกมาในที่สุด
“ไม่ต้องมองผมแบบนี้ ผมหายโกรธแล้ว”
เอ่ยออกมาแผ่วเบาพร้อมกับหน้าบึ้งตึงผ่อนคลายตามไปด้วย จอมภพลิงโลดอยู่ในใจที่ทำให้ปาณัทไม่ได้หมางเมินเขาอีก ถึงแม้จะยังไม่แน่ชัดว่าคนใต้ล่างมีความสัมพันธ์อย่างใดกับบิดา แต่ที่จอมภพค่อนข้างวางใจคือเนื้อแท้ของปาณัท เขาเคยจำประโยคหนึ่งที่ภวัตเคยบอกไว้ยามที่ยังครองสติได้อยู่
“สมองของพ่อรู้ว่าอะไรคือถูก อะไรคือผิด ไอ้เหล้านี่มันผิดพ่อก็รู้ แต่พ่ออ่อนแอจนห้ามใจไม่ได้ อะไรที่ว่าดีพ่อก็บอกว่าดี อะไรที่ไม่ดีพ่อก็ได้แต่บอกให้จอมรู้ พ่อเชื่อว่าจอมเข้มแข็งกว่าพ่อ และยั้งคิดได้มากกว่าพ่อ”
พ่อบอกว่าปาณัทเป็นคนดีและไว้ใจได้ จอมภพจะยอมเชื่อพ่อ ส่วนเรื่องในอดีตระหว่างพ่อกับปาณัท เขาจะหาคำตอบจากชายที่สูงวัยกว่าแต่กลับมีใบหน้าอ่อนเยาว์นี้เอง และจอมภพคิดว่าเขาจะทำได้ในเร็ววัน แต่ในตอนนี้พวงแก้มแดงสุกปลั่งกำลังล่อหลอกให้เขาติดกับอีกแล้ว
“คุณมีความสุขไหม เมื่อตะกี้นี้”
อยู่ๆคำถามก็ยิงตรงเข้าใส่จนปาณัทหน้าตาเหรอหรา จอมภพเผยรอยยิ้มที่มุมปากพลางบีบเค้นต้นขาแน่นเนื้อของปาณัท
“ผมทำให้คุณถึงไคลแม็กซ์หรือเปล่า”
คราวนี้ปาณัทเข้าใจแล้ว เขาได้แต่หลบตาของจอมภพ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกขัดเขินราวกับเป็นเด็กวัยรุ่นนมแตกพานที่เพิ่งริลองมาประสบการณ์ครั้งแรกก็ไม่รู้
“ถามอะไรอย่างนั้น ผมก็ปล่อยออกมาจนเปื้อนไปหมด”
“ไม่ใช่สิครับเสี่ยเปา มันไม่เหมือนกัน” จอมภพแย้งเสียงอ่อน “แตกก็ส่วนแตก ผมหมายถึงผมทำให้คุณมีความสุขไหมครับ”
คารมของจอมภพยามกล่าวเอาอกเอาใจทำให้ปาณัทอยากจะหลอมละลายหายไปจากเตียงนัก ยิ่งดวงตาพราวนั่นอีกเล่า มันร้อนแรงจนเลือดในกายของเสี่ยหนุ่มพลุ่งพล่าน
“เอ่อ ก็...”
“ใช่ไหมล่ะ คุณแค่แตกแต่ไม่สุขเพราะผมรุนแรงกับคุณ เดี๋ยวผมขอแก้ตัวใหม่นะครับ”
“จอม...”
“คุณบอกเองว่าจะเปย์ให้ผมคืนละสองหมื่น นี่ยังไม่คุ้มเงินคุณเลย แล้วก็เผื่อว่าคุณจะติดใจจะได้ทิปให้ผมหนักๆไงล่ะ”
พูดจบจอมภพก็ไม่รอให้ปาณัทกล่าวโต้ตอบ เขาทาบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากอิ่มแล้วตวัดลิ้นอย่างชำนาญ แค่ไม่กี่วินาทีเขาก็ทำให้ปาณัทลืมเรื่องทุกอย่างบนโลกใบนี้
“โอ จอม”
ผละออกจากกลีบปากสีแดงเรื่อจอมภพจึงบรรจงจูบไปที่รอยฟันของเขาบนลำคอของปาณัทอย่างนุ่มนวลแทนคำขอโทษ ก่อนจะเลื่อนต่ำกระทำเช่นนี้ไปเสียทุกรอยที่เขาได้ทิ้งไว้จนถึงยอดอกที่สวยจึงค่อยละเลงลิ้นใส่ เม็ดเล็กแข็งเป็นไตเปียกชื้นทั้งสองฝั่ง
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บนะ”
เสียงแหบต่ำดังขึ้นเมื่อจอมภพวนเวียนอยู่แถวหน้าท้องแบนราบ เขาดึงเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของปาณัทออกจนเหลือเพียงกายขาวอวดแสงไฟ จากนั้นจอมภพจึงจัดการกับตัวเองจนเหลือเพียงร่างกายฟิตเฟิร์มชื้นเหงื่อ มือสากวางแนบไปบนจุดอ่อนไหวกลางกายขาวแล้วบีบเค้นเบาๆ
“อื้อ จอม”
ปาณัทสะบัดกายไปมา มือของจอมภพกระชากเขาลงหลุมรสสวาทอีกครั้ง ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ดวงตาเรียวของตนเองนั้นฉ่ำหวานเชิญชวนขนาดไหนยามเมื่อถูกกระตุ้นจากฝีมือหนุ่มอ่อนวัย
“ตัวคุณแดงหมดแล้ว”
จอมภพมองร่างขาวที่แดงก่ำไปทั่วทั้งตัวเมื่อความต้องการบังเกิด โดยเฉพาะสิ่งที่อยู่ในมือก็เช่นกัน มันกลายเป็นสีชมพูระเรื่อเย้ายวนจนจอมภพอดใจไม่อยู่ เขาก้มหน้าต่ำลงไปตามแรงดึงดูดแล้วขบเม้มปลายมนเบาๆ
“จอม จอม”
ปาณัทผวา มือเรียววางแนบไปกับศีรษะที่ปราศจากเส้นผม แต่กระนั้นจอมภพก็ยังหล่อเหลาบาดหัวใจ แต่ตอนนี้ปาณัทมองเห็นเพียงโครงหน้าที่กำลังโยกขึ้นลงโดยมีส่วนกายของเขาอยู่ในช่องปาก
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว”
ปาณัทเกร็งกายอัตโนมัติเมื่อร่างกายฉีดพ่นออกมา กระนั้นจอมภพก็ยังไม่ยอมหยุด เขายังดูดกลืนเข้าไปเกือบทุกหยาดหยดค่อยยอมปล่อย ตอนนั้นเองที่เขาสบถเบาๆเมื่อมองเห็นเรือนร่างตรงหน้า ช่างตอกย้ำว่าเขาต้องการปาณัทมากแค่ไหน ชายหนุ่มช้อนแขนเข้าใต้ต้นขาของปาณัทแล้วดึงเข้าหาตัว องคาพยพแข็งแกร่งที่รออยู่แล้วสอดใส่เข้าสู่ช่องทางที่เขาต้องการทันที
มีต่ออีกนิด....
-
ต่อกันตรงนี้....
“โอ เสี่ยครับ แน่นมาก”
แม้จะเพิ่งผ่านศึกมาไม่กี่นาที แต่ช่องทางนั้นก็ยังบีบคั้นเขาอยู่ จอมภพนิ่วหน้ากับไอร้อนที่ก่อเกิดโดยรอบ เขาปวดร้าวจนอยากจะระเบิดออกมา
เขาสบตากับดวงตาหวานที่บัดนี้ฉ่ำเยิ้มไปหมด ปาณัทให้ความร่วมมือด้วยการโยกเอวเข้าจังหวะ ร่างโปร่งขาวเนียนยันกายขึ้นมานั่งอยู่บนหน้าตักให้จอมภพได้ขยับในท่วงท่าใหม่ วงแขนคล้องไปรอบท้ายทอยแล้วเอียงหน้าเข้าหาเพื่อจะได้จูบกันอีกครั้ง เสียงหายใจหอบกระเส่าดังแข่งกันพร้อมกับเหงื่อพราวแม้ว่าภายในห้องจะเย็นฉ่ำ บทรักร้อนระอุจนเครื่องปรับอากาศยังช่วยไม่ได้
“พร้อมกันนะครับ
จอมภพกระซิบข้างหู ปาณัทพยักหน้ารับพลางแนบแก้มไว้บนบ่ากว้าง ร่างกายของเขาคล้ายจะปลดปล่อยได้ทุกครั้งหากจอมภพกระตุ้น ปาณัทกดเอวตนเองลงไปเมื่อรู้ว่าจอมภพกำลังจะควบเร่งความเร็วเข้าสู่เส้นชัย
“จอม โอ ซี้ด”
ปาณัทครวญครางสลับกัดฟัน เขาแทบกลั้นหายใจเมื่อช่องทางถูกโจมตีอย่างหนัก มันเร่าร้อนทว่าสุขสมจนในสมองของเขาลืมเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก มีเพียงเขากับจอมภพกับสวรรค์ที่อยู่บนเตียงกว้าง
“ผมไม่ไหวแล้วจอม ช่วยที”
จอมภพกอดร่างเนียนไว้แน่นเขาเบียดกล้ามเนื้อหน้าท้องจนส่วนอ่อนไหวของปาณัทพุ่งน้ำที่เริ่มใสออกมาพร้อมกับเจ้าตัวที่เงยหน้าส่งเสียงระบายออกมา จอมภพกัดฟันแน่นเมื่อเขาผลักร่างโปร่งลงไปบนเตียงแล้วดึงกายตนเองออกมา มันแทบจะกลั้นไม่อยู่เมื่อเขาฉีดรดมันซ้ำลงไปบนแผ่นท้องของปาณัท
ชายหนุ่มทิ้งกายนอนแผ่หอบหนักเคียงข้างปาณัท รอจนเสียงหายใจกลับมาเป็นปกติจึงได้ดึงร่างที่เต็มไปด้วยผลผลิตของเขามากอด
“พอจะให้ทิปผมได้ไหมครับเสี่ย”
ปาณัทหัวเราะขัดเขิน เขานอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
“ยี่สิบบาทพอไหมจอม”
“หน้าตาไม่น่างกนะครับ”
“ไม่พูดด้วยแล้ว จอมทำให้ผมหมดแรง พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุดถ้าผมไปทำงานสายคงเป็นเพราะจอมนี่แหละ”
“ผมก็มีเรียนรอบเช้าเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นผมพอเสี่ยไปอาบน้ำให้สบายตัวนะ”
รู้ว่าปาณัทคงเดินไม่ไหวแน่ๆ จอมภพช้อนแขนอุ้มปาณัทเข้าไปล้างกายในห้องน้ำก่อนจะพากับมานอนกอดบนเตียงอีกครั้ง
“ผมกลับไปนอนห้องที่เสี่ยจัดให้ดีกว่า”
จอมภพพูดลอยๆ แต่เมื่อเห็นสายตาของปาณัทเขาก็คลี่ยิ้มอ่อน
“นอนห้องเสี่ยดีกว่า หมดแรง”
วงแขนแกร่งทอดผ่านร่างนุ่มกอดไว้หลวมๆ ปาณัทถอนหายระบายความสุขสมออกมา เขาหลับตาลงในอ้อมกอดของจอมภพตลอดทั้งคืน
ปาณัทที่แต่งตัวเตรียมไปทำงานก้าวมาในห้องอาหารแล้วชงกาแฟใส่แก้ว เขาขยับตัวด้วยความเมื่อยขบ นึกอยากจะเกเรไม่ไปทำงานแต่ก็ทำเช่นนั้นไม่ได้ จึงจำเป็นต้องตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยอาการร้าวระบมไปทั้งตัว ส่วนจอมภพตื่นก่อนพักใหญ่ เขาแต่งชุดนักศึกษาและแวะเข้ามาหอมแก้มเขาที่ยังหลับอยู่
“ตื่นได้แล้วครับคนขี้เซา ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ ผมไปเรียนก่อนนะ”
นั่นแหละปาณัทถึงได้ยอมขยับกายจากเตียงยับย่นหลังผ่านศึกใหญ่ แล้วลุกมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน เขานั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับพี่สาวที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ปาริชาติเหลือบตามองน้องชายอย่างรู้ทัน
“เตียงพังไหม”
ปาณัทแทบจะสำลักกาแฟที่ยกขึ้นดื่ม เขาวางแก้วพร้อมกับมองพี่สาวอย่างนึกกระดาก
“เจ้ปลารู้ด้วยเหรอ”
“โห ไอ้เปา” ปาริชาติวางแท็ปเลตลงแล้วเอียงคอมองปาณัท “นี่ฉันเป็นพี่แกนะ แกคลานตามตูดฉันออกมาจากท้องแม่ แล้วฉันเนี่ยที่เป็นคนเอาขวดนมยัดปากแก ถึงจะเคยยัดผิดใส่จมูกแกบ้างก็เหอะ แต่ยังไงฉันก็รู้จักแกดีที่สุดในโลกแหละ เสียงแกตอนคร่ำครวญเมื่อคืนดังยิ่งกว่านังเมอร์เทิลในห้องน้ำฮอกวอตส์เสียอีก”
“โอ๊ย เจ้ปลา พอเหอะ อายว่ะ”
ปาณัทเขินจัดเมื่อพี่สาวรู้เรื่องความสัมพันธ์กับจอมภพ ปาริชาติส่ายหน้ากับอาการขัดเขินของน้องชาย
“ไอ้ที่พ่อเขาเอาบ้านมาขายฝาก ไม่รู้จะได้เงินคืนหรือเปล่าเพราะแกไปหลงเสน่ห์ตัวขัดดอกนี่แหละ แต่ก็นะเด็กมันก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรหรอก เจ้ไม่ห้ามเพราะรู้ว่าแกโตแล้ว แต่ยังไงก็อย่าให้เด็กมันหลอกให้เสียใจล่ะ เดี๋ยวตั่วเฮียตีเจ้ตายโทษฐานไม่ดูแลน้องชายคนสุดท้อง”
“ครับเจ้ ขอบคุณเจ้มากนะที่เข้าใจ”
ปาริชาติลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายคู่ใจเตรียมไปทำงาน หล่อนทำธุรกิจโปรดักชั่นรับงานในแวดวงบันเทิงต่างๆ ทั้งกองละคร โฆษณา หรืองานอีเวนท์
“ต้องไปแล้ว วันนี้มีบริษัทโฆษณามาจ้าง เดี๋ยวต้องไปดูคนงานหน่อย ไอ้โฆษณาอะไรนะ ที่มันวายๆน่ะ นี่ก็ตามสังคมไม่ค่อยจะทันแล้ว”
บ่นอะไรอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ปาณัทนั่งจิบกาแฟเพียงลำพัง เขาครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา อาการปวดร้าวระบมบนร่างกายเป็นหลักฐานเชิงประจักษ์ว่าเขากำลังตกบ่วงเสน่ห์ของจอมภพเข้าอย่างจัง
กับภวัตผู้เป็นพ่อ คือความรักครั้งแรกในสมัยวัยรุ่น ไม่ได้เจ็บปวดแต่ก็ยังตรึงอยู่ในความทรงจำ แต่กับจอมภพผู้เป็นลูก มันเริ่มต้นจากความสัมพันธ์ทางกายที่ไม่คิดจะผูกพัน ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะผันเปลี่ยนจนถึงกับรับมาดูแลใต้ชายคาบ้าน
ปาณัทอดหวั่นใจไม่ได้ จอมภพมีเสน่ห์เกินไป ลีลาบนเตียงเก่งเกินวัย ทุกอย่างช่างล่อลวงให้เขากระโจนเข้าสู่ความสนิทเสน่หา และความผูกพันเหล่านั้นไม่ได้ความรักเป็นต้นกำเนิด
ไม่... นี่ปาณัทคิดถึงความรักอย่างนั้นหรือ
เร็วไป มันต้องไม่ใช่ความรักแน่ๆ ไหนจะวัยที่ต่างกันเป็นสิบปีนั่นอีก ไม่ใช่เรื่องเหมาะแน่หากจะใช้คำว่ารักกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ปาณัทพยายามสลัดความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งไป
ขอให้มันเป็นแค่ธุรกิจ เซ็กส์แลกกับเงิน ถือเสียว่าเขาจ่ายเงินผูกขาดซื้อความสุขทางกายจากจอมภพ และคอยดูแลให้อีกฝ่ายเดินตามเส้นทางไปจนกระทั่งพ้นจากสัญญาที่ภวัตฝากไว้ ถึงตอนนั้นปาณัทจะปล่อยให้จอมภพจากไปทางชีวิตที่ควรจะเป็น เขาจะไม่นำความรู้สึกของตนไปผูกพันกับจอมภพเด็ดขาด
ปาณัทเตือนหัวใจตนเองเช่นนั้น และจะต้องทำให้ได้ ภวัตขายฝากบ้าน มิใช่ขายฝากหัวใจของบุตรชาย เมื่อใดที่จอมภพพร้อม เขาจะปล่อยมือจากชายหนุ่มทันที
ปาณัทสัญญากับตนเอง
TBC
ฮือออ ไม่ได้แต่งนิยายตั้งนาน อย่าลืมน้องจอมกับเสี่ยเปานะคะ
:try2: :try2: :try2: :try2: :try2: :try2: :try2:
-
:jul1: ร้อนแรงจนคนอ่านเลือดหมดตัว :jul1:
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.ว่าแล้วว่าเจ๊ปลาจะต้องได้ยิน :laugh:
-
:hao3: :katai3:รอ
-
55555 ร้อนแรงเบอร์ไหนกัน
ถึงได้ยินลอดห้องขนาดนั้น
เฮ้ออ จะไม่ให้หลงยังไงไหวล่ะเปา
แค่ตอนนี้ก็เหมือนจะหลุดไปเยอะละนะ
จอมก็พลาด อารมณ์มาก่อน
ระวังจะหลงจนไม่ยอมปล่อยเอง
-
โอ้โห ขัดดอกจนเตียงจะพัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pighaun: :haun4: :jul1:
-
:impress2: มาแล้วๆ ไรท์ยังเเซ่บ...
เฮ้ย น้องจอมยังเเซ่บเหมือนเดิม
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 7
จอมภพยังทำงานเสิร์ฟอาหารในช่วงค่ำ งานนี้ปาณัทไม่ได้สั่งห้ามเขาจึงยังทำงานตามปกติ ระหว่างนี้ชายหนุ่มเริ่มคิดหางานอื่นทำที่มีรายได้พอจะเก็บออมไปใช้หนี้ให้ปาณัท เขาลองคิดถึงความสามารถของตนว่าทำอะไรได้บ้างนอกจากหนุ่มไซด์ไลน์อย่างที่เคยทำ
กว่าจะกลับถึงบ้านของปาณัทก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม แต่วันนี้ยังไม่มีรถยนต์ของปาณัทจอดอยู่ จอมภพก้าวเข้าไปในบ้านเห็นแต่ปาริชาติที่นั่งทำงานในมุมโปรด
“อ้าว จอม กลับแล้วเหรอ”
“ครับ”
สาวใหญ่ทักทายน้ำเสียงเป็นกันเองจอมภพจึงตอบไปอย่างนอบน้อม ปาริชาติเป็นหญิงเก่ง ทำงานคล่องแคล่วและหัวสมัยใหม่ หล่อนไม่ได้มองเขาอย่างรังเกียจ
“มานั่งคุยกันก่อนสิ”
จอมภพรับคำ เขาก้าวมานั่งตรงข้ามกับปาริชาติ หล่อนเงยหน้ามองชายหนุ่มและเห็นแววกระดากในนัยน์ตาคมคู่นั้น
“ทำไมกลับบ้านเวลานี้ล่ะ ทำงานเหรอ”
รู้จากน้องชายมาบ้างว่าจอมภพต้องทำงานตั้งแต่เด็ก จะว่าไปก็เป็นเด็กหนุ่มที่สู้ชีวิตมากหากเทียบกับคนอื่นในรุ่นเดียวกัน ปาริชาติชอบคนขยันทำงานอยู่แล้วจึงนึกชื่นชมในใจ
“ผมไปเสิร์ฟอาหารที่ร้าน...น่ะครับ”
“ร้านใหญ่นะนั่น ลูกค้าเยอะ คงเหนื่อยน่าดู ไปหาอะไรอุ่นๆชงดื่มเสียหน่อยสิ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถือว่าฉันเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งก็แล้วกัน”
พยักพเยิดให้จอมภพเดินไปที่มุมกาต้มน้ำร้อนชงเครื่องดื่มมานั่งคุยกันต่อ ปาริชาติอยากจะรู้จักและสร้างความสนิทสนมกับสมาชิกใหม่ให้มากกว่านี้ เพราะหล่อนรู้สึกว่าจอมภพกับปาณัทมีเยื่อใยต่อกันไม่ใช่เพียงเรื่องบนเตียง
“เสี่ยเปายังไม่กลับหรือครับ”
“ยัง” ปาริชาติส่ายหน้า
“เห็นว่านัดคุยกับดีลเลอร์รายใหม่จะส่งสินค้าไปต่างประเทศ อย่างว่าแหละ นัดคุยก็คือเลี้ยงข้าวสังสรรค์กินเหล้าตามประสาพ่อค้า ก็คงกลับดึกหน่อย”
สีหน้าของจอมภพขรึมลงโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองต้องกระวนกระวายใจเมื่อรู้ว่าปาณัทต้องไปดื่มกับคนอื่น สีหน้าของชายหนุ่มทำให้ปาริชาติแอบขำ
เฮ้อ...ไอ้เปานะไอ้เปา
สงสัยจะได้ตกร่องป่องชิ้นกับเจ้าหนุ่มหน้าตาดีคนนี้นี่เอง นี่คงไม่รู้ตัวว่าใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วงจนคนผ่านโลกมามากกว่าอย่างหล่อนมองเห็นได้ชัด
“เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า เปามันไม่กลับดึกหรอก ถ้าดึกมันก็ไปค้างคอนโด แต่ตอนนี้มีจอมมาอยู่ด้วยคอนโดคงไม่ต้องไปแล้วมั้ง”
จอมภพสะดุ้ง น้ำเสียงรู้ทันของปาริชาติทำให้เข้าเก้อกระดาก
“ไหนๆก็มีโอกาสคุยกันแล้วนะจอม ถือว่าฉันเป็นผู้ใหญ่ของบ้าน เอาเป็นว่าฉันรู้ว่าเธอกับเปาน่ะมีความสัมพันธ์แบบไหน” ปาริชาติเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังขึ้น
“ฉันขอยืนยันว่าน้องชายของฉันเป็นคนดีมาก ดีจนเกินไปด้วยซ้ำ ไอ้เปามันโลกสวยเหมือนเกิดมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ โคตรใจอ่อน ขี้สงสารคน และไม่ว่าเธอทั้งสองจะอยู่ในฐานะอะไรกัน ฉันขออย่างเดียวว่าอย่าทำให้น้องชายของฉันเสียใจ เพราะไม่อย่างนั้นพี่น้องทั้งตระกูลคงไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆฐานที่ทำให้น้องคนเล็กเจ็บช้ำ แต่ว่านะ ฉันมองออกว่าเธอจะไม่ทำแบบนั้นหรอก ใช่ไหมจอม”
จอมภพไม่ได้ตอบแต่สายตาคมที่สบตากับปาริชาติยืนยันได้ว่าหล่อนคิดถูก หญิงสาวลุกขึ้นฮัมเพลงเบาๆพลางเก็บอุปกรณ์ทำงานอย่างอารมณ์ดี
“ดึกแล้ว ไปนอนดีกว่า เธอก็ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเปามันก็กลับมาแล้ว อ้อ...”
ปาริชาติหลิ่วตาล้อเลียนก่อนจะหอบข้าวของเดินกลับเข้าห้องตัวเอง
“อย่าทำร้ายร่างกายไอ้เปามันรุนแรงมากนะ ไม่ใช่อะไรหรอก เสียงเตียงมันลั่นโครมครามจนฉันจะตะกายข้างฝาอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ”
กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืน ปาณัทหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ความจริงเขาก็ดื่มไม่มากแต่เลือดลมในร่างกายมันสูบฉีดจนแดงแบบนี้ทุกครั้งที่ดื่มเหล้า
กำลังจะเปิดประตูห้องนอนตนเองแต่ใจกลับมองไปยังประตูห้องนอนอีกห้องที่อยู่ติดกัน อะไรบางอย่างที่รบกวนจิตใจสั่งให้เท้าของเขาก้าวไปที่ประตูนั้นและบิดลูกบิดเปิดแผ่วเบา คนข้างในไม่ได้ล็อกประตูเขาจริงค่อยๆเดินไปที่เตียงเล็กตั้งชิดผนังห้องฝั่งหนึ่ง ภายใต้ความมืดสลัวที่มีแสงไฟจากนอกห้องลอดผ่าน เขามองเห็นจอมภพนอนหลับสนิท
ปาณัทอมยิ้ม ตอนที่หลับอยู่แบบนี้ก็ดูไม่ดื้อและน่ารักอยู่หรอก ไม่เหมือนเวลาทำหน้าขึงขังหยิ่งในศักดิ์ศรี เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนั่งลงตรงขอบเตียงแล้วนั่งมองจอมภพอยู่ในความมืดพักใหญ่ ยิ่งมองหัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นรัว
ช่างไม่ปลอดภัยกับหัวใจเสียเลย เสน่ห์ของบุรุษวัยรุ่นคุกรุ่นชวนให้หลงใหล มือเรียวเผลอไผลยกขึ้นแตะไล้สัมผัสปลายคางสากก่อนจะดึงมือตนเองกลับพร้อมกับห้ามใจตนเองไม่ใช่ลุ่มหลงไปมากกว่านี้ ร่างเพรียวตัดใจขยับจะลุกเดินกลับแต่ต้องชะงักเพราะเอวถูกรวบไว้ด้วยท่อนแขนแข็งแรง
“กลับมาแล้วหรือครับ”
“จอม ไม่ได้หลับเหรอ”
ปาณัทหันกลับก้มหน้ามอง จึงเห็นว่าจอมภพเองก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
“ตื่นตั้งแต่เสี่ยเปิดประตูเข้ามาแล้วครับ”
ท่อนแขนนั้นออกแรงเบาๆก็ทำให้ปาณัทล้มตัวลงบนเตียงเล็กแล้วถูกเจ้าของท่อนแขนโอบกอดไว้ จอมภพเกยคางไว้บนกระหม่อมของปาณัท
“คุณดื่มเหล้า ดื่มเยอะหรือเปล่า”
“เปล่านะ ไม่กี่แก้วเอง”
ปาณัทตอบเสียงอู้อี้ เขาซุกหน้าอยู่กับบ่ากว้างให้รองรับไว้ การได้นอนนิ่งๆให้จอมภพกอดก็ดีเหมือนกัน จอมภพเงียบไปจนนึกว่าหลับไปแล้วจนกระทั่งเขาเอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง
“นอกจากที่เสี่ยเล่าว่าแอบชอบพ่อของผมแล้ว มันมีอะไรมากกว่านั้นไหมครับ”
นี่คงเป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจของจอมภพมาตลอดสินะ ปาณัทยอมเปิดเผยความจริงกับเขาในวันนี้เพื่อจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจกันอีกต่อไป
“ไม่มี เคยยั่วแล้วแต่พ่อของจอมไม่เอา”
พูดคล้ายติดตลก เวลามันผ่านไปนานเกินจนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว
“แต่ถ้าอาจารย์ทำอะไรผมในวันนั้น ผมก็คงไม่ยินดีหรอก อารมณ์หวั่นไหวชั่ววูบจะสร้างตราบาปให้ผมจนวันตาย ที่ไปมีความสัมพันธ์กับคนมีครอบครัวแล้ว ถ้าภรรยาอาจารย์รู้ ถ้าคนอื่นรู้ ผมคงเสียใจและอับอายมาก แต่ดีที่อาจารย์รักครอบครัวเกินกว่าจะหลงไปกับความหวั่นไหวของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งและไม่สร้างความผิดบาปให้กับเราทั้งคู่”
“แต่ครอบครัวของผมก็พังในที่สุด เพียงแต่ไม่ใช่จากเสี่ย มันเกิดจากแม่ที่ไม่รู้จักพอกับพ่อที่ติดบ่วงรักจนไม่มีสติ”
เหมือนกำแพงที่ก่อขึ้นมากั้นกลางระหว่างกันถูกทำลายลง จอมภพคิดถูกแล้วที่เอ่ยปากถาม เขาไม่ชอบความคลุมเครือ เขาเชื่อว่าที่ปาณัทพูดมาคือเรื่องจริง อ้อมกอดที่โอบล้อมร่างโปร่งนุ่มจึงยิ่งกระชับมากขึ้น
“จอมควรจะเลิกคิดเรื่องพ่อกับแม่ บางทีผู้ใหญ่ก็มีเหตุผลที่อยู่กันไม่ได้จึงต้องแยกทาง มันไม่ใช่ความผิดของใคร”
ปาณัทสวมกอดตอบ มือเรียวลูบไล้แผ่นหลังกว้างของจอมภพราวกับจะปลอบประโลมเด็กขาดความอบอุ่น ตอนนี้จอมภพเชื่อคำพูดของปาริชาติแล้วว่าปาณัทเติบโตมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ แต่นั่นก็ทำให้เขาสบายใจยามได้ใกล้ชิด
“เมื่อกี้เสี่ยบอกว่าเสี่ยยั่วพ่อแล้วพ่อไม่เอา อยากรู้จังว่ายั่วยังไง”
ได้ยินเสียงสบถเบาๆจากร่างที่เขากอดอยู่ จอมภพคลายอ้อมกอดให้หลวมเพื่อจะได้มองใบหน้าแดงเพราะเหล้าชัดๆ เสี่ยปาณัทหลังสังสรรค์เรื่องงานเสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบนัก ผมที่จัดทรงตอนเช้ารุ่ยร่ายล้อมกรอบหน้า ดวงตาแดงระเรื่อฉ่ำหวานจนแทบไม่ต้องทำอะไรจอมภพก็เกิดความต้องการแล้ว
“ไม่รู้สิ จำไม่ได้”
ปาณัทขัดเขินกับดวงตาพราวที่กระจ่างชัดแม้ในความมืด ลมหายใจร้อนผ่าวของจอมภพเป่ารดข้างแก้มทำให้เขารู้ว่าชายหนุ่มรู้สึกเช่นไร เขาโทษที่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้ความกล้ามีมากขึ้นกว่าปกติ ปาณัทวางมือลงไปบนบ่ากว้างก่อนจะลูบไล้วนไปมา
“ก็มอง มองแค่นี้”
ดวงตาเรียวหวานช้อนมอง เป็นประกายวาบหวามเย้ายวนจนจอมภพทนไม่ไหว เขากดจูบที่เรียวปากอิ่มสอดลิ้นคลุกเคล้า รสเหล้าที่เหลือยิ่งปลุกไฟร้อนจนลามไปทั้งเตียง
มีต่ออีกนิด...
-
อ่านต่อตรงนี้....
ปาณัทไม่รู้ว่าใช้เวลานานกี่วินาที แต่รู้สึกตัวอีกทีเสื้อผ้าของเขาก็ถูกโยนลงพื้นก่อนที่จอมภพจะทาบทับด้วยเนื้อตัวเปล่าเปลือยเช่นกัน ริมฝีปากของชายหนุ่มคล้ายประกายไฟยามนาบลงมาบนเนื้อตัวจนปาณัทผวาไปทั่วกาย
“จอม จอม ผมยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่เหม็นเหรอ”
“ไม่นี่ครับ ดมแล้วก็ยังหอมอยู่”
เขาทำเช่นที่พูดจริงๆ จอมภพดอมดมโลมเลียจนหนำใจ แขนยาวคว้าหลอดเจลใสและถุงยางที่มีพร้อมอยู่แล้วมาจัดการตระเตรียม และเมื่อปาณัทพร้อมเขาก็ดันกายเข้าไปในช่องทางที่รอรับ
“โอย เสี่ยทำให้ผมแทบคลั่งได้ทุกครั้ง”
เขาพึมพำเสียงกระเส่า ร่างกายของปาณัทมันพอเหมาะพอควร ไม่คับแน่นจนบีบรัด เสียดสีด้านในร้อนระอุครอบงำชวนให้อยากระเบิดพายุอารมณ์ตลอดเวลา
“จอมจะทำผมทุกคืนแบบนี้ จะรีบเก็บเงินเหรอ อึก จอม ดีครับ”
ปาณัทเอ่ยเย้าพร้อมกับเงยหน้าส่งเสียงหวาน จอมภพหัวเราะเบาๆขณะที่ยังขยับเขยื้อนไม่หยุด
“วันนี้ผมทำให้ฟรีครับเสี่ย เดี๋ยวเสี่ยจะไม่มีเงินไปลงทุนกับผลิตภัณฑ์ใหม่”
จอมภพอารมณ์ดีกว่าทุกครั้ง อาจเป็นเพราะเขาเปิดใจข้ามพ้นจากกำแพงมาแล้ว เหลือเพียงพันธะสัญญาขายฝากบ้าน เขาจะรีบหาเงินมาใช้คืนปาณัท หากเมื่อไหร่ที่พ้นจากภาระนั้น หัวใจของเขาจะได้เปิดรับปาณัทอย่างเต็มความภาคภูมิ
เขาซุกกายหาความหวาน กลิ่นเหงื่อจางๆจากร่างของปาณัทยิ่งเร้าอารมณ์และปลุกไฟให้ลุกโชน สะโพกหนั่นแน่นขยับรับได้ทุกท่วงท่าบนเตียงเล็กแคบ จอมภพโอบอุ้มร่างโปร่งลงมาบนพื้นห้อง พลางมองด้วยสายตาวับวาว
“เดี๋ยวเสี่ยจะตกเตียงหลังหัก ลงมาทำต่อบนพื้นห้องเลยก็แล้วกัน”
ปาณัทไม่ปฏิเสธ ในยามนี้ไม่ว่าจอมภพจะลากไปไหนเขาก็ยอมแล้วทั้งนั้น ท่อนขาเรียวตั้งฉากชันขาเมื่อรู้ตัวว่าสวรรค์บนดินอยู่ตรงหน้า
“จอม อา ช่วยผมหน่อย ใกล้แล้วครับ”
จอมภพกระแทกหนัก ไม่นานปาณัทก็หอบตัวโยนเมื่อผ่านไปพานพบความสุขสม เขารีบพาตนเองกระโจนตามไปด้วยก่อนที่จะนอนกอดก่ายกันอย่างหมดแรง
จอมภพมามหาวิทยาลัยในตอนเช้า เขาเดินผ่านสนามบาสเก็ตบอลที่วันนี้มีผู้คนจำนวนมากพร้อมอุปกรณ์มากมาย
“มีอะไรกันวะ”
มองเห็นเพื่อนคนหนึ่งที่ยืนมองอยู่ข้างสนามจอมภพจึงเข้าไปถาม
“เขามาถ่ายโฆษณากันว่ะ สาวๆมาดูกันตรึม ได้ข่าวว่าคนแสดงหล่อกับหล่อ”
คิ้วเข้มยกสูงด้วยความสงสัย
“ยังไงวะ หล่อกับหล่อ”
“ก็คนแสดงมันผู้ชายกับผู้ชายไง เห็นเขาว่าตอนนี้พวกกระแสวายกำลังมาแรง แต่ไอ้วายนี่อะไรวะ วายป่วงหรือเปล่า”
เสียงพูดคุยของไทยมุงเงียบลงเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของผู้ชายคนหนึ่งดังลั่นสนามบาสเก็ตบอล
“อะไรวะ นัดไม่เป็นนัด นัดแล้วเบี้ยว ไอ้ห่า คนทำงานเสียหายหมด คิดจะอยู่ในวงการต่อไปไหมเนี่ย ถือว่าตัวเองมีแฟนคลับเยอะหรือไง”
ผู้ชายท่าทางใหญ่ที่สุดในกองถ่ายโฆษณาหันรีหันขวาง
“อยากเบี้ยวงาน กูก็ไม่เอามันก็ได้ น้องๆ ไอ้น้องคนนั้น เออ ที่หัวเกรียนๆนั่นแหละ”
เขาชี้มือและกวักเรียกจอมภพให้เดินไปหา
“หน้าตาดี รูปร่างดีนะเรา สนใจถ่ายโฆษณาไหม ขอกันง่ายๆแบบนี้แหละ ถ่ายวันเดียวจบค่าจ้างสามหมื่น ถ้าสนพี่จะโทรไปหาเจ้าของสินค้าเอง”
“ผมหรือครับ ได้หรือพี่”
“ได้สิวะ หล่อลากขนาดน้อง พี่ทำให้เกิดได้ไม่ยาก โฆษณาตัวเดียวดังระเบิด เผื่อจะได้เข้าวงการบันเทิงเต็มตัว งานดีเงินดีนะโว้ย สนหรือเปล่า”
คำว่างานดี เงินดีทำให้จอมภพหูผึ่ง เขาคิดหางานที่ไม่ใช่งานไซด์ไลน์ได้แล้ว
“ตกลงครับพี่ ผมจะแสดงโฆษณาให้พี่เอง”
TBC
แหมมมม น้องจอมจะจ่ายดอกเบี้ยทุกคืนแบบนี้ไม่ได้นะคะ
o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18
-
:pig4: :pig4: :pig4:
น้องจอมจะรีบหาเงินใช้หนี้ แล้วจะหนีเสี่ยเปาไปเหรอ?
น้องทำแบบนี้ไม่ได้นะลูก มันไม่ดี ไม่ดีต่อใจคนอ่าน อิอิ
-
รีบจ่ายหนี้ก็ดีนะ สถานะผัวเมียจะได้ตามมา ว่าต่อย่ามีคู่จิ้นน่าปวดหัวละกัน สวสารเสี่ย
-
หมดหนี้ก้อได้เป็นผัวที่แท้จริงนะ
-
:hao4: งานดี เงินดี แต่จะพาดราม่ามาด้วยใช่เปล่า :katai1:
-
อ้าวว น้องจอมใช้หนี้หมดแล้วจะทิ้งเสี่ยไหมละเนี่ยะ
-
:hao6: :hao6:
-
เปิดใจกันแล้ววววง
ขอให้ราบรื่นไปตลอด
อย่ามีอะไรมาทำให้ผิดใจกันเลยน้า
-
แหนะ จ่ายฟรีทุกคืนก็ได้นะจอม
ตลก ปลานินทาน้องซะแบบว่า โลกสวยเวอร์
แต่ก็จริง เพราะเปาเป็นคนดีที่แค่อยากช่วยเหลือ
นั่นไง จะเป็นดาราหน้าจอแล้วหรอ
-
จ่ายหนี้ทุกคืน อิอิ
-
:jul1:ฃ
-
เป็นการจ่ายหนี้ที่ได้ความสุขทั้ง 2 ฝ่ายนะฮาาา>__<
-
จอมรีบปั้มเงินน่าดู ปั้มทุกวันเลย 5555555
-
เข้าวงการมันก็ดี แต่ว่าปัญหาต้องมาเยอะแน่ๆ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 8
จอมภพถูกพามายังเต็นท์ที่พักสำหรับทีมงานทันที ชายคนที่เป็นผู้กำกับแนะนำตัวหลังจากตกลงกับจอมภพแล้วว่าเขาชื่อยงยศ เป็นคนที่ใหญ่ที่สุดในกองถ่ายวันนี้
“ไม่ต้องห่วงโว้ย ทั้งกองพี่เก๋าสุด บริษัทโฆษณา เอเจนซี่ หรือเจ้าของผลิตภัณฑ์เชื่อมือพี่ทั้งนั้น เอ็งไม่ต้องเป็นห่วง สัญยง สัญญาเดี๋ยวค่อยว่ากันพี่ไม่เบี้ยว”
ยงยศออกจะคุยโวไปสักหน่อย แต่จอมภพสังเกตได้ว่าเขาเก๋าอย่างที่เอ่ยอ้างจริงในเวลาต่อมา ทุกคนในกองถ่ายให้ความเคารพแม้ว่ายงยศจะไม่ได้ทำตัวมีอำนาจ แต่เพราะเขาน่าจะมีความสามารถจริงๆ จอมภพนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งท่ามกลางสาวประเภทสองที่เป็นช่างเสริมสวยประจำกอง ยงยศรีบเอ่ยออกคำสั่ง
“เอ้า อย่าช้าสาวๆทั้งหลาย จัดการเช็ดคราบเหงื่อคราบไคลแล้วเนรมิตให้ไอ้... เออ ชื่ออะไรนะน้อง อ๋อ ไอ้จอม จำได้แล้ว เนรมิตไอ้จอมให้กลายเป็นคนดังในพริบตาที”
“ว้าย แค่นี้ก็หล่อแล้วเฮียยศ แต่เดี๋ยวพวกหนูจะจัดการน้องจอมให้หล่อสะพรึงกว่านี้อีกค่า”
ตอนนั้นจอมได้แต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นปั้นให้ช่างเสริมสวยรุมซ้ายทีขวาที และสั่งให้เขาเปลี่ยนชุดเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอล เมื่อทุกอย่างสมบูรณ์เสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังจากเหล่าสาวๆเบื้องหลังอีกครั้ง
“โอ๊ย หล่อลากน่ากระชากเข้าคอนโด เดือนนี้ถ้าไม่มีค่าเทอมติดต่อพี่หลังไมค์นะคะน้องจอม”
จอมภพได้แต่ยิ้มเจื่อน เขาเดินตามทีมงานอีกคนหนึ่งไปยังบริเวณถ่ายทำ
“นั่งตรงนี้ก่อน นี่ นั่งใกล้ๆคนที่ต้องทำงานด้วยกัน น้องนิคขา น้องนิคลูกแม่ ลูกต้องถ่ายโฆษณากับคนนี้นะคะ เด็กใหม่ซิงๆ ชื่อน้องจอม สอนงานเพื่อนด้วยนะคะลูก”
ใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วเงยขึ้น จอมภพคุ้นหน้าจากทางโซเชียลและได้ยินสาวๆในคณะเดียวกันเคยเอ่ยถึง แต่เขาจำชื่อไม่ได้ จนกระทั่งคนตรงหน้าที่เหมือนจะอึ้งไปพักหนึ่งเมื่อได้สบตากับเขาส่งยิ้มให้
“สวัสดี เราชื่อนิค ชื่อจริงว่าชานนท์”
“เราชื่อจอมภพ เรียกเราว่าจอมก็ได้”
จอมภพแนะนำตัวง่ายๆ เขากำลังตื่นเต้นกับงานใหม่ ชานนท์ยังจ้องหน้าเขาไม่หยุด
“พี่ยศไปลากจอมมาจากข้างๆสนามบาสตะกี้ใช่ไหม เราเห็นแล้ว จอมหน้าหล่อสะดุดตากว่าไอ้ต้นที่เราต้องแสดงด้วยอีกนะ มานี่สิ เราจะบอกบทให้”
ชานนท์ดึงเก้าอี้ให้เข้ามาใกล้เขาพร้อมกับอธิบายว่าจอมภพต้องทำอะไรบ้าง เขาพยักหน้าตามขณะรับฟังว่าต้องเล่นบทเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอล และชานนท์จะเดินผ่านด้านข้างสนาม ลูกบาสที่จอมภพส่งให้เพื่อนจะลอยมากระทบกับชานนท์จนล้มลงและจอมภพต้องรีบเข้ามาประคอง ทั้งคู่จะต้องสบตากันในระยะใกล้
“เดี๋ยวนะ นี่มันโฆษณาอะไร”
จอมภพเอ่ยถาม งานถ่ายทำจะเริ่มอยู่แล้วเขายังไม่รู้ว่าเป็นสินค้าอะไรด้วยซ้ำ
“คอนแทคเลนส์ไง ใส่แล้วดวงตาจะสวยและมีเสน่ห์จนใครๆต่างก็มาตกหลุมรัก”
“แล้วเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ มันจะโฆษณาได้ด้วยเหรอ”
ยังไม่หายแปลกใจจนชานนท์หัวเราะเบาๆ
“โธ่ จอม ไม่รู้จริงเหรอ สมัยนี้น่ะสินค้าตัวไหนก็เจาะตลาดสาววายทั้งนั้นแหละ หนัง ซีรีส์ นิยาย โฆษณา ยิ่งถ้ากลายเป็นคู่จิ้นก็ยิ่งดังนะ งานอีเวนท์รุมเพียบ ทำตัวดีๆให้อยู่ในกระแสเถอะ ถ้ายิ่งใครมาติดต่อให้เล่นซีรีส์วายนะ จอมรีบรับปากไปเลย มีแต่ได้ไม่มีเสีย”
พูดจบทีมงานก็เรียกเขาและชานนท์ไปที่สนามบาสกลางแจ้ง จอมภพได้ยินเสียงกรีดร้องจากข้างสนามดังแว่วเข้าหูทันที
“กรี๊ด นิค นิคจ๋า พี่ต้นไปไหน ทำไม่ไม่มาถ่ายด้วยกัน ฮือ”
“แต่คนนี้ก็หล่อน้า ชื่ออะไรนะ เอ๊ะ ใช่ที่อยู่ปีสองกราฟฟิคดีไซน์มหาลัยเราหรือเปล่า”
จอมภพไม่มีเวลาสนใจเสียงอื้ออึงเหล่านั้นเพราะยงยศจะเริ่มถ่ายทำแล้ว แม้จะบอกว่าเป็นโฆษณาสั้นๆ แต่การทำงานก็กินเวลาไปจนถึงเกือบสามทุ่มกว่าที่ยงยศจะพอใจและสั่งเลิกกอง
“ดีมากไอ้จอม” ยงยศเอ่ยชม เด็กหนุ่มตรงหน้าขึ้นกล้องมาก หากโฆษณาแพร่ไปยังสื่อต่างๆแล้ว จอมภพน่าจะโด่งดังราวกับพลิกดินไปเป็นดาวทีเดียว “เดี๋ยวเองไปบอกพ่อแม่ผู้ปกครองเอ็งให้มาเป็นพยานด้วยนะ แล้วหาเอเจนซี่ดังๆไว้เซ็นเข้าสังกัดเลย กูว่ามึงดังแน่ว่ะ”
จอมภพนิ่งอึ้ง เขาจะหาใครมาเป็นผู้ปกครองเล่า แม่ไม่มี พ่อก็ตายแล้ว นอกจาก...
RRRRR
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นปลุกให้จอมภพสะดุ้งจากภวังค์ เมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามาก็รีบรับทันที
“ครับเสี่ย”
“จอมอยู่ไหนแล้ว งานร้านอาหารเลิกหรือยังผมจะได้ไปรับ”
จอมภพยิ้มบางๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกดียามได้ยินเสียงนุ่มนี้
“ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัยครับ บังเอิญได้ถ่ายโฆษณา นี่เพิ่งถ่ายเสร็จ”
“อ้าว เหรอ นี่ได้เป็นเอ็กตร้าเหรอ เลิกแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขับรถไปรับนะ ผมอยู่แถวมหาวิทยาลัยของจอมพอดี”
ปาณัทวางสายไปแล้ว ปล่อยให้จอมภพยิ้มอยู่คนเดียวจนกระทั่งชานนท์เดินตรงมาหา เขามองเห็นความชื่นชมฉายแววอยู่ในแววตาของชานนท์ที่ไม่ได้ปิดบัง
“จอม ไปดูภาพในมอนิเตอร์หรือยัง จอมหล่อมากเลยนะ นี่ต้องดังแน่ๆ อย่าลืมนะจอมถ้าได้เล่นซีรี่ส์จอมรีบรับปากเขาเลยนะ”
“นิค”
เสียงห้าวของผู้ชายดังขึ้นเบื้องหลังขัดจังหวะการสนทนา สีหน้าของชานนท์แสดงความเบื่อหน่ายแวบหนึ่งก่อนจะเกลื่อนด้วยรอยยิ้มตามเดิม
“เสร็จงานแล้วใช่ไหม จะได้กลับบ้าน”
ชายคนที่เดินเข้ามาอายุราวสามสิบปี บนใบหน้าบอกถึงชั้นเชิงของความกร้านโลกปรากฏอยู่ หัวคิ้วย่นเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนักที่เห็นชานนท์คุยออกรสอยู่กับจอมภพ
“เสร็จแล้วพี่ภาค จอม นี่ผู้จัดการของเราชื่อพี่ภาคภูมิ”
จอมภพยกมือไหว้เพราะอีกฝ่ายอาวุโสกว่า ภาคภูมิมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า
“คนนี้เหรอที่เฮียยศเอามาถ่ายแทนไอ้ต้น สมน้ำหน้า แม่งเรื่องมากทั้งเด็กทั้งผู้จัดการ โดนตัดทิ้งก็สมแล้ว ไม่ต้องไปทำตัวสนิทกับไอ้ต้นแล้วนะนิค ท่าทางมันจะไปไม่รอดแล้วว่ะ ชิ่งจากมันเหอะ”
จอมภพไม่เข้าใจข้อความที่ภาคภูมิกับชานนท์พูดคุยกัน แต่ขณะจะเอ่ยปากฉากหนีเสียงรถยนท์คุ้นหูก็ขับมาเทียบเสียก่อน ปาณัทนั่นเองที่ลงจากรถ ชายหนุ่มอยู่ในชุดเรียบแต่เนี้ยบตามปกติของเขา และมีสูทเข้ารูปคลุมทับชั้นนอก ทำให้ยิ่งดูดีมากขึ้นไปอีก
ปาณัทสบตากับจอมภพ ด้วยมารยาทที่ยังอยู่ในวงสนทนาเขาจำเป็นต้องแนะนำปาณัทให้อีกฝ่ายรู้จัก
“นักแสดงที่เล่นด้วยกันครับชื่อนิค กับผู้จัดการคุณภาคภูมิ ส่วนคนนี้ เอ่อ คุณปาณัท เป็นผู้ปกครองของผม”
ไม่รู้จะแนะนำปาณัทในฐานะอะไร จอมภพจำเป็นต้องให้เขาเป็นผู้ปกครองไปก่อน ปาณัทโปรยยิ้มให้ภาคภูมิและชานนท์อย่างเป็นมิตร คิ้วของภาคภูมิขมวดเข้าหากันครู่หนึ่งเมื่อเห็นปาณัท
“สวัสดีครับคุณภาคภูมิ คุณนิค”
“คุณชื่อเล่นว่าเปา เรียนคณะบริหารที่มหาลัย...ใช่ไหม”
ปาณัทเอียงคอด้วยความแปลกใจที่ภาคภูมิรู้จักกับเขา เสี่ยหนุ่มพยักหน้ารับ
“ใช่แล้วครับ เอ่อ เรารู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า”
ภาคภูมิเผลอแสดงสีหน้าตื่นเต้น เขารีบตอบจนเกือบเสียอาการ
“ผมเรียนคนละคณะกับคุณ แต่เราเคยเรียนคลาสเดียวกันวิชากฎหมายธุรกิจตอนปีหนึ่ง คุณคงจำผมไม่ได้หรอก ตอนนั้นคุณเป็นเดือนเด่นแต่ผมมันแค่เด็กหลังห้อง”
ปาณัททบทวนความทรงจำครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มอย่างยินดี
“จำได้แล้ว ภาคภูมินั่นเอง ไม่เจอกันนานเลยสบายดีใช่ไหม”
จอมภพไม่เข้าใจตนเองในเวลานี้ ความรู้สึกของเขาคือขุ่นมัวเมื่อเห็นสายตาที่ภาคภูมิใช้มองปาณัท หากทั้งคู่เคยรู้จักกันจริง สายตานั้นก็เกินเลยคำว่าคนรู้จักไปมาก แต่ปาณัทแสดงออกอย่างบริสุทธิ์ใจทำให้เขาไม่กล้าเอ่ยอะไรขัดคอ
“สบายดี คุณเองก็คงสุขสบายเหมือนกันสินะ หน้าตาสดใสขนาดนี้”
“ก็ตามอัตภาพนั่นแหละครับ” ปาณัทตอบสุภาพ “ไม่นึกว่าจะมาพบกันวันนี้ ดีใจนะที่ได้เจอเพื่อนสมัยเรียน”
ปาณัทหันไปยิ้มเมื่อข้อศอกของเขาถูกสะกิดเบาๆ สีหน้าของจอมภพไม่ดีเท่าไหร่นัก เด็กหนุ่มอาจจะเหนื่อยมากก็เป็นได้
“ดึกแล้ว คงต้องกลับก่อน ไว้พบกันใหม่นะภาคภูมิ”
ภาคภูมิมองตามหลังปาณัทที่เดินกลับไปนั่งตำแหน่งคนขับ จอมภพยกมือไหว้อำลาหน้าตาบึ้งตึงแต่ภาคภูมิไม่สนใจ เขาได้แต่มองตามหลังจนกระทั่งปาณัทขับรถจากไปจนเกือบลับตา
“เอ้า พี่ภาค จะกลับไหม ผมยืนจนขาแข็งแล้วนะ”
เสียงชานนท์เรียกสติ เขาจึงเดินไปยังรถยนต์ของตัวเองโดยมีชานนท์นั่งไปด้านข้าง ภาคภูมิขับรถไปเรื่อยๆ จนมองเห็นแสงไฟของป้ายจากโรงแรมม่านรูดที่เคยมาใช้บริการบ่อยๆ จึงได้หักพวงมาลัยเข้าไป เมื่อม่านหนาหนักถูกดึงปิดบังท้ายรถ ชานนท์จึงได้ส่งเสียงไม่ชอบใจนัก
“เลี้ยวมาทำไมไอ้ม่านรูดเนี่ย ไหนว่าพรุ่งนี้มีงานอิเวนท์ไง”
“อย่าบ่นมากเลยน่าไอ้นิค ลงมาเร็วๆ เสียเวลาแค่น้ำสองน้ำไม่ได้ทำให้มึงหมดแรงถึงตอนเช้าหรอกน่า”
เมื่อพ้นจากสายตาผู้อื่นแล้วชานนท์ก็กลับกลายเป็นตัวตนที่แท้ เขากระฟัดกระเฟียดเดินเข้าไปภายในห้องเล็กที่มีกระจกล้อมรอบและเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำอย่างคุ้นเคย
“ชอบหาเศษหาเลยกันจริง เงินค่าตัวก็หักเปอร์เซ็นต์ไปแล้ว ยังจะมาเอากันฟรีอีก น่าเบื่อว่ะ”
ภาคภูมิแสยะยิ้ม เขาดึงชานนท์เข้าหาตัวพลางบีบกรามจนชานนท์พร่ำบ่นไม่ได้อีก
“อย่าขี้บ่นนักไอ้นิค มึงไม่ได้เอากับกูแค่ครั้งสองครั้งสักหน่อย แล้วช่วยคิดด้วยว่าที่มึงเริ่มจะดังจนแฟนคลับกรี๊ดนี่ก็เพราะกู มึงคิดด้วยสิว่าแค่เปอร์เซ็นต์ค่าตัวมึงน่ะมันพอที่ไหนที่จะดันให้มึงดังได้ เพราะฉะนั้น กูแค่ให้มึงช่วยพากูขึ้นสวรรค์มึงก็อย่าบ่น”
ภาคภูมิบดจูบไปที่ปากของชานนท์อย่างกักขฬะ แต่ชานนท์ก็ไม่ได้ห้ามปราม ซ้ำจูบตอบอย่างคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทั้งคู่พากันถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วก่อนจะถาโถมกันลงไปบนเตียงกลางห้อง ร่างโปร่งบางของชานนท์ขยับแยกให้ภาคภูมิได้ดันกายแทรกเข้าไป เขามองภาพสะท้อนตนเองจากกระจกบนเพดานแล้วขยับโยกรับแรงอย่างสวยงามราวกับเตียงนี้คือเวทีของเขา
“มันถึงใจจริงโว้ย”
ภาคภูมิเปล่งเสียงน่ารังเกียจแต่ชานนท์ก็ไม่ได้ถือสา เซ็กส์กับภาคภูมิก็ไม่ได้เลวร้ายหากเทียบกับผู้ชายที่เคยผ่านมา หากติดแค่นิดเดียวว่าตอนนี้ชานนท์กำลังคิดถึงใบหน้าของคนที่เพิ่งจะถ่ายโฆษณาด้วยกันทั้งวัน
ใช่แล้ว ชานนท์นึกถึงจอมภพ ผู้ชายร่างสูงในชุดนักกีฬาบาสเก็ตบอล จอมภพมีเสน่ห์ของผู้ชายแท้ๆ ไหนจะมัดกล้ามบนท่อนแขนนั่นอีกเล่า จินตนาการได้เลยว่าหากเขาถูกกอดรัดจากกล้ามแน่นนั้น ชานนท์คงจะสุขสมเหลือเกิน
“เอาให้แรงสิวะไอ้พี่ภาค แรงมีแค่นี้เหรอ”
ชานนท์ตะคอกใส่ เลือดในกายมันพลุ่งพล่านไปหมด การที่เขามีเซ็กส์กับผู้จัดการมันเป็นเรื่องปกติในวงการบันเทิง ใครๆก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นหากต้องการโด่งดัง
“มึงท้ากูเหรออีนิค ได้ กูจะพามึงขึ้นสวรรค์ชั้นร้อยสิบเลยอีห่า”
ภาคภูมิสบถ เขาโถมแรงเข้าใส่ เสียงร้องระงมของชานนท์ทำให้เขาได้ใจ จวบจนกระทั่งปลดเปลื้องความต้องการด้วยกันหมดสิ้นแล้วจึงได้นอนแผ่กันบนเตียง ภาคภูมิจุดบุหรี่ขึ้นสูบขณะที่ชานนท์เข้าไปล้างตัวในห้องน้ำก่อนจะกลับมานั่งพักข้างๆกับภาคภูมิที่ยังนั่งเหม่อ
“พี่ภาค” ชานนท์สะกิด “คนที่เล่นโฆษณากับผมน่ะ หล่อเนอะ พี่ไม่สนใจเอามาปั้นเหรอ แข่งกับไอ้ต้นไง”
คนที่พูดถึงเซ็นสัญญากับอีกเอเจนซี่หนึ่ง หลังๆมาเริ่มไม่ถูกกับภาคภูมิเพราะคิดจะดึงงานไปให้เด็กตัวเองฝ่ายเดียว ภาคภูมิเองก็เริ่มเบื่อที่จะร่วมงานด้วย
“พี่เองก็รู้จักกับผู้ปกครองของจอมไม่ใช่หรือ ไปติดต่อเขามาอยู่ด้วยสิ”
ที่ชานนท์แนะนำมันก็เข้าท่าอยู่
“แต่กูไม่รู้นี่หว่า ว่าเปากับไอ้เด็กนั่นมีความสัมพันธ์กันยังไง ไอ้คำว่าผู้ปกครองก็แม่งโคตรกว้าง”
“แล้วไง” ชานนท์ยักไหล่ “ทำไมต้องสนล่ะว่าเขาเป็นอะไรกัน อย่าโกหกว่าพี่ไม่อยากได้เพื่อนเก่า เห็นมองตาเยิ้มเชียว”
ชานนท์พูดแทงกลางใจเขาทีเดียว ภาคภูมินึกย้อนถึงสมัยที่เขานั่งหลังห้องเฝ้ามองคนดังอย่างปาณัทในสมัยเรียน แต่ปาณัทไม่เคยมองเขาในสายตาสักครั้ง ใช่สิ ฝ่ายนั้นเป็นถึงคุณหนูของตระกูลร่ำรวย แต่เขามันแค่เด็กทุนยากจน
“เอาจอมมาอยู่ในสังกัดปั้นผมกับจอมให้เป็นคู่จิ้น ส่วนคุณเปาอะไรนั่นพี่ก็เอาไป ผมจะดูแลจอมเอง”
ภาคภูมิยิ้มหลังจากอัดควันบุหรี่เข้าปอด ชานนท์ฉลาดสมกับที่เขาปั้นมากับมือจริงๆ
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี้....
ปาณัทไม่ได้พาจอมภพกลับไปที่บ้าน แต่ขับรถมาที่คอนโดมิเนียมในวันแรกที่เคยมีความสัมพันธ์กัน ปาณัทเอ่ยเสียงนุ่มเพื่อคลายความสงสัย
“เหนื่อยน่ะ วันนี้ไปประชุมกับหอการค้า ขี้เกียจขับรถกลับบ้าน นอนที่นี่นะ”
จอมภพไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เขาซุกหัวนอนที่ไหนก็ได้หากมีปาณัทอยู่
ชายหนุ่มสะดุดกึกกับความคิดตัวเอง เขาจ้องมองประตูห้องน้ำที่ปาณัทเข้าไปอาบน้ำแล้วพูดคุยกับหัวใจของตน การที่มีชายหนุ่มที่อายุมากกว่าถึงสิบปีเข้ามากวนหัวใจอยู่นี้เป็นเรื่องดีหรือเปล่าเขาก็ไม่รู้
“จอมไปอาบน้ำสิ เหนื่อยมาทั้งวัน”
ปาณัทรุนหลังให้ร่างสูงเข้าไปอาบน้ำต่อจากเขา จอมภพพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ เจ้าของห้องใส่ชุดนอนแล้วขึ้นไปเอนกายดึงผ้าห่มหนานุ่มหลับตานิ่ง จนกระทั่งรู้สึกถึงแรงยวบของเตียงและวงแขนที่พาดผ่านอยู่ตรงเอว
“เสี่ย เครียดเรื่องอะไรครับ”
“เรื่องงานน่ะ เศรษฐกิจมันไม่ดี ถ้ายังอยู่เฉยๆ โรงงานขาดทุนแน่”
ปาณัทพิงหลังไปกับแผ่นอกกว้าง เขาดึงแขนจอมภพให้โอบรัดแน่นยิ่งขึ้น
“คงต้องหาทางปรับปรุงอะไรที่มันใหม่ๆดึงดูดลูกค้า”
“อย่าคิดมากนะครับ คิ้วย่นหมดแล้ว”
เสี่ยหนุ่มหัวเราะเบาๆทั้งที่ยังหลับตาอยู่ รับรู้ได้ถึงริมฝีปากแห้งที่จูบเบาๆลงมายังท้ายทอยของเขา
“เหนื่อยนะเป็นผู้ใหญ่เนี่ย จะไปทำท่าอ่อนข้อให้เขาเอาเปรียบก็ไม่ได้ ต้องช่วงชิงผลประโยชน์มาให้ได้มากที่สุด เพราะเราก็ยังมีลูกน้องให้ต้องดูแล เฮ้อ”
ปาณัทคงเหนื่อยและเครียดจริงกับเศรษฐกิจในยุคนี้ที่ต้องประคองตัวไปให้พ้น ฟังจากเสียงถอนหายใจแล้วจอมภพก็ได้แต่นึกสงสารจนต้องเพิ่มแรงกอดรัดให้มากขึ้น
“เหนื่อยก็นอนพักนะครับ ตื่นมาก็หายแล้ว ผมจะอยู่ข้างๆเสี่ยเอง”
ได้ยินเสียงห้าวหากแต่นุ่มนวลนั้นแล้วปาณัทจึงผ่อนคลายมากขึ้น เขาปล่อยให้จอมภพส่งความอบอุ่นผ่านอ้อมกอดเช่นนี้ จนความเหน็ดเหนื่อยจางหายเปลือกตาจึงหนาหนักและเข้าสู่นิทรา
ความจริงแล้วปาณัทอาจจะไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าใครสักคนหนึ่งที่คอยอยู่เคียงข้างเช่นนี้
ใครสักคนเท่านั้นเอง
TBC
จะให้แต่งเลิฟซีนแบบคอมโบเซ็ตก็ไม่ดี ให้เสี่ยเปาพักร่างบ้าง
ช่วยบีเลิฟโปรดโมทนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณจ้า
:วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อิชานนท์มันร้าย ส่วนตาภูมิก็ร้ายเช่นกัน
สองตัวละครนี้ จะมาเสริฟมาม่าใช่ไหม?
-
:serius2: เพิ่งจะหวาน มีคนเริ่มก่อไฟต้มมาม่าอีกแล้ว
-
ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล
-
เด็กมันก็เข้าใจปลอบเสี่ยเนอะอบอุ่นละมุนเชียว ขอให้พี่สาวเสี่ยเปาเป็นคนมาดูแลจอมทีเถอะค่ะ สองคนนั้นน่ากลัว
-
โอ้ยยยย สงสัยจะมีมาร
-
ได้เวลาต้มน้ำ
-
ตัวร้ายมาแล้ววงวววว
บททดสอบความรักน่าจะรอออยู่ไม่ไกล
-
อ่าา นั่นนะสิเสี่ยเปา แค่อ้อมกอดใครสักคนในวันที่เหนื่อยล้า ไม่ต้องอะไรมาก แล้วยิ่งจากคนที่เรารู้สึกดีด้วย มันคงดีไม่น้อยถ้าจะมีตลอดไป แต่ก่อนนั้น คงต้องสู้กับสถานะที่คบ ความเชื่อใจฯของสองคนที่มันจะเกิดจากมาร2ตัว ถ้าเสี่ยเปากับจอมเล่นแบบแผนซ้อนแผน ร่วมกันฝ่าฟัน มันจะเกิดเป็นความมั่นคง กลายเป็นรักแท้ได้นะ แต่ก่อนอื่นเลยต้องรู้ว่าพวกนั้นเป็นคนยังไง รู้ธาตุแท้ก่อนถึงค่อยตลบหลัง คงสนุกและสะใจดี อิอิ.. แต่เส้นทางชีวิตและความรักคงอีกยาวไกล ไม่หูเบาโง่งี่เง่าพอ รอดูอยู่ใกล้ๆ นะจะติดตามทุกep. พล็อตน่าสนใจ สนุกดีอะเออ อ่านได้ลื่นไหล อ่านเพลินเลย ชอบเสี่ยเปา ขี้ยั่ว ใจดี เอาจริงเอาจังกับการงาน กำลังคิดว่าพวกเขาจะรู้ใจ เลิกสับสนในความสัมพันธ์เมื่อไหร่ จะลูกหนี้เจ้าหนี้ ผู้ปกครอง หรือผัวเมีย เอาให้แน่ 5555 ที่รู้ๆคือต่างก็หวั่นไหวละนะ อะๆ หูยยยยแอบมีเคืองๆเขากับคนอื่นดั๊วะ ปล.แซวเสี่ยเปากับจอมเล่นเฉยๆง่ะ 555555 ปั่นต่อเลยนะคะ รออออออออ สนุกกกกก
-
เบื่อพวกตัวร้ายแบบนี้ที่สุดเลย
-
พวกนางนักกัยอยู่ดีดี
-
:mew1: :bye2:
-
เนื้อหาดูแรงแต่ไม่หนัก อ่านเพลินกันเลย
-
สงสารอยากให้เค้ามีความสุข
-
NC เยอะดี หุหุ :pighaun: :pighaun: ชอบค่าาา ติดตามนะคะ เคะแก่ อิอิ
-
มาโมเมนท์อบอุ่นบ้างก็ดีค่ะ
จอมจะได้ไม่โมโหอย่างเดียว
เอ็นดูเปาเนาะ คงเครียดมาก ถึงพูดกับน้อง
เอิ่มมมม กำลังจะดี จะมีมารมาแทรกซะงั้น
แต่เชื่อว่าจอมเปาจัดการได้
-
อ่านแล้วกังวลกับมาม่าในอนาคตจริงๆ
ทั้งเรื่องน้องเคยเป็นไซด์ไลน์ ทั้งการงานพี่เปาอีก ><
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 9
กลายเป็นกิจวัตรประจำวันหลังจากนั้นเมื่อกลับจากงานเสิร์ฟอาหารมาถึงบ้านหลังสี่ทุ่ม จอมภพจะต้องเปิดประตูเข้าไปมองปาณัทก่อนจะเข้าไปห้องส่วนตัวของเขา สองสามวันที่ผ่านมาปาณัทวุ่นวายอยู่กับการติดต่องานจนถึงยามดึกทั้งทางโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ต จอมภพเองไม่อยากจะกวนใจอีกฝ่ายจึงเข้าไปพักผ่อนในห้องของเขา จนกระทั่งวันนี้
จอมภพเปิดประตูเข้าไปมองปาณัท วันนี้เจ้าของห้องไม่ได้วุ่นวายอยู่กับการติดต่อประสานงาน ปาณัทนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานและมองกระดาษในมือพลางครุ่นคิดจนคิ้วชนกัน
“อ้าว จอม เข้ามาสิ”
ปาณัทเห็นจอมภพเปิดประตูเข้ามา ที่ผ่านมาหลายวันเขายุ่งกับงานจนไม่มีเวลาให้กับเด็กหนุ่ม นึกแล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ เขาส่งยิ้มให้จอมภพที่หยุดยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา
“ขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้จอมเสียหลายวัน กำลังติดต่องานกับลูกค้าต่างประเทศ”
ปาณัทก็คือปาณัท เขาใส่ใจและเป็นห่วงจนจอมภพตื้นตันอยู่ในใจ ชีวิตที่ต้องลำบากตั้งแต่เด็กทำให้ลึกๆแล้วเขาก็โหยหาความเอาใจใส่เช่นนี้มาโดยตลอด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้ว”
ปากกล่าวเช่นนั้นแต่จอมภพเริ่มเสพติดความผูกพันกับปาณัทโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ เขาชะโงกหน้ามองกระดาษหลายแผ่นที่วางกองอยู่บนโต๊ะของปาณัท
“รูปสินค้าล็อตใหม่ที่โรงงานกำลังออกแบบกันอยู่น่ะจอม”
ปาณัทอธิบายให้ฟังเมื่อเห็นจอมภพมองอย่างสนใจ
“จะส่งออกไปต่างประเทศ ก็เลยต้องหาแบบใหม่ๆที่ทันสมัยและใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างในงานชิ้นเดียว นี่ยัง
ไม่ลงตัวเท่าไหร่ อยากให้แบบมันสวยกว่านี้”
จอมภพยกเก้าอี้อีกตัวมานั่งด้านข้างของปาณัท เขาหยิบแผ่นกระดาษในกองมาพิจารณาทีละใบ
“ใบนี้ก็สวยนะครับเสี่ย แต่ถ้าเพิ่มแบบนี้ลงไป”
คว้าดินสอบนโต๊ะมาขีดๆเขียนๆเพิ่มเติมลงไปบนแบบร่างในแผ่นกระดาษ ครู่หนึ่งเขาก็ยื่นคืนให้ปาณัท เสี่ยหนุ่มรับมาแล้วถึงกับยิ้มสดใสออกได้
“สวยจังจอม เก่งจัง เรียนกราฟฟิคดีไซน์มันใช้กับออกแบบผลิตภัณฑ์พวกนี้ได้ด้วยเหรอ”
เห็นรอยยิ้มของปาณัทแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ดูสว่างไสวนัก ราวกับตอนนี้ไม่ใช่เวลาค่อนคืน จอมภพวางท่อนแขนลงกับโต๊ะ ก่อนจะใช้คางตนเองเกยไว้ เขาเงยหน้ามองปาณัทที่ยังไม่หุบยิ้ม
“มันก็ใช้ได้ทั้งนั้นแหละครับถ้าเราอยากจะทำ มันอยู่ที่ว่าทำให้ใครต่างหาก”
พูดออกไปแล้วจอมภพก็นึกอยากจะกัดลิ้นตัวเอง ประโยคเหล่านั้นคล้ายกับกำลังเกี้ยวพาราสีคนฟังอยู่ พวงแก้มขาวของปาณัทขึ้นสีฝาดอย่างเห็นได้ชัด จอมภพได้แต่มองอย่างลืมตัว
“ฝีมือดีแบบนี้ ผมจ้างจอมมาทำงานพิเศษที่โรงงานดีไหม มาเป็นฟรีแลนซ์ออกแบบผลิตภัณฑ์แล้วรับเงินเป็นชิ้นงานไป แล้วก็ทำเว็บไซด์ของโรงงานด้วย ไม่ต้องไปเสิร์ฟอาหารแล้ว”
“ผมยังเรียนไม่จบเลยเสี่ย”
จอมภพท้วงเบาๆ แต่ใจนั้นกลับลิงโลด งานที่ปาณัทเสนอมาเป็นงานที่เขาสนใจอยู่แล้ว ปาณัทเอื้อมมือมายีผมยุ่งของเขาอย่างเอ็นดู
“ทำไมต้องรอให้จบล่ะ อีกสองปีเองนี่ ทำงานไปเรียนไปก็ได้ จะได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์”
ปาณัทเติบโตมากับครอบครัวคนจีนหัวสมัยใหม่ เขาถูกเลี้ยงดูมาให้เรียนรู้งานตั้งแต่จำความได้ ทั้งเตี่ยและพี่ๆของเขาสอนให้ปาณัททำงาน แม้จะไม่ใช่งานจับกังออกแรงแต่ปาณัทก็ไม่ใช่ลูกคนรวยที่เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง การเรียนเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอแล้วสำหรับยุคนี้
“ขอบคุณนะครับเสี่ย”
ดีใจจนต้องดึงร่างโปร่งเข้ามากอด ปาณัทอุทานเบาๆ เมื่อจอมภพอุ้มเขามานั่งบนตัก
“จอม ดีใจเป็นเด็กได้ของเล่นเลยนะ”
กลัวตกจนต้องใช้แขนคล้องลำคอของเด็กหนุ่มไว้ จอมภพมองใบหน้าที่แดงสุกปลั่งนั้นแล้วทนไม่ได้จนต้องโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มดังฟอด
“เสี่ยให้งานกับผม ผมก็ต้องตอบแทนเสี่ยสินะ”
ดวงตาคมส่องประกายพราวยามจับจ้อง ปาณัทเขินจัดจนต้องหลบตาต่ำ เขามองได้แค่ปลายคางสากที่มีไรหนวดขึ้นรำไร มือที่เกาะอยู่ตรงท้ายทอยเผลอเขี่ยหลังคอเจ้าของจนจอมภพส่งเสียงสบถเบาๆ เขาบดจูบลงไปบนกลีบปากนุ่มทันที
ปาณัทเปิดทางรับลิ้นร้อนที่ตวัดเข้าหา เพราะไม่ได้ใกล้ชิดกับจอมภพมาหลายวันจึงโหยหาสัมผัสวาบหวามนี้ แขนของตนที่เกี่ยวคล้องลำคอจอมภพเหนี่ยวรั้งให้เด็กหนุ่มยิ่งขยี้จูบร้อนแรงแนบชิด ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดซึ่งกันเมื่อไฟร้อนเริ่มระอุ วงแขนแกร่งโอบอุ้มเอวของปาณัทจนร่างลอยไปยังเตียงกว้าง จอมภพทิ้งกายที่เหนี่ยวชิดติดพันลงไปบนที่นอนนุ่ม มือสากลูบไล้เนื้อตัวภายใต้ชุดนอนพลางปลดกระดุมอย่างรวดเร็ว
นิ้วมือเรียวของปาณัทเองก็ปลดกระดุมชุดนักศึกษาของจอมภพออกเช่นกัน เขาชอบมองร่างกายของจอมภพ กล้ามเนื้อเหล่านั้นไม่ได้มีมากเกินไปจนกลายเป็นคำว่าล่ำสัน แต่มันพอดีจนน่าหลงใหล ใช่ ปาณัทกลัวว่าเขากำลังหลงใหลร่างกายของชายหนุ่มที่กอดก่ายเขาไว้ยามเหลือเพียงความแนบชิดของเนื้ออุ่น
“จอม ผมขออะไรอย่างได้ไหม”
ปาณัทเกลี่ยไล้ตามโครงหน้าก่อนมาหยุดที่มุมปาก จอมภพจูบที่นิ้วเรียวแผ่วเบา
“เสี่ยจะขออะไรจากผมครับ ผมมีอะไรจะให้เสี่ยได้งั้นหรือ”
“มีสิ จอมเลิกเรียกผมว่าเสี่ยได้ไหม มันฟังดูแก่ๆยังไงก็ไม่รู้”
เสียงนุ่มพูดติดตลก หน้าคมที่อยู่เบื้องบนมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เสี่ยมีข้อแลกเปลี่ยนไหมครับ”
ปาณัทเอียงคอมองด้วยความสงสัย จอมภพต้องการอะไรแลกเปลี่ยนกันเล่า จนกระทั่งจอมภพโน้มกายมากระซิบที่ข้างหูของเขาปาณัทถึงกับทำตาเหลือก
“จอม เอ่อ อันนี้ผมไม่เคย ถึงจะเคยใช้บริการเพื่อนคุยอยู่บ้างนานๆครั้ง แต่ เอ่อ ฮื้อ ไม่เคยจริงๆนะ”
“ทุกคนต้องมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้น นะครับ อยากให้ผมเลิกเรียกเสี่ยไม่ใช่หรือ ถ้าเสี่ยยอม ผมจะเลิกเรียกว่าเสี่ยแล้วมาเรียกว่า อะไรดีนะ พี่เปาดีไหม”
แค่ได้ยินเสียงทุ้มนั้นข้างหูปาณัทก็หวั่นไหวแล้ว ถึงจะเขินจัดแต่ก็ต้องยอม เสี่ยหนุ่มผลักร่างแข็งแกร่งให้พลิกกลับไปนอนหงายขณะที่เขาพลิกไปอยู่ด้านบน ปาณัทมองจอมภพไล่ลงตั้งแต่บ่ากว้างผ่านอกสามเหลี่ยมเลื่อนมาถึงลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องจนสายตาหยุดอยู่ตรงองคาพยพที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเกินวัย
กลืนน้ำลายอึกใหญ่ แก้มขาวแดงจนลามไปถึงหู จอมภพยิ้มบางๆมองอย่างเพลิดเพลินเมื่อปาณัทเลื่อนกายต่ำลงไปจนถึงกึ่งกลาง ปากอิ่มเปิดทางแล้วครอบลงไปบนความเป็นชายของเขาทีละนิด
“อา ดีมากครับเสี่ย ค่อยๆเปิดปากนะครับ ระวังฟันนะ”
กลายเป็นเด็กหนุ่มที่มีประสบการณ์มากกว่าต้องส่งเสียงกระเส่าแนะนำ ปาณัทจับจังหวะใช้ลิ้นโลมเลียจนมันตื่นตัวเต็มช่องปาก ปาณัทจึงค่อยคายออกให้ความแข็งแกร่งนั้นอวดตัวตรงต่อหน้า จากนั้นร่างโปร่งขาวเนียนจึงได้ชันเข่าคร่อมเอวของจอมภพไว้อย่างเก้ๆกังๆ
“จัดการผมเลยครับเสี่ย ผมรออยู่แล้ว”
ด้วยสายตาแพรวพราวนั้นปาณัทแทบจะแทรกกายหนีไปจากเตียงถ้าทำได้ แต่ขณะนี้ที่เขาเองก็ต้องการจอมภพไม่แพ้กันจึงต้องข่มความขัดเขินไว้ ปาณัทกดสะโพกตนลงไปสู่ท่อนเนื้อนั้นให้มันค่อยๆกลืนหายเข้าสู่ช่องทางของเขาทีละนิดจนกระทั่งผลุบหายเข้าไปจนหมด เสี่ยหนุ่มเป่าปากเบาๆกับความคับแน่นในท่วงท่านี้เมื่อเขานั่งทับอยู่บนเอวของจอมภพ
“ลึกจัง”
ปาณัทเม้มปากแน่น การเสียดสีจากการแทรกประสานกระตุ้นความต้องการได้อย่างเป็นเลิศ ตอนนี้เนื้อตัวของเขาร้อนผ่าวไปหมด เปลือกตาปิดลงเมื่อปาณัทส่งตนเองไปกับอารมณ์ปรารถนา เขาเริ่มต้นด้วยการขยับเอวเป็นวงกลมเพื่อให้ท่อนเนื้อนั้นได้สัมผัสไปรอบๆช่องทาง
“โอ...”
เงยหน้าส่งเสียงแผ่นหวาน รู้สึกถึงสัมผัสจากมือสากที่เอื้อมมาวางแนบอยู่ตรงยอดอกแล้วคีบดึงด้วยช่องว่างระหว่างนิ้ว ร่างกายเรียกร้องมากขึ้นเรื่อยๆจนปาณัทลองเปลี่ยนเป็นโยกเอวขึ้นลงเบาๆเพื่อเสาะหาจุดไวต่อสัมผัสภายใน เขากลั้นเสียงแทบไม่อยู่เมื่อท่อนเนื้อนั้นกระแทกเข้าจุดหนึ่งในโถงถ้ำ
“เสี่ยครับ ผมจะไม่ไหวแล้ว”
จอมภพส่งเสียงเตือน เสียงของเขาตอนนั้นแหบพร่าไปหมด ใครจะทนได้ถ้าได้เห็นภาพอย่างที่เขากำลังจ้องมองอยู่ ร่างเปลือยขาวโพลนชันกายอยู่ตรงเอวของเขา บิดกายเร่ากัดริมฝีปากตน ใบหน้าบ่งบอกถึงความรัญจวนขณะกำลังโยกกายขึ้นลง
“เร่งขึ้นอีกหน่อยนะครับเสี่ย นะครับพี่เปา”
ช่วยเหลือปาณัทด้วยการใช้มือแหวกบั้นท้ายให้แยกออกและโยกเอวสวนรับ เพื่อนำทางให้ปาณัทเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ปาณัทเหงื่อออกเต็มแผ่นหลังเมื่อเขาออกแรงมากขึ้น
“จอม จอม ผม อื้อ จะไม่ไหวแล้ว”
ความต้องการมีมากแต่ไม่ไหวกับการโถมแรง จอมภพจึงรวบกายนั้นให้โน้มตัวลงมาสู่อ้อมอก เขายึดต้นขาอ่อนให้แยกจากกันเพื่อเตรียมจะส่งปาณัทสู่เส้นชัย
“จูบผมหน่อย นะครับพี่เปา”
ปาณัทแนบริมฝีปากจูบทันที เขากอดร่างของจอมภพไว้แน่นหนาเมื่อเด็กหนุ่มออกแรงโยกสะโพกเข้าโรมรันถี่ยิบ ร่างกายของปาณัทปวดร้าวไปหมดจนต้องถูไถเอวไปกับลอนหน้าท้องของจอมภพ
“จะ จอม อื้อ จะ แตก”
สิ้นคำตะกุกตะกักน้ำอุ่นก็พุ่งพรวดจนเปียกชื้นระหว่างกัน ปาณัทกลั้นใจกับความบีบคั้นและผ่อนคลายในทันทีทันใด เมื่อจอมภพรู้ว่าปาณัทถึงฝั่งแล้วเขาก็เร่งกายโดยพลัน เพียงอึดใจเขาก็ผลักให้ปาณัทนอนหงายก่อนที่เขาจะดึงกายออกมารูดรั้งอีกไม่กี่ครั้งจอมภพก็ปลดปล่อยออกมาใส่กายขาวปะปนกับความเปียกชื้นที่มีก่อนหน้า
ร่างสูงทิ้งกายลงไปนอนแผ่เคียงข้าง จอมภพหอบหายใจเร็วอยู่พักหนึ่งจึงได้ตะแคงข้างไปกอดปาณัทไว้แล้วจูบที่พวงแก้มนุ่ม
“ขอบคุณนะครับ พี่เปา”
เสียงเรียกนั้นหวานจัดโดยที่จอมภพไม่รู้ตัว ปาณัทอยากจะละลายอยู่กับอ้อมกอดนี้เหลือเกิน บางทีกำแพงที่จอมภพสร้างไว้อาจจะทลายลงหมดสิ้น ปาณัทควรจะเริ่มให้เขาได้เรียนรู้คุณค่าของความรักอย่างที่ภวัตผู้เป็นบิดาของจอมภพสั่งเสียไว้สักที
มีต่ออีกนิด....
-
อ่านต่อตรงนี้...
ในวันรุ่งขึ้นจอมภพขอให้ปาณัทมาที่บริษัทโฆษณากับเขา ยงยศนัดไว้ให้มารับเงินค่าตัวที่ถ่ายโฆษณาไว้เมื่อหลายวันก่อน
“เชิญเลยครับ”
เจ้าของสถานที่ต้อนรับที่มุมต้อนรับลูกค้า เขาถือหนังสือสัญญามาด้วย
“พอดีวันนั้นมันฉุกละหุกไปหน่อย ไอ้ตัวแสดงจริงมันไม่มา เห็นจอมภพยืนอยู่ข้างสนามก็เลยเรียกมาถ่ายไม่ทันตั้งตัว”
เมื่อรู้ว่าปาณัทเป็นคนดูแลจอมภพ ยงยศจึงชี้แจงให้ฟัง เมื่อไม่ได้อยู่ในภาวะกดดันยงยศจึงมีท่าทีสบายๆกว่าวันถ่ายโฆษณา
“สัญญงสัญญาจ้างงานก็ไม่ทันได้เซ็นกันตอนนั้น วันนี้ขอเซ็นย้อนหลังแล้วก็จ่ายเงินค่าจ้างไปพร้อมๆกันเลยนะครับ อ่านให้ละเอียดกันก่อนก็ได้”
ปาณัทรับสัญญาจ้างงานมาอ่านโดยละเอียดด้วยนิสัยของผู้บริหาร เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่ต้องคัดค้านเขาจึงส่งให้จอมภพรับไปเซ็นจากนั้นเขาจึงเซ็นเป็นพยานให้
“เอ๊ะ คุณปาณัท นามสกุลเหมือนกับยัยปลาร้า เอ๊ย คนรู้จักเลยครับ ชื่อปลา ปาริชาติ”
ยงยศทักขึ้นเมื่อรับสัญญาคืนมาแล้วอ่านลายเซ็นชื่อของปาณัท เจ้าตัวยิ้มรับ
“พี่สาวผมเองครับ ผมเป็นน้องชายของเจ้ปลา”
“อ้าว จุดไต้ตำตอ แหะๆ บริษัทนี้เช่าอุปกรณ์ยัยปลาร้า เอ๊ย คุณปลาบ่อยครับ ก็เลยรู้จักกันเถียงกัน เอ๊ย พูดคุยกันบ่อย ฮ่าๆๆ อ้อ ผมขอแนะนำจอมกับคุณเปานะครับ”
ยงยศเปลี่ยนท่าทีเป็นการเป็นงานขึ้น
“เปาขึ้นกล้องมาก ตัวอย่างโฆษณาที่ตัดต่อเสร็จแล้วแม่งโคตรหล่อ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังต้องยอมรับ หลังจากโฆษณาถูกปล่อยออกไปจอมต้องดังแน่ ผมแนะนำให้จอมเตรียมตัวเข้าสู่วงการบันเทิงได้เลย แล้วก็ควรจะมองหาเอเจนซี่สำหรับดูแลศิลปินไว้ ขอให้หาแบบที่ไว้ใจได้นะครับ ผมแนะนำได้เท่านี้”
ยงยศมอบเช็คเงินสดค่าจ้างให้จอมภพ เขาขอตัวไปทำงานต่อ จอมภพและปาณัทลุกขึ้นยืนเตรียมจะกลับแต่ถูกรั้งไว้ด้วยคำทักทายจากอีกสองคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่
“จอมภพ”
ทั้งคู่หันไปมอง ชานนท์กับภาคภูมินั่นเองที่รั้งไว้ สีหน้าของชานนท์ดูดีใจมากเมื่อได้พบกับจอมภพอีกครั้ง เขาปรี่เข้ามาเกาะแขนจอมภพไว้แน่น
“คิดถึงจอมมากเลย ตั้งแต่วันที่เราถ่ายโฆษณาด้วยกันก็ไม่เจออีกเลย ลืมขอเบอร์โทรไว้วันนี้ไม่พลาดละ”
จอมภพหน้าขรึมทันควันเมื่อเห็นปาณัทหุบยิ้ม เขาพยายามแกะมือของชานนท์ออกเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยังยึดไว้แน่นหนา ปาณัทหันไปฝืนยิ้มเมื่อภาคภูมิเอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับเปา พบกันอีกแล้ว กำลังหาทางติดต่อเปาอยู่เลย”
“สวัสดีครับภาคภูมิ ติดต่อผมเรื่องอะไรหรือครับ”
ภาคภูมิยังคงยิ้มแย้มโดยไม่สนใจหน้าตาบึ้งตึงของจอมภพที่จ้องตนตาเขม็ง
“ผมจะชวนจอมภพให้เขามาเซ็นสัญญาอยู่กับผมน่ะครับ รับรองว่าจะดูแลเด็กของเปาให้เติบโตในวงการให้ดังเร็วที่สุด ผมอยากให้เปาไว้ใจ เพราะผมมั่นใจว่าไม่มีใครจะดูแลคนของเปาได้ดีเท่าผมอีกแล้ว”
TBC
จอมจะยอมเซ็นสัญญาไปอยู่กับอีสองคนนี้ไหมเนี่ย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อย่าเซ็นต์เด็ดขาดเลยนะ
รับงานอิสระ ไม่ต้องมีสังกัด ไม่ต้องมีคนดูแลหรอก เราดูแลตัวเองได้เนอะ
-
อ้าวว อีสองตัวนี้ อย่านะจอมภพ เสี่ยช่วยน้องด้วยนะ
-
:m31: คือมันต้องมีตัวร้ายใช่เปล่า แต่อย่าถึงกับต้องเซ็นสัญญากันเลย
มันจะยุ่งมากๆ สงสารคนอ่านเถอะนะไรท์ :mew2:
-
เขากำลังหวานกันอยู่พวกสู่รู้นี่มาทำไม :m16:
-
เสียวสันหลังง่า
-
อย่านาาาาาา
-
เนื้อเรื่องกำลังหวานได้ที่เลย จอมคงไม่ยอมเซ็นเข้าสังกัดภาคภูมิหรอกเนอะ รออ่านต่อไป
-
เอาแล้วดิ จะเซ็นต์ไหม ถ้าจอมจ้องเขม็งแบบนี้ก็พอจะมองออกว่าเขามีความมาวอแวกับเปา ก็พิจารณาดูเอาควรเซ็นต์ไหม จะเอาความสบายใจหรือเงิน ปรึกษากันก่อนก็ดี แต่ถึงแม้จะเซ็นต์หรือไม่ ยังไงสองคนนี้ก็เข้ามาวุ่นวายแน่นอน //nc แซ่บค่า >.,< เรียกพี่เปาต่อจากนี้ ความสัมพันธ์ความรู้สึกพัฒนาขึ้นเรื่อยๆเริ่มเสพติดกัน กลายเป็นผูกพันธ์ต่อจากนั้นก็..... >.< สนุกกกกก ชอบเรื่องนี้อีกเรื่อง ปักติดตาม รอตอนต่อไปค่ะ
-
ให้เสี่ยเปาเป็นผู้จัดการให้น้องจอมดีกว่ามีแต่ได้กับได้ o13
-
น่ารัก เข้าใจ ดูแลกันเยอะขึ้นแล้ว
แหมมม ได้ใจมากเลยนะจอม
ทำพี่เปาเสียสูญไปเลย
เอิ่มมม แล้วทำไมพอดีแบบนี้
เปาไม่ยอมหรอก ถึงจอมจะอยากทำ
หรือถ้ายอม ก็คงดูเยอะขึ้นน่ะ
-
ไม่นะ อย่าเซ็นน พี่เปามาช่วยน้องๆ
-
เซ็นแหงๆเลย
งานปวดหัวมาแน่ๆ กุมใจ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 10
“อาจจะไม่มีใครสนใจผมเลยก็ได้ครับ”
เสียงจอมภพพูดแทรกขึ้นหยุดความปรารถนาดีของภาคภูมิทันควัน หน้าคมขรึมลงเมื่อเห็นฝ่ายนั้นใช้มือแตะท่อนแขนของปาณัท ไม่รู้สิ จอมภพไม่ชอบให้ใครมาถึงเนื้อถึงตัวปาณัทแบบนี้ยกเว้นเขาคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้
ไม่รู้ว่าจะเรียกอาการนี้ว่าหวงของเหมือนเมื่อตอนวัยเยาว์ที่มีของเล่นแสนรักอยู่ในมือหรือเปล่า
“ที่พูดกันไปก็คาดคะเนทั้งนั้น โฆษณาออนแอร์แล้วมันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ อย่าเพิ่งตั้งความหวังไว้สูงดีกว่าครับ”
“จอม”
ปาณัทกระแอมเบาๆและเรียกชื่อเด็กหนุ่มเตือนสติเมื่อเห็นว่าจอมภพหงุดหงิด ดวงตาเรียวหวานซ่อนหลังแว่นกรอบใสมองตรงสบตาเพราะเห็นเขากำลังใช้อารมณ์ในการสนทนา ชายหนุ่มกัดฟันตวัดสายตาหนีอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ปาณัทจึงได้หันไปยิ้มให้ภาคภูมิและกล่าวเสียงนุ่ม
“ก็จริงอย่างที่จอมพูด แต่ก็ขอบคุณภาคภูมิที่สนใจจอม เอาเป็นว่าถ้ามีใครสนใจจอมจริงผมจะติดต่อภาคภูมิไปดีกว่านะ”
ถึงอย่างไรภาคภูมิก็เคยเป็นเพื่อนสถาบันเดียวกัน จะตัดรอนก็คงจะไม่ดีนัก กระนั้นภาคภูมิก็ยังยิ้มยินดีเขาหยิบนามบัตรจากกระเป๋าส่งให้ปาณัท
“นี่เบอร์โทรและไอดีไลน์ ติดต่อผมได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงนะครับ เอ่อ แล้วเบอร์โทรเปา...”
ปาณัทส่งนามบัตรของเขาแลกเปลี่ยนกับภาคภูมิ เป็นเรื่องปกติของนักธุรกิจอย่างเขาอยู่แล้ว
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
เอ่ยปากอำลาหลังจากนั้น ภาคภูมิรีบส่งยิ้มให้
“ครับเปา อย่าลืมติดต่อผมนะครับ”
“จอม แล้วเบอร์จอมล่ะ เรายังไม่ได้เบอร์จอมเลยนะ”
ชานนท์เรียกร่างสูงเสียงหลง จอมภพหันมาพูดหน้าตาย
“เราไม่ใช้โทรศัพท์ มีธุระอะไรนายโทรหาพี่เปาก็แล้วกันนะนิค ไปเถอะครับ ผมมีเรียนตอนบ่าย”
พูดจบก็ถือโอกาสดึงแขนปาณัทให้ก้าวตามออกไปด้านนอก ทิ้งภาคภูมิและชานนท์ให้มองตามหลัง หน้าตายิ้มแย้มของภาคภูมิกลับกลายเป็นบึ้งตึงทันที
“นี่พี่ภาค พี่คิดเหมือนผมหรือเปล่า สองคนนี่คงไม่ใช่แค่รู้จักกันธรรมดาแน่ๆ”
ชานนท์ขยับเข้ามายืนเคียง สีหน้าบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีนัก การที่จอมภพไม่มีท่าทีพิเศษต่อเขาเหมือนคนอื่นทำให้ชานนท์ไม่พอใจ ตอนนี้ชานนท์เริ่มมีชื่อเสียงในโซเชียล เขาเริ่มมีแฟนคลับมากขึ้นกับคู่ขาเก่าที่เคยคั่วกันทั้งนอกจอในจอแต่เริ่มเบื่อหน่ายเสียแล้ว เมื่อได้พบจอมภพชานนท์ถูกใจหน้าตาคมเข้มหุ่นฟิตเฟิร์ม พูดตรงๆเลยก็ได้ว่าเขาอยากได้จอมภพ
ภาคภูมิเองก็คงไม่ต่างกัน เห็นมองตามหลังเพื่อนเก่าตาละห้อย ชานนท์นึกอิจฉาปาณัทที่อายุสามสิบแล้วยังดูดีมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาและบุคลิก เสี่ยหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งพอกันกับเขาแต่งตัวเรียบๆแต่หรู ดูก็รู้ว่าแบรนด์เนมทั้งตัว ชีวิตคงไม่ต้องดิ้นรนขนขวายอะไรสักอย่าง คิดแล้วหมั่นไส้
“มึงจะบอกว่าเปากับไอ้เด็กนั่นมีอะไรกันใช่ไหมนิค”
ภาคภูมิกัดฟันกรอด ความจริงเขาเกือบจะลืมเลือนปาณัทไปแล้วถึงแม้ว่าปาณัทจะเป็นความรักครั้งแรกสมัยมหาวิทยาลัย แต่เมื่อได้พบกันอีกครั้ง ความชื่นชอบกลับยิ่งก่อตัวขึ้นมา ปาณัทสมบูรณ์แบบเหลือเกินในวัยหนุ่มใหญ่ เขาฝันอยากจะได้ครอบครองผู้ชายคนนี้สักครั้ง
“ไม่ผิดหรอกพี่ ตอนแรกก็แค่สงสัยแต่ตอนนี้มั่นใจมาก พี่จะเอาไง บอกตรงๆนะว่าผมก็ยังอยากได้จอมอยู่ดี รับรองถ้าได้จอมมาอยู่ด้วย ผมจะแฟนเซอร์วิสให้แฟนคลับจนดังสนั่นแน่ ตอนนั้นงานคู่ต้องมาอีเวนท์ต้องมี เงินก็ได้ ได้ทุกอย่างนะพี่ภาค”
ภาคภูมิตรึกตรองและเห็นด้วยกับชานนท์ อาจจะยังไม่สำเร็จรวดเร็วนักแต่ความน่าจะเป็นก็มีสิทธิ์สูง หากให้ชานนท์แยกจอมภพออกไป โอกาสที่เขาจะได้ใกล้ชิดปาณัทและรวบหัวรวบหางจะไปไหนเสีย
ดีแล้วที่ได้พบปาณัท เขาจะทำให้ความฝันเมื่อหลายปีก่อนสำเร็จให้ได้
จอมภพยังหน้าบึ้งไม่เลิกเมื่อเข้ามานั่งในรถยนต์ของปาณัท จนเสี่ยหนุ่มขับรถยนต์แล้วพักใหญ่ก็ยังไม่ยอมพูดกับเขา ปาณัทเหลียวมองเสี้ยวหน้าคมเมื่อรถยนต์เบื้องหน้าเบาบางลงและใกล้ถึงมหาวิทยาลัยของจอมภพแล้ว
“จอมเป็นอะไร ทำหน้าบึ้งทำไม ตั้งแต่ที่บริษัทโฆษณาแล้ว”
นั่นสิ เป็นอะไร
จอมภพกำลังหาสาเหตุแห่งความหงุดหงิดนี้ ว่าอะไรกันแน่ที่เป็นบ่อเกิด
“ผมไม่ชอบหน้าคุณภาคภูมิ ไม่อยากให้เขามาอยู่ใกล้พี่เปา”
ใบหน้าที่ยังตั้งตรงมองท้องถนนยิ้มจนหน้าตาสว่างไสวแข่งกับแสงอาทิตย์จ้าเบื้องนอก หัวใจของเสี่ยหนุ่มพองฟูเหมือนลูกโป่ง เพราะเด็กหนุ่มด้านข้างเรียกเขาว่าพี่เปาเป็นสาเหตุหนึ่ง และอีกสาเหตุหนึ่งคืออาการที่ปาณัทอยากจะเรียกว่าหวง ถ้าเขาไม่ได้เข้าข้างตนเอง
“ทำไมไม่ชอบเขา เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย ซ้ำยังหวังดีอยากให้จอมไปทำงานกับเขาอีกนะ”
“เขามองพี่เปาแปลกๆ ผู้ชายด้วยกันดูออก”
“แปลกยังไง ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นจะดูออกเลย”
จอมภพนึกอยากจะกระชากไหล่ของปาณัทมาเขย่าๆให้อีกฝ่ายรู้ตัว เขาควรจะทำอย่างไรให้ปาณัทเลิกเมากลิ่นลาเวนเดอร์แล้วรับรู้ถึงโลกความเป็นจริงดีนะ
“เขาอยากเคลมพี่เปาไงครับ”
พูดเสียงห้วนพลางหันหน้าหนีไปมองนอกหน้าต่าง ปาณัทอมยิ้มเมื่อเห็นจอมภพงอนเหมือนเด็กๆ
“เหรอ ผมดูไม่ออกเลย จอมไม่อยากให้ผมถูกเขาเคลมใช่ไหม”
“ก็ใช่น่ะสิครับ เอ่อ...”
จอมภพเผลอหลุดความในใจออกมาจนได้ ไม่นึกว่าหน้าตาซื่อๆอย่างปาณัทจะมีวิธีพูดจาหลอกล่อให้เขาเผยธาตุแท้ออกมา ทั้งกระดากทั้งเคืองตอนที่ปาณัทหัวเราะเบาๆ
“ขอบใจนะจอม ผมดีใจนะที่ได้ยินจอมพูดแบบนี้ อย่ากังวลไปเลย นอกจากงานที่โรงงานและอยู่กับจอมแล้ว ผมก็ไม่มีเวลาเหลือพอให้ใครเคลมหรอกนะ”
“จอด พี่เปาจอดรถครับ”
อยู่ๆจอมภพก็เอ่ยออกมาเสียงดังจนปาณัทตกใจ เขารีบมองกระจกข้างและหมุนพวงมาลัยเข้าจอดข้างทางทันที
“อะไรจอม เป็นอะไรน่ะ อุ๊บ”
จอมภพวางมือแนบท้ายทอยของปาณัทแล้วดึงเข้าหาตัว เขาประทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากนุ่มนั้นทันทีเช่นกัน ปาณัทที่เพิ่งหายตกใจถึงกับคล้อยตามโดยง่าย เขาตวัดลิ้นตอบอยู่นานกว่าที่จอมภพจะถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วกดลึกที่มุมปากของปาณัทและมองด้วยนัยน์ตาพราวระยับ
“นึกคึกอะไรขึ้นมา หือ ถ้าผมขับรถชนข้างทางเป็นความผิดของจอมเลยนะ”
ปาณัทยังไม่เลิกใจสั่น จูบของจอมภพมีอิทธิพลต่อเขาเหลือเกิน ยิ่งดวงตาคมกริบที่มองราวกับจะกลืนกินนั่นอีกเล่า แค่นี้เลือดในร่างก็พากันวิ่งวนไปหมดแล้ว
“ผมชอบคำพูดของพี่เปา ผมรู้สึกดีนะครับที่พี่เห็นผมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่ พี่เปาส่งผมแค่นี้แหละ ใกล้มหาวิทยาลัยแล้วผมเดินไปเองได้ เจอกันตอนค่ำนะครับ”
จอมภพโน้มกายกระซิบข้างหูของปาณัท
“ผมจะบริการให้พี่เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต อย่าลืมให้ทิปผมเยอะๆนะครับ”
“จอม!”
ปาณัทเขินจนหูแดงก่ำ ชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าจูบปากเขาอีกครั้งก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้แล้วลงจากรถ จอมภพยืนมองจนปาณัทขับรถจากไปลับสายตาจึงได้เดินเข้ามหาวิทยาลัย เขาตั้งสมาธิกับการเรียนจนกระทั่งคาบสุดท้ายจบลงเสียงเพื่อนนักศึกษาคนหนึ่งก็ดังขึ้นเมื่อคล้อยหลังอาจารย์แล้ว
มีต่ออีกนิด....
-
อ่านต่อตรงนี้......
“แอร้ยยย จอม สปอร์ตโฆษณาที่แกถ่ายเมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่สนามบาสมหาลัยน่ะลงในยูทิวบ์แล้วว่ะ เฮ้ย งานดีอะแก”
“ไหนๆ ดูด้วย ที่เล่นกับนิคใช่ไหม วันนั้นเราก็ไปยืนส่องนิคตั้งนานนะเว้ย”
สาวๆต่างพากันเปิดโฆษณาที่ฉายทางยูทิวบ์พร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดลั่นห้อง
“โอ๊ย ฟิน จอม แกเอาหน้าไปใกล้นิคขนาดนั้นได้ไง อู๊ยยย เกือบจูบกันแล้ว ฟินโว้ย”
เพื่อนผู้ชายในห้องต่างหันมามองหน้ากันเพราะไม่เคยรู้ว่าคนที่จอมภพถ่ายโฆษณาด้วยมีชื่อเสียงขนาดนี้
“เหี้ยจอม มึงจะดังจริงเหรอวะ” เพื่อนที่จอมภพค่อนข้างสนิทกระซิบถาม “ถ้ามึงจะดัง มึงเซ็นลายเซ็นใส่กระดาษให้กูร้อยแผ่น กูจะเอาไปประมูล สัส ไม่ต้องยิ้ม กูพูดจริง”
“จอม มานี่ ฉันถ่ายรูปกับแกหน่อย ฉันจะเอาไปขิงเพื่อนคณะอื่นโว้ย มาเร็ว”
ชายหนุ่มงงงันกับชื่อเสียงที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว เขาถูกเพื่อนผู้หญิงลากไปถ่ายรูปด้วยอยู่นานกว่าจะยอมให้เขากลับได้ ระหว่างทางที่เขาขึ้นรถเมล์ไปบ้านจอมภพก็เช่นกัน เขาตกเป็นเป้าสายตาของเด็กวัยรุ่นที่ขึ้นรถคันเดียวกันจนทำตัวไม่ถูก
“พี่ๆ ใช่ที่เล่นโฆษณาคอนแทคเลนส์กับนิคปะ กรี๊ด พี่ ตัวจริงหล่อเว่อร์ เหมาะกับนิคมากเลยพี่ เห็นพี่แล้วพี่ต้นแฟนเก่าพี่นิคตกกระป๋องเลย”
จอมภพยืนงงท่ามกลางดงเด็กวัยรุ่น เขาได้แต่ฝืนยิ้มและรีบลงจากรถเมื่อถึงที่หมาย ชายหนุ่มจ้ำอ้าวเดินเข้าซอยหมู่บ้านเพราะไม่คุ้นชินกับสายตาผู้คนจนต้องรีบเข้าไปในบ้าน ปาริชาติกับปาณัทยังไม่มีใครกลับมา จอมภพถอนหายใจโล่งอกเมื่อพ้นจากสายตาคนรอบข้าง เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบมาทำกับข้าวรอเจ้าของบ้านทั้งสอง
ทำอาหารเสร็จไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถของปาณัทขับเข้ามาจอด ร่างโปร่งเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่จอมภพเดาไม่ถูกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“โฆษณาออนแอร์ในยูทิวบ์แล้วนี่จอม เสียงตอบรับต้องดีมากแน่ๆ เพราะแค่ไม่กี่ชั่วโมงโทรศัพท์ของผมดังไม่หยุดเลย คุณยงยศเขาให้เบอร์ผมกับเอเจนซี่ต่างๆเพราะผมเป็นผู้ปกครองของจอม พวกเขาต้องการจอมกันทุกคน”
“มาเหนื่อยๆนั่งพักก่อนเถอะครับ อย่าเพิ่งสนใจเรื่องผมเลย”
จอมภพดึงแขนให้ปาณัทนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ปาณัทกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะอย่างทึ่งในความสามารถของคนทำ
“จอมทำหมดนี่เลยเหรอ เก่งจัง หิวเลยทีนี้”
พ่อครัวยิ้มแก้มปริ เขาตักข้าวใส่จานให้ปาณัทและตัวเอง กินไปคุยไปสักพักปาริชาติก็เดินเข้ามา
“จู๋จี๋อะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างนอก จอม เล่นโฆษณาดี๊ดี สมกับอีตาปากหมายงยศเอาไปคุยไว้จริง ขึ้นกล้องมาก”
ปาริชาตินั่งลงใกล้ๆ จอมภพตักข้าวให้ปาริชาติด้วย ปาณัทกล่าวเสียงเป็นงานเป็นการขึ้น
“เรื่องนี้แหละที่ว่าจะปรึกษาเจ้ มีคนโทรมาติดต่อเรื่องจอมหลายคน แต่ผมไม่มีประสบการณ์ในวงการบันเทิงเลย เจ้ว่าไงบ้าง”
“ใครทำกับข้าวเนี่ย อร่อยจัง ก็ต้องถามจอมก่อนว่าอยากจะเข้าวงการหรือเปล่า การไปเล่นละครหรือซีรี่ส์อะไรพวกนี้ทำให้เรามีชื่อเสียง เป็นใบเบิกทางชั้นดีสำหรับอนาคต เงินดีแน่นอนแต่ก็ต้องอยู่ท่ามกลางสายตาผู้คน รับรองได้ว่าความเป็นอิสระหายไปแน่ๆ”
จอมภพนิ่งคิด อันที่จริงแล้วเขาไม่ค่อยชอบตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นเท่าไหร่ แต่คำว่าเงินดีกระตุกหัวใจของเขา ไม่ใช่ว่าจอมภพเห็นแก่เงิน แต่ตอนนี้เขาต้องการเงินจำนวนมากเพื่อมาซื้อความเป็นไทจากการเป็นหนี้ของเขา
“ถ้าผมสนใจล่ะครับคุณปลา ผมอยากได้เงิน”
“ก็ต้องเลือกผู้จัดการดีๆหน่อย”
“เราทำงานโดยไม่มีผู้จัดการไม่ได้หรือครับ”
“จะลำบากน่ะสิ มันมีอะไรหลายอย่างที่เราทำเองไม่ได้ ไหนจะเจรจาต่อรองค่าตัว เลือกเงินที่เหมาะกับเราอีก เรื่องภาษีอีกนะ อาชีพผู้จัดการดาราถึงมีความจำเป็นไงล่ะ”
ระหว่างที่ปาริชาติให้คำปรึกษาจอมภพ ปาณัทได้แต่นั่งฟัง ประโยคที่จอมภพบอกว่าต้องการเงินสะกิดหัวใจของเขาให้เจ็บแปลกๆ หรือว่าชายหนุ่มต้องการเงินมาใช้หนี้เพื่อจะไปจากเขา
“จอมปรึกษาเจ้ปลาไปนะ ผมขอไปอาบน้ำก่อน”
พูดจบจึงเดินหนีขึ้นชั้นสองเข้าไปในห้องตัวเอง ปาณัทค่อนข้างกังวลกับอาการหน่วงของความรู้สึก จอมภพมาอยู่กับเขาเกือบสามเดือนแล้วความผูกพันย่อมมีมากกว่าที่ผ่านมา แต่เขาเกรงว่าจะเป็นตนเองที่ผูกพันกับจอมภพเพียงฝ่ายเดียว
ร่างโปร่งถอดเสื้อผ้าเดินเปลือยเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้สายน้ำอุ่นชะล้างความกังวลออกไปจากใจ ปาณัทพริ้มตารับสายน้ำให้สาดกระเซ็นอยู่บนใบหน้า จนกระทั่งรู้สึกถึงวงแขนที่โอบรัดจากทางด้านหลัง
“จอม”
“ทำหน้าบึ้งแล้วเดินหนีผมขึ้นมาทำไมครับ”
จมูกโด่งซุกลงที่ซอกคอหอมกลิ่นสบู่ จอมภพเปลือยเปล่าเบียดแนบท่อนล่างไปกับสะโพกขาวเนียนของปาณัทขณะส่งเสียงตัดพ้อ ปาณัทเอียงหน้าหนีหลบเลี่ยงด้วยความน้อยใจเอ่อท้นขึ้นมา
“ก็เห็นจอมกำลังปรึกษาเจ้ปลา ก็ดีแล้ว จอมจะได้เข้าวงการแสดงหาเงินมาใช้หนี้ผมแล้วก็จากไปอย่างที่จอมต้องการ”
ได้ยินเสียงสบถเบาๆจากเบื้องหลัง มือใหญ่ที่โอบรัดเอวเหนี่ยวรั้งให้ร่างกายเปียกชื้นใต้สายน้ำเบียดชิดจนรู้สึกถึงความต้องการจากจอมภพ
“ใช่ ผมอยากหาเงินมาใช้หนี้ แต่ไม่ได้หมายถึงผมอยากจากพี่เปาไป”
จอมภพใช้อุ้งมือกอบกุมจุดอ่อนไหวของปาณัทเป็นตัวประกัน เขารูดรั้งเบาๆพอให้ปาณัทส่งเสียงครางแผ่วออกมา
“ผมอยากพ้นสภาพหนี้เพื่อซื้อศักดิ์ศรีของผมคืน เพื่อที่ผมจะได้อยู่กับพี่เปาอย่างภาคภูมิใจว่าไม่ใช่ผู้ชายขายฝากของพี่ไงล่ะครับ”
ปาณัทใช้สองมือดันผนังห้องน้ำไว้ เขาแยกขาออกให้จอมภพดันความเป็นชายเข้ามาในร่าง กลีบปากคลี่ออกยิ้มอยู่กับผนังห้องน้ำ หัวใจพลันเต้นไหวระรัวเมื่อได้ฟังเหตุผลจากจอมภพ
“อึก อื้อ แล้วถ้าเป็นดาราดัง ฮัก จอม จอมจะไปจากผมหรือเปล่า”
เอวที่เคลื่อนไหวหยุดชะงัก จอมภพเชยคางให้ปาณัทเอียงหน้ามารับจูบเร่าร้อนกลางสายน้ำอุ่น เขารั้งเอวของจอมภพ
ให้เขาได้สอดลึกจนสุดโคนก่อนจะเริ่มขยับอีกครั้ง เสียงอึกอักในลำคอของปาณัทบอกให้รู้ว่าเขากำลังจะขาดใจแล้ว จอมภพส่งมือกอบกุมช่วยเหลือปาณัทอีกครั้ง
“ถ้าเมื่อก่อนอาจไป แต่ตอนนี้ต้องให้พี่เปาเอ่ยปากไล่แล้วผมถึงจะไป”
“จะ จอม อื้อ”
น้ำขาวขุ่นพุ่งวาบปะปนไปกับสายน้ำ ปาณัทหอบหนักก่อนที่เขาจะดึงเอวออกจนความเป็นชายหลุดไป ร่างโปร่งเปลือยเปียกน้ำหันหน้าเข้าหาจอมภพพลางคลี่ยิ้มหวานแล้วทรุดนั่งลงกับพื้น มือเรียวยื้อยุดท่อนลำที่ยังอวดกายอยู่ไว้ในมือ ปาณัทเปิดปากครอบครองจนสุดลำคอ เขาโยกหน้าเข้าออกไม่กี่ครั้งจอมภพก็ปลดปล่อยเต็มใบหน้าของปาณัท
จอมภพดึงปาณัทให้ลุกขึ้นยืน เขาปิดน้ำและดึงผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ปาณัท วงแขนแกร่งโอบอุ้มจอมภพออกจากห้องน้ำมาวางบนเตียง
“จอม อื้อ”
“ผมว่าผมย้ายมานอนห้องนี้กับพี่เปาดีกว่า” เสียงทุ้มพูดเบาๆตอนที่เขาวอแวอยู่ตรงยอดอกสีสวย “จะได้ประหยัดค่าไฟ และผมจะได้บริการพี่เปารับทิปเยอะๆ ดีไหมครับ”
ปาณัทไม่มีช่องว่างจะตอบโต้เมื่อจอมภพปิดปากเขาด้วยจูบเร่าร้อนอีกครั้ง
TBC
ขี้เกียจจะพิมพ์ NC ต่อท้ายชื่อบทล่ะเนี่ย มาบ่อยเกิ๊นน
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
อ้อนเก่ง
-
พี่เปาไปไหมไม่รอดแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อิคู่ผัวเมียผู้จัดการกับดาราวัยรุ่นนี่มัน...กะหรี่ร่านชัด ๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:m25:
:L2: :pig4: :L2:
o13
-
:laugh: น้องจะไปไหนได้ อยากเคลมพี่เปาบ่อยๆ ไปไหนไม่รอดแล้ว :really2: :really2:
-
โว้ยยแซ่บบบ >.,< คู่นี้เข้าขากันดีจริงๆ ร่างกายเข้ากันได้ดี ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่เข้าใจกันบ้างก็ไม่เป็นไรเพราะคิดว่าต่างก็ยังสับสน ยังไม่รู้สึกมั่นคงในความสัมพันธ์กันอยู่อะนะ แต่แค่นี้ก็อื้อออ ตรูฟินนนว้อยย >.< อิอิ (: ชอบจอมชอบเปา ดีใจกับที่อีกคนก็กลัวเขาไปแล้วเขาลั่นวาจาไว้ว่าจะไม่ไปไหนจนกว่าจะไล่เอง >< //เอาเถอะมารความรักไม่มา รักแท้ไม่เกิด เนอะ! รอดูสองคนนั่นจะชกชิงมายังไง จะเสียรู้หรือเปล่า ต้องรอดูกันต่อไปยาวๆ สนุกกกกมากกค่าา โอ้ยยยชอบๆ ภาษาสวย สวยแบบอ่านง่าย ดีใจที่มาต่อและขอบคุณที่อัพนะคะ รอตอนต่อไปเล้ยยยย (:
-
55555 แซบละเกิน จอมจะขอทิปนะเปา
เปาน่าเอ็นดู โธ่เอ้ยยย งอนน้อง กลัวน้องหนีไป
จอมคือตัวร้ายมากจ้า มีตามมาง้อ มาอ้อนนะ
โอยยยย ทำไมมารมีความพยายามจริง กลัวใจ
-
จอมภพสู้ๆ ตัวร้ายมาเป็นแพคคู่เลย
-
ปากหวานให้ได้ตลอดนะจอม
ไม่ใช่เข้าวงการแล้วดังขึ้นมาจะทิ้งพี่เปานะ
ฮืออออ
-
แซ่บจริงคู่นี้~~~~~!
-
พี่เปาเริ่มเป็นงานแล้วนะ ปลามีคอนแทคอะไรแนะนำจอมมั้ยคะเรื่องผู้จัดการที่จะมาดูแลจอม
-
มารผจญหรือจะมาแยกจอมเปาออกจากกันได้
แค่กลัวว่าจะเข้าใจผิดกันจนมองหน้ากันไม่ติดนั่นแหละ
-
ถ้าเข้าวงการแล้วจะนิสัยเปลี่ยนหรือเปล่าจอม อย่าทำให้พี่เปาต้องเสียใจนะ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 11
ปาณัทนำรายชื่อของผู้ที่ติดต่อมาขอตัวจอมภพมาให้ปาริชาติดู พี่สาวของเขาอาจจะไม่ได้อยู่วงการบันเทิงเต็มตัว แต่การเป็นเจ้าของโปรดัคชั่นให้เช่าและกำลังวางแผนขยายงานสร้างสตูดิโอเพิ่มอีก ทำให้หญิงสาวพอจะรู้จักคนในวงการบันเทิงอยู่บ้าง อย่างน้อยก็มากกว่าปาณัทแน่ๆ
“ถ้าจะบอกว่าใครทุนหนาและงานปังสุด ก็ต้องคนนี้ ชื่อคุณเจริญ ค่ายนี้เปิดมาพักใหญ่แล้วเขาทำละครเย็นดังมาหลายเรื่อง นี่เขาจะเบนเข็มมาทำซีรีส์วายเหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย”
“ใช่ครับเจ้ คนที่ติดต่อมาบอกว่าอยากให้จอมลองไปเทสหน้ากล้องก่อนก็ได้ เรื่องที่เขาจะสร้างมาจากนิยายที่ดังมาก รับรองว่างานออกมานักแสดงทุกคนจะมีชื่อเสียงแน่นอน”
“ลองไปเทสดูก็ไม่เสียหายนี่ ถ้าได้ก็ถือว่าเริ่มต้นดี ถ้าไม่ได้จอมก็จะได้ทดลองงานในวงการดูด้วยนะ”
คำแนะนำของปาริชาติทำให้จอมภพมาปรากฏตัว ณ ที่แห่งนี้ สตูดิโอของบริษัทผลิตละครแห่งหนึ่งแต่ปาณัทไม่ได้มาด้วยเพราะติดงานที่โรงงาน จอมภพกวาดสายตามองโดยรอบ มีหลายคนที่มารอเทสหน้ากล้องในวันนี้ แต่ละคนรูปร่างหน้าตาดีไม่แพ้กัน จอมภพมาแบบไม่ได้คาดหวังอะไรนัก เขาไปรายงานตัวกับฝ่ายคัดนักแสดง
“น้องคนนี้เอง ที่โฆษณาคอนแทคเลนส์ใช่ไหม โอ๊ย ตัวจริงล้อหล่อ”
สาวประเภทสองคนหนึ่งในแผนกคัดนักแสดงมีสีหน้าตื่นเต้น เรียกความสนใจมาทางจอมภพได้ไม่น้อย เขากลายเป็นจุดสนใจมากขึ้นเมื่อมีเสียงทักทายดังขึ้น
“จอม เจอกันอีกแล้ว”
ชานนท์นั่นเอง เขามาเทสหน้ากล้องในวันนี้ด้วย เมื่อกล่าวทักจากระยะไกลเจ้าตัวรีบตรงมาหาและคล้องแขนจอมภพจนดูเหมือนสนิทสนมกันมาก
“เพิ่งรู้ว่ามาเทสเรื่องเดียวกัน ถ้าเราได้แสดงคู่กันก็ดีสินะ”
จอมภพยืนนิ่งสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกอะไรกับความใกล้ชิดที่ชานนท์แสดงออก แต่ก็ไม่ได้ตัดรอนให้อีกฝ่ายเสียหน้าต่อหน้าผู้อื่น
“เราคงไม่ผ่านหรอก ต้องทำยังไงบ้างยังไม่รู้เลย”
ชานนท์ยิ้มหวาน เขาโปรยเสน่ห์ที่เขามั่นใจเป็นอย่างมากให้ชายหนุ่มร่างสูงน่าจับตามอง
“ไม่ยากหรอก นิยายวายรั้วมหาลัย เขาให้จอมแสดงท่าทางหรืออารมณ์ไหนจอมก็เล่นตามที่เขาบอก”
เสียงพูดคุยโดยรอบเงียบลงเมื่อเจ้าหน้าที่ของบริษัทเริ่มทยอยเรียกผู้ที่มาเทสหน้ากล้องในวันนี้ราวสิบคนเข้าไปในห้องด้านใน ชานนท์มองตาปรอยเมื่อเขาถูกเรียกชื่อให้เข้าไปในห้องก่อน จอมภพนั่งรอรวมกับคนอื่นจนกระทั่งชื่อของเขาถูกเรียกเข้าไปในห้อง
ชายหนุ่มยกมือไหว้บุคคลที่อยู่ด้านในทุกคน เขาเดินไปด้านหน้าที่มีแสงไฟและกล้องจับการเคลื่อนไหวของเขา
“เออ ไอ้น้องหน้าตาขึ้นกล้องจริงๆ ไหนลองทำท่าเดินเล่นสบายๆไม่ต้องเครียด”
จอมภพทำตามคำสั่งที่ได้รับ เขาแสดงอารมณ์โกรธ เสียใจ และแสดงท่าทางตามบทที่ได้รับ มันช่างยากเย็นเหลือเกินสำหรับมือใหม่ เขาไม่รู้จักการแสดงอารมณ์เพราะจอมภพเป็นคนเก็บความรู้สึกตั้งแต่เด็ก
“แข็งไปหน่อยว่ะน้อง หน้าตาหล่อแต่ไร้อารมณ์มาก”
ชายหนุ่มยิ้มขำตัวเองเมื่อได้ฟังคำวิจารณ์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าก้อนหินหรือต้นไม้ยังแสดงดีกว่าเขาเสียอีก จอมภพยกมือไหว้ทุกคนอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้อง โล่งใจที่ไม่เห็นชานนท์ที่ด้านนอกแล้ว เขาสะพายกระเป๋าเพื่อจะเดินออกจากบริษัท ร่างสูงชะงักเมื่อไหล่กว้างชนเข้ากับสาวใหญ่วัยสี่สิบที่เพิ่งเดินสวนเข้ามา
“ขอโทษครับคุณ...”
“ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ...”
ต่างก็ชะงักงันทั้งคู่เมื่อสบตากัน จอมภพขมวดคิ้วทบทวนความทรงจำขณะที่สาวใหญ่คนนั้นเบิกตากว้างพลางรำพึงชื่อของเขาออกมา
“จอม!”
สีหน้ากระอักกระอ่วนเกิดขึ้นทันทีบนใบหน้าของชายหนุ่ม จอมภพจำได้แล้วว่าสาวใหญ่คนนี้เคยใช้บริการ “เพื่อนคุย” ของเขาเมื่อนานมาแล้ว แต่เมื่อมาพบกันในสถานที่เช่นนี้ เขาก็ได้แต่ฝืนยิ้มและยกมือไหว้
“สวัสดีครับพี่สุมาลี”
สุมาลีเองก็ต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หล่อนมองชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับนัยน์ตาที่จดจำได้ว่าบริการของจอมภพเด็ดดวงแค่ไหนแต่ก็ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้
“สบายดีหรือจอม นี่มาเทสหน้ากล้องละครเรื่องใหม่หรือ”
“เอ่อ ครับ ผมขอตัวก่อนครับ”
ไม่เหมาะไม่ควรที่จะคุยกับอดีตลูกค้าในเวลานี้ที่เขาเลิกทำงานนั้นไปแล้ว จอมภพรีบยกมือไหว้อำลาอีกครั้งก่อนจะเบี่ยงตัวเดินออกไปจากบริษัทในขณะที่สุมาลีได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นไป สักพักหล่อนก็เปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องทดสอบนักแสดง เจ้าหน้าที่ภายในต่างทักทายหล่อนเสียงดัง
“พี่สุ สวัสดีค้า”
สาวประเภทสองในห้องทักทายเอาหน้า หล่อนไม่สนใจเมื่อก้าวไปยังจอมอนิเตอร์
“คนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้ มาเทสเรื่องอะไรนะ”
“ซีรีส์วายค่ะพี่สุ ที่พี่เจริญไปซื้อมาทำไงพี่ กระแสวายโคตรรดีเลยพี่ ต้องรีบทำก่อนกระแสตก”
สุมาลีสั่งให้ลูกน้องเปิดดูการทดสอบของจอมภพ ดูก็รู้ว่าเขาไม่เคยผ่านงานด้านการแสดงมาก่อนเลย แต่ถึงกระนั้นหน้าตาของเขายิ่งดูดีเมื่อมองผ่านจอมอนิเตอร์ หล่อนจุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก การแสดงมันฝึกกันได้แต่คนดึงดูดสายตาอย่างจอมภพไม่ได้หากันง่ายๆ หากผู้กำกับละครจะไม่ให้จอมภพผ่าน หล่อนเองนี่แหละจะใช้ความเป็นภรรยาเจ้าของบริษัทสั่งการให้ชายหนุ่มคนนั้นผ่านมาเล่นละครจนได้
กลืนน้ำลายลงคอเมื่อนึกถึงบริการที่เคยได้รับ มันเป็นความลับที่ติดตาตรึงใจ บางทีนี่อาจเป็นโอกาสอันดีที่หล่อนจะได้ใช้บริการ “เพื่อนคุย” ของจอมภพอีกครั้ง
จอมภพกลับถึงบ้านในตอนค่ำเพราะมีแข่งกีฬาที่มหาวิทยาลัย แต่ก็ยังเร็วกว่าปาณัท เพราะกว่าอีกฝ่ายจะมาถึงบ้าน จอมภพก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านั่งทำรายงานส่งอาจารย์อยู่ในห้องแล้ว
“จอม ไปเทสหน้ากล้องมาเป็นไงบ้าง”
เสียงใสเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นแทน จอมภพหัวเราะเบาๆพลางส่ายหน้ากับผลงานตัวเอง
“เล่นได้เป็นธรรมชาติมากครับพี่เปา ก้อนหินกับต้นไม้ยังอาย คงไม่ผ่านหรอกครับ”
ปาณัทก้าวเข้ามาวางมือบนบ่าแล้วบีบเบาๆให้กำลังใจ
“ไม่เป็นไรน่า งานอื่นติดต่อมาก็เยอะ ค่อยๆดูกันไป จอมดูนี่ก่อนดีกว่า”
มือเรียวยื่นแฟ้มบางๆส่งให้เขา จอมภพรับไปเปิดออก ด้านในมีรูปผลิตภัณฑ์ที่เขาออกแบบให้โรงงานของปาณัท บัดนี้กลายเป็นสินค้าต้นแบบไปแล้ว จอมภพยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
“เป็นไงล่ะ ผลงานที่จอมออกแบบ ตอนนี้มันกลายเป็นของจริงแล้ว สวยและใช้ประโยชน์ได้จริง ส่งรูปไปให้ลูกค้าดู หลายเจ้าก็ชอบกันมาก ผมโอนเงินค่าออกแบบใส่บัญชีของจอมแล้ว ถึงจะไม่ได้มากมายแต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับจอมนะ”
จอมภพไม่เคยตื้นตันขนาดนี้มาก่อน เขาเพิ่งรู้ว่าการได้เห็นผลงานที่มาจากความคิดและฝีมือของเขามันช่างดีเหลือเกิน และกลายเป็นแรงผลักดันที่อยากจะเห็นชิ้นต่อไปอีกเรื่อยๆ ต้องขอบคุณปาณัทที่เปิดโอกาสให้เขา
“ขอบคุณนะครับพี่เปา”
ดึงร่างโปร่งมานั่งอยู่บนตักก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่ ปาณัทส่ายหน้าหนีเพราะจั๊กจี้
“เล่นอะไรก็ไม่รู้เด็กคนนี้”
“ผมไม่เด็กแล้ว” จอมภพกระซิบข้างหูพลางกระชับวงแขนจนแน่น “พี่เปาก็รู้ดีนี่ครับ”
“ไม่เด็กแต่ก็อายุน้อยกว่าผมตั้งสิบปีแน่ะ ยังไงก็เด็กล่ะนะ”
ปาณัทกล่าวตอบเสียงนุ่ม เขายกแขนคล้องไปรอบลำคอของจอมภพเพราะกลัวจะร่วงจากตักที่นั่งอยู่ จอมภพยิ้มมีเลศนัย
“แล้วพี่เปาเป็นคนรักเด็กไหมล่ะครับ”
คนถูกถามเอียงคอคิด แก้มเปลี่ยนเป็นสีมะเขือเทศสุก
“ก็อยู่ที่เด็กทำตัวให้น่ารักหรือเปล่า”
มีต่ออีกนิด....
-
ต่อกันตรงนี้....
ความรู้สึกของจอมภพคือปาณัทกำลังท้าทายเขา ลมหายใจของเขาอุ่นจัดขึ้นมาโดยทันที แว่นตากรอบใสบนใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงถูกถอดออกวางบนโต๊ะทำงาน ทั้งสองสบตากันนิ่งนาน ระหว่างนั้นจอมภพปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของปาณัทและถอดมันโยนทิ้ง
“เด็กน่ารักต้องทำตัวยังไงครับ”
เสียงของเขาหวานเกินเหตุ แต่จอมภพไม่ได้ประดิษฐ์ มันเกิดเพราะอารมณ์ที่ปะทุขึ้นในตอนนี้
“ก็เป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสั่ง ว่านอนสอนง่าย ให้ทำอะไรก็ทำ”
ปาณัทไล่นิ้วไปตามบ่ากว้าง เขาหยุดที่ขอบเสื้อกล้ามของจอมภพ แค่ยกมันขึ้นเล็กน้อยเสื้อกล้ามตัวหลวมก็ผ่านศีรษะของจอมภพลงไปกองที่เดียวกับเสื้อของตนก่อนหน้านี้ มือเรียวสวยลูบไล้ไปตามลอนกล้ามเนื้ออย่างหลงใหล
“แล้วตอนนี้พี่เปาอยากให้ผมทำอะไรให้พี่เปาดีครับ”
ปาณัทเม้มริมฝีปาก เขาโน้มกายไปกระซิบคำสั่งที่ข้างหู ทันใดนั้นจอมภพก็อุ้มเขาไปวางบนเตียงกว้าง กางเกงเนื้อดีถูกถอดออกเช่นกัน ในที่สุดก็เหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยของทั้งคู่ที่ทาบทับแนบสนิท
“อา จอม”
เสียงพร่ำรำพันดังไม่ขาดระยะ นับวันปาณัทก็ยิ่งตกหลุมที่จอมภพขุดหลอกล่อ บทรักของชายหนุ่มเปลี่ยนไปไม่เคยให้เบื่อในแต่ละครั้ง บางคราวก็เนิบนาบอ่อนโยนเพื่อให้ปาณัทได้ผ่อนคลาย บางคราวก็ร้อนแรงราวฉุดกระชากไปกับไฟแห่งปรารถนา แต่ไม่ว่าแบบไหน ปาณัทก็จะอิ่มเอมเต็มล้นราวกับจอมภพกำลังพาให้เขารู้จักสวรรค์ตั้งแต่ยังมีชีวิต
“จอม อีกนิดเดียว”
เพียงแค่เอ่ยปากจอมภพก็จัดการให้ ร่างเปลือยเต็มไปด้วยคราบแห่งความสุข เตียงนอนกลายเป็นสมรภูมิร้อนแรงจนปาณัทเกรงใจแม่บ้านที่ต้องมาจัดการในรุ่งเช้าของอีกวัน
“ผมพอจะเป็นเด็กดีของพี่เปาได้ไหมครับ”
เอ่ยถามเมื่ออีกฝ่ายระทดระทวยอยู่ในอ้อมกอด หลังจากศึกอันยาวนานจอมภพก็ต้องอุ้มปาณัทไปทำความสะอาดในห้องน้ำ เมื่อสบายตัวแล้วดวงตาหวานจึงปรือปิดง่วงงุน
“เด็กดี...”
พูดยังไม่ทันจบน้ำเสียงก็ขาดหายเพราะเจ้าของเสียงคล้อยหลับไปเสียแล้ว จอมภพตะแคงกายใช้มือยันศีรษะเพื่อมองคนหลับ เขาเผลอยิ้มขณะจ้องใบหน้าอ่อนโยนที่มีลมหายใจสม่ำเสมอ
“แล้วลูกจะได้รู้จักความรัก เชื่อพ่อนะ”
คล้ายมีเสียงของบิดาแว่วมาในโสตประสาท จอมภพถอนหายใจแผ่วเบาเมื่อสิ่งที่พ่อต้องการคล้ายจะประสบความสำเร็จแล้ว เขาจูบเบาๆตรงขมับของปาณัทที่นอนคุดคู้ราวกับเป็นเด็กน้อย จอมภพดึงผ้าห่มมาคลุมให้ก่อนที่เขาจะซุกกายตามและกอดปาณัทไว้ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
“พี่ว่าเราจะได้งานซีรีส์เรื่องนี้ไหม ผมอยากเล่น เรื่องนี้ตอนเป็นนิยายดังมากนะ”
ชานนท์เอ่ยถามหลังกลับจากงานถ่ายแบบ เสียดายที่ไม่ได้คุยกับจอมภพหลังเทสหน้ากล้องเพราะต้องไปงานอื่นต่อ ภาคภูมิที่ขับรถกลับจากงานครุ่นคิด
“เท่าที่ดูคนมาเทส มึงก็มีโอกาสนะ หน้าตาเหมาะกับบทแล้วก็เริ่มจะมีชื่อเสียง การแสดงก็ดีกว่าเมื่อก่อน ภาษีดีล่ะนะ”
ชานนท์ยิ้มอย่างมีความหวัง เขานึกถึงชื่อเสียงและเงินทองที่จะตามมาหลังจากนี้
“แล้วจอมล่ะ เขาจะผ่านไหม”
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไม่เห็นว่ามันแสดงเป็นยังไงตอนมันเทสในห้อง แต่หน้าตามันก็หล่อสะดุดตาดีนะ”
ภาคภูมิขับรถไปคิดไป ขณะจอดติดไฟแดง เขาหันมาถามชานนท์เด็กในสังกัดที่ปลุกปั้นอยู่
“แต่ถ้ามึงอยากเล่นจริงๆ มันก็มีทางลัดให้ชัวร์”
“ยังไงพี่”
ชานนท์ถามด้วยความตื่นเต้น เขาอยากแสดงเรื่องนี้มาก ภาคภูมิกลอกตาไปมา
“ไอ้เสี่ยเจริญเจ้าของเงินทุนน่ะ กูได้ข่าวมาว่ามันเป็นไบ ได้ทั้งผู้ชายผู้หญิง ถ้ามึงยอมเสียเวลาเอาใจสักหน่อย กูว่าไม่น่าพลาด”
ชานนท์เข้าใจความหมายดี ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับวงการบันเทิงที่ต้องอาศัยร่างกายเข้าแลก ก่อนหน้านี้เขาก็ทำเช่นนี้มาหลายครั้งและประสบความสำเร็จทุกครั้ง
“เอาสิ คืนนี้ก็ว่างอยู่”
ภาคภูมิยักไหล่ เขายกโทรศัพท์มากดหาเบอร์ของเจริญ
“สวัสดีครับพี่เจริญ ภาคภูมิเองพี่ ครับใช่ ส่งเด็กมาแคสแต่ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า ยังไงอยากให้พี่ดูตัวใกล้ๆ พี่อยู่แถวไหนครับ โอ ดีเลย คืนนี้นิคว่าง เดี๋ยวผมจะพาไปหาพี่ที่คอนโดนะครับ”
วางสายแล้วภาคภูมิเลี้ยวรถกลับ เขามุ่งหน้าไปยังคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งทันที
“เดี๋ยวกูมารับตอนเช้า ทำให้ดีนะโว้ยนิค อย่าให้พลาด”
เขาเอ่ยปากกำชับ ชานนท์ยักไหล่
“รู้แล้วน่า เชื่อมือเหอะ”
ก้าวเข้าไปยังห้องที่ภาคภูมิบอกไว้ เคาะประตูไม่กี่ครั้งเจ้าของห้องก็มาเปิดประตู ชานนท์คุ้นหน้าเจริญอยู่แล้ว เขาก้าวเข้าไปยกมือไหว้แนบอกร่างที่เริ่มท้วมของเจริญ
“สวัสดีครับพี่ ผมชื่อนิคครับ”
“หน้าตาดีนี่เรา สมกับที่ภาคมันคุยไว้ แล้วจะเล่นไหวหรือเปล่ามันมีบทเลิฟซีนด้วยนะ”
ชานนท์ยิ้มหวาน เขาถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นอย่างยั่วยวน
“ถ้าอย่างนั้น พี่ลองเทสบทเลิฟซีนให้ผมนะครับ แล้วถ้าผมเล่นไม่ดีพี่ก็สอนผมนะ ผมอยากแสดงเรื่องนี้จริงๆ”
ไม่ยากสำหรับชานนท์ กว่าจะมาถึงจุดนี้เขาผ่านอะไรมาเยอะ เพียงแต่ต้องซ่อนความโชกโชนไว้ภายใต้ความไร้เดียงสาที่แสดงต่อสาธารณชน และเลือกใช้มันเมื่อคราวที่ต้องการอย่างเช่นคราวนี้ที่เขาปรนเปรอเจ้าของเงินทุนจนหนำใจ
“ให้ผมเล่นเรื่องนี้นะครับ ถ้าจะให้ดี ให้เล่นคู่กับเพื่อนที่ชื่อจอมภพ แล้วผมจะแสดงให้สุดฝีมือ พี่ก็เห็นแล้วว่าบทเลิฟซีนของผมไม่เป็นรองใครแน่นอน”
เขาอุตส่าห์เผื่อแผ่ไปถึงจอมภพ ถ้าหากอีกฝ่ายรู้คงดีใจและตอบแทนให้เขา ระหว่างแสดงบทบนเตียงให้เจริญดู ใจของเขาก็เฝ้าแต่คิดถึงรูปร่างหน้าตาของจอมภพ
อา...
หากได้แสดงคู่กัน ฉากบนเตียงต้องสมจริงที่สุด ชานนท์สัญญากับตัวเองเช่นนั้น
TBC
มาแล้วจ้า คิดถึงน้องจอมผัวเด็กกันไหมจ๊ะ อิ_อิ
o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8
-
โอ๊ยยย แววดราม่าหลายทางเหลือเกิน เฮ้อออ
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
ไม่อยากให้จอมเข้าวงการเลย อยู่ออกแบบงานกับพี่เปาดีกว่าไหม มีคนจ้องจะงาบจอมเต็มเลย
-
หวงจอมอ่ะ ไม่อยากให้เล่นซีรีย์เหมือนกัน ทำงานกับพี่เปาเจ้ปลาดีกว่าอ่ะ
หวงงงงงงงงงงบอกไว้แค่นี้ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แหม่...มีแต่คนอยากได้นุ้งจอมไปแก้เสียวกันทั้งนั้น
-
เห็นแว่วดราม่ามาแต่ไกลเลย
-
เป็นตอนที่เข้ากะวันเด็กดีจริงๆ เด็กดี แต่มีคนจ้องจะคอยงาบตลอดๆ ของดีของพรีเมี่ยมก็แบบนี้แหละเนอะ ชักไม่อยากให้จอมเล่นเรื่องนี้แล้วซีรี่ย์ที่ไปแคสช่างน่ากลัวเสือสิงห์กระทิงแรดจ้องจะงาบขนาดนี้
-
:mc4: เสี่ยกับผัวเด็กมาแล้วววว
-
อื้อหือกับความเสี่ยและเมียของเสี่ยมาก
-
หวานกันให้พอ ต่อไปก็รอพิสูจน์ความมั่นคง มารความรักผุดรัวๆปานสิว ปัญหายุมยิมร้อยแปด กุมขมับรอเลยหรือป่าว ก็ถ้าเข้าวงการอะนะ อดีตเราก็ใช่ว่า ดังขึ้นมาก็โดนแฉ มันได้เงินเร็วก็จริง แต่เสียชื่อตามมามันกะคุ้มกันไหม เอาเถอะถ้าใจเราอยากเข้า ก็ลองดู หรือไม่ก็ทำอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้ว งานออกแบบค่อยๆพัฒนาไปก็ได้งานได้เงินดีเหมือนกัน เอาไงดีอะจอม จะเลือกทางไหนยังไง ก็จะรอดูอยู่ใกล้ๆนะ คึคึ ^^ นับวันเสี่ยพี่เปายิ่งหลงผัวเด็ก แต่ไงของเก่าเขาผุดโผล่มาอย่างนี้น๊า ): อย่าได้หวั่นเนาะ อ๊ายยสนุกกรอตอนหน้าจะไหวไหมเนี้ย อยากอ่านต่อแล้ว 5555 ขอบคุณที่แต่งและมาอัพนะคะ ไม่ทวงแค่ขอรอรอรอรรรรตอนต่อไปจร้า ชอบมาก
-
โอ้โห วงดารบันเทิงช่างบันเทิงจริงๆ
ไม่ไหวละเตรียมตะเกียยไม่ทัน
-
อ่านแล้วไม่อยากให้จอมเข้าวงการเลยจริงๆ อยู่ช่วยงานเปาดีกว่าเยอะ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 12
อีกราวๆสัปดาห์หนึ่งหลังจากนั้น จอมภพก็ได้รับโทรศัพท์จากทีมงานของทีมจัดหานักแสดงซีรี่ส์
“น้องจอม ข่าวดีจ้า น้องจอมผ่านแล้วนะ ได้รับบทพระเอกของเรื่อง แต่ต้องมาเวิร์คช็อปเรียนการแสดงเพิ่มเติม จะเริ่มสัปดาห์หน้า แต่น้องจอมจะต้องเข้ามาฟิตติ้งกับทำสัญญาก่อน เตรียมตัวให้พร้อมนะคะ”
สร้างความประหลาดใจเป็นอย่างมากเพราะจอมภพรู้ดีว่าการแสดงของเขาเข้าขั้นห่วยก็ว่าได้ แต่ทำไมถึงผ่านและได้รับบทพระเอกของเรื่อง
“จอมเก่งจัง”
คนดีใจคือปาณัท คนแรกที่จอมภพบอกเรื่องนี้ ปาณัทตื่นเต้นในขณะที่เขาเองนั่งอมยิ้มกับท่าทางราวกับเด็กของเสี่ยหนุ่ม
“ชื่อเรื่องอะไรนะ รักแต่เธอ โห แค่ชื่อก็โรแมนติกแล้ว”
จอมภพไม่ได้บอกปาณัทว่า เรื่องนี้มีบทเลิฟซีนอยู่หลายบท เขาไม่อยากให้คนนั่งข้างๆรู้ เพราะเหตุใดก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
“แล้วใครเล่นคู่กับจอมล่ะ”
“ไม่รู้เลยครับ มัวแต่อึ้งจนลืมถาม”
ใครก็ได้สำหรับจอมภพ เขาสนใจแค่เรื่องรายได้ ไม่ใช่ว่าเห็นแก่เงินแต่อยากได้ให้พอกับหนี้ให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นจะมีงานเข้ามาอีกหรือเปล่าเขาก็ยังไม่ได้คิดไปถึง
“จอม จะเข้าวงการบันเทิงแล้ว จอมควรจะต้องลบอดีตทิ้งไป”
ปาณัทเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อย่างทวิตเตอร์ หรือเฟซบุ๊ค ที่เคยใช้อยู่ก็ควรจะลบทิ้งแล้วสร้างใหม่”
“ทำไมล่ะครับพี่เปา”
ถามเพราะไม่เข้าใจ ทำไมจะต้องทำเช่นที่ปาณัทบอกด้วย
“จอมอย่าลืมว่า จอมเคยใช้มันทำงาน “เพื่อนคุย” ถ้าหากเข้าวงการบันเทิงแล้วมีคนมาขุดคุ้ยอดีต มันจะไม่ดีสำหรับจอมนะ”
พูดเสียงอ่อนโยนพลางกุมมือของจอมภพไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งงัน ใช่สินะ เขาเคยต้องขายศักดิ์ศรีแลกกับเงินเพื่อความอยู่รอด มันกลายเป็นตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิตของเขา
“ไม่เอา อย่าทำหน้าแบบนั้น อดีตก็คืออดีต ตอนนี้จอมกำลังจะเดินไปในเส้นทางใหม่ ที่ผมเตือนเพราะผมแค่ไม่อยากให้ใครมาทำลายอนาคตของจอมเท่านั้นเอง”
จอมภพยิ้มออกเมื่อเห็นปาณัทหน้าเสีย เขาเข้าใจความหวังดีของปาณัท มันยิ่งทำให้ความประทับใจเพิ่มพูนขึ้นไปอีก ร่างโปร่งถูกดึงไปกอดไว้แน่นและหอมแก้มดังฟอด
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ได้เสียใจอะไรแล้ว เดี๋ยวจะลบแอคเคาน์ทั้งเฟซทั้งทวิตตามที่พี่เปาเตือน ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะครับ”
จมูกโด่งฝังลึกลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นหลังอาบน้ำ จอมภพดอมดมสูดกลิ่นไม่หยุดหย่อนจนปาณัทเริ่มจะหายใจขัด มือเรียวได้แต่โอบกอดกระชับร่างแกร่งที่อุ้มเขาไปนั่งบนตัก
“พรุ่งนี้พี่เปาไปกับผมได้ไหม ต้องเซ็นสัญญา ผมไม่รู้ว่ามันมีรายละเอียดอะไรที่ต้องดูเป็นพิเศษบ้าง”
“ได้สิ พรุ่งนี้โรงงานไม่ยุ่งเท่าไหร่ อือ จอม”
ชุดคลุมอาบน้ำถูกถอดออก เหลือเพียงร่างชุ่มชื้น จอมภพจ้องมองด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย
“ผมชอบขี้แมลงวันตรงนี้จัง”
นิ้วชี้แตะต้องจุดดำเล็กๆเหนือราวนม ต่ำลงไปอีกเล็กน้อยเป็นลานสีกุหลาบระเรื่อล้อมรอบยอดอกสีเดียวกันไว้ จอมภพโน้มกายลงไปจูบที่จุดดำขบเม้มด้วยริมฝีปาก ก่อนจะคลายออกแล้วเลื่อนต่ำมาที่ความงดงามราวกับเมล็ดทับทิมสีสวย
“น่าเกลียดจะตาย เดี๋ยวผมจะไปคลินิกกำจัดขี้แมลงวัน”
ปาณัทส่งเสียงกลั้วหัวเราะ จอมภพส่งเสียงขู่เบาๆมาจากยอดอกที่ชูชันสู้ปากของเขา
"ไม่ได้ ผมหวงของผม”
“แต่นี่มันขี้แมลงวันของผมนี่นา อา จอม เสียวครับ”
ต้นขาทั้งสองถูกท่อนขาแกร่งของวัยหนุ่มแยกออกให้ห่างกัน ร่องลึกของปาณัทบดเบียดอยู่กับท่อนเนื้อด้วยความจงใจของจอมภพ เขาได้แต่เม้มเรียวปากเป็นระยะกับความเสียดสีที่มีมากขึ้น ได้ยินเสียงฉีกซองถุงยางอนามัยดังแว่วเข้าหู เสี่ยหนุ่มหัวเราะเบาๆ
“เหมือนถุงยางอยู่รอบตัวจอมเลย จะนั่งตรงไหน นอนตรงไหนก็สามารถเสกมันขึ้นมาตลอดเวลา”
คราวนี้จอมภพหัวเราะบ้าง วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ก็ผมพร้อมจะจัดการกับพี่เปาได้ทุกที่ วันนี้อย่าลืมทิปหนักๆหน่อยนะครับ”
มือสากจัดการสวมเครื่องป้องกันเข้ากับอาวุธหนัก เรียบร้อยแล้วก็หันไปวอแวอยู่กับปากทางของปาณัท นิ้วยาวนวดเฟ้นก่อนสอดลึกตามกันเข้าไปเปิดทาง ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปทั่วแผนอกและต้นแขน ร่างโปร่งที่นั่งคร่อมอยู่บนตักกระสันกายเบียดเข้าหาพลางครางผะแผ่ว
“เมื่อไหร่จอมจะ อื้อ เข้ามาเถอะ”
จอมยิ้มอยู่ตรงลาดไหล่เนียน เขาเม้มปากลงงับพร้อมกับดันกายเข้าไปช้าๆ จงใจจะให้สัมผัสโดยรอบตั้งแต่ปากทางไปถึงโถงลึก ความคับแน่นทำให้เขายิ่งเม้มปากแรงยิ่งขึ้น ได้ยินเสียงไม่เป็นภาษายาวนานจากปาณัทกว่าเขาจะบุกทะลวงเข้าไปสำเร็จ
“พี่เปาทำให้ผมตื่นเต้นได้ทุกครั้ง”
เขากระซิบเสียงสั่นพร่า เลือดลมวัยหนุ่มแล่นไปมาจนร้อนไปทุกส่วน โดยเฉพาะความแข็งขันที่ซุกซ่อนอยู่ในร่างของปาณัทไปแล้วมิดลำ
“ผมมันคนแก่ อีกหน่อยจอมก็จะเบื่อ”
บังคับเสียงตัวเองไม่ได้เลย ปาณัทสั่นระริกไปหมดทั้งตัวเมื่อมือใหญ่ของจอมภพที่วางแนบอยู่ตรงเอวบังคับให้เขาโยกย้ายสะโพกซ้ายทีขวาที จอมภพชิงปิดปากของเขาด้วยจุมพิตเร่าร้อนและสะโพกหนาหนักที่เริ่มขยันรุกอยู่กับช่องทางเบียดรัด
“พี่เปายังไม่แก่ครับ ยังร้อนพอจะให้ผมรับใช้ไปอีกนาน”
แม้จะอับอายขัดเขินกับเสียงเข้าจังหวะที่เกิดขึ้นระหว่างกัน แต่ปาณัทก็ต้องยอมรับว่ามันทำให้เขาวาบหวามใจเต้น ในบางคราวที่จอมภพหยุดพักเขากลับเป็นฝ่ายโยกรั้งกระแทกกระทั้นเข้าหา สองแขนวางทิ้งน้ำหนักอยู่บนบ่ากว้างยามที่เขาเคลื่อนไหวคล้ายกำลังขี่ม้าพ่วงพี ใบหน้าแดงก่ำชื้นไปด้วยเหงื่อ จอมภพมองภาพตรงหน้าอย่างพึงใจ
“พี่เปาเซ็กซี่นะครับ รู้ตัวบ้างไหม”
มือร้อนกอบกุมจุดอ่อนไหวที่แกว่งไกวของปาณัท จอมภพบีบเฟ้นด้วยนิ้วมือแค่พอกระตุ้น จังหวะนั้นเองที่ปาณัทส่งเสียงรัญจวนยาวนานจนจอมภพฮึกเหิม เขาออกแรงแข่งกับปาณัทพร้อมกับโยกรั้งมือคล่องแคล่ว
“จอม จอมครับ อา ดีเหลือเกิน อีกนิดเดียว มันมาแล้ว”
พูดยังไม่ทันจบประโยคปาณัทก็เกร็งหน้าท้อง แค่จังหวะกลั้นใจหยาดน้ำอุ่นก็ทะลักใส่มือจอมภพที่ยังรูดรั้งไม่หยุด จวบจนไม่เหลืออะไรออกมาแล้วจอมภพจึงยอมหยุดมือ เขารีบดึงเอวออกแล้ววางร่างโปร่งของปาณัทลงกับพื้น ปราการป้องกันถูกดึงจนเหลือแต่ความเป็นชายแสนแข็งขัน ชายหนุ่มกัดฟันโยกตนเองอีกไม่กี่ครั้ง น้ำอุ่นเป็นสายก็พุ่งเข้าหาใบหน้าของปาณัทที่ไม่ได้หลบเลี่ยง
ปลายลิ้นตวัดส่วนที่อยู่รอบปากเข้าไปอย่างไม่รังเกียจ ดวงตาหวานที่ไม่ได้มีแว่นตาบดบังฉ่ำไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยงเมื่อเงยหน้าสบตา จอมภพส่งเสียงทุ้มต่ำระบายความรู้สึกก่อนที่เขาจะลุกขึ้นตวัดอุ้มปาณัทไปโยนบนเตียงแล้วโถมกายตามไปกอดรัดแน่นหนา
“ถ้าว่างเราไปเจาะเลือดตรวจเอชไอวีกันนะครับพี่เปา”
เสียงชายหนุ่มพึมพำขณะคลอเคลียใกล้ชิด
“แล้วอีกสามเดือนก็ไปตรวจซ้ำระยะฟักตัว เพื่อให้พี่เปามั่นใจในตัวผม”
“ถ้ามั่นใจแล้ว ต่อจากนั้นจะเป็นยังไงเหรอจอม”
จอมภพมองคนที่เขากอดด้วยนัยน์ตาพราวระยับ
“ผมก็อยากจะเสร็จพร้อมกับพี่เปาข้างในบ้างไงครับ”
พูดจบจอมภพก็ซุกหน้าเข้าหาขี้แมลงวันเหนือราวนมของปาณัทอีกครั้ง
มีต่ออีกนิด...
-
อ่านต่อตรงนี้....
ช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้นปาณัทก็ไปที่บริษัทของเจริญพร้อมกับปาณัท
“ผมเป็นผู้จัดการชั่วคราวของจอมภพครับ”
แนะนำตัวเองกับทีมงานก่อนจะอ่านสัญญาโดยละเอียดตามประสานักธุรกิจ รายได้เป็นตอนคูณกับจำนวนตอนที่วางแผนไว้ รวมๆแล้วก็เป็นเงินแสนสำหรับจอมภพ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรต้องแก้ไขเขาก็ส่งให้จอมภพเซ็น โดยมีเขาเซ็นเป็นพยานให้
“ยินดีด้วยค่ะน้องจอมคุณเปา ที่ได้ร่วมงานกัน อ้าวพี่เจริญ พี่สุ สวัสดีค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ กำลังเซ็นสัญญากับนักแสดงหน้าใหม่”
จอมภพและปาณัทหันไปมองผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ เป็นชายหญิงในวัยสี่สิบต้นๆ ทั้งคู่มีชื่อเสียงในฐานะผู้ผลิตละคร ปาณัทและจอมภพลุกขึ้นยกมือไหว้ทักทาย
“สวัสดีครับ ตามสบายนะ”
คิ้วของจอมภพขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นใบหน้าภรรยาเจ้าของบริษัทชัดๆ สาวใหญ่ที่เคยทักเขาเมื่อหลายวันก่อนหน้านั่นเอง สาวใหญ่ที่เคยเป็นลูกค้าของเขามาก่อน แต่สุมาลีก็ไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกมา หล่อนยังคงยิ้มแย้มเวลาเจรจากับปาณัท
“คุณเป็นคนดูแลน้องจอมหรือคะ ขอบคุณนะคะที่ส่งน้องจอมมาเล่นซีรีส์เรื่องนี้ น้องหล่อสมกับบทมากคะ เอ๊ะ คุ้นหน้าจัง คล้ายกับใครนะ นึกไม่ออก”
“เออ นั่นสิ กำลังจะถาม” เจริญเองก็มองปาณัทอย่างคลับคล้ายคลับคลา “เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ”
“อาจจะคล้ายพี่สาวผมครับ ผมเป็นน้องชายของพี่ปลา ปาริชาติ”
สามีภรรยาแทบจะร้องอ๋อพร้อมกัน ถึงแม้จะไม่ได้สนิทสนมแต่ก็คุ้นหน้าเพราะธุรกิจของปาริชาติ
“ถึงว่า ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ ได้ข่าวว่าคุณปลาจะสร้างสตูดิโอให้เช่าเพิ่มอีกนี่ครับ”
ระหว่างที่เจริญคุยกับปาณัท สุมาลีค่อยๆเลี่ยงแล้วขยับเข้าใกล้จอมภพ
“ไม่นึกว่าจะกลายเป็นดาราแล้วนะน้องจอม แล้วนี่...”
หันไปตวัดสายตามองปาณัท บางอย่างบอกสุมาลีให้รู้ว่า ทั้งคู่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นต่อกัน
“มีคนดูแลถาวรแล้วหรือ อย่างนี้ก็ไม่รับงานเพื่อนคุยแล้วสินะ”
จอมภพเจ็บจี๊ด เขารู้ความหมายแฝงที่อยู่ในวาจาของสุมาลี นึกอยากจะถอนตัวจากการแสดงแต่ก็ไม่ทันแล้ว สัญญาเซ็นไปแล้วเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง จอมภพฝืนยิ้มและตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่บังคับให้ราบเรียบที่สุด
“ครับ ผมเลิกทำไปหลายเดือนแล้วครับ”
“นั่นสินะ ในเมื่อมีคนดูแลร่ำรวยขนาดเสี่ยปาณัท จะต้องไปทำงานอื่นให้เปลืองตัวอีกทำไม พี่เข้าใจจ้ะ แต่ว่านะ ที่น้องจอมได้แสดงนำในเรื่องนี้ ก็มีหลายปัจจัย หนึ่งในนั้นก็คือพี่ที่เป็นเจ้าของทุนตัดสินใจมอบโอกาสนี้ให้ จอมก็ต้องคำนึงถึงเรื่องนี้ด้วย”
เกิดอาการคอแข็งขึ้นมาทันที จอมภพเริ่มปวดหัวเมื่อคิดถึงการทำงานในอนาคตอันใกล้ เส้นทางชีวิตของเขาไม่เคยราบเรียบตัวเองก็รู้ดี นี่แค่ยังไม่เริ่มก็เหมือนมองเห็นความยุ่งยากแล้ว
“คงต้องขอตัวกลับก่อนครับ”
เสียงของปาณัทเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์ ปาณัทยกมือไหว้เจริญกับสุมาลีและหันมายิ้มให้เขา จอมภพฝืนยิ้มพลางยกมือไหว้ทั้งคู่ก่อนจะเดินตามหลังปาณัทออกไปที่รถ
“ไปมหาวิทยาลัยต่อหรือเปล่าจอม”
“เอ่อ ครับ ต้องไปแข่งกีฬา”
ปาณัทพยักหน้ารับ เขาขับรถยนต์ไปส่งจอมภพที่มหาวิทยาลัยโดยไม่ทันสังเกตว่า สีหน้าของจอมภพไม่ดีนัก เขาได้แต่คิดในแง่ดีว่าความยุ่งยากที่คิดไว้อาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ จอมภพได้แต่ภาวนาเช่นนั้น
อีกไม่กี่วันจอมภพก็ต้องไปที่บริษัทของเจริญเมื่อต้องไปลองแบบเสื้อผ้าและเปิดตัวกับผู้สื่อข่าว เขาตื่นเต้นอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมากนัก วันนี้เองที่เขาเพิ่งรู้ว่านักแสดงในเรื่องมีใครบ้าง และเขาต้องแสดงคู่กับใคร
“จอม”
เสียงคุ้นหูดังขึ้น ชานนท์ปรี่เข้าหาเมื่อเห็นจอมภพปรากฏตัวขึ้น
“ดีใจจังได้แสดงคู่กับจอม แสดงกับคนสนิทกันจะได้เข้าถึงบทง่ายๆ”
อยากจะถอนหายใจก็เกรงจะเสียมารยาท เขาได้แต่ยิ้มบางๆให้ชานนท์ท่ามกลางนักข่าวจากหลายช่อง ผู้กำกับการแสดงชื่อบิ๊กเป็นผู้แถลงข่าวอย่างไม่เป็นทางการ จอมภพและชานนท์รวมถึงกลุ่มนักแสดงวัยรุ่นอีกหลายคนมายืนรวมกันเพื่อให้ผู้สื่อข่าวถ่ายรูป
“หลังจากฟิตติ้งกันวันนี้แล้ว เราก็จะมีเวิร์คช็อปให้เด็กๆไปฝึกการแสดงก่อนเพราะมีเด็กใหม่หลายคน ต้นเดือนหน้าถึงจะถ่ายทำ คิดว่าไม่น่าจะนานเพราะเป็นละครไม่ยาวนัก”
จอมภพกลายเป็นจุดสนใจเพราะรูปร่างหน้าตา เขากับชานนท์ถูกเรียกให้มายืนถ่ายรูปคู่กัน ชานนท์ยิ้มกว้างในขณะที่จอมภพได้แค่ยกยิ้มที่มุมปาก แต่แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับบทพระเอกมาดขรึมแล้ว
“เหมาะกันดีนะคู่นี้” เสียงของนักข่าวแว่วมาให้ได้ยิน “ไอ้หนุ่มบทพระเอกมันหล่อจริง รูปร่างสูงมีกล้าม ไอ้ตัวนายเอกก็แม่งหน้าหวานเหมือนผู้หญิง ดันให้ดังได้ไม่ยาก พี่เจริญได้ของดีมาอีกแล้ว คราวนี้ได้เยอะแน่เพราะกระแสวายมาแรง”
ชานนท์ยิ้มจนหุบไม่ลง ระหว่างเปลี่ยนเสื้อผ้าลองชุดที่จะใส่ถ่ายทำเขาก็โพสท่ากอดจอมภพอย่างไม่ขัดเขิน
“ต้องใกล้กันขนาดนี้เลยหรือนิค”
จอมภพถามเมื่ออึดอัดกับการกระทำของชานนท์
“ก็ต้องขนาดนี้สิจอม เราต้องสนิทกัน ใกล้ชิดกัน ไม่งั้นจะถ่ายทำบทเลิฟซีนยังไง ไม่รู้เหรอว่าเรื่องนี้สิบแปดบวกนะจอม”
ชานนท์หัวเราะเบาๆ กรีดลึกทรวงอกของจอมภพ เขาพลาดที่ไม่ทันได้ศึกษาว่าบทละครเรื่องนี้เป็นอย่างไรบ้าง
สายเกินไปแล้วหากจะยกเลิกทุกอย่าง มาถึงขั้นนี้จอมภพต้องลุยไปข้างหน้า เขาจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นวายเด็ดขาด แสดงให้จบแล้วแยกย้าย รับเงินเข้ากระเป๋า จอมภพตั้งใจแค่นี้จริงๆ
TBC
ยังไม่ทันเริ่ม แวววุ่นวายก็มาแล้วน้อ
:ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
เฮ้อออ แต่ละคน
-
:katai1: ผู้จัดเรื่องนี้ ผัวเมียช่างสมกัน
-
มันต้องวุ่นวายมากกว่านี้แน่ๆๆๆๆๆ
น้องจอมลูกสู้ๆนะคะ
-
ถอนตัวดีกว่าไหม ถ้ามันจะส่อแววผีขนาดนี้
-
:a5:
:L1: :pig4: :L1:
-
เตรียมพาราไว้รอเลยได้ไหมเนี่ย อยากให้จอมถอนตัวออกจัง
-
ขอให้เรื่องไม่ยุ่งวุ่นวายมากเกินไปนักเลย สงสารจอม สงสารปาณัทล่วงหน้าเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มีแต่คนต้องการ "บทบาททางเซ็กส์" จากน้องจอม เฮ้อ...
-
วี่แววความวุ่นวายมาแต่ไกลเลย
-
เสือ สิงห์ กระทิง แรดเยอะจริงๆวงการบันเทิง
เหนเค้าลางความวุ่นวายมาแต่ไกลเลย
-
มองไปข้างหน้ามีแต่ดราม่าและความวุ่นวายเต็มไปหมด
ใครๆก็อยากได้จอมภพ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 13
จอมภพมีนัดเรียนการแสดงแปดวัน ในหนึ่งเดือนก่อนเปิดกล้อง ร่วมกับเพื่อนนักแสดงอีกหลายคน เขาโล่งใจอยู่บ้างเมื่อระหว่างนั้นชานนท์ไม่ได้แสดงออกถึงความสนิทสนมเป็นพิเศษมากนัก ทำให้พอวางใจได้บ้าง ความคิดอคติที่มีต่ออีกฝ่ายก็ลดน้อยลงไปด้วย การร่วมงานกันจึงไม่น่าจะมีปัญหา
ความสัมพันธ์กับปาณัทก็ดีขึ้นตามลำดับ เวลาว่างระหว่างเรียนจอมภพมักจะออกแบบผลิตภัณฑ์ตามที่ปาณัทบอกความต้องการเก็บไว้ แล้วค่อยนำไปให้เสี่ยหนุ่มพิจารณาอีกครั้ง เรื่องบนเตียงทั้งคู่ก็มีเวลาให้กันสม่ำเสมอ ความเร่าร้อนและหวานฉ่ำไม่เคยลดน้อยลงเลย
เวลาผ่านไปหลายเดือนที่ได้อยู่ด้วยกันนับตั้งแต่บิดาเสียชีวิต จอมภพคิดว่าเขากำลังตกหลุมรักปาณัทเข้าเสียแล้ว ชายหนุ่มเพิ่งเข้าใจความหมายของมัน เขาเริ่มเข้าใจภวัตที่ในอดีตรักมารดาของเขามากแค่ไหน และเหตุใดจึงเสียใจนักเมื่อคนที่รักทิ้งไป
“เปิดกล้องเมื่อไหร่”
ปาณัทเอ่ยถามในคืนหนึ่งหลังจากจอมภพเล่าให้ฟังว่าเรียนการแสดงจบลงแล้ว จอมภพนอนกอดร่างโปร่งของปาณัทไว้หลวมๆขณะตอบคำถาม
“เปิดกล้องวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้แล้วครับ จนถึงตอนนี้ผมยังไม่มั่นใจเลยว่าจะแสดงได้”
จอมภพถอนหายใจ ทั้งที่ครูสอนการแสดงบอกว่าเขาทำได้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก แต่เขาก็ยังกังวล ปาณัทหัวเราะเบาๆพลางลูบแขนของจอมภพอย่างอ่อนโยน
“ผมเชื่อว่าจอมทำได้อยู่แล้ว คนเก่งเสียอย่าง จอมจะต้องดังจากเรื่องนี้แน่ๆ ขนาดยังไม่เริ่มถ่ายทำก็เริ่มมีแฟนคลับแล้วนะ”
จอมภพทำตามที่ปาณัทแนะนำ เขาลบแอคเคาน์ทวิตเตอร์และเฟสบุ๊คเดิมทิ้งแล้วสร้างใหม่ ทันทีที่ข่าวเปิดตัวนักแสดงปรากฏ เขาก็เริ่มมีคนมาติดตาม เมื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัยก็ตกเป็นเป้าสายตาจนเริ่มชิน ปาณัทบอกให้เขายิ้มให้มากกว่านี้ เงยหน้าสบตาผู้คนและมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง จะมัวเงียบขรึมอย่างก่อนหน้านี้ไม่ได้
“ดังแล้วจะลืมผมไหมนะ”
วงแขนที่กอดอยู่หลวมๆกระชับรัดแน่นทันที จอมภพยิ้มบางๆพลางสบตาอีกฝ่ายด้วยประกายลึกซึ้ง
“อย่ามาทำเป็นตัดพ้อหน่อยเลยครับ พี่เปาก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น”
ปาณัทเอียงคอมองยั่วเย้า สองแขนยกคล้องคอชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าก่อนเอ่ยปากเสียงนุ่ม
“ตอนนี้ยังไม่ลืมไง อีกหน่อยดังแล้วอาจจะลืมตาแก่ที่คอยอยู่ที่บ้านก็ได้”
จอมภพดันร่างที่กอดอยู่ให้พลิกหงาย เขาจ้องมองใบหน้าที่เอาชนะหัวใจของเขาได้ราบคาบ
“พี่เปายังไม่แก่ คนอายุสามสิบอย่างพี่เปายังแข็งแรงและทำให้ผมต้องการได้เสมอ”
พูดจบจอมภพก็บดจูบที่ปากหวาน ปาณัทเผยอปากรับด้วยความเต็มใจ นับวันเขาก็ยิ่งหลงเสน่ห์จอมภพจนไม่อาจถอนใจ ในบางคราวเขาก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้ อายุที่ห่างกันถึงสิบปี ไหนจะชื่อเสียงที่จอมภพเริ่มมี แม้จะมั่นใจว่าจอมภพไม่ใช่คนดังแล้วลืมตัว แต่ใครจะรู้เล่าว่าอาจมีปัจจัยอื่นที่เกิดขึ้นอีก
แต่ตอนนี้ ตอนที่จอมภพกำลังปรนเปรอบทรักให้เขา ปาณัทไม่ควรจะคิดสิ่งใดอีก นอกจากปล่อยตัวปล่อยใจแล้วเดินตามจอมภพไปสู่ความหฤหรรษ์ที่รออยู่เบื้องหน้า
วันเปิดกล้องที่มีพิธีบวงสรวงมีผู้คนมาร่วมงานมากมาย ทั้งทีมงาน ผู้สื่อข่าวและกลุ่มแฟนคลับของซีรี่ส์เรื่องนี้ที่มาคอยให้กำลังใจห่างๆ ชานนท์ยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อมองเห็นความโด่งดังในอนาคต
“จอม มานี่ มายืนตรงนี้แล้วยิ้มให้แฟนคลับหน่อย”
จอมภพถูกชานนท์ดึงมาให้แฟนคลับถ่ายรูป เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นพร้อมกับทั้งคู่ที่กลายเป็นจุดรวมความสนใจ
“กรี๊ดดด เหมาะกันมากเลยค่าคู่นี้ จอมนิค”
“สนิทกันขนาดนี้ มีอะไรพิเศษไหมเอ่ย”
ชานนท์เป็นฝ่ายชิงตอบคำถาม เขาโปรยยิ้มสู้กล้องอย่างคนมีประสบการณ์
“นิคกับจอมสนิทกันเพราะเราเรียนการแสดงมาด้วยกันครับ อย่าคิดมากกันนะ แสดงละครด้วยกันเฉยๆ”
จอมภพฝืนยิ้ม เขาถือโอกาสที่ผู้กำกับเรียกถ่ายซีนแรกเดินกลับ ชานนท์ยังเดินเคียงข้างไม่ยอมห่าง
"เราสองคนต้องสนิทกันให้มากนะจอม เขาเรียกว่าแฟนเซอร์วิส รู้หรือเปล่าว่าเราเป็นคู่จิ้นในโซเชียลแล้วนะ ขนาดเพิ่งเริ่มถ่ายทำเอง ถ้าซีรีส์ออนแอร์แล้วต้องดังมากแน่ๆ”
“ทำไมต้องมีแฟนเซอร์วิส”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เขาไม่ค่อยชอบการกระทำแบบนี้เท่าไหร่นัก ชานนท์ยังคงยิ้มอย่างใจเย็น
“พวกแฟนคลับเขาต้องการแบบนี้ เราก็ต้องตอบสนองให้สิ ทำไปเถอะน่าจอม ชื่อเสียงเงินทองทั้งนั้น เห็นแฮชแท็กในทวิตเตอร์บ้างหรือเปล่าว่าชื่อของเราสองคนมีคนทวิตจนติดเทรนด์ เราเห็นนะว่าทวิตของจอมน่ะ คนฟอลโลว์เพิ่มจากหลักร้อยเป็นหลักหลายพันแค่ข่าวว่าเล่นเป็นพระเอกเรื่องนี้ คอยดูเถอะถ้าออนแอร์เมื่อไหร่ รับรองคนติดตามพุ่งเป็นหลักหมื่นแน่ๆ แล้วตอนนั้นจอมจะรู้ว่าการที่เราทำแบบนี้มันมีประโยชน์แค่ไหน”
จอมภพขมวดคิ้ว นี่สินะวงการบันเทิง อะไรก็ดูเป็นการแสดงไปเสียหมด
บิ๊ก ผู้กำกับเรียกทีมงานมารวมตัว ต่อจากนี้การถ่ายทำจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ เขาชี้แจงว่าเพราะนักแสดงเป็นหน้าใหม่เกือบทั้งหมดจึงได้คิวการทำงานมาเต็มที่และเนื้อเรื่องมีแค่สิบสองตอน การถ่ายทำจึงน่าจะใช้เวลาไม่เกินสองเดือนก็จะเสร็จสิ้น และวันนี้ถ่ายทำแค่ฉากง่ายๆเอาฤกษ์เอาชัย จากนั้นการทำงานก็เริ่มต้นขึ้น
ชายหนุ่มกลับถึงบ้านในตอนค่ำ เมื่อไปถึงเขาเห็นปาณัทกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางใบย่อม และเมื่อปาณัทมองเห็นเขาเดินเข้ามาในห้อง คำทักทายเสียงใสก็ดังขึ้น
“กลับมาแล้วหรือจอม เป็นยังไงบ้าง ทำงานวันแรกตื่นเต้นไหม ขอโทษนะที่ผมไปด้วยไม่ได้”
จอมภพเดินตรงเข้ามา เขาสวมกอดร่างโปร่งไว้จากด้านหลังเกยคางไว้กับไหล่และเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“พี่เปาจะไปไหนครับ”
“ลืมบอกจอมว่าต้องไปจีนกับเจ้ปลา ไปเรื่องงานของที่บ้านน่ะ”
ปาณัทตอบเสียงนุ่ม ครอบครัวของเขามีธุรกิจหลายอย่างที่แยกกันดูแลเด็ดขาด และยังมีธุรกิจกงสีที่พี่น้องช่วยกันทำงานด้วย
“ไปกี่วันครับ”
“อาทิตย์นึง ฝากจอมเฝ้าบ้านด้วยนะ”
ไม่รู้ทำไมถึงใจหาย ระยะหลังจอมภพไม่ค่อยได้ห่างปาณัท เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่อยู่หลายวันชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่อยากห่างปาณัทเลย แต่เพราะเป็นเรื่องงานจะให้จอมภพทำตัวเป็นเด็กงอแงย่อมไม่เป็นการดี เขาดึงปาณัทให้หันมาสบตา
“มีค่าฝากไหมครับ จะได้มีกำลังใจเฝ้าบ้านหน่อย”
ปาณัทมองอย่างรู้ทัน ดวงตาหลังแว่นกรอบใสเป็นประกายสว่างไสว
“อยากได้อะไรเป็นค่าฝากล่ะ ต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่ เด็กคนนี้”
ตอนเดินเข้ามาในเขตบ้าน จอมภพยังไม่เห็นรถของปาริชาติจึงรู้ว่าพี่สาวของปาณัทยังไม่กลับ เขาควรใช้เวลาที่ได้อยู่เพียงลำพังกับปาณัทให้เป็นประโยชน์ก่อนที่จะไม่ได้ใกล้ชิดคนในอ้อมกอดหลายวัน
“ผมขอคิดค่าฝากที่ระเบียงห้องได้ไหม พระจันทร์กำลังขึ้นบนฟ้า ผมอยากชมแสงจันทร์กับพี่เปา”
ปาณัทหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ฟังข้อเสนอของจอมภพ ถึงอย่างไรชายหนุ่มก็ยังเป็นวัยรุ่นที่กำลังคึกคะนองแม้จะมีนิสัยเงียบขรึม แต่จะเป็นไรไปเล่าหากปาณัทจะลองลดอายุกลับไปสู่วัยหนุ่มอีกสักครั้ง
“ทะเล้นจริงๆจอม แต่ผมจำเป็นต้องจ่ายสินะ”
จอมภพไม่ได้รอคำตอบ เขารวบร่างโปร่งของปาณัทเข้าสู่วงแขนแล้วอุ้มไปยังระเบียงห้องที่กว้างพอจะวางเก้าอี้ตัวยาวสำหรับนอนเล่นได้ตัวหนึ่งก่อนจะวางลงอย่างนุ่มนวล ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นระเบียงทอดสายตามองปาณัทด้วยนัยน์ตาลึกซึ้งจนเป้าสายตาแก้มแดงเรื่อ
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี้....
“ทำตาหวานใส่แบบนี้ ผมเขินนะจอม”
ดึงมือเรียวของปาณัทมากุมไว้และจูบที่กลางฝ่ามือ สายตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยไม่ละเว้น
“พี่เปารู้ไหม ความดีอย่างหนึ่งของพ่อที่ผมพอจะนึกออก คือส่งพี่เปามาให้ผม”
ปาณัทยิ้มรับ พลางใช้อีกมือปัดเส้นผมที่ตกลงมาระหน้าผากของจอมภพเล่น
“ไม่ใช่ว่าส่งจอมมาให้ผมหรือ”
จอมภพขยับขึ้นไปนั่งหมิ่นที่ขอบเก้าอี้ วางมือแนบแก้มเนียนใสไว้
“อะไรก็ได้ครับ ที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้”
สบตาซึ่งกันจนแทบลืมหายใจท่ามกลางความมืดที่โอบล้อม มองเห็นแสงจากดวงจันทร์ที่ลอยอยู่ริมฟ้าเป็นฉากหลังก่อนที่จอมภพจะโน้มกายลงมาจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติ ปาณัทเปิดรับให้ลิ้นร้อนเข้ามาแสวงหาความหวาน เสื้อยืดที่เขาใส่นอนถูกดึงออกจากกายในไม่ช้า มือสากของจอมภพลูบไล้กายนุ่มแสดงความเป็นเจ้าของ
“ผมอยากกินพี่เปา”
พึมพำอยู่กับริมฝีปากนุ่ม เปิดโอกาสให้ปาณัทได้สูดลมหายใจเข้าปอดหลังจากถูกจูบเนิ่นนาน ไม่รู้ตัวเลยว่าจอมภพดึงกางเกงขาสั้นที่เขาใส่อยู่ออกตอนไหน รู้แต่ตอนนี้ปาณัทกำลังอวดร่างขาวสว่างให้แสงจันทร์อาบไล้
“ก็กินสิ ไม่ได้ห้าม”
เสียงนุ่มสั่นพร่า ออกปากอนุญาตให้หน้าคมขยับเลื่อนต่ำลงไปสู่จุดอ่อนไหวสีชมพูเพราะเลือดหล่อเลี้ยง จอมภพใช้ปลายนิ้วยึดโคนไว้พลางจูบเบาๆที่ปลายมน ริมฝีปากขยับไล่ขึ้นลงก่อนจะเปิดปากกลืนกิน
“อา...”
ปาณัทพริ้มตาแหงนหน้าพิงไปกับพนักเก้าอี้ มือเรียวสอดขยุ้มกลุ่มผมดกดำของจอมภพเมื่อการกลืนกินนั้นกำลังทำให้เขาเพลิดเพลิน จอมภพไม่ได้เร่งเร้า เขาขยับเนิบนาบเน้นสัมผัสในช่องปากจนปาณัทต้องเป็นฝ่ายสวนเอวเข้าใส่อยู่หลายครั้ง กลีบปากขบเม้มเมื่อสภาวะอารมณ์กำลังพุ่งชัน
“จอมแกล้งผม”
จอมภพหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินเสียงตัดพ้อ แรงกระแทกใส่ปากครั้งล่าสุดบอกให้รู้ว่าปาณัทใกล้จะถึงไคลแม็กซ์แต่เขายังไม่ยอมในตอนนี้ ชายหนุ่มคลายปากออกทันที
“พี่เปานอนคว่ำนะครับ”
พลิกเอวให้ร่างโปร่งเนียนตานอนคว่ำลงกับเก้าอี้ตัวยาว บั้นทายขาวผ่องอวดสายตาจนจอมภพอดไม่ได้ที่จะบีบเล่น เขาแหวกมันออกจนมองเห็นรูจีบพับสีสวย จากนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปโลมเลีย
“อื้อ...”
ปาณัทกำมือลงกับพนักพิงของเก้าอี้ ความเร็วของปลายลิ้นที่ตวัดสลับกับสอดลึกเข้าไปในรูจีบสร้างความเสียวกระสันมากยิ่งขึ้น เซ็กส์ของจอมภพไม่ใช่แค่เร่งเร้าเอาแต่ใจให้เสร็จสิ้นแต่ชายหนุ่มให้ความสำคัญกับการโลมเล้ากระชากอารมณ์คู่นอนให้กระเจิดกระเจิงก่อนที่จะดึงกลับมาสู่ความสุขสมที่แท้จริง นั่นคือบทรักที่ปาณัทติดใจ
“เสียวครับจอม จัดการผมสักทีเถอะนะ”
เหลียวมองอ้อนวอนด้วยแววตาหวานฉ่ำยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้า เขาต้องการจอมภพจนเนื้อตัวสั่นระริก จอมภพเงยหน้ายิ้มรับก่อนจะทรงกายขึ้นดันความแข็งแกร่งที่พร้อมอยู่แล้วเข้าสู่ช่องทางที่เขาจัดการด้วยปากลิ้น ปาณัทขมวดคิ้วรับมันเข้าสู่ร่างจนสุดลำ
“โอ...”
จอมภพยังตื่นเต้นกับช่องทางนี้ในทุกครั้งที่ได้สอดใส่ ราวกับร่างกายของปาณัทเกิดมาคู่กับเขา มันเหมาะเจาะพอดีไม่คับไม่หลวมจนเกินไป ภายในอุ่นร้อนต้อนรับราวกับรอให้เขาได้สัมผัสไปทุกส่วน ยามดึงกายออกหมิ่นเหม่ก็เรียกร้องให้เขาต้องกระแทกเอวเข้าไปสู่ความรัดรึง เขาออกแรงจนเหงื่อชื้นซึมออกทางผิวหนัง มือใหญ่โอบเอวของปาณัทให้คุกเข่าอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวที่กำลังโยกคลอนจากแรงของเขา
“ฮึก จะ จอม ดีจัง”
ปาณัทหันมาเอ่ยพร้อมกับครางไม่ขาดระยะ มองเห็นร่างสูงใช้ขาข้างหนึ่งยันพื้นไว้เป็นหลัก ส่วนอีกข้างวางแนบไปท่อนขาด้านหลังของเขา เอวกับสะโพกแกร่งออกแรงถาโถมขณะที่เจ้าตัวส่งเสียงทุ้มต่ำคล้ายคำรามอยู่ในลำคอ ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยอารมณ์เถื่อนดิบยิ่งมีเสน่ห์ชวนหลงใหล
“จอม ผมจะ ...”
ยังไม่ทันจบประโยค ปาณัทก็ปลดปล่อยพุ่งวาบ เขาหอบหายใจไปพร้อมกับจังหวะที่เร่งเร้าขึ้น จอมภพเงยหน้าส่งเสียงเมื่อดึงกายออกรูดรั้งตนเองก่อนจะปลดปล่อยตามติด เขาถอนหายใจด้วยความสุขสมก่อนจะอุ้มปาณัทขึ้นแล้วลงไปนอนบนเก้าอี้แทน โดยมีปาณัทนอนทับอยู่เบื้องบน จอมภพแหงนหน้ามองพระจันทร์แล้วเอ่ยเย้าปาณัท
“มองไม่เห็นพระจันทร์เลย เห็นแต่ก้นพี่เปา”
“เด็กบ้า”
ปาณัทใช้กำปั้นทุบที่ไหล่แต่จอมภพก็ไม่สะดุ้งสะเทือน ซ้ำยังคว้ามือมาจูบเล่น ทั้งคู่เงียบเสียงปล่อยให้บรรยากาศใต้แสงจันทร์บอกความรู้สึกที่มีต่อกัน
“ผมไม่อยู่หลายวันจอมต้องตั้งใจทำงานนะ”
ปาณัทเอ่ยเสียงอู้อี้ขณะซุกหน้าอยู่กับแผงอกชื้นเหงื่อ
“ไปกองถ่ายให้ตรงเวลา ขยันฝึกซ้อมท่องบทเยอะๆ ถ้าเราตั้งใจทำงานผลงานจะได้ออกมาดี ไม่ว่าจะทำงานอะไรก็ต้องประสบความสำเร็จทั้งนั้น”
“คร้าบ” จอมภพอมยิ้ม เขาลูบไล้ร่างเปลือยในอ้อมกอด “รู้แล้วครับคุณเมีย ผมจะตั้งใจทำงาน มีอะไรจะสั่งสอนอีกไหมครับ”
“จอม!”
ปาณัทเงยหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินสถานะที่จอมภพหลุดปากออกมา
“พูดว่าไงนะ”
“อะไรครับ อ๋อ บอกว่าจะตั้งใจทำงานไงครับ”
“ไม่ใช่สิ อย่าเฉไฉ”
จอมภพมองปาณัทลึกล้ำ เขาใช้ปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปากนุ่มแผ่วเบา
“ผมบอกว่าผมจะเชื่อฟังเมียผู้มีพระคุณ พอใจหรือยังครับ”
ปาณัทหายใจแรง หยาดน้ำคลออยู่ในหน่วยตา เขาเป็นฝ่ายจูบจอมภพบ้างจนกระทั่งได้ยินเสียงรถของปาริชาติขับเข้ามาในบ้าน
“คุณปลากลับมาแล้ว” จอมภพกระซิบตอบ “แล้วตอนนี้ยุงก็เริ่มกัดจนจะเป็นไข้เลือดออก เราคงกอดกันตรงนี้ต่อไม่ได้แล้ว”
“ในห้องไม่มียุง มีแอร์ ไม่ร้อน”
ปาณัทกระซิบตอบเช่นกัน จอมภพยิ้มกริ่มก่อนจะอุ้มปาณัทกลับเข้าไปในห้อง เขาวางร่างโปร่งลงบนเตียงนุ่ม
“ไปชมจันทร์ตรงระเบียงก็ไม่เลวนะครับ วันไหนถ้าคุณปลากลับดึกเราไปกันอีกนะครับพี่เปา”
“เด็กบ้า ห่ามจริงๆ”
เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นก่อนจะหายไปเพราะจอมภพจัดการปิดปากของปาณัทลงอีกครั้ง
TBC
ทำไมชั้นจะต้องไปแอบส่องคนชมจันทร์ที่ระเบียงด้วยวะคะ ฮ่าๆๆๆ
:fox2: :fox2: :fox2: :fox2: :fox2: :fox2: :fox2: :fox2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เสี่ยเปาโดนจัดทุกวัน ๆ ละหลายเวลา 555
-
จอมอยู่คนเดียว เสร็จแน่ๆ คนจ้องจะกินเยอะเลย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เร่าร้อนจริงเว้ย ท่ามกลางแสงจันทร์ >.,< ต่างก็รู้ใจตัวเองแล้วว่ารัก ความห่างและระยะทางจะเป็นอุปสรรคบ้างไหม ไม่อยู่อาทิตย์หนึ่งจะเกิดไรขึ้นบ้าง รอตามตอนต่อไปเลยค่ะ สนุกกมาก ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาต่อ ^_^ คิดถึงอยู่พอดี (:
-
ห่างกันอาทิตย์นึงจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไหมเนี่ย
-
:hao3: :ruready มีความอ่อนเมีย หยอดให้เค้าเขิน คู่นี้เค้าก็ตามใจกันดี พากันเปลี่ยนบรรยากาศ
เราก็ชอบสิ่ :hao6: :hao6:
-
กลัวจะโดนงาบช่วงพี่เปาไม่อยู่นะสิ
-
ตอนนี้หวาน แต่ช่วงเปาไม่อยู่จะเกิดเรื่องอะไรให้ยุ่งยากใจบ้างเนี่ย
-
ช่วงพี่เปาไม่อยู่ จอมต้องระวังตัวดีๆ
-
นี่ล่ะกลัวใจ ข่าวฉาว ใส่ร้ายมันน่ากลัว
-
อดห่วงจอมไม่ได้อยู่ดี ....
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
จอมxนิค อย่าได้หลงเข้าไปอยุ่ด้อมนี้เชียวนะ ชิปเปอร์ สัมพันธ์ลวงๆ น่าจัววว :hao7:
-
แงงง เราต้องเชื่อมั่นในจอม สนุกมากเลบค่ะปกติไม่ชอบอ่านนายเอกแก่กว่า แต่เรื่องนี้ทำให้รักพี่เปาเลยย เอ็นดูความใส่ใจดูอบอุ๊นนนอบอุน o13
-
พี่เปาน่ารักอะ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 14
สามวันแล้วที่ปาณัทกับปาริชาติไม่อยู่บ้าน และเป็นสามวันที่จอมภพมีคิวถ่ายละครเกือบทั้งวัน เขากลับถึงบ้านยามดึกสงัดและออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เป็นการดีที่งานดึงความสนใจไปจากความเงียบเหงาของบ้าน แต่ในเกือบทุกครั้งที่มีเวลาอยู่คนเดียว เขามักจะคิดถึงปาณัท
ปาณัทส่งข้อความทางไลน์ทิ้งไว้เป็นระยะ จอมภพเองพอมีเวลาก็จะเปิดอ่านและส่งข้อความตอบกลับ ปาณัทเล่าให้ฟังว่าเมื่อไปถึงจีนพี่ชายคนโตก็เริ่มทำงานจนน้องๆพากันเหนื่อยไปด้วย เมื่อเห็นสติกเกอร์ที่แสดงถึงอาการเหนื่อย จอมภพอดยิ้มไม่ได้ เขาได้แต่ส่งสติกเกอร์ให้กำลังใจอีกฝ่ายกลับไป ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อคิดถึงร่างโปร่งที่เคยกอดนอนแทบทุกคืนแต่ช่วงนี้ต้องห่างกันเพราะงาน
“จอม ถึงคิวแล้ว”
เสียงเรียกปลุกเขาจากภวังค์ จอมภพเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเป้ของเขาแล้วจึงเดินเข้าไปภายในสตูดิโอที่วันนี้เซ็ตฉากเป็นห้องนอน
“วันนี้ถ่ายฉากจูบกันครั้งแรกนะ” พี่บิ๊กอธิบายการถ่ายทำในวันนี้ “เป็นฉากที่นิคเมาเพราะอกหักจากคนอื่นแล้วจอมพามาที่ห้อง ทั้งคู่ต้องจูบกันเพราะความเมา เพราะฉะนั้นมันต้องเร่าร้อน ขอให้จูบจริงๆกันเลยก็แล้วกัน ทั้งคู่ไม่มีปัญหาใช่ไหม”
จอมภพนิ่งอึ้ง อันที่จริงคือรู้อยู่แล้วว่าต้องมีฉากเรียกเรตติ้งเหล่านี้ แต่เมื่อมาถึงจริงๆเขาไม่อยากถ่ายทำเลย จอมภพไม่อยากจูบคนอื่นที่ไม่ใช่ปาณัทอีกต่อไป
“ไม่มีปัญหาครับพี่บิ๊ก นิคน่ะยังไงก็ได้ จอมก็ไม่มีปัญหาหรอกเนอะ เราสนิทกันอยู่แล้ว”
ชานนท์ชิงตอบด้วยใบหน้าเกลื่อนยิ้ม หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น วันนี้แล้วที่การถ่ายทำจะเริ่มเข้มข้นขึ้น ประเดิมด้วยฉากจูบ เขาลอบมองใบหน้าคม ดวงตาดุคู่นั้นแล้วแอบแตะลิ้นกับริมฝีปาก อยากรู้ว่ารสชาติแรกที่จะได้ลิ้มลองนั้นจะเด็ดขนาดไหน
“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มได้ เริ่มจากทั้งคู่เปิดประตูเข้ามาแล้วจูบนัวเนียกันเลยนะ ไหน ลองซ้อมกันดู”
จอมภพจำเป็นต้องโยนความอึดอัดทิ้ง ถึงอย่างไรนี่ก็คืองาน งานที่จะให้เงินก้อนเป็นแสนสำหรับเขา ชายหนุ่มเดินไปที่ประตูในฉากโดยมีชานนท์ยืนประกบ และบิ๊กที่กำลังสร้างอารมณ์ให้ทั้งคู่
"ขอจูบแบบเร่าร้อนนะ นิคก็เมามาจูบแบบลืมตัวได้เลย ส่วนจอมเป็นคนเจ้าชู้ จูบแบบหวังฟันคืนนี้ ต้องมีชั้นเชิงหน่อย”
บิ๊กแนะนำมุมกล้อง ว่าทั้งคู่ควรจะจูบกันโดยเอียงหน้าอย่างไรให้ได้องศา เมื่อจอมภพและชานนท์บอกว่าเข้าใจแล้ว การถ่ายทำจึงได้เกิดขึ้น
จอมภพผลักประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนโดยมีชานนท์กอดเขาอยู่ สีหน้าของชานนท์หว่านเสน่ห์คล้ายกับคนเมาจริงๆ จอมภพจูบที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายแต่กลับได้ยินเสียงสั่งคัทของบิ๊ก
“ไอ้จอม มึงเล่นให้เป็นเสือหน่อย ไอ้ห่า แข็งยิ่งกว่าต้นไม้อีก นี่มึงกำลังจะฟันไอ้นิคมันนะโว้ย”
หน้าเครียดขึ้นมาทันทีจนชานนท์มองเขาราวกับกำลังยั่วเย้า
“ทำไมเหรอ จอมไม่อยากจูบเราเหรอ เราไม่ถูกใจจอมงั้นสิ ถ้าอย่างนั้นจอมอยากจะจินตนาการว่าเราเป็นใครก็แล้วแต่จอมเลย งานจะได้ออกมาดีๆ”
จอมภพถอนหายใจอีกครั้ง เพราะไม่อยากทำให้การถ่ายทำเสียเวลาไปอีก เทคเดียวให้ผ่านไปโดยเร็วน่าจะดีกว่า เขาหลับตาลงแล้วคิดถึงใบหน้าที่ตามมาวุ่นวายอยู่ในหัวใจของเขาอีกครั้ง ทันที่ได้ยินเสียงสั่งเริ่มต้นของผู้กำกับร่างสูงก็ดึงชานนท์เข้ามาจูบ
“อึก...”
ชานนท์หายใจขัด เขาแทบจะลืมว่ากล้องจับภาพเขาอยู่ สองแขนยกคล้องคอจอมภพและปล่อยให้จอมภพจูบจนเคลิ้มไปหมด แต่ความสุนทรีกลับถูกขัดเมื่อได้ยินเสียงสั่งคัทของบิ๊ก จอมภพรีบถอนจูบอย่างรวดเร็วจนชานนท์อยากจะกรีดร้อง
ดีเหลือเกิน...
จอมภพจูบเก่งมาก หัวใจของชานนท์เต้นจนแทบจะทะลุออกมานอกทรวงอก เขาแลบลิ้นรอบปากเก็บเศษน้ำลายของจอมภพด้วยความเสียดาย เจ็บใจที่ร่างสูงยืนหันหลังให้เขาอย่างไม่อาวรณ์สักนิด
พยายามเก็บงำความต้องการของตนที่พุ่งขึ้นมาจนขนลุกชัน ชานนท์สาบานกับตัวเองว่าเขาจะต้องได้ลิ้มรสชาติของจอมภพอย่างเต็มอิ่มสักครั้งในชีวิต ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรก็ตาม แต่ตอนนี้เขาจะเก็บเล็กผสมน้อยด้วยการเข้าฉากเลิฟซีนเช่นนี้ไปก่อน แต่สักวันจอมภพจะต้องพาเขาขึ้นสวรรค์
ชานนท์มองร่างสูงแล้วสัญญากับตัวเอง
จอมภพปลีกตัวออกมาด้านนอกของสตูดิโอในช่วงพักกอง สีหน้าของเขายังไม่ค่อยดีนักเมื่อเกือบทั้งวันต้องถ่ายทำแต่ฉากจูบกอดกับชานนท์ ผู้กำกับต้องการภาพจากหลายมุม บางทีก็สั่งให้กล้องโคลสอัพใกล้ใบหน้าของเขา จอมภพกับชานนท์ก็ยิ่งต้องจูบแลกลิ้นให้กล้องถ่ายทำ เขาอดคิดไม่ได้ว่าชานนท์อินไปกับการแสดงมากเหลือเกิน หลายครั้งที่อีกฝ่ายลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของเขาอย่างจงใจ
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิด เมื่อเห็นสัญลักษณ์เตือนว่ามีข้อความทางไลน์หัวใจของจอมภพก็พลันเริงร่า ชายหนุ่มรีบเปิดอ่านทันที ปาณัทส่งข้อความบอกว่างานวันนี้เสร็จเร็ว หากจอมภพว่างจากการถ่ายละครจะโทรมาหาก็ได้ จอมภพจึงไม่รอช้า เขารีบกดโทรติดต่อทางแอพลิเคชั่นไลน์ทันที
“ฮัลโหล จอม”
“คิดถึงจังครับ”
เพียงแค่ประโยคแรกจอมภพก็รีบเผยความรู้สึกของเขา อารมณ์หงุดหงิดหายไปในพริบตาเมื่อได้ยินเสียงใสหัวเราะตอบกลับมา
“คิดถึงเหมือนกัน งานยุ่งมาก เฮียไม่ยอมให้ว่างเลยพาผมกับเจ้ปลาไปโน่นมานี่ตลอด แล้วจอมล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ถ่ายละครเกือบทั้งวันเลยครับ กลับบ้านดึกตื่นแต่เช้า”
“เหนื่อยมากเลยสินะ แสดงเก่งขึ้นบ้างหรือยัง”
จอมภพคุยกับปาณัทโดยไม่รู้เลยว่าตนเองนั้นกำลังยิ้มอยู่คนเดียวกับโทรศัพท์มือถือ และไม่ทันได้มองด้วยว่าไม่ไกลจากที่เขานั่งพักชานนท์ยืนฟังบทสนทนาของเขามาได้พักใหญ่แล้ว คิ้วของชานนท์ขมวดเข้าหากันเมื่อเดาได้ว่าจอมภพคุยอยู่กับใคร
หัวใจของชานนท์เต้นเร่าๆด้วยความริษยาเมื่อนึกถึงใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยของปาณัท คนคนนั้นเกิดมาร่ำรวยอยู่บนกองเงินกองทองโดยไม่ต้องดิ้นรนแสวงหาอะไรสักอย่าง นี่คงใช้เงินทองที่มีทุ่มให้จอมภพจนติดกับสินะ
“ว่างเมื่อไหร่บอกนะครับ ผมจะได้โทรไปหาอีก ครับ ผมจะรอพี่เปานะครับ”
จอมภพวางสายแล้วพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังเกลื่อนใบหน้า ชานนท์จึงเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ
“อารมณ์ดีจังจอม คุยกับใครน้า แฟนเหรอ”
รอยยิ้มหุบลงอัตโนมัติจนชานนท์เจ็บจี๊ด อยากรู้นักว่าปาณัทมีดีอะไรจึงคว้าตัวจอมภพไว้ได้ ถ้ารู้ชานนท์จะทำบ้างและทำให้ดีกว่าด้วย เขาจะไม่ปล่อยผู้ชายคนนี้ให้หลุดมือจนกว่าชานนท์จะเบื่อไปเอง
“ทำไมชอบทำหน้าบึ้งใส่เรานักล่ะจอม เราถามแค่นี้เอง ถ้าละลาบละล้วงก็ขอโทษ”
เขาแสร้งทำสีหน้าสลดจนจอมภพต้องถอนหายใจ แววตาที่มองมายังชานนท์จึงอ่อนแสงลงบ้าง
“บางเรื่องเราก็มีขอบเขต อะไรที่เราตอบได้เราก็ตอบ แต่อะไรที่ล้ำเส้นเกินไปนายไม่รู้จะดีกว่านะนิค”
หน้ากระตุกทันทีกับคำพูดของจอมภพ แต่ชานนท์ก็ยังฝืนยิ้ม
“เฮ้อ คุยกับคนติสมีโลกส่วนตัวสูงมันเป็นแบบนี้นี่เอง ช่างเถอะ พี่บิ๊กให้มาตามไปถ่ายซีนสุดท้ายวันนี้ ไปเร็วเข้า”
จอมภพถูกชานนท์ลากแขนให้เดินกลับไปที่สตูดิโอ เมื่อมาถึงบิ๊กก็อธิบายการถ่ายทำฉากนี้ให้ฟัง
“ต่างคนต่างถอดเสื้ออีกฝ่ายนะ นิคก็มองแบบยั่วๆ ส่วนจอมก็มองเหมือนคนตกหลุมเสน่ห์ เอามือลูบไล้กันด้วย ให้เหมือนกำลังจะได้กันน่ะ”
เติมหน้าจัดผมกันอีกครู่เดียวการถ่ายทำก็เริ่มต้น จอมภพยืนประจันหน้ากับชานนท์ เขาหลับตาลงและจินตนาการว่าชานนท์คือปาณัท
มือของชานนท์วางอยู่บนบ่ากว้าง เขาค่อยๆไล่ปลายนิ้วแตะต้องกระดุมและปลดทีละเม็ด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายปรารถนายามมองจอมภพราวกับนี่ไม่ใช่การแสดง และทุกครั้งที่จอมภพลูบไล้มือใหญ่ลงมาชานนท์ก็แทบจะสะดุ้งไปเสียทุกครั้ง จนกระทั่งมือเรียวของชานนท์ลูบไล้ต่ำไปถึงเป้ากางเกงอีกฝ่าย
“จะทำอะไรน่ะนิค”
จอมภพกระซิบเสียงแข็งขณะทำทีแสดงว่าซุกหน้าจูบต้นคอชานนท์ เขารู้สึกถึงการรุกล้ำที่มากเกินกว่าการแสดง
“การแสดงน่ะ อย่าคิดมากสิ”
ตอบเสียงกระเส่าและยังเบียดกายเข้าหา แม้จะอยู่ท่ามกลางทีมงานเขาก็แทบจะไม่อายแล้ว จอมภพมีแรงดึงดูดทางเพศมากเกินไป มากจนเขาแทบละลายกองอยู่บนพื้น
“คัท”
ทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่งของบิ๊ก จอมภพก็ผลักเขาออกห่าง ปล่อยให้ชานนท์ยืนหอบอารมณ์ค้างท่ามกลางเสียงชื่นชมของบิ๊กและทีมงาน
“แม่ง เล่นกันเหมือนจริงชิบหาย ดีว่ะ เดี๋ยวตัดช็อทนี้ไปโปรโมท”
“เสร็จแล้วใช่ไหมพี่บิ๊ก คัทเดียวนะครับ ผมกลับแล้วนะ”
จอมภพรีบฉากห่าง บิ๊กพยักหน้าตอบ
“เออ เสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็เวลาเดิมนั่นแหละ”
ชานนท์อยากจะร้องโวยวายหรือทำลายข้าวของระบายอารมณ์นัก จอมภพเดินหันหลังกลับราวกับไม่รู้สึกรู้สาในร่างกายของเขา ทั้งที่ตอนนี้หัวใจของชานนท์ยังเต้นไม่เป็นจังหวะสักนิด
“พี่บิ๊ก พรุ่งนี้ถ่ายฉากเลิฟซีนบนเตียงใช่ไหมครับ”
เขาเอ่ยปากถาม บิ๊กตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ทำให้ชานนท์ยิ้มอย่างหมายมาด
“ใช่ ฉากนัวเนียบนเตียงนี่แหละ คงจะถ่ายสลับฉากที่เป็นเลิฟซีนไปเลย จะได้เซ็ทฉากทีเดียว”
ตอนนี้ชานนท์ได้แต่เก็บของแล้วเดินลงส้นระบายอารมณ์ไปทางรถยนต์ของภาคภูมิที่มาจอดรอรับตามเวลาที่นัดไว้ ภาคภูมิสูบบุหรี่รอได้พักใหญ่ เมื่อชานนท์ก้าวขึ้นรถแล้วเขาจึงได้ขับออกไปจากสตูดิโอ
“เป็นเหี้ยอะไรไอ้นิค หน้าเหมือนตูด”
ผู้จัดการเอ่ยถามเมื่อขับมาได้สักพัก ชานนท์สบถออกมาคำหนึ่งก่อนจะส่งเสียงลั่นรถ
“จอด พี่ภาค จอดข้างทางตรงนี้ก่อน จอดสิ”
เพราะสตูดิโออยู่ในซอยลึกกว่าจะผ่านไปถึงถนนใหญ่ ภาคภูมิหักพวงมาลัยเลี้ยวขวับเข้าจอดข้างทางมืดมิดแล้วหันมาตวาดเด็กในสังกัด
“อะไรของมึง ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนกูด่ามึงแน่ไอ้นิค”
ชานนท์ไม่ฟังคำต่อว่า เขาดึงภาคภูมิเข้ามาจูบหยาบคาย
“อย่าเพิ่งพูดมาก ผมกำลังอยาก พี่มาเอาผมที่เบาะหลังเดี๋ยวนี้เลย”
ภาคภูมิตาเหลือก สภาพของชานนท์ตอนนี้บอกได้เลยว่ากำลังกระหายขั้นสุด
“มึงจะบ้าหรือไง นี่มันในรถนะ”
“ทำอย่างกับไม่เคย มาเร็ว หรือจะไม่เอา”
ชานนท์ขยับลุกจากเบาะหน้าไปยังเบาะหลังอย่างรวดเร็ว เขากระชากคอเสื้อของภาคภูมิให้ลุกตามมาด้วยความหงุดหงิด
“แต่กูยังไม่พร้อมนี่หว่า”
“โอ๊ย เรื่องมาก เดี๋ยวผมจัดการให้น่ะ นอนเฉยๆเหอะ”
ผลักภาคภูมิให้นอนหงายไปบนเบาะรถแล้วชานนท์จึงรูดซิปดึงกางเกงของผู้จัดการลง เขาก้มหน้าลงไปปลุกตรงนั้นของภาคภูมิด้วยปากของเขา ไม่นานภาคภูมิก็ร้องโอดโอย
“ไอ้เหี้ยนิค ไอ้เด็กเวร กูเสียวโว้ย”
“ถุงยางอยู่ไหน”
ชานนท์ตะคอกถามเสียงสั่น เจ้าของรถชี้มือไปที่ลิ้นชักด้านหน้าชานนท์จึงรีบเอื้อมตัวไปคว้ามาแล้วสวมใส่ท่อนเนื้อที่เขาปลุกเร้า จากนั้นเขาก็ขยับนั่งคร่อมลงไปที่เอวของภาคภูมิ
“จอม สักวันหนึ่ง กูจะต้องได้มึง”
ร่างโปร่งขยับขึ้นลงเร่าร้อนไปด้วยไฟปรารถนา สีหน้าของชานนท์บิดเบี้ยวไปหมด
“นิค มึงเบาหน่อย ขย่มจนของกูจะหัก เดี๋ยวก็ไม่มีไว้ใช้ระบายความร่านของมึงหรอก”
“โว้ย”
ชานนท์สบถลั่น เขาเปลี่ยนท่าให้ภาคภูมิขึ้นมาอยู่เบื้องบนเพื่อส่งเขาให้ถึงสวรรค์ แต่กระนั้นก็ยังไม่ใช้สวรรค์ที่แท้จริง
“เห็นกูเป็นตัวแทนไอ้เด็กหน้าหล่อนั่นเหรอ ได้ กูจัดให้ เผื่อมึงจะหายคันบ้าง”
หลับตาลงแล้วคิดเสียว่าร่างที่กำลังโยกเอวใส่เขาอยู่ที่เบาะหลังรถคือจอมภพ ชานนท์ได้แต่วาดหวังถึงวันหนึ่งที่เขาจะได้ครอบครองผู้ชายคนนั้นสักครั้ง
ชานนท์จะต้องทำให้สำเร็จ
มีต่ออีกนิด.....
-
ต่อกันตรงนี้...
จอมภพขับรถยนต์ที่ปาณัทยกให้ใช้กลับบ้านที่ไม่มีใครอยู่ เขาทิ้งกายลงไปบนเตียงด้วยความหงุดหงิด ร่างกายตื่นเพราะฝีมือการกระตุ้นของชานนท์อย่างปฏิเสธไม่ได้ เพราะเขายังเป็นปุถุชนธรรมดาและอยู่ในวัยที่ง่ายต่อความต้องการปลดปล่อย เขาเริ่มดูออกว่าชานนท์ต้องการอะไร
“โว้ย”
เขาได้แต่ระบายมันออกด้วยมือของเขา และใช้หมอนข้างจินตนาการถึงปาณัท ไม่นานนักจอมภพก็นอนหอบกับการปลดปล่อย เขาได้แต่นอนมองเพดานและครุ่นคิด
อันที่จริงหากเขาจะมีความสัมพันธ์กับคนอื่นก็ย่อมทำได้ ปาณัทไม่มีทางรู้แน่นอน แต่จอมภพแปลกใจที่เขาไม่ต้องการทำแบบนั้น เขาไม่ต้องการทำร้ายจิตใจของปาณัท
“เขาเรียกว่าความซื่อสัตย์ไงล่ะจอม” เสียงภวัตผู้เป็นพ่อลอยมาจากความทรงจำ “ความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญที่หัวใจของเราต้องมี”
“อย่างที่พ่อซื่อสัตย์ต่อแม่เหรอครับ”
“ใช่ ความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญของมนุษย์ สมองของคนเราบอกได้ว่าสิ่งไหนถูก สิ่งไหนผิด แต่ไอ้สิ่งผิดมันมักจะยั่วยวนความต้องการของมนุษย์ได้ดีเสมอ ความซื่อสัตย์คือศีลธรรมขั้นแรกที่จะทำให้เราตัดสินใจได้ว่าจะเลือกเดินไปทางไหน ทางที่ควรหรือทางที่ไม่ใช่”
“ถ้าไม่มีใครรู้กับเราว่าเราทำอะไรล่ะพ่อ”
“หัวใจเราจะบอกเอง ความผิดน่ะ มันทรมานนะจอม นั่นแหละคือนรกที่เราไม่ต้องรอให้ตายไปก่อนแล้วค่อยเจอ”
จอมภพไม่อยากให้ปาณัทผิดหวัง เท่านั้นเองที่เขาจะทำได้
“พี่เปา รีบกลับมาสักทีเถอะครับ ผมไม่อยากนอนกอดหมอนข้างแล้ว”
เขารำพึงถึงคนที่ทิ้งไปไกล ก่อนจะหลับตาลงและฝันถึงคนคนนั้นตลอดทั้งคืน
TBC
ช่วงท้ายใส่เข้ามา เพราะอินกับข่าวนักร้อง
เผือกจนตาโบ๋ 555
:ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
:z3: พี่เปากลับมาเร็วๆ เดี๋ยวน้องจะตบะแตกซะก่อนนนน
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อีนิคนี่มันร่านจริง ๆ เลย
-
ใจเย็นนิค 55555555
พี่เปารีบกลับมานะ
-
:3125:
:3123: :pig4: :3123:
-
:3125:
:3123: :pig4: :3123:
-
กลัวนิคอะ ดูร้ายสุดๆ
-
เลิกเล่นได้ไหม เปลืองตัวมากเลย หวงจอมแทนพี่เปา นังนิคมันร่านมาก จอมต้องระวังตัวให้มากๆนะ เป็นห่วง และอย่าลืมบอกพี่เปาเรื่องฉากเลิฟซีนนี่ด้วย
-
พี่เปากลับมาเร็วๆนะ
-
กลัวนิคจริง ๆ ความร่านมันมีเยอะกว่าความมีสำนึกดีแบบนี้ ห่วงพ่อจอมเจ้าเสน่ห์ของพี่เปาจริง ๆ
จะรอดปากแร้งปากกามาได้ไหมเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 15
แม้จะไม่อยากมาทำงานแต่จอมภพก็ต้องมา เขานึกโล่งใจอยู่อย่างว่าถ่ายทำบทเลิฟซีนวันนี้อีกแค่วันเดียวเท่านั้น สำหรับคู่ของเขากับชานนท์ ที่เหลือก็จะเป็นซีนอารมณ์และเก็บตกฉากต่างๆ ถ่ายละครกับชานนท์ทำให้เขาเข็ดหลาบ ฝ่ายนั้นแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเขา หากเป็นก่อนหน้านี้จอมภพคงไม่มีปัญหาและอาจถลำตัวไปกับชานนท์โดยง่าย แต่ตอนนี้เขามีปาณัทเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเสียแล้ว จอมภพจึงไม่อยากตบะแตกให้ปาณัทเสียใจ
มาถึงกองถ่ายเขายกมือไหว้ทีมงานด้วยมารยาทอันดี สาวประเภทสองที่อยู่ฝ่ายแต่งหน้าแต่งตัวจัดแจงพาเขาไปด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า
“จ๊อมมม น้องจอม วันนี้ต้องเปลือยท่อนบนถ่ายใช่ไหมเอ่ย เนี่ยดูซิ แผงอกล้ำล่ำ โอ๊ย อิจฉานิคจังเลยที่จะได้นัวเนียกับจอม”
“อิจฉาอะไรนิคกันหรือครับพี่ๆ”
ชานนท์ส่งเสียงดังมาก่อนตัว หน้าหวานที่ผ่านการดูแลโดยหมอศัลยกรรมโปรยยิ้มมาตามทาง ก่อนจะหยุดจ้องตาไม่กะพริบเมื่อเห็นจอมภพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันท่อนล่าง อวดซิกแพกเป็นลอน
“จอม หุ่นดีจัง ไปออกกำลังที่ยิมไหนมาเนี่ย ถ้าว่างพาเราไปบ้างนะ”
“โอ๊ย คุณน้องนิคขา แค่นี้กำลังดีแล้วจ้า รับบทเป็นฝ่ายรับไม่ใช่เหรอ หุ่นขนาดนี้กำลังเหมาะกับน้องจอมที่เป็นคู่จิ้นเลยนะ รู้หรือเปล่าว่าทั้งคู่น่ะกำลังดังตั้งแต่ละครไม่ออนแอร์”
ชานนท์ยิ้มแก้มปริ เขาปลาบปลื้มกับกระแสคู่จิ้นของตนกับจอมภพในตอนนี้มาก และถ้าหากเขาได้ลึกซึ้งกับจอมภพก็ยิ่งจะดีกว่านี้แน่ ยิ่งมองเห็นความสมบูรณ์แบบของกล้ามเนื้อเขาก็ยิ่งอยากจะให้จอมภพมาปรนเปรอเขาจนหนำใจ
“เสร็จกันหรือยัง เริ่มถ่ายกันได้แล้ว”
เสียงตะโกนของผู้กำกับคิวเรียกให้จอมภพและชานนท์ต้องรีบไปที่สตูดิโอถ่ายทำ ยังเป็นฉากที่เซ็ตไว้เป็นเตียงนอนเช่นเดียวกับเมื่อวานนี้ บิ๊กเดินเข้ามาอธิบายบทของทั้งคู่
“วันนี้ถ่ายฉากเลิฟซีนหลายซีนหน่อย ช่วงแรกจะเป็นครั้งแรกของเอ็งสองคนที่ได้กันครั้งแรก อยากให้มันออกมาแบบเร่าร้อนเพราะกินเหล้า ถ้าถ่ายเสร็จช่วงบ่ายก็จะถ่ายซีนต่อไปที่จะได้กันในช่วยปลายๆเรื่อง ฉากนั้นก็จะเน้นได้กันแบบรักกันแล้ว โอเคนะ”
จอมภพพยักหน้ารับ เมื่อเซ็ตมุมกล้องเสร็จเรียบร้อยการถ่ายทำจึงเริ่มต้น เขาสูดหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อตั้งสมาธิและตั้งใจว่าจะแสดงให้ผ่านในเทคเดียว ร่างสูงดึงชานนท์เข้าหาตัวแล้วบดจูบอย่างที่ซ้อมกันไว้ เขาผลักชานนท์ลงไปบนเตียงก่อนจะโถมกายตามลงไป
“อา...”
ชานนท์เผลอส่งเสียงออกมา เขามองจอมภพนัยน์ตาเป็นประกาย ตามบทจะมีผ้าห่มผืนใหญ่ปกปิดลงไปตั้งแต่ช่วงเอว เขาฉวยโอกาสใช้มือสัมผัสไปกับความเป็นชายของจอมภพที่โป่งนูนขึ้นมาโดยที่ทีมงานไม่รู้
“นิค!”
จอมภพกัดฟันเค้นเสียงกระซิบข้างหูเมื่อถูกชานนท์กระตุ้น คนถูกเรียกเงยหน้าสบตาท้าทายแถมยังไม่ปล่อยมือ สองขาภายใต้ผ้าห่มยังกอดเกี่ยวไปรอบเอวของจอมภพอีกต่างหาก
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย ไม่ชอบเหรอ”
กระซิบตอบกันไปมาทั้งที่เล่นตามบท จอมภพกลืนน้ำลายเพื่อหักห้ามความต้องการของร่างกายที่ถูกยั่วเย้า เดชะบุญที่มีเสียงสวรรค์มาโปรด
“คัท”
จอมภพเด้งกายจากเตียงมายืนหอบทันที บิ๊กเข้ามาตบบ่าอย่างชอบใจ
“แม่ง เล่นกันดีชิบหาย ไม่นึกว่าเลิฟซีนครั้งแรกนะเนี่ย โทษนะ พูดหยาบๆว่าเหมือนเอากันจริงๆเลยว่ะ เดี๋ยวขอถ่ายโคลสหน้าอีกแป๊บก็ไปพักกันได้”
ชายหนุ่มฝืนยิ้ม จอมภพจำต้องลงไปนอนบนเตียงเพื่อให้กล้องถ่ายใบหน้าชัดๆอีกพักใหญ่จนเสร็จเรียบร้อย เขาจึงรีบเดินไปห้องน้ำทันที
“โว้ย”
เดินไปถึงห้องน้ำจอมภพก็รีบเปิดประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายแล้วก้าวเข้าไป จำเป็นต้องจัดการตนเองเพื่อให้ความต้องการที่ถูกชานนท์ปลุกเร้าขึ้นมาให้หมดลง เมื่อปลดปล่อยพอบรรเทาลงแล้วเขาจึงเปิดประตู แต่เมื่อประตูเปิดออกเขากลับเห็นชานนท์ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง ชานนท์รีบผลักจอมภพและเบี่ยงกายเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะปิดประตูตาม
“มึงจะทำอะไรไอ้นิค”
จอมภพตะคอกเสียงต่ำ เขาไม่กล้าโวยวายดังมากเพราะกลัวจะมีทีมงานได้ยิน ชานนท์ไม่ปิดบังความต้องการอีกแล้วเมื่อถึงเวลานี้ เขายกมือลูบไล้แผงอกที่มีไรขนอย่างหลงใหล
“เราอยากได้จอม พูดตรงๆเลย เอาไหม ไม่ผูกมัดไม่มีพันธะ แค่ทำให้เรามีความสุขก็พอ”
“ไม่” จอมภพปัดมือนั้นออกและปฏิเสธทันควัน “กูมีเมียอยู่แล้วและกูไม่ต้องการนอกใจเมีย”
ชานนท์หน้าแดงก่ำเมื่อถูกปฏิเสธอย่างไม่รักษาน้ำใจ เขาฝืนยิ้มและลองพยายามอีกครั้ง
“เราก็ไม่ได้จะทำให้จอมกับเมียเลิกกันนี่ แค่เอาเราสักครั้งสองครั้ง เงียบๆ ไม่มีใครพูดแล้วเมียจอมจะรู้ได้ไง”
จอมภพเหยียดยิ้ม มองชานนท์ด้วยสายตาดูแคลนจนชานนท์เจ็บจี๊ด
“เออว่ะ หน้าด้านดีนะมึงเนี่ย กูบอกไม่เอายังมาตื๊ออยู่ได้”
“ทำไม เรามันไม่ดีตรงไหน” ชานนท์ตวัดผ้าขนหนูพันเอวออก อวดสรีระของเขา “ดูรูปร่างเราสิ เราหุ่นลีนผิวขาว หน้าตาเราก็ดี อายุเท่ากันกับจอม เป็นไงล่ะ มันต้องดีกว่าเมียแก่ของจอมแน่ อย่านึกว่าเราดูไม่ออกนะว่าจอมกับเสี่ยเปาน่ะไม่ใช่แค่ผู้ปกครองแน่นอน ไม่เบื่อคนแก่มาชอบของสดๆใหม่ๆกว่าเหรอ”
จอมภพสบถ เขาผลักชานนท์จนร่างชนกับผนังห้องน้ำ มือใหญ่สากคว้าหมับไปที่เป้ากางเกงในของชานนท์แล้วบีบเค้นไปมา ดวงตาที่จ้องมองมีแต่ความรังเกียจ
“อุ๊บ”
ชานนท์กัดฟันเมื่อมือใหญ่นั้นเค้นคลึงไม่กี่ครั้งเขาก็ปลดปล่อยจนเปียกชุ่มเนื้อผ้า ขณะที่ยังหายใจหอบจอมภพก็ยึดขากรรไกรเขาแล้วพูดใส่หน้า
“กูช่วยมึงได้แค่นี้ไอ้นิค คงจะหายเสี้ยนได้บ้างนะ แล้วกูขอบอกมึงว่า มึงน่ะเทียบไม่ได้แม้แต่ขี้ตีนเล็บของพี่เปาหรอก เขามีคุณค่ากว่าคนอย่างมึงเยอะ”
จอมภพปล่อยมือแล้วผละออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชานนท์หมดแรงจนร่วงไปกองอยู่กับพื้น ชานนท์ได้แต่มองตามแผ่นหลังของจอมภพแล้วกัดฟันด้วยความแค้น เขายกมือทุบผนังห้องน้ำด้วยความเจ็บใจ
แค่มือเท่านั้น แค่มือเดียวจอมภพยังทำให้เขาเสียวกระสันขนาดนี้ ถ้าหากจอมภพได้สอดใส่และกระแทกแรงๆตรงหว่างขาเขาจะหฤหรรษ์แค่ไหน
ต้องได้ ชานนท์จะต้องได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ใช่ เขาเป็นคนดื้อรั้น ไม่มีอะไรที่ชานนท์ต้องการแล้วไม่ได้ เขาจะทำทุกทางให้จอมภพมาสยบเบื้องหน้าของเขาให้ได้
วันนี้เลิกกองเร็วกว่ากำหนดแต่ถึงอย่างไรก็ยังเย็นย่ำจนพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว จอมภพกลั้นใจแสดงให้สมบทบาทที่สุดเพื่อที่จะเทคเดียวผ่าน เมื่อบิ๊กบอกว่าเลิกกองได้เขาก็รีบแต่งตัวแล้วเดินมาที่ลานจอดรถ ร่างสูงชะงักเมื่อถัดจากรถของเขาไปไม่กี่คันคือรถที่เจริญกับสุมาลีเจ้าของค่ายละครกำลังขับรถเข้ามาจอด
“อ้าว ว่าไงไอ้พระเอก”
จอมภพยกมือไหว้ทั้งคู่ เจริญทักทายเขาและพูดคุยอีกครู่หนึ่งจึงชวนภรรยาเข้าสตูดิโอ
“เฮียเดินนำไปก่อน ฉันลืมมือถือไว้ในรถ”
สุมาลีเอ่ยขึ้นและรอจนเจริญไม่ได้ยินเสียงสนทนาระหว่างหล่อนกับจอมภพ
“เป็นยังไงบ้างจอม สบายดีไหม”
ร่างอวบตามวัยเดินเข้ามาใกล้ สุมาลีมองร่างกายในวัยหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยลิ้มรสแล้วว่าดีแค่ไหน จอมภพสบตาด้วยความอึดอัด
“สบายดีครับพี่สุมาลี”
ภรรยาเจ้าของค่ายมองรถยนต์ที่อยู่ข้างจอมภพก่อนจะช้อนตามองชายหนุ่ม
“ไม่เจอกันนาน เดี๋ยวนี้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่ แถมยังมีรถยนต์ขับอีกต่างหากแสดงว่าความเป็นอยู่ดีขึ้น อย่างนี้ก็ไม่ไปเป็นเพื่อนคุยให้ใครแล้วใช่ไหม”
จอมภพอยากจะหายตัวให้พ้นสถานการณ์นี้ สำเนียงการพูดของสุมาลีทำให้เขาไม่พอใจนัก แต่ก็แสดงออกไม่ได้
“รถของผู้ปกครองน่ะครับ ไม่ใช่รถผม”
สุมาลีตวัดสายตามองอย่างรู้ทัน คำว่าผู้ปกครองทำให้หล่อนหวนคิดถึงเสี่ยหนุ่มที่เคยเห็นวันเซ็นสัญญา
“อ๋อ เสี่ยเปานั่นเอง มีผู้ปกครองดีแบบนี้ไม่แปลกใจเลยที่ไม่ต้องไปหากินแบบเดิมอีก แล้วยิ่งมาเป็นดาราแบบนี้ก็ยิ่งสบาย แต่จอมก็อย่าลืมว่ามีพี่อีกคนที่ยังเมตตาจอมนะ ที่มารับบทพระเอกก็เพราะพี่ช่วยดัน”
มืออวบวางไว้บนบ่าของจอมภพ สุมาลีมองหน้าตาหล่อเหลาด้วยนัยน์ตาที่จอมภพมองออกว่าหล่อนต้องการอะไร เขาถอนหายใจก่อนจะยกมือไหว้สุมาลี
“ผมขอบคุณพี่สุมาลีมากครับที่เมตตา แต่ผมเลิกเป็นเพื่อนคุยแล้วจริงๆ ให้ผมตอบแทนบุญคุณของพี่สุมาลีอย่างอื่นที่ผมพอจะทำได้เถอะนะครับ เอ่อ วันนี้ต้องขอตัวก่อน พรุ่งนี้ยังมีถ่ายเช้าอีก”
จอมภพเปิดประตูรถแล้วรีบขับออกไปทันที สุมาลีอึ้งอยู่พักใหญ่ หล่อนสะบัดหน้าเดินตรงไปยังสตูดิโอ โดยทั้งหล่อนและจอมภพไม่รู้เลยว่า ไม่ไกลจากบริเวณนั้นท่ามกลางความมืด จะมีใครอีกคนลอบยืนฟังบทสนทนาอยู่
ชานนท์นั่นเอง เขามารอภาคภูมิได้จังหวะพอดี และสิ่งที่ได้ยินทำให้เขาขมวดคิ้ว
จอมภพมีความลับอะไรก่อนหน้านี้หรือเปล่า ถ้าหากความลับนั้นสำคัญพอ ชานนท์ก็อาจจะถือไพ่เหนือกว่าถ้าเขาสืบได้ และมันอาจเป็นประตูนำเขาไปสู่ความสำเร็จก็เป็นได้
มีต่ออีกนิด...
-
อ่านต่อตรงนี้...
จอมภพขับรถเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน เขามองเห็นความผิดปกติเมื่อแสงไฟจากห้องชั้นบนเปิดสว่าง ชายหนุ่มรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้าน เขาเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับหัวใจพองโต
“พี่เปา”
ร่างโปร่งเจ้าของชื่ออยู่ในชุดนอนหลังจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ปาณัทส่งยิ้มให้ร่างสูงที่วิ่งมาคว้าเขาไปกอดรัดจนแทบหายใจไม่ออก
“จอม กอดเบาๆ”
“คิดถึงพี่เปาจังครับ”
จอมภพทรุดนั่งที่ปลายเตียงพลางดึงปาณัทให้นั่งบนตักเขา ความขุ่นมัวตลอดทั้งวันมลายหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นรอยยิ้มของปาณัท
“ยังไม่ถึงกำหนดวันกลับนี่ครับ ทำไมมาก่อนได้”
“ก็ตั่วเฮียน่ะสิ ลากผมกับเจ้ปลาตะลุยทำงานจนเสร็จก่อนกำหนด ตอนนี้เลยพากันไปเที่ยวทั้งพี่ทั้งน้อง ไปเยี่ยมญาติด้วยล่ะ ผมก็เลยขอกลับมาก่อน เอ่อ...คิดถึงจอมน่ะ”
เบนสายตาหนีด้วยความขัดเขินเมื่อบอกความรู้สึกของตนออกไป หัวใจของคนฟังอย่างจอมภพพองฟูทันที เขาเชยคางปาณัทให้หันกลับมาสบตากับเขา
“ผมดีใจนะที่พี่เปาคิดถึงผม มาให้ผมจูบให้หายคิดถึงนะครับ”
จอมภพบรรจงจูบที่กลีบปากนุ่ม เขาสอดลิ้นชื้นเข้าไปตวัดคลอเคลียด้วยความโหยหา ปาณัทเองก็เอียงหน้ารับจูบอย่างยินดี สองแขนคล้องคอจอมภพไว้เมื่อร่างถูกอุ้มไปวางบนเตียง ไม่ชินสักทีกับสายตาคมยามจ้องมองราวกับจะกลืนกิน ชุดนอนที่เพิ่งจะใส่ก็ต้องถูกถอดออกอีกครั้ง
“นั่งเครื่องบินหลายชั่วโมง ให้ผมช่วยนวดให้พี่เปานะ”
ร่างโปร่งเนียนถูกพลิกให้นอนคว่ำ จอมภพคว้าขวดโลชั่นที่ปาณัทเพิ่งทาไปมาหยดใส่ฝ่ามือ มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังพลางคลึงเค้นไปทั่วกาย โดยเฉพาะก้อนบั้นท้ายแน่นมือที่เขาเน้นย้ำเป็นพิเศษ
“จอม”
ปาณัทส่งเสียงกระเส่าเมื่อมือสากนั้นถูไถลงไปในร่องหลืบ เขาคิดถึงสัมผัสนี้เหลือเกินเมื่อไม่ได้พบหน้ากันหลายวัน ความทรมานทำให้ต้องเปลี่ยนการเดินทางกะทันหัน เพียงเพื่อจะได้กลับมาเห็นหน้าจอมภพเร็วขึ้น
“ครับ พี่เปา”
ร่างหนาหนักนอนคว่ำทาบทับลงมาบนกายนุ่ม จงใจให้ส่วนกลางเสียดสีเร้าอารมณ์ นิ้วมือยังคงสอดลึกอยู่ด้านในควานซ้ายขวาไม่หยุดหย่อน ใบหน้าที่เอียงขึ้นถูกจูบเร่าร้อนหนักหน่วงก่อนที่จอมภพจะดึงนิ้วออกและแทนที่ด้วยความพร้อมของบุรุษเพศ
“อึก”
ปาณัทเกร็งไปหมดทั้งตัว ท่อนขาของเขาตวัดเกี่ยวกันไปมากับท่อนขาแข็งแกร่ง มือทั้งสองคว้าหัวเตียงไว้เป็นหลักยึดเมื่อจอมภพเริ่มขยับกายช้าๆ เอวหนักกดทับลงมายามสอดลึกจนสุดโคน
“โอ ดีจัง คิดถึงตรงนี้ของพี่เปา”
จอมภพกระซิบเสียงแหบพร่า สะโพกหนาเคลื่อนขยับออกก่อนดันกลับ ได้ยินเสียงครางแผ่วหวานจากคนเบื้องล่างจอมภพก็ยิ่งได้ใจ เขาเร่งความเร็วและเปลี่ยนทิศทางเพื่อให้สัมผัสภายในเร่าร้อนมากขึ้น
“จอม จอมจ๋า แรงเลยเถอะ ผม อื้อ....”
หันมาสบตาด้วยความวาบหวาม จอมภพจัดให้อย่างที่ปาณัทต้องการ จนแขนที่ยึดกับหัวเตียงของปาณัทสั่นไปหมด จอมภพรั้งเอวของปาณัทให้สูงขึ้น แอ่นรับกับเอวสอบที่โยกใส่ไม่ยั้งแรง
“ร้อนมาก ข้างในของพี่เปาร้อนสุดๆ”
จอมภพแหงนหน้าส่งเสียง มือใหญ่ยึดเอวของปาณัทไว้แน่นเพื่อบังคับให้ปาณัทสวนรับกับการบุกของเขา เสียงครวญครางดังแว่วจากคนใต้ล่างไม่ขาดระยะ
ปาณัทหน้ามืดเมื่อเขาปลดปล่อยออกมา ได้ยินเสียงจอมภพสบภเบาๆและถึงฝั่งตามติด เขาทิ้งกายลงไปกับที่นอนนุ่มโดยมีจอมภพตระกองกอดอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มไล่จูบไปตามลาดไหล่
“รัก”
“อะไรนะจอม”
แม้จะยังเหนื่อยแต่ปาณัทยังได้ยินชัดเจน เขาเหลียวไปหาต้นเสียงที่ทำหน้าขัดเขินอยู่
“ก็พอไกลกันแล้วถึงได้รู้ว่ารักพี่เปา อย่ามองแบบนี้สิครับ เขินนะ”
ปาณัทหัวเราะเบาๆ เขาพลิกกลับไปหาและบีบแก้มของจอมภพอย่างเอ็นดู
“ยอมสารภาพแล้วเหรอ เด็กปากแข็ง”
จอมภพหัวเราะแก้เก้อ ในที่สุดเขาก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่าเขารักคนที่บิดาส่งมาให้
“ทำไงได้ล่ะครับ ก็รักไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีใครรักเราเหมือนที่เรารักเขาไหมนะ”
ปาณัทยิ้มอิ่มเอม เขาคล้องคอกอดจอมภพไว้แน่นหนา
“รักสิ อันที่จริงแอบปิ๊งตั้งแต่แวบแรกที่เจอกันครั้งแรกแล้ว แต่กลัวจอมจะรังเกียจที่ผมแก่กว่าหลายปี”
จอมภพใช้ปลายนิ้วแตะไล้ไปตามกรอบหน้า สายตาที่ประสานดื่มด่ำลึกซึ้ง
“อย่าไปไหนไกลอีกนะครับ ผมไม่อยากห่างจากพี่เปาอีกแล้ว”
ปาณัทพยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะปล่อยให้จอมภพปรนเปรอความสุขให้เขาอีกครั้งในค่ำคืนนี้
TBC
ฮิ้วววว เหม็นคนมีความรักว้อยยยย
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
โอ๊ยยยยย อิจค่ะอิจคนรักกันจริงค่ะ แต่ก็ห่วงจอมว่าจะโดนแบล็กเมล์หรือเปล่าจัง หวังว่าจอมจะไมม่เก็บไปคิดคนเดียวนะควรเอามาปรึกษาพี่เปาด้วยถ้าโดนแบล็กเมล์นะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พลังของความรักต้องชนะความเงี่ยนสิ เราเชื่อแบบนั้นนะ จอมอย่าไปหลงกลคนชั่วนะ
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ข่าวอดีตหลุด ก็ไม่มีผลหรอก เพราะก็ยังมีเสี่ยเปาเลี้ยง อิอิ
-
พี่เปากลับมาแล้ว จอมวิ่งเข้าหาเหมือนเด็กเลย
-
o13 :really2:
-
นิคร่านมาก จอมตอกกลับได้สะใจมาก พี่สุมาลีคงไม่หยุดแค่นี้นิคก็เช่นกัน วอนพี่เปาตามมากองถ่ายด่วน
-
:pig4: :pig4:
-
:pighaun: เสี่ย....ฟินเลยสินะ มีคนมาสารภาพรัก
-
ร้อนแรงกันดีจริงๆ อร๊ายย เลือดพุ่ง >.,< จบบทความคิดถึงด้วยคำบอกรัก สวีทมากเว่อร์ >.< ต่อจากนี้คงมีอะไรๆมาทดสอบบทเรียนคู่รักหลายบท ดูได้จากความเสี้ยนความเงี่ยนของนังนิค ไหนจากของป้าสุมาลีอีก เอาเข้าไป แต่ละคนจะใช้วิธีไหน รอดูเลย เหอะๆ เสี่ยเปาสู้เขาโว้ยย ไม่ต้องละ ชนะแล้วเห็นๆ ฮะๆ ^^ สนุกค่า รอตอนต่อไปเลย
-
ดีใจอ่ะพี่เปากลับมาแล้ววววววววว
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 16
“เปา”
ภาคภูมิยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อเห็นปาณัทเดินเคียงคู่มากับจอมภพในวันนี้ ตั้งแต่เปิดกล้องละครมาจนใกล้จะถ่ายจบปาณัทยังไม่เคยมาที่กองถ่ายเลยสักครั้งในฐานะผู้จัดการของจอมภพ ทั้งที่เขาเพียรหาโอกาสเหมาะที่จะสร้างความสนิทสนมกับปาณัทมานาน แต่วันนี้ที่ภาคภูมิแวะมาเจรจากับแผนกธุรกิจของค่ายเรื่องงานเปิดตัวและงานอีเวนท์เมื่อละครออกฉาย เขาก็ได้พบกับปาณัทตามที่ต้องการเสียที
“จอม ไปเถอะ ไม่ต้องกังวลน่า”
ปาณัทเห็นแล้วว่าชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างขมวดคิ้วเข้าใส่เมื่อเห็นภาคภูมิเดินตรงมาหา เขารุนหลังให้จอมภพเดินไปที่ฝ่ายเสื้อผ้าหน้าผมก่อนจะหันไปยิ้มรับอดีตเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยเดียวกัน
“สวัสดีภาคภูมิ”
“ไม่นึกว่าจะได้พบเปาวันนี้ เปาไม่เคยมากองถ่ายเลยนี่”
เอ่ยเสียงนุ่มหวังจะสร้างความประทับใจให้แก่ปาณัท ยิ่งได้มายืนใกล้ๆมองเห็นใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยคล้ายสมัยเรียนคลาสเดียวกันเมื่อสิบปีก่อน ภาคภูมิก็ยิ่งใจเต้น
“ผมไม่ว่างเลย ทำงานที่โรงงานเพราะต้องเร่งผลิตสินค้า ต้องปล่อยให้จอมดูแลตัวเอง รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะ”
แววตาหลังกรอบแว่นใสแสดงถึงความห่วงใยในชายหนุ่มที่กล่าวถึง ทำให้ภาคภูมิอดอิจฉาไม่ได้
“ไม่เป็นไรมั้ง เด็กมันก็โตแล้วดูแลตัวเองได้ ข้างๆสตูดิโอมีร้านกาแฟอยู่ รสชาติใช้ได้ เราไปนั่งรอเด็กกันที่นั่นดีกว่า อยู่แถวนี้ก็เกะกะคนในกองเขา”
ฉวยโอกาสยกมือแตะข้อศอกของปาณัทโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันฉุกใจคิด ปาณัทเดินไปยังร้านกาแฟตามที่ภาคภูมิแนะนำ เมื่อสั่งเครื่องดื่มกันแล้วทั้งคู่จึงเลือกโต๊ะนั่ง ภาคภูมิเปิดฉากสนทนาอย่างต่อเนื่อง
“จอมภพมีชื่อเสียงมากในตอนนี้ เด็กวัยรุ่นรู้จักเขามากขึ้นเพราะกระแสทางโซเชียลไปเร็ว เขารูปร่างหน้าตาบุคลิกดีมาก ไม่รู้ว่าเปาไปได้เขามาจากไหน”
เลือกที่จะเปิดประเด็นด้วยการยกยอเด็กของปาณัท เจ้าตัวยังคงสงบนิ่งและมีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าเท่านั้น จนภาคภูมิเดาทางไม่ออกว่าปาณัทคิดอะไรอยู่
“จอมเป็นลูกของอาจารย์ภวัตที่เคยสอนกฏหมายเบื้องต้นตอนเราเรียนมหาวิทยาลัยไงล่ะ คลาสที่ผมเรียนกับคุณนี่แหละ”
ภาคภูมิทบทวนความทรงจำ ก่อนจะร้องอ๋ออยู่ในใจ เขานึกย้อนไปถึงหนุ่มใหญ่หน้าตาสะอาดสะอ้านที่ยืนสอนหน้าชั้นเรียน นึกออกแล้วว่าตอนนั้นเขานั่งมองปาณัทจากหลังห้อง สายตาของปาณัทจับจ้องแต่อาจารย์คนนั้นไม่วางตา สายตามีแต่ความชื่นชมจนเขานึกอิจฉา ใครจะนึกว่าจอมภพคือลูกของผู้ชายคนนั้น
“แล้วจอมภพมาอยู่กับคุณได้ยังไง”
สังเกตเห็นวูบหนึ่งที่สายตาของปาณัทเปลี่ยนไปก่อนจะกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม
“ผมกับจอมรู้จักกันโดยบังเอิญ ต่อมาผมรู้ทีหลังว่าเขาเป็นลูกของอาจารย์ภวัตที่กำลังป่วยหนัก อาจารย์จึงฝากจอมให้ผมดูแลหลังจากที่ท่านเสียชีวิตไปน่ะ อาจารย์ไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว”
แม้จะยังคลางแคลงใจในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่ภาคภูมิฉลาดพอที่จะหยุดคำถามไว้แค่นี้ หากเขาละลาบละล้วงมากเกินไปปาณัทอาจจะหมดความไว้วางใจลงได้
“จอมน่าสงสารนะ เพราะอย่างนั้นคงต้องช่วยกันดันให้เขาประสบความสำเร็จ ถ้าเปามีเวลาว่างพอผมก็อยากจะพาเปาไปรู้จักกับผู้ใหญ่ในวงการ แต่น่าเสียดายเพราะผมรู้ว่างานของเปารัดตัว ถ้าเปาไว้ใจผมนะ จะให้ผมดูแลจอมก็ได้ รับรองว่าเขาจะกลายเป็นดาราที่มีชื่อเสียงแน่ๆ”
ปาณัทนิ่งคิด เขาเองก็ใช่จะมีเวลาดูแลจอมภพในเรื่องนี้ ปาริชาติก็ยังไม่มีเวลาช่วยหาใครได้ หรือเขาอาจจะต้องให้ภาคภูมิมาเป็นผู้จัดการให้จอมภพ
“ขอบใจนะภาคภูมิ ผมขอเวลาปรึกษาจอมเขาก่อน ถ้าจอมเขายังอยากจะอยู่ในวงการนี้ต่อ ผมจะให้เขาอยู่ในสังกัดของคุณ”
ชานนท์เห็นตั้งแต่จอมภพมาถึงกองถ่ายแล้วว่าชายหนุ่มมาพร้อมกับปาณัท มองทั้งคู่ยามอยู่เคียงข้างกันแล้วดวงตาร้อนผ่าวไปด้วยความอิจฉา สายตาของจอมภพอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัดยามเขามองปาณัท แต่กับชานนท์กลับเต็มไปด้วยความรำคาญ ความมั่นใจในเสน่ห์ของตนเองแทบจะมอดไหม้ก็เพราะจอมภพนี่เอง
“วันนี้เมียมาคุมเหรอ”
ชานนท์เอ่ยถามเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันลำพังก่อนจะเข้ากล้องถ่ายทำ น้ำเสียงติดจะประชดประชันแต่จอมภพไม่สนใจนัก เขาเพ่งสมาธิไปกับการท่องบท
“เสี่ยเปาคงหวงจอมมากสินะ ก็แน่ล่ะเป็นใครก็ต้องหวงผัวเด็ก”
“ถ้าไม่มีอะไรทำก็ท่องบทเหอะนิค สมองจะได้ไม่ว่างคิดเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องตัวเอง”
หน้าตายขณะเอ่ยประโยคกรีดแทงทำให้ชานนท์เจ็บจี๊ด และยิ่งจอมภพลุกขึ้นเดินหนีไปยังหน้ากล้องถ่ายทำชานนท์ก็ยิ่งขัดเคือง แต่เขาก็ยังทำอะไรไม่ได้ รอจนถ่ายทำเสร็จไปหลายซีนแล้วและผู้กำกับให้พักกลางวันเขาจึงปลีกตัวโทรศัพท์ไปหาภาคภูมิ
“พี่ภาค นั่นนั่งอยู่กับเสี่ยเปาที่ร้านกาแฟใช่ไหม ดีแล้ว ช่วงบ่ายผมจะต้องถ่ายซีนดราม่ากับจอม พี่พาเสี่ยเปามาดูด้วยนะ เหอะน่า อย่าถามมาก คนยิ่งหงุดหงิดอยู่”
ชานนท์ลอบยิ้ม เขานึกแผนการที่จะทำให้จอมภพและปาณัทหมางใจกันได้แล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปยังหน้ากล้องเมื่อบิ๊กเรียกประชุมการถ่ายทำในซีนต่อไป
“ซีนนี้นะไอ้จอมกับไอ้นิคทะเลาะกันเพราะจอมเข้าใจผิด ไอ้นิคต้องร้องไห้ฟูมฟายขอร้องให้ไอ้จอมมันอยู่ต่อ ไม่ทิ้งมึงไป เอาให้แบบน่าสงสารน่าเวทนา เอาล่ะ ลองซ้อมกันก่อน”
ใช้เวลาซ้อมและวางมุมกล้องกันพักใหญ่ก่อนที่จะเริ่มถ่ายจริง เทคแรกยังติดขัดและดึงอารมณ์กันได้ไม่เต็มที่นักจนกระทั่งชานนท์มองเห็นภาคภูมิเดินมาพร้อมปาณัท เขาจึงนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ
“อย่าทิ้งผมไป อย่าทิ้งผมไปนะ”
ชานนท์ในบทบาทการแสดงร้องไห้จนน้ำตานองหน้า เขาเหนี่ยวรั้งและกอดร่างสูงของจอมภพไว้สองแขนดึงไหล่กว้างเผชิญหน้าก่อนที่เขาจะโผเข้าหาและบดขยี้จูบไปที่ปากของจอมภพทั้งที่ไม่มีในบทสักนิด และในเมื่อบิ๊กยังไม่สั่งคัทมีหรือที่จอมภพจะกล้าผลักไสเขา ทั้งหมดย่อมอยู่ในสายตาของปาณัทที่ได้แต่มองอย่างตะลึงงัน
“คัท!”
สิ้นเสียงของบิ๊กจอมภพก็รีบผลักชานนท์ออกห่าง สายตาคมมองอย่างเกรี้ยวกราดในขณะที่บิ๊กเดินหัวเราะเข้ามาอย่างถูกใจ
“เออ ไอ้นิค ดีว่ะ เข้ากับเรื่องมาก จูบของมึงนี่เด็ดสุด ดูเว้าวอนผัวดีมาก”
ชานนท์ยิ้มรับคำชื่นชม เขายักไหล่ไม่ยี่หระเมื่อเห็นสายตาของจอมภพ บิ๊กสั่งให้ถ่ายเจาะใบหน้าของทั้งคู่อีกไม่นานก็สั่งเลิกกอง จอมภพทำท่าจะรีบเดินหนีทันที
“จอม รีบไปไหนล่ะ อ้อ เสี่ยเปาคงมีธุระต่อสินะ ฝากบอกเสี่ยด้วยว่าอย่าคิดมากเรื่องจูบเมื่อกี้ มันก็แค่บทบาทการแสดงเท่านั้นแหละ”
ชานนท์มองเห็นจอมภพเม้มปากสะกดอารมณ์ก่อนที่เขาจะก้าวไปหาปาณัทแล้วเดินจากไป แต่ธุระของชานนท์ยังไม่หมดแค่นี้ เพราะเขาเห็นสุมาลีมาที่กองถ่ายวันนี้ด้วย ชานนท์จะไม่ปล่อยโอกาสดีให้พลาดไปแน่
“สวัสดีครับพี่สุ”
เขายกมือไหว้ทักทายภรรยาเจ้าของค่ายละครเสียงหวานฉ่ำ เรื่องฉอเลาะเข้าหาผู้ใหญ่นั้นบอกได้เลยว่าชานนท์ยืนหนึ่งเรื่องนี้ ใครๆก็ชอบคนปากหวานด้วยกันทั้งนั้น
“พี่สุสวยจังเลยครับวันนี้”
“พูดจาดีนะน้องนิค”
สุมาลียิ้มรับ หล่อนคาดหวังกำไรจากละครเรื่องนี้มาก ช่วงนี้ละครแนวชายรักชายกำลังมาแรง นักแสดงนำเองก็โด่งดังในหมู่วัยรุ่น ขนาดยังไม่ออนแอร์หล่อนก็ขายโฆษณาได้เกือบหมดแล้ว
“พี่สุได้ดูซีนเมื่อครู่นี้หรือเปล่าครับ นิคเล่นเต็มที่เลยนะครับ”
“ดูอยู่ แสดงกันได้ดีทั้งคู่เลยนะ”
“ขอบคุณครับ แสดงดีจนพี่เปาผู้จัดการของจอมมองตาขวางเลย ไม่รู้คิดอะไรมากหรือเปล่า”
เชื้อไฟก้อนแรกถูกโยนเข้าไปในบทสนทนา สุมาลีชะงักทันที
“เสี่ยเปาเขาไม่พอใจเรื่องอะไรล่ะ”
ชานนท์ยักไหล่ เขาแสร้งประดิษฐ์เสียงไร้เดียงสาอย่างแนบเนียนที่สุด
“ก็ไม่รู้สิครับ อาจจะไม่พอใจที่นิคเล่นนอกบท ไปจูบกับจอมให้เขาเห็น ทำไงได้ล่ะนิคอินกับบทมากเกินไป ไม่นึกว่าพี่เปาเขาจะหวงจอมมากขนาดนั้น”
สุมาลีสงสัยความสัมพันธ์ของจอมภพกับปาณัทตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และเมื่อได้ฟังคำยืนยันจากชานนท์หล่อนก็ยิ่งมั่นใจ
“ทำไมเสี่ยเปาต้องหวงจอมขนาดนั้นด้วยล่ะ ก็เป็นแค่ผู้ปกครองไม่ใช่เหรอ”
“โธ่ พี่สุ จอมน่ะ ทั้งหล่อทั้งสมาร์ท ขนาดผมเป็นผู้ชายยังต้องยอมแพ้เลย พี่เปาเขาก็ต้องหวงมากนั่นแหละครับ แล้วทั้งคู่ก็สนิทกันมาก จนผมยังล้อจอมไปตั้งหลายครั้งว่าเหมือนเป็นแฟนกันเลย”
ชานนท์โยนเชื้อไฟเข้าไปอีกก้อน และดูเหมือนจะจุดติดแล้ว สีหน้าของสุมาลีเริ่มเปลี่ยนไป
“จอมน่ะ เท่จริงๆนะ ถ้าใครได้ลอง เอ่อ ใกล้ชิดเขาก็คงติดใจมากๆแน่”
“นั่นสิ ของดีแบบนี้ใครเคยกินแล้วก็ต้องติดใจทั้งนั้นแหละ”
สุมาลีหลุดปากออกมาโดยไม่ทันได้ยั้งคิด ชานนท์แทบจะกระโดดตบมือ เขายังคงทำหน้าตาใสซื่อไร้เดียงสาหลอกล่อสาวใหญ่
“พี่สุ พูดเหมือนเคยกินแล้วเลยนะครับ”
“พี่พูดอะไรไม่ได้หรอกจอม เอาเป็นว่าสังคมมันแคบกว่าที่คิดก็แล้วกัน และของดีมันก็ทำให้เราอยากกินอีกเพราะความอร่อยของมันยังไงล่ะ”
ชานนท์หัวเราะในใจเมื่อสุมาลีเผยไต๋ออกมา แต่อีกใจหนึ่งเขานึกริษยาที่หล่อนเคยได้กินจอมภพมาแล้ว
“อิจฉาพี่สุจังที่ได้กินของดี พี่ไปรู้แหล่งจากที่ไหนพอจะบอกบุญให้นิคได้ไหมครับ”
“โถ นิค เห็นว่าเราน่ะไม่ทันเรื่องพวกนี้ พี่จะบอกให้ ไอ้เฟซบุ๊คทวิตเตอร์น่ะ มันไม่ได้มีไว้
แค่ตามข่าวสารบ้านเมืองอย่างเดียวนะ ของกินอร่อยๆมันก็ขายกันทางนี้แหละ พี่ต้องไปก่อนแล้วนะ ขอไปดูเด็กทำงานก่อน”
เมื่อคล้อยหลังสุมาลีไป เขาจึงยิ้มด้วยความลิงโลด หน้าซื่อใสของเขาทำงานได้ดีอีกครั้ง ชายหนุ่มเดินตามสุมาลีไปห่างๆ เขาป้วนเปี้ยนอยู่บริเวณที่สุมาลีวางกระเป๋าถือราคาแพงไว้ ในขณะที่เจ้าตัวยืนสั่งงานลูกน้อง ชานนท์รีบดึงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าใบนั้นทันทีแล้วรีบกลับอย่างรวดเร็ว
ชานนท์คิดถึงอดีตคู่ขาเก่าคนหนึ่งที่ทำงานซ่อมโทรศัพท์มือถือ เขาอาจจะต้องขอความช่วยเหลือในการปลดล็อกหน้าจอแล้วเข้าไปดูข้อมูลในโทรศัพท์เครื่องนี้ ค่าจ้างก็คงต้องใช้ตัวเองกับเซ็กส์สนุกๆสักยก หลังจากนี้อนาคตของจอมภพจะต้องอยู่ในมือของเขาอย่างแน่นอน
มีต่ออีกนิด...
-
ต่อกันตรงนี้....
จอมภพไม่สบายใจเลยกับสีหน้าของปาณัท ทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีโกรธขึ้งแต่อย่างใด มีเพียงร่องรอยบางอย่างที่สะกิดใจจอมภพตั้งแต่ชานนท์เล่นนอกบท
“พี่เปา เป็นอะไรครับ ทำไมเงียบไป”
จอมภพเอ่ยถามเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว เขาคว้าแขนปาณัทให้หยุดตั้งแต่เดินเข้าไปถึงห้องรับแขก ปาริชาติยังไม่กลับมาจากเมืองจีน คืนนี้มีแค่เขากับปาณัทเท่านั้น
“ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
ปาณัทยักมือลูบหน้า ยอมรับว่าโกหก ความจริงแล้วภาพที่ชานนท์จูบกับจอมภพค่อนข้างบาดความรู้สึก ทั้งที่ปาณัทบอกตัวเองว่านั่นคือการแสดง และจอมภพกำลังทำงานอยู่ ไม่ควรเป็นเหตุที่เขาต้องมาคิดมากแบบนี้
“โกหกไม่เก่งเลย”
จอมภพรวบร่างโปร่งเข้ามากอด พาไปนั่งบนโซฟายาวในห้องรับแขก เขาจะไม่ปล่อยให้ปาณัทกังวลเรื่องนี้เด็ดขาด
“ไม่ชอบที่ผมจูบกับนิคใช่ไหม พี่เปาอย่าคิดมากนะครับ เรื่องงานจริงๆ มั่นใจในตัวผมนะว่าผมไม่เถลไถลไปไหนแน่ๆ”
สายตาหนักแน่นของจอมภพทำให้ปาณัทถอนหายใจยาว เขาสบตากับจอมภพแล้วยิ้มออกมาได้
“ขอโทษนะจอม ผมรู้นั่นแหละว่าเป็นงาน สมองมันบอกแบบนั้น แต่พอเห็นจอมจูบคนอื่นไอ้ฝั่งเหตุผลมันก็ไม่ทำงานเอาเสียเลย”
จอมภพคลี่ยิ้ม นัยน์ตาพราวขึ้นพลางเชยคางของปาณัทไว้
“หึงล่ะสิ ดีใจนะครับที่พี่เปาหึง”
“เด็กบ้า” ปาณัทหัวเราะพลางทุบไหล่กว้างแก้เก้อ “ชอบแซวชอบล้อเหลือเกิน ไม่พูดด้วยแล้ว”
“ไม่พูดก็ดี ผมจะได้จูบพี่เปาถนัด”
กดริมฝีปากลงไปบนกลีบปากกระจับเต็มอิ่ม ปลายลิ้นตวัดเลาะเข้าไปด้านใน ความฉ่ำหวานรออยู่แล้วให้จอมภพได้ตักตวงจนลมหายใจแทบขาดห้วงกว่าจอมภพจะยอมถอนปลายลิ้นออกมา
“จอม...”
ปาณัทเกือบสำลักลมหายใจตัวเอง จูบของจอมภพดึงพลังงานออกไปจนเกือบหมด ร่างกายของเขาอ่อนระทวยจถูกมือแกร่งผลักให้หงายหลังไปบนเบาหนังนุ่มของโซฟารับแขกที่นั่งอยู่
“ผมสิ ยังไม่ได้คิดบัญชีที่พี่เปาหายไปกับไอ้หมอนั่นเลย”
จอมภพโถมกายลงมาพลางขบเม้มที่ซอกคอระหง เขาจงใจทิ้งร่องรอยสีแดงเรื่อบนเนื้อขาว มือไวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของปาณัทอย่างชำนาญ
“ไปกินกาแฟกัน คุยเรื่องจอมกับงาน ไม่มีอะไรเลย”
คำชี้แจงนั้นสั่นพร่าเมื่อยอดอกของตนถูกโรมรัน ปาณัทมองจอมภพที่กำลังถอดเสื้อโปโลและกางเกงออกพลางเบิกตากว้าง
“ดะ เดี๋ยว จอม นี่มันห้องรับแขก”
“เป็นไรไปล่ะครับ พี่ปลาไม่อยู่ เราจะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
ห้ามไม่ได้เมื่อในที่สุดร่างเปลือยเปล่าก็ประกบแนบเข้าหากันอยู่บนโซฟานั่นเอง มือร้อนของจอมภพวางนาบลงมาจนปาณัทสะดุ้งตามติดไปทุกจุด ชายหนุ่มปลุกเขาด้วยไฟร้อน และปาณัทก็พร้อมที่จะปะทุไปกับจอมภพ
“จูบกันนะครับ”
แว่นใสถูกดึงออกจากใบหน้าและโยนไปบนโต๊ะรับแขก ใบหน้าอ่อนเยาว์เกลี้ยงเกลารอรับริมฝีปากร้อนที่ไล่จูบจนมาประกบที่เรียวปากนุ่มอีกครั้ง ท่อนล่างบดเบียดแนบชิดถูไถ จอมภพจับท่อนขาของปาณัทพาดพนักเพื่อเปิดทางให้กว้างให้เขาได้ดันเอวเข้าไปโดยง่าย
“อา จอม”
ช่องทางเปิดรับราวกับจะรู้ว่านี่คือเจ้าของร่างกายนี้ ปาณัทขยับเอวต้อนรับอย่างไม่อิดเอื้อนเพราะเขาเองก็ต้องการให้จอมภพเติมเต็ม สองแขนตวัดคล้องยามเอวสอบเริ่มขับเคลื่อน ลมหายใจร้อนระอุราวกับเปลวไฟ
“แน่นมาก”
จอมภพส่งเสียงถูกใจ เขายันขาข้างหนึ่งไว้กับพื้นพลางทรงตัวกระแทกกระทั้น โซฟาแม้จะแข็งแรงก็ยังสะเทือนเพราะแรงของเขา
“จอม จอมจ๋า อีกนิดเดียว”
ปาณัทครางหวาน สีหน้าบิดเบี้ยวเมื่อไกล้ถึงฝั่งฝัน มือเรียวคว้าจุดอ่อนไหวของตนรูดรั้ง จอมภพรีบเร่งจังหวะทันที
“โอ๊ย จอม”
ปาณัทแหงนหน้าพ่นเสียงยาว ร่างกายที่บิดเกร็งผ่อนคลายรวดเร็ว สีหน้าอิ่มเอิบไปด้วยความสุขสม เมื่อเห็นดังนั้นจอมภพก็รีบกระแทกกาย เขากัดฟันคำรามลั่น
“โว้ย”
น้ำอุ่นพุ่งวาบอย่างยั้งไม่อยู่ เขาหอบหนักขณะทิ้งกายลงไปบนร่างชื้นเหงื่อของปาณัท
“พี่เปา ผมยั้งไม่ทัน ขอโทษนะแตกในเลย”
ปาณัทหน้าแดงก่ำ ความต้องการฉุกละหุกทำให้จอมภพหาถุงยางไม่ทัน แต่เพราะทั้งคู่เคยไปตรวจเลือดมาด้วยกันแล้ว เขาจึงไม่กังวลมากนัก
“เด็กบ้า ห่ามเหลือเกิน”
จอมภพหัวเราะเบาๆ เขาลุกขึ้นยืนและช้อนแขนอุ้มปาณัทขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกหนักสักนิด
“งั้นผมพาไปล้างนะครับ พี่เปาจะได้สบายตัว เผื่อว่าพี่เปาอยากให้ผมทำอีกรอบ”
ร่างสูงเดินขึ้นบันไดทั้งที่ยังเปลือยเปล่า แล้วปาณัทจะว่าอย่างไรได้นอกจากจะปล่อยให้จอมภพพาเขาเข้าไปในห้อง แล้วยอมตามใจหากว่าจอมภพจะทำอะไรอีก เพราะสิ่งที่จอมภพทำเขาเองก็มีแต่สุขสม ตอนนี้ปาณัทได้แต่ยิ้มอยู่กับอกกว้างของจอมภพเท่านั้น
TBC
อิน้องจอม แกจะปล้ำเสี่ยของบีเลิฟทุกวันไม่ได้นะเฟ้ย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อินิค แกนี่มันร่านไม่เลิก น่าจับส่งไปอยู่ในคุกขังลืม จะได้ไม่ขาดของ อิอิ
-
:m31:
:jul1:
:L1: :pig4: :L1:
-
เอ้างานแฉแชทลับก้อจะมาจริงเหรอ
-
:haun4:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
งานจะเข้าน้องจอมแน่ๆ มีแต่คนไม่ดีคิดจะทำร้ายน้องจอมเต็มไปหมด
-
มีแต่คนอยากได้เนาะ เข็ดฟันมากล่ะสิ
แต่ละคนไม่ยอมเลิกรากันเลย
แล้วร้ายกันทั้งนั้น จะมีสุขก็มีมารมาผจญ
จอมต้องระวังตัวให้มากกว่านี้
และเก็บอารมณ์ให้ได้นะ เอาใจช่วย
เปาน่าเอ็นดูมาก น่าจับฟัดด้วยจริงเลย
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 17
จอมภพโล่งอกเมื่อในที่สุดซีรีส์ที่เขาถ่ายทำก็ปิดกล้องเสร็จสมบูรณ์ลงเหลือเพียงตัดต่ออีกไม่นานก็จะฉายทางโทรทัศน์แล้ว และคืนนี้มีงานเลี้ยงปิดกล้องที่เจริญจัดขึ้นที่ห้องอาหารแห่งหนึ่ง จอมภพชวนให้ปาณัทไปด้วย
“จอมไปเถอะ ผมติดงานต้องคุยทางไกลกับลูกค้าทางจีน”
ปาณัทบอกเช่นนั้นจอมภพก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ เขาจึงแต่งตัวให้ดูดีกว่าปกติแล้วไปร่วมงานเลี้ยง เมื่อไปถึงเขาก็สนุกสนานอยู่กับเพื่อนนักแสดงและทีมงานจนกระทั่งชานนท์และภาคภูมิมาถึง
“อ้าว จอม เปาไม่ได้มาด้วยหรือ”
เมื่อมาถึงภาคภูมิก็ถามถึงปาณัทเป็นสิ่งแรก จอมภพเผลอขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก
“ไม่ได้มาครับ พี่เปาติดงาน”
ภาคภูมินั่งลงตรงข้ามกับเขา ขณะที่ชานนท์เดินไปมุมเครื่องดื่มและโปรยยิ้มทักทายนักข่าวอย่างรู้งาน จอมภพไม่อยากพูดคุยกับภาคภูมินักแต่ด้วยมารยาทเขาจำเป็นต้องนิ่งฟังอีกฝ่ายเยินยอถึงปาณัท
“เปานี่เป็นคนขยันและจริงจังกับงานมากนะ ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ทั้งหน้าตาดีและฉลาดด้วย เพื่อนในคลาสชอบเขากันทุกคน รวมทั้งผมด้วยที่ชื่นชมเปา”
จอมภพกัดฟันกรอด เขาอยากจะลุกหนีไปจากบทสนทนานี้เสียเหลือเกิน หน้าตาของเขาบึ้งตึงอย่างฝืนไม่อยู่ แต่ภาคภูมิก็ยังไม่ได้หยุดพูดราวกับเดาใจเขาไม่ออก
“อ้อ เพิ่งรู้ข่าวจากเปาว่าจอมเป็นลูกชายอาจารย์ภวัตใช่ไหม เสียใจด้วยนะเรื่องอาจารย์ เปาบอกว่าอาจารย์เสียชีวิตไปแล้ว พูดถึงอาจารย์ จำได้ว่าสมัยเรียนเปาเขาชอบอาจารย์มาก ไม่ได้ปิดบังความรู้สึกด้วยนะจนเพื่อนสนิทแซวกันใหญ่ ผมเองยังนึกอิจฉาเลย เพราะเปาชอบอาจารย์หรือเปล่าเขาก็เลยเอ็นดูจอมถึงขั้นรับเป็นผู้ปกครอง”
หัวใจของจอมภพเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที เหมือนแผลเก่าที่ใกล้จะหายสนิทกลับมาถูกกรีดแทงจนเลือดไหลอาบอีกครั้ง เขาเงยหน้าสบตาภาคภูมิว่าเขารู้ทันจุดประสงค์ของอีกฝ่ายว่าต้องการอะไร รอยยิ้มขรึมถูกจุดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม
“ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละครับ พี่เปาช่วยเหลือดูแลผมเป็นอย่างดี และอย่างที่คุณภาคภูมิพูด ใครๆก็อดที่จะรักและชื่นชมพี่เปาไม่ได้รวมทั้งผมด้วย เป็นโชคดีของผมที่พี่เปาแยกได้ว่าผมกับพ่อคือคนละคนกัน ความรู้สึกที่เขามีต่อผมจึงไม่ใช่เพราะผมเป็นลูกพ่อ”
จอมภพลุกขึ้นยืน เขาค้อมศีรษะให้ภาคภูมิเป็นการหลีกหนีบทสนทนาโดยไม่สนใจความหน้าตึงคอแข็งที่เกิดขึ้นหลังจากการตอบโต้ของเขา ชายหนุ่มเดินเลี่ยงไปหาทีมงานเบื้องหลังอีกพักใหญ่จึงเดินเข้าห้องน้ำ เมื่อเดินกลับออกมาเขาพบกับชานนท์ที่กำลังเดินเซ
“จอม”
คู่ในละครเซเข้ามาหาจนจอมภพต้องรับร่างนั้นไว้อัตโนมัติ ได้กลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆจากกลิ่นกาย แต่ชานนท์ก็ไม่น่าจะเมาขนาดเดินไม่ตรงทาง แสงแฟลชวูบวาบขึ้นท่ามกลางความมืด จอมภพเดาได้ทันทีว่าชานนท์คิดอะไรอยู่ เพราะจอมภพเห็นชานนท์ยืนคุยกับนักข่าวอยู่นาน
“นิค ปล่อยเดี๋ยวนี้”
เขาไม่อยากผลักไสให้เป็นข่าวใหญ่โตเพราะละครใกล้ฉายแล้ว หากมีข่าวคู่หลักของละครมีปากเสียงกันคงไม่ดีต่อทีมงานเป็นแน่ แต่ชานนท์ก็ยังซบไหล่ของจอมภพไม่ยอมปล่อย แถมยังยกแขนคล้องคอเขาไว้อีกด้วย
“ไม่ปล่อย ช่วยเราหน่อยไม่ได้หรือไง เราเมานะ”
“กูรู้ว่ามึงไม่เมา” จอมภพกระซิบเสียงเข้ม “แล้วก็รู้ด้วยว่ามึงต้องการอะไร อยากสร้างกระแสก็ไปสร้างที่อื่น อย่าเอากูไปยุ่งด้วย”
ชานนท์เงยหน้ามองร่างสูงอย่างถือดี วันนี้จอมภพใส่เสื้อเชิ้ตพอดีกับรูปร่าง เข้ากับกางเกงยีนส์แนบไปกับต้นขาแน่นกล้าม ยิ่งทำให้เสน่ห์ของบุรุษเพศแสดงออกมาอย่างล้นเหลือ ชานนท์ได้แต่กลืนน้ำลายด้วยความต้องการ
“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ เราแสดงคู่กันนะ ในเรื่องเป็นผัวเมียกัน จะเป็นไรไปถ้าจะเป็นจริงๆนอกจอ”
“นิค!”
“ถ้าจอมผลักเรา ทำร้ายเราทำให้เราเสียหน้า ความลับของจอมจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป”
ชานนท์ยิ้มอย่างเป็นต่อ จอมภพเอะใจ เขาเค้นเสียงถามชานนท์สีหน้าเกรี้ยวกราดในความมืด
“มึงเสือกมารู้เรื่องอะไรของกู”
ชานนท์ยักไหล่ เขากระซิบตอบคำถามด้วยสำเนียงยั่วเย้าโทสะจอมภพ
“คนเรามันก็มีอดีตด้วยกันทั้งนั้นแหละ จะเป็นไงน้าถ้าแฟนคลับรู้ว่าพระเอกในซีรีส์ที่พวกเขาชื่นชมเคยเป็นผู้ชายขายตัวมาก่อนหน้าจะเข้าวงการ”
มือแกร่งของจอมภพที่กำต้นแขนของชานนไว้บีบรัดแน่นจนชานนท์นิ่วหน้า แต่เขากลับชอบความดุดันนี้ของจอมภพ จินตนการภาพที่ร่างสูงแกร่งแสดงความดุดันเร่าร้อนบนเตียงแล้วชานนท์ก็ยิ่งปรารถนาไฟร้อนนี้
“เรื่องของกู ถ้ามึงอยากปากสว่างก็เชิญ”
ไม่รู้ว่าชานนท์ไปรู้เรื่องที่เขาเคยหาเงินด้วยบริการเพื่อนคุยได้อย่างไร ในที่สุดอดีตก็กลายมาเป็นตัวฉุดรั้งเขาไว้ แต่จอมภพจะไม่ยอมให้ชานนท์ใช้เป็นเครื่องมือต่อรองเด็ดขาด
“จอมไม่สนอดีตของจอม แต่คงไม่อยากให้เสี่ยเปาที่จอมเคารพรักต้องมาเสียอนาคตเพราะจอมหรอกเนอะ”
“มึงพูดอะไรของมึง”
“ก็ลองคิดดู ถ้าคนอื่นรู้ว่านักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกลอย่างเสี่ยเปาเลี้ยงดูเด็กที่เคยขายตัวไว้ในบ้าน เอ๊ะ หรือว่าเสี่ยเปาเคยซื้อบริการแล้วถูกใจก็เลยมาผูกปิ่นโตเลี้ยงจริงจัง คนในแวดวงนักธุรกิจเขาจะมองเสี่ยเปายังไงน้า จอมลองคิดดูสิ”
“ไอ้เหี้ยนิค”
“จูบเราสิจอม จูบเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากให้เสี่ยเปาเสียชื่อเสียง”
ชานนท์ท้าทายเพราะเขารู้ดีว่าตัวเองโจมตีถูกจุด จอมภพกัดฟันจนสันกรามขึ้นเพราะรู้ดีว่าอยู่ในสายตาของนักข่าว แต่ตอนนี้ชานนท์กำลังเป็นต่อ จอมภพจึงใช้มือบีบกรามของชานนท์แล้วจูบลงไปที่ปากน่ารังเกียจด้วยความจำใจ และทันใดแสงแฟลชก็สว่างวูบขึ้นมา ชานนท์คล้องคอเขาไม่ยอมปล่อยอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยคลายออกแล้วทำทีเป็นผลักไสเขาออกด้วยสีหน้าตกใจ
“จอม จูบเราแบบนี้ทำไม โอ๊ะ พี่นักข่าว ไม่ได้ถ่ายรูปใช่ไหมครับ ผมดื่มเหล้าเยอะไปหน่อย ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ใช่ครับ ผมกับจอมเป็นเพื่อนสนิทกัน เรายังไม่ถึงขั้นคบกันอย่างที่พี่คิดหรอกนะครับ”
เกิดมาจอมภพก็เพิ่งเคยเห็นคนที่ปั้นน้ำเป็นตัวได้ไหลลื่นขนาดนี้ ชานนท์เป็นบุคคลอันตรายที่เขาไม่ควรเข้าใกล้เด็ดขาด ร่างสูงเบี่ยงกายหนีแต่ชานนท์รีบรั้งเขาไว้
“อย่าลืมนะจอม ยอมเรา ทำให้เรามีความสุข แค่นั้นความลับก็ยังเป็นความลับ เรายังต้องร่วมงานกันอีกหลายงาน อย่าเพิ่งทำตัวเองตกต่ำตอนนี้”
จอมภพสะบัดมือที่เกาะอยู่ด้วยความเดียดฉันท์ เขาทนอยู่สถานที่เดียวกับชานนท์ไม่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มตรงไปกล่าวคำอำลาเจ้าของค่ายและผู้กำกับก่อนจะเดินออกจากร้านอาหาร ตรงมายังรถยนต์ที่ปาณัทยกให้ใช้
“โว้ย”
สบถออกมาเมื่ออยู่เพียงลำพัง เกลียดที่อดีตของเขากลายเป็นข้อต่อรองอย่างดีของชานนท์ จอมภพไม่ได้กลัวอดีตจะทำร้ายตัวเขา แต่กลัวว่ามันจะทำให้ปาณัทเสื่อมเสียชื่อเสียงต่างหาก
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเรียกสติของจอมภพ ชายหนุ่มมองเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยจึงกดรับสาย
“ว่าไง”
“ไม่ว่าไงโว้ย ไอ้จอม หายไปเลยนะมึงตั้งแต่ไปเป็นดารา ว่างหรือเปล่าวะคืนนี้ พวกกูนัดมีตติ้งที่ผับพี่ชายกู ที่มึงเคยมานั่นแหละ ถ้าว่างก็มาแจมกันว่ะ”
จอมภพถอนหายใจ มองนาฬิกาแล้วยังไม่ดึกเท่าไหร่ จะกลับบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิดคงยังไม่เหมาะ เขาจึงขับรถไปยังผับที่เพื่อนโทรมาบอก เมื่อทักทายเพื่อนที่เรียนด้วยกันแล้วเขาจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์เพื่อสั่งเครื่องดื่ม ชายหนุ่มนั่งถอนหายใจอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์นั่นเอง
“ดรายมาร์ตินีแก้วนึงครับ”
มีเสียงสั่งเครื่องดื่มดังใกล้ๆ จอมภพไม่ได้สนใจนักจนกระทั่งได้ยินเสียงเอ่ยถาม
“น้อง ตรงนี้ว่างไหม”
“ว่างครับพี่ เชิญเลย”
จอมภพหันไปตอบ เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง อายุคงมากกว่าเขาไม่กี่ปีหน้าตาหล่อเหลา จอมภพจ้องมองเพราะอีกฝ่ายคุ้นหน้า ก่อนจะอุทานออกมาเมื่อนึกออก
“ใช่พี่ชาวี ที่เคยประกวดเดอะเฟมัสหรือเปล่าครับ” (จากเรื่อง “เพลิงพ่าย”)
สองถึงสามปีก่อนหน้านี้ เขาเคยเห็นเพื่อนผู้หญิงในห้องสมัยมัธยมปลายคลั่งไคล้นักร้องที่เข้าประกวดรายการเรียลลิตีโชว์ชื่อดังรายการหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดคนที่นั่งข้างเขาตอนนี้คือนักร้องประกวดที่ได้ที่หนึ่งคนนั้น
“ใช่แล้ว ไอ้น้อง ขอบใจนะที่ยังจำได้”
ชาวียิ้มให้ก่อนหันไปรับเครื่องดื่มจากบาเท็นเดอร์ อัธยาศัยอันดีของชาวีทำให้จอมภพนั่งคุยกับเขาต่อ
“พี่หายไปไหนตั้งนานครับ ไม่เห็นมีผลงานในวงการอีก”
“มีเมียว่ะ เลยต้องตามเมีย” ชาวียักคิ้ว เขาหัวเราะเบาๆเมื่อกล่าวถึงบุคคลอันเป็นที่รัก “ทำไงได้ ไอ้เรามันพ่อบ้านใจกล้า เมียสั่งให้ทำอะไรเราก็ต้องทำตาม จริงไหม น้องล่ะชื่ออะไรนะ มีเมียหรือยัง”
“ผมชื่อจอมภพครับพี่ เรียกจอมก็ได้ ส่วนเมีย จะว่าไปก็มีแล้วครับ”
“นั่นไง มีแล้วก็ต้องเข้าใจหัวอกพี่ นี่ไม่ได้กลัวเมียนะโว้ยแค่เกรงใจ ไม่อยากให้เมียเสียใจ ยิ่งเมียแก่อยู่ด้วยเดี๋ยวความดันขึ้นตาย”
จอมภพหัวเราะ ชาวีทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“เมียพี่แก่กว่าพี่เหรอ กี่ปีครับ”
“กี่ปีวะ นับแป๊บ หนึ่ง สอง สาม สี่ อ้อ สี่ปีมั้งนะ”
“ของผมก็แก่กว่านะ สิบปีแน่ะ”
อดีตนักร้องชื่อดังเบิกตากว้างก่อนจะหัวเราะชอบใจพลางตบบ่าจอมภพ
“เฮ้ย เจ๋งว่ะ พี่ว่าเมียพี่แก่กว่าหลายปีแล้วนะ ของน้องเด็ดกว่าโว้ย”
“อะไรเด็ด”
มีเสียงบุคคลอื่นดังขึ้นขัดจังหวะ ชาวีสะดุ้งเบาๆก่อนยิ้มแหยให้ฝรั่งหน้าตาหล่อเหลาที่พูดไทยชัดปร๋อ
“ไม่มีอะไรจ้ะที่รัก แค่ผมกับน้องแข่งกันอวดเมียแก่ เอ๊ย อวดเมียเฉยๆ นี่เมียพี่เองน้อง ชื่อโนเอล หล่อไหมล่ะ”
จอมภพนึกไม่ถึงว่าชาวีที่เป็นอดีตนักร้องชื่อดังจะมีคนรักเป็นชาย เขากำลังคิดว่าหากบรรดาเพื่อนๆของเขารู้ว่าคนที่เคยคลั่งไคล้มีคนรักเพศเดียวกัน พวกสาวๆเหล่านั้นจะว่าอย่างไรกันบ้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อจอมภพ”
จอมภพแนะนำตัว ทั้งชาวีและโนเอลมีอัธยาศัยดีชวนพูดคุยจนรู้ว่า โนเอลมีธุรกิจเป็นโมเดลลิ่งหานายแบบไปทำงานตามแฟชั่นวีคที่ยุโรป และยังมีธุรกิจแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเองอีกด้วย ทั้งคู่ทำงานต่างประเทศแต่ก็มาประเทศไทยบ่อยครั้ง ชาวีเป็นเพื่อนของเจ้าของผับนี้ที่เป็นพี่ชายของเพื่อนจอมภพ
“จะบอกให้โว้ยจอม พี่ปล้ำเมียบนชั้นสองของผับนี้แหละ ได้กันสองรอบก่อนแม่งทิ้งพี่ไปพร้อมกับหอบเสื้อผ้าพี่ไปด้วยตอนพี่เผลอหลับ แค้นชิบหายตอนนั้น”
ชาวีกระซิบบอกเมื่อเห็นโนเอลหันไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม โนเอลหันขวับมาพอดีฝ่ามือพิฆาตจึงฟาดเข้าที่ไหล่ของชาวีจนร้องโอย
“อย่าตีแรงสิเมียจ๋า”
“แล้วมันใช่เรื่องไปเล่าให้น้องมันฟังไหม น้องจอมอย่าไปฟังนะ พูดมากเหลือเกิน ว่าแต่น้องจอมหุ่นดีนะ สูง มีกล้าม หน้าตาดี ตอนนี้มีงานทำไหม สนใจฝึกเดินแบบบ้างหรือเปล่า”
จอมภพหูผึ่ง สีหน้าบอกถึงความสนใจกับข้อเสนอของโนเอล
“เดินแบบต้องทำยังไงบ้างครับ”
“ไม่ยากหรอก เราแค่พรีเซนต์เสื้อผ้าที่เราใส่ให้เด่น ของมันฝึกกันได้อยู่ที่ความตั้งใจ ถ้าสนนะติดต่อมาเลย ผมจะฝึกให้แล้วติดต่อโมเดลลิ่งที่ทำงานด้วยกันอยู่หางานให้จอมทำ ถ้าตั้งใจทำงานเงินดีแน่ๆ”
จอมภพแลกเบอร์โทรศัพท์กับโนเอล ไม่ใช่เรื่องเสียหายที่จะผูกสัมพันธ์ไว้ เขาอยู่เฮฮากับเพื่อนพักหนึ่งก่อนจะขอตัวกลับบ้าน
มีต่ออีกนิด...
-
อ่านต่อตรงนี้...
ปาณัทหลับไปแล้วตอนที่จอมภพกลับมาถึงบ้าน ชายหนุ่มเดินย่องเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายแล้วจึงเดินกลับมาที่เตียง เขาจ้องมองร่างโปร่งที่หลับสนิทอยู่บนเตียงภายใต้ผ้าห่มผืนหนา จอมภพถอนหายใจเมื่อต้องยอมรับกับตัวเองว่าปาณัทกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อเขามากที่สุด
เหตุการณ์ที่ชานนท์ใช้ความลับในอดีตมาข่มขู่นั้น ไม่ได้ทำให้จอมภพกลัวว่าเขาจะหมดอนาคตในวงการบันเทิง สิ่งที่เขากลัวคือมันจะส่งผลต่อปาณัทต่างหาก จอมภพกลัวว่าเขาจะทำลายปาณัทจนเสื่อมเสียชื่อเสียง
“กลับมาแล้วหรือจอม งานสนุกไหม”
ปาณัทลืมตางัวเงียถามเมื่อเขารู้สึกตัวตื่น กิริยาที่ยกมือถูดวงตาตนเองราวกับเด็กน้อยนั้นทำให้จอมภพต้องเอนกายลงนอนเคียงข้างและโอบกอดปาณัทไว้
“ไม่ค่อยสนุกหรอกครับ อยากกลับมานอนกอดพี่เปามากกว่า”
ปาณัทยิ้มทั้งที่ยังงัวเงีย เขาซุกกายอยู่ในอ้อมกอดของจอมภพ
“ปากหวานนะ ต้องมีอะไรแน่ๆเลยใช่ไหม”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากกลับมานอนกอดพี่เปาจริงๆ”
จอมภพเกยคางไว้กับผมนุ่มของปาณัท อดไม่ได้ที่จะคิดถึงอนาคตของตัวเอง
“พี่เปา ถ้าผมไม่เล่นละครอีก แล้วมาทำงานที่โรงงานพี่เปาอย่างเดียวดีไหม”
ปาณัทเบี่ยงกายเงยหน้ามองจอมภพ ดวงตาคมคู่นั้นมีร่องรอยความกังวลที่ปิดไม่มิด
“เกิดอะไรขึ้น ต้องมีจริงๆนั่นแหละ เล่าให้ผมฟังได้ไหม”
จอมถอนหายใจ เขาวางมือแนบแก้มนุ่มของปาณัท
“เรื่องเก่าของผม มันทำท่าจะไม่เป็นความลับอย่างที่พี่เปาเคยคาดการไว้ ไอ้ตัวผมน่ะผมไม่แคร์หรอก ผมกลัวแต่จะทำให้พี่เปาซวยไปด้วย”
ปาณัทนิ่งฟังด้วยความใส่ใจ เมื่อชายหนุ่มระบายออกมาให้ฟัง เขาก็ยิ้มอ่อนโยน
“จอม อนาคตของจอม จอมก็ต้องตัดสินใจเองว่าจอมจะอยู่ในวงการบันเทิงต่อหรือไม่ ถ้าจะอยู่ต่อก็ขอให้อยู่เพราะจอมชอบ ถ้าไม่ชอบก็หางานอย่างอื่นก็ได้ แต่อย่าเอาผมไปเป็นกังวลเลย ไม่ว่าจอมจะตัดสินใจยังไง ผมก็จะอยู่ข้างๆจอมแบบนี้นั่นแหละ สบายใจเถอะ แต่ว่าตอนนี้นอนเถอะนะ ผมต้องตื่นเช้าไปประชุม”
ปาณัทสวมกอดราวกับจะมอบความอบอุ่นให้ จอมภพยิ้มรับและกอดตอบ เขาลูบแผ่นหลังของปาณัทเบาๆ บางทีชีวิตของจอมภพอาจจะต้องการแค่นี้ แค่มีปาณัทอยู่เคียงข้าง และการตัดสินใจกับทางเดินในอนาคต จอมภพจะไม่ทำให้ปาณัทต้องเสียใจเด็ดขาด
บัดนี้จอมภพรู้แล้วว่า เขารักปาณัทมากเกินกว่าจะยอมเสียปาณัทไปได้ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความผูกพันของเขากับปาณัท ไม่มีทาง!
TBC
อีกสัก 2-3 บท ก็น่าจะจบแล้ว ลุ้นๆ
มีตัวละครจาก “เพลิงพ่าย” มาแจมด้วย ชาวี-โนเอลนั่นเอง
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:katai2-1:
-
:z6: :z6: ชานนท์มันน่านัก :beat: :beat:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ความคันของอินิคมันไม่จบเสียที
-
อย่าไปอยู่ในวงการเลยจอม กลับมาอยู่กับพี่เปาดีกว่า
-
ออกมาก็ดีอย่าไปอยู่เลยในวงการที่มีแต่การใส่หน้ากากใส่กันแบบนี้
-
ชอบความเป็นจอมและเปาจัง
-
:m31:
:L1: :pig4: :L1:
-
รักพี่เปาอ่ะ คนดีมากกกก
ออกมาเถอะจอม มาช่วยงานพี่เปาก็ได้
-
เพิ่งได้มาตามม ทำไมจะจบแล้วว
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 18
อาหารเช้าวันนี้สมาชิกพร้อมหน้าทั้งปาณัท ปาริชาติ และจอมภพ มันเป็นความอบอุ่นที่จอมภพเริ่มเคยชินเสียแล้ว มีอยู่วันหนึ่งที่พี่ชายคนโตของปาณัทมาเยี่ยมถึงบ้าน ตอนนั้นจอมภพเกร็งจนตัวแข็งไปหมด เขากลัวว่าพี่ชายของปาณัทจะไม่ยอมรับเขา แต่เมื่อได้พูดคุยกันไปพักหนึ่งใบหน้าดุๆของพี่ชายปาณัทก็เริ่มผ่อนคลายลง จอมภพจึงหายเกร็งไปบ้าง ปาณัทแอบกลั้นยิ้มแทบตายเมื่อเห็นอาการของเขา
มันเป็นคำว่าครอบครัวอย่างที่จอมภพแทบไม่เคยได้สัมผัส แม่ทิ้งเขาไปช่วงรอยต่อระหว่างเด็กโตสู่วัยรุ่น แต่ระหว่างที่แม่ยังอยู่ด้วยก็ใช่ว่าแม่จะดูแลเขาได้ดีนัก พ่อเสียอีกที่คอยดูแลเอาใจใส่ แต่เมื่อแม่ทิ้งไปพ่อก็เสียศูนย์ทำให้เขาต้องโตมาโดยไม่มีใครดูแล
“วันนี้มีข้าวต้มกุ้ง ฝีมือป้าสายอร่อยอยู่แล้ว”
ปาริชาติหันไปกล่าวเอาใจแม่บ้านวัยกลางคนที่มาทำงานไปเช้าเย็นกลับ ป้าสายหันมายิ้มพลางส่งค้อนเบาๆ
“ค้า คุณปลาก็เอาใจป้าตลอด แต่ก็ไม่ค่อยได้อยู่กินฝีมือป้าหรอก”
“แหม มีตัดพ้อนะเดี๋ยวนี้”
ปาริชาติหัวเราะเบาๆก่อนชักชวนปาณัทและจอมภพให้จัดการกับข้าวต้มหอมฉุย พลางชวนพูดคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆ
“จอม ถ่ายละครเสร็จแล้วสินะ จะออนแอร์เมื่อไหร่ล่ะ”
จอมภพวางช้อนลงเพื่อตอบคำถามพี่สาวของปาณัท
“ไม่นานหรอกครับพี่ปลา งานเร่งเพราะทุกอย่างเตรียมไว้หมดแล้ว เหลือแค่ตัดต่อแค่นั้นเองครับก็เริ่มฉายได้”
“จะว่าไป ทีมคุณเจริญนี่เขาก็ทำงานกันเร็วจริงๆนะ แป๊บเดียวละครออนแอร์ได้เลย ไม่ต้องรอคิว คงเพราะฉายทางช่องดิจิตอลด้วยนั่นแหละมันก็เลยง่ายกว่าช่องหลัก ว่าแต่จอมได้ผู้จัดการมาดูแลหรือยังล่ะ”
จอมภพหันไปสบตากับปาณัทก่อนจะหันกลับไปตอบคำถามของปาริชาติ
“ยังเลยครับ แต่ไม่ต้องรีบหรอกครับพี่ปลา ผมอาจจะยังไม่มีผลงานอะไรออกมาหลังจากนี้ก็ได้ เทอมหน้าเรียนหนัก ผมอยากจะยึดการเรียนไว้ก่อน”
ปาริชาติพยักหน้ารับรู้ หล่อนเบนความสนใจไปอ่านข่าวต่างๆในโทรศัพท์มือถือ ส่วนจอมภพก็หันไปคุยกับปาณัทจนกระทั่งอยู่ๆปาริชาติก็ส่งเสียงเอะอะขึ้นมา
“จอม นี่มันอะไรกัน ข่าวจอมจูบกับนักแสดงชื่อนิคที่ห้องอาหารเมื่อคืนนี้ เป็นข่าวจริงหรือนักข่าวมันเต้าข่าวขึ้นมาเนี่ย”
จอมภพตกใจ เขารีบรับโทรศัพท์ที่ปาริชาติส่งให้มาดู เป็นภาพเงาผู้ชายสองคนในความมืดที่กำลังแนบชิดกัน จอมภพกัดฟันกรอดเมื่อสิ่งที่ชานนท์ต้องการบังเกิดผล
“ผมขอโทษครับ ผมจูบไอ้นิคมันจริงๆนั่นแหละ ผมขอโทษนะครับพี่เปา ไม่อยากจะแก้ตัวแต่มันเป็นเหตุจำเป็น”
หัวใจของจอมภพร่วงหล่นเมื่อเห็นสีหน้าขรึมลงทันตา หากปาณัทด่าทอเขาคงจะดีกว่านี้ แต่อีกฝ่ายกลับกระทำเพียงนั่งก้มหน้าเม้มปากแน่นราวกับจะระงับอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาให้ได้ ปาณัทส่งเสียงแผ่วเบาหลุดจากปาก
“ไม่เป็นไรหรอกจอม”
“ไม่เป็นไรได้ไง”
ปาริชาติกลายเป็นคนส่งเสียงดังแทนน้องชาย หล่อนหันมามองจอมภพด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด
“อยู่กันมาเป็นปีแบบคู่ผัวตัวเมีย พี่ๆญาติๆก็อุตส่าห์ยอมรับเพราะเห็นแก่ความสุขของน้องคนเล็ก แล้วไง ผัวเด็กที่เพิ่งได้เป็นดารายังไม่ทันออนแอร์กลับมีข่าวไปจูบกับคนอื่นจนแพร่ไปทั้งโซเชียล แล้วไอ้ที่ประคบประหงมกันมาคืออะไร จอม ถ้ามีเหตุผลที่ดีกว่าการขอโทษก็พูดออกมา”
“พี่ปลา ใจเย็น อย่าเพิ่งดุจอมสิ”
ปาณัทพยายามลูบแขนพี่สาวที่กำลังเดือดปุดๆให้สงบลง จอมกัดฟันแน่นเมื่อถูกปาริชาติดุ และทั้งหมดก็เป็นความจริง ควรที่เขาจะต้องยืดอกยอมรับ
“นิคมันไปรู้เรื่องที่ผมเคยทำไม่ดีก่อนหน้าจะพบกับพี่เปาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วเอามาขู่ผมครับว่าให้ยอมทำตามที่มันต้องการ ถ้าผมไม่ทำมันจะเอาไปบอกนักข่าว ผมไม่ได้กลัวว่าชื่อเสียงของผมจะเสียหายหรอกครับเพราะผมมันเกิดมาจากดินอยู่แล้ว แต่ที่ผมกลัวเพราะไอ้นิคมันขู่ว่าชื่อเสียงของพี่เปาจะเสียหายไปด้วย”
“แล้วไอ้เด็กคนนี้มันต้องการอะไร ถึงต้องเอาเรื่องพวกนี้มาขู่ ตอบพี่มาสิ”
ปาริชาติยังคงคาดคั้น จอมภพนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เมื่อคืนนี้มันบังคับให้ผมจูบมัน และที่มากกว่านี้ มันต้องการให้ผม เอ่อ นอนกับมันครับ”
สาวใหญ่อ้าปากหวอ ปาริชาติไม่นึกว่าวัยรุ่นสมัยนี้เขาจะขอเรื่องอย่างว่ากันตรงๆแบบนี้ หล่อนได้แต่ยกมือกุมขมับส่วนปาณัทก็ยิ่งหน้าแห้งลงทุกที
“แล้วนี่ยังไม่ได้ไปนอนกับมันมาใช่ไหมจอม”
“ไม่ครับ ผมจะไม่ทำแบบนั้นเพราะไม่อยากทำให้พี่เปาเสียใจ แต่ก็ยังหาวิธีแก้ไขปัญหาไม่ได้ ก็เลยคิดจะเลิกรับงานแสดงมาออกแบบของให้พี่เปาอย่างเดียวนี่แหละครับ”
“ขอบใจนะจอม”
เมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากปากจอมภพ พร้อมกับคำกล่าวหนักแน่นว่าไม่ต้องการทำให้เขาเสียใจ สีหน้าของปาณัทก็แช่มชื่นขึ้นมาบ้าง แต่ดูเหมือนปาริชาติจะยังไม่ยอม จอมภพก็เหมือนญาติคนหนึ่งในครอบครัวไปแล้ว จะให้อยู่เฉยก็เหมือนไม่ใช่ปาริชาติ
“ก็ดีที่คิดได้แบบนั้น ไม่ต้องไปเป็นมันหรอกดารงดารา วงการนี้มีแต่เรื่องสตรอ พี่ให้เช่าเครื่องมืออยู่เหมือนจะแหย่ขาข้างหนึ่งอยู่ในวงการ ทำไมจะไม่รู้ แต่เจ็บใจมันนัก ไอ้เด็กนรกนี่ เดี๋ยวไปเหมาทุเรียนที่ตลาดไทไปตบมันดีไหม”
“ใจเย็นสิเจ้ ทุเรียนราคาแพงนะปีนี้”
เมื่ออารมณ์ดีขึ้นมาบ้างปาณัทก็เริ่มยิ้มออกและแหย่พี่สาวได้ ปาริชาติค้อนขวับ
“แหม ทีงี้ล่ะยิ้มออก แกไปซื้อต้นลาเวนเดอร์มาปลูกหลังบ้านแล้วไปนั่งดมกลิ่นมันไปไอ้เปา ทำไมฉันต้องมาเดือดเพราะเรื่องของแกด้วยเนี่ย มันชื่ออะไรนะ ชานนท์ใช่ไหม เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับน้องชายเจ้ปลา ได้ เจ้จัดให้ ถ้าข่าวจอมเล็ดลอดไปถึงหูนักข่าว ไอ้เด็กคนนี้มันก็ต้องไม่มีที่ยืน”
“เจ้จะทำไง”
ปาณัทมองพี่สาวอย่างนึกขำ ปาริชาติเป็นแบบนี้มานานแล้ว หล่อนไม่ยอมให้ใครมาลูบคมเป็นอันขาด
“ไม่รู้ อ้าว อย่ามาทำเป็นยิ้มนะ ตอนนี้ไม่รู้แต่อีกไม่นานรู้แน่ คนอย่างเจ้ปลาเส้นสายมีเป็นหนวดปลาหมึก ถ้ามันขุดเรื่องของจอมได้ เราก็ขุดเรื่องของมันได้เหมือนกัน”
จอมภพนั่งรถคันเดียวกับปาณัท อันที่จริงเขามีประชุมที่สำนักงานกลางเมืองหลวง แต่เรื่องของจอมภพกับชานนท์ทำให้เขาไม่มีอารมณ์ทำงาน ถึงแม้จะรู้ว่าจอมภพมั่นคงพอก็ตาม
“จอมมีเรียนช่วงเช้าไหมวันนี้”
หันไปถามชายหนุ่มที่นั่งมาข้างๆ จอมภพส่ายหน้าปฏิเสธ
“วันนี้เรียนช่วงบ่ายครับ”
ปาณัทพยักหน้ารับ เขากดโทรศัพท์ไปหาลูกน้องเพื่อยกเลิกการประชุม
“ประชุมไม่ไหว พักก่อนดีกว่า”
พวงมาลัยรถยนต์ถูกหมุนให้เลี้ยวไปอีกทาง จนถึงคอนโดมิเนียมที่จอมภพมาพบกับปาณัทและมีความสัมพันธ์กันครั้งแรก เมื่อก้าวเข้าไปในห้องปาณัทก็เปิดตู้เย็นหยิบขวดเบียร์ที่แช่ทิ้งไว้มาเปิดเทลงไปในแก้วแล้วยกดื่ม จอมภพเห็นการกระทำของปาณัทแล้วก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายยังไม่สบายใจเท่าไหร่นัก
“ผมขอโทษนะ”
ร่างสูงก้าวเข้าไปกอดปาณัทจากเบื้องหลัง รั้งร่างนั้นให้เอนกายพิงอยู่ในอ้อมอกของเขา
“ผมไม่รู้จะพูดอะไรแทนคำนี้ดีถึงจะทำให้พี่เปาหายโกรธ แต่ผมก็นึกไม่ออกจริงๆ”
ปาณัทผ่อนลมหายใจเบาๆ เขายกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มพลางปล่อยให้อ้อมกอดแสนอบอุ่นนั้นครอบครองร่างกายของเขา
“ผมโกรธจริงๆนั่นแหละ แต่พอฟังเหตุผลของจอมแล้วก็หายโกรธแล้วล่ะ เหลือแต่ไม่สบายใจที่จอมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ชีวิตจอมกำลังจะรุ่งอยู่แล้วเชียว”
จอมภพคลี่ยิ้ม เขากดคางลงบนผมนุ่มกลิ่นหอม มือใหญ่ดึงแก้วเบียร์ในมือปาณัทมาดื่มไปด้วย
“ถ้าต้องรุ่งโดยทำให้พี่เปาเจ็บ ผมไม่เอาหรอก ขอเป็นเด็กฝึกงานในโรงงานพี่เปาดีกว่า อีกอย่าง ผมไม่ชอบให้ใครมาขู่ให้ผมทำโน่นทำนี่ ผมมันเด็กเหลือขอในสายตาคนอื่นอยู่แล้ว แต่ขออย่างเดียว ขอให้พี่เปาเชื่อมั่นในตัวผมก็พอ”
ปาณัทหัวเราะเบาๆกับอ้อมกอดที่ยิ่งกระชับแรงมากขึ้น เขาหันกลับไปสบตาพลางยกแขนวางพาดบนไหล่กว้าง
“ก็เพราะเป็นจอม ผมถึงได้มั่นใจไงล่ะ ว่าจอมจะไม่ทำให้ผมเสียใจแน่นอน”
“พูดดีจังครับ”
เขาโน้มใบหน้าลงไป ประทับจูบแผ่วเบาก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นเรื่อยๆ จอมภพวางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะพร้อมกับตระกองกอดปาณัทไว้จนร่างแนบชิด ริมฝีปากที่ตวัดเคล้ายอมผละออกจากกันเพื่อจะได้สื่อสารความในใจทางสายตา
มีต่ออีกนิด...
-
อ่านต่อตรงนี้....
“เราเจอกันที่นี่เป็นครั้งแรก”
เสียงของจอมภพนุ่มกว่าเคย ปาณัทยังไม่วายใจสั่น
“ใช่ เห็นหน้าจอมครั้งแรกที่หน้าประตู ผมเกือบทำอะไรไม่ถูก ไม่นึกว่าจะหล่อขนาดนี้”
แก้มแดงเป็นสีเลือดฝาดเมื่อเผยความในใจที่เก็บงำไว้ จอมภพยิ้มถูกใจ
“แล้วครั้งแรกของเรา พี่เปาพอใจไหมครับ ผมทำอะไรให้รู้สึกว่าไม่คุ้มค่าจ้างหรือเปล่า”
“ถามอะไรแบบนี้นะ เด็กบ้า” ปาณัทหัวเราะขัดเขิน “ก็พอใจมากถึงได้ขอต่อเวลายังไงล่ะ จำไม่ได้หรือไง”
สีหน้ายามกระดากอายส่งผลให้ปาณัทยิ่งดูอ่อนเยาว์ลง จอมภพเผลอไผลมองภาพนั้นอย่างลืมตัวไปครู่หนึ่ง เขาดึงแว่นตากรอบใสจากใบหน้าของปาณัทออกมาวางบนโต๊ะก่อนจะรวบเอวของปาณัทขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ผมขอดูแลพี่เปาเหมือนอย่างวันนั้น พี่เปาจะได้สบายใจและหายโกรธผมนะครับ”
พูดจบร่างโปร่งของปาณัทก็ลอยจากพื้นจนกระทั่งแผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม เสื้อผ้าของเขาถูกจอมภพถอดออกทีละชิ้นช้าๆอย่างจงใจ ดวงตาคมจ้องมองร่างกายขาวเนียนตามเชื้อชาติไม่วางตาจนกระทั่งเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปิดบัง
“จอม มองขนาดนี้ผมก็เขินเป็นนะ”
ร้อนวูบวาบไปทุกจุดที่สายตาดุจเหยี่ยวกวาดสายตา จอมภพได้แต่ยิ้มไม่พูดไม่จาขณะเขาถอดเสื้อผ้าตนเองบ้าง รูปร่างสมบูรณ์แบบทำให้ปาณัทเองก็เผลอมองด้วยความหลงใหล มือเรียวนุ่มยกขึ้นวางแนบไปกับแผงอกโดยไม่รู้ตัว
“พี่เปาเองก็ยั่วผมตลอด”
จอมภพดึงมือเรียวมาจูบทุกปลายนิ้วก่อนจะเลื่อนไปตามท่อนแขนกลมกลึง เขาสูดดมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่กระจายมาจากเนื้อนุ่มก่อนจรดริมฝีปากลงกับยอดอกสีอ่อนแล้วเม้มขึ้นมาช้าๆ
“จอม!”
ร่างนั้นผวาขึ้นตามแรงดึงดูด จอมภพฉวยโอกาสสอดมือข้างหนึ่งเข้าใต้แผ่นหลังแล้วเลื่อนต่ำมากอบกุมเนื้อแน่นของบั้นท้าย เขาลากริมฝีปากลงมาช้าๆจนถึงแอ่งสะดือ มือใต้ล่างก็พลันบีบเค้น ได้ยินเสียงครวญครางหวามไหวจากคนที่นอนบิดพล่าน
ชายหนุ่มไม่หยุดแค่นั้น เมื่อเขาเลื่อนต่ำมาถึงจุดสงวนที่ไม่สงวนสำหรับเขา จอมภพจูบเบาๆบนเนื้อสีชมพูจัดสลับกับใช้จมูกถูไถ เขาปลุกส่วนนั้นด้วยปลายลิ้นจนฉ่ำชุ่มก่อนที่จอมภพจะเปิดปากแล้วกินมันเข้าไป
“อา จอม จอมครับ”
ปาณัทกัดฟันหน้าเหยเก เขาตั้งชันเข่าขึ้นมาพร้อมกับใช้ปลายนิ้วขยุ้มขยำเส้นผมดกดำของจอมภพ มองเห็นศีรษะของชายหนุ่มผงกขึ้นลงอยู่ตรงเอวของตัวเอง ผ่อนบ้างเร็วบ้างจนกระทั่งกล้ามเนื้อของเขาบิดเกร็ง
“โอ้ จอม”
ทุกหยาดหยดที่พุ่งออกมาถูกจอมภพกลืนกินลงไป ปาณัททิ้งกายนอนหอบกับความสุขสมเพียงไม่กี่นาทีที่เริ่มต้น ยังไม่ทันหายเหนื่อยจอมภพก็จับต้นขาของเขาแยกห่างจากกันก่อนที่ปลายลิ้นที่แสนอัศจรรย์นั้นจะขยับไปตวัดอยู่ตรงรูจีบพับ เอวของปาณัทแทบจะยกลอยไปความเสียวซ่านที่บังเกิดขึ้น
“จอม ตรงนั้น โอ เสียวมาก”
เกร็งจนเผลอวางท่อนขาไปกับไหล่หนาที่คลอเคลียอยู่ตรงช่องแคบ ปลายนิ้วชุ่มฉ่ำด้วยเจลใสหล่อลื่นสอดเข้าไปในช่องทางช้าๆพลางหมุนวนเปิดทางขณะปลายลิ้นก็ตวัดเข้าสู่ภายใน ปาณัทส่งเสียงหนักจนนึกอายตัวเอง
“จอมครับ เข้ามาเถอะนะ ผมต้องการจอมมากเลย”
ผงกหัวส่งเสียงสั่นพร่าและสายตาเว้าวอน จอมภพจึงค่อยยันกายสูงพลางดึงปลายนิ้วออก เขาจ่อความเป็นชายไว้ที่ปากทางก่อนจะเอนตัวต่ำลงไปใช้ปากครอบคลุมยอดอกสีสวยอีกครั้งพร้อมกับดันเอวเข้าไปช้าๆ ช่องทางร้อนนั้นเปิดรับอยู่แล้วให้จอมภพเข้าไปเติมเต็ม ชายหนุ่มเป่าปากกับความรัดรึงที่กลืนกินเขาเข้าไปจนหมด
“มีความสุขด้วยกันนะครับพี่เปา”
เขากระซิบที่ข้างหู กายแกร่งขยับเคลื่อนช้าๆ ปาณัทกอดก่ายจอมภพไว้ทั้งแขนและขาและปล่อยให้ชายหนุ่มพาเขาล่องลอยไปกับความเร่าร้อนที่เต็มไปด้วยความหวามไหว
“จอม โอ ดีเหลือเกิน อีกนิดเดียว”
ปาณัทขยับเอวรับ ใช่ว่าเขาจะนอนนิ่งเป็นขอนไม้ ยามตกอยู่ในความสุนทรีปาณัทก็ร้อนแรงไม่แพ้ใคร เขาเผลอกัดเข้าที่ไหล่ของจอมภพเมื่อความเสียวซ่านมาเยือน
“อื้อ จอม!”
ปาณัทถึงฝั่งไปแล้ว รู้ได้จากความเปียกชื้นตรงเอวที่เบียดเสียด เขาดันท่อนขาเรียวของปาณัทให้ยกสูงไปข้างหน้า เพื่อที่จอมภพจะส่งตัวเองเข้าสู่ฝั่งบ้าง ความแข็งขันทะลุทะลวงเข้าออก พักใหญ่จอมภพก็ส่งเสียงดังลั่นขณะดึงมันออกมา เขาทิ้งกายลงไปนอนเคียงข้างแล้วกอดปาณัทไว้
“ไปเรียนตอนบ่ายไม่ไหวแน่เลย โทรไปบอกเพื่อนให้เล็คเชอร์ให้ดีกว่า”
ชายหนุ่มรำพันกับร่างนุ่มชื้นเหงื่อ ปาณัทหยิกไปที่ลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องด้วยความหมั่นไส้
“เด็กนิสัยไม่ดี หัดโดดเรียน”
“พี่เปานั่นแหละครับทำให้ผมหมดแรง น่านะ พักให้หายเหนื่อยเผื่อผมจะฟื้นตัวมาดูแลพี่เปาอีกสักรอบ นะครับ”
ปาณัทส่ายหน้า แต่เขาก็ยิ้มตาม หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยให้จอมภพนอนกอดเขา ใครจะกล้าขัดเมื่ออีกฝ่ายปรนเปรอความสุขให้ขนาดนี้ ก็ได้แต่เสพติดในสิ่งที่จอมภพมอบให้จนเกือบค่ำ
ในที่สุดก็ถึงวันที่ซีรีส์ชายรักชายที่ชื่อเสียงโด่งดังถึงกำหนดฉายวันแรก จอมภพจำเป็นต้องไปในงานอีเวนท์เปิดตัวซีรีส์ในวันนี้ ในงานมีทั้งนักแสดงวัยรุ่นในเรื่อง และทีมงานบางส่วนรวมถึงเจริญกับสุมาลีเจ้าของค่ายที่มาดูแลความเรียบร้อยของงาน ด้านหน้าเวทีมีแฟนคลับกลุ่มใหญ่ถือป้ายเชียร์นักแสดงด้วย
พิธีกรกล่าวเปิดงาน เชิญเจริญและบิ๊กขึ้นไปกล่าวถึงความเป็นมาของละครเรื่องนี้หลังจากนั้นนักแสดงในเรื่องก็ได้ขึ้นไปบนเวที ชานนท์นั่งติดกับจอมภพที่เป็นนักแสดงคู่หลัก เสียงดังของแฟนคลับก็เริ่มต้นทันที
“คู่เอกของเรามาแล้วครับ ไหนใครจิ้นจอมนิคส่งเสียงหน่อย”
จอมภพยิ้มให้กลุ่มแฟนคลับ แม้จะไม่ค่อยชอบใจนักที่ชานนท์เอนกายเข้ามาใกล้ชิดเขาบ่อยครั้ง รู้ทันว่าอีกฝ่ายกำลังสร้างกระแสคู่จิ้น แต่บังเอิญว่าจอมภพไม่ได้อินตามไปด้วย
“คู่นี้ก็มีข่าวสนิทสนมกันมากใช่ไหมครับเพราะว่ามีบทเลิฟซีนดุเดือดมากต้องถึงเนื้อถึงตัวกันตลอด เดือนที่แล้วมีข่าวว่าจูบกันด้วย ยังไงกันครับเนี่ย มีอะไรแน่นแฟ้นกันเป็นพิเศษหรือเปล่า เล่าให้พวกเราฟังหน่อย”
พิธีการตั้งคำถามเด็ด เสียงกรี๊ดกร๊าดของแฟนคลับยิ่งดังหนาหู ชานนท์ยิ้มเขินก่อนจะตอบคำถาม
“วันนั้นมีงานเลี้ยงปิดกล้อง ผมดื่มไปนิดหน่อยแต่ก็เริ่มเมานั่นแหละครับ ปกติไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่ เดินๆไปห้องน้ำก็สะดุดพื้น โชคดีที่จอมรับไว้ทัน แต่ก็บังเอิญปากไปชนกันเท่านั้นเองครับ ส่วนเรื่องสนิทกันเป็นพิเศษจะจริงหรือเปล่า ให้จอมตอบดีกว่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้น น้องจอมคงต้องตอบเรื่องนี้แล้วครับ น้องนิคโยนมาให้ขนาดนี้”
จอมภพฝืนยิ้ม เขาหันไปทางต้นเรื่องที่โยนมาให้ ชานนท์ยิ้มเป็นต่อและท้าทายในความลับที่ตนกุมไว้ในมือ
“ก็สนิทกันเพราะงานน่ะครับ ถ้าไม่สนิทคงถ่ายละครจนจบเรื่องไม่ได้ สนิทจนเริ่มจะรู้ไส้รู้พุงกันแล้วว่ามีกี่ขด”
เขาแสร้งหัวเราะบ้าง ไม่อยากทำลายบรรยากาศงานให้กร่อย พิธีกรยังตั้งคำถามย้ำเรื่องนี้มาอีก
“สนิทกันขนาดนี้แล้วจะมีโอกาสพัฒนาไหมครับน้องจอม”
“สนิทพอให้แฟนคลับฟินๆกันก็พอครับ ต่อไปต้องแยกย้ายกันไปทำงาน ผมไม่อยากให้ยึดติดกับผลงานเรื่องแรกจนไปขวางการทำงานต่อๆไป”
จอมภพไม่สนใจว่าชานนท์จะหุบยิ้มแทบไม่ทันกับคำตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆของเขา โชคยังดีที่พิธีกรหันไปถามนักแสดงคู่อื่นในเรื่องชานนท์จึงได้แต่ปั้นหน้ายิ้มทั้งที่ใจเดือดปุดๆ จนกระทั่งการสัมภาษณ์และแจกลายเซ็นเสร็จสิ้นลง จอมภพจึงรีบเลี่ยงเดินลงเวที
“จอม เดี๋ยวสิ” ชานนท์คว้าแขนเขาไว้ “ทำไมพูดฉีกหน้าเราแบบนั้น คู่จิ้นมาแรงจะตาย ทำไมไม่ทำตัวให้มันดีๆ งานจะได้เข้ามา”
“ปล่อยแขนกู”
จอมภพส่งเสียงดุในลำคอ จนชานนท์ชักหวั่น แต่เขาก็ฝืนเชิดหน้าท้าทายแถมยังทำใจกล้าวางมือไปบนแผงอกล่ำอีกด้วย
“เรื่องที่เราเสนอล่ะว่าไง วันนี้เราว่าง ไปวันนี้กันเลยก็ได้นะ เราอยากได้จอม อยากให้จอมทำให้เรามีความสุข นะจอมนะ”
จอมภพปัดมือนั้นออก สายตาคมมองชานนท์อย่างรังเกียจ
“ไม่ว่าง วันนี้ไม่ว่าง วันไหนๆก็ไม่ว่าง กูไม่มีวันว่างสำหรับมึงว่ะนิค ขอโทษที กูเอามึงไม่ลงจริงๆ”
จอมภพเดินจากไปทิ้งให้ชานนท์ยืนกัดฟันมองด้วยความเคียดแค้น คนอย่างชานนท์ ถ้าเขาไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าใครจะได้ ในเมื่อพูดดีด้วยจอมภพยังไม่ยอม เขาก็จะใช้ไม้เด็ด และตอนนั้นจอมภพจะต้องคลานมาขอร้องเขา
ชานนท์จะต้องทำให้ได้!
TBC
แต่งนิยายช่วงใกล้ๆจบ นี่มันยากแท้น้อออ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
คงจะมีคนโดนเจ้ปลาคิลในเร็วๆ นี้
-
:katai2-1: เชียรที่์์์์เจ้ปลาสุดใจ รอดูนิคโดนเล่นงาน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รอดูฝีมือเจ้ปลา
ว่าแต่...ยัยเจ้สุมาลีคงไม่มามีบทบาทนะ
-
ระหว่างพี่ปลากะนังนรกนิค ใครจะวินรอดูค่ะ
-
มีคนโดนแฉก่อนแน่ๆคิคิ
-
โดนคิลแน่นวลลลล
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:hao4: :hao4: :hao4:
-
นิคนี่ไม่เข็ดสินะ
-
:3125:
:L1: :pig4: :L1:
o13
-
รอเจ๊ปาออกโรงช่วยน้องเขยเลยจ้า
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ดีที่เปาดูจอมออก ไม่งั้นก็คงไม่ได้รู้เรื่องที่ไม่โอเคก่อน
แล้วพอมาเจอเรื่องข่าวอีก ดีนะที่พี่ปาเค้นให้ตอบ
ไม่งั้นเปาก็นอยด์หนักแน่เลย
จ้า เหนื่อยเนาะ ขอเวลาพัก พักยังไงถึงออกแรงจนมืดค่ำคะ
เอ็นดูเปาที่รักจอมมาก และจอมที่ทั้งรักและหลงเปามาก
นิคก็พยายามมากไปไหม ออกตัวแรงจริงเลย อยากให้พี่ปาจัดการแล้ว
ป้าสุมาลีก็ยังไม่ออกโรงนะคะ รอดูว่าจะออกตัวไหม หรือรอเก็บตกอย่างเดียว
ถึงคนเขียน ถ้าเขียนตอนใกล้จบยาก ก็ไม่เป็นไรนะคะ
เรายังอ่านได้อีกยาวๆ เลยจ้า 5555
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 19
ชานนท์รอจนงานใกล้เลิกแล้วจึงเข้าไปหาเจริญ เขายิ้มหวานพลางก้าวเข้าไปยกมือกราบที่อกของเจ้าของค่ายจนแนบชิดตัวติดกัน
“นิคกราบขอบคุณพี่เจริญมากนะครับที่ให้โอกาสเล่นละครเรื่องนี้ ดังตั้งแต่ยังไม่ฉายแน่ะ”
เจริญเหลือบตาไปมา พอเห็นว่าเป็นมุมปลอดคนจึงคว้ามือของชานนท์มากุมไว้ ดวงตาของเขากระหายอย่างเห็นได้ชัด รสชาติลีลาของนายเอกในละครสะเด็ดสะเด่าจนเขาขึ้นสวรรค์ไปเสียหลายรอบในคืนนั้น
“ก็เป็นเพราะนิคแสดงเก่งด้วยไงล่ะ ละครชายรักชายนี่กระแสมาแรงจริงๆนะ โฆษณาก็เข้าจนครบทั้งสิบสองตอนแล้ว พี่ว่าจะหาเรื่องมาทำใหม่อีกสักเรื่อง นิคสนใจจะมาแคสงานก่อนไหมล่ะ”
ชานนท์เบิกตากว้าง สีหน้าของเขาไร้เดียงสาราวกับเด็กได้ของเล่นถูกใจ
“ดีสิครับพี่เจริญ พี่จะให้ผมไปแคสที่ไหนดีล่ะครับ พอดีวันนี้ผมไม่มีคิวงานด้วย”
สบตากันอย่างรู้เท่าทัน เจริญกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อคิดถึงบทบนเตียงของชานนท์
“ได้สิ เดี๋ยวเลิกงานวันนี้แล้วพี่ก็ว่าง เราไปพบกันที่เดิมช่วงค่ำๆนะ ให้ภาคภูมิพาไปก็ได้ แต่อย่าตามไปติดกันนักล่ะ เดี๋ยวมีใครสงสัย ถ้าแคสแล้วเหมาะกับบท พี่เอานิคเล่นเรื่องหน้าต่อแน่ๆ”
เจริญปล่อยมือชานนท์ด้วยความเสียดายก่อนจะเดินจากไป เมื่ออยู่เพียงลำพังชานนท์ได้แต่เบะปากตามหลัง
“โธ่ ไอ้แก่ จะเอายังเอาไม่ค่อยจะเป็นเลย ถึงว่าเมียต้องไปหาซื้อเด็กกิน”
แต่ชานนท์ก็ต้องไปตามนัดโดยไม่มีภาคภูมิไปด้วย ผู้จัดการของเขายังต้องดูแลเด็กอื่นอีกสองสามคนที่ต้นสังกัดเอเยนซี่รับเข้ามา แต่ไม่ได้มีปัญหาอะไรสำหรับชานนท์หรอก ดีเสียอีกที่คล่องตัวกว่า เขากลับหอพักไปขัดสีฉวีวรรณก่อนจะนั่งแท็กซี่ไปยังคอนโดมิเนียมเล็กๆชานเมืองที่เจริญใช้สำหรับเป็นห้องเชือดนักแสดงหน้าใหม่ เคาะประตูไม่กี่ครั้งเจ้าของห้องก็เปิดประตูรับ ชานนท์ถูกดึงไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงทันที
“เดี๋ยวสิครับ พี่เจริญ รอแป๊บนึงผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย”
เสแสร้งปัดป้องทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเจริญกำลังหื่นกระหาย ทำท่าเดินหันหลังแต่ความจริงคือนำทางเจริญไปยังเตียงนอน ชานนท์โปรยยิ้มหวานยั่วยวนพลางถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น
“นิค เร็วหน่อยไม่ได้หรือไง”
เจริญชักหงุดหงิด ชานนท์จึงผลักเขาลงไปบนเตียงก่อนจะปรนเปรอยกแรกให้ด้วยปาก ชานนท์รู้ดีว่าช่วงนี้เขายังไม่ควรพูดอะไรมากไปกว่าการบำรุงบำเรอให้เจริญอิ่มจากรสกามของเขาเสียก่อน พักใหญ่กว่าเจริญจะสงบลงได้ตอนนั้นเองที่ชานนท์รู้ว่าแผนการของเขาเริ่มต้นแล้ว
“พี่เจริญสบายตัวหรือยังครับ”
หลังจากอาบน้ำให้หายเหนียวตัวแล้ว ชานนท์จึงมานอนเคียงข้างเจริญที่นอนแผ่เปิดโทรทัศน์ดูละครที่เริ่มฉายวันแรก
“สบายมาก เรานี่มันเด็ดจริงๆพับผ่า ตอนอยู่บนเตียงไม่ได้ใสซื่อเหมือนหน้าตาเลยนะ”
หลังจากปลดเปลื้องไปหลายน้ำ เจริญติดใจชานนท์เสียแล้ว หน้าตาใสๆแต่ลีลายั่วสวาทเป็นที่หนึ่ง
“อยากได้อะไรเป็นรางวัลไหม พี่จะซื้อให้ แล้วเรื่องต่อไปน่ะ พี่ให้เราเล่นแน่ๆ ดูสิเล่นดีกันขนาดนี้”
ชี้ให้ดูผลงานหน้าจอ ชานนท์ยิ้มรับคำชม สักพักเขาก็เริ่มบทสนทนาบทใหม่
“จอมเล่นแข็งไปหน่อยนะครับ จริงๆตอนแคสบทพี่บิ๊กอยากได้อีกคนมาเล่นมากกว่า”
“อ้าว แล้วทำไมถึงตกลงใจเอาจอมมาเล่นล่ะ”
เจริญไม่ได้อยู่ช่วงแคสบท บิ๊กเป็นผู้กำกับที่อยู่กับค่ายมานาน เขาจึงไว้ใจอีกฝ่ายมาก ชานนท์แสร้งทำสีหน้าแปลกใจ
“เอ๊ะ นึกว่าพี่เจริญรู้เรื่องแล้ว คนที่บอกให้พี่บิ๊กรับจอมมาเล่นบทพระเอกคือพี่สุมาลีไงครับ”
คิ้วของเจริญขมวดเข้าหากัน ปกติสุมาลีไม่ค่อยได้มายุ่งเรื่องนักแสดงนัก ภรรยาของเขาดูแลเรื่องการเงินเสียเป็นส่วนใหญ่
“สุกับจอมรู้จักกันเหรอ ถึงได้รับจอมมาเล่น จอมมันก็ไม่ได้มีงานแสดงก่อนหน้านี้นี่”
“รู้จักกันสิครับ ผมยังเห็นพี่สุกับจอมยืนกอดกันที่ลานจอดรถเลย อุ๊บ!”
ชานนท์ทำเป็นตกใจที่พลั้งปากพูดออกไปก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าสลดเมื่อเห็นเจริญนิ่งอึ้ง
“พี่เจริญผมขอโทษที่เผลอพูดเรื่องนี้ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้ วันนั้นผมไปรอพี่ภาคแล้วบังเอิญเห็นเข้า ยังคิดว่าไม่น่าใช่ก็เลยถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วก็ เอ่อ..”
“เอารูปที่ว่ามาให้พี่ดู เร็วๆนิค”
ถึงแม้เจริญกับสุมาลีจะไม่ค่อยได้รักใคร่กลมเกลียวเหมือนแต่ก่อน แต่ด้วยสันดานผู้ชายแล้วเจริญก็ไม่ชอบที่ภรรยาจะไปสนิทสนมกับชายอื่น แม้ตัวเขาจะยุ่งกับใครมากหน้าหลายตาแต่เพราะเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหาย ส่วนสุมาลีอย่างไรก็เป็นผู้หญิง หากไปยุ่งกับผู้ชายอื่นย่อมทำให้ครอบครัวเสื่อมเสีย
“ตะ แต่ว่า พี่เจริญจะดูจริงเหรอ ถ้าพี่สุรู้ว่าผมถ่ายรูปพี่สุไว้ ผมต้องตายแน่เลย”
“นิค สุไม่รู้หรอกน่า เอามือถือมาให้พี่”
ชานนท์หยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดหน้าจอช้าๆแกล้งให้เจริญหงุดหงิด ก่อนจะส่งรูปที่เขาแอบถ่ายไว้ได้ในวันที่เห็นสุมาลีกับจอมภพที่ลานจอดรถ นึกขอบคุณสวรรค์ที่ดลใจให้เขาใช้โทรศัพท์แอบถ่ายรูปไว้ทัน และสามารถนำรูปนี้มาใช้ประโยชน์ได้ เจริญกระชากโทรศัพท์ไปจากเขาพลางจ้องรูปนั้นด้วยความโมโห แม้จะอยู่ในความมืดก็ดูออกค่อนข้างชัดว่าเป็นสุมาลีกับจอมภพจริงๆ
“อีสุ อีเมียสารพัดพิษ”
ชานนท์ก้มหน้าลอบยิ้ม ปลาติดเหยื่อแล้ว หมั่นไส้สุมาลีนักที่ได้กินจอมภพมาก่อนหน้านี้ คงอร่อยมากถึงยังมีเยื่อใยไปอ่อยจอมภพขนาดนั้น
“ไอ้จอม ไอ้เหี้ย กูจะเอามันออกจากละคร”
“ทำไม่ได้นะครับพี่เจริญ” ชานนท์รีบเอ่ยห้าม “ละครมันออนแอร์แล้ว โฆษณาก็ขายหมดแล้วไง แค่สิบสองตอนเองพี่เจริญปล่อยให้ฉายไปเถอะ อย่าให้เรื่องนี้ทำให้พี่เจริญต้องขาดทุนเลย เรื่องต่อไปก็แค่อย่ารับจอมมาเล่นก็พอ ผมเองก็เสียใจที่แนะนำจอมให้มาเล่นละครเรื่องนี้ ผมขอโทษ”
ชานนท์ตาแดงก่ำราวกับจะร้องไห้ เจริญรีบปลอบโยนเพราะยังตกอยู่ในบ่วงสวาทที่ชานนท์ขุดหลุมไว้
“ไม่ใช่ความผิดของนิคสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่ามันจะร้ายขนาดนี้”
“แต่เรายังไม่มีหลักฐานแน่ชัดนะครับ อย่าเพิ่งปรักปรำพี่สุเลย มันอาจเป็นแค่อุบัติเหตุหรืออะไรสักอย่าง ผมว่าพี่เจริญลองดูท่าทีของพี่สุไปก่อนดีกว่า”
เจริญหลงกลชานนท์เสียแล้ว เขาเชื่อคำพูดของเด็กหนุ่มที่มีลีลาบนเตียงเผ็ดร้อนกว่าหน้าตา ชานนท์ซุกกายกอดเขาไว้พลางเอ่ยคำหวาน
“อย่าเพิ่งเครียดนะครับ ผมไม่ดีเองที่เอาเรื่องรกตารกใจมาทำให้พี่เจริญหงุดหงิด มาครับ มาให้ผมช่วยทำให้อารมณ์ดีดีกว่านะ”
ถึงเวลานี้ชานนท์ต้องปรนเปรอเจริญไว้ก่อน ยิ่งอีกฝ่ายหลงเขามากเท่าไหร่ การก่อกวนของเขาก็จะสัมฤทธิ์ผลยิ่งขึ้น ทั้งจอมภพและสุมาลีจะต้องเสียชื่อเสียงโดยที่ชานนท์ยังมือสะอาดอยู่ ชานนท์มั่นใจว่าเขาทำได้แน่นอน
ไม่กี่วันหลังจากนั้น ชานนท์จึงได้เห็นข่าวสุมาลีเข้าโรงพยาบาลเพราะความเครียด เขาหัวเราะเบาๆเพราะรู้ดีว่าความเครียดของสุมาลีไม่ใช่เรื่องงานแต่เป็นเพราะทะเลาะกับสามี เมื่อว่างจากงานอีเวนท์ชานนท์จึงไปที่โรงพยาบาลที่สุมาลีพักรักษาตัว เขาซื้อดอกไม้ไปด้วยช่อหนึ่ง
“สวัสดีครับพี่สุ”
“อ้าวนิค”
สีหน้าของสุมาลีพอมีสีเลือดขึ้นมาบ้าง จากที่เห็นในข่าว แต่ก็ยังมองเห็นความเครียดได้ชัด ชานนท์วางช่อดอกไม้บนโต๊ะก่อนจะชักชวนสุมาลีพูดคุย
“เห็นข่าวพี่สุเป็นลม นิคตกใจเป็นห่วงแทบแย่” วันนี้ชานนท์เล่นบทชายหนุ่มช่างฉอเลาะ “พี่สุเครียดเรื่องงานหรือครับ หรือว่าละครที่นิคเล่นเรทติ้งไม่ดี”
“เปล่าหรอก เรทติ้งดีกว่าที่คิดเยอะ พี่เครียดเรื่องอื่นน่ะ แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นมาแล้ว”
ละครชายรักชายที่ค่ายทำให้ช่องดิจิตอล ประสบความสำเร็จงดงาม ออกอากาศได้ครึ่งเรื่องก็ติดอันดับเทรนด์ทวิตเตอร์ พระเอกนายเอกและนักแสดงบทรองก็พากันโด่งดัง จึงไม่ใช่ปัญหาที่ทำให้สุมาลีเครียดเลย
“ถ้าอย่างนั้นนิคก็หายห่วง อ้อ เดือนก่อนมือถือพี่สุหายใช่ไหม นิคเพิ่งรู้ มันอยู่กับนิคเองแหละ ไปเจอมือถือหล่นหน้าห้องน้ำ ถามใครก็บอกว่าไม่ได้เป็นเจ้าของ นิคเลยเอาไปให้เพื่อนที่เป็นช่างซ่อมมือถือเปิดหน้าจอล็อคให้ แต่นิคลืมไปรับคืน เพิ่งว่างไปเมื่อวานนี้ ก็เลยรู้ว่าเป็นมือถือพี่สุ”
ชานนท์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าส่งให้สุมาลี
“แต่ว่านะ เพื่อนมันไปเจอแชทที่พี่สุคุยกับหนุ่มคนนึงโดยบังเอิญ มันเอามาบอกนิค นิคก็รีบห้ามมันไม่ให้พูด เดี๋ยวจะเป็นข่าวใหญ่”
“แชทอะไร!”
สีหน้าที่ดีขึ้นมาบ้างกลับเผือดลงไปอีก สุมาลีรีบคว้าโทรศัพท์มือถือมาจากมือของชานนท์ทันที ชานนท์แสร้งยิ้มอ่อนหวานก่อนจะกล่าวเสียงใส
“ไม่เห็นหน้าคนพูดหรอกครับ มีแต่รูปลำตัว แต่มันก็คุ้นอยู่ว่าคล้ายใคร พอมาดูดีๆมันก็คล้ายจอมเหมือนกันนะ นิคถ่ายละครกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับจอมตั้งหลายฉากก็จำพอได้ แต่ว่านะ นี่หรือเปล่าเอ่ย สังคมความอร่อยของพี่สุที่ไม่ยอมแบ่งปันให้นิค”
ชานนท์หัวเราะเบาๆ เป็นครั้งแรกที่สุมาลีรู้สึกถึงความเสแสร้งของชายหนุ่มหน้าใสที่อยู่ตรงหน้า
“ไอ้นิค!”
“พี่สุเก็บมือถือไว้ดีๆนะครับ อย่าไปทำร่วงหล่นที่ไหนอีก ระวังจะมีข่าวหลุดว่าเจ้าของค่ายละครชื่อดังซื้อเด็กคราวลูกไปกิน แถมยังให้มาแสดงละครค่ายตัวเองอีกด้วย ยิ่งถ้าพี่เจริญรู้เรื่องนี้ด้วยนะ เรื่องใหญ่แน่”
“นี่แกกำลังขู่ฉันอยู่นะ”
สุมาลีชี้หน้า หล่อนโมโหจนเหมือนความดันจะขึ้น ชานนท์ยักไหล่ ไม่นึกแคร์เพราะเขาถือไพ่ดีกว่าในมือ
“ไม่ได้ขู่ครับ แต่เพื่อนนิคมันเซฟรูปไว้ด้วย นิคกลัวเพื่อนจะทำแชทหลุด”
“แกจะเอาเท่าไหร่”
สุมาลีกัดฟันยื่นข้อเสนอ หล่อนมองชานนท์ด้วยความเคียดแค้น หน้าใสแต่พิษสงจัดยิ่งกว่างูเห่าเสียอีก
“เพื่อนนิคบอกว่ามันขอค่าซ่อมมือถือสองแสน นิคก็ต่อว่ามันให้นะครับว่าทำไมแพงจัง แต่อย่างว่าแหละ มือถือรุ่นนี้มันซ่อมยากด้วยสิ”
สาวใหญ่สบถออกมา หล่อนคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมของหล่อนเพื่อหยิบสมุดเช็คขึ้นมา เมื่อเซ็นเรียบร้อยสุมาลีจึงฉีกใบนั้นออกมาขว้างใส่ชานนท์
“ฉันนึกว่าแกใสซื่อ แต่ความจริงโคตรเลว อย่าหวังว่าจะได้มาแสดงละครของฉันอีกเลย ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ แล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ”
ชานนท์ก้มลงหยิบเช็คใบนั้นขึ้นมา อ่านทวนว่าเขียนชื่อของเขาและจำนวนเงินถูกต้องเขาก็เดินผิวปากออกไปจากห้อง สุมาลีคว้าช่อดอกไม้ของชานนท์ขว้างตามไปจนมันกระจายอยู่กับประตู หล่อนนั่งเครียดอยู่พักใหญ่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ไม่รับแขก พยาบาล พยาบาลอยู่ไหน”
สุมาลีเกรี้ยวกราด แต่ประตูก็ยังถูกผลักเข้ามา หล่อนจำเป็นต้องสงบลงเมื่อเห็นว่าแขกที่มาเยี่ยมเป็นใคร
“สวัสดีค่ะคุณสุ”
“สวัสดีค่ะคุณปลา”
สุมาลีพยายามระงับโทสะ แปลกใจที่ปาริชาติมาเยี่ยม
“ได้ข่าวคุณสุเข้าโรงพยาบาลก็เลยมาเยี่ยม ความจริงก็ว่าจะขอนัดพบคุณสุอยู่แล้ว”
“คุณปลามีธุระเรื่องอะไรหรือคะ”
ปาริชาติเป็นเจ้าของบริษัทให้เช่าอุปกรณ์ในวงการบันเทิงซึ่งเป็นธุรกิจส่วนตัว และยังมีธุรกิจของครอบครัวอีกหลายอย่าง สุมาลีเคยพูดคุยกับปาริชาติหลายครั้งแต่ก็ไม่ถึงกับสนิทสนมเป็นพิเศษ
“ธุระด่วนค่ะ” ปาริชาติดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งข้างเตียงของสุมาลี “ชานนท์เพิ่งออกจากห้องใช่ไหมคะ นี่แหละค่ะธุระของฉัน”
สุมาลีสบตาปาริชาติด้วยความงงงัน แขกที่มาเยี่ยมส่งยิ้มจริงใจไปให้
“ก่อนจะพูดอะไรออกไป ฉันสัญญากับคุณสุว่าเรื่องทุกอย่างที่เราคุยกันวันนี้จะเป็นความลับ เชื่อใจฉันได้”
ปาริชาติเท้าความให้สุมาลีฟัง ว่าจอมภพเป็นคนในปกครองของปาณัทน้องชายของหล่อน และชานนท์พยายามเข้าหาจอมภพหลายครั้ง ล่าสุดถึงกับใช้ความลับที่จอมภพเคยมีอดีตไม่ดีมาขู่บังคับ
“ไอ้เลว” สุมาลีด่าทอ หล่อนเกลียดชานนท์เข้าไส้
“จอมภพก็ถือว่าอยู่บ้านของฉัน เรื่องแบบนี้ฉันเองไม่อยากยอมให้จอมกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ฉันก็เลยส่งคนไปสืบเรื่องชานนท์บ้าง รู้เขารู้เรา และที่รู้มามันทำให้ฉันต้องมาหาคุณสุวันนี้”
ปาริชาติส่งรูปถ่ายหลายใบให้สุมาลีดู สุมาลีเห็นแล้วถึงกับมือสั่น
“ชานนท์ไปที่คอนโดนี้ ตอนไปก็ไปคนเดียว แต่ขากลับออกมาเขากลับพร้อมคุณเจริญ ก็อย่างในรูปนั่นแหละค่ะ เขาสนิทสนมกันมาก ฉันลองให้สืบย้อนหลังไปแล้ว ชานนท์ทำแบบนี้หลายครั้งกับเจ้าของงานหลายคนเพื่อให้ได้งานค่ะ”
สุมาลีหน้าแดงจัดด้วยความโมโห ชานนท์สวมเขาให้หล่อนด้วยการไปนอนกับเจริญ สุมาลีรู้สันดานของสามีดีเพราะเคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงและผู้ชายหลายครั้ง แต่ครั้งนี้หล่อนโกรธจัดเพราะเป็นชานนท์
“มันเพิ่งมาขู่เอาเงินฉันไปสองแสน”
ระบายความอัดอั้นออกไป สุมาลียอมสารภาพออกมา
“ขอโทษนะคะคุณปลา เมื่อปีที่แล้วฉันเคยซื้อบริการของจอม และไอ้เด็กเลวนั่นมันขโมยมือถือฉันไปแน่ๆ มันเอาไปปลดล็อกแล้วเจอแชทที่ฉันติดต่อกับจอม มันเอามาขู่ ฉันขอโทษเรื่องจอม”
ปาริชาติรู้ความจริงก็โมโหไม่น้อย เด็กคนนี้ร้ายกว่าที่คิด
“เรื่องจอมช่างเถิดค่ะ ไหนๆก็เป็นอดีตก่อนที่เขาจะมาอยู่กับฉัน แต่ตอนนี้คุณกับฉันคงต้องหาทางจัดการชานนท์ก่อนที่เขาจะทำให้พวกเราเดือดร้อนไปมากกว่านี้”
ปาริชาติเอ่ยเตือนและสุมาลีก็เห็นด้วย ชานนท์ไม่ควรจะมีโอกาสทำเลวอย่างนี้ต่อไป และการที่มาลูบคมสตรีที่ผ่านโลกมามากกว่า ชานนท์สมควรได้รับบทเรียนที่สาสมที่สุด
มีต่ออีกนิด...
-
อ่านต่อตรงนี้....
เมื่อนำเช็คไปขึ้นเงินโอนเข้าบัญชีมาแล้ว ชานนท์ตอบแทนกิ๊กเก่าที่ช่วยขุดแชทของสุมาลีไปเพียงสองหมื่นบาท เงินที่เหลือเขานำมันมาปรนเปรอความสุขให้ตัวเองด้วยการท่องราตรี เขาไปที่ผับมีระดับที่เคยได้แต่ใฝ่ฝันว่าจะไปใช้บริการแต่เพราะไม่มีเงินจึงทำได้เพียงมองหน้าร้าน แต่วันนี้ชานนท์มีชื่อเสียงและมีเงินเขาจึงเดินเข้ามาด้านในด้วยความผยอง
ภายในไม่แออัดเหมือนผับระดับโลวคลาสที่เคยไป แขกที่มาเที่ยวล้วนแต่งตัวเนี้ยบหรู เขาเองวันนี้ก็ใส่แบรนด์เนมทั้งตัว ชานนท์นั่งลงที่โต๊ะว่าง ดวงตามองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น เขาสั่งเครื่องดื่มมาให้ตัวเองและเพลิดเพลินไปกับนักดนตรีบนเวทีจนกระทั่งรู้สึกว่าตนเองกำลังตกเป็นเป้าสายตา ชายหนุ่มหันขวับไปตามสัญชาตญาณ และได้สบตากับชายคนหนึ่ง
รูปร่างสูง ฟิตเฟิร์ม หน้าตาดี และเหมือนคุ้นๆว่าเคยเห็นหน้าที่ไหนแต่นึกไม่ออก ผู้ชายคนนั้นส่งยิ้มให้และเดินถือแก้วเหล้าตรงมายังโต๊ะของเขา เมื่อเดินมาถึงก็ชนแก้วกับเขาเป็นการทักทาย
“สวัสดีครับ นิค”
เมื่อมองใกล้ๆท่าทางเร้าใจกว่าที่คิด ชานนท์จึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะปฏิเสธปฏิสัมพันธ์นี้
“ครับ คุณรู้จักผมด้วยเหรอ”
“ตอนนี้คุณกำลังดังนะ ซีรีส์ที่คุณเล่นน่ะ ใครๆก็รู้จัก แต่อันที่จริงเราเคยเจอกันมาก่อน เมื่อหลายเดือนที่แล้วเราพบกันที่งานแคสหนัง ผมชื่อเบส แต่คุณคงจำผมไม่ได้หรอก”
ชานนท์ทบทวนความทรงจำแต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี เบสคงไม่เตะตาเขาเท่าไหร่ตอนนั้น
“จำไม่ได้ก็ช่างเถอะ รู้จักกันใหม่ก็ได้นี่ คุณมาคนเดียวหรือเปล่าล่ะ”
เบสชวนเขาพูดคุย เป็นผู้ชายที่เจรจาเก่งทีเดียว และยิ่งเวลาผ่านไปเหล้าเข้าปากมากขึ้นการสนทนาก็ยิ่งมีรสชาติ
“นิค ผมมีของดี รับรองคุณต้องชอบ”
เพื่อนใหม่ดึงซองพลาสติกออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้ชานนท์ ภายในซองเป็นผลึกเกล็ดใส ชานนท์เห็นแล้วถึงกับตาลุก เบสโน้มไปหน้ามากระซิบเสียงอ้อแอ้
“อย่างดีเลยนะ เกรดพรีเมียมใสกิ๊งอย่างกับเกล็ดหิมะ นำเข้าจากต่างประเทศถ้าได้ลองแล้วจะติดใจ”
ชานนท์เคยลองแล้ว และเคยติดใจด้วย เขาจำได้ว่าสนุกจนเหมือนขึ้นสวรรค์ มองเกล็ดแวววาวสะท้อนแสงไฟก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นของแท้อย่างที่เบสพูด
“จะดีเหรอเบส”
“ดีสิ ไหนๆมาเที่ยวแล้วก็ต้องให้มันสุดเหวี่ยงกันหน่อย มา ผมจะให้คุณลองสูดมัน”
เบสหยิบออกมาแค่ไม่กี่เกล็ด เขาบดมันลงในอุ้งมือก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนเบื้องหลังของชานนท์ เบสยื่นมือของเขามาใกล้กับจมูกของชานนท์เพื่อให้สูดละอองของมันเข้าไป เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้นดวงตาของชานนท์ก็เริ่มล่องลอย มือของเบสดึงใบหน้าของชานนท์ให้หันกลับมา เขาจูบที่ปากของชานนท์ที่ไม่ได้ปัดป้องซ้ำยังจูบตอบอีกด้วย
“ไปกับผมนะ ไปขึ้นสวรรค์กัน”
เบสกระซิบเสียงกระเส่า เขาประคองชานนท์ให้เดินตามไปยังประตูด้านหลังของผับ หากไม่สังเกตก็คงไม่มีใครรู้ว่าด้านหลังมีประตูห้องเรียงกันอยู่หลายห้อง เบสผลักประตูบานหนึ่งเข้าไปแล้วเหวี่ยงชานนท์ลงไปบนเตียงที่เป็นเฟอร์นิเจอร์ชิ้นเดียวของห้อง
ชานนท์ยังคงล่องลอยด้วยฤทธิ์ของสารเสพติด ใบหน้าของเขายิ้มแย้มยินดีเมื่อเบสถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดทั้งตัว และไม่ได้สนใจว่าเบสกำลังใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปเปลือยของเขาไว้หลายรูป แม้แต่ขณะมีกิจกรรมบนเตียงเบสก็ยังกดถ่ายคลิปไว้อีกด้วย
TBC
บทนี้ยกให้นังนิคมันไป แต่บทหน้าตอนจบนะจ๊ะ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
คนแบบนิคมันมีให้เห็นได้ทั่วไปจริง ๆ น่ารังเกียจ :เฮ้อ:
-
หึหึหึหึ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เบสเนี่ย...มาจัดอินิค เพราะพี่ปลาใช่ป่ะ อิอิ
-
พี่ปลาหาคนจัดฉากได้อย่างไวเลยนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :laugh: :katai2-1:
o13 :pig4: o13
-
o13 o13 เจ้ปลาเยี่ยมจริงๆ
-
หัวใจขายฝาก
บทที่ 20
จอมภพไม่ยอมรับงานอีเวนท์ต่างๆที่ติดต่อผ่านมาทางค่ายละครหรือแม้แต่ติดต่อมาทางปาณัท แม้ว่าละครที่ออกอากาศจะเป็นที่กล่าวถึงขนาดไหน แฟนคลับต่างบ่นเสียดายเมื่อไม่เห็นพระเอกออกงาน จนกระทั่งวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ละครจะออกอากาศ เขาก็ยังไปเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติ
“จอม แกไม่ไปออกงานนู้นงานนี้เหมือนคนอื่นในเรื่องบ้างเหรอ”
เพื่อนสาวๆในคณะที่เป็นแฟนละครถามด้วยความแปลกใจ เพราะรู้กันดีว่าก่อนหน้านี้จอมภพงกเงินรายได้ขนาดไหน จอมภพได้แต่ฏิเสธเพื่อน
“ไม่ไป ขี้เกียจ คนในวงการบันเทิงที่เจอมาไม่ค่อยถูกใจ”
รู้ว่าไม่อาจเหมารวมได้ คนอื่นๆที่ไม่เคยเจออาจจะเป็นคนดี แต่ที่พบเจอมาจากเรื่องนี้มีแต่ทำให้ปวดหัว
“เสียดายแทนน่ะแก ถ้าไปนะ หูวว แฟนคลับแกต้องกรี๊ดแน่เลย ว่าแต่ว่า ฉันถ่ายรูปแกหน่อยนะจอม ยิ้มซิ”
เขาแยกเขี้ยวให้เพื่อนก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอา ชายหนุ่มหยุดเล่นกับเพื่อนเมื่อโทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นไว้เตือนว่ามีสายเข้า จอมภพรับสายเมื่อหน้าจอแสดงว่าเป็นเบอร์ของโนเอล เพื่อนใหม่ที่เคยพบกันเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนหน้านี้
“ฮัลโหล จอม” เสียงของโนเอลทักทายมาก่อน “สบายดีไหม ผมดูละครของคุณด้วยนะ เล่นแข็งเป็นต้นไม้เลยว่ะ ยกเว้นฉากบนเตียงนะ”
จอมภพหัวเราะ โนเอลเป็นคนอารมณ์ดี เขาสบายใจเมื่อได้คุยกับเพื่อนใหม่ต่างวัยอีกครั้ง
“สบายดีครับ คุณโนเอลคิดยังไงโทรหาผมครับเนี่ย”
“คืองี้ คืนนี้ผมรับงานให้ห้องเสื้อแต่นายแบบไม่พอน่ะ จอมว่างไหม อยากลองมาชิมลางเดินแบบไหมล่ะ งานง่ายๆเล็กๆ เดี๋ยวมีค่าจ้างให้”
ชายหนุ่มนิ่งคิดไปพักหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องเสียหายถ้าจะลองอะไรใหม่ๆ โนเอลกับชาวีก็เป็นคนที่ไม่น่ามีเบื้องหลังอะไรร้ายแรง และวันนี้ปาณัทบอกไว้แล้วว่าจะกลับดึกเพราะไปสังสรรค์กับลูกค้า
“ได้สิครับ ต้องไปที่ไหนครับคุณโนเอล”
เมื่อเรียนคลาสบ่ายเสร็จจอมภพก็ไปที่ออฟฟิศของโนเอลตามที่นัดไว้ เขาได้ลองสวมเสื้อผ้าหลายชุดและได้ฝึกเดินแบบชนิดเร่งด่วนจากการสอนของโนเอลและชาวีนั่นเอง ไม่ใช่เรื่องยากเลยเพราะจอมภพเป็นคนหน้านิ่งอยู่แล้ว รูปร่างเขาก็เหมาะกับเสื้อผ้าจนโนเอลชมเปาะ
“ดีๆ เวลาจริงจอมก็เดินตามที่รันคิวไว้นี่แหละ พอถึงจุดที่มาร์กไว้ก็หยุดก่อนเทิร์นกลับ ไม่ยากใช่ไหม ถ้าติดใจเดี๋ยวงานหน้ามาเดินอีกนะ”
เมื่อถึงเวลางานจริง เขาก็เดินแบบได้อย่างราบรื่น จอมภพเริ่มชอบงานนี้เพราะมันไม่ต้องเสียเวลามาก มาซ้อมรันคิวลองชุด เมื่อถึงเวลาก็มาแต่งหน้าแต่งตัวเดินแบบ จบงานรับเงินหลักหมื่น ชาวีบอกกับเขาว่าจอมภพได้เปรียบเพราะกำลังมีชื่อเสียงจากละครหากจะเบนสายมาทางสายนี้ก็ให้รีบคิด
เมื่อเลิกงานกลับมาถึงบ้านแล้ว ในห้องมีเพียงแสงไฟสลัว ปาณัทหลับสนิทอยู่บนเตียงทั้งที่ยังคงใส่แว่นและข้างกายมีหนังสือตกอยู่ จอมภพมองภาพนั้นอย่างสะท้อนใจ ตอนนี้เขารู้แล้วว่ารักปาณัทมากขนาดไหน และการที่มีปาณัทอยู่เคียงข้างในทุกวันของชีวิตคือสมบัติที่ดีที่สุดที่ภวัตผู้เป็นบิดามอบให้
ชายหนุ่มดึงแว่นออกจากใบหน้าที่หลับสนิทอย่างเบามือ เขาโน้มกายไปหอมหน้าผากของปาณัท จอมภพสัญญากับตัวเองว่าเขาจะทำทุกอย่างให้ตนเองได้อยู่กับปาณัทตลอดไป
ละครจบลงไปแล้วเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา กระแสตอบรับดีมาก ฝ่ายบัญชีโอนเงินมาให้จอมภพตามจำนวนที่ตกลงกันไว้ในสัญญา จอมภพโล่งใจที่ระหว่างนี้เขาไม่ได้พบกับชานนท์อีก เขาคิดว่าชานนท์คงจะวางมือจากเขาแล้วเมื่อถูกปฏิเสธขั้นเด็ดขาด แต่ยามสายของวันจอมภพก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีสำนักข่าวชื่อดังลงข่าวเรื่องภาพหลุดแชทดาราปริศนาที่เคยขายตัวมาก่อนเข้าวงการ
คำใบ้ในข่าวบอกว่าเป็นดาราหน้าใหม่ที่ผลงานชิ้นแรกเพิ่งจบไป กระแสโซเชียลก็มุ่งตามหากันยกใหญ่ว่าใครคือพระเอกปริศนาคนนั้น และหลายคนพุ่งเป้ามาทางเขาจนกลายเป็นข่าวดังเพียงไม่กี่ชั่วโมง
“จอม เห็นข่าวหรือยัง” ปาริชาติโทรหา ฟังเสียงแล้วรู้ว่ากำลังโมโหจัด “ก็แชทกับคุณสุมาลีนั้นแหละ ปิดชื่อปิดเสียงเพราะกลัวโดนฟ้อง แต่คนเอาไปให้นักข่าวก็คงมีอยู่คนเดียว ไอ้ชานนท์นั่นแหละ”
“เห็นแล้วครับ เป็นห่วงก็แต่พี่เปา”
จอมภพกังวลอยู่เรื่องเดียว กลัวปาณัทจะเสื่อมเสียไปด้วย ส่วนตัวเขาไม่ได้มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว
“ไม่หรอก ข่าวมันไม่ถึงเปาหรอก เดี๋ยวคงมีนักข่าวแห่กันไปขอสัมภาษณ์นะ จอมคิดให้ดีก่อนตอบก็แล้วกัน ส่วนไอ้เวรนั่น คุณสุคงไม่ปล่อยไปหรอก”
สนทนากับปาริชาติแล้วจอมภพก็รีบไปหาปาณัทที่โรงงาน สีหน้ามีแต่ความยุ่งยากกังวลจนปาณัทที่นั่งทำงานในห้องถึงกับตกใจ
“จอม เป็นอะไร”
ร่างสูงก้าวตรงเข้าไป เขาดึงปาณัทเข้าสู่อ้อมกอด กดท้ายทอยของปาณัทให้จมไปกับแผงอกของเขา
“ไอ้เลวนั่น มันเล่นผมเข้าจริงๆ แชทที่ผมเคยคุยกับพี่สุมาลีหลุดออกไป”
เมื่อรู้สาเหตุแล้วปาณัทจึงเข้าใจ เขาลูบหลังจอมภพราวกับกำลังปลอบโยนเด็กชายตัวน้อยทั้งที่จริงคนที่กอดเขาอยู่ตัวใหญ่กว่าเป็นคืบ
“ไม่เป็นไรนะจอม ทุกอย่างมีทางออก อย่างที่เราเคยคุยกันว่าทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของจอม ผมจะเป็นกำลังใจให้อยู่ตรงนี้”
“ผมรู้ว่าพี่เปาไม่ไปไหน แต่ผมขอกอดพี่เปาสักครู่เถอะนะ ปัญหานี้มันใหญ่กว่าที่คาดไว้”
ปาณัทจูงมือจอมภพมาที่เก้าอี้โซฟารับแขก เขานั่งลงโดยมีร่างสูงที่นั่งตามพร้อมกับซุกศีรษะไว้บนตักเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น มือเรียวลูบผมสีดำสนิทเบามือแทนกำลังใจที่มอบให้ จนกระทั่งจอมภพถอนหายใจยืดยาว เขาดันกายลุกนั่งสบตากับปาณัทด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น ชีวิตต้องการแค่เท่านี้ ใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างจริงๆ ยามมีปัญหาที่ต้องแก้ไข
“ขอบคุณพี่เปานะครับ ผมดีขึ้นมากแล้ว”
เสียงโทรศัพท์มือถือของจอมภพดังขึ้น ชาวีนั่นเองที่โทรเข้ามา จอมภพรีบรับสายของรุ่นพี่ในวงการนายแบบ
“เฮ้ย จอม พี่เห็นข่าวเอ็งแล้วนะ” ชาวีตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นข่าวที่แพร่สะพัดไปทั้งโซเชียลในแวดวงบันเทิง “เอ็งจะเอาไง งานเดินแบบที่ตกลงกันคืนนี้จะมาไหวหรือเปล่า พี่ว่านักข่าวต้องมากันแน่นเลยว่ะ”
จอมภพนิ่งคิด เขาคิดว่าเขาพร้อมที่จะรับมือแล้ว
“ไหวครับ แต่จะไม่รบกวนงานของคุณโนเอลใช่ไหมพี่ชาวี”
“ไม่หรอก งานห้องเสื้อของคนรู้จักโนเอลน่ะ ฝึกนายแบบรุ่นใหม่ไปในตัว งั้นเอางี้ พี่จะจัดที่ให้เอ็งให้นักข่าวสัมภาษณ์ก็แล้วกัน ทำใจดีๆนะโว้ย พี่เคยโดนมาก่อน พี่เข้าใจ”
ชาวีวางสายไปแล้ว จอมภพจึงเล่าให้ปาณัทฟังถึงเรื่องที่เขาลองไปเดินแบบให้โนเอล คืนนี้โนเอลให้เขาไปทำงานอีกครั้งและหลังงานจบเขาจะให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ปาณัทยิ้มให้กำลังใจ
“สู้ๆ จอมทำได้อยู่แล้ว”
จอมภพคลี่ยิ้มออกจนได้ เขาดึงปาณัทเข้ามาจูบจนแทบสำลัก
“พี่เปานี่เหมือนเด็กเลย ไม่รู้ว่าผมกับพี่ใครอายุมากกว่ากันแน่ แต่ก็แบบนี้แหละที่ผมรัก ถ้าไม่ติดว่าต้องไปทำงานให้คุณโนเอล ผมจะจับพี่ปล้ำตรงนี้เลย”
ปาณัทหัวเราะ เขาดึงแก้มจอมภพอย่างมันเขี้ยว
“ปล้ำผมตรงนี้รับรองคนงานทั้งโรงงานแห่มาถ้ำมองน่ะสิ จอมไปทำงานเถอะ ผมจะรอจอมที่ห้องไม่ชิงนอนหลับไปก่อนแน่ๆ”
จอมภพหอมแก้มปาณัทอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะไปทำงานกับโนเอล และก็เป็นอย่างที่คิด นักข่าวมากันหลายสำนัก จอมภพต้องพยายามตั้งสมาธิไปกับการเดินแบบ โดยมีกำลังใจจากชาวี
“ใจเย็นไอ้น้อง มีสติไว้ อย่าไปหลงกลกับคำถามวกไปวนมาของนักข่าวนะ ไม่งั้นเอ็งได้อารมณ์เสียแล้วก็เข้าทางพวกนั้นแน่ จะพูดอะไรก็พูดทีเดียวจบ เข้าใจไหม”
จอมภพพยักหน้ารับ เขามุ่งมั่นกับงานเดินแบบจนเสร็จงานจึงได้ออกไปบริเวณที่โนเอลจัดที่ไว้ให้ ทั้งไมโครโฟนและโทรศัพท์มือถือ ต่างยื่นตรงเข้ามาแทบจะชนใบหน้า คำถามเรื่องแชทหลุดและงานในอดีตของเขาประดังกันเข้ามาจนฟัง
ไม่ทัน จอมภพสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนยิ้มบางๆให้นักข่าว
“ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่ให้ความสนใจนะครับ ผมจะขอตอบแค่ครั้งเดียว ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริง มันก็ไม่ได้เป็นผลอะไรต่อใครเลย มันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆของคนในแชทนั้น คนเรามีอดีตด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเอาอดีตนั้นมาเป็นบทเรียนสอนเราในวันนี้ หรือเอามาทำลายตัวเอง ก็แล้วแต่ใครเลือกอะไร ส่วนแฟนคลับของผมจะเสียใจหรือไม่หากเป็นเรื่องจริง ผมคิดว่าพวกเขาคงรู้ดีว่าผมเป็นคนอย่างไร และพวกเขาคงมองที่ผลงานของผมในวันนี้หรือในอนาคตมากกว่าจะสนใจเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้ ขอบคุณครับ”
ชานนท์ดูข่าวจอมภพให้สัมภาษณ์แล้วได้แต่เบะปาก ฉลาดที่จะพูดเหลือเกิน ไม่ยอมรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เห็นหน้าหล่อเหลาตอบคำถามอย่างมั่นใจก็ยิ่งเคียดแค้น เขาไม่เคยถูกใครปฏิเสธนอกจากผู้ชายคนนี้ ดีแค่ไหนแล้วที่รอให้ละครออกอากาศจนจบแล้วค่อยให้คู่ขาเก่าปล่อยแชทนั้นออกมา
เดินไปเปิดประตูห้องพักเมื่อได้ยินเสียงเคาะ ชานนท์ให้เบสเดินเข้ามาภายในห้อง ระยะหลังเบสเป็นคู่ขาประจำของเขา ชายหนุ่มมีประโยชน์ทั้งรูปร่างหน้าตาและสิ่งอื่นที่ชานนท์ถูกใจ
“ว่างเหรอวันนี้”
เบสดึงชานนท์มากอดจูบอย่างรู้ใจ เขาดึงซองพลาสติกบรรจุสารเสพติดออกจากกระเป๋าเสื้อไปโรยบนโต๊ะรับแขกก่อนจะใช้ไฟแช็กจุดให้ความร้อนจนกลายเป็นไอระเหย ชานนท์ชะโงกหน้าไปสูดกลิ่นควันของมัน ไม่นานเขาก็ลอยเคลิ้มและปล่อยให้เบสจัดการกับร่างกายของเขา จนกระทั่งสติเริ่มกลับคืนมา
“เบส เพื่อนเราอยากได้บ้าง มีเหลือเยอะไหม จะได้เอาไปขายต่อมัน”
เบสหัวเราะ เขาคว้ากระเป๋าเป้แล้วดึงออกมาหลายซองส่งให้ชานนท์
“วันหลังนัดกันปาร์ตี้สิ รับรองสนุก หลายๆคนโคตรมัน”
เบสบอกเช่นนั้นก่อนจะจัดเขาเสียอีกยกก่อนจะขอตัวกลับไป ชานนท์ยังนั่งนิ่งอยู่บนพื้นใกล้กับโต๊ะรับแขกนั่นเอง จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง เบสคงลืมของแล้วกลับมาใหม่
“เบส ลืมอะไรเหรอ เข้ามาสิ ไม่ได้ล็อกประตูไม่ใช่เหรอ”
ประตูถูกผลักเข้ามา แต่ไม่ใช่เบส ชานนท์ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อกลุ่มคนที่กรูเข้ามานั้นคือตำรวจ บางคนใส่ชุดเครื่องแบบ บางคนนอกเครื่องแบบแต่มีบัตรพนักงาน
“คุณชานนท์ใช่ไหมครับ เราได้รับข่าวมาว่าคุณมาสิ่งเสพติดในครอบครอง”
“ไม่ ไม่นะ ไม่จริง”
ชานนท์ร้องไห้โหยหวนเมื่อเขาถูกเจ้าหน้าที่คนหนึ่งรวบตัวไว้ และอีกหลายคนกำลังค้นห้อง ซองใส่สารเสพติดที่เพิ่งได้มาจากเบสกลายเป็นของกลางสำคัญ รวมถึงร่องรอยของการเสพที่ทิ้งไว้บนโต๊ะ และคำพูดปิดท้ายของหัวหน้าชุดจับกุมทำให้ชานนท์คล้ายตกนรกทั้งเป็น
“คุณถูกจับในข้อหามีสารเสพติดไว้ในครอบครอง และถ้าหากน้ำหนักของมันเกินที่กฎหมายกำหนด อาจจะมีข้อหาซื้อขายยาเสพติดด้วยนะครับ ตอนนี้ลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปโรงพัก ลุกขึ้นมาครับ”
มีต่ออีกนิด....
-
่ต่อกันตรงนี้....
เมื่อจอมภพกลับถึงบ้านในตอนดึกก็พบว่าปาริชาติกับปาณัทนั่งดูข่าวใหญ่ทางโทรทัศน์กันอยู่ เมื่อเห็นจอมภพปาริชาติจึงกวักมือเรียกเขาให้เขาไปดูข่าวด้วย จอมภพตกใจเมื่อเห็นข่าวว่าชานนท์ถูกจับข้อหามีสารเสพติดในครอบครอง ซ้ำร้ายสำนักข่าวที่เด่นในเรื่องแวดวงบันเทิงได้แสดงคลิปที่อ้างว่าเป็นชานนท์ยามมัวเมากำลังมีเพศสัมพันธ์กับชายปริศนาอีกด้วย ถึงแม้จะไม่ชอบชานนท์ แต่เมื่อเห็นข่าวทั้งหมดจอมภพเองก็อดเห็นใจไม่ได้ เช่นเดียวกับปาณัทที่กำลังส่ายหน้ากับการกระทำของชานนท์
“โธ่ ไม่น่าเลย กำลังจะรุ่งแท้ๆ”
“ทำตัวเองทั้งนั้น ใครบังคับให้เสพยาหรือก็เปล่า โตแล้วมีสมองก็น่าจะคิดได้”
ปาริชาติยักไหล่ หล่อนสมเพชเมื่อกล้องจับภาพสีหน้าของชานนท์ที่ถูกตำรวจควบคุมตัวไว้ ปาณัทมองพี่สาวด้วยความสงสัย
“ฝีมือเจ้ปลาหรือเปล่า”
“เดี๋ยวเหอะไอ้เปา” ปาริชาติปาหมอนอิงใส่น้องชาย “แกอย่ามากล่าวหาเจ้นะ เจ้ก็อยู่สวยๆของเจ้ จะไปรู้จักพวกเล่นยาแบบนั้นได้ไง เจ้น่ะเป็นแค่พิราบสื่อสารคาบข่าวไปบอกคุณสุคู่กรณีตัวจริงแค่คนเดียว แต่ฝ่ายนั้นน่ะเขากว้างขวางกว่าเราโว้ย แถมยังแค้นเพราะเสียเงินก้อนไปอีก เราแค่ชี้แนะแล้วก็กลับมานั่งสวยอยู่ที่ออฟฟิศ ไม่เปื้อนมือดี ข่าวนายเอกซีรีส์ชื่อดังขายยาและมีคลิปหลุดเลยดังกว่าข่าวพระเอกมีแชทหลุดไปเลย ละครเรื่องนี้บันเทิงจริงๆ”
ปาริชาติหัวเราะเบาๆก่อนจะบอกให้แยกย้ายกันเข้าห้องพักเพราะดึกแล้ว ปาณัทกับจอมภพจึงได้จูงมือกันเข้าห้องบ้าง เมื่อได้อยู่กันเพียงลำพังจอมภพก็ดึงปาณัทเข้ามากอด
“ผมดูสัมภาษณ์ของจอมแล้ว ตอบได้ดีนะ”
“ผมแค่คิดว่าถ้าเป็นพี่เปาจะตอบยังไง แล้วผมก็ตอบตามนั้น”
“ปากหวานอีกแล้ว ไหนมาชิมซิ”
ปาณัทดึงใบหน้าคมเข้มของจอมภพมาจูบ คืนนี้จอมภพเจอเหตุการณ์ที่มีผลกระทบต่อจิตใจมามากพอแล้ว แต่ปาณัทเชื่อว่าจอมภพจะเติบโตขึ้นอีกระดับเมื่อปัญหาผ่านไป
“หวานอย่างที่พี่เปาต้องการไหมครับ ถ้ายังไม่พอ ผมจะได้จัดที่หวานกว่านี้ให้”
ร่างสูงช้อนแขนอุ้มปาณัทไปวางบนเตียง เขาจ้องมองกรอบหน้าที่เป็นเจ้าหนี้หัวใจของเขาอย่างหลงใหล บัดนี้เขายอมรับว่าพ่ายแพ้ต่อปาณัทโดยสิ้นเชิง
“อยู่กับผมนะครับพี่เปา เป็นหลักยึดให้หัวใจของผม หัวใจที่ไม่เคยรู้จักความรักจนได้มาพบกับพี่”
รอยยิ้มอ่อนโยนผุดพราย ปาณัทลูบไล้ใบหน้าของชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าสิบปี แต่ไม่มีช่องว่างระหว่างวัยเลยสักนิด จอมภพพิสูจน์ได้ว่าความคิดของเขาโตเกินกว่าวัย และพร้อมที่จะดำเนินชีวิตไปพร้อมกับปาณัท
“ได้สิ ผมจะอยู่กับจอมแบบนี้ ตลอดไปเลยนะจอม”
จอมภพพยักหน้าก่อนจะก้มลงจูบที่กลีบปากนุ่มนวล เขาตระกองกอดร่างของปาณัทและสัมผัสไปทุกส่วนด้วยความรัก ปาณัทเองก็ไม่ยอมแพ้เมื่อกอดก่ายร่างแกร่งแน่นหนา เมื่อจอมภพบอกรักเขาด้วยการพากันจูงมือขึ้นสวรรค์
“อา จอม จอมครับ ดีจัง”
ทุกส่วนที่สัมผัส หนักแน่น ร้อนแรง ทว่าหวานจัด ปาณัทรำพันไม่ขาดสายเมื่อจอมภพปรนเปรอให้กับเขาในยามราตรีนี้ ผลัดกันในบางคราวที่ปาณัทกลับเป็นฝ่ายแสดงออกบ้างจอมภพก็ส่งเสียงอย่างกลั้นไม่อยู่ ทั้งคู่ประสานเสียงราวกับดนตรีที่บรรเลงในสรวงสวรรค์กระทั่งพากันกอดก่ายสุขสม
“ผมรักพี่เปา รักวันนี้และทุกๆวัน”
“ผมก็รักจอม จะรักจอมให้เท่ากับที่จอมรักผม”
ชีวิตของคนเราอาจต้องการเพียงแค่นี้ ใครสักคนที่จะมาเติมเต็มอีกครึ่งหนึ่งจนกระทั่งสมบูรณ์ เหมือนอย่างจอมภพกับปาณัทที่ต่างก็มีกันและกันตลอดไป
3 ปีต่อมา
ปาณัทที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอมยิ้มเมื่อเห็นว่าใครเข้ามาในห้องทำงาน คนที่เข้ามาใหม่โน้มตัวลงห้อมแก้มเขาก่อนจะย้ายมาจูบหนักหน่วงที่ปากนุ่ม
“จอม พอแล้ว”
“French kiss ไงพี่เปา”
จอมภพหัวเราะร่าเริงทั้งที่เพิ่งเดินทางกลับจากประเทศฝรั่งเศส แต่ความเหนื่อยหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นหน้าคนรัก เขาเดินทางไปต่างประเทศเช่นนี้บ่อยครั้งเมื่อต้องไปทำงานกับโนเอลในฐานะนายแบบชื่อดัง
3 ปีที่แล้วหลังจากเล่นละครได้แค่เรื่องเดียว จอมภพก็เบนเข็มไปเส้นทางนายแบบ ทั้งถ่ายแบบและเดินแบบโดยอยู่สังกัดโมเดลลิ่งของโนเอล ปีแรกจอมภพลงทุนดร็อปเรียนเพื่อเดินทางไปแคสงานต่างๆตามงานแฟชั่นวีค ชื่อเสียงของเขาเริ่มโด่งดังมากขึ้นในปีที่สอง เมื่อทุกอย่างอยู่ตัวเขาก็กลับมาเรียนและเดินทางไปทำงานต่างประเทศเดือนละครั้ง แม้ว่าต้องห่างกันบ้างแต่ปาณัทก็เข้าใจ หลายครั้งปาณัทบินตามไปชมงานเพื่อให้กำลังใจคนรักและท่องเที่ยวไปด้วย
จอมภพดึงซองจดหมายซองหนึ่งมาจากกระเป๋าหนังแบรนด์เนมที่เขาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์แล้วยื่นให้ปาณัทรับไว้ ปาณัทสบตาด้วยความสงสัย
“เปิดสิครับพี่เปา”
ปาณัทเปิดออก ข้างในบรรจุเช็คเงินสดใบหนึ่ง ระบุชื่อของเขาเป็นผู้รับเงิน
“สองล้านสี่แสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าบาท”
เมื่อเห็นจำนวนเงินปาณัทก็เงยหน้าขึ้น จอมภพยิ้มอ่อนโยน
“เงินใช้หนี้พี่เปาไง เงินเก็บของผมสามปีเลยนะเนี่ย”
“ขาดไปบาทนึงนี่ ทำไมล่ะจอม”
ชายหนุ่มดึงปาณัทให้ยืนขึ้น จอมภพโอบเอวปาณัทไว้ เขาเชยคางของปาณัทขึ้นพลางประสานสายตาแสดงความรัก
“หักไว้หนึ่งบาท เพราะผมจะได้เป็นลูกหนี้พี่เปาแบบนี้ไปตลอดชีวิต หัวใจของผมขายฝากไว้กับพี่เปา รักษามันไว้ให้ดีนะครับ เพราะผมจะขายฝากหัวใจของผมตลอดไป”
พูดจบจอมภพจึงบรรจงจูบไปที่ริมฝีปากของปาณัทแทนสัญญาของเขาชั่วชีวิต
The End
จบแล้วจ้า วู้ๆๆๆๆๆ
ขอบคุณตัวเองที่แต่งจนจบ ขอบคุณแฟนคลับที่อ่าน
จนถึงตรงนี้ทุกครั้งที่แต่งนิยายจบเรื่องก็จะดีใจมากๆ เช่นกันกับ #หัวใจขายฝาก
หวังว่าทุกคนคงจะชอบกันนะคะใครอ่านแล้วชอบ รักน้องจอมกับพี่เปา
ช่วยสนับสนุนด้วยการ รีวิว แนะนำ นิยายเรื่องนี้ก็จะเป็นพระคุณกับบีเลิฟเป็นอย่างยิ่ง
ขอบคุณค่ะ
Belove
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:กอด1: :L2: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L2: :กอด1:
-
จอมตอบได้ดีอ่ะ ชอบดีใจที่สุดท้ายก็จบแบบแฮปปี้
ขอบคุณคนแต่งนะคะ อิอิ
-
มีผัวดีก็ชีวิตดีจ้าพี่เปา ปรบมือ :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
สมน้ำหน้าอินิคมัน ไปอยู่ในคุกคงหายคันหล่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :กอด1: :กอด1: :L2: ขอบคุณค่า
-
ชอบที่พี่เปาและจอมไม่ใช่คนหูเบา ใส่ใจกันรู้ว่าอีกคนไม่สบายใจ ก็เคลียร์เลย ชอบพี่ปลาด้วยค่ะ
-
สนุกมากค่ะ ชอบน้องจอม สู้ชีวิตดี พี่เปาพี่ปลาก็น่ารัก
-
จอมมันร้ายค่ะลูก คิดว่าจะดราม่ายาวซะอีก :katai2-1:
-
สนุกมากค่ะ nc ดุเว่อ
-
สนุกมากจ้า :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ใครทำอะไรไว้ ก็รับผลไปตามนั้นเลยจ้า
ไม่สงสารชานนท์เลย ทำตัวเองทั้งนั้น
โชคชะตา พ่อลิขิตให้เปากับจอม ต้องมาเจอกันอีกครั้ง
จากความไม่ชอบใจ กลายเป็นความรัก จอมเปาคือที่สุดจ้า
จอมภพ งานดีมากจ้า แถมติดพี่เปาหนึบเลย ปลื้ม
เปาก็น่ารักมาก มีความหยอด และยั่วเบาๆ นะ คนเรา
ชอบเจ้ปลา ชัดเจน และจริงใจดี รักน้อง และครอบครัวมาก
ขอบคุณมากนะคะ เรื่องราวสนุกและน่าติดตามทุกตอนเลย
ทั้งฟิน ทั้งจิ้น และอารมณ์เสียเมื่อจอมกับเปาต้องเจอคนแย่ๆ
เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ
-
ดีใจที่จอมหนักแน่นกับเปา :กอด1:
-
ชอบมากเลยค่ะ ขอตอนพิเศษได้มั้ยค่ะ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
o13 o13 ไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะ
-
:pig4: ขอบคุณบีเลิฟมากๆค่าาา
-
สนุกมาก ชอบบบบบบบ อ่านรวดเดียวเลย
-
แงง น่ารักมากเลยค่า สนุกๆๆ อ่านรวดเดียวเลย ชอบมากๆๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ :o8: :-[ ปล. หมั่นใส้นังชานนท์จริงๆเลยยค่า 55
-
โอ้ย หวานล้ำ จักกะเดียมหัวใจ เหลือบาทนึงไว้ ถถถถถ
-
:mew1:สนุกจ้าาา
-
ขอบคุณมากค่ะ :mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
อวดปกจ้า ขายแล้วน้า
-
จบแล้วสนุกมากเลยค่ะ
ชอบเรื่องนี้ พระเอกนายเอกมีเหตุผลทั้งคู่ไม่หูเบา
ชอบนิยายแบบนี้แหละที่อ่านแล้วสนุกไม่หงุดหงิด
อ่านแล้วยิ้มตาม
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ ชอบมาก