-
พอดีว่ามีบอร์ดหนึ่งที่เล่นอยู่ เขาอยากอ่านเรื่องนี้ เลยไปขอป๋าฮารุมาให้ ไอ้ครั้นเราเอาไปลงให้ที่อื่นแล้ว บ้านเกิดเมืองนอนเราเองจะปล่อยให้เหงาก็ใช่ที เลยเอามาลงให้อ่านด้วยกัน แล้วก็ฉลองขึ้นบ้านใหม่รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ด้วย กับเรื่องราวๆ อุ่นๆ น่ารักๆ ของป๋าฮารุ ป๋ามีผลงานหลายเรื่องครับ ส่วนใหญ่อยู่ในบอร์ดของป๋าเอง
ป๋าชอบแมวมาก รักแมวเป็นชีวิตจิตใจ ใครมีรูปแมวสวยๆ น่ารักๆ เอาไปฝากป๋าบ้างนะครับ จะได้มีกำลังใจเขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านเยอะๆ และอยากให้เราชาวเป็ดไปให้กำลังใจป๋าบ้าง ป๋าสถิตที่นั่นประจำ มีผลงานออกมาจำนวนมาพอดูเลย และที่บอร์ดนั้นก็มีเรื่องสั้น เรื่องยาวเยอะแยะ
อย่าลืมไปเยี่ยมเยียนผู้เขียนกันด้วยนะครับ จะได้เอานิยายของป๋ามาลงได้เยอะๆ
บอร์ดเท็นจัง (http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vboard.php?user=aoikyosuke)
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะครับ และจะขอบคุณมากๆ ถ้าตามไปให้กำลังใจคนเขียนด้วย
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขอนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**********************************************************
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่1)
ร่างบางที่เพิ่งลงมาจากรถประจำทาง..ใช้ฝ่ามือป้องแสงแดดที่แรงกล้า..เพื่อกันไม่ให้ระคายตา..อากาศที่ร้อนทำให้หน้าเนียนใส ในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ..
สายตามองหาร่างของบุคคลที่คุ้นตา..และตัดสินใจสะพายเป้ใบใหญ่ขึ้นหลังเดินตรงไปยังร้านค้าใกล้ๆ เพื่อหาเครื่องดื่ม มาดับกระหาย.. และเสียงเรียกคุ้นหูก็หยุดเท้าที่กำลังจะก้าวออกไปได้..
" คุณหนูครับ..." ร่างบางหันไปตามเสียงนั้น แล้วก็ยิ้มออกมาทันทีเผยให้เห็นลักยิ้มบุ๋มตรงแก้มทั้งสองข้าง..
" ลุงหมาน....มาแล้วเหรอครับ.."
" ครับ...คุณหนูมาถึงนานแล้วหรือยัง.. พอดีรถไปเหยียบตะปูต้องเอาไปเปลี่ยนยางก่อน.."
" ไม่นานหรอก..วุ้นเพิ่งจะลงรถเมื่อตะกี้นี้เอง..งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ ..วุ้นร้อนเหนียวตัวมากเลย อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว.." อากาศที่ร้อนทำให้ใบหน้าขาวเนียนนั้นแดงเรื่อ.. ไม่ว่าใครที่ผ่านไปมาก็ต้องเหลียวมอง..ในความสะดุดตาของร่างบางทั้งนั้น..
คุณหนูของลุงหมานนั้น..เรียกมาจากชื่อเล่นของชายหนุ่มหน้าหวานนามว่า วุ้น.. เนื่องจากว่าก่อนเขาเกิดพ่อและแม่ อยากจะมีลูกสาวสักคนหลังจากที่มีลูกชายแล้ว..ไม่ว่าจะเป็นของเล่นเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ก็เป็นของเด็กผู้หญิงทั้งนั้น..
แต่ปรากฏว่าเป็นเด็กผู้ชายซะนี่..จำได้ว่าถูกเลี้ยงมาอย่างเด็กผู้หญิง.. แต่อย่างว่าแหละเด็กผู้ชายยังไงก็ทะโมนอยู่ดีพ่อและแม่..
เลยตัดใจกลับมาเลี้ยงแบบเด็กผู้ชายเช่นเดิม..(เป็นครอบครัวที่แปลกดีแท้..)
ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมเขาจึงกลับมาบ้านเกิดของตัวเอง ..ความจริงแล้วเขาชอบความเป็นอยู่แบบชาวบ้านเสียมากกว่า.. ชีวิตในเมืองกรุงที่มีแต่การแก่งแย่งและความวุ่นวาย..
ผู้ที่นี่ต่างเป็นมิตร ..พอมีพอกินกันไปไม่ทะเยอทะยานฟุ้งเฟ้อ.. กะว่าถ้าเรียนจบก็จะกลับมาดูแลไร่สวน..ต่อจากพ่อและแม่ ที่ตอนนี้อายุเริ่มมากแล้ว..เมื่อร่างบางขึ้นมานั่งที่เรียบร้อยแล้ว..ลุงหมานก็ขับรถทะยานออกไปทันที..จุดหมายอยู่ที่ไร่ส้มอรุณรุ่ง..
สองข้างทางที่รถผ่านมานั้นมีแต่ต้นส้ม..ที่ตอนนี้แข่งกันออกผลเต็มไปหมด.. วุ้น เปิดกระจกเพื่อรับสายลมที่บริสุทธิ์ และเผลอสูดอากาศเข้าเต็มปอด.. สายตาจับจ้องภาพข้างทางอย่างชื่นชม..
ไม่ว่าจะกลับมากี่ที.. ที่นี่ก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยความเป็นธรรมชาติยังคงอยู่เช่นเดิม..ไม่เหมือนกับไร่สวนอื่นที่บางทีก็ขาย.. และย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด..ต่างก็แสวงหาความเจริญ
ครู่หนึ่ง ..รถก็มาจอดเทียบ ณ บ้านสองชั้นที่สร้างด้วยไม้ทั้งหลังคงความเป็นไทยโบราณอยู่ ..ใต้ถุนสูงโล่งมีแคร่กว้าง ไว้นั่งรับลมที่มักจะพัดผ่านมาตลอดปี ..หนุ่มร่างบางลงมาบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ ..พรางส่ายสายตามองหาคนในบ้าน..เงียบจัง ไปไหนกันหมดนะนี่..
แล้วสาวสวยคนหนึ่งก็เดินออกมาต้อนรับซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้เขา..เรียกรอยยิ้มหวานออกมาจากหน้าเนียนได้อีกเช่นเคย ลุงหมานขอตัวเอารถไปเก็บ..แล้วจะได้เข้าไร่ต่อ ส่วนชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปหาฝ่ายที่กำลังเดินต้วมเตี้ยมทันที..
" สวัสดีครับพี่พิณ...โอ๊ะ..ค่อยๆ เดินสิพี่ เดี๋ยวก็ได้ล้มหรอก.." เอ่ยเตือนยิ้มๆ แล้วเข้าไปแนบหน้าลงที่หน้าท้องกลมนูน ที่ตอนนี้ขยายออกมากแล้ว..บ่งบอกถึงการเจริญเติบโตของทารกที่อยู่ภายใน..
" อือ...ว่าไงเอ่ยหลานอา สบายดีมั้ย กวนแม่เขาหรือป่าวเรา.." พูดกับหน้าท้องกลม เรียกรอยยิ้มจากหญิงสาวออกมา
" ลูกแม่ไม่กวนหรอกเนอะ..เป็นเด็กดี....วุ้น กลับมาถึงนานแล้วเหรอ.." ผู้เป็นพี่สะใภ้เอ่ยถาม
" เพิ่งมาครับ...แล้วนี่คนอื่นๆ ไปไหนกันหมดล่ะ.. ปล่อยให้พี่พิณอยู่คนเดียวนี่.."
" พ่อกับแม่ออกไปช่วยบ้านงานเขาแต่เช้าแล้ว.. ส่วนพี่แวน เดี๋ยวก็กลับมากินข้าวกลางวันจ๊ะ..." พิณบอกออกมาให้รับรู้
ครู่หนึ่งคนที่เอ่ยถึงก็ขับรถเข้ามาจอดพอดี.. เปิดรถลงมาเป็นชายหนุ่มร่างสูง..ผิวกร้านแดดแต่ไม่ได้ดูน่าเกลียด กลับทำให้น่ามอง สมชายชาตรี..เดินยิ้มเข้ามาหาทั้งสองคน และหอมแก้มผู้เป็นภรรยาอย่างรักใคร่..
" สวัสดีครับพี่แวน..." วุ้น เอ่ยทักพี่ชายสุดที่รัก และได้รับการโยกหัวเล่นเป็นการตอบรับ..
" ว่าไง..ไปอยู่เมืองกรุงซะนานนึกว่าลืมบ้านเราแล้ว.." เอ่ยกระเซ้า
" โห...ใครจะลืมล่ะพี่ ก็ไม่ว่างซักที.. วุ้นอยากกลับตั้งนานแล้วอ่ะ.." ร่างบางบ่นออกมา
"แล้วคราวนี้มานานมั้ยล่ะ..ช่วงนี้ไร่เรากำลังออกผลดีเชียวจะได้อยู่ช่วยกันก่อน.."
" กะว่าจะอยู่จนกว่าจะเปิดเทอมแหละ.. แต่ก็ต้องดูก่อนว่าจะมีอะไรเร่งด่วนอีกหรือป่าว.."
" เอ้อ...กลับมาแล้วอย่าลืมไปหายัยแป้งล่ะ ..เห็นหน้าพี่ก็ถามถึงเราประจำ.." นาทเอ่ยถึงน้องสาวของเพื่อนรัก..ซึ่งเป็นเพื่อน กับน้องชายตนเองด้วยเช่นกัน..เนื่องจากทั้งสองนั้นโตและเล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก..จึงสนิทกันมากเหมือนพี่น้อง
" ครับ...ไม่บอกวุ้นก็ว่าจะไปหาอยู่แล้ว.." หน้าหวานยิ้มจะแก้มบุ๋ม เมื่อนึกถึงหน้าเพื่อนรัก..
" เข้าบ้านไปทานข้าวกันเถอะ..อย่ามัวแต่ยืนคุยกันอยู่อย่างนี้เลยนะ.." ผู้เป็นพี่สะใภ้เอ่ยขัดออกมา..และเดินนำทุกคนเข้าไป โดยมีสามีที่รักประคองไปอย่างห่วงใย.. ทำให้วุ้นยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้.. น่าอิจฉาจริงๆคู่นี้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังน่ารักกัน.. ไม่เปลี่ยนเลย ..แล้วก็เดินตามหลังทั้งคู่เข้าไป....
-
เรื่องใหม่ หุหุ :loveu:
-
พี่แน๋วอ่า..........................
มาปาดเค้า น่าเกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แง้ๆๆๆๆ
---------------------------------------------------------------
เสียงรถที่แล่นมาจอดหน้าบ้านทำให้แป้งต้องละสายตาจากหนังสือตรงหน้า ..ลุกขึ้นเดินออกไปดูยังหน้าบ้าน ..ครู่หนึ่งร่างคุ้นตา ก็ก้าวข้ามลงมา.. ทำให้สาวร่างเล็กถึงกับเปิดรอยยิ้มออกมาอย่างดีใจรีบวิ่งออกไปหาอย่างรวดเร็ว..วุ้นเองก็ยิ้มรับออกมาเช่นกัน ..
" วุ้น...มาได้ไงนี่.." แป้งร้องทักออกไปอย่างดีใจพร้อมกับจับมือเพื่อนรักเอาไว้แน่น.. เรียกเสียงหัวเราะออกมาจากร่างบางได้..
" ก็ขับรถมาไง ถามได้......" คำตอบที่ได้นั้นทำให้เพื่อนสาวค้อนให้อย่างหมั่นไส้..แล้วก็จูงมือเพื่อนรักให้เข้ามานั่ง.. เพื่อจะได้คุยกันให้หายคิดถึง
" คราวนี้จะมาอยู่นานมั้ยวุ้น.. อย่าเพิ่งรีบกลับนะ..อยู่ให้หายคิดถึงกันก่อน.."
" อืม...เอาเป็นว่าจะอยู่จนกว่าแป้งจะเหม็นเบื่อเลยดีมั้ย..." พูดหยอกเพื่อนสาวออกไป ..แล้วก็สอดสายตาไปเหมือนจะหาใครสักคนหนึ่ง
" มองหาพี่ปืนเหรอ..รายนั้นไม่อยู่หรอกจ๊ะ ..เขาฟาร์มแต่เช้าแน่ะ เจ้าสีนิล มันคลอดลูกน่ะ.."
แป้งเอ่ยถึงพี่ชายคนเดียวของเธอ ..ซึ่งหายไปแต่เช้าแล้ว..เธอค่อนข้างรักและติดพี่มาก..เนื่องจากว่า เหลือกันเพียงสองคนพี่น้องเท่านั้น.. ฟาร์มเลี้ยงม้าที่พ่อและแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนที่จะจากโลกนี้ไปนั้น ..พี่ของเธอเป็นคนดูแลเองทั้งหมด..
" ใครอยากจะเจอล่ะพี่ปืนน่ะ แค่คิดก็เอียนแล้ว.." ทำหน้าเบ้เมื่อนึกถึงพี่ชายเพื่อน.. เนื่องจากเป็นไม่เบื่อไม้เมากันมาตลอด ..
อาการของเพื่อนรักทำให้แป้งถึงกับปล่อยหัวเราะออกมา ..ถึงโตกันแล้วแต่ดูเหมือนว่าพี่ของตนยังไม่เลิกนิสัยชอบแกล้งชอบแหย่ ซึ่งไม่ใช่กับใครที่ไหนนอกจากเพื่อนรักของตนนั่นเอง ..
" อืม...วุ้นทำตัวให้ว่างนะ เสาร์หน้าน่ะ..."
" ทำไมเหรอ.." ถามออกไปอย่างสงสัย
" จะให้เป็นเพื่อนเจ้าสาวให้หน่อย "
" เอ๋ ..ใครจะแต่งงานเหรอ ..อย่าบอกนะว่า....เฮ้ย..แป้ง จริงอ่ะวุ้น ดีใจด้วยนะ.." พูดแค่นั้นวุ้นก็จับมือเพื่อนสาวร้องออกมาอย่างดีใจ ยิ้มจนแก้มบุ๋มทำให้แป้งต้องยิ้มออกมาด้วย..
" อื้อ...แป้งอยากบอกกับวุ้นเองน่ะ.. กำลังคิดอยู่ว่าถ้าวุ้นไม่ลงมาจะโทรตามถึงที่เลย.."
" ก็ถ้าขืนไม่โทรบอกสิ มีโกรธแน่นอน..งานเพื่อนรักทั้งที..."
" แป้งพูดจริงนะ ..อยากให้วุ้นเป็นเพื่อนเจ้าสาวน่ะ.."
" แต่วุ้นเป็นผู้ชาย ..จะให้ไปแต่งกระโปรงฟูฟ่องหรือไงกัน" พูดปนตลกออกมา แล้วก็โดนเพื่อนรักค้อนให้อีก .. ใครจะคิดพิเรนอย่างนั้นล่ะ..
" บ้า.....ก็แต่งธรรมดานี่แหละ นะ.. นะวุ้น.." สาวร่างเล็กทำหน้าตาและน้ำเสียงเว้าวอนเต็มที่ ..จนทำให้วุ้นไม่อาจปฏิเสธเพื่อนได้..
" อือๆ ก็ได้....อ๊ะ..ไม่ได้การล่ะ เหลือเวลาอีกไม่กี่วันเอง วุ้นต้องรีบเตรียมชุดซะแล้ว.."
" อย่างวุ้น ไม่ว่าจะแต่งอะไรก็น่ารักอยู่แล้วล่ะไม่ต้องห่วง.." เอ่ยชมเพื่อนอย่างเอาใจ
" ย่ะ...คุณเพื่อนที่รัก ..ไม่มีใครชมมาชมกันเอง.." บีบจมูกเล็กคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว.. แป้งหัวเราะอีกเช่นเคย ..จริงนะ วุ้นน่ารักจริงๆ..ถ้าเป็นผู้หญิง จะจีบให้กับพี่ปืนเลย ดีกว่า.. ยัยวดีเสียงแปดหลอดที่มาติดพี่ชายตนอยู่..คิดอย่างเคืองเล็กน้อย..
" อ้าว แล้วเป็นไรอีกล่ะ หน้าบึ้งเชียว ..เอ..อย่างนี้พี่ปืนไม่เสียหน้าแย่เหรอ น้องแต่งก่อน.."
" เฮ้อ...อย่าให้พูดเลย ผู้หญิงแต่ละคนเห็นแล้วปวดหัว.." แป้งทำหน้าเหนื่อยเมื่อนึกถึงบรรดาสาวๆ..ที่ผ่านมาของผู้เป็นพี่ชาย..
" ทำไมล่ะ.." ถามออกมาอย่างสนใจ
"ก็ดีแต่สวยไง..ที่เข้ามาคบกับพี่ปืนเพราะรวยมากกว่า..ดีนะที่พี่ปืนฉลาด พวกนั้นถึงจับไม่ได้ไง.."
" ถ้าช่างเลือกอย่างนั้นนะ.. วุ้นว่าต้องอยู่คนเดียวจนแก่แน่ๆเลย.. แล้วที่ผู้หญิงทนไม่ได้วุ้นว่าเพราะปากของพี่แกมากกว่า.." วุ้นพูดออกมาอย่างเหน็บแนม..เพราะปะทะฝีปากกับพี่เพื่อนคนนี้มาหลายครั้งแล้ว.. ไม่รู้ว่าสรรหาเรื่องอะไรมาแหวะเขานัก..
" แหม..วุ้นก็ เอาเรื่องจริงมาพูดอีก.." แทนที่แป้งจะเข้าข้างพี่ตนเอง..กลับสนับสนุนเพื่อนซะนี่..ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างชอบใจ.. ป่านนี้คนที่กำลังถูกนินทา..สงสัยคงจามไปทั้งวันแล้วล่ะมั้ง...
TBC.........
------------------------------------
-
ตามมาติดๆ คับ :yeb: :yeb:
:loveu: :loveu:
-
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่2)
" วุ้น...แป้งว่าพอได้แล้วมั้ง นี่ก็ตั้งเยอะแล้ว..." สาวร่างบางตะโกนบอกเพื่อนรักที่กำลังป่ายปีนอยู่บนต้นมะม่วง ที่กำลังออกลูกเต็มต้นไปหมด..
" เดี๋ยว....รอเอาลูกนี้ก่อน..ไม่ได้สิ วุ้นเปรี้ยวปากมากเลย อึ้บ..." มือบางเอื้อมไปปลิด มะม่วงลูกเขื่องตรงหน้า..
" โห...อะไรกันนี่ เพิ่งรู้นะว่า บ้านเราเลี้ยงลิงด้วยอ่ะ....." เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นมาทำให้ ร่างที่อยู่บนที่สูงถึงกับเบ้หน้าด้วยความหน่าย.. สงสัยว่ามะม่วงวันนี้จะรสกร่อยแน่เลย..วุ้นรีบปีนลงมาเบื้องล่างด้วยความรวดเร็ว ..พร้อมกับมองหน้าต้นเสียงแบบไม่ชอบใจ.. ชายร่างสูงผิวสีแทน แววตาฉายไปด้วยความทะเล้น ยืนยิ้มล้อเลียนอยู่ข้างเพื่อนรักของตน...
" อ๊ะ...ไปเป็นคนกรุงซะไม่รู้จักทักทายกันเลยเหรอเนี่ย.." แขวะมาอีกรอบ ..วุ้นเลยจำใจยกมือไหว้ออกไปแกนๆ..
" สวัสดีครับพี่ปืน...ไม่เจอกันนานแต่พี่ไม่ยักกับเอาปากไปซ่อมซะทีนะ..." คำพูดเชือดเฉือนออกมาจากริมฝีปากเรียวงาม.. พร้อมกับมองตาอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ.. ปืนถึงกับปล่อยก๊ากออกมาอย่างชอบใจ..เจอกันกี่ทีก็แสบไม่เปลี่ยนเลยน้องไอ้แวนมันนี่..
" อืม...สงสัยว่าต้องรอให้วุ้นมาซ่อมให้ล่ะมั้งถึงจะดีได้น่ะ.."
" ถ้าให้วุ้นซ่อม.. คงเลือกที่จะตัดทิ้งไปเลยดีกว่า..ปากเสียๆ ใช้การไม่ดีอย่างนี้น่ะ.."
" อืม...แต่พวกสาวๆ เค้าออกจะชอบปากพี่นะ หรือว่าไง วุ้นจะลองดูมั้ยเผื่อจะเปลี่ยนใจ.." ปืนทำน้ำเสียงยั่วเย้าร่างบาง..ที่กำมือแน่น อย่างไม่รู้จะทำยังไงกับคนแบบนี้..
" เอ่อ...ทั้งสองคน อย่าเพิ่งทะเลาะกันมากไปกว่านี้ได้มั้ย..แป้งปวดหัวไปหมดแล้ว.." สาวน้อยร่างเล็กทนไม่ไหว.. เลยต้องร้องออกมาห้ามทัพเสียก่อน..
" แหม..ยัยแป้ง เค้าไม่ได้เรียกทะเลาะอย่างนี้อ่ะเรียกว่ากำลังสานสัมพันธ์กันถึงจะถูก..."
" เอ๊ะ...พี่ปืน ใครเค้าอยากจะไปสร้างด้วยล่ะ.." วุ้นเท้าเอวเอาเรื่องเต็มที่ อารมณ์เริ่มขุ่นมัวสุดขีด
" โอย...พอๆ...วุ้นไหนว่าจะทำน้ำปลาหวานให้ไง ปะ ..นี่ไม่มีใครทำได้รสเด็ดเท่าวุ้นเลยนะ" แป้งหันไปยังเพื่อน พยายามเอ่ยเปลี่ยนเรื่องให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
" กินได้แน่เหรอ...ไม่ใช่ว่าจะทำให้ท้องเสียนะยัยแป้ง.." หนุ่มหน้าเข้มยังไม่วายแหย่อีก.. เขาชอบเห็นหน้าเนียนๆ บูดบึ้งอย่างนี้ เหมือนกับเด็กเจ้าอารมณ์ยังไงอย่างนั้นแหละ..
" พี่ปืน...ไปไหนก็ไปเลยพี่ นานๆ วุ้นจะกลับมาบ้านที...ถ้าต่อไปนี้วุ้นไม่มาหาแป้งอีกนะ ..จะโกรธพี่ปืนให้คอยดูสิ.." สาวร่างเล็กเอ่ยเข้าข้างเพื่อนเต็มที่.. ทำให้ปืนส่ายหน้าน้อยๆ ..เออ.. รักกันจริง..ไอ้คู่นี้
" ยัยแป้ง....ห่วงคนอื่นมากกว่าเจ้าบ่าวของตัวเองระวังนะ..เขาจะไม่ยกขันหมากมาขอ ไม่รู้ด้วย.." พูดเสร็จก็หัวเราะออกไป อย่างชอบใจ..โดยไม่ฟังเสียงน้องสาวที่ว่าตามหลังไปติดๆ ..หันไปมองเพื่อนรักที่ยังหน้ามุ่ยไม่เลิก..ก็เอ่ยง้อแทนพี่ชายตัวดี..
" ขอโทษแทนพี่ปืน.. ด้วยนะวุ้น..."
" ไม่ต้องขอโทษหรอก..แป้งไม่ผิดนี่ คนผิดเขายังไม่คิดอะไรเลย โน่น เดินไปโน่นแล้ว " วุ้นบุ้ยปากไปทางร่างสูงที่เดินออกไป
" อืม...งั้นเราอย่ามาอารมณ์เสียด้วยเรื่องแบบนี้เลยเนอะ.. อยากกินมะม่วงเต็มแก่แล้ว ปะ.." แล้วแป้งก็รีบลากมือเพื่อนรัก ให้เดินตามมาโดยเร็ว ..ทำให้วุ้นอดยิ้มออกมาไม่ได้ ..ในใจยังคงไม่ลืมคิดที่จะเอาคืน..วันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอกไอ้พี่ปืนบ้า..
ในที่สุดก็มาถึงวันงานมงคลของเพื่อนรัก..ตอนนี้เพื่อนสาวของตนอยู่ในชุดไทยสีชมพูอ่อน ขับผิวให้ขาวน่ามองยิ่งไปอีก.. หน้าจิ้มลิ้มนั้นถูกแต่งแต้มอย่างสวยงาม ..วุ้นอดยิ้มออกมาอย่างดีใจกับเพื่อนไม่ได้..
อีกอย่างทางฝ่ายเจ้าบ่าวก็เป็นคนดี คิดว่าทั้งคู่คงประคองชีวิตหลังแต่งงานให้ราบรื่นและมีความสุขได้อย่างไม่ยากนัก.. แขกเหรื่อที่มาในงานค่อนข้างเยอะ..เนื่องจากสังคมบ้านนอกผู้คนมักรู้จักกันทั่วไปหมด..
แม้ว่าไม่ได้แจกการ์ดอย่างทั่วถึง..แต่ก็สามารถพูดปากต่อปากกันไป..ทำให้ผู้คนเยอะอย่างที่เห็นนี่แหละ.. ผู้ใหญ่ต่างก็มารดน้ำสังข์และอวยพรให้คู่บ่าวสาว..ที่ยิ้มเยือนออกมาอย่างมีความสุขทั้งคู่ ..
-
" วุ้นขอให้แป้งและครู มีความสุขมากนะครับ ขอให้รักกันจนแก่เฒ่า..." เมื่อเหล่าผู้ใหญ่ผ่านพ้นไปหมดแล้ว.. ก็เป็นคิวของเหล่าเพื่อนฝูง วุ้นเป็นคนแรกที่เอ่ยกับเพื่อนรักและเจ้าบ่าว ทั้งคู่ยิ้มรับพร้อมกัน..
และเพื่อนคนอื่นๆก็เดินเรียงเข้ามา..ส่วนปืนต้องคอยรับแขกเหรื่อทำให้ไม่มีเวลามาแกล้งแหย่วุ้น.. ทำให้ร่างบางไม่ต้อง มาปวดประสาทค่อยสบายใจหน่อย..วุ้นแอบมานั่งพักเหนื่อยใต้ต้นไม้ใหญ่ลมเย็นๆโชยมา ทำให้รู้สึกสดชื่น ..สองขาเยียดตรงไปข้างหน้าอย่างปลดปล่อย.. แต่เวลาอันแสนสงบของวุ้นก็ต้องมีอันสะดุดลง..เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว..
" อะไรกัน.. มาแอบอู้อย่างนี้ใช้ได้เหรอนี่....." ปืนเอ่ยปากแหย่อีกฝ่ายทันที ..วุ้นทำหน้าเซ็งออกมาอย่างเห้นได้ชัดแต่ก็จำใจตอบไป
" วุ้นทำหน้าที่ตัวเองเรียบร้อยแล้ว.. ตอนนี้เป็นคิวของคู่บ่าวสาวเขา.."
" เห็นแต่คนเขาชมว่าเพื่อนเจ้าสาวน่ารักอยังนั้นอย่างนี้ ..ไม่คิดจะออกไปหน่อยเหรอ..." พูดพรางทรุดลงนั่งข้างร่างบางนั้น
" แล้วพี่ปืนล่ะหลบออกมาทำไม.." ถามกลับไปบ้าง ตัวเองแหละเป็นพี่เจ้าสาวยังไงต้องทำหน้าที่มากกว่าเขาอยู่แล้ว..
" เหนื่อย.." ตอบคำเดียวสั้นๆ แต่ได้ใจความ..อีกอย่างเขาก้ต้อนรับแขกทั้งหลายเป็นอย่างดีแล้ว .. ที่เหลือก็คงต้องเป็นหน้าที่ของคู่บ่าวสาวบ้างล่ะ..
" เดี๋ยว คุณวดีหวานใจ..ก็ร้องเรียกหาหรอก .." อดแวะออกไปไม่ได้ ทำให้ปืนแทบสะอึก..แล้วก้ร้องออกมาทันที
" เฮ้ย....วดีเขาไม่ใช่ชะนีนะ.. ต้องมาร้องหาสามีน่ะ.."
" อ๊ะ.. วุ้นไม่ได้พูดนะ พี่ปืนพูดเอง..." หนุ่มหน้าหวานทำหน้าตาไม่รู้เรื่องอย่างไร้เดียงสามาก.. ทำให้ปืนอยากจะเอามือไปเคาะหัวซักโป๊ก ..แต่ก็ไม่อยากจะโดนสวนกลับแบบไม่ยั้ง ขี้เกียจเจ็บตัว..
" แล้วทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ไปเที่ยวฟาร์มมั่งละ ทุกทีจะไปขี่ม้าเล่นไม่ใช่เหรอ.."
"เบื่อหน้าคนน่ะ ขี้เกียจ.." ตอบออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับมองหน้าร่างสูงบ่งบอกว่าหมายถึงตนเองนั่นแหละ..
" เหรอ.. ดีนะที่คนนั้นไม่ใช่พี่ .." ยิ้มออกมาอย่างหน้าชื่น แกล้งทำเป็นไม่รู้ซะอย่างนั้น
" สำคัญตัวผิดซะแล้ว....พี่ปืนแหละตัวดีเลย.. วุ้นไม่อยากเส้นเลือดในสมองแตกตายซะก่อน.."
" แหม.. เพิ่งรู้นะว่าพี่มีอิทธิพลต่อวุ้นขนาดนี้น่ะ ดีใจจัง.." และก่อนที่วุ้นจะพูดอะไรมากไปกว่านี้อีก.. เสียงแหลมเล็กก็ดังเสียดแก้วหูเข้ามา..ทำให้ทั้งคู่นั้นต้องหยุดการสนทนาลงทันที..
หันไปก็เจอสาวร่างเพรียวที่แต่งตัวเหมือนแม่สี ..อีกทั้งหน้าตาก็ฉาบไปด้วยเครื่องสำอางค์ที่หนาเตอะ ..จนแทบไม่เห็นผิวหน้า นี่ถ้ายิ้มทีแป้งที่ทาโปะไว้.. คงแตกร้าวออกมาแหงมๆ เลยวุ้นคิดอย่างขำๆ..
" ปืนคะ..มาอยู่ตรงนี้เอง วดีตามหาตั้งนานแน่ะ.." สืบเท้าเข้ามาใกล้ชายหนุ่มทันที ทำให้ทั้งวุ้นและปืนต่างก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
" วดีมีอะไรเหรอ ..ทำไมไม่อยู่ในงานล่ะ" ปืนพยายามบังคับใบหน้าไม่ให้แสดงออกว่าเซ็งสุดขีดออกมา..
" ก็วดีไม่เห็นปืน.. เลยเดินออกมาตามค่ะ.. เราเข้าไปในงานด้วยกันเถอะค่ะ.. นี่ดูเอาไว้ก่อนเผื่อถึงงานของเรามั่งไงคะ.." ปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงจัดจีบปากจีบคอพูดจ้อ..แล้วก็ทำท่าอายม้วนอย่างมีจริต..
ปืนได้แต่หัวเราะแห้งๆ ไม่รู้จะว่าไงได้ ..อยากบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นเลย..แต่ก็ทำไม่ได้เพราะจะเป็นการ หักหน้าอีกฝ่ายเกินไป ..พยายามแกะมือที่เกาะเขาแน่นออกอย่างมีมารยาท ..
วุ้นนั้นเห็นหน้าปูเลี่ยนของร่างสูงก็อดขำไม่ได้ ..สมโดนซะมั่ง.. สงสัยว่าไปหว่านเสน่ห์ไม่เลือกน่ะสิ ..เขาถึงติดเป็นตัวเมอย่างนี้อ่ะ..
" เอ่อ....วดีกลับเข้าไปข้างในเถอะตรงนี้แดดแรงเดี๋ยวผิวเสียหมด.. อีกอย่างผมก็กำลังคุยธุระอยู่พอดี.." หาเรื่องเลี่ยงอีกฝ่าย โดยอาศัยหนุ่มหน้าหวานเป็นข้ออ้าง.. หญิงสาวหันไปมองคู่สนทนาของชายที่ตนหมายปอง..ก็เกิดอาการไม่ชอบใจขึ้นมา.. เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้น ดูดีทั้งรูปร่างหน้าตา ทำให้หญิงสาวเกิดความริษยาขึ้นมาทันที..
" ใครเหรอคะ ..วดีไม่เคยเห็นหน้า.." พูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ
" เพื่อนยัยแป้งเขาน่ะ.. ชื่อวุ้น.." แนะนำหนุ่มร่างบางให้รู้จัก ..แต่ได้รับการเชิดหน้าใส่อย่างไม่สนใจ.. ทำให้วุ้นเริ่มขุ่นขึ้นมาเหมือนกัน คนอะไรนอกจากเหมือนงิ้วแล้ว..ยังไม่มีมารยาทอีก ..นั่นทำให้วุ้นเกิดอาการอยากแกล้งขึ้นมาทันที สมองน้อย ๆเริ่มคิดแผนการ..
" ก็อย่างที่พี่ปืนบอกนั่นแหละ..ว่าเขามีธุระ ที่สำคัญมากกับผม..ดังนั้นเราสองคนขอเวลาส่วนตัวสักครู่นะครับ.." วุ้นออกปากไล่อย่างมีมารยาทกับหญิงสาว
แต่กำลังนึกสะใจที่เห็นว่าหน้าตาของฝ่ายนั้นกำลังโกรธขึ้นมาเช่นกัน.. ไม่พูดเปล่าวุ้นเลื่อนมือบางเอื้อมไปแตะชายหนุ่มอย่างสนิทสนมเช่นกัน..
" สำคัญแค่ไหนยะ..ชั้นกับปืนไม่เคยมีความลับต่อกัน.." หญิงสาวออกตัวทันที ..ปืนยืนมองทั้งคู่เฉยๆ .. อยากรู้ว่าเจ้าวุ้นที่ไม่เคยยอมใครจะทำไงต่อ.. อืม... น่าหนุก..
" แหม...คุณวดีครับ.. เรื่องบางเรื่องก็ต้องคุยกันแค่สองคนนะ.. จะมาป่าวประกาศให้คนอื่นรู้น่าอายตายเลย..." วุ้นยิ้มบางออกมาให้ชายหนุ่ม.. ทำให้วดีแทบกรี๊ดออกมา เนื่องจากรับไม่ได้..
" ปืนคะ ..นี่มันอะไรกัน ..วดีไม่ยอมนะ " หันมาทางชายหนุ่มที่ยืนเฉยอยู่ทันที
" พี่ปืนครับ ..วุ้นเริ่มร้อนแล้วเราไปหาที่คุยกันใหม่เถอะนะ.. นะครับ.." หนุ่มร่างบางเป็นฝ่ายอ้อนออกมาอย่างน่ารักบ้าง .. ทำให้ปืนแทบจะปล่อยก๊ากออกมา ..ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะแล้วหันไปเอ่ยขอตัวกับหญิงสาวอย่างสุภาพ... ความจริงอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ...
" เอ่อ..ผมขอตัวก่อนแล้วกัน...เอาไว้เราค่อยคุยกันวันหลังแล้วกันนะครับ..." แล้วปืนก็รั้งร่างบางให้ตามมาอย่างรวดเร็ว..
วุ้นไม่วายหันไปยิ้มเยาะกับฝ่ายนั้นอย่างมีชัย.. ทั้งคู่รีบเดินหนีเสียงกรี๊ดๆที่หญิงสาวร้องออกมา..เพราะถ้าช้ากว่านี้ แก้วหูคงต้องทะลุอย่างแน่นอน...
" พี่ปืนปล่อยมือวุ้นได้แล้ว....." ร่างบางท้วงออกมาทันทีเมื่อเห็นว่า ชายหนุ่มทำมึนไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ..ปืนอดเสียดายไม่ได้ แต่ต้องยอมทำตามเสียงใสที่สั่งออกมา ..แต่ก็ยังไม่วายที่จะอดแซวตาประสาคนปากไม่อยู่สุข....
" อ้าว ..โทษทีกำลังเพลินเลยมือออกจะนุ่ม หึหึหึ.." วุ้นค้อนให้อย่างหมั่นไส้ แล้วก็เหมือนนึกอะไรได้ เอ่ย..ออกไปอย่างสำนึกเล็กน้อย
" ขอโทษนะพี่ปืน ..ที่วุ้นทำให้แฟนพี่โกรธไปแล้ว.."
" หืม ..ใคร..?? วดีน่ะเหรอ แฟนพี่ที่ไหนพี่โสดครับตอนนี้.." ปืนร้องออกมาทันที แต่ว่าวุ้นทำสีหน้าแบบไม่เชื่ออย่างที่สุด..
" เชื่อก็บ้าแล้ว.. เห็นติดหนึบอย่างกับเห็บหมาแน่ะ.."
" โห..ปากจัดใช่เล่นเลยนะเรา นี่ถ้าเขาได้ยินคงได้ดิ้นตายหรอก.." ปืนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่ยอมรับว่าจริงล่ะนะ..
" ช่างดิ....อยากร้ายมาเอง " ย่นจมูกใส่อย่างเด็กๆ ทำให้ปืนนึกเอ็นดูกับความน่ารักนั้น..และก็คิดอะไรดีๆออก..
" อืม.. ไหนๆก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว งั้นวุ้นก็ช่วยพี่หน่อยนะ.."
" เรื่องอะไรล่ะ.." ถามออกมาอย่างสงสัย...
" ก็นี่ไง...ช่วยไล่วดีให้พี่ที.. ทุกวันนี้พี่จะขยับตัวไปไหนไม่ได้แล้ว รุกหนักทุกวัน.." ปืนทำหน้าเบื่อหน่ายออกมา เมื่อนึกถึงฝ่ายหญิง ไม่ว่าเขาจะหลบ จะหนียังไงคุณเธอก็ไม่ลดละที่จะตาม..
" ใครผูกปมก็แก้เองสิ.. วุ้นไม่เอาด้วยหรอก " บอกปฏิเสธออกไปทันทีอย่างไม่ต้องใช้เวลาคิด..
" ก็พี่ไม่ได้ไปจีบ เขาตามมาเอง.. น่านะ ..ช่วยกันหน่อย ลงทุนอ้อนแล้วนะ.. วุ้นคนดี ..เอ๊ะ..หรือว่าความจริงแล้วไม่กล้า ไปงัดข้อกับวดี..อืม..อย่างว่าแหละนะพ่อเขามีอิทธิพลซะด้วย.. "..ในเมื่อใช้ไม้อ้อนไม่ได้ผลปืนจึงเปลี่ยนทาง
เนื่องจากรู้ว่าน้องเพื่อนรักเขานั้นถึงจะตัวเล็ก แต่เกลียดการดูถูก และการท้าทายยิ่งนัก..และก็ได้ผลตามที่คาดเอาไว้ ..
" คนอย่างไอ้วุ้นไม่เคยกลัวใคร ..ได้คอยดูแล้วกัน..วุ้นจะทำให้แม่ วดี เสียงแปดหลอดเกาะพี่ปืนไม่ติดเลยแหละ.." ร่างบางรับคำอย่างมั่นใจ ทำให้ปืนยิ้มออกมาทันที ทีนี้คงได้มีเรื่องสนุกเกิดขึ้นแน่เลย ปืนคิดอย่างชอบใจตามประสาคนขี้เล่น..
TBC.........
-
เรื่องน่ารักดีอ่า :fox2: :fox2:
ชอบๆ :give2: :give2:
-
:fox2: :fox2: :fox2:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
เรื่องนี้น่าอ่านอีกแระ :yeb:
-
มารออ่านคับ :yeb:
-
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่3)
เสี่ยมงคล ละสายตาออกจากหนังสือในมือ.. เมื่อได้ยินเสียงรถของลูกสาวตนเข้ามาภายในบริเวณบ้านหลังใหญ่..ครู่หนึ่ง
ร่างเพรียวก็เดินกระแทกเท้าเข้ามา..บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ปกติเต็มที่...มาทรุดตัวลงบนโซฟาตรงข้ามกับผู้เป็พ่อ ..หน้าตาบูดบึ้ง..
" เป็นอะไรล่ะวดี..ใครทำให้อารมณ์เสียมาล่ะ.." ถามลูกสาวสุดที่รักอย่างเป็นห่วง
" ไอ้เด็กบ้าคนนึงค่ะ.. เห็นว่าเป็นพื่อนยัยแป้ง กวนอารมณ์วดีมากเลย อีกอย่างปืนกลับไปเข้าข้างมันอีกด้วย "
" จะให้ป๋าช่วยอะไรมั้ย.." ผู้เป็นพ่อออกตัวทันที..แต่ผู้เป็นลูกปฏิเสธ ถ้าแค่เด็กคนเดียวเธอจัดการไม่ได้ล่ะก็..รู้ถึงไหนอายถึงนั่น .. ดวงตาเรียวเล็กฉายแววอาฆาตออกมา..หน้าตาของหญิงสาวตอนนี้ไม่ต่างกับนางมารเท่าใดนัก..
" ไม่ต้องหรอกค่ะ ..แค่เด็กอมมือ ..วดีจัดการได้ จะสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียบ้าง.."
" อืม....คนน้องก็แต่งแล้ว ..เมื่อไหร่คนพี่เขาจะมาขอลูกป๋าเสียทีล่ะ.." เอ่ยถึงชายหนุ่มที่ตอนนี้ลูกสาวของตนนั้นกำลังคบหาอยู่..
" ก็นั่นสิคะ ..วดีก็รออยู่ ..แต่ปืนเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะพูดเรื่องนี้เลย.." เสียงเล็กแหลมบ่งบอกถึงความไม่พอใจขึ้นมาอีก.. เมื่อนึกถึงชายที่ตนหลงรัก ..ไม่ว่าเธอจะแสดงออกยังไงชายหนุ่มก็ไม่ได้ให้สนใจเท่าที่ควร..
ความจริงแล้วเหมือนกับว่าเธอรู้สึกไปเองฝ่ายเดียว.. แต่เพราะความเป็นลูกคนเดียว..ไม่ว่าอะไรที่เธอต้องการนั้น ต้องได้เสมอ.. โดยเฉพาะปืนชายหนุ่มที่เธอหลงรักก็เช่นกัน.. และผู้เป็นพ่อไม่ได้รู้ถึงตื้นลึกหนาบางอะไร..ก็เข้าใจว่าลูกสาวและชายหนุ่ม ต่างก็ยินยอมพร้อมใจที่จะรักกันทั้งสองฝ่าย...
" ปล่อยไว้นานไปไม่ดีนา.. อีกอย่างลูกป๋าก็มีคนนับหน้าถือตาอยู่... ยังไงก็ต้องให้เขามารีบจัดการ.."
" แหม.. พ่อคะ.. ให้เวลาปืนเขาอีกหน่อยก็แล้วกันคงไม่นานหรอกค่ะ.. " หญิงสาวบอกออกไปให้ผู้เป็นพ่อสบายใจ .. แต่สมองนั้นยังคงคิดหาทาง..ว่าจะรวบรัดชายหนุ่มยังไง.. แล้วไหนจะไอ้เด็กจอมกวนนั่นอีก.. ถึงเป็นผู้ชายแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ..เพราะความรู้สึกเธอมันบอกว่าชายหนุ่มออกจะให้ความสนใจเด็กนั่นเป็นพิเศษ.. ไม่มีทางหรอกที่เธอจะยอมแพ้ง่ายๆ.. วดีคิดอยู่ภายในใจด้วยความร้อนรุ่ม..
ถ้าพูดถึงเสี่ยมงคลแล้ว.. ในพื้นที่แถบนี้นั้นไม่มีใครหรอกที่ไม่รู้จัก ..เนื่องจากเป็นบุคคลที่ค่อนข้างมีอิทธิพล ..เบื้องหลังความร่ำรวยมาจากจากธุรกิจที่ผิดกฎหมายซะเป็นส่วนใหญ่.. แต่ก็ไม่มีใครสามารถเอาผิดได้เนื่องจากต่างก็รักชีวิตตนไม่อยากที่จะเอาชีวิตมาทิ้งโดยใช่เหตุ .. และช่วงนี้เสี่ยทรงพลก็วางแผนกว้านซื้อที่ดิน..เพื่อนำไปขาดต่อยังนักธุรกิจที่สนใจในราคาที่สูง.. เพื่อเอาผลกำไร .. พวกชาวบ้านที่ไม่รู้เท่าทันก็ขายที่ให้..เพื่อเงินก้อนไม่เท่าไหร่และย้ายออกไปอยู่ในเมืองกันเกือบหมด..
มีเพียงไม่กี่รายที่ยังยืดหยัดอยู่..หนึ่งในนั้นก็มีไร่ของครอบครัววุ้นรวมอยู่ด้วย..เพราะไม่ว่าจะยื่นขอเสนออะไรทางนั้นก็ยืนยันว่า.. ไม่มีทางขายและทิ้งผืนแผ่นดินที่เกิดอย่างแน่นอน..ซึ่งก็ทำให้เสี่ยทรงพลไม่พอใจในทุกวันนี้ ..และยังคงหาทางคิดจะครอบครองเอามาเป็นของตนให้ได้...
------------------------------------------
-
วุ้นตื่นนอนแต่เช้าเพื่อที่จะเข้าไปในไร่กับพี่ชาย..อากาศค่อนข้างเย็นเล็กน้อยเนื่องจากดวงอาทิตย์ยังไม่ฉายแสงสักเท่าไหร่... เหล่าคนงานต่างก็กำลังทำหน้าที่ของตนเองอย่างขยันขันแข็ง .. ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นพวกที่ทำงานกับครอบครัวนี้มานาน ..ตั้งแต่รุ่นพ่อแม่บางทีมาถึงรุ่นลูกก็ยังทำอยู่.. แวนดูแลเหล่าคนงาน หลายร้อยคนนี้..ด้วยการเอาใจเขามาใส่ใจเราไม่ได้ถือตนว่าเป็นนาย..แล้วจะมากดขี่กัน..
แต่ถ้าหากว่าใครทำอะไรที่ไม่ควรไม่ถูกต้องแล้ว..แวนก็ไม่คิดจะปล่อยไว้เช่นกัน ..ดังนั้นทุกคนที่ทำงานไร่นี้จะเชื่อฟัง.. และเคารพรักผู้เป็นนายอย่างที่สุด.. วุ้นมองภาพเบื้องหน้าอย่างชื่นชมและเผยรอยยิ้มกว้างออกมา..
" เป็นไงมั่งล่ะพืชผลที่ได้จากไร่ของบ้านเรา.." แวนเอ่ยถามวุ้น..ทั้งที่เห็นว่าสีหน้าอีกฝ่ายแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าชอบใจ..
" ปีนี้ ..ให้ผลดีนะพี่แวน...อีกทั้งพวกคนงานก็ดูเป็นระเบียบมากกว่าแต่ก่อนด้วย.."
" อืม...ก็ต้องออกกฏระบุให้ทุกคนได้รับรู้ ..ถ้าใครไม่ปฏิบัติตามก็คงไม่สามารถทำงานที่นี่ได้ ..ถ้าพวกเขาเต็มที่กับเรา.. ทางเราก็ตอบแทนให้คุ้มด้วยเช่นกัน.." แวนบอกกับผู้เป็นน้อง ซึ่งวุ้นพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ..
ทั้งคู่เดินเรื่อยเข้าไปในไร่.. พวกคนงานเห็นก็พากันยิ้มแย้มทักทายกันเป็นมารยาท..และหันไปสนงานของตนเองต่อ.. วุ้นรู้สึกภูมิใจในพี่ชายคนนี้ของตนเป็นอย่างมาก.. และเขาเองก็คิดว่าอีกไม่นานจะกลับมาช่วยแบ่งเบาในทุกเรื่องให้กับครอบครัวบ้างเช่นเดียวกัน..
" อืม..พอยัยแป้งแต่งงานไปเราคงเหงาน่าดูเลยสินะ.." แวนเอ่ยถามน้องเมื่อกลับมายังออฟฟิตแล้ว..
" ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ตอนนี้ยังอยู่ที่บ้านเดิม..ครูเขาต้องไปประชุมต่างจังหวัด ไม่อยากให้อยู่แป้งบ้านคนเดียว เลยยังไม่ได้ย้ายไปน่ะครับ "...วุ้นบอกกับพี่ชายให้ทราบเรื่อง
" อืม...แล้ววุ้นเจอไอ้ปืนมันมั่งหรือป่าว ..ช่วงนี้ทั้งพี่และมันต่างยุ่ง ไม่ค่อยเจอกันเลย.." แวนเอ่ยถามถึงเพื่อนรักซึ่งไม่ได้พบปะกันมา นานพอสมควรแล้ว..ทั้งแวนและปืนนั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก.. เหมือนดังเช่นวุ้นและแป้ง..เนื่องจากว่าครอบครัวทั้งสอง ต่างเป็นเพื่อนรักกันมานานเช่นกัน..
" เจอสิพี่...ถึงจะไม่อยากเห็นหน้าก็เถอะ..." วุ้นตอบออกไปแบบเซ็งๆ ..ทำให้แวนอดหัวเราะออกมาไม่ได้กับสีหน้านั้น ไม่รู้ว่าทำไมทั้งคู่ถึงไม่ค่อยกินเส้นกันนัก..นึกถึงเพื่อนรักที่มักจะอารมณ์ดีทุกครั้งเมื่อได้เห็นน้องชายเขาอารมณ์เสีย..
" อะไรกัน โตๆ กันแล้วยังไม่เลิกแกล้งกันอีกเหรอไง.."
" โน่น ..ต้องไปถามเพื่อนรักพี่ เจอวุ้นที่ไรทำตัวเป็นหมาบ้าทุกทีไล่กัดไม่เลือก.." ได้ทีวุ้นก็พูดกระทบอย่างไม่ยั้งปาก
" นั่นสินะ.. แต่ก็แปลกไม่เห็นมันเป็นกับใคร.. เอ ..สงสัยมันคงเล็งวุ้นเอาไว้มั้ง.." แวนพูดออกมาเมื่อสมองได้ทบทวนเรื่องราว ที่ผ่านมาของทั้งคู่ ..น่าจะมีความเป็นไปได้สูงเลยทีเดียว..
" บ้าเหรอพี่แวน...วุ้นไม่อยากติดเชื้อบ้าหรอกนะ.." วุ้นร้องเสียงหลงออกไปทันที
" เออ...แล้วพี่จะคอยดู.. เขาว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นนะ.."
" งั้นวุ้นก็ร๊ากกกก ..รักพี่ปืนมากดีมั้ย..จะได้ไม่ต้องได้มาน่ะ..." วุ้นพูดประชดพี่ชายออกมา...โดยไม่ทันได้รู้ว่าเจ้าตัวที่ตนเอ่ยถึงนั้น เดินเข้ามาทันได้ยินพอดี ..ใบหน้าเข้มยิ้มเยือนออกมาแล้วก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
" อืม จริงเหรอ..พี่เพิ่งรู้นะนี่แหม..ปลื้มจังเลย..."
" อ้าว.. เฮ้ย..ไอ้ปืนมาได้ไงวะ.." แวนเอ่ยทักเพื่อนอย่างแปลกใจเหมือนกัน.. ตายยากจริงเลยเพิ่งพูดถึงเมื่อตะกี้นี้.. ปืนยิ้มให้เพื่อนรัก..พร้อมกับเดินเข้าไปตบบ่าทักทายตามประสา..และเอ่ยออกมาอย่างคนขี้เล่นเช่นเดิม..
" ก็..คิดถึงมึงไง..เลยมาหาน้องมึง ..." ปากพูดกับเพื่อนแต่ว่าสายตานั้น..หันไปมองทางวุ้นที่กำลังปั้นหน้าไม่ถูกอยู่..
" เอาไงวะ..ไอ้นี่เดี๋ยวกูโบกเลย..พูดให้งง อยู่เรื่อย.." แวนต้องส่ายหน้าออกมากับความกวนประสาทของอีกฝ่าย.. ปืนยังไม่หยุดแหย่ร่างบางที่ยืนนิ่งเฉยอยู่ ..
" อืม...ดีนะที่เข้ามาเร็วได้ยินเรื่องดีแต่เช้า มีคนมาบอกรักด้วยอ่ะ.." รอยยิ้มจากหนุ่มหน้าเข้มทำให้วุ้นหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ..ทั้งที่พูดไปนั้นมันไม่ได้หมายความไปตามที่พูดก็ตามที.. สายตาคมที่มองมาอย่างหยอกล้อ..แฝงไปด้วยแววหวานซึ่งทำให้วุ้นยิ่งทำอะไรไม่ถูกใหญ่..
" บะ.. บ้า.. ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย..จริงมั้ยพี่แวนบอกไปดิ.." หันไปหาพี่ชายเพื่อขอความช่วยเหลือ..แต่มีรึพี่ที่ดีจะเข้าข้างน้อง ฮ่าๆ กลับตีสีหน้ามึนเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย..(เนียนมากคร๊าบคุณพี่..)
" เอ๊ะ บอกไรเหรอพี่ไม่รู้นะ .."
" โอ๊ย.. พี่แวน ไม่พูดด้วยแล้ว ไม่เข้าข้างน้องเลยอ่ะ.." วุ้นเกิดอาการงอนขึ้นมาทันที หน้าตากำลังบูดบึ้ง...บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างมาก..แต่สำหรับสองหนุ่มผู้มีอายุมากกว่า..กลับเห็นว่าน่ารักซะอย่างนั้น.. สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักกัน..
" เออ ..แล้วมึงมีธุระอะไรแต่เช้ากับกูวะไอ้ปืนถามจริง.." แวนถามปืนอีกครั้งอย่างเป้นการเป็นงาน..
" ไม่มีอะไรหรอก แค่จะมารับวุ้นน่ะ.."
" หือ...จะมารับวุ้นทำไมล่ะพี่ปืน.." ถามขึ้นมาทันที.. สงสัยว่าไปนัดกันตั้งแต่เมื่อไหร่.. ทำไมจำไม่เห็นได้
" อ้าว...เราคบกันอยู่ไม่ช่ายเหรอ เป็นเรื่องธรรมดาที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน...." ปืนตอบออกมาหน้าตาเฉย...
" เฮ้ย........" และก็นั่นแหละสามารถเรียกเสียงร้องออกมาอย่างตกใจของคู่พี่น้องได้..อีกทั้งแวนหันไปให้ความสนใจทันที ไม่ได้เลยเราตกข่าวเรื่องนี้ได้ไง
" อะไรกัน นี่คบกันเมื่อไหร่ ไอ้ปืนมึงมาตีท้ายครัวบ้านกูเหรอว่ะ.." พูดกับเพื่อนยิ้มๆ..และปืนก็ยังคงตอบออกมาหน้าตาเฉยเช่นเดิม พร้อมกับถามความเห็นของร่างบางที่ยังไม่หายตกใจดี ..
" ก็ตกลงคบกัน.. วันแต่งยัยแป้งน่ะจริงหรือป่าววุ้น.."
" โอ๊ย...อย่าไปเชื่อนะพี่แวนมันไม่ใช่อย่างนั้น พี่ปืนเงียบไปเลยนะ.." วุ้นร้องออกมาทันทีปฏิเสธสุดชีวิต ผีเข้าหรือไงนะพี่ปืน หรือว่าเชื้อบ้าขึ้นสมองอีกนี่พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย.. ร่างบางออกอาการร้อนรน.. แต่ดูเหมือนว่าไม่ไมีผลอะไรต่อหนุ่มหน้าเข้มนัก..ที่ตอนนี้ในใจกำลังหัวเราะอย่างสนุก..ได้เห็นสีหน้าของคนน่ารักแล้ว
ทำให้อดแหย่ต่อไปไม่ได้.. ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชอบก็ไม่รู้ ..แก้มใสๆ รวมทั้งปากนิด จมูกหน่อย ตอนแสดงอารมณ์ได้หลายรูปแบบ ทำให้เขามองได้อย่างไม่เบื่อเลยให้ตายสิ...
" เอ๊ะ..วุ้นนี่ยังไง.. ก็รับปากพี่แล้วไม่ใช่เหรอหรือว่าจะกลับคำ.."
" เอาล่ะ.. กูไม่ว่าหรอกนะถ้าจะคบกัน ไงก็ดูแลน้องกูดีๆแล้วกันนะ ไหนว่าจะไปข้างนอกกันไง " แวนยืนฟังทั้งคู่เถียงกันไปมา ก็ต้องออกปากขัดเสียก่อนที่จะเป็นเรื่องใหญ่โต..
" เออ...งั้นกูไปก่อนแล้วกันไอ้แวนไว้จะแวะมาคุยด้วยว่ะ.." ปืนเลยได้โอกาสลาเพื่อนรัก.. พร้อมกับรั้งให้ร่างบางตามออกมาโดยไม่ฟังเสียงท้วงอะไร..
แวนยืนมองตามหลังทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม.. ท่าจะหนีไม่พ้นซะแล้วมั้งวุ้นเอ๊ย.. คนอย่างไอ้ปืนถ้ามันเล็งใครแล้วละก็ไม่มีหรอกที่จะปล่อยให้หลุดมือ.. ค่อยสบายใจถ้าเป็นเพื่อนรักคนนี้..เพราะถ้ามันไม่สนใจจริงคงไม่แสดงออกมาอย่างชัดเจนหรอก..ยังไงวุ้นก็คงมีความสุขได้ล่ะนะ ( เป็นพี่ที่แปลกอีกเช่นเคย..สนับสนุนน้องชายให้หาเขยเข้าบ้าน ฮ่าๆ...คนเขียน) .. จากนั้นแวนก็เริ่มลงมือทำงาน..ของตนเองต่อ..
TBC.........
-
แอบปาดน้องต๊อบ อิอิ :fox2:
-
แอบปาดน้องต๊อบ อิอิ :fox2:
ไม่ทันจ่ะ อัพเสร็จแร้ว.... ฮุๆ
พี่แน๋วช้าปาย..............................................
-
แนวดำเนินเรื่องคล้ายๆนิยายซาตานเล่มละ 10 บาทสมัยก่อนแต่เปลี่ยนนางเอกเป็นนายเอก :kikkik: ชอบบบบบบบบ
-
หุหุ
:สงกรานต์1:
:สงกรานต์2:
-
เรื่องน่ารักจัง...
แล้วจะมาติดตามตอนต่อไปนะคะ...
-
เรื่องนี้น่ารักดีเนอะ :-[ :-[
-
..........อ่านเรื่องแล้วเหมือนกำลังดูละคนหลังข่าวช่อง 3 เลย.... :110011: :เชิป2:
...................แต่ก็หนุกดีคับ........ :yeb: :yeb:
-
นายเอกพร้อมพระเอกก็ปรากฎตัวพร้อมนางอิจฉาและพ่อผู้มีอิทธิพล :laugh5: :laugh5: อย่าให้เศร้าเลยนะคับ เด๋วเซง :really2: :call: :really2:
-
อ่านรวดเดียว หลังจากหายไปหลายวัน
หนุกดีงับ
ว่าแต่ ผู้มีอิทธิพลนี่ จัดการได้ง่ายรึยากหล่ะเนี่ย เรื่องนี้
เหอๆ
นึกถึงเปลือกทุเรียนจัง เอาไปตบปากนางร้าย วะฮ่าๆๆๆๆ
-
หนุกดีครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่4)
" โอ๊ย...พี่ปืนปล่อยมือวุ้นได้แล้ว.." ร่างบางร้องออกมาเสียงไม่ดังนัก..รู้สึกอายเหมือนกันเพราะดูเหมือนว่าเขา..จะตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าคนงานที่มองอย่างให้ความสนใจ..
" น่า ..คนเป็นแฟนกัน.. จับมือกันไม่เห็นแปลกเลย.." ปืนยังคงตอบหน้าตาเฉยไม่เลิก และยังคงไม่ยอมปล่อยอีกฝ่าย.. ช่วยไม่ได้นี่..ก็มือออกจะนิ่มปล่อยไปก็เสียดายตาย.. คงอายน่าดูเลย..ดูสิแก้มแดงเชียว
" คะ.. ใคร.. เป็นแฟนกัน มั่วได้ตลอดเลยนะพี่ปืน.." วุ้นตะกุกตะกักตอบออกมา นับวันเขายิ่งไม่เข้าใจเพื่อนพี่ชายคนนี้เลย .. ผู้ชายดีๆที่ไหน เขาจะมาคบกับผู้ชายด้วยกัน บ้าหรือป่าวนี่..
" ก็ไหนใครบอกพี่ล่ะว่าจะช่วยไล่วดีให้พี่น่ะ.. วุ้นเองไม่ใช่เหรอไง.." ปืนย้ำคำพูดของวุ้นที่เคยบอกกับเขาไว้เมื่อวันงาน.. ทำให้วุ้นไม่รู้จะปฏิเสธยังไงก็เรื่องจริง ..เฮ้อ..ถ้ารู้ว่ามีเรื่องปวดหัวตามมานะไม่รับปากซะก็ดีหรอก ..ไอ้วุ้นเอ๊ย..ทำตัวเองแท้ๆ
" มันก็ใช่ ..แต่ว่าไม่ต้องเป็นทำอย่างนี้ก็ได้นี่ ทำไมต้องเป็นแฟนด้วยล่ะ.." ถามออกมาเสียงเริ่มอ่อย และปืนก็พูดเสริมเข้าไปอีก เพื่อให้ร่างบางนั้นดิ้นไม่หลุด.. ตีหน้าจริงจังแต่ในใจกลับยิ้มกริ่ม..
" ไม่ได้สิ ..เดี๋ยวไม่เนียน..ไหนๆจะช่วยพี่แล้วก็ต้องให้มันที่สุดไปเลย..อีกอย่างถ้าเป็นแฟนซะ วุ้นจะได้มีสิทธิหลายๆอย่างไง.." วุ้นฟังดังนั้นก็ต้องถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา..อย่าหาทางเลี่ยงไม่ได้อีกแล้ว จึงพยักหน้ารับโดยดี.. ปืนจูงมือนิ่มมาเรื่อย จนถึงรถยนต์ที่จอดอยู่..เมื่อทั้งคู่นั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว วุ้นก็อดถามออกมาอีกไม่ได้..
" แล้วพี่ปืนจะพาวุ้นไปไหนกันล่ะ.."
"ก็จะพาไปเที่ยวฟาร์มไง..เห็นว่าไม่ได้ไปซะนาน จะพาไปดูลูกสีนิลด้วย.." เอ่ยบอกคนที่นั่งข้าง พร้อมกับออกรถทันที ระหว่างทางนั้นทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก..เพราะดูเหมือนว่าวุ้นกำลังเพลินอยู่กับธรรมชาติข้างทาง.. จัดการไขกระจกรถ เพื่อให้สายลมเย็นมาปะทะหน้าเนียน..เรียกรอยยิ้มสดชื่นออกมาจากริมฝีปากเรียวงามได้ ..ดวงตาคู่สวยเป็นประกาย..
ปืนนั้นแอบมองหน้าอีกฝ่ายมาตลอด ..นึกเอ็นดูกับความน่ารักนั้น.. ลักยิ้มที่บุ๋มตรงแก้มเนียน.. ที่ปรากฏขึ้นเมื่ออีกฝ่ายแย้มยิ้มนั้น ทำให้คนน่ารักยิ่งน่ามองขึ้นไปอีก..
ปืนนึกขำตัวเองเหมือนกันที่เพิ่งมารู้สึกแบบนี้ แต่ความจริงเขาก็ว่าวุ้นน่ารักมาตั้งแต่เด็กแล้ว..ที่เขาชอบแกล้งอีกฝ่าย.. คงเพราะว่าเห็นตัวเล็กเหมือนเด็กผู้หญิงก็เป็นได้.. เลยให้ติดเป็นนิสัยมาจนป่านนี้ ..
" เอ้า..ยิ้มอยู่นั่นแหละไม่เคยเห็นต้นไม้เลยหรือไงเด็กกรุง.." ปืนอดแหย่ไม่ได้ และก็ได้รับค้อนคมมาจากหน้าเนียน
" พี่ปืน ..ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าเป็นใบ้หรอก..บรรยากาศเสียหมด.." วุ้นหน้าบึ้งขึ้นมาทันที เข้ามานั่งเรียบร้อยกอดอกแน่นอย่างไม่ชอบใจเท่าไรนัก ..พี่ปืนนี้ผีเข้าผีออก เดี๋ยวก็พูดดีด้วยตอนนี้มากัดอีกแล้ว ..อะไรนักหนาตามไม่ทันแล้วนะ.. ท่าทางของวุ้นเรียกเสียงหัวเราะของปืนออกมาจนได้..เออเหมือนเด็กๆ ไม่มีผิดเลยแฮะ..
" ก็แค่ถามนิดเดียวเอง.. ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ.."
" ไม่ได้โกรธ ซะหน่อย.." วุ้นสะบัดเสียงตอบและปืนก็ยังคงไม่เลิกตื้อถามต่อไป
" อืม.. แล้วทำไมไม่ยิ้มล่ะงั้นก็.."
" ยิ้มทั้งวันก็บ้าแล้วพี่ปืน.." วุ้นยังไม่เลิกอาการงอน ..หน้าตาอย่างนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ..แต่จะให้ดีจริงหน้าตอนยิ้มก็ดีที่สุดแหละนะ ปืนคิดขำๆ..
" หน้างออย่างนี้เดี๋ยวไม่น่ารักนะ.."
" เชอะ..ใครจะสนล่ะไม่น่ารักก็ไม่เห็นเป็นไรเลย..ทำไมวุ้นจะเป็นอย่างนี้แหละ.." ไอ้พี่ปืนบ้า ชอบกวนโมโหชะมัดรู้งี้ไม่นั่งรถมาด้วยหรอก.. อย่าหวังเลยจะพูดดีด้วยง่ายๆ วุ้นคิดอย่างเคืองๆ..
" นี่รู้มั้ย..เจ้าโทนตัวโปรดของวุ้น มันมีลูกแล้วนา.." แล้วปืนก็เปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อหันเหความสนใจของวุ้น.. เขารู้ทางเด็กคนนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว.. และก็ได้ผลร่างบางที่นั่งหน้าบูดบึ้งเมื่อครู่นี้หายไปทันที.. รีบหันกลับมาพูดกับปืนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแทน ปืนถึงกับต้องกลั้นยิ้ม ..ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีวุ้นก็ยังเป็นเด็กวันยังค่ำ หลอกง่ายจริงๆ..
" จริงเหรอ..แล้วน่ารักมั้ย ตอนนี้โตมากหรือยัง วุ้นอยากเห็นเร็วๆจัง.."
" เหมือนแม่มันเลย ..พยศซะ ..ใครก็เอาแทบไม่อยู่.."
" อืม...พูดแล้วก็คิดถึงมันนะเจ้าโทน.. ไม่ได้ขี่มันซะนานไม่รู้ว่าจะยอมให้วุ้นขี่เหมือนเดิมหรือป่าว.." เรียวปากบางยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงม้าคู่ใจที่เมื่อก่อนนั้นได้ขี่มันบ่อย.. ที่มันชื่อโทนก็มาจากว่าเป็นลูกม้าเพียงตัวเดียวที่คลอดออกมา..จากนั้นแม่มันก็ตาย ถึงเป็นม้าตัวเมียก็ตามแต่มีท่วงท่าสง่ากว่าม้าตัวผู้บางตัวอีก.. ลำตัวสีน้ำตาลเข้มทั้งตัว ..แถมยังดื้อสุดๆ อีกต่างหาก
" ไม่ต้องห่วงหรอก ..เพราะตอนนี้คนอื่นนอกจากพี่นะไม่มีใครเอามันอยู่หรอก.."
" เหรอ..วุ้นอยากเจอมันเร็วๆจัง.." ร่างบางกำลังยิ้มอย่างดีใจและดูเเหมือนว่าจะลืมเรื่องขุ่นใจออกไปหมด.. ปืนมองแล้วก็อดยิ้ม ออกมาไม่ได้ ..พร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นอีกเพื่อจะได้ไปถึงที่หมายภายในเวลาไม่นานนัก...
เมื่อมาถึงที่วุ้นเปิดประตูรถลงยืนมองอย่างทึ่ง.. เขาไม่มาเสียนานฟาร์มในตอนนี้ต่างจากเมื่อสมัยก่อนมาก..พื้นที่กว้างตอนนี้มีสิ่งก่อสร้างเพิ่มขึ้นมามากมายกว่าแต่ก่อน อีกทั้งพวกคนงานก็เพิ่มตามาาด้วยสมแล้วกํบเป็นฟาร์มที่มีชื่อ
ทุกคนต่างทักทายผู้เป็นนาย... อีกทั้งคนเหล่านั้นส่งสายตาสนใจมายังวุ้นด้วย..ก่อนที่ปืนพาวุ้นไปยังคอกที่เก็บเจ้าโทนก็พาไปดูลูกม้าตัวเล็กที่เพิ่งออกมาดูโลกไม่กี่วัน.. วุ้นยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นภาพลูกม้าสีดำสนิทเหมือนกับตัวแม่..กำลังเดินเหยาะๆ เคียงกันไป..
" นั่นเหรอลูกของสีนิล...เหมือนแม่มันเปี๊ยบเลยเนอะ.." วุ้นร้องออกมาอย่างตื่นเต้น.. ปืนพยักหน้ารับก่อนเที่จะเอ่ยชวนไปดูอีกที่หนึ่ง
" อื้ม..งั้นไปทางโน้นดีกว่านะ ไปดูเจ้าตัวดีกันมั่ง.." วุ้นเดินตามร่างสูงไปโดยดี.. และก็ยิ้มเยือนออกมาอีกเมื่อเจอเจ้าเพื่อนยาก.. รีบเข้าไปหามันทันที..
ม้าโทนเมื่อเห็นก็ส่งเสียงร้องพร้อมกับเอาหัวมาถูกับมือของร่างบาง..ที่เอื้อมไปแตะมันอย่างสนิทสนม.. กิริยานั้นทำให้คนงาน ที่อยู่ภายในนั้นมองอย่างทึ่งเพราะนอกจากผู้เป็นนาย..แล้วม้าตัวนี้จะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้นัก ..ไม่อยากเชื่อว่าหนุ่มหน้าหวานจะสามารถสนิทกับมันได้..
" ยังเหมือนเดิมเลยเนอะ เจ้าโทน..เอ๊ะ นั่นลูกมันใช่มั้ย ถอดแบบแม่มันเลย.." วุ้นหันไปมองม้าอีกตัว ที่กำลังรุ่นๆ ปืนพยักหน้ารับ
" วุ้นจะลองขี่มั้ยล่ะ พี่ว่าถ้าขี่แม่ได้ ลูกมันก็น่าจะยอมให้วุ้นขี่นะ.."
" อืม...ก็ได้ น่าสนุกดีเหมือนกันเห็นว่าพยศเหมือนแม่มัน.." วุ้นตอบรับแววตาเป็นประกาย เขาเป็นพวกชอบอะไรที่ท้าทาย อย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว..
" เอ่อ...จะดีเหรอครับเจ้านาย ไอ้ทิมมันทั้งดื้อ ทั้งพยศเลยนะครับเดี๋ยวคุณหนู เธอจะบาดเจ็บเอา.." หนึ่งในคนงานที่ดูแล้วม้า.. ร้องบอกผู้เป็นนายออกมา เนื่องจากว่าเป็นห่วงสภาพของคนที่ดูบอบบางนี้
" ไม่เห็นไรหรอก ทั้งม้าทั้งคนดื้อเหมือนกันคงคุยกันรู้เรื่องแหละ.." ปืนบอกออกมาพร้อมกับหัวเราะเห็นขำ ทำให้วุ้นมองค้อน ให้อย่างหมั่นไส้ ดีๆ กันอยู่แขวะกันอีกแล้วไอ้พี่ปืนบ้านี่..
จากนั้นคนงานก็จูงมาหนุ่มออกมาจากคอก... ม้าหนุ่มส่งเสียงไม่ค่อยพอใจนัก วุ้นรับเชือกมาจากคนงานที่ทำหน้าไม่ค่อยแน่ใจนัก แล้วเขาก็ลงมือสื่อสารกับมัน..มือบางแตะเบาๆ อย่างอ่อนโยน พร้อมกับพูดเพื่อทำความคุ้นเคยกับมัน..
จากนั้นไม่นานม้าตัวนั้นก็สงบ.. ครู่เดียวก็ยอมให้วุ้นขึ้นไปนั่งบนหลังซะแล้ว ..เรียกความทึ่งของเหล่าคนงานอีกครั้ง หน้าเนียนยิ้มเยือนออกมาตนเห็นลักยิ้ม.. ทำให้คนอื่นๆอดยิ้มตามกับความน่ารักนั้นไม่ได้.. วุ้นบังคับม้าให้วิ่งเหยาะ ไปเรื่อยๆ ปืนยืนมองพักหนึ่ง..ก่อนที่จะละสายตาจากภาพตรงหน้า ..เข้าไปสะสางงานที่ลูกน้องนำมาให้ตรวจ..
ตอนนี้วุ้นกำลังสนุกอยู่กับการควบไอ้เจ้าทิม.. กำลังดีเหมือนแม่ไม่มีผิดอยาจะแกร่งมากกว่าเสียอีก ..ใครว่าเป็นเด็กดื้อ เป็นเด็กดีต่างหากล่ะ.. ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ขี่ม้านานแล้ว แต่ว่าวุ้นก็ยังไม่ลืมทักษะ
เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มซึมออกมาเมื่อแสงแดดเริ่มแรงขึ้น.. วุ้นไม่สนใจยังคงเพลิดเพลินอย่างนั้น ..ครู่หนึ่งรถเก๋งสีแดงเพลิงก็วิ่งเข้ามา จอดเทียบอย่างเร็ว..ร่างเพรียวที่คุ้นตาก้าวลงมาอย่างมั่นใจ ชุดที่ใส่นั้นสีสดไม่แพ้กับรถเลย..
วุ้นมองอย่างขำๆ นี่ถ้ามีควายสักตัวจะปล่อยให้ขวิดซะนี่..แล้วหันไปมองหาชายหนุ่มที่เป็นเป้าหมายของสาวนางนี้ ไม่เห็น สงสัยจะเข้าไปออฟฟิตล่ะมั้ง ..
วุ้นค่อยๆเลื่อนตัวลงจากหลังม้า..แล้วก็ส่งมันให้กับคนงานที่รอรับอยู่ ..พร้อมกับตบหลังมันอีกครั้งอย่างชมเชย.. เดินออกมาเรื่อยๆ พยายามไม่สนใจผู้หญิงหน้างิ้ว..ที่เมื่อเห็นเขาก็ตรงรี่เข้ามาทันที เฮ้อ..สงสัยเราต้องเตรียมแคะขี้หูอีกแล้วล่ะมั้ง วุ้นคิดอย่างเซ็งๆ..
TBC.........
-
:-[ :-[ :-[
คู่วุ้นกะพี่ปืนนี่น่ารักอ่า :give2: :give2: :give2:
-
:13223: :13223:ลุ้นให้คุณวุ้นเข้าสู่โหมดต่อสู้ :laugh5: :laugh5: มารร้ายชุดแดงมาแย้ว :angry2: :angry2:
-
มารออ่านต่อ ช่วงนี้ยังไม่มีมารผจญดิ :laugh3:
-
ชอบจริงๆเลยคู่กัดแบบนี้
: 222222: : 222222: : 222222:
-
ขอบคุณครับ มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
คิดเหมือนเรย์คุง กัดกันได้มันส์ดี อิอิ :kikkik: :kikkik: :kikkik:
รอ ร๊อ รอ ตอนต่อปายยยย อิอิ
คนโป๊ดสู้ๆๆๆๆ
-
หุหุ เตรียมเข้าโหมดทะเลาะตบตี (รึเปล่าหว่า) :kikkik: :yeb:
-
เข้ามาให้กำลังใจคนโพสค่ะ
:impress:
-
มารอคับ :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่5)
เมื่อได้ลงจากรถ..สิ่งแรกที่ทำให้วดีไม่พอใจอย่างมาก..ก็คงเป็นชายหน้าหวานที่หล่อนไม่ชอบขี้หน้านัก.ที่กำลังสนุกอยู่ภายในฟาร์ม มองไปรอบๆก็ไม่เห็นปืนชายหนุ่มที่ตนหลงรัก ..เลยพุ่งเป้าหมายมายังร่างบางทันที..
" นี่นายไม่ทราบว่าปืนไปไหน..เอ๊ะ..ชั้นถามไม่ได้ยินเหรอไงยะ.." เอ่ยถามวุ้นขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงแหลม.. และเพิ่งเดซิเบลขึ้นไปอีก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงเฉยไม่มีการโต้ตอบ...
" พูดกับผมเหรอ .?? " วุ้นทำหน้าสงสัยออกมา ทำให้วดีไม่พอใจเข้าไปอีก..
" ถ้าไม่ใช่นายแล้ว.. จะให้ไปพูดกับแมวที่ไหนล่ะ.."
" อืม.. พอดีผมไม่ใช่ลูกน้องของพี่ปืนซะด้วย ..เลยไม่สามารถบอกคุณได้ว่าเขาอยู่ไหน ถ้าไม่มีธุระอีกผมขอตัว.." วุ้นพูดด้วยน้ำเสียงยียวนและตัดบททันที..ไม่อยากที่จะอยู่ตรงนี้นาน..เพราะอาจทำให้ประสาททางการรับฟังของเขาถูกทำลายลงได้ ..ไปดูม้าดีกว่าต้องทนดูยัยงิ้วนี่ เฮ้อ.. ไม่รู้ว่าพี่ปืนไปทำอีท่าไหนถึงติดหนึบขนาดนี้ได้..
" เดี๋ยวสิ.. จะรีบไปไหนล่ะ..แล้วนายมาทำอะไรที่ฟาร์มนี้ไม่ทราบ.." แต่ว่าคนอย่างวดีไม่มีหรอกที่จะปล่อยให้วุ้นไปง่ายๆ ยังคงยิงคำถามต่อไปอีก..ทำให้ร่างบางต้องถอนหายใจหนักๆ ออกมา จำใจพูดกลับไป..
" ผมจะมาทำอะไรความจริงไม่เกี่ยวกับคุณนี่ จริงมั้ย"
" ทำไมจะไม่เกี่ยวยะ..เพราะอีกไม่นานเดี๋ยวชั้นก็จะมาเป็นนายหญิงของที่นี่แล้ว.. " ขึ้นเสียงแว๊ดมาทันที วุ้นสะดุ้งกับพลังการทำลายโสต.. ไอ้วุ้น กลับไปต้องล้างหูแล้ว.. ดีอยากรั้งเราไว้ดีนักเดี๋ยวจะเล่นให้อกแตกเลย คิดอย่างเจ้าเล่ห์
" อ๋อเหรอ..ดีใจล่วงหน้าด้วยแล้วกันนะครับถ้ามันเป็นจริงได้.."
" หมายความว่าไงยะ...?? " คิ้วเรียวบางขมวดแทบจะเป็นปม
" อืม..ต้องไปถามพี่ปืนดูเองแล้วกันนะครับ..ผมขอตัวก่อนล่ะ.." วุ้นพูดทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนที่จะเดินออกมาทันที ... ไม่สนใจแม่สาวชุดแดงที่แทบจะกรี๊ดร้องออกมา.. แต่ติดที่คนมาก ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะยืนกระทืบเท้าระบายอารมณ์อยู่ตรงนั้น..
" ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เด็กเวร.." วดีกัดฟันพูดออกมา และตามหาชายหนุ่มเพื่อจะถามเรื่องนี้ให้รู้ ..หล่อนไม่ยอมให้ใครมาคาบชายที่หมายปองเอาไว้ง่ายๆหรอก ..แล้วยิ่งเป็นผู้ชายอีกต่างหากไม่มีวัน ..วดีสะบัดตัวเดินออกไปยังที่ห้องทำงานของชายหนุ่มทันที ที่ตอนนี้ไม่รู้ชะตากรรมของตนเองเอาเสียเลย..
ภายในห้องทำงาน ปืนนั้นสั่งงานลูกน้องเสร็จเรียบร้อยพอดี.. มองดูเวลาก็เห็นว่าล่วงเข้าสู่มื้อกลางวันแล้ว.. ไม่รู้ว่าป่านนี้วุ้นจะหิวแล้วหรือยังปืนยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงหนุ่มร่างบาง ..จากนั้นก็พาร่างสูงเดินออกมาทันทีแต่ว่าเสียงแหลม.. ก็ดังขึ้นมาหยุดการเคลื่อนไหวของเขาเอาไว้ก่อน..
" ปืนคะ.....จะไปไหนเหรอ.." วดีร้องทักออกมาพร้อมกับเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มเอาไว้อย่างสนิทเต็มที่.. ทำให้ปืนถึงกับพูดอะไรไม่ค่อยถูก..เมื่อเห็นว่าคนที่ตนพยายามหลบหน้ามายืนอยู่ตรงนี้
" เอ่อ..วดีมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.."
" ซักพักแล้วค่ะ ..วดีจะมาชวนคุณไปทานกลางวันด้วยกัน.." ริมฝีปากแดงจัดเอ่ยออกมาอย่าฉอเลาะออดอ้อน..ปืนถึงกับขนลุก นึกถึงวุ้นขึ้นมาทันทีตอนนี้ไปไหนนะอยากให้ช่วยล่ะหายเชียว..
" คือผมต้องขอตัวก่อน.. พอดีมีนัดแล้ว.." พยายามหาข้ออ้างสุดชีวิต ..ทำให้หน้าที่พอกมาหนาเตอะตวัดขึ้นมามองอย่างไม่พอใจ ..
" กับใคร...อย่าบอกนะว่ากับเด็กนั่น.."
" อ้าว..เจอกันแล้วเหรอ ครับพอดีต้องไปทำธุระด้วยกันต่อ..เห็นทีว่าจะไม่สะดวก.." ปืนรีบออกตัวทันที
" วดีไปด้วยไม่ได้เหรอคะ...ไปกันหลายคนทานข้าวน่าอร่อยจะตาย.." ไม่มีทางหรอกที่จะให้ไปกับไอ้เด็กนั่นสองคน .. วดีอ้อนชายหนุ่มทำแบบน่ารักที่สุด..แต่ปืนกลับสยองขึ้นมาพร้อมกับยิ้มแห้งๆออกมา..
" เอ่อ..คือ มันจะรบกวนวดีเกินไปผมว่าอย่าดีกว่า.."
" แหม..ไม่เป็นไรค่ะวดีทนได้ เราไปกันดีกว่านะวดีเริ่มหิวแล้ว.." แล้วหญิงสาวก็ออกแรงลากแขนชายหนุ่มให้เดินตามออกมาทันที โดยที่ปืนนั้นยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมาอีก.. ได้แต่ทำหน้าเซ็งแล้วเดินตามแรงลากนั้นไป...
วุ้นหันไปมองทางต้นเสียงที่เรียกตนอยู่..ก็พบกับชายหนุ่มที่ทำหน้าเหมือนคนใกล้ตาย..ข้างๆมียัยงิ้วเกาะแขนแน่นเป็นปลิงอยู่ ใจหนึ่งก็สงสารล่ะนะ..แต่อีกใจก็อดสมน้ำหน้า.. ถ้าไม่ชอบทำไมไม่บอกออกไปตรงๆก็ไม่รู้.. ให้ความหวังซะเขาไปปล่อยอย่างนี้จะโทษใครได้ล่ะ..วุ้นลากเท้าเดินออกมาหาแต่โดยดี สบตาเรียวที่มองอย่างเป็นต่อริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกมา.. วุ้นอดขำไม่ได้ดูสิยังมาคิดว่าเหนือกว่าอีก..ผู้ชายทำหน้าเหมือน
ขาดอากาศตายอยู่แล้ว ไม่เข้าใจผู้หญิงสมัยนี้เลย..
" วุ้นหิวหรือยัง เราไปทานข้าวกลางวันกัน.." ปืนเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน..ทำให้หญิงสาวเกิดอาการไม่ค่อยพอใจ สักเท่าไหร่แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา นอกจากเสนอความคิดให้ชายหนุ่ม
" วดีรู้ร้านอร่อยๆ เดี๋ยวไปกับวดีนะคะปืน.."
" เอ่อ...คือผมเอารถไปเองดีกว่า ไม่รบกวนล่ะครับ.." ปืนปฏิเสธอย่างสุภาพ มองหน้าวุ้นเหมือนขอความช่วยเหลือ
" แหม..คนกันเองแท้ๆ จะมาคิดมากอะไรกันปืนล่ะก็.." หญิงสาวจีบปากจีบคอพูด ..พลางลูบแขนอีกฝ่ายเล่นอย่างถือสนิท ทำให้วุ้นที่ยืนมองอยู่เกิดความหมั่นไส้ขึ้นมา ไอ้พี่ปืนก็บ้ายืนเป็นเสาอยู่นั่นแหละ
" คุยกันเสร็จยังล่ะ วุ้นหิวแล้วพี่ปืน.." เป็นฝ่ายออกปากขัดขึ้นมาเสียเอง
" งั้นเราไปกัน..วดีไปรถตัวเองแล้วกันนะครับ เพราะผมต้องไปธุระต่ออย่างที่บอก.." ปืนถือโอกาสออกตัว พร้อมกับเคลื่อนตัวออกมาจากมือเรียวที่เกาะเขาอยู่ วดีทำหน้าไม่พอใจนักแต่แค่นี้ก็ดีแล้ว ถึงจะมีก้างขนาดใหญ่ไปด้วยก็ตาม ไม่มีทางรอดจากวดีได้หรอกปืน หญิงสาวคิดอย่างหมายมั่น
" ก็ได้ค่ะ แค่ได้ทานข้าวกับปืนแค่นี้วดีก็ดีใจมากแล้ว.." หญิงสาวพูดแค่นั้นก็ย่างก้าวออกไปยังรถของตนเองอย่างมั่นใจ ปล่อยให้คู่หนุ่มทั้งสองมองหน้ากันตรงนั้นอย่างเหนื่อยใจ..ก่อนจะเคลื่อนตัวตาม
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ กินข้าวไม่อิ่มเหรอ.." ปืนเอ่ยปากถามอีกคนที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่.. กว่าที่เขาทั้งสองจะสลัดหญิงสาว ที่เกาะหนึบออกไปได้..ก็เล่นเอาเหนื่อย ดีนะที่หาข้ออ้างไว้ก่อนแล้ว..
" ป่าว...แค่เซ็งนิดหน่อยน่ะ.."
" เรื่องอะไรอีกล่ะ.. ก็เห็นวันนี้วุ้นออกจะสนุก" ปืนถามออกไปอย่างสนใจ
" พี่ปืนวุ้นถามจริงเถอะ..ถ้าพี่ปืนไม่ชอบยัยนั่น ทำไมไม่บอกไปให้ชัดเจนเลยล่ะ มาคาราคาซังอย่างนี้ทำไม"
" วุ้นจ๋า...ใช่ว่าพี่ไม่เคยทำซะเมื่อไหร่ล่ะ พูดจนปากพี่จะฉีกถึงหูแล้ว คุณเธอไม่เคยฟัง สาวๆที่พี่คบด้วยก็โดนตีซะแตกกระเจิงไปหมด.." ปืนบอกออกมาทั้งหมดเพื่อให้วุ้นได้เข้าใจ..เขาเหนื่อยใจมานานกับหญิงสาวคนนี้ ..แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็หนีไม่พ้นสักที
" ยัยงิ้วนี่ร้ายขนาดนั้นเชียว.." วุ้นพูดเสียงเบาออกมาเมื่อได้ฟังเรื่องจากปากของปืน..
" พี่ถึงต้องให้วุ้นช่วยไง เราก็ใช่จะยอมใครนี่จริงมั้ย..ผีมือสูสี.."
" เฮ้อ...เห็นว่าเป็นพี่เพื่อนหรอกนะ ไม่งั้นไม่สนหรอกว่า..." ถอนหายใจหนักๆออกมา..พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวนอีกฝ่าย ทำให้ปืนนั้นอดขำไม่ได้..
" อืม...เพิ่งรู้นะนี่ว่าเป็นพี่ยัยแป้งก็ดีเหมือนกัน วุ้นจะได้มาสนใจพี่มากๆไง.." พูดแหย่ออกมาตามประสาคนปากไวไม่ได้อีกเช่นเคย วุ้นเบ้ปากให้ร่างสูงทันที..พร้อมกับทำสีหน้าเบื่อหน่ายออกมา
"แหวะ...เค้าพูดถึงเรื่องยัยงิ้วอย่างเดียว ส่วนเรื่องอื่นวุ้นไม่ขอยุ่งด้วยหรอก.."
" ไม่เป็นไร งั้นพี่ยุ่งเป็นฝ่ายยุ่งกับวุ้นเอง ว่าไง.." ปืนยังไม่หยุดแหย่
" วุ้นว่าทางที่ดีพี่ปืนแต่งงานไปซะเลยดีมั้ย ..ยัยวดีเสียงแหลมจะได้หายไปจากชีวิตพี่ถาวรเลยอ่ะ.." วุ้นเสนอความคิดให้กับปืน น่าจะเป็นทางออกที่ดี.. อีกอย่างพี่ปืนก็อายุไม่น้อยแล้วดูสิ ให้น้องนำหน้าไปก่อนซะได้..
" อยากแต่งเหมือนกันแหละ แต่หาคนแต่งไม่ได้.." ปืนแกล้งทำเสียงเศร้าออกมาเหมือนกับว่ารันทดเสียเหลือเกิน แต่วุ้นกับย่นจมูก ใส่อีกฝ่ายอย่างรู้ทัน..
" มัวแต่เลือกล่ะไม่ว่า.. ระวังขึ้นคานไม่รู้ด้วย.."
" อืม...ถ้าวุ้นห่วงพี่ขนาดนั้นก็...แต่งกับพี่เลยเป็นไงตัดปัญหา.." ปืนเอ่ยออกมาส่งสายตาเจ้าชู้มาให้พร้อมกับเผยรอยยิ้มหวานออกมา วุ้นเริ่มทำอะไรไม่ถูกหน้าเนียนใส ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ..เม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนที่จะพูดเสียงแข็งออกไปกับฝ่ายที่หยอกเย้ามา
" บะ..บ้า พูดอะไรน่ะพี่ปืน ไม่คุยด้วยแล้ว ขับรถมองทางไปเลย.." ตวัดหางตาใส่พร้อมกับหันไปมองภาพข้างทางแทน.. ไม่สนใจหนุ่มหน้าเข้มที่ตอนนี้แอบยิ้มกับความน่ารักของร่างบาง..
ทำไมนับวันยิ่งเห็นว่าวุ้นน่ารักเพิ่มขึ้นได้นะ.. ปืนไม่เข้าใจความคิดของตนเองเหมือนกัน.. ส่วนวุ้นนั้น หัวใจกำลังเต้นแรงผิดจังหวะ บ้าน่า.. ก็แค่พี่ปืนพูดแหย่เหมือนทุกครั้งไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องอายด้วยไอ้วุ้นบ้า แล้วทั้งรถตอนนี้ก็เงียบไป.. เนื่องจากทั้งคู่นั้นกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของแต่ละคน..
TBC........
หุๆ มาต่อระนะ แลก้งคนอ่าน ให้เอาไปทีรานิดๆ คริๆ
-
น้องต๊อบมันอ่านยากอ่ะ ตัวหนังสือมันวิ่งตาลายเรย :เฮ้อ:
-
แก้แร้วๆ ขอโทษทีงับ หุๆ พิมพ์โค้ดตกไปตัวนึงอ่ะ
เหอๆ.....
มีคู่กัดสองคู่น้า.......
ต๊อบชอบอีกคู่นึงมากกว่าอ่ะ เพราะว่า น้องต๊อบชอบคนในเครื่องแบบ.....
คริๆ อ๊า....... อยากได้จังเรย....
-
เริ่มมันแล้ว :yeb:
-
:fox2: :fox2:
ศึกรักกำลังจะเริ่ม
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
น่ารักอ่ะ เรื่องนี้ :-[
ติดตามตอนต่อไป :yeb:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊าก ลงไปดิ้นๆชักแหง่ะๆๆๆๆๆๆๆ
หัวใจเต้นแรงตามไปด้วย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
ละครหลังข่าวภาค Y กะลังเริ่มมันส์แร้ววววววว
-
หุหุ มีสองคู่เหรอ
อีกคู่จะมันอย่างนี้รึเปล่าน้อ :yeb:
-
เข้ามารออ่านตอนต่อไปค่ะ
:yeb:
-
รอคับรอ :yeb:
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
พวกนางร้ายนี่เค้าน่าจะเหนื่อยมั่กๆเลยนะคับ :o :o ส่งเสียงซะขนาดนั้นเด๋วก็กลายเปนเป็ดหรอก :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
ละครมาแร้วจ้า....................................
ละครวาย............................................
---------------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่6)
วุ้นหลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็ออกมารับลมเย็นริมระเบียง...เสียงจั๊กจั่น สัตว์แมลงต่างๆ แข่งกันร้องเซ็งแซ่บ่งบอกถึงความเป็นบ้านนอกได้อย่างดี บรรยากาศแบบนี้คนในเมืองไม่สามารถสัมผัสได้ ดวงจันทร์ที่ส่องแสงสีนวลทำให้ค่ำคืนนี้ไม่มืดมิดมากนัก
อยู่ๆ ภาพของหนุ่มหน้าเข้มคู่ปรับของเขาก็ผุดขึ้นมา.. วุ้นตกใจ หวา.. เราไปนึกถึงได้ไงนี่ บ้าแล้ว.. สลัดศีรษะไปมาเพื่อขับไล่ ความฟุ้งซ่านนั้นซะ.. มองลงไปเห็นผู้เป็นพี่ชายนั่งหน้าเครียดอู่กับพี่สะใภ้ก็อดสงสัยไม่ได้ พาเท้าบางลงไปเบื้องล่างทันที..
" พี่แวน..พี่พิณ ยังไม่นอนกันอีกเหรอครับ.." เอ่ยทักทั้งสองคน
" อ้าว วุ้น..มีอะไรเหรอทำไมเรายังไม่นอนอีก.." ผู้เป็นพี่ชายถามกลับ วุ้นพาตนเองมานั่งบนแคร่ด้วยพร้อมกับลูบท้องกลมนูนของพี่สะใภ้เล่นอย่างเบามือแล้ว..เอ่ยถามถึงความตึงเครียดที่เขาสัมผัสได้จากพี่ทั้งสอง
" พี่เป็นไรกันหรือป่าว.. เห็นทำหน้าเครียดกันเชียว.."
" อืม...ก็มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ.."
" เรื่องอะไรเหรอบอกวุ้นได้มั้ย..เผื่อเราจะได้ช่วยกันคิดไง.."
" พี่แวนบอกน้องไปเถอะค่ะ..ยังไงวุ้นก็ต้องรู้อยู่ดี.." ผู้เป็นพี่สะใภ้เอ่ยปากกับผู้เป็นสามี ยังไงวุ้นก็เป็นคนในครอบครัวน่าจะรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเอาไว้...
" มีคนเขามาขอซื้อไร่ของเราน่ะ พี่เคยบอกปฏิเสธไปแล้วครั้งหนึ่ง..แต่ว่าวันนี้เขาก็มายื่นข้อเสนอให้อีก"
" ใครเหรอพี่.." ถามผู้เป็นพี่อย่างสงสัย
" เสี่ยทรงพลน่ะวุ้น..."
" ทำไมล่ะ..พี่ก็บอกปัดไปแล้วนี่เขาจะยังมาอะไรอีก.."
" ก็ใช่.. แต่พี่อดกังวลไม่ได้ เพราะเขาถ้าต้องการอะไรแล้วต้องเอามาให้ได้..อดห่วงไร่เราไม่ได้น่ะ.." แวนถอนหายใจหนักๆออกมา เมื่อนึกถึงชายที่ไม่ยอมรามือกับเรื่องอะไรง่ายๆ รับมือยากเหมือนกันกับคนแบบนี้..
" กฏหมายก็มี..เราจะกลัวไปทำไม...ถ้าเขาจะทำอะไรแบบไม่คิดน่ะ..." วุ้นร้องบอกออกมา ผู้เป็นพี่ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาอีกอีกครั้ง.. ถ้ามีอย่างนั้นพวกเราก็คงไม่ต้องมานั่งกลุ้มหรอก เจ้าวุ้น...
" เฮ้อ...วุ้นเอ๊ย.. แถบนี้ไม่มีใครกล้ากับเสี่ยเขาหรอก.."
" อะไรกันพี่แวน.. จะไม่มีคนดีที่จะช่วยเราได้เลยเหรอ .." คิ้วเรียวขมวดอย่างไม่เข้าใจ ..อะไรกันนี่ก็ไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนซะหน่อย..เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครยื่นมือเข้ามาและกฏหมายจะทำอะไรคนผิดไม่ได้น่ะ..
" คนดีเขาก็รักชีวิตเหมือนกันนะวุ้น.. ไม่มีใครเอาชีวิตมาเสี่ยงด้วยหรอก.."
" พิณว่าเราอย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลยดีมั้ย..มันอาจจะไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่กังวลก็ได้.." ผู้เป็นพี่สะใภ้เอ่ยออกมาเพื่อให้ทุกคนได้คลายความกังวล ..
" อืม.. นั่นสินะ นี่ก็ดึกแล้วพวกเราเข้านอนกันดีกว่า ไปวุ้นขึ้นนอนได้แล้ว.." แวนพักหน้ารับ..และเมื่อเห็นว่าดึกพอสมควรเห็นแก่เวลาพักผ่อนแล้วจึงขอตัวพาภรรยาที่กำลังอุ้ยอ้ายกลับขึ้นเรือน.. โดยที่วุ้นนั้นยังคงขอเวลานั่งเล่นรับลมอีกสักพักแล้วจะตามขึ้นไปทีหลัง
อย่างที่พี่พิณว่าแหละนะ..เราอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้เลย.. หวังว่าอย่ามีเรื่องไม่ดีตามมาเลยนะเขาไม่อยากให้ครอบครัวที่เขารัก แผ่นดินที่เขาเกิดต้องมาโดนทำลายลง.. วุ้นนั่งทอดสายตาผ่านความมืดไปครู่หนึ่งก็ขึ้นเรือนตามผู้เป็นพี่ไป..
" เป็นอะไรไปหรือคะป๋า.." วดีอ่ยถามบิดาที่นั่งตรงข้ามกับตน..เมื่อเห็นว่ากำลังนั่งหน้านิ่วเหมือนใช้ความคิดอะไรบางอย่างอยู่
" เรื่องที่ดินน่ะ ไร่อรุณรุ่ง มันดื้อด้านไม่ยอมขายให้ซะที.." น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นบ่งบอกถึงความหงุดหงิด..
" ป๋าก็เสนอเงินให้มันเยอะกว่าเดิมสิคะ ..ขี้คร้านจะขายให้แทบไม่ทัน.." พูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนักพร้อมกับตะไบเล็บยาวไปด้วย..อย่างสบายอารมณ์
" ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีหรอก นี่..ป๋าเสนอเงินก้อนใหญ่หลายครั้งแล้วนะ มันก็ไม่สนลูกเดียว.."
" แค่ที่ดินจิ๊บจ๊อย.. ถ้ามันยากนัก ป๋าก็อย่าสนเลยค่ะ.." ริมฝีปากบางเหยียดออกแบบดูหมิ่น
" ไม่ใช่อย่างนั้นสิ ที่นั่นดีมากเลยนะ.. พวกนักธุรกิจที่เขาเคยมาเห็นต่างก็ชอบกันมากเลย เห็นว่าราคาเท่าไหร่ไม่อั้น.." เสี่ยทรงพลคิดถึงเม็ดเงินที่จะได้แล้วคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มซะอีก..ทำให้เขาไม่อาจที่จะตัดใจจากที่ดินผืนนั้นได้ ..ไอ้ลูกชายที่ดูแลอยู่ หัวแข็งใช่เล่น..
" ถ้าพูดดีๆ ไม่ยอมป๋าก็ใช้กำลังสิไม่เห็นยากเลย..อย่างป๋าใครจะกล้าขัด.." วดีแสดงความคิดเห็นออกมา..
" อืม...ป๋าก็อยากทำอย่างนั้นนะ.. แต่ว่าตอนนี้ธุรกิจของป๋ากำลังโดนเพ่งเล่งเป็นพิเศษ..อีกอย่างไอ้สารวัตรที่ย้ายมาใหม่ ก็ค่อนข้างตงฉินเลย.. ตอนนี้เราจะทำอะไรก็ต้องระวังตัวกันหน่อย.." เสี่ยทรงพลครุ่นคิด ตอนนี้อะไรก็เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว พวกที่กล้าแข็งข้อกับเขาก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวเงียบๆ ทำให้เขาไม่อาจชะล่าใจได้..
" วดีว่านะ.. มันก็อีหรอบเดิมแหละ..เรามีเงิน มีอำนาจซะอย่าง ..ไม่มีใครกล้าหรอก ป๋าอย่าคิดมากเกินไปเลย.. " หญิงสาวเอ่ยบอกกับผู้เป็นบิดา.. พร้อมกับบรรจงป้ายยาทาเล็บสีแดงเคลือบบนเล็บมือขาวซีดอย่างตั้งใจ..
" แล้วเรื่องของลูกกับปืนล่ะ.. ไปถึงไหนกันแล้ว ป๋าอยากอุ้มหลานซะทีทำไมไม่รีบแต่งกันซะทีล่ะ.."
เสี่ยทรงพลเปลี่ยนประเด็นมาทางเรื่องของหญิงสาวบ้าง.. ทำให้มือเรียวชะงักลงเล็กน้อย ..
หน้าตาเริ่มบูดบึ้งเมื่อนึกถึงอีกฝ่าย..ที่พยายามหาทางเลี่ยงหล่อนเสียเหลือเกิน..อีกทั้งไอ้เด็กเหลือขอที่ตอนนี้ชักมาอยู่เคียงข้างชายหนุ่มบ่อยเกินความจำเป็น..กระแทกขวดยามาเล็บลงอย่างหมดอารมณ์ที่จะทา..
" ก็ปืนสิคะ..หาทางเลี่ยงตลอด อีกอย่างตอนนี้ก็ตัวมาเกาะแกะเขาอีกด้วย.." น้ำเสียงเริ่มแหลมสูงขึ้นตามอารมณ์ที่ขุ่นมัว..
" ทำไมไม่พาเขามาทานข้าวบ้านเราบ้างล่ะ ป๋าจะได้ช่วยพูดให้ไง.." เอ่ยอย่างอ่อนโยนกับลุกสาวผู้เป็นที่รัก ทำให้ดวงหน้าที่บูดบึ้งกลับมาดีได้อีกอย่างเคยเมื่อได้ฟังถ้อยประโยคนั้น..
" อืม...จริงด้วยสินะ แหม..วดีลืมไปเลยถ้าป๋าลองพูดให้ล่ะก็ปืนอาจจะไม่ขัดก็ได้...งั้นย็นพรุ่งนี้วดีพามานะป๋า.." รอยยิ้มอย่างพอใจเผยออกมาจากริมผีปากบางซีด..เสี่ยทรงพลลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ ไม่ว่าลูกเขาคนนี้ต้องการอะไรไม่ว่าจะยากเพียงไหน เขาก็จะทำเพื่อให้ลูกที่รักของเขาคนนี้มีความสุขให้จงได้..
-------------------
โอ๊ย...มาอีกแล้วพี่ปืนนี่ทำไมมันว่างนักหรือไงนะ ..วุ้นทำหน้าเบื่อๆ ออกมาเมื่อเห็นว่าชายร่างสูงหน้าเข้มเดินเผยรอยยิ้มเข้ามาแต่ไกล วุ้นพยายามไม่สนใจ..มือบางช่วยคนงานในไร่เก็บผลส้มที่กำลังสุกได้ที่ลงตะกร้า..จนกระทั้งได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยออก
" อืม เพิ่งรู้นะนี่ว่าไอ้แวนมันจ้างคนงานใหม่ด้วย สงสัยต้องจ่ายแพงแน่เลยคนนี้น่ะ.."เอ่ยแซวร่างบางที่ทำหน้าเฉยอยู่ พวกคนงานที่อยู่ใกล้ๆ ต่างได้ยินและแอบยิ้มออกมา
" พี่แวนอยู่ในหห้องทำงานโน่น.." วุ้นบอกออกไปห้วนๆ อยากให้ชายหนุ่มออกไปจากตนโดยเร็ว ..แต่ถ้าคิดอย่างนั้นก็ผิด เพราะว่าปืนเมื่อเห็นว่าร่างบางอารมณ์เริ่มไม่ปกติ..ก็เกิดความอยากแกล้งขึ้นมาอีกเช่นเคย..
" ใครว่าพี่มาหาไอ้แวน.. พี่มาหาวุ้นมากกว่านะ.."
" มีธุระอะไรอีกล่ะ วันนี้ไม่ไปไหนด้วยหรอกนะ ไม่ว่างเห็นป่ะ.."
" ก็ไม่เป็นไร..พี่อยู่นี่ก็ได้ " ปืนตอบออกมาหน้าตาเฉย..
" ว่างมากไม่มีอะไรทำหรือไงกันพี่ปืน.." วุ้นอดว่าออกมาอีกไม่ได้..และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านกับคำเหน็บแนม.. อารมณ์ก็หงุดหงิดมากขึ้นไปกว่าเดิมอีก ..ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องแสดงอาการอะไรออกมาอย่างนี้..เหมือนกับว่ากำลังปิดบัง ความรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ยังไงอย่างนั้น..
" ว่างหรือไม่ว่าง...ถ้าเพื่อวุ้นล่ะก็พี่ยอมทั้งนั้นแหละ.." ปืนได้ทีพูดเสียงหวานพร้อมกับส่งรอยยิ้มกระชากใจสาวมายังหนุ่มร่างบาง ทำให้วุ้นเริ่มอยู่ไม่ติดที่.. พยายามพูดเสียงดังเข้าข่มอารมณ์ตนเองเอาไว้..
" โว๊ย...ไม่อยากพูดด้วยแล้วเสียเวลาทำงานหมด..ไปดีกว่า.." กระแทกเท้าเตรียมจะหันหลังเดินจากไป
" เดี๋ยวสิ..พี่ไปด้วยงั้นก็มาช่วยถือให้นะ.."ปืนเสนอเตัวเข้ามาช่วยพร้อมกับแย่งตระกร้ามาจากมือบางเอามาถือไว้เสียเอง
" จะมาตามกันทำไมล่ะพี่ปืน ไปหาพี่แวนสิเพื่อนตัวเองนะนั่น.."
" อ้าว ..พี่ก็ตามแฟนน่ะสิผิดตรงไหนเหรอ ..เพื่อนมันเข้าใจไม่ต้องห่วงหรอกนะ.." ปืนยังไม่หยุดพูดเย้าอีกฝ่าย วุ้นถึงกับหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ..หน้าแดงเรื่อออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ไ..อ้พี่ปืนมันบ้าอะไรอีกนี่ ผีเข้าผีออกอีกแล้ว..
" บะ.. บ้า ..ไอ้พี่ปืนพูดไรน่ะ ..วุ้ย .." และเมื่อเห็นว่าไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้.. จึงรีบเดินออกไปจากร่างสูงอย่างรวดเร็ว พยายามก้มหน้าซ่อนความอายเอาไว้ ..นิสัยเสีย..พี่ปืนนิสัยไม่ดี.. พวกขี้แกล้งโตแล้วยังไม่เลิกอีก ..วุ้นคิดอย่างหงุดหงิด..
" อ้าว...อย่าเดินเร็วนักสิ ..เดี๋ยวหกล้มไปพี่เป็นห่วงนะ.." ปืนยังคงพูดไล่หลังตามไปอีก.. พร้อมกับสาวเท้าตามร่างบางที่เดินห่างออกไป..
ใบหน้าเข้มเผยรอยยิ้มออกมา น่ารักจริง แก้มแดงเชียว ต้องตามไปดูใกล้ๆเรื่องอะไรจะปล่อยให้เดินหนีไปง่ายๆล่ะ ปืนก้าวตามไปอย่างไม่ลดละ ..ส่วนวุ้นก็พยายามเร่งฝีเท้าเข้าไปอีกจนเหมือนกับจะวิ่งเสียให้ได้..และเนื่องจากคิดแต่ว่าจะหนีให้พ้นจากคนขี้แกล้ง ทำให้ไม่ได้ดูทางเผลอไปสะดุดก้อนหินเข้าอย่างจัง...ทำให้วุ้นถึงกับลงไปคลุกฝุ่นที่พื้นทันที.. ปืนเห็นดังนั้นก็ตกใจทิ้งของในมือ อย่างเร็วรีบเข้าไปหาร่างบางทันที..
" วุ้นเป็นไงบ้าง....ฮึ.." ปืนรีบถามออกมาด้วยความเป็นห่วง พลางสำรวจดูว่าร่างบางไว่าเป็นอะไรมากหรือป่าว...
" โอ๊ย....ก็เจ็บสิถามได้..พี่ปืนแหละไม่รู้จะตามมาทำไม..ดูสิ..อูย.." วุ้นร้องออกมาเมื่อเห็นว่าตามข้อศอก และหัวเข่ามีเลือดซึมออกมาเนื่องจากแผลถลอก..ปืนยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไรมาก..ปากยังดีพูดฉอดๆได้อย่างนี้..
" พี่บอกให้ระวังแล้ว..วุ้นแหละไม่เชื่อเอง ..มาลุกขึ้น.." ปืนว่าก่อนที่จะช่วยพยุงร่างมอมแมมที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้นมา แต่เนื่องจากอาการเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าทำให้วุ้นถึงกับต้องนั่งลงไปอีก..
" เป็นอะไรไปอีก....หรือว่าเจ็บที่ข้อเท้าเหรอ.." ปืนถามร่างบางที่พยักหน้ารับ..นั่งกุมข้อเท้าตนเองเอาไว้ ..น้ำตาเริ่มคลอหน่วยออกมา ในดวงตาคู่สวย บ่งบอกว่าเจ็บ..ปืนเห็นดังนั้นจึงช้อนตัวฝ่ายนั้นขึ้นมาอุ้มพาเดินออกไปจากตรงนั้นทันที..วุ้นถึงแม้จะเจ็บมาก แต่ก็ยังไม่วายที่จะตกใจกับการกระทำของร่างสูง..
" พี่ปืน..ทำไร..ปล่อยวุ้นลงเถอะ.." รีบร้องบอกออกมาทันที..เตรียมจะดิ้นลงมาจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น
" อยู่เฉยๆเถอะน่า...เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะเก่งอีก.." ปืนอดทำเสียงเข้มดุออกมาไม่ได้..
" วุ้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ..เจ็บแค่นี้ทำไมจะเดินไม่ไหว.." หน้านียนเริ่มบึ้งออกอีกทั้งน้ำเสียงก็กำลังบ่งบอกถึงความดื้อรั้นออกมา.. อย่างนี้นะเหรอที่ว่าไม่เด็ก ..ปืนอดขำในใจไม่ได้..
" ถ้าวุ้นยังไม่เลิกงอแง..พี่จะทำอะไรที่ผู้ใหญ่เขาทำกัน ตรงนี้เลยเอามั้ย..." ปืนส่งสายตาคมมายังร่างในอ้อมแขนที่ตอนนี้ทำหน้าเหวอและหน้าแดงขึ้นมาอีกเมื่อรู้ถึงความหมายของคำที่ชายหนุ่มพูด ..
ไอ้พี่ปืนบ้า พูดออกมาได้.. แต่ถ้าทำจริงเขาต้องเอาปี๊บคลุมหัวแน่เลย..ก็ดูสิทุกสายตาต่างก็มองมาทางพวกเขาอย่างสนใจ.. วุ้นเลือกที่จะเงียบเอาไว้ เพราะกลัวว่าถ้าขืนดื้อดึงอีก อีกฝ่ายจะทำจริง..
อาการสงบของวุ้นทำให้ปืนยิ้มได้.. พร้อมกับก้าวเท้าเดินต่อไปอย่างเร็ว..นึกห่วงอาการเจ็บของอีกฝ่าย ..สายลมเอื่อยพัดกลิ่นหอม อ่อนๆ มาจากร่างบาง..ทำให้ปืนเผลอสูดหายใจเข้าไปอย่างรู้สึกดี..
ส่วนวุ้นนั้นนอกจากคนในครอบครัวแล้ว..ก็ไม่เคยใกล้ชิดกับใครมากขนาดนี้ ..เสียงหัวใจนั้นเต้นแรงจนวุ้นกลัวว่า อีกฝ่ายจะได้ยินเสียให้ได้.. ตลอดทางแอบชำเลืองดูใบหน้าเข้ม.. ความจริงพี่ปืนก็จัดว่าเป็นคนหล่อคนนึง.. ติดตรงที่ปากเสียนี่แหละ
ถึงว่าสิผู้หญิงถึงติดกันเยอะนัก...ยังมียัยวดีเต้นงิ้วอีกคนที่ไม่คิดจะปล่อยมือ...วุ้นเผลอตัวมองหน้าอีกฝ่ายนานจนลืมตัว.. เมื่อปืนก้มมามอง..สายตาของทั้งคู่ก็เจอกันเข้าอย่างจัง.. และวุ้นก็รีบก้มหน้างุดหลบอีกฝ่ายทันที..รู้สึกอายที่แอบมองเขาแล้วโดนจับได้ แล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก..ภายในใจเหมือนมีอะไรก่อเกิดขึ้นมาทีละนิด..โดยที่ทั้งสองยังไม่รู้ตัว
TBC....
-
สงสัยละครเรื่องนี้ช่องสีรุ้งจะสู้ไม่ได้ :kikkik:
-
น่าจะมันส์กว่าช่องสีรุ้ง กะช่องสีน้อยๆ นะคับ วะฮ่าๆๆๆๆๆ
:สงกรานต์1: :สงกรานต์1: :สงกรานต์1: :สงกรานต์1: :สงกรานต์1:
-
น่ารักดีครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:laugh3: :laugh3:
น่ารักอ่า :-[ :-[ :-[
ตามลุ้นกันต่อปายยย :loveu: :loveu:
-
ปืนน่ารักง่ะ :-[ :-[
-
คุ้มค้าทู้กวินาที ดูกระทู้นี้..... สิจ๊า.......
ไตเติ้ลขึ้นต้นก่อนละคร Y หลังข่าวงับ
อิอิอิ
------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่7)
" อ้าว...ไปทำอะไรมาน่ะ.." แวนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนรัก...กำลังอุ้มผู้เป็นน้องของเขาเข้ามาภายในห้องทำงาน.. ปืนจัดแจงวางร่างของอีกฝ่ายลงบนเก้าอี้อย่างเบามือ..
" วุ้นซุ่มซ่ามหกล้มมาน่ะพี่แวน..." วุ้นกัดฟันตอบพี่ชายออกไป..ทั้งที่ตอนนี้กำลังปวดที่ข้อเท้าอย่างแรง ..อาการบวมช้ำแสดงออกมาอย่างเด่นชัดปืนมองอย่างกังวลและห่วง.. ยิ่งเห็นหน้าจืดเจื่อนที่เจ็บจนแทบทนไม่ไหวของร่างบาง..ก็ทำให้เขาอดสงสารไม่ได้ คราบน้ำตาที่ไหลออกมายังคงทิ้งร่องรอยอยู่ให้เห็น..
" ไอ้แวนมึงมียาหรือป่าว.. เอามาให้กูหน่อย.." ปืนสั่งเพื่อนรักออกไปพร้อมกับนั่งลงไป..แตะข้อเท้าที่บวมอย่าเบามือ วุ้นถึงกับสะดุ้ง
" เดี๋ยวกูไปเอามาให้แล้วกัน..รอแป๊บ.." แวนบอกเพื่อนก่อนที่จะพาตนเองไปยังตู้ยา..
" เจ็บมากมั้ย..." ปืนถามอีกฝ่ายออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.. จนวุ้นไม่กล้าที่จะรวนอีกฝ่ายอย่างเช่นเคย..เพียงแต่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเบาออกไป..
" อืม...เจ็บครับ.."
" อ่ะ...ได้แล้ว.." แวนกลับมาพร้อมกับกระเป๋าบรรจุเครื่องมือปฐมพยาบาล.. เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนเองดูแลผู้เป็นน้องแล้ว แวนก็กลับไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ..
" เดี๋ยวพี่ล้างแผลให้ก่อนนะ.." เอ่ยออกมาพร้อมกับใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดตามแผลที่ตอนนี้เลือดเริ่มแห้งแล้วอย่างเบามือ วุ้นทำหน้าแหย ด้วยความแสบ จากนั้นก็ใส่ยาปิดแผลให้เป็นอันเรียบร้อย..ปืนหันมาสนใจกับอาการบวมที่ข้อเท้าต่อ..หยิบยานวดมานวดให้อย่างเบามือที่สุด เงยหน้ามองคนหน้าน่ารัก..เห็นทำหน้ากลั้นอาการเจ็บเต็มที่ ..ขบเม้มริมฝีปากเรียวบางเอาไว้แน่น
" ไม่เจ็บนะ.. พี่จะพยายามเบามือที่สุด ค่อยๆนวดเดี๋ยวก็ดีขึ้น.." น้ำเสียงที่อ่อนโยนนั้น..ทำให้วุ้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ พี่ปืนนี่แปลกขึ้นทุกวัน .. ทั้งที่ชอบมายั่วแหย่ให้เขาอารมณ์เสีย..แต่ตอนนี้กลับมาเป็นห่วงเป็นใยเหมือนกับจะเจ็บแทนเขาเสียให้ได้ ..และที่แปลกก็อาจจะเป็นตัวเขาเองที่รู้สึกดีและอบอุ่น ช่วงนี้หัวใจเขาเหมือนกับจะเต้นแรงเมื่อร่างสูงเข้ามาใกล้ๆ ...ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เป็น วุ้นเผลอมองฝ่ายนั้นอย่างจริงจัง..
ส่วนแวนนั้นกำลังนั่งมองทั้งคู่อย่างใช้ความคิด.. ไอ้สองคนนี้มันชักยังไงแล้วสิ..ตอนแรกเขาก็คิดว่าไอ้ปืนมันอาจชอบวุ้น แต่เห็นว่ามันเอาแต่แกล้ง..เหมือนตอนเป็นเด็กเขาก็เลยเปลี่ยนความคิด..ว่า คงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้หรอก
แต่วันนี้มองจากรูปการณ์แล้ว..มันต้องมีอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้แน่นอน..ไอ้ความเป็นห่วงจนออกนอกหน้าของผู้เป็นเพื่อน ..อีกทั้งสายตาที่ทอดมองอย่างเผลอตัวของผู้เป็นน้องทำให้แวนแน่ใจว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นมันไม่ผิด... อืม.. ยังไงต้องหาเวลาคุยกับไอ้เพื่อนรักซะแล้วสิเรา
" วุ้นเดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้านแล้วกันนะ.." ปืนเอ่ยออกมาหลังจากนวดยาให้ร่างบางเสร็จแล้ว... เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ทำให้ปืนต้องเงยหน้าขึ้นมอง.. และสายตาของทั้งคู่ก็สบกันอีกครั้ง ..
วุ้นสะดุ้งรู้สึกตัวขึ้นมา.. นี่เราเป็นบ้าอะไรนี่ ..ไปมองเขาทำไมเห็นกันอยู่เป็นประจำ ..ใบหน้าเนียนร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ปืนยิ้มออกมากับความน่ารักนั้น น่ารัก ..ทำไมดูน่ารักอย่างนี้น้า.. อยากกอด.. อยากหอมแก้มนุ่มให้ชื่นใจสักที เอ๊ะ..แล้วทำไมต้องอยากทำอย่างนั้นด้วยวะเรา..ปืนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจอีกคน...
" เอ่อ...พี่ปืนว่าอะไรนะครับเมื่อกี้นี้.."วุ้นถามออกมาอีกครั้ง
" พี่ว่า..พี่จะไปส่งวุ้นที่บ้านนะ สภาพอย่างนี้คงไปเองไม่ไหวแน่.." ปืนย้ำคำพูด และร่างบางก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ปืนหันไปเห็นเพื่อนรักที่กำลังมองมาทางเขาอย่างตั้งใจ.. เหมือนกับใช้ความคิดอะไรบางอย่างก็อดถามออกไปไม่ได้..
" เฮ้ย...ไอ้แวนมึงเป็นไรวะ..เห็นจ้องกูจัง.." คำถามของเพื่อนรักทำให้แวนถึงกับต้องยิ้มออกมา.. เฮ้อ เพิ่งรู้ว่าโดนมอง .. อยู่ในโลกส่วนตัวกันซะไม่ได้สนใจใครเลยพวกแกนี่..
เออนั่น..อะไร เจ้าวุ้นก็นั่งหน้าแดงไม่เลิก ..ขนาดว่าเขาเป็นพี่ยังคิดว่าน้องตัวเองน่ารัก ..แล้วไอ้เพื่อนตัวดีมันจะไม่คิดเชียวเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก..
" เปล่า...ถ้ามึงไปส่งวุ้นที่บ้านแล้วมึงจะกลับเข้ามาอีกป่าววะ.."
" ว่าจะกลับเลย แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาหาใหม่..มึงมีเรื่องอะไรหรือป่าวล่ะ.."
"ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร.. งั้นพรุ่งนี้ค่อยคุยแล้วกัน" แวนบอกออกไป จากนั้นปืนก็จัดการพาร่างบางไปส่งตามที่ได้รับปากเอาไว้ ปล่อยให้แวนมองตามหลังไปอีกเช่นเคย.. ที่มึงจะมาหาน่ะ กูหรือว่าวุ้นกันแน่วะไอ้ปืน.. หัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะสนใจงาน บนโต๊ะต่อไป...
เมื่อปืนมาส่งวุ้นถึงที่หมายแล้วเขาก็ขอตัวเพื่อลากลับ ..แต่สายตายังคงมองร่างบางอย่างเป็นห่วงไม่เลิก.. อีกทั้งยังสั่งทิ้งท้ายอีกมากมายจนวุ้นอดขำไม่ได้..ทำตัวเหมือนพ่อเลยแฮะพี่ปืนนี่ ..ขนาดว่าพี่แวนยังไม่เป็นถึงขนาดนี้เลย.. คนอะไรขี้ห่วง ..ขี้กังวลชะมัด ..
" ที่พี่บอกไปน่ะ เข้าใจนะวุ้น ถ้าปวดมากก็ให้ทานยาแก้อักเสบซะ.." ปืนกำชับไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว..วุ้นอดยิ้มออกมาไม่ได้
" พี่ปืน...บอกจนวุ้นท่องขึ้นใจได้แล้ว..วุ้นไม่ได้เจ็บหนักอะไรขนาดนั้น..ทำตื่นเต้นไปได้.."
" ก็พี่เป็นห่วงนี่..แล้วไงตอนเข้าพรุ่งนี้พี่จะแวะเข้ามาหานะ.." ปืนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง อีกทั้งสายตาที่ทอดมองมายังหน้าเนียนก็แสดงออกมาอย่างที่พูดจริง.. ทำให้วุ้นต้องก้มหน้าลงไม่กล้ามองตาม.. หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว
" งั้นพี่ไปก่อนแล้วกัน.. อย่าลืมรักษาตัวเองด้วยล่ะ.." เอ่ยออกมาอีกครั้งทั้งที่ใจยังไม่อยากไปเลยจริงๆ ..
ก่อนที่ปืนจะหันหลังเดินลงจากเรือนไป..เสียงหวานจากริมฝีปากบางก็หยุดการเคลื่อนไหวของร่างสูงเอาไว้ก่อน
ปืนหันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาคำถาม..
" ...เอ่อ..พี่ปืน วุ้นขอบคุณมากเลยนะครับ.." วุ้นเอ่ยออกมาเสียงเบา กับอีกฝ่ายเรียกร้อยยิ้มออกมาจากใบหน้าเข้มได้ ปืนอดเดินเข้าไปแตะแก้มเนียนเบาๆ ไม่ได้...
" เรื่องเล็กน้อย..แฟนทั้งคนนี่ไม่ห่วงได้ไง จริงมั้ย.." เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ..ตามประสาคนช่างหยอกเช่นเคย.. ทำให้วุ้นนั้นหน้าร้อนขึ้นมาทันที.. อีกทั้งนึกค่อนขอดในใจ พี่ปืนบ้านี่ คนเขาจริงจังยังมาแกล้งอีก ..
ใบหน้าเนียนที่เริ่มหงิกงอของวุ้น ทำให้ปืนอดขำออกมาไม่ได้...จากนั้นปืนก็ขอตัวกลับจริงๆ ..วุ้นมองตามหลังร่างสูงไป ความอบอุ่นที่ก่อเกิดขึ้นมาในหัวใจนี้มันมาได้อย่างไรกัน..แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับร่างสูงด้วยนะ .. วุ้นยังหาข้อสรุปให้กับตนเองไม่ได้..
------------------------------------------
ปืนลงจากรถมาแล้วเดินผิวปากอย่างสบายอารมณ์..และก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถเก๋งสีแดงคุ้นตาจอดนิ่งอยู่ ..สีหน้าแสดงอาการเซ็ง ออกมาทันที..เมื่อเข้าไปยังห้องทำงาน หญิงสาวในชุดเขียวสดก็หันมาส่งยิ้มหวานให้..พร้อมกับเข้ามาเกาะแขนอย่างสนิทสนมทันที
" ปืนคะ.. ไปไหนมาเหรอ วดีมารอตั้งนานแล้วนะนี่.. ถามพวกลูกน้องของคุณก็บอกว่าไม่รู้ ..ดูซิเจ้านายทั้งคนยังไม่คิดจะใส่ใจ.. น่าจะไล่ออกซะให้หมด.." เสียงแหลมสูงของหญิงสาวดังขึ้นฉอดๆ ไม่ขาดระยะ..
" คุณมีธุระอะไรเหรอวดี ..ถึงมาหาผมน่ะ.." ปืนถามถึงพร้อมกับเบี่ยงตัวออกจากหญิงสาวอย่างสุภาพ..
" แหม...ต้องมีธุระด้วยเหรอ วดีถึงจะมาหาปืนได้น่ะ.." ดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนเข้มแสดงอาการงอนออกมา..ปืนอดเหนื่อยใจไม่ได้ พาลนึกถึงหน้าเนียนของอีกคนหนึ่ง..ที่ไม่ว่าจะแสดงออกอย่างไรสำหรับเขาแล้วช่างน่ามองเหลือเกิน.. ปืนยิ้มออกมาน้อยๆ
" ปืน..ปืนคะ เป็นอะไรไปฟังที่วดีพูดหรือป่าวนี่.." เสียงแหลมนั้นปลุกให้ปืนกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง
มองหน้างิ้วของอีกฝ่ายอย่างมีคำถาม..
" เอ่อ...โทษทีนะเมื่อกี้ วดีว่ายังไงเหรอ.."
" วดีถามว่าเย็นนี้ปืนว่างมั้ยคะ วดีจะชวนไปทานข้าวที่บ้าน ป๋าเขาอยากคุยกับปืนน่ะค่ะ.." วดีพูดเจื้อยแจ้วออกและอ้างผู้ใหญ่ขึ้นมาโดยที่ไม่ให้ร่างสูงได้มีสิทธิปฏิเสธออกมา ..ปืนนิ่วหน้านิดนึง ความจริงเขาไม่อยากไปสักเท่าไหร่
อาจจะว่าไม่ค่อยชอบเสี่ยทรงพลเสียด้วยซ้ำ..ที่ค่อนข้างมีอิทธิพลมืดและชอบกดขี่พวกชาวบ้านที่ไม่มีทางสู้ ..แต่จะปฏิเสธก็กระไรอยู่เลยต้องตอบรับแบบแกนๆ ไป..
" อืม...ก็ได้ครับ แต่เดี๋ยวผมต้องขอเคลียร์งานเสียก่อน.."
" ไม่เป็นไรค่ะ..งั้นวดีกลับก่อนแล้วกันนะอย่าไปสายนะ.." วดียิ้มออกมาแล้วก็หันหลังเดินกลับออกไปด้วยท่วงท่าที่มั่นใจเช่นเดิม ปืนมองตามพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ ..ความจริงงานก็ไม่ได้มีหรอก แต่เขาอยากถ่วงเวลาให้ตนเองเท่านั้น
ตอนนี้สมองเขาคิดถึงแต่หนุ่มร่างบาง..ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บจะเป็นอย่างไรบ้าง.. พรุ่งนี้เห็นทีต้องแวะไปแต่เช้าเสียแล้วสิเรา .. ปืนเริ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..ว่าทำไมต้องทำอะไรอย่างนี้ ..และเขาก็ต้องหาทางพิสูจน์ความรู้สึกที่เกิดนี้ให้จงได้.. ว่ามันเป็นเพราะอะไร..
TBC......
-
:give2: :give2: :give2:
มีห่วง ก็ต้องมี หวง และจากนั้นก็น่าจะมี หึง :kikkik: :kikkik:
ปืนน่าร้ากกกกกกกก :-[ :-[
-
ทำงัยดีติดละครซะแล้ว :เศร้า1:
มาต่อทุกวันนะไม่งั้นลงแดงแน่เลย :call:
-
หลงปืนกับวุ้นมากมายแล้วอะจิ
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
-*-
ตาแวน กลัวลูกไม่เกิดมาบนกองเงินกองทองรึงายเนี่ยทำแต่งานๆๆๆๆๆๆ
น้องชายเจ็บแท้ๆ ประเคนไปให้ว่าที่น้องเขยทันทีเรย
-
เบื่อนางร้ายกับพ่อนางร้ายจังคับ :เฮ้อ: :เฮ้อ:น่าส่งไปอยู่อิรักนะคับ จะได้เหมาะกับหน้าและเสียง :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
เสียงแบบนี้เอาไปใช้แทนหวูดรถไฟ หรือไม่ก็ หวอเตือนภัยเท่านั้นแล่ะครับ ถ้าจะส่งไปอิรักน่ะน
คริๆ
เอาล่ะ 1 วัน 1 ตอนครับ......
----------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่ 8 .)
อาหารหลากหลายชนิดถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม ..คนที่แทบยิ้มไม่หุบเห็นจะเป็นวดีเสียมากกว่า จัดแจงเลื่อนอาหารต่างๆ ให้ชายหนุ่มอย่างไม่ขาดระยะ.. โดยมีเสี่ยทรงพลมองตามยิ้มๆ กับอาการของผู้เป็นลูกสาว ปืนทำได้แค่เพียงรับไปซะหมดทุกอย่าง ยอมรับว่าอาหารรสดีแต่เขาไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้สักเท่าไหร่นัก..
" ไม่เห็นคุณมาเที่ยวที่บ้านบ้างเลยนะคุณ..." เสี่ยทรงพลเป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยบทสนทนา
" พอดีผมไม่ค่อยว่างเท่าไหร่..ช่วงนี้ที่ฟาร์มค่อนข้างจะยุ่งครับเสี่ย.."
" อย่างว่าแหละนะ ..ของมีคุณภาพใครๆเขาก็อยากจะมาอุดหนุนกันทั้งนั้แหละ " เสี่ยพูดกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี..
ปืนได้แต่ยิ้มเล็กน้อยรับคำของเสี่ยทรงพลเท่านั้น..และพยายามสนใจกับอาหารตรงหน้า ..เสียงของหญิงสาวที่นั่งข้างเขา ก็ดังไม่ขาดระยะ.. ยิ่งระยะประชิดอย่างนี้อาจทำให้หูระบมก็เป็นได้ ..
" อืม..คุณกับวดีก็คบกันมานานแล้วเมื่อไหร่ผมจะได้รับข่าวดีสักทีล่ะ.." อยู่ๆ เสี่ยทรงพลก็เอ่ยออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย .. ทำให้ปืนแทบสำลักอาหารที่กำลังจะกลืนลงคอ ..รีบดื่มน้ำตามลงไปทันที ส่วนลูกสาวคนโปรดของเสี่ยก็นั่งหน้าแดง ทำท่าเหนียมอาย.. พร้อมกับหันมามองเขาอย่างมีความหมาย..
" เอ่อ...เสี่ยว่าอะไรนะครับ.. ใครคบกับใคร.." ปืนได้สติถามย้ำออกมาเพื่อให้แน่ใจ
" อ้าว ..ก็คุณกับวดีลูกสาวผมไงล่ะ..ผมก็อายุมากแล้วอยากจะเห็นหน้าหลานเร็วๆน่ะ อย่าว่าเลยนะ.."
พูดเสร็จเสี่ยทรงพลก็หัวเราะร่วนออกมา.. ปืนเริ่มมีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ..มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะนี่.. แล้ววดีไปพูดอีท่าไหน ถึงทำให้เสี่ยตีความออกมาอย่างนี้ได้นะ..
" เสี่ยครับ..ผมว่ามีการเข้าใจผิดอะไรกันหรือป่าว.."
" ปืนคะ...ไหนๆ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว.. วดีไม่ขัดอะไรหรอกนะคะ.." หญิงสาวพูดแทรกขึ้นมาทันทีอย่างเอียงอาย ปืนถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัด ..เห็นทีเขาต้องพูดอะไรที่เด็ดขาดออกไปสักทีเพื่อที่หญิงสาวจะได้ไม่คิดเอาเองฝ่ายเดียวอีก
" วดีฟังนะ ..ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณและเราก็ไม่ได้คบกันด้วย อยากบอกให้เสี่ยเข้าใจไว้ด้วยนะครับ..
ถ้ายังไงผมเห็นจะต้องขอตัวกลับก่อนล่ะ..ขอโทษทีที่เสียมารยาท.." ปืนลุกออกมาทันทีเมื่อเอ่ยจบ.. ปล่อยให้ทั้งสองพ่อลูกมองหน้ากันเหวอๆ.. จากนั้นวดีก็ได้สติ รีบวิ่งตามชายหนุ่มออกมาทันที มือเรียวคว้าข้อมือหนาของอีกฝ่าย..ก่อนที่จะทันเดินออกไปถึงไกล ปืนชะงักก่อนที่จะหันมามอง..
" ปืนคะ...หมายความว่าไง..คุณก็รู้ดีนี่ว่า วดีรักคุณมากขนาดไหน ทำไมถึงหักหน้ากันอย่างนี้ล่ะคะ.."
หญิงสาวขึ้นเสียงแหลมใส่ปืนทันที..
" วดี ..ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยรักคุณเกินกว่าความเป็นเพื่อนเลยนะ คุณก็รู้.." ปืนพูดออกไปตรงๆ คิดว่าถ้าปล่อยให้คาราคาซังมากกว่านี้..เขาคงต้องตกที่นั่งลำบากแน่ๆ..
" ไม่...ไม่จริงหรอก วดีอยู่เคียงข้างปืนมาตลอด เป็นไปไม่ได้หรอกที่ปืนจะไม่รักวดีเลย.." หญิงสาวเริ่มออกอาการไม่ยอมรับความจริง
" ที่ผมไม่พูดอะไรเพราะเห็นว่าคุณเป็นเพื่อนไงล่ะ ..จะมาบังคับให้ผมรู้สึกอะไรที่มากกว่านี้ผมคงทำไม่ได้หรอก " ปืนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ..และด้วยการโดนตามใจมาตั้งแต่เด็ก ทำให้วดีไม่มีทางยอมปล่อยสิ่งที่ตนต้องการไปง่ายๆ..
" เพราะไอ้เด็กนั่นใช่มั้ย.. คุณถึงเปลี่ยนไปอย่างนี้.." หญิงสาวเริ่มแผดเสียงแหลมให้ดังขึ้นอีกตามอารมณ์ที่ตอนนี้เริ่มไม่ปกติ ดวงหน้าหวานที่เธอชิงชังผุดขึ้นมาในสมองทันที..
" วุ้นไม่เกี่ยว.. นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณกับผม อย่าลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาด้วยเลย.."ปืนออกอาการปกป้องหนุ่มร่างบางทันที .. ซึ่งทำให้วดีแทบจะร้องกรี๊ดออกมาอย่างทนไม่ได้.. ไม่เกี่ยวเหรอ ถ้าไม่เกี่ยวแล้วทำไมปืนต้องออกอาการปกป้องมากขนาดนี้ วดีโถมตัวเข้าไปกอดเอวหนาเอาไว้แน่น..ไม่อยากจะรับฟังเรื่องใดๆมากไปกว่านี้ ..
" วดีไม่ยอมหรอกคุณเป็นของวดี ..วดีรักคุณนะปืน รักมากและรักมานานแล้ว ..อย่าทำร้ายจิตใจวดีอย่างนี้เลย.." ปืนพยายามแกะมือที่ยึดตนไว้ออก..
" ปล่อยผมเถอะ..ผมคงสนองตอบความรู้สึกของคุณไม่ได้หรอก..ขอโทษด้วยนะ..ผมขอตัว.." จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปขึ้นรถ พร้อมกับขับออกไปอย่างรวดเร็ว..ไม่ได้หันไปมองว่าตอนนี้หญิงสาวได้ลงไปนั่งกองที่พื้น..ส่งเสียงร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ..
" ไม่...!! ปืนกลับมา ปืน ฮือๆๆ..." วดีปล่อยโฮออกมา..เสี่ยทรงพลตามออกมาเจอสภาพของผู้เป็นลูกก็ตกใจ รีบเข้ามาดูทันที
" วดี...ไม่เป็นไรนะลูก..เงียบซะ.." เข้าไปกอดประคองร่างเพรียวที่นั่งร่ำไห้แทบจะขาดใจนั้นเอาไว้แน่น..
" ฮือๆๆ...ป๋า...ทำไม ทำไมปืนเขาต้องทำอย่างนี้กับวดีด้วย..." หญิงสาวไม่เคยผิดหวังกับอะไรมาก่อน เมื่อมาเจอแบบนี้ทำให้ตนเอง ไม่สามารถกับสภาพได้..
" ไม่เป็นไร..เราเข้าบ้านกันเถอะนะ เรื่องนี้มันมีทางแก้ไขได้นะลูก.." เสี่ยทรงพลประคองผู้เป็นลูกสาวขึ้นมา พร้อมกับพยุงร่างที่ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรงเข้าไปด้านใน.. รู้สึกเจ็บปวดแทนลูกและไม่คิดว่าเรื่องมันจะจบลงเพียงเท่านี้แน่ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้ผู้เป็นดวงใจของเขาเสียใจแล้วลอยนวลไปหรอก ไม่มีวัน เสี่ยทรงพลคิดอย่างแค้นเคือง..
----------------------------
รุ่งเช้าปืนรีบขับรถออกไปหาร่างบางด้วยความห่วงใยและคิดถึง.. พาลนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นวานสีหน้าฉายแววเคร่งเครียดออกมาทันที..เพราะรู้ว่าคนอย่างเสี่ยทรงพลคงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบลงแน่นอน.. แล้วยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับวดีลูกสาวที่รักแล้วด้วย.. เห็นทีช่วงนี้เขาคงต้องระวังตัวเองให้มากกว่าเดิมเสียแล้ว..
ครู่ใหญ่.. รถก็ได้เคลื่อนเข้ามาจอดในบริเวณบ้านเป็นที่เรียบร้อย.. หญิงสาวท้องกลมเดินอุ้ยอ้ายออกมารับเขาทั้งรอยยิ้ม อย่างรู้ทันว่าชายหนุ่มมาหาใคร.. แล้วก็เอ่ยบอกว่าตอนนี้ร่างบางกำลังนั่งเล่นอยู่หลังบ้าน จากนั้นผู้เป็นพี่สะใภ้ก็ขอตัวไปทำธุระต่อ
ปืนเดินเข้าไปหาทันที..เมื่อเห็นร่างบางที่กำลังนั่งเหม่อสายตาทอดไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายก็อดยิ้มไม่ได้ ..อยากรู้จังน้า ว่ากำลังคิดอะไรอยู่.. ถ้าเป็นเรื่องของเขาก็ดีสิ
ปืนเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายที่ยังไม่มีทีท่าจะรู้ตัว.. จนต้องกระแอมเบาๆ วุ้นได้สติคืนมาอีกครั้ง..หันมามองยังต้นเสียงทันที รอยยิ้มเยือนอย่างดีใจ..เผยออกมาอย่างลืมตัว.. ทำให้ปืนที่ได้เห็นอึ้งไปกับความน่ารักนั้น..และเหมือนกับว่าวุ้นจะรู้ตัว เลยรีบเปลี่ยนสีหน้าใหม่เพื่อเป็นการกลบเกลื่อนซะอย่างนั้น..
" อ้าว..พี่ปืนมาทำไมแต่เช้านี่..ว่างมากเหรอไม่ทำงานน่ะ.." วุ้นเอ่ยออกมาอย่างเหน็บแนม..แต่ปืนกลับยิ้มให้พร้อมกับมาทรุดนั่งข้างหนุ่มหน้าหวาน
" ก็เป็นห่วงแฟน.. แล้วก็คิดถึง อยากเห็นหน้าเลยต้องรีบมาหาน่ะ.." น้ำเสียงที่หยอกเย้าของปืน ทำให้วุ้นอดหน้าแดงขึ้นมา นึกโมโหตัวเองเหมือนกัน..ที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนคนนี้..
" บ้า.......พี่ปืนพูดมั่วอีกแล้ว.."
" เฮ้อ...คนเรา พูดเรื่องจริงก็ไม่เชื่อ ต้องให้ทำยังไงไหนบอกพี่หน่อยซิ.." สายตาคมที่มองมาทำให้วุ้นไม่อาจที่จะมองตอบได้.. เพียงแต่ก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าแดงเรื่อนั้น ถูฝ่ามือบางไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก..
" เอ่อ..แล้วพี่ปืนแวะไปหาพี่แวนมาหรือยังล่ะ.." เปลี่ยนประเด็นอย่างรวดเร็วให้พ้นตัวเอง ปืนนึกขำในในใจ
" ยังเลย พี่แวะมาหาวุ้นก่อน...เออ..แล้วอาการเจ็บล่ะค่อยดีหรือยัง.."
" ค่อยยังชั่วแล้วครับ.. นี่ก็นวดยาแล้ว คิดว่าอีกไม่กี่วันวุ้นก็วิ่งได้แล้วล่ะ.." เสียงใสเอ่ยออกมากลั้วกับเสียงหัวเราะน้อยๆ
" อย่าเพิ่งชะล่าใจล่ะ รอให้หายสนิทเสียก่อน แล้วก็อย่าลืมพักมากๆ เข้าใจมั้ยเรา.." ปืนบอกด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงที่จริงจังนั้นทำให้วุ้นอดขำไม่ได้..
" คร๊าบ..รับทราบแล้วคุณพ่อ.." ตอบออกไปด้วยความทะเล้นทำให้ปืนต้องยิ้มกับความน่ารักนั้นอีกจนได้..
" อืม...ไม่อยากเป็นพ่อเป็นอย่างอื่นได้มั้ยล่ะ.." ส่งสายตามีความหมายมาให้อีกฝ่าย.. ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะอย่างนั้น
" งั้น... เป็นปู่ ตา หรือทวดดีมั้ยล่ะพี่ปืน.." วุ้นยังเสนอแนะให้กับอีกฝ่ายอย่างสนุก
" ไม่เอาหรอก.. พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้น อยากเป็นอะไรที่พิเศษกว่านั้นน่ะ.. ให้ไม่ได้เหรอ."
" ไม่เอาแล้ว ..พี่ปืนชอบพูดแกล้งอยู่เรื่อยเลย.." เมื่อรู้ว่ายิ่งพูดก็เริ่มเข้าตัววุ้นเลยตัดบทซะอย่างนั้น หลบตาคมไปสนใจพื้นแทน ปืนถึงกับถอนหายใจออกมา ..ถ้าบอกว่าที่พูดออกมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงล่ะ.. ไม่ได้ล้อเล่นล่ะ วุ้นจะว่าไง ..
หลังจากที่นอนคิดมาทั้งคืน..ก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาแล้วว่าทำไมตนเองต้องมาคอยคิดถึงหนุ่มร่างบางนี้ตลอด .. อบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้มาอยู่ใกล้..ได้เห็นหน้า ..
ก็เป็นเพราะรักนั่นเอง.. เป็นคำตอบแสนง่าย ที่ทำไมกว่าจะคิดออกถึงต้องใช้เวลานานนักนะ.. อย่างว่าแหละ เขาไม่เคยเป็นกับใคร มาก่อน เพิ่งมาเกิดกับคนน่ารักคนนี้นี่แหละ.. แล้วเมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีน้า..เฮ้อ อีกฝ่ายเด็กกว่าก็ต้องทำใจล่ะนะปืน..
" อืม...งั้นเดี๋ยวพี่แวะไปหาไอ้แวนก่อนแล้วกันนะ แล้วจะเข้ามาหาอีกทีก่อนกลับ.." ปืนเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นเริ่มเกร็งมากไป ต้องใช้เวลานานแค่ไหนเขาก็ทนได้..
" เอ่อ..พี่ปืน ยังไงเย็นนี้ทานข้าวด้วยกันนะ เอ่อ.. วุ้นอยากขอบคุณที่ช่วยน่ะ.." วุ้นรีบบอกก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นเดินออกไป
" ได้....เดี๋ยวพี่มานะ อย่าเดินมากล่ะ พักผ่อนด้วย.." ปืนกำชับอีกครั้งวุ้นพยักหน้ารับแต่โดยดี.. จากนั้นปืนก็เดินออกไปปล่อยให้วุ้น มองตามหลังไปพร้อมกับอาการที่เต้นแรงของหัวใจ..
ไอ้วุ้นเอ๊ย.. เป็นอะไรนักหนา.. แล้วพี่ปืนมาทำอะไรกับเขานี่.. ถึงไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้ ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อนึกถึงร่างสูงที่เพิ่งเดินจากไป..ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก..
TBC............
-
เป็นกำลังใจให้ปืน :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2:
-
หุหุ ไปหาว่าที่พี่เขยก่อนนะปืน แล้วค่อยมาสวีทต่อ :-[ :-[
-
แหมๆ นายปืน อยากเป็น พ่อ(ทูนหัว) ของน้องวุ้นใจจะขาดแล้วสินะ วะฮ่าๆๆ
ว่าแต่ สองพ่อลูกนั่นจะทำอะไรปืนเป่าเนี่ย งิส์ๆๆๆ
........
สุขสันต์วันสงกรานต์คร๊าบบบบบ :สงกรานต์1: :สงกรานต์2: :สงกรานต์1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o :o ปฏิเสธสองพ่อลูกไปแล้ว อย่างนี้ต้องเริ่มระวังภัยแล้วนะครับ :โหลๆ: :เฮ้อ:
ว่าแล้วก็ลุ้นต่อว่าเมื่อไหร่ปืนจะพูดจริงๆจังๆกับน้องวุ้นซะที :give2: :-[ :give2: :-[
-
และแล้วก็ตอบตัวเองได้
แต่ไม่ชอบตัวอิจฉาเจงๆ ให้ตายเตอะ
:13223:
-
เล้าเป็ดก็ติดละครหลังข่าวกันแฮะ...
ฮิฮิ
------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่ 9)
" อ้าว...มาแล้วเหรอวะไอ้ปืน.." แวนเงยหน้าขึ้นมาเห็นเพื่อนรักที่เดินเข้ามาหาพอดี.. ปืนทรุดดลงนั่งเก้าอี้อีกตัวใกล้กับชายหนุ่ม
" เออ...เพิ่งแวะไปดูวุ้นมาน่ะ.. แล้วก็เลยมาหามึง.."
" แหม..อะไรมันจะห่วงกันนอกหน้านอกตาอย่างนั้นวะ.." แวนอดแซวปืนด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้..เห็นแกล้งกันไปแกล้งกันมาแต่เด็ก ไหงมาห่วงกันนอกหน้านอกตาอย่างนี้ได้ล่ะ..
" น้องมึงทั้งคนไม่ห่วงบ้างหรือไงวะ...เป็นพี่บ้าอะไร.."
" ไอ้ปืน ..น้องกูแค่ข้อเท้าแพลงนะ.. ไม่ได้โดนรถชนอาการปางตาย วุ้ย ..มึงนี่วิตกจริตชะมัด.."
แวนถึงกับหัวเราะออกมา..กับอาการห่วงเกินเหตุของเพื่อนรัก.. เป็นเอามาแฮะไอ้ปืน..
" ปากเหรอนั่นที่พูดไม่สร้างสรรเลย..แช่งน้องตัวเองได้ไง.." ปืนนิ่วหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าไอ้เพื่อนตัวแสบ เอ่ยอะไรออกมาอย่างไม่เป็นมงคล..โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับร่างบางด้วยแล้ว..
" ไอ้ปืน.. กูกับมึงก็เป็นเพื่อนกันมานานมาก.. ถามจริงเถอะ.. คิดยังไงกับน้องกูกันวะ บอกให้กูแน่ใจหน่อย.." แวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที
" ก็ถ้ากูบอกว่า ไม่ได้คิดเล่นๆ กับวุ้นน่ะ มึงจะว่าไรหรือป่าว.." มองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาจริงจัง ไม่มีแววว่าจะล้อเล่น .. แวนถอนหายใจออกมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
" เอ้อ..กูอาจจะเป็นพี่ที่แปลกก็ได้ว่ะที่ยอมให้เพื่อนเข้ามายุ่งกับน้องตัวเอง ยิ่งเพื่อนอย่างมึงแล้วด้วย.."
" กูจริงใจกับวุ้นจริงๆ ว่ะ.. เชื่อกูเถอะ.." ปืนยืนยันความมั่นคงอีกครั้ง แวนตบบ่าเพื่อนรักอย่างเชื่อใจเพราะรู้ว่า ถ้าไม่จริงจังแล้ว ปืนไม่มีทางออกปากอย่างนี้แน่นอน..
" เออ...กูก็ไม่ได้ว่าอะไร.. ยังไงก็จำคำของมึงที่บอกกูไว้แล้วกัน.." ถ้ามึงทำให้วุ้นเสียใจล่ะก็ เพื่อนรักก็เถอะ กูเอาตาย หึหึหึ..
" แล้วมึงมีเรื่องไรหรือป่าววะ..ที่จะคุยกับกูนอกจากเรื่องของน้องมึงน่ะ"
" อ้อ..กูจะถามว่ารู้เรื่องสารวัตรที่ย้ายมาใหม่หรือยัง.." แวนเอ่ยออกมาเมื่อนึกขึ้นได้..
" รู้..ว่ามีย้ายมาแต่ไม่รู้ว่าใครว่ะ.." ปืนทำสีหน้าสงสัยเพราะว่าเขาไม่ได้ติดตามข่าวสารสักเท่าไรนัก..
" จะใครก็ไอ้เก่ง ไงล่ะ ..เพื่อนซี้ของเราน่ะ.." แวนบอกออกมาพร้อมรอยยิ้ม.. ปืนได้ยินชื่อเพื่อนรักอีกคนที่คุ้นหู.. ก็ร้องออกมาอย่างเหลือเชื่อทันที..
" เฮ้ย.. จริงอ่ะ งั้นก็ดีสิวะ..คิดถึงมันชะมัดเลยไม่ได้เจอกันตั้งนาน.." ปืนนึกถึงเพื่อนรักอีกคนที่ไปเป็นสารวัตรอยู่ที่อื่น และตอนนี้กำลังจะย้ายกลับมา เพื่อนเขาคนนี้ค่อนข้างเป็นคนตรง..และไม่ยอมก้มหัวให้กับผู้มีอิทธิพลหรือเห็นแก่เม็ดเงิน จากที่ย้ายไปก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน.. ปืนนึกดีใจที่เพื่อนกลุ่มเดียวกันจะรวมตัวกันได้อีกครั้ง..
" กูก็เหมือนกันแหละ.. ว่าจะชวนมาดื่มซะหน่อย นานที.." แวนเอ่ยบอกกับปืนและก็ได้รับการสนับสนุนเต็มที่..จากชายหนุ่ม
" เออ..เอาไงก็ได้กูพร้อมเสมอแหละ....."
" แล้วเดี๋ยวมึงจะไปไหนต่อหรือป่าววะไอ้ปืน.."แวนถามอีกฝ่ายที่เริ่มสนใจกับกองหนังสือในตู้..
" ไม่อ่ะ...วันนี้ขอพัก เดี๋ยวตอนเย็นจะเข้าไปหาวุ้นอีกที.. ตอนนี้กูขอสิงที่นี่แล้วกันว่ะ.." ปืนบอกอีกฝ่ายให้เข้าใจ พร้อมกับก้มหน้าอ่านหนังสือในมืออย่างสนใจ.. เป็นอันจบการสนทนาเพียงเท่านั้น..
แวนส่ายหน้าน้อยๆ ท่าจะเป็นเอามากไอ้ปืน ..จะรู้ตัวมั้ยนี่ว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหน คิดแล้วขำว่ะ.. คนที่มีผู้หญิงข้างกายไม่ขาด จะต้องมาตายน้ำตื้นกับหนุ่มหน้าหวาน..ผู้เป็นน้องชายของเขา เอ ..แล้วแม่ วดีที่เกาะติดหนึบเป็นปลิงล่ะ .. ป่านนี้ไม่เต้นแล้วเหรอไง ..คิดแค่นั้นแวนก็หันไปสะสางงานบนโต๊ะที่ทำค้างต่อให้เสร็จ
-----------------------------------------
เสียงหัวเราะเฮฮาครื้นเครงดังขึ้นบริเวณแคร่หน้าบ้านของแวน ..เมื่อเพื่อนสามคนมารวมตัวกันได้ ไอ้เก่งเพื่อนซี้อีกคนในกลุ่ม หัวเราะร่วนเมื่อเพื่อนรักทังสองต่างแย่งกันเล่าเรื่องโจ๊ก ..
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน.. เพื่อนทั้งสองก็ยังคงเหมือนเดิม ทำให้เขารู้สึกดีและอบอุ่นใจ..เมื่อได้กลับมาบ้านเกิดของตนอีกครั้ง.. ภรรยาสุดที่รักของแวนยกเครื่องเคียงกับแกล้มออกมาให้ทั้งสามหนุ่ม. บริการอย่างดี..แวนกุลีกุจอแย่งรับไม่อยากให้ภรรยา มาเหนื่อยกับความสนุกของเขา..
" พิณ...ทำไมยกออกมาเองล่ะ เหนื่อยป่าว ๆ..เดี๋ยวพี่ทำเอง.."
" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.. นานๆที เรื่องแค่นี้เอง.." เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนมาทางสามีที่ขี้ห่วงเกินเหตุ
" โห...อะไรมันจะหวานกันไม่สร่างอย่างนี้วะไอ้แวน.." เก่งเอ่ยแซวอย่างอดไม่ได้..อะไรมันจะหวานกันขนาดนั้นฟะ.. อิจฉาโว๊ย
" ถ้าพวกมึงอิจฉาล่ะก็..หาให้ได้อย่างกูดิ แล้วจะรู้ว่าความสุขเป็นไง.." แวนพูดเกทัพ ไอ้เพื่อนทั้งสองคนที่เป็นลูกคู่กันดีนัก .. อายุก็ใช่น้อยกันแล้ว..แต่ไม่เห็นพวกมันจะคิดเป็นฝั่งเป็นฝาสักทีเลย..
" เอา เถอะว่ะ..กูยังสนุกอยู่อีกอย่างไม่อยากให้เอาคนอื่นมาลำบากด้วย.."
" แล้ววุ้นล่ะพิณไปไหนเหรอ.." หันไปถามภรรยาเมื่อไม่เห็นหน้าน้องรักตั้งแต่เริ่มตั้งวงกันนี่แหละ..
" อยู่ในครัว.. เดี๋ยวก็คงออกมาค่ะ.. งั้นตามสบายแล้วกันนะพิณขอตัวแล้วกัน.."พิณบอกออกไปพร้อมกับเอ่ยขอตัว.. ปล่อยให้พวกคนหนุ่ม..ทั้งโสดและไม่โสดสนุกกันเต็มที่ไม่อยากเข้าไปขัด..
" เดินระวังนะ ..ง่วงก็นอนก่อนได้เลยนะพิณ.." แวนสั่งกำชับอีกครั้ง จนทั้งปืนและเก่งสายหน้ากับเพื่อนรักคนนี้
ครู่หนึ่งเสียงหวานใสก็ดังขึ้นมา.. วุ้นพาตัวเองเข้ามาหาพี่ชายพร้อมกับจานกับแกล้มที่เหลือ ..ตอนนี้อาการเจ็บที่ข้อเท้าหายดีเป็นปกติแล้ว ..จึงเดินเหินคล่องเหมือนได้อย่างเคย
" พี่แวนได้แล้วครับ..."
" ไงวุ้น..สบายดีมั้ย จำพี่ได้หรือป่าว..." เก่งเป็นคนเอ่ยถามออกมา.. วุ้นยิ้มหวานรับทำไมเขาจะจำไม่ได้ล่ะ ก็พี่เก่งน่ะใจดีกับเขามาก.. ไม่เคยแกล้งเขาเลย..อีกทั้งคอยดูแลเขามาเหมือนกับพี่ชายคนหนึ่ง..ไม่เหมือนกับพี่ปืน ที่ชอบแกล้งเขา..
" สวัสดีครับพี่เก่ง..ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับนี่.." เอ่ยทักอย่างสนิทสนม ..ทำให้ปืนนั้นเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมา ไม่รู้สิไม่ชอบให้วุ้นไปทำหน้าน่ารักใส่ใคร.. แล้วเสียงหวานๆนี่อีก ไม่พอใจเฟ้ย ..กระดกเหล้าลงคอด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่น..
" ไม่เจอกันนานโตขนาดนี้แล้ว.. ว่าตอนเด็กน่ารักแล้วนะ ตอนนี้น่ารักกว่าเดิมเยอะเลยว่ะ.." เก่งชมอีกฝ่ายซึ่งๆหน้า .. เขารู้สึกเอ็นดูน้องเพื่อนคนนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว..เนื่องจากเขาเป็นคนที่ไม่มีพี่น้อง ..เป็นลูกโทนคนเดียว .. จึงค่อนข้างใส่ใจวุ้นเป็นพิเศษ..ตามประสาคนอยากมีน้อง..
" พี่เก่ง.. อย่ามายอวุ้นเลย ตัวเองก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลยน้า.." วุ้นหัวเราะออกมา ก่อนที่จะชมอีกฝ่ายกลับเช่นกัน.. ทำให้เก่งถึงกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ.. เอื้อมมือไปขยี้ศีรษะร่างบางเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ปืนมองเพื่อนตาเขียวปั๊ด ..ไอ้เก่งมึงจะมากไปแล้วกูยังไม่เคยทำสนิทขนาดนี้เลย ..ไม่รู้ว่าปืนกระดกน้ำสีเหลืองอำพันลงคอไปกี่แก้วแล้ว แวนลอบมองเพื่อนรักอย่างขำๆ ..ท่าจะหึงจัดเลยไอ้ปืน ..ดูซิว่ามึงจะทำไงต่อไป ..ไอ้เก่งเอ๊ย.. พายุจะลงมึงแล้วไม่รู้ตัวเลย
" แหม..ไอ้น้องคนนี้มันพูดถูกใจโว๊ย.." ไอ้เก่งหัวเราะร่วน ไม่ได้ดูปฏิกิริยาของเพื่อนรักอีกคน ที่นั่งกินเหล้าเงียบๆ .. ไม่พูดไม่จาอะไรออกมานานแล้ว..ทั้งที่เมื่อกี้ออกจะเฮฮาหนุกหนานกัน..
แต่วุ้นสังเกตุเห็นว่าปืนแปลกไป.. เอ..เป็นอะไรนะ.. ทุกทีต้องกัดเขาทุกทีแต่นี่..อะไรกินเหล้ายังกับน้ำแหนะ .. แล้วหน้าตาบูดบึ้งที่แสดงออกมาอีก.. ใครไปทำอะไรให้อีกล่ะ ดูสิ ..ไม่มองมาทางเขาด้วย เอ๊ะ.. แล้วทำไมเราต้องไปแคร์ด้วยล่ะนี่ วุ้นเริ่มคืนสติกลับมาเมื่อรู้ตัวว่าใส่ใจอีกฝ่ายมากไป...
" เอ้ย.. ไอ้ปืนมึงจะเอาให้เมาเลยหรือไงวะ ชงไปกี่แก้วแล้วนี่.." แวนเอ่ยท้วงออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักดื่มหนักไปแล้ว
" แค่นี้เองเรื่องเล็กโว๊ย..กูคอทองแดงอยู่แล้วอย่าห่วงเลย.." ใบหน้าเข้มเริ่มแดงขึ้นมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
" เดี๋ยวคืนนี้ก็ขับรถกลับไม่ไหวหรอกมึง..."
" จะยากอะไร ก็ค้างกับมึงไง เช้าค่อยว่ากันอีกที..แต่ ถ้ามีคนไม่อยากให้กูค้างกูก็คงต้องกลับล่ะนะ.." ปรายตาไปมองร่างบาง ที่นั่งมองเขาอยู่ตาไม่กระพริบ ..ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มเป็นอะไรไป
" มึงก็บ้า...ใครจะคิดงั้นวะ..เอ้าพอได้แล้วโว๊ย.." แวนยึดแก้วเหล้ามาจากมือเพื่อนเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่มีทีท่าจะหยุดกิน.. เก่งมองเพื่อนอย่างเริ่มไม่เข้าใจเหมือนกัน.. มันเป็นบ้าอะไรวะ ..เหมือนคนกำลังจะอกหักแล้วกินประชดชีวิตงั้นแหละ .. เมื่อกี้ก็ดีๆอยู่นี่หว่า.. งง โว๊ย.. มองนาฬิกาข้อมือของตนเองก็เห็นว่าถึงเวลา..ที่ตนน่าจะกลับได้แล้วเนื่องจากพรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก..
" เฮ้ย...กูเห็นทีต้องขอตัวกลับแล้วว่ะ ..พรุ่งนี้มีงานอีกเยอะ.." เอ่ยปากบอกกับเพื่อนรักทั้งสอง
" เออ ๆ..กูเข้าใจว่ะ ไว้ค่อยเจอกันใหม่วันหลัง.." แวนตอบกลับ พร้อมกับปืนที่พยักหน้ารับเช่นกัน เก่งหันไปทางร่างบาง.. พร้อมกับเอ่ยลาเช่นกัน..
" วุ้นพี่ไปก่อนนะ.. ไว้จะแวะมาคุยด้วยใหม่.."
" ครับพี่เก่ง.. วุ้นเดินไปส่งแล้วกัน.." จากนั้นวุ้นก็เดินคู่ออกไปพร้อมกับเพื่อนรักของพี่ชาย ..โดยมีสายตาคมมองตามไปอย่างน้อยใจ ทีกับเขาไม่เห็นว่าจะใส่ใจอย่างนี้เลย.. แวนมองอาการของเพื่อนรักออก เอื้อมมือมาแตะบ่าเบาๆ..
" ไอ้ปืน..มึงอย่าคิดมากเลยว่ะ ก็รู้อยู่ว่าไอ้เก่งมันไม่ได้คิดอะไรกับน้องกูหรอก .."
" เออ...กูรู้..ก็แค่น้อยใจวุ้นนิดหน่อยทีกูไม่เห็นเป็นงี้บ้างเลยวะ.." ปลายเสียงตัดพ้ออย่างเห็นได้ชัด แวนอดขำไม่ได้ อะไรวะตัวก็ออกโต..ไหงช่างคิดเล็กคิดน้อยอย่างนี้..
" ก็ปากมึงแหละ ..ขยันกัดขยันจิกเหลือเกินนี่ ต้องใช้เวลาหน่อยล่ะมึง.." ไม่รู้จะทำไงได้แต่พูดปลอบใจเท่านั้น..
" รู้แล้ว...ทำไงได้รักไปแล้วนี่หว่า.." ปืนพูดออกมาอย่างปลงๆ..
" ไป...ขึ้นบ้าน คืนนี้ค้างมันที่นี่แหละ.. กูไม่ปล่อยให้มึงกลับหรอก.." แวนดึงเพื่อนให้ลุกตาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มไม่ไหว นั่งโงนเงน..อีกทั้งตาปรือแทบจะหลับให้ได้แล้วตอนนี้ เฮ้อ..พอเหล้าเข้าปาก มีอะไรก็พูดออกมาหมดเลยนะ ถ้าวุ้นมันมาได้ยิน จะทำหน้ายังไงนะ อยากรู้จริงเลย..จากนั้นแวนก็พยุงเพื่อนรักให้ขึ้นเรือนไปอย่างทุลักทุเล
อยากรู้เหรอว่าวุ้นจะทำหน้ายังไง ก็ทำหน้าเหวอนะสิ..วุ้นเดินไปส่งเก่ง และได้ทันกลับมาได้ยินประโยคเด็ดจากปากของชายหนุ่ม คู่กัดของตนเอง.. เท้าบางที่จะก้าวชะงักลงทันทีจากนั้นก็เสียมารยาทแอบฟังผู้เป็นพี่และเพื่อนคุยกันเรื่องของตัวเขาเอง
หัวใจที่เต้นปกติตอนนี้เต้นแรง..เหมือนกับว่าจะกระเด็นออกมาจากอกเสียให้ได้ ..มือไม้แข้งขาสั่นไปหมด..และก็ต้องทรุดลง นั่งกับพื้นอย่างที่ไม่มีเรี่ยวแรง..
เป็นไปได้ยังไงกันล่ะ.. ก็เห็นชอบแกล้งชอบแหย่ ..ไม่นึกว่าชายหนุ่มนั้นจะรู้สึกกับตนเองเกินกว่าความเป็นพี่ .. วุ้นคิดทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา..ทั้งความเป็นห่วงเป็นใย ความเอาใจใส่ที่มากกว่าแต่ก่อน..เป็นเพราะว่ารักเขางั้นเหรอนี่..
ที่ทำเพราะชายหนุ่มนั้นรักเขาเพิ่งเข้าใจในตอนนี้นี่เอง.. ริมฝีปากเรียวบางเผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ อีกทั้งความร้อน ที่เพิ่มขึ้นบนใบหน้านั่นอีก..บ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้สึกดีแค่ไหน
แล้วตัวเขาละรู้สึกยังไงกับชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนรักพี่ชายคนนี้.. ยังตอบไม่ได้.. แต่บอกได้เพียงว่าไม่รู้สึกรังเกียจ กลับรู้สึกหัวใจพองโตอีกต่างหาก.. อบอุ่นและมีความสุข
อาการอย่างนี้แปลว่าเขาจะรู้สึกตรงกับชายหนุ่มใช่หรือป่าวนะ.. อืม..ก็เขายังเด็กกับเรื่องแบบนี้ ยังไงก็มาทำให้เขารู้ตัวเร็วๆ .. ก็แล้วกันนะพี่ปืนจอมแสบ.. วุ้นคิดอย่างขำๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากตรงนั้น.. เดินหัวเราะอย่างอารมณ์ดีขึ้นเรือนตามหลัง ชายหนุ่มทั้งสองที่เพิ่งขึ้นไปไม่นาน..
TBC...
-
มาลุ้นต่อคืนนี้ปืนเมาด้วย แต่จะได้นอนห้องวุ้นปะ :kikkik:
-
กร๊าก หนึ่งมารอแต่ฉากมุดมุ้งอ่ะดิ
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หุหุ คืนนี้มีลุ้นแฮะ :laugh3: ปืนนอนที่ไหนละนี่ :-[ :-[
-
มุดมุ้ง มุดมุ้ง มุดมุ้ง :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
แหม๋ เรย์ก็รอฉากนี้ด้วยเหมือนกันมิใช่เร๋อ :pigha2:
ทำไมวันนี้ละครมาช้าจัง ติดรายการพิเศษปะ :seng2ped:
-
สงสัยเจอถ่ายทอดสด ละครเลยงดออกอากาศ : 222222: : 222222:
-
เมื่อวานมีคลื่นแทรกนิดหน่อย... ถ้าไปอ่านอีกกะทู้จะรู้ว่าทำไม (คริๆ ชวนไปอ่านกันหน้าด้านๆ นี่แล่ะ)
เอาล่ะครับ วันนี้ก็มาอีกตอนเช่นกัน....
หุๆ ไม่อยากให้จบเร็วอ่ะครับ เดี๋ยวเล้าเงียบ.... ต้องค่อยๆ หยอด
-------------------------------------------------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่10)
" วุ้น...มาช่วยพี่หน่อยสิ.." เสียงเรียกของผู้เป็นพี่...ทำให้วุ้นที่กำลังจะเดินเข้าห้องของตนเองชะงักเล็กน้อย...ก่อนที่จะก้าวไปตาม
เสียงเรียกนั้น..
" มีอะไรเหรอพี่แวน.."
" ช่วยหาผ้าชุบน้ำมาให้ทีสิ.. จะเอามาเช็ดให้ไอ้ปืนมัน..ดูซินอนหลับไม่รู้เรื่องเลย.." แวนเอ่ยก่อนที่วุ้นจะพยักหน้ารับ.. แล้วก็เดินไปจัดการให้ทันที..ครู่หนึ่งอ่างน้ำใบเล็กและผ้าสะอาดก็ถูกนำเข้ามาในห้อง..
" เดี๋ยววุ้นจัดการเอง.. พี่แวนไปนอนเถอะ ท่าจะไม่ไหวแล้วเหมือนกันนี่.." วุ้นบอกเมื่อเห็นว่าพี่ชายตนก็ตาแทบจะปิดแล้วเช่นกัน..
" เอางั้นเหรอ งั้นพี่ฝากด้วยแล้วกันนะ.." แวนขอตัวเพราะรู้ตัวว่าตอนนี้ก็แทบจะล้มทั้งยืนแล้ว.. จากนั้นวุ้นก็หันมาสนใจร่างสูง ที่นอนเหยียดยาวบนเตียง..ที่เริ่มกระสับกระส่ายเหมือนกับว่าไม่สบายตัวนัก.. วุ้นจัดการนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้ตามใบหน้า.. และลำคอเพื่อไล่ความร้อนให้อีกฝ่ายสบายตัวขึ้น.. เสียงอือออดังออกมาจากลำคอของชายหนุ่ม...
" ไม่รู้จะกินทำไมนัก..ดูสิเมาซะไม่รู้เรื่องเลย.." วุ้นอดบ่นออกมาไม่ได้..มือบางเลื่อนไปปลดกระดุมให้อีกฝ่ายเพื่อที่ว่าจะได้เช็ดผ้า ได้สะดวก แผงอกล่ำที่เผยออกมาทำให้วุ้นหน้าแดงขึ้นมา.. นึกว่าตัวเองทำไมต้องมาอายด้วยก็ผู้ชายเหมือนกัน.. พยายามปัดความคิดของตนเองและก็จัดแจงต่อไปจนเสร็จ..เล่นเอาวุ้นต้องปาดเหงื่อเลยทีเดียว..
ดวงหน้าหวานเพ่งพินิจหน้าเข้มของคนที่นอนอยู่อย่างพิจารณา..ถ้าเป็นเวลาปกติล่ะก็ไม่มีทางหรอกที่เขาจะมาจ้องอย่างนี้ได้น่ะ น่าอายตายเลย ..เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แกล้งกันมาก็ตั้งนานพอโตก็ยังเหมือนเดิม.. แต่ทำไมความรู้สึกลึกซึ้งในใจเพิ่งจะเกิดนะ..
มือบางเอื้อมไปปัดปอยผม..ที่หล่นลงมาระยังหน้าผากของอีกฝ่ายอย่างเบามือ.. ครู่หนึ่งคนที่นอนหลับสนิทอยู่ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา มองร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยอาการ งง ๆ..รอยยิ้มดีใจเผยออกมา ..พร้อมกับเอื้อมมือไปดึงอีกฝ่ายลงมาอยู่ในอ้อมกอด..
" อืม...ฝันดีจังเลยเรา.. วุ้นมาหาถึงในฝันแน่ะ" อ้อมกอดนั้นรัดร่างบางเอาไว้แน่น..วุ้นตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกในทีแรก.. นี่พี่ปืนคิดว่าตัวเองฝันเหรอบ้าจริงเลย..
แล้วร่างบางในอ้อมกอด..ก็พยายามดันตัวเองให้หลุดพ้น..ซึ่งไม่ว่าจะออกแรงมากเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเสียที.. สุดท้ายต้องมานอนหายใจ เหนื่อยหอบ..คนอะไรแรงเยอะชะมัดเลยคิดอย่างเคืองๆ ..ไม่กล้าที่จะส่งเสียงดังออกมามากนัก..เนื่องจากตอนนี้ก้ดึกมากแล้ว เดี๋ยวคนอื่นที่นอนหลับไปก่อนแล้วจะแตกตื่นกัน..
" พี่ปืน..ปล่อยวุ้นนะ.." พูดเสียงลอดไรฟันออกมาเบาๆ แต่ว่าปืนก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำตามนั้น.. กลับพลิกร่างบางมาอยู่ใต้ร่างตัวเอง ซะอย่างนั้น..
" ขนาดในฝันยังมาดื้อกับพี่อีก..พี่ไม่ยอมหรอกนะวุ้นผิดเองที่เข้ามาน่ะ.." ดวงตาคมปรือมองร่างบางที่ตอนนี้ใจเต้นแรง อีกทั้งหน้าเริ่มร้อนขึ้นมา..วุ้นยังคงพยายามดิ้นไปมาทั้งที่รู้ว่าเสียแรงป่าว..
" พี่ปืน..นี่ไม่ใช่ฝันเฝินอะไรนะ..นี่เรื่องจริง ปล่อยเร็วๆเลย.." วุ้นทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ.. แต่ดูเหมือนว่าเสียงของวุ้น จะไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของปืนเลย ..
สายตาของร่างสูงจับจ้องริมฝีปากบาง..ที่ขยับไปมายามเอ่ยวาจาอย่างหลงไหล.. จากนั้นก็ไม่รอช้าที่จะก้มลงไปหาเพื่อลิ้มลอง วุ้นตกใจไม่นึกว่าจะโดนอีกฝ่ายกระทำจาบจ้วงอย่างนี้..
ริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายทำให้วุ้นสติแทบหลุด..เนื่องจากไม่เคยให้ใครได้มาล่วงล้ำได้ขนาดนี้.. จุมพิตที่รุนแรงในทีแรก แปรเปลี่ยนเป็นจุมพิตที่อ่อนหวานและเรียกร้อง..ทำให้วุ้นถึงกับอารมณ์คล้อยตามร่างสูงที่มีประสบการณ์มากกว่า ...
อาการดิ้นรนเริ่มหยุดไป..มือบางเอื้อมไปโอบรอบคอของปืนไว้เมื่อไหร่ไม่รู้.. ปืนแทบจะคลั่งเสียให้ได้กับการตอบสนอง.. ที่ไร้เดียงสาของร่างบาง..
วุ้นเผยอปากให้ปืน..เข้ามาสำรวจความหอมหวานในโพรงปากร้อน..ได้ตามใจชอบ เรียกเสียงครางเบาๆในลำคออย่างพอใจ ออกมาจากทั้งสองฝ่าย..
อา.. ช่างเป็นฝันดีอะไรอย่างนี้หนอเขาไม่อยากจะตื่นเลยให้ตายสิ.. ปืนคิดอย่างดีใจ ..เมื่อรับเอาความหวานมาจนพอใจแล้ว.. ก็เงยมามองคนน่ารักที่เขามีใจให้.. วุ้นนอนหายใจเหนื่อยหอบ..อีกทั้งหน้าตาและริมฝีปากก็แดงไม่แพ้กัน ดวงตาหวานเยิ้ม จนปืนอดใจที่จะกดริมฝีปากลงซ้ำอีกหลายครั้งไม่ได้..
" พะ...พอแล้วพี่ปืน.." เสียงหวานใสเอ่ยท้องออกมาแผ่วเบา..ถ้าขืนมากกว่านี้เขาต้องขาดใจแน่เลย
" อืม..ก็ใครใช้ให้วุ้นน่ารักล่ะ.. ดูซิหวานออกขนาดนี้.. ถ้ากินได้พี่ก็อยากจะกินตอนนี้เลย.. แต่ไม่ดีกว่า
ถึงในฝันก็เถอะขอแค่นี้นะ ..แค่นี้.. อย่าห้ามพี่เลยวุ้นคนดี ..พี่ออกจะรักขนาดนี้แม้ในฝันอย่าใจร้ายกับพี่เลยนะ.."
เสียงของปืนที่เอ่ยออกมาแทบไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบ.. ล้มตัวลงไปนอนกอดร่างบางที่นอนนิ่งไม่ไหวติง .. พร้อมกับหอมแก้มเนียนอย่างรักใคร่ ..
คำสารภาพตรงๆที่ออกมาจากปากของปืนนั้น.. ทำให้วุ้นอายจนไม่รู้จะวางหน้ายังไงแล้วดี..ได้ซุกหน้าที่ร้อนผ่าวกับอกกว้างนิ่ง หัวใจนี่ก็ไม่รู้จะเต้นแรงไปถึงไหนนะ...
ครู่หนึ่งเสียงลมหายใจสม่ำเสมอก็ดังขึ้นจากร่างสูงที่กอดเขาอยู่ ..ริมฝีปากยังคงยิ้มค้างอย่างนั้น.. วุ้นพยายามดันตัวออก แต่ก็ไม่เป็นผลอีกเช่นเคย ..เงยหน้ามองร่างสูงก็อดยิ้มออกมาไม่ได้..
คนอะไรแยกไม่ออก..อันไหนฝันอันไหนเรื่องจริง..เราก็บ้าทำไมต้องไปรู้สึกดีด้วยก็ไม่รู้ ..รักเหรอ..เขารักพี่ปืนปากเสียคนนี้เหรอ.. วุ้นหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ..ทำไมเป็นอย่างนี้ได้นะ..
ไม่รู้ล่ะถ้าพี่ปืนไม่ยอมบอกรักตอนเวลาปกติ...ก็เขาก็จะทำเป็นไม่รู้อย่างนี้แหละ.. เอาคืนมั่งที่แกล้งเขามาตั้งแต่เด็ก วุ้นคิดออกมาอย่างเด็กซน ..แล้วก็ยอมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่นนั้น ...อ้าปากหาว ก่อนที่จะหลับตาลงด้วยความง่วงงุนเช่นกัน.. จากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างสูงไปทันที...
แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในห้อง..ทำให้ปืนต้องปรือตาตื่นอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก.. อาการปวดหัวเข้ามาจู่โจมทันที.. ทำให้ถึงกับต้องนิ่วหน้า อืม.. เช้าแล้วเหรอวะนี่ เอ.. แล้วทำไมแขนหนักๆนี่อะไรทับอยู่ฟะ...
ปืนมองที่แขนอันหนักอึ้งของตนเอง..ก็ต้องตะลึงตื่นเต็มที่เมื่อเห็นด้วงหน้าหวานที่กำลังหลับพริ้มอย่างไม่รับรู้อะไร.. เฮ้ย.. วุ้นมาได้ไงวะนี่ ปืนนอนงง.. จับต้นชนปลายไม่ถูก..
นี่เมื่อคืนเขาเมาจนไม่รู้เรื่องถึงขนาดนี้เลยเหรอ.. จำได้แค่ฝันดีเท่านั้นเอง..ปืนถือโอกาสมองหน้าเนียนที่หลับไหลไม่ได้สติ..เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาอย่างเอ็นดู..หน้าตอนหลับนี่เหมือนเด็กๆเลย น่ารักจริง..เผลอใช้นิ้วเกลี่ยแก้มนุ่มอย่างเบามือ ..
วุ้นเริ่มขยับตัวและบิดไล่ความเมื่อยขบ...ลืมตาด้วยอาการงัวเงียเช่นกัน พอหันไปเจอสายตาคมที่จ้องมองมาอย่างยิ้มๆ .. ก็ทำให้สติกลับมาเต็มที่..ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมานั่งทันทีอย่างตกใจ..ปืนก็ลุกขึ้นมานั่งตามเช่นกัน รู้สึกถึงอาการชาที่แขนเล็กน้อย ..แต่ที่ปวดมากเห็นจะเป็นศีรษะนี่แหละ..
" ว่าไง..ยังตื่นไม่เต็มตาเหรอไงวุ้น นั่งมึนเชียว.." ปืนเป็นฝ่ายเอ่ยหยอกล้ออกไปก่อน..
" เอ่อ...ป่าว..งั้นวุ้นไปก่อนแล้วกันนะ.." ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาเลยขอตัวเลี่ยงออกไปซะอย่างนั้น.. แต่ก็ช้ากว่าปืน.. ที่เอื้อมมือหนาไปรั้งเอาไว้ก่อนที่วุ้นจะลุกออกไป...
" เดี่ยวสิ..จะรีบไปไหน ..แล้วทำไมถึงมานอนกับพี่ได้ล่ะ ฮึ.."
" ก็...ก็..พี่ปืนเมาแล้ว.. แล้ววุ้นก็เช็ดตัวให้..แต่พี่ปืนคงติดหมอนข้างมั้ง ไม่ยอมปล่อยวุ้น..เอ่อวุ้นง่วง ก็เลยเผลอหลับไป ก็เท่านั้นแหละ.." วุ้นพยายามเรียบเรียงคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก...
และเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนด้วยแล้ว.. หน้าเนียนตอนนี้ก็แดงซ่านขึ้นมาทันที.. หลบสายตาคมที่มองมาอย่างค้นคว้า.. ปืนนึกถึงความฝันที่แสนหวานที่เหมือนกับเรื่องจริง.. และเริ่มไม่แน่ใจว่าตนแค่ฝันไปจริงๆนะเหรอ..
" แล้วพี่ได้ทำอะไรวุ้นบ้างหรือป่าว.." ถามออกไปตรงๆ อย่างที่ใจนึก..ยิ่งทำให้ความร้อนที่หน้าเนียนเพิ่มมากขึ้นไปอีก ร่างบางนึกขัดใจ.. พี่ปืนนี่ก็บ้ามาถามอะไรกันตอนนี้..ทีตอนทำไม่ถามบ้าชะมัดเลย..
" บะ...บ้าเหรอ พี่ปืนเมาขนาดนั้น...จะทำไรวุ้นได้ .." พยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปกติไม่มีอะไร แต่สำหรับปืนที่โตด้วยกันมา แต่เด็กแล้วมันดูผิดสังเกตอีกทั้งอาการหลบหน้าหลบตาอย่างนี้ด้วยต้องมีอะไรแน่เลย.. เอ ..แล้วเขาจะอยากรู้ทำไมนะ ทำไงได้ล่ะ ก็หน้าตาของวุ้นตอนนี้..น่ารักน่าแกล้งนี่นาช่วยไม่ได้..
" จริงอ่ะ..แล้วทำไมต้องหน้าแดง.. แล้วหลบหน้าพี่ด้วยล่ะ.."
" เอ๊ะ...พี่ปืนนี่ยังไงนะบอกว่าไม่มีอะไร ก็ไม่มีสิ..ปล่อยได้แล้ววุ้นจะได้ลุกเสียทีนี่สายมากแล้วนะ.." เริ่มขึ้นเสียงมาบ้าง .. คนอะไรมาจี้อยู่นั้นแหละ.. แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว..
" ก็ได้..แต่เมื่อคืนพี่ฝันดีชะมัดเลยแฮะ อยากฟังป่ะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง.." ปืนยังไม่หยุดแหย่ร่างบางที่ตอนนี้แทบจะนั่งไม่ติดที่แล้ว..
" ไม่เอา.. ไม่อยากรู้หรอก ปล่อยเร็วเข้า ลุกกันซะที.." วุ้นพยายามแกะมือหนาที่จับตนเอาไว้ ..ไม่เอาแล้วถ้าอยู่นานกว่านี้.. เขาต้องตายแน่เลย..เลือดไปเลี้ยงที่หน้ามากจนเวียนหัวไปหมดแล้ว ..
ปืนหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้..กับความน่ารักที่ได้เห็นจากร่างบาง.. แกล้งพอประมาณแล้วกันเรา คราวหลังค่อยว่ากันอีกที .. จำใจปล่อยมือออก.. ทำให้วุ้นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก..และด้วยความเร็วปืนฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนอย่างอดใจไม่ไหว..
" เมื่อคืนฝันดี...แต่ว่าสู้ของจริงอย่างนี้ไม่ได้หรอก..." กระซิบเสียงเบาก่อนที่จะลุกเดินตัวปลิวออกไป..ปล่อยให้วุ้นนั่งอึ้ง กับการกระทำที่รวดเร็วนั้น.. ไอ้พี่ปืนบ้า.. บ้าๆ เมื่อคืนยังไม่พออีก คนอะไรนี่.. หน้าเนียนบูดบึ้งก็จริง.. แต่ทำไมมันเหมือนจะยิ้มออกมาเสียให้ได้ก็ไม่รู้สิ.. หลังจากที่นั่งสงบสติแล้ววุ้นก็ลุกตามออกไปบ้างเช่นกัน..
แวนตื่นลุกขึ้นมาก่อน ..กำลังนั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์.. เหลือบไปเห็นเพื่อนรักเดินยิ้มหน้าบานออกมา..ไอ้ปืนนี่ถ้าจะบ้า เมื่อคืนเมาเหมือนคนบ้า.. ทีเช้ามาระรื่นเชียว อดส่ายหัวอย่างออกมาอย่างอ่อนใจไม่ได้
" ไง...กาแฟซักแก้วมั้ยวะไอ้ปืน.." เอ่ยถามเพื่อนรักที่มาทรุดนั่งตรงหน้า..
" ไม่เป็นไรว่ะ...ยังไงเดี๋ยวกูขอกลับก่อนแล้วกัน..ป่านนี้พวกลูกน้องห่วงกันแย่แล้ว เจ้านายหายไปทั้งวัน.." ปืนพูดกลั้วหัวเราะออกมา
" เออ..กูก็ว่าจิบกาแฟเสร็จก็จะเข้าไร่เหมือนกันว่ะ.."
" อืม...กูไปล่ะ.." ปืนเอ่ยลาพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ..แวนเอ่ยแซวก่อนที่เพื่อนจะเดินจากไป
" แล้วไม่ไปบอกวุ้นก่อนเหรอ..ว่ามึงจะกลับแล้วน่ะ.."
" อย่าเลยว่ะ.. กูว่าเขาไม่พร้อมจะออกมาเห็นหน้ากูตอนนี้หรอก..." พูดเสร็จก็เดินหัวเราะออกไป.. โดยมีสายตาของแวน ที่มองตามไปอย่างไม่เข้าใจอีกเช่นเคย.. อะไรของมันวะ.. แวนจิบกาแฟไปจนหมดถ้วยแล้วก็ออกไปทำงานของตนบ้างเช่นกัน..
TBC...
-
:o :o :o ได้จูบน้องวุ้นไปเต็มๆแล้วยังคิดว่าฝันไปอีกเหรอคับพี่ปืน :angry2: :angry2: :angry2:
เด๋วก็ไม่เชียร์ต่อซะเลยนี่ :fox2: :fox2: :fox2:
-
เกือบมุดมุ้งสำเร็จเลย :pigha2:
-
โอ้ย แซ่บหลายเด้อมันส์ มีทุกรส อ่านตั้งแต่ตอนแรก-ตอน10เลย :yeb:
พี่ต๊อบมาต่อเร็วๆน้า :kikkik:
ปล.อ่านเรื่องนี้ไป ฟังเพลงเวลากับคน2คน คลอตามไป เง้อสุขจัง :myeye:
-
หุหุ งานนี้ไม่ต้องมุด ก็มาให้กอดถึงที่ :kikkik: :kikkik:
-
:loveu: ตามมาติดละครหลังข่าวด้วยอีกคน :give2:
-
ว้าๆๆๆ ดื้อไม่ยอมรับตัวเองแบบนี้ ต้องจับสำเร็จโทษ
คิกคิก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่ 11)
เสียงโทรศัพท์มือถือทำให้วุ้นสะดุ้งตื่นออกมาภวังค์.. เมื่อรับมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนรักที่เรียนด้วยกัน..
กรอกเสียงหวานลงไปทันที...
" สวัสดีครับ ..คุณแสนดี มีอะไรให้รับใช้ครับ.." เอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกอีกฝ่าย ทำให้ปลายสายถึงกับต้องหัวเราะออกมา..
" อะไรนะ..ตอนนี้อยู่ที่ท่ารถแล้ว..โอเคๆ รอนะเดี๋ยววุ้นออกไปรับ.." เมื่อได้รับประโยคจากปลายสายทำให้วุ้นต้องร้องออกมา
ก่อนที่จะกดวางโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว..ร่างบางรีบหากุญแจรถยนต์ก่อนที่จะขับออกไปทันที..
ครู่หนึ่งรถก็มาจอดยังที่หมาย ..วุ้นลงมาพร้อมกับสอดส่ายสายตาหาร่างที่คุ้นตา.. แล้วก็เจอจนได้ รอยยิ้มบางเผยออกมา
เมื่อทั้งคู่มองเห็นกัน วุ้นรีบเดินตรงเข้าไปหาทันที..
" มาได้ไงนี่แสน..ไม่ยอมบอกก่อนเลยนะ.." พูดพรางเข้าไปช่วยเพื่อนหิ้วกระเป๋าใบโต
" กะมาทำให้วุ้นแปลกใจเล่นไง.. อีกอย่างพอดีงานพิเศษหมดจ๊อบพอดี เราว่างไม่อยากอยู่หอคนเดียว เลยมาหาวุ้นดีกว่า..คิดถึงจะตาย"
รอยยิ้มหวานอย่างประจบ..ส่งมายังวุ้น ทำให้ร่างบางอดหัวเราะออกมาไม่ได้..แสนดีหรือทีเรียกสั้นๆว่า แสน
เพื่อนรักของตนนั้นสนิทกันมาตั้งแต่เริ่มเข้ามาเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย..
ทุกวันนี้แสนดีต้องทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียน..เนื่องจากไม่มีครอบครัวที่จะมาส่งเสียให้.. เพื่อนรักของตนนั้นเข้มแข็ง
และน่านับถือ.. ซึ่งขัดกับรูปร่างหน้าตาที่ดูสวยกว่าผู้หญิงบางคน..
รูปร่างผอมบางเหมือนนางแบบ อีกทั้งหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต ริมฝีปากแดงเรื่อ ไม่ว่าใครก็ต้องมองเหลียวหลัง..
กับเพื่อนคนนี้วุ้นต้องใช้คำว่าสวยเลยทีเดียวแหละ..ทั้งสองยืนสนทนากันโดยไม่ได้รู้เลยว่าตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าผู้คน
ที่เดินผ่านไปมา.. เนื่องจากชมชอบในความสวยของคนหนึ่ง ส่วนอีกคนก็น่ารักใสๆ..
" อืม..ผมยาวจนรวบได้แล้วนี่แสน.."
" ก็ใช่สิ.. เรารำคาญจะตายแต่ว่าจะตัดก็เสียดายตังค์น่ะ.." แสนเอ่ยออกมาขณะที่ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว..
" แต่วุ้นว่า ..แสนไว้ผมยาวก็ดีนะ..ดูสวยหวานไปเลยแหละ.." เข้าประจำที่คนขับแต่ยังคงห่วงคุยกับเพื่อนรักอยู่
" พอเลย..แค่นี้เราก็รำคาญสายตาของคนรอบข้างจะแย่แล้ว...เซ็งชะมัด.." ทำสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาอย่างเห็นได้ชัด..
ทั้งที่น่าจะชินแล้วแต่พักหลังๆนี่มองกันเยอะจัด..ทำให้เกิดอาการอย่างที่เห็น วุ้นอดขำออกมาไม่ได้
" โถ่...เกิดมาสวยก็ทำใจเถอะนะ .." เอ่ยล้อเลียนเพื่อนรักอย่างสนุก จนแสนดีต้องถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ
กับคนตัวเล็กที่ไม่ยอมโตเสียที..
" ครับๆ..พ่อคนน่ารัก..จะออกรถได้หรือยังล่ะ เพื่อนคนนี้อยากอาบน้ำมากเลย ร้อนเหนียวตัวไปหมดแล้ว.."
" โอเค..งั้นเรารีบไปกัน.." จากนั้นวุ้นก็ขับรถเคลื่อนออกมาไปอย่างรวดเร็วตามบัญชาของเพื่อนรัก..โดยไม่ทันรู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่ง
ที่มองตามไปอย่างเคียดแค้น..และรอเวลาที่จะลงมือกับร่างบางที่เพิ่งจากไป..
แสนดีออกมาจากห้องน้ำด้วยความสบายตัว ..ใช้ผ้าซับผมที่เปียกไปเรื่อยอย่างเบามือ อีกทั้งเริ่มลงมือจัดข้าวของให้เข้าที่ ..
วุ้นให้เขามานอนห้องเดียวกัน ซึ่งเขาก็ไม่ขัดอยู่แล้ว..
ความจริงก็รู้สึกเกรงใจเพื่อนรักเหมือนกันที่ตนมารบกวน.. แต่เนื่องจากเขาเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนมากนัก..และคนที่เข้าใจเขา
ทุกอย่างก็มีแค่วุ้นเท่านั้น.. เลยทำให้ต้องออกเดินทางมาหาอย่างที่เห็นนั่นแหละ
สภาพครอบครัวอันอบอุ่นที่ตนสัมผัสได้นั้น..ทำให้ไม่น่าแปลกเลยที่วุ้นเพื่อนรักจะโตมาเป็นคนที่อ่อนโยนและมีน้ำใจ..
ครอบครัว..เมื่อนึกถึงคำนี้ทำให้หน้าสวยนั้นเศร้าลงทันที ..
เขาไม่รู้จักหน้าตาพ่อแม่ จำความได้ก็เติบโตมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า..เขาต้องดิ้นรนมาคนเดียว ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วย
ต้องดูแลตัวเอง ..นึกดีใจที่ตนนั้นไม่หลงเดินไปในทางผิด และสุดท้ายก็ยังมีเพื่อนที่ดีอยู่ข้างกายอย่างทุกวันนี้..
คิดได้ดังนั้นแสนดีก็ยิ้มออกมาได้อีกครั้ง.. หลังจากที่จัดการเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ..แสนดีก็ออกไปสบทบกับวุ้น..
ที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว ..แต่มีสองหนุ่มแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย..
" อ้าว ..มาแล้วเหรอแสน..นั่งๆ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักนะ นี่พี่ปืน แล้วก็พี่เก่ง เป็นเพื่อนรุ่นพี่..เล่นด้วยกันมาแต่เด็ก.."
วุ้นเอ่ยออกมาเสียงเจื้อยแจ้ว ..แสนดียกมือไหว้ทักทายทั้งคู่อย่างมีมารยาท ..สายตาของสองหนุ่มนั้นเหมือนกันคือตะลึง
กับหนุ่มหน้าสวย ..ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นผู้ชาย ..ขนาดว่าวุ้นน่ารักแล้ว.. แต่เพื่อนคนนี้จัดว่าสวยมากเลย.. และแสนดีก็ต้อง
ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจอีกเช่นเคย.. ไม่ว่าใครก็ออกอาการอย่างนี้ทั้งนั้น ถึงชินแล้วแต่ก็รำคาญ..
" เอ้า...พวกพี่ไปจ้องเพื่อนวุ้นจนจะจืดหมดแล้ว..วู้" วุ้นร้องออกมาเมื่อเห็นว่าหนุ่มทั้งสองต่างก็ตาค้างไม่กระพริบ..
เขาก็พอจะเข้าใจหรอกนะ ..แต่รู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นปืนก็เป็นด้วยอีกคน.. ไหนว่ารักเขาไง.. ทีนี้ล่ะมาทำตะลึง ..
หน้าเนียนออกอาการบึ้งตึงอย่างห้ามไม่อยู่.. และคนอย่างปืนทำไมจะมองไม่รู้.. นึกขำในใจดูทำหน้าสิเหมือนเด็ก ๆ อีกแล้ว
จะน่ารักไปถึงไหนนี่วุ้น...
" เพื่อนวุ้นนี้ผู้ชายแน่เหรอ สวยเกินไปหรือป่าวนี่.." เก่งผู้เป็นพวกเถรตรงก็เอ่ยขึ้นมาทะลุปล้อง หน้าตาเฉยอย่างนั้นแหละ
ทำให้แสนดีไม่ค่อยพอใจนัก..ที่คนแปลกหน้ามาวิจารณ์ตัวเขา
" เฮ้ย...ไอ้เก่งมึงก็พูดไรวะ..น้องเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ..ไอ้นี่.." ปืนเอ่ยขัดเพื่อนรักออกมา..เมื่อเห็นว่าคนหน้าสวยเริ่มอารมณ์ขุ่น..
และวุ้นเองก็รู้เช่นกัน ..ก็เพื่อนรักของตนเกลียดจะตายไป..กับคนที่มาพูดเกี่ยวกับเรื่องรูปร่างหน้าตา.. เห็นตัวบางๆ อย่างนี้
เคยซัดไอ้พวกปากเสียหยอดน้ำข้าวต้มมาแล้ว.. โถ่ ..พี่เก่งพูดตรงไม่เลือกเวลาเล้ย..
" อ้าว.....ก็เรื่องจริงทำไมกูจะพูดไม่ได้วะ.." เก่งยังไม่รู้ตัว แต่ว่าแสนดีเริ่มกำมือแน่น
" ครับ ถึงจะเป็นเรื่องจริง แต่ผมก็ไม่เห็นว่าจำเป็นต้องให้คนที่ไม่รู้จักอย่างคุณมาพูดวิจารณ์นี่จริงมั้ย..." แสนดีเอ่ยออกมาบ้าง
หลังจากที่นั่งนิ่งฟังมานาน.....
" คนเรานี่ก็แปลกนะ.. ไม่ค่อยยอมรับความจริง.. งั้นคงต้องทำบุญมากๆ แล้วล่ะ แล้วก็ขอพรว่าชาติหน้าให้เกิดมาหน้าตาสมชาย ดีมั้ย.."
ไอ้เก่งตัวดียังคงไม่เลิกแหย่..ทั้งปืนและวุ้นมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำไง ไอ้นี่มันวอนหาเรื่องชะมัดเลย..
" ถ้าเป็นได้ผมขอชาติหน้าไม่รู้จักคนอย่างคุณดีกว่ามั้งครับ.." แสนดีตอกกลับไปแบบไม่รักษามารยาท พร้อมกับเอ่ยขอตัวกับเพื่อนรัก
และชายหนุ่มอีกคนกลับเข้าไปด้านในทันที.. ปกติเขาเป็นคนอารมณ์เย็นนะ.. แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกอยากตั้นคนตรงหน้าก็ไม่รู้...
เมื่อเห็นว่าคนหน้าสวยเดินลับตาเข้าไปแล้ว..วุ้นก็หันมาเล่นงานตัวต้นเหตุทันที ..
" พี่เก่ง..ทำไมไปพูดแหย่แสนเขาอย่างนั้นอ่ะ..ดูสิเดินไม่พอใจเข้าไปแล้ว.."
" แหม..อย่าคิดมากน่า พี่ก็แค่หนุกๆเอง.."
" มึงสนุก แต่อีกฝ่ายเขาไม่หนุกด้วยนะเฟ้ยไอ้เก่ง.." ปืนสนับสนุนร่วมกับวุ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักมันเล่นไม่รู้จักเวลา..
" บ๊ะ..แล้วทำไมคุณๆ สองคนต้องมารุมกระผมด้วยล่ะแหม ..ช่วยกันทำมาหากินเชียวนะ.."
" พี่เก่งไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ.." วุ้นเริ่มเน้นเสียงและหน้าแดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเก่งหันมาเล่นงานตนแทน..
" โอเค...ต่อไปพี่จะพยายามไม่ยั่วแหย่เขาอีก พอใจหรือยังครับ คุณวุ้นผู้น่ารัก.." เก่งพูดหยอกคนน่ารักพร้อมกับเอื้อมมือ
ไปจับแก้มเนียนอย่างหมั่นเขี้ยว.. ปืนเห็นก็เริ่มอารมณ์ขุ่นขึ้นมาทันที.. ไม่ชอบใจอย่างมาก ก็เขาหวงนี่นา..
และเร็วเท่าความคิด มือหนาก็เข้ามาจับมือเพื่อนรักให้หลุดออกมาจากพวงแก้มนิ่มนั้น.. เก่งมองหน้าปืนอย่างพอจะเข้าใจ..
เพราะได้มีโอกาสคุยกับแวนถึงรู้ว่าปืนนั้นมีใจให้กับวุ้น.. ทั้งที่รู้แต่ก็อดแกล้งไม่ได้.. เห็นเพื่อนทำหน้าอย่างนี้แล้วตลกดี..
" เป็นอะไรของมึงไอ้ปืน ทำหน้าเหมือนจะฆ่ากู.." แซวเพื่อนรักอย่างเห็นขำ..
" พูดแต่ปากก็พอ.. มืออย่าจับเดี๋ยวของจะเสียโว๊ย .."
" อ๊ะ...ทำไม กูก็เล่นกับวุ้นมาแต่ไหนแต่ไรนี่ ไม่ใช่เพิ่งมาเป็น.. ทำไมมึงต้องไม่พอใจด้วยล่ะ วุ้นยังไม่เห็นว่าเลยเนอะ.."
หันไปขอความเห็นจากร่างบาง..ที่นั่งมองการกระทำของชายหนุ่มหน้าเข้มอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน อย่างที่พี่เก่งพูดแหละก็เล่นอย่างนี้
ตั้งนานแล้วทำไมพี่ปืนต้องมาไม่ชอบด้วยล่ะ..
" เอ่อ...นั่นมันตอนเด็ก แต่นี่โตๆกันแล้ว ..มันไม่ดี.." ปืนไม่รู้จะตอบเพื่อนรักอย่างไร.. เพราะเขาก็ยังไม่พูดความในใจ
กับร่างบางอย่างเป็นทางการ.. เริ่มอายเหมือนกันเมื่อเพื่อนรักตัวดีใช้สายตาล้อๆ เหมือนรู้.. แต่ประมาณว่าถ้ามึงไม่พูดให้เคลียร์
กูก็จะแกล้งมึนไม่รู้ซะอย่างนั้น ..เป็นเพื่อนที่ดีมาก..
" อ๊ะ...ก็ได้..แต่ได้เวลาที่ต้องกลับแล้วว่ะกูต้องไปก่อนล่ะงานอีกแล้ว..พี่ไปก่อนนะวุ้นแล้วไว้จะแวะมาอีก.." เก่งดูเวลาแล้ว
เห็นสมควรต้องไปเสียทีบอกเพื่อนรักพร้อมกับร่างบางที่นั่งอยู่...ก่อนลุกจากไปยังไม่วายเอื้อมมือมาดึงแก้มนุ่มของวุ้นเล่นอีกครั้ง
ก่อนที่จะเดินหัวเราะจากไปอย่างเร็ว.. ก่อนที่ไม่รู้ว่าอะไรจะลอยละลิ่วมาโดน.. จากความไม่ชอบใจของเพื่อนตน..
" พี่ปืนเป็นอะไร..ทำไมต้องทำหน้าบึ้งด้วยล่ะ.." วุ้นเอ่ยถามออกมาเมื่อตอนนี้ได้อยู่กันตามลำพังกับหนุ่มหน้าเข้ม..
" วุ้นอ่ะ...ทำไมต้องให้ไอ้เก่งมาถูกเนื้อต้องตัวด้วยล่ะ..พี่ไม่ชอบอะ.." ปืนหน้างอหนักไปอีก..ออกอาการงอแงเหมือนเด็ก...
วุ้นอยากจะขำออกมาแต่ก็ยั้งไว้ ก่อนทำหน้าซื่อไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพูด..
" แล้วทำไมพี่ปืนถึงไม่ชอบด้วยล่ะฮึ.."
" ก็.......โถ่.. นี่วุ้นไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันนี่.." ร้องออกมาอย่างไม่รู้จะทำไง.. ตอนนี้เขาก็เริ่มอายเหมือนกัน ที่อายุมากแล้ว
ต้องมาหัวปั่นกับเรื่องความรัก ..
" อ้าว...ก็พี่ปืนไม่เคยบอกอะไรวุ้นนี้ จะให้วุ้นเข้าใจว่าไงล่ะ " ยังแกล้งไม่รู้ต่อไป ทั้งที่หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างตื่นเต้น..
ปืนเงียบไปนิดนึงเหมือนกับว่ากำลังใช้ความคิด..ว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี ถ้าไม่พูดไม่มีทางที่ร่างบางจะเข้าใจอะไรง่ายๆ ..
แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดแล้วอีกฝ่ายจะรับไม่ได้ ..โอ๊ย ..ปวดหัวชะมัดเลย เอาไงดีวะเรา...
และในที่สุดเหมือนกับปืนตัดสินใจได้..มองหน้าเนียนด้วยสายตาจริงจัง.. จนวุ้นต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาคมเสียเอง.
สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มเอื้อมมือมาคว้ามือบางไปจับไว้อย่างถือวิสาสะ.. แล้วปืนก็ต้องอมยิ้มเมื่อได้รับรู้ถึงความชื่นเหงื่อ..
และความเย็นจากอีกฝ่าย.. ที่แท้ก็ตื่นเต้นไม่แพ้เขานี่เอง.. เหมือนเด็กที่โดนจับผิดได้วุ้นได้แต่นั่งหน้าแดงอย่างนั้น ..
" เอ่อ..พี่อยากบอกว่า...พี่รักวุ้นนะ..." ตัดสินใจสารภาพออกไปตรงๆ..เฝ้าดูปฏิกิริยาจากร่างตรงหน้า ที่ตอนนี้ก้มหน้านิ่ง..
มีแต่ความเงียบเท่านั้นในตอนนี้ ทำให้ปืนเริ่มใจไม่ดีเหมือนกัน..
" วุ้น...เอ่อ แล้ววุ้นจะว่าไงบ้างล่ะ..." เอ่ยทำลายความเงียบด้วยอาการไม่แน่ใจนัก.. จะอกหักตอนอายุมากหรือป่าวนี่เรา..
" แล้ว...แล้วจะให้วุ้นว่าอะไรล่ะ.." วุ้นเอ่ยออกมาเบาๆ หลังจากที่นั่งเงียบ..
" ก็...บอกพี่ให้รู้ว่าวุ้นรู้สึกยังไง จะตอบรับพี่หรือว่าไม่..พี่จะได้รู้ว่าจะวางตัวเองในสถานะไหน.." ปืนเอ่ยออกไป ถ้าวุ้นไม่ตอบรับ
เขาก็จะวางตัวเป็นพี่ชายเหมือนดังเช่นแต่ก่อน.. ถึงแม้ว่าจะยากก็ตามแต่เขาก็ไม่อยากไปสร้างความลำบากใจให้คนที่เขารัก
วุ้นเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า.. มีริ้วรอยแห่งความไม่สบายใจปรากฏให้เห็น.. ไม่อยากเชื่อคนที่เฮฮาขี้แกล้งอย่างพี่ปืน
จะมาเป็นอย่างนี้ได้ก็เพราะเขา ..
" อืม..พอดีวุ้นก็ไม่ใช่คนใจร้าย ตอบรับแล้วกัน ไม่อยากให้คนแก่ไปนั่งเสียใจที่บ้านคนเดียว.. " น้ำเสียงทะเล้นของวุ้นทำให้
ปืนนั้นยิ้มกว้างออกมาได้ทันที งั้นก็แปลว่า วุ้นตกลงแล้วสินะ..
" แปลว่าวุ้นรักพี่.. แล้วก็รับพี่เป็นแฟนแล้วใช่ป่ะ..บอกชัดๆให้พี่แน่ใจหน่อยเถอะ นะ นะ.." ปืนออกอาการอ้อนอีกฝ่าย ..
พร้อมกับหอมมือบางที่ตนยึดไว้.. ทำให้วุ้นอายได้อีกเช่นเคย ..
" ถ้าไม่รัก..ก็ไม่ปล่อยให้มาทำอย่างนี้ได้หรอก พี่ปืนนี้ก็จะเอาไรอีก.. "
" โอ๊ย...ดีใจที่สุดเลย " ปืนร้องออกมาอย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่.. เหมือนเด็กๆ ที่ได้ของเล่นถูกใจก็ไม่ปาน จนทำให้วุ้นอดหัวเราะ
ออกมาไม่ได้ ..บางทีคนตัวโตก็มีมุมที่น่ารักเหมือนกันนะนี่..
" เออ..ไหนๆ ก็จะเป็นแฟนกันแล้ว.. วุ้นจะบอกพี่ปืนเอาไว้เลยแล้วกัน.. ว่าวุ้นออกจะเป็นคนขี้หึงและหวงของที่เป็นของตนเองมาก
ดังนั้นอย่าให้รู้ว่ามีใครมาเจ๊าะแจ๊ะกับพี่ปืน หรือว่า พี่ปืนไปเจ๊าะแจ๊ะกับใครอีก..วุ้นขอเตือนไว้นะ อาจมีเลือดตกยางออกกันบ้างล่ะ..
รู้อย่างนี้จะถอนตัวก็ยังไม่สายนะครับ.. "
วุ้นบอกกับอีกฝ่ายพร้อมกับส่งรอยยิ้มเย็นมาให้.. ทำให้ปืนถึงกับเสียวหลังวาบ..กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ...
ไม่นึกว่าลูกแมวที่เขาเคยแกล้งมาแต่เด็ก..โตขึ้นจะกลายเป็นเสือไปซะได้ ..ไอ้ปืนเอ๊ย.. ถ้ารักชีวิตล่ะ
ก็อย่าเสี่ยงไปทำให้อีกฝ่ายโกรธเชียวล่ะ.. ไม่งั้นตายลูกเดียว..
" ใครจะเปลี่ยนใจล่ะ.. ก็รักไปแล้วนี่คร๊าบ.." ปืนทำเสียงอ่อนให้กับวุ้นอีกครั้ง.. แล้วคู่รักคู่ใหม่ก็นั่งคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข..
โดยไม่รู้เลยว่าอีกไม่นาน.. พายุกำลังจะพัดผ่านเข้ามาในชีวิตของทั้งคู่..
TBC...
แง่มๆ ขอบคุณทุกรีพลายนะครับ ที่เป็นกำลังใจให้ ตามไปอ่านงานของผมบ้างนะครับ...
-
มีคุณแสนดีเพิ่มมาอีก1คน คงจะสนุกน่าดูตอนต่อไป :yeb:
-
ลุ้นคู่พี่ปืนกับน้องวุ้นไปแล้วคู่นึง :-[ :laugh3: :-[ ตอนนี้สงสัยต้องลุ้นคู่พี่เก่งกับน้องแสนดีอีกคู่ละมั้งคับ :interest: :haun5: :interest:
-
ต่อไปก็ลุ้นคู่ของเก่งกะแสนดีต่อ :give2:
-
ยังคงเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
มาตามอ่านละครหลังข่าวหลังจากหายไปหลายวัน
น้องวุ้นมุดมุ้งพี่ปืนซะแร้ววววววววว
-
หุหุ แฮปปี้ไปคู่นึงแล้ว :เชิป2: :เชิป2:
รอลุ้นอีกคู่ดีกว่า :kikkik: :yeb:
-
อุๆ ชอบคู่เก่งแสนอ่ะ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก ที่สุดเลย
------------------------------------------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่12)
เสียงเรียกโวยวายดังมาจากด้านล่างทำให้แวนต้องออกมาดู.. ก็เห็นว่าเป็นพวกคนงานที่เป็นลูกน้องของเขา หน้าตาตื่นกันมา ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้..
" ว่าไง ..มีอะไรกันเหรอ.." รีบถามออกไปเมื่อลงมาจากข้างบนแล้ว.. ตามมาด้วยภรรยาและวุ้นที่ต้องออกมาดูอย่างสนใจเช่นกัน.. พิณรู้สึกเจ็บหน่วงๆที่ท้องมาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว.. และตอนนี้อาการเจ็บนั้นก็เริ่มกลับมาอีก. แต่ก็ยังแข็งใจเพื่อรอฟังพวกข้างล่างว่ามีเหตุอะไรกัน..
" เกิดเรื่องใหญ่แล้วนาย.. ท้ายไร่เราโดนไฟไหม้ครับ.." หนึ่งในคนสนิทเขาเอ่ยออกมา
" อะไรนะ...มันเกิดเรื่องอย่างนี้ได้ไงกัน.." แวนถามออกมาอย่างร้อนใจ
" ไม่ทราบครับ...ไอ้เด่นมันเห็นแล้วก็รีบตามคนอื่นๆให้ไปช่วยดับไฟกัน ผมเลยรีบมาตามนายให้ไปดู.."
" เออๆ...งั้นเรารีบไปกัน.." แวนบอกอย่างรีบร้อนออกมา.. และตอนนั้นเองอาการเจ็บท้องของพิณก็หนักขึ้น..จนไม่สามารถยืนไหว ต้องทรุดลงนั่งกับพื้น.. เหงื่อเริ่มซึมออกมาทั่วใบหน้า ..วุ้นที่อยู่ใกล้สุดตกใจพร้อมกับดูอีกฝ่ายอย่างห่วงใย
"พี่พิณเป็นอะไรพี่....เจ็บท้องเหรอ.."
" อื้อ...สงสัยว่า.... จะ..คลอดแล้วล่ะมั้ง..." บอกออกมาด้วยน้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆ รับรู้ได้ว่าอีกไม่นานชีวิตใหม่จะถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว แวนที่กำลังจะออกไปกับคนงานถึงกับชะงัก.. พร้อมกับรีบวิ่งขึ้นมาดูผู้เป็นที่รักด้วยความเป็นห่วง..
" พิณ...เป็นไรมากมั้ย..รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอารถออกเราไป รพ.กัน.." บอกด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก พร้อมกับโอบภรรยาเอาไว้
" มะ..ไม่ เป็นไร พี่ไปดูไร่เราก่อนเถอะ.."
" อย่าพูดบ้าน่า...นี่มันเมีย และลูกพี่ทั้งคนนะไม่ห่วงได้ไงล่ะ..." บอกออกมาทันที พิณนิ่วหน้า เม้มปากแน่นข่มความเจ็บปวด.. และรับรู้ถึงอาการน้ำเดินแล้ว.. วุ้นมองพี่ทั้งสองแล้วก็เสนอความคิดของตนออกมา..เพราะถ้ารอนานกว่านี้ไม่ดีแน่เด็กอาจเป็นอันตราย รวมทั้งแม่ด้วย..
" เอางี้นะ.. พี่แวนไปส่งพี่พิณ แล้วเดี๋ยววุ้นไปดูไร่เอง ตกลงนะ...เร็วเข้าพี่เดี๋ยวได้คลอดคาเรือนหรอก.."
เร่งพี่ชายที่ยังมัวนิ่งไม่ยอมขยับ.. สุดท้ายแวนก็ช้อนตัวภรรยา พร้อมกับพาลงมายังรถยนต์ที่จอดไว้ด้านล่าง..ก่อนปิดประตูก็หันไป กำชับน้องชายอย่างห่วงใยอีกครั้ง..
" ดูแลตัวเองด้วยนะวุ้น..." วุ้นยิ้มรับจากนั้นแวนก็รีบบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อแข่งกับเวลา.. เสียงเอะอะด้านล่าง.. ทำให้แสนดีงัวเงียออกมาดู.. เขาไม่ได้สติมาตั้งแต่หัวค่ำ เนื่องจากกินยาแก้ไข้เข้าไป ..เมื่อรู้ว่าตนเองอาการไข้เล่นงาน..
" มีอะไรกันเหรอวุ้น.." เอ่ยถามเพื่อนออกไปทันที วุ้นหันมามองทางต้นเสียง
" แสน อยู่บ้านนะเดี๋ยววุ้นมาเกิดเรื่องที่ไร่นิดหน่อยน่ะ.."
" เกิดอะไร...เดี๋ยวแสนไปเป็นเพื่อนนะ.." รีบบอกออกไปอย่างเป็นห่วง
"ไม่ต้องหรอก.. แสนไปพักเถอะไม่มีอะไรใหญ่โตหรอก...เดี๋ยววุ้นก็กลับมาแล้ว นะ.." กำชับกับผู้เป็นเพื่อนรัก .. พร้อมกับออกไปกับพวกคนงานที่มาตามด้วยอาการรีบเร่ง.. ดีที่พ่อและแม่ไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด ไม่งั้นคงได้ตกใจกันน่าดู
เขาไม่ยอมให้ไร่ที่เสมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและครอบครัวเขาต้องมาล่มสลายไปเป็นอันขาด ..หน้าเนียนนั้นเคร่งเครียดจนเห็นได้ชัด ตอนนี้หัวใจเขาแล่นไปถึงไร่นานแล้ว..และในเวลาไม่นานวุ้นก็มาสมทบกับพวกคนงานอีกกลุ่ม.. ที่ตอนนี้ยืนรอผู้เป็นนายอยู่..
" เป็นไงบ้าง..." วุ้นเอ่ยถามอย่างร้อนใจ..
" ไม่เป็นไรมากแล้วครับคุณหนู...พวกเราช่วยกันดับไฟได้หมดแล้ว ดีที่ไม่ลุกลามไปมาก.." หนึ่งในคนงานกลุ่มนั้นเป็นผู้ตอบออกมา เมื่อได้ฟังวุ้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ..จากนั้นก็ถามถึงความปลอดภัยของพวกคนงาน ที่ช่วยเหลือกันเต็มที่อย่างห่วงใยเพราะอยู่ด้วยกันมานานจนเหมือนกับเป็นครอบครัวใหญ่..
" งั้นก็ดีไป...แล้วมีใครเป็นอะไรหรือป่าว .."
" ไม่มีครับคุณหนู แต่ว่าผมเจอไอ้นี่ในที่เกิดเหตุครับ.." พูดออกมาพร้อมกับนำของที่ตนเจอออกมา.. ปรากฏว่าเป็นแกลลอนน้ำมัน พร้อมกับไฟแช็คอีกอัน.. วุ้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย มันมาได้ไงนี่.. อย่าบอกนะว่าไฟไหม้ที่เกิดนั้นมาจากการวางเพลิงน่ะ..
" แล้วพวกเราเห็นใครแปลกหน้าเข้ามาในไร่บ้างล่ะ..." ถามออกไปอย่างสงสัย
" ผมเห็นรถยนต์มาเวียนใกล้ไร่เราหลายรอบ..แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรครับ.." คนงานคนเดิมเป็นคนบอกออกมาอีก ... วุ้นใช้ความคิดว่าอย่างหนัก ..พูดถึงไร่เขาก็ไม่ได้ไปขัดผลประโยชน์กับใคร ..ต่างคนต่างอยู่กันมาแบบไม่มีปัญหามาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ แล้วนี่มันอะไรกัน ใครช่างกล้าอย่างนี้นะ..
" เอาล่ะ..ขอบใจทุกคนมากนะ แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ" วุ้นบอกกับทุกคนออกไป...เมื่อเห็นว่าวันนี้เหนื่อยกันมามากแล้วหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายไปหมดแล้ว..วุ้นยังคงยืนใช้ความคิดอยู่ตรงนั้นอย่างสงสัยพักหนึ่ง..
ไม่เป็นไรเอาไว้ปรึกษาพี่แวนแล้วกัน..ก่อนที่จะเก็บหลักฐานเอาไว้แล้วพาตนเองกลับบ้านเช่นกัน.. และตอนนี้มีเรื่องให้นึกถึงอีกเรื่องก็คือพี่สะใภ้ และชีวิตใหม่ที่จะลืมตาดูโลก ในคืนนี้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง....
จากนั้นครอบครัวของวุ้นก็มีสมาชิกตัวน้อยเพิ่มมา..เป็นผู้หญิงเสียด้วยสมใจทุกคนเลยแหละ...วุ้นเพิ่งกลับมาจากเยี่ยมพี่สะใภ้.. โดยมีปืนอาสาขับรถให้ ..ส่วนแวนนั้นยังคงคอยเฝ้าภรรยาที่รักไม่ห่าง.. ยิ้มหน้าบานไม่หุบเมื่อได้เห็นลูกสาวผู้น่ารักน่าชังตัวน้อย..
" วุ้นเป็นอะไรเหรอ..พี่เห็นทำหน้านิ่วบ่อยๆ.." ปืนเอ่ยถามเมื่อสังเกตความแปลกไปของร่างบางผู้เป็นคนรัก...
" อืม...มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะพี่ปืน..."
" บอกพี่ได้มั้ย..เผื่อว่าเราจะได้ช่วยกันคิดไงล่ะ.." ปืนเสนอตัวแล้ววุ้นก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับปืนได้รับรู้... ความจริงแล้วเขากะจะบอกกับผู้เป็นพี่ชายก่อน...แต่เห็นว่าฝ่ายนั้นยังวุ่นกับสมาชิกใหม่...เลยไม่ได้เล่าอะไรโดยละเอียดนัก.. และเมื่อปืนได้รับรู้เรื่องทั้งหมด.. คิ้วเข้มก็ขมวดขึ้นมาอย่างใช้ความคิดทันที
" พี่ว่านี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วนะ..เอางี้มั้ยลองปรึกษาไอ้เก่งดูเผื่อมันจะช่วยสืบให้เราได้.." ปืนแนะความคิดให้กับวุ้น.. และวุ้นเองก็คิดว่าเห็นสมควรจึงพยักหน้ารับ.. เป็นอันตกลงที่จะขอความช่วยเหลือจากสารวัตรเก่ง..
ปืนกดมือถือหาเพื่อนรักทันที ..และได้รับการตอบรับจากปลายสายว่า..กำลังขับรถมาที่บ้านวุ้นพอดีอีกไม่นานก็คงถึงแล้ว .. เมื่อสื่อสารกันเรียบร้อยแล้วก็วางสายไป..
" ว่าไงพี่ปืน...พี่เก่งเขาว่างปะ.."
" มันกำลังมา...เดี๋ยวถึงแล้วล่ะ เอ..มันมีเรื่องอะไรต้องมานี่นักหนานะ หรือว่าติดใจวุ้นอ่ะ.." ปืนออกอาการกระบวนเหมือนเด็กทันที ทำให้วุ้นต้องดุออกมาอย่างอดไม่ได้.. คนอะไรคิดแต่เรื่องบ้าบอ
" พี่ปืนนี่ก็บ้า...คิดอะไรฟุ้งซ่านไม่รู้เรื่อง.."
" ก็แหม..พี่หวงนี่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับแฟนพี่อ่ะ.." ร่างสูงงอแงพร้อมกับดึงมือบางไปกุมเล่นซะอย่างนั้น..ทำให้วุ้นต้องตีเข้าให้อย่างอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้.. ตัวออกโต แต่ชอบมาทำเด็ก.. วัยกลับตอนแก่หรือไงนะพี่ปืนนี่
"เลิกบ้าไปเลย.. ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเล่นนะ.."
" ก็ได้...รอเสร็จเรื่องแล้วพี่ค่อยเอาจริงล่ะนะ.." ปืนบอกกับวุ้นด้วยความมุ่งหมาย พร้อมกับส่งสายตาวิ้งวับมาให้ทำให้วุ้นอดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้.. แต่ยังไม่ทันพูดอะไรอีกรถยนต์ที่คุ้นตาก็เคลื่อนเข้ามาจอดอย่างรวดเร็ว ..พร้อมกับสารวัตรเก่งที่ตอนนี้แต่งตัวเต็มยศลงมาจากรถ เดินมาหาทั้งคู่ที่นั่งอยู่พร้อมหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี...
" ว่าไง...มานั่งจู๋จี๋กันไม่ห่างเลยนะ.." เอ่ยแซวออกมาตามประสาคนปากไวเช่นเดิม แต่สายตานั้นก็มองอีกคนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย..
" ป่าวซะหน่อยพี่เก่งก็...มีเรื่องจะปรึกษาพี่น่ะ.." วุ้นทำสีหน้าจริงจังออกมา...
" อะไร.. หรือว่าเรื่องแต่งงาน เมื่อไหร่ล่ะพี่ขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนะ.." ยังไม่หยุดหยอกอีกฝ่าย..เรียกเสียงหัวเราะออกมาจากเพื่อนรัก ที่นั่งอยู่ด้วยได้ ..แต่วุ้นนั้นได้แต่หน้าแดงอย่างเดียว.. สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันปากอย่างนี้ล่ะนะถึงเป็นโสดกันทั้งคู่ ...แล้วก็ปรายตา ไปมองหน้าอีกคนที่หัวเราะไม่เลิก.. ทำให้ปืนต้องชะงักเสียงทันทีเพราะโดนสายตาพิฆาตส่งมา..
" เรื่องซีเรียสนะพี่.. อย่าเพิ่งล้อเล่นสิ.." น้ำเสียงบ่งบอกว่าเริ่มงอนขึ้นมาแล้ว ..ทำให้เก่งเลิกแกล้ง และหันมาถามเรื่องสำคัญที่อีกฝ่ายจะเอ่ยบอก..
" เอาล่ะ ไม่แกล้งแล้ว..พูดมาได้เลยพร้อมรับฟังครับ.." เอ่ยเอาใจร่างบาง จากนั้นถ้อยประโยคต่างๆ.. ก็หลุดออกมาจากปากของร่างบางอีกครั้ง ..สุดท้ายเมื่อจบเรื่องแล้วเก่งก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ สีหน้าเริ่มจริงจัง.. เพราะเขารักครอบครัวนี้.. ไม่ต่างกับครอบครัวของตนเองและเมื่อรู้ว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างนี้...เขาก็คงนิ่งนอนใจไม่ได้เป็นอันขาด..
" ตกลงแล้วพี่จะคอยสืบดูให้..อย่าห่วงเลย..แต่ยังไงช่วงนี้ก็ให้ทุกคนระวังตัวเอาไว้มั่งนะ.." เก่งบอกออกมาอย่างเป็นห่วง
" ครับพี่เก่ง..ขอบคุณพี่มาก เอาไว้วุ้นจะบอกพี่แวนเรื่องนี้อีกครั้ง.." เก่งพยักหน้ารับ พร้อมกับเอ่ยถามถึงอีกคนทันที..
" อืม...แล้วเพื่อนสุดสวยของเราไปไหนซะล่ะไม่เห็นเลย.."
" อ๋อ..แสนเขาไม่ค่อยดีนะพี่จับไข้ วุ้นเลยให้นอนพักในห้อง.."
" แล้วเป็นอะไรมาหรือป่าวล่ะ พาไปหาหมอมาหรือยัง.." น้ำเสียงแสดงออกมาอย่างห่วงใยอย่างที่ตนไม่รู้ตัว.. ทำให้ปืนเพื่อนรักอดแซวออกมาไม่ได้.. มันยังไง ยังไงอยู่นา ..ปกติไอ้เก่งไม่ใช่พวกที่จะใส่ใจกับเรื่องอะไร หรือใครง่ายๆนี่หว่า..
" อะไรวะไอ้เก่ง...ออกอาการห่วงมากไปหรือป่าว.."
" ก็...ไม่เห็นมีอะไรนี่หว่า..แหม เดี๋ยวเขาเกิดป่วยตายคาบ้านแล้วจะทำไงกันล่ะใช่ป่ะ.." ยังไม่วายปากดี..ทั้งที่ใจอดห่วงไม่ได้.. ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม อาจจะเพราะดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความเศร้า ล่ะมั้งทำให้เขาติดใจถึงตอนนี้..
" โห...พี่เก่งปากไม่เป็นมงคลเลยอ่ะ.. เพื่อนวุ้นแค่เป็นไข้ไม่ได้เจ็บหนักอีกไม่กี่วันก็วิ่งได้แล้ว.."
" นั่นสิ.. ปากอย่างนี้ไงถึงไม่มีใครเอาน่ะ..." ปืนสนับสนุนขึ้นมาทันที..
" โถๆ...ไอ้คุณปืน..ปากมึงล่ะดีเหลือเกินแหละ..เพาะเลี้ยงตัวไรไว้เยอะแยะกูยังไม่บ่นเลย... ไม่รู้ว่าวุ้นไปตกหลุมมันได้ไง.. ต้องไปฉีดยากันบ้าเอาไว้นะ..." เก่งพูดออกมาด้วยความชอบใจพร้อมกับหัวเราะเสียงลั่น...
ปืนเงื้อเท้าขึ้นมาจะประเคนให้อีกฝ่ายด้วยความรัก..แต่เก่งก็หลบฉากได้ทัน.. จากนั้นคนเป็นเพื่อนทั้งสองต่างก็แสดงความรักกัน ด้วยกำลังตุ๊บตั๊บ.. จนวุ้นอดหัวเราะออกมาไม่ได้.. เหมือนเด็กไม่รู้จักโตกันทั้งคู่ นี่ถ้ารวมพี่แวนด้วย ครบเซ็ตเลย เด็กโข่ง..
TBC.....
-
มารร้ายเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วเหรอครับ :o :o ต้องให้คุณพี่ปืนแล้วก็คุณพี่สารวัตรช่วย :haun5: :haun5: ค่าตอบแทนคือคุณน้องวุ้นกับคุณน้องแสนดีชะมะคับ :loveu: :pighaun: :loveu:
-
มารอวันที่พี่เก่งบอกรักน้องแสน :haun5:
-
โอ้.. มีเพิ่มมาอีกคู่ อิอิ.. :kikkik:
-
ชอบจริงๆเลย เด็กโข่ง
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาต่ออีกนะเพ่กระต๊อบ นุกหนาน :yeb:
-
หุหุ เพื่อนกันแสดงความรักด้วยกำลังตุ๊บตั๊บ :kikkik: :kikkik:
-
เข้ามาให้กำลังใจคนโพสค่ะ
-
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่ 13)
" แสน..เดี๋ยววุ้นไปซื้อของที่ร้านตรงโน้นก่อนนะ...แสนรออยู่ตรงนี้ก็ได้แดดร้อน.."
สั่งเพื่อนรักที่เพิ่งหายไข้ดีไม่กี่วันให้รออยู่ในร่ม ...แสนดียิ้มรับและรออยู่ตรงนั้น รู้สึกดีกับชีวิตแบบชาวบ้านอย่างนี้ ถ้าเป็นได้ก็อยากมาอยู่ที่นี่นะ แต่ก็นั่นแหละ จะมาอยู่ได้ไงล่ะจริงมั้ย ทั้งญาติ ทั้งครอบครัวก็ไม่มีนี่ แสนดียิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ..ในขณะที่รอเพื่อนรักซื้อของอยู่นั้น ก็มีชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามายังเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจนัก แสนดีมองฝ่ายตรงข้ามอย่างชั่งใจ
" หวัดดีน้องสาว...ไม่ทราบว่ามายืนคอยใครเหรอ พี่เห็นยืนอยู่นานแล้ว.." หนึ่งในชายกลุ่มนั้นเอ่ยออกมา แสนดีเอ่ยตอบด้วย น้ำเสียงปกติ ..แต่ในใจเริ่มไม่พอใจเท่าไหร่นัก
" ขอโทษครับ ผมเป็นผู้ชาย.."
" เว๊ย...จริงหรือป่าว พี่ว่าไม่น่านะ ออกจะสวยขนาดนี้.." ไอ้คนเดิมทำหน้าตาและน้ำเสียงไม่เชื่อ อีกทั้งพวกเพื่อนๆของมันก็เช่นกัน ต่างวิจารณ์กันอย่างไม่เกรงใจแต่ละคำที่เข้าหูของเขาแทบจะทำให้คนหน้าสวยเข้าไปสอยพวกนั้นให้ร่วงทั้งหมดเสียให้ได้ พยายามทำใจนับเลขเข้าไว้ข่มจิตใจ
" ผมกับพวกคุณไม่รู้จักกัน ยังไงก็กรุณาออกไปเถอะครับ.."
" แหม...อย่าเพิ่งตัดสัมพันกันสิน้อง..ไป เดี๋ยวพวกพี่พาไปเที่ยว แถวนี้พี่รู้จักดี.." ไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาใกล้เขามากกว่าเดิม.. จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ออกมาจากฝ่ายนั้น ..ทำให้แสนดีถึงกับต้องเบ้หน้าอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่..
" อย่าดีกว่าครับ..พอดีผมมากับเพื่อน ต้องขอตัว.." ว่าแล้วก็ตัดสินใจที่จะเดินหนีออกจากตรงนั้นซะ..ไม่อยากจะต่อคำมากไปกว่านี้ แต่ฝ่ายนั้นกลับยึดข้อมือของคนหน้าสวยเอาไว้แน่น.. ไม่ยอมให้ปฏิเสธไปง่ายๆ และนั่นเอง สติของคนหน้าสวยก็หลุด ทันที.. สลัดข้อมือได้ก็ผลักอีกฝ่ายให้ออกห่างอย่างแรง จนฝ่ายนั้นล้มไปนั่งกับพื้น
" เฮ้ย...สวยแล้วเล่นตัวนักเหรอวะมึง.." พูดเสร็จไอ้พวกบ้าก็เข้ามารุมเขาพร้อมกันมันที.. แต่ด้วยความเป็นมวยทำให้แสนดีนั้น รับมือกับพวกมวยวัดไม่ยาก
ถึงอย่างนั้นก็ได้แผลเหมือนกันเนื่องจากจำนวนคนที่ต่างกัน.. และเขาเพิ่งหายป่วยทำให้แรงยังไม่กลับมาดีนัก ...และก่อนที่เขาจะ เริ่มเสียเปรียบเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา...
" หยุดนะ...!! " ทุกสายตาหันไปมองยังต้นเสียง... เมื่อเห็นเครื่องแบบเท่านั้น ..พวกอันธพาลก็ค่อยรามือและถอยร่นไ ปยืนรวมกัน ไว้ทันที แสนดีโล่งใจขึ้นมาเพราะถ้านานกว่านี้เขาต้องแย่แน่ ...
" ก่อเหตุทะเลาะวิวาทกันอย่างนี้น่ะอยากไปนอนมุ้งสายบัวกันใช่มั้ย.." เสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างกังวาน.. พวกอันธพาลต่างยืนตัวลีบ ไม่น่าซวยมาเจอสารวัตรคนใหม่นี้เลย.. ต้องไปกินข้าวแดงกันหมดแน่เลยงานนี้ ซวยๆ
"เป็นอะไรมากหรือป่าว..." หันมาถามคนหน้าสวยอย่างห่วงใย
" ไม่เป็นไรหรอก...ขอบคุณครับ.." แสนดีเอ่ยออกมาเสียงเบา พร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปาก .สงสัยว่าจะกินน้ำพริกไม่ได้หลายวันแน่เลย เก่งสังเกตเห็นว่าร่างเพรียวไม่เป็นอะไรมาก..นอกจากรอยฟกช้ำไม่กี่เท่าไหร่ก็โล่งอก...
" แล้วจะเอาไง...แจ้งความจับพวกนี้มั้ย.." ถามความเห็นจากอีกฝ่าย ..และแสนดีก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันใหญ่โตไปกว่านี้
" อืม... อย่าเลยครับเป็นการเข้าใจผิดกันเท่านั้นเอง ให้มันแล้วกันไปดีกว่า.."
" ทุกคนได้ยินแล้วใช่มั้ย ..ทีหลังอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกไม่งั้นชั้นจับยัดคุกทุกคนแน่.." เมื่อได้รับคำตอบจากปากของแสนดีแล้วก็หันไปบอกพวกที่ยืนหงอยอยู่ ..ทุกคนต่างยิ้มออกมาได้.. และยกมือขอบคุณเป็นการใหญ่ พร้อมกับสลายตัวไปจากตรงนั้นทันที
" แล้วทำอีท่าไหนล่ะถึงไปมีเรื่องกับพวกนั้นได้น่ะ.." เก่งถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย แต่แสนดีก็ตอบกลับแบบไม่สนใจอะไร..
" ไม่ได้ทำไร..อยู่เฉยๆ.."
" สงสัยต้องโดนเข้ามาจีบแน่เลยช่ายปะ ทำใจเถอะนะอยากเกิดมาสวยก็งี้แหละ.." เก่งพูดแหย่ตามประสาคนปากไวอีกเช่นเคย ทำให้อารมณ์ของแสนดีนั้นขุ่นขึ้นมาอีก.. ตาคนนี้จะดีให้ตลอดไม่ได้เลยหรือไงนะ.. ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องมาวุ่นวายกับตัวเขานักให้ตายสิ
" ผมขอบคุณที่สารวัตรเข้ามาช่วยในเรื่องนี้ แต่จะขอบคุณมากกว่านี้ถ้าไม่พูดวิจารณ์เรื่องของผม.."
" เฮ้อ...คนเราทำไมไม่ยอมรับความจริงก็ไม่รู้นะ.." แสร้งถอนหายใจออกมาเสียงดัง ลอบมองหน้าสวยที่เริ่มแสดงความไม่พอใจ ออกมา เขาชอบแบบนี้มากกว่า ..ที่เห็นฝ่ายนั้นต้องยิ้มๆ แต่เหมือนไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริง ฝืนๆชอบกล..
" ถ้าคุณอยากยืนบ่นบ้าบอคนเดียวก็เชิญ.. ผมขอตัว.." แสนดีไม่อยากจะต่อปากกับสารวัตรจอมกวนอีก
" แหม...จะรีบไปไหนล่ะ ผมไม่ช่ายพวกที่เข้ามาจีบคุณซะหน่อยไม่น่าโมโหเลยนี่จริงมั้ย ทำเป็นสาวขี้งอนไปได้.."
" นี่...คุณจะเอาไง มายวนผมทำไมนัก อยากรู้ว่าการที่ผมจะเป็นยังไงนี่มันหนักส่วนไหนของคุณล่ะ.."
เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่ยอมลดฝีปากลงเลย.. แสนดีก็เตรียมเอาเรื่องจริงๆบ้าง ไม่กลัวหรอกถึงเป็นสารวัตรก็เถอะ..ยอมคิดคุกแหละวะ ปากอย่างนี้น่าโดนมากกว่าไอ้พวกเมื่อกี้อีก.. หน้าเนียนนั้นบึ้งสนิท พร้อมกับกำมือแน่นบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้นมา..
" อืม...สีหน้าค่อยดีหน่อย ทำไมต้องคอยมาปั้นยิ้มตลอดดูแล้วตลกชอบกล ไม่กวนล่ะผมไปก่อนแล้วกัน.." แล้วเก่งก็ขอตัวออกไปทันที ทำให้แสนดีนั้นถึงกับปรับอารมณ์ตามไม่ทัน..ได้แต่ยืนมองตามไปอย่างไม่เข้าใจว่า.. คนนี้นั้นต้องการอะไรจากเขากันแน่.. แล้วรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สงมายังเขาอีกล่ะหมายความว่าอะไร...แสนดียืนคิดอย่างไม่เข้าใจของอีกฝ่าย...
----------------------
แสนดีนั้นนั่งหน้าบูดอย่างอารมณ์ไม่ดี ทำให้วุ้นที่เพิ่งออกมาจากห้องหลานสาวตัวน้อย.. ถึงกับขมวดคิ้วอย่างสงสัย.. ว่าเพื่อนรักเป็นอะไร..พักหลังๆ แสนดีมักจะทำสีหน้าได้หลากหลายอารมณ์..
ความรู้สึกของวุ้นรู้สึกดีที่เห็นเพื่อนไม่ต้องมาปั้นแต่สีหน้ายิ้ม.. เขารู้มาตลอดว่าบางครั้งเพื่อนแสนสวยของเขานั้น...มักจะฝืนในหลายๆเรื่อง และไม่ยอมบอกใคร รวมทั้งเขา ทำให้ลึกในใจนั้นวุ้นอดห่วงไม่ได้...
" เป็นอะไรไปเหรอแสน...ดูสิหน้าบูดเชียว.."
" โมโหคนบ้าๆน่ะไม่มีอะไรมากหรอก.."
" เอ...ใครน้า..กล้ามาทำเพื่อนที่น่ารักของวุ้นได้อ่ะ เดี๋ยววุ้นจัดการให้.."
" จะใครล่ะ ก็อีตาสารวัตรแหละ..กวนประสาทชะมัดเลย ไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรให้นะ.." แสนกระแทกเสียงออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อนึกถึงคนช่างกวนประสาท อีกทั้งปากก็ร้ายชอบกัดจิกเขาประจำ...
อาการของเพื่อนรักทำให้วุ้นอดขำออกมาไม่ได้.. ดูสิทำหน้าอย่างนี้แล้วดูน่ารักชะมัดเลย ..แสนจะรู้หรือป่าวน้า...สมแล้วล่ะที่พี่เก่งอยากแกล้งบ่อยๆน่ะ...
" อืม...แล้วนี่ไปไหนซะแล้วล่ะพี่เก่งอ่ะ.." วุ้นถามหาถึงตัวต้นเหตุ
" โน่น...เห็นว่าจะไปคุยกันเรื่องที่ไร่นี้มีปัญหาแหละ ที่พี่แวนและพี่ปืนก็ไปด้วย.." แสนดีบอกออกไป
" สงสัยคงมีอะไรคืบหน้าบ้างแล้วแหละนะ.." วุ้นพึมพัมออกมาเบาๆ..แล้วก็มองเพื่อนที่ยังไม่คลายความคุกรุ่น
" เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว..ดูสิเดี๋ยวก็หน้าย่นหมดหรอก นะ...ยิ้มๆ อะ.." วุ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อเพื่อนรักเพื่อให้อารมณ์ดี ... อาการง๊องแง๊งของอีกฝ่าย ทำให้แสนดีอดยิ้มออกมาไม่ได้อีกนั่นแหละ... เพื่อนของตนน่ารักอย่างนี้ถ้าใครได้ไป.. ชีวิตต้องมีความสุขมากแน่นอน...
" วุ้นเราถามหน่อยเถอะ..อีตาพี่เก่งของวุ้นน่ะ ทำไมถึงชอบมาแหย่ให้เราโมโหทุกทีเลยอ่ะ ..หรือว่าเราไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือไงกัน .."
แสนดีลองเอ่ยถามเพื่อนรัก..ที่สนิทกับคนคนนั้นอย่างอดสงสัยไม่ได้... เพราะที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครกล้ามาทำกับเขาอย่างนี้ ถอยทัพไปตั้งแต่เขาวีนครั้งแรกแล้ว ..แต่อีตาพี่เก่งนี่ทนชะมัด..ไม่ว่าเขาจะว่าอะไร ก็มักจะยิ้มรับตลอด .. รอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครให้อย่างนี้ นอกจากเพื่อนรักที่อยู่ตรงหน้า.. คนคนนี้มีให้ ไม่เข้าใจเลยว่ามันหมายความว่าไง
" ไม่หรอกแสน..อย่าคิดมากสิ ที่พี่เก่งแกมาทำอย่างนี้กับแสนน่ะ วุ้นว่าพี่เค้าสนใจแสนแน่เลย..." วุ้นอธิบายออกมาให้เพื่อเข้าใจ เพราะว่าพี่ปืนก็ทำอย่างนี้กับตนมาก่อน.. ไอ้อาการปากเสียซ่อมไม่หายนี่อ่ะเขาโดนมานักต่อนักแล้ว.. สุดท้ายเป็นไงล่ะก็ไปไหนไม่รอด.. วุ้นอดขำไม่ได้เมื่อนึกถึงชายคนรัก..
" บ้าเหรอ...จะมาสนใจเราทำไม..ไม่เห็นจะน่าสนตรงไหนเลย..วุ้นก็มั่ว.." แสนดีเถียงออกมาทันที ..แต่อาการเต้นแรงของหัวใจนี่สิ ทำให้เจ้าตัวสงสัยเหมือนกัน..ว่าทำไมถึงเกิดขึ้นมาได้..
เขาก็ยอมรับแหละนะถึงจะต้องหัวเสียแต่บางครั้ง..ก็สนุกที่ได้ต่อปากกับคนปากเสีย..ทำไมถึงสนุก เขาก็บอกกับตัวเอง ไม่ได้เหมือนกัน ความเหงาที่เคยรับรู้มาตลอด..ช่วงหลังๆนี้มักไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่..
" เชื่อเถอะ..แล้วคอยดูกันต่อไปแล้วกันว่าจะเป็นอย่างที่วุ้นว่าหรือป่าว..." เรื่องที่เขาคาดการณ์ ไม่พลาดแน่นอนเชื่อได้สิ.. แสนดีมองหน้าเพื่อนแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้..พลางคิดว่าถ้าเขากลับไปใช้ชีวิตเมืองกรุงเช่นเดิม..ความสุขที่มีอยู่ในตอนนี้ ยังจะคงหลงเหลือให้เขาสัมผัสได้บ้างอีกไหมหนอ..
TBC....
----------------
หุๆ อ๊าพ อ๊าพ อ๊าพ
กำลังใจล้นหลามอ่า.... ดีใจจังเรย...
-
มาต่อแร้ววว 555+
แหม้.. ละครหลังข่าวนี่มันดีอย่างงี้นี่เอง :laugh5:
คู่นี้ก็น่าร๊ากก :give2:
-
ติดละครหลังข่าวเรื่องนี้ซะแล้วจิ :myeye:
ขอบคุณเพ่ต๊อบที่นำเรื่องราวดีดีแบบนี้มาให้อ่าน :yeb: :kikkik:
.
.
.
.
.
ลันลาทะเล
-
พี่เก่งกะพี่ปืนนี่มามุขเดียวกันเลยโน๊ะ :kikkik:
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:laugh5: แสนเก่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หุหุ คู่เก่งกับแสนท่าทางจะมันส์หยด :kikkik: :kikkik:
-
เหอๆ คู่น้องแสนดีนี่ท่าทางน่ารัก :kikkik:
-
หุๆ ที่นี่ติดละครกันเยอะเลยแฮะ.... คริๆ
เอาล่ะ ไตเติ้ลละครจบแร้ว.....
__________________________________________
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่14)
สารวัตรเก่งแจ้งเรื่องให้เพื่อนทั้งสองคือปืนและแวนให้ได้รู้ว่าตอนนี้..เขานั้นได้จับตัวคนร้ายที่มาลอบเพลิงในไร่ได้แล้ว และสืบถึงตัวการใหญ่ที่เป็นนาย..ปรากฏว่าเป็นเสี่ยทรงพลจริงอย่างที่แวนสงสัย..
ตอนนี้เขาได้ใช้หมายจับ เข้ารวบตัวของเสี่ยเรียบร้อย..รวมทั้งคดี เกี่ยวกับธุรกิจค้าไม่เถื่อนอีก.. ทำให้เสี่ยทรงพลดิ้นไม่หลุด คงต้องไปชดใช้กรรมในคุกนั่นแหละ ส่วนตัวลูกสาวนั้น หายตัวไปจากบ้านวันแล้วยังตามตัวไม่เจอทุกวันนี้
ทุกคนต่างโล่งใจในที่สุดปัญหาทุกอย่างก็ได้คลี่คลายลง.. ความยุติธรรมยังมีอยู่ในโลกนี้ ..คาดว่าอีกไม่นานพวกชาวบ้าน ที่ต้องโดนกดขี่จากคนพาล..คงจะลืมตาอ้าปากกันได้และกลับมาใช้ชีวิตที่สงบสุขเช่นเดิม..
ปืนชวนทุกคนไปเลี้ยงฉลองที่สามารถยุติเรื่องวุ่นวายต่างๆได้ที่บ้านของเขา..และทุกคนก็ตอบรับเป็นอย่างดี .. มีแต่แวนที่ต้องขอตัวเนื่องจากกำลังเห่อลูกและไม่อยากจะทิ้งให้ภรรยาอยู่เพียงลำพัง.. ทั้งที่ผู้เป็นภรรยาก็ไม่ได้ห้าม..
ตอนแรกแสนดีกะว่าจะปฏิเสธเพราะไม่อยากที่จะไปปะฝีปากกับอีตาสารวัตรจอมกวน ..แต่ก็ทนแรงตื้อของเพื่อนรักไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่อย่างที่เห็นนั่นแหละ.. วันนี้งดเครื่องดื่มที่เป็นแอลกอฮอล์ ..
อาหารถูกจัดนำมาเรียงกันมากมายและแต่ละอย่างน่าทานทั้งนั้น..ทั้งสี่ลงมือจัดการอย่างไม่รอช้าเนื่องจากน้ำย่อยในกระเพาะเริ่มจะทำงานแล้วเสียงช้อนกระทบจาน ปนกับเสียงหัวเราะเฮฮา หรือการหยอกล้อประสานกันไปเรื่อยดำเนินไปจนกระทั้งสิ้นสุดมื้อนั้น
วุ้นเอ่ยชวนปืนให้ออกไปเดินย่อย.. อ้างว่ากินจนแน่นท้อง.. ปล่อยให้แสนดีและเก่งอยู่กันเพียงลำพัง ..ความจริงแสนดีก็อยาก จะตามเพื่อนรักไปด้วยแหละ แต่ว่าก็ไม่อยากไปขัดคอคู่รัก.. เลยจำยอมต้องมานั่งปั้นหน้าเฉยอยู่อย่างนี้
เก่งมองคนหน้าสวยอย่างยิ้มๆ.. รู้ว่าฝ่ายนั้นไม่ได้ชอบใจสักเท่าไหร่ที่ต้องมาอยู่กับเขาอย่างนี้ แต่เขากลับชอบแฮะ .. และถ้าเขาเดาไม่ผิดวุ้น ต้องวางแผนอะไรไว้แน่เลย แหม ..ก็เล่นมาด้วยกันแต่เด็กไม่รู้ก็บ้าแล้ว
สายตาคมจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเปิดเผย...ทำให้แสนดีเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีก โดยปกติแล้วเขาจะค่อนข้างใจเย็น แต่พอดับคนคนนี้แล้ว ห้ามไม่อยู่สักที ดูสิ อยู่มาจ้อง มามองทำไม เสียมารยาทชะมัดเลย แล้วยังยิ้มๆ อีก มองตอบแล้วยังไม่หยุดอีก อยู่ๆ แสนดีก็รู้สึกถึงความร้อนที่หน้า ..นี่เขาเขินกับสายตาของอีตาสารวัตรเหรอ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป..
" นี่...จะมานั่งจ้องกันทำไมนักมีอะไรจะพูดก็ว่ามา.."
" ทำไม..แค่อยากมองเฉยๆ ไม่ได้เหรอ.." ตอบด้วยน้ำเสียงยียวนตามประสา...
" ไม่ได้....."
" อืม..แล้วนี่จะกลับกทม.เมื่อไหร่ล่ะ..." อยู่ๆ ก็ถามออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย..แสนดีออกอาการกวนใส่ไปบ้าง
" ถามทำไม..."
" อ้าว...มองก็ไม่ได้ ถามก็ไม่ได้อีก แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะนี่ ฮึ.." ร้องออกมาอย่างเห็นขำ..แล้วดูสิมานั่งทำหน้าแดงใส่ รู้ตัวหรือป่าวว่ามันน่ารัก คงไม่รู้หรอกมั้ง หึหึหึ..
"กะว่าจะ.. กลับอาทิตย์หน้าแล้ว..." แสนดีตอบออกมาเสียงเรียบ...นึกใจหายเหมือนกัน เพราะเขาชอบที่นี่มาก แต่อย่างว่าแหละ มันไม่ใช่ที่ของเขานี่เนอะ ..พอคิดถึงตรงนี้แล้วหน้าสวยก็เศร้าขึ้นมาทันที เก่งจับสังเกตได้อย่างคนที่ใส่ใจ..
" เร็วจังเนอะ...น่าเสียดายจัง ..น่าจะอยู่นานกว่านี้อีกหน่อย.." เก่งเหมือนกับพูดลอยๆออกไปอย่างนั้น ..แสนดีมองหน้าอีกฝ่าย อย่างไม่เข้าใจ.. ทำไมต้องมาเสียดาย.. ก็เห็นหาเรื่องเขาตลอด ความจริงไม่มีเขาอยู่น่าจะดีไม่ใช่เหรอ..
" ทำไม...กลัวไม่มีคนให้กัดให้เหน็บแนมหรือไงกัน..."
" เปล่า...ผมคงคิดถึงแย่เลยอย่างนั้น.." ตอบออกมาหน้าตาเฉย
" บ้า เหรอ....."
" จริงนะ...แล้วจะมาเที่ยวอีกมั้ยล่ะ นานมั้ยกว่าจะมาอีก แล้วทำไงถึงจะได้คุยกันอีกล่ะ.." เก่งถามรัวเป็นชุด ทำให้แสนดีอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ..เพราะไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนดีก่อน.. รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ออกมาจากใจ ทำให้เก่งมองอย่างหลงไหล.. อย่างนี้ดูดีกว่าเดิมเยอะเลย..
" ถามเยอะอย่างนี้แล้วผมตอบคำถามไหนดีก่อน" แสนดีพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ..
" งั้น..เมื่อไหร่เราจะได้คุยและพบกันอีกล่ะ...ขอคำตอบข้อนี้แล้วกัน..." เก่งเอ่ยพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยน.. ทำให้แสนดีนั้นต้องเสมองไปทางอื่นเมื่อรู้สึกอายขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ..
เขายอมรับแหละว่าถึงแม้ว่าจะต้องมามีปากเสียง กับคนตรงหน้าบ่อยๆ แล้วทำให้ต้องหัวเสียหรือหงุดหงิดไปบ้าง... แต่ก็รู้สึกสนุกไปด้วยควบคู่กัน..ส่วนหนึ่งของจิตใจสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ ความอบอุ่น ของอีกฝ่ายที่มอบให้ได้อย่างดี..
" ก็......เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ..." แสนดีพึมพัมออกไป พร้อมกับซ่อนรอยยิ้มน้อยๆ..บรรยากาศระหว่างสองคนเริ่มเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนหวาน..ที่เข้ามาเยือนโดยเจ้าตัวไม่อาจรู้ได้
ส่วนทางด้านของวุ้นนั้นก็จับตามองคนทั้งสองอย่างสนใจ.. โดยมีปืนยืนหน้างออยู่ข้างๆ ไอ้เรารึก็นึกว่าจะได้กุ๊กกิ๊กกันตามประสาคู่รักบ้าง..ดูสิ วุ้นไม่สนใจเขาเลย ..
เกิดอาการน้อยใจขึ้นมาทำทีเดินออกไปจากตรงนั้นเสีย... วุ้นหันไปตามเสียงเดินที่ค่อยๆห่างออกไป ..แล้วก็รู้ทันทีว่าร่างสูงนั้น ต้องเป็นอะไรบางอย่างแน่นอน.. ดูสิ.. เดินทื่อ ไหล่ห่อ คอตกไปอย่างนั้นอะ.. เลยพักการสนใจคู่ตรงหน้าพร้อมกับเดินตามปืนไป อย่างรวดเร็ว..มือบางเอื้อมไปรั้งอีกฝ่ายไว้
" พี่ปืนเป็นอะไรไปอีกล่ะ ฮึ..." ถามด้วยความห่วงใย.. แต่ก็ต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย ที่กำลังหงิกงอ แสดงความไม่ชอบใจออกมา ..แล้วอะไรอีกล่ะ ทำเป็นเมินไม่มองหน้าเขาซะอย่างนั้น งอนๆ อีกล่ะสิ ถ้าเป็นเด็กทำคงดูน่ารัก แต่นี่อะไรตัวออกโตดูแล้วขัดตาจริง ..แต่ก็นะน่ารักในสายตาเขานั่นแหละ ..วุ้นคิดในใจ..
" ว่าไงครับพี่ปืน...เป็นอะไรไหนๆบอกวุ้นซิ.." เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังปิดปากเงียบ วุ้นก็ง้อออกไปอีก..
" ก็วุ้นแหละ...ไม่สนใจพี่ เห็นแต่ใส่ใจแต่คู่นั้นอะ..."
" แหม...พี่ปืนก็...วุ้นแค่อยากให้แสนกับพี่เก่งลงเอยกัน.. และมีความสุขเหมือนกันคู่ของเราไง ..." เมื่อเห็นว่าร่างบางแคร์ตนอยู่บ้าง ทำให้ปืนเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง
" เหรอ...พี่นึกว่าวุ้นจะเบื่อพี่แล้วซะอีกอ่ะ..."
" แหม...จะเบื่อได้ไง ดูซิออกจะรักขนาดนี้น่ะ เลิกน้อยใจได้แล้วนะ...เอ้าไหนยิ้มซิ...ยิ้มแล้วหล่อออก.."
วุ้นเข้าไปกอดเอวหนาเอาไว้อย่างประจบเอาใจ..พร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงหยอกล้อ ทำให้ปืนต้องยิ้มพร้อมกับหัวเราะออกมาจนได้ สวมกอดร่างบางเอาไว้อย่างรักใคร่เต็มที่
เพราะว่าน่ารักอย่างนี้ไง ..เขาถึงไม่อยากจะปล่อยมือออกจากร่างบางนี้เลย.. และบางครั้งก็อดกลัวไม่ได้ว่าฝ่ายนั้นจะเลิกรักเขา เขาคงทำใจไม่ได้แน่ถ้าวันข้างหน้าจะไม่มีวุ้นอยู่ด้วย...จากนั้นบรรยากาศแห่งความอ่อนหวานของทั้งคู่ต้องสะดุดลง... เมื่อเสียงแหลมสูงที่คุ้นหูดังขึ้นมา..
" ช่างมีความสุขกันเหลือเกินนะ.." เสียงนั้นทำให้ทั้งปืนและวุ้นต้องผละออกจากกัน หันไปทางต้นเสียงทันที
" วดี...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน..." ปืนเป็นฝ่ายเปิดปากถามออกไป...มองสาวร่างเพรียวที่ตอนนี้ไม่เหลือเค้านางพญาเหมือนแต่ก่อนเลย ผมเผ้ายุ่งเหยิง ..ดวงตาแห้งผาก แฝงไปด้วยความอาฆาต...
" ปืนคะ...วดีขอถามอีกครั้งว่าปืนจะรักวดีหรือไม่..." หญิงสาวเลือกที่จะไม่ตอบ..แต่กลับถามร่างสูงแทน..
" วดี...ไม่ว่ายังไงคำตอบก็ยังเหมือนเดิม.. ผมไม่ได้รักคุณ ..เกินกว่าความเป็นเพื่อนเลย.." ปืนย้ำคำตอบเดิมที่เขาเคยบอกกับญิงสาวไปแล้ว
" ไม่....คุณรักวดี แต่เพราะมีแก ไอ้เด็กเวรปืนเขาเลยเปลี่ยนไป ...เพราะแกคนเดียวที่เป็นมารความสุข..
ถ้าไม่มีแกซักคนปืนต้องเป็นของชั้นคนเดียว.."
วดีในตอนนี้ไม่หลงเหลือสติอีกแล้ว.. กรีดเสียงออกมาอย่างทนไม่ได้ ..หยิบวัตถุสีดำเมื่อมออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว.. พร้อมกับเล็งไปยังร่างบางก่อนที่จะลั่นกระสุนออกไปทันที.. ปืนที่คอยระวังอยู่ก่อนแล้วดึงร่างบางให้หลบออกมา... และเขาก็เป็นฝ่ายที่รับกระสุนแทน ..
เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ทั้งเก่งและแสนดีที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นวิ่งไปยังต้นเสียงที่เกิด... ภาพตรงหน้าทำให้ทั้งคู่ต่างตกใจ .. ปืนทรุดลงไปนอนกองที่พื้น..พร้อมกับของเหลวสีแดงที่เริ่มซึมออก..เก่งรีบเข้าไปรวบตัวหญิงสาวตัวต้นเหตุทันที ..
" ไม่...!!..ไม่นะ...ปืน วดีไม่ได้ตั้งใจ ปืน ฮือๆๆๆ..." หญิงสาวร่ำไห้ออกมาอย่างเสียสติ..พร้อมกับพร่ำประโยคเดิมๆ ซ้ำไปมาอย่างนั้น เก่งโทรเรียกลูกน้องและรถพยาบาล ให้มายังที่เกิดเหตุ...พร้อมกับมองเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง..
" พี่ปืน...พี่ปืน ลืมตาสิพี่...อย่าเป็นอะไรไปนะ.." วุ้นร้องเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นไปด้วยความตกใจและเป็นห่วงชายคนรักอย่างที่สุด.. ดวงหน้าเข้มตอนนี้ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด..นอนหายใจรวยรินแผ่วๆ ..
หยาดน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่.. วุ้นกอดปืนเอาไว้ หัวใจเหมือนจะแตกสลายเสียให้ได้ ร้องไห้สะอื้นออกมาเหมือนเด็ก..จนแสนดีต้องเข้าไปปลอบ
" วุ้น...ไม่เป็นไรหรอก พี่ปืนต้องไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้วนะ.."
" แสน...ถ้า..ถ้าพี่ปืนเป็นอะไรไป วุ้น.. วุ้นจะทำยังไง.. วุ้นจะอยู่ได้ไง..." ร่างบางสะอื้นไม่หยุด น้ำตาไหลพรากอย่างไม่คิดจะเช็ดออกไป สองมือยังคงโอบประคองชายหนุ่มไม่ห่าง.. นึกขอพรจากพระอย่าให้พี่ปืนของเขาเป็นอะไรเลย.. แล้วเขาจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อ .. ไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว จะเชื่อฟังทุกอย่าง ....
" เด็กบ้า...อย่าคิดมากสิ.. ไม่มีอะไรหรอกเชื่อเรานะ..." แสนดีเอ็ดเพื่อนเบาๆ เมื่อเห็นว่าฝีกฝ่ายเริ่มคิดฟุ้งซ่าน..
ครู่หนึ่งรถพยาบาลก็แล่นเข้ามา พร้อมกับหน่วยพยาบาลที่เข้ามาดูผู้บาดเจ็บ.. จากนั้นก็เลื่อนย้ายคนเจ็บออกไปอย่างรวดเร็ว .. วุ้นจะตามไปด้วยแต่เก่งห้ามเอาไว้.. เพราะตอนนี้สภาพของร่างบางก็แทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว อยากให้กลับไปพักก่อน..
ซึ่งแสนดีก็เห็นด้วย..ประคองเพื่อนรักที่แทบจะสิ้นเรี่ยวแรงเอาไว้.. จากนั้นเก่งก็ให้ลูกน้องจัดการกับวดีต่อ.. ส่วนตนเองนั้น ก็พาทั้งสองหนุ่มกลับไปส่งยังไร่...
ใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอเครียดเขม็ง..ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนไม่น้อยกว่าร่างบาง..ที่ตอนนี้ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย จากการร้องไห้อย่างหนัก...กับเหตุการณ์ที่ตึงเครียดและกดดัน..
แสนดีโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้อย่างห่วงใย...ในตอนนี้เขาก็รู้สึกไม่ต่างจากสารวัตรเก่งนัก.. คือห่วงร่างสูงที่ตอนนี้ยังไม่สามารถรู้ได้ว่า จะเป็นอย่างไรบ้าง...
TBC.....
-
:angry2: :angry2: ใครปล่อยชะนีบ้ามาเนี่ยะ :dont2: :dont2:อย่าเปนไรนะครับ เด๋วกลายเปนละครโศก :เศร้า1: :เศร้า1:
-
พี่ปืนไม่ตายหรอกกระสุนแค่ถากๆ :pigha2:
เป็นห่วงจัง :เฮ้อ:
-
นังมารร้ายแกตายซะเถอะ (อินเกินมั้ยงะ) :kikkik:
ปืนจะเปงไงนะ :myeye:
เพ่ต๊อบไม่มีเบื้องหลังละครหรอ คิคิ
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากชมเบื้องหลังละครค๊าบบบบบบบบบบบ
-
หุหุ อยากดูเบื้องหลังด้วยคน :yeb:
-
ท่าทางจะหมดเรื่องร้ายๆแล้วนะเนี่ย.. :โหลๆ:
-
เรื่องนี้นี่น้ำเน่าเนอะ...
แต่ช๊อบชอบอ่ะ :-[ :-[
-
หุๆ เบื้องหลังการถ่ายทำคงไม่มีครับผม.... เพราะผู้กำกับหนังไม่ได้ตัดต่อไว้....
อิอิอิ
แหม... ทำเป็นละครไปได้....
----------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่15)
ชายหนุ่มร่างสูงที่นอนเหยียดยาวบนเตียงสีขาว กำลังหลับไหลอย่างไม่ได้สติ สีหน้าเริ่มมีสีเลือดบ้างแล้วแต่ก็ยังคงดูซีดเซียว ในสายตาของคนที่มาเยี่ยม.. วุ้นอาสามาเฝ้าปืนแทบทุกวันร่างกายที่บอบบางอยู่แล้วกลับบางลงไปอีก.. ทำให้คนอื่นๆนั้น นั้นอดห่วงไม่ได้เพราะกลัวว่าจะล้มป่วยต้องมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลอีกคน
" วุ้น...พี่ปืนไม่เป็นอะไรมากแล้ว แป้งว่าวุ้นน่าจะพักบ้างนะ.." เพื่อนสาวแตะบ่าบอบบางอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าวุ้นนั้น มักจะนั่งมองร่างของผู้เป็นพี่ชายตนไม่ยอมขยับไปไหนเลย
" ไม่เป็นไรหรอกแป้ง...เราไม่เหนื่อยอะไร.." ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย..
" นั่นแหละ...ยังไงก็ต้องพักบ้าง วันนี้แป้งเฝ้าเอง.."
" จริงด้วย...วุ้นกลับไปนอนบ้างเถอะนะ..เดี๋ยวเป็นอะไรไปอีกคนก็แย่เลย.. " แสนดีสนับสนุนคำพูดของแป้งอีกเสียง
" ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย..ไปได้แล้ว แสนพาวุ้นกลับไปพักก่อนเถอะนะ.." แป้งชิงพูดก่อนที่วุ้นจะทันเอ่ยอะไรออกมาอีก .. วุ้นเลยจำใจต้องทำตามคำเพื่อน.. ทั้งที่เขาไม่อยากห่างจากปืนเลย.. รู้แหละว่าอาการไม่น่าเป็นห่วงแล้วเพราะหมอบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว ..แต่นี่ก็ไม่เห็นฟื้นมาเลย 3วันแล้วนะ ..อะไรจะหลับยาวนานขนาดนั้น...
" วุ้นไปก่อนนะพี่ปืน.. แล้วช่วงเย็นจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ.." กระซิบบอกร่างสูงอย่างแผ่วเบา..ก่อนจะพาตนเองออกจากห้อง พร้อมกับแสนดี ..แป้งมองตามเพื่อนรักของตนอย่างเห็นใจ.. เป็นใครก็ต้องห่วงกันเป็นธรรมดาแหละคนรักทั้งคนนี่เนอะ..
นึกโมโหเล็กๆ กับพี่ชายที่มัวแต่หลับอู้...ไม่ยอมตื่นเสียที นี่ถ้าขืนยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมานะ.. สงสัยเราต้องมาเฝ้าเพื่อนรักอีกคนแน่ๆ เลย.. คิดได้ไม่เท่าไหร่ ร่างที่อยู่บนเตียงก็ส่งเสียงออกมาอู้อี้แทบฟังไม่ออก
แป้งรีบเข้าไปดูทันที..พร้อมกับกดสัญญาณเรียกหมอและพยาบาลให้เข้ามาดูอาการของผู้เป็นพี่..ดวงตาที่ปิดสนิทมาหลายวัน เริ่มเปิดออก..แสดงอาการมึนงง ออกมาเมื่อเห็นสภาพของสถานที่ที่ตนอยู่ไม่คุ้นตานัก.. แต่พอจะขยับตัวเล็กน้อยก็ต้องเจ็บแปล๊บ ขึ้นมาที่บาดแผลทันที..
" พี่ปืน...ฟื้นแล้วเหรอ.. อย่าเพิ่งขยับตัวพี่.." แป้งร้องออกมาอย่างดีใจและ..เข้าไปยึดให้อีกฝ่ายนอนนิ่ง ๆ ไว้ ...
" นะ...น้ำ ขอน้ำหน่อย..." เสียงทุ้มแหบแห้งเมื่อรู้สึกกระหายเหลือเกิน.. แป้งนั้นรีบจัดการให้กับผู้เป็นพี่ชายทันที .... เมื่อความชุ่มชื้นได้ผ่านลงคอไปแล้ว..ทำให้ปืนรู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นมาก... สติเริ่มกลับมาอีกครั้ง
จำได้ว่าเขาเข้าไปบังลูกกระสุนให้วุ้น.. และหลังจากนั้นสติเขาก็ดับวูบไปเลย ..ตื่นมาอีกทีก็เห็นว่าตนเองมานอน ภายในห้องสีขาวนวลนี้แล้ว... วุ้น.. เมื่อนึกถึงคนรักก็เป็นกังวลทันที ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง...
" วุ้นล่ะ แป้ง....เป็นไงบ้าง..." ถามผู้เป็นน้องด้วยอาการร้อนรน ด้วยความเป็นห่วง
" วุ้นเพิ่งกลับไปเมื่อครู่นี้เอง.. ไม่เป็นไรหรอก ..แต่จะเป็นถ้าพี่ไม่ฟื้นขึ้นมาสักทีน่ะ.. ไม่ยอมหลับยอมกินเลยรายนั้น เฝ้าแต่พี่นั่นแหละ..แป้งต้องไล่แกมบังคับให้กลับไปพักถึงจะยอม.."
ผู้เป็นน้องพูดร่ายยาวยืดให้กับอีกฝ่ายได้เข้าใจ.. ปืนถอนใจออกมาอย่างโล่งอก... ที่ร่างบางผู้เป็นคนรักไม่ได้เป็นอะไร เขายอมเจ็บดีกว่าจะทนเห็นวุ้นเป็นอะไรไป... ครู่หนึ่งหมอที่เป็นเจ้าของไข้ก็เข้ามาตรวจอาการของปืน..ทำให้การสนทนา ระหว่างพี่น้องหยุดลงชั่วขณะ
" เอาล่ะ...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ..ตอนนี้แค่มีอาการอ่อนเพลียบ้างเท่านั้น.. อีกอย่างบาดแผลก็สมานดีไม่ติดเชื้อ .. ไม่กี่วันก็คงออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะครับ... " หมอบอกถึงการตรวจที่เป็นที่น่าพอใจให้ทั้งคนไข้และญาติได้รับรู้... ก่อนที่จะขอตัวออกไปตรวจคนไข้รายอื่นต่อ...
" อีกไม่กี่วันก็วิ่งได้แล้วพี่ปืน..." แป้งเอ่ยแซวพี่ชาย และโล่งใจที่ผลการตรวจออกมาได้ด้วยดี..
" อืม...แล้วเรื่องของวดีล่ะเป็นยังไงบ้าง.." ปืนถามออกไปอย่างนึกห่วงเช่นกัน ถึงยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน.. แต่เพราะเขาไม่รับรักถึงทำให้เธอต้องทำอะไรที่ขาดสติอย่างนี้...
" รายนั้นนะเหรอ..ตอนนี้ต้องไปอยู่โรงพยาบาลบ้าแล้ว..เพราะพบว่ามีอาการผิดปกติทางจิตน่ะ..." แป้งบอกปืนเข้าใจ .. เธอมีโอกาสได้ไปดูมาครั้งหนึ่ง.. นึกสงสารวดีเหมือนกันทั้งที่เมื่อก่อนนั้นไม่ชอบขี้หน้าก็ตามที...
ปืนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ...หมดเวรหมดกรรมกันซักทีนะ.. ก่อนที่ความง่วงงุนจะเข้ามาอีก.. เปลือกตาเริ่มปิดลงอีกครั้งหนึ่ง จากฤทธิ์ยา.. จากนั้นก็หลับลงไปอย่างง่ายดาย
แป้งเดินเข้ามาเลื่อนผ้าห่มให้ผู้เป็นพี่..จากนั้นก็กลับไปนั่งที่เดิม ..รอเวลาที่เพื่อนรักจะมาอีกครั้งยามเย็น..เฮ้อ..หมดจากเรื่องคราวนี้แล้ว สงสัยต้องพากันไปทำบุญขนานใหญ่เลยแหละนะ..แป้งคิดออกมาอย่างเห็นสมควร..
------------------------------
อาการของปืนนั้นดีวันดีคืน.. เนื่องจากวุ้นนั้นมาคอยดูแลปรนนิบัติไม่ห่างเลยทีเดียว..ทั้งที่ร่างสูงไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมห่างซะที.. และตอนนี้ก็กำลังป้อนอาหารให้กับคนเจ็บที่แกล้งสำออยอยู่...
ทำให้เก่งนั้นอดหมั่นไส้ไอ้เพื่อนตัวดีไม่ได้.. ส่วนแสนดีก็ยืนยิ้มกับภาพตรงหน้า.. ดูแล้วก็น่าอิจฉาทั้งคู่นะดูรักกันซะขนาดนี้ แล้วตัวเขาล่ะ ..จะมีกับเขาบ้างไหมคนที่จะมารักและดูแลกันอย่างนี้น่ะ..
" โห...ไอ้ปืน มึงแค่เจ็บเหมือนมดกัด แต่ทำตัวเป็นง่อยมือใช้การไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ.... " เก่งอดกัดตามประสาคนปากไวไม่ได้
" เงียบไปเลย.. อิจฉาละสิ มึง.." ปืนสวนกลับอย่างเร็วเช่นกัน
" เออ...ไม่มีแฟนมั่งให้มันรู้ไปโว๊ย...เอาไว้พี่ป่วยแล้ววุ้นมาดูแลพี่บ้างนะ.." เก่งพูดแหย่เพื่อนรักเนื่องจากรู้ว่า มันทั้งรักและหวงคน ร่างบางที่นั่งอมยิ้มอยู่ขนาดไหน..และก็จริง ปืนทำหน้าเข้มใส่เพื่อนรักทันทีประมาณว่า อย่ามายุ่งของๆ กู..
" ไม่ต้องเลยแฟนกู.. กูหวงเฟ้ย...มึงก็ให้แสนดูแลสิ มายุ่งอะไรกับวุ้นล่ะ.."
" พี่ปืน แสนเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ.." แสนดีร้องออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าตนโดนลากเข้าไปเกี่ยวด้วย..หน้าร้อนขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของเก่งที่มองมาอย่างมีความหมาย..
" อืม...นั่นสินะ เขาคงไม่ว่างมาดูแลกูหรอก ..ขนาดว่ากูจะพูดด้วยเขายังไม่สนเลย.." เก่งแกล้งตัดพ้อออกมาให้เพื่อนได้รับรู้ วุ้นนั้นกำลังกลั้นขำ..เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกำลังทำหน้าไม่ถูก... ดูแล้วเป็นธรรมชาติ และน่ารักกว่าเดิมอีก..
" แล้วไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจล่ะไอ้เก่ง ...เขาถึงไม่ชอบขี้หน้ามึงอะ.." ปืนก็แสนจะเป็นใจให้กับเพื่อนเหลือเกิน.. แกล้งถามกลับไปสมแล้วที่เป็นเพื่อนรักกัน...ช่วยกันทำมาหากินน่าดูเลย..
" ไม่รู้เหมือนกัน...เฮ้อ...อย่างนี้กูคงแห้วอดได้แฟนแน่เลย ..หรือมึงว่าไงวะไอ้ปืน.." ถามเพื่อนแต่ตามองคนหน้าสวย... ที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำไปหมด...มือไม่พันกันวุ่นไม่รู้จะเอาไปวางไหนดี..
ก่อนที่จะทำตัวไม่ถูกไปกว่านี้.. แสนดีจึงต้องหาทางพาตัวเองให้หลุดออกจากสถานการณ์นี้เสียก่อน.. นึกเคืองเก่งที่ยังมาทำหน้าทะเล้นใส่เขาอีก... คนบ้าอะไร.. เพราะเป็นอย่างนี้แหละมั้งถึงไม่มีแฟนน่ะ
" เอ่อ....วุ้นเดี๋ยวเราเอาผลไม้ออกไปล้างให้นะ...ขอตัวก่อนแล้วกัน.." พูดเสร็จร่างเพรียวก็เดินลิ่วออกนอกห้องไปทันที ...ทำให้คนทั้งสามที่เหลืออยู่นั้นมองหน้ากันยิ้มๆ..
" เอ้า...ไม่ตามไปเหรอพี่เก่ง นั่น.. แสนเค้างอนออกไปแล้วน่ะ..."
" กูถามจริงเถอะ...มึงจริงจังกับน้องเค้าหรือว่าแค่ล้อเล่นหนุกๆวะ..." ปืนอดถามออกมาไม่ได้ อยากให้แน่ใจว่าวุ้นและเขา.. เข้าใจไม่ผิดกับความรู้สึกของเพื่อนรักคนนี้ ...และคำตอบที่ได้ก็ทำให้ทั้งปืนและวุ้นต่างยิ้มออกมาอย่าพอใจ..
" คนนี้น่ะ รักจริงหวังแต่งโว๊ย...ทั้งสวยทั้งน่ารักขนาดนี้ปล่อยไปก็โง่แหละมึง..กูขอตามไปทำคะแนนก่อนแล้วกันว่ะ.." พูดเสร็จ เก่งก็รีบเดินตามร่างเพรียวที่เพิ่งลี้ภัยออกไปทันที
เฮ้อ...ลงตัวกันซะที ก็ต้องมาลุ้นอีกทีแหละว่าแสนจะว่าไงกับเรื่องของพี่เก่ง... แต่เขาคิดว่าแสนก็ต้องมีใจให้บ้างแหละนะ... ไม่งั้นไม่แสดงอาการที่ไม่เคยทำออกมาอย่างนี้หรอก..
" เอ้า...ยิ้มไม่หุบแล้วนั้น.. เดี๋ยวก็เหงือกแห้งกันพอดีวุ้น.." ปืนเอ่ยแซวคนรักที่นั่งเหม่ออยู่.. ทำให้วุ้นต้องหันมาค้อนคมให้อย่างหมั่นไส้ คนบ้านี่ กำลังคิดอะไรเพลินๆเสียเส้นเลย..
" เอาไปกินเองเลยพี่ปืน...ถ้ามีแรงพูดมากอย่างนี้ได้น่ะ..." วุ้นส่งชามอาหารให้กับร่างสูงอย่างงอนๆ..
" ไม่เอา...อยากให้วุ้นป้อน.. ถ้าไม่ป้อนพี่ก็ไม่กินยอมอิ่มก็ได้..." ปืนอ้อนคนรักกลับ.. ทำให้วุ้นนั้นอดใจร้ายไม่ได้ .. คิดถึงตอนที่ปืนยังไม่ฟื้นขึ้นมาเขานั้นแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ ..ถึงตอนนี้เขาก็ไม่อยากที่จะขัดใจอะไรชายหนุ่มนัก... แต่ก็อดหมั่นไส้นิดๆ ไม่ได้..
" งั้นก็เงียบไปเลย เอ้า...อ้าปาก..." วุ้นร้องบอกอีกฝ่ายที่ยิ้มหน้าบาน.. พร้อมกับอ้าปากรับอาหารที่หนุ่มคนรักป้อนให้ .. เคี้ยวตุ้ยๆด้วยความอร่อย.. ทำให้วุ้นอดยิ้มออกมาไม่ได้.. คนตัวโตนี่ทำอะไรเหมือนเด็กก็น่ารักไปอีกแบบนึงนะ .. จากนั้นก็ตั้งใจป้อนอาหารต่อไป...บรรยากาศของคู่รักเริ่มมาเยือนอีกครั้ง...
ทางด้านของแสนดีนั้นกำลังล้างผลไม้อย่างเอาจริงเอาจัง..โดยไม่รู้ตัวว่าคนที่ตนกำลังนึกฉุนเฉียวอยู่นั้นเดินตามมาติดๆ.. ร่างเพรียวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทุ้มร้องทักขึ้นมา..
" โห...ล้างอย่างนั้นผลไม้ไม่ช้ำหมดเหรอไงกัน.."
" ยุ่งน่า...ผมจะทำอย่างนี้ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับคุณเลยนี่.." ตอบสะบัดเสียงออกไป..
" จะถามนานแล้ว...ทำไมเสนไม่เรียกผมว่าพี่มั่งล่ะ ทีกับปืนเห็นเรียกได้.."
" ก็......มันไม่ชิน จะทำไม.." แสนดีอยากจะบอกว่า ..ทำตัวไม่เหมือนพี่เลยนี่ ทำตัวอย่างกับคนรุ่นเดียวกันอย่างนี้ .. ทำให้เขานั้นกระดากปากที่จะเรียกพี่น่ะ...อีกอย่างมันดูเขินปากชอบกลถ้าเรียกอย่างนั้น..
" อืม...ถ้าคบกันแล้วผมอยากให้แสนเรียกพี่เก่งนะ.. น่ารักดี.. อย่างเจ้าวุ้นกับไอ้ปืนไง ..." อยู่ๆเก่งก็พูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย..
" บะ...บ้า คุณพูดบ้าอะไรอีกนี่.. ไม่ตลกเลยนะ.." แสนดีชะงักมือพร้อมกับร้องออกมาทันที..
นับวันยิ่งไม่เข้าใจคนคนนี้มากขึ้น ต้องการอะไรจากเขากันแน่.. ทำไมต้องมาให้ให้เขิน.. ทำให้โมโห.. ทำให้หัวใจเต้นแรง .. ทุกวันนี้เหมือนกับว่าเขาไม่เป็นของตัวเองเลย.. หงุดหงิดนะ... จะเอายังไงกับเขากันแน่...
เก่งมองคนหน้าสวยที่ตอนนี้ดูก็รู้ว่ากำลังไม่ชอบใจนัก..แต่เขาก็ชอบนะที่คนตรงหน้าแสดงอารมณ์ที่ออกมาจากใจจริง ดูสิแก้มแดงเชียว น่ารักชะมัด คิดว่าเขาล้อเล่นหรือไงกันนะทุกวันนี้.. อยากได้มาเป็นแฟนใจจะขาด ต้องพูดตรงๆหรือไงถึงจะรู้เรื่อง ถึงจะยอมรับได้..
แสนดีถอยร่นไปข้างหลัง..เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น.. ถอยจนไม่สามารถถอยออกไปได้อีกแล้ว..หัวใจเจ้ากรรมเต้นแรงอีกจนได้ .. ระยะห่างแค่ศอกทำให้เก่งได้กลิ่นหอมหวาน..จากร่างเพรียวที่ยืนก้มหน้านิ่งไม่มองหน้าเขาซะอย่างนั้น..
มือหนาดันคางมนของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมามองกัน ..แสนดีไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยอมปล่อยให้เก่งเข้ามาประชิดตัวมากขนาดนี้.. ดวงตาคมเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง...ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธสัมผัสที่อ่อนโยนนี้ได้...
" ผมไม่ได้ล้อเล่น... ต้องให้บอกกันตรงๆใช่มั้ย...ได้....ผมรักและอยากคบหาเป็นแฟนด้วยนี่แหละใจจริงของผม .. รู้อย่างนี้แล้วก็เตรียมคำตอบไว้ด้วยแล้วกัน..ว่าแสนจะเอายังไง.. ผมจะไม่เร่งรัดนะแต่ถ้าผมทวงคำตอบอีกครั้งแสนต้องตอบให้ได้ล่ะ.."
หลังจากที่พูดข้อความที่ยืดยาวออกไป... เก่งก็ก้มลงมาแตะริมฝีปากร้อนกับเรียวปากบางอย่างแผ่วเบาทีนึง... ก่อนที่จะถอยตัวเองออกมาจากที่นั้นพร้อมรอยยิ้ม.. แสนดีถึงกับทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรง..
หน้าตาแดงก่ำ อีกทั้งมือไม้สั่นไปหมด..อะไรกัน เรื่องจริง..รัก..อยากเป็นแฟน..แล้วต้องให้คำตอบอีก..มาบังคับให้เขาต้องตอบ แล้วจะตอบว่ายังไงล่ะ โอ๊ย คนบ้า บ้าๆ ....ทำไมต้องทำให้ชีวิตเขายุ่งอย่างนี้ด้วยนะ..
ทั้งที่สมองคิดอย่างหงุดหงิด แต่ทำไม..หน้ามันจะยิ้มออกมาล่ะ ..ทำไมหัวใจถึงเกิดอาการอบอุ่นล่ะ...ไม่เข้าใจเลยทำไมมีแต่เรื่อง ที่เข้าใจยากอย่างนี้นะ ..แสนดีใช้เวลาอยู่ตรงนั้นพักใหญ่กว่าที่จะรวบรวมกำลังกลับคืนมาอีกครั้งได้..
TBC...
-
:laugh5: :laugh5: รู้สึกว่าคู่คุณพี่เก่งกับคุณน้องแสนดีเนี่ยะ ง่ายกว่าคู่แรกตรึมเลยนะครับ :laugh5: :laugh5:
-
รอลุ้นคู่แสนกะพี่เก่ง :-[
-
หุๆ เบื้องหลังการถ่ายทำคงไม่มีครับผม.... เพราะผู้กำกับหนังไม่ได้ตัดต่อไว้....
อิอิอิ
แหม... ทำเป็นละครไปได้....
----------------------------------------
TBC...
อ้าวไม่มีหรอเพ่ต๊อบ นึกว่ามีเหมือนละครทั่วไป :kikkik:
เมื่อไหร่คู่ของแสนกับเก่งจะลงเอยซะทีน้า :yeb:
-
อ่านทันแล้วค๊าบบบบ :really2:
ตามอ่านด้วยคนเน้อ :yeb:
ปล.ปืนน่ารักมากมาย สเปคสุดๆ ผมรักเด็กโข่ง :-[ :-[ :-[
:give2:
-
คู่แสนกับเก่งก็น่ารักง่ะ :-[ :-[ :-[
-
เหอๆ ละคร Y เป็นละครไม่ปกติ เลยไม่มีเบื้องหลังฉายนี่เอง วะฮ่าๆๆ :kikkik:
คู่แสนกะเก่ง นี่แข่งกันเน่า กะ คู่ปืนกะวุ้น รึเนี่ย ก๊ากกกก
-
: 222222: มีแววจะหวานกันอีกคู่แล้ว..
-
แง่ะ....
พอไม่อัพเรื่องหลักของต๊อบก็ โนคอมเมนต์กันเรยนะ....
- -* งั้นไม่อัพละครเรื่องนี้แล้วล่ะ
----------------------------------------------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่16)
หมออนุญาตให้ปืนนั้นกลับมาอยู่บ้านได้แล้ว..เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ได้รับนั้นเริ่มดีขึ้นมาก..ถึงหมอจะบอกอย่างนั้นแต่ปืน
ก็ยังคงไม่หยุดสำออย..มักจะแสดงความออดอ้อนกับวุ้นเสมอ ..
วุ้นก็แสนจะตามใจและคอยดูแลไม่ห่าง.. คิดถึงคำของตนเองที่เคยขอพรตอนที่ปืนยังไม่ฟื้น..ว่าจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อและ
จะดูแลตามใจร่างสูงทุกอย่าง...ซึ่งตอนนี้วุ้นก็กำลังทำได้ดีเสียด้วย
นึกขำเหมือนกันที่คนตัวโตมาคลอเคลียเหมือนลูกแมวน่ารัก..แต่ก็นั่นแหละนะเป็นความสุขใจอีกอย่างหนึ่ง อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องกลับ
ไปเรียนแล้ว ..ก็อยากจะใช้ช่วงเวลาที่เหลือน้อยนี้ตักตวงความสุขเอาไว้เยอะๆ...
" วุ้น...จะกลับแล้วเหรอ พี่ไม่อยากให้กลับเลยอะ.." นั่นไงเริ่มออกอาการอ้อนอีกแล้ว
" ก็มาตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ก็เย็นจนพระอาทิตย์ตกดิน..สมควรแก่การที่วุ้นต้องกลับแล้วล่ะ.." วุ้นให้เหตุผลกับคนรักที่ไม่ยอมปล่อย
ให้ตนกลับบ้านได้โดยง่าย... พร้อมกับพาร่างสูงใหญ่เข้ามาโอบกอดเขาไว้จนแทบขยับไม่ได้..
" ไม่เอาอะ...ไม่อยากให้วุ้นกลับ ค้างกับพี่ไม่ได้เหรอนะ..."
" อย่างอแงสิพี่ปืน..เดี๋ยวพรุ่งนี้วุ้นก็มาอีกแหละ.."
" ก็พี่เหงาอะ..ดูสิเจ็บแผลก็เจ็บ แถมต้องมาอยู่คนเดียวอีกไม่มีใครเลย ไม่เห็นใจไม่สงสารพี่บ้างเหรอ.."
ออกอาการอ้อนซะจนวุ้นต้องค้อนให้อย่างหมั่นไส้.. แผลก็เริ่มหายดีไม่เจ็บมากแล้ว ..ยังทำเหมือนเจ็บหนักอย่างนั้น
เหลือเกินซะจริงเชียวพี่ปืน... แต่ทำอย่างนี้ก็น่ารักดีไปอีกอย่างนะ วุ้นคิดอย่างขำๆ..
" ทีเมื่อก่อนยังอยู่คนเดียวได้เลย..ตอนนี้จะมาโยเยอะไรล่ะ.."
" ตอนนี้มันไม่ใช่นี่.. มีแฟนแล้วก็อยากอยู่กับแฟน..อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเลยอ่ะ.." ปืนกระชับคนในอ้อมกอดเข้ามาอีก
นึกแล้วใจหายเนื่องจากอีกไม่กี่วันคนรักก็ต้องกลับไปเรียนแล้ว... เขาก็อดใจเสียไม่ได้.. ไม่อยากอยู่ห่างอยู่ไกลกันเลย
กลัวไปต่างๆ นานา ก็วุ้นออกจะน่ารักขนาดนี้อะ..กลัวว่าจะมีคนมาจีบมาสนใจ ..แล้วก็มาแย่งของเขาไปไม่ยอม
เรื่องอะไรเขารักขนาดนี้แล้วไม่ปล่อยไปหรอก..
" งั้น...เปลี่ยนเป็นคืนพรุ่งนี้ได้มั้ยล่ะ วุ้นจะมาค้างเป็นเพื่อนว่าไง.." วุ้นยื่นข้อเสนอให้กับร่างสูง..ที่ไม่ยอมปล่อยตนให้เป็นอิสระเสียที
แต่ก็ชอบนะมันรู้สึกอบอุ่นดีนี่นา..
" ค้างคืนนี้เลยไม่ได้เหรอ..." นั่นได้คืบจะเอาศอกซะอย่างนั้น ทำให้วุ้นต้องเริ่มเสียงแข็งขึ้นมาบ้างเล็กน้อย..เมื่อเห็นว่าอีกฝ่าย
ไม่คิดจะฟังตนง่ายๆ... นี่ถ้าเป็นเด็กๆจะจับตีให้..คนอะไรพูดเข้าใจยากเสียเหลือเกิน
" ไม่ได้ห้ามต่อรอง...อีกอย่างวุ้นก็นึกห่วงแสนด้วย..ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องให้คิดชอบกล.. " วุ้นเอ่ยถึงเพื่อนรักที่ดูแปลกๆไป..
นั่นเองก็ทำให้ปืนได้คิดด้วยเช่นกัน..
" อืม...จริงด้วยนะพี่ก็ลืมนึกไป..ไม่รู้ว่าไอ้เก่งมันไปทำอะไรบ้าๆไว้หรือป่าว..พี่สังเกตว่าแสนดูเงียบๆ.."
ปืนเริ่มเห็นด้วยขึ้นมาทันที.. ยังไงเขาก็ไม่ควรคิดถึงตนเองมาก..ซะจนไม่แลคนอื่นเลย อีกอย่างเขาก็รู้สึกเอ็นดูเพื่อนรักของวุ้นคนนี้
เหมือนกันเนื่องจากเป็นเด็กดี..
ติดแต่ว่าไอ้เพื่อนรักตัวแสบนี่แหละ...ที่ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรจนน้องเขารับไม่ทันหรือป่าว.. เขารู้ว่าเก่งเพื่อนของตนนั้นเป็นพวก
เดินหน้าลุยเต็มที่ไม่กลัวอะไร.. หรือจะเรียกได้ว่าพุ่งเข้าใส่เลยแหละ.. เฮ้อ ..ถ้าไม่ตั้งหลักดีๆ แสนอาจจะต้องกระแทกก้นล้มทั้งยืน
ก็เป็นได้..คิดแล้วก็ถอนหายใจหนักๆออกมา..
" งั้นก็ได้...ขับรถดีๆนะ กลับถึงบ้านแล้วโทรมาหาพี่ด้วยแล้วกัน.." ปืนปล่อยมือออกจากวุ้นอย่างเสียดาย ไม่เป็นไรน่า..
เดี๋ยวพรุ่งนี้วุ้นก็มาแล้ว คืนนี้ทนเหงาไปก่อนแล้วกันเรา เฮ้อ..
" ไปล่ะพี่ปืน...แล้วอย่าลืมกินยาที่หมอจัดมาให้ด้วยล่ะ..ถึงบ้านจะโทรมาหาครับ..." วุ้นบอกกับปืนก่อนที่จะหมุนตัวออกจากตรงนั้น..
แต่ก็ยังไปไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายกลับยึดข้อมือบางเอาไว้แทน.. วุ้นมองหน้าเข้มอย่างสงสัยว่าต้องการอะไรอีก..
" ไม่จุ๊บก่อนไปเหรอ.." พูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มแทบไม่มีเสียง..อีกทั้งก้มหน้าเหมือนกับว่า กลัวร่างบางจะไม่ชอบใจที่ตนดูเรียกร้อง
อะไรมากไป ...ตัวเองรู้สึกว่าเปลี่ยนไปก็ตอนมาคบกับวุ้นนี่แหละ ...อยากอ้อนคนตัวเล็กคนนี้อะ ถึงจะดูเหมือนผู้ใหญ่ปัญญาอ่อน
ก็ตามทีเถอะนะ..
ท่าทางของตนตัวโตทำให้วุ้นต้องยิ้มออกมาอีกจนได้ เฮ้อ...นี่เขาหรือพี่ปืนที่เป็นเด็กกันแน่นี่.. ดูสิ ทำหงอยเชียวแล้วอย่างนี้เขาจะ
กล้าใจร้ายด้วยเหรอ ..เมื่อก่อนก็อายหรอกนะที่ต้องมาทำอะไรอย่างนี้.. แต่พักหลังๆนี่กลับชอบแฮะ..ก็คนตัวโตน่ารักนี่..
วุ้นเข้าไปใกล้ร่างสูงพร้อมกับเขย่งปลายเท้า..แตะริมฝีปากเรียวบางกับริมฝีปากร้อนชื้นของปืนอย่างแผ่วเบา...
ก่อนที่จะถอยออกมายิ้มหวานให้.. ปืนถึงกับยิ้มหน้าบานออกมาทันที...
" ทีนี้ก็เป็นเด็กดีได้แล้วนะพี่ปืน...วุ้นไปล่ะ.." บอกกับอีกฝ่ายก่อนที่จะเดินลิ่วออกมาจากตรงนั้น แก้มเนียนแดงเรื่อขึ้นมาทันที..
ก็ตอนทำมันไม่รู้สึกอาย แต่พอคิดว่าทำไปแล้วก็นะ..อดแก้มร้อนไม่ได้ รอยยิ้มไม่จางหายไปง่ายๆ จนกระทั่งขับรถเคลื่อนออกไป
ปืนแตะริมฝีปากของตนเองเบาๆ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว แต่ถ้าได้มากกว่านี้เขาคงสำลักความสุขจนตายแน่เลย..จากนั้นก็เดินกลับเข้าบ้านไป
พร้อมกับทำตามที่ร่างบางสั่งอย่างดี.. ต้องเป็นเด็กดีให้คนรักชื่นใจแหละนะเรา...
----------------------------
วุ้นออกจากห้องน้ำก็พบว่าเพื่อนรัก กำลังนั่งเหม่อเหมือนกับกำลังใช้ความคิด.. หรือไม่ก็จิตล่องไปไหนแล้วก็ไม่รู้...
เดินเข้ามาใกล้ยังไม่รู้สึกตัวอีกแสน.. มีเรื่องอะไรให้คิดนะหรือว่าเรื่องพี่เก่งหว่า....?? คิดอย่างสงสัย
" แสน....แสน......." วุ้นร้องเรียกเพื่อนรักหลายครั้งก่อนที่คนหน้าสวยจะรู้สึกตัว ..หันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตามีคำถาม
" ว่าไง เหรอวุ้น....มีอะไรเมื่อกี้เราไม่ได้ฟังน่ะ.."
" เหม่ออะไร...วุ้นยังไม่ได้พูดอะไรเลยแค่เรียกเฉยๆน่ะ..."
" อ้าว ..เหรอ...เราแค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ.." แสนดีตอบออกมาพร้อมกับลูบผมสลวยของตนแก้เก้อซะอย่างนั้น..
" อืม.......เรื่องไรเหรอ หรือว่าเรื่องของพี่เก่งใช่ป่ะ..ลองเล่าให้วุ้นฟังได้มั้ยยังไงก็เพื่อนกัน มีเรื่องหนักใจจะได้ช่วยกันคิดไง.."
วุ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใย ..แสนดีนั้นในทีแรกก็ไม่คิดจะเล่าให้ใครฟังหรอก ..แต่ว่าถ้าเก็บไว้คนเดียวเขาต้องอกแตกตายแน่ ..
อีกอย่างเขาก็ต้องให้คำตอบกับเก่ง..โดยที่ไม่รู้จะตอบว่ายังไง..
คิดว่าวุ้นน่าจะแนะนำให้ได้บ้าง..เนื่องจากยังไงก็เป็นเพื่อนเล่นกับเขาคนนั้นมาตั้งแต่เด็ก.. คนหน้าสวยสูดหายใจเข้าปอดแรงๆ
เหมือนเรียกความกล้าก่อนที่จะค่อยๆเล่าเรื่องที่คับอกให้เพื่อนรัก..ที่นั่งมองตาแป๋วให้ได้รับรู้ มือบางบีบกันแน่น..
" เอ่อ..คือว่า.. พี่เก่งของวุ้นน่ะ..เขา เอ่อ..คือ เขามาสารภาพรักกับเรา น่ะ..." แสนดีพยายามเค้นคำพูดออกไป..แต่ดูเหมือนว่ามัน
ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน...ดีที่เขาสามารถพูดจนจบประโยคได้
ก้มหน้ามองมอตนเองนิ่ง ..เหมือนรอให้เพื่อนรักเอ่ยตอบอะไรออกมาบ้าง เงียบ......ไม่มีเสียงอะไรตอบโต้กลับมา
ทำให้หน้าสวยต้องเงยขึ้นมามอง...ก็เห็นว่าคนตรงหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนั้น..เอ..วุ้นเป็นไร หรือว่าช็อคจนยิ้มเอ๋อออกมา
อย่างนี้นะ สมองเริ่มครุ่นคิดอีก...
" แล้วแสน..ตอบพี่เก่งเขาไปยังไงล่ะ.."
" เรา ...เอ่อ... เราไม่ได้ตอบอะไรเขาออกไปน่ะ.. ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงตอนนั้นสมองมึนไปหมดเลย..
อีกอย่างเราก็ไม่รู้ว่าเขาจะล้อเล่นหรือป่าว.. ไม่รู้ว่าเขาจะมาชอบเราได้ยังไง.. ก็เห็นชวนทะเลาะด้วยตลอด ..ชอบแหย่ ..
ชอบทำให้เราโมโหเรื่อยเลย.. แล้วจะให้เราตอบอะไรออกไปล่ะ.. แต่เขาว่าจะเอาคำตอบแล้วทีนี้เราจะทำไงล่ะวุ้น
คิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว.. "
แสนดีพูดออกมาเสียยืดยาว.. สีหน้าก็ดูเปลี่ยนไปเรื่อยๆเดี๋ยวบึ้งเดี๋ยวเหมือนจะยิ้ม.. ยังไงล่ะ ตีกันวุ่นไปหมด..
แต่วุ้นกลับชอบอีกนั่นแหละ.. พี่เก่งนี่ ..เก่งสมชื่อเลยนะทำให้เพื่อนของวุ้นเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีได้อย่างนี้ ...ดูมีชีวิตชีวา
" งั้นถามใหม่แล้วกัน...แสนรังเกียจหรือป่าวที่พี่เก่งมาสารภาพรักด้วยน่ะ ฮึ..." วุ้นลองถามดูอีกครั้ง ตอนนี้คนที่พูดเจื้อยแจ้วเมื่อครู่..
กลับเงียบเสียงลง... คิ้วเรียวบางเริ่มจะขมวดกันเล้กน้อย ..
รังเกียจเหรอ ..ไม่นะก็แค่ หงุดหงิดที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้.. และความรู้สึกแปลกๆที่จู่โจมเข้ามาอีกนั่นล่ะ มันคืออะไร
นึกถึงริมฝีปากร้อนชื้นที่ตนได้สัมผัส.. ก็หน้าร้อนขึ้นมาทันที ..ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงชกคว่ำไปแล้ว..แต่นี่กลับยื่นเฉยและขาแข้งอ่อน
ไปซะอย่างนั้น หัวใจก็เต้นแรงอีกต่างหาก..
" ว่าไงล่ะแสน..." วุ้นถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง..
" เอ่อ..เราไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกวุ้น..แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะคิดอย่างเดียวกับเขาหรือป่าว.."
" พี่เก่งน่ะเป็นคนดีนะ ดีมากเลย ถึงจะปากร้ายไปบ้างก็เถอะ...ถ้าไม่รักจริงพี่แกไม่มาพูดปาวๆอย่างนี้หรอก เหมือนกับพี่ปืนนั่นแหละ
ถ้าแสนยังไม่พร้อม หรือไม่ก็รู้สึกยังไงก็บอกกับพี่เขาไปตรงๆ... วุ้นว่าพี่เก่งต้องเขาใจ อย่ากังวลไปเลยนะ "วุ้นพูดให้กำลังใจกับเพื่อนรัก
ความจริงแล้วก็รู้แหละว่าแสนดีนั้นมีใจให้พี่เก่งเหมือนกัน...ไม่มากก็น้อย แต่เนื่องจากยังไม่รู้ใจตัวเองถึงได้กำลังสับสนอยู่อย่างนี้ไง
และเขาก็ติดว่าคนอย่างพี่เก่ง จัดการกับเรื่องนี้ได้ไม่ยากหรอก..
" ตกลง..เราจะบอกออกไปตามความจริง..ขอบใจวุ้นมากนะที่มาให้คำแนะนำเราน่ะ.." แสนดีเอ่ยออกมาอย่างสบายใจขึ้น..
" แหม...เพื่อนกัน เรื่องเล็กน้อยน่า..เอ้า ..เข้านอนกันเถอะดึกมากแล้ว..." วุ้นรอ้งบอกกับแสนดี ..พร้อมกับเลื่อนตัวเข้ามาภายในผ้าห่มอุ่น
คิดว่าจะรีบนอนเอาแรงเนื่องจากพรุ่งนี้ต้องไปดูแลเด็กโข่งแต่เช้าอีก..
" พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นไปหาที่รักใช่หรือป่าวล่ะ.. ถึงต้องรีบนอนอะ..ทุกทีดึกขนาดไหนไม่เห็นกังวลเลย.."
แสนดีเอ่ยแซวออกมาอย่างรู้ทัน.. ทำให้วุ้นอดหัวเราะออกมาไม่ได้ พร้อมกับเอ่ยแซวอีกฝ่ายกลับไปเช่นกัน
"เบื่อคนรู้ทันจัง..เรื่องของตัวเองอย่าลืมรู้เร็วนะครับคุณเพื่อนรัก.."
" ครับๆ..งั้น นอนก็นอนอะ.." แสนดีหัวเราะน้อยๆก่อนที่จะปิดไฟหัวเตียงพร้อมกับเลื่อนตัวมานอนเคียงร่างบาง...ริมฝีปากบาง
เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะปิดตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราในเวลาไม่นาน..
TBC......
-
วุ้นนี่น่ารักจิง ให้คำปรึกษาเพื่อนด้วย :yeb:
-
ตามอ่านมาติดๆ เด็กโข่งน่ารักจัง :loveu:
-
เด็กโข่งน่าร๊ากกกกกกกก :-[ :-[ :-[
:give2:
-
555 :yeb:
-
อิอิ อ่านแล้วหมั่นเขี้ยวจัง อิอิ
-
:loveu: เด็กโข่งนี่ก็อ้อนจริงเชียว
อ่า..ต๊อบอย่างอนจิ่ :โหลๆ:
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หมั่นไส้เด็กโข่งเว้ย :pighaun: :pigangry2:
เพราะเราไม่มีอย่างเค้า :monkeycry4:
-
มีใครไม่ยอมไปเมนต์เรื่องหลักบ้างป่ะคับเนี่ย...
อุๆ คริๆ
เอาล่ะ ใกล้จาจบแร้ว... อีกไม่กี่วันเอง....
หุๆ ไว้จะไปหาอะไรมาโพสต์เรียกเรตติ้งบ้างน้า.... คริๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่17)
" อ้าวพี่เก่ง....มาแต่เช้าเลยนะครับ.." วุ้นร้องทักออกมาขณะที่ก้าวลงมาจากเรือน..เพื่อเตรียมตัวจะไปหาคนรัก
" อืม...พอดีช่วงนี้ว่างไม่มีงานน่ะ..เลยแวะมา" ปากพูดกับวุ้นแต่ว่าสายตาคมนั้นกวาดมองหาอีกคนหนึ่ง
ที่ไม่ว่าจะยามไหนเขาก็มักจะเห็นภาพหน้าเนียนสวยลอยเข้ามาเสมอ วุ้นมองอาการของอีกฝ่ายแล้วก็ยิ้มออกมาทันที
" มองหาแสนเหรอพี่เก่ง...โน่นแน่ะ.. เพิ่งเดินไปดูต้นไม้ทางด้านหลังเมื่อตะกี้เอง.." วุ้นบอกให้ชายหนุ่มได้รับรู้ เก่งเสหัวเราะแก้เก้อ
" อ๋อ...เหรอ..แล้วนี่จะรีบไปไหนแต่เช้าล่ะวุ้น ..วันหยุดทั้งทีแทนที่จะนอนหลับสบายๆ.."
" ไปเยี่ยมพี่ปืนน่ะ..ไม่รีบเดี๋ยวงอแงอีก.. " วุ้นเอ่ยถึงชายอีกคนอย่างขำๆ..ทำให้เก่งหัวเราะออกมาเช่นกันและพูดแหย่อีกฝ่ายออกไป
" ระวังนะ... ตามใจกันมากเดี๋ยวมันก็เคยตัวหรอกไอ้ปืนน่ะ.."
" ไม่เป็นไรหรอกพี่เก่ง ..ถ้าดื้อมากๆก็คงต้องจัดการกันมั่งแหละ..ว่าแต่เรื่องของพี่เก่งเถอะจะเอาไงล่ะ.."
วุ้นเปลี่ยนหัวข้อมาเข้าทางเก่งบ้าง... จะเอายังไงนะเหรอ เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน..
ไอ้ความรู้สึกอะไรก็บอกออกไปหมดแล้ว...ทีนี้ก็เหลือแต่เจ้าตัวนั่นแหละว่าจะเอายังไ ดูก็รู้ว่าเขาเข้าไปทำให้อีกฝ่ายสับสนไม่น้อย..
แต่จะให้เก็บไว้กับตัวจนฝ่ายนั้น กลับเมืองกรุงไปเขาก็ทำไม่ได้... สุดท้ายก็พูดออกไปโต้งๆ อย่างนั้นซะเลย..
" อืม...จะเอาไงเหรอ.. ก็ต้องแล้วแต่เจ้าตัวเขาแหละว่าจะตอบรับพี่ยังไง "
" วุ้นเอาใจช่วยแล้วกันนะพี่ปืน..อ๊ะ.. งั้นวุ้นไปก่อนแล้วกันพี่ แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ.."
เอ่ยออกมาอย่างให้กำลังใจ ก่อนที่จะร้องออกมาเมื่อเหลือบมองดูเวลา ..ก็เห็นว่าจะสายแล้ว เดี๋ยวอีกฝ่ายจะต้องรอนาน ...
จึงขอตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ...
เก่งยืนมองร่างบางที่รีบขับรถออกไปยิ้มๆ ..พร้อมกับสาวเท้าไปยังจุดมุ่งหมายที่มีคนหน้าสวยอยู่ทันทีเช่นกัน... หลังจากเจอกันที่
โรงพยาบาลครั้งสุดท้าย..ก็ไม่ได้เห็นหน้ากันเลย เนื่องจากเขางานยุ่ง.. นึกถึงสัมผัสที่หอมหวานก็ทำให้เก่งยิ้มออกมาได้อีกเช่นเคย
ยังไงก็ต้องเอาคำตอบให้ได้ล่ะ..หึหึหึ..
ท่ามกลางบรรยากาศที่สดชื่นทำให้แสนดีเผลอสูดอากาศเข้ามาอย่างเต็มที่.. รอยยิ้มหวานเผยออกมา..ต้นไม้นานาพันธุ์
ต่างแข่งกันแผ่กิ่งก้านสาขาออกมา.. สีเขียวของมันทำให้แสนดีรู้สึกสบายตาและสบายใจ..
ถ้าเขามีผืนแผ่นดินเป็นของตนเองนะ..เขาก็จะปลุกต้นไม้ให้ได้เยอะอย่างนี้บ้าง แต่ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือป่าว..เท้าบางก้าวไปเรื่อยๆ
แล้วก็มาหยุดทรุดนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เฮ้อ..น่าเห็นใจคนกรุงนะที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัสธรรมชาติแบบนี้..
ขณะที่แสนดีกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น..เสียงที่ดังขึ้นข้างๆหูก็ทำให้ร่างเพรียวต้องสะดุ้งขึ้นมาด้วยความตกใจทันที ...
รีบหันไปดูก็เห็นคู่ปรับของตน กำลังยิ้มแฉ่งเต็มที่พร้อมกับถือวิสาสะมานั่งข้างๆซะอย่างนั้น...
" ขอโทษนะ...ผมทำให้แสนตกใจเหรอ.." น้ำเสียงของคนพูดเหมือนจะสำนึกผิดแต่หน้าตานี่สิแฝงไว้ด้วยความล้อเลียน ...
แสนหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที..นึกเคือง คนอะไรนึกจะโผล่ก็โผล่มาเหมือนผีอย่างนั้นแหละ
" ทำไม่ไม่รอให้ตกใจตายซะก่อน..แล้วค่อยมาถามล่ะ.." ตอบสะบัดเสียงตอบออกไป..ทำให้เก่งอดหัวเราะเบาๆออกมาไม่ได้
ดูสิแหย่นิดหน่อยอารมณ์ขึ้นง่ายชะมัดเลย.. แล้วเขานี่โรคจิตหรือป่าวนะชอบมาแกล้งให้คนสวยโมโห...
ก็อยากน่ารักเองช่วยไม่ได้นะคุณแสนดี หึหึหึ...
" แอบมานั่งคนเดียว ..ทำไมไม่ไปเยี่ยมไอ้ปืนกับวุ้นเขาล่ะ.."
" แล้วผมจะไปเป็นก้างคู่รักเขาทำไมอะ..อีกอย่างเห็นว่าวันนี้วุ้นจะค้างที่โน่นด้วย ..ผมไม่อยากให้วุ้นต้องขับรถมาส่งอีก ..
แล้วคุณล่ะ.. เพื่อนทั้งคนไม่ไปเยี่ยมเหรอมาล่องลอยอะไรแถวนี้ล่ะ.."
แสนดีตอบออกไปพร้อมกับพูดเหน็บชายที่นั่งข้างอย่างอดไม่อยู่..เก่งนั่งเยียดขาทั้สองข้างอย่างสบายอารมณ์.. แค่ได้พูดคุย
กับคนหน้าสวยเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขารู้สึกดีถึงเพียงนี้เชียวเหรอนี่..
" โอ๊ย..จะไปทำไมแผลน่ะหายดีแล้วแหละติดตรงที่สำออยเท่านั้น.. อีกอย่างวุ้นก็ไปดูแลแล้วทั้งคน..อืม คิดแล้วก็น่าอิจฉามันนะ...
ถ้าผมป่วยมั่งจะมีคนมาดูแลอย่างนี้บ้างหรือป่าวก็ไม่รู้เนอะ...."
เก่งพูดออกมาลอยๆแต่ก็เหลือบมองคนหน้าสวยที่นั่งฟังเฉยเหมือนไม่สนใจอย่างนั้นแหละ... เชอะ.. อยากมีคนดูแลเหรอ
คงจะเป็นใครก็ได้สินะอย่างนั้นน่ะ.. เอ๊ะ.. แล้วทำไมเราต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยล่ะก็มันเรื่องของเขานี่ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลย..
" อย่างคุณน่ะ..คงหาได้ไม่ยากหรอก ลองรับสมัครสิขี้คร้านสาวๆ จะเรียงเข้ามาให้เลือกไม่ขาดระยะ.."
" เฮ้อ...ถึงจะเยอะแค่ไหนก็ไม่ต้องการหรอก อยากได้แค่คนที่เรารักแค่นั้นแหละ จริงมั้ยล่ะ.." เก่งแสร้งถอนหายใจออกมา..
พร้อมกับหันไปมองอีกฝ่ายตรงๆ สายตาคมที่แฝงไว้ด้วยความจริงจัง...
ทำให้แสนดีไม่อาจมองตอบได้นานเลยเลี่ยงที่จะเส มองไปทางอื่นเสียอย่างนั้น.. หัวใจที่เต้นอย่างสงบตอนนี้กลับเต้นแรงขึ้นมา
" ผมจะไปรู้เหรอ ก็ไปถามคนนั้นดูเองสิ.." แสนดีตอบออกไปโดยลืมนึกไปว่า ตนเองเคยโดนสารภาพรักมาก่อน
ดังนั้น.. คนที่เก่งหมายถึงก็คือตัวเองนั่นแหละ..
" ก็ผมกำลังถามเจ้าตัวอยู่นี่ไง ..ไหนๆก็คุยถึงเรื่องนี้แล้ว ผมขอคำตอบเลยแล้วกัน..งั้นก็.." เก่งเริ่มจู่โจมทันทีแบบไม่ได้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว
เขาก็เป็นคนค่อนข้างใจร้อนแหละนะ ..จะตอบรับหรือปฏิเสธก็บอกกันตรงๆเลย ..จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลให้ปวดหัวอีกทีหลัง
" เอ่อ..จะเอาคำตอบเรื่องอะไรอีกล่ะ.." แสนดีถามออกไปทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ.. ทั้งที่เตรียมตัวมาแล้วแต่ก็อดที่จะประหม่าไม่ได้...
ก้มมองมือตนเองเล่นซะงั้น.. พอคิดจะพูดจริงๆเขากลับเรียบเรียงประโยคไม่ถูกเอาเสียนี่..
" เฮ้อ...คนเราไม่น่าจะความจำสั้นอย่างนี้เลยนะยังไม่แก่เสียหน่อย... อ๊ะ.. ย้ำอีกทีก็ได้ คำตอบเรื่องที่ผมบอกรักไปไง ..
แสนตัดสินใจยังไงล่ะ.. ทีนี้ก็ขอให้ตอบตรงคำถามด้วยนะครับ..อย่าเฉไฉเสียให้ยาก .." เก่งย้ำออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
" ถ้าผมตอบว่าไม่รู้ ..คุณจะว่ายังไงล่ะ.." แสนดีถามออกไปอย่างลองเชิง
" ผมคงทำอะไรไม่ได้หรอก.. แต่ผมก็จะเดาเอาว่าแสนอาจรังเกียจและบอกปฏิเสธ.. ก็แค่อกหักเท่านั้นเอง.."
เก่งพูดออกมาเสียงเศร้าลงไปนิดหน่อยแต่แสนดีก็จับสังเกตได้.. นึกถึงคำพูดของวุ้นว่าให้พูดออกไปตรงๆ แสนดีสูดหายใจ
เข้าปอดอย่างเรียกความกล้า พร้อมกับค่อยๆเอ่ยออกมา..
" เอ่อ...ผมไม่ได้รังเกียจคุณหรอกนะ..ถึงคุณจะปากร้าย ขี้แกล้ง ชอบแหย่ ให้ผมหัวเสียบ่อยๆ ถึงอย่างนั้นบางครั้งผมก็รู้สึกสนุก
ส่วนเรื่องรักนั้น เอ่อ.. ผมไม่รู้จริงๆ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมด..เพียงแต่รู้สึกดีที่ได้อยู่กับคุณน่ะ ผมตอบอย่างนี้คุณจะเข้าใจหรือป่าว.."
แสนดีเอ่ยออกมายืดยาวพร้อมกับซ่อนใบหน้าหวาน..ที่ตอนนี้เริ่มร้อนขึ้นมา บางทีเขาอาจจะรัก ..แค่อาจจะ..ที่เหลือก็ต้องแล้วแต่
ชายคนนี้แล้วล่ะว่าจะทำให้เขายอมรับได้เต็มที่เมื่อไหร่..
" ผมเข้าใจครับ..ได้ฟังแค่นี้ก็รู้สึกดีมากๆแล้ว ..ดีใจที่ตัวเองไม่ต้องกินแห้ว หึหึหึ.." เก่งหัวเราะเบาๆในลำคอ..แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
เวลายังมีอีกมาก คิดว่าอีกไม่นานร่างเพรียวคงจะรู้ใจตัวเอง..
แล้วนั่นก้มหน้าก้มตาทำไมนักนะ.. มือตัวเองมันจะกลายเป็นทองคำได้หรือไงมองจัง.. อยากเห็นหน้าสวยๆนะ
ไม่ได้อยากมานั่งมองท้ายทอยอย่างนี้อะ...ไม่คิดป่าวเก่งเอื้อมมือหนาไปจับมือเรียวบางที่กุมกันไว้แน่น ..แสนดีถึงกับเงยหน้า
มามองอีกฝ่ายทันทีอย่างอัตโนมัติ... อื้อ ...หน้าแดงเชียวน่ารักชะมัดเลยจะรู้ตัวบ้างมั้ยหนอ ....
" อะ..อะไร...มาจับกันทำไมปล่อยเลยนะ.. ยังไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยอย่ามามั่วนิ่ม.." แสนดีรีบพูดเสียงรัวออกไป ..
รู้สึกเหมือนกับมีกระแสไฟแล่นผ่านเข้าสู่หัวใจชอบกล...
พยายามบิดมือออกจากอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้ผลนัก..เพราะเก่งนั้นยึดเอาไว้แน่น พร้อมกับส่งสายตาวิบวับมายังคนหน้าสวย..อีกทั้งเอ่ย
ล้อเลียนออกไปทำให้แสนดีได้อายมากยิ่งขึ้นไปอีก..
" น่า ..ขอจับนิดนึงไม่สึกหรอหรอก.. ทีตอนนั้นทำมากกว่าจับมือยังไม่เห็นว่าเลย.."
" บะ...บ้า.. ปากอย่างนี้สิถึงไม่มีใครเอาน่ะ.." แสนดีร้องออกมาเสียงดัง..ภาพเหตุการณ์ที่เกิด ณ โรงพยาบาลแล่นเข้ามาในหัวทันที
ตอนนี้เหมือนกับว่าความร้อนที่หน้าจะส่งผลไปทำให้สมองเริ่มมึน.. คนบ้าชอบแกล้งไม่ยอมหยุดเลย ..
รู้อย่างนี้ไม่น่าใจอ่อนเปิดโอกาสให้หรอก.. ปล่อยให้กินแห้วซะก็ดี..
" ดีสิไม่มีใครสน.. ผมจองตัวเองเอาไว้ให้แสนคนเดียว.." เก่งยังไม่สำนึกเลย จนแสนดีต้องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
กับคนตัวโตคนนี้.. และยอมปล่อยมือบางให้อีกฝ่ายจับเอาไว้โดยดี.. อดยอมรับไม่ได้หรอกว่าสัมผัสที่ได้รับนั้นอบอุ่น..
จนไม่อยากที่จะบอกปัดออกไป..
" พอเลยเลิกพูดได้แล้ว..พูดกับคุณแล้วผมขาดทุนทุกทีเลย.." แสนดีบออกไปอย่างแง่งอนเล็กน้อย.. ที่ดูเหมือนว่าตนนั้น
จะเสียเปรียบในทุกเรื่อง.. เรียกเสียงหัวเราะจากเก่งออกมาได้
" ตกลงไม่แหย่แล้วก็ได้..ถึงหน้าตอนโมโหจะน่ารักก็เถอะพักไว้ก่อนก็ได้ครับ..วันหน้าค่อยว่ากันใหม่.." นั่นยังไม่วายมาต่อรองอีก ..
นี่เขาต้องมาตกลงปลงใจกับอีตาจอมกวนคนนี้เหรอนี่ เฮ้อ...แสนดีคิดอย่างปลงๆ..
ทั้งคู่เหมือนกับไม่มีอะไรจะพูด..ต่างคนต่างเงียบฟังเสียงธรรมชาติกันไป.. เก่งก็ไม่เอ่ยอะไรออกมาขัดอารมณ์ของอีกฝ่าย
นั่งพลิกมือบางเล่นไปเล่นมาเหมือนกับสนุกมากเสียอย่างนั้น..จนแสนดีอดยิ้มออกมาไม่ได้
" ถ้าแสนเรียนจบแล้วผมจะไปรับนะ.." อยู่ๆเก่งก็เอ่ยออกมาอย่างไม่ปี่มีขลุ่ย..ทำให้แสนดีต้องเงยหน้าขึ้นมามองทันที..
" ไปรับทำไมกันล่ะ.." ถามออกมาอย่างสงสัย..
" ต่อไปนี้ ผมจะเป็นบ้านหลังน้อยให้แสนกลับมาหา.. จะเป็นที่พักพิงให้ยามที่เหนื่อยล้า และจะคอยดูแลแสนเองนะ .."
เก่งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง.. กุมมือบางเอาไว้แน่น แสนดีถึงกับอึ้งไปไม่คิดว่าจะมีใครมาเอ่ยแบบนี้กับตนเอง
หัวใจเกิดอาการพองโตและตื้นตันขึ้นมาทันที..
" ไม่รู้เหมือนกันนะ.. ต้องดูกันต่อไปว่าคุณจะเปลี่ยนไปหรือไม่ในวันข้างหน้า.." แสนดีกลับพูดออกมาอีกอย่างหนึ่ง ทั้งที่ใจนั้นเต้นแรง..
" ได้เลย..คอยดูก็แล้วกัน แต่ขอบอกนะว่าถ้าถึงตอนนั้น..แสนต้องเรียกผมว่าพี่เก่ง ด้วย.." เก่งต่อรองกับอีกฝ่าย..
" รอให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะพ่อสารวัตรจอมกวน ..แล้วค่อยมาเรียกร้อง.." แสนดีตอบพร้อมกับย่นจมูกใส่อีกฝ่ายอย่างน่ารัก...
ทำให้เก่งต้องยกมือบีบจมูกโด่งเล็กของอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยวไม่ได้...
จากนั้นทั้งคู่ก็ประสานเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน.. เรื่องของวันข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่รู้ได้ ..แต่ตอนนี้ขอรักษาความสุข
และความอบอุ่นเอาไว้ก่อนแล้วกัน..
TBC....
-
:loveu: :loveu: คู่คุณพี่เก่งกับคุณน้องแสนดีก็ลงเอยแล้ว :fox2: :fox2: ต่อไปก็รอส่งตัวคุณพี่ปืนกับคุณน้องวุ้นเข้าหอชะมะคับ :kikkik: :kikkik:
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
ทีนี้ก็ปูเสื่อรอฉากอัศจรรย์แล้วล่ะซิ :kikkik:
:yeb:
-
ฉากอัศจรรย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กี๊ดก๊าด วี๊ดวิ้ววววววววววววว
:kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
โย่ว คู่เก่ง+แสน น่ารักดีจัง แล้วคู่ปืน+วุ้นละ คริคริ :kikkik: :yeb:
-
หุหุ แฮปปี้ไปอีกคู่แย้ว :interest:
-
มายกมือสารภาพกะกระต๊อบว่าไม่ได้ไปเมนต์เรื่องหลักอ่ะ
แบบว่ามันยังตามอ่านไม่ทันอ่ะเลยยังไม่เมนต์
กะว่าตามทันเมื่อไรจะเมนต์ :monkeysad2:
-
อีกไม่กี่วันเองอ่า...
จบแร้ว แบบนี้ก็อดดูละครอ่ะดิ
หุๆ
------------------------------------------------------------------------------------------
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่18)
คืนนี้อากาศเย็นสบายไม่ร้อนอบอ้าว..คงเนื่องมาจากว่าช่วงเย็นนั้นสายฝนได้กระหน่ำลงมาทำให้ชุ่มชื้นกันไปถ้วนหน้า..
เสียงหริ่งเรไรแข่งกันร้องเสียงเซ็งแซ่..แต่กลับไม่ได้ทำให้วุ้นที่ยืนฟังอยู่นั้นรำคาญแต่อย่างไร..
เหมือนกับเสียงดนตรีที่ธรรมชาติสรรค์สร้างมาเพื่อให้เราได้รับฟังกัน..อีกไม่กี่วันแล้วสินะที่เขาต้องจากบ้านเกิดไปอีก...
เนื่องจากมีหน้าที่ ที่เขาต้องกลับไปทำ.. แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกที ที่ไปโดยไม่รู้สึกอะไรมากนัก
ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นอย่างนั้น..การที่ต้องจากคนที่รักไปถึงแม้จะชั่วคราวก็ตามที.แต่รู้สึกมันช่างทรมานเสียเหลือเกิน....
เมื่อคิดดังนี้ทำให้หน้าเนียนนั้นฉายความเศร้าออกมา...
ปืนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ..เห็นวุ้นยืนนิ่งที่ริมระเบียงก็เดินเข้าไปสมทบ.. เข้าไปยืนซ้อนหลังบางพร้อมกับสอดมือแกร่ง
เข้าไปโอบเอวอีกฝ่ายไว้.. วุ้นที่คิดอะไรเพลินสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย
" ออกมายืนคิดอะไรตรงนี้..น้ำค้างแรงนะเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก.." ปืนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย ...แล้วก็เลื่อนจมูกโด่งลงมา
สูดดมความหอมจากแก้มเนียนครั้งหนึ่ง.. เรียกรอยยิ้มออกมาจากเรียวปากบางได้..
" ไม่เป็นไรหรอกพี่ปืน ข้างนอกอากาศเย็นดีออก..อีกอย่างวุ้นก็อยากเก็บบรรยากาศดีๆอย่างนี้เอาไว้ก่อนที่จะกลับไปกทม.น่ะ.."
วุ้นบอกออกมาอดใจหายไม่ได้ ..รวมทั้งปืนก็รู้สึกไม่ต่างกัน อีกไม่กี่วันแล้วสินะ ..ทำไมเวลาแห่งความสุขมันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน
" ....จริงด้วยสินะ..อีกไม่กี่วันแล้ว.." ปืนพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ พร้อมกับโอบกระชับร่างบางยิ่งกว่าเดิมอีก
" แหม...วุ้นไม่ได้ไปลับเสียหน่อย อีกไม่นานพอเรียนจบแล้ววุ้นก็กลับมาอยู่บ้านแล้วล่ะ.." เอ่ยออกมาเหมือนไม่เป็นอะไรมาก
ทั้งที่ใจนั้นรู้สึกตรงกันข้ามเลย...
" นั่นสินะ...พี่นี่บ้าจังมาเศร้าอะไรนักหนาก็ไม่รู้.." ปืนหัวเราะแห้งๆออกมา ..เพื่อไม่ให้บรรยากาศหดหู่ไปกว่าเดิม ..
ครู่หนึ่งวุ้นก็ชวนร่างสูงให้กลับเข้าไปด้านใน..เมื่อเห็นว่าน้ำค้างเริ่มแรงจริงเดี๋ยวจะไม่สบายไปกันอีกทั้งคู่
" งั้นเข้าบ้านกันเถอะนะพี่ปืน แล้วนี่กินยาแล้วหรือยังฮึ.."
" ยังเลย...รอให้วุ้นจัดให้น่ะ.." ปืนออกอาการอ้อนอีกเช่นเคย..ทำให้วุ้นต้องค้อนคมให้กับคนตัวโต..ที่ไม่รู้จักโตอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้
ถึงกระนั้นวุ้นก็ยินดีทำให้แต่โดยดี..
หลังจากที่จัดการให้เด็กโข่งกินยาเรียบร้อยแล้ว.. วุ้นก็ขอตัวกลับห้องไปนอน ..แต่ว่าปืนไม่ยอมปล่อยให้ไปง่าย จับมือบางเอาไว้แน่น
พร้อมกับส่งสายตาละห้อยเหมือนลูกหมาตัวน้อยมายังวุ้น.. ทำให้ร่างบางนั้นอดใจอ่อนไม่ได้
" ว่าไงอีกล่ะพี่ปืน ..จะเอาอะไรอีกหืม.."
" คืนนี้นอนด้วยกันไม่ได้เหรอนะ ..นะวุ้น.." ปืนยื่นข้อเสนอให้กับร่างบาง ..ทำให้วุ้นนั้นต้องนิ่งไป จะยังไงล่ะถึงแม้จะเป็นแฟนกัน
เคยกอด จูบกันแล้ว...แต่นะจะให้นอนร่วมเตียงอย่างนี้เขาก็ค่อนข้างเกร็งๆเหมือนกัน..
" เอ่อ...คือว่า วุ้นนอนที่ห้องรับแขกดีกว่านะ พี่ปืนจะได้นอนสบายๆ ไง ไม่ต้องเบียดกัน เนอะ.."
" พี่นอนไม่ดิ้นหรอก.. เตียงก็ออกกว้าง นะ.."
" คือว่า.....แต่ ...เอ่อ..." วุ้นไม่รู้จะหาคำหลีกเลี่ยงอะไรได้อีก จึงได้แต่อึกอักทำอะไรไม่ถูก..ปืนที่ยืนจับมือบางไว้ค่อยปล่อยมือออก
พร้อมกับเริ่มตีหน้าเศร้าขึ้นมาอีกครั้ง... น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาก็ไม่ต่างจากหน้าตา..
" หรือว่าพี่รบกวนวุ้นมากไป..งั้นพี่ก็ขอโทษด้วยนะ ไม่เป็นไรงั้นวุ้นกลับห้องเลยก็ได้.." พูดเสร็จก็หันหลังให้กับร่างบางทันที
วุ้นที่มองอยู่นั้นอดสงสารไม่ได้อีกแล้ว... เฮ้อ ...ทำไมต้องขยันมาทำท่าทางแบบนี้ด้วยนะ..ก็รู้ว่าเขาเป็นคนขี้สงสารขี้เห็นใจน่ะ
ไม่รู้ไปจำวิธีนี้มาจากไหนเวรกรรมจริงๆเลย...
" อ๊ะ...นอนก็นอน นอนด้วยกันก็ได้.. แล้วอย่ามาบ่นว่าอึดอัดล่ะ.." วุ้นรีบร้องบอกอีกฝ่ายทันทีกลัวอีกฝ่ายจะเสียใจ...
ทำให้ปืนนั้นกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่..ดีนะที่หันหลังให้ก่อนไม่งั้นความแตกแน่นอนเลย..
ก็เล่นด้วยกันมาแต่เด็กทำไมเขาจะไม่รู้ว่าวุ้นเป็นคนยังไง.. ถึงจะปากร้ายแต่ก็ใจดีสุดๆ แถมยังขี้สงสารเป็นที่หนึ่ง ..เขารู้มานานแล้ว
และก็ได้ผลอย่างที่คิดจริงๆ เรื่องอะไรเขาจะต้องมานอนหนาวอยู่คนเดียวล่ะ..โน้มน้าวแทบตายกว่าวุ้นจะยอมมาค้างด้วยอะ ...
" พี่ไม่รบกวนแน่นะวุ้น.." ปืนปั้นสีหน้าให้น่าสงสาร ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับร่างบางอย่างเกรงใจที่สุด
" จะเอาไง ..จะนอนมั้ยนี่ อย่าหัดเรื่องมากนะ มาเร็วเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายหรอก.." วุ้นเริ่มขึ้นเสียงบ้างเล็กน้อยและเป็นฝ่ายเดินนำ
ไปที่เตียงเอง.. พร้อมกับใช้มือบางจัดแจงทั้งหมอนและผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทาง..
ทำให้ปืนต้องเดินตามไปเช่นกัน.. ครู่หนึ่งทั้งห้องก็เงียบสนิทได้ยินแค่เสียงลมหายใจ..และเสียงหัวใจของคนตัวเล็กที่ขยันเต้นรัว
จนน่าอายเสียเหลือเกิน..แสงไฟจากภายนอกสาดส่องเข้ามาในห้องทำให้ไม่มืดมิดนัก..
วุ้นนอนตัวเกร็งจนปืนนั้นจับสังเกตได้คงตื่นต้นนั่นแหละ... ก็รู้สึกไม่ได้เหมือนกันที่ตัวเองเหมือนกับบังคับร่างบาง...มาทำอะไรอย่างนี้
แต่ก็นั่นหละก็เขารักนี่..อยากอยู่กับคนรักนานๆ ผิดด้วยเหรอ ..ไม่ผิดยังไงก็ไม่ผิดคิดซะอย่างนั้น ...
ปืนค่อยๆพลิกตัวมากอดร่างบางที่นอนแข็งทื่อเอาไว้พร้อมกับใช้จมูกโด่งซุกไซร้ ไปที่ซอกคอหอมกรุ่น.. ทำให้วุ้นนั้นอดขนลุกเกรียวไม่ได้...
หัวใจก็เต้นแรงจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมาจากอกเสียให้ได้
ปืนคอยสังเกตปฏิกิริยาจากร่างบางว่าจะเป็นยังไงบ้าง..เฉย แฮะ..อืม แล้วถ้าทำอย่างนี้จะเฉยได้หรือป่าว ปืนคิดอย่างคนช่างแกล้ง
พลิกร่างหนาของตนนั้นคร่อมทับร่างบางของวุ้นอย่างรวดเร็ว... ทีนี้ทำให้วุ้นนอนเฉยไม่ได้แล้ว...
" พะ...พี่ปืนทำอะไรนี่..จะเล่นเป็นผีอำหรือไง หนักนะ.." ร้องออกมาเหมือนกับไม่คิดอะไรมาก..
ทั้งที่หน้าเนียนนั้นกำลังซับไปด้วยสีแดง.. วุ้นตกใจและอายไม่น้อยแต่ก็ไม่อยากตื่นตระหนกออกไปมากนัก แบบว่ากลัวเสียฟอร์ม
อะไรประมาณนั้น...สองมือบางผลักอกกว้างให้ออกห่างจากตนเองอย่างสุดกำลัง..
" โอ๊ะ...เจ็บจังเลย.." ปืนแสร้งร้องออกมาเหมือนกับเจ็บเสียเต็มประดา...เมื่อวุ้นเผลอมาโดนแผลที่ใกล้หายแล้วของตน ...
ทำให้ร่างที่อยู่ข้างใต้รีบชักมือออกอย่างเร็ว.. และเกิดความห่วงใยอีกฝ่ายกลัวว่าจะเจ็บมาก
" พี่ปืนเจ็บแผลเหรอ เป็นอะไรมากหรือป่าว...เดี๋ยววุ้นดูให้นะ.."
" ไม่ต้องดูหรอกวุ้น..รักษาอย่างนี้จะหายมากกว่านะ..." พูดเสร็จร่างสูงที่ค้ำตัวอยู่บนร่างบาง..ก็ก้มต่ำลงมาจนริมฝีปากร้อน
ทาบทับริมฝีปากบาง..ลมหายใจอุ่นๆประทะกับหน้าเนียนที่ยังไม่ทันตั้งตัว.. สัมผัสที่อ่อนโยนนั้นทำให้วุ้นคล้อยตามได้ไม่ยาก
ปลายลิ้นร้อนของปืนเข้าไปหยอกเอิน..อยู่ภายในโพรงปากร้อนชื้นของร่างบาง พร้อมกับซึมซับความหวานอย่างหลงไหล
วุ้นเผลอครางออกมาเบาๆ อย่างห้ามไม่อยู่กับความรัญจวนใจที่ได้รับ...
ฝ่ามือหนาเริ่มสำรวจไปทั่วร่างบาง ลูบไล้เข้าไปภายเสื้อนอนอย่างเบามือ..พร้อมกับใช้ปลายนิ้วหยอกเย้ากับยอดอกเล็ก..
ทำให้วุ้นนั้นแทบจะขาดใจเสียให้ได้สมองเริ่มตื้อไม่รับรู้ต่อสิ่งใด..
สองแขนเรียวโอบรอบคอหนาของปืนเอาไว้แน่น..พร้อมกับสอดนิ้วเรียวเข้าไปยังกลุ่มผมนุ่มสวยของปืนอย่างเผลอไผล..
ความยั่วยวนอ่อนหวานที่ปืนได้รับนั้นทำให้เขาแทบคลั่ง... อารมณ์ที่อยากแกล้งในทีแรกหายไปสิ้น
กลับแทนที่มาด้วยอารมณ์แห่งความต้องการ... และเขาก็ไม่สามารถสะกดกลั้นตัวเองเอาไว้ได้อีก... ปืนใช้เวลาไม่นาน
ที่จะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของร่างบางและตัวเขาเอง.. สุดท้ายทั้งคู่ก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
ร่างขาวเนียนที่นอนหายใจหอบสะท้านภายใต้ร่างเขานั้น...ทำให้ต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก... ผิวขาวเนียนไร้ที่ติ
ตัดกับพื้นเตียงสีน้ำทะเลยิ่งขับให้ร่างบางน่าหลงไหลมากขึ้นไปอีก ...
วุ้นเกิดความอายกับสายตาคมที่จ้องมองมาอย่างจริงจัง..ทำให้ต้องไขว้คว้าหาผ้ามาปิดบังตัวเองเอาไว้...แต่ก็ช้ากว่าปืนที่ยึดมือเรียวบาง
ไม่ให้ทำได้ดั่งที่ใจต้องการ ..
" อย่าปิด..น่าเสียดายออกวุ้นรู้ตัวมั้ยว่าสวยขนาดไหน...สวยจนพี่แทบจะคลั่งให้ได้.." เสียงทุ้มต่ำกระซิบแผ่วเบาข้างหูบาง ..
ยิ่งทำให้วุ้นนั้นหน้าร้อนมากขึ้นไปอีก..
" บะ...บ้าพี่ปืนหยุดพูดให้วุ้นอายได้แล้ว.."
" นะ..วุ้นพี่จะไม่ทนอีกแล้ว พี่ขอแล้วกันนะคนดี..." และปืนก็จัดการกับร่างบางทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย....
ริมฝีปากร้อนทาบไปตามผิวเนียน..ปลายลิ้นหยอกล้อยอดอกสีแดงก่ำพร้อมกับขบเม้มอย่างเพลิดเพลิน..
ทำให้วุ้นนั้นเกิดความเสียวซ่านขึ้นมาทันที..บิดตัวไปมาพร้อมกับขย้ำศีรษะของอีกฝ่ายอย่างเผลอตัว..จากนั้นปืนก็ครอบครอง
ส่วนอ่อนไหวของวุ้นด้วยริมฝีปากของตนเอง ดูดดุนขบแม้มอย่างอ่อนโยน.. ทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งเพราะไม่คาดคิดว่าปืน
จะทำให้ตนถึงขนาดนี้ ..
" พี่ปืน...มะไม่ มัน สกปรก ปล่อยเถอะ อา........" ร้องบอกให้ฝ่ายนั้นหยุดการกระทำ.. เนื้อตัวเริ่มย้อมไปด้วยสีแดงเรื่อจากอารมณ์
ที่เริ่มคุกรุ่นขึ้นมา.. ปืนยังคงทำหน้าที่ของตนไม่ยอมฟังเสียงทัดทานใดๆ ร่างบางนั้นนอนจิกผ้าปูเตียงเอาไว้แน่น ...
พยายามไม่ส่งเสียงออกมาแต่ก็สุดจะห้ามได้...
" อ๊ะ......อา พี่ปืน...อืม.." เสียงหอบหายใจหนักขึ้นเรื่อยๆ ..และจากนั้นไม่นานกระแสน้ำอุ่นๆก็พุ่งทะลักออกมาเต็มที่..
อย่างสุดจะกลั้นเมื่อถึงขีดสุดแล้ว.. ปืนกลืนกินทุกหยาดหยดของคนรักอย่างไม่รังเกียจ...
ทำให้วุ้นนั้นอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว... ทำไมต้องมาทำเรื่องน่าอายกับเขาด้วยพี่ปืน ...แล้วนั่นกลืน ..กลืนเข้าไปหมดเลยเหรอ
โอ๊ย... อายๆปืนมองหน้าเนียนที่ทำอะไรไม่ถูกอย่างเอ็นดู.. รู้แก่ใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไง.. ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็ชินไปเองแหละ..
" อ้าว...หมดแรงเลยเหรอทำแค่นี้เอง.." อดแซวตามประสาคนปากไวไม่ได้... ทำให้วุ้นต้องค้อนคมให้อย่างหมั่นไส้
เรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงได้อีกจนได้.. จากนั้นปืนก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า.. เลื่อนนิ้วแกร่งเข้าไปยังช่องแคบที่รัดแน่นของวุ้น
อย่างรวดเร็วทำให้ร่างบางถึงกับร้องออกมาทันที..
" โอ๊ย...พี่ปืนทำอะไรน่ะ มันเจ็บนะ.." เสียงหวานเริ่มโวยวายและดิ้นรนให้หลุดพ้นจากความเจ็บ.. แต่ก็โดนร่างสูงยึดเอาไว้
ไม่สามารถขยับได้อย่างใจคิด ..
" ถ้าวุ้นไม่เกร็ง ทำตัวผ่อนคลายมันจะไม่เจ็บ นะ..ลองทำดู.." ปืนกระซิบบอกอย่างอ่อนโยน ..พร้อมกับส่งจูบที่เร่าร้อนไปยัง
เรียวปากบางอีกครั้ง ไม่ว่าจะกี่ครั้งวุ้นก็ไม่อาจทัดทานได้เลยเคลิ้มไปด้วยทุกครั้ง.. จูบของปืนทำให้วุ้นลืมความเจ็บปวดไปได้บ้าง
อีกทั้งพยายามทำตามที่ร่างสูงเอ่ยบอก.. จากนั้นปืนก็ค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้วที่สอดใส่เข้าไปอีก..เลื่อนเข้าออกอย่างแช่มช้าไม่จาบจ้วง
ไม่นานเสียงครางรับก็ออกมาจากร่างบางอีกครั้ง.. จากความเจ็บปวดตอนนี้แทนที่ด้วยความเสียวซ่าน
" พร้อมแล้วนะวุ้น..อย่าเกร็งเชื่อพี่.." ปืนบอกกับร่างบางอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นพร้อมสำหรับตนแล้ว..ก็เลื่อนกายเข้าหาร่างบางทันที
พร้อมกับสอดใส่แก่นกลางที่แข็งตัวแทบทนไม่ไหว..เข้าไปยังช่องแคบอ่อนนุ่มของวุ้น..ความต่างของขนาดที่จาบจ้วงเข้ามาภายใน
ร่างตนทำให้วุ้นรู้สึกเจ็บปวดและอึดอัดไปหมด.. ความรัญจวนเมื่อครู่หายวับไปทันที..
" โอ๊ย...พี่ปืนไม่ไหว วุ้นเจ็บจังเลย ..."ร้องออกมาทันทีพร้อมกับน้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างกายเหมือนจะแยก
ออกเป็นเสี่ยงๆ เสียให้ได้ ไม่เห็นรู้สึกดีเหมือนเมื่อกี้เลย เจ็บจัง..
" คนดีอย่าร้องนะ...อีกนิดเดี๋ยวก็รู้สึกดีเชื่อพี่นะครับ..." กระแสเสียงที่อ่อนโยนทำให้วุ้นจำต้องพยักหน้ารับ เดี๋ยวก็ดีจริงๆแหละมั้ง
ปืนดันตัวเข้ามาจนสุด.. แต่ยังไม่ขยับตัวทั้งที่เขาแทบทนไม่ไหว จากการบีบรัดจากร่างบาง
ภายในที่ร้อนกรุ่นทำให้เขาแทบจะยั้งไม่อยู่..แต่ก็อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกดีไปด้วย..เขาไม่อยากที่จะรู้สึกดีไปเพียงคนเดียว..ริมฝีปากร้อน
จูบซับน้ำตาให้วุ้นอย่างอ่อนโยนทำให้คลายกังวลได้บ้าง ถึงจะอึดอัดอยู่ก็ตามที
เมื่อเห็นว่าร่างที่อยู่ข้างใต้เริ่มสงบแล้ว.. ปืนก็ค่อยๆเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอหอม..ขบเม้มใบหูเล็กอย่างชำนาญ..
และรู้จุดว่าสามารถปลุกอารมณ์ของร่างบางได้ดี.. วุ้นเริ่มเสียวซ่านขึ้นอีก ..
เมื่อเห็นว่าวุ้นคลายความเจ็บปวดแล้ว.. ปืนก็เริ่มเคลื่อนไหวตัวแรงและเร็วขึ้น..วุ้นไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร อาการวูบวาบที่ท้องน้อย
ยามที่ร่างสูงกระแทกเข้ามาทำให้เขานั้นอยากจะปลดปล่อยออกมา
" อืม............อาาาา................" วุ้นกลั้นเสียงเอาไว้ไม่อยู่ ..รู้สึกอายที่ตนส่งเสียงดังออกมาเหมือนกับผู้ญิงไม่ปาน..
" วุ้นดีมั้ย ..ไม่เจ็บแล้วนะ..." ปืนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขยับร่างหนากระแทกเข้าออกอย่างไม่ลดจังหวะ ..
เหงื่อเริ่มไหลออกมาชุ่มตัว.. กลิ่นเหงื่อจากร่างสูงไม่ได้ทำให้วุ้นรังเกียจ..กลับปลกุอารมณ์ให้ตอบสนองคล้อยตาม...จนลืมเหนื่อย
สองมือบางเกาะเกี่ยวยึดต้นแขนแกร่งเอาไว้..เผลอจิกเล็บมนลงไปบนเนื้อแน่นอย่างลืมตัว... ในตอนนี้ใบหน้าหวานแดงเรื่อ
อีกทั้งดวงตากลมโตก็หวานเยิ้มอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้...ยิ่งทำให้ปืนออกแรงกระแทกมากขึ้น..
" มะ..ไม่เจ็บแล้ว..............อ๊ะ..........." วุ้นตอบด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ร่างบางโยกไหวตามแรงกดทับของอีกฝ่ายที่ไม่รู้จักผ่อน
เรียวขางามถูกยกพาดทับไหล่หนา เพื่อให้สามารถเข้ามาลุกล้ำได้มากกว่าเดิม..
" ร้องออกมาอีกคนดี.. พี่อยากได้ยินเสียงของวุ้นนะ อย่ากลั้นเสียง...อืม..." เสียงทุ้มสั่งออกมาเมื่อเห็นว่าวุ้นพยายามกัดปากไว้
ไม่ยอมให้เสียงหลุดออกมาให้ตนเองได้อายกว่านี้...แต่ก็ไม่สามารถทำได้อีกเช่นเคย
" อ๊ะ...........อ๊าาา.....พี่ปืนจะไม่ไหวแล้ว ..." ร้องบอกเมื่อใกล้จะถึงจุดอีกครั้ง... แต่ปืนกลับหยุดตัวเองยังไม่ยอมให้วุ้นได้ไปยังจุดหมาย
ที่ต้องการ พลิกร่างบางให้กลับมาเป็นฝ่ายทาบทับตนแทน.. วุ้นร้องออกมาทันทีเมื่อตนต้องขึ้นมานั่งอยู่ด้านบน
" พี่ปืน...วุ้นอาย อ๊ะ...อย่างนี้มันเข้าไปลึกกว่าเดิม อ๊าาาาา........."
" ไม่เป็นไรขยับพร้อมกันนะวุ้น.. พี่ก็จะไปแล้วเหมือนกัน เราช่วยกันนะ.." ปืนยึดสะโพกมนเอาไว้พร้อมกับยกตัวคนด้านบน
ให้กดทับลงมามากกว่าเดิม.. ส่วนตัวเขาก็ดันร่างเข้ากระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ..เสียงครางกระเส่าออกมาจากร่างบางไม่ขาดระยะ
ครู่หนึ่งวุ้นก็ไปฝ่ายที่จะเคลื่อนไหวตัวเอง..โดยไม่ต้องให้ปืนช่วยเหมือนทีแรก ..ยกร่างเล็กของตัวเองอย่างไม่รู้จักเหนื่อยบนร่างสูงเช่นกัน
ความเสียวซ่านจู่โจมไม่สิ้นสุด.. ปืนใช้มือรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของวุ้นไปอย่างหนักหน่วงไม่มีความอ่อนโยนอย่างที่แรก
ตอนนี้ระหว่างทั้งคู่นั้นเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและตอบสนองกันอย่างรุนแรง ...
" อ๊ะ....มะ..ไม่ไหวแล้ว พี่ปืน..อ๊าาาาาาา........" สิ้นเสียงร่างบางกระตุกเฮือกพร้อมกับหลั่งของเหลวสีขาวขุ่นออกมาเต็มมือหนา..
ที่กอบกุมเอาไว้..จากนั้นปืนก็ดันตัวกระแทกเข้าไปอีกไม่กี่ครั้งสุดท้ายก็ปลดปล่อยออก ภายในช่องแคบอ่อนนุ่มด้วยเช่นกัน...
วุ้นซบลงบนอกกว้างลมหายใจรวยริน.. สมองขาวโพลนไปหมด..ทั้งคู่ต่างนอนนิ่งปรับลมหายใจให้เข้าที่.. ปืนเลื่อนร่างบาง
ให้ลงมานอนแนบข้างพร้อมกับกอดอีกฝ่ายเอาไว้อย่างหวงแหนและรักใคร่..
" พี่ไม่นึกเลยนะนี่ว่าคนน่ารักอย่างวุ้นจะเร่าร้อนและเซ็กซี่ได้ขนาดนี้อะ..." เมื่อผ่านช่วงอารมณ์แห่งความหอมหวนมาแล้ว ...
ปืนก็กลับมาเป็นพวกช่างแซวเหมือนเคย... มือบางทุบอกอย่างหมั่นไส้ คนบ้า ยังมาล้ออีกแค่นี้ก็อายจะแย่แล้ว...
" หยุดพูดเลยพี่ปืน...." เอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้ออกมา..แทบไม่ได้ยิน..ปืนหัวเราะออกมาอย่างชอบใจพร้อมกับกดจมูกโด่งลงไป
บนขมับของร่างบางที่นอนซุกหน้ากับอกตนอย่างอ่อนโยน.. หน้าเข้มเผยรอยยิ้มดีใจออกมา
" พี่รักวุ้นนะ...รักมาก...." เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง ..ทำให้หน้าเนียนที่ซ่อนอยู่นั้นอดยิ้มออกมาไม่ได้ ..
ต้องเงยขึ้นมามองหน้าอีกฝ่ายดวงตาเป็นประกายแห่งความสุข ...เรียวปากบางจุมพิตปลายคางของคนรักพร้อมกับโอบกอดอีกฝ่าย
ด้วยความรู้สึกที่ไม่แตกต่างกัน..
" วุ้นก็รักพี่ปืนครับ.." กระแสเสียงอ่อนหวานอย่างจริงใจ...เท่านี้ก็ทำให้หัวใจของปืนพองโตขึ้นมาทันที..เฮ้อ ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ
น่ารักจนอยากจะแกล้งให้อายอีกรอบนึงจัง..อืม..แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายนัก... ปล่อยให้พักซักนิดก่อนแล้วกัน
กว่าจะเช้าเหลือเวลาอีกตั้งนาน.. ปืนคิดอย่างหมายมั่นโดยที่วุ้นไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังตกเป็นเป้าหมายของคนช่างแกล้งคนนี้...
TBC........
-
พี่ปืนทำอะไรนี่..จะเล่นเป็นผีอำหรือไง :haun5:
ไม่ใช่ผีอำหรอกผีผ้าห่มต่างหาก :haun4: :haun4:
-
บอกได้คำเดียว "สุดยอด" :haun1:
-
มายกมือสารภาพกะกระต๊อบว่าไม่ได้ไปเมนต์เรื่องหลักอ่ะ
แบบว่ามันยังตามอ่านไม่ทันอ่ะเลยยังไม่เมนต์
กะว่าตามทันเมื่อไรจะเมนต์ :monkeysad2:
ถ้าอ่านวันละตอน อุๆ คงไม่ได้เมนต์ง่า....
เมนต์ทีละนิดๆ ก็ได้งับ แบบ อย่างน้อยจะได้ดันๆ อีกอย่าง จะได้แข่งกับสองเรื่องที่แรงๆ อยู่บนบอร์ดได้ด้วย
เรื่องพี่ซัม แรงโดยคนแต่งไม่ต้องดัน คนเล้าเป็ดได้บรรยากาศสมัยพี่เซ็งเป็ดมาเล่าเรื่อง หุๆ โดนใจ
บางสิ่งที่หายไป อันนี้ชื่อเรื่องชวนติดตาม... คนโพสต์ไม่ต้องดันมาก
คาสช่วลโนวา ชื่อเรืองเห่ย สื่อสารไม่เป็นผล คนเขียนใจดำ แถมชอบเลี้ยงรีพลาย แกล้งคนอ่าน ขึ้นมาอยู่อันดับที่ 4 ได้ด้วยวิชามาร เป็นพวกไม่รู้จักพอ...
ส่วน เป็นต่อ กับพลาดไปแล้ว... ไม่พูดถึง... พันสามร้อยรีพลาย ราตรีนี้ยังอีกยาวนาน....
555
-
อุ๊ๆ มีคู่ปืน+วุ้นแล้ว ต่อไปก็คู่เก่ง+แสนดิ 55+ :haun1:
-
ขอบคุณครับ
-
หุหุ เรื่องไปเรื่อยๆลงเอยกันแบบชีวิตนี้ช่างโชคดีจัง
: 222222:
-
:haun5: :haun5: เสร็จไปคู่นึงละ :haun4: :haun4: รอคู่ที่2ต่อ :pighaun: :pighaun:
-
หุๆ เกิดอะไรขึ้นหนอ.... รู้สึกเหมือนๆ คนน้อยลงจากบอร์ดเลยนะครับ ว่ามั้ย
ทำให้นิยายดูเงียบๆ หรือเบื่อเรื่องนี้แล้ว ? ? ? เรื่องหลักด้วย ? ? ?
ตอนหน้าตอนจบแล้วนะครับ.....
แล้วก็มีเก่งกับแสนดีอีก สาม ตอน ว้า................. นิยายดีๆ จบไปอีกเรื่องแล้ว.....
จะหาจากไหนดีน้า...... จะเอานิยายดีๆ มาให้อีกนะครับ
________________________________________________
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่19)
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้อง..ทำให้เปลือกตาบางเริ่มเปิดขึ้นมา..วุ้นกระพริบตาไล่ความงัวเงียพร้อมกับขยับตัว
เพื่อบิดไล่ความเมื่อยขบ..แต่ร่างบางก็ต้องสะดุ้งเมื่อความเจ็บเริ่มเข้ามารุมเล้า โอ๊ย...อะไรกันนี่ ทำไมเจ็บอย่างนี้กัน ..
เมื่อสติคืนกลับมาเต็มที่..ภาพเหตุการณ์ที่แสนหวานเมื่อคืน..ก็หลั่งไหลเข้ามายังสมองของวุ้นไม่ขาดระยะ
ทำให้วุ้นต้องหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันที
นึกเคืองชายหนุ่มคนรักที่ไม่ยอมปล่อยเขาเลย..จนเกือบจะรุ่งเช้าแล้ว จะให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยหรือไงกันก็ไม่รู้...
ดูสิช้ำไปหมดทั้งตัวแล้ว วุ้นมองเห็นร่องรอยที่ชายหนุ่มฝากเอาไว้ทั่วร่าง..
วุ้นขยับตัวอย่างลำบากเนื่องจากอาการปวดตัวและเมื่อยล้า..พยายามทรงตัวเพื่อที่เดินไปยังห้องน้ำ..แต่ก็ช้ากว่าปืนที่เปิดประตู
เข้ามาเจอพอดี เขาเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารเพราะรู้ว่าวันนี้ยังไงวุ้นก็คงไม่มีแรงที่จะออกไปไหนได้
ภาพชายหนุ่มร่างบางเย้ายวน..มีผ้าห่มคลุมใต้ล่างหลวมๆ อีกทั้ง..ริมฝีปากแดงเรื่อบวมช้ำเล็กน้อย..จากการกระทำของเขาเมื่อคืนนี้
ทำให้ปืนอยากจะแกล้งหนักๆอีกจนได้ ..ทั้งที่เมื่อคืนก็ทำไปหลายครั้งแล้ว.. ช่วยไม่ได้นะอยากน่ารักเองนี่วุ้น ...
สายตาคมที่มองเปิดเผยมาอย่างชื่นชมและปรารถนา..ทำให้วุ้นหน้าแดงเรื่อด้วยความอาย ..ก่อนที่จะค่อยๆพาร่างไร้เรี่ยวแรง
เคลื่อนออกจากเตียงอย่างเชื่องช้า..เพราะดูเหมือนว่าแต่ละก้าวเดินสำหรับเขานั้นช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน
" จะไปไหนอีกล่ะ..แค่นี้ก็แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว.." ปืนออกปากบ่นพร้อมกับวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง..
พร้อมกับเดินเข้ามาหายังร่างบางทันที...
" ก็เพราะใครล่ะ.. ไม่ต้องมาพูดดีเลยนะพี่ปืน.." วุ้นแหวออกไปทั้งที่หน้าตาแดงก่ำ
" อ้าว...เป็นเพราะพี่เหรอ.. ก็...ใครใช้ให้วุ้นน่ารักล่ะ..." ไม่พูดเปล่า ปืนนั้นเข้าไปกอดร่างบางเอาไว้พร้อมกับหอมแก้มเนียนหนักๆ
อย่างรักใคร่..อีกทั้งซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นเล่นอย่างหยอกล้อเหมือนแกล้ง..
" อื้อ....ไม่เอานะพี่ปืนปล่อยวุ้นเลย..วุ้นจะเข้าไปอาบน้ำแล้ว.." ร่างบางร้องห้ามเสียงหลง..เมื่อเห็นว่าอีกฝายไม่คิดที่จะปล่อย
จากเขาง่ายๆ.. คนอะไร ไม่รู้จักเหนื่อยบ้างหรือไงกัน ..เมื่อคืนเขาก็แทบจะแย่แล้ว ขืนยังมาต่ออีกล่ะก็ต้องตายจริงแน่เลย
" อืม....งั้นพี่ช่วยอาบแล้วกันนะจะได้สะอาดๆ..แล้วจะได้ออกมาทานข้าวกัน.." ปืนพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย...
พร้อมกับช้อนร่างบางขึ้นมาในอ้อมแขนทันที..โดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามจากอีกฝ่ายเลย..
" ไม่เอาพี่ปืน...ปล่อยวุ้นนะ..วุ้นอาบเองได้.."
" น่า...สองคนช่วยกันสิดี..ถ้ากลัวเสียเปรียบเดี๋ยวพี่อาบเป้นเพื่อนแล้วกันนะ.." จากนั้นขายาวก็ก้าวย่างพาร่างบาง...
เข้าไปยังห้องน้ำทันทีพร้อมกับเสียงปิดปประตูตามมา..จากนั้นไม่นานเสียงทะเลาะถกเถียงกันก็เป็นอันเงียบกริบไป
คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าภายในนั้นจะเกิดอะไรบ้าง... วุ้นต้องทำใจแหละที่น่ารัก น่าแกล้ง... จนปืนยากที่จะอดใจไหว
ส่วนอาหารที่นำเข้ามานั้นไม่รู้ว่าวุ้นจะได้กินสักกี่โมง.. สงสัยคงต้องสลบก่อนอีกรอบแน่เลย...
ร่างบางที่นอนยืดยาวฟุบหน้าบนหมอนนุ่มนึกเคืองชายคนรัก...ไอ้พี่ปืนบ้า อะไรกันนักนี่ ทำซะจนเขาไม่ต้องได้ลุกไปไหนกันแล้ว
แถมยัง ยังในห้องน้ำอีก โอ๊ย...ตาย ตายแน่เลยเรา
ทั้งที่กำลังนอนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่นั่น..แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่า ชายหนุ่มนั้นได้ปรนเปรอความสุขให้กับตนจนแทบสำลักเลยทีเดียว
แต่มันมากไปอย่างนี้อะ..ขืนปล่อยให้ได้ใจบ่อยๆเขาต้องแย่แน่เลย...
" วุ้น...โกรธพี่เหรอครับ ขอโทษน้า...ก็วุ้นน่ารักอ่ะ พี่เลยยั้งใจไม่อยู่.." นั่นเหตุผลเดิมๆอีกแล้ว..ไม่อยากฟังเฟ้ย..
" คนดี..งั้นเดี๋ยวพี่ป้อนข้าวให้นะ นะ...ไม่มีแรงไม่ใช่เหรอ.." ก็เพราะใครล่ะไอ้พี่ปืนบ้า.. ตัวเองผิดแล้วยังอีก..ไม่รู้ไม่ชี้
" นี่...พี่เพิ่งไปอุ่นมาให้..ดูซิมีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย..." เอาของกินมาล่อเหรอ ..ไม่สนหรอกเชอะจะเฉยใครจะทำไม..
ปืนพยายามพูดเอาใจอีกฝ่ายแทบน้ำลายจะหมดปาก แต่ที่ได้รับก็คืออาการนอนนิ่งเฉยจากวุ้น..ที่ไม่ยอมพูดยอมจากับเขาสักคำ
ก็รู้แหละว่าเรียกร้องมากไป แต่เขาก็ทำให้มีความสุขไม่ใช่เหรอ..
เขาผิดมากหรือไงกันก็แค่อยากอยู่ด้วยกันนานๆ เพราะเดี๋ยวก็ต้องจากกันแล้ว..หรือเขาจะคิดเองฝ่ายเดียวหรือไงกัน วุ้นไม่ได้อยากอยู่
กับเขาให้นานด้วยหรอกเหรอ เมื่อคิดได้ดังนี้หน้าเข้มก็เศร้าลงทันทีออกอาการน้อยใจขึ้นมา..
เมื่อเห็นว่าปืนเงียบเสียงไป..ทำให้วุ้นอดเงยหน้าจากหมอนมามองไม่ได้.. นั่น ..ทำหน้าอย่างนี้อีกแล้ว ..ไม่หรอก
ยังไงก็ไม่ใจอ่อนเด็ดขาด เดี๋ยวจะได้ใจไป.. ทำคอตกเชียว นิดหน่อยทำน้อยใจเสียใจ.. หัวไม่ล้านซะหน่อย..
" จะไปไหนอีกล่ะ...ไหนว่าจะป้อนข้าว.. วุ้นหิวแล้วนะ.." ทั้งที่คิดอย่างหนึ่ง..แต่ปากเรียวบางกลับเอ่ยอะไรที่ตรงข้ามออกไป..
ค่อยๆพยุงตนเองลุกขึ้นมานั่ง..มองร่างสูงที่กำลังจะหันตัวออกไปจากห้อง..
" เอ้า...ช้าอีกแล้วพี่ปืน วุ้นหิวจนจะเป็นลมแล้วนะเร็วสิ.." เสียงใสเร่งอีกครั้ง..ทำให้ปืนต้องกลับมาพร้อมกับตักอาหารป้อน
ให้อีกฝ่ายอย่างโดยดี.. หน้าเข้มยังไม่คลายความเศร้าลง.. วุ้นอ้าปากรับสิ่งที่ปืนส่งเข้าปากอย่างไม่อิดเอือน...
และยอมรับว่าอาหารรสดีจริงนั่นแหละ..
" อร่อยมั้ยวุ้น..." ปืนเอ่ยถามเสียงเบา.. มือยังคงทำงานอย่างดี วุ้นพยักหน้ารับพร้อมกับเคี้ยวอาหารที่อยู่เต็มปากตุ้ยๆ..
" แล้วพี่ปืนล่ะกินอะไรไปบ้างหรือยัง.." เอ่ยถามเมื่อกลืนทุกอย่างลงคอไปแล้ว.. ปืนส่ายหน้าให้อีกฝ่าย ...ความจริงเขาก็หาแซนวิช
รองท้องไปแล้วแหละช่วงเช้า ..แต่อยากดูปฏิกิริยาจากอีกฝ่ายว่าจะนึกถึงเขาบ้างหรือป่าว..
" ยังไม่กิน..แล้วมาหิ้วท้องรออะไรอยู่ ..เอามานี่.. มากินจานเดียวกันนี่แหละ.." วุ้นร้องออกมาพร้อมกับแย่งจานอาหารในมือของปืน
มาถือพร้อมกับป้อนให้อีกฝ่ายแทน... ปืนพยายามกลั้นยิ้ม...ไหนว่าไม่มีแรงไง.. ทีนี้ล่ะทำมาเป็นป้อนเขานะ ..
แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกไป...นอกจากอ้าปากรับอาหารโดยดี..
" อร่อยมั้ย..." วุ้นเอ่ยถามออกไป..ปืนพยักหน้ารับเช่นกัน จากนั้นทั้งคู่ก็ผลัดกันป้อนผลัดกันกินอย่างนั้น ..
จนอิ่มโดยที่วุ้นลืมเรื่องที่ขุ่นใจไปหมดสิ้น...แค่เห็นว่าปืนยิ้มได้อีกครั้งก็พอแล้วสำหรับร่างบาง
ไม่นานนักวุ้นก็ต้องเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้ง...โดยมีปืนนั่งมองหน้าเนียนพร้อมรอยยิ้ม.. บอกแล้วว่าวุ้นน่ะใจดีขี้สงสาร
ยังไงก็ใจดำกับเขาไม่ได้หรอก ..หัวเราะในลำคอเบาๆอย่างชอบใจ..ก่อนที่จะจุมพิตหน้าผากมนและพาร่างสูงใหญ่..
ออกมาจากห้องปล่อยให้คนรักได้พักผ่อนเต็มที่โดยไม่รบกวน..
เสียงรถที่คุ้นหูแล่นผ่านเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้าน..ทำให้ปืนเงยหน้าละสายตาจากหนังสือพิมพ์ในมือ ...
เห็นร่างของเพื่อนรักพร้อมกับหนุ่มหน้าสวยอีกคน อืม.. คู่นี้สงสัยท่าจะตกลงกันได้แล้วมั้ง ไอ้เก่งยิ้มหน้าบานมาเชียว..
" เฮ้ย...ว่าไงวะไอ้ปืนหายดีรึยัง.." ร้องถามมาแต่ใกล้ทั้งที่ตัวยังมาไม่ถึงเขา..แสนดียกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างมีมารยาท
พร้อมกับปืนก็ยิ้มทักเช่นกัน..
" เออ...เพิ่งโผล่หัวมานะมึง.. แม่ง..ได้แฟนแล้วลืมเพื่อนเหรอ.." ปืนเอ่ยแซวเพื่อนรักตามประสาคนปากไวเช่นเคย..ทำให้แสนดีนั้น
หน้าแดงขึ้นมาทันที.. อยากจะบอกออกไปว่าเขากับเก่งนั้นยังไม่ได้ตกลงคบกันถึงขั้นแฟน.. แต่ก็ช้ากว่าเก่งที่เอ่ยปากสวนกลับไปเสียก่อน
" ปากเหรอนั่น แหม..มึงมียาดีแล้วไม่ใช่เหรอไง.. เพื่อนอย่างกูน่ะมาทีหลังก็ได้เฟ้ย.." จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะอกมาอย่างชอบใจ
" พี่ปืนครับแล้ววุ้น ไปไหนเสียล่ะ...ไม่เห็นเลย.." แสนดีเอ่ยถามออกมาเมื่อยังไม่เห็นหน้าเพื่อนรัก..ปืนยิ้มออกมาอย่างเก้อๆ
พร้อมกับลูบท้ายทอยของตนเองแก้เขิน... เก่งมองมาอย่างเข้าใจแล้วก็ยิ้มล้อเลียนออกไป...ทำให้ปืนยิ่งไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรดี...
ที่เพื่อนรักจับผิดตนได้.. แสนดียังคงรอคำตอบจากปากของอีกฝ่ายอยู่
" เอ่อ....วุ้นเหรอยังนอนหลับอยู่น่ะแสน..."
" นี่ก็เที่ยงกว่าแล้วนะครับทำไมยังไม่ตื่นล่ะ..ปกติวุ้นมักจะตื่นตั้งแต่ไก่โห่...หรือว่าไม่สบายหรือป่าว.."
แสนดีสงสัยแต่ก็คิดว่าเพื่อนรักไม่น่าป่วยได้ยังเห็นดีๆอยู่เลยนี่นา..ก่อนที่จะมาหาปืนน่ะ..
เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักอึกอักเหมือนไม่รู้จะบอกให้อีกฝ่ายเข้าใจยังไง...เก่งก็ออกตัวเข้ามาอธิบายให้เข้าใจแทนซะอย่างนั้น..
มันจะอายอะไรนักหนาวะไอ้ปืน.. ทีตอนทำไม่อาย กูล่ะหน่าย...
" ผมว่าวุ้นไม่ได้ป่วยหรอก... แค่คงเหนื่อยจากเมื่อคืนน่ะ เลยต้องนอนเอาแรงซะหน่อย จริงมั้ยไอ้ปืน.." เก่งพูดออกมาโต้งๆ..
ทำให้ปืนหน้าแดงขึ้นมา...อีกทั้งแสนดีเองก็คิดออกในที่สุดหน้าร้อนตามไปอีกคน
" อะ...เอ่อ...อย่างนี้เอง... อืม.. ต้นไม่บ้านพี่ปืนเยอะเหมือนกันเนอะ.. เดี๋ยวแสนขอเดินไปดูหน่อยนะครับ.." แสนดีเอ่ยขอตัวทันที
แล้วก็ลุกพรวดอย่างไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย.. วุ้นกับพี่ปืน เอ่อ...โอย ..หน้าร้อนจนจะไหม้แล้วเรา ก็เป็นเรื่องธรรมดาคนรักกันนี่เนอะ
ทำไมเรามาบ้าอายแทนด้วยล่ะ...แสนพาเท้าบางเดินลิ่วจากไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว..
" ไอ้ห่าเก่ง.. มึงก็พูดอะไรไม่รู้ดูสิน้องเขาไม่กล้านั่งอยู่ด้วยเลย..." ปืนหันมาเล่นงานไอ้เพื่อนตัวดี ที่นั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์..
" ก็เรื่องจริงนี่หว่า...คิดไรมาก. แล้วไงล่ะมึง เล่นซะวุ้นลุกไม่ไหวเลยเหรอวะ..เดี๋ยววุ้นก็ช้ำตายซะก่อนหรอกไม่ถนอมเลยอย่างนี้.."
ไอ้เก่งยังนั่งพูดหน้าตาเฉยอีก..ทำให้ปืนไม่รู้จะด่าให้กับความด้านของเพื่อนคนนี้ยังไง..ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอาใจ
" เออ...ไม่ถึงคราวมึงมั่งให้รู้ไปไอ้เก่ง...กูจะเอาคืนให้หนักเชียว.."
" โอ๊ะๆ...ไม่กลัวหรอกเฟ้ย.. อย่างกูน่ะจัดการทุกอย่างได้อยู่แล้ว..." เก่งพูดกลั้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ..
ทั้งที่คิดหนักเหมือนกันก่อนที่จะสารภาพความในใจกับคนหน้าสวยเมื่อไม่นานนี้...
และกว่าจะใช้คำว่าแฟนได้คงต้องใช้เวลาแหละนะ..เฮ้อ..ทำไงได้ล่ะก็รักไปแล้วนี่หว่า...นานแค่ไหนก็ต้องทนให้ได้ล่ะ
จากนั้นทั้งปืนและเก่งก็พูดคุยหยอกล้อกันไป ตามประสาเพื่อนรักอย่างสนุกสนานเช่นเคย...
TBC.....
-
:pighaun: :pighaun: สงสัยคู่คุณพี่เก่งกะคุณน้องแสนดี จะยิ่งกว่าคู่แรกอีกนะครับ :fox2: :fox2:
-
ปืนนี่ไม่ถนอมวุ้นจริงๆด้วย :kikkik:
เด๋ววุ้นก็ช้ำแย่หรอก :haun1:
แต่คนอ่านชอบ 55+ :laugh5:
-
ขอบคุณครับ :myeye:
-
โถ่พี่ปืน ได้ที ทั้ง "กด" ทั้ง "ขี่" จนวุ้นลุกไม่ได้เลย
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณต๊อบอย่าน้อยจายน้าาาาาา :yeb:
-
หุหุ วุ้นลุกไม่ขึ้นเลยวุ้ย :kikkik:
-
อันนี้คนโพสต์จ้า....
จบภาคปืนวุ้น.....
มีภาคเก่งแสนครับ อีกสามตอน หุๆ ไม่อยากเชื่อเนาะ ว่าจะจบเร็วขนาดนี้ ลงวันละตอนนะเนี่ย.. รู้สึกเหมือนๆ กับแป๊บๆ ยังไงไม่รู้อ่ะครับ
----------------------------------------
ผู้แต่งครับ
---------------------
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบแล้วนะครับ..ไม่เคยเขียนเรื่องที่ยาวๆ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
บางท่านอาจจะโวยว่า..แล้วคู่ แสน-เก่งล่ะ..จะเป็นไง เอาเป็นว่ากระผมจะปั่นออกมาให้ครับ(ถ้ายังไม่เบื่อกัน)
สุดท้ายขอบคุณทุกทั่นที่เข้ามาอ่านเรื่องที่ผมแต่งครับ..ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
**************************************
บ้านไร่นี้มีรัก...(ตอนที่20) จบแล้ว
พรุ่งนี้แล้วสินะที่ทั้งเขาและแสนเพื่อนรักจะต้องพากันเดินทางกลับกทม.แล้ว..คิดแล้ววุ้นก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่นะ ..เซลล์ในสมองตายเกือบหมดแล้วล่ะมั้ง..แสนดีก็อยู่ในอาการไม่ต่างกันนักกับเพื่อนของตน..
" เฮ้อ......" ทั้งคู่ต่างถอนหายใจออกมาพร้อมกัน และต่างคนก็มองหน้ากันพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา..
" ไม่อยากกลับไปเลยเนอะแสน..." วุ้นเอ่ยออกมา..แสนดีพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยกับเพื่อนรัก..
" อืม...เราชอบที่นี่นะเป็นธรรมชาติดี..ต้องกลับไปผจญกับความวุ่นวายอีก ก็อดใจหายไม่ได้..."
" วุ้นว่าไม่ใช่แค่นั้นล่ะมั้ง..." คนน่ารักทำตามีเลศนัย..ทำให้แสนดีเริ่มทำหน้าไม่ถูกเหมือนกับเด็ก..ที่โดนจับโกหกได้ยังไงอย่างนั้น
แต่ก็พยายามพูดออกไปเหมือนไม่มีอะไรทั้งนั้น...
" จะมีอะไรอีกล่ะวุ้นก็ ..ไม่เหมือนตัวเองซะหน่อย..กังวลที่ต้องห่างพี่ปืนใช่มั้ยล่ะ.."
" ก็แน่ล่ะ..แล้วแสนไม่กังวลเหรอที่ต้องห่างพี่เก่งเหมือนกันน่ะ.." วุ้นยิ้มรับหน้าชื่น ..ก็เขาไม่อยากจากพี่ปืนจริงนี่นา..
ยิ่งเนื้อหอมอยู่ไม่รู้ว่าช่วงที่เขาไม่อยู่จะมีสาวๆมารุมตอมเยอะแค่ไหน... ดูสิแค่คิดก็หงุดหงิดไม่ชอบใจแล้ว อะไรที่เป็นของเขา ..
ไม่ยอมให้ใครมายุ่งด้วยหรอก..
" บ้าเหรอ...มันไม่เหมือนกันนี่ ..วุ้นกับพี่ปืนเป็นแฟนกัน.. แต่เรากับสารวัตรเป็นแค่..เอ่อ.." แสนดีร้องออกมากับคำพูดของวุ้น
แต่ก็ไม่รู้จะหาคำอธิบายอะไรเพิ่ม.. เพราะถึงไม่ใช่แฟน..แต่ก็ไปรับรักเขาแล้ว.. หน้าสวยเริ่มจางไปด้วยสีแดง
" แค่คนที่กำลังดูใจกันว่างั้นเถอะ.. แหม... มันก็คล้ายๆกันนั่นแหละ.." วุ้นเอ่ยอย่างเห็นขำกับเพื่อนรัก
" อืม...แล้ววันนี้วุ้นไม่แวะไปหาพี่ปืนเหรอ..." แสนดีเปลี่ยนเรื่องมาถามอีกฝ่ายที่ยังคงนั่งยิ้มอย่างรู้ทัน...
" ไม่ล่ะ เห็นพี่ปืนว่าจะเข้าไปจัดการงานในฟาร์ม...แล้วเดี๋ยวช่วงเย็นจะแวะมาหาน่ะ..แล้วแสนล่ะ..ทำไมพี่เก่งยังไม่โผล่มาอีกน้อ..
ทุกทีจะเห็นหน้าหล่อๆ แล้วนี่นา..ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกล่ะ.."
" ช่างเขาสิ...ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยนี่ เขาก็ต้องทำงานจะมาทำตัวลอยไปลอยมาก็ใช่ที่ซะเมื่อไหร่.." พูดเหมือนไม่สนใจ..
แต่ลึก ๆ ก็อดคิดถึงใบหน้ากวนๆนั้นไม่ได้..เหมือนกับว่าทุกวันนี้ชายหนุ่ม ได้เข้ามาแทรกแซงในความรู้สึกของเขามากขึ้น..
" แหม...ได้ฟังแล้วน้อยใจจังเลย..ไอ้เรารึออกจะคิดถึงแสน.. ยุ่งแค่ไหนถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนที่เรารักล่ะก็
ปลีกตัวมาได้เสมอแหละครับ..." เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นข้างหู ทำให้แสนดีต้องสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย..เมื่อคนที่เพิ่งเอ่ยถึงนั้นโผล่มาพอดี
วุ้นหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่... เขาเห็นว่าเก่งเดินเข้ามาเงียบๆตั้งแต่แรกแล้ว.. แต่ก็อยากลองแกล้งเพื่อนรักดู...
" พี่เก่ง..แวะมาหาแสนเหรอครับ..งั้นเดี๋ยววุ้นปลีกตัวให้แล้วกันนะ..." ร่างบางไม่รอช้ารีบเปิดโอกาสให้กับเก่งทันทีเหมือนรู้หน้าที่..
พร้อมกับหันไปยิ้มทะเล้นกับเพื่อนรุ่นพี่..ที่ต้องส่ายหน้าให้กับความเหลือเกินของอีกฝ่าย
" วะ...วุ้น เดี๋ยวก่อนสิ....วุ้น..." แสนดีร้องเรียกเพื่อนรักที่ดูเหมือนว่าไม่เป็นผลนัก..เนื่องจากวุ้นนั้นได้เดินหายวับไปแล้ว
วุ้นนะวุ้นทำกันได้ ..อยู่ๆก็มาทิ้งกันเฉยเลย.. แสนดีนั่งหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอามณ์..ทำให้เก่งอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
" อ้าว...ทำหน้าย่นจนยับยู่ยี่แล้ว ..เดี๋ยวก็หมดสวยกันพอดี...." เก่งเอ่ยแซวอย่างเช่นเคย
" ช่างสิ...ผมจะเป็นยังไงก็เรื่องของผม..." แสนดีออกอาการแง่งอน.. จะบอกว่าถ้าเขาไม่สวยไม่ดูดี ก็จะไม่รักกันแล้วใช่มั้ยล่ะ
ดีไปหาคนอื่นเลยไม่ต้องมายุ่งกับเขาแล้ว... แสนดีคิดอย่างเด็กๆ..
" งอน...แค่นี้งอน แหม..ถึงจะยังไงผมก็รักแหละน่า..ดูสิยิ่งทำอย่างนี้ยิ่งน่ารักใหญ่เลย.." เก่งหยอกด้วยคำพูดตรงๆ..
ทำให้แสนต้องหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา อย่างห้ามไม่อยู่...รู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้าที่ขยันทำให้เขาได้อายเสียเหลือเกิน..
" บ้า....พูดอะไรบ้าๆอีกแล้ว..ว่างมากหรือไง ..งานการไม่ทำเที่ยวมายั่วประสาทชาวบ้านอยู่ได้..." แสนดีพูดแขวะออกไป
แต่เก่งก็ยังยิ้มระรื่นรับไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น ..
" ว่างแล้วคร๊าบ...สะสางเรียบร้อยแล้ว.. ก็รีบแจ้นมาหานี่แหละคิดถึ๊งคิดถึง.." เก่งส่งสายตาหวานมาให้..ทำให้แสนดีอายจนไม่รู้
จะทำหน้ายังไงแล้ว ..สุดท้ายก็จำต้องก้มหน้าซ่อนมันเอาไว้..ไม่อยากพูดด้วยแล้ว ยิ่งพูดก็ยิ่งจนมุม
" อืม...ผมมารับออกไปข้างนอก ..ไปด้วยกันนะ.." อยู่ๆเก่งก็พูดออกมา..
" จะมารับผมไปไหนเหรอ...?? " เงยหน้ามาถามอย่างสงสัยทันที ..แต่เก่งก็ไม่ยอมบอกลุกขึ้น พร้อมกับฉุดให้คนร่างเพรียวลุกตามมาด้วย
" ไปด้วยกันแล้วก็รู้เองแหละ..." หันมาบอก.อีกครั้ง..ก่อนที่จะจัดแจงให้ทั้งแสนและตนเองขึ้นรถเป็นอันเรียบร้อย...
เก่งก็ขับรถออกไปในทันที..โดยมีสายตาของวุ้นที่มองตามไปอย่างชอบใจ ..
แสนเอ๋ย ..ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกนะ ..พี่เก่งน่ะคงไม่ปล่อยมือง่ายๆหรอก.. วุ้นยิ้มออกมาก่อนที่จะฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ...
รอเวลาที่ชายคนรักจะมาหาตนเช่นกัน..ในช่วงเย็นนี้..
รถแล่นเข้ามจอดบริเวณบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านไม้สองชั้น...อีกทั้งรอบบ้านก็มีต้นไม้ปลูกไว้เยอะแยะเหมือนกับบ้านของวุ้น..
รวมทั้งดอกไม้อีกหลายชนิดที่แข่งกัน ส่งกลิ่นหอมและสีสันสวยงามออกมา..
แสนดีลงมาจากรถและมองไปทั่วๆด้วยสายตาชื่นชม... เก่งแอบยิ้มกับพฤติกรรมของร่างเพรียว..เขาอยากพาแสนมานี่ตั้งนานแล้ว
แต่ก็ไม่สบโอกาสซักที ..ตอนนี้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะไปจากที่นี่เขาเลยตัดสินใจพามา..
ร่างเพรียวเดินชื่นชมกับสภาพที่เป็นธรรมชาติอย่างเพลิดเพลิน.. รอยยิ้มหวานเผยออกมาอย่างไม่รู้ตัว.. ทำให้เก่งนั้นแทบอดใจไม่ไหว
อยากเข้าไปกอด ไปจูบแทบขาดใจ.. แต่ทำได้ตอนนี้คือข่มอารมณ์เอาไว้ก่อน..
" เป็นไงบ้างแสน...ชอบที่นี่มั้ย.." เก่งเอ่ยถามความเห็นของแสนดี.. ที่ไม่ต้องบอกก็น่าจะเดาออก ดูสิตาเป็นประกายเหมือนเด็กๆเชียว
" อื้อ...ชอบครับ.. บ้านใครเหรอแล้วเราเข้ามาอย่างนี้เจ้าของเขาไม่ว่าเหรอ.."
" ไม่ว่าหรอก...ก็นี่มันบ้านผมเอง.." เก่งบอกยิ้มๆ ทำให้แสนดีถึงกับชะงักเท้าที่เดิน..พร้อมกับหันมาทางร่างสูงอย่างสงสัย
" เอ๊ะ...งั้นคุณพาผมมาทำไมล่ะ.."
" ก็...อยากพามา..อยากรู้ว่าคิดยังไงกับที่นี่บ้าง... ชอบไม่ชอบยังไงจะได้ปรับเปลี่ยนให้ถูกใจไง.." เก่งอธิบายด้วยน้ำเสียงเนิบๆ
พร้อมกับมองหน้าสวยอย่างมีความหมาย..ทำให้แสนต้องเบือนหน้าหนี..พร้อมกับเส มองโน่นนี่ไปอีกเช่นเคย...
ไม่กล้าสบตาคม.. เขาเกิดอาการแบบนี้ทุกทีเมื่ออยู่ใกล้กับชายหนุ่ม
" อ้าว....นี่มันบ้านของคุณนะ..ผมจะชอบหรือไม่ชอบไม่เห็นเกี่ยวกันเลยนี่...." แสนร้องออกมาทันที
" เกี่ยวสิ...บอกแล้วไงว่าถ้าเรียนจบแล้วจะไปรับมาอยู่ด้วยกัน...อ๊ะ..อย่าถามเชียวนะว่าจะมาอยู่ได้ไง หรือฐานะอะไร.."
เก่งออกปากขัดก่อนทันที่เมื่อเห็นว่าแสนดีกำลังอ้าปากค้าน.. ทำให้คนหน้าสวยต้องหุบปากฉับลงทันที..
" ก็จริงนี่อะ....นี่มันที่ของคุณ.. ส่วนผมไม่ใช่หรอก..." แสนเอ่ยแสียงเบาๆออกมา หน้าหมองลงอีก...
เมื่อนึกถึงว่าที่สำหรับเขานั้นไม่มีหรอก..ทุกวันนี้เขาก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด....
เก่งยึดมือบางเอาไว้พร้อมกับรั้งร่างเพรียวเข้ามาในอ้อมแขนอย่างอดไม่ได้... รู้สึกถึงว่าอีกฝ่ายเหมือนเด็กน้อยที่ขาดทุกอย่าง
เขาไม่ได้คิดสงสาร แต่อยากจะเป็นที่พักพิงให้กับคนคนนี้จริงๆ..อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้แสนดีไม่อาจปฏิเสธได้ ...
เป็นแบบนี้ทุกทีเลย..ทุกอย่างที่เขาขาดชายคนนี้มักเข้ามาเติมเต็มให้เสมอ ทำไมนะ..
" เคยบอกไปแล้วไงว่าผมจะเป็นที่ให้แสนกลับมา.. เป็นที่พักพิงให้.. ลืมไปแล้วเหรอ.." เก่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง..
ขณะที่ดันร่างบางให้มองตน.. ความอ่อนโยน และจริงใจที่อีกฝ่ายมีให้นั้นทำให้แสนรู้สึกตื้นตั้น ซึ้งใจ...
" ขอบคุณครับ..." แสนเอ่ยออกมาจากใจ ...พร้อมกับรอยยิ้มหวานเกือบจะครั้งแรกก็ว่าได้..ที่รอยยิ้มนี้ส่งมายังเก่ง
ทำให้เขาทนอีกต่อไปไม่ไหว.. ต้องดึงร่างเพรียวเข้ามาหาอีกครั้ง พร้อมกับจรดริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากเรียวบาง
จูบครั้งนี้ต่างกับคราวก่อน..มันทั้งเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน เร่าร้อน..แสนดีอึ้งอย่างตกใจแต่ก็ไม่ได้ดิ้หนี..อีกทั้งเผยอริมฝีปากของตน
ให้เก่งล้วงล้ำเข้ามาควานหาความหอมหวานได้อย่างถนัด... ปลายลิ้นร้อนซอกซอนไปทั่วและเกาะเกี่ยวปลายลิ้นของร่างเพรียวเอาไว้
แสนดีแทบยืนไม่อยู่ดีที่ร่างแกร่งของเก่งนั้นได้โอบกอดตนเอาไว้... ไม่อย่างนั้นคงได้ไปนั่งกองที่พื้นแน่นอน...
เสียงหวานครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่.. ยิ่งทำให้เก่งแทบขาดสติ
แต่ยังเร็วไปเขาไม่อยากฉวยโอกาสกับความอ่อนแอของอีกฝ่าย ...ถอนหน้าออกมามองหน้าสวยนิ่งที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำ..
ดวงตาหวานเยิ้มเย้ายวน.. ช่างทรมานเขาได้จริงๆเลยรู้ตัวบ้างมั้ยนี่..
" แสนยังไม่รับผมเป็นแฟน...ขอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ.. แต่ถ้ารับเป็นแฟนเมื่อไหร่ จะขอมากกว่านี้แล้วกัน.."
พูดเสร็จก็หอมแก้มเนียนอีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว.. แสนเขินอายกับความลืมตัวของตนเอง..แต่ไม่รู้จะทำไงได้แต่ก้มหน้าพึมพัม
ว่าอีกฝ่ายเสียงเบา ...เก่งหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ...ก่อนที่จะจูงมือของแสนดีให้ก้าวตาม เพื่อที่จะพาเดินดูรอบบ้านให้ทั่ว ...
แสนดีเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข...
ทางด้านของวุ้นที่กำลังนั่งเพลินกับหนังสืออ่านเล่น..ต้องสะดุ้งเมื่อมีลมหายใจอุ่นๆมากระทบกับแก้มเนียน..หันไปมองก็เห็นคนรัก
ส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมกับทรุดลงนั่งข้างอีกฝ่ายทันที..
" อ้าว.. พี่ปืนไหนว่าจะแวะมาช่วงเย็นไงครับ นี่เพิ่งบ่ายเองนะ..."
" คิดถึงวุ้น...ทนไม่ไหวเลยมาก่อนเวลา.." ไม่พูดเปล่า ร่างสูงก็รั้งอีกฝ่ายมาอยู่ในอ้อมแขนเรียบร้อยแล้ว ...
อีกทั้งหอมแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวหลายต่อหลายครั้ง...เหมือนแกล้งทำให้วุ้นต้องร้องออกมา...
" โอ๊ย...พี่ปืน.. พอเลยเดี๋ยวแก้มวุ้นก็ช้ำหมดกันพอดี.." เสียงหวานท้วงออกมาพร้อมกับคลำแก้มทั้งสองปรอยๆ คนบ้าอะไรนี่
ชอบเล่นแรงๆ ไม่อยากถนอมกันเลยหรือไงนะ..คนน่ารักเริ่มทำหน้าง้ำอย่างแสนงอนออกมา..
ทำให้ปืนอดขำไม่ได้ อืม น่ารักชะมัด ชอบเห้นหน้าแบบนี้อะ เหมือนเด็กๆดี..
" แหม.....ก็วุ้นอยากน่ารัก..น่าฟัดทำไมล่ะ พี่ก็อดใจไม่ไหวน่ะสิ...." นั่นประโยคฮิตติดปากเขาล่ะ..จะช้ำในตายสักวันแน่เรา วุ้นคิดอย่างปลงๆ..
" อืม...แล้วแสนไปไหนเสียล่ะ..วุ้นถึงมานั่งคนเดียวอย่างนี้อะ.." ถามออกมาเมื่อไม่เห็นคนหน้าสวยอีกคน..
" อ๋อ...รายนั้นไม่อยู่หรอกพี่ปืน ..พี่เก่งเขามารับไปตั้งแต่ตอนสายๆแล้วล่ะ..."
" อย่างนั้นเหรอ..หวังว่าคู่นั้นคงมีความสุขอย่างคู่เราเนอะ.."
" แน่อยู่แล้วล่ะ..พี่เก่งเขาออกจะน่ารัก.. นิสัยดี อบอุ่นอ่อนโยน..ถึงขี้แกล้งไปบ้าง ..แต่วุ้นว่าเขาต้องดูแลแสนได้ดีอย่างแน่นอน.."
วุ้นบอกให้อีกคนฟังเป็นฉากๆ .เพราะสำหรับวุ้นแล้วเก่งก็เหมือนพี่ชายอีกคน..ที่คอยดูแลเขามาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน ..
เขาทั้งรักและเคารพไม่ต่างไปจากพี่แวนเลยที่เดียว.. โดยลืมถึงปืนที่กำลังทำหน้าบึ้งเมื่อได้ฟัง.
" โห... ..ชมแต่ไอ้เก่งแล้วพี่ล่ะ ไม่ดีเลยใช้มั้ยล่ะ หึ..." นั่นออกอาการงอนอย่างเห็นได้ชัดเลย.. ก็แน่ล่ะเขามันคนขี้แกล้งนี่..
มักทำให้วุ้นร้องไห้มาตั้งแต่เด็กแล้ว.. ไม่แปลกหรอกที่ร่างบางจะไม่ชมเขา น้อยใจเฟ้ย..
ท่าทางที่เหมือนเด็กของปืนนั้นทำให้วุ้นต้องหัวเราะออกมา.. อะไรกันนัก ขนาดว่าเป็นแฟนแล้วนะยังมาทำอย่างนี้อีก ...
ดูสิปากจะยื่นไปเป็นกิโลแล้ว... ก่อนคบกันไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลยพี่ปืนเอ๊ย..วุ้นเข้ามากอดอีกฝ่ายเอาไว้อย่างง้องอน
" โอ๋ๆ...น้อยใจเหรอ..พี่ปืนก็น่ารักในแบบพี่ปืนไง.."
" พี่มันไม่น่ารักหรอก..อย่าฝืนชมเลย.." คนตัวโตยังไม่ยอม
" แล้วที่รักมากอยู่ทุกวันนี้ล่ะจะว่ายังไง... พี่ปืนคนดี๊คนดีอย่างอนน้า ..ดูสิเดี๋ยวไม่หล่อไม่รู้ด้วย ยิ้มหน่อยซิ...ยิ้มมมม..."
วุ้นพูดหยอก..พร้อมกับหอมแก้มสากของอีกฝ่ายอย่างเอาใจเต็มที่.. รู้หรอกว่าปืนใจแข็งไม่ได้นานหรอก ...แล้วก็จริงอย่างที่วุ้นคิด
ครู่เดียวหน้าเข้มก็ยิ้มออกมาได้จริงๆ..แล้วก็เป็นฝ่ายกอดร่างบางเอาไว้เอง
" จริงนะ...รักพี่จริงนะ.." ถามบ้าอะไรอีกนี่พี่ปืน เวรกรรม..ไม่รักจะยอมกันขนาดนี้เหรอ..
" จริงครับ ..แล้วอย่าให้รู้นะว่าช่วงที่ห่างกัน..พี่ปืนไปวอแวกับใคร ถ้าวุ้นรู้ล่ะก็เอาตายแน่....." ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างคาดโทษ..
อีกทั้งส่งสายตาคมมายังร่างสูง ที่ยิ้มแหยๆ..
" ไม่มีหรอก...พี่รักวุ้นคนเดียวและก็จะมีวุ้นคนเดียวด้วยครับ..." ปืนอ้อนอีกฝ่ายเหมือนลูกแมว..ให้มันจริงเถอะนะพี่ปืน ..
ไม่อย่างนั้นอย่ามาหาว่าวุ้นโหดแล้วกัน..แล้วจะหาว่าไม่เตือน..จากนั้นคู่รักก็พูดคุยหยอกล้อกันกระหนุงกระหนิง ..เพื่อที่จะตักตวง
ความสุขเอาไว้ก่อนการลาจากจะมาถึง..
---------------------------------
และแล้วก็มาถึงวันที่วุ้นและแสนต้องกลับไปเรียนตามเดิม...ในทีแรกนั้นปืนจะอาสาขับรถไปส่งแต่ว่าก็ได้รับการปฏิเสธจากวุ้น
เพราะไม่อยากให้เหนื่อยกับการเดินทาง.. อีกอย่างงานในฟาร์มก็กำลังยุ่งได้ที่ด้วย.. ปืนเลยทำได้แค่มาส่งที่ท่ารถเพียงเท่านั้น
ทั้งที่ทำใจมาหลายวันแล้วแต่พอเอาเข้าจริงแล้วใจหายมากเลย ..รู้ทั้งรู้ว่าเดี๋ยววุ้นก็ต้องกลับมาบ้านอยู่ดีแต่ทำใจไม่ได้อะ..เมียทั้งคน
ไม่ห่วงก็บ้าแล้ว..ที่โน่นไม่รู้ว่าจะมีใครมาเกาะแกะหรือป่าว...ไม่ชอบเลยถ้าเป็นอย่างนั้น..
" วุ้น...ถ้าไปถึงต้องโทรมาหาพี่เลยนะ..อย่าลืมล่ะ.." ปืนสั่งอีกฝ่ายไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว..จนวุ้นอดขำไม่ได้
" รู้แล้วน้าพี่ปืน...ย้ำกี่รอบแล้วนี่.."
" โหย....ไม่อยากให้ไปเลย ..พี่ต้องคิดถึงวุ้นมากแน่เลย.." ถ้าลงไปดิ้นเร่าๆ แบบเด็กได้ปืนคงทำแล้วล่ะ..
วุ้นพอได้ฟังอย่างนี้น้ำตาก็เริ่มคลอเหมือนกัน.. เพราะว่าเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากชายหนุ่มนักหรอก..
แสนดีที่มองทั้งคู่ก็อดอิจฉาไม่ได้...ดีจังนะมีคนที่รักและห่วงเรามากถึงขนาดนี้ ..คนหน้าหวานพยายามสอดส่ายสายตาหาอีกคน
แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แวว ...รถใกล้ออกแล้วสงสัยคงไม่มาส่งเราหรอกมั้ง... คิดแล้วก็หน้าเศร้าลงอีกจนได้..
ครู่หนึ่งเก่งก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหา..เหงื่อไหลท่วมตัวไปหมด.. ต้องมายื่นหายใจหอบพักใหญ่ถึงจะเอ่ยพูดออกมาได้..แสนดีนั้น
เผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ..อย่างเก็บไม่อยู่
" อย่าเพิ่งถามอะไรไอ้ปืน.. กูขอคุยกับแสนก่อน ...นึกว่าจะมาส่งไม่ทันแล้วนะนี่.." เก่งเอ่ยห้ามเพื่อนรัก...พร้อมกับหันมาพูด
กับคนหน้าสวยที่ยืนมองนิ่งอยู่...
" ถ้าคุณยุ่งมากความจริง ไม่ต้องมาส่งผมก็ได้นี่..." แสนเอ่ยออกไปอย่างเกรงใจ..
" เรื่องสิ....ไม่มาได้ไง ..พอดีผมต้องไปเร่งของที่สั่งทำไว้นะเสร็จทันพอดีเลย.." เก่งหยิบของที่ว่าออกมา.. เป็นแหวนทองคำขาว
สลักลายแบบเรียบๆ ...ด้านในของแหวนนั้นสลักชื่อเขาเอาไว้... สวมให้กับนิ้วเรียวยาวทันที...ขนาดพอดีเนื่องจากเขาเคยแอบวัดมาแล้ว
ตอนที่ได้จับมือกัน แสนมองสิ่งที่อยู่บนนิ้วอย่าง งง ...งง
" ผมขอจองไว้ก่อนแล้วกันนะ...คือว่า... กลัวจะมีคนมาแย่งน่ะ.. แสนยิ่งสวยอยู่ด้วย.." เก่งพูดออกมาอย่างเขินๆ....
ทำให้ทั้งวุ้นและปืนที่มองอยู่นั้นต่างอมยิ้มออกมา...
แสนนั้นหน้าแดงขึ้นมาทันที..เมื่อสติคืนกลับคืนมาแล้ว ..คนบ้านี่ทำอะไรโจ่งแจ้งอีกแล้ว ...ดูสิต่อหน้าวุ้นกับพี่ปืนด้วย
มีสักครั้งมั้ยนี่..ที่ฝ่ายนั้นจะไม่ทำให้เขาได้อายน่ะ...
" จะไม่พูดอะไรซักคำเลยเหรอแสน..จะต้องจากกันแล้วนะ.." เก่งเอ่ยปากกับร่างเพรียวอีกครั้ง...เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นยังเฉยอยู่
หรือว่าไม่พอใจที่เขาทำอย่างนี้.. ก็เขารักนี่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับแสนเลย.. ยอมรับว่ากลัวจะมีคนเข้ามาจีบคนหน้าสวยนี้
แสนยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไป..เสียงประกาศเตือนให้ผู้โดยสารขึ้นประจำที่ก็ดังขึ้นมา.. นั่นหมายความว่าต้องลาจากกันจริงๆแล้วนั่นแหละ..
วุ้นและปืนพูดได้พูดกันอีกไม่กี่ประโยค.. จากนั้นวุ้นก็เอ่ยเตือนเพื่อนรักให้รีบไปขึ้นรถ...
เก่งมองแสนดีนิ่ง เหมือนจะซึบซับภาพของคนที่เขารักเอาไว้ให้ได้มากที่สุด...รอยยิ้มเศร้าๆฉายออกมา.. ไม่เคยเลยที่เขาจะเคยเป็นอย่างนี้
เพิ่งมาเป็นกับแสนนี่แหละ..เมื่อวุ้นเร่งอีกครั้งแสนจึงจำเป็นต้องก้าวตามเพื่อนรักไป..
" ขอบคุณนะพี่เก่งสำหรับแหวน...ถ้าถึงที่โน่นแล้วแสนจะโทรมาหานะ..." คนหน้าสวยเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน...
ก่อนที่จะเดินตามเพื่อนรักไปอย่างรวดเร็ว..เก่งยืนอึ้งนึกถึงถ้อยคำที่เพิ่งได้ยินเมื่อกี้นี้ ..
พี่เก่ง ..พี่เก่ง แสนดีเรียกเขาอย่างนี้ก็หมายความว่า.....
" ไชโย...!! ดีใจจังเลย..แสนรับว่าเป็นแฟนกับเราแล้ว ..." เก่งร้องตะโกนออกมา..พร้อมกับกระโดดกอดปืนเพื่อนรัก
อย่างยับยั้งความดีใจไม่อยู่.. เหมือนเด็กที่ได้ของเล่นถูกใจ.. ปืนถึงกับหัวเราะกับอาการบ้าของเพื่อนคนนี้ ..
เออ ....เป็นไปได้นะนี่ ..ทั้งเขาและเก่งต้องมาสิ้นลายให้กับเด็กน้อยทั้งสองซะแล้ว...
END.....
-
ขอบคุณครับ
-
ง่า . . . เด็กโข่งจบแล้วอ่ะ :impress3:
คิดถึงเด็กโข่งแย่เลย . . .
รออ่านต่อครับ :yeb:
-
:loveu: น่าร๊ากกกกันทั้งสองคู่เลย
จบไปอีกคู่แล้ว เฮ้อ.. :เฮ้อ: เร็วจริงๆด้วย
เอาไว้รอลุ้นคู่เก่ง+แสนต่อ :kikkik:
-
หุหุ น่ารักทั้งสองคู่เลย :-[ :-[
-
หุๆ ตอนพิเศษมีสามตอนครับ....
แล้วก็จบบริบูรณ์ เฮ่อ.... แป๊บเดียวจริงๆ นะครับ ว่ามั้ย....
____________________________________________
บ้านไร่นี้มีรัก...ภาค เก่ง-แสน ( ตอนที่1)
" แสนช่วงปิดเทอมจะไปเที่ยวบ้านวุ้นด้วยกันมั้ย..." วุ้นเอ่ยถามเพื่อนรักที่กำลังลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงอย่างไม่สนใจอะไร
แสนละสายตามามองวุ้นที่กำลังลงมือจัดเสื้อผ้า ลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อย่างไม่วางมือ..
" คงจะไม่ได้ล่ะมั้งวุ้น ..เราต้องอยู่ทำงานพิเศษนะ พอดีช่วงนี้คนขาดพอดีอีกอย่างร้านก็วุ่นมาก.." แสนเอ่ยกับเพื่อนอย่างเสียดาย
" อ้าว....แล้วก็อดเจอกับพี่เก่งสิงั้นก็.."
" ไม่เห็นเป็นไรเลย ...ก็ ..โทรคุยกันเกือบทุกวัน...ไม่เจอกันก็ไม่เป็นไรหรอก.." พูดเหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร...
แต่ใจจริงนั้นเสียดายอยู่เหมือนกัน.. นับดูแล้วไม่เจอกันเกือบปีแหนะ.. เพราะว่าเก่งนั้นยุ่งกับงานมาก
อีกทั้งตัวเขาเองก็วุ่นกับเรียนเช่นกัน ต่างคนเลยไม่มีเวลาอย่างที่เห็น.....
" เป็นวุ้นนะขาดใจกันพอดี..นี่ยังดีนะว่าที่พี่ปืนขึ้นมาหาบ่อยๆ น่ะ ไม่งั้นวุ้นต้องคิดฟุ้งซ่านไปไกลแน่เลยว่าพี่ปืนอาจมีใครก็ได้.."
วุ้นยังคงเจื้อแจ้วไปเรื่อย ไม่ได้มองหน้าเพื่อนรักที่เริ่มมีแววครุ่นคิดเล็กน้อย... นั่นสินะ ...ห่างกันขนาดนี้ ฝ่ายโน้นอาจมีใคร
เข้ามาบ้างก็เป็นได้ และดูเหมือนพักหลังมานี่..โทรศัพท์ที่คุยกันบ่อยวันละหลายรอบ..
จะลดลงไปอีกทั้งบางวันแทบไม่ได้ยินเสียงกันก็ว่าได้ เอ.... หรือว่าพี่เก่งจะมีใครจริงๆ.. แสนดีเริ่มนั่งคิดคิ้วเรียวแทบผูกกันเป็นปม
ทำให้วุ้นต้องละจากกองผ้า หันไปมองเมื่อเห็นว่าเพื่อนเงียบไป..
" แสน....เป็นอะไรหรือป่าว ทำหน้าเครียดเชียว.."
" เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก...แล้วอย่าลืมของฝากนะเพื่อนรักกลับไปบ้านน่ะ.." แสนดีพยายามพูดกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ฟุ่งซ่านของตนเอง
" อยู่แล้วล่ะ...อ๊ะ..เสร็จซะที.." เมื่อของชิ้นสุดท้ายโดนยัดลงประเป๋าใบโตแล้ว วุ้นก็รูดซิปปิดทันที แสนดีอดขำไม่ได้
ไม่รู้ว่าจะขนอะไรไปนัก หิ้วจนหลังแอ่นทุกทีเลย ถ้าเป็นเขานะแค่เป้ใบเล็กๆก็ไปได้แล้วล่ะ...
" ปรกกฎว่า.. พรุ่งนี้พี่ปืนขึ้นมารับเหรอวุ้น.." แสนดีเอ่ยถามออกไป ..คนน่ารักพยักหน้ารับทันที
" ใช่แล้วล่ะ...วุ้นบอกว่าไม่ต้องมาก็นะ งอนอีก...เลยต้องยอมแหละ.." ทั้งที่ปากเหมือนกับบ่น แต่สีหน้านั้นเจือไปด้วยรอยยิ้ม
ปืนไม่เคยเปลี่ยนไปเลยทั้งที่ห่างกันขนาดนี้..นั่นทำให้เขาคลายกังวลไปได้หลายเรื่อง
" ดีเนอะ...น่าอิจฉาวุ้นเหมือนกันนะนี่ ที่มีคนมารักมากขนาดนี้อะ.."
" แหม...ไม่หรอก พี่เก่งก็ดีนะแสน ..แต่ช่วงนี้คงยุ่งนั่นแหละ อย่ากังวลเลยนะ.." วุ้นปลอบเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลัง
เหมือนน้อยใจ นึกเคืองเก่ง ไม่รู้จักมาหาบ้างเลยอะไรจะวุ่นขนาดนั้น.. ดูซิเราช่วยดูช่วยกันคนที่เข้ามาจีบให้แล้วยังอีก
เดี๋ยวก็ให้แสนหาแฟนใหม่เลยนี่ วุ้นเริ่มคิดแบบเด็กเอาแต่ใจขึ้นมา..
" อืม...เราไม่เป็นไรหรอก ...อ๊ะ...นี่ก็ดึกมากแล้วเข้านอนกันดีกว่าเนอะ.." แสนเอ่ยออกมาพร้อมกับเลื่อนตัวลงนอน..
วุ้นเลยต้องทำตาม...ครู่หนึ่งทั่วทั้งห้องก็ตกอยู่ภายใต้ความมืดและเงียบสนิท
ไม่นานคนตัวเล็กก็หลับลงไปก่อนผิดกับแสนที่นอนลืมตาโพลงในความมืด..สมองครุ่นคิดถึงชายคนรักที่ไม่รู้ว่าป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่
ความห่างไกลจะเข้ามาเป็นอุปสรรคความรักสำหรับเขาจริงๆ เหรอ..คิดแค่นี้หัวใจก็เหมือนจะเจ็บแปล๊บ..ขึ้นมาทันที
------------------++++++--------------++++++------------------
ช่วงสายปืนก็มาถึงหอพักของวุ้นพอดี.. ชายร่างสูงยิ้มให้อย่างคนมีไมตรี.... พร้อมกับรีบเดินเข้ามาหาทั้งวุ้นและแสนดี...
ที่ลงมายืนรอเขาอยู่ก่อนแล้วทางด้านล่างของตึก...
" สวัสดีครับพี่ปืน..." แสนดีไหว้ทักทายชายหนุ่มที่เป็นแฟนเพื่อนรักอย่างมีมารยาท... ถ้าเป็นได้เขาก็อยากมีพี่ชายอย่างปืนนะ
เพราะปืนดูเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยน..คอยดูแลเอาใจใส่ และก็น่านับถือ
ปืนรับไหว้พร้อมกับเอ่ยทักทายตอบเช่นกัน...พร้อมกับเอื้อมมือมาหยิบประเป๋าใบใหญ่ของวุ้นมาถือไว้ ..อีกทั้งก้มมาหอมแก้มเนียน
อย่างไม่อายใคร.. ทำให้แสนดีต้องหัวเราะออกมากับความน่ารักของทั้งสอง...ดูสิ หน้าแดงเชียวเพื่อนเรา
" ว่าไงแสน...สบายดีนะ แล้วไม่ไปด้วยกันเหรอ.." ปืนถามอีกฝ่าย
" ผมคงไปไม่ได้หรอกครับ ต้องทำงานน่ะ...เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกัน.."
" อ้าวเหรอ...ว้า งั้..นก็อดเจอกับไอ้เก่งเลยสิ.." แสนดียิ้มให้กับพี่ปืน.. พูดเหมือนกับวุ้นเลยสมแล้วที่เป็นแฟนกันน่ะ
" ไม่เป็นไรครับ..ไว้ค่อยเจอกันที่หลังก็ได้..อืม ...นี่ก็สายมากแล้วแสนว่าพี่ปืนกับวุ้นรีบออกเดินทางดีกว่า จะได้ไปถึงโน่นไม่ดึกนัก.."
แสนดีเร่งคนทั้งคู่ ...อีกอย่างก็ใกล้เวลาเข้างานของเขาด้วยเหมือนกัน..
" งั้นวุ้นไปก่อนนะ...มีอะไรโทรหาได้ตลอด ถ้าไปถึงแล้ววุ้นจะโทรมาหานะแสน..." วุ้นเอ่ยกำชับเพื่อนรักอีกครั้งอย่างห่วงใย..
แสนซึ้งในน้ำใจของคนตัวเล็กนี้..ไม่ว่าผ่านมาแค่ไหนเพื่อนคนนี้ก็ยังคงน่ารักเสมอสำหรับเขา..
" ไม่ต้องห่วงเราหรอก..สัญญาถ้ามีอะไรจะโทรหาวุ้นทันทีเลย.." เอ่ยให้เพื่อนรักรู้สึกสบายใจ จากนั้นเมื่อรถที่ปืนขับมาเคลื่อนออกไป
จนลับตาแล้วแสนดีก็ได้เวลาที่ต้องออกเช่นกัน ลืมความว้าวุ่นเมื่อคืนไปจนหมด..
ภาพของชายหญิงคู่หนึ่งตรงหน้า...แทบทำให้แสนดีปล่อยถาดอาหารที่กำลังจะเดินไปส่ง...ตกลงสู่พื้น ดีที่เพื่อนร่วมงานนั้น
เดินมาช่วยเอาไว้ทัน.. หน้าสวยตอนนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด..ทำให้ผู้เป็นเพื่อนอดเป็นห่วงไม่ได้..
" แสนเป็นอะไรหรือป่าว...หน้าซีดเชียว.." แพผู้เป็นเพื่อนถามอย่างห่วงใย เรียกสติของแสนให้กลับมาอีกครั้ง
" อะ.. เอ่อ ..เราไม่เป็นไรหรอก.. แค่รู้สึกหน้ามืดนิดหน่อยน่ะ ..ยังไงแพช่วยเอาของนี่ไปเสิร์ฟโต๊ะโน้นทีนะ..."
บอกพร้อมกับส่งถามดอาหารนั้นให้เพื่อน ที่เต็มใจช่วยอย่างดี
" ถ้าไม่ไหว..เราว่าไปพักในห้องก่อนดีกว่านะ.." แพเอ่ยอีกครั้งก่อนที่จะเดินจากไป..ยังโต๊ะที่แสนมองด้วยสายตาเจ็บปวด
ก่อนที่ไม่อาจทนต่อภาพตรงหน้าได้..เลยขอตัวเข้าห้องพักไปตามที่เพื่อนแนะนำ...
แสนดีรู้ตัวว่าไม่ดีนักที่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน... แต่ตอนนี้เขาอยากอยู่เงียบๆและใช้ความคิด ..อาการปวดหัวเริ่มรุมเร่า
เนื่องจากเมื่อคืนไม่ค่อยหลับ...กว่าจะหลับตาลงได้ก็ค่อนรุ่ง..
พี่เก่งอยู่กทม.เหรอ.. มาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่เห็นบอกเขาเลย ...แถมมากับผู้หญิงด้วยท่าทางสนิทสนมกันอย่างมาก....
จะว่าน้องสาวเหรอก็ไม่น่าใช่...เพราะเขารู้มาว่าเก่งนั้นเป็นลูกชายคนเดียว..ไม่มีพี่น้องที่ไหน
หรือว่าจะเป็นญาติ หรือว่า.......ดวงตาหวานฉายไปด้วยความเศร้าหมอง.. คิดฟุ้งซ่านไปหมด... เขาไม่อยากจะปักใจเชื่อกับสิ่งที่เห็น
มีทางเดียวคือต้องได้คุยกัน.. การเป็นคนรักต้องเชื่อใจกันใช่มั้ย ..แล้วเขาจะเชื่อใจเก่งได้มากแค่ไหนหนอ ..
แสนดีก้มลงมองแหวนแทนใจที่เก่งสวมให้..ยามที่ต้องจากกันครั้งก่อนโน้น.. แสนดีไม่เคยที่จะให้มันห่างกายเลยแม้เต่ครั้งเดียว
ถามว่าถ้าเขาต้องกลับไปมีชีวิตที่เดียวดาย..ไม่มีใคร ..ไม่ต้องคิดถึงใครหรืออะไรทั้งนั้นเขาจะทำได้มั้ย
ต้องทำให้ได้สินะ..เพราะยังไงเขาก็เคยมีมันมาตลอดเกือบทั้งชีวิตนี่นา..นิ้วเรียวแตะเบาๆ ที่แหวนวงเล็กบนนิ้วตัวเองอย่างเหม่อลอย
ดวงตาหวานเริ่มมีน้ำใสๆคลอเบ้า หัวใจบีบรัดจนเจ็บไปหมด ..
เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างฉับพลัน..ทำให้แสนดีแทบเช็ดน้ำตาไม่ทัน..รู้สึกว่าตนเองอ่อนเสียเหลือเกิน..
" แสน...เป็นไงบ้างถ้าไม่ไหวจะกลับก่อนมั้ยเดี๋ยวเราบอกผู้จัดการให้.." แพอีกเช่นเคยที่เข้ามาถามเขา..แสนรู้สึกซึ้งกับน้ำใจ
เพื่อนร่วมงานคนนี้เช่นกัน... แพนับว่าเป็นเพื่อนที่ดีอีกคนของเขา..
" ขอบใจมากนะแพ..แต่เราไม่เป็นอะไรมากหรอก ได้พักก็ดีขึ้นเองแหละ อีกอย่างช่วงนี้คนเยอะจะกลับได้ไง.."
" อืม...แต่อย่าฝืนแล้วกันนะ..เดี๋ยวเป็นอะไรมากแย่เลย.." ยังอดห่วงไม่เลิกรา..ทำให้แสนดีอดหัวเราะออกมาไม่ได้
เนื่องจากคนตรงหน้านั้น..ค่อนข้างเป็นคนขี้กังวลขี้ห่วงใยมากเสียเหลือเกิน
" ครับๆ...รับทราบ นี่ถ้าใครได้แพเป็นแฟนนะโชคดีตายเลย..มีคนคอยห่วงใยอย่างนี้อะ.." เอ่ยแซวเมื่อเริ่มอารมณ์ดีขึ้น
ทำให้หนุ่มน้อยหน้าหวาน ไม่แพ้กับคนพูดต้องหน้าแดงขึ้นมาอย่างอายๆ..
" บ้าเหรอแสน...อยู่ๆมาชมกันอย่างนี้..ไม่เอาล่ะ งั้นเราไปทำงานก่อนนะ.." แพเอ่ยก่อนที่จะขอตัวออกไปด้านนอกอีกครั้ง
แสนยิ้มน้อยๆออกมากับความน่ารักของเพื่อน ..ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างหนักใจออกมาเมื่อนึกถึงปัญหาที่เขาแก้ไม่ตก ..
เอาเป็นว่าคืนนี้ค่อยโทรถามแล้วกัน.. แสนดีนั่งสงบสติอีกพักหนึ่งก็ลุกขึ้นไปทำงานได้อีก นึกโล่งใจที่ออกมาไม่เจอคู่ชายญิง
ที่ทำให้เข้าว้าวุ่นใจ.. ก่อนที่จะสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวชั่วคราวและตั้งใจทำงานต่อไป...
TBC.........
-
:serius2:
ม่ายยยย
นู๋แสนอย่าเข้าใจผิดนะ
มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เลย
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน
เพราะว่าช่วงนี้ยุ่งๆ กลับถึงก็หลับ
เข้ามาอ่านอีกทีก็จบพอดี
เสียดายเหมือนกันนะเนี่ย
ปล.กระต๊อบจ๋า ไว้จะเข้าไปรีให้นะ แต่คงยังตามอ่านไม่ทันช่วงนี้แน่ๆ เลยอ่ะ :monkeysad2:
-
:monkeycry4: :monkeycry4: ไว้คุยกับคุณพี่เก่งก่อนแล้วค่อยตัดสินใจอะไรแล้วกัน :impress: :impress:
-
:o หวังว่าคงจะไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นนะ เพราะนิยายแบบนี้ต้องจบแฮปปี้อยู่แล้วล่ะ อิอิ :kikkik:
-
เป็นเรื่องเข้าใจผิดแหงม :call:
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไม่นะ :dont2: ถามกันก่อน :serius2:
-
หุๆ พรุ่งนี้ละครก็อวสานแล้วนะครับ.....
เฮ่อ............
อยากเป็นแสนจัง ได้แต่งงานกับนายตำรวจหนุ่มรปงาม.....
ช้อบชอบ เครื่องแบบ....
________________________________________________
บ้านไร่นี้มีรัก...ภาค เก่ง-แสน (ตอนที่2)
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมา..ทำให้เก่งที่หลับอยู่ไม่อาจได้ยิน..เนื่องจากเขาอดนอนมาหลายคืน..เพราะต้องขึ้นมาจัดการปัญหา
ให้กับญาติผู้น้องของเขา..ใจจริงเขาอยากจะพุ่งไปหาคนรักแทบใจจะขาด.. แต่ก็นั่นแหละเขาไม่อาจทำได้
เพราะปัญหาตรงหน้านั้นใหญ่โตนัก.. ก็จะไม่ใหญ่ได้ไงล่ะ ..ญาติผู้น้องเขาคนนี้ดันไปท้องกับแฟนชาวต่างชาติ..
ที่เรียนภาษาคอร์สเดียวกัน.. ทั้งคู่รักกันมากแต่ทางครอบครัวของน้องเขานั้น...ค่อนข้างหัวโบราณและไม่ชอบพวกฝรั่งหัวทอง
เลยบังคับให้เลิกคบกันโดยไม่รู้เรื่องเด็กในท้อง..
ต้องวุ่นวายถึงเขาเมื่อน้องสาวโทรมาร้องไห้ปานจะขาดใจ ...เขาก็เลยต้อง รีบลางานขึ้นไปหาอย่างไว..ออกตัวช่วยนั่นแหละ
เรื่องทุกอย่างจึงลงตัว...ก็กะว่าจะโทรหาแสนดีเหมือนกัน แต่ว่ากว่าเรื่องจะจบได้ ก็ปาไปเกือบอาทิตย์..
ดีนะที่เขาลาพักร้อนมาได้นานหลายวัน..อีกทั้งได้รู้จากวุ้นว่าแสนดีต้องทำงานพิเศษ..และอยู่คนเดียวทำให้เขาอดห่วงไม่ได้..
สุดท้ายเก่งก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะโทรหาอีกฝ่ายนึง.....
เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้งหลังจากที่สายตัดไปแล้ว..แต่เก่งก็ยังหลับไม่ได้สติอยู่ดี..ทำให้ผู้เป็นน้องสาวที่เดินผ่านมาได้ยินอดรับแทน
ไม่ได้..ด้วยเพราะรำคาญเสียงที่ดังไม่ขาดระยะ จะปลุกก็ไม่กล้าเพราะอย่างที่รู้..พี่เขาไม่ชอบให้ใครมากวนตอนนอนนัก..
" สวัสดีค่ะ...ฮัลโหล คะ..ต้องการพูดกับใครคะ.." แก้วกรอกเสียงหวานลงไป...พร้อมกับถามซ้ำเมื่อเห็นว่าปลายสายเงียบไป..
ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา.. คิ้วเรียวขมวดอย่างสงสัย ใครนี่โทรมาไม่พูดโรคจิตป่าวหว่า..
" เอ่อ...ขอสายพี่เก่งครับ..." ปลายสายเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
" อ๋อ...พี่เก่งเหรอตอนนี้หลับอยู่..มีธุระอะไรค่อยโทรมาอีกครั้งนะคะ..." แก้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพให้อีกฝ่ายหนึ่งรับรู้ ...
แสนดีถือโทรศัพท์ไว้แน่นก่อน..ที่จะเอ่ยอย่างเข้าใจและรอฟังเสียงสัญญาณจากฝ่ายโน้นที่ตัดไป...
ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆหล่อคลอเบ้า..ใบหน้าสวยตอนนี้เริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด...ฉายแววแห่งความเสียใจอย่างที่สุดออกมา
ปล่อยโทรศัพท์ให้หล่นลงข้างตัว..พร้อมกับทรุดลงนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง..
ผู้หญิงรับสาย...ใคร หรือว่าคนคนนั้นที่เขาเห็นที่ร้านอาหารวันก่อน..หมายความว่ายังไง ..หมายความว่าเราจะต้องจบกันแล้วใช่มั้ย
ในที่สุดพี่เก่งก็คิดได้ใช่มั้ยว่า ชีวิตปกติดีที่สุด..ผู้หญิงก็ต้องคู่กับผู้ชาย อย่างนั้นใช่มั้ย..
แสนดีมองแหวนที่อยู่บนนิ้วเรียว พร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมา..หัวใจเจ็บปวดจนแทบจะตายเสียให้ได้..
อย่างนี้เขาควรเชื่อใจได้อีกเหรอ เขาไม่มีความมั่นใจแล้ว..
ทำไมเจ็บอย่างนี้ เพราะรักมากใช่มั้ย.. เวลาที่คิดว่าจะต้องจากกันถึงทรมานถึงเพียงนี้ ..ร่างเพรียวบางสะอื้นจนตัวโยน..
ตัวสั่นจนน่าสงสารเหมือนกับเด็กตัวน้อย..
ตอนนี้เขาไม่รู้จะคุยอะไรดี แล้วไม่รู้ว่าเขาจะทนรับฟังอะไรได้อีก ...แสนดีนอนขดตัวเองเหมือนกับจะรักษาความอบอุ่น ของร่างกายไว้ เพราะเหมือนกับว่าตอนนี้ความหนาวเหน็บจะเข้ามาเยือนเขา
สมองพาลคิดไปต่างๆ.. เขาไม่ได้ร้องไห้ปานจะขาดใจอย่างนี้มานานแค่ไหนหนอ... แม้แต่ตอนที่เจ็บจากอุบัติเหตุรถเฉี่ยว หรือแม้แต่ตอนไปมีเรื่องกับพวกปากเสียที่เอ่ยแซวเขา จนเลือดตกยางออก
เขาก็ไม่มีน้ำตาแม้สักหยด แต่นี่ เขากำลังร้องไห้ ..ร้องเพราะคนคนเดียวที่ทำให้เขาเจ็บที่หัวใจได้ถึงเพียงนี้ ขอเถอะนะ ขอแค่ร้องไห้คืนนี้เท่านั้น ..ขอแค่คืนเดียวพรุ่งนี้เขาจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นแสนดีที่ไม่ต้องแคร์อะไรกับใคร
เป็นแสนดีที่จะไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดอีกแล้ว..
แสนดีนอนคิด.. และก็คิดจะในที่สุดก็ผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย..ทั้งคราบน้ำตาที่ไหลรินอาบทั้งสองแก้มเนียน..
---------+++++++---------++++++---------+++++++++---------
แสนดีตื่นขึ้นมาก็ใกล้เวลาเข้างานพอดี..รู้สึกเมื่อยเนื้อตัวไปหมดเนื่องจากเมื่อคืนเผลอนอนหลับบนพื้น..อีกทั้งยังปวดหัว
อีกต่างหาก..สงสัยไข้จะเล่นงานเขาเสียแล้วมั้ง..ไม่เป็นไรกินยาก็หายน่า..
จากนั้นก็รีบลุกขึ้นไปจัดการกับตัวเอง เพื่อที่พร้อมจะออกไปทำงาน..ผ่านกระจกก็ตกใจเล็กน้อย โห..ทำไมตามันบวมอย่างนี้นี่..
เหมือนตาปลาการ์ตูนชอบกล แต่ก็ไม่มีเวลาที่จะมาคิดมากเพราะเวลาจี้เข้ามาแล้ว ครู่หนึ่งแสนก็ออกไปทำหน้าที่ของตน..อย่างเช่นทุกวัน...
" เหนื่อยชะมัดเลยอ่ะ...วันนี้ทำไมลูกค้าเยอะนักนะ..." แพบ่นออดออกมา ขณะที่ทรุดนั่งลงด้วยความล้า ทุบขาเบาๆ เพื่อไล่ความเมื่อยขบ แสนดีอดยิ้มให้กับเพื่อนคนนี้ไม่ได้
" วันหยุดก็อย่างนี้แหละ..อีกเดี๋ยวร้านก็ปิดแล้วทนหน่อยน่า..." แสนให้กำลังใจแพ
" นั่นสิเนอะ...แล้ววันนี้แสนมีโครงการไปไหนหรือป่าว.." เอ่ยถามอย่างสนใจ
" ไม่มีหรอก ..ทำไม เหรอ.."
" อืม...งั้นเราหาซื้อของไปทำกินกันมั้ย...พรุ่งนี้ร้านหยุดด้วยจะได้หนุกๆ กันไง.." แพเสนอแผนการ เพราะสังเกตว่า
แสนวันนี้ดูเครียดๆ และไม่ค่อยแจ่มใสเท่าไหร่..ทำให้อดห่วงไม่ได้
" เอาอย่างนั้นเหรอ งั้นก็ได้..จะที่ไหนดีล่ะ ห้องเราหรือที่ห้องแพ.."
" ห้องแสนดีกว่าเราว่า คือห้องเรา รกนะ ไม่ได้เก็บมาตั้งหลายวันแล้ว กลัวเพื่อนสลบ.." พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอายๆ.. เมื่อคิดถึงสภาพห้องของตนเองที่แทบจะหาทางเดินไม่ได้ ก็คนมันขี้เกียจนี่อีกอย่างหลังจากเลิกงานกลับไปก็สลบทันทีแทบทุกครั้ง
" ได้เลยงั้นก็...อืม แค่เราสองคนเหรอ .."
" เราไปด้วย..อยากไป...เดี๋ยวช่วยหุ้นซื้อไปทำกิน.." อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา...ทำให้ทั้งแสนดีและแพหันไปมองก็เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมงานอีกคน..ที่แสนดีค่อนข้างสนิทเหมือนกับแพ
" คินจะไปด้วยเหรอ งั้นก็ดีจะได้หนุกๆกันเนอะ ว่าไงแพ..." หันไปถามอีกคนที่จตอนนี้นั่งหน้าตูมอยู่เหมือนไม่พอใจ
" เป็นอะไรไปเหรอแพ..เหนื่อยมากหรือไง ดูทำหน้าเข้าสิ.."
" สงสัยจะไม่พอใจเราล่ะมั้งที่เสนอตัวขอไปด้วยน่ะ.." คินพูดลอยหน้าลอยตา..พร้อมกับส่งสายตาล้อเลียนให้ร่างบาง..ที่ส่งสายตาถมึงมาให้
" อ้าว ..รู้ตัวด้วยเหรอ แล้วยังจะไปอีกเนอะ..อย่างนี้เขาเรียกอะไรน้า.." แพตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่ดูแล้ว ไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจเลย
" อืม รู้ แต่จะไป..แสนยังไม่เห็นว่าอะไรเลยจริงปะ.." ถามคนหน้าสวยที่มองทั้งคู่อย่างไม่เข้าใจ..เหมือนคนทะเลาะกันมานานอย่างนั้นแหละ..
" แสน..เราออกไปทำงานก่อนนะ..เหม็นขี้หน้าคนแถวนี่อะ." ว่าแล้วแพก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันที
ทำให้แสนดีมองตามอย่างไม่เข้าใจและสงสัยในพฤติกรรมของเพื่อน
" อ้าว....ยังไงกันนี่ แสนงงไปหมดแล้ว.."
" เขาคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าเราไง ..เลยปึงปังออกไปอย่างนั้นน่ะ.." คินเป็นฝ่ายบอกออกมาเอง...สีหน้าเศร้าเล็กน้อย ทำให้แสนดีเริ่มคิด อืม หรือว่า..คินจะชอบแพเหรอ..
" อย่าคิดมากน่า...บางทีอาจะเหนื่อยมากไปน่ะ.." แสนดีปลอบใจเพื่อน ตามสายตาแล้วคินก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ...
เขามักจะมีน้ำใจและคอยช่วยเหลือเพื่อนๆในร้านโดยไม่ปริปากบ่น เพียงแต่บางครั้งก็ปากไว และชอบแหย่ก็เท่านั้น เมื่อนึกถึงนิสัยอย่างนี้แล้ว ทำให้ภาพชายคนหนึ่งแว๊บเข้ามา แล้วแสนดีก็ปัดภาพนั้นออกจากหัว จากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปทำงานเหมือนเดิม...
---------------------------
บรรยากาศในห้องพักนั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนาน..เสียงหัวเราะเคล้ากับเสียงกระทบของจานช้อนดังประสานกัน และดูเหมือนว่าแพจะลืมเรื่องขุ่นใจไปเสียหมด ..กำลังขำกับเรื่องโจ๊กที่คิน เล่าออกมาน้ำหูน้ำตาเล็ด
แสนดีก็เช่นกัน รู้สึกคลายความเศร้าไปได้เยอะเลย..จากนั้นไม่นานทั้งสามก็จัดการของกินที่เรียงรายตรงหน้าจนหมดสิ้น เล่นเอาพุงกางลุกแทบไม่ขึ้น
" โอ๊ย....ไม่ไหวแล้ว ท้องจะแตกเสียให้ได้.." แพร้องออกมา หลังจากที่นอนแผ่หลาที่พื้นคนแรก..แน่นไปหมด
" อย่าบ่น...อยากกินเข้าไปเยอะเองนี่..." แสนดีเอ่ยออกมาพร้อมกับหัวเราะน้อย ๆ
" แน่นมากเหรอ..จะเอาอีโนมั้ยเดี๋ยวไปซื้อมาให้..." คินเอ่ยออกมาอย่างใส่ใจเมื่อเห็นว่าร่างที่นอนแผ่นั้นท่าจะทรมาน
" อืม...ถ้าได้ก็ดีหรอกนะ....จัดมาให้เลยดีกว่า..." แพร้องบอกทั้งที่นอนหลับตาอยู่ ทำให้ทั้งแสนดีและคินต้องมองหน้ากันยิ้มๆ กับความเป็นเด็กเหลือเกินของแพ แต่ก็น่ารักแหละนะ
" แล้วแสนล่ะจะเอาด้วยมั้ย...."
" ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนแล้วกันนะคิน ปล่อยให้แพนอนอืดเฝ้าห้องแล้วัน ได้มั้ยแพ เดี๋ยวมา..."
บอกกับคินและหันไปถามอีกคนที่พยักหน้ารับโดยดี แล้วทั้งคู่ก็ออกมาจากห้อง .. เดินเคียงกันไปเงียบๆระหว่างทาง และแสนดีก็ตัดสินใจลองถามคินออกไปอย่างที่นึกสงสัย
" คิน...เอ่อ...เราขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย.." เสียงหวานเอ่ยออกมาเหมือนกับว่าไม่ค่อยมั่นใจนัก ทำให้คินมองมาอย่างสงสัย... แต่ก็ส่งรอยยิ้มมาให้กับคนหน้าสวย..ที่ทำเหมือนกังวลมากเสียอย่างนั้น
" จะถามอะไรเหรอแสน..ว่ามาได้เลย.."
" คือว่า ถ้าเราเข้าใจไม่ผิดนะ... คินชอบแพใช่หรือป่าวน่ะ..." พอได้พูดออกไป ก็กลั้นใจฟังคำตอบ...กลัวเพื่อนคนนี้ไม่พอใจเหมือนกัน ที่ตนนั้นก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป.. คินเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะระบายลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา... พยายามเรียบเรียงคำพูดที่จะบอกกับอีกคน...
" อืม....เราชอบแพ..รู้อย่างนี้แล้วรังเกียจหรือป่าวแสน..เราเป็นผู้ชายแต่ดันไปชอบผู้ชายเหมือนกันน่ะ.."
คินเอ่ยถามแสนดีที่รอคำตอบอยู่ แสนดีสั่นหัวให้อีกฝ่ายอย่างเร็วจนเหมือนกับว่าถ้าแรงกว่านี้หัวอาจจะหลุดออกมาก็เป็นได้
" ไม่เลย....เราไม่ได้รังเกียจนะ...ยังไงคินก็เป็นเพื่อนเรา แพก็เป็นเพื่อนเราด้วย...จะรังเกียจได้ไง.."
" ขอบใจนะ...เฮ้อ...แต่แพเขาคงไม่ได้คิดไรกับเราหรอก..ทุกวันนี้ก็กัดกันแทบทุกวัน..เราอ่อนหวานอ่อนโยนไม่เป็น..
สุดท้ายก็ทำให้แพไม่ชอบใจเสียทุกที..อย่างนี้คงยากแหละที่เขาจะหันมามอง.." คินค่อยๆระบายความในใจออกมาจนหมด
" ไม่หรอกคินออกจะดี..แต่คงเพราะแพยังเด็กล่ะมั้ง..เลยไม่ทันคิดน่ะ..ยังไงก็อดทนเข้านะเราเอาใจช่วย..."
แสนดีปลอบอีกฝ่ายให้รู้สึกดีขึ้น.. คินหันมามองคนหน้าสวยแล้วก็ยิ้มตอบ... รู้สึกโล่งอกที่ได้พูดออกไปบ้างทุกวันนี้เขาอึดอัด
เพราะต้องเก็บเอาไว้คนเดียวภายในใจ รู้สึกของคุณเพื่อนคนนี้ที่ทำให้เขาสบายใจขึ้น
" ขอบคุณมากนะแสน..เราสบายใจขึ้นมากเลยแหละ ถ้าใครได้แสนเป็นแฟนต้องเป็นคนโชคดีมากเลยแหละ..."
คินเอ่ยชม..และเมื่อพูดถึงแฟน แสนดีก็ชะงักไปเล็กน้อย.. ก่อนที่สีหน้าจะเริ่มเศร้าหมองขึ้นจนคินจับสังเกตได้..
" แสนมีเรื่องอะไรหรือป่าว..พูดให้เราฟังก็ได้นะ ถ้าไว้ใจ..ถึงจะแนะนำอะไรไม่ได้แต่ก็ดีกว่าเก็บไว้คนเดียว.."
คินเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง แสนนิ่งไปครู่หนึ่งน้ำใสๆที่เคยพรั่งพรูออกมามากมาย... เมื่อคืนก็เริ่มไหลรินออกมาอีกเมื่อนึกถึงผู้เป็นที่รัก
ที่จนป่านนี้ยังไม่มีวี่แววของโทรศัพท์จากฝ่ายนั้นมาเลย..
" ขะ...ขอโทษนะคิน.. ไม่ใช่ว่าเรา.. มะ ไม่ไว้ใจ แต่ ...แต่เราไม่รู้จะพูดยังไงดี..." แสนดีเอ่ยตะกุกตะกัก พร้อมกับสะอื้น...
จนร่างเพรียวบางดูบอบบางลงไปอีก..เหมือนเด็กตัวน้อยๆที่น่าสงสาร ทำให้คินอดรั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดปลอบไม่ได้ ..
ใช้อกกว้างของตนเองเป็นที่ซับน้ำตาของเพื่อนผู้แสนดีคนนี้... พร้อมกับลูบผมนิ่มสลวยอย่างอ่อนโยน..
แสนดีไม่อาจปฏิเสธความหวังดีของคินได้ ..ร้องไห้สะอื้นไม่หยุด ..ไม่ต้องมีคำพูดอะไรอีก ขอเท่านี้...
โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้รู้เลยว่าตกเป็นเป้าสายตาของคนคนหนึ่ง ที่ยืนกำมือแน่น อย่างข่มอารมณ์..เก่งยืนมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่แทบจะเผาไหม้
อะไรกันนี่ ..ไอ้หมอนั่นเป็นใครแล้วทำไมแสนต้องร้องให้... แล้วให้มันกอดอีกต่างหาก
โว้ย...เขาไม่ยอมหรอก ยังไงแสนก็เป็นของเขา... ไม่ยอมให้ใครได้ไปหรอก.. ดูสิเคลียร์เรื่องทุกอย่างได้แล้ว เขาก็รีบมาหาทันที
จะโทรหาแต่โทรศัพท์ดันตกน้ำเสียนี่ซวยจริงๆเลย... สุดท้ายไม่ได้โทร ...
แล้วไงล่ะมาเจอไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้..มายืนกอดแฟนตัวเองอย่างสนิทสนมอย่างนี้ใครจะทนได้ฟะ.... ไม่รอช้าเก่งรีบเดินเข้าไปหาทั้งคู่
ด้วยอารมณ์ที่เดือดจนแทบปรอทแตกทันที..
TBC...
-
รออ่านต่อไปนะคับ สู้ๆๆนะคับ :yeb:
-
:monkeysad: เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว
อ่า.. พรุ่งนี้ก็จบแล้วเหรอ :เฮ้อ: เร็วจัง
-
งานนี้เจ้าคินมีสิทธิ์เจ็บตัวนะเนี่ย :kikkik:
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ :myeye: จะเข้าตำราเจ้สองรึเปล่าหว่า :kikkik:
-
ขอบคุณครับ
-
ตามอ่านละครเรื่องนี้ทันชาวบ้านเค้าแล้ววุ้ย :kikkik:
จะรออ่านตอนจบนะงับ ขอบคุณที่เอาละครดีๆมาให้อ่านกันนะ :yeb:
-
หุๆ อวสานละครช่องสีม่วงไปอีกเรื่องแล้วนะครับ
เมนต์ให้กำลังใจคนเขียน เยอะๆ หน่อยนะครับ ต๊อบจะส่ง link กระทู้ไปให้ผู้แต่งเขาแวะเข้ามาดูบ้าง....
อุๆ เขาจะว่าต๊อบมั้ย จู่ๆ เรียกนิยายเขาว่าละคร....
ขอให้คนอ่านมีความสุขนะครับ สวัสดีครับผม
___________________________________________________________
บ้านไร่นี้มีรัก...(ภาค เก่ง-แสน ตอนที่3) จบ
" ทำอะไรกันน่ะ..." เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นมาทำให้แสนดีต้องเงยหน้าจากอกเพื่อน ..ที่ยอมให้เป็นที่ซับน้ำตาโดยเร็ว
และก็ต้องตกใจที่มาเห็นคนที่ไม่คิดจะเจอมายืนอยู่ตรงหน้า...
ดวงหน้าเข้มที่มักจะฉายไปด้วยแววขี้เล่นและใจดีตลอดเวลา...ตอนนี้เครียดทมึงทึง... บ่งบอกถึงว่าอารมณ็ที่กำลังโมโหอย่างสุดขีด
มือแกร่งเอื้อมมาดึงร่างเพรียวออกจากชายอีกคนอย่างเร็ว.. ทำให้แสนดีถึงกับถลาเข้าไปปะทะอกกว้างอย่างแรง...
คินเริ่มไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนโดนใช้กำลัง...
" คุณทำอะไรน่ะ ..ปล่อยเพื่อนผมเดี๋ยวนี้เลยนะ.." คินเอ่ยเหมือนจะเอาเรื่องเช่นกัน.. เนื่องจากเขาก็ไม่ใช่คนอารมณ์เย็นนัก และยิ่งเห็นสีเหน้าเพื่อนที่ดูไม่ค่อยดีแล้วด้วย ต้องช่วยกันล่ะ...
" นี่มันเป็นเรื่องระหว่างชั้นกับแสน.. นายอย่าเข้ามายุ่งดีกว่า..." ปากเอ่ยแต่มือไม่ยอมปล่อยจากแขนเรียว แรงบีบทำให้แสนต้อง..นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
" แล้วคุณเป็นใคร..มาทำกับคนอื่นอย่างนี้อะ..." คินเอ่ยถาม แต่เก่งยังไม่ทันจะตอบกลับ..แสนดีก็เป็นฝ่ายพูดขัดขึ้นมาก่อน ไม่อยากให้เรื่องลุกลามมากไปกว่านี้..เขาไม่อยากลากเพื่อนเข้ามากับเรื่องนี้
" เอ่อ...คินไม่เป็นไรหรอก นี่พี่เก่ง เรารู้จักน่ะ.." พูดให้เพื่อนสบายใจ..แต่คินก็ยังมองอย่างไม่วางใจอยู่ดี.. สังเกตสีหน้าหวาน ซึ่งตอนนี้ซีดแทบไม่มีสีเลือดเสียให้ได้..
" แน่ใจเหรอแสน....ดูท่าไม่น่าใช่นะ.."
" แสนเขาก็บอกแล้วนี่ว่าชั้นกับเขารู้จักกัน ..หรือจะให้บอกว่าขั้นไหน...ไปด้วยกันแสน พี่กับเรามีเรื่องต้องพูดกันให้รู้เรื่อง.." หันไปบอกชายหนุ่มก่อนที่จะหันมาพูดกับคนรัก...ที่ตอนนี้ทำสีหน้าเจ็บปวดเสียเหลือเกิน....ทั้งที่เขามาหาด้วยความรักและคิดถึง
แต่กลับมากอดกับไอ้หน้าอ่อนนี่ได้ ..ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กล่ะก็เขาคงซัดเข้าให้แล้ว ...เก่งออกแรงดึงให้ร่างเพรียว เดินตามมายังรถที่จอดอยู่ แสนดีนั้นไม่อาจต้านแรงนั้นได้ จึงต้องตามไปโดยดีและไม่ลืมที่จะหันไปบอกเพื่อนที่ห่วงตนอยู่
" คิน..เราไม่เป็นไรหรอก กลับไปดูแพเถอะนะ.. เดี๋ยวเราคุยเสร็จก็รีบกลับแล้วล่ะ.." แล้วก็ต้องปลิวตามแรงกนระชากไปโดยเร็ว โดยมีคินยืนมองอย่างช่วยอะไรไม่ได้ จนรถเคลื่อนลับตาไป
เมื่อถึงที่หมาย เก่งเปิดประตูพร้อมกับไม่ลืมที่จะดึงร่างเพรียวให้ออกมาด้วย... ตอนนี้เป็นเวลาดึกพอสมควร แสนดีเดินตามอีกฝ่ายโดยดี คิดว่าก็ดีเหมือนกันจะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย ...ยิ่งดึงเวลา ก็ไม่เกิดผลดีอะไรกับทั้งคู่ ...
เมื่อนึกอย่างนี้หัวใจเขาก็เริ่มเจ็บแปล๊บอีกจนได้... ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกที่เขาจะเกิดอาการแบบนี้ก็เพราะรักมากไงล่ะ.. น้ำตาเริ่มคลออีกจนได้ ไม่นะ ...เขาจะไม่แสดงความอ่อนแอออกมามากกว่านี้.. ยกมือเรียวบางมาเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหล ออกไปจากดวงตาคู่สวยอย่างเร็ว..
เก่งพาแสนดีเข้าไปภายในบ้านที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่..เนื่องจากทั้งหมด ต้องไปต่างจว. เขาเลยต้องเฝ้าบ้านให้..
ตอนนี้จึงมีเพียงเขาและแสนดีเท่านั้น.. อารมณ์ที่โมโหเริ่มจางไปบ้างเมื่อเห็นสีหน้าซีดๆ ของผู้เป็นที่รักทำให้เขานั้นอดใจอ่อนไม่ได้
แต่นะ.. ยังไงก็ต้องคุยกันล่ะ ไม่ชอบเลยที่เห็นว่าแสนไปสนิทกับคนอื่น.. เริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว..เก่งพาร่างเพรียวเข้ามาในห้องเขา พร้อมกับปิดประตูลง ก่อนที่จะหันมาเผชิญหหน้ากับอีกฝ่าย..เก่งยืนกอดอกมองแสนดีที่ไม่ยอมสบตาคม
" เอาล่ะ...ไหนลองอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พี่เข้าใจหน่อยซิ ..ทำไมแสนต้องร้องไห้ และไอ้หมอนั่นอะใคร.. ทำไมยอมให้มันมากอด.." เก่งถามออกมายืดยาว..แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับมาจากริมฝีปากเรียวงาม..
" แล้วพี่เก่งล่ะ..ไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับแสนเหรอ..แสนพร้อมจะรับฟัง.." ครู่หนึ่งแสนดีก็ถามกลับไปบ้าง ทำให้เก่งต้องขมวดคิ้วเข้ม อย่างสงสัย เอ ..เขาจะมีเรื่องอะไรล่ะ...ก็ไม่นี่นา แล้วดูสิทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย ..พี่ไปแกล้งอะไรหรือไง...
" แสนพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ..พี่จะมีเรื่องอะไรล่ะ.."
" พี่เก่งครับ.. ถ้าพี่จะเลิกกับแสนเพราะเจอคนใหม่แล้ว..แสนก็ไม่ว่าหรอกครับ..บอกมาตามตรงเลยดีกว่า เรื่องมันจะได้จบเสียที "
แสนดีพยายามพูดออกไปจนจบ... ในที่สุดเขาก็แสดงความอ่อนแออีกจนได้.. น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทำให้เก่งอึ้ง มีคนใหม่ ..ใคร..?? เขานี่นะจะมีใครก็รักอยู่คนเดียวจนแทบจะบ้าแล้ว.. อะไรที่ทำให้คนรักของเขาเข้าใจผิดอย่างนี้ได้นะ...
เก่งเดินเข้าไปโอบกอดร่างเพรียวที่กำลังร้องไห้สะอื้นอย่างปลอบโยน ..พร้อมกับรั้งให้ไปนั่งด้วยกัน..
เพื่อที่จะได้คุยกันให้กระจ่างเสียที ...ปลายนิ้วหนาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มเนียนให้อย่างเบามือ...
" เอาล่ะ...นิ่งซะนะ.. แล้วไหนมาพูดกันให้รู้เรื่องซิ ทำไมคิดว่าพี่มีคนอื่น..ฮึ.." เก่งเอ่ยออกไปอย่างอ่อนโยน..พร้อมกับกอดปลอบร่างเพรียวที่สะอื้นไม่หยุด
" ก็...ก็แสนโทรไปหาพี่..แล้วมีผู้หญิงรับ ว่าพี่นอนอยู่.. แล้วพี่เก่ง ก็ไม่ยอมโทรกลับมาด้วย..อีกอย่างแสนเห็นพี่ไปนั่งทานข้าวกับผู้หญิง พี่เก่งขึ้นมา กทม.แต่ไม่บอกแสน.. อย่างนี้ไม่คิดว่าพี่มีคนใหม่ได้ไงล่ะ.." แสนดีพูดออกไปจนหมด ..
พร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหลง่ายๆ ..เมื่อได้รับฟังคำพูดจากปากของร่างเพรียว..ทำให้เก่ง ต้องยิ้มออกมาพร้อมกับหอมแก้มเนียน ที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาอย่างรักใคร่ ...โถ่เอ๊ย...เด็กหนอเด็ก คิดไปได้ ...
" แสนฟังพี่นะ..พี่ไม่เคยมีใครใหม่..ทุกวันนี้พี่ก็รักแสนจนแทบคลั่งแล้ว.. พี่ยอมรับผิดที่ขึ้นมากทม.แล้วไม่ได้บอก ... แต่ขึ้นมาจัดการเรื่องน้องสาว ที่เป็นญาติกันน่ะ.. และสงสัยว่าเสียงผู้ญิงที่รับคงเป็นรายนั้นแหละ... กว่าจะจัดการเรื่องวุ่นๆได้ก็หลายวัน และที่พี่ไม่ได้โทรหาเพราะโทรศัพท์พี่มันตกน้ำเสียครับ... คิดว่ามาหาเลยดีกว่า เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ..พี่ขอโทษนะที่ทำให้แสนไม่สบายใจ.."
เก่งร่ายทุกอย่างให้คนหน้าหวานฟังจนหมดสิ้น.. เมื่อแสนดีได้ฟังดังนั้นสีหน้าเริ่มดีขึ้นมาทันที..หัวใจที่เหมือนถูกกดทับจนแน่น ตอนนี้โปร่งเบาขึ้นมาทันที ..อยากเขกหัวตัวเองเหมือนกันที่ด่วนสรุปเรื่องก่อนที่จะได้พูดกันให้รู้เรื่อง ...
แสนดีเข้าไปโอบเอวหน้าพร้อมกับซุกหน้าลงอกกว้าง.. พร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก.. เก่งยิ้มให้กับอีกฝ่ายแต่ก็ชะงักนิดนึง เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาขุ่นใจ ..ดันร่างเพรียวออกมาเค้นเอาคำตอบที่เขาสงสัยอยู่
" แล้วไอ้หมอนั่นเป็นใครฮึ..แสน...ทำไมต้องไปให้มันกอดด้วย.." น้ำเสียงเริ่มขุ่นมัว แสนดีมองหน้าคนรักพร้อมกับยิ้มออกมา .. อย่างนี้แสดงว่าหึงล่ะสิ..อยากแกล้งไม่ตอบนะ แต่ก็ไม่อยากให้ผิดใจกันอีก ..เหนื่อยนะกับการที่ต้องมานั่งระแวงกันไม่เข้าใจกันน่ะ
" คินเป็นเพื่อนร่วมงานกันครับ...เขาแค่ปลอบแสนน่ะ อีกอย่างเขาก็มีคนที่ชอบแล้วด้วย..."
" จริงนะ...มันไม่ได้มาเกาะแกะ หรือว่าชอบแสนนะ..." เก่งถามย้ำอีกครั้ง เพื่อยืนยันคำตอบแสนพยักหน้ารับอีกครั้ง ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอก.. กอดรัดอีกฝ่ายอย่างหวงแหน ..
" โอ๊ย..!! พี่เก่งเดี๋ยวแสนก็ได้กระดูกแตกหรอก..รัดซะแรงเชียว.." แสนดีแกล้งร้องออกมา
" แหม...ใครจะกล้าทำให้ตายล่ะสวยๆอย่างนี่อะ ...น่าทำอย่างอื่นมากกว่า นะพี่ว่า.." เก่งหยอกอีกฝ่ายกลับเมื่อตอนนี้อารมณ์ที่ขุ่นเคือง ได้จางหายไปหมดแล้ว มีผลทำให้แก้มเนียนเริ่มซับสีเลือดอีกครั้ง
" อืม...เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว.. งั้นแสนกลับห้องก่อนนะครับ ดึกมากแล้ว.." แสนดีเอ่ยเปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้น
" เรื่องสิ คืนนี้ค้างที่นี่นะ.. ค้างด้วยกัน.. พี่คิดถึงแสนจะตายอยู่แล้วไม่ยอมให้กลับหรอก..."
ร่างสูงเริ่มกระบวนเหมือนเด็กๆ ทำให้แสนอดค้อนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้.. แต่ก็ต้องยอมล่ะเพราะเขาก็รู้สึกไม่ต่างกันนัก ... แต่ก็อดนึกถึงเพื่อนอีกสองคน..ที่ตอนนี้คงกำลังเป็นห่วงเขาไม่ได้...
" งั้น ..แสนขอโทรบอกเพื่อนก่อนแล้วกันนะครับ เขาจะได้ไม่ห่วง.." เก่งพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มกว้าง ..จากนั้นก็กุลีกุจอเตรียมเสื้อผ้า ไว้ให้อีกฝ่ายไว้เปลี่ยนในคืนนี้ ..แสนดีมองตามร่างสูงยิ้มๆ...ก่อนที่จะโทรหาเพื่อนทั้งสอง..
บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิทได้ยินเพียงลมหายใจของทั้งคู่เท่านั้น.. แสนดีออกอาการเกร็งเล็กน้อยเนื่องจากไม่ชินนักกับการ ที่ต้องนอนร่วมเตียงกับใคร.. แถมยังเป็นคนรักแล้วด้วยอดตื่นเต้นไม่ได้
พยายามบังคับหัวใจไม่ได้เต้นแรงมากนักกลัวคนข้างๆจะได้ยิน ..แต่ก็ยากเสียเหลือเกิน เก่งอดยิ้มออกมาไม่ได้ ..
ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าอีกฝ่ายนั้นตื่นเต้นขนาดไหน ..และด้วยความเป็นคนช่างแกล้งก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งร่างเพรียวนี้....
" อ๊ะ...พี่เก่งทำอะไรน่ะ..." ร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ คนที่นอนนิ่ง ..กลับวาดวงแขนแข้งแรงมากอดตน..พร้อมกับซุกจมูกโด่ง มายังซอกคอซะอย่างนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆที่ได้รับทำให้เก่งแทบเคลิ้ม.. อีกทั้งความอ่อนนุ่มนี่อีก ชักไม่อยากแค่แกล้งแล้วแฮะ...
" อืมมมมมม...หอมจังเลย ทำไมหอมอย่างนี้น้าาาา.." เก่งกลับตอบไปคนละเรื่องอีกทั้งยังไม่ละจมูกจากตรงนั้น...
ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วของแสนดียิ่งเพิ่มจะหวะขึ้นไปอีก... ทำให้เก่งอดขำไม่ได้และล้ออีกฝ่ายทันที..
" โห..แสน ทำไมหัวใจเต้นแรงนักอะ..จะกระเด็นออกมาข้างนอกหรือป่าวนี่.." พูดพร้อมกับเลื่อนหูมาแนบอกของร่างเพรียวซะอย่างนั้น ดวงหน้าสวยแดงเรื่อขึ้นมาทันที..แล้วกำปั้นน้อยๆก็ทุบไปที่คนช่างแกล้งอย่างอดไม่ไหว.. บ้า ..พี่เก่งบ้ารู้ว่าอาย รู้ว่าตื่นเต้นยังมาล้ออีก..
" พอเลยนะพี่เก่ง.. ออกไปเลย..ไม่ต้องมากอด.." พูดด้วยน้ำเสียงแง่งอนพร้อมกับพยายามดันร่างหนาให้ออกห่างตน.. เก่งต้องหันมารับกำปั้นน้อยๆแทนพร้อมกับหัวเราะร่วน ...เรื่องอะไรจะปล่อย ออกจะน่ารักอย่างนี้..
" อืม ไม่กอดอย่างเดียวแล้ว.. ทำอย่างนี้ด้วยก็แล้วกัน..." พูดเสร็จริมฝีปากของคนช่างแกล้ง...ก็ก้มลงมาปิดริมฝีปากบางช่างเจรจานั้นทันที ..
ลมหายใจโดนช่วงชิงโดยที่เจ้าตัวไม่ทันคาดคิด.. รสสัมผัสที่นุ่มนวลและอ่อนโยนนั้นทำให้แสนดีคล้อยตามอย่างง่ายดาย ...
ยอมเปิดปากบางให้ปลายลิ้นร้อนของอีกฝ่าย...เข้ามาหยอกเอิญในโพรงปากของตนแต่โดยดี..ปลายลิ้นทั้งสองต่างเกี่ยวกระหวัด
ตอบรับกันอย่างไม่ยอมกัน.. ร่างเพรียวบางครางรับในลำคออย่างเผลอไผล ..
สองแขนเรียวโอบกอดรอบคอของเก่งไว้อย่างลืมตัว.. ความอ่อนหวานนุ่มนวล ที่เก่งได้รับนั้นทำให้เขาไม่อาจทัดทาน
กับอารมณ์แห่งความต้องการที่กำลังตีตื้นขึ้นมาได้..ไม่ต้องมีคำพูดใดอีกระหว่างทั้งคู่ ..เก่งจัดการกับเสื้อผ้าของตนและอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
เพียงเวลาไม่นาน ทั้งสองก็อยู่ในสภาพแรกเกิด ผิวขาวเนียนที่ตัดกับพื้นเตียงนอนสีเข้ม ทำให้เก่งมองอีกฝ่ายอย่างหลงไหล..
แสนดีเริ่มอายเมื่อมีสายตาคมมาจ้องไม่กระพริบ พยายามหาผ้ามาเพื่อปิดร่างกายเปลือยเปล่านั้น แต่ช้ากว่าอีกคนที่จับมือบางเอาไว้ก่อน
" อย่าปิดเลยนะแสน....แสนออกจะสวยมากขนาดนี้ ปิดทำไม น่าเสียดายออก.." เก่งเอ่ยออกมาพร้อมกับส่งสายตาเร่าร้อนมายัง..
ร่างเพรียวที่ อายจนไม่รู้จะวางหน้ายังไงแล้ว.. ผู้ชายด้วยกันก็จริงแต่มามองแบบนี้...ไ ม่อายก็บ้าแล้ว
" บ้า ...พี่เก่ง ....ไม่เอาแสนอายนะ..." เสียงหวานใสเอ่ยท้วงเบาๆ..แต่มีหรือที่เก่งจะยอมให้อีกฝ่ายหลบได้ ก้มลงไปหอมแก้มเนียนอย่างอดไม่อยู่
" อืม...อายเหรอ ..มางั้นเดี๋ยวพี่ช่วยทำให้หายอายเร็วๆ แล้วกันนะ..." เก่งเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับฉกริมฝีปากของเขา มายังอีกฝ่าย
อย่างรวดเร็วแสนดีก็ตอบสนองไม่แพ้กัน.. จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นอย่างหลงไหล พร้อมกับออกแรงขบกัดเบาๆ
แสนดีถึงกับขนลุกซู่อย่างห้ามไม่อยู่ ...มือหนาเลื่อนไปยังส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายพร้อมกับบีบเค้นอย่างเบามือ...
เก่งเลื่อนไปหยอกเอินยอด อกเล็กที่กำลังแข็งเป็นไต...พร้อมกับตวัดปลายลิ้นโลมเลีย..อีกทั้งรูดรั้งอีกฝ่ายไปด้วยจากการเริ่มต้น
ที่เชื่อช้าและเบามือ ก่อนที่จะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นอีก..
" อาาาาาาาา....พี่เก่ง อืมมมมม..." เสียงวานเริ่มร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งที่พยายามกัดริมฝีปากเอาไว้แล้ว..
" ดีมั้ยแสน.....อย่างนี้ดีนะ.." เก่งถามร่างเพรียวที่นอนบิดตัวไปมา..เหมือนกับข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่หน้าเนียนแดงก่ำ ..
เสียงครางกระเส่าดังเป็นระยะ ..แทบทำให้เก่งนั้นทนไม่ไหว แก่นกลางของเขาแข็งตัวอย่างเจ็บปวด.. แต่ก็ต้องยั้งตัวเองไว้
มือหนารูดรั้งส่วนอ่อนไหวของแสนดีอย่างไม่ปราณี ทำให้แสนดีแทบขาดใจ
" อ๊ะ...พี่เก่ง จะ ..จะไม่ไหวแล้ว อือ......." ร้องบอกอีกฝ่ายเมื่อใกล้จะถึงจุดนั้นแล้ว สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่น แอ่นตัวขึ้นมาสู้มือของเก่งอย่างลืมตัว
" อย่ากลั้น...ปล่อยออกมาเลยแสน.. คนดีของพี่.."
" อึก... อ๊ะ.......อ๊าาาาาาาาา.." สุดท้ายก็ไม่อาจทนได้อีกร่างเพรียวบางกระตุกเล็กน้อย...ก่อนที่จะปลดปล่อยของเหลวขาวขุ่นออกมา
เปรอะเต็มฝ่ามือของร่างสูงที่รองรับเอาไว้ ..แสนดีนอนหายใจหอบ อย่างเหนื่อยอ่อน นึกอายที่ตนนั้นเผลอแสดงอารมณ์ออกไป..
ครู่หนึ่งก็ต้องสะดุ้งเมื่อเรียวขางามถูกแยกออกด้วยน้ำมือคนตัวโต...อีกทั้งปลายนิ้วแกร่งที่เคลื่อนผ่านช่องแคบอ่อนนุ่มเข้ามา...
" โอ๊ย....พี่เก่ง แสนเจ็บนะ ..." ร้องออกมาทันที อีกทั้งพยายามดิ้นรน ทั้งเจ็บและอึดอัดไปหมดเลย แต่เก่งก็ไม่ได้ฟังเสียงนั้น ..
ยังคงแทรกสอดเข้าไปจนลึก อีกทั้งค่อยๆเคลื่อนเข้าออก ..เป็นจังหวะ
" ทนนิดนะคนดี...เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว อย่าเกร็ง..." เก่งเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน..ทำให้แสนดีคลายกังวลลงและทำตามที่ชายหนุ่มบอก จากนั้นไม่นานความเจ็บก็ดูเหมือนทุเลาลง ..เก่งเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก..และรับรู้จากการตอดรัดของช่องแคบบางนั้น
ทำให้เขารู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายพร้อมสำหรับเขาแล้ว ไม่ร้อช้ารีบใส่ส่วนที่แข็งขืนของตนเองเข้าไปแทนทันที ..
ทำให้ร่างเรียวที่ตอบสนองดีเมื่อครู่เกร็งตัวทันที ..เก่งแทบทนไม่ไหว เมื่อฝ่ายนั้นบีบรัดเขาเสียเหลือเกิน ในที่สุดเขาก็ดันไปจนสุด .. และค้างนิ่งไว้อย่างนั้น
" พี่เก่ง...จะ เจ็บ.....เอาออกได้มั้ย..อึก...." แสนดีรู้สึกเหมือนกับว่าร่างของตนแทบจะแยกเป็นเสี่ยงๆ..น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
" ไม่เป็นไร ..อย่าเกร็งสิแสน อย่าเกร็ง ...เชื่อพี่นะ.." เก่งจูบซับน้ำตาให้กับคนรัก ..นึกสงสารเหมือนกันคงทรมานมาก ...แต่เขาก็สงสารตัวเองเหมือนกัน.. ถ้าไม่ได้รักกับคนน่ารักในคืนนี้เขาต้องทรมานตายแน่เลย..
เก่งเลื่อนริมฝีปากมาประกบกับอีกฝ่ายอย่างเร้าร้อนและเรียกร้องอีกครั้ง ..มือหนานวดเค้นสะโพกมนอย่างเบามือ ..
ทำให้แสนดีลืมความเจ็บปวดไปได้แต่ยังรู้สึกอึดอัดอยู่..เก่งค่อยๆขยับตัวเอง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไรมากแล้ว ..
และเริ่มเร็วขึ้นอีกทั้งกระแทกตัวเข้าไปไม่ยั้ง..ตอนนี้ไม่เหลือความเจ็บปวดอีกแล้วสำหรับแสนดี สองมือเกาะเกี่ยวไหล่หนาเอาไว้แน่น
ดวงตาปรือปรอยมองร่างแกร่ง..ที่กระทำกับคนอย่างหลงไหล ..สายตาที่เชิญชวนโดยไม่ตั้งใจของแสนดี ยิ่งทำให้เก่งไม่อาจยั้งแรงได้.
" อ๊ะ.........อาาาาาาาา พี่เก่ง ......" เสียงหวานครางไม่หยุด..ร่างเพรียวโยกไหวตามแรงกระแทกของเก่ง เหงื่อเริ่มพราวทั้งคู่ อีกทั้งเสียงหอบหายใจต่างดังประสานกันจนแทบแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร
" ดีมั้ยแสน...อาาาา.....ไม่เจ็บแล้วนะ..."
" พี่เก่ง.....อื้อ.......แรงกว่านี้ อ๊ะ.........." แสนดีร้องบอกออกไป..ยกสองขาเรียวกอดกระหวัดเอวหนาไว้แน่น ..
เหมือนกับความแนบชิดนั้นยังไม่มากพอ.. เก่งช้อนใต้แผ่นหลังเนียนซุกใซร้ซอกคอขบกัดเหมือนกับจะฝากร่องรอย ความเป็นเจ้าของไว้ ..แสนดีเองก็เผลองับไหล่หนา
เมื่ออารมณ์เสียวซ่านตีตื้นมาเป็นระรอก ทั้งสองแนบชิดกันแทบไม่มีช่องว่าง ...แสนเหมือนจะไปอีกครั้งเมื่อส่วนอ่อนไหว ที่เสียดสีกับหน้าท้องแน่นตื่นตัวอีกครั้ง เก่งไม่ร้อช้ารีบรูดรั้งให้ทันที..
" อึก..............อา.........พี่เก่ง แสนจะทนไม่ไหวแล้ว อ๊ะ.........." แสนร้องบอกด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วง ...
รับรู้ถึงแรงกระแทกของอีกฝ่ายที่ไม่ได้ผ่อนลงเลยกลับเพิ่มขึ้นจนไม่อาจจะทานทนได้ เรียวขายาวตวัดรัดแน่น
" พี่ก็เหมือนกัน.....แสนบีบรัดพี่เหลือเกิน.......อา..." เมื่อช่องแคบบีบรัดเขามากทุกที ทำให้เขาก็ใกล้ถึงเช่นกัน ..
" อ๊ะ........มะ ไม่ไหวแล้ว..............อ๊าาาาาาาาาาาาา....." สิ้นเสียงหวาน ร่างกายที่เพรียวบางก็ปลดปล่อยออกมาอีกรอบ ..ในสมองขาวโพลน
จากนั้นไม่นานเมื่อเก่งเร่งกระแทกร่างเข้าไปอีก...ไม่กี่ครั้งเขาก็ปลดปล่อยออกมาเช่นกัน ...ของเหลวขาวขุ่นถูกพ่นทะลักอยู่ใน ช่องแคบอ่อนนุ่มแสนดีรับรู้ได้ถึงความอุ่น ...ที่ถูกหลั่งออกมาภายในร่างตน
" แสน มีความสุขมั้ย.. พี่มีความสุขมากเลยนะ..." เก่งเอ่ยถามร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของตน พร้อมกับจูบซับไปทั่วหน้าเนียนอย่างรักใคร่.. ไม่มีคำตอบจากปากอีกฝ่าย.. แต่แขนเรียวบางที่โอบกอดตอบร่างหนานั้นยืนยันคำตอบแทน..
" อืม....สงสัยยังอายไม่หาย..เงียบอย่างนี้อะ..งั้นก็ต้องทำอีกหลายๆรอบล่ะมั้ง ถึงจะหายอายได้น่ะ.."
เอ่ยแหย่อีกฝ่ายตามประสาคนชอบแกล้ง.. ทำให้แสนดีถึงกับร้องออกมาทันที ไม่ไหวหรอก ..แค่นี้เขาก็แทบหมดแรงแล้ว..
" พูดแล้ว....ขืนทำอีกแสนต้องตายแน่เลยพี่เก่ง..." เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ...ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง
เก่งหัวเราะออกมาอย่างเห็นขำ.. กระชับร่างเพรียวให้แนบชิดกับตนอีก..มือหนาลูบไล้เนื้อเนียนเล่นอย่างเบามือ...
" แสน....พี่รักแสนนะ..ถ้าเรียนจบแล้วเราแต่งงานกันนะ.." อยู่ๆเก่งก็เอ่ยออกมา ทำให้อีกฝ่ายที่ซุกหน้าเงียบต้องเงยหน้ามามองทันที ด้วยสีหน้างง ๆ..
" อ้าว..ทำไมมองพี่อย่างนั้นล่ะ ...เรื่องจริงนะนี่ แปลกตรงไหน.. หรือว่าแสนไม่อยากอยู่กับพี่..." คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย..
แสนดีโอบกอดร่างหนาเอาไว้ พร้อมกับปล่อยน้ำตาแห่งความดีใจออกมาอย่างห้ามไม่อยู่..ตื้นตันและซึ้งใจกับคนๆนี้ ...
อาการตัวสั่นเล็กน้อยของร่างเพรียว ..ทำให้เก่งสงสัยและเมื่อดันร่างนั้นออกห่าง...ก็เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย..
ทำให้เก่งตกใจเหมือนกัน...
" แสนเป็นอะไร..พี่ทำให้เจ็บตรงไหนหรือป่าว ร้องไห้ทำไมนี่..คนดีบอกพี่ซิ " เก่งเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงรัวอย่างห่วงใย ...
แสนดีส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ ค่อยๆปรับอารมณ์ของตนเองให้เป็นปกติอีกครั้ง..
" ป่าวครับ...แสน.... แสนแค่ดีใจเท่านั้นเอง..."
" โถ่ เล่นเอาพี่ใจหายหมด เด็กน้อยเอ๊ย...นึกว่าทำให้แสนไม่พอใจเสียอีก..." เก่งถอนหายใจอย่างโล่งอก..จูบซับน้ำตาให้กับคนรัก
" แสนรักพี่เก่งนะ...และพร้อมจะอยู่เคียงข้างพี่เสมอครับ.." แสนดีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังและมั่นคง ..ทำให้รอยยิ้มระบาย ออกมาจากดวงหน้าเข้มได้อีกครั้ง..พร้อมกับหัวใจพองโต
" ขอบคุณมากนะ... ขอบคุณ......." เก่งเอ่ยออกมาพร้อมกับกอดร่างเพรียวเอาไว้แน่นเพื่อไปการยืนยันคำพูด...
..เขาพร้อมจะเป็นบ้านที่แสนอบอุ่น จะเป็นที่พักพิงยามเหนื่อยล้า และจะคอยดูแลปกป้องผู้เป็นที่รักของเขา ..จากนี้และตลอดไป
END
-
จบแล้ว :give2: น่ารักมากเลยเรื่องนี้ อ่านแล้วได้บรรยากาศแบบชาวไร่ชาวดอยดีเนอะ :-[
ขอบคุณคนแต่ง สำหรับนิยายน่ารัก ๆ
ขอบคุณคนโพสต์ ที่นำนิยายน่ารักมาให้อ่านกัน
:loveu: :loveu:
-
:kikkik: :kikkik: จบไปอีกเรื่องนึงแล้วเหรอครับ :kikkik: :kikkik:
ขอบคุณคุณกระต๊อบแล้วก็คุณHarukaด้วยนะครับ แล้วผมจะรอนิยายดีๆเรื่องใหม่นะครับ :give2: :impress: :give2:
-
จบแล้ว :kikkik: เรื่องนี้สนุกดีนะงับ
ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะงับ :yeb:
-
ขอบคุณครับ
-
:loveu: จบแว้ววว น่าร๊ากที่สุด
ขอบคุณคนแต่งที่ทำให้เราได้อ่านนิยายที่มีความรักอันสวยงาม ขอบคุณคนโพสที่ทำให้เรามีโอกาสได้อ่านนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณพื้นที่บนบอร์ดด้วยจ้า :kikkik: (ทำยังกะนักร้องเขียนขอบคุณ กร๊ากกก :laugh3:)
-
จบไปอีกหนึ่งเรื่อง :loveu:
น่ารักมากมาย :give2:
-
จบแว้ว :เชิป2: :110011:
ปล.เพิ่งได้อ่านวันนี้ เมื่อวานไปทะเลกลับมาเพลียมากมาย เลยมะได้อ่าน คิคิ
-
ฮะ ๆ ๆ ว่าจะมาก๊อปไปอ่านหลายทีแหละ :เฮ้อ:
ได้ฤกษ์มานั่งก๊อป ก็ดันจบพอดี เหอ ๆ ๆ :yeb: ขอบคุณนะครับ คุณต๊อบ ที่เอามาให้อ่าน
-
:yeb: เรื่องน่ารักดีจังแถมมฉากจบยังอุตส่าห์แถมฉาก..ให้อีก :kikkik: ขอบคุณน้องต๊อบมากๆเลยจ้า :loveu:
-
จบแล้ว น่ารักดีเนอะ ป๋าฮารุแต่งดีจังให้ happy ending ต๊อบช่วยเอาเรื่องใหม่มาลงอีกนะจ๊ะ :เชิป2: :เชิป2:
-
มีความสุขอีกเรื่อง :give2:
ขอบคุณมากนะครับ :myeye:
-
ขอบคุณคนโพสและคนเขียนนะครับ
ที่เอาเรื่องดีๆมากฝาก
o14 o14 o14
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากมายเสียดายน่าจะมีภาคตอนแต่งงานกันนะ :impress: :impress:
-
:impress: น่ารักจังค่ะ อร้ายยยยยยยยยยยย :m13:
-
อิอิ เรื่องนี้น่ารักจริงๆน้าครับ พี่ต้อบ
ขอบคุณพี่ฮารุที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้ให้น้าครับบบบบบบบบบบ
:m1: :m3:
-
น่ารักจังเลยค่ะ :m3:
-
:impress:
น่ารักดีจังเลยครับ
ชีวิตจิงมันคงยากเนอะ ที่จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น
รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
ขอบคุณคนแต่ง และ คนโพสด้วยนะครับ สำหรับเรื่องราวดี ๆ
บวกให้คนละหนึ่งแล้วกัน
o15
-
:m1: :m1:เอิกๆๆวันเดียวจบเลยเรา น่ารักอ่า แต่เสียดายจางละครแจบแว้ว หาเรื่องใหม่มาลงจออีกนะคราบ :m26:
-
อ่าคับ นุกดีคับ
ปล. ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคับ
จาก นายฟูจิซัง :a1: :a1:
-
o13 sogood o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากมายเสียดายน่าจะมีภาคตอนแต่งงานกันนะคับ :m3:
ขอบคุณมากคับที่เอาเรื่องดีดีมาให้อ่านำน :m9: :m4: o1
-
สนุกมากเลยคะ น่าจะมีต่ออีกนะคะ อยากอ่านจังเลย
ปล.มีเรื่องอื่น หรือภาคต่อมาให้อ่านอีกนะคะ :m18: :m3: :m1:
-
น่ารักจังเยย เรื่องนี้
:m1: :m1: :m1:
ตอนเรท เอ่อ :m25: :m25: :m25:
สนุกมากคับ
-
:mc3:happy ending :pig3:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุงงับ
-
:pig3: :pig3: :pig3:
ขี่ม้าตามอ่านอยู่ 2 วัน อ่านแล้ว :m4: ยิ้มแก้มปริ บรรยากาศบ้านไร่ชายทุ่ง (แต่ไม่ค่อยจะมีเรื่องที่ทำกันในไร่เลยอ่ะ)
อยากอ่านอิอิ นู๋ต๊อบเอามาจากบอร์ดคุณเท็นเหรอ ทำไม้พี่หมูไม่เคยเห็นเลยล่ะ
ขอบคุณจ้า ที่เอามาให้อ่าน :oni2:
-
:o8:น่ารักมากมาย
-
ชอบๆค๊าฟ............
น่ารักดี..........
จบได้ดีค๊าฟ.......... :m10:
-
สนุกมากๆเลยอ่ะครับ อ่านแล้วรู้สึดอิ่มเอมใจ แถมบางครั้งก็ได้หัวเราะกับมุกเปิ่นๆที่นำมาใช้ แม้ว่าจะเป็นมุกที่เข้าใจง่าย ไม่ซับซ้อนและออกจะเชยไปบ้าง แต่พอนำมาใช้ในเรื่องที่ลื่นไหล ก็ทำให้ใบหน้าเปื้อนยิ้มไปเสียทุกตอน อ่านจบอมยิ้มและมีความสุขแบบสุดๆ ไม่ต้องระแวงว่าจะมีเหตุการณ์พลิกผันให้กังวลขุ่นใจ ใสสะอาดมาก ขอติงนิดเดียวอ่ะครับ(ได้ไหม?) คือบทเข้าพระเข้านางอ่ะ(ที่เรียกกันว่า ฉากอัศจรรย์น่ะ)ของแสนดีกับเก่งมันเหมือนกันกับของวุ้นกับปืนเกินไปหรือเปล่า ถ้าแตกต่างซักนิดจะดีกว่านี้มากเลย :กอด1:
ขอบคุณมากเลยครับ กับความสุขและรอยยิ้มที่มอบให้ :L2:
และขอให้มีความสุขเช่นกันครับผม...
-
ขอบคุณครับ อ่านแล้ว สดชื่น อยากมีแฟนน่ารักๆกับเขามั่ง :o8:
-
สนุกดีครับ :m13:
-
หวัดดีจ้า
อ่านวันเดียวจบเลย หนุกหนานน่าติดตาม
เรียกรอยยิ้มได้ทั้งเรื่อง ใสๆไม่หนักดี
อยู่บอร์ดคุณเท็นเองหรอเนี่ย
สงสัยเราจาแย่แล้ว ทะไมไม่เคยอ่านหว่า เหอๆๆๆ
แต่คุ้นๆชื่อคนแต่งอยู่นะ
ขอบคุณต๊อบด้วยนะ ที่เอามาโพส น่ารักมั่กๆๆๆ
แล้วก็ขอบคุณคนเขียน ป๋าฮารุด้วย ที่เขียนเรื่องน่ารักมาให้อ่านกัน จุ๊บๆ
+1ไปเลยจ้าต๊อบบบบ o13
-
:m1: :m1:
น่ารักจังเรื่องนี้
ขอบคุณคนโพสที่เอานิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
:L2: :L2:
-
ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดี ๆ มาให้อ่านครับ ^^
..
-
ขอบคุณค่ะ
^^
-
จะรออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
-
อ่านจบแล้วฮับบ สนุกจังเลยยย น่ารักอ่ะ หวานกันสะๆๆๆ อิจฉาเลยยยย ตลกดีด้วย :laugh:
o13
-
เพิ่ง อ่านจบเมื่อ กี้ สนุกมากเรย
น่ารัก จัง หวาน ด้ายจายจริงๆๆ
:m4: :m4: :m4:
:pig4:
-
สนุกดี พึ่งอ่านจบ อิอิ
-
โอ๊ยยย...ลุงอ่านแล้วซาบซึ้ง อ่ะหลาน
จิ้ม + ให้นะจ๊ะหลาน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พึ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านรวดเดียวจบเลย
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักมากทั้งสองคู่เลย
ไม่มีตอนพิเศษเหรอคะ
คิดถึงน้องวุ้นกะพี่ปืนอ่ะ
-
อ่านจบแว้วววววววววววว :m1:
น่ารัมากเลยอ่า อิ อิ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
o7 o7 o7 น่ารักดีค่ะ ความจริงเคยอ่านมาแล้วจากที่อื่น แต่ก็อยากอ่านอีกค่ะ
-
โอ๊ววววววว
น่ารักๆๆๆ
ชอบคู่พี่เก่งกับแสนจังอิๆ
-
เรื่องนี้เคยอ่านแล้วรอบนึง
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังน่ารัก :m1:
-
สนุกน่ารักมากกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ^^ o13
-
โอ๊ย อิจฉา :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :serius2:
-
โอ๊ยยยยยยยย.. :o8:
:m25:อิจฉาสองคู่นี้จริงๆเลย :m1:
หวานกันซ้า :m25: :m25:
:laugh:ระวังมดนะจ๊ะ :m32:
อิอิ :m4:
ชอบจัง :m1: :mc4: :m25:
-
:pig4: thank อ่านรวดเดียวเลย อิจฉาทั้งสองคู่นี้จัง :m1: :m1: :m1: :m1: :m13: :oni2:
-
:z1:
น่ารักจัง......
อยากให้มีต่อภาค 2 จังเลย
เอาแบบว่า แต่งงานกัน แล้วใช้ชีวิตร่วมกันเลย
แก่ไปรึป่าวหนอเรา.....
หนุก มากมาย....
จะติดตามตามผลงานต่อไป
:impress2: o13
-
น่ารักจังคับ
ทั้งสองคู่เลยอ่า
รอผลงานไหม่ๆอยู่นะคับ
ไปนอนละคับ อ่านรวดเดียวจบเลย
:a12:
-
ขอบคุณ คุณกระต๊อบ ที่นำเรื่องนี้มาลงนะค่ะ
เรื่องน่ารักดี แถมมี ตัวเอก ตั้ง 2 คู่ แนะ
แต่แอบชอบแสนดี นะ พี่เก่งตรงๆ ได้ใจดี
:L2:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
น่ารักมากที่สุด
ชอบทั้งสองคู่เลย
อ่านแล้วอยากไปเห็นหนุ่มชาวไร่น่ารักแบบพี่ปืนกับน้องวุ้นบ้างจัง
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ
-
พี่ปืนกับน้องวุ้นน่ารักมากกกกกกกกกกกกเลยยยยยย
พี่เก่งกับน้องแสนก็น่ารักกกกกก
อ๊ายยยยยย
อิจฉาอ่ะ
ไม่มีภาคต่อตอนแต่งงานบ้างหรอ
อิอิ
ยังไม่อยากให้จบ
-
อ่านแล้วสนุกมากกกเลยครับ ชอบมากกก :z2:
-
:L2:
เรื่องอ่านแล้ว น่ารักจัง ^^
-
อ่านมาถึงตอนที่ 11 แล้ว ชักเริ่มเห็นคู่กัดคู่ที่ 2 แล้ว
อิ อิ อิ
จะมาอ่านต่อพรุ้งนี้จ้า
-------------------------------
อ่านจบแล้วววววววว
ดีใจกับแสนดีที่มีรักที่แสนดี
-
อ่านจบแล้ว...ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้ :impress2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้อ่ะ เรื่องน่ารักมากมายอ่ะ :กอด1: ชอบๆๆ ไม่น่าจบเลยอ่ะ น่าจะมีตอนต่อไปอีกก :impress2:
:pig4:
-
สนุกจังเลย
อ่านรวดเดียวเลย :กอด1:
อยากให้มี ภาค 2 ค่ะ :impress2:
จะติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ :o8:
-
:pig4:
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมากๆทั้ง 2 คู่เลยอะครับ :กอด1:
จากตอนแรกๆ แอบนอย กลัวว่าเรื่องนี้จะดราม่าหนัก พวกคนร้ายจะทำอะไรพี่สะใภ้ของวุ้นที่ท้องอยู่ซะอีก แต่ก็โชคดี ที่เรื่องร้ายๆต่างๆไม่มีอะไรหนักหนาสาหัส เลยอ่านจนจบได้อย่างสุขใจไร้น้ำตา :-[
-
น่ารัก และ อบอุ่นจังเลยครับ
-
อ่านมาแล้วเมื่อปีที่แล้ว
ปีนี้มาอ่านอีกรอบ
ยังให้ความรู้สึกดีๆเหมือนเดิมค่ะ
น่าร๊ากกกกกกกกกกก
-
:o8:
:-[
:impress2:
:pig4:
-
ขอบคุณคร๊าบบ
พี่มาเขียนนิยายด้วยเหรอเนี่ย
อิอิ :call:
-
ขอบคุณฮะ :impress2:
-
:o8: :-[
น่ารักมากๆเลยล่ะค่ะ อ่านตั้งต้นเรื่อง ถึงปลายเรื่อง
ฉากจบยังแบบว่าถูกใจค่ะ :o8:
วุ้นกับแสงน่ารักเป็นบ้าเลย
ขอบคุณสำหรับละครวายหลังข่าวเรื่องนี้มากๆเลยล่ะค่ะ :pig4: :L2: :กอด1:
-
สนุกจังเลย
ชอบคู่ เก่ง กับ แสนดี อะ น่ารัก
คู่วุ้น กับ ปืน ก็น่ารักอีกแบบ
เอาเป็นว่าชอบหมดเลย 55555
:m3: :m4: :m11: :oni2:
:t3:
:L2::pig4: :3123:
-
อ่านจบแล้วคาบบบบ
รักหวานๆ
อิ
อิ
o13 o13 o13 o13 o13
ชอบคับ
ขอบคุณพี่มากนะคับ.....แมวน้อย
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
สนุกดีค่ะ ให้อารมณ์ประมาณละครหลังข่าวจริงๆด้วย :m20:
-
:impress2: สนุกมากเลย ชอบพี่ปืนจังเลย วุ้นก็น่ารัก คู่สารวัตรเก่งกับแสบนี่ร้อนแรงจังตอนสุดท้าย ฮ่าๆๆ
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากเลยค่ะ
ยังอ่านไปแค่ตอนแรกเอง
ขอแปะไว้ก่อน
เดี๋ยวคืนนี้มาดิทค่ะ
************
อ่านจบแล้วค่ะ o13
สนุกมาก น่ารักมากๆเลย
อารมณ์เหมือนละครหลังข่าวมากๆๆ
อ่านไปก้อยิ้มไป มีความสุข
ยิ่งฉากเอ็นซีของทั้งสองคู่แล้วแบบว่า :m25:
ฉากนี้ไม่มีในละครหลังข่าวแน่ๆ อิอิ
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสมากๆที่เอานิยายน่ารักๆมาให้อ่านกันนะค่ะ :pig4:
-
เพิ่งเจอนิยายเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบ
น่ารักมากๆค่ะ ชอบทั้งสองคู่เลย
-
อ่านแล้วเขียนได้น่ารักมาก ๆ เลย
ชอบแสนดีอ่ะน่ารักดี ออกซึน หน่อย ๆ :-[ :-[
-
น่ารักมากอ่ะ
เหมือนละครหลังข่าวจิงๆด้วย
อ่านแล้วเลิกอ่านไม่ได้เลย
อ่านทีเดียวจบ
วุ้นน่ารักเนาะ พีปืนตอนแรกกวนตีนมาก
แต่พอรู้ว่าชอบ โหยขี้อ้อนเป็นเด็กเลยย
คู่แสนเก่งก็น่ารัก แสนปากดีมาก
55555
จะติดตามอ่านเรื่องอื่นๆ นะคะ o13
-
หนุกมากวะน่ารักดี
:jul3: :jul3:
thank............ :call: :3123: :3123:
-
:impress2: อ่านกี่รอบก็ยังชอบ ยังน่ารักไม่เบื่อเลยนะนี่ อิอิ
:z2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
ก็ยังชอบเหมือนเดิมจ้า o13
คิดถึงพี่ปืนกับวุ้นจัง :กอด1:
-
อ่านรวดเดียว จบเลยค่ะ :o8:
ขอบคุณมากๆนะคะ
ชอบมากเลยค่ะ o13
-
เย้ อ่านจบแล้วววว
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยค่า ชอบบบบบบ :-[
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
หวานซาบซ่านจับจิตดีเหลือหลาย
วุ้นก็น่ารักพี่ปืนก็น่าหยิก :o8:
-
ฮามากเลยฮะ แบบว่าเริ่มต้นมาก้อสนุกและ
เรื่องต่อไปก้อจะติดตามไปเรื่อยๆนะคับ
สู้ๆ :laugh:
-
:z1: อ่านจบและ
น่ารักมากมาย
ถ้ามีตอนพิเศษก็คงจะดีเน๊อะ อิอิ
-
เป็นเรื่องที่ชอบอีกเรื่องนึงเลย
ขอบคุณมากมายครับ
:กอด1: :pig4:
-
น่ารักมากค่ะ..ชอบวุ้นมากๆเลยน่ารักอ่ะ..
-
เรื่องนี้ทั้งหวาน ทั้งน่ารักเลยอะ
ได้บรรยากาศบ้านไร่มาก ๆ เลย เสียดายที่สั้นไปหน่อย
อยากอ่านเรื่องของแสนกับพี่เก่งอีกอ่ะ...คู่นี้ก้น่ารักไม่แพ้คู่วุ้นกะพี่ปืนเลย
ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันกันนะฮะ ^^;
-
สนุกมากเลยครับ :กอด1: :m25: :jul1:
-
หวานๆ น่ารักดีค่ะ :m4:
สั้นไปนิด แต่ก็ขอบคุณนะคะ
-
มาจิ้มแล้วขอรับ
สนุกมากมายเลยเชียว
แต่ก็แอบรอตอนพิเศษอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
-
ฮัทจัง
อิอิ เพิ่งเข้ามาอ่านเน้ น่ารักมากมาย
:กอด1: :L2:
-
o13 o13
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆค่ะ อ่านไปก็เพลิน เหมือนดูละครหลังข่าวเลยจริงๆ
มีสองคู่ บทบาทแต่ละคนก็เหมาะดี ไม่เด่นหรือด้อยเกินไป
มีการได้รับคาแรกเตอร์ที่น่ารัก ชอบแสนดีมากๆ
เชียร์ค่ะเชียร์ ฉากแต่ละฉากลื่นไหลมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เย้ๆๆๆ..อ่านจบแล้ว วววว
น่ารักจังเลย กลิ่นกลุ่นภูธรมากๆค่ะ...ชอบอ่ะ
อ่านไปก้อสดชื่อนไป ไร่ ฟาร์ม สวน ต้นไม่ ใบหญ้า....ฮร๊า าาาาาาาา อากาศดีชะมัดเลย...คริคริ
(พูดเหมือนกับว่าหลงเข้าไปในฉาก...กร๊าก กกกก)
แบบว่า เออ...จริงแฮะ อารมณ์เหมือนกะลังนั่งดูละครหลังขาวของช่องหลายสี
...แต่อันนี้คงเป็นช่องสีม่วง....หุหุ
น่ารักทั้ง คู่พี่ปืน-น้องวุ้น ทั้ง พี่เก่ง-น้องแสนดี เลยอ่ะ
คู่แรกเค้ารักกันมากมาย อะไรก้อแลจะเสมอภาคเท่าเทียมกัน ไม่มีไรน่าเป็นห่วงมากหลังจากเค้าเข้าใจตรงแล้ว
แต่เราชอบคู่ขอพี่เก่ง-น้องแสนมากๆเลยอ่ะ....แบบว่าแสนดีเป็นเด็กกำพร้าอ่ะ เค้าเป็นคนที่ขาดอะไรๆมาทั้งชีวิต ต้องทำต้องฝ่าฟัน ต้องเลี้ยงดูตัวเอง แล้วอยู่ๆวันนึงก้อมาพบกับที่พักพิง ที่ๆเค้าจะสามารถหยุดการดิ้นรนนั้น แล้วฝากชีวิตที่เหลือไว้ที่ใครสักคน....ว๊าว ววว มันอะไรที่ยอดเยี่ยมมากเลยอ่ะ แสนดีช่างโชคดีจริงๆ ที่เจอกับพี่เก่ง ที่เค้ารักจริง รักมากขนาดขอแต่งงานเลยทีเดียว แล้วแต่ละอย่างที่ทำก้อน่าประทับใจทั้งนั้น อย่างเรื่องแหวนที่วิ่งกระหืดกระหอบมาส่งแสนให้ทันอะไรยังงี้ พี่เก่งเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจัง ชอบคำพูดนี้ของพี่เก่งมาก
" ถ้าแสนเรียนจบแล้วผมจะไปรับนะ.."
" ต่อไปนี้ ผมจะเป็นบ้านหลังน้อยให้แสนกลับมาหา.. จะเป็นที่พักพิงให้ยามที่เหนื่อยล้า และจะคอยดูแลแสนเองนะ .."
เป็นใครได้ยินก้ออยากจะหยุดอยู่ที่เค้านั้นแหละ
ขอบคุณพี่เก่งที่ช่วยมาเติ่มส่วนที่ขาดให้แสนดี....
พูดแล้วก้ออิจฉาแสนดีจริงจิ๊ง งงงงงง ฮ่าๆๆ
..เขาพร้อมจะเป็นบ้านที่แสนอบอุ่น จะเป็นที่พักพิงยามเหนื่อยล้า และจะคอยดูแลปกป้องผู้เป็นที่รักของเขา ..จากนี้และตลอดไป
อ่านแล้วหัวใจพองโต อากาศหนาวๆแบบนี้ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ... :impress2: :กอด1:
ขอบคุณทั้งไรท์เตอร์และคนโพสเลยนะคะ ที่เอานิยายเอ๊ะรึละคร Y หลังขาว หว่า? มาฉาย.... :o8:
-
อ่านจบเเล้วสุดยอดมาก เลยครับบบ
ความสุขทั้งเรืองจิงๆๆ ชอบบบ
เป็นกำลังใจให้นะครับบบ
-
อ่านจบแล้วเรื่องนี้หวานมากน้ำตาลเต็มจอ
แสนเค้าก็หาความอบอุ่นที่เป็นบ้านมานาน สุดท้ายพี่เก่งก็ทำให้แสนรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ดีจัง อ่านแล้วมีความสุข อิอิ ส่วนพี่ปืนเนี่ยะ หื่นไปไหนเล่นซะน้องหมดแรงข้าวต้มเลย
:z2: :z2: ขอบคุณนะคะที่เอามาลงให้อ่านกัน อิอิ
-
:-[ :-[
น่ารักอ่า าาา ทั้งสองคู่เลย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากมายค่า า
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
สนุกมากๆ ทั้งสองคู่เลย
ขอบคุณนะคะ
-
น่ารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากค่ะ
^^
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ เเม้จะมีมานานเเล้วก็เถอะ > [ ] <!
ผลงานของคุณเท็นนี่นา เเง่ม ช๊อบ ชอบบบ
-
น่ารักใสๆๆ ไม่ม่าม่า o13
-
ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ได้เลย น่ารักสุดๆ o13
-
:o8: น่ารักจังเลยยย :L2: ทั้งสองคู่เลย อิอิ
-
:impress2: จบได้น่ารักมากๆๆเลย ชอบค่าา
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะค่ะ
-
เรื่องน่ารักจัง
อ่านแล้วสบายๆ ยิ้มๆ เลือดไหลออกจมูกชิวๆ
กร๊ากกก
อยากอ่านต่ออีกสักสิบ ยี่สิบตอน
ฮี่ๆๆๆ
-
เป็นอีกเรื่องที่น่ารักมากครับ
ขอบคุณสำหรับนิยาย :L2:
-
พี่ปืนหื่นมากมาย
-
ประทับใจเรื่องนี้มากเลย
แบบว่าสนุกครบรส พี่ปืนหื่นเล็กๆ 55.
:impress2:
-
เรื่องนี้บทแต่บทหวานๆๆ
เล่นเอายิ้มไม่หุบ
-
:o8:
เรื่องนี้น่ารักดีนะ
แม้จะออกแนวละครหลังข่าวไปก้ตาม :laugh:
แถมมี NC ให้ด้วย :man1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยครับ วุ้น น่ารัก พี่ปืน สุดเท่ห์
-
:pig4: :L2: :กอด1:
-
อ่านก็น่ารักดีครับ แต่เรื่องของแสนดีมันใช้โครงเรื่องอันเดียวกับวุ้นเลยนะครับ เลยแปลก ๆ :z2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักเบา ๆ :L2:
-
น่ารักอะ แต่อยากให้มีบทแบบว่า หึงหวง นอกใจอะไรบ้าง อิอิ
-
สนุกดีจังเลย
น้องวุ้นกับพี่ปืน อิอิ
แสบ ๆ ดื้อ ๆ ดีจริงวุ้นเนี้ย
ปืนก็หาเรื่องชวนวุ้นทะเลาะตลอด
แต่สุดท้ายก็ลงเอยกัน ><~~~~
ส่วนพี่เก่งกับน้องแสน
ก็เริ่มจากทะเลาะกัน กัดกัน
พัฒนามาเป็นรัก อร๊ายยยยยยย>///<
-
สนุกดีค่ะ ทั้งสองคู่เลย เริ่มจากคู่กัดจนกลายเป็นคู่รัก
-
:-[หวานมาก ทั้งสองคู่เลย สนุก o13
-
อ่านทีเดียวรวดจนจบเลยค่า
เรื่องน่ารักมากกกก รู้สึกเหมือนติดละครเลยค่ะ
-
น่ารักจังเรื่องนี้
ทั้งหวานทั้งอบอุ่น
-
จบแล้วคับ สนุกดีคับ น่ารักทั้งสามคู่เลยคับ
-
สนุกมากกกกกก
หวานๆใสๆ ภาษาก็เข้าใจง่ายดี
เเต่ฉากอัศจรรย์ของคู่เก่งกับเเสน
เเอบคล้ายกับคู่หลักอยู่อ่ะ
เเต่โดยรวมถือว่าดีมากๆ o13
จะรอเรื่องต่อๆไปนะจ๊ะ :pig4:
-
:-[ :-[ :-[
-
:3123:
-
:impress3: :กอด1: :L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งให้อ่าน และบทเขียนที่่แสนจะดีน่าประทับใจมากๆ :L1: :pig4: :impress3:
-
:-[
น่ารักอะ ชอบทั้งสองคู่เลย
-
ปืนและเก่งเป็นผู้ชายที่อบอุ่นดี
น่ารักทั้งสองคู่เลย
-
น่ารักมากเลยค่า
-
ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะชอบคู่ไหนมากกว่ากันดีน่ารักทั้งสองคู่เลย
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[
-
ชอบจังเลยค่ะ ซีรี่ส์รักกันที่บ้านไร่ๆแบบนี้ :impress2:
-
o13 o13 o13
-
กระชับ ฉับไว
สมเป็นนวนิยายขนาดสั้นๆ
-
สนุกดีค่ะ
ชอบคู่ของเก่งกับแสนที่สุดอ่ะ
ดูซึนๆดี
คู่ของปืนกับวุ้นก็น่ารักมาก
จะรอติดตามเรื่องต่อไปน้า
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะเรื่องนี้
วุ้นกะแสนดีน่าร้ากกกกจริงๆ ><
บรรยากาศเรื่องอ่านแล้วนึกถึงไร่สวยๆ เจ้าของหล่อๆ(?เกี่ยวมั้ย555)
ชอบที่กำจัดอีตัวร้ายออกไปได้อย่างรวดเร็ว อ่านแล้วจิตใจปลอดโปร่ง
เป็นเรื่องที่น่ารักอีกเรื่องเลยค่ะ o13
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆจรรโลงใจนะคะ :o8: :-[ :impress2:
รักคนแต่ง :3123:
-
น่ารัักจัง :-[ :o8:
o13 o13 o13
-
เป็นเรื่องที่ดีมาก
-
แต่งเรื่องได้สนุกมากๆเลยนะคะ เขินคู่ปืนกับวุ้นมากๆ >///<
จะน่ารักไปไหน ส่วนคู่ของเก่งกับแสนกุ๊กกิ๊กๆน่ารักๆ เราชอบมากๆอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งที่ทำให้อ่านแล้วรู้สึกเขินตาม อบอุ่นในหัวใจด้วย (ขอแอบเน่าหน่อย ^^)
-
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่อบอุ่น และสุขใจมากๆ ยิ่งเปิดเพลงเพราะๆของปนัดดานี่ใช่เลย
อ่านแล้วมีความสุขมากๆเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
อั๊ยส์!น่ารักจัง อ่านแล้วเขิลเลยวุ้ย แก้มแทบแตก อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลย :mew3:
-
สนุกๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:heaven
-
:-[ น่ารักมาก ๆ เลยครับ ทั้งสองคู่เลย ขอบคุณครับ
-
สนุกดีครับเนื้อเรื่องกระชับดำเนินเรื่องเร็วดีเรื่องก้อน่ารักดีชอบๆ
-
:pig4:
-
สนุกสนานมากๆ อ่านค้างไว้นานมากแล้ว เพิ่งได้มาอ่านต่อจนจบ
-
เรื่องนี้ให้อารมณ์นิยายเล่มล่ะ12บาทเลยอ่ะ :man1:
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายสนุกๆน่ารักๆๆๆๆ และก้...น้ำเน่าเป็นละครหลังข่าวมาให้อ่านนะค่ะ ^^
อยากบอกว่าชอบมากกกกกก :L2: :L2:
และที่ขาดไม่ได้ขอบคุณคนโพสต์มากค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ นะคับ
ล :กอด1:
-
น่ารัก ทั้งสองคู่เลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักอ่ะ เฮียน่ารักดี แบ๋วมากับการงอนเมีย
แต่อ่านไปอ่านมา แสนดีกับพี่เก่ง น่ารักมากอ่ะ
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :-[ :-[ :o8: :-[ :o8: :impress2:
-
น่ารักดี
-
กลับมาอ่านอีกครั้งในรอบ 8 ปี ^^
-
น่ารักมาก อ่านไปยิ้มไป
-
น่ารักดีคร้าบ
-
ทุกคู่น่ารัก หวานมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟิลกูดเว่อๆ
-
น่ารักจัง
ขอบคุณนะคะ :L1:
-
:laugh:
-
น่ารักมากๆ ขอบคุณค่า :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องน่ารักๆ :mew1: :mew3:
-
.....
-
:-[