-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บอกกล่าวกันก่อน
เรื่องนี้เนื้อเรื่องทั้งหมดเกิดจากจินตนาการล้วนๆ ไม่มีบุคคลอยู่จริง ขอให้สนุกกับการอ่านก็แล้วกันนะครับ
ตอนที่ 1 กูก็แค่สัตว์เลี้ยง
คุณเคยไหม.....เคยไว้ใจใครบ้างไหม คนที่คุณมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้แม้แต่ชีวิต แต่เขาไม่เคยสนใจเลยว่าคุณจงรักภักดีกับเขามากขนาดไหน
แล้วความไว้ใจที่คุณมอบให้เขา ก็ถูกปัดถิ้งอย่างไม่ใยดี เหมือนกับการปัดเศษขยะถิ้งเท่านั้น ทั้งๆ ที่คุณมอบมันให้เขาด้วยความรัก ตั้งแต่ตอนที่ผมเริ่มคบกับเขาแรกๆ เพื่อนๆ ทุกคนบอกว่าอย่า....คนอย่างเขาไม่มีดีอะไรหรอก ทั้งตัวของเขามีดีแค่หน้าตา แต่จิตใจมันตรงกันข้าม แต่นั้นมันเหมือนกับเป็นสิ่งท้าทายสำหรับผม พวกคุณคงเคยได้ยินคำว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุมั้ย นั้นแหละเป็นคำที่ผมใช้ ยิ่งมีคนห้ามเท่าไรผมยิ่งทุ่มให้เขามากขึ้นเท่านั้น ดูไปแล้วมันก็เหมือนแสงไฟที่สวยงามหลอกล้อแมลงอย่างผมให้ไปเล่นกับมัน แต่...หลังแสงไฟที่สวยงามนั้นมันแฝงไว้ด้วยอะไรหลายอย่าง แต่แมลงอย่างผมก็ยังไปเล่นกับมันโดยที่ไม่รู้เลยว่าไฟมันร้อน มันทำลายล้างได้ทุกอย่าง ทำลายทุกอย่างให้มอดไหม้ไปในพริบตา แต่ทุกคนอยากเล่นกับไฟ....เหมือนกับผม
หรือคุณจะเถียงล่ะ...ว่าไม่.....
ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บที่ข้อมือที่กระทบกับโลหะบางอย่าง และความหนาวเย็น หนาว...จนแทบทำให้คนตัวเล็กๆ อย่างผมแทบตายเลยเชียวล่ะ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ถึงการหักหลังที่แสนเจ็บปวด มันเจ็บลึกเข้าไปในจิตใจอันแหลกสลายของผม หัวใจที่ตอนนี้มันคงด้านชาจนไร้ความรู้สึก แต่มันยังคงเต้นอยู่และมันก็ยังทำให้ผมหายใจและรับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น
หัวใจของผมมันแหลกสลายไปพร้อมกับคำว่า “ผมขายบีมให้คุณ...หนี้สินของเราเป็นอันหมดกันนะครับ” นั้นเป็นคำพูดของคนที่ผมรักมากที่สุดเป็นคนพูดก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงเพราะฤทธิ์ของยาสลบที่โป๊ะเข้าที่จมูกของผม ผมเพียงแค่หวังว่าฤทธิ์ของยามันจะมากพอที่จะทำให้ผมหลับไปตลอดกาล และไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้เรื่องราวที่เจ็บปวด หรือมันอาจเป็นเพียงความฟันที่พอผมตื่นขึ้นมามันก็จะหายไป
แต่ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ผมคิดไปเอง ทุกอย่างคือความจริง และตอนนี้มันก็เริ่มเข้าสู่โลกของความเป็นจริงแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอครับน้องบีมคนเก่ง”
นั้นเป็นเสียงคำถามที่เหมือนจะห่วงใย แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่นั้นเป็นคำถามที่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน และสมเพชของผู้ถามมากกว่า หลังจากที่มันถามผมก็มีเสียงหัวเราะมาจากรอบตัวของผม ทำให้ผมรู้ว่าในห้องนี่มีคนอยู่มากกว่าสองคน แต่สมองที่เบลอด้วยฤทธิ์ของยาทำให้สติในการรับรู้ของผมไม่เต็มร้อยมากนัก และตาของผมก็ด้วยเช่นกันมันยังคงโฟกัสภาพวัตถุไม่ได้ มันดูลางเลือนเหมือนกับความฝัน และผมก็คิดว่ามันคงไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของยาสลบเพียงอย่างเดียวแน่นอน
“พวกคุณปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง พวกคุณต้องการอะไรจากผม ผมจะหามาให้นะ”
ผมถามออกไปเพียงเพราะถ้าผมรู้จุดประสงค์ที่เขาต้องการจากผม ผมอาจหามาให้เขาได้ แต่ผมกลับไม่ได้คำตอบ ได้ยินแต่เพียงคำพูดที่หยาบโลนกลับมาแทน แต่ลองคิดให้ดีผมว่าผมรู้นะว่าเขาต้องการอะไรจากผม เงินไงล่ะเป็นสิ่งที่เขาต้องการ
“พวกคุณต้องการเงินใช่ไหม ใช่หรือเปล่า ผมหามาให้พวกคุณได้นะ ปล่อยผมไปเถอะแล้วผมจะเอาเงินมาให้พวกคุณ”
ผมพูดขึ้นมามันเหมือนกับคนที่อยู่ในความมืด พยายามจะหาทางออกไปสู่แสงสว่าง พอเห็แสงเพียงเล็กน้อยก็รีบวิ่งเข้าไปหา แต่แสงที่เห็นก็ถูกคนเอามือมาปิดเหมือนความหวังที่เริ่มมีของผมมันก็ดับลงพร้อมกับคำพูดของมันที่พูดว่า
“กูไม่ต้องการหรอกเงินนะ กูมีเยอะแล้ว เยอะจนกูไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแล้ว กูก็เลยเอาเงินนั้นนะซื้อมึงมาไง เหมือนกูซื้อหมามาเลี้ยงสักตัว แล้วพอดีที่แฟนมึงมันติดเงินพวกกูอยู่ มันก็เลยเอามึงมาใช้หนี้กูไง กูว่ามึงก็คงได้ยินนะว่ามันพูดไว้ว่ายังไงก่อนที่มึงจะสลบไป”
นั้นเหมือนกับการที่เอามีดมากรีดที่กลางใจของผมพร้อมกับราดด้วยน้ำเกลือ มันเจ็บแสบ จนเหลือใจ และมันก็เป็นการยืนยันว่าผมไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง
“เฮ้ย...พวกมึงออกไปข้างนอกก่อนก็ได้นะโว๊ยถึงเวลาที่กูจะเล่นกับมันแล้วว่ะ หรือพวกมึงจะร่วมวงด้วย”
ผมได้ยินเสียงมันพูดกับเพื่อนของมัน ก่อนที่จะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวรอบๆ ตัวผมทำให้ผมมองตามแต่ผมก็ยังมองอะไรไม่ชัดเจนเหมือนเดิม พอผมขยับตัวก็ทำให้ความเจ็บที่ข้อมือมันเจ็บแป๊บขึ้นมาทันที ทำให้ผมมองตามมือของตัวเองขี้นไปแล้วคำตอบของความเจ็บปวดก็คือมือของผมที่ลูกล็อคกุญแจไว้กับเสาเตียงทั้งสองข้างนั้นเอง
ผมดิ้นทันทีมันรู้สึกอึดอัดขาดความเป็นอิสระภาพและที่สำคัญมันทำให้ผมกลัว และคำพูดที่แฝงไว้ด้วยคำถาม ที่ผมกำลังจะได้คำตอบอยู่ในเวลาไม่ช้านี่เอง
“กูออกไปแดกเหล้าต่อดีกว่า กูไม่ชอบแบบนี่ว่ะ กูชอบพวกมีหน้าอกตูมๆ มากกว่าว่ะกูขอผ่าน”
เสียงเพื่อนของมันคนนึงพูดขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงประตูห้องเปิดและปิดลง มันคงคลายกับทางรอดของผมมันก็ถูกปิดลงเหมือนประตูบานนั้น
“กูว่ากูอยู่ด้วยดีกว่าแต่กูไม่เอาหรอก กูไม่ชอบว่ะ มึงทำไปคนเดียวเถอะ”
เสียงเพื่อนของมันอีกคนพูดพร้อมกับมีเสียงตอบรับจากคนอื่น ผมเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น ผมเริ่มดิ้นทันที
“ปล่อยผม ปล่อยผมไป อย่าทำอะไรผม ผมกลัวแล้ว”
ผมตะโกนขอร้องมันด้วยเสียงอันสั่นเทา ซึ่งมันเปล่งมาด้วยความกลัว ความกลัวเท่าที่ชีวิตผมได้ประสบมา ความกลัวที่ทำให้ผมแทบเป็นบ้า แต่เหมือนเสียงของผมจะส่งไปไม่ถึงมัน หรือว่าถึง แต่ก็คงเท่านั้นแหละคนที่บอกว่าซื้อผมมาเหมือนซื้อหมา มาตัวหนึ่ง มันจะเห็นค่าอะไรของคน
“เฮ้ย...เสียงน่ารักด้วยว่ะ แหบเซ็กซ์ซี่ฉิบ มึงดูดิ สั่นไปทั้งตัวเลย เม่งสั่นนี่เพราะกลัวหรือสั่นสู้ว่ะ”
เสียงคำพูดอันหยาบโลนถูกพูดขึ้น ไม่รู้ว่าจิตใจของคนเหล่านี้ทำด้วยอะไร ที่เอาชีวิตของคนอื่นมาเล่น เหมือนเป็นเรื่องสนุกอย่างนี้
“จะไม่สั่นได้ไงว่ะ จะถูกข่มขืนอยู่แล้วเป็นมึงคงอ้าขารับซิ”
จะบ้าไปแล้วหรือไงคนพวกนี่คำพูดกับการกระทำ ดูเหมือนว่าพวกเขาทำเรื่องเหล่านี่จนเป็นเรื่องปกติ ทำให้ไม่รู้สึกผิดอะไร ผมว่ามันจะวิปริตกันไปใหญ่แล้ว
“ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้องล่ะ”
คำร้องขอของผมถูกมองข้ามไปอีกครั้งพร้อมกับผ้าที่คลุมร่างของผมเอาไว้ ผมรู้แล้วว่าทำมั้ยผมถึงหนาว เพราะตอนนี้ผมไม่มีอะไรห้อหุ้มร่างกายนี่เอง ทั้งตัวของผมไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว มีเพียงผ้าผืนเดียวห่อตัวเอาไว้ แล้วตอนนี้ผ้าผืนนั้นมันก็ถูกดึงออกไปแล้ว ร่างกายที่เปลือยของผมกำลังโอ้อวดสายตาหลายคู่ที่จ้องมองอยู่ แล้วมันก็ขยับร่างของมันขึ้นมาทาบทับกับร่างของผมจนรู้สึกหนัก และเหมือนกับแรงของผมก็จะหมดตามไปด้วย
“ปล่อยไปได้ไงล่ะ กูซื้อมึงมาแพงนะโว๊ย ปล่อยไปกูก็โง่ดิ น่า...นอนกับกูไม่กี่ครั้งพอกูเบื่อกูก็จะปล่อยมึงไปเองแหละ อย่าทำเป็นเล่นตัวไปหน่อยเลย ทำอย่างกับไม่เคย ผัวก็มีมาแล้ว แค่นี้จิ๊บๆ มันไม่เจ็บอะไรมากหรอก”
“ปล่อยกูนะสัด....อึ๊ก”
แล้วผมก็ด่ามันออกไป ผมเหมือนหมาที่จนตรอกหมดทางสู้ และมันก็คงเลวไร้จิตสำนึกที่จะพูดดีๆ ด้วยได้ ดังนั้นผมจึงตอบโต้มันกลับเท่าที่จะทำได้ แล้วสิ่งที่ผมทำได้อยู่ตอนนี้คือคำพูด แล้วผลของคำพูดเหล่านั้นก็กลายเป็นหมัดที่ส่งเข้ามาที่ท้องของผมจนทำให้รู้สึกเจ็บไปทั้งช่องท้อง จนอย่างจะงอตัวแต่ก็ทำไม่ได้เพราะว่าผมถูกร่างแกร่งของมันนั้นทาบทับอยู่
“ฮึ ฮึ น้องบีมของมึงไม่ได้น่ารักอย่างเดียวนะโว๊ยยังปากเก่งด้วย อย่างนี้ซิถึงจะสนุก กูอยากร่วมวงด้วยแล้วว่ะ”
เสียงเพื่อนของมันคนนึงพูดขึ้นมาแล้วผมก็จำได้ว่ามันเป็นเสียงของคนที่พูดว่า ผมจะถูกข่มขืนนั้นเอง
“เป็นไงปากดีนักนะมึง ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ทำตัวดีๆ พูดกับกูเพราะๆ แล้วมึงจะสบาย”
นิ้วมือแกร่งลูบที่ปากของผมเบาๆ ผมได้แต่เพียงหันหน้าหนีเพราะรังเกียจกับสัมผัสนี้ แต่นิ้วแกร่งนั้นก็ไม่ได้ล่ะความพยายามที่จะลูบที่หน้าที่ปากของผม ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่กำลังจะโดนข่มขืนว่ามันเป็นอย่างไง มันคงรู้สึกขยะแขยงอย่างผมนี่เอง
“ไม่.....ไอ้สัด ปล่อยกูไป ไอ้พวกเชี๊ย พ่อแม่มึงไม่สั่งสอนหรือไง....”
แล้วการขัดขืนครั้งที่สองของผมก็ถูกตอบแทนด้วยผ่ามือ มันตบหน้าของผมอย่างแรง แรงจนหน้าทั้งหน้าชาทันที ผมว่ามันอาจจะบวมขึ้นมาเลยก็ได้ แล้วมันก็เลื่อนร่างกายที่เปลือยท่อนบนขึ้นมาคร่อมอยู่ที่หน้าอกของผม มือแกร่งของมันข้างหนึ่งก็บีบที่คอของผมอย่างแรงด้วยฤทธิ์ของความโกรธ จนผมหายใจไม่ออก ผมพยายามดิ้นร้นเพื่อให้หลุดออกจากมือข้างนั้น จนผมเริ่มอ่อนแรงลง เหมือนกับชีวิตกำลังจะสิ้นสุดลง พร้อมกับลมหายใจของผม
ผมคิดว่ามันก็คงดีเหมือนกันถ้าผมตายๆ ไปซะ มันจะได้จบสิ้นกันเสียทีกับชีวิตเน่าๆ ของผม แต่อยู่ดีๆ มันก็คลายมือออก มันคงไม่อยากให้ผมตาย มันคงคิดว่าถ้าผมตายมันคงจะง่ายเกินไปสำหรับผม ผมรีบโกยอากาศเข้าสู่ปอดอย่างเร็ว และสุดท้ายผมก็ผ่ายแพ้ต่อมัน ผมยังมีความกลัวอยู่ลึกๆ ในจิตใจ กลัวที่จะตายนั้นเอง พอมันคลายมือออกผมจึงรีบโกยอากาศเข้าปอดของตัวเองขนาดนี่ แล้วมันก็เลื่อนมือของมันมาบีบที่ปากของผมแทน
“อย่าปากเก่งให้มากนักนะมึง แล้วเล่นถึงพ่อแม่กูนะมันสมควรแล้วเหรอ กูว่ามึงอยู่นิ่งๆ ดีกว่าไม่งั้นมึงจะเจ็บตัวไปมากกว่านี่”
มันกัดฟันพูดกับผม ผมว่ามันคงพยายามกักเก็บอารมณ์พอดู
“ไอ้สัดใครจะยอมให้มึงทำอะไรกูง่ายๆ ไอ้สัด...”
“ฮึ ฮึ กูว่ายาคงเริ่มหมดฤทธิ์แล้วว่ะไอ้กันย์ มึงไปเอายามาเพิ่มหน่อยดิ มันปากเก่งว่ะ เดี๋ยวกูเก็บอารมณ์ไม่อยู่มันจะตายคามือกูก่อนที่จะได้เล่นสนุกกับมัน”
มันหันไปบอกเพื่อนมัน เพื่อนที่แสนดีของมันก็รับปากก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงค้นหาอะไรบางอย่างที่ลิ้นชักข้างเตียง แต่มือของมันก็ยังไม่ได้คลายออกจากปากของผมมันยังคงบีบแน่นจนผมเจ็บอยู่เหมือนเดิม
“ปล่อย..อี อิ๊...”
หลังจากที่เพื่อนมันหาของที่มันสั่งอยู่สักพัก เพื่อนของมันก็ยื่นสิ่งที่มันต้องการมาให้เป็นขวดสีขุ่นซึ่งผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“เอาดมเข้าไป แล้วมึงจะสบาย แล้วก็จะได้เลิกปากเก่งกับกูเสียที กูบอกตรงๆ เลยว่ะว่ากูรำคาญ”
มันเอาขวดนั้นมาจ่อที่จมูกของผมเพื่อให้ผมสูดดมสิ่งที่อยู่ในขวดนั้นเข้าไป แต่ผมไม่ยอมสูดดมมันหรอก ผมพยายามหันหน้าหนีแต่มันก็ไม่ได้เพราะว่ามือของมันยังจับหน้าของผมเอาไว้ แต่มันก็รู้ว่าผมคงไม่ยอมดมไอ้สิ่งที่อยู่ในขวดนั้นง่ายๆ แน่นอนมันก็เลยเอามือข้างที่จับหน้าผมไว้มาปิดปากของผมแทน ทำให้ทางที่อากาศจะไหลเข้าร่างกายของผมหมดลง และเหลือแต่เพียงจมูกเท่านั้น และนั้นก็เป็นการเปิดโอกาศให้สิ่งที่อยู่ในขวดนั้นมันถูดดูดเข้าไปในร่างกายของผม
เมื่อผมดูดเข้าไปจนเป็นที่พอใจของมันแล้วมันก็ปล่อยหน้าผมซึ่งตอนนี้ไร้การต่อต้าน มันส่งขวดนั้นคืนให้เพื่อนของมันแล้วมันก็หันมาปลดกุญแจมือที่ล็อกมือทั้งสองข้างของผมไว้กับเตียง เมื่อมันแน่ใจแล้วว่าผมจะไม่ดิ้นร้นขัดขืนมันอีกต่อไป แต่มันคิดผิด ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายต่อยเข้าที่หน้าของมันทันที ที่มือของผมมีอิสระ หน้าของมันหันไปตามแรงชก แต่มันก็เท่านั้น ผมเริ่มโทษตัวเองแล้วว่าทำมั้ยผมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ ถ้ารู้อย่างนี้ผมออกกำลังกายเยอะๆ ดีกว่า ผมจะได้ทำให้มันเจ็บมากกว่านี้
“ฤทธิ์มากจังนะมึง”
มันพูดก่อนที่มันจะสงหมัดขวาของมันตรงเข้ามาที่หน้าของผมเต็มๆ มันมึนเหมือนว่าทุกสิ่งจะดับมืดไปในทันที แต่ขณะที่ผมยังมึนๆ อยู่กับแรงหมัดนั้น ผมก็รู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้นที่ใบหน้าและลำคอ และไล้ลงไปที่ยอดอก ปากหนาคู่นั้นไล้ลงไปบนผิวหนังของผมอย่างหยาบโลนเหมือนว่าเจ้าของ ของมันหิวกระหายกับเกมกามที่กำลังจะเกิดขึ้น
ขาทั้งสองข้างถูกแยกออกแล้วดันขึ้นจนหน้าขาทั้งสองข้างมาแตะที่หน้าอกของผม ผ่ามือของมันเค้นคลึงไปตามร่างกายของผมอย่างหยาบกระด้างหาความอ่อนโยนไม่เจอ มือหยาบด้านของมันเค้นคลึงไปสุกส่วนของร่างกายของผมเพื่อให้ผมตอบสนองกับกานรุกเร้านั้น แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกตามเลยแม้แต่นิด แต่เหมือนว่าฤทธิ์ของยาที่มันให้ผมดมเมื่อสักครู่มันจะเริ่มทำงานตามหน้าที่ของมันแล้ว
จากไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเจ็บและความกลัว ตอนนี้ผมลืมความรู้สึกนั้นไปหมดแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกเพียงว่ามันมีแต่ความเสียวกระสันต์ ผิวหนังร้อนผาวเหมือนเลือดทั้งตัวของผมมันจะวิ่งวนอย่างรวดเร็ว ไม่ว่ามันจะสัมผัสตรงไหนมันก็เรียกเสียงร้องอันแผ่วเบาของผมได้ทุกครั้ง
“อิ๊...”
ผมเผลอร้องออกมาอีกครั้งตอนที่มันกำลังขบกัดที่ซอกคอของผมและนั้นมันก็คงเป็นเสียงกระตุ้นที่ทำให้มันพอใจ แต่มันไม่หยุดการกระทำนั้นแต่มันยังของทำต่อไปและแรงกว่าเดิม มือของมันก็พยายามเค้นคลึงที่ยอดอกให้ผม
“โอ๊ย....เจ็บ ปล่อยกูไอ้สัด มึงโรคจิตหรือไงว่ะ”
ผมด่ามันด้วยเสียงอันแห่บเบา เหมือนสติที่หลุดรอยของผมมันจะเริ่มกลับมา
“ไอ้กันย์ มึงมาจัดการให้มันเงียบเสียงที่ซิว่ะ รำราญจะตายห่าอยู่แล้ว”
เสียงของมันหันไปเรียกเพื่อนของมัน คนที่ส่งยานั้นมาให้มัน มาจัดการกับผม สักพักไอ้หมอนั้นก็มาที่ข้างเตียงแล้วก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของผม
“มึงก็เงียบๆ ซิว่ะ อย่าเสียงดังไป กูไม่อยากเห็นมึงเจ็บตัวหรอกนะแต่กูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้”
มันก้มลงกระซิบใกล้หูผมพร้อมกับเป่าลมร้อนๆ เข้ามาที่หูของผมก่อนที่มันจะเม้มและกัดที่ติ่งหูของผม ส่วนไอ้คนเรียกมันรู้หน้าที่ของมันดีมันรีบเลื่อนตัวไปที่หน้าอกของผมทันที
“อิ๊....อื๊อออออออ....”
ผมร้องทันที ที่เพื่อนของมันใช้ปากบดจูบกับปากของผม และกำลังพยายามส่งลิ้นของมันเข้ามาในปากของผม ผมพยายามเม้มปากเอาไว้ไม่ให้มันส่งลิ้นของมันเข้ามา มือทั้งสองข้างของผมจิ๊กกับที่นอนจนเจ็บ
“อย่าขัดขืนซิว่ะ กูไม่อยากใช้กำลังนะโว๊ย”
แต่ใครจะยอมล่ะ ผมเม้มปากต่อไป ส่วนยอดอกก็ถูกระตุ้นอย่างแรง ริมฝีปากของมันทั้งขบทั้งเม้นจนผมต้องเด้งอกตามด้วยความเสียว ทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นเลย แต่ก็คงเป็นเพราะฤทธิ์ของยา บวกด้วยความต้องการตามธรรมชาติผลักดันให้เป็นไปอย่างนั้น
-
อุ้ย ท่าจะมีประเด็น อิอิ
จัดมาต่อเลยคะคุณน้องขา
-
มาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่
:L2:
-
+1 ให้กำลังใจ
ว่าแต่...จะเรียกเลือดตั้งแต่ตอนแรกเลยเร๊อะคะ
(ถามไว้ก่อน จะได้เตรียมทิชชู่ทัน 555)
-
:m25:
0.O น่าสนใจๆ รอตอนต่อไปครับ
-
เจิมเรื่องใหม่ :mc4:
เริ่มเรื่องมาน่าสนใจ
มาต่อไว ๆ น๊า o13
-
โอ๊ะ แนวชอบเลย อิอิ
-
:mc4:
-
น่าสนๆ รีบๆมาต่อเร็วๆนะเข้าค่ะ :-[
-
+1 ให้กำลังใจ
ว่าแต่...จะเรียกเลือดตั้งแต่ตอนแรกเลยเร๊อะคะ
(ถามไว้ก่อน จะได้เตรียมทิชชู่ทัน 555)
อยากบอกว่าแค่ทิชชู่อาจไม่พอ ขอให้เตรียมผ้าผืนใหญ่ๆ มาเลยจะดีกว่า
-
บีม :m15: มาถึงก็ถูกกระทำย่ำยีแบบนี้ซะแล้วหรอคับ จัยร้ายกันเกินไปแล้วนะ :m15: :o12:
-
เรื่องใหม่ๆๆ
อ่านตอนแรกสงสารนายเอก โดนข่มขืนซะอย่างนั้น แฟนมันชั่วจริงๆขายแฟนตัวเองได้ลงคอ
-
ว้าว น่าสนใจอย่างมาก
-
+1 เป็นกำลังใจให้นิยายใหม่ ^_______^
-
น่าสนใจมาก
สงสารบีมจังตอนเเรกก็โดนซะแล้ว
o13
-
ชอบแนวนี้จัง บีบคั้นความรู้สึกดี o13
เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากอ่านต่อไปแล้ว
-
น่าสนใจง่ะ อย่าลืมมาต่อนะ
-
โอ้ ถึงจะชอบแบบเถื่อน ๆ SM หน่อย ๆ แต่ถ้าต้องรุมโทรมมันปวดหัวใจเกินไปจริง ๆ
พร้อมละ ผ้าห่มไว้ซับเลือกเตรียมไว้ข้างกายเรียบร้อยละ
จัดมาให้อย๋าให้เสีย :haun4:
-
เจิมตอนแรกค่า
เิิปิดตัวแรงมาก สงสารบีมแบบไม่รู้จะพูดยังไง
ยิ่งอ่านความคิดของบีมแล้ว ไร้หนทางหนีรอด แถมยังไม่แค่จิตใจ ท่าทางร่างกายก็แย่
จะทำไงกันต่อไปเนี่ย
-
สงสารน้องบีม.... แต่อยากอ่านต่อมากกก
ว่าแต่... พระเอกนี่จะเป็นคนที่จูบปากรึว่าคนที่กัดติ่งหูบีมหว่า
ชอบแนวนี้เหมือนกัน.... รออ่านต่อต่อไป อิๆๆๆ
เป็นกำลังใจจ้า
-
เปิดตัวฉากแรกก็ระทมทุกข์มากมายเลยนะครับท่าทางคงจะอีกยาวไกลกว่าจะได้ลงเอยด้วยดี(รึเปล่านะ)ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้เสมอๆนะครับผม
-
+1 ทักทายกันก่อน
เดี๋ยวกลับมาอ่าน
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
น่าติดตามๆ แล้วบีมจะหลุดออกมาได้ยังไงอ่ะ พวกนั้นมันใจร้ายจริงๆ
ตอนตอนหน้านะจ๊ะ :bye2:
-
ตอนที่ ๒ ผมทำผิดอะไรครับ
ผมเผลอร้องครางออกมาอีกครั้ง แต่นั้นมันก็เหมือนกับการเปิดโอกาศให้สำหรับคนที่รอคอยอยู่แล้วได้ส่งลิ้นเข้ามาในปากของผม แม้ไม่เต็มใจแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ ลิ้นของเพื่อนมันคนที่ชื่อกันย์ยังส่งเข้ามาชิมความหวานในปากของผมอยู่ไม่ขาด
“อืม...ไอ้เฟค ปากเด็กมึงนี่หวานจริงๆ เลยว่ะกูชักติดใจแล้ว”
เสียงพูดคุยของคนที่ถอนปากออกจากปากของผมเมื่อครู่นี่ ก่อนที่มันจะก้มหน้ามาดูดที่ซอกคอและกัดจนเป็นแผลถลอกเล็กๆ และเอาลิ้นดุนดันไปมาเพื่อเพิ่มความเจ็บแสบให้กับผม
ผมรู้แล้วว่าคนที่ทำร้ายผมอย่างเยือกเย็นมันชื่อ “เฟค” ผมจะจดจำชื่อและหน้าของมันไว้จนวันตาย และเมื่อไรที่ผมซบโอกาศผมจะกลับมาแก้แค้นมันให้สาสมกับสิ่งที่มันทำกับผม
“อื้อ....ไม่.....อย่า อื๊อ...”
เสียงร้องของผมหายไปเพราะมือใหญ่มาตะปบปิดไว้จนแน่นทำให้เสียงของผมไม่สามารถดังออกมาได้ มือของผมพยายามดึงมือของมันออก แต่มันก็ไร้ผลมือเล็กๆ ไร้กำลังของผมไม่สามารถทำอะไรกับมือใหญ่นั้นได้ ส่วนด้านล่างมือหยาบกระด้างของไอ้อิทกำลังกระตุ้นน้องชายของผมอย่างช่ำชองแม้ไม่อยากจะรู้สึกไปด้วยกับการกระทำนั้น แต่เทคนิคและลีลาของมันก็ทำให้ผมเคลิ้มตามไปด้วย และมันก็หัวเราะด้วยความพึงพอใจที่ทำให้ผมเคลิ้มไปกับมันได้
ขาของผมถูกแยกออกจากกันอีกครั้ง ปลายลิ้นเปียกชื้นของใครบางคนกำลังดูดไล่ไปตามซอกขาด้านในของผมอย่างหื่นกระหาย ผมพยายามบิดขาของตัวเองเพื่อที่จะได้เลี่ยงจากการกระทำนั้น แม้เพียงเล็กน้อยแต่ผมขอขัดขืนบางเถอะถึงแม้มันจะไร้ความหมายก็ตาม แต่เหมือนว่ามันจะไปกระตุ้นความโมโหของเจ้าของลิ้นนั้น ผลลัพธ์ของมันก็คือความเจ็บที่ต้นขาและหน้าท้องของผมที่โดนต่อยลงมาอย่างแรง จนทำให้ผมเลิกดิ้นทันที แต่ที่เลิกดิ้นไม่ใช่ว่ายอมแต่มันเจ็บจนไม่มีแรงนั้นเอง จำยอม...ไม่ใช่ยอมเพราะเต็มใจ
“อยู่นิ่งๆ ได้หรือยัง อย่าให้กูต้องใช้กำลังไปมากกว่านี่ อันที่จริงกูก็ไม่ชอบเท่าไรหรอก”
น้องชายของผมยังถูกกระตุ้นจากมือที่ช่ำชอง หน้าอกและซอกคอของผมยังคงได้รับสัมผัสที่เปียกชื้นและหื่นกระหายของคนอีกคนนึง นั้นมันเหมือนกับเป็นการช่วยทำให้ผมเกิดอารมณ์คล้อยตามได้อีกครั้ง และคงเป็นด้วยฤทธิ์ของยาที่มันให้ผมดมด้วยนั้นเอง
“......อื้ม........อื๊อ.......อื่อออออ....”
ผมเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้นได้ไม่นานก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง เพราะสัมผัสที่เย็นเยิ้มจากนิ้วมือของมันที่บุกรุกส่วนด้านหลังของผม และมันก็เป็นไปตามกลไกของธรรมชาติ เมื่อมีอะไรบุกรุกเข้ามาในตัวของเราโดยที่เราไม่ทันตั้งตัว มันก็จะเกร็งตัวเพื่อต่อต้านทันที สติที่เคลิ้มตามมันไปเมื่อสักครู่ถูกดึงกลับมาทันที
“อย่าเกร็งซิว่ะ ไอ้นี่วอนจริงๆ มึงจะทำตัวดีๆ ไม่ได้เลยหรือไง”
เสียงไอ้เฟคมันก่นด่าผมเสียงดังด้วยอารมณ์ที่คลุกกรุ่นที่ไม่ได้ดังใจมัน แต่ใครล่ะที่จะบ้ายอมมีอะไรกันคนแปลกหน้า และการกระทำก็กลายๆ จะเป็นการข่มขืน ถึงแม้รู้ว่าผมจะเป็นเกย์ แต่การที่จะให้มานอนกับผู้ชายแปลกหน้านั้นมันก็ทำใจลำบาก ผมพยายามเบี่ยงตัวหลบอีกครั้ง
“อิ๊....”
เสียงร้องของผมดังขึ้นหลังจากที่ผมโดนทุบที่หน้าขาอย่างแรง และแค่เพียงผมผ่อนแรงเกร็งลงเพียงนิดเดียวนั้นมันก็เหมือนกับการเปิดโอกาศให้อีกฝ่ายรุกคืบเข้ามา นิ้วเกร็งของมันรุกเข้ามาในตัวผมพร้อมกับชักเข้าชักออกอย่างช้าๆ เพื่อเป็นการทำให้ผมคุ้นชินกับการกระทำนั้นก่อนที่มันจะเพิ่มนิ้วเข้ามาอีก จนส่วนหลังของผมแน่นตึง น้องชายของผมถูกมืออีกข้างของมันกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง
ส่วนทางด้านบนเพื่อนของมันไอ้กันต์ก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่หน้าอกและซอกคอของผมอย่างหื่นกระหาย สัมผัสเปียกชื้นนั้นมันวนเวียนดูดดุนและขบกัดเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของผม และเหมือนมันจะมาถูกทาง ผมเริ่มคล้อยตามอีกครั้ง และครั้งนี้เหมือนจะเป็นการคล้อยตามที่แม้แต่ผมเองก็ดึงตัวเองกลับมาไม่ได้เหมือนทุกครั้ง ริมฝีปากถูกดูดกัดจนเจ็บและท่าทางมันจะบวมขึ้นมาทั้งด้านล่างและด้านบน
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนจะลงตัวแล้วสะโพกบางของผมก็ถูกยกขึ้นก่อนที่จะมีอะไรบางอย่างสอดเข้ามาเพื่อทำให้มันยกสูงค้างอยู่อย่างนั้น
“นั้นแหละคนดี อย่างนั้นแหละจะได้ไม่เจ็บตัว แล้วอย่าเกร็งนะครับ พี่จะบุกแล้วนะ”
เสียงพูดจากคนด้านล่างพูดกระซิบอย่างแผ่วเบาด้วยแรงอารมณ์ ที่พร้อมเต็มที่ คำพูดที่อ่อนหวานไม่ได้ทำให้จิตใจที่หวาดกลัวของผมดีขึ้นแม้แต่น้อย แต่แม้จะกลัวเพียงใด อยากขัดขืนเท่าไรมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมรู้ว่ายิ่งดิ้นยิ่งขัดขืนผมจะยิ่งเจ็บและอีกอย่างผมก็ไม่รอดอยู่ดี ผมได้แต่นอนรอรับกับชะตากรรมว่าเมื่อไรความทรมานนี้จะผ่านพ้นไปสักที่
แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้น แก่นกายของไอ้เฟคถูกแทรกเข้ามาที่ส่วนหลังของผม มันแน่น เจ็บ จนหายใจไม่ออก เหมือนว่าโลกนี่กำลังแตกสลายมือของผมจับไหล่ของมันแน่นและบีบอย่างแรงเพื่อให้มันรู้ว่าผมเจ็บ
“อิ๊...อือ...เจ็บ เอาออกก่อนได้มั้ย อือ....”
แต่เสียงที่เอื้อนเอยของผมก็ไม่สามารถส่งไปถึงมันได้ มันยังคงดึงดันแก่นกายของมันเข้ามาในตัวผม สีหน้าของมันในยามนี้บ่งบอกได้ถึงอารมณ์ที่ถึงขีดสุดแล้ว และมันก็ไม่สามารถจะหยุดอะไรได้แล้ว ใบหน้าของผมถูกผิมฝีปากที่เปียกชื้นไล้ดูดไปทั้งโครงหน้าเพื่อช่วยทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น แต่มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้มาก ประสาทของผมตึงพร้อมที่จะขาดได้ทุกเมื่อ
เมื่อยิ่งเจ็บผมก็ยิ่งเกร็ง มือทั้งสองข้างของผมตกลงมาจิ๊กลงกับที่นอนจนแน่น ผมกลั้นหายใจไว้เพราะว่าถ้าผมขยับตัวแม้เพียงหายใจส่วนหลังของผมมันก็จะเจ็บขึ้นมา ผมเพิ่งรู้นี่เองว่าคนที่เป็นรับโดนครั้งแรกมันจะเจ็บมากขนาดไหน แล้วยิ่งเป็นผม ครั้งแรกที่ไม่ได้เต็มใจและไม่มีอารมณ์ร่วม.....ความเจ็บมันยิ่งทบเท่าทวีคูณ
“อย่าเกร็งนะครับคนดี แล้วเราจะได้สนุกไปด้วยกัน”
เสียงของมันยังคงปลอมประโลมผมอยู่เรื่อยๆ แต่ความเจ็บ และรู้สึกอึดอัดมันก็ไม่ได้คลายลงไปเท่าไร มันยังคงเคลื่อนแก่นกายของมันเข้ามาในตัวผมเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างของผมฉีกขาด มันเจ็บแป๊บขึ้นมาถึงทรวง แต่มันก็ไม่ได้สนใจจนเมื่อมันดันเข้ามาจนสุดแล้วมันก็เริ่มโยกตัวไปมา
“อืม...แน่นซิบ ดูแลตัวเองดีเหมือนกันนี่หว่า โคตรฟิตเลยว่ะ เดี๋ยวให้กูเสร็จก่อนนะกันต์เดี๋ยวมึงค่อยต่อ”
เสียงสนทนาที่ข้างหูของผมทำให้ผมรู้ว่านี่จะไม่ได้เป็นเพียงครั้งเดียวที่ผมจะต้องโดนอย่างนี่ แต่นี้เป็นเพียงครั้งแรกเท่านั้น ผมไม่รู้ว่าเรื่องบ้าๆ อย่างนี้จะจบลงเมื่อไร ผมเจ็บมาก เจ็บอย่างไม่เคยเจ็บมาก่อน แต่ดูมันจะไม่ได้สนใจ มันสนใจแต่เพียงว่ามันมีความสุขเท่านั้นพอ
น้องชายของผมถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากมันหดนิ่งสนิทจากความเจ็บ แล้วตอนนี้มันก็สู้เต็มที่ เสียงครวญครางจากความเสียวกระสันต์ของมันดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับแรงกระแทกที่หนักหน่วงและรุนแรงขึ้นตามไปด้วย จนกระทั้งหยาดน้ำอุ่นๆ ของมันพุ่งกระแทกเข้าไปในช่องท้องของผมอย่างแรงจนรู้สึกอุ่นไปทั่วทั้งท้อง
หลังจากมันได้ปลดปล่อยหยาดน้ำของมันจนเสร็จสมไปแล้ว มันก็ยังไม่หยุดมันยังคงชักแก่นกายของมันเข้าออกร่างของผมอยู่อีกสักพัก นั้นมันเป็นการเพิ่มความเจ็บแสบกับแผลที่ฉีกขาดของผม
“เก่งมากเลยครับ...คนเก่งว่าง่ายๆ อย่างนี้ซิจะได้ไม่เจ็บตัว เป็นสัตว์เลี้ยงนะเจ้าของให้ทำอะไรก็ต้องทำอย่าขัดขืนเข้าใจมั้ย”
มันก้มหน้ามาซบที่คอของผมพร้อมกับพูดพำทำให้ผมเจ็บในใจอีกครั้ง มือหยาบหนาของมันลูบอยู่ที่ปลายผมที่ชื้นเหงื่อ เสียงเหนื่อยหอบของมันยังดังอยู่ที่ข้างหูของผม แต่ผมมีเพียงน้ำตาออกมาช้าๆ จากหางตาของผม ผมนอนนิ่งให้มันทับอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนที่มันจะลุกขึ้นแล้วถอนแก่นกายของมันออกจากตัวของผม
พอมันลุกออกไปเพื่อนของมันอีกคนก็เข้ามาแทนที่ ทันที ไอ้กันต์
เพื่อนของมันลากผมให้ไปอยู่ที่ริมเตียงก่อนที่มันจะพลิกให้ผมคว่ำหน้าลงกับที่นอนแล้วมันก็เอาผ้ามาเช็ดที่ส่วนหลังของผม แล้วสัมผัสเปียกชื้นจากริมฝีปากร้อนๆ ของมันก็ริมไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลังของผมก่อนที่มันจนะกัดหัวไหล่ของผมจนเป็นรอย ผมได้แต่เพียงนอนนิ่งเฉยยอมรับกับโชคชะตาที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ ผมได้เพียงภาวนาว่าให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันผ่านพ้นไปเร็วๆ หรือถ้าจะให้ดีผมอยากเป็นบ้าไปเสียเลย ผมจะได้ไม่รับรู้ถึงอะไรอีก
“น้องบีมคนเก่ง เรานะน่ารักมากเลยรู้มั้ยพี่เห็นเราครั้งแรกก็ชอบแล้วล่ะ อยู่นิ่งๆ นะครับพี่จะไม่ทำให้เราเจ็บนะ”
เสียงปลอบอยู่ด้านหลัง ก่อนที่ผมจะถูกยัดเยียดความเป็นผัวเข้ามาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าแก่นกายของมันจะมีมากกว่าไอ้เฟค มันทำให้ผมเจ็บมากกว่าเดิม ผมกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น แน่นจนกระทั้งมีเลือดซิมออกมามือทั้งสองข้างกำเข้าหากันจนเกร็งไปหมด มันเจ็บจนผมต้องทรุดลงไปแต่ก็ถูกมือของมันรั้งสะโพกผมขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่มันจะเอาบางอย่างมารองเอาไว้
แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปเหมือนเดิม แต่ผมไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับมันเลย ผมนอนให้มันกระแทกกระทันไปน้ำตาก็ซึมไป ผมคิดถึงคนที่ทำให้ผมมาเจอกับเรื่องร้ายๆ อย่างนี้ ไม่รู้ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ เขาจะนึกถึงผมบ้างไหม เขาจะรู้หรือเปล่าว่าผมต้องเจอกับอะไรบาง แล้วผมขอถามหน่อยเถอะว่าผมผิดอะไร......
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจ ต้นไผ่
-
หมายความว่าปกติบีมรุก แต่ตอนนี้บีมโดนข่มขืนเลยเป็นการรับครั้งแรกเหรอ
เชี่ยจริง ๆ แล้วใครเป็นพระเอกล่ะเนี่ยะ ไอ่เฟคหรือไอ่กันต์
จริง ๆ แล้วไม่ชอบอ่านนิยายที่มีการรุมโทรมเลยอ่ะ มันปวดจิต
แค่โดนข่มขืนก็รู้สึกไม่ค่อยดีแล้วยังจะโดนรุมอีก
มันทำร้ายจิตใจเกินไปอ่ะนะ หวังว่าคงแค่สองคนพอนะ เฮ่ออ
-
โห สงสารบีมจริงๆๆ โดนรุมอะ แล้วต่อไปนี้จะอะไรยังไงท่าทางจะแย่อยู่
เพราะ จากลักษณะเฟคคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ
-
เริ่สค่ะ ซาดิสได้ใจ 555
-
คนเคยรักกันทำร้ายกันได้ลง :monkeysad: ขนาดขายคนรักให้เจ้าหนี้เพื่อปลดหนี้เลยหรอค่ะ เลวร้ายเกินไปแล้ว :o12:
-
เลวได้ใจ
-
อ่านแล้วจุกแทนเลย :sad11:
สงสารบีมมากๆเลยนะครับ คนรักกันทำไมถึงทำแบบนี้ไ้ด้นะ แย่จริงๆ :m15: :monkeysad:
-
กรรม... เข้าใจผิดตั้งแต่ตอนแรก หง่ะ 55555
ขอโทษนะคะคุณคนแต่ง...
สุดท้ายแล้ว.... ก็ได้ทั้งสองคน...
บีม...เป็นเด็กเฟค... ก็คงต้องเป็นของเฟคสินะ
แต่ยอมให้กันต์ซะงั้น... สงสัยจะแค่อยากสนุกจริงๆ
มาแนวพระเอกเลว....
-
คนเคยรักกันทำร้ายกันได้ลง :monkeysad: ขนาดขายคนรักให้เจ้าหนี้เพื่อปลดหนี้เลยหรอค่ะ เลวร้ายเกินไปแล้ว :o12:
เห็นด้วย สงสารบีม :m15:
-
เป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกหรือป่าว
-
เง้อ สงสารน้องอ่ะ
ชิ เดี๋ยวมาแย่งกันเองทีหลัง จะสมน้ำหน้านะ
-
สงสารบีมอ่า
ตกลงใครเปงพระเอก
-
:sad4: สงสารบีมจังเลยอ่ะ ทำไมต้องโดนอะไรแบบนี้ด้วย แถมคนที่เป็นต้นเหตุยังเป็นคนที่รักอีกด้วย
เกลียด! เกลียดมัน! ทั้งแฟนเก่า ทั้งคนที่ซื้อ ทั้งเพื่อนมัน เกลียดม๊านนนนนนนนนนนน :fire:
-
พอแล้วนะ สองคนพอแล้ว
สงสารบีมอ่ะ
นั่นซิ...บีมทำผิดอะไรนี่
:sad4:
-
แบบนี้มันต้องโดนเจี๋ยนทิ้งทั้งคู่ รอวันเอาคืนให้สาสมนะบีม เอาให้ลืมไม่ลงไปชั่วชีวิตชั่วๆของมัน
-
น่านสิ อยากรู้เหมือนกัน
บีมทำอะไรผิดเนี่ย
โกรธคนที่เอาบีมมาขาย ไอ่ 2 คนนั้นด้วย
รอตอนต่อไปน๊า
-
บีมน่าสงสารจังอ่ะ :m15:
เกลียดไอ้ 2 คนนี้ ไอ้คนที่ขายบีมด้วย เกลียดมันๆ :fire:
-
สุดๆอ่ะ :sad4:
แบวว่าเปิดมาก็ โดน ซะ ขนาดนี้ แล้วต่อไปจะเป็นเช่นไร :o12:
เอาใจช่วยนะ
มาต่อ เร็วนะจ๊ะ จะติดตามอย่างต่อเนื่อง o13
:L2: :L2:
-
แฟนบีมแม่งเลวอะ สงสารอะ
-
กลายเป็นน้องบีมขอสองไปซะแล้ววว
ใครเป็นพระเอกหว่า???
-
:sad4: :sad4: สงสารบีมอะ
-
:m15: โหดร้าย
สงสารบีม
โดนเอามาขาย :m15:
ข่มขืนยังไม่พอยังโดนรุมอีก
:monkeysad:
-
คนที่หลอกบีมมาขายมันน่ากระทืบให้จมดิ สัดเอ้ย !!
-
เกลียดไอ่แฟนเก่าบีม นิสัย เอาแฟนตัวเองมาขายใช่หนี้ แม่ง :angry2:
ไอ่เฟคก็เหมือนกัน ระวังกันต์ให้ดีเหอะๆเดี๋ยวสักวันมันจะมาแย่งบีมไป :z6:
สงสารบีมที่สุด :monkeysad:
สู้ๆไว้รอวันเอาคืนพวกมัน :m16:
-
:sad4: ไอ้สองตัวนี้โหดเกิน...สงสารน้องบีมอะ
ใครจะเป็นพระเอกกันล่ะเนี่ย...
ว่าแต่ทำกับเค้าแบบนี้ ตอนหลังอย่ามาหลงรักน้องบีมแล้วกันนะชิส์ :เฮ้อ:
-
เป็นอีกคนที่ไม่ชอบเรื่องข่มขืน มันทารุณจิตใจอ่ะ รับไม่ได้
แต่เรื่องนี้มันมีอะไรที่น่าจะมากกว่านั้น ยังไงจะลองติดตามดูนะคะ ^^
-
มาต่อไวไวนะครับ
-
ขออ่านด้วยคนครับ
-
แฟนบีมเลวมาก เอาแฟนตัวเองมาขายใช้หนี้ :beat:
ไอ้เฟค ไอ้กันต์ก็เลว :z6:
สงสารบีม :m15:
-
:serius2: :serius2::serius2:
-
มารอลุ้นดวงชะตาของนุ้งบีมต่อด้วยคน
-
สงสารน้องบีมอะ เลวชาติอะไอ้แฟนตัวร้าย
ขายคนใช้หนี้ แล้วใครพระเอกอะ
-
แฟนนู๋บีมมมันเล๊วววววววววววววว :m31:
-
ตอนแรกไแ้เราก็นึกว่ากันจะเป็นคนดี
เห็นพูดซะดูดี
ที่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
เลวกว่าเฟคอีกมั้งเนี่ยยยย
บีมน่าฉงฉาน
ซาดิสมได้ใจ :haun4:
-
กำ โดนทั้งคู่เลย แล้วทีงี้ใครพระเอก อะ ก็ต้องคนแรกดิ่ หรือว่า มีสองคน รึว่าไม่ใช่ทั้งคู่
เอะยังไง?
-
มารอให้กำลังใจนู๋บีม...สู้ๆลูก
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆได้แลว
-
ใจร้ายเกินไปแล้ว T_T
-
การีสสสสส... o22 ทำไมไรเตอร์ใจร้ายกับบีมอย่างเน้
ฮือออ...อิแฟนก็เลวบัดซบจริงๆ :beat:
แล้วบีมจะเป็นไงต่อไปเนี่ยยยย :monkeysad:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ...
-
ผมลืมตาขึ้นมาแสงแดดส่องกระทบผิวเนื้อของผมผ่านมาทางหน้าต่างที่มีม่านหนาทับเพื่อกั้นแสงเอาไว้อีกชั้น ห้องทั้งห้องเย็นฉ่ำไปหมด ความเย็นที่มาจากแอร์แต่มันก็คงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่มีกลิ่นคาวเลือดผสมมาด้วย ชวนให้อ้วกยิ่งขึ้น ตามเนื้อตัวของผมที่พ้นผ่านโผล่ออกมาจากผ้าห่มมีแต่ร่องรอยที่ใครเห็นก็ต้องรู้ว่าเมื่อคืนผมไปทำอะไรมา และรอยที่เด่นชัดที่สุดก็คือบริเวณข้อมือของผม มันมีรอยช้ำจนเป็นสีม่วงยิ่งด้วยผมเป็นคนผิวขาวมันยิ่งดูชัดเจนจนน่ากลัว
ผมค่อยๆ พยายามดันตัวเองขึ้นอย่างช้าๆ มือของผมสั่นเทาและดูเหมือนมันจะไม่มีแรงเท่าไร ผมใช้เวลานานมากเพื่อที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งได้ ทั้งๆ ที่ในยามปกติมันคงไม่มีอะไรยากหรอก แต่นี้ผมเจ็บไปทั้งตัวและที่เจ็บมากที่สุดก็คงเป็นบริเวณส่วนหลังของผม มันเจ็บจี๊ดและเหมือนจะมีอะไรไหลออกมาด้วยตอนที่ผมดันตัวเองลุกขึ้น
ผมมองไปรอบๆ ห้อง ก็พบว่าทั้งห้องมีผมอยู่เพียงคนเดียวไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย และมันก็เป็นสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่เช้า ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาพบเจอหน้าใครทั้งนั้น ผมไม่อยากเห็นหน้ามันคนที่ทำให้ผมต้องมีสภาพแบบนี้
ผมค่อยๆ พาตัวเองลงมาจากเตียง ก่อนที่จะหยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่ที่พื้นขึ้นมานุ่งอย่างลวกๆ เสื้อผ้าของผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหนหมด ผมทำทุกอย่างเร็วมาก เร็วอย่างที่ในชีวิตผมไม่เคยทำอะไรได้เร็วขนาดนี้มาก่อน ก็ เพราะผมไม่รู้ว่าจะมีใครเข้ามาในห้องตอนนี้หรือเปล่า ผมได้เพียงแต่เสียงโทรทัศท์และเสียงพูดคุยกันอยู่นอกห้อง
ฮึ....พวกมันยังอยู่กันอีกเหรอเนี๊ย แล้วผมคงโดนอย่างเมื่อคืนอีกนะซิ ทำมั้ยนะ ทำมั้ยผมถึงไม่เป็นบ้าหรือตายไปเลย ผมจะได้ไม่ต้องตื่นมาพบกับความอดสู่ของตัวเองขนาดนี้
ผมเดินลากขาเข้ามาในห้องน้ำที่อยู่ติดกับประตูทางออก ผมลองบิดประตูห้องที่ผมอยู่ดูแล้วปรากฎว่ามันเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้ มันถูกล็อกเอาไว้จากด้านนอก พวกมันคงอยากขังผมไว้ เอาไว้เล่นเหมือนกับของเล่นชิ้นหนึ่งที่ถูกซื้อมา ภายในห้องน้ำตกแต่งอยากสวยงามบ่งบอกถึงฐานะเจ้าของห้องได้ดี ผมคิดว่านี้คงเป็นคอนโดที่ไหนสักแห่งในกรุงเทพนี้แหละ แต่มันคงอยู่สูงมากแน่ๆ เพราะว่าผมไม่ได้ยินเสียงรถยนต์เลยแม้แต่นิด
ถึงในห้องน้ำจะสวยเพียงใด ผมก็ไม่สนใจมันหรอก ผมแค่อยากชำระล้างร่างกายให้สะอาดเท่านั้น ผมรู้สึกขยะแขยงตังเองเป็นที่สุด ผมเปิดน้ำให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อบางทีมันจะล้างราคีออกจากตัวผมได้บ้าง ผมเอามือขัด ขัด และขัดไปตามเนื้อตัวถ้าเป็นไปได้ผมอยากขัดเอาผิวหนังที่พวกมันสัมผัสตามเนื้อตัวของผมออกด้วย ผมขัดจนเนื้อตัวของแดงไปหมด ผมเอาหลังพิงกำแพงแล้วผมก็ทรุดตัวนั่งลง โดยที่ไม่สนใจกับอาการเจ็บที่มันยังส่งเตือนมาให้ผมรู้สึกตลอดเวลา
ผมนั่งชันเข่าทั้งสองขึ้นก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลผสมไปกับสายน้ำ มันเหมือนหมดแรงจะต่อสู้หรือยืนหยัดขึ้น ผมหมดกำลังที่จะสู้ต่อไป ผมนั่งอยู่อย่างนั้นปล่อยให้สายน้ำมันไหลผ่านหัวและลำตัวไปอย่างนั้นโดยที่ไม่คิดจะทำอะไรอยู่นานจนผมเลิกร้องไห้
ตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง ผมก็เห็นว่าเพื่อนของมันมานั่งรอผมอยู่บนเตียงแล้ว ในมือของมันถืออะไรบางอย่างมาด้วย
“อ้าวเสร็จแล้วเหรอครับ บีมมานี่มา พี่จะทายาให้”
มันชูหลอดยาที่อยู่ในมือของมันให้ผมดู แต่ถ้าคิดจะมาทำดีกับผมเพื่อทดแทนความผิดที่ก่อไว้เมื่อคืนล่ะก็ มันสายไปหรือเปล่า
“ไม่ล่ะ....ขอบคุณ ปล่อยมันไว้อย่างนี่แหละ ผมคิดว่าทาไปก็เท่านั้นอีกไม่กี่ชั่วโมงเดี๋ยวมันก็ต้องเกิดรอยขึ้นอีก”
ผมเดินผ่านหน้ามันไปอย่างไม่สนใจ แต่เหมือนว่าคำตอบของผมคงไม่ถูกใจมันเท่าไร มันลุกขึ้นมา ตอนแรกผมคิดว่ามันจะลุกขึ้นมาทำร้ายร่างกายผมอีก แต่ผมเตรียมใจเอาไว้แล้วยังไงก็คงเจ็บตัว จะเป็นหน้า แขน ขา หรือลำตัว ผมก็พร้อมเสมอเพราะถึงอย่างไงตอนนี้มันก็เจ็บอยู่แล้วเพิ่มไปอีกหน่อยจะเป็นไรไป ผมเกร็งตัวเพื่อรอรับแรงกระแทกจากอีกฝ่าย
แต่ผมคิดผิดมันลุกขึ้นมาแล้วเข้ามาสวมกอดผมแทน มันกอดผมจากด้านหลัง แล้วเอาหน้าของมันมาซุกที่ซอกคอของผม
“หอมจัง”
มันค่อยใช้ปากของมันริมฝีปากที่ร้อนสัมผัสกับซอกคอและแผ่นหลังที่เย็นของผม มันค่อยๆ ใช้ริมฝีปากของมันดูดเก็บหยดน้ำที่ติดอยู่ตามแผ่นหลังและหัวไหล่ของผมช้าๆ มือของมันทั้งสองข้างลูบไล้ไปตามหน้าท้องและแผ่นอกของผม นิ้วชี้ของมันสะกิดไปถูกติ่งเนื้อบนหน้าอกของผมจนมันแข็งชันขึ้นมา บ่งบอกว่าไม่นานต่อจากนี้ ผมคงคล้อยตามมันไปแน่ๆ และคราวนี้คงไม่ต้องพึ่งยาอีกแล้วแค่อาศัยความช่ำชองของมันเท่านั้น
“อย่า .....ไอ้กันย์....ผม...ไม่ อิ๊ อืออ...”
มันกัดลงที่ไหล่ของผมซ้ำกับรอยที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แล้วมันก็เอาลิ้นดุนดันไปมา
“เรียกพี่กันย์ซิครับ ทำมั้ยเป็นเด็กที่ไม่น่ารักอย่างนี้ครับ รู้มั้ยว่าพี่อายุมากกว่าเราตั้งหลายปี”
อายุมากกว่า แล้วไง มันช่วยให้สามัญสำนึกอะไรดีขึ้นหรือเปล่า ช่วยให้ความเป็นคนมันเพิ่มขึ้นมาหรือเปล่า แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะต้องยอมรับ
“ไม่...อิ๊”
เมื่อผมปฎิเสธผมก็เลยโดนอีกครั้งและคราวนี้ดูมันจะกัดแบบไม่ปล่อยเสียด้วย จนผมต้องยอม ยอมเพราะทนกับความเจ็บไม่ไหว และทำให้ผมรู้ว่าผมไม่อาจฝืนคำสั่งอะไรได้ ถ้าผมฝืนผมก็ต้องเจ็บตัวอีกนี่ขนาดเป็นเรื่องเพียงเล็กน้อยผมยังโดนขนาดนี่เลย ถ้าเรื่องที่มันบอกเป็นเรื่องใหญ่กว่านี่ล่ะ ผมจะไม่โดนมากกว่านี่หรือ มันคงมีลางอะไรบางอย่างที่บอกให้ผมรู้ว่าผมคงต้องพอเจอกับพวกมันอีกนาน
“ครับ.....พี่กันย์”
“ดีแล้วคนเก่ง อย่าทำตัวงี่เง่าอีกนะครับ นี่เป็นการลงโทษสถานเบาถ้ามีครั้งต่อไปอาจหนักกว่านี่ และนี่เป็นพี่ถ้าเป็นไอ้เฟคล่ะก็เลือดเราคงกลบปากไปแล้ว”
พูดจบมันก็เอาปากของมันมางับที่ใบหูของผม เสียงผมหายใจแผ่วๆ ของมันดังอยู่ข้างหูของผม ทำให้ผมเกร็งไปทั้งตัวอีกครั้ง
“ฮึ ฮึ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ครับ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกที่นี่เรามาทายากันได้หรือยัง”
มันชูหลอดยาขึ้นมาให้ผมดู ก่อนที่มันจะกดร่างของผมให้นอนไปกับพื้นเตียง แล้วยาสีขาวขุ่นก็ถูกชโลมลงตามแผลบนตัวของผมจนทั่ว ทั้งหน้าและหลังของผม ตอนนี่เหลือเพียงสวนที่อยู่ใต้ผ้าขนหนู มันกระตุกผ้าออกจากตัวของผมแต่ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างทำให้มือของผมรีบตะครุบผ้าเอาไว้ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ไม่ทำอะไรจริงๆ พี่สัญญา”
มันชูนิ้วขึ้นมา
“หรือว่าเราอายพี่ ไม่ต้องอายหรอกครับ ทุกอย่างบนตัวบีมพี่เห็นไปหมดแล้ว ไม่เห็นต้องอายเลย เราเป็นคน คนเดียวกันแล้วนะ”
คำตอบของมันทำเอาเลือดที่หล่อเลี้ยงร่างกายของผมไหลมารวมกันที่หน้า จนรู้สึกร้อนไปหมด และมันก็เห็น มันถึงได้หัวเราะชอบใจ หลังจากมันหัวเราะผมไปพักใหญ่มันก็ดึงผ้าที่ห่อร่างของผมเอาไว้ออกได้สำเร็จ ก็บอกแล้วว่าชีวิตคือการเรียนรู้ เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดแล้วกับมาแก้แค้นในภายหลัง
“เฮ้ย....ไอ้กันต์กูบอกให้มาทายาให้มันนะโว๊ยไม่ได้บอกให้มาเอามัน มาซะนานเป็นชาติเลย”
เสียงประตูเปิดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับการมาของคนอีกคน คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดก็ว่าได้ คนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของผม
“เสร็จพอดี มึงมีอะไรหรือเปล่าว่ะเฟค”
ไอ้กันย์มันเอามือปิดหลอดยาพร้อมกับเอาผ้าขึ้นมาคลุมร่างกายให้ผม มันคงจะรู้ว่าถึงมันสองคนจะเคยเห็นทุกส่วนของร่างกายผมหมดแล้ว ผมก็คงอายอยู่ดี
“มาตามไปแดกข้าว แล้วเดี๋ยวมึงก็เอาข้าวกับเสื้อผ้ามาให้มันด้วย”
มันสั่งเสร็จมันก็หายออกไปจากห้องทันที ปล่อยแต่เพื่อนของมันไว้กับผม
“เดี๋ยวพี่มานะครับน้องบีม”
ผมพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะซุกหน้าลงกับหมอน ไอ้กันต์มันก็ไม่ว่าอะไรมันเอามือมายี้หัวผมก่อนก่อนที่จะออกไปนอกห้อง มันหายไปสักพักเสียงประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง แต่คราวนี้คนที่เข้ามาไม่ใช่ไอ้กันต์แต่เป็นไอ้เฟค ผมลุกขึ้นนั่งอย่างเร็วจนเจ็บจี๊ดที่ส่วนหลังอีกรอบ
“แล้วพี่กันย์ล่ะ”
“มันติดธุระด่วนกลับไปแล้ว มึงก็รีบมากินข้าว แล้วนี่เสื้อผ้าใส่ซะ”
มันวางข้าวไว้ที่โต๊ะก่อนที่จะโยนเสื้อผ้ามาให้ผม ผมใช่ความพยายามอย่างมากกว่าจะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าได้ แต่ผมจะไม่แสดงความเจ็บปวดหรืออ่อนแอให้คน คนนี้เห็นเด็ดขาด ต่อให้ผมเจียนตายผมก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากมันเด็ดขาด
แล้วผมก็เดินไปทานข้าวโดยที่มีมันนั่งมองอยู่ตลอดเวลา
“แล้วทำมั้ยมึงไม่ออกไปล่ะ กูจะกินข้าว เห็นหน้ามึงแล้วกินไม่ลง”
ผมด่ามันไป จะให้ผมเรียกมันว่าพี่ หรือคุยดีๆ เหมือนที่พูดกับไอ้กันต์ผมคงทำไม่ได้ เพราะว่ามันเรื่องทั้งหมดจึงเกิดขึ้นกับผม ผมจะไม่ให้อภัยมันเลย
“กินไม่ลงก็เรื่องของมึงดิ กูจะอยู่แล้วกูก็จะกินข้าวที่นี่ด้วย ที่กับไอ้กันต์เห็นทำตัวดีๆ สงสัยเจอไปทีสองทีติดใจมันละซิ”
ผมไม่ใส่ใจในคำพูดของมันผมเดินไปนั่งทานข้าวโดยไม่สนใจ เสมือนว่ามันไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี่ ส่วนมันก็เหมือนกัน พอมันพูดจบมันก็กินข้าวของมันไป ผมทานข้าวไปเยอะมากผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าผมหิวมากขนาดไหน ก็เมื่ออาหารบนโต๊ะมันหายไปจนหมด จนไอ้เฟคมันยิ้มที่มุมปาก
“มึงยิ้มอะไร”
“กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู แดกเสร็จแล้วก็ดีกูจะได้เก็บไป แล้วไม่ต้องคิดหนีนะมึง น้ำหน้าอย่างมึงอ่ะหนีไปไม่รอดหรอก”
คำพูดที่มาพร้อมกับผ่ามือ มันลงมาตรงหูของผม จนผมมึนงงไปพักใหญ่ นี่คงเป็นอย่างคำเตือนที่ไอ้กันต์มันเคยบอกผมไว้ ว่าอย่าไปทำโอหังใส่ไอ้เฟค แล้วผลลัพธ์มันก็ออกมาอย่างที่เห็น ความเจ็บบริเวณใบหูยังคงอยู่แม้ว่าคนที่ทำให้เกิดความเจ็บนี่จะได้ออกนอกห้องไปได้พักใหญ่แล้ว
นี่ผมจะต้องอยู่อย่างนี่ไปอีกนานเท่าไรกันนะ ผมจะต้องทนอยู่กับมันไปอีกนานเท่าไร ผมไม่รู้หรอกว่าอารมณ์ของมันจะขึ้นมาอีกหรือเปล่า แล้วมันยากจะมานอนกับผมอีกครั้งมั้ย นี่เป็นความคิดปนความหวาดระแวงที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาตลอดเวลาหลายวันมานี่
หลังจากที่มีเรื่องกันไปวันนั้นไอ้กันต์มันก็หายหน้าไปเลย และผมก็ไม่กล้าถามด้วยว่ามันหายไปไหน ส่วนไอ้เฟคมันก็ยังหาข้าวหาของกินให้ผมปกติ พอตกตอนกลางคืนมันก็เข้ามานอนในห้องกับผม แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรผมเลย ซึ่งมันคงจะดีกว่านี้ถ้ามันจะไปนอนที่อื่น เพื่อที่ผมจะได้ไม่เกร็งเวลานอน
“ลุกมาแต่งตัว กูจะพาไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องมึง”
อยู่ดีๆ มันก็เปิดประตูห้องเข้ามา ทำให้ผมตกใจจนเผลอเอาเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ซึ่งมันจะเป็นอาการที่เกิดขึ้นเมื่อเวลาผมตื่นตกใจกระทันหันไม่ได้ตั้งตัว ซึ่งมันมาเริ่มมีอาการเมื่อไม่กี่วันนี่เอง ซึ่งผมก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เหมือนกัน
“ไปเก็บทำมั้ย แค่นายปล่อยผมกลับไปอยู่ที่ห้องมันก็หมดเรื่องแล้ว แล้วผมจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรอกเชื่อผมซิ”
หลังจากที่โดนตบเข้าที่หูมันก็ทำให้ปากของผมดีขึ้นเยอะถึงแม้จิตใจจะไม่อยากเรียกมันดีๆ แต่ก็ต้องจำใจทำ ผมไม่อยากเพิ่มร่องรอยให้กับตัวเองเพิ่มขึ้นอีก แค่นี่แผลตามตัวผมก็ยังหายไปไม่หมดเลย
“กูบอกให้แต่งตัวแล้วตามกูไปเก็บของที่ห้อง หรือมึงจะไม่เอาชุดนักศึกษาของมึง กูให้โอกาศมึงเลือกแล้วนะหรือจะให้กูซื้อให้ใหม่ แล้วเรื่องอะไรกูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ กูยังใช้มึงไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลย”
มันพูดเรื่องชุดนักศึกษา งั้นก็แปลว่ามันจะยังให้ผมไปเรียนใช่มั้ย ผมคงไม่ได้คิดไปเองซิ
“นายจะให้ผม ไปเรียนใช่มั้ย”
มันมองหน้าผมแล้วส่ายหน้า มันทำให้ความหวังที่มีอยู่น้อยนิดของผมดับวูบลง ผมคงต้องทนอยู่ที่นี่ไปจนตาย ใช่ซินะใครเขาจะให้สัตว์เลี้ยงของตัวเองไปเรียนกันล่ะ ผมหวังมากไปเอง
“มึงโง่หรือเซ่อกันแน่ห่ะบีมกูบอกว่าจะพาไปเอาเสื้อผ้ารวมทั้งชุดนักศึกษาด้วย งั้นมันก็ต้องแปลว่ากูจะให้มึงไปเรียนนะซิ หน้าตาก็ดีไม่น่าโง่เป็นควายยังงี้เลย”
มันพูดว่าอะไรผมไม่ทันได้ฟังผมรู้แต่เพียงว่า มันบอกให้ผมไปเรียนได้ คงไม่มีอะไรดีไปมากกว่านี้แล้ว ตอนแรกผมนึกว่ามันจะกักขังผมเอาไว้เหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงเสียอีก สงสัยผมจะอ่านนิยายมากเกินไป ที่พอคนที่ถูกจับหรือถูกขายมาจะต้องถูกกักขังขาดอิสรภาพไปไหนไม่ได้ แต่นี่คือความจริง ไม่รู้ความดีใจของผมมั้งทำให้ผมวิ่งมากอดไอ้เฟคไว้แล้วเอาหน้าซุกที่อกมัน มันก็ปล่อยให้ผมกอดอยู่อย่างนั้น จนกระทั้งมีเสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นมาจึงทำให้ผมรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ผมรีบถอยห่างออกมาทันที
“ขอบใจนายนะ”
มันไม่พูดตอบกลับมาเพียงแต่พยักหน้ารับ ก่อนที่มันจะออกไปรับโทรศัพท์ที่นอกห้อง และกลับเข้ามาอีกครั้งเมื่อผมเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสร็จแล้ว ซึ่งผมก็เดาว่าคงเป็นของมันนั้นแหละ เพราะขนาดมันใหญ่กว่าตัวผมพอสมควร
“น่ารักดีนี่หว่า เดี๋ยวไอ้กันต์มันจะมารับนะไปกับมัน คงจะดีกว่าไปกับกูมั้ง มึงจะได้เลิกทำหน้าเหมือนอยากจะตายเสียที กูเห็นแล้วอารมณ์เสียว่ะ”
ผมไม่เกี่ยงหรอกว่าใครจะเป็นคนพาผมออกไปข้างนอก แต่ก็ดีหน่อยที่เป็นไอ้กันต์อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องระวังตัวมากเวลาอยู่กับไอ้กันต์
“แล้วมึงก็ไม่ต้องคิดหนีล่ะ ไม่งั้นมึงจะอดเรียน รวมทั้งแฟนมึงด้วยมันอาจจะกลายเป็นศพลอยอยู่ก้นทะเลก็ได้ กูไม่ได้ขู่กูทำจริง”
มันพูดจบมันก็เดินจากไป ไร้ซึ่งรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ นี่แหละความแตกต่างของผู้ชายสองคนที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตของผมจนไม่อาจจะซางออกได้ และคำพูดของมันผมก็คิดว่ามันทำได้จริง ถึงขิงจะเป็นคนขายผมให้กับมัน แต่ผมก็ยังรักขิงอยู่ผมไม่อยากทำให้เขาเดือดร้อน ดังนั้นผมต้องไม่หนี ถึงผมหนีก็คงไม่รอด
ผมนั่งรออยู่ในห้องได้สักพักประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มจากคนที่เปิดเข้ามา
ต้องขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคนที่กดบวกทุกคนนะครับ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจ ต้นไผ่ สุขและสนุกทุกวัน
-
ที่ว่าขอให้สนุกกับการอ่าน สุขและสนุกทุกวันนี่ หมายความว่าจะมาอัพทุกวันเหรออออ
อิ อิ อิ ชอบเรื่องนี้นะ เรามันสาวก SM งั้นอีกซัก + คงไม่เป็นไร
แล้วมาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!
ไอ่เฟคเหมือนจะปากร้ายแต่ใจดีนี่หว่า(ตรงไหนวะ) o18
แต่บีมก็ยังน่าสงสารเหมือนเดิม :m15:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
มันส์ค่่ะ :haun4:
ชอบมากๆ
-
อิอิอิ
พระเอกคู่หรอเนี่ย :mc4:
อิอิอิ
สู้ๆ นะ o13 o13
o13 o13
-
ชอบอ่ะ
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ทำไมไม่จับไอ้ขิงมาข่มขืนแทนวะ ไมต้องทำบีมอะ แย่ๆ
-
แหม
สองหนุ่ม
สองสไตล์ ใครจะเป็นพระเอกหล่ะเนี่ย :impress2:
ขิงทำก่ะบีมขนาดนี้แล้ว
ยังจะรีกมันอยู่อีกเร๊อะ :angry2:
ชอบอ่ะ สนุกมากเลยเรื่องนี้
-
ผ่านคืนโหดร้ายไปหนึ่งคืน ก็กลายเป็นวันที่เราต้องเดินนะ หนูบีม แต่เรื่องนี้เราคงเดาว่าเฟคจะเป็นนายเอก แต่ก็กลัวรักสามเศร้าอะ
-
คงเป็นผลจากการที่มีแฟนเลว แล้วตกมาอยู่ในมือของคนเลวอีกที อะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกละน้องบีม เพราะรอบข้างตัวมีแต่คนเลวๆทั้งนั้น
-
กันย์นี่เป็นคนดีใช่มะ น่าจะเลว เพราะรอบตัวบีมจะได้มีแต่คนเลว :เฮ้อ:
เรื่องนี้สามพีเปล่าหว่าาาาาา (ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา) :serius2:
แต่แอบเชีย เฟค ชอบพระเอกเลว แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
-
o13 o13
ชอบพี่เฟค เลวได้ใจ อิอิ
แต่ก็รักพี่กันต์
จะเลือกใครดีเนี่ย
งงไปหมดแล้ว
-
ชอบๆๆรอติดตามตอนต่อไปค่ะ o13
-
ทั้งไอ้เฟค ไอ้กันต์ ไอ้ขิง เลวหมดทั้ง 3 คน :z6:
บีมสู้+อดทนไว้ สักวันโอกาศต้องเป็นของเรา :a2:
ปล. อินมากไปหน่อย :o11:
-
คน 1 ร้าย..
คน 1 รัก..
..สุดท้ายทำเพื่อ คน 1 คน..
-
อยู่โง่หรือสิ้นคิดไปหน่อยมั้งบีม โดนแฟนขายมาโดนทำร้ายเจียนตาย ยังบอกว่ารักแฟนมากสมที่เฟคมันด่านั่นแหละ ควายได้ใจจริงๆ :angry2: :angry2: :angry2:
-
จะห่วงไอ้เชี่ยนั่นมันทำไมค่ะ มันทำกับบีมถึงขนาดนี้แล้ว :angry2:
รักและห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั๊ยค่ะ บีม :monkeysad:
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วรีบเข้ามาเสนอหน้าอย่างฉับไว :laugh:
-
เดี๋ยวต้องรอดูต่อไปว่าชีวิตของบีมจะเป็นยังไงต่อไป
-
เรื่องนี้ท่าทางจะมีพระเอกสองคนนะค๊ะ กันท่ทางจะหึงโหดการแสดงออกที่ดูอ่อนโยน ใจดี แต่แอบร้าย o18
ส่วนเฟคก็พวกแสดงออกมาตรงตรงคิดไงอยากทำไรก็ทำ :sad4: ดูน่าสนใจทั้งคู่ :impress2:
ชื่อเรื่องนี่แหละค๊ะที่ทำเอางง ประมาณว่า อีกคนบีมร้ายใส อีกคนบีมรัก หรือคนนึงร้ายใส่บีม อีกคนรักบีม หรือว่า เราประมาณว่าตกลงพระเอกร้ายหรือรักบีม หรือขิงคือพระเอก ที่ตรงตามชื่อ แต่คิดว่าขายบีมเพื่อลดหนีอันนี้ก็คงไม่ใช่พระเอกแล้วละเลวเกิน :m31:
เรางง สงสัย หรือคนมากไปเอกเนี่ย :serius2: เพื่อความเคลีย มาต่ออีกบทสองบท หรืออัพทุกวันก็ดีค่ะ :impress2:
-
นั่นสิ ใครจะเป็นพระเอกเนี่ย เหอๆ เดาไม่ถูกเรยน้า
-
ขอบคุณค่า..
แสรดดดขิง :z6:เลวนรก :beat:มรึงเป็นพ่อเค้ารึไงวะ..ถึงขายเค้าได้..เลี้ยงเค้ามารึก็ไม่..มีบุญคุณท่วมหัวรึก็ไม่ :angry2:
ถ้ายังรักมันอยู่ก็โง่เกินคนแล้ว..เจ็บแล้วหัดจำซะบ้าง..เราเป็นคนไม่ใช่ควาย..
เฮ้อ..อยากรู้เหตุผลว่าทำไมถึงข่มขืนคนอื่นได้ง่ายๆ แบบนี้..จิตใจทำด้วยอะไรกัน :เฮ้อ:
-
โหดร้ายไปหน่อยสำหรับตัวเอกของเรื่อง
แต่ให้ อภัยถ้ามาอัพ ต่อ และจะสนุกกะการอ่านกว่านี้ ถ้า
มาอัพเยอะๆๆๆๆ
รักคนเขียนทุกคนจังเลย
-
โหดร้ายยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยยย
ปล รอตอนน้องเขาแก้แค้น
-
มีแฟนเลว :beat:
ก็พาตัวเองซวยไปด้วย
ใครเป็นพระเอกเนี่ย
ขอเดาว่าเฟด
:L2:
-
รอ..ร๊อ..รอ
-
เฮ้อออ...จะเอายังไงกะชีวิตบีมเนี่ย ไอ้สองตัวนี้ :beat:
ส่วนแฟนอ่ะ สารเลวที่สุดในโลกา :z6:
-
ใครจะเป็นพระเอกหละ่เนี่ย
-
เดาไม่ออกเลยอ่ะ... ว่าจะเป็นไงต่อ อิๆๆ
ดูนายเอก... ไม่มีจุดยืน 5555 คงยืนไม่ไหวมั้ง
แค่เฟคบอกจะให้เรียน.. ก็วิ่งไปกอดเขาแล้ว ใจง่ายนะนายอ่ะน้องบีม
ตอนแรกที่กันต์อยู่กับบีม... มันแปลกๆ เพราะลุ้นให้เฟคเป็นพระเอกอยู่
แต่มันก็เลวทั้งสองคนอ่ะแหละ
รอๆๆ ตอนต่อไปจ้า
-
สนุกดีคับ
เป็นกำลังใจให้
-
จ่มก่อนเรื่อง
อันนี้เป็นเรื่องเล่าเรียกน้ำย่อยนะครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อสองวันก่อนผมได้ไปงานบวชของเพื่อนซี้นะครับ ก็ตามประเพณีแหละครับ งานนี้มีเมาอย่างเดียว แต่มันคงไม่เป็นประเด็นให้เอามาเล่าหรอกครับถ้ามันไม่เกิดเรื่องมาเสียก่อน บอไว้นิดนะ เรื่องนี้ไม่มีเสียว มีแต่....อ้วก
เมื่อผมเดินทางมาถึงงานก็เจอเพื่อนๆ ที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมจนจบมัธยมมาด้วยกัน นั่งกินเหล้ากันอยู่วงใหญ่เลย เมื่อพวกมันเห็นผมมันก็พากันเรียกให้ไปร่วมวงกับพวกมัน ผมก็ขี้เกรงใจครับ ขัดไม่ได้ก็ไปกินกับพวกมัน พวกเราก็กินกันไปเรื่อยๆ ในวงก็พูดคุยกันถามข่าวว่าไปทำอะไร อยู่ที่ไหนกันบ้าง ตามประสาคนไม่เจอกันนาน อันนี้เรื่องจริงบางคนไม่เจอกันเกือบสิบปีแล้ว มาเจออีกที่ลูกมันยั่วเยี๊ยไปหมด
พอตกดึกไอ้พวกมีครอบครัวก็พากันกลับไป ก็เหลือแต่คนโฉดอย่างพวกผมอีกสี่ห้าคน แต่ผมก็คิดเอาไว้แล้วล่ะครับว่าจะค้างที่นี่เพราะว่าบ้านของผมมันอยู่ไกลมาก ดังนั้นงานนี้เต็มที่
พวกที่เหลือก็กินกันไปเรื่อยๆ จนสลบคาวงไปเลย ไอ้พวกที่หลับก็ปล่อยมันไป พวกที่ยังไหวก็กินกันต่อไป จนกระทั้งตายครบทุกคน เหตุการณ์สำคัญมันมาเกิดตอนเช้าครับเมื่อตื่นขึ้นมา
เสียงเพื่อนคนนึงที่ชื่อไอ้กรีนมันโวยวายขึ้นมาว่าใครกินของที่อยู่ในถ้วยหมด แล้วมันก็ชี้มาที่ถ้วยที่วางอยู่ข้างตัวมัน ที่ตอนนี้ว่างเปล่า
แล้วก็มีผู้กล้ายอมรับขึ้นมาครับว่ามันเป็นคนกินเข้าไปเอง มันบอกว่าตื่นขึ้นมาแล้วหิวเห็นมีข้าวต้มอยู่ในถ้วยมันก็เลยกิน มันขอโทษไม่นึกว่าเป็นของไอ้กรีน ไอ้กรีนถึงกับกลืนน้ำลายดังเอือกแต่ก็ไม่พูดอะไร
ด้วยความขี้สงสัยของผมทำให้ผมต้องลากไอ้กรีนมาถามตัวต่อตัวหลังจากส่งพ่อนาคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนที่ผมถามมันก็ทำท่าจะไม่ยอมพูดอะไรแต่ก็ทนความหน้าด้านของผมไม่ได้ที่อยากรู้เต็มที่ มันเลยบอกว่าถ้าผมรู้แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ไอ้นุฟังนะ ไอ้นุก็คือผู้กล้าเมื่อเช้าไงล่ะครับ ผมก็รับปากมันอย่างดีครับ
เหตุการณ์มันเป็นอย่างนี้ครับ หลังจากที่ทุกคนเมาได้ทีแล้ว มันก็เกิดอาการอยากคายของเก่าออกมา แต่จะคายใส่บ้านของพ่อนาคมันก็ไม่ดี มันมีมารย่ทครับ มันเลยไปอ้วกใส่ถ้วยเอาไว้ กะว่าพรุ่งนี้ตอนเช้าค่อยเอาไปถิ้ง แล้วมันก็ไปนอน จนเมื่อเช้านี้แลหะมันถึงรู้ว่าอ้วกของมันไปหายไป.....แล้วคุณรู้หรือยังล่ะว่าอ้วกของไอ้กรีนมันหายไปไหน.....ทุกวันนี้ผมยังไม่อยากกินข้าวต้มอีกเลย...
มันเหมือนมีความสุขขึ้นมาเล็กๆ ความอึดอัดใจที่มีมาหลายวัน พลัดหายไปอย่างรวดเร็วดังสายหมอกยามเช้า มันหายไปพร้อมกับรอยยิ้มของชายตรงหน้า พร้อมคำถามที่แสดงความห่วงใย แม้จะเป็นการเสแสร้งแกล้งทำหรือเปล่าผมก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ผมก็ยินดีที่จะอยู่กับความสุขนี่
“น้องบีม....คิดถึงพี่กันต์หรือเปล่าครับ”
คำทักทายที่มาพร้อมกับสัมผัสเปียกชื้นบนใบหน้า แม้อยากจะหลบเลี่ยงแต่ก็ทำไม่ได้เพราะว่าร่างกายของผมเองก็ถูกรัดไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่งของผู้ชายตรงหน้า หัวใจที่อับเฉาเหมือนจะพองฟู่ขึ้น แต่มันจะดีกว่านี้ไหมถ้าผมกับมันเจอกันในสถานที่อื่นและสถานการณ์อื่นที่ไม่ใช่อย่างเมื่อหลายวันก่อน ผมคิดว่าผมคงคบกับผู้ชายตรงหน้าอย่างพี่ชายน้องชายได้อย่างสนิทใจมากกว่านี่ แต่การเริ่มต้นของเรามันเหมือนมีเยื่อบางๆ มากั้นเอาไว้เสียแล้ว เมื่อผมคิดได้อย่างนั้นมือของผมจึงผลักอกของคนตรงหน้าออก
ไอ้กันต์มันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมันเพียงแต่ทำหน้าสงสัยเท่านั้น แล้วมันก็ยิ้ม และเพราะการที่ผมได้อยู่ใกล้มันทำให้ผมเห็นว่ามันหน้าตาดีมากที่เดียวผิวหน้าที่เนียนละเอียดปราศจากริ้วรอยของสิวหรือแผลเป็นอื่นๆ จมูกและดวงดาสีดำสนิทตอบรับกับใบหน้าที่เรียวยาวรับกับปากรูปกระจับสีชมพู่ที่แสดงว่าเจ้าของปากนี่สุขภาพดียิ่ง
ผมคงมองมันนานไปหน่อยมันเลยยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นมาพร้อมกับถามว่า
“น้องบีมเป็นอะไรไปครับ มองหน้าพี่อย่างนั้นมีอะไรติดหน้าพี่หรือเปล่า”
มือเรียวยาวข้างนั้นรีบยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองไปมาด้วยความกังวล จนทำให้ผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้ แต่ความสุขมันก็เหมือนกับฟองสบู่ ที่มันแตกง่ายไปหน่อย เมื่อเสียงจากด้านหลังดังขึ้น
“เมื่อไรจะไปกันสักทีว่ะไอ้กันต์ มาหวานอะไรกันอยู่ที่นี่ นี่มันห้องของกูนะแล้วนั้นนะมันก็ของกู หรือมึงติดใจว่ะกันต์”
น้ำเสียงที่แสดงความหงุดหงิด มันบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนพูดว่ารู้สึกอย่างไง และคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของคนฟังได้อย่างดี แต่ก็คงมีแต่ผมที่ร้อนไปกับคำพูดเหล่านั้น ไอ้กันต์มันเพียงยิ้มเล็กๆ ไม่บ่งบอกถึงอารมณืไปมากกว่านี้ หรือไม่บางที่ไอ้กันต์เองมันก็คงจะเคยชินกับคำพูดของเพื่อนมันก็ได้ มันจึงไม่แสดงอะไรออกมา
“ถ้ากูบอกว่าติดใจล่ะ มึงจะยอมปล่อยบีมให้กูหรือเปล่าล่ะไอ้เฟค”
ไอ้กันต์มันตอบเพื่อนของมันไป พวกมันคงคิดว่าผมเป็นเพียงแค่ของใช้ชิ้นหนึ่งหรือไงที่ใครจะเอาไปใช้อย่างไรก็ได้ พวกมันคงลืมไปว่าผมก็เป็นคนเหมือนกับพวกมัน ผมมีหัวใจเหมือนกับคนอื่นนั้นแหละ แต่ผมคงพูดหรือทำอะไรไปมากกว่านิ่งเฉยไม่ได้
“กูปล่อยให้ก็ได้แต่ขอกูเล่นสนุกก่อนแล้วกัน ถ้ากูเบื่อเมื่อไรแล้วกูจะยกให้มึงเหมือนที่ผ่านมานะไอ้กันต์ แล้วพวกมึงก็ไปกันได้แล้ว เดี่ยวฟ้าเขาจะมาหากู ถ้าเขาเห็นพวกมึงในห้องเขาจะเข้าใจผิดได้”
นี่ซินะเหตุผลของความใจดีของมัน มันคงจะพาแฟนหรือใครมาที่ห้องล่ะซิมันถึงยอมให้ผมออกไปข้างนอกได้แม้เหตุผลในการออกไปข้างนอกของผมจะดูดีในคำพูดของมันแต่เหตุผลหลักก็คือ มันไม่ต้องการให้ผมมาเป็นตัวขัดขวางความสุขของมัน เมื่อไม่มีเหตุผลในการอยู่ในห้องแล้วไอ้กันต์มันก็เดินจูงมือของผมออกมานอกห้อง แม้ตอนแรกผมจะพยายามบิดมือหนีจากมือของมัน แต่มันก็ไม่หลุด เมื่อผมมองหน้ามัน มันก็เพียงแต่ยิ้มให้ผมแต่ไม่ยอมปล่อยมือ สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ต้องยอมมันอีกเช่นเคย ระหว่างทางก็มีคนมองอยู่เหมือนกัน แต่ไอ้กันต์มันก็ไม่ได้สนใจ
ตลอดระยะเวลาตั้งแต่คอนโดของไอ้เฟคจนมาถึงคอนโดของผม ผมกับไอ้กันต์ก็เงียบมาตลอดทาง ไอ้กันต์มันก็ขับรถของมันไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้ถามทางจากผมแต่ผมก็มั่นใจว่ามันจะพาผมไปถูกทางแน่ๆ ผมเองพอขึ้นรถได้ก็นั่งเงียบมาตลอดเช่นกัน ผมมองทิวทัศน์สองข้างทางเหมือนสนใจเสียเต็มประดา แต่ความจริงผมแค่ไม่อยากมองหน้ามันเท่าไร มันเหมือนความคิดกับความรู้สึกของผมจะตีกันไปมาระหว่างรู้สึกดีกับรู้สึกเกลียดไอ้กันต์
“เมื่อยมั้ยน้องบีม”
อยู่ดีๆ ไอ้กันต์มันก็หันมาถามผมขณะที่รถติดไฟแดง แล้วคำถามของมันก็ทให้ผมงงจึงต้องหันไปมองหน้ามัน ที่ตอนนี้ก็มองมาทางผมเหมือนกันพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่เปื้อนบนใบหน้าของมันตลอดเวลา
“เมื่อย?....”
“ก็พี่เห็นเราหันหน้าไปทางนั้นตลอดพี่เลยคิดว่าคงเมื่อยคอแย่...ข้างนอกมีอะไรน่าดูเหรอครับ”
คำพูดที่ฟังเหมือนประชดประชันออกมาจากปากของมันพร้อมกับมือหนาของมันก็มาลูบที่หัวของผม มันถามเหมือนไม่ต้องการคำตอบเท่าไร เมื่อผมไม่ยอมตอบมันก็ไม่เซ้าซี้อะไรผมต่อ จนเรามาถึงคอนโดของผม ซึ่งผมก็ไม่แปลกใจเท่าไรที่มันพาผมมาถูก ผมว่าพวกมันต้องไปสืบข้อมูลของผมมาจนหมดนั้นแหละ
เมื่อผมเดินมาถึงหน้าห้องไอ้กันต์มันก็หยิบกุญแจห้องผมส่งมาให้ ผมเข้ามาในห้องเพื่อเก็บของใช้และเสื้อผ้าที่จำเป็นจนเสร็จไอ้กันต์ก็เดินมาถือกระเป๋าให้ผมพร้อมกับถอนหายใจและแสดงสีหน้าที่กังวลออกมาให้ผมได้เห็นเป็นครั้งแรก ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีอาณมณืที่หลากหลายมากขึ้นแทนที่จะแสดงสีหน้าที่มีรอยยิ้มเท่านั้น มันเอามือของมันมาจับที่ไหล่ของผม
“อันที่จริงพี่ก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอกนะน้องบีม แต่มันเป็นความต้องการของไอ้เฟคที่จะเอาตัวเราไปอยู่ใกล้ๆ มัน พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำมั้ยทั้งที่ทุกครั้งคนที่มันซื้อมาด้วยเงิน มันจะเล่นสนุกด้วยไม่กี่ครั้งแล้วมันจะปล่อยไป พี่อยากช่วยเราเหมือนกันนะแต่พี่ก็ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ บีมต้องเข้าใจพี่นะครับ”
แค่เพียงคำพูดที่แสดงความห่วงใยของมันก็ทำให้ความคิดที่เคยสับสนของผมหายไปทันที ผมคงเปิดใจรับไอ้กันต์ได้ง่ายขึ้นอย่างน้อยก็ในถานะพี่ น้อง
“ครับ...ผมเข้าใจ”
“อืม...ดีแล้วงั้นตอนกลับเดี๋ยวพี่พาเราไปทานข้าวก็แล้วกัน กลับไปที่ห้องบีมคงจะเบื่อ เอางี้มั้ยพอทานข้าวเสร็จแล้วเราไปซื้อแผ่นหนังไปดูกันที่ห้องพี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่โทรบอกไอ้เฟคเอง”
ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่เพียงพยักหน้า ดูเหมือนว่าผมกับมันระยะทางที่อยู่ห่างกันแสนไกลค่อยๆ ย่นเข้ามาอีกครั้งโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่ามันใกล้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร การเดินทางไปทานข้าวดูเหมือนบรรยากาศจะดีกว่าตอนขามา แม้จะไม่มีใครพูดอะไรแต่ความเกร็งของผมก็ลดลง
และข้าวมื้อนั้นก็ดูเหมือนจะอร่อยขึ้นมาหลังจากที่ผมทนกินไปอย่างแกนๆ มาหลายวัน ไอ้กันต์มันพาผมมาทานข้าวที่ห้างใหญ่ใจกลางกรุงเทพ มันให้เหตุผลว่าพอทานอิ่มแล้วจะได้ไปเดินเลือกหนังไปดูกัรที่ห้อง ซึ่งผมก็ไม่ขัด ซึ่งถ้าพูดตามจริงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ทุกอย่างเหมือนจะดีจนจบรายการอยู่แล้ว ผมค้นพบว่าไอ้กันต์เองมันก็ชอบหนังแนวเดียวกับผม หรือชอบอะไรหลายๆ อย่างคล้ายกัน จนกระทั้งตอนที่เราเดินออกมาจากร้านที่ขายแผ่นหนังผมก็เจอคนที่ผมคิดถึงอยู่ทุกวัน นั้นก็คือ”ขิง”นั้นเอง หลายคนแปลกใจว่าขิงคือใคร ขิง คือแฟนของผมเองและอย่างที่รู้คนที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ก็เพราะเขา แต่ผมก็อดที่จะคิดถึงเขาไม่ได้ ถ้าคุณลองรักใครสักคนดู แล้วคุณจะรู้ว่าคุณไม่สามารถลืมเขาได้ง่ายๆ หรอก แต่ถ้าถามว่าผมโกรธเขามั้ยที่ทำกับผมอย่างนี้ ผมตอบได้ว่าโกรธ แต่มันคงน้อยกว่าความรักที่ผมมอบให้เขา
“ขิง”
ด้วยความดีใจที่ได้พบเขาอีกครั้งทำให้ผมเรียกเขาเสียงดัง จนเจ้าตัวเองก็หันมา ไอ้กันต์เองก็หันมองตามเสียงของผม ผมขยับเท้าเพื่อเข้าไปหาเขา แต่สิ่งที่ผมได้รับคือแรงดึงจากผู้ชายที่มากับผม และขิงเองก็รีบเดินหนีผมออกไป
“ปล่อยผมนะพี่กันต์ ผมจะไปหาขิง”
ไอ้กันต์ส่ายหน้าพร้อมกับบีบที่ข้อมือของผมแน่นขึ้นอีก เพราะตอนนี้ผมเริ่มดิ้นแล้ว
“น้องบีมครับหยุดดิ้นนะถ้ายังทำตัวแบบนี้อยู่พี่จะไม่พาไปไหนอีกแล้วนะครับ แล้วเรื่องนี้ก็จะไปถึงหูไอ้เฟคด้วย น้องบีมลองคิดให้ดีนะครับว่าถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูไอ้เฟค เรื่องมันจะจบอย่างไง แล้วดูซิแฟนน้องบีมรีบเดินหนีไปขนาดนั้นน้องบีมจะตามทันเหรอครับ เอาอย่างนี้มั้ยเดี๋ยวพอไปถึงลานจอดรถพี่จะให้น้องบีมโทรไปหาเขาดีมั้ยครับ”
ผมไม่รู้ว่านั้นเป็นคำโกหกหรือคำปลอบใจ แต่มันก็ทำให้ผมหยุดนิ่งได้ ผมยอมเดินตามไอ้กันต์ไปที่รถ ไอ้กันต์เองก็เงียบจนผิดปกติเมื่อมาถึงรถไอ้กันต์มันก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผม แต่เมื่อผมโทรไปหาขิง พอเขารู้ว่าเป็นผมที่โทรไปหาเขา เขาก็บอกว่าอย่าโทรมาหาเขาอีก เขาไม่ชอบแล้วก็เลิกมาตามเขาเสียที เขารำคาญ แล้วขิงก็กดสายถิ้งไป เมื่อทุกอย่างยังไม่กระจ่างผมจึงโทรเข้าไปอีกเพื่อที่จะพูดคุยกันให้รู้เรื่อง แต่เขากับไม่รับสายผม จนโทรไปถี่ขึ้นเขาจึงปิดเครื่องหนีผม
ผมยืนเบลออยู่ตรงนั้นสักพักไอ้กันต์ก็เดินมาจูงมือผมให้ขึ้นไปบนรถแล้วมันก็พาผมออกไปจากห้างแห่งนั้น ผมทำตามทุกอย่างที่มันนำผมไป ไม่ขัดขืน ไม่ดิ้นร้น ผมคงช็อคกับสิ่งที่คนที่เราเรียกว่าแฟนพูดกับเราคำว่าเลิกตามเขาเสียที เขารำคาญมันยังคงก้องอยู่ในสมองของผมไปมา
ผมไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง ผมรู้แต่เพียงว่าห้องที่ผมก้าวเท้าเข้ามานี่ไม่ใช่ห้องของไอ้เฟคอย่างแน่นอน แม้ว่าการตบแต่งจะหรูเหมือนกัน
“ห้องของพี่เอง ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะเอามาหลอกขายอีกหรอก ถึงพี่จะเลวอย่างไงพี่ก็ไม่เอาคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนมาขายเพื่อชดใช้หนี้หรอกครับ”
ไอ้กันต์รีบตอบหลังจากที่ผมหันไปมองหน้ามัน สีหน้าตอนที่ตอบผมนั้นมันดูเครียดยิ่งกว่าเดิมเสียอีกและตอนที่มันพูดว่าไม่เอามาขายอีกหรอก สีหน้ามันยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีก
“อืม....”
ผมตอบรับสั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ไอ้กันต์มันจูงมือให้ผมมานั่งที่โซฟาในห้องของมันแล้วมันก็เดินหายไป ผมคิดว่ามันคงจะเข้าไปในครัวของมัน และก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิด มันเดินกลับมาพร้อมขนมและน้ำเย็นเต็มสองมือของมัน
“ไหนน้องบีมอยากดูเรื่องไหนครับ พี่จะได้เปิดให้ดู”
มันเดินมาหาผมหลังจากที่มันวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะแล้ว
“เรื่องไหนก็ได้ครับพี่กันต์”
ถ้าถามผมว่าผมอยากดูหนังหรือเปล่าตอนนี้ผมตอบได้คำเดียวเลยครับว่า “ไม่” ผมไม่มีจิตใจจะสนอะไรอีกแล้ว แม้แต่ตอนนี้หนังจะเริ่มฉายแล้วผมก็ยังนั่งนิ่งอยู่ จนคนข้างๆ คงอดสงสารไม่ได้ดึงให้ผมไปซบอยู่ที่อกของมันพร้อมกับเอามือลูบไปมา
“ไม่เป็นไรนะครับน้องบีม เข็มแข็งเอาไว้ พี่ไม่รู้หรอกว่าระหว่างน้องบีมกับแฟนของน้องบีมพูดคุยอะไรกัน แต่ถ้าคำพูดของแฟนน้องบีมมันทำร้ายน้องบีมขนาดนี้ พี่ว่าน้องบีมลืมมันไปเถอะครับ”
ผมไม่ตอบอะไรได้แต่ปล่อยให้มันลูบหัวอยู่อย่างนั้น
การที่เรามอบความรู้สึกดีๆ ให้ใครสักคน แล้วเขาปฎิเสธความรู้สึกที่เรามอบให้ มันคงเจ็บปวดอย่างนี้ซินะ ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรไว้กับใครผมรู้เพียงแต่ว่า ตอนนี้ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะที่หัวใจ เจ็บจนรู้สึกอึดอัด มันพาลทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองแม้แต่ไอ้กันต์มันให้ผมทำอะไรผมก็ทำตามมันหมดทุกอย่าง
ผมอยู่ที่ห้องของมันอีกพักใหญ่เพราะว่าผมเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกครั้งผมก็นอนหลับอยู่บนโซฟาหน้าทีวีนั้นเอง บนตัวของผมมีผ้าห่มคลุมเอาไว้ นี่คงเป็นความใจดีของผู้ชายคนนี่ซินะ
“ตื่นแล้วหรือครับน้องบีม เดี๋ยวไปล้างหน้านะครับพี่จะได้ไปส่ง”
คำพูดพร้อมการกระทำ ไอ้กันต์มันเดินมาดึงให้ผมลุกขึ้นแล้วดันหลังผมให้เข้าไปในห้องน้ำ
“หรือน้องบีมอยากอาบน้ำครับ พี่ช่วยอาบให้เอามั้ย”
คำพูดและสายตาอันเจ้าเหล์ ผุดขึ้นมาเต็มหน้าของมันไปหมด มันพยายามขุดหลุมเพื่อให้ผมตกลงไป แต่คนอย่างผมคงไม่มีวันตกลงไปในหลุมของมันหรอก
“ไม่...ไม่มมมมม่...ดีกว่าครับ ผมแค่ล้างหน้าก็พอครับ”
ไอ้กันต์มันไม่ว่าอะไรเพียงแต่มันปิดประตูห้องน้ำให้ผม
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจต้นไผ่ ความคิดที่สับสนก่อให้เกินสิ่งที่เรียกว่ารัก
-
อ่านๆไปแล้วเริ่มปันใจให้ชายโฉดฮ่าๆ แต่ขิงนี่ยังไงน่าจะโดนขายเองนะจะได้รู้สึกนิสัยไม่ดีเลย
-
พระเอกคือพี่กันต์ปาวอ่า
-
พระเอกคือพี่กันต์ปาวอ่า
ไอเฟคดีกว่านะ
เชรี่ยดี
ชอบมาก :z1: :z1:
-
จิตมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง จะเชื่ออะไรใครได้ แฟนเองยังนำมาขาย กรรมกรรมกรรม :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
พระเอกคงไอเฟค
คนที่น่าสงสารต่อไปอีกคนคงเป็นกันต์
ปล.ข้าวต้ม!!!! ไม่ไหวนะ :oak:
-
ตกลงใครเป็นพระเอกเนี่ย
เริ่มชอบ กันต์นะ
แต่รู้สึกแปลกๆ
-
ไม่นึกว่าคนที่เรียกว่าแฟนมันจะเลวขนาดนี้ขายแฟนใช้หนี้หึๆๆๆๆๆจะให้เรียกว่าอะไรดีสัตว์เหรอไม่ดีกว่ามั้ง กากเดนที่มาจากนรกดีกว่ามั้ย :z6:
-
สสารหลายสิ่งมารวมกันได้เพราะ ความลงตัวด้วยรัก
-
ขอแหวะกับข้าวต้มก่อน :oak:
งงกะไอ่พี่กันต์ เหมือนจะดี แต่ก็ยังเลวอยู๋ดีอ่ะ :beat:
ส่วนไอ่พี่เฟค ไปตายซะเถอะ...วันนี้อารมณ์รุนแรงมาก กร๊ากกกก
เฮ้ออ นู๋บีมอดทนนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป :กอด1:
-
เฟคไร้บทบาท... มาแต่ชื่อ... ทั้งตอนเห็นแวบเดียวอ่ะ
เอาบทพระนายเยอะๆ นะ...น้า... ต้นไผ่!!!
ตอนนี้...ดูเหมือนกันต์จะเป็นคนดี... และบีมยังจะกำลังรู้สึกดีกับกันต์
แล้วเฟคอ่ะ...
ข้าวต้ม!!! สุดๆ อ่ะ
-
:monkeysad:
-
คนไหนเป็นพระเอกยังไม่แน่ใจ
แต่ที่แน่ ๆ คือ
บีมจะยังไปรักไอ้ขิงทำไม :angry2:
โดนทำซะขนาดนั้น :m16:
-
ทำไมน้องบีมจึงเจอแต่ฉากชีวิตที่เจ็บปวดแบบนี้นะ ไอ้ขิงนั่นก็ลืมไปเถอะ ถือว่าครั้งหนึ่งเคยรักหมาเลวๆๆไป
+1โลด
-
ทำไมถึงได้รักกับขิงมากขนาดนี้วะ :m16:
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบอะ
จะเอาไอ่เฟคเป็นพระเอกกก ถึงบีมจะเสียตัวให้พี่กันต์แล้วก็เหอะ :laugh:
-
แฟนกันนี่ ขายกันง่ายๆได้เลยเหรอ :เฮ้อ:
พี่กันต์เป็นคนดีนะ แต่จะดีมากๆถ้าไม่ทำกับบีมในตอนแรก (ห้ามใจตัวเองไม่อยู่รึ )
-
ไอ้ขิง :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat:
-
ชอบพี่กันต์จัง
-
ติดตามกันต่อไป :L1:
-
ตกลงใครเปนพระเอกกันแน่เนี่ย
-
คนอย่างขิงน่ารังเกียจอ่ะ
สักวันคงได้รับผลของการกระทำ
พระเอกเป็นใครยังคงสงสัยต่อไป
-
เมิงมันเชี่ยสัด ๆ เลย :โป้ก1: ไอ้ห่าขิง :โป้ก1:
-
:m30:+ :oak:= :m2:
จากใจต้นไผ่ ความคิดที่สับสนก่อให้เกิดสิ่งที่เรียกว่ารัก
อันนี้เป็นคำใบ้อะไรหรือเปล่าค๊ะเนี่ย :serius2:
:z6: :beat: ขิง
-
ขอรุมตบอีกคนด้วยได้มั้ยเนี่ยยยยยย เลวขั้นเทพอ่ะ
เกลียดดดดดดด เอาแฟนตัวเองขายให้คนอื่นไม่พอ ยังไม่พูดอะไรอีก แถมยังไล่ อ๊ากกกกก
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ต๊ายยยยยยยย
ตอนนี้เริ่มชอบกันย์ขึ้นมาติ๊ดนึงละ :laugh:
ขิงเลวมากอ่ะ
:z6: ซักหลายๆที
ขอให้มันโดนรุมโทรม กร๊ากกกกกกกกกก
-
:oak: ข้าวต้ม
ไอ้ขิงอะเลวมากเเฟนตัวเองเเท้ยังเอามาขายได้
เชียร์เฟคให้เป็นพระเอกด้วย
:L2:
-
ทำไมยังไปแคร์คนเลวๆอย่างขิงอีกล่ะนายบีม
-
ยืนเงินเฟค จ้างคนไปอันขิงเลย ค่ะน้องบีม :m31:
แฟนเลวๆ อย่างนี้ต้องเอาให้ตาย :z6:
-
ร้ายมากกว่ารักซะมากกว่ามั้งงงงง เรื่องนี้ :z3: ใครจับขิงมากดซะดีไหม :3125:
-
สนุกแบบเศร้านิดๆ 2หนุ่มสองมุม :pighaun:
-
ไอ้ขิงแมร่งเลวว่ะ :beat: :beat:
-
แฟนบีมชั่วมากๆเลยอ่ะ
รักไปได้ไงวะนั่น แค้เคืองอย่างแรง :beat: :beat: :beat: :z6: :z6:
เอาพี่กันต์ได้ไหมอ่ะ น่ารักจังเลยย นิสัยดีๆนะ บีมจะได้รักก
-
+1พร้อมตั้งตารออ่านชะตาชรีวิตน้องบีมต่อไป เลดี้ :m15: :monkeysad:
-
ขิงเลวมากเลยอะ
ทำให้บีมเจ็บทั้งตัวและใจ
ตกลงกันต์รักบีมใช่เปล่า
แต่กันต์ก็ดีกว่าเฟคนะ ถ้าจะให้เลือกสักคน :a5:
-
ขิง :z6:
-
ตอน ภาพบาดตา....บาดใจ
มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเวลามันหยุดไว้ที่เดิมไม่หมุนไปไหน ผมยังไม่อยากกลับมาที่นี่เลย แต่มันก็จำเป็น ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องของไอ้เฟคพร้อมกับไอ้กันต์ ไอ้กันต์สอดกุญแจเข้าไปแต่ก็ต้องแปลกใจเราะว่าห้องไม่ได้ล็อกเอาไว้ แต่มันก็แปลกใจได้ไม่นานเมื่อเข้ามาในห้องก็เจอกับผู้ชายอีกสามคนนั่งอยู่ในห้อง ถ้าผมเดาไม่ผิดก็คงเป็นเพื่อนของมันั้นแหละ ไอ้พวกชั่วๆ ที่ทำเรื่องเลวเอาไว้กับผม
แล้วสิ่งที่ผมคิดเอาไว้ก็เป็นอย่างนั้นเสียด้วย
“ไงว่ะ...ไอ้กันต์ พาน้องบีมไปไหนมาว่ะกลับมาเสียดึก ไปแอบทำอะไรกับน้องเขามาหรือเปล่า”
ผู้ชายที่น่าตาดีแต่คำพูดของมันกลับเลวกว่าหมาพูดขึ้นมาขณะที่ผมกำลังเดินผ่านเข้าไปในครัวเพื่อเข้าพวกนมและขนมที่แวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อข้างล่างคอนโด ไปเก็บ มันพูดพร้อมกับยิ้มเย้ยผม รอยยิ้มที่เพียงมองผ่านก็รู้ว่าเขาสมเพชผมขนาดไหน การที่คนนึงถูกคนที่เรียกว่าคนรักขายมาเหมือนสิ่งของมันคงน่าสมเพชอย่างนั้นจริงๆ แต่รอยยิ้มของมันก็กวนใจผม จนผมคิดว่าผมน่าจะส่งหมัดไปให้มันชิมซักสองสามหมัดน่าจะดี ความปากหมาของมันจะได้ลดน้อยลงเสียบ้าง แต่ผมก็ได้แต่คิดในใจ
“เออ เออ จริงด้วย ได้น้องเขาไม่กี่ทีติดใจหรือไงว่ะ กูเพิ่งรู้นะเนี๊ยว่ามึงก็ชอบแนวนี้ กูนึกว่าไอ้เฟคคนเดียวที่ชอบ”
เพื่อนของมันอีกคนพูดแทรกขึ้นมา และคำพูดของมันก็เหมือนเสียงหมาเห่า
“ไอ้ห่าพวกนี่มาถึงก็ปากเสียเลยนะพวกมึง กูแค่พาน้องเขาไปกินข้าวมาเฉยๆ ไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย แล้วพวกมึงมารวมตัวอะไรกันอยู่ที่นี่”
ไอ้กันต์ต่อว่าเพื่อนๆ ของมัน แต่ดูพวกมันไม่ได้สนใจในคำพูดเลย
“อย่าอารมณ์เสียน่าไอ้กันต์ พวกกูก็แค่เหย๋เล่น กูรู้ว่าบีมนะของใคร แล้วกูก็รู้ว่าไอ้เฟคมันหวงของจะตายไป แต่ถ้ามันเบื่อแล้วมันคงยกให้มึงอ่ะ”
“เชี๊ยเอ๋ย....”
ไอ้กันต์เดินไปหยิบหมอนอิงที่โซฟามาทุบที่เพื่อนของมัน นั้นก็เลยเกิดสงครามเล็กๆ ขึ้น แต่ดูเหมือนมันจะเล่นกันมากกว่าเอาจริงจัง ส่วนผมได้แค่ยืนมองอยู่อย่างนั้น คิดไปคิดมาพวกมันก็อายุมากแล้วยังเล่นเป็นเด็กๆ กันอยู่เลย
“เอ๋ย...พอแล้วอายน้องเขาบ้างพวกมึง”
เสียงผู้ชายอีกคนพูดขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ผม ทำให้สงครามนั้นจบลงในเวลาอันรวดเร็ว ไอ้กันต์เดินมาหาผมด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ มันคงส่งผลมาจากการเล่นกันเมื่อสักครู่แน่นอน เมื่อมาถึงมันก็แย่งถุงที่อยู่ในมือของผมไปถือ
“เอาถุงมานี่ เดี๋ยวพี่ไปเก็บเอง บีมเอาของไปเก็บในห้องเถอะ”
มันพูดพร้อมกับดันตัวผมให้ไปทางน้องนอน แล้วมันก็เดินแยกไปในครัวโดยมีเสียงเพื่อนของมันแซวขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้กันต์กูอยากอ้วกว่ะที่กับพวกกูพูดหยาบมีแต่กู มึง พอคุยกับน้องบีม พี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ กูได้ยินแล้วขนลุกว่ะคนอย่างไอ้กันย์พูดเพราะ”
เสียงแซวของเพื่อนมันดังขึ้นจากคนนึงและเสียงหัวเราะอย่างคลื้นเครงก็ดังมาจากพวกที่เหลือ
“ถ้ามึงอยากให้กูพูดกับมึงดีๆ มึงกูยกตูดของมึงให้กูซิว่ะไอ้ดิว”
“ไม่ว่ะขอบาย กูเก็บตูดกูไว้ขี้ดีกว่า”
เสียงพูดคุยของพวกมันยังคงดังอยู่ตลอดเวลา เหมือนว่าพวกมันจะไม่มีใครยอมใครเลย แต่ผมก็ไม่สนใจผมเดินไปทางห้องนอนแล้วเปิดออกมา แล้วผมก็พบสิ่งที่ทำให้ผมแทบหยุดหายใจ สิ่งที่ผมเห็นเป็นสิ่งเดียวกับที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อหลายวันก่อน แต่ครั้งนี้ผู้แสดงบทนำเปลี่ยนไปไม่ใช้ผม แต่เป็นผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังนอนรองรับอารมณ์ของไอ้เฟคอยู่บนเตียง ผมไม่รู้หรอกว่าเขาเต็มใจหรือว่าโดนบังคับมาเหมือนผม ผมรู้เพียงแต่ว่าเลือดที่หล่อเลี้ยงร่างกายของผมมันหายไปหมด ผมยืนนิ่งกับสิ่งที่เห็น
จนกระทั่งเสียงของไอ้เฟคมันดังขึ้นมาเรียกสติของผมอีกครั้ง
“มึงจะเข้ามา ก็มาแล้วปิดประตูให้ด้วย”
ขณะที่มันพูดมันก็ไม่ได้หยุดกิจกรรมที่มันทำอยู่เลย เสียงครวญครางทั้งของมันและคนที่อยู่ใต้ร่างของมันดังอยู่เป็นระยะ กลิ่นคาวที่คุ้นจมูกลอยวนอยู่ในอากาศจนทำให้พะอืดพะอมขึ้นมา
“กูบอกให้ปิดห้องไง หรืออยากให้กูไปลากมึงมาร่วมด้วยห่ะ”
เสียงของไอ้เฟคดังลั่นห้อง หลังจากที่ผมยังยืนนิ่งไม่ไหวติ่งอยู่ที่หน้าห้อง ตาของมันที่มองมายังผมหยาดเยิ้มไปด้วยไฟตัณหา ร่างของคนที่มันนอนด้วยพยายามซุกที่อกของมัน ตอนนี้เขาคนนั้นคงรู้แล้วว่าตอนนี้กิจกรรมที่เขาสองคนทำกันอยู่ได้มีบุคคลที่สามเข้ามาเกี่ยวข้องเสียแล้ว และตอนนี้บุคคลที่สี่ก็เข้ามาในห้องแล้ว
“เสียงดังอะไรบีม.....ไอ้เฟ....ค..”
เสียงของไอ้กันต์หยุดนิ่งทันที ที่มันเห็นภาพกิจกรรมที่ไอ้เฟคกำลังทำอยู่ ไอ้กันต์มันคงเอาของไปเก็บในครัวแล้วได้ยินเสียงไอ้เฟคที่ตะคอกใส่ผมมันเลยเดินมาดู ตอนตอนนี้มันก็ยืนซ้อนอยู่ที่หลังของผม พูดจาติดขัด มันคงไม่นึกว่าเพื่อนของมันจะหน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้ แต่พอมันตั้งสติได้มันก็พูดออกไปว่า
“เออ...กูขอโทษนะเฟคเดี๋ยวกูพาน้องบีมไปนอนห้องกูแล้วกัน”
ว่าแล้วมันก็ดึงกระเป๋าในมือของผมไป พร้อมกับปิดประตูห้องไอ้เฟคด้วย มันเอาแขนโอบไหล่ของผมที่นิ่งมันเหมือนช็อคกับสิ่งที่ได้เห็น มันเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม ทั้งๆ ที่ผมพยายามลืมมันไปแล้ว
“ไอ้เชี๊ยพวกนี้ไอ้เฟคมันทำอะไรอยู่ก็น่าจะบอกกูก่อน มึงดูซิน้องเขาช็อคเลยเห็นมั้ย”
ผมได้ยินเสียงไอ้กันต์ด่าเพื่อนมันสีหน้าของมันก็ดูจริงจังมากขึ้น จนเพื่อนของมันเองก็นิ่งไปเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเพื่อนมันจะสลดลงได้นิดนึง
“ก็มึงไม่ถามกูนี่หว่า กูจะบอกมึงได้ไง”
เพื่อนของมันเถียงไอ้กันต์อย่างไม่ยี่หระกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันคงชินกับการกระทำของไอ้เฟคแล้วล่ะ
“เออ เออ ไอ้พวกเชี๊ย กูผิดเองที่คบเพื่อนอย่างพวกมึงอ่ะ งั้นกูพาบีมไปห้องกูดีกว่า พวกมึงแดกแล้วก็เก็บด้วยล่ะเดี๋ยวไอ้ตัวที่อยู่ในห้องมันออกมาจะโวยเอา”
ไอ้กันต์พาผมกลับมาที่ห้องของมันอีกครั้งหนึ่ง อันที่จริงผมไม่ได้ช็อคอะไรมากมายหรอกครับ แค่ตกใจมากเท่านั้นเ องที่อยู่ดีๆ เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเจอคนกำลังทำอะไรกันอยู่ ก็ไม่นึกไม่ฝันเหมือนกันว่าจะเจอคนหน้าด้านอย่างไอ้เฟค เพื่อนมันอยู่เต็มห้องแท้ๆ มันยังทำได้แต่ผมไม่ควรแปลกใจซินะ ขนาดเพื่อนมันยืนล้อมเตียงอยู่มันยังกล้าทำอะไรกับผมเลย
“ยืนทำอะไรอยู่ครับคนเก่ง ไปอาบน้ำได้แล้วนะครับ”
ไอ้กันต์เดินมากอดผมจากด้านหลัง พร้อมกับซบหน้าของมันลงที่คอของผมด้วย แต่มันก็ซบแบบไม่ธรรมดาอยู่แล้ว มันกดจมูกของมันลงบนคอของผมแล้วถิ้งมันไว้อย่างนั้นสักพักก่อนที่มันจะถอนหน้าออก
“เรื่องเมื่อกี้พี่ขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้บีมต้องไปเห็นอะไรอย่างนั้น”
ไอ้กันต์พูดพร้อมกับเอามือของมันลูบไปมาที่ใต้เสื้อผ้าของผม ผิวหนังของผมถูไปมากับมือเรียวของมัน จนผมรู้สึกขนลุกขึ้นมา ผมจึงเอามือของผมหยุดมันไว้
“พี่กันต์อย่าครับ ผมเหนื่อยแล้ว แล้วพี่กันต์ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ ผมผิดเองที่เปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะก่อน”
ไอ้กันต์พยักหน้ารับ พร้อมกับหมุนตัวของผมให้หันไปอยู่ตรงหน้ามัน
“วันนี้บีมคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำแล้วก็ไปนอนก่อนได้เลยนะครับขอพี่ไปทำงานก่อนแป๊บนึงเดียวพี่ตามไปนะครับ”
ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำนั้น ไอ้กันต์ก็ดึงผมเอาไว้เสียก่อน
“พี่ขอกำลังใจในการทำงานหน่อยซิครับ”
ว่าแล้วมันก็เอาปากของมันมาประกบกับปากของผม มันใช้ลิ้นของมันดูดดุนไปมาหลอกล้อให้ผมเคลิ้มตามกับแรงกระตุ้นของมันผมพยายามดันหน้าหนีมันแต่ก็ทำไม่ได้มันเอามือของมันประคองหน้าของผมไว้ ไม่รู้นานเท่าไรสุดท้ายมันก็ถอนหน้าของมันออกจากหน้าของผม
“เฮ้อ....เสียดายจัง ถ้าพี่ไม่ติดงานล่ะก็ พี่ไม่ปล่อยบีมไปหรอก”
ผมลองมาคิดดูอีกทีไม่ว่าผมอยู่กับใครผมก็ต้องระวังตัวตลอด อยู่กับไอ้เฟคก็ต้องระวังมือกับคำพูดของมัน อยู่กับไอ้กันต์ก็ต้องระวังมันจะปล้ำอีก แล้วอย่างนี้ผมจะมีความสุขมั้ยเนี๊ย
“ยืนคิดอะไรอีกแล้ว ไปอาบน้ำได้แล้วครับ ตอนนี้พี่มีพลังแล้วไปดูดมาจากคนบางคน หรือที่ยืนอยู่นี่อยากให้พี่ต่อจากเมื่อกี้ครับ”
ผมไม่รอให้มันพูดจบหรอก ผมวิ่งหายไปพร้อมกับกระเป๋าในมือตั้งแต่มันเริ่มพูดแล้วครับ
ผมอาบน้ำเสร็จก็เข้ามาในห้อง แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างไม่สบายใจเท่าไรที่ต้องมานอนกับไอ้กันต์ผมรู้ว่ามันหื่นขนาดไหน แต่เมื่อไม่มีทางเลือกให้ผมเท่าไร ผมก็ควรป้องกันตัวเองเสียบ้าง ผมเอาหมอนข้างมากั้นไว้แล้วผมก็รีบซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วม้วนมันเข้ามาหาตัวจนแน่นจนแทบหายใจไม่ออก แต่ถึงอย่างไงผมก็ต้องป้องกันเอาไว้เสียก่อน แต่เหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรผมเลยแม้แต่นิดเดียว
ความง่วงค่อยๆ คืบคลานเข้ามาหาผมจนทำให้ผมที่พยายามฝืนตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลับก่อนไอ้กันต์ เผลอหลับไป ตอนที่เริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่เริ่มรู้สึกหนาวจนทนไม่ไหว นั้นคือสาตุที่ทำให้ตื่นขึ้นมา
ความรู้สึกวาบวิวปนเสียว ความรู้สึกเย็นชื้นจากริมฝีปากของคนเกิดขึ้นบริเวณหน้าท้องของผม ความรู้สึกแรกเมื่อรู้สึกได้จากรอยสัมผัสที่เกิดขึ้นทำให้ผมพลิกตัวหนีจากรอยสัมผัสนั้น
“ตื่นแล้วเหรอครับน้องบีม”
เสียงของไอ้กันต์ดังออกมาจากบริเวณที่ก่อให้เกิดความเสียว และความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผมก็คงมาจากมันนั้นแหละเพราะว่าทั้งห้องมีเพียงผมและมันเพียงสองคน
“ทำอะไรพี่กันต์”
ถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันกำลังจะเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็ถามออกไปเพื่อแก้ความเขินของตัวเอง
“ก็ทำรักไงครับน้องบีม”
คำตอบที่ออกมาง่ายจากผู้ชายคนหนึ่ง ทำเอาคนฟังอย่างผมเขินไปเหมือนกัน
“แต่...แต่ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะครับ”
ถ้ามันเห็นหน้าผมตอนนี้มันคงหัวเราะผมแน่ความร้อนของเลือนแล่นวิ่งไปทั่วใบหน้าของผม แม้ผมจะพูดอย่างนั้นไปไอ้คนหื่นอย่างไอ้กันต์มันก็ไม่ได้หยุดการกระทำของมันเลยสักนิด
“โอ๊ย.....”
เสียงร้องด้วยความเจ็บและตกใจออกมาจากปากของผม เพราะแรงกัดจากไอ้กันต์ ไอ้กันต์มันกัดเข้าที่สะโพกของผมอย่างแรง จนผมร้องออกมา ผมมองไปที่สะโพกของผมผมเห็นรอบฟันและมีเลือดซึมออกมาจากรอยนั้นด้วย
“การลงโทษคนที่ขัดใจพี่นะครับ ถ้าน้องบีมทำตัวดีๆ พี่จะไม่ทำอะไรก็ได้ พี่ขอแค่ไซ้ก็พอ นะครับ ตัวน้องบีมหอมไปหมดทั้งตัวจนพี่อดใจไม่ไหว”
มันบอกว่าขอไซ้ผม ดูดผม มันพูดด้วยน้ำเสีองเอื้อยๆ เหมือนมันขอขนมผมกินเท่านั้นเอง แล้วคุณคิดหรือว่าถ้าผมขัดขืนผมจะรอดไปได้ ผมคิดว่าอย่างไงก็คงไม่รอด ผมยอมให้มันไปดีกว่าขัดขืนแล้วเจ็บตัวอย่างเมื่อกี้อีก
แล้วมันก็เริ่มกระทำตามที่ใจมันต้องการเริ่มจากแผ่นหลังของผม มันทั้งดูดทั้งกัดไปหมดทั้งตัวแม้แต่ที่ซอกขามันก็ไม่เว้นจนผมต้องร้องครางตามมันไป ทั่วทั้งตัวของผมคงมีแต่ร่องรอยจาการกระทำของมันแน่ๆ
“น้องบีมครับช่วยพี่หน่อยซิ พี่ทนไม่ไหวแล้ว”
เสียงไอ้กันต์กระซิบที่ข้างหูของผม
“แต่พี่กันต์สัญญากับผมแล้วนะครับว่าจะแค่ไซ้ผมเท่านั้น”
“นะครับบีมพี่กันต์ทนไม่ไหวจริงๆ นะครับคนเก่ง”
เสียงเว้าวอนจากคนที่นอนอยู่ข้างๆ พร้อมด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมันทำให้ผมลังเล สุดท้ายผมก็ได้เพียงแต่พยักหน้ารับไปเท่านั้น...
-
ไอ่เฟคเลววววววววว ไอ่กันต์หื่น แต่ก็ยังรู้สึกดีกว่าไอ่เฟค
ตกลงใครเป็นพระเอกวะเนี่ยะ
แล้วร่องรอยที่ไอ่กันต์ทำไว้เต็มตัวบีมนี่ จะทำให้ไอ่เฟคเป็นบ้าหรือเปล่า
อ่านแล้วใจเต้นตึกตั่กไปด้วย กลัวอ่ะ
...
-
โหยยยยยยยยยยยย อะไรอ่ะ
ขัดใจๆๆ ขัดใจ!!!!!
เฟคทำไมทำงี๊.... หา... ไหนว่าหวงของไง
แล้วตอนนี้...ของของแกกลายเป็นของกันต์ไปแล้วนะเนี่ยยยยย
เกิดความคิด..คลุมเคลือในใจ... (รึว่าเราเป็นอยู่คนเดียวหว่า)
เฟคเป็นพระเอกกกกกกนะ...(น่าจะใช่)
ทำไมคะบีม... บีมยอมกันทำไม... ง่ายไปรึเปล่า
กันต์จะเป็นพระเอกเหรอคะ"คนจริงใจ"
ม่ายอ่ะ.......
แต่เพราะแกเฟค... อยาก! ทำไมไม่ทำกับบีม แกซื้อมาไม่ใช่เหรอ
เง้ออออออออ ก็มันขัดใจหง่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
สงสารบีมจิงๆ ที่ต้องอยู่ท่ามกลางคนพวกนี้ เฮ้อ.....
กันต์เหมือนจะมีใจให้บีมนะ ออกแนวหวานด้วย แต่ลึกๆเหมือนมันโรคจิตหน่อยๆแหะ ชอบกัดด้วย เหอะๆ
ส่วนไอเฟค...........ไม่มีคำบรรยายค่ะ เอาเป็นว่า ณ ตอนนี้เชียร์กันต์ละกัน 555+ มันดูปกติที่สุดแล้ว
มาต่อเร็วๆนะคะ o13
-
อยากให้น้องบีมรอดออกมาจากที่แบบนั้นเรวๆจาง
-
กรรมเพิ่มเริมต้นเอง ข้างหน้าน่าจะสาหัสกว่า :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
สงสารบีม จะเอาตัวรอดได้ยังไง :เฮ้อ:
ไอ้พวกนั้นไม่ว่าคนไหนก็เลวหมด
ทั้งไอ้เฟค ไอ้กันต์ :z6:
-
ตกลงเรื่องนี้มีพระเอกมั้ยเนี่ย
:pighaun:
-
ครายเป็นพระเอก หรือว่ายังไม่มา โอ้ย ขัดจิต :m31:
-
เฮ้ออออออ นายเอกสองผัวเหรอ (ตรงกับสถานการณ์ตอนนี้ที่สุด)
อยากให้เฟคมันมาขัดอ่ะ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้...
-
งง ใครเป็นพระเอกล่ะเนี่ย
แต่ทั้งกันต์ทั้งเฟคก็เลวพอกันทั้งคู่
สงสารบีม ไม่น่ามาเจอกับพวกนี้เลย :sad4:
-
สงสารน้องบีมนะ เรื่องนี้เป็นบีมที่เรียกความสงสาร แต่อีกเรื่องบีมเหมือนกัน แต่เลดี้อยากฆ่ามันมาก แต่เรื่องนี้บอกได้คำเดียวน่าสงสารบีมนะ ไม่ว่าใครก็มองเป็นเพียงของเล่น ที่มีไว้แก้เซ็งทางเพศทุกคนมีแต่ทำร้ายร่างกายบีม เมื่อไม่ได้อย่างใจ เจ็บตัว ตอนแรกนึกว่ากันต์จะเป็นคนดีนะนี่แต่ก็แอบร้ายสงสารน้องจัง แต่อยากรู้ใครพระเอก เพราะสุดท้ายอยากให้มันเจ็บเหมือนน้องอะ
-
ชีวิตจะโหดร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ โดนแฟนพาไปขาย โดนพวกอะไรไม่รู้กระทำ เง้อ
-
หดหู่
-
อยากให้เหคมาขัด เพราะคิดว่าบีมคงไม่หยุดแค่ไซร้
อะไรกันว่ะพวกนี้ บีมเหมือนจะดี แต่ก็น่ากลัวอ่ะ ไม่ชอบคนแบบนี้เลย งื่อออออออออออออออ
เฟคก็ไม่ชอบ ไหนว่าหวงของ แต่นี้ มันหวงของมันแล้วเหรอว่ะ
สรุป เรื่องนี้ไม่มีพระเอก ฮ่าๆ
-
บีมมันก้แค่ที่ระบายอารมณ์ก็เท่านั้นมันไม่ได้มีค่าในสายตาของไอ้สัตว์เฟคหรือไอ้กันต์...แต่แฟนของมันเห็นว่าเป็นของมีค่านะเพราะว่ามันขายได้ไงเป็นหนี้แล้วก็เอาแฟนมาขายไง สัตว์เลวทั้งแฟนและพวกที่บีมต้องมาเจอ
-
ขอบคุณค่า..
อยากรู้ต้นสายปลายเหตุของสัตว์นรกพวกนี้..ว่าทำไมมันถึงเลวได้ขนาดนี้ :z3:
ตัวละครทุกตัวมันต้องมีที่มาที่ไปใช่มั้ยง่ะ..อยากรู้ๆ เผื่อมันจะช่วยให้ความรู้สึกที่มีกับตัวละครแต่ละตัวดีขึ้น :angry2:
-
เอ่อคือ เฟคจะเลวไปไหนค๊ะ :m31:
แต่พออ่านถึงตอนนี้ คิดเอาเองนะว่าคนที่ ร้าย...หรือรัก
ท่าทางจะเป็นกันต์ละมั้งบทจะดีก็น่าหลงไหล บทจะร้ายก็น่าถีบ
ถ้าถึงเวลารักกันคงคิดว่า ตกลงมันรักกูหรือเปล่าวะเนี่ย :angry2:
ปล.ความคิดรีบนน่าสนใจอ่ะ อยากรู้เหมือนกัน พวกนี้มันเพื่อนกันคงเลวพอกันทั้งกก
-
หนูช๊อบแนว เน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พระเอกยังโหดไม่พอนะงับ
ToT
-
เอ้า....เลว แพ็คคู่ แบบนี้....ตกลงครัยเป็นพระเอกหว่า...
-
จะร้ายก็ร้ายให้เต็มเหนี่ยว
จะรักก็รักให้เต็มที่..
อย่ารวมกันได้ไหมทั้ง 2 คนเลย
-
แงะใจร้ายอ่ะ
เว้นเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรือไงฟะ คนเค้าเหนื่อยนะเฟ้ยย
-
แบบว่าคนไหนๆก็เลวด้วยกันหมดเลยทีเดียว :beat:
ไอ้กันต์มันหื่นมาจากไหนนี่ ส่วนไอ้เฟคก็ไม่แพ้กัน หน้าด้านอีกต่างหาก
เฮ้ออออ บีมเอ๊ย อย่าให้หนีไปได้เนอะ :กอด1:
-
ชอบมีคนถามว่าพระเอกของเรื่องนี้เป็นใคร ผมจะตอบอย่างไงดีนะว่าใครคือพระเอกตัวจริง
จะให้นายเฟค ดีหรือเปล่านะ มาแนวพระเอกโหดๆ ปากร้ายใจดี(มั้ง)
หรือว่านายกันต์ดีล่ะ พระเอกมาดคนดี ออกแนวจิตนิดๆ
ส่วนคนสุดท้ายขอนำเสนอ นายขิง ทุกคนคงชอบนายคนนี้เยอะ เห็นทุกคนต้องเอยถึง
ใครชอบพระเอกคนไหนก็บอกมาได้นะครับไม่ว่ากัน เพราะยอมรับโดยตรงเลยว่าลังเลใจมากที่จะให้ใครได้บีมไป
ตอน ก็แค่....ตุ๊กยางที่หายใจได้
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเช้าหรือเรียกว่าสายก็ได้มั้งแสงแดดที่ส่องผ่านม่านที่กรอบหน้าต่างมันก็สว่างมาก ผมตื่นขึ้นมาเหมือนคนใกล้ตายปวดเหมื่อยไปทั้งตัวจากกิจกรรมที่ทำกับไอ้กันต์เมื่อคืน ผมไม่น่าใจอ่อนไปกับมันเลย แต่อย่างว่าพออารมณ์พาไปแล้วทุกอย่างมันก็ตามมา
ผมมองรอบๆ เตียงเพื่อหาเสื้อผ้ามาใส่ ไม่รู้เมื่อคืนไอ้กันต์มันถอดให้ผมแล้วมันเอาไปไว้ไหนของมัน ผมมองไปที่พื้นห้องเห็นแค่บ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียวและมันก็ไม่ใช้ของผมด้วย แต่คงไม่เป็นไรมั้งถ้าผมจะหยิบขึ้นมาใส่ ผมไปค้นตู้เสื้อผ้าของไอ้กันต์และก็ได้เสื้อยืดออกมาตัวนึงที่ผมพอจะใส่ได้พอดีตัว นอกนั้นคงหลวมน่าดูเพราะได้กันต์มันใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่กว่าผมเยอะ
พอเสร็จแล้วผมก็เดินออกไปนอกห้องผมก็ได้เห็นไอ้กันต์กับไอ้เฟคกำลังคุยอะไรกันอย่างสนุกสนาน ผมจึงยืนอิงกับประตูห้องนอนไว้ไม่อยากเข้าไปร่วมวงกับมันสองคน จนกระทั้งไอ้กันต์มันหันมาเห็นผม
“ตื่นแล้วเหรอครับน้องบีม ไปอาบน้ำเร็วไอ้เฟคมันมารับแล้ว”
ไอ้กันต์เดินตรงมาที่ผมแล้วหอมแก้มผมต่อหน้าเพื่อนของมัน ซึ่งผมก็ไม่ขัดขืนหรอก ใช่ว่ามีใจอะไรให้มันมากมายแต่ผมไม่อยากเจ็บตัวอีก แผลจากการดื้อด้านของผมยังเจ็บอยู่ที่สะโพกอยู่เลย แล้วไอ้กันต์มันก็มีวิธีลงโทษเจ็บๆ ทั้งนั้น แล้วอีกอย่างใจของผมมันก็เริ่มด้านชาใครอยากทำอะไรกับผมก็ทำไปเถอะผมยอมทั้งนั้นแหละเพื่อบางทีผมทำตัวดีพวกมันจะได้ปล่อยให้ผมเป็นอิสระเร็วขึ้น
“ครับได้...”
ผมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไอ้กันต์เองก็ดูอารมณ์ดีใช้ซิเมื่อคืนได้อย่างที่มันต้องการแล้วนิ อารมณ์ก็เลยดี มันเดินเกาะไหล่ผมจนมาถึงหน้าห้องน้ำ
บรรยากาศในรถดูเงียบสงบไม่มีการสนธณาระหว่างผมกับไอ้เฟคแม้แต่คำเดียวหลังจากออกมาจากห้องไอ้กันต์ แต่อยู่ดีๆ ไอ้เฟคมันก็ทำลายความเงียบนั้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงอาการหงุดหงิด
“เป็นอะไร มากับกูมึงจะตายหรือไงไอ้บีม ที่ตอนอยู่กับไอ้กันต์ล่ะยิ้มหน้าบานเชียวนะมึง มึงลืมไปแล้วหรือไงกูนะผัวมึงแล้วก็เป็นผัวคนแรกเสียด้วย อีกอย่างกูซื้อมึงมาจากแฟนเหี๊ยๆ ของมึง เวลากูอยู่กับมึงช่วยทำหน้ามันให้ดีกว่านี้หน่อยได้มั้ย กูเห็นแล้วไม่สบอารมณ์ว่ะ ยิ้มนะยิ้มเป็นมั้ย”
ผมไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำตัวกับมันอย่างไง ไอ้เฟคมันเป็นคนที่เดาอารมณ์ยากมาก ผมไม่รู้เลยว่ามันต้องการอะไรหรืออยากให้ผมทำอะไร แต่เมื่อมันต้องการให้ผมยิ้มผมก็จะยิ้มให้มัน ผมยกริมฝีปากขึ้นทำท่าทางให้เหมือนยิ้มมากที่สุด แล้วหันหน้าไปทางมัน
“แค่นี้พอยัง”
ผมถามมันพร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนเต็มที่ มันหันมามองผมนิดนึงก่อนที่มันจะหยุดรถเพราะติดไฟแดงพอดี
“กวนตีนแล้วบีม....กูไม่ใช้คนใจดีอย่างไอ้กันต์นะมึง”
ว่าแล้วมันก็ส่งมือมากระทบกับหน้าของผมจนเจ็บไปหมด ผมมองจากกระจกตอนนี้หน้าของผมม่รอยนิ้วมือของไอ้เฟคติดอยู่ที่หน้าเป็นรอนแดงอย่างชัดเจน
“มึงมานั่งใกล้ๆ กูซิ”
มันออกคำสั่งอีกครั้ง ผมรีบส่ายหน้าทันที เพราะความกลัวมันนั้นเอง แต่เหมือนมันจะไม่สนใจว่าผมไม่ต้องการไปอยู่ใกล้ๆ มัน มันเอามือมากระชากเสื้อผมเพื่อดึงตัวผมให้เข้าไปหามัน แล้วมันก็ก้มลงมาดูดที่ปากของผม ผมพยายามเม้มปากเอาไว้เพื่อไม่ให้มันส่งลิ้นเข้ามาในปากของผม แต่เหมือนกับไอ้เฟคมันจะรู้ มันบีบปากของผมจนเจ็บ สุดท้ายผมก็ยอมให้มันเอาลิ้นเข้าไปดูดวนอยู่ในปากของผม ก่อนที่มันจะเลิกราจากผมเพราะตอนนี้ไฟที่เคยเป็นสีแดงมันกลายเป็นสีเขียวแล้ว มันยังกัดริมฝีปากของผมด้วย
ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบในทันที หลังจากที่มันออกรถไปได้สักพักมันก็หันมาถามผมว่า
“เปิดเรียนเมื่อไร”
ผมตามอารมณ์มันไม่ค่อยทันอยู่ดีๆ มันก็เปลี่ยนเรื่องซะอย่างงั้นเหมือนเรื่องที่มันทำกับผมเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
“เอ๊า....เงียบอีกนี่กูนั่งรถมากับคนใบ้หรือไงว่ะ”
มึงยังดีที่นั่งรถมากับคนใบ้แต่กูโชคร้ายกว่าเยอะกูนั่งรถมากับคนบ้าว่ะ
“กูถามอีกครั้งว่าเปิดเรียนเมื่อไร”
มันละสายาจากถนนมาถามผม
“ก็วันพุธนี่แหละ มหาลัยปิดแค่นั้น”
“ก็แค่นั้นแหละต้องให้กูถามหลายรอบ งั้นเดี๋ยววันพุธกูให้ไอ้กันต์มันไปส่งมึงก็แล้วกัน พอดีกูไม่ว่าง แล้วมีเรียนกี่โมง เอางี้แล้วกันพอถึงห้องมึงก็ปริ๊นตารางเรียนมาให้กูแล้วกัน กูจะได้ไปรับไปส่งถูก”
อะไรนะนี่มันจะคุมผมทุกฝีก้าวเลยหรือไง มันจะไม่ล่อยให้ผมได้หายใจอย่างอิสระบ้างเลยหรือไง ขนาดมันไม่ว่างมันยังจะให้เพื่อนมันไปส่งผมอีก
“ไม่เป็นไร ผมไปเองได้ ไม่ต้องมีใครไปรับไปส่งหรอก”
“กูให้มึงพูดเหรอบีม แค่มึงทำตามที่กูบอกแค่เนี๊ยมึงจะต่ยหรือไง หรือมึงอยากกลับไปหาผัวเก่ามึง สงสัยจะชอบที่มันเอามึงไปเร่ขายไปทั่ว กูบอกไว้ก่อนเลยนะ เมื่อก่อนมึงกับมันจะเป็นอะไรกันมาก่อน หรือมีความสัมพันธ์กันแค่ไหนกูไม่สนใจ แต่ตอนนี้มึงเป็นของกู แล้วกูก็ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ยกเว้นเพื่อนกูเท่านั้น”
มันพูดจบมันก็หันไปสนใจกับการขับรถต่อไปโดยที่ไม่สนใจผมจนมาถึงห้องมันเปิดประตูได้มันก็เดินปึงปังเข้าไปในห้องนอน ผมจึงเดินตามเพื่อเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บในห้องนอน
“เสื้อผ้ามึงอ่ะเก็บไว้ในตู้นั้นแหละตัวไหนที่ใช้แล้วก็เอาไปใส่ตระกร้าเดี๋ยวแม่บ้านคอนโดเขาจะได้เอาไปซักให้”
มันนอนสั่งผมมาจากบนเตียงแถมนอนตะแคงดูผมเอาเสื้อผ้าเก็บเข้าไปในตู้ จนเสื้อผ้าผมถูกยัดลงตู้ไปจนหมดนั้นแหละส่วนเสื้อผ้าที่ใส่เมื่อวานก็เอาไปไว้ในตะกร้าในห้องน้ำตามคำสั่งของไอ้เผด็จการที่นอนกระดิกเท้ามองผมอยู่บนเตียง ตอนนี้ก็เหลือแต่กระเป๋าเท่านั้น ผมก็เลยจะเอามันไปเก็บบนชั้นในตู้ของไอ้เฟค แต่ด้วยความสูงของชั้นในตู้ที่สูงมากบวกกับความเตี๊ยของผมทำให้ผมต้องเขย่งสุดตัวเพื่อจะดันกระเป๋าเข้าไปเก็บในตู้ให้ได้
ขณะที่ผมกำลังเก็บจวนเสร็จอยู่นั้น ไอ้เฟคมันก็ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วกระชากแขนผมอย่างแรง ผมเจ็บจนต้องนิ่วหน้า
“นี่มันรอยอะไร ใครทำบอกกูมาซิ”
มันจับชายเสื้อของผมขึ้นเพื่อให้ผมดูรอยกัดของกันต์ที่มันฝากเอาไว้เมื่อคืน
“ก็อย่างที่เห็นแหละ...ส่วนใครทำนายก็น่าจะรู้นะเฟค ผมไปนอนห้องใครคนนั้นก็ทำแหละ สวยมั้ยล่ะ”
ไอ้เฟคมันคงชอบมากครับมันบีบแขนผมแรงขึ้น ผมเองก็ไม่รู้เป็นไงเหมือนกันแค่เห็นมันเดือนตอนเห็นรอยกัดที่สะโพกของผมแล้วมันรู้สึกซะใจดีเหมือนกัน
ไอ้เฟคมันเหวี่ยงผมลงกับที่นอนแล้วตามมากระชากเสื้อจนกระดุมสื้อผมหลุดออกมาจนเผยให้เห็นรอยที่ไอ้กันต์มันดูดถิ้งเอาไว้ทั้งตัวผม
“มึงไปนอนกับมันมาใช่มั้ยไอ้บีม แค่ก็เผลอหน่อยเดียวมึงก็แร่ไปนอนกับเพื่อนกูแล้ว มึงนี้มันร่านเกินไปหรือเปล่า”
ไอ้เฟคมันเอามือหยาบๆ ของมันมาบีบแขนผมไว่ไม่ให้ผมดิ้นหนี
“อืม...ใช้เมื่อคืนผมนอนกับเพื่อนคุณมานั้นแหละ ก็ไหนคุณบอกว่าไม่ห่วงเพื่อนไง แล้วทำมั้ยโมโหล่ะ เพื่อนกันไม่ใช้เหรอแบ่งกันกินแค่นี้ทำเป็นมีอารมณ์ไปได้”
ผมยิ้มให้มันนึกสมเพชตัวเองเหลือเกินทำตัวเหมือนอีตัว แต่ผมคงจะแย่กว่าพวกเธอซะอีกพวกเธอไปนอนกับใครยังได้เงินแต่ผมไปนอนกับใครมัน “ฟรี”
“เหรอ...ไปนอนกับไอ้กันต์มาใช้มั้ย ดีงั้นวันนี้เป็นเวรกูบ้างแล้วกัน มึงจะได้รู้ไปเลยว่าใครมันลีลาเด็ดกว่ากัน”
มันไม่พูดเปล่ามันก้มลงมาดูดดุนที่ซอกคอของผม แต่ผมไม่ดิ้นหนีอีกแล้ว ผมยอมรับชะตากรรมที่จะต้องเกิดกับผมแล้ว ใครอยากทำอะไรกับร่างกายของผมก็ทำไปเถอะผมไม่สนใจหรอก ไม่ว่าได้เฟคจะให้ใครมานอนกับผม ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกเพื่อนมันมีอีกกี่คนก็มาเถอะ ขอแค่อย่างเดียว เมื่อมันเบื่อผมแล้วก็ปล่อยผมไปเถอะแล้วอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก
ผมนอนให้ไอ้เฟคมันกระแทกกระทันผมเต็มที่ ผมได้แต่นอนนิ่งๆ มันจับให้ผมอยู่อย่างไรผมก็อยู่อย่างนั้นพลิกซ้ายพลิกขวาก็ตามใจมันเถอะ จนทุกอย่างจบลงด้วยความสุขสมหวังของมัน
ไอ้เฟคล้มตัวลงมานอนข้างผมปล่อยความเหนียวไว้ที่ซอกขาของผม ผมลุกขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อเข้าไปชำระล้างล้างกาย ผมปล่อยให้สายน้ำมันชะล้างสิ่งชั่วร้ายออกจากตัวผม
ผมเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าออกมาจากห้องน้ำผมก็เห็นไอ้เฟคมันยังนอนเปลือยอยู่บนเตียยง ผมจึงลงไปนอนบนเตียงบ้าง สักพักไอ้เฟคมันก็เอาแขนของมันมากอดผมไว้
“เป็นอะไรห่ะบีม”
“เป็นคนที่ตายแล้ว”
ผมตอบมันไปแต่ไม่ใช้เพราะความประชดอีกแล้ว แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“เหรอ...คนที่ตายแล้วเขาร้องไห้ด้วยเหรอ”
มันพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ผม แต่ผมจับมือมันออก
“เออ...กูไม่ใช่ไอ้กันต์นี้ ถูกนิดถูกหน่อยทำเป็นร้องไห้ ร้องไปให้พอเลยนะมึง กูอุสาห์พูดดีๆ ด้วย สัดเอ๋ย”
พอมันพูดจบมันก็ลุกขึ้นจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูอย่างแรง
-
ถ้าถามว่าอยากให้ใครเป็นพระเอก ตอนนี้ก็คงพี่กันต์มาเป็นอันดับหนึ่ง
อย่างน้อยก็ไม่เอาใครมานอนต่อหน้าต่อตากัน ไอ่เฟคมันทำร้ายร่างกายไม่พอยังทำร้ายจิตใจอีก
ส่วนไอเห้ขิง...รับไม่ได้จริง ๆ ถ้าจะให้มันเป็นพระเอก เชรี้ยซะขนาดนั้น
อยากให้มันโดนรุมโทรมมากกว่า .... ส่วนไอ่เฟคเฉย ๆ อ่ะ
มันคงไม่ได้รู้สึกดีกับบีมหรอก นอกจากรู้สึกว่าเป็นเจ้าของก้เท่านั้น
พี่กันต์แล้วกัน เนาะ
-
สรุป ก็เลวร้ายทั้ง 3 คนอะ
เอาคนอื่นมาเป็นพระเอกดีกว่ามั่ง
-
เห็นรอยฟันเเล้วโมโห ก็ใครหละที่ให้เพื่อนร่วมด้วยช่วยเอา
ตั้งเเต่ทีเเรก เเล้วจะหึงจะหวงทำไมครับ พระคุณท่าน ไม่ว่ากันหรือเฟค
ก็ไม่ต่างกัน เฟคขี้โมโหไม่นึกถึงใจคนอื่น ส่วนกันก็เอาเเต่ได้ ไม่ให้เอาก็ทำร้าย
2คนไม่มีความเหมาะสมกับตำเเหน่งพระเอกเลย สุดท้ายใครพระเอกก็ไม่ต่างกัน
เพราะได้ชื่อว่ามีเมียหลายผัว ทั้งที่บีมไม่ได้เต็มใจ
-
อ่านแล้วเศร้าจับจิต
เป็นคนที่ตายแล้ว
อยากตายเลยอ่ะแบบนี้
-
เฮ้อ สงสารบีมจัง
-
ขิงยังมีสิทธิ์เป็นพระเอกอีกเหรอ
-
เอาคนที่รักบีมจริงๆ เป็นพระเอก (มีเปล่าว่ะ )
ว่าจะเชียร์เฟค แต่แบบทำไมเฟตต้องให้เพื่อนด้วยอ่ะ ข่าวว่าเพื่อนมันได้บีมมากว่าอีก เหอะ
บีมขอผ่านค่ะ แบบว่า ถึงใจดี แต่จิตไปอ่ะ :sad4:
ส่วนขิง มันอยู่นอกสารระบบแล้ว
ปอลิง เห็นชื่อตอนแล้วหดหู่มากเลยง่ะ
-
ร้ายจริงๆ :m16:
-
เห็นรอยฟันเเล้วโมโห ก็ใครหละที่ให้เพื่อนร่วมด้วยช่วยเอา
ตั้งเเต่ทีเเรก เเล้วจะหึงจะหวงทำไมครับ พระคุณท่าน ไม่ว่ากันหรือเฟค
ก็ไม่ต่างกัน เฟคขี้โมโหไม่นึกถึงใจคนอื่น ส่วนกันก็เอาเเต่ได้ ไม่ให้เอาก็ทำร้าย
2คนไม่มีความเหมาะสมกับตำเเหน่งพระเอกเลย สุดท้ายใครพระเอกก็ไม่ต่างกัน
เพราะได้ชื่อว่ามีเมียหลายผัว ทั้งที่บีมไม่ได้เต็มใจ
เห็นด้วยกับรีนี้
ส่วนไอ้ขิง อยูนอกสารบบ :beat:
-
ถามจริงๆมีแต่ตัวละครเหี้ยๆแบบนี้อีกมั้ยที่บีมต้องเจอ แล้วคนดีๆไม่มีอีกแล้วเหรอ ไอ้สองตัวที่เห็นคนๆนึงเป็นของที่แบ่งกันใช่นะคนหรือเปล่าจิตใจมันทำด้วยอะไร :z6:
-
สงสารบีมค่ะ TwT ไม่ชอบอีตาพี่เฟค ทำร้ายน้องบีมตลอดเว ส่วนพี่กันต์ก็เอาแต่ใจชะมัด น่าจับตอนซะให้หายหื่นทั้งคู่
-
มีแต่พวกโหด กับซาดิส แล้วก็โรคจิตทั้งแก๊งป่าวนี่
-
ติดตามต่อไปนะ ไม่รู้จะเดาตอนต่อไปยังไงดี อิอิ
-
ไม่อยากคิดเลย ว่านายเฟคมันต้องแอบชอบหนูบีมมานานแล้วแน่ๆเลยนิ
แล้วอย่างนี้มันจะไม่ทะเลาะกันกันต์เหร่อเนี้ย
-
เดาไม่ถูกอ่ะค่ะ ส่วนใครพระเอกนี่ก็... :z3:
เอาคนใหม่ได้มะ แบบขี่ม้าขาวมาช่วยบีมจากไอ้พวกปีศาจไรงี้เลยอ่ะ :impress2:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
เจ็บอีกแล้ว ไม่รู้จะเจ็บอีกนานไหม ชีวิตเหมือนไม่มีค่า สงสัยอารมณ์น้องบีมคงเป็นประมาณนี้อะ
สงสารบีมจังคนที่คิดว่าดี แต่สุดท้ายก็คือ เทพบุตรใจมาร ทั้งที่คิดว่ากันต์น่าจะดี แต่ทำไมร้ายจัง
ทำไมทำร้ายคนน่าสงสารกันจัง เฟค ดูท่าจะมีหลายอารมณ์ ตอนหลังเหมือนจะพยายามดีด้วย
หรือความจริงแล้วมีอะไรมากกว่านี้ เรื่องที่เฟค ซื้อบีมมา แต่ก็มารอลุ้น แต่คำของบีม สุด
เป็นคนที่ตายแล้ว ทั้งร่างกาย และจิตใจแน่เลย สงสารจัง :m15:ตรงกับเรา แต่ต่างสถานการณ์อะ
-
คำตอบเดียว คือ อยากให้เฟคเป็นพระเอกค่ะ
เข้าเรื่อง....
คือไม่เข้าใจเลยจริงๆ เฟคมันคิดอะไรอยู่ ม่ายเข้าใจๆๆๆๆ
บีมนี่ก็ยังไง... ชอบกันต์เหรอ? ประมาณว่าเวลาอยู่กับกันต์ แล้วโดนบทรัก+คำพูด ของกันต์หน่อย ก็เหมือนจะเขินบ้างอายบ้างล่ะ
แล้วกับเฟค...ทำตัวตายด้านซะงั้น แอบเซ็ง!!!
แล้วเฟคนี่แบบ... อะไรของมันวะ... ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร.. ใช้ได้แต่กับเพื่อน
ยังมาถามตอนเห็นรอยอีก... ว่าใครทำบีม
ก็แกยอมให้บีมไปนอนกับเพื่อนแกเอง... แกไม่รู้สันดานเพื่อนรึไง เฟคแอบโง่อีกล่ะ 55555
แล้วพอบีมยอมรับแกมประชด... ก็ไม่เห็นจะโมโหอะไรกันต์
ตกลงว่าเฟคกับกันต์จะผลัดกัน... ทำบีมแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหรอ ไม่เอาอ่ะ
เฟค.... แกมีหัวใจได้แล้ว!!!
-
ขอบคุณค่า..
:a5: 1 ใน 3 ตัวนี้หรอพระเอก..
แต่เอ๊..พระเอกต้องเป็นคนไม่ใช่หรอ..แต่ไอ้ 3 ตัวนี้มัน.. :z6:
งั้น..เรื่องนี้ไม่มีพระเอกงั้นสินะ :o11:
-
บีมยังน่าสงสารได้อีก พบเจอแต่คนใจร้ายทั้งนั้นเลย :monkeysad:
พระเอกเนี่ยขอตัวเลือกอื่นได้มั๊ยค่ะ :m17: ส่วนไอ้สามตัวนั่น เฟค กันต์ ขิง ให้พวกมาเฟียจับไปทำเมียให้หมดเลยค่ะ จะได้รู้รสซะมั่ง :โป้ก1:
-
เชียร์เฟค
อ๊ากกกกกกก
-
พูดตรงๆนะ ซื้อคนมาราวกับสิ่งของ ร่วมด้วยช่วยกันรุมโทรม เอ่อ.. ยังต้องมีพระเอกอีกหรอ
-
ไม่ว่าใครก็เลวทั้งคู่อ่ะ
-
ถ้าต้องเลือกพระเอกจากสามคนนี้...ขอเลือกให้บีมอยู่ตัวคนเดียวดีกว่าง่ะ ดูเลวใกล้เคียงกันไปหมด
-
ชอบกันย์ แต่เชียร์ เฟค
อิอิ :z13:
-
รอสักวันที่พวกตัวร้าย พระเอก(งี่เง่า)รู้สึกว่า :laugh: "เมิงมันโง่ :z6:"
-
ปุจฉา..
ทำไม คำว่า ทำไมในเรื่องถึงกลายเป็น "ทำมั้ย" หมดเลยอ่ะ
(กรั่กๆๆๆๆ)
-
ก็เลวทั้งหมด โดยเฉพาะไอขิง หอยหลอดมากกก ขายได้แม้กระทั่งแฟนตัวเอง
อินิ่ก็โง่ ยังจะไปรักมันอีก หัดเข้าใจอะไรได้แล้วววว
ปล ขอโทษนะคะ อินไปหน่อย
-
รอสักวันที่พวกตัวร้าย พระเอก(งี่เง่า)รู้สึกว่า :laugh: "เมิงมันโง่ :z6:"
เห็นด้วยจ้า
-
เรื่องนี้เดายากจัง
จะให้ใครเป็นพระเอกดีเนี่ย
กันย์ ดูเป็นคนดี(กว่าเฟค)นิดนึง
แต่แอบซาดิสม์ อ๊ะป่าว :laugh:
เฟค โหด หื่น เถื่อน ครบทุกอย่างเลย
เลือกลำบากนะเนี่ย :jul3:
-
หนึ่งในสามคนนี้ .... คุณพระ (เอามือทาบอก ตบเบาๆ สามที)
ความเลวไม่ทิ้งห่าง ไม่มีตัวเลือกที่ดูดีกว่านี้แล้ว?
ไอ่ขิง ตัดไป เลวขนาดขายแฟน มันไร้ซึ่งความรู้สึกกับน้องบีมแล้วเนี่ยะ นิสัย!!!
อิคุณพี่กันต์ แลดูจิตๆพิกล น่ากลัวกว่าอิพี่เฟคอีกนะ
อิพี่เฟค ราศีมันจับจริงๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่รู้แระ รออ่านตอนต่อไป ชื่อตอนนี้ ขอบอกว่าเห็นแล้ว สะเทือนใจม๊วกกกกกก เลยต้องเข้ามาอ่าน ๕๕๕
-
ไม่อยากให้ได้กับใครเลย..
ทำให้ทุกคนรัก..แล้วก็จากหายไปอย่างเงียบ ๆ
ทำให้ทุกคน คลั่ง แล้วก็ คลั่ง
..สะใจ..
-
เห็นบ่นกันจังว่าใครคือพระเอกของเรื่อง คือมันเลวเท่ากันหมดวันนี้เลยมานำเสนอข้อมูลบางอย่างให้เอาไปแซ่บกัน
ตอน คนนี้กูขอ จากใจนายกันต์
ผมไม่รู้อะไรมาดลใจให้ผมทำสิ่งเลวๆ อย่างนั้น การรุมโทรมไม่เคยอยู่ในระบบความคิดของผมมาก่อน ถึงผมจะชอบการมีเซ็กซ์ก็ตามที แต่ผมชอบพวกที่เต็มใจจะนอนกับผมมากกว่า และผมก็มั่นใจด้วยว่าหุ่นและหน้าตาของผมก็สามารถเรียกสาวๆ หรือแม้แต่หนุ่มๆ ให้วิ่งตามผมได้ แต่ผมก็ชอบสาวๆ มากกว่าอยู่ดีครับ ทั้งที่มีผู้ชายมากมายเข้ามาเสนอตัวกับผมแต่ผมไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะสนใจ
แต่ทำไมแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนเดียวทำให้สติ และความคิดของผมมันหายไปหมดก็ไม่รู้
ครั้งแรกที่ผมเข้ามาในห้องของเพื่อนผม ไอ้เฟค หลังจากที่มันโทรไปหาผมตั้งแต่ตอนเที่ยง มันไม่ได้บอกอะไรผมมาก มันแค่บอกว่าตอนเย็นให้เข้ามาหามันด้วย มันได้ของเล่นมาใหม่ มึงเห็นแล้วมึงต้องชอบแน่ๆ เลย
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะรู้ๆ กันอยู่แล้วว่าของเล่นใหม่ของไอ้เฟคเนี๊ยก็คงไม่พ้นของเล่นที่มีชีวิตที่ดิ้นได้แน่นอน แค่คิดผมก็มีอารมณ์แล้ว เพราะทุกครั้งที่ไอ้เฟคมันโทรมาอย่างนี้มันจะต้องมีของเล่นที่ถูกใจผมแน่ๆ และแน่นอนผมกับมันจะแบ่งปันกันเสมอ ผมคิดถึงว่าของเล่นของไอ้เฟคในครั้งนี้จะหน้าตาอย่างไงนะ จะสวยหรือน่ารักเหมือนตุ๊กตายี่ปุ่นหรือเปล่า
แล้วผมก็ลงมือทำงานต่อไปจนถึงเวลาเย็นผมจึงนึกได้ว่ามีนัดกับไอ้เฟค ผมจึงรีบแจ๊นมาที่ห้องของไอ้เฟคทันที พอเปิดประตูห้องไปก็ต้องตกใจที่พวกเพื่อนๆ ในก๊วนมารวมตัวกันอยู่หลายคน
“เอ็ย...พวกมึงมาทำมั้ยว่ะ”
ผมถามเพื่อนที่อยู่ใกล้ผมมากที่สุด
“ก็อย่างที่มึงรู้นั้นแหละ แต่คราวนี้ก็แค่มาดูเฉยๆ ไม่ใช้อย่างที่กูชอบว่ะ แล้วคราวนี้ของเล่นของไอ้เฟคเขาก็ไม่เต็มใจเท่าไร น้องเขาถูกหลอกมาว่ะ พวกกูก็สงสารนะแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง”
ผมมงงว่าพวกมันหมายความว่ายังไงปกติ ตนนี้ถูกหลอกมา
“หมายความว่าไงว่ะไอ้คิว”
แล้วผมก็ได้รู้จากปากของไอ้คิว ของเล่นชิ้นใหม่ของไอ้เฟคถูกหลอกมาขายใช้หนี้ไอ้เฟค โดยที่เจ้าตัวเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจะถูกหลอกมาทำอย่างนี้ แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้เฟคถึงทำอย่างนี้ล่ะ ปกติไอ้เฟคมันจะไม่ซื้อใครถ้าเขาไม่เต็มใจ ที่มันทำอย่างนี้เพราะว่าจะได้ตัดปัญหาการขืนใจ ไอ้เฟคถึงมันจะปากร้าย เอาแต่ใจ แต่มันก็เป็นคนที่น่าคบคนนึง มันรักเพื่อนและใจกว้าง
และนั้นก็ทำให้ผมไม่เข้าใจในตัวเพื่อนคนนี้ และอีกอย่างของเล่นที่มันซื้อมาทุกคน มันจะไม่ตามใครมามากมายอย่างนี้ เหมือนมันจะอวดของเล่นของมันนั้นแหละ
“อ้าว...มาแล้วเหรอไอ้กันต์ มานี่เลยมาดูของกูดิน่ารักโคตร”
มันบอกผมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และลากผมเข้ามาในห้อง แล้วผมก็ได้เจอรักแรกของผม รักที่ทำให้ผมลืมตัวทุกครั้งที่อยู่ใกล้จนทำร้ายเขาไปหลายครั้ง
ร่างเล็กๆ ขาวๆ นอนขดตัวอยู่บนเตียงมือทั้งสองข้างถูกพันธนาการเอาไว้กับหัวเตียง ผมยาวระต้นต่อที่ดูนุ่มนิ่มเหมือนขนแมว ทำให้ผมเดินอย่างไม่รู้ตัวไปลูบผมนั้น มันทำให้รู้ว่าผมนั้นนิ่มเพียงใด สีหน้ายามหลับดูน่าถนุถนอมยิ่งนัก รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นที่หน้าของเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาในไม่กี่นาทีจากนี้
เมื่อน้องเขาลืมตาขึ้นทุกอย่างก็เริ่มขึ้น ตอนแรกผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย แต่สุดท้ายผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ หลังจากทุกอย่างสงบลงน้องบีมหลับไปแล้ว ผมก็เข้ามานอนกอดน้องเขาเอาไว้ เมื่อความหื่นหายไป ความสงสารก็เข้ามาแทนที ผมอามือลูบหน้าของบีมไปมาและผมก็ให้สัญญาว่าผมจะคอยปกป้องเขาเอาไว้ไม่ให้เขาต้องเจ็บอีกแล้ว แต่เหมือนว่าผมยังไม่ได้ทำตามสัญญาเมื่อผมต้องไปทำธุระให้กับทางบ้านหลายวัน
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมรู้สึกหงุดหงิดทำอะไรไม่ได้เลยตลอดเวลาที่ไปทำงาน ผมเร่งภาวนาให้วันกลับมาถึงเร็วๆ
และวันที่ผมได้เจอบีมอีกครั้งก็มาถึง ผมลงจากเครื่องได้ผมก็โทรหาไอ้เฟคทันที
“เฮ้ยว่าไงว่ะไอ้กันต์ เงียบหายไปเลยนะมึง”
“พอดีติดงานหลายวันว่ะ แล้วมึงเป็นไงบ้างเฟค”
“กูก็เรื่อยๆ ว่ะ มึงว่างหรือเปล่าว่ะ”
“ว่าง...มีอะไรหรือเปล่า”
“งั้นมึงมาห้องกูหน่อยมารับไอ้บีมไปห้องมันที กูไม่อยากพามันไปว่ะ กูเห็นแล้วทำใจไม่ได้ มันเห็นกูที่ไรทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ มึงมาพามันไปทีซิว่ะ เพื่อมันจะได้ดีขึ้นบ้าง”
“ได้เพื่อน..”
ผมตอบรับมันไปด้วยใจที่โลดแล่นไปหาบีมแล้ว ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางกับหายไปอย่างน่าประหลาด เพียงแค่ได้ยินชื่อของบีมเท่านั้น
และผมก็ไม่ผิดหวังเลยเมื่อผมเปิดประตูแล้วเข้ามากอดบีม
“น้องบีม....คิดถึงพี่กันต์หรือเปล่าครับ”
น้องบีมปล่อยให้ผมกอดและหอมอยู่สักพักก่อนที่จะดันให้ผมออกห่าง ผมเองก็แปลกใจนิดนึงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ตอนที่ผมเห็นบีมร้องเรียกผู้ชายคนนึงอย่างดีใจจนทำให้ผมแปลกใจ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเดินหนีไปอย่างเร็ว น้องบีมก็ทำหน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด มันทำให้หัวใจของผมที่กำลังพองมันฟีบลงทันที เรื่องมันกำลังจะจบได้ด้วยดีอยู่แล้วถ้าไม่มาเจอมัน แฟนเก่าของน้องบีม ทำไมผมถึงรู้จักมันนะเหรอครับก็เพราะว่าไอ้เฟคมันเคยเอารูปของแฟนน้องบีมมาให้พวกผมดู
ผมนึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารำทำตามอย่างที่เคยให้สัญญากับตัวเองไว้ได้และเมื่อบีมคุยโทรศัพท์จบผมยิ่งรู้สึกอย่างฆ่าผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน
และผมก็ต้องแปลกใจที่ห้องของไอ้เฟคถูกสิงด้วยบรรดาเพื่อนๆ ผม และผมก็ไม่ต้องแปลกใจอยู่นานเมื่อผมได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องนอนของไอ้เฟคตอนที่ผมกำลังเอาของเก็บในตู้เย็น หวังว่าน้องบีมคงไม่ไปมีเรื่องกับไอ้เฟคหรอกนะ ผมรีบเดินไปดูทันที
แล้วสิ่งที่ผมได้เห็นก็ทำให้ผมพูดไม่ออกอยู่นานจนผมตั้งสติขึ้นมาได้ผมก็เลยพาน้องบีมออกมาแล้วพากลับมาที่ห้องของผมอีกครั้ง
และคืนนั้นผมก็อดใจตัวเองเอาไว้ไม่ได้อีกครั้ง บีมท้งน่ารัก ทั้งหอมไปทั้งตัวจนทำให้เลือดหนุ่มที่อยู่ในกายของผมซู่ซ่าไปหมด และทุกอย่างก็เริ่มต้น น้องบีมตื่นขึ้นมาและดูท่าตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ ผมก็ขอจากบีม และบีมก็ไม่ปฎิเสธผมเลย
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งในอ้อมแขนของผมยังมีบีมอยู่และที่ปลายเตียงของผมก็มีไอ้เฟคยืนหน้าโหดอยู่เช่นกัน
“กันต์กูให้เวลาแต่งตัว แล้วออกมาคุยกับกูหน่อย กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ได้ๆ เดี๋ยวกูตามไป”
แล้วไอ้เฟคก็เดินออกไปจากห้องของผม ผมก้มลงหอมแก้มของบีม และมองร่องรอยที่ผมถิ้งไว้เต็มตัวบีมเลย ผมนึกขอโทษบีมอยู่เหมือนกัน เวลาที่ผมเกิดอารมณ์แล้วผมจะทำทุกอย่างไปโดยที่ไม่รู้ตัว
ผมลุกไปใส่บ๊อกเซอร์ซึ่งผมก็รู้ว่ามันไม่ใช้ของผม แต่ผมอยากใส่อ่ะ มันมีกลิ่นของบีมติดอยู่ และมันจะเป็นกำลังใจกับผมในสิ่งที่ผมจะออกไปพูดกับไอ้เฟคเพื่อนของผม
ผมออกไปทั้งๆ ที่ใส่บ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียว ตอนนี้ไอ้เฟคนั่งมองผมอยู่บนโซฟา และเมื่อผมนั่งลงข้างมัน ผมก็พูดในสิ่งที่อยู่ในใจผมออกมา
...............................ไอ้เฟค คนนี้กูขอ......................................
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แงแงแง
-
อ้าวววว ทำไมตอนอ่าน part ก่อนหน้านี้เหมือนไอ่เฟคไม่รู้ว่าพี่กันต์นอนกับบีม
แต่ตอนนี้ ไอ่เฟคมายืนถึงปลายเตียงก็หมายความว่าต้องรู้อยู่แล้วสิ
หรือว่าเราพลาดอะไรไป แล้วกลับไปยังข่มขืนบีมอีก
แสดงว่าที่พี่กันต์ขอ มันไม่ให้ล่ะสิ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
เ้อ้อ ขอกันโต้งๆงี้เลย...แล้วเฟคให้เหรอ...
ว่าแต่บีมใช่สิ่งของเหรอยะ มาขอกันเหมือนขอของเล่นง่ายๆแบบนี้น่ะ :beat:
ยังเคืองไม่หาย ผู้ชายเรื่องนี้มันน่า :z6: ทุกคน ยกเว้นบีม :กอด1:
-
ไม่ห้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
โอ้วว ขอกันยังงี้เลยหรอเนี่ย
แล้วเฟคจะทำไงเนี่ย
:angry2: ไอ้สองคนนี้ทำยังกับบีมเป็นสิ่งของ บีมก็็เป็นคนนะ
-
:angry2: :angry2:
-
ยังไงๆ
เฟคก็คือพระเอกเท่านั้น
ชอบพระเอกเลวอ่ะ
-
ขอกันง่ายๆๆ เลยอ่ะ
เหมือนขอสิ่งของเลย
เฟคอย่ายอมนะ
เฟคต้องพระเอกเท่านั้น
แต่ 3 คนนี้เลวจริงๆๆ
สงสารบีม :monkeysad:
-
บิมเป็นคนนะ
สงสารบีมจังคับ
เกลียดแฟนของบีมมากมายยย
เกลียดเฟคที่ย่ำยีบีมมมมม
-
ค้างงงงงงง
ขอกันง่ายๆเลย แล้วไอ่คุณเฟคให้ง่ายๆเหรอเนี้ย
อยากรู้ :serius2:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นะ
ม่ายให้นะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วตอนที่แล้ว... เฟคทำเป็นถามบีมว่าใครทำรอย... ถามเพื่อ?
แล้วมันตกลงกันว่าไง...
ถึงได้สามารถพูดกับบีมว่า..ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ยกเว้นเพื่อนกรู..!!!
หรือว่า..ตกลงกันไม่ได้ เห็นใจเพื่อน แต่อยากเก็บไว้เองด้วย คิดว่าอีกไม่นานก็เบื่อ พอเบื่อแล้วค่อยยกให้กันต์แบบถาวร
(คิดไปไกล ...เฮอะๆๆ)
อย่าเดาเลย... รออ่านตอนต่อไปดีกว่า .... รอนะคะ
สู้ๆๆๆ
-
อ้าวววว ทำไมตอนอ่าน part ก่อนหน้านี้เหมือนไอ่เฟคไม่รู้ว่าพี่กันต์นอนกับบีม
แต่ตอนนี้ ไอ่เฟคมายืนถึงปลายเตียงก็หมายความว่าต้องรู้อยู่แล้วสิ
หรือว่าเราพลาดอะไรไป แล้วกลับไปยังข่มขืนบีมอีก
แสดงว่าที่พี่กันต์ขอ มันไม่ให้ล่ะสิ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
คิดเหมือนกันค่ะ สงสารน้องบีม ทำไมเจอผู้ชายแต่ละคน ไม่เป็นลูกผู้ชายเลย
-
ยังขอเป็นความรู้สึกเดิมคือ
..ไม่อยากให้ใครได้ของที่มีค่าไป..
-
:angry2:ให้มันได้อย่างนี้ซิ
ค้างมันได้ทุกตอนเลยดิ่ :m16: :m16:
-
ตามอ่านทันแล้ว
เชียร์กันต์อ่ะ อยากให้คู่กันหล่ะ
น้องบีมพี่กัน
-
คนนี้กูขอ :m25:
-
คนเขาหวงจะตาย แล้วเขาจะยอมเขี่ยทิ้งเร้อ
-
ไม่ให้หรอกนะกันต์ :angry2:
ยังไงบีมก็ต้องเป็นของเฟค :oo1:
-
อ้าวววว ทำไมตอนอ่าน part ก่อนหน้านี้เหมือนไอ่เฟคไม่รู้ว่าพี่กันต์นอนกับบีม
แต่ตอนนี้ ไอ่เฟคมายืนถึงปลายเตียงก็หมายความว่าต้องรู้อยู่แล้วสิ
หรือว่าเราพลาดอะไรไป แล้วกลับไปยังข่มขืนบีมอีก
แสดงว่าที่พี่กันต์ขอ มันไม่ให้ล่ะสิ
อ่าๆคิดเหมือนกัน เหมือนตอนที่แล้วเหมือนเฟคจะไม่รู้เรื่อง รึว่าแกล้งน้องเล่นเฉยๆ หาเรื่อง ประมาณนั้น
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนเข้าใจทุกคนเพิ่มมากขึ้น รู้สึกดีกับเฟค ขึ้นมาเฉยเลย ฮ่าๆๆ
เชียร์ เฟคละกัน เลวเสมอต้นเสมอปลายดี ฮ่าๆ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
อ้าววววววววววววเฮียเฟคเค้าล่ะ :sad11:
-
น้องเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ ขอกันด้านๆเชี้ยจิงๆ
-
up to you 5555
-
ป๊าดดดดดดดด
กันย์นี่โรคจิตหว่ะ :laugh:
สรุปทุกคนเลวหมด
แต่เลวคนละแบบ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีก่ะเฟคขึ้นมา
มีแอบห่วงบีมด้วย :z1:
-
ก็บอกแล้วว่าพวกมันเลวทั้งนั้นแหละ นิสัยใช้เงินซื้อความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แบ่งของใช้กันทั้งที่ของชิ้นนั้นมีชีวิตและความรู้สึกของการเป็นคนอยู่
-
ผู้ชายเรื่องนี้มันช่างเลวกันได้ใจจริงๆ :m31:
สงสารน้องบีม เมื่อไหร่จะได้ออกจากขุมนรกแห่งนี้
แต่แอบงงอ่ะ เฟคก็น่าจะรู้นี่นาว่าบีมนอนกับกันต์ แล้วทำไมยังถามเรื่องรอยอีก :m28:
-
ของแบบนี้
ต่อให้เป็นเพื่อน
ก้ไม่น่าจะเเบ่งปันกันได้นะ
-
:a5:
-
ก็ยัง งง อยู่ดีอะ
ไม่รู้ว่าจะเอียงไปข้างไหนดี ระหว่าง เฟคกับกันท์
-
ขอบคุณค่า..
อ่านตอนนี้แล้วก็ไม่รู้สึกดีขึ้น..ไม่รู้สึกสงสาร..แต่กลับสมเพชมากกว่า :sad2:
การใช้เิงิน..ใช้อำนาจเพื่อให้ได้มา..สิ่งนั้นมันจะอยูกับเราได้นานแค่ไหนนะ..แล้วความรักจากบีมจะต้องใช้อะไรแลก :a11:
-
น้อมบีมไม่ใช่สิ่งของนะ ถามน้องบีมมั่งดิ่....๕๕๕๕
จะรักสามเส้าไหมเนี่ย?
-
อะไรกันเนี่ย :a5:
สงสารบีมสุดๆๆๆๆ
มาต่อไวๆๆน่ะ
-
อืม ขอกันเลยเหรอ แต่สิ่งที่กันต์ทำกับ้องบีมเขาเรียกว่ารักได้ไหม เพราะหากนายรักบีมจริง นายก็ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดิ
เลดี้ว่างั้นนะ แต่นายก็ทำเหมือนที่เฟคทำอะ ไม่ต่างกันเลย แต่พออ่านแบบนี้แทบไม่อยากเชื่อว่าเฟคจะดีบ้าง ทั้งที่ร้ายกับบีมซะขนาดนั้น
แต่อยากที่กันต์เล่า ของทุกอย่างที่เฟคซื้อแล้วต้องเต็มใจ หรือกับบีมนายเฟคเคยเห็นมาก่อนแล้วชอบอะ แต่ทำไมถ้าชอบก็มีไรด้วยคนเดียวดิ
แต่กันต์ชอบจริงเหรอ อย่าเพราะแค่หลง เพราะสงสารบีม แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบเลย เราคิดว่าเฟคต้องมีเหตุผลที่ทำชั่ว ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยน๊า
-
อืม....
ทางออกสุดท้ายของเรื่องนี้ หนูเสนอ
3P เป็น ทางออก
ฮิ้ววววว :z1:
ปล. แต่ใจจริงแล้ว รู้สึกเกลียด ทั้งสามคนนั่นเลยอ่ะ
-
ขอกันง่ายๆๆ แบบนี้เลยเหรอ-*-คนนะไม่ใช่สิ่งของง
-
ขอกันง่ายๆๆเลยเฟคคงไม่ยอมแน่อ่ะ
-
ขอกันง่ายๆ แบบนี้เลยนะ
แล้วถ้าได้ไปแล้วจะดีกับบีมบ้างรึป่าว จุดเริ่มต้นก็บ้าๆ บอๆ อยู่แล้ว :z3: :z3:
คนเรามีเลือดเนื้อมีจิตใจนะคิดถึงใจคนอื่นมั้ง จะมั่วกันไปทั้งเรื่องป่าวพฤติกรรมจั่วกันชัดๆ เอิ๊กๆ
แต่ก็น่าติดตามอ่ะ รออ่านต่อไป
-
ถ้าใครอ่านตอนนี้แล้วงง ต้องขออภัยอย่างยิ่ง ตอนนี้มันเป็นความสับสนของตัวละคร ที่เหมือนจะเริ่มมีใจให้กันและกันแล้ว แต่มันติดที่ว่าการพบเจอมันมีเหตุการณ์ที่ไม่น่าประทับใจเกิดขึ้นด้วย มันเลยทำให้นายเอกของเราสับสน แล้วครั้งหน้าตามคำเรียกร้อง ผมจะเอาเรื่องราวจากฝั่งนายเฟคมาให้อ่านกันบ้าง อย่าเพิ่งเกลียดเฟคเลยนะครับ ทุกตัวละครมันต้องมีที่มาที่ไปทุกตัวและอะไรเป็นแรงผลักดันให้เป็นไปอย่างนั้น หรือแม้แต่ตัวขิงเองก็ตาม เขาก็ต้องมีเหตุผลในการกระทำของเขาเหมือนกัน แล้วผมจะเริ่มทะยอยเอาความลับของแต่ละตัวมาเปิดเผยให้ได้รู้กัน แต่กระซิบบอกนิดนึงนายบีมของเรา ก็ร้ายไม่หยอกหรอกนะครับ เพราะเป็นหนึ่งในกลุ่มแกงค์ของนายอ้นจากเรื่อง นี่มึงเป็นอะไรกับกูกันแน่ว่ะ ถ้าใครเคยอ่านเรื่องนี้ก็จะรู้ว่านายอ้นและชาวคณะเขาแสบกันถึงใจขนาดไหน ถ้าใครไม่เคยอ่านก็ไปหาอ่านกันได้นะครับ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจต้นไผ่ อย่าตัดสินคนจากเหรียญเพียงด้านเดียวนะครับ
ตอน ความสับสนในจิตใจของบีม (ว่าจะยอมไอ้กันต์หรือเปล่า)
ไอ้เฟคมันหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักผมก็ได้ยินเสียงน้ำดังขึ้นมันคงเข้าไปอาบน้ำแหละครับ พอมันอาบเสร็จมันก็เข้ามาในห้องแต่งตัวของมันไป ผมไม่ได้สนใจมันเท่าไร
“เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอกนะ ถ้าหิวข้าวก็โทรไปสั่งข้างล่างได้เบอร์โทรอยู่ในสมุดข้างโทรศัพท์ แล้วตอนกลางวันก็สั่งมาเผื่อกูด้วย เดี๋ยวกูเสร็จงานแล้วจะกลับมากินเป็นเพื่อน แล้วถ้ากูไม่อยู่ก็อย่าคิดหนีล่ะ หรือเปิดประตูให้ใครเข้ามาง่ายๆ ล่ะ เข้าใจหรือเปล่า”
มันมองหน้าผม ผมก็เข้าใจอยาหรอกผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นไม่เห็นต้องเสียงดังเลย
“เข้าใจแล้ว”
“อะไรนะกูไม่ได้ยิน”
“บอกว่าได้ยินแล้วหูหนวกหรือไง”
ผมตะโกนเสียงดังใส่หน้ามัน ลืมตัวไปหน่อย ไอ้เฟคมันยกมือขึ้นกางทันที่ ด้วยคว่ทเคยชินผมยกมือขึ้นป้องหน้าทันที แต่ผมรอมันก็ไม่ลงมือสักที ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นเห็นมันยกมือค้างอยู่อย่างนั้น แล้วมันก็เอามือมาลูบที่ปากผม
“ปากเก่งอย่างนี้ซิหน่า กูถึงชอบ อยู่กับมึงแล้วคงทำให้อายุกูยืนแน่เลยว่ะ บีมมึงรู้ป่ะมึงอ่ะทำให้กูหัวหมุนได้ตลอดเวลาเลย”
มันตบหน้าผมเบาๆ ผมก็แปลกใจเหมืนกันว่าทำไมมันไม่ตบหน้าผมอย่างที่มันเคยทำ แต่อย่าไปคิดมากเลยแค่ไม่เจ็บตัวก็ดีแล้ว จะเอาอะไรกับคนบ้าอย่างไอ้เฟคล่ะ
“แล้วนี่เงินเอาไว้จ่ายค่าข้าว แล้วถ้าจะกรุณาช่วยเก็บของในห้องนอนด้วย กูไม่ชอบให้พวกแม่บ้านเข้าไปสักเท่าไรถ้าไม่จำเป็น แต่ห้องข้างนอกไม่ต้องหรอกนะเดี๋ยวแม่บ้านเขาก็มาทำเองแหละ”
แล้วมันก็ยื่นเงินให้ผมก่อนที่มันจะมาหอมแก้มผม ผมไม่เข้าใจการกระทำของผู้ชายคนนี้จริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่รู้เพื่อนมันในกลุ่มจะประสาทอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า
“ชื่นใจจริงๆ บอกง่ายๆ อย่างนี้ซิจะได้ไม่เจ็บตัว”
ว่าแล้วมันก็หายออกไปจากห้องปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว เมื่อมันไปแล้วผมก็ลุกขึ้นมาทำความสะอาดห้องนอนให้มันตามคำขอร้องหรือบังคับก็ไม่รู้ แต่ผมก็ต้องทำเพื่ออย่างน้อยผมจะได้ไม่เจ็บตัวเวลามันโมโหอีก
แต่ห้องมันก็ไม่ต้องทำอะไรมากแค่ปัดแล้วก็ถูนิดหน่อยก็สะอาดเอี่ยมแล้ว เมื่อเสร็จก็รู้สึกหิวทันทีก็ตั้งแต่ออกจากห้องไอ้กันต์ผมก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แถมยังต้องมาเสียพลังงานอีกในกิจกรรมที่ผ่านมา
ผมโทรไปสั่งของกินที่ชั้นล่างของคอนโดรอไม่นานอาหารทั้งหมดก็เข้ามาส่ง ผมเลยถือโอกาศสั่งอาหารมาเผื่อตอนกลางวันด้วยแล้วให้ทางร้านขึ้นมาส่งตอนเที่ยงตรง เพราะผมกลัวจะลืมสั่งแล้วไอ้เฟคกลับมาแล้วไม่มีอะไรทานผมก็จะเจ็บตัวอีกนั้นแหละ คิดไปคิดมา ผมไม่รู้แล้วว่าผมเป็นกระสอบทรายหรือคนกันแน่
พอผมทานข้าวเช้าเสร็จผมก็มานั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น ผมมองเห็นนิตยสารเกี่ยวกับรถมากมาย ไอ้เฟคมันคงชอบแต่งรถแน่ๆ เลย แต่ผมก็ขึ้นรถมันมาเมื่อเช้ารถมันก็ดูปกติดีนี่ ไม่เห็นเลยว่าจะแต่งตรงไหน ผมสะบัดหัวไปมา นี่ผมเอาเรื่องของมันมาคิดให้รกสมองทำมั้ย
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรทัศน์ที่ผมเปิดถิ้งเอาไว้ก่อนหลับนั้นเอง ผมมองนาฟิกา นี่มันเที่ยงกว่าแล้วไม่เห็นไอ้เฟคมันจะกลับมาเลย ผมนั่งงัวเงียอยู่ที่โซฟาสักพักก็มีคนมากดกริ๊งหน้าห้อง
“ไปแล้วครับ”
ผมตะโกนออกไปก่อนที่จะไปถึง ส่งสัยทางร้านจะเอาอาหารมาส่งแน่ๆ เลย และก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิด ผมรับอาหารมาแล้วจ่ายเงินไป อาหารที่ได้มีหลายอย่าง เพราะว่าผมสั่งให้ไอ้เฟคด้วยตามคำสั่ง ผมเอาอาหารทั้งหมดมาจัดไว้บนโต๊ะเพื่อรอไอ้เฟค ระหว่างที่รอผมก็ขอตัวไปล้างหน้าก่อนยังรู้สึกง่วงอยู่เลย
ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังอยู่ในห้องทำงานของไอ้เฟคผมจึงเปิดเข้าไปดูแต่ไม่กล้ารับ เพราะหน้าจอมันขึ้นว่า “ที่รัก” ผมคิดว่าคงเป็นแฟนของไอ้เฟคแน่ๆ ที่โทรมา ผมปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นจนมันเงียบไปเองและสักพักมันก็ดังขึ้นมาอีก ผมลังเลว่าจะรับหรือไม่รับดี แต่สุดท้ายผมทนรำคาญไม่ไหวจึงรับสายไป เพื่อจะบอกว่าไอ้เฟคมันลืมโทรศัพท์เอาไว้
“สวัสดีครับเจ้าของเครื่อง.......”
ผมพูดไม่ทันจบปลายสายก็เสียงดังตอบกลับมา
“มึงมัวแต่ไปทำอะไรอยู่บีม ทำไมไม่รีบรับโทรศัพท์ห่ะ ปล่อยให้กูโทรหาตั้งนาน ที่หลังมึงรีบมารับเลยนะเข้าใจมั้ย”
เสียงไอ้เฟคนั้นเองที่ดังมาตามสาย ไอ้จอมเผด็จการมาถึงก็สั่งอย่างเดียว
“คือ.....”
“มึงไม่ต้องพูดมากหรอก กูโทรมาบอกว่ากูคงเข้าไปกินข้าวด้วยไม่ได้แล้ว มึงกินไปเลยนะไม่ต้องรอ งานมันยุ่งกูไปไม่ได้เข้าใจนะ”
ผมยิ้มทันที อย่างน้อยวันนี้เกือบทั้งวันผมก็ไม่ต้องเจอหน้ามัน
“แล้วมึงก็ไม่ต้องแอบยิ้มเลยนะ ตอนเย็นเจอกัน”
ผมเริ่มมองไปรอบๆ ห้องผมเริ่มกลัวแล้วล่ะว่ามันติดกล้องเอาไว้หรือเปล่าขนาดผมยิ้มมันยังรู้เลย
“เดียวอีกอย่าง โทรศัพท์เครื่องที่มึงถืออยู่นะกูยกให้ แทนของเก่ามึงก็แล้วกัน”
แล้วมันก็วางสายไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า สงสัยฟ้าจะถล่มไอ้เฟคใจดีถึงกับยกโทรศัพท์ของมันให้กับผม ผมมองโทรศัพท์ในมือก่อนที่จะเอามันมาเปิดเล่นเพื่อฆ่าเวลาระหว่างที่ยังไม่หิวข้าว
แต่เมื่อผมเปิดไปที่ไปที่โหมดรูปภาพ ผมแทบจะโยนถิ้งทันที เพราะรูปทุกรูปที่อยู่ในโทรศัพท์เป็นรูปของผมทั้งหมด และมันก็เป็นรูปที่เอาไปให้ใครดูไม่ได้ทั้งนั้น ถึงแม้ทันจะไม่ได้โป๊เปลือยจนเห็นทุกสัดส่วนของผม แต่มันก็ดูออกทันที่ว่าคนที่อยู่ในรูปไปทำอะไรมา เพราะทั้งตัวมีเพียงผ้าบางๆ ปิดส่วนสำคัญเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่
และตามร่างกายส่วนที่พ้นผ้าขึ้นมาก็มีแต่รอยดูดเป็นจ้ำเต็มตัว ผมพิจารณาดูจากรูปที่เห็นรูปพวกนี้คงถ่ายในวันแรกที่ผมถูกพามานั้นเอง คนถ่ายก็คงเป็นไอ้เฟคอย่างแน่นอน
ผมต้องลบมันถิ้งผมคิดในใจ มันดูแย่มากเมื่อมาเห็นสภาพตัวเองอย่างนี้ ขณะที่ผมกำลังจะกดลบรูปภาพเหล่านั้นก็มีมือมากอดเอวผมจาก้านหลัง
“ดูอะไรอยู่ครับน้องบีม ให้พี่กันต์ดูด้วยคนได้หรือเปล่า”
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อผมเห็นว่าเป็นไอ้กันต์ผมรีบเอาโทรศัพท์หลบทันที
“ตกใจหมดพี่กันต์ มาเมื่อไรครับ”
ผมหันไปถามไอ้กันต์เพื่อเบี่ยงประเด็นมันจะได้ไม่สนใจกับสิ่งที่ผมดูอยู่
“มาเมื่อสักพักเองครับ พี่คิดถึงบีมจังเลย”
ว่าแล้วมันก็หอมแก้มผมซะอย่างนั้น ผมรีบเบี่ยงตัวหลบ
“พอก่อนครับพี่กันต์ พี่กันต์ทานข้าวมาหรือยังครับ ทานกับบีมก่อนนะ”
ผมรีบชวนมันไปทานข้าวกับผม ผมไม่ชอบเลยเวลาที่มันมานัวเนียกับผม ผมกลัวว่ามันจะไม่จบแค่หอมแก้ม ผมกลัวว่ามันจะไปไกลกว่านั้น และก็จะเป็นตัวผมเองที่ยอมมันทุกครั้ง ไอ้กันต์มันยิ้มๆ มันก็คงจะรู้ทันความคิดผมเหมือนกัน
“เหงามั้ย”
อยู่ดีๆ ไอ้กันต์มันก็ถามผมขึ้นมาระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน ผมหันกลับมามองทางมันแล้วพยักหน้าตอบ ทำมั้ยที่ผมจะไม่เหงา มันเหงาแทบขาดใจเชียวล่ะ
“ทำไม.....พูดไม่ได้เหรอ”
ไอ้กันต์มันถามผมพร้อมกับปรอยตามอง มันก็รู้ว่าทำไมผมไม่อยากพูด แต่มันก็แกล้งรวนผม
“เอาอย่างนี้ดีไม พี่จะขอไอ้เฟคให้ ให้บีมออกไปพบเพื่อนบ้าง ดีหรือเปล่าครับ แต่ต้องให้สัญญากับพี่ก่อนว่าบีมจะต้องไม่ไปแอบพบกับแฟนของบีมนะได้หรือเปล่า”
ผมพยักหน้ารับ ตอนนี้ให้ผมทำอะไรผมก็ยอมทั้งนั้นแหละ
ไอ้กันต์มันดึงมือผมให้มานั่งที่โซฟาหลังจากที่เราสองคนทานอาหารกลางวันกันเสร็จแล้ว พอผมตามมานั่งข้างๆ มัน ไอ้กันต์มันก็ก้มหน้ามาหอมแก้มผมอีกครั้ง พร้อมกับประคองไหล่ของผมเอาไว้
“บีม...ยังมีอะไรจะอายพี่อีกเหรอครับ พี่รักบีมนะครับ และพี่ก็รู้ว่าการเริ่มต้นของเรามันไม่ค่อยดีนัก แต่บีมให้โอกาศพี่แก้ตัวได้หรือเปล่า”
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ใช่ซิ ผมมีอะไรกับมันตั้งหลายครั้งแล้วจะมานั่งอายอยู่ทำไม แต่ผมก็อดรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่มีคนเข้ามากอด เข้ามาหอมทุกครั้งไม่ได้ แม้แต่ไอ้เฟคคนที่ผมแสนเกลียด เวลามันทำอย่างนี้กับผม ผมก็ยังรู้สึกประหม่าเลย ผมเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองก็เริ่มหวั่นไหวกับคำพูดจาของไอ้กันต์เหมือนกันต์ ผมคิดว่าความผิดที่พวกมันก่อขึ้นกับผมไอ้กันต์มันก้เพียงแต่เป็นผู้ร่วมแต่ไม่ได้เป็นคนต้นเหตุ
ผมเผลอไผล ลืมตัวไปกับธรรมชาติของร่างกาย ไอ้กันต์มันหล่อเข้มถูกใจผมอยู่เหมือนกัน กลิ่นกายหอมกรุ่นๆ อ้อมแขนที่แข็งแรง รัดรึงกระชับรอบกาย จนกายแนบกาย นี่ละหรือ...คือภาษากาย ที่คนเรามีให้กัน
แต่ผมจะลืมแค้นที่พวกมันสร้างเอาไว้กับผมไม่ได้ ใครก็ได้ช่วยผมที กับความคิดที่สับสนของผมระหว่างความร้ายที่กายเป็นแค้น หรือความรักที่เกิดจากความใกล้ชิด
ขณะที่ผมกำลังสับสนว่าจะยอมมันอีกครั้งหรือจะหลบเลี่ยงมันดี ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มที่ค้างของผู้ชายที่เปิดเข้ามา ไอ้กันต์เองก็หยุดมือที่กำลังลูบไล้อยู้บนหน้าอกของผมทันที พร้อมกับเสียงที่ออกจากปากของมันว่า
“ไอ้เฟค......”
ปล. ความถี่ของเรื่องมาจากแรงใจจากทุกรีครับ
-
ตะเอง เค้าอยากอ่านอีกอ่าาา :o8:
จริงๆแล้วหลังจากที่กันต์ขอน้องบีมจากเฟค ยังไม่รู้เลยว่าเฟคให้หรือเปล่า
แต่จากสถานการณ์นี้... o18 ฆ่ากันเลยดีมั้ย
เหอๆ แอบทำใจนิดนึง อีพระเอกเป็น 1 ใน 3 สารเลว (โหย แรงอ่ะ) นี่ใช่มะ :z3:
บีมจ๋า หนีมาอยู่กะพี่มา 5555
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา (เรื่องอื่นก็รอนะ คริๆ)
-
แล้วเนี่ยบีม จะโดนอารายอีกอะเนี่ย
-
ตกลงว่า3p หรือป่าว
แล้วตัวละครแต่ละตัว มีเหตุผลอย่างไง
ค้าง
อีกแว้ว
-
เกินบรรยายนะกับการไม่รู้จะวางตัวยังงัยของบีม ทำตัวเหมือนตุ๊กตายางบำบัดใคร่อะไรงังงั้น :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
กรรม
-
งานเข้า
-
เหมือนรถไฟสองขบวนชนกันเลย
-
เห็นจะจะคาตายังงี้ แล้วไอ้เฟคจะว่ายังไง o18
-
งานเข้า
-
สนุกแน่งานนี้ :z3:
-
บีม.......
- ใจไม่หนักแน่น โอนเอียง แกว่งไกว!! ตลอดอ่ะ
- ปล่อยกิเลสตัณหาอยู่เหนือเหตุผล... ละเลยความจริง
- รวนเร
- สับสน โดยไม่เคยคิดหาทางแก้
เซ็งงงงงงงงงงงงงง อ่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้กับกันต์ตลอดเลย เหตุผลที่ยกมา... มันข้ออ้างทั้งนั้นอ่า>> อินอ่ะ เชียร์เฟคแบบไม่โงหัว เลยเคืองมาก ก็เข้าใจนะ โดนขนาดนี้ บีมทำใจยอมรับเฟคไม่ได้ แต่.... คิดดูดีๆ แล้ว บีมมันก็แค่มนุษย์คนนึงที่พอความต้องการครอบงำ ก็ลืมทุกอย่าง เหอะๆ รึว่าเรายังไม่เข้าใจดีพอหว่า???
เฟคก็ยังเป็นแบบนี้ อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน กับความคลุมเคลืออ่ะ ไม่เอาอย่างกันต์ว้า
คนจริงใจ>> ต้นไผ่?? สู้ๆ นะ รออ่านอยู่นะจ๊ะ
-
ขอเข้ามาอ่านด้วยคนครับ
-
พวกแกไปตีกันให้จบก่อนไป -*-
เหมือนพวกย่องหาเมียน้อยยังไงยังงั้น พออีกคนไม่อยู่ก็จ้องเสียบทันที
สงสารน้องอ่ะ ปฏิเสธก็ไม่ได้
-
:เฮ้อ:งานเข้าน้องบีมอีกแล้วววววว
-
บีมตอนนี้เป็นกะโถนบำบัดความใคร่ไปก่อน
-
งั้นเอามาถี่ๆ
-
สงสารน้องบีม...
งานเข้าอีก ชัวร์
-
ตอนนี้ยังไม่รู้ที่มาที่ไปชัดเจนนักนะคะ....คิดว่ามันคงมีอะไรมากกว่าที่อ่านกันตอนนี้เนอะ
จึงรู้สึกสงสารน้องบีมมาก ๆ เลยค่ะ :monkeysad: คนนะคะ มีชีวิต มีจิตใจ
ทำกันขนาดนี้ เป็นใครก็รับไม่ไหวหรอกค่ะ.... ฮืออออออออ
ขอบคุณคนเขียนมากมายค่ะ :กอด1: ส่งกำลังใจให้คนเขียนคร่าาาาาา :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ชอบมากเลย
เฟคคงจะชอบบีมจริงๆอ่ะ แต่วิธีที่ทำให้เค้ามาเป็นของตัวนี่ไม่ไหวอ่ะ
ส่วนกันต์ก็รู้อยู่ว่าของเพื่อน เดี๋ยวก็ทะเลาะกันหรอก
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
:a5:
นู๋บีมคงลำบาก ไม่แปลกที่จะสับสนในใจ ถ้าไม่ยอมทำตามก็โดนทำร้าย แต่ถ้าทำตามทุกอย่างก็เหมื่อนตุ๊กตายาง :เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้เลดี้เริ่มคิดได้อย่างหนึ่งว่า น้องบีมเป็นคนที่เริ่มสับสนในความรู้สึก หรืออาจเพราะยอมรับกับชะตากรรมของตัวเอง เลยทำตามสัญชาติญาณของสิ่งมีชีวิต คือการเอาตัวรอด โดยการที่พยายามสนองตอบต่อความต้องการของทุกคน เพื่อให้หนีรอดจากการถูกทำร้าย แล้วมันจะต่างอะไรกับ เอ่อเลดี้ไม่อยากกล่าว เอาเป็นว่าใครอ่านก็พอเข้าใจในเม้นนี้อะ แต่หลายอย่างที่บวกในพฤติกรรมของน้องนะ แต่วันนี้ได้มองเฟค รู้สึกเหมือนว่าเรื่องนี้มีอะไรแอบซ่อนมากกว่านี้ และดูว่าเฟคน่าจะมีอะไรในด้านดีหลายอย่างอะนะ แต่แค่ไม่ต้องการแสดงให้บีมรู้ เหมือนว่าเฟคจะแอบชอบบีม แต่เพราะไม่เคยมีรักมาก่อน เลยไม่รู้ว่าการทำอะไรหรือปฏิบัติอย่างไรกับคนที่รักให้เขารักตอบ หรืออาจเป็นพวกไม่ศรัทธาในรักประมาณนั้น แต่กันต์ยังไงก็คิดได้แค่ว่าหลง เพราะเท่าที่เห็นทุกครั้งก็เพียงหากำไรจากร่างกายของบีม เอาเป็นว่าตอนนี้เลดี้ยังเชียร์ใครออกหน้าออกตา แค่รอดูไปเรื่อยๆๆ
-
เฟคเข้ามาและตกตะลึงกับภาพที่เห็น .... o22
หลังจากนั้นก็เข้าไปร่วมคลุกวงในทันที :jul3:
-
ตายแล้วๆๆ
พี่เฟคเข้ามาเห็นแล้วตายแน่ๆ
กรี๊ดดดด :serius2:
-
ป๊าดดดดดดดดดด
แหล่วๆๆๆๆๆๆแล้วววววว
รถไฟ(หรอ) ชนกันซะแล้ว
บีมกะลังสับสนอยู่เชียว
เฟคจะทำไงหล่ะทีนี้ :z1:
-
งานเข้า แต่บีมไม่ผิดนะยังไม่ได้ทำอะไรเลย :serius2:
-
:z3: อ้ากกกกกกกกกกก
ไอ่คุณเฟคโกรธอีกแน่ๆเลย
แล้วเรื่องจะเป็นยังไง ใครคือพระเอกตัวจริงๆ หรือว่าจะเป็นแบบ 3p :fire:
-
ยากได้พระเอกโหด กิกิ :haun4: เฟค ยังโหดไปพอ :o8:
เชียร์เฟค ครับ :L2:
อ่านอยู่ครับ ...รอนะก๊าฟ :กอด1:
-
อย่าเพิ่งหวั่นไหวไปกะกันต์ซิ ท่าทางเฟคต้องเร่งทำคะแนนแระ เชียร์เฟคสุดใจ
-
...เริ่มจะสับสนกับ"บีม"เหมือนกันว่ะ...ตกลง"ชอบ"ใช่มั้ยแบบนั้นน่ะ :oo1:
-
ตะเอง ค้างมากอยากรู้ต่อแล้ววว
มาต่อด่วนคะ
-
อย่ามา วันทอง นะบีม
-
เชียร์เฟคอะ
มานต้องมีเหตุผลสิน่าที่ทำไป
-
งานนี้มีเคลีย ดูแล้วเฟคคงยังไม่ยกบีมให้กันต์ :เฮ้อ:
ปล.ถ้ากันต์จะขอบีมจากเฟค อย่าเสียเวลาเลย เอาเวลาไปขอโทษบีมดีกว่า น่าจะได้ใจบีมมากกว่านะ :m31:
-
สับสนจริงๆ
-
อ่านแล้วถอนหายใจ ...ไม่สนล่ะว่าใครพระเอก หาคนที่ดีจริงๆให้ได้ซะก่อนเถอะ
เฟคมาเจอแล้วทำไง? ไม่ใช่เอาบีมพร้อมกันหรอกนะ หึหึ
สงสัยไปๆมาๆ จะจบแบบ 3p
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ สนุกมาก เรื่องมันพลิกไปพลิกมาจนเดาไม่ออกว่าใครเป็นพระเอกกันแน่ ลุ้นดีค่ะ
-
Sad อ่ะนายเอก สาธารณะ
-
เอาเป็นว่าเรายังรู้จักตัวละครไม่ดี ขอไม่ตัดสินก่อนละกันว่าใครดีใครเลว แต่การกระทำของผช ทั้งสามคนที่เข้ามาในชีวิตน้องบีมนี้ดูจากที่ผ่านมาแล้ว ไม่ได้จะดีอะไรเลยยยยยยยย น่าสงสารน้องจังเฮ้อ ความรู้สึกมันคงแย่มากที่โดยผช ที่ตัวเองรักขาย แล้วเจอผชสองคนมารุมข่มขืนกระทำชำราวอีก เฮ้ออ ชีวิตหนอชีวิต
-
สนุกดีค่ะ เนื้อเรื่องดูแรงกว่ารักร้ายอีกแน่ะ.......แต่อ่านแล้วเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะมีใครเป็นแบบเรามั้ย
ไอ้ความรู้สึกที่ว่า....."ถ้าเป็นชั้น.....ชั้นจะ......"
เฟคกับกันต์นี่เลือกไม่ถูกเหมือนกันนะ ส่วนขิง.......บางทีอาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องขายแฟนตัวเองก็ได้ เพราะเรายังไม่ได้อ่านในมุมของขิงเลยยังไม่อยากจะด่ามาก เผลอ ๆ อาจจะน่าสงสารกว่าบีมด้วยซ้ำไปมั้งนั่น
-
ไหนบอกว่างานยุ่ง..หรือว่าแกล้งบอกหว่า
..ไอคุณเฟค..
-
เฟค เอ้ย เฟค
สงสัยจะหึงหน้ามืดตามัวก็งานนี่แหละ เพื่อนก็เพื่อนเหอะ
น่าสงสารบีม สงสัยงานนี้ เป็นที่ระบายของเฟคอีกตามเคย -*-
-
รอติดตามต่อไป
ตอนนี้สงสารบีม :m15:
แต่ต่อไปไม่รู้จะสงสารใคร :m15:
-
อัพอีกเรื่อง แต่เรื่องน้องบีมคงอีกนานใช่ไหมอะ รอแล้วกัน
-
สงสารเฟคจัง
เค้าเป็นแฟนคลับนายนะเฟค
สู้ๆ
o18
-
อยากอ่านต่อแล้ว
ลุ้นๆๆๆ ชอบเฟคค่ะ
แต่ก็แอบเชียร์กันต์นะ
อิอิ
-
ติดตามและลุ้นกันต่อไป :impress2:
-
ตอนแรกวันนี้ว่าจะลงเพียงเรื่องเดียวแต่อดใจไม่ไหวอีกทั้งงานเสร็จเร็วก็เลยมาลงให้ก่อน ตอนนี้อาจสมหวังสำหรับคนที่เชียร์นายเฟค จะได้รู้แล้วว่าเรื่องมันเริ่มมายังไงทำไมเฟคถึงนิสัยอย่างนี้ ถ้าอ่านจนครบแล้วใครเลือกเชียร์ใครก็เอากันเต็มที่เลยนะครับไม่ว่ากัน
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจต้นไผ่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องมีเหตุผลในตัวเอง
ผมเป็นคนที่รักสนุกแต่ไม่คิดผูกพัน ใครที่คิดจะเข้ามาหาผมมีแต่ต้องเจ็บเท่านั้น แต่นั้นไม่ใช้สาเหตุที่ทุกคนเข้ามาหาผมหรอก พวกเขาเหล่านั้นไม่ได้ต้องการความรักจากผมหรอก เขาแค่ต้องการสิ่งที่ผมมีเท่านั้น และสิ่งที่เขาต้องการผมก็มีเยอะจนไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไร สิ่งนั้นก็คือเงินนั้นเอง
ตั้งแต่เด็กเป็นต้นมา ผมไม่เคยได้ความอบอุ่นจากคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อแม่เลยสักครั้ง ผมจำได้สิ่งที่ผมเห็นอยู่ก็คือพี่เลี้ยงที่เป็นคนอีสานและยายของผมเท่านั้น ส่วนพ่อกับแม่นั้นคือคนแปลกหน้าสำหรับผม
พ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมเกิด และต่างคนก็ต่างไปมีคนใหม่ทั้งคู่ แม่ของผมแต่งงานใหม่กับชาวต่างชาติและย้ายไปอยู่กับสามีใหม่ที่ต่างประเทศปล่อยให้ผมซึ่งเป็นลูกชายเพียงคนเดียวกับสามีเก่าอยู่กับแม่ของเธอนั้นก็คือยายของผมนั้นเอง และตอนนี้แม่ก็มีลูกอีกสองคนกับสามีชาวต่างชาติของแม่
ส่วนพ่อก็เช่นเดียวกัน ดังนั้นผมจึงกลายเป็นส่วนเกินของพ่อและแม่ไป ผมขาดความรักจากพ่อและแม่ก็จริงแต่ผมก็ได้ความรักจากยายเข้ามาทดแทน แต่มันก็ไม่มากพอสำหรับเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ไม่เข้าใจว่าผมผิดอะไรทำไมทุกคนต้องถิ้งผมไปด้วย ทุกคนได้แต่เพียงส่งเงินมาให้ผมเท่านั้น มันมากจนเด็กอย่างผมไม่รู้จะเอามันไปทำอะไร
จนกระทั้งผมโตขึ้นมาผมจึงรู้ว่าเงินที่ทุกคนส่งมาให้ผมนะ มันซื้อความสุขมาให้ผมได้ ถึงแม้มันจะเป็นความสุขที่จอมปลอมผมก็ยังต้องการมัน
และนับตั้งแต่นั้นมาผมก็ใช้เงินซื้อทุกอย่างที่ผมของผมต้องการแม้แต่เพื่อนผมก็ใช้เงินซื้อมา ผมทำทุกทางเพื่อให้ได้เพื่อน ผมไม่รู้หรอกนะว่าพวกมันคิดอย่างไงกับผม แต่อย่างน้อยผมก็รู้สึกอบอุ่นใจเวลามีพวกมัน
ผมคิดว่าโลกใบนี้มันมีพิ้นที่ให้ผมหรือเปล่า ผมจะมีความรักเหมือนที่ทุกคนพร่ำเพ้อ ผมไม่รู้จักแม้แต่กระทั้งความรักว่าความรักที่แท้จริงนะมันเป็นอย่างไง
และเมื่อยายของผมเสียลงตอนที่ผมกำลังจะจบมหาวิทยาลัย ผมก็ย้ายตัวเองมาอยู่ในใจกลางเมืองเพื่อจะสนุกกับชีวิตให้เต็มที่
ผมใช้เงินซื้อคนที่จะมานอนด้วยไม่ว่าจะเป็นรูปแบบของเงินสดหรือแม้แต่สิ่งของ ถ้าผมถูกใจใครผมทุ่มให้ไม่อั้นแต่ต้องอยู่บนพื้นฐานที่ว่า เมื่อถึงเวลาจะต้องจากไปอย่างไม่มีข้อต่อรอง ผมยิ้มให้กับชีวิตที่ใช้เงินซื้อได้ทุกอย่าง จนกระทั้งความคิดทั้งหมดของผมเริ่มสั่นคลอน
บีม ผู้ชายตัวเล็กๆ แต่ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติไม่มีการปรุงแต่ง ครั้งแรกที่เราเจอกันมันเป็นความบังเอิญมากกว่า แฟนของบีมติดเงินพนันบอลอยู่หลายหมื่นบาท และตอนนี้เจ้าหนี้ของเขาก็กำลังตามเก็บอยู่และผมก็รู้จักกับแฟนของบีมมาก่อน เขาขอให้ผมช่วย และยื่นข้อเสนอที่ผมเองก็ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ
“พี่เฟคถ้าพี่ช่วยผม ผมจะเอาแฟนมาแลกไว้ ผมรู้นะพี่ชอบหมดแหละทั้งผู้หญิงผู้ชาย”
ขอเสนอนี้ถูกถ่ายถอดของมาจากปากของไอ้ขิง นั้นก็คือแฟนของบีมนั้นเอง ผมอึดอัดใจในข้อเสนอของมันมากๆ จึงบอกปัดมันไปและเริ่มลืมเลือนข้อเสนอนี้ไปแล้ว
อยู่ดีๆ วันหนึ่งไอ้ขิงมันก็โทรมาหาผมและเริ่มพูดข้อเสนอนี้อีกครั้ง ผมตอบมันกลับไปว่า
“พี่ช่วยเราไม่ได้จริงๆ ว่ะขิง ถึงพี่จะชอบนอนกับใครเขาไปทั่วแต่พี่ชอบที่เขาเต็มใจว่ะ ไม่ชอบขืนใจใคร”
“พี่เฟคช่วยผมเถอะครับตอนนี้ไอ้ปิงมันก็เร่งผมเหมือนกัน และพี่ไม่ต้องกลัวนะครับ บีมเขาเต็มใจครับ บีมเขาชอบเรื่องอย่างนี้ ผมรับรองได้ว่าไม่มีปัญหา”
“ไม่มีปัญหาแน่นะ”
“ครับ....เดี๋ยวผมพาไปหาพี่ที่ห้องเลยนะครับ แล้วเจอกันครับ”
ไอ้ขิงวางสายไปพร้อมกับความกังขาในใจของผม แต่ผมก็พอรู้ว่าพวกนี้นะจะนอนกับใครก็ได้เพื่อเงินเหมือนกับคนที่พบเคยพอเจอมาตลอดชีวิต เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็ไม่ได้สนใจ ผมจัดการโทรไปหาเพื่อนๆ ของผมทันที ไอ้กันต์คือเป้าหมายแรกของผม ซึ่งผมก็รู้ว่ามันชอบในสิ่งเดียวกับผม และผมก็ไม่ผิดหวังเมื่อมันตอบรับกลับมา
เพียงแวบแรก ผมคิดว่าเด็กคนนี้ทำมั้ยกล้าทำอย่างนี้นะมานอนกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช้แฟนเพื่อแลกกับเงินให้แฟนไปใช้หนี้พนันบอล บีมดูบริสุทธิ์เหลือเกิน แต่มันคงเป็นการแสดงของเขาเท่านั้นเพื่ออัพค่าตัวให้ดูสูงขึ้น เพียงครั้งแรกผมก็พึงพอใจกับสิ่งที่ผมเห็นเสียแล้ว
การตกลงของผมกับไอ้ขิงจบลงที่ผมจ่ายเงินให้มันไปหลายหมื่นแลกกับการนอนกับบีม แต่ตอนที่ไอ้ขิงมันบอกว่า “ผมขายบีมให้คุณแลกกับหนี้.....เป็นอันว่าหนี้ของเราหมดกันนะครับ” ผมไม่รู้ว่ามันพูดอย่างนี้ทำไมหรือมันต้องการอะไรจากผมอีก แต่เหมือนบีมจะเปลี่ยนไปทันที ที่ไอ้ขิงพูดจบ หน้าตาของบีมตื่นตระหนกทันที ก่อนที่เข้าจะสลบไปด้วยฤทธิ์ของยาสลบด้วยมือของแฟนมันเอง
“ไม่มีปัญหาแน่นะมึงไอ้ขิง”
ผมถามมันอีกรอบเพื่อความมั่นใจ
“ไม่มีครับพี่ผมรับรองได้ แต่ที่ผมต้องทำอย่างนี้เพราะว่า บีมเขาชอบความตื่นเต้นครับ”
นั้นเป็นคำพูดของไอ้ขิงก่อนที่มันจะออกไปจากห้องของผมพร้อมกับเงินในมือ ไม่นานหลังจากนั้นเพื่อนๆ ของผมก็พากันมาดูของเล่นชิ้นใหม่ของผม และคนสุดท้ายก็คือไอ้กันต์
แล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้น บีมดูขัดขืนอย่างที่คนเต็มใจจะมานอนกับคนอื่นจะเป็นแต่ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรมากแล้วทุกอย่างมันกำลังถึงจุดที่กลับไม่ได้แล้ว
ทุกอย่างจบลงด้วยความเจ็บปวดของบีม คืนนั้นทั้งคืนผมต้องคอยดูว่าบีมจะตื่นขึ้นมาตอนไหน ผมเอาผ้ามาเช็ดตามตัวของบีม ผิวขาวๆ ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอย แต่ถึงอย่างไงบีมก็ยังดูน่ารัก จนผมอดใจเอาไว้ไม่ไหวต้องเอากล้องมาเก็บรูปเอาไว้ดู
หลังจากที่บีมตื่นขึ้นมาดูบีมจะกลัวผมมากๆ จนผมไม่อยากเข้าใกล้เขา ผมจึงให้ไอ้กันต์ที่ยังไม่ยอมกลับบ้านของมัน เข้าไปดูบีมเอาไว้ทุกอย่างมันเหมือนจะดีขึ้น จนกระทั้งไอ้กันต์ต้องกลับบ้านด่วน ผมเข้ามาดูบีมอีกครั้ง แต่บีมก็ยังทำท่าหวาดกลัวผม ผมรู้แล้วล่ะว่าบีมถูกหลอกมาขายให้ผมโดยที่เขาไม่เต็มใจเลยและบีมก็ยังไม่เคยผ่านผู้ชายอื่นมาก่อน ด้วยหลักฐานที่เป็นเลือดที่ออกมาตอนที่ผมดันน้องชายของผมเข้าไปในตัวของเขา นั้นมันทำให้ผมหงุดหงิดที่ตัวเองทำอะไรไปโดยที่ไม่คิดให้ดีก่อน
ผมจัดการโทรไปหาคนที่ผมไว้ใจทันที ให้ไปจัดการไอ้ขิงในข้อหาที่มันมาหลอกผม และสั่งไม่ให้มันมายุ่งกับบีมอีกถ้าไม่เช่นนั้นถาพที่มันถูกถ่ายเอาไว้จะถูกขายไปให้กับพวกเสือป่าที่หิวโหย ถาพของเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดกาย แค่นี้พวกนั้นก็ออกตามตัวมันให้ยุ่งไปหมดแล้วเพื่อที่จะได้มันไปนอนด้วยและพวกนี้ก็ไม่สนใจด้วยว่ามันจะเต็มใจหรือเปล่า
ตอนกลางคืนเป็นเวลาที่ผมทรมานมากแม้อยากจะล่วงเกินบีมแค่ไหนก็ไม่อาจทำได้แม้เราจะนอนห่างกันแค่เพียงคืบ ผมกลัวว่าบีมจะกลัวผมไปมากกว่านี้
และเสืออย่างผมก็พลาดจนได้ เมื่อวันที่บีมออกไปข้างนอกกับไอ้กันต์อยู่ดีๆ พวกไอ้ดิวก็พากันเข้ามาในห้องพร้อมกับเด็กผู้ชายอีกคนนึงที่ผมไม่รู้จัก
“ไอ้เฟคนี่ของขวัญของพวกกูโว๊ย น้องเขายากจนนะพวกกูเลยพากันอณุเคาะ พาน้องเขามาให้มึงอ่ะ สเป็กมึงเลยนะเฟค”
ผมอึ้งไม่นึกมาก่อนเลยว่าพวกมันจะเอาของอย่างนี้มาฝากผม หากเป็นวันอื่นก่อนหน้านี้ผมคงรับเอาไว้อย่างไม่ลังเลเลย แต่วันนี้มันไม่ใช้ ผมกำลังรอบีมอยู่ และไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร
“ไม่เอาว่ะ วันนี้ไม่มีอารมณ์”
“ได้ไงว่ะเฟค พวกกูพาน้องเขามาแล้วนะโว๊ยอย่างนี้น้องเขาก็น้อยใจดิ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่เฟค....น้องบอสครับมาพาพี่เฟคไปในห้องเร็ว แล้วดูแลพี่เขาดีๆ นะครับ”
น้องเขามีสีหน้าอายๆ แต่ก็เดินมาควงแขนผมเขาไปในห้องโดยที่มีเพื่อนๆ ผมดันหลังผมไปด้วย เอาว่ะอย่างไงก็มาถึงที่แล้วนี่ ถ้าไม่เอาพวกมันต้องเอาไปพูดแน่เลย อย่าให้ไอ้กันต์พาบีมกลับมาตอนนี้เลย
“ชื่ออะไรครับน้อง”
“บอสครับ...”
“อายุเท่าไรแล้วเรา”
“สิบเก้าครับ...”
อายุเท่าบีมเลย ทำไมเด็กสมัยนี้มันช่างกล้ากันจริงๆ
“ทำงานอย่างนี้มานานแล้วเหรอ”
“เพิ่งครั้งแรกครับ”
น้องบอสพูดพร้อมกับก้มหน้าลง
“แล้วทำไมมาทำอย่างนี้ล่ะ”
“ที่บ้านยากจนครับ แต่ผมอยากเรียนต่อ แต่ทางบ้านส่งให้ไม่ไหวผมเลยต้องมาทำอย่างนี้ครับ แต่พี่ครับผมเต็มใจนะครับ”
ว่าแล้วน้องเขาก็เข้ามาจู่โจมผม แบบกล้าๆ กลัวๆ อย่างคนที่ไม่เป็น ดูน่ารักมากกว่าพวกที่เจนจัดเสียอีก แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปจนกระทั้งบีมเปิดห้องเข้ามาเจอ แต่ตอนนั้นทุกอย่างมันหยุดไม่อยู่แล้ว
หลังจากผมไปส่งน้องบอสที่ห้องเช่าของเขาแล้วผมก็ไปรับบีมที่คอนโดของไอ้กันตืและผมก็เปิดเข้าไปเองโดยที่ไม่ได้เรียกเจ้าของห้องแล้วผมก็เห็นไอ้กันต์มันนอนกอดบีมอยู่ บีมเองก็นอนอยู่ในอ้อมกอดของไอ้กันต์เช่นกัน มันทำให้อารมณ์ของผมหงุดหงิดจนไอ้กันต์มันตื่นขึ้นมา
“กันต์กูให้เวลาแต่งตัว แล้วออกมาคุยกับกูหน่อย กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ได้ๆ เดี๋ยวกูตามไป”
แล้วผมก็เดินออกมารอมันนอกห้อง แล้วไอ้กันต์ก็เดินตามผมออกมา
“ไอ้เฟค.....คนนี้กูขอ”
-
ได้จิ้มแล้ว ดีใจจังเลย
-
:a5:
เฟคในมุมมองใหม่... o13
-
เฟคนี่จะดีมากถ้าตอนนั้นไม่ให้กันต์มายุ่งกับบีม
เป็นไงล่ะคราวนี้งานเข้า กันต์ดันถูกใจบีมเหมือนกัน
ยังไงก็เชียร์เฟค o13
-
อืม.......มีที่มาที่ไป
แต่ยังไม่เคลียเลย ขออีกนิดได้เปล่าค๊ะ :m21:
เนื้อแท้เฟคก็ดีนะค๊ะ
เรื่องนี้ขอ 3p ดีกว่า :impress2:
-
อื้ม ทำกับเค้าไว้เยอะ
ต้องทนแทนอย่างสามสม ไม่งั้นบีมไม่อ่อนข้อให้หรอก
มีRe หนึ่ง บอกว่า 3P 55 ก็โอเค เลยนะ
แต่ก็สงสารบีม555
-
ถ้าแบบนี้ไม่โอเคกับ 3p อ่ะคะ สงสารบีม
คือ อ่านตอนความในใจของเฟคก็เข้าใจ แต่มันช่างเฟคเหมือนชื่อเหลือเกิน -*-
คิดอย่างทำอีกอย่าง แล้วก็ไม่เคยหักห้ามใจตัวเองซักเรื่อง
รู้ตัวว่าผิด แต่ไม่แก้ไข จะรู้ไปทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ปากหมาก็เท่านั้น
หันไปเชียร์กันต์ดีกว่าชัดเจนกว่ามาก
-
จริงๆแล้วเฟคก็ดูเป็นคนดีนะ
แต่ทำไมเวลาอยู่กับบีมแล้วชอบใช้กำลังจังเลย น่าสงสารบีมอ่ะ
ถ้าชอบก็น่าจะทนุถนอมหน่อยนะ ไม่งั้นบีมถูกนายกันต์คาบไปแน่
แต่ที่พลาดที่สุดก็ที่ให้นายกันต์มามีส่วนร่วมตั้งแต่แรก
รอตอนต่อไปค่า ดูซิว่าเฟคจะตอบว่ายังไง
-
ก๊ากขำหว่ะ :m20: :m20: :m20: :m20: พระเอกซะแล้วนางวันทองแบบบีมก็แย่สิ :m15: :m15: :m15:
-
สรุป สามพีรึเปล่านี่ อิอิ
เฟค ก็ดีอยู่นี่หว่า แล้วจะทำกับบีมแบบนี้เพื่ออออออออออ
อย่าปล่อยน้องบีมนะเฟค เอ้ยยยยยยยย
ส่วนขิง กรรมของ แก
-
แล้วเฟคตอบว่าไง?????? :serius2:
ไอ่เชี้ยขิงเอ๊ยยยย ไอ่เลวววววว
-
ถึงมันจะเป็น แค่นิยายก็ไม่อยากให้เป็น 3p นะ แค่นายเอกต้องนอนกับคนนั้นที คนโน้นทีก็เกินล่ะ
ถ้ามา 3p เหอๆๆ คนนะไม่ใช่สิ่งของ...
แล้วใครจะยอมแบ่งคนรักให้ คนอื่นทำเหมือนกับที่เราทำ แต่กรณีเฟค เหมือนมันเกรงๆเพื่อนอ่ะ
เพราะไม่เคยได้มาถึงไม่รู็้ว่าต้องทำยังไงถึงมีเพื่อน ถึงทำใจใหญ่ ยกอะไรให้ได้ง่ายๆ แม้แต่คนของตัวเอง เพราะอยากให้เพื่อนพอใจ
-
้องบีมคงน่ารักมากๆ :impress2:ทั้งเฟคทั้งกันต์หลงกันหัวปักหัวปรำ
-
คนเรามันก็ต้องมีปมด้วยกันทั้งนั้นแหล่ะน้าาาาาา :sad11:
สมน้ำหน้าขิง กร๊ากกรั่กๆๆๆๆๆ
น่าจะเอาให้หนักกว่านี้นะเฟค o13
-
โอ้โหเลือกไม่ถูกเลยยยย
-
ต่ออีกหน่อยซิคะ โอ้ยยยๆอยากอ่านต่อจัง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ลุ้นๆๆๆๆ รออ่านตอนต่อไป :กอด1:
-
รักเค้า
แต่ร้ายใส่
แล้วใครมันจะรู้
:call:
:call:
-
ตอนนี้มันอยู่ที่ใจของบีมแล้วละ
-
คนเลวมันเอาไม่เลือกอยู่แล้วเพราะปกติก็ใช้เงินซื้อไม่ว่าลูกเขาเมียใครก็ไม่เว้นนิ มึงมันคนไม่มีความรักอยู่ในหัวใจอยู่แล้วอย่ามาพยายามทำดีเลยไอ้เฟค ส่วนไอ้กันต์ก็เลวพอกันแต่ก็ยังดีที่มันบอกว่ารักว่าชอบยังมีความเป็นคนอยู่หน่อยนึง แต่ก้เลวพอกันเพราะเป็นเพื่อนกันนิ
-
โอเค อ่านแล้วเข้าใจเฟคขึ้นมานิดนึง นิดนึงจริงๆ แต่แบบไปขืนใจน้องแบบนั้นทั้งๆที่รู้ว่าน้องไม่เต็มใจไม่พอ ยังให้เพื่อนมาร่วมด้วยอีกเนี้ยตรงนี้แหละที่ไม่เข้าใจจริงๆ - - แล้วอิตอนที่มีอะไรกับเด็ก ผช คนอื่น ทำเป็นกลัวว่าน้องบีมจะเห็น แต่พอเขามาเห็นแทนที่จะพูดจาดีๆ ก็พูดจาแย่ๆใส่ เป็นคนที่มี conflict ในตัวเองเหลือเกินนะคะเฟค ให้มาสามตัวเลือก เราเห็นแล้วก็ดูท่าจะเลวพอกันหมด เลือกไม่ถูกเลยยยยยยยย กันต์ก็ไม่ได้ดีกว่าเฟคเลย ส่วนขิงยังไม่รู้ก็ดูกันไปว่าจะเลวกว่าที่คิดไว้รึเปล่า
-
เฟคคงจะตกหลุมรักเข้าอย่างจังเลย
แต่ก็ทำกะเค้าไว้เยอะ :เฮ้อ:
แล้วระหว่างกันกะเฟค ใครจะยอมใคร
แต่ทีเลวที่สุดก็ไอ้ขิง :beat:
เอามาขายยังไม่พอยังมาโฆษณาสรรพคุณหลอกๆๆอีกไอ้นี่ :z6:
รอต่อไป
:L2:
-
อ้าว จบแบบอยากรู้อย่างหนักอีกแล้วว
ต่อไปคงเป็นตอนขิง ขิงเหมือนมีเหตุผล แต่อาจเป็นเหตุผลที่รับไม่ได้
ถึงจะมีข้ออ้างยังไง แก้ตัวขึ้นยากนะ
-
แล้วตกลงกันได้ว่ายังงัยล่ะ ยกให้พี่กันต์หรือเปล่า ค้างอ่ะ
-
:m15:
เฟค....ชั้นรักแกนะ
:angry2: ไอ้พี่กันต์
ไปหาคนอื่นได้ป่ะ
คนนี้...กูขอ(ให้เฟค)
-
อ๊ากกกก อ่านแล้วช่างน่าสงสารยังไงก็เชียร์เฟคอยู่แล้วอะ เฟคสู้ๆ
-
ตกลงจะยอมยกให้ หรือว่าจะเก็บไว้เองอะ
แต่คาดว่าคงจะเก็บไว้เองใช่ป่ะ
-
เฟคเอ๊ยย แกพลาดตั้งแต่ยอมให้กัณมันอึ๊บบีมแล้วล่ะ
ไอ่ควาย แกชอบน้องมันประสาอะไรวะ
ข่มขืนไม่พอ แต่ยังให้เื่พื่อนเอ็งเอาอีก คิดดูว่าสภาพจิตบีมใจมันจะขนาดไหน
แค่คนโดนแฟนขายก็แย่พอแล้ว นี่ต้องโดนแกข่มขืน แล้วแกยังให้กัณมาร่วมอีก
ยิ่งแย่ยิ่งกว่ามาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สภาพจิตใจบีมคิดดูสิว่ามันจะเป็นยังไง ที่โดนรุมโทรม
โง่มากกกกกก! (แทนที่จะเอาคนเดียว กลับให้กัณมาร่วมวงด้วย)
ปล. ถ้าไอ่เฟคมันไม่ได้รู้สึกกะบีมก่อนที่มันจะข่มขืน แค่นายบำเรอ เศษเดน แล้วพอทำร้ายแล้วค่อยมาหลงรักทีหลัง ก็ยังพอเข้าใจได้นะ(ที่แบ่งบีมให้กัณมันด้วย) แต่นี่อะไรทั้ง ๆ ก็แอบรู้สึกอะไรๆๆ กะบีมแล้วยังทำนี่สิ --"
ต่อไปนี้ก็อยู่ที่เฟคจะแก้ตัวทำความผิดพลาดยังไง และทำยังไงให้บีมรักได้
-
ขอบคุณค่า..
:a5:มาอย่างพระเอก..ผิดเรื่องปะ่เนี่ย..
ขัดแย้งกันเหลือเกิน..เหมือนเป็นคนละคนกับที่อ่านต้นเรื่องเลย..ความคิดมันเป็นคนดีจนเวอร์อ่ะ..แต่การกระทำโคตรเอี้ยเลย :z6:
ให้บีมอยู่คนเดียว..แล้วปล่อยให้ไอ้สามตัวนี้มันได้กันเองดีกว่ามั้ย :laugh3:
-
ในที่สุดขิงก็ได้รับกรรมที่ตัวเองก่อ......สงสารดีมั้ยเนี่ย หรือจะสมเพชดี แต่รออ่านในมุมมองของขิงก่อนละกัน ไม่รู้จะมีมั้ย 555
-
อ่านความในใจของแต่ละคนแล้วอึ้ง มันเหมือนแต่ละคนจะดีนะ แต่ทำไมชอบใช้กำลังกับน้องจัง มันเลยรู้สึกหลอนๆนะ
-
รักเค้าถูกใจเค้าแต่ทำไมทำอย่างนี้กับเค้าละคับ
-
คนนึงกล้าขอ อีกคนกล้วให้หรือป่าว..
-
อ๊ากกกก อยากอ่านตอนต่อไปแร้วคร้าบบบบบ
เมื่อขอมางี้ เฟคจะทำไงล่ะทีนี้
....//-.-//.....
-
เกลียดไอ้ขิง :fire:
ส่วนเพ่เฟค ถ้ารักกันจริงก็แสดงออกหั้ยมันชัดเจนหน่อยเส่ บีมเค้ากลัวหมดแล้วนั่น :angry2:
แต่ดูท่าแล้วพี่เฟคน่าจะเปนพระเอก เชียร์เพ่เฟคดีก่า เอิ้ก :jul3:
-
ได้มองผ่านมุมของเฟค เลดี้ก็เริ่มมองเฟคดีขึ้นมามากแล้ว เพราะโดยเนื้อแท้แล้วเฟคไม่ใช่คนเลวอะนะ แต่เป็นคนที่มีปมกับเรื่องของความรัก ที่ตัวเองขาดแคลน และรู้อีกอย่างว่าใจจริงแล้ว เฟคทำไปเพราะใจส่วนหนึ่งที่ชอบน้องบีม และไม่รู้ว่าน้องบีมถูกขายมา แต่ชั่วขิงนี่ร้ายจริงๆๆนะ แต่แล้วตอนนี้ปัญหาก็ยุ่งอะ เหมือนยุงตีกันเลย แต่เอาว่าเดี๋ยวผ่านไปได แต่ยังไงก็เชียร์เฟค ให้ชนะใจบีมให้ได้ แต่อย่างไงเลดี้ว่านต์แค่หลง ไม่ได้รัก เพราะยังทำร้ายบีม แต่กับเฟคต่างกันนะ เรียนรู้ที่จะรักนะเฟค และหวงของด้วย
-
อืออออออออออออออออออออ.... ม่ายอยากเชื่อเฟคจะแคร์บีมขนาดนี้
โหยยยยยยยย ออกจะรักจริงเลยนะเนี่ย
แต่เอ... แล้วขิงพูดแบบนั้นเพื่ออะไร????
แต่ขอกบอกนะเฟค...แกบรรยายตัวเองซะน่าเห็นใจขนาดนี้ แล้วทำมายยยยเวลาอยู่กับบีมต้องใช้อารมณ์กับเขาตลอดเลยหง่ะ
แล้วเมื่อไหร่น้องบีมเขาจะรู้ โด่....
-
เฟคเท่านั้นพระเอกในดวงใจของเค้า o13
-
อยากอ่านตอนต่อไปสุด ๆ ๆ
ดูว่าเฟคจะทำไงต่อที่กันย์เค้าขอบีม
-
จะเป็นไงต่อเนี่ย :serius2: สงสารบีม :o12:
-
ไอ้โง่วววว...คนเต็มใจกะไม่เต็มใจ มันดูไม่ออกเรอะ
เฮ้ออ...สรุปชอบบีมจริงๆใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลน้องดีเซ่ะ :angry2:
ฮึ่ยย...อารมณ์เสีย ชิส์
-
ค้าง ง :serius2:
อยากอ่านต่อม๊ากกกกก
รีบมาอัพนะคะ
พี่เฟคโคตรพระเอก o18
-
ไม่ชอบกันต์ ถึงจะดูใจดี แต่น่ากลัว
-
เชียร์เฟต
แต่ที่แน่ๆๆทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยซิ
บีมจะรู้ไหมเนี่ย อ้อ ปรับปรุงนิสัยด่วนเลยน่ะเฟตๆๆๆ
-
เข้ามาเชียร์ เฟค (ถึงแม้...ไม่โหดอย่างที่ชอบก็ตาม) :haun4:
-
สงสารบีมมากเลยครับ
แต่ก็เป็นกำลังใจให้พี่เฟคนะครับ
-
เอามาลงให้เต็มๆ ตอนนะครับสำหรับตอนใหม่ มาครั้งนี้คงได้เห็นมุมน่ารักของเฟคกันบ้างแล้ว ไม่รู้จะชอบกันหรือเปล่า ถ้าใครชอบขอเสียงเชียร์หน่อยนะครับ
และครั้งหน้าสำหรับการรอคอยบทพิเศษของนายขิง ผู้เข้าชิงบทพระเอกของเรื่องอีกคน ถ้าใครได้อ่านแล้วไปชอบนายขิงแทนสองคนที่เคยเล่ามา นั้นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นะครับ หรือไม่ก็อาจะเกลียดแบบเข้าใส้ก็ได้
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจ ต้น-ไผ่ ชีวิตทำไมมันถึงได้มึนขนาดนี้
ตอน มันจะเอาอย่างไงกับผมกันแน่
ถ้าถามผมว่าผมรู้สึกอย่างไงตอนที่ไอ้เฟคมันเปิดห้องเข้ามาแล้วเจอผมที่นอนให้ไอ้กันต์นอนคล่อมอยู่บนตัว มือของมันยังคงค้างอยู่ที่หน้าอกเนียนของผม ผมตอบได้คำเดียวว่าเฉยๆ มันเหมือนความชินชา ที่เหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา ไอ้กันต์เองก็ตกใจที่อยู่ดีๆ ก็มีคนเปิดห้องเข้ามาเจอตอนที่ใกล้จะถึงฉากสำคัญ พอมันตั้งตัวได้มันก็เอามือของมันออกไปแต่กว่ามันจะลุกออกจากตัวของผมได้มันก็ลีลาอยู่นาน
แถมมันยังหอมแก้มผมด้วย ต่อหน้าไอ้เฟค แต่มันคงไม่ว่าอะไรกันหรอกมั้ง ก็ผมเป็นแค่สิ่งของที่พวกมันซื้อมาแค่บำเลอความใคร่ของมันเท่านั้นเอง
“เอ๊ย....ไอ้กันต์ไอ้เชี๊ยมึงลุกออกมาได้แล้ว”
ไอ้เฟคมันด่าเพื่อนของมันโดยที่ไม่ได้สนใจผม มันเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวแล้วรินน้ำออกมาดื่ม
“กูกำลังทำอยู่นี่ไง....แล้วมึงกลับมาทำไมว่ะไอ้เฟค”
ไอ้กันต์มันลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนที่มันจะเดินตามเพื่อนของมันเข้าไปในครัว พอไอ้กันต์ลุกไปแล้วผมก็จัดเสื้อผ้าของผมให้เข้าที ไอ้กันต์มันก็ไวใช้ได้เลยแค่ผมไม่ขัดขืนมันหน่อยเดียวกระดุมเสื้อผมหลุดมาแล้วสามเม็ด เข็มขัดและซิบกางเกงหลุดออกมาแล้ว
เสียงมันสองคนพูดคุยอะไรเสียงเบาๆ โดยที่ผมจับใจความไม่ได้ว่ามันคุยอะไรกัน พอผมจัดการความเรียบร้อยของตัวเองเสร็จ ผมก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินเลี่ยงออกไปนั่งรับลมที่ระเบียงถึงแม้มันจะร้อนเพียงใด ผมก็ทนได้ดีกว่าจะต้องมาทนอยู่กับพวกมันสองคนพร้อมๆ กัน จะหนีไปในห้องก็ยิ่งไม่ปลอดภัย
“จะไปไหน”
เสียงไอ้เฟคตะโกนถามมาจากในครัว
“ไปนั่งข้างนอกที่ระเบียง นายกับเพื่อนของนายจะได้คุยกันได้สะดวกไง”
“ไม่ต้องไปหรอกไม่ได้มีความลับอะไร แล้วไหนข้าวที่สั่งให้เตรียมเอาไว้”
ไอ้เฟคมันกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องว่ามีอาหารอยู่หรือเปล่า แต่ใครจะเก็บเอาไว้ให้มันละ ก็ครึ่งชั่วโมงก่อนมันเป็นคนสั่งมาเองว่ามันจะไม่เข้ามา แล้วเรื่องอะไรของผมที่จะต้องเก็บเอาไว้ล่ะผมทานกับไอ้กันต์ไปหมดแล้ว
“หมดแล้วล่ะไอ้เฟคเมื่อกี้กูเพิ่งกินไปกับน้องบีม แล้วกูกำลังจะกินของหวานอยู่เลยมึงไม่น่ารีบกลับมาเลย”
ผมไม่ต้องเสียน้ำลายในการตอบคำถามของไอ้เฟคเลย เพื่อนของมันก็ชิงตอบเสียก่อน ไอ้เฟคมันหันไปมองหน้าเพื่อนมันทันที แม้ผมจะรู้ว่าสิ่งที่ไอ้กันต์มันพูดจะเป็นเรื่องจริงแต่ผมก็ไม่อยากให้มันพูดเท่าไร มันรู้สึกอย่างไงไม่รู้อธิบายไม่ถูก แต่รู้อย่างเดียวว่าไม่อยากให้มันเอาไปพูดกับไอ้เฟค เหมือนมันจะเป็นการอวดกัน แล้วคนที่ซวยจะต้องกลายเป็นผม
“ไอ้ควาย...มึงกลับห้องไปได้แล้วไอ้เฟค แล้วครั้งหน้ามึงก็ไม่ต้องมาห้องกูตอนที่กูไม่อยู่เลยนะ มึงทำตามที่สัญญาเอาไว้ด้วย”
“ได้...ได้...แต่กูไม่ยอมแพ้หรอกนะโว๊ย......พี่ไปก่อนนะครับน้องบีม แล้วพี่จะมาหาใหม่นะครับ”
ไอ้กันต์มันหันมายิ้มกับผมก่อนที่มันจะหายออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี่ ไอ้เฟคมันเป็นคนที่เดาอารมณ์ได้ยากมากคนนึง ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรหรือจะทำอะไร
“ยืนมองอะไรอยู่ ไอ้กันต์มันไปตั้งนานแล้ว รู้จักหันมาสนใจกูบ้าง แล้วที่หลังเวลามันจะทำอะไรนะรู้จักขัดขืนบ้างก็ดีไม่ใช้ยอมเขาไปทุกอย่าง”
“ก็นายเป็นคนพาพี่กันต์มานอนกับผมเองไม่ใช่เหรอแล้วคราวนี้จะมาว่ากันทำไม อันที่จริงผมจะไปนอนกับใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
สิ้นคำพูดของผมไอ้เฟคหน้าแดงขึ้นมาทันที ตอนนี้มันคงไม่พอใจกับคำตอบของผมมาก แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่มั้ย ก็มันเป็นคนพาเพื่อนของมันมานอนกับผมเองแล้วคราวนี้มันจะมาพูดทำไม หรือว่ามันเริ่มจะห่วงผม มันคงตลกนะ
“เออ...กูเป็นคนพามันมาเอง แล้วทำไมกูบอกอะไรก็ให้ฟังกันมั้ง อย่าให้กูต้องโมโห หรือมึงอยากได้ผัวเพิ่มอีกสักโหลสองโหลละกูจัดให้ได้”
“เอามาเลย.....”
ผมประชดมันกลับไป ครั้งนี้มันเงียบแล้วมันก็เดินไปล้มตัวนั่งบนโซฟา ผมจึงเดินกลับไปในห้อง
“เดี๋ยวอย่าเพิ่ง...กูหิวแล้วไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยซิ”
หูผมคงฝาดไปไอ้เฟคมันขอร้องผมแถมเสียงที่พูดก็ดีเกินเหตุไม่เสียงดังไม่ตะคอก เห็นมั้ยละผมเดาอารมณ์มันไม่ทัน ผมนึกว่าผมต้องเจ็บตัวอีกแน่ๆ แต่มันก็ไม่ทำอะไร
“ไปกินที่ไหน ผมกินไปแล้วนะ”
“กินแล้วไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้ เบื่อเวลาไปกินคนเดียว”
“ไม่ไปได้มั้ย....งั้นเดี๋ยวผมจะโทรไปสั่งข้างล่างให้เขาขึ้นมาส่ง จะทำให้กินก็ไม่มีของสด”
เมื่อมันไม่ร้ายใส่ผมมากนัก ผมก็พร้อมจะดีกับมัน ถ้ามันไม่มากจนเกินไป อย่างเช่นการทำอาหารให้กินอย่างน้อยผมทำให้มันกินผมก็ได้กินด้วย และอีกอย่างอาหารที่อยู่ข้างล่างมันก็แพงเวอร์ถึงมันจะอร่อยก็ตาม
และหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ไอ้เฟคก็ดูเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ไม่เสียงดังใส่ผม ทำให้ผมอยู่กับมันได้สบายใจขึ้น ไม่ต้องระวังตัว ส่วนตอนกลางคืนมันก็จะมานอนกอดผม พอผมดิ้นหนีมันก็จะรัดแน่นขึ้นจนผมยอมแพ้ไปในที่สุด ปล่อยมันไป ตอนดึกๆ ค่อยเอาออกส่วนไอ้กันต์ก็หายไปจากชีวิตผมอีกครั้งจนผมนึกแปลกใจ
“พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง”
อยู่ดีๆ มันก็ถามขึ้นมาระหว่างที่นั่งดูหนังด้วยกันอยู่ที่โซฟา
“สามโมงเช้ามีอะไร”
“อืมงั้นจะไปส่ง แล้วตอนเย็นล่ะเลิกกี่โมงจะได้ไปรับ”
“ไม่ต้องหรอก เอาเวลาไปทำงานดีกว่ามีมือมีตีน กลับเองได้ แล้วไม่ต้องกลัวหนีหรอก ถ้าคิดจะหนีจริงๆ นายไม่เห็นหน้าผมหรอกวันนี้”
“นี่...กูพูดดีด้วย กวนตีนอีกแล้ว กูรู้แล้วว่ามีมือมีตีนแล้วกูก็รู้ด้วยว่ามันนิ่มแค่ไหน หรือจะให้กูทดลองอีกครั้ง”
“ไม่ต้องเลย”
“แล้วไอ้เรื่องหนีไม่เคยกลัวหรอก มึงก็รู้ว่าถ้ามึงหนีไปใครจะเดือดร้อนมั้ง เห็นใช้มั้ยในโทรศัพท์นะมีรูปอะไรอยู่ แล้วถ้ามึงหนีไปรูปของไอ้ขิงที่มันมากกว่ามึงหลายเท่านะมันจะกระจายไปทั่วเนต แล้วไหนจะเพื่อนๆ มึงอีก ครอบครัวมึงจะเดือดร้อนไปหมด กูจะบอกให้นะพ่อกูนะเป็นตำหรวจตอนนี้ตำแหน่งก็ไม่ใหญ่อะไร แค่มีเจ้านายอยู่คนสองคนก็จะมีตำแหน่งสูงสุดแล้ว”
“เออ...ผมรู้แล้วไม่ต้องพูดกรอกหูทุกวันหรอก”
หลังจากจบการสนธณากันแล้วผมก็หมดอารมณ์จะดูหนังต่อไปจึงเดินไปนอนดีกว่า เอาสมองไปคิดเรื่องพรุ่งนี้ดีกว่า ว่าจะทำอย่างไงกับชีวิตดี สักพักไอ้เฟคมันก็ตามเข้ามาในห้องผมรีบแกล้งหลับทันที แต่ก็แอบมองตามมันด้วยว่ามันทำอะไรอยู่ มันก็เดินมาชะโงกหน้ามองผมนิดนึงแล้วมันก็เดินหัวเราะในคอไป กวนตีนโคตรๆ แล้วมันก็หายไปในห้องน้ำได้ยินเสียงมันแหกปากร้องเพลงแข่งกับเสียงน้ำ ไม่นานมันก็อาบน้ำเสร็จมันก็มาแต่งตัวของมันไปส่วนผมก็ต้องแกล้งหลับให้สมบทบาทไม่งั้นเดี๋ยวมันจับได้จะเรื่องยาว
ตอนเช้าผมก็ตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพราะนอนไม่ค่อยหลับก็ไอ้เฟคมันกวนผมตลอดคืน เดี๋ยวก็บ่นว่าร้อน ผมก็ไปเร่งแอร์ให้ก็โนมันใช้แหละครับ สักพักมันก็บ่นว่าหนาวอีกผมก็ไปเบาแอร์ให้ เดี๋ยวบอกว่าปวดขาปวดตัวให้นวดให้หน่อย บอกง่วงนอนมันก็ไม่ฟังมันก็เอาหน้ามาซุกกับซอกคอผมแล้วดูดไปดูดมาอยู่นั้นแหละ จนผมทนรำคาญไม่ไหวก็ลุกขึ้นมานวดให้มัน
มันก็หลับตาพริ้มสีหน้ามีควาสุขโคตร ผมละอดหมั่นใส้มันไม่ได้เลยเผลอดึงขนที่ขาของมันมันสะดุ้งสุดตัวเลย พอมันตั้งตัวได้มันก็ตบหัวผมทันทีข้อหาทำร้ายร่างกายมัน ผมไม่นึกว่าผมจะทนมันได้นานไหน
“นาย...แล้วนายจะปล่อยผมเมื่อไหร่”
ผมกลั่นใจถามมันตอนที่มันอารมณ์ดีๆ นี่แหละผมจะได้ไม่โดนด่า
“เรื่องของกู กูจะปล่อยมึงเมื่อไรมันอยู่ที่มึงว่าทำตัวดีหรือเปล่า แล้วครั้งต่อไปให้เรียกพี่เฟคได้มั้ย ที่ไอ้กันต์ล่ะเรียกมันพี่ทุกคำ”
“ก็ได้...เรียกพี่ก็ได้”
นั้นเป็นแค่ส่วนหนึ่งที่มันเริ่มกวนผม จนผมไม่ได้นอน นี่มึงทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายกูเลยหรือไงไอ้เฟค กูก็คนนะไม่ใช้ควายที่มึงจะจิกหัวใช้ตลอดเวลา แต่ผมก็ได้แต่บ่นในใจ
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยให้มันยิ้มหน้าระรื่นเหมือนตอนที่ไอ้กันต์มาหน่อยได้มั้ย”
อยู่ดีๆ มันก็พูดขึ้นมา นี่มึงเริ่มบังคับกูกระทั้งการแสดงสีหน้าเลยหรือไง
“แล้วพี่เฟคขอร้องหรือบังคับผมล่ะครับ ถ้าพี่ขอร้องผมก็ไม่ทำตามแต่ถ้าพี่บังคับผมคงต้องทำเพราะไม่มีทางเลือก”
“ไอ้นี่กูพูดดีด้วยหน่อยกวนกูซะนี่ งั้นมึงก็ฟังไว้ กู-บัง-คับ แล้วย้ายมานวดที่เอวได้แล้วช่วงนี่ยิ่งออกกำลังที่เอวบ่อยเสียด้วย มันเลยปวดไปหมด”
ไอ้หน้าไม่อายพูดออกมาได้ ผมล่ะอยากกลั่นใจตายเพราะมันจริงๆ ผมนวดไปสักพักมันก็หลับไปผมถึงได้นอนบ้าง
วันนี้ผมมีเรียนตอนสามโมงเช้าไอ้เฟคมันเลยขับรถมาส่งผมที่มหาลัย พอมาถึงหน้าคณะผมก็จะเปิดประตูเพื่อลงจากรถ แต่มันลงไม่ได้เพราะติดล็อค
“เปิดซิจะลงไปเรียน”
“อะไรจะรีบไปไหนนี่ยังเช้าอยู่เลย แล้วไม่คิดจะจ่ายค่ารถหน่อยเหรอไง”
“แล้วไง....พี่จะเอาอะไรอีกล่ะ”
ผมล่ะเซ็งกับมันนึกไว้แล้วว่ามันจะต้องขออะไรจากผมแน่ๆ เพราะคนอย่างมันคงไม่ใจดีมาส่งผมฟรีๆ แน่นอน
“งั้นมาฟังใกล้ๆ จะบอกอะไรให้”
“เออ...เออ”
ผมยื่นหน้าไปใกล้มันเพื่อตัดปัญหาและมันจะได้บอกผมเสียทีว่ามันจะอาอะไรจากผมอีก นับวันมันจะยิ่งลีลาเหลือเกิน แล้วก็เด็กลงทุกวัน แต่พอผมยื่นหน้าไปใกล้มัน มันก็รีบล็อคคอผมแล้วดึงไปหอมแก้มทันที ก่อนที่มันจะเลื่อนหน้ามันมาที่ปากของผม แล้วส่งลิ้นมันเข้ามาควานหาความหวานในปากของผม ดีนะที่รถมันติดฟิมล์มืดไม่งั้นผมต้องเอาปี๊บคลุมหัวเดินในคณะแน่นอน
“ไปได้แล้วคุมค่าจริงๆ ที่ต้องตื่นแต่เช้ามาส่ง แล้วตอนเย็นจะมารับนะเรียนเสร็จก็โทรมาตามด้วย แล้วห้ามไปไหน เจอไอ้ขิงก็ไม่ต้องไปทักไปคุยกับมันล่ะ อย่าให้กูรู้นะว่ามึงขัดคำสั่ง ถ้ามึงขัดคำสั่งมึงเจ็บแน่”
“รู้แล้วพูดมากอยู่ได้ ปลดล็อคได้แล้ว ผมจะไปเรียน”
แล้วมันก็ปลดล็อคให้ผม ผมเดินตรงไปที่โต๊ะประจำของกลุ่ม แล้วผมก็เจอไอ้ตัวจี๊ดประจำกลุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะครับ แล้วก็เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของมันที่กำลังป้อนน้ำมันอยู่ ไอ้อ้นกับไอ้แบงค์นั้นเองครับ
ผมว่าไอ้สองคนนี่มันทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน ตั้งแต่ไอ้อ้นมันไปเที่ยวกับแฟนมันที่เป็นดาราดัง พอกลับมามันก็เงียบผิดปกติ จนผมต้องหาเรื่องไปกวนมัน มันจะได้กลับมายิ้มเหมือนเดิม ส่วนไอ้แบงค์รายนี้ก็เหมือนกัน เห็นมันเอาใจไอ้อ้นมากกว่าแต่ก่อนหลายเท่า หรือผมจะคิดมากไปเอง แค่เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดเลย
-
มีลางว่าเฟคเป็นพระเอกมาแต่ไกลเรย..
-
ไอ่กันต์กับไอ่เฟคมันทำข้อตกลงอะไรกันไว้หว่า อยากรู้
แอบมีอ้นมานิด ๆ ในตอนท้าย ทำให้อยากอ่านอีกเรื่องเลยอ่ะ
-
เฟคเป็นพระเอกแน่
รอวันที่บีมจะเอาคืน
:L2:
-
บ้านพี่เฟคไม่ได้สอนแน่เลยว่าอยากให้ใครดีกับเราเราต้องดีกับเค้าก่อน o18
-
ใครหนอจะมาเปงพระเอก เหมือนจะเปงเฟค(เค้าแอบเชียร์ในใจนะ)
แล้วสองคนนั้นไปทำข้อตกลงอะไรกัน
-
จะดีแบบนี้ได้กี่วันละนี่
อารมณ์แบบเฟคนี้เดายากจังงง
-
เฟคน่าจะเป็นพระเอกอ่ะ
ดูน่ารักขึ้นเยอะๆ :z1:
จะรออ่านตอนหน้า
ดูดิ๊ ว่าไอ้ขิง ที่เราเกลี๊ยดเกลียดเนี่ย
มันจะดูดีขึ้นมา หรือว่าเกลียดกว่าเดิม :jul3:
ทำไมกันย์ชอบมาๆหายๆอยู่เรื่อยเลย
-
เมื่อไหร่บีมจะได้เอาคืนพี่เฟคซะที ชอบบังคับจริงๆ
ส่วนเฟคชอบก็ไม่ยอมบอกว่าชอบปากแข็งอยู่ได้ อย่างนี้เมื่อไหร่บีมจะรักล่ะ ท่ามากนักเดี๋ยวกันต์ก็แย่งไปหรอก
-
พี่เฟคขาาาา :o8:
ปลื้มไปแล้วอย่าทำให้เค้าผิดหวังทีหลังล่ะ o18
-
เริ่มใช้ชีวิตด้วยกันแบบสันติแล้ว :เฮ้อ:เดี๋ยวทุกอย่างคงจะดีขึ้นเนอะ
-
ปากแข็งนะเฟค บอกไปซินายนะเริ่มชอบน้องเขาแล้ว และเริ่มหันมาเรียนรู้เรื่องรักได้เเล้วนะ เดี๋ยวจะมีคนแย่งน้องบีมไปกิน
แต่น้องบีมก็ช่วยลดความอนาถในชีวิตลงนิด และลองพิจารณาเฟคใหม่รับร้องดีชัว(แกจะเชียร์ออกหน้าออกตาไปนะ ยัยเลดี้)
-
สงสัยเฟคพยายามจะเอาใจบีมแน่ๆ เริ่มเปลี่ยนไปแบบนี้ ว่าแต่สองหนุ่มไปตกลงอะไรกันทำไมจำไม่ได้อะ??
-
:เฮ้อ:
-
ไทรโศกเศร้า แต่เรื่องนี้เครียด
เฟคปากแข็ง บีมใจแข็ง
ไม่รู้เรื่องกันสักที
-
คิดว่าพระเอกเปิดเผยตัวแล้วใช่มั๊ยละ ถึงจอออกมาทีละนิด
ชอบค๊าบตบจูบตบจูบ แต่ไม่อยากให้มีสองคนเลยสงสารนายเอก
-
เชียร์เฟคละ
-
ดีกันๆ o18
-
น้องบีมอย่าเพิ่งคิดไปหลงรักไอ้คุณเฟคตอนนี้น่ะมันไวไป รออีกหน่อยน๊าเล่นตัวหน่อยนะ :z2:
-
เหมือนจะ...กำลังจะน่ารัก
แต่... อือ... เข้าใจกันง่ายๆ ก็น่าจะดี
เพราะกังวลเรื่องบาดแผลอะไรๆๆๆ ที่เฟคทำกับบีมอ่ะนะ
กลัวว่าสักวันบีมจะติสแตกเรื่องนี้ขึ้นมา..... เฮอะๆๆๆ
-
ตกลงไรกันไว้อ่า
อยากรู้ๆๆๆๆๆ
-
ฟังจากคำพูดของเฟคสงสัยขิงก็คงโดนไปเยอะอยู่ แต่เอาน้องบีมมาขายนี้ก็ใช่เรื่องนะคะ
เฮ้อ.. เชียร์ไม่ถูก แต่อ่านไปอ่านมาเราไม่ชอบกันต์ละ รู้สึกหาเศษหาเลยกับน้องตลอด..
-
ตอนนี้ต้องคงต้องพยายามลบกันตืออกไปจากความคิดบีมให้ได้ก่อน ไม่งั้น พี่เฟคท่าจะยากกก
-
ค่อยยังชั่ว เริ่มชัดเจนกะเค้าแล้ว
แต่ก็ยังมึนๆ
-
เอ๋า อ่านมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้ link กับอีกเรื่องนึงด้วย ว่าแล้วตัวละครคุ้นๆ เพื่อนซี้คู่นี้เจอ (ว่าที่) แฟนโหดทั้งคู่เลย แต่น้องบีมโดนหนักกว่าเยอะ
สนุกทั้งสองเรื่องเลยครับ เรื่องก่อนหน้าก็ด้วย
ขอบคุณคนแต่งมากครับ
-
อยากรู้เรื่องขิง หวั่นใจว่ามันจะโดนกดเข้าสักวัน
-
เฮียเฟคสู้ๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งตามทัน เหมือนลูกไก่ในกำมือเลยนะครับนายบีม แถมมีเพิ่มอีกคู่ด้วย :z1: :z1: สนุกดี เป็นกำลังใจ้ให้ครับ รีบมาต่อนะครับ
-
น้องบีม
อิอิ
น่ารัก
:-[
-
แสดงว่าอยู่ในช่วงแข่งกันจีบบีม หุๆ
o18
-
ทันแล้วๆ
เชียร์เฟค สุดใจค่ะ...
อ่านตอนแรกเกลียดมันมากกกกกก...
แต่เรารู้สึกว่าพี่กันต์โรคจิตเกินไปอ่ะ ผู้ชายแบบนี้น่ากลัวมาก...
:L2:
-
โอ้วว...นั่งอ่านมาจนทัน
ดูเหมือนพี่เฟคจะเป็นร้ายจิงๆ แต่ลึกๆแล้วก็ป็นคนดีอยู่
เอาไปเอามาไอพี่กันต์น่ากลัวกว่าอีก ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณค๊าบบ เปนกำลังใจให้นะค๊าบ^^!
-
น้องไผ่จ๊ะพี่ตามน้องไม่มาจากอีกบอร์ดอ่ะ เลยพึ่งอ่านถึงตอนนี้นี่เอง (ตอนอย่างไรก็รัก) แต่ก่อนอ่านตอนต่อไป
ขอบอกก่อนว่า น้องจ่มซะจนพี่จะมีอาการเหมือนไอ้กรีนเพื่อนน้องอ่ะ อุ๊บ..ถ้วย ๆ ๆ อยู่ไหน 555
ขอวกมานิยาย ไอ้เฟคนี่มันเป็นพระเอกแบบโหด ดิบ เถื่อน นิ
-
เสียงเฟคเดินแบบ..ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ..
-
ดีใจจังอ่านทันแล้ว พี่ขอโหวตให้ไอ้พี่เฟคเป็นพระเอก เท่าที่สังเกตพฤติกรรมจากต้นรื่องมาถึง ณ ตอนปัจจุบัน
ถึงมันจะโหดแต่ดูจริงใจนะ นิสัยมันคงไม่เหมือนชื่อมันนะ ส่วนนายกันต์น่ะ พี่ว่ามันเหมือนดีเคลือบภายนอกยังไงไม่รู้
(สงสัยพอเชียร์เฟค แล้วอคติกับกันต์รึเปล่าไม่รู้เนาะพี่นี่ก็)
ส่วนนายขิงพี่ตัดมันไปเลย ไม่ชอบคนเล่นการพนันทุกชนิดอ่ะ แล้วถึงขั้นกล้าขายแฟนได้นี่รับบ่ได้จ้า
-
มาแล้วครับสำหรับการรอคอย บทของนายขิง ครั้งน้จะได้รู้ว่าบีมและขิงเจอกันได้อย่างไงและรักกันอย่างไง ผมว่ามีคนอ่านแล้วจะต้องซาบซึ้งกับความรักของคนทั้งคู่(มั้ง) และอีกหลายคนจะต้องหลงรักนายขิงขึ้นมาอีกกอง
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจ ต้น-ไผ่
ตอน ยอดชายนายขิง
ถึงใครจะบอกว่าผมชั่ว ผมเลวอย่างไรผมก็ไม่สนใจหรอก ขอแค่ผมทำมันลงไปแล้วผมมีความสุขก็พอ ชีวิตของผมตั้งแต่เริ่มเข้าวัยหนุ่มมา ผมไม่เคยขาดคนที่เข้ามาหาเลยไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือแม้แต่ผู้ชาย ผมรู้ดีว่าสิ่งที่ดึงดูพวกเขาเหล่านี้ให้เข้ามาหาผมก็เพราะว่า....
รูปร่างและหน้าตาของผมนั้น บวกกับการอ๊อดอ้อนเอาใจเล็กๆ น้อยของผม แต่ทุกคนที่มาคบกับผมเขาก็ไม่ได้เสียเปรียบผมไปทุกอย่างหรอก ผมก็ตอบสนองในเรื่องที่พวกเขาต้องการนั้นก็คือเซ็กซ์ ไปอย่างเต็มที่เหมือนกัน
ชีวิตเพลย์บอยอย่างผมไม่เคยที่จะหยุดเอาไว้ที่ใครหรือกับใครนานๆ เมื่อทุกอย่างบรรลุถึงจุดมุ่งหมายแล้วผมก็จะเขี๊ยถิ้ง ในกรรณีที่เขาติดใจในสิ่งที่ผมมอบให้ แล้วไม่คิดจะห่างจากผมไป แต่ถ้าเป็นกรรณีที่ต่างคนต่างเข้าใจว่าเรามาคบกันเพื่ออะไร เราก็จะจากกันด้วยดี หรือผมอาจใจดีหาคนที่จะมาคบหากับเขาต่อไปให้ เห็นมั้ยว่าผมเป็นคนดีขนาดไหน
จนมาวันนึงผมก็ได้เจอบีมนักศึกษาคณะดังของมหาลัยที่รวมเอาดาวและเดือนของมหาลัยไว้ทั้งหมด ในครั้งแรกผมไม่ได้สนใจอะไรในตัวบีมหรอก ก็แค่ผู้ชายคนนึงเท่านั้น
และการพบเจอของเรามันก็เป็นเรื่องบังเอิญเสียด้วย แต่ก็เป็นโชคของผมที่เพื่อนของผมมันไปช่วยบีมเอาไว้ วันนั้นผมกับไอ้ปิงเพื่อนซี้ของผมกำลังจะเดินเพื่อไปทำธุระบางอย่างที่หลังมหาลัย แต่พอมาถึงหลังมอ. ก็เห็นคนกำลังจะโดนทำร้ายอยู่ ไอ้ปิงมันจะเข้าไปช่วยเพราะผู้ชายคนนั้นกำลังโดนรุมจนแทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว เพราะพวกมันเล่นสี่รุมหนึ่งเป็นใครก็รอดยาก
“เฮ้ย...ไอ้ขิงกูว่าเราไปช่วยไอ้นั้นดีกว่ามันกำลังจะแย่แล้วนะ”
ไอ้ปิงมันหันมาถามผม
“ไม่เอาหรอกมึงจะไปยุ่งเรื่องของพวกมันทำไมว่ะ มึงรู้จักไอ้เชี๊ยนั้นเหรอ”
“เปล่า...กูไม่รู้จักหรอก แต่กูสงสารเขาว่ะ ตัวนิดเดียวเองเจอรุมขนาดนั้น ดีไม่ดีเขาจะตายได้นะโว๊ย”
“เออ...พ่อคนดี ก็ปล่อยเม่งไปซิว่ะ รู้จักหรือก็เปล่า แล้วมึงเห็นมั้ยว่าพวกมันมีกี่คน มีกี่ตีน แล้วมึงกับกูรวมทั้งไอ้นั้นรวมกันแล้วยังมีน้อยกว่าพวกมันอีก แล้วถ้ามีเรื่องไปหน้าตาก็แหกไปใครจะรับผิดชอบว่ะ กูว่ามึงมีธุระอะไรก็รีบไปทำดีกว่า อย่าไปยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านเลย”
“แต่....”
“ไม่มีแต่ไปกันเถอะ”
ไอ้ปิงเหมือนจะยอมทำตามที่ผมบอก การที่ไม่ยุ่งกับเรื่องของคนอื่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการใช้ชีวิต แล้วถ้าเกิดไปช่วยมันแล้ว ผมโดนพวกมันทำร้ายหน้าตาสียไปใครจะรับผิดชอบ มันยิ่งเป็นสิ่งที่ชูหน้าชูตาของผมอยู่ถ้ามันเสียไปแล้วผมจะใช้อะไรหากินกัน ที่ทุกวันนี้ผมมีคนมาให้ฟันไม่ซ้ำหน้า ก็เพราะใช้หน้าตานี่แหละ
แต่พอพวกผมจะก้าวเดินเท่านั้น ไอ้เชี๊ยนั้นก็เสือกล้มลง แล้วไอ้พวกที่เหลือก็รุมยำมันจนเลอะ ไอ้ปิงมันทนไม่ไหวมันเลยวิ่งช่วยทันที
“ไอ้พวกหมาหมู่เอย...นรกส่งมาเกิดนะพวกมึงอ่ะ”
แล้วรายการสี่รุมหนึ่งก็เกิดขึ้นอีกรอบ โดยที่มีผมเป็นผู้ชมอยู่ห่างๆ ถึงแม้ไอ้ปิงมันจะเป็นเพื่อนผมก็ตาม แต่เรื่องอะไรผมจะไปเจ็บตัวกับมัน ถ้ามันอยากเป็นคนดี เป็นฮีโร่ก็ปล่อยมันแต่ผมไม่เอาด้วยหรอก แต่เหมือนว่าผมจะโชคร้ายไปนิดนึงที่ไปยืนดูแล้วไม่ยอมไปไหน
“นั้นพวกมันอีกคนนึงนี่หว่า”
งานเข้าผมจนได้ ไอ้พวกนั้นพอเห็นผมยืนอยู่มันก็วิ่งมาหาผมทันที แล้วการรุมก็เกิดขึ้น แต่ผมไม่ได้อ่อนเหมือนไอ้เชี๊ยนั้นหรอกนะครับ แค่นี่สบายมาก ผมเรียนการต่อสู้มาหลายแขนง ไม่ว่าจะเป็นมวยไทย ยูโด เคนโด้ คาราเต้ ดังนั้นแค่มันสองคนที่วิ่งจะมารุมผม ไม่ใช้คู่มือที่คู่ควรกับผมแม้เพียงนิดเดียว
แล้วทุกอย่างก็จบลงโดยที่ผมเสียเหงื่อไปเล็กน้อย ส่วนพวกมันสี่ตัวหนีไปแล้ว ผมนึกว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน ส่วนไอ้อ่อนนั้นสลบไปแล้ว ตัวนิดเดียวเสือกมีเรื่อง คงจะทำตัวกวนตีนเขาไปทั่วล่ะซิเขาถึงรุมกระทืบเอา
“ไอ้ปิงมึงไปดูมันหน่อยซิ ว่ามันตายหรือยัง กูไม่ชอบเลือดว่ะ”
ผมไล่ให้ไอ้ปิงไปดูไอ้อ่อนนั้น ว่ามันเป็นอะไรหรือเปล่า ผมไม่อยากไปดูหรอก ผมไม่ชอบเลือด และเสื้อผ้าผมอาจเปื้อนเลือดไอ้เชี๊ยนั้นก็ได้ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะต้องไปเที่ยวกับสาวๆ อีกไม่อยากกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ได้ๆ เดี๋ยวกูไปดูเอง ไม่รู้เป็นอะไรมากหรือเปล่า เฮ้อ...ตัวนิดเดียวต้องมาถูกทำร้ายอีก”
แล้วไอ้ปิงมันก็เดินไปดูไอ้นั้น ดูมันประคับประคองอย่างกับคนรู้จักกันเห็นแล้วมั่นใส้จริงๆ ไม่รู้มันไปรู้จักหรือเป็นญาติกันตอนไหน ถ้าเป็นผมนะแค่ช่วยก็พอแล้ว ไม่ไปดูมันหรอก ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ เดี๋ยวก็มีคนมาเจอมันเองแหละ
“ไอ้ขิงเขาสลบว่ะ กูว่าเดี๋ยวกูพาเขาไปห้องพยาบาลดีกว่า ดีไม่ดีต้องพาไปโรงพยาบาลด้วย”
มึงจะดีเกินไปแล้วไอ้ปิงแค่พาไปห้องพยาบาลก็พอมั้ง ไม่ต้องถึงโรงพยาบาลหรอก เสียเวลาเปล่าๆ
“เรื่องของมึงไอ้ปิง”
ว่าแล้วไอ้ปิงก็อุ้มไอ้เชี๊ยนั้นไปห้องพยาบาลดูมันจะเป็นห่วงไอ้นั้นมากเลย เพื่อนมึงหรือก็เปล่า มึงจะห่วงมันเวอร์ไปแล้ว พอไปถึงห้องพยาบาล เจ้าหน้าที่ก็เข้ามาดูแล้วก็ถามถึงที่ไปที่มาของเรื่องทั้งหมด ไอ้ปิงก็เล่าเท่าที่ผมเห็น เจ้าหน้าที่อีกคนก็เข้ามาดูแล ผลออกมาว่าไม่มีอะไรแตกหัก มีแต่รอยแผลนิดหน่อย ที่แท้ก็ใจเสาะนี่เอง อ่อนจริงๆ
เจ้าหน้าที่ทำแผลให้มันแล้วก็ให้ยาทามาอีกนิดหน่อยก่อนที่จะบอกว่าพอมันฟื้นก็กลับบ้านได้แล้วอย่าลืมทานยากับทายาที่ให้ไปด้วย
“กลับเถอะปิง เย็นมากแล้วนะโว๊ย”
ผมชวนไอ้ปิงที่ทำท่าเหมือนจะห่วงไอ้เชี๊ยนั้นอย่างกับเป็นญาติของมัน
“เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้ รอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อน ดีไม่ดีกูอาจจะต้องไปส่งเขาด้วยว่ะ”
“จะมากไปแล้วมั้ง แค่ไปช่วยมันก็บุญของมันแล้ว มึงยังจะไปส่งมันอีกเหรอ”
ผมถามไอ้ปิง พ่อพระจริงๆ เพื่อนกู
“ไม่มากไปหรอกไอ้ขิง คนเหมือนกันมีอะไรก็ช่วยกัน”
“เออ เออ เรื่องของมึงแล้วกัน แต่กูไม่รอนะโว๊ยกูมีนัดกับน้องอิง”
มันก็พยักหน้าก่อนที่มันจะหันหลังให้ผม ผมก็เตรียมตัวก้าวออกไปจากห้องพยาบาล เหม็นยาจะตายยังอยากจะอยู่อีก แต่ผมก็ได้ยินสัยงโทรศัพท์ของไอ้ปิงดังขึ้นก่อนที่มันจะลุกขึ้นหน้าตาตื่นตกใจแล้วมาดึงแขนเสื้อผมเอาไว้
“ไอ้ขิงกูขอร้อง มึงอยู่ดูเขาก่อนนะ กูจะรีบไปเอางานที่หลังมอ. ไปส่งอาจารย์เด่นชัย แก่โทรมาเร่งออกว่าให้เวลากูแค่ยี่สิบนาทีถ้าไม่มาส่งแกจะให้เอฟกู นะ ขิงกูขอร้องถ้าเสร็จแล้วกูจะรีบมา”
ผมพูดจบมันก็รีบวิ่งหายไปทันที สมน้ำหน้ามันไอ้พ่อพระมัวแต่ห่วงคนอื่นอยู่ เลยลืมเรื่องของตัวเอง ถ้ามันติดเอฟจริงๆ ผมจะหัวเราะมันให้
แล้วทำไมจะต้องเป็นผมที่เป็นคนมาเฝ้าไอ้นี่ แต่ถ้าผมถิ้งไปไอ้ปิงมันจะต้องเลิกคบกับผมแน่เลย เพื่อนยิ่งหายากอยู่ คนอื่นๆ ผมก็ไม่อยากคบกับพวกมัน พวกมันอิจฉาในความหล่อของผม ที่ทำให้สาวๆ วิ่งมาไล่ตามผมแทนที่จะเป็นพวกมัน
ที่ผมคบกับไอ้ปิงก็เพราะว่ามันไม่อิจฉาผมครับ ก็มันเป็นคนดีขนาดนี้มันจะคิดได้ไงล่ะครับ แล้วที่สำคัญไอ้ปิงมันหน้าตาสุดจะบรรยาย คบมันไว่สาวๆ จะได้เทียบได้ว่าใครคือตัวจริง เวลาที่เดินกับมันนี่ผมจะเด่นสะดุดตาที่สุด
ผมนั่งรอไอ้ปิงอยู่นาน จนคนที่สลบไปเริ่มรู้สึกตัว
“นายมาช่วยเราไว้เหรอ”
พอลืมตาขึ้นมาก็ถามเลย ปากก็เจ็บยังไม่เจียมตัวอีก
“อืม...เราช่วยนายไว้เองน่แหละ มีอะไรหรือเปล่า”
ก็มันจริงนี่ครับผมเป็นคนช่วยมันจริงๆ ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็เถอะ
“ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณนายมากเลยนะ”
นั้นเป็นการพบกันครั้งแรกของผมและบีม หลังจากนั้นบีมก็คอยเอาของกินมาให้ผม มาช่วยทำรายงานให้ ด้วยความสำนึกในบุญคุณที่ผมช่วยเขาไว้ จากความเป็นเพื่อนเริ่มเปลี่ยนเป็นคนรัก ซึ่งก็เป็นบีมคนเดียวที่มาบอกรักผม ส่วนผมไม่เคยรักเขาเลย แต่ก็ไม่อยากขัดใจบีมผมเลยบอกรักเขาไป
คำว่ารักของผมมันก็เหมือนเป็นเพียงลมที่พ่นออกมาจากปากเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไร แล้วถ้าคำว่ารักของผมจะหลอกให้บีมกลายเป็นทาสของผม ผมก็พ่นออกมาได้อย่างไม่เขินด้วย อย่างน้อยๆ ก็มีคนทำงานส่งให้สบายจะตาย ผมจะได้เอาเวลาที่เหลือไปออกล่าเหยื่ออย่างไม่ต้องกังลวกับงานที่ต้องทำส่งอาจารย์
แต่สิ่งเดียวที่ผมยังไม่ได้จากบีมก็คือ ร่างกายของเขา บีมโคตรเล่นตัวเลย บีมยอมให้ผมกอด ให้ผมจูบ แต่พอจะเลยขั้นนั้นไปบีมกลับไม่ยอม ไม่รู้จะห่วงตัวอะไรนักหนา ผมเองก็อารมณ์เสียกับเรื่องนี้บ่อยๆ แต่ที่ผมยอมคบกับบีมต่อไปก็เพื่อผลประโยชน์ของตัวผมเอง ก็ทาสที่ซื่อสัตย์ขนาดนี้จะไปหาได้จากที่ไหนอีก
และอีกเรื่องที่ผมคบบีมเอาไว้ก็คือ ผมอยากได้เพื่อนบองบีม อ้น หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักอีกคน ถึงแม้บีมเองจะน่ารักพอๆ กับอ้น แต่อ้นดูจะมีเสน่ห์มากกว่า อ้นและบีมสองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน แค่ผมเห็นอ้นครั้งแรกผมก็อยากได้เขามาซบที่อกแล้ว
แต่ความสัมพันธ์ของผมกับอ้นกลับไม่ราบเรียบ อ้นไม่ใช้คนที่ง่ายกับใคร และเวลาผมเข้าใกล้ อ้นก็จะถอยหนีพร้อมคำด่าที่เจ็บแสบ แต่ผมชอบสิ่งที่ได้มาอยากๆ เวลาเบื่อแล้วเขี่ยถิ้งมัสะใจดี แล้วทางเดียวที่ผมจะได้อ้นมา ก็ต้องเป็นบีมเท่านั้น
ผมรอให้บีมรักผมจนหมดใจเสียก่อน แล้วผมจะใช้เขาเป็นเครื่องมือที่จะได้ตัวอ้นมา อย่างนี้ไงผมถึงเก็บบีมเอาไว้ ข้าทาส...ที่ซื่อสัตย์
และอีกเรื่องที่ผมชอบเป็นชีวิตจิตใจก็คือการพนัน มันเหมือนสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตผมเลยล่ะ ถ้าผมไม่ได้เล่นเมื่อไรผมจะไม่มีความสุขแต่ถ้าได้เล่นมันจะมีความสุขไปตลอดทั้งวันเลย
การเล่นการพนันมันก็มีได้มีเสียเป็นเรื่องธรรมดา และผมก็เหมือนกับคนอื่นทั่วไป แต่ผมจะเสียมากกว่าได้ และครั้งนี้บอลที่ผมคาดหวังเอาไว้ ก็ทำให้ผมเสียจนหมดตัว แถมยังติดหนี้เขาเอาไว้อีก แต่ผมก็ยังไม่เข็ด ถ้าผมเสียได้ ผมก็ต้องได้คืนเหมือนกัน
และสิ่งที่ทำให้ผมช็อคไปเหมือนกัน ทีมระดับโลกกลับมาแพ้ ทำให้หนีสินของผมเพิ่มขึ้นมากมาย โต๊ะบอลก็โทรมาทวง ผมก็พยายามพลัดไปเรื่อยๆ ผมยอมรับโดยตรงเลยละว่าผมไม่มีปัญญาใช้หนี้ก้อนนี้ได้หรอก
จนอยู่มาวันนึงพวกมันก็บุกมาหาผมถึงห้องเพื่อขู่บังคับให้ผมใช้หนี้ให้กับมัน แต่ผมก็ขอพลัดมันไปอีก ก่อนที่มันจะจากไปมันก็ได้ถึงความคิดบางอย่างไว้ให้ผม
“ถ้ามึงไม่มีเงิน มึงก็ไปขายตัวซิว่ะ หน้าตาอย่างมึงอ่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกแค่ไม่กี่ครั้งก็ได้เงินมาคืนพวกกูแล้ว”
ไม่เอาด้วยหรอกจะให้ผมไปขายตัว แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว แต่ผมก็มีเวลาคิดอีกไม่มากหลังจากนั้นอีกไม่กี่วันพวกมันก็โทรมาทวงอีกครั้ง ผมเลยเก็บเอาคำพูดของพวกมันมาคิดอีกครั้ง จริงซิผมจะต้องไปขายตัวเองทำไม ผมมีทาสที่ซื่อสัตย์อยู่นี่ ผมเอาบีมไปขายก็ได้
อยากโง่เองช่วยไม่ได้
แล้วทุกอย่างก็สำเร็จด้วยดี เงินหลายหมื่นอยู่ในมือของผม แค่นี้ผมก็สบายแล้ว คิดแล้วผมก็อยากขอโทษขิงเหมือนกันสายตาที่เขามองผมก่อนที่จะสลบไปด้วยยาสลบในมือของผม ช่างน่าสงสารจริงๆ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ยังไงผมก็ยังรักตัวเองมากกว่าคนอื่นอยู่ดี
ผมเอาเงินเหล่านั้นไปใช้หนี้บอลจนหมด แต่แล้วอยู่ดีๆ ก็มีคนมาจับตัวผมแล้วอุ้มไปที่ห้องแห่งหนึ่งแล้วบังคับให้ผมแก้ผ่แล้วถ่ายรูปเอาไว้ มันขู่ว่าถ้าผมไม่ยอม ผมจะกลายเป็นศพอยู่ใต้ทะเล
“เอา....มึงนายกูจะคุยด้วย”
อยู่ดีๆ หนึ่งในผู้ราวมกระทำการก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผม บอกว่านายของมันจะคุยด้วย แล้วผมไปรู้จักกับนายของมันตอนไหน
“สวัสดีครับ”
ผมกรอกเสียงลงไป
“ไอ้ขิง...นี่กูเอง เฟค ไอ้สัดมึงทำกูแสบมากนะ หลอกกูได้ ไหนบอกว่าน้องเขาเต็มใจไง แล้วทำไมเป็นอย่างนี้”
“ก็เต็มใจริงๆ นี่ครับ”
“เต็มใจบ้านพ่อมึงซิ แล้วน้องเขายังบริสุทธิ์อยู่เลย พวกกูไม่รู้ก็เล่นน้องเขาไปเต็มที่ ตอนนี้เลือดสาดนอนยังไม่ตื่นเลย”
“เต็มใจจริงๆ นะพี่เฟค ผมสาบานได้”
“มึงไม่ต้องสาบานหรอก...มึงจำเอาไว้ก็แล้วกันมึงอย่าไปทำอย่างนี้กับใครอีก กูก็คิดว่าน้องมันเป็นพวกรักสนุกแล้วยอมขายตัวเพื่อแลกเงินให้กับแฟน แต่นี่มันไม่ใช้ แล้วกูขอสั่งเอาไว้เลยนะว่าห้ามมึงมายุ่งหรือติดต่อกับีมอีกไม่งั่นมึงจะโดนมากกว่าที่มึงโดนอยู่เข้าใจ...”
พี่เฟคมันด่าผมแล้วก็วางสายไป งั้นเรื่องบ้าๆ ที่เกิดกับผมก็เป็นฝีมือของมันซิ ผมขว้างโทรศัพท์ลงกับพื้นจนกระจายด้วยความโกรธ
หลังจากนั้นเพียงวันเดียวผมก็เจอบีมอีกครั้งด้วยความบังเอิญที่ห้างแห่งหนึ่งกับเพื่อนของพี่เฟค ผมจึงได้เดินหนี แต่บีมก็โทรเข้าเครื่องของผม แต่ผมก็ไม่ยอมรับ จนบีมใช้เบอร์อื่นโทรมาผมจึงรับเพราะนึกว่าคนอื่น
“ขิง”
ผมได้สินเสียงผมก็รำคาญแล้ว
“ที่หลังไม่ต้องเสือกโทรมาหากูอีกล่ะ กูรังเกียล ขยะแขยงมึงว่ะ ไปนอนกับผู้ชายตั้งหลายคน แล้วอย่ามายุ่งกับกูอีก เจอที่มหาลัยก็ไม่ต้องมาทัก”
ผมเสียดายเหมือนกันนะที่บอกบีมไปอย่างนั้น ก็จะมีใครล่ะที่จะเป็นทาสที่ซื่อสัตย์ได้ขนาดนี้
ปลง. เรื่องที่บอกว่าจะรักนายขิงเพิ่มนะ เขาล้อเล่น ใครไปรักมันก็บ้าแล้ว
-
ขิงร้ายจริงๆ :z6:
-
ขิงโดนแค่นั้นมันน้อยไป
ต้องโดน :fcuk: :โป้ก1: :13223: :pigangry2: :z4:และนี้ :beat:
-
นี้แหละ มนุษย์
โดนนะ
หุหุหุหุหุ o13
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
แต่ ไปตายซะอิเวน :m16: :m31: :fire:
-
อ่านตอนของไอ้ขิงแล้วก็ขอทีเถอะนะ :beat:
แล้วก็ต่อด้วย :z6:
เฮ้ออออแต่ยังไม่สะใจ งั้นขออีกสักทีละกันนะ ไอ้เวรขิง :z6:
เฮ้อออออีกที สบายใจละ
-
อ่านพาร์ทนี้แล้วสงสารน้องบีมเพิ่มขึ้นอีก 100 เท่า T^T
ไอ่ขิง ไอ่ชั่ว ไอ่เลว...แมร่งงงงงงงง...ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแล้ว
คิดได้ยังไงไอ่สิ่งต่าง ๆ ที่ทำมาหน่ะ...ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างมั้ยห๊ะ?????
นี่ดีแล้วนะที่น้องบีมถูกขายไป...ไม่อย่างนั้นก็ต้องอยู่ให้ไอ่ชั่วนี่โขกสับแบบไม่รู้จักจบสิ้นสักที
คนแบบนี้โดนถ่ายรูปไว้ประจานมันน้อยไปมั้ยอ่ะ...พี่เฟคน่าจะจับมันถ่วงน้ำซะเลย
น่ารังเกียจที่สุดอ่ะ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
-
ขิงร้ายจริงๆ :z6:
มันไม่ร้ายหรอก ไอ้นี่มันเลว :beat: :z6:
-
:z6:
อีขิง มึงนี่ร้ายมาก
หวังจะฟันอ้นอีก
ไม่ได้นะ
อ้นแฟนโย
อิอิ
-
คําเดียวที่เหมาะสมกับขิง "เลว"
-
ขิงร้ายจริงๆ :z6:
มันไม่ร้ายหรอก ไอ้นี่มันเลว :beat: :z6:
ขิงมันไม่ได้ร้าย หรือเลวหรอกครับ แค่มันชั่วอยู่ในสันดานแค่นั้น
-
ไอ่ขิง :angry2: ไอ้ผู้ชายห่วยแตก :m31: ไอ้เลวววววว :fire:
( o1 ขออภัยในความไม่สุภาพนะเจ้าคะ อารมณ์มันพาไป)
สงสารบีมอีกแระ ไอ่พี่เฟคเอาใจบีมหน่อย เด่วจะเทคะแนนให้
-
น่าจะให้่ คนมารุมโทรมมันแล้วอัดวิดีโอไว้อ่ะ พวกกระเทยตัวยักษ์ๆก็ดี
เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากๆๆ น่ารังเกียจที่สุด
-
ขิง ........... เลว
-
ไอ้ขิงแม่งช่างเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวและน่าตัวเมียที่สุด
สงสารบีมมาก
-
เลวไม่ต้องบรรยาย
ไม่ต้องหาอะไรมาเปรียบเทียบ
คำจำกัดความของ ขิง = เลว,ชั่ว
-
โห ไอ่เลว ไอ่ชาติชั่ว ไอ่หมาไม่แดก :3125:
-
ถิ้ง ---> ทิ้ง?
-
ขิงเวรรรรรรร
โดนรุมโทรมไปซะเถอะ :angry2: :angry2:
-
ขอมอบเพลง
"ผู้ชายห่วยๆ"
ให้ขิง :angry2:
-
ไอ่เหี้ยยยย ไอ่หน้าตัวเมีย
แม่งเหี้ยจริง ๆ ไอ่กร๊วกเอ๊ยยยยย แม่มมมมมมม!!!!!!!
เพราะสันดานเหี้ย ๆๆ ของมึงไม่ใช่เรอะ แล้วมึงยังมีน่ามาว่าบีมนอนกับผู้ชายหลายคน
เพราะมรึงที่ผลักบีมให้ตกนรกทั้งเป็นไม่ใช่ึ เพราะมึงคนเดียว แล้วมันมีสิทธิ์อะไรใรในตัวบีมถึงได้ขายบีมเหมือนสิ่งของแบบนี้ มรึงเบ่งบีมออกมารึก็เปล่า
ถุย!!!! เกลียดไอ่บ้านี้ว่ะ มันอยากได้อ้นชิมิ
มรึงอย่าได้่หวังเลย ว่าจะได้เห็นขาอ่อนอ้น
(ขออภัยที่หยาบคาย แต่ทนไม่ไหวขอหน่อยเถอะ เลวจริงอะไรจริง เลวไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทนเลย )
ปล เป็นกำลังใจให้บีม
ุ้
-
ขิง คำว่าคนหรือมนุษย์หนูรู้จักป่าวว่ะ
กรรมของเวรมีคนเยี่ยงนี่อยู่ได้ไงฟร่ะ
-
แม่ง.... ไอ้ขิงนี้มันเลวจริงๆเลยน้อ
-
เกินจะเยียวยาอีกคน
-
:เฮ้อ:
เจอแต่ปู้จายเลวๆๆ
:z6:
-
โชคดีแล้วละมั่งที่หลุดพ้นจากไอคนแบบนี้มาได้ :เฮ้อ:
-
ผมขอเสนอวิธีลงทัณฑ์อีขิง :angry2:
1.จับไปถ่วงมหาสุมทรแปซิฟิก
2.จับขึ้นยานอวกาศเป็นหนูทดลองเอาไปปล่อยดาวพลูโตโดยนายเฟค
3.พามันไปให้เหล่าหมาป่าไฮยีน่าหรือเหล่ากระเทยเฒ่าผู้หิวโหยพาไปตุ๋ยซะ แบบไม่ต้องกลับมาอีกเลย
4.จับมันยัดโลงตอกตะปูแล้วฝังดินไปซะ
5.จับตัดหัวด้วยเครื่องประหารหัวสุนัขขี้เรื้อน
6.ขอให้มันเจอรักแท้ แล้วคนคนนั้นไม่มีทางรักมัน (เจ็บช้ำน้ำใจไปจนตาย :laugh:)
7.หรือไม่ก็จับเป็นขันทีไปเลย จะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับใครเค้าอีก :m20:
ปล.โหดไปมั้ย ?? แต่คงไม่หรอกสำหรับแขกพิเศษอย่าง ไอ้ขิง o13
-
บอกได้คำเดียวว่าเลวมาก คนเราเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้เลยหรือนี่
ขิงโดนแค่นี้ยังน้อยเกินไป ต้องโดนหนักๆถึงจะสาสม
-
:เฮ้อ:
ไม่ไหวจะเคลีย
-
คำว่าเลว ยังไม่พอเลย
-
ตายแล้ว อะไรส่งไอ้ขิงมาเกิดกันเนี่ย แบบว่าเลวไม่มีที่ติ เลวบริสุทธิ์ เลวแบบไม่อายหน้าอินทร์หน้าพรหม เลว.......
น้องwin200 พี่แก้วเห็นด้วยกับน้องทุกประการจ้ะ กับบทลงโทษไอ้ขิง
-
ขิงร้ายจริงๆ :z6:
มันไม่ร้ายหรอก ไอ้นี่มันเลว :beat: :z6:
ขิงมันไม่ได้ร้าย หรือเลวหรอกครับ แค่มันชั่วอยู่ในสันดานแค่นั้น
ขอบคุณทุกท่านที่ให้คำจำกัดความ ชัดเจนสุด ๆ
-
ฝากให้ขิงคนเดียว :z6:
-
โหหห...อ่านตอนนี้แล้วเจ็บจี๊ดดดดดดดด
ไอ้สาาาาาาดดดดดด ขิง แมร่งเลวที่สุด พี่เฟค แค่ห้ามมันไม่ต้องต้องไปตื้บมันตายไปเลย :m31:
สงสารบีมอ่ะ ได้รู้เรื่องรู้ราวเลยว่่าโดนหลอกให้เป็นทาส :เฮ้อ:
-
ขิงนี่มัน เลว ได้ใจจริงๆ :beat:
-
ไอ้พี่ขิง "เลว" ได้อีก
ป่านนี้น้องบีมจะเป็นยังงบ้างก็ไม่รู้ คิดแล้วก็สงสารบีมนะคับ
-
ขิง นายมันน่า :z6: :z6: :z6:
:beat: :beat: :beat:
จริงๆๆเลย ต้องโดนซะบ้างร้ายจริงๆๆ
-
เกลียดมันเข้าใส้ไอขิง
-
ขิง
นายจะเกิดมาทำไมว่ะ :z6:
-
ไอ่ขิง :angry2: ไอ้ผู้ชายห่วยแตก :m31: ไอ้เลวววววว :fire:
( o1 ขออภัยในความไม่สุภาพนะเจ้าคะ อารมณ์มันพาไป)
สงสารบีมอีกแระ ไอ่พี่เฟคเอาใจบีมหน่อย เด่วจะเทคะแนนให้
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก สัดขิง น่าจับมาให้คนอื่นปล้ำวะ จะรู้บ้างว่า บีมเจ็บแค่ไหน
หึ่ย :z3:
-
ยอดสารเลวมากไอ้สาดขิง อ่านแล้วไม่มีอะไรดีเลยสำหรับเลดี้(คำแก แรงไปไหมเลดี้ แกเป็นหญิงนะ กุลลสดตรีหน่อย)
เพื่อนมันที่คบ ชื่อปิงดีเนาะ คบกับไอ้เวรที่ไม่ได้จริงใจเลย แล้วไอ้เลวนี่ก็เลวได้ชาติ ไม่ชอบมันเลย ยิ่งได้อ่านแล้วขอบอกว่า ไม่ได้ทำให้มองมันดีเลย กลับมองว่ามรึงเลวโนสันดารโดยแท้ แต่ก็กลัวไอ้นี่พลิกลิ้น อะกลัวมาทำให้น้องบีมเจ็บอีก โยอ้างความชอบหลายอย่างที่เคยทำ และอ่านนำความรักน้องบีมมายำยีอีก ขอบอกเกลียดแกมากอิขิง
-
แมร่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
ชั่วววววววสุดๆ
ไอ้เชี้ยขิง
-
ชั่วมากเลย คนไรเลวโคตรๆ
-
ไอ้ชั่วขิง :angry2:
-
:z6: ไอ่ขิง
-
ตอนที่แล้วใครสนุกบ้างครับ ไอ้ขิงนี่มันคนดีจริงๆ พอมาอ่านตอนนี้ทุกคนจะรักมันเข้าไปอีก มาดูว่าบีมจะทำอย่างไงกับมัน
ส่วนใครที่ชอบอ้น ครั้งนี้ได้รับบทมาเป็นดารารับเชิญด้วย แต่จะมีบทบาทมากขนาดไหนต้องค่อยตาอ่านเอาในเรื่องนะครับ และสุดท้ายขอฝากนิยายอีกสองเรื่องด้วยนะครับ
เรื่อง ผู้ชายมือสอง กับ นี่...มึงเป็นอะไรกับกูว่ะ สองเรื่องสองรส และถ้าได้รับการตอบรับที่ดี ผมจะเอาอีกเรื่องมาลงให้อ่านนะครับ ขอบอกว่าเรื่องนี้ไม่เคยเอาไปลงที่ไหนมาก่อน
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจ ต้น-ไผ่
การที่ได้ออกมาสู่โลกภายนอกพบเจอเพื่อนๆ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นไม่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง เพื่อนคือแห่งพลังที่ผมจะได้รับความสุขอย่างไม่รู้จบ
“ไอ้บีม เพื่อนรักของกูมึงหายไปไหนมาว่ะ โทรไปหาก็ไม่ติด ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่รู้ป่ะกูจะไปแจ้งคนหายอยู่แล้วนะ ถ้ามึงไม่มาเรียนวันนี้อ่ะ”
เสียงไอ้อ้นทักผมตั้งแต่ผมยังไม่ทันนั่งเลย ดูท่ทางมันจะห่วงผมมาก ถึงแม้ว่ามันจะกวนตีนหรือปากมอมอยู่ตลอดเวลา แต่เรื่องความรักเพื่อนนะยกให้มันเลยอันดับหนึ่ง
“กูไปต่างจังหวัดว่ะ แล้วมันไม่มีคลื่นโทรศัพท์พวกมึงก็เลยติดต่อกูไม่ได้”
ผมแก้ตัวไปไม่อยากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกมันฟัง ถ้ามันรู้ความจริงล่ะก็ มันคงเป็นเรื่องใหญ่อีกแน่ๆ เรื่องทั้งหมดก็คงต้องโทษที่ผมคนเดียวที่ไปไว้ใจคนอื่นมากเกินไปก็เลยโดนหลอก
“จริงอ่ะ....ไม่ใช่มึงไปกับไอ้เชี๊ยขิงหรอกนะ”
ไอ้อ้นรีบดักคอทันที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไอ้อ้นผู้ที่เข้ากับคนรอบข้างได้ง่ายๆ ถึงได้เกลียดขิงมากขนาดนี้ มันก็ตั้งแต่ผมเริ่มคบกับขิงเลยมั้ง อ้น อืม....ไม่ใช่แค่ไอ้อ้นคนเดียวเพื่อนทั้งกลุ่มเลยที่คัดค้านการคบหาของผมและขิง แต่ตอนนั้นผมมันโง่เองที่ไม่ฟังคำเตือนของเพื่อนๆ
“กูไปกับพี่จริงๆ ไม่ได้ไปกับขิง”
“กูไม่อยากเชื่อเลยไอ้บีมแล้วรอยแดงๆ เป็นจ้ำที่คอมึงล่ะ อย่าบอกนะว่ายุงกัดกูไม่เชื่อหรอก”
ไอ้อ้นไอ้เชี่ยนี่ตาดีโคตร ขนาดผมเอาเสื้อขึ้นมาปิดแล้วก็ยังมองเห็นอีก
“เออ...มึงก็อย่าสงสัยอะไรมากเลยไอ้อ้น”
แต่ก่อนที่มันจะตอบอะไรผมมาไอ้อ้นก็เห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนที่มาทางมัน แล้วรีบชิงหายไปทันที
“พี่บีมค่ะพี่อ้นของติ๊นาหายไปไหนค่ะ ตอนเดินมาติ๊นายังเห็นนั่งอยู่กับพี่บีมอยู่เลย”
นี่แหละครับไอ้อ้นคนที่แสนกวนไม่เคยกลัวใคร แต่ฟ้าก็ส่งติ๊นามาให้มันกลัวครับ ผมล่ะขำมันจริงๆ เมื่อก่อนมันก็ไม่ได้กลัวอะไรติ๊นามากมายครับ แต่ที่มันเริ่มกลัวและหนีหน้าติ๊นาก็เริ่มเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง ตอนที่พวกผมไปกินเหล้าแล้วลืมติ๊นาไปด้วย ตอนเช้าติ๊นาก็มาอาละวาดกับไปไอ้อ้น จนไอ้อ้นมันต้องบอกว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวติ๊นาถึงได้ยอมถอยไป
แต่ไอ้อ้นก็คือไอ้อ้นความงกอยู่เหนือสิ่งอื่นใด มันจึงคอยหลบหน้าติ๊นาเพราะไม่อยากเสียเงินไปเลี้ยงต็นา ผมเคยถามมันเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน
“ไอ้อ้นทำไมมึงไม่ไปเลี้ยงน้องเขาตามสัญญาว่ะ คอยแต่หลบอย่างนี้ไม่เหนื่อยเหรอว่ะ”
“ไอ้บีมมึงเอาสมองส่วนไหนคิดว่ะให้กูไปเลี้ยงข้าวติ๊นามัน มึงมองดูสารรูปมันก่อน ขืนกูพามันไปเลี้ยงข้าวก็ก็ล่มจมดิ ตัวอย่างกะ กระสอบ กินเท่าไรว่ะกูถึงจะเลี้ยงให้มันอิ่มได้”
“อ้าวไอ้นี่ แล้วตอนไปรับปากติ๊นามันละทำไมมึงไม่คิดก่อน”
“ก็ตอนนั้นก็เมาค้างแล้วก็ไม่อยากทนรำคาญมันเลยรับปากมันไปอย่างนั้นแหละ อันที่จริงพวกมึงก็มีสวนผิดนะนี่ไปด้วยกันแต่ทำมั้ยคนหน้าตาดีอย่างกูต้องมารับกรรมคนเดียว”
นี่แหละคำตอบของไอ้อ้น ฟังแล้วปวดตับจริงๆ ทุกวันนี้มันก็ยังหลบหน้าติ๊นาอยู่เลย กลับมาปัจจุบันดีกว่า
“แล้วติ๊นามาตามหามันทำไมล่ะครับ”
เสียงไอ้แบงค์ถามแทรกขึ้นมา ไอ้แบงค์มันคงยังไม่รู้เรื่อง
“ก็พี่อ้นรับปากติ๊นาแล้วไม่ทำตามสัญญานะซิค่ะพี่แบงค์ พี่บีม ติ๊นาไม่ยอมหรอก อย่าให้เจอตัวนะ”
แล้วติ๊นาก็เดินจากไป ส่วนพวกผมก็ต้องไปเข้าเรียนเหมือนกัน
จนกระทั้งตอนกลางวันพวกผมก็มาทานอาหารกลางวันกันที่โรงอาหารกลาง และคนที่ผมอยากเจอก็ได้เจอที่นี่
“บีมนั้นไงแฟนมึง งั้นพวกกูไปก่อนนะ เจอกันตอนบ่าย”
“เดี๋ยว”
แต่ไม่ทันแล้วไอ้อ้นลากไอ้แบงค์กับไอ้จูไปอีกฝากของโรงอาหาร ไม่ยอมฟังที่ผมเรียก มันเหมือนผมสองจิตสองใจที่ผมอยากเจอขิงอีกครั้ง ผมอยากรู้ว่าเขาทำอย่างนี้กับผมทำไม เขาจะรู้มั้ยว่าผมเจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งกาย
ขณะที่ผมยืนนิ่งคิดอยู่ว่าผมจะเดินเข้าไปหาขิงดีหรือเปล่า ขิงก็เดินมาทางผมและผ่านผมไปเหมือนกับผมเป็นอากาศไม่มีตัวตน นั้นกลายเป็นแรงพลักดันให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่เคยทำกับขิงมาก่อน ผมเดินตามขิงออกจากโรงอาหารแล้วเรียกเขาเอาไว้ ขิงหันกลับมาพร้อมกับสีหน้าแสดงความแปลกใจ
“เรามีเรื่องจะต้องคุยกันขิง”
“แต่กูไม่มี..มึงอย่ามายุ่งกับกูอีกบีม ต่างคนต่างอยู่เถอะ”
“มึงไม่มีแต่กูมีแล้วมึงก็ต้องคุยกับกูด้วย”
ผมเริ่มเสียงดังด้วยความโมโห อย่างที่ผมไม่เคยทำกับขิงมาก่อน ขิงไม่ฟังผมเขาเดินหนีไป จนผมต้องไปกระชากแขนของเขาเอาไว้
“ก็ได้มึงมีอะไรอีกว่ามาเลยบีม”
“ทำไมมึงต้องทำกับกูอย่างนี้ด้วย กูทำอะไรผิดมึงถึงต้องเอากูไปขายอย่างนั้น มึงรูมั้ยว่ากูเหมือนตกนรกทั้งเป็นเลย”
“มึง....โง่ไงบีม โง่แล้วยังเล่นตัวอีก กูจะบอกอะไรมึงให้นะ กูไม่เคยรักมึงเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดที่ผ่านมากูก็แค่หลอกใช้มึงไง แล้วอีกอย่างกูจะบอกให้นะคนที่ช่วยมึงตอนนั้นนะไม่ใช่กูแต่เป็นไอ้ปิงเพื่อนกูตั้งหาก แต่พอดีมันต้องรีบไปส่งงานมันเลยฝากมึงไว้กับกู กูก็เลยสวมรอยเพราะมึงตื่นขึ้นมามึงก็คิดว่ากูเป็นคนช่วยมึง”
ผมค่อยๆ ย้อนความคิดกลับไปตั้งแต่การพบกันครั้งแรกของผมกับมันผมคิดมาตลอดเวลาว่าคนที่เข้ามาช่วยชีวิตของผมในครั้งนั้นเป็นมัน เรื่องในครั้งนั้นมันเหมือนเป็นคราวซวยของผมเองที่อยากกับหอไว้ๆ เลยเดินลัดมาออกทางหลังมอ. แต่ผมก็คิดผิดหลังมอ. เป็นแห่งส่องสุมของพวกเลวๆ วันนั้นผมเดินมาจนถึงที่เกิดเหตุพวกนักศึกษาชั่วจำนวนหนึ่งก็เดินเข้ามาล้อมผมเอาไว้พร้อมกับพูดดูถูกผม
และพวกมันยังคิดจะลากผมไปรุมโทรมอีกด้วย แต่ผมไม่ยอมจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น แต่มีเหรอสี่รุมหนึ่งผมจะสู้อะไรพวกมันได้ แต่ตอนที่ผมจะหมดสติดไปผมก็ได้ยินเสียงคนเข้ามาช่วยและหลังจากนั้นผมก็มาฟื้นอีกครั้งที่ห้องพยาบาล และนั้นก็เป็นสิ่งที่ผมประทับใจในตัวของมัน เพราะผมคิดว่ามันคือคนที่เข้ามาช่วยผม
จนผมได้มารู้ความจริงในวันนี้จากปากของมันเองว่า คนที่เข้ามาช่วยผมคือเพื่อนของมันไม่ใช่มัน
ไอ้ขิงไอ้นี่มันเลวยิ่งกว่าหมาอีก ผมน่าจะเชื่อเพื่อนผม แต่ที่ผมยอมมันมาตลอดก็เพราะว่าผมคิดว่ามันเป็นคนดี
ผมหมดแรงจะพูดอะไรอีกไอ้ขิงมันก็เดินจากไปแต่ก่อนไปมันก็หันมาพูดกับผมอีกครั้ง
“ขอบใจที่มาช่วยกูทำงานหาของใช้ดีๆ มาให้กูแถมเลี้ยงข้าวกูด้วย ต่อไปกูคงคิดถึงมึงมากๆ เลยว่ะ”
ผมมัน....ไม่มีอะไรจะมาด่าตัวเองได้อีกแล้ว
“เป็นอะไรกันว่ะไอ้บีม”
ไอ้อ้นกับเพื่อนๆ ของผมไม่รู้ว่ามาจากไหนวิ่งเข้ามาจับไหล่ของผม
“กู....เลิกกับมันแล้ว”
ผมเข้าไปกอดไอ้อ้นด้วยน้ำตา แห่งความเสียใจ แต่ไม่ได้เสียใจที่เลิกกับมัน แต่เสียใจที่ผมโง่งมงายไม่เชื่อคำเตือนของใคร
“ดี..งแล้วบีม มึงไม่ต้องไปร้องไห้เพื่อมันเลยนะ”
ไอ้อ้นปลอบผมไปเสียงมันก็เครือไปด้วย ผมเลยไม่รู้ว่าใครปลอบใครกันแน่
“แล้วมันทำอะไรมึงหรือเปล่าบีม”
เสียงไอ้จูถามผม ผมก็เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา
ตั้งแต่บ่ายเป็นต้นมาผมก็เรียนไม่รู้เรื่อง จนเลิกเรียนพวกเพื่อนๆ ผมจึงยัดผมเข้ารถไอ้แบงค์แล้วไปร้องคาราโอเกะกัน จนผมลืมคำสั่งของใครบางคนไปเลย มาคิดได้ตอนที่โทรศัพท์ของผมดังขึ้น
ผมควักโทรศัพท์ขึ้นมา
“ไอ้บีมมึงไปเอาไอโฟนตัวใหม่มาจากไหนอ่ะ เหมือนของกูเลย ดีๆ เราจะได้มีเหมือนกัน”
เสียงนี้ไม่ใช้เสียงใครครับเสียงไอ้อ้นนั้นเอง มันก็มีไอโฟนตัวใหม่รุถ่นเดียวกับที่อยู่ในมือผมนี่แหละ มันบอกว่าพี่มันถอยมาให้
“มีคนเขาให้มาใช้ว่ะ กูออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”
ผมเดินออกมาจากในห้องเพราะไม่อยากให้มันได้สินเสียงร้องของไอ้พวกนี่ ผมองหน้าจอดูชื่อคนที่โทรมาแล้วเริ่มคิดหนัก “ที่รัก”
“ว่าไง...”
“มึงอยู่ไหนบีม กูบอกไว้ว่ายังไงเรียนเสร็จแล้วให้โทรบอก นี่มึงขัดคำสั่งกูหรือไง”
“เปล่ากูยังอยู่ที่มอ. ยังไม่ได้ไปไหนเลย”
ผมโกหกมันไป เดี๋ยวค่อยออกไปหารถกลับไปที่มอ. มันคงทันกว่าที่ไอ้เฟคมันจะมารับ
“อย่ามาโกหก มึงลองมองออกมาที่หน้าร้านซิ”
ผมตกใจทันที ไอ้เฟคมันยืนอยู่ที่รถของมันแล้วโบกมือให้ผมน้อยๆ แต่หน้ามันซิน่ากลัวโคตร
“มึงรอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวกูไปหา”
“ไม่ต้องมา เดี๋ยวออกไปเอง”
“ไม่ต้องเถียงมึงอยากขัดคำสั่งกูเองนะบีม”
ว่าแล้วมันก็เดินเข้ามาในร้านแล้วตรงมาที่ผม แล้วผมจะโดนอะไรอีกนะ ใครก็ได้ช่วยที.....
-
อ๊างง พี่เฟคอย่ารุนแรงนะ :-[ เค้าขอหวานๆมั่ง
แล้วทำไมขิงไม่ได้รับผลกรรมบ้าง :beat: อยากให้บีมตอบแทนมันให้สาสมอ่ะ
-
ดีเลิกกับมันซะ คนอย่างนี้
ไปคบคนอื่นดีกว่า สวยๆๆอย่างบีม
เชียร์กันต์ กับ เฟค นะ
-
ขิงแค่โดนแก้ผ้าถ่ายรูปเองเหรอ น่าจะโดนรุมโทรมด้วยนะ
แล้วเฟคจะทำอะไรบีมต่อหน้าเพื่อน ๆ หรือเปล่าเนี่ยะ
-
ต่อด่วนเลยค่ะ
กรี๊ดดดดด พี่เฟคอย่าทำอะไรบีมเลยย
-
เลิกกันก็ดีแล้ว
เฟคหวานไม่เป็นบ้างหรอ
:L2:
-
กรรม งานเข้าซะแล้ว น้องบีม :laugh:
โกหกก็ไม่รอด วันหลังพูดตรงๆดีกว่านะ
-
ปลอบใจบีมมันเถ๊อะ เจ็บมาเยอะแล้วอ่ะ
-
เพื่อนเขย เขาจะมาทำความรู้จักกับเพื่อนๆของน้องบีมหรือเปล่า อิอิ
-
เรื่องนี้สนุกดี ชอบ ๆๆๆ
o13 o13 o13
-
ลุ้นซะ
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารบีมจัง
-
คิดถึงอ้นนนนนนนนนนนนนนนน ไรเตอร์ลืมไอ้อ้นไปแล้วเหรอ =3=
ดีแล้วบีมที่เลิกกับมันและรู้ความจริง จะได้ไม่โง่คิดว่ามันดีอีกต่อไป
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงอ่ะ :z3: :z3:
-
พี่เฟคมารับบีมแล้ว :o8:
พี่เฟคไปกระทืบไอ้ขิงเลยเกลียดมัน
-
เลิกกับไอ้ชั่วขิงก็ดีแล้วแหละ และขอให้ไปได้ดีกับพี่เฟคนะบีม :m13:
หึหึ แต่พี่เฟคตามเจอได้ไงฟระ จมูกดี๊ดี
-
ไอ่เฟคอย่าเพิ่งทำไรบีมนะ ไปตามกระทืบไอ่เชี้ยขิงก่อน :m15:
เพี้ยง!กูขอให้ไอ้หมาขิงโดน วินมอไซค์รุ่มโทรมมั้ง แสรดดดดดดดดดดด
ชอบบบบบบบบบบบบบบบมั้ก!!!!!! :กอด1:
-
เกลียดไอ้เชี้ยขิง...เลว
แต่เฟคเหมือนจะนิสัยดีนะ(มั้งนะ)
:z2:
-
ถึงไอ้พี่เฟคจะร้าย
แต่ร้ายเพราะรักอภัยได้
ชอบบบบบ
:pig4:
-
เมื่อไหร่ขิงจะได้รับกรรมที่ทำไว้กับบีมนะ ขอให้โดนหนักๆให้สาสมกับที่ชอบหลอกคนอื่น
พี่เฟคอ่อนโยนกับบีมหน่อยนะ บีมน่าสงสารอ่ะเจ็บมาเยอะแล้ว ช่วยปลอบด้วยก็ดีนะคะ
-
ชอบๆ โหดๆ เถื่อนๆ เอาแต่ใจ ชอบเฟคก๊าบบบบบบ
เดินมาหา...มาเปิดตัวแหงๆ อิๆๆ
ส่วนขิง... ลืมไปเถอะบีม แล้วอย่าไปคิดถึงกันต์นะขอร้อง... ต้องเฟคเท่าน้านนนนน
-
ตั้งชื่อตอนเก๊งเก่ง
มีกี่เรื่องเอามาลงหมดเลยค่ะ ชอบ
-
จะโดนลงโทษอะไรมั๊ยเนี่ยยยยย
-
งี้ต้องลงโทษเนอะเฟค หึๆ :m25:
-
แต่ละคนที่อยู่ข้างกายบีมมีคนดีอยู่กี่คนอ้น คนนึง ที่เหลือกากเดนสังคมทั้งนั้น
-
เป็นชีวิตที่เจ็บช้ำ
-
จะเข้ามาแนะนำตัวกะเพื่อนๆเหรอ ว่าเป็นสามีน้องบีม
-
ง่าอยากอ่านนนต่อแล้ว
ตอนนี้เบนอยากขโมยรูปขิงในกล้องของเฟคมาให้หมดเลย
แล้วเอาไปโพสปะจานซะ ซุมหน้าชัดๆ ติดบอร์ดมหาลัยเลย
ฮ่าๆๆ ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
-
โดน โดน โดนอะไรกัล อ๊ากกกกกกกกกกก
ชักอยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ ฮิฮิ
-
ดีแล้วที่ตัดใจจากไอ้ขิงได้ ต้องขอบคุณไอ้ขิงมันนะบีมมันทำให้บีมกระจ่างซะที
แล้วเรื่องเฟคจะเคลียร์ไงล่ะทีนี้ จะโกหกอะไรมันต้องดูดีๆ นะไอ้นี่ตายังกะสัปปะรด เห้อ
-
จับประจานเลย ไอ้ขิงเนี่ย น่าจะโดนมากกว่าบีมซักร้อยเท่า
แต่บีม จะรอดพ้นจากเฟคมั๊ยนี่ ตอนนี้
อย่ารุนแรงกับน้องมากนะเฟค
-
เฟคแมร่ง จะพูดดีๆบ้างไม่ได้รึยัง แล้วมาทำเป็นอิจฉาเวลาน้องมันคุยดีๆกับพี่กันต์
ไอ่ขิง...เลวจริงๆ :angry2:
-
ดีที่ขิงบอกความจริงทุกอย่างกับบีม บีมจะได้ไปโง่งมงายรักมันอยู่อีก แต่ตอนนี้ไอ้พี่เฟคมันตามมาแล้ว งานเข้าแล้วหล่ะบีม ท่าทางงานจะ หนัก ซะด้วย
-
มีงานเข้าๆๆ มีงานเข้าๆๆ
นู๋บีมจะทำไงล่ะทีนี้
ลุ้นๆๆๆ
-
สันดารชาติชั่วมากไอ้ขิงอะ แต่ดีแล้วนะน้องบีมที่เลิกกับมันได้ แห็นความชาติชั่วของมันอะนะ
แต่ก็ยังไงก็มีเพื่อนอยู่นะ เพื่อนคือคนที่คอยเป็นกำลังใจและปลอบโยน แต่งานนี้บีมจะโนไรไหมนี่
เพราะว่าดูท่าเฟคจะโกรธ แต่เฟคอย่าทำไรบีมนะ แค่นี้น้องก็เจ็บมากพอแล้ว ช่วยใจดีหน่อยนะ
-
เปิดตัวเลยนี่แหละแฟนใหม่บีม :z1:
-
ไอ้คุณเฟคนี้มันเริ่มหึง เริ่มห่วงบีมเยอะขึ้นแล้วน่ะ้เนี้ย ไอ้ที่โหดๆเวลามันเอาอกเอาใจมันก้อดูน่ารักไปอีกแบบนะว่าม่ะ
-
นึกว่าขิงจะโดนรุมโทรมซะอีก ที่แท้ก็แค่โดนจับแก้ผ้าถ่ายรูป......ไม่สาสมกับความเหี้ยของมันเลยจริง ๆ
-
ต้องทำโทษกันบนเตียงนะคะ ถึงจะสาสม กับความดื้อซนของน้องบีม หุหุ :m25:
-
เมื่อเรื่องร้าย ๆ ผ่านไป
เรื่องใหม่ ๆ ที่ดี ๆ ก็จะเข้ามา..
-
ลุ้นนนนนนนนนนนนน
หวังว่าเฟคคงไม่ทำร้ายบีมอีกนะ :call:
-
:call:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ค้างค่า :a5:
หนุกมากมายค่า o13
มาต่อเร็วๆนะค้า :impress2:
:call: :call: :call:
-
อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ติดตามชอบค๊าบ
:serius2:
-
: :call:call:
-
สนุกมากเลยคับ แล้วบีมจะโดนอะไรน้า ไปขัดคำสั่งเข้า :really2:
-
เมื่อไร จะมาละคับบบบบบบบ
-
วันนี้เอาตอนสั้นไปอ่านก่อนก็แล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมเองก็เป็นโรคสมองตีบตันครับ คิดเรื่องไม่ออก เอาไว้ให้ผมหาแรงบันดาลใจใหม่ได้ก่อน จะมายาวเหมือนปกติ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจ ต้น-ไผ่
ผมจะทำอย่างไรดีตอนนี้ไอ้เฟคมันเดินเข้ามาในร้านแล้ว แค่มองหน้าผมก็รู้แล้วว่ามันโกรธมากแค่ไหน โอ๊ยผมอยากตายทำไมวันนี้เป็นวันที่ผมต้องมาเจอเรื่องซวยๆ อย่างนี้ด้วย
“พี่เฟคจะไปไหน”
ผมรีบเรียกมันไว้ก่อนที่มันจะเดินผ่านหน้าผมไป ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะทำอะไรหรือพูดอะไรออกมาถ้าไปเจอกับเพื่อนๆ ของผม แต่ทำไมเหมือนมันจะรู้การเคลื่อนไหวทุกอย่างของผมเลย ไอ้นี้มันมีหูทิพย์ตาทิพย์หรือเปล่านะ
“ก็จะไปเจอคนที่มึงมาด้วยนะซิ มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไร แต่ผมมากับเพื่อนๆ นะไม่ได้มากับคนอื่น”
ผมรีบบอกความจริงกับมันไปว่ามากับใครผมกลัวว่ามันจะอาระวาดกับเพื่อนๆ ของผมเพราะความเข้าใจผิด และความเอาแต่ใจของตัวมันเอง
“กูรู้แล้วว่ามึงมากับใคร มึงถึงยืนเถียงกูอยู่อย่างนี้ได้ไง ถ้ามึงมากับคนอื่นมึงโดนไปแล้ว แล้วก็พากูไปรู้จักกับเพื่อนมึงหน่อยซิ จะไม่แนะนำเพื่อนเขยให้เพื่อนรู้จักหน่อยหรือไง”
ผมว่าแล้วไอ้นี่มันต้องมาแปลกๆ จะให้ผมแนะนำมันเนี๊ยนะ ให้ผมตายไปเสียยังดีกว่า ไม่รู้ว่ามันมาอารมณ์ไหนกันแน่
“เร็วๆ อย่าให้อารมณ์เสีย”
เสียงมันเร่งผมขึ้นมาอีกเพราะผมยังยืนนิ่งอยู่กับที่
สุดท้ายผมก็ต้องยอมพามันเข้าไปในห้องเพื่อเจอกับเพื่อนๆ ผม ผมรู้สึกอึดอัดใจว่าจะแนะนำมันว่าเป็นอะไรกับผม จะให้ผมบอกอย่างที่มันบอกเหรอ ไม่มีวัน แต่พอถึงเวลาจริงไอ้เฟคมันก็รีบแนะนำตัวเอง ว่ามันเป็นพี่ที่รู้จักกันกับผมแล้วตามมาเที่ยวด้วย
ไอ้เฟคมันก็ยิ้มหน้าบานกับเพื่อนๆ ของผมไม่เหมือนตอนที่อยู่กับผมสองคน ทำหน้าอย่างกับยักษ์ ไม่เคยยิ้มให้ผมสักครั้งเลย มันเฟคสมกับชื่อมันจริงๆ ขนาดไอ้อ้นยังไปคุยกับมันดี หัวเราะกันเสียงดังเสียด้วย ไม่รู้จะถูกใจอะไรกันนักหนา
มันสองคนถูกใจกันมากขนาดไอ้เฟคพูดออกมาว่าขอเป็นคนจ่ายค่าอาหารและค่าห้องทั้งหมดเอง แค่นั้นแหละไอ้อ้นก็แทบจะอุ้มมันแล้วคุยกันเสียอย่างกับรู้จักกันมาเป็นสิบปี ถ้ามึงรู้ว่ามันร้ายขนาดไหนมึงจะพูดไม่ออกไอ้อ้น
และแล้วก็ถึงเวลากลับบ้านใครบ้านมัน ตลอดระยะเวลาที่นั่งรถกลับมาที่ห้องของมัน ไอ้เฟคไม่พูดอะไรสักคำ มันได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ไม่ยิ้มไม่หัวเราะเหมือนตอนที่อยู่ที่ร้าน ดีเมื่อมันไม่พูดผมก็ไม่พูด ถึงจะรู้สึกผิดนิดๆ ก็ตามที่ไม่ทำตามสัญญากับมัน
การเดินทางระหว่างที่ร้านมาที่คอนโดเหมือนระยะทางมันจะแสนไกล การที่คน คนนึงนิ่งเงียบ และอีกคนเฉยเมย มันก่อให้เกิดความอึดอัด เหมือนระหว่างผมกับมันกำลังเล่นเกมส์ที่เรียกว่าความอดทน ใครคนไหนจะทนได้มากกว่ากัน
ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร แต่สิ่งนึงที่ผมคิดตอนนี้คือ ผมอยากหายไปจากตรงนี้เหลือเกิน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง กลับมาถึงห้องต่างคนต่างอยู่ ไม่มีใครยอมพูดออกมาก่อน จนกระทั้งตอนเช้ามันก็ไปส่งผมตามปกติด แต่มันก็ยังทำหน้านิ่งไม่ยอมพูดอยู่เหมือนเดิม
ก่อนลงรถมันก็ไม่พูดอะไร มันปล่อยให้ผมลงรถ ไม่ลีลามากเหมือนเมื่อวาน แต่พอผมเดินมาใกล้ถึงตึกขณะโทรศัพท์ของผมก็สั่นขึ้นมา คงจะมีข้อความเข้า ผมหยิบขึ้นมาดู ตอนเย็นจะมารับเลิกเรียนโทรบอกด้วย
ผมส่ายหน้ายังไงมันก็เป็นไอ้เฟคอยู่วันยังค่ำ แม้มันไม่ยอมพูดกับผม แต่มันก็ยังส่งข้อความมาสั่งผมอีก พอมาถึงโต๊ะประจำกลุ่มไอ้อ้นมันก็ถามถึงไอ้เฟคว่าเป็นใครแล้วผมรู้จักมันได้อย่างไง ผมก็ต้องโกหกมันไปอีกครั้ง หวังว่ามันคงจะไม่บาปมากหรอกนะ
วันนั้นทั้งวันผมเรียนไปอย่างหงอยๆ เหมือนขาดอะไรไปสักอย่างจนกระทั้งกลางวันตอนที่ผมจะลงจากตึกเพื่อไปที่โรงอาหารผมก็เจอกับขิงอีกครั้ง แต่มันก็ทำเฉยใส่ผม แต่ถ้าผมมองไม่ผิดผมว่า ผมเห็นหน้ามันแดง เหมือนคนที่โดนตบหรือต่อยมา แต่ผมจะไปสนใจมันทำไมล่ะ ก็เราเลิกกันแล้ว
แต่พอก้าวไปข้างหน้าได้อีกนิดเดียว ก็เจอเข้ากับติ๊นาซึ่งไอ้อ้นเองก็หลบไม่พ้น
“จ๊ะเอ๋.....พี่บีมจ๋า มีคนให้ติ๊นามาบอกให้พี่ไปหาหน่อย พี่เขารออยู่ที่หน้าคณะบัญชี”
วันนี้ติ๊นามันมาแปลกไม่ทักทายไอ้อ้นแต่ตรงมาที่ผมเลย แต่ข้อมูลที่ผมได้ยินมาจากมัน ก็ทำให้ผมแปลกใจอยู่เหมือนกัน ใครนะที่มาหาผม จนผมต้องถามติ๊นา
“ใครล่ะ...ติ๊นาที่มาหาพี่”
ติ๊นารีบส่ายงวง เอ๊ย..ไม่ใช้รียส่ายหน้าทันที
“ติ๊นาก็ไม่รู้จักหรอกพี่บีม ติ๊นารู้อย่างเดียว พี่เขาหล่อๆ เหมาะที่จะมาเป็นพ่อของลูกติ๊นามากเลย”
“ติ๊นาแกจะฝันมากไปแล้ว ใครจะกล้ามาผสมพันธ์กับแกห่ะ”
เสียงไอ้อ้นแทรกขึ้นมาทันที ไอ้สองตัวนี้เจอกันไม่ได้ต้องกัดกันทุกที แต่คราวนี้ติ๊นาไม่โต๊ตอบคงงอนกับไอ้อ้นเรื่องเลี้ยงข้าวนั้นเอง
“ขอบใจ...นะติ๊นาเดียวพี่ไปดูเอง”
“นั้นติ๊นาไปก่อนนะพี่บีม พี่แบงค์ พี่จู”
พูดจบติ๊นาก็สะบัดหน้าใส่ไอ้อ้นแล้วติ๊นาก็ไม่ยอมลาไอ้อ้นอีกด้วย
“ไอ้ติ๊นานี่มันกวนตีนกูขึ้นทุกวันเลยนะนี่ ทำเป็นงอน แล้วดูมันทำดิแบงค์ กูจะตัดมันออกจากความเป็นน้อง”
มันพูดจบมันก็สะบัดหัวไปมาอย่างไม่ถูกใจ แต่ผมว่ามันสองคนพี่น้องก็พอกัน ผมตัดสินไม่ถูกว่าใครผิดใครถูก ไอ้แบงค์เองก็คงรู้สึกอย่างเดียวกับผมแต่มันไม่กล้าพูด มันกลัวไอ้อ้นโกรธ มันได้แต่เอามือมาจับหัวไอ้อ้นลูบไปลูบมา
“แบงค์พวกมึงไปกินข้าวกันก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูไปดูก่อนว่าใครมาหา แปลกว่ะไม่โทรเข้ามา”
ผมบอกให้พวกไอ้แบงค์ไปทานข้าวกันก่อนเพราะผมไม่อยากให้พวกมันรอผม และอีกอย่างผมก็ไม่รู้ว่าใครมาหาผม และมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า
“กูไปเป็นเพื่อนมึงดีกว่าบีม”
ไอ้อ้นรีบเสนอตัวตามตูดผมไปทันที ผมรู้ว่ามันนะไม่ได้เป็นห่วงผมเท่าหรอกงานนี้ แต่ที่มันขอไปด้วยก็คือมันอยากรู้ว่าใครมาหาผมเท่านั้นแหละแล้วมันจะได้เอามาโม้ได้ แต่ถึงอย่างไงผมก็ให้มันตามไปด้วยไม่ได้หรอก ถ้ามันตามไปด้วยคนอื่นก็ต้องไปด้วย ไอ้อ้นมันเหมือนเป็นจุดรวมของเพื่อนๆ ถ้ามันพูดหรือทำอะไรก็ตามคนอื่นจะทำตามมันทุกอย่างรวมถึงผมด้วย
“ไม่ต้องเลยอ้นกูรู้มึงอยากไปทำไม”
“เบื่อว่ะพวกรู้ทัน ไม่ไปก็ได้”
แล้วมันก็เดินหน้าหงิกจากไป ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องไปเจอคนที่มาพบผม ผมเดินเลาะคณะของผมมาจนถึงคณะบัญชี ผมถึงได้เห็นว่าใครมาหาผม หนุ่มหล่อคนนั้นคือพี่กันต์นั้นเอง ว่าไปพี่กันต์ก็เงียบหายไปหลายวันแล้ว
ผมเดินไปหาพี่กันต์ พอพี่กันต์เห็หน้าผมแกก็ยิ้มให้ผมสุดท้ายผมก็ขึ้นมานั่งอยู่บนรถของพี่กันต์พี่กันต์บอกว่าจะพาไปทานข้าวข้างนอก ตอนแรกผมก็ไม่อยากไป ผมไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว แต่ผมก็ทนลูกอ้อนของพี่กันต์ไม่ไหว ผมเลยต้องยอม แต่ผมก็รู้สึกดีนะที่พี่กันต์มาอ้อนมาเอาใจผมอย่างนี้
ผมโทรไปบอกไอ้อ้นว่าไม่ต้องรอผมให้พวกมันทานกันไปได้เลยแล้วเจอกันตอนบ่าย มันก็บ่นมาตามสายว่า ไม่รู้จักชวนมันบ้างเลย เสียความรู้สึก และอะไรอีกมากมาย นี่แหละครับความสามารถอีกอย่างของไอ้อ้น มันสามารถพูดให้ใครต่อใครรู้สึกผิดได้ที่ไม่สนใจมันเก่งมั้ยล่ะเพื่อนผม แต่พอผมบอกว่าจะซื้อขนมมาฝากมัน มันรีบเปลี่ยนคำพูดกับผมทันที
มันบอกว่าขอให้ทานข้าวให้อร่อยนะ แล้วอย่าลืมขนมของมันล่ะ แล้วมันก็วางสยไป
พอขึ้นมาบนรถพี่กันต์ก็โน้มตัวมาหอมแก้มผมทันที
“ทำอะไรนะพี่กันต์นี่มันในมหาลัยนะครับ”
ผมดุพี่กันต์ไป ถ้ามีใครเห็นแล้วเอาไปพูดผมจะเดือดร้อน
“ก็พี่คิดถึงน้องบีมจะแย่อยู่แล้ว นี่พอพี่ลงจากเครื่องพี่ก็ตรงมาหาบีมเลยนะ ดูหลังรถซิพี่ซื้อของมาฝากบีมเต็มเลย บีมอย่าโกรธพี่นะครับ”
ผมหันไปมองที่หลังรถก็มีกระเป๋าเสื้อผ้าของมันวางอยู่พร้อมกับถุงอะไรอีกก็ไม่รู้เยอะเยะไปหมดเป็นสิบถุงได้
“ครั้งหน้าไม่ต้องซื้อมาอีกแล้วนะครับ”
ผมบอกพี่กันต์ไป ผมไม่อยากได้อะไรจากพวกมันอีกเลยนอกจากอิสระภาพ ผมรู้ว่าของพวกนี่ถ้าผมรับมันมาผมจะต้องแลกอะไรกับมัน
“แต่พี่เต็มใจซื้อให้นะครับ”
แล้วพี่กันต์ก็ไม่ยอมให้ผมพูดอะไรอีกโดยการเอาปากของตัวเองมาปิดปากผมไว้ เมื่อมันทำจนสมใจมันแล้ว พี่กันต์ก็ปล่อยผมแล้วพาผมไปทานข้าวก่อนที่จะมาส่งผมที่มหาลัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมรีบลงจากรถอย่างรีบด่วนเพราะตอนนี้ผมสายไปแล้สิบนาที
แต่โชคก็เป็นของผม อาจารย์ยังไม่เข้าสอนผมเลยรอดตัวไป แต่ผมลืมหยิบขนมมาให้ไอ้อ้นนี่ซิแย่...มันงอนไม่ยอมพูดกับผมตลอดคาบเรียนนั้น
“อ้นกูขอโทษ...กูลืมจริงๆ”
แต่มันก็ไม่สนใจ จนอาจารย์เริ่มมองมาทางผม ผมจึงต้องเงียบไป จนหมดคาบเรียนตอนที่ผมออกมาจากห้องผมก็เจอพี่กันต์มันยืนยิ้มอยู่ที่หน้าห้องพร้อมกับขนมในมือ
“พี่เห็นบีมลืมเอาไว้บนรถ พี่เลยเอามาให้ครับ น้องบีมรับไว้ซิครับจะเอามาฝากเพื่อนไม่ใข่เหรอ”
พี่กันต์เรียกผมอีกครั้งเมื่อเห็นผมยืนเฉย ผมตกใจเหมือนกันไม่คิดว่าพี่กันต์มันจะมายืนรอผมเป็นชั่วโมงเพื่อเอาขนมมาให้ผมแค่นี้
“ครับ...ครับ”
ผมเดินไปรับขนมจากมือพี่กันต์มา
“แล้วของที่อยู่ในรถพี่จะเอาไปให้ตอนเย็นนะครับ พี่ไปก่อนล่ะ”
พี่กันต์เดินจากไป พร้อมกับคำถามที่เพื่อนๆ โดยเฉพาะไอ้อ้น ว่าพี่เขาเป็นใคร แล้วผมก็ต้องโกหกอีกครั้งว่าเขาเป็นใคร ตอนแรกไอ้อ้นมันก็สงสัยอย่างมาก แต่พอผมยืนขนมในถุงให้มัน มันก็เงียบทันที
แต่ผมกลับมาหนักใจอีกครั้ง นี่ผมมันผิดอะไรมากมายหรือเปล่าถึงต้องมาโกหกเพื่อนๆ ไปวันๆ อย่างนี้เขาเรียกว่า....อะไรกันนะ
-
น่าอึดอัดแทนบีมนะคะ บอกความจริงก็ไม่ได้ เลยต้องโกหกไปเรื่อยๆแบบนี้
-
เฮ้อ สงสารน้องบีม ไม่รู้ดิ พี่กันต์มันดีจริงๆรึเปล่าก็ไม่รู้
แล้วถ้าเฟครู้อีก คนที่ซวยก็น้องบีมไม่ใช่เหรอเนี่ย
-
หวังว่าวันนี้น้องบีมคงรอดนะจ๊ะ ถ้าเฟคมาเจอตอนบีมอยุ่กับกันต์นะ งานเข้ามหึมาสุดๆแน่อ่ะ
-
เบื่อคนแบบกันต์อ่ะ ใช้ความดี เพื่อบีบบังคับ
สุดท้ายมันก็ต้องการสิ่งตอบแทนคือร่างกาย
สมบัติผลัดกันชมจริงๆ
-
ไอ้พีเฟคจะรู้มั้ยว่า กำลังจะถูกเพื่อนตีท้ายครัว แล้วทั้งนายกันต์กับนายเฟคนี่ก็เนอะ จะเอายังไงกับน้องบีมกันแน่
รึว่าใช้ของร่วมกัน(ใช้เด็กร่วมกัน) จนเกิดความเคยชินแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้น้องบีมชั้นก็แย่เลยซิ
-
ไอ่เฟคไม่น่าจะรู้นะว่าพี่กันต์มาหาบีม
อยากรู้จังว่าที่สองคนนี้เขามีข้อตกลงกันเรื่องบีม มันตกลงกันว่างัย
ทำไมพี่กันต์ยังได้มาหาบีมอยู่ ได้ลวนลามบีมด้วย
ทั้ง ๆ ที่ไอ่เฟคท่าทางไม่ชอบใจอย่างแรง
ตกลงแชร์หรือไม่แชร์กันแน่
-
รู้แย่แทนน้องบีม...คงอึดอัดกับการต้องโกหกแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ
แล้วทำไมไอ่พี่เฟค มันไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนสักทีหล่ะ...จะปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เหรอ
ระวังน้องบีมจะรักพี่กันต์นะ...แล้วตอนนั้นไอ่พี่เฟคแหล่ะจะรู้สึก...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
อ่านแล้วยังรู้สึกอึดอัดแทนบีมเลยอ่ะ..
จะปฏิเสธก็ไม่ได้.....
-
เฮ้ออออ หนักใจแทนบีมครับ สุดท่ายแล้วจะตายหยังเขียดหรือเปล่า
-
น้องบีมถ้าไอ้คุณเฟครู้ว่าไปทานข้าวกับกันต์รับรองว่ามันต้อง :m16:มีงอลกันอีกแน่ๆเลยนิ
-
สลับวันคู่วันคี่กันเล๊ย
-
อย่ากลัวความจริง
เพราะทุกอย่างที่ผ่านไปและกำลังจะผ่านมา..ไม่เคยเป็นความฝัน
นอกจาก..ความจริง..
-
โกหกเพราะความจริงมันทำให้กระอักกระอ่วนนะสิ ไม่ต้องคิดมาก วันนึงแค่ 24 ชั่วโมงเองแป๊ปเดียว
-
นึกว่าพี่เฟคจะบอกว่าเป็นแฟนบีมซะอีก
พี่กันต์ก็นะ รู้อยู่ว่าของเพื่อน
-
อย่ากลัวความจริง
เพราะทุกอย่างที่ผ่านไปและกำลังจะผ่านมา..ไม่เคยเป็นความฝัน
นอกจาก..ความจริง รีนี่พูดได้ดีจริง
แต่อ้นมันโขมยซีนบีมหมดเลยอ่ะ ไอ้อ้นงกเอ้ย :laugh:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ มาสั้นแต่เน้นคุณภาพ :L2:
-
จะทำอย่างรดีน๊าคนเรา
นึกถึงตัวเองถ้าเกิดอะไรกับตัวเองแบบนี้คงทำอะไรไม่ได้คิดอะไรไม่ออกแน่ๆ ว่าจะเอาอน่างไรดี
-
พี่กันต์ต้องการอะไรกันแน่
-
เฟคกับกันต์มันสัญญาอะไรกันไว้วะ.......??????
-
น้องบีมน่ารัก พี่เฟคกับพี่กันต์ทำคะเเนกันใหญ่
น้องบีมจะใจอ่อนกับใครดีจ้ะ
ปล. อ่านตอนนี้แล้วย้ำความงกของอ้นได้ดีจริงๆ เหอะๆ
+1 ไปเลยจ้ะ
-
เฮ้อออ...สงสารนายบีม คงจะอึดอัดน่าดูที่ต้องตกอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้ :m15:
-
o13
-
ไอ่พี่เฟคจะรักหรือจะร้าย หรือจะอะไรยังไง :z3:
แต่ที่รู้ๆ สงสารบีมจัง :monkeysad:
-
เริ่มจะไม่ชอบน้องบีมแล้วนะ
เหมืนคนหลายใจเลยอะ
:call:
-
น้องบีมเลือกไม่ได้เลยนะครับว่าจะเอาใครสักคน เพราะคนนึงก็บังคับ อีกคนก็ใจดีพอดีด้วยก็ใช้กำลังบังคับเอาอีก
-
ก็มันจำเป็นต้องโกหก ถึงเพื่อนมามารู้ที่หลังก็คงเข้าใจ
มันไม่ใช่เรื่องที่จะบอกใครง่ายๆ
"บีมใครวะ"
"อ้อ เนี้ยหรอคนที่ไอขิงส่งกูไปให้เค้าข่มขื่นไง คนเมื่อวานก็ด้วยนะ"
"สองคนเลยหรอวะ"
"เออ สองคนเลย"
เห็นปะ มันบอกไม่ได้หรอก แค่คนเดียวก็เกินทำใจไหวแร้ววว
-
สงสารบีมอ่ะ อยู่ด้วยความอึดอัดใจ
แล้วก็รู้สึกไม่ชอบพี่กันต์ไงก็ไม่รู้ มาทำดี แต่ทำเพื่อบังคับกันชัดๆ
-
อยากให้บีม ขัดขืน กันย์จังอ่ะ :เฮ้อ:
บีมอึดอัดใช่มิ เราก็อึดอักนะ กับไอ้พี่เฟค ไม่พูดอยู่นั่น
-
พวกนั้นคงไม่ใช่เพื่อนเพราะบีมไม่กล้าบอก
-
ไม่ชอบกันย์ เลยอะ
เฟค เท่าน้านน
-
พี่กันต์กลับมาก้อรีบมาเอาใจบีมเลย :impress2:สงสัยจริงๆว่าเพื่อนซี้อย่างเฟคกับกันต์ตกลงอะไรกันไว้เรื่องบีม
-
ทำไมเรายิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกกลัวพี่กันต์ อย่างบอกไม่ถูก...
เค้าดูจิตๆ ฮ่าๆๆๆๆ
เฟครู้ขึ้นมาจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย อย่ามาลงกะบีมเลยนะ น้องมันไม่รู้เรื่อง น้องมันเลือกไม่ได้นะเว้ย...
ไปจัดการเพื่อนตัวเองซะเถอะ
:กอด1:
-
สั้นจังเลยอา :sad4:
-
ทำไมเรายิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกกลัวพี่กันต์ อย่างบอกไม่ถูก...
เค้าดูจิตๆ ฮ่าๆๆๆๆ
เฟครู้ขึ้นมาจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย อย่ามาลงกะบีมเลยนะ น้องมันไม่รู้เรื่อง น้องมันเลือกไม่ได้นะเว้ย...
ไปจัดการเพื่อนตัวเองซะเถอะ
:กอด1:
อืมรู้สึกเหมือนกันเลย เหมือนว่าจะมีรางร้ายเข้าด้วย
-
สงสารบีมอึดอัดแย่เลย
ต้องโกหกเพื่อนด้วย แล้วพี่เฟคไม่เห็นทำอะไรซักอย่างกับกันต์เลย ปล่อยให้เข้ามายุ่งกับบีมแบบนี้ได้ไง บีมไม่ใช่สิ่งของนะจะได้ผลัดกันใช้
กันต์ก็น่ากลัวเกิน เห็นหน้ายิ้มๆไม่รู้ในใจคิดอะไรอยู่
ขอให้บีมผ่านเรื่องร้ายๆไวๆแล้วเอาคืนคนพวกนี้ให้ได้นะ
-
ไม่รู้ว่าจะพูดไงดี แต่สำหรับเราเลดี้คิดว่าเฟคเป็นผู้ชายที่ไม่ไดเฟค กลับตรงกันข้ามเขาเป็นคนที่จริงและแสดงตัวตน
ของตัวเองออกมา คิดทำไรก็บอกหมด และทำไรก็ทำโดยเราว่าเฟคห่วงบีมมาก แต่เพราะบีมที่ไม่เปิดโอกาสมองเฟคในอีกมุมหนึ่ง
แต่เราว่าเฟคดีนะ มาทำความรู้จักเพื่อนของบีมและไม่ทำให้บีมอึดอัด แต่อย่างบีมว่าตัวเองต้องมาหลอกและโกหกเพื่อนเพราะวังวนนี้
แต่เลดี้ว่าสำหรับกันต์เป็นฟู้ชายที่น่ากลัวนะ มองไม่ออก อารมณ์ทุกอย่างเหมือนจะเฟค และมักทำอะไรให้เป็นไปตามใจตัวเอง
เราว่าเราก็เป็นอีกคนที่ไม่เข้าใจกันต์ แต่กันต์น่าจะเป็นผู้ชายที่น่ากลัว หนาตาที่แสนดีอาจเคลือบความร้ายไว้
แต่บางทีอาจคิดมากไปก็ได้ แต่บีมก็ช่วยปฏิเสธบ้างก็ได้นะ
-
ตามอ่านทั้ง 3 เรื่อง เรื่องนี้สงสารบีมมากเจอแต่คนร้ายๆ ยังดีที่มีเพื่อนอย่างอ้น แบ็งค์ จู ให้พอหายใจได้บ้าง
เข้าใจว่าคนที่เข้าหาบีม ทั้งเฟค กันต์ [ไอ้ขิงตัวนี้เลวเกินคำบรรยาย] ต่างก็ต้องการบีมแต่เห็นใจน้องหนูหน่อยเหอะ :o12:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องต้นไผ่ครับ...พี่ต้นเองครับ...ก่อนอื่นต้องขอชมก่อนว่านิยายเรื่องนี้สนุกมากถึงจะรู้สึกแย่ไปหน่อยในตอนแรกแล้วก็สงสารบีมด้วย...แต่พอเรื่องทุกอย่างกระจ่างก้ทำให้พี่ต้นยิ้มได้เลยครับ...เรื่องใส่ใจรายละเอียดและให้ความสำคัญกับตัวละครทุกตัว...ก็ยังเป็นแบบฉบับของน้องต้นไผ่อยู่จริงๆๆๆๆๆ.....ไม่บอกกันเลยนะครับว่าเอานิยายเรื่อง " ร้าย...หรือรัก ตอนที่2 ผมผิดอะไร (บีม-เฟค) " กับ " นี่...มึงกับกูเป็นอะไรกันแน่ว่ะ (อ้น-โย) " มาลงบอล์ดนี้ด้วยถ้าพี่ต้นไม่เจอร์โดยบังเอิญก็คงจะไม่ได้อ่าน...น่าน้อยใจจริงๆๆครับ...ก็คุยกันตั้งนาน...แต่ไม่เป็นไรครับ...ยังงัยพี่ต้นก็จะรอติดตามผลงานของน้องต้นไผ่ต่อไปนะครับ....จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอครับ......รักน้องต้นไผ่เสมอนะครับ
-
พี่เฟคครับ
บอกไปเลยสิว่าคิดยังไงกับบีม
เดี๋ยวไอ้พี่กันต์ก็คาบไปแดกหรอก
:z1: :z1:
-
สงสารบีมอ่ะ
กอดไรเตอร์
-
:กอด1:
รอตอนต่อไป
เชียร์เฟคคคคคคค
-
เฟคก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันต์นักหรอกค่ะ มันไม่ใช่เหรอที่ยอมให้เพื่อนตัวเองได้กับบีมตั้งแต่แรก
-
:call:
-
รออ่านตอนต่อไปคร่า
รู้สึกถึงเค้าลางแห่งหายนะที่เคลื่อนมาใกล้น้องบีมเข้าไปทุกทีๆ
ลุ้นให้น้องบีมรอด!!! :call:
-
ดีคะต้นไผ่
ตามอ่านนิยายของต้นไผ่มาจากบอร์ดเก่าแล้ว ชอบทุกเรื่องเลย
ไม่ต้องว่าทำไมไม่เคยเจอเพราะเราพึ่งจาเป็นสมาชิกเล้านี่ที่แรก
-
สวัสดีครับสบายกันดีหรือเปล่า วันนี้ไม่พูดอะไรมากแค่อยากบอกว่า ใครที่อยากรู้ว่ากันต์และเฟคตกลงอะไรกันไว้ครั้งนี้จะได้รู้แล้ว และครั้งหน้าถึงคราวที่นายขิงจะโดนดีแล้ว แต่ถ้าอยากให้มาลงให้อ่านเร็วๆ ก็ขอคนละเมนท์ก็พอนะครับ
ผมไม่รู้หรอกไอ้คำว่ารักมันคืออะไร ผมรู้เพียงแต่ว่าเมื่อใดที่ผมมีความต้องการตามธรรมชาติ ผมจะใช้เงินซื้อมาเพียงอย่างเดียว ผมไม่เคยใช้ไอ้คำที่เรียกว่ารักแลกมาเลยสักครั้ง
ใช้ว่าผมจะผิดปกติไปจากคนอื่น แต่ผมไม่รู้จริงๆ ว่ารักคืออะไร?...... ผมเกิดมา ผมไม่เคยได้ความรักจากใครมาก่อน แม้แต่พ่อ แม่ของผม นั้นคงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมกลายเป็นคนไร้รัก
ผมยอมรับว่าผมรักใครไม่เป็น ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าอะไรที่เป็นของผม ถ้าผมยังไม่ถิ้งไปยังไงมันก็ยังเป็นของผมใครห้ามมายุ่ง หรือที่เขาเรียกกันว่าอาการห่วงของ
“เฟคคนนี้กูขอ”
เพียงคำพูดที่ออกมาจากปากเพื่อนรักของผม มันทำให้ผมอึ้ง ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช้บีมผมคงตอบว่า “ก็เอาไปซิ” แต่กับบีมผมไม่สามารถพูดออกไปได้เหมือนทุกครั้ง คำขอของไอ้กันต์ทำให้ผมอึ้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ผู้ชายคนนี้ผมไม่อยากยกให้มัน ผมอยากเก็บเอาไว้เอง ทั้งๆ ที่จุดเริ่มต้นของเราไม่ค่อยดีเท่าไร
แล้วไอ้กันต์เองมันก็ไม่เคยเอ๋ยปากขอกับผมอย่างนี้มาก่อนเหมือนกัน
“ทำไมต้องเป็นบีมล่ะไอ้กันต์”
นั้นเป็นคำถามที่ผมอยากรู้จริงๆ ว่ามันจะตอบอย่างไง
“กูไม่รู้ว่ะเฟค แต่กูว่าก็เริ่มชอบบีมแล้วล่ะ กูอยากได้บีมมาอยู่กับกู อยากให้น้องเขาอยู่ในสายตาตลอดเวลา ก็แค่นี้แหละ แล้วมึงให้กูได้หรือเปล่า”
มันย้อนถามผมกลับมา แต่ผมมีคำตอบให้มันแล้วตั้งแต่มันบอกเหตุผลกับผม ผมก็มีเหตุผลคล้ายๆ กับมัน แต่มันมีเหตุผลที่ว่า ผมเป็นคนทำลายความบริสุทธิ์ สดใสของบีมเข้าไปด้วย และตอนนี้ผมเริ่มมีอาการหวงของขึ้นมาอีกแล้ว
ผมมาคิดดูแล้วเริ่มเจ็บใจตัวเองที่โง่เอง ที่ให้ไอ้เฟคมานอนกับบีมด้วย ถ้าผมรู้ว่าบีมยังบริสุทธิ์และน่ารักขนาดนี้ ผมจะเก็บเขาเอาไว้คนเดียวไม่แบ่งให้ใครเด็ดขาด แต่มันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้
ผมได้แต่หวังว่าบีมจะเริ่มไปมีใจกับไอ้กันต์มากกว่าผม ซึ่งบีมก็เริ่มแสดงออกอย่างนั้น ทุกครั้งที่บีมอยู่กับไอ้กันต์ดูแล้วเขาจะมีความสุขมากกว่าอยู่กับผม รอยยิ้มที่มีให้ไอ้กันต์มันไม่เคยเผื่อแผ่มาถึงผมเลยแม้แต่น้อย นั้นทำให้ผมหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แต่จะให้ผมไปพูดหวานๆ เอาใจเหมือนไอ้กันต์ผมก็ทำไม่เป็น ปากของผมมันย่อมไปไวกว่าสมองเสมอ นั้นมันคงทำให้บีมเองกลัวและเริ่มห่างจากผมไป
วันนั้นผมจำได้ว่าผมให้คำตอบไอ้กันต์ไปว่า
“คนนี้กูให้มึงไม่ได้หรอกไอ้กันต์”
ไอ้กันต์มันดูอึ้งไปแล้วมันก็มองหน้าผม แล้วมันก็ถามในสิ่งที่ผมเองก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้
“ทำไมว่ะเฟค ปกติมึงไม่เคยหวงใครนี่หว่า แล้วทำไมบีมมึงถึงหวงว่ะ กูไม่เข้าใจ”
อืม....มึงไม่ต้องแปลกใจหรอกไอ้กันต์ กูเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่คนนี้กูยกให้มึงไม่ได้จริงๆ แต่กูสัญญากับมึงได้อย่างนึงว่า ถ้าวันไหนบีมเดินมาบอกกูว่าเขาอยากอยู่กับมึงมากกว่ากู กูก็พร้อมจะให้เขาไปอยู่กับมึงอย่างไม่มีเงื่อนไข แต่ถ้าเขาไม่เลือกเราทั้งสองคนแล้วกลับไปหาไอ้ขิง กูก็พร้อมจะยอมเสียเขาไปเหมือนกัน ทุกอย่างอยู่ที่ตัวบีมอย่างเดียว”
ผมบอกให้ไอ้กันต์รู้ถึงการตัดสินใจของผมที่มีในเรื่องนี้ ผมไม่อยากรั้งบีมเอาไว้เมื่อผมยังไม่เข้าใจว่าตัวเองมีความรู้สึกอย่างไงกับบีมกันแน่ และผมก็จะไม่ปิดโอกาศที่จะให้บีมตัดสินใจเลือกคนที่เขาอยากอยู่ด้วย แม้แต่ไอ้ขิงซึ่งผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้บีมหันไปมองมันแน่ๆ ไอ้กันต์นั่งงอตัวอยู่บนโซฟาเหมือนกำลังคิดอย่างหนักในเรื่องนี้ ผมว่ามันก็คงชอบบีมมากเหมือนกัน
“เอางั้นก็ได้ไอ้เฟค แต่ถ้าให้แฟร์ทั้งสองฝ่ายมึงต้องปล่อยบีมกลับไปอยู่ที่ห้องของเขานะโว๊ย ถ้าบีมอยู่กับมึง มึงก็ได้เปรียบกูดิ ส่วนเรื่องไอ้ขิงนะมึงไม่ต้องลงมือหรอกเดี๋ยวกูกลับมาจากอเมกาครั้งนี้กูจะจัดการมันเอง คนเชี๊ยอะไรระยำจริงๆ หรอกเอาคนมาขายเพื่อใช้หนี้ ถ้าบีมไปเจอคนอื่นที่ไม่ใช่มึงป่านนี้ไม่ต้องไปนอนรับแขกแล้วเหรอนี้”
ไอ้กันต์มันรีบยื่นข้อเสนอของมันมาทันที สมแล้วที่มันเป็นักธุรกิจใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องแฟร์เสมอ ได้เมื่อมันกล้าที่จะวัดดวงกับผม ผมก็จะวัดดวงกับมันเหมือนกัน ผมยื่นมือมาให้มันจับทันที
“ได้ไอ้กันต์ กูจะทำตามที่มึงบอก แต่ห้ามมึงไปยุ่งกับบีมนะโว๊ย แล้ววันที่มึงบินกลับจากอเมริกา กูจะไปส่งบีมที่ห้อง และที่สำคัญห้ามเอาเรื่องไปบอกกับบีมด้วย ทุกอย่างที่เราคุยกันวันนี้เป็นความลับ”
ไอ้กันต์ยื่นมือมาจับกับผม
“ได้เพื่อน...”
ไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ผมจะผิดพลาดไปหรือเปล่า แต่ผมก็อยากทำโดยที่ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมผมจะต้องมาเสียเวลากับเรื่องอย่างนี้ด้วย ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า ผมจะเสียบีมไปให้กับใครไม่ได้ทั้งนั้น อย่างนี้เขาเรียกว่ารักหรือเปล่าครับ ใครก็ได้บอกผมที....
แต่ผมคงจะเสียเปรียบไอ้กันต์แน่นอนเพราะผมตามจีบใครไม่เป็น แถมคิดอะไรพูดไปอย่างนั้นอีก คิดแล้วเหนื่อยแน่ๆ งานนี้
ตอนเย็นบีมโทรมาตามผม ดีหน่อยที่วันนี้ทำตามสัญญาที่ผมบังคับให้ทำไว้ ไม่หนีหายไปเหมือนเมื่อวานอีก เมื่อวาน ดีที่ผมรอบคอบมาดักคอยที่หน้าคณะตั้งแต่บีมยังไม่เลิกเรียน ตอนแรกผมจะเรียกบีมแล้ว แต่เห็นเพื่อนๆ ของบีมล้อมเต็มตัวเขาไปหมด สงสัยจะไปไหนกันแน่ๆ ผมสืบประวัติมาหมดแล้วพวกนี้ไว้ใจได้
ไอ้คนตัวเล็กขาวๆ ปากแดงๆ นั้น ที่ดูเป็นหัวโจกที่สุดชื่ออ้น เป็นน้องชายดาราดัง ที่พี่เลี้ยงผมชอบดูเป็นอย่างมาก จนทำให้ผมรู้จักเขาไปด้วย และเห็นว่าตัวน้องอ้นเองก็เพิ่งเป็นข่าวไปเมื่ออาทิตย์ก่อนช่วงที่ผมได้เจอบีมนั้นเองว่า เพิ่งเลิกกับแฟนสาวที่เป็นนางเอกชื่อดังเมือนกัน แต่เหตุผลไม่แน่ชัด
ไอ้คนตัวโตหน้าเข้มที่เดินไปประจำคนขับชื่อน้องแบงค์ เป็นลูกคุณหญิงวันเพ็ญกับปลัดสมศักดิ์ คนนี้รวยแถมเป็นลูกชายคนเดียวเสียด้วย
ส่วนอีกคนที่ตัวเล็กพอๆ กับบีม คนนั้นชื่อจู เป็นลูกของนักการเมืองท่านหนึ่งที่ตอนนี้กำลังคั่วตำแหน่งอยู่ในกระทรวงใหญ่กระทรวงหนึ่ง น้องจูเป็นคนดุ แต่ก็จริงใจ
ผมขับรถตามไปช้าๆ เพื่อจะดูว่าพวกนี้จะไปไหนกันแน่ และจุดหมายของพวกนี้ก็คือคาราโอเกะ.....ผมยิ้มให้กับความน่ารักของพวกนี้จริงๆ พากันมาร้องเพลงแหกปากนั้นเอง ผมนึกว่าจะไปกินเหล้าเค้านารีกันเสียอีก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ผมคงต้องไปดึงบีมออกมาเสียก่อน
ผมใช้ความอดทนในการรอ จนรอไม่ไหว ขอแกล้งคนหน่อยเถอะทำให้ผมรอตั้งนาน ผมโทรตามบีมทันที ตอนที่บีมเห็นผมคงตกใจน่าดูเพราะเห็นทำหน้าแล้วตลก
จนสุดท้ายผมก็ได้รู้จักกับเพื่อนของบีมครบทุกคนอย่างเป็นทางการ
บีมคงจะกลัวเป็นแบบเมื่อวาน วันนี้ถึงรีบโทรมาหาผม เอาว่ะ วันนี้ก็วันสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว พาไปกินข้าวกับดูหนังสักเรื่องดีกว่า อย่างน้อยมันจะพอลบความผิดที่ผมได้ทำลงไปสักนิดก็ยังดี
“พี่เฟคมานานแล้วเหรอครับ”
พอบีมขึ้นรถมาได้ก็ถามผมทันที เพราะเพียงบีมโทรมาผมก็วนรถมารับทันที
“อืม...กู...เอ๊ยพี่มารอบีมนานแล้ว”
วันสุดท้ายผมขอพูดดีๆ กับบีมหน่อยแล้วกัน แล้วทำลืมเรื่องที่แกล้งงอนไว้เมื่อวานด้วย คนอะไรใจดำคนงอนก็ไม่ยอมง้อ แกล้งลืมก็ได้ บีมทำหน้างงๆ ที่อยู่ดีๆ ผมก็พูดดีกับเขาขึ้นมา
และทุกอย่างก็เงียบเหมือนเดิม
“ทำไมล่ะ พี่จะพูดดีๆ กับบีมไม่ได้หรือไง หรืออยากให้พี่พูดกับเราเหมือนเดิมห่ะ”
ผมล่ะสายตาจากถนนมามองคนที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ผมเองก็ไม่รู้ว่าบีมกำลังคิดอะไรอยู่
“เปล่าครับ..แค่ผมไม่มีอะไรจะพูดเท่านั้นเอง พี่เฟคขับรถไปเถอะครับไม่ต้องสนใจผมหรอก”
“อืม...งั้นเดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปกินข้าวนอกบ้านนะ แล้วก็ไปดูหนังกันสักรอบดีกว่า”
“ครับ....”
คำตอบง่ายๆ สั้นๆ ผมนึกว่าบีมจะดีใจมากกว่านี้เสียอีก แล้วผมจะมีวันทำลายกำแพงระหว่างผมกับบีมได้หรือเปล่านะ แต่ทำไงได้ผมก็ต้องทนไป ทำกับเขาเอาไว้เยอะ ต่อไปนี้ถ้าบีมจะเอาคืนบ้างผมก็จะยอมทุกอย่าง ถือว่าเป็นการลบล้างความผิดก็แล้วกัน
ผมพาบีมไปทานข้าวที่ร้านอาหารใหญ่ร้านหนึ่งต่อจากนั้นผมก็พาบีมไปดูหนัง โดยที่ให้บีมเป็นคนเลือกเองว่าอยากดูอะไร ตอนนี้บีมดูผ่อนคลายกับผมมากขึ้น
พอเข้ามาในโรงหนังผมก็จัดให้บีมนั่งริมสุดเพื่อที่จะไม่ให้ใครมานั่งใกล้บีมได้ จนหนังจบ ผมก็ต้องบอกบีมแล้วล่ะว่าเวลาของเราสองคนจะหมดลงแล้ว เมื่อกลับไปถึงห้องผมจะไปส่งบีมที่คอนโดของเขา ต่อไปก็คงเหลือแต่เวลาที่ผมจะต้องเข้าใจกับคำว่ารักแล้วล่ะว่ามันเป็นอย่างไง....
-
สนุกดี :L2:
-
เชียร์ทั้งคู่เลยอ่ะ
เป็นบีมก็เลือกไม่ถูกเลยล่ะ
ขอแบบเอาทั้งคู่ได้ไหม
555555555555+++
-
เป็นคนอ่อนโยนหลบในหรือเปล่าเฟค 555
งืมๆ ที่แท้ก็ตกลงกับอิพี่กันต์อย่างนี้นี่เอง แต่ไอ้ความคิดจะปล่อยบีมให้ไอ้ขิงถ้าบีมต้องการอ่ะ ฉันไม่เห็นด้วยนะเฟร้ย
ไอ้ขิงมันเลวบัดซบขนาดนั้น ยังจะกล้าปล่อยให้บีมกลับไปหามันอีกเรอะ :m16:
แต่ให้บีมอยู่กับแก ไม่ก็อิีพี่กันต์ ฉันก็แอบคิดหนักแทนบีมว่ะ :z3:
สรุปมีพระเอกอีกคนให้เลือกมั้ยคะไรเตอร์ :laugh:
-
เหตุการพลิกแล้วครับ ทีนี้บีมกลายมาเป็นคนบังคับซะงั้น
อยากเห็นไอ้ชั่วขิง โดนกระทืบจนไข่ตาย โดนข่มขืนจนตูดฉีก โดนกระทำจนเสียโฉม ฮึ เกรียดมัน
รอตอนต่อไปนะคับรอลุ้นต่อ
-
แฟร์ๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
สู้ๆกันล่ะทั้งสองคน
แต่อย่าว่าเรานะกันย์ ที่เราแอบเชียร์เฟคมากกว่า อิอิ
ก็เฟคอุตส่าห์รู้สึก รัก จริงๆซักที
-
พี่เฟคแอบมีมุมน่ารักด้วย
:L2:ให้ต้นไผ่คะ
-
หลายอย่างที่เฟคได้บอกเล่าความรู้สึกหลายอย่างที่มีต่อบีมออกมา หลายสิ่งที่ไม่เคยทำกับคนอื่น
แต่ยอมทำกับบีม ยอมแม้กระทั่งในสิ่งที่ไม่เคยยอมทำคือการเสียสละบีมให้คนอื่น และการอยากให้บีมอยู่ในสยตา
แค่นี้ก็ คือความชอบ แต่จะบอกว่ารักคงตอ้งขอเวลา แต่อาการหวงมีส่วน แต่หวงเพราะชอบ ไงก็เชียร์เฟค
แต่ขิงโนแบบนั้นก็สมควรแล้ว
-
ทำอะไรดีๆก็เป็นนี่หว่าเฟค
เชียร์ทั้งคู่เลยนะ
ทั้งเฟคทั้งกันต์ก็ดูรักบีมทั้งคู่
บีมจะเลือกใครนะ
ปล.อิตาขิง เอามันไปเป็นอาหารปลาโลดดด :angry2:
-
บีม ทิ้งมันทั้งคู่ไปเถอะ คนมันเลวยังไงมันก็ต้องเลวอะ
-
ทำไมรุ้สึกเหมือนเรื่องนี้บีมเหมือนเป้นของเล่นของคนสามคนที่คอยแต่คิดทำใจตัวเองทั้งนัน้
ไม่ถามความรุ้สึกของบีมกันหน่อยเรยหรือ
-
สงสารคนเลือกจัง กลัวใจอ่อนนะสิใกล้ใครเป็นขี้ผึ้งลนไฟทุกที
-
อะไรอ่ะ ใจหายตามเฟคเลย
ห่างกันแล้วจะยังไงล่ะทีนี้ ยิ่งมีภาษีน้อยกว่ากันต์อยู่
เอาใจช่วยเฟค สู้ๆ
-
ตอนหน้าคงต้องเอาใจช่วยเฟคซะแล้ว
-
รู้สึกชอบเฟคมาทันทีเลย
สงสารแค่บีมคนเดียว
เอาอีขิงหนักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หน้าเละไปเลยเลวจริงๆ
-
ยังตัดสินใจไม่ได้เลย
ว่าจะให้ใครเป็นพระเอก :m25:
แต่ที่รู้คือ
ตั้งตารออ่านตอนหน้ามากๆๆๆๆๆ
อยากให้ไอ้ขิโดนให้หนัก
เพื่อความสะใจของเราเองล้วนๆ :laugh:
-
ยืนยันคำเดิม
...พี่เฟค.............โคตรพระเอก :-[
-
ที่แท้ก็ตกลงกันไว้อย่างนี้นี่เอง แต่แหมงานนี้ขอเชียร์เฟคแล้วกันนะคะ ฮ่าๆๆ เค้าจะได้เรียนรู้ที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนอื่นบ้างอะไรบ้าง
-
เอาล่ะสิ...คราวนี้เป็นน้องบีมที่เป็นคนคุมเกมส์ทั้งหมดแล้ว
แล้วอย่างนี้ผลสรุปของทุกอย่างมันจะไปลงเอยตรงไหน ใครคือคนที่น้องบีมเลือก...อ๊ากกกกกกกกกกก...ลุ้นสุด ๆ อ่ะ
อยากให้พี่เฟคชนะใจน้องบีมนะ...แบบว่า เค้าชอบพระเอกแบบนี้หน่ะ...รักนะ แต่แสดงออกด้วยการกระทำมากกว่าคำพูด
แต่อย่าลืมนะพี่เฟค บาปที่ทำไว้ มันหนักหนาสาหัสอยู่พอตัวเลย...น้องบีมเค้าจะทำใจอภัยให้ได้จริงเหรอ ทุกอย่างอยู่ที่พี่เฟคแล้วนะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ XD
-
เกลียดไอ้ขิงว่ะ
คนไรวะแม่งเลวว
เอาแฟนตัวเองมาขายใช้หนี้ น่าเกลียดที่สุด
สงสารน้องบีมเจอคนแบบนี้
เฟค จะเป็นพระเอกใช่มั้ย
ตอนแรกยอมรับว่าชอบกันณ์ แต่ว่าตอนนี้ เทใจไปที่เฟคแล้วอ่ะ ไม่รู้ทำไม
คงเพราะได้รูื้เรื่องราวส่วนตัวของเฟคมากขึ้น เข้าจัยเหตุผลของเค้ามากขึ้น
ก้อเลยทำให้รู้สึกดีกะเฟคมากขึ้นน
อยากรู้จังเลยว่าถ้าบีมกลับไปอยู่ที่พักตัวเองแล้ว
จะรู้สึกคิดถึงพี่เฟคบ้างหรือป่าว จะรู้สึกบ้างไหมว่ามันขาดอะไรไป
หรือว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลยกันน้า
รออยู่น้าคร้าไรทืเตอร์อยากรู้มากเลยว่าสองคนระหว่างเฟคและกันณ์
คัยจะทำคะแนนได้มากกว่ากัน
หุหุ แอบเชียรืเฟคน้าาคร้า
-
พี่กันต์คะ ฝากยำตรีนให้ไอ่ขิงด้วย
ขอรสจัดให้มันนะคะ
-
:กอด1:
-
:m20:กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆกดเลือกได้ถูกใจตัวเองมากเลยที่มีเพื่อนๆเลือกยิงทิ้งไอ้พวกนี้แล้วไปหาใหม่ คะแนนนำโด่งเลย ฆ่ามันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขิงสมควรโดนสั่งสอนหนักๆ :z6:
-
ลองใช้หัวใจกับความรู้สึกคิดสิไอ้ควายว่าความรักมันเป็นอย่างไร แล้วมึงจะได้รู้ว่าคนอื่นก็มีหัวใจและเจ็บเป็นเหมือนกัน
-
เฟคกับกันต์คุยกันแบบแฟร์ๆดี เมื่ออยากได้บีมทั้งคู่ก้อให้น้องเค้าเป็นคนเลือกว่าจะอยู่กับใคร หวังว่าทั้งคู่จะยอมรับการตัดสินใจของบีมนะคะ
-
ใช่ ถูกต้องเลย"เฟคกับกันต์คุยกันแบบแฟร์มากๆ"ชอบจังเลยแบบนี้ไม่ต้องเสียเพื่อนด้วย
-
อยากโหวตให้บีมเลือกเฟค แต่จะว่าไปเฟคก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันย์ หรือขิง เพราะทั้งสามคนได้เคยร่วมทำให้บีมเจ็บปวด งั้นเอามันไปยิ่งทิ้งแล้วกัน
-
ูู^^
เชียเฟคคะ ชอบผู้ชาย ปากแข็ง แต่จริงใจ
เหมือนพิสาน ดี ฮ่าๆๆ
-
บีมสู้ๆ ทำใจเรื่องขิงซะ ทำใจเรื่องไม่ดีต่างๆซะ
เฟคก็สู้ๆ ชดเชยให้บีมซะ ทำให้บีมหันมามองนะ
กันต์ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด คนที่มีสิทธิเลือกก็คือบีม
เชียร์เฟค แต่ถ้าเราเป็นบีม เลือกข้อนี้
"ยิงไอ้พวกนี้ทิ้งแล้วไปหาใหม่ดีกว่า" 555
-
หลังจากนี้ อิพี่เฟคก็ขยันทำคะแนนกะบีมหน่อยละกัน ท่าทางจะเป็นรองอยู่หลายขุม คึคึ
-
ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น (หวังให้เป็นแบบนั้นนะ)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m16: :m16:
เฟคทดแทนความผิดที่ทำไปไม่หมดหรอก
-
พระเอกคือเฟค
หวังว่าพี่กันต์คงไม่ร้ายนะ
-
เป็นงั้นไป...เริ่มสงสารพี่เฟคซะละ (เอาไงกันแน่ แรกๆเห็นเกลียดนักเกลียดหนา)
ขอให้ชนะใจบีมให้ได่ละกัน ฮ่าๆๆๆ
-
บีมมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ..... แล้วอย่างนี้จะเชียร์ใครดี ? ?
-
จากนี้ได้รับกรรมแน่ ๆ ทั้งเฟค และกันต์ เพราะบีมคงแคนฝังในบ้างแหละ
อ่านตอนนี้แล้ว รักอีพี่เฟคเพิ่มขึ้นไปอีก เอาใจช่วย แต่ลด ๆ ความบ้าลงบ้าง บีมจะได้หันมามอง แต่ก็ไม่แน่บีมอาจชอบคนเลวกว่าคนดี ๆ นะเอาใจช่วย
แต่ไอ้นรกส่งมาเกิดแบบขิง ขอแบบจัดหนักนะกันต์ เอาแบบให้มันไปทำกับใครแบบนี้ไม่ได้อีกเลย
:pig4: writer คะ
-
รักใคร..รักกันต์
เชียร์ใคร..เชียร์กันต์
-
ตอนหน้าพี่บีมจะเลือกใครหว่า
คิดแล้วสงสาร :sad4: :sad4:
รีบมาต่อน่ะครับรออยู่ :กอด1: :pig4: :L2:
-
เห้อ.... ถึงแม้จะบอกว่ามันเป็นสิทธิ์ของบีมที่จะเลือกใคร แต่ถ้าีีบีมเลือกได้ ก็ึคงจะไม่เลือกทั้งคน(มั้ง) ต่อให้พี่กันต์ดีแค่ไหน หรือ พี่เฟค จะมาทำดีด้วยแค่ไหน แต่ทั้งสองคนก็ทำให้บีมเจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่
สรุป น่าสงสารทั้งสามคนเลยอะ
-
ใครอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารขิงบ้างหรือเปล่า แต่กันต์นี้ก็ใช้ได้เลยนะ ไอ้ความบ้าในตัวเองเนี๊ย
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก หลังจากที่ผมเรียนจนเหนื่อยมาทั้งวันผมก็นั่งก็เดินทางกลับมาที่ห้องพักของผม เพื่อจะพักผ่อนเอาแรงเพื่อที่จะได้ออกไปเที่ยวต่อในตอนกลางคืน
แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินเข้ามาในซอย ก็มีรถตูคันหนึ่งวิ่งมาขวางทางเอาไว้ ทำให้ผมเดินต่อไปไม่ได้ แล้วผมก็วิ่งหนีเพราะว่าผมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ที่อยู่ดีๆ จะมีรถมาวิ่งตัดหน้าคนที่เดินอยู่ข้างถนนอย่างนี้ แต่ผมคงทำทุกอย่างช้าเกินไป มีผู้ชายตัวใหญ่วิ่งลงมาจากรถตู้และจุดหมายของพวกมันก็คงเป็นผมนี่เอง ทุกคนกรูมาที่ผมและช่วยกันล็อคตัวผมไว้
แต่ใครละจะยอม ผมสู้จนสุดใจ ผมไม่รู้หรอกว่าพวกที่มาจับผมเป็นใคร แต่คงไม่เกี่ยวกับหนี้พนันเพราะว่าผมใช้หนี้พวกมันไปหมดแล้ว แต่แล้วผมก็พลาดโดนพวกมันจับล็อคตัวไว้จนได้
“พวกมึงเอายามาให้มันดมเร็วๆ ชักช้าอยู่ได้เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอก”
เสียงของคนที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าของมันสั่งออกมาจากในรถ เพียงไม่นานผ้าผืนน้อยสีขาวก็โป๊ะมาที่จมูกของผม ผมรู้ว่านั้นคือยาสลบ ผมกลั้นหายใจไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองสลบไป ผมไม่รู้หรอกว่าถ้าผมสลบไปแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมแกล้งนิ่งไปก่อนพวกมันจะได้คิดว่าผมดมยาของมันไปแล้ว แล้วผมค่อยคิดหาทางเอาตัวรอดอีกที
“ห่าเอ๊ยเหนื่อยโคตร เห็นอย่างนี้ไม่นึกว่าจะแข็งขนาดนี้ เล่นเอาเสียเหนื่อย”
เสียงพวกมันบ่นหลังจากที่อุ้มผมขึ้นรถมาแล้ว ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองว่าตอนนี้ในรถมีใครบ้าง ในรถตอนนี้มีผู้ชายอยู่สี่คน แต่ล่ะคนผมไม่คุ้นหน้าเลย แต่มีอยู่คนนึง คนนี้น่าจะเป็นหัวหน้าของพวกมัน เพราะดูแล้วหน้าตาและผิวพรรณดูดีกว่าไอ้สามตัวที่ลงไปจับผม ผู้ชายคนนี้คงเป็นเจ้าของเสียงที่ดังลงไปสั่งการเมื่อสักครู่แน่ๆ
รถยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ ข้างนอกคงเริ่มมืดแล้วเพราะว่าแสงที่ส่องผ่านผ้าม่านของรถเข้ามามีน้อยลงทุกที รถวิ่งมาจนถึงที่แล้ว พวกมันก็ลงรถไปและแบกผมลงไปด้วย ผมได้จังหวะจึงวิ่งหนี
“เฮย...พวกมึงไปจับมันมาเร็วมันหนีไปได้แล้วเห็นมั้ย”
เสียงไอ้คนที่เป็นหัวหน้ามันร้องสั่งลูกน้องของพวกมัน พวกมันเร็วมาก เร็วจนผมวิ่งหนีได้ไม่ทัน ผมสู้และอย่างที่รู้สุดท้ายผมก็ต้องแพ้ ผมถูกลากมาหาเจ้านายของพวกมัน
“ไอ้สัด...มึงเป็นใครว่ะ กูไม่เคยไปมีเรื่องกับพวกมึงมาก่อน ปล่อยกูนะ”
ผมด่าพวกมัน ความหยิ่งทะนงในตัวเองของผมยังมีอยู่เต็มเปี่ยม แม้ผมจะอยู่ในสถานการณ์เป็นรองแต่ผมก็ไม่เคยกลัว การที่ต้องใช้ชีวิตดิ้นรนมาตลอดชีวิตมันทำให้ผมไม่กลัวใคร
“ก็จริงของมึง มึงไม่เคยมีเรื่องอะไรกับกู”
มันพูดด้วยน้ำเสียงเนื่อยๆ เหมือนเรื่องที่มันพูดและทำกับผมเป็นเรื่องปกติที่มันทำอยู่ทุกวัน
“แต่มึงมีปัญหากับเจ้านายกูว่ะ”
ผมเริ่มคิดว่าตัวเองไปก่อปัญหาอะไรไว้กับใครแต่จนแล้วจนรอดผมก็คิดไม่ออก แต่ผมก็ไม่ต้องคิดนานเมื่อมีผู้ชายคนนึงก้าวออกมายืนที่หน้าบ้าน ใบหน้าเนียนนั้นทำให้ผมรู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากอะไร
“ไอ้พี่กันต์....”
ผมเผลอร้องเรียกชื่อของผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าผม ไอ้พี่กันต์คือเพื่อนของพี่เฟค และผมก็เคยเห็นเขาอยู่กับบีมครั้งหนึ่งด้วย
“ใช้พี่เองครับ น้องขิง อืม...ดูใกล้ๆ ก็หล่อไม่เบานี่ แต่ทำไมทำตัวร้ายนักก็ไม่รู้”
ไอ้พี่กันต์มันเอามือมาจับที่หน้าของผมลูบไปมา ผมรู้สึกขยะแขยงมันที่สุด ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้พูดจาหรือแสดงกิริยาอะไรที่น่าเกลียดต่อผมเลย
“พี่จับผมมาทำไม ผมไม่เคยทำอะไรพี่เลยนะ”
“อืม...ก็จริง เราไม่เคยทำอะไรพี่หรอก แต่เราเคยทำอะไรกับใครหรือเปล่าละ”
“ผมไม่เคยทำอะไรใครนะพี่ปล่อยผมไปเถอะ...”
“ถ้าเรายังนึกไม่ออกคืนนี้พี่จะทำให้เรานึกออกขึ้นมาให้ได้ว่าการที่ถูกผู้ชายข่มขืนนะมันรู้สึกอย่างไง”
ห่ะ...ไอ้นี่มันบ้าแล้ว มันจะทำอะไรผม ผมเป็นผู้ชายนะแล้วใครจะยอมให้มันทำอย่างนั้นล่ะ ผมเริ่มดิ้นไปมา จนกระทั้งไอ้พี่กันต์มันคงทนรำคาญไม่ไหว
“พวกมึง ทำให้มันนิ่งหน่อยซิ กูเห็นแล้วปวดหัวว่ะ”
พอสิ้นเสียงของไอ้พี่กันต์ หมัดของลูกน้องของมันก็สงเข้ามาที่ท้องของผมหลายหมัดจนผมเริ่มจุก ไอ้พี่กันต์มันเดินมานั่งยองๆ ข้างๆ ผมที่นั่งตัวง้อเป็นกุ้งด้วยความจุก
“เป็นไงครับ คนเก่งอย่าขัดขืนไปเลย ถ้ายอมพี่ดีๆ พี่อาจจะทำแค่คนเดียว แต่ถ้าน้องขิงขัดขืนพี่ เห็นหรือเปล่าลูกน้องของพี่มีกี่คน พวกนี่ก็อาจจะได้เข้ามาร่วมกับกิจกรรมสนุกของเราก็ได้นะครับ”
ผมมองหน้ามันด้วยความเครียดแค้น แล้วผมก็ถ่มน้ำลายที่มีเลือดผสมอยู่ใส่หน้ามัน ไอ้กันต์มันค่อยๆ ปาดน้ำลายที่ผมถ่มใส่หน้าในออกช้าๆ ใบหน้าของมันยังคงเรียบเฉย
“เป็นไงละมึงแค่นี้ยังน้อยไป หรืออยากกินตีนกูด้วย”
ไอ้กันต์มันยังเงียบเฉย แต่อยู่ดีๆ มันก็ต่อยเข้ามาที่หน้าของผมอย่างแรง จนหน้าของผมหันไปตามแรงหมัดของมัน
“พี่บอกไว้ว่ายังไงครับว่าให้ทำตัวดีๆ หรือน้องขิงชอบแบบนี้ ถ้าชอบพี่ก็จะจัดให้ อย่างนี้ซิถึงจะสนุก ถ้ายอมกันง่ายๆ มันก็น่าเบื่อแย่”
ไอ้กันต์มันพยักหน้าให้ลูกน้องของมัน หลังจากนั้นผมก็ถูกมัดมือมัดเท้าแล้วถูกแบกเข้าไปในบ้านก่อนที่จะขึ้นไปที่ชั้นสอง สุดท้ายผมก็ถูกโยนไปไว้บนเตียง
“พวกมึงออกไปรอข้างล่างก่อนเดี๋ยวกูไปตาม”
คำสั่งง่ายๆ ถูกถ่ายทอดไปยังลูกน้องของมัน ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที่มัดแขนและขาผมเอาไว้ ไอ้กันต์มันก็ไปลากเก้าอี้มานั่งมองผม รอยยิ้มที่น่าเกลียดผุดขึ้นมาบนใบหน้าของมัน ผมดิ้นไปมาจนหนื่อยหอบและหยุดไปเองในที่สุด
“เหนื่อยแล้วเหรอครับคนเก่ง ที่นี่ก็ไม่มีแรงดิ้นหนีพี่อีกแล้วซิ อย่างนี้ก็เป็นเวลาของเราสองคนแล้วนะ”
พูดจบมันก็เดินมาปลดกระดุมเสื้อของผมออกช้าๆ โดยที่มีผมพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นหนี
“อย่าดิ้นให้เปลื้องแรงไปเลยครับน้องขิง ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า”
แต่คนอย่างผมไม่เคยฟังใคร ผมดิ้นอีกครั้งไอ้กันต์มันมองผมนิดนึงก่อนที่มันจะส่งหมัดกระแทกเข้ามาที่ตัวของผมอีกครั้ง คราวนี้ผมนิ่งได้ตามที่มันสั่งทันที
“ก็แค่..นี่ทำเล่นตัวไปได้”
“ใครเล่นเล่นตัว กูผู้ชายนะโว๊ยใครจะยอมให้ผู้ชายด้วยกันมาทำเชี๊ยๆ อย่างนี้ล่ะ”
“เหรอ...แล้วที่น้องขิงทำกับน้องบีมล่ะครับเขาเรียกว่าอะไร”
มันจับผมจิ๊กขึ้นมา ผมต้องลุกตามแรงดึงของมันเพราะเจ็บ ก่อนที่มันจะตบเข้ามาที่หน้าของผมเต็มๆ จนหน้าของผมช้าไปหมด เกิดมาผมเองก็ไม่เคยโดนใครมาทำอะไรอย่างนี้มาก่อน
แล้วมันก็ลงมือไซ้ซอกคอของผม แต่ครั้งนี้ผมนิ่งแล้วก็คิดหาวิธีเอาตัวรอดจากเหตุการณ์นี่ให้ได้
“ดีแล้วครับทำตัวอย่างนี้แหละน่ารัก จะได้ไม่เจ็บตัวนะ”
เสียงกระซิบที่ข้างหูของผม
“พี่ครับแก้เชือกให้ผมหน่อยซิมันเจ็บ และอีกอย่างมันไม่ถนัดด้วยครับ”
ผมขอให้มันแก้เชือกที่มัดแขนและขาผมออก ไอ้กันต์มัมหยุดคิดนิดนึงก่อนที่มันจะแก้เชือกที่แขนให้ผม อย่างนี้ซิไอ้โง่...
ตอนที่มันกำลังแกะเชือกที่ขาให้ผม ผมก็ใช้เท้าถีบมันจนตกที่นอน แล้วรีบวิ่งไปที่ประตู แต่ผมก็ต้องผิดหวัง ประตูมันล็อกอยู่
“ไม่ต้องหนีหรอกครับขิง พี่ไม่ปล่อยเราไปง่ายๆ หรอกครับ ถิ้งออกไปจากบ้านนี้ได้เราก็ไปไม่รอดหรอก ที่นี่มันอยู่กลางหุบเขา หนีออกไปก็ตายเปล่าๆ สู้อยู่มีความสุขกับพี่ดีกว่า”
“ไอ้ควายใครจะยอมมึง...”
ผมด่ามันและสายตาของผมก็หันไปเห็นมีดอาวุธที่จะพาผมออกไปจากที่นี่ได้ ผมวิ่งไปหามีดทันที่แล้วเอามันขึ้นมาขู่มัน
“ใจเย็นๆ ก่อนก็ได้น้องขิง อย่าทำอะไรโง่ๆ อย่างนั้นเลย”
“นั้นมึงก็ปล่อยกูไป”
ผมจี้มีดไปทางที่มันยืนอยู่ แต่ผมคงประมาทเกินไปแทนที่ผมจะได้เปรียบกลายเป็นว่าผมเสียเปรียบไป อาวุธที่ผมคิดว่ามันจะคุ้มครองและนำพาให้ผมออไปจากที่นี่ได้กับกลายไปอยู่ในมือของมันอย่างรวดเร็ว แขนของผมทั้งสองข้างถูกมันล็อกจากด้านหลัง มีดที่เป็นอาวุธเพียงชิ้นเดียวที่ผมคิดว่ามันช่วยผมได้มันมาจ่ออยู่ที่คอของผม
“เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ เล่นของมีคมอย่างนี้”
มันกระซิบอยู่ที่ข้างหูของผม เสียงเอื่อยๆ ยังคงเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้ผลของการขัดขืนของผมมันไม่เหมือนเดิม ความคมของมีดค่อยๆ กรีดลงบนผิวหนังของผม เลือดแดงๆ ค่อยไหลออกมาจากรอยแผลนั้นเล็กน้อย แต่ก็ถูกไอ้กันต์เอาลิ้นมาเลีย ทำให้แผลนั้นแสบขึ้นมา
มันดูดเลียแผลนั้นและเอาลิ้นดุนไปมาอยู่นาน ส่วนผมก็ไม่กล้าดิ้นอีกเพราะมีดมันยังจ่ออยู่ที่คอของผม เพียงผมขยับนิดเดียว มันอ่จจะตัดเข้ามาที่เส้นเลือดของผมก็ได้
“ที่หลังห้ามเล่นของมีคมอีกนะครับ ถ้าไม่งั้นพี่อาจไม่จบเพียงแค่นี้ก็ได้ แล้วเดินไปที่เตียงได้แล้ว พี่ว่ามันเสียเวลากันมามากแล้วนะครับ”
มันเอามีดออกจากคอของผม
“แก้ผ้าออกด้วย แล้วก็มาแก้เสื้อกับกางเกงให้พี่ด้วย”
“ไม่....”
นั้นคือเสียงร้องของผมก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ นั้นคือแหล่งที่ผมคิดว่ามันปลอดภัยที่สุดของผมแล้วในตอนนั้น เสียงไอ้กันต์มันมาเคาะเรียกอยู่นานก่อนที่มันจะหายไปสักพักก่อนที่ประตูห้องน้ำมันจะถูกไขออกมา พร้อมกับไม้เบลบอลที่ฝาดมาที่ไหล่ของผม
“พี่บอกแล้วไงครับว่าเสียเวลา”
ผมถูกลากแขนออกมาจากห้องน้ำ ความเจ็บที่ไหล่ทำให้ผมไม่มีแรงสู้อีกต่อไป แล้วไม้นั้นก็ถูฝาดมาที่ขาของผมอีกทั้งสองข้างทำให้ผมยืนไม่อยู่ ไอ้กันต์ต้องพยุงผมไปที่ตียง
“น้องขิงบังคับให้พี่ต้องทำอย่างเองนะครับ อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายอย่างนี้หรอกนะครับ แต่น้องขิงก็เหลือเกิน ที่นี่ก็ถอดเสื้อเถอะครับ แล้วก็ถอดให้พี่ด้วย”
ผมค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของมันออกด้วยมืออันสั่นเทา มันทั้งเจ็บและรู้สึกเสียศักดิ์ศรี เพราะผมรู้ว่าต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น
พอผมถอดเสื้อผ้าให้มันเสร็จแล้ว ไอ้กันต์มันก็ขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะสั่งว่า
“มาเร็วๆ ซิครับน้องขิง พี่พร้อมแล้ว น้องขิงไม่ต้องอายนะครับ แสดงให้เต็มที ถ้าพี่พอใจพี่อาจจะไม่แบ่งน้องขิงให้กับไอ้พวกข้างล่างก็ได้”
มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ระหว่างที่ผมค่อยเคลื่อนตัวเองไปหาไอ้กันต์ที่นอนนิ่งรอให้ผมไปปลนเปรอมันอยู่บนเตียง ผมค่อยๆ ก้มหน้าลงไปดูดที่ซอกคอของมัน
น้ำตาลูกผู้ชายของผมค่อยไหลรินลงมา ไอ้กันต์ยังคงนอนนิ่งให้ผมจัดการทุกอย่างก่อนที่มันจะถึงจุดสูงสุดมันก็พลิกให้ผมนอนคว่ำลง แล้วศักดิ์ศรีของผมก็ถูกมันทำลายลงอย่างย่อยยับ น้ำตาที่เกิดจากความเจ็บมันเออล้นออกมาจากตาของผม ผมบอกให้มันค่อยๆ มันก็ไม่ฟังผม มันเร่งเร้าจนผมเองแทบทนไม่ได้ ผมหลับตาแน่นอยากให้ความเจ็บครั้งนี้เป็นเพียงความฝัน ผมกัดฟันแน่น ผมคิดว่าสักวันผมจะต้องแก้แค้นมันให้ได้
หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ไอ้กันต์มันก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคราบต่างๆ ตามตัวของผม ก่อนที่มันจะเอายามาให้ผมกินและล็อกแขนของผมไว้กับเตียง แล้วมันก็ขึ้นมานอนหันหลังให้ผม
-
ขิงโดนน้อยไปอ่ะป่าวครับ :laugh:
น่าจะเอาให้หนักกว่านี้ ป๋มก็มิว่าอายัยหรอก :pigha2:
สะจายไอ้ขิง พี่กันต์สุดยอด o13
แต่เหมือนมีลางว่าไอ้ขิงกะพี่กันต์คงม่ะได้เป็นรองพระเอกกับรองนายเอกหรอกนา :a5:
รอตอนต่อไปครับ ขอให้ไอ้ขิงโดนหนักก่านี้เต๊อะ :call:
-
จะสมน้ำหน้า รึว่าสงสารมีดีนะเนี้ยยยยยยยยยยยไอ้ขิง
-
กรรมติดจรวด
-
พี่กันต์โรคจิตป่าวนี่ชักสงสัย
แต่ไอ้ชั่วขิงแบบนี้มันยังน้อยไปมากนะ ต้องเจอะมากกว่านี้
-
ในที่สุดกรรมก็ตามทันขิง :z10:
-
สงสารก็สงสารนะ
แต่ทำไรไว้ก็น่าจะรู้ดี
กันต์นี่ไม่น่าไว้ใจล่ะ
เหมือนจะเลวทั้งคู่นะเนี่ย
ก็ให้คู่กันไปเลย ดีม่ะ
กันต์ + ขิง
:laugh:
-
สมควรแล้วมึงไอ้ขิงสมควรโดนแบบนี้บ้างมึงจะได้รู้รสชาติว่าความรู้สึกว่าที่บีมมันโดนมาเป็นอย่างไร
-
ชอบๆ เอาแบบนี้แหละ ประมาณขิงร้ายชายเลว ให้คู่กันไปเลย สาสมดี
จะได้ไม่ไปยุ่งกันน้องบีมพี่เฟคด้วย
-
พี่กันต์นี่ก็ร้าย แต่ว่านะ... :laugh:
-
กัชต์โหดอะ แต่ก็สะจายมาก
-
เลดี้ว่ามันสมควรแล้วกับไอ้ความสารเลวของมันอะนะ เพราะว่าไอ้ควมเลวที่กัดกินสมองมันแค่
เรื่องแค่นี้ไม่สาสมที่จะทำให้มันสำนึกว่าทำเลวกับบีมไปแค่ไหน :angry2: :fire:
-
จริงๆแล้วกันต์เป้นพวกซาดิสใช่มั้ยเนี่ย แลดูโหดไปหน่อยนะคะ แอบสงสารขิง ฮ่าๆ แต่โดนซะบ้างก็ดีแล้ว
-
เค้าเรียกว่าเวรกรรมตามทันใช่มั้ยนิ
-
คิดถึงหน้านิ่งๆ ยิ้มเย็นๆ แบบอ่อนโย้นอ่อนโยน o18ตอนไอ้พี่กันต์พูดกับขิงแล้วชวนจิตตกจริงๆ เชียร์คู่นี้อะ
-
สะใจ :a2: เสนอคู่ใหม่ กันต์+ขิง ท่าทางจะสมกันดี
-
มันน่าจะโดนรุมโทรมด้วยนะ เพื่อให้เหมาะสมกับความเลวของมัน
ส่วนพี่กันต์ ชัวร์ พี่จิตอ่อน ๆ แน่นอน
-
อืมไม่รู้จะพูดอะไรเลย
คือใครทำอะไรไว้มันต้องได้รับผลแบบนั้นแหล่ะ ทุกๆ คนเลย แค่เนี้ย
รอตอนต่อฮับ...
-
กันต์+ขิง หึหึ
สะใจนิดๆนะเนี่ย แต่ก็แอบสงสาร
กันต์ดูจิตๆนะ มีมัดมือด้วย
-
แอบคิดว่าสองคนนี้จะกิ๊กกันป่าววว
แต่สองคนนิ่เหมาะกันดี อีกคนก้เลวอีกคนก้โรคจิต
-
น้องกันต์เอาเรื่องเหมือนกัน
แรงใช้ได้
:pig4:
-
โอ้วววววววววววว...จะให้พี่กันต์คู่กับขิงเหรอ...ก็ดีเหมือนกันนะ
พี่เฟคจะได้คู่กะน้องบีม...คริคริ
หวังว่าพี่กันต์จะติดใจขิงนะ...ส่วนสิ่งที่ขิงได้รับ เค้าว่ามันก็เหมาะสมแล้วแหล่ะ
จะได้รู้ว่าน้องบีมเค้ารู้สึกยังไงที่ถูกตัวเองทำกับน้องบีมแบบนี้
หวังว่าระหว่างพี่กันต์กะขิงมันจะเกิดความรักขึ้นได้นะ...อิอิ XD
-
พี่กันต์ ใจดีไปหรือเปล่า อย่างขิงแค่นี้น้อยไป .....
หรือว่า จะเป็นอีกคู่หนึ่ง......
-
จะเป็นอีกคู่รึเปล่าเนี่ย!!!!
กันต์น่ากลัวอ่ะ ออกแนวจิต เฮอะๆๆๆ
ถ้าเสร็จแล้ว มีการแก้แค้นอีก คงสนุกและได้ลุ้นกับอีกคู่ (รึเปล่า) 555555
-
นายกันต์นี้ก้อโหดใช่เล่นแฮ้ แล้วไอ้ขิงมันจะสำนึกเหร่อ
-
แก้แค้นกันไปกันมา กว่าจะจบเรื่อง o22 อ่ะ ขิง สำนึกตัวแล้วมาเข้าคู่ดีมั้ย ครบสี่พอดี :impress2:
-
เฟคบีม
กันย์ขิง
โช๊ะเด๊ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!
พี่กันย์ จัดหนักกว่านี้เลยให้วมกับที่ขิงทำกับบีมเลยนะ
-
อยากให้กันย์คู่กะขิงมานานแล้ว
เพราะฉะนั้นสนับสนุนด้วยกะรีบนค่า
ขอสมน้ำหน้าขิงหน่อย โดนซะบ้าง
555
-
ขิง กันต์ เป็นคู่รองนะ บีม เฟคจะได้เป็นคู่หลัก อิอิ กันจะได้สมหวังไงมีคู่ของตัวเอง
แต่แหม๋เห็นพี่กันต์ใจดี ๆ แบบนี้ แอบร้ายใช่เล่นเนาะ
-
สมมมมมม!!!!!!
ชอบพี่กันต์ค่ะ o13
เห็นพี่กันย์จิตๆอย่างนี้แล้วนึกถึงอีกกันย์นึงในเรื่งรักร้ายๆของผู้ชายในคุก
ภาวนาอย่าให้ไอ้ขิงมันออกบทมากนักนะคะ สะอิดสะเอียนจริงๆ :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่กันต์ทำนี่เค้าเรียกว่าโหดอย่างเดียวไม่พอมันเลือดเย็นด้วย คำพูดนิ่มแบบไม่มีอารมณ์มันน่ากลัวกว่าด่ากันให้จะๆไปเลยมากมาย
แล้วกันต์จะจบกับขิงแค่นี้เหรอ
-
ขอบคุณค่า..
กรรมตามสนอง..แต่ก็ยังน้อยไปกับที่ตัวเองเคยก่อเอาไว้..
ทีตอนทำคนอื่นไม่เคยสำนึก..แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องความยุติธรรมเพื่อ?????
-
กันต์นี่จิตอ่อน ๆ หรือว่าเป็นมาโซ หรือ 2 อย่างรวมกันคะเนี่ย (มันต่างกันไหมเนี่ย)
แต่มันชักจะมีกลิ่นว่า 2 คนนี้จะเป็นคู่กันหรือเปล่า คนนึงเลว อีกคนนึงก็โหดแบบจิต ๆ หน้าจะเอากันอยู่นะ
:pig4: writer คะ รอตอนต่อไปแบบใจจดจ่อนะคะ
-
สมน้ำหน้ากรรมตามทันละ
มันน่าจะโดนมากกว่านี้
-
พี่กันต์ทำอย่างงี้ จะดีหรอ
-
Ohhhhhh Yes!!!!!!!!!!!
สะจาย แต่.....แรงอีกได้เปล่า ให้สมกับความชั่วอะ
-
เ่อ่อ...พี่กันต์โหดแบบเย็นๆเยือกๆไงไม่รู้่อ่ะ บทจะดีก็ดีใจหาย บทจะร้ายก็ร้ายได้อย่างเลือดเย็น
กลัวแต่ว่าแก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมา จะมารักกันเองซะงั้น ถ้าเป็นแบบนั้น ยิ่งจะโหดร้ายกับน้องบีมนะคะ
-
เราว่ากันต์ต้องแอบจิตแน่เลย ไอ้นายเฟคดูดีกว่านิดนึงมั้ง
ตอนนี้แรงจริงๆๆเลย
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแลเวนะครับ รู้สึกสะใจนิดๆนะครับที่นายขิงโดนแบบนี้ แต่กลัวพี่กันต์จะติดใจนายขิงยังไงก็ไม่รู้แต่แอบดีใจเล็กๆนะครับที่ทั้งคู่มีอะไรกัน บีมจะได้คู่กับนายเฟคเต็มตัว5555
-
อ่านแล้วมันสะจัย จริงๆ คิคิ กันย์น่ากัวอ่ะ ออกแนวจิตๆนิดนึงอ่านแล้วจะจิตตามกันย์ 55555
เวรกรรมตามทันละขิง สมหน้าโฮะๆๆ ทีนี้เฟคกะบีม คิคิ ชอบชายโฉด เฟค แย๊กก 555
-
อยากให้ขิงคู่กับกันต์
บีมจะได้เป็นของเฟค :-[
:L2: :pig4:ไรเตอร์
-
อ่านทันแล้วค่ะ อิอิ
ใครว่าพี่กันย์ไม่โหดร้ายกันล่ะเนี่ย
บทจะร้ายก็ร้ายกว่าพี่เฟคอีกนะเนี่ย เง้อ ,,
แต่ดีเลย เราเชีบร์พี่เฟค
เพราะงั้นพี่กันย์ก็คู่กับขิงไปดีมั้ย 555
+1 ค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว ยิ่งทำให้กลัวพี่กันต์เข้าไปใหญ่เลยค่ะ...
แต่ก็ไม่สงสารขิงนะ...คือสงสารที่โดนกระทำ แต่ตราบใดที่ขิงยังคงไม่สำนึก ขิงก็คงจะได้รับผลจากการกระทำของตัวเอง...
แต่...แอบอยากให้เค้าคู่กันนะคู่นี้...ดูเลวร้ายทั้งคู่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
อย่าให้บีมตกมาเป็นของกันต์อีกเลยนะ...สงสารอะ เหมือนว่าเวลากันต์มีอารมณ์แล้วกันต์จะควบคุมตัวเองไม่ได้ o13
-
ชอบ นาย เฟค อ๊
ชอบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ(((((((((เถื่อน ... แต่ น่า รัก )))))))))
-
กันต์น่ากลัวไป
ขิงโดนน้อยไปมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เชียร์เฟค
-
คู่ใหม่รึเปล่า
สะใจแต่ก็แอบสงสาร แต่ขิงก็สมควรโดนแล้ว
-
อิอิ
ไรเตอร์
ขอให้กันต์คู่กับขิงได้ป่ะ
เพราะว่าบีมจะได้คู่กับพี่เฟค
อิอิ :z1:
-
ชะรอยย ว่าพี่กันต์จะมีคู่ :z1:
เชียร์เฟคคคค !!!!!!!!! :a2:
บีมเฟคๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กันต์ขิง (<-- มาได้ไง) o17
-
พี่กันต์ :a5:
เอ่อ ก็เหมาะสมกันดีเนอะคู่เนี้ย คนนึงก็เลว คนนึงก็แอบจิต กร๊ากกก
เหอๆ ไปลุ้นพี่เฟคกะน้องบีมให้หวีตหวานกันดีกว่า คู่นี้เชียร์แล้วตงิดๆ :laugh:
-
เพิ่งเป็นสมัครชิกใหม่คะ จะสงสารหรือสมน้ำหน้าขิงดีน๊า เชียร์เฟคสุดใจ
-
:serius2: บีมเจอผู้ชายที่น่ากลัวทั้งนั้นเลย
ขิงก็เลว
กันต์ ก็โหดมาก
เฟค นี่ดีหน่อยแค่แสดงความรู้สึกรักไม่เป็น
ใน3 คน นี้ขอเชียร์เฟคแล้วกัน
-
รอตอนต่อไป :call:
-
สะใจค่ะ ฮึ่ม
ที่สุดของที่สุด 5555
+1 ไปเลย
-
ก็สงสารนะ แต่ว่ามันยังไม่ได้ครึ่งกับที่บีมโดนเลยอ่ะ
-
ขิงโดนหนักๆๆอ่ะดีแล้ว
ทำกับบีมไว้เยอะ
-
อืมมาเเล้วคู่ที่สองกันกะขิง
-
น่าจะจับเค้ามาคู่กันซะเลยนะพี่กันต์กะนายขิงเนี้ย
ความ..พอฟัดพอเหวี่ยงกันเลยอ่ะ
-
แอบสงสารขิงเอ่ะ
เหมือนกัน
กันต์ก้อไม่น่าทำ
แบบว่า
กัมต์จะแก้แค้นให้บีมที่ถูกหลอกไปขายแล้วโดนข่มขืนใช่ป่ะ
เพราะกันต์รู้ว่าบีมเจ็บใช่ป่ะ
แล้วกันต์ทำกับขิงแบบนี้อ่ะ
กันต์ไม่คิดว่าขิงเค้าก็เจ็บหรอ
หง่ะ
ไม่รู้ดิ เราว่า มันรังแต่จะทำให้มีคนเจ็บปวดเพิ่มขึ้นไปอีก
ปล เชียร์เฟคสุดชีวิต
ปล อีกครั้ง เฟคกับบีม กันต์กับขิง
แบบนี้ได้ป่ะ
-
ท่าทางซาดิสอย่างกันต์ ต้องคู่กับมาโซอย่างขิงละมั้ง :call:
อ่านแล้วรู้สึกเข้ากั๊นเข้ากัน ไงไม่รู้ :laugh:
-
จุดอ่อนของฉันอยู่ตรงที่หัวใจ..กันต์
-
ก๊ากกก ขิงโดนจนได้
จะว่าไปไอ้พี่กันต์ก็ซาดิสใช่ย่อยนะเนี้ย
ขอบคุณค๊าบบ รออ่านตอนต่อไป ^^!
-
ไป ๆ มา ๆ คนที่ได้เปรียบที่สุดคือนายพี่กันต์นะเนี่ย เหมาหมดเลยอ่ะค่ะ
-
เรื่องนี้ออกเเนวซาดิสต์น่ะครับ ชอบๆๆ
ปกติ พระเอก นายเอกจะไม่ค่อยโดนไรเเบบนี้
เเต่นี้ ปากว่า มือถึงกระทืบจมดินเลย 55
-
ต้องขอขอบพระคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามผลงานของผม วันนี้เป็นวันที่ลงนิยายเรื่องนี้ครบหนึ่งเดือน ตอนที่ลงครั้งแรกไม่นึกเลยว่าจะมีคนติดตามมากขนาดนี้ แล้วยังคอมเมนท์ที่ให้กำลังใจมากมาย พอผมเปิดมาอ่านที่ไร มีกำลังใจที่จะลุกขึ้นมาเขียนต่อ แม้บางครั้งจะมีปัญหาส่วนตัวบ้าง แต่พออ่านคอมเมนท์ที่ทุกคนทิ้งเอาไว้ กำลังใจก็มาทันที ต้องยอมรับสารภาพเรื่องหนึ่งก็คือ เรื่องนี้ผมแต่งสดตอนต่อตอน บางตอนโพสไปแล้วอ่านแล้วงงก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ คือว่ามันเป็นไปตามอารมณ์คนแต่งจริงๆ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจต้นไผ่
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น นี่เป็นการตื่นเช้าที่ผมมีความสุขในรอบหลายวันที่ผ่านมา หลังจากที่ผมไปทานข้าวกับดูหนังกับไอ้เฟคแล้ว อยู่ดีๆ ไอ้เฟคก็พูดขึ้นในรถว่า
“เดี๋ยวกลับไปถึงห้องแล้วบีมก็เก็บเสื้อผ้าเลยนะ พี่จะไปส่งที่ห้อง”
ผมมองหน้าไอ้เฟคมันนิดนึง ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าไอ้เฟคมันจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ผมคิดว่าผมต้องติดอยู่กับมันนานกว่านี้อีก ผมรู้ว่ามันเองก็เสียเงินกับเรื่องของผมไปมากอยู่ ผมเองก็คิดนะว่าผมเองก็โชคดีที่มาเจอกับมัน ถ้าผมถูกหลอกขายไปให้กับคนอื่น ผมอาจจะไม่ได้นั่งรอยหน้าลอยตาอย่างนี้ก็ได้ ป่านนี้ผมอาจถูกบังคับให้ไปขายตัวตามบาร์หรืออย่างเลวร้ายที่สุดก็ไปเร่ขายตัวเองตามข้างถนน แต่จะให้ผมยกโทษหรือรู้สึกดีๆ กับมันไปมากกว่านี้ผมคงทำไม่ได้หรอก สิ่งที่มันกับไอ้กันต์ทำกับผมไว้มันก็หนักหนาเหมือนกัน ตอนนี้ผมให้มันได้แค่คนที่รู้จักกันเท่านั้น
“จริงเหรอ....”
ผมถามมันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ว่าสิ่งที่ผมได้ยินจะไม่ได้เป็นฝัน มันหันมายิ้มให้ผมนิดนึง โอ๊ย...ไอ้เฟคมันไปกินยาผิดขวดที่ไหนมา วันนี้มันใจดีผิดปกติเกินไปแล้ว ตั้งแต่มันพาไปเลี้ยงข้าวดูหนัง พูดเพราะๆ กับผม และยังบอกจะไปส่งที่ห้องของผมอีก หรือว่ามันวางแผนจะเอาผมไปขายต่อกันแน่ว่ะ ตอนนี้ผมยิ่งระแวงไปหมดแล้ว ไม่อยากไว้ใจใครอีก ผมกลัวโดนหักหลัง
“อืม...จริง บีมฟังไม่ผิดหรอก แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะไม่ดีใจเหรอ”
มันชักจะรู้ดีเกินไปแล้ว แถมวันนี้มันยังพูดมากเป็นพิเศษ ผมยังจำได้อยู่เมื่อเช้ามันยังไม่ยอมพูดกับผมอยู่เลย พอมาตอนเย็นทำมาคุยดี แต่ผมคงต้องไม่แปลกใจซินะ เพราะไอ้เฟคมันบ้า เอาอะไรแน่นอนกับมันไม่ได้หรอก
“ไม่ต้องกลัวเอาไปขายหรอก หน้าตาอย่างนี้คงจะมีแต่พี่คนเดียวแหละที่หลงผิด”
นั้นไงผมว่าแล้วไอ้อาการปากเสียมันกลับมาแล้ว มันพูดเรื่องนี้ขึ้นมาผมยิ่งเจ็บในใจเล็กๆ ของผม การที่ไว้วางใจใครสักคนแล้วโดนหักหลังจนไม่เหลือความเชื่อในสิ่งที่เรียกว่าการไว้วางใจนะมันเป็นอย่างไง
“ทำไม...หน้าตาเป็นอย่างนี้แล้วเป็นไง”
มันส่ายหน้าให้ผม แล้วอมยิ้ม ที่ผมกล้าต่อปากกับมันมากขึ้นคงเพราะรอยยิ้มของมันก็ได้มั้งและอีกอย่างก็คงเป็นการกระทำของมันที่ทำกับผมในหลายวันที่ผ่านมา มันดูเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี นั้นมันทำให้ผมกล้าต่อปากต่อคำมากขึ้น
“ก็ไม่ทำไมหรอกครับ”
หลังจากนั้นมันก็เงียบมาตลอดทาง ดูเหมือนมันจะใช้ความคิดอย่างหนัก สักพักโทรศัพท์มันก็ดังขึ้น เสียงมันพูดอะไรกับปลายสาย แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันพูดอะไรกับปลายสายผมได้ยินแต่มันบอกว่า “ดีแล้ว...มึงก็อย่าเล่นมันหนักนะโว๊ยถ้ามันตายขึ้นมามึงจะลำบาก” แล้วมันก็วางสายไป
ส่วนผมถึงแม้อยากจะรู้ว่าพวกมันไปทำชั่วอะไรอีกแต่ก็ไม่กล้าถาม กลัวมันเล่นงานผมอีก ผมยังอยากกลับบ้านอยู่ ถ้าเกิดผมกระตุกต่อมโมโหร้ายของมันขึ้นมา ผมจะซวยไม่ได้กลับบ้านอีก
พอมาถึงห้องมันผมก็เก็บเสื้อผ้าที่ผมไปขนมาจากห้องเมื่อไม่กี่วันใส่กระเป๋า ซึ่งผมก็ใช้เวลาในการเก็บเร็วมาก เพราะเสื้อผ้าผมมีไม่กี่ตัวหรอกส่วนมากจะเป็นของที่ไอ้เฟค หรือไม่พี่กันต์เป็นคนซื้อมาให้มากกว่า ก่อนออกจากห้องของไอ้เฟค ไอ้เฟคก็เดินไปหยิบของที่กองอยู่บนโซฟา มันบอกว่าเป็นของพี่กันต์เอามาฝาก แต่พี่กันต์อยู่เองไม่ได้ พี่กันต์ต้องรีบไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ผมพยักหน้ารับรู้ ผมไม่อยากบอกมันหรอกว่าผมรู้แล้วว่าของเนี๊ยเป็นของใคร เพราะพี่กันต์แวะไปหาผมมาแล้วเมื่อตอนกลางวัน แต่ที่ผมไม่อยากบอกมัน เพราะดูแล้วพี่กันต์กับไอ้เฟคเหมือนจะไว้ท่า กันอยู่ทั้งสองคน
แล้วมันก็มาส่งผมที่ห้อง ตอนแรกมันบอกว่าจะเข้ามาในห้องด้วยแต่ผมไม่ยอมให้มันเข้ามา แค่นี้มันก็ทำตัวแปลกกว่าปกติมากไปแล้ว ขืนให้มันเข้ามาในห้องอีก ผมกลัวว่ามันจะไม่เข้ามาเฉยๆ หรอก แต่พอผมบอกว่าไม่ให้เข้ามันก็บ่นอยู่หน้าห้องแล้วมันก็ไป ตอนแรกผมนึกว่ามันจะพังประตูห้องผมเสียอีก
มันเดินไปสักพักมันก็โทรเข้ามาแทน มันสั่งบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะมารับไปเรียนและตอนเย็นก็จะไปรับเหมือนเดิม และมันก็สั่งอีกว่าห้ามเอาเบอร์นี้ไปแจกใครนอกจากเพื่อนๆ ของผม ถ้ามันจับได้มันจะเอาผมกลับไปอยู่ด้วย โถ....กลัวตายล่ะ อันนี้ผมคิดในใจนะครับไม่กล้าพูดให้มันได้ยินหรอก แค่มันปล่อยให้ผมมีอิสระหายใจได้มากขึ้น ผมก็พอใจแล้ว
และคำสั่งสุดท้ายของมันก็คือ ห้ามผมไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้ขิงอีก มึงไม่ต้องบอกกูก็ไม่ไปยุ่งกับมันอีกหรอกไอ้ขิงนะ ตัดขาดชาตินี้ไม่ต้องมาพบเกี่ยวกัน แต่ขอปากดียั่วมันไปนิดนึง
“ทำไมจะไปยุ่งกับขิงไม่ได้ ขิงเป็นแฟนผมนะ”
“บีมมึงยังเรียกคนอย่างมันว่าเป็นแฟนอีกเหรอ บีมพี่บอกอีกครั้งนะถ้าพี่รู้ว่าเราไปยุ่งเกี่ยวกับมัน บีมเองจะเดือดร้อนเข้าใจนะ พี่ไม่ใช่คนที่ใจเย็น และใจดีเหมือนไอ้กันต์นะ พี่เอาจริง”
เสียงมันตะคอกมาตามสาย มันคงเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว
“รู้แล้ว...ไม่ต้องมาสั่ง ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง แล้วจะสั่งอะไรอีกมั้ย”
เสียงมันหัวเราะมาตามสาย ไอ้บ้าเอ๋ย....
“เอาไว้ให้พี่คิดออกก่อนนะแล้วพี่จะบอก พรุ่งนี้ก็ตื่นแต่เช้าด้วยล่ะมีเรียนสามโมงเหมือนเดิมใช่มั้ย พี่จะมารับก่อนสองโมงนะ”
แล้วมันก็วางสายไปโดยที่ไม่ฟังเสียงผมสักนิดว่าผมต้องการให้มันมารับหรือเปล่า ไอ้เผด็จการ ไอ้.....นึกไม่ออก ผมด่ามันเสียงดังลั่นห้องก่อนที่จะมานั่งหอบอยู่บนเตียง ยิ่งหันไปมองรอบๆ ห้องผมยิ่งอยากตาย ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยฝุ่น คืนนี้ผมจะได้นอนหรือเปล่านี้
เป็นอย่างที่ผมคาดเดาไว้กว่าผมจะได้นอนนาฬิกาที่ผนังห้องก็บอกเวลาของวันใหม่ผ่านไปหลายนาทีแล้ว พอเสร็จงานผมก็ไปอาบน้ำและกระโดดขึ้นเตียง จนมาตื่นขึ้นตอนเช้านี่แหละ เช้าอันสดใสของผม
แต่สิ่งที่ผมคาดไม่ถิ้งก็คือการมาของใครบางคน
ขณะที่ผมอาบน้ำด้วยความสบายใจอยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้อง ผมจึงตะโกนออกไปว่า
“เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมอาบน้ำอยู่”
จากนั้นผมรีบล้างสบู่ออกไปจากตัวก่อนที่จะไปส่องที่กระจก อืม....รอยตามตัวก็หายไปเกือบหมดแล้วถ้าไม่มองให้ดีก็ไม่เห็นหรอกคงจะมีแต่รอยที่คอที่ไอ้เฟคมันฝากเอาไว้เมื่อสองวันก่อนเท่านั้ที่ยังพอมองเห็นอยู่ แต่นี่ไม่ใช้เวลามาส่องดูอะไรแบบนี่ เสียงเคาะห้องยังดังมาเป็นระยะสงสัยเขาคงไม่ได้ยินเสียงที่ผมตะโกนออกไป แต่ผมคิดว่าคงไม่ใช่ไอ้เฟคหรอก ถ้าเป็นไอ้เฟคป่านนี้มันคงเคาะรัวกว่านี้ หรือไม่ก็พังประตูเข้ามาแล้ว น่าจะเป็นคนอื่นมากกว่า
“มาแล้วครับ....ใจเย็นๆ”
ผมเปิดประตูออกไป แล้วผมก็เห็นคนที่มาเคาะห้องของผม
“พี่....กันต์สวัสดีครับ”
ผมทักทายไป ไอ้ความกลัวหรืออะไรที่เคยมีมันเริ่มหายไปหมดแล้ว ผมถึงกล้าพูดคุยกับพี่เขาเป็นปกติ แล้วอีกอย่างพี่กันต์ใจดีกว่าไอ้เฟคเยอะ ทำให้ผมกล้าพูดคุยกับพี่กันต์มากกว่า แต่สิ่งที่ผมสังเกตเห็นก็คือพี่กันต์ดูเหนื่อยมาก ขอบตาคล้ำเล็กน้อย แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยก็คือรอยยิ้มของพี่เขานั้นเอง
“เออ...สวัสดีครับน้องบีม เออ...”
เสียงพี่กันต์ตะกุกตะกัก แถมเอามือเกาหัวด้วยเหมือนเด็กน้อยที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ดูแปลกตาไปอีกอย่าง
“เออ...อะไรครับพี่กันต์”
ผมถามพี่กันต์กลับไป แต่ตลอดเวลาเราสองคนก็ยังคุยกันอยู่หน้าห้องไม่ได้ขยับไปไหน
“ปกติน้องบีม ออกมารับแขกชุดนี้เหรอครับ...คือพี่เห็นแล้วใจสั่นนะครับ”
ผมมองชุดตัวเองแล้วแทบเอาหน้ามุดดิน ก็ด้วยความรีบของตัวเอง ทั้งตัวของผมมีเพียงผ้าขนหนูเพียงตัวเดียวคุมร่างของตัวเอง
“ขอโทษครับพี่กันต์ผมรีบไปหน่อย”
แต่ระหว่างที่ผมคุยกับพี่กันต์อยู่หน้าห้อง ไอ้เฟคมันก็มาถึง ผมลืมไปเลยว่ามีนัดกับไอ้เฟคไว้ พอมาถึงมันก็มองผมตั้งแต่หัวจนถึงเท้า แล้วมันก็หน้าหงิก
“บีมใครบอกให้แต่งตัวอย่างนี้มาคุยกับผู้ชายหน้าห้อง”
พอมันพูดจบมันก็เข้ามาจับแขนผมแล้วลากเข้าไปในห้องนอน
“พี่เฟคผมเจ็บนะ...”
ผมบอกมันเมื่อเข้ามาในห้องแล้ว มันก็คลายมืออกกนิดนึง
“ใครบอกให้แต่งตัวอย่างนี้ออกไปคุยกับผู้ชายหน้าห้อง ใครเห็นแล้วเขาจะคิดอย่างไง”
ด่าซะสำนึกผิดเลย แล้วมันทำหน้าอย่างนี้ผมจะเจ็บอีกหรือเปล่า
“ก็คนมันรีบนะเลยไม่ทันได้คิด แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ พี่กันต์เขาก็เคยเห็นมาหมดทุกอย่างแล้วแค่นี้ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”
ไอ้เฟคมันคงโกรธจนหน้าแดงไปหมดแล้วมันก็ยกมือขึ้นมา ผมก็ยืนหน้าไปให้มัน มันคงจะตบผมแน่เลย แต่จะกลัวอะไรไปเจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก ที่มันทำกับผมมันเจ็บกว่านี้อีก แต่ผมกลับผิดคาด มันเอามือมาจับที่หน้าของผม ก่อนที่จะดันหลังให้ผมไปแต่งตัวแต่ก็ยังได้ยินเสียงบ่นจากปากของมัน
“มึงนี่น่า...บีม ทำให้พี่หัวปั่นได้ตลอดเวลา งั้นขอโทษแล้วกัน ที่บีมพูดมามันก็เรื่องจริง แต่งตัว แล้วพี่จะไปส่ง พี่ออกไปคุยกับไอ้กันต์ที่ข้างนอกก่อนนะ”
แล้วไอ้เฟคมันก็เดินออกไปจากห้อง ผมก็แต่งตัวของผมไป พอผมออกมาจากห้องผมเห็นมันสองคนคุยอะไรกันไม่รู้แต่รู้ว่าพวกมันสองคนคุยกันไปหัวเราะกันไป แต่พอพวกมันเห็นผมพวกมันก็หยุดยิ้ม ไอ้พวกนี้ทำอะไรน่าสงสัย แล้วเรื่องที่ไอ้เฟคพูดกับคนที่โทรมาล่ะ มันเกี่ยวกับพี่กันต์หรือเปล่า หวังว่ามันสองคนจะไม่ไปทำอะไรเลวๆ กันอีกล่ะ
-
มาต่อแล้ว อิอิ
พี่เฟค เริ่มใจดีกับบีมแล้ว บีมไม่ชิน งงไปเลย ฮะๆๆ :m20:
ว่าแต่พี่กันต์ แก้แค้น ถึงไหนแล้ว อยากทราบสภาพขิงมั่ง....
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เย่ เย่ เย่
มาต่อแล้ว ตอนนี้น่ารักดี ขอให้ดีไปตลอดนะนายเฟค
:call: :call:
-
3p ค่ะ 3p อิอิ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ :L2:
-
พี่เฟคขอให้น่ารักแบบนี้ไปนานๆนะ
:pig4:
-
องค์ลงเฟคหรือค่ะ ใจดีผิดปกติ
:L1: konjingjai
-
เล่นไอ้ขิงหนักๆเรยเพ่ :laugh:
-
เฟคตลกดี พยายามทำตัวดีเต็มที่ 555
-
รถไฟชนกันอ่ะ
เฟคนี่น่ารักขึ้นทุกวันแล้วอ่ะ
อ๊ากกกก
หลงผู้ชายคนนี้
ปล ที่หัวเราะกันนี่เรื่องไอขิงแหง๋มเลย ^^
-
สองคนนี้เค้าก็แข่งกันจีบบีมอยู่ล่ะนะ ,,
แต่ว่าที่ออกไปคุย ก็คงเรื่องของขิงล่ะมั้งเนี่ย เฮ้อ ~~
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งหลงเฟคอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกก...นี่เราซาดิสต์หรือเปล่าว่ะเนี่ย...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารน้องบีม สงสัยคงจะสับสนอยู่มั้ยน้อยเลย...และสงสารพี่เฟคด้วยนะ...เฮ้ออออออออออออออออออ
ช่วยไม่ได้นะพี่เฟค...ตัวเองเป็นคนให้พี่กันต์ทำอะไรน้องบีมเอง จะมานั่งเสียใจตอนนี้มันคงจะสายเกินไปแล้วแหล่ะ
แต่เวลาจะช่วยอะไรหลาย ๆ เอง...หวังว่าพี่เฟคคงจะอดทนจนถึงตอนนั้นได้นะ...เชียร์พี่เฟคสุดใจ...คริคริ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
ไอ้คุณเฟคน้องบีมก้อผู้ชายนะ หวงไม่เข้าเรื่องเลยนิก้อแค่มีผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายก้อเท่านั้นเอง :haun4:
-
น้องไผ่จ๊ะ คนมีฝีมือไปอยู่ที่ไหนก็ต้องมีคนตามมาให้กำลังใจล่ะจ้ะ
พี่เองก็เป็นแฟนคลับน้องไผ่มาตั้งแต่อยูอีกบอร์ดนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้เสมอจ้ะ
นายเฟค กับนายกันต์นี่ มันแข่งกันทำคะแนนใหญ่เลยนะ แต่ถ้าน้องบีมรู้ว่าสองคนนี้มันทำข้อตกลงกัน
เพื่อแข่งกันจีบน้อง น้องเค้าจะรูสึกยังไงน้า แต่พี่ขอเชียร์นายเฟคล่ะ
เพราะลักษณะท่าทางของมัน ดูไม่น่าจะเฟคเหมือนชื่อมันอ่ะ ดูมันพูดตรงๆดี
ส่วนกันต์พี่ว่ามันดูๆเหมือนจะซ่อนอะไรที่ดูไม่ดี ไว้ภายใต้หน้ากากรอยยิ้มแบบใจดีของมันอ่ะ
"จิตมนุษย์นี้ไซร้ ยากแท้หยั่งถึง"
-
เฟคค ถึงชื่อจะโกหก แต่ความจริงไม่โกหก อ๊ากกกก ชอบๆๆๆ พี่กันย์ ขอบตาดำมาเลย แก้แค้นมากไปหน่อยม้างงงง 5555
-
เฟคนี่หวงน้องบีมจริงๆ :z1:
-
ร้ายหรือรัก ตอนนี้อาจยังไม่สามารถเดินไปถึงคำว่ารัก แต่เลดี้ว่าคงอีกไม่นานนนะ
เพราะว่าเลดี้อ่านแล้ว ก็ขอบอกว่าเลดี้ชอบเฟคอะนะ ที่ตอนนี้เปลี่ยนไปจนน่าใจหาย
แต่ก็ดีที่เปลี่ยน แต่น้องบีมพอเขาเริ่มดี ปากก็เริ่มดีตาม เดี๋ยวก็โนจับกดหรอก แต่พี่กันต์
นะน่ากลัวนะ ยังเป็นผู้ชายที่อึมครมอะ แต่สองคนนี้คงเริ่มตามจีบน้องบีมแล้ว
ปฏิบัติการจีบรักของสองคนนี้คงเริ่ม น้องบีมคงหัวหมุนแน่งานนี้
แต่อย่าให้ความสุข และความใจดีของหลายคนมีอุปสรรคนะกลัวอะ
-
ความสุขเล็กๆแต่ขอให้อยู่นานได้มั้ยอะ ว่าแต่ตอนนี้สภาพของขิงจะเป็นยังไงบ้างแล้วล่ะเนี่ย ไม่เละไปแล้วเหรอ หึหึ
-
นายบีม ทีนี้ทำอย่างไรดีละ ต่อไปนี้มีแต่คนมาขายขนมจีบเป็นคู่เลย
ทำอย่างไรดี
-
เชียร์เฟคสุดใจขาดดิ้นๆ
ชอบเฟคที่สุดอย่างดีขอ3pดีกว่า
-
สงสัยจะอยู่กันแบบสามคนผัวเมีย 555
เอางั้นก็ได้นะคะไรเตอร์ แต่ไอ้ขิง :z6: เอามันออกไปจากเรื่องเถอะ เกลียดมัน...
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ถึงพี่ๆเขาจะเลวแต่พี่ๆเขาก็เลวเพื่อบีมนะ TT :m25:
-
ขนาดแต่งสดๆ ยังอ่านไหลลื่นเลยค่ะ คุณไรเตอร์ คำผิดก็น้อย..
ชอบเรื่องนี้มาเลยค่ะ แรงดี คาดเดาไม่ได้มาก
-
:-[
ถึงร้ายยังไงก็รักนะ
:o8:
-
เฟคคคคคคคคคคคค
เฟคเท่านั้น :m4:
-
ไผ่ครับเท่าที่ ต้นอ่านวันนี้รู้ได้เลยครับว่าไผ่ต้องอารมณ์ดีแน่นอนประมาณว่ามีอารมณ์กุกกิ๊กน่ารักประมาณนี้น๊ะครับ....เราพะเรื่องวันนี้ออกมาน่ารักมากครับ...แต่ดูกันต์โทรมขนาดนี้ขิงคงเดินไม่ได้แล้วมั้งครับ.....ดูๆไปก็น่าสงสารขิงเหมือนกัน ผู้ชายแท้ๆๆๆ ...โดนเกร์ข่มขืน....คงหมดศักดิ์ศรีไปเลยครับ.....อยากจะรู้ว่าจะทำตัวเลวกว่านี้อีกมั้ย....แต่ต้นก็สะใจโครตเลยครับ....คนไม่ดีก็ต้องได้รับผลกรรม.....แต่จะให้ตัดไปจากเรื่องคงเป็นไปไม่ได้แน่...เพราะถ้าไม่มีขิง.....บีม...เฟรค...กันต์...คงไม่ได้เจอกันและคงไม่มีเรื่องสนุกๆๆๆๆ...มาให้ต้นอ่านแน่ๆๆ.......ยังงัยขิงก็ยังเป็นตัวแปลสำคัญของเรื่อง....ให้เพื่อนๆๆๆ....ส่งกำลังใจถึงขิงบ้างครับ....เพราะคนเราทำผิดถ้าคิดจะกลับตัว (เป็นเกร์)555555.....พวกเราก็ต้องให้โอกาสจริงมั้ยครับ....ไม่มีอะไรดีไปกว่าการให้อภัยนะครับเพื่อนๆๆๆๆ.....ไผ่ครับต้นจะคอยเป็นกำลังใจให้ไผ่ตลอดไปนะครับ...ไผ่จะได้เขียนเรื่องสนุกๆๆๆๆ....อย่างนี้มาให้ต้นและเพื่อนๆๆๆได้อ่านกันครับ.......ต้นรักไผ่นะครับ
-
กันต์+ขิง
เฟค+บีม ใช่เปล่า
-
รถไฟชนกันสนั่นหวั่นไหว ดีที่นายสถานีปลอดภัย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ถ้าบีมรู้เรื่องว่าขิงโดน จะรู้สึกยังไงนะ
เฟค เฟค เฟค :กอด1:
-
รอดูความเป็นไปของกันต์ขิง เช่นกัน หุๆ (ไม่รู้ใช่รึเปล่า)
ผู้ชายสองคนต้องการสิ่งเดียวกัน แต่ญาติดีกัน... บีมจะเข้าใจว่ายังไงเนี่ย
-
ไม่รู้อ่ะ เค้าชอบแบบนี้แหละ
-
สงสัยงานนี้สองผัวกับหนึ่งเมียว่ะ กร๊าก :laugh:
-
ไม่ทันแล้วละเพราะพวกมันทำไปแล้ว
-
ทั้งเฟคทั้งกันต์แย่งกันทำคะแนนใหญ่ อยากจะรู้นักว่าบีมจะเลือกใครกันแน่ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
แอบเชียร์เฟค นะ จริง ๆ กัณก็ดี แต่แบบว่า
เค้าจิ้นให้คู่ขิมแล้วอ่าาาาา 555 คู่นี้น่าสนใจ 555
(ต่อไปพลังอานุภาพรักอาจจะเปลี่ยนขิมก็ได้)
ว่าจากเกลียดกัน จากการแก้แค้น จะกลายเป็นรักได้หรือเปล่า
+1 :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้ไอ่ขิงโดนหนักกว่าเน้ :angry2:
นี่มันเบาไปนะ เอาเยอะๆๆๆๆ
ตอนนี้ชักมั่นใจและว่า กันต์ เนี่ย ซาดิสม์ชัวร์ :z1:
เฟคดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นนะเนี่ย
:-[
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ o7
ขอสารภาพว่าอ่านตอนแรกๆ แล้วแบบว่าเครียดมากๆ เลยค่ะ ,, ไม่นึกเล้ยว่ามันจะมีคนชั่วๆ แบบนี้ โดยเฉพาะไอ้เชรี่ยขิง (ขออภัยในความหยาบคาย)
สงสารบีมอ่ะ ผู้ซึ่งถูกกระทำแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่ไรท์เตอร์บอกว่าอย่าดูคนที่ด้านเดียว และบีมก็แสบพอๆ กัน หึหึ อยากรู้จังว่าจะแสบสันต์ซักแค่ไหน
พี่เฟคนี่ก็เป็นพวกปากร้ายแต่ใจดีและแอบอ่อนโยนใช่มั้ยคะ (แต่แบบว่าแรกๆ นี่ก็ปากถึงตรี นถึงไวเหมือนกันนะ เอะอะตบ เอะอะตบ เดี๋ยวตรูปั๊ดเหนี่ยว)
พี่กันต์ จากตอนแรกที่คิดว่าแค่หื่นๆ มากกว่าอิพี่เฟคหน่อยๆ แต่ดูจากการแก้แค้นแล้ว โรคจิตไม่เบาเลยนะเนี่ย (ไม่ใช่ว่าไปสปาร์คกะไอ่ขิงตอนจบนะ -,,- )
จะติดตามตอนต่อไปนะคะ :กอด1: เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่ะ
ปล. ตอนแรกก็นึกอยากจะยิงทิ้งมันทั้งสามตัวเลย แต่ตอนนี้ ณ ปัจจุบัน ขอเชียร์พี่เฟคดีกว่า หุหุ เถื่อนดี :haun5:
-
ไผ่ครับเท่าที่ ต้นอ่านวันนี้รู้ได้เลยครับว่าไผ่ต้องอารมณ์ดีแน่นอนประมาณว่ามีอารมณ์กุกกิ๊กน่ารักประมาณนี้น๊ะครับ....เราพะเรื่องวันนี้ออกมาน่ารักมากครับ...แต่ดูกันต์โทรมขนาดนี้ขิงคงเดินไม่ได้แล้วมั้งครับ.....ดูๆไปก็น่าสงสารขิงเหมือนกัน ผู้ชายแท้ๆๆๆ ...โดนเกร์ข่มขืน....คงหมดศักดิ์ศรีไปเลยครับ.....อยากจะรู้ว่าจะทำตัวเลวกว่านี้อีกมั้ย....แต่ต้นก็สะใจโครตเลยครับ....คนไม่ดีก็ต้องได้รับผลกรรม.....แต่จะให้ตัดไปจากเรื่องคงเป็นไปไม่ได้แน่...เพราะถ้าไม่มีขิง.....บีม...เฟรค...กันต์...คงไม่ได้เจอกันและคงไม่มีเรื่องสนุกๆๆๆๆ...มาให้ต้นอ่านแน่ๆๆ.......ยังงัยขิงก็ยังเป็นตัวแปลสำคัญของเรื่อง....ให้เพื่อนๆๆๆ....ส่งกำลังใจถึงขิงบ้างครับ....เพราะคนเราทำผิดถ้าคิดจะกลับตัว (เป็นเกร์)555555.....พวกเราก็ต้องให้โอกาสจริงมั้ยครับ....ไม่มีอะไรดีไปกว่าการให้อภัยนะครับเพื่อนๆๆๆๆ.....ไผ่ครับต้นจะคอยเป็นกำลังใจให้ไผ่ตลอดไปนะครับ...ไผ่จะได้เขียนเรื่องสนุกๆๆๆๆ....อย่างนี้มาให้ต้นและเพื่อนๆๆๆได้อ่านกันครับ.......ต้นรักไผ่นะครับ
คิดเห็นเหมือนคนนี้ ไผ่สู้ๆนะ
-
เฟคจะดีเกินไปไหม จากร้ายสุด ๆ แล้วอยู่ ๆ มาดีใครก็ตกใจทั้งนั้น
เอาใจช่วยนะเฟค บีมจะได้เห้นใจซักที สู้ ๆ
:pig4: writer คะ
-
เชียร์ขิงกับกันต์น่ะค่ะ.....เหมาะซ๊มมมมเหมาะสม
เข้าทำนองหญิงร้าย ชายจิต
-
น่าสงสารขิงเหมือนกันนะ
แต่ก็ทำกะคน อื่นไว้เยอะ
ก็ต้องมีโดนบ้าง
:L2:
-
เอาล่ะซิ กลายเป็นคนเนื้อหอมไปซะแล้วบีมเอ๋ย
ยังไงงานนี้บีมต้องคู่กับเฟคเท่านั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ชิงน่าสงสารเลยอ่ะแต่ว่างานนี้ขิงคงไม่ยอมแน่
กันต์สุ้ๆๆๆน่ะเดี่ยวจะบอกไรเตอร์ให้หาคูให้น่ะ
-
เหมือนอิพี่เฟค จะผูกขาด รับส่งบีม แล้วพี่กันต์จะเข้าหาทางไหนหว่า
คริคริ
-
พี่เฟคทำตัวน่าขึ้นนะเนี่ย
-
น่ารักมากก ในชีวิตจริงจะมีใครรักพร้อมกัน 3 คนเลยไหม๊ ??
-
อืมๆ
ให้พี่กันต์คู่กะนายขิงดิ
:angry2:
-
:o8:
น่าร๊ากกก
เลือกไม่ได้ เลยเชียร์ทั้งกันต์ทั้งเฟค 55
:-[
:L2:
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ที่สำคัญ มันจะดีไปได้กี่วันอะ ไม่น่าไว้ใจไอ้พวกชอบใช้กำลัง
-
เรื่องนี้ปั่มป๊ำกันทั้งเรื่องหลายคู่มาก ก ก กก อ่ะ จะไปในทิศทางไหนกันน้า ลุ้นๆ ค่า
-
อย่าดีแตก นะเว้ย เฟค เดะน้องบีม หนี
-
คนเขียนหลบไปพักผ่อนวันหยุดยาวใช่มัยเนี่ย
คิดถึงบีมจะแย่แล้ว
-
พี่เฟคหึงโหดนะเนี้ย
นายบีมก็ระวังไว้นะ!!
-
คู่ของไอ้ขิง ต้องเป็นกันต์เท่านั้นแหละ...
ถ้าให้คนอื่นมาจับคู่กับไอ้ขิง ท่าทางจะเอาไม่อยู่เท่ากันต์
อีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้ไอ้ขิงโดนกำราบซะ ทั้งกันต์และขิงต้องใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะกันต์กลัวขิงจะไปรังแกบีมอีก คราวนี้ถ้าไม่เผลอใจรักกันก็ไม่รู้จะว่าไง
-
รอ รอ รอ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
เค้าคิดถึงเฟค
ชอบผู้ชายคนนี้
เชียร์แกนะเว่ย
ให้กันต์ไปอยู่กะขิงเหอะ
fighto !!!
-
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์น๊ะจ๊ะ :L2:
-
แอบเค้ามาดัน และตามหา writer เจ้าคะ
แต่ส่อง ๆ ดูแล้วไม่เจอไม่แน่ใจไปไหน ใครเจอแจ้งข่าวด้วยนะคะ :bye2:
-
ไรท์หายไปไหนนน อยากอ่านแล้วอ่า รีบมาต่อนะจ่ะ นะจ่ะ 55555 :man1:
-
โอ้วว
ตามอ่านจนทันจนได้ หึหึ
-
ชอบเรื่องนี้จัง มาต่ออีกนะชอบๆๆๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มา ต่อ เร็ว ๆๆ น่ะ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
อืมมม เล่นเอาวางไม่ลง อยากรู้เรื่องราวต่อ
สนุกอีกแล้วเรื่องนี้
งั้นขอไปอ่านต่อก่อนนะ :pig4:
-
มารอแล้วนะครับนานแล้วนะ
-
:call:
:กอด1:
-
ไรเตอร์ไปไหนมาด่วน
-
เออกลิ่นออกแล้วนะคร้าบ
:call:
-
:o12: ยังไม่มาต่ออีกอ่ะ รอนานแล้วนะครับ :call: อยากอ่าน ๆ
-
:z10: :z10: เข้ามารอ writer ที่หายไปคะ คิดถึงไปละ :bye2:
-
ตอน ดังคลื่นใต้น้ำ
คุณเคยรู้สึกรำคาญหรือเบื่อกับชีวิตของตัวเองบ้างหรือเปล่า ชีวิตที่แสนสับสนและวุ่นวาย ชีวิตที่คุณเองก็ไม่เคยคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับคุณ และคุณเองก็ไม่ต้องการมัน แต่คุณก็หลีดเลี่ยงคำว่าชะตาชีวิตไม่ได้ ถ้าคุณเคย คุณก็คงจะรู้สึกเหมือนผม ก็ไอ้ความรู้สึกเหล่านี้แหละครับที่ทำให้ผมต้องมานั่งหลบผู้คนอยู่ที่นี่ หนีจากเพื่อนฝูง มันคงเริ่มจากเมื่อเช้านี่เอง....
เหตุการณ์เมื่อเช้ามันเริ่มทำให้คนสมองนิ่มๆ อย่างผมได้เริ่มคิดขึ้นมาว่า ถ้าคนที่เคยทำร้ายเราถึงขนาดที่ไม่ว่ากี่ชาติภพก็ไม่มีวันลืมว่าเขาเคยทำร้ายอย่างไงหรือเขาร้ายกาจแค่ไหน หันมาทำดีกับเราแบบหลังเท้าเป็นหน้ามือ เขาหวังจุดประสงค์อะไรจากผม การแสดงความห่วงแหน แววตาที่รู้สึกผิดและเสียใจอยู่ตลอดเวลานั้นมันหมายความว่าอย่างไง
แต่ไอ้อาการเหล่านี้ที่เขาแสดงออกมา มันทำให้ผมเบื่อ และรำคาญ
เบื่อ....อาการที่แสดงความเป็นเจ้าของ...แบบไม่ลืมหูลืมตา
รำคาญ...ที่ผมเองต้องขาดอิสระในการตัดสินใจและการใช้ชีวิตประจำวันโดยที่ผมเองก็ไม่อยากได้ชีวิตอย่างนี้
หากทุกสิ่งทุกอย่าง....มันคงจะไม่แย่จนทำให้ผมต้องมานั่งกลุ้มอยู่อย่างนี้ ถ้าเกิดว่ามันมาที่ละคนหรือที่ละเหตุการณ์ แต่เปล่าเลย นี่...มาที่เดียวสองคน จนผมรับมือไม่ไหว
เอาอย่างนี้แล้วกัน....ผมจะเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟัง....
หลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จแล้วผมก็พร้อมที่จะมาเรียนในเช้าวันนี้ แม้ว่าจะรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยจากคำพูดหรือการกระทำบางอย่างของคนบางคน แต่นั้นมันก็ไม่ได้รบกวนจิตใจของผมมกนัก แต่มันเริ่มมีปัญหาตรงนี้แหละ ตอนที่หลังจากผมกับพี่กันต์และไอ้เฟคทานโจ๊กที่ไอ้เฟคเป็นคนซื้อมาเสร็จ และผมจะต้องเดินทางไปมหาลัย ไอ้ปัญหาที่ว่าก็คือคนที่จะมาส่งผมนั้นเอง ถ้าไม่มีคนมาส่งผมมันก็คงจะไม่มีปัญหามากเท่านี้ผมก็แค่เดินออกไปที่รถของผมแล้วขับออกไปเหมือนกับทุกๆ วันที่ผมเคยทำมา แต่นี่...มีแต่คนแย่งกันมาส่งผม
มันก็เลยเป็นเหตุไงครับ
พี่กันต์กับไอ้เฟคต่างคนก็ต่างอยากจะมาส่งผมมาเรียนจนเริ่มมีปากเสียงกันแต่ก่อนที่มันจะเกิดเรื่องขึ้นมา ผมก็ตัดสินใจแก้ปัญหาที่มันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรกโดยการเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมาทันที
หลังจากวิ่งขึ้นรถมาได้ผมก็บอกพี่คนขับรถทันทีว่า
“พี่ครับไป......ด่วนเลยครับ”
พี่คนขับรถหันมามองหน้าผมนิดนึงก่อนที่จะยิ้มออกมา พี่เขาคงเห็นแล้วล่ะครับว่าผมวิ่งหนีใครมาแต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าไอ้คนที่ผมเพิ่งวิ่งหนีมามันเป็นใครและมันมีความสัมพันธ์อะไรกับผม ผมถึงได้วิ่งหนีมันมา ไม่งั้นพี่เขาคงไม่ถามผมว่า....
“หนีเจ้าหนี้มาหรือไงน้อง เดี๋ยวพี่จะซิ่งสุดชีวิตเลย”
พี่เขาถามเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ผมก็ขอบคุณความเข้าใจผิดของพี่เขา ถ้าพี่เขา เข้าใจว่าอย่างนั้นก็ดีครับ เพราะผมไม่อยากอธิบายมาก
“ครับพี่...ไปเลยครับ”
พอรถออกตัวไปได้ผมก็เห็นว่าไอ้เฟคมันวิ่งตามรถมา พี่คนขับก็ยิ่งเร่งความเร็วขึ้นและคงเป็นความโชคดีของผมด้วยที่รถไม่ติด แต่พอผ่านมาได้เพียงหน่อยเดียวโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมไม่ต้องดูก็รู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ก็ใครล่ะครับที่รู้เบอร์ใหม่ของผม มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
ผมตัดสินใจรับสาย ถ้าผมไม่รับสายไอ้เฟคมันคงไม่เลิกโทรเข้ามา และถ้าผมปิดเครื่องหนี ผมก็คงจะเดือดร้อนมากกว่านี้
“มีอะไรอีกล่ะพี่เฟค”
“ทำไมบีมไม่รอพี่ไปส่งล่ะ”
เสียงไอ้เฟคหอบผ่านมาทางสาย มันคงวิ่งตามรถผมาไกลแหละไม่งั้นมันคงไม่เหนื่อยหอบอย่างนี้ และผมก็ยังได้ยินเสียงพี่กันต์แววเข้ามาด้วย แต่ไอ้เฟคมันก็ไม่ได้สนใจ
“ผมขี้เกียจรอพวกพี่เถียงกัน แค่ใครจะมาส่งผมทำไมจะต้องทำให้มันยุ่งยากด้วยล่ะ ผมมาเองก็ได้ไม่ต้องมีใครมาส่งหรอก”
ผมตอบกลับไปด้วยความเบื่อหน่ายไม่รู้ว่าพวกนี่จะเอาอะไรกับผมหนักหนา โดยเฉพาะไอ้เฟค ผมเริ่มรู้สึกว่าการที่มันปล่อยให้ผมกลับมาอยู่ห้องมันก็ไม่ได้ต่างจากที่ผมอยู่ที่ห้องของมันเลยสักนิดเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม มันก็ยังบังคับจัดการเหมือนเดิม ตอนแรกที่ได้กลับมาอยู่ห้องของตัวเองผมก็ดีใจว่าผมจะได้กลับมาใช้ชีวิตอิสระเหมือนเดิม ตอนเช้าไปเรียนตอนเย็นอยู่กับเพื่อน แต่เปล่าเลยผมคิดไปเองทั้งนั้น
“ไม่ได้...อย่าเถียง พี่ใจดีด้วยก็อย่าทำเป็นเก่ง แล้วตอนเย็นรอด้วยพี่จะไปรับกลับห้อง”
มันไม่รอให้ผมได้พูดอะไรบ้างเลย มันสั่งเสร็จมันก็ปิดสายกับผมทันที ผมคงต้องเริ่มทำใจกับนิสัยของมันแล้วล่ะครับ ผมนั่งรถมาพร้อมกับเริ่มคิดทบทวนสิ่งที่พวกพี่กันต์และไอ้เฟคมันแสดงต่อผม จนผมต้องมานั่งหลบคนอยู่ที่นี่นั้นแหละ
แต่ผมก็สงบได้ไม่นานไอ้อ้นมันก็เป็นคนค้นพบผมจนได้ แต่มันก็ไม่ได้มาชวนผมคุยหรือกวนตีนผมเหมือนปกติ มันแต่เดินมานั่งกับผมแบบเงียบๆ เหมือนไม่ใช่ตัวมันเอง ว่าไปช่วงนี้ไอ้อ้นก็ดูจะยุ่งวุ่นวายมาก ตอนเย็นที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ก็ไม่มีอีกแล้ว บางครั้งมันรับโทรศัพท์ใครก็ไม่รู้แล้วก็เถียงกับปลายสายก่อนที่มันจะหน้างอหงิกหลังจากที่วางสายลง แล้วมันก็จะรีบขอตัวไปทันที
ต่างคนต่างมีเรื่องให้คบคิดดังนั้นบรรยากาศจึงเงียบสงบอย่างไม่น่าเป็นไปได้ จนเวลาล่วงเลยไปไอ้อ้นมันก็ถอนใจก่อนที่มันจะชวนผมไปห้องสมุดเพื่อทำรายงานที่เราสองคนต้องทำร่วมกัน
โดยมันให้เหตุผลว่า ตอนเย็นมันต้องไปทำธุระอีก ดังนั้นเมื่อมีเวลาควรรีบไปทำให้เสร็จจะดีกว่า
ผมทำงานอยู่ในห้องสมุดกับไอ้อ้นจนเวลาล่วงเลยมานานเท่าไรไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คือผมเสร็จงานผมก็เห็นว่าไอ้เฟคมันมานั่งรอผมอยู่ในห้องสมุดแล้ว ไอ้นี่ชักน่ากลัวขึ้นทุกวัน มันรู้ได้อย่างไงว่าผมอยู่ที่ไหน
มีนักศึกษาสาวๆ เดินผ่านสงสายตาให้มันตลอดเวลา ผมล่ะอยากให้มันเกิดไปปิ๊งใครสักคนเข้าเหมือนกัน มันจะได้ไม่มีเวลามายุ่งวุ่นวายกับผม
“เสร็จแล้วใช่ไหม....ไปกันได้แล้ว”
แค่มันเห็นว่าผมหยุดมือเตรียมเก็บของเท่านั้น ไอ้เฟคมันก็เดินตรงมาที่ผม หน้าตาน่ากลัว สงสัยว่ามันยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าอยู่แน่ๆ แต่ผมก็เริ่มชินกับไอ้นิสัยแบบนี้ของมันแล้วล่ะ
“เสร็จแล้วแต่ผมไม่ไปกับพี่หรอกผมมีนัดกับไอ้อ้นแล้ว.....ใช่ไหมไอ้อ้น”
ผมรีบขยิบตาให้ไอ้อ้นทันที ที่พูดจบก่อนที่ไอ้อ้นจะปล่อยไก่ออกมา อันที่จริงผมไม่ได้นัดกับไอ้อ้นหรอกครับเพียงแต่ผมไม่อยากกับห้องพร้อมไอ้เฟค
“อ๋อ....ครับ พี่เฟคบีมมันนัดกับผมไว้แล้ว”
ไอ้อ้นมันก็หัวไวใช้ได้ แค่ผมขยิบตาให้มันนิดเดียวมันก็เข้าใจแล้ว สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมานาน ถึงแม้ช่วงนี้มันจะดูมีเรื่องให้คิดมากก็ตาม
“ไปไหนกันเหรอครับน้องอ้น”
ไอ้เฟคมันถามกลับทันที
“เออ....เออ.....”
“ไปหาซื้อของกันนิดหน่อย พี่เฟคกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมไปกับไอ้อ้นแล้วจะกลับห้องเอง”
ผมรีบพูดออกมาทันทีเพราะไอ้อ้นมันเริ่มพูดไม่ออกแล้ว
“อืม...นั้นพี่ไปด้วย จะไปที่ไหนกันล่ะ”
“พี่เฟคไม่ต้องไปหรอก พวกผมไปกันได้ ใช่ไหมอ้น”
ผมหันไปพยักหน้ากับไอ้อ้น แต่ก่อนที่มันจะรับมุขผมกลับก็มีโทรศัพท์เข้ามาเสียก่อน มันพูดสายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะส่งยิ้มมาให้ผม
“ไอ้บีมกูคงไปกับมึงไม่ได้แล้วว่ะ กูต้องรีบไปทำงานก่อน เม่ง..ปัญหาเยอะชิบ ไม่รู้กูคิดผิดหรือถูกว่ะที่รับงานนี้ กูไปก่อนนะโว๊ยเจอกันวันจันทร์”
ว่าแล้วไอ้อ้นก็รีบเก็บของยัดใส่กระเป๋าใบโปรดของมันก่อนที่จะรับเดินหายไปจากห้องสมุด จนผมงงไปหมด แล้วจะเอาอย่างไงดีกับไอ้คนที่เปลี่ยนจากหน้าโหดเป็นหน้ายิ้มระรื่น มันคงรู้ทันผมแน่ๆ ว่าผมหาทางเลี่ยงที่จะไม่ไปกับมัน
“เอาไง...จะไปซื้อของหรือจะกลับห้อง ถ้าไปซื้อของพี่จะไปด้วย”
“ไม่อยากได้แล้วกลับห้องก็ได้”
ผมยอมเดินตามไอ้เฟคกลับห้องแต่โดยดี ไอ้เฟคมันก็ไม่พูดอะไรมากมันเดินมาแย่งของกับกระเป๋าของผมไปถือ ก็ดีผมจะได้ไม่เหมื่อย จนมาถึงห้องของผม
“ขอบใจที่มาส่งนะ กลับคอนโดของพี่ได้แล้ว แล้วพรุ่งนี้ถ้ายังอยากจะไปส่งอีกก็โทรมาบอกแล้วกัน”
ผมรีบไล่มันกลับแต่ไอ้เฟคก็คือไอ้เฟคอยู่วันยังค่ำ มันยืนหน้ามึนไม่ยอมขยับตัวไปไหน ผมจึงจับขอบประตูเพื่อจะปิดห้อง แต่ก่อนที่ผมจะได้ปิดห้องตามที่ใจผมคิดไอ้เฟคมันก็เอามือมายันไว้เสียก่อน
“ใครบอกว่าพี่จะกลับห้อง พี่จะอยู่ทานข้าวกับบีมแล้วพี่ก็จะนอนที่ห้องนี้ด้วย”
ตาย...อย่างเดียว
“ไม่ได้ พี่ก็ไปนอนที่ห้องของพี่ซิ จะมานอนที่ห้องผมทำไม ห้องก็เล็กเตียงก็แคบ พี่อยู่ไม่สบายหรอก”
“พี่อยู่ได้ไม่เป็นไรหรอก เตียงแคบซิดีจะได้นอนไม่หนาว”
ผมล่ะกลุ้มกับความดื้อบวกเอาแต่ใจของมันเหลือเกิน แล้วไอ้สายตากรุ่มกริ่มเวลาพูดอีกล่ะ มันน่าไว้ใจอยู่เมื่อไร แต่ผมก็คงห้ามอะไรมันไม่ได้หรอก แต่ผมก็ต้องหาวิธีเอาตัวรอดจากคืนนี้ให้ได้
“งั้นก็ตามใจพี่แล้วกัน ผมมันก็แค่ตัวอะไรที่พี่จะจับให้ทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว”
ผมว่าประชดมันแต่มันก็หาจะสนใจในคำพูดผมไม่ มันเดินเข้ามาในห้องของผมแล้วไปคุ้ยหาเสื้อผ้าในตู้ของผม เหมือนกับว่ามันเป็นเจ้าของเสียอีก
“บีมไม่มีเสื้อผ้าตัวใหญ่กว่านี่เหรอไง พี่ใส่ไม่ได้”
หลังจากมันค้นเสื้อผ้าในตู้ของผมราวกับเป็นเจ้าของอยู่สักพักมันก็หันมาตะโกนถาม
“ไม่มีหรอก เห็นไหมว่าพี่อยู่ไม่สะดวกสบายหรอกพี่เฟคกลับห้องพี่ไปดีกว่า”
“ไม่มีก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปเอาเสื้อที่รถก็ได้ ส่วนกางเกงคงไม่ต้องหรอก ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวก็พอ”
แล้วไอ้เฟคก็ออกจากห้องไป มันหายไปได้สักพักก็กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าและอาหารสำหรับเย็นนี้ ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะมาทำดีอะไรกับผมมากขนาดนี้ พอมาถึงมันก็สั่งให้ผมไปเทอาหารส่วนตัวมันก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องของผม
ทุกสิ่งทุกอย่างดูมันจะสงบและดีจนเกินเหตุ มันราบเรียบเกินไปไอ้เฟคและพี่กันต์ก็ทำตัวดีเกินไปต่างเอาอกเอาใจผมจนเกินเหตุ ส่วนผมกับขิงก็คงเป็นได้แค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้น ตั้งแต่วันที่ขิงบอกให้ผมเลิกยุ่งกับเขา ขิงก็หายตัวไปจากชีวิตของผมทันที
เอาซี่.....ถ้ามันดีมาผมก็จะดีกลับ แต่...ถ้ามันร้ายกับผม ผมก็จะร้ายกับมัน
สรุปว่านายจะร้าย หรือ....นายจะรัก
-
มาแล้วววว อย่าลืมอีกเรืองของอ้นด้วยน๊า
-
พี่เฟคเอ๊ยยยยยยยย...แค่พูดความในใจออกไปหน่ะ มันยากมากนักเหรอ????
จะปล่อยให้น้องบีมเค้าเข้าใจผิดแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันล่ะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ...กอดไรท์เตอร์หนึ่งทีที่กลับมาต่อให้ฮะ...คริคริ XD
-
เหอะๆๆ หนูบีมแรกๆก็รำคาญแบบนี้แหละ
หลังๆจะชิน และติดไปโดยปริยายนะจ่ะ :z1:
ส่วนไอ้เฟคแก อย่าเฟคสมชื่อล่ะ ดีก็ดีให้มันตลอดรอดฝั่ง ยูโนวววว ??
ปล.ไอ้พี่กันต์ไปคู่กับขิงนะ นะนะนะ
-
ทำราคาญไปเท้อะ :z1:
-
เห็นใจบีมนะ ยังไงก็ต้องระแวงเพราะพวกมันทำร้ายไว้เยอะ คงเครียดน่าดู
-
รักกันรักๆเถอะนะๆๆๆๆๆ เชียร์พี่เฟคอะ พี่กันต์แอบดูน่ากลัวนิดๆ
ว่าแต่อ้นเหมือนจะมีเรื่องชิมินั้น
-
นานจนจำความเดิมแทบไม่ได้แน่ะ
-
สับสนใช่ม๊า แบบนี้แระอยู่ไปก็ชินเอง
-
นายจะร้าย หรือนายจะรัก
แล้วถ้าชั้นร้าย แล้วนายจะรักหรือเปล่า :z1:
-
ดีใจจัง writer มาแล้ว
เฟคกำลังปรับปรุงตัว หวังว่าบีมคงจะรักนะ อย่าร้ายเลย
:pig4: writer คะ แล้วมาต่ออีกนะคะรออยู่ตลอดคะ
-
พึ่งจะได้เข้ามาอ่านจ้า อ่านแล้วติดลมบนเลย เปิดตัวตอนแรกก็ รุนแรง โฮกก ฮากกก (น้ำลาย น้ำเลือด น้ำเหลือง ทะลั่ก) เนื้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะ ได้เป็น ระบบความสัมพันธ์ ของตัวละคร ที่มาและที่ไป และ การตกหลุมรักอย่างจังงัง ของแต่ละคน.. >,,,< แล้วตอนนี้ พี่เฟค กับ บีม ก็ เริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆแล้ว ถึงแม้ว่าจะมี พี่กันย์เป็นตัวแปร สำคัญก็เถอะ ..... พิมพ์ไปตั้งเยอะ ก็แค่อยากบอกว่า ชอบเท่านั้นแหละค่ะ >,,,<
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
นายเอกจะร้ายเเล้วหลอ
เเต่พระเอกโหด นายเอกน่าจะไม่รอดนะ
นี่พี่กันต์หายไปไหน
ไอเฟคมันเลยทำคะเเนน อิอิอิ
-
น่ากลุ้มใจแทนน้องบีมเหมือนกัน
ไม่น่าเลือกทั้งสองคนแล้วอะ
ไม่มีคนอื่นที่ดีกว่าสองคนนี้มาจีบน้องบีมแล้วหรอคะ
ปล. ดีใจค่ะที่ไรเตอร์กลับมา อิอิ
-
มาแล้ววววววววววววว รอมานาน T^T
ลงเรื่องนี้แล้วลงเรื่องไอ้อ้นด้วยนะ 55555555555555555555
-
คำตอบน่าจะ...รัก...นะบีม :o8:
คิดถึงๆๆๆ หายไปนานเลยยยย มาต่ออีกนะค้าาา :กอด1:
-
มาอัพแล้วว :man1: เชียร์เฟคเสมอ 555+
แอบกลัวพี่กันนิดนึง ตอนที่โหดกะขิง 0[]0
4 U :L2:
-
ไรท์เตอร์หายไปตั้งนาน
กลับมาอีกทีรู้สึกว่าพี่เฟคเขาจะขึ้นกว่าครั้งที่แล้วนะเนี่ย
-
ไอเฟคปากแข็งง่ะ
อ่อนลงหน่อยก็ดีน่ะ
บีมรำคาญใหญ่แล้ว
-
เอาซี่.....ถ้ามันดีมาผมก็จะดีกลับ แต่...ถ้ามันร้ายกับผม ผมก็จะร้ายกับมัน
สรุปว่านายจะร้าย หรือ....นายจะรัก
ประโยคนี้คืออารายค๊ะ :m21:
เหมือนจะบอกเป็นในว่าพระเอกเป็นใครแต่ก็กระไรอยู่อะไรแบบนี้ :z3:
ปล.ขิงหายไปไหนนะ ลงโทษแต่พอดีนะกันต์ ยิ่งซาดิสอยู่ด้วย
หรือขิงตายไปแล้ว โอ้ววววววโนนนนนนนนนน :sad3:
-
เอาซี่.....ถ้ามันดีมาผมก็จะดีกลับ แต่...ถ้ามันร้ายกับผม ผมก็จะร้ายกับมัน
แล้วถ้าเขา "รัก" มา ... บีมจะรักตอบมั้ยจ๊ะ :o9:
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
-
รัก... ตอนนี้เลยก็ดีนะ
เฟคอย่าเยอะ...ขอร้อง เดี๋ยวบีมจะรำคาญหนักไปอีก
คุณเจ้าของกระทู้ หายไปไหนมาเนี่ย
-
ขิงตายยัง o18
-
สับสนด้วยคน
-
รักซิค่ะ น้องบีม อย่าเพิ่งรำคาญ
แต่ถ้าเป็นเรานะ คนที่เคยร้ายกับเรามากๆ แล้วมาทำดีด้วยเนี่ย ก็ยากที่จะเชื่อเหมือนกันนะ
-
ยังคงยืนยันคำตอบเดิม
ยิงไอ้พวกนี้ถิ้งแล้วไปหาใหม่ดีกว่า
-
ไม่ได้อ่านซะหลายวันดีขึ้นมาหน่อยนึงไม่พวกนี้ อย่าไปหลงเข้าละบีม :L1:
-
อย่าให้คลื่นมันซัดอยู่แต่ใต้น้ำนะ..มันจะกลายเป็น
..สินามิ..
-
อ่านทันแล้ว
สะใจไอ้ขิงมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาแล้วมาแล้ว ฮืฮื
ทีนี้เป็นทีของนายเอกเราแล้ว 55 สะจาย
-
บีมคงอึดอัดอะนะ ไอ้พี่เฟคตามประกบตลอด แต่เดี๋ยวก้อชินมั้ง
-
สรุปว่านายจะร้ายหรือจะรักกันแน่
นึกว่าจบแล้วซะอีกเรื่องนี่ เอิ้กส์ๆ
-
ตกลงว่าจะรักหรือจะร้าย
ตกลงว่าเฟคจะเอายังไงกับบีม ไม่รู้เฟคหี่นแบบไหน
เฟคจะรักหรือจะหื่นมั้ย ก้อบีมยังไม่เข้าใจ
ว่าใจที่จริงของเฟคต้องการสิ่งไหน
บอกบีมสักทีได้ไหม
ไม่อยากเสียใจ เสียตูด
-
หายไปนานนะเนี่ย แต่มาทีก็พอจะคุ้มค่ากะการรอคอย แต่ตอนนี้สมชื่อตอน
ดูเงียบสงบ ก่อนพายุที่ลึ้ลับใต้นำจะมาพัดไปหมด
เหมือนสึนามิ แต่ตอนนี้ชักชอบสึนามิที่ชื่อเฟคอะ ทำไมตอนนี้น่ารักขึ้นเยอะ
อยากให้บีมรักคนแบบนี้อะ เชียร์นายเฟค
-
ทำดีแล้วมาร้ายหรือเปล่าเนี่ย ไม่เอาน่ะ
คลื่นใต้น้ำมันน่ากลัวเกินไป
-
เฮ้อตามอ่านทันจนได้
พี่เฟคสู้ๆเน้อเอาชนะใจบีมให้ได้ละ
ขิงนี่คู่กับกันย์หรอไม่เอานะ
เกลียดมัน
-
ยังสงสัยว่าถ้าบีมไม่เลือกใครเลย
เฟคมันจะปล่อยบีมจริงเปล่า
แบบแค่ชื่อตัวเองก็ส่อแววการไว้ใจ
-
หนุกดีๆรอตอนหน้า :call:
-
ก่อนอื่นต้องขอสวัสดีกันก่อนนะครับหลังจากที่หายไปนาน ก็มีคำแก้ตัวครับนอกจากขอโทษจริงๆ ครับ แต่ต่อไปนี้จะเอาเรื่งมาลงอย่างต่อเนื่องนะครับทั้งสามเรื่อง ช่วยติดตามด้วยนะครับ
สำหรับเรื่องของนายอ้นต้องรออีกนิดนะครับใกล้คลอดตอนใหม่แล้ว ตอนนี้ก็อ่านเรื่องของบีม และเรื่องผู้ชายมือสองไปก่อนนะครับ
เนื้อเรื่องในตอนนี้เปฌนความน่ารักของเฟคนะครับอย่างที่ผมเคยบอกว่าเราต้องมองเหรียญจากสองด้าน แต่เรื่องในตอนนี้คลายๆ เป็นคลื่นใต้น้ำก่อนที่จะเกิดเรื่องใหญ่ตามมา และใครที่คิดถึงนายขิงคนเก่งตอนหน้าพบเจอกับเขาได้เต็มๆ ครับ
เหตุการณ์ทุกอย่างระหว่างผมกับไอ้เฟคดำเนินไปด้วยดี และผมก็เริ่มรู้สึกเกร็งกับมันน้อยลง ไอ้เฟคเองก็ทำตัวเหมือนอยู่ที่บ้านมัน ดูมันทำตัวสบายๆ แม้ว่าระหว่างผมกับมันจะไม่มีบทสนธนากัน แต่ผมก็พอใจแล้วอย่างน้อยผมจะได้หยุดคิดเรื่องของผมกับมันบ้าง พอเราสองคนทานข้าวอิ่มไอ้เฟคมันก็รีบอาสาเป็นคนล้างจานเอง มันบอกว่าผมเป็นคนเตรียมแล้ว ไม่ต้องล้างจานหรอกมันทำเอง ผมขี้เกียจเถียงกับมันผมเลยปล่อยให้มันทำไป อยากทำก็ทำ เมื่อโดนมันแย่งงานไปแล้วผมก็ไม่รู้จะทำอะไรดีจึงเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วเปิดทีวีดู
สักพักไอ้เฟคมันล้างจานเสร็จมันเลยเดินก็มานั่งด้วยกับผม แต่ที่นั่งมันมีตั้งเยอะมันไม่ไปนั่ง มันดันมานั่งเบียดกับผมที่มุมของโซฟาผมขยับตัวหนีมันออกมา ไอ้เฟคมันก็ยังตามมาอยู่ดี
“พี่เฟคไปนั่งไกลๆ ได้ป่ะ ผมอึดอัด”
ผมมองหน้ามัน พร้อมกับเอามือพลักไหล่มันเบาๆ แต่แม้ผมจะทำอย่างนั้นไอ้เฟคมันก็ไม่ยอมขยับตัวไปไหน แล้วมันก็หันหน้ามาทำท่าเจ้าเหล์ใส่ผม
“ไม่...นั่งใกล้กันจะได้อุ่นดีพี่ชอบ”
“แต่ผมไม่ชอบ”
คำพูดของผมดูจะลอยผ่านหูของมันไป เพราะเมื่อผมพูดจบไอ้เฟคมันก็ยังไม่สนใจผมอยู่ดี ได้..เมื่อมันไม่หนีผมก็จะหนีเอง
“ทำอะไรอ่ะบีม”
ไอ้เฟคมันหันหน้ามามองผมตอนที่ผมลุกออกจากโซฟามานั่งที่พื้น
“ก็มานั่งข้างล่างไง ก็พี่เฟคไม่ยอมลุกหนีไปผมลุกเองก็ได้”
ผมปลายตามองมันนิดนึงตอนที่พูด เพื่อจะให้มันมีสำนึกเสียบ้าง ผมเป็นเจ้าของห้องแท้ๆ กลับต้องมานั่งกับพื้น ไอ้เฟคมันไม่พูดอะไรแต่มันกลับลุกเข้าไปในห้องนอนของผมแทน สงสัยว่ามันจะโกรธหรือรู้สึกผิดแน่ๆ แต่ผมพูดกับมันแรงไปหรือเปล่านะ เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาเหมือนกัน
แต่ไอ้เฟคมันก็หายเข้าไปในห้องผมเพียงแป๊บเดียวมันก็กลับออกมาพร้อมกับผ้าห่มและหมอนของผม สงสัยมันจะเอามาทำอะไรของมัน แล้วไอ้ที่มันขนออกมานะมันของผมทั้งนั้น
“เอามาทำอะไรพี่เฟค”
“ก็...บีมอยากนั่งข้างล่างไม่ใช่เหรอ พี่ก็เลยไปเอาผ้ามาปูนอนด้วยไง บีมจะได้ไม่อึดอัด”
ว่าแล้วไอ้เฟคมันก็จัดแจ้งเอาผ้าห่มมาปูกับพื้นแล้วก็ขึ้นไปนั่งอย่างสบายอารมณ์ปล่อยให้ผมมองตาค้างกับความเป็นเจ้าของ ของมัน ผมเริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่ามันหรือผมกันแน่ที่เป็นเจ้าของห้อง และอีกอย่าง ผมปล่อยให้มันเขามาวุ่นวายกับชีวิตของผมทำไม
“อ้าว...บีมนั่งอยู่นั้นทำไมมานั่งนี่ดิ”
ว่าแล้วไอ้เฟคมันก็เรียกผมพร้อมกับเอามือบตบที่ข้างตัวมันเพื่อให้ผมไปนั่งข้างมัน แต่มีเหรอผมจะไปนั่งข้างมัน ผมขยับตัวไปนั่งบนผ้า แต่ก็ห่างมันมาก
“อะไร...ไปนั่งซะไกลมานั่งข้างพี่ก็ได้ ไม่ต้องกลัวหรอก”
ไอ้ปากบอกว่าไม่ทำอะไรหรอก แต่สายตาที่มันมองผมมานะซิอย่างกับเสือที่เจอเหยื่ออันโอชะ แล้วอย่างนี้เหยื่ออย่างผมจะยอมทำตามที่มันบอกเหรอ
“ไม่เอา..ผมไม่ชอบนั่งเบียดกับใครมันอึดอัด”
ผมแถไปเรื่อยๆ ผมยอมรับครับว่าผมยังกลัวมันอยู่ แม้ว่าช่วงหลังๆ มันจะทำดีกับผมมาก แต่มันจะดีไปได้ขนาดไหนนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วที่ผมคิดหนักก็คือมันจะมาทำดีกับผมเพื่อ.....
“ไม่มาแน่นะ ถ้าไม่มาดีๆ พี่จะไปอุ้มมา แล้วมันคงไม่จบแค่อุ้มแน่ๆ ว่าไง...จะมาดีๆ หรือให้พี่ต้องออกแรง”
ผมมองหน้ามองสายตาที่มันจ้องมาทางผมแล้ว ผมต้องยอมรับว่าผมกลัวว่ามันจะเอาจริงอย่างที่มันพูด แล้วไอ้คำว่า..มันไม่จบแค่อุ้มแน่ๆ ....นี่แหละที่ ทำให้ผมยอมขยับก้นตัวเองมานั่งข้างมันอย่างไม่เต็มใจเท่าไร
“ก็แค่นั้นแหละต้องให้ขู่”
พูดจบมันก็หันไปสนใจโทรทัศน์ต่อและมันก็แย่งรีโมทที่อยู่ในมือของผมไปเปิดหารายการที่มันชอบ ซึ่งผมไม่ชอบเลยและก็ไม่อยากดูด้วย
“ไม่เอาพี่เฟค เปลี่ยนช่องเถอะ ผมไม่อยากดูรายการนี้”
ผมประท้วงขอใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของห้องทันที่ตอนที่มันเปิดไปดูรายการที่มันชอบแต่ผมไม่ชอบ
“แป๊บนึงนะบีมพี่ขอดูนิดนึง......ก็ได้เปิดก็ได้ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย อะไรว่ะ”
ผมได้ยินเสียงมันบ่นนิดหน่อยก่อนที่มันจะยอมเปลี่ยนช่องรายการเป็นรายการที่ผมอยากดูแทน
สุดท้ายด้วยมายาที่ผมพอมีอยู่บ้างผมก็ได้ดูรายการที่ผมชอบสมใจแล้ว ไอ้เฟคมึงยังรู้จักคนอย่างไอ้บีมน้อยไป ถ้ากูไม่กระล่อนคงคบกับไอ้กระล่อนเบอร์หนึ่งของมหาลัยอย่างไอ้อ้นไม่ได้หรอก แต่ทำหน้าหงิกหน่อยเดียวมึงก็ตกหลุมเสียแล้ว นี่แหละคือจุดอ่อนของมึง กูจะจำเอาไว้แล้วเอามาเล่นงานมึงอีก แต่ตอนนี้ขอดูรายการที่ชอบก่อนนะ
ผมนั่งดูรายการโปรดจนเคริ้มจะหลับไปหัวของผมก็เริ่มเอนไปทางที่ไอ้เฟคนั่งอยู่ ไอ้เฟคก็เลยจับหัวของผมให้มานอนบนตักของมัน ตอนนั้นผมง่วงมากก็เลยไม่ขัดขืนมัน แต่ถ้าขัดขืนไปก็คงเปล่าประโยชน์ก็คนอย่างไอ้เฟคมันคิดจะทำอะไรผมเคยขัดมันได้ที่ไหน
ทุกอย่างดูเหมือนจะดีถ้าไอ้เฟคมันไม่ถือโอกาสตอนที่ผมง่วงสุดๆ ในตอนนี้ลักจูบผม
“พี่เฟคไม่เอา...ผมง่วงแล้ว”
ผมพูดบอกมันหลังจากที่มันถอนปากของมันออกจากปากของผมไปแล้วกำลังจะกลับมาอีกรอบ ตอนนี้ผมง่วงนอนแล้วก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกันตอนนี้หรอก แต่ไอ้เฟคมันเหมือนจะยังไม่พอ
“นิดเดียวนะบีม แล้วพี่จะปล่อยให้นอนนะครับ”
ผมยังไม่ทันจะตอบมันเลยมันก็จูบลงที่ปากของผมอีกรอบ เฮ้อ....ชังมันเถอะแค่นิดเดียว ผมคิดอย่างนั้น แต่ไม่ทันไรไอ้เฟคมันก็รุกผมหนักขึ้นมันค่อยๆ เอามือของมันผ่านเข้ามาในเสื้อแล้วลูบที่หน้าท้องของผม
“ไม่เอาพี่เฟค ผมง่วงนอนแล้ว ถ้าพี่ไม่เลิกก็กับไปนอนที่ห้องของพี่เถอะ”
พูดจบผมก็ลุกเดินหนีเข้ามาในห้องแล้วก็นอนเอาผ้ามาคลุมตัวเอาไว้ในใจลึกๆ ก็กลัวเหมือนกันว่าไอ้เฟคมันจะไม่หยุด แต่พอผมเข้ามาได้สักพักไอ้เฟคมันก็เดินตามเข้ามาแล้วล้มตัวลงนอนข้างผม แล้วมันก็กอดผม
“อือ...”
“ขอกอดนิดเดียวนะบีม พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรจริงๆ”
ผมนอนนิ่งให้มันกอดอยู่อย่างนั้นจนผมและมันต่างก็หลับไปทั้งคู่ แต่กว่าที่ผมจะหลับลงได้ผมก็นอนอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรจนไอ้คนที่นอนข้างๆ ผมหลับไปก่อน ก็ใครจะไปนอนหลับลงล่ะครับ ความหวาดระแวงมันยังอยู่ในใจทำอย่างไงก็นอนไม่หลับ แต่สุดท้ายความที่เหนื่อยมาทั้งวันทำให้ผมหลับไปจนได้
จนกระทั้งกลางดึกผมก็รู้สึกตัวอีกรอบ ด้วยความรู้สึกผิดปกติของร่างกายผม ผมรู้ปวดที่หน้าท้องและรู้สึกเกร็ง ตอนแรกผมก็พยายามจะบีบเพื่อคลายความเกร็ง แต่ยิ่งทำผมก็รู้สึกหายใจไม่ออกจนผมต้องเอามือไปสะกิดคนที่นอนอยู่ข้างๆ
“พี่เฟค”
“อืม....บีมมีอะไร”
ไอ้เฟคมันลืมตาเพียงข้างเดียวมาดูผม ท่าทีของมันยังดูง่วงๆ อยู่เลย มันคงสงสัยว่าผมเรียกมันทำไมกลางดึกอย่างนี้
“พี่เฟคผมปวดท้อง”
“ปวดท้องก็ไปห้องน้ำซิ มาเรียกพี่ทำไมล่ะ”
ถ้าไม่ติดว่าตอนนั้นผมปวดท้องมากจนพูดแทบไม่ออกแล้วล่ะก็คงต้องมีการว่างมวยกันแน่ เม่งกวนตีนจริงๆ ถึงจะรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็เถอะ ขอสักทีให้หายโมโห
“ไม่ได้ปวด อย่างนั้นพี่เฟค สงสัยจะเป็นตะคริวที่ท้องแน่ๆ ผมหายใจไม่ออก”
“อ้าว...แล้วก็ไม่บอกแต่แรก เดี๋ยวพี่นวดให้”
ว่าแล้วไอ้เฟคมันก็ลุกขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือนั้นแหละ แล้วมันก็เอามือค่อยๆ บีบไปที่หน้าท้องของผม แต่ผมก็รู้สึกเจ็บมากอยู่ดี จนทนไม่ไหวเลยร้องออกมา
“อือ...อือ...เบาๆ ดิพี่เฟค”
“ครับ....ครับคุณชาย”
แล้วไอ้เฟคมันก็บีบต่อแต่มันค่อยๆ มากกว่าเดิม
“โอ๊ย...พี่เฟค”
“หือ....”
“อืม....”
ผมค่อยๆ รู้สึกดีขึ้น ไอ้เฟคมันก็ยังทำหน้าที่ของมันต่อไป
“ดีขึ้นยัง”
“ดีขึ้นแล้วพี่เฟคแต่ผมยังเจ็บอยู่นะ”
ผมบอกมัน ไอ้เฟคมันก็บีบก็นวดผมอยู่อย่างนั้น ตาของมันก็หลับลงแต่มือยังทำงานอยู่สงสัยมันจะง่วงจริงๆ อันที่จริงผมก็ค่อยยังชั่วแล้วล่ะแต่ขอแกล้งมันก่อนแล้วกันเมื่อก่อนมันทำอะไรไว้กับผมเยอะนี่น่า แค่นี้คงไม่ว่ากันนะ
-
นั่งรีเฟรชมาตั้งนาน แร้วก็ได้อ่านซะที ^^
รุสึกว่าเฟคน่ารักจังนะช่วงนี้
แต่ก็ยังเชียร์ให้บีมแกล้งเฟคไปเรื่อยๆ เลย เอาให้สาสม 555+
-
หึหึ..หนูบีมได้ทีเอาใหญ่เลยนะ
-
เอ่อ ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ ว่ามันจะทำตัวน่ารักก็เป็น
-
เจ็บจริงน่ะไม่เท่าไหร่มั้ง กะอ้อนมากกว่า
-
^_^ น่ารักอะ
พี่เฟคมุมนี้ก็น่ารักดี บีมอ้อนเยอะๆเลย พี่เฟคจะได้น่ารัก
-
นวดไปทั้งๆตาหลับเนี่ยนะ น่ารักนะเนี่ย 555
-
อ้าว...ระวังนวดไปนวดมาจะไปกันใหญ่นะบีม ฮ่าๆๆๆ
-
อื้อ....
ไม่พอ ไม่พอ
แค่นี้ไม่พอ
อยากอ่านต่อ
แง้ๆๆๆๆ
หวานโคดดดอ่ะ
เง้อ...ชอบ
-
^_^
-
นวดเส็ดนาบต่อเลย
อิอิ
-
เฟคน่ารัก
-
ตอนนี้น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก อ่านไปยิ้มไป อิอิ
เดี๋ยวรอไอ้อ้นต่อไป
และเดี๋ยวจะแวะไปอ่าน ผู้ชายมือสองของไรเตอร์ ^^
ปล. พายุร้ายกำลังจะมาใช่ไหม งั้นเตรีมมีดและเปียกทุเรียนไว้รอไรเตอร์ดีกว่า หุหุหุหุ
-
^_^ น่ารักอะ
พี่เฟคมุมนี้ก็น่ารักดี บีมอ้อนเยอะๆเลย พี่เฟคจะได้น่ารัก
-
ตอนนี้น่าร๊ากกกกก :impress2:
-
ไอ้เฟคมันเริ่มจะน่ารักแล้วอ่ะ :-[ :-[
-
ช่วงเอาคืนกันแล้วครับพี่น้อง หึหึ
-
เอาแล้ว น้องบีมเริ่มเรียนรู้จุดอ่อนอิพี่เฟคแล้ว ... เสร็จแน่แก o13
จัดไปให้หนักๆ เลยนะบีม แต่ระวังด้วย เดี๋ยวพี่เฟคมันจะจัดคืน :z1:
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
-
นี่ ดีขึ้นจริงๆใช่มั๊ยเฟค
ขอให้เป็นตลอดนะเธอ ฮ่าๆ
น้องบีม มารยา กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก อิเฟคไม่รอด อิอิ
-
อ๊ากก ชอบพี่เฟควุ้ย คิคิ น่ารักมากมาย ตกกะใจบีมปลุกมากกลางดึกนึกว่า :z1:
ตอนหน้าอยากรู้มากมาย ว่าขิงจะเป็นอย่างไง ไรท์ :L2:
-
รอตอนต่อไปอิอิอิ
-
ทำดีกะเป็นนิ น่ารักเลยด้วย :กอด1:
-
มองไปนายเฟคก็น่ารักเหมือนกันนะ เหมือนอีกด้านของเฟค
-
เฟคยอมทุกอย่างเลยเนี่ย เป็นลูกเจี๊ยบในกำมือบีมแล้ว อิอิ :z1:
-
อ่าชอบเฟคแบบนี้จังหน้ารักดี นวดทั้งที่หลับอยู่ อยากมีมั่ง ๆ
:pig4: writer คะ
-
แล้วเฟคมันจะทำตัวดีอย่างนี้ได้นานไหม
-
เฟคน่ารักขึ้นเป็นกองเลย
หวังว่าคงดีเเบบนี้เสมอนะ
-
สรุปว่านี่คือช่วงเอาคืนของน้องบีมใช่ป่ะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาน่าพี่เฟค ทำกะเค้าไว้มาก...เจอเอาคืนบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทนเอาหน่อยก็แล้วกันนะ
ฉากนี้มีแอบหวานกันเล็กน้อยถึงปานกลาง...หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้ต้องระหองระแหงกันอีกนะ
อยากให้พี่เฟคบอกน้องไปสักทีว่ารู้สึกยังไง...บางทีเรื่องที่เป็นอยู่ตอนนี้มันอาจจะดีขึ้น
น้องบีมอาจจะใจอ่อนมากกว่านี้ก็ได้นะพี่เฟคนะ...
-
ง่วงก่ง่วง ตาก่ลืมไม่ขึ้น มือก่ต้องนวดให้
เฟตน่ารักตลกๆๆดี
-
เฟค กำลังทำคะแนน
ดูซิว่าจะทำตัวน่ารักแบบนี้ได้ขนาดไหนกัน
ฮ่าๆๆๆ
-
ต้อนรับน้องใหม่..เอ๊ยไม่ใช่..แค่หายไปนานก็เท่านั้น
อิอิ..
-
ตอนนี้เฟคน่ารักดีอ่ะ
-
ผมต้องทนอยู่อย่างคนไร้ศักดิ์ศรีอย่างนี้มาหลายวันจนเป็นอาทิตย์แล้ว ถ้าใครไม่โดนอย่างผมคงไม่รู้หรอกว่าคำว่าไร้ศักดิ์ศรีนะมันเป็นอย่างไง ผมโดนผู้ชายด้วยกันข่มขืน ฮึ..ฮึฟังแล้วมันตลกสิ้นดีโดนข่มขืนคิดถึงกี่ครั้งมันก็ทำให้ผมแทบคลั่งได้ทุกทีซินะ
นอกจากข่มขืนแล้วมันยังขังผมเอาไว้อีก ผมอยากจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้ บ้านหลังนี้ถูกดูแลอย่างดี ดีจนเกินไป รอบๆ บ้านจะมีคนคอยเฝ้าอยู่ตลอด และตัวผมเองก็มีคนคอยเฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง ผมได้รับสิทธิ์ให้ไปเดินสูดอากาศนอกบ้านได้ แต่ก็ต้องมีคนคอยเดินตาม คิดดูอีกที ผมก็เหมือนหมาที่เจ้าของปล่อยออกมาวิ่งเล่นได้แต่ก็เพียงนิดเดียว แล้วก็ต้องเข้าไปอยู่ในกรงตามเดิม
“คุณจะไปไหน”
เพียงแค่ผมเปิดประตูออกมาเพียงนิดเดียวผมก็เจอไอ้ยักษ์หน้าเหี้ยมที่เฝ้าอยู่หน้าประตูถามทันที ผมละอึดอัดใจฉิบ...คนเคยเป็นอิสระในการใช้ชีวิตจะต้องมาทนอยู่ในสถาพแบบนี้
“ออกไปนั่งเล่นข้างนอกไม่ได้หรือไงห่ะ หรือว่าพวกมึงจะห้ามไม่ให้กูออกไปไหนเลย”
ผมถามกลับอย่างเหลืออด เพราะแค่ผมขยับตัวเพียงนิดเดียวไอ้พวกเวรพวกนี่ก็จะขยับตามทันที
“เปล่า...ผมก็แค่ถามเพื่อว่าคุณอยากได้อะไรเพิ่ม ผมจะได้หามาให้”
ไอ้ยักษ์นั้นตอบกลับมา แต่ผมรู้ว่านั้นเป็นเพียงข้ออ้างเทานั้นเอง แต่ผมก็ไม่สนใจมันหรอก ผมเดินออกมานอกบ้านและคอยมองว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง เพื่อว่าผมมีโอกาสผมจะหนีออกไปจากที่นี่
ไอ้กันต์มึงคอยดูสิ่งที่มึงทำกับกูมันเจ็บแสบมาก ถ้ากูออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไรนะมึงกูจะเอาคืนมึงให้สาสมเลยไอ้สัด กูจะทำลายสิ่งที่มึงรักมากที่สุด และกูก็รู้แล้วด้วยว่ามึงรักอะไรรักใครมากที่สุดตอนนี้ ถ้ากูออกไปได้มึงจะได้เห็นดีกัน
ไอ้บีมใช่ไหมที่ทำให้มึงทำกับกูอย่างนี้ กูออกไปได้กูจะทำให้ไอ้บีมคนที่มึงรักต้องเจ็บอย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อนและเมื่อไอ้บีมมันเจ็บมึงก็ต้องเจ็บไปด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้มันอยู่ในหัวกูแล้วรอเพียงแต่เวลาเท่านั้นที่กูจะได้แก้แค้น
บีม...กุต้องขอโทษด้วยที่จะต้องทำร้ายมึง แต่ก็ช่วยไม่ได้มึงอยากมาอยู่ตรงกลางและมึงก็เป็นสิ่งเดียวที่ตอนนี้กูคิดได้ว่าถ้ามึงเจ็บไอ้กันต์ก็ต้องเจ็บด้วย ขอโทษอีกทีก็แล้วกันรอกูก่อนนะแล้วกูจะไปหาทันทีที่กูออกจากนรกห่าเหวนี่ออกไปได้
ผมนั่งคบคิดหาวิธีที่จะทำหลังจากออกจากที่นี่ไปได้ ถึงแม้ว่าผมจะเห็นแก่ตัวไปบ้างแต่ผมก็ไม่เคยไปทำร้ายร่างกายของใครอย่างที่พวกมันทำ ผมก็แค่หาวิธีเอาตัวรอดเท่านั้นเองและผมก็ไม่ได้ทำผิดอะไรนี่หน่า ก็ไอ้บีมมันชอบผู้ชายอยู่แล้วผมก็แค่หาผู้ชายมานอนกับมันเท่านั้นเอง แค่นี่พวกมันจะต้องมาแก้แค้นบ้าบออะไรด้วย แล้วอีกอย่างคนที่ไปนอนกับไอ้บีม ผมก็เชื่ออยู่อย่างว่าจะต้องมีไอ้กันต์ด้วยแน่ๆ แล้วที่นี้อยากจะเป็นคนดีขึ้นมาซะนี่...ไอ้เวร
แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไรหรือหาทางแก้แค้นพวกมันได้ ผมต้องหาทางเอาตัวเองออกจากที่นี่ให้ได้เสียก่อนไม่งั้นก็อย่าหวังจะทำอะไรได้เลย แต่ผมจะทำอย่างไงดีล่ะ ที่จะออกไปจากที่นี่ได้
“โอ๊ย”
เสียงร้องโหนหวนดังออกจากปากของผม มือก็กุมท้องไปด้วย
“คุณเป็นอะไร....”
ไอ้ยักษ์ที่ยืนอยู่หน้าห้องรีบวิ่งมาดูผมทันที มือที่กุมท้องผมยิ่งกดแน่นขึ้นไปอีกเพื่อแสดงความเจ็บปวดให้เห็นมากขึ้น จนสีหน้าของไอ้ยักษ์นั้นเป็นกังวลมากเหมือนกัน
“ปวดท้อง....ปวดมากเลย ทนจะไม่ไหวแล้ว”
เสียงของผมแหบพล่าและตะกุกตะกักอย่างคนที่เจ็บปวดและทรมานมาก
“คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะผมจะไปรายงานหัวหน้าว่าจะเอาอย่างไง”
เสียงไอ้ยักญืมันพูดอยูใกล้ผมที่ตอนนี้นอนตัวง้อคว่ำหน้าลงกับพื้นที่ซ้อนรอยยิ้มเอาไว้อย่างแนบเนียน เสียงพวกมันไปพูดคุยอะไรกันสักอย่างก่อนที่ไอ้ยักษ์มันจะกลับมาอุ้มผมขึ้น
“ผมจะพาคุณไปส่งโรงพยาบาลนะ”
ผมพยักหน้าสุดท้ายแผนการณ์ขั้นแรกที่จะหนีออกไปจากที่นี่ก็สำเร็จอย่างง่ายดาย ผมรอระหว่างที่รถติดไฟแดงตรงแยกที่ใกล้ที่สุด เพื่อที่จะหนีและผมก็ทำได้สำเร็จผมใช้ช่วงโอกาสที่พวกมันเผลอและมีคนเยอะๆ พวกมันจะได้ไม่กล้าตามไล่จับผม
ผมหนีมาได้แต่ผมไม่ยอมกลับห้องหรอก ผมว่าผมหลบไปอยู่ห้องเพื่อนของผมก่อนดีกว่า ป่านนี้ไอ้พวกนั้นมันคงไปดักรอผมอยู่ที่นั้นแล้วแน่ๆ
มันเหมือนหนูไล่จับแมวดีๆ นี่เอง ผมคอยหลบมันคอยตาม ลูกน้องของกันต์ยังคงออกตามตัวผมอยู่ บังเอิญวันนึงตอนที่ผมคิดจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องของผม แล้วผมเห็นพวกมันเดินวนไปวนมาแถวหอพักของผม ดีที่ว่าผมคอยระวังตัวเอาไว้ พวกมันก็เลยไม่เจอกับผม
นี่ชีวิตของผมมันจะวุ่นวายไปนานแค่ไหนนะ อะไรที่ทำให้ผมต้องมีชีวิตที่ยุ่งยากขนาดนี้ อะไรคือจุดเริ่มต้น ผมเองก็คิดไม่ออก และมันจะไปจบตรงไหนผมเองก็คาดเดาไม่ได้
ผ่านมาแล้วนับเดือนหลังจากที่ผมหนีออกมาจากนรกขุมนั้นได้ ผมยังคงระวังตัวอยู่แม้ว่าผมจะไปเรียนและกลับไปนอนที่ห้องแล้ว ผมเปลี่ยนกุญแจห้องลูกใหม่และบอกกับคนที่ดูแลหอว่าถ้ามีใครมาตามหาผมให้บอกว่าผมย้ายห้องไปอยู่ที่อื่นแล้ว และผมเองก็ไม่ย้ายห้องหนีพวกมันหรอกถ้ามันจะจับผมจริง ผมไปอยู่ที่ไหนก็คงเหมือนกันนั้นแหละ
ส่วนบีมผมก็เคยเจอที่มหาลัยอยู่สองสามครั้งแต่เป็นการเจอกันไกลๆ ผมเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะเข้าไปหาบีมมันอย่างไงแล้วผมจดเริ่มทำตามแผนการที่วางเอาไว้อย่างไงเหมือนกัน
“เอ๋ย....ไอ้ขิงมึงออกไปกินเหล้ากับพวกกูป่ะ”
เสียงคำถามของไอ้ปิงถามผมขึ้นหลังจากเลิกเรียนในเย็นวันนึง
“ไม่ไปว่ะ กูไม่อยากออกไปไหนว่ะ”
ผมตอบมันไป แต่ใจจริงของผมแล้วผมอยากไปกินเหล้ากับพวกมันจะตายไป ไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว แต่ถ้าให้ผมเสี่ยงออกไปข้างนอก ผมไม่เอาดีกว่ายอมอด ผมเลยตอบมันไปอย่างนั้น
“อะไรว่ะช่วงนี้...มึงเรียนเสร็จก็หายหัวไปเลยนะมึง เพื่อนนะไม่เคยเห็นหัวเลย หรือว่าไปติดหญิงอีกแล้วว่ะ”
“เปล่า...กูไม่ได้ติดหญิงที่ไหนหรอก แค่ช่วงนี้กูเบื่อๆ ว่ะ อยากกลับไปนอนที่ห้อง พวกมึงไปเถอะ”
“ไปเถอะไอ้ขิง วันนี้ไปกินกันที่ห้องไอ้คิว ไม่ได้ไปที่ร้านหรอก กูเห็นมึงเงียบๆ ตั้งแต่กลับมาจากบ้านครั้งก่อน”
ไอ้ปิงมันดึงแขนผมให้หยุดก่อนที่ผมจะเดินเลี่ยงไป เอาว่ะคงไม่เป็นไรมั้งถ้าผมจะไปกินเหล้าที่ห้องไอ้คิว ผมคงไม่เจอกับพวกลูกน้องของไอ้กันต์หรอก แล้วอีกอย่างผมก็เงียบลงไปหลังจากที่หนีออกมาได้ในครั้งนั้นจนผมเองก็รู้สึกตัวเหมือนกัน แต่เรื่องที่ผมหายตัวไปเป็นออาทิตย์ครั้งนั้นผมบอกเพื่อนๆ ว่าผมกลับบ้านแล้วคลื่นโทรศัพท์ก็ไม่มีเลยติดต่อบอกใครไม่ได้ ไอ้ขิงมันก็เลยไม่ซักอะไรผมอีก
“อืมไปก็ได้..นั้นไปกันเลยอย่าให้เสียเวลา”
ไอ้ปิงมันมองหน้าผมนิดนึงอย่างสงสัยว่าทำมั้ยตอนแรกผมทำท่าไม่อยากไปอยู่เลยแต่ตอนนี้ทำท่าอยากไปสุดๆ เอาหน่ามึงอย่าไปรู้อย่าเข้าใจเลย
กว่าที่ผมกับไอ้ปิงจะออกมาจากมหาลัยได้ก็เย็นมากแล้ว เพราะว่าไอ้ปิงมันติดงานที่ชมรมของมันอยู่ พอผมไปถึงวงเหล้าก็ตั้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว และพวกไอ้คิวมันก็นำผมสองคนไปมากแล้วฟังจากน้ำเสียงของมัน
“มาเลยไอ้ขิง....”
มันเรียกผมพร้อมกับชงเหล้าส่งมาให้ ผมไม่รอช้ารีบลงไปนั่งตรงที่ว่างทันทีแล้วพวกผมก็เริ่มไล่ตามไอ้คิวมาติดๆ ส่วนไอ้ปิงมันขอตัวไปอาบน้ำก่อน ผมก็เพิ่งรู้ว่ามันสองตัวย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว
พวกผมที่เหลือก็กินกันไปเรื่อยๆ และก็พูดคุยกันเป็นที่สนุกสนาน เรื่องในวงเหล้าก็คงไม่พ้นเรื่องอย่างว่าได้หรอกครับ และไอ้คิวมันก็คุยถึงเรื่องเด็กเก่าของผม ก็ไอ้บีมไงครับ มันบอกว่าไอ้บีมมีเสี่ยมาคอรับคอยส่งอยู่ทุกวัน บางวันลงทุนมารับตอนเย็นและก็เฝ้าเวลาที่ไอ้บีมมันไปเล่นบอลกับกลุ่มเพื่อนมัน
พูดถึงกลุ่มเพื่อนมันก็มีแต่ไอ้พวกหน้ารังเกียจ นึกว่าพวกมันมีดีอะไรหนักหนาก็ไม่รู้ พวกมันเล่นตั้งแง่รังเกียจผมตั้งแต่สมัยที่ผมเป็นแฟนกับไอ้บีมแล้วก็มีแต่อ้นแหละที่ปากร้ายที่สุดแต่ผมก็ให้อภัยในความน่ารัก
“เอ๊ย...บีมเมื่อไรมึงจะมีแฟนหรือใครเป็นตัวเป็นตนว่ะ”
อยู่ดีๆ ไอ้ปิงมันก็ถามผมขึ้นมาหลังจากที่คุยเรื่องบีมกันจบลง
“ไม่รู้ว่ะ...กูชอบอย่างนี้มากกว่า อิสระดี ไม่ต้องผูกมัด”
ผมตอบมันไปตามความรู้สึกของผม
“เออ...เออ...สักวันมึงอ่ะจะเจอดีไอ้ขิงหลอกชาวบ้านเขาไปทั่ว
ไอ้ปิงมันแช่งผมเสร็จมันก็ไปกินเหล้าของมันต่อ แต่ผมเริ่มหมดสนุกแล้วซิหรือจะเป็นอย่างที่ไอ้ปิงมันว่าผม ที่ผมโดนนะอาจเป็นการชดใช้ให้บีมมันก็ได้ ผมทนนั่งกินอยู่กับพวกมันอีกแป๊บนึงก็ขอตัวกลับก่อนตอนแรกไอ้ปิงมันก็จะมาส่งผม แต่ดูสภาพมันแล้วให้มันเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ
ผมออกมาเรียกแท็กซี่ที่หน้าหอพักของไอ้ปิงกับไอ้คิว ตั้งแต่โดนจับไปครั้งก่อนผมก็ระวังตัวมากขึ้นไปไหนมาไหนถ้าเป็นตอนกลางคืนผมจะไปแท็กซี่ตลอดเปลื้องหน่อยแต่ปลอกภัยกว่า และผมก็จะให้รถเข้าไปส่งถึงหน้าหอเลย ผมไม่ยอมเดินเข้าไปในซอยเปลี่ยวๆ คนเดียวอีกแล้ว ผมผ่านตรงจุดที่เคยโดนจับไปครั้งก่อนก็ยังรู้สึกเสียวในใจอยู่เลย
พอแท็กซี่จอดที่หน้าหอผมก็มองซ้ายมองขวาก่อนที่จะลงจากรถ เพราะตอนนี้มันก็ดึกพอสมควรแล้ว คนไม่พลุกพล่านเหมือนตอนกลางวัน เมื่อมองจนแน่ใจแล้วว่าน่าจะปลอดภัยผมก็รีบวิ่งเข้าหอและตรงไปที่ห้องอย่างไว ไม่ไหวบางทีผมอาจจะเป็นบ้าไปก่อนที่พวกมันจะตามมาจับตัวผมก็ได้เพราะความระแวงนี่แหละ
ผมไขประตูห้องเข้าไป ผมรีบกดล็อคห้องอย่างเร็วเพราะกลัวว่าจะมีใครตามผมเข้ามา ผมพิงหลังกับประตูห้อง และยืนหอบอยู่อย่างนั้น ผมยืนอยู่ท่านั้นได้สักพักกว่าที่จะหายหอบผมจึงเอื้อมมือไปกดสวิตไฟ แล้วผมก็ต้องตัวชาวาบทันที ที่ไฟในห้องสว่างขึ้นมา
-
ไอขิงจะทำไรอีก เฟคจัดการมันซะ
-
ก็อยากจะสงสารขิงนะ แต่ไอ้ความคิดแบบเห็นแก่ตัวเนี่ยก็สมควรจะโดน
-
แทบขาดใจ..
-
กันต์จัดการไอ่ขิงให้เด็ดขาดซักทีเหอะ ไอ่นี่จะเลวไปถึงไหนฟระ
-
สงสัยสามีมาตามซะแล้ว
-
เลวในสันดารจริงไอ้เชี่ยขิงนี่ ไม่มีเปลี่ยน น่าจะฆ่ามันซะ :angry2:
-
บวกหนึ่งให้กำลังใจคะ
-
ใครอยู่ในห้อง
กันต์แน่ๆ
ใช่ป่ะ
ไม่งั้นขิงจะ
-
พี่กันย์มารับกลับบ้านแหงมๆ
ยังคิดจะทำร้ายบีมอีกนะขิง :angry2:
-
จัดารเก็บมาด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เลวไอ้ขิง
-
คิดได้ไหมว่ากันต์ก็มีใจให้ขิงบ้างแล้วไม่งั้นแก้แคนแล้วยังจะขังไว้ทำไมอีกถ้าไม่คิดไรซักอย่าง
แต่ขิงเองนิสัยไม่ดีนะที่จะไปโทษบีม คิดใหม่ซะถ้ายังไม่หยุดอาจจะเจอหนักกว่านี้
แต่ที่แน่ ๆ ในห้องต้องไม่ใช้ตัวอะไรประหลาด ๆ หลอก แต่สงสัยจะเป็นกันต์แน่ ๆ
:pig4: writer คะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
สามี
มารับตัวกลับบ้านแล้วใช่ป่ะ
หนูขิง :laugh:
-
NC ซินะ
-
พี่กันต์จัดการเยย :angry2:
ยังคิดทำร้ายบีมอีก จัดการเรย เลวมั๊ก :fire:
-
ไอ้นี่ ไอ้ขิงนี่ชั่วในสันดานจริงๆ
ทำชั่วทำแลวกับคนอื่น แล้วย้งมาโทษคนอื่นอีก หมายความว่าไง
สงสัยคิดแต่ว่าตัวเองทำอะไรก็ดี คนอื่นทำอะไรก็ชั่วไปหมด
อย่างนี้ไม่น่าให้อภัยแล้ว
-
ท่าทางขิงจะไม่เข๊ดนะ
พี่กันต์ จับมันไปทรมารต่อ !!
อยากอ่านตอนต่อไปเเล้ว
-
กันต์มารอทำโทษแหงมๆ
เออเน๊าะ ทุกคนต่างมีมุมชีวิตของใครของมัน
-
ที่ผ่านมาเคยสำนึกอะไรบ้างมั้ยเนี่ยขิงเอ๊ยยยยยย ย ย ยยยย....
อะไร ๆ ก็โทษแต่คนอื่น เคยคิดที่จะมองย้อนดูการกระทำของตัวเองบ้างหรือเปล่า????
เฮ้ออออออ อ อ อ อ ออออ...ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว...เอาเป็นว่า...เค้าหวังว่าสักวันขิงจะคิดได้
และอยากให้พี่กันต์รักกะขิงนะ...เพราะพี่เฟคจะได้คู่กะน้องบีมไง...ชั่วมากความคิดฉัน...กร๊ากกกกกกกกก ก ก ก กกกส์ >///////<
ส่วนที่ว่า...ทำไมขิงถึงตัวชาวาบ...หวังว่าขิงคงไม่ได้เจอผีหรอกนะ
แต่ถ้าสามีนี่คงไม่แน่...ก็เล่นหนีเค้ามาแบบนี้...สงสัยสามีจะมาตามกลับบ้าน...คริคริ =v= b
-
อ่านแล้วได้แต่บอกว่า เฮ้อออ กรรมของสัตว์!!!!!!
อย่างนี้ต้องหมกแล้ว
-
Who are you!! ใครในห้อง
ฮ่าๆๆๆ
-
คัยกันอ่ะ..อยากรู้
จะมีเรื่องไม่ดีป่าวเนี่ย...
-
เจ้าของเค้ามาตามกลับใช่เปล่าเนี่ย
-
แบบนี้ต้องตัดตอน หึหึ o18
-
อ่านความคิดของขิงแล้วเนี่ย o18
คิดว่าสมควรคู่กับกันต์มากที่สุดละ
รู้สึกว่าเข้ากั๊นเข้ากัน
:laugh:
-
ตามทันแล้ว เย้ๆ
กันต์มารอสินะ หึๆ
รออ่านตอนต่อไปคร่า^^
-
ขิง ความคิดนายเนี่ยได้แต่โทษคนอื่น ไม่โทษการกระทำของตัวเองบ้างเลยนะ
อย่างเนี่ยเจอกับ กันต์ แหละดีที่สุด อาจเป็น เพราะ..คู่กัน ก็ได้นะ
-
จัดหนักๆให้มันเลยพี่กันย์
:angry2:
-
ไอ้นายขิงมันเลวสุดๆไปเลย
บีมจะโดนหลอกอะไรอีกล่ะคราวนี้ :เฮ้อ:
-
สงสัยจะหนีไม่พ้นซะแล้ว
-
จัดให้ขิงหนัก ๆ อีกซักรายการดิ :angry2:
-
จัดหนักเลยค่ะ
o13
-
ตอนนั้นเองตอนที่ผมเอื้อมมือไปเปิดสวิตไฟ พลางคิดไปว่าผมก็รอดไปอีกหนึ่งวัน ผมจะต้องคิดอย่างนี้ทุกครั้งที่ออกไปจากห้องแล้วกลับมาถึงห้องในสถาพปลอดภัย แต่แล้วพอผมหันกลับมา ผมก็เจอกับคนที่ผมคอยหลบเลี่ยงอยู่ตลอดเดือนที่ผ่านมายืนยิ้มอยู่ข้างหลังผม
“เอ๊ย....มึงมาได้ไงว่ะ”
ด้วยอะไรสักอย่างในตัวผมทำให้ผมถอยหลังอัตโนมัติทันที แล้วรีบหันหน้าไปเพื่อไปเปิดประตูห้อง แต่ผมช้าไปกว่าคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังผมเมื่อมันได้เอื้อมมือใหญ่ไปจับที่ลูกบิดเอาไว้เสียก่อน
พร้อมกับล็อคกลอนประตูอีกชั้นหนึ่ง เท่ากับว่ามันปิดประตูทางเข้าออกเอาไว้แล้วและมันก็เป็นทางหนีทางเดียวที่ผมคิดออกในตอนนี้ แต่มันไม่ได้ล็อคเฉยๆ มันไปยืนบังประตูเอาไว้อีกชั้นหนึ่งด้วย
“จะไปไหนละครับคนเก่ง”
มันพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย แต่รอยยิ้มของมันทำให้ผมขนลุก มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจมากที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมาก่อน ไอ้นี่มันยิ้มเหมือนพวกโรคจิตที่ผมเคยเห็นในหนังเลย ถ้าอย่างนั้นผมก็จะกลายเป็นเหยื่อที่จะถูกมันทำร้ายนะซิ
“ทำไมไม่พูดละครับ ฮือ....ดูซิหน้าซีดหมดเลยไม่สบายหรือเปล่า”
มันเอามือมาจับที่คางของผมแล้วจับหันไปหันมาเพื่อมองหน้าผมให้ชัดยิ่งขึ้น แต่แคมันเอามือมาสัมผัสกับหน้าของผม ก็ทำให้ผมขยะแขยงดังนั้นผมจึงเอามือปัดมือของมันออก
“อย่ามาจับกู ไอ้ชั่ว เอามือสกปรกของมึงออกไป”
ผมค่อยๆ เดินถอยหลังหนีจากมันมาอย่างช้าๆ สมองค่อยๆ คิดหาทางออกให้ตัวเองนอกจากออกทางประตูที่ถูกปิดอย่างแน่นหนา แถมมันยังยืนขวางเอาไว้อีก ผมจะหนีหรือหลบไปทางไหนได้อีกนะ ที่นี่ชั้นสี่ถ้ากระโดดลงไปก็คงรอดอยาก ห้องน้ำก็ไม่ใช้ที่ซ่อนที่ดีนักเพราะว่ามันไม่ได้แข็งแรงมากมายแค่มันถีบครั้งเดียวมันก็คงพังไปทั้งแถบแน่นอน แล้วผมก็ต้องหาเงินมาซ่อมอีก คิดหาอาวุธก็ไม่มีอีกเพราะว่าในห้องของผมไม่มีอะไรที่พอจะเอามาป้องกันตัวเองได้เลย
“ทำไมล่ะครับ ไม่คิดถึงพี่บ้างหรือไง ไม่เจอกันตั้งเดือนนึงแล้ว”
เมื่อมันเห็นผมเงียบไป มันจึงเดินมาหาผมอย่างเชื่องช้าเหมือนกับเสือที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อที่ไร้ทางหนี คำพูดของมันแม้จะไม่ใช้คำหยาบคายอะไร แต่กับเป็นคำพูดที่หวานหูเสียด้วยซ้ำ แต่ผมฟังแล้วกลับไม่สบายใจ
“ไม่กูไม่คิดและกูก็ไม่อยากเจอมึงด้วยไอ้สัด มึงออกไปจากห้องกูเลย ไม่งั้นกูจะร้องให้คนช่วย”
เอาว่ะคิดอะไรไม่ออกขอขู่มันไว้ก่อนก็ดี ถ้ามันเกิดกลัวขึ้นมาผมจะได้รอดตัวไป แต่มันกลับนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของผมเลยแม้แต่น้อย และมันก็พูดว่า
“ฮึ...อยากร้องก็ร้องไปเลยครับเรื่องของผัวเมียไม่มีใครกล้ายุ่งอยู่แล้วหรือน้องขิงอยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ร้องไปก็เท่านั้นเจ็บคอเสียเปล่าๆ เอาปากไว้ทำอย่างอื่นจะดีกว่านะครับ”
มันพูดออกมาได้ไม่อายปากว่าเรื่องของผัวเมีย ใครเขาเป็นอย่างนั้นกับมึง มันเป็นคำพูดที่หยามศักดิ์ศรีของผมที่สุด ไม่เคยมีใครดูหมิ่นผมเท่านี้มาก่อน แล้วเลือดแห่งความโกรธของผมก็พุ่งขึ้นหน้า ทำให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดทำมาก่อน
ผมวิ่งเข้าไปหามันพร้อมกับส่งหมัดของผมไปที่หน้าของมัน ผลปรากฏว่าโดนเต็มๆ เพราะว่ามันเองก็ไม่ได้ตั้งตัวเอาไว้เหมือนกัน มันคงไม่คิดว่าคนอย่างผมจะกล้าต่อยมัน
“เป็นไงล่ะปากดีนักนะมึง หมัดของกูเป็นไงบ้างอร่อยดีหรือเปล่า”
มันไม่พูดอะไรเพียงแต่เอามือของมันมาลูบที่ปากที่ตอนนี้มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย
“อะไรมีแรงแค่นี้หรือไง อืม...แต่...”
มันพูดไม่ทันจบมันก็ต่อยผมคืน มันชกมาที่ท้องของผมเต็มแรงทำให้ผมจุกจนตัวง้อล้มลงกับพื้น แต่มันยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น มันเตะเข้ามาซ้ำที่ท้องของผมอีกหลายครั้งผมทำได้เพียงแต่เอามือป้องกันไม่ให้มันเตะเข้ามาโดนตัวผมเต็มที่เท่านั้น
“เป็นไงครับ ความรักที่พี่มีใครมันถึงใจหรือเปล่า น้องขิงชอบแบบนี้ก็ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก ถ้าชอบแบบนี้บอกพี่คำเดียวพี่จัดให้ได้”
มันเดินมานั่งยองๆ มองผม ก่อนที่จะจับปลายคางของผมให้หันมาเผชิญกับมัน
“ไอ้สัด....บ้านมึงซิชอบแบบนี้ไอ้เชี๊ยมึงไปตายซะเถอะไป ถุย...”
ผมถ่มน้ำลายที่ปนเลือดใส่หน้าของมันเต็มๆ มันเองก็ไม่หลบไปไหนดังนั้นน้ำลายของผมจึงโดนหน้ามันเต็มๆ
มันค่อยๆ เอามือของมันปาดน้ำลายของผมที่ถูกหน้ามันออกอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะเอาน้ำลายนั้นมาป้ายที่หน้าของผมคืน แล้วตบมาที่หน้าของผมอย่างแรง จนผมคิดว่ามันคงเป็นรอยนิ้วมือแน่ๆ
“ทำไมน้องขิงทำตัวไม่น่ารักเลยครับ พี่อุสาห์มาหาทั้งๆ ที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร แทนที่จะเอาอกเอาใจพี่นิดนึงก็ไม่ได้หรือไงครับ”
มันพูดไปด้วยจับแขนผมลากไปด้วย มันลากผมไปที่เตียง ผมไม่มีแม้แต่แรงจะขัดขืนมัน มันจะลากหรือจะทำอะไรกับผม ผมต้องยอมมันทุกอย่าง
“ครั้งต่อไปมึงก็ไม่ต้องมาซิ กูไม่ได้ขอร้องสักหน่อย ปล่อยกูนะไอ้สัด”
ผมพยายามพูดออกมา มันกลับไม่สนใจมันลากให้ผมไปขึ้นเตียงจนได้ แล้วมันก็หาหมอนมาให้ผมหนุน แล้วมันก็แกะกระดุมเสื้อของผมออกที่ละเม็ด
“มึงจะทำอะไรไอ้เชี๊ยกันต์...”
ผมรีบเอามือตะครุบมือของมันไว้ก่อนที่กระดุมเม็ดสุดท้ายจะหลุดออกจากตัวผม
“ก็จะทวงสิทธิ์ของความเป็นผัวไง รู้สึกว่าห่างกันแค่เดือนเดียวจะทำตัวไม่น่ารักขึ้นอีกมากโขเลยนะ”
มันไม่พูดเปล่ามันขึ้นมาค่อมอยู่บนตัวของผมด้วย
“ไม่นะ ปล่อยกู”
ผมดิ้นอีกครั้ง ความรู้สึกกลัวและเจ็บในครั้งก่อนมันย้อนเข้ามาสู่ความทรงจำของผมอีกครั้ง ถึงต่อให้ตายผมก็ไม่มีวันยอมหรอกครั้งนี้ ผมใช้ฟันกัดเข้าไปที่แขนของมัน
“โอ๊ย.....ปล่อย”
เสียงของมันร้องบอกให้ผมปล่อยแขนของมันที่ผมกัดอยู่ แต่ต่อให้ตายผมก็ไม่มีวันปล่อยหรอก ถ้าผมปล่อยก็เท่ากับว่าผมยอมเสียศักดิ์ศรีอีกครั้ง ผมกัดแขนมันแน่น มันเองก็พยายามทำทุกวิธีทางที่จะให้ผมปล่อยปากออกผมค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนของมันก่อนที่มันจะยอมแพ้ผมในที่สุด
สุดท้ายผมก็หลุดออกมาจนได้ ผมวิ่งออกไปที่ระเบียง เอาว่ะ ถ้าสุดท้ายแล้วไม่มีทางจริงๆ ผมยอมตายดีกว่าที่จะปล่อยให้เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นอีก
ความเจ็บในครั้งก่อนมันยังหลอนอยู่ในประสาทของผมอยู่เลย รวมถึงความสะอิดสะเอียนที่มันทำกับผมไว้อีกละ
“มึงอย่าเข้ามานะมึงไม่งั้นกูกระโดดแน่ กูไม่ได้ขู่นะไอ้สัด”
ผมเหมือนหมาจนตรอก แม้ผมจะพูดอย่างนั้นไปมันก็ไม่หยุดมันเดินตรงเข้ามาหาผมช้าๆ เอาว่ะขอตายดีกว่า ผมปีนขึ้นไปบนกำแพงที่กั้นระเบียงเอาไว้
“ฮึ...คิดให้ดีนะครับ ก่อนที่จะทำอะไรไป”
“ไม่....กูคิดดีแล้วมึงอย่าเข้ามานะ”
ผมร้องด่ามันอีก มันไม่หยุดก้าวเท้าเลย แม้ว่าผมจะพูดอย่างนั้นกลับมัน ผมก้มมองไปด้านล่าง ถ้าตกลงไปก็ขอตายไปเลยดีกว่าอย่าได้ฟื้นขึ้นมาอีกเลย แต่แค่ผมเผลอมองด้านล่างของตึกเพียงนิดเดียวไอ้กันต์มันก็เข้ามาประชิดตัวของผม พร้อมกับล็อกคอผมแล้วดึงลงมาจากกำแพงกั้นระเบียงทันที
“ปล่อยกู”
ผมดิ้นร้นอย่างสุดกำลังแม้จะยังรู้สึกเจ็บที่ท้องอยู่ แต่ผมขอเถอะ ผมขอดิ้นร้นเพื่อตัวเองเถอะ ความจำเมื่อครั้งก่อนมันวนเข้ามาในสมองของผมอีกครั้งทำให้ผมคลั่งมากยิ่งขึ้น
“ปล่อยกู....ปล่อยกูได้ยินไหม”
ผมร้องออกมาสุดเสียงเท่าที่ผมจะร้องออกมาได้ ผมหวังว่าจะมีใครสักคนได้ยินเสียงของผมแล้วมาช่วยผมออกไปจากเรื่องร้ายๆ นี่เสียที
“เงียบ”
มันพูดพร้อมกับเอามือมาอุดปากของผมไว้
“ไม่....ปล่อยกู”
“พี่ไม่อยากทำเลยจริงๆ”
มันพูดอะไรไม่รู้แต่ที่รู้ๆ คือผมรู้สึกเจ็บที่ปลายคางก่อนที่ความรู้สึกทั้งหมดของผมจะหมดไป
ผมรู้สึกตัวอีกครั้ง คงหลังจากสลบไปหลายชั่วโมงแน่ๆ เพราะว่าตอนนี้มีแสงแดดโผล่อมาทางหน้าต่างแล้ว ผมค่อยๆ ใช้สมองคิดดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับผมบ้างเมื่อคืน ผมทบทวนอยู่สักครู่ก็นึกออกว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรีบลุกขึ้นทันที
“อู๊ยยยย...”
ผมเอามือจับคางตัวเองทันที มันรู้สึกเจ็บและปวดมาก เมื่อคืนผมคงสลบก็เพราะโดนต่อยแน่เลย แล้วมันก็ยังส่งผลถึงตอนเช้าทำให้ผมเจ็บอยู่ ผมมองไปรอบๆ ห้องแต่ก็ไม่เห็นไอ้คนที่ทำร้ายผมเมื่อคืนอยู่เลย ทำให้ผผมโล่งใจขึ้นมาอีกนิดนึง
เอาว่ะอย่างน้อยมันก็ไม่อยู่ให้รกตาตั้งแต่เช้า ผมจึงลุกขึ้นจากเตียง แต่เฮ้ย เมื่อคืนผมไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่หว่า ผมก้มสำรวจตัวเองจึงเห็นว่าชุดที่ผมใส่อยู่ตอนนี้กับเมื่อวานมันคนละชุดกัน แต่ผมไม่มีเวลาให้คิดมากแล้วผมมองไปทางนาฬิกาตอนนี้เกือบได้เวลาเข้าเรียนแล้ว
ผมจึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียนตอนมองตัวเองในกระจกแล้วมองไม่ได้ชะมัด ปลายคางก็เขียวจนคล้ำ หน้าก็เป็นรอยนิ้วมือแดงจนมองเห็นได้ชัดเจน เอาว่ะไปอย่างนี้ก่อนก็ได้ มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่
ผมรีบขึ้นรถมาเรียนอย่างรวดเร็วดีว่าหอกับมหาลัยมันอยู่ไม่ไกลกันเท่าไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็มาถึงแบบฉิวเฉียด พอมาถึงผมก็รีบวิ่งไปนั่งข้างไอ้ปิงทันที ไอ้ปิงมันมองหน้าผม
“ไม่ต้องถามเดี๋ยวเลิกเรียนแล้วคอยถาม”
ผมรีบพูดดักไอ้ปิงเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้อาจารย์กำลังเดินเข้าห้องมาแล้ว
-
กรี๊ดมาก..พี่กันต์แม่งโคตรโหดแต่ก็เหมาะกับไอ้ขิงแล้วแหละ :m20:
-
ขอมากไปป่าวว่ะ
ถ้าขอให้คู่นี้ลงเอยกันด้วยดี
อ่านไปก็แอบสงสารขิงเหมือนกันนะ
แต่ความเลวที่มันทำไว้ก็ยังให้อภัยไม่ได้หว่ะ
เฮ้ออ
รับกรรมต่อไปอีกหน่อยแล้วกันนะลูก
-
สะใจดี 555
ไอ้คนแบบนี้มันก็ต้องโดนแบบนี้ มันถึงจะทันกัน
-
ถ้าขิงคิดได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ใช่เพราะใคร...แต่เพราะตัวเองแล้วล่ะก็
เค้าก็จะสงสารขิงนะ...แหมะ...เจอไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย...แต่ก็สาสมกับที่ทำไว้กับบีมแล้วแหล่ะ
พี่กันต์เองก็นะ...เบา ๆ หน่อยก็ได้มั้ง...เด่วเมียช้ำในซะหมด...คนนะไม่ใช่กระท้อน
จะได้ยิ่งทุบยิ่งอร่อยหน่ะ...กร๊ากกกกกกกกกกก ก ก กกกก ก ก ก กกกส์ >//////<
หวังว่าคู่นี้เค้าจะลงเอยกันได้นะ...เพราะดู ๆ ไปแล้ว พี่กันต์ก็น่าจะติดใจขิงอยู่ไม่น้อย
ไม่งั้นคงไม่ตามถึงขนาดนี้...น่าจะมีใครสักคนมาจีบขิงให้พี่กันต์หึงบ้างอะไรบ้างนะ
จะได้รู้กันไปว่าพี่กันต์รักขิงหรือเปล่า...คริคริ *0*
-
ชอบพี่กันต์มากกกกก ซาดิสต์จริง ๆ ด้วย คือที่ชอบเพราะมาซาดิสต์กับไอ่ขิงนี่แหละ
จัดชุดใหญ่ให้มันเลยนะพี่ จนกว่ามันจะสำนึกนะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะได้คิดเมื่อไหร่
ลากมันให้มาขอโทษบีมด้วยจะดีมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ค่นี้เหมาะกันมาก เนื้อคู่จริง ๆ เลว ๆ ดิส ๆ อืมเข้ากันดีแท้
ขอให้ 2 คนนี้ได้กันที :call: จะได้ปัดรัก 3 เศร้าอีกด้วย
:pig4: writer คะ
-
แต่สำหรับเรา เราว่าขิงต้องโนมากกว่านี้นะ ไม่ได้แอบหวังอะไรให้จบอย่างดีลงเอย
เพราะเราว่าขิงร้ายเกินไป แค่นี้มันน้อยไปนะ
-
คู่รัก คู่รัก คู่รัก รักโหดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้ใจจริง
พี่กันต์จัดให้หนักเลยนะพี่ อย่าให้มันไปยุ่งกะเมียเฮียเฟคนะ :กอด1:
-
SM กระจาย คู่นี้ค่อดจะเหมาะสมกัน อีกคน เลวอีกคน โหด
คู่กันนน่ะดีแล้ว ให้เฟค คู่กับบีม >< :impress2:
-
ฮุๆๆๆ อ่านไปอ่านมาคล้ายๆ กับเรื่องของ รัก....ของพี่ จ....หง่ะ ขอโทษน่ะครับที่เม้นท์แบบนี้ แค่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่ก็รออ่านตอนต่อไปน่ะครับ...
-
ขิงนี่มันน่า.....จริงๆเลย ทำอะไรกันต์ไม่ได้ ก็จะไปลงที่บีม อย่าไห้มันทำอะไรบีมได้นะ
-
พี่กันย์ต้องสั่งสอนขิงหนักๆ !
อย่าปล่อยให้ไปยุ่งกับบีมได้อีก
-
คู่นี้
ขอให้ลงเอยกันด้วยเถิด
เพราะอยากให้เฟคคู่กับบีม
:z1:
-
ในทีสุดก็อ่านทันถึงตอนล่าสุดแล้วเขียนได้สนุกจริงๆๆๆๆๆน้องบีมเรานี้จะเลือกใครดีละเนี้ยแต่ขอเชียร์พี่เฟคชอบๆๆๆๆๆๆแล้วให้กันย์คู่กับขิงดีกว่าคู่นี้เลวและก้ซาดิสเข้าคู่กันจริงๆๆๆชอบจะรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
พี่กัันต์
หื่นแบบซาดิสซะด้วย ฮึๆ
-
ไม่รู้จะสงสารดีหรือไม่ดี
-
พี่กันต์นี่กำไรจริงๆ
-
สมน้ำหน้า
-
เหมาะกันแร้วๆๆๆๆ คนอย่างไอขิงต้องแบบพี่กัน
-
กรรม กรรม เป็นงูกินหางเลย
-
อ่าวพี่กันต์
ไม่ข่มขื่นขิงหรอ
ไม่เหนมันเจ๊บข้างหลังเลย
-
จะแอบสงสารขิงก็กะไรอยุ่ทำตัวเองทั้งนั้น
-
ลงเอยกันก็เหมาะนะ
แรงทั้งคู่
-
แล้วเราจะเลือกใคร..
-
พี่กันต์โหดมากเลยนะ แอบสงสารขิงอยู่นิดนึง
แต่ขิงก็ยังอุตส่าห์ไปเรียนได้อีกอะ รักเรียนจัง
-
โห พี่กันต์น่ากลัวอะ o22
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก สนุกมาครับ ขอบคุณที่มาลงให้นะครับ
-
หึหึ..กลัวซะลนลานทีเดียว...
นี่แหล่ะ คู่สร้างคู่สม..ต้องโดนซะบ้าง
-
โอย
ตามอ่านจนทัน
นึกว่าจะไม่ได้อ่านอีกสะละ
ดีใจมากมาย
ว่าแต่
ขิงจะคู่กับกันต์หรอ
เงะแล้วน้อง บีมละพี่กันต์เอาไปไว้ไหนT^T
ข้าน้อยอยาก3Pสุดใจ
มาต่อเร็วๆน้า
-
พี่กันต์โหดเงียบๆ
ขอโหวต เขี่ยนอีขิงออกไปได้ไหมคะ เอาพี่กันกับเฟคเป็นสามีนู๋ บีม ทั้งคู่เลย
-
รอยยิ้ม อาบยาพิษมาก ๆๆ
พี่กันต์เนี่ย
-
เข้ามารอ อิอิ คิดถึงเฮียเฟคกับน้องบีมมี่แว้วววววววววว
-
จะบอกว่าขิงมันต้องเจอคนแบบพี่กันต์นี่แหละ เหมาะกันอย่างบอกไม่ถูก
หรือว่าคนอ่านจะเป็นพวก S ก็ไม่รู้เนอะ :laugh:
-
ไอ้ขิงมันเลวโคตร เอ่หรือว่าไอ้เฟคมันขู่หว่าาาา
พี่กัณต์แมร่งดีได้โล่่่
-
งานนี้สงสัยพี่กัณต์จะหันไปชอบไอ้ขิงเลวซะและะะ
-
มาดันรอน้องบีมกับพี่เฟค
-
คู่นี้เหมาะสมกันดีครับ เหมือนผีเน่ากับโลงผุ
-
ขิงโคตรเลวอ่ะ เห็นความรักของคนอื่นเป็นของเล่น ทำตัวอย่างนี้ก็สมแล้วที่โดนพี่กันต์เล่น อิอิ จัดไปหนักๆ อย่าได้ปราณี ตราบใดเลือดชั่วมันยังไม่หมด :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
555+
ชอบคู่ขิงกับพี่กันต์จัง แรงดีๆ
-
อ่านทันซะที
พี่กันต์กับขิงเนี่ย ยกให้เป็นคู่SMเลยคร้า :beat:
แล้วมาต่อไวๆ นะ
:กอด1:
-
หลังจากเมื่อคืนที่ผมแกล้งมันได้สำเร็จแล้ว ผมก็ตื่นมาแต่เช้าหันไปมองไอ้คนที่นอนข้างๆ มันยังไม่ยอมตื่นเลยดีแล้วล่ะ เมื่อคืนคงเหนื่อยมากไปหน่อยก็กว่าที่ผมจะปล่อยให้มันนอนผมก็หลับไปแล้วหลายรอบ จนมันรู้ทันว่าผมนะหายปวดท้องเป็นตะคริวตั้ง
นานแล้วแต่แกล้งมัน มันก็เลยเลิกนวดท้องให้ผมแล้วนอนหันหลังให้ผมซะนี่
ผมปล่อยให้มันนอนต่อไปเรื่อยๆ เพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดของผม ผมเลยอยากพักผ่อนอยู่ที่บ้านบ้างไม่อยากออกไปไหน มันนอนอยู่จนกระทั้งผมอาบน้ำเสร็จแล้วมันก็ไม่ยอมตื่น
การที่ใครที่เคยร้ายกาจที่สุดจะยอมให้คนอื่นแกล้งอย่างง่ายๆ มีอยู่สองอย่างไม่เสแสร้งแกล้งทำหรือไม่ก็สำนึกผิด แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ไอ้เฟคมันทำเป็นอย่างหลังหรืออย่างแรกกันแน่ แต่ผมอยากให้เป็นอย่างหลังมากกว่า
การที่ผมได้ใกล้ชิดไอ้เฟคมันมากขึ้นทำให้ผมเห็นอะไรที่ดีในตัวมันมากขึ้นเหมือนกัน ผมนั่งมองมันอยู่จนกระทั้งมีเสียงที่เคาะห้องดังขึ้น นี่ก็อีกคนไม่รู้ว่าพี่เขาจะเอาอย่างไงกับชีวิตผมกันแน่ มาๆ หายๆ เอาแน่เอานอนกับพี่เขาไม่ได้เลย
“สวัสดีตอนเช้าครับพี่กันต์ เข้ามาก่อนซิครับ”
ผมยกมือขึ้นสวัสดีแขกผู้มาเยือนแต่เช้า แต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอกที่เป็นพี่กันต์ ที่มาที่ห้องของผมแต่เช้า แต่ผมแปลกใจตั้งหากที่ว่าทำไมเมื่อคืนพี่เขาถึงไม่มามากกว่า เพราะปกติเมื่อผมเห็นไอ้เฟคที่ไหนก็ต้องมีพี่กันต์ด้วยโดยเฉพาะที่ห้องของผม
“สวัสดีครับน้องบีมให้พี่กันต์หอมแก้มก่อนเร็วพี่คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”
พอมาถึงพี่กันต์ก็รีบฉวยโอกาสกับผมทันที ผมไม่มีทางเลือกหรอกครับผมยื่นหน้าของผมไปให้พี่กันต์หอม เพราะถึงผมไม่ยื่นหน้าไปให้หอม พี่กันต์แกก็คงจะหาโอกาสหอมจนได้
“แก้มน้องบีมเนี๊ยหอมจังเลยครับ ดูนี่ซิพี่ซื้อโจ๊กมาฝากด้วย”
พี่กันต์ชูถุงโจ๊กในมือให้ผมดู
“ขอบคุณครับพี่กันต์ งั้นเดี๋ยวผมเอาโจ๊กไปเทเลยนะครับ แล้วพี่กันต์จะทานพร้อมผมเลยหรือเปล่าครับ”
ผมรับโจ๊กจากพี่กันต์มาแล้วถามพี่เขา เพราะว่าผมเห็นมีโจ๊กอยู่สองถุง ผมเดินไปเทโจ๊กใส่ถ้วยแล้วก็ยกไปให้พี่เขาแล้วไปรินน้ำมาให้ทุกอย่างเกือบดีหมดแล้วถ้าไม่มีคนในห้อง
“ทำอะไรกันอ่ะ หอมน่ากินจังบีม”
เจ้าของเสียงยืนใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวอิงอยู่กับประตูห้องนอนผม
“อ้าว....ไอ้กันต์มึงมาทำอะไรแต่เช้าว่ะ”
พอถามผมเสร็จมันก็หันไปถามเพื่อนมัน คนอะไรหน้ามึนที่สุดในโลก
“กูก็เอาโจ๊กมาฝากน้องบีมแล้วมึงล่ะมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ”
“กูมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วโว๊ยแล้วมึงเอาโจ๊กมาฝากแต่บีมเหรอว่ะไม่เผื่อเพื่อนมึงบ้างเลยนะไอ้เพื่อนชั่ว”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่ามึงอยู่ด้วย ถ้ากูรู้กูคงซื้อมาเผื่อแล้วล่ะ”
ผมเดินมานั่งที่โต๊ะเพราะเบื่อที่สองคนนี้เถียงกัน ผมคงจะต้องทำใจเรื่องนี้อีกเรื่องใช่ไหม
“งั้นไม่เป็นไรกูกินกับบีมก็ได้”
ว่าแล้วไอ้เฟคมันก็เดินมานั่งเบียดกับผมบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน แล้วตักโจ๊กกินหน้าตาเฉยเออ...ให้มันได้อย่างนี้ซิ มันจะขัดความสุขผมไปแม้แต่ตอนกินเลยหรือไงว่ะ
“แล้วนี่มึงเป็นอะไรว่ะเฟค เหมือนอดนอนมาเลยไปทำอะไรมา”
หลังจากที่ทานโจ๊กกันจนเสร็จแล้ว ก็ย้ายมานั่งทานกาแฟกันต่อที่โซฟาพี่กันต์ก็ถามไอ้เฟคที่ทำท่าเมาขี้ตาอยู่ตลอดเวลา
“ก็บีมนะซิกวนกูทั้งคืนเลยว่ะ ไม่ได้นอนเลย”
มันพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย แล้วดูมันพูดซิส่อไปในทางกามซะขนาดนั้น พอดีพี่กันต์ก็เข้าใจผิดกันพอดี
“พูดดีๆ เลยนะพี่เฟคกวนอะไรทั้งคืน ผมปวดท้องเป็นตะคริวแล้วให้นวดให้แค่นี้ก็บ่นไปได้ ต่อไปไม่ใช้ก็ได้”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วมึงล่ะไอ้กันต์ดูท่าทางก็เหมือนไม่ได้นอนมาเหมือนกัน ไปทำอะไรมาว่ะ”
พอไอ้เฟคมันถามพี่กันต์ พี่กันต์ก็ก้มหน้า เหมือนซ้อนพิรุธบางอย่างเอาไว้
“เปล่า...กูแค่ไปจัดการอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง ก็เลยนอนน้อยนิดนึง มึงอย่าไปสนใจเลยว่ะ เออ...แล้วน้องบีมครับวันนี้วันหยุดไปไหนหรือเปล่าครับ”
พูดกันอยู่ดีๆ พี่กันต์ก็หันมาถามผมซะงั้น เล่นเอาผมคิดตามไม่ทันเลยเพราะผมไม่ได้สนใจเรื่องที่พวกเขาสองคนคุยกันตั้งแต่แรก ผมมั่วแต่สนใจรายการโทรทัศน์อยู่
“อะไรนะครับพี่กันต์ ผมไม่ได้ฟัง...?”
“บีมเขาจะไปกับกู มึงจะไปไหนก็ไปเถอะไอ้กันต์ ไม่ต้องมายุ่งเลย”
ผมยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรด้วยเลย ไอ้เฟคมันรีบตอบพี่กันต์แทนผมเสียนี่
“จริงเหรอครับน้องบีม”
ผมงงไปหมดแล้วว่าสองคนนี่เขาพูดกันเรื่องอะไร แล้วทำไมผมจะต้องไปกับไอ้เฟคด้วยผมไปรับปากกับมันตอนไหนกัน ผมเองยังไม่รู้เรื่องเลย แต่พอผมจะอ้าปากตอบพี่กันต์ว่าไม่รู้เรื่อง ไอ้เฟคมันก็เอามือมาจับที่ขาของผมแล้วบีบเบาๆ เสียก่อน
“จริง....จริงครับ”
“เห็นไหมกูบอกแล้วว่าบีมจะไปกับกู มึงก็กลับไปเถอะกินอิ่มแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วไอ้เรื่องที่มึงไปจัดการเมื่อคืนเรียบร้อยแล้วหรือไงห่ะ กูว่าไปจัดการต่อเถอะว่ะ”
“เออ...กูไปก็ได้ไม่ต้องมาไล่กูหรอก แล้วมึงเป็นเจ้าของห้องตั้งแต่เมื่อไรว่ะ มึงถึงมาไล่กู กูได้ข่าวว่ามึงก็เป็นผู้อาศัยเหมือนกันนี่หว่า”
“เออ...กูมีสิทธิ์ก็แล้วกัน มึงไปเถอะไม่ต้องอยากรู้มาก”
“งั้นก็ได้...พี่ไปก่อนนะครับน้องบีม แล้วตอนกลางวันพี่จะไปรับไปทานข้าวกัน”
“ครับพี่กันต์แล้วเจอกันตอนกลางวันครับ”
แล้วพี่กันต์ก็กลับไป ตอนนี้เหลือผมกับไอ้เฟค ที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนคนบ้าขึ้นมาอีกแล้ว
“บีมครั้งต่อไป ไม่ต้องรับปากอะไรกับไอ้กันต์อีกเลยนะ”
ไอ้เฟคมันพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน มันคงทนไม่ไหวแหละครับเลยพูดขึ้นมาซะงั้น
“แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผมล่ะ ไหนพี่บอกว่าจะไม่บังคับผมอีกแล้วไง จะปล่อยผมให้มีอิสระแล้วนะ”
“สิทธิ์ของความเป็นผัวไง หรือจะให้พี่สาธิตดีห่ะ”
“อ๋อเหรอ...งั้นพี่กันต์ก็เป็นผัวผมเหมือนกัน หรือพี่เฟคจำไม่ได้ แล้วก็เผ็นพี่นั้นแหละที่เป็นคนชักชวนให้พี่กันต์เขามาเป็นผัวผมอีกคน ดีนะวันนั้นเพื่อนพี่คนอื่นไม่ได้มาร่วมกันเป็นผัวผมนะ ยังเหลืออีกตั้งหลายคนนะที่ยังไม่ได้สิทธิ์นั้น งั้นพี่ก็โทรไปเรียกคนที่เหลือมาไป วันนี้วันหยุด ผมมีเวลาว่างทั้งวัน”
ผมพูดความในใจที่อัดอั้นมาหลายวันออกไป เพราะความโมโหสุดขีด ไอ้เฟคมันก็นิ่งเงียบ มันคงเริ่มระงับอารมณ์โกรธของตัวเองอยู่
“งั้นไปแต่งตัวไป ไปบริษัทกับพี่ก็แล้วกัน”
อยู่ๆ มันก็เปลี่ยนเรื่องซะงั้น แต่อารมณ์ผมยังไม่ดีขึ้นเลย
“ไม่ไป พี่จะไปก็ไปคนเดียวซิ ผมไม่ไปได้ยินไหม”
ผมตะโกนใส่หน้ามัน แล้วลุกขึ้นเพื่อเดินหนีมัน แต่ไม่ทันที่ผมจะเดินหนีไปไหน ไอ้เฟคมันก็จับแขนผมไว้เสียก่อน
“ไม่ไปก็ต้องไป อย่ามาเรื่องมาก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้หรือจะให้พี่ไปช่วยแต่ง ไปได้แล้ว...เร็วด้วย”
“ไม่ไป...อย่ามาบังคับนะผมก็เป็นคนนะมีความคิด ไม่ใช่ควายจะมาจูงไปทางไหนก็ได้”
“เออ..พูดดีๆ ไม่รู้เรื่องใช่ไหม นั้นจะมาหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะ”
ว่าแล้วมันก็จับผมแบกใส่บ่าก่อนที่จะพาผมเข้าไปในห้องแล้วโยนผมลงบนเตียงแล้วไปค้นเสื้อผ้าในตู้ของผมมาโยนใส่ผม
“เอา..เปลี่ยนซะ หรือจะให้พี่เปลี่ยนให้ด้วย เร็ว พี่จะได้เตรียมตัวเหมือนกัน”
แม้ไม่ค่อยเต็มใจแต่ผมก็ต้องยอมทำตามที่มันสั่ง ผมนั่งรถออกมากับมันจนมาถึงบริษัทของมัน ก็ใหญ่ดี ว่าแล้วทำไมมันมีเงินซื้อคอนโดหรูอย่างนั้นอยู่ได้
“เอา...นั่งรอตรงนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อนแล้วจะออกพาไปหาอะไรกิน”
ว่าแล้วมันก็เดินหายไปปล่อยผมเอาไว้คนเดียว อยากถามมันจริงๆ ว่าจะเอาผมมาด้วยทำไมเนี๊ย แทนที่ผมจะได้หยุดอยู่บ้านกลับต้องมานั่งเบื่ออยู่ที่นี่ คิดแล้วเซ็ง ป่านนี้พวกไอ้อ้นคงไปเที่ยวกันสนุกแล้วแน่ๆ เห็นมันบอกว่าจะไปดูหนังเดินดูสาวๆ กัน
-
มาแล้วววววววว
ไอพี่กันต์
แกไปยุ่งกับขิงโน่น
อย่ามายุ่งกับน้องบีมของพี่เฟค
แล้วพี่เฟค
อย่าเชรี่ยนักได้มั้ย
-
ไอ้พี่กันกลับไปซะ ชิ้วๆ :angry2:
สวนไอ้พี่เฟคก็พูดดีๆกับบีมหน่อยเปนมิ :m16:
:L2:
-
หุหุน้องบีม สามีดุขนาดนี้ยังคิดออกไปดูสาว ๆ อีกเหรอ
เด๋วไอ้พี่เฟคมัน หึง หน้ามืด ตามัว พี่กันต์ก็ช่้วยไม่ได้นะ
-
ตอนใหม่ ม๊วฟๆ
-
หายไปนานกว่าจะเรียบเรียงได้เฮ้อออ มึน อิอิ ขอบคุณนะครับ รอตอนต่อไป....
-
มาทีละนิด อ่านพอหายคิดถึง :เฮ้อ:
+1 ขอบคุณนะคะ :L2:
-
นี่แหละหมาหวงก้างของจริง
-
ที่จริงก็เห็นใจไอ้เฟคเหมือนกัน ที่บีมดื้ออ่ะ 55555+ :laugh: :laugh:
-
ไม่ต้องห่วงบีม อ้นก็ไม่รอดเหมือนกัน อดไปดูหนัง ดูสาวด้วยกันทั้งคู่แหละ
แต่แหม เราแอบสะใจกับประโยคนี้จริง ๆ
“อ๋อเหรอ...งั้นพี่กันต์ก็เป็นผัวผมเหมือนกัน หรือพี่เฟคจำไม่ได้ แล้วก็เผ็นพี่นั้นแหละที่เป็นคนชักชวนให้พี่กันต์เขามาเป็นผัวผมอีกคน ดีนะวันนั้นเพื่อนพี่คนอื่นไม่ได้มาร่วมกันเป็นผัวผมนะ ยังเหลืออีกตั้งหลายคนนะที่ยังไม่ได้สิทธิ์นั้น งั้นพี่ก็โทรไปเรียกคนที่เหลือมาไป วันนี้วันหยุด ผมมีเวลาว่างทั้งวัน”
-
เฟคพูดดี ๆ กับบีมหน่อยได้ไหมรักเค้าแต่ทำไรรุนแรงจัง :เฮ้อ:
กันต์นี่เหมือนน้ำผึงผสมยาพิษ ใจดีล่าเริง แต่รุนแรง
เฟคเหมือนมีดโกนไม่มีปลอก จับไม่ระวังเจ็บลูกเดียว
เปรียบไปงงไปนะคนเรา :jul3:
:pig4: writer คะ
-
หวานไม่เป็นรึไงเฟค
ไม่แสดงออกแล้วน้องบีมเค้าจะรู้ได้ไงว่าจีบเค้าอยู่น่ะ
แหม...ไม่ได้ดั่งใจเจ้จริงๆ
:เฮ้อ:
-
พี่เฟคก็อย่าไปบังคับน้องมันมากนักสิ...พูดดี ๆ กับน้องหน่อยก็ได้
รู้นะว่าไอ่อาการทั้งหมดของพี่เฟคมันคือความหึง ความหวง
แต่จะทำยังไงได้ล่ะ...สาเหตุทั้งหมดมันก็มาจากตัวเองทั้งนั้น เหมือนกับที่น้องมันว่านั่นแหล่ะ
อดีตหน่ะ...เรากลับไปแก้ไขมันไม่ได้ก็จริง...แต่เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดได้นี่นา
สักวันน้องมันก็ต้องเห็นถึงความจริงใจ...ขอแค่พี่เฟคอย่าดีแตกก็พอ =^= b
-
:angry2: โกรธพี่เฟคแทนน้องบีม
:เฮ้อ: สงสารพี่กันต์จัง
-
แผลเก่าต่อให้ตกสะเก็ดอย่างไรมันก็เกิดความรู้สึกทุกครั้งที่เห็น
เวลาอาจพอเยียวยาได้
-
ไม่ต้องห่วงบีม อ้นก็ไม่รอดเหมือนกัน อดไปดูหนัง ดูสาวด้วยกันทั้งคู่แหละ
แต่แหม เราแอบสะใจกับประโยคนี้จริง ๆ
“อ๋อเหรอ...งั้นพี่กันต์ก็เป็นผัวผมเหมือนกัน หรือพี่เฟคจำไม่ได้ แล้วก็เผ็นพี่นั้นแหละที่เป็นคนชักชวนให้พี่กันต์เขามาเป็นผัวผมอีกคน ดีนะวันนั้นเพื่อนพี่คนอื่นไม่ได้มาร่วมกันเป็นผัวผมนะ ยังเหลืออีกตั้งหลายคนนะที่ยังไม่ได้สิทธิ์นั้น งั้นพี่ก็โทรไปเรียกคนที่เหลือมาไป วันนี้วันหยุด ผมมีเวลาว่างทั้งวัน”
ช่ายยยยยยย เห็นด้วยเนอะ ทำอะไรลงไปไม่คิดอะตอนนั้น :z6:
-
เฟคปรับตัวดีขึ้นเยอะ แต่ยังตรงขี้บังคับ อยากอ่านเรื่องของไอชั่วริทอ่ะไรเตอร์
-
เหอะๆ ใจเยนๆพี่เฟคคคคคคคคคคคคคค
-
ไม่เป็นไรนะพี่กันต์
เอาแรงไปปราบขิงดีกว่า คริคริ
-
พี่เฟคก็อย่าไปบังคับน้องมันมากนักสิ...พูดดี ๆ กับน้องหน่อยก็ได้
รู้นะว่าไอ่อาการทั้งหมดของพี่เฟคมันคือความหึง ความหวง
แต่จะทำยังไงได้ล่ะ...สาเหตุทั้งหมดมันก็มาจากตัวเองทั้งนั้น เหมือนกับที่น้องมันว่านั่นแหล่ะ
อดีตหน่ะ...เรากลับไปแก้ไขมันไม่ได้ก็จริง...แต่เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดได้นี่นา
สักวันน้องมันก็ต้องเห็นถึงความจริงใจ...ขอแค่พี่เฟคอย่าดีแตกก็พอ =^=
สู้ๆนะไอ้เฟค
-
โดนเเบกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกเลย
ฮ่าๆๆๆ
ติดเรืองนี้ งอมเเงม ต่อไวไวด้วยครับ
-
จะได้เรื่องมั้ยเนี่ยเฟค...เอะอะก็บังคับ ขู่กระโชกโอกฮาก .... เง้ออ
-
ไม่นะ ขิงตั้องไม่คุ่กะพี่กันต์
ไม่ No None Not Nor Non- Don't (แสดงความไม่ต้องการอย่างล้นหลามเลยทีเดีย)
ไม่ยอมอะ
ไม่เอาขิงนะ
ขอ3P :impress2:
ไหนๆกะได้กันละ
จัดไปหหนักๆหน่อย เฟค-บีม-กันต์
3Pเท่านั้นที่เราต้องการ55+(บ้าไปแล๊น) :jul3:
:bye2:
-
..... เรื่องนี้สนุกนะ แต่กำลังมึนๆ เราเข้าใจว่า
1. เฟคเป็นเด็กขาดความรักอย่างรุนแรง เลยไม่รู้จักความรักซึ่งตอนนี้กำลังพยายามทำความเข้าใจอยู่
2. กันต์เป็นโรคจิตเล็กๆ ล่ะมั้ง
3. บีมเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเลย
4. ขอให้ขิงเจอหนักกว่าบีม 10 ล้านเท่า
5. กระซวกไส้คนเขียนงามๆ 1 ที อิอิ
( ฝากเนื้อฝากตัว ขอเป็นแฟนคลับอีกคน ^^ )
-
เฮ้อสั้นจัง
แล้วตอนนี้มีแต่หวานปนหื่น
พี่เฟก ทำไมเอาแต่ใจตัวขนาดนั้นละคับ เห็นใจคนอื่นมั่งนะ
-
ละครยามเช้านี้วุ่นวายจัง
-
หวานกันอยู่ดีๆ แรงใส่กันอีกแล้ว
-
เฟค - บีม
กันต์ - ขิง
รักกันไว้เถิดนะ
:L2:
-
:fire: :fire: :fire:
หงุดหงิดแทนน้องบีม
พี่เฟคก็นะ สั่งอยู่ได้ น้องมันไม่ชอบก็ไม่รู้จักจำ :serius2:
ส่วนพี่กันย์ แอบกลัวอ่ะ โรคจิตตัวพ่อเลยทีเดียว :sad4:
-
ไอ้พี่เฟคมันเืดือดอีกแล้ว
-
ให้ดีก็ 3P ไปเลย ชอบ..ๆๆๆ
-
พึ่งเข้ามาอ่านคร้า ตอนแรกไม่ค่อยชอบเลยแนวขื่น
จเนี้ย แต่ลองอ่านต่อไปสนุกดี รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
-
ตอนนี้ไม่ต้องห่วงน้องบีมแล้ว เพราะว่าน้องบีมเริ่มมีนายเฟคที่คอยเป็นเงาตามตัว
และมีนิสัยในด้าบวกมากขึ้น แต่นายกันต์งานนี้ก็ต้องลุ้น ว่าจะเป็นไปอย่างไรกับไอ้คุณขิง
-
เมื่อไรจะชัดเจนซะที ?
-
:call::call:
-
ไอ้เฟคนี่ยังไงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ไม่ชัดเจนกันสักที :เฮ้อ:
-
สวัสดีครับทุกคน ตอนนี้เป็นการเล่าเรื่องของนายขิงนะครับ เราจะได้พอรู้กันแล้วว่าทำไมขิงถึงได้ร้ายกาจอย่างนี้ เหมือนที่ผมบอกทุกครั้งนั้นแหละว่าเราต้องมองเหรียญสองด้าน ครั้งนี้เรามาดูกันดีกว่าว่าอีกด้านของขิงมันเป็นอย่างไง
ส่วนเรื่องผู้ชายมือสองขอเลื่อนการโพสไปอีกสามวันนะครับ เพราะมีอะไรบางอย่างทำให้สะดุดไม่สามารถนำมาลงให้อ่านได้
ผมนั่งเรียนอย่างไม่มีสมาธิสักเท่าไร ตลอดเวลาที่อาจารย์ท่านกำลังสอน เพราะว่าผมยังเจ็บจากอาการที่ถูกทำร้ายเมื่อคืนนี้ และอีกเรื่องที่ผมไม่เคยเข้าใจเลยก็คือ ทำไมไอ้กันต์มันถึงกลับเข้ามายุ่งกับชีวิตของผมอีกครั้งหลังจากที่มันหายไปเป็นเดือนจนผมเองก็ยังนึกว่ามันจะไม่มายุ่งอะไรกับผมอีกแล้ว แต่ผมก็คิดผิดไปเอง อย่างน้อยต่อไปนี้ผมต้องระวังตัวให้มากยิ่งขึ้น
แต่เมื่อคืนมันคงไม่ได้ทำอะไรผมนอกจากต่อยกับกระทืบหรอกนะ หลังจากที่ผมสลบไป ผมก็ไม่รู้ว่ามันทำอะไรผมบ้างขอให้มันเพียงแต่เปลี่ยนชุดให้ผมก็พอ
ทุกวันนี้ผมยังคิดอยู่เลยว่าผมจะติดโรคอะไรมาจากมันหรือเปล่า เพราะว่าตอนที่ผมมีอะไรกับมัน มันไม่เคยป้องกันอะไรเลย แล้วคนอย่างไอ้กันต์ไม่รู้ว่ามันมั่วไปทั่วหรือเปล่า แต่ผมแน่ใจอยู่อย่างถ้าเกิดผมเป็นโรคอะไรขึ้นมา เชื้อมันคงไม่ได้มาจากผมหรอก เพราะทุกครั้งที่ผมมีอะไรกับคนอื่นนะผมป้องกันตลอด
ขณะที่ผมคิดเรื่องราวของตัวเองอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา
“เอาล่ะนักศึกษาหมดเวลาแล้วจ๊ะ...ขอบคุณมากที่ให้ความร่วมมือในการมาเรียนวิชาของครูในวันนี้ แล้วเจอกันอาทิตย์หน้านะจ๊ะ ใครไม่มาโดนแน่”
หลังจากที่ครูสาวแสนสวย แต่มหาโหดออกไปจากห้องนักศึกษาภายในห้องก็ทยอยพากันเก็บของแล้วออกจากห้องไปรวมถึงผมด้วย แต่....
“เดี๋ยวก่อนไอ้ขิง มึงยังติดค้างอะไรกูอยู่”
ขณะที่ผมเก็บของส่วนตัวลงกระเป๋าเสร็จแล้วกำลังจะลุกออกไปจากห้องเหมือนคนอื่นๆ ไอ้ปิงมันก็เรียกผมเอาไว้ ทำให้หันกลับมามองมันที่ยังเก็บของไม่เสร็จเลย
“ติดค้างอะไรว่ะ...?....”
ผมเลิกคิ้วถามมันเพราะผมเองก็สงสัยว่าผมไปติดค้างอะไรมันตอนไหน
“ก็เรื่อง....”
ไอ้ปิงมันเอามือลูบคางตัวเอง ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าผมยังติดค้างอะไรมันอยู่ ไอ้นี่ก็อยากรู้เรื่องชาวบ้านเหมือนกันนี่หว่า ผมก็เลยไปลากเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดมานั่งข้างมัน
“ไอ้รอยเขียวๆ เนี่ยนะเหอที่มึงอยากรู้ว่ากูไปโดนอะไรมา”
“อืม...ไปถูกใครกระทืบมาว่ะ”
ตอนนี้ไอ้ปิงมันเก็บของเสร็จแล้วมันก็เลยนั่งมองหน้าผมประกอบไปด้วย
“โอ๊ย....คนอย่างกูจะไปโดนใครกระทืบเอาได้ว่ะ รอยเนี่ยนะ กูลืนล้มในห้องน้ำว่ะคางเลยไปกระแทกกับผนัง”
ผมโกหกไอ้ปิงไป ถึงแม้ว่าผมจะสนิทกับมันมากที่สุดในบรรดาเพื่อนด้วยกัน แต่ผมก็ไม่อยากบอกว่าผมไปโดนอะไรมา ไม่ใช่ว่าอายที่โดนต่อย โดนกระทืบ แต่ถ้าไอ้ปิงมันรู้ว่าผมไปโดนอะไรมา มันจะต้องซักถึงสาเหตุของเรื่องทั้งหมด แล้วผมก็รำคาญที่จะตอบ
“เออ...สงสัยมึงจะช่วยตัวเองแล้วลื่นน้ำตัวเองล่ะซิ5555++”
ไอ้ปิงมันพูดแล้วก็หัวเราะ ไอ้นี่มันทะลึ่งได้ตลอดเวลา
“สาด....รู้ดีนะมึง”
บางครั้งความทะลึ่งทะเล้นของมันก็ทำให้ผม ลืมเรื่องอะไรบางอย่างไปได้เหมือนกัน
“ไอ้ปิงเย็นนี้ว่างหรือเปล่าว่ะ”
ผมถามไอ้ปิงเพราะว่าผมคงต้องหาที่ไป ก่อนที่จะกลับห้อง
“ก็ว่างมึงมีอะไรหรือเปล่า”
“กูจะชวนมึงกับพวกไอ้คิวไปแดกเหล้า เอาป่ะ”
“เอาดิ...ที่เดิมนะโว๊ย...งั้นกูไปก่อนล่ะนัดเชียร์เอาไว้ว่าจะไปเดินซื้อของกัน”
ว่าแล้วไอ้ปิงมันก็เดินออกไปจากห้อง ผมเห็นมันมีความสุขผมก็ดีใจกับมันด้วย แต่ผมนี่ซิจะเอาไงดีว่ะจะไปไหนดี ถ้าผมกลับไปอยู่ห้องผมก็คงจะฟุ้งซ่านตายแน่ แต่จะไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ก็คงไม่ไม่ใครว่างแน่นอน เพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุด พวกมันต้องออกไปเที่ยวกับแฟนแน่ๆ เพราะว่าพอเลิกเรียนพวกมันก็รีบหายตัวไปก่อนผมเสียอีก ถ้าไม่ติดว่าเวลาเรียนผมจะไม่พอแล้ว ผมคงไม่มาเรียนเสริมแน่ๆ วันนี้ผมอาจจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับผมทำให้ผมเริ่มคิดถึงบ้านทั้งๆ ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดถึงมาก่อน แต่จะให้กลับไปตอนนี้ก็คงไม่ได้ บ้านที่ผมพยายามจะหนีมันออกมา แต่สุดท้ายผมกลับคิดถึงมันเป็นที่แรก
เมื่อไม่รู้จะไปไหนดีผมเลยกลับมาที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปหาอะไรกินก่อนที่ผมจะนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆ อย่างคนไร้จุดหมายปลายทาง เมื่อรถมันไปหมดปลายทางที่ไหน ผมก็จะเปลี่ยนไปนั่งคันอื่นแล้วไปต่อเรื่อยๆ เหมือนกับชีวิตของผมนั้นแหละ มันไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายของชีวิต
บางคนอาจจะเห็นผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ผมก็ยอมรับครับว่าผมเป็นอย่างนั้นจริงๆ ชีวิตที่ต้องดิ้นร้นพื่อเอาตัวรอดตั้งแต่เด็กบางครั้งผมก็ต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อตัวเองเท่านั้น โดยที่ไม่สนใจใครหรอกว่าจะคิดหรือมองผมอย่างไง ผมไม่ได้ไปขอข้าวเขากินนี่ ผมจะสนทำไม
ผมนั่งรถวนไปวนมาอยู่จนเกือบได้เวลานัดแล้ว ผมจึงลงจากรถแล้วเดินตรงไปยังจุดหมายที่ผมนัดกับพวกไอ้ปิงเอาไว้ แต่ตอนที่ผมกำลังเดินอยู่นั้นผมก็เห็นบีมกำลังนั่งรถไปกับผู้ชายคนนึงและผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่สร้างตราบาปไว้กับผมนั้นเอง รถคันนั้นวิ่งผ่านผมไปช้าๆ ทำให้ผมเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดข้นในรถ
รถคันนั้นวิ่งผ่านผมไปโดยที่คนในรถรถไม่รู้หรอกว่าทางที่เขาวิ่งผ่านนั้นได้มีผู้ชายที่เหนื่อยหน่ายชีวิตคนหนึ่งกำลังเดินอยู่เหมือนกัน รถคันนั้นวิ่งผ่านผมไปติดไฟแดงที่แยกด้านหน้า และมันคงจะติดนานไปหน่อย ผมจึงเดินไปทันและผมก็เห็นว่าคนสองคนที่อยู่ในรถคงจะพูดคุยอะไรกันสนุกสนานล่ะซิถึงได้มีสีหน้าที่มีความสุขขนาดนั้น
ผมหันหน้าออกจาภาพเหล่านั้นทันที อย่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม มันคงเป็นอารมณ์ที่อิจฉาพวกเขามากกว่า ชีวิตที่สุขสบายไม่ต้องดิ้นร้นเหมือนผม ขณะที่พวกเขามีความสุขกันแต่ผมกำลังเหนื่อยและทุกข์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต
ผมเดินห่างออกมาจากรถคันนั้นเพื่อไปยังจุดหมายที่ผมนัดไว้กับเพื่อนๆ โดยที่คนในรถคงไม่รู้หรอกว่าผมเดินผ่านมา
เมื่อไปถึงที่นัดหมายเอาไว้เพื่อนผมหลายคนก็เดินทางมาถึงแล้ว และพวกมันก็เริ่มกินกันไปแล้วด้วย
“เฮ้ย...ทางนี้ไอ้ขิง พวกกูอยู่ทางนี้”
เสียงไอ้คิวเรียกผม ตอนที่ผมกำลังจะเดินไปหามันนั้นแหละ ไอ้เพื่อนเวรกูรู้แล้วว่าพวกมึงอยู่ตรงไหนกูก็กำลังจะเดินไปหาอยู่นี่ไงแต่กำลังติดกลุ่มคนที่ยืนเต้นกันอยู่ แล้วเสือกเรียกเสียงดังคนหันมามองกูกันหมดแล้ว กูอายนะมึง ผมคิดในใจ โดยที่ผมก็เดินก้มหน้าตรงไปเรื่อยๆ ก็อายนี่ครับ ทุกคนที่อยู่แถวนั้นต่างพากันมองผมเป็นตาเดียวกันโดยเฉพาะผู้ชายคนหนึ่งที่ผมบังเอิญไปสบตาด้วย ทำเอาผมขนลุกเกรียวเลย เหมือนว่าเขาคนนั้นจะมีอะไรพิเศษที่ผมเองก็นึกไม่ออกว่าทำไมแค่เห็นหน้าเขาจะทำให้ผมขนลุกได้
“ไอ้ห่า....นัดคนอื่นเอาไว้แต่เสือกมาช้า มานี่เลยมานั่งข้างกู”
พอมาถึงผมยังไม่ทันพูดอะไรไอ้คิวมันก็มาดึงมือของผมให้ไปนั่งข้างมัน
“ไอ้เปลวขอเข้มๆ ให้เพื่อนกูหน่อยซิ...ข้อหามันเสือกมาช้า”
พอผมนั่งได้ไอ้คิวก็หันไปสั่งไอ้เปลวให้มันชงเหล้าให้ผม แต่ผมเพิ่งมาจะจัดให้หนักเลยหรือไงว่ะพวกมึงจะมอมเหล้ากูหรือไง
“ได้เลย...เดี๋ยวกูจัดให้”
ว่าแล้วไอ้เปลวก็จัดการชงเหล้ามาให้ผม ดูมันทำคล่องอย่างกับมืออาชีพแน่ะ แต่ก็อย่างว่าแหละนะก็กินกันปล่อยเหลือเกินจะไม่ให้คล่องได้ไง
ผมรับแก้วเหล้ามาแล้วกระดกที่เดี๋ยวหมดแก้ว เฮ้อ....แรงจริงๆ เล่นเอาเกือบมึนเลย
“ไอ้คิวแล้วไอ้ปิงมันยังไม่มาหรือว่ะ”
ผมหันไปถามไอ้คิว แต่มันเสือกทำหน้างงใส่ผมอีกมันคงไม่ได้ยินนั้นเองเพราะเสียงเพลงมันดัง ผมเลยก้มไปถามมันใกล้ๆ หู พอมันรู้ว่าผมถามอะไรมันก็ยิ้มๆ
“คงอีกสักชั่วโมงมั้ง...มันเพิ่งไปส่งเด็กมันอ่ะ สงสัยป่านนี้คงกำลังกุ๊กกิ๊กกันอยู่มึงไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกไอ้ขิง แดกๆ ไปอย่าไปใส่ใจ”
แล้วแก้วเหล้าแก้วต่อมาก็ถูกส่งมาใส่มือผม กว่าที่ไอ้ปิงจะมาถึงผมก็เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องไปแล้วแต่ผมไม่เมานะครับ ผมรู้ตัวทุกอย่างว่าทำอะไรอยู่บ้าง แค่ผมทำเรื่องที่ไม่เคยทำแค่นิดหน่อยเอง แต่ผมรู้ทุกอย่าง
ผมก็แค่ไปเต้นอยู่หน้าเวทีกับไอ้คิว ไอ้เปลว ตอนแรกผมก็ไม่อยากไปหรอกแต่เกรงใจไอ้คิวมัน เหล้าวันนี้มันก็บอกว่าจะเลี้ยงเอง พอมันชวนผมเลยไม่กล้าขัดใจมัน พอเต้นไปมันก็ร้อนใช่ป่ะ ผมก็แค่ทนกับความร้อนที่มาจากการเต้นอย่างบ้าคลั่งบวกกับเหล้าที่กินเข้าไปมันสูบฉีดมากไปหน่อย ผมก็เลยถอดเสื้อออก พวกไอ้คิวก็หัวเราะกันใหญ่ ไม่เห็นจะห้ามเลย จนสุดท้ายผมย้ายตัวเองไปอยู่บนเวทีได้ไงไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่าผมหยุดโลกไปแล้ว มันคงสงผลมาจากความเคลียดที่ผมสะสมมาเป็นเดือนแน่เลย และมันคงจะหลุดไปมากกว่านี้ถ้าไอ้ปิงไม่ไปดึงผมลงมาจากเวทีพร้อมกับบังคับให้ผมใส่เสื้อ
พอกลับมาถึงโต๊ะไอ้ปิงมันก็จับผมมานั่งข้างมัน ไอ้เปลวที่เดินกลับมาพร้อมผมก็ทำหน้าที่ทันที่ ผมก็รับมาแล้วจัดการจนเรียบร้อย
“ขิง....มึงเป็นไรมากป่ะเนี๊ย...กูเห็นมึงแล้วอึดอัดแทนว่ะ”
“กูไม่ได้เป็นไรนี่หว่าก็...แค่มันส์ไปหน่อยเลยเผลอตัวไปนิดนึง”
“ก็ตามใจมึงไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง กูรู้ว่ามึงมีอะไรในใจ ตั้งแต่ที่มึงกลับมากูก็เห็นมึงอย่างนี้มาตลอด แต่ไม่เป็นไร ถ้ามึงอยากระบายก็มาที่กูได้กูรออยู่เสมอ”
อยู่ดีๆ ไอ้ปิงมันก็มาดร่าม่าใส่ผมสะงั้น กำลังสนุกอยู่เชียว
“กูไม่เป็นไรจริงๆ กูออกไปสูบบุหรี่ก่อนนะโว๊ย”
ผมรีบหาทางชิ่งจากไอ่ปิงทันที ผมเดินหนีมันมา ไอ้ปิงมันก็มองตามผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม แต่ผมไม่เป็นไรจริงๆ ผมทนได้ แล้วอีกอย่างเรื่องที่ผมผ่านมานะจะไปเล่าให้ใครฟังได้ มันช่างตลกสิ้นดี
ผมออกไปนั่งสูบบุหรี่ด้านนอกร้าน ผมนั่งไปได้สักพักก็มีคนมานั่งข้างผม
“คุณครับมีไฟหรือเปล่าผมขอยืมบางได้ไหมครับ”
ผู้ชายคนที่มานั่งข้างผมอยู่ดีๆ ก็มาขอยืมไฟจากผม แต่ตอนนี้ผมมึนๆ จากเหล้าที่ผมเร่งดื่มเข้าไป ทำให้ผมส่งไฟให้เขา และจากนั้นมิตรภาพก็เกิดขึ้นง่ายๆ ผมนั่งคุยกับคนแปลกหน้าอย่างสนุกสนานแต่ความสนุกก็ต้องมาสะดุดลงเพราะเสียงโทรศัพท์ของผมมันดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพอผมเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ผมก็แทบไม่อยากรับ
แต่ผมก็ต้องรับและมันก็เป็นอย่างที่ผมเดาเอาไว้แล้วว่าพวกเขาโทรมาหาผมทำไม พวกเขา หรือครอบครัวของผมนั้นแหละ เขาโทรมาเพราะว่าอยากได้เงินจากผม ไม่ได้มีความหวงใยอะไรหรอก ผมว่างสายลงอยากเบื่อหน่ายและรับปากไปว่าผมจะส่งเงินไปให้ตามที่เขาต้องการ โดยเขาไม่รู้หรอกว่าเงินที่ผมส่งไปให้เขาเอาไปถลุงในบ่อนหรือกินเหล้ากันนะ ผมไปหามาได้อย่างไง เขาสนใจแต่เพียงว่าเงินที่ส่งไปนะได้ตามที่ขอหรือเปล่าเท่านั้น
ผมบอกลาเพื่อนใหม่ก่อนที่จะเข้าไปในร้านอีกครั้งหนึ่ง ผมคิดว่าผมจะไปหาเงินมาจากที่ไหนแค่ตัวเองตอนนี้ก็แทบเอาไม่รอดแล้วจะให้กลับไปเล่นพนันบอลอีกผมก็คงไม่กล้าแล้ว ผมคิดมากไม่รู้จะทำอย่างไงแล้วถ้าผมไม่ให้ก็จะโดนด่าว่าเป็นลูกเนรคุณ
พวกผมกินเหล้ากันอยู่นานโดยกว่าที่พวกเราจะออกจากร้านก็เป็นเวลาของวันใหม่แล้ว ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปหาแฟนของตัวเองที่ห้องไม่เว้นแม้แต่ไอ้ปิงเองมันก็กลับไปหาแฟนของมัน จนเหลือผมเป็นคนสุดท้าย ที่ไม่รู้จะไปหาใคร
ผมเดินไปเรื่อยๆ เมืองหลวงนี่ดีอยู่อย่างแม้จะดึกแค่ไหนผมก็จะมีเพื่อนร่วมเดินทางด้วยเสมอ ผมเดินจนมาถึงที่แห่งหนึ่งผมจึงนั่งพักอยู่ที่นั้น ผมไม่อยากกับไปที่ห้องเพราะว่าผมจะเหงาอย่างเหมือนทุกครั้ง และถ้าผมกลับไปผมก็คงฟุ้งซ่านว่าจะหาเงินมาได้อย่างไง หรือว่าผมต้องกลับไปทำอาชีพเก่าอีกครั้ง อาชีพที่ทุกคนรังเกียจ แต่ผมจำเป็นต้องทำ
-
ทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
ที่จริงใครหลายๆคนก็อาจจะทำสิ่งที่แรงกว่าขิงเยอะแยะอ่ะ นะ
-
ขิงก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่
-
ขิงก้อไม่ด้เลวร้ายอะไรหรอกนะ
-
ทุกคนมีเหตุผล รู้ว่าเป็นสิ่งไม่ดีแต่ก็ทำเน๊อะ :เฮ้อ:
ถึงตอนนี้สงสารขิง แต่สิ่งที่ขิงำกับบีม มันลบล้างไม่ได้อ่ะ
-
ไม่รู้สิ มีความคิดว่ายังไงซะคนเราก็เลือกที่จะทำตัวได้ อิอิ...
-
ก็เข้าใจว่าต้องการเอาตัวรอด
แต่ที่ทำกับบีม มันไม่ร้ายแรงมากไปหรอค่ะ ทำให้คนๆ หนึ่งที่ไม่รู้เรื่องด้วยต้องเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นอ่ะ :angry2: :angry2:
-
อ่านถึงตรงนี้แล้วรู้สึกเห็นใจขิงขึ้นมาทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ชอบการกระทำของขิงเหมือน
กันแต่ก็ไม่ได้เกลียดมากมาย ลึกๆแล้วขิงก็เป็นคนใช้ได้ แต่สถานะการบังคับเพื่อนๆลองคิดดู
ซิว่า ถ้าเป็นตัวเองจะทำยังไง ส่งเสียตัวเองเรียน หาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวันๆ ไหนจะต้อง
ส่งเงินไปให้ที่บ้านถลุงในบ่อนกับวงเหล้า ชีวิตของผู้ชายคนนึงอายุประมาณ 21-22 ปี ยังไม่
ได้ทำงาน ต้องหาเงินให้ได้ ทั้งที่ทางบ้านไม่ส่งเสียแถมยังไถเงินอีก แถมต้องใช้ชีวิตในเมือง
หลวงที่ค่าครองชีพที่โครตจะสูง เป็นเพื่อนๆจะทำยังไง อันนี้ลองคิดเล่นๆกันนะครับ เป็นผม
คงหมดปัญญา ใครๆอาจจะบอกว่าอาชีพสุจริต ดีๆมีเยอะแยะไม่เห็นจะต้องทำเลว ใช่ครับมีแต่
ด้วยจำนวนเงินและเวลาไม่อ้วยอำนวยไงครับ ขิงถึงเลือกที่จะทำอะไรก็ได้ให้ได้เงินมาให้เร็วที่
สุดเพื่อจะส่งกลับบ้าน การพนันเป็นอะไรที่น่าเสี่ยงที่สุดเพราะถ้าได้นั่นหมายถึงเงินที่จะได้มาเร็ว
และมากพอ แต่ถ้าเสียเงินก็หมดไปแถมเป็นหนี้อีก คลาวนี้จะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้หละครับ ก็ต้อง
ไปทำในสิ่งที่ผิด ถึงแม้จะรู้ว่าผิดแต่ก็ต้องทำเพื่อเอาตัวรอด แต่ก็ต้องยอมรับและยกย่องความ
กตัญญูของขิงที่ยอมที่จะทำในสิ่งที่ผิด เพื่อให้ทางบ้านได้เงินไปผลานเล่น โดยไม่สนว่าลูกจะ
หาเงินมาจากไหน แม้กระทั่งยอมขายตัวก็ต้องทำ เป็นพ่อแม่ที่ประเสริฐจริงๆ พ่อแม่แบบนี้ใช่ว่า
จะมีในนิยายนะครับในชีวิตจริงๆก็มีถมเถไป แต่ถือว่าขิงโชคดีอย่างนึงคือเกิดเป็นผู้ชาย ถ้าเป็น
ผู้หญิง เฮ่อออ...นึงกันเองแล้วกัน ดีที่ขิงยังป้องกันตัวเอง สงสารและเห็นใจขิงโครตเลยครับ
น้องไผ่ครับพี่ต้นเชียร์ ขิงกับกันณ์ ครับ พี่ว่ากันณ์ก็ชอบขิงเหมือนกันจากการกระทำที่ผ่านมา ชีวิต
ขิงจะได้ไม่ต้องเลือกเดินทางผิดอีกต่อไป เพื่อนๆให้โอกาสขิงด้วยนะครับ (+1)เป็นกำลังใจให้
น้องไผ่ครับ
-
ขิงขายตัวเหรอ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
คนเลวมันไม่ได้เป็นโดยสันดาร
-
ขิงเอ๊ย
-
ก็สงสารขิงอยู่นะ ว่าชีวิตต้องเอาตัวรอด
แต่ลองเลือกงาน และวิธีใช้ชีวิตซักนิดดีกว่าไหม
:3123:
-
ขิงเคยทำอะไรอะ...อย่าบอกนะว่า.... o22
แกเลือกเกิดไม่ได้ แต่แกเลือกเป็นได้นี่ขิง ไม่น่าเล้ยยย
หวังว่าพี่กันต์จะเมตตาแกซะทีนะ แอบสงสารอยู่เหมือนกัน :monkeysad:
-
แอบเห็นใจขิงอ่ะ กันต์ก็เกินไปน่ะซ้อมขิงอ่ะ ดราม่าจัง
-
อ่านตอนนี้แล้วบอกไม่ถุก สงสารก็สงสาร แต่ที่ทำกับบีมก็ไม่ถูก
ถ้าขิงขายตัวถามว่า Ok ไหมบอกได้เลยว่า OK กว่าจะขายคนอื่น
อย่างน้องก็ร่างกายเรา มันเป็นของเราเรารู้ว่าเราทำไร
แต่การขายบีมครั้งนั้นมันไม่ใช่ของเราไงเลยรู้สึกว่ามันไม่ถุกต้อง
แต่ยังไงก็เอาใจช่วยนะ เพราะว่าขี้เกียจลุ้นคู่ไอ้พี่เฟคแล้วมันไม่ชัดเจนชอบทำไรไม่ตรงกับใจ (งอนไอ้พี่เฟคซะงั้น)
หันมาลุ้นคู่ขิงกับกันย์ดีกว่า ขอให้กันย์เห็นใจเร็ว ๆ แล้วกัน
:pig4: writer คะ
-
สงสารและเข้สใจขิงขึ้นมาเลย
คนเราเกิดมาวาสนาต่างกัน
บ้างคนเกิดมาบนกองเงินกองทอง
บางคนต้องปากกัดตีนถีบ กว่าจะได้อะไรมา
แต่คนเราเลือกเกิดไม่ได้นิ
ไม่แปลกที่ขิงจะรู้สึกอิจฉาบ้าง :m15:
-
เฮ้ออ....ไม่รู้จะยังไงกับนายขิงดี ลึกๆอาจจะไม่อยากทำแบบนี้ :เฮ้อ:
แต่ก็ต้องทำเพราะจำเป็น
เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ ^^!
-
ความเกลียดขิงมันเจือจางก็เพราะอย่างนี้นี่เอง
เฮ้อ..ทำไมชั้นมันใจอ่อนจัง
-
คนที่ดูเขาเลวร้าย จะมีใครนอกจากตัวเราเอง..
-
ก็น่าสงสารอยู่นะ แต่การที่เราอ้างว่าทำเพื่อความอยู่รอด แต่ทำไปแล้วคนอื่นเดือนร้อน
และไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง บางทีก็ไม่อาจทำให้ไรน่าสงสารหลอก และที่ผ่านมาขิงก็แค่หลอกบีม
ทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง ก็ไม่ต่างจากเห็นแกตัว
-
แค่เหตุผลทางบ้านแค่นี้ จะบอกว่าขิงไม่เลวร้ายไม่ได้หรอก
ไม่ว่าใครถ้าเป็นบีม ก็ต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าสิ่งที่ขิงทำนั้นเลวร้ายสุด ๆ
วิธีการแก้ปัญหามีตั้งเยอะ แต่ดันเลือกวิธีการขายแฟนตัวเองให้คนอื่น
เอาเป็นว่ามันมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น แต่มันก็ยังเป็นคนเลวอยู่ดี
-
เศร้าแทนขิงว่ะ
แต่ทุกคนก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น
ทำไมขิงถึงคิดถึงแต่ปัญหาของตัวเอง
โดยไม่มองว่าตัวเองสร้างปัญหาให้ใครเขารึเปล่า
เฮ้อ...แต่ก็ได้รับกรรมติดจรวดไปแล้วนิเนอะ
:เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารขิงเลยอ่ะ อย่าบอกนะว่าอาชีพเก่าของขิงคือ..... น่าสงสารๆ ( แต่สิ่งที่ทำกับลงไปกับใครนั้นมันก็เลวมากๆ จนยากที่จะให้อภัย )
-
แอบเห็นใจขิงนะ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นี่หว่า
-
เห็นใจนะ
แต่วิธีแก้ปัญหามีมากมาย
-
ขิงทำผิดก็ต้องรับโทษจาการกระทำนั้น เพราะชีวิตใครก็ไปขายเขาไม่ได้
ถึงจะบอกว่าทำเพื่อทดแทน เหมือนโจรขโมยเด็กไปขาย
เพราะบอกว่าอยากได้เงินไปซื้อข้าวให้พ่อแม่ตัวเอง แบบนี้ว่ามันถูกหรือเปล่า
ทำตัวเองให้อยู่รอดบนความทุกข์ของคนอื่น
แต่การที่ขิงถูกข่มขืนกลับ เหมือนการตัดศีลจากศาลเตี้ยก็ใช่ว่าถูก
แต่เพราะทุกคนมีแต่อารมณ์โกรธ เห็นแก่ตัว ทุกอย่างเลยเป็นงูที่เขวี้ยงมารัดคอตัวเอง
-
ก็น่าสงสารอยู่ แต่มันยังมีอีกหลายวิธีที่จะแก้ปัญหาได้เน้อออ :z10:
-
โอ้
จะสงสารก็สงสารอะนะ
งั้นไห้ขิงพบกะคนใหม่ละกัน
คนที่เจอในพลับนั้นอะละ
ยกพี่กันต์ไห้บีมเถอะ
เค้าอยาก3Pอ่า555+
:bye2:
-
:m16:
-
แค่เริ่มต้นก้อซาดิสซะละ ชอบครับชอบ ไม่ต้องลุ้นนาน
-
แอบสงสารขิงนะ
แต่ว่าสิ่งที่ของทำมันก็เกินไปอ่ะ
คือ.. .บีมก็ไม่ได้ผิดอะไร
ส่วนที่กันต์ไปทำกะขิงแบบนั้นก้แบบ
มันเกินไปหน่อย แค้นกันไปแค้กันมา
สุดท้ายก็ไม่จบ
อนาถตับ
:เฮ้อ:
-
สวัสดีครับทุกคน ตอนที่ทุกคนจะได้อ่านต่อไปนี้เป็นการเล่าเรื่องของบีมนะครับ ต่อไปนี้จะเป็นการเล่าเรื่องสลับกันระหว่างบีมและขิง โดยที่ผมจะสลับสีในการโพสนะครับเพื่อจะได้ไม่สับสน
ผมนั่งอยู่อย่างนั้นอยู่นาน ห้องทำงานที่ใหญ่โตยิ่งทำให้รู้สึกเหงาและวังเวงชอบกล ถึงห้องของมันจะดูใหญ่โตหรูหราอย่างไม่มีที่ติ แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่อบอุ่นกับผมไม่ได้ ผมนั่งๆ นอนๆ เดินไปเดินมาจนกระทั้งรอบห้องแล้วแต่ไอ้เฟคมันก็ยังไม่กลับเข้ามา มีเพียงพี่เลขาคนสวยที่ผมเองก็ยังไม่รู้จักชื่อเดินเอาน้ำ เอาขนมมาให้ผมทาน แล้วยังใจดีหาหนังสือมาให้ผมอ่านด้วย
พี่เลขาแกมีหนังสือหลายชนิดมากแม้แต่การ์ตูนขายหัวเราะแกก็ยังมีเลย สมแล้วกับเป็นถึงผู้บริหารใหญ่โต ผมมองนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังห้องดู นี่ไอ้เฟคมันหายตัวไปนานมากถึงสามชั่วโมงแล้ว มันยังไม่กลับเข้ามาเลย ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ ว่ามันจะเอาผมมาด้วยทำไมก็ไม่รู้ ถ้าเกิดงานยุ่งขนาดนี้เนี๊ย
เมื่อหมดทุกวิธีทางของการแก้เหงาแล้ว ผมจึงหยิบโทรศัพท์ของผมออกมาเพื่อโทรหาไอ้อ้นดีกว่า ถึงจะนึกอิจฉามันอยู่บ้างที่วันหยุดมันได้หยุดพักอยู่กับบ้านไม่ต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียวเหมือนผม
แต่เมื่อผมโทรไป ติดแต่กลับไม่มีคนรับสาย นี่มันก็สายมากแล้วนะ ไอ้อ้นเองมันยังไม่ตื่นหรือไงว่ะ หรือว่ามันมั่วแต่เหล่หญิงเลยไม่ได้สนใจเสียงโทรศัพท์ที่ผมโทรเข้าไปกันแน่ แต่ผมว่ามันต้องเป็นอย่างหลังแน่นอน
เมื่อหาคนคุยด้วยไม่ได้ ผมก็กลับมานั่งซุกตัวเองไว้กับโซฟาเหมือนเดิม โอ๊ย....ผมไม่ทนแล้ว ความอดทนของคนเรามันก็ต้องมีจำกัดบ้าง ผมไปข้างนอกดีกว่าไม่สนใจแล้วว่าไอ้เฟคมันสั่งผมไว้อย่างไง
ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูหน้าห้องทันที ผมมองซ้ายมองขวา ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมจะออกไปถูกหรือเปล่าเพราะตอนที่ถูกลากมาเมื่อเช้านี่ ผมมั่วแต่อารมณ์เสียอยู่เลยไม่ได้สนใจเลยว่าไอ้เฟคมันพาผมเดินผ่านมาทางไหนบ้าง ผมเห็นแต่เพียงพี่เลขาที่เป็นคนนำขนมไปให้ผมเท่านั้นที่นั่งอยู่หน้าห้องเพียงคนเดียว และพี่เขาก็คงจะได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง พี่เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะ และยิ้มให้ผมด้วย แต่เมื่อที่ผมก้าวออกไปจากห้องเท่านั้นพี่เลขาคนสวยก็ลุกขึ้นและเดินมาหาผมทันที
“คุณบีมจะไปไหนค่ะ”
ผมไม่แปลกใจเลยแม้แต่นิดเดียวที่พี่เลขาคนนั้นจะรู้จักชื่อผมได้อย่างไง แม้ว่าผมเองจะไม่เคยแนะนำตัวเองเลย ไอ้เฟคนั้นแหละคงเป็นคนบอกคนของมัน
“ผมเบื่อนะครับ ผมอยากออกไปเดินข้างนอกนะครับ”
ผมบอกถึงจุดประสงค์ที่ทำให้ผมเดินออกมาจากห้องของไอ้เฟคจนกระทั้งมายืนให้พี่เขาตั้งคำถามอยู่อย่างนี้
“คือ....ไม่ได้นะค่ะ ท่านผู้อำนวยการท่านสั่งไว้ค่ะว่าให้ดิฉันดูแลคุณบีมอย่างดีค่ะ เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณบีมต้องการอะไรบอกกับดิฉันดีกว่านะค่ะ ดิฉันจะจัดการให้ค่ะ”
นี่ผมกลายไปเป็นนักโทษของไอ้เฟคตั้งแต่เมื่อไรกันแน่ ถึงขนาดต้องมีคนคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั้งตอนที่มันไปทำงานมันก็ยังสั่งเลขาของมันไว้อีก ผมส่ายหน้ากับนิสัยของมันจริงๆ
“ผมไม่ได้ต้องการอะไรหรอกครับ ผมแค่เบื่อเท่านั้นเองที่ต้องมานั่งรอคนเพียงคนเดียวและผมก็นั่งรอมานานกว่าสามชั่วโมงแล้ว”
ผมเห็นสีหน้าลำบากใจของพี่เขาก็สงารเหมือนกัน พี่เขาเป็นเพียงคนรับคำสั่งมาจากไอ้เฟคอีกที พี่เขาก็คงลำบากใจกับเรื่องบ้าๆ นี่เหมือนกัน
“คือ...ไม่ได้จริงๆ ค่ะ เห็นใจพี่เถอะนะค่ะ ถ้าท่านกลับมาแล้วไม่เจอคุณบีมอยู่ในห้องพี่ต้องเดือดร้อนแน่นอนเลยค่ะ”
“งั้นพี่ก็ไปกับผมก็แล้วกัน ผมขอลงไปเดินเล่นที่ห้างฝั่งตรงข้ามแป๊บเดียวเอง ท่านผู้อำนวยการของพี่คงยังไม่กลับมาหรอกมั่งครับ นะพี่นะ เมื่อพี่ให้ผมเห็นใจพี่ ผมก็เห็นใจแล้วไง แต่พี่ก็เห็นใจผมบ้างนะครับ ถูกขังอยู่ในห้องนั้นนานๆ ผมก็เบื่อเป็นนะครับ”
พี่เขามีสีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะบอกกับผมว่า
“ก็ได้ค่ะ แป๊บเดียวนะค่ะ งั้นคุณบีมรอพี่ก่อนนะค่ะ พี่เดินไปหยิบกระเป๋าก่อน”
“ครับ”
จากนั้นพี่เลขาซึ่งจนกระทั้งตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้จักชื่อเลยก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะทำงานของเธอ ก่อนที่จะเดินกลับมา
ผมกับพี่สุดาซึ่งผมมารู้ชื่อภายหลังก็เดินลงมาจากตึกก่อนที่เราสองคนจะเดินเข้าไปเลือกซื้อของกันภายในห้างที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตึกที่ไอ้เฟคทำงานอยู่ เมื่อมาเจอกับผู้คนและสิ่งของมากมายก็ทำให้อารมณ์ของผมดีขึ้น ผมเดินดูของไปเรื่อยๆ แต่ไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมาเลย ผมเพิ่งจะมาแวะที่นี่นานหน่อยเพราะว่าผมต้องการคอมพิวเตอร์ตัวใหม่สำหรับทำงานส่งอาจารย์และงานออกแบบเล็กๆ น้อยๆ ที่ผมทำเล่นๆ แก้เบื่อ
แต่ผมก็เดินกลับออกมาโดยที่ไม่ได้คอมติดมือออกมาเพราะว่าทุนทรัพย์ในกระเป๋าของผมมันมีไม่เพียงพอ
“อ้าว...ทำไมคุณบีมไม่ซื้อไปล่ะค่ะพี่เห็นคุณบีมดูอยู่ตั้งนาน พี่ว่าคุณบีมต้องอยากได้แน่ๆ”
สมแล้วที่เป็นเลขาของผู้อำนวยการใหญ่ เพียงแค่มองดูผมก็รู้แล้วว่าผมอยากได้มันมากๆ แต่ติดอยู่แค่ผมไม่มีเงินมากพอกับสิ่งผมอยากได้นะซิครับ
“อยากได้ครับ พี่สุดา แต่เงินผมมีไม่มากพอครับ เอาไว้ครั้งหน้าแล้วกันค่อยมาเอามันไป”
ผมบอกพี่สุดาไปอย่างนั้น
“พี่สุดาอยากดูอะไรก็บอกผมได้นะครับ ผมเกรงใจที่ลากพี่มาด้วย แล้วยังทำให้พี่เสียเวลาทำงานอีก ถ้าพี่อยากแวะดูอะไรก็บอกผมนะครับไม่ต้องเกรงใจ”
ผมหันไปบอกพี่สุดาที่เดินตามหลังผม เพราะตั้งแต่ออกมาด้วยกันพี่สุดาแกก็เอาแต่เดินตามหลังผมตลอดไม่ยอมแวะดูอะไรเลย พอผมบอกให้พี่แกมาเดินคู่กับผมแกก็ไม่ยอมอย่างเดียว แกบอกว่าไม่อยากตีตนเสมอนาย แต่ผมบอกว่าผมไม่ใช้นาย ไม่ต้องทำกันขนาดนั้นก็ได้ แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าผมอยู่ในถานะอะไรกันแน่สำหรับไอ้เฟค
“ไม่ล่ะค่ะคุณบีม พี่ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ แต่มาดูเป็นเพื่อนคุณบีมก็พอแล้ว”
เมื่อพี่สุดาบอกกับผมอย่างนั้นแล้วผมก็หมดหนทางที่จะพูดอะไรอีก ไอ้เฟคมันฝึกคนของมันได้เยี่ยมจริงๆ ไม่มีอาการนอกคำสั่งแม้แต่นิดเดียว
แต่พอเดินกันไปได้สักพัก พี่สุดาก็เดินมาเรียกผมที่กำลังดูของอยู่ พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของแกให้ผม
“คุณบีมค่ะท่านจะเรียนสายด้วยค่ะ”
“ครับพี่สุดา”
แล้วผมก็ยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากมือของแกก่อนที่จะพูดกับคนที่โทรมาหา
“อยู่ไหนกันห่ะบีม พี่สั่งไว้ว่าให้รออยู่ที่ห้องไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมกล้าขัดคำสั่ง”
“ก็ผมเบื่ออ่ะ จะให้รอพี่อยู่ได้อย่างห่ะต้องหลายชั่วโมง ผมก็คนนะพี่เฟคจะให้มานั่งบื้ออยู่ในห้องบ้าๆ นั้นได้ยังไง”
อารมณ์ดีๆ ที่ได้เดินเปิดหูเปิดตาเมื่อสักครู่มันหายไปหมดทันที
“ไม่ต้องเถียงเลยกลับมาที่ห้องเดี๋ยวนี้หรือจะให้พี่ออกไปตาม ถ้าพี่ออกไปตามมันเป็นเรื่องใหญ่แน่”
“กลับก็ได้ ไม่ต้องมาขู่หรอก”
“พี่ไม่ได้ขู่พี่ เอาจริง อย่าลองดีกับพี่นะบีม บีมเองก็รู้ใช่ไหมว่าเป็นคนอย่างไง”
ก็รู้ไงครับว่ามันเป็นคนบ้าวันหนึ่งมันมีอารมณืแปรปวนวันละเป็นร้อยๆ ครั้ง จนผมเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไร บางครั้งมันก็ดีจนเหมือนเทพบุตร แต่บางครั้งมันก็ซาตานดีๆ นั้นเอง ผมมองหน้าพี่สุดาที่ทำท่าลำบากใจ ผมจึงวางสายลงไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับไอ้เฟคอีก แล้วหันไปบอกกับพี่สุดาว่า
“หมดเวลาสนุกแล้วครับพี่สุดา เรากลับกันดีกว่า”
“ค่ะ...ดีค่ะ”
แล้วผมกับพี่สุดาก็พากันเดินกลับเข้ามาที่บริษัท อันที่จริงผมก็ไม่ได้กลัวไอ้เฟคมันมากมายหรอก อย่างมากก็แค่เจ็บตัว ซึ่งผมว่าผมชินแล้วล่ะ แต่ที่ผมยอมกลับมาง่ายๆ ก็เพราะว่าผมเห็นใจพี่สุดากลัวว่าพี่เขาจะเดือดร้อนไปกับการกระทำของผมด้วย
ผมเดินทางมาถึงหน้าห้อง ผมลังเลอยู่นิดหนึ่งก่อนที่จะพลักประตูห้องเข้าไป ผมเตรียมรับกับอารมณ์โกรธของไอ้เฟคเต็มที่ แต่สิ่งที่ผมคาดเอาไว้กลับผิดคาด ไอ้เฟคมันไม่มีการระเบิดอารมณ์ใส่ผม มันเพียงแต่เดินเข้ามาหาผมแล้วกอดผมไว้
“ไปไหนมาครับ รู้ไหมว่าพี่เข้ามาในห้องแล้วไม่เห็นบีม พี่ตกใจแทบแย่ โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป ครั้งต่อไปอย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ”
มันไม่พูดเปล่ามันยังเอามือมาเกลี่ยเส้นผมที่ปิดหน้าของผมออกอีกด้วย
“ก็ผมเบื่อนะพี่เฟค พี่ทำงานแล้วจะเอาผมมาด้วยทำไม ปล่อยให้ผมอยู่ที่ห้องก็ได้ แล้วผมก็ขอโทษด้วยที่ไปไหนไม่ได้บอกพี่ แต่ผมก็ไปกับเลขาของพี่นะครับ ไม่ได้ไปคนเดียว”
“อืม...ไม่เป็นไร ต่อไปอยากไปไหนแถวนี้ก็ไปกับคุณสุดาก็ได้ บีมยังไม่รู้จักว่าอะไรอยู่ตรงไหน ให้คุณสุดาพาไปก็ดี”
“ครับ....”
“งั้นมาให้พี่ชื่นใจก่อน ตอนเข้าประชุมปวดหัวมากเลย ขอพี่หอมแก้มให้ชื่นใจหน่อยดีกว่า อย่างนี้พี่จะได้มีกำลังใจทำงานตอนบ่ายไงครับ”
มันไม่พูดเปล่ามันเริ่มรุกผมหนักขึ้น ให้มันได้อย่างนี้ซิ หื่นตลอดเวลา แต่ผมก็ยอมมันครับ ถึงไม่ยอมก็โดนอยู่ดี มันอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรผมไปมากกว่าหอมแก้มแล้วก็กอดผมอยู่นิ่งๆ เท่านั้น
“พี่เฟคปล่อยผมเมื่อยแล้ว....”
ผมบอกไอ้เฟคหลังจากที่มันกอดผมอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อยสักที ดูไปไอ้เฟคมันก็เหมือนจะเก็บอะไรไว้ในใจเหมือนกัน แต่ผมไม่กล้าถามมันหรอก กลัวมันจะอาระวาดขึ้นมาอีก ผมอยู่กับมันก็เหมือนนั่งอยู่บนหลังเสือจะทำอะไรมากไม่ได้ต้องอยู่นิ่งๆ อย่างเดียว
“ขออีกนิดเดียวนะ เดี๋ยวพี่ปล่อย”
ผมปล่อยให้มันกอดอยู่อย่างนั้นจนมันปล่อยไปเอง แล้วไอ้เฟคมันก็กลับไปนั่งก้มหน้าห้มตาทำงานของมันต่อไป ดูแล้วมันก็ดูดีเหมือนกันนะในลุคนี้
แต่ตอนนี้ท้องของผมเริ่มจะประท้วงด้วยความหิวเสียแล้วซิก็ตั้งแต่ทานโจ๊กที่พี่กันต์ซื่อมาฝากไปนิดเดียวตอนเช้ากับได้ขนมที่พี่สุดาเอาเข้ามาให้อีกนิดหน่อย นอกจากนี้ผมก็ไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย
“พี่เฟค ผมหิวข้าวแล้ว เมื่อข้าวก็กินไปนิดเดียวเองไม่รู้ว่าใครมาแย่งกินหมด”
ผมพูดไปพร้อมกับลูบท้องตัวเองไปด้วย ไอ้เฟคมันมองผมนิดนึงก่อนที่มันจะโทรไปสั่งให้พี่สุดาจัดอาหารเข้ามาให้ อะไรว่ะ ผมนึกว่าจะได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเสียอีก ขนาดทานข้าวมันยังให้ผมทานอยู่ในนี้เลย แล้วพี่กันต์อีกที่บอกว่าจะมารับไปทานข้าวก็หายเงียบไปเหมือนกัน
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย พี่ติดงานอยู่นะครับ เอาไว้ตอนเย็นนะเดี๋ยวพี่ชดเชยให้ จะพาไปทานที่ร้านไหนก็ได้ที่บีมอยากทานเลยดีไหมครับ”
“ก็ได้”
เพียงไม่นานพี่สุดาก็เข้ามาพร้อมกับอาหารร้อนๆ เต็มไปหมดเลย พี่สุดานี่เป็นเลขาที่มีประสิทธิภาพมากๆ เลย สั่งไปแค่ไม่กี่นาที ทุกอย่างก็มาอย่างพร้อมเพียง
“คุณสุดาครับ เดี๊ยวช่วยหาโน๊ตบุ๊คมาให้ผมเพิ่มอีกเครื่องนะครับ ผมจะเอามาให้บีมเอาไว้ใช้นะครับ เอาเครื่องใหม่เลย”
พอพี่สุดาจัดเตรียมอาหารเสร็จ ไอ้เฟคมันก็สั่งงานพี่สุดาอีกรอบหนึ่ง พี่สุดารับคำแล้วหายออกไปจากห้อง เมื่อทุกอย่างพร้อมผมก็ลุยทานทันที แต่ผมก็ต้องทานคนเดียวเพราะไอ้เฟคบอกว่ามันอิ่มแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงมัน คนเป็นห่วงที่ไหนล่ะแค่เห็นของกินมันเยอะก็เลยกลัวกินคนเดียวไม่หมด ขี้ตู่ชะมัด
พี่สุดาหายไปไม่ถึงชั่วโมงก็กลับมาพร้อมกับโน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่เอี่ยม
“คุณบีมค่ะ พี่ให้เขาช่วยลงเกมส์แล้วก็ติดตั้งเนตให้แล้ว ที่นี้คุณบีมจะได้ไม่เบื่อไงค่ะ”
“ขอบคุณครับพี่สุดา พี่นี่รู้ใจผมจริงๆ”
ผมยกมือไหว้พี่สุดา
“ไม่ต้องมาขอบคุณพี่หรอกค่ะ ไปขอบคุณเจ้านายพี่ดีกว่า ทั้งหมดเนี๊ยคุณเฟคท่านสั่งมาทั้งหมดค่ะ”
ผมหันไปมองไอ้เฟคที่ทำท่าเป็นนั่งก้มหน้าทำงานแต่สีหน้ามันนี่ยิ้มตลอดเวลา ผมเลยเดินไปขอบคุณมันถึงโต๊ะทำงานเสียเลย มันก็บอกว่าไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง
เมื่อมีของแก้เบื่อแล้วผมก็หันมาให้ความสนใจกับของเล่นชิ้นใหม่ของผม จนผ่านไปจนเย็น พี่กันต์ก็เข้ามาที่ห้องพร้อมกับถุงขนมอีกห่อใหญ่ เพื่อเป็นการทดแทนที่ผิดนัดกับผม
สุดท้ายเย็นของวันนั้นผมก็ต้องกับบ้านกับพี่กันต์แทนที่จะเป็นไอ้เฟค เพราะอยู่ดีๆ พี่สุดาก็วิ่งเข้ามาบอกว่ามีงานด่วน ไอ้เฟคก็เลยต้องอยู่ทำงานต่อ ปล่อยให้ผมกลับบ้านกับพี่กันต์แทน ผมนะยังไงก็ได้กลับกะใครก็เหมือนกันนั้นแหละ
ผมนั่งรถมากับพี่กันต์ตลอดทางพี่กันต์จะหาเรื่องมาแซวมาเหย่ผมได้ตลอดเวลาทำให้ผมหัวเราะตลอดทาง จนกระทั้งรถมาติดที่ไฟแดงอยู่แยกหนึ่ง ผมก็หันออกไปนอกรถ พร้อมกับเห็นแผ่นหลังของผู้ชายที่ผมเคยรักเดินห่างออกไปจากรถของผม ไม่รู้ว่ามันเป็นความบังเอิญหรือความตั้งใจ แต่เพียงผมเห็นแค่แผ่นหลังของเขาผมก็จำได้แล้วว่าเขาเป็นใคร
-
จิ้มๆๆๆไรเตอร์
-
อ่า ค้างๆ :sad4:
-
ขิงชิมิ.. ???
-
ขิงนายไม่ต้องอิจฉาบีมเค้าหรอกนะ เพราะแกนั่นแหละบีมถึงได้พบกับ เฟคและกัน
อยากบอกว่าสิ่งที่เกิดกับบีมมันคือทุกขลาภ(รึเปล่า)
-
ตอนนี้เฟคน่ารักมากมาย
-
เห้อออออออออออออออออออออออ มาปล่อยให้อยากอีกแล้ว
-
อยากให้กันต์คู่ขิง
-
ตอนนี้บีมกับเฟคก็ดูเรื่อยๆดีนะ..
แต่อารมณ์ของเฟคก็ยังหงุดหงิดแล้วก็กังวลเกี่ยวกับบีมเหมือนเดิม..
รอดูต่อไป อิอิ กันต์กับขิงด้วย
-
ขิง??
-
เฟครีบกลับมาบ้านนะ
เดี๋ยวกันต์ตีท้ายครัว (เอ่อ ที่จริงมันก็ตีไปนานแระ ฮ่าๆ)
บีมคงเห็นขิง
-
อ่านพาร์ตขิงแล้วอึดอัดหว่ะ
แกทนได้ไงอ่ะ ขิง
เศร้าหว่ะ
ไม่รู้จะบอกว่าไงดี
ชีวิตเมิงเศร้าโคด
แกคงเหงา แล้วรู้สึกโดดเดี่ยว
เฮ้อ
พี่กันต์เอ๊ย
มารับรู้ชีวิตมันบ้างสิ
เผื่อกันต์จะช่วยเติมเต็มไง
ได้ม่ะ
-
ไม่ชอบขิงอ่ะ ทำไมต้องมีบทด้วยอ่ะ
เหมือนว่าคนเขียนจะพยายามทำให้ขิงดูน่าสงสารนะ แต่นาทีนี้ ไม่ขึ้นจริง
แต่เขียนไรมาเราก็ต้องอ่านอ่ะ ชอบบีมนี่นา =-= แบบว่าตอนไหนที่ขิงมีบทเยอะๆนี่อ่านข้ามๆเลยอ่ะ เกลียดจริงๆ
ปล.เป็นเอามากอ่ะ อินจัด
-
เหงขิงอ่าดิ
-
เฟคน่ารักมากกกกกกกกกกก
-
บีมจะตัดใจจากขิงได้เมื่อไรนะ
ตอนนี้เฟคอ่อนโยนดีจัง
-
อ๊าก
ขิงขอเอานายไปเก้บก่อนได้ใหม
เค้าอยาก3Pนะ(ไม่เลิกเหะ)
มาต่อเร้วๆนะ
-
เห็นใจขิงนะค๊ะ แต่ว่าเราทำเท่าที่ทำได้อย่างสุดความสามารถใครมันจะว่าจะกล่าวจะไงก็ควรภูมิใจค่ะ
แต่ไม่ใช่ทำร้ายหรือทำลายชีวิตคนอื่นเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ เค้าเรียกว่าเห็นแก่ตัวมากกว่า
ทางเลือกก็มีเยอะแยะ เพื่อนดีดีก็มี คนที่รักขิง(อย่างบีม)ก็มี กำลังใจมากมาย
อย่ามัวแต่โทษคนอื่นที่ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้โทษตัวเองเถอะค่ะ
ทุกคนมีทางเลือกเสมอ แต่ไม่ใช่ทำร้ายผู้อื่น
สรุปแบบสั้นสั้น ยังไงก็ไม่ไหวกับขิงค่ะ สมแล้วที่คู่กับกัน :call: (หวังว่า)
-
ค้าง แต่เฟคประพฤติตัวดีขึ้นนะ
-
เฟคกลัวน้องบีมหายแน่ เพราะว่ากันต์ก็รุกหนักเหมือนกัน
แต่ก็นะเข้าใจน้องบีมนะ ให้รออะไรนานเลดี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
-
ดีนะที่เฟคคุมอารมได้ไม่ระเบิดใส่บีมอีก ไม่งั้นคงได้เกรียดกันมากขึ้น
:pig4: writer คะ
-
เรื่องกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ ขออย่าให้มีเรื่องให้ต้องมาม่ากันอีกนะคะ :call:
-
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นมากกก
-
o13
มีลุ้นเรื่อยๆ
-
เฟคระวังจะแพ้กันต์นะ
ทำคะแนนเข้า
สู้ๆ
:a2:
-
ขิง กันต์
-
:z2: :z2:
-
ไปจำมันทำไมเนี่ยลืมได้แระไอขิงแก่เน่ย :m16:
-
:t3: นั่งรออะไรเรื่อยเปื่อยไม่มีไรทำก็น่าเบื่ออะนะ
อะไรจะหวงน้องบีมปานนั้น ไปโน่นนี่นั่นก็ไม่ได้
ส่วนพี่กันต์ก็น่ารักเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว
ส่วนขิง ...ก็..น่าเห็นใจหน่อยๆอะ
-
คงไม่มีใครที่เลวที่สุดในโลกนี้
คงไม่ใครที่ดีที่สุดในโลกนี้
มาต่อไวๆน้า เห็นเขียนหลายเรื่อง มึนแทน
-
ค้าง!!! อีกจนได้นะครับไรเตอร์
มาต่อไวๆเลย เอิ้กส์ๆ
-
กันต์ไปอยู่กะขิงโน่นนนน บีมอ่ะของเฟคเค้านะ
-
ไม่เอาสามผีนะ
เอาพี่เฟคกะน้องบีม
เอาพี่กันย์กะน้องขิง
เท่านั้นนะคะคุณไผ่
ไม่งั้นเค้าอกแตกตายแน่เลย ฮือๆๆ
-
ชอบ เฟค อะ น่ารักดีอะ ใจดีแต่ปากแข็งจังเลย :really2:
-
o13
-
:man1:
-
เฟคน่ารักดีน่ะตอนนี้แต่เฟคมีไรในใจ
-
ตอน ยอมให้นายทุกอย่าง
ผมนั่งลังเลอยู่นานว่าจะทำหรือไม่ทำแต่จะให้ผมใช้วิธีไหนล่ะที่จะได้เงินครั้งละมากๆ และเร็วอย่างนี้ เสียงของคนที่เรียกว่าพ่อยังก้องอยู่ในหูของผมอยู่เลย แม้ว่าผมจะว่างสายไปนานแล้ว ว่าเขาอยากได้เงินแค่ไหน ถึงจะเป็นคำที่คุ้นจนชินหูแต่ทุกครั้งที่ได้ยินมันก็ทำให้ผมต้องมานั่งปวดหัวอย่างนี้ทุกครั้ง และเมื่อผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ผมก็จะถูกต่อว่าเป็นลูกอกตัญญู
แม้ว่าสิ่งที่ผมเลือกที่จะทำมันเป็นสิ่งที่ผมหลีกเลี่ยงได้ยาก แต่ทุกครั้งที่ผมทำมัน ผมก็รู้สึกรังเกียจตัวเองทุกครั้ง และถ้าหลีกเลี่ยงได้ผมก็จะหลีกเลี่ยงที่จะทำเอง ผมนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนไม่ได้สนใจในสิ่งรอบข้างเลย จนกระทั้งมีใครคนหนึ่งเดินมาจับที่บ่าของผม
“กลับบ้านได้แล้วครับคนเก่งรู้ไหมว่าพี่ตามเราจนเหนื่อยแล้วนะ”
ผมหันหน้ากลับไปตามเสียงที่ได้ยินแล้วรีบถอยหลังหนีทันที พร้อมกับสะบัดไหล่ของตัวเองเพื่อให้หลุดจากมือของมัน ผมตะลึงกับคนที่มาจับบ่าของผม คนที่ผมเพิ่งเจอเมื่อตอนเย็นก่อนที่ผมจะมาเที่ยวนี่เอง คนที่ทำให้ผมรู้ว่าความต่างชั้น มันเป็นอย่างไง
“มึง....”
ด้วยความตกใจทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออก
“บอกให้เรียกพี่ไงครับ...ทำไมลืมง่ายอย่างนี้ครับไม่น่ารักเลย”
แม้ว่าผมจะสถบคำหยาบใส่มันสักเพียงใด ไอ้กันต์มันก็ไม่เคยจะสำนึกหรือทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของมันหายไปได้เลย รอยยิ้มที่ผมมองกี่ครั้งผมก็ยังกลัวอยู่ดี
“มึงตามกูมาทำไม”
ผมไม่สนใจในสิ่งที่มันบอกหรอก ผมแค่อยากรู้ว่ามันตามผมมาทำไม
“จะไม่ให้ตามมาได้ไงครับ ก็เมียทั้งคนจะไม่ให้ตามดูได้อย่างไง แล้วก็กลับบ้านได้แล้วครับ อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังอีก คืนนี้เราต้องมีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกยาว”
มันเดินมาจับแขนผมขณะที่ผมกำลังงง และมึนอยู่ สมองของผมสั่งการช้ามากคงมาจากเหล้านั้นเองที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ ผมยังไม่คิดจะปฎิเสธมันเลยมันก็มาถึงตัวผมแล้ว
“ไม่.....กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึงปล่อยกูนะ”
ผมทั้งดิ้น ทั้งสะบัดแขนเพื่อให้มือมันหลุดจากแขนของผม แต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งจับแน่นขึ้น จนผมรู้สึกเจ็บ
“ปล่อยกูเจ็บไอ้...สัด กูเจ็บ”
แต่มันก็ไม่สนใจผมเหมือนกันมันลากผมมาที่รถของมันที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตรงที่ผมนั่งพักอยู่ ทำไมผมไม่ทันสังเกตเลยว่ามันตามผมมาตลอดและมันก็เข้ามาใกล้ผมอย่างไม่น่าเชื่อ ใกล้ขนาดที่ว่าหายใจรดต้นคอกันเลยที่เดียว คงเป็นเพราะผมมั่วกังวลอยู่กับเรื่องวิธีที่จะหาเงินนั้นเองเลยไม่ได้สังเกตเห็นมัน
“ไม่ปล่อย...อย่าทำให้พี่โมโหนะครับ ตอนที่อยู่ในร้านพี่เห็นนะว่าทำอะไร เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้เห็นคุยกันสนุกสนาน ทำไมถึงร่านอย่างนี้ละครับ ไหนบอกว่าไม่ชอบผู้ชายไงครับ ทำไมไปจับมือกับไอ้หมอนั้นได้ แล้วยังที่ขึ้นไปเต้นบนเวทีอีกล่ะ”
นี่...มันรู้ลึกรู้จริงขนาดนี้ ผมว่ามันต้องตามผมมาตั้งแต่อยู่ในร้านแล้วล่ะ ไม่งั้นมันจะรู้พฤติกรรมทั้งหมดของผมได้อย่างไง แต่นั้นมันก็สิทธิของผม ไม่เกี่ยวกับมัน
“ก็เรื่องของกู กูจะทำอะไรก็ได้นี่มันชีวิตกู มึงอย่ามาเสือกได้ไหม แค่ที่ผ่านมากูก็วุ่นวายมากพอแล้ว ปล่อยกูไปเถอะ แค่นี่ยังไม่พอใจอีกเหรอ กูสัญญาก็ได้ว่ากูจะไม่ยุ่งกับไอ้บีมจริงๆ แม้แต่หน้ากูก็จะไม่ให้มันเห็น”
มันยิ้มให้ผมนิดนึงก่อนที่มันจะพูดว่า
“ไม่ครับ...สำหรับเรื่องของบีมพี่ไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว”
“ไม่ติดใจแล้วทำไมมึงไม่ปล่อยกูไปล่ะไอ้สัด”
ผมด่ามันไปอย่า
รุนแรง หวังว่ามันจะปล่อยผมไป แต่เปล่าเลย
“เรื่องของบีมนะจบไปแล้วแต่เรื่องของเรานะ ยังไม่จบครับ มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง”
“ไม่กูไม่เริ่มอะไรกับมึงทั้งนั้น เรื่องที่ผ่านมากูไม่โกรธมึงหรอกปล่อยกู”
ผมเริ่มดิ้นเพื่อให้หลุดจากมือของมัน คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นก็มองๆ เหมือนกันแต่ไม่มีใครสนใจจะมาช่วยหรือแม้แต่ซักถามว่าเกิดเรื่องอะไรกันหรือเปล่า ผมคงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ แต่ผลก็รู้ๆ กันอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันก็เหมือนเมื่อวันก่อนนั้นแหละผมไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่ต้องเจ็บ และเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม
สุดท้ายผมก็ถูกโยนลงไปบนเบาะรถก่อนที่ไอ้กันต์มันจะออกรถ ผมนอนกุมท้องที่ถูกแตะจนจุกอยู่หลังรถของมัน จนกระทั้งมาถึงบ้านหลังที่มันเคยจับผมมานั้นแหละมันถึงได้ลากผมเข้าไปในบ้าน
“อยู่นิ่งๆ ซิ...อย่าดิ้นได้ไหม พี่ไม่อยากใช้กำลังอีกนะครับ”
ใครจะบ้านอนนิ่งๆ ให้มันถอดเสื้อผ้าให้กันละ พอมาถึงบ้านมันก็ลากผมขึ้นมาบนห้องของมันแล้วมันก็พลักผมให้ล้มลงบนที่นอนก่อนที่มันจะพยายามแก้เสื้อผ้าให้ผม
ผมพยายามดิ้นเพื่อไม่ให้มันทำอะไรผมได้
“อย่าทำ...ผมเลยขอร้องล่ะ”
แต่ไอ้กันต์เองมันก็ไม่ได้สนใจอะไร ผมเรียนรู้จากมันตลอดอาทิตย์ที่ผมโดนจับไปนั้นว่า...คนอย่างไอ้กันต์เวลาที่มันมีอารมณ์ทางเพศแล้วละก็ มันจะเหมือนสัตว์ป่า มันทำได้ทุกอย่างนั้นแหละ และหลักฐานที่ยืนยันได้ก็คือรอยแผลเป็นที่คอของผมไง
ผมรู้ว่ายังไงสุดท้ายผมก็ต้องยอมมันจนได้แม้จะไม่เต็มใจเลยก็ตาม ผมก็เลยขออะไรจากมันบางอย่างแลกกับการที่ผมต้องยอมมัน แม้ไม่อยากพูดคำนั้นออกไป มันเหมือนขายศักดิ์ศรีความเป็นคน แต่สุดท้ายผมก็ต้องเสร็จมันจนได้ ดังนั้นผมขอแลกกับสิ่งที่ครอบครัวผมต้องการ และผมกำลังจะหามาให้ได้จะดีกว่า
ใช่ว่าผมจะไม่เคยทำ แต่ไม่ใช่กับผู้ชายแต่เป็นผู้หญิง แต่ถ้ามันจะเสียแล้วก็ขออะไรคืนบ้างเถอะ
ตอนที่ผมขอไอ้กันต์มันก็ชะงักไปนิดหน่อยแต่สุดท้ายมันก็ยอมตกลง
“ก็ได้ครับถ้าน้องขิงต้องการมัน พี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่พี่ขออะไรสักอย่าง ถ้าน้องขิงรับเงินจากพี่ไปแล้วน้องขิงจะต้องเป็นคนของพี่คนเดียวห้ามไปทำอย่างนี้กับใครอีก แล้วพี่จะให้ในสิ่งที่น้องขิงต้องการทุกอย่าง”
“ได้...ถ้ามึงให้ในสิ่งที่กูต้องการได้...กูจะเป็นคนของมึง จนกว่ามึงจะเบื่อกู”
ผมยอมรับข้อเสนอของมัน เพราะอย่างไงผมคิดดูแล้วว่าผมจะหนีมันไปถึงไหนผมก็คงจะหนีมันไม่พ้นแน่ๆสู้ยอมๆ มันไปเถอะอย่างน้อยผมก็จะได้ไม่ต้องดิ้นร้นเพื่อไปหาสิ่งที่คนในครอบครัวผมต้องการ ถ้าจะเสียแล้วก็ขออะไรคืนมาบ้างเถอะ ใช่ว่าจะไม่เคยเสียให้มันมาก่อน
“ถ้าอย่างนั้นน้องขิงก็ถอดเสื้อผ้าออกซิครับ พี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อย”
ผมค่อยๆ ถอดเสื้ออกอย่างอยากลำบากไม่ใช่เพราะว่าอายหรืออะไรหรอก แต่มันเจ็บไปทั้งตัวเพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง
“เจ็บมากหรือเปล่า พี่บอกแล้วว่าอย่าให้พี่โมโห เวลานั้นพี่จะลืมตัวทุกครั้งเลย”
มันเอามือของมันมาลูบบริเวณที่เป็นรอยช้ำจากแรงแตะของมัน ตามตัวผมเบาๆ
แล้วทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม ตลอดเวลาที่ผมกับมันร่วมรักกัน ผมมีแต่ความเจ็บและทรมานจนถึงที่สุด ผมไม่มีแม้แต่อารมณ์ร่วมกับมัน แม้ว่ามันจะช่วยกระตุ้นทุกวิถีทางแล้วก็ตาม หรือแม้แต่ผมจะช่วยหลับตาแล้วจิตนาการว่ากำลังนอนอยู่กับผู้หญิงก็ตามแต่มันก็ไม่เป็นผล ความเจ็บมันคอยกระตุ้นความรู้สึกผมทุกครั้ง
ไอ้กันต์มันก็ใช้เวลารวมครึ่งชั่วโมงก่อนที่มันจะกระแทกอย่างแรงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะถอนน้องชายของมันออกไปจากตัวผม มันเป็นเวลาที่ทรมานเหมือนอยู่ในขุมนรกอย่างไงอย่างนั้น แม้ว่าผมจะไม่ได้ขยับตัวอะไรมากมายแต่ผมก็ยังรู้สึกเหนื่อยจนแทบก้าวขาไปห้องน้ำแทบไม่ได้
ผมเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบล้างคราบต่างๆ ออกจากร่างกายจนหมด แล้วออกมาใส่เสื้อผ้าเพื่อที่จะได้กลับห้องของผม อย่างน้อยวันนี้ผมก็ได้ทำหน้าที่เสร็จสิ้นแล้ว และพรุ่งนี้เงินจากน้ำพักน้ำแรงของผมจะได้ถูกส่งไปให้กับพ่อแม่ของผมอย่างที่พวกเขาต้องการ
“น้องขิงจะไปไหนครับ...”
ตอนที่ผมแต่งตัวเสร็จแล้วมานั่งรอเพื่อรับเงินในส่วนที่ผมสมควรจะได้ ไอ้กันต์มันก็ผงกหัวขึ้นมา เมื่อมันเห็นว่าผมแต่งตัวเสร็จแล้ว มันก็ใช้แขนของมันสองข้างผยุงตัวของมันขึ้นมาถามผม
“ก็กูทำงานเสร็จแล้วกูก็จะกลับบ้านนะซิ รอแต่ของที่ตกลงกันไว้เท่านั้นแหละ”
ผมบอกมันไป เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วจะให้ผมอยู่ทำไม
“ใครบอกว่าน้องขิงจะกลับได้ละครับ น้องขิงจะต้องอยู่ที่นี่”
“เฮ้ย......อะไรว่ะ กูไปตกลงอย่างนั้นกับมึงเมื่อไร กูแค่ยอมนอนกับมึงตอนที่มึงอยากเท่านั้นไม่รวมเรื่องอื่น แล้วตอนนี้กูก็ทำตามที่มึงต้องการเสร็จแล้ว กูก็จะกลับห้องกูมึงไม่มีสิทธิ์มาห้ามอะไรกูทั้งนั้น ถึงกูจะขายศักดิ์ศรีให้มึงแต่กูไม่ได้ขายชีวิตให้มึงนะโว๊ย”
“ถ้าน้องขิงคิดว่าจะรอดออกจากที่นี่ได้ก็ลองซิครับ...คนของพี่ก็ต้องอยู่กับพี่ห้ามขัดคำสั่ง ถ้าขัดคำสั่งนอกจากจะไม่ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว น้องขิงเองจะเดือดร้อน”
“มึง...โกงกูนี่หว่า”
“ไม่ได้โกงครับ....แต่ถ้าน้องขิงอยากอยู่อย่างสุขสบายละก็ทำตามที่พี่บอกดีกว่าแล้วหน้าที่ของน้องขิงนะมันไม่ใช้ครั้งเดียวจบนะครับ”
ผมมาคิดทบทวนดูแล้วสิ่งที่ไอ้กันต์มันพูดไม่เคยมีสิ่งไหนที่เป็นไปไม่ได้ ไอ้กันต์มันทำได้ทุกอย่างที่มันพูดจริงๆ ท้ายที่สุดแล้วไอ้ความพยายามและความเคลียดที่ผมสะสมมาเพราะว่าต้องการหลบหนีจากมันก็เป็นสิ่งที่ศูนย์เปล่านะซิ สุดท้ายแล้วผมก็หนีมันไม่พ้นอยู่ดี
“ก็ได้...แต่ผมขอไปเก็บของก่อน”
“ไม่ต้องหรอกครับ...เดี๋ยวพี่จัดการให้หมดเลยซื้อของใหม่ดีกว่านะครับ คนของพี่ต้องไม่ใช้ของที่ไม่ดี ส่วนเรื่องเงินพี่จะให้ใช้เป็นอาทิตย์ส่วนเงินก้อนแรกพี่จะจ่ายให้พรุ่งนี้เช้า ตกลงนะครับคนเก่ง”
การที่เป็นคนไม่มีทางเลือกมันเป็นอย่างนี้ นี่เอง ผมหัวเราะให้กับตัวเอง สุดท้ายผมก็กลายมาเป็นผู้ชายที่มีเจ้าของหรือผู้ชายป้ายเหลือง แล้วแต่คนจะเรียกก็แล้วกัน และเจ้าของก็เป็นผู้ชายด้วย แต่จะเป็นด้วยสาเหตุใดก็ตามที่ทำให้ผมต้องกลายสภาพมาเป็นอย่างนี้ ผมไม่โทษใครหรอก ผมเป็นคนเลือกเองทั้งหมด
ผมคงต้องยอมรับและทำใจกับสิ่งที่ผมเลือกเอง ไม่ต้องมาสงสารผมหรอก ชะตาชีวิตของทุกคนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว และต่อไปนี้ผมก็จะต้องดำเนินชีวิตไปตามเส้นทางที่ผมเลือก
-
ขิงน่ารัก ยอมๆไปเถาะ
-
ขิงยอมรับชีวิตได้ง่ายกว่าที่คิด เหมือนคนที่เจออะไรมามาก
แต่ดูกันย์ก็มีใจนะเรียกขิงว่าเมียก็หวังว่าซักวันขิงจะเป็นคนดีขึ้นจากที่ไม่ต้องดิ่นลนอีกเพราะกันย์ช่วย
และกันย์จะรักขิงเข้าจริง ๆ ซักวัน ยังไงก็ลุ้นคู่นี้ให้รักันนะ
:pig4: writer คะ
-
ยอม ๆ กันแบบนี้...เชื่อว่าอีกไม่นาน ขิงเองก็คงจะมีใจให้พี่กันย์บ้างไม่มากก็น้อย
ดู ๆ แล้วพี่กันย์เองก็คงจะไม่ต่างอะไรกับขิง...นี่คงจะติดใจขิงแล้วหล่ะสิพี่กันย์
ง้านก็อย่าลืมปล่อยน้องบีมให้พี่เฟคก็แล้วกันนะ...คู่นั้นเนี่ย...เมื่อไหร่พี่เฟคจะเผยความในใจสักที
มัวแต่เก๊กทำหน้าโหดมาก ๆ ไม่ดีนะพี่เฟคนะ...รักเค้าก็บอกว่ารักสิ >///////<
-
เฮ้อออ...นายขิงนะนายขิง
เสร็จพี่กันย์อีกจนได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
มองอีกมุม เวรกรรมมันมีจริงนะ ขิงเคยขายบีม
ปัจจุบันขิงต้องขายตัวเอง และขิงต้องอยู่อย่างคับข้องใจ รู้สึกไร้ซึ่งศักดิ์ศรี และหดหู่กับสถานะของตัวเองในขนะนี้
(ถึงแม้ต่อไปอาจมีการเปลี่ยนปลงไปในทางที่ดี) แต่ขณะนี้ ขิงกำลังได้รับกรรมอันนั้น
-
คิดได้แบบนี้ก็ดีกับตัวเองนะขิง
เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องก้มยอมรับชะตากรรม
ที่ตัวเองเป็นคนเลือกเอง
:monkeysad:
-
ยอมเต๊อะ เพื่ออนาคตที่ดีขึ้น
-
:sad11:เศร้าเหมือนกันเนอะ
-
เฮ้อ.....จะสงสารดีมั้ยเนี่ย..
แต่ไม่แน่กันต์อาจจะรักขิง จริงๆก็ได้
-
รันทดเกินไปจริงๆ
-
ขิง อดีตเมะผู้เร่าร้อน
มันแปลงร่างเป็นเคะผู้รันทดไปแล้ว!! o22
-
:pig4: คุณแต่งได้สุดยอดมากๆๆๆ :impress2:
-
อืมมมม ยอมรับได้ก็โอแหละขิง จะได้ไม่เจ็บมากไง (เอ๊ะ ยังไง :laugh:)
แต่พี่กันต์ก็คงต้องรู้สึกชอบบ้างอะไรบ้างแหละ ไมงั้นไม่เรียกว่าเมียหรอก
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา :กอด1:
-
กันต์เริ่มชอบขิงแล้วใช่ม่ะ
ขิงก็ยอมๆกันต์ไปเถอะยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก
:L2:
-
คนใจร้าย เจอกี่ครั้ง ๆ ก็โดนทำร้ายตลอด
ถ้าขิงไม่ได้ทำเพื่อครอบครัวนะ
อย่าหวังจะได้เจอกันเลย
-
ยังยืนยัน ขิงมันสมควรโดน
มันไม่มีสิทธิ์หลอกขายคนให้คนอื่นตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
-
คิดว่ากว่าขิงจะรักกันย์ได้ น่าจะยากเหมือนกันนะ
ก้อเห็นว่าพี่กันย์ปลุกเท่าไหร่ ก็ไม่มีอารมณ์ร่วม
-
ก้มหน้ารับชะตาไปเถอะ บัก ขิง กรรมตามสนองงแต่ก็มีข้อดี
อย่างนึงทำให้เจอกับพี่กัณ 5555
-
แอบสงสารขิง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมากๆเลย :mc4:
+1 นะคะ
-
:call: :call:
-
ยอมได้เก๋มาก
-
ไอ้พี่กันต์ซาดิสต์ เหมาะสมกับคนอย่างขิงเป็นอย่างแรงนี่ อิอิ...
-
กรณีของบีมดูจะลัลลากว่าขิงเยอะอยู่
เพราะพี่เฟคยอมบีมทุกอย่าง
แต่ขิงนิดูจะไม่ค่อยลัลลาเท่าไรเลย
บีมได้รับการดูแลอย่างดี ขิงได้รับหมัดและแตะ
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
-
พี่ักัณต์นี่ยิ่งกว่าเฟคอีก
- -
แต่นะ.. .ก็น่าจะมีใจใหขิงบ้างไรบ้างแหละมั้ง
:เฮ้อ:
-
แล้วพี่กันต์รู้เปล่าหน่ะ
ว่าเงินที่ ขิง ขอนั้นไห้ครอบครัว
บางทีในมุมร้ายๆ ก้ยังมีมุมดีๆ อยู่
เเอบสงสารขิงเหมือนกันครับ
-
แอบสงสารขิง :monkeysad:
กันย์มีใจให้ขิงบ้างไหม?
:L1: :L2: :L1:
:n1:กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ใจของทั้งสองคน :n1:
-
อ่านแล้วเคร้าใจ
บีบอารมได้อีก
ถ้าจุดมุ่งหมายของไรท์เตอร์คือการบีบอารมณ์คนอ่าน
ขอแสดงความยินดีด้วย
คุณทำสำเร็จแล้ว !!!
จิงจังอ่ะ
-
แวะมาอ่านขอรับ
ยังกระดึ๊บตามไม่ทัน :z2:
-
อ่านก็เหมือนจะสงสารนายขิงนะ เหมือนคนไม่รู้จักรัก เพราะไม่เคยได้รับรัก แต่คนไม่ดีไงก็เกลียดไปแล้วอะ
-
ไม่แน่นะกันต์อาจจะเริ่มมีใจให้ขิงก็ได้
แต่อาจจะยังไม่ยอมรับ
-
:m15: :monkeysad:ทำไมสงสารขิงนะ TT
-
น่าเห็นใจ
-
วะว้าว เค้าตามันแร้วจ๊า ถึงขิงจะมีปมแต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้อภัยชิส์
-
เหมาะกันแล้วคู่นี้ รักกันต์นานๆนะน้องขิง :n1:
-
บวกกหนึ่งคะ
-
หลังจากที่พี่กันต์มาส่งผมที่ห้องแล้ว พี่กันต์ก็รีบขอตัวกลับทันทีไม่มีที่ท่าจะลีลาเหมือนเดิม ผมไม่รู้หรอกว่าพี่กันต์เขาจะรีบไปไหน แต่ดูจากท่าทีแล้วคงต้องรีบไปทำธุระสำคัญอีกแน่เลย
ผมโบกมือลาพี่กันต์ที่หน้าคอนโดของไอ้เฟคแล้ว ผมก็เดินขึ้นห้องมา เฮ้อ...แทนที่ผมจะได้กลับห้องของตัวเองเลย ไอ้เฟคมันกลับให้พี่กันต์มาส่งผมที่ห้องของมันแทน แล้วก็ยัดเยียดกุญแจห้องมาให้ผม ตอนแรกผมก็ไม่ยอมมันหรอก แต่พอผมสบตาของมันเท่านั้นผมก็เลยยอมแต่โดยดี ทาทางมันไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน มันยิ่งดุอยู่
ผมเดินเล่นมาเรื่อยๆ คอนโดของพวกคนมีเงินนี่มันดีอย่าง มันมีทุกอย่างพร้อมสรร ผมเดินดูอย่างเพลินตาเลยที่เดียว
“สวัสดีครับ เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่หรือเปล่า ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย”
ตอนที่ผมเดินผ่านสระว่ายน้ำของคอนโด ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักผม จนผมไม่ได้ตั้งตัวเลย พอผมมองหน้าและชุดที่เขาใส่อยู่ก็ทำให้ผมเริ่มที่จะร้อนที่หน้า เพราะชุดที่เขาใส่มันคือชุดว่ายน้ำที่มีเพียงกางเกงเพียงชิ้นเดียว และไอ้ชิ้นที่ว่ามันก็เล็กนิดเดียวจนแทบเก็บน้องชายของเขาเอาไว้ไม่มิด
“เออ....ครับผมเพิ่งเข้ามาอยู่”
ผมไม่รู้จะตอบว่าอย่างไง จะให้บอกว่าเดินหลงเข้ามา หรือว่ามาบ้านสามีก็บอกไม่ได้ ผมจึงรับสมอ้างไปก่อน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ชื่อ....”
ยังไม่ทันที่พี่เขาจะแนะนำตัวเองเลยว่าชื่ออะไร ผมก็โดนดึงไหล่แล้วถูกโอบกอดด้วยวงแขนของไอ้เฟค มันช่างกลับมาได้จังหวะจริง
“แต่ผมไม่ยินดี....”
พี่คนนั้นเขาหน้าเจื่อนไปเลย ของมันแรงจริงๆ ไอ้เฟค
“กลับห้องได้แล้ว ปล่อยให้ห่างตาไม่ได้เลยนะ”
แล้วมันก็ไม่ฟังคำตอบจากผมเลย มันลากแขนผมเหมือนเคย ผมจำต้องเดินตามไป แต่ก่อนไปขอนิดนึง หันไปโบกมือลาพี่เขาก่อน แต่ต้องแอบทำกลัวไอ้เฟคมันเห็น จะกลายเป็นเรื่องขึ้นมาอีก ผมว่าการคบคนไว้เยอะๆ นะดี มีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยกันได้ ผมต้องหาพันธมิตรเอาไว้ก่อน พี่เขาเองก็โบกมือลาผม
ผมกลับมาถึงห้อง ไอ้เฟคมันก็ไม่พูดอะไร แล้วไอ้อาการที่มันแสดงออกมามันเรียกว่าหึงได้หรือเปล่า แต่ผมกับมันก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่จะมาหึงทำไม
“บีม พี่ขอได้ไหมว่าต่อไปนี่อย่าไปคุยกับคนแปลกหน้าได้หรือเปล่า โดยเฉพาะผู้ชายนะ”
เมื่อผมไม่ยอมพูดขึ้นมาก่อนไอ้เฟคมันก็เลยเริ่มพูดออกมามันเองคงจะทนอึดอัดใจไม่ไหว
“ทำไมล่ะพี่เฟคก็พี่เขา เข้ามาทักผมเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”
“ใครมาทัก ครั้งต่อไปก็ไม่ต้องทักตอบ”
“ไม่....ผมไม่ได้นิสัยเสียเหมือนพี่นี่น่า”
“แต่พี่บอกให้ทำ ไม่เชื่อจะโดนดี”
ผมกับไอ้เฟคเริ่มเถียงกันเสียงดังขึ้น ผมไม่เข้าใจ แค่ผมพูดคุยกับคนที่เข้ามาทักทายผมแค่เนี๊ยมันจะมีปัญหาอะไรหนักหนา เมื่อก่อนผมก็มีคนเข้ามาทักบ่อยๆ ผมก็คุยกับเขาไปทั่วแหละ ถ้าไม่คุยกับเขาซิ เขาจะได้หาว่าหยิ่ง
“แล้วพี่เป็นอะไรกับผมห่ะ ถึงได้มาสั่งให้ทำอย่างนู๊นอย่างนี้ ผมถามจริงๆ พี่เฟคระหว่างเราเขาเรียกว่าอะไร ผมไม่เข้าใจดูทุกอย่างมันคลุมเครือไปหมด จะเรียกว่าคนรักก็ไม่ได้ คู่นอนก็เรียกไม่ได้เต็มปาก พี่บอกผมหน่อย ผมจะได้ทำตัวถูก ทุกวันนี้พี่รู้หรือเปล่าว่าผมอึดอัดใจแค่ไหน ผมจะไปไหนหรือคุยกับใครก็ไม่ได้ ผมไปทำร้ายพี่ตอนไหน พี่ถึงได้จำกัดสิทธิของผมทุกอย่าง”
ผมทนความอึดอัดอยู่นานแล้ว เมื่อได้พูดผมก็พูดออกไปจนหมด ไอ้เฟคมันมองหน้าผมนิ่ง ก่อนที่มันจะเดินหนีไป ปล่อยให้ผมยืนหงุดหงิดอยู่คนเดียวอย่างนั้น มันจะเอาอย่างไงกับผม มันก็ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนสักอย่าง แล้วถ้าเป็นอยู่อย่างนี้ ผมก็แย่ซิ ผมยิ่งคิดยิ่งโมโห
“บีมไปอาบน้ำซิ พี่จะพาไปทานข้าวข้างนอก”
ไอ้เฟคมันหายเข้าไปในห้องสักพักมันก็โผล่หน้าออกมา มันทำหน้าเหมือนเมื่อสักครู่มันกับผมไม่ได้มีเรื่องอะไรกัน
“ผมไม่ไปหรอกพี่เฟคผมเหนื่อย ผมอยากกับห้องแล้ว”
ไอ้เฟคมันเริ่มทำหน้างออีกแล้ว แต่ผมไม่อยากสนใจคนเอาแต่ใจหรอกครับ
“อืม...นั้นก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกพี่เฟคผมกลับเองได้”
ว่าแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องของมันเลย โดยที่ไม่รอมัน ผมได้ยินเสียงไอ้เฟคมันพูดอะไรก็รู้เสียงดัง แต่อารมณ์ตอนนี้ผมไม่อยากรับฟังใครแล้วครับ ผมออกมาจากห้องของไอ้เฟคได้ผมก็โทรไปหาไอ้อ้นทันที บางครั้งผมอาจจะหลบไปนอนที่ห้องไอ้อ้นก่อนดีกว่าคืนนี้ ถ้าผมกับไปที่ห้องไอ้เฟคมันจะต้องตามไปแน่ แล้วเรื่องที่ผมไม่ยอมทำตามที่มันสั่งก็จะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก
แต่เมื่อผมโทรไปหาไอ้อ้น ผมก็ต้องพบกับความผิดหวัง ไอ้อ้นมันไม่ได้อยู่ที่ห้องครับ มันบอกผมว่ามันไปทำงานที่ต่างจังหวัด วันจันทร์ถึงจะกลับ ผมได้ยินเหมือนเสียงเพลง ผมชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามันไปทำงานจริงๆ หรือมันหนีผมไปเที่ยวกันแน่ เมื่อไอ้อ้นพึ่งพาไม่ได้แล้ว ผมก็คิดว่าผมจะไปหลบอยู่กับใครได้บ้าง ไอ้แบงค์ก็ลืมไปได้เลย ผมได้ยินว่ามันจะไปไหนก็ไม่รู้ ส่วนไอ้จู มันก็ย้ายห้องไปอยู่กับแฟนมันแล้ว อย่างนี้เท่ากับว่าผมหมดทางไปแล้ว แต่ใช้ซิ ผมไม่ได้กับบ้านนานมากแล้ว ผมว่าผมหลบไปอยู่ที่บ้านตัวเองดีกว่า
เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็รีบหารถเพื่อไปที่หมอชิตแล้วนั่งรถทัวร์เพื่อกลับบ้านที่ต่างจังหวัดดีกว่า ด้วยความโชคดีของผมเองก็เป็นไปได้ พอมาถึงผมก็ได้ตั๋วรถเที่ยวที่จะออกอีก 10 นาทีข้างหน้านี้แล้ว ผมนั่งไปอีกสักสองสามชั่วโมงผมก็จะถึงบ้านของผมแล้ว จะว่าไปตั้งแต่มีไอ้เฟคเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของผม ผมก็ไม่ได้กลับบ้านเลย คิดไปแล้วก็คิดถึงเหมือนกัน ไม่รู้ป่านนี้พ่อกับแม่จะเป็นอย่างไงบ้าง
ผมคิดถึงเรืองราวต่างๆ จนเผลอหลับไป ผมกะว่าพอตื่นขึ้นมาตอนเช้าผมคงจะถึงบ้านพอดี
และก็เป็นอย่างที่ผมคำนวณเอาไว้ พอผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผมก็ถึงบ้านพอดี แค่ต่อรถเข้าไปที่บ้านอีกนิดหน่อยก็ถึงแล้ว ดีนะที่บ้านของผมอยู่ในตัวจังหวัดเลยไม่ยุ่งยากในเรื่องการหารถเพื่อที่จะเข้าบ้าน
แต่ก่อนเข้าบ้านผมคงต้องแวะหาอะไรกินรองท้องก่อนดีกว่า เพราะผมมาอย่างกะทันหัน ผมเลยยังไม่ได้โทรบอกที่บ้านเอาไว้ว่าผมจะกลับมา ถ้าขืนเข้าไปอย่างนี้ผมต้องอดแน่นอน
ผมแวะกินโจ๊กที่ร้านประจำของผมโจ๊กหมูหมักเนื้อนุ่ม มากๆ ไปหากินที่ไหนก็ไม่ได้ ต้องที่นี่เท่านั้น คนในร้านก็ยังแน่นเหมือนเดิมไม่มีผิด มีทั้งเด็กที่มากินก่อนที่จะไปเรียน หรือแม้แต่ผู้ใหญ่ที่แวะมากินก่อนไปทำงานเหมือนกัน
“ป้ามนสวัสดีครับ”
พอเดินเข้าไปในร้านผมก็แวะไปทักทายเจ้าของร้านซึ่งก็คือป้ามนนั้นเอง ป้ามนกำลังยุ่งอยู่กับการตักโจ๊ก ดูแล้วป้าแกก็ยังคล่องเหมือนเดิมไม่มีผิด ไม่ต้องแปลดใจไปหรอกครับที่ผมจะดูสนิทสนมกับเจ้าของร้านถึงกับไปทักทายกัน เพราะผมนะมากินโจ๊กที่ร้านของป้าเขามาตั้งแต่เด็กแล้ว
“อ้าว....บีมกลับมาตั้งแต่เมื่อไรลูก หายหน้าไปเลยนะตั้งแต่ไปเรียนที่กรุงเทพ”
“ก็ผมยุ่งเกี่ยวกับเรียนนะครับป้าเลยไม่ได้กลับมาบ้านเลย”
“จ๊ะ....ยุ่งเกี่ยวกับเรียนหรือว่าสาวๆ กันแน่จ๊ะ”
“5555++ ยุ่งเรื่องเรียนจริงๆ ครับ ป้ามนครับผมขอเหมือนเดิมนะครับ”
“ได้....เดี๋ยวป้าให้เด็กยกไปให้ไปนั่งรอเถอะ”
เมื่อผมสั่งแล้วผมก็มานั่งที่โต๊ะตัวประจำที่มาครั้งไหนผมจะต้องมานั่งเสมอ ผมมองไปรอบๆ ร้านทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ทำให้ผมคิดถึงอดีตเมื่อสมัยตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ที่ใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ไม่เหมือนตอนนี้ ทุกอย่างในชีวิตของผมดูยุ่งวุ่นวายไปหมด
ผมนั่งรอเพียงครู่เดียวโจ๊กร้อนๆ ก็ถูกยกมาให้ ผมจึงจัดการกิน รสชาติก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง รสชาติที่ผมไปหากินที่ไหนก็ไม่มีเหมือน ผมค่อยๆ กินไปเรื่อยๆ นั่งมองคนในร้านที่คนนั้นมาคนนี้ไปไม่ได้หยุด มีทั้งมานั่งกินที่ร้าน หรือซื้อกลับไปกินที่บ้าน ถ้าผมอยู่ท่กรุงเทพผมคงไม่มีเวลามานั่งสบายอย่างนี้หรอก ทุกอย่างมันรีบเร่งไปหมดแล้วยังมีไอ้เฟคที่คอยมาเร่งผมอีกคน เฮ้ย...แล้วผมจะคิดถึงมันอีกทำไมกัน ที่กลับมาบ้านก็เพราะต้องการหนีมันนี่หว่า พออย่างนี้กลับมาคิดถึงเรื่องของมันอีก ไม่ไหวแล้ว ผมคงอยู่กับมันมากเกินไป ทำให้มันมามีอิทธิพลกับความคิดของผมอีกแล้ว
“ป้ามนครับเท่าไร”
เมื่อกินเสร็จแล้วผมก็เดินมาจ่ายตังค์กับป้าเขา
“ไม่ต้องหรอกลูก วันนี้ป้าห้กินฟรีนานๆ ป้าจะเห็นหน้าสักที”
“ขอบคุณครับป้า”
ยังนี้แหละครับสังคมต่างจังหวัด ผู้คนดูจะมีน้ำใจกว่าคนในเมืองเยอะ นี่ไม่ได้ว่านะครับแต่มันคือเรื่องจริง ไอ้เรื่องจะมาให้กินฟรีอย่างนี้นะยาก แต่ต่างจังหวัดมันเป็นเรื่องธรรมดา
“งั้นผมไปก่อนนะครับป้ามน นี่ยังไม่ได้เข้าบ้านเลย แล้ววันหน้าผมจะมาอุดหนุดอีกนะครับ”
“จ๊ะ...แล้วป้าจะรอนะ”
ผมเดินออกมาจากร้านโจ๊กผมก็มองที่นาฬิกานี่มันสายมากแล้ป่านนี้คงไม่มีใครอยู่บ้านแน่นอน ผมคงต้องไปเอากุญแจบ้านที่พ่อหรือไม่ก็แม่ก่อนดีกว่า ว่าแล้วผมก็โบกมือเรียกมอ’ไซค์รับจ้างเพื่อจะได้นั่งกลับบ้าน
“ไปไหนครับ”
“ไปค่ายธนรัตน์ครับ”
ผมบอกจุดมุ่งหมายของผมนั้นก็คือค่ายทหารแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดนั้นแหละครับ นั่งรถแค่ 20 กว่านาทีก็ถึงแล้ว
ผมนั่งรถมาจนถึงทางเข้าค่ายผมเลยให้พี่เขาจอดแค่นั้น เพราะถ้าจะเอารถเข้าไปจะต้องยุ่งยากในการแลกบัตรอีกเสียเวลา และอีกอย่างที่ทำงานของพ่อผมก็เดินเข้าไปอีกไม่ไกลเท่าไร และผมก็ไม่กลัวหลงหรอก เพราะผมอยู่ที่นี้มาตั้งแต่เด็กแล้วเรื่องหลงทางลืมไปได้เลย
-
งอนกลับบ้านเลย หุหุ เดี๋วก็ได้เกิดเรื่อง ถ้าเฟคไม่สำนึกแต่ถ้าสำนึกก็คงตามมาง้อ
-
ดูท่าจะเป็น "หนีเที่ยว" มากกว่าม้างง
หนูบีมม :m20:
-
น้องบีมงอนเลย ไอ้พี่เฟค หัดใจเย็นๆ แล้วไปง้อน้องซ๊ะ :angry2:
-
เหอๆ....หนีอีกแล้ว
เหมือนว่าจะต้องมีอะไรบางอย่างต้องเกิดขึ้นในไม่ช้าแน่นอน!!
55+
-
เอ แบบนี้ต้องตามมาง้อน้า
-
หนีกลับมาหาพ่อแม่อย่างนี้ ระวัง พี่เฟคจะตามมาขอนะจ๊ะ
-
คราวนี้หวังว่าพี่เฟคจะคิดอะไรได้บ้างนะ...
แหมะ...น้องบีมจ๋า...ที่คิดถึงแต่พี่เฟคเนี่ย...ก็เพราะนู๋มีแต่พี่เค้าอยู่ในความคิดเสมอไง...คริคริ
พี่เฟคทำน้องงอลแล้วอ่ะ...รีบ ๆ ตามมาง้อโดยด่วนเลยนะ...แล้วก็รีบ ๆ บอกความในใจกับน้องด้วยล่ะ
เข้าใจ๊~!!!!!!!!!!
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o13
-
เอิ่ม หนีแล้วจะเกิดเรื่องรึเปล่าขอรับ
พี่เฟคจะตามมาไหมนะขอรับ ??
รอดูตอนต่อไปโลด :a9:
-
แรกๆก็เกลียดขิงแต่พอรู้ว่าขิงมีชีวิตยังไงสงสารขึ้นมาทันทีเลย
บีมก็เหมือนกัน :เฮ้อ:
+1 นะคะ
-
หนูบีมหนีมาแบบนี้ เฟคคงโกรธเป็นไฟล่ะคราวนี้อ่ะ
-
นั่นสิ ชัดเจนหน่อย
เฟคจะมาง้อป่าวน๊าๆๆ
ต้องมาสิเนอะ
-
น้องบีมงอนแล้วอะ
อย่างนี้พี่เฟคจะตามมาง้อถูกหรือเปล่านี่
:z2:
-
เฟคก็บอกน้องเค้าไปสิค่ะ
ความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือเนี่ย
ไม่มีใครชอบหรอกนะ
สงสารบีม
มันทำตัวไม่ถูกอ่ะ
-
ดูสิเฟคจะทำไง
ถ้าทำร้ายน้องบีมอีก จะแช่งให้ไอ้นั่นใช้การไม่ได้เลยหล่ะ คอยดู.. :angry2:
-
หนีแหละเริ่ดมาก ผชเลวๆ
-
ว้าหนีเข้าค่ายไปแล้ว มาต่อด่วนมันค้าง
-
เฟคอย่าลืมตามง้อนะ
-
พอห่างกันหน่อยก็เริ่มคิดถึงกันแล้วใช่มั๊ยล่ะ
เค้าลางของความรักกำลังก่อตัว
ความคิดถึงกระจายเป็นบริเวณกว้าง
เรือเล็กงดออกจากชายฝั่ง
เพราะอาจโดนคลื่นแห่งความรักซัดจนถอนตัวไม่ขึ้น
จบการพยากรณ์อากาศของnunamickyค่ะ
อิ อิ :a1:
-
ที่หนีกลับบ้านแบบนี้เพราะงอนพี่เฟคอะดิ
เพราะความไม่ชัดเจนในสถานะกับพี่เฟคใช่มัยเนี่ย
-
ลูกทหาร?? เหอๆๆ นายเฟคมีหวังได้กินลูกตะกั่วเล่นแห่งมๆ คิกๆ
-
น้องบีมงอลลลลลลลล ไอ้เฟคไปง้อด่วนนนนนนนน
-
ไอ้พี่เฟค เมียงอลหนีกลับ ตจว. แล้ว ตามด่วน เดี๋ยวหาย เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ :jul3:
-
ลุ้นๆๆ
พี่เฟคบอกรักสักทีเด้ๆๆ
ปล..อยากอ่านคู่ขิงกับพี่กันต์ กร๊ากก
ชอบความซาดิส
-
โอ๊ะ...ค่ายทหาร
พ่อบีมเป็นทหาร ฮ่าๆ
ดีๆไม่ดีได้เอาลูกปืนไล่ยิงลูกเขย เอิ๊กๆ
-
หุหุ อิพี่เฟคมันไม่คลั่งตายหรอนั้นนะ :laugh: :laugh:
-
o13 o13 :really2:
-
บีมหนีมาแบบนี้ เฟคคงคลั่งแน่ๆ :serius2:
-
หึหึ...หนีมาแบบนี้....เดี๋ยวน้องบีมได้งานเข้า :laugh:
-
น้องบีมงอลนานๆนะ
-
:เฮ้อ: หนีมาบ้านก็ดีนะ ทำให้ตัดสินใจอะไรได้มากขึ้น :impress
-
หนีมาแบบนี้ถ้าเฟคเอากลับไปได้จะรอดไหมอะ
-
บีมหนีพี่เฟคได้ไม่นานหรอกมั้ง เดี๋ยวคุณพี่เค้าก็มาตามกลับแน่ๆเลย
แต่คราวนี้ให้มันชัดเจนน่ะเป็นมั้ยเฟค :m16:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา :impress2:
-
เพ่งเข้ามาอ่านแต่อยากได้แบบ 3P
5555
โลภมากไปไหมเรา
เอิ้กๆๆๆๆ :haun4:
เฟคกะกันตามบีมเร้ววววว :mc4:
-
กลับไปโดนจัดหนักแน่ ฮ่าๆ
-
ขิงนะขิง
จะน่าเห็นใจกว่านี้ถ้าจะยอมรับผิดเต็มปากเต็มคำหน่อย
ส่วนกันต์
ยังคงความจิตไว้ได้ แต่ก้อชอบอีตาโรคจิตปากหวานนี่แฮะ
เฟคอ่ะเหรอ
หึ ผีเข้าผีออกเหมือนเดิม ถึงจะดีขึ้นบ้าง แต่โดยรวมก้อยังเอาแต่ใจตัวเป็นที่ตั้งอยู่ดี
สุดท้ายนู๋บีม
ช่วงนี้น่าสงสารจิงๆ งานเข้า แถมเพื่อนอ้นก้อไม่มีปัญญาแม้แต่จะช่วยเหลือตัวเอง เพราะงั้นคงช่วยไรนู๋ไม่ได้หรอก
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งรุ้ว่าบีมเปนลูกตะหานในค่ายที่ประจวบฯ
-
น้องบีมกลับบ้าน...อิอิ
-
^
^
^
จิ้ม
รอนร้าส์
-
มารอด้วยคนนะค่ะ รีบๆ ให้พี่บีมใจอ่อน เถอค่ะ ไม่งั้นหนูจะเอาพี่เฟคไปเองแล้วน้าาา :กอด1:
-
อ่านถึงปัจจุบันแล้ว ^^
ตอนแรกสงสารบีมนะ ตอนนี้คิดว่าบีมนี่น่ารักดีจัง มีคนจีบเพียบ 55+
-
:impress2:
ตามทันแล้วสนุกดีเนาะ
จะรอตอนต่อไป :t3:
-
เข้ามาดัน เพราะหายไปนานเกิน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลย
-
ไอ้พี่กันต์กับไอ้น้องขิงนี่ช่างผีเน่ากับโลงผุจริงๆ
อิพี่เฟคหึงหน้ามืดมาก *ตบพุงปลิ้น*
-
รอครับผม ^^
-
ว้าวววววว
พึ่งมาอ่านอ่ะจร้า สนุกมากเรย o13
มาต่อไวๆน้า
-
:serius2: :serius2:
หายไปเรยๆๆๆ
-
หายนานจังเลย - -
-
สงสัยจะหนีไปตามชื่อตอนแล้วอ่ะ Writer 555++
-
^
^
^
เห็นด้วย ^^
-
ผมเดินเข้ามาในค่ายทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมยังเห็นทหารเกณฑ์ยังคงฝึกหนักเหมือนกับที่ผ่านมารุ่นแล้วรุ่นเหล่า เปลี่ยนไปมาประจำ แต่ก็มีจ่าทหารแก่ๆ คนเดิมเป็นคนฝึกให้เหมือนเดิม
ผมเดินไปที่ทำงานของพ่อผม นี่ก็เหมือนกันที่ยังเหมือนเดิม ด้วยความเคยชินที่มีมาตั้งแต่เด็ก ผมก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของพ่อผมทันที
“น้องหยุดก่อนครับ ที่นี่เข้าไม่ได้นะครับ”
ผมหยุดแล้วหันไปตามต้นต่อของเสียงนั้น แต่ผมก็ต้องตะลึงในความหล่อของเขา และที่สำคัญเขาแต่งชุดทหารเต็มยศเสียด้วย แต่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน คงจะเป็นผู้หมวดที่ย้ายมาอยู่ใหม่ก็เลยไม่รู้จักผมว่าผมเป็นใคร และไอ้นิสัยดั้งเดิมของผมมันก็ผุดขึ้นมา
“ทำไมเข้าไม่ได้ล่ะครับ ก็ผมจะเข้ามาพบท่านผู้พัน”
“คือที่นี่เขตทหารนะครับ แล้วน้องได้นัดหมายท่านไว้ก่อนหรือเปล่า”
เขายังไม่ยอมให้ผมเข้าไปในห้องทำงานของพ่อผม
“ไม่ได้นัดครับ แต่ท่านผู้พันเคยบอกไว้ครับว่าให้ผมเข้าพบได้ตลอดเวลา งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“ไม่ได้ครับน้อง ถ้าไม่ได้นัดท่านไว้ก่อนเข้าไม่ได้ครับ”
“เอ๊ะ...พี่ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงว่าท่านบอกว่าผมเข้าพบท่านได้ตลอดเวลานะ”
ผมยังยืนถียงอยู่กับผู้หมวดท่านนั้นอยู่นาน ผมจะเข้าไปแต่เขาไม่ให้ผมเข้าครับ แต่ผมไม่เคลียดอะไร อันที่จริงผมอยากแกล้งเขาเท่านั้นเองครับ แต่ระหว่างที่ผมกำลังสนุกกับการได้ต่อล้อต่อเถียงกับผู้ชายคนนี้อยู่ก็มีเสียงถามมาจากด้านหลังของผม
“หมวดก้อง....มีเรื่องอะไรกัน ทำไมเสียงดังอย่างนี้ห่ะ...ไม่รู้กฎระเบียบหรือไง”
ผมหันกลับไปตามเสียงนั้นแล้วผมก็ยกมือไหว้พี่เขา พี่เขาก็รับไหว้ผม พร้อมกับยิ้มให้ผมอีก พี่หมวดแกรู้จักกับผมครับ และแกก็รู้นิสัยผมดีว่าผมแกล้งเด็กใหม่ของแกอีกแล้ว
“คือน้องคนนี้เขาจะเข้าพบท่านครับ แต่ไม่ได้นัดท่านไว้ผมพูดอย่างไงก็ไม่ยอมเชื่อครับ จะเข้าไปในห้องอย่างเดียว”
เขารีบฟ้องกับทหารอีกท่านหนึ่งที่เดินมาแล้วผมยกมือไหว้
“เฮ้ย...ปล่อยเข้าไปเลย”
“แต่....”
“ไม่ต้องแต่หรอกคนนี้พิเศษปล่อยเข้าไปได้เลยไม่ต้องนัดหมาย ท่านไม่ว่าอะไรหรอก”
“แน่นะครับพี่ ผมไม่อยากโดนดุอีก ท่านยิ่งเฮี๊ยบอยู่ด้วย”
“เออ....พี่รับรองได้”
“ครับ....”
แล้วพี่หมวดก็เดินมากระซิบที่ข้างหูของผมว่า
“อย่าแกล้งให้เขากลัวล่ะน้องบีม แล้วเย็นนี้พี่จะไปกินเหล้าด้วย คิดถึงนะเนี๊ย มาทั้งที พี่ต้องไปฉลองด้วยไม่เจอกันนาน”
“ครับ...พี่หมวดแล้วเจอกันเย็นนี้นะครับ”
พี่หมวดป้องก็มองอย่างสงสัยว่าผมกับพี่หมวดคุยอะไรกันสองคน แต่พอพี่หมวดมองไป เขาก็รีบยืนตัวตรงทำเป็นไม่สนใจ แล้วเดินนำผมแล้วเคาะประตูก่อนที่จะตะโกนรายงานคนในห้องตามระเบียบของทหารก่อนที่จะเข้าไปในห้อง ผมได้ยินเสียงของพ่อ ดังออกมาจากในห้อง เสียงที่ทรงพลังและมีอำนาจ แต่ความใจดีนั้นผิดกันลิบลับ พ่อของผมเป็นคนที่ใจดีมาก แต่เวลาทำงานล่ะก็ดุมาก
เสียงของพ่อของผมอณุญาติให้เข้าไปได้ พี่หมวดก้องมองหน้าผมนิดนึงก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป พ่อผมถามพี่หมวดนิดหน่อยก่อนที่เหงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารพ่อเห็นผมเท่านั้นท่านก็ลุกขึ้นมาจากที่โต๊ะทำงานแล้วมากอดผมแน่น
“ไอ้หมาบีมมาอย่างไงลูก ทำไมมาตั้งแต่เช้าอย่างนี้”
พอพ่อกอดผมเสร็จจนหนำใจแล้ว พ่อก็เอามือมาลูบหัวผมด้วยความรักใคร่ ก่อนที่จะถามผม
“ก็บีมคิดถึงพ่อนี่หน่า ก็เลยอดใจไม่ไหวเลยรีบมา”
“เออ....ไอ้ขี้ประจบคนแก่ เออ...นี่หมวดก้องนี้ลูกชายคนกลางผมเอง เรียนอยู่ที่.........นะ หมวดรู้จักเอาไว้ซิ”
พ่อผมเห็นว่าพี่หมวดแกยืนงงอยู่ ท่านก็เลยแนะนำผมให้พี่หมวดก้องรู้ว่าผมเป็นใคร ผมยิ่งตลกพี่แกเข้าไปใหญ่ พี่แกหน้าเหวอไปเลยเมื่อรู้ว่าผมเป็นใคร
“ครับ...ท่าน”
หลังจากนั้นพี่หมวดก้องก็ขอตัวออกไปจากห้องโดยให้เหตุผลว่าต้องการให้ผมอยู่กับพ่อเป็นการส่วนตัว
แล้วพ่อก็ลากให้ผมมานั่งที่โซฟาในห้องทำงานของท่านนั้นแหละ แล้วก็ถามเรื่องความเป็นอยู่ของผมกับเรื่องการเรียนของผมก่อนที่จะเรียกหมวดก้องให้เข้ามาอีกรอบ
“นี่...หมวดก้อง ช่วยไปส่งลูกชายให้ผมที่นะ”
“ได้ครับท่าน...”
พี่หมวดก้องรับคำสั่งแล้วก็ออกไปจากห้องทันที ผมก็เข้าไปกอดพ่ออีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง เพื่อไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าที่ทำงานของพ่อโดยที่มีผู้หมวดก้องคอยอยู่ในรถแล้ว ตลอดทางระหว่างผมกับพี่หมวดก้องก็ไม่มีใครพูดอะไรกันจนกระทั้งมาถึงบ้าน พี่หมวดก็ลงมาเปิดประตูรถให้ผม ทำเอาผมเขินไปเหมือนกันที่มีคนมาทำอย่างนี้ให้ผม แล้วพี่หมวดก้องก็ขับรถกลับไป ส่วนผมก็เข้าบ้านไปอาบน้ำแล้วก็นอนยาวไปจนบ่ายผมก็ถีบจักรยานออกไปหาอะไรกินที่ร้านสวัสดิการของทหาร บรรยากาศเก่าๆ
หลังจากกลับมาจากไปหาอะไรกินแล้วผมก็กลับเข้าบ้านแล้วไปเดินสำรวจรอบๆ บ้านก่อนที่จะไปลื้อเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ของผมออกไปซักก่อนที่จะเอามาใส่ ระหว่างรอผ้าซักเสร็จผมก็ต้องโทรไปรายงานกับผู้บัญชาสูงสุดในบ้านเสียก่อนว่าผมกลับมาบ้านแล้ว ผมก็โดนบ่นนิดหน่อยที่ไม่โทรมาบอกก่อน
หลังจากที่ผมซักเสือผ้าเสร็จผมก็ไปนอนเล่นบนแปลที่หลังบ้าน อากาศดีๆ ลมเย็นๆ ทำให้ผมเผลอหลับไปอีกรอบ ไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนแล้วเหมือนกัน กลับมาบ้านมันก็มีอะไรดีๆ อย่างนี้แหละ
ผมมาตื่นอีกครั้งตอนที่แม่ของผมมาปลุกให้เข้าไปในบ้านบอกว่าพี่หมวดกิจมาหา พี่หมวดกิจก็คือคนที่มาเจอผมกำลังอำพี่หมวดก้องอยู่ไงครับ แม่บอกว่าพี่หมวดเขามารอแล้วจะไปไหนกันอีก เจอหน้ากันไม่ทันไรเลยจะออกไปตะลอนทัวร์อีกแล้ว
ผมออกไปก็เจอพี่หมวดกิจกำลังคุยอยู่กับพ่อของผมอย่างออกรสออกชาด พร้อมกับที่นั่งข้างๆ ก็คือพี่หมดก้องที่นั่งนิ่ง แก๊กท่าขรึมอยู่เห็นแล้วผมก็อย่างแกล้งอำแกอีกจริงๆ
“อ้าว...บีมมาแล้วเหรอลูก มานั่งข้างพ่อก่อนนี่จะไปไหนกัน หมวดกิจกับหมวดก้องเขาถึงมารับถึงบ้านเลย จริงๆ เลยเราอยู่ไม่เคยติดบ้านเลย”
“ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกพ่อ แค่ใกล้ๆ แถวนี้แหละครับ เดี๋ยวผมก็กลับมา ใช่ไหมครับพี่หมวดกิจ”
ผมหันไปถามพี่หมวดทันทีเพื่อหาคนสนับสนุนเพื่อที่จะได้ไม่ถูกขัดขวาง พี่หมวดกิจแกก็รู้งานดีรีบสนับสนุนพร้อมกับรับปากว่าจะพาผมมาส่งให้ถึงบ้าน
หลังจากที่ออกมาจากบ้านได้พี่หมวดก็พาผมไปนั่งกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ต้องนั่งรถออกมาจากค่ายไกลพอสมควร ผมมองหมวดก้องตลอดเวลาจนพี่กิจสังเกตเห็นแล้วแซวผม แต่ผมก็แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ว่าไม่มีอะไรทั้งๆ ที่ในใจของผมนะมันอยากจะแกล้งคนที่ทำเงียบไม่ยอมพูดยอมจา แล้วอย่างนี้จะมาทำไมกันนะ เสียอารมณ์
แต่พอเหล้าเข้าปากของหมวดก้องเท่านั้นแหละ หมวดแกก็พูดมากแถมตลกเสียด้วย ว่าแล้วพี่กิจถึงชงเหล้าให้หมวดก้องมากขนาดนั้น
สรุปว่าคืนนั้นผมเมาเละไปเลยต้องลำบากพี่กิจหิ้วกลับบ้าน แต่พี่กิจไม่กล้าไปส่งผมที่บ้านหรอกครับ พี่แกกลัวโดนพ่อผมเล่นงานเอาและอีกอย่างพี่แกก็เมามากเหมือนกัน ผมเลยต้องไปนอนที่บ้านของพี่กิจกันแทน
“พี่กิจผมมานอนอยู่ที่นี้ได้ไงอ่ะ”
ผมถามทันทีที่ผมลืมตาขึ้นแล้วเห็นพี่กิจนั่งเกาหัวอยู่ข้างๆ สถาพพี่กิจเองก็ไม่ต่างกับผมเท่าไร
“ก็บีมเมามาก พี่เลยไม่กล้าพาไปส่งบ้าน แล้วอีกอย่างพี่ก็เมาเหมือนกันไม่รู้ว่าพากันกลับมาได้อย่างไง แล้วหมวดก้องกลับบ้านไปตอนไหนพี่ก็ยังไม่รู้เลย”
“อืม...ดี อย่างนี้ผมกลับบ้านไปไม่โดนเหรอนี้ กลับบ้านวันแรกก็หายหัวไม่ยอมไปนอนที่บ้าน”
“บีมนะไม่เท่าไร พี่นะซิไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง”
“5555++ ช่วยไม่ได้ ก็ผมบอกแล้วว่าไม่ พี่กิจก็ไม่เชื่อ แล้วอย่างนี้จะไปทำงานไหวเหรอ”
“ไม่ปฎิเสธนะซิไอ้ตัวแสบ ชงให้ที่ไรหายตลอด อย่ามาพูด”
กว่าผมกับพี่กิจจะออกจากบ้านของพี่กิจได้ก็ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เพราะกว่าที่พี่กิจแกจะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานได้ก็โอ้เอ้อยู่นาน พี่กิจขับรถไปจอดที่หน้าบ้านของผมอย่างช้าๆ เหมือนกับกลัวอะไรสักอย่าง
“ไม่ลงมากินกาแฟก่อนเหรอพี่กิจ”
ผมหันไปถามพี่กิจก่อนที่ผมจะลงจากรถ
“ไม่ดีกว่าพี่ต้องรีบไปทำงานเดี๋ยวสาย”
“รีบจริงเหรอพี่กิจ ไม่ใช่กลัวพ่อผมเหรอ”
“ก็ใช่นะซิ ยังจะมาถามอีก แล้วรีบลงไปเลยขืนชักช้าท่านออกมาเห็นพี่จะซวย”
“5555 ไปก่อนนะพี่กิจแล้วเจอกันเย็นนี้ โชคดีครับ”
“โชคดี ถ้าพี่ไม่โดนเล่นจนอ่วมไปก่อนก็เจอกันเย็นนี้”
แล้วพี่กิจก็ออกรถไปอย่างรวดเร็วไม่เหมือนตอนมาจอด พี่แกคงกลัวพ่อผมมากนะครับ ปกติ พ่อของผมจะใจดีมาก แต่ถ้าใครทำผิดละก็ จะโดนลงโทษหนักมากครับ
ผมเดินเข้าไปในบ้าน แต่ทำไมดูเงียบๆ จัง หรือว่าพ่อกับแม่จะออกไปทำงานแล้ว แต่ไม่น่าจะใช่เพราะนี่มันยังเช้าอยู่เลย ยังไม่ใช่เวลาทำงานเสียหน่อย แต่ก่อนที่ผมจะย่องเข้าทางประตูหลังบ้านผมก็ต้องตกใจที่อยู่ๆ มีคนโผล่ออกมาจากประตู
“ฮันแน่.....ไปไหนมาพี่บีมกลับซะเช้าเลย”
น้องชายของผมนั้นเองครับที่โผล่ออกมาตกใจหมดนึกว่าแม่หรือไม่ก็พ่อของผม
“ไปกินเหล้ากับพี่กิจมานะ แล้วก็หมวดก้อง”
“อ๋อ.....นึกไว้แล้วเชียว พี่กิจก็ก็ไวใช้ได้นะเนี๊ย พี่บีมกลับบ้านมาไม่กี่ชั่วโมงก็มารับแล้วหายกันไปทั้งคืนเลย”
“อืม...พี่เจอแกตั้งแต่ตอนเช้าแล้วที่กรม และก็เจอหมวดก้องด้วย”
“อ๋อ...หมวดก้อง ลูกน้องใหม่พ่อล่ะ เห็นพ่อชมว่าใช่ได้ ขยันดี แล้วพี่ไปแกล้งอะไรหมวดแกหรือเปล่า เดี๊ยวแกตกใจขอย้ายพ่อจะเล่นงานพี่”
“ไม่ได้แกล้งโว๊ย ทักทายกันธรรมดา”
“จริงอ่ะ”
“เออ....”
น้องชายผมทำท่าไม่เชื่อในคำพูดของผมเท่าไร
“จริงไม่ได้แกล้งเขาเลย...แล้วพ่อกับแม่ว่าอะไรหรือเปล่า”
“เรื่องอะไรล่ะพี่บีม...”
“ก็เรื่องที่พี่ไม่กลับบ้านเมื่อคืนนะ”
“ก็มีบ่นนิดหน่อย พอดีมีแขกมานะพ่อก็เลยยังไม่ได้ว่าอะไรมาก เออ...พ่อให้ผมมาตามพี่นะ”
“เฮ้ย...พ่อรู้ได้ไงว่าพี่กลับมาแล้วอ่ะ”
“ก็พ่อคงได้ยินเสียงรถมั้ง พี่กิจมาส่งใช่ป่ะ ไม่เห็นเข้ามาในบ้านคงกลัวลาะซิพาลูกชายคนโปรดหายไปทั้งคืน สงสัยจะโดนหนักแน่คราวนี้”
“เออ..พี่กิจมาส่ง งั้นพี่ไปก่อนนะ เดี๊ยวพ่อจะโกรธหนัก แล้วบอลแกรู้ป่ะว่าแขกของพ่อเป็นใครอ่ะ ถึงได้เรียกพี่ไปหา”
“เห็นว่าเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อนะ แล้วเขาบอกว่ารู้จักพี่ด้วย”
“นั้นพี่ไปก่อนนะพี่ก็อยากรู้ว่าใครเหมือนกัน”
แล้วผมก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะไปห้องรับแขก แต่ตอนที่ผ่านห้องครัวไปนั้นผมก็เจอกับแม่ที่เดินสวนเข้ามาเหมือนกัน แม่เอามมือชี้หน้าผมประมาณว่าเจอดีแน่ ผมก็ได้แต่ยกมือไหว้แล้วรีบเผ่นไปก่อนที่จะโดนของแถมเป็นการเรียกน้ำย่อย เช่นหยิกหรือไม่ก็บิดหู
ผมเดินเข้าไปในห้องรับแขก ผมก็เห็นว่าพ่อของผมกำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งแต่ผมไม่เห็นหน้าของเขาเพราะเขาหันหลังให้กับประตูที่ผมเดินเข้ามา แล้วผมก็ได้ยินเสียงพ่อหัวเราะเสียงดัง ผมค่อยสบายใจขึ้นหน่อย พ่อคงอารมณ์ดี ผมจะได้โดนดุไม่มากเท่าไร
“อ้าว....บีมมาพ่อดี นี่พี่เขามารอนานแล้วนะ”
พอพ่อเห็นผมพ่อก็เรียกผมเข้าไป ผมจึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับพ่อ พ่อจึงแนะนำให้รู้จักแขกของท่าน แต่พอผมเห็นหน้าแขกของพ่อคนที่เขามารอผม ผมก็ต้องตกใจ พรางคิดว่าชีวิตของผมจะหนีมันพ้นหรือเปล่า
แขกคนที่ว่าก็คือ ไอ้เฟคนั้นเอง
“มาได้ไง....”
มันยิ้มให้ผมนิดนึงก่อนที่มันจะพูดว่า.......อย่าพูดนะว่ามาตามเมียไม่งั้นผมตายแน่ขอร้องล่ะ......
-
+1
ว่าแต่อีพี่เฟคมาได้ไงหว่า
ปล.เค้าอยากได้หมวดก้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :-[ :-[ :-[
-
แต่เราก็หากันจนเจออิอิ...
-
ลืมตอนเก่าแล้วนะนั่น -*-
หายไปนานเกิ๊น แต่ก็มาคลำๆไปได้ 55+
-
ไม่ใช่ว่าพอพ่อบีมรู้ความจริงถึงเรื่องที่ไอ้เฟคเคยทำกับบีมแล้วเอาปืนยิงไอ้เฟคดับคาที่หรอกนา (แต่ถ้าเป็นงั้นจริง ก็ขอเบาะๆโหน่ยน้า) :กอด1:
-
ประกาศให้โลกรู้ไปเลยเฟค กล้าทำกล้ารับ
-
:impress2:อร้ายยยยยยยยย.........ป๋าเฟคจะมารับ ภรรยาแร้วววววววว ว้าวววววว :-[
แต่มาได้ไงอ่ะ :serius2:
มาต่อไวๆ นะครับ :bye2:
-
พ่อบีมท่างทางจะโหด 555
เฟคน่วมแน่งานนี้
ใครแอบคิดแบบเราบ้างว่าตอนนี้ บีมแรดเนอะ 555
-
แอบลุ้นว่าใช่เฟคไหม o18
-
มาแล้ว มาแล้ว เฟคมาตามแล้ว กร๊ากกกกกกกกกก
-
โหถ้าเล่นกันถึงขนาดนี้ไม่ต้องหนีแล้ว เพราะคงไม่พ้นแน่ ๆ สุดยอกเลยเฟค o13
:pig4: writer คะ
-
บีมบอกว่า หมวดก้องหล่อ :z1:
แล้วจะมีบทบาทอะไรไหมน้าา :impress2:
-
มาไงอ่ะ
หมวดก้อง
น่ารักดีน่ะเนี่ย
-
มันพะยะคะ 555555555555555
-
โลกมันกลมได้ขนาดนี้เลยเหรอ :m16: :m16: :m16:
-
หมวดก้อง
555 จะมีหึงมั้ยๆ นะ
รอต่อไปจร้า
-
โลกกลมจังน้าาา
อย่างนี้ก็เข้าทางผู้ใหญ่ได้สบายเลย
:impress2:
-
ง่าาาาาา รู้จักกันได้ไงฟะ พ่อบีมเคยไปเซ็นฮั้วที่กะบ.นายเฟคป่าวเนี่ยะ = =
-
โลกกลมเกิ๊น :man1:
-
ในที่สุดก็ตามมาง้อสักทีนะเฟค
เด๋วหมวดก้องก็ตีท้ายครัวซะเลย
-
ทำไมแขกคนนั้นเป็นนายเฟค มาไงหว่า
-
ขนาดบีมมีแบคอัพดีขนาดนี้
ยังถูกไอ้พี่เฟคทำได้
อย่างนี้น่าเอาคืนจริงๆ
-
:o8: มาได้ไง นายเฟส :call:
:m25:
o13เก่งจริงๆ หรือโลกกลมละเนื่ย :m16: :m16: :m16:
-
เย้ๆๆๆๆ มาต่อให้แย้ว :haun4:
-
โอ้ววววว โลกกลมหรือพรมหมลิขิตกันละเนี่ย รู้จักกันมาก่อนตั่งแต่รุ่นพ่อซะด้วย
แต่ที่รู้รู้ เฟค หวงเมียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :laugh:
-
คงไม่ได้มาตามเมียหรอก..อิอิ มาเฝ้าเมียอ่ะสิ
-
เชียร์ หมวดก้องดีกว่า..
-
อ่านแล้วเกิดคำถามในเมื่อบีมมีพ่อเป็นถึงระดับนายพล ทำไมที่ผ่านมาถึงได้หง๋อกับเฟคนัก
พูดตรงๆระดับนายพลนี่ก็ใหญ่พอตัวเส้นสายอีกบิ๊กๆทั้งนั้น
พอมาอ่านตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนอ่านคนละเรื่องกับที่ผ่านมาเลย
-
มากราบคุณพ่อตาหรือจ๊ะ
-
อ่านแล้วเกิดคำถามในเมื่อบีมมีพ่อเป็นถึงระดับนายพล ทำไมที่ผ่านมาถึงได้หง๋อกับเฟคนัก
พูดตรงๆระดับนายพลนี่ก็ใหญ่พอตัวเส้นสายอีกบิ๊กๆทั้งนั้น
พอมาอ่านตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนอ่านคนละเรื่องกับที่ผ่านมาเลย
อ่าฮะ!
อ่านเม้นท์นี้แล้วเห็นด้วย 55+
เพิ่งนึกได้เหมือนกัน
ทำไมไม่บอกพ่อไปล่ะว่าโดนอะไรมา
เอ....แต่เฟคนี่ก็ใหญ่ไม่ใช่เหรอ?
เฮ้อ! รออ่านต่อไปแล้วกัน^^
-
เฟคมาได้ไงไม่รู้ รู้แต่ว่ามาแล้ว และจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย :z1:
-
เชียร์หมวดก้องได้มั้ยเนี่ย 6555.
พี่เฟคเเกมาได้ไง?- -
-
นายเฟครีบมาเลย กลัวหมวดก้องแย้งซีนอะดิ
-
ตามอ่านทันแล้ว พี่เฟคนี่ก็ใช่ย่อยนะ เข้าทางพ่อตาเลย
-
สงสัยเฟคจะทนรอไม่ได้ ก็เลยมาตามกลับแน่ ๆ เลย
-
หมวดก้องน่ารักชอบบบบบบบบบบบบบ
-
พี่เฟคมาตามกลับบ้านแล้ว 55+
-
ต้องขอบอกว่ากว่าที่จะเข็นตอนนี้ออกมาได้ยากมากเลย ไม่รู้จะทำอย่างไงให้เฟตกับบีมดีกันได้ แต่คนอ่านตอนนี้ไปคงงนิดหน่อยที่บีมกับใจอ่อนง่ายๆ ต้องขอบอกว่าที่บีมยอมง่ายๆ ก็เพราะว่าบีมเองก็มีใจให้กับเฟคอยู่เหมือนกัน
และขออีกนึดนึงว่า ที่มีคนถามเข้ามาว่าทำไมบีมถึงยอมให้เฟคขนาดนั้นในตอนแรกทั้งๆ ที่พ่อตัวเองก็ใหญ่พอสมควร ต้องขอตอบว่าเพราะบีมเองไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวมากวนคนในครอบครัวนะซิครับ ขนาดหนีเฟคกลับมาบ้านยังไม่ยอมเล่าให้ใครฟังเลยส่วนเนื้อหาอาจจะไม่แน่นและหนักเหมือนตอนเริ่มต้นของเร่องเพราะว่า กลัวเนื้อหาจะแรงจนเกินไป ทางผมจึงได้ลดความโหดลงมานิดนึง
หวังว่าผมคงตอบข้อข้องใจของแฟนๆ ได้บ้างนะครับ เพราะเหตุสงสัยส่วนมากผมจะตอบลงไปในเนื้อหาของนิยายเสียส่วนมาก เลยไม่ค่อยได้ตอบตรงนี้เท่าไร
ปล. เคยมีแฟนคลับเขียนขึ้นมาว่าพออ่านนิยายเรื่องนี้ทำให้รู้สึกเหมือนนิยายเรื่องหนึ่งที่เป็นตำนานของบอร์ดนี้ ผมต้องขอขอบคุถณนะครับที่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเรื่องนั้นทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เหมือนแต่พี่นักเขียนคนนั้นเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเขียนงานออกมาครับ ที่เขียนมาทั้งหมดนี้จะบอกว่าดีใจครับที่ผลงานของผมเข้าตาคนอ่านเหมือนกัน
และอีกไม่นานจะมีผลงานเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกเรื่องตอนนี้กำลังเขียนอยู่ แต่เนื้อหาจะไม่หนักเท่าเรื่องที่ผ่านๆ มาของผมหรอกครับ
“อ้าวไปถามพี่เขาอย่างนั้นได้ไงไอ้เด็กคนนี้”
ยังไม่ทันท่ไอ้เฟคมันจะตอบผมพ่อผมก็ดุผมแทรกมาก่อน
“พี่เขาก็มาเยี่ยมพ่อนะซิ แล้วพี่เขาก็บอกว่ารู้จักกับบีมด้วย”
“มาเยี่ยมพ่อ แล้วพ่อไปรู้จักเออ...เขาได้ไงล่ะ”
“5555...ก็เฟคเนี๊ยเป็นลูกของอาพลกับอากี๋ไงลูก จำพี่เขาไม่ได้เหรอ เมื่อก่อนพ่อเห็นติดเฟคมากกว่าติดพี่โบ๊ทเสียอีก ตอนที่พี่เขาย้ายไปเรายังร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์อยู่เลย เด็กอะไรความจำเสื่อม”
อ๋อ...พอพ่อของผมพูดอย่างนี้ผมก็พอจะนึกออกได้แล้วว่าอาพลกับอากี๋เนี๊ยเป็นใคร อาพลคืออาทหารที่ใจดีมากๆ เมื่อก่อนตอนที่ผมเด็กมากๆ อาเขาก็อยู่บ้านพักทหารหลังที่อยู่ติดกับผมนี่แหละ และผมก็พอจำได้ว่าอาพลมีลูกสองคนผู้ชายหนึ่ง ผู้หญิงหนึ่ง และผมก็ติดลูกของอาพลมาก เพราะพี่เขาสองคนใจดีมากและพี่เขาก็อายุมากกว่าผมหลายปี
แต่ไม่นึกเลยว่าไอ้เฟคมันจะคือลูกของอาพลที่แสนดีคนนั้น
“นึกออกหรือยังล่ะ...”
“ออกแล้วครับพ่อ”
“เออ...ดีเลย พ่อจะได้ให้เราพาพี่เขาไปนอนที่ห้องด้วย แล้วก็คอยดูแลพี่เขาด้วยตอนที่พี่เขามาเที่ยวที่นี้”
“ไม่เอา...อ่ะพ่อ ให้บาสมันดูไปซิ”
“อย่า...นะบีม น้องไม่ว่าง น้องต้องไปเรียนแล้วเรานะเรื่องเมื่อคืนที่ออกไปกับพวกหมวดกิจแล้วไม่กลับมานอนบ้านนะพ่อยังไม่ได้จัดการเลย หรืออยากให้พวกหมวดกิจเดือดร้อน”
ผมหันไปมองหน้าไอ้เฟค มันยิ้มอย่างคนที่ได้ชัยชนะ ผมเห็นแล้วอยากจะลุกขึ้นไปต่อยมันสักทีเหมือนกัน
“พ่ออ่ะ...”
“ไม่ต้องต่อรองอะไรทั้งนั้น บีมก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ใช้เหรอลูก ช่วยพ่อหน่อยไม่ได้หรือไง”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ให้กับพ่อผมจนได้ แม้ใจจริงผมนะไม่อยากยุ่งกับมันเลยให้ตายซิ แต่ดวงทำไมจะต้องมาเกี่ยวพันกันจนได้
พ่ออยู่คุยกับไอ้เฟคอีกพักใหญ่จนแม่ของผมต้องมาตามนั้นแหละ พ่อจึงยอมออกไปทำงานได้ ก่อนไปพ่อยังย้ำให้ผมดูแลไอ้เฟคมันดีๆ นี่ถ้าพ่อรู้ว่าไอ้คนที่นั่งตรงหน้าของพ่อนะเคยทำร้ายลูกชายของพ่อจนเกือบตาย พ่อจะยังบอกให้ผมดูแลมันอีกหรือเปล่า
ส่วนแม่ก็บอกให้ผมพามันไปกินข้าวด้วยแม่ทำเอาไว้ให้แล้ว หลังจากสั่งงานเสร็จทั้งแม่และพ่อก็ออกไปทำงานปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้เฟคกันสองคน
“บีมพี่หิวข้าวแล้วครับ พาพี่ไปกินข้าวหน่อยซิ”
อยู่ดีๆ ไอ้เฟคมันก็พูดขึ้นมาหลังจากที่มันเงียบอยู่นาน ผมถลึงตาใส่มันนิดนึงเพื่อขู่ให้มันรู้เสียบ้างว่าอยู่ในถิ่นใคร แต่ไอ้เฟคมันก็ไม่ได้สลดหรือกลัวผมเลยสักนิดเดียว
“นะ...นะครับ พี่หิวข้าวแล้วจริงๆ เมื่อคืนกว่าจะเครียร์งานเสร็จก็ดึกมาก พอเสร็จปุ๊บพี่ก็ขับรถตามบีมมาเลย ไม่เห็นใจพี่เลยเหรอครับ”
“แล้วใครใช้ให้พี่ตามผมมาล่ะ ถ้าหิวมันก็เรื่องของพี่”
“ทำไมใจร้ายจังเลย พี่ขอโทษนะเมื่อวันก่อนที่พี่ทำไม่ดีกับบีม.....บีมยกโทษให้พี่ไม่ได้เหรอ...?”
“อ่ะ...”
พอไอ้เฟคมันพูดจบมันก็ขยับลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ผมพร้อมกับกอดเอวผมแน่นจนผมตกใจร้องออกมา และอีกอย่างก็กลัวว่าใครจะเห็นด้วยถ้าเกิดพ่อหรือแม่ย้อนกลับมาเห็นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ผมจึงพยายามแกะมือของมันออกแต่มันก็ไม่ออกกลับรัดแน่นขึ้นอีก
“พี่เฟคปล่อยเลยนะ...เดี๋ยวใครมาเห็นก็เป็นเรื่องหรอก”
“ไม่ปล่อย...ถ้าบีมยังไม่ยกโทษให้พี่ แต่ถ้ามีใครมาเห็นก็ดีซิ คนอื่นจะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน”
“ไม่ต้องเลยนะพี่เฟค ปล่อยผมได้แล้ว และอีกอย่างผมกับพี่เป็นอะไรกัน ผมเองก็ยังไม่รู้เลย”
ไอ้เฟคมันก็ยอมปล่อยผมง่ายๆ แต่มันกับจับให้ผมหันหน้าไปทางที่มันนั่งอยู่
“บีม...ฟังพี่ให้ดีนะครับ พี่จะบอกบีมให้บีมเข้าใจเสียที พี่รักบีมครับ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าพี่ไปรักบีมตอนไหน แต่พี่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ไม่พอใจทุกคนที่เข้ามาใกล้บีม พี่อยากให้บีมอยู่กับพี่ตลอดเวลา เวลาที่พี่ทำงานเหนื่อยๆ แค่เห็นหน้าบีมพี่ก็มีกำลังใจทำงานแล้ว หลังจากที่บีมหายตัวออกมาพี่ถึงรู้ใจตัวเองว่าชีวิตของพี่คงขาดบีมไม่ได้แล้ว พี่ไม่เคยมีความรักมาก่อน แม้แต่คนในครอบครัว หลังจากที่พ่อของพี่ย้ายไปจากที่นี่ พ่อของพี่ก็ลาออกจากราชการและหันไปทำธุรกิจและมันก็ประสบความสำเร็จด้วยดี ทำให้ทั้งพ่อและแม่แยกทางกันไปปล่อยพี่เอาไว้คนเดียว พี่จึงไม่รู้หรอกว่าความรักมันเป็นอย่างไง”
“แล้วน้องสาวของพี่ล่ะ ผมจำได้ว่าพี่มีน้องสาวอีกคนหนึ่งนี่ครับ”
“ใช่พี่เคยมี แต่ตอนนี้พี่ไม่แล้วล่ะ หลังจากย้ายไปน้องของพี่ก็ป่วยจนตายไปก็เลยเหลือพี่คนเดียว”
“ผมเสียใจด้วยนะครับพี่เฟค”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่บีมจะยกโทษให้พี่ได้หรือเปล่า ที่ทำไม่ดีกับบีมเอาไว้ พี่คงจะแสดงออกไม่เก่งแต่ใจดวงนี้ของพี่ พี่ให้บีมคนเดียว”
“ผม...ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่นี่ครับ”
ผมถึงกับพูดเกือบไม่ออกที่อยู่ดีๆ ไอ้เฟคมันก็มาสารภาพความในใจกับผม ว่ามันรักผม นี่ขนาดมันรักผม ผมยังเกือบตายถ้ามันเกลียดผม ผมคงตายไปแล้วแน่ๆ
“จริงนะครับบีม แล้วบีมจะอยู่ข้างๆ พี่ตลอดไปนะ”
ไอ้เฟคมันฉวยโอกาสมากอดผมอีกครั้ง แต่ตอนนี้ผมเขินจนไม่มีแรงจะขัดขืนมันแล้วล่ะครับ ผมจึงตอบมันไปว่า
“ครับ”
ผมคงปฎิเสธไม่ได้ว่าผมก็มีใจให้กับไอ้เฟคไปเหมือนกัน แต่ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่ามันคิดอย่างไงกับผม แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันคิดอย่างไงกับผม
ระหว่างที่เราสองคนกำลังโรแมนติกกันอยู่นั้นอยู่ดีๆ เสียงท้องของไอ้เฟคมันก็ดังขึ้น ทำเอาผมหมดอารมณ์โรแมนติกเลยที่เดียว จนผมต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้จนเกือบไม่อยู่
“อย่าหัวเราะนะ ก็พี่รีบทำงานทั้งวันจะได้มาตามเมียกลับบ้าน จนไม่ได้กินอะไรเลย”
“อย่าพูดคำว่าเมียอีกนะพี่เฟคผมไม่ชอบ”
“อ่ะก็ได้เมียสั่ง”
ยังพูดกันไม่ทันจบไอ้เฟคมันก็พูดขึ้นมาอีกมันเลยโดนผมซัดไปที่หน้าอกอีกหนึ่งที มันก็แกล้งทำสำออยจนผมตกใจนึกว่ามันเจ็บจริงเลยรีบก้มไปดู แต่พอผมก้มลงไปใกล้มันก็กอดผมพร้อมกับดึงผมให้ล้มทับไปบนตัวมัน เลยกลายเป็นว่าผมกับมันนอนกอดกันอยู่บนโซฟานั้นเอง เราสองคนนอนกอดกันอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรผมจึงชวนให้มันไปกินข้าวเสียที
ไอ้เฟคมันจึงยอมปล่อยผมให้ลุกขึ้นก่อนที่ผมจะพามันไปกินข้าว ตอนที่กำลังกินข้าวผมจึงถามมันว่ามันตามผมมาถูกได้อย่างไง ไอ้เฟคมันก็ยักคิ้วให้ผมทีนึงก่อนที่จะบอกว่า
“มื้อชั้นนี้แล้วกระจอก แค่แฟนตัวเองอยู่ที่ไหนไม่รู้แล้วจะอยู่เป็นคนได้ไง”
“เอาดีๆ พี่เฟคอย่ากวน”
มันก็เลยตอบว่ามันต้องไปถามกับเพื่อนผมหลายคนแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบมันจึงจ้างให้คนสืบดูว่าผมน่าจะไปอยู่ที่ไหนได้บ้าง จนได้ที่อยู่ผมมานี่แหละ ตอนที่มันรู้ว่าผมเป็นใครมันก็ตกใจเหมือนกัน แต่มันก็แอบดีใจเล็กๆ ว่าผมคือเด็กผู้ชายข้างบ้านของมันในสมัยก่อน มันบอกว่าตอนนั้นมันรักผมเหมือนน้องชายเพราะว่ามันไม่มีน้องชาย แต่ตอนนี้มันรักเป็นอย่างอื่นมากกว่า แถมยังทำตาเจ้าเหล์ใส่ผมอีก
แต่มันก็ยังมีแอบหนักใจอีกด้วยว่ามันจะเข้ามาที่บ้านของผมได้อย่างไง จนมันคิดแผนออกว่าทำทีมาเยี่ยมพ่อกับแม่แล้วก็บอกพ่อกับแม่ว่ารู้จักผมด้วย เรื่องมันก็เลยง่ายขึ้น ผมคิดในใจว่าจะมีใครร้ายและเจ้าเหล์เท่ามันอีกหรือเปล่า
พอเราสองคนกินกันจนอิ่มแล้ว ไอ้เฟคมันก็ขอขึ้นไปนอนบนห้องของผม เพราะว่ามันเหนื่อยจากการเดินทางมาก
“บีมๆ...”
“อะไรอีก”
“พี่ขอยืมเสื้อผ้าหน่อยซิพี่ไม่ได้เอามาเลยรีบมาก”
“ก็ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปหาเสื้อของพี่ชายบีมมาให้นะ เพราะของบีมมีแต่ตัวเล็กๆ พี่เฟคคงใส่ไม่ได้”
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ขอยืมผ้าเช็ดตัวด้วยนะครับ”
“ได้ๆ...ไม่เตรียมอะไรมาเลยจริงๆ หรือไงเนี๊ย”
“น่า...นิดหน่อยเอง เราเป็นคนเดียวกันแล้วนะอย่าบนเลยนะคนเก่ง”
แล้วไอ้เฟคมันก็ถอดเสื้อผ้าออกต่อหน้าผมนั้นแหละ ทำเอาผมรีบออกจากห้องไปหาเสื้อผ้ามาให้มันแทบไม่ทัน พอผมปิดประตูห้องปุ๊บผมก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะจนลั่นห้องมันคงสนุกที่ได้แกล้งผม ผมกลับเข้ามาอีกที่ผมก็ไม่เห็นมันแล้วแต่ได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำ แฟคมันคงกำลังอาบน้ำอยู่แน่ๆ ผมจึงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
“พี่เฟคเสื้อผ้า กับผ้าเช็คตัวได้แล้วนะ ผมแขวนไว้หน้าห้องน้ำนะครับ”
“อืม...ขอบใจมากเดี๋ยวพี่ไปหยิบเอง”
เสียงไอ้เฟคมันตะโกนกลับมาจากในห้องน้ำ ผมจึงเดินไปหาเสื้อผ้าเพื่อจะเปลี่ยนบ้างเพราะตั้งแต่เมื่อคืนผมเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย พอผมหันกลับมาอีกทีไอ้เฟคมันก็มายืนซ้อนอยู่ด้านหลังของผมแล้ว ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันมายืนอยู่ตั้งแต่ตอนไหนเหมือนกัน
“อะไรยังไม่ได้อาบน้ำเหมือนกันเหรอว่าแล้วตัวเหม็นๆ”
พูดจบมันก็หอมมาที่ท้ายทอยผมเล่นเอาขนลุกไปทั้งตัวเลย
“ว่าเหม็นแล้วดมมาทำไม”
“ถึงจะเหม็นแต่พี่ก็ชอบนะถ้ามันเป็นกลิ่นของบีม”
“ไอ้บ้า...หื่นว่ะพี่เฟค”
พูดจบผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ขืนช้ากว่านี้คงเสร็จมันแน่
-
ในที่สุดก็เปิดใจกันได้เสียที
-
เปิดใจแล้วๆๆๆ
-
เริ่มหวาน
แล้วพี่กันย์ไปไหนแล้วล่ะ
-
ตัดฉากหัวเตียงเลย..
-
บอกความในใจแถมบีมยอมรับด้วย ต่อไปก็ต้องมาแบบหวาน ๆ นะสิใช่ปะ :-[
แล้วอีกคู่ละหายไปไหนแล้ว คู่นั้นคงอีกนานเพราะเหมือนเพิ่งจะเริ่มต้นเอง รออยู่นะคะ
:pig4: writer คะ
-
พี่เฟคน่ารักมากมาย
-
กระจ่างแจ่มแจ้งในความสัมพันธ์และความรู้สึกระหว่างพี่เฟคกะน้องบีม
แต่ที่ติดใจสงสัยอยู่นิดส์นึง...ว่า ถ้าเกิดเป็นแบบนี้แล้ว พี่เฟคกะน้องบีมเค้าลงเอยกันได้
แล้วพี่กันย์จะยอมง่าย ๆ เหรอ...ถึงแม้ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าพี่กันย์เค้าจะติดใจขิงอยู่ก็ตามอ่ะนะ
แต่พี่กันย์เค้าก็ตามเทียวรับเทียวตามน้องบีมอยู่น้อยเสียเมื่อไหร่...ใช่ป่ะ...
ก็นะ...แต่ถ้าพี่กันย์เค้าไปได้ด้วยดีกะขิงก็ดีนะ...ชอบคู่พี่กันย์กะขิงเหมือนกันอ่ะ
รักแบบได้เลือดเนี่ย...หึหึหึ -*-
อยากให้น้องบีมมีความสุขเสียที...เจอแต่เรื่องแย่ ๆ มาเยอะแล้ว
ถ้าพี่เฟครักน้องจริง ๆ...ก็อย่าทำให้น้องต้องเสียใจ และเจ็บตัวอีกเลยนะ *0*
-
บทจะหวานก็หวานซะนะพี่เฟค ...เปิดใจกันขนาดนี้แล้ว ก็ดูแลน้องบีมดีๆล่ะ
-
รับรักกันซะที
เฮ้ออออออออออออออออออออออออ
-
กว่าจะลงตัวกันได้ เจ็บตัวไปเยอะเหมือนกันนะบีม อิอิ...
-
:impress2: :impress2:
เริ่มหวานแร่ะ ชอบหวานๆ
-
แหะๆ ในที่สุดก็มีวันหวานๆด้วยกันแล้วววว :m3:
พี่เฟค น้องบีม หวานได้อีก :o8:
-
ง่ายกว่าที่คิด ฮ่าๆๆ
-
เริ่มดีกันแล้ว ยังงี้พี่กันต์ก็ไปคู่กะไอ้ตัวร้ายขิงใช่ป่ะ
-
เริ่มดีกันแล้วขอให้ดีกันไปแบบนี้นานๆๆ
-
รวดเร็วดีเหมือนกัน ง้อง่ายแบบนี้แหละจะได้มีเวลาหวานเยอะๆ
-
เริ่มหวานแล้ว
-
บรึ๋ยยย...ที่แท้ก็เคยรู้จักกันมานานแล้วนี่เอง เอิ้กส์ๆ
เสร็จแน่ๆ นายบีม รักพี่เฟคเข้าไปเต็มอกแล้วล่ะสิ
-
:-[
อะไรๆก็เริ่มดีขึ้นแล้ว
-
พี่เฟคคคค น่าร๊ากกก
-
โอ้บีมเป็นลูกทหารแน่เลย
-
โลกกลมจริง ๆ
ฮ่า ๆ แล้วอย่างนี้น้องบีมจะหนีพ้นไหมเนี่ย
:mc4:
-
ว้าวๆๆๆๆๆพูดออกมาแล้ว
น่ารักจัง
-
หวานกันไปแล้วหนึ่งคู่
คราวนี้ก็เหลือพี่กันต์ละว่าจะยังไง
:impress2:
-
ในที่สุดใจตรงกันแล้ว
แล้วบีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันหรอ อิอิ
-
มาทำหวานเชียวนะเฟค
ร้ายจิงๆ
ทำบีมใจอ่อนยวบเลย
ปล คิดถึงกันอ่ะ
-
น่ารัก :man1:
-
อ๊าาาาาาาาาาา :z3:
อ่านตอนแรกก็ชอบแล้ว
เอ๊ยไม่จ้ายยย
ทำไมมันSMเยี่ยงนี้ แต่ก็ดีงะ :laugh: :pig4:
แปะๆๆ เดี๋ยวจะรีบมาตามอ่านต่อค่า~
-
พอบทมันจะหวานมันก็หวานซะไม่เกรงใจใคร บทมันจะโหดก็ล่อซะเกือบตาย
รอลุ้นอีกคู่อยู่นะคะ
-
เข้าใจกันแล้ว
รีบมาต่อตอนต่อไปนะ
อารมณ์มันค้างอยู่
:call:
-
หวานนนนนนนนนน^^
-
:pig4: ขอหวานๆ แบบนี้ไปอีกนานๆ
-
บทจะดีกันก้ง่ายดี 55.
เเอบสงสารกันย์นะ มั้งง ง
-
ไอหยาาา~ เพิ่งมาอ่านค่ะ
ตอนแรกอ่านแล้วจิตตกมากเลยนะ
สงสารบีมมาก
ส่วนตอนนี้ แอร๊ยยยย!!~
หวานกันจั๊ง! :impress2:
แล้วคู่กันต์กะขิงเป็นไงบ้างน้ออ~
ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
:กอด1: :pig4:
-
พี่กันต์มัวแต่จิบขิงอยู่แน่ๆเลย
หายเงียบ
หึๆๆ :laugh3:
-
เขินแทน
-
ใครที่คอยตามลุ้นความรักของพี่กันต์กกับน้องขิงครั้งนี้ คงจะได้สมหวังกันแล้วนะครับ ถ้าไม่จุใจต้องรอตอนหน้าครับ
ตอนเช้าผมก็ต้องตื่นขึ้นมาพบกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิตขนาดใหญ่ทุกอย่างมันมาอย่ารวดเร็วจนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน ผมนั่ง งงๆ อยู่บนเตียงไม่รู้ว่าตัวเองคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่ที่ตัดสินใจไปอย่างนั้น แต่ผมคงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ ผมหันไปมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับผม ด้วยความรู้สึกหลายๆ อย่างมันปนกันไปหมด
เมื่อคืนกว่าที่ผมจะได้นอนอย่างสบายก็ดึกมาก เพราะว่าไอ้กันต์มันก็ใช้ผมเสียคุ้มค่ากับเงินที่มันจะต้องจ่ายให้กับผม แม้ว่าผมจะบอกให้พอ มันก็ไม่ฟัง จนผมต้องยอมแพ้นอนนิ่งปล่อยให้มันทำตามใจของมัน ตอนผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น ก็มือมือมากอดที่เอวของผมพร้อมกับใบหน้าที่หล่อเหลาผิดกับจิตใจของมัน มาซบอยู่ที่ตักของผม
“ทำไมตื่นแต่เช้าจังเลยครับ นี่มันวันหยุดไม่ใช้เหรอครับ ไม่นอนต่อล่ะ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึก”
“ปล่อยกูได้แล้วอย่ามากอด กูไม่ชอบ เข้าใจมั้ย?...”
“ไม่เข้าใจครับ...แล้วพี่ก็จะไม่ทำความเข้าใจด้วย ต่อแต่นี้ไป พี่บอกอะไรสั่งอะไร น้องขิงต้องทำตามพี่นะครับ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ต่อไปนี้ชีวิตของน้องขิงเป็นของพี่แล้วจำเอาไว้ให้ดีนะครับ”
“เออ...กูรู้แล้วมึงไม่ต้องมาย้ำมากมาย”
“ดีครับ...งั้นตอบคำถามของพี่มาก่อนว่าทำไมตื่นเช้าจังครับ ไม่เหนื่อยเหรอ...”
“กูจะตื่นตอนไหนก็เรื่องของกู ...อ่ะ..อย่า...”
ผมพูดยังไม่ทันจบไอ้กันต์มันก็ซบหน้าที่หน้าท้องของผมก่อนที่จะเลีย จนทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัวเลย
“ทำตัวไม่น่ารักเลยอย่างนี้พี่ต้องลงโทษหน่อยแล้ว”
“อย่า...พอแล้ว...ปล่อยกูเถอะ...”
ผมพูดได้เท่านั้นผมก็ถูกดึงให้ล้มลงนอนอีกครั้งก่อนที่ปากของผมจะถูกปิดลง แล้งงานของผมก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง งานที่เป็นที่ระบายอารมณ์ใคร่ของไอ้กันต์ ผมนอนกัดฟันแน่น ผมจะไม่อ่อนแอ่ให้มันเห็นอีกแล้ว ชีวิตที่ผ่านมายี่สิบกว่าปีของผมมันสอนว่าอย่าอ่อนแอ่ให้ใครเห็นเขาจะซ้ำเติมเราได้ ผมต้องท่องเอาไว้ว่าเพื่อเงินที่จะต้องส่งไปให้ครอบครัว ผมต้องทน ทนคำเดียวเท่านั้น
ไอ้กันต์มันจับผมพลิกคว่ำลงพร้อมกับมีโลหะเย็นๆ คลอบเข้าที่มือของผม มันคือกุญแจมือนั้นเอง ไอ้กันต์ใช้มันมาล็อคมือทั้งสองข้างของผมไว้กับหัวเตียงนั้นเองเพื่อไม่ให้ผมดิ้นหรือขัดขืนมัน
“ปล่อยนะไอ้กันต์กูไม่ชอบ....”
ผมทั้งดิ้นทั้งด่ามันเพื่อให้มันปล่อยผม ผมไม่ชอบในสิ่งที่มันทำเลย มันทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ไอ้กันต์มันกลับไม่ฟังผมเลย
“ก็พี่บอกแล้วไงครับว่าอย่าขัดขืนพี่ พี่ไม่ชอบคนที่ขัดใจ ถ้าใครขัดใจพี่ จะต้องโดนลงโทษอย่างนี้แหละ”
เมื่อขัดขืนไปมันก็คงไม่เป็นผล และมันจะยิ่งทำให้ไอ้กันต์มันบ้าขึ้นมาอีก ผมจึงนอนเฉยๆ ปล่อยมันทำในสิ่งที่มันต้องการจนกระทั้งมันเสร็จสิ้น ไอ้กันต์มันก็ฟุบตัวลงมานอนทับอยู่บนตัวผม เสียงหายใจหอบของมันดังอยู่ข้างหูของผม ไอ้กันต์มันคงเหนื่อยจากเกมกามเมื่อครู่เป็นอย่างมาก ลิ้นของมันก็ยังโลมเลียอยู่ตามใบหูของผม
“อือ...อือ...พอแล้ว...อิ...”
“ขอต่ออีกรอบนะครับคนเก่ง...ครั้งนี้พี่จะทำค่อยๆ นะครับ น้องขิงจะได้ไม่เจ็บ”
“อิ....อิ...อื๋อ....ปล่อยกูเถอะ..พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว...อย่าทรมานกูเลย”
ผมพยายามบอกห้ามมันแต่ไอ้กันต์เองมันก็ไม่ฟัง มันเริ่มเกมส์ของมันต่ออีกรอบโดยที่ครั้งนี้ผมไม่ดิ้นอีกต่อไปแล้ว มันทั้งเจ็บทั้งเหนื่อยจนทำอะไรไม่ไหวไปหมดแล้วนั้นเอง
หลังจากที่ไอ้กันต์มันเสร็จอีกรอบมันก็มาไขกุญแจปล่อยให้ผมเป็นอิสระ แต่ผมก็นอนคว่ำหน้าอยู่อย่างนั้น มันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว ผมรู้สึกว่าน้ำของไอ้กันต็มันจะไหลย้อนออกมาจากก้นของผมเต็มไปหมด ผมนอนอยู่อย่างนั้นจนไอ้กันต์มันอาบน้ำเสร็จแล้วมันก็ออกมากอดผม ผิวเย็นๆ ของมันถูกตัวผมทำให้ผมสะดุ้ง
“ไหวหรือเปล่าครับน้องขิง”
“.................”
ผมนอนนิ่งไม่ตอบคำถามของมัน ไอ้กันต์มันคงเข้าใจว่าผมไม่มีแรงจะโต้ตอบกับมัน มันเลยลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้ามาใส่แล้วออกนอกห้องไป สักพักก็ไอ้กันต์มันก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกรอบ ผมจึงพยายามขยับตัวเองเพื่อหาผ้ามาคลุมร่างกายเอาไว้ ผมต้องกัดฟันเอาไว้เพราะความเจ็บปวดนั้นเอง แม้จะเคยมีอะไรกับไอ้กันต์มาหลายครั้งแล้วแต่ร่างกายของผมมันก็ยังไม่คุ้นชินเสียทีและครั้งนี้ไอ้กันต์มันก็เล่นผมเสียแรงจนผมระบมไปหมดแล้ว
ไอ้กันต์มันมาจับเนื้อตัวผมอีกครั้งแล้วยิ้มๆ ผมหวังว่ามันคงจะไม่ทำอะไรผมอีกรอบนะไม่งั้นผมตายแน่
“อย่ามายุ่งกับกู....”
ผมพยายามพูดกับมัน แต่กว่าที่จะพูดออกมาได้แต่ล่ะคำมันก็แสนลำบาก ไอ้กันต์มันก็ยิ้มอีกครั้งยิ้มที่ผมไม่เคยรู้สึกชอบเลย มันเหมือนยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากจิตใจ มันเป็นเพียงหน้ากากที่ไอ้กันต์สวมเอาไว้ตลอดเวลานั้นเอง แล้วมันก็ลุกไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็คตามตัวของผม แล้วก็เช็ดคราบน้ำที่มันถิ้งเอาไว้ด้วย ก่อนที่มันจะปล่อยให้ผมหลับไป
ผมตื่นมาอีกรอบตอนบ่ายความรู้สึกเจ็บลดน้อยลงไปมากคงเป็นเพราะยาที่ไอ้กันต์บังคับให้ผมกินก่อนที่จะหลับนั้นเอง ผมมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นมีใครอยู่ ผมจึงลุกไปอาบน้ำ พออกมาอีกครั้งก็พบกับถุงเสื้อผ้าและผู้ชายคนหนึ่ง
“นายบอกว่าให้คุณใส่เสื้อผ้าชุดนี้ไปก่อน ตอนเย็นนายจะพาไปเลือกซื้อให้ใหม่”
พอพูดจบผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรเลย ผมเดินไปหยิบของในถุงออกมามันเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงสามส่วนสีขาว ป้ายราคาของมันยังติดเอาไว้อยู่เลย แต่พอผมดูราคาที่ป้ายของมันแล้วผมแทบไม่กล้าใส่ แค่เสื้อกับกางเกงรวมกันแล้วมันมากกว่าคาใช้จ่ายที่ผมเคยใช่เกือบเดือนแน่ะ แล้วยังมีกางเกงในอีกตัวรวมแล้วก็หลายบาทอยู่
ผมหยิบค้นจนลงไปถึงข้างล่างก็มีโน้ตติดเอาไว้ว่า นี่เป็นคำขอโทษจากไอ้กันต์ที่มันรุนแรงกับผมเมื่อเช้านี่ มันบอกให้ผมใส่ไว้รอมันกลับมา แล้วตอนเย็นมันจะพาออกไปกินข้าวแล้วก็เลือกซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่
ตอนแรกผมคิดจะไม่ใช้เสื้อผ้าของมันแต่พอผมเห็นสถาพเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกถอดมากองไว้ในตะกร้าแล้วผมก็ต้องจำใจใส่เสื้อผ้าที่ไอ้กันต์จัดหามาให้ หลังจากที่แต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกไปนอกห้องนอนออกไป ก็พบว่ามีลูกน้องของไอ้กันต์อยู่ด้านนอกอีกสองคนแต่สองคนนี้ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“คุณจะไปไหนครับ”
ทันที ทีผมก้าวเท้าพ้นมาจากห้องลูกน้องของไอ้กันต์ก็เดินมาดักผมไว้ แล้วตั้งคำถามกับผม ผมมองหน้าเขา แต่เขากับนิ่งเฉยราวกับเป็นหุ่นยนต์
“จะออกไปหาอะไรกินหน่อย...แค่ปากซอยทางเข้านี่แหละ”
“แต่นายสั่งว่าถ้าคุณต้องการอะไรก็ให้บอกพวกผม พวกผมจะจัดมาให้”
“ไม่เป็นไร ผมออกไปหาอะไรกินได้เอง ผมไม่รบกวนพวกคุณหรอก”
“ไม่ได้ครับ...ถ้าอย่างนั้นพวกผมจะเดือดร้อน”
“แต่...”
ผมมองหน้าลูกน้องของไอ้กันต์อีกรอบความอดทนของผมใกล้จะหมดลงแล้ว แค่ผมจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกแค่นิดเดียวทำไม มันถึงเรื่องมากขนาดนี่ เมื่อก่อนผมจะไหนมาไหนก็ได้ ผมมีอิสระทุกอย่าง แล้วนี่ไอ้กันต์มันเป็นใครมันถึงได้จำกัดสิทธิของผมขนาดนี่
“แต่ผมไปแป๊บเดียวเอง...ไม่ได้หรือไง นายพวกคุณไม่รู้หรอกว่าผมออกไปถ้าพวกคุณไม่บอก”
“ไม่ได้จริงๆ ครับ ถ้าขืนคุณหายไปอีก พวกผมจะต้องโดนเหมือนพวกชุดก่อนแน่นอนครับ”
ผมมองสีหน้าลำบากใจของลูกน้องไอ้กันต์ แล้วผมก็สงสาร พวกเขาคงไม่อยากบังคับผมหรอก แต่พวกเขาทำตามคำสั่งของไอ้กันต์นั้นเอง แล้วเขายังพูดเรื่องลูกน้องชุดก่อน คงหมายถึงชุดที่เคยดูแลผมเมื่อครั้งที่แล้วนี่เอง แต่พวกนั้นโดนอะไรนะ ว่าแล้วมาครั้งนี้ถึงไม่เห็นหน้าสักคน
“พวกนั้นโดนอะไรล่ะ..?”
“ผมบอกไม่ได้ครับ แต่คุณอย่าออกไปเลยนะครับ ผมขอร้อง”
“อะไรกันออกไปแค่แป๊บเดียวไม่ได้หรือไง ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ตามผมไปก็ได้ แค่ออกไปหาอะไรกินกันตายแค่นี่ก็ไม่ได้”
สุดท้ายพวกเขาก็ยอมครับโดยที่มีคนคอยเดินตามผมมาคนหนึ่ง ผมออกไปหาอะไรกินที่หน้าปากซอย เดินไปก็เจ็บไปพอขากับเลยเรียกรถแล้วนั่งเข้ามาแทน จนนายคนที่ตามผมมาเรียกรถตามผมแทบไม่ทัน
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าตอนขาไปมาก เพราะว่าผมได้แกล้งพวกลูกน้องของไอ้กันต์ที่คอยเดินตามผมจนคนเขามองไปตลอดทาง แถมเขายังทำให้ผมต้องอึดอัดใจอีกด้วย แต่พอผมเขามาในบ้านอารมณ์ที่ดีๆ เมื่อกี้ก็หายไปหมดเมื่อต้องกลับมาพบว่ามีคนมาคอยผมอยู่แล้ว
“ไปไหนมาครับ หายเจ็บแล้วเหรอถึงออกไปข้างนอกได้”
เสียงของไอ้กันต์นั้นเองที่ทักทายผม ผมหันไปมองไอ้กันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาท่าทางอารมณ์ดี ผิดกับลูกน้องของมันที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ใกล้ๆ มัน หวังว่าผมคงไม่ทำให้พวกเขาลำบากนะ
“ไปหาอะไรกินนิดหน่อย มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะ กูไม่หนีไปไหนหรอกน่า ส่วนไอ้เรื่องเจ็บนะมันจิ๊บๆ กูพักหน่อยเดียวก็หายแล้ว มึงไม่ต้องมาถาม”
“ครับ...ไหนดูซิได้อะไรมากินบ้าง”
ไอ้กันต์มันมองหน้าผมแล้วมันก็ลุกขึ้นมาหาผมแล้วแย่งถุงขนมที่อยู่ในมือของผมไปค้นหาของกินอย่างหน้าตาเฉย ผมจึงเดินไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับมัน พอมันกินขนมของผมจนเกือบหมดแล้วมันก็หยุดกินแล้วหันไปสั่งลูกน้องของมัน
“ชัยไปหยิบของที่จะให้คุณขิงมาซิ”
“ครับ...นาย”
นายชัย หรือคนที่คุยกับผมเมื่อเช้านี้ไงครับ ก็เดินหายไปสักพักก็กลับมา พร้อมกับถุงกระดาษพิมพ์สีสันสวยงามสองสามใบ เอามาวางไว้ตรงหน้าผม
“นี่มันอะไรไอ้กันต์”
“ก็ของเล็กน้อยที่พี่ซื้อให้ไงครับ ตอบแทนที่น้องขิงยอมตามใจพี่เมื่อคืนกับเช้านี้”
“ใครตามใจมึง มึงขืนใจกูตั้งหาก”
“ก็เหมือนกันแหละครับ น้องขิงลองเปิดดูนะครับว่าถูกใจหรือเปล่า”
ผมก้มลงเปิดดูในถุงก็พบว่าข้างในมีโทรศัพท์หนึ่งเครื่องแล้วก็พวกเครื่องใช้ส่วนตัวอีกหลายชิ้น
“อะไรกัน...ของกูก็มีอยู่แล้วมึงจะซื้อมาอีกทำไม”
“ก็พี่อยากซื้อให้ไงครับ ไม่ชอบเหรอ รุ่นนี้คนขายบอกว่ารุ่นใหม่สุดเลย”
ผมเก็บของทุกอย่างลงใส่ถุงตามเดิม แต่อย่าคิดนะครับว่าผมจะคืนให้มันหรือว่าผมไม่เอา ผมเอาครับเรื่องอะไรจะคืนให้มันไป สิ่งของที่มันให้ผมมามันก็คือน้ำพักน้ำแรงที่ผมลงไป
“แล้วนี้เช็คเงินสดน้องขิงไปเบิกใช้ได้เลยนะครับ แล้วพี่จะจ่ายเงินให้ใช้เป็นอาทิตย์ไป ถ้าเกิดไม่พอก็เบิกกับชัยได้”
ไอ้กันต์มันยื่นเช็คให้ผม ผมจึงรับมาดู มันเป็นเงินถึงห้าหมื่น เงินส่วนนี้ผมคงแบ่งส่งกลับไปให้ทางบ้านส่วนหนึ่งแล้วส่วนหนึ่งผมคงเก็บเอาไว้ เพื่อวันไหนผมตกอับอีกผมจะได้มีเงินใช้ไม่ขัดสนจนต้องมาทำอะไรอย่างนี้อีก....
-
ขิง...กำลังใช้กรรมที่ทำกับบีมเอาไว้
-
กรรมติดจรวด แต่น่าจะเป็นกรรมดีนะคะ เหอะๆหรือไม่ดีหว่า
-
อยากอ่านพาร์ทของกันต์บ้าง
อยากรู้ว่ารู้สึกกับขิงยังไง
:L1:
-
กรรมตามสนองขิงมั่งแล้ว แต่เหมือนจะสบายไปป่าว
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เป็นคู่ที่ซาดิสต์ดีจัง
-
กัณต์รักน้องขิงก็บอกน้องมันไปเถอะ 55
หนุกอ่ะว่าแต่กัณต์แมร่งหื่นชิหายเลย
-
ชอบคู่ของขิงกับกันต์ค่ะ :L2:
-
ขายแบบเหมาขาดเลย ต้องชอบอ้อนๆแน่นายคนนี้
-
บอกไปเลย อย่าอมพะนำ..
-
:man1:รอต่อไปโลด
-
ถ้าไม่ติดที่เคยทำกับบีมไว้ขนาดนั้น ชีวิตขิงก็น่าสงสารทีเดียว
-
:call: :call: :call:มารอน้องขิงพี่กันต์
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
กรรมติดจรวด
แต่อยากสองคนนี่ดีกันบ้างคู่นู้นเค้าไปถึงไหนกันแว้ว
555
-
แรงทั้งคู่เลยอะคู่นี้ :z2: พอๆๆกันเลย
-
หวังว่าชีวิตขิงคงจะดีขึ้นนะ
-
หุหุ
คู่นี้มันsmดีแท้วุ้ย
-
smของแท้แต่ดั้งเดิม
อยากรู้ว่ากันต์รุ็สึกยังไงกับขิงอ่า
-
คู่นี้แรงได้ใจไปเลย
:haun4:
-
ชอบคู่นี้แฮะ -..-
เฮ้าฮ้อน ~ ได้ใจ.... :haun4:
-
กันต์เอาใจขิงมากเลยนะเนี่ย และเอาแต่ใจตัวเองด้วย ฮ่าๆๆๆ :haun4:
-
ก็สมกันดี..เก๊กทั้งคู่
-
รับๆไปเหอะ ยังดีทีมีค่าตัว ดีกว่าเสียไปฟรีๆ ดูๆแล้วเหมือนเน๊อะ
-
ก้เหมาะกันดีนะ สองคนนี้
เข้ากันๆ
-
ขิงเจอของแรงเข้าแล้ว o18
-
กันต์ยอมเพื่อขิงมากมายเลยอ่า
-
ขิงโดนซะ ๆๆๆๆ
:call:
-
เอาอีกเอาอีก
คู่นี้ได้ใจอิอิ
-
ผีเน่ากับโลงผุ หรือเปล่า
-
เป็นไงไม่รู้ แต่ชอบคู่นี้นะ
อยากรู้ว่าจะเป็นไงกันต่อไป
-
:haun4: เริมสงสารนายขิงแล้วสิ :m15:
:a5: นายกันรุนแรงจัง :beat:
-
ชอบ ๆ คู่นี้เอาอีก
นายกัณคงจะชอบขิงแล้วสิ แต่ก่อนให้ความสำคัญกะบีม เดี๋ยวนี้คิดถึงขิงมาก่อน หุหุ ส่วนขิงชีวิตนายรันทดกว่าบีมเหรอเนี่ย
ส่วนบีมผิดคาดสุดๆ ไม่น่าจะโดนแบบคนที่โดนในช่วงแรกเลย ตัวเองก็มีพาวเวอร์นี่น่า มีทางเลือกมากกว่าขิงอีก
ส่วนเฟค เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาแล้ว เสียแต่โง่ในตอนแรก ที่ให้ไอ้กัณมันเอาบีมด้วย โง่ตายห่า
อยู่ดีไม่ว่าดีไปแบ่งให้เพื่อนกินด้วย แทนทีจะได้บีมคนเดียว สมน้ำหน้าเท่านั้ันตัวเองทำตัวเอง
แต่ยังไงก็ผ่านมาแล้วก็โอเคแล้ว รักกันก็ดีแล้ว
-
ชอบคู่นี่ รอตอนต่อไป :really2:
:pig4: writer คะ
-
แบบนี้แหละเหมาะกะขิงดีที่สุดแระ
-
คู่รักแห่งปี...รออ่านตอนต่อไปครับผม ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับตอนต่อไป :sad4:
-
รุนเเรงดี ผมชอบบบ
เอ๊ะ หรือผมซาดิสม์หว่า?? 55
-
อยากอ่านพาร์ทของกันต์บ้าง
อยากรู้ว่ารู้สึกกับขิงยังไง
:L1:
คิดเหมือนกันเลย กรี๊ดๆ :impress2:
-
ขอไปอ่านก่อนนะ ยังไม่ได้อ่านเลย
ตามทันแล้ว เดี๋ยวจะมาเม้นท์นะจ๊ะ :z2:
-
เหมาะสมกันดีนะ กันกะขิง แรงทั้งคู่ :z10: :n1:
-
ผมออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งหนึ่งผมก็เห็นว่าไอ้เฟคมันหลับไปแล้ว สงสัยมันจะเหนื่อยอย่างที่มันบอกกับผมจริงๆ ตอนที่มันหลับมันก็ดูดีเหมือนกันนะเนี๊ยผมเพิ่งสังเกตเห็นเหมือนกัน ผมเดินเข้าไปมองมันใกล้ๆ ก่อนที่ผมจะเอานิ้วจิ้มๆ ที่แก้มของมัน
“ฮั่นแน่..มาแกล้งอะไรพี่ มานี่เลยบีม”
ผมแค่จิ้มนิ้วลงไปครั้งแรกไอ้เฟคมันก็ลืมตาขึ้นมาทำเอาผมตกใจแต่ผมก็หนีมันไม่ทัน ผมเลยถูกมันรวบตัวไปอยู่ในอ้อมกอดของมัน
“ปล่อยนะพี่เฟค พี่จะหลับก็หลับไปซิผมจะลงหาข้างล่าง”
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่ปล่อยบีม บีมก็มาแกล้งพี่อีกซิ นอนเป็นเพื่อนกันก่อนซิ รู้หรือเปล่าว่าพอพี่ไม่ได้นอนกอดบีมแล้ว พี่นอนไม่ค่อยหลับเลย นะครับ นอนเป็นเพื่อนพี่นะ”
“ก็ได้นอนอย่างเดี๋ยวนะห้ามทำอย่างอื่น”
“สัญญาครับว่านอนเฉยๆ ไม่ทำอย่างอื่น ตอนนี้พี่ไม่มีแรงเหลือแล้วล่ะจะทำอะไรบีมได้ไง แต่ถ้าบีมทำให้พี่ล่ะก็ศุ้ตายครับ”
“นอนไปเลย..ไม่ต้องมาหื่นใส่เลย”
“ครับ...”
แล้วไอ้เฟคมันก็นิ่งไป สักพักผมก็ได้ยินเสียงไอ้เฟคมันกรนออกมาเบาๆ มันคงหลับไปแล้วจริงๆ ผมจึงค่อยๆ แกะมือของมันออก แล้วผมก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินลงไปข้างล่าง เพื่อไปรดน้ำต้นไม้ให้พ่อแล้วจะโทรหาพี่กิจด้วยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
พอรดน้ำต้นไม้เสร็จผมก็โทรหาพี่กิจทันที่ แต่พี่กิจดันปิดเรื่องเสียอีกสงสัยจะทำงานหรือไม่ก็เข้าประชุมแน่ๆ เลย โทรไปหาหมวดก้องก็ได้
“นี่หมวดก้อง หมวดเห็นพี่กิจหรือเปล่าว่าไปไหน ทำไมปิดเครื่องไม่ยอมรับสายผม”
ผมถามหมวดก้องทันที่ ที่เขารับสายตอนนี้ผมสนิทกับหมดวก้องจนพูดกันห้วนๆ ได้แล้วครับ แล้วหมวดก้องก็แก่กว่าผมไม่กี่เดือนเอง
“โดนท่านเรียกเข้าไปพบเมื่อกี้นี่เอง นี่ผมคงโดนเป็นรายต่อไป เห็นตอนท่านมาเห็นหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร พวกผมโดนแน่เลยผมก็เพิ่งรู้ว่าท่านหวงลูกชายขนาดนี้ถ้าพี่กิจเล่าให้ฟังก่อนผมคงพาคุณไปส่งที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“เหรอหมวด ได้ข่าวว่าเมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ใครบอกว่าผมเมา....เอ๊ย..ผมไปก่อนนะพี่กิจออกมาแล้วเดี๋ยวผมจะบอกให้พี่กิจโทรไปหาแล้ว ถึงเวลาของผมแล้ว”
“โชดดีนะหมวดถ้าหมวดรอดออกมาห้องพ่อผมได้เย็นนี้ผมจะเลี้ยงเหล้าอีกเอาป่าว”
“ไม่แล้วล่ะ ผมไปก่อนนะ”
แล้วหมวดกิจก็วางสายไป เพียงครู่เดียวพี่กิจก็โทรเข้ามาหาผม
“ว่าไง..โทรมาตามผลงานหรือไง”
“โถ...เปล่าสักหน่อยพี่กิจผมโทรมาเช็กดูว่ารอดหรือเปล่าอ่ะ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย ดีนะท่านอารมณ์ดีเลยโดนบ่นไปนิดหน่อยผิดปกติ”
“ก็ดีแล้วที่โดนนิดหน่อย ไม่งั้นผมคงรู้สึกผิดแน่ๆ ที่ทำให้พี่เดือดร้อน แล้วเย็นนี้ว่างหรือเปล่าผมเลี้ยงเหล้า”
“ว่างซิ....แต่เอาจริงเหรอ พี่จะไม่โดนเล่นเหรอว่ะ”
“เออ....น่าครั้งนี้มีแบคล์ดีไม่ต้องกลัวเจอกันที่เดิมสองทุ่มนะพี่”
“ได้ๆ ชวนหมวดกิจไปด้วยเปล่า”
“ฝากพี่บอกให้ผมด้วยแล้วกัน”
หลังจากนัดแน่ะกันเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็คุยเล่นกับพี่กิจอีกสักพักก่อนที่จะวางสายไปเพราะว่าพี่กิจต้องออกไปทำงานนอกสถานที่ พี่กิจถึงยอมเลิกลาไป มันทำให้ผมนึกถึงสมัยก่อนที่ผมเคยอยู่ที่นี้ก่อนที่จะย้ายไปใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพ ก็มีพี่กิจนี่แหละที่คอยเป็นเพื่อนคอยให้คำปรึกษากับผมตลอด และพี่กิจเองก็รู้ด้วยว่าผมเป็นอย่างไง ดังนั้นพี่กิจเลยลากเอาหมวดก้องมาด้วยนั้นเอง และผมก็รู้ว่าพี่กิจต้องการอะไร แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก สำหรับผมกับหมวดก้อง เพราะตอนนี้หัวใจของผมมันยกให้คนใจร้ายที่นอนหลับอยู่ในห้องผมไปหมดแล้ว
หลังจากที่วางสายจากพี่กิจไปแล้ว ผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน จะออกไปข้างนอกก็กลัวว่าไอ้เฟคมันตื่นขึ้นมาไม่เห็นก็จะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก จะไปปลุกแล้วบอกมันก็ไม่กล้า ผมเลยมานั่งดูโทรทัศน์ หน้าของผมจ้องดูแต่ใจกลับคิดไปถึงเรื่องของไอ้เฟคตั้งแต่เป็นเด็ก แต่มันก็ลางเลือนไปหมดแล้ว ผมจำได้แต่เพียงว่ามันเป็นใครเท่านั้นจากคำบอกเล่าของพ่อเมื่อเช้า
“ทำอะไรอยู่ครับ”
เสียงไอ้เฟคดังมาจากด้านหลังของผม ผมจึงหันหน้ากับไปมอง ก็เห็นว่าไอ้เฟคยืนยิ้มพิงกับประตูทางเข้าอยู่ เสื้อกับกางเกงที่มันใส่ก็ดูตลกมาก ขนาดผมไปเอาเสื้อผ้าของพี่ชายผมมาให้มันใส่ มันยังดูเล็กไปหมดเลยสำหรับมัน
“มองอะไร...พี่ก็เขินเป็นเหมือนกันนะ มองอยู่ได้”
เมื่อผมไม่ตอบมัน แต่มองมันนิ่งๆ ไอ้เฟคมันก็พูดออกมา แล้วมันก็เดินเข้ามาหาผมแล้วก็ก้มตัวลงกอดผมจากด้านหลังโดยมีโซฟากั้นเอาไว้
“เปล่า...เสียหน่อย อย่ามาเข้าข้างตังเอง”
“เหรอ พี่เห็นบีมมองขนาดนั้นก็นึกว่ามองพี่ ว๊า...”
ไอ้เฟคมันทำหน้าเสียดายได้กวนมากๆ มันรู้ทันนั้นแหละว่าผมเองก็เขินเหมือนกัน มันปล่อยผม แล้วมันก็เดินอ้อมมานั่งแล้วมันก็ล้มตัวนอนบนตักของผม ทำให้ตอนนี้ตาต่อตาของเราก็ประสานกันและมันก็เหมือนมีมนต์สะกดทำให้ผมค่อยก้มหน้าต่ำลงมาตามแรงดึงของไอ้เฟค จนหน้าของเราชิดกันแล้วมันก็จูบกับผม รสจูบของมันเร้าร้อนและรุนแรงเหมือนเดิม ผมกับไอ้เฟคจูบกันอยู่อย่างนั้นจากตอนเริ่มต้นเหมือนจะเป็นแค่การหยอกเอินกันเท่านั้น แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าไอ้เฟคมันรุกเร้าผมมากขึ้น
ไอ้เฟคถอนปากออกจากปากของผมแล้วมันก็ลุกขึ้น แล้วมันก็ประกบปากของมันกับผมอีกรอบ มือของมันก็ล้วงเข้าไปในเสื้อของผมเพื่อลูบบริเวณหน้าท้องของผมมืออีกข้างก็พยายามปลดกระดุมเสื้อของผม
“พี่เฟคพอก่อนที่นี่ห้องรับแขกเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”
ผมดึงสติของตัวเองกลับมาพร้อมกับเอามือของผมจับมือของไอ้เฟคที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายของผม ผมเริ่มรู้สึกว่านี่ไม่ใช้เป็นการหยอกเล่นเหมือนตอนแรกแล้ว นี่มันคงเอาจริง แต่ผมต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้ ขืนผมทำอะไรกับไอ้เฟคแล้วมีใครสักคนเข้ามาเจอเข้า เรื่องมันคงจบไม่สวยเป็นแน่
“ทำไมล่ะครับ ไม่มีใครมาเห็นหรอก ไม่สงสารพี่บ้างเหรอครับดูซิ มันแข็งจนปวดไปหมดแล้ว ไม่ได้ปลดปล่อยมาตั้งหลายวัน”
ไอ้เฟคมันไม่พูดเปล่า มันยังจับมือของผมให้ไปจับน้องชายของมันที่ตอนนี้พร้อมรบอย่างเต็มที่ และมันก็ไม่ได้ใส่กางเกงในด้วยทำให้ไม่ยากเลยที่จะสัมผัสน้องชายของมัน
“ไม่เอาพี่เฟค..ถ้ามีคนมาเห็นผมก็แย่ซิ ถ้าพี่อยากมากขนาดนั้นพี่ก็ไปเอาออกเองซิ”
“อูย...บีมอย่าขยับมือซิพี่เสียว....ทำไมบีมใจร้ายกับพี่จังเลยครับ”
มันร้องออกมาตอนจังหวะที่ผมกำลังจะดึงมือกลับ
“งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า บีมกลัวใครกลับมาเห็นใช้หรือเปล่า..งอิ๊บ..”
“เอ๊ย...”
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆ ไอ้เฟคมันก็ลุกขึ้นแล้วอุ้มผมขึ้น แล้วพาผมเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้อง ผมเข้าใจความหมายที่มันพูดแล้วว่ามันจะทำอย่างไง มันพาผมเข้ามาในห้องแล้ววางผมไว้บนเตียงก่อนที่มันจะล้มตัวตามขึ้นมาค่อมอยู่บนตัวของผม แล้วมันก็ส่งปากของมันมาบดขยี้กับปากของผม แล้วผมก็เดินไปตามเกมส์ที่ไอ้เฟคมันต้องการ
หลังจากที่ผมมีอะไรกับมันแล้ว ผมก็นอนหมดแรงอยู่อย่างนั้น มันยังรู้สึกเจ็บๆ อยู่เลย ไอ้เฟคมันก็ใส่ผมไม่ยั้งให้สมกับที่มันอดมาหลายวัน
“เป็นไงบ้างบีม จังเจ็บอยู่หรือเปล่า”
มันมากอดผมแล้วก็ถาม ผมหันหน้าไปมองมัน มันยิ้มประจบผม มันรู้ว่ามันผิดเพราะผมบอกว่าเจ็บ มันก็ไม่ฟัง
“เจ็บซิ มาโดนบ้างเอาหรือเปล่าล่ะ ผมบอกให้หยุดก่อนก็ไม่ฟังต่อไป ไม่ต้องเลยนะให้อดให้ตายเลย”
ผมหันหน้ากลับมาซบกับหมอนเหมือนเดิมไอ้เฟคมันก็ยังพูดอะไรไม่รู้อยู่ข้างหูของผม แต่ตอนนั้นผมไม่สนใจแล้วว่ามันพูดว่าอะไร เมื่อไอ้เฟคมันเห็นว่าผมไม่ตอบโต้กับมัน มันก็เอามือมาบีบจมูกของผม เพื่อทำให้ผมมีปฎิกิริยากับมัน เมื่อมันเอามือมาบีบที่จมูกของผม ผมจึงหายใจไม่ออก ผมเลยดิ้นแล้วลุกขึ้นนั่ง
“เล่นอะไรเนี๊บพี่เฟค”
“ก็บีมงอนพี่อ่ะ พี่พูดด้วยก็ไม่พูดกับพี่”
“เนี๊ยนะวิธีง้อคนของพี่”
มันยิ้มให้ผม ดูมันจะไม่สำนึกเลยว่ามันทำผิด แถมมันยังขยับตัวมาหาผมพร้อมกับเอามือโอบที่เอวของผม แล้วมันก็ซบหน้าลงกับที่นอน ผมเลยทุบเข้าที่กลางหลังของมันไปครั้งหนึ่ง มันก็แกล้งทำอ้อนผมอีกหาว่าผมใจร้ายกับมันที่ไปทุบมัน ผมส่ายหน้าให้กลับความเจ้าเหล์ของมันจริงๆ ผมจึงจับมือของมันที่กอดที่เอวของผมออกแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ
ผมค่อยๆ ถู ค่อยๆ ล้างตามเนื้อตัวของผมตอนที่ผมไปส่องกระจกผมก็เห็นรอยเป็นจ้ำๆ ตามเนื้อตัวผมไปหมดไม่รู้ว่าไอ้เฟคมันถึงชอบทำร่องรอยต่างๆ เอาไว้กับตัวผมนักก็ไม่รู้ แล้วอีกอย่างมันไปทำไว้ตอนไหนก็ไม่รู้ผมก็ยังไม่รู้เลย
ผมอาบน้ำเสร็จ ก็ออกมาจากห้องน้ำ ไอ้เฟคมันก็ยังนอนอยู่ท่าเดิม จนผมต้องไล่ให้มันไปอาบน้ำก่อน ถ้าอยากจะนอนต่อค่อยกลับมานอน ไอ้เฟคก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำตามที่ผมบอก เมื่อไอ้เฟคหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วผมก็รีบแต่งตัวแล้วเดินไปหาอะไรกินเล่น ก่อนที่จะไปหาที่นอนบ้าง
ผมเดินไปนอนที่แปลหลังบ้าน ตรงนี้ต้นไม้เยอะ ทำให้ลมพัดแล้วเย็นมาก ผมนอนเล่นอยู่สักพักไอ้เฟคมันก็ตามมา
“หนีมาอยู่นี้เอง มาให้พี่นอนด้วย”
ว่าแล้วไอ้เฟคมันก็เดินแล้วขึ้นมานอนเบียดกับผมบนแปล
“โอ๊ย...พี่เฟค มันอึดอัด ลงไปเลย แล้วอย่างนี้ผมจะนอนได้ไงล่ะ”
“ไม่ลง แล้วถ้าพี่ลงไปแล้วพี่จะไปนอนที่ไหนล่ะแปลก็มีอันเดียว นอนด้วยกันนี่แหละเบียดกันก็อุ่นดี มายื่นขามาพี่เกาขาให้จะได้นอนสบายบีมชอบไม่ใช้เหรอ”
เมื่อไล่อย่างไงมันก็ไม่ยอมไปแน่ๆ ผมจึงยื่นขาไปให้ไอ้เฟคมันเกาให้ผม ไอ้เฟคมันก็รู้ใจผมเหมือนกันว่าผมชอบอะไร แถมมือมันก็เบาดี มันเกาให้ผมที่ไร ผมหลับเร็วมากและครั้งนี้ก็เหมือนกัน
-
เฟค ใจกล้าอะ เล่นเข้าถ้ำเสือไปเอาลูกเสือนะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ป๊าดดดดด พี่เฟคช่างกล้าแต๊ :laugh:
มาบ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปล้ำลูกชายในบ้านท่านเล่น :m20:
-
หุหุ หื่นได้อีกนะนายเฟคเนี้ย แล้วพี่หมวดก้องไม่มีคู่หรอคะ ดุแกน่ารักๆดีเนอะๆๆ
-
เฟคน่ารักขึ้นทุกวันๆแล้วนะเนี่ย อร๊ายยยย
-
เฟคกล้านะนี่ o13
-
5 5 5
เฟคหื่นสู้พี่กัณต์ได้อ่ะเปล่า
:z2:
-
บีมเก่งแฮะทำซะเฟคที่เคยเป็นคนแข็ง ๆ โหด ๆ กลายเป็นลูกแมวหน้ารักเลย
หน้ารักออนโยนขึ้นทุกวันแบบนี้คนอ่านจะหลงนะเนี่ย :o8:
:pig4: writer คะ
-
หวานซ้า~~~~~ :man1:
แล้วก้อกลับไปนั่งรอคู่ขิง-กันย์ ต่อ
-
ให้เกาขาเดี๋ยวก็ยาว..
-
ป๊าดดดดด พี่เฟคช่างกล้าแต๊ :laugh:
มาบ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปล้ำลูกชายในบ้านท่านเล่น :m20:
555คิดได้นะ
แต่ว่าไอพี่เฟคน่ะ "ตัณหาพามันหน้ามืด" ละมั้ง
-
จะว่าไปบีมก็เหมือนผู้ชายธรรมดาเนอะ ไม่ได้แสดงออกว่าเป็นเลย
ดูน่ารักแบบธรรมชาติ ส่วนเฟคก็ดีเหลือเกิน
แต่ทำไมเราชอบแบบโหดมากกว่าหว่า หรือว่าเราจะชอบซาดิสต์ - -
-
จะหวานกันได้ตลอดหรือเปล่านะ
-
:o8: :o8:
ชอบเฟคเป็นแบบนี้อ่ะ น่ารักดีๆ
-
หวานกันสุดๆ
เ้ดี๋ยวนี้เฟคน่ารักมากกกกก พอมีความรักก็แบบนี้แหละ อิอิ
เหลือแต่กัณซินะเนี่ย ที่ยังไม่ลงตัว 555
ตอนหน้ารอ กัณขิง :z2:
-
เดี๋ยวนัดไปกินเหล้ากับหมวดก้อง พี่กิจ ได้สะกิดต่อมหึงอิพี่เฟคแน่ๆ
-
มาหวานกันเอาป่านนี้ :z1: :z1: :z1:
-
จัดเพิ่มอีกคู่สิครับ หมวดก้อง กับพี่กิจ อิอิ เหมาะสม...
-
:o8:
-
น่ารักนะ
เฟคกะบีม
-
เอิ้กสืๆ พี่เฟคนี่ก็ ทำเสียวที่บ้านบืมเชียวนะ เร่งทำคะแนนเข้าล่ะ
-
:z2:
บุกเดี่ยว
จิ๊กลูกเสือสำเร็จด้วย
:pig4:
-
น่ารัก :o8:
-
หวานกันสุดๆ
เ้ดี๋ยวนี้เฟคน่ารักมากกกกก
ชอบอ่ามาต่อไวน๊าาาาาาาาาาา
-
หวานกันจัง หมวดก้องน่ารักออก ชอบอ่ะ
เชียร์ๆๆ
-
กำลังน่ารักเลยอะ :impress2:
รีบมาต่อนะ
:call:
-
มุมน่ารักก็มีกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ยนายเฟค
-
ก็หวานกันบ้างไรบ้าง เริ่มจะเข้าร้องเข้ารอยแล้ว :o8:
-
ทุกอย่างดูลงตัวแล้วนะ คงไม่มีเรื่อง หรือ ใครโผล่มาให้ร้าวนะบีม พี่กันต์ก็เก็บไว้กับขิงนั่นละ ดูสำนึกได้เยอะแล้ว ซึ่งคู่นี้ก็ช่างเหมาะกันฮุๆๆๆ
-
:n1: :pig4: :3123: รักกันจัง :fire:
-
ชอบคู่พี่กัณฑ์กับขิงมากเลยครับ ฟังดูชีวิตซีเรียส เพลย์บอยดี
-
อิเฟคมันกล้านะ
ถ้าพ่อมาเจอจะว่าไง ...ให้แม่มาขอเลย :mc4:
-
:haun4: หวานจัง @ น่ารัก :z1:
-
จะยังติดตามตอ่ไปจนจบเลยนะ
-
หวานกันมากมายอะ
-
รอต่อไป
-
ช่วงวันหยุดปลายปีอย่างนี้คือช่วงเวลาพักผ่อนสำหรับผม และผมก็มีแพลนเอาไว้ว่าผมจะพาคนของผมไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศที่เชียงใหม่ และมันก็เป็นเรื่องบังเอิญที่เพื่อนรักของผม มันก็จะพาคนของมันไปพักผ่อนที่นั้นเหมือนกัน ผมนั่งมองคนของผมกำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าทั้งของผมและของเขาลงใส่ในกระเป๋า
มันทำให้ผมนึกถึงวันที่ผมและเขาเจอกันในครั้งแรก
วันที่ผมเจอกับขิงนั้นมันเป็นเพียงเรื่องร้ายกาจที่ผมคิดขึ้นมาเพื่ออะไรก็ไม่รู้ ผมรู้เพียงแต่ว่า ผมอยากทำให้เด็กคนนี้รู้สึกสำนึกเสียบ้างว่า ชีวิตของคนเรา มนไม่ใช้ของเล่นที่จะเอามาซื้อขายกันได้ วิธีการที่ผมใช้สังสอนเขา มันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก แต่ผลที่ได้รับมันแตกต่างกัน ครั้งแรกที่ผมมีอะไรกับขิง มันทำให้ผมรู้ว่าผมทำผิดอย่างมากไปแล้ว ผมขาดสติ ขาดความยั่งคิด ผมคิดจะแก้แค้นและสั่งสอน แต่วิธีของผมมันก็ไม่ได้แตกต่างกันสักเท่าไร
คำว่าขืนใจเกิดขึ้นเมื่อขิงเองก็ไม่ได้ยินยอม จนกระทั้งขิงเองหายออกไปจากบ้านเพราะความไม่ได้เรื่องของลูกน้องของผม ผมเฝ้ามองถึงพฤติกรรมของเด็กคนนี้อยู่ตลอดเวลา แล้วผมก็ได้พบกับมุมมองใหม่ๆ ที่ขิงแสดงให้ผมเห็น มันทำให้ผมเกิดความสนใจในตัวเด็กคนนี้ แม้ว่าตอนนั้นผมจะชอบคนอื่นมากกว่า
จนวันหนึ่งผมก็ได้ขิงมาอยู่ในกำมือจนได้ ตอนแรกที่เขายื่นข้อเสนอนั้นมาให้กับผม ผมก็อึ้งไปเหมือนกัน แต่ด้วยความอยากเอาชนะเขา ผมจึงตกลงกับเขาไป ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมเองไม่ได้รักหรือชอบขิงหรอก ผมแค่สนใจเท่านั้น แต่หลังจากที่เขามาอยู่กับผมแล้วความรักความหวงใยมันก็ผุดขึ้นมาเองโดยที่ผมเองก็ไม่ทันรู้ตัวมาก่อน
แต่ขิงเองก็เป็นคนที่ไม่ยอมใครเหมือนกันเขาจะมีอาการพยศอยู่เรื่อยๆ ทำให้ผมต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อปราบเขาเอาไว้ จนผมได้รู้จักเขามากขึ้น ขิงเองต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตตัวเองรอด และก็ยังต้องเผื่อไปถึงคอบครัวด้วย แม้ว่าดูภายนอกขิงจะเป็นคนที่เข้มแข็งจนดูกร้าวและกร้านกับโลก แต่จริงๆ แล้วภายในขิงเป็นคนที่อ่อนแอมาก เขาหวาดกลัวและไม่กล้ามอบความไว้ใจไว้กับใครเพราะเขากลัวการถูกหักหลัง ไม่เหมือนกับบีม ที่ภายนอกดูอ่อนแอ แต่ภายในนั้นกลับตรงกันข้าม สมกับเป็นลูกชายของนายทหารแห่งกองทัพ
กว่าที่ผมจะดูแลให้ขิงยืนมาได้จนถึงวันนี้ผมต้องมอบทั้งความรักและความเอาใจใส่ขิงอย่างมากๆ เพราะเด็กคนนี้คือแก้วร้าวที่พร้อมจะแตกได้อยู่ตลอดเวลา
“นั่งยิ้มอะไรอยู่ไอ้กันต์ ไม่เคยคิดจะมาช่วยจัดของลงกระเป๋าเลยหรือไง ของก็ของพี่ทั้งนั้น แต่ไม่เคยคิดจะมาช่วยเลย คนเรา เอาแต่นั่งมองแล้วยิ้มกวนประสาทอยู่ได้"
เสียงบ่นของขิงเรียกความสนใจกับไดอารี่ตรงหน้าของผมไป ผมมองเห็นขิงกำลังจัดของแล้วดึงออกเหมือนไม่รู้ว่าอะไรจำเป็นหรือไม่จำเป็นดีที่จะขนไปจนผมต้องส่ายหัวให้กับอาการของคนขี้บ่น แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกครับ ขิงเขาเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วไม่เคยมีใครไปแก้นิสัยเขาได้ ผมได้แต่เพียงยอมรับและเข้าใจในตัวของเขาพร้อมกับปรับตัวไปหาเขาให้ได้
เสียงคนขี้บ่นยังต่อว่าผมอยู่ที่ผมไม่สนใจจะไปช่วยเขาดังอยู่ไม่ขาดระยะ จนผมต้องหาวิธีเพื่อหยุดเขาเสียแล้วผมเดินเขาไปนั่งด้านหลังของผมอย่างเงียบๆ พอขิงหันกลับมาเพื่อที่จะต่อว่าผมอีกเขาจึงชนเข้ากับหน้าผมเต็มๆ จนตัวเขาเองผงะไป
“เอ๊ย...มาได้ไงอ่ะ..ตกใจหมด มาเลยมาช่วยกัน ผมไม่รู้ว่าอันไหนพี่จะเอาไปบ้าง”
“ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องเอาไปหรอก แค่เสื้อผ้าที่อยู่ที่นู๊นก็พอใช้แล้วล่ะ จะขนไปอีกทำไม เอาเวลามาทำอย่างอื่นดีกว่า”
แล้วผมก็เทเสื้อผ้าในกระเป๋าออกทั้งหมด พร้อมกับกอดขิงเอาไว้เต็มอก แต่คนอย่างขิงมีหรือครับที่จะยอมง่ายๆ ขิงเองก็ดิ้นไปมา
“ปล่อยเลยไอ้กันต์ไอ้หื่นเอ๋ย...แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกว่าไม่ต้องเอาเสื้อผ้าไป ปล่อยให้ผมจัดทำไม”
ขิงดิ้นไม่ดิ้นเปล่ายังมีการทุบผมด้วย แต่มีเหรอคนอย่างผมจะปล่อยขิงไปง่ายๆ ผมอุ้มขิงไปอยู่บนเตียงก่อนที่ผมจะไซ้ที่ซอกคอของเขาจากเสียงบ่นด่า กลายเป็นเสียงอีกเสียงหนึ่งแทน เสียงที่ผมได้ยินแล้วมันเร้าอารมณ์ของผมจริงๆ
ไอ้กันต์ตื่นได้แล้วสายแล้วนะ นัดกับไอ้เฟคกับบีมไว้กี่โมง”
ผมถูกกวนให้ตื่นจากเสียงของคนขี้โวยวายประจำบ้านนั้นเอง ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก็เห็นว่าตอนนี้คนขี้โยวายวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนแล้ว ผมจึงหลับตาต่อเพื่อพัก ขออีก ห้านาทีเถอะ ผมเพลียเหลือเกิน ไม่รู้ว่าผมหลับต่อไปอีกนานแค่ไหนแต่ผมก็ต้องตกใจตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำมือของขิงนั้นแหละ และการปลุกในครั้งนี้ก็มีการลงไม้ลงมือกันด้วย
“ไอ้กันต์ บอกให้ตื่นไง ไปอาบน้ำกลับมาก็ยังไม่ยอมตื่น นัดกับไอ้เฟคไว้กี่โมง แล้วนี่กี่โมงแล้ว”
ขิงทุบผมด้วยมือจนผมต้องเบ๊หน้าด้วยความเจ็บพร้อมกับชี้นิ้วไปที่นาฬิกา
“ไม่เป็นไรหรอก เราเอารถไปเองจะกลัวอะไรล่ะ พี่ขออีกนิดนะครับ พี่รู้สึกเพลียเหลือเกิน ก็ใครไม่รู้ดูดเอาพลังของพี่ไปหมดเลย”
ผมเห็นขิงหน้าแดงขึ้นมานิดนึงหลังจากที่ผมพูดจบ นานๆ ครั้งที่ผมจะเห็นขิงมีอาการเขินอย่างนี้
“แล้วใครบอกให้ทำเล่า ไม่เอาแล้วผมไปแต่งตัวดีกว่า แล้วก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้วให้เวลาแค่สิบนาทีนะ ถ้าไม่เสร็จโดนแน่”
ขิงคงอายนะครับถึงรีบเปลี่ยนเรื่อง แล้วขิงก็ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมนอนมองตามแผ่นหลังนั้นไป ผมเห็นแผ่นหลังนั้นที่ไรก็ทำให้ผมรู้สึกสงสารขิงไม่ได้ทุกที และมันก็ทำให้ผมยอมและตามใจขิงมาจนทุกวันนี้ รอยที่มาจากการทารุณนั้นเอง แม้รอยมันจะไม่ชัดเจนมากนัก แต่รอยที่อยู่ในใจของเขานั้นมันฝั่งลึกจนผมเกือบลบมันออกไปไม่ได้
“ครับ..ได้ครับพี่จะรีบลุกไปอาบน้ำตามคำสั่งของท่านครับ”
“ไม่ต้องมาทะเล้นเลยรีบ...นะเข้าใจบ้างไหม”
“งั้นพี่ขอกำลังใจก่อนไปอาบน้ำหน่อยแล้วกัน”
ว่าแล้วผมก็รีบลุกขึ้นไปหอมแก้มของขิงก่อนที่จะวิ่งหนีไปอาบน้ำก่อนที่ผมจะโดนขิงต่อยเอาได้ ผมออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งก็พบว่าขิงหายออกไปจากห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก ขิงคงออกไปรอผมนอกห้องแล้วแน่เลย ผมจึงรีบแต่งตัวให้ไวที่สุด
ผมออกมานอกห้องหลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จก็เห็นขิงกำลังคุยอยู่กับลูกน้องของผม พอลูกน้องของผมเห็นว่าผมออกมาจากห้องเขาก็รีบทำความเคารพก่อนที่จะขอตัวออกไปจากห้องเพื่อเตรียมรถ วันนี้ผมนัดกับไอ้เฟคไว้ตอนสิบโมงเช้าที่คอนโดของมันแล้วเราจะได้ขับรถไปด้วยกัน
“เสร็จแล้วครับ ไปกันได้แล้ว”
ผมเดินไปหาขิงพร้อมกับโอบไหล่ของเขาแล้วพากันเดินไปที่รถ ที่ลูกน้องของผมเตรียมเอาไว้แล้ว
ผมใช้เวลาไม่มากหนักเพื่อที่จะเดินทางมาให้ถึงคอนโดของไอ้เฟค ก่อนมาถึงผมก็โทรบอกให้สองคนนั้นลงมารอได้แล้วเพราะไปถึงเราจะได้ออกเดินทางกันเลย
พอไปถึงคอนโดผมก็เห็นไอ้เฟคกับบีมยืนรออยู่แล้ว พอบีมเห็นรถผมก็รีบโบกมือให้พร้อมกับยิ้มทักทายมาก่อนผิดกับไอ้เฟคเพื่อนผมที่ยืนบอกบุญไม่รับ พอรถผมจอดบีมก็รีบวิ่งมานั่งด้านหลังทันทีพร้อมกับชวนให้ขิงมานั่งด้วยกัน ไอ้คนของผมก็บอกง่ายเหลือเกินรีบปีนข้ามไปที่เบอะหลังทันที ดังนั้นจึงเหลือที่ให้ไอ้เฟคต้องนั่งกับผมที่ด้านข้างคนขับ
“พี่กันต์สวัสดีครับ”
เสียงของบีมบอกสวัสดีกับผมดูร่าเริงสดใส ผมจึงพยักหน้าให้หน่อยนึงก่อนที่จะหันไปมองไอ้เฟคที่กำลังขึ้นมาบนรถ
“ไอ้กันต์เด็กมึงเม่งไร้มารยาทว่ะ ดูซิเห็นกูยังไม่เคยหวัดดี”
พอมาถึงไอ้เฟคมันก็เริ่มกวนประสาทขิงทันที หลังจากที่ขิงมาอยู่กับผมหลายปี ขิงกับไอ้เฟคก็กลายมาเป็นคู่กัดกัน มันคงเริ่มจากความที่ไอ้เฟคมันปากไม่ดีไปต่อว่าขิงแรงๆ ในช่วงแรกๆ ที่ขิงมาอยู่กับผม แล้วไอ้คนของผมมันก็ปากร้ายพอกัน
“พี่เฟคมึงจะเงียบไม่ต้องเห่าจะได้ไหม คนกำลังอารมณ์ดีไม่อยากมีเรื่องว่ะ”
“ใช่...พี่เฟคอย่าทำให้เสียเรื่อง ไปกันดีกว่าพี่กันต์ เชียงใหม่รอเราอยู่แล้ว”
เสียงของขิงและบีมที่พากันเล่นงานไอ้เฟคจนมันเองก็ต้องยอมแพ้ให้กับสองคนนี้ ไอ้เฟคมันหันมาเบ้หน้าใส่ผมนิดหน่อยก่อนที่ผมจะออกรถเพื่อมุ่งหน้าไปสู่จุดหมายของวันนี้
หลังจากออกจากกรุงเทพได้สักชั่วโมงเสียงพูดคุยกันด้านหลังจากสองนกแก้วก็เงียบลงผมมองจากกระจกมองหลังก็เห็นว่าพากันหลับไปแล้ว ในมือยังมีขนมคากันอยู่เลย เลี้ยงง่ายกันจริงๆ
เมื่อผมเห็นว่าสองคนนั้นพากันหลับไปแล้วผมจึงเอ๋ยปากถามถึงเรื่องที่ผมอยากรู้จากเพื่อนของผม
“ไอ้เฟคมึงเป็นอะไรไปว่ะ ทำไมเงียบจัง แล้วตอนที่กูไปรับมึงทะเลาะกับบีมไช่ป่ะ”
ไอ้เฟคมันเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิดก่อนที่มันจะหันมาตอบผม
“เออ...กูทะเลาะกันนิดหน่อยก็เรื่องเดิมๆ นั้นแหละ”
“แล้วมึงจะไปชวนบีมมันทะเลาะทำไมว่ะ มึงก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
“ก็กูระแวงไง...มึงก็รู้ว่าสองคนนี้เคยเป็นอะไรกันมาก่อนที่จะมาเจอกูกับมึงอ่ะ”
“กูก็รู้แต่มึงจะระแวงให้ได้อะไรขึ้นมาว่ะทุกวันนี้สองคนนั้นเขาก็เป็นแค่เพื่อนกัน มึงดูกูซิยังไม่เคยคิดระแวงอะไรขิงเลย ถ้าเขาจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนกูก็คงห้ามไม่ได้ แต่นี่กูไม่เคยเห็นขิงกับบีมจะทำตัวให้ระแวงสักนิด”
ไอ้เฟคมันมีเรื่องกังวลก็คือ มันกลัวว่าขิงกับบีมจะหันกลับไปคบกันเองอีก เพราะสองคนนี้เคยมีอะไรกันมาก่อน และเรื่องนี้มันก็ทำให้ไอ้เฟคกับบีมทะเลาะกันประจำ ดีว่าผมไม่เคยคิดมากกับเรื่องนี้ ถ้าผมบ้าไปกับมันอีกคนขิงมันคงต่อยปากผมแตกไปแล้ว
“กูไม่รู้ว่ะ กูว่าสองคนนั้สนิทกันเกินไปแล้วเมื่อวันก่อนก็พากันไปเที่ยวสองคน ถามว่าไปเที่ยวไหนกันก็ไม่บอก แล้วอย่างนี้จะไม่ให้กูคิดมากได้ไง”
“กูว่ามึงควรไว้ใจคนของมึงนะไอ้เฟค มึงคิดดูนะถ้าบีมคิดจะไปมีใครอื่นจริงๆ ทำไมบีมจะต้องมาเลือกคนใกล้ๆ ตัวด้วยล่ะ กูไม่เข้าใจ”
“แต่...”
“มึงไม่ต้องแต่หรอกมึงควรไว้ใจคนของเราไว้มากๆ นะโว๊ย...”
“แล้วเรื่องไอ้หมวดกิจหมวดก้องนั้นอีก เม่งขยันโทรมาหากันเกินไปแล้ว กูก็ไม่รู้จะพูดอย่างไงดีว่ะ”
“บีมเขาก็ต้องมีสังคมของเขานะมึง ถ้ามึงปิดกันเขาทุกอย่างกูว่าไม่นานบีมมันคงเป็นบ้าว่ะ เอาน่า...มาเที่ยวกันมึงอย่าเก็บเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มาใส่ใจเลย”
“ก็ได้ว่ะเพื่อน แต่ตอนนี้มึงหาปั๊มจอดให้กูไปเข้าห้องน้ำหน่อยกูกลั้นจนจะทนไม่ไหวแล้ว”
“ไอ้เวรแล้วก็ไม่บอกกูตั้งแต่แรก”
“555ก็ตอนนั้นกูไม่ค่อยสบายใจนี่หว่า แต่ตอนนี้สบายใจแล้วกูก็เลยปวดไง กูจะเชื่อมึงนะว่ากูต้องไว้ใจบีม”
“อย่างนั้นแหละเพื่อน”
แล้วผมก็แวะเข้าปั๊มที่อยู่ใกล้ที่สุด
-
:z2:
-
ไปด้วย ไปด้วย..
-
อ่านะถึงแม้ว่าการที่สองคนจะมาสนิทกันเหมือนเพื่อนจะเป็นเรื่องที่ดีก็ตาม
แต่เจ้มองว่ามันเ็ป็นไปได้ด้วยหรือ คนๆหนึ่งที่เรารักขายเราแลกเปลี่ยนเงินกับความอยู่รอด
เราโดนทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจ จะไม่ติดใจอะไรเลยหรือ มันอาจจะเกิดนานแล้ว
แต่มันก็ดูแปลกๆ พอดีว่าไม่เคยเจอคนดีจนยอมให้อภัยกับคนที่เคยทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้
ตัวละครแต่ละตัวมีการแปรปรวนเร็วมากอ่ะ เจ้ปรับไม่ค่อยทัน มาตอนพิเศษเลยดูแบบว่าสะดุด
จากเรื่องหลักแบบเข่าถลอกเลยทีเดียว แต่อย่างไรก็ชอบนะ งั้นจัดมาหวานๆ(ที่หายากจากตอนหลัก)
ให้ชื่นใจหน่อยนะจ๊ะ...........
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบคู่กันต์ - ขิง :กอด1:
-
สองคู่ชู้ชื่นไปเที่ยวกัน :impress2:
-
:m3: อยากอ่านฉากหวานๆๆของกันต์-ขิงบ้าง :impress2:
-
อยากให้สวีทเหมือน ๆ กันทุกตอนเลย
-
อ่านะถึงแม้ว่าการที่สองคนจะมาสนิทกันเหมือนเพื่อนจะเป็นเรื่องที่ดีก็ตาม
แต่เจ้มองว่ามันเ็ป็นไปได้ด้วยหรือ คนๆหนึ่งที่เรารักขายเราแลกเปลี่ยนเงินกับความอยู่รอด
เราโดนทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจ จะไม่ติดใจอะไรเลยหรือ มันอาจจะเกิดนานแล้ว
แต่มันก็ดูแปลกๆ พอดีว่าไม่เคยเจอคนดีจนยอมให้อภัยกับคนที่เคยทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้
ตัวละครแต่ละตัวมีการแปรปรวนเร็วมากอ่ะ เจ้ปรับไม่ค่อยทัน มาตอนพิเศษเลยดูแบบว่าสะดุด
จากเรื่องหลักแบบเข่าถลอกเลยทีเดียว แต่อย่างไรก็ชอบนะ งั้นจัดมาหวานๆ(ที่หายากจากตอนหลัก)
ให้ชื่นใจหน่อยนะจ๊ะ...........
เห็นด้วยอย่างแรงครับ +1
-
เค้าขอติดรถไปด้วย :man1:
-
ขอบคุณสำหรับพาร์ทของกันต์ค่ะ
:pig4:
-
พี่เฟคตรูจะดีได้กี่ชั่วโมงฟระ...เหอเหอ
-
เหตุการณ์เหมืนจะดีขึ้นแร้ว ดีจังคับ +1คับผม
-
:pig4:
-
:-[ :-[
หวานๆกันหน่อย
-
อ่านะถึงแม้ว่าการที่สองคนจะมาสนิทกันเหมือนเพื่อนจะเป็นเรื่องที่ดีก็ตาม
แต่เจ้มองว่ามันเ็ป็นไปได้ด้วยหรือ คนๆหนึ่งที่เรารักขายเราแลกเปลี่ยนเงินกับความอยู่รอด
เราโดนทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจ จะไม่ติดใจอะไรเลยหรือ มันอาจจะเกิดนานแล้ว
แต่มันก็ดูแปลกๆ พอดีว่าไม่เคยเจอคนดีจนยอมให้อภัยกับคนที่เคยทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้
ตัวละครแต่ละตัวมีการแปรปรวนเร็วมากอ่ะ เจ้ปรับไม่ค่อยทัน มาตอนพิเศษเลยดูแบบว่าสะดุด
จากเรื่องหลักแบบเข่าถลอกเลยทีเดียว แต่อย่างไรก็ชอบนะ งั้นจัดมาหวานๆ(ที่หายากจากตอนหลัก)
ให้ชื่นใจหน่อยนะจ๊ะ...........
เห็นด้วยอย่างแรงครับ +1
เห็นด้วย ตามนั้นเลย
-
อ่านะถึงแม้ว่าการที่สองคนจะมาสนิทกันเหมือนเพื่อนจะเป็นเรื่องที่ดีก็ตาม
แต่เจ้มองว่ามันเ็ป็นไปได้ด้วยหรือ คนๆหนึ่งที่เรารักขายเราแลกเปลี่ยนเงินกับความอยู่รอด
เราโดนทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจ จะไม่ติดใจอะไรเลยหรือ มันอาจจะเกิดนานแล้ว
แต่มันก็ดูแปลกๆ พอดีว่าไม่เคยเจอคนดีจนยอมให้อภัยกับคนที่เคยทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้
ตัวละครแต่ละตัวมีการแปรปรวนเร็วมากอ่ะ เจ้ปรับไม่ค่อยทัน มาตอนพิเศษเลยดูแบบว่าสะดุด
จากเรื่องหลักแบบเข่าถลอกเลยทีเดียว แต่อย่างไรก็ชอบนะ งั้นจัดมาหวานๆ(ที่หายากจากตอนหลัก)
ให้ชื่นใจหน่อยนะจ๊ะ...........
เห็นด้วยอย่างแรงครับ +1
เห็นด้วย ตามนั้นเลย
ตามนี้เหมือนกันค่ะ
คิดว่า บีมทำไมถึงดีกับขิงได้ง่ายๆ เพราะเรื่องที่ขิงเคยทำกับบีมไว้ มันไม่ใช่เรื่องที่คนเราจะยอมให้อภัยกันได้ง่ายๆเลยนะคะ :เฮ้อ:
แล้วยิ่งถ้าเคยรักมากมาก่อน เจอแบบบีมเข้าไปถ้าเจอกันคงแทบฆ่ากันตายเลยแหละ หรือไม่ชาตินี้คงไม่เผาผีกันเลยทีเดียว
เขาขายบีมเลยนะคะ ขายคนตัวเป็นๆ ไม่ใช่เล่นขายของ ไม่มีใครทำใจให้อภัยง่ายๆหรอกค่ะ :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกับรีบนค่ะ
o13
-
บรรยากาศเริ่มสดชื่นแล้ว
อย่าให้หมอกมาบังเลยน่า
-
รู้ว่าแฮปปี้ก็ดีใจแล้ว :mc4:
-
น่าจะเหนื่อยอยู่นะทริปนี้
-
โอกาสที่ดีๆย่อมเป็นของคนที่ปรับปรุงตัว คนเลวที่รู้จักปรับปรุงและแก้ไขย่อมได้รับ
โอกาสจากสังคมโดยเพราะคนที่เคยรู้สึกดีๆด้วยเมื่อเห็นคนที่ทำไม่ดีไว้กับเรา กลับตัว
กลับใจ ก็มีแต่ชื่นชมและสรรเสริญไม่ใช่หรือครับ หรือคนเราไม่คิดจะให้โอกาสคนคน
ที่คิดจะทำดีครับ คิดซะว่ามีคนดีเกิดขึ้นมาบนโลกนี้อีกคนนึง (+1)ให้ตอนพิเศษของไผ่
ครับ ไผ่ทำให้เห็นมุมมองของคนที่ได้ชื่อว่าคนที่มีจิตใจดี พร้อมที่จะให้อภัยคนที่ทำไม่
ดีกับตนเอง ถ้ามองในอีกมุมนึง ถ้าไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆเราก็ไม่มีโอกาสเจอสิ่งที่ดีๆ จึงมี
คำที่ว่า " ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงาม"
-
เปงไงต่แนะ
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เห็นด้วยกะคุณ ordkrub นะ ..เนื้อเรื่องมันเหมือนถูกตัดฉับไปเลยอ่ะ (แต่ก็เข้าใจนะว่าเพราะอะไร)
คนเขียนอาจจะอยากเล่าเรื่องให้กระชับ มันเลยรวบรัดตัดความไปนิด
แต่ก็ดีแล้วล่ะ.. ไม่อยากอ่านเศร้าๆเยอะ เดี๋ยวท้องอืด :laugh:
:pig4: :pig4:
-
สนุกครับ มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
อ้าว....แวะพักที่ปั้มซักวันสองวัน 555+
-
โอกาสที่ดีๆย่อมเป็นของคนที่ปรับปรุงตัว คนเลวที่รู้จักปรับปรุงและแก้ไขย่อมได้รับ
โอกาสจากสังคมโดยเพราะคนที่เคยรู้สึกดีๆด้วยเมื่อเห็นคนที่ทำไม่ดีไว้กับเรา กลับตัว
กลับใจ ก็มีแต่ชื่นชมและสรรเสริญไม่ใช่หรือครับ หรือคนเราไม่คิดจะให้โอกาสคนคน
ที่คิดจะทำดีครับ คิดซะว่ามีคนดีเกิดขึ้นมาบนโลกนี้อีกคนนึง (+1)ให้ตอนพิเศษของไผ่
ครับ ไผ่ทำให้เห็นมุมมองของคนที่ได้ชื่อว่าคนที่มีจิตใจดี พร้อมที่จะให้อภัยคนที่ทำไม่
ดีกับตนเอง ถ้ามองในอีกมุมนึง ถ้าไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆเราก็ไม่มีโอกาสเจอสิ่งที่ดีๆ จึงมี
คำที่ว่า " ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงาม"
เห็นด้วยกะเม้นท์นี้นะฮะ...+1 ให้ฮับป๋ม ^^~*
ในมุมมองของตัุวเองจากที่อ่าน ๆ มา...ขิงไม่ได้เลวร้ายด้วยสันดาร แต่ร้ายเพราะสถานการณ์ และความจำเป็นบีบบังคับ
เพราะถ้าขิงเลวโดนสันดารของตัวเองแล้ว เรื่องร้าย ๆ มันคงไม่หยุดลงที่บีมเป็นแน่...ขิงคงจะไปหลอกคนอื่น ๆ ให้มารับเคราะห์เหมือนอย่างที่บีมเจอ
แต่นี่ขิงก็ไม่ได้ทำ...และตอนล่าสุด คาดว่าคงเป็นเหตุการณ์หลังจากที่เรื่องราวทั้งหลายมันคลี่คลายลงไปแล้ว...ไม่แปลกหรอกฮะที่มันจะดูขัดแยกกะเนื้อเรื่องหลัก
เพราะมันอาจจะเกิดหลังจากที่เรื่องราวในเนื้อเรื่องหลักมันจบลงด้วยดีแล้ว และทั้งบีม พี่เฟค ขิง พี่กันย์เค้าปรับความเข้าใจ รู้ใจตัวเองและรักกันแล้วก็ได้ เรื่องเลยดำเนินมาอย่างนี้
+1 ให้คุณไผ่ด้วยนะฮะ...สำหรับตอนพิเศษที่พิเศษจริง ๆ อยากอ่านตอนต่อแล้วอ่ะ...อยากรู้ว่าทริปเชียงใหม่จะหวานกันขนาดไหน...คริคริ
-
เฟค ยังไงก็ยังเป็นเฟค ขี้หึงขี้หวงแบบเด็ก ๆ :m20:
ชอบคู่กันย์ ขิงเอามาก ๆ แบบว่าแมน ๆ ดี
ยังไงเชียงใหม่ขอหวาน ๆ นะคะ...จะคอย
:pig4: writer คะ + คะ
-
ก่อนเริ่มเรื่องวันนี้ผมต้องขออภัยกับคนอ่านทุกท่านนะครับที่ลืมอธิบายเอาไว้ก่อนที่จะเริ่มลงตอนพิเศษนี้
ผมต้องขออธิบายอย่างนี้นะครับ ที่เนื้อเรื่องของตอนพิเศษจะกระโดดจากเนื้อเรื่องหลักไปมากเพราะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากเนื้อหลักไปนานแล้วนั้นเอง และผมก็ตั้งใจเขียนตอนพิเศษนี้มาเพื่อตอนรับวันหยุดยาวในช่วงปีใหม่ที่จะมาถึงนี้ โดยใช้การถ่ายถอดความรู้สึกผ่านกันต์นั้นเอง แล้วใครอ่านแล้วงง ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ที่ผมพลาดที่ไม่ได้อธิบายไว้ก่อน เพราะว่าต้องลงนิยายพร้อมกันสามเรื่องในเวลาที่จำกัด เลยลืมไปจริงๆ และถ้าใครอยากรู้ว่าเนื้อเรื่องหลักเป็นอย่างไง คงต้องติดตามกันต่อไป แต่อาจจะเป็นหลังปีใหม่หรือตอนพิเศษจบก่อนนะครับ
มาคอยติดตามว่าทำไมทุกอย่างในเรื่องมันถึงได้ลงตัวกันได้ แต่กว่าจะลงตัว ทุกคนในเรื่องคงต้องปวดหัวกันอีกยกใหญ่
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจต้นไผ่
ปล. มาติดตามกันต่อว่าทริปสุดพิเศษในช่วงวันหยุดนี้จะเกิดอะไรขึ้น ทำให้สองหนุ่มผู้กลัวเมีย จะต้องมาทำบทโหดกับเขาบ้าง
ผมเข้าไปจอดที่หน้าห้องน้ำในปั๊ม พอรถจอดได้ไอ้เฟคมันก็รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ผมจึงเปิดประตูแล้วออกมายืนบิดตัวไปมาเพื่อที่จะไล่ความเมื่อยตามเนื้อตัวของผม ผมมองดูสองคนนั้นยังพากันหลับอยู่เลย
ถ้าถามว่าผมเคยคิดว่าสองคนนี้จะกลับไปคบกันเหมือนเดิมไหม ผมยอมรับว่าผมเคยคิดเหมือนกัน แต่ผมก็ผ่านมันมาได้ ขิงเองก็เป็นขิงที่เผ็ดใช้ได้เหมือนกัน แต่ขิงยิ่งเผ็ดยิ่งอร่อย ขิงเองก็เป็นผู้ชายเขาก็ต้องย่อมมีความต้องการตามธรรมชาติบ้าง และผมเองก็ปล่อยเขาไป แต่ทุกคนที่ขิงไปแอบมีความสัมพันธ์ด้วย ผมต้องรู้จัก และจะมีได้เฉพาะกับผู้หญิงเท่านั้น กับผู้ชายด้วยกัน ผมยอมรับว่าผมยังทำใจไม่ได้
และทุกครั้งขิงก็จะทำตามสัญญาที่ว่าเขาจะมีอะไรด้วยกับคน คนนั้นเพียงครั้งเดียว เพื่อตัดปัญหาที่จะตามมา ส่วนเรื่องของขิงกับบีมนั้นไปญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไรผมเองก็ไม่รู้ ผมรู้อีกครั้งก็ตอนที่ขิงพาบีมมาเที่ยวที่บ้าน
ไอ้คนขี้โวยวายของผมขยิกขยิกตัว สงสัยจะรู้สึกตัวแล้วว่ารถหยุดแล้ว
“ไอ้กันต์ถึงแล้วเหรอ ทำไม่ไม่เรียกบ้างเลย”
“ถึงที่ไหนกันครับ พี่แวะปั๊มกันครับ เพิ่งออกมาจากกรุงเทพได้นิดเดียวเอง”
“แวะปั๊มแล้วทำไมไม่เรียกห่ะ คนก็ปวดฉี่เป็นเหมือนกันนะ”
นั้นไงครับเริ่มโวยวายตามระเบียบแล้ว
“บีม...ไปห้องน้ำกันดีกว่า ...เร็วซิ”
แล้วขิงก็หันไปปลุกให้บีมตื่นขึ้นมาอีกคน บีมก็ลุกขึ้นมาขยี้ตาหน่อยหนึ่งก่อนที่จะลงจากรถแล้วเดินตามขิงเข้าห้องน้ำสวนกับไอ้เฟคที่ทำธุระเสร็จแล้วเดินออกมา
“มึงดูซิขนาดเข้าห้องน้ำยังไปเข้าพร้อมกันเลย...ดู”
พอไอ้เฟคมันเดินมาถึงตรงที่ผมยืนรออยู่ไอ้เฟคมันก็บ่นทันที แต่ดูมันจะพูดเล่นๆ มากว่า ตามประสาคนปากมากอย่างมัน
“เออ...มึงก็ขยันจับผิดเหลือเกินนะ...กูว่ากูไปฟ้องน้องบีมดีกว่า ว่ามึงระแวงเขา”
“เฮ้ย....มึงอย่าทำอย่างนั้นนะไอ้กันต์ไอ้เพื่อนเลว ถ้ามึงทำอย่างนั้น มึงเอามีดมาบาดคอกูดีกว่า มึงก็รู้ว่าบีมนะดุจะตายไป สมแล้วที่เป็นลูกทหาร”
“555 ไอ้นี่กลัวเมีย”
“ก็เออ...ซิว่ะ หรือมึงไม่กลัวขิงมัน กูเห็นขิงพูดอะไรนิดเดียวมึงต้องรีบเข้าไปอ้อนหรือทำตามทุกอย่าง”
“กูไม่ได้กลัวโว๊ย...กูเกรงใจไม่อยากทำลายน้ำใจเขา”
“มันก็เหมือนกูแหละหว่า”
ตอนที่ผมคุยกับไอ้เฟคอยู่ที่หน้ารถนั้น บีมกับขิงก็เดินคุยกันออกมาจากห้องน้ำ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่ขิงเป็นคนพูดแล้วบีมก็หัวเราะ แล้วทั้งสองคนก็เดินตรงมาทางที่รถจอดอยู่ ทำให้เรื่องที่ผมสองคนกำลังพูดกันอยู่ต้องจบลง พอขิงมาถึงขิงก็เดินมาจับที่ขอบประตูรถแล้วหันหน้ามาทางผม
“ไอ้กันต์จะเอาอะไรหรือเปล่า จะไปซื้อขนม”
“ไม่เอาอะไรแล้วครับ แต่จะไปซื้อทำไมอีกล่ะ ขนมในรถก็มีตั้งเยอะ พี่เห็นยังกินกันไม่หมดเลย”
“อย่าพูดมากได้ไหม...ก็อยากซื้อแค่นี้ห่วงหรือไง”
“ครับ๐...พี่ไม่ได้ว่าอะไร”
ผมได้ยินเสียงไอ้เฟคมันหัวเราะผม
“5555 ขนาดไม่กลัวนะเนี๊ย”
เสียงพูดของไอ้เฟคลอยตามลมมา พร้อมกับได้ยินเสียงทุบหลังกันเกิดขึ้นตามมา ถ้าผมเดาไม่ผิดมันคงโดนบีมจัดการ
“มึงเงียบไปเลยไอ้เฟค ไปเถอะขิงพี่ไม่เอาอะไรหรอก”
ผมหันไปด่าไอ้เฟคที่มันทำหน้ามึนอยู่ข้างๆ พร้อมกับบีมที่ยิ้มให้ผม ไอ้เฟคปากขมุบขมิบอยู่หลังบีมด้วย ถ้าอยู่ต่อหน้าบีมไอ้เฟคมันคงไม่กล้าหรอกครับ ใครจะไปนึกว่าคนร้ายๆ อย่างผมสองคนจะมายอมสยบอยู่กับเด็กหน้าใสๆ อย่างสองคนนี้ล่ะครับ แต่ก็นะ รักไปแล้วจะให้ทำอย่างไงได้ยิ่งผมต้องยอมให้ขิงหลายสิบเท่าให้สมกับที่ผมเคยร้ายกับขิงเอาไว้มาก
แล้วขิงกับบีมก็เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อข้างปั๊มนั้นแหละ สองคนนั้นหายกันเข้าไปได้สักพักผมก็ชวนไอ้เฟคให้ไปนั่งรอสองคนนี้ที่โต๊ะที่ทางปั๊มเขาจัดเอาไว้สำหรับลูกขาได้มานั่งพักระหว่างเดินทาง หรือใครจะเอาข้าวหรือขนมมานั่งกินกันก็ได้เพราะมีโต๊ะอยู่เยอะ และมันก็ร่มรื่นดีน่านั่งมากๆ ไอ้เฟคมันก็เห็นดีด้วย มันรู้ดีครับว่าสองคนนี้เขาชอบไปเลือกซื้อของนานๆ ถ้าขืนผมยืนรอที่รถก็คงขาแข็งตาย พอมาถึงโต๊ะเราก็เลือกนั่งตรงกันข้ามเพื่อเหลือที่ข้างๆ เอาไว้ให้คนของเรานั่งนั้นเอง
“ไอ้กันต์ กูว่ากูกับมึงต้องมาทำสัญญากันก่อนว่ะ เพื่อความสุขของเราสองคน”
“สัญญาเหี๊ยอะไรล่ะ”
ผมมองหน้ามัน ไอ้เฟคมันก็ยิ้มๆ
“ก็ถ้าไปถึงที่เชียงใหม่แล้วมึงกับกูต้องช่วยกัน กันสองคนนั้นไม่ให้เข้าใกล้กันได้”
“เพื่อ?...”
ก็เพื่อเราสองคนไงไอ้ควาย ถ้าขืนปล่อยสองคนนี้ให้อยู่ด้วยกันเป็นตังเมอย่างนี้ มึงกับกูจะเอาเวลาที่ไหนไปจู๋จี๋กับสองคนนั้นได้เล่า”
ผมคิดตามคำพูดของไอ้เฟคทันที ผมเองก็เริ่มเห็นดีด้วยกับไอ้เฟคเหมือนกัน ถ้าขืนผมปล่อยให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ผมว่าทริปนี้คงไม่สนุกแน่ๆ
“ก็ได้...กูตกลง มึงกันคนของมึง ส่วนกูก็กันคนของกู แฟร์ดีเปล่า”
ไอ้เฟคมันรีบตกลงพร้อมกับที่เราสองคนจับมือเป็นสัญญากัน ผมนั่งคุยอยู่กับไอ้เฟคสักพัก สองคนนั้น ก็พากันออกมาพร้อมขนมเต็มมือทั้งสองคน ไอ้เฟคมันถึงกับส่ายหัว
“กูว่าแล้วบีมมันต้องเหมาเขามาทั้งร้าน”
“ปล่อยไปเถอะความสุขของเขา”
ขิงกับบีมเดินตรงมาที่เราสองคนนั่งอยู่พอมาถึงสองคนนั้นก็เข้านั่งที่ คือขิงนั่งข้างผม แล้วบีมก็นั่งข้างไอ้เฟค ขิงยื่นกาแฟที่เขาซื้อมาให้ผม
“อ่ะ อันนี้ซื้อมาให้ขับรถไกลๆ จะได้ไม่ง่วง”
ผมรับกาแฟขึ้นมาจิบแล้วหยักคิ้วให้ไอ้เฟคไปครั้งหนึ่ง พอมันเห็นว่าขิงซื้อกาแฟมาให้ผมมันก็หันไปถามบีมบ้าง
“บีมล่ะไม่มีอะไรมาให้พี่บ้างเหรอครับ...พี่หิวๆ อ่ะ เมื่อเช้าก็ยัไม่ได้กินอะไรมาเลย”
เห็นไอ้เฟคอ้อนบีมแล้วผมอดหมั่นใส้มันไม่ได้
“ไม่มี อยากกินอะไรก็ไปซื้อเอง แล้วไม่ต้องมาสตอเลยพี่เฟคเมื่อเช้าใครกินขนมปังในตู้เย็นจนหมดเหลือไว้ให้ผมนิดเดียวเอง”
“แอ่ะๆ...พี่เองครับ”
“งั้นก็อดไป แล้วอยากกินอะไรก็เลือกเอานี่ น่าสงสารว่ะ”
บีมดึงถุงขนมที่ซื้อมาให้ไอ้เฟคหลังจากมันทำท่างอนใส่บีม อันที่จริงบีมก็ซื้อกาแฟมาให้ไอ้เฟคเหมือนกันครับแต่มันอยู่ในถุง และบีมมันก็คงอยากแกล้งไอ้เฟคด้วยนั้นแหละ ส่วนขิงเขาไม่กินกาแฟครับ ขิงเลิกกินมานานแล้วเหลือแต่ผมนี่แหละที่เลิกไม่ได้
ผมเห็นขิงเลิกเอาขนมปังใส่ครีมออกมากัดก่อนที่จะค้นหานมออกมาดื่มตาม ผมเป็นครีมติดที่ริมฝีปากของขิงผมจึงฉวยโอกาศเอาปากของผมไปช่วยเช็คครีมที่ริมฝีปากของขิงทันที
“ไอ้กันต์มึงทำเชี๊ยอะไรเนี๊ย มึงอายคนอื่นบ้างไหม”
“อายทำไมล่ะคนกันเองทั้งนั้น จริงไหมบีม”
ผมหันไปถามบีมเพื่อหาพวก ส่วนขิงก็หน้าเริ่มแดงขึ้นมาแล้ว
“จริงครับ”
“นั้นไงบีมยังเห็นดีด้วยเลย”
“เหรอ...”
ขิงพูดพร้อมกับเอามมือไปบิดที่ต้นขาของผม จนผมร้องออกมา ทำให้ไอ้เฟคมันหัวเราะผมทันที
“ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวถึงก็มืดพอดี”
แล้วขิงก็หันไปชวนคนอื่นเดินทางต่อทันที ปล่อยให้ผมเอามือลูบขาที่โดนหยิกอยู่คนเดียว พอเก็บของเสร็จขิงกับบีมก็เดินกลับไปที่รถก่อนปล่อยให้ผมกับไอ้เฟคหิ้วของตามไปที่รถ
“เม่ง...ดุว่ะ มีลูกขอตัวนะมึง”
“เออ...ถ้ามีได้นะมึง แต่กูก็ได้ข่าวว่าของมึงก็ดุเหมือนกันนี่หว่า”
ผมเดินซุบซิบกับไอ้เฟคสองคน ผมสองคนเริ่มรู้สึกว่าผมสองคนเป็นลูกไก่ในกำมือของสองคนนั้นมากขึ้นทุกวัน
“พี่เฟค..พี่กันต์คุยอะไรกันอยู่ได้เร็วๆ เข้าเถอะครับ”
เสียงของบีมเรียกพวกผมสองคนอยู่ที่ประตูรถ ผมสองคนจึงต้องเร่งความเร็วขึ้นอีก
“แล้วพี่ต้องมาถือของให้ใครครับเนี๊ย”
“ทำไปพี่เฟคห้ามบ่น”
“คร๊าบ...ทราบแล้วครับ”
แล้วผมกับไอ้เฟคก็ไปประจำที่นั่งเดิม แล้วรถก็ออกไปจากปั๊มแห่งนั้น
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมม :z13: จึ้ก!!!!!!
“ไอ้เฟค กุว่ากูกับมึงต้องมาทำสัญญากันก่อนว่ะ เพื่อความสุขของเราสองคน”
อันนี้เฟคพูดไม่ใช่หรอคะ น่าจะเริ่มว่า ไอ้กันย์ มากกว่าเนอะ
มากอดคนแต่ง :กอด1: มาไวดีแท้
ปล.เห็นด้วยกับรีล่าง :laugh: กลัวเมียทั้งคู่เลย :m20:
-
กัวเมียทั้งสองเลยนะ
555
-
:laugh:สองหนุ่มกลายเป็นคนกลัวเมียซะงั้น
-
:impress2: :impress2: :impress2: o13
-
เสือจะสิ้นลายก็คราวนี้แหละ^^
-
เกียมัว
-
แบบนี้คงต้องให้พี่เฟคกะพี่กันย์เค้าไปสมัครสมาคมคนกลัวเมียนะเนี่ย 555555+
เอาน่าพี่เฟคพี่กันย์ ทำกะเค้าไว้เยอะ...ก็ถือเสียว่าชดใช้สิ่งที่เคยทำไว้ก็แล้วกันนะ...คริคริ
แต่แหมะ...ทั้งน้องบีมทั้งขิง เอาพวกพี่ ๆ ซะอยู่หมัดเลยนะเนี่ย...
รักมาก ก็ต้องกลัวมาเป็นธรรมดาอ่ะนะ...ทำใจซะพี่เฟคพี่กันย์ >///<
-
เกรงใจเมีย ฮา :กอด1:
-
ยังงี้ต้องให้ ขิงกะบีม ปราบให้อยู่หมัดมากกว่านี้ จะได้เชื่อง ๆ
-
:m20:
-
ชอบคู่กัณขิงจัง ขิงน่ารักดี อิอิ
แต่คู่เฟคกะบีมก็น่ารัก สรุปชอบทั้งสอง
ชอบตอนพิเศษนะคะ จัดไป +1 สมนาคุณ อิอิ
-
ขอบคุณที่มาอธิบายครับ เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเลยครับ +1 ครับ
-
แต่ก็นะ รักไปแล้วจะให้ทำอย่างไงได้ยิ่งผมต้องยอมให้ขิงหลายสิบเท่าให้สมกับที่ผมเคยร้ายกับขิงเอาไว้มาก
ใครจะว่าเอโรคจิตหรือสวนกระแสก็ยอม แต่ว่าอยากอ่านตอนข้างบนมากๆอ่า ชอบเสพดราม่า อิอิ หนุกมากๆนะครับ โดยเฉพาะ กันต์กับขิง ชอบเป็น
พิเศษ
ขอบคุณไรเตอร์ครับแล้วจะรอนะครับ
-
แบบนี้ไม่ใช่แค่เสือถอดเขี้ยวเล็บนะ แต่เป็นเสือโดนถลกหนังลอกคราบต่างหาก :m20:
แต่แบบนี้ก็หน้ารักนะ อิ.อิ. รอตอนพิเศษตอนต่อไปนะคะชอบคะ
:pig4: writer คะ
-
ดุจริงๆๆ 55.
-
รอ รอ
:z2:
-
นี่ขนาดแค่เกรงใจนะเนี่ย.. :laugh:
แต่ทั้งน้องบีม น้องขิงนี่ก็ดุได้ใจเหลือเกิ๊นน อิอิ
-
เอาเถอะ สามีเชื่อฟังภรรยา เขาว่าจะเจริญ :laugh:
-
:pig4:
-
สรุปกลัวเมียไม่ต่างกันเลยคู่ซี้ 555555
ชอบ ๆ :impress2:
รออ่านตอนที่ 3 นะจ๊ะ :กอด1:
-
จำไว้กลัวเมีย เกรงใจเมียมักได้ดี
-
แจ่ม ทุกอย่าง..
-
:laugh:ผิดกับตอนแรกลิบลับเลยอ่ะ
-
หงอซะหมดลายเลย
พ่อเสือทั้งสอง :m20:
-
ไปช้าเเบบนี้ต้องรีบใส่เกียร์ ครับ
เกียร์มัว >>>> กลัวเมีย ฮ่าๆๆ
-
:mc4: :mc4:
จำไว้พี่คนกลัวเมียเจริญทุกคน 555
-
เกียมัววววว :impress2:
-
เฟค กับ กันต์ กลายเป็นพวกเคารพเมียไปซะแล้ว :laugh:
-
ดีดี เคารพภรรยาน่ะดีแล้ว 5555
-
เฮ้อ: :L1: :L1: สู้ๆๆ
-
:laugh:
สุดหล่อกลัวเมียยย
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ชมรมคนกลัวเมีย
5555555
-
รอจ้า
-
เป็นตอนพิเศษที่ฮาได้ใจ^^
-
กว่าที่พวกเราจะไปถึงจุดหมายที่วางเอาไว้ก็เย็นมากแล้ว เพราะว่าระหว่างทางไม่ว่าจะมีอะไรขายตรงไหน หรือมีที่ท่องเที่ยวน่าสนใจจุดไหน พวกผมจะต้องแวะทุกที่ ผมเองก็ไม่อยากแวะหรอกครับ แต่คนที่นั่งข้างหลังนะซิครับเรียกร้อง ก็น้องบีมเขาอยากจะแวะซื้อแวะดูทุกที่เลย บีมบอกว่ามาทั้งทีก็มาให้คุ้ม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เราเอารถมาเองปกติจะนั่งเครื่องมากัน พอเอารถมาเอง บีมเลยชอบใจใหญ่ จนไอ้เฟคมันแอบกระซิบกับผมว่า มึงหาอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้วนะโว๊ยถ้ากูรู้ว่าเป็นอย่างนี้ ตอนนั้น กูน่าจะปล่อยให้กลับไปอยู่ที่บ้านแล้วไม่ไปตามง้อก็ดีหรอก
ผมให้ผมยิ้มออกมา ก็มันเป็นวีรกรรมของไอ้เฟค เมื่อหลายปีก่อนตอนที่มันไปเอาลูกเสือออกมาจากถ้ำไงครับ มันเล่นไปตามง้อบีมถึงบ้านของเขา โชคดีตรงที่ว่ามันบังเอิญรู้จักกับพ่อแม่ของบีม เรื่องที่ดูว่าท่าจะยาก ก็เลยกลับง่ายไปซะงั้น
พอรถเข้าเทียบจอดที่หน้าบ้านไม้หลังใหญ่ที่มีคนเปิดไฟสว่างไสวไว้รออยู่แล้ว คนที่นั่งคุยกันอยาหลังรถสองคนก็รีบเด้งตัวเองออกจาเบอะรถทันที่ พร้อมกับเปิดประตูรถแล้วลงไปบิดตัวไปมาพร้อใมกับบ่นเรื่องความเมื่อยล้า ทั้งๆ ที่ตลอดการเดินทาง สองคนนี้ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากหลับ กิน และก็คุยกันตลอด ไม่เหมือนผมสองคนที่ต้องพลัดกันขับรถมาตลอดทาง
“พี่เฟค ขนกระเป๋าเข้าบ้านเองนะ บีมเหนื่อยมากๆ จนไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว”
“อะไรบีม จะเหนื่อยได้ไง พี่เห็นแต่เราเอาแต่นอนกับกินเท่านั้นจะไปเหนื่อยตอนไหน”
“ก็นั้นแหละ พี่เฟค แค่นี้ทำให้ผมไม่ได้เหรอ”
แล้วบีมมันก็เข้ามากอดแขนแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ไอ้เฟค แค่นี้ไอ้เฟคก็เสร็จบีมแล้ว มันรีบไปยกของหลังรถลงทันที
“คุณบีมครับแล้วจะยกของไปไว้ที่ไหนล่ะครับ”
“ยกไปไว้ห้องเดิมแหละพี่เฟค คืนนี้พี่เฟคไปนอนห้องพี่กันต์ ส่วนผมกับขิงจะไปนอนห้องเดียวกัน มีเรื่องจะคุยกันอีกเยอะไม่เจอกันนาน”
“เฮ้ย...ได้ไง จะให้พี่ไปนอนกับไอ้กันต์ได้ไง พี่ต้องนอนกับบีมซิ”
“ได้ซิพี่เฟค...เอาตามนั้นแหละ....ไปกันเถอะขิง ปล่อยให้พวกนี้เขาขนของไป ส่วนเราลำบากมาเยอะแล้วไปนั่งคอยดีกว่า”
พอบีมพูดจบก็พากันเดินเข้าไปในตัวบ้านปล่อยให้ผมสองคนยืนมองหน้ากันอยู่สองคน ผมกับไอ้เฟคต่างก็ยิ้มให้กันและกันในถานะคนที่มีชะตากรรมเดียวกัน สองคนนั้นเดินหายเข้าไปในบ้านได้สักพักบีมก็อกมายืนเรียกพวกผมที่หน้าบ้านเมื่อเห็นว่าผมสองคนไม่ยอมเข้าไปในบ้านสักที
“เอาไงดีว่ะไอ้กันต์...”
“ก็ตามใจพวกนั้นแล้วกัน ทำไงได้ว่ะ หรือมึงกล้าหือกับบีม”
“ไม่ว่ะ กูเกรงใจบีมเขา”
“งั้นมึงจะมาถามกูหาอะไรว่ะ งั้นมึงก็เข้าบ้านไปก่อนแล้วกัน กูจะไปดูลุงคำกับป้าอุ๋ยก่อนว่าทำอะไรกันอยาแล้วกูจะได้ไปบอกแกด้วยว่าพวกเรามาแล้วให้แกหาอะไรมาให้กินหน่อย เพื่อว่าพวกนั้นอิ่มแล้วจะเปลี่ยนใจ”
“เออ...งั้นกูเข้าไปก่อนนะมึง แม่กูแล้วหน้าหงิกแล้วขืนชักช้ากูต้องปวดหูอีก”
ผมพยักหน้าให้ไอ้เฟคก่อนที่จะเดินแยกไปตามทางเดินที่ทอดไปที่หลังบ้านบริเวณที่ลุงคำกับป้าอุ๋ยพักอยู่ ลุงคำกับป้าอุ๋ยเป็นคนงานที่ผมจ้างให้มาดูแลบ้านให้ผมแล้วก็คอยช่วยหาของใช้ของกินมาให้พวกผมเวลาที่พวกผมมาพักผ่อนกัน ผผมเดินเลาะไปเพียงครู่เดียวก็เจอบ้านพักของทั้งสองคน เสียงหมาของลุงคำเห่ากรรโชกเมื่อมันเห็นว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของมัน ผมได้ยินเสียงลุงคำดุมัน ก่อนที่ลุงคำจะออกมาดูว่าใครมาหาแกในยามค่ำคืนอย่างนี้
“อ้าวคุณกันต์ มาถึงกันแล้วเหรอครับ”
พอลุงคำเห็นว่าเป็นผมแกก็รีบลงมาจากบ้าน ส่วนไอ้กิ๊กหมาของแก พอมันเห็นชัดๆ ว่าคนที่เข้ามาเป็นผม มันก็รีบกระดิกหาง ก่อนที่มันจะมาเกาะขาผมด้วยอาการดีใจ ผมเอามือลูบหัวมันเบาๆ สักพักผมก็เห็นลูกหมาตัวเล็กๆ อีกสามตัววิ่งตามมันออกมา คงจะเป็นลูกของไอ้ดิกแน่เลยดูจากสีแล้วไม่น่าพลาด
“สวัสดีครับลุงคำ พวกผมมาถึงกันได้สักพักแล้วครับ แล้วป้าอุ๋ยไปไหนล่ะครับ”
ผมยกมือไหว้ลุงคำทันที เมื่อแกเดินลงจากบ้านมาถึงตรงที่ผมยืนอยู่ ลุงคำรับไหว้ผมก่อนที่จะเอาผ้าขาวม้าที่คาดเอวแกอยู่ปัดที่แคร่หน้าบ้าน ก่อนที่จะเรียกให้ผมไปนั่ง
“นังอุ๋ยมันอยู่ในเรือนนะคุณกันต์คงเตรียมกับข้าวไว้รอพวกคุณนะ”
“เหรอครับลุง ขอบคุณมากครับ พวกผมกำลังหิวกันพอดีเลย”
แล้วลุงคำก็ถามเรื่องชีวิตของผมว่าเป็นอย่างไงบ้างโดยมีไอ้ดิกกับลูกๆ ของมันนอนฟังอยู่ด้วยสักพักขิงก็เดินตามผมมาที่บ้านของลุงคำ เพื่อเรียกให้ผมเข้าบ้านไปอาบน้ำแล้วจะได้ทานข้าวกัน พอขิงเห็นลุงคำ ขิงก็ยกมือไหว้ก่อนที่จะเข้าไปอ้อนแก แล้วบอกว่าอยากกินนั้นกินนี่ตามเรื่องของคนขี้อ้อนแหละครับ สองคนนี้สนิทกันมากเพราะขิงมาบ่อย ลุงคำก็เอ็นดูขิงเหมือนกับขิงเป็นลูกของลุงเอง เมื่อขิงอ้อนลุงคำจนเป็นที่พอใจแล้วผมสองคนก็ลาลุงคำเพื่อเข้าบ้าน เพื่อไปอาบน้ำแล้วก็ทานข้าวกัน
และสุดท้ายคืนนั้นผมสองคนกับไอ้เฟคก็ได้ไปนอนด้วยกันเหมือนดังความตั้งใจของบีมเขานั้นแหละครับ พอเช้าขึ้นมาผมก็ต้องไปตรวจงานในเมืองแต่เช้า แต่ผมยังไม่เจอขิงเลย ผผมเจอแต่บีมที่นอนหลับอยู่ในห้องคนเดียว ผมจึงออกจากบ้านเพื่อออกไปตามหาขิง แล้วผมก็เจอขิงกำลังเล่นกับไอ้ดิกกับลูกของมัน พอขิงเห็นผมขิงก็เรียกผมทันที
“พี่กันต์มาดูนี่ซิไอ้ดิกมันมีลูกด้วยล่ะ”
“พี่เห็นแล้วตั้งแต่เมื่อคืน”
“เหรอ...ดูนี่ซิ ไอ้ตัวนี่เหมือนไอ้ดิก”
ขิงอุ้มลูกหมาตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วชูให้ผมดู ผมเอื้อมมือไปรับลูกหมามาดูก็เห็นว่าเหมือนอย่างที่ขิงว่า ไอ้ดิกมันก็มองตามมันคงห่วงลูกมันนั้นแหละครับ แต่มันไม่ทำร้ายพวกผมหรอกโดยเฉพาะขิง เพราะเจ้าของที่แท้จริงนะคือขิงนั้นเองครับ ขิงไปเจอไอ้ดิก หรือที่จะเรียกให้ถูกก็คือนังดิกครับ เพราะมันเป็นตัวเมียนั้นเอง แต่ขิงเรียกไอ้ดิก จนผมพลอยเรียกตามจนติดปากไปด้วย
ขิงไปเจอไอ้ดิกที่ตลาดในเมืองนี่แหละครับ มีคนเขาเอามาปล่อยไว้ ขิงเห็นแล้วก็สงสารมันครับ ขิงบอกว่ามันคงรู้สึกเหมือนตัวขิงที่ถูกถิ้งเหมือนกัน ขิงก็เลยเอากลับมาบ้านแล้วฝากให้ลุงคำเลี้ยงเอาไว้
ผมเห็นขิงไปลูบหัวแล้วก็เกาท้องให้ลูกหมาเป็นภาพที่น่ารักสำหรับผม เด็กคนนี้เป็นคนจิตใจดีครับ ตอนแรกผมก็ไม่นึกว่าขิงจะเป็นคนจิตใจดี ก็เรื่องที่เขาเคยทำนะซิที่ทำให้ช่วงแรกๆ ผมมองขิงในมุมที่ลบ
“ไอ้กันต์แล้วออกมาตามหาผมเหรอ”
เสียงขิงเรียกผมให้ตื่นจากความคิดของตัวเอง นี่ก็อีกเรื่องที่ผมเคยขอให้ขิงเรียกผมว่าพี่ แต่ขิงไม่ยอมเรียกครับ ขิงบอกว่าเคยปากแล้ว ผมก็ได้แต่ยอมครับ ทำไงได้
“อืม...เมื่อกี้พี่ไปดูที่ห้องเห็นแต่บีมนอนอยู่คนเดียว พี่เลยออกมาตามหานะ”
“แล้วตามหาผมทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
ตอนนี้ขิงหยุดเล่นหมาแล้ว ยืนขึ้นมองหน้าผม
“ไม่มีอะไรมากหรอก พี่จะมาบอกว่า พี่จะออกไปตรวจงานกับไอ้เฟคหน่อยนะ ขิงกับบีมอยู่กันได้ป่าว”
“เฮ้ย...อะไรกัน นี่มันวันหยุดปีใหม่นะ จะไปตรวจงานอะไรอีก”
“ก็ที่ห้างเขามีเลี้ยงพนักงานนี่ พี่เลยจะเข้าไปดูกันสักหน่อย”
“ไม่เอาอ่ะ ผมไปด้วย”
“พี่ว่าอยู่บ้านดีกว่า เป็นเพื่อนบีม”
“แต่มันวันหยุดนะไอ้กันต์”
“พี่ไปแป๊บเดียวเอง ไม่นานหรอกนะครับคนเก่งของพี่กันต์ อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ”
ผมดึงขิงมากอดเอาไว้เพาะตอนนี้ขิงยืนก้มหน้า หน้าตาไม่สู้ดีเท่าไร ผมรู้ว่าขิงเริ่มไม่พอใจแล้ว พอผมกอดขิง ขิงก็ซบหน้าที่ไหล่ของผม ก่อนที่จะทุบหลังผมหลายครั้ง
“แต่มันวันหยุดนะไอ้กันต์...จะไม่อยู่ด้วยกันเหรอ...อือ..อือ...ไอ้บ้า ไม่ต้องมากอดเลย อยากไปไหนก็ไป”
พูดจบขิงก็พลักผมออกก่อนที่จะเดินเช็ดน้ำตาหนีผมกลับไปทางบ้านพัก
“แต่มันเป็นงานนะขิง”
ผมตะโกนเพื่ออธิบายให้ขิงฟัง แต่ขิงกลับไม่สนใจ
“ไม่ต้องมาพูดเลย อยากไปไหนก็ไป คนนึกว่าวันนี้จะได้ไปเที่ยวด้วยกัน ยังจะไปทำงานอีก ที่หลังจะมาทำงานก็ไม่ต้องชวนผมมาเลยนะ ไอ้บ้า..”
แล้วขิงก็เดินต่อไป ผมก็ตามไปครับ แต่ขิงเดินเร็วมาก ผมจึงเดินไม่ทัน พอถึงห้องขิงก็ปิดประตูห้องเสียงดังแล้วล็อคเอาไว้ด้วย ผมเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมเปิดออกมา
ผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไงดี งานนี้ก็สำคัญมากเพราะผู้ถือหุ้นจะมาประชุมในตอนเช้าแล้วตอนเย็นจะมีเลี้ยงพนักงานด้วย ถ้าผมกับไอ้เฟคไม่ไปก็ไม่ได้ เสียงของผมคงดัง ไอ้เฟคจึงเปิดห้องออกมาจากห้องที่บีมนอนอยู่ แล้วถามผมว่า
“มีอะไรกันว่ะเสียงดังโคตร”
“ก็เรื่องนั้นแหละ ขิงเม่งงอนมายอมว่ะ แล้วของมึงล่ะ”
“ของกูสบายว่ะ กูยื่นขอเสนอว่าให้รถเอาไว้เที่ยวกันพร้อมเงินอีกนิดหน่อย บอกว่าอยากซื้ออะไรก็ซื้อ แค่นี้ก็เงียบว่ะ เห็นบอกว่าจะไปหาน้องอ้นว่ะ”
“อ้นไหนว่ะ”
“ก็น้องอ้นคนที่เป็นเพื่อนบีมไง ที่ตัวเล็กๆ น่ารักเหมือนเด็กนะ ตอนนี้มาเปิดโรงเรียนสอนเต้นที่นี่เหมือนกัน ไอ้ตัวดีของกูเลยตีปีกเลย อยากไปหาเพื่อนอยู่แล้ว”
“เฮ้ย...ทำไมของมึงเวลาจะง่ายก็ง่ายจังว่ะ ของกูทำไมมันยากยังนี้”
“อันนี้ช่วยไม่ได้ว่ะ 5555 กูไปก่อนนะโว๊ย เจอกันอีกสิบนาที”
แล้วไอ้เฟคมันก็หายกลับเข้าไปที่ห้องของบีม ผมจึงพยายามเรียกขิงอีก แต่ขิงก็เงียบไม่ยอมตอบกลับมา จนผมเริ่มอ่อนใจ แล้วมันก็ใกล้เวลาที่นัดเอาไว้แล้ว ผมจึงต้องจำใจไปแต่งตัวอีกห้องหนึ่ง แล้วออกไปประชุมทันที
พอประชุมเสร็จรอช่วงที่จะมีงานเลี้ยงผมลองโทรไปหาขิง แต่ขิงไม่ยอมรับ ผมจึงไปไล่เบี๊ยกับไอ้เฟคให้โทรไปหาบีมว่าอยู่ไหนกัน ไอ้เฟคมันก็โทรไปตามที่ผมบอกสักพัก ไอ้เฟคก็เดินยิ้มหน้าบานกลับมา
“พวกบีมอยู่ที่โรงเรียนของน้องอ้นว่ะ ขิงมันก็อยู่มึงไม่ต้องหวงมันขนาดนั้นก็ได้”
เมื่อผมได้ยินอย่างนั้นผมก็เบาใจไปนิดนึง แต่พองานเลี้ยงเริ่มไปได้สักพัก ผมก็ชวนไอ้เฟคกลับทันที แต่ผมกลับมาปรากฏว่าสองคนนั้นยังไม่ยอมกลับมาเลย ผมมองนาฬิกานี่มันก็ดึกแล้วทำไมสองคนยังไม่กลับมา ไอ้เฟคมันก็คงคิดเหมือนกับผม มันโทรหาบีม แต่ครั้งนี้มันโทรไปไม่ติด ผมกับมันมองหน้ากันก่อนที่มันจะพูดว่า
“ไอ้กันต์เมียมึงกลับเมียกูหายว่ะ”
“งั้นมึงลองโทรไปหาน้องอ้นอะไรของมึงซิว่าสองคนนั้นอยู่ที่นั้นหรือเปล่า”
“เออ...กูลืมไป”
แล้วไอ้เฟคมันก็โทรหาน้องอ้น มันคุยอยู่สักพักก่อนที่มันจะวางสาย
“กูรู้แล้วว่าอยู่ไหนกัน ได้เวลาไปตามเมียกลับบ้านแล้วมึง”
แล้วผมกับไอ้เฟคก็ไปตามสถานที่ ที่ไอ้เฟคบอกว่าบีมกับขิง มาดื่มกันอยู่ที่นี้ แล้วพอผมไปถึงผมก็เจอสองคนนั้นจริงๆ แต่ไม่ได้อยู่กันแค่สองคน ยังมีน้องอ้นกับผู้ชายอื่นอีกสองสามคน แล้วไม่นั่งอยู่ด้วยกันเฉยๆ ยังนั่งชิดกันจนแทบจะกอดกันอยู่แล้ว แล้วบีมกับขิงก็ดูจะเมาจนแทบไม่ได้สติแล้ว
เร็วเท้าความคิดผมรีบเดินไปหาสองคนนั้นทันทีแต่ผมก็ยังช้ากว่าไอ้เฟคที่มันไปถึงก่อนผมอีก พอมันไปถึงมันก็ต่อยปากไอ้คนที่กำลังจะกอดบีมทันที จนเกือบมีเรื่องกัน
ผมกับไอ้เฟคลากเอาสองคนนั้นกลับขึ้นรถ โดยมีน้องอ้นตามมาขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น ไอ้เฟคก็ได้แต่พยักหน้า แต่ผมรู้ว่าไอ้เฟคมันโกรธมากเหมือนกันไม่ต่างจากผมหรอก
พอกลับมาถึงบ้านผมก็พาขิงกลับเข้าห้องทันที
“ขิง ขิง ได้ยินพี่ไหม”
ผมเอามือตบหน้าขิงๆ เพื่อเรียกสติ
“ได้ยินอย่ามายุ่ง ไอ้กันต์ไอ้เลว ไปเลยอยากทำงานมากนักก็ไปเลย อย่ามายุงกับกู”
ขิงพยายามเอามือปัดมือผมออก ก่อนที่จะนิ่งไปเพราะความเมา เมื่อเห็นขิงเป็นอย่างนี้ ผมคงต้องใช้วิธีเดิมเพื่อปราบพยศเสียบ้างแล้ว ผมดึงเสื้อของขิงออกตามด้วยกางเกง ขิงลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะโวยวาย
“ไอ้กันต์จะทำอะไร....?”
“ก็ปราบพยศเมียไง คืนนี้จะไม่ให้นอนเลย จะได้สมกับที่หนีพี่ไปเที่ยว อย่าหวังว่าคืนนี้จะได้นอน ขิงจะได้จำได้ตลอดไปว่าคืนนี้เป็นคืนพิเศษ เสียวกันจนข้ามปี”
ก่อนที่ขิงจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็รีบเอาปากของผมไปปิดปากของขิงไว้ ผมได้ยินเสียงห้องข้างๆ ก็ดังเหมือนกันกับห้องของผม สนุกแน่ ปล่อยให้พวกผมนอนเหงาเมื่อคืนนี้ วันนี้ต้องเอาคือสองเท่าให้ผมกับเป็น ...... คืนข้ามปี.....
-
:z13: คนแรก
-
:pighaun:จะโดนไรมั่งเนี่ย
-
:z1: :haun4: :jul1:
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยย
สามีโหดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คืนข้ามปีเลยเหรอ
-
เหนื่อยกันรับปีใหม่เลย :laugh:
-
โหดร้ายมาก ทำโทษข้ามปี!!!!!! 5555
-
:m25: :o8: :-[
-
มีต่อเปล่าอะ
:sad4:
-
หุหุ น่าจะมีบทบรรยายเสียหน่อยนะตัวเทอ
-
มีบทซาดิสตาหลอด สองคู่นี้ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มชอบขิงเข้าเเล้วสิ กิกิกิ
-
โอ้ยย ย เตรียมเลือดด่วน :pighaun:55.
-
เหนื่อยกันข้ามคืน ข้ามปีกันเลยทีเดียว :haun4:
-
ดูการสะกดคำให้เจ้หน่อยนะค่ะ เจ้ว่าเยอะมากอ่านแล้วมันสะดุด ส่วนเรื่องราวน่ารักมาชื่มชมค่ะ
เจ้ไม่ได้copyบอกไว้เพราะว่าเห็นหลายจุดอยู่ ตรวจทานนิดนึงค่ะ
-
จิ้นไม่ค่อยออกเลยนะเนี่ย คืนข้ามปี มันเป็นยังไงหว่า :z1:
-
คืนข้ามปี ^^
จัดเต็มให้ทั้งคู่เลย 55+
-
จาเล่นเสียวกันข้ามปีเลยเหรอ
อด ถึง กันนน...จริงงงง...
:o8:
-
:call: เขาโหมดโหดได้ใจอีกแล้ว :o8:
:impress2:น่าจะมีคำบรรยายต่อนะ :impress2:
:-[มีต่อหรือเปล่า :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสียวกันข้ามปี
ไม่อยากจะนึกถึงพาร์ทปัจจุบันเลย
ตรูละเหนี่อยใจแทน :เฮ้อ:
-
ลงโทษแบบนี้พรุ่งนี้ก็เข่าออนกันพอดีดิ :haun4:
:pig4: writer คะ
-
ตามอ่านค่ะ
หมดไป1วัน^^
พี่กันพี่เฟค
จะ...ข้ามปีกันเลยหรอคะ
รออ่านตอนหน้าค่ะ^^
-
เก่งจัง..
ทำนาน 2 ปีเลย..
-
เข้ามารอตอนปกติ^^
-
สองคู่ชู้ชื่น :impress2: :-[
-
รอๆ
-
:serius2:โดนจัดหนัก!!!
หนักจริงๆ..ข้ามปีเลย :laugh:
-
เอิ้กส์ๆ ข้าวของพังหมดแน่เลยงานนี้ ^^!
-
ตอนพิเศษจบ จะถึงเวลาซดมาม่าต่อรึเปล่าหนอ?
-
จะมีตอนพิเศษวันปีใหม่มั้ยน้อ
-
โอ๊ย
แอบอิจฉาคืนข้ามปีแบบนี้อ่ะ
เค้าก้ออยากมีบ้างเน้
แต่มันไม่มีซักทีหง่ะ
อารายเนี่ย
โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเลย
แง้ๆๆ
-
:oo1:555++ คืนข้ามปี คงเป็นคืนที่ขิง กับ บีม ชอบเป็นพิเศษ หรือป่าว เอิ๊กๆๆๆ :oo1:
-
รอตอนต่อไปจ้า^^
-
เข้ามารอตอนต่อไปจ้า เพิ่งจาได้อ่านเรื่องนี้
แบบว่าอ่านรวดเดียวจบเลยหนุกมากอ่ะ
ชอบคู่ กันต์+ขิง อยากอ่านตอนขิงโดนทารุณจัง
(โครตโรคจิตเลยตู555)
ป.ล.มาต่อไวๆเน้อ จะรอทุกวันนะ
-
ผมมาสดุ้งตื่นอีกครั้งตอนที่ผมได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกันอยู่ใกล้ๆ ผมลืมตาขึ้นมองดูก็เห็นว่าไอ้เฟคมันกำลังคุยอยู่กับน้องชายผมที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใกล้ๆ กับแปลนั้นแหละผมจึงลุกขึ้นจากแปล
“อ้าวพี่บีมตื่นแล้วเหรอ พวกผมคุยกันเสียงดังกวนพี่หรือเปล่า พี่เลยตื่น”
เสียงน้องชายของผมถามหลังจากที่ผมลุกขึ้นยืนอยู่ข้างแปลแล้ว เพราะว่าน้องชายของผมหันหน้ามาทางแปลพอดี ส่วนไอ้เฟคมันหันหลังมาให้ผม
“ไม่กวนหรอก พอดีพี่ตื่นเองนะ แล้วคุยอะไรกันอยู่”
ผมตอบน้องผมไป ส่วนไอ้เฟคตอนนี้มันหันกลับมายิ้มให้กับผม
“ก็หลายเรื่องอ่ะพี่บีม แล้วเย็นนี้จะออกไปเที่ยวไหนอีกหรือเปล่า”
“อืม...ก็ว่าจะไปนัดกับพวกพี่กิจเอาไว้แล้วว่าจะพาพี่เฟคเขาไปเที่ยวเสียหน่อย”
ต่อหน้าคนอื่นผมจะให้เกียรติมันครับ ผมจะเรียกมันว่าพี่ ส่วนพออยู่กันสองต่อสอง อย่าหวังเลย พอผมพูดจบไอ้เฟคมันก็ทำหน้างง
“ไม่ต้องงหรอกพี่เฟคผมยังไม่ได้บอกพี่นะ ว่าผมจะพาออกไปเปิดหูเปิดตาคืนนี้ นี่ผมก็นัดพี่กิจกับหมวดก้องเอาไว้แล้ว”
“พี่กิจนี่ใครเหรอบีม”
ไอ้เฟคถามผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบมันกลับไปน้องชายผมก็ตอบมาก่อน
“พี่กิจเป็นลูกน้องพ่อครับ แต่พี่กิจเขาสนิทกับพี่บีมสุดๆ เมื่อก่อนตอนที่พี่บีมยังไม่ย้ายไปอยู่กรุงเทพ พี่กิจกับพี่บีมนี่ติดกันอย่างกับเป็นปลาต๋องโก๋ เมื่อคืนก็พากันออกไปเที่ยวจนกลับบ้านมาตอนเช้านั้นแหละครับ”
เยี่ยมมากน้องชาย แกเผาพี่แกต่อหน้าเลยนะ ไม่ได้ดูเลยว่าไอ้เฟคมันทำหน้าอย่างไงตอนนี้ ถ้าอยู่กันสองคน ป่านนี้ผมอาจถูกบีบคอตายไปแล้วก็ได้ ไอ้เรื่องขี้หึงนี้ต้องยกให้มันเป็นอันดับหนึ่งครับ หลังจากที่ผมเจอกับตัวเองมาหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนั้นผมไม่แน่ใจว่ามันหึงหรือแค่ห่วงกันแน่เพราะตอนนั้นอะไรๆ มันก็ยังไม่ชัดเจนเหมือนตอนนี้
“อย่าพูดมากนะ จะไปด้วยหรือเปล่าล่ะถ้าจะไปก็ไปเตรียมตัว”
“โอ๊ย..ไปซิพี่บีมพรุ่งนี้วันหยุดไปได้”
“บีมนั้นพี่ขึ้นไปบนบ้านก่อนนะปวดท้อง”
อยู่ดีๆ ไอ้เฟคมันก็ปวดท้องขึ้นมาอย่างนั้น ผมจึงพยักหน้าให้มันไป มันก็ลุกขึ้นไปทันที ผมรู้ว่ามันคงโกรธผมแน่ๆ เกี่ยวกับเรื่องที่ออกไปเที่ยวเมื่อคืนนี้ พอไอ้เฟคลับสายตาไปแล้วน้องชายของผมก็ลุกขึ้นบ้างตอนแรก ผมนึกว่ามันจะไปเตรียมตัวอย่างที่ผมบอก แต่เปล่ามันกับเดินตรงมาที่ผม สายตาและสีหน้ามันก็เปลี่ยนไป และอาการของมันตอนนี้ผมก็พอจะรู้ว่ามันต้องมีเรื่องสำคัญจริงๆ ที่จะคุยกับผม
“มีอะไร”
ผมถามขึ้นทันที
“รู้ดีจังนะพี่บีม ว่าผมมีอะไรจะคุยด้วย”
“ก็พี่เป็นพี่เป็นพี่บีทมาหลายปีแล้วทำไมจะไม่รู้”
“งั้นรู้หรือเปล่าว่าผมจะคุยเรื่องอะไร”
ผมสั่นหน้าให้กับน้องชาย มันจึงเดินอ้อมมาด้านหลังผมก่อนที่จะดันหลังของผมไปข้างหน้า
“งั้นนั่งลงก่อนก็แล้วกันผมมีเรื่องอยากจะถามนิดหน่อย”
“งั้นก็ว่ามาซิ”
ผมเปิดโอกาสให้น้องชายถามในเรื่องที่มันอยากรู้ เพราะผมกับบีทไม่มีอะไรเคยปิดปังกัน บีทมันจะรู้เรื่องทุกอย่างของผม เช่นเดียวกับผมที่รู้เรื่องของมัน แม้แต่เรื่องที่ผมเป็นเกย์ บีทมันก็รู้
“พี่บีมกับพี่เฟคไม่ใช้แค่คนรู้จักกันธรรมดาใช้หรือเปล่า”
“อืม...”
“พี่สองคนเป็นแฟนกัน”
ผมอึ้งไปนิดนึงที่บีทมันรู้ถึงความสัมพันธ์ของผมกับไอ้เฟค แต่เมื่อมันถามผมมาแล้วผมก็จะตอบมันตรงๆ เพราะเราไม่เคยมีความลับต่อกัน
“อืม...แล้วบีทรู้ได้อย่างไงว่าพี่กับพี่เฟคเป็นอะไรกัน”
“อ๋อ...ก็ตอนที่ผมกลับมาจากโรงเรียนแล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมองลงมาจากหน้าต่าง ผมเห็นพี่เฟคเขานอนกอดพี่บีมอยู่แล้วยังหอมแก้มพี่บีมด้วย แต่ตอนนั้นไม่ค่อยแน่ใจเพราะว่ามุมที่มองลงมามันไม่ชัดเจน แต่พอผมเห็นไอ้รอยตรงเนี๊ย ผมก็มั่นใจแล้ว”
บีทมันชี้ที่คอของผม ไอ้รอยที่ว่ามันคงเกิดขึ้นเมื่อเช้าแน่ๆ ผมว่าแล้วว่าไอ้รอยที่ไอ้เฟคมันชอบทำตามตัวผมมันจะต้องทำให้คนอื่นรู้ถึงความสัมพันธ์กับมันจนได้ ผมเริ่มใจไม่ดีเท่าไร ไม่รู้ว่าบีทมันจะคิดอย่างไงกับเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่มันรู้ว่าผมเป็นอะไร แต่ผมไม่เคยพาใครหรือแสดงออกใดๆ มาก่อนว่าผมมีความสัมพันธ์เกินเลยไปมากแล้ว
“แล้วบีท..งไม่ว่าอะไรใช้ไหม”
ผมถามน้องชายผมไป
“ว่า...และจะโกรธด้วยถ้าพี่บีมไม่บอกว่าผมได้พี่เขยหรือพี่สะใภ้”
ผมโล่งอกทันที่ ที่แท้บีทมันก็แกล้งผมนี่เองตอนนี้มันกลับมายิ้มร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว ผมล่ะกลัวว่าน้องจะรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้ แต่มันดันรับได้แถมทะลึงถามอีก เล่นเอาผมเขินไปเหมือนกัน ถึงอย่างไงผมก็ยังพอมียาง(อาย)อยู่บ้าง
“ได้พี่เขยว่ะ”
ผมอ๋อมแอ๋มตอบ ก็คนมันเขินอ่ะ น้องชายผมพอรู้ว่าได้พี่เขยมันก็ทำหน้าเสียดายก่อนที่มันจะพูดว่า
“โอ๊ย....ขาดทุนว่ะ นึกว่าจะได้พี่สะใภ้เสียอีก เสีย...เสียหมด อู๊ย...อารมณ์เสีย ไปดีกว่า”
แล้วบีทมันก็ลุกขึ้นเดินออกไป แต่พอมันเดินไปได้สองก้าวมันก็หันกลับมาแล้วมันก็ถามผมว่า
“เออ...ลืมถามอีกข้อหนึ่ง”
“อะไรล่ะว่ามาพ่อนักถาม”
ผมประชดน้องชายผมไป
“ก็พี่กับพี่เฟคเจอกันได้ไงอ่ะ ได้ยินมาว่าพี่เฟคเป็นลูกเพื่อนพ่อไม่ใช้เหรอ โลกมันกลมเนอะ”
“เรื่องนี้มันยาวว่ะเดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังแล้วกัน”
“ก็ได้ ผมจะได้ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเที่ยว แล้วพี่บีมก็อย่าลืมขอพ่อกับแม่ให้ผมด้วยล่ะ”
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมยังเล่าให้บีทฟังไม่ได้ เพราะเรื่องมันรุนแรงเกินกว่าที่บีทจะรับได้ในตอนนี้ แต่พี่สัญญานะน้องรักว่าสักวันหนึ่งที่พี่พร้อมเมื่อไรพี่จะเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพี่บ้าง
“พี่บีม..งผมว่าพี่เองก็รีบขึ้นห้องไปได้แล้วมั้งป่านนี้คงมีใครบางคนรอเครียร์กับพี่อยู่ ขอให้โชคดีนะพี่ชาย”
แล้วบีทมันก็วิ่งขึ้นบ้านไปพร้อมกับถิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ผม
-
ระเบิดลูกนั้น....จะเสียวหรือเปล่าน้อ~
-
น้องบีมเอ๋ย งานเข้าแน่ๆ
-
เตรียมตัวเข้าห้องประหารชีวิตได้เลยน้องบีม หุหุ
-
555 ระเบิดปรมาณูเลยทีเดียว บึ๊ม!!!
มี NC เลือดสาดแน่เลยตอนต่อไป ^^!
-
สงสัยว่าจะเจอเชือดก่อนไปนะ
-
:z1:
ตอนหน้าต้องมีอะไรดีดีแน่
-
ขึ้นไปกู้ระเบิดบนห้องเถอะค่ะน้องบีม
งานนี้มียาว :impress2:
-
สั้นเนอะ
-
เข้ามารอเลยละกันเนอะ^^
-
เหอเหอ ... มีงานเข้าๆๆๆ
-
อยากอ่านคืน(...)ข้ามปีต่ออ่ะ หุหุ
-
งานเข้า..
-
มีน้องเป็นนักวางเพลิงแบบนี้มันน่าตบกะโหลกเล่นแทนกลองจัง
เอาล่ะบีม หาทางดับเพลิงหึงสามหาโหดให้ดีๆล่ะกัน
-
หึงโหด
-
เข้าใจกันปุ๊บก็มีงอนกันปั๊บเลย
งานนี้คนขาดทุนหน้าจะเป็นบีมนะ :z1:
:pig4: คะ
-
โดนแน่อินู๋บีม :o8:
-
โดนเเน่ !! บีม
เเต่ บีท ร้ายนะ น่าหาคู่ไห้เเสบๆ 55
-
เข้ามารอ^^
-
หึหึ บีมงานเข้า
มีเสียเลือด :z1:
-
:เฮ้อ: งานเข้าเลย บีม งานนี้บีมสู้ๆๆ o13
-
รอจ้า^^
-
ตามอ่านทันเเล้ววว ((:
ชอบๆ รอตอนต่อไปน๊า :L2:
-
ขอบคุณนะครับที่มาต่อให้ เปนกำลังใจให้นะครับ :L2:
-
บีมจะโดนอะไรเอ่ย 55.
-
งานงอกละ
-
รอจ้า^^
-
แสดงว่าบีทจงใจพูดถึงพี่กิจทั้งที่รู้อะดิ ร้ายนะเรา >o<
-
งานเข้าสุดสุดเลยอะบีม
-
:z13: แฮ่ มาร้องเพลงรอครับ ชอบมากเรื่องนี้
-
o18 o18 o18
-
รอจ้า^^
-
ตามทันแล้ว ฮิ้วววว :mc4:
หนุกหนาน~
-
โธ่คุณน้อง ทิ้งระเบิดเอาไว้ลูกเบ่อเริ่มเลย
-
มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า
55555
ช่วยแน่เจ้าบีม สามีหึง
้ส่วนเจ้าน้องชายตัวดีนี่ก็นะ หางานงอกให้พี่ชายโดยแท้ 555
-
อ่านไม่ถึงตอนล่าสุดอ่านได้แค่ตอนจากใจนายกันย์ มันหดหู่เกิดบรรยายจริงๆ งื่อ ขอบคุณ
บายๆ ..
-
มารอจ้า^^
-
ไอ้กันต์มันยื่นเช็คให้ผม ผมจึงรับมาดู มันเป็นเงินถึงห้าหมื่น เงินส่วนนี้ผมคงแบ่งส่งกลับไปให้ทางบ้านส่วนหนึ่งแล้วส่วนหนึ่งผมคงเก็บเอาไว้ เพื่อวันไหนผมตกอับอีกผมจะได้มีเงินใช้ไม่ขัดสนจนต้องมาทำอะไรอย่างนี้อีก...
เมื่อมันยื่นเช็คให้ผมเสร็จผมก็ลุกขึ้นทันที เพราะว่าถึงนั่งอยู่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี คนที่ไม่เคยคุยกันดีๆ มาก่อน เจอกันก็มีแต่ด่ากันหรือไม่ก็ทะเลาะกัน อยู่ดีๆ จะให้มานั่งคุยกันเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก็คงเป็นไปไม่ได้ เมื่อผมคิดอย่างนี้แล้วผมจึงลุกขึ้นหลังจากพับเช็คที่ได้จากมันมาใส่กระเป๋า แล้วหันไปหยิบข้าวของที่ไอ้กันต์มันซื้อมาให้ผมบนโต๊ะไปรวบอยู่ในมือก่อนที่จะเดินหันหลังให้ไอ้กันต์เพื่อขึ้นไปบนห้อง แต่พอผมกำลังจะก้าวเดินไอ้กันต์ก็พูดขึ้นมาว่า
“แล้วตอนเย็นเจอกันนะครับขิง พี่จะพาไปเลือกเดินซื้อของเพิ่มเติม ไปคิดอยู่ซิว่ายังอยากได้อะไรอีก พอไปถึงห้างก็บอกพี่ก็แล้วกันนะครับ พี่จะได้จัดให้ตามที่ขิงต้องการนะครับ”
ผมหันไปพยักหน้ากับมันเพื่อแสดงว่าผมรับรู้สิ่งที่มันบอกกับผม
“เอ้อ....ขิงครับ ไม่ต้องทานอะไรไปมากนะครับเดี๋ยวตอนเย็นพี่จะพาไปทานข้าวด้วย”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้อีกครั้งก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนห้องโดยที่มีสายตาของไอ้กันต์มองตามผมอยู่ตลอด อันที่จริงผมก็ไม่คิดหรอกว่าไอ้กันต์มันจะดีกับผมซื้อนั้นซื้อนี่ให้ผมตั้งเยอะ แต่ก็ช่างเถอะ ไอ้กันต์มันคงรวยจนไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไรมันเลยเอามาซื้อของให้ผม ที่ผมรู้ว่ามันรวยก็ดูจากรถจากบ้านมันซิครับ แถมยังมีลูกน้องอีกหลายคนไม่รู้ว่ามันทำงานผิดกฎหมายด้วยหรือเปล่าถึงมีลูกน้องเยอะขนาดนี้ อันนี้เป็นสิ่งที่ผมสงสัย แต่ไม่กล้าพูดหรือถามมัน แต่ถึงถามมันไปก็คงไม่ได้คำตอบที่แท้จริงจากมันหรอกครับ
ผมขึ้นไปถึงบนห้องผมก็เปิดประตูแล้วเข้าไปนอนเล่นบนเตียง ชีวิตที่ผ่านมาของผมถ้าไม่ไปเรียนหรือดิ้นร้นไปทำงานหาเงินชีวิตของผมก็จะว่าง เพื่อนสนิทจริงๆ ก็มีแต่ไอ้ปิง ไอ้เรื่องไปเที่ยวเฮฮาเหมือนคนอื่นก็มีน้อยครับ ดังนั้นผมจึงกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไร แต่คนอื่นๆ ก็คอยมองว่าผมนะเลว เที่ยวทุกวัน แต่ที่คนอื่นไม่รู้ก็คือ ผมนะเข้าไปทำงานในที่เที่ยวเหล่านั้นไม่ใช้ไปเที่ยวเหมือนอย่างที่คนอื่นคิดหรอก
ผมนอนนิ่งคิดอะไรไปต่างๆ นาๆ หูก็คอยฟังถึงความเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านนอกไปด้วย แต่จะให้พูดจริงๆ ก็คือผมเองระแวงว่าไอ้กันต์มันอาจจะบุกเข้ามาในห้องเพื่อใช้สิทธิ์ของมันอีกรอบก็ได้ มันอาจจะใช้ผมให้คุ้มค่ากับเงินที่มันเสียมาให้ผม แต่เมื่อเวลาผ่านไป เสียงต่างๆ ที่อยู่รอบตัวผมมันก็ยังปกติอยู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนผมเผลอหลับไปจนได้
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะเสียงและการเคลื่อนไหวบางอย่างภายในห้อง ผมค่อยๆ หรี่ตาดูว่าเป็นใคร ปรากฏว่าเป็นไอ้กันต์นั้นเอง มันคงเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ มันคงเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะออกไปข้างนอกที่ผมรู้ก็เพราะว่าตามเนื้อตัวของมันยังมีหยดน้ำเกาะติดอยู่นั้นเอง และมันคงกำลังค้นหาเสื้อผ้าเพื่อที่จะใส่ มันเลยเกิดเสียงที่ทำให้ผมตื่น
แต่ผมก็ไม่ทักหรือถามมันว่ามันจะไปไหน ผมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น จนมันเองคงรู้สึกได้ว่ามันทำเสียงดังมากไปแล้วมันจึงหันมามองที่ผม แต่ผมก็หลับตาทันที เพื่อมันจะได้ไม่รู้ว่าผมตื่นขึ้นมาแล้ว ผมไม่มีเรื่องที่จะคุยกับมันผมทำทีเป็นหลับต่อดีกว่าเพื่อที่มันจะได้ไม่กวนผมอีก
เมื่อมันเห็นว่าผมยังไม่ตื่นมันก็แต่งตัวของมันต่อ จนกระทั้งมันแต่งตัวเสร็จนั้นแหละ มันจึงเดินมานั่งที่ริมเตียงข้างๆ ตัวผม ผมนอนตัวเกร็งเต็มที เพื่อเตรียมรับในสิ่งที่กำลงจะเกิดขึ้น ใครจะไปรู้บ้างล่ะว่า ไอ้กันต์มันอาจจะเกิดอาการหื่นลักหลับผมก็ได้ ผมยิ่งเดานิสัยมันไม่ได้อยู่ บางครั้งมันก็ดูเป็นคนง่ายๆ อะไรก็ได้ แต่เวลาที่มันเกิดอารมณืทางเพศเมื่อไร มันจะเปลี่ยนเป็นคนละคนทันที มันทำให้ตอนนี้ผมระแวงไปหมดนั้นแหละ มือผมค่อยๆ กำหมัดแน่นขึ้นถ้าเกิดมันเกิดบ้าไม่รู้เรื่องขึ้นมา ผมคงต้องใช้กำลังกับมันบ้าง แม้ว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยชนะมันเลยสักครั้ง แล้วยังจะลูกน้องของมันที่อยู่กันเต็มไปหมดอีกล่ะ ถ้าผมทำร้ายลูกพี่มัน พวกมันจะปล่อยผมไว้หรือ...? ตาถึงอย่างไงก็ขอปกป้องตัวเองไว้ก่อนแล้วกัน
แต่ไอ้กันต์มันกับไม่ได้ทำอะไรผมเลยนอกจากก้มลงมาหอมที่แก้มของผมเบาๆ กลิ่นน้ำหอมที่มันบรรจงฉีดตามตัวของมันสงกลิ่นหอมกรุ่นไปหมดสมกับราคาของมัน เมื่อมันหอมแก้มผมแล้วมันก็นั่งนิ่งมองหน้าผมแล้วมันก็เอามือเย็นๆ ที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาลูบที่หน้าข้างๆ แก้มของผม ก่อนที่มันจะพูดว่า
“พี่ไปทำงานก่อนนะครับคนเก่งแล้วตอนเย็นเจอกัน”
ผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามันรู้หรือเปล่าว่าผมตื่นแล้ว แต่คำพูดของมันที่มันพูดกับผมมันช่างน่าสงสัย เหมือนกับว่ามันรู้ว่าผมตื่นนานแล้วแต่แกล้งหลับ พอพูดจบไอ้กันต์มันก็ลุกขึ้นไปมันยืนมองผมอยู่สักพักก่อนที่มันจะหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง มันเปิดและปิดประตูเสียงเบามากๆ มันคงกลัวว่าผมจะตื่นขึ้นมา แล้วเสียงต่างๆ รอบๆ ตัวผมก็กลับมาเงียบลงอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงของไอ้กันต์อีกครั้งที่ชั้นล่างของบ้าน เสียงของมันสั่งอะไรบางอย่างกับลูกน้องของมันแต่ผมฟังไม่ชัดว่ามันพุดอะไรบ้าง และอีกสักพักก็มีเสียงของรถดังและวิ่งออกจากบ้านไป
เมื่อไอ้กันต์ออกไปจากบ้านได้สักพักผมก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวบ้างเพื่อที่จะได้ออกไปข้างนอก เพราะผมตาสว่างแล้วเกินกว่าที่จะไปนอนต่อได้
ผมจะออกไปส่งเงินให้พ่อกับแม่ของผมตามที่เขาขอมานั้นเอง พอผมแต่งตัวเสร็จผมก็เดินลงมาชั้นล่างก็เจอกับนายชัยลูกน้องของไอ้กันต์มันยืนรอผมอยู่แล้วที่เชิงบันได
“คุณขิงแต่งตัวจะออกไปไหนครับ”
“ผมจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ ผมจะไปโอนเงินให้พ่อผมนะ ไปแป๊บเดี๋ยวเองไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ได้หนีไปไหนหรอก”
ดูสีหน้านายชัยเป็นกังวลขึ้นมา ไอ้กันต์มันคงสั่งลูกน้องของมันไว้ว่าให้ดูแลผมดีๆ ไม่ให้ผมคลาดสายตา เหมือนเมื่อตอนเช้านั้นแหละ แต่จะให้คนของไอ้กันต์เดินตามผมไปไหนอีก ผมก็ไม่เอาด้วยหรอก คนอื่นเห็นจะได้คิดกับผมแปลกๆ นะซิ ผมจึงคิดหาทางออกไปข้างนอกโดยที่ไม่มีใครตามไปด้วย แล้วผมก็คิดออก
“จริงๆ ผมจะรีบกลับมาก่อนที่นายของนายชัยจะกลับมาแน่นอน เอาอย่างนี้แล้วกันผมจะโทรไปบอกกับนายของนายชัยไว้ก็ได้ ตกลงนะ”
เมื่อผมบอกไปอย่างนั้นนายชัยค่อยมีสีหน้าที่ดีขึ้นมาหน่อย ผมจึงโทรไปบอกไอ้กันต์ว่าผมจะออกไปข้างนอกสักชั่วโมงเพื่อทำธุระส่วนตัว ไอ้กันต์ไม่ได้ว่าอะไรมาก เพียงแต่มันบอกว่าให้นายชัยเอากุญแจรถของมันมาให้ผมขี่ออกไปเท่านั้น เมื่อนายชัยได้รับคำสั่งเขาก็ไปเอากุญแจรถมาให้ผม
ผมใช้เวลาเพียงไม่นานผมก็ทำการโอนเงินที่ผมได้มาโดยการที่เอาร่างกายของผมไปแลกมาให้กับครอบครัวของผมตอนที่ผมกำลังเดินไปที่รถที่จอดไว้หน้าธนาคารเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น
“มีอะไรอีกล่ะ...โทรมาทำไม”
“ไม่มีอะไรครับ ธุระของน้องขิงเสร็จหรือยังครับ”
เป็นสายของไอ้กันต์นั้นเองที่โทรเข้ามาหาผม มันทำให้ผมเริ่มรำคาญมันขึ้นมาอีกแล้วเพราะตั้งแต่ผมออกมาจากบ้านไอ้กันต์มันจะต้องโทรมาเช็กตลอดเวลาว่าผมอยู่ที่ไหนทำอะไรแล้วมันก็จะถามว่า
“แล้วจะกลับบ้านหรือยังครับ”
“เสร็จแล้ว กำลังจะกลับพอใจหรือยัง”
“พอใจแล้วครับ งั้นเจอกันที่บ้านนะครับคนเก่ง”
ผมกดปิดรับสายของมันทันที ถ้าไม่เสียดายโทรศัพท์ผมคงปามันถิ้
ถังขยะไปแล้วแน่ๆ มันก่อความรำคาญให้ผมเกินไป เมื่อผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วผมก็ยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู มันยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะกว่าจะเย็นผมคงต้องหาที่ไปแวะสักหน่อยขืนกลับไปตอนนี้ก็คงต้องเหงาอยู่บ้านคนเดียวแน่ๆ
ว่าแล้วผมก็เดินไปขึ้นรถไฟฟ้าปล่อยเอารถถิ้งไว้ที่หน้าธนาคารนั้นแหละ ผมนั่งรถไฟฟ้าไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายถึงมันจะดูไร้สาระแต่ก็ยังดีกว่าที่จะต้องกลับบ้าน ผมนั่งรถไฟไปลงที่สยามแล้วเดินวนไปวนมาอยู่ในนั้นจนกระทั้งเย็นผมจึงได้นั่งรถไฟกลับมาเอารถที่จอดถิ้งไว้ที่หน้าธนาคารตั้งแต่กลางวัน
เหล้าแก้วแล้วแก้วเหล่าถูกส่งมาเข้าปากของผมจนผมรู้สึกมึนๆ แล้วตอนนี้ หลายคนคงงงที่อยู่ดีๆ ผมมาเมาได้ไง ตอนนี้ผมมานั่งกินเหล้าอยู่กับพวกไอ้ปิงที่ผลับแห่งหนึ่งแถวทองหล่อครับ หลังจากที่ผมไปเอารถที่จอดไว้แล้วขับออกมาได้นิดเดียวไอ้ปิงกับไอ้คิวมันก็โทรมาชวนให้ผมไปกินเหล้ากับพวกมัน ตอนแรกผมก็ไม่อยากมา แต่คิดดูอีกครั้งมันก็ดีเหมือนกันเพื่อกินเหล้าแล้วเมาพอกลับไปจะได้ไม่มีความรู้สึกอะไรมากเวลาที่ไอ้กันต์มันมีอะไรกับผมอีก โดยที่ผมลืมไปสนิทเลยว่าผมมีนัดกับใครไว้
“ไอ้ขิงเสียงโทรศัพท์ของมึงดังตั้งนานแล้วนะโว๊ยทำไมไม่รับสักทีว่ะ”
เสียงของไอ้ปิงดังทำให้ผมรู้สึกตัวและหายเหม่อลอย ผมไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จริงๆ จนกระทั้งไอ้ปิงมันเรียกผมนี่แหละ
“เอา...เหรอของกูเหรอ”
“ก็ของมึงซิ ไอ้นี่ ถ้าจะอาการหนัก เมาแล้วไงมึง”
ผมส่ายหัวให้กับมันก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เบอร์เดิมนั้นแหละ แต่ครั้งนี้ผมไม่รับสาย ผมปล่อยให้มันดังจนมันเงียบลงไปเองก่อนที่ผมจะกดเพื่อปิดเครื่อง
“อ้าว...ไม่รับหรือไงว่ะ เด็กโทรมาล่ะซิ น้องเชียร์หรือไง”
ผมส่ายหน้าให้กับไอ้ปิงอีกครั้ง ไม่ใช้เด็กอะไรของผมหรอก เจ้าของผมตั้งหากที่โทรมา แต่ผมจะบอกไอ้ปิงไปได้อย่างไง
“เออๆๆ ไม่ใช้ก็ไม่ใช่อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิว่ะ กูโทรชวนมาให้สนุกกันนะมึงไม่ใช้มาทำหน้าอย่างนี้ ไอ้ขิงสายเดี่ยวเสื้อแดงที่นั่งอยู่ตรงนั้นนะมองมึงมาตั้งนานแล้วนะโว๊ยกูว่าเขาสนมึงว่ะ”
ผมหันไปมองตามที่ไอ้ปิงมันบอก ผมก็เห็นผู้หญิงสวยน่ารักคนหนึ่งนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขา พอเขาเห็นว่าผมหันไปมอง เขาก็ยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มให้ตามมารยาทก่อนที่จะหันกลับมากินเหล้าต่อ
“เฮ้ย...เกิดอะไรขึ้นว่ะขิง ดูน้องเขาซิ มึงไม่เอา กูเอานะ”
ผมพยักหน้าให้กับไอ้ปิงไป พอมันรู้ว่าผมไม่สู้มันก็ลุกออกจากโต๊ะไปหาผู้หญิงคนนั้น ส่วนผมนะวันนี้ขอเมาอย่างเดียวก็พอ อย่างอื่นเอาไว้ที่หลัง
แต่เหมือนว่ายิ่งหนีมันจะยิ่งตาม เมื่อผมกินเหล้าต่อไปโดยที่ไอ้ปิงหายไปนานแล้ว ผู้หญิงคนที่ยิ้มให้ผมก็เดินมานั่งลงข้างๆ ผม
“เป็นอะไรไปค่ะดูเศร้าจัง....แอ๋มค่ะ แล้วพี่ชื่ออะไรค่ะ”
“ชื่อขิงครับ”
เมื่อมองตาผมก็รู้ว่าแอ๋มต้องการอะไร ที่เธอเดินมาหาผมถึงโต๊ะทั้งๆ ที่ไอ้ปิงก็เสนอตัวไปหาเธอแล้ว แต่เธอก็ยังเดินมาหาผมอีก แค่นี่ผมก็รู้ความหมายโดยนัยแล้วว่าเธอต้องการอะไร อะไรมันดูจะง่ายไปหมด แค่คุยกันไม่กี่คำ ผมก็เดินคู่กับแอ๋มออกมาจากผลับได้แล้ว ทั้งๆ ที่ผมไม่นึกอยากมีอะไรกับใครเลย แต่เมื่อแอ๋มเขาเสนอมา ผมก็ต้องสนองครับ
เรื่องมันก็ง่ายๆ มันจบลงที่โรงแรมม่านรูดแถวๆ นั้นแหละครับ แต่ผมไม่รู้เลยว่าไอ้การตัดสินใจพาแอ๋มออกมาจากผลับในครั้งนี้ผมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
-
รู้อยู่ว่ากันย์มันเป็นคนยังไง แต่ก็ยังทำนะ หึหึ :z4:
กลับไปท่าทางจะน่วมแน่ขิง o18
-
มาต่อเร็วๆนะ อยากเห็นขิงโดนทารุณอ่ะ55
รอทุกวันเลย
-
สงสัยลึกๆนี่ ขิงมันพวกมาโซหรือเปล่านะ เจอไอ้กันต์ล่อแน่
-
เหอๆๆ ขิงเอ้ยยยย ความซวยกำลังจะมาเยือนแล้วววววว
-
โดนแน่ ขิงนายโดนแน่ๆ 55+
-
ขิงหาเรื่องใส่ตัว
-
ไรท์เตอร์คะ ตอนต่อไป อย่าใจร้ายตัดฉากเปลี่ยนคู่นะ o18
แค่นี้ก้อค้างเติ่งแล้ววววว 555
-
เฮ่ออ ขิงก็แรงงงงงงงงงงงงงงงงงง แรงสมชื่อกลับไปมึงตูดบานแน่ๆ
-
ถ้าทางจะไม่รอดนะขิง
:z1:
-
เอ้าขิง หางานเข้าตัวเองซะง้านน
พี่กัณต์แมร่งโหดโคตร
-
ขิงเสร็จนายกันต์แน่ๆ งานนี้ หนักด้วย!!
-
อ่านทันแล้วค่ะ สนุกมากๆๆๆๆ o13
-
กันต์ลงโทษขิงหนักแน่
-
หนักแน่ขิงเอ๊ย
-
:z1:
-
จัดหนักให้ขิงเลยกันต์
-
งานเข้าเเล้วขิงง!! โดนอีพี่กันต์จัดหนักเเน่ :laugh:
-
แค่คิดจะทำก็เตรียมตัวเจ็บเอาไว้ได้เลยขิง
อ่วมแน่ๆ
-
เรียกรถพยาบาลมารอรับได้เลยขิงเอ๋ย
-
กันต์จัดหนักไปโลด~
-
ความผิดหลายกระทงเลยขิิงเอ๊ยยย กลับไปเละแน่ ๆ ๆ
ไอ่พี่กัณมันยิ่งโหด ๆ อยู่ด้วย
ถิ้ง(ผิด)=ทิ้ง(ถูก)
ผลับ(ผิด)=ผับ(ถูก)
-
:serius2: อ่าขิงต้องโดนพี่กันต์ลงโทษแน่เลยอ่ะ
-
ขิงหาเรื่องเจ็บตัวแท้ ๆ เลยนะรู้ก็รู้ว่ากันต์ร้ายแค่ไหนยังทำ :เฮ้อ:
แต่ที่แน่ ๆ อยากอ่านต่อแล้วคะว่าขิงจะโดนไรบ้าง :serius2:
:pig4: คะ
-
หึหึ อ่านจบแล้วกลับไปดูชื่อตอน
"กูต้องทนได้" ทนอะไรคะขิง :haun4:
-
:serius2:ขิง ทามมั้ยทำแบบนี้ฟะ :oo1: ตายแน่ๆๆคราวนี้ไม่รอด :z2:
-
น้องขิงต้องการประชดชีวิตหรือเปล่าคะเนี่ย
รู้ก็รู้อยู่ว่า อีกคนเป็นคนยังไง
งานนี้มี......แน่นอน
เดี๋ยวจะเตรียมอุปกรณ์ปฐมพยาบาลไว้ให้นะคะ
-
:pighaun: ยังไงยังไง....ก็เป็นขิงที่เพ็ดร้อนจิงๆๆ :sad4:
:m16:มั่นหาเรื่องใส่ตัวจิงๆๆ :fire:
-
ของหนักมาเยือน..
-
o18งานเข้าาาาาาาาาาาาาาาา ขิงเยอะนะ
ชอบบบบบบบบบคู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องนี่เรียกเลือดได้ดีจริงๆเลยค่ะ
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
งานนี้มีเฮ.....ฮาว่าละ . :call:
-
เหยียบหน้าพี่กันต์แล้วมั้ยละ
ขิงเอ๋ยขิง
-
งานนี้ยิ่งกว่างอกอีก..เหอเหอ โดนจัดหนักแน่ๆ
+1 o13
-
เจ็บตัวอีกแล้ว
-
งานงอกแหง๋มๆๆ o18
-
หลังจากเสร็จกิจกับแอ๋มแล้วผมก็เผลอหลับลงไปด้วยความเพลีย บางทีความเครียดที่ผมสะสมมานานมันได้ถูกระบายออกไปก็ได้ทำให้ผมเผลอหลับไปด้วยความสบายใจ เมื่อตอนที่ผมถูกไอ้กันต์มันขืนใจ มันทำให้ผมนึกว่าตัวเองจะมีอะไรกับผู้หญิงไม่ได้เสียแล้วกลัวว่าตัวเองจะผิดปกติ แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านมาได้ด้วยดี ผมยังเป็นผู้ชายเต็มตัวอยู่
ผมมารู้สึกตัวตื่นก็เพราะว่ามีคนมาเขย่าตัวผมเพื่อทำให้ผมตื่นพร้อมกับเสียงเรียกชื่อของผม
“ขิงครับตื่นได้แล้วครับ กลับบ้านกันได้แล้วครับ”
ผมเอามือปัดคนที่มาเรียกผมด้วยความรำคาญผมยังอยากนอนต่ออยู่เลยใครกันนะที่มารบกวนผม เมื่อผมเอามือปัดไปแล้ว แต่คนที่เรียกผมกลับไม่หยุดเรียกผม ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น แล้วมันก็ทำให้ผมตื่นขึ้นมาเต็มตา ด้วยความตกใจกับคนที่มาเรียกผมนั้นเอง ผมรีบลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับหาผ้าขึ้นมาคลุมร่างกายส่วนล่างเอาไว้
“ไอ้กันต์....”
ผมเรียกชื่อมันด้วยความตกใจ ผมไม่คิดว่ามันจะตามผมมาถึงที่นี่...ไอ้กันต์มันยิ้มให้ผม นั้นมันทำให้ผมกลัวมันขึ้นมาอย่างจับใจ ผมว่าให้มันลุกขึ้นมาอาระวาดเสียยังดีกว่าที่มันจะนิ่งและยิ้มเย็นๆ อย่างนี้
“กลับบ้านกันได้แล้วครับขิง พี่มารับแล้ว”
ไอ้กันต์มันพูดกับผมเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าไม่มีใครอยู่นอกจากผมกับมันแค่สองคน ส่วนแอ๋มนั้นหายไปแล้ว
“มองหาใครครับ...ถ้าเป็นน้องผู้หญิงคนนั้นพี่ให้นายชัยไปส่งที่บ้านแล้วล่ะครับไม่ต้องเป็นห่วง”
ไอ้กันต์มันตอบผมโดยที่ผมไม่ได้ถามมัน มันคงเดาได้จากอาการที่ผมมองไปรอบๆ ห้องนั้นเอง
“นี่ครับเสื้อผ้า ขิงเข้าไปใส่ในห้องน้ำ พี่จะรอนะครับ”
ไอ้กันต์มันเดินไปหยิบเสื้อผ้าของผมที่ถูกถอดถิ้งไว้กับพื้นมาส่งให้กับผม ส่วนผมยังนั่งนิ่งให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อมันยื่นเสื้อผ้ามาให้ผมแต่ผมไม่ยอมรับมาสักที ไอ้กันต์มันก็พูดขึ้นมาว่า
“หรือขิงจะให้พี่ช่วยใส่ให้ครับ”
“ไม่ต้อง...กูใส่เองได้”
ผมรีบคว้าเสื้อผ้าที่ไอ้กันต์มันยื่นมาให้ผมอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยตัวเปล่าๆ นั้นแหละ เพราะขืนชักช้าไอ้กันต์มันเกิดทำตามที่มันพูดขึ้นมาผมก็อาจจะแย่มันคงไม่ทำกับผมดีๆ หรอก ดูสายตาที่มันมองผมซิ มันเป็นสายตาที่กำลังจะหมดความอดทน
หลังจากที่ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าไอ้กันต์มันนั่งรออยู่ที่เตียง แต่มันไม่ได้รอเปล่ามันกำลังดูหนังที่เขามีเอาไว้ให้ดูเพื่อปลุกอารมณ์ในโรงแรมม่านรูดนั้นแหละครับ พอมันได้ยินเสียงผมเปิดประตูห้องน้ำมันก็หันมาก่อนที่มันจะปิดหนังที่มันเปิดดู แล้วมันก็ลุกเดินขึ้นมาหาผม พร้อมกับยื่นมือของมันออกมาหาผม
“อะไร...?”
ผมสงสัยว่ามันยื่นมือมาหาผมทำไม
“ก็กุญแจรถไงครับ เอากุญแจรถมาพี่จะขับกลับบ้านเอง ขิงจะได้นอนต่อในรถได้”
“แล้วรถมึงล่ะ”
“ก็พี่ให้นายชัยขับไปส่งน้องผู้หญิงไงครับ”
เมื่อมันพูดมาอย่างนั้นผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไงผมเลยส่งกุญแจรถให้มัน ตลอดทางที่กลับไอ้กันต์มันไม่พูดอะไรเลย ส่วนผมนะเงียบตั้งแต่ส่งกุญแจรถให้มันแล้ว
เมื่อมาถึงบ้านไอ้กันต์มันก็ลงมาเปิดประตูรถให้ผมพร้อมกับดึงมือของผมให้เดินตามมันไป แต่ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะทำอะไรกับผมบ้าง ผมจึงขืนตัวเองเอาไว้ไม่ยอมเดินตามมันเข้าไปในบ้าน ไอ้กันต์มันหันมามองผมก่อนที่มันจะออกแรงดึงผมเพื่อให้ผมเข้าไปในบ้านกับมัน โดยที่มันไม่พูดอะไรเลย แต่มองจากสายตาที่มันมองผมเมื่อสักครู่ก็รู้แล้วว่ามันกำลังจะหมดความอดทนลงทุกที
ผมพยายามบิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของมัน แต่มันก็ไร้ผล
“มึงจะทำอะไรไอ้กันต์ปล่อยกูไอ้สัด”
ผมด่ามันพร้อมกับเหวี่ยงหมัดของผมไปหามัน แต่มันหลบได้ทันและมันก็สวนหมัดของมันเข้ามาที่ท้องของผมอย่างจัง ทำให้ผมทรุดเข่าลงกับพื้น ผมเอามือข้างที่เหลือมากุมท้องทันที ด้วยความจุก เพราะมือไม้ของไอ้กันต์มันหนักอย่างกับอะไรดี แต่ไอ้กันต์มันก็ไม่ปล่อยผม มันยังคงดึงมือของผม ให้ผมลุกตามมันไปให้ได้
“เร็วๆ ซิครับ เรามีเรื่องต้องทำกันอีกตั้งเยอะ แล้วอย่าฤทธิ์มากกับพี่นะครับขิง”
“ปล่อยกู...กูไม่มีอะไรจะพูดหรือทำอะไรกับมึงอีกแล้ว”
ผมพยายามสะบัดมือให้หลุดอีกครั้ง แต่มันก็เหมือนเดิม แต่ไอ้กันต์มันกลับบีบมือของผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกเจ็บจนน้ำตาซึม เมื่อมันเห็นว่าผมไม่ยอมลุกและไม่ยอมไปกับมันแน่ๆ มันจึงปล่อยมือของผมแล้วอุ้มผมแทน
“ปล่อยกูไอ้กันต์”
ผมร้องโวยวายทันที ที่ตัวเองถูกอุ้มขึ้น
“เงียบแล้วก็อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวทั้งคู่”
พอไอ้กันต์พูดผมก็เงียบและนิ่งทันที เพราะตอนนี้ผมถูกไอ้กันต์อุ้มอยู่บนบันได ถ้าขืนดิ้นผมว่าทั้งมันและผมคงเจ็บตัวทั้งคู่อย่างที่มันบอกจริงๆ
พอเข้าไปในห้องได้ ไอ้กันต์มันก็ปล่อยผมให้อยู่บนพื้นและมันก็พยายามลากให้ผมเดินตามมันไปที่ห้องน้ำแต่ผมไม่ยอม ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้หนีจากมันให้ได้ แต่มันก็เหมือนกับว่าผมได้ไปจุดระเบิดในตัวของไอ้กันต์ ให้ระเบิดออกมา
ครั้งนี้พอมันจับคอเสื้อของผมได้ มันก็เอาแขนทั้งสองข้างของผมไปไขว้กันไว้ด้านหลังก่อนที่จะดันตัวของผมให้ไปข้างหน้า
“ปล่อย..ปล่อยกูไอ้กันต์ กูเจ็บนะมึง”
“แล้วขิงจะโวยวาย ดิ้นรนไปทำไมล่ะครับ”
ไอ้กันต์มันพูดเสียงดังขึ้นด้วยความโมโหแล้วมันก็พลักให้ผมเข้าไปในห้องน้ำอย่างแรง ผมเองก็ไม่ได้ระวังตัวมัวแต่ดิ้นไปมา ผมจึงล้มลงหัวของผมก็ไปกระแทกกับขอบอ่างอาบน้ำจนรู้สึกเจ็บและอีกพักเดียวเลือดของผมก็ไหลลงมาตามโครงหน้าของผม ผมจึงเอามือเช็ดดู แต่ตอนนี้ผมเองก็พูดไม่ออกแล้ว ผมเป็นคนกลัวเลือดมาตั้งแต่เด็กมันเป็นความฝั่งใจ ผมช็อคนิ่งอยู่กับที่
เมื่อไอ้กันต์มันเห็นผมนิ่งไม่โต้ตอบมันแล้วมันจึงเปิดน้ำแล้วฉีดเข้าที่ตัวผมทั้งๆ เสื้อผ้าอย่างนั้นแหละ
“เป็นไงครับ เจ็บหรือเปล่า พี่บอกแล้วไงว่าอย่าขัดขืนดูซิหน้าเป็นแผลเลยไหนมาให้พี่ดูหน่อยซิครับ”
ว่าแล้วไอ้กันต์มันก็เอามือของมันมาเปิดผมที่ถูกน้ำจนลู่ลงมาเพื่อดูแผล ส่วนผมนะนิ่งไปนานแล้ว ปล่อยมัน มันอยากทำอะไรก็ทำไป แล้วมันก็พูดอะไรอีกก็ไม่รู้ก่อนที่สติของผมจะดับไป
ผมฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็คงเป็นเวลาเช้าแล้วนั้นแหละ เพราะว่าตอนนี้มีแสงแดดส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ผมค่อยๆ เอามือจับที่หัวของตัวเองที่แตกเมื่อวานเพราะรู้สึกเจ็บและปวดหัวนิดๆ มือของผมก็สัมผัสที่แผลก็รู้ว่าแผลนั้นถูกทำเอาไว้แล้วอย่างดี ไม่รู้ว่าไอ้กันต์มันทำเองหรือว่ามันไปตามหมอมาให้กันแน่ แต่ผมว่ามันคงทำให้เองมากกว่าแผลที่แตกมันคงไม่ใหญ่มาก
ผมค่อยๆ คิดทบทวนดูว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วผมก็สำรวจตัวเอง เสื้อผ้าของผมถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่แล้ว ก็คงเป็นฝีมือของไอ้กันต์อีกนั้นแหละ
ผมหันไปมองไอ้กันต์ที่มันนอนถอดเสื้อหันหลังให้ผมอยู่ข้างๆ นั้นแหละ มันยังคงนอนหลับสนิทอยู่เลย ผมค่อยๆ ขยับตัวออกมาให้ห่างมันให้มากที่สุด ผมยอมรับว่าผมเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาที่ละนิด ไอ้กันต์แม้มันจะดูสุภาพพูดจาไพเราะ แต่ทุกอย่างมันเคลือบแฝงไว้ใต้หน้ากาก ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร หรือมันจะทำอะไร อย่างเรื่องเมื่อคืนนี้มันก็ทำให้ผมเจ็บ ผมว่าผมคงอยู่กับมันไม่ได้แล้วล่ะ ถ้าขืนอยู่กับมัน ผมคงต้องถูกมันฆ่าตายสักวัน ส่วนเรื่องเงินผมจะค่อยๆ ทำงานแล้วเอามาคืนมันดีกว่า ผมไม่น่าคิดสั้นที่ตกลงกับมันเลย
เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมจึงเดินลงจากเตียงให้เบาที่สุดแล้วไปค้นหาเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ก่อนที่จะเอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ไอ้กันต์มันก็ยังหลับอยู่เลย ผมจึงเดินไปหากระเป๋าสตางค์ที่หัวเตียงแล้วเปิดออกดูเงินในกระเป๋า ทุกอย่างยังอยู่ครบ ผมหยิบเงินบางส่วนที่ผมไปขึ้นเช็คเมื่อวานคืนให้มันไป แล้วเก็บไว้อีกนิดหน่อยเพื่อเอาไว้ใช้ตอนที่ยังหางานไม่ได้
ตอนนี้ผมออกมาจากในห้องแล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าผมจะออกไปจากบ้านของมันอย่างไงดีเพราะลูกน้องของมันอยู่เต็มไปหมด แต่พอผลงมาถึงด้านล่างผมก็โล่งใจเหมือนโชคจะเข้าข้างผม ไม่มีใครอยู่ในบ้านสักคน ผมจึงเดินออกมาจากบ้านมาที่ปากซอยได้อย่างปลอดภัย ก่อนที่จะนั่งรถเพื่อกลับมาที่ห้องของผม
พอมาถึงห้องผมก็เริ่มเก็บข้าวของในห้องทั้งหมด ผมจะต้องย้ายห้องเพื่อหนีมันไป ขืนถ้าผมยังอยู่ที่เดิมมันจะต้องตามมาจับผมกลับไปอยู่กับมันอีกแน่ๆ ผมใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงผมก็เก็บของทุกอย่างเสร็จก่อนที่จะขนของทั้งหมดลงมาชั้นล่างแล้วไปแจ้งเจ้าของหอเพื่อย้ายออกโดยที่ผมถูกหักเงินประกันห้องเอาไว้เพราะไม่ได้แจ้งเขาก่อนว่าจะย้ายออก เจ้าของหอก็มองผมแปลกๆ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ผมถึงมาย้ายออกจากหอหลังจากที่หายไปหลายวัน
จากนั้นผมก็โทรตามไอ้ปิงให้มันเอารถของมันมาช่วยผมขนของไปเก็บที่ห้องของมันก่อน แต่ผมก็ต้องผิดหวังเพราะตอนนี้ไอ้ปิงไปบ้านของมันที่ต่างจังหวัด ผมจึงฝากของไว้ที่หอก่อนแล้วก็สั่งเจ้าเจ้าของหอว่าถ้ามีใครมาตามหาผมให้บอกกับเขาว่าผมไม่ได้กลับมาที่ห้องหลายวันแล้ว
ผมเดินออกจากหอพักเก่า ผมจะต้องหาที่อยู่ใหม่ที่มันไกลมากกว่านี้ เพื่อที่ว่าไอ้กันต์มันจะได้ตามหาผมไม่เจอ แล้วมหา’ลัยผมก็คงต้องหยุดไปสักพัก หรือไม่ผมก็คงต้องออกไปเลยเพราะว่าไอ้กันต์มันคงไปตามผมเหมือนกันนั้นแหละ ผมนั่งรถไปเรื่อยๆ เพื่อหาหอพัก แล้วผมก็ได้ห้องใหม่ที่อยู่ไกลอย่างที่ผมต้องการ มันเป็นเขตชานเมืองที่ผมคิดว่าไอ้กันต์ไม่มีทางจะหาผมเจอ เมื่อได้ห้องพักแล้วผมจึงหารถรับจ้างแถวๆ นั้นแหละไปขนของที่ฝากไว้ที่หอเก่ามา
ตอนที่ผมนั่งรถเพื่อกลับไปเอาของที่หอพักเดิม รถที่ผมนั่งมาก็สวนกับรถของไอ้กันต์เหมือนกัน มันคงมาตามหาผมเหมือนกัน ผมรีบนั่งหลบมันเพื่อที่มันจะได้ไม่เห็นผม ผมคิดถูกแล้วที่หนีมันออกมาจากหอเก่าเสียก่อนไม่งั้นป่านนี้ผมคงถูกพาตัวกลับไปแล้วล่ะ
“น้องๆ เมื่อสักพักพี่ชายน้องมาตามหาแน่ะ เพิ่งขับรถออกไปแป๊บเดียวก่อนที่น้องจะเข้ามา แต่พี่ก็บอกตามที่น้องบอกไว้แล้วล่ะ เขาบอกว่าเดี๋ยวจะมาใหม่”
“ขอบคุณครับพี่”
พอผมลงรถได้พี่เจ้าของหอพักก็บอกกับผมว่าไอ้กันต์มันมาตามหาผม ผมจึงรีบเก็บของขึ้นรถอย่างเร็วดีที่ว่าของผมมีไม่เยอะ เพียงไม่นานผมก็ขนของเสร็จแล้วรีบออกจากหอพักนั้นอย่างเร็ว
-
มันก็น่าหรอกนะ ขิง ว่าแต่กันต์จะหาเจอมั๊ยน๊อออ
-
คิดหรอว่ากันมันจะไม่เจอ
อยู่ไม่ได้ไกลเลยนะนั่น จังหวัดเดียวกัน
เจอแน่ๆจ้ะ เตรียมน่วมเหอะขิง :เฮ้อ:
-
หนีอย่างนี้ ถ้าถูกจับได้ ตายแหง!!!!!!!!!
-
สงสัยงานนี้ถ้ากันต์เจอขิงนี่ ไม่อยากจะคิดเล้ยว่าจะเป็นยังไง
ขิงคิดผิดแล้วอะที่หนี เพราะยังไงก็คงหนีไม่พ้นหรอก
:3123:
-
อยู่ดีดีๆไม่ว่าดีเนอะคนเราชอบหาเรื่องใส่ตัวเอง
-
:o12: ตายแน่ๆๆนายขิง เชื่อเถอะ ยังไงยังไงนายกันต์ก็หาเจอ แต่ตอนนี้อาจจะหลงทางไปบ้าง :z3:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
กันต์น่ากลัวอ่ะ
เข้าใจหรอกที่อยากหนี แต่ที่ขิงทำก็ใช่ว่าจะถูก
โกหกซ้ำๆ รับปากแล้วไม่ทำ กลัวว่าจะโดนฆ่าหมกห้องนะเนี่ย
-
:angry2: ขิงหนีอีกแร้ว นะ ไม่รู้หรอกันเค้ารักเองเซงงงงง :seng2ped: อิอิอิทางดีพี่กันบอกไปเลยรักน้องขิง
-
เรื่องนี้ท่าจะยาว
โธ่ขิง จะเป็นไงบ้างเนี่ย
-
แน่ใจเหรอว่าจะรอดอ่ะขิง
-
กันต์ติด GPS ไว้กับขิงรึป่าว ขิงอยู่ไหน กันต์ตามไปได้ทุกที่เลยแฮะ
555+
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงง
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
ซาดิสต์นิดๆ
มาโซคิสท์หน่อยๆ
ชอบๆ
-
จะเจอหม้ายยยยยนร้า~
-
กันต์ตามเจอขิงแย่แน่ๆ
-
:L2:
-
โอ้ขิงทำอะไรเสี่ยง ๆ อีกแล้วนะ
แต่ก็เข้าใจนะเพราะขิงมันก็คงกลัวแหละเราอ่านยังกลัวแทน
แต่ทำแบบนี้มันหาเรื่องเข้าตัวชัด ๆ นะขิง
:pig4: คะ
-
จบไม่สวยแน่ๆ
ถ้าโดนเอากลับไปได้
ไม่ต้องถูกขังไว้เลยเหรอ
-
:กอด1: :กอด1:
-
หนียังไงก็ไม่พ้นหรอกหนูขิงเอ๊ย
:เฮ้อ:
-
ขิงเอ้ยยย คิดสั้นไปนิดนึงนะ
อย่างกันต์นะเหรอ
ที่จะตามหาตัวขิงไม่เจอ
ไม่มีทางซะหรอก!!!!
แอบเป็นห่วงขิง - -"
-
กันต์ต้องหาเจอแน่เลยขิงเอ้ย ....ไม่น่าหาเรื่องเลย :เฮ้อ:
-
รู้สึกผิดที่ขอให้กันต์เจอขิงเร็วๆ 555
-
จะหนีได้นานแค่ไหน
ฮ่า ๆ
สองจิตสองใจ ใจนึงอยากให้ อีกใจไม่
แล้วแต่โชคชะตาชักนำนะขิงนะ
-
อ่าครับ
สงสารขิงง่ะ :m15:
กันต์ซาดิสต์ป่ะ
ขอให้ขิงหนีไปไกลเลยนะ :call:
เป็นกำลังใจให้นะครับ :3123:
-
หนีออกมาแบบนี้ โดนจับได้จะโดนไม่ใช้น้อยเน้อ
+1
-
ตายแล้วขิงเอ๋ยยยยยยยย ถ้าเจอคราวนี้จะกลายเป็นขิงดองเอานาาา
แต่ก็เข้าใจขิงที่อยากจะหนั แต่ก็นั่นแหละยังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี
หูตาไวปานนั้น
-
มาต่อเร็วๆนะ :call:
-
นี่ถ้าโดนเจอเข้าล่ะก็.....ขิง นายเสร็จแน่ 55+
-
ถ้าโดนตามเจอต้องแย่แน่ๆเลย :m15:
-
ขิงหนีไม่รอดแน่ๆเลย ฟันธง
-
ขิงตายอีกรอบเเน่ๆๆ :sad4:
พี่กันต์ยิ่งโหดๆอยู่ด้่วย จะเป็นยังไงต่อไปหว่า
ลุ้นๆๆๆ >_________<
-
:เฮ้อ: ขิงจะหนีรอดไหมเนี่ย
-
เข้ามารอเลยละกัน^^
-
เข้ามารอตอนหน้า
อยากรู้ว่าขิงจะเป็นยังไง อยากรู้ว่ากัณจะทำยังไง
-
สงสัยไม่น่ารอด..
-
เขียนไปเขียนมา อ่านไปอ่านมา ขิงน่าสงสารกว่าใครๆ หือๆ :z3:
-
ตามหลักการแล้ว...ไม่น่ารอด - -
-
ในที่สุดก็อ่านทั้งหมดทัน ,,
เหมือนน้องขิงจะงานเข้านะ
T^T ขอให้โชคดี!!!
-
รอๆๆๆๆๆๆ
-
:call: :call: :call:
-
:call: เตรียมตัวได้เลยน้องขิง :เฮ้อ:
-
เตรียมรอรับอาญา
-
น้องขิงจ๊ะ เตรียมตัว o18
ตกลงจะสงสารหรือจะยังไงดี :o8:
-
เข้ามาฝากตัวเป็นนักอ่านเรื่องนี้ด้วยคน
เรื่องสนุกมาเลย
ขิงจะเป็นยังไงต่อไปเนี้ย
:call: :call:
-
รอจ้า^^
-
ฝากตัวด้วยคนนะคะ สนุกค่ะ ชอบๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ ค่ะ :3123:
-
จะหนีไปไหนนะขิง
ยังไงพี่กันต์ก็ตามเจออยู่แล้ว :P
-
หนีกันไปๆมาๆ เรื่องนายขิงจะลงเอยได้ไหมเนี้ย
รออยู่นะคร้าบท่านไรท์เตอร์ :o12:
-
รอจ้า^^
-
อืมมมม ไอ้พี่กันต์ก็น่ากลัวจริงๆน่ะแหละ เดาใจยากเกิ๊น อย่างนี้ใครจะไปอยากอยู่ใกล้พระเดชพระคุณท่าน!?
-
กันต์โหดไปมั้งง ง
สมควรเเล้วที่ขิงหนี
-
มารอจ้า
-
แวะมารอ :sad4:
:z2:
-
แอบคิดถึงขิงขึ้นมานิดหน่อยแล้วนะเนี่ย :t3:
-
จะลุ้นให้ขิงหนีกันต์พ้น
หรือลุ้นให้กันต์ตาิงเจอดีหล่ะเนี่ย
เหอๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาา
-
รอT^T
-
รอด้วย :m15:
-
เมื่อไหร่จะต่อง่าาาา อยากอ่านแ้ว้ววว คิดถึงขิงขิง
-
หลังจากที่ผมกลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัดพร้อมกับไอ้เฟคได้เป็นเดือนแล้ว ตอนนี้ชีวิตของผมมันก็ไปเรื่อยๆ เฉื่อยๆเช้าขึ้นมาก็ไปเรียน เลิกเรียนไอ้เฟคมันก็ไปรับกลับบ้านทุกวันยกเว้นแต่ว่าผมจะมีงานที่มหา’ลัย ไอ้เฟคก็จะไม่ไปรับหรือไม่ก็ไอ้เฟคมันจะติดงานจนมารับผมไม่ได้ ผมก็จะหาทางกลับบ้านเอง จนเพื่อนๆ โดยเฉพาะไอ้อ้นมันแซวผมอยู่ทุกวัน จนผมต้องด่ามันกลับไปว่า เรื่องของมันก็เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ข่าวดังขนาดนั้น มันถึงยอมเงียบและเลิกลาไป
แต่ว่ามันก็ไม่ได้ราบเรียบจนเกินไปหรอกมันก็มีเรื่องมากวนใจผมเล็กๆ น้อยตลอดเวลา และคนที่คอยกวนใจผมนี่ก็ไอ้เฟคอีกนั้นแหละ หลายคนคงเดากันได้นะครับว่ามันเป็นเรื่องอะไรที่ไอ้เฟคมันหาเรื่องมากวนใจผม แต่ถ้าเดากันไม่ออกจริงๆ ผมก็จะบอกให้ก็ได้นะครับ....ก็เรื่องของพี่กิจที่ไอ้น้องชายสุดที่รักของผมไงครับที่มันมาวางระเบิดเอาไว้ เล่นเอาผมเกือบตายกว่าจะพูดกับไอ้เฟครู้เรื่องว่าพี่กิจนะพี่ชายผม ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นส่วนหมวดก้อง ผมเพียงรู้จักได้ไม่นานจะมีอะไรกันได้ไง
ไอ้เฟคมันเหมือนจะรู้เรื่องและเข้าใจนะ แต่มันมึนครับ เวลาที่ผมไม่ยอมตามใจมัน มันก็จะเอาเรื่องพี่กิจขึ้นมาพูด ว่ามันไม่ใช่พี่กิจนี่ ผมจะได้ตามใจ จนผมต้องดุมันทุกครั้ง และบางครั้งก็มีการงอนกันเกิดขึ้น
ว่าแล้วไม่ทันที่ผมจะนินทามันเสร็จเลยมันก็โทรเข้ามาที่เครื่องของผมทันที
“มีอะไรครับพี่เฟค...ผมยังไม่เลิกเรียนเลย”
ผมแหลกับมันสดๆ ไปเลย...ก็ตอนนี้ผมเลิกเรียนนานแล้วครับและผมก็กำลังนั่งดูเพื่อนๆ เล่นบอลกันอยู่ แต่ผมยังไม่อยากกลับบ้านครับ กลับไปก็ไม่ได้ทำอะไร ส่วนมากถ้ากลับไปบ้านตั้งแต่ยังไม่มืดผมก็จะต้องไปนั่งรอให้ไอ้เฟคมันเคลียร์งานที่มันหอบมาจากที่ทำงานให้เสร็จก่อน ผมกับมันถึงจะออกไปหาอะไรทานกันนอกบ้านและถ้ายังพอมีเวลาก็จะไปดูหนังกันสักเรื่อง
“คือ...ว่าพี่จะโทรมาบอกบีมว่า วันนี้พี่ติดธุระด่วนนะครับ พี่ไปรับบีมไม่ได้....เอ่อ...เอาอย่างนี้ไหมบีม พี่จะโทรบอกให้ไอ้กันต์มันไปรับบีมที่มหา’ลัยดีไหม”
“ไม่ต้องหรอกพี่เฟค...ผมกลับเองได้ไม่เป็นไร เกรงใจพี่กันต์เขาบ้างซิครับเห็นว่าช่วงนี้ยุ่งๆ ไง พี่ยังจะไปกวนพี่เขาอีก”
“โถ...มันจะยุ่งเรื่องอะไรล่ะบีม มันคงยุ่งเรื่องของเด็กมันนะซิเห็นว่าหายไปเป็นเดือนแล้วตามหาก็ไม่เจอ...”
“เหรอ...พี่กันต์คงรักของเขามากซิถึงได้ตามหาขนาดนั้น แล้วทะเลาะอะไรกันเหรอถึงได้หนีหายปนานขนาดนี้”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก..แค่มีเรื่องกันนิดหน่อย เด็กมันก็เลยหนีไป ถ้าเป็นพี่นะเจอตัวจะจับขังเสียให้เข็ด”
“กล้า...เหรอพี่เฟคห่ะ”
“ไม่กล้าหรอกครับ...”
ผมเริ่มเสียงดังใส่มัน เพราะเริ่มจะไม่สบอารมณ์กับมันเสียแล้ว ผมนะต้องขู่มันไว้บ้างให้สมกับที่มันเองเคยทำไว้กับผมเหมือนกัน เสียงของไอ้เฟคตอบกลับมา แต่ผมนะไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไรหรอกครับผมสนใจเรื่องของพี่กันต์มากกว่า แต่ผมอยากรู้แล้วซิว่าเด็กของพี่กันต์นะเป็นใคร ผมก็ไม่เคยเจอตัวสักที ถึงว่าช่วงนี้พี่กันต์ไม่เห็นมาหาผมเลย
“พี่เฟคแล้วเด็กพี่กันต์นะเป็นใคร”
ผมถามไอ้เฟคกลับไป ไอ้เฟคมันเงียบอยู่พักหนึ่งจนผมไม่แน่ใจว่ามันได้ยินเรื่องที่ผมถามหรือเปล่า แต่พอผมจะอ้าปากถามอีกครั้งมันก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“อืม...เป็นคนที่ขิงรู้จักก็แล้วกันแต่พี่บอกไม่ได้หรอก เอาไว้ไอ้กันต์มันตามตัวเจอแล้ว มันคงพามาให้รู้จักเองแหละ”
“อืม.. แล้วพี่จะกลับบ้านกี่โมง”
เมื่อไอ้เฟคมันไม่ยอมบอกผมไม่อยากรู้ก็ได้ ผมจึงเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น
“ไม่รู้เหมือนกันครับ...เหงาเหรอ”
“เปล่า”
“เปล่า...แล้วถามทำไมล่ะ”
“ก็แค่อยากรู้นะ....เดี๋ยวนี้ถามไม่ได้เหรอ”
“โอ้...อย่าเพิ่งโกรธซิครับ...พี่ไม่ว่าอะไรแล้ว งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกันถ้าพี่กลับดึกมากพี่จะโทรไปบอกอีกทีก็แล้วกัน หรือบีมจะไปนั่งเล่นอยู่ที่บ้านเพื่อนก่อนก็ได้ แล้วพี่จะไปรับนะครับ”
“อืม...ได้แล้วผมจะโทรไปบอกอีกทีก็แล้วกันว่าผมอยู่ที่ไหนตอนสองทุ่มนะ”
“ครับ..เจ้านาย...รักนะครับ”
“ครับ...”
แล้วไอ้เฟคมันก็วางสายไปพร้อมกับคำพูดหวานๆ ที่ผมเองก็แอบชอบเหมือนกัน มันทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่ได้ยิน แต่ก็มีแอบเขินเหมือนกันนะที่ได้ยิน เพราะว่าการที่ผมกับไอ้เฟคพบเจอกันนั้นมันไม่ได้ธรรมดาแล้วอยู่ดีๆ มันก็มาหวานใส่มันก็เขินกันบ้างแหละครับ ตั้งแต่อะไรที่มันชัดเจนขึ้นไอ้เฟคมันก็หวานกับผมตลอดเวลา จนบางครั้งผมก็เอื่อมเหมือนกัน
“เฮ้ย...ไอ้บีมมึงจะอะไรนักหนาว่ะ...หุบปากได้แล้วเฮียเฟคแกก็วางสายไปตั้งนานแล้วยังนั่งยิ่มกับโทรศัพท์อยู่ได้ สงสัยเพื่อนกูจะบ้าว่ะ”
เสียงกวนประสาทที่ทำลายบรรยากาศดีๆ ของผมนะไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับเป็นเสียงของไอ้อ้นครับ มันกวนผมได้ตลอดเวลา ผมเองก็หาเรื่องเถียงกับมันได้ตลอด
“ตีนเถอะไอ้อ้น...ใครบ้า มึงนั้นแหละ ระวังตัวเองเอาไว้เถอะทำมาว่ากูระวังเถอะกูเห็นทำท่าหงุดหงิดใส่คนที่โทรมาหาบ่อยๆ แต่ก็รับสายเขาทุกครั้งนะ ระวังจะเข้าตัวเอง แล้วยังคนที่คอยมาดักรับทุกเย็นอีกใช่คนเดียวกันหรือเปล่า”
คำพูดของผมคงไปโดนใจดำไอ้อ้นอย่างแรงมันถึงกับถลึงตาใส่ผม แต่มันกลับเงียบไม่เถียงผมกลับมาเหมือนทุกครั้ง มันกลับวิ่งลงไปเล่นบอลในสนามแทน ผมนั่งมองตามหลังมันไป
จนกระทั้งใกล้มืดเพื่อนๆ ของผมจึงเลิกเล่นบอลกัน และพากันกลับมาบริเวณที่ผมนั่งรออยู่
“อ้าว..บีมวันนี้ยังไม่กลับบ้านหรือไง”
ไอ้แบงค์มันถามผม มันคงสงสัยนะครับว่าทำไมวันนี้ผมถึงมานั่งทนให้ยุงกัดอยู่จนมืดได้เพราะทุกวันผมจะต้องกลับบ้านเป็นคนแรกในกลุ่ม
“แบงค์..มึงไม่รู้ไง ไอ้บีมมันโดนเฮียเฟคถิ้งนะซิ...”
เสียงไอ้อ้นตอบแทนผมครับ จะว่าไปเพื่อนๆ ในกลุ่มผมนะรู้จักไอ้เฟคกันหมดแหละครับแต่จะมีแต่ไอ้อ้นเพียงคนเดียวที่รู้ว่าผมเป็นอะไรกับไอ้เฟค ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ จะรู้เพียงว่าผมกับไอ้เฟคสนิทกันเท่านั้น
“อ้าว...เหรอ...”
ไอ้แบงค์พยักหน้ารับ ส่วนมือของมันก็เอาผ้าเช็ดเหงื่อตามเนื้อตัวไปด้วย
“เอ่อ...เอาอย่างนี้ไหมบีม เราว่าพวกเราเนี๊ยออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า พวกเราไม่ได้ไปไหนด้วยกันนานแล้ว จะเจอกันก็ตอนเรียนอย่างเดียว”
ไอ้แบงค์เสนอความคิดขึ้นมา ผมเองก็เห็นดีด้วยกับมันรวมถึงไอ้อ้นด้วย มันเป็นจริงอย่างที่ไอ้แบงค์พูดมานั้นแหละ ทุกวันนี้ผมและเพื่อนๆ ต่างคนก็ต่างยุ่งจะเจอกันก็ตอนเรียนเท่านั้นกิจกรรมที่เคยออกไปเดินห้างหรือเที่ยวกลางคืนนั้นหายไปเลย
“ไอ้อ้นแล้วมึงไม่มีงานเหรอวันนี้”
ผมถามไอ้อ้นเพราะทุกวันมันเองก็ไม่ค่อยว่างเหมือนผมนั้นแหละ ต้องคอยไปตามดาราที่มันรับผิดชอบอยู่ แล้วมันก็เลี่ยงไม่ได้เสียด้วย
“ไม่มีว่ะ วันนี้ไอ้บ้านั้นมันไม่มีคิวไปไหน กูเลยสบายหนึ่งวัน มึงอย่าพูดถึงมันได้ป่ะไอ้บีม แค่ได้ยินเรื่องของมันก็ก็จี๊ดแล้ว”
ผมอดหัวเราะไอ้อ้นมันไม่ได้ ผมเห็นมันจะจงเกลียดจงชังพี่โยเขาเหลือเกินไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมเห็นกับคนอื่นไอ้อ้นมันก็ดีกับเขาไปทั่วยกเว้นพี่โย แปลกดีเหมือนกัน พี่โยแกก็ดูน่ารักเป็นกันเองไม่หยิ่งอย่างที่ผมคิดถึงแม้ว่าพี่เขาจะเป็นดาราดังขนาดนั้น หรืออาจจะเป็นเพราะข่าวในครั้งนั้นก็ได้ เลยทำให้ไอ้อ้นจงเกลียดจงชังพี่เขา เห็นบ่นว่าอยากเลิกทำงานให้พี่เขา แต่ก็ไม่เห็นมันเลิกสักที
เมื่อตกลงกันได้แล้วพวกเราทั้งหมดจึงยกขบวนกันไปที่รถของไอ้แบงค์ เพราะตอนนี้ไอ้แบงค์มันมีรถคนเดียวครับ ส่วนไอ้อ้นโดนแม่มันยึดรถไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับตั้งแต่เป็นข่าวกับพี่โย
“สวัสดีครับพี่ๆ จะยกขบวนไปไหนกันครับ”
ระหว่างทางที่ผมและเพื่อนๆ กำลังจะเดินไปที่รถ ก็มีรุ่นน้องที่น่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก
“เรื่องของรุ่นพี่...อย่าเสือกได้ป่ะ”
เสียงไอ้อ้นดังแทรกขึ้นมา....เอ่อ ผมก็ลืมไปว่านี่ก็เป็นอีกคนที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับไอ้อ้นตลอดเวลา ผมเห็นไอ้อ้นชอบว่าน้องเขาแรงๆ แต่น้องมันก็ไม่เคยโกรธเลย
“อูย....เล่นแรงนะพี่อ้น ผมไม่ได้ถามพี่เสียหน่อย ผมถามพี่แบงค์กับพี่บีมตั้งหาก”
“ทำไม...กูจะตอบ หลบไปเลยไอ้ไผ่กูจะรีบมีธุระสำคัญ”
“งั้นพี่ก็ไปก่อนซิครับพี่อ้น ผมคุยกับพี่บีมก็ได้”
ผมยืนฟังสองคนนี้เถียงกันอยู่สักพักเสียงก็เงียบลง เพราะไอ้อ้นมันคงเหนื่อยแหละครับ ไผ่มันก็ช่างหาเรื่องมาทะเลาะมาเถียงกับพี่มันได้ตลอด และก็เป็นเหมือนเดิมครับนู๊น...ไปมันวิ่งไปซื้อน้ำมาให้พี่มันแล้ว เหมือนเดิมทุกครั้งพอเถียงกันเสร็จไออ้นเหนื่อไผ่มันก็จะต้องวิ่งไปซื้อน้ำมาให้มาเอาใจพี่มัน พอไอ้อ้นถูกน้องเอาใจหน่อยก็ใจอ่อนยอมให้น้องมันอีกแล้วไม่รู้จะเถียงกันไปทำไม
“พี่อ้นครับน้ำมาแล้วครับ”
“เอ่อ...ขอบใจแต่ถ้าให้ดีเอาน้ำมาแล้วมึงรีบไส่หัวไปไกลๆ เลย”
“พี่อ้นอ่ะ...ไม่เคยเลยที่จะพูดกับน้องดีๆ แล้วผมถามว่าจะไปไหนกันก็ไม่เห็นตอบผมเลย”
“พวกพี่จะออกไปทานข้าวกันนะ ไผ่ไปกับพวกพี่ไหมล่ะ”
ผมตอบน้องมันไปก่อนที่ไอ้อ้นจะดูดน้ำเสร็จแล้วตอบเองเรื่องมันจะไม่จบ
“คงไปด้วยไม่ได้หรอกครับพี่บีมต้องรอเพื่อนผมก่อน”
“อ่อ...อ็อดนะเหรอ”
“ครับ...พี่บีม พอดีเลยผมไปก่อนนะครับพี่บีม เพื่อนๆ ผมมากันพอดีเลย”
ว่าแล้วไผ่มันก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนๆ ของมันผมมองตามไอ้เดือนมหา’ลัยรูปหล่อนนั้นวิ่งไปหาเพื่อนๆ ใครจะคิดล่ะครับว่าเด็กที่กวนประสาทคนเมื่อกี้จะเป็นถึงเดือนมหา’ลัยได้ ผมมองตามน้องมันไปจนมันไปถึงกลุ่มเพื่อนๆ ของมันจนผมต้องสะดุดใจที่หนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนต่างแผนกของผมอยู่ด้วย ผมเห็นว่ามันยืนอยู่กับน้องอีกคนหนึ่งที่น่ารักเหมือนกับผู้หญิงถ้าผมไม่เห็นความแสบของน้องคนนั้นในวันไปรับน้องผมจะต้องคิดว่าน้องเขาเป็นผู้หญิงหรือไม่ก็ทอมแน่ๆ
ไอ้แทนมันคงเห็นผมมันจึงยกมือทักทายผมก่อนที่น้องๆ คนอื่นจะยกมือไหว้พวกผมกัน ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปตามทางของตน
-
ยังมีต่อใช่ไหม
เฟคยังไม่มารับเลย ต้องหวานอีก อิอิ
-
เป็นตอนที่ไม่เครียด^^
ดีจัง เดี๋ยวนี้เฟคเริ่มเป็นโรคเกียมัวแล้วนะนั่น 55+
-
:really2:
เมารัก
รอขิงเนอะ
-
รอต่อคั๊บ ><
-
เหมือนมาไม่หมด.รออ่านต่อจ้า
-
มารอตอนต่อไปอยู่ครับ รู้สึกว่ามันยังด้วนๆอยู่ 55555
-
แอบมีพี่แทนด้วย กิ๊วววว
ดูเหมือนพี่เฟคมันจะคอยหวานเลี่ยนใส่น้องบีม ตลอด ตลอด
หวานจนลืมโหดแล้วนะเนี่ย
-
สนุกดี +1
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:serius2: :serius2:
-
:serius2:
-
:serius2: :serius2:
รีบมาต่อนะ
-
อยากอ่านคู่ของกันต์กับขิงค่ะ
-
เหมือนรีบนอยากอ่านคู่กันต์กับขิง
-
นึกว่ามาต่อคู่ขิงกัณ
เหมือนโดนกระซากอารมณ์เลยอ่าาา เพราะค้างคู่นั้นมาก _
-
หุหุ
อย่าหายไปนานอีกน้า~
-
ตอนนี้เหมือนตอนรวมญาติเลยไผ่ มีอ้น-โย , แทน-เบส , และ
นักแสดงรับเชิญของทุกเรื่องอย่าง ไผ่-อ๊อด ด้วยตอบโจทย์ของ
พี่หมดเลยนะไผขอบคุณครับ(+1)เป็นกำลังใจให้น้องไผ่ครับ
-
แหมคุณไผ่ขยันอัพทุกเรื่องเลยนะ(หลังจากหายไปนาน55)
รอขิงเหมือนกันค่า :pig4:
ปล. รักหวานๆ มั้ง มั้งจริงๆด้วยอ่ะ ยังไม่ทันหวานเลยจบแระ
-
ถึงจะรัก บีมเฟค แต่ตอนนี้อยากอ่าน กันต์ขิง อ่ะค่ะ
ไม่รู้ว่าน้องขิงไปตกระกำลำบากที่ไหน ฮึกๆ
กลับมาให้เฮียกันต์เลี้ยงดูปูเสื่อเถอะอิหนู
เพราะคนอ่านก็ปูผ้ารอดูข้างเตียงแล้วเนี่ย 555 :haun4:
-
ถึงจะรัก บีมเฟค แต่ตอนนี้อยากอ่าน กันต์ขิง อ่ะค่ะ
ไม่รู้ว่าน้องขิงไปตกระกำลำบากที่ไหน ฮึกๆ
กลับมาให้เฮียกันต์เลี้ยงดูปูเสื่อเถอะอิหนู
เพราะคนอ่านก็ปูผ้ารอดูข้างเตียงแล้วเนี่ย 555 :haun4:
เช่นกันคะ
:pig4: คะ
-
รออยากอ่านตอนหวานๆจัง^^
-
ตอนรวมญาติ :laugh:
-
อ่าาา
หวานกันเบาๆ (หัวเราะ)
ถ้าบอกไปว่าเด็กพี่กันต์คือ ขิง
ปฏิกิริยาของบีม จะเป็นไงเนี่ยยย
-
อ่าาา
หวานกันเบาๆ (หัวเราะ)
ถ้าบอกไปว่าเด็กพี่กันต์คือ ขิง
ปฏิกิริยาของบีม จะเป็นไงเนี่ยยย
เห็นด้วยคะอยากรู้ว่าบีมรู้จะเป็นยังไง
แล้วเมื่อไรจะเจอขิงล่ะเนี้ย
รอคอยกันต่อไป :z10:
-
เข้ามารอจ้า
อยากรู้ว่าขิงเป็นไงบ้างแล้ว แอบเป็นห่วง อิอิ
ดิท
----
เพิ่งเห็นว่าผลโหวต ขิง นำ 5555
ตอนแรกทุกคนสาปส่งซะ แต่ตอนนี้ก็ชอบขิงเนอะ :man1: (เราก็กดขิงไป 555 แต่ที่จริงก็ชอบทั้งสี่คนแหละ ขิง กัณ เฟค บีม :man1:)
-
เนื่อเรื่องจะสลับกับซื่ตอนปะคะเนี้ยกลัวจังจากหวานมันจะฃมหน่ะ
-
รอจ้า^^
-
มาบอกข่าวนิดนึงนะครับ
คือว่าจะบอกว่าขอลาหนึ่งอาทิตย์ครับ จะไปล่องแพที่เมืองกาญ แล้วจะเอาบรรยากาศสนุกๆ มาเล่าใหฟังในเนื้อเรื่องนะครับ แต่ไม่บอกหรนรอกว่าเรื่องอะไร
-
ขอให้สนุกเน้อ^^
-
หนุกดีคับ ว่าแต่ขิงหายไปไหนแล้วอะ ขาดคู่ซาดิสไปแปลกๆ ไงไม่รุ้ :z6:
-
มาต่อเร็วๆน้า
เหงาจะแย่แล้ว อิอิ :z3:
-
กลัวเมีย..
-
รอจ้า^^
-
หลังจากที่ผมยกกล่องที่ใส่ของ ของผมกล่องสุดท้ายเข้าห้องเสร็จผมก็ล้มตัวนอนลงกับพื้นห้องนั้นแหละด้วยความเหนื่อยและเพลีย เพราะเมื่อคืนผมก็ได้หลับไปนิดเดียวเอง ไม่นับตอนที่ผมสลบไปนะ และผมก็ยังเจ็บแผลที่หน้าผากของผมด้วยถึงมันจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรแต่มันก็เจ็บเพราะว่ามันคงอักเสบนั้นเอง ผมเองก็มัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่จนลืมเรื่องแผลที่หน้าผากตัวเองไปเสียสนิท แต่พอทุกอย่างเสร็จแล้วมันก็แสดงอาการทันที
ผมนอนแผ่กลางมือกางขาออกสุดๆ ปล่อยให้ผมที่เกิดจากพัดลมที่ติดอยู่กับฝาเพดานเป่าผ่านพัดพาความร้อนออกจากตัวไปจนเกือบจะหลับลงไปอีกรอบ แต่ผมก็ฝืนใจตัวเองเอาไว้ ผมลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งหลังจากนอนจนหายเหนื่อยและเหงื่อที่ตัวเริ่มแห้งแล้ว ผมเอากระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดดูว่าตอนนี้ผมเหลือเงินอีกเท่าไร
แล้วก็พบว่ามันเหลืออีกไม่เท่าไรหลังจากที่ผมจ่ายเงินค่าห้องใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว แต่มันก็ยังพอที่ผมจะใช้จ่ายไปได้อีกสองสามอาทิตย์ถ้าใช้อย่างประหยัดสุดๆ มันก็คงจะพอดีที่ผมจะหางานทำได้ ส่วนเรื่องเรียนผมคงต้องหยุดเรียนไปก่อนเพื่อที่จะหลบหน้าไอ้กันต์ เพราะผมเชื่ออยู่ลึกๆ ในใจว่าไอ้กันต์มันจะต้องไปตามหาผมที่มหา’ลัยแน่ๆ
รุ่งเช้าผมออกไปหางานตั้งแต่เช้า จนกระทั้งเย็นๆ ผมจึงได้งานมา และงานที่ได้มันก็เป็นงานที่คนที่ยังเรียนไม่จบส่วนมากจะทำ มันก็คือพนักงานขายที่อยู่ในร้านไก่ทอดที่มีสัญลักษณ์เป็นผู้ชายอ้วนๆ ยืนอยู่หน้าร้านนั้นแหละ ตอนที่ผมไปสมัครงาน ผู้จัดการร้านเขาก็ไม่อยากรับผมไว้หรอก แต่ด้วยอะไรก็ไม่รู้ตอนที่ผมกำลังจะเดินออกจากร้านผู้จัดการเขาก็เรียกผมไว้ก่อนที่ผมจะได้รับข้อเสนอให้ทำงานกับเขา
และนั้นก็ทำให้ผมได้มีชีวิตรอดจนกระทั้งวันนี้ ตอนนี้ผมก็หนีจากไอ้กันต์มาได้เกือบเดือนแล้ว ไอ้ปิงมันก็โทรมาตามให้ผมไปเรียนบ้างเพราะมันใกล้สอบเข้ามาทุกที และมันยังถามผมอีกว่าผมไปก่อเรื่องอะไรไว้หรือเปล่าเพราะมีคนไปถามหาผมกับพวกมันหลายครั้งแล้ว แต่มันก็ไม่ได้บอกอะไรพวกนั้นไป ถ้าผมเดาไม่ผิดคงเป็นคนของไอ้กันต์นั้นแหละที่ไปตามหาผมกับเพื่อนๆ
“พี่ขิงค่ะ...ยืนคิดอะไรอยู่ไก่จะไหม้แล้วนะค่ะ เดี๋ยวพี่นนท์ก็มาบ่นอีกหรอก”
เสียงเรียกของแนนทำให้ผมหันไปยิ้มให้กับน้องเขา แนนเป็นคนที่น่ารักครับและทำงานเก่งมาก และผมก็ได้แนนนี้แหละที่คอยช่วยสอนงานให้กับผม ส่วนพี่นนท์นั้นก็คือผู้จัดการร้านนั้นเอง แต่ไม่รู้ทำไม พี่เขาจะคอยมาจับผิดอยู่เรื่อยๆ ก็ไม่รู้เหมือนกัน จนคนอื่นๆ ในร้านพากันแซวว่าผมคงไปเดินเหยียบหางพี่เขาไว้ พี่เขาเลยจู้จี้กับผมมากกว่าพนักงานในร้านคนอื่นๆ
“ไม่ได้คิดอะไรเลยแนน พี่กำลังทอดอยู่เห็นไหม แล้วมั่วแต่มาว่าพี่ ดูไก่แนนซิไหม้แล้ว”
“อ๊าย...ตายจริงๆ ด้วย แย่แล้ว พี่ขิงมาช่วยแนนหน่อยซิ มั่วแต่หัวเราะอยู่นั้นแหละ”
“อ้าว..มาเหวี่ยงพี่อีก มาพี่ช่วย แนนไปยืนห่างๆ ไป เดี๋ยวน้ำมันจะกระเด็นใส่”
ผมเข้าไปช่วยแนนยกไก่ขึ้นจากน้ำมันที่กำลังเดือด แล้วไล่แนนให้ไปยืนห่างๆ ผมกลัวว่าน้ำมันในเตาจะกระเด็นไปใส่น้องเขา
“อ้าว...อ้าว...สองคนนั้นนะทำอะไรกันอยู่ นี่ลูกค้ารออยู่เยอะนะครับ อย่ามัวแต่เล่นกันอยู่ซิ”
พี่นนท์เดินเข้ามาที่หลังร้านพอดี ที่ผมกำลังช่วยแนนตักไก่อยู่ แล้วเห็นว่าผมกำลังหัวเราะแนนไม่เลิก ส่วนแนนก็หน้ายุ่งที่ผมไปหัวเราะเขา พี่นนท์เลยเข้าใจว่าผมสองคนเล่นกันอยู่ไม่ตั้งใจทำงาน
“ครับ...พี่นนท์”
แล้วพี่นนท์ก็หายออกไปจากหน้าร้าน พอพี่นนท์ออกไป ผมกับแนนก็มองหน้ากันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย แล้วก็พากันหัวเราะ
“เห็นไหม แนนบอกพี่ขิงแล้ว ว่าจะโดนบ่น”
“อ้าว..มาโทษพี่ได้ไงล่ะ นี่ความผิดของแนนทั้งหมดเลยนะ”
แต่ก่อนที่แนนจะถียงอะไรผมกลับมาประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
“เร็วๆ กันหน่อยครับลูกค้ามายืนรอกันนานแล้ว”
หลังจากที่พี่นนท์แกเปิดประตูเข้ามาแล้ว พอพูดจบพี่แกก็หายออกไปอีก
“อะไรว่ะ นี่...ก็เร่งให้สุดขีดแล้วยังจะบ่นอะไรอีก”
ผมเริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นมาบ้าง ผมก็ทำงานให้พี่เขาเต็มที่แล้ว หรือว่าผมจะเล่นกับแนนมากเกินไปก็คงไม่ใช่ มันก็ต้องมีกันบ้างที่เราจะคุยกับเพื่อนพนักงานด้วยกัน
“ไม่เอาน่า...พี่ขิง อย่าเพิ่งโมโหนะ เขาว่าคนที่อารมณ์เสียบ่อยๆ จะแก่เร็วนะ”
“เหรอ...ถึงว่าพี่นนท์แกถึงดูแก่กว่าอายุจริงไปมาก”
แล้วผมกับแนนก็พากันหัวเราะ แต่ครั้งนี้เอาแบบเบาๆ ก็แล้วกันเดี๋ยวเป็นเรื่องอีก แนนนี่ช่างหาเรื่องมาทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเหวี่ยงใส่พี่นนท์คืนไปแล้ว แต่มาช่วงหลังๆ นี่ผมรู้สึกว่าตัวเองอารมณ์เย็นขึ้นเยอะ และการทำงานก็ผ่านไปด้วยดีอีกวันและวันนี้ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เพราะว่าเงินเดือนออก ผมจะได้มีเงินกินข้าวเสียที กินแต่ม่าม่า มาหลายวันแล้ว
“พี่ขิง...วันนี้เงินเดือนออกจะรีบไปไหนหรือเปล่าค่ะ”
เสียงของแนนถามผมตอนที่ผมกำลังเก็บของใส่กระเป๋าอยู่ ผมหันไปมองแนนด้วยความสงสัยที่อยู่ดีๆ แนนก็มาถามผมอย่างนี้ ผมคิดคำตอบอยู่สักพักก่อนที่จะตอบแนนไปว่า
“ไม่ได้รีบไปไหนครับ”
“งั้นก็ดีเลย ไปกินข้าวกันไหมค่ะ ตั้งแต่พี่ขิงเข้ามาทำงานยังไม่ได้เลี้ยงต้อนรับเลย พี่คนอื่นๆ ส่งให้แนนมาเจรจากับพี่ค่ะ ถ้าพี่ตกลงก็ไปกันได้เลยค่ะ”
“ไปก็ไปซิ...”
ผมรีบตอบรับแนนไป เพราะถึงอย่างไงกลับไปที่ห้องก็คงไม่มีอะไรทำ และอีกอย่างงานนี้ฟรี ใครไม่ไปก็โง่แล้ว
“งั้นเราก็ไปกันเลยค่ะ พี่คนอื่นๆ รออยู่หน้าร้านแล้ว”
ตกลงแล้วพวกเราทั้งหมดก็พากันไปกินอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่ง.ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของพวกเราเท่าไร และที่สำคัญมันทั้งอร่อยและถูกอย่างไม่น่าเชื่อ โดยมีพี่คนหนึ่งเคยมา และรู้จักกับเจ้าของร้านเลยได้ส่วนลดอีกด้วย
บรรยากาศในงานดูเป็นกันเองสบายๆ จนกระทั้งพี่นนท์เข้ามาเพิ่มทำให้บรรยากาศที่ดูสบายๆ ในตอนแรกกลับเงียบกริบพอมาถึงพี่นนท์ก็เลือกมานั่งข้างๆ ผม
เมื่อพี่นนท์เห็นว่าคนในกลุ่มพากันเงียบจะพูดคุยก็คุยกันเบาๆ พี่นนท์เลยพูดขึ้นมาว่า
“ทุกคนตามสบายไม่ต้องเกรงใจที่นี่ทุกคนเท่าเทียมกันหมดไม่มีหัวหน้าไม่มีลูกน้อง มาขิงชนกับพี่หน่อย”
แล้วพี่นนท์ก็ยกแก้วขึ้นมาชนกับผม เอา...เอาอย่างงั้นก็ได้ว่ะ ผมจึงยกแก้วชนกับพี่นนท์ เมื่อคนอื่นๆ เห็นว่าพี่นนท์ดูเป็นกันเองขึ้นบรรยากาศเลยกลับมาเหมือนเดิม ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่นนท์เวลาเมาแล้วโก๊ะมาก ไอ้มาดดุๆ ที่เห็นเวลาที่อยู่ในร้านนั้นหายไปหมด
และที่สำคัญเวลาเมาแล้วตาของพี่นนท์ดูหวานจนผมต้องมนต์สะกด
แต่พลันสายตาของผมก็มองข้ามพี่นนท์ไปที่ผู้ชายสองคนที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน เพราะหนึ่งในนั้นผมรู้จักและรู้จักดีเสียด้วย ก็พี่เฟคนะซิครับ พี่เฟคกำลังเดินมากับเด็กผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งและอาการที่สองคนนั้นทำด้วยกันมันไม่ใช้คนที่รู้จักกันธรรมด่เสียด้วย
พอพี่เฟคเดินเข้ามาในร้านพนักงานในร้านก็พาพี่เฟคไปนั่งอยู่ด้านในสุด พอพี่เฟคนั่งลงเราก็หันไปมองรอบๆ ร้าน ผมแทบหลบไม่ทัน ถ้าพี่เฟคเห็นผมเข้ามันอาจจะเป็นเรื่องก็ได้ พี่เฟคอาจจะเอาเรื่องที่พี่เขาเจอผมไปเล่าให้ไอ้กันต์ฟังก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมก็แย่ซิ
“เป็นอะไรไปครับน้องขิง เหมือนหลบใครอยู่”
“เปล่าครับพี่นนท์ มาครับชนแก้วครับพี่นนท์”
หลังจากนั้นผมก็ลืมเรื่องของพี่เฟคไปเลย พอผมเห็นพี่เฟคอีกครั้งพี่เฟคก็เดินออกไปจากร้านเสียแล้วพร้อมกับเด็กผู้ชายคนนั้น พี่เฟคเดินไปส่งน้องคนนั้นขึ้นแท็กซี่ไป แต่ก่อนที่น้องคนนั้นจะขึ้นรถไปก็มีการหอมแก้มกันด้วย ผมยิ่งมั่นใจมากๆ ว่าต้องไม่ใช้คนรู้จักกันธรรมดาแน่ๆ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของผมนี่น่า...ผมจึงเลิกให้ความสนใจพี่เฟคเพียงแค่นั้น
หลังจากที่ทุกคนอิ่มกันหมดแล้วพี่นนท์ก็เป็นคนจ่ายเงินทั้งหมดเพียงคนเดียว ก่อนที่จะมีการไปต่อที่อื่นอีก มีเพื่อนๆ ผู้หญิงขอตัวกลับก่อนรวมถึงแนนด้วย จึงเหลือคนที่จะไปต่ออีแค่สี่ ห้าคนเท่านั้น พี่นนท์พาไปที่เธคที่พี่นนท์ไปประจำ ผมก็เพิ่งรู้ว่าอันที่จริงพี่นนท์แกใจดีมากๆ ไม่ได้ดุอย่างที่อยู่ในร้าย พี่นนท์บอกว่าเวลางานคือเวลางาน เราเป็นหัวหน้ากับลูกน้อง แต่เวลานอกเวลางานเราเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกัน
พวกเราอยู่กันจนเธคเลิกนั้นแหละครับ เพื่อนคนอื่นๆ ก็แยกย้ายกันที่หน้าเธคนั้นแหละ ทุกคนสถาพพอๆ กันเมาจนแทบยืนไม่ไหว ตอนนี้เหลือแต่ผมกับพี่นนท์เท่านั้น พี่นนท์เกาะคอผมแน่นคงกลัวล้มนะครับ
“พี่นนท์ครับกลับกันเถอะครับดึกแล้วให้ผมไปส่งที่ห้องหรือเปล่า”
“กลับก็กลับ...แต่ขิงไปส่งพี่หน่อยนะพี่กลับไม่ไหวแล้ว”
“ครับ..ได้ แล้วห้องพี่นนท์อยู่ที่ไหนล่ะครับผมจะได้ไปส่งถูก”
ผมถามพี่นนท์ก่อนที่จะไปเรียกรถมาแล้วผมก็ไปส่งพี่นนท์ที่ห้องของพี่เขา ระหว่างทางพี่นนท์ก็เอาหัวมาหนุนที่ตักของผม แล้วหัวของแกก็ถูไถไปมาที่น้องชายของผม จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาน้องชายของผมค่อยๆ ขยายตัวขึ้น ผมกลัวว่าพี่นนท์จะรู้ว่าผมนะกำลังเกิดอารมณ์เพียงแค่ถูกหัวของพี่นนท์ถูไถไปมา
“ขิง...ช่วยพี่หน่อยได้ไหม พี่เหงานะ”
อยู่ดีๆ พี่นนท์ก็ลุกขึ้นมานั่งอาการเมาที่ผมเห็นตอนแรก หายไปหมดแล้ว พี่นนท์เอามือมาลูบบริเวณที่น้องชายของผมอยู่ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าพี่นนท์ต้องการให้ผมช่วยอะไร พี่นนท์เอาปากมาประกบกับปากของผม โดยที่ไม่อายคนขับรถเลย ส่วนผมนั่งนิงปล่อยให้พี่นนท์จัดการไป
จนแท็กซี่พาเราสองคนมาถึงคอนโดของพี่นนท์ พี่นนท์ก็ไม่รอช้ารีบพาผมขึ้นไปห้องทันที ส่วนผมเองก็เดินตามพี่นนท์ไปอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่นิด ไม่รู้ด้วยอะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมทำอย่างนั้น...มันคงเป็นด้วยที่ผมเมาและก็ถูกปลุกอารมณ์ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในรถนั้นแหละ
-
:z13:
-
หื๊อ ???
-
หื๊อ ???
-
ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้อ่ะ แอบรับไม่ได้อ่ะ~~~ -*-
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ไหงเป็นแบบนี้ไปได้
:pig4:ครับ
-
เฟคจะเห็นขิงหรือเปล่านะ
กันต์จะได้ตามขิงเจอซะที
-
อร๊ายยยยย อิพี่เฟค ไปตามเฮียมาจับน้องขิงกลับบ้านที
หนีออกมาเจ้ไม่ว่านะคะ แต่จะไปมีอะไรกะคนอื่นเนี่ย ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
:a5: :a5:
-
กันต์ที่รักมารับเมียตัวแกด่วนนนนนนนนน
เฟคแกทำอะไรอีก
สรุปแ้ล้วไอ้เพื่อนสองตัวนี้มันจะเลวทั้งคู่เลยใช่มั้ยยย
แต่อย่าด่วนตัดสินไป อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด
ชอบขิง ขอบอกๆ ><
-
:a5: เกิดไรขึ้นอะ นี่มันคือไรเหรอ เราอ่านอะไรผิดปะเนี่ย
แล้วไอพี่นนท์อะไรเนี่ยมันเป็นลุกหรือรับวะเนี่ย
แล้วที่ช็อคอีกเรื่องไปพี่เฟคมันหิ้วใครมากินข้าว :m16:
:pig4: คะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะอย่าหายไปนานนะเพราะมันค้างแบบสุด ๆ เลยคะ
-
ขิงมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ต้องสั่งสอนหนักๆนะ
-
อ๊าาาา รอเฮียกันต์
-
อ๊าาาา รอเฮียกันต์
-
ทำไมมันไม่ต่อเนื่อง
ยังค้างงงง
และงง
-
:a5:ค้าง ใครที่เฟคพาไปร้านอาหาร
และพี่เป็นรุกหรือรับ ค้างแบบไม่ไหวจะเคลียร์
-
มันเกิดอะไรขึ้นไม่เข้าใจทำไมถึงเป็นแบบนี้ :z3:
-
ซะงั๊นอ่ะขิง
ไอ้พี่กันต์รู้เข้าเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก
:เฮ้อ:
-
เห?
o22
(อย่าหายไปนานน้า กำลังงงTTOTT)
-
ค้างอย่างแรงงงงงงง
-
กันต์พาขิงกลับบ้านด่วน แล้วเฟคอีก อะไรยังไง รอตอนหน้าค่ะ
-
กลัวขิงจะมีงานเข้าอะดิคราวนี้อ่ะ เฟคจะเห็นขิงรึเปล่าน้า
อืม...อิพี่นนท์นี่ความจริงคงจะเหล่ๆขิงอยู่อะดิ แล้วคืนนี้จะมีอะไรในกอไผ่ป่ะ
-
ถ้ากันต์จับได้นี่ ขิงเละแน่...
ส่วนพี่เฟค ไปกะใครล่ะนั่น...แอบมีกิ๊กเหรอเนี่ย
-
อารายหว่า
พี่กันต์เก็บขิงด่วน!!
-
ขิงไม่เท่า ไอ้พี่เฟคพาใครไปกินข้าว
-
ผมเดินไปนั่งข้างๆ เตียงที่ตอนนี้มีพี่นนท์นอนคว่ำหน้าอยู่และมีเพียงผ้าผืนเล็กๆ ปกปิดอยู่แค่เพียงเอวลงมา หลังจากที่ผมกับพี่นนท์มีอะไรกันแล้ว
“พี่นนท์ผมกลับก่อนนะครับ...แล้วเจอกันพรุ่งนี้ร้านนะครับ”
ผมก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของพี่นนท์ ตอนแรกพี่นนท์ก็อือ..ออ อยู่ในลำคอ พี่นนท์คงทั้งเมาและก็เหนื่อยจากกิจกรรมที่ผ่านมาเมื่อครู่ด้วย ก่อนที่พี่นนท์จะพลิกตัวแล้วยิ้มกับผม
“ครับ...แล้วเจอกันที่ร้าน”
แล้วพี่นนท์ก็ใช้แขนของเขามาตวัดที่คอของผมเพื่อที่จะโน้มตัวผมลงไปจูบกับพี่เขาอีกรอบ มันเนินนานมากจนผมคิดว่าถ้ามันยังไม่หยุดเอาไว้ตอนนี้ มันคงมีการเพิ่มรอบเป็นแน่ และมันก็คงไม่ดีกับผมนั้นแหละเพราะพรุ่งนี้ผมยังต้องไปทำงานอีก ผมต้องตัดใจจาดสิ่งที่เย้ายวนนี้ ผมจึงถอนปากออกมา
“พี่นนท์ครับพอเถอะครับ เดี๋ยวผมไม่ได้กลับห้องกันพอดี ถ้าไปทำงานสายเดี๋ยวก็โดนผู้จัดการร้านดุนะครับ”
“ฮึ..ฮึ...เดี๋ยวพี่จัดการให้เอาป่าวผู้จัดการคนนั้นนะ...”
พี่นนท์ยื่นมือมาบีบจมูกของผม
“ไม่ดีกว่าครับ.....ถ้าไปจัดการผู้จัดการคนนั้นแล้วผมคงเสียใจแย่เลยครับ”
“เรานี่มันปากหวานจริงๆ เลยนะ กลับก็ได้ครับ หรืออยากนอนค้างที่ห้องพี่ก็ได้นะ”
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่อยากรีบกลับห้องไปเปลี่ยนเสือผ้าครับ ถ้าไปร้านด้วยชุดเดิมคงโดนเพื่อนล้อเป็นแน่ครับ”
“ใครจะกล้าล้อขิง...ถ้าใครกล้ามาบอกพี่ พี่จะจัดการให้”
“โอ๊ย....ไม่เป็นไรครับพี่นนท์ ผมไปก่อนนะครับ....”
แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องของพี่นนท์ด้วยความสบายตัวแล้วก็สบายใจ ผมเองก็ไม่คิดเลยว่าเรื่องของผมกับพี่นนท์จะมาจบกันที่บนเตียง เห็นๆ ว่าพี่นนท์ดูจะไม่ค่อยชอบผมเท่าไร เห็นเจอกันกี่ครั้งผมจะต้องโดนบ่นโดนต่อว่าเสมอ ผมเองยังงงเลย
ผมเดินผิวปากด้วยความสบายใจลงมาจากคอนโดของพี่นนท์จะว่าไปที่นี่ก็หรูชะมัดใกล้กับรถไฟฟ้านิดเดียวเอง แต่ดึกขนาดนี้แล้วคงต้องแท็กซี่อย่างเดียวแล้ว ดีนะที่พี่นนท์ให้ค่าแท็กซี่มาด้วย ดีชะมัดได้ทั้งตัวได้ทั้งเงิน
พอผมลงมาถึงชั้นล่างผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผม และผมคงจะเลี่ยงหรือหลบมันไม่ได้อีกครั้ง
แค่เพียงผมเปิดประตูของคอนโดเพื่อที่จะเดินออกไปเรียกรถที่หน้าคอนโดเท่านั้นก็มีผู้ชายเดินเข้ามาประกบผมทั้งซ้าย ขวา และหนึ่งในนั้นผมก็รู้จักดีเสียด้วย นายชาตินั้นเอง และพอผมมองตรงไปที่ลานจอดรถหน้าคอนโดผมก็เห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่พร้อมกับมีเงาของใครที่คุณก็คงรู้จักดี อยู่ในรถด้วย ผมคงไม่ต้องแปลกใจใช่ไหมที่ไอ้กันต์มันตามผมเจอจนได้หลังจากผมพยายามหนีมันมาได้เป็นเดือน ต้องเป็นเพราะพี่เฟคแน่ๆ
มันน่าเจ็บใจชะมัด พี่เฟคมันต้องเห็นผมในร้านแน่ๆ แล้วมันคงโทรไปบอกกับเพื่อนของมันแน่ๆ
“คุณขิงครับ นาย..รออยู่ในรถครับ”
ผมมองหาทางที่จะวิ่งหนี...ผมไม่อยากถูกต้อนกลับไปสู่ไอ้กรงทองอะไรนั้นอีก แต่ดูเหมือนว่านายชัยก็รู้ทันความคิดของผมเหมือนกัน
“นายรอคุณขิงนานแล้วครับ...อย่าคิดหนีไปไหนอีกเลยครับ”
แล้วผมก็ถูกต้อนเข้าไปในรถที่มีไอ้เฟคนั่งรอผมอยู่ ผมแทบร้องไห้ตอนที่เจอมันอีกครั้ง แต่ไม่ใช้เพราะดีใจหรอกนะ ผมกลัวว่าครั้งนี้ผมจะโดนอะไรอีก ครั้งที่แล้วหัวแตก ครั้งนี้ผมอาจจะไม่มีลมหายใจอยู่จนถึงตอนเช้านะซิ
ผมขึ้นรถไปนั่งข้างๆ ไอ้กันต์ก่อนที่นายชาติจะปิดประตูรถให้ผม แล้วเขาก็กลับไปประจำหน้าที่คนขับ ส่วนผู้ชายอีกคนที่มากับนายชาติวิ่งไปขึ้นรถอีกคัน แล้วรถทั้งสองคันก็วิ่งตามกันออกมาจากคอนโดของพี่นนท์
“กลับบ้านกันได้แล้วนะครับคนเก่ง”
ไอ้กันต์มันพูดกับผม น้ำเสียงของมันแสดงถึงอารมณ์ที่มันกลั้นเอาไว้แทบไม่อยู่
“ไม่กลับ...กูไม่กลับ กูไม่ได้เป็นเชี๊ยอะไรกับมึงไอ้กันต์ จอดรถกูจะกลับห้องกู”
ไอ้กันต์หันมามองหน้าผม ครั้งนี้หน้ากากของผู้ดีของมันแตกออกแล้ว หน้าตามันดูหน้ากลัวมาก
“เหรอ...ไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม...งั้นพี่ขอรื้อฟื้นความทรงจำหน่อยนะว่าเราเป็นอะไรกัน เพื่อว่าบางที ขิงจะได้จำได้ มันคงห่างหายไปนานซินะ”
ไอ้กันต์มันขยับมาใกล้ผมมากขึ้น ผมเองก็ขยับหนีมันไปจนติดประตูรถ และผมก็พยายามจะเปิดมัน ไม่รู้ล่ะ ผมกระโดดหนีมันถึงผมจะเจ็บหรือจะตายผมก็ไม่สนแล้วตอนนี้ ขืนผมยังอยู่บนรถ มันก็คงไม่ต่างอะไรกัน แต่ประตูรถมันก็เปิดไม่ได้อย่างที่ผมต้องการ
“มึงถอยไปเลยนะไอ้กันต์...ปล่อยกู”
ผมร้องด่า ทั้งดิ้นร้นเพื่อที่จะหนีมัน แต่ผมก็เสียเปรียบมันอยู่ เพราะตอนนี้ไอ้กันต์มันขึ้นมาค่อมอยู่บนตัวของผมเรียบร้อยแล้ว ผมจะดิ้นหนีหรือพลิกตัวหนีก็ไม่ได้ เพราะความแคบของรถนั้นเอง
“ปล่อยกู...ไอ้สัด...อือ..อือ.อ๋อยกู๋....”
ตอนนี้ผมถูกไอ้กันต์มันเอาเสื้อของมันมาอุดปากของผมเอาไว้เพื่อที่จะไม่ให้ผมร้องเสียงดัง ส่วนมือของผมก็โดนล็อคไว้ทั้งสองข้าง ทุกสิ่งทุกอย่างมันรวดเร็วจนตัวผมเองก็ตั้งรับไม่ทัน กางเกงของผมถูกมันแกะและกระชากออกจนตอนนี้ข้างล่างของผมไม่มีอะไรปกปิดอยู่แม้แต่นิดเดียว
“ปล่อยกู๋..”
ผมร้องด่ามันถึงมันไม่เป็นคำพูดมันก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้ผมได้ระบายมันออกมาบ้าง แต่ไอ้กันต์มันกับไม่สนใจผม แม้แต่ตอนที่ผมเอามือของผมไปทุบที่กลางหลังของมัน ไอ้กันต์มันก็เฉยๆ มันมั่วแต่ปลุกอารมณ์ของผมอยู่มันเอามือของมันมาลูบไปตามเนื้อตัวของผม ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงมันมากๆ
จนสุดท้ายผมก็ใช้เล็บของผมข่วนไปที่หลังของมันเพื่อให้มันเจ็บมันจะได้ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ไอ้กันต์มันสะดุ้งนิดนึงตอนที่ผมข่วนหลังของมัน
“เล่นอย่างนี้ใช่ไหม”
แล้วมันก็ต่อยเข้ามาที่ท้องของผมจนผมรู้สึกจุกไปหมดทั้งตัว มือตีนไอ้กันต์มันยิ่งเบาๆ อยู่ที่ไหน แค่มันต่อยผมมาแค่คร้งเดียวก็เล่นเอาผมพูดไปออกไปหลายนาทีเลย
“ชอบอย่างนี้ใช่ไหมขิง....นายชาติขับรถไปหาที่เงียบหน่อย ผมจะสั่งสอนให้ใครบางคนรู้สึกเสียบ้าง”
ไอ้กันต์มันหันไปสั่งลูกน้องของมัน และเพียงไม่นานรถก็จอดสนิทแล้วเสียงเปิดและปิดประตูรถก็ดังขึ้น ตอนนี้ในรถจึงเหลือเพียงผมและไอ้กันต์สองคนเท่านั้น ผมเองก็ไม่รู้ว่านายชาติเอารถมาจอดที่ไหน แต่ที่แน่ๆ มันมืดมาก
“ที่นี้ก็เหลือเราเพียงสองคนแล้ว ขิงจะได้รู้เสียทีว่าเราเป็นอะไรกัน”
ไอ้กันต์มันพูดจบมันก็ดันน้องชายของมันเข้ามาในตัวผมอย่างเร็วจนผมรู้สึกเจ็บไปหมด ผมต้องกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาให้มันได้ยิน
ถึงแม้ว่าผมจะเคยมีอะไรกับมันมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน เมื่อจิตใจผมไม่ยอมให้มัน ร่างกายของผมก็เป็นไปด้วย มันต่อต้านไอ้กันต์เต็มที่
“อย่าเกร็งซิขิง...มันจะเจ็บรู้ไหม...”
“อือ...อือออออออออออ..อฮือออ..”
ผมได้แต่ร้องอยู่ในคอ เพราะยังมีเสื้อของมันอุดอยู่ที่ปาก ผมรู้สึกอึดอัดไปหมด ไอ้กันต์มันก็พยายามดันน้องชายของมันเข้ามาในตัวผมจนกระทั้งมันเข้ามาจนหมดนั้นแหละมันจึงพักหายใจ
“เจอกันเป็นเดือนฟิตขึ้นนะเนี๊ย”
มันพูดขึ้นมาก่อนที่มันจะเริ่มขยับเอวของมันจากเบาๆ เป็นแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ของมัน แม้ว่าตอนนี้ไอ้กันต์มันจะเอาเสื้อของมันที่อุดปากของผมออกแล้ว ผมก็ได้แต่กัดฟันแน่นไม่ร้องไม่ส่งเสียงอะไรออกมาให้มันได้ยินแม้แต่น้อย ผมนอนนิ่งๆ ปล่อยให้มันทำอะไรก็ทำไป
ไอ้กันต์เองมันก็พยายามจะจูบปากของผม แต่ผมหันหน้าหนีมันพร้อมแม้มปากแน่นเพื่อที่จะไม่ให้มันจูบปากของผมได้ เมื่อมันจูบปากของผมไม่ได้ มันก็แรงกระแทกเอวลงมาอีกจนผมเผลอร้องออกมา และนั้นมันก็เป็นโอกาสที่ไอ้กันต์รอคอย มันประกบปากของผมทันที่ก่อนที่มันจะส่งลิ้นของมันเข้ามาในปากของผม
“อือ..อือออ โอย...ยยยยยยยยยยย”
ผมใช้มือของผมดันหน้าของมันให้ออกจากหน้าของผมแต่ผมยิ่งดันไอ้กันต์มันก็ยิ่งดูดแรงขึ้นแล้วมันก็เอามือของมันมาจับมือของผมออกจากหน้าของมัน มันยังจูบปากของผมอยู่อย่างนั้นจนมันพอใจ
“เป็นไงบ้างขิง พอจะจำได้หรือยังว่ารสชาติมันเป็นอย่างไงบ้าง”
ผมไม่ตอบมันมันก็ยิ้มอย่างที่ผู้มีชัย หลังจากนั้นผมกับมันก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกมีเพียงแต่เสียงของเนื้อที่กระทบกันเท่านั้นที่ดังอยู่เสียงของมันช่างน่ารังเกียจที่สุดในความคิดของผม
มันทำอยู่อีกสิบกว่านาทีมันก็เร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนกระทั้งมันเสร็จ มันก็เอามือของมันมารูดน้องชายของผมบ้าง
“ไม่ต้องมายุ่งกับกูปล่อยกูไอ้สัด เสร็จแล้วก็ถอยไป เอาของมึงออกจากตัวกูด้วย”
ผมผลักหน้าอกมัน แต่เหมือนว่ามันจะอารมณ์ดีแล้วหลังจากที่มันได้สุขสมใจของมันแล้ว มันไม่ว่าอะไรผมที่ผมไปทำอย่างนั้นกับมันมันกลับหัวเราะแทน
“น่า...พี่ไม่อยากเอาเปรียบขิงนี่ครับ ให้พี่ช่วยดีกว่า หรือว่าน้ำหมดไปแล้ว พี่เห็นนะว่าหายขึ้นไปตั้งนาน รู้ไหมว่าพี่รอขิงนานแค่ไหน พี่เกือบจะเดินขึ้นไปตามขิงอยู่แล้ว”
“ก็เรื่องของมึงซิ กูไม่อยากรู้...ลุกขึ้นไปปปปเลย....หนักมานอนทับอยู่ได้”
ไอ้กันต์มันหัวเราะอีกครั้งก่อนที่มันจะหาเสื้อผ้าของมันมาใส่ ส่วนผมก็ลุกขึ้นนั่งปาก ผมมีความรู้สึกว่าน้ำของไอ้กันต์ที่ค้างอยู่ในตัวของผมมันไหลย้อนกลับออกมา ไอ้กันต์มันคงเห็นผมทำหน้าประหลาดแล้วก็เอามือดันก้นของตัวเองไว้ มันจึงถามผม
“ขิงเป็นอะไร..เจ็บเหรอ”
ผมส่ายหน้าให้มัน
“น้ำของมึงอ่ะ”
“อ๋อ....”
แล้วไอ้กันต์มันก็หาผ้ามาให้ผม แล้วผมก็แต่งตัวบ้าง เวลาผ่านไปสักพักนายชาติก็เดินกลับมาในรถ แล้วรถก็เคลื่อนที่ออกจากบริเวณรั้นทันที ผมนี่แทบไม่กล้ามองหน้านายชาติเลยเพราะความเขินแล้วไหนจะยังกลิ่นคาวและเหงื่ออีกที่คละคุ้งไปทั้งรถ
“เป็นไรไปขิง เขินนายชาติเหรอ ไม่เป็นไรหรอกเรื่องธรรมดานะ”
ไอ้กันต์มันไม่พูดเปล่ามันยังเอามือมาโอบที่ไหล่ของผมด้วยผมก็พยายามแกะมือของมันออก แต่มันก็ไม่หลุด แม้ว่าผมจะดิ้นและขยับไปจนชิดมุมของรถ ไอ้กันต์มันก็ยังขยับตามผมมา ถ้ามีใครมาเห็นตอนนี้คงตลกพิลึกรถก็ใหญ่แต่คนในรถพากันไปนั่งเบียดอยู่ที่มุม
“บอกทางไปห้องซินายชาติจะได้ไปส่งเราถูก”
นี่.....ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมที่มันบอกว่าเรา ผมหวังว่ามันคงไม่ตามผมกลับไปที่ห้องอีกนะ ผมมองหน้ามันแล้วผมก็รู้คำตอบอยู่บนใบหน้านั้น
-
:z13:ฉึกๆ
-
น้องขิง ยังไง้ยังไง ก็หนีพี่กันต์ไม่พ้นหรอกจ้า
ดังนั้น ไม่ต้องหนี ลุกขึ้นมาหันหน้าเข้าหาพี่กันต์เลย คุยกัน ตกลงกัน ว่าจะเอายังไงดีกว่าไหม
-
:m25:อยากอ่านคู่นี้อีกเยอะๆเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
ยังไงก็หนีไม่พ้นสินะ
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจ
-
ขิงหนีไม่รอด หึหึ ถ้างั้นก็คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยน่าจะดีกว่าเนอะ ว่าแต่กันต์ถูกใจขิงหรือว่าอะไร ยังไม่เลิกจากจับขิงอีก
-
โอวววววววววววววววววววว
อย่าหนีไปเล๊ยยย หนีไปก็ตามเจออยู่ดี555+
แต่ถ้าไม่หนีก็ไม่ได้อ่านของดี
ว๊ะฮ่าฮ่า,,,
-
ลักษณะไม่น่าจะรักกันได้เลยคู่นี้
รึว่าเป็น S&M
-
ยิ่งหนียิ่งเจ็บอ่า...
กันต์นี่ออกแนวจิตเล็กเหมือนกันนะเนี่ย...หุหุ
-
จะสมน่าดีมั้ยเนี่ย -______-'
ทำตัวเองเเท้ๆเลยขิง 555 พี่กันต์กลับมาเเว๊วว
ขิงเสร็จเเน่ เหอๆๆ :laugh:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกันเลย
1ชั่วโมงก่อนขิงไปฟันชาวบ้านเค้า
อีก 1 ชั่วโมงถัดมาขิงโดนฟัน :haun4:
:pig4: คะ
-
กันต์มันยังไม่เลิกซาดิสต์อีกนะ ชักสงสารขิง(บ้าง)แล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้มันจะเลวสุดๆก็ตาม
-
หนีไม่พ้น
แถมเจ็บตัวและเจ็บใจอีกต่างหาก
ไม่รู้จะสงสารหรือสะใจกับขิงดี
-
กับดักหัวใจตรงไหนหว่า นรกในหัวใจล่ะสิมากกว่า
-
ขิงเจ็บตัวอีกแล้ว :sad4:
-
ยิ่งหนียิ่งเจ็บ
งานนี้ลุ้นต่อไปจะเริ่มหวานกันเมื่อไร
อยากเห้นฉากหวานๆๆอีกอ่ะ อิอิ
-
ขิง....ดีแล้วที่โดนแค่นี้ ตอนแรกคิดว่าจะโดนมากกว่านี้ - -
เมื่อไหร่คู่นี้จะหวานกันซักทีนะ
-
รออ่านคู่นี้ต่อนะคะ
ปล. อยากรู้จริงๆว่าพี่กันต์ติดใจอะไรขิง และเมื่อไหร่ขิงจะติดใจพี่กันต์บ้างเนี่ย อิอิ
-
เมื่อไรจะเลิฟๆ แบบพี่เฟคกับบีมซะทีคู่นี้
-
ในที่สุดกันต์ก็ตามหาขิงเจอจนได้ :เฮ้อ:
-
สงสารขิง
-
:pighaun: พี่กันต์สุดยอดเลย 555 ขิงนายเป็นของพี่กันต์แล้วทั้งตัวและหัวใจนะจ๊ะ :-[
ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหนก็ไม่พ้นรัศมีความหื่นของพี่กันต์ไปได้หรอก :laugh:
ว่าแต่อีพี่เฟคพาใครไปกินข้าวย้ะ :m16: ชิชะ ปล่อยน้องบีมชั้นกลับคนเดียวได้ไง ใจร้ายเกินไปแล้ว :fire:
-
เย้ๆ มาแว้ว
-
กันต์เจอขิงแล้ว :mc4:
:z3: แต่กันต์ก็ได้กับพี่นนท์ด้วย
:m15: :m15:
-
พี่นนท์นี่อายุเท่าไหร่เเล้วอ่ะเนี่ย?
อยากรู้จัง สงสารขิงอ่ะ โดนกระทำชำเราตลอดเวลา กันต์ไม่ยั้งมือมั้งเลยอ่ะ
-
พี่กันต์ตามขิงเจอแหละ
ส่วนอิพี่เฟคยังไม่เคลียร์ -*-
-
การทำงานของผมก็เหมือนกับวันที่ผ่านมานั้นแหละครับ แต่ที่มันไม่ธรรมดาก็คือ ถ้าใครได้เดินผ่านมาทางร้านของผมก็คงคิดว่าจะมีใครมาป้องร้ายคนในร้าหรือเปล่า หรือว่ามีเรื่องอะไรกัน เพราะว่าทางเข้าร้านจะมีผู้ชายท่าทางน่ากลัวยืนเฝ้าอยู่สองคน และถ้ามองผ่านเลยเข้ามาในร้านก็จะเห็นว่ามีคนท่าทางน่ากลัวกว่าที่หน้าร้านนั่งอยู่อีกคนหนึ่งพร้อมกับลูกน้องที่ยืนล้อมอยู่อีกสามคน
“พี่ขิงเห็นป่ะว่าพวกนั้นพากันมาอีกแล้วนะ ไม่รู้ว่าเป็นใครมาทำอะไรที่ร้านเราทุกวันเลย”
เสียงแนนถามผม ไปอย่างนั้นอหละตามประสาคนช่างคุย ไม่ว่าเรื่องอะไรแนนก็เอามาเป็นประเด็นได้ทั้งนั้น ผมยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของแนน
“เห็นครับ แล้วพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกนั้นมาทำอะไรเหมือนกัน แนนอยากรู้ทำไมแนนไม่ไปถามเขาล่ะ”
ผมตอบแนนไป แนนส่ายหัวให้ผมก่อนที่จะพูดว่า
โอ๊ย...ใครจะกล้าไปถามล่ะพี่ขิงน่ากลัวจะตายไป ขนาดพี่นนท์แกดูจะตายไป แกยังไม่กล้าเลย”
“งั้นพี่ไปถามให้เอาป่ะ”
“ไม่ต้องหรอกพี่ขิง พี่อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงเลย น่ากลัวจะตายไป เป็นพวกมาเฟียหรือเปล่าก็ไม่รู้”
แนนเอามือมาดึงแขนผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะออกไปถามไอ้พวกที่มานั่งในร้าน ทำให้บรรยากาศในร้านเสียหมด ลูกค้าก็ไม่เข้าร้าน
“ก็แนนอยากรู้พี่เลยจะไปถามให้ไงไม่ดีเหรอ...”
ผมแกล้งเหย่แนนอีกครั้ง
“ไม่อยากรู้แล้วพี่ขิง แต่พอมองๆ คนที่นั่งอยู่ก็หล่อดีนะพี่ขิงว่าป่ะ...ถ้าใครได้เป็นแฟนนะคงน่าอิจฉาดี หล่อและดูดีด้วย”
พี่ยกให้เอาไหมล่ะแนน ผมคิดในใจก่อนที่จะลงมือทำงานต่อไป
“แนนก็เลิกสนใจพวกนั้นได้แล้วเดี๋ยวพี่นนท์มาเห็นก็โดนอีกหรอก”
ผมบอกกับแนนไป แนนจึงเลิกสนใจพวกนั้นเหมือนกับผมก่อนที่แนนจะเข้าไปยังหลังร้าน สวนกับพี่นนท์ที่เดินออกมาจากหลังร้าน พอพี่นนท์เห็นผมยืนอยู่ พี่นนท์ก็หันไปมองพวกที่ยืนอยู่ในร้านแล้วก็รีบหลบฉากเข้าไปหลังร้านทันที ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดด้วยเลย ผมว่าพี่นนท์คงไปเจอกับอะไรบางอย่างมาแน่ๆ ถึงทำตัวเหินห่างจากผมขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เช้าวันต่อมาหลังจากที่ผมไปมีอะไรกับพี่นนท์ พี่เขาก็ยังยิ้มแย้มให้ผมอยู่เลย แต่หลังจากพักเที่ยงในวันนั้นพี่นนท์ก็เปลี่ยนไป พร้อมกับมีบุรุษชุดดำเข้ามานั่งอยู่ในร้าน ตอนแรกๆ ผมก็ไม่นึกอะไรเหมือนกันคิดว่าพวกนี้คงเป็นลูกค้าธรรมดานั้นแหละ แต่วันต่อมาผมก็รู้ถึงความไม่ธรรมดาของคนพวกนี้
และสิ่งที่ทำให้ผมรู้ก็คือผู้ชายคนที่นั่งอยู่ในร้านโดยที่มีคนคอยยืนมองอยู่ข้างๆนั้นแหละ ได้ให้ความกระจ่างกับผม และหลังจากนั้นก็จะมีคนพวกนี้มาอยู่ที่ร้านผมทุกวัน จนทั้งลูกค้าและพนักงานในร้านต่างก็พากันกลัวไปหมด แต่แปลกอยู่อย่าง พี่นนท์ซึ่งเป็นผู้จัดการร้านกลับไม่ทำอะไรเลย เคยมีพี่คนหนึ่งไปบอกให้พี่นนท์ไปจัดการอะไรก็ได้กับพวกนี้ พี่นนท์ไม่จัดการแถมยังต่อว่าพี่คนนั้นอย่างรุนแรง ต่อมาเลยไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับพวกนี้อีกเลย
ผมทำงานไปก็คอยมองคนพวกนี้ไปด้วยความรู้สึกรำคาญอย่างยิ่ง ลูกค้าก็ไม่กล้าเข้าร้าน จนความอดทนของผมก็หมดลง ผมตัดสินใจเดินไปหาคนพวกนั้น และผมก็ตรงไปยังคนที่นั่งอยู่นั้นแหละ เพราะผมรู้ว่าเขาคือต้นตอของเรื่องทั้งหมด
ผมเดินไปถึงผมก็นั่งลงตรงข้ามกับผู้ชายคนนั้น
“เมื่อไรมึงจะกลับไปเสียทีห่ะ”
ผมพูดด้วยเสียงแข็งๆ แต่ไม่ดังมากเพียงแค่ให้ได้ยินกันเพียงไม่กี่คน พอเขาได้ยินเสียงที่ผมถาม เขาก็เงยหน้าขึ้นมาจากจอโน๊ตบุ๊ทของเขาทันที
“ไม่เอานะคนคนเก่ง....ทำไมพูดกับลูกค้าอย่างนี้ล่ะครับไม่สุภาพเลย”
เขาพูดกับผมอย่างสบายๆ ไม่สนใจกับคำถามของผม
“กูจะพูดกับคนดีๆ เท่านั้น ไอ้หางแดงอย่างมึงกูไม่พูดดีด้วยให้เสียปากหรอกไอ้กันต์ มึงกับลูกน้องของมึงนะพากันกลับไปได้แล้ว มึงเห็นไหมไม่มีใครกล้าเข้ามาซื้อของแล้ว ถ้าร้านเขาเจ๊งขึ้นมามึงจะทำไง”
ไอ้กันต์มันกลับยิ้มให้ผม
“พี่จะกลับได้ไงล่ะครับถ้าน้องขิงยังไม่กลับ พี่จะรอน้องขิงครับ ขืนไม่มาเฝ้าเอาไว้เดี๋ยวก็มีคนมาคาบเอาไปกินอีก เหมือนไอ้หมอนั้น”
ผมจ้องหน้ามัน ไอ้นี่หน้ามันทำด้วยอะไรก็ไม่รู้ ทำไมมันมึนขนาดนี้ ไอ้กันต์มันเริ่มติดตามผมมาตั้งแต่วันที่ผมเจอมันที่หน้าคอนโดของพี่นนท์นั้นแหละครับ และมันก็ตามไปอยู่ที่ห้องผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะว่าผมไม่ยอมกลับไปอยู่กับมันที่บ้าน มันบอกกับผมว่า เมื่อผมไม่ไปอยู่กับมัน มันก็จะมาอยู่กับผมแทน และทุกวันมันก็จะมาคอยเฝ้าผมที่ร้านทุกวัน
“เดี๋ยว ไอ้หมอนั้นของมึงนะใคร?”
“ก็ไอ้หน้าจืดที่น้องขิงเคยไปนอนด้วยไงครับ”
“อย่าบอกนะว่ามึงไปขู่หรือทำร้ายอะไรพี่เขามานะ กูว่าแล้วทำไมพี่นนท์ถึงได้หลบหน้ากูจัง”
“เปล่า...พี่ไม่ได้ทำอะไรเขาเลย อ่ะ...จริงๆ ให้พี่สาบานก็ได้ ถ้าพี่ผิดคำสาบานนะ ขอให้น้องขิงรักพี่หลงพี่คนเดียวเลย...”
ผมถลึงตาใส่มัน มีด้วยหรือไงไอ้คำสาบานบ้าๆ แบบนี้ ผมว่ามันต้องไปทำอะไรพี่นนท์มาแน่ๆ ถ้าไม่งั้นพี่นนท์ไมทำท่าอย่างนั้นใส่ผมแน่ๆ
“ไอ้กันต์บอกมาว่าไปทำอะไรพี่เขา...?”
ผมถามไอ้กันต์อีกรอบ ไอ้นี่มันยิ่งกระล่อนอย่างแรง ยิ่งช่วงหลังๆ ที่มันมาอยู่กับผมนี่ มันยิ่งกระล่อนหนักขึ้นทุกวัน จนผมเวียนหัวกับมัน
“เอา...บอกก็ได้ พี่แค่ให้ลูกน้องของพี่ไปคุยกับมันดีๆ ว่าถ้าอยากมีงานทำ หรือมีชีวิตอยู่ก็ให้อยู่ห่างๆ ขิงเข้าไว้ งั้นพี่จะไม่รับรองความปลอดภัยของมัน”
ผมอึ้งไปกับคำตอบของไอ้กันต์ มันพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่คนทั่วไปเขาคุยกัน
“ไอ้กันต์ทำไมมึงถึงไปพูดอย่างนั้นกับพี่เขา มึงมีสิทธิ์อะไร”
“ก็สิทธิ์ของผัวไง หรือว่าขิงลืมไปแล้ว อยากให้พี่ช่วยฟื้นความจำให้อีกหรือเปล่า กลางร้านนี้ก็ได้ถ้าขิงต้องการ”
“ไม่ต้องเลย...กูไม่น่าลดตัวมาคุยกับมึงเลยให้ตายซิ คนอะไรว่ะพูดจาไม่รู้เรื่อง”
ผมรีบเดินหนีมันปล่อยให้มันหัวเราะอยู่คนเดียว ที่ผมหนีมาไม่ใช้เพราะกลัวว่ามันจะทำอย่างที่พูดนั้นหรอก ผมรู้ว่ามันกล้าทำจริง แต่ที่ผมหนีมาเพราะกลัวว่าตัวเองจะยั่งอารมณ์ไม่อยู่แล้วต่อยหน้ามัน ไอ้เลวเอ๋ยขมขืนน้ำใจกันมากไปแล้วนะมึง พวกเพื่อนพนักงานในร้านก็มองๆ ผมใหญ่ว่าผมเข้าไปคุยอะไรกัน แต่ไม่มีใครกล้าถามเพราะคงเห็นว่าผมคงอารมณ์ไม่ดี
เท่าไร และผมก็หงุดหงิดอย่างนั้นไปจนเลิกงาน ไอ้กันต์เองมันก็ไม่ยอมไปไหนเหมือนกันมันยังนั่งอยู่ที่เดิมนั้นแหละ ไม่รู้ว่ามันไม่มีงานทำหรือไง
พอเลิกงานปุ๊บผมก็เข้าไปเก็บของเพื่อกลับห้องแล้วก็ลาเพื่อนๆ พอผมออกมาจากร้านผมก็เห็นว่าไอ้กันต์มันก็ยืนรอผมอยู่แล้ว พอมันเห็นผมออกมาจากร้านมันก็เดินมาหาผมทันที ผมต้องมองดูก่อนว่ามีเพื่อนคนอื่นในร้านตามออกมาหรือเปล่า ผมกลัวว่าพวกนั้นจะรู้ว่าผมรู้จักกับไอ้กันต์มาก่อน และที่มันมานั่งอยู่ที่ร้านก็เป็นเพราะผม
และระหว่างที่ผมจะเดินออกไปทางหน้าห้างเพื่อหารถกลับห้องนั้นไอ้กันต์มันก็เดินมาดึงมือผมไว้แล้วบังคับให้ผมเดินตามมันไปที่ลานจอดรถที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้าง
“ปล่อยกูได้แล้ว”
ผมสะบัดมือของผมออกจากมือของมัน มันปล่อยมือผมแล้วมันก็หันหน้ามาประจันกับผม
“ปล่อยก็ได้แต่ขิงต้องขึ้นรถไปกับพี่”
“เรื่องอะไรกูจะต้องขึ้นรถไปกับมึง”
“เรามีเรื่องจะต้องคุยกันอีกหลายเรื่อง”
“แต่กูไม่มีเรื่องจะคุยกับมึงไอ้กันต์ก็เหนื่อย อยากกลับไปนอนแล้วถอย..”
ผมเดินหลบมันไปแต่มันก็เดินไปดักผมเอาไว้
“มึงจะเอาไงว่ะ...ไม่ได้ยินเรื่องที่กูบอกหรือไง”
“ได้ยินครับ...อยากกลับห้องเร็วๆ ก็ขึ้นรถไปกลับพี่”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไปมึงหูหนวกหรือไง”
“เลือกเอานะครับจะขึ้นรถไปกับพี่ดีๆ หรือต้องใช้กำลัง”
“กู....”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอ้กันต์มันก็ชกเข้าที่ท้องผมอีกแล้วเล่นเอาผมจุกจนพูดไม่ออกเลยที่เดียว แล้วมันก็ลากผมขึ้นรถไปกับมันจนได้ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันผมจะต้องเจ็บตัวเพราะมันหลายครั้งแล้ว
พอมันจัดการให้ผมนั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้วมันก็พาผมออกมาจากลานจอดรถของห้าง แล้วมันก็พูดในสิ่งที่มันต้องการจากผม
มันต้องการไม่ให้ผมไปยุ่งกับใครอีก มันไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร แต่ผมก็เถียงว่าถึงอย่างไงผมก็เป็นผู้ชายนะจะไม่ให้ผมไปนอนกับใครเลยหรือไง มันมองหน้าผมนิดนึง ก่อนที่มันจะบอกว่า
“งั้นก็ได้ พี่ให้ขิงไปนอนกับผู้หญิงก็ได้ แต่ว่าหนึ่งคนหนึ่งครั้ง ไม่มีการคบกันเป็นเรื่องเป็นราว และทุกครั้งต้องบอกกับพี่ก่อน ส่วนกับผู้ชายพี่ขอสั่งห้ามเด็ดขาด”
“ทำไม..มึงเป็นพ่อกูหรือไงถึงชอบมาสั่งนั้นสั่งนี่..”
“ไม่ใช้พ่อหรอก แต่เป็นมากกว่านั้น ขิงอย่าทำให้พี่โกรธดีกว่าไม่งั้นจะเดือกร้อน พี่ว่าขิงก็รู้จักพี่ดีไม่ใช้เหรอครับ ว่าพี่เป็นคนอย่างไง ถือว่าเรื่องนี้พี่ขอร้องก็แล้วกันไม่ใช้บังคับ”
ผมได้แต่นิ่ง ไม่ยอมรับปากกับมัน และผมก็ไม่พูดอะไรกับมันอีกจนกระทั้งถึงบ้าน และอีกอย่างขอให้รู้ไว้เถอะว่าผมจะไม่ยอมทำตามที่มันขออย่างแน่นอน เชื่อ...ผมซิ
-
:z13: คนแต่งก่อนแล้วค่อยไปอ่าน :z2:
dit
กันต์ หรือขิงกันแน่ที่ดื้อ เพราะต่างคนต่างไม่ยอมกัน :เฮ้อ: แต่คนอ่านชอบ :laugh:
:pig4: คะ
-
หุหุ
คู่นี้อ่านแล้ว....ก็สนุกอ่ะนะ
ไม่ค่อยเข้าใจกันต์ซักเท่าไหร่ ถ้ารักขิงทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยเนอะ
แต่ถ้าไม่ทำขิงก็คงจะหนี -*-
งั้นทำไปเถอะเฮีย (ถามเองตอบเองแล้วเนี่ย)
-
ไอ้กันต์แม่งโหดอ่ะแอะอะตุ้ยท้องตลอด :m16:
-
ขิงเจ็บตัวทุกตอนเลย
-
เมื่อไหร่ขิงจะรักพี่กันย์หนอออออออออ :m28: :m28:
เค้าทุ่มให้ขนาดนี้แล้วนะยะ รักเร็วๆสิ :m12: :m12:
ปล.มาต่อไวๆๆเถิดอยากอ๊านอยากอ่านนน :a6: :a6: :call: :call:
-
สรุปแล้วกันต์เป็นพวกซาดิส ส่วนขิงเป็นพวกมาโซชิมิ เห็นเจ็บตัวทุกตอนเลย แต่ชอบอะ รักกันรุนแรงดี หุหุ
-
พี่กันต์โรคจิตป่าวอ่ะ -0-
โหดเเบบเเปลกๆวุ้ย 555
ปล.สงสารขิงเเล้วววววววววววววววววววววววว!! :sad4:
-
นี่ตกลงตอนนี้พี่กันย์คิดยังงัยกับขิงเนี่ย
แล้วเมื่อไหร่ขิงจะรักพี่กันย์ แล้วเด็กที่มากับพี่เฟคตอนที่แล้วเป็นใคร แล้ว แล้ว แล้ว แว๊กกกก :serius2:
-
เบื่อพี่กันต์จริงๆๆ ใช้เเต่กำลัง :m16:
-
น้องขิงจะเอาอะไรอะเริ่มไม่เข้าใจแล้ว
:call:
-
คู่นี้SMเน้นๆเลยอ่ะ :laugh:
-
พี่กันต์จิตจริงๆ เนอะ
ก๊ากก ชอบอ่ะ
-
พี่กันต์เนี่ย โหดโครตโหดเลย แต่ก่เชียร์ :laugh:
-
ขิงก็เนอะรู้ว่าไม่เคยขวางเค้าได้ ขวางทีไรเจ็บตัวทุกที ไม่ลองใช้กลยุทธโอนอ่อนมั่งอ่ะ
-
อันนี้เลี้ยงด้วยลำแข้ง ใช่มัยเนี่ยพี่กันต์
-
กว่าจะยอมขิงตายพอดี - -"
-
อา ซาดิสซ์แท้
น้องขิง มาโซ :serius2:
-
ขิงก็ดื้อกันต์ก็หน้ามึน..หุหุ...เห็นมีแต่ตบเตะต่อย น้องขิงเครื่องในช้ำแล้วมั้ง..
แต่ก็ถือว่ากันต์ใจกว้างนะให้นอนกับ ผู้หญิงได้ด้วย...
รออ่านต่อจ้า
ปล.เรื่องพี่เฟคยังมะเคลียร์เลยน๊า
-
:o12:
lสงสารขิงอ่า :sad4:
-
คู่นี้รุนแรงกันจัง...>O<
แต่คราวนี้พี่กันต์ใจดีแฮะ...เริ่มตามใจขิงมากขึ้นเยอะแล้วนะเนี่ย...55+
แต่ชอบตอนที่มานั่งรอที่ร้านมั่กๆคะ...พี่กันต์น่ารักอะ..^ ^
-
กันต์แม่ง ต่อยท้องแล้วลากตลอด
:เฮ้อ:
-
หราาา.....เชื่อผมสิ เหรออออออ
น่าเชื่อมากเลยขิง อิอิ....
เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้เองค่ะ อ่านรวดเดียว สนุกมากๆ ค่ะ
ตอนแีรกยอมรับเลยว่าเกลียดขิงมาก แต่ตอนนี้สงสารมากเลยง่ะ :sad11:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ:ขิงก็ไม่ยอม กันต์ไม่ยอม สรุปไม่มีใครยอมใครเลยสักคน
-
โหดร้ายจริงๆๆ
-
กันต์โหดมากเลย แต่ขิงนี่มั่วมากใช่มั้ย
กันต์ถึงต้องคอยตามและมาเฝ้ากัน
-
ขิงเอ้ย ทางเดียวที่จะอยู่รอด
ยอมมันเสีย!!!!!
-
ซาดิสกันได้อีกคู่นี้
เอะอะ ต่อยท้อง แล้วจับกด 555+
-
:haun4:ชอบคู่นี้จัง....งงงอ่านแล้วได้อารมณ์ดี :pighaun:
-
เริ่มสงสารขิงละ
-
พี่กันต์เทห์ โฮกกกกกกกกกกก :-[
แต่ก็เข้าใจนะที่ไม่อยากให้ขิงไปยุ่งกับคนอื่น
ปล. คิดถึงพี่เฟคมากกก :o8:
-
คำขอร้องของกันต์....ฟังแล้วเหมือนคำขู่มากกว่า
แต่ว่าคู้นี้เขาก็สมกันดีนะ....แรงด้วยกันทั้งคู่ ไม่มีใครยอมใคร
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หายไปนานเลยแฮะ - -
-
ขิง............. อยู่ไหน
ขอเสียงหน่อยๆๆๆๆ
-
:call: :call: :call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ
เฟคกะกันต์ตอนแรกๆเลวมากๆเลยน้า
ตอนนี้เฟคหายชั่วแล้ว ก็ดีค่า
รอลุ้นคู่กันต์ต่อไปค่า
-
มารอจ้า.............
-
มารอด้วยคนเจ้าค่า
:call: :call: :call: :call:
-
มารอตอนต่อไป..............
-
คุณเคยรู้จักคำว่าเคยชินหรือเปล่า ความเคยชินที่มีใครบางคนเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเราแม้ว่าเราไม่ต้องการมันเลยสักนิด แต่มันก็ยังเข้ามาในชีวิตของคุณสลัดอย่างไงมันก็ไม่หลุด จากคำว่าเคยชินมันจะกลายเป็นผูกพันหรือเปล่าก็ไม่รู้
“พี่ขิงค่ะ......พี่ขิง....”
เสียงเรียกชื่อผมพร้อมกับแรงเขย่าที่แขนทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองเหม่อลอยอยู่ ผมหันหน้าไปมองคนที่เขย่าแขนผมเมื่อสักครู่พร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้เธอ และผมก็ได้รอยยิ้มกลับมาเหมือนกัน
“ว่าไงแนนเรียกพี่ทำไม”
“ก็แนนเห็นพี่ขิงยืนนิ่งอยู่ตั้งนานแล้วคิดอะไรอยู่ค่ะ แนนรู้สึกว่าช่วงนี้พี่ขิงเป็นอย่างนี้บ่อยนะค่ะ คิดถึงแฟนหรือเปล่าเอย...”
แนนพูดพร้อมกับจัดของในร้านไปด้วย
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แนนคิดไปเองนะซิ ทำงานไปเถอะ เดี๋ยวพี่นนท์ก็มาโวยวายใส่อีกหรอก จำเรื่องเมื่อวานไม่ได้หรือไง”
เรื่องเมื่อวานก็คือแนนถูกพี่นนท์โวยวายว่าทำงานช้า เมื่อแต่สนใจอย่างอื่นอยู่ แต่ผมว่าแนนก็ทำงานตามปกตินั้นแหละ แต่พี่นนท์แกอารมณ์เสียมาจากไหนไม่รู้ แนนเลยโดนไปเต็มๆ
“อูย.....พี่ขิงอย่าพูดซิ เมื่อวานแนนยังกลัวไม่หายอยู่เลย ไม่รู้พี่นนท์แกผีเข้าหรือไงก็ไม่รู้แนนกำลังทำงานเพลินๆ มาถึงก็ใส่ไม่ยั่งแล้วก็เดินหนีไปเฉยเลย แนนล่ะเบื่อโคตร แล้วต่อไปนี้พี่ขิงก็จะไม่อยู่แล้ว แนนคงโดนหนักแน่เลยไม่มีคนคอยช่วยกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ถึงพี่ออกไปแล้วพี่ก็จะแวะมาหาก็แล้วกัน”
ผมยิ้มให้แนนอีกครั้ง ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกครับที่ว่าผมจะไม่ได้มาทำงานที่นี่แล้ว เพราะว่าผมตัดสินใจลาออกจากที่นี่แล้วนั้นเอง ส่วนเหตุผลมันก็มาจากหลายส่วนเหมือนกันครับ อย่างแรกคือผมต้องกลับไปเรียนอย่างจริงจังแล้วล่ะ เพราะเวลาเรียนผมใกล้ไม่พอแล้วและมันก็ใกล้สอบเต็มทนแล้ว อย่างที่สองก็คือผมสงสารคนในร้านครับที่จะต้องมีพวกลูกน้องของไอ้กันต์มาวนเวียนอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าตัวเจ้านายของพวกนี้จะไม่อยู่ก็ตาม
“เออ...พี่ขิงสังเกตหรือเปล่าค่ะว่าช่วงนี้คนที่เคยมาที่ร้านเราจะหายหน้าไป”
“ใครเหรอ....”
ผมหันล่ะความสนใจไก่ที่กำลังเดือนอยู่ในน้ำมันไปทางแนน
“ก็คนหล่อๆ ไงค่ะ ที่มากับพวกนั้นไงค่ะ”
พวกนั้นในความหมายของแนนและคนในร้านก็คือพวกลูกน้องของไอ้กันต์นั้นแหละ ที่จะผลัดเปลี่ยนกันมานั่งอยู่ในร้าน พอมีใครมาคุยหรือซื้อของกับผมนานๆ เป็นพิเศษ พวกนี้ก็จะเดินมาวนใกล้ๆ ตัวผมจนพวกที่จะมาคุยกับผมต้องถอยไปเอง ผมเลยต้องย้ายตัวเองมาทอดไก่อยู่หลังร้านนี้แหละ
“อืม...แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไงล่ะแนนที่หายๆ ไปนะ ลูกค้าเรากลัวจะแย่อยู่แล้ว พวกในร้านก็พากันกลัวไปหมด รีบๆ ทำงานไปเถอะ”
“แม้พี่ขิงก็ พูดถึงพวกนั้นไม่ได้เลยนะค่ะ แต่แนนว่าเขาก็หล่อดีนะค่ะ ถ้าใครได้เป็นแฟนนะคงดี”
ผมส่ายหน้าให้กับแนน ถ้าแนนรู้ว่าไอ้คนหล่อๆ ที่แนนพูดถึงนะมันร้ายขนาดไหน แนนคงจะถอนคำถูดอย่างเร็ว ผมทำงานจนหมดเวลางานผมจึงเข้าไปเก็บของแล้วออกมาลำลาเพื่อนร่วมงานทุกคน รวมถึงพี่นนท์ด้วย ตอนแรกทุกคนจะพากันไปเลี้ยงส่งผม แต่ผมก็ปฎิเสธไปเพราะว่าช่วงนี้ผมเองเป็นอะไรไปไม่รู้ มันรู้สึกเหงาๆ อยู่ในใจ ไม่อยากไปสนุกที่ไหนเลย ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาพอเลิกงานปุ๊บผมก็จะกลับคอนโดที่ไอ้กันต์มันซื้อใหม่ทันที
“โชดดีนะขิง...”
นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่พี่นนท์มอบให้ผม และผมก็ไม่เคยได้เจอกับพี่นนท์อีกเลย ผมเดินออกมาจากร้านตอนนี้ผู้คนที่พากันมาเดินเลือกซื้อของภายในห้างที่ร้านตั้งอยู่มีอยู่บางตามาก เพราะนี่เป็นเวลาที่ห้างใกล้จะปิดแล้ว
เพียงแค่ผมก้าวเท้าพ้นออกมาจากร้านนายชัยลูกน้องคนสนิทของไอ้กันต์ก็เดินเข้ามาประกบผมทันที ช่างทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ แม้ว่าเจ้านายของเขาจะไม่อยู่ก็ตาม
“คุณขิงจะกลับห้องเลยหรือเปล่าครับหรือว่าจะไปที่อื่นก่อนผมจะได้พาไป”
ผมส่ายหน้าปฎิเสธไป ผมเองไม่มีความรู้สึกอยากไปไหนทั้งนั้นแหละ
“งั้นกลับห้องกันนะครับ ส่งกระเป๋ามาครับผมจะถือให้”
ผมส่งกระเป๋าให้นายชัยไปถือให้ ตอนแรกๆ ผมก็ไม่ยอมให้นายชัยช่วยถือให้หรอกครับ กระเป๋าใบแค่นี้ผมถือเองได้ แต่นายชัยก็ตื้อครับจนสุดท้ายผมก็อ่อนใจ ผมจึงยอมๆ ไปจะได้หมดเรื่องเสียที
“คุณขิงครับไม่ทราบว่าจะทานอะไรหรือเปล่าครับผมจะได้สั่งให้ไอ้ปานมันไปซื้อมาให้ ช่วงนี้ผมว่าคุณขิงไม่ค่อยทานอะไรเลยนะครับผมว่าผอมลงนะครับ”
เดินกันไปได้สักพักนายชัยก็ถามผมขึ้น ว่าผมอยากทานอะไร ถ้าผมตอบว่าอยากทานหนวดเต่า เขากระต่าย ไม่รู้ว่านายชัยจะไปหามาให้ผมทานได้หรือเปล่า ผมจึงตอบไปแบบกลางๆ เพราะผมเองก็คิดไม่ออกเหมือนกัน
“เหรอ...ผมไม่เห็นจะรู้สึกตัวเลย งั้นเอาอะไรมาก็ได้นะนายชัยแล้วก็สั่งมาให้นายชัยด้วยก็แล้วกัน เอาให้เหมือนของผมนะไม่ต้องแยกหรอก”
ผมสั่งนายชัยไป เพราะนายจะสั่งมาให้เฉพาะผมกินเพียงคนเดียว ส่วนตัวเองนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปกินอะไร ขนาดว่าผมกับนายชัยอยู่ที่คอนโดกันเพียงสองคนเท่านั้น ส่วนไอ้กันต์นะเหรอ มันหายหัวไปเป็นอาทิตย์แล้วล่ะครับ แต่ผมก็ไม่สนใจมันหรอกว่ามันจะไปไหนไม่ใช่เรื่องของผมสักนิด.....จริงๆๆ
“แต่....”
“ไม่มีแต่หรอกนายชัย ถ้าไม่ซื้อมาทานด้วยกันผมก็ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละ”
“ครับ....ครับ”
นายชัยรับปากผมด้วยความเกรงใจ ผมเดินนำหน้านายชัยมาจนถึงรถที่จอดอยู่โดยที่มีคนขับรถรออยู่แล้ว พอถึงรถนายชัยก็รีบเดินไปเปิดประตูรถให้ผมทันที นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ผมไม่คุ้นชินเสียที และมันก็เป็นอีกหนึ่งในหลายๆ เรื่องที่นายชัยจะทำให้ผม แม้ว่าผมจะไม่ต้องการมันเลย และไอ้ตัวต้นเหตุก็คงเป็นไอ้กันต์อีกนั้นแหละ
พอกลับมาถึงห้องอาหารก็ถูกอุ่นเตรียมไว้ให้ผมเรียบร้อยแล้ว คงเป็นคนที่ชื่อปานนั้นแหละมาจัดเตรียมไว้ให้ผมตามที่นายชัยสั่ง ผมจึงลงมือทานก่อนที่จะไปอาบน้ำแล้วนอนเพราะวันนี้ก็เหนื่อยกับงานมาทั้งวันแล้ว และผมก็หลับไปในทันที ที่หัวถึงหมอน
ผมเริ่มมารู้สึกตัวอีกครั้งตอนกลางดึก เหมือนมีใครเอามือมาลูบที่หน้าท้องของผมไปมาแล้วก็มีลมหายใจอุ่นๆ อยู่ที่ข้างแก้ม ของผม
“อือ...ใครอ่ะ”
ไม่มีคำตอบมีแต่เพียงอาการรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาคนนั้นรู้แล้วว่าผมรู้สึกตัว ผมเองก็พอจะเดาได้เหมือนกันว่าเป็นฝีมือของใครที่มาทำอย่างนี้กับผม ไอ้กันต์นั้นแหละที่กล้าทำอย่างนี้กับผม
ความรู้สึกแรกที่รู้ว่าเป็นไอ้กันต์ผมรู้สึกดีใจมากๆ ก่อนที่ความรู้สึกน้อยใจจะเข้ามาแทนที่ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม่ผมจะต้องรู้สึกอย่างนี้กับมันด้วยไม่รู้ ผมพลิกตัวหันหลังให้มันทันที่
“ขิงครับ...เป็นอะไรไปเหรอคนดี พี่คิดถึงขิงจะแย่อยู่แล้ว”
ไอ้กันต์หยุดมือที่กำลังลูกไล้ที่บริเวณสะโพกของผมแล้วล้มตัวมานอนตะแคงหันหน้ามาทางผมส่วนมือที่หยุดลูบไล้นั้นก็มากอดที่เอวของผมแทน
“งอนพี่เหรอครับ...”
ผมยังคงนอนเงียบอยู่อย่างนั้น ไอ้กันต์มันก็เงียบลงเหมือนกัน เหมือนกับว่ามันเองก็คิดอะไรอยู่เหมือนกัน ก่อนที่มันจะพลิกตัวของผมให้หันหน้ามาเผชิญกับมัน ผมพยายามขืนตัวเอาไว้ แต่ผมเองก็สู้แรงไอ้กันต์ไม่ได้เหมือนเดิม สุดท้ายผมก็จ้องตาอยู่กับมัน ไอ้กันต์มันอมยิ้ม
“งอนพี่หรือคิดถึงพี่กันแน่น๊า....”
มันพูดยิ้มๆ ยิ่งทำให้ผมโมโหมันอย่างไม่มีเหตุผล
“งอนเชี๊ยอะไร”
ผมลุกขึ้นนั่งทันที ไอ้กันต์มันก็ลุกขึ้นมานั่งเหมือนกันแล้วมันก็ค่อยๆ ขยับมานั่งใกล้ๆ ผมแล้วมันก็ถือโอกาศกอดผมเอาไว้
“ปล่อยอึดอัด”
ผมแกะมือมันออก แต่ผมยิ่งแกะมันก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น
“ไม่ปล่อยจนกว่าจะพูดกันให้รู้เรื่องก่อนว่าขิงเป็นอะไร”
“กูไม่เป็นอะ...ไรทั้งนั้นแหละ”
ผมพูดติดขัดเพราะไอ้กันต์มันเล่นเอาหน้าของมันมาใกล้ๆ กับหน้าผม จนแทบจะชิดอยู่แล้ว แค่นี้ก็รู้สึกเขินจะแย่อยู่แล้ว หน้าผมคงแดงไปหมดจนไอ้กันต์มันสังเกตได้ จนมันยิ้มออกมา
“เหรอ....”
“กวนตีนแล้วไอ้กันต์แล้วก็เอาหน้าเน่าๆ ของมึงออกไปเลยกูจะนอน”
ผมผลักหน้าของมันออกก่อนที่จะรีบล้มตัวลงนอน ส่วนไอ้กันต์มันก็หัวเราะก่อนที่มันจะลุกขึ้นแล้วหายไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี มันน่าไม่ล่ะ อยู่ๆ จะไปก็หายหน้าไปเลย พอกลับมาก็กวน...น
-
หายไปก็นานชิๆๆ
มาก็สั้นเชอะๆๆๆ
:m16: :m16: :m16:
-
อย่างนี้เค้าเรียกว่า "รัก" รึเปล่าน้า
-
มาซักทีเน้อ ตั้งนาน กว่าจะมา ทำไมน้อยจัง :กอด1: thx
-
ยินดีต้อนรับกลับค่ะ :mc4:
อยากให้คู่นี้หวานๆกันมั่ง ทรมานกันมาเยอะละ :monkeysad:
-
เริ่มรักแล้วรึเปล่าขิง ปากแข็งจริงๆ
-
ฮ่วย..ไอ้พี่กันต์ก็อย่าแกล้งขิงดิ่ จะเอาไงก็เอา พูดตรงๆ ชักสงสารขิงแล้วเนี่ย!
-
อยู่ๆ จะไปก็หายหน้าไปเลย พอกลับมาก็กวน...น
..ก็เหมือนกับคนเขียนตอนนี้แหละ..
-
มาแล้ว :mc4:
-
นานๆ มาที แต่สั้นเชียว อยากอ่านยาวๆ อ่ะครับ
แต่ก็พอหายคิดถึงแหละ เมื่อไหร่จะหวานเต็มๆ เนี่ย
-
ขิงเริ่มมีใจกับกันต์บ้างแล้ว :m1:
-
:-[ ขงเริ่มรักแล้วอะดิ
ปล.ดีใจนะคะที่คนแต่งกลับมาคิดถึงมากคะอย่าหายไปนาน ๆ อีกนะ :กอด1:
:pig4: คะ
-
เลี้ยงด้วยลำแข้งจริงๆคู่นี้
-
เขาเริ่มมีงอนกันด้วยอ่ะ พัฒนาๆๆๆ
-
เรียกว่ารักมั้งคะเธอ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้แล้ว
ตอนแรกโหดร้ายมาก เกลียดไ่อ่สองคนนี้มาก
ก็คิดเหมือนกันว่าคล้ายๆ นิยายเรื่องหนึ่งในบอร์ด
แต่ก็ไม่เป็นไร ชอบแนวๆ นี้อยู่
ตอนต่อๆ มาก็ไม่ค่อยคล้ายแล้วค่ะ
ตัวละครอารมณ์ผันแปรมาก เปลี่ยนเร็วมาก
ตอนแรกๆ กับตอนนี้ ต่างกันเยอะ ทั้งความคิด การกระทำ
คิดอีกที ก็ดีเหมือนกัน โหดแบบแรกๆ มากไม่ไหว บีบหัวใจคนอ่าน
-
เรียกให้คนแต่งกลับมาไวๆ
-
หุหุ...งอนเพราะคิดถึง เพราะน้อยใจ แบบนี้นี่รักกันต์เข้าไปแล้วสิ..
ว่าแต่กันต์หายไปไหมานะปล่อยให้ขิงอยู่กับลูกน้องคนสนิทเป็นอาทิตย์
-
ในที่สุด ขิงก็เริ่มอ่อนไหวแล้ว
-
อ่านจนทันแล้วววว มาอ่านครั้งแรกค่า :-[
ฟู่ว ว ~
เมื่อไรจะหวานซะทีเน้อ คู่พี่กันต์กะขิงเนี่ยยยย :call:
ทำไมรู้สึกเหมือนคู่เฟคกับบีม เงียบหายไปเยย
ไรเตอร์ค่ะ มีหลายจุดนะค่ะที่พิมตัวละครผิดเลยทำให้งงๆไปบ้าง
(อย่างเช่นต้องเป็นกันต์แต่พิมเป็นเฟค)
รออัพนะค่ะ :กอด1:
-
ค้างอ่ะ..หายไปตั้งนานยังอ่านไม่จุใจเลยจบล่ะ :serius2:
เอ้ารอต่อไป writer รีบกลับมาไวๆนะค้าาาา :bye2:
-
กลับมาแว้วววว :pig2:
คิดถึงพี่เฟคคร๊าบบบบบบบ :serius2:
-
เสียงไอ้กันต์มันร้องเพลงเสียงดังในห้องน้ำอย่างคนอารมณ์ดี มันทำให้ผมพลอยนอนไม่หลับไปด้วย ผมนอนฟังเสียงมันร้องเพลงอยู่อย่างนั้นอีกสักครู่ก่อนที่มันจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงมันค้นหาเสื้อผ้าของมันที่อยู่ในตู้ แค่เพียงครู่เดียวไอ้กันต์มันก็แต่งตัวเสร็จ มันคงไม่มีอะไรให้มันเลือกมากหรอกครับ ก็อย่างที่บอกไปนั้นแหละว่าคอนโดที่ผมกับมันอยู่กันตอนนี้เพิ่งซื้อใหม่ก่อนที่มันจะหายตัวไปไม่กี่วัน ดังนั้นสมบัติของมันจึงมีไม่มาก
สาเหตุที่ไอ้กันต์มันซื้อคอนโดใหม่มันก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่มันเริ่มทนไม่ได้ที่จะอยู่ห้องเช่าเล็กๆ ของผมไม่ได้เท่านั้น ไอ้กันต์มันบ่นว่าไม่สะดวกบ้างล่ะ เล็กไปบ้างล่ะ แต่พอผมเอ๋ยปากไล่ให้มันกลับไปอยู่บ้านของมัน มันก็ไม่ยอมไป มันทนได้อีกหลายวันมันจึงบังคับให้ผมกลับไปบ้านกับมันอีก แต่ผมไม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีก มันมีความทรงจำที่ไม่ดีกับผมสักเท่าไร ผมบอกกับมันว่าถ้ามันบังคับให้ผมกลับไปอยู่ที่นั้น ผมจะหนีไปอีก แล้วครั้งนี้มันจะตามหาผมไม่เจอแน่นอน มันเงียบไปสักพัก ก่อนที่มันจะโทรหาใครบางคน แล้วเย็นนั้นตอนที่มันรับผมกลับห้อง มันก็พาผมมาที่คอนโดแห่งนี้ ข้าวของที่ผมมีอยู่ทั้งหมดก็ถูกย้ายมาไว้ที่นี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เสียงไอ้กันต์มันเดินอ้อมเตียงมาฝั่งที่เป็นของมันแล้วมันก็ขึ้นมาบนเตียงแล้วมันก็สอดตัวเข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับผม ก่อนที่มันจะมากอดผมจากด้านหลัง ด้วยความเย็นของตัวของมันทำให้ผมขนลุกทันที
“ขิง...หลับหรือยังครับ ถ้ายังไม่หลับหันหน้ามาคุยกับพี่ก่อนซิครับ พี่คิดถึงขิงจะแย่อยู่แล้ว”
เสียงไอ้กันต์มันพูดอ้อนผมอยู่แถวใบหูของผมนี่แหละ ความอุ่นที่ออกจากปากของมันรดอยู่ใกล้ๆ ผมจนผมรู้สึกได้ แต่ผมก็ยังนิ่งเฉยไม่ยอมพูดคุยกับมัน ถ้าผมนิ่งเอาไว้ มันจะได้คิดว่าผมหลับไปแล้ว และมันจะได้ไม่กวนผม แต่ผมกลับคิดผิด
“พี่รู้นะว่าขิงแกล้งหลับ ถ้าขิงไม่หันมาคุยกับพี่ดีๆ พี่จะปล้ำขิงนะครับ”
ผมยังเฉยอยู่ แต่เพียงครู่เดียว ไอ้กันต์มันก็เอามือที่กอดเอวผมไว้มาลูบไปมาที่หน้าท้องของผม แล้วมันก็ค่อยๆ เคลื่อนเอาตัวของมันมาค่อมผมไว้ แต่นี้ผมก็เฉยไม่ได้อีกแล้ว
“มีอะ..ไร...”
ผมพูดยังไม่ทันจบไอ้กันต์มันก็เอาปากของมันมาปิดที่ปากของผมไว้ มันใช้ความชำนาญปราบผมจนอยู่กับที่
“ฮิอ...อออือ.”
ผมเผลอร้องสิ่งที่น่าอายออกมา พอไอ้กันต์มันได้ยินเสียงร้องครางของผม มันก็ยิ่งรุกผมหนักขึ้น แต่การุกของมันแฝงไปด้วยความอ่อนโยนมากกว่าทุกครั้งมันพยายามเอามือของมันมาแกะกระดุมเสื้อที่ผมใส่นอน ผมก็เอามือไปปัดมือมัน แต่พอผมไปปัดมือมันมันก็ยิ่งรุกผมหนักขึ้นเรื่อยๆ จนผมเผลอไปกับมันมารู้สึกตัวอีกครั้งไอ้กันต์มันก็สอดใส่เข้าไปในตัวผมเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้เชี่ยกันต์เอาออกกูเจ็บ”
ผมเอามือทุบที่ไหล่ของมัน เพราะผมเริ่มรู้สึกตึงจนเจ็บไปหมด ก็อยู่ๆ มันก็ดันเข้ามาผมยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย
“นิดเดียะครับ เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว”
“ไอ้ควายไม่เจ็บเชี๊ยอะไรล่ะมึงมาโดนบ้างเอาไหม ...โอ๊ยยย”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเลยไอ้กันต์มันก็เริ่มขยับเอวของมัน ไม่เคยฟังกันบ้างเลยนะมึง ไอ้คนเอาแต่ใจ
“ไอ้กันต์ไอ้เชี๊ย อืออ ไอ้ควายไอ้ชั่ว มึงระวังตัวนะกูจะเอาคืน”
ผมร้องด่ามันเอระบายความเจ็บกับความอึดอัดกับสิ่งที่มันยัดเยียดให้ผม
“ไม่น่ารักเลยนะครับขิง เมื่อไรจะเลิกปากร้ายกับพี่เสียทีล่ะครับ”
“ไม่โว๊ย...ไอ้สัด อือ.....ออ”
“งั้นสงสัยพี่ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียบ้างแล้วล่ะ”
“โอ๊ย...หยุดไอ้กันต์ ไอ้ควาย”
ยิ่งผมว่ามันเท่าไรมันก็ยิ่งเร่งความเร็วของเอวมันมากขึ้น จนผมสั่นตามแรงกระแทกของมันจนหัวไปชนกับเตียง
“ไม่หยุดจนกว่าขิงจะยอมพูดดีๆ กับพี่ก่อน”
“ไม่....”
“ไม่แน่นะ”
“อือ...โอ๊ย...สัดดดดด..กันต์”
ยิ่งผมไม่ยอมไอ้กันต์มันก็ยิ่งแกล้งผมมากขึ้นจากที่มันเร่งจนเร็ว มันก็ค่อยๆ ช้าลงแต่เพิ่มความหนักหน่วงมากขึ้นแทน จนหัวของผมไปกระแทกกับหัวเตียงจนเจ็บ มือของมันก็เอื้อมมาจับที่น้องชายของผมแล้วรูดไปมาเพื่อเพิ่มความต้องการของผมให้มากขึ้นไปอีก
“อือ....ยอมก็ได้”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ให้แก่มันจนได้ พอมันได้ยินว่าผมยอมแพ้มันแล้ว มันก็ยิ้มออกมาแล้วมันก็ลดความรุนแรงลง
“ก็แค่นั้นแหละ...จะต้องให้พี่บังคับ”
ผมหันหน้าหนีมัน ไม่อยากมองหน้ามันเลย สุดท้ายผมก็ผ่ายแพ้ให้กับมันอีกจนได้
“มองหน้าพี่ก่อนซิครับขิง”
เมื่อผมไม่มองหน้ามัน มันก็บังคับผมอีก มันเอามือไปจับหน้าให้ผมหันมามองมัน ผมก็ต้องยอมมันอีก
แล้วจากนั้นทุกอย่างมันก็เป็นไปตามแต่ที่ไอ้กันต์มันต้องการ มันชักนำพาผมให้ตามมันไป และเหมือนว่าผมเองก็จะตามมันไปโดยที่ไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย จนทุกอย่างจบลง
“เป็นไงครับ...หายงอนพี่หรือยัง”
ไอ้กันต์มันถามผมระหว่างที่มันเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคราบต่างๆ ที่มันทิ้งเอาไว้บนตัวผม ส่วนผมนั้นนอนคว่ำหน้าหมดแรงอยู่อย่างนั้น
“ใครงอน..มึง”
ผมตอบมันไป ไอ้กันต์ก็ยิ้ม เม่ง...จะอารมณ์ดีไปถึงไหนของมันว่ะ
“ครับ...ไม่งอนก็ไม่งอนแล้วขิงรับปากพี่แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะพูดกับพี่ดีๆ”
“ก็พูดดีๆ แล้วไงมึงจะเอาไงอีก”
“อืม....เอาเถอะนี่ถือว่าเป็นการเริ่มต้นก็แล้วกันนะครับ แต่ขิงรู้ป่ะว่าพี่คิดถึงขิงมากๆ เลยล่ะ นี่พอพี่เสร็จงานที่เชียงใหม่พี่ก็รีบบินกลับมาหาขิงเลยนะ”
“อืม...แล้วแล้วจะบอกกูเพื่อ..”
ผมตอบมันไป มันจะได้เลิกกวนผมเสียที แต่มันก็ยังคุยเรื่องที่มันหายไปว่ามันไปทำอะไรมาบ้าง ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้อยากรู้สักนิดเลยว่ามันไปทำอะไรมา ผมนอนฟังมันพูด น้ำเสียงที่นุ่ม ทุ้มสลับกันไปมาทำให้ผมเพลินจนหลับไป
ผมตื่นอีกครั้งเพราะได้ยินเหมือนเสียงคนกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่ในห้อง ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นว่าข้างนอนยังมืดอยู่เลย แต่ไอ้กันต์มันกลับแต่งตัวหล่อเพื่อออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว ผมจึงลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังมัน จนไอ้กันต์หันมาเห็นว่าผมตื่นแล้ว
“อ้าว...ขิงตื่นแล้วเหรอครับ ขอโทษที่ พี่ทำให้ขิงตื่นหรือเปล่าครับ”
ผมส่ายหัวให้มัน ตาผมงี้แทบลืมไม่ขึ้นแล้ว ผมก้มลงมองตัวเอง ผมเห็นว่าผมใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าไม่ใช่ตัวที่ใส่เมื่อคืน ไอ้กันคงเอาของมันมาใส่ให้ผมนั้นแหละ
“งั้นตื่นขึ้นมาทำไมล่ะครับนอนต่อเถอะ”
“ไม่ง่วงแล้วล่ะ”
“ไม่ง่วงอะไรกัน ตางี้แทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว นอนเถอะครับ”
“แล้วมึงแต่งตัวจะไหเหรอไอ้กันต์”
ผมไม่สนใจคำพูดของมันหรอก แต่ผมสนใจว่ามันจะตื่นขึ้นมาแล้วแต่งตัวจะไปไหนแต่เช้ามากกว่า
“พี่จะไปเชียงใหม่นะครับ อีกสามวันพี่จะกลับมานะ”
แค่ผมได้ยินว่ามันจะกลับไปที่เชียงใหม่อีกรอบ ใจผมก็รู้สึกโหวงๆ อย่างไงไม่รู้ เหมือนกับตอนที่มันหายตัวไป ไอ้กันต์มันเดินมาหาผม แล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆ ผม
“โอ้...อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิครับคนเก่ง พี่ติดงานสำคัญจริงๆ นะครับ”
ไม่รู้ว่าผมทำหน้าอย่างไงออกไป ไอ้กันต์มันถึงมาพูดอย่างนี้กับผม แต่ที่รู้ๆ พอผมได้ยินมันพูด ผมก็เหมือนจะร้องไห้ออกมา ทำไมผมถึงได้รู้สึกอ่อนแอ่ขนาดนี้ว่ะ เมื่อก่อนยังไม่เป็นอะไรอย่างนี้เลย นี่มันไม่อยู่ผมน่าจะดีใจซิไม่ใช่เป็นอย่างนี้ ไอ้กันต์มันคิดอะไรไม่รู้อยู่สักพัก ก่อนที่มันจะดึงมือให้ผมลุกขึ้น
“เห่ย....อะไรไอ้กันต์ปล่อยกูก่อน”
ผมดิ้นโวยวายอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
“ก็พี่จะให้ขิงไปอาบน้ำแต่งตัวไงครับ พี่จะพาขิงไปเชียงใหม่ด้วยดีกว่า”
“ไม่เอา..ไม่ไปเรื่องอะไรกูจะต้องไปกับมึงด้วย”
ผมโวยวายทั้งๆ ก็แอบดีใจลึกๆ นะว่าจะได้ไปเชียงใหม่กับมัน แต่จะให้มันรู้ว่าผมดีใจไม่ได้ นี่มันเป็นความรู้สึกที่ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“แล้วงานกูล่ะ ถ้ากูขาดงานแล้วกูโดนไล่ออกใครจะรับผิดชอบ”
“แต่ขิงลาออกแล้วไม่ใช่หรือไงครับ”
ผมพลาดไปถนัดที่เอาเรื่องงานมาอ้างกับมัน ผมลืมไปเลยว่าเรื่องที่ผมลาออกจากงานนายชัยก็รู้และถ้านายชัยรู้ เจ้านายของเขาจะไม่รู้เลยหรือไง
“ไม่ต้องพูดมากครับ พี่ให้เวลาครึ่งชั่วโมงนะครับ เร็วๆ นะครับ”
“แล้วเสื้อผ้าล่ะยังไม่ได้จัดเลย”
“ไม่ต้องจัดก็ได้ เอาไว้ไปซื้อใหม่ที่นู๊นก็ได้ครับ เร็วๆ นี่หมดเวลาไป 5 นาทีแล้วนะครับ
สุดท้ายผมก็ถูกดันให้เข้าไปในห้องน้ำจนได้ ผมอาบน้ำแล้วออกมาผมก็เห็นมันโทรสั่งงานใครไม่รู้อยู่
พอผมแต่งตัวเสร็จผมก็นั่งรถมากับมันมาที่สนามบิน ที่นั้นมีนายชัยยืนรออยู่แล้ว พอนายชัยเห็นผมสองคนก็รีบเดินมาหาแล้วทำความเคารพ ผมสองคนก่อนที่จะยื่นตั๋วเครื่องบินมาให้พวกผมสองใบ และตัวเขาเองเก็บใบหนึ่งใบ แปลว่า นายชัยจะเดินทางไปด้วยนั้นเอง และจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง ผมก็เดินทางมาถึงเชียงใหม่พร้อมกับไอ้กันต์และนายชัย
ระหว่างที่ผมแยกตัวจากไอ้กันต์กับนายชัยเพื่อไปเข้าห้องน้ำนั้นตอนที่ผมทำธุระเสร็จกำลังจะเดินไปรวมกลุ่มกับไอ้กันต์ก็เห็นว่าไอ้กันต์มันกำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนของมันก็คือไอ้เฟค สงสัยไอ้พี่เฟคมันจะมาเที่ยวมั้งเพราะข้างๆ ตัวของไอ้พี่เฟคมันมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่สองใบ และก็ยังมีเด็กผู้ชายหน้าตาหน้ารัก และน่าจะยังเรียนมัธยมอยู่เลยยืนเกาะแขนอยู่ข้างๆ
เด็กคนนั้นคงเป็นแฟนไอ้พี่เฟคแน่ๆ เพราะไอ้กันต์มันเคยเล่าให้ผมฟังว่าไอ้เฟคมันชอบผู้ชายด้วยกัน แต่แง๋ล่ะ ตัวผมเองก็รู้ งั้นผมจะเอาบีมไปให้มันเหรอ นึกถึงบีมที่ไร ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาทุกครั้งที่ผมไปทำอย่างนั้นกับบีม ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้บีมเป็นไงบ้าง เพราะผมไม่เคยเจอบีมอีกเลย ความรู้สึกผิดของผม ทำให้ผมต้องคอยหลบหน้าบีมทุกครั้งที่เจอหน้า
และผมก็คงได้รับกรรมที่ทำขึ้นแล้วล่ะ ถึงต้องมาเป็นอย่างทุกวันนี้
แต่พอผมจะเดินไปหาไอ้กันต์ ไอ้พี่เฟคมันก็เดินจากไปแล้ว มันเลยมองไม่เห็นผม ผมจึงมองตามมันไป
“มองอะไรล่ะขิง”
“นั้นมันพี่เฟคใช่ป่ะ”
“อืม....ใช่มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า....ไม่มีอะไรหรอก ไปกันหรือยังล่ะ”
ผมเลิกให้ความสนใจเรื่องของไอ้เฟค ผมหวังเพียงแต่ว่าตอนนี้ไอ้พี่เฟคมันคงปล่อยให้บีมเป็นอิสระแล้วล่ะ ไม่งั้นมันคงไม่พาคนอื่นมาด้วยแบบนี้หรอก
-
กำลังจะไปได้ดีนะเนี่ย สาธุขอให้ตลอดรอดฝั่งนะ อยากเห็นหวานๆมั่ง เหนื่อยแทน
-
เริ่มหวั่นไหวไปกับกัณฑ์แล้ว อีกไม่นานหรอก อิอิ ... แล้วนี่จะได้หายข้องใจว่ากัณฑ์หายไปไหนมา +1 จ้า
-
กันต์โหมดนี้น่ารักจังนะคะ
-
เริ่มจะหวานกันแล้ว
แต่เดี๋ยวขิงจะได้เจอบีมใช่มั้ยเนี่ย เหมือนเฟคจะไปเชียงใหม่ด้วย
-
เหมือนจะเริ่มหวานแล้ว
เดี๋ยวขิงคงได้เจอบีมเพราะเฟคมาเชียงใหม่ด้วย
แต่เด็กที่ยืนข้างๆเฟคใครอ่า
-
ขิงเริ่มรู้ใจตัวเองบ้างแล้ว
แต่เฟคควงใครมา แล้วบีมละ
:pig4: คะ :กอด1:
-
ติดตามตอนต่อไป
-
พี่กันต์เอาแต่ใจตัวเองจริงจริ๊งงงง
ยังมีประเด็นอีตาพี่เฟคอีก ควงใครมายะ??
-
ความเหงาของผมเกิดจากคนที่เรารักไปทำงานสำคัญ.........
เมื่อวานนี้อยู่ดีๆ ไอ้เฟคมันก็เดินเข้ามาหาผมตอนที่ผมอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ แล้วมันก็มานั่งลงข้างผม ผมจึงละสายตาจากตัวหนังสือขยิกขมัวตรงหน้าไปมองหน้ามันแทน แต่มันก็ไม่พูดอะไร แต่ที่ผมมองจากสายตาแล้วไอ้กันต์มันจะต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน แต่มันไม่กล้าพูดกับผม จนตัวผมเองเริ่มรำคาญที่จะเล่นเกมส์จ้องตากันไปมา ผมจึงเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นเสียเอง
“มีอะไรก็พูดมาซิพี่เฟค จะจ้องตาจนมีลูกเลยหรือไง”
“มีได้ด้วยเหรอลูกนะ งั้นพี่ต้องพิสูจน์เสียแล้ว”
ว่าแล้วมันก็ลุกขึ้นมาทำท่าเหมือนกับจะกดผม ดีที่ผมเอามือดันตัวมันไว้ทัน ไม่งั้นมีหวังเรื่องที่จะพูดคงไม่ได้พูดเป็นแน่ แล้วหนังสือที่จะต้องอ่านเพื่อเตรียมตัวสอบก็คงไม่ได้อ่านด้วยเหมือนกัน ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้ในหัวสมองของมันคงมีแต่เรื่องอย่างนี้เรื่องเดียว
“โถ....บีมอ่ะ ใจร้ายว่ะ”
นั้นยังมีการมาต่อว่า ว่าผมใจร้ายอีกมันน่าไมล่ะ
“ใจร้ายอะไรกัน มีเรื่องอะไรจะพูดก็พูดมาอย่ายักท่าให้มันมากนัก เร็วๆ ผมจะได้อ่านหนังสือเตรียมตัวสอบอีก”
มันทำหน้างอใส่ผมหน่อยหนึ่งก่อนที่มันจะพูดว่า
“คือว่าพรุ่งนี้พี่จะไปประชุมที่เชียงใหม่นะครับ”
“แล้วไง...”
“คือพี่จะบอกว่า พี่จะไปหลายวันและก็คงเอาบีมไปด้วยไม่ได้”
ตอนแรกที่มันบอกว่าจะไปเชียงใหม่ผมก็คิดว่ามันจะเอาผมไปด้วย อันที่จริงผมนะอยากไปเที่ยวเชียงใหม่ตั้งนานแล้ว ไม่เคยไปสักครั้ง แต่พอมันบอกว่ามันไม่ให้ผมไปด้วย ผมล่ะปรี๊ดขึ้นมาทันที
“ทำไมล่ะ พี่เฟค ปกติพี่ไปไหน พี่ก็จะให้ผมไปด้วยทุกครั้งนี่หน่า แล้วทำไมครั้งนี้ไม่ให้ผมไปด้วยล่ะ”
“ก็พี่ไปทำงานนี่...แล้วอีกอย่างบีมเองก็ใกล้สอบแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วอย่างนี้จะตามพี่ไปทำไมล่ะ”
ผมฟังเหตุผลของมันแล้วก็ โอเค ผมรับได้ แต่ในใจมันก็รู้สึกเหงาขึ้นมานิดๆ
“ก็ได้ครับ...งั้นพรุ่งนี้พี่เฟคไปกี่โมงล่ะ ผมจะได้ไปส่งถูก”
“ไม่ต้องหรอกครับคนดี พี่ไปตั้งแต่เช้า เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้ครับ บีมจะได้ไม่ต้องตื่นขึ้นมาตอนดึกแล้วไปส่งพี่ บีมนอนเถอะครับ”
“เอางั้นก็ได้ครับ แล้วไปเชียงใหม่แล้วก็โทรหาผมด้วยนะครับ”
“อืม..ได้เลย แล้วพี่จะโทรหานะครับคนเก่ง อ่านหนังสือต่อเถอะ”
นั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานครับ
“ไอ้บีมมึงรีบอ่านหนังสือเร็วๆ เข้าแล้วมึงจะได้มาอธิบายให้พวกกูฟัง”
เสียงของไอ้อ้นเรียกผมเมื่อมันเห็นว่าผมหยุดอ่านหนังสือนิ่งอยู่อย่างเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว ไม่รู้ว่ามันหวังดีกับผมกลัวว่าผมจะอ่านหนังสือไม่ทันหรือว่ามันจะกลัวเสียประโยชน์ที่ผมอ่านหนังสือไม่ทันแล้วไปสอนมันอีกต่อไม่ได้กันแน่
“สัด..มึงก็หัดอ่านแล้วทำความเข้าใจเองบ้างซิ อาศัยแต่กูล่ะมึงอ่ะ”
“ก็มึงสอนแล้วเข้าใจมากกว่านี่หว่า จริงป่ะไอ้แบงค์”
เมื่อมันเถียงผมไม่ได้มันก็รีบไปหาพรรคพวกทันที ไอ้กระหล่อนเอย... ไอ้แบงค์ก็พลอยเป็นไปกับมันด้วย ผมระอากับพวกมันจริง แต่ก็ต้องให้อภัยพวกมันครับ เพราะถึงเวลาใกล้สอบที่ไร พวกเราจะพลัดกันติวให้เพื่อนคนอื่นในกลุ่มครับแล้วแต่ว่าใครจะถนัดอะไร ผมว่าบางครั้งไอ้พวกนี้มันติวให้ผม ผมยังเข้าใจมากกว่าตอนที่เรียนในห้องเสียอีก เพราะตอนนี้ก้เป็นคิวของผมแล้ว
“งั้นพวกมึงก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีล่ะ กูจะถ่ายทอดวิชาให้แล้ว”
หลังจากนั้นการพูดเล่นกันในกลุ่มก็เงียบลงเหลือแต่เพียงการพูดคุยในเรื่องของวิชาการล้วนๆ และแล้วชั่วโมงแห่งการเคร่งเครียดก็จบลง ขณะที่ผมกำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋านั้นไอ้แบงค์ก็ลุกขึ้นมานั่งข้างผม
“มีอะไรว่ะแบงค์”
“คือกูมีเรื่องอยากปรึกษากับมึงนิดนึงนะบีม”
พอไอ้อ้นได้ยินไอ้แบงค์พูดว่ามันมีเรื่องอะไรจะปรึกษากับผม ไอ้อ้นก็หยุดเท้าที่กำลังจะก้าวแล้วหันหลังกับมานั่งที่เดิม หน้าตามันบอกชัดเจนว่าอยากรู้ด้วยอย่างยิ่ง สมแล้วที่เป็นไอ้อ้น
“เชี๊ย...อ้นมึงไม่ต้องทำท่าสนใจขนาดนั้นก็ได้”
เสียงไอ้แบงค์ด่ามัน
“สัดแบงค์กูอยากรู้ที่ไหน กูแค่สนใจเฉยๆ แล้วทำไมมึงไม่มาปรึกษากูว่ะ มีเชี๊ยอะไรก็หาแต่ไอ้บีมอ่ะ”
“ก็มึงมันน่าปรึกษาหรือเปล่าล่ะ แนะนำกูแต่ล่ะเรื่องวอดวายทั้งนั้น”
ผมฟังมันสองคนเถียงกันไปมาพร้อมกับเก็บของลงกระเป๋าจนเสร็จนั้นแหละครับ จนผมเก็บของเสร็จไอ้แบงค์มันจึงหันมาสนใจผมอีกรอบ
“มึงมีเรื่องอะไรล่ะแบงค์ถ้ากูช่วยได้กูก็จะช่วย ยกเว้นเรื่องเงินนะมึง”
“เออ...ไม่ใช่เรื่องเงินหรอก ค์อ..ว่า ๕ว่า”
“คือว่าอะไรว่ะไอ้แบงค์”
เสียงไอ้อ้นดังแทรกขึ้นมามันคงลุ้นจนเก็บอาการเอาไว้ไม่ไหว
“ไอ้อ้นมึงเงียบก่อน กูเลยพูดไม่ถูกเลย”
“เออ...จริงอ้นมึงเงียบสัก 5 นาทีได้ป่ะ รอไอ้แบงค์พูดจบแล้วค่อยพูด”
“ชิ...”
ไอ้อ้นมันทำท่างอนแล้วสะบัดหน้าหนี ผมล่ะอยากเดินไปโบกหัวมันสักครั้งให้หายหมั่นใส้ แต่ตอนนี้เอาไว้ก่อน เอาเรื่องของไอ้แบงค์ให้จบก่อนดีกว่า
“มึงมีอะไรก็ว่ามาเถอะแบงค์”
“คือว่ากูไปนอนกับผู้ชายมา กูจะทำไงดีว่ะ กูสับสนว่ะ ”
“ห่ะ/ห่ะ”
ทั้งผมกับไอ้อ้นต่างร้องขึ้นมาพร้อมกัน แต่แปลกที่ครั้งนี้ไอ้อ้นมันร้องแค่นั้นแล้วมันก้เงียบไม่พูดหรือถามอะไรอีก ทั้งๆ ที่ไม่ใช่นิสัยของมันเลย
“เออ...แล้วมึงไปมีได้อย่างไงล่ะ มึงตั้งใจหรือเปล่า”
“กูไม่ได้ตั้งใจว่ะ กูเมาแล้วมันก็เลยเถิดไปกันใหญ่ กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะโว๊ย แล้วน้องเขาก็เมาด้วย มันก็เลยเกิดเรื่อง”
“แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นนานหรือยัง”
ผมถามมันอีก
“ก็วันเสาร์ก่อนนะ พอดีกูไปเที่ยวแล้วเจอน้องเขา กูเห็นว่าน้องเขามาคนเดียว กูก็เลยชวนให้น้องเขาไปนั่งด้วย ก ตอนแรกๆ ก็ไม่มีอะไร แต่พอเมา กูก็เลยพาน้องเขาไปที่ห้องว่ะ แล้วก็ก็ซัดซะเต็มที่ แต่ผ่านมาหลายวันแล้วก็ยังรู้สึกผิดว่ะที่ไปทำอย่างนั้นกับน้องเขา กูไม่รู้ว่าน้องเขาจะคิดไงเหมือนกัน ตื่นขึ้นมาน้องเขาก็เฉยๆ ไม่พูดอะไร แต่งตัวแล้วก็กลับไปเลย”
“นอกจากรู้สึกผิดแล้วมึงยังคิดอะไรกับน้องเขาหรือเปล่าว่ะ กูว่าแค่ไปนอนกับผู้ชายครั้งสองครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง มึงอย่าคิดมากซิ แล้วมึงจะให้กูช่วยไงล่ะ กูไม่เข้าใจ”
“คือกูอยากเจอกับน้องเขาอีกว่ะ ตั้งแต่เกิดเรื่องกูก็คิดถึงแต่เรื่องของน้องเขามาตลอด แต่กูไม่กล้าไปเจอหน้าเขาอีก บีมมึงช่วยกูหน่อยซิ”
“จะให้กูช่วยไงล่ะไอ้แบงค์กูรู้จักกับน้องเขาหรือไงว่ะถึงจะให้กูช่วยนะ”
“มึงรู้จักดีเลยล่ะ”
ผมงง ที่ว่าผมรู้จักกับน้องเขาดีถึงขนาดจะไปช่วย
“ใครว่ะ”
“ก็น้องไผ่ไง”
“น้องไผ่ไหน อย่าบอกนะว่าคนที่เป็นเดือนนะ”
ไอ้แบงค์มันไม่พูดมันได้แต่พยักหน้ารับเท่านั้น ผมถึงกับเอามือกุมขมับ ไอ้แบงค์มันเสือกมากินคนใกล้ตัวอีก แล้วผมก็ไม่รู้ว่าไผ่มันจะอยากเจอคนที่พามันไปมีอะไรด้วยอีกหรือเปล่า
“เฮ้ย...เหี๊ยแล้วไง...”
อยู่ดีๆ ไอ้อ้นก็ทะลึ่งพุดขึ้นมาเหมือนกับว่ามันตกใจกับชื่อของคนที่มันได้ยิน ไม่ใช่แต่มันหรอกผมเองก็ตกใจเหมือนกัน แต่ไม่ถึงขนาดไอ้อ้น
“ไอ้แบงค์กูว่ามึงอย่าไปยุ่งกับน้องมันเลยว่ะ น้องมันอาจมีแฟนแล้วก็ได้นะมึง”
ไอ้อ้นพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“กูแค่อยากไปขอโทษน้องเขาเฉยๆ เออ..มึงพูดมาก็ดีแล้วไอ้อ้น มึงพากูไปก็ได้นี่หว่า น้องไผ่ก็สนิทกับมึงนี่หว่า มึงพากูไปหน่อยซิ เย็นนี้เลยก็ได้นะเพื่อนอ้น แล้วกูจะเลี้ยงมึงชุดใหญ่”
ไอ้อ้นทำท่าคิดใหญ่เลย ไอ้แบงค์ก็เสือกรู้จุดอ่อนของมันอีก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะรู้คำตอบของไอ้อ้นเลย ที่รักของผมก็โทรมาหาพอดี ผมจึงลุกขึ้นไปคุยที่อื่น แต่ผมก็พอเดาอาการของไอ้แบงค์ได้ว่ามันได้คำตอบอย่างไง ผมเห็นว่าไอ้อ้นกดโทรศัพท์ อ้นมันมันคงโทรไปหาไผ่นั้นแหละครับ
พอผมคุยจบผมก็กลับมานั่งที่เดิม เพียงไม่นานผมก็เห็นแล้วว่าตัวต้นเหตุของเรื่องก็เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นครั้งใดก็อดยิ้มตอบกลับไปไม่ได้ มันคงดีใจนะครับที่ไอ้อ้นโทรไปตามมันมา แต่พอไผ่มันเห็นว่ามีใครนั่งอยู่ด้วย มันก็หุบยิ้มทันที แล้วทำหน้านิ่งๆก่อนที่จะมานั่งใกล้ๆ พี่มัน
“พี่อ้นครับ...มีอะไรหรือเปล่าครับถึงโทรไปตามผมมา”
“กูนะไม่มีอะไรหรอก แต่พี่แบงค์เขามี อ่ะคุยกันซะกูไปก่อนแล้ว ไอ้แบงค์แล้วอย่าลืมเรื่องที่มึงสัญญาไว้นะโว๊ย...”
ว่าแล้วไอ้อ้นก็มาดึงแขนผมให้ลุกขึ้น ผมมองหน้ามัน
“ลุกซิไอ้นี่ มึงจะอยู่ทำไม พี่น้องเขาจะคุยกัน”
ผมลุกตามแรงดึงของไอ้อ้น ด้วยอาการงงๆๆ พอผมหันกลับมาอีกครั้งก็เห็นว่าไอ้แบงค์ลงไปนั่งอยู่กับพื้นโดยที่มีมือทั้งสองกุมมือของน้องเขาเอาไว้ ผมหวังว่ามันจะจบด้วยดีนะ...หรือว่าผมคิดผิดไป ใครก็ได้ช่วยบอกที
-
อัพไวทันใจ :pig4:
-
อ่าวอแล้วเฟคพาใครไปเชียงใหม่ :m28:
-
วันนี้ได้อ่าน 2 ตอน :L2:
-
นั่นสิ เฟคพาใครไปเชียงใหม่
-
เฟคพาใครไปเชียงใหม่ :angry2: :angry2: :angry2:
-
เย้ มาต่อแว้ววว คิดถึงขิง กะไรเตอร์น้า
-
หลงรักเดือนคณะเข้าแล้วสิ ว่าแต่น้องไผ่จะใจอ่อนป่าวนะ
-
มาแล้วๆ
ชอบตอนของขิงจังเลย
:-[ :-[ :-[
-
มาอัพต่อด่วนเลยค่ะ :call:
อยากรู้อิพี่เฟคมันเฟคจริงรึป่าว บังอาจควงเด็กไปแอ่วเหนือ :m16:
-
,ดีจัง.....มาอัพดัยอ่านแล้ว
-
อยากอ่านพาร์ทกันต์บ้าง มันรักขิงตอนไหนหว่าแล้วตัดใจจากอ้นตอนไหน ยังไง อยากรู้ๆๆ
เรื่องไผ่อีกจะยังไงเนี่ย แล้วแฟนแกล่ะ แล้วแบงค์ไม่ได้ชอบอ้นอยู่เหรอ โอ๊ย ลืมไปหมดแล้ว
-
เฟค หึหึ เอาใครไปด้วย :angry2:
-
เหตุผลเฟคมันแปลกๆนะ ไหนจะเด็กที่พาไปเชียงใหม่ด้วยอีก
-
เหมือนหลายๆรีที่ผ่านมา....ใครกันที่ไป ชม กับเฟค
-
:a5:แล้วเฟคพาใครไปเชียงใหม่
-
เรื่องขิงเริ่มน่ารัก แต่เรื่องเฟคนี่แกนอกใจเหรอ
บีมทิ้งมานเลย
-
ไอ้เฟคแกนอกใจบีมเหรอห๊ะ :angry2: ถ้าแกนอกใจจริงแกตายยยย.... :3125:
น้องไผ่มารวมแจมในเรื่องนี้แล้วเหรอ ดีใจน้องไผ่มีคู่แล้ว :z2:
:pig4: คะ
-
บีม!! ขึ้นไปถล่มที่เชียงใหม่เลย :fire:
-
แล้วใครอ่ะ..
-
นั่นดิ เฟคพาใครไปเชียงใหม่ ญาติ คนรู้จัก กิ๊ก (ถ้าอย่างหลังสุดนี่ ขอตบไอ้เฟคสักหลายๆ ที) o22
-
เริ่มเข้าใจคู่กันต์กับขิงมากขึ้น
แต่ที่ไม่เข้าใจมากขึ้นเนี่ย
นายเฟค
อะไรอีกเนี่ย
เดี่ยวบีมก้อเศร้าอีกหร๊อกกกก
แง้ๆๆๆๆ
เคือง
-
นั่นดิ เฟคพาใครไปเชียงใหม่ ญาติ คนรู้จัก กิ๊ก (ถ้าอย่างหลังสุดนี่ ขอตบไอ้เฟคสักหลายๆ ที) o22
เห็นด้วยถ้าเป็นอย่างหลัง จะให้พ่อน้องบีมสั่งลูกน้องจัดหนักๆชุดใหญ่ๆ แล้วยกบีมใส่พานถวายให้พี่กิจไปเลย :fire: :m31: :m16:
-
อ่านทันไปอีกเรื่องนึงแล้ว อยากบอกสนุกมากมาย ขอบคุณคนแต่งนะคับ
ปล.เมื่อไหร่คู่พี่กันต์กะน้องขิงจะเข้าใจกันสักที คิคิ น้องขิงจะรู้มั้ยว่าแอบมีใจให้เค้าไปแล้ว
o13 o13 o13 o13 o13
-
คู่กัณ ขิง กำลังไปได้สวย ขิงน่ารักมากกกกกกก
ณ จุดนี้อิจฉานายกัณนะเนี่ย ได้เมียน่ารัก
ส่วนไอเฟค มีกลิ่นตุๆละ
-
ตกลงแบงค์ ชอบไผ่เหรอ
ว่าแต่งพี่เฟคไปเชียงใหม่กับใครอะ
ทำไมต้องปิดบังด้วย
-
จากนั้นผมก็ไม่ได้สนใจอะไรไอ้พี่เฟคอีกว่ามันมาทำอะไรที่เชียงใหม่และที่สำคัญมันพาใครมาด้วย เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เพราะเสียงเรียกจากคนข้างตัวที่คอยมองผมอยู่ตลอดวากำลังทำอะไรอยู่ เสียงเดินของนายชัยมาหยุดอยู่ข้างหลังผม
“ไปกันได้แล้วครับขิง นายชัยเอากระเป๋ามาให้แล้วไปกันเถอะ”
ผมพยักหน้าให้มันก่อนที่จะเดินตามมันไป ส่วนนายชัยก็หิ้วกระเป๋าใบเล็กของไอ้กันต์มาเพียงใบเดียว ส่วนเสื้อผ้าของผมนั้นไอ้กันต์บอกว่าคงจัดไม่ทันแล้วให้มาหาที่นี่เอาก็แล้วกัน
ผมเดินทางจากสนามบินมาโรงแรมเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นโดยรถที่ไอ้กันต์เช่าเอาไว้แล้ว พอมาถึงไอ้กันต์ก็ต้อนให้ผมไปนั่งรอนายชัยเพื่อเช็ดอินเข้าพัก ผมเริ่มจะอึดอัดเสียแล้ว ที่ไอ้กันต์มันคอยตามประกบผมตลอดเวลาเลย ปล่อยให้ผมเป็นอิสระบ้างเถอะ
นายชัยใช้เวลาเพียง 5 นาทีก็เดินกับมาพร้อมกับกุญแจห้องผมละทึ่งจริงๆ กับความสามารถของนายชัยที่สามารถไปเอากุญแจมาให้ได้โดยใช้เวลาไม่นาน ทั้งๆ ที่คนรอเข้าพักเต็มไปหมด แต่ผมก็มารู้ที่หลังว่า ที่นายชัยสามารถไปเอากุญแจมาได้เร็วเพราะว่าไอ้กันต์มันโทรมาจองล่วงหน้าแล้ว และอีกอย่างเพื่อนของไอ้กันต์ก็เป็นเจ้าของโรงแรมนี่ด้วย
พอมาถึงห้องพัก ไอ้กันต์ก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ อย่างกับคนที่รู้จักสถานที่เป็นอย่างดี มันหายไปสักพักมันก็ออกมาด้วยสีหน้าที่ดูดีกว่าตอนเข้าไปเยอะ มันเดินมาหาผมที่กำลังนอนแผ่อยู่บนเตียง แล้วมันก็มานั่งข้างๆ ที่ผมนอนนั้นแหละ ก่อนที่มันจะก้มลงมาจุ๊บผมครั้งหนึ่ง
“เอ๊ย...ไอ้กันต์มึงทำเชี๊ยอะไรเนี๊ย”
ผมลุกขึ้นมานั่งทันที ที่มันถอนปากออกไป แล้วว่ามัน แต่แทนที่มันจะโกรธหรือไมก็สำนึกผิดมันกลับยิ้มรับพร้อมกับพูดในสิ่งที่ทำให้ผมหน้าแดงได้เหมือนกัน
“ก็จุ๊บแฟนตัวเองเรียกพลังไงครับ”
พลังหื่นล่ะไม่ว่า ไอ้นี่เผลอเป็นไม่ได้ จิ๊ปากขึ้นมาอย่างคนที่ไม่มีคำพูดจะถียงกับมัน และเหมือนกับว่าผมจำยอมยอม ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะในคอ มีความสุขจริงนะมึง
“พี่ไปประชุมก่อนนะครับ”
อยู่ดีๆ ไอ้กันต์ก็พูดขึ้นมา
“แล้วกูล่ะ มึงจะทิ้งเลยหรือไง”
“เปล่า...ไม่ได้ทิ้งครับ เอานี่บัตร เดี๋ยวขิงก็ลงไปซื้อของที่อยากได้นะครับที่ชั้นล่างของโรงแรม หรือว่าถ้าขิงไม่พอใจก็บอกให้นายชัยพาไปกาดนะครับ แต่ห้ามไปคนเดียวนะพี่เป็นห่วง”
ไอ้กันต์เอาบัตรของมันมาส่งให้ผม ดีล่ะกูจะรูดให้มึงหมดตูดเลย ตอนเข้ามาผมก็เห็นแล้วล่ะว่าไอ้ส่วนที่เขามีไว้ขายของให้กับแขกของโรงแรมนะมันตั้งอยู่ตรงไหน
“แน่นะว่ารูดได้ตามใจอ่ะ”
“ครับ...เต็มที่เลย เงินของพี่ก็เฟหมือนของขิงนั้นแหละครับ พี่ไปก่อนนะครับ มีอะไรก็โทรถามนายชัยได้”
“อืม...ไปเถอะ”
หลังจากที่ไอ้กันต์ออกไปประชุมอะไรของมันผมก็นอนพักเอาแรงสักหน่อยดีกว่า จนเผลอหลับไปจนมาตื่นอีกครั้งก็ใกล้มืดแล้ว ผมจึงรีบไปล้างหน้าก่อนที่จะโทรตามนายชัย เพราะถ้าผมไม่โทรตามนายชัย นายชัยจะเดือดร้อนครับ ไม่ใช้ผมกลัวไอ้กันต์มันหรอกครับที่ยอมทำตาม
ผมลงไปเลือกหาซื้อเสื้อผ้าที่จะเอาไว้ใส่ตลอดที่อยู่เชียงใหม่ แต่ผมก็เลือกซื้อได้ไม่กี่ตัวเพราะราคามันแพงเวอร์ ผมว่าเงินที่ซื้อเสื้อตัวหนึ่งมันเท่ากับเงินที่บางครอบครัวใช้เป็นเดือนครับ แต่ก็ต้องเข้าใจครับว่ามันเป็นราคาที่ขายให้กับแขกของโรงแรมระดับ ห้าดาว
“คุณขิงไม่ซื้ออะไรเพิ่มหรือครับ”
นายชัยเข้ามาถามผมเพราะเห็นว่าผมเข้าไปจับและก็ไม่ซื้ออยู่หลายครั้ง
“ไม่เอาเพิ่มหรอกนายชัย ผมว่ามันแพงไปสำหรับผม”
“แต่แค่นี้คุณจะพอใส่หรือครับ เราต้องอยู่ที่นี่กันอีกหลายวันนะครับ”
“อ้าว.....งั้นเหรอ”
มันเป็นข้อมูลใหม่สำหรับผมว่าผมจะต้องอยู่เชียงใหม่อีกหลายวัน ผมคิดว่ามันจะมาอย่างมากก็สองวัน ผมจึงเดินไปหาซื้อเพิ่ม จนผมมาสะดุดใจกับเสื้อตัวหนึ่งเข้าและทำให้ผมนึกถึงไอ้กันต์ว่าถ้ามันใส่คงเหมาะกับมันเหมือนกัน ผมเข้าไปจับดูแล้วก็ซื้อมา โดยที่ผมให้เหตุผลกับตัวเองว่า ซื้อให้มันสักตัวคงไม่เป็นไรหรอกตอบแทนมันที่พาผมมาเที่ยวเชียงใหม่ด้วย และอีกอย่างก็เงินมันนั้นแหละที่ซื้อ
“คุณขิงจะซื้อไปให้นายหรือครับ”
นายชัยถามผมตอนที่รอพนักงานในร้านเอาเสื้อไปใส่ห่อให้
“อืม..”
ผมตอบนายชัยไปสั้นๆ ผมเห็นนายชัยแอบยิ้มด้วย แล้วนายชัยจะยิ้มทำไมกันผมไม่เข้าใจเลย หรือว่านายชัยจะเข้าใจผิดคิดว่าผมมีใจให้กับนายของเขา ไม่ใช่ต้องแก้ข่าว
“นายชัยหยุดยิ้มเลย ผมก็แค่ซื้อให้เพราะตอบแทนที่ไอ้เฟคมันพาผมมาเที่ยวด้วยตั้งหากและเงินที่ซื้อก็ของมัน”
“ครับ”
นายชัยพูดแต่ไม่ยอมหยุดยิ้ม
“นายคงชอบครับ”
นายชัยพูดพร้อมกับรับของจากพนักงานก่อนที่จะเดินออกไปจากร้านโดยที่ไม่ให้ผมแก้ตัวอะไรอีก ผมเดินเลือกของจนพอใจแล้วจึงกลับห้องคนเดียวโดยที่นายชัยเอาเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่ไปส่งซักกับทางโรงแรมและรอรับมาพร้อมเลย เขาจึงปล่อยให้ผมกลับห้องมาคนเดียว
ผมเดินออกมาที่ระเบียงห้องพักจึงเห็นว่าด้านในของโรงแรมมีสระว่ายน้ำด้วย ความคิดของผมจึงคิดว่าผมลงไปเล่นน้ำสักชั่วโมงดีกว่าก่อนที่จะไปหาอะไรกินพร้อมนายชัย เพราะไอ้กันต์มันคงเลิกประชุมดึกแน่ๆ
เมื่อผมได้อย่างนั้นผมจึงลงมาด้านล่างทันทีโดยที่ลืมสนิทเลยว่าตัวเองยังไม่ได้บอกนายชัยเลยว่าผมจะลงมาว่ายน้ำ ผมลงมาด้านล่างก็งงว่าทางไปสระว่ายน้ำของโรงแรมมันไปทางไหน โรงแรมอะไรใหญ่เป็นบ้า จนผมต้องไปถามกับพนักงานของโรงแรมว่าสระว่ายน้ำไปทางไหน ผมจึงไปถูก และผมก็ซื้อกางเกงว่ายน้ำที่ข้างสระนั้นแหละมีร้านมาตั้งขายพอดี คงสำหรับคนอย่างผมนั้นแหละครับที่อยากเล่นน้ำกระทันหัน แต่ไม่ได้เตรียมกางเกงสำหรับว่ายน้ำมา
ทุกอย่างพร้อม ผมจึงกระโดดลงสระ ดีที่ว่าตอนนี้เป็นช่วงวันธรรมดาสระก็เลยมีคนไม่มาก ผมก็เล่นน้ำไปคนเดียวโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่ามีใครบางคนกำลังมองผมอยู่
สักพักก็มีคนลงมาว่ายเพิ่มอีกสองสามคน และหนึ่งในนั้นก็ว่ายมาตีคู่กับผม
“ขอว่ายน้ำด้วยคนนะครับ”
“ครับ”
ผมตอบกลับไป ก็สระนี่ไม่ใช่ของผมสักหน่อยจะได้มาห่วง ใครอยากจะว่ายก็ว่ายไปซิ เมื่อผมตอบเขาแล้ว ผมก็ว่ายหนีไปทางอื่น แต่เหมือนกับว่าเขาก็คอยว่ายตามผมตลอดจนผมรู้สึกอึดอัด ผมจึงขึ้นจากสระมานั่งที่เก้าอี้ข้างสระ เขาก็ตามผมขึ้นมาด้วย
“ผมชื่อหมูครับ..แล้วคุณชื่ออะไรครับ”
ผมงง ที่อยู่ดีๆ นายคนนั้นก็เดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ ผมแล้วเขาก็ถามชื่อผม แต่จะให้เสียมารยาทผมก็ทำไม่ได้ และมองดูแล้วเขาก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรตรงกันข้ามเสียอีก ไม่ว่ารูปร่างหรือหน้าตาดูดีไปหมด
“ชื่อขิงครับ”
“ชื่อขิงแล้วเผ็ดหรือเปล่าครับ”
ผมยิ้มให้เขานิดๆ ผมรู้แล้วล่ะจุดประสงค์ของเขาที่ตามผมมาตลอดคืออะไร แต่ผมก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกันไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาจีบผมอย่างนี้ และนี่คือครั้งแรกที่มีผู้ชายเข้ามาจีบผมอย่างเปิดเผย ไม่นับไอ้กันต์ที่มันบังคับขืนใจผม
“เผ็ดไม่เผ็ดคุณหมูก็ต้องรอดูเอาเองครับ”
เขายิ้มให้ผมก่อนที่จะเรียกให้พนักงานมาสั่งเครื่องดื่มให้ผม
“ผมขอเลี้ยงขิงนะครับ...สำหรับมิตรภาพใหม่ครับ”
“ครับขอบคุณ”
เพียงไม่นานพนักงานของโรงแรมก็นำเครื่องดื่มมาให้พวกผมสองคนก่อนที่จะโค้งจนหัวแทบชนพื้นให้พวกผมแล้วหายไป ผมรับเครื่องดื่มาจิ๊บเพียงเล็กน้อยเพราะผมคิดว่าจะลงไปว่ายน้ำเล่นอีกสักรอบกลัวว่าถ้าขืนกินไปเยอะจะจุก
พอผมลงไปว่ายน้ำ หมูก็ลงตามมาด้วย ผมจึงว่ายคู่ไปกับหมู
“โห้..ขิงว่ายเก่งนะครับ ผมล่ะว่ายตามเกือบไม่ทันเคยเป็นนักกีฬามาก่อนหรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอกครับ...และผมก็ไม่ได้เป็นนักกีฬาหรอกครับแค่เมื่อก่อนเคยว่ายเล่นในคลองบ่อยๆ”
“ขิงนี่มีอารมณ์ขันนะครับ”
“ครับ ผมว่าเราขึ้นกันเถอะครับมืดแล้ว และเราก็เล่นกันมานานแล้ว”
“ครับ...”
ผมปีนขึ้นมาจากสระ หมูก็ตามขึ้นมาด้วย ผมเดินไปที่เก้าอี้ของตัวเองแล้วเอาผ้ามาเช็ดตัวแล้วห่มเอาไว้เพราะเริ่มรู้สึกเย็นๆ หมูเองก็ทำตามเหมือนกัน พอเช็ดเสร็จผมก็นั่งลงเพื่อกินเครื่องดื่มที่เหลืออยู่ และก็นั่งคุยกับหมูต่อ ผมถึงได้รู้ว่าหมูนั้นอายุมากกว่าผมหลายปี เท่ากับไอ้กันต์เลย แล้วผมจะไปคิดถึงมันทำไมเนี๊ย... หมูเป็นคนที่มีอารมณ์ขันมาก ทำให้ผมกับหมูสนิทกันเร็วมาก
ตอนที่ผมคุยกับหมูอย่างสนุกอยู่นั้น...ก็เหมือนมีใครมายืนอยู่ด้านหลังของผมก่อนที่เขาจะเรียกผมเสียงดังอย่างคนที่โกรธปนกับความโล่งใจ
“ขิง.....”
-
โผล่มาได้จังหวะพอดีเลยย อิอิ :o8: แต่อย่าให้ถึงกับเลือดตกยางออกนะ :sad11:
เอาแค่พอหอมปากหอมคอ และก็ต่อด้วยหวานๆ :-[
-
ซะ ซะ ซะ ซะ ซวยยยยย แว้วววววว ขิงเอ้ย o22
ระวังพี่กันต์จะฉลองชุดใหญ่น้า :sad4:
-
น้าน พายุหึงลูกใหญ่เลย
เพิ่งจะแอบๆหวานเองอ่า อย่าพึ่งตีกันจิ
-
ขี้ลืมเป็นเหตุชัดๆเลย..
ถ้านายชัยอยู่ด้วยคนอื่นคงไม่กล้ายุ่งด้วยขนาดนี้อะคะ..
พี่กันต์อย่าเพิ่งโกรธนะ..น้องขิงซื้อเสื้อมาให้ด้วยอะ..T_T
-
ขิงของเราจะโดนอะไรอีกอ่ะ o18
-
องค์ลงอีกแล้ว
อย่ารุนแรงล่ะ กันต์ เอ๊ยย ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ขิงก็เิริ่มมีใจให้กันต์แล้ว
อยากเห็นหน้ากันต์ตอนรู้ว่าขิงซื้อเสื้อให้ ถึงจะอัฐยายซื้อขนมยาย แต่มันมีค่าทางจิตใจน้าา
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆๆ :z3:
“นายชัยหยุดยิ้มเลย ผมก็แค่ซื้อให้เพราะตอบแทนที่ไอ้เฟคมันพาผมมาเที่ยวด้วยตั้งหากและเงินที่ ซื้อก็ของมัน”
ชื่อผิดจ้า
-
ยังไม่เคลียร์เรื่องพี่เฟคอ่ะ :serius2:
-
คุณพี่หมูได้กลายเป็นหมูสับแน่ๆ
ส่วนขิง เดี๋ยวอิพี่กันท์ก็หายโกรธแล้ว +1 จ้า
-
ขิงโดนโกรธแน่ๆเลย
-
ขิงจะหึงโหดอีกไหมเนี่ย
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
มิโดนหึงจนสระแตกเหรอนี่ ยิ่งฟังใครไม่เป็นอยู่ด้วย :z1: :z1: :z1:
-
น้องขิงงานจะเข้าซะละมั๊ง
ไปไหนไม่ยอมบอก พี่กันต์เค้าเป็นห่วงนะ
+1 ค่ะ
-
เพื่อนใหม่...งานเข้าเรื่องใหม่
-
โอ๊ย ช็อตเด็ด งานเข้าแน่ๆ ขิงเอ๊ย
o13 o13 o13 o13 o13
-
ไอ้พี่กันตื มาตามเมีย หวายยยย ขิงระวังมันหึงโหดนะ :laugh:
-
อยากรุว่าคนที่พี่เฟคพามาด้วยนั้นเปนใครกัน
นอกใจบีมหรอออ เค้าห่วงบีมน้าา
:z3: :z3:
-
กันต์มาเจอพอดี
เป็นเรื่องแน่ๆขิง
-
จะโดนอีกรอบไหมนะ
-
กันต์นึกว่าขิงหนีไปละสิ
แต่สงสัยจะมีงานอีกแล้วนะขิง
:pig4: คะ
-
สงสัยจะโดนอีกแน่ๆ..
-
งานงอกแล้วมั้งขิง
-
เข้ามารอจ้า
กันต์ใจเย็นๆน้า อย่ารุนแรงกะขิง
-
ผมหันกลับไปตามเสียงนั้นทันที แล้วผมก็เห็นว่าไอ้กันต์มันยืนทำหน้าท่าทางน่ากลัว ไม่รู้มันไปโกรธใครมาเป็นชาติ ท่าทางเหมือนหอบอีกตะหาก สงสัยมันจะรีบมาจัด
“ไง...ไอ้กันต์เสร็จงานแล้วเหรอ”
ผมถามมันกลับไป แต่ไม่ทันที่ผมจะตอบไอ้กันต์เลย
“เฮ้ย...ไอ้กันต์ เพื่อนไปไงมาไงว่ะ”
ไม่ใช่เสียงของผมหรอกครับ เสียงของหมูนะครับ เสียงทักทายของเขาเหมือนกับคนที่รู้จักกันมานานแรมปี ผมจึงหันกลับไปมองหน้าเขา
“รู้จักกันเหรอ หมู”
“อืม...รู้จักซิครับ ไอ้กันต์เนี๊ยเพื่อนซี้ผมเลยละครับ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลจนจบมหา’ลัย”
ผมพยักหน้าให้หมูก่อนที่ผมจะหันกลับไปทางไอ้กันต์อีกรอบ ไม่รู้มันจะมาตามหาผมหรือเปล่า แต่พอผมหันกลับไปไอ้กันต์มันกลับทำหน้าโล่งใจปนกับสงสัย
“ไอ้เชี๊ยหมู...มึงมาทำอะไรอยู่ที่นี่”
เสียงไอ้กันต์ถามเพื่อนมันกลับ สองคนนี้คงสนิทกันจริงครับเนื่องจากคำพูดที่ใช่เรียกกันซิ พอไอ้กันต์ถามเสร็จ มันก็เดินมานั่งที่พักแขนของเกาอี้ผม พร้อมกับโอบแขนของมันมาที่ไหล่ของผม พอผมมองหน้ามัน มันก็ยิ้มครับ ไอ้มาดเสือเมื่อกี้หายไปหมดแล้ว
หมูเองก็มองผมสองคนสลับกัน เขาเองก็คงจะพอเดาออกได้ว่าผมสองคนมีความสัมพันธ์กันอย่างไง ขนาดเด็กอมมือยังเดาออกเลย
“กู...ก็มาดูแลแขกของโรงแรมไง”
“อืม...เดี๋ยวนี้เจ้าของโรงแรมต้องลงมาดูแลแขกของโรงแรมเองถึงขนาดนี้เลยหรือไงว่ะ”
ผมคิดขึ้นมาได้ทันที่ เพื่อนของไอ้กันต์ที่มันบอกว่าเป็นเจ้าของโรงแรมก็คือหมูเองเหรอ นั่งคุยกันอยู่ตั้งนานผมก็ลืมถามเขาไปว่า หมูเขาทำงานอะไร
“ก็ต้องมีบ้างโว๊ย...กูเห็นขิงเขามาว่ายน้ำคนเดียวกลัวว่าจะเหงากูเลยมาว่ายเป็นเพื่อน”
“แต่คนนี้คงไม่ต้องหรอก มีเจ้าของดูแลอยู่แล้วไม่ต้องห่วง”
“ก็ถ้าเจ้าของดูแลไม่ดี มันก็น่าดูแลต่อว่ะ”
ผมเหมือนเห็นแสงบางอย่างออกมาจากประกายตาของสองคนนี้ ก่อนที่มันจะก้มหน้าลงมาพูดกับผม
“ขิง....ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดได้แล้วไป ขึ้นจากสระแล้วไม่รีบเปลี่ยนชุดเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“แต่...”
ผมกำลังจะพูดขัดขึ้นมา ผมก็เจอสายตาดุๆ ส่งมาให้คนกำลังคุยสนุกอยู่เลย ดันมีตัวมารมาขวางเสียได้
“ไม่มีแต่ครับ...เราต้องมีเรื่องต้องคุยกันยาวนะครับคืนนี้ รู้หรือเปล่าว่าพี่กับนายชัยตามหาขิงจนทั่ว....นายชัยพาคุณขิงไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดได้แล้ว”
มันพูดออกมาอย่างนี้ผมเองจะพูดอะไรได้อีกละครับ ผมจึงลุกขึ้นมาพร้อมกับเดินไปกับนายชัย ปล่อยให้ไอ้กันต์มันคุยกับเพื่อนมันต่อ แล้วผมก็ไปอาบน้ำของที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้แขก ระหว่างทางที่กำลังเดินกลับมาผมก็ถามนายชัยว่า
“นายชัยผมทำให้คุณเดือดร้อนหรือเปล่า”
“เปล่าครับ...ผมไม่เดือดร้อนอะไร แค่ผมตกใจนิดหน่อยที่เอาเสื้อผ้าไปส่งที่ห้องแล้วไม่เจอคุณ ผมเลยโทรตามนายมานะครับ”
“ดีแล้วล่ะ...ผมต้องขอโทษจริงๆ นะที่ไปไหนโดยที่ไม่ได้บอกคุณก่อน พอดีเห็นสระแล้วก็อยากเล่นขึ้นมาก็เลยลงมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร”
“ครับ”
นายชัยรับคำสั้นๆ พอดีกับที่ผมเดินมาถึงที่สองคนนั้นคุยกันอยู่ พอไอ้กันต์มันเห็นว่าผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว มันก็ลุกขึ้นเดินมาหาผม
“ไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อนยังไม่ได้ลาคุณหมูเลย”
“ไม่ต้องหรอกขิง..ไปกันได้แล้ว”
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ หมูก็เดินมาหาผมเสียก่อน
“ขิงครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับ คืนนี้ผมนัดกับไอ้กันต์ไว้แล้วว่าผมจะขอเลี้ยงอาหารขิงกับไอ้กันต์นะครับแล้วเจอกัน”
“ครับ”
แล้วหมูก็โบกมือลาผมพร้อมกับเดินแยกกับผมไปทางที่ผมเดินออกมาเมื่อสักครู่ พอหมูเดินหายไปจากสายตาแล้ว ผมก็ก้มหน้านิ่ง ผมกลัวไอ้กันต์มันจะโกรธผมเหมือนกัน เพราะอยู่ดีๆ ผมก็หายตัวมาโดยที่ไม่บอกใคร ครั้งนี้ถือว่าผมผิดจริง
“ไอ้กันต์..”
“อะไร...”
มันปลายตามามองผมนิดนึง แล้วมึงจะเสียงเข้มไปทำไม แค่นี้ก็ใจไม่ดีแล้ว ไม่ใช่ผมกลัวมันนะครับ แต่มันก็ดีกับผมมาก ก็เลยเกรงใจมัน
“ก็...”
ผมเอานิ้วมือดึงเสื้อมันไว้เบาๆ ไอ้กันต์มันเลยหยุดเดิน แล้วหันมามองผม
“มีอะไรว่ามา”
เม่ง...เข้มได้ใจนะมึง
“ก็...ขอโทษที่หายออกมาโดยที่ไม่ได้บอกใครไว้ก่อน”
“อืม...รู้ตัวก็ดีแล้วรู้ไหมว่าพอชัยมันโทรไปบอกพี่ พี่รีบออกมาเลย พี่เป็นหวงขิงมากรู้ไหม”
พอไอ้กันต์มันพูดอย่างนี้ผมก็ยิ่งใจไม่ดี ไอ้ชั่ว มึงจะดีเกินไปแล้ว มาทำให้กูรู้สึกผิดอีก
“อย่าทำหน้างั้นซิขิง พี่ไม่ได้โกรธจริงๆ นะครับ พี่แค่เป็นหวงเท่านั้นเอง แต่ว่าขิงไปรู้จักไอ้หมูได้ไงครับ”
ผมเหลือบตาขึ้นมองมันนิดนึง
“ก็กูว่ายน้ำอยู่ดีๆ เขาก็ขอลงมาว่ายด้วย กูไม่ใช้เจ้าของสระนี่ กูก็เลยบอกว่าแล้วแต่ เขาก็เลยมาลง พอกูว่ายจนเหนื่อยแล้วกูก็เลยขึ้นมานั่งริมสระ หมูเขาก็มาขอนั่งด้วยแล้วเขาก็เลี้ยงน้ำกูอ่ะ”
“อืม...ต่อไปขิงห้ามไปรับอะไรจากใครรู้ไหม ถ้าอยากได้อะไรให้บอกพี่ พี่จะหามาให้เข้าใจหรือเปล่าครับ”
“อืม..เข้าใจแล้ว”
ผมชักเริ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับกลายๆ อย่างไงก็ไม่รู้
“แล้วขิงไปเอาชุดว่ายน้ำมาจากไหนครับ พี่จำได้นะว่าขิงไม่ได้เอาอะไรมา”
“โง่..จริง กูก็ซื้อใหม่ซิ แล้วทำไมล่ะ”
“ก็ไม่ทำไม ...แค่ไม่อยากให้ใครมาเห็นขิงในชุดแบบนั้นอีก”
“หึง...หรือไง ต่อไปจะใส่กางเกงขายาวลงว่ายก็ได้”
ผมประชดมันไป
“ครับพี่หึง....พี่เห็นขิงคนเดียวก็พอแล้วครับ พี่ไม่อยากให้ใครมาเห็นอย่างที่พี่เห็นอีก”
พอมันพูดงี้ผมเลยหมดคำพูดกับมันครับเพิ่งมีคนพูดอย่างนี้กับผมคนแรก พอกลับมาถึงห้องผมก็แก้ตัวโดยไปหยิบเสื้อตัวที่ผมซื้อให้มันมายื่นให้มัน
“อะไรครับ”
ผมว่ามันโง่ของจริงครับ เห็นอยู่ว่าเป็นอะไรยังจะมาถามอีก
“ก็เสื้อไง ไม่เห็นเหรอ”
“ก็เห็นนะแต่จะยื่นมาให้พี่ทำไมครับ”
“ก็ซื้อมาให้ แต่อย่าคิดอะไรลึกนะ เห็นว่าสวยดีเลยซื้อมาก็เท่านั้น”
“เหรอ..แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้วครับ”
มันอมยิ้มแหละครับ ผมชักรู้สึกทะแม่งอย่างไม่รู้เหมือนคู่รักเขาทำกันเลย
และมันก็สนองผมด้วยการใส่เสื่อตัวนั้นลงไปกินขาวกับหมูที่ห้องอาหารของโรงแรมครับ หลังจากทานอาหารเสร็จหมูก็ชวนผมสองคนไปเที่ยวสถานที่แห่งหนึ่งเป็นร้านเหล้านะครับ แต่ก็มีที่สำหรับไว้ดิ้นกัน
พอไปถึงผมก็ขอแยกไปเข้าห้องน้ำก่อน มันเป็นนิสัยที่แก้ไม่ได้ ไปถึงไหนต้องเข้าห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก พอผมทำธุระส่วนตัวเสร็จกำลังจะเดินกลับมาที่โต๊ะ ระหว่างทางที่ผมกำลังเดินกลับไปนั้นผมก็เจอกับไอ้พี่เฟคครับ แต่มันไม่ได้มาคนเดียวครับ มันมากับเด็กคนที่ผมเห็นนั้นแหละกำลังนัวเนียกันเลย คงเป็นจริงอย่างที่ผมคิดนั้นแหละครับ ผมจึงไม่ได้สนใจมาก แต่ตอนที่ผมกำลังเดินผ่านผมก็ได้ยินว่า
“ไม่เอานะครับบอส ลงมานั่งดีๆ ก่อนเร็ว เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหวจะโดนทั้งคืนนะครับ”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ บอสทำอย่างนี่ พี่เฟคไม่ชอบเหรอครับ”
“ก็ชอบครับ”
“ชอบก็ดีแล้วล่ะครับ ก็บอสจะไม่ได้เจอพี่เฟคต้องหลายวัน กว่าพี่เฟคจะขึ้นมาหาบอสอีกอ่ะ”
“ไม่เอานะคนเก่ง เราตกลงกันแล้วไงครับว่าบอสจะมาเรียนอยู่ที่นี่ไง แล้วพี่จะมาหาบ่อยๆ นะครับ”
แล้วผมก็เดินผ่านมาโดยไม่ได้ยินว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันอีก
“ขิงทำไมไปนานจังล่ะห้องน้ำคนเยอะเหรอ”
พอมาถึงไอ้กันต์มันก็ถามทันที่
“เปล่า..”
ผมปฎิเสธมันไป
“ไอ้กันต์”
“ครับว่าไง”
“เมื่อกี้กูเจอไอ้พี่เฟคด้วยล่ะ”
“ครับ...แล้วไง”
“มันมากับใครอ่ะ....มึงต้องรู้แน่เลย”
“มันจะมากับใครก็ปล่อยมันเถอะขิง เรามาสนุกกันดีกว่า”
ไอ้กันต์มันไม่ยอมตอบผม แต่มันทำดุผมอีก อย่างนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลย
-
บีมล่ะ
พี่เฟคเอาบีมไว้ตรงใหน :angry2:
-
เฟคร้ายนะกล้านอกใจบีม :m16:
-
เฟคนอกใจเหรอ.......??????????????????????????
หรือว่าขิงเข้าใจผิด
แต่การกระทำเข้าใจถูกนะ
หลายใจจริง
บีมหาคนใหม่เลย
-
ไอ้เฟคแกนอกในบีมจริง ๆ ด้วยมาซุกกิ๊กที่เหนือถึงขั้นส่งเรียน :3125:
ไม่รู้จะด่ายังไงดีเลยไอ้บ้านิ :angry2:
:pig4: คะ
-
สาธุความแตกเร็วๆที่เถอะ สงสารบีม
ส่วนขิงกันต์ เฮ้ออออออ โล่งไปที
-
อ่านนิยายทีไร
รู้สึกว่าชอบคู่รองมากกว่าคู่หลักทุกที
แล้วเรื่องนี้ก็เข้าอีหรอบดิม ทุกที
-
ขอให้บีมรู้ความจริงซะที่ เห็นแบบนี้แล้วเจ็บใจแทนเป็นการนอกใจที่ไม่น่าให้อภัยที่สุด เลิกเถอะนะสงสารบีม
-
ขอให้ความแตก
สงสารบีมอ่ะ ขิงไปบอกที
-
นอกใจบีมเหรอพี่เฟค ชิชิ แต่กันต์กับขิงเริ่มมีวิวัฒนาการในทางที่ดีนะเนี่ย
-
อ้าวๆๆ อิพี่เฟคทำไมทำตัวอย่างนี้ล่ะ..
จะบอกว่าญาติกันก็คงไม่ใช่แล้วช่ะนะ :z6:
-
พี่เฟคมันยังไงกันแน่
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:monkeysad:สงสารบีมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
เกียจอีเฟคคคคมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :angry2:
-
อีพี่เฟค ไอ้เราก็นึกว่าเข้าใจผิด
แย่จริง นอกใจน้องบีมอีกแล้ว
-
ตอนต่อไปขอเป็นตอนบีมรู้ความจริงได้มั้ยคะ อยากให้เฟคเจ็บเจียนตายอ่ะ นะๆคนเขียน :m5:
-
อยากรู้ว่าระหว่างบีมกับบอส ใครมาก่อนกันแน่
เฟคจะเยอะไปมัย กันย์ ขิง เริ่มหวานกันแล้วๆ
-
อ่าว พี่เฟคมาเคลียร์ด่วน o18
-
เฟคแม่งเลวว่ะ พูดกันขนาดนี้สงสัยนอกใจมาตั้งนานแล้ว
ขอให้บีมจับได้ไวๆ จัดหนักๆเฟคมันเลย :fire:
-
ชื่อบอส ระลึกชาติได้ว่่าเป็นคนที่มีอะไรด้วยตอนแรกๆนี่หว่า :m16: :m16:
-
ไอ่พี่เฟค ทำงี้ได้ไงเนี่ย น้องบีมโดนสวมเขาเข้าให้แล้ว
ปล.ขอบคุณนักเขียนคับ หนุกมากมาย
o13 o13 o13 o13 o13
-
เกลียด เฟค หว่ะ เลว ทำเป็นกั๊กคนอื่นแล้วตัวเองมามั่วกับอีกคน
เสียดายแทนพ่อเค้าที่ยกลูกชายให้ดูแล เฮงซวยจริงๆ :m31: :m16: :fire:
-
ไอ้พี่เฟคคคค
-
พี่เฟค ก็ชอบเฟคสมชื่อซะจริง :m16:
สงสารบีมอะ
ส่วนขิงกันต์ :o8:
-
ไอ่เฟคคคคคค เอ็งตายยยยย :z6:
ขอให้บีมรู้เร็วๆ เกลีียดไอ่เฟคแม่งงงงง :beat:
-
ไอ้เฟค แกตายยยยยยยยยยยยย
:beat:
-
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะเฟค
ผิดหวังจริงๆ
-
ตายแน่ไอ้เฟค
-
ไอ้พี่เฟค :serius2:.....ไม่รู้จักจำหาเรื่องอีกแล้วนะ
สงสารบีม :เฮ้อ:
-
หรือว่าเนื้อเรื่องของกันต์กับขิงตอนนี้
เป็นช่วงที่เฟคกับบีมยังไม่ได้คบกันจริงๆรึเปล่า
ประมาณช่วงแรกๆของเรื่อง แต่ขิงกับกันต์ก็ตึ่งโป๊ะกันมานานแล้วหนิ
พยายามคิดในแง่ดีนะเนี่ย............. :call:
-
ผมนั่งมองคนทั้งคู่เดินจูงมือไปด้วยกัน เดินห่างจากผมไปเรื่อย ดูแววตาที่เขาทั้งคู่มองกันแล้ว ช่างมีความสุขเหลือเกิน ผมมองภาพของคนทั้งสองด้วยความรู้สึกที่ว่า ผมไม่เข้าใจคนทั้งสองเลย โดยเฉพาะคนตัวเล็ก ที่กำลังยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขนั้น ผมอยากรู้จริงๆ ว่าหัวใจของเขาทำด้วยอะไร ถึงได้ทำแบบนี้ แต่ผมก็คงต้องทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น
ผมนั่งมองทั้งคูเดินไปด้วยกันเพื่อซื้อน้ำมาให้ผมนั้นเอง อ่ะมีใครทำหน้าสงสัย ไม่ต้องสงสัยหรอกครับก็อย่างที่บอกนั้นแหละ คนที่เดินจับมือกันไปนะเป็นไอ้แบงค์กับน้องไผ่ครับ และที่ผมไม่เข้าใจก็คือน้องไผ่นั้นเอง ผมจะเล่าย้อนให้ฟังนิดนึงนะครับ
ผมเดินออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร ที่เหมือนกับว่าพวกผมไปหลอกน้องเขามาให้ไอ้แบงค์อย่างไงก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่ แต่ที่แน่นอนที่สุดก็คือคนที่ไปเรียกน้องเขามาตอนนี้เดินผิวปากอย่างมีความสุขอยู่ข้างหน้าผม ผมจึงเร่งความเร็วในการก้าวเท้าให้ทันไอ้คนข้างหน้า ที่พอมีของมาล่อนิดล่อหน่อยมันก็ทำได้ทุกอย่างนั้นแหละ
“เดี๋ยวไอ้อ้น”
ผมเร่งความเร็วให้ทันไอ้อ้นแล้วจับไหล่ของมันไว้เพื่อให้มันหยุดเดินแล้วหันหน้ามาคุยกับผมดีๆ และมันก็ได้ผล ไอ้อ้นมันหยุดแล้วหันหน้ามาทางผม
“มีอะไรคร๊าบบบ...คุณบีม ผมจะรีบไปเล่นบอลคร๊าบ”
“มึงว่าดีแล้วหรือว่ะ ที่ปล่อยไผ่มันไว้อย่างนั้นอ่ะ”
“ดีซะยิ่งกว่าดีอีกนะมึง ไอ้แบงค์มันจะได้เคลียร์กันให้จบๆ ไปจะได้ไม่ต้องค้างคาใจทั้งสองฝ่าย ดีไม่ดีมึงอาจได้ไอ้น้องไผ่ของมึงมาเป็นเพื่อนสะใภ้ก็ได้นะมึง”
“แล้วเมื่อกี้ ตอนแรกมึงเหมือนกับไม่อยากให้สองคนนี้..”
“มึงหยุดพูดเลยไอ้บีม นั้นมันตอนนั้นโว๊ย...มึงหัดอยู่กับปัจจุบันหน่อยซิว่ะ”
ผมล่ะเชื่อเลยไอ้คนที่อยู่กับปัจจุบัน ผมว่ามันได้สินบนก้อนงามแน่มันถึงพลิกลิ้นได้ขนาดนี้ พูดจบมันก็ออกเดินไปสนามบอลอย่างที่มันตั้งใจไว้นั้นแหละครับ ส่วนผมนะก็ต้องเดินตามมันไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
เอาว่ะปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาตินั้นแหละอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดล่ะว่ะงานนี้ พอไปถึงสนามบอลผมก็เจอกับน้องอีกคนชื่ออ็อดหรือไงนี่แหละ แต่ที่แน่ๆ น้องเขาเป็นเพื่อนกับไผ่มัน พอน้องเขาเห็นผมสองคน น้องเขาก็ยกมือไหว้ผมสองคนทันที
“สวัสดีครับพี่อ้น พี่บีม”
“อืม..สวัสดี แล้วแบ่งฝ่ายกันเล่นหรือยังว่ะอ็อด”
ไอ้อ้นถามน้องมัน ถึงเรื่องแบ่งฝ่ายเล่นบอลซะงั้น
“ยังเลยครับ...แต่พี่อ้นครับไผ่ล่ะครับ”
อ็อดมันถามหาเพื่อนของมันทันที ไอ้อ้นมันก็ทำหน้ามึนครับไม่ยอมตอบน้องเขาไป แถมวิ่งไปเล่นบอลซะเฉยเลย เลยกลายเป็นว่าผมต้องตอบน้องมันไปแทน
“ไผ่มันกำลังคุยธุระกับเพื่อนพี่อยู่ครับ”
เมื่อมันได้คำตอบจากผมมันก็วิ่งไปเล่นบอลครับ ส่วนผมก็นั่งมองอยู่ข้างสนาม ไม่มีใจจะเล่นครับบอลนะ เล่นกันไปเล่นกันมาก็เริ่มมืดครับ แต่ว่าไผ่มันก็ยังไม่กลับมาไม่รู้ว่ามันฆ่ากันตายไปแล้วมั้ง
พอพูดปุ๊บก็พากันเดินมาเชียว มองจากหน้าทั้งสองคนแล้วเรื่องคงจบด้วยดี แต่ผมมองเห็นหน้าไอ้แบงค์มีรอยแดงๆ อยู่ถ้ามองไม่ผิดคงเป็นรอยมือนั้นแหละครับ และคนที่ทำให้มันเกิดก็คงเป็นคนตัวเล็กที่เดินมาด้วยกันนั้นแหละ ไม่รู้นะเนี๊ยว่าดุเหมือนกัน
พออ็อดมันเห็นเพื่อนมันเดินมา มันก็เลิกเล่นบอลแล้ววิ่งไปหาเพื่อนมันครับ ส่วนไอ้แบงค์ก็เดินมาหาผมครับ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันแต่หน้าตามันไม่ค่อยดีเท่าไร ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินหายไปด้วยกัน
“เป็นไงว่ะมึงเรียบร้อยหรือเปล่า”
ผมแกล้งถามมันไปอย่างนั้นแหละดูจากหน้ามันแล้วก็คงรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ระดับนี้แล้วโว๊ย...”
“ไอ้ขี้คุย แล้วแบงค์หน้ามึงไปโดนอะไรมาว่ะเป็นรอยเชียว”
ผมแกล้งทักมันผมอยากรู้ว่ามันจะตอบผมว่าอย่างไง
“ก็น้องไผ่เม่ง..ตบหน้ากูว่ะ ดีนะถ้าเป็นคนอื่นกูต่อยตายแล้ว”
“อ้าวทำไมไผ่มันมึงถึงไม่ต่อยล่ะ”
“ก็..กูทำไม่ลงว่ะ แค่เห็นหน้าใสๆ นั้นมีน้ำตากูก็อ่อนไปหมดแล้วล่ะ น้องมันอยากทำอะไรกูยอมมันหมดแหละ และอีกอย่างกูก็ผิดจริงๆ ที่ไปทำอย่างนั้นกับน้องมันอ่ะ”
“อนาคตกลัวเมียนี่หว่า”
“ใครบอกกูกลัวเมีย..กูแค่ไม่อยากทำให้เขาเสียใจเฉยๆ ว่ะ”
“5555ยอมรับแล้วไงว่าไผ่มันเป็นเมียมึงอ่ะ”
“อืม...”
“แล้วน้องมันยอมรับหรือเปล่าล่ะว่ามันเป็นอะไรกับมึง”
“ไผ่มันก็ไม่ยอมรับหรอก แต่กูจะลองว่ะคนเนี๊ยถูกใจกู”
“เออ”
ผมหันไปมองเห็นไอ้คนต้นเรื่องอีกคนครับ ตอนนี้มันเล่นบอลเสร็จแล้วกำลังจะไปล้างหน้า ผมมีเรื่องต้องถามมันครับ
“แบงค์กูไปก่อนนะโว๊ย เดี๋ยวโทรหา กูมีเรื่องต้องคุยกับไอ้อ้นหน่อย”
“ให้กูไปด้วยป่ะ”
“ไม่ต้องหรอก เจอกันพรุ่งนี้แล้วกัน”
ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งออกไปก่อนที่เป้าหมายจะหายตัวไป ไอ้อ้นมันยิ่งหายตัวไวอยู่ด้วย ผมวิ่งตามมันไปที่ห้องน้ำ ผมยืนรอมันอยู่ที่หน้าห้องน้ำ จนมันออกมา
“อ้าว..ไอ้บีมมึงยังไม่กลับอีกเหรอ”
“ยังกูรอมึง มีเรื่องอยากถามหน่อย”
“เรื่องอะไรว่ะ”
“ก็เรื่องไผ่มันไง มึงพูดมาว่ามึงรู้เรื่องอะไร เมื่อกี้ตอนอยู่ต่อหน้าไอ้แบงค์หมือนมึงจะพูดอะไร แต่ไม่ยอมพูดนะ”
“กูไม่มี คนอย่างกูจะไปรู้อะไรล่ะ มึงอย่ามาใส่ความกูไอ้บีม”
ผมเดินไปหามัน
“อ้น...”
ผมพูดเน้นๆ ใส่มัน ไอ้อ้นหลบตาวูบ คงมีเรื่องอะไรแน่ๆ งั้นมันไม่หลบตาผมหรอก
“เออ...กูบอกก็ได้”
“ก็แค่นั้นว่ามา...”
“คือไอ้ไผ่นะมันมีแฟนแล้ว”
“ห่ะ....น้องมันมีแฟนแล้ว แล้วทำไมมึงไม่บอกไอ้แบงค์ไปล่ะ”
“ก็กูไม่กล้าพูดนี่หว่า”
ไอ้เวรเอ๋ย...ที่เรื่องอื่นล่ะพูดเป็นต่อยหอยเชียวที่เรื่องสำคัญอย่างนี้กลับเงียบ
“แล้วแฟนน้องมันเป็นใครว่ะกูอยากรู้”
“กูบอกไปแล้วมึงก็เงียบไว้เลยนะ ก็เพื่อนมันนั้นแหละ”
“ห่ะ...น้องอ็อดนะเหรอ”
“อืม...”
ผมว่าแล้วเชียวปัญหาใหญ่แล้ว แต่บางทีไอ้อ้นมันอาจมั่วข่าวมาก็ได้
“แล้วมึงรู้ได้ไง”
ไอ้อ้นเลยเล่าไปถึงเรื่องที่มันไปเจอสองคนนั้นจูบกันอยู่หลังร้านอาหารตอนที่ไปเลี้ยงอะไรกันสักอย่างนี้แหละ
“พี่บีมครับ...น้ำมาแล้วครับ”
เสียงใสๆ เรียกผม ผมยิ้มรับน้องเขา แม้ว่าในใจจะไม่เข้าใจว่าทำไมน้องเขาถึงยอมมาคบเป็นแฟนกับไอ้แบงค์ทั้งๆ ที่ตัวเองก็คบกับเพื่อนอยู่แล้ว แล้วน้องอ็อดยอมได้ไงที่ที่ปล่อยให้น้องไผ่มาทำอย่างนี้ เพราะผมก็เห็นว่าทั้งสองคนก็ยังพูดคุยกันดี แต่ก็ปลอยไปเถอะเรื่องของพวกมัน เรื่องของตัวเองก็ยังไม่รอดเลย นี่ไอ้เฟคมันก็ไปเชียงใหม่เป็นอาทิตย์แล้วโทรไปก็ไม่ค่อยรับไม่รู้เป็นอะไร
“ขอบคุณครับไผ่ แล้วเพื่อนๆ ไปไหนกันหมดล่ะครับ”
ผมชวนน้องมันคุย
“คนอื่นไปอ่านหนังสือกันหมดครับ”
“แล้วไผ่ไม่อ่านหนังสือกับเขาเหรอครับถึงได้มีเวลามากับไอ้แบงค์ได้”
“ผมอ่านจบแล้วครับพี่บีม”
“เป็นไงแฟนกูเก่งป่ะล่ะ”
เสียงแหลมขึ้นมาเชียวนะมึงไอ้แบงค์ไอ้ควายแก่กินหญ้าอ่อน
“จ๊า....เก่ง แต่มึงก็อย่าพาน้องเขาเสียล่ะ”
“โด่...ดับไหนแล้ว รับรองกูไม่พาน้องเขาเสียแน่นอนรับรองได้ แต่ว่าเพื่อนเลิฟมึงไปไหนล่ะ”
“ใครไอ้อ้นหรือไอ้จูล่ะ”
“ก็ไอ้อ้นตัวแสบไง”
“มันไม่มาวันนี้มันติดกองละครเข้าไปถ่ายหนังที่ต่างจังหวัด อีกสองวันกวามันจะกลับ”
“อืม...”
แล้วผมก็นั่งคุยเล่นกับสองคนนั้นอีกสักพักก่อนที่ไผ่มันจะขอตัวไปเรียนบ้าง จนผมรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำก็เลยเดินแยกออกมาจากไอ้แบงค์แล้วผมก็เจอกับขิง
หลังจากที่ผมไม่เจอกับขิงนานมาก เหมือนว่าเขาจะหลบหน้าผมอยู่ แต่ครั้งนี้เหมือนว่าเขาจะเดินมาดักผม แต่ไม่เจอกันไม่เท่าไร ดูหน้าของเขาดูสดใสขึ้น
“บีม....ผมขอพูดอะไรได้หน่อยได้หรือเปล่าไม่นานหรอก”
ผมยืนคิดลังเลอยู่นาน...พวกคุณช่วยตอบผมทีว่าผมจะคุยกับขิงดีหรือไม่ดี.....
-
อู้ย..งง ลำดับเหตุการณ์ และเวลากันงงเลยคราวนี้
:pig4: คะ
-
ยังไงก็คุย
เอาให้เคลียร์
-
คุยไปดิ มันมีผัวแล้วไม่เป็นไรหรอก555 เผื่อจะตาสว่างขึ้น
ว่าแต่เรื่องน้องๆ นี่มันยังไงกันหว่า งง ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
-
เห็นด้วยกับรีบนๆครับ ชักงงแล้ว
-
“บีม....ผมขอพูดอะไรได้หน่อยได้หรือเปล่าไม่นานหรอก”
ผมยืนคิดลังเลอยู่นาน...พวกคุณช่วยตอบผมทีว่าผมจะคุยกับขิงดีหรือไม่ดี.....
ดีเลยบีม คุยกับขิงเลย จะได้ รู้ สักที่ ว่า ไอ้เชี่ยเฟค มัน แอบไปส่งเสียเลี้ยงดู ไอ้บอส เด็กขายอายุ 19 ที่ ไอ้เฟคมันเปิดซิง แล้ว บีมไปเจอ จนต้องมาเสร็จ ไอ้ห่ากันต์ อีกรอบไง
-
:m16:
ขิงพูดไปเลยว่าอิเฟคมีกิ๊ก
:z6:
-
ตกลงอิพี่เฟคมันเฟคสมชื่อ เลวยันเม็ดเลือดเลยใช่ไหม ไม่มีสำนึก
น้องบีม ทิ้งอย่างเดียวเลยนะ เขี่ยทิ้งไปเลยของโลว์เกรดอย่างนั้นน่ะ ชิ
-
สั้นไปอะ ยังไม่จุใจ หายอยากเลย
ขิงฟ้องเลยๆ เอาเข้าเฟคมันน้ำตาตกในไปเลย
-
อย่าได้ลังเลคับ คุยเลยยยย
-
ขิงจะบอกเรื่องพี่เฟคแน่ๆเลย
-
คุยเลยจ้าบีม
เพราะเค้าก้ออยากรุเหมือนกันว่า เด็กพี่เฟคคนนั้นน่ะเป็นใคร
:angry2:
-
ขอให้บีมเชื่อขิงเุถอะนะ สาธุ ขิงมันเปงคนดีแล้ว ไม่รุ้จะคุยอาไรแต่ให้เชื่อไว้ก่อน :call: :call:
อยากจะ :z6: :z6:อิพี่เฟคซักหลายๆรอบ สันดานไม่เคยเปลี่ยนนะ หึ :angry2: :angry2:
ปล. น้องไผ่ เอาไงล่ะจ๊ะ วันทองหรอน้องงงงงงงงงงงง o22
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ดีเลยบีม คุยกับขิงเลย จะได้ รู้ สักที่ ว่า ไอ้เชี่ยเฟค มัน แอบไปส่งเสียเลี้ยงดู ไอ้บอส เด็กขายอายุ 19 ที่ ไอ้เฟคมันเปิดซิง แล้ว บีมไปเจอ จนต้องมาเสร็จ ไอ้ห่ากันต์ อีกรอบไง
แรงส์ แต่ก็รู้สึกเหมือนกัน o13
-
ดีเลยบีม คุยกับขิงเลย จะได้ รู้ สักที่ ว่า ไอ้เชี่ยเฟค มัน แอบไปส่งเสียเลี้ยงดู ไอ้บอส เด็กขายอายุ 19 ที่ ไอ้เฟคมันเปิดซิง แล้ว บีมไปเจอ จนต้องมาเสร็จ ไอ้ห่ากันต์ อีกรอบไง
แรงส์ แต่ก็รู้สึกเหมือนกัน o13
ช่ายเห็นด้วยตามนั้น
-
คุยกันอะดีแล้ว จะได้เข้าใจกันซะที
-
รีบคุยกะขิงเลยคับบีมจาได้รู้ว่าไอ่เฟคมันชั่วขนาดไหน งานนี้ให้อภัยไม่ได้แล้ว
ปล.อินไปรึป่าวเรา คิคิ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคับ
-
คิดเหมือนกันเลยว่าอ่านแล้ว งง ยังไงก็ไม่รู้
-
ตอนนี้ คงเป็นตอนที่ขิงคงจะได้ขอโทษและปรับความเ้ข้าใจกะบีมซะที
อยากให้บีมรู้ความเลวไอ่เฟคเร็วๆ
-
ถ้าบีมรู้
แล้ว..ยังไม่เลิกไอ่เฟค
กูล่ะนับถือ
เลิกกกกกกกกก อย่างเดียว
โว้ยยยยยยยย
-
เฟคเตรียมหาคำอธิบายดีๆ มาให้บีมได้เลย
+1 ค่ะ
-
กลับมาต่อเดี๋ยวนี้นะะะะะะะะะะ
-
หลังจากกลับจากเชียงใหม่ ผมก็ตัดสินใจกลับไปเรียนอีกครั้ง พวกไอ้ปิงมันดีใจใหญ่ครับ มันนึกวาผมโดนลากไปฆ่าเสียแล้ว ผมเลยตอบแทนมันด้วยฝ่ามือไปหนึ่งที ข้อหาปากไม่เป็นมงคลเท่าไร และมีอีกอย่างที่ผมยังไม่ได้ทำและผมควรจะต้องทำอย่างยิ่ง แต่ผมก็ลังเลมันอยู่ว่าผมจะเริ่มต้นอย่างไง
“เป็นอะไรไปครับขิง ทำไมเงียบๆ ไปล่ะวันนี้ ไม่มีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังบ้างเหรอ”
เสียงไอ้กันต์มันทักผม มันคงสงสัยนะครับว่าวันนี้ผมเป็นอะไรไป พอขึ้นมาบนรถได้ก็ไม่พูดไม่จาหรือกัดมันเหมือนทุกวัน ผมหันไปมองมันครับ มันเองก็มีโน็ตบุ๊ควางไว้ที่ตักเหมือนกัน มันคงเล่นเฟชบุ๊ค หรือไม่ก็อ่านเมล์งานของมันนั้นแหละครับ
“ไอ้กันต์ ถ้ามึงทำผิดกับใครสักคนหนึ่ง มึงว่ามึงควรไปขอโทษเขาหรือเปล่าว่ะ”
ไอ้กันต์มันพับจอโน๊คบุ๊คเก็บทันที
“มันก็แล้วแต่นะขิงว่า คนที่พี่ทำผิดด้วยเป็นใคร แล้วพี่ทำผิดกับเขาแค่ไหน”
“แต่ถ้ามันเป็นความผิดมากละมึง ผิดที่เรียกว่าถ้าเขาฆ่ามึงได้เขาคงทำไปแล้ว”
“555555 ขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ไม่ตลกนะมึง เอาจริงซิ คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่๐”
“เอาจริงก็ได้ พี่จะไปขอโทษเขา แม้ว่าเขาจะเมินใส่หรือว่าจะฆ่าพี่ พี่ก็จะไปขอโทษเขา ถ้ามันทำให้พี่สบายใจขึ้นและไม่เป็นกังวลอย่างนี้ไง”
คิดไม่ผิดที่มาปรึกษามัน ถึงมันจะเลว แค่ความคิดบางอย่างมันก็พอใช้ได้
“ขอบคุณนะที่ให้คำตอบกับกูอ่ะ”
“อะไรนะขิงว่าไงนะ พี่ฟังไม่ได้ยิน”
กูว่าแล้วคุยกับมันดีๆ ไม่ได้เกิน 10 นาทีมันก็เริ่มกวนตีนอีกแล้ว ผมว่ามันได้ยินนั้นแหละแต่มันทำเป็นไม่ได้ยินชิ....
“กูบอกว่าขอบคุณ”
มันยิ้มครับ แล้วมึงจะยิ้มเพื่อ...?
“ยิ้มอะไรไอ้กันต์”
“เปล๊า....”
เสียงสูงได้อีกนะมึง จากนั้นผมก็กลับไปคิดหาวิธีในการที่จะไปขอโทษใครคนนั้น
แล้วผมก็คิดได้วิธีสุดเจ๋ง...ไม่มีอะไรหรอกครับก็เดินไปหาเขาตรงๆ นั้นแหละวิธีของผมชนมันตรงๆ นี่แหละ ผลมันจะออกมาเป็นอย่างไงก็ว่ากันไปเลย วันนี้ทั้งวันผมคอยตามเป้าหมายอยู่ตลอดเวลา แต่เป้าหมายก็ไม่เคยได้อยู่คนเดียวสักที เขาจะมีเพื่อนๆ ของเขาประกบอยู่ตลอด และโอกาสของผมก็เดินมาถึง เมื่อเป้าหมายของผมเดินออกมาจากกลุ่มเพียงลำพัง ผมจึงรีบเดินไปดักเขาเสียก่อน ที่เขาจะหายไปอีก
“บีม....ผมขอพูดอะไรหน่อยได้หรือเปล่าไม่นานหรอก”
บีมเขาอึ้งเหมือนกับว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็เข้าใจว่าถ้ามีใครไปทำร้ายเขาขนาดนั้นเป็นผม ผมก็ไม่อยากพูดหรือเจอหน้าเขาอีกแน่ๆ ผมแทบกลั้นหายใจเพื่อลุ้นกับคำตอบที่บีมจะให้ผม
“ก็ได้...ขิงมีเรื่องอะไรจะพูดกับบีมล่ะ ว่ามาซิ ขิงมีเวลาไม่มากนักหรอกนะ บีมมีเรียนอีก”
ถึงแม้น้ำเสียงของบีมจะไม่เหมือนเดิม เหมือนตอนที่เราเป็นแฟนกัน แต่ยังดีที่เขายังยอมฟังคำพูดของคนเลวๆ อย่างผม
“คือ...ผมจะมาขอโทษบีมกับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ผมรู้ว่าผมขอมากไปที่จะให้บีมยกโทษให้ผม เพราะผมรู้ว่าเรื่องที่ผมทำกับบีมมันร้ายแรงมาก แต่ผมอยากขอโทษด้วยใจจริง ไม่ว่าบีมจะให้ผมทำอะไรผมก็ยอมทำให้ทั้งหมด ถ้ามันจะเป็นการลบความผิดที่ติดอยู่ในใจของผมลงได้บ้าง”
ผมยืนนิ่งเพื่อรอคำตอบที่บีมจะตอบผมกลับมา
“แค่นี้ใช่ไหมขิง”
น้ำเสียงของบีมเย็นชามาก
“อืม...ใช่”
“งั้นขิงเดินมาใกล้ๆ บีมหน่อยได้ไหม”
ผมไม่รู้ว่าบีมต้องการอะไร แต่ผมก้เดินไปหาบีม ตามที่บีมต้องการ พอผมเดินไปถึงบีมก็เขย่งตัวขึ้นมาจุ๊บที่ปากผมเบาๆ
“นี่สำหรับการลาจากของเรานะขิง ขิงรู้ไหมว่าบีมรักขิงมากแค่ไหน...รักมากขนาดที่ว่าขิงทำร้ายบีมมากขนาดนี้ บีมก็โกรรธ ก็เกลียดขิงไม่ลง ดังนั้นบีมจะไม่ยกโทษให้ขิงหรอกนะ เพราะขิงไม่เคยโกรธขิงเลย”
พอพูดจบขิงก็ต่อยหน้าผมอีกครั้งจนผมหน้าหันไปตามแรงหมัดของบีม
“และนี่สำหรับความจริงใจที่ขิงไม่เคยมีให้บีมเลย”
ขิงพูดไปพร้อมกับน้ำตา ภาพนั้นมันยิ่งสร้างความสะเทือนใจให้กับผมเป็นอย่างมาก ถ้าผมไม่เลว ไม่คิดหาเงินด้วยวิธีง่ายๆ ด้วยการไปเล่นพนันบอล ผมกับบีมอาจจะไม่จบด้วยกันอย่างนี้
“และนี่สำหรับคำว่าเพื่อนนะขิง”
แล้วบีมก็ยื่นมือมาจับกับมือของผม ทำไมคนเรามันถึงได้ดีขนาดนี้ ผมมองข้ามบีมไปได้อย่างไงกัน แต่ถ้าให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมมันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วล่ะ ผมได้แต่สัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายบีมได้อีกไม่ว่ามันคนนั้นจะเป็นใคร ผมจะปกป้องบีมให้ถึงที่สุด
“ขอบใจนะบีม...สำหรับทุกอย่าง”
“แล้วเจอกันนะขิง บีมไปเข้าห้องน้ำก่อน มีเวลาว่างก็โทรมานัดไปกินข้าว ดูหนังบ้างก็ได้ บีมยังใช้เบอร์เดิมนะ”
แล้วบีมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ สำหรับผมมันเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยที่เดียว ต่อไปผมก็แค่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองให้ได้ก็แล้วกัน
“เป็นไง...วันนี้ยิ้มมาเชียว ไปขอโทษเขาคนนั้นมาแล้วซิ”
ไอ้กันต์มันทักทันที ที่ผมก้าวขึ้นไปนั่งคู่กับมันที่ด้านหลังของรถโดยที่มีนายชัยนั่งประจำอยู่ที่พวงมาลัย
“อืม...ใช่ ไอ้กันต์มึงรู้ป่ะ กูสบายใจมากเลยวันนี้”
“ครับ...รู้แล้วเห็นหน้าก็พอเดาได้แล้วล่ะ”
จากนั้นมาผมก็ใช้ชีวิตที่สงบสุขอย่างที่ควรจะเป็นจนสอบเสร็จนั้นแหละครับ เครียดเกือบตาย ก็ผมไม่ได้ไปเรียนตั้งนาน ดีที่ไอ้ปิงมันช่วยติวให้ก็เลยรอดตัวไปได้ ส่วนความสัมพันธ์ของผมกับบีมก็ดีขึ้นครับ เราเคยแอบไปกินข้าวด้วยกันครั้งหนึ่ง ใช่...แล้วครับต้องใช้คำว่าแอบเพราะว่าขืนไอ้กันต์มันรู้ว่าผมไปกินข้าวกับคนอื่นผมจะต้องเดือดร้อนอีกแน่ๆ แต่อะไรที่มันห้ามผมชอบทำครับ
“ไอ้กันต์วันนี้กูจะไปเที่ยวกับเพื่อนกูนะ”
“เฮ๊ย...ไม่ได้ ถ้าขิงอยากไปรอไปพร้อมพี่ซิครับ”
ผมโทรไปบอกมันหลังจากต้องทนอยู่ในห้องมาหลายวันหลังจากสอบเสร็จ พอดีพวกไอ้ปิงมันโทรมาชวนพอดี ก็เลยหวานเลยผม
“ไม่เอา...ขี้เกียจรอ เพื่อนกูรออยู่ ที่โทรมาบอกเพราะไม่อยากให้เป็นหวงเฉยๆ ไม่ได้ต้องการคนไปด้วย ถ้าวันไหนอยากได้เจ้ามือจะบอกนะ แค่นี้แหละจะไปแล้วห้ามโทรมากวนด้วยรู้ไหม และไม่ต้องเป็นหวง กูเอานายชัยไปด้วย”
ผมร่ายยาวเลยครับเพราะรู้ว่าถ้าผมปล่อยให้มันพุด ผมก็อด และผมก็รีบเอานายชัยมากันมันไว้อีกชั้นหนึ่ง แล้วผมก็ออกไปท่องราตรีกับนายชัยและพวกไอ้ปิงครับ ก็ตามผับเหมือนเดิมนั้นแหละครับ
“ไอ้ขิงน้องคนนั้นเขาอยากรู้จักมึงว่ะ”
“คนไหนว่ะ”
หลังจากมานั่งกันได้หลายชั่วโมง ไอ้ปิงมันก็มาสะกิดให้ผมหันไปมองน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่มันไปคุยกับเพื่อนของเธอเมื่อสักครู่
“ก็เสื้อแดงสายเดี่ยวไง เขาสนใจมึงว่ะ มึงไม่ลองหรือว่ะ เพื่อว่าคืนนี้จะได้มีอะไรทำแก้เหงา กูว่าพักนี้มึงเขี้ยวเล็บหายไปเยอะเลยนะ”
ผมมองเด็กคนนั้น มันก็น่าสนอยู่เหมือนกัน ผมก็อยากรู้ว่าผมยังมีอะไรกับผู้หญิงได้หรือเปล่า และอีกอย่างไอ้กันต์มันก็บอกว่าผมจะมีอะไรกับผู้หญิงก็ได้มันไม่ว่า
ผมตัดสินใจไม่นานผมก็เดินไปหาน้องเขาเลย เพียงแค่พูดกันไม่นานน้องเขาก็ยินยอมที่จะไปกับผมแล้วคืนนี้
“นายชัยเอากุญแจรถมาซิผมจะไปข้างนอกกับน้องเขา”
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อเอากุญแจรถกับเขา
“แต่คุณขิงครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกนายชัยไอ้กันต์มันไม่วาอะไรหรอก”
“งั้นก็ได้ครับ แต่ผมต้องไปด้วยนะครับ ผมจะไปรออยู่ที่หน้าโรงแรม”
ผมตอบตกลงกับนายชัยก่อนที่ผมจะพาน้องเขาขึ้นรถมากับผม นายชัยพาผมมาที่โรงแรมระดับกลางๆ ครับ แต่ผมไม่สนใจหรอก ว่ามันจะดีหรือแย่ขนาดไหน ข้างถนนยังเคยมาแล้ว ผมก็แค่หาทางระบายบ้างเท่านั้น
ผมพาน้องเขาไปเปิดห้อง ไม่ต้องบอกหรอกครับระหว่างทางที่ขึ้นห้องน้องเขาก็ทั้งจับทั้งดึงจนน้องชายผมตื่นตัวไปหมด ไม่รู้ว่าจะใจร้อนอะไรขนาดนี้ พอเข้าห้องได้ก็ไม่พูดอะไรมากครับไฟมันถูกจุดให้ติดมาตั้งนานแล้ว แล้วผมจะรออะไรล่ะ
-
ขิงทำตัวน่ารักขึ้นนะเนี้ย
-
เฮ้ย! ขิง เอาจริงเหรอ?????????????????
-
กันต์ไม่ว่าจริงเหรอ?
:เฮ้อ:
-
เมื่อไหร่บีมจะรู้ว่าถูกนอกใจสักทีนะ น่าสงสารบีมสุดๆเลย
ส่วนขิง ระวังตัวนะนาย
-
ทำผัวเสียใจนี่บาปนะคะน้อง
-
งะ ยังไม่เคลียส์ เรื่อง เฟค กะ บอมเลยอะ ขิงปล่อยผ่านได้ไง
กระชิบบอก บีมให้ไป ยำ เฟคซะ
-
อยากรู้เรื่องเฟค
-
:กอด1: thx
-
ก็พอเข้าใจขิงนะ ก็ผู้ชายอะจะให้ทำไงใช่ปะ
:pig4: คะ
-
:monkeysad:สงสารบีมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :monkeysad:
-
อ่ะ คราวนี้อาจมีงานเข้าได้
ว่าแล้วขิงจะบอกบีมเรื่องพี่เฟคมั้ย รออ่านต่อจ้า
ปล. ช่วงที่ขิงไปขอโทษบีมอ่ะคะ เห็นคนแต่งมีพิมพ์สลับชื่ออยู่หลายที่ทีเดียว ลองกลับขึ้นไปอ่านอีกทีนะคะ ^^
-
หวังว่างานคงไม่เข้านายขิงเหมือนคราวก่อนนะ
:z3: :z3: :z3:
-
ขิงกับบีมดีกันแล้ว :mc4:
-
ดีแล้วที่ขิงกับบีมคืนดีกัน หันมาจับมือกันแล้วพิฆาตผัวเลวๆดีกว่า
ขิงยังไม่รู้มั้งว่าบีมคบกะไอเฟคเลยไม่ได้บอกได้เตือนบีมไป
ขอให้ความจริงแตกเร็วๆ
ส่วนขิงนี่ก็นะ อย่าไปนอนกะหญิงเลย ยังไงเราก็มีปั๋วแล้ว
เพราะยังไงก็คงไม่ชอบหรอกถ้าคนรักเราต้องไปเอาคนอื่น แต่จะแค่ระบาย ถ้าไ้อ้พี่กันต์ทำ ขิงก็คงไม่ชอบใช่มะ ก็ร่างกายคนรักเรา ไม่อยากให้ไปแนบกะคนอื่นหรอก
-
ดีแล้วที่ขิงกับบีมคืนดีกัน หันมาจับมือกันแล้วพิฆาตผัวเลวๆดีกว่า
ขิงยังไม่รู้มั้งว่าบีมคบกะไอเฟคเลยไม่ได้บอกได้เตือนบีมไป
ขอให้ความจริงแตกเร็วๆ
ส่วนขิงนี่ก็นะ อย่าไปนอนกะหญิงเลย ยังไงเราก็มีปั๋วแล้ว
เพราะยังไงก็คงไม่ชอบหรอกถ้าคนรักเราต้องไปเอาคนอื่น แต่จะแค่ระบาย ถ้าไ้อ้พี่กันต์ทำ ขิงก็คงไม่ชอบใช่มะ ก็ร่างกายคนรักเรา ไม่อยากให้ไปแนบกะคนอื่นหรอก
^
^
^
เห็นด้วยทุกประการ :fire: :m31: :m16:
-
5555+ เอาแล้วไงขิง มีใจให้ไอ้กันต์แล้วล่ะสิ หึๆ
-
เด็กคนนั้นของพี่เฟค คือใครกัน
เค้าอยากรุแล้วนะ :serius2:
-
ว่าแต่ว่าแบบนี้จะไม่มีเรื่องกับกันต์แน่เร้อ? :m29:
-
เฮ้อ ก็ยังเซ็งเรื่องพี่เฟคอยู่
รักบีมต้องจริงใจนะเฟ้ย o13
-
อีน้องบอสมันเคยโผล่มาในตอนแรกๆ เลย ที่เพื่อนไอ้เฟคมันเอามาให้นะ แล้วบีมเปิดประตูมาเจอตอนที่เฟคกับบอสมันกำลังทำอะไรกันพอดีอ่ะ จำได้เปล่า o18
:z6:ฝากให้อิเฟคที
ปล.คู่กันต์ ขิง น่ารักมากมาย :-[
-
พี่กันนี่ใจกว้างดีแท้ ขอคาราวะ
-
แล้วเมื่อไหร่บีมจะรู้ว่าอิพี่เฟคมันแอบมีกิ๊ก
-
เหอะๆ ก็เหมือนไอ้พวกมั่วไปเรื่อยๆแหละวะ
-
เฮ่ออออออออ มีแต่คนด่าไอ้พี่เฟก เออดีสมนํ้าหน้ามันนนนนนนนนน
-
ไอ้พี่เฟคแกตาย ฉันจะเอาสากไปตีหัวแก
-
จะดีหรอขิง ถึงพี่กันย์มันอนุญาติแล้วก้อเหอะ แต่แบบ คิดถึงใจมันบ้างน้ออออออออ :z2: :z2:
-
ขิง..มาขอโทษ
บีมยกโทษให้..แล้วเป็นเพื่อนกัน
แล้วจะมีวันที่ไอ่เฟคมาสารภาพ มั้ย
บีมก็ยกโทษให้....แล้วเราเลิกกัน
หุหุ
--ขอบคุณครับ คุณนักเขียน--
-
:angry2: อิเฟค เรื่องอิน้องบอสนี่จะเอาไงยะ :z6:
เหอๆๆ รอดูว่าพี่กันต์จะทำไงกะขิง :z2: :z2:
-
ผมเดินลงมาจากโรงแรมด้วยความไม่เข้าใจตัวเอง ว่าผมเป็นอะไรไป ผมเดินลงมาถึงชั้นล่างของโรงแรมรถของไอ้กันต์ที่ผมมากับนายชัยก็ยังจอดรอผมอยู่ พอนายชัยเห็นผมออกมาจากโรงแรมเขาก็รีบเปิดประตูรถลงมาหาผมทันที ผมเงียบ นายชัยก็เงียบต่างคนต่างไม่พูดอะไร นายชัยเดินนำหน้าผมไปแล้วเปิดประตูรถให้กับผม ผมจึงก้าวขึ้นไปบนรถโดยที่ไม่มองสิ่งรอบข้าง อารมณ์ความรู้สึกในตอนนั้นมันแปลกๆ พอขึ้นไปบนรถได้ผมก็เอนหลังพิงแล้วเอามือมาปิดหน้าของตัวเองไว้เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่หนักของตัวเอง
“เฮ้ย...”
ผมถอนหายใจออกมา
“เป็นอะไรไปครับขิงถึงกับถอนหายใจ”
ผมตกใจกับเสียงที่ผมได้ยิน ผมหันไปมองตามต้นตอของเสียงนั้นก็พบว่าเป็นไอ้กันต์ นั้นเอง มันหันหน้ามามองผมด้วยสายตาเศร้าๆ อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันยังคงใส่สูทในชุดทำงาน ด้วยความตกใจผมจึงโพล่งถามในสิ่งที่ผมอยากรู้ออกไป
“มึงมาได้ไงไอ้กันต์”
มันยิ้มให้ผมแต่เป็นยิ้มที่เศร้าๆ แต่มันไม่ตอบว่ามันมาได้อย่างไง แต่มันกลับพูดว่า
“พี่มารับกลับบ้านครับ”
มันพูดจบมันก็นิ่งไปอีกไม่พูดอะไรออกมา ผมมองไปทางนายชัย ต้องเป็นนายชัยแน่ๆ ที่โทรไปบอกกับมันว่าผมมาทำอะไรที่นี่ ถ้าอย่างนั้นมันจะรู้ได้ไง บรรยากาศในรถเงียบ ผมได้ยินแต่เสียงเครื่องยนต์ของรถที่เคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ
ไอ้กันต์มันดูนิ่งและเงียบผิดปกติจนผมลังเลว่าผมจะพูดอะไรกับมันดี ผมเกลียดบรรยากาศแบบนี้สุดๆ ต่อให้มันลุกขึ้นมาต่อยผมเสียยังดีกว่าให้มันเงียบอย่างนี้
“ทำไมเสร็จเร็วจังล่ะครับขิง”
หลังจากเงียบไปนานอยู่ดีๆ ไอ้กันต์มันก็ถามผมขึ้นมาเฉยๆ ทำเอาผมที่นั่งเกร็งอยู่ข้างๆ มันสะดุ้ง
“มึงว่าอะไรนะไอ้กันต์”
ผมถามมันกลับไปอีกครั้ง
“พี่ถามว่าทำไมเร็วจังละครับเพิ่งขึ้นไปได้ไม่ถึง 10 นาทีเลย”
แปลว่าไอ้กันต์มันต้องมารอผมตั้งแต่ผมขึ้นไปบนห้องนั้นแหละ
“ก็กูไม่มีอารมณ์ไงเลยไว”
ผมตอบมันไปอย่างนั้น เพราะความเป็นจริงก็อย่างที่ผมบอกมันนั้นแหละ ผมไม่มีอารมณ์จริงๆ ตอนแรกมันก็คึกคักดี แต่พอตอนที่ผมกำลังจะมีอะไรกับน้องคนนั้นความคิดแวบหนึ่งของผมก็คิดไปถึงหน้าไอ้กันต์เสียได้ ความคึกที่มีอยู่ก็หายไปเฉยๆ จนผมต้องใส่เสื้อผ้าแล้วก็ลงมาเจอมันนั่งหน้าเศร้าอยู่นี่ไงครับ
พอมันได้ยินผมพูดมันก็เงียบครับ
“แต่กูยังไม่มีอะไรกับน้องเขานะไอ้กันต์ สงสัยกูเรียนหนักไปหน่อยก็เลยไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกับน้องเขา”
ไม่รู้ว่าผมจะรีบพูดออกไปทำไมน้ำเสียงก็สั่นเหมือนกับว่าผมกำลังแก้ตัวเพราะกลัวมันโกรธ แต่แค่เห็นมันนิ่งอย่างนี้ผมก็ไม่อยากให้มันเข้าใจผมผิดเพื่อว่ามันจะทำหน้าดีขึ้นมาหน่อย
“เหรอ...ครับ”
มันยังนิ่งได้อีก น้ำเสียงที่มันพูดกับมันเย็นชามาก แถมมันยังไม่ยอมหันหน้ามาพูดกับผมอีก มันยิ่งบาดเข้าไปในหัวใจของผมมากขึ้น ผมว่ามันต้องโกรธหรืองอนผมแน่ๆ เลย
“ไอ้กันต์มึงโกรธกูเหรอ แต่มึงก็บอกกูเองนะว่ากูจะไปนอนกับผู้หญิงได้ไง”
“พี่ไม่ได้โกรธนะ แล้วเรื่องนั้นมันก็จริงอย่างที่ขิงพูดมาพี่จะไปโกรธขิงได้ไงล่ะครับ”
“แล้วมึงเงียบทำไมล่ะ”
“ก็ไม่มีเรื่องอะไรจะพูดไงครับ”
แล้วมันก็หันหน้าไปอีกทาง มันจี๊ดขึ้นมาในใจทันที ผมโดนมันเมินใส่
“ไอ้กันต์”
ผมเรียกชื่อมัน มันก็ยังนิ่งเหมือนเดิม
“กันต์”
มันยังคงเฉย แต่ผมกลับร้อนขึ้นผมจะยอมให้มันเมินใส่ผมอย่างนี้ไม่ได้
“พี่กันต์ครับ...หันหน้ามาทางนี้หน่อยซิ”
พอมันได้ยินผมเรียกมันว่าพี่มันก็หันมามองหน้าผมอย่างสงสัย เพราะว่ามันเคยขอให้ผมเรียกมันว่าพี่มานานมากแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยเรียกมันว่าพี่สักครั้งเลย แต่ครั้งนี้ยอม
“โกรธเหรอ...”
“........”
“งั้นงอน...”
มันยังนิ่งอยู่ไม่ยอมพูดกับผมแถมยังหันหน้าหนีผมเฉยเลย ผมมองจากอาการของมันแล้วงอนชัวร์ ผมจึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่ผมไม่เคยทำมาก่อน และไม่เคยคิดว่าจะทำด้วย
ผมขยับไปนั่งข้างๆ มันก่อนที่ผมจะย้ายที่นั่งของตัวเองไปนั่งอยู่บนตักของมัน ไอ้กันต์มันหันมามองหน้าผม ผมไม่รอให้มันพูดอะไรหรอก ผมรีบประกบปากกับมันทันที ส่วนก้นของผมก็คลึงไปบนตักของมัน ให้มันรู้เสียบ้างว่ามันไม่มีสิทธิ์เมินคนอย่างผม ผมจูบปากมันอย่างเนินนานเพื่อที่จะทำให้มันหายงอนผม
ผมทำทุกอย่างไปเพราะแรงพลักดันบางอย่างในใจของตัวเองจนลืมไปว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในห้องสองต่อสองกับมัน แต่ตอนนี้ผมอยู่บนรถที่กำลังเคลื่อนที่และมีนายชัยอยู่ด้วย
“หายงอนยัง”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มันไม่ตอบแต่มันพยักหน้าตาของมันดูไม่เศร้าอีกแล้ว มันกลับมาสดใสเหมือนเดิม
“ขออีกได้ป่ะวิธีง้อแบบนี้อ่ะ”
มันพูดออกมาดวงตาดูมีเหล์กลแปลกๆ หรือว่าที่มันทำเมื่อสักครู่มันหลอกผม แล้วมันก็เอามือของมันมากอดที่เอวของผมแล้วดึงเข้าไปแนบชิดกับตัวของมันก่อนที่มืออีกข้างของมันจะดันหัวของผมเข้าไปประกบปากกับมันอีกรอบ
“เอ่อ...นายครับพอก่อนเถอะครับข้างหน้ามีด่านตรวจ”
เสียงนายชัยดึงผมกลับมาอีกครั้งถ้านายชัยไม่พูดอะไรขึ้นมาผมว่าผมกับไอ้กันต์คงไปไกลกว่านี้แน่นอน และอารมณ์ของผมที่มันหดหายไปมันก็กลับมาคึกอีกครั้ง ไอ้กันต์มันก็ไม่แพ้ผมเหมือนกันน้องชายของมันก็ดันก้นผมอยู่
คืนนั้นกลับมาถึงคอนโดไอ้กันต์มันก็เล่นผมเสียหลายครั้งและก็เป็นครั้งแรกที่ผมเต็มใจมีอะไรกับมัน ส่วนไอ้กันต์มันบอกว่าสมกับที่ผมไปยั่วมัน ผมล่ะงงกับมันผมไปยั่วมันตอนไหน
“ขิงพี่ถามจริงๆ เถอะ ขิงไม่ได้มีอะไรกับน้องเขาจริงๆ เหรอ”
มันถามผมหลังจากที่เราเสร็จกิจกันครั้งสุดท้ายเมื่อตอนที่ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ตอนนี้ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของมัน
“อืม..จริง ไม่เชื่อกูหรือไง”
“เชื่อครับ”
เชื่อ...แล้วถามทำไม”
“ก็พี่อยากรู้ว่าทำไมขิงไม่มีอะไรกับน้องเขาล่ะครับ”
“ก็อย่างที่บอกไงไม่มีอารมณ์ อย่ามาถามอะไรมากได้ป่ะ ง่วงแล้ว แล้วอีกอย่างตอนบ่ายมีเรียน”
แล้วผมก็หลับไปจริงๆ มันคงเพลียจากอะไรหลายๆ อย่างด้วย ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปเหมือนกันแต่ผมรู้สึกมีความสุขที่ตอนนี้ชีวิตของผมเป็นอย่างนี้
ตอนเช้าผมตื่นมาก็พบว่าไอ้กันต์มันไปทำงานแล้วส่วนผมก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน
-
คู่นี้เริ่มใจตรงกันแระ อีกคู่สิ น่าเป็นห่วง :เฮ้อ:
-
เวลาคู่นี้เค้าดีๆกันแบบนี้ก็น่ารักนะเนี่ย...
แต่กรณีพี่เฟค..... รอเคลียร์ หุหุ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
วิธีง้อของขิงเข้าท่าดีพี่กันต์คงชอบมากๆ :m12:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ฮิ้ววววววว..อยากโห่อยากฮิ้วด้วยความดีใจ
อะไรก็ไม่รู้เนอะเราอ่ะ ดีใจเหมือนได้เขยได้สะใภ้เข้าบ้านแระ
-
คู่นี้เริ่มจูนกันติดแต่อีกคู่เริ่มสัญญาณขาดหายล่ะ และดูท่าคงต้องรีเซตใหม่ซะล่ะมั้ง
-
+1 ค่ะ
ต้องกันต์เท่านั้นใช่มั๊ยคะน้องขิง
-
น้องขิงร้ายเหมือนกันนนนน
:-[
:call:
-
ท่าทางคู่ไอ้พี่กันต์ กับ น้องขิง จะทำให้ หายใจหายคอโล่งหน่อย :เฮ้อ: :กอด1:
ส่วน คู่น้องบีมกับ ไอ้เวรเฟค ตูต้อง อึน กับมรึงต่อไปใช่มั้ยเนี่ย?? :seng2ped:
-
5555+ หมดอารมร์กับสาวๆ แล้วมามีอารมณ์ร่วมกับนายกันต์ซะงั้น
แบบนี้ก็เข้าทางพี่กันต์แล้วล่ะสิ เอิ้กส์ๆ
-
ขิงน่ารักจัง
-
วิธีง้อของน้องขิงน่ารักจริงๆ :o8:
-
ไอ้ย่ะๆ
จะรักกันละ
:-[ :-[ :-[
-
สรุปว่า ขิงกลายพันธุ์สมบูรณ์แบบ
-
คู่นี้เริ่มไปได้ดี แต่คู่โน้นจะได้กินมาม่าป่าวเนี่ย
-
คู่กันต์ ขิงเคลียร์ไปหนึ่ง :o8:
เหลืออีกคู่ ยังไม่เคลียร์ สงสารบีมอ่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย :เฮ้อ:
-
งอน...ยั่ว แต่ไม่มั่วนะ อิอิ
ปล. เป็นเราจะบอกเลยว่าไม่ทำแล้วกลัวแฟนโกรธ โฮะๆๆๆ
-
พี่กันต์นี่ก็งอนได้เท่ห์อีก
ปล. คิดถึงพี่เฟค กับ บีม :L1:
-
คู่นี้ดูท่าจะรักกันจิง ไรจิง ไม่น่าเป็นห่วง แต่อีกคู่เนี่ยสิ ไอ่พี่เฟคมาเคลียร์ด่วนๆ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เง้อออ
รอตอนพี่เฟคอยุ่น้าาา
ขิงน่ารักขึ้นอ่า :o8:
-
งอนแบบนี้พี่กันย์ชอบล่ะสิ ฮิๆ
แรงอ้ะขิง แรงเหมือนชื่อเลย ไม่หายก็ง้อแบบนี้ล้ะ
ใครจะทนไหวเนอะ ฮิๆ :oo1:
เดี๋ยวกลับมาอ่านเริ่มแรกดีกว่า อ่านตอนสุดท้ายก็ชอบซะแล้วค่ะคนเขียน
-
เริ่มแคร์กันมากขึ้น หุหุ น่ารักกกกกกกกกก
ใช้ความนิ่งสยบใช่มะพี่กันต์
-
:-[ ขิงแบบนี้ก็น่ารักดีนะเป็นบ่อย ๆ เราก็ชอบนะไม่ใช่แต่กันย์ที่ชอบ :z1:
:pig4: คะ
-
ง้อน่ารักอย่างนี้ไอ้พี่กันต์ต้องหาเรื่องงอนบ่อยๆซะแล้วววว...
-
งอนง้อกันน่ารักเชียว หุหุ
-
อ้าว บีมก็ งอล ขิงเหมือนกันนะ
วิธีการ ง้อทำไม ต่างกันละ แบบนี้
สองมาตรฐาน เลือกปฏิบัตินะเนี้ย
แอบ จิ้น ขิง กะ บีม ต่อไป คริคริคริ
******** เอาคืน ไอ้เฟค เรย น้อง บีม หุหุหุ************
-
พี่เฟคเรื่องบีม คงมีอีกยาว หึหึ
-
ก็ดี
ง้อกัน..มันดี
กี่ยกล่ะ หุหุ
-
หลังจากที่ได้พูดเปิดใจกับขิงไปแล้ว ผมกับขิงก็สนิทกันมากขึ้นดูขิงจะน่ารักและเอาใจผมมากขึ้น แต่ผมก็คงจะกลับไปคบกับขิงเหมือนเดิมไม่ได้หรอก เพราะผมก็ดูแล้วว่าขิงเองก็มีคนของเขาเหมือนกัน แต่เพียงว่าผมไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร เพราะตลอดเวลาที่เราออกไปไหนด้วยกันในช่วงหลังจากที่กลับมาคุยกันดีๆ ขิงจะต้องโทรไปบอกกับคนของเขาทุกครั้งมีน้อยครั้งมากที่จะไม่โทรไปบอก และผมเองก็มีคนของผมเหมือนกัน และผมก็รักคนของผมมาก เขาคือคนที่ผมยอมให้เขาทุกอย่างนั้นไงครับพูดจบเขาก็เดินมยิ้มมานั้นแล้ว
“บีมครับทำอะไรอยู่ครับ”
“กำลังเตรียมตัวครับพรุ่งนี้ผมว่า ผมจะออก ไปหาซื้อของกับขิงครับ”
“ห่ะ...อะไร ไอ้ขิงอีกแล้ว พี่บอกแล้วไงครับว่าอย่าไปยุ่งกับมันอีก บีมจำไม่ได้เหรอว่ามันทำอะไรกับบีมไว้”
“จำได้ครับ แต่มันก็ดีไม่ใช้เหรอครับที่ทำให้ผมได้เจอกับพี่เฟคไงครับ”
ไอ้เฟคมันหน้าแดงขึ้นมาพร้อมกับยิ้ม
“มันก็ใช้ครับ แต่พี่ว่า...”
“ไม่มีแต่ครับ...ผมกับขิงเป็นเพื่อนกันครับ และขิงเองก็คงมีคนของเขาแล้วละครับผมไม่สนใจหรอก เพราะผมเองก็มีคนของผมเหมือนกัน และผมก็รักคนของผมมากครับ”
ไอ้เฟคมันยิ้มครับ
“แล้วอีกอย่างพี่เฟคก็จะไปเชียงใหม่อีกแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมช่วงนี้ไปบ่อยจังงานที่นั้นยุ่งเหรอครับ ให้ผมไปช่วยไหม ช่วงนี้ปิดเทอมพอดี”
“ไม่เป็นไรครับบีม มันไม่ได้ยุ่งมากหรอกครับ มันเป็นช่วงก่อสร้างนะครับพี่เลยต้องไปคุมงานเอง ไอ้กันต์มันก็ไปนะครับ”
“อ่ะจริงอ่ะ..พี่กันต์ก็ไปเหรอครับ ผมอยากไปด้วยจังไม่ได้เจอพี่กันต์ตั้งนานแล้ว ได้แต่โทรคุยกัน แล้วเรื่องแฟนของพี่กันต์ล่ะครับ คนที่พี่เฟคบอกไปด้วยหรือเปล่า”
“คงไปมั้งครั้งที่แล้วไอ้กันต์มันก็เอาไปด้วย แต่พี่ว่าบีมไม่ต้องไปนะดีแล้วครับ แฟนไอ้กันต์มันนิสัยไม่ดี พี่ว่าพรุ่งนี้บีมจะไปกับไอ้ขิงใช่หรือเปล่าครับ งั้นพี่ว่าไปกับไอ้ขิงก็ได้ครับ แค่บีมต้องสัญญากับพี่ก่อนจะไม่ไปกินเหล้ากับมันนะครับ พี่ไม่ไว้ใจมัน”
“ครับได้”
วันต่อมาไอ้เฟคมันก็เดินทางไปเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า ส่วนผมก็ไปหาซื้อของกับขิงตามที่สัญญากันไว้พอตอนบ่ายก็เตรียมแยกย้ายกันกลับ
“บีมแล้วจะกลับอย่างไงล่ะครับ”
“คงกลับรถแท็กซี่นะขิงแล้วขิงล่ะกลับอย่างไงดูซิของเยอะเลย”
“อ๋อ...จะมีคนมารับอ่ะ เอาอย่างนี้ดีกว่าเดี๋ยวบีมกลับพร้อมเราก็ได้ตอนรอเราก็ไปกินกาแฟ”
“จะดีเหรอขิง คือ เราเกรงใจคนที่จะมารับขิงอ่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก แค่นิดหน่อยเองนะ อย่าขัดใจเราเลย”
ผมจึงพยักหน้าแล้วผมก็เข้าไปนั่งกินกาแฟเพื่อรอคนของขิงให้มารับ รอกันได้ไม่นานคนของขิงก็มารับตอนแรกผมคิดว่าเป็นแฟนของขิงเสียอีก แต่ดันไม่ใช่ ขิงบอกว่านี่เป็นลูกน้องของแฟนของขิงชื่อนายชัย
ผมนั่งรถไปกับขิงและขิงก็ขอแวะเข้าไปที่คอนโดก่อน จะได้เอาของไปเก็บแล้วจะออกไปข้างนอกกับผมอีก ผมก็ตามใจเขาครับ เพราะคอนโดของขิงเป็นทางผ่านที่จะไปบ้านของผมเหมือนกันและอีกอย่างรถนี่ก็ของแฟนขิงเขา
พอไปถึงคอนโดขิงก็ชวนให้ผมขึ้นไปด้วย ตอนแรกผมก็ไม่อยากขึ้นไปหรอกเพราะนึกถึงคำของไอ้เฟคที่ว่าผมไม่ควรไว้ใจขิง แต่ผมก็ทนต่อสายตาของขิงไม่ได้ ผมจึงขึ้นไป แต่ผมก็เตรียมพร้อมที่จะหนีถ้ามันมีอะไรผิดปกติขึ้นมาอีก
ขิงกดลิฟต์ขึ้นไปบนชั้นที่สูงที่สุดพอประตูลิฟต์เปิด ผมก็เห็นว่าทั้งชั้นมีเพยง 4 ห้องเท่านั้นแปลว่าแฟนของขิงก็คงรวยน่าดู พอมาถึงห้องนายชัยก็รีบเปิดประตูให้ทันที
ผมเดินตามขิงเข้าไปในห้องแล้วก็เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังให้พวกผมอยู่ แต่พอเขาหันกลับมามันก็สร้างความประหลาดใจให้กับผมและเขา
“พี่กันต์”
“บีม”
ขิงเองก็งงที่ผมรู้จักกับพี่กันต์ เขามองผมสองคนสลับกันไปมา
“อ้าวรู้จักกันด้วยเหรอบีม”
“รู้จักซิ...รู้จักดีเสียด้วย”
“อืม..งั้นบีมนั่งรอเราแป๊บนะ เอาของไปเก็บก่อน”
พอขิงเดินหายเข้าไปในห้องพี่กันต์ก็เดินมานั่งคุยกับผม
“ไปเจอขิงได้ไงล่ะบีม”
“ก็ผมนัดกับขิงออกไปซื้อของกันครับ แล้วพี่กับขิง”
“อืม...เป็นอย่างที่บีมเข้าใจนั้นแหละ”
พี่กันต์ตอบผม ส่วนผมก็ยิ้ม ถ้าเป็นจริงอย่างที่ผมคิดก็ดีซิ ขิงโชคดีแล้วที่ได้พี่กันต์มาเป็นแฟน เพราะพี่กันต์ใจดีจะตาย แต่ผมก็เริ่มคิดะไรได้บางอย่าง แล้วที่ไอ้เฟคมันบอกว่าพี่กันต์ไปเชียงใหม่กับมันหมายความว่าอย่างไงเมื่อพี่กันต์ก็ยังนั่งอยู่กับผม
“เออ...พี่กันต์ครับ แล้วพี่กันต์ไม่ได้ไปเชียงใหม่เหรอครับ เรื่องห้างที่กำลังสร้างใหม่นะครับ”
“อ้าวรู้เรื่องด้วยเหรอบีม ไอ้เฟคมันคงเล่าให้ฟังซิ พี่จะไปเหมือนกันครับแต่อีก3 วันนะครับถึงจะมีประชุมความคืบหน้านะครับ ไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรหรอก”
พอพี่กันต์ตอบเสร็จมันก็ทำให้ใจของผมหนักอึ้ง ผมนั่งคุยกับพี่กันต์อีกสักหนึ่งก็กลับออกมาพร้อมขิง ก่อนที่ผมกับขิงจะแยกกันตอนสามทุ่ม พอผมกลับเข้าห้องได้ ผมก็โทรไปหาไอ้เฟคทันที
“พี่เฟคทำอะไรอยู่ครับ”
ผมลวงข้อมูลจากมันก่อน
“พี่เพิ่งเลิกประชุมครับเหนื่อยมากเลย ประชุมกันทั้งวันพี่นะอยากกอดบีมให้หายเหนื่อยจังเลย”
“จริงเหรอครับ...บีมก็เหมือนกันครับ...เออแล้วพี่กันต์ทำอะไรอยู่ครับ บีมอยากคุยกับพี่กันต์จัง”
ผมถามหาพี่กันต์ทันที ผมอยากรู้เหมือนกันว่ามันจะตอบผมว่าอย่างไง
“เออ..งไอ้กันต์มันนอนแล้วนะบีม อย่าไปกวนมันเลย คุยกับพี่คนเดียวก็ได้นะครับ”
แล้วไอ้เฟคมันก็คุยไปเรื่อยๆ ผมก็ตอบมันไปบ้าง แต่ใจของผมกำลังคิดอย่างหนักว่าทำไมไอ้เฟคมันจะต้องหลอกผมด้วยว่าพี่กันต์ไปด้วย ผมไม่เข้าใจ
ไอ้เฟคมันคุยจนดึก ผมจึงวางสายจากมัน ผมคิดยังไม่ออกว่าทำไม...แต่ผมก็ยังไว้ใจมันครับ มันคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างของมันครับจากนั้นอีกอาทิตย์หนึ่งมันก็กลับมาครับ ผมก็ยังนิ่งเฉยไม่ถามเรื่องของพี่กันต์อีก ผมต้องรออะไรหลายๆ อย่างให้มันชัดเจนมากกว่านี้ก่อน
ไอ้เฟคเองพอกลับมามันก็ทำตัวปกติ พอดีที่เป็นช่วงที่พี่กิจกับหมวดก้องต้องเข้ามาอบรมที่กรุงเทพด้วยมันเลยยิ่งทำให้ผมไม่มีเวลามาใส่ใจกับเรื่องนี้
-
เฟคเลวจริง
-
ใก้ลถึงจุดแตกหักแล้วมั้ง
-
ได้เวลาแก้แค้นแล้วนะบีม จัดเต็มให้ไอ้พี่เฟคไปเลย
-
คิดถึงน้องบีมรีบมาต่อนะมันค้างงงงงงงง :sad4:
ขอร้องงงง:call:
-
ลุ้นมากมาย ยังไงก็อย่าดราม่ามากเลย เครียด :call:
ปล. คิดถึงทุกคน :man1:
-
ทำไมเฟคทำแบบนี้เนี่ยยยย
-
เฟค
อ๊ากกกกกกกกกกกกก :angry2:
แกมันเลว
:beat:
:m31: ขิงบอกบีมไปเลย
เข้าใจไม่ผิดแล้วตอนนี้
คลั่ง :fire:
-
:fire: :fire: :fire:
-
เดี๋ยวได้มีเรื่องแน่ๆ หุหุ บีมระแคะระคายแล้วด้วย แถมจับโกหกเรื่องกันฑ์ได้อีก..
-
ยุทธการจับชู้ กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วใช่มัยเนี่ย
เอาให้เข็ดๆ
-
เมื่อไหร่ความจะแตก 555555555
-
เตรียมฆ่าคนหลายใจเลยบีม ไปซื้อเครื่องปั่นน้ำผลไม้รอเลย :pigangry2: :pigangry2: :pigangry2:
:z4: :z4: :z4:
-
ถ้าพี่เป็น บีม จะตามแอบตาม กันต์กับขิงไปเชียงใหม่ อีกที
งานนี้ อาจจะใช้บารมีพ่อบีม เล็กๆน้อยๆ จับให้ได้คาหนัง คาเขา
เลิกแม่งเลย เซ็งหว่ะ พวกทำอะไรไม่เคลียร์ แล้ว ระแวงคนอื่นจะเป็นแบบตัวเอง
:fire: :m31: :angry2:
เฟคถึงแกจะรักบีมจริง แต่แกก็ชั่วและเลวจริง แกทำกับบีมยังไง ก็ ขอให้ อิห่าบอสมันทำกับแกร้อยเท่า หมั่นไส้โว้ย
-
ถ้าจับได้ไล่ทันกันโจ้งๆๆ บีมจัดหนักเลยนะ :z6:
ตัดเลยตัดเลย ฉับ ฉับ ฉับ :z2:
-
บีมจับได้แล้วเฟคเสร็จแน่ o18
-
กรี๊ดดดดด o22 ต่อเลยได้มั้ยคนเขียนที่น่ารักจ๋า :z3: ขอร้องล่ะๆ :call: ส่วนบีมอย่าเอาไอเฟคไว้เลย ตบมันแล้วเลิกเลย :beat:
-
สันดานไม่เคยเปลี่ยน ดวกมากกกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6:
-
ไอ้พี่เฟคมันกำลังทำอะไร
น้องบีมอย่าผลีผลาม ใจเย็นๆ สืบหาความจริงก่อน ถ้าเห็นแน่ชัดแล้วว่าไอ้พี่เฟค มันทำไม่ดี จัดหนักเลย
-
คิดซะว่า..
แฟนไปเที่ยว
เล่นเสียวกับคนอื่น
..คะรวย..
เหอะ..กูเลิก
มาม่าน่ะครับ คุณนักเขียน
จัดมา..ผมชอบ หุหุ
-
:z6:เอาให้ดิ้นไม่หลุดเลยนะน้องบีม
+1 สำหรับน้องบีม
-
เฟคเลวมาก ปากบอกรักๆแล้วทำทำไมว่ะ :fire:
-
ดี มาก น้อง บีม ต้องจับให้มั่น คันให้ตาย
สาเหตุนี้หรือเปล่า ที่ เฟค ไม่ชอบหน้าขิง เพราะ รู้ความลับของ เฟค ที่ซุกกิ๊ก เล็กเด้กน้อยไว้
สวมวิญญาณจอมโหด เลย น้องบีม
-
เตรียมตัวมันส์กันดีกว่า หึๆ
ไอ้พี่ีเฟค ตายอย่างเขียดแน่งานนี้!!
-
ถ้าชัดเจน ก็ตัดจบกันไปเลย :angry2:
-
จัดหนักเลยบีม......อย่างนี้ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด :angry2:
อิพี่เฟค....เตรียมตัวให้ดี o18
-
พึงมาอ่านสนุกมาก
-
ไอ่พี่เฟคนี่เลวววว ได้ใจจิงๆ
ทำอย่างนี้กับน้องบีมได้ไงเนี่ย
ตาสว่างได้แล้วน้องบีม
o13 o13 :angry2: :angry2: :angry2: o13 o13
-
นี่มันนอกใจจริงๆ เหรอ ยังไม่อยากจะเชื่อเลย
แต่ก็เชื่อไป 80% แล้ว เศร้า
ปล. ลืมหมวดก้องพี่กิจไปแล้วนะเนี่ย
-
เตรียมตัวหาคำอธิบายดีๆ ให้บีมเค้าด้วยนะคะ
-
อย่างนี้เรียกเจตนานอกใจ ไร้ข้อแก้ตัว
ใช่ว่าจะเริ่มต้นมาดี ยังจะทำตัวเลวอีก
น้องบีมจัดหนักค่ะ ขอร้อง!!!
-
ขิงต้องช่วยบีมนะ
-
อยากอ่านต่อแล้ววววอ่าา
สรุปว่าบีมกับพี่เฟคนี่คู้กันจิงหรอๆ :serius2: :serius2:
-
สนุกมากกกกกกเลย มาต่อไวๆๆนะคับ +1 ให้เป็นกำลังใจ
อีเฟคแม่งเลวได้ใจจริงๆๆๆเลย แอบไปหาอีดอก(ชอคการี) เลววววววควร :beat: :beat: :beat: :beat:และ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ส่วนบีมเองก็ควร :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:นะ
-
เลวได้โลไอ้บ้า อุตสาชอบมาตลอดคิดว่าดีไอ้เลว :angry2:
บีมถ้ารู้ความจริงแล้วเลิกกับมันไปเลยนะไม่ต้องไปสนใจมันอีก
:pig4: คะ
-
อยากให้บีมรู้ความจริงเร็วๆ แล้วอยากให้ไอเฟคเจ็บปวดกะสันดานมันนาน ๆ ชิส์ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกมากกกกกกเลย มาต่อไวๆๆนะคับ +1 ให้เป็นกำลังใจ
อีเฟคแม่งเลวได้ใจจริงๆๆๆเลย แอบไปหาอีดอก(ชอคการี) เลววววววควร :beat: :beat: :beat: :beat:และ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ส่วนบีมเองก็ควร :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:นะ
ชอบเม้นท์นี้ :laugh: ฮ่าฮ่า ด่าได้สะจวยยยมั่ก +1 ให้เลยครับ
แล้วคืนนี้..จะหาคนจริงใจ เจอมั้ย จะบวกให้เค้าอ่ะ อิอิ
:กอด1:
-
ก็คนมันสันดารเลว ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาไง
-
เฟคทำงี้ได้ไงอ่ะ ไม่ได้ล่ะนะบีมอย่างนี้มันต้องสั่งสอนให้รู้จักเจ็บ รู้จักสำนึกซะบ้าง
-
อีตาเฟค เลววววมากๆๆๆๆๆๆๆทำงี้กับบีมได้ไง ชิย์ๆๆๆๆๆ*10000000000000 :z3: :z3: :z3:
-
เฟคเลววววมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ไอ้เฟค :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
น้องบีม :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าฟฟฟ +1 อิอิ
-
อย่างนี้ต้องพิสูจน์นะบีม
-
จัดให้หนักนะกับคนแบบนี้ o18 :laugh:อย่าให้รอด
-
ต่อเร็วๆๆๆๆๆ 5555+ กำลังอินเลย ฮุๆๆๆ สนุกคับชอบ +1ให้ :mc4: :mc4: :z6: :z6: :beat:
-
คนเรานี่น้า มีของจริงอยู่ในมือ ยังหาเศษหาเลย ถ้าบีม รู้ จะคุ้มมั้ยเฟค
-
มาให้กำลังใจคนเขียนครับ เรื่องของบีมกับเฟคคงไม่ค่อยราบรื่นแล้วสิ ส่วนอีกคู่ท่าทางจะไปกันได้แล้ว รอติดตามอยู่นะ
-
มากด+ดัน คนเขียนจ้า
อยากรู้ว่าบีมจะจัดการกับเจ้าเฟคจั๋งได๋
-
มาต่อได้แล้ววววววววววว
-
รอๆๆ
-
ผมโบกมือลาพี่กิจกับหมวดก้องที่ขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวกลับค่ายกัน ผมซื้อของหลายอย่างฝากไปให้พ่อกับแม่และก็ไอ้ตัวแสบด้วยผมกลับมาที่ห้องก็เจอกับไอ้เฟคที่หน้าหงิกเป็นตูดอยู่
“เป็นไงพวกนั้นกลับไปแล้วเหรอ...”
น้ำเสียงห้วนๆ ถามผมทันที่ ทีผมเดินผ่านมันไป
“อืม...กลับไปแล้วจะให้มาอยู่ที่นี่ได้ไง พวกพี่กิจเขาก็มีงานของเขา แล้วอย่ามาทำเสียงอย่างนี้ได้ป่ะพี่เฟค”
“เสียงอย่างไง”
“ก็ไอ้เสียงอย่างเนี๊ย”
ผมเดินมานั่งข้างๆ มันพร้อมกับตบปากมันไปเบาๆ ครั้งหนึ่ง ด้วยความหมั่นใส้ แล้วไอ้เรื่องที่โกหกผมครั้งก่อนผมก็ยังไม่ได้ถามเลย ที่งี้มากวนตีนอีกแล้วเจอดีหรอก
“บีม...พี่เจ็บนะมาตบปากกันได้ไง ใช้ซิพี่ไม่ได้มียศมีตำแหน่งเหมือนกับพวกนั้นนี่”
มันทำงอนใส่ผมอีก
“เอ่อ...อยากเข้าใจอย่างนั้นก็ตามใจนะพี่เฟค ถ้าพี่คิดว่าพี่ทำอย่างนี้แล้วผมจะสนใจ พี่คิดผิดแล้วล่ะ”
ว่าแล้วผมก็เดินลุกหนีมันไป ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องทำอย่างนี้กับมันด้วย แล้วมันก็มาทำอย่างนี้กับผม มันต้องเป็นผมที่ต้องโกรธมันซิถึงจะถูก ต่างคนต่างเงียบกันอยู่อีกพักใหญ่ไอ้เฟคมันก็เป็นฝ่ายเข้ามาง้อผมก่อน
“บีม...บีมครับพี่ขอโทษนะ หายงอนนะ”
“งอนอะไร...ผมไม่ได้งอนพี่เลยนะ”
“ไม่งอนแล้วทำไมทำหน้าอย่างงี้ล่ะ”
มันพูดพร้อมกับเอามือมาจับที่หน้าของผม แล้วส่ายไปมาจนผมเริ่มรำคาญจึงจับมือของมันออก แต่มันก็ไม่ยอมเอาออกง่ายๆ ครับจนผมต้องตีมือของมันไปอีกครั้งหนึ่งมันถึงยอมเลิกไปครับ
“เลิกเล่นได้แล้วพี่เฟคผมไม่อยากมาเล่นเกมส์ประสาทกับพี่อีกแล้วนะ อยู่ดีๆ พี่ก็ลุกขึ้นมาทำตัวงี่เง่า”
“ก็พี่ห่วงบีมอ่ะ ตั้งแต่สองคนนั้นมา บีมก็ไปสนใจสองคนนั้นจนทิ้งพี่ไว้คนเดียว”
“พี่เฟค พี่ไม่เข้าใจหรือไงว่าพี่กิจกับหมวดก้องนะเขาเป็นใคร แล้วพี่เป็นใคร ถึงอย่างไงผมก็ให้วามสำคัญกับพี่มากกว่าอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้พี่เขามาอบรมกันผมก็เลยต้องดูแลนิดหน่อยเอง”
“พวกนั้นโตแล้วจะไปดูแลทำไม”
“พี่เฟคเองก็โตแล้วทำไมพูดไม่รู้เรื่องล่ะ”
“พี่....”
“ไม่ต้องพูดะไรแล้ว บีมจะออกไปข้างนอกแล้วเชิญพี่เฟคอยู่คนเดียวเถอะ ผมไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว”
ผมพูดจบผมก็ลุกขึ้นทันที ไอ้เฟคมันก็เร็วครับมันรีบมารวบตัวผมไว้แล้วดึงผมลงไปกอดอยู่บนที่นอน ผมก็ดิ้นครับ ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มโกรธความเอาแต่ใจของไอ้เฟคมากขึ้นเรื่อยๆ ขืนอยู่นานกว่านี้ผมอาจจะพูดอะไรออกไปแรงๆ ก็ได้
“ปล่อย..”
“ไม่ปล่อย”
ยิ่งผมดิ้นแรงมากขึ้นเท่าไร ไอ้เฟคมันก็ยิ่งกอดผมแน่นมากขึ้นเท่านั้น ผมบอกให้มันปล่อยผมมันก็ไม่ยอมปล่อยผม ผมกับมันดิ้นกันอยู่บนที่นอนกันอยู่พักใหญ่จนผมเหนื่อย ผมจึงนอนนิ่งๆ ปล่อยให้มันกอดผมอยู่อย่างนั้น
“ปล่อยได้แล้วพี่เฟค”
ผมบอกมันอย่างเหนื่อยหน่าย ผมต้องการอยู่นิ่งๆ โดยที่ไมมีมันมากวนผมอยู่อย่างนี้ ไอ้เรื่องที่ว่าจะออกไปข้างนอกผมก็เลิกคิดไปแล้ว แต่ไอ้เฟคมันไม่ยอมปล่อยผม
“พี่ไม่ปล่อยถ้าพี่ปล่อยบีมไป บีมก็จะหายไป ไม่กลับมาอีก พี่ขอโทษนะบีมพี่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้พี่ผิดเอง”
ไอ้เฟคมันพูดพร้อมกับสะอื้นไปด้วย นี่มันร้องไห้ด้วยเหรอ ผมไม่เข้าใจมันเลยมันจะร้องไห้ไปทำไม
“พี่เฟค..พี่จะร้องไห้ทำไมกัน ผมไม่ไปไหนแล้วครับปล่อยผมเถอะผมอึดอัดหายใจไม่ออก”
“ได้ครับ แต่บีมไม่ไปไหนจริงๆ นะครับ”
“อืม...”
แล้วไอ้เฟคมันก็ปล่อยผมครับ ผมหันมามองหน้ามันตอนนี้มันเลิกร้องแล้วครับแต่ตาของมันยังแดงๆ อยู่ ผมกับไอ้เฟคมานั่งทำความเข้าใจเกี่ยวกับพี่กิจกับหมวดก้องใหม่อีกครั้งกว่าที่มันจะยอมเข้าใจก็ใช้เวลาพอสมควรครับ
“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะบีมจะได้ออกหาอะไรกินกันข้างนอก “
หลังจากตกลงทำความเข้าใจกันแล้วไอ้เฟคมันก็ชวนให้ผมออกไปหาอะไรกินกันข้างนอก ผมเองก็เห็นดีด้วย
“ก็ดีเหมือนกันพี่เฟค งั้นผมโทรไปชวนพี่กันต์มาด้วยดีกว่า จะได้ไปกันหลายๆคนสนุกดี ผมเองก็ไม่เจอพี่กันต์มาตั้งนานแล้วอีกอย่างพี่กันต์อาจจะพาแฟนเขามาด้วยก็ได้คนที่พี่เฟคเคยบอกไง”
ผมแกล้งอำไอ้เฟคเล่นเรื่องแฟนของพี่กันต์เพราะผมนะรู้ไปเรียบร้อยแล้วว่าขิงกับพี่กันต์เขามีอะไรกัน แต่ไอ้เฟคมันยังไม่รู้ครับว่าผมนะไปถึงคอนโดของสองคนนั้นมาแล้ว ผมยังไม่ได้เล่าให้ไอ้เฟคมันฟัง เพราะผมเริ่มระแคะระคายเรื่องที่มันโกหกว่ามันไปเชียงใหม่กับพี่กันต์ทั้งๆ ที่พี่กันต์เองอยู่ที่กรุงเทพ
“จะดีเหรอบีมชวนแค่ไอ้กันต์มาก็พอมั้ง”
“ดีซิพี่เฟค...ผมก็อยากเจอแฟนของพี่กันต์ ผมอยากรู้ว่าใครนะที่ทำให้คนอย่างพี่กันต์หลงได้ขนาดนี้อ่ะ พี่เฟคบอกใช่ป่ะว่าพี่กันต์ซื้อคอนโดให้อยู่เลยอ่ะ สงสัยจะสวยมากแน่ๆ เลยถึงทำให้พี่กันต์หลงได้ขนาดนี้”
“ก็ตามใจบีมก็แล้วกัน ถ้าเจอแฟนไอ้กันต์แล้วบีมก็อย่าตกใจก็แล้วกัน”
ว่าแล้วไอ้เฟคมันก็หายเข้าไปในห้องน้ำ ผมเลยตัดสินใจไปอาบน้ำที่ห้องน้ำเล็กที่อยู่อีกห้องหนึ่งแทน จะให้ผมไปอาบพร้อมไอ้เฟคก็ไม่ไหวครับ ไอ้เฟคอาบน้ำนานมาก แล้วถ้าผมไปอาบด้วยคืนนี้คงไม่ได้ออกไปข้างนอกกันแน่ๆ คุณก็พอจะเดากันได้ใช่ไหมล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมเดาครับผมอาบน้ำเสร็จแล้วออกมาไอ้เฟคมันก็ยังไม่เสร็จเลย ผมจึงไปแต่งตัวรอมันระหว่างที่ผมกำลังเป่าผมให้แห้งอยู่นั้นโทรศัพท์ของไอ้เฟคก็ดังขึ้นครับ ผมมองแล้วก็ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นเพราะผมไม่กล้ารับสายแทนมันหรอกครับไมรู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ผมไปเรียกไอ้เฟคแล้วมันก็ไม่ตอบออกมาเสียงน้ำคงดังมันเลยไม่ได้ยินเสียงผมที่เรียก
เสียงโทรศัพท์มันดังอยู่นานมาก เงียบแล้วก็ดังขึ้นอีกจนผมตัดสินใจไปรับดีกว่าอาจจะมีคนมีธุระสำคัญก็ได้ถึงโทรมาถี่ขนาดนี้แต่พอผมจะกดปุ่มรับมันก็เงียบลงไปเสียก่อน หุ้นส่วน...ชื่อในสายที่เรียกเข้า ผมจึงไม่ได้สนใจอีกผมจึงวางโทรศัพท์ลง แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกไปก็มีเสียงข้อความขึ้นมาแทน ผมมองอีกครั้งก็เป็นคนที่ชื่อว่าหุ้นส่วนส่งเข้ามา
ตอนแรกผมก็ว่าจะไม่สนใจอยู่แล้วเชียวมันคงเกี่ยวกับงานของไอ้เฟคแน่ๆ ผมไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวอย่างยิ่งถ้าผมไม่เห็นข้อความบางส่วนเสียก่อน
ผมแทบล้มทั้งยืนสิ่งที่ผมคิดเอาไว้แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิด
“โกรธอะไรบอสครับพี่เฟคถึงไม่ยอมรับสายบอสเลย บอสรักพี่เฟคคนเดียวเสมอนะครับแล้วเจอกันอาทิตย์หน้านะครับ”
ทุกสิ่งทุกอย่างกังจะเปลี่ยนไป ไอ้เฟคมีคนอื่นนอกจากผมจริงๆ แล้วที่มันไปเชียงใหม่บ่อยๆ มันไปหาคนที่ชื่อบอสนี่ใช่ไหม
“ทำอะไรอยู่ครับบีม”
เสียงไอ้เฟคดังอยู่ข้างหลังของผม ไม่รู้ว่ามันออกมาจากห้องน้ำตอนไหนผมคงอยู่กับความคิดตัวเองมากเกินไป
“เปล่าไม่ได้ทำอะไรครับพี่เฟคอาบน้ำนานมาก...”
ผมรีบเอาโทรศัพท์ของมันไปวางไว่ที่เดิมก่อนที่จะชวนมันคุยเรื่องอื่นต่อไปเพื่อดึงความสนใจของมัน ไอ้เฟคมันก็คุยกับผมครับโดยที่มันไม่ได้สงสัยเลยว่าผมได้ล่วงรู้ความลับของมันเสียแล้ว
-
น้องบีม จับให้ได้คาหนังคาเขา แล้วเผาทิ้งทั้งสองคนเลย ทำเป็นร้องไห้จะเป็นจะตาย ตอแหลชัดๆ :angry2:
-
เรียน ผู้แต่งทุกท่าน :call:
ทางเล้าฯ มีความจำเป็นในการแก้ไขชื่อตอน-ชื่อเรื่อง นิยาย ทุกเรื่อง ที่มีการใช้คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้า ซึ่งอาจทำให้เล้าฯ เป็นที่เพ่งเล็งของทางราชการ เนื่องจากขณะนี้ได้มีกฏหมายเกี่ยวกับการดูแลและให้บริการเวปไซต์ออกมาใหม่ และมีความเข้มงวดมากขึ้น และมีบทลงโทษที่ไม่ต้องรอลงอาญา
(อ่านเพิ่มเติมได้จากกระทู้กฏหมาย http://www.9tana.com/node/new-draft-law-it/ หรือ http://ilaw.or.th )
ดังนั้นทางเราจึงต้องรีบแก้ไขอย่างเร่งด่วน เพื่อเป็นการป้องกันในเบื้องต้น
ทั้งนี้ หากชื่อเรื่อง-ชื่อตอนที่เราแก้ไขให้ไม่ถูกใจของเจ้าของเรื่อง ท่านสามารถแก้ไขเป็นชื่ออื่นได้ แต่ก็ต้องขอความร่วมมือจากทุกท่านในการลดการใช้คำดังกล่าวด้วย หากสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปเช่นไร ทางเราจะรีบแจ้งให้ทราบทันที
จึงแจ้งมาเพื่อทราบ และขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
เจ้สอง โมดุฯ ห้องนิยาย
-
^
^
เจ๊สองเหนื่อยมั้ยจ้า :L2:
*******************************************
:o12:บีมอย่าไปยอมนะ จับให้มั่นคั้นให้ตาย! ต้องเอาให้ตาย! :m16:
-
ไอ้เฟค :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
แบบนี้ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา เอาให้เห็นกันจะๆ ไปเลย
ตอนที่อิพี่เฟคมันร้องไห้กลัวบีมหายไปเนี่ย
มันเว่อร์เกินกว่าเหตุไปนะ แสดงว่ามันต้องทำอะไรไว้จริง มันถึงกลัว
ไม่งั้นเรื่องแแค่นี้มันไม่ร้องไห้หรอก
-
จัดการ!!!!!
:m16: :m16: :fire:
-
เลว...........
อยากจะฆ่ามัน
โอ๊ย!!!!!เครียด อึดอัด ค้าง และ เจ็บใจ อ๊ากกกกกกกกกก :m31:
-
ค้างๆๆ เลว เลิกกะมันเลย
-
เลิกเลยบีมอย่าไปสนใจไอ้เฟคอีก
:pig4: คะ
-
:angry2:อยากเก็บนายไว้ทั้ง 2 คน ไอ้เฟคโคตรเลว
-
ทำไมเฟคทำแบบนี้ :fire:
-
ปิดยังไงก็ไม่มิดแล้วหล่ะแบบนี้..
ก็ทำให้เฟคมันเลือกเลยแล้วกัน เพราะทางบอสเองก็ผิดครึ่งนึงเพราะอาจไม่รู้ว่าเฟคมีบีมแต่อิพี่เฟคเนี่ย ผิดเต็มๆ
-
ทำตัวหายไปเฉยๆเลยบีม สะใจกว่า
-
จัดหนักทีเดียวเลยน้องบีม
ทบต้นทบดอก ...หลังจากนั้นก็สลัดซะ!
รอตอนต่อไปนะคะ ลุ้นสุดตัวแล้วเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด มือสั่น ใจเต้น ประหนึ่ง ว่าตัวเองกำลัง เป็นน้องบีม มา ต่อ เร็วๆน้า คุณkonjingjai
:fire:อินมากแบบว่า คนเคยผ่านสถาณะการณ์ แบบนี้ มาบ้าง อ่ะนะ เข้าใจ อารมณ์น้องบีมถึงก้นบึ้งเลยทีเดียว :z4:อ่านจบ ระเบิดลงบ้านทันที 55555 จากนั้นก็ เชิดใส่สุดฤทธิ์ :a14:
-
:angry2:ม่ายได้รักเราจิงนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2:
-
จะต้องทนไปทำไม
ถ้าเจอหลักฐานที่นอกใจกัน
ไอ่เฟค..แมร่ง Fake! เจรงเจรง
เอาไปเลย รางวัลออสการ์ ตอแหลชายยอดเยี่ยม
อ๊ากกกกกกกกกก..หงุดหงิดเฟ้ยยยยยยย
-
อย่างนี้ต้องตัดหางปล่อยวัดไปเลย
เฟคเลวได้ใจจริงๆ
:angry2: :angry2: :angry2:
-
อิเฟคเลวมาก บีมดัดสันดานให้เข็ดเลยนะ
-
อย่ายอมนะบีม - -"
-
น้องบีมจัดเต็มมมมมมมมมมมมมเลย เอาให้ไอ้เฟคมันอกแตกตายเลย นิสัยเลวมากกกกกกกกกกก รับไม่ได้
-
เลิก!!! :z6: :z6:
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
บีมสู้ๆนะ ถ้าเป็นเราเจอสภาพนี้คงแย่ทำอะไรไม่ถูก :เฮ้อ:
-
ไอ้เฟค......ทำไมมันเฟคได้สมชื่ออย่างเนี้ย!!!!!!!!
-
เฟค ได้สมชื่อจริงๆ เลิกเลยค่ะ
-
อยากอ่านต่อ
อยากรู้..
ความแหล กำลังจะหมดไป
ใกล้หรือยัง
ต่อด่วนคร้าบบบบ คุณนักเขียน
-
รับทราบค่ะ
เจ๊สอง สู้ๆค่ะ
บีม อย่าได้ยอม :angry2: จับให้ได้คาหนังคาเขาเลย
แล้วจัดหนักให้ไปเลย :3125:
-
:fire:
เกลียดการนอกใจเป็นที่สุด
จับให้ได้คาหนังคาเขา
แล้วเลิกเถอะ
อย่าไปแก้แค้นไรเค้าเลย
ยิ่งอยู่ไปก็ยิ่งเจ็บ
โอ้ยยย อินจัด เคยเจอในชีวิตจิง
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ เจ็บใจแทนอุตส่าห์เชื่อใจ เฮ้อ... :impress3:
-
มาต่อด่วน
-
:fire: ไอ้พี่เฟค
:กอด1: น้องบีม
:L1: คนโพสคนแต่ง
อิอิ
-
รักเฟค
ชอบเฟค
อยาก :z6: ไอ่เฟค จะตายอยู่แล้ว
มาซะทีดิ ให้เร็วๆๆๆๆๆๆ
-
:sad4: คนพวกนั้นเลวจริง แงแง
สงสารบีมจังเลย :sad11: :sad11:
-
:oo1: พี่กันต์ๆ
-
:fire: ไอ้พี่กันต์ไมทำงี้อ่ะ
-
:m15: :m15:
ไอเฟคบ้า
-
พี่เฟคมันคิดไรอยู่ ทำไม
ตอนนี้ดีจังเลย :oo1:
-
ไอ้เลว ขิง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:m31: ตื่นเต้นๆ
-
พี่กันต์ ไม่เท่าไร
แต่พี่เฟค เนี่ย เฟคอยู่ป่าวเนี่ย
-
พี่เฟค ทำตัวดีจังเลย
:haun4:
-
:pighaun: สะใจดีพี่กันต์
ขิง ผู้น่าสงสาร แต่ยังไม่สงสารหรอก ชิชิ
-
:monkeysad: ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้
น่าเห็นใจ ขิงเหมือนกัน เฮ้อ
-
:laugh: พี่เฟค ตามมาใช่มะๆ
-
:really2: :really2:
พี่เฟคน้องบีม น่ารักๆ
ถ้าพ่อรู้จะเป็นไงเนี่ย
-
ขิง แกพูดจา ดีดี กับพี่กันต์เค้าหน่อยสิ
จะได้ไม่ถูกลงโทษแรงๆ
-
กลัวเมียกันซะแล้ว
อั๊ายยยย
-
:-[ :o8:
ขิงต้ดสิรใผิดพลาดแล้ว แง้
-
:o12: :o12:
ว้าก ขิงอย่ายอมนะ
-
อ๊าก พี่กันต์ ทำไมไม่รอให้ถึงบ้านกอน หล่ะ
:z10: :z10:
-
ขิงชอบหาเรื่องงานเข้า
-
:fire: :fire:
ไอ้เฟค ทำไมแกเป็นคนอย่างงี้ฟระะะ
-
บีมฟ้องพ่อเลย
ฆ่ามันซะไอคนเจ้าชู้เนี่ย
:m16: :m16:
:pig4:
-
:z3:
ทำไม..ไม่มาต่อซะที
:a6:
โหม่งหัวรุย
ซิก..ซิก เจ็บว่ะ
-
มารอออออออออออออออออออออออออออ
-
มารออออออออออออออออออออออออออ
-
กลับมาด่วนนนนนนนนนนนน
-
รีบๆม่ต่อนะครับ
-
จะครบเดือนแล้ว
..รออ่านซะ ปากซีดดดดดดด..
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คำว่าทรยศและหักหลังมันมักจะมาพร้อมกันเสมอ มาพร้อมกับคำว่าเสียใจ ถ้าคุณรู้ว่าคนที่คุณรักและไว้ใจเขานำคำเหล่านี้มาสู่คุณ คุณจะจัดการกับมันอย่างไรล่ะ คุณจะยอมแพ้ลุกขึ้นมาสู้ หรือลุยเข้าไปให้มันรู้ดีกันไปข้างหนึ่ง
หลังจากที่ผมจับได้ว่าไอ้เฟคมันมีคนอื่นอีกคนนอกจากผม ผมก็กลับมานั่งมองพิจารณาดูว่าผมจะทำอย่างไรดีกับชีวิตของตัวเอง คนที่ผมไว้ใจ มอบชีวิตอีกครึ่งให้เขาดูแลกลับมาทำร้ายกันได้อย่างเลือดเย็น คำว่ารักที่พร่ำออกมาจากปากของเขาอีกล่ะ หรือมันเป็นเพียงแค่ลมที่พ่นออกมาจากปากเท่านั่น เป็นคำที่เอาไว้หลอกคนโง่ๆ อย่างผม
ชีวิตเกย์มันก็เป็นอย่างนี้แหละไม่มีคำว่ารักจริงหรอก แต่คบกันไปวันๆ พอเบื่อก็เลิกกันไปหาความจริงใจไม่เจอ
แต่....ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายยอมไป ผมก็ขอทำอะไรเล็กน้อยเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาจะเลือกใคร
ผมเริ่มจากการที่ไปแอบเอาเบอร์ของไอ้บอสหรือไอ้เชี๊ยอะไรก็ไม่รู้มาจากโทรศัพท์ของไอ้เฟค โดยที่เจ้าตัวมันก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลย คงเพราะว่ามันคงคิดว่าผมมันโง่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมยืมโทรศัพท์ของมันมาโทรโดยที่อ้างว่าโทรศัพท์ของผมแบตหมด ผมจึงได้เบอร์โทรนั้นมาอย่างง่ายดาย
เมื่อได้มาแล้วผมจึงดำเนินการตามแผนต่อไปว่าเด็กคนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ แต่จะให้ไปถามตรงๆ ใครจะบอกล่ะ มันต้องมีลูกล่อลูกชนกันบ้าง
“ฮัลโล...”
เสียงปลายสายอีกด้านรับสายผมหลังจากปล่อยให้ผมรออยู่นาน พอผมได้ยินเสียงผมก็รู้แล้วว่าไม่ผิดตัวแน่นอนเพราะว่ามันเป็นเสียงเดียวกับที่โทรมาอ้อนไอ้เฟคในครั้งก่อน
“เออ...สวัสสดีครับขอสายน้องบอยหน่อยครับ”
ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบกลับมาว่า
“ขอโทษครับไม่มีนะครับน้องบอยไหน..ผมไม่รู้จักครับ”
ปลายสายตอบกลับมาอย่างงงๆ ใช้ซิมึงต้องงงอยู่แล้วไอ้น้องบอยบ้าอะไรนั้นมันไม่มีหรอก กูก็แค้อยากจะล้วงความลับจากมึงมากกว่า
“งั้นขอโทษด้วยนะครับ...สงสัยโทรผิด แต่น้องเขาก็ให้เบอร์โทรนี้มานะครับ”
“คงให้ผิดแล้วล่ะครับ”
ปลายสายตอบกลับมาแล้วทำท่าเหมือนจะวางสายเมื่อเหยื่อไม่หุบเบ็ดผมก็คงต้องรุกแล้ว
“เอ่อ...เดี๋ยวก่อนครับน้องที่นั้นใช่ที่หาดใหญ่หรือเปล่าครับ”
ผมแกล้งถามผิดๆ เพื่อที่จตะได้ดึงข้อมูลที่ต้องการออกมา
“ไม่ใช่หรอกครับที่นี่เชียงใหม่ครับ แค่นี้นะครับผมจะต้องไปเรียนแล้ว”
“ครับๆ ผมขอโทษจริงๆ คงจะโทรผิดจริงๆ นั้นแหละครับแล้วน้องไม่ใช่น้องบอยแล้วน้องชื่ออะไรครับ”
“ผมชื่อบอสแค่นี้นะ”
แล้วมันก็วางสายไป แค่นี้ก็รู้แล้วว่าข้อมูลที่ผมคิดเอาไว้ตรงกัน เหลือก็เพียงแค่ไปดูเท่านั้นว่ามันเป็นใครหน้าตาแบบไหน แต่ผมจะเอาข้อมูลจากที่ไหนล่ะ
วันรุ่งขึ้นผมขอตามไอ้เฟคไปทำงานด้วยที่บริษัทของมันเพื่อว่าผมจะไปเจออะไรดีๆ ที่นั้นก็ได้เพราะว่าที่ห้องผมค้นหาแล้วก็ไม่เจอ ดูไอ้เฟคมันงงๆ ที่อยู่ดีๆ ผมขอตามมันไปที่บริษัทด้วยทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามันชวนให้ผมไปที่บริษัทกับมันผมยังปฏิเสธ แต่มันก็ยอมตามใจผมโดยที่มันไม่ได้นึกระแวงอะไรเลย และผมก็ไม่ผิดหวัง ผมได้หลักฐานว่าเด็กคนนั้นมันเรียนอยู่ที่ไหนแล้วชื่ออะไรแค่นี้ก็พอเพียงแล้วสำหรับการเดินทางไปเชียงใหม่ในอาทิตย์ต่อมา
ผมเดินทางมาเชียงใหม่พร้อมกับขิงโดยที่ผมสองคนไม่บอกกับไอ้เฟคและพี่กันต์ว่าจะไปไหนกันผมบอกกับไอ้เฟคแค่เพียงว่าวันนี้ผมจะไปเที่ยวกับขิงเท่านั้น ตอนแรกไอ้เฟคมันก็จะไม่ยอมเพราะอะไรไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ทั้งขิงกับไอ้เฟคต่างไม่ชอบหน้ากัน เมื่อวันที่ไปกินข้าวที่ห้องของพี่กันต์สองคนนี้ก็เกือบวางมวยกันดีที่ว่าพี่กันต์ห้ามเอาไว้
แต่สุดท้ายผมก็หาทางเลี่ยงออกมาจนได้
ผมกับขิงเดินทางมาด้วยกันโดยที่ผมเองก็ไม่ได้บอกขิงหรอกว่าผมมาเชียงใหม่ทำไมบอกเพียงแต่ว่ามาทำธุระแล้วตอนเย็นก็กลับกัน ผมจ้างรถให้เขาไปส่งที่โรงเรียนตามที่อยู่ที่ผมได้มาจากบิลค่าเทอมที่ผมค้นเจอในห้องทำงานของไอ้เฟคตอนที่มันออกไปประชุมกับลูกค้าของมัน
โรงเรียนใหญ่ใช้ได้ไอ้เฟคมึงก็ทุ่มไม่อั้นดีเหมือนกันคงหมดไปเยอะซิท่า ว่าแล้วค่าเทอมมันถึงเกือบแสน ผมมองเข้าไปในโรงเรียนที่นี่มันโรงเรียนชายล้วนผมมีแค่ชื่อของเด็กคนนั้น แล้วผมจะไปหาตัวเจอได้อย่างไงล่ะ ผมเริ่มตันหนทาง
“บีม...ขิงถามจริงๆ เถอะว่าที่ลากขิงมาเชียงใหม่เนี๊ยเพื่ออะไร บีมจะมาตามหาใครใช่ป่ะ”
ขิงถามผมขึ้นมาหลังจากเงียบและเป็นผู้ตามผมมาตลอด ผมหันไปมองหน้าขิงเอาเถอะบอกกับขิงไปเพื่อที่ว่าขิงอาจมีคำตอบหรือความคิดดีๆให้ผมก็ได้ แล้วผมจึงเล่าเรื่องของไอ้เฟคให้ขิงฟังทั้งหมด
ขิงเงียบเพื่อตั้งใจฟังสักพักขิงก็ยิ้มออกมา
“ขิงพอจะช่วยบีมได้ แต่ขิงไม่มั่นใจว่าจะใช้คนเดียวกันหรือเปล่า”
แล้วขิงก็เล่าเรื่องที่ขิงเห็นไอ้เฟคกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเดือนก่อน แต่ตอนนั้นขิงไม่รู้ว่าผมยังคบอยู่กับไอ้เฟค แต่ตอนหลังขิงรู้ว่าผมคบอยู่กับไอ้เฟคแต่ก็ไม่ได้บอกเพราะว่าขิงก็ลืมไปแล้ว พอผมมาเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังขิงเลยนึกออก
“งั้นก็ลองไปดูก่อนดักว่าเพื่อจะใช่”
ผมกับขิงเดินเข้าไปในโรงเรียนโดยที่บอกกับยามหน้าประตูว่าผมเป็นญาติของเด็กคนนั้นมาจากรุงเทพ ยามจึงยอมให้เข้าไป ผมกับขิงใช้เวลาไม่นานมาก็มาเจอกับเด็กคนที่ขิงบอก แต่พวกผมก็มองห่างๆ แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าไอ้เด็กคนนี้คือคนที่ไอ้เฟคมันเคยเอามานอนที่ห้องด้วยแล้วผมก็เคยเปิดเข้าไปเจอแต่เพื่อความแน่ใจผมจึงลองโทรไปหาเด็กคนนั้น และก็เป็นอย่างที่ผมคิดเด็กคนที่ยืนห่างจากผมเพียง 20 เมตรคือคนๆ เดียวกันกับคนที่ไอ้เฟคมันปั้นใจไปให้
ผมชวนขิงกลับทันที ขิงเองเขาก็งงๆ ว่าทำไมผมถึงชวนกลับเฉยๆ ไม่ทำอะไรสักอย่าง ก็ผมบอกแล้วไงครับว่ามาดูว่าเป็นใคร พอเห็นแล้วก็กลับได้ ผมไม่ทำอะไรน้องเขาหรอกครับ นั้นมันเป็นปลายเหตุผมต้องจัดการที่ต้นเหตุดีกว่า
ผมกลับมาถึงกรุงเทพก็มืดพอดี ผมแยกจากขิงโดยที่ให้สัญญาว่าจะไปเลี้ยงเหล้าเป็นการตอบแทนที่ทนนั่งเครื่อองบินไปกับผมถึงเชียงใหม่เพื่อที่จะไปดูคนเพียงคนเดียวแล้วก็กลับ ผมมาถึงห้องไอ้เฟคมันยังไม่กลับเข้ามาเหมือนกัน ผมจึงเก็บเสื้อผ้าที่เป็นของผมจริงๆ ลงกระเป๋า ไม่ว่าคำตอบที่ผมต้องการในคืนนี้จะออกมาเป็นอย่างไงผมก็จะย้ายไปอยู่ที่อื่นสักพัก ผมโทรติดต่อกับไอ้อ้นเอาไว้แล้ว และมันก็ยินดีตอนรับ
ไม่นานไอ้เฟคมันก็กลับเข้ามาอารมณ์ดีมากๆ ผิวปากเข้ามาเสียด้วยคงยังไม่รู้ชะตากรรมของมันซิว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันเข้ามกอดแล้วหอมแก้มผมก่อนที่มันจะไปพลัดผ้าแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ
มันเข้าไปได้สักพักเสียงน้ำก็เงียบลงผมจึงเดินตามมันไปในห้องน้ำ ไอ้เฟคมันกลังเช็ดตัวอยู่
“บีมมีอะไรกับพี่ครับ”
ผมเดินยิ้มเข้าไปหามันโดยที่ผมไม่ตอบอะไรมัน พอไปถึงผมก็เอามือไปลูบที่น้องชายของมันจนมันสู้มือผมผมจึงกำเอาไว้
“อะไรกันเนี๊ยทำไมวันนี้บีมร้อนแรงจังเลยครับอยากมีอะไรกับพี่เหรอ เดี๋ยวพี่จัดให้นะแต่ตอนนี้ปล่อยก่อนได้หรือเปล่าครับพี่รู้สึกเจ็บๆ แล้วล่ะ”
“ผมไม่ได้ร้อนแรงอะไรหรอกครับผมแค่อยากถามอะไรพี่เฟคนิดหน่อยนะครับ”
“ถามเรื่องอะไรล่ะครับถามมาเลย”
“เด็กที่ชื่อบอสเรียนอยู่ที่.....เชียงใหม่นี้เป็นใครครับมีความสัมพันธ์อะไรกับพี่”
จากรอยยิ้มของไอ้เฟคถ้าผมมองไม่ผิดไปมันหุบลงทันที ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นซีด
“บอสไหนพี่ไม่รู้จัก”
ผู้ร้ายมันยังปากแข็งครับ
“ไม่รู้จักไม่เป็นไรครับ แค่ผมอยากให้พี่เลือก....”
ผมค่อยๆ เอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับน้องชายของไอ้เฟคที่ตอนนี้มันเหี่ยวลงด้วยความตกใจ เข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมีดพกเล่มเล็กๆ ที่พ่อให้ติดตัวไว้ใช้คราวจำเป็นออกมา
“เฮ้ย...บีมไม่เล่น เก็บมีดลงไปก่อนเดี๋ยวมันเข้าใคร”
ผมยิ้มเย็นชาให้มันก่อนที่ผมจะจ่อมีดคมๆ ไปที่น้องชายของมัน
“ผมให้พี่เลือกไงครับว่าพี่จะเลือกเด็กคนนั้นหรือว่าพี่จะเลือกน้องชายของพี่เอาไว้..........”
สุดท้ายก็มทาถึงตอนจบจนได้นะครับ ต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามเรื่องราว ระยะเวลาปีกว่าๆ ที่ผ่านมีเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตจนบางครั้งระยะเวลาที่นำเรื่องมาโพสให้อ่านอาจจะไม่ต่อเนื่องแต่ทุกคนก็ให้ความสนับสนุนเรื่อยมา ต้องขอบคุณมากจริงๆ ครับ
ส่วนเรื่องที่ว่าเฟคจะเลือกอะไรนั้นใครที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มาตลอดก็คงจะรู้นะครับว่าเป็นอย่างไง บายครับแล้วอย่าลืมติดตามนิยายเรื่องที่เหลือของผมด้วยนะครับ
-
มาแล้ววววววววววววว เย้ๆ
-
สะจายยยยย
จัดไปหนักๆนะน้อง
-
o22จบแล้วจิงหรออออออออออออออออออออออ ม่ายจิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o22
-
เฮ้ยจบกับแบบนี้เลยเหรอ ก็รู้อะนะว่าเลือกอะไร แต่มันคือไงละแบบว่าบิ้วมาเต็มที่เลย ตัดซะขาดยังกับของไอ้เฟคเลยอะ :a5:
ขอบคุณ นักเขียนคะ ที่นำนิยายดี ๆ มาแบ่งปันความสุข
:pig4: คะ
-
กรี๊ดดดดดดดด ไม่จริง จบแล้วเหรอ เค้ารู้แหละ ว่า อิเฟคมันเลือกใคร แต่แบบ มันยังดัดหลังไม่สะใจอ่ะ (สงสัย ตูจะเป็น S แน่ๆ) อ้อนวอน konjingjai ขออีกติ่งนึงจัดเฟคหนักๆไม่ได้เหรอ แต่ เค้า ก็ ตามอ่านเรื่องอื่นแหละ ขอบคุณนะ
-
ตัดมันเลย
ไม่รู้จักแต่ส่งเสีย เลี้ยงดู
นี่ถ้ารู้จักไม่พามาเหยียบหน้าแล้วเหรอ
-
สุดยอดจ้ะน้องบีม
เฟค..ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง ด้านไว้ก่อน..?สอนไว้เหรอเฟค
:เฮ้อ:จริงๆแหละ มันจบเหมือนยังไม่จบอะเนอะ
ก็ยังจะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆที่ยังไม่จบต่อไปจ้ะ
-
:z3: ยังไม่สะใจเลย ไอ้เฟคสมควรได้รับบทเรียนมากกว่านี้ ด้านจิตใจให้มันทรมานกว่านี้ หนีหายไปจากชีวิตเน่าๆมันเลย อย่าให้อภัยมันง่ายๆD
-
ไม่เชื่อ ยังไม่จบ
-
อย่าเพิ่งจบเลยนะ เอาให้สะใจกว่านี้
-
จบแบบนี้บีบคอกันชัดๆ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L3: :L3: :L3:
-
:z3:
กลับมาอ่านอีกครั้ง ทำไมมันยังอึดอัด มาม่าเหมือนเดิมล่ะ
เฟคนี่ทุเรสจัง
อยากให้บีมปล่อยเฟคไป แล้วก็จากไปโดยไม่ต้องง้อไรแล้วล่ะ
อยากไปอย่างเงียบๆให้ไอเฟคมันสำนึกผิดบาปด้วยตัวเอง สะใจกว่าเยอะ
ไม่อยากให้บีมทำแบบนี้ ถามว่าสะใจไหม สะใจ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
สำหรับคนไม่รู้จักพออ่ะนะ
ป.ล. ถ้าปล่อยจบแค่นี้เราก็ทำไรคนเขียนไม่ได้แต่ขอบอกว่าตบหน้าดียังจุกน้อยกว่าครับพี่
-
จบแล้วร๋อ อะไรวะ งง????
-
ปิดจบเหมือนมีต่อ...
เหมือนนิยายไม่สมบูรณ์อ่ะ
ถึงจะรู้ว่ามันจะเลือกอะไรก็เหอะ
-
บีม แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ชอบๆๆๆ อะครับ
เอาเลย เอาเลย บีม เจือนมันเลย ^^
-
:o
เฮ้ย!!! จบแล้วเรอะ กุดมากค่ะ
คนเขียนจะรีบไปไหนเนี่ย ปูเรื่องบอสมาอย่างเยอะอ่ะ นึกจะจบก็ตัดฉับ
ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย??
-
แม่งเลิกเลย :z3:
โมโหมากกกก
:call:
-
จบแบบปาหมอนมากค่ะคนเขียน
ล้อเล่นแบบขำๆใช่ป่าวเอ่ย
-
บีมจัดหนักเลย
เฟคเจ้าชู้ดีนัก :z6:
-
แงๆๆ ตัดฉับอย่างนี้ได้ไงอ่ะ มาต่อเร็วๆนะครับรออยู่!!! :กอด1:
-
จบแบบนี้เอามีดมาแทงกันดีกว่า
อะไร มันยังไง ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วเฟคเลือกใคร
แต่มันไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ไม่จบตัดฉับๆ แบบนี้ซิคะ มันยังไม่หนำใจเลย :serius2:
-
เอ่อ จบแล้วจริงๆหรือคะ แบบเนื้อเรื่องปูมาหลายอย่าง แต่พอจบก็ตัดจบ ส่วนตัวยังไม่ค่อยเคลียอ่ะค่ะ
แม้จะรู้ว่าเฟคเลือกอะไร แต่สุดท้าย บอสกับบีมจะเป็นอย่างไรต่อคะ
-
เฮ้ย...งง มากอ่ะ รอมานานแล้วไหงเป็นงี้อ่ะ :z3:
คนเขียน...หลอกรึเปล่าว่าจบแล้ว
เราไม่เคลียร์มากอ่ะ ยิ่งการที่บีมเอามีดไปจ่อซึ่งเฟคก็ต้องจำใจตอบอยู่แล้ว :o12:
มันไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆ อีกอย่างในตอนพิเศษซึ่งน่าจะเป็นเวลาที่ผ่านจากปัจจุบันไปนานที่ไปเที่ยวเชียงใหม่
พวกเขาเหมือนก็รักกันดี แล้วยังเรื่องขิงกับกันต์อีกก็ยังไม่เคลียร์เลยอ่ะ ว่าเอาไงกันแน่
ไม่ใช่ว่า คนเขียนเบื่อแล้วไม่อยากเขียนต่อนะ เลยรีบๆให้มันจบๆไป (ขอโทษถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีนะครับ)
ยังหวังว่าคนเขียนจะมีอะไรมาต่อให้เนื่อเรื่องมันกระจ่างมากขึ้น และการจบครั้งนี้เป็นแค่มุก :call:
ปล. ตามอ่านเรื่องที่คนเขียนแต่งอยู่หลายเรื่อง เรื่องนี้ก็ตามมานานอยู่ก็หวังว่าจะมีไรเพิ่มมานะครับ
-
o22 น่าจะให้เฟคได้รับบทเรียนหนักกว่านี้
-
อยากจะรักใคร
ที่เขารักฉันจริง
แต่..ไม่มีวันจะได้เจอ
ขอบคุณครับ
-
ตัดให้ขาดเลย ชับๆๆๆ
คริคริ ขอบคุณนักเขียนมากมาย
สนุกมากคับสำหรับเรื่องนี้
o13 o13 o13
-
:laugh: :laugh: :laugh:
อ๊ายยยย ไม่เอา ยังไม่จบ
เฟค พี่จะโดนตัดมั้นนั่น
:pig4:
-
เฟคก็ยังคงโกหกอยู่นะ
ถ้าบีมไม่ทำอย่างนี้คงไม่รู้เรื่องไปอีกนาน
-
ผมอ่านเรื่องของนักเขียนมาหลายเรื่องรู้สึกชอบเรื่องนี้เป็นที่สุด เพราะรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าติดตามที่สุด แต่ถ้านักเขียนจะจบแบบไม่เคลี่ยร์แบบนี้ผมว่ามันน่าเสียดายนิยายเรื่องนี้มาก
ผมเสียดายจริงๆเพราะผมคิดว่ามันน่าจะจบดีกว่านี้ ถ้าจบตอนก็โอเคจะรอตอนใหม่แต่ถ้าจบเรื่องไปเลยบอกเลยครับ เสียใจมากๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กำลังมันส์อ่ะ แต่อยู่ๆ ก็ฉึบ
ถ้าคุณนักเขียนว่างมาต่ออีกก็ดีนะค่ะ ชอบหลายๆเรื่องที่แต่งสนุกมากค่ะ o13
:กอด1: :L2:
-
งง จบแล้วเหรอครับ ผมก็อ่านมาตั้งแต่แรก ก็ยังไม่เข้าใจว่าบีมจะเลือกยังไง
-
จบแล้วจริงๆเหรอคะเนี่ย แต่แบบว่านะ น่าจะเอาให้หนักกว่านี้อีกหน่อย เพราะ แรกๆก็ทำกับบีมไว้ซะเยอะ แต่ยังไงก็จะติดตามอ่านเรื่องอื่นต่อไปนะคะ
-
จบ!! ซะงั้น ต่ออีกหน่อยนะคร๊าบบบ อีกซัักตอน สองตอนก็ยังดี
-
อ่า....อ่านตอนสุดท้ายแล้วงงมากอะ....จบแล้วเหรอ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านผลงานของคุณ konjingjai ค่ะ
ชอบนิยายแนวนี้ค่า โหดนิดๆ หวานปะแล่มๆ
แต่ตอนสุดท้ายได้แต่อุทานว่า อาร้ายยยยยยยยยยย จบงี้เลยรึ :a5:
กระชับเนื้อเรื่องไปไหมเอ่ย อย่าใจร้ายกับผู้นิยมผลงานเยี่ยงนี้เลยค่า :m15:
ต่ออีกได้นะเนี่ย จะรีบจบไปไหนค่ะ (ไอ้) พี่เฟคยังไม่ได้รับบทเรียนอันแสนแพง และแสนสาหัสเลย
แต่ยังไงก็เคารพในการเขียนของคุณค่ะ ข้างบนนั้นเป็นการแสดงความคิดเห็นของผู้อ่านเท่านั้น
ไปติดตามเรื่องอื่นๆ ของคุณดีกว่า ไปล่ะ
-
สวัสดีครับทุกๆ คน กลับมาตามคำเรียกร้องแล้วนะครับ ผมลองมาคิดและตัดสินใจที่จะกลับมาต่อนิยายเรื่องนี้อีกครั้งแต่ความถี่ในการโพสคงจะน้อยลวบ้างเพราะไม่มีเวลาว่างมากเหมือนก่อนแล้ว แต่จะพยายามมาต่อให้เร็วเท่าที่จะทำได้ อย่างไงก็ช่วยติชมให้กำลังใจกันได้นะครับ
ผมจ้องหน้าไอ้เฟคที่ตอนนี้มันดูซีดกว่าปกติมาก สีเลือดที่หน้าของมันไม่มีจริงๆ มันรู้ว่าครั้งนี้ผมเอาจริงแน่ๆ ไม่ได้ล้อเล่นเหมือนที่ผ่านมา และผมก็เอาจริงอย่างที่มันคิดจริงๆ ด้วยความรู้สึกที่โดนคนที่เรารักหักหลัง มันเจ็บ...อยู่ในใจลึกๆ
...... เจ็บที่เหมือนคนโง่โดนมันหลอกเหมือนควาย
......เจ็บที่ไว้ใจมัน...ยอมให้มันทุกอย่าง
ผมจ้องมองหน้าคนที่ผมรัก ผ่านไปแค่ไม่ถึงนาทีแต่ในความรู้สึกของผมมันผ่านไปเป็นชั่วโมง ไอ้เฟคเองมันก็ไม่ยอมให้คำตอบอะไรกับผม
“ว่าอย่างไงครับพี่เฟคพี่เลือกได้หรือยัง...ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่ามีดนี่มันคมมาก”
“บีม...พี่...”
ผมมองเห็นสายตาของความลำบากใจที่ไอ้เฟคแสดงออกมา มันคงรักเด็กคนนั้นมากซินะ มันถึงได้ลำบากใจที่จะให้คำตอบผม และมันเองคงหมดรักผมด้วย
“ถ้ามันทำให้พี่เฟคลำบากใจละก็ พี่เฟคก็ไม่ต้องพูดหรอกครับ ผมเลือกให้พี่เอง”
เมื่อคนมันหมดรักจากเราแล้ว เราจะไปยื้อไว้ทำไม ผมก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ผมค่อยๆ ลดมีดที่จ่อน้องชายของไอ้เฟคลงแล้วโยนมันลงที่พื้นก่อนที่ผมจะเดินหันหลังออกมาจากห้องน้ำ เสียงของไอ้เฟคเรียกชื่อผมดังตามหลังของผมมา
“บีม...บีมจะไปไหนครับ บีมกลับมาก่อนครับ ”
แต่ผมไม่ได้สนใจกับเรียกของไอ้เฟคผมเดินตรงไปหยิบกระเป๋าที่ผมเตรียมเอาไว้แล้ว ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูห้อง ไอ้เฟคมันก็ตามมาดึงแขนผมเอาไว้
“บีมคุยกันก่อนจะไปไหน”
ผมค่อยๆ แกะมือของมันออกจากแขนผมช้าๆ ไม่โวยวายไม่เสียน้ำตาให้มันมาสมเพชผม
“ปล่อยผมไปเถอะพี่เฟค”
“ไม่ปล่อย...อะไรพี่งงไปหมดแล้วบีม แล้วบีมจะไปไหน”
ผมมองหน้ามันเรื่องมาขนาดนี้แล้วมันยังโกหกผมอีก
“ปล่อยผมเถอะครับถือว่าเห็นแก่เรื่องก่อนๆ ที่ผมกับพี่ทำร่วมกันมาความรู้สึกดีๆ ที่ผมกับพี่มีด้วยกัน พี่เฟคอย่าทำลายมันเลยครับ ถ้าพี่ปล่อยผมไปตอนนี้เรื่องราวดีๆ ระหว่างเราผมจะเก็บมันไว้ครับ”
“พี่จะไม่ปล่อยบีมไปไหนทั้งนั้นเรามาพูดกันดีๆ ไม่ได้เหรอบีม พี่รักบีมมากนะครับ”
“พี่รักผมเหรอแล้วเด็กที่ชื่อบาสละครับพี่รักเขาด้วยหรือเปล่า”
เมื่อมันได้ยินชื่อนี้อีกครั้งมันก็นิ่งไปก่อนที่มือของมันจะหลุดจากแขนของผมลง
“พี่..คือว่า...”
“พี่เฟคไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ ผมเข้าใจดีว่าผมมีค่าแค่ไหน แค่พี่ปล่อยผมไปแล้วไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไปแค่นี้ผมก็ขอบคุณมากๆ แล้ว โชคดีครับพี่”
ผมเดินจากออกมาไม่มีเสียงเรียกชื่อผม ไม่มีการยื้อผมเอาไว้อีก และตัวผมเองก็เดินจากมาโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมองอีกครั้ง ผมจะถิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง
มีคนบอกกับผมว่า เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นได้และผมก็มีความเชื่อและความคิดอย่างนั้นมาตลอดเวลา แต่ในความเป็นจริงเวลาไม่อาจช่วยอะไรเราได้มากมาย มันเพียงแต่ทำให้แผลที่สดจะการโดนหักหลังตกสะเก็ดเท่านั้น และไม่รู้ว่าแผลที่ว่านี้มันจะแตกออกมาเป็นหนองขึ้นมาเมื่อไร
“บีมคิดอะไรอยู่ลูก แม่เห็นนั่งเหมอมาตั้งนานแล้ว”
ผมหันไปมองตามเสียงนั้นเสียงของผู้หญิงที่ผมรักที่สุด แม่ของผม ตั้งแต่เกิดเรื่องผมก็กลับมาอยู่ที่บ้านและมันเป็นช่วงปิดเทอมด้วยที่บ้านของผมก็เลยไม่สงสัยถึงเรื่องที่ผมกลับมาบ้านทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมบอกกับพ่อว่าผมจะไม่กลับบ้าน เพราะผมมีโปรแกรมจะไปเที่ยวกับไอ้เฟค
ผมยิ้มให้กับแม่ทั้งๆ ที่ในใจของผมนั้นมันไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย
“ไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ แค่ผมอยู่ว่างๆ เลยมานั่งเฉยๆ”
แม่ของผมเดินมานั่งข้างๆ ผมแล้วเอามือมาลูบที่หัวของผมเบาๆ เหมือนเมื่อครั้งที่ผมยังเด็กๆ และทุกครั้งก็จะมีน้องของผมมานั่งอีกข้างเพื่อจะให้แม่ทำอย่างนั้นกับตัวเองเหมือนกัน
“เหรอ...”
“แม่ไม่เชื่อผมหรือไงครับ”
“เชื่อ...แม่เชื่อเพราะบีมไม่เคยโกหกแม่”
ผมกอดเอวแม่เพื่อจะได้ขอพลังทางจิตใจจากแม่
“แต่แม่รู้สึกว่าตั้งแต่บีมกลับบ้านมาครั้งนี้ บีมดูเหงาๆ ไปนะ เหมือนมีอะไรในใจ มีเรื่องอะไรก็บอกแม่ได้นะ แม่อยู่ข้างบีมเสมอนะลูกไม่ว่าบีมจะโตแค่ไหน แม่ก็ยังเป็นแม่ของบีมเสมอ เป็นที่ปรึกษาให้ด้วย”
“ครับ...ไม่มีอะไรจริงๆ เมื่อวานผมก็ออกไปเที่ยวกับหมวดก้องมาแม่จะว่าผมดูเหงาๆ ได้ไงครับ”
ผมฉีกยิ้มให้แม่ไปด้วยเพื่อยืนยันว่าผมปกติดี
“ไม่ต้องมายิ้มเลยดตัวดีรู้ไหมว่ายิ้มของบีมมันไม่เหมือนเดิมนะลูก”
“มันไม่เหมือนเดิมยังล่ะครับ”
“ก็รอยยิ้มของบีมมันยิ้มแต่ปากแต่สายตามันไม่ยิ้มไปด้วยเลย”
“แม่ก็ช่างสังเกตเหลือเกินผมว่ามันก็เหมือนเดิมนั้นแหละแม่คิดมากไปเอง ผมว่าผมออกไปหาพ่อดีกว่าครับ อยู่บ้านก็เหงาบาสมันก็ไม่อยู่”
ว่าแล้วผมก็รีบลุกขึ้นก่อนที่จะไปหอมแก้มแม่อีกหนึ่งครั้งก่อนจะรีบเดินออกไปจากสายตาแม่ แม่ของผมฉลาดและช่างสังเกตและโดยเฉพาะกับลูกๆ แล้วแม่จะจับความผิดปกติได้ไว ผมไม่อยากให้แม่รู้อะไรไปมากกว่านี้ถึงจะต้องฝืนทำร่าเริงผมก็ต้องทำ แต่ผมก็รู้ว่าแม่จะคอบมองตามผมตลอดเวลาถ้ามันไม่หนักหนาแม่ก็จะเพียงมองอยู่ไกลๆ ถ้ามันมากกว่านั้นแม่ก็จะลงมือมาจัดการเอง
ผมถีบจักรยานออกมาจากบ้านตรงไปที่ทำงานของพ่อเพราะไม่รู้ว่าผมจะไปไหนดีเหมือนกัน ตามเส้นทางที่ผ่านไปก็ทำให้นึกถึงตอนเด็กๆ ไม่ได้ เด็กที่ไร้เดียงสาไม่ต้องมาคิดอะไรอย่างนี้
ผมถีบจักรยานมาเรื่อยแวะกินก๋วยเตี๋ยวร้านลุงจ่าที่ต้องแวะมากินทุกครั้งตั้งแต่เด็ก กว่าจะมาถึงก็ใช้เวลาไปนาน พอมาถึงยังไม่ได้ลงจากรถเลยหมวดก้องก็เดินหน้าตื่นมาหาผมทันที
“พี่ก้องเป็นอะไรไปครับถึงหน้าตื่นขนาดนี้”
ผมทักพี่ก้องไป
“โอ๊ย...ก็จะไม่ให้ได้ตื่นได้ไงล่ะคุณบีม ก็คุณบีมนั้นแหละที่เป็นสาเหตุ”
“ผมเนี๊ยนะ...พี่ก้องคิดถึงผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมพูดหยอกเล่นกับพี่ก้องไปโดยที่ไม่ทันคิดอะไร ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะตบปากตัวเองแรงๆ ที่ไปพูดอย่างนั้นออกไป พี่ก้องหน้าแดงขึ้นทันที่ด้วยความเขิน ผมเห็นแล้วก็ขำ ตั้งแต่ที่ผมกลับมาอยู่บ้านครั้งนี้ผมก็สนิทกับพี่ก้องมากขึ้น เลยรู้ว่าอาการหน้าแดงไปจนถึงหูนะ พี่เขาเขินอย่างแรง
“โอ๊ยไม่ใช้หรอกครับ ผมนะเบื่อหน้าคุณบีมจะตายไปอยู่แล้วเจอหน้ากันทุกวัน”
พี่ก้องแกรีบพูดขึ้นมาทันทีเพื่อปกปิดอาการเขินของแกนั้นเอง ผมจึงลงจากจักรยานแล้วเดินไปใกล้แก ได้แกล้งคนมันก็สนุกดีเหมือนกันโดยเฉพาะกับพี่ก้องนี้เป็นอะไรที่สนุกสุดๆ
“เหรอ....”
ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆ พี่ก้องแกยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก
“55555 ไม่แกล้งแล้วพี่ก้อง มีอะไรหรือครับถึงรีบลงมาดักผมไว้”
“คุณบีมนี่ชอบแกล้งผมจริงๆ ก็ท่านนะซิครับให้ผมมาดักคุณบีมไว้ ว่ามาถึงแล้วให้ไปบอกท่านด้วย”
“แล้วพ่อรู้ได้ไงว่าผมจะมาที่นี่ล่ะ...อ๋อ..รู้แล้วว่ารู้ได้ไง”
ก็คงเป็นแม่ของผมนั้นแหละครับที่โทรมาบอกกับพ่อ นี่จะหวงอะไรกันมากมายขนาดนี้นี่ลูกชายนะไม่ใช่ลูกสาวแล้วไอ้เส้นทางที่ผ่านมานะ ผ่านทุกวันตั้งแต่เด็กจะมีใครกล้ามาทำอะไร
“งั้นผมไปบอกท่านก่อนนะครับว่าคุณบีมมาถึงแล้วเห็นท่านออกมามองหลายรอบแล้ว”
ผมพยักหน้าให้ไป พี่ก้องก็รีบเข้าไปรายงานพ่อผม ผมจึงเดินไปนั่งอ่านหนังสือเล่นรอพี่ก้อง ระหว่างที่รอก็มีพวกพลทหารที่ทำงานอยู่ที่นี่เดินเข้าเดินออกตลอดเวลา ถ้าผมไม่คิดมากไปเองจะมีอยู่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาผิดปกติ จนพี่ก้องออกมาจากห้องนั้นแหละพลทหารคนนั้นจึงได้หายไป
“เป็นไงพี่ก้องโดนหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่โดนหรอกครับแต่ไม่แน่ถ้าขืนคุณบีมมาช้ากว่านี้ผมอาจจะโดนก็ได้”
“เอา..เป็นว่าผมผิดอีก งั้นคืนนี้ผมพาพี่ก้องไปเลี้ยงเป็นการไถ่โทษดีกว่า ไปร้านเดิมก็ได้นะพี่ก้องเมื่อคืนสนุกดี ยังดิ้นไม่เหนื่อยเลยพี่ก้องก็ชวนกลับซะงั้น”
“ก็ตอนเช้าผมต้องมาทำงานนี่ครับใครจะไปทนไหวเหมือนคุณบีมนี่ ตื่นสายก็ได้ นี่ขนาดพี่กิจแกยังยอมแพ้คุณบีมไปคนเลย”
“ก็นะ...ปิดเทอมทั้งที่ก็ขอหน่อย แต่คืนนี้ตกลงนะพี่ก้องพรุ่งนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ อยู่ดึกได้เดี๋ยวผมโทรไปชวนพี่กิจด้วยอีกคน”
“ไม่ต้องโทรไปชวนหรอกครับ....พี่กิจแกไม่อยู่ไปราชการที่กรุงเทพครับแล้วเห็นบอกว่าจะค้างที่บ้านเลยคงจะกลับวันจันทร์นั้นแหละ”
“อ้าวเหรอ ไปกรุงเทพไม่บอกกันเลยนะพี่กิจกลับมาต้องรีดให้หนัก”
“คุณบีมก็...พี่กิจแกไปราชการครับไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเสียหน่อย”
เข้าข้างกันจังเลยนะ งั้นคืนนี้พี่ก้องห้ามตอบว่าโนเด็ดขาดไม่งั้นเจอดีแน่ๆ ผมไปล่ะแล้วเจอกันเย็นนี้”
พูดเสร็จผมก็หนีทันทีก่อนที่พี่ก้องแกจะปฎิเสธ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ขอใครสักคนที่จะมาช่วยพยุงให้ผมลุกขึ้นมาอีกครั้งให้ได้
เป็นไงบ้างครับพอใจกันหรือเปล่าที่ผลมันออกมาแบบนี้
-
เข้ามาอย่างว่อง อิอิ
ขอบคุณนะค่ะที่มาเขียนต่อ จะช้าจะนานยังไงก็รอค่า
ปล.แล้ว(อิ)พี่เฟคหายหัวไปไหนอ่ะ ไม่มาง้อเมีย :m16:
-
:z6: ไอ้พี่เฟค :fire:
-
ระวังจะทำให้คนที่หวังให้ช่วยพยุงล้มเสียหลักไปอีกคนแล้วกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
Yes ! กลับมาแล้ว เย้ๆ +1 ต้อนรับการกลับมาครับ
-
ต้อนรับการกลับมาต่อครับ
-
:เฮ้อ::เฮ้อ::เฮ้อ::เฮ้อ:
-
ปล่อยให้อิพี่เฟค ให้เน่าหนอนไชไปเหอะ -*-
คำแก้ตัวก็ใช้อะไรไม่ได้หรอก
เหตุผลก็ไม่มี
สถานะ (-___-# ) เหวี่ยงแทนน้องบีม
ปล.อ่านแล้วจะอินไปไหนหนอเรา
-
ดีใจมากที่มาต่อ เพราะจบแบบนั้นมันเฟลจริงๆ
และดีใจที่สุดที่น้องบีมจิตแข็งสมเป็นลูกทหาร
ถ้าได้..ต้องได้ทั้งหมด..มาเป็นเศษเป็นเสี้ยวก็ทิ้งซะ!
เลิศค่ะ
-
กลับมาต่อแล้ว เย้ๆๆๆๆ
รอติดตามอย่างใกล้ชิด :)
-
ดีใจที่กลับมาเขียนเื่รื่องนี้ต่อนะคะ :pig2:
ปล. รออ่านเืรื่องบีมต่อ ขอให้เจอคนดีๆสักทีนะคะ และยังรออ่านคู่กันย์และขิงด้วยนะคะ ^^
-
สนุกจัง ดีจังที่มาต่อคราวก่อนจบแบบช๊อคจริงด้วย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ชอบมากเลยครับ ขอแบบนี้ บ่อยๆ
สมน้ำหน้า ไอ้เฟค จอมลวงโลก
ทำดีมากน้องบีม ปล่อยให้ อีเฟค ตอแหล นอนเน่าให้หนอนเจาะ กกเมียเด็กของมันที่เชียงใหม่โน่นเลย
ผู้ชายไม่ได้มีแค่มันคนเดียวในโลก นิ มีดีอีกตั้งหลายคน หาดีกว่ามัน 10 เท่ายังได้เลย แคร์อะไร
ถ้าอยากกลับมาคืนดีกันจริงนะ สู้กลับมากิีก กะ หนูขิง ไม่ดีกว่าเหรอ รายนั้น ดูดีกว่าเป็นไหนๆ ถึงจะแปลกๆ บ้าง แต่ อย่างน้อยๆ ก็ไม่เคย ตอแหล ลวงโลก เหมือน อีเฟค ชิมะ ชิมะ
-
อ่า หาใหม่ดีกว่าเน๊อะ
-
o13 บีมเยี่ยม ปล่อยไอเชี่ยเฟคไปเถอะ
สู้ๆนะ เริ่มใหม่กับคนดีดีดีกว่า
-
เพอ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่ะจ้า
ช้าไปหน่อยเนอะ
เขาพิมพ์จนจะจบเรื่องอยู่แล้ว
ตอนเเรกที่อ่านชอบอิเฟคมากแต่ตอนนี้อยากจะสาปส่งมันไปตายซะเถอะ
แล้วตกลง ว่า พี่หมวดก้องเป็นพระเอกเหรอเนี่ย หึหึ
ก็ดีนะ ดูใสๆดี
คู่ขิงกับกันต์ก็น่ารักดีเนอะ
ชอบมากๆเลยจ๊ะเรื่องนี้
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
:angry2:เฟคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
-
มาต่ออีกนะครับ
-
มาต่อแล้วดีใจมี่สุดเลย
ขอในบีมลืมเฟคได้เร็วๆ คบกับพี่ก้องก็ได้น่ารักดี
-
ดีใจจัง คิดว่า ต้องหักดิบน้องบีมซะแล้ว :เฮ้อ:
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คุณ konjingjai มากๆเลย :กอด1: :L2:
-
ไอ้เฟคคคค
แง่งๆ มันfakeสมชื่อ
น้องบีมจัดหนักให้มันเลยลูก
เอาให้มันตายๆไปด้วยความช้ำใจและเสียใจให้สาสมกับความเลวที่มันทำไว้
-
อย่าให้บีมคืนดีง่ายๆนะต้องให้ไอเฟคทรมานกับความชั่วมันมากๆๆๆๆๆ
-
จะต้องหวนกลับไปคืนดีกับมัน อีกทำไม?
ในเมื่อคนเรา..คบกัน รักกัน แต่มาตั้งใจทำร้ายกัน
โดยมีเจตนาซ้ำๆๆๆ ไม่คำนึงถึงจิตใจของกันและกัน
แบบไม่รู้สึกผิดด้วย
อย่างนี้เค้าเรียกว่า "รัก" งั้นดิ
เหอเหอ "มัน here มากกก"
ถ้ารักแล้วต้องทน ขออยู่เป็นคน ไม่ใช่ควาย
จะดีกว่า
ขอบคุณครับ..คุณจริงใจ
คิดถึงมากกกกกกกกกก จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บีมทำดีที่สุดแล้วคับ
ที่เป็นฝ่ายเดินจากมา
อย่านะคับ อย่าไปยอมไอ่พี่เฟคมันง่ายๆ
อย่างนี้ต้องดัดซะให้เข็ด
o13 o13 o13
-
อืม... พี่เฟคก็ยังไม่ยอมมาเคลียร์อีกนะ
-
:seng2ped:นี่ละหน่าความรัก ถ้าไม่รู้จักคำรักให้เป็น มันก็ทุกข์ ถ้าเค้าไม่อยากอยู่กับเราอย่ายื้อนะ
-
ชิ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ
สงสารบีมมากก อิพี่เฟค
มาง้อเมียสิเฟ้ยยย
-
ดีใจที่เขียนต่อนะคะ นานก็จะรอค่า^^
ไอ้พลทหารดูแปลกๆ อย่าบอกนะว่าเป็นอิพี่เฟค จะลงทุนไปมั้ย
-
บีมจะไร้คู่เหรอ :เฮ้อ:
พี่เฟคหาวิธีง้อเลย :โป้ก1:
-
มาต่อแล้ว o13
-
จะมาต่ออีกไหมอ่าอยากให้มาต่ออีกจัง
แอบสงสัยพลทหารคนนั้นอ่าแปลก ๆ มาเฉลยด่วน
ขิงยังมีคู่ทั้ง ๆ ที่เป็นคู่รอง บีมเป็นตัวเอกนะจะไร้คู่ก็กะไรอยู่นะเจ้าค้ะ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อย่างน้อยก้ยังมีอะไรคืบหน้าครับ ^^
-
หากในชีวิตจริงสามารถเฉือนเนื้อร้ายทิ้งได้จริงอย่างคำพูดของบีม ชีวิตคงสุขขึ้นแน่
แต่เห็นมีตอนพิเศษที่สรุปว่าลงเอยด้วยกันแบบมีความสุข ก็แสดงว่าคู่นี้ยังไงก็รีเทิร์นสินะคะ...
...อยากอ่านแบบที่เลิกกันไปเลยแบบนี้ละ คนไม่จริงใจ ไม่จำเป็นต้องให้โอกาสฟุ่มเฟือยนักหรอก ตามที่ใจคิดนะ!!!
แต่ก็สุดแล้วแต่คนเขียนคะ จะพาคู่นี้ไปทางไหนก็ได้...
มาต่อเท่าที่พอมีเวลาก็ได้ แต่อย่าพึ่งทิ้งกันไปละกัน เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ :L2:
-
ขอบคุณมากๆครับที่มาต่อ :L2:
ถึงหลายๆคนจะบอกว่าให้บีมกับเฟคเลิกกันไป แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นๆจริง
คนที่เจ็บปวดที่สุดจะไม่ใช่ใคร ไม่ใช่เฟค ไม่ใช่บีม........... :sad11:
แต่เป็นคนอ่าน :laugh:
ปล. เหมือนเรื่องจะมีปมไรซักอย่าง
-
ขอบคุณมากๆครับที่มาต่อ
ถึงหลายๆคนจะบอกว่าให้บีมกับเฟคเลิกกันไป แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นๆจริง
คนที่เจ็บปวดที่สุดจะไม่ใช่ใคร ไม่ใช่เฟค ไม่ใช่บีม...........
แต่เป็นคนอ่าน
ปล. เหมือนเรื่องจะมีปมไรซักอย่าง
จรองของเค้า
-
ปมตัณหา
อ่ะดิ
เจ๊ยยยยยยย ม่ายช่ายๆๆๆๆ
ปมปัญหา
ไรเหรอ
หึหึ
-
ขอให้เป็น "ผมแค่เหงาเขาแค่ปลอบ" อย่างที่บีมว่านะ อย่าเป็น "มีใครเพราะไม่มีใคร" สงสารก้องแย่เลย
-
มาต่อไวๆนะคะ พึ่งตามอ่านแต่ก็ชอบมากมาย :mc4:
-
ถ้าจะจบแบบนี้ไม่เอาอ่ะ
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: รออ่านตอนต่อไปนะคับ อิอิ :z2: :z2: :z2: :seng2ped: :seng2ped:
-
กร๊าดดดดด!!! กระโดดแปะ
อ่านตั้งแต่บ่าย อ่านไปได้ 52 หน้าแล้วค่าาา
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านต่อ เคอะๆๆ
ขิงน่าร๊ากกกกกมากกกกก
-
รีบมาต่อนะครับ
-
น่าสงสารบีมจัง....เฟคหายป่ายไหน
-
“เฮ้ย...ไอ้เชี๊ยขิงช่วงนี้มึงเป็นอะไรไปว่ะกูรู้สึกว่ามึงจะหมดเขี้ยวเล็บลงไปเยอะแล้ว”
อยู่ดีๆ ไอ้ปิงมันก็ถามผมขึ้นมาตอนที่เรานั่งทำงานกลุ่มเพื่อส่งอาจารย์กัน ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามัน
“อ้าวมองเชี๊ยอะไร”
แทนที่ผมจะถามมัน มันกลับถามผมกลับมาซะงั้น
“ไม่ได้มองเชี๊ยมองมึงนั้นแหละสัด...แล้วเรื่องเขี้ยวเล็บอะไรว่ะ กูไม่เข้าใจ”
พอมันได้ยินผมพูดมันก็ทำหน้าแบบขัดใจสุดๆ
“ก็เรื่องผู้หญิงของมึงอ่ะ เมื่อคืนมึงปล่อยน้องเขาไปได้ไงว่ะ กูโคตรเสียดาย”
“สัด...เสียดายแล้วมึงไม่ไปจัดการเองว่ะ แล้วมึงรู้เรื่องได้ไง”
“ก็...น้องเขาโทรมาบอกเพื่อนเขาไง กูเลยรู้เรื่องไปด้วย”
เมื่อคืนไอ้ปิงมันก็ได้ผู้หญิงไปคนหนึ่งครับก็เป็นเพื่อนกับน้องคนที่ไปกับผมนั้นแหละ แต่ผมไม่รู้ว่าเขาโทรไปพูดอะไรกันบ้าง
“แล้วเขาว่าไงบ้างล่ะ”
“เขาก็บอกว่ามึงอ่ะเหี๊ยมาก ทิ้งเขาไว้ที่โรงแรม จะทำอะไรก็ไม่ทำ อยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วก็เดินออกมาเฉยเลย”
“เหรอ...”
“แล้วมันจริงอย่างที่ น้องเขาบอกป่ะล่ะ”
“ก็อย่างที่น้องเขาบอกพวกมึงนั้นแหละ และมึงก็อย่ามาถามอะไรกูมาก”
ผมขี้เกียจจะอธิบายสิ่งที่ผมเองก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมเมื่อคืนที่ผ่านมาผมถึงเป็นอย่างนั้น แต่ยังไม่ทันที่เราจะคุยอะไรกันต่อโทรศัพท์ของไอ้ปิงก็ดังขึ้นคงเป็นแฟนมันนั้นแหละที่โทรเข้ามา ไอ้ปิงมันลุกขึ้นไปคุยสักพักก่อนที่มันจะกลับเข้ามาหาผม
“เอ้อ...”
ไอ้ปิงมันพูดแล้วมันก็เฉยจนผมต้องมองหน้ามันว่ามันจะพูดอะไร ผมก็เห็นมันมองหน้าผมอยู่เหมือนกันจนผมอดรำคาญไม่ได้ว่ามันจะพูดอะไรแต่ไม่ยอมพูด
“มีอะไรว่ามา อย่าลีลาเดี๋ยวโดนแตะหรอกไอ้นี่”
ไอ้ปิงมันอึกอักนิดหน่อยก่อนที่มันจะพูดว่า
“ขิงเพื่อนรัก”
แค่ได้ยินคำนี้ผมก้พอจะรู้แล้วล่ะว่าไอ้นี้มันต้องการอะไรจากผมแน่ๆ แล่วที่มันยืนหน้ามึนไม่พูดไม่จาอยู่ก็คงไม่กล้าบอกผมตรงๆ
“หยุด..เลยไอ้ปิงมึงจะเอาอะไรบอกมาตรงๆ ไม่ต้องอ้มโลกไปไกล เอาให้ตรงประเด็นนะมึงห้ามนอกเรื่อง”
ไอ้ปิงมันถอนใจนิดนึง
“คือว่าเชียร์บอกว่าพ่อกับแม่ของเขามาจากต่างจังหวัดนะ เขาอยากให้กูไปทำความรู้จักกับที่บ้านเขานะ กูเลยอยากยกเลิกงานก่อนนะวันอื่นเราค่อยมาทำต่อก็ได้ กว่าจะเปิดเทอมอีกตั้งนาน”
ผมมองหน้ามันนิดนึง
“มึงอย่ามองหน้ากูอย่างนั้นซิว่ะ ก็เชียร์เขาบอกว่าพ่อกับแม่เขาจะมาแค่วันเดียวเย็นนี้ก็กลับแล้ว มันสำคัญมากกูต้องเข้าไปทำคะแนนกับพ่อแม่เชียร์อ่ะ มึงเห็นใจกูหน่อยซิขิง”
“สัด...กูยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยกูแค่มองหน้ามึงเฉยๆ มึงรีบไปเถอะเดี๋ยวพ่อตาแม่ยายจะไม่ปลื้ม”
พอผมพูดจบไอ้ปิงมันก็รีบวิ่งไปทันที ไอ้นี่อาการหนัก สงสัยว่าแฟนคนนี้มันจะเอาจริงขนาดพากันไปแนะนำให้พ่อแม่รู้จักแล้ว
เมื่อไอ้ปิงไปแล้วผมก็นั่งทำงานต่ออีกนิดหน่อยบรรยากาศในมหา’ลัยตอนปิดเทอมนี่ก็ไม่ได้เงียบนะครับยังมีคนมากพอสมควรทั้งที่มาเรียน ทั้งมาทำงานหรือแม้แต่มาจีบสาวก็มี พอผมทำงานจนเมื่อยแล้วผมจึงเก็บของเพื่อจะได้ไปหาอะไรกินเพราะใกล้เที่ยงแล้ว แต่อยู่ดีๆ ผมก็นึกถึงไอ้กันต์ขึ้นมาซะงั้น
ผมมองเวลาแล้วยังพอมีเวลาผมไปหาไอ้กันต์แล้วชวนมันไปกินข้าวด้วยกันดีกว่า ว่าไปช่วงนี้ไอ้กันต์ก็ยุ่งตลอดตั้งแต่มันจะสร้างห้างสาขาใหม่เนี๊ย ทำให้ผมเจอกับมันน้อยมาก
เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมจึงเก็บของทั้งหมดแล้วตรงไปหาไอ้กันต์ที่ทำงานมันทันที ตามที่ไอ้กันต์เคยบอกไว้ว่ามันทำงานที่ไหนแล้วจะเข้าไปหามันอย่างไง พอไปถึงที่ทำงานของมัน ผมก็ตรงไปหามันทันทีโดยที่ไม่ได้บอกกับมันก่อนเพราะต้องการให้มันแปลกใจ
ผมมั่นใจว่าผมมาหามันถูกที่เพราะว่าที่ทำงานมันเป็นห้างใหญ่ที่อยู่ใจกลางเมืองที่เพิ่งเปิดตัวไปอย่างยิ่งใหม่เมื่อสองปีที่แล้วมานี่เองผมไปขึ้นลิฟต์ตัวที่มันบอกเพราะเป็นลิฟต์ตัวที่มีไว้สำหรับพนักงานเอาไว้ขึ้นไปทำงานไม่เกี่ยวข้องกับลูกค้าที่เข้าจับจ่ายภายในห้าง
พอลิฟต์เปิดออกผมก็งงว่าผมจะไปทางไหนดีเพราะว่ามันกว้างมากพนักงานก็ทำงานกันวุ่นวายไปหมดจนผมไม่รู้ว่าผมจะเข้าไปถามทางจากใครดี รู้อย่างนี้ผมมากับไอ้กันต์ตั้งแต่มันชวนมาแล้วก็ดีจะได้ไม่งง
ผมเดินเข้าไปในมือก็ถือของเต็มมือไปหมด จนมีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม
“น้องครับ..ไม่ทราบว่ามาพบใครครับ”
ผมนิ่งอยู่สักพักเพราะว่าไม่แน่ใจว่าเขาคุยกับผมหรือเปล่า
“พี่คุยกับน้องนั้นแหละครับ ไม่ทราบว่าน้องมาพบใครครับส่วนนี้ถ้าไม่มีธุระเข้าไม่ได้นะครับ”
“เออ...ผมมาหา...”
ผมพูดไม่ออกเพราะว่าผมไม่รู้ว่าไอ้กันต์ชื่อเต็มๆ มันชื่ออะไรแล้วมันมีตำแหน่งอะไรอยู่ที่นี่ เพราะว่าผมไม่เคยสนใจมันเลย
“คุณทวีศักดิ์...มีอะไรกันหรือเปล่า...”
ระหว่างที่ผมกำลังคิดหาคำตอบให้คุณพี่คนนั้นอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนึงดังมาจากด้านหลังของผม เสียงที่ผมคุ้นหูเสียด้วยผมจึงหันกลับไป
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณชัยพอดีผมกำลังถามน้องคนนี้นะครับว่ามีธุระอะไรกับใครบนนี้หรือเปล่านะครับ”
พอผมหันกลับไปก็เห็นว่าเป็นนายชัยนั้นเองที่เข้ามาถามผม พอนายชัยเห็นหน้าผมก็ทำท่าตกใจ
“คุณขิง....มาได้ไงครับ ทำไมไม่โทรมาบอกผมล่ะครับว่าจะมา ผมจะได้ไปรับ”
“นายชัย...เออ พอดีผ่านมานะ ก็เลยแวะมาหา กะว่าจะชวนไอ้กันต์มันไปกินข้าวด้วยกัน”
“เออ..คุณชัยครับคือว่า...”
เสียงของพี่พนักงานคนนั้นถามนายชัยสงสัยเขากำลังงงอยู่ว่าผมเป็นใคร
“ขอโทษที่คุณทวีศักดิ์ คือคุณเขาเป็นน้องของคุณกันต์นะ ผมรู้จักดี คุณไปทำงานต่อเถอะ ขอบคุณมากๆ ครั้งต่อไปถ้าเห็นคุณเขามาอีกก็พาไปหาผมที่ห้องท่านได้เลยนะ”
“ครับ..”
พี่คนนั้นพยักหน้ารับนิดนึงก่อนที่จะเดินถอยหลังไปทำงานต่อ
“นายชัย..แล้วไอ้กันต์อยู่หรือเปล่าล่ะ ผมจะได้ไปหา”
“เออ...”
“ถ้าไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวผมค่อยมาใหม่ก็ได้”
ผมรู้สึกผิดหวังเหมือนกันที่มาหาไอ้กันต์แล้วไม่เจอมัน ส่วนนายชัยก็อึกอักก่อนที่จะตอบผมว่า
“คือท่านอยู่ครับ..”
“งั้นดีพาผมไปหาหน่อยซิ”
แล้วนายชัยก็พาผมไปหาไอ้กันต์ที่ห้องกว่าจะผ่านไปถึงก็ไกลเหมือนกันนะระหว่างทางที่ผ่านไปก็มีคนมองผมอยู่เหมือนกันว่านายชัยเดินมากับใคร ดูๆ ไปนายชัยก็คงใหญ่พอสมควรเพราะเดินผ่านไปทางไหนก็มีแต่คนทำความเคารพ
“นั้นครับคุณขิงห้องคุณกันต์”
นายชัยชี้นิ้วให้ผมตรงไปที่ห้องที่เขียนไว้ว่าประธาน ซึ่งมีเลขานั่งอยู่หน้าห้องหนึ่งคน ผมจึงเดินตรงไปโดยที่มีนายชัยเดินตามมา ผมเดินไปเปิดประตูโดยที่ไม่ได้เคาะกะไว้ให้มันเงยหน้ามาเห็นผมแล้วตกใจ ผมได้ยินเสียงเลขาหน้าห้องคุยกับนายชัยอยู่
“เข้าพบท่านไม่ได้นะค่ะคุณชัย ท่านมีแขกอยู่”
แต่ไม่ทันเสียแล้วผมเปิดประตูเข้าไปเรียบร้อยแล้วคือว่าอารมณ์นั้นมันหยั่งตัวเองไม่อยู่แล้ว
“ว๊าย...”
เสียงร้องของผู้หญิงดังออกมาจากด้านในของห้อง พร้อมภาพที่ผมเห็นเต็มสองลูกตา ภายในห้องตกแต่งเรียบๆ แต่ดูหรูกลางห้องมีโต๊ะทำงานริมห้องมีโซฟาสำหรับรับแขกตั้งอยู่
บนเก้าอี้ที่มีไว้สำหรับนั่งคนเดียวตอนนี้กลับไม่ใช้ มันได้กลายเป็นที่รองรับสำหรับคนสองคนไปเสียแล้ว และหนึ่งในนั้นก็คือไอ้กันต์นั้นเอง และอีกคนก็คือเจ้าของเสียงร้องเมื่อสักครู่
ภาพในห้องก็คือไอ้กันต์นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยที่มีผู้หญิงนั่งซ้อนอยู่ ผมตะลึงกับภาพที่เห็นจนยืนค้างอยู่ที่หน้าประตูนั้นเอง ไอ้กันต์มันก็ตะลึงเหมือนกันมันคงไม่คิดว่าผมหรือใครจะเปิดประตูแล้วมาเจอมันกำลังเล่นบทรักกันอยู่อย่างนี้
“ขอโทษครับ...”
ผมรีบปิดประตูทันที ผมเองไม่รู้จะทำตัวอย่างไงดี ผมรู้สึกเหมือนกับจะร้องไห้ แล้วผมจะร้องไห้ทำไมกัน ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ผมเดินผ่านนายชัยกับเลขาไป
“อ้าว...คุณขิงจะกลับแล้วเหรอครับ”
ผมหันหน้าไปมองนายชัยที่ถามผม นายชัยคงไม่รู้กับการกระทำของไอ้กันต์หรอกเพราะสีหน้าของเขานั้นแสดงว่าไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ
“อืม...ผมจะกลับแล้ว พอดีไอ้กันต์มันมีแขกอยู่นะ เดี๋ยวผมมาใหม่ก็แล้วกัน”
ผมพูดอะไรไปมากว่านี้ไม่ได้แล้วถ้าขืนพูดมากกว่านี้ผมคงร้องออกมาแน่ๆ ผมไม่เข้าใจว่าผมจะต้องมาเป็นอย่างนี้ทำไมกับแค่ไอ้กันต์มันมีคนอื่น ถ้างั้นผมจะได้เป็นอิสระจากมันนะซิ ที่ผมจะร้องไห้นี่เพราะว่าผมดีใจใช่ไหม......
-
:fire:
เลวพอกัน
-
แต่ละคน
ถ้าไม่คิดจะจริงจัง ก็ปล่อยเค้าไปเถอะ
ทำร้ายจิตใจ และเวลาของขิงนะ
-
ต่างง่ะ
-
ทำไมเหมือนมันสั้นจัง แต่ทำไมพี่กันต์ทำงี้อ่ะ พอกันเลยนะทั้งคู่เลยทั้งพี่เฟคพี่กันต์ :เฮ้อ:
สงสัยต้องให้โดดเดี่ยวเดียวดายกันให้สาแก่ใจไปเลย :fire:
-
โกรธแทนขิงมาก :m16:
-
ทำไมกันต์ทำแบบนี้ :fire:
-
อย่ากลับไปคืนดีกับมันนะ มันจะพูดไรก็ช่าง สันดารเลวเกิน
-
:m31: :fire:
-
มันร้ายกาจกันจริงๆอีเพื่อนคู่นี้
อย่างงี้ ขิงกับบีม ต้องเอาให้เข็ด
กับมากินกันเองเถอะขิงกับบีม ฮ่าๆๆ
-
:sad4: :sad4:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ตอนแรกคิดว่ากันต์เป็นคนจริงจังนะ
ถึงคู่บีมกับเฟคจะมีปัญหา
แต่ก็ยังคิดว่าก็ยังมีอีกคู่ที่มั่นคง :เฮ้อ:
ปล.รีบๆมาต่อนะ :L1:
-
ทำไมนะทั้งกันต์ทั้งเฟคมันไม่เคยหยุดเลย มันน่าใช้เครื่องประหารหัวสุนัขทั้งคู่เลย
-
:z6:
ไอ่กันต์ กะ ไอ่เฟค
น่ะเป็นเพื่อนกัน
ไอ่สองตัว
มันก็เลย..เหี้ย
พอ ๆ กัน
สันดาน..ยังงี้คงจะเปลี่ยนยาก หึหึ
:pig4: นานๆ มาที สั้นจั๊ง..ยังอ่านไม่จุใจเลย
-
มาต่ออีกนะครับ
-
เง้อทำไมกันต์ทำแบบนี้
:z3: :z3: :z3:
-
ทิ้งแบบแพคคู่เลยเป็นไง :beat:
ผู้ชาย....เยอะ
ยิ่งหน้าตาดีอย่างสองคนนี้ ...ไม่นาน เชื่อเหอะ o18
-
ไอ้กันต์ไอ้เฟค
ไอ้เลว
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เกลียดมันทั้งคู่
ขิง บีม คบกันใหม่ไหม TT
-
แหม แบบนี้แก็แหล่ม เลยสิ กลับไปมห้ บีมปลอบ ขวัญเลย แต่กรณีน้องบีมเนี้ย เห็นแล้วนึกถึงเพลง ของดาเอนโดรฟินมากเลย
ไม่ต้องขอฉันก็จะทำให้
ไม่ขอฉันก็จะไปให้
จะทิ้งให้เธอ
อยู่กับเขาอย่างที่ต้องการ
ไม่ต้องขอฉันก็จะยอมให้
ถ้ารักเขาก็เข้าใจได้
จะยากอะไร ก็แค่หัวใจหัวใจ
หัวใจดวงเดียวย่อยยับไป
ขอบอก น้องบีม หัวใจแมนมาก ....85+++
-
กันต์แม่งวะ เซ็ง
ขอให้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเถอะ
-
โอ๊ยพอกันทั้งคู่ ทั้งไอ้พี่เฟค ไอ่พี่กันต์
ไว้ใจกันไม่ได้สักคน
ขิงรีบออกมาให้ห่างเลยคับ หนีไปทำใจกะบีมก็ได้คับคริคริ
-
:sad4:
-
สมเป็นเพื่อนกัน
เลวพอๆกัน
สร้างภาพ ตัวจริงเลว
-
อ๊ากกกก ไม่รู้ จะด่า ว่า อะไร ดี มันจุก
-
เราอุตสารู้สึกดีที่กันย์ไม่ทำแบบเดียวกับเฟค ที่แท้มันก็พันเดียวกัน :m16:
:pig4: คะ
-
มันยังไงของมันเนี่ยไอ้คุณกันต์
รับมาเคลียร์กับขิงด่วนนะ
-
อยากอ่านอีกครับ มาต่อด่วนนะครับกำลังสนุกเลยครับ
-
ไมกันต์ทำงี้เนี่ยๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้ววววววววววววววววววววววววววววว
อารัยกันนิ
อีกคนนึงจะโดนเฉือนยัง คริคริ
-
อ่านอกใจมั้งเลย นายเอกทั้งคู่
-
:sad11: :monkeysad: :m15:แงๆๆสงสารขิงจัง.... :sad4: :o12:ทำม่ายนายกันต์ถึงทำแบบนี้อะ.. :m16: :m31: :fire: :serius2:
-
(http://image.ohozaa.com/i/5a2/5tPOE.jpg)
พอๆกับเพื่อนมันอ่ะ :z6: :z6:
-
กำลังมันส์อ่า
มาต่อด่วนๆนะคร้า o13
-
อยากให้ขิงหายตัวแบบไอกันตามหาไม่เจอ ให้มันลงแดงไปเลย
-
อะไรพี่เพ่กันต์
-
แล้วขิงจะทำอย่างไงอ่ะทีนี้
-
(http://image.ohozaa.com/i/5a2/5tPOE.jpg)
พอๆกับเพื่อนมันอ่ะ :z6: :z6:
กร๊ากกกกกก เอาเป็ดไป โดนใจมาก5555
แต่เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่เห็น เราต้องฟังความทั้งสองฝ่าย หึๆๆ
-
เลวพอกันทั้งคู่ :m31:
-
o22 :a5: o22 :a5:
-
ผมเดินกลับไปตามทางเดิมที่ผมเดินผ่านมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายทั้งเสียใจ น้อยใจและตกใจไปพร้อมๆ กัน ก่อนจะมาถึงหน้าลิฟต์ผมก็เจอกับพี่ผู้ชายคนที่เข้ามาทักผมตอนที่มาถึงใหม่ เขายิ้มให้ผมนิดนึง ผมจึงยิ้มกลับไป ผมกดลิฟต์เพื่อเรียกให้มาไปส่งผมที่ด้านล่างของห้าง ผมมาคิดๆ ดูแล้วผมไม่น่าพาตัวเองมาที่นี่เลย
ยิ่งใจเราร้อนเท่าไรอะไรต่ออะไรมันมักจะช้าเสมอในความรู้สึกของเราทั้งๆ ที่ความจริงเวลามันก็ยังหมุดไปตามปกติ ลิฟต์ที่ผมกดเรียกไปมันค่อยๆ เคลื่อนขึ้นมาช้าๆ ที่ละชั้น ผมมองเลยที่อยู่ข้างประตูมันบอกว่าอีกเพียงแค่สองชั้นลิฟต์ก็จะมาถึงชั้นผมอยู่แล้ว แต่ก่อนที่ลิฟต์จะมาถึงก็มีคนเรียกชื่อผมดังลั่นมาจากด้านหลัง
“ขิง...เดี๋ยวก่อนฟังพี่อธิบายก่อนอย่าเพิ่งไป”
ผมหันกลับไปมองว่าใครเรียกผม และผมก็เห็นไอ้กันต์กำลังวิ่งตรงมาที่ผมพร้อมกับเรียกผมไปด้วยโดยที่มีนายชัยวิ่งตามมาติดๆ พร้อมกับพนักงานที่ลุกขึ้นมามาจากซองของตัวเองว่าเกิดอะไรกันขึ้นถึงมีการวิ่งไล่ตามและมีเสียงตะโกนเสียงดัง
“คุณทวีศักดิ์จับคุณเขาไว้ก่อน”
เสียงนายชัยตะโกนให้พี่เขาจับผมเอาไว้ ผมหันมองไปทางพี่เขา เขาเองก็คงงงๆ ว่าทำไมต้องจับผม แต่พอพี่เขาตั้งสติได้พี่เขาก็เดินมาหาผม
“พี่ไม่ต้องจับผมหรอกครับ ผมไม่หนีไปไหนหรอกครับ”
ผมบอกกับพี่เขาก่อนที่พี่เขาจะมาถึงตัวผม พี่เขาจึงหยุดอยู่ตรงนั้นพอดีที่ลิฟต์เปิดออกพร้อมกับยามที่เฝ้าอยู่หน้าลิฟต์อีกสองคนก้าวออกมา ไอ้กันต์มันคงสั่งใครสักคนเรียกยามมาดักผมเอาไว้
เมื่อไอ้กันต์มันเห็นผมไม่มีทางหนีจากมันไปไหนได้แล้วมันยิ่งหยุดวิ่งแต่ก้าวเท้ายาวๆ มาหาผมแทน พอมันเดินมาถึงผมมันก็มาจับแขนผมเอาไว้
“ขิง...อย่าเพิ่งไปไหนฟังพี่อธิบายก่อนซิครับ...”
น้ำเสียงและท่าทางของมันดูอ้อนวอนอย่างที่มันไม่เคยทำกับผมมาก่อน แต่ผมไม่สนใจมันหรอก ผมจึงสะบัดแขนของผมเพื่อที่มือมันจะได้หลุดจากผม พอผมสะบัดแขน มือของไอ้กันต์ก็หลุดทันที่ มันคงยังไม่ตั้งตัวครับ
“ไม่...กูจะกลับ แล้วมึงก็ไม่ต้องอธิบายอะไรกับกูหรอก กูไม่สนใจ”
“พี่ไม่ให้กลับ ขิงต้องฟังพี่ก่อน ขิงจะได้ไม่เข้าใจผิดพี่”
“ไม่ฟังไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น กูไม่ฟัง....แล้วบอกให้คนของมึงให้หลบทางกูไป กูจะกลับห้องหิวข้าว...เหนื่อย ...อยากพักผ่อน”
“ไม่ครับฟังพี่ก่อนซิ ขิงกำลังโกรธนะ”
“ไม่...อุ๊บ...”
ผมพูดยังไม่ทันจบไอ้กันต์มันก็เข้ามากอดผมแล้วแบกผมใส่ไหล่มันไปทามกลางสายตาของลูกน้องมันนั้นล่ะ ผมเองก็ไม่นึกว่ามันจะกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ไอ้กันต์มันแบกผมกลับมาที่ห้องของผม ตลอดทางผมก็ทั้งดิ้นทั้งทุบหลัง แต่มันก็อึกโคตร จนผมเองเป็นฝ่ายหมดแรงไปเอง
พอมันจัดการเอาตัวผมเข้ามาในห้องได้มันก็หันไปสั่งกับนายชัยว่า
“ชัย...ถ้าผมไม่ได้เรียกห้ามใครเข้ามารบกวนไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรก็ห้ามเข้ามาเด็ดขาด แล้วถ้าคุณดารินกลับมาบอกเธอด้วยว่างานวันนี้ผมยกเลิกทั้งหมด ผมต้องจัดการตัวแสบก่อนพูดอะไรก็ไม่ฟัง เอาแต่ใจตัวเองคงคุยกันยาว”
“สัด...กันต์ปล่อยกู กูไม่ฟังไม่พูดอะไรทั้งนั้น...ปล่อยกูจะกลับ”
ผมตะโกนด่ามัน หน่อยมาว่าผมเป็นตัวแสบ ผมไปแสบตอนไหนมีแต่มันแหละที่กวนตีนแล้วยังจะมาให้ผมฟังอะไรอีก ผมไม่อยากฟังมึงจะกอดจะจูบจะทำอะไรกับใครผมก็ไม่สนใจมันหรอก หรือมันโรคจิตไปทำอะไรกับใครมาจะต้องมาคุยอวดกับผมด้วย
“เห็นไหม..ว่าเคยฟังใครที่ไหน แล้วก็ทำตามคำสั่งผมด้วยล่ะชัย”
“ครับ...นาย”
พอมันสั่งลูกน่องมันเสร็จมันก็ปิดประตูห้องพร้อมกับล็อคด้วย
“ปล่อยกูไอ้กันต์..กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น มึงไม่ปล่อยใช่ไหม”
เมื่อมันไม่ปล่อยผม ผมเลยกัดมันที่กลางหลังนั้นแหละ ทนได้ทนไปมึง
“โอ๊ย...ปล่อย..พี่เจ็บได้ยินไหม”
ผมก็เฉยมึงทนได้ทนไปไม่ปล่อยเสียอย่าง เมื่อมันยิ่งบอกให้ผมปล่อยมัน ผมยิ่งกัดมันแรงขึ้น มันก็ร้องบอกให้ผมปล่อยอีกแต่ผมก็ไม่ฟัง เมื่อมันเห็นว่าผมไม่ปล่อยแน่มันเลยตีก้นผมแทน
“นี่จะปล่อยไหม”
ผมจึงยอมปล่อยมัน เมื่อผมปล่อยมันแล้วมันจึงโยนผมไปที่โซฟาในน้องนั้นแหละ ผมโคตร
“ไอ้กันต์กูเจ็บนะ...ไอ้เชี่ยโยนมาได้”
พอผมตั้งตัวขึ้นมานั่งได้ผมก็ด่ามันทันที โยนมาได้คนนะ
“เออ...เจ็บก็ดีกัดมาได้ไม่รู้เนื้อหลุดติดปากไปบ้างหรือเปล่าทำไมถึงดื้อขนาดนี้นะ”
มันพูดพร้อมกับเอามือลูบๆ แถวกลางหลังของมันที่โดนผมกัดนั้นแหละทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมานิดนึงที่ไปทำมันอย่างนั้น ก็คนมันโกรธนี่เหตุผลมันอยู่หลังอารมณ์เสมอ แต่ตอนนี้ความโกรธมันลดลงแล้ว แต่จะให้ไปขอโทษมันนะฝันไปเถอะ ผมจ้องมองหน้ามัน ต่างคนต่างไม่มีใครยอมใคร
“แล้วมึงเสือกแบกกูกลับมาทำไมล่ะ กูจะกลับห้องแล้ว”
“พี่ยังไม่ให้กลับ..เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง แล้วขิงก็เข้าใจผิด”
มันเดินมานั่งเบียดกับผม ผมจึงขยับตัวหนี ที่นั่งว่างๆ มีตั้งเยอะไม่ไปนั่งเสือกมานั่งติดกับผม มันก็ขยับตามมาอีกจนสุดโซฟานั้นแหละครับ ผมจึงเอามือไปดันตัวมันให้ขยับหนีไป
“ไอ้กันต์มึงขยับออกไปได้ไหมอึดอัดที่นั่งมีตั้งเยอะมีจะมานั่งเบียดกูทำไม”
“ก็พี่อยากนั่งอ่ะ...ถ้าไม่อยากอึดอัดแล้วกลับอยากกลับห้องเร็วๆ ก็นั่งเฉยๆ แล้วฟังพี่อธิบายก่อน”
“ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ มึงอยากทำอะไรกับใครก็เรื่องของมึงไม่เกี่ยวกับกูสักหน่อย ไม่ต้องอธิบายก็ได้ แค่นี้นะกูกลับได้แล้วใช่ป่ะ....”
ผมลุกขึ้นยืนทันทีที่พูดจบแต่ไอ้กันต์มันกลับดึงมือผมไว้ และผมก็ยังไม่ทันระวังตัวจึงล้มลงทับบนตัวของมัน ผมจึงรีบเอามือยันตัวมันเพื่อไม่ให้ผมทับมันและพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ไอ้กันต์มันกลับเอาแขนของมันมากอดผมไว้เพื่อไม่ให้ผมลุกขึ้น
“พี่ยังไม่ให้กลับ...ขิงก็ยังกลับไม่ได้”
ผมเมินหน้าหนีจากมัน หน้าของไอ้กันต์ห่างจากหน้าผมไม่มากเท่าไร
“ไม่ฟังจะกลับห้องโว๊ย....ปล่อยกู...”
ผมดิ้นเพื่อให้หลุดจากแขนของมันแต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรัดผมแน่นขึ้นจนทั้งผมและมันต่างตกลงไปอยู่กับพื้นโดยที่มีมันค่อมอยู่บนตัวของผม
“พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหมครับแล้วอย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะครับ”
“เอ่อ...กูไม่กลัวมึงหรอกไอ้กันต์..ไอ้บ้า”
พอผมพูดจบไอ้กันต์มันก็ฉกหน้าของมันมาหาผมทันที่แล้วมันก็จูบผมอย่างรุนแรง ไอ้หื่นเอ๊ย....พอทำอะไรผมไม่ได้เม่
...ก็ใช่แต่วิธีนี่...มึงอยากจูบ จูบไป เดี๋ยวมันก็เลิกไปเองนั้นแหละเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมตอบสนองกับมัน
แต่ครั้งนี้ผมกลับคิดผิดไอ้กันต์มันจูบผมแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมหายใจแทบไม่ทันผมต้องเอามือดันหน้ามันออกไป แต่มันก็จับมือของผมที่กำลังดันหน้าของมันออก แล้วมันก็เปลี่ยนมาจูบที่บริเวณคอของผมแทน นั้นเป็นจุดอ่อนของผม แล้วไอ้กันต์มันก็รู้ มันถึงได้ทำอย่างนี้ มือของผมที่พยายามดิ้นให้หลุดจากมือมันก็อ่อนแรงลงไอ้กันต์มันจึงปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ แต่ผมก็ไม่ได้พลัดหรือดันมันอีกต่อไป ส่วนมือของมันพอปล่อยมือของผมแล้ว มันก็สอดผ่านเสื้อของผมไปลูบที่ท้องของผมเพื่อทำให้คล้อยตามกับการกระทำของมัน มือที่แข็งแต่ไม่หยาบกระด้างอย่างคนที่ทำงานหนักค่อยๆ ลูบไปเบาๆตามท้องของผม มันเสียวจนผมเกร็งท้องไปหมด ขนตามตัวลุกไปหมดทั้งตัว เหงื่อซึมออกมาตามขมับของผม เรื่องอย่างนี้ไอ้กันต์มันเก่งมากจนผมต้องยอมรับ
“อือ...อออออ..อือ..”
ผมได้แต่ร้องออกไปตามแรงอารมณ์ของผมที่กำลังกระเจิงจนดึงกลับมาไว้ไม่อยู่ ผมไม่สนแล้วว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนและก่อนหน้านี้ผมกับไอ้กันต์กำลังเถียงกันเรื่องอะไรอยู่ ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ผมอยากจะให้มันทำต่อไปเรื่อยๆ จนเสร็จสิ้นนั้นแหละเพื่อที่ผมจะได้ไม่ทรมานอย่างนี้
ผมได้ยินเสียงพูดคุยกันเสียงดังมาจากหน้าห้องตอนที่ไอ้กันต์มันดึงเสื้อยืนของผมออกจากตัวของผมได้โดยที่ผมเองก็ถอดเสื้อเชิตที่มันใส่มาทำงานออกได้เช่นกัน
“ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้ห่ะ...แก่เป็นใคร...แค่ลูกน้องที่พี่กันต์เขาจ้างมาอย่ามากำแหงกับฉัน แกก็รู้ว่าพี่กันต์กับฉันเป็นอะไรกัน ถ้าแกกำแหงกับฉันมากนักอนาคตแกจะลำบาก”
“ไม่ได้จริงๆ ครับคุณปานวาด...คุณกันต์ท่านสั่งว่าห้ามใครรบกวนครับ”
“ฉันไม่สนใจ...พี่กันต์ค่ะเปิดประตูให้ปานหน่อยค่ะ”
เสียงของผู้หญิงที่แค่ฟังน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าเอาแต่ใจและดูถูกคนแค่ไหนดังมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังอย่างไม่เกรงใจใคร ถ้าจะให้ผมเดาคงเป็นคนเดี่ยวกับที่อยู่ในห้องกับไอ้กันต์เมื่อสักครู่แน่ๆ เมื่อผมคิดได้อย่างนั้นผมจึงหยุดมือที่กำลังกอดไอ้กันต์เอาไว้
“ไอ้กันต์มึงไม่ไปเปิดประตูให้เขาเหรอ”
“ไม่...ตอนนี้พี่ขอเวลาอยู่กับขิงดีกว่า...เดียวเขาก็ไปเองแหละ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่นะครับคนดี”
พอมันพูดจบมันก็ก้มหน้าลงมาหาผมแล้วพูดว่า
“ขิงอย่าไปสนใจคนอื่นเลยครับ...ตอนนี้ขอให้ขิงสนใจพี่แค่คนเดียวก็พอนะครับ...และขอให้ขิงจำไว้นะครับว่าพี่รักขิงคนเดียวไม่มีใครมาแทนที่ขิงได้นะครับ...ขอให้เชื่อพี่”
แล้วมันก็จูบผมเพื่อปิดปากของผมไว้ไม่ให้พูดหรือถามอะไรมันอีก ผมจึงได้แต่เงียบแล้วผมก็เอนตัวลงกับพื้นห้องโดยที่มีไอ้กันต์ประกบติดไม่ห่าง
-
เรื่องของขิงดูจะง่ายกว่าน้องบีมเยอะเลย
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อ้าว..น้องขิงระทวยไปแล้ว
กันต์ยังไม่แก้ตัว..เอ๊ย..อธิบายให้ขิงเข้าใจอีกเรอะ ชั้นก็เงี่ยหูรอฟังอยู่นะ
เนี่ยกะจะจับกดขิงให้อ่อนระโหยโรยแรง เพื่อกลบเกลื่อนความผิดตัวเองเรอะ
รีบๆอธิบายมาดิ ชั้นจะ(แอบ)ร่วมพิพากษาตัดสินร่วมกะขิงด้วย ว่าจะสมควรยกฟ้องปะ
-
วี๊ดดหวิ๊ววว เขินแทน
-
รอคำอธิบายอ่ะ อย่าพึ่งใช้ภาษากายดิ ตรูไม่เข้าใจนะ
-
:-[ :-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[
-
ไม่ต้องมีคำแก้ตัวใด ๆ การกระทำสำคัญกว่า :z1:
:pig4: คะ
-
(http://image.ohozaa.com/i/5a2/5tPOE.jpg)
พอๆกับเพื่อนมันอ่ะ :z6: :z6:
:m20:ฮู้ยยยย! โดนนนน!!
ตอนนนี้..ยังไม่มีคำอธิบายใดๆเพิ่มมา นอกจาก..หุหุ :haun5:พี่แกจะเล่นใต้เข็มขัดซะงั้น
ดังนั้น..
ให้คงสถานะตามรูปไว้ก่อน อุอุ
ถ้าตอนหน้ามีคำแก้ต่างที่ดี ค่อยว่ากัน
แต่เอ.. :m28:ถ้างั้น ในรูปก็จะเหลือไอ่พี่Fakeตัวเดียวล่ะสิ 555 :laugh3:
-
ยังไม่ทันได้อธิบายเลย กดไปก่อนซะแล้ว แหม๋ :เฮ้อ:
-
คู่นี้เค้าก็เรียบร้อยโรงเรียนพี่กันต์ไปและ ^^
แต่อีกคู่นี่แหละ น่าเป็นห่วง !! ! ! !
มันหายเงียบไปเลยอ่ะ......
-
งอนกันทีไร ทำไมกันต์ได้ประโยชน์ตลอดเลยอ่า
ขิงเอ้ย มีแต่เสียกับเสียนะ 5555
-
(http://image.ohozaa.com/i/5a2/5tPOE.jpg)
พอๆกับเพื่อนมันอ่ะ :z6: :z6:
ขอโคทให้อีกรอบเลยไอ้กันต์ :angry2:
ยังมีหน้ามาจิ๊จ๊ะ ทั้งๆที่ชะนีมายืนร้องหาผัวอย่างแก อยู่หน้าห้องอย่างนั้นเนี่ยนะ :z6: :z6: :z6:
-
เล่นงี้ ขิงก็แย่ดิ :serius2:
กันต์บ้า :o8:
-
ขิงนี่ แข็งนอกอ่อนในจริงๆ
เค้ายังไม่ได้อธิบายอะไรเล้ย เฮ้อ
ตรงข้ามกับบีมนะ รายนั้นนิ่งๆเหมือนหัวอ่อน แต่จิตแข็งชะมัดและดูท่าปากก็แข็งพอกัน
จริงๆอยากให้บีมได้ผู้ชายคนใหม่ ดีกว่าเก่าเอาชนิดฟ้ากับเหวเลยยิ่งดี เกลียดอิพี่เฟคมัน ชิ!!
-
กันต์นี่ได้กับได้
ยังไม่ทันอธิบายไรเลย
-
ไอ้ขิงเว๊ยแค่นี้ยอมซะแล้ว แถดๆๆๆเซ็ง
-
หยู ยังไม่ไดให้ขิง ปะทะคารม เลย อ่ะ แล้ว บีม-เฟค ไปถึงไหนแล้วหว่า :m28:
-
้เพราะพี่กันต์รักเดียวใจเดียว มันถึงไม่เรื้อรังแบบ ไอฟายบางคน เหอะๆ
-
อ้าว..น้องขิงระทวยไปแล้ว
กันต์ยังไม่แก้ตัว..เอ๊ย..อธิบายให้ขิงเข้าใจอีกเรอะ ชั้นก็เงี่ยหูรอฟังอยู่นะ
เนี่ยกะจะจับกดขิงให้อ่อนระโหยโรยแรง เพื่อกลบเกลื่อนความผิดตัวเองเรอะ
รีบๆอธิบายมาดิ ชั้นจะ(แอบ)ร่วมพิพากษาตัดสินร่วมกะขิงด้วย ว่าจะสมควรยกฟ้องปะ
อย่างนี้ต้องขอ คำสั่งคุ้มครองชั่วคราวให้ น้องขิง ซะแล้ว เพราะจำเลย มีพฤติกรรม ข่มขู่โจทย์ และทำลายหลํกฐานทางคดี
ทุกทีสิน่า ไมนายเอกเราโดนกดง่ายๆ อย่างนี้ฟระ
-
ยอมง่ายไปเปล่าขิง :m16:
-
:เฮ้อ: อย่างน้อยก็รู้ว่าไอกันต์ไม่ได้เต้มใจจะอะไรกับชะนีนั้นนัก
ไม่เหมือนไอเฟค ถึงกับเลี้ยงดูเป็นตัวเป็นตน
-
พี่กันย์ ก้เหมือนจะดี
แต่ก้ยังไม่เคลียร์มะ เรื่องผู้หญิงคนนั้น
แล้วปานวาดคือใคร
เอ่ิมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ไอ้เฟคเนี่ยยยยยยย
เลววววว
บีมไปเปนแฟนก่าพี่หมวดก้องเหอะ
คนเลวๆแบบเฟค ทิ้งมันไปเถอะ
หายไปเปนเดือนยังไม่มาง้อเลย
เลวมากกกกก
-
ไอ้บ้าขิง แล้วจะทำเป็นโกรธทำไม แค่นี้ก็ยอมเขาแล้ว เสียรมณ์
-
สงสัยงานนี้ขิงจะเข้าใจกันต์ผิดซะแล้ว
-
แหมน้องขิงอาจะยอมๆไปก่อนงัย พอเสร็จ กิจ ก็
ค่อย โกรธ ต่อ 5+++++
-
ค้างงงงกลางอากาศ :z3:
:call:
-
รักคนเดียวก็ดี ดีกว่าอีกคนเยอะ รักคนเดียวแต่เลี้ยงอีกคน(หรือว่าหลายคนชักไม่แน่ใจ) o18
-
แต่ยังไงก็รู้สึกว่า คู่กันต์-ขิงยังดูสดใสกว่า
คู่เฟค-บีม ที่ยังหาทางออกไม่ได้ :sad4:
-
:serius2: เครียดมากมาย
น้องบีมสู้ๆนะคะ :sad4:
-
จะช็อคตายเพราะจ้าวสีเกดเจ้าค่ะ 555
-
นี่คือคำอธิบายของพี่กันย์ใช่เปล่า
แล้วยัยชะนีที่โววายอยู่เนี่ย หมายความว่าไงย้ะพี่กันย์ :m16:
แอบคิดถึงน้องบีมกับไอ้พี่เฟคแฮะ เอามาให้หายคิดถึงหน่อยสิเจ้าค้ะ :mc4:
-
งี้เค้าเรียกแพ้ตั้งแต่ในมุ้งแล้วคับขิง คริคริ
o13
-
เข้ามารอขิงคุยกับกันต่อ อิอิ
-
กดอีกแล้ว
ไม่เห็นอธิบายไรเลย
ชิชิ
-
อือออ..แพ้จวย
ป่ะว่ะ
ฮ่าฮ่า
-
อธิบายให้ขิงฟังก่อนสิกันตืก็ใจร้อนจริงๆ
:z3: :z3: :z3:
-
ขิงเอ้ย ทำไมยอมง่ายนักล่ะลูก คำแก้ตัวไอพี่กันก็ยังไม่เคลียเลย
-
ขิงระทวย สรุปพี่กันต์จะอธิบายด้วยร่างกายแทนชิมิเนี่ย
-
นับถือกันต์ในเรื่องความอดทนจริงๆ :impress2:
น้องขิงง เริ่มน่ารักขึ้นมากแล้วนะเนี่ยยย :man1:
*หลงเลย :กอด1:
-
สงสารบีมจัง
บีมทำผิดอะไรถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้
ไอ้พี่เฟค ก็ เฟค สมชื่อ
เมื่อบอกว่ารัก แล้วลังเลทำไม ??
ขิง ก็อ่อนลงมากๆเลย...ไอ้พี่กันย์ก็ได้ใจใหญ่เลย
เฮ้ออออ.....
เป็นกำลังใจให้ และรอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
มันเพิ่งไปนอนกับคนอื่นมา มันง้อนิดเดียวยอมนอนกับมันเเล้วเหรอ? หยะเเหยงๆ
-
โปรดติดตามตอนต่อไป
รออยู่นะครับ :impress2:
-
รออยุ่นะครับ..สงสารบีม ทำไมเฟคถึงเป็นแบบนี้ได้มันน่า :z6:
-
เฮียกันย์เมียดุ อย่ากำแหงดิ
-
ซาดิสจิงๆคู่นี้ เฮียกันย์เนี้ยก็ง้อขิงเก่งซะ เอาซะขิงเคลิ้มหายโกรธจนปริทิ้งเลย 555
-
บางครั้งคำว่าตัณหาราคะมันก็พาเราไปยังจุดหมายที่เราเองก็ไม่เคยคาดฝันเอาไว้ ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองว่าผมรู้สึกกับไอ้กันต์อย่างไง ผมถึงได้ยอมมันทุกอย่าง แม้แต่ตอนนี้
ตอนที่ผมนอนอยู่ภายใต้อ้อมแขนแข็งแรงของมันครั้งจากที่เรามีอะไรกันไปแล้ว ไอ้กันต์มันก็ไม่ยอมปล่อยผมให้ออกจาอ้อมแขนของมันถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ผมก็คงเข้าใจว่ามันคงกลัวว่าผมจะหนีมันไป แต่ผมว่าในความเป็นจริงแล้วมันคงแค่กักผมไว้เพื่อบำเรอความสุขเป็นครั้งคราวให้สมกับที่มันทุ่มเงินกับผมไปตั้งมากมาย
แม้เวลาจะผ่านพ้นไปนาทีแล้วนาทีเล่าไอ้กันต์มันก็ยังไม่ปล่อยผม มันยังกอดรัดจนแน่นเหมือนเมื่อหลายนาทีก่อน ปาก จมูก ของมันคอยวนเวียนสูดดมตามเนื้อตัวของผมไปจนทั่วเหมือนกับว่าถ้าผมเป็นขนม มันคงกัดกินจนไม่เหลือไปแล้ว
“ไอ้กันต์ปล่อยเถอะหนัก”
ผมทนนิ่งเฉยจนกลั้นไม่อยู่จนต้องเอยปากออกมา แม้ว่าความจริงผมจะไม่ได้หนักอะไรมากมายเพราะว่าท่าของเราสองคนนั้นนอนตะแคงซ้อนกันอยู่ แต่ผมก็หาเหตุผลที่จะทำให้มันปล่อยผมออกจากไอ้แขนบ้าๆ ของมันไม่ได้
“ขออยู่อย่างนี้ก่อนได้ไหมครับ”
“ไม่เอา...เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอก”
“ไม่มีใครเข้ามาได้หรอกครับพี่ล็อคไว้อย่างดีแล้ว....เงียบเถอะพี่ขอเวลาอีกนิดนะครับ”
เหมือนกับว่ามันจะรู้ใจผมมากขึ้นทุกวันเช่นเดียวกันที่ผมก็เริ่มรู้จักนิสัยชอบเอาแต่ใจของมันมากขึ้นเช่นกัน ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อไปมันก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อนเลยทำให้ผมต้องเงียบลงไป เพราะผมรู้ว่าถึงผมจะพูดจนปากฉีกถึงรู้หู ถ้ามันไม่อยากปล่อย ทำอย่างไงมันก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด
ผมนอนนิ่งๆ จนผมเองก็หลับไปจนมารู้สึกตัวตอนที่มันเรียกผมเบาๆ ที่ข้างหู ผมคงนอนอยู่ในลักษณะเดิมนานเกินไปจนรู้สึกถึงความชาจนเจ็บเหมือนมีใครเอาเข็มเป็นพันๆ เล่มมาทิ่มที่แขนพร้อมๆ กัน
“โอ๊ย.....”
ผมร้องออกมาเบาๆ หลังจากที่ผมขยับตัวขึ้นมานั่งด้วยความยากลำบาก ไอ้กันต์เองพอเห็นว่าผมร้องออกมามันก็มีสีหน้าตกใจแล้วมันก็มานั่งข้างผม
“ขิง...เป็นอะไรครับ แขนเป็นอะไรเหรอ..ไหนมาให้พี่ดูซิ”
พอมันพูดจบผมยังไม่ทันยืนแขนให้มันดูเลยมันก็มาดึงแขนผมไปดูเองซะงั้นใครที่เคยเป็นเหน็บคงรู้ว่ายิ่งมีใครมาจับหรือยุ่งตรงที่เป็นมันจะจี๊ดแค่ไหน แต่ไอ้ควายนี้มันดึงแขนผมไปอย่างแรง ผมที่ออกมาก็คือ ผมแหกปากร้องเสียดังลั่นห้อง
“ไอ้สัด...กันต์มึงปล่อยเลยกูเจ็บ...กูแค่เป็นเหน็บเดี๋ยวมันก็หาย”
ผมด่ามันด้วยความโมโห ไอ้กันต์มันทำหน้างงๆๆ ก่อนที่มันจะหัวเราะออกมา
“อ๊าว...เหรอ พี่ก็นึกว่าที่ทำอะไรรุนแรงไปแขนขิงเลยเจ็บพี่ไม่รู้พี่ขอโทษ”
มันขอโทษพร้อมกับเสียงหัวเราะมันยิ่งทำให้ผมอารมณ์เสียผมเลยส่งมืออีกข้างไปตบที่ปากของมันเพื่อเป็นรางวัล ที่มาหัวเราะซ้ำเติมผมอีกที่ผมเป็นอย่างนี้ก็เพราะมันทั้งนั้น ยังไม่สำนึกอีก
“ไอ้กันต์กูเป็นอย่างนี้เพราะใครห่ะ...ตื่นมาแล้วทำไมไม่เรียกปล่อยกูให้นอนอยู่ได้..อู๊ย...”
พอผมมองมันที่แต่งตัวเต็มยศส่วนผมก็เป็นชีเปลือยอยู่แล้วยิ่งโมโหหนักขึ้น แต่เผลอขยับแขนแรงไปนิดเลยยิ่งเจ็บ
“ก็พี่เห็นว่าขิงหลับอยู่ไงครับพี่เลยไม่กล้าปลุก เดี๋ยวก็อารมณ์เสียอีก”
มันไม่พูดเปล่ามันขยับมานั่งใกล้ๆผมอีกจนผมต้องขึ้นไปนั่งอยู่บนตักมันแล้วตอนนี้เพราะผมไม่มีที่จะขยับหนีแล้ว ส่วนมือมันก็โอบเอวผมไว้ รู้สึกว่าไอ้นี่ไม่เคยพูดเปล่ามันชอบถึงเนื้อถึงตัวผมตลอดเวลา
สัด...เอย...โอบเฉยๆ ก็พอมั้งมันเสือกเอามือมาลูบแถวๆ หน้าท้องผมอีก ทำเอาขนลุกไปทั้งตัวเลย ผมเห็นว่าไม่ดีแน่ถ้าผมยังอยู่อย่างนี้ไม่แคล้วจะต้องเลยตัวอีกแน่นอน ไอ้กันต์มันยิ่งหื่นตัวพ่ออยู่ด้วยในรถ ข้างถนนมันก็ทำทำมาแล้วแค่เบิ้ลสักครั้งสองครั้งมันคงทำได้
ผมจึงเด้งตัวลุกออกมาตอนที่มันเผลอละคิดว่าผมเคลิ้มตามมัน พอหลุดมาได้ผมก็ไปหยิบเสื้อผ้าก่อนที่จะเอามาสวม
“ไอ้กันต์กูกลับแล้วนะ”
ผมบอกกับมันหลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จโดยที่มีสายตาเจ้าเหล์ของมันคอยมองผมอยู่ทุกอิริยาบถ พอมันได้ยินผมบอกอย่างนั้นมันก็ตาโตขึ้นมา
“เอ๊ย...ไม่ได้นะเสียแรงไปตั้งเยอะยังไม่ได้อธิบายให้รู้เรื่องกันเลย”
มันลุกเดินตรงมาหาผม ผมก็ถอยหลังหนี ไอ้กันต์มันยิ่งบ้าอยู่ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรกับผม
“อธิบายอะไรไม่ต้องหรอก..เรื่องที่กูเห็นมึงก็ทำเป็นลืมๆ ไปเถอะ มึงก็ผู้ชายถ้าจะมีแฟนแล้วมากิ๊กกันในที่ทำงานก็ไม่ใช้เรื่องแปลกอะไรแต่กูแค่อยากเตือนเอาไว้หน่อยว่าเวลาจะทำอะไรกันก็ล็อคห้องหน่อยก็แล้วกันคนอื่นจะได้ไม่เข้ามาเห็น”
พอผมพูดจบไอ้กันต์มันก็หยุดเดินพร้อมกับท่าทางของคนหมดแรง
“ที่ขิงพูดหมายความตามนั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ ขิงไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เลยใช่ไหมครับ”
“อืม..ก็ใช่นะซิ..แล้วที่ให้กูรู้สึกนะจะให้รู้สึกอะไรล่ะ กูก็แค่คนที่มึงซื้อมาเพื่อบำเรอมึงก็เท่านั้นเอง”
ผมพูดออกไปเพื่อป้องกันตัวเองใครว่าผมไม่รู้สึกล่ะ ผมรู้จี๊ดในใจลึกๆ ตอนที่ผมเห็นภาพนั้นครั้งแรกจนเปลี่ยนมาน้อยใจจนโกรธ ผมไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกอย่างไงกับมันกันแน่ แต่สิ่งที่ผมควรทำก็คือการป้องกันใจตัวเอง
แต่เพียงที่ผมมองเห็นสายตาตัดพ้อมาจากไอ้กันต์มันก็ทำให้ผมรู้สึกอ่อนไหวไปอีกครั้ง
“งั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำไปให้กับขิง ขิงคิดแค่นั้นใช่ไหมครับ งั้นพี่จะไม่อธิบายมากก็แล้วกันแต่ขอให้ขิงรู้ไว้นะครับว่าผู้หญิงคนนั้นนะเป็นลูกสาวของนายธนาคารที่พี่กู้เงินมาทำห้างสาขาใหม่ไงครับ ห้างที่พี่ต้องการสร้างไว้เพื่อรอให้ขิงเรียนจบแล้วเราก็จะย้ายไปอยู่ด้วยกันที่เชียงใหม่อย่างที่ขิงชอบบนกับพี่ไงครับว่าอยากไปอยู่ที่เชียงใหม่เพราะอากาศมันดีกว่าที่กรุงเทพ พี่ต้องยอมให้ผู้หญิงคนนั้นทุกอย่าง พี่ต้องอดทน เพื่อว่าพี่จะได้เงินที่กู้ก้อนใหญ่มาทำตามฝันไงครับ แต่เมื่อขิงคิดได้แค่นี้ พี่ก็จะไม่ว่าอะไรขิงอีกต่อไปครับพี่จะปล่อยขิงไปและพี่จะให้เงินขิงไปตั้งตัวด้วย แต่พี่อยากบอกให้ขิงรู้ว่าพี่รักขิงคนเดียวครับ รักมากที่สุด....”
พอไอ้กันต์มันพูดจบมันก็เดินหันหลังให้ผมไปนั่งที่เก้าอี้ของมันโดยที่ไม่หันมามองผมอีกเลย
“ขิง...ออกไปแล้วก็ปิดประตูห้องแล้วก็บอกเลขาพี่ด้วยว่าวันนี้พี่งดงานทุกอย่างนะครับ”
ผมยังยืนนิ่ง...อยู่กับที่ ทบทวนสิ่งที่ได้ยินมา แล้วก็ยิ่งทำให้ตัวเองตกใจยิ่งขึ้นตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาที่มันทำงานจนหัวหมุนก็เพื่อจะย้ายไปอยู่เชียงใหม่ตามที่ผมเคยบนให้มันฟัง..ไปอย่างนั้นแหละไม่ได้คิดอะไร แต่มันคิดและมันก็ทำตามฝันให้ผม ส่วนผมได้แต่ทำตัวไร้ประโยชน์ไปวันๆ คอยดื้อกับมันตลอด
แล้วยิ่งตกใจกับคำว่ารักที่ออกจากปากของมัน การที่ผมมาอยู่กับมัน ทุกคนก็คงรู้ดีว่าเรื่องราวมันเป็นมาอย่างไง มันไม่ธรรมดา และยิ่งตกใจยิ่งกว่าเมื่อผมเริ่มรู้ว่าไอ้ความรู้สึกประหลาดที่ผ่านมาของผม มันคือรักแต่ผู้ร้ายอย่างผมมันก็ปากแข็งพอที่จะกดมันไว้ในใจมาตลอด จนผมมาแน่ใจตอนที่มันหันหลังให้ผมนั้นแหละ
“ขิง...ถ้าขิงยังไม่ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ พี่จะไม่ปล่อยขิงไปแล้วนะ...แล้วอย่าว่าพี่ใจร้ายนะ...ไปซิ แล้วเรื่องทุกอย่างถือว่ามันเป็นฝันก็แล้วกัน คอนโดที่เราอยู่ด้วยกันพี่ยกให้ พรุ่งนี้พี่จะให้นายชัยไปทำเรื่องโอนให้ส่วนเงินในบัญชีพี่จะโอนเข้าให้ทุกเดือนจนว่าขิงจะเรียนจบแล้วมีงานทำที่มั่นคง แล้วข้าวของ ของพี่ ขิงอย่าเพิ่งทิ้งหรือเผามันนะ พี่จะไปเก็บมันด้วยตัวเองให้เร็วที่สุด แล้วพี่จะให้ชัยมันโทรไปถามขิงเองว่าขิงจะสะดวกตอนไหน พี่จะได้เข้าไปตอนที่ขิงไม่อยู่ เราจะได้ไม่เจอกันอีก”
ตลอดเวลาที่มันพูดมันไม่ยอมหันมามองผมเลย คนที่กำลังจะใจสลายไปพร้อมกับมัน คนที่มารู้ใจตัวเองก็เมื่อสายไปแล้ว ผมเดินหันหลังห่างจากมันมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าประตูพร้อมกับบิดลูกกุญแจ เสียงล็อคของมันดังขึ้นเหมือนกับว่าถาผมผ่านประตูห้องนี้ไปแล้ว ผมก็จะเหมือนทิ้งหัวใจไว้ตรงนี้เหมือนกัน แต่เมื่อมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วผมก็จะเดินต่อไป........ผมปิดประตูห้องลงเบาๆ พร้อมกับคำถามในใจว่าผมทำอย่างนี้มันดีแน่ๆใช่ไหม
หลังเสียงปิดประตู......
......ผมได้ยินเสียงผู้ชายสองคนกำลังร้องไห้ ความแตกต่างของเขาทั้งสองก็คือคนหนึ่งมันร้องอยู่ในใจ....ว่าเราจะแก้ไขอะไรได้ไหม....ส่วนอีกคนกำลังร้องสะอึกเหมือนกับกลั่นเอาความอ่อนแอเอาไว้ไม่ให้คนอื่นรู้
ผมก้าวต่อไปด้วยหัวใจที่ตัดสินแล้วว่าผมเลือกอะไร....?
...แม้ว่า....มัน...จะ.....สาย.....ผมก็จะขอแก้ไขแล้วทำตามหัวใจสักครั้งก็แล้วกัน...ความดี...ของใครที่กำลังหันหลังร้องไห้อยู่ต่อหน้าผมนี้มันทำให้ผู้ร้ายที่ไม่เคยมอบหัวใจให้ใครต้องมายอมแพ้แก่เขา....
ผมโอบกอดไอ้กันต์จากด้านหลังพร้อมกับทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ พูดในสิ่งที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน ไอ้กันต์มีอาการสะดุ้งตกใจก่อนที่มันจะหันมาเจอกับหน้าของผมที่อยู่บนไหล่ของมัน ผมหอมแก้มมันไปหนึ่งครั้ง
“พี่กันต์ผมขอโทษ...ผมก็รักพี่ครับ....แต่ผมไม่เคยรักใครผมเลยป้องกันตัวเอง...ผมไม่อยากเจ็บเพราะรักครับ ผมเห็นใครหลายคนต้องมาตายเพราะรัก ผมไม่อยากเป็นอย่างนั้น พี่กันต์ว่าผมขี้ขลาดหรือเปล่าครับ แล้วพี่กันต์จะยกโทษให้คนขี้ขลาดคนนี้ได้หรือเปล่าครับ”
.......ถ้าไม่อยากตายเพราะรัก..ก็จงอย่ารัก.....ประโยคที่ผมได้ยินมาจากเพื่อนคนหนึ่งก่อนที่มันจะฆ่าตัวตายต่อหน้าผมโดยการยิงตัวตาย สาเหตุเพราะว่ามันผิดหลังจากความรัก ตอนนั้นผมอายุแค่ 15 เท่านั้นเอง และมันก็ฝั่งอยู่ในใจของผมตลอดมา ผมจะปิดกลั้นตัวเองจากคนอื่นตลอดเวลา.....
ไอ้กันต์มันนิ่งจนผมเริ่มใจเสีย...หรือว่าผมช้าไปแล้วจริงๆ ไอ้กันต์ลุกขึ้นช้าๆ แล้วมันก็มองมาที่ผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“ถ้าขิงยกโทษให้กับคนที่ทำร้ายขิงได้...พี่ก็ยกโทษให้ขิงได้ครับ”
ผมไม่พูดอะไร ผมเพียงแค่กอดมันให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อถ่ายทอดคำว่ารักของผมไปให้มัน ไอ้กันต์ก็เช่นกัน มันก็กอดผมแน่นพร้อมกับจูบหัวเหม็นเหงื่อของผมด้วย....ผมสัญญาว่าครั้งต่อไปจะกอดกับไอ้กันต์ผมจะสระผมก่อนแค่นี้ก็อายมันจะแย่อยู่แล้วววววว.................................
-
:o8: :o8: :m20: :m20:
จะซึ้งหรือจะฮาดีเนี่ย
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
คู่นี้ก้าวหน้าไปอีกขั้นนึงแล้ว
แต่อีกคู่นี่สิ,,,เฮ้อ! ! ! !ยังไม่ไปไหนเลย
:z3: :z3: :z3:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เฮ้อ เรียบร้อยไปหนึ่งคู่ ดูสิ พี่กันต์เค้ารักขิงและทุ่มเทให้ขิงทุกอย่าง
แต่ไอ้พี่เฟคคคค แกตายยยย
-
:sad11: :sad11: :sad11:
-
น้องขิงงงง :impress2:
พี่กันต์เขาไม่เหม็นหรอกจริงมั้ยย :man1:
-
วึ้งอยู่นะ
แต่พอเลื่อนมาบรรทัดสุดท้ายนี่
ฮาอ่ะ 555
แล้ว คู่บีมนี่ตัดขาดเลยใช่ม้ายยยยยยยยยยย
ปล เกลียดอีเฟค :m31: :m31:
-
อุตส่าห์ซึ้งนะ ยังมาคิดเรื่องสระผมก่อนอีก
กันต์เดี๋ยวนี้น้อยใจเก่งจัง
-
ขิงกับกันต์มีความสุขกันไปแล้ว
แต่อีกคู่นี่ซิจะเป็นไงก็ไม่รุ้ :เฮ้อ:
-
:กอด1:น่ารักอ่ะ
-
:impress3: คู่นี้แฮปปี้ๆแล้ว
-
ยังจะแอบฮา มันน่านัก
-
มีความสุขไปหนึ่งคู่
เหลืออีกคู่ยังไม่เคลียร์
-
ลุ้นๆอยู่นึกว่าจะลุ้นผิดซะอีก หากใจกล้าแบบขิงมั่งมันจะลงท้ายแบบขิงรึปล่าวน้อ อิคู่อื่นนึ่
-
นี่สมหวังแล้วใช่ม่ะ 1 คู่
-
:z3: นานกว่าจะมาแล้วยังสั้นมากๆ :z3:
แต่ดีละสมหวังนะคร้าบไปอีก1 เหลือแต่ไอ้ตัวดี
ปล.อยากอยากฆ่าไอ้พี่เฟค :z10: :z10:
-
อีกคู่นี่ไม่ไหวจะเคลียร์ นอกทั้งกายนอกทั้งใจ
แถมเลี้ยงดูเป็นทางการ ส่งเสียเป็นตัวเป็นตน
จบคนนี้ไป ว่างๆคงไปหามาเพิ่ม ไม่จบไม่สิ้น
(มองโลกแง่ร้ายไว้ก่อน จะได้ไม่เจ็บนาน) :o12:
-
ซึ้งมาอยู่ดีๆ มาฮาเอาบรรทัดสุดท้าย
ดีใจที่คู่นี้เคลียร์ได้
แต่คู่บีม ยังไงก็ต้องยากกกกกหน่อยล่ะ เพราะอิเฟคตั้งใจที่จะนอกใจ
ปล. หวังว่าจะไม่มี behind the scene กลายเป็นกัณฑ์ก็แอบเลวล่ะ หวั่นใจจริงๆ
-
เวลาขิงเรียกพี่กัณว่าพี่กัณแทนไอ้กัณ น่ารักดี วันหลังขิงก็เรียกเพราะๆหน่อยจิ
-
ขิง นับจากนี้เป็นต้นไป สระผมทุกวัน !
-
เรียบร้อยไปแล้วหนึ่ง
เหลือก็อีกหนึ่ง
-
:o12: :o12:
ในที่สุดก็ สมหวัง
-
:laugh: กำลังซึ้ง มาฮาเอาตอนหัวเน่านี่แหละ
:pig4: คะ
-
แล้วอีกคู่หล่ะ มันอารมณ์ตรงกันข้ามกับคู่นี้เลย
ยินดีกับกันต์ด้วย :L2:
สู้ต่อไปนะบีม :monkeysad:
-
และแล้วก็รู้ใจตัวเองกันสักที เรียบร้อยไปหนึ่ง
แต่อีกคู่นึงเนี่ยสิ ท่าจะแย่ คริคริ
:-[
-
คนนึงดี
แต่
อีกคนนึง..เลวววววว
ไอ่เฟค..เชี้ย
-
คู่นี้ดีแล้ว
แล้วเฟคละ
แม่งงง เลววววววววววววววววว
พี่กันย์มีเหตุผลที่ทำ
แล้วเฟคละ เลี้ยงเด็กทำไม
-
ซึ้งอ่ะค่ะ :monkeysad:
ถึงจะมีแอบฮาตอนท้ายก็ตาม :laugh:
-
มาอีกนะครับ
-
อยากให้อิพี่เฟคเห็น
ตอนบีมอยู่กับหมวด
ก้องจังจะได้รู้ว่าคนอื่น
รู้สึกยังไง
-
คู่นี้ดีแล้ว
แล้วเฟคละ
เห็นด้วยครับ
แม่งงง เลววววววววววววววววว
พี่กันย์มีเหตุผลที่ทำ
แล้วเฟคละ เลี้ยงเด็กทำไม
เห็นด้วยครับ
-
แฮปปี้ซะ จบตอนแบบดราม่า+ติดตลก
อิอิ
-
น้องขิงยอมใจอ่อนซะที o13....ว่าแต่คนเขียนนะซึ้งมาตลอดดันมาตบท้ายเรื่องหัวเหม็นซะนี่เลยฮาซะ
-
เยื่ยม+++ขิงกัณ
-
ผมถีบจักรยานออกมาจากกองร้อยที่พ่อทำงานอยู่ด้วยความไม่เร่งรีบเท่าไรเพราะว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรีบกลับไปทำไมบ้าน กลับไปก็ไปนั่งจมอยู่กับความทุกข์ของตัวเอง แม้ปากของผมจะบอกว่าไม่คิดอะไร ไม่เป็นไร แต่ความจริงแล้วในใจมันก็ยังมีบ้างมันเจ็บแป๊บขึ้นมาทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องของผมกับมัน แม้ว่ามันจะไม่เจ็บมากเหมือนกับตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ
ในใจลึกๆ ผมยังเคยหวังอยู่ว่าสักวันเฟคมันจะขี่รถมาจอดที่หน้าบ้านของผม แล้วมาง้อผม ให้ผมยกโทษให้มันแล้วเราก็คืนดีก่อนที่เราจะกลับมาเหมือนเดิม แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นจริง เวลาที่ผ่านมาเกือบเดือนไอ้เฟคมันก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลยไม่เคยแม้แต่จะโทรมาขอโทษหรือว่าอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้นผมก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าผมรีบกลับบ้านดีกว่าแล้วแต่งตัวออกไปในเมืองไปดูหนังสักรอบดีกว่า ผมจะมาทนทุกข์อยู่ทำไมกับความเศร้า
ผมคิดได้อย่างนั้นผมก็เร่งความเร็วขึ้นมาอีกเพื่อจะได้กลับให้ถึงบ้านเร็วๆแต่ขากลับมันต้องถีบขึ้นเนินเยอะผมเลยเหนื่อยมากกว่าขามาหน่อย
พอผมเข้ามาถึงบ้านก็เห็นว่ามีรถจอดอยู่หน้าบ้านอยู่แล้วคันหนึ่งแต่ผมก็ไม่ได้สนใจว่ารถใครก็คงเป็นคนรู้จักของแม่แน่ๆ ผมเลยแค่จูงจักรยานผ่านไปเท่านั้น พอเอารถจักรยานไปจอดไว้ที่เดิมเสร็จผมก็เลาะไปเข้าทางหลังบ้านเพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องผ่านห้องรับแขก พอเข้ามาได้ปุ๊บผมก็รีบขึ้นห้องไปทันที แล้วอาบน้ำแต่งหล่อออกจากบ้าน ผมมองหน้าตัวเองในกระจกตอนแต่งตัว รู้สึกว่าตัวเองดูแย่ลงกว่าเดิมมาก ไม่ใช่ที่หน้าตา แต่สายตา และแววตาของผมมันดูไม่สนใสเหมือนเก่า มันดูกระด้างขึ้น แววตาที่เหมือนคนที่มีพร้อมทุกอย่างยกเว้นความสุข ไม่เคยคิดเลยว่าแค่คน คนเดียวจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผมได้มากขนาดนี้
พอแต่งตัวเสร็จผมก็เดินลงมาจากบ้านแล้วไปหยิบกุญแจรถของผมแล้วขี่ออกไปแต่ก่อนออกไปก็บอกแม่หน่อยดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นห่วงกันอีก ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นแม่อยู่ในครัวหรือหลังบ้านแต่ผมยังเห็นรถที่จอดอยู่สงสัยแม่ยังคุยอยู่กับแขกแน่เลย เอาอย่างนี้ดีกว่าผมว่าผมออกไปก่อนดีกว่าแล้วค่อยโทรมาบอกแม่ที่หลังไม่อยากเข้าไปกวนแม่ตอนที่ท่านกำลังมีแขก
ผมจึงเดินไปที่โรงจอดรถ แล้วลากฟีโนคันโปรดของผมออกมาไม่ได้ขี่ตั้งนานไม่รู้ว่าเครื่องจะติดหรือเปล่า ผมจึงลองดู ครั้งแรกไม่ติด จนมาครั้งที่สามนั้นแหละจึงติด สงสัยเสียงรถของผมมันจะดังแม่จึงเดินออกมาดู
“บีมจะไปไหนลูกถึงเอารถออก”
ผมหันกลับไปยิ้มให้แม่ก่อนที่จะพูดว่า
“ผมจะออกไปดูหนังหน่อยนะแม่ แล้วจะออกไปเที่ยวกับพี่ก้องเลย แม่ไม่ต้องรอเปิดประตูนะครับ ผมจะค้างที่บ้านพี่ก้องเลย”
ผมบิดรถออกไปทันทีไม่ได้ฟังว่าแม่พูดอะไรอีกได้ยินแต่เสียงตะโกนเท่านั้นแต่ผมนะบิดหน้าตั้งไปแล้ว ส่วนเรื่องไปค้างที่บ้านพี่ก้องนี่ไม่ต้องห่วงเลยครับช่วงนี้ผมไปประจำอยู่แล้วและแม่ก็ไว้ใจพี่ก้องว่าจะไม่พาผมเสียคน เพราะว่าแม่รู้ดีว่าพี่ก้องไม่เอาอนาคตของตัวเองมาเสี่ยงหรอกครับ เพราะอย่างที่รู้ๆ ใครนะเป็นผู้บังคับบัญชาพี่ก้อง
ผมขับรถเข้าไปในเมืองแล้วขับรถวนไปวนมาในตัวเมืองนั้นแหละ ไม่ได้เข้ามาที่นี่นานมากแล้ว เมื่อสมัยที่ผมเรียนมัธยมผมก็เรียนโรงเรียนที่อยู่ในตัวเมืองนี่แหละครับ ดังนั้นทุกซอกทุกมุมผมก็พอจะรู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหนบ้าง ผมขับรถวนไปดูตามสถานที่ต่างๆ ที่ผมเคยไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนบ้าง เคยไปนั่งเพื่อนๆ ที่นัดกันไว้ว่าจะไปติวหนังสือบ้างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปติวกันแต่ไปกินเหล้ากันแทน....อันนี้ไม่ควรเอาอย่างนะครับ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะย้อนอดีตได้สักเท่าไร ฝนเจ้ากรรมมันก็เริ่มตกลงมาเสียอย่างนั้น จนผมตัดสินใจต้องหาที่หลบฝนแล้วล่ะและผมก็ได้ที่หลบฝนเป็นบ้านของเพื่อนของผมคนหนึ่งเป็นร้านอาหาร เมื่อก่อนผมกับมันสนิทกันมากจนต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนที่ต่างๆ นั้นแหละจึงห่างๆ กันไป ผมเข้าไปเรียนที่กรุงเทพ ส่วนมันไปเรียนหมออยู่ที่ขอนแก่น
ผมแวะที่นี่เพราะว่ามันใกล้ที่สุด และอีกอย่างผมก็ถือโอกาสไปไหว้พ่อกับแม่ของเพื่อนเสียหน่อยหลังจากที่ไม่ได้เข้าไปเสียนาน ผมเข้าไปในร้านบรรยากาศเดิมๆ กลับมาอีกครั้งมันอบอุ่น พอแม่ของเพื่อนเห็นผมท่านก็ทักอย่างดีใจที่เห็นผมกลับมา ผมเดินเข้าไปไหว้ท่านก่อนที่เราจะนั่งคุยกัน ทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนของผมเพิ่งกลับขนแก่นไปเมื่อเช้านี่เอง ทำให้ผมไม่เจอกับมัน ผมแอบเสียใจลึกๆ เหมือนกัน ผมนั่งคุยกับแม่ของเพื่อนจนฝนหยุดตกผมจึงลาท่านแล้วตรงไปยังห้างเพื่อจะไปดูหนังอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
ผมไปเลือกดูหนังที่อยากดู พอเข้าไปบรรยากาศของคนที่เขามาดูหนังเป็นกลุ่มหรือเป็นคู่ๆ มัรทำให้การมาดูหนังคนเดียวมของผมเหงาเหมือนกัน เมื่อก่อนผมจะชอบไปดูหนังกับเพื่อนๆ พอมาช่วงหลังๆ มานี่ผมมักจะไปดูหนังกับไอ้เฟค ไม่รู้ทำไมผมถึงต้องคิดถึงมันอีกแล้วทั้งๆ ที่ผมเองตัดสินใจว่าผมจะตัดมันออกจากชีวิตของผมให้ได้
ไอ้น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ดันไหลออกมาอีกจนผมต้องรีบเช็ดน้ำตาออกเพราะกลัวว่าคนที่นั่งข้างๆ ผมจะคิดว่าผมนะบ้าที่อยู่ดีๆ ก็นั่งร้องไห้ซะงั้นทั้งๆ ที่มันไม่ใช่หนังเศร้าเลยสักนิด
ผมออกมาจากโรงหนังก็ดึกพอสมควรผมจึงโทรไปหาพี่ก้องว่าพี่ก้องเดินทางมาถึงหรือยัง
“พี่ก้องพี่อยู่ไหนเนี๊ยผมจะถึงแล้วนะ”
“ใกล้ถึงแล้วครับน้องบีม...”
“อ้าวทำไมช้าจังล่ะครับ”
“ก็พี่เสียเวลาแวะไปรับน้องบีมไงครับจะออกมาก่อนก็ไม่บอกพี่”
เสียงพี่ก้องตอบแบบงอนๆ ก็...นะคนมันลืมอ่ะ ว่าจะโทรบอกอยู่แล้วเชียวก่อนที่จะเข้าไปดูหนัง แต่พอฝนตกกว่าจะได้ดูหนังก็เลยลืมไปเลย
“แฮ่...ข้าน้อยยอมรับผิดครับ ผมลืมจริงๆ ครับ”
“อืม..จะยกโทษให้ดีหรือเปล่าน๊า...”
“โถ..พี่ก้องครับคนมันลืมกันได้ยกโทษให้น้องตาดำๆ คนนี่เถอะครับ”
สรุปว่าพี่ก้องก็ต้องยอมให้ผมเหมือนเดิม
ช่วงเวลาที่ผ่านไป ทำให้ผมทำใจได้มากขึ้นอีกอย่างตอนนี้ผมเกาะพี่ก้องแกแจเลย พี่เขาก็ใจดีครับยอมให้ผมทุกอย่างไม่รู้ว่าที่ยอมนี่เพราะว่าผมเป็นลูกของพ่อหรือเปล่าจนเวลาผ่านไปจวนจะเปิดเรียนอยู่แล้ว พวกไอ้อ้นมันก็โทรมาเร่งผมหยิกๆ ว่าเมื่อไรผมจะกลับกรุงเทพเสียที ผมก็พลัดมันไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็พลัดไม่ได้อีกแล้ว ผมต้องกลับไปสู้ความจริงเสียที
ผมชวนพี่ก้องไปกับผมด้วยเพื่อจะได้ช่วยย้ายของและหาหอพักใหม่ พี่ก้องก็ใจดีครับยอมไปกับผมเพราะว่าเป็นวันหยุดของพี่เขาพอดี ผมต้องขอบคุณพี่เขาอย่างสูงที่ยอมเสียสละเวลาที่ควรพักผ่อนมากับผม
ผมเดินทางเข้ากรุงเทพมาพร้อมกับพี่ก้อง โดยที่พี่ก้องเอารถกระบะมาด้วยเพราะจะได้ขนของได้สบายขึ้น แต่ผมไม่ได้บอกหรอกว่าผมย้ายหอทำไม พี่ก้องพาผมตะเวณไปตามหอพักต่างๆ จนได้ที่พักที่ถูกใจนั้นแหละครับค่าเช่าพอประมาณไม่แพงมาก ฟอนิเจอร์พร้อมแถมเป็นห้องแอร์อีกด้วย ผมตกลงใจเช่าทันที ที่เห็นห้องแถมมันไม่ไกลจากมหาลัยด้วย เดินไปกลับยังได้ ผมรีบวางเงินมัดจำก่อนที่จะพาพี่ก้องไปกินอะไรง่ายๆ ก่อนที่จะไปช่วยกันขนของ ของผมที่คอนโดของไอ้เฟค
ผมคำนวณเอาไว้แล้วว่าไอ้เฟคมันคงไม่อยู่หรอกตอนนี้เพราะยังเป็นเวลางานของมันอยู่ ไปตอนนี้ไม่เจอมันชัวร์
ผมเข้าไปที่คอนโดดเจอยามเขาก็ยิ้มให้เพราะพี่เขาคงจำผมได้ ผมไม่ได้แวะทักเพราะกลัวจะเสียเวลา ผมเพียงแต่ยิ้มรับก่อนที่จะขึ้นไปบนห้อง
ผมลองขยังลูกบิดดูปรากฏว่ามันยังล็อคอยู่โล่งใจไปหน่อยที่มันยังไม่กลับ
“เป็นอะไรไปบีมถอนหายใจอย่างนี้ แน่ใจนะว่ามาถูกห้อง ที่นี่หรูน่าดูเลยนะ”
“ถูกดิพี่ก้อง แต่ผมไม่แน่ใจว่ารูทเมทเก่าผมจะอยู่หรือเปล่า ผมย้ายออกไม่ได้บอกกับมันไว้ กลัวมันจะต่อว่าเอา”
พี่ก้องยิ้มให้ผมเป็นอันว่าเข้าใจ...ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง ทุกอย่างเกือบจะเหมือนเดิมหลังจากที่ผมเดินออกไปวันนั้น ผมเดินตรงไปที่ห้องนอนเพื่อเก็บหนังสือเรียนและเสื้อผ้าที่เหลือของผม พี่ก้องก็เดินตามมาแต่เปิดประตูไว้เพื่อที่ว่าจะได้มีคนเห็นว่าเราเข้ามาและไม่ได้หยิบอะไรที่เป็นของมันไปด้วย
แต่พี่ก้องตามมาแค่หน้าห้องนอนเท่านั้น ผมเดินเข้าไปช้าๆ คิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาที่ผมเคยทำรวมกับมันมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา จนทำให้น้ำตาซึมขึ้นมาอีกครั้งที่กลับมาเห็นสภาพเก่าๆ ที่ผมเคยมีความสุขกับมัน ผมนั่งลงบนที่นอนค่อยๆ เอามือลูบไปเบาๆ เพื่อเก็บความทรงจำดีๆไว้
“น้องบีมครับเสร็จหรือยังครับเดี๋ยวกลับไปถึงหอมืดนะครับ”
เสียงพี่ก้องเรียกผมอยู่หน้าห้อง ทำให้ผมลุกขึ้นยืนแล้วลงมือเก็บหนังสือแล้วขนออกไปให้พี่ก้องขนลงไปข้างล่างก่อน
“เอ่อ...พี่ก้องตามยามที่อยู่ข้างล่างมาด้วยนะครับ ให้พี่เขามาเป็นพยานว่าเราไม่ได้เอาอะไรไปนอกจากของ ของผม”
พี่ก้องพยักหน้าก่อนที่จะยกลังหนังสือของผมไป ผมจึงเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าที่ผมเตรียมมา ผมเปิดเสื้อผ้าแล้วดึงเสื้อผ้าที่เป็นของผมลงจากไม้แขวน แต่ผมก็เพิ่งเริ่มเห็นสิ่งผิดปกติเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ไม่ใช้ของผมทั้งหมด อีกครึ่งหนึ่งมันมีเสื้อผ้าของใครก็ไม่รู้แขวนอยู่ มันไม่ใช่ของผมและที่แน่ๆ ไม่ใช่ของไอ้เฟสด้วย
ผมอึ้ง.....ไปชั่วขณะ ใช้สมองคิดจนได้คำตอบออกมาเมื่อไม่ใช้ของผม ไม่ใช่ของไอ้เฟคนั้นก็ต้องเป็นของคนอื่น ผมหันไปมองรอบๆ ห้องบางอย่างเปลี่ยนไป ของใช้บนโต๊ะเครื่องแป้งเปลี่ยนไปไม่ใช้ของผม ตอนที่เข้ามาผมกำลังเสียใจอยู่เลยไม่ทันสังเกตสิ่งที่เปลี่ยนไป
คำตอบมันแสดงให้เห็นอยู่แล้วว่าไอ้เฟคมันเอาคนอื่นมาอยู่แทนที่ผมแล้วความรู้สึกแรกอึ้งก่อนที่จะเสียใจที่มันทำอย่างนี้กับผม นี่ผมโง่ใช่ไหมที่ปล่อยให้ใครบางคนเข้ามาแทนที่ผม ไอ้เฟคเองมันก็คงรอเวลานี่อยู่แล้ว เขี่ยผมออกไป แล้วเอาเด็กคนนั้นเข้ามาอยู่แทน ผมหันไปเห็นรูปบนหัวเตียง ที่เคยมีรูปของผมกับมันตั้งอยู่ ตอนนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว กลายเป็นรูปของมันกับเด็กคนนั้นกำลังแสดงความรักกันอย่างสุดซึ้งที่ชายทะเล
ตลอดเวลาเกือบเดือนที่ผมรอคอยมัน ที่ผมเสียใจ .....ไม่มีคำอธิบายจากมันแถมมันยังมีความสุขกับคนของมันอีก...ความรู้สึกสุดท้ายของผมจึงกลายมาเป็นโกรธและเกลียดมัน ผมหยิบรูปถ่ายนั้นขึ้นมาก่อนที่จะขว้างมันไปที่กำแพง ผลที่ออกมาก็คือมันแตกกระจายไปทั่ว....กูขอให้มึงมีความสุขกันตลอดไปนะไอ้ชั่ว.....ผมเขียนคำนี้ไว้ที่กระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง พอกันทีกับคนอย่างมึง
ผมสั่นไปหมดทั้งตัว มันแน่นจนหายใจแทบไม่ออก ผมไปเก็บของที่เป็นของผมใส่กระเป๋าจนเกลี้ยงไม่ให้เหลือก่อนที่จะออกไปรอพี่ก้องที่หน้าห้องของมัน ผมทนอยู่ในห้องนี้ไม่ได้อีกแล้วมันรู้สึกขยะแขยงจนเกือบทนไม่ได้
พี่ก้องกลับมาพร้อมยามคนนั้น พอเห็นผมยืนอยู่หน้าห้องก็ไม่พูดอะไร มาแย่งกระเป๋าในมือของผมไปถือเอง ผมหันไปคุยกับยามว่า
“พี่ครับ..นี่กุญแจห้องนี้นะครับฝากไว้ให้กับเจ้าของห้องด้วยนะครับ แล้วพี่จะดูของในกระเป๋าหรือเปล่าครับว่าผมไม่ได้เอาของเจ้าของห้องไป ผมเอาแต่เส้อผ้าของผมไปครับ”
“ไม่เป็นไรครับ...คุณคงไม่ได้มาลักหรือขโมยอะไรไปหรอกครับผมเชื่อใจ ส่วนกุญแจผมรับฝากครับ”
ผมยื่นกุญแจให้พี่เขาไปพร้อมกับเงินอีกจำนวนหนึ่งเพื่อเป็นสินน้ำใจให้กับพี่เขาด้วย
ตลอดเส้นทางที่กับหอพัก ผมเงียบไปตลอดทาง พี่ก้องก็แสนดีครับไม่ถามไม่วุ่นวายแถมมาถึงก็ขนของมาให้ผมอีก
ถ้าบอกว่าโลกมันกลมผมก็คงต้องเชื่อครับ หลังจากที่ผมเก็บของเข้าที่แล้วมันก็มืดพอดี ผมจึงชวนพี่ก้องไปกินสุกี้ในห้างใกล้ๆ มอ นั้นแหละครับเพื่อเป็นการตอบแทนพี่เขาที่ช่วยผมทุกอย่าง
พี่ก้องก็ตามใจผมเหมือนเคย เราสองคนจึงเดินทางไปยังร้านสุกี้กว่าจะได้โต๊ะก็นั่งรอหลายนาทีอยู่ พอได้ที่นั่งผมก็ให้พี่ก้องสั่งของได้ตามสบายเลย เพราะว่าผมไม่มีอารมณ์จะสั่งอะไร ชีวิตมันหดหู่พิกล พี่ก้องก็สั่งของไปสี่ห้าอย่างครับระหว่างที่รอ ผมก็หันไปมองนั้นมองนี่เรื่อยจนไปพบกับคำว่าเกลียดอะไรก็จะได้สิ่งนั้น ไม่อยากเจอใครก็ได้เจอคนนั้นแหละครับ
ผมหันไปเจอไอ้เฟคกับเด็กคนนั้นเดินหัวเราะเข้ามาด้วยกัน ตาต่อตาประสานกันไอ้เฟคมันอึ้งหยุดหัวเราะลงทันทีแต่ยังไม่ทันที่มันหรือผมจะได้ทำอะไรสักอย่าง คนที่เดินตามหลังมันมาก็พูดเสียงดัง
“เฮ๊ย...นั้นบีมนี่...ไปไงมาไงไม่เจอกันตั้งนานโทรไปก็ไม่ติด”
เสียงของขิงเองครับขิงมากับพี่กันต์ครับเพราะว่าผมเห็นพี่กันต์เดินตามมาด้วย และไม่ต้องสงสัยว่าพวกนี้มาด้วยกันได้อย่างไง ก็พี่กันต์กับไอ้เฟคมันเพื่อนกันนี่ครับ
“ผมยิ้มให้ขิงกับพี่กันต์แต่คนอื่นเมินเสียเถอะ เจ็บแล้วจำ ผมถือว่ามันเป็นอากาศที่มองไม่เห็นเสีย
“ไอ้กันต์..ผมไปคุยกับบีมสักครู่นะครับเดี๋ยวผมไปนั่งด้วยสั่งของรอผมเลย”
เสียงขิงบอกกับพี่กันต์ พี่กันต์ก็ยิ้มรับผมว่า สองคนนี้ดูห่วงใยกันมากกว่าแต่ก่อนอีกนะเนี๊ย...หรือว่าผมตกข่าวอะไรไป ขิงเดินแยกมาหาผมปล่อยให้พวกนั้นเดินตามพนักงานไปนั่งที่โต๊ะ ตลอดเวลาผมเห็นไอ้เฟคมันมองผมตลอดแต่ผมไม่ได้สนใจมันสักนิดเดียวจนมันหน้าจ๋อยลงไปทันตาเห็น เด็กของมันพูดอะไรมันก็พยักหน้ารับเท่านั้น
“เป็นไงเนี๊ยไปอยู่ไหนมาหายตัวไปเลยนะเราก็เป็นห่วงแทบแย่ กลับจากเชียงใหม่ก็หายตัวไปเลย บีมยังติดเลี้ยงเหล้าเราเมาหนึ่งนะจำได้ไหม”
พอขิงเดินมาถึงก็มานั่งข้างผมเลย
“จำได้...เอาเป็นวันนี้เลยไหมล่ะ”
ที่ผมชวนเพราะวันนี้ผมอยากเมาจะได้ลืมๆ ใครบางคนเสียมันเล่นมองผมอยู่อย่างนี้ แล้วอีกอย่างก็จะได้เลี้ยงพี่ก้องไปด้วย
“ดีเลย...กำลังหาเจ้ามืออยู่...เออ..บีมแล้วคนเนี๊ยใครล่ะ”
ผมมั่วแต่คิดเรื่องของตัวเองลืมแนะนำให้พี่ก้องรู้จักกับขิงเลย
“โทษ..ที นี่พี่ก้องเป็นคนสนิทของพ่อเรานะ ว่าที่ผู้พันเชียวนะคนเนี๊ย”
“น้องบีมก็พูดเกินไป”
พี่ก้องพูดขึ้นมาอย่างอายๆ นะครับ พอขิงรู้ว่าพี่ก้องอายุมากกว่าก็ยกมือไหว้พี่เขาทันที ผมกับขิงก็คุยกันต่ออีกนิดพนักงานก็มาตามขิงให้กลับไปที่โต๊ะ
“ไปก่อนนะบีมโดนตามตัวแล้ว เดี๋ยวเจอกันสามทุ่มนะ”
ว่าแล้วขิงก็เดินไปทันที รู้สึกว่าขิงจะเกรงใจพี่กันต์มากขึ้นแฮ่ะ....
-
:z6:
-
เจ้าชู้ดีนัก ตอนซะดีไหม
-
เฟคยังคงเลวเสมอต้นเสมอปลายเนอะ
ไม่เข้าใจเหตุผลและการกระทำ
แล้วขิงมากับพวกนั้น โดยที่ไอ่เฟคควงเด็กมันมาด้วยได้ยังไง??
ไหนว่าเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ช่วยเพื่อนว่ะ
รู้ๆอยู๋ว่าไอ่เฟคเป็นอะไรกับเพื่อนตัวเอง
แต่ก็ยังลั้นลาเดินห้างกันเนี่ยนะ ขัดแย้งว่ะ
-
ถ้าแค่มันมาง้อ แล้วบีมกลับไปหาอีกนะ
บีมจะกลายเป็นมนุษย์ที่โง่กว่าควายอีกค่ะ :angry2:
-
:fire:อีเฟคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
-
คุณน้องบีม ไปแคร์อะไรกะ ผู้ชายเจ้าชู้ มักมาก มาเป็น สมาชิกสมาคมแม่บ้านทหารบกดีกว่า ตำแหน่งคุณนายผู้พัน รออยู่ คริคริคริ
-
อืม อยากรู้ว่าใครแฮะที่เป็นคนใหม่
แต่ตอนนี้เกลียดเฟคมาก ไม่ใช่เพราะนอกใจอย่างเดียว(แค่นั้นก็เลวมาก)แต่เพราะทำอะไรงี่เง่า
ทำอะไรก็ไม่รู้แม่มมมมมมมมม
ต่อให้ไม่ได้นอกใจจริงๆ ด้วยเหตุผลล้านแปดพันประการ
แต่ทำตัวเยี่ยงนี่ เลิกกันดีกว่าเยอะ
ไม่นอกใจก็เหมือนนอกใจนั่นแหละ
โบกมือลาแล้วหาคนใหม่ดีกว่า
-
:m31: ไอ้เฟค...(แกเป็น...ผู้ชายที่เลวกว่าหมาและไม่ได้มาจากดาวอังคาร)เกี่ยวป่ะ :really2:
:กอด1:น้องบีม
ปล.เหมือนว่าพี่ก้องจะโอกว่า 100 เท่า เปลี่ยนใจด่วนคะ :เฮ้อ:
-
เกลียด เกลียด เกลียด เฟล เกลียดมาก
-
ให้เฟคไปตายซะ :m31:
-
:z6:ไปตายชะเฟรด
เปี่ยนตัวละคอนค่วนนนนนนนนนจะเอาพี่ก้อง
ปล.ข้างโว้ยยยยย
-
ถ้าทำได้ ไม่อยากให้เฟค กลับมาคู่กับบีมเลย
ไม่ว่าเหตุผลที่เอาเด็กนั้นเข้ามาในห้องทำไม
แต่เปนเดือน ไม่ไปอธิบายให้บีมฟัง
แล้วยังให้เด็กนั้นเข้ามาแทนที่บีมอีก
อย่างงี้ ต่อให้มีเหตุผล สวยหรูแค่ไหน
ก้ไม่อยากให้อภัยหรอก
คนแบบนี้อะ
จิงๆ บีมน่าจะเอาคืนให้สาสมนะ แต่นี้ เหมือนมันจะไม่เจ็บเลย
-
เฟคยังคงเลวเสมอต้นเสมอปลายเนอะ
ไม่เข้าใจเหตุผลและการกระทำ
แล้วขิงมากับพวกนั้น โดยที่ไอ่เฟคควงเด็กมันมาด้วยได้ยังไง??
ไหนว่าเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ช่วยเพื่อนว่ะ
รู้ๆอยู๋ว่าไอ่เฟคเป็นอะไรกับเพื่อนตัวเอง
แต่ก็ยังลั้นลาเดินห้างกันเนี่ยนะ ขัดแย้งว่ะ
ขอชี้แจ้งเรื่องนี้หน่อยนะครับที่ขิงมากับเฟคและไม่ได้โว๊ยวายหรือช่วยอะไรเพื่อนเพราะว่าขิงเองก็ไม่รู้ว่าเฟคและคบกันอยู่ ถ้าลองย้อนไปอ่านตอนที่ขิงไปเจอกับเฟคและบอสที่กำลังกอดกันอยู่จะเข้าใจนะครับ
-
บอกตรง ๆ ที่อ่านเรื่องนี้ครั้งแรก และอ่านมาจนถึงวันนี้เพราะเฟค
แต่วันนี้เกรียดมันมาก เกรียดสุด ๆ ไปเลย ก็พอรู้ว่าสุดท้ายทั้งคู่รักกันจริง ๆ
คือจบแบบ Happy ว่างั้น แต่ทำไมตอนนี้ไอ้เฟคมันทำแบบนี้
:serius2: เกรียด..........................
:pig4: คะ
-
เครียด :serius2:
ไปได้ไม่นานพาคนใหม่มาอยู่ ของของบีมยังไม่ได้เก็บ เอาของใหม่มาซ้ำ
เลวเกินบรรยาย :m31:
-
บีม ผู้พันก็ดีนะ
ปล่อยมันไปไอ้ here เฟค
สาด อยากเอาเหล้าสาดมันนั่งคู่ จับไปนั่งยางแล้วเผาแม่งเลย
-
ไอ้พี่เฟค ! ! ! ! !ไปตายซะ
บีมอย่ารอคนชั่วๆอย่างงี้เลย
ปล่อยให้เค้าไปตามทางของเค้าเหอะ
แล้วหาคนใหม่แทน คนดีๆอย่างบีมหาไม่ยากหรอ
ไอ้พี่เฟค! ! !!! ! !ชั่ว ช้า สา มาร มาก *
-
เลวเกินกว่าจะอภัยให้ได้จริงๆ :angry2: :beat: :z6:
คนไม่รักกันเอาอะไรมารั้งก็ไม่ได้ บีมอย่าเสียเวลากับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ค่าต่อตัวเองอยู่เลย ให้โอกาสตัวเองซะ!
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองข้อดีของตัวเองให้มากๆ ผู้ชายมีอีกเยอะมากกกกกก อย่าเสียดาย อย่าเสียใจ และอย่าเสียเวลา หาใหม่ซะเดี๋ยวนี้!!! :m16:
-
:monkeysad: ณ จุดนี้อินสุดๆ ค่ะ ทำม๊ายยยยย ถึงได้เป็นแบบนี้ :z3:
ยิ่งตอนที่บีมบอกว่าเห็นเสื้อผ้าคนอื่นอยู่ในตู้ ของก็กลายเป็นของคนอื่น
โดยเฉพาะรูปที่ลั้นลามีฟามสุข ถึงกับสั่นไปกับบีมอ่ะ :m16:
บีบคั้นใจสุดๆ รีบมาต่อไวๆ นะคะ อยากรู้อยากเห็น :sad4:
-
เพิ่งตามอ่านอะค่ะ อ่านตอนสุดท้ายแล้วโมโหแทน คนบ้าอะไรเนี่ยเลวได้อีก
ไอ้เด็กใหม่นี่ก็หน้าด้านดีเนอะคะ มาอยู่ห้องเค้าหน้าตาเฉย (แต่คงต้องโทษไอ้คนพามาสิเนอะ)
แล้วก็ถึงขิงไม่รู้ว่าบีมกะเฟคเคยคบกัน แต่พี่กันต์ก็ต้องรู้ไม่ใช่เหรอคะ?
ไม่มีห้ามปรามเพื่อนเลย? (แต่ก็นะ ตัวเองก็ใช่ว่าจะดีนี่นา)
เหอๆ เรื่องนี้เท่าที่อ่านดูเราว่าบีมมีแต่ขาดทุนอยู่คนเดียว ถูกกระทำให้เสียใจคนเดียวเรื่อยเลยอะ
จุดจบจะเป็นยังไงเนี่ย อยากรู้เรื่องทางเฟคมั่งอะ แต่ที่แน่ๆเราเกลียดแล้วเกลียดเลยอะค่ะ
จะกลับมาคบกันใหม่มั้ยไม่รู้แต่ไม่สนับสนุน แค่อยากรู้ว่ามันจะมีความสุขได้อีกนานแค่ไหนเฉยๆ 555
:เฮ้อ:
-
อย่า ขอร้อง ถึงมันจะสำนึกหรืออะไรก็เเล้ว อย่าให้บีมกลับไปคบกับมัน
-
อย่า ขอร้อง ถึงมันจะสำนึกหรืออะไรก็เเล้ว อย่าให้บีมกลับไปคบกับมัน
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลย
-
เกลียดไอ้เฟคมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนต่อไปขออะไรก็ได้ประมาณแก้แค้นให้มันเจ็บหน่อย
-
ทำมาตกใจนะอิเฟค จะตกใจไปเพื่อ? น้องบีมรอให้แกไปง้อตั้งเดือนทำเฉย
แถมพาเมียใหม่อยู่หน้าตาเฉย(ประเด็นนี้ก็น่าคิดอยู่นา)
เหมือนเป็นการบอกเลิกกลายๆแต่ถ้าไม่รักแล้วหรือมีคนใหม่แล้ว
ทำไมไม่บอกเลิกให้เป็นเรื่องเป็นราว จะรอเวลาอยู่ทำไม
น้องบีมมาเห็นแบบนี้ด้วยแล้ว ใครของไม่ขึ้นก็เก่งแล้ว
คนเก่าก็ยังไม่เคลียร์ จนเค้ารอไม่ไหวมาเก็บของทำตกใจ ตลกอ่ะ
แล้วพอน้องบีมเมินไม่สนใจจะอึ้งจะจ๋อยไปทำไม ทำเค้าขนาดนั้นแล้ว
จะให้เค้ามาพูดจาดีด้วยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรืองัย
แค่นี้ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้แล้วว่าแกเลือกใคร ชิส์
อย่างแกต้องโดนแบบนี้อิเฟค :z6:
แต่....ว่าแต่ว่ารถปริศนาคันนั้นคือรถใคร รถอิเฟคใช่หรือไม่แล้วมันไปคุยอะไรกับแม่น้องบีม
ถ้าไม่ใช่แล้วจะเป็นรถใคร
หวังว่าเรื่องคงไม่โอละพ่อ อิเฟคกับอิน้องบอสคงไม่ปรับความสัมพันธ์มาเป็นพี่น้องกัน
รอโอกาสเหมาะๆ รอให้บีมใจเย็นค่อยปรับความเข้าใจหรือขอเวลาปรับความสัมพันธ์หรือ
ทำความเข้าใจกับเมียเด็กก่อน
เรื่องนี้สนุกมากแต่คนที่สนุกที่สุดก็คือคนเขียน ชั้นเชิงการเขียนแพรวพราว น่าติดตามเป็นอย่างยิ่ง
ทำให้คนอ่านอินแต่ละเม้นท์อินสุดๆ including me555
:pig4:
-
รู้ทั้งรู้ว่า ตอน จบ มันยังไง แต่ บีม เจ็บขนาดนี้ ถ้า คนแต่ง ไม่ทำให้ไอ้เชี่ยเฟคบางตาย เค้า ไม่ยอม จริงๆ นะ
-
เลวววววววว่ะ :m16: :m31:
-
:เฮ้อ:
ยิ่งอ่านคู่นี้ยิ่งปลง
จะทำยังไงกับไอเฟคก็เรื่องของคนเขียนแต่ขออย่างเดียว"อย่าให้มาคบกันอีก"
-
จากที่เคยอ่านตอนพิเศษ ยังไงก็ คงกลับมาคืนดีกันละนะ แต่อยากให้ไอเฟคมันได้รับบทเรียนจากการนอกใจครั้งนี้ ให้ไม่กล้าหืออีก แล้วอิเด็กนี่มาอยู่คอนโดอีก ฮึ่ม ความผิดหลายกระทงเลย แค้นแทนบีม อย่าคืนดีง่ายๆนะ
-
อีพี่เฟคไม่คิดจะเคลียร์ตัวเองเลยเหรอ :z6:
-
:a5:
โอ๊ยยยยยย ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย
มรึงนี่..เชี้ยยยยยยยยยจริงๆ ไอ่เฟค
:serius2:
ใครยอมทน..เป็นควาย
ควาย..ควาย และ ควาย
คนจะเชื่อ ถึงอย่างไร ทำใจเชื่อ
ไม่เคยเบื่อ ฟังเหตุผล พิกลหู
หลอกตัวเอง แกล้งไม่เห็น แกล้งไม่ดู
ทั้งที่ใจ รู้ทั้งรู้ ซ่อนชู้..เรา
ถูกกระทำ ย่ำยี ซะปี้ป่น
แต่อดทน ข่มขื่น ชื่นมื่นเหงา
เปลี่ยนจากคน กลายเป็นควาย แล้วซิเรา
ยอมโง่เขลา เศร้าซึม ขรึมเฉาตาย
:z3: อ่านแล้วหงุดหงิด ชิ๊บ
:pig4: คุณนักเขียน
ใจนะ..ร้ายยยยยมั่ก
..กาซิก..
-
พรุ่งนี้มาต่ออีกได้ไหมครับ??
คือว่า..ผมอยากอ่านใจจะขาดอยู่แล้วววว
-
กรรมติดจรวดน่ะไอ้เฟคเอ๋ย
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆรีบๆมาต่อนะะะะะะะ
-
อยากอ่านเเล้ครับ
เเล้วผมว่าเดกนั้นต้องเปนน้องไอเฟคเเน่เลย
เดาเอาครับ
ยังไงมาต่อไวไวเน้อออออ รออ่านอยู่ครับ
-
เกลียดมัน ไอ้เฟค ไปลงนรกซะไป :m31:
-
เฟคมันรู้สึกบ้างมั้ยเนี่ย
จริงๆ แล้วคิดยังไงเนี่ย
อยากอ่านมุมมองเฟคมั่ง
-
:o7: พูดอะไรไม่ออก สงสารบีม แต่บีมไม่น่าไปประชดเลย
บีมจะได้รู้สึกเหนือกว่า ประมาณว่า ไม่แคร์
ปล. เรื่องเสื้อผ้าในตู้ไม่เครียดเท่ากับรูปลั้ลลากลางชายหาด
-
เฟค อาจมีเหตุผลของมัน
แต่มันก้มีปาก ไมมันไม่พูดอะไรเลย
ตอนแรกก็คิดว่าอาจเข้าใจผิด
แต่ตอนนี้ บีม หยุดรักมันเถอะ
มันคู่ควรกับความรักของเราหรอก
-
ไอ่พี่เฟค เฟคสมชื่อจริงๆ ไอ่พี่เฟคเลว
:angry2:
-
สรุปแล้วเรื่องนี้ใครเป็นนายเอกล่ะเนี่ย แบม หรือ บอส เริ่มสับสน และ สงสารแบม ทำไมมีความสุขได้แปปเดียว แล้วทำไมต้องมาเจอคนอย่างพี่เฟคด้วย ต้องการอะไรจากแบมกันแน่ ทำไมทำแบบนี้ เค้าม่ายยยยอม >.<.
-
พี่เฟคนะพี่เฟต อุตส่าห์ไว้ใจ สุดท้ายไหงเงี้ย >,<!
-
ไอ้พี่เฟคไปตายซะแม่งเลวว่ะไม่มีมาง้อบีมอ่ะ :z6: :z6: :z6:
รออ่านต่อเจ้าค้ะ o13
-
:m31:
:m15:
:z6:
-
อยากรู้..อยากอ่านต่อง่ะ
ต่อเห๊อะ
ซิก.ซิก
-
อิเฟคมรึง :z6: :z6:
น้องบีม สู้ สู้ :กอด1:
-
ไอ่เฟคคคคค เลวกว่านี้มีอีกมั้ยฟะะะะ :fire:
อย่าให้บีมคืนดีกับมันง่ายๆนะ
เจ็บแล้วจำคือคน แต่เจ็บแล้วทนคือควายนะเว้ยบีมม
-
เจออย่างนี้เจ็บมาก ๆ อะ
ก็ขอให้บีม ลืมเร็ว ๆ และหาคนใหม่ได้แล้ว
-
:z6: :z6:
-
ถ้ามันกลับมาง้ออีกนี่
คงเฟคสมชื่อแล้วล่ะ :z6: :beat:
ใจแข็งไว้บีม
อย่าให้คนแบบมัน มาทำอย่างนี้อีก :angry2:
-
รีบมาต่อนะครับ
-
ไอ้เฟคเฟคสมชื่อ บีมเลิกแอนด์เชิดใส่มันเลย
-
อ่านแล้วอึดอัด ไม่เคลียร์สักที เฟคแกจะเอายังไงกันแน่
เฮ้อออออ เซงค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
เพิ่งไปอ่านผลโหวตเซ็งเป็ดอวอตร์มาแล้วเกิดอยากได้รางวัลหนึ่งขึ้นมาจะพูดไปแล้วก็อยากได้รางวัลนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้วแต่ไม่ได้สักที ปีนี้เลยทุ้มสุดตัวอ่ะ ใครก็ได้ช่วยหน่อย...อยากได้รางวัลดองเค็มแห่งปีอ่ะ...555555555 ถ้าได้รางวัลนี้จะภูมิใจมาก.....
คำว่าเจ็บจนชามันเป็นอย่างนี้ นี่เอง ใครไม่โดนเขาไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน แต่จะให้มานั่งเสียใจคร่ำครวญอยู่มันก็ไม่ใช่คนอย่างบีม....ผมเป็นลูกนายทหาร แม่ว่าทั้งพ่อและแม่จะดูแลเหมือนไข่ในหินในสายตาของคนทั่วไป แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมอ่อนแอจนเปราะบางใครแตะต้องไม่ได้ จากการเลี้ยงดุที่พ่อเคยสอนมาเสมอว่าล้มแล้วต้องลุก เจ็บแล้วให้จำ แล้วเอาอดีตกลับมาเตือนใจตัวเองให้อยู่เสมอว่าอย่าได้เดินตามรอยเดิมที่เคยเจ็บมา
แม้จะเจ็บบ้างแต่ผมก็ต้องรีบลุกขึ้นมาอย่างเร็ว
ผมเดินทางกลับมาที่ห้องเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปตามที่ผมได้นัดไว้กับขิงและพี่กันต์เอาไว้ คืนนี้พี่ก้องเองก็จะค้างกับผมที่ห้องด้วยเลยทำให้ผมสบายใจว่าคืนนี้ผมจะมีคนพากลับห้องอย่างปลอดภัยแม้ว่าจะเมาเหมือนหมาขนาดไหน
“น้องบีมครับ....ทำไมเงียบจังคิดอะไรอยู่”
“เปล่าครับพี่ก้อง”
พี่ก้องถามผมขณะที่เราสองคนเดินจากลานจอดรถของหอพักใหม่ของผม มายังที่ห้อง
“เอ่อ...น้องบีมพี่ว่าจะถามตั้งแต่อยู่ในร้านแล้วผู้ชายคนที่มากับเพื่อนของน้องบีมนะครับ นองบีมรู้จักหรือเปล่าครับ”
“คนไหนครับพี่ก้อง”
“ก็...คนที่ใส่สูทนะครับ”
พี่ก้องคงหมายถึงไอ้เฟคแน่ๆ เลย ผมจึงหันไปมองหน้าพี่ก้อง
“น้องบีมอย่ามองหน้าพี่อย่างนั้นซิครับ...”
พี่ก้องแก่คงงงนะครับที่อยู่ดีๆ ผมก็หันไปมองหน้าแกอย่างสงสัย
“แล้วพี่ก้องถามทำไมล่ะครับ...ผมก็รู้จักอยู่นะครับแต่ไม่ได้สนิทอะไรกัน”
ผมโกหกพี่ก้องไป เพราะพี่ก้องเองก็ไม่รู้จักไอ้เฟคหรอกครับ แต่ถ้าเป็นพี่กิจนะรู้จักครับ เพราะว่าตอนที่ไอ้เฟคไปบ้านผม มันเคยไปกินเหล้ากับพี่เขาครับ ตอนแรกพี่ก้องก็จะไปด้วยแต่พอดีพี่แกติดธุระเลยไม่ได้ไปด้วยคราวนั้น แต่ก็ดีแล้วครับที่ไม่ไปรู้จักคนอย่างไอ้เฟค
“งั้นเหรอ....พี่เห็นเขามองน้องบีมตลอดเวลาเลยนะครับ ตอนแรกพี่นึกว่ารู้จักสนิทกับน้องบีมเสียอีก เล่นมองเสียขนาดนั้น”
“ก็อย่างที่บอกนั้นแหละครับ รู้จักกันเฉยๆ ไม่ได้สนิทสนมอะไร พี่ก้องอย่าไปสนใจเลยครับ ถึงห้องแล้วพี่ก้องก็อาบน้ำก่อนผมเลยนะครับ”
“ครับ...แล้วแต่บัญชา”
พอมาถึงห้องพี่ก้องก็จัดการตัวเองไปตามคำสั่งของผม ส่วนผมก็จัดการของที่ขนมาให้เข้าที่เข้าทางอีกสักหน่อย เพราะอย่างไงก็เหลือเวลาอีกตั้งมากมายกว่าจะถึงเวลานัด ผมจัดของจวนจะเสร็จอยู่แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องของผม ผมเดินลากขาไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมาหาผมกันแน่ อาจจะเป็นขิงก็ได้ที่เป็นคนที่โทรมา เร่งจริงๆ พ่อคนนี้
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ใครแปลกๆ แต่อย่าไปสงสัยมากเลยรับแล้วก็รู้เองนั้นแหละว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
“สวัสดีครับ”
“บีม....ทำไมทำอย่างนี้”
ผมอึ้ง...ไปชั่วขณะ เสียงที่ดังมาตามสายก็คือไอ้เฟคนั้นเอง
“อย่ากดสายถิ้งนะ....ไม่อย่างงั้นเจอดีแน่”
“พี่เฟคมีอะไรก็ว่ามา ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วจะมาทำอย่างนั้น”
ผมตอบมันไปด้วยน้ำเสียงที่ผมคิดว่าเย็นชาและเรียบง่ายที่สุด เมื่อมันอยากคุยกับผม ผมก็จะคุยกับมัน แม้ว่าใจจริงแม้แต่เสียงหรือชื่อของมันผมก้ไม่อยากจะได้ยินทั้งนั้น
“เหรอ...ไม่ใช่เด็กๆ แล้วทำไมบีมทำอย่างนี้”
“ ทำอย่างไหนล่ะ...ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรสักหน่อย แล้วพี่บ้าหรือเปล่าอยู่ดีๆ ก็โทรมาพูดอะไรไม่รู้ พี่ต้องการอะไรจากผมกันแน่”
“พี่ไม่ได้บ้า...แล้วบีมล่ะบ้าหรือเปล่าที่เข้ามาทำลายข้าวของ ของคนอื่นเขา”
อ๋อ....ที่แท้ที่มันโทรมาหาผมก็เพื่อพูดเรื่องที่ผมไปคว้างรูปที่มันกับเด็กของมันไปสวีทหวานนั้นเองนึกว่าเรื่องอะไร
“เออ..ผมมันบ้าแล้วก็โง่ด้วย แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวผมจะจัดการค่าเสียหายให้พี่กับเด็กของพี่ก็แล้วกัน...มีแค่นี้ใช้ไหม...งั้นผมว่างแล้วนะ”
“เดี๋ยวก่อน...พี่ยังพูดไม่จบ เรื่องของแค่นี้พี่ไม่คิดอะไรมากหรอก ไม่ต้องมาอวดรวยกับพี่ แต่ที่โทรมาวันนี้เพื่อบอกให้บีมรู้ว่า บีมยังเป็นคนของพี่ อย่าคิดสวมเขาให้พี่จำไว้ ตราบใดที่พี่ยังไม่ได้บอกเลิกกับบีม บีมไม่มีสิทธิ์มีคนอื่นจำไว้”
มันพูดจบผมแทบสะอึ้ก ไอ้เฟคมันเป็นคนที่เห็นแกตัวที่สุดคนหนึ่งเมื่อมันไปมีคนอื่นได้ แต่มันกลับห้ามผมไปมีคนอื่น
“น้องบีมครับ....พี่อาบน้ำเสร็จแล้วครับ จะอาบต่อเลยหรือเปล่า......อ้าวคุยโทรศัพท์อยู่เหรอ งั้นพี่ไปแต่งตัวก่อนนะครับ”
ตอนที่ผมกำลังอึ้งกับคำพูดที่เห็นแก่ตัวของไอ้เฟคอยู่นั้นพี่ก้องก็อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี แต่พอพี่เขาเห็นว่าผมคุยโทรศัพท์อยู่พี่เขาจริงเดินเลี่ยงไปแต่งตัวแทน ชั่วขณะนั้นความคิดของผมก็แวบขึ้นมา ผมจะต้องเอาคืนจากมันบ้าง เมื่อมันคิดว่าผมจะมีคนอื่น ผมก็จะทำตามที่มันคิด
“บีมเสียงใครอ่ะ...”
ไอ้เฟคมันคงได้ยินเสียงพี่ก้องดังลอดเข้าไป มันเลยถาม ผมจึงตัดสินใจพูดออกไปว่า
“เสียงใครพี่จะไปสนใจทำไมล่ะ..เมื่อพี่มีคนอื่นเข้าไปอยู่ด้วยได้ ผมก็มีได้เหมือนกัน...แค่นี้นะ ผมจะรีบไปอาบน้ำแล้วคืนนี้ผมจะได้ไปทำอะไรกับคนของผมบ้าง”
“เดี๋ยวบีม...บีมอยู่ที่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ผมกดสายของมันทิ้งทันที ก่อนที่จะปิดโทรศัพท์ด้วยเพื่อไม่ให้มันโทรมากวนผมอีก เอาไว้ใกล้เวลานัดค่อยเปิดเครื่องแล้วโทรไปหาขิงอีกที
ไม่รู้ว่าผมทำผิดหรือทำถูกที่ไปลากคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยอย่างพี่ก้องมาเกี่ยวข้องด้วย แต่ด้วยอารมณ์ที่อยากประชดหรืออยากเอาชนะมันกันแน่ที่ทำให้ผมบอกกับมันไปอย่างนั้น
พอได้เวลานัดผมก็โทรหาขิงก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้าน ร้านนี้เป็นร้านที่ผมกับขิงเคยมาด้วยกันบ่อยๆ ตอนที่เรายังคบกันอยู่ผมก็เลยไม่ค่อยเป็นห่วงว่าขิงจะมาไม่ถูก
แต่ขิงบอกว่าจะรีบตามผมมาให้เร็วที่สุดตอนนี้กำลังเคลียร์อะไรกันก็ไม่รู้ ขิงไม่ยอมบอก แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก คงเป็นเรื่องส่วนตัวของเขานั้นแหละ
พอเข้ามาในร้านเด็กในร้านก็พาผมกับพี่ก้องไปหาที่นั่ง ผมเลือกเอาบริเวณที่เป็นส่วนตัวหน่อย แสงสีจากไฟในร้านมันดึงเลือดในตัวของผมให้ลุกขึ้นระหว่างที่รอขิงกับพี่กันต์อยู่นั้นผมจึงโยกเบาเพื่อเรียกเหงื่อ
“ท่าทางคุ้นเคยคงมาเที่ยวบ่อยซิครับ”
พี่ก้องมากระซิบที่ข้างหู แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาครับเพราะเสียงเพลงมันดังเหลือเกิน ขนาดยังไม่ดึกยังมีคนออกไปดิ้นกันบ้างแล้ว
“ก็ไม่บ่อยหรอกครับ....อ้าวขิงมาพอดีเลย”
ระหว่างที่ผมกำลังก้มลงไปพูดที่ข้างหูของพี่ก้องขิงก็เดินมาพอดีพร้อมกับพี่กันต์ที่เดินยิ้มมาด้วยข้างๆ ผมจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาขิง
“พี่ก้องนั่งรอก่อนนะครับ..เดี๋ยวผมมา”
ผมหันไปบอกพี่ก้องก่อนเดี๋ยวแกจะหาว่าผมทิ้งแกไว้คนเดียว พี่ก้องพยักหน้าให้ผมนิดหนึ่งก่อนที่พี่ก้องจะหันไปชงเหล้าสำหรับตัวแกเองและผมด้วย ผมเดินไปหาขิง
“นึกว่าจะมาเช้าซะแล้วเร็วเลย เหล้ามาพอดี”
ผมเดินไปจับมือขิงแล้วลากมาด้วยกันด้วยความเคยชิน โดยลืมไปว่าตอนนี้ผมกับขิงไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว พอนึกขึ้นได้ ผมจึงปล่อยมือแล้วหันไปยิ้มให้พี่กันต์ ซึ่งพี่เขาก็มองยิ้มๆ ครับ
“ไม่เป็นไรครับบีมพี่ไม่ถือหรอกครับแต่คนอื่นพี่ไม่ยอมครับ”
พูดจบพี่กันต์ก็หันไปยิ้มให้ขิง ดูสองคนนี้หวานกันมากกว่าเดิมจริงๆ เจอกันครั้งก่อนสองคนนี้ยังไม่หวานเท่านี้เลย
“เออ...บีม...เรามีเรื่องจะบอกล่ะ”
ขิงพูดอำอึ้งระหว่างที่ผมเดินคู่มากับผม
“มีเรื่องอะไรเหรอ..ขิงบอกเราได้”
“ก็จะมีคนตามมาด้วยล่ะ เรานะไม่เต็มใจให้มันมาเลยจริงๆ แต่พอมันรู้ว่าเราจะมาเที่ยวกับขิง มันก็ขอตามมาด้วย พี่กันต์นั้นแหละไม่ดี ไปยอมให้มันตามมาด้วย”
“นินทาอะไรพี่ครับขิงได้ยินพูดถึงพี่”
“ไม่ได้นินทา ก็พี่อ่ะยอมให้เพื่อนพี่ตามมาด้วย ก็รู้ว่าผมไม่ชอบหน้าเพื่อนพี่คนนี้ ยังจะให้ตามมาอีก ขอเลยนะถ้าเพื่อนพี่คนนี้จะไปเที่ยวหรือไปไหนกับพี่ ไม่ต้องให้ผมไปด้วยเลย ผมไม่ไปหรอก”
สงสัยขิงจะไม่ชอบเพื่อนของพี่กันต์คนนี้จริงๆ ถึงได้พูดออกไปแรงขนาดนี้ พี่กันต์ก็ส่ายหน้าน้อยๆ
“ขิงครับ...อย่าโกรธซิ ขิงก็รู้ว่าพี่กับไอ้เฟคเป็นเพื่อนสนิทกัน”
“อะไรนะพี่กันต์พี่เฟคจะมาด้วยเหรอ..”
ผมเองก็เพิ่งจะรู้ว่าไอ้เฟคจะมาด้วยตอนแรกก็นึกว่าเพื่อนคนอื่นของพี่กันต์เสียอีก เริ่มเซ็งแล้วงานนี้”
“อืม..ไอ้นั้นแหละ”
ขิงเป็นคนตอบผมครับ ส่วนพี่กันต์ก็ยิ้มแบบสำนึกผิด พี่กันต์เองก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้ผมกับไอ้เฟคเป็นอะไรกันแล้วมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับมัน พี่กันต์ยังจะมาทำอย่างนี้อีก ถ้าเป็นขิงผมจะไม่ว่าอะไรเลย เพราะขิงเองไม่รู้ว่าผมคบอยู่กับไอ้เฟค
“พี่กันต์ทำอย่างนี้กับผมได้ไง”
“บีมพี่ขอโทษจริงๆ นะครับก็ไอ้เฟคมันขอมาด้วยพี่เลยไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน เข้าใจพี่หน่อยนะครับ”
ผมจะโกรธพี่กันต์ก็โกรธไม่ลง พี่กันต์กับไอ้เฟคเขาสนิทกันมาก คงจะเกรงใจกันจริงๆ ถ้าไม่อย่างนั้นพี่กันต์คงไม่อยากทำอย่างนี้หรอก เพราะดูแล้วพี่กันต์ก็คงจะรู้ว่าไอ้เฟคมันทำอะไรกับผมไว้บ้าง
“งั้นก็ไม่เป็นไรครับแต่พี่ก็ห้ามเพื่อนพี่มายุ่งกับผมก็แล้วกัน”
พี่กันต์พยักหน้ารับ ส่วนขิงก็ดูงงๆ ที่ผมกับพี่กันต์พูดเรื่องอะไรกันอยู่ ผมจึงถือโอกาสลากแขนขิงไปที่โต๊ะ พอไปถึงผมก็แนะนำให้พี่กันต์รู้จักกับพี่ก้อง พี่กันต์เองก็รีบทำความรู้จักกับพี่ก้องแล้วแลกนามบัตรกันไว้ เพื่อว่าในอนาคตจะได้ช่วยเหลือกันได้ในทางธุรกิจช่างหัวคิดก้าวไกลจริงๆ พี่กันต์
พวกเรานั่งกันไปได้สักพัก ผมก็เริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ พี่กันต์ก็รับโทรศัพท์ก่อนที่จะเดินออกไป แล้วกับมาพร้อมกับไอ้เฟคที่เดินยิ้มมาแต่ไกล แต่ผมไม่สนใจมันหรอก ผมรีบแอนตัวไปอิงพี่ก้องเอาไว้ พี่ก้องก็ดีครับด้วยความเป็นห่วงผม พี่ก้องจึงเอาแขนมาโอบไหล่ผมไว้ตอนนี้เลยดูเหมือนว่าพี่ก้องกอดผมไว้เลย
จากตอนแรกที่ยิ้มๆ ตอนนี้หน้าเริ่มงอแล้ว เอา...ซิมึงทำได้กูก็ทำได้ ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว
“สงสัยน้องบีมจะเมาแล้วล่ะครับ”
เสียงพี่ก้องดังขึ้นข้างๆ หู
“ไม่เมาครับพี่ก้อง...ผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ”
ผมเอาหน้าไปกระซิบที่หูของพี่ก้องแบบใกล้มากๆ ตอนนี้ผมแทบจะขึ้นไปนั่งบนตักของพี่เขาแล้ว ไอ้เฟคมันเริ่มตาเขียวขึ้นเรื่อยๆ
“พี่ไปเป็นเพื่อนเอาหรือเปล่า..วันนี้เมาเร็วจัง”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมกลับมานะ เหลือเหล้าไว้ให้ผมด้วยล่ะ อย่ากินหนีหมดนะครับ”
“ครับ..คนเก่ง”
แล้วพี่ก้องก็เอามือมายี้หัวผมด้วยความเอ็นดู ส่วนผมก็สะบัดตูดมาที่ห้องน้ำโดยที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น ผมเข้าไปฉี่จวนเสร็จแล้วผมก็รู้สึกว่ามีคนมายืนข้างๆ ผม แต่อารมณ์นั้นผมก็ไม่ได้สนใจคงจะเป็นคนเข้ามาฉี่เหมือนกัน แต่พอผมฉี่เสร็จเขาก็ไม่ไปเหมือนกัน หรือแอบดูน้องชายผมว่ะ ผมจึงหันกลับไปก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่นั้นคือไอ้เฟคนั้นเอง ตาของมันจ้องผมเขม็งเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อผม ผมจึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ไม่พ้นมันครับมันจับมือผมไว้ก่อนที่จะดึงผมเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูล็อคกลอน มันคิดจะทำอะไรผมกันแน่......
-
อ่าวเชี่ยเฟค :z6:
พูดหมาๆแบบนี้ได้ไง :angry2:
*เมนต์คั้นรึเปล่าน้ออ :call:
-
:z3:
สไตล์นี่ตลอด เบื่อๆๆๆ :z3:
-
อีพี่เฟค เสียดายบีมหละสิ ถึงมาทำตัวห่วงก้าง
แหม!! !! แต่คำพูดนี่เห็นแก่ตัวไปหน่อยนะ
:z6: :z6: :z6:
ตัวเองมีคนอื่นได้แต่บีมห้ามมี เห็นแก่ตัวมากๆ ๆ
ว่าแต่มาตามหวงก้างอย่างงี้แล้วแฟนใหม่ไม่ว่าเหรอ
-
เกลียดเฟคมากเหอะ คนอะไรเห็นแก่ตัวที่สุด แย่ เกลียดเฟคมากๆๆอ่ะ
-
หวงก้าง... :z6:
-
เลวเสมอต้นเสมอปลายวนเวียนอยู่อย่างนี้--"
-
น้องเค้าเป็นลูกทหารไม่กลัวกระสุนลูกนึงไม่กี่บาทบ้างเหรอ
ตรุไม่เข้าจายยยยยยยยยยยย แต่อยากแจกให้ซัก 2-3 นัด
เราว่าคนแต่งลืมอ่ะ ไม่มีทางที่ขิงจะไม่รู้เรื่องเฟคเพราะที่เรื่องมันเริ่มก็เพราะขิงเอาบีมไปใช้หนี้
แล้วตอนที่กันต์ไปเอาเรื่องก็บอกเลยว่ามาเพราะแก้แค้นคืนให้บีมไม่ใช่เหรอ?
ถึงจะไม่รู้ว่าคบกันแต่ขิงก็ต้องรู้ว่าระหว่างเฟคกับบีมมันมีอะไรบ้าง
มันน่าจะฆ่ากันปางตายด้วยซ้ำ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:serius2:
-
น้องเค้าเป็นลูกทหารไม่กลัวกระสุนลูกนึงไม่กี่บาทบ้างเหรอ
ตรุไม่เข้าจายยยยยยยยยยยย แต่อยากแจกให้ซัก 2-3 นัด
เราว่าคนแต่งลืมอ่ะ ไม่มีทางที่ขิงจะไม่รู้เรื่องเฟคเพราะที่เรื่องมันเริ่มก็เพราะขิงเอาบีมไปใช้หนี้
แล้วตอนที่กันต์ไปเอาเรื่องก็บอกเลยว่ามาเพราะแก้แค้นคืนให้บีมไม่ใช่เหรอ?
ถึงจะไม่รู้ว่าคบกันแต่ขิงก็ต้องรู้ว่าระหว่างเฟคกับบีมมันมีอะไรบ้าง
มันน่าจะฆ่ากันปางตายด้วยซ้ำ
ที่บอกว่าคนแต่งลืม...ไม่ได้ลืมนะครับ แต่ตอนนี้ขิงคิดว่าบีมกับเฟคไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว ก็เลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ขิงคิดแต่ว่ามีอะไรกันแล้วก็จบครับ เพราะตอนที่ขิงไปเจอเฟคกับบอสที่เชียงใหม่ขิงก็เลยเข้าใจว่าเฟคคบกับบอสแล้วนั้นเอง ขิงเลยรู้สึกผิดแล้วไปขอโทษบีมไงครับ...ขอบคุณนะครับที่ติดตามและอินไปกับตัวละครที่ผมเขียนขึ้นมา ไม่คิดหรอกว่าจะมีคนอินกันได้ขนาดนี้...งแต่ทุกคนอย่าเพิ่งเกลียดเฟคนะครับเรื่องราวมันยังอีกยาวต้องติดตามต่อไป
-
ไม่ทันแล้วล่ะคุณคนแต่ง
อิพี่เฟคเนี่ย มันเฟคสมชื่อจริงๆ โกหกหน้าด้านๆ แล้วยังหน้าหนามาทวงสิทธิ์ชาวบ้านเค้าอีก ท่าจะลืมไปล่ะมั้งว่าน้องบีมเค้าทิ้งแล้วน่ะ วันที่บอกเลิกยังเฉยๆเลยนี่ ทีอย่างนี้ทำมาเป็นสตอหวงก้าง ทั้งที่ตัวเองนอกใจก่อนแท้ๆ ชิ
-
:z6: :z6: :z6:
พี่เฟคเห็นแก่ตัว
-
คุยกันดีๆๆๆๆเน้อ อิอิอิ
-
ไม่ชัดเจนเลยเฟค ทำให้มันชัดเจนไปเลยสิ
-
ไม่รู้ว่าจะแสดงความเห็นยังไงดี พิมพ์ไม่ออกบอกไม่ถูกจริง ๆ :serius2:
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะเจ้าค้ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยเจ้าค้ะ
-
ไอ้เห้เฟค เดี๋ยวพ่อตบให้ไข่แตกเอาทำพันธ์ไม่ได้เลย ไอ้เวร
พูดจาหมาไม่แดกเห็นแก่ได้
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเกลียด
มีไรไม่พูดกันตรงๆ วะ
-
ขอคำแก้ตัวดี ๆ หน่อยล่ะ (ไอ้)พี่เฟค :z6:
-
งงว่าคนเขียนนี่เขาจะเป้นแบบนี้กันหมดรึเปล่านะ พอถึงจุดที่คนอ่านลุ้นเต็มที่แล้วหยุด..เอ่อมันเป็นวิธีเรียกเรตติ้งรึเปล่าครับ
-
ปวดตับมากอ่ะ ถึงเฟคจะมีเหตุผลที่ดียังไง มันก็ยังไงดีอ่ะ
คือใจที่มันเสียไปแล้ว มันเรียกกลับมาไม่ได้อ่ะ
-
คือ อยากรู้มากว่ายังไงกันแน่ ถ้าเฟคจะคบสองคน น้องบีมก็ถอยมาเถอะ ถอยตอนนี้ โอกาศฟื้นหัวใจตัวเองยังมีอีกเยอะ
ไม่ได้เกลียดเฟคนะ เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมทำแบบนั้น
-
ไอhere เฟค ไปตายซะเถอะ
เมียใหม่มันไปไหนมาตามเอาไอ้เฮียไปเก็บที แสรดดดดดดดด :angry2:
เกลียดมัน
:m31: :m31:
ก้องจีมบีมแล้วเอาปืนยิงมันเลย
:fire:
-
ค้างนะขอบอก ต่อๆๆๆ
-
เฟค แกไปตายซะ :z6:
เลวมากทำอย่างนี้ได้ไง ตัวเองมีคนอื่นแท้ๆยังทำเป็นหมาหวงก้างอีก
บีมจัดการขั้นเด็ดขาดเลยนะ อย่าไปยอมมันง่ายๆ :fire:
-
วรนุชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
โกรธอะไรมีสิทธิ์โกรธเหรอ
ทางบีมตังหากต้องโกรธ
พูดมาได้เหมือนพวกไม่มีสมอง
แถมยังเป็นโรคจิตไปทวงสิทธิ์เค้าอีก
-
ตกลงเฟคจะเอายังไงเนี่ย
คำพูดแสดงความเห็นแก่ตัวมาก
-
เฟคเห็นแก่ตัว :z6:
-
บอกตรงๆว่าชอบเรื่องนี้มาก ติดตามอ่านตลอด แต่ก็ทนไม่ได้เพราะ เกลียดไอ้เฟคมาก
อ่านทีไรคิดมากทุกที เพราะไม่ชอบคนแบบนี้ มีคนอื่นแล้วยังมาหวงก้าง ทุเรศว่ะ
อยากให้ผู้เขียนแต่ตอนต่อไปแบบๆ ให้บีมเอาคืนบ้างไรบ้าง บีมเจ็บมามากเพราะไอ้เฟค
-
ขอ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:และ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: อีเฟคหน่อยเหอะหมั่นใส้ฉิบ..ย แล้วทำไมเฟคมันถึงเอารูปบอสไปตั้งไว้ตรงทีวีอะ แล้วก็ของใช้ต่างๆ เอาไปไว้ในห้องได้อย่างไร แล้วทำไมมันถึงไม่ไปง้อบีม+ตกลงอีเฟคมันจะเลือกใครเป็นเมีย กันแน่คับผม :really2: :really2: :really2: มากๆๆเลย อ่านมาเป็นปีแล้ว ดองไว้นานมากๆๆๆกว่าจะลงให้ สงสัยเซ็งเป็นอวอด ผมคงต้องเลือกเรื่องนี้เข้าสู้ นิยายดองเค็มแห่งปีแล้วอะคับ :z2: :z2: :z2:
-
ไอ้บ้าเฟค แกคิดได้ไงวะโทรไปว่าบีมเรื่องทำลายข้าวของในห้อง
แล้วที่แกทำร้ายเค้าละไอ้บ้า เอาคนอื่นไปนอนในห้องที่เป็นของแกกับบีมก็มากเกินไปแล้ว :angry2:
โว้ย.....................................คนอ่านอินมาก เลยเกียดมันมาก................................
:pig4: คะ
-
:fire: :fire: :fire: :fire:
ไอ้เฟคคคคค
ความเกลียด เพ่ิมเปนเลเวล 200000
-
:z3: :z3: :z3:
-
อารมณ์กับเหตุผล
ย่อมจะอยู่สวนทางกันเสมอ
โดยเฉพาะกับเรื่อง..ความรัก
ข้ออ้างกับเหตุผล
ฟังดูคล้ายกัน..แต่จริงๆ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เฟค..ถ้าจะมาบอกถึงเหตุผลที่ทำลงไปแล้วล่ะก็
เวลาจะพูด จะทำ โดยบอกถึงเหตุผลของคุณเมื่อไหร่
อย่าลืม..คำสองคำนี้
มันเป็น
อารมณ์ และ ข้ออ้าง
หรือเปล่า
หึหึ
แต่ตอนนี้..คุณน่ะ เชี้ยยยยยยยยยย มากกกกกกกกกกกกก
shit!
ขอบคุณครับ..นักเขียน
-
อึดอัดแทนบีมมากๆๆๆๆๆ ทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไรหาา ไอ้พี่เฟค หรือเพราะอยากมีหลายคน มะเข้าใจเรย หรือสรุปแล้ว พี่ก้องคู่กะบีม :z2:
-
เฟค ไม่เคลียร์ตัวเองอย่างแรง ... ไม่เข้าใจ จะด้วยเหตุผลอะไรก็น่าจะอธิบายกับบีมให้เคียร์ซะ จะรักจะเลิก ไม่ใช้เป็นหมาหวงก้างกันท่าไปแบบนี้ :angry2:
คนแต่งจ๊ะ อันนี้ต้องเป็นชื่อบีมอ๊ะป่าว
ก็จะมีคนตามมาด้วยล่ะ เรานะไม่เต็มใจให้มันมาเลยจริงๆ แต่พอมันรู้ว่าเราจะมาเที่ยวกับขิง มันก็ขอตามมาด้วย พี่กันต์นั้นแหละไม่ดี ไปยอมให้มันตามมาด้วย”
“นินทาอะไรพี่ครับขิงได้ยินพูดถึงพี่”
คนแต่งบอกไม่ให้เกลียดอิพี่เฟค แต่ไม่ทันแร้ว.... :laugh:
บวก,บวก
-
นี่ซิ มันต้องอย่างนี้ซิคะ ขมวดเกลียว เขม็งเกลียวมันเข้าไป
ให้คนอ่านขัดใจ ข้องใจ อึดอัดกันต่อไป
อย่าเพิ่งคลายออกมาง่ายๆ กำลังมันได้ที่เลย
เฟคไม่น่าจะทำอะไรบ้องตื้น สิ้นคิดแบบนั้น
โดนจับได้แต่ยังเฉยไม่เคลียร์อะไร ปล่อยผ่าน
แถมโทรมาต่อว่าเรื่องงี่เง่าปญออีก
มันต้องมีเหตุอันควร คุ้มค่ากับการปล่อยเวลาผ่านไป
โดยไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเลย
มารอดูว่าเฟคทำไมถึงทิ้งช่วงห่าง พอเจอตัวก็ทำเฉย
ไม่แก้ไข แก้ตัว อธิบายอะไรทั้งสิ้น
:pig4:
-
จะเลวจนไม่เหลือความดีให้จิตนาการเลยเหรอเฟค :z6:
-
จะรักก็ไม่รัก จะทิ้งก็ไม่ทิ้ง พี่เฟคนี่จิงๆเลย เอาให้สาสมเลยบีม เอิ้กส์ๆ
-
บรรยากาศยังคงคุมเครือ ไม่ชัดเจนต่อไป
-
:m31: ค้างงงงงงงงงงงอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m16:
:z6:อิพี่เฟคขาจะทำตัวเยี้ยงนี้อีกนานมั้ยห๊า อย่ามาทำตัวไม่เคลียแล้วก็มีลงที่คนอื่นดิ :m16:
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เฟค เริ่มจาเลวอีกแล้วเหรอเนี่ย ไม่ไหวๆ เฮ้อๆ :-[
-
ค้างมากมาย :z3: :z3: :z3:
-
o22 เดี้ยวจะขอผู้คุมบอร์ดออกรางวัลเพิ่มเพื่อโหวตให้กับไอ้เฟค..
. รางวัลพระเอกยอดเลวแห่งปี :laugh:
ยกให้มันไปเลยเต็ม ๆ 100 :z6:
รีบมาต่่อนะคะค้างอย่างแรง :z3:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: อยากจะถีบยอดหน้าอีเชี้ยเฟคมาก เลวได้อีก :m16: :m16: :m16:
-
เฟคอธิบายด่วน
โดนสหบาทาหลายตอนแล้วนะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย อิเฟคแกช่วยทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยได้มั๊ย :z6: :z6:
สงสารบีมอ่ะ T-T :o12:
-
ต่อด่วนนนนนนนนน :z3:
-
ไอ้คุณพี่เฟคมีเหตุผลรึเปล่าที่ทำแบบนั้น
รึว่าแค่อารมณ์มันพาไปแค่นั้น
สงสารบีมที่สุด หาใหม่เถอะ
-
:o12: :o12: ยังไม่มา...หายไปไหนคะมาต่อให้หนูหน่อยคะ :o12: :o12:
:laugh: จากที่อ่านมาหลายความคิดเหตุ...จึงพบว่าถ้าไอ้เฟคหลงเข้ามาในบอร์ด...
:m29:สงสัยพี่แกจะโดนฝ่าพระบาทประชาทัศน์จนตายแน่เลย เพราะมีแต่คนอยากโดดขาคู่ใส่หน้าพี่แก. o16
:m17: :m17: สงสัยต้องหาพระเอกให้ใหม่แล้วนะคะ....เพราะพระเอกเก่าโดน :z6: จนตายไปแล้ว. :laugh: :laugh:
-
การที่เราจะรักใครสักคนนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากเย็นเหลือเกิน การที่คนสองคนที่ความเป็นอยู่นั้นแตกต่างกันมาเจอกันมีความผูกพัน...นั้นเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ แต่การที่จะทำให้เขารักเราตอบกลับมานั้นมันยากเย็นยิ่งกว่า โดยเฉพาะคนที่เขามีเจ้าของอยู่แล้ว......
ผมจ้องมองเงาจางๆ ของตัวเองบนกระจกรถทัวร์ที่กำลังเคลื่อนไปอย่างช้า ผ่านสองข้างทางที่เหล่าชีวิตทั้งหลายกำลังดำเนินไปตามเส้นทางของตัวเอง ตัวรถวิ่ง ออกจากความวุ่นวายภายในกรุงเทพ เมืองที่ผมได้เจอกับเขา ผมจ้องมองลงไปที่เงาที่สะท้อนอยู่บนกระจก จ้องมองลงไปในแววตาหวั่นไหวเหมือนที่กำลังจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่างในชีวิต ผมหันหน้ามองมาอีกข้างหนึ่ง บนเบาะที่นั่งข้างๆ ผมมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ ผมมองใบหน้าที่หล่อเหล่าผิวพันธ์ที่ผุดผ่องอย่างที่คนมีอันจะกินมีกัน จมูกที่โด่งปากที่เชิดขึ้นทางคนเอาแต่ใจ หน้าอกของเขาขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอแสดงว่าเขากำลังหลับอยู่ อยู่นั้นเอง
ความคิดที่กำลังสับสน....มันกำลังตีกันจนยุ่ง
ความจริงผมไม่น่าจะไปพบเขาเลย...ชะตากรรมมันคงเล่นตลกกับผมที่ทำให้ผมได้พบเจอกับเขา..ทำให้ผมได้ผูกพันกับเขาจนทำให้ผมรักเขา..เข้าไปแล้ว แต่ผมไม่สามารถจะแสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมาได้ เพียงเพราะว่า..เขา...มีเจ้าของอยู่แล้วและที่สำคัญเขาเองก็รักคนของเขามาก...มันมากจนไม่มีใครสามารถแทรกเข้าไปได้
รถทัวร์วิ่งไปเรื่อย...มันคงไม่หยุดจนกว่าจะถึงจุดหมายของมันเหมือนกับผมที่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เพื่ออนาคตของตัวเองและครอบครัวของผมเอง
ผมมีน้องที่ต้องดูแลอีกถึง 4 คน การที่เป็นพี่คนโตทำให้ผมต้องดิ้นรนมาตั้งแต่เล็ก ทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมายแค่ชาวไร่ธรรมดาเท่านั้นเอง ดังนั้นผมจึงออกจากบ้านไปอยู่กับน้าที่มีฐานะทางการเงินที่ดีกว้าทางบ้านของผมเพื่อเรียนหนังสือเพราะทางบ้านผมส่งพวกผมเรียนทั้งหมดไม่ไหว น้าผมจึงรับผมไปอยู่ด้วย...ทุกอย่างกำลังไปได้ดี..ถ้า..มันไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน
ผมต้องออกจากบ้านของน้าไปโดยที่มีเหตุที่ทำให้มันต้องเป็นอย่างนั้นและมันคงเป็นชะตากรรมที่ทำให้ผมต้องไปเจอกับเขา
ผมไปขออาศัยอยู่กับเพื่อนคนหนึ่งที่ผมรู้จักที่โรงเรียนและขอให้มันหางานให้ผม เพราะถึงอย่างไงผมก็ต้องมีเงินใช้กินอยู่ เงินที่ติดตัวมาก็มีน้อยเหลือเกิน และมันก็เสนองานที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อนในชีวิต...อาชีพเด็กขายน้ำ...ขายเรือนร่างให้กับคนอื่น การที่ไม่มีเงินในกระเป๋ามันทำให้คนอย่างผมไม่อาจจะปฎิเสธงานที่เพื่อนแนะนำให้ได้แม้ในใจจะหวั่นไหวและกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
เขาเป็นแขกคนแรกของผม ผมถูกอ๊อฟออกจากร้านที่ผมทำงานเป็นวันแรก ในใจผมนึกหวั่นไปต่างๆ นาๆ เขาเองไม่ได้เป็นคนที่อ๊อฟผมออกไปหรอกครับแต่เป็นเพื่อนของเขาที่เป็นคนจัดการทั้งหมด เขาเองก็ดูไม่คอยเต็มใจเท่าไรเมื่อตอนที่เห็นหน้าผมครั้งแรก แต่ก็คงขัดเพื่อนของเขาไม่ได้ เขาคงรู้จากอาการของผมที่สั่นไปทั้งตัวของผมว่านี้เป็นครั้งแรกในอาชีพสายนี้ของผม เขาเองก็ค่อยเป็นค่อยไปกับผม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากผมยังเจ็บและอึดอัด แต่จะให้เลิกกลางทางผมก็ทำไม่ได้ ค่ากินค่าอยู่ของผมและยังจะทางบ้านอีกล่ะ
การทำงานครั้งแรกของผมเสร็จสิ้นจากนั้นไม่นานพร้อมกับเงินครึ่งหมื่นมันมากกว่าที่ผมควรจะได้รับ ผมไม่รู้หรอกว่าหลังจากเสร็จงานแขกจะไปส่งหรือเปล่าแต่เขาก็ไปส่งผมครับ....
แรงสัมผัสจากคนที่นั่งข้างๆ ผม ริมฝีปากร้อนๆ ของเขามากระทบถูกแก้มเย็นๆ ของผมจนผมตกใจหันไปมองหน้าของเขาที่กำลังยิ้มทะเล้นให้ผม ยิ้มที่ทำให้ผมยอมไว้ใจให้เขาเป็นคนจูงมือของผมให้ลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกครั้ง....หลังจากผมกลับมาจากการออกไปรับแขกครั้งแรก ผมก็ป่วยไม่สบายอยู่หลายวันจนวันที่ผมเกือบหายดีเพื่อนคนที่ผมไปขออาศัยอยู่ด้วยและเป็นคนที่พาผมไปทำงานที่นั้นก็พา เขามาหาผม....
เขามาพร้อมขอเสนอที่แปลกๆ แต่ด้วยความบีบคั้นของสิ่งแวดล้อมตัวผม ผมก็ยอมรับข้อเสนอบ้าๆ นั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องการอะไรจากผม เขายื่นข้อเสนอว่าให้ผมไปอยู่กับเขาและเลิกงานนี้เสีย แล้วเขาจะเลี้ยงดูผมอย่างดี...ผมรับข้อเสนอ..นั้นก่อนที่จะรู้ว่าผมตัดสินใจผิดไปแล้วในเวลาต่อมา....
เมื่อเห็นเพียงรอยยิ้มนั้นผมก็ใจอ่อนลงไปคำต่อว่าก็กลืนหายลงไปในคอ
“กำลังคิดเรื่องอะไรครับคนเก่งดูซิหน้ายุ่งเชียว”
ผมส่ายหัวให้เขา แต่มันคงไม่สามารถตอบอะไรเขาได้ ผมจึงพูดไปว่า
“เปล่าครับ..ไม่ได้คิดอะไร..เออ..คุณเฟคนอนต่อเถอะครับอีกไม่นานคงใกล้ถึงแล้วครับ”
ผมคาดเดาเอาจากสองข้างทางที่มองเห็นว่าคงใกล้ถึงจุดหมายของการเดินทางในครั้งนี้แล้ว แทนที่เขาจะเอนตัวลงนอนอย่างที่ผมบอกเขากลับเอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่ของผมไว้ แล้วจ้องมองมาที่ผม แววตาที่จริงจังไม่ได้ล้อเล่นอย่างเมื่อสักครู่
“พี่บอกแล้วไงครับว่าอย่าเรียกว่าคุณอีก ให้เรียกว่าพี่เฟคไงครับ”๐
“แต่...”
“ไม่มีแต่ถ้าต่อไปนี้พี่ได้ยินว่าบอสเรียกพี่ว่าคุณอีก พี่จะจูบ...บอสเป็นการลงโทษนะครับ”
ผมพยักหน้าช้าๆ แม้ว่าใจจริงผมนะไม่อยากทำตามอย่างที่เขาบอกเลย ผมไม่กล้าที่จะเอาตัวเองไปตีเสมอเขาหรอกครับ เขาคนที่ช่วยเหลือผมตอนที่ผมกำลังหมดหนทาง ผมยังจำได้ตอนที่เขาไปส่งผมที่ห้องครั้งแรกที่ห้องของเพื่อนของผม ผมให้เขาส่งแค่เพียงทางเข้าเท่านั้นเพราะรถมันไม่สามารถเข้าไปได้ เพราะความจริงแล้วมันคล้ายสลัมดีๆ นั้นเอง เขามองหน้าผมนิดหนึ่ง แววตาที่ผมเห็นในวันนั้นมันเหมือนกับตอนนี้
เขาพูดเพียงแต่ว่า....รอเขาก่อนเดี๋ยวเขาจะมารับผมไปอยู่ด้วย....ผมได้แต่เพียงฟังผ่านๆ ไม่ได้สนใจใส่ใจอะไร ใครจะไปนึกว่าคนที่รู้จักกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงจะมาเอาเราไปอยู่ด้วย
แต่...เขากลับทำจริง...เขาช่วยดึงผมขึ้นมาจากความมืดมิดจนได้
“ครับ..”
รอยยิ้มที่แสดงอาการพึงพอใจของคนที่ได้ชัยชนะที่แม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้พอใจ ผมอยู่กับเขาจนเริ่มเรียนรู้ว่าผมควรจะทำอะไรให้เขารู้สึกพอใจ แม้มันจะเล็กน้อยเพราะว่าเวลาของเขาไม่ได้เป็นของผมคนเดียว แต่ยังเป็นของคนอื่นด้วย และที่สำคัญเขาคนนั้นก็มาก่อนผมเสียด้วย
“ดีแล้วคนเก่ง”
เขาเอามือลูบหัวของผมก่อนที่จะชวนผมคุยเรื่องทางบ้านว่าที่บ้านผมทำงานอะไร เป็นอยู่อย่างไง นี่เป็นการเดินทางกลับบ้านของผมครั้งแรกหลังจากไม่ได้กลับมานานแสนนาน..และที่สำคัญผมไม่ได้กลับมาเพียงคนเดียว
เพียงเขารู้ว่าผมจะกลับบ้านที่สระบุรีเขาก็ขอตามมาด้วยและนิสัยที่เอาแต่ใจตัวเองเขาก็ตามมาด้วยจนได้แม้ว่าผมจะปฏิเสธอย่างไงก็ตาม แม้เขาจะต้องนั่งรถทัวร์มาเขาก็ยอม
กว่าจะถึงบ้านของผมก็ใช้เวลาไปเยอะครับเพราะต้องต่อรถเข้ามาอีกต่อหนึ่งกว่าจะถึงอำเภอที่ผมอยู่ แต่เขาก็ไม่บ่นเลยแม้แต่นิด แม้ว่าบางช่วงถนนจะเป็นหลุมเป็นบ่อจนรถกระแทกไปมาเขาก็ไม่บ่น ได้แต่พูดคุยเหย่เหย้าผมแทน
พอมาถึงจุดหมายผมก็โทรกลับไปที่บ้านเพื่อให้น้องชายคนที่ต่อจากผมออกมารับอีกต่อหนึ่ง ตอนนี้น้องชายคนนี้ของผมก็เรียนอยู่ ม.4แล้วครับและเงินที่ได้เรียนก็มาจากเขานั้นแหละครับ เขาส่งทั้งผมและน้องๆ ของผมเรียนไปด้วยและอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเขาก็จะส่งผมไปเรียนที่เชียงใหม่ แต่เป็นเพราะอะไรนั้นผมก็พอรู้อยู่บ้าง ก็คงเป็นเพราะคนอีกคนของเขานั้นแหละ ดูเขาจะรักคนของเขามาก เวลาอยู่กับผมเขาเองก็ชอบเล่าเรื่องของคนของเขาให้ผมฟังตลอดจนบางครั้งผมก็อดอิจฉาเขาคนนั้นไม่ได้ แต่ผมก็ต้องยอมรับความจริงว่าที่ผมได้อยู่กับเขาตอนนี้ก็เป็นเพราะความสงสารไม่ใช้ความรัก ถึงเขาไม่พูดผมก็พอรู้ครับ
ผมรอสักพักเดียวรถมอเตอร์ไซค์รุ่นใหม่เอี่ยมแม้แต่ป้ายทะเบียนก็ยังไม่มีก็มาจอดเทียบต่อหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนดีใจของน้องชายผม
“พี่บอส..คิดถึงจังเลย”
น้องชายของผมลงจากรถแล้วเข้ามากอดผมแน่น
“พี่ก็คิดถึงเราบิว....แล้วทางบ้านเป็นไงบ้างสบายดีกันหรือเปล่า แล้วนี่ไปเอารถใครมาขับเนี่ย”
ยังไม่ทันที่น้องผมจะตอบอะไร เขาก็เดินมายืนข้างๆ ผม พอน้องของผมเห็นเขา น้องของผมก็ยกมือไหว้ทันที เหมือนกับว่าทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ
“พี่เฟคสวัสดีครับ ทำไมครั้งนี้มาพร้อมพี่บอสได้ล่ะครับ”
ยิ่งฟังก็ยิ่งงงว่าทั้งสองคนทักกันเหมือนสนิทสนมกัน ทั้งๆ ที่ผมเพิ่งพาเขามาบ้านผมครั้งแรกผมหันไปมองเขาทันที..ทันที่จะได้เห็นว่าเขาขยิบตาห้ามไม่ให้น้องชายของผมพูดอะไรไปมากกว่านี้ แต่..
“ไม่ต้อง
ไปหรอกครับพี่บอส...พี่เฟคเขาเคยมาบ้านเราตั้งหลายครั้งแล้วล่ะครับ”
มันช้าไปเสียแล้ว น้องชายของผมพูดออกมาเสียก่อนที่เขาจะห้ามทัน แปลว่าเขาเองเคยมาบ้านของผมและรู้จักสนิทสนมกับคนทางบ้านของผมอยู่แล้ว เมื่อเขาห้ามน้องชายของผมไม่ได้แล้ว เขาจึงเลี่ยงไปพูดว่า
“พี่ว่าไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะครับบอส พี่ร้อนแล้วอยากอาบน้ำ”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละพี่บอส พ่อกับแม่กำลังรอพี่สองคนอยู่”
“อืม...ไปก็ไป เอาไว้ไปคุยกันที่บ้านก็ได้
ผมขึ้นรถไป มารู้สึกตัวอีกครั้งรถก็จอดลงหน้าบ้านหลังหนึ่งแค่เพียงดูว่ามันเพิ่งจะสร้างเสร็จใหม่
“บ้านใครนะบิว...ไม่พาพี่กลับบ้านล่ะ ไหนบอกว่าพ่อกับแม่รอพี่อยู่ไง”
ผมถามน้องชายของผมด้วยความแปลกใจว่าบิวมันจะพาผมมาที่นี่ทำไมกันถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้กลับมาบ้านหลายเดือนแต่ผมก็จำได้ว่าบ้านของตัวเองหลังไหน
“เออ..พี่บอส...ก็นี่แหละบ้านของเรา”
ผมหันไปมองหน้าน้องชายของผมก่อนที่ผมจะหันไปมองพี่เฟคที่ยืนยิ้มด้วยสีหน้าภูมิใจ ผมพอเข้าใจแล้วว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไงนี่ก็คงเป็นฝีมือของพี่เฟคอีกตามเคย
“อ่า...บอสอย่าทำหน้าอย่างนั้นซิครับ พี่แค่อยากให้บอสกับครอบครัวของบอสอยู่อย่างมีความสุขไงครับ แล้วบอสจะได้ตั้งใจเรียนแล้วจบมาทำงานหาเลี้ยงพ่อกับแม่ได้เร็วๆ ไงครับ”
“แต่พี่เฟคนี่มันมากไปแล้วนะครับ...แล้วพี่รู้จักบ้านของผมได้อย่างไงกัน”
เขาไม่ตอบได้แต่ยิ้ม..ยิ้มที่ผมรู้ว่าต่อให้ถามอย่างไงเขาก็จะไม่ยอมตอบอะไรผมเด็ดขาด
-
ไอ้เฟคต้องการอะไร งงวะ
อยากอ่านพาท บืม TT
น่าจะมีให้โหวตพระเอกยอดแย่แห่งปีจะส่งชื่อไอ้เฟคไปเลย
แต่พาทบอส น่าสงสารแต่ นะคนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเดินได้
ความผิดทั้งหมดคือไอ้เฟค คนเดว
-
:z3: เบื่อเฟค
ไม่อยากรับรู้เรื่องของมัน
อยากรับรู้เรื่องของบีมกับคนใหม่
แต่เฟคทำเหมือนรักบอสเหมือนกัน
เกลียดการนอกใจ ปัญหานี้ยือเยื้อเกินไปแล้วนะคนเขียน
-
อยากบอกถึงรู้ก็ไม่ช่วยให้อะไรมันดีขึ้น ไม่มองเฟคมันดีขึ้นมาเลย เลวแบบไหนเลวแบบนั้น เกลียดอย่างแรงผู้ชายคนนี้ รับไม่ได้ ไปให้ความหวังคนอื่นขนาดนี้
จริงจังชัดๆ ถ้างั้นที่ผ่านมาบีมเป็นอะไร การกระทำครั้งนี้ ไม่ใช่ข้ออ้างทั้งสิ้น ที่จะเลี้ยงดูใครซักคน ถ้าบริสุทธิ์ใจจริงก็บอกดิ แค่ดูแลไม่ใช่ให้อยู่ด้วยแล้วมีอะไรกัน
มันเห็นแก่ตัวมากกว่าเป็นคนดี ทำแบบนี้บอกได้แค่ว่า เลวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :m31:
-
:angry2:เฟคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
เกียจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
-
คิดจะอุปถัมภ์เด็ก
แล้วลูกบีมฉันล่ะเอาไปไว้ไหนห๊าาา :angry2:
-
เอ่อ
กลายเป็นเฟคไปทำร้ายคนอีกคนเพิ่ม :try2: นั่นก็คือน้อง บอส ผู้ซึ่งตอนแรกกะจะขายร่างกายอย่างเดียว แต่ไปรับเลี้ยงเค้า ไปดูและเค้าอย่างดี คนนะ จะไม่หวั่นไหวได้ยังไง ไม่ใช่สิ่งของที่ทำนุบำรุงไปแล้วมันจะเฉยๆ
จะช่วยเหลือคนทำไมไม่ให้การศึกษา ให้ทุนการศึกษาเค้าแบบต่อเนื่อง หรือให้น้องชายน้องเค้าด้วยก็ได้ถ้าแบบเป็นคนดีประเสริฐจริงๆ ส่วนพ่อแม่เค้าก็ให้ดิ้นรนทำมาหากินเอาเองดิ (ในเรื่องไม่ได้บอกว่าพิการ) จบแล้วรับมาทำงานด้วย แค่นี้ก็พอมั้ง นี้ออกแนวแนบชิดสนิทเชื้อ เดี๋ยวยุบีมให้เลี้ยงผัวเก็บไว้บ้างดีกว่า เก๋ๆ
-
แล้วไงช่วยน้องเค้านายก็เป็นคนดี
แต่ก็เป็นคนรักที่ชั่วเกินจะทน
นอกใจคนที่ตัวเองบอกว่ารักที่สุด จะเก็บมันไว้ทำไม
รักมันไม่พอหรอก เพราะไม่ซื่อสัตย์ แถมไม่บริสุทธิืใจกันเห็นๆ :fire:
-
ก็มนทำตัวเองแหละเนอะ เฟคเนี่ย
ช่วยคนวิธีอื่นก็ได้มั้ง
-
:m31: :m31: อ้าวจะบอกว่าเป็นเพราะสงสารแล้วต้องเลี้ยงดูเหรอ?.....อย่างนี้คนจนมีกว่าครึ่งประเทศ..ไอ้เฟคมันไม่ต้องเลี้ยงดูทุกคนเลยเหรอ..มันเป็นเหตุพลของคนเลวมักได้มากกว่า...ยังงี้ต้องบอกบีมว่าหาแฟนใหม่ง่ายกว่า...ผู้ชายเส็งเค็งอย่างไอ้เฟค มันต้อง :z6: :z6:
==เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย เจ็บแล้วตายคือควายไม่อดทน==
:angry2: :angry2:ไอ้เลวเฟค.....ไปตายซะ :o211: :o211:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: น้องบีม....เดี้ยวเค้าหาแฟนใหม่ให้อย่าไปทนมัน
-
ไม่อยากรับรู้เรื่องของไอเฟคมันจะทำอะไรก่อนหน้าช่างหัวมัน ยิ่งเกลียดมันมากกว่าเดิมอีกแหวะการกระทำมัน ยิ่งเห็นว่ามันทำแบบไหนให้บอสยิ่งอยากจะอ้วกรดหน้ามัน แหม พูดเพราะครับอย่างโน่นพี่อย่างนี้ ถ้าไม่พูดจะจูบฟังแล้วยิ่งอยากจะสำรอก ผิดหวังกะตอนนี้นิดหน่อยเพราะคนเขียนมาต่อทั้งที่ ต้องมาอ่านเรื่องชั่วๆของมัน รมณ์เสีย สาปส่งมันแหมมีบอสอยู่แล้วมึงก็ไม่ต้องมาสะเออะยุ่งกะบีมเลย เพราะไอเฟคทำให้ไม่ชอบบอสไปด้วยถึงจะมาแนวชีวิตปากกัดตีนถีบก็เถอะ อยากเห็นบีมควงคนใหม่เอาให้ไอเฟคอกแตกอย่าได้มีความสุขเลย
-
จะผูกให้กลับมาคืนดีกับบีมยังไงนั่น?
ถ้าเราเป็นบีม เหตุผลจะดีแค่ไหนที่ไปมีคนอื่นก็ตัดหางปล่อยวัดดีกว่า
o16
-
เหมือนจะดูดีนะช่วยคนโดยการนอกใจแฟน แท้จริงมึงมันเลวมากต่างหาก ไอเฟค เลี้ยงไว้บำเรอมึงแค่นั่นแหละอย่าเอาเรื่องความสงสารมาอ้างเพราะถ้าสงสารจริงมึงต้องแค่สนับสนุนทุนแค่นั้น แต่นี่ทำร้ายบีมชัดๆมึงรักยังงี้เหรอที่ว่ารักบีม คนอ่านปรี๊ดแตก ฮึ่ย
-
ถ้าเราเป็นบีมเหรอ เราจะยืนส่งให้เค้าไปด้วยรอยยิ้มหล่ะ
แต่รับรองว่า เมื่อเฟคจากไปจากเรา เค้าจะต้องคิดถึงเราจนวันตาย
และเสียใจ เสียดายที่สุดในชีวิต
-
อ่านแล้วเพลียกะไอ่เลวนี่จริงๆ
-
เหตุผลมักง่ายของผู้ชายเลวๆ
-
รู้สึกว่าเฟคจะเป็นที่รัก
ของคนเหลือเกิน เราจึง
มอบ :z6: ให้กับเฟคด้วย
ความจริงใจ
-
บีมอย่าไปยอมเชื่อมันนะ
มันรักใครหลายคน ก็เท่ากับมันหลายใจ
มันหลายใจ ก็เท่ากับมันไม่รักเรานะ
บีมห้ามใจอ่อนนะ
ปล่อยให้มันไปอยู่กับเด็กอุปถัมภ์มันนั่นแหละ
ไอ้พี่เฟค แมร่ง! ! ! เฟคสมชื่อ :z6: :z6: :z6:
-
เลวมาก เลวมาย เลวไร้ขอบเขต เลวไม่มีที่สิ้นสุด เกลียดมากจริงๆ
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่า "ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและสนุกๆแบบนี้ที่เอามาให้อ่าน"
เป็นคนหนึ่งที่ติดตามอ่านแต่ไม่ได้เข้ามาบ่อยมากนัก วันนี้มีโอกาสได้เข้า เห็นมาเขียนมาเยอะมากกว่าจะตามอ่านได้ทันแทบตายทีเดียว...สนุกมาก ขอเป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะครับ...
คุณสามารถเขียนเรื่องของเฟค บีม ขิง กันต์ บอส และอีกหลายๆคน ออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก ที่ผมคิดอย่างนี้ก็เพราะคำว่า "มนุษย์" มีทั้งด้านดีและไม่ดีปะปนกันไป และ "มนุษย์" ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองกันทั้งนั้นไม่มากก็น้อย ผมชอบนะครับ และบาดอารมณ์ดี ผมจะติดตามต่อว่า คุณจะประคองเรื่องราวความรักระหว่าง เฟค กับ บีม ต่อไปอย่างไร เพราะเท่าที่ผมอ่านมานี้เรียกได้ว่าเป็น "จุดไคลแม็กซ์" ของเรื่องแล้ว และถ้าผมเป็น บีม ผมจะเดินออกมาจากความเจ็บปวดที่เจอ...แต่ถ้าเป็น เฟค (ที่คนเกลียดทั้งกระทู้ 555) ผมจะทำทุกอย่างให้ บีมกลับมา ถ้าเฟครักบึมนะครับ...
-
เกลียด เฟค หว่ะ...
ทำยังงัยก็ดูไม่ดีขึ้นเลย
สงสารบิว
-
เฟคเป็นป๋าท่ีดี
แต่ เป็นแฟนท่ีเลวอะ :z6: :bye2:
-
ตอนนี้ดูจะทำให้อิ Fake และ บอสดูเป็นคนดี มีเหตุเบื้องหลัง
แต่..
โฮกกกกก ก !! กลับทำให้เกลียดดดดด..มากกกกก ยิ่งขึ้น :m31:
บอส..แน่ใจเหรอ ที่รู้ว่าเค้ามีเจ้าของน่ะ o22
ทำมาพูดคุณๆ เหมือนยกย่อง..ชิส์ :a14:
แล้วไอ้ก่อนหน้านั้นน่ะ ใครกันที่จี๋จ๋ากันน่าหมั่นไส้
ใครกันที่แทบจะโทรเช้า-เย็น ไหนจะmessageอะไรๆนั่นอีก :a5:
อย่ามาทำเป็นอ้าง ว่ารู้เลย :m16:
ส่วนแก..อิFake ช่างหลอกลวงเสแสร้ง ได้สมชื่อจริงๆ
บทตอนนี้..เหมือนจะทำให้แกดูดี แต่..แม่แร่ง :a5: แกยิ่งดูเลววว เกลียดเข้าไส้ได้อีก :m31:
ถ้า..แกบอกว่า รักบีมอีกคำล่ะก็
:angry2: เอาคำว่า รัก ไปฝังดิน พร้อมตัวแกซะ!!!
มอบให้แก..ก่อนจาก :z6: :z6: :z6:
หุหุ ขอบคุณคนเขียน :pig4: :pig4: :pig4:
เขียนมันส์ถึงอารมณ์( :m31: )ดีแท้
อย่าหายไปนานล่ะคะ คิดถึง
:กอด1:
-
เหตุผลฟังไม่ขึ้นวะเฟค ยังไงก้ไม่สมควรให้อภัย
อย่างน้อย แกก้ไม่ได้เลี้ยงดูเค้าเหมือนเลี้ยงเด็กแบบพี่น้อง
แต่แกมีอะไรกับเค้า
เลี้ยงเค้าแบบนี้
คนเปนแฟนแก คนที่เค้ารักแกจะคิดยังไง
อยู่ดีๆ ต้องแบ่งความรักของตัวเอง ไปให้คนอื่น ความห่วงใยที่เคยมีให้เค้าคนเดียว
ต้องเอาไปให้คนอื่นด้วย เวลาที่อยู่ด้วยกันตลอด ก้ยังต้องถูกแบ่ง ใครจะรับได้
แล้วที่สำคันที่สุดนะ
แกโกหกเค้า
-
เหตุผลของ ผู้ชายห่วยๆ ชิส์ :z6:
-
ที่กับบอสแม่งโคตรอ่อนโยน แค่เจอกันครั้งเดียว
จะว่าเพราะเป็นคนแรกของน้องก็คงไม่ใช่
เพราะถ้าจำไม่ผิดกับบีมมันก็เป็นคนแรกเหมือนกัน
แต่กับบีมทำชั่วไม่เคยหยุด :3125: โอ้ย.....(อินไปไหม)
:pig4: คะ
-
:m31:
หลายเหตุผล คนจะไป ใจมันง่าย
รัก..หรือร้าย ไม่อยากทาย ง่ายกว่าหมู
การกระทำ ทั้งคำพูด ลองคิดดู
มั่วสมสู่ เจ้าชู้จริง กลิ้งเหมือนเคย
เห็นแก่ตัว ชั่วนัก ไอ่มักมาก
หาเหตุผล ทนลำบาก ปากเฉลย
เป็นคนดี เสียจริง วิ่งวุ่นเลย
ท้ายลงเอย มึงเสยดะ ฉะทุกคน
..เหตุผลห่วยๆ ของคนเหี้ยๆ..
:z6:
ฮ่วย..ไปตายซะ ไอ่เฟค
:L2: ขอบคุณครับ +1 เล๊ยยย
-
:z3: :z3: :z3:งงเล็กน้อยและปานกลาง
-
:serius2:
-
หึ ไอเฟคค
ชั่วช้าที่สุดด เปลี่ยนตัวพระเอกได้ไหมเนี่ยย สงสารบีม
-
น้องบีมไม่ต้องใจอ่อน
ต้องหาผัวให้ดีกว่าไอ่เฟค :z6:
อีบอสแม่งก็น่าตบวะ :fire:
:call:
-
ไปตายสะ ไอเฟค :fire:
-
แล้วไง ทำดีแต่บ้านแตก
อาจเป็นทางที่ปูมาให้คืนดีกัยน แต่เรื่องแบบนี้บอกกันตรง ๆ ก็ได้มั้ง
ไม่ต้องปิดทองหลังพระก็ได้
-
น้องบีม หาสามีใหม่ เอาให้หล่อ รวย นิสัยดีกว่ามัน
ไปเย้ยมันเลยลูก
เหี้_ อย่างงี้ จะไปสนมันทำห่_อะไร :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ปล่อยให้มันเน่าตายไปอย่างงั้นอ่ะดีแล้ว :z6:
-
ไม่ว่าไอ้พี่เฟคมันมีเหตุผลอะไรที่ทำไปก็แล้วแต่
ถ้าผมเป็นบีม ผมคงรับไม่ได้ เห็นคนอื่นดีกว่าเรา :fire: :fire:
อินเกินไปมั๊ยตรู
-
ทำไมเฟคถึงกลายเป็นคนดีผิดปกติขนาดนี้ล่ะ
นึกเปรียบเทียบกับตอนแรกๆที่ร้ายๆกับบีม ก็เหมือนมีใจกับบอสนะ
-
ถ้าจะสงสารเลี้ยงส่งเสียเลี้ยงดู แกก็ดูพวกมูลนิธิเค้าทำกันเซ่ ใครเขาเลี้ยงกันในเตียงกันล่ะ อย่ามาอ้าง..อ้าปากก็เห็นลำไส้..ชิ :fire:
เนื้อแท้ในสันดารคือ ..ไม่รู้จักพอ มักมาก
บอกตรงๆอย่างเฟคไม่ค่าให้รักแต่แรกอยู่แล้ว
บีมควรจะยอมรับความจริงได้แล้วว่าสันดารมันเปลี่ยนไม่ได้ และจำความพลาดพลั้งครั้งนี้เป็นบทเรียนเพื่อไม่ให้กลับมาซ้ำรอยเดิมอีก
เปลี่ยนคนใหม่ง่ายกว่าเยอะ เชื่อสิ :m16:
-
มันฟังไม่ขึ้นหรอกบอส.... แต่คนผิดจริงๆก็คือเฟค เพราะตามเหตุการณ์จริงๆแล้ว
บีมก็เจอเฟคก่อนบอสวันเดียว(ถ้าจำไม่ผิด) แล้วในตอนนั้นเฟคก็ยังไม่อะไรกับบีมเท่าไร
แต่มารู้สึกตอนพี่กันบอกขอบีมจากเฟค ตอนนั้นเฟคอาจจะเอาบอสมาอยู่ด้วยก่อนก็ได้ ใครจะรู้
แต่มันเพราะความเลวของเฟคที่อยากจะคบพร้อมกันสองคน เพราะถ้าเฟครักบัมจริงทำไมยังไปยุ่งกับบอส
จะอุปภัมก็อุปภัมในฐานะอื่นไป เอามานอนด้วยทำไม อย่างงี้มันไม่แฟร์กับบีมเลย ในเมื่อรักกันมากสงสารกันมากก็เลือกบอสซิ
มาทำให้บีมรักทำไม แย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผู้ชายห่วยๆ อย่าไปเอามันเลยบีม :z6:
-
มันเหมือนกับว่าคนเขียนต้องการแก้ตัวให้ไอ้เฟคมันดูดีขึ้น แต่ขอโทษนะครับมันกลับให้ความรู้สึก
ที่แย่ลงมากเลยครับ ยิ่งเกลียดเข้าใส้มากขึ้น ไม่รู้สิ...มันไม่อินนะ รักอีกคนแต่ก็สงสารอีกคน ยังงัย
กันแน่มันไม่เห็นแก่ตัวกันเกินไปเหรอ ทีกับบีมอยากให้มีแต่ตนเองคนเดียว แต่ตัวเองมั่วไม่เลือก
แล้วอย่างนี้จะทำยังงัย ... แย่จัง คนเลวคนเขียนกลับเขียนแก้ตัวให้...เหมือนเป็นคนดีเสียเต็มประดา
แต่ขอโทษนะ...ไม่ปลื้ม...เกลียดมากกว่าเดิมครับ ... แล้วคนดี คนน่าสงสารอย่างบีม..คนเขียนจะให้อะไร
ทดแทนมั๊ยครับ ... หรือจะปล่อยให้ตายไปกับความดีที่ได้ทำ ใจดี ทำดี รักดี รักเดียว ... ควรจะได้รับผล
การกระทำอย่างนี้หรือ...แล้วจะทำดีไปเพื่อ??????????????
เซ็งเฟคว่ะ เกลียดจริง ไปตายซะไป..........
-
ไม่จำเป็นไม่ต้องมาบอกก็ได้นะ +++เกลียดไอ้เฟดมันจนไม่อยากอ่านเลย.............. :fire: :m16:แล้วแกมันก็ยังมาเล่นกลับความรู้สึกกลับอีคน แกมันจะทำร้ายไปกี่คน...กัน + ท้าแกแย่ขนาดนี้ไปตายเถอะอย่าอยู่ให้หนักแผ่นดินเลย
แล้วอีกอย่างรีดเดอร์ทุกคนก็วิพากษ์วิจารณ์กันหมดแล้วเราเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว รู้แค่ว่าอ่านตอนนี้แล้วแย่มาก ทำให้ความเกลียดในตัวเฟดเองสูงมากมากถึงมากที่สุด แล้วถ้าจะอุปถัมภ์ใครแล้วยังมีการหลับนอนกันด้วยหรือ...มันใช้การอุปถัมภ์ ใช่ไหม้
ทุกอย่างได้วงเวียนมาไม่รู้จักรจบสิ้น แล้วที่แล้วมาเคยรักบิมหรือปล่าว คนรักกันเค้าทำกันอย่างนี้เหรอ......ส่วนไรเตอร์เองจะสื่ออะไรออกมาจะ สื่ออีกด้านนึงของโลกงั้นเหรอ...ถ้าจะเป็นอย่างนี้ไม่ต้องสื่อออกมาหลอกทุกคนเข้ารู้หมดแล้ว
ส่วนหนทางคืนดีกับบิมมันชั่งเป็นเส้นขนานนัก อ่านแบบนี้คนอ่านเองก็รู้สึกแย่รู้สึกเกลียด แล้วก็เบื่ออีกด้วย นายเองไม่สมควรคู่กลับใครทั้งนั้นทั้งบอส ทั้งบิม สัญชาตญาณของหมาก็คือหมาวันยังค่ำจำเอาไว้ : :m31:
-
แต่ละเม้นต์ ดุเดือดจริงๆ o18
แต่ก็นะ ตอนนี้ถึงจะมีกี่ร้อยเหตุผลที่เลิศเลอสักแค่ไหน ไอ้เฟคก็ไม่ได้ดูดีขึ้นมาหรอก ก็ยัง"เหี้ย"อยู่ดี :z6:
ส่วนเด็กบอสนั่น ไม่สงสารนะ ไม่เลยสักนิด :beat:
ไม่อยากให้บีมกลับไปคืนดีกับไอ้เฟค ไม่เด็ดขาด :angry2:
วู้ว อินเว้ยยย :m16:
-
เกลียดเฟคมากมาย
แต่ในใจก็ยังคิดว่าเฟคเป็นพระเอกอยู่
ยังอยากให้เป็นพระเอกถึงมันจะเลวจนน่า :z6:
ไม่รู้มีใครคิดเหมือนเราบ้าง
ปล. เป็นพวกมาโซอ่ะ :impress3:
ปล.2 คนเขียนโพสตอนที่หายไปช่วง สัปดาห์ก่อนด้วย
เพิ่งอ่านแป๊ปๆ จำไม่ได้น่าจะ 2 ตอนได้ครับ
-
สะบัดปอมๆ เชียร์ให้บีมเลิกกะอิคุณเฟคค่ะ เฟคสมชื่อ :m16:
ในเมื่ออยากจับปลาสองมือ ก็ขอให้ปลาตัวแรกหลุดจากมือไปสู่แหล่งน้ำใหม่ที่ใสสะอาดกว่าเดิม
จำได้ว่าตอนที่ทำกะบีม สารพัดจะทรมาน ใจร้ายใส่บีม ทำร้ายร่างกาย จิตใจ จนตอนหลังบีมมีใจให้ เจือกทรยศหักหลังความรักของบีม
ได้ใหม่แล้วลืมเก่า ไปตายซะ อิเฟค :angry2: เลวริยำจริงๆ
-
ถ้าจะแค่เลี้ยงดูส่งเสียแบบที่สงสารในชะตาชีวิตคนๆนึงเพราะเด็กมันเป็นเด็กดีก็คงไม่ผิด แต่ที่อิเฟคมันมีการหยอกล้อว่า จะจูบ จะอะไรเนี่ย..มันเริ่มไม่ใช่แล้ว ถึงจะรักไม่เท่าบีมแต่ก็ผูกพัน เชอะ..ไปรักคนอื่นเถอะบีม พ่อพระที่ช่วยเหลือทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องนั้นมันคงไม่ใช่แล้ว
+,+ จ้า
-
เฟค โคตรเล ว แม่งบอกรักบีม แต่ก็ยังทำแบบนี้อีกช่วยบอสหรอ เหอะ อย่างนี้มันเรียกเลี้ยงเด็ก
ช่วยก็ช่วยอย่างเดียวสิ เล่นกอด จูบอย่างงี้ แถวบ้านเรียกเมียน้อยนะ
เลิกกับบีมไปเลยดีกว่า สงสารบีมตั้งแต่อ่านวายมายังไม่เคยเจอพระเอกคนไหนเลวเท่าแกเลย
ความรู้สึกตอนนี้คือพระเอกSM แม่งยังดีกว่าแกอีก :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
เอ่อ เฟคแกดูเหมือนพ่อพระ แต่แกเลวมากเลยว่ะ :m16:
หนูบีมลูกจัดหนักไปโลด ไม่ต้องไปอภัยมัน o18
-
โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า เมื่อบริบทมันเปลี่ยน เนื้อหาก็ควรจะเปลี่ยน
บีมควรจะได้เจอใครคนใหม่ที่ดีกว่าเก่า
ส่วนเฟค ก็มีบอสให้รับผิดชอบอยู่แล้วก็ควรจะคู่กับบอส
เราคิดว่าถ้ายังให้บีมกับเฟคหวนกลับมาคบกันต่อ เรารับไม่ได้อ่ะ
ทั้งบีมและเฟคอาจจะรักกัน แต่เราว่าไม่ควรคู่กัน
เฟคตอนอยู่กับบีม ไม่เคยแสดงความรักต่อบีมอย่างอ่อนโยนเหมือนที่แสดงกับบอสเลย
เราคิดว่าถ้าในชีวิตจริง บีมเองก็เข้มแข็งพอที่จะเดินจากไป เพื่อเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเฟค เช่นพี่ก้อง เราเชียร์พี่ก้องนะ
ถ้าบีมยังหวนกลับมาคบกับเฟคอีก มันก็จะเข้าอีหรอบ เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย ซึ่งไม่อยากให้บีมได้นิยามของคำนี้มาเลย
เราทำใจไม่ได้จริงๆ ที่บีมกับเฟคจะกลับมาคู่กันอีก
-
ก็น่าสงสารอ่ะ ผิดที่ไอ่พี่เฟคอ่ะหักหลังบีมได้ไงฟะ ไอ่เลววว
จาส่งเสียเลี้ยงดูก็ไม่ต้องมายุ่งกับบีมเลยนะ ไปๆ ไอ่พี่เฟค
-
อร๊ายยยย กลับมาอ่านเม้นต์ แทบหัวใจวายแทนคนแต่ง อินกันมากมาย
คนแต่งดูดิ กระแสอิเฟคเลว ชั่ว ได้ใจขนาดนี้ ถ้านี้บีมไม่ เอา คืน แบบชนิด ไอ้เชี้ยเฟคปางตายสยบคาตีรน
มีหวัง กระทู้เรื่องนี้แหกแหงๆ
PS น้องบอส
v
v
v
v
v
v
v
v
มึงลงนรกไปตายซะ!!!!!! :z6:
-
คือ แบบ เหตุผลแบบเนี้ย มันพูดได้นะ บอกไปสิ นี่เล่นไม่พูดอะไรเลยอ่ะ
คือมันไม่ใช่แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ ก็อธิบายไปสิ จะเก็บ(อม)พะนำไปทำไม แม่ง อารมณ์เสีย อิเฟค
ถ้าสงสารก็เลี้ยงดูธรรมดาพอ ไม่ใช่ แบบนี้ เมียน้อยมากอ่ะ รับไม่ด๊ายยยยยย :z3: :z3:
-
ทั้งๆที่มีบีมอยู่แล้วทำไมต้องไปอ๊อฟบอสมานอนด้วยไม่เข้าใจ ถ้าอยากช่วยก็มีวิธีอ่นตั้งมากมาย ทำอย่างนี้กับบีมได้ยังไงครับเลวจริงๆ และถ้าไม่รักบีมแล้วก็น่าจะบอกไปเลยไม่ต้องมาทำหวงก้าง และอยากให้บีมทำให้มันเจ็บดูบ้างเอาให้ปางตายไปเลยยิ่งดี.
-
ยิ่งอ่านก้ยิ่ง้ว้งเฟคอยู่ดี ทำงี้คิดว่าตัวเองดีมากดิ่ ยังไงก็นอกใจแฟนอยู่ดีนั่นแหละเฟค!!!!
-
พูดง่ายๆผู้ชายมันมักมาก มันเลยต้องมีเมียน้อยนั่นเอง
ไอ้เฟคนั่นแหละผิดเต็มๆคนเดียวเลย
-
อ่านมาถึงบทนี้ไม่เข้าใจว่าคนเขียนต้องการจะสื่อถึงอะไร ไม่เข้าใจว่าเฟครักบีม แต่ทำไมถึงแสดงออกคนละแบบกับบอส ซึ่งเฟคชอบบอสจริง ๆ เหรอ มันรูสึกขัดแย้งกันในความรู้สึก
-
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบเฟคขึ้นทุกที ไม่ใช่ตำหนินะที่ช่วยบอส แต่ไม่ชอบที่เก็บผลประโยชน์จากทั้ง สองฝ่ายนะ
-
เครียดมาตั้งแต่อ่านจบ จนถึงตอนนี้ เก็บไปฝันร้ายเลย โอ๊ยยยยยย อยากจะบ้า เก็บกด อยากระบาย ทรมาน อึดอัด อินจัด เครียด อยากกระทืบไอเลวกับเมียน้อย ข้ออ้างทั้งนั้น ตอนนี้ก็แค่ข้ออ้าง ของคนนอกใจกับคนเห็นแก่ตัว จบ ........ สรุป ชั่วทั้งคู่
ของขิงว่าสุดๆแล้ว แต่คนนี้แรงกว่ารับไม่ได้
-
ยังไม่เม้นท์เพราะเหตุผลยังมาไม่หมด
....แต่มีคำถามเกิดขึ้นในใจว่า
ทำไมเฟคทรีตบอสที่มาขายตัวด้วยเหตุผลอะไรตามแต่
แบบเทวดาองค์น้อย
ในขณะที่บีมไม่ได้เต็มใจ โดนบังคับ ขืนใจ
กลับโดนทรีตแบบวัตถุทางเพศ เอาไว้ระบายความใคร่อย่างเดียว
ไม่อยากให้บอสต้องมีชะตากรรมที่เลวร้าย
เลยช่วยโอบอุ้มไว้
แต่กับบีมซึ่งไม่เต็มใจ โดนเพื่อนๆชั่วๆหลอกมา
กลับโดนเฟคข่มขืนคนเดียวไม่พอ โดนกันต์ขืนใจอีกคน
ทำไมกับบอสเด็กขายองค์เทพบุตรลงเฟคได้
ทีกับบีมโดนหลอกมาองค์ซาตานลงเฟคซะงั้น
ซาตานกลับใจจะเป็นเทพบุตรกับเค้า
มันอิหลั่กอิเหลื่อแบบนี้หรือ
คนดีๆแบบบีมกลับต้องตกนรกทั้งเป็นแต่คนที่ทำให้บีมมีชะตากรรมแบบนี้
อย่าง เฟค :beat: :z6: ที่กำลังมีความสุขกับเด็กขาย
ขิง :z6: กันต์ :beat:กลับจะลงเอยแบบแฮบปี้เอ็นดิ้ง
:pig4:
-
ไม่เอาเฟคๆๆๆ เปลี่ยนพระเอกด่วน รับไม่ได้เด็ดขาด เป็นคนดีแต่นอกใจแฟน ไม่ไหวๆๆ
-
......เม่งโครตเครียดเลยอ่ะ....ไอ้อาการค้างๆคาๆนี่มัน :seng2ped:
รีบมาต่อนะคะคนเขียน...ก่อนที่ผู้อ่านทั้งหลายจะช้ำใจตายไปซะก่อน :sad4:
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน...และไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาแบ่งปันให้คนอื่น
-
ประเด็นอยู่ที่ว่าเฟคเลือกใคร
แต่อย่าบอกว่าเลือกทั้ง 2 คน
ถ้าคิดจะช่วยเลี้ยงเป็นน้องก็ไม่เท่าไร
แต่นี่เลี้ยงไว้เป็นคนพิเศษอีกคน ก็ทนไม่ได้นะ
-
เกลียดมาก เห็นแก่ตัวที่สุด ถ้าอยากช่วยเหลือไอ้บอส แค่ส่งเงินก็ได้ ไอ้เหี้ยเกลียดที่สุด ไม่เคยเกลียดพระเอกคนไหนเท่านี่ ปกติพระเอกจะเลวเพราะเรื่องของนายเอก แต่เหี้ยนี่แม่งเลวอยู่แล้ว ในกมลสันดาร เกลียดจนด่าไม่ถูกแล้ว เกลียดๆๆๆ
บีม หนีมันไปเลยหาแฟนใหม่เลยไม่ว่า ปกติผมจะไม่ชอบให้นายเอกมีคนใหม่ แต่สำหรับเรื่องนี้ผมสนับสนุนเต็มที่
เลี้ยงไว้เอาน่ะสิไม่ว่า เมียคนเดียวไม่พอ เมียที่มึงไปข่มขืนเค้ามาด้วย ไอ้เหี้-ยเอ้ย สันดารวรนุช
ปอลิง คนแต่งเก่งมากที่ทำให้ผมอินได้ขนาดนี้ นี่เป็นเม้นที่ยาวที่สุดที่เคยเม้นเลย (ไม่นับตอนลงนิยายนะฮับ)
-
ช่วยคนมันก็ดีหรอกนะ แต่แกมันเจตนาไม่บริสุทธิ์ว่ะเฟคถ้าแค่สงสารก็ส่งเสียเงินให้อย่างเดียวก็ได้
ไม่จำเป็นต้องใกล้ชิดกอดจูกันซะหน่อย เฟคแม่งแย่ว่ะ
อยากให้เฟคเจ็บเจียนตายหรือตายไปเลยก็ได้ให้บีมหมดใจเลยยิ่งดี เกลียดๆๆๆๆเฟคไปตายซะ :fire: :fire:
-
ฮ่าฮ่า
เข้ามาอ่านเม้นท์ของทุกคนแล้ว
พูดได้ บอกได้ อย่างเดียว
สะใจโว้ยยยยย สะจวยชิ๊บหาย
..มึงนี่เลวหมดจด..
จริงนะ ไอ่เฟค
กร๊ากกกกกกกก
-
มาเม้นอีกอันเนื่องจากดันอ่าตอนแรกย้อนแล้วป๊ะกับตอนที่เฟคเล่าว่าเพื่อนออฟเด็กชื่อบอสมาให้แล้วบีมเปิดประตูข้ามเห็นตอนนั้นพอดี
จะตรงกับช่วงที่บีมพึ่งเข้ามาอยู่กับเฟคใหม่ๆเลยด้วยซ้ำแสดงว่าเหี้ยเฟคหลอกบีมมาตั้งแต่แรก ก่อนที่อะไรๆจะลงตัวซะอีก
แม้แต่ตอนที่บีมรักแล้วเมิงยังหลอกบีมอยู่ เมิงทำเหี้ยๆแบบนี้ได้ยังไงว่ะ เนี่ยหรอรักของเมิง ถ้ากุเป็นบีมนะรู้ว่าโดนหลอกตั้งแต่ยังไม่ได้รักด้วยซ้ำ
กุจะเกลียดเมิงไปจนวันตายชาตินี้อย่าได้มาเผาผีกันเลย สาปส่งเมิงไปลงนรกซะไอ้เชี่ยเฟค :angry2:
ต้องขออภัยอย่างสูงนะคะถ้ามันหยาบไปนิดนึง แบบอินมากจนทนไม่ไหวแล้ว
-
จะมีเหตุผลเดียวที่ยังพอให้บีมให้อภัยมันได้คือมันแค่ช่วยทำให้ชีวิตอิเด็กบอสดีขึ้นแบบส่งเสียเพราะสงสารแล้วที่มันไปเชียงใหม่ก็แค่ไปจัดการเรื่องเรียนแต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกาย และที่มันพูดจะจูบไรนั่นก็แค่ขู่และไม่คิดทำจริงเด็ดขาด นี่เข้าข้างไอเฟคสุดๆแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนี้ยังพอให้มีทางย้อนกลับมาคบกัน แต่ !ต้องหลังจากจัดหนักไอเฟคแล้ว ให้มันทรมานที่สุดกับสิ่งที่มันทำครั้งนี้ให้มันเจียนตายไปเลยและมันต้องเลิกยุ่งกับอิเด็กนั่นชัดเจนไม่ใช่ยังปฏิบัติเหมือนเดิม ถึงจะไม่ได้มีอะไรกันก็ตาม จะมาทำเหมือนน้องก็ไม่ได้ ถ้าอยากช่วยก็ให้เงินไปสักก้อนจบ (จะพยายามลืมความเหี้ยเวลามึงหยอกล้ออิเด็กนั่น ทั้งเมสเซสหวานเหี้ยๆ)แล้วหันมาง้อบีมเต็มที่นี่คือยังพอให้คนอ่านทำใจยอมรับให้มันคืนดีกับบีมได้บ้างแต่ต้องได้รับบทเรียนหนักๆด้วย แค้นมันเห็นการปฏิบัติต่อเมียน้อยของมันแล้วทำใจไม่ลง มันบอกมันรักบีมแต่ดูสิ่งที่มันทำกับบีมตั้งแต่ข่มขืนให้เพื่อนข่มขืนแล้วยังนอกใจเลี้ยงดูปูเสื่อ ส่วนอิเด็กบอสแม่งเต็มใจขายตัวเองดูสิ่งที่มันได้รับจากเหี้อเฟค
-
ไอเหี้ยเฟคเป็นคนที่โง่ที่สุดเท่าที่เคยเจอ มันเป็นพระเอกที่ปล่อยให้นายเอกต้องมีหลายผัวโดยที่มันส่งไปเองแทนที่จะได้เป็นคนเดียวของนายเอก (ถ้าย้อนเวลาได้ก็คงเสียดายลึกๆ)แต่กับเด็กขายเป็นของมันคนเดียว คิดดูความโง่ของมันแถมยังเป็นเหตุให้เลิกกับนายเอก
-
บีมหาแฟนใหม่ด่วน
รำคาญเฟค
-
ชอบเม้นท์ คุณAk@tsuKII
ดุเดือดจริงอะไรจริง ฮ่าฮ่า
รักนะ บวกเป็ดให้เล๊ยยย
:L2:
จะมีเหตุผลเดียวที่ยังพอให้บีมให้อภัยมันได้คือมันแค่ช่วยทำให้ชีวิตอิเด็กบอสดีขึ้นแบบส่งเสียเพราะสงสาร แล้วที่มันไปเชียงใหม่ก็แค่ไปจัดการเรื่องเรียน แต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกาย และที่มันพูดจะจูบไรนั่นก็แค่ขู่และไม่คิดทำจริงเด็ดขาด นี่เข้าข้างไอเฟคสุดๆแล้วนะ
:z1: เอ๊ะ..แล้วใครหว่าที่ไปยืนกอด จูบ ฟัด นัวเนียกับเด็กบอส ที่หน้าห้องน้ำในผับ แล้วขิงไปเห็นเข้าตอนขี้นไปเชียงใหม่กับกันต์อ่ะ หึหึ ใช่ไอ่เฟค รึปล่าวววววว o18
:laugh: กร๊ากกกกกก
-
ตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนนี้ บีมทำอะไรผิดเหรอ ทำไมถึงโดนกระทำตลอดเลย โดนแฟนหลอกไปให้ชายอื่นข่มขืน แถมแฟนเก่ายังไปรักกับคนที่ข่มขืนตัวเอง
แล้วคนที่ข่มขืนอีกคนก็ทำท่าเหมือนจะรัก แต่ก็กลับไปเลี้ยงเด็กผู้ชายเอาไว้อีกคนในระยะเวลาที่ใกล้เคียงกับที่ทำเหมือนว่ารักบีม สิ่งที่บอสคิดกับสิ่งที่บอส
กระทำก็แตกต่างกันจริงๆ ในใจเหมือนจะเจียมตัว แต่การกระทำหลายๆอย่างก็สวนทางเหลือเกิน ไอ้เฟคปากว่ารักบีมแต่กลับมีรูปคู่กับบอสในห้องนอน ส่วนบอส
คนที่เจียมตัวก็ยอมให้วางรูปคู่แทนที่แฟนคนเก่า นี่เหรอคนเจียมตัว นี่เหรอคนที่บอกว่ารักบีม ปล่อยไอ้เฟคไปทำเหี้ยที่ไหนก็ไปเหอะ สนับสนุนให้บีมเจอคน
ที่รักและเข้าใจบีมอย่างแท้จริง บีมเจอเรื่องเลวๆมาเยอะมากพอแล้ว :z3: นี่ตรูจะอินเกินไปม๊ายย
-
ชอบเม้นท์ คุณAk@tsuKII
ดุเดือดจริงอะไรจริง ฮ่าฮ่า
รักนะ บวกเป็ดให้เล๊ยยย
:L2:
:z1: เอ๊ะ..แล้วใครหว่าที่ไปยืนกอด จูบ ฟัด นัวเนียกับเด็กบอส ที่หน้าห้องน้ำในผับ แล้วขิงไปเห็นเข้าตอนขี้นไปเชียงใหม่กับกันต์อ่ะ หึหึ ใช่ไอ่เฟค รึปล่าวววววว o18
:laugh: กร๊ากกกกกก
เห็นมะคนมันเลวบริสุทธิ์จริงๆไม่รู้จะแก้ตัวให้ไงดี ทำเลวไว้เยอะ นี่ถึงแม้บีมจะไม่กลับไปหามันอีกแล้วแต่ก็ไม่อยากให้มันสมหวังและมีความสุขกับอิเด็กบอสหรอกนะ ถึงจะเหมาะยังกะผีเน่ากับโลงผุ ดูมันจะไม่เสียอะไรเลย คนอย่างมันต้องให้จมอยู่กับความเสียใจ (เมนต์เยอะไปหน่อยและหลายโพสต์พอดีจิ้มมือถือขี้เกียจดิทข้อความเดิมเเละอินจัด อิอิ)
-
อดใจไม่ไหว ว่า จะไม่โพสจนกว่า คนแต่งจะลงตอนใหม่ กรี๊ดๆๆ อ่านเม้นต์ลูกเป็ดแต่ละท่านแล้ว ซะใจมาก ยังคิดไม่ออกเลย ว่าคนแต่งที่โดนคนอ่านกดดันขนาดนี้ จะงัดมุขไหน มาจัดการกับไอ้เชี้ยเฟค
ความเห็นส่วนตัวของเรา ไอ้เฟคมันพลาดมาตั้งแต่ต้นแล้วตั้งแต่ที่มันเกิดมาหายใจเป็นคนนั่นแหละ
แม่งชิงหมาเกิดอ่ะมึงเชี่ยเฟค เลวชาติ สันดานอย่างมึงอยู่ไปก็เปลือง ออกซิเจน
ขออภัยคนแต่ง แต่ไอ้เฟคมันเหี้ยจนเรา อดที่จะอินไม่ได้
-
หุหุ
มาอ่านแต่ละเม้นท์
มันสะจายยย!!! :a2:
แต่..ใครช่วยอิเฟคหน่อยยซิ! :m5:
ช่วยหาโลงให้..แล้ว :angry2: เอามันไปเผาซะ!!!!
งานนี้..อิเฟค ต้องโดนจัดหนักๆ ให้มันทรมานใจ ชักดิ้นชักงอ ให้ตายยยยยยยยยยๆๆๆ ปายเล้ยยย!!! :m16:
พ่วงเ ียน้อยมานปายด้วยย ยิ่งดี!
แด่อิFake และ ชู้ของมัน...ไปสู่ประนรกเถิด :ped151: :ped151: :ped151:
-
จิ้มๆ คำว่า LIKE ตัวบักเอิ๊กเลยก๊าฟ o13
ช๊อบชอบแหละ :-[
-
แย่มากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
ทำมาเป็นคนดี เชอะ! แม่งเลวว่ะเฟค เกลียดเมิงว่ะ
ขนาดมีบีมอยู่เเล้วยังทำแบบนี้อีก อยากให้เค้าสบายแล้วแม่ง คิดถึงบีมบ้างมั้ยฮ๊ะ????
ไม่อยากให้บีมกลับไปหาเฟคเเล้วอ่ะ เสียน้ำตากับเหี้ยนี่ไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย เฮ้อออออ
สองคู่ความรู้สึกอย่างตรงข้าม พี่กันต์กะขิงน่ารักได้โล่
ทำไมเฟคไม่ดีอย่างพี่กันต์มั่งนะ หนักใจ!!!!!
จะเชียร์ให้บีมไปรักหมวดก้องเเล้วนะ อิเฟคชั่ว!!!!!!
ปล.1 เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านไปถึงตอนล่าสุดแบบไม่ทันตั้งตัว - - เอ๊ะ! นี่ตอนล่าสุดแล้วเรอะ ค้างได้อีกค่ะ รอคุณkonjingjaiอยู่นะค๊า
ปล.2 ขอโทษด้วยนะคะที่ใช้คำหยาบ แบบไม่ไหวแล้วกะอีตัวเี้ยนี้ :fire:
-
สงสารก็สงสารไปดิ ทำไมต้องดูแลกันขนาดนั้นด้วย โธ่เอ้ย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
กะกอบกู้สถานการณ์ เรียกคะแนน สงสาร ให้เฟค ไหง กลับกลายเป็นกระแส ตีกลับ โดนเกลียดหนักยิ่งกว่าเดิมเนี้ย เฟค จะรอดไหมเนี้ย ไหง ยิ่งแก้ กลับกลายเป็นยิ่ง มัดปมขึ้นไปไปหว่า แต่อย่างไร ความจริง ก็คือความจริง ความจริง ที่เฟค นอกใจบีม จะมาก่อนมาหลัง ความสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอก มันอยู่ตรงที่ ถ้าคิดว่า รักบีมและอยากใช้ชีวิตกะ บีมแล้วเฟคเลือกที่จะหยุดแค่ที่บีมหรือเปล่า พูดแบบนี้ ก็จะมีคนมาอ้างว่า แล้วจะให้ทิ้ง บอมปล่อยบอมไปขายตัวเหรอ เลยอยากจะบอกว่า คำว่าอุปการะ ไม่ได้ แปลว่าจะต้องตามไปอุปการะถึงที่นอนนิ กรณีนี้ ขอยกตัวอย่าง กรณีของ คุณป๋า กะ น้องโจมนะครับ คุณป๋า วางตัวได้ดีมาก แม้จะมีเด็กป๋าในอุปการะ มากม่าย แต่เมือเลือกโจมเป็นแฟนแล้ว คุณป๋า ก็หยุด อุปการะบรรดาเด็กถึงห้องนอน เพียงแค่ส่งเสีย ให้เงินใช้ ไปตามปกติ แล้วก็ครองคู่ฝ่าฟันอุปสรรค์ความรักกะหนูโจม
สุดท้ายก็อย่างที่ว่าละครับ พฤติกรรม ต่างๆ มัน ส่อถึงเจตนา ในใจ ไม่ว่าจะด้วยข้ออ้าง หรือเหตุผลทางด้านมนุษยธรรมที่สวยหรูขนาดไหน ความจริงสุดท้าย มันก็คือความจริง ที่คนหนึ่ง ทรยศ หักหลังต่อความรัก ที่อีกคนมีให้ประเด็นมันมีอยู่แค่นี้
หนูบีม ผู้ชาย ไม่ใช่ของหายาก ผู้ชายดีๆ ไม่มีแค่ ในนิยายนะจ๊ะ เชียร์ หมวดก้อง สุดใจ เชิดๆเริ่ดๆๆ ปล่อยมันไป เหมือน นางเอก MV เพลง เจ้ดา เพลง ไม่ขอก็จะให้ ไปเรย.......................ง เริ่ด เชิด สวย เดินกรีดนิ้ว ออกมาเรย
ปล หนูขิง กลับไป จัดหนัก พี่กันต์เรย ข้อหาชักศึกเข้าบ้าน
-
:sad4: สงสารบีมอ่ะ เฟคเห็นแก่ตัวจัง :o12:
-
กรุชักจะเริ่มเกลียดมึงละนะ เฟค
ืำทำไมไม่แบ่งความสำคัญวะ ห๊ะ หรือ รักทุกคน
แย่มากกกกกกก จวย
-
โหย...โหดแต่ยกแรกเลย
-
อารมณ์แรกที่อ่าน สงสาร (บีม) อ่านเรื่อยๆ รู้าึกดีที่บืมมีความสุข อ่านต่อมา รู้สึกว่า เลว ทำไมถึงทำกันได้ถึงขนาดนี้ เด็กบอสนั่นก็เหลือเกิน ทุเรสสิ้นดี ทำแบบนี้ใช่วาเขาจะสงสาร ฐานะทางบ้านไม่เกี่ยวกันกับว่าต้องเอาัตัวเข้าแลก ส่วนเฟค ไม่นึกว่าจะเลวสมชื่อ ขนาดนี้ ฌสร้าแทนน้องบีม แต่ก็นะ ลุ้นให้หมวดก้อง เป็นฝั่งเ็นฝากับน้องบีมดีกว่า ท่าทางจะไปได้สวย (ความคิดเห็นส่วนตัว จิงๆก็ไม่ชอบทหารอ่านะ แต่กรณีนี้ขอยกเว้น เพื่อความสุขของน้องบีมละกัน)
-
ไอ่เฟคคคคคคคคค ไอ่บ้าเอ๊ยยยยยยยย :m31: :angry2:
ถ้าแกไม่รีบทำอะไรก่อนจะสาย ช้านจะไปแย่งบีมจากแก๊นะว้อยยยย :angry2:
-
เฟคเรายังเชื่อเฟคอยู่นะ ทำไมทำตัวแบบนี้ว่ะ
รอตอนหน้านะค่ะ ในที่สุดก็อ่านทัน
-
อยาก :beat: :beat: :beat:อีเชรี่ยเฟคจังเลย เลวระยำจัง + :z6: :z6:ด้วย แก่คนเขียน.....ผมว่ายิ่งอ่านก็ยิ่ง งง มากขึ้นเลยอะคับ ไม่ใหวอ่านแล้ว :really2: :really2: :really2:
-
เพิ่งตามมาทันค่ะ
ไอ้พี่เฟกเนี้ยะนิสัยสมชื่อจริงๆให้ดิ้นตายเลย :angry2:
แล้วอย่างนี้บีมต้องเจ็บอีกเท่าไหร่ถึงจะพอหา :monkeysad:
หู้ยยยยย สุดจะทนใครก็ได้เอาไอ้น้องบอสไปเก็บให้ไวเบื่อจริงๆไอ้พวกชอบทำให้ครอบครัวแตกกแยกเนี้ยะ :fire:
ยังไงก็เชียร์บีมนะ สู้ๆๆ ยังไงสุดท้ายไอ้พี่เฟกมันก็เสร็จเราอยู่ดี :laugh:
สุดท้ายมาต่อไวๆนะแบบว่ามันค้างอ่ะค่ะ :call:
-
สงสารก็สงสารไป แต่ไม่ควรดูแลขนาดนี้
สรุปเรื่องนี้ "บีม" น่าสงสารสุด
เฟคเลว :z3:
-
มาได้แล้วครับ
-
มาต่อหน่อยสิฮะคนเขียน :o12:
-
ค้างๆๆมากๆ
-
ไม่ได้มาอ่านนาน
อัพยาวเลยนะเนี่ย
จะติดตามให้ทันค่ะ
:L2: :L1: :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ชอบมากๆเลยคู่กันย์ขิง
แต่ว่าอิเฟคอยากจะให้มันตายไปเสีย
มันจะเอาไงแน่คนโน้นก็จะเอา
คนนี้ก็ไม่ทิ้ง เกลียดมันที่สุด
คนเขียนคะจะเอายังไงกับมันก็รีบเลยค่ะ
(แนะนำให้เปลี่ยนพระเอกใหม่ค่ะ)
ปล.ยังไงก็อยากให้อิเฟคมันตายยยยยยยยยยยยยค่ะ
-
กลับไปอ่านตอกยัำความเจ็บค่ะ
อ่านไปร้องไห้ไปด้วยล่ะ :sad4:
อิเฟคมันเลวววววววจริง
เกลียดอิบอสด้วยอีกคน :fire:
-
แม่ง ไอ้เีหี้ยเฟค เลวได้อีก มักมาก ไม่รุ้จักพอ แถมยังไปกอดจูบกับเดกบ้านั้น ทั้งๆที่ปากบอกรักบีม เลวที่สุด ฮึ๊ย!!! :angry2: :angry2: :angry2:
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
เรื่องที่ทำไปทั้งหมดไม่ใช้การประชดใครหรอกครับผมแค่อยากให้มันรู้บ้างว่ามันเจ็บแค่ไหนที่เห็นคนที่เรารักไปมีคนอื่นโดยที่เขาเองก็ไม่เคยพูดหรืออธิบายอะไรออกมาให้เราเข้าใจเลยไม่รู้ว่าการตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่างลงไปจะทำให้ผมและคนที่ผมจะดึงเข้ามาเกี่ยวข้องเจ็บปวดหรือเปล่า แต่ด้วยความคิดที่อยากทำอะไรบางอย่างให้มันรู้สึกบ้างทำให้ผมตัดสินใจในวินาทีนี้ว่าผมจะทำในสิ่ง ที่ใครหลายๆ คนอาจจะบอกว่ามันไม่เมาะสม
ทั้งผมและไอ้เฟคต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรขึ้นก่อน ข้างนอกห้องน้ำที่ผมกำลังยืนประจันหน้ากับมัน ผมได้ยินเสียงคนพูดคุยกันดังชัดขึ้นเข้ามาเรื่อยๆ คงจะเป็นคนที่มาเข้าห้องน้ำนั้นเอง สักพักเสียงที่ว่านั้นก็เงียบหายไปมีเพียงเสียงหายใจของผมกับไอ้เฟคเท่านั้นที่ดังอยู่ตอนนี้ ความอึดอัดแผ่กระจายไปทั่ว
ผมไม่รู้ว่าไอ้เฟคมันต้องการอะไรจากผมอีก หรือมันแค่เล่นเกมส์ประสาทกับผม และดูเหมือนกับว่ามันจะชนะ ผมทนกับความอึดอัดต่อไปไม่ได้อีกแล้วผมจึงเป็นคนเอยปากถามมันขึ้นมาก่อน
“พี่เฟคต้องการอะไรกันแน่ พี่ถึงได้ทำอย่างนี้...พี่อย่าทำอย่างนี้เลยมันไม่สามารถทำให้อะไรมันดีขึ้นมาได้ หรอก”
“ใช่ซิ...ก็มีคนใหม่แล้วนี้...แล้วไปเก็บมาจากแถวไหนล่ะสารรูปดูไม่ได้เลย”
“พี่เฟคอย่ามาพูดหมาๆ อย่างนี้นะ”
ผมพยายามจะระงับอารมณ์ให้เย็นลง ยิ่งมันร้อน ผมร้อนมันจะยิ่งไปกันใหญ่ ผมจึงพูดออกมาแค่นั้น
“ผมว่าพี่ปล่อยผมไปสักวันข้างหน้าพี่อาจจะดีใจก็ได้ ที่ตัดสินใจอย่างนี้”
ไอ้เฟคมันลดสีหน้าดุดันลงสายตาที่มันมองผมก็อ่อนโยนลง
“อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยบีม อย่างไงพี่ไม่ดีใจหรอกนะบีม...รู้หรือเปล่าว่าพี่คิดถึงบีมแค่ไหน...”
ผมยิ้มให้มันนิดนึง
“พี่บอกว่าคิดถึงผม..แต่พี่ก็ปล่อยเวลาผ่านมาเป็นเดือนๆ แล้ว พี่เงียบเฉยไม่เคยอธิบายอะไรให้ผมเข้าใจเลย”
“พี่..แค่...พี่กลัวว่าถ้าพี่ยิ่งพูดหรือทำอะไรไป บีมจะยิ่งโกรธพี่...พี่ก็เลยรอให้บีมอารมณ์เย็นลงก่อนนะครับ”
มันพูดพร้อมกับจับมือของผมบีบเบาๆ แต่ผมสลัดไม่ยอมให้มันจับมือผม
“รอ...เหรอ...รออะไรล่ะพี่เฟค พี่พูดหมาๆ แบบนี้ได้ไง...รอผมแล้วพี่ก็เอาคนอื่นเข้ามาอยู่แทนที่ผมงั้นเหรอ..รอกันประสาบ้าอะไรพี่เฟค พี่บอกผมหน่อยซิว่าพี่รอผมอย่างไง”
“พี่...”
“พี่พูดไม่ออกบอกไม่ได้ใช่ไหม..ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจดี”
“บีม...บีมไม่เข้าใจอะไรเลย....น้องเขา...แค่มาขออยู่ด้วยไม่กี่วันเองครับแล้วน้องเขาก็จะกลับเชียงใหม่แล้ว”
“ทำไมผมจะไม่เข้าใจพี่เฟค ผมเขาใจดีครับ”
“บีม...พี่ขอโทษจริงๆ นะครับยกโทษให้พี่ได้ไหม”
น้ำตาของผมไหลออกมา...ตลกดีเหมือนกันไอ้เฟคมันจะให้ผมยกโทษให้มัน การกระทำและคำพูดของมันช่างเห็นแกตัวทั้งนั้นเหมือนกับว่าสิ่งที่มันทำเป็นเรื่องปกติที่ชาวบ้านทั่วไปเขาทำกัน
“นะครับ...พี่ผิดไปแล้วต่อไปนี้พี่จะไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้อีกแล้ว”
“พี่เฟคหยุดพูดเถอะครับ พี่เห็นแกตัวมากไปแล้ว พี่เคยนึกถึงผมบ้างไหมว่าผมจะเสียใจแค่ไหน คนที่ตัวเองรักที่สุดไว้ใจที่สุดกลับหักหลังอย่างเลือดเย็นถ้าผมไม่รู้เอง พี่คิดจะบอกผมหรือเปล่า”
“พี่..”
“พี่ไม่กล้าใช่ไหมล่ะ...พี่เห็นผมมีเขาอยู่บนหัวหรือไงถึงได้ทำร้ายผมอย่างนี้”
“แต่พี่ขอแก้ตัวได้ไหมบีม...ขอโอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหมครับ ให้พี่ทำอย่างไงก็ได้ครับ”
พอมันพูดจบมันก็คุกเข่าลงต่อหน้าของผมพร้อมซบหน้ากับเอวของผม ผมได้แต่ยืนนิ่งๆ น้ำตาไหลรินช้าๆ
“แล้วเด็กคนนั้นล่ะพี่จะทำอย่างไง จะทิ้งเขาเหรอ หรือพี่จะเอาไว้ทั้งสองคน”
ไอ้เฟคมันนิ่งไปสักพัก มันคงกำลังคิดจะหาคำตอบมาให้กับผม
“พี่ทิ้งเขาไม่ได้จริงๆ ครับพี่สัญญากับเขาแล้วว่าพี่จะไม่ทิ้งเขาจนกว่าเขาจะขอไปจากพี่เอง”
“ถ้าพี่เลิกกับเขาไม่ได้ แล้วพี่จะมาดึงผมไว้ทำไมปล่อยผมไปเถอะครับ”
แต่พี่รักบีมนะครับ”
“พี่อย่าเอาคำว่ารักมาดึงผมไว้เลยครับ ปล่อยผมไปเถอะ”
“ไม่พี่ไม่ปล่อยบีมเด็ดขาดจะให้พี่ทำอย่างไงก็ได้ครับ”
เมื่อมันไม่ยอมปล่อยผมไปแน่ๆ ผมก็ต้องทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำพูดในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะพูด ไม่รู้อะไรมาดลใจให้ผมทำอย่างนี้ ผมไม่มีทางให้อภัยมันง่ายๆ หรอก แต่จะให้ผมตัดขาดกับมันไป ไอ้เฟคมันก็ไม่ยอมง่ายๆ แน่นอนมันจะต้องมาตามราวีผมไม่หยุดแน่ๆ และผมก็รู้ว่ามันสามารถทำให้ผมไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตได้
“ในเมื่อพี่ไม่ยอมปล่อยผมไปแน่ๆผมก็ขอยื่นขอเสนอบ้างและพี่จะต้องยอมรับมันด้วย”
“จริงเหรอครับบีม..”
มันดีใจจนลุกขึ้นยืนแล้วมากอดผม
“จริงครับ..ถ้าพี่ยอมรับข้อเสนอของผมได้...เราก็ยังคบกันต่อไป”
ผมมองหน้ามันอีกครั้งความรู้สึกทั้งหลายมันกำลังตีกันอยู่ในหัวของผมไปหมด ผมยอมรับว่าผมเองก็ยังรักมันอยู่แต่จะให้ยกโทษให้ง่ายๆ มันก็ไม่ใช่...
“ข้อเสนอของผมก็คือ...เมื่อพี่มีคนใหม่ได้...ผมเองก็มีคนใหม่ได้เหมือนกัน”
“ไม่ได้นะบีม...พี่ไม่ยอม”
มันเสียงดังใส่ผม ผมว่าถ้ามีคนมาเข้าห้องน้ำตอนนี้ต้องตกใจกับเสียงของมันแน่ๆ
“ถ้าพี่ไม่ยอมก็เป็นอันว่าระหว่างเราจบ...”
“เพราะไอ้เชี๊ยนั้นใช่ไหมถึงทำให้บีมทำอย่างนี้กับพี่”
“ไม่ใช่หรอกพี่เฟค...ที่ผมทำอย่างนี้ก็เพราะพี่เองนั้นแหละ ถ้าพี่รับข้อเสนอของผมได้เราก็จะยังคบกันต่อไป แล้วอย่าคิดไปทำร้ายหรือไปต่อว่าเขานะ ถ้าพี่ก้องเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียวชาตินี้เราไม่ต้องเจอกันอีก แล้วถอยไปได้แล้ว ผมจะออกไปแล้ว เดี๋ยวพี่ก้องจะเป็นห่วงว่าทำไมผมมาเข้าห้องน้ำนาน”
ผมพยายามดันตัวไอ้เฟคให้มันหลบทางผม แต่มันฝืนเอาไว้ ผมไม่รู้หรอกว่ามันคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะยอมตกลงตามข้อเสนอบ้าๆ ของผมหรือเปล่า
“ยัง..พี่ยังไม่ให้ไปเรายังตกลงกันไม่จบถ้าไอ้เชี๊ยนั้นมันถามมากมาย พี่จะบอกมันเอง มันมาที่หลังพี่”
“งั้นพี่จะเอาอย่างไงล่ะ"
ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเอาอย่างไง
-
เริ่มเบื่อแล้วนะ
เหมือนพายเรือในอ่าง หาจุดจบของนิยายไม่ได้
-
^
^
^
+เป็ด +1 ค่ะ
มันวนๆไม่คืบหน้าอ่ะ จริงๆแล้วเรื่องนี้สนุกนะแต่ถ้าลดเรื่องวนไปสักหน่อยมันก็จะดี ให้ตัวละครได้ก้าวหน้า ไม่เดินหน้า-ถอยหลังแบบนี้อ่ะ
มันไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก แหะๆ
-
เห็นด้วยกะข้างบน พี่เฟคจะเอายังไงกันแน่ ทำอย่างนี้มันเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า ปล่อยบีมเถอะ เชื่อเค้า อิอิ แต่ก้อเห็นใจบอส บอสก็รักพี่เฟค สรุปแล้วปล่อยบีมให้ไปเจอคนที่ดีกว่าเถอะ
-
:a5:เอ้ยทำไมไอ้เฟคมันเป็นคนอย่างงี้วะไม่ต้องรอมันหรอกบีมถ้านิสัยงี้หาใหม่ดีก่วาตัวเองทำใด้ที่คนอืนทำไม่ใด้มันน่านัก :z6:
-
ข้อเสนอของผมก็คือ...เมื่อพี่มีคนใหม่ได้...ผมเองก็มีคนใหม่ได้เหมือนกัน o13
-
เอามึงใส่หม้อถ่วงน้ำแหละ เชี่ยเฟค
***วิบัติ เพื่ออรรถรส นะ****
-
ตบบ้องหูเฟค
-
หึหึ รอให้อิเด็กนั่นยอมจากไปเอง หึหึ ทุ้ย บีมอย่ารอเลยให้มันไปรักษาสัญญาของมันเถอะ ไม่ยอมทิ้งเด็กนั่นเพราะกลัวเด็กนั่นเจ็บแต่กลับยอมให้บีมเจ็บแทน แคร์มันมากกว่าบีม นี่หรือคือรักของมึงไอเฟค ไปตายซะ
-
บอกไม่ถูกเลยว่าแกเลวแค่ไหน เห็นแก่ตัวแค่ไหน
แกไปรับเลี้ยงเค้า และรับปากจะไม่ทิ้งเค้าทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นแกมีบีมอยู่แล้ว
:pig4: คะ
-
คือแบบงงกะเฟคมากก คือทิ้งน้องคนนั้นไม่ได้คือ ทิ้งอะไร คือถ้าไม่ได้รักก็ดูแลแบบพี่น้องได้ แต่ไอ้เฟคทำอยู่แบบ
มันเกินเลยไปแล้วอ่ะ แถมมาบอกสัญญาไว้ ทิ้งไม่ได้ คืองง เครียด T_T
-
ไอ้เฟคเอ้ย เรตติ้งเอ็งพุ่ง
จริง ๆ วอนโดน :z6: จริง ๆ
-
ไม่อยากอธิบายอารมณ์ตอนนี้
มาอัพต่อเลยค่ะ !! :fire:
-
ห่าลาก แหม่ทิ้งไม่ได้ ทำไมไม่รับเป็นลูกบุญธรรม ไปเลยล่ะค่ะ เฟค
รวยนัก ก็ให้ๆๆ เงินไว้ใช้รายเดือนงี้ แบบไม่ต้องสมสู่ อ่ะทำไม่ได้เลยไง
ถ้ามีคนอื่นมาอีกแกก็คงทำแบบอีกล่ะสิ ช่วยเหลือ สมสู่ ทิ้งไม่ได้
อย่างงี้ใครเป็นเมียแกก็ตรอมใจตายไปเหอะ
-
บอกได้คำเดียว :seng2ped: :seng2ped:
-
ตัด อย่างนี้ต้องตัด ตัด ตัด ตัด
-
ฆ่าไอ้เฟคหมกส้วมซะ
-
บีมต้องชัดเจนแบบนี้แหล่ะเอาให้รู้ว่าอย่ามาใช้แต่กำลังหรืออำนาจมาข่ม มารังควาน..
ถ้าในเมื่อทิ้งน้องเค้าไม่ได้ก็อย่ารั้งบีมไว้เลย..
+,+จ้า
-
:beat:ผมเห็นด้วยกับกระทู่ด้านบนของรีดเดอร์ทุกท่าน.......แค่พายเรือวนเล่นวนไปวนมาอ่านไปอ่านมาเริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน
ขนาดตัวเองยังทิ้งเข้าไม่ได้แล้วจะมาขอคืนดีกลับเพื่ออะไร....ผู้ชายลักษณะนี้หน้าจะเจอตีน.....เหยียบหน้า :seng2ped:
-
เลวโครต!!!!!!
พูดหมาๆ รอเค้าไปเอง มันคงไปอยู่หรอกนะ เล่นให้ท่าซะขนาดนั้น
ทำเลวแล้วยังไม่สำนึก ให้ความหวังมันอยู่ตลอด มันคงโง่ยอมไปง่ายๆหรอก
ทั้งเลว ทั้งโง่ ทั้งชั่ว หาความดีไม่ได้ ยังมีหน้าไปพร่ำพรรณาบอกว่ารัก
ถุ้ย!!!!! น่าเชื่อม๊ากกกกกกก สิ่งที่แกทำมีแต่ไปตัดความหวังของบีม และ ให้ความหวังอีกคน
ทางที่ดีแกกลับไปกกคุณเด็กขายของแกต่อเถอะ ยกขึ้นหิ้งบูชาแล้วนี่ จะกลับมาหาเรื่องคนแกที่เหยียบย่ำอีกทำไม
กลับไปจุดธูปบูชาคุณน้องบอสบนหิ้งของแกต่อเหอะ ค่าตัวแพงซะขนาดนั้น ลงทุนไปเยอะสิท่า ใช้เค้าให้คุ้มหน่อย ไม่ต้องกลับมา ขยะแขยง :m31:
-
แล้วจะเอายังไงละ
-
:m31: :m31: :m31:
-
หึหึ จนปัญญา
ไร้คำพูดใดๆ
ไม่รู้จะสรรหาคำใด มาใช้กับคนพรรค์นี้..ไอ่ ฟ
แม้แต่ชื่อ ยังไม่อยากให้ออกจากปาก...เสนียดดดดดดดด
เป็นกู..กูเลิกไปนานแล้ว ไม่ใช่ซิ โคตรนานตะหาก
เพราะมันจะอัปรีย์ และ จัญไรกับชีวิตกู ไม่สิ้นสุด
อ้ออออ..อีกอย่างนึง ยังอยากกินข้าวอยู่ ไม่ได้อยากแดรกหญ้าว่ะ
ฮ่าฮ่า ต่อจากนั้นชีวิตกู ก็ประเสริฐแล้ว
ขอบคุณครับ บวกเป็ด +1 ให้
-
เฟคเห็นแก่ตัวอ่ะ
ไม่เลือกใครสักคน ทำงี้ได้ไงห๊า :angry2:
-
เลิกไปเหอะะะะะะะะะะะ แต่ถ้าทำเพื่อจะเอาคืนรอบนี้เราเห็นด้วยมากๆ
เราว่าสมองของเฟคมันไม่มีอะไรเลย
ไม่รู้จะคบกัน แล้วรักต่อไปมันจะมีอนาคตมั้ย เดี๋ยวๆ ก็มีเรื่อง
รักของเฟคมันประสาทแดร๊กมาก ทำร้ายคนที่ตัวรักเพื่อคนอื่น
แล้วไอ้เด็กใหม่นั่นก็เหมือนกัน รักมากก็ไปสิ
ต้องรอให้เค้าไปก่อนด้วย จะดูแลช่วยเรื่องความเป็นอยู่มันก็ควรจะจบ
ไหนว่ารวย แล้วไม่ส่งไปอยู่ที่บ้านล่ะ มาบ้าน??
พ่องเมิงเด๊ะ
-
ไม่เม้นท์เพราะจะเป็นเม้นท์ที่ซ้ำซ้อน ขอบคุณอย่างเดียวละกัน
:pig4:
ปล อ่านเม้นท์นิยายเรื่องนี้แล้วสาแก่ใจจริงๆ
-
เลิกสถานเดียว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด การเลิกกันไม่ใช่ว่าเราจะหมดรักกันนี่บีม
ยังรักอยู่ก็เลิกได้แหละ
ก็ในเมื่อคนที่เรารักมันอภิมหาอมตะโคตะระเห็นแก่ตัวขนาดนี้
อยู่กันไปเห็นจะมีแต่ความช้ำใจ
ไอ้เฟคขอ :beat:ทีเหอะ
-
ไม่รู้สิน่าเบื่อไอ้เฟค
เหมือนจะคนดีที่ทิ้งน้องอีกคนไม่ได้
แต่เมิงน้ำเน่าไปและ แล้วบีมละ
งี้ละคนเห็นแก่ตัว เกลียดวะ โอ๊ยเพลีย
สุดท้ายขอให้ไอ้เฟคไม่เหลือใครสะทีทั้งเด็กคนนั้นและก็บีม :z6: :beat: :fire:แค้นไอ้เฟคไม่เคยทำไรให้มันดีดีสักที
พอจะดีก็มีชู้อีก อิพระเอก :m31:
-
ไม่ว่า อย่างไร ก็อย่าไปยอมมัน ส่วนไอ่เด็กนั้น ไม่รู้นะ อาชีพอื่นมันมีเยอะแยะ ทำงาน 7-11 ก็ได้เงิน หลักหมื่น ทำไมไม่ทำ
การขายตัว ถ้าไม่จนตรอกสุดๆ มันก็ไม่ควรไม่ใช่เหรอ
ส่วนพี่เฟค ขอเอามีดกรีดหน้าหน่อยเหอะ ไอ่เหี้ย
-
เห็นแก่ตัววะเฟท
เลว
-
ช่วงหลังนี่เกลียดอิพี่เฟคมาก
เกลียดกว่าตอนแรกๆ ที่ข่มขืนบีมซะอีก
ถึงจะเข้าใจว่ามันใจดีสงสารช่วยบอส แล้วไม่กล้าบอกบีม อันนี้เราเข้าใจ
ถ้าเรามีเหลือกินเหลือใช้ เห็นเด็กลำบากขนาดเลือกเดินทางผิดแบบนี้ เราก็ช่วย!
แล้วเราก็คงลำบากใจที่จะอธิบายให้เเฟนฟังว่ากำลังช่วยเหลือผู้ชายที่เคยพามามีอะไรด้วยให้มันเห็นตำตาเมื่อก่อน
อันนี้เข้าใจนะ แต่ทำไมไม่เลี้ยงในฐานะน้องชาย
ถึงจะไม่รู้ว่ามีอะไรเกินเลยรึเปล่าแต่พฤติกรรมที่แสดงออกมัน คือการเลี้ยง "เมียเก็บ" ชัดๆ
ถึงมันจะมีเหตุผลของมันที่ไม่สามารถทิ้งอนาคตเด็กดีๆ คนนึงได้
แต่มันอภัยให้ไม่ไหวจริงๆ ตัวเองก็ใช่จะเป็นพระเอกที่ดีอะไร ถ้าดีเลิศมาตลอดก็ว่าไปอย่าง พอจะอภัยให้ได้บ้าง
นิสัยก็เชี่ยเท่านั้น คำพูดคำจาความคิดการแสดงออก ไม่ได้ดูฉลาดเล้ย
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ยคะ เอาใครดีๆ มาให้เลือกหน่อยเหอะ จะช่วยดันเต็มที่เลย
บวกหนึ่งขอบคุณค่ะ
-
ไอ้เฟค ไอ้คนเห็นแก่ตัว เลววววววววววววว :z6:
บีมเลิกแล้วเลิกเลยเหอะหนู อย่าไปยอมมัน :serius2:
อินอีกแล้วกรู อ่านก็ครั้งก็อิน :z3:
-
อิเฟคเห็นแก่ตัวมาก เลวมาก ไปตายซะ :angry2:
อ๋อ รักแล้วทำอย่างนี้เหรอ รักแล้วทำร้ายจิตใจกัน ทีกับอิเด็กบอส พูดดี ทำดีด้วย
แล้ว บีม คนที่มึงบอกว่ารักนี่กลับทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้เขาเจ็บเจียนตายได้ รักมึงนี่ เห็นแก่ตัว ไปลงนรกซะ
สาด เชียร์พี่ก้อง หรือหาคนใหม่ให้บีมเลย
“เพราะไอ้เชี๊ยนั้นใช่ไหมถึงทำให้บีมทำอย่างนี้กับพี่”
ไม่ใช่เพราะไอ้เชี้ยนั่น แต่เพราะตัวมึงนั่นแหละอิเฟค ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้
เวลาทำให้คนอื่นเจ็บช้ำไม่เคยคิดว่าเขาต้องเสียใจแค่ไหน แค่จะโดนสวมเขากลับบ้าง ทำมาแหกปาก ไอ้ฟาย o18
-
:angry2: :angry2: :angry2:
-
เฟคทำไม่ถูกนะ
สงสารคนอื่น แล้วไม่สงสารคนที่ตัวเองบอกว่ารักเหรอ
แล้วบอสขอมาอยู่ด้วยน่ะ
ถามหน่อยเหอะ รวยซะเปล่า โรงแรมมีตั้งเยอะ เพื่อนก็ตั้งมาก
จะหาที่อยู่ให้ไม่ได้เลยเหรอ
หนำซ้ำเอาเข้ามานอนด้วย ถามหน่อยเหอะ
ไม่ใช่ว่าตัวเองอยาก... หรอกเหรอ
โกรธโว้ย
-
เบื่อแล้วอะ เลิกอ่านดีกว่า ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจ+งง :really2: :really2: ไม่ไหวววว :z2: :z2: :z3: :z3: :z3:
-
ดีมากค่ะจะได้เท่าเทียมกัน
-
ไอ่พี่เฟคจะเอายังไงกันแน่เนี่ย แทงกั๊กอยู่ได้
ไม่สงสารน้องบีมบ้างหรือไงหะ :angry2:
-
เฟคมึงต้องการอะไรกันแน่วะ มึงมีได้แต่บีมห้าม มึงไปมั่วกะมันได้แต่บีมห้าม มึงจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยไม๊จะรอให้เค้าไปเองพี่สัญญาไว้แล้ว
มึงแคร์มันมากกว่าบีมนิแล้วจะรั้งบีมไว้ทำไม มันคงยอมไปจากมึงหรอก ถ้าจะไปจริงๆแม่งไม่หน้าด้านอยู่ถึงต้อนนี้แล้ว ลากกันไปลงนรกทั้งสองตัวเลยปะ
อ่านแล้วโคตรหงุดหงิด ให้มันพ้นๆตรงนี้ไปซะทีเถอะค่ะ ให้เลือกทำอะไรซักอย่างอยู่แบบนี้ไปก็เท่านั้น
-
เครียด... :z3:
ไหนจะน้ำท่วมบ้าน ไหนจะเรื่องเฟค
ตอนนี้ไม่อยากอ่านเรื่องนี้อ่ะ กลัวมากว่าผลจะเป็นอย่างไร
แต่ก็ห้ามใจให้อ่านไม่ได้ o13
-
เกลียดไอ้เฟค ไอ้คนเห็นแก่ตัว
-
ก็ดีนะ แต่มาต่อกระจึ๋งนึง ไม่ไหวนะ อ่าน 3 นาทีจบ พระเจ้า แต่ก็ขอบคุณที่เอามาลงคับ ส่วนคามเห็นเกี่ยวกับเฟค เหมือนๆกันกับคนอื่นๆ
เพลีย
-
ถ้าเฟคแคร์อีกคนขนาดนั้น ก็น่าจะปล่อยบีมไปนะ รั้งไว้แบบนี้มีแต่จะทำร้ายบีม
มีความรู้สึกว่ารักที่เฟคมีให้บีมกับบอสมันไม่เท่ากัน
เฟคเหมือนจะแคร์ความรู้สึกบอสมากๆ
แต่ทำไมกับบีมมีแต่ความรู้สึกว่าทำร้ายจิตใจกันไปถึงไหน
อยู่ที่บีมแล้วหล่ะว่าจะเข้มแข็งพอที่จะตัดใจเดินออกมาจากชีวิตของเฟคหรือเปล่า
หรือจะอยู่ในวังวนของความเจ็บปวดอีกต่อไป
-
บอสก็ไม่ผิด และไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แถมชีวิตน่าสงสารอีก
อยากจะเชียร์ให้คนเขียนให้บอสสมหวังกับเฟค
แล้วก็ให้บีมได้เจอคนใหม่ที่ดีกว่าเฟคอ่ะ
ได้ป่าว จัดให้หน่อย
-
^
^
ไม่ได้ค่ะ(อิอิ ตอบแทน)
คนอย่างไอ้เฟคไม่ควรสมหวัง เพราะเหมือนกันไม่ไ้ด้รับกรรมอะไรเลย
สุดท้ายได้ไปเสวยสุขกับเด็กบอสนั้น ทั้งที่ทำร้ายบีมขนาดนี้ ถึงมันจะผีเน่าโลงผุก็ตาม
หากให้เฟคสมหวังกับบอส ยอมให้เฟคสมหวังกับบีมดีกว่า แต่(ขีดเส้นใต้ตัวใหญ่ๆๆ)
ต้องหลังจากที่เฟคคางเหลืองแล้วเท่านั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!
อยากให้เฟคมันรักบีมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพราะนั่นหมายถึงเฟคมันจะยิ่งเจ็บปวดมากกกกกกกกก
ทรมานมากกกกกกกก อยากให้บีมหายไปจากชีวิตมันห้าปีสิบห้ายิ่งดี เอาให้มันตามตัวไม่เจอ
แล้วก็ให้มันจมอยู่กับความทุกข์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบจะรักใครก็ไม่ได้อีกแล้ว
แต่คนที่ตัวเองรักก็หนีหายไปเสียแล้ว ให้มันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แบบนี้สะใจกว่า
-
ชอบคู่พี่กันต์กับน้องขิงที่สุด :oo1:
อ่านแล้วไม่ผิดหวังเลย คู่รัก sm แห่งปีหนีไม่พ้นคู่นี้
ขิงร้ายกาจมาก ปากนี่แบบสุดๆ เลยอ่ะ นี่ถ้าพี่กันต์ไม่ทนนะป่านนี้ตายเพราะปากนานแล้ว
ส่วนไอ้พี่เฟค สตอมาก น่าหมั่นไส้ โดนแค่นี้ยังน้อยไปปะ?
บีมต้องดัดนิสัยมันแล้ว อย่าให้ไปเจ้าชู้ที่อื่นอีก
น้องบอสอะไรนั่น ถ้าจะลงทุนกันขนาดนั้น เลิกกับบีมแล้วไปอยู่ด้วยกันเลยดีกว่า
กรี๊ดๆ คู่พี่กันต์น้องขิง โหดสะใจมาก
หลังๆ พี่กันต์นี่เริ่มเหมือนจิ้งจอกเข้าทุกวัน
มีมารยาขึ้นเยอะ แลดูฉลาด ไม่เหมือนตอนแรกเอาแต่ใช้กำลังอย่างเดียว
เดี๋ยวมาอ่านต่อนะคะ
-
ไอ้พี่เฟค ไอ้คนเห็นแก่ตัวว
อ๊ากกกกกกก พ่นไฟ
น้องบีมไม่ต้องสนใจนะ อย่ายอมง่ายยย
โอ๊ยยย เกลียดมันนน
ส่วนพี่กันต์ ขอบอกว่าน่ารักมากกก
หลงรักกกกอ่ะ น้องขิงก็น่ารักกก
รักกันหวานชื่น อิอิ
-
มีความคิดเหมือนพี่ก่อนหน้านี้อีกคนว่า..ชักไม่อยากอ่านเรื่องนี้เพราะพระเอกเลวแบบ..เลวจริงๆ ไม่มีส่วนดีเลยไม่ว่าจะเรื่องความคิด การกระทำ มันไม่คิดถึงอะไรหรือใครนอกจากความสุขของตัวเอง คนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่าง! ยิ่งพยายามแก้ตัวยิ่งเห็นสันดาน เนื้อแท้เข้าไปทุกที ก็บอกแล้วว่าเฟคมันก็เหมือนชื่อนั่นแหละชีวิตที่ไม่เคยมีความจริงใจเลยไง เชื่อเถอะกับเด็กบอสนั่นก็ไม่ได้รักอะไรหรอกสักพักก็เบื่อแล้วก็หาใหม่อีก คนลองได้นอกใจได้ครั้งแรก ครั้งต่อไปมันก็ง่ายมาก แล้วเรื่องกรรมก็ให้เด็กบอสนั่นรับไปเหอะ อิเฟคนั่นไงกรรมตัวเป็นๆเลย ส่วนน้องบีม ถ้าฉลาดรักตัวเองก็ถอยออกมาจากวงจรอุบาทว์นี่ซะ!!! ชีวิตจะได้เจริญ เฮ้อ ..นี่ถือเป็นนิยายเรื่องที่สองที่อ่านแล้วหงุดหงิดตัวละครนะเนี่ย ..(ก่อนหน้านี้เคยมีเรื่องหนึ่ง )
-
ตกลงเฟคจะเอายังไงกันแน่ เจ้ไม่เข้าใจเลย
-
เห็นแก่ตัวที่สุดเลว ชาติหมา เกลียดมาก ถ้ามีแฟนแล้วเจออย่างไอ้เหี้ยเฟค ผมขออยู่เป็นโสดไปจนตายดีกว่า ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าแล้ว เลวเกิน
-
เอาให้หนักเลยบีม
-
ขออธิบาย ความรู้สึกนะ ตอนแรกที่เห็น อัพ ดีใจมาก มาต่อสักที ความคาดหวัง คือ อยากเห็นอะไร แรงๆ แบบให้ จบให้เคลียสกันไปสักที ไม่ใราก็ใคร เจ็บกันไปข้างหนึ่ง
พอเริ่มอ่าน จน จบ เหมือนค้างคากว่าเดิม ค้างคาก็ตอนที่แล้วอีก ความรู้สึกเหมือนเข้าห้องน้ำแล้ว ออกไม่สุดอะ
ส่วนเฟค ก็นะ อธิบาย ความเห็นแก่ตัว ได้อย่างไม่มี ข้อสงสัย เป็นยิ่งกว่าที่คิดไวอีก ถ้าแบบนี้ น้องบีม หลีกให้ไกลเลย เจ็บครั้งเดียว ดีกว่า ต้องมาทนเจ็บทั้งชีวิต ถ้ายอม คราวนี้ คราวหน้า คง มี บอมหมายเลข 2.... 3..... 4 จนถึง อนันต์ ตามมาอีกมาเลย สู้ไปนับขวดกะหมวดก้องดีกว่า (เมียทหารนับขวด.....) รออะไร ที่มันแรงๆ แระเด็ดขาดกว่านี้ ให้ สมกะลูกนายพล หน่อยจิ น้องบีม
-
เฟคทำไมทำตัวแบบนี้ว่ะ
อยากต่อยแม่งจริงๆ
-
+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่รู้ว่าสุดท้ายเฟคจะเอายังไง แต่แบบนี้มันเห็นแก่ตัวจริงๆ ว่าแต่อีกคนนึงของเฟคเค้ารู้มั้ยเนี่ยว่าเฟคมีบีมอยู่แล้วอ่ะ
-
+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่รู้ว่าสุดท้ายเฟคจะเอายังไง แต่แบบนี้มันเห็นแก่ตัวจริงๆ ว่าแต่อีกคนนึงของเฟคเค้ารู้มั้ยเนี่ยว่าเฟคมีบีมอยู่แล้วอ่ะ
รู้สิจ๊ะ แต่นางยอมเป็นเมียน้อย
-
:z6: :m31: ไอ้เฟค
+1 เราอยากเห็นบีมทรมารเฟค บีบให้บอสออกไป ฮ่าๆ (ซาดิส - o18)
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่ง อย่าตัน อย่าลงช้าก็พอ
-
เฟค
เลว ว ว!!!!
:fire:
-
แวะเข้ามากระโดดถีบ
:z6: ไอ่เหี้ยเฟค
แค่นี้ล่ะ..สบายใจ
:z2:
-
มาต่อ มาต่อ มาต่อเถอะ :call: :call: :call:
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เชื่อว่าบีมต้องมีบทเรียนที่เหมาะสมให้เฟคแน่ๆ จัดไปบีม อย่าให้แม่ยกใจเสีย จะกลับมารักกันก็ไม่ว่า แต่ขออย่างเดียว จัดให้หนัก อย่าให้มันได้อะไรคืนไปง่ายๆ(ถ้าเป็นชั้ล ถึงขั้นหัวแตกก่อนเห๊อะ เลิกรักไม่ได้ก็ขอหนักๆ เชอะ////)
-
ไม่นะ ค้างคา
พี่เฟคนี่....ฮึ๊ยย (ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว)
-
อ่านหลายเมนต์แล้วอยากจะกรี๊ดจะอินอะไรกันได้ขนาดนี้เฟคกลายเป็นผู้ร้ายเต็มขั้นไปแล้ว แล้วถ้าอ่านตอนนี้แล้วอย่าเพิ่งด่าบีมกันล่ะ
ความรักที่ทุกอย่างกำลังจะจบลง มันเหมือนกับน้ำที่กำลังระเหยออกจากทรายมันค่อยๆ แห้งหายไปอย่างช้าๆ หนึ่งคนพยายามจะยื้อไว้ด้วยทุกวิถีทางส่วนอีกคนหนึ่งกำลังหนีสุดชีวิตมันเป็นการพายเรืออยู่ในอ่างถ้าหนึ่งคนไม่ยอมหยุดมันก็จะวนไปเรื่อยๆ อย่างนี้แหละ ความรักของคนสองคนที่กำลังเดินสวนทางกัน
ผมไม่คิดหรอกว่าไอ้เฟคมันจะรับข้อเสนอของผมง่ายๆ อย่างนี้ ผมเดินจากมาด้วยความคิดที่สับสนภายในหัวคิดแต่เรื่องของมันว่าที่มันยอมผมง่ายๆ อย่างนี้มันต้องการอะไรจ่ากผมกันแน่...ความรักเหรอ..ที่มันต้องการ
ผมกับมาสนุกต่อกับพี่ก้องที่ตอนนี้ผมเกาะพี่เขาเอาไว้ใกล้ตัวตลอด เพื่อปกกันไม่ให้ไอ้เฟคมันมาใกล้ผมได้อีก แต่ไอ้เฟคมันก็หายไปเลยมันเพียงแต่โทรมาหาพี่กันต์และบอกว่ามันกลับไปแล้วและที่ผมรู้ก็เพราะว่าพี่กันต์บอก ขิงยิ้มขึ้นมาทันทีหลังจากได้ยินว่าไอ้เฟคมันกลับไปแล้ว
จนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงเวลาของวันใหม่ ผมกับพี่ก้องจึงได้ลาจากขิงกับพี่กันต์เพื่อกับมายังห้องของตัวเอง ตลอดระยะทางที่นั่งรถมาด้วยกันผมไม่รู้จะพูดหรือบอกยังไงกับพี่ก้องดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าพี่ก้องจะเป็นส่วนหนึ่งของการเอาคืนของผม
ผมไม่อยากให้พี่ก้องรู้สึกไม่ดีที่ผมมาลากพี่เขาเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยโดยที่พี่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตลอดเส้นทางระหว่างทางที่เรานั่งรถมาด้วยกัน ผมมองหน้าพี่ก้องตลอดอยากจะพูดแต่พูดไม่ออก ผมไม่รู้หรอกว่าใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยของพี่ก้องเขาคิดอะไรอยู่ ถึงช่วงหลังๆ มานี่ผมกับพี่ก้องจะสนิทกันพอสมควรแต่บางมุมของพี่เขาผมก็สัมผัสไม่ได้ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้พูดหรือบอกอะไรกับพี่ก้องมันก็เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน แต่มันเป็นเรื่องดีสำหรับผม เพราะเรื่องทุกอย่างมันจะง่ายขึ้น
หลังจากที่ชำระล้างร่างกายจนสะอาดแล้วผมก็เดินไปที่เตียงนอนแล้วล้มตัวลงนอนคว่ำกับที่นอนตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเต็มที่กับชีวิตมากไปหน่อย ไหนจะเรื่องยุ่งๆ ที่เกิดขึ้นมาทั้งวันอีกมันเลยทำให้ร่างกายและสมองของผมล้าไปหมด ส่วนพี่ก้อง พี่เขาก็กำลังอาบน้ำต่อจากผมนั้นเอง
ผมนอนจนรู้สึกว่าตัวเองหลับไปได้สักพักแล้ว แต่มารู้สึกตัวตอนที่เตียงนอนอีกด้านยุบตัวลง คงเป็นพี่ก้องนั้นเองที่เป็นคนทำให้มันเป็นอย่างนั้น พอผมรู้สึกตัวผมจึงลืมตาขึ้น ปรากฏว่าภายในห้องมืดไปหมดแล้ว เหลือเพียงแสงสว่างที่ลอดเข้ามาจากทางหน้าต่าง
ในความมืดผมเห็นว่าพี่ก้องเองกำลังนั่งมองมาทางผมที่นอนมองพี่เขาอยู่ แต่พี่เขาคงไม่เห็นหรอกว่าผมเองตื่นขึ้นมาแล้วคงเป็นเพราะความมืดภายในห้อง ผมเองก็อยากรู้ว่าพี่ก้องเขาจ้องมองผมทำไม ผมจึงเงียบเอาไว้ไม่ได้พูดหรือขยับตัวเพื่อแสดงให้พี่เขารู้ว่าผมตื่นแล้ว พี่ก้องจ้องมองผมอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรก่อนที่พี่เขาจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งแล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผม แต่ด้วยที่เตียงในห้องมันเล็กทำให้ตัวของผมกับพี่ก้องเบียดกันอยู่บ้าง ผิวเนื้อเย็นๆ ที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาถูกกับแขนของผม มันทำให้ใจผมปั่นป่วน
มันอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกลอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายของผมหรืออะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมกล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน ผมค่อยๆ เบียดตัวเองไปกับแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่ออกกำลังกายอยู่เสมอ
พอผมเบียดตัวเองไปกับแผ่นหลังของพี่ก้อง ผมรู้สึกได้ว่าพี่เขาเกร็งตัวขึ้นแต่พี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่พี่ก้องขยับตัวออกไปนิดหนึ่ง พี่แกคงคิดว่าผมยังนอนหลับอยู่แต่ดิ้นมาถูกแกเข้า แต่ผมเองก็ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เมื่อขยับหนีได้ผมก็ขยับตามได้จนพี่ก้องเขาขยับไม่ได้อีกแล้วเพราะมันสุดขอบเตียงแล้เว จากตอนแรกกะจะแกล้งเล่นๆ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเอาจริงแล้ว
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะแกล้งต่อเลยพี่ก้องก็ลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาที่ผม
“นี่แกล้งกันใช่ป่ะบีม”
พี่ก้องถามผมเสียงเข็ม ผมสนิทกับพี่ก้องมาเกือบเดือนจึงทำให้พอรู้ว่าพี่เขาไม่ได้โกรธผมหรอกแต่แกล้งทำเสียงดุให้ผมกลัว แต่มีเหรอคนอย่างผมจะกลัวผมจึงหัวเราะออกมา และโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวพี่ก้องก็ขึ้นมาค่อมอยู่บนตัวของผมแล้ว และพี่ก้องก็ลงมือจี้เข้าที่เอวของผมจนผมดิ้นไปมาเป็นการเอาคืนที่ผมไปแกล้งแกเข้า พี่ก้องเขารู้จุดอ่อนของผมดี เพราะเวลาที่ผมไปนอนค้างที่บ้านพักของพี่ก้อง ผมจะแกล้งพี่ก้องประจำ ตอนแรกๆ พี่ก้องเขาก็ไม่รู้จุดอ่อนของผมหรอกจนไอ้น้องชายตัวแสบของผมนะซิปากสว่าง พี่ก้องเลยรู้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็จะโดนเอาคืนอย่างนี้ตลอด
“ปล่อยก่อนพี่ก้อง...555555”
“ไม่ปล่อยครับ...ใครอยากมาแกล้งพี่ก่อนห่ะอย่างนี้ต้องเอาคืนเสียแล้ว”
ผมดิ้นอยู่ใต้ร่างของพี่ก้องที่ตอนนี้กำลังสนุกกับการที่ได้แกล้งผมคืน ผมดิ้นจนหมดแรง และด้วยแรงที่เสียดสีกันไปมาจากตอนแรกก็จั๊กจี้ดี ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น จากเสียงหัวเราะกลายเป็นนิ่งเพราะผมกลัวว่าตัวเองจะหลุดเสียงบางอย่างออกไปแล้วทำให้พี่ก้องรู้ว่าผมกำลังเกิดอารมณ์ขึ้นมา
แต่....ผมว่าไม่ใช่แค่ผมแล้วล่ะที่กำลังเกิดอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน พี่ก้องเองก็คงเป็นเหมือนผม น้องชายของพี่ก้องกำลังขยายตัวขึ้นเรื่อยๆจนดันอยู่ที่หน้าขาของผม ความร้อนจากมันแผ่ผ่านกางเกงขาสั้นที่พี่ก้องแกใส่นอนมายังตัวผม
ตาของผมกับพี่ก้องประสานกันนิ่ง ผมรู้แล้วว่ามันจะต้องเกิดอะไรขึ้นต่อไปถ้าผมไม่หยุดมันไว้ตรงนี้ แต่จากการที่ขาดสติของผม ผมจึงยกมือทั้งสองข้างของผมไปโอบกอดที่คอของพี่ก้องเพื่อโน้มหน้าของพี่ก้องให้ลงมาหาผม ตอนแรกพี่ก้องเองก็ขืนตัวเอาไว้เหมือนกัน แต่สุดท้ายพี่ก้องก็ยอมผ่อนตัวตามมือของผมลงมา
ผมเพิ่งจะรู้ว่าการแลกน้ำลายกับคนอื่นตอนเมานี้ก็ได้รสชาติแปลกๆ เหมือนกัน พี่ก้องแกก็เก่งไม่เบาเหมือนกันกับเรื่องนี้ เราสองคนจูบกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่พี่ก้องจะเว้นช่วงปล่อยให้ผมได้พักหายใจ พี่ก้องจ้องมองตาของผมอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะถามขึ้นว่า
“แน่ใจนะบีม...ว่าบีมอยากให้มันเกิดขึ้น”
พี่ก้องพูดออกมา แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจจะตอบเป็นคำพูดแล้วผมใช้ร่างกายของผมตอบแทนจะดีกว่า ผมได้แต่ยกตัวเองขึ้นก่อนที่จะประกบปากกับพี่ก้อง พี่ก้องเองก็คงรู้คำตอบจากผมแล้วเหมือนกันว่ามันดีหรือไม่ดี ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรและใครแล้วใครจะว่าอย่างไงก็ช่าง ใช่ว่าผมจะไม่เคยนอนกับใครมาก่อน
พี่ก้องค่อยๆ สอดมือเข้ามาในเสื้อของผมก่อนที่จะเอามือค่อยๆ ลูบไล้ผมไปจนทั่วตัว ผมไม่รู้ว่าเสื้อผ้าหลุดออกไปจากตัวตั้งแต่เมื่อไร ผมรู้อย่างเดียวว่าผมนอนอยู่ใต้อ้อมแขนของพี่ก้องเพื่อรับแรงที่ส่งมาจากพี่ก้องเหงื่อของเราทั้งสองคนไหลออกมาจนเต็มไปหมดโดยเฉพาะพี่ก้องที่ออกมามาก ทั้งๆ ที่อากาศภายในห้องก็เย็นแต่ความร้อนจากเราสองคนมันมีมากกว่า
ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างเราแต่เราใช้เพียงร่างกายของเราพูดคุยกันแทนและมันก็เข้ากันได้ดีเสียด้วย ทุกอย่างดำเนินต่อไปเรื่อยๆ มีเพียงเสียงหอบจากการหายใจเพราะเหนื่อยทั้งจากผมและพี่ก้องเอง จนเราทั้งคู่เสร็จออกมาพร้อมๆ กัน
เสียงหอบหายใจแรงๆ จากคนที่นอนอยู่ข้างๆ สักพักก็เงียบไป พี่ก้องนอนหันหน้ามายิ้มให้ผมที่ตอนนี้นอนหมดแรงอยู่ข้างๆ พี่เขานั้นแหละ พี่เขาจึงนอนตะแคงตัวมาหาผมแทน ก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อที่ผมใส่นอนนั้นแหละมาเช็ดเนื้อตัวของผมที่เลอะคาบต่างๆ เต็มหน้าท้องไปหมด
“เจ็บหรือเปล่าบีม”
พี่ก้องถามผมด้วยเสียงที่อ่อนโยน ก่อนที่จะมานอนตะแคงหันหน้ามาทางผม มือก็ลูบหัวที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของผมไปมา
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ก้อง”
“พี่ขอโทษจริงๆ นะครับที่ทำอย่างนี้กับบีม แต่ใครล่ะที่มายั่วพี่นะ”
พี่ก้องพูดยิ้มๆ ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาหอมที่แก้มของผม
“ผมเปล่านะพี่ก้อง”
“ครับ...ไม่ได้ยั่ว แต่ทำตัวน่ารักจนที่อดใจไม่ได้เอง”
แล้วพี่ก้องก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ ผมโดยที่ดึงผมให้ไปนอนหนุนที่แขนของแกด้วย แล้วผมก็นอนหลับไปภายใต้อ้อมแขนนั้นเหมือนกัน ผมไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้เช้าผมตื่นขึ้นมามันจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่เมื่อชีวิตของเรามันก้าวไปแล้วเราก็ต้องก้าวต่อไปเรื่อยๆ
วันต่อมาพี่ก้องก็ทำตัวตามปกติแต่มีพิเศษคือจะมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ตัวของผมตลอด พอผมเดินสวนกับพี่เขา พี่ก้องก็จะหอมแก้มผมบ้างหรือไม่ก็กอดเฉยๆ ไม่ยอมพูดอะไร มันเป็นบรรยากาศแปลกๆ แต่มันก็อบอุ่นดี จนทำให้ผมลืมใครบางคนไป
ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกมันก็แปลกดีที่มีคนคอยตามอยู่อย่างนี้จนตอนใกล้ค่ำพี่ก้องจึงกลับไปที่ค่ายเพราะตอนเช้าต้องเข้าเวรแต่เช้าแต่พี่เขาสัญญาว่าจะมาหาผมช่วงวันหยุด
ผมใช้ช่วงเวลาในวันต่อมาไปลงทะเบียนเรียนแต่ไม่เจอกับเพื่อนๆ ของผมเลย ทุกคนติดธุระหมดเลย ไอ้อ้นก็ติดต่อไม่ได้ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน ส่วนไอ้แบงค์มันไปต่างประเทศกับที่บ้านของมัน ไอ้จูก็ยังไม่กลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด ดังนั้นเลยเหลือผมเพียงคนเดียว ผมเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยก็เจอกับไอ้เฟคมันยืนรอผมอยู่แล้ว ผมไม่แปลกใจเท่าไรที่เจอมัน พอมันเห็นผมมันก็รีบยิ้มประจบทันทีแล้วเดินมาหาผม
“บีม...”
มันเรียกผมแต่ผมก็เฉย...ตอนนั้นผมรู้สึกว่าแม้แต่เสียงของมันผมก็ไม่อยากจะได้ยิน ใครหลายๆ คนก็คงเคยเป็นแบบผมที่เวลาไม่ชอบหรือเกียจใครมากๆ แม้แต่ชื่อของคนนั้นก็ไม่อยากจะได้ยิน ดังนั้นผมจึงเดินผ่านมันมาเฉยๆ เหมือนกับว่ามันเป็นอากาศที่ไม่มีตัวตน
ผมแอบคิดอยู่ในใจว่าไอ้เฟคมันจะต้องโวยวายเสียงดังตามนิสัยของมันแต่ผมก็คิดผิด มันกับเงียบคอตกและหงอยไปเลยที่ผมทำอย่างนั้นกับมัน ถ้าถามว่าสงสารมันไหม ก็มีบ้างแต่เรื่องราวมันเพิ่งผ่านมาใหม่ๆ เลยทำให้ผมทำใจให้ไม่หันไป แล้วพูดคุยกับมันเหมือนปกติได้
ไอ้เฟคมันเดินตามผมมาอย่างเงียบๆ ใครหลายๆ คนต่างมองผมว่ามีไอ้บ้าที่ไหนเดินตามมาด้วย จนผมทำตามขั้นตอนการลงทะเบียนจนเกือบเสร็จเหลือแต่ขั้นตอนการจ่ายเงินเท่านั้น พอผมเดินไปจะจ่ายเงิน ไอ้เฟคก็รีบยื่นเงินของมันไปให้กับเจ้าหน้าที่ ผมมองหน้ามันแล้วผมก็จับมือของมันที่กำลังยืนเงินให้กับเจ้าหน้าที่ พี่คนนั้นเขาก็มองมาที่เราสองคนว่ามายืนทำอะไรกันตรงนี้
“พี่เฟคพี่เก็บเงินของพี่ไว้เถอะ...ไม่ต้องมาจ่ายให้ผมหรอก”
ผมเพิ่งคุยกับมันเป็นครั้งแรกของวันกับมัน ผมไม่ต้องการใช้เงินของมันอีกแม้แต่นิดเดียว
“แต่พี่จ่ายให้ก็ได้นะครับบีม ทุกครั้งพี่ก็จ่ายให้ทุกอย่างนี้”
“แต่ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องมาจ่ายอะไรให้ผมอีกแล้ว พี่เก็บเงินของพี่ไว้เถอะครับ ผมจ่ายของผมเองได้ เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”
ผมพูดให้ตรงที่สุดมันจะได้เข้าใจอะไรง่ายๆ แต่ยังไม่ทันที่มันจะตอบว่าอย่างไง
“น้องค่ะ...ตกลงกันได้หรือยังค่ะ คือว่าคนอื่นยังรออยู่อีกหลายคนค่ะ”
ผมยิ้มเจื่อนให้พี่เขา พี่เขาคงจะรำคาญมากที่มีคนมายืนเถียงกันอยู่แล้วอีกอย่างก็มีคนรอคิวจ่ายเงินอีกหลายคน ผมจึงรีบควักเงินออกมาจ่ายก่อนที่จะโดนต่อว่าด้วยสายตาไปมากกว่านี้
“พี่จ่ายให้ได้จริงๆ นะครับบีม....”
ไอ้เฟคมันยังไม่ยอมหยุด มันเดินตามผมมาเพื่อพูดเรื่องนี้ จนผมเริ่มรู้สึกอารมณ์เสียกับมันแล้วผมจึงหยุดกเดินแล้วหันหน้ามาคุยกับมัน นี่ขนาดผมพูดออกไปตรงๆ แล้วมันก็ไม่สนใจ ไอ้เฟตมันเป็นคนที่ทำอะไรแล้วมันจะต้องทำให้ได้ ถ้าพูดกันง่ายๆ ก็คือมันมึนครับ
“ผมรู้ว่าพี่รวย...แต่พี่เก็บเงินไว้ส่งเสียเด็กของพี่จะดีกว่านะครับ ผมส่งตัวเองเรียนได้พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่..”
“ไม่มีแต่ครับถ้าเรื่องแค่นี้พี่ทำไม่ได้ ข้อตกลงของเราเป็นอันยกเลิกครับ”
แล้วผมก็เดินต่อไป...โดยที่ไม่ได้สนใจว่ามันจะเป็นอย่างไง
-
:m11: เลิศมากคร้าน้องบีม........ป้าเชียร์พี่ก้องขาดใจ.... :m3: :m3:
ให้ไอ้เฟคมันเป็นแค่ชายชู้ก็พอ...ผู้ชายเลวๆไม่คู่ควรกับหนูนะคะ :laugh3:
ปล.ย้ำอีกครั้งนะคะป้าเชียร์พี่ก้องขาดใจ...ผู้ชายอะไรน่ารักสะขนาด..... :m4:
:sad4:อย่าลืมมาต่อบ่อยๆนะคะ...พออ่านแล้วค้าง...มันก็เกิดอาการเครียดและเหวี่ยงคนรอบตัว... :z2:
-
ไม่ชอบที่บีมปล่อยตัวเลย เฮ้อออออออออออ
ชักจะเหลวเป๋วไปกันใหญ่
แต่ชอบที่เมินไอเฟคแล้วตอกกลับไปแบบนั้น เอาเงินไปเลื้ยงเด็กมึงเถอะ ไปรักษาสัญญาโง่ๆๆของเอ็งต่อไป แล้วบีมก็จะยิ่งห่างไกลออกไป
-
เหมือนบีมทำประชดไอ้เฟค
มากกว่า แต่ก็สะใจ o13
-
สงสัยมันมาถึงจุดที่ตัวละครมีพัฒนาการไปอีกขั้นแล้วล่ะ
คือ นายเอกมีสิทธิ์เลือก ไม่จำเป็นต้องถนอมตัวเพื่อพระเอกอีกต่อไปแล้ว
ถ้าพี่ก้องคือพระเอกก็แล้วไป แต่ถ้าไม่ใช่ก็น่าสงสารที่ต้องมาเป็นมวยรอง
(ยกเว้นซะแต่พี่ก้องและบีมไม่คิดมากทั้งคู่ ....แตกแล้วแยกทางอะไรทำนองนั้น)
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
มันก็คือเลิกกันนั่นละ
-
ใช่ค่ะ เห็นด้วยกับคุณAk@tsuKII การเอาคืนใครนี่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
แม้ดิฉันจะไม่ชอบไอ้เฟคสุดๆล่ะตอนนี้ และก็อยากให้บีมพิจารณาพี่ก้อง
แต่ว่า ณ เวลานี้ บีมกับพี่ก้องคิดอย่างไรรู้สึกอย่างไรต่อกันและกัน ก็ยังไม่รู้ชัด
ทำแบบนี้เหมือนบีมจะเปลืองตัวไปรึเปล่า
ถ้าหากว่าบีมเลิกกับเฟค สิ้นสุดกันจริงๆกับเฟค
แล้วก็ตกลงว่าจะคบกับพี่ก้องจริงๆล่ะก็ จะไม่รู้สึกแปลกๆเลยนะ
-
ไม่อยาให้ใครเจ็บเลย สงสารก้องนะถ้าบีมไม่จริงจังด้วย
-
เชียร์บีมสุดใจ ไม่ว่าบีมจะทำอะไร เค้าเชียร์อยุ่ เพราะคนที่ทำให้เรื่องทั้งหมดมันแย่คือพี่เฟค แล้วจะกลับมาหาบีมทำเพื่อ ???
-
เชียรน์หมวดก้อง
ถึงไม่รวยเท่า แต่ก็ไม่เลวเท่า
5 5 5 5 5 5
บีมอยากรักใครก็รักเลย
อยากเกียจใครก็เกียจเลย
เค้าเอาใจช่วย o13 o13
-
ประชดอย่างนี้ไม่ชอบเลย
มันจะกลายเป็นรักสามเศร้าสี่เศร้า
:call:
-
..ก็ไม่ว่าอะไรบีมหรอก อารมณ์เมาเหล้า เมาชีวิต ก็อาจทำอะไรที่สุดกู่ลงไป
ถ้าไม่เสียใจ เสียศูนย์ คงก้าวต่อไปได้แน่นอน
แต่ยังยืนยันคนที่ไม่สามารถเลือกใครได้ อยากเอาไว้ทั้งคู่ ไม่สมควรคบ
ปล่อยมันไปเถอะ ไงๆ ก็ไม่น่าเอาจริงๆ
-
ยื้อไว้ก็ไม่ได้อะไรหรอก
จบไปได้แล้ว
-
จบสะเถอะ ,, อาจจะเจ็บ แต่เจ็บน้อยกว่าที่ต้องทนกับคนแบบไอ่เ_ี้ยเฟค !!
-
ไอ้ประชดตอนจ่ายเงินก็ดีหรอกนะ
แต่ประชดไปมีไรกับพี่ก้องเนี่ย
รับไม่ได้อ่า ไม่น่าทำแบบนี้เลยน้า
-
เก็บเงินไว้ส่งเสียเด็กมึงอะดีแล้วเฟค ส่งเสียมันจนตายเลยก็ได้เพราะท่าทางมึงคงไม่สำนึกส่วนมันก็คงไม่เลิกหรอก
เปลี่ยนพระเอกเลยก็ได้นะคะ ให้ไอ้เฟคมันทุกข์ทรมานซัก5-6ปี ถ้าถึงตอนนั้นมันยังเลิกกับเด็กบอสไม่ได้
ก็ปล่อยแม่งให้เน่าตายด้วยกันทั้งคู่ไปเลย
-
บีมจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องแคร์มันหรอกไอ้เฟคหน่ะ
แต่ไม่น่าไปฟิเจอริ่งกับพี่ก้องเลยให้ตาย เรื่องยุ่งๆต้องตามมาให้ พี่ก้องคนดีเดือดร้อนแน่ๆ สงสารพี่อก้อง อ่ะ
-
บีมลืมมันไปเถอะ โครตเกลียดเฟค เลวเสมอต้นเสมอปลาย เรื่องง่ายๆไม่เคยเข้าใจเพราะความเห็นแก่ตัวบังตา
สิ่งที่บีมทำ เค้าเรียกเรียนแบบพฤติกรรม แกสอนเค้าเองไงเฟค จากพฤติกรรมที่แกเคยทำมาตลอด เค้าทำก็ไม่ต่างจากที่แกทำหรอก ถึงจะไม่ชอบที่บีมทำ แต่ทุกอย่างขอโทษว่าเป็นความผิดของไอเฟค ที่ปล่อยให้บีมเหงา เอาเวลาไปให้คุณน้องแอ๊ปแทนจะเอาเวลาไปง้อไปดูแลบีม ตอนนี้คนอื่นเลยมาดูแลบีมก็สมควรแล้ว เค้าทำในสิ่งที่แกไม่ได้ทำไง
ส่วนพี่ก้องต้องดูพฤติกรรมอีกนาน
-
จะเลิกจริงมั้ย
ถ้าเลิกจริงๆ ทำแบบนั้นกับพี่ก้อง เราก็คงพูดอะไรไม่ได้ แต่ยอมรับว่าผิดหวังกับบีม
ไม่คิดว่าน้องจะทำลายตัวเองแบบนี้ มันเหมือนพอ...ก็เอาน้ำออกกับใครก็ได้ เราเคยยกบีมให้สูงกว่าคนอื่น
แต่ตอนนี้ลงมาอยู่ระดับเดียวกันหมด เข้าใจนะว่าผู้ชาย อารมณ์แบบนี้มันห้ามกันยาก
กับเฟค ถ้าหากว่าเลิกก็ตัดใจสิ ตัดให้ขาด ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว
กับก้อง ไม่รู้ว่าจะสงสารรึอะไรดี เพราะสรุป คนที่ได้คือก้อง ถ้าเค้าจริงจังกับบีม ทำไมไม่เอาให้ชัดเจนกว่านี้
ถ้ารักเค้าจริง อดใจให้อยู่ แล้วให้เค้าเป็นของเราทั้งตัวไม่ดีกว่าเหรอ
บีม ทำเหมือนให้ความหวังเค้าโดยใช้เค้ามาบรรเทาความเจ็บความเหงาเอง เราไม่สงสารก้องนะ เพราะตอนนี้เค้าได้บีมไปแล้ว
และในเมื่อได้แล้ว ทำไมไม่แสดงความรับผอดชอบโดยการขอบีมคบซะล่ะ มาทำตัวเป็นปกติ แล้วแอบทำโน้นทำนี้ กลัวบีมลำบากใจเหรอ
ไม่ใช่ว่ะ เพราะไม่กล้ามากกว่า
ส่วนเฟค ตอนนี้เราอยากอ่านความรู้สึกของเฟค รู้ความคิดคนอื่นมาเยอะแล้ว คนเราทำไรต้องมีเหตุผล เพราะงั้น เราขอคนแต่งได้มั้ยอ่ะ
เราอยากรู้ความคิดเฟค เราไม่คิดว่าคนแต่งจะแต่งแบบนี้แล้วไม่คิด หรือหวังอะไร ได้ใช่มั้ย
-
เห็นด้วยกับรีบน o13
อยากอ่านพาร์ทของเฟคอ่ะ
ปล.แอบทึ่งที่บีมมีอะไรกับก้องรู้สึกมันเป็นการประชดอ่ะ
-
เชื่อไหมเนี่ย ...ไม่กล้าเข้าไปอ่านเลยอ่ะ (วุ้ย มันจะอินอะไรกันเนี่ย-ว่าตัวเองนะ)
มาเจอคนโพสต์ว่าน้องบีมได้กับพี่ก้องเนี่ย เฮ้อ..ก็เข้าใจนะ มันมีแววอยู่เหมือนกัน มันคงยากที่จะยอบรับความจริงว่าบีมไม่ใช่คนที่อิพี่เฟคมันรักแล้ว น้องมันก็มีเขวไปบ้างอะไรบ้างก็เข้าใจ แต่สำคัญคือต้องรักตัวเองแล้วก้าวไปข้างหน้า ถ้าตัวเราไม่ให้ความสำคัญและคุณค่าของตัวเองแล้วจะหวังให้ใครมาเห็นคงยากล่ะ จริงไหม อย่าให้ผู้ชายคนเดียวทำลายเราทั้งชีวิตเลยน้องบีม ชีวิตยังอีกยาวไกล เฟคไม่มีค่าให้รักหรอก อย่าเสียดายเลย...
ส่วนเฟค...ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกัน ชิ!!!!
-
เฮ้ย :เฮ้อ: อ่านแล้วเศร้าทั้งคู่คงเป็นเหมือนเส้นขนานนั้นแหละ
อย่ามัวมายื้อให้เจ็บกันอยู่เลยนะ
-
ถ้าหมวดก้องจริงใจกับบีม
ก็เชียร์อ่ะ
ส่วนอิเฟค ไม่เอามันเด็ดขาดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เลิกๆ ไปเหอะ หาคนใหม่ดีกว่า
-
ความใคร่ใช่ม่ะที่ทำ
ไม่สงสารพี่ก้องเหรอ ใช้เค้าเป็นเครื่องมือ
-
สาแก่ใจ กูยิ่งนัก คนแต่งเขียนได้สะใจมาก เยี่ยงแหละที่ข้ารอ ให้มันเด็ดขาดเยี่ยงนิสิ ขอแบบนี้เยอะ นะจ๊ะคนแต่ง น่ารักที่สุดดดด เลย
ส่วนพวกที่รับไม่ได้ ขอว่าบีมปล่อยตัว ผิดหวังในตัว หรืออะไรต่างๆนานา นะค่ระ ขอร้องค่ระ จะโลกสวยไปไหมค่ระ เธอลองย้อนกลับไปอ่านต้นเรื่องดูดีๆ สิ บีมไม่ได้ มีอะไรกะ เฟคคนเดียวนะค่ระ นอกจากมันจะ กินเพลินๆแล้ว ยังส่งต่อให้เพื่อนๆมันสนุกต่ออีกด้วย อย่าความจำเสื่อมสิค่ระ ไปถามสามี สามีหนูขิงสิค่ระ ว่าอร่อยไปกี่ที หนูบีมไม่ได้ เริ่มต้น จาก นายเอกที่ใสซื่อแสนบริสุทธิ์นะค่ระ เข้าใจอะไร ผิดหรือเปล่า เดือดค่ระ
ตราบใด ที่หนูบีมยังรักษาจุดยืน ตรงนี้ พวกเราพร้อมเคียงข้างค่ระ
-
ควบสองไปเลยบีมไม่ต้องเลือกแล้ว
-
บีมนี่ก็ร้ายเหมือนกันนี่หน่า
-
ไม่ว่าบีมเลย
เราเชียร์พี่ก้องงงงงงงง
ออกจะน่ารัก. คนอย่างเฟคอะ ปล่อยมันไปเหอะ
จะว่าบีมปล่อยตัว แต่ใครละทำก่อน
เฟทไม่มีสิทธิ์แก้ตัวหรอกนะ
มีเวลาเปนเดือนไม่แก้ตัว พอเค้าจะเลือกคนอื่นมาโวยวายร้องหาสิทธ์ ไม่มีหรอกนะ
-
ก็ดีนะ สะใจดี ชอบพี่ก้องแล้วล่ะ
-
คือขอบอกตามตรงว่าเราชอบนะที่บีมเข้มแข็ง ไม่รู้สิตอนก่อนหน้าที่เฟคทิ้งบีมไปหาเบส แล้วไม่อธิบายอะไรเรย
มันทำให้บีมเจ็บมาก รอทุกวันว่าเมื่อไรจะมาง้อ แต่ผลที่ได้ตอนที่ไปเจอคอนโดกลับมีแต่ของๆอีกคน???
ดีแล้วหละ ไอ้เฟคมันจะได้รู้ไว้ซะบ้างว่าคนเราไม่ใช่ของตายยย
-
หึหึ...ไม่รู้จะจบลงที่ตรงไหน แต่ว่าพี่ก้องน่ากอดอ่ะ :-[
บวก,บวก ค่ะ
-
:z6: ไอ่เฟค
ไอ่ควายยยยยยย
http://www.youtube.com/v/R9-18Vrg0Zo&feature=related
:m31:
-
o13 o13
-
เลิกกัน เปลี่ยนพระเอก จบ!
:z2: :z2: :z2:
-
มันควรจะทางใครทางมันไปเลย
ไอ้เฟคก้ปล่อยใ้มันเลี้ยงเด็กต่อไป
ให้บีมไปมีคนอื่นที่ดีกว่าไอ้เฟค
เบื่อความไม่ชัดเจน อีกคนอยากจะยื้อแต่ ก็ไม่มีเหตุผลว่าทำไมถึงปล่อยอีกคนไม่ได้
อีกคนก็อยากจะไปทำใจ แต่ก็ไม่เด็ดขาด อย่าไปแก้แค้นเลย อย่าไปลากคนอื่นที่เขารู้สึกดีกับเรามาเป็นเครื่องมือเลย
ไม่งั้นบีมก็ไม่ต่างไรจากเฟคมากมาย บีมเริ่มปล่อยตัวและ ช่างเถอะ แต่ถ้าผลสุดท้ายแล้ว ไอ้เฟคไม่ได้เป็นแบบที่บีมคิด
ตัวเองอ่าละที่เสียใจ ที่ทำร้ายคนอื่ื่นอีกไปให้ความหวังและตัวพี่ก้องแต่ตัวเองกลับรักอีกคน เพลีย
-
เปลี่ยนพระเอกกกด่วนน
-
เรื่องมันชักจะยุ่ง วุ่นวาย ตั้งแต่บีมคิดจะเอาพี่ก้องมาเกกี่ยวด้วยแล้ว
แต่ไม่โกรธบีมหรอก ทุกคนมีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง
อะไรไม่ดีก็โละทิ้งไป :m16:
-
ถามว่า มันง่ายเกินไปใช่ไหม....ที่ฉันยอม
ขอตอบว่าใช่ เพราะบีมเป็นฝ่ายเสนอ
ก้องเองก็มีใจให้บีมอยู่แล้ว แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ง่ายหรือยาก
ปัญหามันอยู่ที่ ผู้ชายที่บีมยอมเค้าน่ะ ผู้ใต้บังคับบัญชาพ่อตัวเองนะ
ถ้าพ่อรู้เค้าจะทำยังงัย จะมองหน้า จะสบตาผู้ใต้บังคับบัญชา
ตัวเองได้อีกหรือ
ตัวบีมเองก็เถอะจะกล้าสู้หน้าพ่อได้หรือเปล่า
นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
จะกล้าสู้หน้าพ่อได้มั๊ย ถ้าวันนึงพ่อเกิดรู้ว่า ลูกชายมีผัวแล้วสามคน
สองคนแรกโดนบังคับยังพอคุยกันได้แต่คนที่สามนี่ ยินยอมพร้อมใจเอง
แถมเป็นคนใกล้ตัว คนในที่ทำงานพ่อด้วย
บีมไว้หน้าพ่อมั่งเหอะ บีมทำอะไรเพื่อความสะใจ
สงสารพ่อแม่มั่งมั๊ย
แค่ผู้ชายคนเดียวทำให้บีมยอมขายหน้าพ่อตัวเอง
เพื่อ....ความสะใจหรือใจจริงก็อยากอยู่แล้ว
เมื่อมีการยอม(ยั่ว)ครั้งแรก ครั้งที่สอง สาม....ก็ต้องตามมา
ผิดหวังกับบีม ผิดหวังกับข้อตกลงปญอของบีมจริงๆ
จะอ้างว่าไม่ยอมกลัวเฟคจะตามราวีไม่เลิก ฟังไม่ขึ้น
กลัวอะไร ราวีก็ราวีซิ เฟคไม่ต้องทำมาหากิน ไหนตามไปส่งส่วย
ไปดูแลเมียใหม่หรืองัย จะเอาเวลาที่ไหนมาตามบีมนักหนา
สรุปตัวละครหลักในเรื่องนี้
หาดีไม่ได้ซักคนเดียว
:pig4:
-
สาแก่ใจ กูยิ่งนัก คนแต่งเขียนได้สะใจมาก เยี่ยงแหละที่ข้ารอ ให้มันเด็ดขาดเยี่ยงนิสิ ขอแบบนี้เยอะ นะจ๊ะคนแต่ง น่ารักที่สุดดดด เลย
ส่วนพวกที่รับไม่ได้ ขอว่าบีมปล่อยตัว ผิดหวังในตัว หรืออะไรต่างๆนานา นะค่ระ ขอร้องค่ระ จะโลกสวยไปไหมค่ระ เธอลองย้อนกลับไปอ่านต้นเรื่องดูดีๆ สิ บีมไม่ได้ มีอะไรกะ เฟคคนเดียวนะค่ระ นอกจากมันจะ กินเพลินๆแล้ว ยังส่งต่อให้เพื่อนๆมันสนุกต่ออีกด้วย อย่าความจำเสื่อมสิค่ระ ไปถามสามี สามีหนูขิงสิค่ระ ว่าอร่อยไปกี่ที หนูบีมไม่ได้ เริ่มต้น จาก นายเอกที่ใสซื่อแสนบริสุทธิ์นะค่ระ เข้าใจอะไร ผิดหรือเปล่า เดือดค่ระ
ตราบใด ที่หนูบีมยังรักษาจุดยืน ตรงนี้ พวกเราพร้อมเคียงข้างค่ระ
ั้ไม่ได้ความจำเสื่อมหรอก แล้วเธอล่ะเป็นอะไรมากไหม???
เห็นด้วยกับคุณ yayee2 และ คุณpooinfinity ค่ะ
ไม่ได้อยากให้บีมหวงตัวบริสุทธิ์ผุดผ่องเืพื่อไอเฟคหรอก แต่อยากให้ทำเพื่อตัวเองทำแบบนี้มันไม่รักตัวเองเลย แ่ต่ก่อนบีมตกต่ำเพราะคนอื่นใช่ แต่จำเป็นไหมที่ต้องทำให้ตัวเอง
ตกต่ำซะเองแบบนี้ เคยโดนคนอื่นเอามาแล้ว เลยไม่จำเป็นต้องรักษาตัวเอง? (ตรรกะเด็กใจแตก...) ที่ตำหนิเพราะอยากให้คิดถึงผลที่จะตามมาบ้าง
ไม่ใช่เพียงอารมณ์ชั่ววูบ แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจกับการกระทำครั้งนี้
ถ้าหากบีมเคลียร์กับไอเฟค เด็ดขาดแล้ว และตกลงคบกับพี่ก้องจริงจัง
จะเอากับอีกกี่ร้อยครั้งพันครั้งไม่มีใครว่า(แม้ท้ายที่สุดบีมจะกลับไปคืนดีกับไอเฟคก็ตามก็ไม่มีใครว่าหรอก ...) แต่นี่ทุกอย่างยังคลุมเครือ แม้แต่ตัวเองก็ยังมึนๆสติไม่เต็มที่แบบนี้ เหตุผลยังให้กับตัวเองแน่ชัดไม่ได้เลยว่าทำไม
มันจะเปลืองตัวไปไหม ????
พีเอสสึ==> เอาตอนพิเศษที่เคยลงมาให้อ่านค่ะ เผื่อจะได้ทำใจไว้ล่วงหน้า หุหุ
edit ลบลิงก์ออก เดี๋ยวไม่ลุ้น หุหุ (เผื่อคนลืมของจริง อิอิ)
-
^
^
^
เห็นด้วยที่สุดดดดด :3123:
ชอบเม้นท์ข้างบน และข้างล่างนี่
ขอ+เป็ดให้ตัวโตๆไปเล้ยยย o13
v
v
v
^
^
ไม่ได้ค่ะ(อิอิ ตอบแทน)
คนอย่างไอ้เฟคไม่ควรสมหวัง เพราะเหมือนกันไม่ไ้ด้รับกรรมอะไรเลย
สุดท้ายได้ไปเสวยสุขกับเด็กบอสนั้น ทั้งที่ทำร้ายบีมขนาดนี้ ถึงมันจะผีเน่าโลงผุก็ตาม
หากให้เฟคสมหวังกับบอส ยอมให้เฟคสมหวังกับบีมดีกว่า แต่(ขีดเส้นใต้ตัวใหญ่ๆๆ)
ต้องหลังจากที่เฟคคางเหลืองแล้วเท่านั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!
อยากให้เฟคมันรักบีมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพราะนั่นหมายถึงเฟคมันจะยิ่งเจ็บปวดมากกกกกกกกก
ทรมานมากกกกกกกก อยากให้บีมหายไปจากชีวิตมันห้าปีสิบห้ายิ่งดี เอาให้มันตามตัวไม่เจอ
แล้วก็ให้มันจมอยู่กับความทุกข์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบจะรักใครก็ไม่ได้อีกแล้ว
แต่คนที่ตัวเองรักก็หนีหายไปเสียแล้ว ให้มันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แบบนี้สะใจกว่า
ใช่ๆๆๆๆๆ สะใจ!!!!
อยากกดlikeให้สัก1,000ครั้ง มันโดนนนน ใจมากกกกก!! :กอด1:
ไม่ชอบที่บีมปล่อยตัวเลย เฮ้อออออออออออ
ชักจะเหลวเป๋วไปกันใหญ่
แต่ชอบที่เมินไอเฟคแล้วตอกกลับไปแบบนั้น เอาเงินไปเลื้ยงเด็กมึงเถอะ ไปรักษาสัญญาโง่ๆๆของเอ็งต่อไป แล้วบีมก็จะยิ่งห่างไกลออกไป
อุอุ อิเฟค ไม่เหลือมาดพระเอกเล้ยย ทั้งอิเฟคและบีม ไม่เหลือเค้าเดิมที่ออกมาตอนแรกๆเลย
ไม่ได้เข้าเล้ามา2-3วัน
โอ๊..แม่เจ้า มันเกิดอะไรขึ้นกับนิยายเรื่องนี้ o22
ไม่มีเม้นท์ไหนจะโดนใจเท่าของคุณAk@tsuKII ละ
อยากด่าอิเฟค ก็ไม่ต้องละ มีคนจัดหนักให้แล้ว อุอุ
อิเฟคนี่ควรโดนจัดหนักๆ เห็นด้วยอย่างยิ่งงงงง :fire:
แต่เจอตอนนี้เข้าไป :a5: เอ๋อรับประทานน!! :เฮ้อ:
ตรูมึนนนนนนน :really2: :really2: :really2:
อิเฟคมันเละปุ้มเป๊ะไปแล้ว
ทำไม ต้องลากบีมไปเละ ไปมั่วด้วย :m16:
ที่ผ่านมา บีมก็ดูเหมือนคนที่มีความคิด แต่นี่อะไร ถ้าประกาศเลิกกับอิเฟคชัดเจน แล้วถึงจะไปมีหมวดก้องจะไม่ว่าเลย
แล้วนี่อะไร ถึงขนาดมีอะไรกัน ซึ่งก็ไม่ใช่ไม่ใช่ความรัก แค่sexซะมากกว่า :seng2ped:
ทำไมต้องให้เด็กอย่างบอส ได้ดี??
แล้วเด็กดีอย่างบีม ต้องมาโดนแบบนี้ และต้องมั่ววววว แบบนี้?? :m16:
ต้องการจะสื่อไรคะ????
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
เลิกเลยบีม
ถ้ายังจะเก็บอีกคนไว้ ก็ปล่อยเราไปซิ
ยิ่งเห็นหน้ายิ่งเจ็บใจ
ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งรู้สึก ถูกทรยศ หักหลัง
ห่างๆ กันไป หัวใจจะสงบขึ้นนะ
-
ดูท่าทางเรื่องจะยุ่งวุ่นวายกว่าที่คิดอีกอ่ะ แงแง
ปล.ดีแล้วคับน้องบีม สู้ๆ คับ
-
ตอนนี้สะใจดีอ่ะ เชียร์พี่ก้องค่ะ ถึงจะรู้ว่ายังไงบีมก็ต้องคู่กับพี่เฟค
แต่แอบหมั่นไส้อีพี่เฟคมากอ่ะ เพลียเหลือเกิน
-
ดีๆๆๆ
เมินไอเฟคไปซะ
-
ยังอยากให้เฟคมารักนะ แต่พี่ก้องก็ดูดีอ่ะ
โอ๊ยยยยยย เฟคทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยว่ะ ไม่เคลีย
-
สะใจที่บีมเมินพี่เฟค
แต่ไม่ชอบที่บีมปล่อยตัวให้พี่ก้องเลยยย
แอบรับไม่ได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วอ่ะนะ
หวังว่าเรื่องมันจะจบโดยเร็ววว
โดยเฉพาะอิพี่เฟค ควรไปเคลียร์กะนังบอสด่วนน
-
บีมฉลาดแล้ว เจ๋งมาก!
ไม่อยากให้บีมคู่ก้องอ่ะ แต่ทรมานเฟคมากๆนะให้เฟคมันสำนึกผิดให้ได้
หมันไส้บอสจริงๆ
-
ยิ่งกว่าไปกันใหญ่เเล้ว :เฮ้อ:
ไม่ใช่แค่เอาพี่ก้องมาเกี่ยวแต่เอาตัวไปแลกอีกต่างหาก
ปวดหัว ปวดตับ :z3:
ไม่มีอะไรเคีลยร์เลย ห่วงพันกันมั่งหมด อิเฟคจะเอาก็ให้มันดีดีไม่ได้รึไง โง่ยิ่งกว่าคงายแล้วอ่ะ
บีมก็เหมือนกัน ทำไปแล้วแก้อะไรไม่ได้เเล้ว แต่ก็นะ....รักตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยเถอะ
-
ผมเดินจากมาโดยที่ไม่ได้สนใจมันอีก ผมเดินตรงไปที่ประตูรั้วของมหาวิทยาลัย โดยที่มีมันเดินตามมาเงียบๆ แต่พอผมเดินจวนจะพ้นรั้วอยู่แล้วไอ้เฟคก็ดึงมือผมไว้ผมจึงหันมามองหน้ามัน
“บีมจะไปไหนครับ”
“ผมจะกลับห้องผมซิครับ แล้วพี่เฟคปล่อยมือผมได้แล้วคนมองกันใหญ่แล้ว”
พอไอ้เฟคได้ยินที่ผมพูดมันจึงหันไปมองรอบตัวของเราทั้งคู่มันคงเห็นจริงอย่างที่ผมพูด มันจึงยอมปล่อยมือผม
“งั้น...ให้พี่ไปส่งนะครับ บีมจะได้ไม่เหนื่อยไงครับ”
ผมส่ายหน้าให้มัน
“ไม่ดีกว่าพี่เฟค ผมกลับห้องเองได้ไม่เหนื่อยหรอก พี่กลับไปได้แล้วล่ะผมจะกลับแล้วเหมือนกัน และถ้าไม่จำเป็นพี่เฟคไม่ต้องมาหาผมที่นี่ก็ได้ ถึงพี่ไม่แคร์ใคร แต่....ผมยังต้องอยู่ที่นี่อีกหลายปี ดังนั้นผม....แคร์ครับ”
พูดจบผมก็หันหลังให้กับมัน แต่ผมก็เห็นครับว่ามันเดินตามผมมา ได้..ถ้าอยากตามผมก็จะให้ตาม ผมเดินไปยังป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยแล้วก็เดินเลยมันไป ผมเดินไปเรื่อยๆ ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าคนอย่างมันจะตามผมได้นานสักแค่ไหน
ผมแอบมองมันด้วยหางตา ตอนนี้หน้าของมันแดงไปหมด คงจะร้อนจากแดดนั้นแหละ และเหงื่อก็ไหลจนเต็มหน้าเต็มตัวของมันไปหมด ก็คนเคยทำงานนั่งห้องแอร์ นั่งรถ ก็รถแอร์อีก มันเอาผ้าเช็ดหน้าของมันออกมาปาดเหงื่อ
ผมเดินจนมาถึงอีกป้ายรถเมล์หนึ่งผมจึงนั่งรอรถที่ป้ายนั้น ไอ้เฟคมันก็เดินมานั่งข้างๆ ผม เสียงมันหอบด้วย ก็อย่างนี้แหละคนไม่เคยออกกำลังกาย
ผมรอรถคันแล้วคันเหล่าผมก็ยังไม่ยอมขึ้นไปสักที เพราะมันยังไม่ใช่รถที่ผมต้องการขึ้นนั้นเอง ระหว่างที่รอผมก็เอากระดาษมาพัดใส่ตัวเอง ผมก็ร้อนเหมือนกัน แต่ไม่มากเท่ามัน
“บีม...รอยอะไรนะ”
มันพูดจบมันก็มาดึงคอเสื้อของผมเพื่อดูรอยที่มันเห็นที่คอของผม ผมก็ปล่อยให้มันดูไปครับ ผมรู้ว่ามันเห็นรอยอะไร แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเห็นนะครับ มันเห็นเอง
“รอย...อะไรพี่ก็น่าจะรู้นี่ครับ...พี่เฟคเองก็เคยทำรอยอย่างนี้ไว้ตามตัวผมบ่อยๆ”
ผมเห็นมันหน้าซีดลงมือที่จับคอเสื้อของผมเอาไว้สั่นน้อยๆ ก่อนที่มันจะปล่อยมือออกจากคอเสื้อของผม ผมจึงจัดเสื้อให้เข้าที่เหมือนเดิม
“ไอ้เชี๊ยนั้นมันเป็นคนทำใช่ไหม...”
เสียงของมันดังออกมาจากปากของมันช้าๆ น้ำเสียงที่เหมือนคนหมดหวัง แต่ผมไม่ตอบอะไรทุกอย่างมันก็น่าจะบอกอะไรกับมันได้บ้างแล้ว และที่พอดีที่รถที่ผมรอมาพอดี....รถเมล์ฟรีเพื่อประชาชนไงครับ ผมบอกแล้วตามมาได้ก็ตามมาผมจะทนเท่าที่ผมจะทนได้
พอรถจอดผมก็ลุกขึ้นแล้วก้าวเท้าขึ้นไปบนรถทัน ตอนแรกที่ไอ้เฟคเห็นว่าผมกำลังขึ้นรถเมล์ มันก็ทำท่าลังเลที่จะตามผมต่อหรือเปล่า คนอย่างไอ้เฟคไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันไม่เคยขึ้นรถเมล์แน่นอน คนมีเงินอย่างมันตูดคงไม่เคยถูกกับเบาะรถเมล์แน่ๆ แต่สำหรับผมถึงทางบ้านจะมีเงินพอสมควรแต่พ่อก็เลี้ยงลูกๆ ให้ติดดินเท่าที่จะทำได้ดังนั้นผมจึงอยู่ได้ทุกที่และทนได้กับทุกสถานการณ์
และหลายๆ คนก็คงรู้ว่ารถเมล์ฟรีสภาพมันเป็นอย่างไง แน่นตลอดทั้งวันแถมยังเป็นรถที่ไม่มีแอร์อีก ถ้าปกติไม่มีมันตามมาอย่างนี้ ผมก็คงจะขึ้นรถมีแอร์ไปแล้วล่ะครับเพราะรถเมล์หลายสายวิ่งผ่านหน้าซอยที่เข้าไปที่หอของผม แต่นี้ที่ผมอยากแกล้งมัน ถึงต้องทนกลิ่นอันไม่พึ่งประสงค์ทั้งหลายก็ต้องทนครับ แต่ผมนะทนได้สบายอยู่แล้ว แต่คนอื่นนะไม่รู้
รถเมล์วิ่งไปเฉื่อยๆแต่เบรกที่นี่แทบกองไปรวมกับคนข้างหน้าได้ ผมมองไปที่ไอ้เฟคที่เดินตามผมขึ้นรถมาตอนแรกผมคิดว่ามันจะไม่ตามผมมาแล้วแต่มันก็ตัดสินใจเดินตามผมมา ผมกับมันยืนอยู่ห่างกันพอสมควร พอผมมองไปมันก็มองหน้าผมพร้อมกับยิ้มเอาใจผม แต่ผมเมินไปมองทางอื่นแทน จนถึงจุดหมายของผม ผมจึงลงแล้วเดินเข้าไปในซอย ผมเห็นไอ้เฟคมันเดินตามมาอย่างทุลักทุเลคนมันไม่เคยก็อย่างนี้แหละครับ
จนเดินมาถึงกลางซอยไอ้เฟคมันก็ยังตามผมมาไม่เลิกรา ผมจึงหยุดเดินแล้วหันหน้ามาเผชิญหน้ากับมัน
“พี่เฟคจะเอาอย่างไง..จะตามผมไปถึงไหน”
มันยิ้มให้ผม...ผมล่ะอ่อนใจกับมันจริงๆ
“พี่ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ บีมไงครับ”
“โอ๊ย...ผมอยากจะบ้าตาย”
เมื่อได้ฟังคำตอบมึนๆ จากมันแล้วผมก็เลยเดินต่อไป ไม่มีคำบรรยายอะไรทั้งสิ้น คุยกับคนบ้าคงจะรู้เรื่องดีกว่าคุยกับมันอีก
หลังวันนั้นเป็นต้นมาไอ้เฟคมันก็จะทำตัวมาสิงอยู่ที่ห้องของผมตลอดเวลางานการมันก็ไม่ไปทำมันได้แต่สั่งลูกน้องทางโทรศัพท์เท่านั้น จนความอดทนที่ผมเคยมีมันเริ่มหมดลงทุกๆ วัน จนวันนี้มันก็หมดลง ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้มุมห้องที่ตอนนี้มันยึดของผมไปนั่งทำงานเหมือนกับว่ามันเป็นเจ้าของเสียเอง พอผมนั่งลงไอ้เฟคมันก็เงยหน้าจากจอคอมของมันมามองผม
“มีอะไรหรือเปล่าครับบีม...”
ผมมองหน้ามันก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า
“เอา...ล่ะ พี่เฟคพี่ต้องการอะไรจากผมกันแน่ ผมถามพี่กี่ครั้งก็ไม่เคยได้คำตอบจากพี่จริงจังสักครั้ง ผมว่ามันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องแล้วว่าจะเอาอย่างไง”
ไอ้เฟคมันปิอจอคอมของมันทันที
“งั้นพี่จะตอบอย่างจริงจังนะครับแล้วบีมก็ไม่ต้องถามพี่อีก พี่..ต้องการที่จะทำทุกอย่างให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมก็เท่านั้นเอง”
“มันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อย่างไงพี่เฟค ทุกอย่างมันรวงเลยมาแล้วมันย้อนกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว”
“ก็บอกแล้วไงครับว่าพี่จะทำทุกอย่าง”
“แต่ผมก็มีคนใหม่แล้วนะ...แล้วพี่เองก็มีคนอื่นแล้วเหมือนกัน”
“พี่ไม่แคร์...บีมจะมีใครอีกกี่คนก็ได้พี่ไม่ว่าหรอก พี่ใจกว้างเพราะถึงอย่างไงพี่ก็คือคนที่บีมรัก..และพี่ก้เป็นคนแรกของบีม”
“พี่เฟค พี่ดูปากผมเลยนะว่าผมไม่ได้รักพี่แล้ว..ตอนนี้.ผมรักพี่ก้อง....พี่เข้าใจไหม”
“ตอนนี้ไม่รักพี่แล้ว...แต่ต่อไปพี่ก็จะทำให้บีมรักพี่เหมือนเดิม...แล้วบีมก็ดูปากพี่นะครับว่าพี่จะทำให้บีมกลับมารักพี่อีกครั้ง”
“โอ๊ย...ทำไมพี่พูดยากอย่างนี้...แล้วน้องบอสของพี่อีกล่ะจะเอาเขาไปไว้ที่ไหน พี่จะเก็บทั้งสองคนไว้ไม่ได้หรอกนะครับ ที่พี่เคยบอกผมว่ารอให้น้องเขาไปเอง แล้วเมื่อไรเวลานั้นจะมาถึงล่ะ พี่จะให้ความหวังทั้งผมทั้งน้องเขาเลยหรือไง แล้วถ้าเกิดน้องเขาไม่ยอมไปจากพี่ล่ะ..แล้วพี่จะผมรอพี่อยู่อย่างนี้หรือไง ชีวิตมันต้องเดินไปข้างหน้านะครับ”
มันก้มหน้าเงียบไปสักพักก่อนที่มันจะเงยหน้ามองผมอีกครั้ง ผมรู้ว่าไอ้เฟคมันลังเลใจและมันเองก็ไม่รู้จะจัดการเรื่องยุ่งๆ ทั้งหมดนี่อย่างไง
“บอสเขาจะไปจากพี่ตอนที่เขาเรียนจบแล้ว นั้นเป็นข้อตกลงของพี่กับบอสครับ”
“แล้วพี่จะเอาอะไรมารับประกันว่าเมื่อถึงเวลานั้นมาถึงทุกอย่างจะเป็นไปตามข้อตกลง ผมว่ามันไม่ง่ายอย่างที่พี่คิดหรอกครับ...ผมว่าน้องเขาเองก็คงรักพี่มากเหมือนกัน พี่เฟครู้ไหม พี่เป็นคนที่เลวที่สุดที่ผมเคยเจอมา พี่ทำให้คนสองคนที่รักพี่มากต้องเสียใจมากเหมือนกัน”
ตอนนี้น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาแล้ว ผมพยายามกลั่นเต็มที่ เพราะเคยให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าผมจะไม่เสียน้ำตาให้คนอย่างไอ้เฟคอีก แต่สุดท้ายผมก็ทำตามสัญญานั้นไม่ได้ น้ำตาของผมค่อยๆ ไหลลงอาบที่แก้มของผม ไอ้เฟคเอื้อมมือของมันมาเช็ดที่หน้าของผม มันเองก็ตาแดงๆ เหมือนกัน
“พี่รู้ว่าพี่มันเลวแค่ไหน...พี่ทำให้บีมต้องเสียใจ ทำให้บอสต้องแอบร้องไห้ทุกครั้งที่พี่ทำเย็นชาใส่ พี่ไม่อยากเป็นคนอย่างนี้เลย กับบีมเองพี่ก็ไม่เคยทำดีด้วยเลย พี่ทำแต่เรื่องเลวๆ ไว้กับบีมมากมาย แต่พี่เลือกที่จะทำให้มันเป็นไปอย่างนี้ พี่ไม่โทษว่าเป็นความผิดของใคร มันเป็นความผิดของพี่เองทั้งนั้น พี่แค่อยากขอโอกาสให้พี่อยู่ใกล้บีมเท่านั้นก็พอ บีมไม่ต้องสนใจพี่ก็ได้ทำเหมือนพี่เป็นอากาศก็ได้ พี่จะทำให้บีมกลับมารักพี่อีกครั้งให้ได้”
“แต่ผมไม่ได้เหมือนเดิมแล้วนะพี่เฟค ผมมีพี่ก้องเข้ามาอยู่แทนพี่แล้วและผมก็คงไม่ทิ้งคนดีๆ อย่างพี่ก้องแล้วกลับมาหาพี่แน่นอน มันสายไปแล้วผมกับพี่ก้องก้าวไปด้วยกันไกลกว่าที่จะย้อนกลับมาได้แล้ว”
“มันเป็นเรื่องในอนาคตครับ...ทุกอย่างมันไม่แน่นอน”
พอมันพูดจบมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องของผมไปน้ำเสียงสุดท้ายที่มันพูดกับผม มันแสดงถึงความมั่นใจของมันมากๆ
ตอนนี้เหลือผมกับความเงียบที่อยู่ในห้อง ผมค่อยใช้สมองคิดถึงทำพูดของไอ้เฟค บางที่คนที่ผิดจริงๆ อาจจะเป็นผมก็ได้
ผิด...ที่อยากรู้อยากเห็นแล้วไปเปิดโทรศัพท์ของไอ้เฟคเพื่อดูข้อความของมันวันนั้น แล้วเกิดหวีนแตกขึ้นมาและตัดสินใจด้วยอารมณ์เพียงอย่างเดียว
ผิด...ที่ยอมให้พี่ก้องเข้ามาในชีวิตง่ายๆ ไม่รู้ว่ามันเกิดจากความเมาในคืนนั้น...ความที่อยากจะเอาชนะไอ้เฟคให้มันรู้สึกเจ็บเหมือนกับที่ผมเจ็บที่โดนคนที่รักหักหลัง....หรือความจริงที่ว่าตัวพี่ก้องก็เข้ามาอยู่ในใจของผมจริงๆ อย่างที่ผมบอกไอ้เฟคไป
ผิด...ที่ผมอาจจะเป็นมือที่สามที่เข้ามาแทรกระหว่างไอ้เฟคกับเด็กคนนั้นก็ได้ ถ้าไม่มีผมเรื่องทุกอย่างมันก็คงง่ายขึ้นมากกว่านี้
ผิด...ที่ผมรักมันมากไป
ผมนั่งอยู่ท่าเดิมอย่างนั้นจนไม่รู้ว่าความมืดมันเข้ามาปกคลุมภายในห้องของผมตั้งแต่เมื่อไร ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟแล้วหาอะไรกินชีวิตทำไปด้วยความคุ้นชิน ถ้าถามผมว่าอาหารมื้อนั้นมันอร่อยไหม ผมไม่สามารถตอบได้ครับเพราะว่าแม้แต่ของที่ผมกินเข้าไปผมยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
จากนั้นผมก็ไปล้มตัวลงนอนที่โซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ไว้เพื่อให้เสียงของมันดังเป็นเพื่อน เพื่อไม่ให้ห้องมันเงียบจนเกินไป จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไรไม่รู้ ผมมารู้สึกตัวอีกครั้งตอนที่มีคนมาเคาะประตูห้องผมจึงลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตูห้องเพื่อดูว่าใครเป็นคนมาเคาะประตูห้อง
พอผมเปิดประตูก็เห็นว่าเป็นไอ้เฟคที่เป็นคนมาเคาะประตูห้องไม่รู้ว่ามันจะกลับมาทำไมอีกรอบผมหันกลับไปมองไปที่นาฬิกาที่อยู่ในห้องก็เห็นว่ามันดึกมากแล้ว แต่พอผมหันมาอีกรอบก็เห็นไอ้เฟคมันหน้าแดงและยืนเซไปเซมา คงไปกินเหล้าแล้วเมากลับมาแน่ๆ ยังไม่ทันที่ผมจะถามหรือพูดอะไรกับมัน ไอ้เฟคมันก็เดินตรงมาหาผมทำให้ผมเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
“พี่รักบีม...รู้ไหมครับถึงบีมจะเป็นของคนอื่นแล้วพี่ก็ยังรักบีมเหมือนเดิมครับ”
ถึงผมจะเข้าใจว่ามันรู้สึกอย่างไง แต่ผมก็อดรำราญมันไม่ได้ มันอยากจะรั้งผมไว้ ก็แค่มันพายเรือวนอยู่ในอ่าง
ผมเดินถอยหลังหนีมันเข้ามาในห้องเรื่อยๆ มันเองก้เดินตามผมมา
“พี่เฟคจะทำอะไร”
“พี่ไม่ทำอะไรบีมหรอกครับ...พี่รักบีมจะตายไป..”
น้ำเสียงของมันอ้อแอ้ คงจะเมามากจริงๆ ไม่รู้ว่ามาถึงที่นี่ได้อย่างไง ผมหนีมันไปจนสะดุดล้มลงนอนบนโซฟาที่ผมเพิ่งลุกขึ้นไปนั้นแหละ ตอนล้มลงไปไม่รู้ว่าหลังจะหักหรือเปล่า ไอ้เฟคมันก็รีบขึ้นมาคล่อมอยู่บนตัวของผมทันที
“พี่เฟคจะทำอะไรผม”
ด้วยความตกใจผมจึงถามมันขึ้นมา คนเมาไม่เคยน่าว่างใจ
“พี่รักบีมนะครับ”
มันพูดคำนั้นซ้ำไปซ้ำมา พร้อมกับเอาหน้าซุกไซค์ไปตามลำคอของผม มือของมันก็ปลดกระดุมเสื้อของมันเอง ผมดิ้นเต็มแรงแต่ด้วยที่เสียเปรียบมันทางด้านกายภาพ มันจึงไม่หลุดง่ายๆ ผมทั้งทุบทั้งข่วนตามตัวของมันเพื่อให้มันหยุดไม่ได้ แต่มันก็ไม่ยอมหยุด
“พี่รักบีมจริงๆ นะครับ”
มันถอดเสิ้อของมันออกจนได้ โดยตลอดเวลามันก็ยังไซค์อยู่ที่คอของผมตลอด แต่อยู่ดีๆ มันก็หยุดการกระทำของมันลง แต่มันยังทับผมอยู่อย่างนั้น ผมจึงหันไปมองหน้ามัน ปรากฏว่ามันหลับไปแล้วครับ ที่มันทำไปทั้งหมดคงเป็นความต้องการส่วนลึกของมันครับ
ที่เมาจนไม่ได้สติ แต่กลับตรงมาหาผมถูกแล้วยัง...ผมอีก ผมเอามือลูบหัวของมันเบา เสียงหายใจที่สม่ำเสมอบอกให้ผมรู้ว่ามันหลับลึกไปแล้ว ผมไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ ว่ามันทำไมถึงทำตัวเหมือนเด็กหวงของอย่างนี้
ผมค่อยๆ ดันตัวของมันลงจากตัวผม กว่าจะดันออกได้ก็เหนื่อยพอสมควรก็มันหนักจะตายไป จากนั้นผมก็จัดการจัดท่าให้มันนอนสบายที่สุด แล้วผมก็เข้าไปในห้องนอนเพื่อเอาผ้าห่มมาให้มัน เห็นแก่ความเป็นคนเหมือนกันหรอกนะถึงได้หามาให้ ผมพูดกับมันตอนที่เอาผ้าห่มมาห่มให้มันเสร็จ แต่มันคงไม่ได้ยินหรอก หลับลึกขนาดนี้แถมเมาเสียอีก ถ้าผมเอาหมอนมากดหน้ามันจนตายมันก็คงไม่รู้หรอก เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วผมจึงไปนอนบ้าง
ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอมันแล้วครับเห็นแต่ผ้าห่มที่ผมเอามาให้มันห่มเมื่อคืนพับอยู่บนโซฟาเท่านั้นแล้วก็มีกระดาษติดเอาไว้....ขอบคุณมากครับ...สำหรับผ้าห่ม พี่กลับไปทำงานก่อนนะครับแล้วตอนเย็นจะเข้ามาหาใหม่...
ปล. เมื่อคืนบีมรู้ไหมว่าพี่ไปโดยใครเล่นงานเอา เป็นแผลเต็มหลังเลย
คงเมามากจริงๆ ซิมึงถึงโดนอะไรไม่รู้เลย
พอถึงตอนเย็นผมกำลังเก็บกวาดห้องอยู่นั้นก็มีคนมาเคาะประตูห้องอีกล่ะ คงเป็นเจ้าประจำทีที่คุณก็รู้ว่าใครมา ผมจึงไปเปิดประตูห้องช้าๆ เพื่อแกล้งมัน
“มาทำไมอี....ก”
ผมพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดกำลังจะด่ามันอยู่เลย แต่คนที่ผมเห็นกับไม่ใช่ไอ้เฟคแต่เป็นพี่ก้องนั้นเอง พอพี่ก้องเห็นหน้าผมก็ยิ้มหน้าบานเลยครับ ผมก็ยิ้มครับก็ไม่คิดมาก่อนว่าพี่ก้องจะมาหาผมอย่างนี้ เพราะหลังจากพี่ก้องกลับไปวันนั้นพี่ก้องก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย
“พี่ก้อง...”
“ครับ...พี่เองตกใจอะไรครับ”
“เปล่าครับ”
ผมเดินหลบให้พี่ก้องเข้ามาในห้อง จึงเห็นว่าหลังพี่ก้องมีใครอีกคนมาด้วย
“เฮ้ย....บีทมาได้ไง”
น้องชายรูปหล่อของผมเองครับ มันยืนยิ้มแป้นอยู่หลังพี่ก้องนั้นเอง ผมงี้กระโดดไปกอดมันเลยครับ
“ก็นั่งรถมากับพี่ก้องไง”
“กวนตีนแล้วแก”
มาถึงก็กวนตีนเลยน้องผม
“ก็พี่บีมถามไงว่ามาไง ผมก็บอกว่ามากับพี่ก้องไงไม่ถูกหรือไง”
“เอ๋อ...พี่ผิดที่ถามไปอย่างนั้น..งงั้นเอาใหม่แกมาทำไมไอ้หมาบีท”
พอผมถามจบน้องผมก็หุบยิ้มทันทีแต่กลับมาทำหน้าจริงจังแทน
“ก็เกิดเรื่องใหญ่แล้วซิ พ่อกับแม่ส่งให้ผมมาดูพี่ก่อนที่ท่านจะมาเอง”
“มาดูพี่..”
ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง น้องชายผมก็พยักหน้า แล้วไอ้เรื่องใหญ่ที่ว่ามันคือเรื่องอะไรล่ะ
“เพื่อ....”
“๐ก็พี่ก่อเรื่องอะไรเอาไว้กับพี่ก้องล่ะ”
ผมมองหน้าน้องชายของผมก่อนที่จะมองหน้าที่ก้องที่ยิ้มแหย่ๆ ให้ผม ผมเพิ่งสังเกตหน้าพี่ก้องเต็มๆ ก็ตอนนี้แหละมันมีรอยช้ำเหมือนโดนใครต่อยมาเลย แต่รอยจางลงมากแล้ว
“ไม่ต้องงหรอกครับบีม...คือว่าเรื่องของเรา นายรู้แล้วครับ”
ผมตกใจกับคำพูดของพี่ก้อง หน้าผมซีดลง ก็นายของพี่ก้องก็มีคนเดียวเท่านั้นแหละก็คือพ่อของผมเองไง อยากตายแล้วพ่อรู้เรื่องได้ไงล่ะ
“แล้วพ่อรู้เรื่องของเราได้อย่างไงล่ะพี่ก้อง”
“ก็พี่ก้องแกแมนมากไงพี่บีม...เมื่อวันจันทร์แกขับรถไปบ้านเราแต่เช้าแล้วไปคุกเข่าต่อหน้าพ่อกับแม่แล้วบอกว่าพี่เขาชอบพี่และตอนนี้ก็มีอะไรกันไปแล้ว พี่ก้องเขาจะรับผิดชอบทั้งหมดให้สมกับเป็นชาติชาติทหาร ทำแล้วก็ต้องกล้ารับ เล่นเอาแม่ล้มทั้งยืนส่วนพ่อก็สวนพี่ก้องไปด้วยหมัดนี้ไง ไอ้รอยเขียวๆ ม่วงๆ บนหน้าพี่ก้องนะฝีมือพ่อทั้งนั้น พ่อกับแม่เลยส่งให้ผมมาดูพี่ก่อนไง กันไม่ให้พี่หนี แล้วอีกสองวันท่านจะเดินทางมาเอง”
พอฟังคำอธิบายของน้องผมแล้วแทบเป็นลม ผมหันไปมองพี่ก้องที่กำลังยิ้มอย่างสำนึกอยู่
“พี่ก้อง...”
ผมเรียกพี่ก้องเสียงอ่อน ผมไม่นึกว่าพี่ก้องจะคิดอะไรไปได้ไกลขนาดนี้ กลายเป็นผมที่คิดน้อยและง่ายไป ถ้าพ่อกับแม่รู้ก็ต้องโกรธและตกใจอยู่แล้วที่ลูกชายคนกลางกลายมาเป็นอย่างนี้
“๐พี่ขอโทษจริงๆ ครับบีม..พี่แค่อยากแสดงความรับผิดชอบและอีกอย่างพี่ก็รักบีมจริงๆ นะครับ ตั้งแต่เห็นบีมครั้งแรกแล้วที่กรม ผู้ชายหน้ารั้นๆ ที่เดินเข้ามาในกรม”
ผมเดินไปหาพี่ก้องแล้วเอามือลูบตามรอยที่หน้าของพี่ก้อง พี่แกคงโดนไปเยอะขนาดผ่านไปตั้งหลายวันแล้วยังเป็นรอยอยู่เลย ก็ผมนะลูกคนโปรดซิครับเลยโดนไปหนักหน่อย ผมได้ยินสิ่งที่พี่ก้องบอก แต่ผมสนใจสิ่งตรงหน้ามากกว่า คำพูดที่สวยหรูมันไม่มีความหมายหรอก ผมชอบที่การกระทำมากกว่าเพราะผมได้มามากแล้วคำพูดที่สวยหรูแต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงลมปากเท่านั้น
“เจ็บหรือเปล่าพี่ก้อง”
พี่ก้องหน้าแดงขึ้นมาทันที คงเขินนะครับ ผมไม่เคยทำอย่างนี้กับพี่เขาสักครั้งตั้งแต่รู้จักกันมา
“จะหวานกันอีกนานไหมครับ..ผมหน่อยแล้วก็หิวด้วย ไม่รู้พี่ก้องจะใจร้อนอะไรมากมายออกมาจากค่ายก็ไม่ยอมแวะกินอะไรระหว่างทางเลย...หิวววววว..เข้าใจไหมครับจะหวานก็ปล่อยให้ผมเข้าไปหาอะไรกินก่อน”
เสียงบีทมันพูดขึ้นมาขัด ผมจึงหลีกทางให้มันเดินเข้าไปในห้องจากนั้นมันก็เริ่มสำรวจห้องผม แล้วมันก็ไปหาอะไรกัน แต่ในห้องผมมีเพียงน้ำเปล่า บีทมันเลยบ่นก่อนที่มันจะเดินมาหน้าห้องอีกรอบเพื่อจะออกไปหาอะไรกิน
“ไม่อยู่กวนแล้วอยากหวานก็เต็มที่เลยนะพี่เขย...”
พอมันพูดจบมันก็วิ่งปู๊ดออกไปทันที่ก่อนที่มันจะโดนผมจัดการเลยเหลือผมสองคน ผมจึงพาพี่ก้องเอาของไปเก็บในห้อง พอพี่ก้องเอาเป้ว่างลงผมก็ดึงมือพี่ก้องมาที่เตียงแล้วดึงเสื้อขึ้น แล้วผมก้เห็นรอยที่อยู่ตามตัวอีกหลายจุด พ่อผมก็โหดใช่เล่นนะเนี๊ยไม่รู้มาก่อน
“เจ็บมากเลยใช่ไหมพี่ก้อง”
“เจ็บแต่พี่ก็ยอมครับก็ไปหักหัวใจของท่านมา แค่นี้นิดเดียวครับ”
เพิ่งรู้นะว่าคนหน้าเฉยอย่างพี่ก้องแกจะหวานเป็นด้วย ผมจึงก้มลงจูบตามรอยตามตัวของพี่ก้องเพื่อเป็นการปลอบใจและบรรเทาความรู้สึกผิดของตัวเองที่ไปดึงคนดีๆ อย่างพี่ก้องมาจมอยู่กับคนเลวๆ อย่างผม
“ชี๊ด...”
เสียงพี่ก้องดังออกมาผมจึงหยุดแล้วเงยหน้ามองพี่ก้อง
“เจ็บเหรอ..พี่ก้องผมคงทำแรงไปใช่ไหมครับ”
“เปล่า...พี่ไม่ได้เจ็บหรอก เออ...พี่เสียวอ่ะ....”
แป่ววววววว....ไปไม่ถูกเลยผมงานนั้มีเขินซิครับก็ผมเองก็ยังมียางอยู่
-
นาทีนี้พี่ก้องโครตเท่ห์ ลูกผู้ชายตัวจริง กล้าทำกล้ารับ แมนโครต
ผู้ชายแบบพี่ก้องหายากมากกกกกก
ต่างกับไอเฟคราวกับบนสุดของสวรรค์กับหุบเหวในนรก
ความดีชั่วต่างกันสุดขั้ว
พี่ก้องโครตแมนจนไอเฟคดูหน้าตัวเมียเลย
เกลียดมัน
-
ไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นยังไง
เฮ้อๆ ๆ ๆ ๆ เรื่องมันดูวุ่นวายกันไปใหญ่
แต่ว่าพี่ก้องโคตรแมนเลยอ่ะ กล้ายอมรับในสิ่งที่ทำ
o13 o13 o13
เรื่องนี้กลายเป็นเราหลายหลายคนแล้วว ว วว ว ว
5 555 5 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคร๊ะๆ ๆ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
พี่ก้องแมนมาก o13
หมู่เฮาเปลี่ยนพระเอกดีไหม
หรือว่าจริงๆแล้วพี่ก้องนี่แหละพระเอก
แล้วคิวพี่ท่านเยอะเลยมาตอนหลัง
-
ติดเรื่องนี้เป้นเห็บติดหมาเลยก๊าฟ ช๊อบชอบแหละครับ
จะมานั่งเฝ้ากดดันคนเขียนให้อัพต่อไป หุๆ
-
ก้องโคตรเท่ห์อ่า
-
อย่าเปลี่ยนพระเอกน้า
ถึงอิเฟคจะเชี่ย แต่ก็
เป็นคนที่บีมรัก (หรือ
ปล่าว) :angry2:
-
คนดีและรักจริงๆ ต้องแบบนี้สิพี่ก้อง
ถีบส่งคนเลวออกจากชีวิตไปเลย
-
อยากให้บีมเลือกพี่ก้อง
-
:o8: รักพี่ก้องแบบโครตๆ. :-[
ส่วนไอ้เฟค. ไปตายสะ. ผู้ชายเฮงซวย. o22
:angry2: ปล. ขอเป็นเสียงที่สองที่โหวตให้เปลี่ยนพระเอกใหม่
-
จริงๆมันก็ต้องแล้วแต่ใจคนเขียนใช่มั้ย ว่าจะทำเรื่องให้เป็นอย่างไรต่อ
ถ้ามองในแง่ ความเป็นจริง เอาตรงๆ ตอนนี้บีมเองก็รับก้องเข้ามาแล้วหนิ
เรื่องรู้ถึงหูพ่อแม่แล้ว ตอนนี้คงแก้ไขไรไม่ได้แล้ว คงต้องตกลงคบกับก้อง
ส่วนเฟค ก็ลากันไป จบแค่นั้น นี่คือรางวัลที่ก้องควรได้รับใช่มั้ย
ส่วนบีม เลิกกับเฟคแล้วนะ อย่าได้มีอะไรค้างคากับเฟคอีกเด็ดขาด ไม่ว่าอยากไร เลิกก็คือเลิก จบกันไป
เฟคทำตัวเองหนิ ก็ต้องจบไปแบบนี้ ส่วนบอส เหมือนหมาคาบเนื้อไปแดกเลยอ่ะ ทนเค้าเย็นชานิดหน่อย
ทำตัวน่าสงสารอีกนิด ก็ได้เฟคแล้ว จบ!! ใช่มั้ย ส่วนตัวเราเอง เราเกลียดพฤติกรรมที่ว่า มือที่สาม ชู้ กิ๊ก รึอะไรต่างๆเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอเจอบีมที่ใจเองก็ยังไม่ได้ตัดเฟคออกแบบนี้ มันเลยไม่ถูกใจ หากไม่นึกรักแ้ล้ว จะทำก็ทำไป ไม่ว่า เพราะนั้นมันสิทธิ์ของเค้า
มันใช่ ตรงที่เรื่องนี้มันไม่ได้มีคนที่ใสซื่อไปซะหมด ไม่ได้รับไม่ได้ เพียงแต่บีมเองก็อยู่ในฐานะที่เรายกให้เทียบกับลูกของเรา เราย่อมคาดหวังว่าลูกไม่น่าจะทำแบบนี้ มันก็แค่ความรู้สึกของคนเป็นแม่ แค่นั้น แต่ถ้าให้มองจริงๆ ตอนนี้ที่มีอารมณ์ บีมเองก็รับก้องมาอยู่ในใจแล้วหนิ ไม่งั้นคงไม่ยอมใช่มั้ยล่ะ เพราะขนาดกับเฟค กว่าบีมจะยอมอีกครั้งอย่างเต็มใจจริงๆน่ะ โดยที่ไม่โดนทำร้าย มันก็นานแล้วไม่ใช่เหรอ
ยอมรับนะว่า พิมความเห็นนี้ด้วยอารมณ์ล้วนๆ เราเองก็คนเอาแต่ใจนะ พอก้องมันได้อะไรไปง่ายๆแบบนี้ เลยรู้สึก หึหึ
จะบอกว่าเราเข้าข้างเฟคก็ได้มั้ง เห็นเฟคมันพยายามให้น้องรู้สึกดีกับมันมาตลอด จนบีมกะเฟครักกัน มาเสียก็ที่สันดานเดิมของมันอีก อย่างว่า คนเลว(?) มันก็ยังเลววันยังค่ำ ใช่ป่ะล่ะ หึหึ
ส่วนก้อง มาในช่วงที่บีมเจ็บพอดี เข้าทางพอดี ได้บีมไปก็ง่ายดี มาแมนตรงที่กล้าเข้าไปพูดกะพ่อแม่บีมตรงๆ
เราไม่ชอบก้องก็เพราะ เค้าไม่ต้องทำไรมากมั้ง เฝ้าๆ เที่ยวๆ ดูแลนิดหน่อยก็ได้แล้ว
ไม่ได้อยากมีปัญหากะคนอื่นคนอื่นหรอกนะ เราเม้น เราพิมอะไรสื่อถึงคนเขียนนะ เม้นจบ เราก็จบ ไม่ได้ไปอ่านความเห็นของใครต่อ ใครพอใจไม่พอใจเราบ้าง เราไม่รู้หรอก เราไม่ได้สนใจ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา เพราะเราไม่เคยอ่าน มันสิทธิของคนทุกคนที่จะอ่านบทนิยายแล้วมีความคิดความเห็นอย่างไร คนเราต่างใจกัน ต่างความคิด ต่างความรู้สึก แต่อยากบอกถึงคนเขียน นิยายที่เราตามอ่านตามเม้น บางทีอาจจะเม้นไม่บ่อย เรารู้สึกนึกรักตัวละครทุกตัวนะ บางทีเรารู้สึกเหมือนเค้าเป็นลูก เป็นเด็กเล็กๆคนนึงที่เราอยากรู้ความเป็นไปของเค้าตั้งแต่ต้นจนจบ เรารู้ว่าคนเขียนวางโครงเรื่องอะไรไวุ้ทุกอย่างดีแล้ว ก็ให้เป็นไปตามใจของคนเขียนเถอะนะ :bye2:
-
บีม ถ้าพ่อกับแม่ยอมรับพี่ก้องและไฟเขียวแล้วก็ เลือกพี่ก้องเลยเหอะ
ปล่อยไอ้เฟคไปเลย มันใจร้ายเห็นแก่ตัวไม่น่าเอามาทำผัวหรอก(โทษทีนะแรงไป)
-
เออ..รู้ตัวว่าเลวก็ปล่อยมือซะสิยะ ชิ คิดจะจับปลาสองมือน่ะไม่ได้หรอกนะ ระวังมือจะขาดเพราะเจอฉลามเข้าให้ เหอๆๆๆ :z1:
แต่..พาร์ทนี้ดูบีมมีสติมากขึ้นนะ เริ่มรู้จักมองต่างมุมดูบ้าง แล้วเปิดใจรับพี่ก้องเข้ามาในชีวิตบ้างแล้ว
อย่างที่อิพี่เฟคมันว่าละนะ อะไรมันก็ไม่แน่ทั้งนั้น
ดังนั้น..ตอนจบพระเอกอาจไม่ใช่คนนี้ก็ได้..เนอะ o18
แหม..เคยอ่านฟิคเรื่องหนึ่งประทับใจมา คนแต่งกล้าแหกกฏเหล็ก นำพระรองขึ้นแท่นพระเอกได้น่าทึ่งที่สุด เพราะพล๊อตเรื่องก็ใกล้เคียงกันประมาณว่าพระเอกนอกใจไปรักผูหญิงถึงขั้นจะแต่งงานแต่โดนทิ้งซะก่อน เลยย้อนกลับมาแต่บทเฉือนกันมากๆ สุดท้ายนายเอกใจเด็ดมีจุดยืนชัดเจนแม้การกระทำจะดูเหมือนจะมีใจกับแฟนเก่าแต่มันก็แค่ความใจดี ..มันไม่อาจเปลี่ยนเป็นความรักได้ เรื่องนี้ทำให้เข้าใจว่าเกิดมาเพื่อกันและกันมันเป็นยังไง....
เรื่องนี้น้องบีมเค้าก็มีจุดยืนของตัวเองนะ แม้จะไม่ได้ดีไปซะทั้งหมดแต่ก็เรียนรู้ในความผิดพลาดเป็น ถือว่าเป็นคนไม่เลวเลยทีเดียว
รอลุ้นต่อไปค่ะ o13
-
อ่า แฟนเก่าเข้าใจคำว่าแฟนเก่าไหมเฟค
ปล่อยมือบีมได้แล้ว
-
อ่านตอนนี้แล้ว เฮ้อ :เฮ้อ:
คือก็รู้ว่าเฟคมันยังรักบีมนะ แต่คือแบบว่าแล้วน้องบอสมันจะเลี้ยงต่อไป เอาต่อไป แต่จะกลับมารักกับบีมเหมือนเดิมว่างั้น
เรื่องนี้อ่านที่ไรแล้วมันหงุดหงิด จี๊ดตาม คือแบบสรุปพี่ก้องเป็นพระเอกเหรอครับ คือผมเป็นพวกไม่ค่อยชอบที่จะอ่านเรื่องนายเอกมีอะไรกับคนอื่น ถ้าอ่านแล้วเจอจะเซ็งเลิกอ่านทันที แต่เรื่องนี้เลิกอ่านไม่ได้ อ่านแล้วละเหี่ยใจ แต่ก็อยากรู้ว่ทั้งสองคนจะเอายังไงต่อไป
เฮ้อ :เฮ้อ: ผมไม่เคยมีความรัก อาจจะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่กับความรู้สึกของตัวละครทั้งหมด เม้นอย่างนี้หวังว่าคงไม่ขุ่นเคืองนะครับ ผมแค่เซ็งไอ้เฟคกะอีบอสเท่านั้น
:L2: :กอด1:
-
เวลาอะไร มันอยู่ผิดที่ผิดทางผิดเวลา มันก็วุ่นว๊าย วุ่นวาย เนอะ
แต่แบบนี้ ก็ดี พี่ก้องกับพ่อน้องบีม จะได้ จัดเต็มอิเฟค สมใจเรา 555555555++
-
:a5:
ให้ใช้ใจตัดสิน
สิ่งได้ยินและได้เห็น
ตามทางที่มันเป็น
ไม่ซ่อนเร้นชัดเจนดู
อย่าฝืนใจตัวเอง
ทำนองเพลงฟังเข้าหู
ป๊อป-ร็อค-คอรัสคู่
ใจชอบอยู่รู้ทำนอง
มองเห็นไอ้ตัวร้าย
ตัวผู้ชายใจเป็นสอง
กลับใจมาหมายปอง
จะลองใหม่ให้ใคร่ครวญ
ช้ำรักเพราะซ้ำซาก
เลือกลาจากหรือคิดหวน
แน่ใจหรือทบทวน
เด็ดขาดจริงทิ้งอีกคน
อ่าน..หนุก..มาก
คนแต่ง o13 ซู๊ดยอดดด
บวกเป็ด
-
เปลี่ยนพระเอกเหอ
เอาใจช่วยพี่ก้อง
-
เริ่มสงสารเฟคแล้วจริงๆนะ :m15:
จริงๆแล้วเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นเรายังไม่ได้รู้จากตัวเฟคเลย
จริงๆแล้วมันอาจเป็นอย่างที่เฟคบอกก็ได้
แต่ด้วยความกะล่อนมากไปหน่อย ปัญหาเลยเกิดขึ้น
-
เห่อออออออออออออไปกันใหญ่แล้วครับ
-
เอ่ยอะไรไม่ถูกแล้วล่ะ
ขอรอตอนต่อไปนะคะ
-
ใครจะเป็นพระเอกก็ได้ ขอ 2 อย่างคืออย่าพายเรือในอ่างกับยืดจนไม่มีบทสรุปก็พอ
ตอนนี้เหมือนจะก้าวไปข้างหน้าแล้ว แต่ต้องดูว่าจะกลับไปเหมือนเดิมรึเปล่า
-
โอ้ยยยยยยย
บีม แกคิดน้อยไปจิงๆแหละ ดูดิ แล้วทำแบบเนี่ยไปด่าเฟทไว้ ว่าทำให้คนที่รักพี่ทั้งสองคนเสียใจ
แกก้เหมือนกันแหละบีม ทำให้คนที่รักแก มากกว่าสองคนด้วย เสียใจ
ทั้งพ่อ แม่ พี่ก้อง แล้วไหนจะไอ้เฟทอีก
ไม่ว่าเรื่องจะจบยังไงสุดท้ายก้ต้องมีคนเสียใจ
แต่จิงๆ ถ้าเลือกพี่ก้อง อาจจะมีคนเสียใจน้อยกว่า เพราะมีแค่ไอ้เฟทคนเดียว
แต่ถ้าเลือกไอ้เฟท จะมีพี่ก้องที่เสียใจ และน้องบอลด้วย
ส่วนเฟท เรื่องนี้มันก้เหมือนเวลาหกล้มอะ ทิ้งไว้นานๆ มันก้เขียว ม่วง แล้วมันก้หายไป
จะให้ย้อนเวลากลับไปตอนหกล้ม หรือเลือกจะหกล้มใหม่ ไม่มีใครเอาหรอก เพราะว่ามันเจ็บไง
เจ็บมากกกกก ใครจะอยากเจ็บซ้ำๆไม่สิ้นสุด แล้วตัวแกเองก้ทำอะไรไม่ชัดเจน
จิงอยากที่บีมพูดว่า เอาอะไรเปนหลักประกันว่าน้องเค้าจะไป ในเมื่อเค้าก้รักแก แล้วที่แกทำให้เค้าขนาดนี้ อย่าบอกว่าไม่ใช่เพราะรัก
ยิ่งทำยิ่งเห็นแก่ตัว
เอาจิงๆไอ้คำพูดที่ว่า ไม่ต้องได้มาครอบครอง แค่เห็นคนที่เรารัก มีความสุขก้พอแล้ว ทำตามนี้เถอะเฟท
ยิ่งยื้อไป ก้ยิ่งเจ็บ มีแค่เจ็บ ยิ่งแกทำอย่างงี้ บีมก้ไม่มีความสุข แกก้ไม่มีความสุข ปล่อยเค้าไปไม่ดีกว่าหรอ
เวลา จะช่วยทุกอย่างให้ดีเอง แกอาจจะลืมบีม และรักน้องบอล บีมก้ลืมแกและรักพี่ก้อง ทุกคนมีความสุข
เจ็บแต่จบอะ เข้าจายม้ายยยย ไอ้เฟท
-
เนื้อเรื่องเริ่มจะวุ่นวายไปเรื่อยๆ ไม่ได้อยากให้เปลี่ยนพระเอกจากเฟคเป็นก้อง แต่อยากทำให้เฟคเจ็บปวด ทรมานจากการที่ทำให้บีมต้องช้ำใจมากกว่า แต่คนแต่งเหมือนเริ่มจะเอียนเอียงไปทางก้องมากขึ้น แล้วอย่างนี้ใครที่จะเป็นคนเจ็บ เฟค บีม หรือก้อง อ่านแล้วบอกตรงๆถ้าเนื้อเรื่องยังวกไปวนมาอย่างนี้ คนอ่านอย่างผมก็เริ่มอึดอัดครับ ถึงจะชอบแค่ไหนถ้าเนื้อเรื่องไม่ไปไหนคนอ่านเขาอาจจะหายไปได้นะ
-
:serius2:ความสัมพันเริ่มซับซ้อนซ่อนเงื่อน
แล้วมันจะดำเนินต่อไปยังไงละเนี่ย เพลีย :m16:
พอกันเลยทั้งคู่ แต่จำได้ว่าตอนพิเศษ บีมกะเฮี่ย เอ๊ยเฮียเฟค
ก็ลงเอยกันอย่างดี งั้นพระรองอย่างพี่ก้องก็เสียสละอกเจ็บไป
คนเดียวละกันเนอะ o18
-
ใครจะเป็นพระเอกล่ะเนี่ย ก้องก็น่ารักซะขนาดนั้น :เฮ้อ:
:pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่ก้องเอาใจไปเลย
-
:เฮ้อ:
-
พี่ก้องแม่งลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดงมาก 5555+
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารไอเฟค นี่แหละเฟคเอ๊ย ราคาที่เอ็งต้องจ่าย
ไม่คุ้มเลยใช่ไหม เอ็งมันพลาดตั้งแต่เอาเด็กนั่นเข้ามาแล้ว แล้วคิดแบบผู้ชายเลวๆ เห็นแก่ตัว แล้วใช้สันดานแบบเดิม เพราะคิดว่าคงไม่เป็นไร อย่าให้บีมรู้เป็นพอ อาจจะเพราะเฟคยังไม่เรียนรู้ในสิ่งที่คนรักพึ่งกระทำและห้้ามกระทำ คนแบบเฟคไม่เคยรักใครหรือง้อใคร อยากได้ก็ต้องได้ แล้วก็คงเพิ่งจะรู้จักรัก(กะบีม)ครั้งแรกละมั้งเลยทำให้รักษารักไม่เป็น เพราะคนแบบเฟคการใ้ช้ชีวิตที่แล้วมาก็โลดโผน ตามใจตัวเอง
การจะเปลี่ยนให้หมาป่ามันเชื่องก็คงไม่ง่าย คือรู้ว่ารักบีมมากกกกก แต่ก็ยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม
พลาดครั้งที่สองคือปล่อยเวลาไว้เนิ่นนานเกินไป แล้วไม่เด็ดขาด
ถึงทำให้เป็นแบบนี้ ที่จริงสภาวะมันก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอ่านะ ถ้ามองในมุมไอเฟค ใจมันคงอยากจะสลัดเด็กนั่นแล้วล่ะ
ไม่ใช่เพราะเสียดายเด็กบอสนั่นหรอก แต่เพราะรับปากเค้าไปแล้ว
แล้วเด็กนั่นก็ดูน่าสงสารในสายตาไอเฟค แล้วคงเกิดความผูกพันเพราะรับผิดชอบดูแลมานาน เหมือนเด็กในปกครอง หรือ ณ สภาพปัจจุบันคือ ก็แค่สงสารและเอ็นดูแบบน้อง จะให้ละทิ้งไม่ไิยดีก็ทำไม่ได้ ไม่กล้าปล่อยเด็กมันลอยแพอยู่กลางน้ำ เพราะคิดว่าปล่อยก็คงจมแน่ๆ เลยอยากจะส่งให้ถึงฝั่ง (แต่ตัวเองนี่แหละจะจมซะเอง พะงาบๆ แล้วล่ะเอ็งอะ) ถามว่ารักไหมก็ึคงไม่ได้รักหรอก ยิ่งมันพูดบอกว่า มันทำให้เด็กนั่นแิิอบร้องไห้ เพราะมันเย็นชาใส่ ก็พอจะเข้าใจแล้วเดาได้ว่า ณ ปัจจุบัน มันเป็นยังไง ทุกข์ใจยังไงกับเรื่องของบีม พอจะเข้าใจฟีลไอเฟคมัน ที่จะ้เย็นชาใส่เด็กบอสนั่น ใครจะมีอารมณ์ เหอๆๆ
(ที่จริงก็ยังไม่เห็นในมุมของไอเฟคตั้งแต่เรื่องแตก)
มัวแต่สงสารคนอื่นจนลืมสงสารตัวเองและคนรัก เคยได้ยินมะ เอ็นดูเขาเอ็นเราขาด และเฟคก็กำลังเป็นแบบนั้น (แต่ก็อย่างว่า ... ผิดที่ตัวเอง ที่ไปดึงเขาเข้ามาโทษใครได้วะ เฟคเอ๊ยยย!)
ใจ ไม่แข็งพอ เลยทำให้สูญเสียอย่างใหญ่หลวงเลย เทียบกันไม่ได้เลย
ดูสภาพตอนนี้สิ หมดสภาพ เฟคที่หยิ่งผยอง ณ สภาพตอนนี้เหมือนหมาจนตรอก ที่ต้องยอมรับสภาพ อะไรก็ต้องยอมแม้จะเป็นอากาศธาตุสำหรับอีกคนไป
ไอเฟคมันเป็นคนหวงของมากกกกกกกกกกกก เพราะงั้นการที่บีมรับพี่ก้องเข้ามาแทนที่ตน บีมมีอะไรกับคนอื่นไปแล้วในตอนนี้ ก็คงเป็นเืป็นสิ่งที่เจ็บปวดแล้วยากรับได้ของไอ้เฟคแน่นอน ยิ่งคำว่า ไม่รักแล้วจากบีมแต่ต้องรับสภาพแล้วต้องรับให้ได้ด้วย เพราะยังรักบีมมาก แล้วยังอยากกลับมาเหมือนเดิม (เดี๋ยวมีบอกว่า แต่ก่อนทำไมยอมให้กัณมีอะไรกับบีม อย่าลืมนั่นเป็นช่วงแรกที่รู้จักกัน ยังไม่ได้รักไง แต่หลังจากที่ัรักกันแล้ว รู้ว่าตัวเองหลงรักคนนี้ ไอ้เฟคนี่แหละบุคคลที่ขึ้นชื่อเรื่องการหวงของ ที่สุดและมันก็หวงบีมมาก...ด้วยนิสัยมันด้วย )
นี่แหละถึงบอกว่าหมดสภาพ ~ ยิ่งตอนนี้พี่ก้องข้ามขั้นไปอีกหลายขั้นล้ำหน้าไปไกล ในขณะที่ตัวเองเป็นอะไรสำหรับบีมตอนนี้ก็ไม่รู้
ก็ต้องดูกันต่อไปว่าจะเป็นยังไง หรือเด็กบอสจะทนเห็นเฟคมันเศร้าและเย็นชากับตัวเองไม่ไหวแล้วยอมเดินจากไปเอง
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะคืนดีกับบีม เพราะเรื่องของบีมล่วงเลยมาไกล แล้วยิ่งพ่อแม่รับรู้ด้วยแล้ว
ส่วนตัวยังเชียร์ให้ไอ้เฟคมันเป็นพระเอกอยู่ แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้คือบทเรียนราคาแพงที่เฟคต้องจ่าย มันก็สมควรแล้ว
แล้วคงไม่พ้นความเจ็บปวดนี้ง่ายๆแน่ๆ
ส่วนพี่ก้อง ไม่เชียร์ให้เป็นพระเอก เป็นคนดีจริง รักจริงหวังแต่งจริง แต่ไม่มีออร่าของพระเอกอะ ไอ้เฟคมันเลวแต่มันมีออร่าพระเอกนะ พี่ก้องดูจืดชืดเกินไป ไม่มีความน่าสนใจนี่ถ้าลงเอยกับบีมก็คงหมดความน่าสนใจไปเลยอะ ดูไม่่น่าตื่นเต้น ชีวิตราบเรียบขาดสีสัน แล้วมันมาแบบง่ายๆไง
ส่วนบีม ยังคิดว่าบีมยังรักเฟคอยู่เต็มหัวใจ แต่ก็นั่นแหละ ในเมื่อ
อะไรๆมันล่วงเลยมาแุถมเฟคก็ยังไม่อาจจะเคลียร์เรื่องเ็ด็กบอสนั่นออกไปได้ ก็ต้องเลืิอกเดินอีกทางก็เท่านั้น
++++++++++++
ที่้เดาไว้อีกหนึ่งเรื่องคือ ตอนที่บีมหนีกลับไปอยู่บ้าน ที่บีมรู้ึสึกเหมือนมีพลทหารมาเผ่นพ่านใกล้ๆบ่อยๆ
มีความรู้สึกว่าอาจจะเป็นไอเฟคหรือเปล่าที่แอบปลอมตัวไปอยู่ใกล้ๆบีม แ่ต่ยังไม่กล้าที่จะอธิบายอะไร
เพราะตอนนั้นบีมโกรธอยู่ เลยได้แต่แอบดูอยู่แบบนั้น
-
เดาไม่ออกจริง ๆ ว่าเรื่องราวมันจะจบเช่นไร
-
ตอนจบ อาจติดเอดส์กันหมดเรื่องเลยก็ได้ o12
เพราะแต่ละคน มั่วกันชิบบบบบ!!!!!!!!!! :z6:
แค่บีม ก็มี3 อิเฟคเท่าที่เห็นก็2 (แถมไม่รู้มีแอบอีกมั๊ย) ส่วนคนอื่นก็ใช่ย่อยนะ เหอๆ
-
ไม่รู้ว่าใครกันแน่นที่โลเล
:z3: :z3: :z3:
-
โหวตอีกเสียงค่า...เปลี่ยนพระเอกไปเลย :mc4:
-
เชียร์พี่ก้องค่ะ แมนมากกกกก :-[
แต่แอบสงสารพี่เฟคอ่ะ :serius2:
-
เล่นบอกโต้งๆ แบบนี้
หวังอะไรล่ะคุณก้อง
-
ถึงพี่เฟคจะเลวว แต่เค้าก็เชียร์น้าา
เอาใจช่วยสุดฤทธิ์คร้าบบ
-
เปลี่ยนพระเอกเหอะ อยากให้บีมมีแฟนทหาร แมนมากพี่ก้อง
-
เนื้อเรื่องจะดำเนินไปทางไหน แอบเครียดตามตัวละคร
ทุกตัวละครเหมือนจะมีพัฒนาการไปต่างๆนาๆ แต่เฟคยังงงๆกับชีวิตตัวเองอยู่เลย :เฮ้อ:
-
ดูท่าแล้วเรื่องมันจะลงเอยยากนะเนี่ย คริคริ
ถ้าทางไอ่พี่เฟคคงจะเจองานหนัก คริคริ
ปล.แอบเชียร์พี่ก้อง
-
พี่ก้องเป็นพระเอกของบีมแล้วใช่มั้ย ปล่อยให้พี่เฟคไปสวีวี่วีกับบอสเถอะ มารั้งบีมไว้เพื่ออะไร ชิ
-
คือว่าตอนนี้กำลังปลื้มทหารมากมายเข้ากับสถานการณ์น้ำท่วมพอดี
เลยอยากจะดันมวยรองอย่างพี่ก้องเป็นพระเอกแทนจะได้ไหม
ส่วนคนที่เชียร์เฟค ต้องเปิดใจให้กว้างๆนะ ชีวิตของบีมตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว คนเรามันต้องเดินไปข้างหน้า จะมาจมอยู่กับซากเน่าๆอย่างไอ้เฟคไปทำไป
อีกอย่างบอสก็ไม่ผิดนะ น่าสงสารอีก ดันขึ้นมาเป็นนายเอกอีกคนเลยไป ให้คู่กับอีเฟคแทน
เคปร่ะ
-
ทำไมเรายังเห็นว่า"เฟค"เหมาะกับการเป็นพระเอกอยู่ล่ะ
ีพี่ก้องเป็นคนดีจริงๆ แต่มันไม่ใช่อ่ะจ็อด o22 :a5:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเน้อ
-
มั่นใจตำแหน่งพระเอกเฟคยังเหนี่ยวแม้จะโดนสั่นคลอนอย่างหนัก หุหุ (เพราะคนเขียนแง้มประตูอนาคตไว้แล้ว)เอาใจช่วยให้ไอเฟคมันหาทางออกให้กับชีวิตตัวเองสำเร็จ เรียนผูกก็ตัองเรียนแกั การจะปล่อยให้เงื่อนคลายไปเองนั้น ไม่ใช่วิธีฉลาดมีแต่จะยิ่งสูญเสียไปมากกว่านี้แล้วจะเรียกคืนก็สายไปเสียแล้ว พี่ก้องอาจจะดีจริงแต่ถ้าบีมไม่รักก็จบ อยู่ที่ว่าต่อไปบีมจะอยู่ด้วยเพราะหลอกตัวเอง เพราะสงสารหรือเปล่าเท่านั้นเอง (แบบที่ไอเฟคไมกล้าทิ้งเด็กบอสเพราะสงสารและการรักษาคำพูดโง่ๆ )ถึงคลานั้นคงเจ็บทุกฝ่าย การรักษาคำพูดมันก็ดีแต่บางที่ก็ยอมเป็นคนสัพปับในคำพูดบ้างก็ได้นะไอเฟค เวลานี้สิ่งไหนสำคัญที่สุดต้องจัดลำดับให้ดี
-
คุณ Ak@tsuKII สุดยอดมากค่ะ
สำหรับความเห็นของคุณ o13
ขอบคุณคนแต่ง :กอด1: :3123: :L1:
ที่มาต่อนิยายเรื่องนี้ให้อ่านเรื่อยๆ
นิยายเรื่องนี้สนุกมากทั้งเนื้อเรื่อง
และความเห็นของผู้อ่าน
:pig4:
-
ยุ่งเป็นยุงตีกับไปละงานนี้
เพื่อความมันใจว่ามันจะจบด้วยดี
ถึงขั้นต้องยอนไปอ่านตอนพิเศษกันเลย :เฮ้อ:
:pig4: คะ
-
จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าจะกระโดดถีบพระเอกให้ติดฝา :z6:
เเต่อ่านมาตอนหลังชักจะสงสารมันเเล้ว :m15:
เเต่หนูบีมไม่น่าลากหมวดก้องมาเกี่ยวข้องเลยอ่ะ :เฮ้อ:
เเอบสงสารหมวดก้องเเบบเบาๆ :z3:
เเล้วยิ่งเสด็จพ่อของหนูบีมรู้เรื่องของหมวดก้องกับหนูบีมเเล้วด้วยนี่ :serius2:
งานช้างเลยนะอิเฟค...ขอให้เธอโชคดีเเล้วกัน :z2:
-
พี่ก้องแมนได้โล่อ่ะพี่!!!!! >////<
มีครบแบบเฟคเทียบไม่ได้เลย
ตอนนี้ไม่อยากให้บีมกลับไปหาเฟคมากถึงมากที่สุด คนดีดีเข้ามาแล้ว เลือกพี่ก้องเถ๊อะ!!!
-
:fire: :fire: :angry2: :angry2: ชอบเรื่องนี้มากครับ อยากให้เฟคเป็นพระเอกเหมือนเดิมถึงมันจะชั่วก็เถอะ (ในนิยาย) แต่ถ้าในชีวิตจริง(สมมุติ)อยากให้ พี่ก้องเป็นพระเอก 555+ เกรียดไอ้เฟค ไม่เด็ดขาด หลายใจ ชั่ว :angry2:
-
เชียร์พี่ก้อง แมนสุดๆ
-
ทู้นี้มาม่ากันตลอด 555
ว่าแต่ไอ้ชื่อตอนนี่หมายถึงใครเนี่ย
ถ้าจะหมายถึงไอ้พี่เฟคก็ไม่น่าใช่ก็เห็นอยู่ว่ามันไม่ใช่คนอย่างนั้น
ฟันแล้วไม่เคยทิ้ง เลี้ยงดูเป็นอย่างดีทั้งบ้านใหญ่บ้านเล็ก โฮะๆๆ
หรือจะหมายถึงพี่ก้องก็ไม่น่าใช่ พี่เค้าฟันแล้วก็ไปขอ ทำให้ถูกต้องตามประเพณี(ประเพณีบ้านไหนวะ ฟันแล้วค่อยขอ)
สงสัยจะหมายถึงบีมฟันพี่เฟคแล้วทิ้ง มาฟันพี่ก้องแล้วคงกะทิ้งอีกคน555
-
เฟค,, อนาถหว่ะะะะะ
ละบีมจะจัดการชีวิตตัวเองยังไงต่อหล่ะเนี่ยย
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ
รอใจจะขาดแล้ว
-
:monkeysad: :monkeysad: กว่าจะอ่านมาถึงปัจุบันได้ ... บีมจ๋า เอาใจช่วยนะ
พี่ก้องก็ดีมาก แต่ถ้าเจอคำถามจากพ่อว่า รักแน่แล้วใช่ไหม๊ บีมจะตอบว่าไงอ่ะ อ๊ากกกกก
พี่ก้องแมนสุดๆ ทำแล้วรับ อย่าทำพี่ก้องเสียใจนะหนูบีม อ่อ แล้วเฟคมันไปโดนใครทำอะไรมาอะนั่น อะไรไม่รู้แต่ขอบอกว่า สม
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะเป็นไงต่อเนียรีบมาต่อนะ
บทเรียนที่สาสมกับเฟค
แล้วบีมจะเอาไงกับก้องล่ะ
พ่อแม่อีก :m31: :m31: :m31:
-
เริ่มสับสน ก้องดี เท่ แต่ความรู้สึกคือไม่ใช่อ่ะ
เฟค เลว เชี่ย สันดานเสีย แต่ความรู้สึก มันคือพระเอก อ่ะ
แอบเจ็บใจบีม จากตอนเก่า เออ แกง่ายเกินไปจริงๆ
-
พี่ก้องแมนมาก o13
-
จะเ็ป็นไงต่อเนี่ยย
-
รักคนที่รักเรา แต่คนที่เรารักนั้นเป็นใคร
ตัดใจยายจังเลยอะ :angry2: :angry2: :angry2: :call: :call: :call: :เฮ้อ:
-
แอบเชียร์เฟคเบาเบา><.
-
เฟคช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ
-
สงสารพี่เฟคเหมือนกัน แต่ก็...โสน้าหน้า ชิส์ๆ แต่ตามชื่อเรื่องแล้วพระเอกน่าจะเป็นพี่เฟคอยู่ดีอ่ะ(พี่ก้องดีเลิศเกินไปไม่ร้ายอ่ะเน้อออ) แต่ว่าพี่เฟคสร้างเรื่องไว้ขนาดนั้นก็สมควรแล้วที่จะเจอกับปัญหาใหญ่แบบนี้ ซึ่งจากสถานะการพี่ก้องล้ำหน้ากว่าไปแล้วทั้งเรื่องพ่อแม่ ซึ่งรับรู้แล้ว ถ้าพี่เฟคไม่ทำอะไรซํกอย่างคงไม่ได้แล้วแหละ ในเมื่อเรื่องมันเริ่มที่ตัวพี่เฟค พี่เฟคก็ต้องแก้เองให้ได้ ถึงจะหมั่นไส้พระเอกยังไงก็ เอานะ ไหนๆก็ไหนๆ(ทั้งที่ใจสวามิภักดิ์ต่อพี่ก้องไปกว่าครึ่ง :o8:) สู้ๆแร้วกันค่ะ :z2:(เชียร์ไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ ตอนนี้ หมั่นไส้ไอ้พี่เฟคเว่ย รอดูพรึดกำก่อน ชิส์ๆ)
-
บีมทำงัยดีหละที่บ้านรู้เรื่องแล้ว
-
ลุ้นตอนต่อไป....จะลงเอยยังไงเนี่ย
-
ทันซะที อิอิ หนุกดีค่าาา
บีม จะทำยังไงต่อไปเนี่ยย เรื่องชักจะยุ่งไปเรื่อยๆละ
ลุ้นกันต่อไป ^^
-
มาแปะน้องไผ่ไว้ที่หน้า26 ตามาตั้งนานที่แท้ก้อนิยายเรื่องนี้เอง สนุกมากโดนใจสุดๆๆ
-
อ่านนิยายและเป็นแฟนคลับตั้งแต่เจ้าตัวบอกว่าเอานิยายมาลงให้อ่านเรื่องนี้แนวซาดิส์
ที่ชอบแต่ ว่าอ่านไปอ่านมา งงๆๆกับตัวละครที่เข้ามามีบทบาท อย่างมากมมาย จริงอยู่ว่า
มีตอนพิเศษ มาให้อ่านในช่วงที่ผ่านมา แต่คงเป็นเพราะว่าน้องไผ่อยากให้เห็นความเป็นไป
และความเปลี่ยนแปลง กรรมของการกระทำของตัวละครของแต่ละตัว เริ่มจากบีมเลยนะครับ
*** บีมเป็นคนที่มองโลกในแง่บวกและเป็นคนที่เข้มแข็ง ถูกกระทำทุกอย่างทั้งโหดร้ายและ
ทารุนทั้งทางร่างกายและจิตใจ แต่ใช้ความดีและการอโหสิให้ แต่ผลกรรมนั้นกลับไม่ช่วยอะไร
บีมได้เลย เฟคกลับมีคนใหม่และนอกใจบีม สุดท้ายความดีจะชนะความเลวหรือเปล่า
***เฟคเป็นคนที่เอาแต่ใจ โมโหร้าย และชอบทำร้ายร่างกาย และมีเซ็กได้โดยไม่ได้เกิดจากความรัก
จริงอยู่เกย์มีเซ็กโดยที่ไม่มีความรักได้ แต่ผลของกรรมนั้นยังไม่ส่งผล คนที่เจ็บคือบีมและบอส
***ส่วนกันต์ขิงนั้น จากการแก้แค้น จนกลายมาเป็นรัก มีช่วงหนึ่งที่กันต์เคยเข้าไปขอกับเฟคเรื่อง
ของบีม แต่ตอนนี้กันต์ได้รักกับขิงแล้ว ดูสมหวังดี
***หมวดก้องเข้ามามีบทบาทและแซงทางโค้ง แต่จะเป็นไปแบบไหนละ รักหรือว่าแค่อยากลอง
หรือว่าเห็นบีมใจง่าย
***สรุปน้องไผ่ จะว่าไงครับ จะให้ตัวละครจบแบบไหนเอ่ย รัก 4เส้าหรือว่าให้ก้องกับบอสสมหวัง
และให้บีมกับเฟคคืนกลับมา
***รีบกลับมาดำเนินการด่วนนะ ตอนแรกกะว่าจะให้นิยายนี้จบแล้วค่อยมาอ่านแต่อดใจไม่ไหว
เลยต้องเข้ามาอ่านสุดท้าย ยังไม่จบ แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
*** เสียใจมากกกกกก :o12:ที่บีมผิดหวังตลอด
-
อ่านๆไปเริ่มคิดว่าที่เราเข้าใจว่าเฟคเป็นพระเอกมาตลอดเนี่ย มันจริงรึเปล่า
หรือว่าพี่ก้องเป็นพระเอก อาจจะเพิ่งมา (ออกฉากซะช้าเลยนะ - -)
ทำไมเฟคต้องเลี้ยงดูบอสขนาดนี้ด้วยอ่า ทีแรกก็พอเข้าใจนะคะ อาจจะแค่อยากลองของใหม่
แต่นี่ไม่ใช่และ ขนาดบีมให้เลือก ยังเลือกไม่ได้เลย กำจริงๆ
เราแอบเคืองบีมเรื่องนึงนะ ที่ปล่อยตัวกะพี่ก้องอ่ะ -*-
จริงๆพี่ก้องก็ไม่ผิดหรอก ต่างคนต่างทำไปเพราะอารมณ์ล้วนๆ เหอๆๆ
ตอนล่าสุดพี่ก้องก็ไปบอกพ่อบีมแล้ว (แสดงความแมนเกินพระเอก 555)
แล้วทีนี้จะลงเอยกันยังไงเนี่ย
-
รออยู่นะครับ
-
แอบหายไปนาน นะเนี่ย :L2:
-
รออยู่นะค่ะ
:call:
-
ส่อเค้าวุ่นวายจังเลย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เลือกเชียร์ไม่ถูก
-
แอบมาทวงเบาๆ
อยากรู้นะว่าบีมจะเอายังไง :z1:
-
สวัสดีชาวโลกทุกท่าน ไม่ได้แวะมาทักทายนานมาก แต่วันนี้ที่แวะมาทักทายได้ก็เพราะว่ามีเรื่องจะบอกกล่าวกันนะครับ เรื่องที่ว่าก็คือ ช่วงนี้อาจจะลงนิยายทุกเรื่องช้าลงเพราะว่าเนื้อเรื่องที่มีอยู่หายไปกับสายน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทำใจมานานแต่ก็ไม่ได้สักที อย่างไงก็ขอให้ช่วยรออ่านด้วยนะครับ ทำใจได้เมื่อไรจะมาแต่งให้อ่านต่อกันอีกรอบ :m15: :monkeysad: :monkeysad:
-
o22 อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :a5:
-
ทำใจ ทำใจ
สู้!
-
รับทราบค่ะ รอได้ขอแค่ไม่หายไปก็พอ
-
รับทราบด้วยความเห็นใจและเข้าใจคนเขียน
แต่คนอ่านก็อด :monkeysad:ไม่ได้จ้ะ
-
เป็นกำลังให้นะคร๊ะๆ ๆ
สู้ๆ ๆ ๆ ค่ะ :L2:
อย่าท้อนะคร๊ะๆ ๆ ทุกคนเป็นกำลังใจให้เสมอ
ยังไงก็ติดตามผลงานอยู่นะคร๊ะ
:bye2: :bye2:
-
สู้ๆนะ คนอ่านก็กำลังอ่านในน้ำ :jul3:
ปล. ยังเชียร์เฟคอย่างเบาๆ :m17:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:m28: แล้วเป็นตอนรถไฟชนกันได้ไงอ่ะ....ไมเราหาตอนนี้ไม่เจออ่ะ :m28:
-
:o12: :o12: :o12:
-
สู้ๆนะครับ
-
ว่าไงว่าตามกันคะ
-
รอๆๆๆๆๆ
-
งั้นคงรอต่อไป.......ไม่สวัดดีชาวโลกได้ไหมจ๊ะเหมือนเป็นควายยังไงไม่รู้ 55555 รอเหมือนเดินจ้า....รีบมาต่อแล้วกันนะ
-
เริ่มจะไม่ประทับใจกับความสัมพันปบบนี้แล้ว :m16:
-
เข้ามาแล้ว งง งง :m28:
แล้วก็ออกไปแบบ งง งง :m28:
-
รถไฟชนกันตรงไหน ทำไมผมไม่เห็นเลยฮะ :serius2:
-
คนเขียน คนอัพ เบลออ คนอ่านเลย งงงงงงง
-
ไหนอ่าาาาาาาาาาาา :sad4:
แล้วคุณคนเขียนอัพชื่อหัวทำไมอ่า
ไอ้เราก็นึกว่าอัพ ที่แท้มันหายไปกับสายน้ำนั่นเอง :เฮ้อ:
:z3: อีกนานเลยนะสิกว่าจะได้อ่าน มาต่อก่อนได้ไหมไม่ได้อ่านานและอ่า :z13:
-
คือเข้ามาแล้ว งง ว่า ตอนล่าสุดหายไปไหน
-
ตอน รถไฟชนกัน มันอยู่ไหนอ่ะ งือๆๆ
-
:seng2ped:สงสัยรถไฟมันยังไม่ชนกันหรือเป่า
-
เอาหัวตอนมาทิ้งบอมไว้ แล้วหายไป ฟริ้วววววว!!
-
:3123: ผู้แต่ง : เรื่องสนุกมากๆครับ
จะรอติดตามอ่านนะครับ
:a5: พระเอก:เมียเป็นสิบๆแล้ว นายเอก: ผัวสามแล้วนะ ...ยังไงก็อยากให้คู่กันอยู่จริงๆ
ชอบ กันต์กับขิงที่..ซู้ดดดด เจอคู่นี้ทีไร ++1 ทันที ขอบคุณครับ
-
แล้วสรุปรถไฟหายไปไหน
-
ชอบตอนนี้สุดๆ รถไฟชนกันโครมเบ้อเร่อเลย
-
เปลี่ยนพระเอกค่ะ อิอิ
เฟคเลวไปง่ะ :-[
-
จ่ะ รอก็รอ อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว ... รอได้ แต่อย่ามาช้ามากนะ :L2:
-
อย่าเพิ่งงนะครับมาต่อให้ด่วนเท่าที่จะทำได้แล้ว ตอนนี้ก็เอาไปอย่างเยอะเลยนะครับ แล้วตอนต่อไปก็จะเร่งสปีดให้เร็วขึ้นเนื้อเรื่องก็จะไปเร็วขึ้นด้วย เรื่องมันจะได้จบเร็วขึ้น เพราะว่ามีคนเริ่มเบื่อแล้ว
การที่เรารู้ชะตากรรมชีวิตของตัวเองที่ว่าอาจจะเจอกับอะไรบ้างในไม่กี่วันข้างหน้าทำให้ผมรู้สึกเป็นกังวลตลอดเวลา จนคนรอบๆตัวสังเกตได้ ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะว่าอย่างไงบ้างกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมเองก็ไม่กล้าโทรไปหาท่านทั้งสอง แค่ได้ยินว่าแม่ล้มทั้งยืน พ่อโกรธมากจนซ้อมพี่ก้องจนน่วมไปทั้งตัวเมื่อรู้ว่าผมกับพี่ก้องเป็นอะไรกัน แค่นี้ก็ทำให้ผมไม่กล้าที่จะยกหูโทรศัพท์โทรไปพูดหรืออธิบายเรื่องราวที่มันเกิดขึ้น และถ้าท่านทั้งสองรู้ว่าพี่ก้องไม่ใช้ผู้ชายคนแรกที่ผมเข้าไปพัวพันด้วย ไม่รู้ว่าท่านจะโกรธมากไปกว่าเดิมหรือเปล่า
หลังจากที่ผมสำรวจร่องรอยตามตัวของพี่ก้องจนเป็นที่พอใจแล้วพี่ก้องก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปรื้อค้นกระเป๋าเพื่อที่จะได้เอาเสื้อผ้าของพี่ก้องใส่เข้าไปในตู้เสื้อผ้าของผม ผมเพียงได้แต่นั่งดูเฉยๆ เพราะเพียงแค่ผมขยับตัวจะไปช่วย พี่ก้องก็สั่งห้าม
“บีม...นั่งเฉยๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่จัดการเองแค่นี้เองสบายมาก”
พี่ก้องพูดพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ โชว์เขี๊ยวเล็กๆ ที่ริมฝีปากด้วย ตามฉบับคนอารมณ์ดี พี่ก้องทำทุกอย่างได้รวดเร็วและเป็นระเบียบสุด ๆ สมกับที่เป็นทหาร ดีแล้วที่ผมไม่ไปช่วย ถ้าผมไปช่วยมันอาจจะช้ากว่านี้ก็ได้
“พี่ขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะครับบีม”
พอพี่ก้องพูดจบก็หายเข้าไปในห้องน้ำเลย ปล่อยให้ผมนั่งอยู่บนเตียง แล้วผมก็กลับเข้ามาสู่โลกของความกังวลขึ้นมาอีกครั้ง นิสัยที่ผมแก้ไม่หายสักทีเวลามีปัญหา ผมจะกังวลและคิดมากถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นและส่วนมากผมก็จะคิดมากเกินความจริงไปมากด้วย ขณะที่ผมกำลังคิดเป็นกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็มีแขนอุ่นๆ สีคล้ำๆ เข้ามาโอบกอดผมจากด้านหลัง ผมไม่ต้องหันหน้ากลับไปมองว่าแขนคู่นี้เป็นของใคร ผมก็บอกได้เพราะในห้องนี้มีเพียงผมกับพี่ก้องเท่านั้น ส่วนน้องชายของผมมันยังไม่ยอมกลับมาเลยครับไม่รู้ว่าบีทมันไปหาของกินถึงไหน แถมพี่ก้องแกไม่กอดเปล่าพี่ก้องแกยังเอาหน้าของเขามาเกยอยู่บนไหล่ของผมปล่อยน้ำหนักของตัวพี่เขามาอยู่บนไหล่ของผม พร้อมกับพูดอยู่ข้างๆ หูของผมว่า
“บีม...เป็นอะไรไปครับ...ไม่สบายใจเรื่องอะไรบอกพี่ได้นะครับคนดี บีมลืมไปแล้วหรือครับว่าเราเป็นอะไรกัน ไม่ว่าบีมจะสุขหรือทุกข์พี่ก็พร้อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับบีมนะครับ”
พี่ก้องถามผมหลังจากที่พี่ก้องออกมาจากห้องน้ำ แต่ออกมาตอนไหนผมเองก็ไม่รู้เพราะว่าผมมั่วแต่กังวลกับเรื่องของตัวเองอยู่ แม้แต่ตอนที่พี่ก้องมานั่งด้านหลังผม ผมก็ยังไม่รู้เลย ถ้าพี่ก้องไม่เข้ามากอดผม ผมเองก็คงลืมไปแล้วว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว พี่ก้องคงมองเห็นความกังวลของผมจนพี่เขาก็คงกังวลตามผมไปด้วย
อันที่จริงที่พี่ก้องพูดมามันก็ถูกแต่ผมเป็นคนที่พูดไม่ออกเอง เพราะสถานะที่มันเปลี่ยนไปรวดเร็วจากพี่น้องกันธรรมดากลายมาเป็นพี่น้องท้องชนกันไปแล้ว เพราะอารมณ์ชั่ววูบของผมเองแท้ๆ
“ผม...”
“บีมกังวลเรื่องของเราเหรอครับ”
ผมพยักหน้าให้กับพี่ก้อง สุดท้ายผมก็ต้องยอมรับกับพี่ก้องเพราะสายตาซื่อๆ คำถามที่แสดงความห่วงใยและมันคงไม่มีความสำคัญที่จะปิดพี่ก้องหรอกครับก็อาการของผมมันออกขนาดนี้ และอีกอย่างพี่ก้องอาจจะมาช่วยให้ความกังวลของผมลดลงได้ได้
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ...อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิดครับ พี่จะยืนอยู่ข้างๆ บีมตลอดไปครับ”
พี่ก้องพูดพร้อมกับจูบที่แก้มผมเบาๆ แต่หนักแน่นดังคำสัญญาที่จะให้ไว้กับผม ผมก็คงทำได้อย่างที่พี่ก้องบอกเท่านั้นครับ มันเป็นเรื่องในอนาคตใครจะไปรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แม้ปากจะบอกกับพี่ก้องว่าผมไม่คิดอะไรแล้วแต่ในใจของผมก็ยังแอบกังวลอยู่ แต่เพื่อความสบายใจของพี่ก้องผมจึงพยายามยิ้มเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ก้อง จนบีทมันกลับเข้ามาตอนดึกๆ นั้นแหละครับผมจึงมีเวลาได้คุยกับน้องอีกรอบโดยที่ไม่มีพี่ก้องอยู่ด้วยเพราะพี่ก้องบอกว่าจะออกไปหาซื่ออะไรมาให้ผมกิน แต่พี่ก้องเองเขาก็คงรู้ว่าผมอยากจะคุยกับบีทมันเป็นการส่วนตัวมากกว่า พี่ก้องจึงหาเรื่องออกไปข้างนอก
พอพี่ก้องออกไปจากห้องผมจึงลากให้บีทมันเข้าไปในห้องเพื่อคุยถามข่าวให้ชัดเจนจะได้เตรียมตัวรับสถานการณ์ได้ถูกต้อง
“โอ๊ยยยยย...พี่บีมเบาๆ ผมเจ็บ”
บีทมันร้องออกมาจึงทำให้ผมรู้สึกตัว ด้วยความที่ผมใจร้อนผมจึงลากน้องมาอย่างแรง พอบีทมันร้องออกมาจึงทำให้ผมผ่อนแรงลง
“เออ..พี่ขอโทษแล้วกัน พี่ใจร้อนไปหน่อย”
“งั้นไม่เป็นไร แต่พี่บีมจะรีบร้อนอะไรมากมายขนาดนี้มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอ”
“ก็เรื่องของพี่กับพี่ก้องไง บีทแกเล่ามาให้ละเอียดเลยนะหลังจากที่พี่ก้องเข้าไปหาพ่อวันนั้นแล้วมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก แล้วพ่อกับแม่ว่าไงบ้าง”
“โอ๊ย...พี่บีมค่อยๆ ถามที่ละเรื่องก็ได้ผมตอบไม่ทัน...แล้วพอผมตอบเสร็จพี่บีมก็ต้องตอบคำถามผมบ้าง”
“เอ่อ...ก็ได้มีต่อรองนะแก งั้นเอาเรื่องที่พี่ก้องเข้าไปหาพ่อวันนั้นแล้วมันเกิดอะไรขึ้นอีก พี่ก้องถึงช้ำไปทั้งตัว”
“ฮัดแน่...รู้ได้ไงว่าพี่ก้องช้ำไปทั้งตัว ทำอะไรกันตอนผมไม่อยู่”
บีทมันยิ้มๆจนทำให้ผมรู้สึกเขินขึ้นมา จนรู้สึกว่าหน้ามันร้อนไปหมด
“ไม่ต้องมายิ้มเลยไม่ได้ทำอะไรกันโว๊ย...แค่ดูรอยเฉยๆ”
“จริงอ่ะ...แล้วทำไมหน้าแดง”
ไอ้นี่ลามปามไปเรื่อย ผมจึงทุบมันไปทีเพื่อแก้เขิน
“โอ๊ย...พี่บีมโหดว่ะ คนอะไรเวลาเขินถึงดุขนาดนี้ แล้วกับพี่ก้องทำอย่างนี้หรือเปล่าอ่ะชักรู้สึกสงสารพี่ก้องเสียแล้ว”
“บีทแกอย่ามานอกเรื่องได้ป่ะ รีบเล่ามาเร็วคนอยากจะรู้จะตายอยู่แล้ว”
ผมรีบพูดตัดบทก่อนที่งานมันจะเข้าตัวเองไปมากกว่านี้แต่บีทมันก็ยิ้มกวนตีนผมอีกรอบจนผมเงื้อมมือขึ้นเตรียมทุบมันนั้นแหละมันจึงเริ่มพูดได้ กว่าผมจะรู้เรื่องได้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
บีทมันบอกว่าหลังจากพี่ก้องเข้าไปหาพ่อ แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นว่าพี่เขารู้สึกอย่างไงกับผมแล้วตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ก้องไปถึงขั้นไหนแล้ว พ่ออึ้งไปพักหนึ่งก่อนที่พ่อจะลุกขึ้นมาสวนหมัดเข้าที่หน้าของพี่ก้อง พี่ก้องก็ยอมให้พ่อผมทั้งต่อยทั้งเตะอยู่อย่างนั้น จนพ่อเหนื่อยแล้วหยุดไปเอง พี่ก้องลุกขึ้นมาแล้วคลานเข้ามาแล้วกราบที่เท้าของพ่อผมแล้วยืนยันว่าพี่ก้องรักผมจริงๆ แล้วเรื่องทั้งหมดก็เกิดจากที่พี่ก้องเป็นคนเริ่มก่อน ผมไม่ผิดอะไรเลย พี่ก้องขอพ่อว่าอย่าโกรธผมเลย พี่เขายอมรับความผิดทั้งหมดในครั้งนี้เพียงคนเดียว ยิ่งได้ยินผมยิ่งรู้สึกแย่มากกว่าตอนที่ได้ยินเรื่องคราวๆ เสียอีก
“เป็นไง...พี่บีมซึ้งกับความแมนของพี่ก้องจนจะร้องไห้เลยหรือไง”
ไอ้เด็กบ้าทักซะคนกำลังอินถึงกับอินไม่ออกเลย ซึ้งจริง..แต่ที่จะร้องเพราะว่าสงสารพี่ก้องตั้งหากที่ไม่เคยรู้เลยว่าตกเป็นเครื่องมือของคนชั่วๆ อย่างพี่มัน
“ไม่ได้ร้องโว๊ย..เล่าต่อไปเลย อย่านอกเรื่อง
บีทมันเล่าต่อว่า พอพี่ก้องทำอย่างนั้นพ่อผมจึงเงียบแต่ที่เงียบไม่รู้ว่ายอมรับหรือเหนื่อยจนพูดไม่ออกก็ไม่รู้ ผมล่ะอดขำกับความคิดของน้องชายผมไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ พ่อไม่มองแม้แต่หน้าของพี่ก้อง จนแม่ที่เป็นลมลุกขึ้นมาแล้วไล่ให้พี่ก้องกลับไปก่อนแล้วค่อยมาพูดกันวันหลังว่าจะเอาอย่างไงกับเรื่องที่ แต่ บีทเองมันก็ไม่รู้ว่าพ่อคิดอย่างไงกับเรื่องนี้ พ่อไม่พูดอะไรขึ้นมาอีกงานพ่อก็ขอลาหยุด ได้แต่เดินไป เดินมาอยู่ในบ้านไม่พูดจากับใคร บางที่พ่ออาจจะรู้สึกโกรธที่ผมมันเลว ทำให้พ่อขายหน้าก็เป็นไปได้ แล้วพ่อจะมองหน้าใครได้ ลูกชายเป็นเกย์ แถมยังมามีความสัมพันธ์กับลูกน้องในบังคับบัญชาของตัวเองอีก
จนวันรุ่งขึ้นพ่อก็ไปทำงานและกลับมาตอนเย็นพร้อมพี่ก้องที่ขับรถมาให้พ่อ เรื่องของผมกลายเป็นประเด็นร้อนในอาหารค่ำมือนั้น พ่อบอกว่าจะเข้ามาคุยกับผมที่กรุงเทพในวันหยุดที่จะถึงนี้และส่งให้บีทมันเข้ามาพร้อมกับพี่ก้อง โดยที่บอกว่าให้มาเฝ้าผมไม่ให้หนี ไปไหนได้ แต่บีทมันบอกว่าพ่อเขาคงกลัวพี่ก้องจะมามีอะไรผมอีกตะหาก ไม่รู้จะหวงอะไรหนักหนา บีทมันเริ่มกวนตีนผมอีกรอบ แต่ผมไม่สนใจมันแล้ว เพราะมันกวนตีนเกิน ยิ่งมันรู้ว่าผมกังวลมากเท่าไร มันยิ่งลีลาในการเล่า
“แล้วแม่ว่าไงบ้างล่ะบีท”
ผมถามถึงแม่บ้าง ผมแคร์ทั้งสองคนนี้มากและยังพวงไอ้บูมพี่ชายของผมกับบีท ใครจะว่าอะไรผมไม่สนใจ ผมสนใจแค่คน 4 คนนี้ที่สุด
“แม่เหรอพี่บีม...แม่ก็เฉยๆ แม่ไม่พูดอะไรแต่ไม่อาการหนักเท่าพ่อ แต่แม่คงตกใจที่อยู่ดีๆ ก็มีคนมาขอลูกชายของแม่ และถ้าคนที่มาขอจะไม่ใช้ผู้ชาย แม่ก็คงไม่ตกใจ”
บีทมันหยุดพูดนิดหนึ่งก่อนที่มันจะพูดว่า
“แม่เป็นครูมั้งพี่บีม แม่เลยรับเรื่องราวต่างๆ ได้ง่ายกว่าพ่อเยอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่มาพี่ก็ถามแม่เองแล้วกัน แม่กับพ่อนะรักพี่บีมมากกว่าใครในบ้าน ถ้าพี่บีมว่าอย่างไง พ่อกับแม่ก็คงยอมรับทั้งนั้นแหละ พี่บีมไม่ต้องกังวลไปหรอก”
ผมตบหลังบีทมันเบาๆเพื่อแสดงความขอบใจที่มันให้กำลังใจผม
“แต่พี่บีมอย่าเพิ่งดีใจไป ปัญหาของพี่ไม่ได้อยู่ที่พ่อกับแม่หรอก แต่อยู่ที่พี่บูมตั้งหาก”
“ห่ะ...ไอ้บูมมันรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ แล้วมันมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”
“ไม่เกี่ยวได้ไงพี่บีม พี่จำตอนที่พวกพี่เรียนกันอยู่ มอปลายได้หรือเปล่า”
แล้วผมก็เริ่มหน้าสลดลงอีกรอบหลังจากเริ่มยิ้มออกมาได้จริงด้วยถ้าไอ้บูมมันรู้เรื่องนี่ พี่ก้องมีหวังแย่แน่ แต่แย่ยังไงเดี๋ยวรู้กัน
“แล้วมันรู้เรื่องได้ไง..ใครบอกมัน”
ผมถามบีทมันอีกรอบ
“ก็พ่อไงโทรไปบอกพี่บูม พี่บูมเลยจะมาด้วยพอดีพี่บูมเขาฝึกเสร็จพอดี โรงเรียนให้หยุดสองอาทิตย์พอดี พี่บูมเลยจะตรงจากนครนายกมาที่กรุงเทพเลย คงจะมาถึงพร้อมๆ กับพ่อนั้นแหละ เสร็จแน่พี่บีม”
ไอ้บูมมันเป็นพี่ชายของผมครับ แต่ด้วยอายุที่ห่างกันเพียงปีเดียว ผมกับมันเลยสนิทกันเหมือนเพื่อนกันมากกว่าพี่น้อง ผมไม่เคยเรียกมันว่าพี่สักครั้ง แต่มันก็ไม่เคยสน มันบอกว่าผมจะเรียกมันว่าอะไรก็ได้ตามใจมึง
ไอ้บูมมันนิสัยเลวครับ เชี๊ยตัวเป็นๆ นี่แหละมันนะนักเลงประจำโรงเรียนมีเรื่องชกต่อยประจำ จนแม่ที่เป็นครูอยู่ที่นั้นยังเอาไม่อยู่ แต่ข้อดีของมันก็มีครับ มันรักน้องมากใครจะมาแตะต้องผมสองคนไม่ได้ โดยเฉพาะผม และไอ้ความที่มันรักน้องมากจนเกินไปจึงทำให้เกิดเรื่อง ตอนนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งมาจีบผมครับพอไอ้บูมมันรู้เรื่องมันเลยยกพวกไปไปกระทืบเขาจนต้องนอนโรงพยาบาล พ่อแม่ฝ่ายนั้นจะเอาผิดครับแต่พ่อเขาไปจัดการให้เสียเงินไปหลายตังค์ พ่อจึงเรียกมันไปคุยกันสองคนนานมาก ผมกับบีทก็นั่งรอว่าพ่อจะว่าอย่างไง สามชั่วโมงผ่านไป พ่อเดินออกมาจากห้องโดยที่มีไอ้บูมเดินตาแดงออกมาแต่ไม่มีใครพูดอะไร ผมพยายามไปถามมันแต่ไอ้บูมมันบอกแต่ว่า
“เรื่องนี้มึงไม่ต้องรู้หรอก มึงแค่จำไว้กูรักมึงมากกว่าใคร แล้วกูจะไม่ยอมให้ใครมาหลอกมึงง่ายๆ หรอกบีม”
ผมเกือบซึ้งกับมันอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ได้ยินสิ่งที่มันพูดต่อมา
“เชี๊ยเอ๋ย...บีมมึงไม่น่าเกิดมาน่ารักเลยเลยต้องลำบากกูต้องมาคอยหวงมึงด้วย”
สัด.....ความผิดกูอีกที่เกิดมาหน้าตาดีเลยมีแต่คนสนใจ
แล้วปีต่อมาไอ้บูมก็ย้ายออกจากโรงเรียนเดิมเข้าไปอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร มันไปอยู่ที่นั้นทำให้มันนิสัยดีขึ้นมากกว่าเดิมครับ แต่ไอ้ความหวงน้องยังเหมือนเดิม แต่จะมีมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำเพราะกว่าที่มันจะกลับมาเจอผมแต่ล่ะครั้งมันนานมากครับ ผมภาวนาว่าอย่าให้มันมาบ้าก็พอแล้ว
“เอาล่ะพี่บีท ผมตอบคำถามของพี่ไปแล้ว ตาพี่ต้องตอบผมบ้างแล้วล่ะ”
ผมมองหน้าน้องผมนิดนึง ผมพอจะเดาได้ว่าบีทมันจะถามเรื่องอะไร
“แล้วแกอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องของพี่กับพี่เฟคไง...ทำไมเรื่องราวมันถึงกลายมาเป็นอย่างนี้ ผมเองงงไปหมดตอนที่พี่ก้องเข้าไปหาพ่อ พี่บีมพอจะเล่าเรื่องให้ผมเข้าใจได้ไหมครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่กับไอ้เฟคจบกันแล้วก็เท่านั้นเอง”
บีทมันมองหน้าผมนิดนึง แต่มันไม่พูดอะไรหลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องต่างๆ ที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องของไอ้เฟคอีก จนมีเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องผมจึงหยุดพูดแล้วเดินไปเปิดประตูเพราะผมคิดว่าพี่ก้องกลับมาแล้ว
“รองเท้าใครอ่ะบีม พี่เห็นวางอยู่หน้าห้องเต็มไปหมดเลย”
เป็นไอ้เฟคนั้นเองที่เป็นคนมาเคาะห้องของผม ผมมั่วแต่กังวลเรื่องของพ่อกับแม่จนลืมไปว่า ไอ้เฟคมันจะต้องมาหาผมทุกวันตอนเย็น และเมื่อกี้ผมก็เพิ่งบอกกับน้องไปว่าผมกับมันเลิกกันแล้ว แล้วทำไมมันถึงมาหาผมอยู่อีกล่ะ...แล้วผมจะตอบคำถามของน้องผมว่าอย่างไง
“ใครมาเหรอบีม”
เมื่อผมไม่ยอมตอบเพราะกำลังอึ้งอยู่ ไอ้เฟคมันก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง ผมคิดว่า ถ้าผมไล่ให้มันกลับไปตอนนี้มันจะทันไหม...ผมคิดในใจ แต่ผมช้าไปแล้วเพราะบีทมันเดินออกมาจากห้องพอมันเห็นไอ้เฟคมันก็ยกมือไหว้แต่สายตาของมันมีคำถามอยู่ในนั้น
“อ้าว....บีทมาเหรอบีมแล้วทำเป็นอึ้งไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก......บีทมาเมื่อไรแล้วจะมาอยู่กี่วันพี่พาไปเที่ยวเอาป่ะ”
พอไอ้เฟคเห็นน้องชายผม มันก็เดินเข้าไปในห้อง ไอ้ไร้มารยาทเจ้าของห้องยังไม่ได้บอกให้มันเข้าไปได้เลยมันก็เข้าไปเอง แถมมันยังชวนน้องผมไปเที่ยวอีก แล้วไอ้สถานที่เที่ยวของไอ้เฟคก็รู้ๆ กันอยู่ว่าเป็นที่แบบไหน มันจะชวนให้น้องผมเสียคนเหมือนมัน บีทเองมันก็ยิ้มๆ
“มาทำธุระให้พ่อกับแม่ครับพี่เฟคอีกสองสามวันก็คงกลับแล้ว”
“อ๋อ..มาธุระให้คุณลุงคุณป้าเหรอ...แล้วเรื่องไปเที่ยวล่ะไปหรือเปล่าพี่พาไป นานๆ จะได้เข้ามากรุงเทพไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ดีกว่าครับพี่เฟค”
ปากน้องผมมันบอกว่าไม่..แต่สายตามันเนี๊ยอยากไปใจจะขาดแต่มันคงเกรงใจผม บีทมันเลยปฏิเสธไป
แสงไฟสลัวเข้ากับบรรยากาศยสมค่ำคืน เสียงเพลงที่ดังกระทบโสตประสาททำให้รู้สึกตื่นตัวจนอยากทำให้ลุกขึ้นไปขยับร่างกสยตามจังหวะเสียงเพลงนั้น ยิ่งถ้ามีแอลกลอฮอล์เป็นผู้ช่วยแล้ว มันยิ่งทำให้ค่ำคืนนี้ยิ่งสนุกมากขึ้น แต่นั้นมันเป็นบรรยากาศของคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ความรู้สึกของผมมันต่างออกไปจากนั้นเยอะ
ไม่ต้องสงสัยไปหรอกครับว่าผมมาอยู่ที่ไหนถ้าไม่ใช่ร้านที่เขาขายเหล้าพร้อมเต้นไว้อาลัยกับชีวิตฟรีๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคนข้างๆ ที่ทำหน้าตาไม่ทุกข์ไม่ร้อนเมื่อผมสงสายตาไปให้ล่ะก็ผมไม่มีวันมาที่นี่พร้อมกับคนพวกนี้ได้หรอก
และเหตุที่ทำให้ผมต้องมาอยู่ที่เพราะว่าน้องชายสุดที่รักของผมนั้นแหละมันอยากมา หลังจากที่มันปฎิเสธไอ้เฟคไป ผมก็โล่งใจว่าผมจะไม่ต้องออกมาข้างนอกทั้งๆ ที่มีความกังวลอยู่ในใจ แต่พ่อพระเอกขี่ม้าขาวก็เข้ามาพอดี พี่ก้องแกได้ยินเรื่องไปเที่ยวกัน แกก็รีบเสนอตัวอยากไปด้วยทันที โดยที่พี่ท่านไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสายตาอีกสองคู่ที่มองมาทางพี่ เขาอย่างไม่ค่อยชอบใจ จะมีเพียงบีทเท่านั้นแหละครับที่ตาเป็นประกายด้วยความดีใจ
ส่วนไอ้เฟคมันตาเขียวขึ้นมาทันที เอ่อ..อันที่จริงมันก็เริ่มเขียวตั้งแต่ที่พี่ก้องเปิดประตูห้องเข้ามาแต่ผมไม่ต้องแนะนำกันมากครับเพราะสองคนนี้เขารู้จักกันอยู่แล้วก็เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เพิ่งเจอกัน
ส่วนผมนะไม่อยากออกไปไหนโดยเฉพาะมีไอ้เฟคไปด้วย ผมจึงลากพี่ก้องเข้าไปคุยกันสองคนในห้อง โดยที่มีสายตาอีกสองคู่เช่นกันมองตาม ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ผมไม่ไปด้วยนะพี่ก้อง”
“อ้าว..ทำไมล่ะครับบีม...ไปเถอะน่าสนุกออก”
“ผมไม่มีอารมณ์อยากไปนะซิครับอีกสองวันพ่อกับแม่จะมาแล้ว”
“โถ..อย่ากังวลไปซิครับ พี่บอกแล้วไงว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะยืนอยู่เคียงข้างบีมเอง วันนี้ก็ออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้างซิครับ อีกอย่างถือว่าพาบีทมันไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาด้วย นานๆ บีทมันจะได้มากรุงเทพสักครั้ง นะถือว่าไปเพื่อน้องไปเพื่อพี่นะครับ”
และด้วยจนปัญญากับเหตุผลของพี่ก้องผมจึงมานั่งท่ามกลางบรรยากาศมาคุอย่างนี้ไงครับ
ข้างซ้ายเป็นไอ้เฟค ที่แม้ว่าจะเปลี่ยนสถานที่แล้วตาหน้าของมันก็ยังบูดอยู่เหมือนเดิม ข้างขวาก็พี่ก้องที่ทำหน้าไม่รู้สึกต่อบรรยากาศที่แปลกๆ พี่ก้องแกก็กระดกเหล้าเข้าปากได้อย่างต่อเนื่อง ทางด้านหน้าผมก็คือน้องชายผมเองที่กำลังสนุกอยู่กับเสียงเพลงและสายตาจากสาวๆ ที่ขยันขยิบตาส่งมาให้เรื่อยๆ และก็ยังมีเผื่อแผ่มาหาคนข้างๆ ผมด้วย ก็ไอ้เฟคนั้นแหละครับ แต่มันไม่สนใจ ส่วนผมนะหมดโอกาศครับไม่มีใครกล้าส่งสายตามาให้หรอกครับ เพราะมีคนมาคุมครับไม่คุมเปล่ายังเอามือมาโอบเอวผมไว้อีกแค่นี้โอกาสเกิดของผมก็หมดแล้ว แต่สิ่งที่ผมสังเกตได้ว่าทั้งไอ้เฟคและพี่ก้องสองคนนี้ไม่เคยคุยกันตรงๆ ถ้าจะคุยก็จะผ่านทางผมหรือไม่ก็น้องชายผม
สุดกท้ายพอดึกหน่อยบีทมันก็ขอผมลุกขึ้นไปเต้นอยู่หน้าเวทีกับสาวที่ขยันส่งสายตามาให้น้องผมนั้นแหละ แต่ก่อนน้องผมจะลุกออกไป ผมก็เรียกน้องผมมาหา
“เอานี่ไปด้วยนะบีท...”
ผมส่งสิ่งของบางอย่างที่จำเป็นสำหรับผู้ชายให้น้องของผมเพราะผมไม่แน่ใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าเมื่อน้องผมลุกออกไปจากโต๊ะ ป้องกันไว้ดีกว่า สมัยนี้แค่มองตาแล้วถูกใจกันก็สามารถพากันไปไหนต่อไหนได้ และอีกอย่างมันก็ไม่จำเป็นจะต้องหาสถานที่ให้ยุ่งยาก แค่ซอกมุมมืดตรงไหนก็ได้
พอบีมมันเห็นของที่ผมยืนให้กับมัน บีมมันก็ยิ้มครับ
“ไม่ต้องหรอกพี่บีม ผมแค่ไปออกกำลังนิดหน่อยไม่ได้คิดไปทำอะไรอย่างนั้นหรอกครับ”
“แกก็เอาไปเถอะไอ้หมาบีท”
บีทมันหัวเราะครับ ผมต้องถลึงตาใส่มันก็คนเป็นห่วงนี้ครับ
“โอ้..งไม่ต้องทำหน้าดุก็ได้พี่บีม ผมมีไว้ป้องกันตัวอยู่แล้ว”
แล้วบีทมันก็ตบที่กระเป๋ากางเกงของมันก่อนที่จะเดินหายไป รู้จักป้องกันตัวเหมือนกันนี่หว่า
“ไม่ต้องเป็นห่วงบีทมันหรอกบีม น้องมันรู้จักป้องกันตัวดี”
พี่ก้องนั้นเองครับที่มาพูดอยู่ข้างๆ หูของผม ผมก็เลยได้แต่เฉิดใส่พี่ก้องไปในถานะที่เข้าอกเข้าใจน้องชายผมมากเกินไป
นั่งกันไปได้สักพักพี่ก้องก็หายไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้เฟคตามลำพัง ยิ่งทำให้บรรยากาศมันแย่ลง ไอ้เฟคมันกินเหล้าไปเงียบๆ แต่พอพี่ก้องลุกออกไปจากโต๊ะมันก้หันมาหาผม
“บีมรักมันมากเลยใช่ไหม”
“พี่เฟคอย่าพูดมากว่ะ”
“พี่พูดมากอะไร..หรือมันไม่จริงครับเล่นนั่งกอดกันกลมกลางร้านอย่างนี้จะบอกพี่ว่าอย่างไงครับสะใจบีมแล้วใช่ไหมครับถึงได้ทำอย่างนี้กับพี่ แกล้งพี่จนสมใจแล้วใช่ไหมครับ”
ผมสาบานได้ว่าผมไม่ได้แกล้งมัน แล้วใครบอกมันล่ะครับว่ากอดกันกลมทมันก็ใส่ความผมมากเกินไป แค่พี่ก้องแกโอบเอวผมไว้เฉยๆ สมัยก่อนไอ้เฟคมันก็ทำอย่างนี้บ่อยๆ มันยังบอกเลยว่ามันแค่แสดงความเป็นเจ้าของเฉยๆ เดี่ยวคนอื่นไม่รู้แล้วจะเข้ามาจีบผม พี่ก้องแกก็คงคิดเหมือนกันมั้งครับ แต่ผมไม่อยากต่อว่ามันตอนนี้หรอกครับ ผมเองก็สงสารมันเหมือนกัน กินเหล้าจนตาแดงไปหมดแล้ว
“ผมไม่ได้แกล้งพี่นะพี่เฟค แล้วเลิกกินเถอะเหล้านะพี่เมามากแล้วนะครับ”
“พี่ไม่เมาบีมอย่าใส่ร้ายพี่ซิครับ”
ครับไม่เมาแต่นั่งตรงๆ ไม่ได้จะต้องเอนไปเอนมา พวกที่เมาแล้วไม่เคยมีใครรับความจริงกันสักคน
“ครับๆๆ ไม่เมาครับ แต่พั่หยุดกินเถอะครับผมขอร้อง”
“ได้ครับพี่จะหยุดทุกอย่างครับ พี่จะตามใจบีมทุกอย่าง พี่จะไม่ทำตัวเลวๆ อีกแล้วครับ”
ไปกันใหญ่แล้วครับไอ้เฟคเริ่มพูดมากขึ้นมาอีกแล้ว
“บีม......”
อยู่ดีๆ ไอ้เฟคก็เรียกชื่อผม พร้อมกับโน้มตัวมาใกล้ๆ ผม
“บีม...พี่ถามจริงๆ เถอะว่าพี่กับมันใครใหญ่กว่ากัน”
แค่ได้ฟังตำถามผมก็อยากจะบ้าตายๆ อยู่ดีๆ ไอ้เฟคมันก็ถามว่าของมันกับของพี่ก้องใครใหญ่กว่ากัน ถ้าไม่ใช่ไอ้เฟคตอนเมามันคงไม่กล้าถามหรอกครับ แล้วมันจะอยากรู้ไปทำไมก็ไม่รู้ เรื่องอย่างนี้ผมไม่เคยคิดเสียด้วย
“จะไปรู้หรือไงเล่า”
ผมก้มหน้าตอบมันไป อยู่ดีๆ ก็มาถามอย่างนี้ผมเลยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไงดี ก็คนมันยังมียาง....อายอยู่บ้าง
“บีมไม่รู้จริงๆ หรือครับ”
“ไอ้พี่เฟค ไอ้บ้าเมาแล้วเงียบไปเลย ใครจะไปรู้เล่าไม่เคยจับวัดนี่หว่า”
“อ้าว...งั้นพี่กับมันใครลีลาดีกว่ากันบอกได้ป่ะ....แล้วคืนหนึ่งมันได้กี่รอบ”
“ไปกันใหญ่แล้วพี่เฟคถ้าไม่หยุดถามมาก ไม่ต้องมาคุยกับผมอีกเลยนะ”
แล้วผมก็หันหลังให้มัน ผมยังได้ยินมันหัวเราะอยู่เลย ไม่รู้ว่ามันเมาจริงๆ หรือว่ามันแกล้งเมากันแน่ แล้วพี่ก้องก็หายไปเป็นชาติเลยไม่รู้ว่าไปช่วยเขาสร้างห้องน้ำอยู่หรือไง ปล่อยผมไว้กับคนบ้า
พวกผมนั่งกันอยู่อีกสักพักพี่ก้องก็ชวนพวกเรากลับ ผมจึงแยกย้ายกับไอ้เฟคแล้วกลับห้องพร้อมพี่ก้องกับน้องชายผม ดูเหมือนว่างานนี้บีทมันจะมีความสุขและสนุกมากกว่าใคร
หลังจากมาถึงห้องผมก็แยกย้ายกันทำธุระส่วนตัวก่อนที่จะเข้านอน โดยที่ผมกับพี่ก้องนอนกันบนเตียงส่วนบีทมันนอนด้านล่าง พอหัวถึงหมอนผมก็หลับทันที มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่คนข้างๆ มาลูบๆ คลำๆ น้องชายผม ผมมองหน้าพี่ก้องเพื่อบอกว่าให้พี่เขาหยุด
“หยุดนะพี่ก้องเดี๋ยวบีทมันลุกขึ้นมาเห็น”
“ไม่เห็นหรอกครับ พี่ไม่ทำอะไรหรอกแค่ขอจับนิดหน่อยเอง พี่ไม่ทำอะไรจริงๆ สาบานได้ ไม่สงสารพี่เหรอครับไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันอ่ะ”
“งั้นก็ได้ครับ”
นี่แหละผมสุดท้ายก็ต้องตามใจพี่ก้องอีกครั้ง จนเสียไปคนล่ะน้ำ แต่เสร็จกันแค่ภายนอกนะครับเพราะกลัวบีทมันจะลุกขึ้นมาเห็น แต่ผมก็ต้องกลั้นเสียงไว้เต็มที่ หลังจากที่พี่ก้องแกได้ตามความต้องการแล้ว พี่ก้องก็นอนกอดผมจนหลับไปด้วยกันนั้นแหละครับ
-
สงสารพี่ก้องล่วงหน้าอ่ะค่ะ
คิดว่ายังไงเฟคก้อคงเป็นพระเอกอ่ะ
:กอด1: :L2:
-
:เฮ้อ: เฟคก็ยังเป็นเฟค
-
อีรุงตุงนักกันจริง ๆ :angry2:
-
เรื่องราวทั้งหลายแหล่มันพันพัวยุ่งยั่งอีรุงตุงนังยิ่งขึ้นนี่ ก็เพราะบีมนะที่ทำให้ยุ่งขึ้น
สงสารก้องว่ะ ที่บีมดึงมาให้ร่วมเหตุการณ์นี้ด้วย
สงสัยก้องคง "เจ็บนี้อีกนาน เจ็บนี้ไม่ลืม" ทั้งเจ็บตัวจากฝีมือพ่อ(ขออย่ามีฝีมือบูมเพิ่มเหอะ)
และคงเจ็บเพราะรักบีม + เสียใจที่บีมใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นเฟคด้วย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:angry2: :angry2: :angry2: เฟคมันเลว ทำไมหวงก้างมากเหรอ??? กระดูกที่ส่งเสียไว้นั่งคอตั้งรออยู่ก็มีรีบกลับไปแทะซะสิ จะได้ไม่เหงาตามรังควานคนที่ตอนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนอื่น ที่มันเป็นแบบนี้ก็ทำตัวเองทั้งนั้น สิ่งที่ควรแสดงรับผิดชอบดันไม่ทำ เห็นแก่ตัว สามัญสำนึกต่ำ แต่ความหน้าด้านสูงมาก ขอนับถือ เลวหาที่เปรียบไม่ได้ ลูกผู้ชายต้องแบบพี่ก้องตรงไปเคลียร์สิถ้าจริงใจ ใจปลาซิว ไม่แน่จริง ทีกับเด็กนั่นเสนอหน้า จริงจังกับมันมากนักก็ไปจมปลักอยู่กับมันสิ ไอ้เลว
-
:jul3:ถ้ามันยากนักก็ 3 P ไปเลยละกันจะได้ไม่ปวดหัว :laugh:
-
ถึงคนเขียน เราอยากบอกว่าเราไม่เบื่อนะ เรื่องนี้สนุกดีออก o13
เราก็อ่านมาตั้งแต่ แรกๆเลย เราชอบนะไม่ต้องเร่งให้จบหรอก
ปล. เริ่มหมันไส้บีมน้อย :a14:
-
เฮ่อออออออออออออออออออออออ
-
เราัยังไม่เบื่ออ่ะค่ะ ช่วยดำเนินเรื่องไปตามแต่ที่มันควรจะเป็นและตั้งใจไว้ได้มั้ยคะ อย่าเขียนให้ยาวหรือสั้นเพียงเพราะเรตติ้งเลย
(แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของคุณนักเขียนนะคะ เราเคารพตรงนั้น แต่ไม่ว่าคนดูจะมีเท่าไร ศิลปินก็ควรจะทำให้ดีที่สุดนะ สิ่งนี้เค้าเรียกว่าสปิริต)
-
:เฮ้อ:
:pig4: คะ
-
ดูท่าพี่ก้องอาจจะกินแห้ว
-
สงสารพี่ก้องจริงๆ
บีมไม่น่าให้เรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้เลยอ่ะ
-
ไม่รู้สิ คิดว่าไอ้เฟคมันแค่เสียหน้า หวงก้าง พอรู้ว่าบีมมีคนอื่นบ้าง ถึงค่อยให้ความสำคัญ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยจะคิดถึงจิตใจบีม
มีความสุขกับเด็กคนนั้น แล้วปล่อยให้บีมทุกข์ใจ เพราะคิดว่าของตาย
แต่บีมนะ ควรเลือกสักที ปล่อยให้มันคาราคาซํงแบบนี้ไม่ดีแน่ อีกอย่างพ่อกับพี่ชายจะมาหาแล้ว ปัญหาตามมาอีกแยะ
-
:เฮ้อ:
-
บีมยังรักเฟค เฟคก็ยังรักบีม เง้อออออออ เห็นมะกลายเป็นไปดึงพี่ก้องมาด้วย
ตอนนี้ก็สงสารเฟคเหมือนกันนะ แต่ก็นี่แหละผลจากการกระทำ เอาใจช่วยเฟคละกัน
ง้อบีมให้สำเร็จ และปรับปรุงตัว เรื่องไหนที่ควรเคลียร์ก็รีบเคลียร์ซะ
ที่จริงพี่ก้องก็น่าจะปรึกษาบีมก่อนอะ เรื่องที่จะให้พ่อแม่บีมรับรู้
ว่าบีมต้องการไหม ทำแบบนี้มองอย่างหนึ่งอาจจะว่าแมนจัง แต่มองอีกมุมหนึ่ง
มันก็ล้ำเส้นเกินไปอะ เพราะต้องดูว่าบีมเค้าพร้อมที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์แบบนี้กับพ่อแม่หรือเปล่า
บีมต้องการไหมที่จะให้พ่อแม่รับรู้เรื่องนี้
เราว่าพี่ก้องด่วนทำเกินไป เพราะความสัมพันธ์กับบีมก็แค่คืนเดียว มาแบบง่ายๆเท่านั้น บีมยังไม่ทันที่จะตกลงปลงใจอะไรเลย
มันเหมือนมัดมือชกกันเกินไปงะ ยังไม่ทันศึกษากันเลย โอเคถ้าตกลงคบกันไประดับหนึ่ง อยากจะศึกษากันจริงจัง
แล้วอยากจะเปิดเผยกับครอบครัวแล้วก็ค่อยจูงมือกันไปบอกก็ได้
ดูท่าเรื่องจะไม่จบง่ายๆ วุ่นแน่ๆ
-
ทั้งบีมทั้งเฟคต่างก็ผิดทั้งคู่ที่ดึงคนอื่นมาทำให้เรื่องวุ่นวายเข้าไปอีก
-
ทั้งๆที่รู้ว่าเฟคเป็นพระเอกแต่ก็สงสารพี่ก้องจริงๆ
คนดีดีทำไมไม่รัก ดันรักคนไม่ดี ชอบคนเลวค่ะ
อ่านแล้วไม่เบื่อหรอกค่ะ แค่อยากให้มาต่อบ่อยๆ
รอตอนต่อไปจ้า
-
สงสารก้องว่ะ
-
บีม..คุณนั่นล่ะตัวปัญหา
ลองแก้ปัญหาที่ตัวเองดิ
ง่ายกว่าเยอะ..แทนที่จะวิ่งไล่แก้ปัญหาที่คนอื่น
ถ้าชนะตัวเองแล้ว ต่อให้มีอีกเป็นร้อยไอ่เฟค หรือเป็นหมื่นพี่ก้อง
ใครจะทำร้ายอะไรบีมได้ เข้าใจป่ะ หุหุ
อย่าเบื่อที่เล่า อย่าหน่ายที่จะแต่ง
อ่านเรื่องนี้มานาน กี่ทีๆๆๆๆ ก็สนุกตลอด
เพราะทั้งพระเอก(ใครหว่า? ฮาๆๆ) นายเอก(บีม) กระตุกต่อมน้ำตา กระแทกต่อมโมโห โหด+บ้า ได้ดี๊ดี มั่กๆๆๆๆๆ
+1 เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เฟคก็ยังคงเป็นเฟคอยู่วันยังค่ำ :เฮ้อ:
ตกลงมันรักหรือมันหวงของกันแน่ ทำไมตอนทำมันไม่คิด มาคิดได้มาง้อเค้าตอนนี้เพื่อ???
พี่ก้องน่าสงสารสุดอ่ะ สุภาพบุรุษ คนดี แต่จะโดนหักอกมั้ยหว่า
เสียวบีมใจอ่อนให้เฟคอ่ะ :z3:
-
ไอ้พี่เฟคเมาแล้วหื่น ชอบถามเรื่องบนเตียง 555+
ระวังตัวไว้เหอะบีม...เดี๋ยวพี่เฟคแกทบต้นทบดอกแล้วจะลำบาก อิอิ
-
ก็จริง...บีมคุณตัวปัญหามากเลย o22 :เฮ้อ:
-
ถ้าจะยุ่งๆกันไปอีกหลายตอน ... บูมมาแล้วจะอยู่สภาพไหนกันหละนั่น :really2:
-
:เฮ้อ: อิรุงตุงนัง
เชียร์พี่ก้องนะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยย อึดอัด ลุ้นสุโค่ยเลยว่ะ...สรุป ไม่ต้องมีใครได้บีม ผมขอฉุดบีมไปล่ะ ^O^...OoO!!! อ๊ากกกกกก
5 นาทีต่อมา...ขอไว้อาลัยให้กับคนโพสต์คนนี้ เนื่องมาจากโดนตีนไอ่พี่เฟคกระทืบตาย - -
-
สงสาร พี่ก้อง อ่ะ
ไม่น่าดึงคนดีดีเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเลย T T
-
สงสารพี่ก้องอ่ะ :sad4:
ใจหนึ่งก็เชียร์พี่ก้องให้คบกับบีมต่อไป
อีกใจก็เชียร์พี่เฟคว่าอย่างพึ่งตัดใจจากบีม
และอยากบอกบีมว่าให้รีบตัดสินใจว่าจะเลือกใครเพราะยิ่งนานคนที่เจ็บคือบีมเอง
-
ถ้าเรื่องนี้พี่ก้องเป็นพระเอกจะถือว่าเรื่องโคตรจะพลิกสนั่นหวั่นไหวเลย
แต่ถ้าเฟคเป็นพระเอกก็ตามสเตปประมาณ 'เลวแค่ไหนก็รัก ..ก็มันรักไปแล้ว'
มันจะยุ่งเหยิงตรงที่ก้องบอกพ่อกับแม่บีมไปแล้วนี่หล่ะ คิดดูถ้าวันนึงบีมบอกไม่ได้รักก้องแล้วไปบอกพ่อแม่ว่ารักเฟค พ่อแม่ช็อคแน่ที่ลูกชายมีอะไรกับผู้ชายถึงสองคน(ไม่นับกันต์ที่เป็นคนที่สาม) คิดว่าคงรับได้ยากแล้วยิ่งสถานะ หน้าที่การงานของพ่อบีมด้วย
เดาเล่นๆว่าซักวันนึง เฟคอาจจะโผล่หัวไปแล้วไปบอกพ่อแม่บีว่า 'ผมข่มขืนลูกของคุณ' อันนี้คิดว่าพ่อบีมคงไม่แค่ต่อย อาจจะชักจุดสามแปดมาจ่อหัวเลยก็เป็นได้
เรื่องความรักที่มันชุลมุนวุ่นวายนั้นมันก็ไม่ได้ห่างไกลกับความจริงในชีวิตมนุษย์มากหรอก
ปล.อ่านความเห็นก่อนๆหน้าแล้วตกใจ อินมากจริงๆ o22 o22 แอบน่ากลัว แต่เรื่องนี้นานาจิตตัง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า (ตามมาทันตอนนี้พอดี) :L2: :L2:
-
คาราคาซังกันไปหมดแล้วนะบีม ตกลงมีใจให้พี่ก้องเค้ามั่งรึเปล่าเนี่ย พี่ก้องเค้าเปิดตัวกับพ่อแม่บีมแล้ว แล้วถ้าไปกันไม่ได้เพราะบีมยังไม่ลืมเฟค จะทำยังไง
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออีกอ่ะอยากอ่านแล้ว
-
รอบีมอยู่น่ะ
-
รอ
-
เรื่องจะเป็นอย่างไรต่อน๊า ปล.แอบผิดหวังในตัวบีมมาก
-
:call: :call: :call:
-
ต้องรอลุ้นตอนต่อไป
-
ชอบอ่ะสนุกดี
-
ขอสวัสดีทุกคนเลยนะครับไม่ได้เจอกันนานมาก พอมาอีกครั้งก็ขอจบนิยายเรื่องนี้เลยแล้วกัน แต่ขอบอกไว้นิดนะครับตอนจบอาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆ คน แต่ผมขอจบในแบบฉบับที่ผมคิดว่าดีที่สุดในตอนนี้แล้ว ส่วนเรื่องราวและปมต่างๆ จะทยอยมาลงให้อ่านในตอนพิเศษนะครับ ท้ายสุดแต่ไม่สุดท้าย ขอแนะนำนิยายใหม่อีกสองเรื่องนะครับคือเรื่อง ไม่ได้ขอให้มารัก นิยายแนวฮ่ามั้งตามแบบฉบับมึงเป็นอะไรกับกูครั้งนี้ขอเสนอนายเนยมาให้ลองชิมกันไม่รู้ว่าจะถูกใจในความรั้นบวกมึนของเนยหรือเปล่า และอีกเรื่องคือคำให้การของหัวใจครับ ถ้าใครเคยอ่านเรื่องรักวุ่นวายเจ้าชายเย็นชามาจากบอร์ดอื่นแล้วขอบอกว่าเรื่องเดียวกันแต่มีบางตอนที่เขียนเพิ่มขึ้นมา เพื่อความสนุกมากขึ้นและเรื่องนี้คือต้นตอของเรื่องบำบัดรักบำบัดแค้น ถ้าใครสงสารฮาร์ทอยู่ตอนนี้ก็มารู้จักกับอาร์มพี่ชายฝาแฝดของเขาซะแล้วคุณจะรู้ว่าอะไรคือสาเหตุของเรื่องราวสุดสลดในบำบัดรัก..บำบัดแค้น และทั้งสองเรื่องจะเริ่มมาลงให้อ่านหลังจากผมจัดการกับคอมพิวเตอร์ที่ติดไวรัสของตัวเองได้แล้วนะครับ
การที่เรารอการตัดสินชะตาชีวิตของตัวเองโดยที่เราเองไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า
และมันก็คงไม่น่ากังวลมากเท่านี้ถ้าการรอคอยนั้นจะมีเพียงเราเพียงหนึ่งเดียว
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ไม่ได้เพียงหนึ่งหรือสอง แต่เป็นคนถึงสามคนที่รอการตัดสินชะตาชีวิตในครั้งนี้
ผมนั่งอยู่ต่อหน้าแม่และพ่อของผมที่เดินทางมาถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองหน้าของพ่อและแม่ ความผิดที่ผมได้ก่อขึ้นมันทำให้ผมรู้สึกผิดจนไม่อาจสู้หน้าท่านทั้งสองได้ แม้ว่าความจริงผมอยากจะเดินไปกอดพ่อ หอมแก้มแม่อย่างทุกครั้งที่ผมเจอหน้าท่านทั้งสอง
ข้างๆ ตัวของผมมีพี่ก้องและคนอีกคนที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะมาอยู่ที่นี้ตอนนี้ทำไม มันก็คือไอ้เฟคนั้นเอง ตอนนี้ผมก็เลยต้องนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ก้องและไอ้เฟค เพื่อรอคำตัดสินของพ่อของผม
และแล้วการรอคอยที่น่าอึดอัดใจก็เริ่มขึ้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป ผมจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองให้สมกับเป็นลูกชายของพ่อ พ่อเคยสอนผมเสมอว่า เมื่อผมโตจนสามารถตัดสินใจได้เองในการดำเนินชีวิตแล้ว เมื่อผมทำอะไรลงไปก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นด้วย ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ผิดหรือถูกในสายตาคนอื่น เพราะว่าคำว่าผิดหรือถูกมันเป็นมาตรฐานของแต่ล่ะคน เรื่องเดียวกันอีกคนบอกว่าผิดแต่อีกคนอาจจะบอกว่าถูกก็ได้ แต่ไม่ว่าใครจะมองในมุมไหนพ่อก็จะคอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ แต่ในเรื่องนี้ผมก็ไม่แน่ใจว่าพ่อจะอยู่ข้างๆ ผมเหมือนเดิมหรือเปล่า
ผมหันไปมองผู้ร่วมชะตากรรมที่ผมไปลากเขา เข้ามาเกี่ยวข้อง โดยที่เขาเองคงเต็มใจเข้ามาด้วยนั้นแหละ พี่ก้องยิ้มอย่างให้กำลังใจผมเป็นรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ผมหันหน้าไปมองอีกข้าง ไอ้เฟคมันก็ยิ้มให้กับผม แต่ดูเหมือนว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจอย่างไงไม่รู้ มันก็ไม่น่าไว้ใจตั้งแต่ที่มันมาเสนอหน้าอยู่ที่นี่ตอนนี้แล้ว
“บีม...”
เสียงเรียกจากพ่อของผม เสียงเรียกที่แสนอบอุ่นแต่หนักแน่น เหมือนอย่างที่ผมเคยได้ยินมาแสนนาน ผมค่อยเงยหน้าขึ้นมองหน้าพ่อของผม และเป็นการมองหน้ากันเต็มๆ ครั้งแรกตั้งแต่ท่านก้าวเท้าเข้ามาในห้องของผม ผมเห็นแม่ของผมนั้งอยู่ข้างๆ พ่อ แม่ยิ้มให้ผมอย่างปราณี
“ครับ...พ่อ...”
“พ่อไม่อ้อมค้อมล่ะนะบีม...พ่อเคยสอนว่ากล้าทำก็ต้องกล้ารับใช่ไหม”
“ครับ”
ผมตอบพ่อไปอย่างหนักแน่นเช่นกัน
“และบีมก็ต้องรับผิดชอบกับการกระทำนั้นด้วยใช่ไหม”
“ครับ...พ่อ...พ่อเคยสอนผมไว้อย่างนั้น และผมก็ทำตามมาตลอดครับ”
พ่อยิ้มขึ้นอีกครั้ง
“งั้นพ่อขอถามบีมสักอย่างและบีมจะตอบพ่อมาตรงๆ ได้ไหม”
“ได้ครับ...”
“บีมรักพี่ก้องเขาหรือเปล่า”
พ่อผมเล่นถามตรงๆ จนผมตั้งตัวไม่ทัน ก็ใครจะไปคิดล่ะครับว่าพ่อจะถามผมอย่างนี้ ผมหันหน้าไปมองพี่ก้องก่อนที่จะตอบกับพ่อไปว่า
“รักครับ...”
ผมตอบพ่อไปตรงๆ เช่นกัน ผมรักพี่ก้องครับ ถึงมันจะไม่ได้มากมายเหมือนกับที่ผมรักไอ้เฟคก็ตาม และผมคิดว่าผมคงรักพี่ก้องเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับที่ผมเคยเกลียดไอ้เฟคก่อนที่จะรักมัน
“แล้วพี่เฟคล่ะ...บีมรักพี่เขาหรือเปล่า”
คำถามแรกที่ว่าหนักแล้วพอผมมาเจอกับคำถามที่สองทำเอาผมอึ้งหนักเพิ่มเข้าไปอีก ผมคิดนานมากไม่รู้ว่าผมจะตอบคำถามนี้กับพ่ออย่างไงดี ความจริงผมก็ยังรักไอ้เฟคอยู่มากและยิ่งรักมากผมก็ยิ่งโกรธมากที่มันทำอย่างนี้กับผม แต่จะให้ผมโกหกพ่อของผมไปอีกก็คงไม่ดีแต่ผมก็แคร์ความรู้สึกของพี่ก้องด้วยตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ก้องไม่เคยรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้เฟค พี่ก้องรู้แต่เพียงว่าไอ้เฟคเป็นเพื่อนของพี่กันต์เท่านั้น มันทำให้ผมต้องคิดให้มากก่อนที่จะพูดอะไรออกไปและอีกอย่างพ่อของผมรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้เฟคได้อย่างไงถึงได้ถามอย่างนี้กับผม
“รักครับ”
ผมตอบโดยที่ไม่มองหน้าใครนอกจากพ่อของผมคนเดียว แต่มือของผมก็เอื้อมไปจับมือพี่ก้องเอาไว้ พี่ก้องเองก็จับมือของผมแล้วบีบเบาๆ อย่างเป็นการให้กำลังใจผม
“ดี..ที่ซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเอง สมแล้วกับที่เป็นลูกพ่อ”
แล้วพ่อของผมก็เงียบไปสักครู่เหมือนว่าท่านจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง
“เมื่อบีมรักพี่เขาทั้งสองคน พ่อก็ไม่ว่าหรอกนะ ทั้งก้องทั้งเฟคก็เป็นเด็กดีทั้งคู่ ก้องเองก็ทำงานกับพ่อมานานหลายปี พ่อก็รู้จักนิสัยของเขาอยู่พอสมควร พ่อเองก็เคยคิดว่าถ้ามีลูกสาวพ่อเองก็อยากจะได้ก้องเขามาเป็นลูกเขย แต่เสียดายพ่อไม่มีลูกสาวสักคนแต่ไม่คิดว่าไม่มีลูกสาวก็ได้ก้องมาเป็นลูกเขยได้เหมือนกัน”
พ่อของผมหยุดหัวเราะนิดหนึ่ง อย่างคนที่ถูกใจกับสิ่งตรงหน้า ทำเอาผมรู้สึกโล่งใจเป็นที่สุด แต่ทุกอย่างมันก็ยังไม่น่าไว้ใจเท่าที่ควรมันอาจจะพลิกผันได้ตลอดเวลา
“ส่วนเฟคพ่อก็เห็นมาตั้งแต่เด็ก พ่อก็เอ็นดูเฟคอยู่ไม่น้อยและมันก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่ให้สัญญากันไว้ พ่อเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกันถ้าเฟคกับพ่อของเฟคไม่ไปทวงสัญญานั้นกับพ่อ”
ผมหันไปมองหน้าไอ้เฟคทันที่ ไอ้รอยยิ้มที่แสนเจ้าเหล์นั้นผมล่ะเกลียดจริงแต่ผมสงสัยอยู่อย่างมันพาพ่อมันไปหาพ่อผมตอนไหนและสัญญาอะไรกัน
“เมื่อบีมยอมรับว่ารักพี่เขาทั้งสองคน พ่อก็จะยอมรับตรงนี้ พ่อเองก็ชอบทั้งสองคนเท่าๆ กันดังนั้นพ่อจะให้เวลาเป็นการตัดสินก็แล้วกันว่าบีมรักพี่เขาจริงๆ และก้องกับเฟครักลูกของพ่อจริงๆ ดังนั้นเอาไว้ให้บีมเรียนจบก่อนแล้วเราค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้นถ้าพวกเรายังรักลูกของพ่ออยู่ พ่อก็ไม่ว่าอะไรอีกแล้ว”
พ่อพูดกับเราทั้งสามคน ผมยอมรับครับว่าพ่อเป็นคนที่ฉลาดมากในการแก้ปัญหา มันอาจจะจริงว่าเมื่อเวลานั้นมาถึงเราทั้งสามคนอาจจะมีเส้นทางของใครของมันแล้วก็ได้ ผมอาจหมดรักไอ้เฟคไปแล้วก็ได้ อนาคตเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอนจริงๆ
-
จบแค่นี้หรอ
-
พ่อฉลาดที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
จบแค่นี้จริงดิ!! แอบจบห้วนไปหน่อยอ่ะ คนเขียน~~ >_<
-
สามพีเหรอ
หึหึ
-
:z3: :z3: :z3:งง
-
สรุปเรื่องนี้เป็น 3P?
-
ตกลงใช่ทั้งคู่ แล้วอิเด็กของเฟคล่ะ เอามันไปไว้ที่หิ้งไหน???
-
อ้าวคุณพ่อหย่าศึกแบบนี้ เราก็ต้องตามลุ้นอีกดิเนี่ย จบไม่ลง
-
จบแบบนี้ก็จบแบบนี้
โอเคค่ะ :z13:
-
:serius2: จบแค่นี้เหรอเนี่ยยย
ไม่เป็นไรค่ะ รออ่านตอนพิเศษเนอะ อิอิ 3P ก็โอยุนะ ฮ่าๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สั้นไปนะ
-
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:really2: :really2: :really2:
สั้นและงง. :serius2:
-
:confuse: :confuse: :confuse: เราพลาดอะไรไปรึเปล่าวะ ทำไมมันงง ๆ อ่ะ
-
จบแบบงง ๆ
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัว :a5:
-
จบแบบว่า
อยากเก็บเอาไว้ทั้งสองคน
ใช่เปล่าเนี้ยะ
ว่าแต่เรื่องอื่น ที่ลงไว้เมื่อไรจะมาต่ออะ รออ่านอยู่นะ
-
คนแต่งบอกว่า..จบ
แต่
คนอ่านทำใจ..จบไม่ลง จริงๆ
กาซิกๆๆๆๆๆๆ
-
จบอย่างงี้จริงๆ เหรอ =____=
-
จบแบบมีเงื่อนไข รอติดตามตอนพิเศษครับ อิอิ
-
รอตอนพิเศษ
-
3p ด้วยคน :กอด1:
-
มะเคีย
-
คือเรื่องนี้เดินมาดีนะ แต่มาตายตอนจบซะงั้น ถ้าไม่เลือกใคร 3p เลยจ้า 555555+
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
อยากจะบอกว่าก้องแทบจะไม่มีบารมีพระเอกเลย
แล้วคนเขียนเคยเกริ่น ฉากในอนาคตไว้หลายฉากโดยเฉพาะไปเที่ยวเชียงใหม่
ตอนนั้น บีมกับเฟครักกันดีหนิ
-
:a5: :a5: :a5:ทำไมจบแบบนี้
-
จบแบบไปไม่เป็นกันเลยยย o22
-
จบ...แบบไม่จบ
มึน!!!!!!!!
-
มารอครับ :L2: :L2: :L2:
-
ผิดหวังกับเรื่องนี้มากๆ เพราะการกระทำทั้งของบีมทั้งของเฟค........ และจบที่ห้วนได้อีก
-
จบแล้ววววว!! ><
แอบงง งุงิ ตกลงเป็น3Pหรอคะเนี่ย
แล้วเฟคยังมีเด็กอยู่อีกไม่ใช่หรอ หรือว่าตอนนี้ปล่อยเรื่องนี้ไป ไม่ต้องคบกะทะ้งเฟคทั้งพี่ก้อง
แล้วอนาคตค่อยมาตัดสินว่าจะคบกะใคร ?~ งงอ่า
ยังไงก็รอตอนพิเศษละกันนะค๊า ^^
-
เอ่อจบแบบงง ถ้าให้เลือกผมเลือก พี่ก้องดีกว่า ไม่น่าจบเลยสนุกออก
-
จบแบบนี้เลยหรอคะ
หายไปเลยหรอ ลุ้นมาตั้งนาน
-
จบแบบมึนๆดังนั้นต้องมาต่อตอนพิเศษบ่อยๆนะ
ปล จากตอนพิเศษไปเที่ยวเชียงใหม่เหมือนจะกลับมาคืนเฟคได้ แต่ขอให้เลิกกับบอสที อุปการะแบบน้องร่วมโลกแบบนี้รับไม่ได้อ่ะ
แฟนใครใครก้อหวงนะ สงสารบีม
-
รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญญานหนักหนา :L2: :L2: :L2:
-
จบแล้ววววววววว...แต่จะมีตอนพิเศษมามั้ยอ่ะ
-
คือเรื่องนี้มันจบแบบค้างเกินไปนะคะ...ในความคิดของเรา
งานเขียนหลายๆเรื่องที่ดังมากๆมักจะจบแบบให้เราคิดตาม...อาจมีบางเรื่องที่ยังไม่ชัดเจน
แต่ก็ให้ความรู้สึกว่าจบแล้ว
แต่นิยายเรื่องนี้เราอยากให้คนเขียนเขียนต่อได้มั้ยคะ เพราะนอกจากมันจะคลุมเครือแล้ว
มันยังห้วน ตัดฉับ ตัดจินตนาการ...แต่ดีใจที่คนเขียนเกริ่นไว้ว่าจะมีตอนพิเศษ
จะรอคอยบทสรุปของคนทั้งสามคน....จะให้เป็นครอบครัว 3P หรือมีใครคนหนึ่งกินแห้ว
อยากให้ชัดเจนกว่านี้ค่ะ
ส่วนการกระทำของบีม...สำหรับเราเราเข้าใจนะ รักคนสองคนในเวลาเดียวกันมันเกิดขึ้นได้
ปล่อยตัวปล่อยใจให้พี่ก้องเพราะทั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความผูกพันธ์ที่มีมา...
การรักพี่เสียดายน้อง หรือทั้งรักทั้งเกลียด อารมณ์เหล่านี้มันมีอยู่จริง
แปรปรวน โลเล สองจิตสองใจ เห็นแก่ตัว เสียสละ มีอยู่ในตัวทุกคนนั่นแหละ แค่ใครจะแสดงด้านไหนออกมามากกว่า
ส่วนพระเอกตอนนี้เทใจให้พี่ก้องไปพอสมควร
แต่ยังไม่เห็นด้วยกับความแมนที่พี่ก้องไปสารภาพความผิด คือยังไงบีมก็ไม่ใช่ผู้หญิง
ก่อนจะไปบอกกล่าวพ่อแม่เค้าก็ควรปรึกษากันก่อน เกิดพ่อแม่ช็อคเข้าโรงบาลเพราะลูกเป็นเกย์งี้แย่เลย
อีกหนึ่งหนุ่มที่ดูเหมือนเหล่าสาวกจะเกลียดขี้หน้าไปแล้ว....พ่อเฟค
การที่เฟคบอกมาว่าแค่สงสารน้องเค้าจริงๆแล้วเฟคอาจจะชอบน้องบอสไปแล้วก็ได้
แต่ที่หนึ่งในใจยังคงเป็นบีม...อย่างนั้นรึเปล่า
ขัดใจที่เมื่อก่อนเฟคไม่เห็นจะกระตือรือร้นง้ออะไรเท่าไหร่ จะมาให้เหตุผลว่าอยากให้บีมใจเย็นลงบ้างแล้วค่อยคุยกัน
แต่พอบีมมีใหม่อาการเฟคเริ่มออก แล้วตอนนี้บีมเย็นแล้วเหรอ ถึงมาง้อได้
ทั้งโดนเมินขนาดนั้นแล้วยังไม่ไป...เห็นอยู่ทนโท่ว่าสามีใหม่มาแล้วก็ยังไม่จาก
จนพอเราอ่านไปเรารู้สึกว่า ณ ปัจจุบัน เฟค 'รัก' หรือแค่ 'หวง'
ยังจินตนาการไม่ออกว่าถ้าไม่มีพี่ก้อง...เฟคจะเสนอหนังหน้าหล่อๆมาหาบีมได้รึยัง
+1ให้คนเขียนกับความเป็นเรียลลิสติคของนิยาย
ปล.พอดีชอบนางเอกหลายสามีค่ะ...กร๊ากกกกกก
-
มารอตอนต่อไปนะครับ :L2: :L2: :L2:
-
จบแล้วหรอ มันค้างๆ นะ ถ้าอ่านตอนพิเศษก่อนหน้านี้ก็แสดงว่าสุดท้ายบีมเลือกเฟคล่ะสิ
ไม่ชอบเฟคเลย เห็นแก่ตัวสุดๆ ช่วยบอสเพราะสงสาร แต่ก็ไปมีอะไรกับเค้า ดีกับเค้าทุกอย่าง เหมือนให้ความหวัง
ให้เค้ามานอนบนเตียงเดียวกับที่บีมเคยนอน ที่สำคัญ ถ้ายังรักบีมอยู่ ไม่ได้รักบอส แล้วทำไมถึงขนาดเอารูปคู่กับบีมที่หัวเตียงออก แล้วเอารูปคู่กับบอสมาวางแทน
รู้ทั้งรู้ว่าทำให้บีมเสียใจมาก แต่ก็ไม่พูดไม่อธิบาย แล้วตัวเองไปลั้ลล้ากับบอส
ถ้ารักบีมจริง พอบีมถามก็คงอธิบายเหตุผลไปแล้ว แต่นี่คงอยากเก็บเอาไว้ทั้ง 2 คน
ถ้าบอสไม่ไปเองหลังจากเรียนจบ ก็จะอยู่กันไป 3 คนเรื่อยๆ หรอ เปรมเลยสิแกอิเฟค
ถ้าไม่เผอิญเจอบีมอีกครั้งที่ร้านสุกี้ ชาตินี้ก็คงไม่คิดจะไปตามบีมแล้วมั้ง
สรุปเฟคได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง โดยปล่อยให้ 2 คนที่รักเค้ามากเป็นทุกข์แทน บีมไม่อยู่ ก็มีความสุขกับบอสแทน เฮ้อ.....เซ็ง
-
ขอบคุณครับ จะมีตอนต่อไปมั้ยครับ......................
-
จบแล้วเหรอยังไม่เคลียร์เลยอะ
-
จบแล้วเหรอ!! :a5: มันยังค้างๆอยู่เลยยยย :m17: :dont2:
-
o13
ขอบอกว่าชอบครับ เป็นเรื่องที่ดี แต่ไม่ที่สุด
จะง่ายกว่าไหมถ้าไม่เดินเรื่องย้อนไปย้อนมา
เดินเรื่องให้ลื่นไหลไปเรื่อย ๆ ให้อารมณ์คนอ่าน อิน ไปเรื่อย ๆ
่
คือ ผมอ่านแล้ว อะ อารมณ์ อิน ผมถูกขัดจังหวะอยุ่เรื่อย
อะยกตัวอย่าง อ่านตอนเฟคไปง้อถึงบ้านนะถึงฉากนอนเล่นกันบนแปลยวน อะ จบ
อ่านตอนต่อไปกลับเป็นตอนไปเที่ยวเชียงใหม่ สอง คู่ ซึ่ง เป็นฉากที่ ทั้งสองคู่คบกันมาหลายปี
และตอนน จบนะ ที่บีม บีบ ไอ้นั้นของเฟค บอกให้เลือกระหว่าง บีม กะ บอส อะ อยู่ ๆ บอกจบใครตามอ่านจะรู้
ว่าบีมเลือกใคร (อารมณ์เราตอนนั้นอะแบบว่า เห้ยอาไรนี่ฉานต้องกลับไปย้อนอ่านอีกเหรอว่าบีมเลือกใคร )
และอีกข้อ คือ พิมชื่อ ผิดบ้างประโยค เข้าใจว่าจะพิมพ์ว่า บีมกับขิง ก็ผิดเป็น ขิงกับขิง(อันนี้ให้อภัยได้ อิอิ)
แต่สุดท้ายนะ ขอบอก ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
และ ขอบคุณมากกกกกก ครับ
-
เหมือนว่า.....จบแบบรวบๆไปนะ....หรือว่า ผู้แต่งแก้ปมไม่ได้ เหมือนมันพันกันไปหมดอะ....จบแบบค้างมาก อยากได้บทสรุปที่ชัดเจนไม่อิรุงตุงนังแบบนี้อะ !!! เหนื่อยๆ
-
:L1: :pig4: o13 :bye2: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งให้อ่านเน้อ
-
ผมรู้สึก สับสน ไมตอนจบมันเป็นยังงี้
สงสัยคนแต่งอยากให้เราไปคิดเองว่าอนาคตของบีมนั้นจะเป็นแบบไหน
-
อืม...ทำไม พอย้อนๆไปอ่านเหมือนเราได้บทสรุปไปแล้วล่ะ
-
ทำไมมันจบแบบค้างคาใจมากเลย......
-
อยากอ่านต่อมากค่าาา จบแบบนั้นคาใจอย่างแรงงง :serius2:
-
เฟค....ตอนเจอกับบีมก็เลวกับเค้าซะน่าใจหาย แต่ตอนเจอบอสก็เป็นคนดีไปซะงั้น วิธีการคิดเปลี่ยนได้ขนาดนั้นเลยเหรอครับ..........ไม่แปลกที่ตอนท้ายจะทำแย่กับบีมที่นอกใจเพราะตอนเจอก็กันก็ไปข่มขืนเค้ามาแถมยกให้คนโน้นคนนี้ง่ายๆ แต่ตอนเจอบอสนี่เป็นคนดีรับเลี้ยงดู สงสารเค้าซะงั้นทั้งๆที่ไม่ได้ทำผิดอะไรกับเค้า ไม่ต้องชดใช้อะไรเค้าเลย..........
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบๆ
o13
-
ไรเนี่ยแล้วจะไปอ่นต่อยังไงกะลังแน่นๆในอกอยู่เลย
-
ขอบคุณครับ o13
-
จบๆไปเหอะ :beat:
-
จบแล้วเหรอออออออออออออ
เค้ายังค้างคาในใจอยู่เลยอ่ะ
มันเหมือนไม่สุด บอกไม่ถูก :เฮ้อ:
-
เรื่องนี้ดีจัง คนที่ทำอะไรระยำๆเอาไว้สมหวังกันถ้วนหน้า
อำนาจเงินกับหนังหน้า นี่มันมีอานุภาพจริงๆ o13
-
ขอบคุณ
-
จบอย่างนี้เลยหรอ :a5:
ก็รู้จากตอนพิเศษล่ะนะว่าสุดท้ายบีมก็คู่กับเฟค
แต่อยากให้บีมคู่กับก้องมากกว่าอ่ะ :กอด1:
รับไม่ได้กับการกระทำของเฟค :m16: :z6: :fire:
รีบๆมาต่อปมต่างๆให้จบไวๆน้า จะรอจ้า
-
ห่ะ!! จบแล้ว!? ค้างอ่ะ แบบนี้เราคิดเองได้ป่ะว่าบีมเลือกคนที่ดีกว่าอย่างก้อง ส่วนเฟสก็โดนเฉดหัวออกจากชีวิตทั้งคู่ :beat: :beat: :z6: :z6:
-
อ่านมาตั้งแต่แรกสนุกมากๆ แต่พอตอนจบเหมือนเสียดายเวบาที่อ่านมาเลย
คนเขียนเหมือนแต่งให้ปมมันยุ่งเหยิง แล้วแก้ไม่ออก เลยต้องจบแบบนี้
-
สนุกดีนะคะ
แต่อ่านแล้วอารมณ์เสีย
คนเราบอกว่ารักกัน แต่ไม่ซื่อสัตย์ต่อกันก็ไร้ความหมาย
-
อ่านจบรอบเดียวเลยอะครับ อ่านตอนโพสจบแล้ว ใช้เวลาอ่านนานเหมือนกันครับ คือสิ่งแรกที่ดลใจให้เข้ามาอ่านก็เพราะชื่อ
เรื่อง เพราะ ชื่อคล้ายกันแอบหวังลึก ๆ ว่ามันจะสนุกเหมือนกัน พออ่านไปแรก ๆ เป๊ะเลยแนวนี้เลย พอไปตอนกลางเรื่องใน
ความคิดเห็นส่วนตัวนะ รู้สึกว่าการวางตัวละครเริ่มแปลก ๆ เหมือนเนื้อหาไม่ค่อยต่อเนื่องอ่ะครับ พออ่านไปอีกสักพักค่อน ๆ
เรื่องเริ่มรู้สึกว่ามันอะไรกันดูเหมือนว่าเนื้อเรื่องไม่คืบหน้า แต่ยังไม่กลับหลัง พออ่านไปอีกเริ่มไปกันใหญ่กู่ไม่กลับซะละ ทำให้
ผู้อ่านหลายท่านเริ่มจะเพลียและเซงจิตน้อย ๆ ไปตาม ๆ กัน ยิ่งพอใกล้จบนะออกอ่าวไทยไปเลยทีนี้ คืออ่านถึงตอนจบแล้วก็
เกิดคำถามกับตัวเองเหมือนกันกับผู้อ่านท่านอื่น ๆ ที่ว่า จบแล้วจริง ๆ ใช่ไหม คือ มันไม่มีทางออกของปัญหาสักอย่างนะครับ
คือบีมตอนนี้ตัดสินใจไม่ได้ เฟคตอนนี้เหมือนมีไรอยู่แต่ไม่ได้ระบุลงในเนื้อเรื่อง ส่วนก้องคือพระเอกใช่ไหม เหมือนว่าไม่มีไร
อยู่ ๆ โผล่มาเหมือนว่าจะเป็นพระเอกแต่ไม่ใช่ มาถึงตรงนี้ผู้อ่านหลายคนรวมทั้งผมรู้สึกปลงมากกับนายเอกมากรัก รักไปหมด
แล้วปัญหาใหญ่ ๆ ของเรื่องมันอยู่ตรงที่ว่าแล้วบอสละ น่าสงสารมากนัก แต่ไม่ใช่สถานการณ์นี้ น่าจะให้มันลงตัวมากกว่านี้ครับ
สรุปเหมือนตอนจบเหมือนเป็นการเค้าเรื่องใหม่ ต้องบอกไว้อย่างนี้นะครับ คือถึงจะมีภาคสองมันก็คงจะไม่สมบูรณ์แบบซะที
เดียวเพราะผู้อ่านตอนละท่าน เฟลล์ มาก เหนื่อยกับเนื้อหานะครับ แต่การมีนิยายมาให้อ่านในเล้านี้ต้องขอขอบคุณที่สละเวลา
นะครับนักเขียน รอให้กำลังใจคนเขียนในผลงานเรื่องต่อไปนะครับ
-
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วพิมพ์แทบไม่ออกเลยแหะ นี้ใช่ไหมที่เรียกว่า ค้างคาในอารมณ์ :serius2: เอาเป็นว่าขอบคุณนะค่ะ
-
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วพิมพ์แทบไม่ออกเลยแหะ นี้ใช่ไหมที่เรียกว่า ค้างคาในอารมณ์ :serius2: เอาเป็นว่าขอบคุณนะค่ะ
พอกันเลยคร๊าบบ ค้างคามากๆ ไม่รุ้จะสงสารใครดี :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ผมชอบนะ ยังลุ้นตอนพิเศษอยู่ ไม่ก็ season2 นะครับ จะรอ ^^
ผู้เขียนวางเหตุผลของเฟคให้ดีๆนะครับ ไม่งั้นผมคงคาใจไปอีกนาน ทำแบบนี้กับนายเอกได้ไง ไม่ยอม :z6:
-
จบแบบค้างมากๆเลยอ่า อยากให้มีภาคสองจัง เหมือนเรื่องมันยังมึนๆไม่จบอ่า
-
ขอบคุณนิยายสนุกๆคะ o13
-
ค้าง มากมาย เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
อย่าไปรักมันเลย ไอ้เฟคอะ ชั่วมาก อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
รักพี่ก้องดีกว่า ยังไงเค้าก็มีบีมคนเดียว อีกอย่าง ลูกน้องพ่อ คงไม่กล้าทำให้บีมเสียใจ ไม่งั้นเละตุ้มเป๊ะ
-
โหยยยยยย มาถึงก็ออกแรงกันซะแล้ววว :z1: :z1:
-
อย่าไปกลัวมันบีม หนีแม่มเลย :m16:
-
คนนึงดีแสนดี คนนึงก็ออกเหรี้ยๆ
แล้วบีมจะเลือกใคร
(แต่คนเรานี่แปลกนะ..ชอบคนเลว ทั้งที่คนดีก็มีตั้งเยอะแยะ)
-
แม่มเลวกันหมด เอากระผมเป็นพระเอกดีกว่า เลวน้อยกว่าไอ่เฟคเยอะ :z1:
-
กุไม่ให้!!! :really2:
-
ไหงไอ่เฟคไม่ค่อยมีบทบาทเลยย :เฮ้อ:
-
:L1: :L1:
-
3P ไปเลยไป
-
อ่าจบแปลกอ่า รู้สึกค้างๆยังไงไม่รู้คะ :serius2:
-
จบเหมือนไม่จบ จบแบบเจ็บๆ จบไม่สุด -___-
-
:pigha2: :ling3:
-
คือ.... ตอนต้นดีที่สุด พอกลางๆสลับไปสลับมา ลำดับเหตุการณ์งงๆแต่ก็ยังไหว แต่ตอน้ทายๆนี่ซิ ออกแนวคนแต่งไม่วางพล็อตไว้ก่อนรึเปล่า มันเลยออกมาแบบไม่เต็มร้อย
จบนะ จบจ้ะ สวัสดี
-
:ling1: ง่ะ จบแล้ว ?? จบแบบไม่ทันต้ังตัว เง้ออออออ ถ้าจบแบบนี้ คงต้องลุ้นให้มี ภาคสองแล้วอ่า
-
เอ่อ ..... จบแบบหาทางไปต่อไม่ถูก เส้นอารมณ์โดนตัดฉับทันที :a5:
มันค้างๆๆมึนๆๆอึนๆๆๆเนาะ ........ :serius2: แต่จากที่มีตอนพิเศษทริปเชียงใหม่ ก้อเข้าใจได้ว่ายังไง
แต่แอบอยากรู้เรื่องบอสง่ะ หายไป? ยังอยู่? หรือยังไง .... โอยยยย ยังไม่เคลียร์อะจ้า :katai1:
-
จบจริงอ่ะ มันค้างคาน๊า อยากรู้ว่าเลือกใคร! :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาแจ้งข่าวสำหรับผู้ที่ยังติดตามงานเขียนเนรื่องนี้นะครับ ตอนจบอาจจะยังค้างคาใจใครหลายๆ คนรวมทั้งผมที่เป็นผู้เขียนด้วยเหมือนกันแต่ที่ต้องตัดสินใจให้จบไปแบบนี้เพราะช่วงที่เรื่องใกล้จบ ผมมีภาระใหม่เข้ามา เวลาที่เคยมีสำหรับงานเขียนก็น้อยลง จนกระทั้งวันหนึ่งจึงตัดสินใจให้จบลงไปอย่างนั้นทั้งๆ ที่ให้หัวยังมีเรื่องอยากเขียนอีกมากมาย ผมเข้าใจดีนะครับว่ามันค้างคาเหมือนไม่จบก็จริงอย่างที่เข้าใจนะครับว่ามันยังไม่จบจริงๆ และจะมีซีซั่น2 ออกมาเร็วๆ นี้แน่นอนครับเพราะตอนนี้ผมย้ายกลับมาที่เดิมทำให้เวลาในการเขียนกลับมาเหมือนเดิม แต่อาจจะช้าหน่อยนะครับขอไปศึกษาตัวละครก่อนเพราะห่างหายไปนาน ผมเองก็ลืมตัวละครของตัวเองไปแล้วขืนกลับมาเขียนแล้วลักษณะตัวละครเปลี่ยนไปอีกจะโดนแหกอกเอานะครับ
-
เย้ๆ จะมีภาคสองต่อจริงๆใช่ไหม เห็นหายไปนานนึกว่าจะไม่มีแล้วซะอีก ยังไงก็รออยู่นะคะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
รอติดตามภาคสองนะคะ ถ้าบีมเลือกใครไม่ได้
ก็อยู่กันแบบ 3P ไปเลย อิอิ
-
รออ่านภาคสองด้วยคนค่า
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หายข้ามปีเลยแล้วไม่มาต่อตอนพิเศษแล้วหรอ
-
อยากอ่านต่อซีซั่นสองแล้วล่ะค่ะ
ไม่ทราบว่าคนเขียนยังจะแต่งต่อมั้ยค้า
อยากอ่านจริงๆนะเนี่ย ได้โปรดมาแต่งได้แล้วค่า
นะๆๆๆๆๆๆๆ
-
กำลังรอให้มันกลายเป็น3P อยู่นะ555555555
-
ค้างงงงงงงมากมาย รอติดตามภาค2ต่อไป :hao7:
-
อยากอ่านภาค 2 แล้วจ้าาาาาาาาา :z3:
-
จะรอภาคสองนะค่ะ :hao5:
-
อยากอ่านภาค 2 ต่อ
อยากจะกระทืบใครก็ไม่เห็นจะมัน
เท่ากับอยากจะกระทืบไอ่เฟค
ไอ่เลวสุดตรีนนนน..เชี้ยเฟค
หุหุ
-
รออ่านภาค 2 อยู่นะ
-
ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกกับเรื่องนี้ยังไงดี
พล็อตเรื่องโอเคเลยค่ะ
การบรรยายก็อยู่ในเกณฑ์ดีตอนช่วงแรก
กลางๆเรื่องเริ่มรู้สึกว่าไม่ค่อยจะเข้าใจ
ย้อนไปย้อนมา แถมยังตัดจบดื้อๆ
ถามว่าเข้าใจบีมมั้ย เข้าใจค่ะ
แต่ที่ไม่เข้าใจคือเฟค
นี่เป็นนิยายเรื่องแรกเลยที่เกลียดพระเอกมากจนอยากให้มันตายๆไปซะ
แล้วตอนจบ
ขอบอกว่าจบได้เซ็งสุดๆ
เพราะเรื่องนี้มีปมเยอะมาก
แต่ตอนจบไม่ได้คลี่คลายปมอะไรเลยยยยยยยย
เข้าใจว่าบีมเลือกไม่ได้
แต่ก็ควรให้ตัวละครมีความชัดเจนในการตัดสินใจมากกว่านี้หน่อย
ที่อยากจะติอีกเรื่องคือชื่อตัวละครค่ะ
พิมสลับบ่อยมาก
แถมน้องชายบีมมีหลายชื่อมากสับสนสุดๆ
เห็นว่าเรื่องนี้จะมีภาคต่อ
คงจะไม่ได้ตามอ่านนะคะ
เพราะรู้สึกแย่กับพระเอกมากเกินไป
ขอบคุณมากสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องอื่นแทนนะคะ
-
จบแบบงงๆ แต่ก็พอเข้าใจนะ
ก็ดีค่ะ
-
จบงงจังสามพีก็ดีนะแต่อ่านแล้วตลกกับคนเขียนความคิดคนเขียนนี้หาตัวจำยากมาก55555 จบให้มันลงตัวิกนิดจะดีนะคะคนเขียน(จะมาบอกอะไรตอนนี้ละยะ :z6: )
-
จบได้โหดร้ายมากคนเขียน T__T เหมือนกำลังดูละครตอนจบแล้ว คสช. สั่งระงับเลย :heaven
แต่ก็ขอบคุณนะคะสำหรับนิยาย :pig4: :serius2:
ปล. โอ้ยยย ค้างงงง
-
ต่อซีซัน2 ขอเป็น 3P้เลยเหอะ ในเมื่อพ่อรับได้ พ่อเฟคก็รับรู้และตอนนี้ก้องเองก็รับรู้แล้ว เพราะงั้น3Pไปเลย งานนี้จะได้ไม่ต้องมีใครเจ็บอีกไง ถึงเฟคจะเลวมากก็เหอะแต่คนเรามันเปลี่ยนกันได้ ท่ามกลางความคิดที่คนอื่นมองว่าเฟคหวงก้าง แต่ในความรู้สึกจริง ๆ เราเชื่อว่าเฟคก็รักบีมมากไม่ใช่แบบหวงก้างหรอก อยากให้สามคนร่วมมือกันฝ่าฟันอุปสรรค์ในวันข้างหน้าไปพร้อมกันมากกว่าอ่ะ
-
3P 3p 3p 3p :mc4: :mc4: :mc4:
-
สงสารก้องนะ
ไอ้เฟคนี่หมั่นใส้เต็มขั้น มีเป็นตัวเป็นตนยังจะ มีน้อยอีก น่าเกลียดอะ นี่พูดเลย
ส่วนบีม เทอจ๋า โปรดรักก้องนะ อิอิ
ซีซั่นสองจะมีไหมหนอ
-
:impress2:
-
ซีซัน 2ขอ 3p น๊าาาาาา :mew2:
-
เคยอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
เมื่อก่อนเคยรังเกียจไอ่เหี้ยเฟคยังไง..กลับเข้ากระทู้มาอีกทีก็ยังรังเกียจมันอยู่ยังงั้น
..เหมือนเดิม..
..ไม่เปลี่ยนแปลง..
เหี้ยได้สุดติ่ง..ไอ่ปลิงดอง
เฟค
หุหุ
-
:z3: :z3: :z3:
-
ตอนแรกกะจะไม่เม้นท์แล้วนะแต่ก็อดไม่ได้จริงๆ
พึ่งอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ ไปหาหาภาค 2 ไม่มีแสดงว่านักเขียนยังไม่ได้แต่งสินะ
ตอนแรกที่อ่านก็เกือบอ่านไม่จบเหมือนกันถ้าไม่มีคู่พี่กันย์เข้ามาอ่ะ
อยากให้ต่อภาคเป็นเรื่องของบอสอ่ะ เราชอบนิยายนายเอกเก็บกด รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รักแต่ก็ได้แต่เก็บเงียบอยู่คนเดียว พอถึงจุดแตกหักจนตัวเองรู้จักคำว่าพอ แล้วค่อยๆถอยห่างออกมา
ส่วนบีมบอกเลยว่าไม่ปลื้มตั้งแต่ต้นแล้วค่ะ รู้สึกนางจะเข้าใกล้คนไหนก็พร้อมสละทั้งตัวแถมแบ่งหัวใจให้อีก มันวนเวียนจนเป็นรักสามเศร้าสุดท้ายก็บจบด้วยเราแบบสามพีอิชั้นไม่ปลื้ม
ส่วนนายเฟคที่ประชาชีที่เขาตีหน้าว่าเลว อิชั้นต้องให้คุณกลับไปคิดเสียใหม่ว่าที่คุณรักบีมเพราะอะไร แล้วสุดท้ายคุณมึงจะปล่อยน้องบอสตามสัญญาได้ไหม?
สุดท้ายบอกเลยว่ามันค้างคาจริงๆ :katai1:
-
Oh
-
อนาคตไม่สิ่งไม่แน่นอน...เวลาน่ากลัวกว่าที่คิดมาก...
ถือว่าคุณพ่อมาวินเวอร์ ยกให้เป็นคุณพ่อแห่งปีเลยค่าาาาา
-
คือแบบ จบแบบงงมาก -*- ไม่เคลียไรเลย
จบแบบนี้มันต้องมีภาค 2 นะ แต่ไหนละ?
นี่ปี 2015 แล้ว สงสัยคงไม่ได้อ่านต่อแน่ๆ
-
อ่านจบแล้ววววว ยิงยาวเลย
อ่านจนอึดอัดไปหมด อึดอัดกับการกระทำของแต่ละคน
รู้สึกไม่ค่อยสมเหตุ สมผลเท่าไหร่
บีมนางเอกมากอ่ะ ใครทำอะไรนางก็อภัยให้เค้าได้หมด
เฟคก็บรรยายความในใจได้หล่อมาก แต่ในความเป็นจริง
เห็นตบหน้า ตบบ้องหู ดีนะไม่กระทืบ หึ หึ
อ่านไปอึดอัดไป แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ คริ คริ
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
จบแบบงงๆ แต่ก็ขอบคุณค่ะ
แต่เกลียดเฟคมาก บอกเลย!!!
-
ห๊ะ ?? = = มึนๆ มันเอิ่ม.... :katai1:
:ruready :really2: o22
-
ซีซั่น2มาเหอะรอนานแล้วว... :mew6: :mew6:
-
เกลียดไอ้เหี้ยเฟคมากๆ ปากบอกว่ารักแต่ไปเอากับคนอื่น นอกใจก็คือนอกใจ รับไม่ได้นะแบบนี้ ถ้าจะมีซีซั่นสองขอให้บีมไม่เลือกมัน
:m16: :m16: :m16:
ปล.คำผิดเยอะไปหน่อย แล้วชื่อตัวละครผิดคนหลายจุด
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เจอตอนแรกเข้าไป ก้อสนุกล่ะ
-
อยากอ่าน ซีซั่น2 ต่อค่ะ รักตัวละครบีมมากมาย :L2:
-
จบแล้วเหรอ จบได้ค้างคามากๆอ่ะ
รู้สึกเหมือนไม่ได้อะไรเลย
ถ้าบอกว่าเสียความรู้สึกจะแรงไปไหม
ต้องขอโทษด้วยจริงๆแต่เรารู้สึกงั้นจริงๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:mew3: บีมใจแข็งอ่ะ ท่าทางเฟคจะงานเข้า ตอนนี้พี่บีเปอร์เซ็นต์สงกว่าอ่ะ
แต่งขอให้เป็นกันขิงแล้วกันเนอะ โฮะๆๆๆ ทีมเฟคบีมฮ้า
-
คันๆ มันๆ อีกแล้ววว
-
:pig4 :pig4:
-
โดนข่มขืนทำร้ายร่างกายขนาดนี้ ถ้าจบลงด้วยการอภัยมาใช้ชีวิตร่วมกันรักกัน มันมีจริงเหรอ มีแต่ในนิยาย555