-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่ :katai2-1:
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
รวบรวมนิยายที่ akikojae แต่งค่ะ ขอแปะไว้ให้คนที่ตามนะคะ
เรื่องยาว
★彡Back Seat .. ไอ้หน้าสวยที่รัก จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43056.0
วันทองเดอะซีรีย์ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43108.0
3096 days .. ขังลืม จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43086.0
★.:*･เครื่องปรุง กับ ถุงทอง･*:.★ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43459.0
♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.0
รักต้องยุ่ง ❤️ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45221.0
Nanny Mania | พี่เลี้ยงเด็กจอมดื้อ ปะทะ คุณพ่อจอมโหด จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46499.0
Retribution | รักนั้นคืนสนอง
Apology | รักนี้คอยเสนอ On air
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.0;topicseen
เรื่องสั้น
เรื่องสั้น ผมรักน้องจังเลยครับ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43048.0
เรื่องสั้น ต้องการพี่ชาย 4p nc จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43373.0
เรื่องสั้น (รั ก) ล อ บ ออนแอร์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45844.0
-
สารบัญ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3219266#msg3219266) • รอยชัง ๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3219691#msg3219691) • รอยชัง ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3220568#msg3220568) • รอยชัง ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3221964#msg3221964) • รอยชัง ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3222459#msg3222459)
รอยชัง ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3223199#msg3223199) • รอยชัง ๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3224932#msg3224932) • รอยชัง ๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3225736#msg3225736) • รอยชัง ๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3226574#msg3226574) • รอยชัง ๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3230726#msg3230726)
รอยชัง ๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3233139#msg3233139) • รอยชัง ๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3234509#msg3234509) • รอยชัง ๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3235702#msg3235702) • รอยชัง ๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3238568#msg3238568)
รอยชัง ๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3240267#msg3240267) • รอยชัง ๑๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3241134#msg3241134) • รอยชัง ๑๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3241905#msg3241905) • รอยชัง ๑๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3244099#msg3244099) • รอยชัง ๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3246147#msg3246147)
รอยชัง ๑๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3246862#msg3246862) • รอยชัง ๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3248543#msg3248543) • รอยชัง ๒๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3250733#msg3250733) • รอยชัง ๒๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3252415#msg3252415)
รอยชัง ๒๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3253681#msg3253681) • รอยชัง ๒๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3255898#msg3255898) • รอยชัง ๒๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3257076#msg3257076) • รอยชัง ๒๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3258191#msg3258191)
อินไซด์ บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3259068#msg3259068) • อินไซด์ ๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3260713#msg3260713) • รอยชัง ๒๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3262185#msg3262185) • อินไซด์ ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3262554#msg3262554)
รอยชัง ๒๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3265187#msg3265187) • อินไซด์ ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3268379#msg3268379) • อินไซด์ สเปเชียล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3270859#msg3270859) • รอยชัง ๒๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3272128#msg3272128)
รอยชัง ๓๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3274130#msg3274130) • อินไซด์ ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3276990#msg3276990) • รอยชัง ๓๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3281083#msg3281083) • อินไซด์ สเปเชียล งอแง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3282102#msg3282102)
รอยชัง ๓๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3284818#msg3284818) • อินไซด์ ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3293504#msg3293504) • รอยชัง ๓๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3295010#msg3295010) • รอยชัง ๓๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3298004#msg3298004)
รอยชัง ๓๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3299570#msg3299570) • รอยชัง ๓๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3303176#msg3303176) • รอยชัง ๓๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3305088#msg3305088) • รอยชัง ๓๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3306741#msg3306741)
อินไซด์ วาเลนไทน์เดย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3308304#msg3308304) • จบบริบูรณ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3309224#msg3309224) • รอยชัง คู่ชีวิต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3312743#msg3312743) • อินไซด์ คู่ชีวิต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3315618#msg3315618)
รอยชัง สองพี่น้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49720.msg3318455#msg3318455)
บทนำ
"ไอ้สาระเลวเอ้ย มึงยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไหมห๊ะ กูถามเนี่ยว่ามึงยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไหม!" อัศวินจ่อปืนชี้ไปที่หัวของไอ้ระยำคนหนึ่ง ไอ้นี่มันชื่อว่าโสภณเป็นลูกน้องของเขามาหลายปี ตำแหน่งมันก็ไม่ใช่น้อยๆ เป็นถึงหัวหน้าคนงาน แต่กลับทำตัวเป็นจงอางพ่นพิษ มันรวมหัวกับศัตรูคบคิดวางแผนเผาไม้สักในไร่ของเขาไปถึงสองไร่ ยิ่งพูดยิ่งเจ็บใจ ไหนจะส่วนที่ลุกลาม รวมๆแล้วก็สามไร่พอดี
"ทำไมไม่ตอบกูวะ!" อัศวินลุกเป็นไฟ
ปังงง!
ในเมื่อมันหยิ่งในศักดิ์ศรีมากกว่าชีวิต ก็สมควรที่เขาจะต้องใช้ความรุนแรงกับมัน ลูกปืน 3.5 มม. ถูกอัดใส่ขาคนที่เอาแต่นิ่งให้ได้รู้สำนึก ให้มันร้องโอดโอยซะ มันจะได้ปริปาก
"จะตอบหรือไม่ตอบ มึงจะเอายังไง!" ยั่วโมโห ยั่วโทสะ หยิ่ง จองหอง
สันดานหยาบขนาดนี้คงไม่ต้องรอให้มันตอบ
"พวกมึงจัดการมัน เอาให้ตาย เผาบ้านมันทิ้ง จัดการทุกอย่างให้เหมือนกับว่าไฟใหม้ อย่าให้มีหลักฐานสาวมาถึงตัวกู ส่วนมึงไอ้น้อยมากับกู" เมื่อสรุปความตายให้คนที่มันทำเขาชิบหายแล้วก็หันไปสั่งลูกน้อง
"นายจะไปปาง หรือจะกลับบ้านใหญ่ครับ" ลูกน้องเอ่ยถาม เพราะนายตัวเองเอาแน่เอานอนไม่ได้
"ไปปาง หาคนไว้พร้อมหรือยัง กูจะเก็บซากที่เหลือ ถมที่ ก่อนจะดูว่าจะทำอะไรได้อีก" อัศวินเดินไปก็พูดกับลูกน้องไป เขาเก็บปืนที่เพิ่งใช้เมื่อครู่เหน็บไว้ข้างเอวก่อนจะก้าวขึ้นรถบรรทุกหกล้อ ให้ไอ้น้อยเป็นคนขับ เดี๋ยวจะต้องแวะเอาของอีกก็ไม่อยากให้เสียเวลา
"พร้อมครับ ห้าสิบคนพอไหวครับ" น้อยพูด และอัศวินก็ทำแค่เพียงพยักหน้ารับ
"เอ่อ นายครับ" คนข้างๆเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม จนเขาต้องหันมา
"อะไรของเอ็ง จะพูดอะไรก็พูดมา" เขาขมวดคิ้ว วันนี้มันวันซวยอะไร ต้องถ่อสังขารขึ้นมาจากสุราษฎร์เพื่อเจอปัญหาเหี้ยๆแบบนี้
"เรื่องที่ให้พวกมันจัดการไอ้โสภณ .." น้อยเอ่ยเสียขาดหาย
"อืม" เขารอให้มันว่าต่อ
"นายรู้แล้วใช่ไหมว่ามันมีลูกชายอาศัยอยู่ด้วยอีกคน" ไอ้น้อยพูด และนั่นทำให้เขาฉุกคิด
"กูไม่ได้ให้ฆ่าลูกมัน ถ้ามึงกลัวก็โทรไปสั่ง บอกกูให้ฆ่าแต่พ่อ" เขาบอก อย่างน้อยๆเขาก็ไม่ได้อยากฆ่าใครเพิ่ม ถึงแม้ว่าอยากจะฆ่าล้างบางมันก็ตาม
"แต่นายเพิ่งจะสั่งให้พวกมันเผาบ้าน แล้ว .." น้อยยังไม่ทันเอ่ยจบ
"มันคงมีญาติพี่น้องบ้างล่ะ มึงจะห่วงมันทำไมวะ" เขาไม่เข้าใจ จะย้ำทำไมนักหนา!
"ผมได้ข่าวมาว่าลูกมันป่วยบ่อย อายุก็เพิ่งจะขึ้นมอปลาย แถมไอ้โสภณไร้ญาติขาดมิตรครับนาย มันมาอยู่นี่ตั้งแต่เมียตายเท่าอายุลูกชายมันก็ไม่เคยเห็นมันมีญาติ" น้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสาร
"กูจำเป็นจะต้องรับรู้เรื่องความทุกข์ของมันด้วยเหรอวะ" เขาสบถ "เอาเป็นว่ามึงต่อสายไปหาไอ้พวกนั้น บอกถ้าเจอเด็กที่น่าจะเป็นลูกไอ้โสภณก็ให้ปล่อยไปซะ หรือเอามันไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลก็ได้ มึงว่ามันป่วยบ่อยไม่ใช่รึ"
อัศวินเริ่มจะปวดหัว เรื่องไร่ไม้สักสัมปทานยังไม่จบก็มีเรื่องไม่เป็นเรื่องมาให้กวนใจ พรุ่งนี้เขายังต้องจัดการเรื่องราวอีกมากมาย เรื่องไร้สาระจึงไม่อยากเก็บมาให้รกสมอง
เสียงคนงานดังโหวกเหวกโวยวายอยู่ด้านนอก อัศวินลงจากรถได้ก็เดินดุ่มๆเข้าห้องทำงานมาในทันที จัดเตรียมเอกสารและของสำคัญที่จะต้องใช้ในวันพรุ่งนี้
"เอ้า ขนไม้ลงมาให้หมด แล้วเอาลังพวกนี้ขึ้นไปแทน รีบๆนะโว้ย นายอารมณ์ไม่ดี!" น้อยสั่งคนงาน กะว่าพอขนไม้ลงขนลังขึ้นคงเสร็จทันเจ้านายพอดี
"พี่น้อยๆ!" เสียงคนงานบนรถตะโกนเรียกอย่างตื่นตระหนก
"เออ มีอะไร!" น้อยถาม จุดบุหรี่ขึ้นสูบ
"ใครไม่รู้ว่ะพี่ นอนซุกอยู่ด้านใน ฉันส่องไฟฉายไปเกือบช็อคตาย พี่มาดูมันหน่อย" ลูกน้องรีบบอก น้อยดูดบุหรี่พลางเดินมามอง
"ไหนวะ"
"นี่จ่ะ" ลูกน้องชี้ เอาไฟส่อง
"กูมองไม่เห็นหน้า เอ้า ยืนมองจะช่วยมันได้ไหม ไปเอาตัวมันลงมา!" เขาด่าลูกน้องที่มายืนมุง ไอ้พวกนี้นี่ซื่อบื้อ ไม่ได้ความ
กว่าจะช่วยกันแบกยกลงมาได้ก็เหนื่อยเอาเรื่อง น้อยเคลียร์ทางคนที่ยืนมุงก่อนจะเดินมาดูมันใกล้ๆ
"ใครวะ มีใครเคยเห็นหน้ามันบ้าง!" น้อยถามพวกลูกน้อง
"ไหนๆ" เสียงเอ็ดตะโรดังขึ้นก่อนจะมีคนยกมือ
"ฉันจ่ะ ฉันเคยเห็น ลูกชายตาโสภณจ่ะ ข้าไม่รู้ชื่อหรอก รู้แค่ว่าพ่อมันหวงยิ่งกว่าอะไร ไม่ยอมให้ออกนอกบ้านเลยจ่ะ แต่เผอิญฉันไปหาหมอคลินิคท้ายตลาด เจอมันกับพ่อในนั้นจ่ะ ใช่มันแน่ๆจ่ะพี่" เล่าไปด้วยความไม่ประสีประสา และทำให้คนตรงหน้ากังวล
"ชิบหาย! ถ้าคุณอัศวินรู้!!" น้อยพลั้งปากออกมาเสียงดัง โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครกำลังเดินมาทางนี้
"พวกมึงมุงอะไรกัน ทำไมไม่ทำงาน" อัศวินหัวเสีย เขากำลังรีบ "ไอ้น้อย ขนลังเสร็จหรือยัง!"
"พวกมึงไปขนลังต่อให้เสร็จ ไป!" น้อยไล่ ก่อนจะหันไปบอกเจ้านาย "เอ่อ ครับ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยครับ"
อัศวินจุดบุหรี่ขึ้นสูบคลายความตึงเครียด "เรื่องห่าอะไรอีก" เขาถาม สีหน้าไม่พอใจ
"นี่ครับ" น้อยเปิดทางให้คนตรงหน้า
"ใคร" อัศวินเพียงแค่ถาม มองร่างที่สลบเหมือดเหมือนว่าโลกนี้ไร้ความเคลื่อนไหว เด็ก อายุน่าจะราวๆ 17-18 ตัวขาว ใส่เสื้อผ้ามอซอแต่เนื้อตัวสะอาด มีรอยบ้างจากการถูกเศษซากอะไรสักอย่างข่วน เขามองหน้ามันไม่ชัดเพราะไฟส่องไม่ถึง
"คือ .. เอ่อ" น้อยชั่งใจ จะบอกดี หรือ ไม่บอกดี จะบอก ..
"อมพะนำทำไมวะ!" อัศวินด่า น้อยสะดุ้งตกใจรีบเอ่ย
"มันคือลูกของไอ้โสภณครับ!"
พูดจบตัวมันก็ปิดตาปี๋ ไม่กล้ามองหน้าเจ้านายว่าตอนนี้เลือดปรี๊ดขึ้นหน้าไปถึงไหนแล้ว
ความเงียบเข้าครอบงำ น้อยค่อยๆลืมตาขึ้นดูหนึ่งข้างช้าๆ
ก่อนจะต้องเบิกตาโพรง
แกร๊ก
เสียงเหนี่ยวไกดังขึ้นตรงหน้า
"นาย! นายครับ! อย่าครับนาย อย่าทำเด็กมันเลยนะครับนาย ผมขอร้อง มันจะเป็นตราบาปติดตัวนายนะครับ" น้อยโพร่งถ้อยคำที่คิดว่าจะช่วยคนตรงหน้าให้รอดพ้นจากปืนที่จออยู่ตรงขมับได้
ตื่นสิโว้ยยยย!
ตื่นสิ แล้ววิ่งหนีไปให้ไกลๆ!!!!!
ได้แต่ภาวนา แต่เหมือนคนที่สลบอยู่ก็ยังไม่รู้สึก
"ปัดโธ่เว้ย!" เสียงสบถดังลั่น
ปัง! ปัง! ปัง!
โชคดีแค่ไหนที่อัศวินเปลี่ยนใจยิงปืนขึ้นฟ้า น้อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นึกว่าจะได้ดูฉากฆาตรกรรมต่อหน้าต่อตาเสียแล้ว
"มึงจะทำอะไรกับมันก็ได้ แต่กูไม่อยากเห็นหน้ามัน!" เขาบอก เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ เขาก็พร้อมที่จะทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่ง ฆ่าคน
"แต่ว่า .. มันป่วยนะครับนาย ดูสิตัวร้อนเป็นไฟ" น้อยเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ
"อย่างน้อย เราเอามันไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลทางผ่าน" น้อยสงสาร "ถึงมือหมอมันคงไม่เป็นไร" ถึงได้กล้าเอ่ยขอกับเจ้านายเพียงนี้
"มึงนี่มันจริงๆ หาเรื่องให้กูตลอด!" อัศวินเริ่มรำคาญ
"จะเอาไงก็เอา กูรีบ!" เขาว่าก่อนจะก้าวเท้าไปขึ้นรถ
น้อยมองตามเจ้านายอย่างขอบคุณ ก่อนจะให้ลูกน้องมาหามไอ้เด็กนี่ขึ้นรถ คนอะไร เสียงปืนก็ว่าดังยังหลับอยู่ได้
"อย่ามาตายบนรถเสียก่อนละมึง!"
น้อยว่าก่อนจะปิดท้ายรถแล้วตามเจ้านายขึ้นรถไป จุดมุ่งหมายในคืนนี้คือไร่อีกที่ที่ต้องไปดู ทางผ่านที่จะไปมีโรงพยาบาลเล็กๆที่เปิด 24 ชั่วโมง อย่างน้อยไอ้เด็กนี่ก็ยังมีโอกาสรอด อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องร่วมทำบาปอีกเป็นครั้งที่สอง
TBC.
Talk: คราวนี้ลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง เรื่องนี้ mpreg นะคะ
เรื่องแรกของโกะเลยที่นายเอกจะท้องได้ ตื่นเต้นเป็นบ้า 55555
สกรีมในทวิตเตอร์ฝากติดแท็ก #รอยชัง ด้วยนะคะ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
:กอด1:
-
มันจะเป็นแนว SM ไหมอ่ะ ยางทีการที่นายเอกถูกทำน้ายบ่อยๆก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าพิศมัยเท่าไหรนะ เห้อออๆๆๆ
ทำโสภณถึงได้ปิดปากเงียบแบบนั้นล่ะ กูจะตายก็ได้ ศักดิ์ศรีกูมีล้นฟ้า แล้วไม่คิดถึงลูกเลยหรอ?? สงสารลูกของนายจัง :hao5: :hao5:
-
กรีดร้อง
ดิบเถื่อน เอาใจไปเลยยยยย
:m13: :m1: :m1:
-
รอเลย5555
-
เถื่อน ถ่อย สถุล 5555555 โอ๊ยยยยยยยยยยย ตามหามานาน :hao7:
-
ว้าวๆๆ เรื่องใหม่คุณโกะ :katai2-1:
-
เปิดมาแบบชอบเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปคร่า
:กอด1:
-
ส่วนใหญ่ปางไม้มักอยู่ทางเหนือ งานนี้ต้องเรียกว่าพ่อเลี้ยงสินะ หุหุ
งานนี้ ถ้าพระเอกคือพ่อเลี้ยง งานนี้คงต้องนวดแป้งเตรียมทำเส้นมาม่ากันเลย
พ่อเลี้ยงเราสั่งฆ่าพ่อน้องเค้าขนาดนั้น แล้วความประทับใจแรกเริ่ม = ฆ่า
จะรักกันเนี่ยคงน้ำตาหลายปี๊ป มาม่าหลายลัง ยิ่งMpreg อีก งานนี้ ซดกันไตวายคร่าา
-
มายินดีกับการเปิดตัวเรื่องใหม่ค่ะ
เปิดมาก็ครบรสเลย
แรงมากๆเลยที่สั่งฆ่ากัน :hao4:
-
:mc4: เรื่องนี้ท่าจะดุเดือดมาก
-
อื้อหือ ดุเดือดตั้งแต่เริ่มเลย
-
ไปต้มน้ำรอก่อน
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตามทุกเรื่องค่า เถื่อนมากอัศวิน
-
:mc4:
-
ฮิ้ววววววววววววว :กอด1: :impress2:
-
:katai1: :katai1:
-
:ling3: :ling3: :ling3: ตื่นเต้น ๆ หวาดเสียว ๆ .. โสภณนี่ถูกบังคับให้ทำป่ะ..อาจจะไม่อยากทำก็ได้.. :ling3: :ling3: :ling3:
-
ติดตามค่าาาาา
ชอบๆๆๆๆ
-
รอยชัง ๑
ท้องฟ้าสีดำสนิทไร้แสงดาวในคืนนี้บ่งบอกได้ชัดเจนว่าทางที่กำลังจะไปนั้นฝนใกล้จะเทลงมาเต็มที น้อยเร่งฝีเท้าเหยียบคันเร่งจนมิด ทางเข้าไร่อีกแห่งนั้นเป็นถนนดินแดง เขายังไม่อยากตกหล่มอยู่ในบ่อดินตอนห้าทุ่มเที่ยงคืนแบบนี้แน่นอน และนั่นจะยิ่งทำให้เจ้านายอารมณ์เสีย ไม่แน่ รายต่อไป อาจจะเป็นเขาเองที่เดือดร้อน
"นายครับ ผมว่าเราควรเปลี่ยนเส้นทาง" น้อยเอ่ย หากไปทางเดิมจะทำให้เสียเวลาและฝนจะตกลงมาเสียก่อน ของหลังรถอาจมีปัญหา ไม่คุ้มเสี่ยง
"ตามใจ" อัศวินไม่ทันคิดจึงได้พูดออกไป เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า
ทางนั้นเป็นทางเดียวที่มีโรงพยาบาล
...
พวกเขามาถึงไร่กันก่อนฝนจะตกเพียงแค่อึดใจเดียว ขนของลงเสร็จเรียบร้อยฝนก็กระหน่ำเทลงมาอย่างรุนแรงและยังไม่มีท่าทีจะหยุดง่ายๆ
อัศวินเดินเข้าบ้านพักหลังเล็กๆที่สร้างไว้พอพักได้เป็นครั้งคราว เขาถอดเสื้อตัวนอกที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝนออกเผยให้เห็นมัดกล้ามสีน้ำผึ้งเหลือบแทนที่เกิดจากการออกแดด รอยแผลเป็นตามร่างกายที่เกิดมาจากการต่อสู้ยิ่งทำให้เขาดูเถื่อนถ่อยลงไปอีก หน้าตาคมเข้มและหนวดเคราที่ยังไม่ได้โกนออกเพราะไม่มีเวลาก็ยิ่งทำให้หนุ่มรูปงามคนนี้ดูดุและน่ากลัวมากในสายตาคนที่พบเห็น และนี่คือสิ่งที่ อัศวิน จารุพงษ์ไพศาล ต้องการให้เป็น
หลังจากที่พ่อเขาได้จากไปเพราะการไม่ลงรอยจากการปันผลประโยชน์ที่ดินสัมปะทานรังนก คู่อริจ่อยิงศรีษะพ่อเขาอย่างไม่ไว้หน้า ตอนนั้นเขายังเป็นแค่เด็กนักศึกษาธรรมดา ไม่ได้ต้องการที่จะสืบทอดกิจการของบ้านแต่อย่างใด หลังจากพ่อเสียเขาเหลือเพียงแค่มารดาและน้องสาว จากเด็กมหาลัยธรรมดา เขาต้องช่วยเหลือตัวเองจนจบปริญญาตรี ก่อนจะเข้ามารับช่วงต่อจากบิดาอย่างขัดไม่ได้
อัศวินค่อยๆเรียนรู้งานจากมือขวาของพ่อ ลุงชัย แกคอยสั่งสอนและอบรมอัศวินมาจนเขากลายเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีคนนับหน้าถือตาได้ถึงเพียงนี้ เขาใช้เวลาว่างเรียนต่อปริญญาโทและจบมันไว้แค่นั้น ผู้ชายอายุ 32 ปี ที่ยังไม่มีลูกมีเมีย มีแค่ครอบครัวและลูกน้องทั้งหลายที่ต้องดูแล
ปางไม้ที่ลำปางเป็นแค่ส่วนหนึ่งในกิจการ ปกติเขาจะให้มารดาและน้องสาวคอยดูแล แต่คราวนี้เรื่องมันร้ายแรงเกินไป ปกติแล้วเขาจะอยู่คุมเกาะรังนกอยู่ที่สุราษฎร์ เพราะเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวและญาติพี่น้องก็ไม่มีใครที่พอจะไว้วางใจได้ ความรับผิดชอบจึงต้องตกอยู่กับเขาเพียงผู้เดียว แม้จะเหนื่อย แต่ก็ท้อไม่ได้ อีกสิ่งที่เขาจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นก็คือความตาย หากว่าเขาตายไปอีกคน แม่กับน้องคงไม่เหลือใคร และเขาคงจะตายตาไม่หลับ ถ้าต้องเห็นสองคนนั้นอยู่อย่างไม่มีความสุข
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา" เขาที่กำลังดูเอกสารบอกคนด้านนอก
"นายจะรับอะไรร้อนๆไหมครับ หรือถ้าหิวข้าวผมจะได้ทำไข่เจียวให้" น้อยถาม แม้มันจะเลยเที่ยงคืนมาแล้ว แต่อัศวินยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เย็น
"ขอแค่น้ำอุ่นพอ มึงจะทำอะไรก็ไปทำ พรุ่งนี้เช้ากูจะกลับบ้าน เคลียร์งานให้เสร็จก่อนรังนกจะส่งออก หลังจากนั้นกูต้องกลับไปเกาะ ทิ้งทางนู้นไว้นานเกินไปก็ไม่ดี พวกจ้องจะเอามันเยอะ แค่นี้กูก็ปวดหัวจะแย่" เขาเอ่ย พิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง ทางนั้นก็เร่งออกเพราะหน้านี้นกนางแอ่นผลิตรังนกได้เยอะ เป็นเวลากอบโกย แต่กลับต้องมาติดงานทางนี้เพราะลูกน้องชั่วๆสมคบคิดกับศัตรูช่วยกันทำลายเขา
ใช้คำว่า ระยำ ยังน้อยไป
"ไอ้เด็กนั่นมันฟื้นรึยัง" พอคิดถึงพ่อก็นึกขึ้นได้ว่าเด็กนั่นมันยังอยู่
"เอ่อ" น้อยหลบตา กลัวว่านายจะทำอะไรไอ้เด็กนั่น บอกตามตรงเขาไม่อยากเห็นนายฆ่าคนบริสุทธิ์
"กูไม่ลืมหรอกนะ แล้วที่มึงเปลี่ยนเส้นทาง ก็เพราะมึงไม่อยากเอามันไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลใช่ไหมล่ะ! เหอะ นึกว่ากูโง่หรือไง แต่พอมาคิดๆดู ตอนนี้กูเริ่มอยากรู้แล้วว่าพ่อมันสมคบคิดกับใครอีกบ้าง กูว่าจะต้องมีคนงานในปางเราอีกคนสองคนที่รวมหัวกับมัน เพียงแต่ไอ้โสภณไม่ยอมซักทอด" เขาประสานมือไว้ที่คออย่างครุ่นคิด
"มึงทำไงก็ได้ให้มันฟื้น พรุ่งนี้กูจะง้างปากมันก่อนจะเอามันไปทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง ออกไปได้แล้ว กูง่วงแล้ว" เขาไล่ลูกน้องคนสนิท อย่างน้อยถ้าเด็กนั่นมันรู้อะไรบ้างก็คงจะดี ที่เขาแค้นและถึงขั้นต้องฆ่าพ่อมันก็เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง อีกอย่าง เขาเกลียดคนที่หักหลังได้แม้แต่กระทั่งผู้มีพระคุณ เขาไม่ได้เสียดายไม้สักจนคิดฆ่าคน เพียงแต่เขาฆ่าเพราะมันคือคนที่สมควรตาย!
...
น้อยปิดประตูลงอย่างทอดถอนใจ คราวนี้นายพูดจริงทำจริงแน่นอน ถ้าไอ้เด็กนี่ไม่ปริปากและยั่วโทสะเอามากๆอาจจะเดือดร้อนได้
"กูจะต้องทำไงวะเนี่ย มึงถึงจะตื่น" น้อยส่ายหัว มองร่างบางที่หลับอยู่บนแคร่ไม้เก่าๆ มีเสื้อผ้าที่ไม่ใช้แล้วใช้ห่มกาย น้อยใช้เตาถ่านจุดไฟไว้ข้างๆ เผื่อมันจะหายหนาวขึ้นมาบ้าง เขายอมสละที่นอนให้ ยอมนอนที่เก้าอี้แคบๆเพราะสงสารมัน
ขนาดพ่อตายมึงยังไม่รู้ แล้วชีวิตมึงจะเป็นไงต่อไปกูยังนึกภาพไม่ออก
แสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องทำให้อัศวินค่อยๆลืมตาขึ้น หกโมงเช้าอากาศที่นี่ค่อนข้างหนาวเย็น ยิ่งโดยเฉพาะอยู่ท่ามกลางป่าเขาแบบนี้
เขาเช็ดตัวลวกๆเพราะคิดว่าอีกเดี๋ยวค่อยไปอาบที่บ้านใหญ่ เก็บเอกสารและเตรียมรองเท้าบูธเตรียมตัวสำรวจไร่
"นาย" น้อยรีบลุกขึ้น เขากำลังเช็ดตัวให้มัน หลังจากที่ตื่นมาได้ยินเสียงเพ้อหาคนเป็นพ่อ พอแตะตัวมันเขาก็สะดุ้งเฮือก ร้อนราวกับไฟ เลยต้องเช็ดตัวเพื่อขับไอร้อนลงบ้าง เขายังไม่อยากให้มันมาตายในสภาพแบบนี้
"มันฟื้นมาบ้างไหม" อัศวินถาม ปลายตามองเพียงเล็กน้อย
"ไม่เลยครับ เมื่อรุ่งสางเพ้อหาพ่อ ตัวมันร้อนราวไฟระอุ ผมกลัวว่ามันจะตาย เลย .."
"พอ! กูถามก็ตอบมาตามนั้น ไม่ต้องลงรายละเอียด!" อัศวินบอกคนที่ดูลุกลน
"มึงเฝ้ามันไว้ กูจะออกไปตรวจไร่ กลับมาเราจะไปบ้านใหญ่กัน เอ้อ แล้วอย่าเพิ่งให้มันตายล่ะ เพราะกูยังมีเรื่องต้องถามและอยากได้ยินจากปากมัน!" อัศวินสั่งลูกน้องก่อนจะออกมาจากบ้าน ที่นี่เป็นไร่ไม้มะค่าที่มีเขาเพียงคนเดียวในจังหวัดที่ได้ครอบครอง เขาไม่คิดจะขายไม้พวกนี้เพราะมันผิดกฏหมาย แต่ก็ต้องป้องกันไอ้พวกอยากได้ของคนอื่น
ที่นี่มีเวรยามอาวุธครบมือเฝ้าประมาณสิบคน อัศวินเดินดูรอบๆ ที่นี่เหมาะจะปล่อยให้เป็นของหลวง แต่แม่เขาไม่ยอม บอกเป็นมรดกตกทอด เขาจึงขัดไม่ได้ ทำได้แค่เพียงรักษามันไว้ อย่าให้เป็นเหมือนไม้สักที่เขาหละหลวมจนเกินไป
"เสร็จแล้วหรือครับนาย" น้อยรีบถามเมื่ออัศวินเดินเข้ามา เขาเช็ดตัวให้เด็กนี่อยู่ตลอด ตอนนี้เหมือนไข้จะเริ่มจางและอาการเพ้อหายไป
"เออ กูจะเข้าไปเอาของ มึงพามันไปขึ้นรถ ดับฟืนไฟให้เรียบร้อย สตาร์ทเครื่องรอได้เลย" อัศวินบอกก่อนจะเดินเข้าห้อง เก็บของ สัมภาระที่สำคัญแล้วออกมา
ตอนนี้พวกเขาอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน อัศวินโทรคุยกับเพื่อนที่เป็นตำรวจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้ตำรวจเองก็กำลังหาหลักฐานเพิ่มเติม แต่อัศวินยังไม่พอใจ กฎหมายเล่นงานไอ้พวกนี้ได้ไม่ถึงใจหรอก มันต้องกฎเถื่อนที่เขาเป็นคนสร้างขึ้น ถึงจะเหมาะกับพวกมัน
เกือบชั่วโมงพวกเขาก็ถึงบ้าน จารุพงษ์ไพศาล บ้านหลังนี้มีขนาดและอาณาเขตใหญ่โต ทำจากไม้สักและไม้มะค่าทั้งหลัง โชคดีที่มันถูกสร้างขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อนที่จะมีกฎหมายห้าม ไม่อย่างนั้นคงจะเป็นเรื่องเป็นราวกันอีก
"พี่วิน!" เมื่อได้ยินเสียงรถ อัจฉรา หรือ อัจ น้องสาวเพียงคนเดียวของอัศวินก็รีบออกมาต้อนรับคนเป็นพี่กลับบ้าน
"ไงเรา สวยขึ้นอีกแล้วใช่ไหม" อัศวินขยี้หัวน้องสาว อายุก็ปาไปยี่สิบห้าแล้ว หน้าตาก็สะสวยเพราะได้แม่มา แต่ไม่ยักมีแฟน
"สวยขึ้นอะไรเล่า ว่าแต่เรื่องเป็นไงบ้าง น้องกลัวแทบตาย" อัจฉราคล้องแขนพี่ชายเพื่ออ้อน
"ไปคุยกันในบ้าน น้อย! พาเด็กนั่นไปไว้ในเรือนหลังบ้าน แล้วตามหมอมาดูมัน สายๆกูไปจะดู!" เขาสั่งลูกน้องก่อนจะพาน้องสาวเดินเข้าบ้าน อยากอาบน้ำเต็มทน เหม็นเหงื่อตัวเองจะแย่
"เด็กนั่น ใครคะพี่วิน" น้องสาวถาม สั่งให้คนใช้ไปยกน้ำมา
"ลูกชายไอ้โสภณ พี่จะเค้นมัน เผื่อมันจะรู้อะไรบ้าง" อัศวินบอก ถอดเสื้อนอกและกระบอกปืนไว้บนโต๊ะ
"ตายจริง ลูกชายเหรอคะ น้องไม่เห็นรู้ว่าลุงโสภณมีลูกชาย" อัจฉราเอ่ยอย่างสงสัย
"เห็นว่าไม่ให้ลูกออกไปไหนเลยเพราะป่วย โรคติดต่อหรือเปล่าก็ไม่รู้" เขาว่า ไม่อย่างนั้นจะเก็บมันไว้แต่ในบ้านทำไม หนังสือหนังหาได้เรียนหรือเปล่าก็ไม่รู้
"ตาวินของแม่ คิดถึงจังเลยลูก" อำพร มารดาของทั้งอัศวินและอัจฉราปรี่เข้ามาหาลูกชายที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือน
"ครับ ผมก็คิดถึง" เขาไหว้แม่ก่อนจะกอดจนพอใจแล้วพากันนั่งลง
"แม่ว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง โสภณไม่ใช่คนแบบนั้น แม่มั่นใจ" อำพรเอ่ย
"ไม่ว่าจะมีเบื้องหลังหรือไม่แต่มันก็หักหลังเรา มันคือคนทรยศคนหนึ่ง" เขาไม่สนใจว่สมันจะเคยเป็นคนดีหรือไม่ รู้แค่เพียงสมแล้วที่ตายไปเสียได้
"เอาเถอะ มาพูดเรื่องของเราดีกว่า นี่ถ้าไม่มีเรื่องมีราวแกคงไม่คิดขึ้นมาเยี่ยมแม่ใช่ไหม" อำพรว่าอย่างน้อยใจ
"จริงค่ะ พี่เขาต้องแอบมีเมียซุกอยู่ที่นู่นแน่ๆ" อัจฉราเสริม ก่อนจะโดนพี่ชายเอื้อมไปเขกหัว
"อูยย"
"ช่วงนี้มุกก็งอก รังนกก็เพิ่มขึ้น ถ้าผมไม่อยู่ดูแลแล้วใครจะทำล่ะครับ" อัศวินอ้อนมารดา เวลาอยู่กับครอบครัว มาดขรึม หน้านิ่ง ถมึงตึงจะไม่มีให้เห็น เขาจะใช้มันเวลาอยู่นอกบ้านเท่านั้น
"เห้อๆๆ ชีวิตฉันเนี่ยน้า มีผัวผัวก็ตาย มีลูกยังต้องอยู่ไกลกันอีก มันเหมือนต้องคำสาปจริงๆสิน่า" อำพรเอ่ยอย่างทอดถอนใจ
"หรือจะให้ผมยกเกาะทั้งหมดให้หลวงครับ แล้วกลับมาอยู่นี่ ผมพร้อมเสมอนะ รอแม่สั่ง" อัศวินยกยิ้ม คุณนาย อำพร ขี้งกอย่างกับอะไร มีหรือจะยกเกาะทั้งเกาะทำบุญ ได้หน้า ไม่ได้เงิน อำพรไม่เอาค่ะ
"ตาวินนี่นะ!" หล่อนฟาดที่แขนลูกชายตัวดี "ไปๆ ให้เด็กจัดข้าวไว้ให้ มีแต่ของที่ลูกชอบทั้งนั้น ทานเสร็จก็ไปอาบน้ำ จะทำอะไรค่อยว่ากัน"
ใช้เวลากับมารดาและน้องสาว ตอนนี้เขาก็กลับมาทำธุระของตน ชำระล้างร่างกายที่เต็มไปด้วยคราบเหงื่อไคลก่อนจะออกมาแต่งตัว เขามีนัดกับลูกชายของคนทรยศ เขาจะเค้นมันจนกว่ามันจะพูด แต่ถ้ามันไม่พูด เขาคงจะต้องใช้ไม้แข็งกับมัน
เรือนหลังบ้านเป็นเรือนที่คุณย่าเคยอยู่ พอท่านสิ้นที่นี่ก็ถูกปิดตาย แต่มารดามักจะให้คนมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์เนื่องจากของใช้คุณย่ายังถูกเก็บไว้ที่นี่ทั้งหมด
อัศวินเดินเลาะมาเรื่อยๆจนถึงเรือนหลังเล็ก ที่เคยมาวิ่งเล่นตอนเขายังเด็กๆ ประตูถูกเปิดอยู่และมีรองเท้าของลูกน้องเขาทำให้รู้ว่ามันคงยังไม่ไปไหน
"นาย" น้อยหันมาหาเจ้านายทันที
"หมอล่ะ" เขาถาม อย่างน้อยก็ต้องให้ตรวจเพื่อแน่ใจว่าจะยังไม่ตายในเร็ววันนี้
"กลับไปแล้วครับ" น้อยเอ่ย เขาเองยังไม่ได้อาบน้ำกินข้าว มัวแต่ดูแลมัน
"มันเป็นอะไร" ปรายตาถาม ยังสลบอยู่อีกรึ ไม่คิดจะลุกมาขี้เยี่ยวบ้างหรือไง
"ไข้ป่าครับ หมอให้ยาแล้วก็ฉีดยาไปแล้ว อีกไม่นานคงหาย" น้อยพูด ข้างๆมีถุงยาวางไว้ ในนั้นมียาอยู่หลายซอง
"แล้วเมื่อไหร่มันจะตื่นล่ะวะเนี่ย กูมีงานมีการต้องทำนะ!" เขาสบถ ไอ้เด็กเวรนี่นอกจากจะไม่มีประโยชน์แล้วยังเป็นภาระ ฆ่าให้ตายตามพ่อมันไปก็สิ้นเรื่อง
"นายจะกลับสุราฎษร์เมื่อไหร่ครับ" น้อยถาม มันเองก็ต้องไปเช่นเดียวกัน
"พรุ่งนี้เช้า" อัศวินตอบ พลางจุดบุหรี่ขึ้นดูด
"ทำไมรีบกลับล่ะครับ แล้วทางนี้!" น้อยเองก็ตกใจ ไหนว่าจะอยู่เคลียร์ให้เรียบร้อยเสียก่อนค่อยกลับ
"กูไม่อยากทิ้งทางนั้น มึงก็รู้ไอ้พวกเวรตะไลจ้องจะเล่นงานอยู่ ที่นี่มันเสียไปแล้ว กูเอาคืนมาไม่ได้ ทางนู้นกูเองก็ไม่อยากเสียท่าอีก เอาเป็นว่าพรุ่งนี้กูจะขึ้นเครื่องกลับ ส่วนมึง เอารถกูขับตามลงไปแล้วกัน" อัศวินบอกพลางขยับตัวลุกขึ้น เขามีนัดกับเพื่อนที่เป็นตำรวจ ต้องรีบไปเพราะมันเองก็ออกมานานไม่ได้
"เอ่อ นายครับ ถ้าพรุ่งนี้พวกเรากลับ แล้วเด็กนี่ ..?" น้อยแค่อยากถามให้แน่ใจ ครั้นจะจับมันใส่รถแล้วพาไปด้วยเลยโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต มันกับเด็กนี่คงจะตายหมู่
"กูรู้มึงเองก็คิดไว้แล้ว ก็เอาแบบที่มึงคิดนั่นแหละ แต่ถ้าไปถึงโน่นมันยังไร้ประโยชน์นอนตายให้กูเสียค่ายาอยู่แบบนี้ กูจะเอามันไปทิ้งไว้ท้ายเกาะ ให้อีแร้งมันมารุมทึ้งจนกว่ามันจะตาย
น้อยได้แต่กระเดือกน้ำลายที่แสนเหนียวลงคอ แค่คิดภาพตามก็สยองพองเกล้าแล้ว ใช่ว่านายจะพูดขู่เสียเมื่อไหร่ คราวที่แล้วไอ้ชดคนงานเอามุกเป็นร้อยๆเม็ดไปขาย นายเล่นซะปางตายก่อนจะให้คนเอามันไปปล่อยไว้ท้ายเกาะอย่างที่พูด บรึ๋ยยย คนอะไร โหด เหี้ยม อำมหิตได้อีก
.....
อัศวินขับรถออกมาเจอกับเพื่อนตามที่นัด ผู้กองวินัย หรือไอ้นัย เพื่อนตั้งแต่สมัยประถม ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเพื่อนรักกันอยู่ไม่ต่าง
"ว่าไงนายหัว มึงนี่ไม่ทิ้งคราบโจรเลยนะ" วินัยทักเพื่อนรักที่จะกลายเป็นหัวหน้าโจรเข้าไปทุกวัน
"ไม่ได้หรอก เดี๋ยวไอ้พวกลูกน้องมันจะเล่นหัวกู" เขาเอ่ย ก่อนจะนั่งลงแล้วสั่งอะไรร้อนๆมาดื่ม
"เรื่องที่ให้กูไปดู ตอนนี้กูกำลังสงสัยปางชาติบุตรของไอ้ชาติ เสี่ยนักค้าไม้และเจ้าพ่อพนัน ถ้าจำไม่ผิดมันเคยส่งคนมาด้อมๆมองๆ บางทีมันอาจเป็นตัวการที่ทำให้ไร่มึงโดนเผา" วินัยเอ่ยสีหน้าเคร่งเครียด
"ถ้าเป็นมันจริงๆกูจะไม่ว่าเลย แต่ถ้าไม่ใช่มันจะเริ่มยากขึ้นทุกที" ที่เขาเอ่ยหมายถึงเพราะไอ้ชาติเป็นคนทำอะไรโผงผางไม่รอบคอบ คิดจะทำอะไรก็ทำ โอกาสจับตัวมันไม่ยาก แต่ถ้าคราวนี้เป็นฝีมือของปางมืดแห่งอื่น เห็นทีคดีจะยากขึ้น
"กูได้ข่าวว่ามึงมีพยาน ทำไมไม่เอามาให้กู" วินัยถามถึงโสภณ แต่อัศวินไม่อยากบอกความจริงให้เพื่อนฟัง เป็นปกติที่เพื่อนจะไม่จับเพื่อนเข้าคุก และอัศวินไม่อยากให้วินัยคิดมาก
"กูจะพามันไปโน่นด้วย กูมีวิธีเค้นความจริงจากมัน" เขานึกไปถึงลูกชายของไอ้โสภณ อย่างน้อยๆเรื่องนี้เขาไม่ได้โกหก มันเองก็อาจจะรู้เห็นเป็นใจกับพ่อมันก็ได้ใครจะไปรู้
"มึงอย่าผลีผลามฆ่ามันนะโว้ย อย่างน้อยมันจะเป็นพยานปากสำคัญ" วินัยเอ่ย ส่วนอัศวินทำได้แค่ร้องหึ
ช้าไปแล้วละเพื่อน คนที่มึงถามหามันได้ตายไปแล้ว
เขาอยู่คุยกับเพื่อนรักอีกไม่นานก็ต้องเข้าไปดูไร่ต่อ ตอนนี้คนงานถมดินและเกลี่ยกันอย่างขมักเม้น โชคดีที่วันนี้แดดแรงทำเอาดินที่เปียกชื้นกลับมาร่วนซุยแบบเดิม
อัศวินเดินสำรวจคร่าวๆ ตีค่าความเสียหายคงนับเป็นจำนวนเงินไม่ได้ เขาอยู่สั่งงานลูกน้องและคนที่ไว้ใจได้อีกสองชั่วโมงถึงจะได้กลับบ้าน มาคราวนี้นอกจากจะเหนื่อยกายแล้วยังต้องมาเครียดเพิ่มด้วย แม้เงินที่มีอยู่ในธนาคารจะกินภายในชาตินี้ไม่หมด แต่เขาก็ไม่ได้อยากเบิกมาใช้จ่ายเรื่องเฮงซวยแบบนี้
กลับมาถึงบ้านเขาก็จัดกระเป๋าเล็กๆ ในนั้นมีปืนกับเอกสารบางอย่างที่ไม่สำคัญ จะฝากติดรถไอ้น้อยไป ส่วนเขาจะไปเครื่องก่อน ถ้าไปรถธรรมดาสิบกว่าชั่วโมงจะถึง แต่ถ้าไปเครื่องแปปเดียวก็ถึง เขาอยากมีเวลาทำอะไรมากขึ้น ดีกว่ามานั่งรออยู่บนรถทั้งวันแบบนั้น
รุ่งเช้าอัศวินให้คนรถขับไปส่งเขาที่เชียงใหม่เพื่อต่อเครื่องไปสุราษฎร์ เขาสั่งน้อยมันไว้แล้วว่าอย่างไรก็อย่าให้ไอ้เด็กนั่นตาย ให้มันไปถึงเกาะและเผยความจริงให้เขารู้ก่อน หลังจากนั้นจะทำอะไรก็เชิญ
น้อยจัดเตรียมรถราให้ปลอดภัย เช็คลมยาง น้ำมันเครื่อง ทำทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะออกเดินทาง ไอ้เด็กนั่นมันยังไม่ฟื้น คนเป็นไข้ป่านี่เพ้อแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ
"พ่ อ จ๋ ... า" เสียงเด็กในอ้อมแขนเพ้อ น้อยทำเพียงส่ายหัวแล้วเอามันไปใส่ไว้เบาะข้าง เอนพนักพิงจนสุด ให้มันได้นอนอย่างสบาย
น้อยลาคุณนายและคุณอัจก่อนจะขึ้นรถ ไหว้พระขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองก่อนจะออกตัว อย่างน้อยถ้าเร่งเครื่องไม่หยุดสิบห้าชั่วโมงไม่น่าเกินสิบแปดชั่วโมงก็น่าจะถึง เขาเคยขับอยู่บ่อยๆจึงไม่มีปัญหา
น้อยเหลือบมองเด็กตัวขาวข้างๆเป็นระยะ หน้าตามันสะสวยน่าเอ็นดูคงจะได้แม่มาเยอะ เค้าโครงใบหน้าแทบไม่มีอะไรเหมือนโสภณเลยสักนิด อย่าว่างั้นงี้เลย ตัวเขาน่ะไม่มีปัญญาดูแลใครหรอก แต่นี่พอเห็นมันแล้วก็อดคิดถึงลูกชายที่บ้านไม่ได้ ป่านนี้คงร้องไห้งอแงออดอ้อนแม่มันน่ะแหละ ลูกชายเขาก็ป่วยออดๆแอดๆแบบนี้ เห็นมันก็สะท้อนถึงหน้าลูก จะไม่ช่วยก็จะดูเลวเกินคน ก็ทำได้แต่เพียงช่วยให้มันมีชีวิตรอดไปแต่ละวัน เพราะเขาไม่รู้เลย ว่าวันไหนที่มันฟื้นขึ้นมาแล้วทำเจ้านายไม่สบอารมณ์
วันนั้น ไอ้น้อยคนนี้ก็คงจะช่วยเอ็งไม่ได้เหมือนกัน
TBC.
Talk: นายเอกเรายังเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ 55
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะคะ หวังว่าจะไม่ทำให้คนอ่านผิดหวังนะ
-
น่าติดตามมาก
-
งอมแงม :impress2:
-
ไปฆ่าพ่อเค้ามาแล้วจะรักกันอีท่าไหนเนี่ย
-
น้องหลับนานจังงงง
-
:เฮ้อ: จะโดนอะไรอีกน้าหนูน้อย
-
คุณวินจะโหดร้ายกับนายเอกเรามากมั้ยนะ
-
เถื่อนดีแท้พ่อพระเอก นายเอกยังหลับไม่รู้เรื่องเลยนิ
แล้วจะรักกันได้ยังไงละที่นี้ หรือว่าาาาา........
-
น่าสงสารนะ พ่อก็
ตายไปแล้วต้องเจอ
กับเรื่องน่ากลัวอีก :mew4:
-
แนวตบจูบด้วยอ่ะ
นายหัวเถื่อนๆๆๆชอบๆๆๆๆ
รอดูนายเอกฟื้น
-
เออ พออ่านมาถึงตอนนี้ คุณพ่อเลี้ยงใจด่วนไปจริงๆ
เข้าใจว่าแค้นน่ะ แต่น่าจะเก็บไว้เค้นความจริงอีกสักนิด
ไม่น่ารีบฆ่าว่าที่พ่อตาเลย หุหุ :ling2:
ปล.แอบเพ้อนิดๆกับความเถื่อน 555
ปล.2 ถ้านู๋น้อยยังไม่มีชื่อขอตั้งว่า น้องโสรยา !!! 555
-
นายหัวโหดมากกกก ตืดนิยายเรื่องนี้ไปซะแล้ว อย่าหายไปนานน้าเค้าคิดถึง
-
รอๆๆ
-
แซ่บมากค่ะ โหดเถื่อน ขยี้ใจ แต่เริ่งสงสารนายเอกนิทราแบ้ว ตื่นมาแทนที่จะเจอเจ้าชาย กับเจอโจรซะนี่ :laugh:
-
สงสารนายเอกจัง พ่อก็ตาย ไม่เหลือใครแล้วจะอยู่ได้ยังไงกัน :o12: :o12: :o12:
พ่อของนายเอกต้องเป็นแพะรับบาปชัวร์ o8 o8 o8 ประมาณว่า หลงเชื่อคนผิดว่าเขาจะช่วยเหลือ (ช่วยลูก) ก็เลยต้องยอมทำตามคำสั่งรึเปล่า ???
ไม่แน่คนที่เป็นคนผิดจริงๆ อาจจะเป็นคนที่ใกล้ชิดพระเอกก็เป็นได้ o3
พระเอกก็นะ อารมณ์ร้อนแถมไม่ฟังอะไรเลย แล้วความจริงจะหาจากไหนคะ ถามเถอะ :angry2:
-
เมื่อไหร่นายเอกจะตื่นนาาา
-
ติดตามด้วยคนนน ><
ถ้านายเอกเรารู้ว่าพ่อตัวเองถูกพระเอกสั่งฆ่าล่ะก็ ได้เป็นเรื่องแหง็มๆ
-
ติดตามเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ พระเอกโฉดมาก
-
รอยชัง ๒
อัศวินมาลงเครื่องที่สุราษฎร์ก่อนจะให้ลูกน้องขับรถมารอรับที่สนามบิน เขาใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงท่าเรือรวมเพื่อจะข้ามไปที่เกาะส่วนตัว เรือสปีดโบ๊ทคันละหลายล้านจอดรอคนเป็นนายอยู่ด้านข้าง อัศวินรับไหว้ลูกน้องก่อนจะก้าวขึ้นเรืออย่างรีบร้อน
"นายครับ ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันจ้องจะเล่นงานเรือขนส่งเราครับ โชคดีว่าไส้ศึกที่เราส่งไปมันส่งข่าวมาบอกทัน เราเลยเปลี่ยนเรือไปเป็นเรืออีกลำแล้วออกไปทางฝั่งตะวันตกครับ" ลูกน้องตะโกนโต้ลมคุยกับเขา อัศวินได้แต่กำหมัดแน่น มึงจะเอากูให้ได้เลยใช่ไหม
"สรุปว่าของถึงมือลูกค้าเรียบร้อยใช่ไหม" เขาถาม
"เรียบร้อยครับ เพียงแต่ไปช้ากว่ากำหนดสองชั่วโมง แต่ลุงชัยเคลียร์ให้เรียบร้อยแล้วครับ" ลูกน้องเอ่ย และอัศวินพยักหน้ารับ ลุงชัยเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของเขา ถ้าไม่มีแก ป่านนี้ครอบครัวเขาคงจะแย่
สปีดโบ๊ทที่สกรีนชื่อนามสกุลเขา 'จารุพงษ์ไพศาล' ไว้ด้านข้าง ขับมาเทียบท่าเกาะในเวลาไม่นาน อัศวินลงจากเรือได้ก็นั่งรถต่อเข้ามายังที่พัก ที่นี่เป็นเกาะของเขาทั้งหมด ครึ่งหนึ่งเป็นรังนก อีกครึ่งเป็นกระชังมุก ทุกที่มีถนนตัดผ่านและเขายังให้บรรดาลูกน้องที่ตั้งใจจะปักรกรากที่นี่สามารถสร้างบ้านและพาครอบครัวมาอยู่ได้ทันที ขอเพียงไม่สร้างความวุ่นวายและตั้งใจทำงานให้เขา นายคนนี้ก็ยังใจดีเสมอ
"ไงไอ้หลานชาย ได้ข่าวว่าเสียหายใช่ย่อย" อัศวินไหว้คนที่เคารพ ตอนนี้เขามาที่ห้องทำงานที่ถูกสร้างอยู่ตรงกลางของเกาะ ตรงนี้สามารถไปไหนมาไหนสะดวกและรวดเร็วที่สุด ส่วนมากเขาจะใช้เวลาอยู่ที่นี่เพื่อทำงานคอยดูลูกน้อง บ้านพักก็คือบ้านพักจริงๆ เป็นที่ๆเอาไว้นอนเวลากลับถึงบ้านอย่างเดียว
"ครับ เจ็บใจจริงๆ" อัศวินว่า เดินไปที่กระจกแล้วมองลงไปที่กระชังมุก ลูกน้องกำลังทำงานกันอย่างขมักเขม้น เขาเห็นแบบนี้ค่อยโล่งใจ
"ที่นี่ก็เกือบแย่ คราวหน้าคงต้องวางแผนให้รอบคอบ" ลุงชัยว่า อัศวินพยักหน้าก่อนจะนั่งลงด้วยความเหนื่อยล้าที่ไม่เคยให้คนภายนอกได้เห็น แต่นี่คือลุงชัย คนที่สอนเขามาตั้งแต่เขายังไร้แข้งขาในวงการนี้
"ถ้าเหนื่อยก็พักซะบ้าง ลุงยังอยู่ช่วย ไม่ได้ไปไหน" ลุงชัยเดินมาตบบ่าเขาให้กำลังใจ
"ขอบคุณนะครับลุงสำหรับทุกสิ่ง ถ้าไม่มีลุงผมคงจะล้มลงไม่เป็นท่า" อัศวินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อต้องบังคับเขาให้เข้ามาช่วยดูแลกิจการ ก็เพราะถ้าเขาไม่ทำ แล้วจะมีใครทำ ลูกน้องอีกหลายร้อยคนจะอยู่อย่างไรถ้ากิจการนี้ต้องปิดตัวลง
"เอาล่ะ มาเหนื่อยๆ ไม่กลับไปนอนให้สดชื่นกว่านี้หน่อย ดูวินจะโทรมไปนะ" ลุงชัยว่า "ลุงรู้ว่าหลายห่วง แต่ตอนนี้ยังไม่มีอะไร พักสักหน่อย พอสมองปลอดโปร่งจะได้คิดอะไรออก"
"ครับ" อัศวินก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ หลายวันมานี่เขาแทบไม่ได้พักผ่อน นอนก็เหมือนจะไม่ค่อยหลับ เป็นเพราะความเครียด ความกังวลที่สะสมทำให้เขาปรับตัวไม่ทัน
อัศวินลาลุงชัยแล้วขึ้นขับเจ้า ATV 4 ล้อมายังบ้านพัก ที่นี่เขาอาศัยเพียงคนเดียวแม้จะมีหลายห้องแต่ก็ไม่เคยมีใครเข้ามาอยู่ บ้านพักของเขาไม่ได้สร้างหรูมากนัก แต่ของอำนวยความสะดวกต่างก็มีครบถ้วน เขามีแม่บ้านอยู่หนึ่งคนชื่อ ป้านวล คอยทำอาหารและช่วยทำความสะอาดให้ วันไหนที่เขาไม่อยู่ เขาก็จะให้ป้านวลมาช่วยเปลี่ยนดอกไม้ไหว้พ่อให้ เขาต้องทำทุกวัน เพราะมันเปรียบเสมือนการเคารพแม้เขาจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว
.....
น้อยถ่างตาขับยาวมาถึงชุมพรก่อนจะจอดรถเพื่อเติมน้ำมันและพักทานข้าว เขาอดห่วงไอ้เด็กข้างๆไม่ได้ ตอนนี้ตัวมันเริ่มร้อนอีกแล้ว แถมไม่เคยลืมตาขึ้นมาสักที สองวันแล้วนะที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนหรือเข้าห้องน้ำ เขากลัวว่ามันจะตายเสียก่อนถึงเกาะน่ะสิ
"ไอ้หนู! ไอ้หนู!" น้อยตัดสินใจเขย่าแขนเรียกมัน อย่างน้อยได้เข้าห้องน้ำ กินข้าวบ้างก็คงดี
"อืออออ" ร่างเล็กค่อยๆครางอือเหมือนรู้สึกตัว น้อยเบิกตาโพรงด้วยความดีใจ ดีใจที่มันรับรู้
"ตื่นเถอะ เดี๋ยวจะซื้อข้าวมาให้" เขาว่า ไม่อยากลงไปกินให้เสียเวลา ซื้อมากินไปขับไปนี่แหละ
"น .. หนาว วว" เด็กน้อยขยับยุกยิกขดตัวอย่างหนาวสั่น น้อยขมวดคิ้วแน่น หนาวกับผีสิ เขาลดจนสุด ร้อนจนเหงื่อแตกไปหมดแล้ว
"ห่มนี่ไว้ รอกูแปปนะ เดี๋ยวลงไปซื้อข้าวก่อน" ไม่มีเสียงตอบรับ น้อยทำเพียงใช้เสื้อคลุมห่มตัวคนข้างๆก่อนจะติดเครื่องไว้แล้วรีบลงไปซื้อข้าวราดแห้งๆสี่กล่องเผื่อไม่อิ่ม น้ำอีกสิบขวดเตรียมไว้ ระหว่างรอก็ไปเข้าห้องน้ำจะได้ไม่เสียเวลา
เปลือกตาบางที่ยังคงร้อนระอุค่อยๆขยับเบาๆ มือเล็กสั่นเทาจนไม่สามารถดึงผ้ามาปิดส่วนที่โผล่ออกมารับความเย็นได้ เขาฝัน ฝันว่าพ่อทิ้งเขาไปแล้ว ในฝันเหมือนจริงมากๆ พ่อมาลาเขา บอกเขาว่าให้เขาอยู่ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในฝันเขาไขว่คว้าพ่อไว้ ไม่ให้พ่อไป แต่สุดท้ายก็เหลือเพียงความว่างเปล่า ตลอดเวลาที่เขาหลับไป เขาฝันอยู่แต่เรื่องเดิมๆซ้ำแล้ว ซ้ำอีก ในฝันเขาร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นสายเลือดแต่พ่อก็ยังไม่กลับมา
"พ่อ!" ร่างเล็กสะดุ้งตื่น เขาหอบอย่างหนัก เหงื่อเริ่มผุดซึมทั่วใบหน้าและลำคอ กระพริบตาถี่ๆเพื่อให้มองเห็นว่าอยู่ที่ไหน เขาจ้องประตูรถอยู่สักพักก่อนจะพลิกตัวขึ้นแล้วพบว่าร่างของตนกำลังนอนอยู่ในรถของใครก็ไม่รู้ ซึ่งตอนนี้เจ้าของไม่ได้อยู่ที่นี่
"พ่อ! พ่ออยู่ที่ไหน!" เขากลัวไปหมด กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ กลัวว่าจะไม่ได้เจอพ่ออีก
ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ เขามีอาการหน้ามืดและวิงเวียน ไม่รู้จริงๆว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าที่นี่คือปั๊มน้ำมัน เขากลัว ที่นี่ไม่ใช่บ้าน เขาไม่เคยออกไปไหนเลยที่ไม่ใช่บ้าน แล้วคนที่พาเขามาล่ะคือใคร ใจร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้
กำลังวิตกอยู่กับเรื่องนี้ได้ไม่นานเขาก็หันไปเห็นว่ากำลังมีคนเดินตรงเข้ามาที่รถ คนคนนั้นเป็นผู้ชาย สูง ล่ำ น่ากลัว ผิวสีแทนออกคล้ำ ใบหน้าแม้จะเกลี้ยงเกลาแต่เขาก็ไม่ไว้วางใจ
ตัดสินใจเปิดประตูรถลงมา วินาทีแรกที่เท้าสัมผัสกับพื้นถนนคือความร้อน ร้อนจนต้องชักเท้าหนี เขาไม่มีรองเท้าสวมใส่ แต่ถ้ายังช้าอยู่แบบนี้จะหนีไม่ทันเอา
ร่างบางตัดสินใจออกวิ่ง วิ่งไปไหนก็ได้ให้พ้นจากรถคันนี้
น้อยที่กำลังเดินผิวปากมาไม่ทันสังเกตุ เขาเปิดประตูรถแล้ววางข้าวของทั้งหมดลง ก่อนจะเหลือบมองที่ด้านข้างคนขับแล้วปรากฏว่าไม่พบเด็กที่เคยนอนสลบอยู่อีกแล้ว
"เชี่ย!" สบถทันทีที่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นเด็กนั่นกำลังวิ่งไปที่ถนนใหญ่
หน็อย
นอนสลบมาสองวันมึงยังวิ่งปร๋อขนาดนี้!
น้อยรีบขึ้นรถแล้วขับตามออกไปอย่างรวดเร็ว นึกว่ามันจะไปได้ไกล ที่ไหนได้ สุดท้ายก็ต้องหมดลายอยู่นี่
"มึงนี่นะ จะหนีกูทำไม! รู้ไหมว่านี่ไม่ใช่ลำปาง!" เขาเดินลงมาจากรถแล้วพยุงเด็กน้อยขึ้น สลบมาสองวัน วิ่งมาถึงนี่ก็เก่งแล้ว
ร่างบางตัวซีดเผือกเนื่องจากร่างกายขาดน้ำและอาหาร แถมอากาศแบบนี้ยิ่งทำให้เป็นลมได้ง่าย
น้อยรีบอุ้มร่างเล็กยัดใส่รถก่อนจะขับออกไปเรื่อยๆ หมดฤทธิ์เสียแล้วเด็กน้อย ในเมื่อตอนนี้มันยังไม่มีแรงลุกขึ้นมาถามปัญหาอะไรอีกมากมาย เขาจึงต้องเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะได้ถึงสุราษฎร์เร็วขึ้น และมันจะได้หนีไปไม่ได้อีก
ระยะทางที่ดูเหมือนจะใกล้แต่ก็ไกลไม่ใช่น้อย กำหนดการคือเขาต้องถึงสุราษฎร์ตีห้าตอนเช้า แต่นี่เพิ่งจะเที่ยงคืน อีกห้าชั่วโมง แต่ตอนนี้ขาเขาล้าไปหมด
น้อยจอดปั๊มด้านหน้าเพื่อกินข้าวที่ซื้อมา เหลือบมองคนข้างๆแล้วก็สงสาร เกือบจะรอดอยู่แล้วเชียว มึงมาอยู่บนรถคันนั้นได้ไงกันวะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เมื่อเห็นว่ามันคงไม่มีแรงวิ่งต่อและที่นี่มืดมากและมีแต่ป่า เขาจึงลงไปล้างหน้าล้างตา เตรียมผ้าขนหนูผืนเล็กที่เอามาด้วยชุบน้ำ ก่อนจะกลับมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้มัน
"ฮึ่ก" เสียงสะอื้นทำให้รู้ว่าเด็กน้อยรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา เพียงแค่ไม่มีแรง
"อีกห้าชั่วโมงก็ถึง มึงตื่นมากินน้ำกินข้าวสักหน่อยก็ดี ยาก็อยู่นี่ จะได้หายไวๆ" น้อยพูดเพราะรู้ว่ามันน่าจะฟังเขาอยู่
ไร้เสียงตอบรับ และเขาก็ต้องใช้แผนอื่น
"ถ้ามึงยังไม่อยากตายก็ลุกมากินน้ำกินข้าว ไม่มีแรงมึงจะหนีไปยังไง ห๊ะ!" เขาลองใช้วิธีนี้ แต่เด็กน้อยก็ยังคงนิ่งไม่ตอบรับ
"มึงไม่อยากเจอหน้าพ่อหรือไง! ถ้ามึงไม่ลุกมากินข้าวกินยากูจะไม่ให้มึงเจอหน้าพ่อมึงนะ!" น้อยไม่มีทางเลือก เขากลัวว่ามันจะตายจึงต้องใช้วิธีนี้ ไอ้เด็กน้อย กูขอโทษนะที่ต้องโกหกมึง แต่ถ้าไม่ทำ มึงก็คงจะไม่ยอมดูแลตัวเอง
"พ่อ .. ฮึ่ก ผมอยากไปหาพ่อ" ได้ผล ร่างบางหันมาสบตาน้อยในทันที แววตาเศร้าหม่นและน้ำตาที่ไหลลงมาทำให้น้อยสะเทือนใจยิ่งนัก นี่ขนาดมันยังไม่รู้ว่าพ่อมันตาย ถ้ารู้แล้วจะขนาดไหน ไม่ตรอมใจตายเลยรึ
"กินข้าว กินยาซะ แล้วมึงจะได้เจอพ่อ" น้อยเสียงแข็ง ไม่กล้าหันไปมองเพราะกลัวใจตัวเองจะสงสารมันมากไปกว่านี้
"อืออออ ผมจะไปหาพ่อ" เขาปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะคว้ากล่องข้าวขึ้นมากิน กินไปน้ำตาก็ไหลไปเพราะดีใจว่าจะได้เจอพ่อ ทานข้าวเสร็จก็กินยาแล้วดื่มน้ำต่อ เท่านี้ก็จะได้เจอพ่อแล้วสินะ
"ผมจะได้เจอพ่อแล้วใช่ไหม" มันถาม น้อยถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าส่งๆไปอย่างนั้น
"เราจะไปไหนกันครับ" เด็กน้อยเริ่มอยากรู้เกินที่ควรจะรู้ น้อยจึงปราม
"นอนไป ถึงแล้วก็รู้เอง" หันมาส่งสายตาขู่และมันก็รีบพยักหน้ารับก่อนจะรีบหลับตานอนด้วยความดีใจ
พ่อจ๋า เราจะได้เจอกันแล้วนะ ขวัญกำลังจะไปหาพ่อนะครับ
.....
หวอดดดดดดดด
เสียงหวูดเรือที่ดังขึ้นทำให้เด็กน้อยสะดุ้งตกใจตื่น
"ตื่นแล้วก็ลุก เรือมารอแล้ว" น้อยบอกคนข้างๆ เตรียมข้าวของลงมาจากรถจนหมดเตรียมไปขึ้นเรือเร็วที่เกาะส่งมารับ
"ทำไมเราต้องมาทะเล พ่ออยู่ที่นี่เหรอ" ร่างบางถาม ไม่ค่อยเข้าใจอะไรคนข้างๆเลย อยู่ดีๆตื่นมาก็ไม่เจอพ่อแล้ว แล้วคนๆนี้ก็ยังบอกว่าพ่ออยู่ที่นี่อีก ทำไมพ่อต้องมาที่นี่ แล้วที่นี่คือที่ไหน คำถามคาใจเขาเต็มไปหมด แต่ก็ไม่มีใครตอบเขาได้สักคน
"อย่าถามมาก ขึ้นไป" น้อยลากแขนเด็กน้อยให้ตามมาก่อนจะส่งขึ้นเรือไป เขาก้าวขึ้นมาแล้วสั่งให้ลูกน้องออกเรือได้
ตั้งแต่เกิดมาจอมขวัญยังไม่เคยขึ้นเรือเลย พ่อบอกว่าเขาเป็นคนไม่แข็งแรง ทำให้ไม่สามารถไปเรียนได้ จากนั้นขวัญก็ได้แต่อยู่แต่ในบ้าน พ่อเป็นคนสอนหนังสือให้ขวัญ ทั้งงานบ้าน การทำอาหาร พ่อบอกว่าเผื่อพ่อไม่อยู่ หนูจะได้ทำได้ด้วยตัวหนูเองได้ จอมขวัญเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ รู้เพียงว่าตั้งแต่เกิดมาเขาก็มีแค่พ่อคนเดียวแล้ว เขารักพ่อมาก สิบแปดปีที่อยู่ด้วยกันมาพ่อไม่เคยทิ้งขวัญไปไหน แต่ทำไมตอนนี้พ่อถึงปล่อยให้ใครก็ไม่รู้จับขวัญมาล่ะจ๊ะ พ่อจ๋า ขวัญคิดถึงพ่อ ขวัญอยากเจอหน้าพ่อ ..
"นายตื่นหรือยังวะเนี่ย" น้อยสบถ เพิ่งจะหกโมงเช้า แล้วเขาจะเอาไอ้เด็กนี่ไปไว้ไหน
"นายสั่งไว้ว่าถ้าพี่มาถึงให้เข้าไปหาได้ทันที" ลูกน้องเอ่ย และน้อยก็พยักหน้าเข้าใจ
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงท่า
"ลงมา อย่าชักช้าน่า นายยิ่งไม่สบอารมณ์อยู่!" น้อยเร่ง ขืนมัวแต่โอ้เอ้ไปถึงนายกำลังรออยู่จะโดนไม่ใช่น้อย
"เรากำลังจะไปหาพ่อใช่ไหมจ๊ะ" จอมขวัญนั่งตัวเกร็ง มือน้อยสั่นเทา คนที่นี่ไม่เหมือนคนลำปาง ผิวก็สีแทนออกดำ หน้าตาก็น่ากลัวจนไม่กล้ามองสบตา
"เออ บอกว่าอย่าถามมากไง ไปถึงมึงก็รู้เองนั่นแหละ" น้อยไม่รู้จะตอบอย่างไรก็ได้แต่ฟึดฟัดออกไปก่อน
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านพักคุณอัศวิน น้อยลากแขนเด็กนั่นเข้ามาก่อนจะพยักหน้าให้กับป้านวล
"นายตื่นหรือยัง" น้อยถาม
"นั่งดื่มกาแฟอยู่ นี่ใคร" นวลถาม มองเด็กน้อยแววตาเศร้าคนนี้ด้วยความสงสัย
"ของของนายเขา" น้อยว่าแค่นั้นก่อนจะดึงแขนจอมขวัญให้ตามมา นายเขากำลังนั่งดื่มกาแฟอย่างใจเย็น มืออีกข้างจับหนังสือพิมพ์ไว้อย่างหลวมๆ
"นายครับ" น้อยเอ่ย ก่อนจะจับเด็กนั่นนั่งคุกเข่าลงกับพื้น
"ฟื้นแล้วสินะ" อัศวินบอก ยังไม่ได้ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ตรงหน้า
"นายจะให้ผมเอามันไปไว้ไหนครับ!" น้อยเอ่ย บอกตามตรงตอนนี้กลัวใจเจ้านายมาก ปืนกระบอกเดิมที่ใช้ยิงขาโสภณก็วางอยู่บนโต๊ะด้วยเช่นกัน
"หึ" เขาแค่นเสียงก่อนจะลดหนังสือพิมพ์ลง "ขอกูดูก่อนว่ามันมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน"
จอมขวัญตัวสั่นทันทีที่โดนสายตาคนตรงหน้าจ้องมา น่ากลัว อำมหิต เหมือนพร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเวลา กับคนอื่นจอมขวัญแค่กลัวเพราะเขาดูน่ากลัว แต่กลับคนตรงหน้านี้ร่างกายมันตอบสนองเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาคือคนอันตราย
"มึงคือลูกชายไอ้โสภณใช่ไหม" อัศวินถามคนตรงหน้าที่ทำท่าทางตัวสั่นเหมือนลูกนกปีกหัก น่าสมเพชสิ้นดี
"เวลากูถามก็ตอบ อย่าหลบตา!" เขาตวาดลั่นจนจอมขวัญสะดุ้ง ฮืออ พ่อจ๋า ช่วยขวัญด้วย
จอมขวัญพยักหน้า ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
"พ่อมึงรวมหัวกับใครคิดเผาไล่กู ตอบมาให้หมด อย่าโกหก ไม่อย่างนั้นมึงได้ชิมลูกปืนนี้แน่" อัศวินกระแทกปืนเสียงดังจนจอมขวัญสะดุ้งตัวโยน เขากลัว กลัวคนคนนี้ที่สุด ทำไมต้องขู่กันด้วย
"ผม .. ฮึ่ก .. ผมไม่รู้" เขาตอบเสียงขาดหาย สะอื้นจนหายใจแทบไม่ทัน และนั่นยิ่งยั่วโมโหคนตรงหน้า
"กูจะถามมึงอีกครั้ง พ่อมึงสมคบคิดกับใครเผาไร่กู!" เขาเน้นย้ำให้ไอ้เด็กตรงหน้าฟังชัดๆอีกครา ยกปืนขึ้นมาจ่อหน้ามันไว้เผื่อมันจะรู้อะไรมาบ้าง
"ฮึ่ก .. ขวัญไม่รู้! พ่อไม่เคยทำแบบนั้น พ่อไม่ได้ทำ ฮืออ พ่ออยู่ไหน ขวัญจะไปหาพ่อ!"
อึ่ก
อัศวินถลาลงมาบีบปากไอ้เด็กดื้อนี่ไว้ พ่อมึงไม่ได้ทำอย่างนั้นเหรอ ถ้าพ่อมึงไม่ได้ทำแล้วหมาตัวไหนมันทำ ห๊ะ!
"อย่าคิดลองดีกับกู!" เขาจ้องหน้ามันด้วยความโกรธแค้น พอได้มองตรงๆก็เพิ่งรู้ว่ามันมีใบหน้าราวผู้หญิง เนื้อตัวก็บอบบางไร้มัดกล้าม ไหนจะแววตาซื่อ เศร้า และบริสุทธิ์นี่อีก ไม่ใช่ว่าอัศวินจะดูไม่ออกว่าใครโกหกหรือไม่โกหก แต่อย่างไรไอ้เด็กนี่มันก็เป็นลูกไอ้ระยำนั่น ถึงแววตามันจะไม่โกหก แต่เอาเข้าจริงมันอาจจะเล่นละครก็ได้
"นาย" น้อยใจสั่น ไม่อยากให้นายผลีผลามทำอะไรเด็กนั่น อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากให้นายทำบาปกับคนบริสุทธิ์
"ในเมื่อมึงไม่ตอบ มึงก็ไร้ประโยชน์" เขาสะบัดมืออกอย่างแรงจนหน้ามันหันไม่เป็นท่า
"เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะให้อิแร้งกิน ถ้ามันยังไม่ยอมปริปาก ก็ให้มันตายเพราะความหยิ่งผยองของมัน!" เขาสั่ง จ้องใบหน้ามนด้วยความแค้นเคือง ยิ่งเห็นหน้ามันก็ยิ่งคิดถึงพ่อมัน คนทรยศอย่างมันสมควรตาย!
"แต่นายครับ ผมว่า .." น้อยไม่อยากทำ บอกตามตรงน้อยอยากให้ปล่อยมันไปด้วยซ้ำ ดูท่าเด็กมันคงไม่รู้อะไรจริงๆ
"มึงขัดคำสั่งกูกี่รอบแล้วไอ้น้อย" เขาหันมาถามอย่างเย็นชา และน้อยก็รีบขอโทษอย่างเลิ่กลั่ก
"ถ้ามึงไม่ทำ กูจะได้หาคนมาใหม่" อัศวินขู่ ให้มันไม่กล้าหือกับเขา
"ครับๆ ทำครับ" น้อยเกรงกลัวคนตรงหน้ามาก ถ้าเกิดไม่ทำตาม ผลกระทบจะเกิดกับครอบครัวเขาได้ทุกเมื่อ
"พ่อผมอยู่ไหน!" จอมขวัญตะโกนลั่นอย่างไม่กลัวใคร ไหนๆก็จะต้องตาย เขาควรได้รู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน
"เหอะ จะตายอยู่แล้วยังกล้าขึ้นเสียงกับกู" อัศวินเดินเข้ามาใกล้ๆ จ้องมองมันที่ก็มองเขาด้วยสายตาไม่ลดละเช่นเดียวกัน
"มึงอยากรู้นักใช่ไหม ว่าพ่อมึงอยู่ที่ไหน!" เขาบีบปากเล็กอีกรอบ บีบให้เจ็บกว่าเก่า
"เดี๋ยวมึงก็รอไปถามกับยมบาลเอาเองละกัน ว่าพ่อมึงน่ะ อยู่นรกขุมไหน" อัศวินปล่อยมือ "น้อย เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะ ถ้ามันไม่ปริปาก ห้ามใครหน้าไหนไปช่วยมันทั้งนั้น!" เขาสั่งอย่างเด็ดขาด น้อยรับคำก่อนจะลากเด็กนั่นออกไป
"ฮือออ เขาหมายความว่าไง พ่อผมอยู่ไหน ผมอยากเจอพ่อ!" น้อยใช้เชือกรัดแขนไม่ให้มันดิ้น ผูกกับรถก่อนจะพามันเพื่อไปที่ท้ายเกาะ ที่นั่นเป็นที่รกร้าง ยากจะมีคนไปถึง ตรงนั้นจะมีซากปลา ซากสัตว์ที่อีแร้งเอามาทิ้งไว้เต็มไปหมด และตรงนี้แหละที่อัศวินใช้ลงโทษไอ้พวกที่กล้างัดข้อกับเขา
"พ่อผมอยู่ไหน พาผมไปหาพ่อที" จอมขวัญร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรง น้อยจำใจพามันมาถึงท้ายเกาะ ก่อนจะถูลากถูกังมันจนมาถึงที่ที่ใช้ขึงมัน แท่งเสาแท่งเดียวถูกสร้างไว้เป็นสง่า เศษซากเสื้อผ้าของศพเก่ายังอยู่ที่เดิมไม่มีใครทำความสะอาด
"ฮือออ ผมกลัว ปล่อยผมไปเถอะนะ ฮืออ" จอมขวัญกลัว เศษกระดูกมนุษย์ทำให้เขาอยากอาเจียน
"มีอยู่ทางเดียวที่มึงจะรอด คือมึงต้องบอกเขาไปว่าพ่อมึงรวมหัวกับใคร!" น้อยบอกอย่างละเหี่ยใจ จะต้องมาตายในที่แบบนี้จริงๆน่ะหรือ
"ผมไม่รู้ พ่อไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ ฮืออ พ่อผมเป็นคนดี" จอมขวัญร้องไห้อย่างหมดเรี่ยวแรง เขาเชื่อว่าพ่อไม่ได้ทำ เมื่อไม่กี่วันที่แล้วพ่อยังบอกอยู่เลยว่าจะซื้อเค้กมาให้กิน ตอนนี้พ่ออยู่ไหน ขวัญอยากเจอพ่อ อยากกอดพ่อ
"ถ้ามึงไม่พูด กูก็ช่วยมึงไม่ได้!" น้อยต้องเอ่ยอย่างกลั้นใจ สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถช่วยมันได้จริงๆ ขอโทษนะไอ้เด็กน้อย แต่กูต้องทำตามหน้าที่จริงๆ
น้อยจับร่างเล็กตรึงไว้กับเสาต้นนั้นอย่างรู้สึกผิด เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยให้ตาย เมื่อมัดมันเสร็จเรียบร้อยเขาก็ผละออกมา มองร่างเล็กที่ห้อยติดกับเสาอย่างรู้สึกสงสาร เด็กนั่นมันทั้งร้องไห้ ทั้งเพ้อถึงแต่พ่อของมัน
ไม่นานนักเสียงร้องของอิแร้งที่วนเวียนอยู่แถวนั้นก็ดังขึ้น น้อยเริ่มพะวง เขาคงทนดูมันตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้
"มึงบอกมาสิวะ โกหกเหี้ยอะไรก็ได้ แค่นี้กูก็จะปล่อยมึงแล้ว" เขารีบเดินมาเขย่าร่างเล็ก อย่าเงียบ อย่าเอาแต่เพ้อสิวะอยากตายจริงๆใช่ไหม
"ถ้าตายแล้วได้ไปหาพ่อ ผมก็จะไป ฮึ่ก" น้อยมองร่างเล็กที่ดูเพ้อมากจนไม่น่ามีสติ อิแร้ง เหยี่ยวกาเริ่มบินกันมามากจนเขารู้สึกขนลุก
"เหี้ยเอ๊ย! ออกไป!" สุดท้ายเขาก็นิ่งดูดายไม่ได้ น้อยหยิบไม้หน้าสามแถวนั้นขึ้นมาโบกนกเหี้ยพวกนั้นไม่ให้เข้าใกล้เด็กนั่นได้ เขาทั้งไล่ตี และตวัดไม้ไปมาเหมือนคนบ้า
เด็กนั่นมันสลบไปอีกแล้ว เขาเริ่มจะสู้กับนกไม่ไหวแล้วเพราะมันมากันเยอะเหลือเกิน น้อยโบกไม้ไล่พวกมันจนแขนอ่อนล้า ในขณะที่เขากำลังจะไม่ไหว โชคก็เข้าข้างพวกเขาทันตาเห็น
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าทำให้อิแร้งที่บินอยู่แตกตื่นและบินขึ้นฟ้าชนกันมั่วไปหมด น้อยมองฟ้าที่เริ่มครึ้มเข้ามาทุกที ฝนกำลังจะตก โชคดีของเอ็งแท้ๆไอ้เด็กน้อย
คลื่นที่ซัดสาดเข้าหาฝั่งอย่างบ้าคลั่งทำให้เขารู้ว่ามันต้องไม่ใช่ฝนธรรมดา พายุคงกำลังจะเข้า เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็รีบแก้มัดมัน เด็กนั่นตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรง เขาจับมันมัดเอวท่าเดิมก่อนจะขี่รถกลับมาที่บ้าน อยู่นี่ อย่างน้อยเอ็งก็ไม่ต้องนอนตากฝนตายอยู่ท้ายเกาะ จากที่ป่วยอยู่แล้วจะยิ่งป่วยซ้ำไปอีก ส่วนเรื่องคุณอัศวิน น้องคงต้องลองดูสักตั้ง อย่างน้อยเขาก็เชื่อว่า คุณอัศวินต้องมีความเป็นคนอยู่บ้าง แค่บอกว่าไม่ต้องฆ่าต้องแกง เดี๋ยวมันก็ตายเพราะไข้ป่า เรื่องก็คงจบ สาธุ ไอ้น้อยคนนี้ไม่อยากทำกรรมเลยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อย่างไรก็ขอให้วิญญาณพ่อมัน ปกปักคุ้มครองลูกมันด้วยเถิด สาธุ!
TBC.
-
:katai1: เอิ่มมมมมมม ....... - 50 แต้มให้กับความไร้เหตุผล แกรู้ทั้งรู้ว่าน้องไม่รู้เรื่อง ไม่เกี่ยว แต่ยังทำแบบนี้กับน้องคุณพระะ ช่างแบดบอย !!!
นู๋ขวัญช่างน่าสงสาร แต่ก็ใจเด็ดไม่น้อยเลยจริงๆ อย่ายอมมันลูก นู๋ต้องสตรอง !!! สตรอง !!! สตรอง !!! /// เอาทีนเขี่ยป้ายไฟพ่อเลี้ยงอัศวินแล้วเอาให้หมาฉี่
#ทีมอัศวิน #ทีมจอมขวัญ
-
มันจะรักกันยังเนี่ยยยย พระเอกก้อโหดซะ
-
สงสารขวัญ ถ้าต้องรู้ความจริงจะไม่ร้องไห้จนขาดใจตายเลยหรอ ทำไมเด็กคนนึงจะต้องมาเจอเรื่องราวที่โหดร้ายแบบนี้ด้วย แค่ต้องสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป มันก็เสียเเรงใจในการดำรงชีวิตอยู่มากพอแล้ว แล้วทำไมถึงยังมีคนมาคอยซ้ำเติมทำร้ายร่างกายอยู่แบบนี้ แค่นี้ยังเจ็บช้ำไม่พอหรอ เราเสียใจกับขวัญนะ เราเข้าใจความรู้สึกขวัญ ถ้าอยู่ต่อไปแบบนี้อยู่ให้เค้าทรมานเราเล่น สู้ตายๆไปไม่ดีกว่าหรอ ใครจะไปรู้ว่าในสถานที่นั้นอาจมีคนรอเราอยู่ก็ได้
-
น้ิอยเป็นพระเอกสินะ :z2:
-
:o12:หนูขวัญของเจ้
ก็ถ้าพระเอกจะโหดขนาดนี้ หนูขวัญต้องสู้เลยลูก เอาให้หลงหัวปักหัวปลำ
-
โอ๊ยตาย สงสารขวัญ
ทั้งเรื่องพ่อทั้งเรื่องถูกใจร้ายใส่
รีบมาต่อนะคะ ชอบมาก
-
โหดมาก
-
ติดลบให้อิตาอัศวินค่ะ ถึงจะชอบความดิบเถื่อน แต่แกจะให้นายเอกไปตายเอาหลังเกาะไม่ได้นะ กรี้ดดดดด
(วิ่งไปทุบ) สงสารนายเอกจัง ชื่อไรนะ รักน้อย นายทำถูกแล้ว แงแงแง
ติดตามค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:z6: สมเป็นแนวจำเลยรัก โหดโคตร
-
สงสารน้องขวัญจัง
-
:katai1: อ๊ากกกกกกก
-
:hao5:
-
สงสารขวัญ อย่ามาม่า
นานนะคะ :mew4:
-
:z6:
เชอะ อิอัศวิน วันนี้แก อาจทำโหดใส่ หนูขวัญ แต่วันหน้าแกจะหงอแน่
-
น่าสงสารอ่ะ พ่อหักหลังจริงมั้ยนะ
-
อัศวินจ๋า ไปตายเถอะจ๊ะ กล้าดียังไงมาทำร้าย จอมขวัญ #ทีมจอมขวัญ นี่บอกเลย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
#ทีมจอมขวัญ อัศวินคือใครไม่รู้จัก !!!!!! ถึงขั้นเอาไปให้อิแร้งจก โหดไปแล้วววว !!!
-
ตอนนี้อยู่นิ่งๆๆๆให้นายหัวเถื่อนออกฤทธิ์ไป(เราก็ชอบน่ะ อิอิ) พอความจริงกระจายจะยุให้ขวัญแก้เผ็ดซะให้เข็ด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ถ้าโสภณไม่ได้ทำ มันส์แน่
-
สั้นจังงง สงสารหนูขวัญ
-
สู้ๆขวัญ พระเอกก็ใจร้อน
-
จอมขวํญลูกแม่ ออกมาพูดแปปๆ สลบอีกแล้ว :hao5: :hao5:
-
ไม่รู้ว่าบุคลิกนายหัวจะเป็นแบบนี้กันหมดเลยหรือเปล่า?
คือเป็นคนจริง เถื่อน อะไรแบบนี้เข้าใจนะเพราะนั่นคือวิถีชีวิตคนที่ที่ต้องทำงานแบบนั้น
แต่.....จะสุขุม รู้จักคิดเป็นกันบ้างได้ไหม? อันนี้เราไม่ได้ว่าคนเขียนนะ
เข้าใจว่าพล็อตน่าจะบังคับให้เป็นไปแบบนี้ อันนี้เป็นคอมเมนท์โดยทั่วๆไปสำหรับแนวนี้เฉยๆ เพราะดูแล้วท่าทางน้องขวัญจะโดนแบบอยากตายแล้วไปเกิดใหม่ทีเดียว ถ้าไม่มีพี่น้อยเป็นหลักยึดเหนี่ยวช่วยเหลือ น้องขวัญก็คงตายไปแล้วมั๊งนี่
คนเขียนบรรยายได้ดีมากค่ะ เห็นภาพชัด คำสั่งเสียของพ่อที่มีให้ขวัญนั้นน่าจะเป็นสิ่งสำคัญในการเดินเรื่องกับชีวิตขวัญเลย
ชอบที่บรรยายแม่ของนายหัวว่า งก คือง่ายๆสั้นๆแต่ได้ใจความและรู้สึกเรียลดี
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
โหดขนาดนี้ ต้องทำอะไรอย่างไร
ขวัญถึงจะมอบใจให้
น้อยฮีโร่ชัดๆ
ขวัญเอาน้อยเป็นพ่อที่สองได้เลยนะนี่
-
ทำกันขนาดนี้สงสารจอมขวัญที่สุด นายหัวคนเลว ! :m31:
-
สงสารจอมขวัญอ่ะ
-
คือพระเอกดูไร้เหตุผลมากอ่ะ มากๆๆๆๆ
คือบางทีคนเป็นพ่อทำอะไรก็ไม่ได้บอกลูกป่ะ
ในความรู้สึกเราคิดว่าพ่อขวัญไม่ได้ทำแบบที่พระเอกคิดแน่ๆ
เรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง
-
ดราม่าสุดๆมันจะรักกันได้ไงเนี่ย
-
รอยชัง ๓
พายุที่โหมกระหน่ำทำให้คนงานต้องเร่งปิดบ่อแล้วเข้าหลบในโรงงานกันจ้าละหวั่น อัศวินมองดูสายฝนที่ซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง ได้ข่าวมาว่าพายุเคลื่อนตัวมาจากฟิลิปปินส์คงจะจริง เขาสั่งให้หัวหน้าคนงานแพ็คของในโกดังให้เรียบร้อย ล็อตใหม่เราอาจจะส่งช้าหน่อยเพราะเกิดเหตุการณ์ทางธรรมชาติที่ไม่สามารถเลี่ยงได้ แต่เป็นเพราะเขากับลูกค้าคบหาค้าขายกันมานาน เรื่องแค่นี้ไม่ถึงกับทำให้มีปัญหา
"ทำไมโทรไม่ติดวะ สงสัยคงต้องให้ทุกเครือข่ายมาตั้งเสาบนนี้ซะแล้วมั้ง" อัศวินกำลังหงุดหงิดใจที่โทรหาลูกน้องคนสนิทไม่ติด น้อยมันทำอะไรอยู่ถึงไม่รับโทรศัพท์ แล้วป่านนี้ไอ้เด็กนั่นไม่ตายเพราะน้ำท่วมปอดไปแล้วรึถ้าต้องตากฝนหนักขนาดนี้
เขาเริ่มกังวลใจโดยที่ไม่รู้สาเหตุ เขายังจำแววตาบริสุทธิ์นั้นได้ บริสุทธิ์เหมือนราวกับว่าทั้งชีวิตไม่เคยเจอเรื่องราวร้ายๆมาก่อน ร่างกายบอบบางที่สั่นเทาเหมือนลูกนกนั่นอีก ทำไมเด็กคนนั้นถึงอยู่บนโลกนี้มาได้อย่างรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกากันนะ แม้จะสงสัยแต่ก็ได้แต่เก็บมันไว้ในใจ อย่างไรมันก็คือลูกคนทรยศ เขาไม่มีสิทธิ์จะไปสงสารคนอย่างมัน
......
"พร! พรเอ้ย" กลับมาถึงบ้านน้อยก็รีบพาร่างเล็กที่สลบไปแล้วเข้ามาหลบฝนที่ชานบ้านเพื่อรอเมียออกมาเปิดประตูให้ ฝนเริ่มตกแรงขึ้นทุกที โชคดีที่บ้านยังทำจากปูนหลังคามุงกระเบื้อง มิเช่นนั้นคงจะได้ปลิวไปทั้งบ้านทั้งคน
"จ้าพี่ .. อุ้ย! ใครกันจ๊ะ" พร เมียของน้อยรีบเปิดบ้านทันทีที่ได้ยินเสียง
"เอ็งอย่าเพิ่งถาม เตรียมเสื้อผ้าของข้ามาให้หน่อย อ่อ ขอผ้าขาวม้าผืนนึงด้วย"
"จ่ะพี่"
น้อยไม่มีเวลาตอบ เขาอุ้มร่างมันเข้ามาด้านในก่อนจะหาเตาถ่านมาจุดไฟแบบที่เคยทำ พอได้ผ้าขาวม้าเขาก็จัดการเช็ดเนื้อตัวที่เปียกปอนออก ก่อนจะถอดเสื้อผ้าให้อย่างไม่รอช้า เขาเองแม้จะเคยทำแบบนี้ให้กับเพื่อนผู้ชายมาเยอะ แต่กับเด็กคนนี้มันอดจะประหม่าไม่ได้เสียทุกคราที่ต้องถูกเนื้อต้องตัว เนื้อตัวสีขาวจาง ร่างกายบอบบางจนเหมือนสตรี หากว่ามีเนินอกมันก็คือผู้หญิงดีๆนี่เอง
"ใครกันจ๊ะพี่ หน้าตาไม่คุ้นเลย" พรถาม มองดูเด็กผู้ชายบอบบางตรงหน้า ผิวพรรณ มือไม้ อย่างกับลูกคนมีสตางค์
"ลูกโสภณมัน คนที่หักหลังนายเรื่องเผาไร่" น้อยบอก ปล่อยมันผิงไฟสักพักค่อยใส่เสื้อผ้าให้
"ตายจริง ทำไมถึงมาอยู่นี่กันล่ะ" พรตกใจเสียงดังจนถูกผัวเอ็ด
"เอ็งนี่เบาๆไม่ได้หรือไง ลูกหลับอยู่ไม่ใช่รึ!" น้อยปราม ลูกชายเขาเวลาได้หลับก็อย่าได้ไปกวนใจ ไม่อย่างนั้นตื่นมาใครก็เอาไม่อยู่
"โทษจ้าพี่ ว่าแต่แล้วทำไมมันถึงเป็นสภาพนี้ แล้วพี่พามันมาได้ไงจ๊ะ" พรถามอย่างสงสัย เก็บเสื้อผ้าเด็กนั่นไปเตรียมซัก
"ไว้ข้าจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่เอ็งมีข้าวไหมวะ ข้าหิวจนไส้กิ่วไปหมดแล้ว" น้อยเอ่ย ตั้งแต่กลับมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องสักอย่าง ถ้าไม่ได้กินตอนนี้ เขาต้องหมดแรงตายแน่ๆ
หลังจากที่ดูแลคนป่วยจนเสร็จ สองคนผัวเมียก็นั่งล้อมวงกินข้าวพร้อมกับพูดคุยเรื่องราวที่น้อยไปเจอมาที่ลำปาง ตั้งแต่เรื่องไอ้โสภณ เรื่องไร่ที่ถูกเผา ยันเรื่องที่เขาเป็นคนพาเด็กนั่นมาถึงที่นี่ น้อยเล่าให้เมียฟังทั้งหมดแม้กระทั่งวิธีการในการสั่งข้าคนของนายเขา น้อยเองรับใช้คุณอัศวินมาก็หลายปี แต่คราวนี้เป็นครั้งแรกที่น้อยคิดว่าอัศวินใจร้ายที่สุด และเขาไม่เห็นด้วยอย่างแรงกับการตัดสินใจครั้งนี้
"ฉันว่านายเขากำลังสับสน เขากำลังโทษตัวเองว่ากำลังหละหลวมจนทำให้มีลูกน้องกล้าทรยศกัน คราวนี้นายเลยต้องเอาจริงเอาจังโดยไม่สนเหตุผลเพราะคิดว่าพ่อกับลูกก็คงไม่ต่าง" น้อยฟังที่เมียพูดแล้วก็พยักหน้ารับ ที่มันพูดมาก็มีเหตุผล จากปกติที่จะต้องสืบสาวราวเรื่อง แต่คราวนี้แทบจะไม่ปริปากถาม นายที่เขารู้จักไม่ได้ชั่วร้ายถึงขนาดนั้น
"แล้วนี่พี่จะเอาไงต่อจ๊ะ ถ้านายรู้พี่จะซวยไปด้วยนะ" พรเอ่ยอย่างเป็นห่วง แต่พอมองไปยังร่างเล็กก็ทำใจทิ้งมันไม่ลงเช่นกัน
"คงต้องให้มันอยู่ที่นี่สักพัก คืนนี้ถ้าฝนหยุดพี่จะไปหานาย แล้วบอกความจริงซะ" น้อยเอ่ย เขาคิดไว้แล้วว่าอย่างไรก็ต้องบอก โกหกไปก็มีแต่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อน และนายจะหมดความไว้เนื้อเชื่อใจในตัวเขา
"ได้จ้ะพี่ ฉันจะดูแลมันเอง ยาต้มก็ยังมี ไข้ป่าแค่นี้ไม่ถึงสองวันก็หาย" พรเอ่ยให้คนตรงข้ามหมดห่วง ไม่ว่าเรื่องจะเป็นอย่างไร แต่พรก็เคารพในการตัดสินใจของน้อยเสมอ
ไม่ถึงสองชั่วโมงฝนที่เคยพัดกระหน่ำก็เริ่มซาลง พรใส่เสื้อผ้าให้เด็กที่นอนสั่นไม่รู้สึกตัวก่อนจะเอาฟืนมาเติมให้ไฟร้อนขึ้นอีกหน่อยเพราะคนป่วยมักจะหนาวกว่าคนปกติหลายเท่า
"จะไปแล้วหรือจ๊ะ" พรถามสามีที่หยิบเสื้อแจ๊กเก็ตสีดำที่แขวนอยู่ตรงหน้าประตูมาใส่
"เอ้อ ฝากดูมันด้วยนะ ขอบใจเอ็งมาก" น้อยบอกเมียสุดที่รัก นี่ก็ครบเจ็ดปีแล้วที่คบกันมา ตอนนี้ลูกชายเขาก็อายุได้สามขวบแล้ว
"จ้าพี่ ขอให้โชคดีนะ" พรบอกก่อนจะเดินออกมาส่งน้อยที่หน้าบ้าน น้อยกอดเมียรักแน่นๆหนึ่งทีก่อนจะขี่รถคันใหญ่เพื่อมุ่งหน้าไปที่บ้านนาย เขาภาวนาขอแค่นายไม่ได้อยู่ในอารมณ์โกรธาเกรี้ยวกราดก่อนหน้านี้ก็เพียงพอ
ไม่นานนักน้อยก็ขับรถมาถึงบ้านคุณอัศวิน เขาเคาะประตูตามมารยาทก็จะถือวิสาสะเข้าไปเพราะประตูไม่ได้ล็อค
สิ่งแรกที่เห็นคือร่างของเจ้านายที่นั่งพิงเก้าอี้โยกไปมาอย่างสบายใจ น้อยลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยออกไป
"นายครับ" น้อยเรียก และคนตรงหน้าทำแค่เพียงหลับตายิ้ม แก้ววิสกี้ในมือทำให้รู้ว่าทำไมคนตรงหน้าถึงมีอารมณ์สุนทรีเช่นนี้
"กูนึกอยู่แล้วว่ามึงต้องมา" อัศวินเอ่ย ยกแก้ววิสกี้ขึ้น เขย่าข้อมือเล็กๆก่อนจะกระดกเข้าปาก
"ผมมีเรื่องอยากบอกนายครับ" น้อยเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้อัศวินค่อยๆลืมตาขึ้นมองหน้าลูกน้อง
"เรื่องเด็กนั่นน่ะหรือ" อัศวินถาม น้ำเสียงติดขันยิ่งทำให้น้อยเสียวสันหลัง
"ผมทิ้งมันไม่ลงจริงๆครับ พอฝนตกผมก็ไม่กล้าทิ้งมันให้ต้องตากฝนตายครับ ผมผิดเอง นายลงโทษผมเถอะนะครับ แล้วอีกอย่าง นายปล่อยมันไปได้ไหม มันป่วยออดออดแอดแอด ไม่ช้ามันก็ต้องตายอยู่ดี ถือว่าทำบุญโปรดสัตว์เถอะนะครับนาย" น้อยพูดรวดเดียวอย่างกล้าหาญ แม้ว่าเขาจะต้องตายที่ทำผิดต่อคนเป็นเจ้านาย แต่เขาก็ภูมิใจที่ได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง
"ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน" อัศวินถามหน้าตาไม่ได้โกรธเคืองเขาสักนิด
"บ .. บ้านผมเองครับ มันตัวร้อนจัด ตอนนี้อิพรดูมันอยู่" น้อยตอบไปตามความจริง
"มึงรู้ใช่ไหมว่ามันเป็นลูกของคนที่กล้าทรยศกู" อัศวินถามคนตรงหน้า
"ทราบครับ" น้อยตอบ ชักกลัวๆขึ้นมาแล้วว่ามันจะต้องมีเรื่องอะไรสักอย่าง
"แล้วมึงคิดว่ากูควรทำอย่างไรกับมันดี ปล่อยมันไปอย่างนั้นน่ะเหรอ" อัศวินเลิกคิ้วขึ้นถามคนตรงหน้า
"เอ่อ .." น้อยตอบไม่ถูก ถ้าเป็นตั้งแต่แรกที่เขาเคยขอ นายเองก็ยอมรับปากแล้วว่าจะปล่อยมัน แต่ตอนนี้มันคนละสถานการณ์ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าปล่อยแล้วมันจะไปอยู่ที่ไหน กับใคร ญาติพี่น้องมันก็ไม่มี ถ้าปล่อยมันไปเผชิญชีวิตคนเดียว คนอย่างมันจะไม่ตายเสียก่อนหรือ
"กูถามก็ตอบสิวะ!" อัศวินขึ้นเสียงเล็กน้อย เขาไม่ชอบคนที่ถามแล้วไม่ยอมตอบ
"ผม .. ผมเองก็ยังไม่ทราบครับ" น้อยเอ่ย ตอนนี้มันก็มีให้เลือกอยู่สองทาง คือ ฆ่ามันซะ กับ ปล่อยมันไป แต่พอเอาเข้าจริงๆเขาก็ทำไม่ได้ทั้งสองอย่าง จะให้ฆ่ามันเขาก็ทำไม่ลง จะให้ปล่อยมันไปเขาก็ยิ่งเป็นห่วง
"ตอนนี้คนงานส่วนไหนขาดบ้าง" อัศวินถาม และน้อยรีบตอบทันที
"ตอนนี้คนงานที่ทำรังนกเต็มหมดครับ จะขาดก็แต่กระชังมุกครับ" น้อยเอ่ย หรือว่าจะยังพอมีหวัง
"ทำมุกมันง่ายไป กูต้องการให้มันชดใช้สิ่งที่พ่อมันทำไว้กับกูให้มากที่สุด เอาให้สาสมกับที่กูต้องเสียไป!" อัศวินว่า และน้อยเองก็ได้แค่ก้มหน้ารับฟัง
"ผมจะให้มันไปขนของลงเรือดีไหมครับ ที่นั่นงานก็หนักใช่ย่อย" น้อยเสนอ แม้จะคาดคะเนจากรูปร่างแล้วความน่าจะเป็นติดลบ แต่ก็ดีกว่าต้องมาตายที่นี่อย่างไร้ความหมาย
"ถ้ามึงว่างั้นกูก็ตกลง ในส่วนของที่พัก มึงไม่ต้องใจดีให้มันไปอยู่ร่วมกับครอบครัวมึง มึงมีลูกมีเมียแล้ว อย่าช่วยใครจนตัวเองลำบาก" อัศวินพูด และน้อยทำเพียงพยักหน้ารับ ในใจเขาตอนนี้เต้นรัวด้วยความดีใจที่นายยังพอมีเมตตาไม่คิดจะฆ่ามันแล้ว ลองให้ไอ้เด็กนั่นไปทำงาน ต่างคนต่างอยู่สักพัก ไม่นานนายก็ยุ่งจนลืมมันไปเองนั่นแหละ
"แล้วนายจะให้มันไปอยู่ที่ไหนครับ ผมจะได้จัดการ" น้อยถาม
"เพิงที่ชายป่ายังว่างอยู่ไม่ใช่ ให้มันไปอยู่ที่นั่นแหละ ไฟฟ้าไม่มี น้ำบ่อตักอาบเองหรือจะน้ำทะเลกูก็ไม่ว่า ข้าวปลาก็ให้มันหาเองตามความสามารถ กูคงให้ได้เพียงเท่านี้" อัศวินสรุปให้ลูกน้องฟังเสร็จสรรพ น้อยถึงกับฝืดในลำคอขึ้นมาทันที ใครๆก็รู้ว่าเพิงชายป่าที่ว่าคือซากไม้เก่าๆดีๆนี่เอง แล้วเด็กอย่างมันที่ป่วยออดออดแอดแอดไปอยู่ในที่แบบนั้นไม่ยิ่งทรุดลงกว่าเดิมรึ
"จัดการตามที่กูบอก ครั้งนี้อย่าให้กูรู้ว่ามึงทำนอกเหนือคำสั่งกูอีก กูเลี้ยงคนที่เชื่อฟังกูเท่านั้น เข้าใจไหมไอ้น้อย" อัศวินย้ำให้กับคนตรงหน้า
และน้อยก็ขานรับอย่างเสียงดังฟังชัด "เข้าใจครับ"
น้อยขี่รถออกมาจากบ้านนายหลังจากคุยจบ สักพักเขาก็มาถึงบ้าน แวบแรกที่มองเห็นร่างเล็ก เขานึกในใจว่ามันต้องตายแน่ๆ ไม่ได้ตายเพราะมีใครฆ่าแกง แต่ตายเพราะทนสภาพแวดล้อมไม่ไหว แต่พอมาคิดอีกทีนายก็ลดลงมาให้มันเยอะมากพอแล้ว จากนี้ก็ขอให้มันหยัดยืนด้วยตัวของมันเอง เพราะเขาก็ทำได้แค่มองมันอยู่ห่างๆแค่นั้นเหมือนกัน
.....
สามวันต่อมา
หลังจากพายุฝนเงียบลง บรรดาคนงานก็กลับมาลุกฮือทำงานกันอย่างขยันขันแข็งอีกครา ตอนนี้ทุกคนล้วนมีงานให้ต้องดูแลกันถ้วนหน้า อัศวินเองถึงจะเป็นเจ้านายแต่เขาก็ต้องลงพื้นที่ตรวจสอบคนงานทุกวันเหมือนกัน เพราะถ้าหากมีอะไรผิดพลาด เขาจะได้ควบคุมมันได้ทันที น้อยเองตอนนี้เขาก็ต้องตามนายไปดูงานตลอด ไม่มีเวลามานั่งคิดเรื่องไร้สาระอะไรทั้งสิ้น
ไอ้เด็กนั่นที่ชื่อจอมขวัญตอนนี้มันก็ย้ายไปอยู่ที่เพิงเล็กๆนั่นคนเดียวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันป่วยหนักแต่พอได้ยาหม้ออาการก็ทุเลาลงเยอะ ตอนนี้น้อยยังไม่ได้สั่งให้มันไปทำงานเพราะมันเพิ่งจะหายดี กับข้าวกับปลาหยูกยาน้อยก็สงสารต้องแอบให้เมียเอามาให้มันอยู่บ่อยๆ ที่เพิงนั่นมดก็เยอะ ยุงก็ชุม เมื่อวานที่เขาเข้าไปหามัน เนื้อตัวมันมอมแมมไปหมด เสื้อผ้าก็มีอยู่แค่สองชุดที่เขาเคยให้ นอกนั้นก็ใส่สลับกันไปมา ดูแล้วช่างน่าสมเพชเวทนาเสียจริง
แต่ในความโชคร้ายยังมีเรื่องดีอยู่หนึ่งอย่าง คือตั้งแต่วันนั้นเจ้านายเขาก็ไม่พูดถึงเด็กนั่นอีกเลย ไม่เคยเอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบ หรือรีบเร่งให้มันมาทำงานแม้แต่ครั้งเดียว และน้อยคิดว่านี่คือสิ่งที่น่าจะดีสำหรับทุกฝ่าย ที่เขาไม่ถามก็เพราะว่าเขาไม่ได้ใส่ใจ และนั่นหมายถึงเขาไม่ได้สนใจคนอย่างมันแล้ว
"จอมขวัญ" เสียงพี่พรนี่!
"จ้า" จอมขวัญรีบขานและวิ่งออกมาจากเพิงเก่าๆทันที ทำให้คนที่เห็นถึงกับส่ายหน้าระอา
"ไม่ต้องวิ่งก็ได้ เอ็งนี่พูดไม่รู้ฟัง" พรเอ็ดก่อนจะส่งปิ่นโตอันใหม่ให้แล้วรับปิ่นโตอันเก่ามา
"ก็ขวัญคิดถึง อยู่นี่ไม่มีใคร ขวัญเหงา" จอมขวัญเอ่ยน้ำตาไหลออกมา อยู่นี่เหมือนตายทั้งเป็น ไม่มีความสุข ไม่มีพ่อ เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว กินข้าวคนเดียว นอนร้องไห้จนหลับไปคนเดียว ไม่มีใครคอยกอดปลอบเวลาที่ฝันร้าย ไม่มีเลย
"ทนหน่อยนะเอ็ง โชคดีแค่ไหนแล้วที่นายยังไว้ชีวิต" พรสงสารแต่ก็ช่วยมากกว่านี้ไม่ได้
"ถ้าจะปล่อยให้มาอยู่แบบนี้ สู้ฆ่ากันเสียยังดีกว่า ขวัญคิดถึงพ่อ อยากไปอยู่กับพ่อ!" จอมขวัญตะโกนเสียงสะอื้น ขวัญอยากไปอยู่กับพ่อ พ่อมารับขวัญทีได้ไหมจ๊ะ ฮือออ
"พ่อเขาคงไม่ดีใจถ้าเห็นเอ็งตายเพราะเขา ขวัญ! เอ็งต้องอยู่เพื่อพ่อนะ ที่พ่อชุบเลี้ยงเอ็งมาขนาดนี้เพราะเขาอยากเห็นเอ็งเติบใหญ่อยู่ได้ด้วยตัวเอง เชื่อพี่เถิด พ่อกำลังมองเอ็งจากบนสรรค์" พรคว้าเด็กมอมแมมตรงหน้ามากอด เธอเองก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว เธอเข้าใจความรู้สึกของจอมขวัญดี ว่าการอยู่ตัวคนเดียวมันเหงาขนาดไหน
"พ่อ .. ฮึ่ก .. พ่อไม่ได้ทำนะ พ่อขวัญเป็นคนดี พ่อต้องไม่ทำอะไรแบบนั้น !" จอมขวัญกอดคนตรงหน้าแน่น เขาต้องการความอบอุ่นจากใครสักคนในตอนนี้ ขอแค่ไหล่ให้ซบหน้าร้องไห้ก็พอใจแล้ว
"พี่เชื่อ พี่เชื่อ หยุดร้องซะแล้วเข้าไปกินข้าวอาบน้ำนอน ดึกๆงูเงี้ยวเยอะต้องระวัง พี่ต้องรีบกลับละ ทิ้งเจ้าคุณไว้ เดี๋ยวมันตื่นไม่เจอใครพี่จะซวยเอา" พรบอก ลูบหน้าลูบตาเด็กตรงหน้า
"ขอบคุณพี่พรนะจ๊ะ บุญคุณนี้ขวัญจะไม่ลืมเลย" จอมขวัญสูดน้ำมูก ยกมือไหว้ผู้มีพระคุณคนนี้
"เข้าบ้านซะ พี่ไปล่ะ" พรบอกก่อนจะส่องไฟฉายเดินกลับไปที่รถ ดีหน่อยที่น้อยมาช่วยถางหญ้ารกออกไปบ้างแล้ว ไม่งั้นอาจจะโดนงูฉกตายสักวันเป็นแน่
จอมขวัญเดินหิ้วปิ่นโตเข้าเพิงไม้เก่าๆที่เรียกว่าบ้านมาอย่างหดหู่ ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ถึงต้องเสียพ่อแล้วยังต้องมาอยู่ในที่แบบนี้อีก
เขาค่อยๆเปิดปิ่นโตออก วันนี้พี่พรทำเนื้อแดดเดียวกับต้มฟักมาให้ จอมขวัญนั่งกินข้าวไปร้องไห้ไป เขาคิดถึงพ่อ คิดถึงเวลาที่พ่อกลับมาบ้านมาทำกับข้าวให้ขวัญกิน พ่อมักจะทำหมูหวานกับต้มยำน้ำข้นเพราะรู้ว่าขวัญชอบ และถ้าวันไหนพ่อทำเมนูพวกนี้ล่ะก็ ขวัญจะกินข้าวได้เป็นสามจานอย่างต่ำเลยแหละ
ฮึ่ก
'พ่อจ๋า พ่อไม่ได้ทรมาณใช่ไหมจ๊ะ พ่อไปดีแล้วใช่ไหม'
จอมขวัญสวดมนต์ภาวนาทุกคืนให้พ่อรู้ว่าขวัญคิดถึงพ่อ แม้คนอื่นจะกล่าวหาพ่ออย่างไร แต่ขวัญเชื่อว่าพ่อไม่ผิด พ่อไม่ได้ทำ ไอ้คนใจร้ายที่สั่งฆ่าพ่อเป็นคนไม่ดี ขวัญเกลียด ฮึ่ก เกลียดมัน แม้พ่อจะพร่ำสอนให้ขวัญให้อภัย อโหสิหากมีใครมาทำให้เราเจ็บ แต่ขวัญจะไม่มีวันอโหสิให้เขา คนที่สั่งฆ่าพ่ออย่างเลือดเย็น ขวัญจะสาปแช่ง และภาวนา อย่าให้เขาได้มีความสุขอีกเลยในชีวิตนี้
.....
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
วันนี้เป็นวันหยุดของน้อย เขารอเอาอาหารที่ให้ภรรยาเป็นคนทำไปส่งให้กับมัน ไอ้เด็กจอมขวัญขี้สงสัย เป็นเพราะมันชอบถามไปเสียทุกเรื่อง น้อยจึงตั้งฉายาให้มันแบบนั้น หลังจากที่ต้องไปตกระกำลำบากคนเดียวอยู่เป็นอาทิตย์ ตอนนี้มันเริ่มจะดูแลตัวเองเป็นแล้ว น้ำท่ามันก็รู้จักอาบ เนื้อตัวมันก็สะอาดสะอ้านขึ้นเยอะ พรุ่งนี้เขาว่าจะลองให้มันไปทำงานดู อย่างน้อยได้ทำงานก็มีตังเก็บ พอมีเงินมันอยากจะไปจากที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ ไม่มีใครห้ามมันไว้หรอก
"ไอ้ขวัญ เปิดประตู" ตอนนี้น้อยอยู่หน้าคฤหาสต์ส่วนตัวของมัน ไอ้ขวัญมันบอกว่าที่นี่คือคฤหสาต์ส่วนตัว ใครจะมาก็ต้องขออนุญาต เขาล่ะปวดหัว พอมันเริ่มอยู่ได้ นิสัยประหลาดๆของมันก็เริ่มผุด
"จ้า มาแล้ว" ไอ้เด็กผมยาวรุงรังรีบลุกมาเปิดประตูให้เขา เขามองหน้ามันแล้วก็ส่ายหัว
"ถ้าเปิดช้ากว่านี้ข้าจะกลับละ" เขาบอกก่อนจะแทรกตัวเข้าไปด้านใน ตอนนี้มันมีทั้งเสื่อ หมอน แล้วก็มุ้งที่เขาเจียดจากที่บ้านมาให้ มันจะมีตะเกียงอยู่อัน ไว้ไปทำธุระหรืออาบน้ำที่นอกป่าไม่ไกลมาก ที่นี่ตอนแรกเคยจ้างยามมานอนเฝ้าตอนกลางวัน พอดึกๆก็กลับบ้านจึงสร้างเป็นแค่เพิงเล็กๆมีห้องน้ำห้องท่าพอเข้าได้ หลังๆมานี่นายเขากั้นรั้วกันขโมยไว้จึงไม่ต้องใช้ยามอีก ที่นี่เลยถูกปิดตายอย่างที่เห็น
"คนแก่ขี้น้อยใจ" ขวัญบ่นก่อนจะโดนมะเหงกกลางหน้าผากลูกเบ้อเริ่ม
"ทำมาพูดดี วันนี้ทำอะไรบ้าง" น้อยถาม ปกติเวลาเขามาเขาก็จะถามมันแบบนี้ วันนี้ทำอะไรไปบ้าง และคำตอบก็เหมือนเคย
"อาบน้ำ ออกไปเดินชายหาด ซักผ้า อ่อ ขวัญไปเก็บตำลึงมาให้พี่พรด้วยนะ ใบอ่อนเต็มเลยจะปล่อยให้แก่ก็เสียดาย" ไอ้เด็กจอมซนยิ้มแฉ่ง น้อยได้แค่เบ้ปากพยักหน้ารับ เริ่มเก่งขึ้นทุกวันแล้วนะเอ็ง
"อื้ม แกะปิ่นโตดูสิ ข้าไม่รู้ว่าเอ็งชอบหรือไง แต่พักนี้นังพรมันทำแต่หมูหวานกับต้มยำน้ำข้น กินจนจะเบื่อตายอยู่แล้ว" น้อยพูดไปหัวเราะไปอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะต้องหยุดขำเพราะคนข้างหน้าไม่ได้มีอารมณ์ร่วมด้วยเลย เขาแค่อยากแซวมันเล่น ไม่คิดว่ามันจะคิดจริงจัง
"อ้าวๆ แซวแค่นี้ถึงกับร้องไห้" เขาว่าให้เด็กตรงหน้า รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้มันร้องไห้คืออะไร แต่เขาไม่อยากเห็นมันร้องไห้อีก แค่นี้ก็สงสารจะแย่
"ไม่เอา ไม่ร้อง กินเข้าไป ข้าจะนั่งเป็นเพื่อนสักพัก วันนี้ได้หยุด ขอยืดเส้นสายหน่อย" น้อยเอ่ยบิดตัวก่อนจะนอนลงทับแขนตัวเอง จอมขวัญเงยหน้าขึ้น ใช้หลังมือปาดน้ำตาก่อนจะพยักหน้าด้วยความดีใจ ดีใจที่วันนี้เขาไม่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียวเหมือนทุกวันที่ผ่านมาอีกแล้ว
จอมขวัญกินกับข้าวที่ตนชอบอย่างเอร็ดอร่อย แม้มันจะต่างจากที่พ่อทำ แต่ฝีมือพี่พรก็อร่อยสุดๆเหมือนกัน เขากินข้าวในปิ่นโตจนเกลี้ยงก่อนจะแกะข้าวจากถุงเทใส่เพิ่ม บอกแล้ว ถ้าเป็นกับข้าวที่ขวัญชอบ ขวัญกินได้ไม่มีเบื่อ
ตอนนี้น้อยกลับไปแล้ว จอมขวัญถือตะเกียงเดินเลาะไปล้างหน้าล้างตาแปรงฟันก่อนจะกลับมาในบ้าน บ้านที่ไม่มีแม้แต่หลอดไฟ ความเงียบสงัดในตอนกลางคืนเป็นอะไรที่ขวัญไม่ชอบเลย ยิ่งเงียบขวัญก็ยิ่งกลัว พอกลัวสมองมันก็เริ่มคิดไปต่างๆนาๆ พอหลับไปมันก็เลยฝันร้ายจนสะดุ้งตื่น แล้วก็เป็นแบบนี้ซ้ำอีกจนถึงเช้า สุดท้ายเขาก็แทบจะไม่ได้นอน ถ้าเป็นเมื่อก่อนพ่อจะต้องเข้ามากอดขวัญเพื่อปลอบเวลาที่ขวัญฝันร้าย แต่ตอนนี้มีเพียงผ้าบางๆกับลมเย็นๆที่ช่วยโอบกอด ซึ่งนั่นไม่ได้ทำให้จอมขวัญหายกลัวขึ้นมาสักนิด
รุ่งเช้าจอมขวัญรีบเตรียมตัวให้พร้อมเพราะวันนี้พี่น้อยบอกกับเขาว่าจะมารับไปเริ่มงาน ขวัญอยากทำงานเพราะพี่น้อยบอกว่าถ้ามีเงินตอนนั้นขวัญจะไปที่ไหนก็ได้ ขวัญอยากไปลำปาง เพราะที่นั่นเป็นที่ๆขวัญรู้จักเพียงที่เดียวตั้งแต่เกิด แม้พี่น้อยบอกว่าบ้านจะถูกเผาไปแล้ว แต่ขวัญก็อยากไปเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง และขวัญจะได้ไปทำบุญให้พ่อ พ่อจะได้อยู่ข้างบนอย่างสบายๆ
"จอมขวัญ!" เสียงตะโกนเรียกทำให้รู้ว่าพี่น้อยมารับแล้ว
"มาแล้วววว" เขารีบวิ่งมาหาคนที่จอดรถรอ ยิ้มกว้างๆแล้วยกมือสวัสดี
"ไอ้เด็กแก่นกระโหลก!" น้อยเขกหัวเด็กดื้อไปที วันนี้มันมัดผมเป็นจุกไว้ด้านหลัง ใส่เสื้อลายสก็อตหลวมๆของเขากับกางเกงผ้าที่พรเย็บให้ใหม่เพราะใส่ไม่ได้ ดีนะที่มันไม่มีหนวด ไม่อย่างนั้นต้องหากระจกกับที่โกนมาให้อีก ก็นะ พอดูได้ เอาไว้มีเงินค่อยพามันไปดูของที่ตลาดท่าเรือ คงจะมีให้ซื้อบ้างละวะ
"ให้ขวัญซ้อนไปเหรอจ๊ะ" จอมขวัญถาม และน้อยเองก็พยักหน้า
"เออสิวะ ขึ้นมา เดี๋ยวสาย" น้อยเร่ง จอมขวัญก้าวขึ้นมอเตอร์ไซด์อย่างชำนาญ เวลาที่พ่อพาขวัญไปหาลุงหมอ ขวัญก็ซ้อนท้ายพ่อไปแบบนี้เหมือนกัน
น้อยขี่ตามทางมาเรื่อยๆ และไอ้เด็กขี้สงสัยมันก็ถามเขามาเรื่อยๆตลอดทางจริงๆ กว่าจะมาถึงกระชังมุก ก็เล่นเอาหูดับพอดี
"พูดมากนะเอ็งเนี่ย" น้อยบ่น ดับรถก่อนจะพามันเดินมาด้านใน
"ก็ขวัญสงสัย ขวัญก็ถาม" จอมขวัญตอบ พ่อสอนว่าเวลาที่เราไม่เข้าใจหรือสงสัยอะไรให้ถามเลยอย่ามัวแต่อมพะนำ
"เออๆ ไม่เถียงเอ็งหรอก เอ้านี่ ไหว้พี่เขาซะ พี่เขาชื่อศักดิ์ดูแลกระชังมุกตรงนี้" น้อยแนะนำให้ขวัญรู้จัก
"สวัสดีครับ" จอมขวัญไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้า
"เอ้อ สวัสดีๆ คนนี้หรือ จะไหวเหรอวะ" น้อยเคยเกริ่นกับศักดิ์ไว้แล้วเรื่องจะพาเด็กมาทำงาน ทุกคนที่นี่ยังไม่มีใครรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร ดีหน่อยจะได้ไม่มีเรื่อง
"มีอะไรเล็กน้อยก็ให้มันทำไป ที่นี่เขาให้เงินรายวันหรืออาทิตย์นะ" น้อยถามให้เด็กคนข้างๆ
"ให้เป็นอาทิตย์ ทุกๆวันจันทร์ตอนหกโมง" ศักดิ์ตอบ เหลือบมองเด็กที่มากับน้อย ตอนแรกนึกว่าเด็กผู้หญิง ผมก็ยาว ผิวก็เนียน แบบนี้จะทำอะไรได้ล่ะวะ
"ฝากด้วยว่ะ อย่าให้ใครแกล้งมันนะมึง สงสารเด็กมัน" น้อยเอ่ยฝากฝังให้เรียบร้อยจะได้วางใจ
"เออๆ กูจะจัดการให้เอง" ศักดิ์ตอบก่อนจะนั่งลงเคลียร์งานต่อ
"จะไปแล้วเหรอ" พอน้อยจะไปจริงๆ จอมขวัญก็เริ่มกลัวขึ้นมา เขาอยากจะร้องไห้เสียตรงนี้แต่ก็ทำไม่ได้
"มึงต้องตั้งใจทำงานนะ หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องสู้ อย่าขี้เกียจรู้ไหม" น้อยลูบหัวเด็กตรงหน้า อย่ามาทำหน้าหงอยแบบนี้นะโว้ย ข้ายิ่งขี้สงสารอยู่
จอมขวัญพยักหน้าเข้าใจ จะไม่ขี้เกียจ ตั้งใจทำงาน
"ตอนเที่ยงข้าอาจจะมากินข้าวด้วยไม่ได้ เอาเงินนี่ไว้ เขาเดินไปกินไหนเอ็งก็ตามเขาไป เย็นๆจะมารับ" น้อยบอกก่อนจะส่งแบงค์สีแดงให้มัน
จอมขวัญรับมาก่อนจะกำไว้แน่น เขาเริ่มกลัว กลัวไปหมด กลัวเพื่อนร่วมงาน กลัวว่าตัวเองจะทำไม่ได้ กลัวว่าพี่น้อยจะไม่มารับเขาแล้วเขาจะทำอย่างไร
"ห้ามร้อง! หยุดเลยมึง ไป ทำงานซะ ข้าก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน" น้อยสั่งเด็กน้อยที่กำลังจะสะอื้น ก่อนจะไล่มันไปหาศักดิ์ แล้วเดินออกจากห้องไป
มีต่อด้านล่าง
-
จอมขวัญมองคนที่เดินออกไปตาละห้อย ถ้าจะให้เปรียบ ตอนนี้พี่น้อยเปรียบเสมือนผู้ปกครองคนเดียวของเขา คนที่คอยช่วยเหลือ เอื้อเฟื้อกับเขามาตลอด แม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่จอมขวัญก็รักพี่น้อยเหมือนญาติแท้ๆคนนึงมิปาน
"ชื่ออะไรนะเอ็ง" คนด้านหลังถามขึ้นทำให้เขาสะดุ้งก่อนจะหันไปตอบ
"จอมขวัญครับ" จอมขวัญเอ่ย รีบเก็บแบงค์ร้อยลงกระเป๋ากางเกง
"เรียกไอ้จอมละกันนะ เดี๋ยวเอ็งไปช่วยเขาแพ็คลังไม้ละกันช่วงเช้า ช่วงบ่ายถึงจะไปยกลังขึ้นเรืออีกที" ศักดิ์บอกงานที่เขาจะต้องทำ
"ครับ" จอมขวัญรับคำ จากนั้นเขาก็เดินตามคนชื่อศักดิ์ไปที่โกดัง ตอนนี้คนเริ่มทยอยกันเข้ามาทำงานแล้ว ที่นี่ทุกคนต้องตอกบัตรเข้างาน แต่พี่ศักดิ์บอกว่าพรุ่งนี้ขวัญถึงจะได้บัตรตอกของตัวเอง
"ไหว้พี่นีซะ พี่เขาจะสอนงานให้" ขวัญไหว้พี่ผู้หญิงตรงหน้า
"ฝากมันด้วยนะ พี่ไปทำงานก่อน ช่วงนี้บิลเยอะ เคลียร์ไม่ทัน" ศักดิ์เอ่ย
"จ้าพี่ เดี๋ยวนีดูต่อเอง พี่ไปทำงานเถอะ" นีบอก ศักดิ์เดินกลับไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่จอมขวัญกับเพื่อนร่วมงานที่นั่งทำงานไปไม่มีใครสนใจกันสักเท่าไหร่
"พี่ชื่อนี เราชื่ออะไร" นีถามเด็กตรงหน้าที่เพิ่งมาใหม่
"จอมขวัญครับ" ขวัญตอบ ยิ้มให้อย่างร่าเริง แม้จะแอบเกร็งนิดๆก็ตาม
"ชื่อก็อย่างกับผู้หญิง หน้าตาอะไรก็เหมือน" นีเอ่ย ตั้งแต่เดินตามพี่ศักดิ์มาละ เธอนึกว่าพี่แกเอาเด็กผู้หญิงมาฝาก ที่ไหนได้ ผู้ชายหรอกรึ
"เอาล่ะ วิธีการมันไม่ยาก เราเรียนรู้และถามเอาจากพี่ๆเขาได้ เดี๋ยวพี่จะสอนเราครั้งนึงก่อน จากนั้นเราก็ลองทำเอง โอเคไหม" นีถามเด็กน้อยอย่างเอ็นดู ดูสินั่น มือไม้ก็ดูนิ่มเหมือนไม่เคยทำงานหนักมาก่อน ก็ได้แต่หวังว่าจะทำงานรอดถึงอาทิตย์นะ
จอมขวัญแม้จะไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อนแต่ก็ถือว่าหัวไวใช่เล่น เขาพยายามทำงานอย่างตั้งใจและปราณีตเหมือนคำที่พ่อเคยสอน
'เวลาลูกจะทำอะไร ต้องตั้งใจ ทำมันอย่างประณีต คิดซะว่ามันคือชีวิตของเรา ถ้าเราทำชุ่ยๆ ชีวิตเราก็จะไม่มีวันเจริญ แต่ถ้าเราบรรจงทำมันด้วยหัวใจ ชีวิตเราก็จะมีแต่ความสุขความเจริญ เข้าใจไหมลูก'
เขาตั้งใจแพ็คลังมุกทุกกล่องอย่างตั้งใจ ป้าๆลุงๆที่นั่งข้างๆต่างก็ชื่นชมในความตั้งใจของจอมขวัญกันทั้งนั้น ไม่นานนักทุกคนต่างก็พากันเอ็นดูจอมขวัญ แม้จะเป็นเด็กขี้สงสัย ช่างพูด ช่างเจรจา แต่ก็ทำให้งานตรงหน้ากลายเป็นเรื่องเรียกเสียงหัวเราะไปเสียได้ ให้ตายเถอะเด็กคนนี้ ทำไมถึงได้คิดบวกแบบนี้นะ
พอถึงเวลาอาหารกลางวันพี่ๆป้าๆก็พาจอมขวัญไปกินข้าวที่โรงอาหาร ที่นี่มีไม่กี่ร้านเพราะคนงานที่นี่ไม่เยอะมากเท่าไหร่ มื้อนี้จอมขวัญได้กินลาบ ข้าวเหนียว ส้มตำอย่างเต็มที่และป้าๆต่างก็ปฏิเสธไม่ยอมรับเงินจากเขา เหตุผลเพราะเขาเป็นเด็กใหม่ เพิ่งเริ่มทำงานและยังไม่มีรายได้ แม้เขาจะพยายามส่งเงินให้อย่างไรแต่ก็โดนปฏิเสธ เขาจึงทำได้แค่ยกมือไหว้ขอบคุณทุกคนที่มีน้ำใจแก่เขา
สิ้นสุดมื้อเที่ยงเป็นเวลาที่จอมขวัญอยากจะย้อนเวลาที่สุด เขาอยากแพ็คกล่องมุกมากกว่าออกไปขนลังแบบนั้น ตรงท่าเรือมีแต่ผู้ชายท่าทางน่ากลัวเต็มไปหมด จอมขวัญกลัวและไม่อยากไปทำงานตรงนั้นเลย แต่ในเมื่อเจ้านายสั่งมาแบบนี้เขาก็คงขัดไม่ได้
"ไอ้น้อง! มาทำอะไรตรงนี้!" ผู้ชายผิวดำมันเข้ามาถามเขาเสียงดังจนเขาสะดุ้ง ตัวสั่น มือสั่นไปหมด
"ผ .. ผมมาทำงานครับ" เขาตอบเสียงสั่น ปากสั่นจนต้องยกมือมาปิด
"เห้ย ไอ้เด็กนี่มันว่ามันมาทำงานว่ะ ฮ่าาาาาา" ผู้ชายคนนั้นทำท่าเย้ยหยันก่อนจะป่าวประกาศให้คนงานทุกคนรู้เรื่องที่เขาจะมาทำงานที่นี่
"โอ๊ย หุ่นมันอย่างกับผู้หญิงจะไปทำอะไรได้วะ!"
"ไปกินนมนอนไปไอ้หนู!"
"ลังมันหนักนะโว้ย ไม่ใช่หมอนนุ่น เอ็งยกไม่ไหวหรอก!"
"ลาออกตอนนี้ยังทัน ใช่ไหมวะพวกเรา ฮิ้ววววววว"
คนงานช่วยกันโห่ไล่เขา จอมขวัญทั้งกลัวทั้งอยากจะร้องไห้ ทำไมชีวิตเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ
"ไปขอเถ้าแก่เขาแพ็คลังกับพวกผู้หญิงเถอะ เชื่อข้า" ผู้ชายตรงหน้าพูดใส่หน้าเขาอย่างดูถูก
จะว่าอะไรก็ว่าได้ แต่อย่าเพิ่งดูถูกเขาทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำได้ไหมเล่า
"ผมทำได้! ผมจะทำงานนี้!!" เขาเองก็ถึงจุดที่อยากจะระเบิด จอมขวัญตะโกนใส่หน้าผู้ชายคนนั้นท่ามกลางเสียงอึกทึกที่ค่อยๆเงียบลง
"เหรอวะ งั้นเรามาลองกัน ดูสิว่าใครจะชนะ ฮ่าาา" ผู้ชายคนนั้นท้าเขา หลังจากนั้นก็มีการพนันต่อกลอนกันเกิดขึ้นว่าไอ้เด็กนี่มันจะยกลังได้ทั้งหมดกี่ลัง
ผู้ชายคนนั้นท้าให้เขายกลังทั้งหมด 20 ลังขึ้นไปไว้บนเรือ ลังแต่ละลังจะหนักประมาณ 10 กิโล พวกคนงานบอกว่าแค่นี้ยังจิ๊บๆ ปกติพวกมันยกกันวันละไม่ต่ำกว่าห้าสิบ แต่เพราะเห็นแก่ครั้งแรก เลยลดให้เหลือแค่ยี่สิบพอ
จอมขวัญอยากจะร้องไห้ แต่ก็ทำได้แค่เพียงเข้มแข็งต่อไป อย่าให้คนอื่นมาดูถูกเราได้ จำไว้
......
"นั่นคนงานกำลังทำอะไรกัน ทำไมมันถึงไม่ทำการทำงาน" อัศวินที่เพิ่งกลับมาจากอีกฝั่งของเกาะมองลงมาจากห้องทำงานแล้วเห็นเหมือนพวกคนงานกำลังนั่งเชียร์ใครสักคนทำอะไรอยู่
"ไอ้พวกนี้นับวันยิ่งเอาใหญ่ครับนาย โดยเฉพาะเวลาที่มีเด็กใหม่มา มันจะให้เด็กใหม่ขนลังคนเดียว ส่วนพวกมันก็ลงพนันขันต่อกันว่าเด็กใหม่มันจะยกได้เท่าไหร่ เห็นเป็นเรื่องสนุกไปเสียหมด" น้อยพูด ไอ้พวกนี้มันก็ชอบเป็นแบบนี้ ถ้าคนใหม่เข้ามาน่าแกล้ง พวกนี้ไม่ปล่อยไว้อย่างแน่นอน
"มีแบบนี้ด้วย แล้ววันนี้มีใครมาใหม่ล่ะ คนในเกาะหรือใคร" อัศวินถามต่อ ส่วนน้อยนั้นเบิกตาโพรงค้างอย่างเอาไม่ลงไปแล้ว ไอ้ฉิบหาย! เด็กใหม่วันนี้ก็เจ้าจอมขวัญน่ะสิวะ!!! ทำไมกูถึงลืมไปได้เนี่ย !!!
"ว่าไง หรือไม่รู้" อัศวินถามต่อ ไอ้พวกนี้สงสัยจะห่างจากโอวาทเขาเสียนาน สงสัยวันนี้คงจะเหมาะกับการสั่งสอนลูกน้องเสียหน่อยกระมัง ราชสีห์ไม่อยู่ หนูร่าเริงกันเชียวนะ !
"เอ้า อึ่กอั่กจริง ไป กูจะลงไปสอนพวกมันสักหน่อย สงสัยจะทิ้งช่วงนานไป เลยลืมไปแล้วว่าคุณอัศวินน่ะ พูดจริง ทำจริง!" น้อยยังไม่ทันได้ห้าม แต่คนที่พูดก็เดินดุ่มๆออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว
ซวยแล้ว!!
ซวยฉิบหาย! ไอ้น้อยเอ้ย!
ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยวะ!
แล้วถ้าคุณอัศวินเจอเด็กนั่นจะทำอย่างไรกับมันละเนี่ย
โว้ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
แต่ก่อนจะมามัวคิดมาก รีบตามลงไปดีกว่า อย่างน้อยก็น่าจะช่วยอะไรไอ้จอมขวัญมันได้บ้าง ..
TBC.
Talk: อาจจะดำเนินเรื่องไวหน่อย แต่เพราะไม่อยากให้บางช่วงยืดจนเกินไปนะคะ
แล้วก็ไม่อยากให้เศร้าจนเกินไป เลยไม่ให้ขวัญดราม่าเยอะเนอะ ^^
-
ไม่รู้ว่าคนงานจะซวยหรือจอมขวัญจะซวยกันแน่ เดาไม่ถูกเลย
-
พ่อซาตานประจำตัวน้องขวัญมาแล้ว
ทีนี้จะไม่เละหรือเนี่ยน้องขวัญ
-
จะยกได้กี่ลัง อย่าทำขอเสียก็พอ
ใครจะโดนอะไรบ้าง ต่อๆๆ
-
ทีมจอมขวัญ ถ้าอัศวินแกล้งอีก จับกล่องหนักสิบดลทุบมัน มาสายโหดบอกเลย
-
:hao3: ขวัญจะเจอนายโหดแระ สู้ ๆจ้า
-
อย่ามาหลงขวัญทีหลังละกันนะวิน ขวัญเอาคืนทบต้นทบดอกแน่
-
ไม่นะ พี่น้อยดูขวัญด้วยยยยยยย :ling1: :ling1:
-
อีกนานแค่ไหนดราม่าจะจบ สงสารน้องอ่ะ
ดีนะไม่เขียนให้ลำบากมาก :o12: :o12: :sad4: :sad4:
-
ตอนนี้มันก็ย้ายไปอยู่ที่เพลิงเล็กๆ
เพิงหรือเปล่าคะ?
อ่านแล้วเราชื่นใจฟีลกู๊ดอยู่ค่ะ
น้อยกับเมีย ดีงามมากๆ
ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ค่อยมีอะไร
แต่ยื่นสองมือไปโอบอุ้มทั้งๆที่ไม่มีคำอธิบาย
มาจากจิตใจที่ดีงามน่าชื่นชมมากๆเลยค่ะ
ชอบที่ขวัญคิดบวกเพราะว่ามันจะช่วยพาขวัญผ่านนรกในอนาคตมาได้
ขอบคุณมากค่ะ
-
ตอนนี้มันก็ย้ายไปอยู่ที่เพลิงเล็กๆ
เพิงหรือเปล่าคะ?
อ่านแล้วเราชื่นใจฟีลกู๊ดอยู่ค่ะ
น้อยกับเมีย ดีงามมากๆ
ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ค่อยมีอะไร
แต่ยื่นสองมือไปโอบอุ้มทั้งๆที่ไม่มีคำอธิบาย
มาจากจิตใจที่ดีงามน่าชื่นชมมากๆเลยค่ะ
ชอบที่ขวัญคิดบวกเพราะว่ามันจะช่วยพาขวัญผ่านนรกในอนาคตมาได้
ขอบคุณมากค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ พอดีพิมพ์ในโทรศัพท์มันขึ้นเป็นเพลิงทุกตัวเลยลืมดู ^^
-
จำช่วงนี้ไว้นะพี่วิน ชอบน้องเขาเมื่อไหร่จะหัวเราะให้ฟันหัก เอิ้กๆๆ
:hao7: :hao7:
จอมขวัญน่ารัก กอดๆๆ (ช่วยนางแบกลัง)
เป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นช่วงยากลำบากไปได้ด้วยดีน้า ส่วนน้อยนี่ เฟบเก็บไว้ หะ? 555555
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตายๆๆๆ อิตาพ่อเลี้ยงจอมมารมาแล้ว
เอาลังทุ่มหน้าม๊านน อย่าไปยอมมมม
ปล.การรับน้องในที่ทำงานแบบนี้มันแย่มากนะ ไม่ต่างอะไรจากบีบให้ออกทางอ้อมเลย ถ้าพ่อพระเอกจัดการได้ จะ +5 คะแนน
ปล.2 เอิ่มมม จะเรียก พ่อเลี้ยง(แบบเหนือ) หรือ นายหัว(แบบใต้) ดีนะ :z3:
-
อ่านมาสามตอนเพิ่งจะมาคอมเมนต์ งานรัดตัวรัดคอมากค่ะโกะ :z3:
นายหัวโหดไปไหน น้องตัวนิดนึง อย่างนี้ต้องเอาคืนให้เข็ด
รอตอนหน้าค่ะ จอมขวัญจะสู้ไหวไหมลูก อย่ายอมแพ้เชียว :z2:
-
:mew6:
-
คุณอัศวินอย่ามาโหด #ทีมหนูขวัญ
-
:z3:
-
จอมขวัญนิสัยน่ารักมากๆ เลยยยย ยังดีที่ทีคนเอ็นดูหนูขวัญนะ รอตอนต่อไปค่า
-
คุณอัศวินคะ
จะทำอะไรน้องก็ระวัง #ทีมจอมขวัญ ทางนี้ด้วยนะคะ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
สงสารน้องขวัญ
-
:katai1:
-
สู้ๆขวัญ
-
มาอีกเถอะ
-
ทำไงดี เรารู้สึกหลงรักน้องจอมขวัญอ่ะ
แล้วจะทำไง อัศวินได้เจอจอมขวัญในสถานการณ์แบบนี้
:ling2:
-
แกจะทำอะไรจอมขวัญไม่ได้นะ !!!! สงสารลูกขวัญของแม่ ฮือ น่ารักมากๆเลยลูก
-
น้องขวัญจะไหวมั้ยลูกกกกก
เอ็นดูน้องจัง กลัวน้องโดนรังแก
น้องต้องสู้ๆนะลูก
คุณอัศวินก็สงสารน้องหน่อย น้องออกจะน่ารักน่าหยิก
น่ารับมาเลี้ยงดู ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
:z2:
-
กลัวขวัญจะซวยอีกน่ะซิ
จอมขวัญน่ารักอ่ะ
เป็นหนูจำไมเลยนะ
อาจเพราะไม่เคยพบเคยเห็น
ก็เลยทำให้เห็นอะไรก็ตื่นเต้นตลอด
-
สงสารจอมขวัญมาก อิตานั่นจะทำอะไรขวัญหรือเปล่า แง ต่อเลยค่ะ ติดมาก
-
รอยชัง ๔
เสียงเชียร์โห่ร้องดังลั่นไม่ขาดสาย พวกมันทั้งลุ้นทั้งชอบใจไอ้เด็กนี่กันทั้งนั้น ตัวรึก็ดูจะบอบบาง แต่พอเอาเข้าจริงมันก็ทำได้วุ้ย ห้ากล่องผ่านไปคนที่พนันขันต่อว่าได้ต่ำกว่าห้าก็ต้องควักเงินจ่ายไปตามๆกัน ส่วนคนที่แทงว่ามากกว่าห้าก็พากันลุ้นต่อว่ามันจะทนยกลังที่หนักเป็นสิบโลนี้ไปได้อีกกี่น้ำ
'ไม่ไหวแล้ว จะเป็นลมอยู่แล้ว'
จอมขวัญนึกในใจขณะที่พยายามยกกล่องที่เจ็ดไปวางบนเรือ เขาเริ่มสายตาพร่ามัวมองเห็นทางลางๆเป็นเส้นๆเต็มไปหมด อากาศอบอ้าวของท่าเรือยิ่งทำให้เขาขาดอากาศหายใจ จอมขวัญหยุดเพื่อตั้งสติและสูดเอาอากาศให้เต็มปอดก่อนจะเริ่มขนลังต่อไป
"ลังที่สิบแล้วโว้ย ใครต่ำกว่าสิบเมื่อครู่จ่ายมาเสียดีๆ" ไอ้ยักษ์ตัวมันที่ท้าจอมขวัญตะโกนลั่น คนที่ทายว่าได้น้อยกว่าสิบก็พากันเดินเอาเงินมาจ่ายกันอย่างสลด ใครจะไปรู้ล่ะวะ ไอ้เด็กคนก่อนยังยกได้แค่หกลังเอง
จอมขวัญพยายามกดดันตัวเองให้สู้ต่อ แม้ตอนนี้ร่างกายจะเสียเหงื่อมากและขาดน้ำจนปากเริ่มซีดและแห้งเผือด แต่เขาจะไม่ยอมล้มเลิกง่ายๆ อย่างไรเขาก็จะต้องขนให้ครบยี่สิบลัง ต่อไปคนที่นี่จะได้ไม่กล้าแกล้งเขาอีก เขาจะได้ทำงานหาเงินอย่างสงบเสียที
ทางด้านอัศวินเมื่อเขาเห็นพวกคนงานกำลังรวมหัวกันแกล้งเด็กใหม่เขาก็ไม่ชอบใจ ไม่ยักรู้ว่าที่นี่มีนับเด็กใหม่ เด็กเก่า มาก่อนเป็นรุ่นพี่ มาหลังเป็นรุ่นน้อง ทุกคนก็คือคนงานที่ต้องตั้งใจทำงานทั้งหมด ไม่ใช่เห็นแก่ตัวและให้เด็กใหม่มันทำอยู่คนเดียว แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน แทนที่จะช่วยดูแลและเป็นแบบอย่างที่ดี ไอ้พวกนี้กลับยิ่งทำให้ท่าเรือของเขากลายเป็นพวกหัวโจกตามท้องถนน เขาคงปล่อยไว้ไม่ได้ ต่อไปจะต้องกำชับศักดิ์ให้มากกว่านี้ อย่าหละหลวมให้มันมาก พวกนี้ยิ่งเราปล่อย มันยิ่งได้ใจ
"นายใจเย็นๆนะครับ อย่าทำอะไรวู่วาม" น้อยที่วิ่งตามมาด้านหลังรีบเอ่ยดักไว้ก่อน พวกเขาขับรถสี่ล้อมาคนละคันก่อนจะจอดไว้ตรงถนนแล้วเดินเข้ามาที่ท่าเรือ
"กูต้องสั่งสอนให้มันหลาบจำ มึงดูสินั่น เชียร์กันไม่มีใครทำงานสักคน!" อัศวินเริ่มจะโมโห อยู่ด้านบนขนาดเห็นลางๆยังเริ่มยั้วะ นี่มาเจอของจริงแบบที่พวกมันนั่งเชียร์กันติดขอบสนาม เขานี่อยากจะไล่ออกเสียให้หมด
"พวกมึงสนุกกันมากใช่ไหม!!!!!" นายหัวของท่าเรือนี้กระโดดขึ้นไปยืนบนเสาผูกเรือก่อนจะตะโกนออกมาอย่างโหโห บรรดาคนงานที่กำลังเชียร์ไอ้เด็กนั่นอยู่ต่างพากันชะงักพลางถอยกรูดชนกันเลิ่กลั่ก ที่นี่ใครๆก็รู้ว่าคุณอัศวินน่ะโหดขนาดไหน ไม่มีใครอยากลองเสี่ยงกับอำนาจของท่านกันหรอก
"กูถามว่าพวกมึงสนุกกันมากใช่ไหม!" เขาถามอีกครั้งด้วยสีหน้าโหดกว่าเดิม ตอนนี้คนงานทุกคนถอยมารวมกันตรงกลาง บางคนตัวสั่น บางคนเริ่มวิตกกลัวชีวิตตัวเองจะตกอยู่ในอันตราย
"อยู่ที่นี่ถึงเวลางานพวกมึงก็ต้องทำงาน! ถึงเวลากินพวกมึงก็ต้องกิน! กูไม่เคยห้ามให้พวกมึงพักบ้างถ้าพวกมึงเหนื่อย! แต่กูเคยบอกพวกมึงแล้วใช่ไหม ว่าถ้าคิดจะอยู่ที่นี่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีอภิสิทธิ์เหนือกว่าใคร!!
มีใครตอบกูได้บ้างว่าพวกมึงกำลังทำอะไรกัน!!!" อัศวินมองหน้าพวกมันที่พยายามหลบตาเขา ก่อนจะเหลือบเห็นเงินฟ่อนหนึ่งในกำมือไอ้คนที่ตัวใหญ่สุด มึงสินะ หัวโจก
"ไอ้คนที่ถือเงิน ก้าวออกมา!" เขาเรียก มันผู้นั้นเลิ่กลั่ก กำเงินแน่นจนเปียกไปหมด ก่อนจะก้าวออกมาด้านหน้าขาสั่น
"มึงตอบกูมาว่าเมื่อครู่พวกมึงกำลังทำอะไรกัน!" อัศวินถามคนตรงหน้า จ้องหน้ามันเค้นคำตอบ
น้อยเองพยายามสอดส่ายสายตาไปรอบๆเพื่อหาไอ้เด็กแสบแต่ก็ไม่เจอ ไม่รู้มันหายไปไหน เขาเริ่มจะเป็นห่วง ป่านนี้ไม่ใช่สลบไปแล้วรึ
"พวกผมพนันกันว่าไอ้เด็กใหม่มันจะยกลังได้กี่ลังครับนาย" ไอ้ยักษ์ตอบเสียงสั่น
"มึงทำแบบนี้กับทุกคนที่มาใหม่?" อัศวินเลิกคิ้วถาม และพวกมันก็พยักหน้ากันอย่างรับผิด
"อยู่ที่นี่พวกมึงทุกคนมีฐานะเท่าเทียมกันทั้งหมด ไม่ว่าจะมาก่อน มาหลัง! มึงไม่มีสิทธิ์สั่งให้ใครทำอะไร! ที่นี่กูยกให้พี่ศักดิ์เขาดูแล! เขาไม่ออกมาดู! ก็ไม่ใช่ว่ากูจะไม่เห็น! หรือกูใจดีเกินไป พวกมึงถึงกล้าแหกคอก!" เขาเน้นเสียงประโยคสุดท้ายให้หนักๆ และคนงานทุกคนก็ปฏิเสธกันเลิ่กลั่ก แค่นี้ก็ไม่กล้าหือแล้ว อย่าโหดไปมากกว่านี้เลยนาย
"ไหนไอ้เด็กใหม่ที่ว่า .." อัศวินละสายตาจากพวกมันก่อนจะมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่คนเดิมๆที่คุ้นหน้า ไม่เห็นจะมีเด็กใหม่สักคน
"นายครับ ผมว่ามันคงเป็นลมในเรือไปแล้ว ไม่เห็นออกมาสักที" มีคนใจกล้าตอบขึ้นและอัศวินทำได้แค่ถอนหายใจ
"ถ้ามันตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ! มึง! มึง! มึง! หรือว่ามึง!" อัศวินชี้หน้ารายตัว คนงานส่ายหัวกันพัลวัน มันคงไม่ตายหรอกใช่ไหมไอ้เด็กนั่น ยกไปแค่นิดเดียวเอง คงไม่ถึงกับตายหรอกจริงไหม
เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้งเมื่อไอ้เด็กใหม่ที่ว่ามันเดินโซซัดโซเซออกมาจากเรือ จอมขวัญแค่หมดแรงและหน้าวูบไปชั่วขณะ เขานั่งพักจนคิดว่าน่าจะเริ่มขนต่อได้จึงออกมา เป็นเพราะหูเริ่มอื้อ สายตาเริ่มฝ้าฟาง จอมขวัญจึงมองไม่เห็นใครอยู่ในสายตาทั้งสิ้น เขาสนใจเพียงแค่ลังไม้ที่วางเรียงอยู่ เหลืออีกแค่เก้าลัง เก้าลังเท่านั้น เขาก็จะชนะ
"วางลงเดี๋ยวนี้!" อัศวินโกรธมากที่เห็นว่าเด็กใหม่เป็นใคร เขาหันไปมองน้อยอย่างคาดโทษก่อนจะตะโกนไล่หลังมัน แต่มันกลับไม่สนใจ
"มึงจะลองดีกับกูใช่ไหม ได้!" เขากระโดดลงมาจากเสาผูกเรือก่อนจะวิ่งไปถึงตัวมันแล้วกระชากแขนมันอย่างแรง
"กูบอกให้หยุด! มึงไม่ต้องขนต่อแล้ว!!!" เขาเอ่ยเสียงเข้ม จ้องหน้ามัน ลูกชายของคนที่ทรยศเขา หลังจากไม่ได้เจอมันมาเกือบสองอาทิตย์ เขาตั้งใจจะลืมมันไปให้ได้ แต่พอวันนี้เห็นหน้ามัน เขากลับรู้ได้ทันทีว่าไม่เคยลืมมันได้สักที
"อีกแค่เก้ากล่อง .. ผมจะขนต่อ" จอมขวัญเอ่ยอย่างหมดแรงก่อนจะกระชากแขนกลับแล้วยกลังเดินต่อไป อีกนิดก็จะถึงเรือแล้ว เขาไม่อยากช้า เพราะไม่รู้ว่าจะล้มลงเมื่อไหร่
"กล้าขัดคำสั่งกูหรือไง!" เขาโมโหมากที่มันกล้าขัดคำสั่งเขาต่อหน้าคนงานหลายร้อยคน อัศวินเดินตามเข้ามากระชากลังในมือมันออกก่อนจะเรียกคนงานมาเอาไปเก็บ
"ดื้อด้าน หยิ่ง จองหองเหมือนพ่อมึงไม่มีผิด!" เขาจับแขนง่อยๆของมันทั้งสองข้างแล้วเขย่าตัวมันอย่างรุนแรง จอมขวัญเวียนหัว คนตรงหน้าพูดอะไรก็เริ่มจับใจความไม่ได้
"อย่ามาว่าพ่อผมนะ! คุณมันเลว! คนชั่ว!!!" จอมขวัญพยายามแกะมือคนตรงหน้าออกแต่ก็ทำไม่ได้ แรงเขาเยอะมากจนแขนขวัญแทบจะแตกเป็นผุยผง
"ปากดีขึ้นเยอะนี่! ตอนแรกกูว่าจะปล่อยมึงไป! แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว!" อัศวินลากตัวมันให้เดินตามมา น้อยเองก็ยืนลุ้นอยู่นานพอเห็นแบบนี้ก็ยิ่งห่วงไอ้ขวัญมากขึ้นไปอีก
"ปล่อยผมนะ!" เสียงร้องของจอมขวัญไม่ได้ช่วยให้อัศวินใจเย็นขึ้น
"เชี่ย เป็นลมไปอีก!" เดินยังไม่ทันถึงสามก้าวจอมขวัญก็ทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง อัศวินส่ายหัวด้วยความระอา ดูมันสิเนี่ย! ร่างกายก็อ่อนแอจะตายห่าอยู่แล้วยังจะทำอวดเก่ง
เขาจำใจช้อนตัวมันขึ้นมาก่อนจะเปลี่ยนจับตัวมันพาดบ่าแล้วออกเดินท่ามกลางเสียงฮือฮาของเหล่าคนงานที่งุนงงกับการเจอหน้ากันครั้งแรกของนายกับไอ้เด็กถึกนั่น
"น้อย! มึงคุมคนงานให้ทำงานที" เขาสั่งลูกน้องที่ดูจะเป็นห่วงคนในบ่าเขาจนไม่ฟังที่เขาพูด
"กูรับรองว่ากูจะไม่ฆ่ามัน พอใจไหม!" เขาเอ่ยและน้อยก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ อย่างน้อยนายก็จะไม่ฆ่าไอ้ขวัญมัน แค่นี้เขาก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งแล้ว
"เอ้าๆ อย่ามัวคุยกัน ทำงานต่อสิวะ! พวกมึงนี่หาเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวัน คอยดูกูจะยุให้นายไล่ออกเรียงตัวเลย!" น้อยสั่งพวกมัน คนงานกุลีกุจรทำงานกันต่ออย่างขัดไม่ได้ น้อยเปรียบเสมือนมือขวาของคุณอัศวิน ที่นี่ไม่มีใครกล้าหือกับน้อยเช่นเดียวกัน
อัศวินพามันมาที่รถก่อนจะผูกร่างเล็กเข้ากับเอวเขาจนแน่นแล้วขับพาขึ้นมาที่ห้องทำงาน
"ดื้อด้านจนได้เรื่อง!" เขาสบถก่อนจะวางตัวมันลงบนโซฟา จับขามันให้นอนพาดยาว
"กูจะทำอย่างไรกับมึงดีวะ!" เขาเดินวนไปมาอย่างครุ่นคิด มองหน้ามันแล้วความแค้นก็กลับมา แต่อีกใจก็นึกสงสารคนอย่างมัน
เขาไม่คิดว่ามันจะอยู่รอดในเพิงไม้เก่าๆมาจนถึงวันนี้ เขาดูถูกคนอย่างมันไว้มากจริงๆ อัศวินไม่ใช่คนโง่ เพียงแค่ยอมให้ความแค้นมาบังตาก็เท่านั้น คนอย่างมันก็สู้คนเป็นเหมือนกันเขาเพิ่งรู้ เอาจริงๆเขานับถือมันไม่น้อยตอนที่เขาสั่งให้น้อยจับมันไปให้อิแร้งกิน เด็กไร้หนทางสู้อย่างมันไม่แม้แต่จะร้องขอชีวิตกับเขา เย่อหยิ่งไม่แพ้พ่อมันจริงๆ แต่ก็ทำให้เขารู้ว่าความตายไม่ใช่สิ่งที่มันกลัว
อัศวินสะบัดความคิดทั้งหมดออกก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เขาค่อยๆหลับตาสงบจิตสงบใจ อีกสองวันเขาจะต้องขึ้นไปลำปางอีกรอบ เบาะแสเริ่มทยอยมามากขึ้นและเขาจำเป็นต้องขึ้นไปด้วยตัวเอง ทางนี้คงต้องฝากลุงชัยไว้เหมือนเดิม
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา" เขาตอบรับคนด้านนอก
"นายครับ" น้อยเรียกนายด้วยความรู้สึกสำนึกผิด
"คนงานเรียบร้อยใช่ไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงปกติ
"ครับนาย" น้อยตอบ เหลือบมองร่างเล็กที่ยังไม่ได้สติ ตั้งแต่กูเจอมึงมา ไม่รู้มึงสลบไปกี่รอบต่อกี่รอบนับไม่ถ้วนจริงๆ
"ทำไงก็ได้ให้มันฟื้น กูรำคาญลูกตา" อัศวินว่าอย่างเหนื่อยใจ
"ครับนาย" น้อยรีบโค้งรับคำก่อนจะหาผ้าผืนเล็กชุบน้ำมา เปิดกล่องยาหายาดมแอมโมเนียแก้ขัดไปก่อน น้อยค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้มันไล่ลงมาถึงหน้าอกขาวอย่างเบามือ
อัศวินมองน้อยที่จัดการทุกอย่างอย่างคล่องแคล่ว นี่เขาให้คนสนิทดูแลมันมากเกินไป จนตอนนี้ลูกน้องเขาได้กลายเป็นบุรุษพยาบาลไปแล้วหรือไร
"มึงคล่องดีนะ" อัศวินเอ่ยเสียงขัน มองคนที่อีกมือนึงพัด อีกมือถือแอมโมเนีย ทำคล่องเหมือนกับร่ำเรียนมามิปาน
"ช่วงที่มันป่วยซมอยู่หลายวันก่อนจะฟื้น ผมทำให้มันทุกวันครับ ผลัดกันกับพรมัน" น้อยว่า ไม่เหนื่อยเลยที่ต้องดูแลมัน ห่วงมันมากกว่า กลัวมันจะไม่รอด
"มึงรักมันมากนักหรือไง" อัศวินถาม เขาไม่เข้าใจ เพิ่งเจอกันไม่นาน แถมไม่ได้มีสัมพันธ์ใดๆต่อกัน ทำไมถึงต้องดีกับมันถึงเพียงนี้
"ผมเอ็นดูมันมากกว่าครับ ผมอยากมีน้องชายและมันก็น่ารักดี" น้อยตอบไปหัวเราะไป นิสัยมันน่ารัก อยู่กับใครคนนั้นก็ต้องเอ็นดู
"น่ารักกับผีน่ะสิ ด่ากูเอา ด่ากูเอา แถมหยิ่งติดพ่อมาไม่มีผิด!" อัศวินอยากจะหัวร่อ ปากก็ดีขนาดนี้ ไม่เห็นเค้าโครงความน่ารักของมันสักนิด
"ก็นายชอบตะคอกมันนี่ครับ อูย" น้อยหลบปากกาที่เขวี้ยงมาใส่ บางทีนายเขาก็ทำตัวเป็นเด็กๆ เด็กที่รู้ว่าตัวเองผิดแต่ไม่ยอมรับผิด
"มึงนี่ชักจะเอาใหญ่ กูสั่งอะไรเป็นต้องขัดใจกูหมด" อัศวินว่า เรื่องเด็กนี่ก็เหมือนกัน เคยสั่งว่าอย่าช่วยเหลือมัน ที่ไหนได้ เกื้อหนุนกันเสียทุกอย่าง ลับหลังเขาเลยคิดว่าจะทำอะไรก็ได้สินะ
"ผมขอโทษจริงๆครับนาย แต่ผมสงสารมัน มันนอนร้องไห้ทุกคืน มันคงคิดถึงพ่อ" น้อยเอ่ยเสียงเศร้า สงสารมันทุกทีที่เห็นน้ำตาใสๆไหลลงมา
"พ่อเลวๆอย่างนั้นจะไปคิดถึงทำไม! พอเลยมึง หยุดพล่ามเรื่องเด็กนี่ได้ละ มึงเปลี่ยนไปเยอะนะตั้งแต่เจอมัน ถ้ามึงไม่มีเมียมีลูก กูคงนึกว่ามึงอยากได้มันมาทำเมียจริงๆให้ตาย" อัศวินเอ่ยอย่างปวดหัว น้อยได้แค่ขำออกมาที่นายเขาคิดแบบนี้ จะว่าไปมันก็น่ารัก อ้อนแอ้นราวผู้หญิง ถ้าจะมีผู้ชายมาจีบมันบ้างคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
"เพิงที่ชายป่ามันอยู่สุขสบายดีไหมล่ะ" อัศวินถามเย้ย
"ที่นั่นผมถางหญ้ารกออกไปแล้วครับ งูเงี้ยวน่าจะลดลง มันเองก็ทนนอนมาจนตอนนี้คงชินเสียแล้ว เก่งเหมือนกันนะครับ จากที่เคยเอาแต่นอนร้องไห้ หลังๆก็ลุกเดินทำนู่นนี่ บางวันก็เก็บผักเก็บหญ้ามาให้นังพรมันทำอาหาร" น้อยเผลอตัวเล่าอย่างมีความสุข ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนที่ฟังเป็นใคร
"สบายเกินไปสินะ กูจะได้ให้มันไปนอนตามป่า จะได้ทรมาณกว่านี้!" อัศวินยิ้มเยาะ อยากให้มันรู้สำนึกเสียบ้างว่าพ่อมันทำอะไรไว้ ไม่ใช่มาด่าเขาฉอดๆ ทั้งๆที่เขาต่างหากเป็นผู้ถูกกระทำ
"พอเถอะครับ ผมสงสารมัน" น้อยพูดเสียงเศร้า ดูสิเนี่ย เนื้อตัวยังเย็นชืดอยู่เลย จะฟื้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ก่อนจะสงสารมัน มึงเตรียมสงสารตัวเองก่อนเลย! คำก็สงสาร! สองคำก็สงสาร! กูอำมหิตกับมันมากไปสินะ!" อัศวินว่าแดกดันลูกน้อง ทำราวกับว่าเขาทำร้ายมันหนักหนาสาหัสอย่างไรอย่างนั้น
"โธ่ นายครับ" น้อยไม่กล้าเอ่ยอะไรอีกแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองพูดเยอะเกินความจำเป็นไปจริงๆ
"พ .. พ่อ" เสียงสะอื้นนิดๆทำให้อีกสองคนในห้องชะงัก น้อยรีบตบหน้ามันเบาๆเพื่อเรียกสติ
"พี่ .. น้อย" จอมขวัญกระพริบตาถี่ๆ เขาไม่ค่อยเวียนหัวเท่าไหร่แล้ว เพียงแต่ยังไม่ค่อยมีแรงและเจ็บแขนไปหมดที่โดนคนใจร้ายบีบอย่างแรงจนแทบจะหักคามือ
"เออ เอ็งฟื้นก็ดีแล้ว ทำอะไรไม่ดูตัวเองเล้ย จะตายอยู่แล้วยังจะอยากเอาชนะ!" น้อยบ่นให้มันเหมือนพี่ชายคนหนึ่งบ่นน้องชายตัวเองเวลาทำผิด
"ก็ถ้าขวัญทำให้เขาเห็นได้ว่าขวัญสามารถยกลังได้ เขาก็จะได้เลิกแกล้งขวัญ ต่อไปขวัญจะได้ทำงานได้ไงจ๊ะ" จอมขวัญบอก และน้อยเองก็ทำได้แค่ส่ายหัว
"ทีหลังมีอะไรก็ไปบอกพี่ศักดิ์เขา อย่าปล่อยให้เขาแกล้งแบบนี้ รู้หรือเปล่า!" น้อยเตือนอย่างหวังดี และจอมขวัญก็พยักหน้า
"ปวดหัวอยู่ไหม" น้อยถาม ส่งผ้าให้มันเช็ดหน้าเช็ดตา
"นิดหน่อยจ่ะ ขวัญเจ็บแขนมากกว่า คนใจร้ายบีบแขนขวัญแทบจะหักคามือ คนอะไรไม่รู้ ใจร้าย หน้าดุ แล้วยัง .." จอมขวัญยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงโหดแทรกขึ้นมา
"แล้วยังอะไร มึงพูดมาให้หมด!" อัศวินนั่งฟังอยู่นานแล้ว ตอนแรกว่าจะไม่ยุ่ง ดูสิ มันยังลามปามด่ามาถึงเขาจนได้
จอมขวัญเบิกตาโพรงก่อนจะกลืนน้ำลายที่เหนียวลงคอ บ้าจริง ไม่รู้นี่นาว่าคนใจร้ายจะอยู่ที่นี่ด้วย
"คุณพูดดีๆไม่เป็นหรือไง แรงก็เยอะ แขนผมไม่ได้ใหญ่ถึกเหมือนคุณนะ!" จอมขวัญลุกขึ้นนั่งตัวตรงก่อนจะจ้องคนตรงหน้าอย่างเจ็บใจ คิดว่าตัวใหญ่กว่าแล้วจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าได้หรือไง
"ไอ้ขวัญ!" น้อยบิดเอวมันไปทีโทษฐานไปต่อปากต่อคำ เดี๋ยวเถอะมึง อยากโดนของจริงใช่ไหม
"มึงดูมันนะน้อย กูทั้งแบกมันมาถึงที่นี่ ขอบใจกูสักคำก็ไม่มี แถมยังด่ากูฉอดๆ!" อัศวินมองเด็กตรงหน้าด้วยแววตาดุดัน โอหังไม่มีใครเกิน ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่
"ขอโทษนายเขาซะแล้วก็ขอบคุณด้วย เร็ว!" น้อยจับแขนคนตรงหน้าแล้วสั่งให้ทำตาม โชคดีแค่ไหนที่คุณอัศวินไม่โกรธจนเลือดขึ้นหน้า นี่เขาก็อ่อนลงให้มากพอแล้ว จะเอาอะไรอีก
"คุณเองก็ต้องขอโทษผมด้วยที่ทำผมเจ็บ! ขอโทษครับ แล้วก็ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้ผมสลบตายอยู่ตรงนั้น" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าท่าทางกวนได้ใจ อัศวินฟังที่มันว่าแล้วอยากตาย แถมมันยังพูดแดกดันเขาอีก ไม่ได้ขอโทษจากใจจริง!
"มึงนี่มันเด็กเวรจริงๆ มันน่าจับไปให้อิแร้งทึ้งซะให้เข็ด!" อัศวินไม่รู้จะพูดอย่างไรกับมันดี กวนบาทาก็ใช่ย่อย หน้าตาซื่อๆแต่แฝงไปด้วยท่าทีก๋ากั่นนั่นน่าจะปราบให้หงอซะ
"ก็เอาสิครับ สั่งฆ่าผมเหมือนที่เคยสั่งฆ่าพ่อไง ผมไม่กลัวหรอก ดีเสียอีก ผมจะได้ไปอยู่กับพ่อเร็วขึ้น!" จอมขวัญท้าทายคนตรงหน้า เขาตั้งมั่นไว้แล้วว่าถ้าเกิดจะต้องตายจริงๆ เขาจะไม่รีรอขอชีวิตเลย เอาสิ อยากทำอะไรก็ทำ ผมจะไม่หนีไปไหนทั้งสิ้น
"ผยองเหมือนพ่อไม่มีผิด! หึ! แต่ครั้งนี้การให้มึงไปตายมันคงจะง่ายไป ให้ไปอยู่เพิงไม้เก่าๆมึงก็เสือกอยู่ได้อีก สงสัยคงจะมีอยู่เรื่องเดียวล่ะมั้งที่มึงไม่อยากทำ!" อัศวินยิ้มย่อง เขาเพิ่งจะนึกออกว่าคนตรงหน้ามันทั้งหยิ่ง จองหองพองขน และรักศักดิ์ศรีมากกว่าชีวิต แล้วถ้าลองให้มันต้องใช้ศักดิ์ศรีมาแลกกับคนที่มันเกลียดล่ะ
"นายครับ ผมขอโทษแทนมันด้วย มันยังเด็ก ไม่รู้อะไรควรไม่ควร ผม.." น้อยรีบขอโทษขอโพยแทนเด็กดื้อข้างๆ จะพากันตายหมดแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
"ไม่ต้องหรอกไอ้น้อย กูมีไอเดียดีๆแล้ว ในเมื่อมึงเกลียดกูมากเพราะกูเป็นคนสั่งฆ่าพ่อมึง มึงรังเกียจกู ไม่อยากเข้าใกล้กู เพราะฉะนั้นนับจากนี้กูจะให้มึงมาเป็นข้ารับใช้กู ไม่ว่ากูจะสั่งอะไรมึงก็ต้องทำ ห้ามขัด ห้ามหือ กูเป็นนาย มึงเป็นบ่าว แบบนี้มึงว่าเป็นความคิดที่ดีไหมล่ะ!" อัศวินเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข อยากจะเห็นคนที่มันรักศักดิ์ศรีนักหนา ดูสิว่าต้องมารับใช้คนที่เกลียดเข้าไส้อย่างเขา มันจะทำอย่างไร
จอมขวัญกัดฟันอย่างโกรธแค้น เรื่องอะไรเขาจะต้องทำงานให้คนเลวๆแบบนี้ เขาไม่ทำ ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่ทำ!
"ผมไม่ทำ!!!!" จอมขวัญตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งไปที่ประตู
"จอมขวัญ!" น้อยเอ่ยเรียกเพราะเป็นห่วง กลัวว่ามันจะหนีเตลิดไปไหนไกล
"ถ้ามึงไม่ทำ มึงฟังกูไว้เลยนะ ว่าไอ้น้อยกับครอบครัวจะต้องเดือดร้อน! กูจะเล่นงานพวกมันให้ถึงที่สุด! และสาเหตุมาจากมึงคนเดียว มันช่วยมึงเอาไว้ถือเป็นความผิด กูจะลงโทษพวกมันให้สาสม! ส่วนมึงก็แล้วแต่จะคิด ถ้าไม่อยากเห็นครอบครัวพี่มึงวอดวายก็ควรจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร!"
"น้อย! กูไม่ได้ขู่! แต่นี่คือการลงโทษที่เด็กของมึงไม่เชื่อฟังกู! ถ้ามันยังดื้อรั้นหัวแข็งอยู่แบบนี้ มึงก็ต้องรับผลที่มันทำ เข้าใจไหม!" อัศวินถามคนตรงหน้าเสียงเข้ม
"เข้าใจครับ!" น้อยก้มหัวยอมรับคำพิพากษาแต่โดยดี
จอมขวัญกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ เขากัดปากจนสั่นระริกก่อนจะร้องไห้ออกมา พี่น้อยกับครอบครัวเป็นผู้ที่มีพระคุณกับเขา เขาจะทำให้พี่น้อยเดือดร้อนไม่ได้ แค่นี้พี่น้อยก็เดือดร้อนมามากพอแล้ว ทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน พี่น้อยยังทำเพื่อเขามากมายขนาดนี้
"กูให้โอกาสมึงคิดถึงพรุ่งนี้ หลังจากนั้นมึงก็เตรียมตัวดูครอบครัวพี่ชายมึงล้มเหลวได้เลย!" อัศวินเอ่ยย้ำ เขาเดินกระแทกไหล่เล็กก่อนจะออกจากห้องทำงานไป โดยไม่หันไปสนใจคนจองหองอย่างมันอีกเลย หึ สะใจเป็นบ้า คอยดูเถอะ กูจะเล่นมึงให้สมกับที่มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูเลย คอยดู!
"พี่น้อย! ฮืออออออออ" จอมขวัญหันกลับมาหาคนด้านหลังทันที เขาวิ่งถลาไปกอดพี่ชายตรงหน้าไว้เหมือนจะขาดใจให้ได้
"ถ้าเอ็งไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ บางทีข้าคงจะดวงซวยจริงๆ อย่างน้อยเขาคงไม่ฆ่าแกงพวกข้าหรอก มึงไม่ต้องห่วง" น้อยลูบหลังมันที่สะอื้นไห้ เขาทำใจแล้ว อีกอย่างเขาก็ขัดขืนคำสั่งคุณอัศวินมาหลายคราจริงๆ จะถูกทำโทษก็คงไม่แปลก
"ฮึ่ก ไม่! ขวัญไม่ยอมให้พี่กับครอบครัวต้องมาพังลงเพราะขวัญเป็นต้นเหตุ ขวัญเสียใจที่ทำให้พี่น้อยกับพี่พรเดือดร้อน" จอมขวัญร้องไห้ออกมาฟูมฟาย ใครจะคิดว่าคนใจร้ายจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ทำเขาคนเดียวไม่พอ ยังจะพาลถึงคนอื่นอีก
"อย่าคิดมาก เอ็งทำดีแล้ว จากนี้จะเป็นไงต่อก็ช่างมัน ข้าทนได้" น้อยปลอบคนตรงหน้า อยู่ไปอยู่มาก็เริ่มจะรักมันเหมือนน้องชายแท้ๆไปเสียแล้ว
"ขวัญขอโทษ ฮือออ ขวัญจะทำ ขวัญยอมแล้วทุกอย่างเลย ขวัญจะยอมเป็นทาสรับใช้เขาเอง พี่น้อยจะได้ไม่เดือดร้อน" จอมขวัญไม่มีทางเลือกอีกต่อไป เขายอมทุกอย่างแล้วจริงๆ
"เอ็งคิดให้ดีๆ คำว่าข้ารับใช้ของนายเขาคงไม่ธรรมดา คิดจะเสี่ยงรู้บ้างไหมต้องเจอกับอะไรบ้าง!" น้อยถาม จับมันขึ้นมามองหน้าเขา แก้มขาวเปรอะไปด้วยเศษฝุ่นและคราบน้ำตา
"ขวัญไม่มีทางเลือก ขวัญรู้แค่ว่าถ้าขวัญยอม พี่น้อยก็จะไม่เดือดร้อน ขวัญไม่เหลือใครอีกแล้ว ตอนนี้พี่น้อยกับพี่พรคือคนที่ขวัญมีเหลืออยู่บนโลกใบนี้ ให้ขวัญทำเถอะนะจ๊ะ อย่างน้อยขวัญขอตอบแทนคุณที่พี่ช่วยเหลือค้ำจุนขวัญมาตลอด" จอมขวัญยกมือสากขึ้นมารองแก้มไว้ พี่น้อยคือผู้มีพระคุณที่ขวัญต้องตอบแทน แม้จะต้องถูกกดขี่ข่มเหงจากคนใจร้ายคนนั้น แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว คิดเอาตัวรอดแล้วทิ้งให้คนอื่นรับกรรมแทน
TBC.
Talk: มาจึ๋งนึงก่อนน้า ^^
-
แงง คุณอัศวินจะอำมหิตไปไหนนนน
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ตบจูบตบจูบ
-
:z6: คุณอัศวิน ใจร้าย โดดถีบบบบบบบบ :z6:
-
:katai4:
อยากเห็นตอนที่อัศวิน หลงรักน้อยเร็วๆอ่ะ นายใจร้ายมาก
เราชอบครอบครัวน้อยอะ ดูแลจอมขวัญดีมากๆเลย :katai2-1:
-
:m31: :m31: ใจร้ายเกินไปแล้วน่ะ
คิดจะแคลมเด็กล่ะสิไอ้คุนวิน :oo1: :oo1: :oo1:
ตัวเล็กสู้ๆๆน่ะลูกอย่าๆๆ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
มาอีก มาอีก รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารน้องขวัญ
-
พระเอกคือร่ะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แหม อัศวินแกล้งจอมขวัญสนุกใหญ่เลยล่ะสิ
-
อินายหัววิน แกใจร้ายมากกกก สงสารน้องขวัญสุดๆ :hao5:
อย่ามารัก มาหลงน้องทีหลังแล้วกัน :m31:
-
ระวังจะหลงรักลูกไก่ในกำมือนะคุณอัศวิน อิอิ
:katai3: :katai3:
-
อืมมมมมม รุนแรงกับขวัญว่าเลวแล้ว แต่เราเข้าใจนะ
แต่ที่ทำให้รู้สึกแย่กว่าการทำร้ายขวัญคือการลากครอบครัวน้อยมาขู่
โอเค น้อยผิดเข้าใจเพราะน้อยถือเป็นลูกน้องโดยตรง ขัดคำสั่ง = ผิด
จะลงโทษบ้างอะไรบ้างก็เข้าใจ แต่กับครอบครัวน้อยคือไร ???
แล้วยิ่งน้อยอยู่ในตำแหน่งลูกน้องคนที่ใกล้ชิดที่สุดบอกเลยรู้แน่อ่ะ
แบบเหมือนทำงานด้วยกันแต่ไม่ให้ใจกัน สนิทกันแต่แค่ปากและพฤติกรรม
เราเป็นน้อยคงเฟลอ่ะ นายที่คอยตามรับใช้ ลากครอบครัวตัวเองมาเป็นเครื่องมือ
เพื่อสนองความแค้นส่วนตัว !!!
ปล.บอกเลยงานนี้ จากไม่ชอบเปลี่ยนเป็นเกลียดเลย
-
นี่มันกะเคลมเด็กนี่หว่าคุณอัศวิน
-
:angry2: ตัวเองจองหอง อวดดีได้แต่คนอื่นทำไม่ได้ นิสัย
-
ใครอยูาใกล้ก็ต้องหลงรักขวัญแน่ๆ
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :hao7:
-
:hao5:
-
โหห อัศวินใจร้ายมาก แต่ทำกับลูกน้องคนสนิทก็ร้ายไปหน่อยนะ
แต่กับจอมขวัญนี่คืออาฆาตเลยใช่ไหม TT
อย่าทำอะไรอีกเลยนะ สงสารขวัญจะแย่แล้ว
-
สนุกอะ พระเอกร้ายได้ใจเลย จอมขวัญก็น่ารักและกวนได้โล่
มาต่ออีกนะคะ
-
สงสารจอมขวัญ
อัศวินนี่ตะคอกจังเลยโว้ยยย
-
อย่าแกล้งน้องงงงงงงงงงงงงงง
-
โอยยยย คุณอัศวินบังคับน้องขวัญมาเป็นข้าทาสบริวารละ
ลูกต้องสู้ๆนะน้องขวัญ
อย่ายอมแพ้ :ling1:
-
:sad4: :o12: เรื่องนี้นายเอกน่าจะโดนหนักนะ
-
ขอ :z6:ไอ้อัศวินสักทีได้ม้าย
-
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย :hao7:
-
อัศวินยะงโหดเหมือนเดิม รอวันรักขวัญต่อ จะได้เอาคืน ฮ่าๆๆๆ
-
:ling1: โอ้ยยขวัญเอ้ยจะโดนอะไรอีก ทนๆ ไว้ รอถึงทีขวัญบ้างเถอะ :z6:
-
จำเลยรัก
-
ไอ้คุณอัศวิน! ห้ามทำอะไรขวัญเด็ดขาดนะ ! :m16:
-
เอาขวัญมาไว้ไกล้ตัว
ระวังจะหลงเข้าสักวัน
-
ใจร้ายกับเด็กน่ารักแบบหนูขวัญได้ไง คอยดูเถอะโดนเอาคืนสาสมแน่ :3125:
-
:ling1: :ling1:
สงสารขวัญ
ร้องไห้เลย
ฮืออออออออ งานอินเนอก็มา
-
พี่น้อยคงรู้ใจเจ้านายนะ ว่าจะเอาไปทำอะไร :hao7:
-
ฮือออ อ่านไปทุกตอนก็คอยลุ้นอยู่ตลอด กลัวน้องขวัญจะเป็นอะไรไป
คือเอาแน่เอานอนกับคุณอัศวินไม่ได้เลยยย เกิดอยู่ๆ อยากเล่นบทโหดขึ้นมา
แต่ชอบบุคลิกน้องขวัญนะคะ เป็นนายเอกที่ดูบอบบางแต่ไม่ได้อ่อนแอเกินไป ยังรู้จักคิดบวก
แถมเวลามีอะไรก็สู้ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ (กล้าต่อปากต่อคำกับเจ้านายสุดโหดด้วย ๕๕๕๕๕)
พอตอนที่นายหัวบอกว่ามีไอเดียดีๆ นี่เราใจหายวาบเลย กลัวน้องโดนจับไปทรมานหรือทำงานหนักๆ อีก
แต่พอบอกว่าจะให้มาคอยรับใช้อยู่ใกล้ๆ เท่านั้นแหละ ฮ่าาาาาาาาาาา ทำไมเราฟิน ๕๕๕๕๕๕
แล้วจะคอยดูว่าใครจะหวั่นไหวก่อนกัน ถ้านายหัวตกหลุมรักน้องขวัญขึ้นมาเมื่อไหร่นะ... หึหึหึ
-
สงสารขวัญอ่ะ ทำกันได้ลงคอ T^T
-
โถ่หนูขวัญ สู้ๆนะหนู
-
สู้สู้นะลูก ขวัญของเจ้
-
แหมะ!!! ทาสรักอ่ะดิอัศวินเอ๊ยยยยย
หนูขวัญเอาให้หลงหัวปักหัวปรัมเลยนะลูก :haun4:
-
ไอ้ที่ด่าขวัญ ว่าหยิ่ง อวดดี รั้น นี่เหมือนด่าตัวเองมากกว่านะอัศวิน
ทรมานน้องอย่างไรก็ได้ แต่ขออย่าให้มีข่มขืนเลยมันจะยิ่งทำให้พระเอกดูต่ำลงไปอีก นี่ก็จะไม่ไหวแล้ว
-
รอยชัง ๕
คืนนั้นจอมขวัญนอนร้องไห้ทั้งคืนส่วนหนึ่งมาจากการที่เขาไม่ได้อยากอยู่ใกล้ๆกับคนใจยักษ์ใจมารแบบนั้น แต่สาเหตุหลักที่ทำให้ขวัญเศร้าก็คือขวัญสงสารพี่น้อยกับครอบครัว คนไร้เหตุผลไม่แม้แต่จะเห็นแก่ความเป็นลูกน้องที่ภักดีด้วยซ้ำ ใช้อำนาจในทางที่ไม่ถูกไม่ควรแบบนี้อยู่ตลอดสิท่า ถึงได้ทำเหมือนคนอื่นเป็นหมูเป็นหมา คิดจะฆ่าจะแกงกันตอนไหนก็ได้! ใจร้ายเกินไปแล้วคนคนนี้ คุณมันไม่ควรเรียกว่ามนุษย์ด้วยซ้ำ!!!
"ฮัดเช้ย! อื้ม" อัศวินจามเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน อากาศก็ไม่ได้เย็นทำไมอยู่ดีถึงได้จามออกมากันนะ เขาส่ายหัวไล่ความง่วงก่อนจะตรวจดูเอกสารที่ยังค้างอยู่ต่อ
"นายจะรับยาสักเม็ดกันไว้ไหมคะ อากาศแปรปรวนป้าว่าอาจจะมีส่วน" ป้านวลเดินเข้ามาถาม แกยังอยู่ทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆกะว่าสามทุ่มถึงจะกลับ
"ป้าเตรียมยาไว้ให้ผมที่หัวเตียงก็ได้ครับ" อัศวินว่า ก่อนจะนึกขึ้นได้
"เอ่อ ป้านวล" เขาเรียกป้านวลไว้
"คะ"
"พรุ่งนี้ผมจะให้เด็กมาช่วยป้านวลทำงานนะ สอนมันหน่อย ดูท่าไม่น่าจะทำอะไรเป็นสักอย่าง" อัศวินบอกพลางนึกไปถึงเด็กเหลือขอพรรค์นั้น มือไม้อ่อนยวบรึจะทำอะไรเป็น
"ได้ค่ะ" นวลรับคำพลางงุนงง อยู่กันมาเป็นสิบๆปีนายไม่เคยไว้ใจให้ใครมาทำงานให้ แล้วทำไมตอนนี้ถึง
"ตอนนี้ป้าใช้อะไรขนน้ำครับ" อัศวินถาม
"ป้าก็ใช้รถเข็นนี่แหละค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ป้านวลสงสัย อยู่ดีๆทำไมถึงถามถึงกันนะ วันนี้ดูคุณอัศวินแปลกๆพิลึกอย่างไรชอบกล
"ผมวานป้าเอาไปเก็บในห้องเก็บของที พรุ่งนี้ถ้าเด็กใหม่มา ป้าใช้ให้มันไปขนน้ำ ให้มันอุ้มมานั่นแหละ อย่าให้ใช้รถเข็นเด็ดขาด เข้าใจไหมครับ" อัศวินพูดไปยิ้มเจ้าเล่ห์ไป อะไรที่เขาจะตัดแข้งตัดขาความสบายของมันได้ เขาจะทำทั้งหมด
"ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ" ป้านวลรับคำสั่งแต่โดยดีเพราะขัดไปก็เท่านั้น คนอย่างคุณอัศวินลองได้คิดจะทำอะไรแล้ว ใครก็ห้ามเขาไม่ได้
"ไม่มีครับป้า กลับบ้านเถอะ ดึกแล้ว" อัศวินว่า ปกติป้าแกก็ชอบอยู่ทำนู่น ทำนี่เรื่อย ป้านวลอยู่กับเขามานานตั้งแต่เขามารับตำแหน่งแทนพ่อที่นี่ เขารักป้ามาก ลูกหลานป้าเขาก็ส่งเรียนหมดทุกคน คนอย่างอัศวิน ถ้าได้รักและเคารพใครแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะอยากได้อะไร ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงและเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เขาก็พร้อมจะเอื้อเฟื้อทุกอย่างเช่นกัน
แสงแดดยามเช้าทำให้เปลือกตาบางค่อยๆขยับลืมขึ้นอย่างยากเย็น ทั้งๆที่นอนภาวนาทั้งคืนว่าอย่าให้พ้นมาอีกวันเลย แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเขา จอมขวัญถือขันใส่สบู่ยาสีฟันกับชุดที่จะใส่ในวันนี้เดินไปที่ห้องน้ำชายป่า ดีหน่อยที่ห้องน้ำทำมิดชิดง่ายต่อการเปลี่ยนเสื้อผ้า แม้มันจะมีแค่โถส้วมไว้พอถ่ายหนักเบากับถังรองน้ำก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้ชำระร่างกายเลย เขาสระผมด้วยสบู่ที่พี่น้อยให้มานั่นแหละ พี่น้อยบอกว่าไม่มีเวลาไปร้านค้าเลยไม่มียาสระผมเหลือ จอมขวัญก็ทำได้แค่ปฏิเสธไป ตอนนี้อะไรที่สามารถใช้แทนกันไปก่อนได้ ขวัญก็ไม่รีรอที่จะทำ
"พี่น้อย!!!" เดินกลับมาถึงเพิงที่พักก็เจอพี่ชายคนใจดียืนสูบบุหรี่รออยู่
"เออ สระผมตอนเช้าด้วยรึ" น้อยชายตามองมัน เนื้อตัวยังเปียกมะล่อกมะแล่ก ผมก็ยาวเลยบ่าแล้ว พอเปียกๆแล้วปล่อยแบบนี้เหมือนผู้หญิงไม่มีผิด
"ใช่จ่ะ พี่น้อยมารับขวัญหรือ" จอมขวัญถาม เก็บของให้เสร็จแล้วเอายางรัดผมที่พี่พรให้มาขึ้นมารัดผมไว้ ขวัญเองก็ไม่ได้ชอบผมยาวรุงรังนักหรอก เพียงแต่ไม่รู้จะไปตัดที่ไหน
"เออ เดี๋ยวข้าต้องรีบเข้าเมืองกับนาย เสร็จหรือยังจะได้ไปกัน" น้อยทิ้งก้นบุหรี่ก่อนจะใช้เท้าดับให้สนิทไม่อย่างนั้นเพิงไอ้ขวัญได้มอดไหม้แน่ๆ
"เสร็จแล้วจ่ะ เอ่อ แล้วขวัญต้องไปด้วยหรือจ๊ะ" จอมขวัญเดินตามมาขึ้นรถ เขาถามเพราะคนใจร้ายบอกว่าต่อไปนี้เขาคือคนรับใช้ แบบนี้ก็ต้องตามไปด้วยทุกที่อย่างนั้นหรือ
"ไม่ต้องหรอก เอ็งน่ะอยู่คอยช่วยป้านวลไปแล้วกัน เย็นๆข้าจะไปรับ เวลาเจอนายก็อย่าทำหน้ากวนโมโหเขา เข้าใจไหม" น้อยพูดไปขี่รถไป
"เข้าใจจ่ะ" ขวัญรับคำเสียงอ่อย ใครกันแน่ที่ชอบทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อใส่ก่อน ยิ่งนึกก็ยิ่งไม่อยากไป ฮือออ ขวัญเลือกอะไรได้บ้างเนี่ยชีวิตนี้ !
น้อยขี่รถมาจอดไว้ข้างบ้านนาย เขาหันไปมองเด็กที่ยืนขาแข็งไม่ยอมตามเขาเข้าไป บทจะกลัวก็กลัวหนักขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"ขวัญเปลี่ยนใจได้ไหม" จอมขวัญทำหน้าเศร้า ใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด
"วันนี้นายไม่ได้อยู่บ้านสักหน่อย ป้านวลใจดีมากเอ็งก็เคยเจอไม่ใช่รึ" น้อยกล่อมเด็กตรงหน้า กลัวจนซีดเป็นไก่ต้มไปหมดแล้ว
"ก็ได้" ขวัญถอนหายใจก่อนจะเดินตามพี่น้อยมา น้อยเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป นายกำลังทานข้าวอยู่ที่ห้องกินข้าว จอมขวัญแค่เห็นหลังคนใจร้ายนั่นก็สะดุ้งเดินแอบอยู่หลังน้อยไม่กล้าออกไปเผชิญหน้า
"นายครับ" น้อยทำความเคารพก่อนจะยืนอยู่ห่างๆ
"อื้ม กินข้าวมารึยัง" อัศวินถาม ตามองหนังสือพิมพ์ยามเช้า
"เรียบร้อยครับ" น้อยตอบ ก่อนจะหันไปปรามไอ้เด็กดื้อที่เอาแต่ดึงเสื้อเขายิกๆ อะไรนักหนา
"เดี๋ยวมึงไปส่งกูที่กรมที่ดิน ส่วนมึงแยกไปเอาของให้กูแล้วกลับมาเจอกัน ตามนี้นะ" อัศวินว่าและน้อยก็รับคำสั่ง
"ป้านวล" อัศวินตะโกนเรียกป้านวลที่อยู่ในครัว
"ขาาาา มาแล้วค่ะ" ป้าแกก็รีบมา
"เอาไอ้เด็กด้านหลังนั่นไปช่วยงานตามที่ผมบอก ดุด่ามันได้ตามสบายนะ ไอ้นี่มันดื้อ ปากดี ผมฝากป้าด้วย" อัศวินยกยิ้ม บอกป้านวลให้ช่วยจัดการ ป้าแกก็ยืนงงๆแต่ก็ยอมรับคำ ส่วนจอมขวัญตอนนี้ก็ได้แต่บ่นมุบมิบในใจ แอบขนาดนี้ยังจะมองเห็นอีก ตาดีชะมัด
"ไปน้อย กูรีบ" อัศวินลุกขึ้นก่อนจะเตรียมของให้พร้อมแล้วออกเดิน น้อยโค้งก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูให้นาย ทิ้งจอมขวัญให้ยืนเอ๋ออยู่คนเดียวทำอะไรไม่ถูก
"กลับมาอย่าให้รู้ว่าขี้เกียจ ไม่งั้นมึงตายแน่" อัศวินเดินเข้าไปใกล้ๆมัน พูดกับมันโดยที่ไม่มองหน้าก่อนจะเดินออกจากบ้านไป น้อยหันไปส่งสัญญาณเป็นกำลังใจก่อนจะรีบตามเจ้านายไปไม่อย่างนั้นคงโดนเอ็ด
เห้อออออออ
จอมขวัญโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก โชคดีของเขาที่วันนี้เจ้าของบ้านไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องโดนเล่นงานอะไรสักอย่างแน่ๆ
"ชื่อะไรล่ะเอ็ง" ป้านวลถาม จอมขวัญสะดุ้งก่อนจะยกมือไหว้
"ชื่อจอมขวัญจ่ะ เรียกขวัญเฉยๆก็ได้" จอมขวัญยิ้มให้กับคนที่ดูท่าทางใจดีตรงหน้า ไม่รู้ทำไมถึงมาทำงานกับคนใจอำมหิตได้
"ป้าชื่อนวลนะ อยู่นี่มาหลายสิบปีแล้วล่ะ ทำงานตั้งแต่รุ่นพ่อ พอมารุ่นลูกป้าก็แก่พอดี" ป้านวลว่าชวนจอมขวัญคุยไปเรื่อย ดีเลยขวัญชอบ ได้ฟังและแลกเปลี่ยนเรื่องราวแบบนี้จอมขวัญฟังทั้งวันยังไม่เบื่อ
"ป้ามีอะไรให้ขวัญช่วยบอกเลยนะจ๊ะ ขวัญทำได้ทุกอย่างเลยไม่ว่าจะ หุงข้าว ทำกับข้าว กวาดบ้าน เช็ดบ้าน ขวัญทำได้ทุกอย่างไม่เกี่ยงงานเลยจ่ะ" จอมขวัญพูดจ้อตามนิสัย และนั่นยิ่งทำให้ผู้ใหญ่อย่างนวลเริ่มจะเอ็นดูเจ้าเด็กคนนี้ ไหนคุณอัศวินว่ามันปากดี ขี้เกียจไม่เอาไหนไง ดูๆไปมันออกจะฉลาด พูดจ้อไม่มีหยุด แถมมีมารยาทรู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่เหมือนคนได้รับการอบรมมาอย่างดี
ฝั่งอัศวินและน้อยออกมาขึ้นเรือเร็วของเกาะก่อนจะไปขึ้นฝั่งที่ตัวเมือง น้อยไปเอารถที่จอดไว้ประจำมาขับให้คนเป็นนายนั่ง วันนี้คุณอัศวินต้องไปคุยเรื่องที่ดิน ส่วนเขาต้องไปเอาของให้นายก่อนจะมารอรับกลับ
"อ่ะนี่ รับไป" พอขึ้นรถได้อัศวินก็ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้คนที่อยู่ด้านหน้ารถ
น้อยไม่ทันได้มอง เห็นแค่กระดาษก็นึกว่านายจะให้ไปเอาของตามที่อยู่นี้ แต่เปล่าเลย มันคือเช็คเงินสดซึ่งถูกออกโดยนายและจำนวนเงินที่เขียนอยู่ก็มากจนเกินไป
"นายจะให้ผมไปขึ้นเงินให้เหรอครับ" เขาถาม ไม่ได้จะกวน แต่นายคงไม่ใจดีขนาดให้เงินเขาตั้งสองสามหมื่นขนาดนี้
"เอาไปขึ้นเงินเก็บไว้ใช้ซะ ถือเป็นค่าตอบแทนที่มึงภักดีกับกูมาตลอด" อัศวินว่า "ไม่ต้องปฏิเสธ ใกล้จะสิ้นปีละถือเป็นโบนัสอีกก้อนที่กูจะให้ก็แล้วกัน"
อัศวินว่าอย่างใจดี น้อยเองรีบไหว้ขอบคุณ
"แล้วเรื่องที่นายพูด .. เมื่อวานนี้?" น้อยถือโอกาสถามเรื่องที่นายเขาขู่จะทำลายครอบครัวเขา
"หึ คิดว่ากูจะทำลงหรือไง เจ้าคุณมันก็หลานกูเหมือนกัน ที่ต้องพูดแบบนั้นก็เพื่อให้ไอ้เด็กจองหองมันไม่กล้าเหิมเกริม มันรักพวกมึงมาก กูก็จะเอาพวกมึงนี่แหละไว้ต่อรอง" อัศวินแค่นยิ้ม เห็นสีหน้าเจ็บแค้นของมันแล้วเขารู้สึกสนุก ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยากฆ่ามันทิ้งให้จบๆไปเหมือนครั้งแรกที่เจอแล้ว เขารู้สึกอยากเอาชนะความรั้นของมันมากกว่า ดื้อนักก็ต้องเจอแบบนี้ อยากจะตายไวๆ ก็ต้องให้มันได้อยู่บนโลกนี้ไปอีกนานๆ
"นายอย่าทำมันเลยครับ ผมสงสารมัน" น้อยเอ่ย ขอร้องคนเป็นนาย
"กูก็ไม่ได้จะทำอะไรมันสักหน่อย มึงนี่ห่วงมันอย่างกับว่ามันเป็นพี่น้องคลานตามกันมาอย่างนั้น" อัศวินไม่ชอบใจอีกแล้วที่มีแต่คนปกป้องมัน ทำให้เขารู้สึกเป็นยักษ์มารจะกินลูกแกะเสียทุกที
"ไม่ใช่ก็เหมือนแหละครับ" น้อยเอ่ยเสียงเบาเพราะกลัวนายจะด่าหัวให้
"กูกำลังคิดอยู่ว่าไปลำปางคราวนี้จะให้มันตามไปด้วยดีไหม" อัศวินเอ่ยอย่างครุ่นคิด หนึ่งคือจะให้มันลองคุยกับเพื่อนเขา สองคือจะเอามันไปรับใช้ด้วย
"นายไม่กลัวมันหนีหรือครับ" น้อยถาม อะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้จะดูว่ามันไม่ค่อยประสีประสา แต่จอมขวัญมันก็ใจเด็ดไม่น้อย ถ้ามันจะไปมันก็คงไม่รอช้า
"กูจะกลัวทำไม ในเมื่อกูมีมึงกับครอบครัวเป็นตัวประกัน" อัศวินเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ น้อยลอบมองกระจกมองหลัง เห็นสีหน้านายเขาแล้วรู้สึกสงสารไอ้ขวัญขึ้นมาทันที ไม่รู้จะถูกแกล้งอะไรอีก ที่จะเอามันไปด้วยก็เพราะไม่อยากให้มันอยู่ห่างหูห่างตาสินะ
.....
นวลมองคนที่ตั้งใจทำงานบ้านอย่างขมักเขม้น ผู้ชายอะไร ทำงานบ้านเก่งยิ่งกว่าแม่ศรีเรือน ก็คงจะจริงอย่างที่มันเล่าว่าพ่อมันน่ะสอนแต่งานบ้านงานเรือนให้มัน จากที่เคยทำงานทั้งวัน นวลกลับทำงานเสร็จเร็วขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อได้เด็กขยันอย่างจอมขวัญมาช่วย บ่ายคล้อยงานบ้านก็เรียบร้อย น้ำท่าก็ช่วยกันขนมาจนเสร็จ วันนี้นายไม่อยู่ นวลเลยเห็นใจให้รถเข็นเจ้าเด็กนั่นไป ไม่รู้ทำไมนายจะต้องแกล้งมันขนาดนี้ เด็กคนนี้น่ารักจะตายไป แถมแววตาก็ดูเศร้าจนน่าสงสาร
"ป้านวลพักเถอะจ่ะ ขวัญจะล้างห้องน้ำให้เอง เหลือแค่นิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว" จอมขวัญเอ่ย มือสวมถุงมือยางไว้เตรียมพร้อม
"ขอบใจมากนะขวัญ เอ็งรีบล้าง ป้าจะต้มถั่วเขียวรอ ออกมาจะได้กินกัน" ป้านวลเอ่ยอย่างใจดี
"ดีจ่ะ ขวัญจะรีบทำนะจ๊ะ" จอมขวัญยิ้มแป้นเมื่อได้ยินว่าจะได้กินถั่วเขียว เขาเดินเข้าห้องคุณอัศวินมา หึ เห็นหน้าตาโหดๆมีหนวดเคราหนาแบบนั้นไม่คิดว่าห้องจะสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบขนาดนี้ จอมขวัญเดินเข้ามาในห้องน้ำ โอ้โห ขาวสะอาดเหมือนไม่มีใครอยู่แล้วจะให้เรามาล้างทำไมเนี่ย!
ขัดๆ ถูๆไปตามยถากรรมเพราะไม่อยากจะทำให้คนใจร้ายคนนั้น รีบล้าง รีบเช็ดก่อนจะรีบออกมาจากห้อง อยู่นานไม่ดีนักหรอก เดี๋ยวความมืดจะครอบงำเขาเหมือนที่เจ้าของห้องเป็น
"อ้าว ทำไมไวอย่างนั้น ป้ายังไม่ทันตั้งไฟ" นวลเอ่ยถาม เธอเพิ่งจะเอาถั่วเขียวแช่น้ำได้ไม่นาน
"ก็ห้องน้ำคุณอัศวินเขาสะอาดอ่องขนาดนั้น จะให้ขวัญขัดอะไรอีกล่ะจ๊ะป้า" จอมขวัญเอ่ยเหมือนจะชมรึก็เปล่า ออกแนวประชดประชันเสียมากกว่า
"ฮ่าๆ เอ็งนี่นะ! คุณเขารักษาความสะอาดอย่างดี ป้าแทบไม่ต้องเหนื่อย ห้องหับแกก็จัดของแก ป้าแค่เช็ดถู" ป้านวลบอก ตั้งน้ำหม้อใหญ่ กะทำเผื่อคุณอัศวินด้วย
"ป้านวลไม่เบื่อบ้างเหรอจ๊ะต้องมาคอยรับใช้คนอย่างคุณอัศวิน" จอมขวัญถาม คนเอาแต่ใจแบบนั้นคงจะสั่งๆๆ ได้แต่ชี้นิ้วสั่งไม่เห็นใจคนอื่น
"พูดอะไรอย่างนั้น คุณเขามีบุญคุณกับป้าแล้วก็ครอบครัวป้ามาก แค่นี้ป้ายังถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ " ป้านวลว่า และขวัญก็ทำได้แค่เบ้ปาก ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลย ถึงขนาดกล้าสั่งลงโทษครอบครัวลูกน้องทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิด แบบนี้ถือเป็นนายที่ดีตรงไหน
ระหว่างนั่งรอถั่วเขียว จอมขวัญกับนวลก็ช่วยกันเอาจานชามออกมาเช็ด ทำไปคุยกันไปจนถั่วเขียวได้ที่ จัดจานชามเข้าตู้เรียบร้อยนวลก็ไล่ให้เด็กนั่นไปล้างมือจะได้มากินถั่วเขียวต้มร้อนๆ สูตรแกทำทั้งพ่อคุณอัศวินและคุณอัศวินเองก็ชอบมากๆ นวลเห็นว่าอีกเดี๋ยวคุณก็จะไปลำปาง จึงอยากทำมาเอาใจ
"มาๆ กินเลยลูก กำลังร้อนๆ" นวลเรียกจอมขวัญให้มาทานถั่วต้มที่หล่อนตักไว้ให้
"หอมมากเลย ขวัญกินละนะ" หลังจากทำงานเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน นี่คือสิ่งตอบแทนสินะ จอมขวัญค่อยๆซดน้ำอย่างเอร็ดอร่อย ฝีมือป้านวลสุดยอดจริงๆ ขนาดว่าจอมขวัญเคยกินเวลาที่พ่อซื้อมาจากตลาดยังไม่อร่อยเท่านี้
นั่งทานกันไปได้ไม่นานทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนายจะกลับมาแล้ว
"ไม่ต้องๆ เรากินไปเถอะ ป้าออกไปดูเอง" นวลบอกเด็กที่ตกตื่นจนดูเลิ่กลั่ก คงจะกลัวนายมากจริงๆ ก็โดนเสียขนาดนั้นคงไม่แปลกที่จะเกิดอาการผวา
"นายทำไมกลับเร็วคะ" นวลเดินมารับของสด ของหวานมากมายในมือน้อย สงสัยจะแวะตลาดกันมาด้วย
"พอดีเสร็จไว ของพวกนี้ป้านวลเก็บไว้ทำกินนะ ผมขึ้นลำปางหลายวันอยู่ กว่าจะกลับคงไม่ทัน" อัศวินว่า อย่างน้อยก็ได้ทานพรุ่งนี้เช้าอีกวันค่อยออก
"เด็กนั่นล่ะ" อัศวินถาม ป้านวลแกก็อึกอักก่อนจะรีบตอบ
"อยู่ในครัวค่ะ วันนี้ช่วยป้าทำงานทั้งวัน ทั้งขยัน แล้วก็เก่ง ป้าต้มถั่วเขียวไว้ด้วยนะคะ จะรับเลยไหม" นวลเอ่ยกับคนตรงหน้า
"อย่างนั้นหรอกหรือ หึ น้อยอยู่กินด้วยกันก่อนสิ ป้านวล ให้มันยกน้ำเย็นกับถั่วเขียวมา ส่วนป้าผมรบกวนใส่ถุงเผื่อลูกเมียน้อยมันด้วย" อัศวินแค่นยิ้ม พลางนึกในใจ อยู่กับคนไหนเขาก็ชมมึงไปหมด มึงนี่ก็รู้จักอยู่ให้เป็นเหมือนกันนะ
"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ" นวลรับคำก่อนจะเดินเข้าครัวมา หล่อนเตรียมแก้วน้ำสองใบ น้ำเย็นหนึ่งขวด ตักถั่วเขียวให้นายกับน้อยคนล่ะถ้วยใส่ถาดก่อนจะเรียกคนที่กำลังกินถั่วเขียวอย่างเอร็ดอร่อย
"เอ็งยกไปเสิร์ฟหน่อยไป นายสั่ง" นวลว่า
"ให้ขวัญยกไปให้น่ะเหรอจ๊ะ" จอมขวัญหน้าเสียขึ้นมาทันที ทำไมต้องเป็นเขา
"เอาน่า รีบเสิร์ฟ รีบมา เดี๋ยวเขาทานเสร็จเอ็งก็ได้กลับ" ป้านวลให้กำลังใจมัน เห็นหน้ามันแล้วอดสงสารไม่ได้
จอมขวัญพยักหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขายกถาดออกมาก่อนจะมองพี่น้อย แต่กลับไม่มองหน้าอีกคน เขาวางถ้วยถั่วเขียวให้ทั้งสองคนแล้วก็รินน้ำให้คนละแก้ว ก่อนจะรีบเดินออก แต่ก็ไม่ทัน
"เดี๋ยว! มานี่ก่อน!" เสียงที่ไม่อยากได้ยินดังขึ้น จอมขวัญหยุดยืนอยู่กับที่ ขนลุกเกรียวจนถึงหัว
เขาเดินคอตกมาใกล้ๆคนใจร้ายคนนั้น ก่อนจะรอฟังว่าเรียกเขามาทำไม
"วางถาดไว้" อัศวินว่า คนถั่วเขียวในชามให้หายร้อน น้อยเองก็คอยสังเกตอยู่ตลอดเวลา ภาวนาอย่าให้มันต้องเจ็บตัว
"ถอดถุงเท้าให้หน่อย เร็ว!" อัศวินยื่นเท้าไปด้านข้างพลางกระดิกขึ้นลงอย่างจงใจ
มันจะมากเกินไปแล้วนะ!
จอมขวัญกำมือแน่น กัดปากจนเลือดแทบซิบ
"จะทำดีๆหรือจะทำด้วยน้ำตา!" อัศวินว่าเสียงเข้ม เขาไม่ชอบพูดซ้ำ อย่าให้ต้องใช้กำลัง
"ขวัญ!" น้อยปรามเด็กที่ยืนนิ่งไม่ยอมทำ แค่ถอดถุงเท้า มึงก็ทำๆไปเถอะน่า
จอมขวัญเจ็บใจจนน้ำตาไหล จะให้เขาทำงานบ้าน หรือจะใช้ให้ไปทำงานที่มันหนักหนาเขายอม แต่นี่มัน! นี่มันเหมือนกับว่าเขายอมเป็นทาสรับใช้ให้คนใจร้ายอย่างจริงจัง
จอมขวัญไม่มีทางเลือก เขาค่อยๆนั่งลงกับพื้นก่อนจะค่อยๆถอดถุงเท้าของคนตรงหน้าออก อัศวินตักถั่วเขียวทานอย่างไม่รู้สึกรู้สา พอมันถอดเสร็จมันก็นั่งเป็นบ้าอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
"กูบอกแล้วใช่ไหมว่ามึงคือคนรับใช้ อะไรที่กูสั่งมึงก็ต้องทำ ศักดิ์ศรีที่รักนักรักหนาน่ะ มันกินไม่ได้หรอกนะ กูจะบอกให้" เขาใช้มือบีบปากมัน ให้มันมองหน้าเขาชัดๆ
"ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ กูไม่สงสารมึงหรอก จำไว้" เขาปล่อยมันอย่างแรงจนมันหงายหลังล้มลงไปกับพื้น น้อยที่จะเข้าไปช่วยก็ถูกชี้หน้าห้ามไว้ จึงได้แต่มองมันด้วยความสงสาร
"พรุ่งนี้พามันมาด้วย ห้ามช้า! กูอิ่มละ เอามันไปไกลๆ รกหูรกตา!" เขาสั่งลูกน้องก่อนจะเดินเข้าห้องไป น้อยรีบไปพยุงจอมขวัญขึ้น เด็กนั่นร้องไห้ไม่หยุด สะอึกสะอื้นราวกับจะตายให้ได้
"มึงยังไม่ชินอีกหรือไง" น้อยว่า ประคองมันขึ้นมาแล้วกอดโอ๋มันเอาไว้
"ขวัญเกลียดเขา! เกลียดที่สุดเลย! ฮึ่ก" จอมขวัญพูดด้วยโทสะ เขาไม่เคยเกลียดใครมากเท่าคนคนนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้ ทั้วใจร้าย เลวทราม ฆ่าพ่อเขาแล้วยังจะทำร้ายเขาอีก จิตใจทำด้วยอะไร!
"เออๆ กลับบ้านกันๆ ไม่ต้องร้อง เข้มแข็งสิวะ!" น้อยเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร อย่างจอมขวัญรึจะมีปัญญาไปต่อกลอนกับนายได้ ให้เขาแกล้งๆไป เขาเบื่อ เขาก็เลิกเองนั่นแหละ
"จะกลับกันแล้วรึ เอ้านี่ ของเอ็งเมียเอ็งแล้วก็ลูกเอ็ง ส่วนนี่ของขวัญ เอ็งคงยังไม่อิ่ม เอากลับไปกินซะ" นวลว่า ลูบหัวมันด้วยความเอ็นดูและสงสาร บางทีนายก็ทำเกินไป เด็กมันไม่ผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ขอบคุณนะจ๊ะ .. อึ่ก .. หนูลาล่ะ" จอมขวัญสะอึกสะอื้นก่อนจะไหว้ลาผู้ใหญ่ที่เคารพ
น้อยขี่มอเตอร์ไซต์ที่มีจอมขวัญซ้อนมาข้างหลังจนถึงเพิงไม้คฤหาสต์ของมัน มาถึงนี่มันก็ยังไม่หยุดร้อง น่าตีซ้ำจริงๆ
"หยุดร้องสักทีเถอะน่าไอ้ขวัญ มึงจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ!" น้อยบอกมัน ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก
"ขวัญเจ็บ .. อึ่ก .. ใจนี่!" จอมขวัญพูดขาดๆหายๆ ก่อนจะโดนน้อยตีไปกลางกบาลหนึ่งทีต้องยกมือมาลูบหัวป้อยๆ
"พรุ่งนี้ตื่นเช้ากว่าเดิมหน่อย มึงต้องไปลำปางกับนายเขา" น้อยบอกให้มันเตรียมตัว เตรียมใจ เผลอๆอาจจะเจอเยอะกว่านี้อีก
"ทำไมขวัญต้องไปด้วย!" จอมขวัญขึ้นเสียง สีหน้าไม่ชอบใจอย่างรุนแรง
"เขาสั่งมามึงก็ทำตามเถอะน่า มึงไม่อยากไปบ้านมึงเหรอไง ถ้าปลีกตัวได้กูจะพามึงไปดูบ้าน ดีไหมล่ะ" น้อยวางมือบนศรีษะเล็กก่อนจะโยกไปมาไม่ให้มันเครียด เขาตั้งใจไว้แล้ว อย่างน้อยจะให้มันไปดูเศษซากบ้านของมัน ถ้ามันอยากไปวัดเขาก็จะพาไป
"พูดจริงนะพี่น้อย จะพาขวัญไปจริงๆนะ" จากที่เคยเสียใจคับแค้นใจจนร้องไห้ ตอนนี้จอมขวัญทำท่าดีใจกระโดดกอดเขายิ่งกว่าหมาได้กระดูก
ไอ้ขวัญเอ้ย เอ็งมันเกิดมาอาภัพแท้ๆ
"ข้าไม่โกหกมึงหรอก ไปไป๊ รีบอาบน้ำนอน ตัวเหม็นเหงื่อยังจะกล้ามากอดกู!" น้อยบ่นเสียงขรึม ที่จริงไม่ได้เหม็นอะไรหรอก เพียงแต่เขาอยากให้มันได้ยิ้มบ้างก็เท่านั้น
"เหม็นจริงด้วย แหะๆ ก็ได้จ่ะ ขวัญจะทำตามที่พี่น้อยบอก" จอมขวัญหัวเราะแหะๆ ก่อนจะรับถุงถั่วเขียวมาถือ
"ข้าไปละ รีบนอนซะนะ อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านตอนกลางคืนด้วย เข้าใจไหม!" น้อยบอกสั่งมัน ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถเพื่อขี่กลับบ้าน
จอมขวัญยืนถอนหายใจอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะเดินเข้าเพิงที่พักมา ขึ้นชื่อว่าเป็นทาสรับใช้ เขาสั่งอะไรก็ต้องทำจริงๆนั่นแหละ เห้อ ถึงแม้จะเจ็บใจที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่า เขาก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมไป จนกว่าวันหนึ่งที่คิดว่าน่าจะไปจากที่นี่ได้ เขาจะไป และจะไม่หันหลังกลับมาอีกเลย!
TBC.
Talk: พรุ่งนี้มีธุระ งดอัพนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
สงสารขวัญจังยังเด็กอยู่เลย คุณอัศวินก็โหดแท้
-
:z6: อิตาอัศวินขี้เต๊ะ น่าตบกระโหลกให้แหลกจริงๆ คราวหลังนะลูก เอาหมามุ่ยไปโรย เสื้อผ้าเกงใน ปนเตียง ให้ทั่วๆเลยนะลูก
กวนตีนนัก!!! :katai1: แล้วมือเป็นไรคร๊ะคุณเธอ ถอดถุงเท้ารองเท้าเองไม่ได้ สักวันเถอะ อย่ามาอ้อนตีนน้องขวัญนะ :angry2:
มีการเอาครอบครัวน้อยมาขู่ อ่ะโด่ว เด็กมันไม่กลัวเลยไม่มีปัญญาขู่เองล่ะสิ ถึงต้องเอาลูกน้องมาเป็นตัวประกัน อินายหัวกระจอก กริ๊วๆๆๆ :laugh:
-
สงสารขวัญนะ จริงๆก็แหล้งแรงไป งี้ไงเลยถูกเกลียดหน่ะ
พรุ่งนี้ไม่อัพ ว้าาา
-
หนูขวัญสู้ๆ น้า เด็กอะไรน่ารักน่าหยิก :hao7:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:mew6: :mew6: :hao4: b
สงสารขวัญญมากกกก. พระเอกก้เถื่อนได้ใจจริงๆอิอิ
-
อิอัศวิน อิคนนิสัยไม่ดี นิสัยเสีย ไม่มีเมตตา :m16: :m16:
-
อีตาคุณนายหัวอัศวินคะ ไปเปลี่ยนชื่อด่วนค่ะ
อัศวินได้ไงนี่มันจอมมารหน้าหนวดแล้วววว ว่าแล้วก็เผ่น :z2:
-
มาต่อแล้ว...
พรุ่งนี้ไม่อยู่หรอ ลงแดงแน่ๆๆ เลย :hao7: :hao5:
-
อยากให้ขวัญ เอาคืนจัง เกลียดพระเอกอะ เลวมาก พ่อกับลูกมันคนละนกันนะ อยากให้ขวัญเอาคืนนนนนนร
-
:katai4:
ถ้าอัศวิน อยู่ใกล้นะ จบโบก สักที โทษฐานทำน้องจอมขวัญของชั้นร้องไห้
-
ขออีกตอนเผื่อของพรุ่งนี้ไม่ได้หรอคะ :mew2:
สนุกมากๆ อยากอ่านอีกๆๆ
-
น้ำตาไหลไปพร้อมน้องขวัญ
วินนายเลวร้ายมาก // กระโดดถีบ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่ถูกชะตา
กับไอ้อัศวิน :m16:
-
คนอื่นมีแต่เอ็นดูขวัญ เด็กมันน่ารัก รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่
ส่วนอัศวินอคตินำหน้าความแค้นบังตาแกล้งเขา พูดจาก็ไม่ดี แล้วมาว่าขวัญว่าดื้อ เถียง แหม อยากให้เขาทำดีด้วยก็ต้องดีกับเขาก่อนนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆ
สงสารน้องขวัญอัศวินก็ใจร้ายกับขวัญซะจริงๆ
-
:hao5: แกล้งได้แกล้งไป มารักที่หลังเอาคืนให้แสบเลย
-
อยาก :z6: อัศวินรัวๆ
-
เจ็บใจแทนจอมขวัญเลย
-
:m16:
-
แกล้งให้ได้ตลอดนะ :m16: :m16: :m16:
-
:z3:
-
น้องขวัญยังน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเดิมเลย T_T เด็กดีแบบนี้ไปไหนก็มีแต่คนรัก
อัศวินนี่ก็ใจร้ายเสมอต้นเสมอปลาย แกล้งน้องตลอด ชอบเห็นน้องลำบาก เดี๋ยวตกหลุมรักขึ้นมาแล้วจะรู้สึก
ให้ทำงานหนักๆ ทั้งวันยังไม่เท่าแกล้งให้ถอดถุงเท้าให้อ่ะ หยามศักดิ์ศรีกันมากๆ เข้าใจความเจ็บใจของน้องขวัญเลย
เพราะยังไงน้องก็รับรู้แล้วว่าอัศวินเป็นคนทำให้พ่อตัวเองต้องตาย (ถึงพ่อจะทำไม่ดีจริงรึเปล่าก็ไม่รู้อ่ะนะ)
แถมเอะอะอะไรก็เอาครอบครัวน้อยมาขู่ แล้วน้องขวัญก็แสนดี จะให้เอาแต่ตัวเองแล้วไม่สนใจน้อยก็ไม่ได้อีก Orz
-
อัศวินใจร้าย ใจยักษ์ ใจมารมากกกก ทำไมต้องใจดำกับหนูขวัญขนาดนี้ เซ็งพระเอก อยาก :z6: ให้คว่ำ
-
ให้อัศวิน 2 คำ>> โรค จิต :hao7: // :pig4:
-
โถ่หนูขวัญ
-
คนนิสัยไม่ดี :z6: สงสารจอมขวัญมากกก รออ่านต่อเลยค่ะ รีบมานะ
-
จอมขวัญน่าสงสารแท้
-
:pig4: สนุกๆ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
สงสารน้องจัง เมื่อไหร่คุณอัศวินจะเอ็นดูน้องซะที น้องออกจะน่ารักอย่าให้ความแค้นและอคติมาบดบังซิค่ะ คุณอัศวิน
-
มารอจอมขวัญค่ะ :z2:
-
รอยชัง ๖
รุ่งเช้าน้อยมารับจอมขวัญแต่เช้าเพราะวันนี้พวกเขาต้องออกเดินทางไปลำปางพร้อมกันกับนาย เนื่องจากจอมขวัญไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่างไม่ว่าจะเสื้อผ้า รองเท้า แม้แต่กระเป๋าเดินทางสักใบก็ไม่มี น้อยจึงสั่งให้จอมขวัญมาแต่ตัวข้าวของเครื่องใช้ก็ค่อยไปหาเอาที่นู่นเมื่อถึง พวกเขามาถึงบ้านคุณอัศวินในไม่กี่นาทีต่อมา น้อยมีกระเป๋าใส่เสื้อผ้าหนึ่งใบให้จอมขวัญเป็นคนสะพาย รอนายทานข้าวเสร็จถึงจะได้ออกไปขึ้นเรือกัน จอมขวัญไม่มองหน้าคนใจร้ายแม้แต่น้อย อัศวินเองก็เช่นกัน วันนี้เขาต้องโทรติดต่อกับลูกค้าแต่เช้าเพราะทางโน้นมีปัญหาและทำให้เขาเดือดดาล กว่าจะรู้ตัวว่าตนขึ้นมานั่งอยู่บนรถกับลูกน้องและอีกหนึ่งผู้ไม่พึงประสงค์ก็เมื่อรถขับผ่านจังหวัดสุราษฎร์มาหลายชั่วโมงแล้ว
"เอ็งเริ่มหิวหรือยัง ถ้าจะอ้วกต้องรีบบอกนา เข้าใจไหม" อัศวินมองการกระทำของลูกน้องคนสนิท พูดเฉยๆจะไม่ว่า นี่มีการส่งมือไปโยกหัวเล็กๆของมัน ทำท่าเอ็นดูเป็นพิเศษ ไอ้เด็กนั่นรึก็หันมาส่ายหน้าทำตาปริบๆ น่ารักตายแหละ เขาเก็บโทรศัพท์มือถือก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้งี้ไปเครื่องบินเสียก็ดี ลืมไปว่าเขามันหัวเดียว ไอ้น้อยน่ะมันอยู่ข้างไอ้เด็กนั่น
"นายจะแวะทานข้าวหรือเปล่าครับ ใกล้เที่ยงแล้ว" น้อยถามเมื่อเห็นคนด้านหลังเงียบไปแล้วหลังจากคุยโทรศัพท์อยู่หลายชั่วโมง
"ค่อยไปแวะที่ประจวบทีเดียว" เขาบอกก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อนสมอง เมื่อครู่กว่าจะคุยกันลงตัวเล่นเอาคอแทบแห้ง ลูกค้ารายนี้เป็นผู้หญิง แถมไม่ยอมใคร เจอแบบนี้เข้าก็ทำเอาอัศวินไปไม่เป็นเช่นกัน
"ทนหิวหน่อยนะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง" น้อยหันมาบอกเด็กข้างๆ จอมขวัญรีบพยักหน้า ดีที่เมื่อเช้าได้ข้าวเหนียวหมูจากพี่พรไปถุงใหญ่ ตอนนี้ยังอิ่มตื้ออยู่เลย ง่วงนอนก็มากแต่ก็ไม่อยากทิ้งให้พี่น้อยขับรถคนเดียว
ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงตามที่น้อยบอกพวกเขาก็มาถึงประจวบคีรีขันท์กัน น้อยเลี้ยวเข้ามาจอดรถที่จุดทานอาหารประจำเวลาที่เขามา หันไปมองเด็กคนข้างๆก็ต้องส่ายหัวให้กับความน่ารักของมัน ง่วงจนสัปหงกหัวโขกกระจกไม่รู้เท่าไหร่ยังจะพยายามลืมตาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเขา น่าตีให้ตายจริงๆ พอมองไปด้านหลังเห็นนายหลับตาอยู่จึงไม่อยากเรียก น้อยติดเครื่องไว้เปิดกระจกก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาสูบไปเรื่อยๆรอทั้งสองคนตื่น
"อื้อ ถึงแล้วเหรอครับ" จอมขวัญงัวเงียทำท่าปาดน้ำลายก่อนจะหันไปถามพี่ชายที่มองเขาอยู่
"เออดิ ขยี้ตาซะ เดี๋ยวลงไปล้างหน้าล้างตาจะได้สดชื่น" น้อยบอก และจอมขวัญก็พยักหน้าก่อนจะลงจากรถไปทำตามที่น้อยบอก
"นายครับ ถึงที่ทานข้าวแล้ว ลงไปเดินหน่อยไหมครับ" จากนั้นก็หันมาบอกคนด้านหลังต่อ ปกติก็ไม่ค่อยนั่งรถยาวๆสักเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไมคราวนี้นายถึงไม่ยอมไปเครื่อง เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก
"มึงลงไปกินกันเถอะ กูไม่หิว ขอแค่กาแฟกับขนมปังก็พอ" อัศวินเอ่ย เมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับ ตอนนี้เลยอยากจะนอนให้เต็มอิ่ม
"ครับนาย" น้อยรับเงินมาก่อนจะรีบลงไปตามจอมขวัญเพื่อรีบหาข้าวกิน ใช้เวลาไม่นานก็ทานเสร็จ น้อยเข้ามินิมาร์ทเพื่อซื้อของตามที่นายสั่งและของกินเล่นอีกเล็กน้อยก่อนจะกลับไปยังรถ
"นี่ของนายครับ" น้อยเอ่ย ส่งกาแฟและขนมปังให้เขา
"อื้ม ขอบใจ" อัศวินว่าก่อนจะขอตัวลงไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้ชื่นใจ
"พี่น้อย อีกนานไหมกว่าจะถึง เมื่อยก้นจัง" จอมขวัญบ่น เหมือนไม่กี่วันที่แล้วเพิ่งจะนั่งลงมาเอง นี่อะไรต้องนั่งขึ้นไปอีกแล้ว
"อีกแปดชั่วโมงนับไป" น้อยบอกขำๆ หยิบหมากฝรั่งขึ้นมาเคี้ยวเล่น
ไม่นานนายก็ออกมาจากห้องน้ำ จอมขวัญพยายามไม่มองหน้าหรือทำตัวให้เขารู้สึกหมั่นไส้ แค่นั่งรถมาด้วยกันก็อึดอัดจะแย่ อย่าใช้ให้เขาทำอะไรให้อีกเลย แค่นี้ก็สงสารตัวเองมากพอแล้ว
"มึงมานั่งกับกูด้านหลังนี่!" อัศวินว่าก่อนที่น้อยจะออกรถ สองคนด้านหน้าหันมามองหน้ากันก่อนที่น้อยจะเอ่ย "แต่นายจะอึดอัดหรือเปล่าครับ"
"กูสั่งให้มันมานั่งก็มา ทำไม? รังเกียจกูหรือไง!" อัศวินว่า เขาหมั่นไส้ที่เห็นมันมีความสุข เขาอยากให้มันสลดมากกว่านี้ ไม่ใช่ปล่อยให้เขานั่งเป็นหัวหลักหัวตอไม่สนใจ จอมขวัญปฏิเสธไม่ได้ต้องรีบลงมาจากรถ
"จอมบงการ!" จอมขวัญสบถอยู่นอกรถก่อนจะเปิดประตูเข้ามานั่งด้านหลังกับคนใจร้าย เขานั่งชิดประตูแน่น หน้าก็หันออกไปด้านนอกไม่สนใจคนข้างๆ
"น้อยออกรถได้ ส่วนมึง กูเมื่อย บีบขาให้กูหน่อย!" อัศวินบอกลูกน้องก่อนจะยื่นขายาวๆพาดไปที่หน้าตักเด็กข้างๆ จอมขวัญสะดุ้งตกใจ เขาหันมามองคนข้างๆด้วยสายตาเจ็บแค้น อีกแล้วนะ! ใช้เขาเป็นทาสอีกแล้ว!
"จะทำไม่ทำ! ถอดรองเท้าด้วย นวดฝ่าเท้าให้ด้วยแล้วกัน" อัศวินเอ่ยหน้าขรึมพร้อมหลับตาลง
จอมขวัญหันไปสบตาคนหน้ารถอย่างบึ้งตึงก่อนจะได้คำใบ้ว่าให้เขาทำๆไปเถอะ เขาค่อยๆถอดรองเท้าของคนใจยักษ์ออก บ้าจริง! ที่เอาเขามาด้วยก็เพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะ! เขาจำใจนวดคลึงฝ่าเท้าหนาของคนที่จงใจใช้เขาให้ทำเพื่อความสะใจ จอมขวัญบ่นงุบงิบ บีบๆนวดๆไปอย่างนั้น ไม่ได้ตั้งใจออกแรงตามที่ควรจะเป็น
"บีบให้มันแรงๆเป็นไหมวะ! บีบขึ้นมานี่ จะยึกยักทำไม!" อัศวินตบหน้าขาตัวเอง เขารู้ว่ามันไม่ยอมตั้งใจทำ แล้วเขาเองก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาหลับตาลงอีกที คราวนี้มันยอมนวดแรงขึ้นและบีบขึ้นมาจนถึงต้นขาก่อนตะไล่ลงไปยังปลายเท้าอีกที
อื้ม สบาย
อัศวินยิ้มในใจ มันคงจะโกรธเลยพยายามจะใช้แรงทั้งหมดที่มี คงจะอยากให้เขาเจ็บแต่ก็ไม่ เขายิ่งชอบใจ และมันนั่นแหละที่จะหมดแรงไปเอง
จอมขวัญทั้งกดทั้งทุบกะว่าคนตรงหน้าจะร้องโอดโอยออกมาบ้างแต่ก็เปล่า เห้อ เขาคงลืมไปว่าไอ้บ้านั่นมันแข็งแรงยิ่งกว่าอะไร สุดท้ายเขาก็หมดแรง กลับมาบีบๆนวดๆแบบไม่ตั้งใจอย่างเดิม ข้างนึงผ่านไป อีกข้างหนึ่งก็ตามมา จอมขวัญอยากจะร้องไห้ เขาเองก็เมื่อยจะตายอยู่แล้ว ดันต้องมานวดให้คนอื่นอีก ซวยเป็นบ้าเลย ถ้าไม่ติดว่าพี่น้อยจะพาลซวยไปด้วย เขาจะไม่ยอมทำให้คนใจร้ายนี่เลยจริงๆ
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงอัศวินถึงจะเลิกแกล้งมัน เขาชักเท้ากลับและไม่เอ่ยขอบคุณใดๆทั้งสิ้น เห็นมันบ่นงุบงิบสะบัดมือแขนราวกับว่าเมื่อยมากแล้วก็สะใจ เรื่องอะไรจะยอมให้นั่งเฉยๆอย่างสบายๆล่ะ มึงเป็นทาสกูนะ ไม่ใช่ให้มาด้วยฟรีๆ แต่ต้องทำงานแลกเปลี่ยนกัน
ในรถไร้เสียงพูดคุยใดๆหลังจากนั้น จอมขวัญเองเริ่มเมื่อยที่ต้องนั่งแนบกับประตูไว้ตลอด สุดท้ายเขาก็กลับมานั่งดีๆก่อนจะเอาหัวพิงเบาะไว้ ง่วงจะตายอยู่แล้ว ถ้าเขาหลับคนข้างๆคงจะไม่สนใจเขาหรอกมั้ง คิดได้ดังนั้นจอมขวัญก็รีบหลับตาลง ตอนแรกก็แค่คิดว่าจะแกล้งหลับ แต่ตอนนี้เขาเข้าสู่ภวังค์อย่างแท้จริง
อัศวินหยิบไอแพดขึ้นมาดูรูปแบบกล่องรุ่นใหม่ที่บริษัทส่งมาให้เขา กำลังคิดอยู่ว่าแบบเก่ากับแบบใหม่ที่เพิ่งได้อะไรดูเป็นซิกเนเจอร์ให้บริษัทมากกว่ากัน แต่เสียงแปลกๆข้างๆก็ดังขึ้นมาอย่างขัดใจ
อัศวินหันไปมองร่างเล็กที่โงนเงนไปตามแรงรถ เสียงที่ดังรบกวนเขาคือเสียงหัวมันกระแทกกับกระจกรถบ้าง เบาะรถบ้าง นอนไปได้อย่างไรสภาพแบบนั้น เขาขมวดคิ้วก่อนจะเลิกสนใจกลับมาดูงานต่อ แต่เสียงมันก็รบกวนเขาจนไม่มีสมาธิ
"นอนดีๆไม่ได้หรือไงวะ!" เขาสบถดึงไหล่บางให้กลับมานั่งพิงเบาะไว้อย่างเดิม น้อยเองก็ลอบมองเจ้านายที่เริ่มหัวเสีย และมองคนที่สามารถทำให้นายฉุนเฉียวได้ แม้กระทั่งเวลาหลับ ไอ้ขวัญเอ้ย มึงนี่จริงๆเลยนะ!
อัศวินไร้อารมณ์จะดูงาน เขาเก็บไอแพดลงกระเป๋าก่อนจะหลับตาลง สักพักเสียงก็ดังขึ้นมาอีกหลังจากเงียบไปได้ไม่นาน เขาหรี่ตามองมันที่คราวนี้ดูจะโขกกับกระจกรถแรงเป็นพิเศษ
'กูว่ามึงคงได้ตายเพราะสมองไหลก่อนจะถึงลำปาง!'
เขาสบถในใจก่อนจะคว้าไหล่ให้มันกลับมานั่งดีๆแต่ผิดคาด เด็กนั่นมันกลับเอียงตัวมาทางเขาและหัวมันก็ช่างลงมาเหมาะเจาะตรงหน้าขาเขาพอดี อัศวินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะใช้มือดันตัวมันขึ้น แต่ก็ไม่สะทกสะท้าน จอมขวัญเมื่อได้ที่เหมาะเจาะแล้วก็เกาะหมอนข้างแน่น ซุกตัวนอนขดอย่างจริงจัง มีการทำปากแจ๊บๆให้คนตรงหน้าโมโหเล่นด้วยแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกรู้สานอนต่อไปเหมือนกำลังอยู่ที่บ้าน
"นายสงเคราะห์มันเถอะครับ ผมสงสาร" น้อยเอ่ยเสียงขัน จอมขวัญก็คือจอมขวัญ สามารถทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องน่าเอ็นดูไปเสียหมด
"กูเมื่อยนะเว่ย! อีกอย่างกูจำเป็นอะไรต้องให้ขามันนอนวะ!" อัศวินสบถหัวเสีย จากที่เคยจะแกล้งมัน กลับเป็นเขาเสียเองที่เสียรู้ บ้าจริง! มึงนอนลงมาอย่างสบายใจเกินไปแล้วนะไอ้เด็กมึน
"หรือนายจะทนฟังเสียงหัวมันโขกกระจกต่อไปล่ะครับ ถ้ามันกะโหลกร้าวนายอาจต้องเสียค่าพยาบาลอีกนะ" น้อยเอ่ยกลั้วหัวเราะ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าไอ้ขวัญตื่นมาแล้วเห็นสภาพตัวเองกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนขาคนที่ตัวเองไม่ชอบ มันจะเป็นอย่างไร
"สัตว์เอ้ย! เวรกรรมกูแท้ๆ" อัศวินว่าขยับขาแข้งเล็กน้อยให้เข้าที่ ดู! มันยังจะมีหน้าทำเสียงรำคาญใส่เขาอีกนะที่ขยับขา แม่งเอ้ย! มึงนี่อันตรายจริงๆ ไอ้เด็กจอมขวัญ!
สุดท้ายเรื่องทั้งหมดก็จบลงที่จอมขวัญได้ที่นอนสุดแสนจะอุ่น แม้จะแข็งไปนิดแต่ก็สบายดี อัศวินเองก็นั่งโมโหมันจนตัวเองเผลอหลับไปด้วย เขานั่งเอาหัวพิงเบาะก่อนจะหลับไป น้อยมองภาพข้างหลังด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก ไม่รู้สิ เขาชอบภาพที่เห็น คนที่เอ่ยปากว่าเกลียดเด็กนั่นอย่างกับอะไร สุดท้ายก็ยอมให้มันพักพิงจนได้ แล้วดูคนที่พยายามหนีคนใจร้ายนั่นสิ กลับเป็นคนเข้าหาเขาก่อนเสียอย่างนั้น น้อยได้แต่เก็บภาพเหล่านี้ไว้ในความทรงจำ เพราะหลังจากนี้ไม่รู้ว่าจะมีภาพแบบนี้เกิดขึ้นอีกหรือไม่ เขาเองก็ไม่รู้อนาคตเช่นเดียวกัน
.....
"อื้ออออ" จอมขวัญบิดขี้เกียจ เอาหน้าซุกความอบอุ่นไว้อย่างเคยชิน เขากอดหมอนข้างแข็งๆก่อนจะซุกตัวเข้าหาอีกรอบ ที่นอนอุ่นมาก นอนสบายจังเลย ขวัญหลับฝันดีด้วยนะ
"อื้ม" อัศวินปรือตาเล็กน้อยก่อนจะใช้มือกอดร่างเล็กไว้อย่างลืมตัว เขาหลับต่อในไม่ช้า ความเบาของร่างที่นอนอยู่ไม่ทำให้ขาเขาได้รับความรู้สึกมากมายแต่อย่างใด อย่างน้อยก็รู้สึกดีที่มีลูกแมวมาคอยคลอเคลียอยู่ข้างๆแบบนี้
น้อยกระดกกาแฟเรื่อยๆ เขาขับรถยาวจนมาถึงลำปางในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา สองคนด้านหลังดูท่าน่าจะหลับเป็นตาย จึงไม่คิดปลุก ตอนนี้ก็เกือบจะห้าทุ่มแล้ว เขาออกมาตั้งแต่เช้า ขับรถอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะมาถึง น้อยค่อยๆเลาะทางเข้ามาในบ้านจารุพงษ์ไพศาล เขาขับเข้ามาจอดในบ้านก่อนจะบิดเนื้อตัวอย่างขบเมื่อย
"หึ" น้อยหันไปมองทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่นอนหลับอย่างไม่รู้สึกตัวจริงๆ คนนึงก็ซุกตัวเข้าหาอย่างออดอ้อน อีกคนก็กอดมันไว้เหมือนกลัวมันตก เออเว้ย แทนที่จะรู้สึกจั๊กกะจี้เพราะทั้งสองคนเป็นผู้ชาย แต่น้อยกลับรู้สึกดีจนไม่อยากปลุกพวกเขาให้ตื่นขึ้นมาเลย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกจากด้านนอกทำให้น้อยสะดุ้ง ตายห่าแล้ว! คุณท่าน!
"มาถึงแล้วทำไมไม่ลงมากัน ฉันก็ยืนรอไปเถอะ" อำพรต้องเดินลงมาดูด้วยตนเองว่าใช่ลูกของเธอหรือไม่
"เอ่อ" น้อยเกาหัวแกรก ไม่รู้จะพูดอย่างไร
"ตาวินล่ะ" เธอถาม และน้อยเองก็บุ้ยไปทางหลังรถ
อำพรส่ายหัวให้กับลูกน้องของลูกชายคนนี้ ทำไมต้องทำท่าทางแปลกๆด้วยก็ไม่รู้ หล่อนถือวิสาสะเดินมาเปิดประตูรถด้านหลัง และภาพที่เห็นก็ทำเอาเธอตกใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็น
"ตาวิน! ตื่น!!" อำพรเขย่าแขนลูกชาย อะไรกันเนี่ย แล้วคนที่นอนตักลูกชายหล่อนอยู่เป็นใคร
อัศวินสะบัดหัวไล่ความง่วงก่อนจะมองเห็นว่าคนบนตักที่กำลังงัวเงียอยู่เป็นใคร เขารีบดันมันออกไป ก่อนจะรีบลงมาจากรถ บ้าเอ้ย นี่เขาปล่อยให้มันหลับบนตักมาตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรือเนี่ย
"แม่!" เขาแทบจะเป็นบ้า แม่คงเห็นหมดแล้วสินะ ถึงได้ทำหน้ามีคำถามแบบนี้
"ขึ้นมากับแม่เดี๋ยวนี้เลย! ลูกไม่มีสิทธิ์จะพูดจนกว่าจะถึงบนบ้าน!!" อำพรคาดโทษลูกชายก่อนจะหันมาหาลูกน้องอีกคน "แล้วแกก็พาเด็กนั่นตามขึ้นมาด้วย เข้าใจไหม!" เธอสั่งก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
"ครับ" น้อยรับคำก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเพราะนายหันมาทำท่าเอานิ้วปาดคอให้เขา ตายแน่ๆกู นี่กูผิดโทษฐานปล่อยให้เขานอนกอดกันใช่ไหมเนี่ย
"มีอะไรกันจ๊ะ" จอมขวัญหาวหวอด เขาบิดขี้เกียจก่อนจะออกมาจากรถ
"ยังจะกล้าถาม! นอนไม่รู้เรื่อง ทำคนอื่นเดือดร้อนเห็นไหม!" น้อยอยากจะเขกหัวเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่คนนี้เสียจริง
"ก็ขวัญง่วง แล้วขวัญก็นึกว่าขาเขาเป็นหมอนข้างนี่นา" จอมขวัญยิ้มแหย ถึงแม้จะไม่ชอบหน้า แต่ขาเขามันก็เป็นที่นอนได้สบายดีจริงๆ
"เออๆ เก็บไว้ตอบคุณท่านละกัน เดินตามข้ามา พูดจามีสัมมาคารวะด้วยล่ะ รู้ไหม!" น้อยเออออหิ้วกระเป๋าของนายแล้วก็ของตัวเองลงมาก่อนจะเดินนำจอมขวัญเข้าบ้าน หวังว่านายจะตอบได้ถูกใจท่านแม่นะ ไม่อย่างนั้นไอ้ขวัญอาจโดนดีได้
"แม่จะไม่ถามถึงเรื่อง เอ่อ ภาพที่เห็นเมื่อครู่หรอกนะ แม่จะคิดเสียว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ .. ที่แม่จะถามก็คือ เด็กคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงมากับลูกได้ แล้ว .. สำคัญขนาดไหนถึงให้นอนตักกันขนาดนั้น" อำพรพูดเสียงเบาในตอนสุดท้าย เธอพยายามไม่สนใจแต่มันก็ติดตาไปเสียแล้ว ให้ตายเถอะ ลูกชายหล่อนเลี้ยงเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่
"ผมก็จะขอพูดแค่ครั้งเดียวเหมือนกัน ไอ้เด็กนั่นมันชื่อ จอมขวัญ เป็นลูกชายของไอ้โสภณ ตอนนี้ผมให้มันมาเป็นคนรับใช้ผม และภาพที่แม่เห็นนั้นมันแค่บังเอิญ ผมหลับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" นายหัวจอมเถื่อนลูบหน้าตัวเองอย่างละเหี่ยใจ ทำไมถึงไปกอดมันได้วะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
"ลูกชายโสภณรึ ทำไมหน้าตาไม่มีส่วนคล้าย แถมดูจะอายุไม่เท่าไหร่เอง" อำพรสงสัย หล่อนเคยเจอโสภณอยู่บ่อยครั้ง แต่เด็กที่เห็นเมื่อครู่ไม่มีเค้าโครงของโสภณแม้แต่น้อย
"ลูกคนทรยศอย่างมันนี่แหละครับ ผมจะฆ่ามันหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยสำเร็จเพราะไอ้น้อยมันขัดคำสั่งผมอยู่เรื่อย" อัศวินบอกอย่างหัวเสีย
"ตายแล้วตาวิน! จะคิดฆ่าคนที่ไม่รู้เรื่องได้อย่างไร ลูกอำมหิตแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ห๊ะ!" อำพรตกใจกับคำที่ลูกชายพูด ปกติตาวินไม่เคยพาลคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ขนาดนี้ แต่ทำไม
"คุณท่านครับ ไหว้ท่านสิเอ็ง" น้อยกับจอมขวัญเดินเข้ามาพอดี น้อยสั่งเด็กตรงหน้าให้ไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อมและจอมขวัญก็รีบทำตาม
"ไหนเข้ามาใกล้ๆสิ อายุเท่าไหร่นะเรา" อำพรเรียกเด็กตรงหน้าให้เข้ามาใกล้
"สิบแปดครับ" จอมขวัญคลานเข่าเข้ามาใกล้ๆคุณหญิงท่าน เนื้อตัวสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว
"เราเป็นลูกของโสภณจริงๆน่ะหรือ" อำพรเชยหน้ามนดูใกล้ๆ ใบหน้าหวานกว่าผู้ชายทั่วไปอยู่มากโข ยิ่งมีผมยาวเลยบ่าด้วยอีกก็ยิ่งเหมือน แต่ไม่ยักจะมีเค้าโครงของคนเป็นพ่อสักนิด
"ใช่จ่ะ ขวัญเป็นลูกพ่อ แต่พ่อบอกว่าขวัญได้แม่มาเต็มๆจ่ะ เลยไม่เหมือนพ่อเลยสักนิด" จอมขวัญตอบอย่างลืมตัว ลืมไปว่านี่คือแม่ของคนที่คิดจะฆ่าเขา และคนที่ว่าก็นั่งจ้องตาเขม็งอยู่ข้างๆ
"อื้ม คงใช่ล่ะนะ เอาเถอะ น้อยพาจอมขวัญไปพักผ่อนซะ ดึกมากแล้ว" อำพรว่า เธอมีเรื่องจะคุยกับลูกชายต่อ น้อยพาจอมขวัญออกไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่เธอกับลูกชาย
"ดูท่าทางออกจะน่าเอ็นดู อายุก็เพิ่งจะเท่านี้ ลูกกล้าฆ่าเขาจริงๆน่ะหรือ" อำพรถามลูกชายที่นั่งหน้าตายอยู่ข้างๆ อัศวินโตเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลมากพอ แต่ทำไมเรื่องนี้ลูกชายเธอถึงไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
"ปากดี ดื้อ หยิ่ง จองหองเหมือนพ่อมันนั่นแหละ ผมถึงอยากจะปราบมัน ตอนนี้ผมก็เลิกคิดจะฆ่ามันแล้วล่ะครับ แต่ก็ไม่อยากให้มันอยู่สบายๆ เป็นคนรับใช้ผมนี่ล่ะ ดูเข้าท่าสุดละ" อัศวินเอ่ย สีหน้าที่มันมองเขาแต่ล่ะครั้งก็เชิดรั้นจนน่าโมโห ยิ่งมองยิ่งอยากเข้าไปบีบคอแรงๆให้หายซ่า
"อคติเกินไปหรือเปล่า ถึงแม้โสภณเขาจะผิดจริงแต่ลูกก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำแบบนั้นกับเขานะลูก" อำพรเตือนลูกชาย แม้ในใจเธอจะไม่คิดว่าโสภณจะทำแบบนั้นจริงๆ แต่ลูกชายเธอนี่สิ พูดอย่างไรก็ไม่ฟังกันบ้างเลย
"มีสิครับ ผมมีสิทธิ์ในตัวมันทั้งหมด แม่ไม่ต้องมายุ่งเรื่องนี้หรอก มันคือคนที่ผมจะสั่งให้ทำอะไรก็ได้ พ่อมันเลว ลูกมันก็ต้องรับกรรมไป ถือว่าเสมอกัน ผมขอตัวนะครับ นั่งรถมานานเริ่มจะเมื่อย ฝันดีครับ" อัศวินกอดมารดา หอมแก้มสองข้างก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินเข้าห้อง
"อะไรกันลูกคนนี้ ยิ่งโตยิ่งเข้าใจยากเย็นดีแท้" อำพรส่ายหัว หล่อนเองก็เลี้ยงตาวินมาตั้งแต่เด็กๆ แม้จะเด็ดขาดแต่ก็มีจิตใจโอบอ้อมอารี ไม่ใช่คนขาดสติและมีโทสะแบบนี้เลย
อัศวินเดินเข้ามาในห้องพลางโยนกระเป๋าไว้บนเตียง เขารีบถอดเสื้อผ้าก่อนจะลงไปแช่น้ำให้สมองโปร่งกว่านี้สักหน่อย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว แทนที่เขาจะรู้สึกรังเกียจเนื้อตัวมัน แต่เขากลับรู้สึกดีกับมันเสียได้ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เขาโบ้ยความผิดให้กับความง่วงที่ทำให้เขาเผลอลืมตัวไปว่ามันเป็นใคร ถึงได้กล้ากอดมันไปแบบนั้น ป่านนี้ไอ้เด็กนั่นมันคงจะยิ้มเยาะเขาแล้วสินะ บ้าจริง! เสียหมด! อุตส่าห์ทำให้มันกลัว ป่านนี้มันไม่กล้าเล่นหัวเขาหมดแล้วรึ!
"ที่นี่มีน้ำอุ่นด้วย ดีจังเลยจ่ะพี่น้อย ขวัญยังจำเวลาที่ต้องอาบน้ำในห้องน้ำกลางป่าได้อยู่เลย หนาวก็หนาว กลัวก็กลัว แต่ก็ต้องอาบ" จอมขวัญบ่นเสียงอึงตั้งแต่เข้ามา น้อยเองต้องทนฟัง เขาให้มันมานอนด้วยกันในห้องหลังบ้าน ที่นี่เป็นห้องคนใช้คนเก่า มีสองเตียงพอดิบพอดี
"อย่าบ่นนักเลย เวลาอาบก็ขัดขี้ใครเสียบ้าง เนื้อตัวจะได้สะอาดสะอ้าน" น้อยเอ่ยปัดๆที่นอนก่อนจะไหว้พระแล้วล้มตัวลงนอน
"พี่น้อยจะพาขวัญไปบ้านเมื่อไหร่จ๊ะ พรุ่งนี้เลยใช่ไหม" จอมขวัญถามในสิ่งที่เขาตั้งตารอ ที่ยอมมาด้วยก็เพราะว่าจะได้กลับบ้าน จะได้เจอบ้านของตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ไม่เหลือใครบนโลกนี้อีกแล้ว
"อย่าเพิ่งคาดหวังเลยขวัญ พรุ่งนี้ข้าต้องพานายไปหลายที่ เอาเป็นว่าข้าบอกจะพาไปก็คือพาไป หลับซะ เลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง" น้อยเอ่ยอย่างสงสารแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาคิดจะพามันไปสักวันก่อนที่จะกลับ แต่ก็ต้องไม่ใช่วันที่ต้องขับรถให้นาย
"ขวัญจะรอนะจ๊ะ ขวัญคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ" จอมขวัญว่าก่อนจะล้มตัวลงนอน เขาหลับตาพลางคิดถึงเวลาที่เคยมีกัน ตอนที่บ้านยังไม่ถูกเผาและเขากับพ่อก็ยังอยู่กันอย่างมีความสุข ขวัญอยากให้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นแค่เพียงความฝัน อยากให้พ่อยังไม่ตาย และเราก็ยังอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กๆหลังนั้นเหมือนเดิม อยู่กันสองคนพ่อลูก ไม่มีใครมาทำลายครอบครัวเราได้
.......
"จะออกไปเลยหรือตาวิน รอแปดโมงก่อนก็ได้นี่ลูก" อำพรบอกลูกชายที่เช้านี้รีบตื่นมาทานข้าวแล้วก็จะรีบออกไปอีก เพิ่งจะกลับมาบ้านให้แม่ชื่นใจไม่ทันไรก็จะออกอีกแล้วลูกคนนี้
"ไม่ได้หรอกครับแม่ ผมจะเข้าไร่" เขาบอกก่อนจะดื่มน้ำแล้วลุกขึ้นยืน
"อ้อ แม่ครับ วันนี้ผมฝากดูไอ้เด็กนั่นด้วย ใช้มันทำงานได้ตามสบาย ถ้ามันดื้อก็จัดการได้เลยนะครับ" อัศวินว่า วันนี้เขาไม่อยากพามันไป
"แม่นึกว่าลูกจะให้เขาตามไปด้วยเสียอีก" คุณหญิงเอ่ย ไหนว่าให้มาเป็นคนรับใช้ส่วนตัวไง
"วันนี้ผมไม่อยากเห็นหน้ามัน เอาเถอะครับ ให้มันอยู่ช่วยงานที่นี่แหละ ผมไปละ วันนี้รีบ" อัศวินว่าก่อนจะรีบออกไปขึ้นรถน้อยที่จอดรออยู่เพื่อแวะไปที่ไร่เป็นอันดับแรก
"ไม่อยากเห็นหน้า แล้วจะพามาด้วยทำไม" อำพรบ่นพึมพำพลางส่ายหัว เขาเดาใจอัศวินไม่ออกจริงๆ บางทีลูกก็ดูจะเข้าใจง่าย แต่บทจะเข้าใจยากขึ้นมา ขนาดหล่อนเป็นแม่แท้ๆยังขอบาย
"ป่านนี้จะตื่นหรือยังล่ะนี่ ลำดวน ไปดูเด็กที่นอนกับน้อยให้หน่อยสิว่าตื่นหรือยัง" เธอตะโกนเรียกสาวใช้ให้ไปตามลูกชายของโสภณ เธอมีเรื่องอยากคุยกับเด็กคนนั้น
"ตื่นนานแล้วค่ะนายหญิง พี่น้อยพาไปฝากไว้ในครัวแต่เช้า จะให้ตามไหมคะ" สาวใช้เอ่ยถาม เธอเองก็ได้พูดคุยกับจอมขวัญเรียบร้อย เด็กอะไร น่าเอ็นดูล้นเหลือ
"อย่างนั้นหรอกหรือ อื้ม ไปตามมาแล้วกัน" คุณหญิงว่า หล่อนมีหลายเรื่องทั้งอยากจะถามและอยากจะขอโทษ อย่างน้อยเธอก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เชื่อว่าโสภณจะเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
"คุณแม่ทำไมตื่นเช้าจังคะวันนี้" อัจฉราเดินลงมาจากบนบ้าน เมื่อคืนเหมือนจะได้ยินเสียงรถของพี่ชาย แต่เธอง่วงจนไม่มีแรงลุกมาต้อนรับ
"พี่วินของแกเขาออกไปไร่แต่เช้า แม่ตื่นมาสั่งข้าวต้มกุ้งให้ ทานได้นิดเดียวก็ออกไปเสียแล้ว" อำพรเอ่ยส่ายหัวไม่รู้หน่าย
"ยังไม่ชินอีกหรือไงคะ พี่วินก็แบบนี้ เห็นงานสำคัญกว่าทุกสิ่ง" อัจฉราว่า พี่ชายเธอวันๆแทบจะไม่สนใจใคร มองเห็นก็แต่งาน งาน แล้วก็งาน
"สงสัยแม่จะต้องรีบหาเมียให้ ตาวินน่ะสามสิบกว่าแล้วนะ ไม่มีลูกตอนนี้จะไปมีตอนแก่หรือ แม่ไม่ยอมหรอก" อำพรเอ่ย หล่อนคิดเรื่องคู่ครองของตาวินมาหลายปี แต่ก็ยอมให้เขาได้เลือกเอง แล้วดูสิผ่านไปกี่ปีลูกชายหล่อนก็สนใจแต่งาน แบบนี้สงสัยจะต้องหามาให้ จับแต่งไปทีเดียว รอมีหลานให้อุ้ม แบบนั้นคงง่ายกว่า
TBC.
Talk: ขอออกไปทำธุระก่อนค่ะ ถ้าทันตอนหน้าอาจจะมาคืนนี้ ไม่ทันพรุ่งนี้น้า ^^
-
แหมๆ อินายหัวจ๊ะ จะแกล้งเค้าด้วยการให้เค้านวดจนเหนื่อย คุณพระช่างมุ้งมิ้งกระดิ่งแมวมากกกก อะไรจะน่ารักน่าดูเอ็น
*** เอ็นดู ขนาดนี้นะ แถมยังใจดีให้นอนหนุนตักด้วย (เราแอบจิ้นว่าน้องขวัญจะเอาหน้าซุกเป้า :laugh: แต่น่าเสียดายไม่ยอมทำ)
:hao3: คุณแม่จะหาเมียให้อินายหัวหลอ ไม่ต้องมองที่ไหนไกล อยู่ใกล้ๆน่ะแหละ น่ารัก เก่งงานบ้าน งานเรือน(งานบนเตียง)
อย่าให้พลาดนะคุณแม่ พลาดของดีแล้วจะเสียใจ :laugh:
-
ง่ะ แม่ย่าอยากมีหลานซะเเล้ววว
เเล้ว จอมขวัญล่ะ :hao5:
-
นั่นนั่น อิตาพี่วินเริ่มลังเล 55555555
:hao7:
-
ข้าพเจ้าใจร้อน อยากเห็นหน้าหลานไวๆ :hao6:
-
เดี๋ยวคุณแม่จะเอ็นดูน้องขวัญอีกคน เด็กมันน่ารัก
-
:z2: หาเมียเหรอ เสนอขวัญค่ะคุณแม่
-
ขวัญก็น่ารักนะคะคุณแม่ :katai2-1: :hao7:
-
ดำเนินเรื่องเร็วดีค่ะ ชอบๆๆ
สนุกมากๆๆๆๆ ตามๆๆๆๆ
-
เราอยู่ #ทีมคุณแม่ ค่ะ 555555555
รอนะค้าาาา :mew1:
-
หนูขวัญน่ารักจริงๆ อยากให้หนูขวัญท้องแล้วค่ะ 5555555555555555 :hao6: :hao7:
-
ขวัญน่ารักมาก ๆ
ใคร ๆ ก็หลง :mew1:
-
นั่นไงๆ มีไปกกไปกอดเขาด้วยนะ
ดีใจที่แม่เอ็นดูจอมขวัญ
-
ใกล้ชิดขนาดนั้นระวังใจตัวเองนะ
-
กรี๊ด มาแล้วว ทำไมมันเหมือนจะลงตัวยังไงไม่รู้ แต่พี่วินแกก็ยังทำบื่อเหมือนเดิม คอยดูเถอะ หลงรักน้องแล้วจะหัวเราะให้ฟันร่วง จอมขวัญของป้า สู้ๆนะลูก
-
ว่าที่ลูกสะใภ้ก็น้องจอมขวัญไงคะคุณแม่
จะไปหาที่อื่นทำไมคนใกล้ตัวเนี่ยแหละ
-
ยังไม่ทันจะได้รักกันเลยอุปสรรคก็จะมาซะแล้ว
-
ที่แท้นายหัวก็เอ็นดูขวัญ แต่ปากแข็ง
-
โอ้ยยยคุณแม่สามีน่าจะปลื้มหนูขวัญของเราไม่น้อย
อย่ามองหาใครนะ หนูขวัญนี่ไง ภรรยานายหัว 555555
นายหัวอย่าโหดเกินนะ
เดี๋ยวขวัญไม่รัก o22
-
:impress2:
-
หนูขวัญไงคะคุณแม่ ไม่ต้องหาไกล
-
ตอนนี้สบายๆค่อยยิ้มออกหน่อย
คุณวินไม่ได้แกล้งอะไรน้อง
-
นายหัวก็น่ารักกีบเค้าเหมือนกันนะเนี้ย :hao3:
-
แม่นี่เอ็นดูขวัญละ น้องสาวจะเป็นไงนะ
-
พิศาลมาเชียว
-
เชียคุณแม่ให้เลือกน้องขวัญ :katai2-1:
-
ทำเป็นปากแข็งต่อไปเถอะ ชิ คุณแม่ขา ลูกสะใภ้อยู่ข้างๆไง อย่าไปหาให้เหนื่อยค่ะ
-
:-[ ผิดผี เสียผีกันไปแล้วก็รับผิดชอบกันไปเลยคร้าบบบ
คนนึงเอาหน้าซุกขา อีกคนก็กอดน้องไปแล้ว
ขุ่นนายแม่น้องขวัญนั่นแหละจับแต่งซะเลย :hao7:
-
รอยชัง ๗
"แต่คุณแม่คิดดีแล้วหรือคะ พี่ชายอัจน่ะโหดใช่เล่นนะ จะมามีเมียเป็นลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็นสักอย่างแบบนี้คงยากค่ะ โดนฆ่าหมกไร่แน่ๆ" อัจฉราหัวเราะพลางนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เรื่องอื่นสำหรับพี่วินน่ะเรื่องเล็ก แต่เรื่องหาเมียให้เนี่ย อย่าไปยุ่งเลยจะดีกว่า
"แม่ก็คิดอยู่ ผู้หญิงที่ไหนจะมาทนกับคนอย่างตาวินได้ หน้าตาก็หล่อเหลาแต่ดูพี่แกสิ ไว้หนวดไว้เคราอย่างกับโจรป่า แม่ล่ะเหนื่อยจะพูด ที่อยากให้รีบแต่เพราะแกก็ดูจะไร้คู่ แม่แก่แล้วนะอัจ ปีนี้ก็หกสิบแล้ว แม่อยากมีหลานตัวน้อยๆมาคลานไปทั่วบ้านให้ชื่นใจ" อำพรว่า หล่อนอายุก็มากโขแล้ว ถ้าจะให้รอตาวิน หล่อนมิตายเสียก่อนหรอกรึ
"พูดยากค่ะ หนูเองก็ยังไม่เจอคนที่ใช่สักคน ยิ่งพี่วินยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้นวันๆอยู่แต่บนเกาะ จะไปเจอผู้หญิงที่ไหนล่ะคะ" อัจฉราเองก็สงสารมารดาอยู่ไม่น้อย ตอนนี้ก็อยู่กันแค่สองคนแม่ลูก เหงาจะแย่ ถ้ามีเด็กๆมาวิ่งเล่นให้บ้านสดชื่นขึ้นมาบ้างคงจะดี
"ขออนุญาตค่ะ" เสียงดังมาจากด้านหลังทำให้สองแม่ลูกหันไปมองคนที่มาใหม่
"เข้ามาสิจอมขวัญ ขอบใจมากลำดวน จะไปทำอะไรก็ไป" อำพรเอ่ย เรียกคนที่มาใหม่เข้ามาใกล้
"ใครคะคุณแม่ หนูไม่คุ้นหน้าเลย" อัจฉราถาม มองคนที่น่าจะเป็นผู้ชาย แต่ทำไมถึงได้ดูคล้ายผู้หญิงเหลือเกิน
"นี่จอมขวัญ ลูกชายโสภณ อายุน้อยกว่าเราเจ็ดปีเชียวนะ" คุณหญิงเอ่ย จอมขวัญรีบไหว้คนตรงหน้าด้วยความเคารพ และอัจฉราก็ยกมือรับไหว้
"มากับพี่วินหรือคะ" อัจฉราถาม
"อื้ม พี่ชายเราน่ะใจร้าย ดูสิ เด็กมันออกจะไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย แต่กลับทำกันได้" คุณหญิงลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
"เมื่อตอนที่โสภณเป็นหัวหน้าคนงานก็สนิทกับสามีฉันมาก รู้ใช่ไหม" หล่อนถาม จอมขวัญส่ายหัว เขาไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับงานของพ่อ
"โสภณน่ะเป็นคนดี ไว้วางใจได้ทุกเรื่อง เขาซื่อสัตย์มากนะ ฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น" คุณหญิงเอ่ยพลางนึกถึงเรื่องในอดีต
"จนตอนนี้ฉันเองก็ไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นคนทำ หรือถึงเขาจะทำอย่างน้อยก็จะต้องมีเหตุผล จริงไหม" คุณหญิงถามเด็กน้อยตรงหน้า จอมขวัญพยักหน้าก่อนที่น้ำตาจะหยดลงมา ยังมีคนเชื่อเหมือนเขา ว่าพ่อไม่ได้ทำ พ่อเป็นคนดี พ่อต้องไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ
"โธ่เอ้ย! แม่สงสารเด็กคนนี้เหลือเกินยัยอัจ ดูสิ แววตาก็ช่างเศร้าหม่น บ้านก็ไม่มี พ่อก็ต้องมาด่วนจากไป พี่ชายเราก็ทารุณกรรมขนาดนี้ แม่ว่าแม่จะขอให้จอมขวัญมาอยู่กับเราที่นี่ ลูกว่าดีไหม" คุณหญิงดึงจอมขวัญมากอดปลอบก่อนจะหันมาพูดกับลูกสาว เธอสงสารจอมขวัญจริงๆ ทำไมชีวิตถึงหักเหได้เพียงนี้
"ก็ดีค่ะ อย่างน้อยหนูก็จะได้มีเพื่อน ขวัญจ๋า อย่าร้องเลยนะ อยากกลับมาอยู่ลำปางหรือเปล่า หืม" อัจฉราถามคนที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น จอมขวัญรีบพยักหน้า คนตรงหน้าทั้งสองทั้งใจดี มีเมตตา ต่างกับคนใจร้ายนั่นลิบลับ ถ้าเลือกได้ เขาอยากกลับมาอยู่ที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนพ่อที่จากไป
"น่าเอ็นดูจัง คุณแม่ว่าจะคุยกับพี่วินได้หรือเปล่าคะ" อัจฉราถามมารดา บางเรื่องก็ใช่ว่าพี่วินจะยอมกันง่ายๆ
"ไม่รู้สิ แต่แม่จะลองดู ในเมื่อเขาบอกเองว่าไม่อยากเห็นหน้าจอมขวัญ ถ้าแม่จะขอให้น้องมาอยู่ที่นี่พี่เราก็ไม่น่าจะขัดหรอกมั้ง" คุณหญิงว่าก่อนจะใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยตรงหน้า
"ดีเลยค่ะ คุณแม่คะ วันนี้อัจจะออกไปซื้อของในเมือง อย่างนั้นอัจขอพาน้องไปด้วยได้ไหม อัจจะพาจอมขวัญไปซื้อเสื้อผ้าของใช้ แล้วก็จะพาไปตัดผมด้วย ผมเผ้าน้องยาวเกินจะเป็นผู้ชายแล้วค่ะ" อัจฉรานึกอะไรสนุกๆออก
"เอาสิ อยากทำอะไรก็ทำ ดีเหมือนกัน แม่ว่าผมน้องยาวเกินไปจริงๆ จอมขวัญ เดี๋ยวไปกับพี่เขานะลูก อยากได้อะไรก็บอก ถือว่าป้าไถ่โทษให้แก่ตาวินแล้วกัน" คุณหญิงว่า และจอมขวัญก็ไหว้ขอบคุณคนตรงหน้า
"ถ้าอย่างนั้นหนูขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน แม่คุยกับน้องไปพลางๆนะคะ" อัจฉราว่า
"ไปเถอะ" คุณหญิงตอบรับก่อนจะหันมาคุยกับจอมขวัญต่อ
"ตาวินใจร้ายกับเรามากเลยใช่ไหม" คุณหญิงถาม และจอมขวัญก็พยักหน้า
"รายนั้นน่ะต้องมาสืบทอดกิจการตั้งแต่ยังเด็ก เขาจึงต้องวางตัวเป็นหัวหน้าที่เข้มแข็งมาตลอด แต่คราวนี้น่ะตาวินทำเกินไป หนูเป็นลูกโสภณก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีสิทธิ์ทำอะไรกับหนูก็ได้นี่นา ป้าไม่ยอมหรอกนะ แบบนี้จะใจยักษ์เกินไปแล้ว!" คุณหญิงเอ่ย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องคุยกับลูกชายให้รู้เรื่อง เธอจะไม่ยอมให้ลูกชายทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีกต่อไป
"เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเถอะ ถึงในเมืองก็ห้างเปิดพอดี" อัจฉราเดินมาควงแขนจอมขวัญ เธออยากมีน้องชายมาตั้งแต่เด็กๆ กับพี่วินเพราะห่างกันตั้งเจ็ดปีจึงไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แถมคนนั้นยังยุ่งมากเสียจนไม่มีเวลาให้น้องสาวอย่างเธอด้วยซ้ำ
"อย่าทำอะไรแผลงๆนะยัยอัจ!" อำพรตะโกนไล่หลังลูก
"ค่ะ ไม่ทำอะไรแผลงๆหรอกค่ะคุณแม่ ไปนะค้าาา" อัจฉราหัวเราะพลางเดินมาที่รถ แม่เธอน่ะชอบว่าเธอกะโหลกกะลาอยู่เรื่อยเลย
"เคยเข้าเมืองหรือเปล่าขวัญ" อัจฉราพูด คาดเข็มขัดก่อนจะออกตัว
"ไม่เลยครับ พ่อไม่ค่อยให้ขวัญออกจากบ้าน ขวัญขี้โรค ป่วยบ่อย พ่อเลยให้อยู่แต่ในบ้าน" จอมขวัญตอบ
"ถึงว่าสิ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ทั้งๆที่ถ้าเป็นลูกคนงานสนิทพ่อ อัจจะต้องรู้จักเพราะเด็กๆอัจเล่นกับลูกของลูกน้องพ่อไปทั่ว โตมาแม่เลยบอกว่าอัจน่ะเหมือนม้าดีดกะโหลก" อัจฉราว่าพลางหัวเราะ ทำให้จอมขวัญเองก็หัวเราะตามไปด้วย
"ไม่หรอกครับ คุณอัจสวยออก หน้าก็คมมากด้วย ผมชอบนะ" จอมขวัญว่า คุณอัจน่ะสวยจริงๆ เพียงแค่ดูไม่เรียบร้อยจนเหมือนผ้าพับไว้แค่นั้นเอง
"บ้า! พูดว่าชอบแบบนี้ก็เขินแย่สิ แต่อัจไม่ชอบแบบจอมขวัญหรอกนะ คนอะไรหน้าตาจิ้มลิ้มกว่าอัจที่เป็นผู้หญิงเสียอีก ถ้ามาเป็นแฟนกัน ลูกคงงงว่าคนไหนพ่อคนไหนแม่ ฮ่าาาา" อัจฉราแซวคนข้างๆที่นั่งทำปากเหวอไปเรียบร้อยแล้ว
ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงห้างในตัวเมือง อัจฉราจอดรถได้ก็เดินควงจอมขวัญเข้ามาในห้าง ที่แรกที่จะไปคือร้านเสื้อผ้าผู้ชาย จอมขวัญแทบจะไม่ได้เลือกเองด้วยซ้ำ อัจฉราต่างหากที่หยิบตัวนั้นเลือกตัวนี้ก่อนจะส่งให้จอมขวัญใส่มาให้ดู ตัวไหนใส่แล้วดูดีก็เอา ตัวไหนไม่เข้าก็เก็บไป
"คุณอัจครับ ผมว่ามันเยอะไป แค่สองตัวก็พอแล้วครับ ผมเกรงใจ" จอมขวัญเอ่ยกับคนที่กำลังจะรูดบัตรเครดิต เห็นราคาตัวละเป็นพันแล้วก็อยากจะร้องไห้ แถมคุณอัจเล่นคว้ามาทั้งหมดเป็นสิบๆตัว จอมขวัญเกรงใจ อยู่กับพ่อขวัญใส่แค่เสื้อยืดตามตลาดนัดตัวละร้อยยังได้
"ไม่ต้องห่วงหรอก บัตรนี้พี่วินจ่ายให้ นานๆอัจจะรูดสักที อีกอย่างถือเป็นการไถ่โทษที่พี่วินใจร้ายกับขวัญนะ อย่าเกรงใจเลย" อัจราว่าก่อนจะเซ็นชื่อเป็นอันเรียบร้อย
"ขอบคุณนะครับ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้า
"ใส่เสื้อผ้าแบบนี้แล้วน่ารักดี" อัจฉรามองจอมขวัญในชุดใหม่ที่ซื้อให้ "เดี๋ยวไปตัดผมออกสักหน่อยจะดีกว่านี้ ไปเถอะ"
จอมขวัญที่หอบถุงพะรุงพะรังถูกลากเข้ามาในร้านทำผมชื่อดังด้วยกัน อัจฉราอธิบายทรงผมที่ต้องการให้จอมขวัญทำเสร็จสรรพก่อนจะส่งสายตาให้จอมขวัญว่าต้องออกมาดีแน่ๆ จอมขวัญนั่งลงตรงหน้ากระจก จะว่าไปผมเขาก็ยาวมากไปจริงๆ ถ้าตัดออกแล้ว พี่น้อยคงจะปลื้มใจ เพราะแกบ่นอยู่ตลอดว่าผมเอ็งน่ะมันรุงรัง
อัจฉราเองก็สระไดร์ตามปกติด้วยเพราะจะได้ไม่ต้องรอกัน ไม่นานจอมขวัญก็เสร็จ เขาผละมานั่งรออยู่ด้านหน้า ตอนนี้ผมสั้นแล้วค่อยโล่งคอขึ้นมาหน่อย ต่อไปก็ไม่ต้องพกยางรัดผมแล้ว คงจะสบายขึ้นเยอะ
"จอมขวัญ!!! น่ารักเป็นบ้าเลยรู้ไหม!" อัจฉราเพิ่งจะทำผมเสร็จ เธอเดินออกมาก่อนจะเห็นคนที่กำลังนั่งรออยู่ ผมซอยไล่ระดับยาวระคอยิ่งทำให้ดวงหน้าของจอมขวัญเด่นชัดขึ้นจนน่าตกใจ
"คุณอัจครับ ผมอายคน" จอมขวัญว่า อัจฉราตะโกนเสียงดังลั่นร้านจนคนหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว
"จะอายทำไมล่ะ ก็ขวัญน่ารักมากจริงๆอ่ะ ถ้าคุณแม่เห็นจะต้องชอบแน่ๆเลย" อัจฉรายิ้มให้กับเด็กตรงหน้า เธออยากได้น้องชายแบบนี้จัง
"เอาเถอะ รอพี่จ่ายเงินแปปเดียว เราจะไปทานข้าวกัน เริ่มหิวแล้วล่ะ" พอเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มอายมากจริงๆเลยรีบจ่ายเงินแล้วพากันออกมา อัจฉราพาจอมขวัญไปทานอาหารในร้านอาหารญี่ปุ่น เธอรู้ว่าจอมขวัญคงจะไม่เคยทานเลยอยากให้ลอง พอทานข้าวกันเสร็จก็เดินช้อปปิ้งกันอีกสักพักถึงจะกลับ
.....
"นายจะกลับบ้านใหญ่เลยใช่ไหมครับ" น้อยถามคนเป็นนาย เขากับคุณอัศวินออกมาไร่ตั้งแต่เช้า เกือบจะสี่โมงกว่าแล้วเพิ่งจะเสร็จ
"อื้ม กูปวดแขนขามาก พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" อัศวินเอ่ยก่อนจะหลับตาพักสมอง ช่วงนี้เขากำลังฟื้นฟูที่สามไร่นั้น จะปลูกไม้สักอีกก็ไม่ได้ คงจะต้องทำเป็นไร่อย่างอื่น ซึ่งตอนนี้เขาเองก็ยังคิดไม่ออก
ไม่นานน้อยก็ขับรถพานายมาถึงบ้าน อัศวินลงมาจากรถก่อนจะเข้าบ้าน ให้น้อยถือสัมภาระตามมาข้างหลัง
"อ้าว! แม่ครับ" อัศวินไหว้มารดาที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"ไงลูก เหนื่อยหรือเปล่า" อำพรตบเบาะข้างๆก่อนจะให้สาวใช้รีบไปยกน้ำเย็นมา
"มากครับ แต่ก็พักไม่ได้ ผมต้องรีบเคลียร์ให้เสร็จ งานทางนู้นยังรอผมอยู่" อัศวินเอ่ย ยกน้ำที่เด็กเอามาเสิร์ฟขึ้นดื่ม รับกระเป๋ามาจากน้อยแล้วไล่ให้มันไปพัก เพราะเขาเองก็จะพักบ้าง
"ถ้าเหนื่อยมากก็พักบ้างนะลูก แม่ห่วงเรานะ ทำงานจนไม่มีเวลาให้ครอบครัว แม่อยากอุ้มหลาน ลูกก็รู้" อำพรใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าให้ลูกชายสุดที่รัก
"ผมยังไม่คิดเรื่องนี้เลยครับ แต่ถ้าเจอผู้หญิงที่พร้อมจะรับผมได้ ผมก็โอนะ อย่างน้อยก็ต้องมีคนไว้สืบสกุล แต่คนไม่มีเวลาแบบผม ใครเขาจะอยากมาใช้ชีวิตด้วยล่ะครับ" อัศวินเอ่ย เขาเองไม่ได้ว่าหากแม่จะหาคู่ครองมาให้ เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่มีใครอยากจากพ่อแม่ จากที่หรูหราฟุ้งเฟ้อยอมไปตกระกำลำบากกับเขาที่เกาะแบบนั้นหรอก
"เออ ลำดวน ไปตามไอ้เด็กขวัญมาหน่อย บอกมันว่าฉันเรียก" อัศวินนึกขึ้นได้ เขาจะให้มันขึ้นไปนวดให้เขา ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว แถมในบ้านก็มีแต่ผู้หญิง
"น้องไม่อยู่หรอกตาวิน ออกไปเป็นเพื่อนยัยอัจข้างนอก" อำพรเอ่ย ปรามลำดวนก่อนจะโบกมือไล่ให้ออกไป
"น้องเนิ้งอะไรครับแม่ ทำไมต้องพูดจาดีกับมันด้วย! มันเป็นลูกคนทรยศและผมพามันมาที่นี่ในฐานะคนใช้ ไม่ใช่แขก! ยัยอัจพามันไปไหน!" อัศวินกะอยู่แล้วเชียว หน้าตาใสซื่อของมันคงจะทำให้ทั้งแม่แล้วก็ยัยอัจหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นอีกคน
"ลูกจะอคติอะไรมากมายขนาดนั้น! น้องออกจะน่าสงสาร เรื่องพ่อก็แยกให้ออกสิ จะมาลงกับคนเป็นลูกได้ไง!" อำพรเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ครั้งนี้ลูกชายเธอผิดเต็มประตู
"แม่อย่ามายุ่งเรื่องของมันจะดีกว่า เรื่องนี้ผมจะตัดสินเอง!" อัศวินว่า
"แม่จะยุ่ง ในเมื่อลูกเกลียดขี้หน้าจอมขวัญ! แม่จะให้จอมขวัญมาอยู่รับใช้แม่ที่นี่!" อำพรเอ่ยเสียงเข้ม
"ไม่ได้นะครับ!" อัศวินโพล่งขึ้นมาทันที
"ทำไมถึงไม่ได้ ลูกเกลียดเขามากไม่ใช่รึ! จะอยากเอาเขาไปอยู่ด้วยทำไม! แม่ไม่เข้าใจ!" อำพรจ้องหน้าลูกชาย ถามในสิ่งที่เห็นๆกันอยู่
"ผม .. ปัดโธ่เว้ย!" อัศวินตอบมารดาไม่ได้ แต่เขาจะไม่ยอมให้จอมขวัญได้ใช้ชีวิตสุขสบายที่นี่อย่างแน่นอน !
"มีอะไรกันคะเสียงดังออกไปนอกบ้านเลย" อัจฉราที่เพิ่งเดินขึ้นมาเอ่ยถาม ทั้งอำพรและอัศวินหันไปมองคนที่มาใหม่เป็นตาเดียว ก่อนที่อัศวินจะไวกว่า เดินเข้าไปกระชากคนด้านหลังออกมา
"ใครใช้ให้มึงประจบประแจงแม่กับน้องกู ห๊ะ!" อัศวินเดือดดาล แม้จะรู้สึกแปลกๆกับทรงผมใหม่ของมัน แต่ตอนนี้เขาอยากจัดการมันมากกว่า
"พี่วินอย่างี่เง่าน่า! ปล่อยจอมขวัญนะ!" อัจฉรารีบทิ้งของในมือก่อนจะรีบมาช่วยแกะมือที่บีบแขนจอมขวัญแน่นจนกระดูกแทบหัก
"มึงใช้มารยาอะไร แม่กับน้องกูถึงได้เอาใจมึงขนาดนี้! เหมือนพ่อมึงไม่มีผิด สุดท้ายก็จะมาแว้งกัดกูกับครอบครัว! ใช่ไหม มึงคิดแบบนั้นใช่ไหม!" อัศวินเงื้อมมือขึ้นจะฟาดลงที่ใบหน้าขาว แต่อำพรปรี่เข้ามาจับไว้ก่อน
"ตาวินอย่าทำน้องลูกแม่ขอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ น้องไม่ได้ทำอะไรเลย แม่เอ็นดูน้องเอง" อำพรพูดเสียงสั่นเครือ เห็นแล้วว่าอัศวินใจร้ายกับจอมขวัญมากขนาดไหน
"ฮือออ ฮึ่ก" จอมขวัญร้องไห้ ตัวสั่นเพราะอาการหวาดกลัว ครั้งนี้เขาจะตบหน้าขวัญ คนใจร้ายจะทำร้ายร่างกายเขา
"มึงหยุดร้องเลย ก่อนที่กูจะหมดความอดทน!" อัศวินบีบคอคนตรงหน้า จอมขวัญสะอึกสะอื้น พยายามหยุดแล้วแต่ก็ทำไม่ได้
"พี่วินปล่อยขวัญนะ! พี่วิน! พี่วิน!" อัจฉราเข้ามาห้ามแต่ไม่ทัน อัศวินลากจอมขวัญให้ขึ้นไปกับเขา ข้าวของที่อยู่ในมือร่วงลงพื้น จอมขวัญสู้แรงพี่ชายเธอไม่ได้
"ช่วยขวัญด้วย! ฮือออออออ" จอมขวัญหันมาร้องไห้โฮ มือทั้งสองข้างถูกลากด้วยความเจ็บ พอหยุดเดินจอมขวัญก็ถูกอุ้มพาดบ่าแน่นก่อนที่อัศวินจะพาร่างเล็กกว่าเดินเข้าห้องมา
"แม่คะ! น้องจะโดนพี่วินทำร้ายไหม!" อัจฉราร้องไห้ รีบวิ่งเข้าไปกอดคนเป็นแม่ เด็กรับใช้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน
"แม่ไม่รู้จะช่วยน้องได้อย่างไรแล้วยัยอัจ ตาวินเปลี่ยนไปมาก มากจนแม่กลัว กลัวว่าสักวันเขาจะไม่เหลือใคร" อำพรน้ำตาไหล ไม่เคยเห็นลูกชายเป็นแบบนี้เลย อำมหิต ไร้เหตุผล ใช้กำลังกับคนที่ไม่มีทางสู้
"ฮือออ ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมไปนะครับ ผมจะไม่ทำแล้ว" จอมขวัญรีบกระถดหนีเข้ามุมห้อง เขายกมือไหว้คนตัวใหญ่ที่กำลังเดินมาทางนี้ กลัวแล้ว ต่อไปจะไม่ทำแล้ว
"กูบอกให้มึงอยู่อย่างคนรับใช้ แล้วนี่อะไร! เสื้อผ้าตัวละหลายพัน ทรงผมใหม่! กางเกงยีนส์มียี่ห้อ! มึงนี่ใช้มารยาเก่งดีนะ มาแค่วันเดียวแม่กูก็ประเคนให้ขนาดนี้แล้ว ถ้าอยู่อีกหน่อยเขาไม่รับมึงเป็นลูกเลยรึไง ห๊ะ!" อัศวินบีบปากจอมขวัญแน่น หน้าตาใสซื่อที่คนอื่นมอง เขากลับเห็นมารยาแฝงอยู่ในนั้น จอมขวัญส่ายหัว เขาไม่ได้ทำแบบนั้น มันไม่จริงเลยสักนิด
"กูเกลียดเวลาที่มึงบอกว่าไม่ แต่ภาพที่กูเห็นมันใช่! ทำไมกูถึงต้องอารมณ์เสียทุกทีที่เห็นหน้ามึงด้วยวะ! กูไม่เข้าใจ!" อัศวินปล่อยมือก่อนจะนั่งลงตรงหน้ามัน เขาพูดไปมือก็กำแน่นไป เขาเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมถึงได้ทำกับแม่กับน้องแบบนั้น!
"ถ้า .. ฮึ่ก .. ถ้าคุณเกลียดผม ผมจะไม่อยู่ให้คุณเห็นหน้าอีก ปล่อยผมไปนะครับ ผมจะไปที่ไหนก็ได้ จะไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย ฮืออออ" จอมขวัญยกมือไหว้คนตรงหน้า เขาจะไปให้ไกลที่สุด ไม่เอาแล้ว แค่นี้ก็เจ็บพอแล้ว
อัศวินเงยหน้ามองมันที่ร้องไห้ขอร้องเขาเหมือนอยากไปจากเขามาก ทำไมต้องรู้สึกเจ็บเวลาที่มันบอกว่าอยากจะไปจากเขาด้วยวะ!
"มึงไม่มีสิทธิ์ไปจากกู ไม่มี กูจะไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น จำใส่สมองของมึงเอาไว้!" อัศวินกระชากตัวมันเข้ามาใกล้ พูดใส่หน้าคนที่กำลังหลับตาแน่นด้วยความกลัว
"แล้วก็อีกเรื่อง กูไม่รู้ว่ามึงไปใช้มารยาสาไถอะไร แม่กูถึงได้อยากเอามึงมาอยู่ที่นี่! แต่กูขอบอกตรงนี้เลยว่า ถ้ามึงมาอยู่นี่อย่างสุขสบาย ครอบครัวไอ้น้อยก็จะยิ่งกว่าตกนรก มึงต้องเป็นคนเลือกเอง ไม่ใช่กู!" เขาปล่อยมันลงอย่างแรงก่อนจะลุกขึ้นเตะข้าวของอย่างหัวเสียแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
จอมขวัญนั่งกุมเข่าเอาหน้าซบลงไปแล้วร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น เขาไม่กล้ามาอยู่ที่นี่แน่ๆถ้าจะต้องมาให้ครอบครัวพี่น้อยรับกรรมแทน สุดท้ายชีวิตเขาก็ไม่มีทางเลือกสินะ สุดท้ายก็เลือกอะไรให้ตัวเองไม่ได้เลย หึ หรือเขาจะต้องตายๆไปซะ เรื่องจะได้จบ ทุกคนจะได้มีชีวิตของตัวเองกลับมา
จอมขวัญลุกขึ้นยืนก่อนจะมองหาสิ่งของที่น่าจะช่วยให้เขาตายไวขึ้นได้ เขาเอื้อมมือไปหยิบคัตเตอร์เหล็กที่เสียบอยู่บนโต๊ะทำงาน จอมขวัญมือสั่น ปากสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่ได้อยากตาย ไม่ได้อยากตายเลยจริงๆ แต่จะให้อยู่ไปทำไม ในเมื่อชีวิตเขาทำให้คนอื่นเดือดร้อนมาตลอด สู้ถ้าเขาตายๆไปพี่น้อยคงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ทุกคนจะไม่ต้องมาคอยสมเพชเวทนาเขาอีก
'พ่อจ๋า ขวัญกำลังจะไปหาพ่อนะจ๊ะ ลาก่อนโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย'
ฉึ่กก
คัตเตอร์ที่ฝังลงตรงเส้นประสาทร่วงหล่นลงพื้นอย่างแรง ร่างเล็กล้มลงกับพื้นห้องไร้สติ เลือดจากรอยกรีดที่ข้อมือไหลลงสู่พื้นห้องสีไม้แดงฉานเป็นทาง ตอนนี้จอมขวัญไม่มีแรงแม้แต่จะพูดหรือเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาทำดีที่สุดแล้วและคิดว่านี่เป็นทางออกสุดท้ายที่จะทำได้ ต่อไปนี้พี่น้อยกับครอบครัวก็จะได้อยู่กันอย่างสงบสักที คุณอัศวินเองก็ไม่ต้องมานั่งทนเห็นหน้าเขาไปตลอดแบบนี้ พ่อจ๋า มารับขวัญด้วยนะจ๊ะ ขวัญกำลังจะไปหาพ่อ พ่อพาขวัญไปในที่ที่พ่ออยู่นะ เราจะอยู่ด้วยกันบนนั้น อยู่ด้วยกันสองคน ตลอดไป
TBC.
-
อิย๊ะะะะ สะใภ้ในเรือนเบี้ยก็อยู่ตรงหน้าคุณแม่และคุณน้องอัจแล้วไงจ๊ะ ไม่ต้องมองที่ไหนไกลๆๆๆ หรอก
จะกลัวก็แต่จะตายคามือ ลูกชายคุณแม่ก่อนจะได้คลอดหลานน่ะแหละ :serius2: แต่อย่าจับเค้าแยกกันเลยนะคุณแม่
ถ้าเค้าแยกกันแล้วคุณแม่กับคุณน้องจะมีหลานได้ยังไงล่ะ จริงม๊ายยยย ฉะนั้นต้องให้เค้าอยู่ด้วยกัน จะได้ปั๊มหลาน :laugh:
แต่...... :hao3: นายหัวอัศวินเนี่ย ช่างกะไรอยู่นะ ปากบอกเกลียดๆๆ แต่กลับไม่ชอบเวลาเค้าจะหนีหายไป ยังไงจ๊ะๆๆ
ปล. อารมณ์แบบอัศวินเราเข้าใจนะ การที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ มีแต่ต้องเข้มแข็ง ถึงจะอยู่รอด ในธุระกิจที่แข่งขันกันสูงแบบนี้
ถ้าเราไม่เฉือดเค้า เราก็จะโดนเชือดซะเอง อย่ามีจุดอ่อนให้อีกฝ่ายโจมตีเราได้ เพราะแบบนี้แหละ อัศวินคนเก่าถึงได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว
เหลือก็แต่อัศวินคนใหม่ ที่ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน " ฆ่าได้คือฆ่า " เพราะสิ่งต่างๆเหล่านี้หล่อหลอมมาอัศวินถึงได้ เป็นแบบนี้สินะ
แต่จะบอกว่า อิตานายหัวอัศวินใจจืดใจดำเลยซะทีเดียวก็ไม่ใช่สังเกตุได้จากความเป็นอยู่ของลูกน้อง นับว่าเป็นนายจ้างที่ดีคนนึงเลยแหละ
เพียงแต่ว่าเป็นพวกแค้นลึกและพาล(ชิบหาย) ถ้าจะเปลี่ยนได้ก็คงตอนที่มีลูกน่ะแหละ รับรองเปลี่ยนแน่ :laugh:
ปล.2 ตอนหน้าใครจะมาเจอขวัญนะ อยากเห็นอิตาพ่อเลี้ยง หัวเสียเพราะจะเสียว่าที่เมียในอนาคต :hao3:
-
ไอ้คุนวิน ตราบาป ติดตัวมึง ต้องมีแต่คนเกลียดมึง มาต่ออีกตอนไม่ได้หรอ ค้างมาก นะ ขอเถอะ อย่าทำร้ายกันแบบนี้เลย ค้างมากกกกก
-
วินใจร้ายอ่ะ :ling3: สงสารขวัญ :mew4:
-
อีคุณวิน......
โหดร้ายเกินไปแล้ว
-
ร้องไห้หนักมาก เข้าใจขวัญที่เลือกทางนี้
เพราะอยู่ไปชีวิตก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว
พ่อก็ตายโดยไม่ได้ลา บ้านก็ถูกเผาจนไม่เหลือซาก
ญาติสนิทมิตรสหายก็ไม่มีเลยสักคนเดียว
ไหนจะต้องมาอยู่กับคนใจร้ายที่สั่งฆ่าพ่อตัวเอง
ต้องยอม ต้องทำตามทุกอย่าง แค่นี้ก็หนักเกินไปแล้ว
-
ขอให้คุณอยู่อย่างรู้สึกผิดบาปกับทุกสิ่งที่คุณทำ :call:
-
โอ้ยยยย ค้างมากกกกกกกกกกก
สงสารจอมขวัญ ฮือ~~~~ :sad4:
-
อิวิน ทำหนูขวัญเจ็บหมดแล้ว สงสารหนูขวัญ :katai1: ค้างมากกกก อ่านจบแล้วอยากอ่านต่อทันที :mew2:
-
สงสารจอมขวัญอ่ะ คุณวินก็โหดเกิ๊นนนนน :katai1:
-
อัศวินทำเกินไปแล้ว!!! หน้ามืดตามัวเหลือเกิน หนูขวัญอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ
-
ค้างงงงง โอ้ยยยขวัญเอ้ยขวัญมา
แง้งงงงง อีพี่วินนน อิจฉาน้องที่ได้อาบน้ำสระผมเรอะ จะรุนแรงไปไหน กรี้ดดดดดดดดดด
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:a5: ใจร้ายจริงๆ
-
สงสารขวัญอ่าาา ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย :katai1: :ling1: :sad4:
-
เด็กน้อย :m31: :m31:
-
:เฮ้อ: ขวัญตัดสินใจโง่ ๆ แระ การตายไม่ใช่ทางออกนะ ถ้าไม่ตายเกิดพิการยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่
-
ร้องให้เลย :m15:
-
คนเขียนมาอัพไวมากๆค่า
ชอบที่สุดเลยยยยย
:mew1: :mew1:
-
ไปเลยค่ะคุณเถื่อน เข้าป่าไปเลยยยยยย o12
ปล่อยน้องจมกองเลือดไป แล้วเปลี่ยนนายเอกเป็นพี่น้อยแทน
เมียพี่น้อยคงช็อกตาย :katai4: รอตอนหน้าค่ะโกะ
-
ค้างค่ะ 5555555
อิตาวินนี่ก็ดุน้องอยู่นั่น!!!
-
อ่านแล้วปรี๊ดมาก อยากหยิบคัตเตอร์อันนั้นมากรีดหน้าอิคุณวินสักสิบที เอาพี่น้อยเป็นพระเอกแทนได้มั้ย
-
สงสารน้องขวัญจังเลยยยย
ลูกจ๋าาาา
ไอ้คุณอัศวินทำไมต้องร้ายกาจกับน้องขนาดนี้ น้องไปทำอะไรให้
อย่าหวังว่าน้องจะรักแกง่ายๆเลย
:katai4:
-
กรี๊ดดดดดดดดด..............!!!!! ขุ่นแม่ต้องไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปนะครับ
ลูกชายขุ่นแม่กดดันให้น้องฆ่าตัวตาย ก็ให้มันพยาบาลน้องจนกว่าจะหายเลย
:fire: :fire: :m31: :m31: :m31: :katai1: :katai1:
ถ้าเป็นกดอย่างอื่น ดันอย่างอื่นก็ว่าไปอย่าง ชิ!!! ขัดใจ
-
สงสารน้องจริงๆเลยวินใจร้ายมากๆๆ
อยากให้ขวัญท้องไวๆจังแล้วเอาคืนวินให้สาสม
-
กรีดข้อมือเฉย :katai1:
-
:sad4:
คุณวิน สติ
ขวัญ สติ
สติไปกันหมดแล้วววว
:heaven
-
อิคุณวิน จะโกรธ เกลียด อะไรขวัญนักหนาเนี่ย
-
เยี่ยมมากค่ะ
คือคนเขียนๆมาแบบนี้
ทุกคนในเรื่องดีหมดยกเว้นพระเอกที่ร้ายผิดมนุษย์มนา
คือจะว่าแค้นก็แค้นมากกกกกกจนเป็นอะไรไปแล้ว
แม่น้องสาวตัวเองก็เอ็นดูขวัญดี
สงสัยต้องปูพื้นอีกนิดมังคะว่าทำไมถึงได้แค้นปานนี้
คือเข้าใจว่าแค้นโสภณแต่มาลงที่น้องเขาก็น่าจะมีอะไรมาซัพพอร์ทอีกนิดหรือเปล่าคะ?
เป็นต้นว่าความสูญเสียครั้งนั้นมหาศาลมากๆอะไรแบบนี้ คหสตนะคะ
-
โหดร้ายไปแล้วนะ
-
อัศวินเกลียดน้องขวัญแบบไม่มีเหตุผลเอาซะเลย คือถึงขนาดแม่ตัวเองเข้ามาขัดขวาง พูดห้ามปราม แต่ไม่ได้มีสติยับยั้งชั่งใจอะไรทั้งนั้น นี่คนหรือหมาบ้าคะ แล้วเอะอะก็บังคับให้ทำตาม ชอบอ้างว่าจะเล่นงานครอบครัวพี่น้อยแทน มันดูน่าสมเพชมากเหมือนหมาลอบกัด
ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการตัดสินใจของขวัญล่ะนะ แต่ไหนๆก็เขียนแล้ว ซีนพวกนี้ความเด่นจะอยู่ที่การบรรยายอารมณ์ หดหู่สิ้นหวัง เหมือนอยู่ปากขอบเหว หมดเรี่ยวแรงจะมีชีวิตอยู่ ตอนลงมือทำก็ต้องบรรยายถึงความเจ็บปวด ทรมาน ลมหายใจที่ค่อยๆรวยริน มันจะได้อินยิ่งขึ้น
-
ค้างมากกก จอมขวัญอย่าเป็นอะไรนะ ขอให้อิคุนวินผีออกเร็วๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยย ฉากสุดท้ายเล่นเอาน้ำตาซึม :katai1:
คนเขียนมาต่ออีกไหมมมม อยากอ่านอีกกกกก กำลังเข้มข้นเลยยย :impress2:
-
:pig4: เศร้ามาก แต่ก็รออ่านตอนต่อไปมากเช่นกัน
-
อิตาวินผีบ้าจริงๆ นิสัยเสียโมโหร้าย พาลไม่รู้จักแยกแยะ :m16: :z6:
-
มาแบบนี้แล้วต่อไปก็คงโดนขังอยู่ในห้องอย่างเดียว
อิวินมันไม่ยอมให้ขวัญได้ทำอะไรแบบนี้อีกแน่
และแล้วก็จะมีวินจูเนี่ยร์ :hao6:
-
สนุกจังเลยค่ะ เขียนดีดี๊ ชอบบบบบบ มาต่อบ่อยๆ นะคะ
-
อัศวินใจร้ายเกินไปแล้ว :angry2: ทำร้ายน้องขวัญได้ลง จอมขวัญอย่าเป็นอะไรนะ :katai1:
-
โอ้ยๆๆๆๆๆๆขวัญของ พี่ค้างอย่างแรง
-
:hao5:
สงสาร จอมขวัญอ่ะ
-
เข้าส่องทุกห้านาที รีบมาต่อเร็วๆๆจ้า
-
เข้าใจขวัญเลยอ่ะว่าทำไมถึงทำแบบนี้ อารมณ์ชั่ววูบ + ไม่มีใครแล้วจริงๆ + โดนทำร้ายและอยู่ต่อไปก็ไม่มีค่า สงสารมากๆ เราน้ำตาซึมเลย เกลียดอัศวินมากอ่ะ ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ทำไมวะ :เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยยจะร้องไห้ สุดๆมากค้างมากกกกกอยากอ่านต่อเลยค่ะจอมขวัญจะฆ่าตัวตายพี่แกจะต้องรู้สึก ฮือๆๆๆ :hao5:
-
เข้าส่องทุกห้านาที รีบมาต่อเร็วๆๆจ้า
เหมือนกันเลยค่ะ 555555555
-
อย่าตายนะขวัญ แงๆๆ
-
พระเอกเรานี่โหด+มีปัญหาทางจิตเล็กๆ โมโหแล้วพาลไปเรื่อยถูกผิดดีเลวไม่เคยสนใจ รู้แค่ว่าแค้นแล้วต้องระบาย ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุดพระเอกดูเลวขึ้นเรื่อยๆ แสดงพฤติกรรมไม่พึงประสงค์ถี่ขึ้น อ่านแล้วต้องตั้งคำถามเหมือนคนอื่นว่าคู่นี้จะรักกันได้ยังไง? รักแล้วจะรักได้แบบสนิทใจไม่หวาดระแวงได้หรือ?
ปล.เฮ้อออออ สุดท้ายคนๆนี้ไม่ควรจะเหลือใครจริงๆ
-
เด็ดมาก ฆ่าตัวตายแม่ง
พระเอกก็เกินไป โหดไรมาก
-
ถ้าจอมขวัญเป็นอะไรนะไอ้คนใจร้าย :m31:
-
รอยชัง ๘
'พ่อจ๋า ขวัญกำลังจะไปหาพ่อนะจ๊ะ ลาก่อนโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย'
ฉึ่กก
คัตเตอร์ที่ฝังลงตรงเส้นประสาทร่วงหล่นลงพื้นอย่างแรง ร่างเล็กล้มลงกับพื้นห้องไร้สติ เลือดจากรอยกรีดที่ข้อมือไหลลงสู่พื้นห้องสีไม้แดงฉานเป็นทาง ตอนนี้จอมขวัญไม่มีแรงแม้แต่จะพูดหรือเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาทำดีที่สุดแล้วและคิดว่านี่เป็นทางออกสุดท้ายที่จะทำได้ ต่อไปนี้พี่น้อยกับครอบครัวก็จะได้อยู่กันอย่างสงบสักที คุณอัศวินเองก็ไม่ต้องมานั่งทนเห็นหน้าเขาไปตลอดแบบนี้ พ่อจ๋า มารับขวัญด้วยนะจ๊ะ ขวัญกำลังจะไปหาพ่อ พ่อพาขวัญไปในที่ที่พ่ออยู่นะ เราจะอยู่ด้วยกันบนนั้น อยู่ด้วยกันสองคน ตลอดไป
.....
อัศวินยืนมองตัวเองในกระจกตั้งแต่เข้ามาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ เขาบ้าไปแล้วจริงๆเหมือนที่แม่พูด ไร้สติ ไม่มีเหตุผล ใช้อารมณ์เป็นใหญ่ ให้ความโกรธแค้น โมโหและโทสะครอบงำจิตใจเบื้องลึกจนหมดไม่มีเหลือแม้แต่ความเมตตาแก่สัตว์โลก เขาเคยคิดจะฆ่ามัน แต่ในเมื่อไม่สำเร็จเขาเองก็อยากให้มันทรมานแบบที่อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น เขามันเป็นพวกไร้ความรู้สึก เคยฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน ยังไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเท่าครั้งนี้ แค่เพียงมันพูดว่ายอมแล้วทุกอย่างเพื่อที่จะไปจากเขา ร่างกายมันก็ชาขึ้นมาเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วทั้งตัว หัวใจของเขามันบีบแน่นและสมองก็สั่งการว่าเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้มันหนีไปจากเขาได้
ตึง!
เสียงพื้นไม้สะเทือนดังมาจากด้านนอก อัศวินรีบเปิดประตูห้องน้ำออกมาก่อนจะต้องตกใจเพราะภาพตรงหน้าที่ได้เห็น เด็กผู้ชายที่เขาทำร้ายมันอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้มันนอนนิ่งอยู่บนพื้นไร้ความรู้สึก ข้อมือซ้ายถูกกรีดลึกเป็นรอยยาวมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่ขาดสาย ยอมรับตามตรงว่าคนที่ไร้ความรู้สึกอย่างเขา ตอนนี้กำลังจะขาดใจ
"ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้วะ!" อัศวินไม่รอช้าช้อนร่างมันขึ้นอุ้มก่อนจะรีบเปิดประตูลงมาจากด้านบน ร่างเล็กหลับไปอย่างไร้สติ เขาจะไม่ยอมเห็นมันตายไปต่อหน้าต่อตาแน่ๆ
"น้อยโว้ย! เอารถออก ไอ้เหี้ยน้อย!" เขาตะโกนลั่นบ้าน เรียกคนขับรถให้รีบเอารถออก จะให้มันตายไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้มันตายเพราะเรื่องแค่นี้
"กรี๊ดดดด! จอมขวัญ ฮึ่ก ขวัญ!" อัจฉราที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งมาดูและสิ่งที่ได้เห็นทำให้เธอสติแตก
"ตายแล้ว! หนูขวัญ!!!" อำพรมองลูกชายที่อุ้มร่างไร้สติ ที่ข้อมือมีรอยแผลจากการกรีดข้อมือผ่านหน้าไปก็รู้สึกหน้ามืดจะเป็นลม อัจฉราต้องรีบให้เด็กรับใช้ไปเอายาดมมา แม้จะไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร แต่ตอนนี้พวกเธอเป็นห่วงจอมขวัญเอามากๆ
"นาย!" น้อยรีบออกรถเมื่อนายขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว เขาเองก็ตกใจมากเช่นกัน ไม่เคยคิดฝันว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขานึกว่ามันจะทนได้ แต่เอาจริงๆแล้วมันก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่เหลือใคร
"เหยียบสุดตีนเลย กูจะให้มันตายไม่ได้" อัศวินบอกเด็ดขาด เขาฉีกเสื้อเชิ้ตของตัวเองแล้วใช้พันที่แผลของมันไม่ให้เลือดไหลออกมามากกว่านี้ เขากลัวมันจะตาย เอาจริงๆแม้เขาจะเคยสั่งฆ่ามัน แต่แบบนั้นมันก็ยังดีกว่าต้องมาเห็นมันตายด้วยน้ำมือของมันเอง
"ทำไม .." น้อยเอ่ยเหมือนจะถาม เขาเหลือบมองร่างเล็กที่เคยคุยจ้อ ยิ้มเก่งและมีแต่เสียงหัวเราะ ตอนนี้มันนอนแน่นิ่ง ลมหายใจแผ่วเบาเต็มทน
"อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้" อัศวินหลับตาแน่น ความรู้สึกวูบโหวงและรู้สึกผิดอัดแน่นอยู่เต็มอก เขาลืมตามองหน้าเล็กที่ซีดเซียวไร้เลือดฝาด ไหนว่ามึงจะอยู่เพื่อพ่อมึงไงล่ะ แล้วตอนนี้จะมารีบตายทำไม
ไม่นานน้อยก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล อัศวินรีบอุ้มร่างเล็กลงไปก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องฉุกเฉินแม้จะมีเสียงห้ามปรามจากเหล่าพยาบาล
"คุณคะ! ออกไปก่อนเถอะค่ะ ตรงนี้ให้หมอจัดการต่อนะคะ" พยาบาลพยายามพาคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกจากห้อง
"ถ้าคุณไม่ออก หมอจะทำงานลำบากและคนไข้อาจจะเสียเลือดจนตายได้นะคะ ขอร้องล่ะค่ะ" อัศวินชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยอมออกมารอนอกห้อง เขาเดินออกมาก่อนจะเจอน้อยยืนรออยู่ กระวนกระวายไม่แพ้กัน
"กูไม่คิดว่ามันจะกล้าทำแบบนี้.." เขาเอ่ยกับลูกน้องก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้เงยหน้าขึ้นแล้วหลับตาคิดถึงภาพที่มันนอนนิ่งอยู่บนพื้น เลือดไหลเจิ่งนองไม่ขาดสาย
"จอมขวัญมันไม่เหลือใครอีกแล้วครับนาย มันไม่เหลือใครจริงๆ" น้อยเอ่ย ยกมือขึ้นมาไหว้พระขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เขารักมัน เอ็นดูมันยิ่งกว่าน้องชายแท้ๆ เขาไม่อยากเห็นมันเป็นแบบนี้ ขออย่างเดียวแค่ให้มันฟื้นขึ้นมา มันจะเอาอะไร จะไปไหน เขาจะพาไปทั้งหมดไม่มีบ่น
"มึงคงอยากจะต่อยกูที่ทำร้ายคนที่มึงรักขนาดนี้" อัศวินแค่นหัวเราะ เขามันไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน ไม่มีความคิด ยับยั้งชั่งใจ ไร้ความเป็นมนุษย์
"ไม่หรอกครับ ผมเองก็เข้าใจนาย ขวัญมันเป็นลูกคนที่นายเกลียด ที่นายยอมไว้ชีวิตมันตั้งแต่แรกก็ดีเท่าไหร่แล้ว" น้อยไม่ได้เยินยอหรือเข้าข้าง เพียงแต่เขาอยู่กับวงการนี้มานาน และนายไม่เคยไว้ชีวิตใครหน้าไหนมาก่อน
"กูเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ภาพที่กูเห็นมันนอนจมกองเลือด มึงรู้ไหมว่ามือกูสั่นยิ่งกว่าตอนที่กูยิงคนตายเสียอีก" อัศวินเอ่ยออกมาจากใจจริง มือที่เหนี่ยวไกใส่หัวคนยังไม่สั่นเท่าตอนที่อุ้มร่างไร้สติของมัน
"ได้แต่ภาวนาไม่ให้มันเป็นอะไร นายครับ ผมขออะไรอย่างได้ไหม" น้อยเอ่ย หันหน้ามาหาคนเป็นนาย อัศวินลืมตามองลูกน้องก่อนจะพยักหน้า
"ถ้ามันฟื้นแล้ว นายอย่าใจร้ายกับมันอีกเลยนะครับ ผมสงสารมัน จอมขวัญมันเป็นเด็กดี ไม่มีพิษมีภัยอะไร ถึงนายจะเกลียดมัน แต่อย่าทำร้ายมันอีกเลยนะครับ" น้อยขอร้องเจ้านายเป็นครั้งสุดท้าย
"อืม กูจะพยายาม" อัศวินไม่ได้รับปากว่าจะไม่ใจร้ายกับมันอีก เขาแค่เอ่ยว่าจะพยายาม พยายามไม่นึกถึงพ่อมันเวลาที่เห็นหน้ามัน
ทั้งอัศวินและน้อยนั่งรออยู่ด้านนอกได้สักพักอำพรและอัจฉราก็ตามมาสมทบอย่างใจร้อน
เพี้ยะ
"ลูกทำไมใจร้ายแบบนี้! แม่ผิดหวังในตัวลูกที่สุด ถ้าจอมขวัญเป็นอะไรไป แม่จะไม่ยกโทษให้ลูกอีกเลย!" อำพรตบหน้าลูกชายอย่างแรง หล่อนผิดหวังในตัวอัศวินมาก มากที่สุดตั้งแต่เลี้ยงลูกชายมาจนเติบใหญ่
"ความเป็นคนยังมีอยู่ไหม ห๊ะ! ตาวิน ตอบแม่สิ ทำไมถึงทำกับน้องแบบนั้น!" หล่อนทุบตีลูกอย่างเสียใจ ไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายจะอำมหิตถึงเพียงนี้ อัศวินยืนนิ่งยอมให้มารดาทุบตี เขาเสียใจที่ทำให้แม่ร้องไห้ เขามันเป็นลูกอกตัญญู
"แม่คะพอเถอะ พี่วินเขาคงสำนึกได้" อัจฉราห้ามมารดาไม่ให้ทุบตีพี่ชาย แม้ว่าเธอจะโกรธพี่ชายเธอมากก็ตาม แค่นี้เรื่องมันก็วุ่นวายเกินพอแล้ว อย่าให้มันเลวร้ายไปมากกว่านี้เลย
"แม่จะไม่มีวันยกโทษให้ลูก ลูกมันโหดเหี้ยมเกินมนุษย์ไปแล้ว!" อำพรเอ่ยเด็ดขาดก่อนจะยอมไปนั่งรอที่หน้าห้อง เมื่อไหร่หมอจะออกมาสักที ทุกคนต่างก็ใจร้อนไม่แพ้กัน
อัศวินไม่อยากอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว เขาเดินออกมาด้านนอก เปิดรถก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาสูบด้วยความเครียด เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเครียดมากจนอยากฆ่าใครสักคน อัศวินเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่เขาจะหยุดยืนตรงริมสระบัวของโรงพยาบาล ต้นมะขามลำต้นสูงใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุมรอบนั้น เขาชกมันออกไปเต็มแรง หมัดหนาพุ่งออกไปอย่างเร็วไม่มีหยุด เลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากแผลที่แตกตอนนี้หยดเต็มมือเขา แม้จะถลอกปอกเปิกเหวอะหวะจนเกือบเห็นกระดูกแต่เขาก็ไม่หยุด อัศวินยังคงออกแรงชกอยู่อย่างนั้น จนมีคนผ่านมาเห็นแล้วเข้ามาห้าม เขาทำเพียงยอมหยุดก่อนจะเดินกลับมาเพื่อดูว่าอาการของมันดีขึ้นหรือยัง
"นายครับ มือนาย!" น้อยรีบพุ่งเข้ามาหาคนเป็นนาย อัศวินไม่เคยลงโทษตัวเองแบบนี้มาก่อนเลย สาบานว่าไม่เคย
"กูไม่เป็นไร" เขายกมือห้าม ก็แค่อยากระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ
"พี่วินคะ ไปหาหมอเถอะ นะคะ" อัจฉราวิ่งเข้ามากอดพี่ชาย เธอทนเห็นแผลเหวอะหวะแบบนั้นไม่ได้ ยิ่งเป็นแบบนี้เธอก็ยิ่งร้องไห้เสียใจ
"พี่ไหวยัยอัจ ไม่ต้องห่วงพี่" อัศวินยกมือขึ้นลูบหัวน้องสาวที่ร้องไม่ยอมหยุด สายตาจดจ่อไปที่ห้องฉุกเฉิน มันเข้าไปนานมากแล้วนะ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
แอ๊ด ...
เสียงประตูที่เปิดขึ้นพร้อมร่างของคุณหมอในชุดสีขาวทำให้ทุกคนลุกขึ้นรีบเดินเข้าไปหา
"ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ" คุณหมอถามคนที่ดูจะมีวุฒิภาวะที่สุด
"ใช่ค่ะ จอมขวัญเป็นอย่างไรบ้างคะ" อำพรเอ่ยเสียงสั่น อัจฉรารีบเข้าไปประคองมารดาเอาไว้ กลัวว่าจะเป็นอะไรไปอีกคน
"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่เพราะเสียเลือดมากเราจึงต้องให้เลือดและรอดูอาการ แผลที่เกิดจากการกรีดข้อมือยาวประมาณแปดเซนติเมตรลึกหนึ่งเซนติเมตร โชคดีที่ไม่ได้รับอันตรายอะไรมาก หมอจะขอดูอาการในห้องนี้สักสองชั่วโมง หลังจากนั้นถ้าอาการทรงตัวจะย้ายไปที่ห้องพักนะครับ อย่างไรเชิญญาติติดต่อทำเรื่องให้เรียบร้อย หมอขอตัว" คุณหมอเอ่ยก่อนจะขอตัวออกไป
"ขอบคุณนะคะคุณหมอ / ขอบคุณครับ" อำพรและน้อยต่างรีบขอบคุณคุณหมอ อย่างน้อยตอนนี้พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจที่ได้ยินว่าจอมขวัญพ้นขีดอันตรายแล้ว
"เดี๋ยวผมจะไปทำเรื่องนะครับ" น้อยเอ่ย เขาว่าเขารู้ประวัติมันมากที่สุดแล้วในนี้
"ยัยอัจไปกับน้อยสิ ดูเรื่องห้องด้วยนะ เอาห้องที่ดีที่สุดไปเลย" อำพรบอกลูกสาวให้จัดการแทน ตอนนี้ทั้งสองเดินออกไปทำเรื่องแล้ว อำพรเองพอเห็นสภาพลูกชายก็ไม่อยากจะซ้ำเติมสักเท่าไหร่ เธอเดินมาหาและกอดลูกชายที่นั่งกุมหัวเอาไว้
"ลูกยังเริ่มใหม่ได้เสมอนะ มันยังไม่สายเกินไปที่จะแก้" อำพรลูบหลังลูกชาย อย่างไรเสียอัศวินก็คือลูกชายของเธอ
"ไปทำแผลเถอะลูก แม่ขอร้อง นะครับ" หล่อนจับมือลูกชายที่เลือดเกรอะกรังขึ้นมาลูบ ทำไมต้องทำร้ายตัวเองขนาดนี้ด้วย
อัศวินพยักหน้า เขาไม่เหลือแรงจะปฏิเสธใครอีกแล้ว อำพรพาลูกชายมาทำแผลอีกห้องหนึ่ง หล่อนอยู่รอจนเสร็จก่อนจะพากันมานั่งรอที่เดิม เวลาผ่านไปจนครบสองชั่วโมง บุรุษพยาบาลก็เข็นร่างคนไข้ออกมาจากห้อง ทุกคนรีบตามขึ้นไปยังห้องพักพิเศษที่จองไว้ ตอนนี้จอมขวัญนอนไม่ได้สติ เนื้อตัวมีสายน้ำเกลือ ถุงเลือดและที่ข้อมือมีผ้าก็อตสีขาวพันไว้รอบๆกันเชื้อโรค
"รบกวนอย่าส่งเสียงดังนะครับ ให้คนไข้ได้พักผ่อน" บุรุษพยาบาลบอกก่อนจะเดินออกไป
"อัจอาสาเฝ้าน้องเองค่ะ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วคงไม่เป็นอะไรมาก" อัจฉราเอ่ย มองมารดาที่ลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู ใบหน้าเรียวซีดเผือดดูแล้วยิ่งน่าสงสาร
"ก็ดีเหมือนกัน แม่ก็คงต้องกลับ พรุ่งนี้จะรีบมาแต่เช้านะ" อำพรเอ่ย อยู่ไปจอมขวัญก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา สู้ให้เขานอนพักให้เต็มอิ่ม เวลาฟื้นขึ้นมาจะได้รู้สึกสดชื่น
"หายไวๆนะไอ้ขวัญ ข้าจะพาเอ็งไปดูบ้านจำได้ไหม" น้อยเดินมาลูบหัวก่อนจะกระซิบที่ใบหูใกล้ๆ ถ้ามันหายเมื่อไหร่ เขาจะรีบพามันไปที่บ้านทันที ไม่รอช้า
"ไปเถอะตาวิน พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่" อำพรเดินมาคว้าแขนลูกชายที่ยืนมองเด็กน้อยบนเตียงอยู่นานแต่ไม่พูดอะไรออกมา
จากนั้นทั้งสามก็ลงมาที่รถ อัศวินให้น้อยขับรถอัจฉรากลับไปพร้อมมารดา ส่วนเขาเองจะขับอีกคันกลับ แต่เขาไม่ได้ใช้เส้นทางที่จะกลับบ้าน อัศวินขับรถออกนอกเมืองเพื่อไปที่ไร่ของเขา กว่าจะขับรถมาถึงก็ดึกมากแล้ว เขาจอดรถได้ก็ตรงไปในป่าก่อนจะหยิบปืนออกมายิงใส่ต้นไม้จนหมดแม็ก
"โธ่เว้ย!" อัศวินปาปืนกระบอกนั้นทิ้งก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น เขาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย อ่อนแอเพราะเห็นมันกำลังจะตาย เขาไม่ควรเป็นแบบนี้สิ เขาคือเจ้าของกิจการทั้งหมดของจารุพงษ์ไพศาล เขามีลูกน้องที่จะต้องคุมอีกมากมาย แต่ทำไมกะอิแค่เด็กผู้ชายคนเดียวกลับทำให้เขาเป็นบ้าได้ขนาดนี้
........
อัจฉรานอนเฝ้าคนไข้ทั้งคืนจนถึงเช้า พยาบาลที่เข้ามาเปลี่ยนสายน้ำเกลือและเก็บถุงเลือดตอนหกโมงเช้าทำให้เธอตื่น อัจฉรามองน้องชายที่ยังไม่ได้สติ เธอสงสารจอมขวัญที่สุด ไหนจะพ่อที่เพิ่งเสีย บ้านที่ถูกเผาโดยน้ำมือคนๆเดียวกันยิ่งทำให้เธอพูดไม่ออก พี่ชายเธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่พ่อเสีย ไร้อารมณ์ ตัดสินใจเด็ดขาด พูดจริง ทำจริง จนบางครั้งการกระทำเหล่านี้มันก็ย้อนกลับมาทำร้ายพี่ชายเธอโดยไม่รู้ตัว
"พ่อจ๋า .." อัจฉรารีบเข้ามากุมมือบางของคนตรงหน้าที่ละเมอออกมาเสียงแห้ง
"ขวัญ พี่อยู่นี่" เธอเอ่ย อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้
"ฮือออ .. ฮึ่ก" จอมขวัญส่ายหน้าไปมา ตามใบหน้ามีเหงื่อชื้นราวกับคนฝันร้าย
"จอมขวัญคะ ไม่ต้องกลัวนะ" เธอก้มลงไปกอดร่างนิ่ม ไม่อยากเห็นน้องเป็นแบบนี้เลย เธอรู้สึกผิดแม้จะไม่ได้เป็นคนทำก็ตาม
"มันเป็นอะไร" เสียงดังมาจากประตูห้อง พร้อมร่างสูงใหญ่ของคนที่เดินเข้ามา
"พี่วิน!" อัจฉราเรียกอย่างตกใจ มองคนที่ใบหน้าโทรม ใส่เสื้อผ้าเปื้อนเลือดตัวเก่าและดูเหมือนยังไม่ได้นอน
"ฝันร้ายเหรอ" อัศวินมองใบหน้าเล็กที่ชื้นเหงื่อ ก่อนจะถามน้องสาว
"ค่ะ น้องคงฝันร้าย นี่พี่วินไม่ได้กลับบ้านหรือคะ" อัจฉราถามด้วยความสงสัย
"อื้ม ฝากเราโทรบอกแม่ แล้วให้เตรียมเสื้อผ้ามาให้พี่ด้วย" อัศวินบอก เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ รู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้วเลยรีบมาที่นี่แทน
"ได้ค่ะ" อัจฉรารับคำก่อนจะรีบต่อสายหามารดา
อัศวินเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนผู้ป่วย เขาใช้มือข้างที่ปกติแตะไปตามใบหน้า ตัวร้อนเล็กน้อยอาจเกิดจากแผลอักเสบ
"ฮึ่กกก .. ปล่อยผม" เขาชะงักมือที่ไล่ลงมาตามคอ ขนาดในฝัน มันยังกลัวเขามากถึงเพียงนี้
เขาทำเพียงยืนลูบหัวมันไปเรื่อยๆ จอมขวัญนิ่งลงก่อนจะหายใจเข้าออกสม่ำเสมอตามเดิม
"แม่ตกใจมากเลยค่ะ เมื่อคืนติดต่อพี่ไม่ได้เลย เดี๋ยวแม่กำลังจะมานะคะ" อัจฉราว่า มองพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงนอนของจอมขวัญ
"พี่วินนอนสักหน่อยไหมคะ ดูเหมือนยังไม่ได้หลับเลย" อัจฉราบอก โซฟายาวที่เธอนอนเมื่อคืนก็หลับสบายดี
"ไม่ล่ะ วันนี้พี่มีธุระ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จก็จะออกเลย" เขาเอ่ย เดินมานั่งรอน้อยที่โซฟา อันที่จริงเขาจะกลับบ้านเลยก็ได้ แค่อยากมาดูให้แน่ใจว่าเด็กนั่นมันไม่เป็นอะไรมาก
"พักผ่อนบ้างเถอะนะคะ อัจกับคุณแม่เป็นห่วงนะ" อัจฉราแตะหลังพี่ชายก่อนที่อัศวินจะพยักหน้ารับ
รอไม่นานมารดากับลูกน้องเขาก็มา อัศวินโดนบ่นไปหนึ่งรอบใหญ่ๆก่อนจะถูกปล่อยตัวให้อาบน้ำทำธุระส่วนตัวเพื่อออกไปข้างนอก
"หนูขวัญไม่ฟื้นเลยเหรอลูก" อำพรมองเด็กที่หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ไหนคุณหมอว่าเดี๋ยวก็ฟื้นไง นี่ก็หลายชั่วโมงแล้วนะ
"เมื่อเช้าละเมอหาพ่อค่ะ อัจสงสารน้องมากเลย" อัจฉราว่า เธอเองก็เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
"แม่อยากจะไถ่โทษ แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร" อำพรเอ่ย
"สิ่งที่น้องขาดไป เราหาให้เขาได้แค่บ้านแหละค่ะ ส่วนพ่อของน้อง เราคงทำได้แค่คอยปลอบประโลม" อัจฉราถอนหายใจ ถ้าพี่วินไม่ตัดสินใจเร็วไปนิด อะไรๆคงจะดีกว่านี้
"อืออ" เสียงที่ดังขึ้นทำให้สองแม่ลูกรีบวิ่งมาดูคนที่นอนอยู่บนเตียง
"ฟื้นแล้วเหรอลูก อยากได้อะไรไหม หืม" อำพรลูบหัวเล็ก ตอนนี้จอมขวัญค่อยๆลืมตาขึ้นแล้ว อัจฉรารีบกดตามหมอจะได้มาดูอาการ
"คุณท่าน" จอมขวัญเรียกเสียงเบาก่อนจะค่อยๆปิดตาลงเพราะแสงไฟทำให้เขาแสบ ขวัญรู้สึกเจ็บปวดมากๆที่ข้อมือ ปวดยิ่งกว่าตอนที่เขาตัดสินใจกรีดมันด้วยมีดคัตเตอร์เสียอีก
"ให้หมอตรวจสักหน่อยนะ เชิญค่ะ" อำพรถอยออกให้คุณหมอได้ตรวจอาการ
"ดีขึ้นนะครับ เดี๋ยวก็ทานอาหารได้ หมอจะให้พยาบาลเก็บสายปัสสาวะ ลุกเข้าห้องน้ำเองได้เลย ไม่ถึงอาทิตย์น่าจะกลับบ้านได้ครับ หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับครอบครัวนะครับ ให้กำลังใจน้องเขาเยอะๆ อย่าให้มีภาวะตึงเครียดหรือทิ้งให้อยู่คนเดียวอีก" ตรวจเสร็จคุณหมอก็แนะนำก่อนจะออกจากห้องไป
"ดื่มน้ำก่อนนะ" อัจฉราปรับเบาะให้จอมขวัญก่อนจะส่งน้ำให้ดื่ม
"ผม .. ขอโทษนะครับ" จอมขวัญจะยกมือไหว้แต่อำพรจับเอาไว้ เขารู้สึกอยากลงโทษตัวเองที่ตอนนั้นทำอะไรลงไปไม่คิดถึงผลที่จะตามมา สุดท้ายก็ต้องให้คนอื่นมานั่งดูแล ทำตัวไร้ประโยชน์และไม่มีค่าอะไรเลย
"หนูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ป้าต่างหากที่ต้องขอโทษแทนอัศวิน อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะลูก เรื่องที่แล้วๆมาให้มันผ่านไปได้ไหม" อำพรจับมือเล็กมาลูบ พลางลูบหัวคนที่ยังดูซูบเซียวอยู่
"ผมผิดเองที่ไม่ยอมอดทน .. ฮึ่ก .. ผมอยากไปอยู่กับพ่อครับ" จอมขวัญร้องไห้ออกมา เขาอยากไปอยู่กับพ่อจริงๆ เขาคิดถึงพ่อมากเหลือเกิน
"ไม่เอาลูก พ่อเขาคงไม่อยากเห็นเราทำร้ายตัวเองนะเชื่อป้า ไม่ร้องนะ ป้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรหนูอีกต่อไปนะคะ" อำพรดึงร่างเล็กมากอด ยิ่งเจอเรื่องแบบนี้ เธอยิ่งหลงรักและเอ็นดูจอมขวัญมากยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่า
"ให้น้องทานข้าวเถอะค่ะ ทานยาจะได้นอนพักนะ หายไวๆจะได้กลับบ้านเรากัน" อัจฉราว่า จะสายแล้ว ข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องคนป่วยเลย
"มานะ พี่ป้อน" อัจฉราทำทุกอย่างให้จอมขวัญเหมือนกำลังดูแลน้องชายแท้ๆของตัวเอง เธอป้อนข้าวป้อนน้ำ หยิบยาให้ทานก่อนจะให้น้องนอนพักผ่อน เธอไม่ได้รังเกียจจอมขวัญแม้แต่นิด ดีเสียอีก ถ้าหากจอมขวัญออกจากโรงพยาบาลไป เธอจะได้ขอให้จอมขวัญอยู่ที่ลำปางกับเธอ ไหนๆพี่วินก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวจอมขวัญอีกต่อไปแล้วนี่!
......
ปัง!!!
เสียงปืนดังขึ้นภายในห้องมืด น้อยเก็บกระบอกปืนก่อนจะเดินออกมาหาคนเป็นนาย
"เรียบร้อยครับ พวกมันซักทอดให้ปางไม้ในเขตสิบสอง แต่เพราะมันโกหกผมเลยปิดปากไป" น้อยเอ่ยกับคนเป็นนาย เขาเพิ่งจะฆ่าคนร้ายที่จับตัวเพิ่มมาได้อีกคน ในเมื่อถามแล้วไม่ได้เรื่องอะไรก็ปิดปากเสียให้หมด
"บอกลูกน้องให้ระวังตัวไว้ ช่วงนี้เหมือนมันจะเล่นเราอีกแล้ว" อัศวินเอ่ย ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับ
"นายจะไปไหนครับ" น้อยถามคนเป็นนาย
"ไปโรงพยาบาล กูจะไปดูมันเสียหน่อย มึงเองก็อยากไปไม่ใช่รึ" อัศวินว่าก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถ น้อยเองเขาก็อยากไปมากเช่นเดียวกัน ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ
"ทานอีกสิ ไม่เอาแล้วเหรอ" อัจฉราถามคนป่วยที่นอนพิงเตียงดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จอมขวัญตื่นมาทานข้าวเที่ยงแล้วก็นอนไปอีกจนถึงตอนเย็น พอได้นอนมากๆร่างกายก็หลับไม่ลงแล้ว
"ไม่ไหวแล้วครับ" จอมขวัญส่ายหน้า อาหารบำรุง ผลไม้นานาชนิดที่อัจฉราป้อนให้ เขาทานจนอิ่มแน่นไปหมดแล้ว
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูห้องตามด้วยฝีเท้าคนที่เดินเข้ามาทำให้ทุกคนหันไปมองรวมถึงจอมขวัญด้วย
สายตาของจอมขวัญที่ปะทะกับสายตาคนตรงหน้าทำให้ทุกคนเป็นห่วง ดูอย่างไรก็มีแต่สายตาที่เคียดแค้นต่อกัน
"ไงขวัญ หายดีแล้วนะเอ็ง!" น้อยที่เห็นอาการไม่ดีจึงรีบเข้าไปทักทาย
"ครับพี่น้อย" จอมขวัญรีบยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะกอดพี่น้อยเอาไว้ด้วยความคิดถึง
"ฟื้นแล้วก็อ้อนใหญ่เชียวนะ เห็นเอ็งยิ้มได้ข้าก็ดีใจ คราวหลังอย่าคิดตื้นๆแบบนี้อีก รู้ไหม" น้อยเขกหัวคนป่วยเบาๆ ก่อนจะกอดมันโยกไปมาอย่างเอ็นดู
อัศวินเลี่ยงมานั่งที่โซฟา เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรดี แต่แค่ได้เห็นว่ามันปลอดภัยเขาก็สบายใจขึ้นมากแล้ว
"ไปไร่มาหรือลูก" อำพรถามลูกชายที่มีสีหน้าอิดโรย
"ครับ" อัศวินตอบรับ
"กลับบ้านไปพักผ่อนไหม แม่ก็จะกลับแล้ว" เธอถาม นี่ก็เย็นมากแล้ว จะได้ให้จอมขวัญพักผ่อน
"แม่กับยัยอัจกลับไปเถอะครับ คืนนี้ผมจะอยู่เฝ้ามันเอง" คำพูดของอัศวินทำให้ทุกคนตกตะลึงและขมวดคิ้วไปตามๆกัน
โดยเฉพาะจอมขวัญ
"ไม่นะพี่น้อย ไม่เอา" จอมขวัญเงยหน้าอ้อน ส่ายหน้าพัลวันว่าไม่อยากได้คนเฝ้าไข้
"ไม่ต้องหรอกลูก ยัยอัจดูได้" อำพรเองก็งงกับการกระทำของลูกชาย วันนี้มาแปลกแหะ
"เถอะครับ ผมไม่ทำอะไรมันหรอก" อัศวินเอ่ย อำพรกับอัจฉราหันหน้ามองกันก่อนจะตัดสินใจยอมให้ตาวินอยู่ดูแล บางทีเขาคงจะอยากอยู่ไถ่โทษความผิดที่ทำกระมัง สองแม่ลูกคิดพลางเก็บข้าวของ
"ไม่ อย่าไป" จอมขวัญสะอื้น ไม่ยอมปล่อยมือจากพี่น้อย จะให้คนใจร้ายแบบนั้นอยู่กับเขาสองคนจริงๆน่ะหรือ
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะรีบมา เอ็งก็พักผ่อนไปรู้ไหม" น้อยลูบหัวเล็กก่อนจะผละออกมาจนได้
"ป้าไปนะลูก พักผ่อนเยอะๆจะได้หายไวๆ" อำพรลูบหัวเล็กที่ไหว้หล่อนอย่างนอบน้อม
"พี่วินอย่าทำอะไรจอมขวัญนะ!" อัจฉราเตือนสติพี่ชาย และอัศวินก็ทำเพียงแค่พยักหน้า
จากนั้นทุกคนก็เดินออกไปจากห้องเป็นที่เรียบร้อย จอมขวัญหลับตาแน่น บ้าจริง ถ้าคนใจร้ายเกิดคึกอยากจะฆ่าเขาขึ้นมา จะมีใครมาช่วยเขาทันล่ะ
"ไม่ต้องกลัวกูขนาดนั้นก็ได้มั้ง" อัศวินเดินมาปรับเตียงให้มัน หลังจากที่สมเพชในความพยายามของคนบนเตียง จอมขวัญไม่สนใจรีบนอนตะแคงหันหลังให้เพราะไม่อยากเจอหน้า
"จะเอาอะไรอีกหรือเปล่า" เขาถาม เดินไปปิดโทรทัศน์แล้วเดินกลับมาที่เตียง
จอมขวัญไม่ตอบ เขาไม่อยากพูดกับคนที่ทำร้ายเขาจนต้องคิดฆ่าตัวตาย
"หยิ่งผยองเหมือนเดิมไม่มีผิด ที่จริงมึงน่าจะตายๆไปเนอะ กูจะได้ไม่ต้องเห็นหน้า" อัศวินว่า
"ฮึ่ก! แล้วคุณช่วยผมไว้ทำไมล่ะ ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายๆไปซะ!" จอมขวัญหันมาตวาดใส่คนที่ทำเหมือนอยากให้เขาตาย แต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้ตาย จะให้เขาอยู่ทรมานแบบนี้ไปทำไมกัน
"นี่! หยุดโวยวายสักทีสิวะ!" อัศวินจับแขนเล็กที่ทุบตีเขาแน่น ขนาดป่วยแบบนี้ยังมีแรงหือ
"ฆ่าผมเลยสิ! เอาเลย! ผมอยากตาย! ผมจะไปอยู่กับพ่อ! ฮืออออ!!!" จอมขวัญดิ้นไปมาจนอัศวินต้องรั้งร่างเล็กมากอดให้หยุดดิ้น ยิ่งดิ้นสายน้ำเกลือก็จะยิ่งรั้ง เลือดเริ่มไหลย้อนเข้ามาในสาย แผลที่ข้อมือเองก็เริ่มมีเลือดซึม
"หยุดได้แล้ว! กูไม่ให้มึงตายง่ายๆหรอก ได้ยินไหม!" อัศวินกอดร่างเล็กที่ยังคงดิ้นและทุบตีเขาอย่างแรงเอาไว้ กดหน้ามันให้ฝังกับหน้าอกเขา แยกแขนไม่ให้สามารถตีเขาได้เพราะตอนนี้เลือดเริ่มจะออกมามากเกินควรแล้ว
"ทำไม ฮืออออ! ทำไมคุณต้องทำร้ายผมด้วยย! ผมเกลียดคุณ! เกลียดดดด!" จอมขวัญเริ่มจะหมดแรง เขาทุบหน้าอกคนใจร้ายด้วยแรงแผ่วลงทุกทีๆ อัศวินยิ่งได้ยินคำว่าเกลียดก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ เขาหลับตาลงยอมให้มันทุบตีเขาเอาให้สาแก่ใจ
ไม่นานจอมขวัญก็หยุดมือเพราะหมดเรี่ยวแรง เขาซบหน้าที่อกคนใจร้ายก่อนจะร้องไห้ออกมา อัศวินเองพอเห็นคนตรงหน้าสิ้นฤทธิ์ก็ทำแค่ยกมือขึ้นมาลูบหลังเล็กเบาๆไม่ให้ร้องไห้อีก
"ทำไมถึงได้คิดสั้นขนาดนี้ มึงอยากตายไปให้พ้นๆจากหน้ากูมากเลยใช่ไหม" เขาถามร่างเล็กกว่า กระซิบชิดริมหู และจอมขวัญเองก็พยักหน้าตอบออกมาจากใจ
"มึงนี่มัน! นอนซะ หายแล้วจะได้กลับสักที กูไม่ชอบอยู่โรงพยาบาลสักเท่าไหร่หรอกนะ" เขาสบถใส่ร่างเล็กก่อนจะจับมันให้นอนลงดีๆ กว่าจะสิ้นฤทธิ์ได้เล่นเอาเหนื่อย
จอมขวัญร้องไห้สะอึกสะอื้นยอมนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น อัศวินเองเขาผละเข้าห้องน้ำล้างหน้าให้เลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะออกมาด้านนอก เดินไปห่มผ้าให้มันดีๆก่อนจะกลับมานอนต่อที่โซฟา เขาก็แค่อยากจะอยู่เฝ้าไม่ให้มันหนีไปไหนก็เท่านั้น ถึงแม้ใครจะพูดอย่างไร แต่มันคือคนของเขา และเขาจะไม่ยอมเสียมันไปง่ายๆแน่
TBC.
Talk: 11-13 นี้โกะไปเที่ยวเลยนะคะ คงไม่มีเวลาต่อให้ แต่ถ้ามีจะมาลงนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ โกะเองไม่ได้เขียนนิยายดีเลิศอะไร ก็แค่อยากลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง ถ้าผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ
-
รักกก คุณโกะมาบ่อยมากกก น่ารัก :mew1:
นี่คือ แอบน้ำตาไหล สงสารจอมขวัญ พี่วินก็ยีงคงซึนเหมือนเดิม
:katai1: :katai1:
-
:hao3: ช่างเป็นคนที่ปากใจ ไปกันคนละทางจริงๆ ห่วงก็บอกว่าห่วงสิ จะตายแม๊ะ
อ๊ะๆๆๆ ลืมไปว่าต้องนี้ต้องเก็กเกลีดยอยู่ :hao6: เดี๋ยวหลงขึ้นมาอย่ามาอ้อนเมียก็แล้วกัน
ปล.มีแววนะเนี่ย ว่าอีกหน่อยจะหลงเมีย
-
จับแยกเลย ไม่ไหวแบบนี้ เกิดอิคุณวินสติแตกระงับอารมณ์ไม่ได้แบบนี้ หนูขวัญแย่แน่
-
หลังจากนี้ อัศวินคงจะใจเย็น โหดกับน้องน้อยลงบ้างล่ะนะ
-
ไม่รู้จะพูดคำไหนดี :mew4:
-
เมื่อไหร่จะท้อง อิอิ :katai2-1:
สงสารขวัญอ่าาาาาาา
คุณแม่อย่าปล่อยให้ขวัญไปอยู่กับคนใจร้ายนะๆ
ยังไงก็อย่ายอมเด็ดขาดเลย!!
-
คุณแม่ค่ะ คราวนี้อย่ายอมนะคะต้องต้องเอาจอมขวัญมาอยู่ด้วยกันที่ลำปางให้ได้นะคะ
-
:pig4:
-
คุณวินทำไมเป็นอย่างนี้ :m16:
คุณแม่จัดการเลยย :katai4:
-
ถ้าพี่วินยังซึนกับน้องขนาดนี้
เราจะไปลักพาตัวน้องมาไว้บ้านเรา!!!
-
เอ่อ...น้องทุบไอ้บ้าร็อดไวเลอร์ :katai1: จนเลือดย้อนสายน้ำเกลือ แผลเปิดเลือดซึม
น่าจะกดปุ่มฉุกเฉินเรียกพยาบาลมาดูหน่อยนะครับ เราเป็นห่วงน้องขวัญ โอ๋ๆๆ :กอด1:
PS. ขุ่นแม่อ้างสิทธิ์เอาตัวขวัญไว้ที่ลำปางเลย
-
เราชอบนิยายคุณมากกกกกค่ะ :mew1:
-
หวังว่าคุณวินจะใจเย็นลง แล้วก็ไ่ม่ว่าน้องอีก ปูลูชอบฉากร้องไห้ซบอก น่ารัก
-
สนุกมากค่าาาาคุณโกะ :katai2-1:
-
กว่าจะรักกันคงแทบตายกันไปข้างแหละ
-
พี่วิน น้องป่วยอยู่นะ ใจร้ายเกินไปหละ
จะคอยสมน้าหน้าพี่วิน ตอนโดนขวัญเอาคืน :katai1: :katai1:
-
จะรักกันยังไงเนี่ย หนูขวัญกลัวอิวินน่าดู
ป.ล จะไม่ได้อ่านตั้งสามวัน ตายแป้ย :m15:
-
หวงเขา แต่ก็ใจร้ายกับเขานะพี่วินนนน
จะไม่นานตั้งสามวัน คิดถึงแย่เลย
-
ไปเที่ยวให้สนุกนะคะ เราเองพึ่งกลับมาจากไปหัวหินเมื่อวานซืน เพลียร่างมาก
สนุกมากเลย รีบโผล่มาให้กำลังใจคนเขียน กรี้ดๆ รออีกสามวัน
-
สนุกมากครับ
แต่หวังว่าในโลกของความเป็นจริง คนแบบนี้จะได้รับผลกรรมไปแทนที่จะได้เป็นพระเอกครับ
-
รอเรื่องนี้ทุกวันเลย ขอให้เที่ยให้สนุกนะคะ :mc4:
-
มาไวมากคนอ่านชอบ
-
:hao3: คู่นี้ดุเดือดขึ้นทุกที กว่าจะรักกันดีกันสงสัยน่วม
-
โอยยยยย ปากหนอปาก พระเอกไหงปากงี้
จะบ้าตาย
สงสารขวัญมากกกกกกกกกก
-
อ่านไปลุ้่นไปแทบแย่
นายหัวสับสนในตัวเองเนอะ
ไม่ต้องแข็งทุกเวลาก็ได้ค่ะ
-
น้องขวัญรีบหายน้าาาา
จะได้หนีคนใจร้ายได้ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
คนแต่งขี้โกงนิ ไปตั้ง 11-13 ทำไมลงให้ตอนเดียว มันต้อง อีก 3 ตอนสิ กลับมาลงก่อนเลย ย
-
:katai2-1:
-
รักเขาก็บอก ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย!!;!!!!!
-
อีคุณอัศวินจอมโหด :angry2:
-
อือม์.....เมกเซ๊นส์ขึ้นมาบ้างแล้วกับบุคลิกนิสัยใจคอพระเอก
คือเห็นว่าต้องเหี้ยมต้องโหด แต่ก็ยังเริ่มรู้สึกความรู้สึกผิด
เพราะว่าขวัญไม่ได้ทำอะไรผิดในขณะที่คนที่พระเอกฆ่าส่วนใหญ่จะเป็นพวกที่เลวร้าย
เพราะลักษณะของโลกที่พระเอกอยู่เป็นแบบนี้
อาจจะใช้ตรรกะปกติไม่ได้
ไม่งั้นพระเอกก็คงไม่ฆ่าคนแล้วเพราะว่าผิด
น่าจะได้จัดการหรือรับมือกับปัญหาพวกนี้บ่อยจนเกิดการชินชามอง
หรือก็ไม่สามารถที่จะรู้สึกถึงขอบเขตอะไรอีกต่อไปแล้วเพราะว่าล้ำเขตนั้นมานานเกิน
จะรอดูค่ะว่าหนูจะเปลี่ยนราชสีห์ให้เป็นคนในแนวไหน
-
ตอนล่าสุดในส่วนของการกระทำคุณอัศวินเค้าเริ่มดีขึ้นมานิดนึง แต่ปากนี่แบบ.... จอมขวัญไม่น่าทุบอยู่แค่ที่อกเลยนะ น่าจะฟาดเลยมาแถวๆปากHeบ้าง 5555555
-
:hao7: :hao7: :hao7:รักกันเร็วๆนะ
-
จอมขวัญหายไวๆนะจะได้มีแรงเอาคืน
-
สงสารน้องจัง ขวัญสู้ๆ นะลูก
-
หนูขวัญน่าจะหาอะไรทุบหัวอัศวินนะ ทุบแค่อกทำไมมม 55555 จะได้เอาเลือด ชั้วๆออกบ้าง #แซว 555555 :hao7:
-
ทำเป็นปากแข็งไปงั้นล่ะอินายหัวเอ๋ย อย่าดุน้องนักเลย สงสารจะตายแล้ว :z6:
-
ไม่รู้จะพูดยังไงกับอิตานี่ดี จอมขวัญเอาเข็มแทงมันเลยลูก :katai1:
-
:pig4: เป็นกำลังใจให้จอมขวัญ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
วิน นายมันเป็นพวกสับสนในตัวเองขั้นสุดยอดจริงๆเลย
-
น่าสนใจดี แต่มีแววว่าเรื่องนี้จะมาม่าเลยรึเปล่าน่ะ เพราะอ่านมาหลายเรื่องแล้ว งานคุณโกะจะไม่มาม่ารันทดเกินทนน่ะ ที่อ่านมามาม่าสุด ๆ ก้อเรื่อง 3096 น่ะ แต่มันก้อแฝงความโรแมนติกไว้ด้วย 555 ชักจะมาโซแหละ :o8:
-
:hao5: นายอัศวินนายจะร้ายกับจอมขวัญไปไหมเนี่ย แต่ยังดีว่ามีน้อยมาทำให้เรื่องมันซอฟท์ลงหน่อย ไม่งั้นก้อเป็นจำเลยรักขนานแท้ 555 จอมขวัญดูจะเป็นคนอ่อนนอกแข็งในน่ะ เป็นคนมองโลกในแง่ดี ยังไงต้องเข้มแข็งน่ะ เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังแน่ ๆ ดูโสภณก้อเป็นคนที่จิตใจดีน่ะ แต่ดูน่าสงสัยในที่มาที่ไปของขวัญด้วยน่ะ น้องก้อดูเหมือนจะไม่อ่อนแอขนาดต้องเก็บตัวขนาดนี้ก้อได้มั๊ง น่าสงสัยจัง :mew2: รอดูตอนหน้าว่าวินจะใช้วิธีการไหนเก็บขวัญไว้ใกล้ตัว :mew4:
-
รอจอมขวัญอยู่ เมื่อไหร่จะมาน๊อ :mew2:
-
สนุกมากกกก
มาต่อเรื่อยๆนะคะ
-
มารอนายหัวกับหนูขวัญ :impress2:
-
:mew2: :mew2:มารอนายหัวอัศวินกับน้องจอมขวัญ
น่ารักมากกกกกกก สนุกมากครับบบบบบบบบบบง
-
ทำดีกับน้องหน่อยเถอะค่ะ อยากอ่านฉากสวีททท
-
:z13:
-
อัศวินใจร้ายจริงๆ ทำกับหนูขวัญได้ -_-^
หัดเลิกปากหมาได้ละ
รอน้า
-
หนูขวัญหลับมาวันนี้เป็นวันที่ 5 แล้ว ตื่นยังลูก
พี่ ป้า น้า อา คอยอยู่
-
รอค่า :mew2:
-
รอยชัง ๙
นับตั้งแต่วันที่จอมขวัญเข้ามาพักรักษาตัว วันนี้ก็เป็นวันที่ห้าแล้ว อาการของจอมขวัญเองก็ค่อยๆดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แผลที่ข้อมือเริ่มสมานและหายอักเสบแล้ว หมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านไปพักรักษาตัวเองได้ ระหว่างที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล อัศวินกับอัจฉราก็ผลัดกันมานอนเฝ้าจอมขวัญอยู่บ่อยๆ อัจฉรานั้นมีเหตุผลคือเป็นห่วงและอยากดูแลน้องชาย ส่วนอัศวินนั้นที่เขายอมมานอนเฝ้ามันมีเพียงเหตุผลเดียว คือ เขากลัวว่ามันจะหนีไปจากเขา
"ดีใจไหมเอ็ง จะได้กลับบ้านแล้ว" เสียงของน้อยเอ่ยกับร่างเล็ก ฝ่ามือกร้านขยี้หัวมันเบาๆด้วยความเอ็นดู
"...." จอมขวัญส่ายหัวทำหน้าตาบึ้งตึงจนอีกฝ่ายถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
"เอ็งนี่น้าาา อยากจะนอนโรงพยาบาลต่อหรือไงกัน หึหึ เสร็จแล้วก็ลงไปกันเถอะ ป่านนี้นายคงรออยู่ รู้ไหม ค่ารักษาพยาบาลเอ็งน่ะแพงใช่ย่อยเลย นอนห้าวันปาไปหลายหมื่น แต่คราวนี้นายไม่บ่นสักคำ โชคดีแล้วขวัญเอ้ย!" น้อยลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะยกกระเป๋าขึ้น รอพามันกลับบ้าน
น้อยพาเด็กน้อยที่เพิ่งหายป่วยลงมาด้านล่าง ตอนนี้นายเขากำลังนั่งรออยู่ที่ด้านหน้าของโรงพยาบาล พอมาถึงน้อยก็เรียกคนเป็นนาย อัศวินทำเพียงหันมามองจอมขวัญด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเดินไปขึ้นรถ
"มานั่งด้านหลังนี่" อัศวินพูดเสียงเฉียบเมื่อเด็กที่เดินตามมาจะขึ้นไปนั่งข้างๆลูกน้องเขา
"ไปซะ" น้อยพยักเพยิดให้จอมขวัญที่หน้ามุ่ยไม่อยากนั่งข้างๆคนใจร้าย สุดท้ายขวัญก็ต้องยอมเปิดประตูมานั่งด้านหลังข้างๆอัศวินด้วยความไม่ชอบใจ
"กลับบ้านเลยใช่ไหมครับ" น้อยเอ่ยถามเจ้านาย
"อืม กูไม่แวะที่ไหนแล้ว" อัศวินว่าก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คเมล์จากลูกค้า
"พี่น้อย .." เสียงจากคนตัวเล็กดังขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ว่าไงเอ็ง" น้อยมองคนที่พูดผ่านกระจกมองหลัง
"ขวัญอยากไปดูบ้านจัง" จอมขวัญอ้อน พิงแก้มกับเบาะหน้าแล้วมองพี่น้อยอย่างตาละห้อย
"เอ่อ .. วันนี้คงไม่สะดวกหรอก เอาไว้วันหลังนะ" น้อยเอ่ยอย่างสงสาร แต่วันนี้คงไม่สะดวกจริงๆ มันก็เห็นว่านายมาด้วย จะตามใจตัวเองได้อย่างไร
"ขวัญอยากไปดูบ้าน ฮึ่ก พี่น้อยสัญญาแล้วนี่!" จอมขวัญเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ จอมขวัญกลัว กลัวว่าถ้าไปที่บ้านใหญ่แล้วจะไม่ได้ออกมาอีก เขาอยากไปบ้าน อยากไปไหว้พ่อเป็นครั้งสุดท้าย
"ขวัญเอ้ย! จะเอาแต่ใจตัวเองได้ไง" น้อยอยากจะเอื้อมมือมากอดมันแต่ติดที่เขาขับรถอยู่จึงได้แค่หันมาบอก เด็กขี้แยมันร้องไห้ขี้มูกโป่งเสียแล้ว เวรกรรมจริงๆ
"ไม่ต้องเถียงกัน ถ้ามันอยากจะไปก็พามันไป จะได้รู้สักทีว่าพ่อมันน่ะตายไปแล้วจริงๆ" อัศวินรำคาญบทสนทนาของพวกมัน ในเมื่อเด็กนี่มันอยากจะไปดูซากบ้านที่ถูกเผาไหม้ไปหมดแล้วก็ช่างหัวมัน อยากจะเห็นภาพบาดตาบาดใจก็แล้วแต่มัน
น้อยรับคำสั่งก่อนจะขับรถเปลี่ยนทิศทางไปยังบ้านหลังเก่าของจอมขวัญมัน ระหว่างทางบนรถไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างกัน จอมขวัญทำเพียงแค่นั่งนิ่งๆร้องไห้เบาๆสายตามองออกไปนอกกระจกอย่างไร้จุดหมาย อัศวินเองก็พยายามนั่งสงบสติอารมณ์ เขาไม่อยากหาเรื่องมันตอนนี้เพราะรู้ดีว่ามันกำลังป่วย
ไม่นานน้อยก็ขับรถมาจอดที่ลานกว้าง บ้านไม้ที่เคยอยู่กันอย่างอบอุ่นสองคนพ่อลูก ตอนนี้เหลือเพียงซากดิน ขี้เถ้าสีดำและของใช้ที่ไหม้เกรียมวางระเกะระกะ โครงบ้านที่ทำจากปูนยังคงตั้งตระหง่าน นอกเหนือจากนั้นก็ไม่เหลืออะไรให้จอมขวัญเอาไว้ดูต่างหน้าอีกแล้ว
"ฮึ่กก .. พ่อจ๋า" จอมขวัญเดินมาทรุดตัวลงที่หน้าบ้าน เขามองภาพเศษไม้ที่ถูกเผาเป็นตอตะโกแล้วอยากจะตายตามพ่อไปเหลือเกิน แม้จะรู้ดีว่าชีวิตนี้เขาไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว แต่ก็ยังอยากให้ปาฏิหาริย์พาพ่อกลับมาหาเขา
จอมขวัญร้องไห้ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในกองขี้เถ้าอย่างคุ้มคลั่ง พี่น้อยบอกว่าคนใจร้ายสั่งให้เผาพ่อในนี้ ถ้าอย่างนั้นกองกระดูกของพ่อก็น่าจะอยู่ในนี้ไม่ไปไหน ร่างเล็กพยายามรื้อหลังคาที่ทับถมกันออก ก่อนจะใช้มือขุดเศษดินออกอย่างร้อนใจ
"ขวัญ!" น้อยที่สลดใจกับภาพตรงหน้ากำลังจะเข้าไปห้ามคนตัวเล็กแต่ถูกอัศวินยกมือห้ามไว้
"ปล่อยมัน ให้มันหาให้พอใจ" อัศวินเอ่ยก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ เขากอดอกมองมันที่ทำตัวเหมือนคนบ้า ควานหาเถ้ากระดูกของพ่อมันไม่สนใจว่าตัวเองจะป่วยแค่ไหนก็ตาม
"พ่อจ๋าาา ฮือออ พ่ออยู่ไหน ฮึ่ก ขวัญจะพาพ่อไปวัดนะ พ่อออกมาให้ขวัญเห็นสิจ๊ะ" จอมขวัญพยายามหาเศษกระดูกพ่อที่หลงเหลืออยู่ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หาเท่าไหร่ก็ไม่มี
"พ่อออ ขวัญคิดถึงพ่อเหลือเกิน ฮึ่ก ขวัญอยากกอดพ่อ อยากอยู่กับพ่อ ฮือ ไม่เหลือใครอีกแล้วววว" จอมขวัญทรุดตัวลงพิงเสาปูนอย่างหมดแรง เขาร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ ไม่เหลืออะไรอีกเลย แม้แต่กระดูกของพ่อก็ไม่มี
อัศวินกอดอกยืนมองมันที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน เขาให้เวลามันได้ระลึกถึงพ่อของมันจนพอใจ เมื่อเวลาผ่านไปสักพักและไอ้เด็กนั่นมันก็ยังไม่ลุกไปไหน เขาเองก็ควรจะได้กลับไปพักผ่อนเสียที
"น้อยไปเอาตัวมันกลับมา" เขาบอกลูกน้องคนสนิท น้อยรีบรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านที่เหลือแต่เศษซากแล้วประคองร่างเล็กขึ้น
"กลับเถอะขวัญ" น้อยเอ่ย ประคองร่างเล็กที่พยายามดันเขาออก มันคงยังไม่อยากกลับ แต่ยิ่งเห็นมันเป็นแบบนี้เขายิ่งเป็นห่วง
"ขวัญจะอยู่กับพ่อ ขวัญไม่อยากกลับไปอยู่กับคนใจร้ายอีกแล้ว" จอมขวัญร้องไห้ก่อนจะบิดข้อมือออกจากพี่น้อย เลือดที่ข้อมือค่อยๆไหลซิบลงมาตั้งแต่เขาพยายามรื้อเศษซากจนตอนนี้แผลเริ่มจะปริออกอีกแล้ว
"เอ็งจะไปอยู่ไหนได้ คิดเสียบ้างสิ!" น้อยเอ่ยกับมัน บทจะดื้อก็ดื้อจนน่าโมโห
"ขวัญอยู่ได้ ฮึ่ก ไม่กลับไปแล้ว" จอมขวัญดื้อดึงจนตัวเองล้มลงไปบนกองขี้เถ้า น้อยกำลังจะตามไปคว้าร่างเล็กให้มาด้วยกัน แต่ไม่ทันเจ้านายเขา
"ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม!" อัศวินตามเข้ามาบีบแขนมันสองข้างแล้วจับให้ยืนขึ้น เขายืนมองอยู่นานและได้ยินทุกคำพูด ไม่อยากอยู่ด้วยกันมากนักใช่ไหม ได้ ยิ่งมึงไม่อยากอยู่ใกล้ กูจะยิ่งเข้าไปใกล้มึงเอง
"ปล่อยผม! คุณมันเลว! คุณฆ่าพ่อผม ฮึ่ก พ่อตายทั้งเป็น คุณทำได้ไง! ทำแบบนี้ทำไม!!!" จอมขวัญพยายามดันตัวเองออก แต่เพราะถูกแขนใหญ่บีบเสียจนหมดแรงจึงได้แค่พยายามทุบคนตรงหน้า เจ็บใจจริงๆที่ไม่เคยสู้เขาได้
"รู้ไว้ก็ดีแล้ว! พ่อมึงมันชั่วกูถึงต้องฆ่ามันก่อนที่จะเป็นไฟลามทุ่ง! มึงมันก็เหมือนพ่อมึงนั่นแหละ! จองหอง! ทั้งๆที่กำลังจะตาย ยังจะปีกกล้าขาแข็ง!" อัศวินลากมันให้เดินตามมาที่รถ จอมขวัญทั้งสะบัดทั้งขืนตัวแต่ก็ไม่เป็นผล
"ผมไม่กลับไปกับคุณแล้ว! จะฆ่าผมก็เอาเลยสิ เอาเลย!" จอมขวัญเชิดหน้าท้าทาย
เพี้ยะ
ฝ่ามือหนาฟาดไปที่หน้าเล็กด้วยแรงโทสะ จอมขวัญล้มลงไปนอนกับพื้น เขาปากสั่น ทั้งเจ็บและชา รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เลือดกำลังไหลออกมาจากด้านใน
"นายครับ" น้อยรีบเข้ามาพยุงร่างเล็ก หน้ามันตอนนี้เป็นรอยแดงช้ำ เลือดที่ปากไหลออกมาไม่หยุด
"อย่าให้กูต้องโมโหไปมากกว่านี้! มาขึ้นรถซะ ต่อไปนี้มึงจะไม่ได้อยู่ห่างกูแม้แต่ก้าวเดียว จำไว้!" อัศวินกระชากตัวมันมาก่อนจะจับยัดไปในรถ น้อยเองรีบตามเจ้านายขึ้นรถเพื่อเอารถออก ถ้าเกิดชักช้ากว่านี้จอมขวัญอาจจะได้ตายคามือนายแน่ๆ
"ฆ่าผมสิ! ฮืออ ฆ่าผมมม!!!" จอมขวัญดิ้นขลุกขลักอยู่บนตัวอัศวิน เขาไม่อยากอยู่แล้ว คนใจร้ายไม่เพียงแต่ฆ่าพ่อเขา แต่ยังกล้าทำร้ายร่างกายเขาด้วย
"เงียบ! เดี๋ยวกูก็ยิงทิ้งแม่ง!" อัศวินรัดร่างเล็กให้หยุดดิ้น เขาจับมือมันไขว้หลัง ก่อนจะกดให้อยู่นิ่งๆบนตัวเขา ขาใหญ่เกี่ยวขาเล็กไม่ให้ถีบเบาะได้
"ก็ยิงเลยสิ! ฮือออ ผมเกลียดคุณ!!!" จอมขวัญดิ้นอย่างแรงแต่ก็สู้แรงคนใจร้ายไม่ได้อยู่ดี
"กูชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ! น้อย! หาผ้าหน้ารถมาให้กูที!" อัศวินเริ่มเอามันไม่อยู่แล้ว เขารับผ้าที่น้อยส่งมาให้ก่อนจะมัดแขนมันไว้ด้านหลัง อีกผืนมัดปากมันไว้แน่น จะได้หยุดด่าเขาเสียที
"อื้อออออ!" จอมขวัญกัดผ้าแน่น น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ขี้โกงกับคนไม่มีทางสู้ตลอด! คุณมันเลว!
"ถึงบ้านเมื่อไหร่มึงโดนดีแน่จอมขวัญ!" อัศวินว่า ปัดเศษดินบนตัวออก ฤทธิ์เยอะเกินตัวจริงๆให้ตายเถอะ
Rrrrrrr
"ใครโทรมาตอนนี้วะ!" อัศวินสบถ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าเป็นเบอร์ของน้องสาว
"ว่าไงยัยอัจ" เขากรอกเสียงลงไป ก่อนจะเหลือบตามองมันที่ดิ้นไป ร้องไห้ไป ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอจนน่ารำคาญ
( พี่วินคะ เมื่อไหร่จะถึงบ้านกัน คุณแม่ท่านเป็นห่วงจอมขวัญ )
"เออดีเนอะบ้านนี้ แทนที่จะห่วงลูกชายห่วงพี่ชายตัวเอง แต่กลับห่วงลูกคนทรยศ"
( ก็น้องเขาน่าสงสารนี่คะ ตกลงเมื่อไหร่จะถึงเนี่ย ขอคุยกับจอมขวัญได้ไหม )
"ไม่ต้องคุยให้เสียเวลา อีกเดี๋ยวก็ถึง มันดื้อด้าน ฝากบอกแม่ด้วย กลับไปพี่จะเล่นงานมัน อย่ามาขวางจะดีที่สุด"
( อะไรกันอีกคะ! อย่าทำอะไรจอมขวัญนะ! คราวนี้ไม่มีใครยอมพี่จริงๆด้วย )
"ช่างเถอะ ไว้ถึงบ้านค่อยคุย แค่นี้"
เขาวางโทรศัพท์จากน้องสาวก่อนจะก้มลงมาตวาดมันที่นอนไม่อยู่สุข
"มึงจะลองดีใช่ไหม!" อัศวินบีบปากมันอย่างแรง ก่อนจะจ้องตามันอย่างโมโห
"อึ่ก" จอมขวัญตกใจผวาก่อนจะหลับตาปี๋ ไม่กล้ามองหน้า เพราะสายตาที่มองมาช่างน่ากลัวเหลือเกิน
"รีบขับหน่อยสิวะ กูจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย!" อัศวินหัวเสียก่อนจะสบถใส่ลูกน้อง เขาละสายตาจากมันเพราะคิดว่ามันคงจะเริ่มกลัวเขาขึ้นมาบ้างแล้ว
อัศวินนั่งมองมันไปด้วยความโมโห เขาคว้าข้อมือมันขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าตอนนี้ผ้าก็อตสีขาวมีรอยเลือดไหลออกมา เป็นเรื่องอีกจนได้ เขาถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวมันขึ้นแล้วจับให้มันนอนดีๆ ไม่นานน้อยก็ขับรถมาถึงบ้าน อัศวินไม่รอช้า เขารีบเปิดประตูก่อนจะแบกมันขึ้นบ่าแล้วพาเดินเข้าบ้านมา
"ตาวิน! ทำอะไรน้องอีกแล้ว!" อำพรอยากจะเป็นลมซ้ำสอง เมื่อไหร่ลูกชายเธอจะอารมณ์แบบคนปกติอย่างคนอื่นบ้าง
"ผมจะดูมันเอง แม่รออยู่ข้างล่างนี่แหละครับ" อัศวินหันมาบอก กอดร่างที่ดิ้นขลุกขลักให้แน่นขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องไป
"มีอะไรกันอีกแล้วน้อย ทำไมคราวนี้ถึงได้มัดมือมัดปากน้องแบบนั้น!" อำพรถามคนที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างน้อย เอาจริงๆเธออยากช่วย แต่ลูกชายเธอฟังเธอเสียที่ไหนกัน
"นายพามันไปบ้านมาครับ พอมันไปเห็นสภาพบ้านมันก็สติแตก คิดจะหนี นายเลยโมโห สภาพก็เป็นแบบที่เห็น" น้อยเอ่ย แม้จะต้องทนเห็นมันโดนนายทำร้าย แต่ก็ยังดีกว่าทิ้งมันไว้ตรงนั้น ให้มันเผชิญชีวิตเพียงลำพัง เขาทำไม่ได้
"ตายจริง คงจะเสียใจมากสินะ" อำพรเอ่ยก่อนจะนั่งลงบนโซฟา
"จะทำไงดีคะ คราวนี้ถ้าจอมขวัญคิดฆ่าตัวตายอีก" อัจฉราเอ่ยอย่างเป็นห่วง
"ไม่ได้แล้ว คราวนี้แม่จะไม่ยอม!" อำพรตัดสินใจก่อนจะลุกขึ้น
แต่กลับถูกน้อยเข้ามาขวางไว้เสียก่อน "เดี๋ยวครับ!"
"อะไรของเธอน้อย อยากให้จอมขวัญเป็นอะไรไปอีกหรือไง!" อำพรเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ น้อยเองก็ห่วงจอมขวัญไม่น้อยไปกว่าหล่อนนักหรอก แต่ทำไมคราวนี้ถึงเข้ามาห้าม
"คุณผู้หญิงอย่าเพิ่งเข้าไปห้ามตอนนี้เลยครับ นายกำลังโมโห และคราวนี้จอมขวัญเองก็ควรจะได้สงบสติอารมณ์บ้าง" น้อยเอ่ยอย่างมีเหตุผล เขาอยากให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน และเขาเชื่อว่าครั้งนี้นายจะไม่ทำอะไรจอมขวัญอีกแน่ๆ
"จะดีเหรอน้อย ฉันกลัวตาวินจะทำอะไรจอมขวัญน่ะสิ" อำพรเอ่ย เธอไม่อยากให้อดีตซ้ำรอยและจบลงแบบเดิมอีกแล้ว
"นายอ่อนลงเยอะแล้วครับ อย่างไรผมว่ารอดูก่อนดีกว่าครับ ถ้าเราขึ้นไปตอนนี้นายคงไม่ยอม" น้อยเอ่ย และอำพรก็พยักหน้ารับอย่างถอนใจ
"จะลองดูก็แล้วกัน แต่ถ้าคราวนี้จอมขวัญเป็นอะไรไปอีก ลูกก็ลูกเถอะ ได้เห็นดีกันบ้าง!" คุณหญิงสบถ คราวนี้อัศวินจะได้เห็นดีกับเธอแน่ๆ
..........
"อื้อออออออ อ่อยยยยย!!!" จอมขวัญดิ้นไปมาอยู่บนบ่าของอัศวิน ก่อนจะถูกคนใจร้ายอุ้มมาปล่อยในห้องน้ำ อัศวินแทบจะทุ่มร่างของมันลงไปในอ่าง เขาอยากให้มันหายบ้า จะได้สงบสติอารมณ์ได้เสียที
ซู่ !!!!!!!!
อัศวินเปิดน้ำจากฝักบัวราดใส่ตัวมัน จอมขวัญได้แต่ดิ้นไปมาในอ่างน้ำสีขาว ร่างกายเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาสำลักน้ำที่ถูกคนตัวโตฉีดอัดใส่หน้า แผลที่ข้อมือก็โดนน้ำเปียกซึมจนแสบไปหมด
"จะหยุดได้หรือยัง ห๊ะ!" อัศวินกระชากผมด้านหลังมันให้เงยหน้าขึ้น จอมขวัญสะอึกสะอื้นก่อนจะพยักหน้ารัวเพราะทนความหนาวเย็นของน้ำไม่ไหว เขาเจ็บแผล ปวดไปหมดทั้งร่าง ไม่มีแรงจะต่อต้านแล้ว
"ก็แค่นี้! ทำตัวเรื่องมากอยู่นั่นแหละ!" อัศวินสบถด่าก่อนจะแก้มัดที่ปากให้มัน จอมขวัญได้แต่นั่งเงียบ ตัวสั่นเพราะความหนาว น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดเพราะทั้งเสียใจและเจ็บปวด สุดท้ายเขาก็หนีคนใจร้ายไม่พ้นอยู่ดี
"กูจะแก้มัดให้ มึงก็รีบอาบน้ำอาบท่าซะ กูจะให้คนเตรียมเสื้อผ้ามาให้ เข้าใจไหม" อัศวินถามและจอมขวัญเองก็พยักหน้าเข้าใจ เขาแก้มัดที่มือให้มันก่อนจะเดินออกมารอด้านนอก ตอนแรกก็กลัวว่ามันจะทำร้ายตัวเองอีกหรือเปล่า แต่เขามาคิดๆดูแล้ว ถ้ามันอยากจะตายนัก เขาก็จะปล่อยให้มันทำอย่างที่ใจมันต้องการ คนเราถ้าไม่รักตัวเอง จะอยู่บนโลกนี้ไปเพื่ออะไร
"ตาวิน!" อำพรรีบรุดเข้ามาหาลูกชายที่เดินลงมา สายตาสอดส่องอีกคนที่น่าจะลงมาด้วยกันแต่ก็ไม่เจอ
"น้องล่ะลูก" อำพรเอ่ยถาม
"อาบน้ำอยู่ครับ น้อย เดี๋ยวเอาเสื้อผ้ามาให้มันเปลี่ยนด้วย อ่อ กูฝากทำแผลให้มันทีนะ เดี๋ยวกูจะอาบน้ำต่อ" เขาตอบมารดาก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกน้องคนสนิท
"ได้ครับนาย" น้อยรีบรับคำก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป
"พี่วินไม่ได้ทำอะไรจอมขวัญใช่ไหม" อัจฉราถามสีหน้ากังวล
"พี่ก็แค่ทำให้มันสงบลงบ้าง โวยวายอย่างกับคนบ้า น่ารำคาญ!" เขาเอ่ย ยืนรอน้อยเพราะจะได้ขึ้นไปด้วยกัน
"ก็เพราะพี่ไม่ใช่หรือไงเล่า จอมขวัญถึงได้เป็นแบบนี้อ่ะ" อัจฉราว่าแดกดันพี่ชาย และอัศวินทำเพียงยักไหล่ไม่สนใจคำแดกดันก่อนจะหันมาหามารดา
"แม่ครับ เดี๋ยวผมจะลงมาทานข้าวเย็นนะ ให้แม่ครัวทำกับข้าวอร่อยๆนะครับ" เขาเอ่ยอ้อนมารดา อำพรทำเพียงส่ายหน้าให้กับความขี้อ้อนของลูกชายก่อนจะรับคำ
"พาน้องลงมาทานด้วยนะ ตัวก็แค่นั้น แถมเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเสียด้วย" อำพรเอ่ยกับลูกชาย อัศวินทำเพียงแค่รับคำยานๆก่อนจะเดินนำน้อยขึ้นมาบนห้อง
"มึงเอาผ้าขนหนูไปให้มันด้วย ป่านนี้คงหนาวตายไปแล้วมั้ง" อัศวินโยนผ้าขนหนูผืนใหม่ให้ลูกน้อง เขาผละออกมาที่ตู้เสื้อผ้า ขี้เกียจจะเห็นหน้ามัน แต่ก็ไม่อยากให้มันห่างตัวอยู่ดี อยากหนีเขาดีนักนี่ เจอแบบนี้จะได้เจ็บใจจนตายไปเลย
"ขวัญ นี่กูเอง มารับผ้าขนหนูกับเสื้อหน่อย" น้อยเคาะประตูห้องน้ำอยู่สักพักก็มีมือเล็กเอื้อมออกมารับผ้าขนหนูกับเสื้อผ้า จอมขวัญรับผ้าขนหนูมาก่อนจะรีบเช็ดตัวให้แห้ง เขาหนาวจะตายอยู่แล้ว ร่างเล็กยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก ดวงตาที่บอบช้ำจากการร้องไห้ ไหนจะร่องรอยช้ำม่วงที่เกิดจากแรงคนใจร้ายอีก เจ็บใจชะมัด เขาสู้แรงคุณอัศวินไม่เคยได้เลยสักที
"แต่งตัวเสร็จก็รีบออกมา นายรออาบต่ออยู่" น้อยว่าก่อนจะเดินออกมารอที่ปลายเตียง อัศวินถอดเสื้อผ้าออก ตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนหนาปิดร่างกายส่วนล่าง ส่วนบนที่เป็นมัดกล้ามถูกเปิดเผยอย่างไม่อายใคร
แกร๊ก
จอมขวัญที่แต่งตัวเสร็จค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะต้องตกใจที่เห็นร่างหนายืนสูงสง่าอยู่ตรงหน้าไม่ยอมถอย จอมขวัญหลับตาปี๋ไม่กล้ามองสัดส่วนของคนตรงหน้า ส่วนอัศวินทำเพียงหันไปพูดกับคนสนิท
"ดูแผลให้มันหน่อย น่าจะต้องเย็บอีกรอบ" เขาสั่งก่อนจะเดินชนไหล่มันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายใจ
"คนบ้า!" จอมขวัญสบถ "แรงก็เยอะ ยังจะเดินชนมาได้!"
จอมขวัญทำท่าหงุดหงิดก่อนจะเดินมาหาพี่น้อย
"ไงไอ้ลูกหมา หมดฤทธิ์แล้วสินะ" น้อยขยี้หัวเปียกๆของมันอย่างมันเขี้ยว จอมขวัญทำหน้ายู่ก่อนจะกอดพี่น้อยเอาหัวถูไถไปที่บ่า
"เจ็บจังเลยพี่น้อย" จอมขวัญอ้อน ร้องโอดโอยโชว์แผลที่เปียกชื้นให้พี่น้อยดู
"มาทำแผลก่อน เดี๋ยวเป็นหนองล่ะยุ่งเลย" น้อยให้เด็กดื้อนั่งลงที่เก้าอี้ เขาค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่เปียกชื้นออก โชคดีที่รอยแผลจากการเย็บไม่ได้ฉีกขาด เลือดที่ไหลออกมาเป็นเพียงแค่ส่วนที่ซึมออกมาเท่านั้น
"ดื้อมากก็จะเจ็บตัวแบบนี้แหละ" น้อยบ่นให้มัน ถ้าไม่ดื้อก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก
"ขวัญไม่อยากกลับมาอยู่กับเขานี่นา" จอมขวัญเบะปาก อยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกหน ให้มาอยู่ร่วมกับคนที่สั่งฆ่าพ่อตัวเองแบบนี้ เขารับไม่ได้จริงๆ
"ไม่อยากก็ต้องทน เอ็งไม่มีที่ไปแล้วนะขวัญ ทำตัวดีๆไว้ อย่างน้อยคุณหญิงก็เอ็นดูเอ็ง" น้อยบอกให้มันทำตัวดีๆ ขัดขืนไปก็มีแต่จะเจ็บตัวเสียเปล่าๆ
"เจ็บ .. ฮึ่ก" จอมขวัญน้ำตาไหลตอนที่พี่น้อยแกะผ้าก็อตออก พอแผลโดนน้ำเลยยิ่งทำให้ผ้าก็อตติดแผล เวลาดึงออกเนื้อแทบจะหลุดออกมาด้วย
"ชู่วว แปปเดียว" น้อยค่อยๆทำอย่างเบามือ แค่เห็นหน้าหมาหงอยของมัน เขาก็สงสารเต็มทนแล้ว โชคดีที่นายเริ่มอ่อนลงกับมัน เขาเพิ่งเห็นได้ชัดก็ตอนนี้ นายเองก็ห่วงมันไม่น้อยไปกว่าใคร แต่ก็ทำปากแข็งไปแบบนั้นเอง
"เอ้า เสร็จแล้ว คราวหน้าอย่าให้แผลโดนน้ำอีกนะ หนองกินเอ็งแน่ๆ" น้อยเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องไว้ตามเดิม เขาลุกขึ้นพอดีกับที่นายออกมาจากห้องน้ำ
"เสร็จแล้วใช่ไหม มึงลงไปได้" อัศวินบอกลูกน้อง
"ครับ" น้อยรับคำเดินออกไปแล้ว เขาเดินมาเช็ดตัวที่หน้ากระจก พลางแต่งตัวในชุดอยู่บ้านสบายๆ
"ลงไปกินข้าว ต้องให้อุ้มไหม" อัศวินเดินมารอที่ประตู ก่อนจะหันมาถามมันที่ทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้
จอมขวัญรีบส่ายหัว ก่อนจะเดินตามคนใจร้ายลงมาด้านล่าง เขาไม่อยากต่อต้านอีกแล้ว เพราะรู้ว่าทำไปก็มีแต่ตัวเองที่ต้องเจ็บตัว
"เป็นไงบ้างลูก เจ็บแผลอยู่หรือเปล่า" อำพรรีบเข้ามาโอบเด็กน้อย ตอนนี้แม่บ้านจัดเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะทั้งหมดแล้ว กับข้าวบนโต๊ะมีแต่ของชอบของอัศวินทั้งนั้น
"เจ็บนิดหน่อยครับ" จอมขวัญตอบ เดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าวตามที่ท่านพามา
"รักษาตัวนะลูก อยู่ด้วยกันที่นี่ ไม่ต้องกลับไปเกาะแล้ว" อำพรเอ่ย ลูบหัวจอมขวัญที่พยักหน้าอย่างมีความหวัง
"แม่ถามผมหรือยังครับว่าผมจะยอมให้มันอยู่ไหม" อัศวินโพร่งขึ้น ทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาว ตักข้าวทานไปเรื่อยๆ
"ตาวิน! แล้วลูกจะให้น้องไปอยู่กับลูกอีกทำไม! แม่ไม่ยอมให้ลูกทำร้ายน้องอีกแล้วนะ!" อำพรจ้องลูกชายตาเขม็ง
"มันเป็นคนของผม อย่างไรผมก็จะเอามันไปด้วย" อัศวินตอบ หันไปจ้องมันที่จ้องเขาด้วยสายตาโกรธแค้น
"กินข้าวซะ! เดี๋ยวจะได้ขึ้นไปนอน!" อัศวินตะคอกใส่หน้าจอมขวัญ พร้อมกับตักกับข้าวใส่ไปในจานมันจนล้นจาน
"พูดดีๆก็ได้ตาวิน ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้เนี่ย!" อำพรตีมือลูกชาย ก่อนจะหันมาปลอบคนตัวเล็กข้างๆ
"อึ่ก" จอมขวัญทานข้าวไปทั้งน้ำตา เขาไม่ค่อยหิว จึงทำได้แค่เขี่ยอาหารตรงหน้าไปเรื่อยๆ
"แม่ครับ อีกสองวันผมคงต้องกลับไปที่เกาะแล้วนะ" อัศวินเอ่ย เขามัวแต่อยู่รอมันให้หายดีเสียก่อน ตอนนี้ต้องรีบกลับไปดูแลกิจการที่หยุดมานานเกินควรแล้ว
"ทำไมถึงรีบล่ะลูก อย่าเพิ่งกลับไม่ได้หรือ" อำพรเอ่ยกับลูกชายอย่างอาวร
"ไม่ได้หรอกครับ ผมมานานเกินกว่าที่กำหนดไปมากแล้ว" อัศวินเอ่ย รวบช้อนแล้วดื่มน้ำตาม
"ตามใจแล้วกัน แม่ห้ามลูกไม่เคยได้อยู่แล้วนี่" อำพรเอ่ยอย่างน้อยใจ
"เอาไว้ว่างๆ แม่ก็ลงไปเที่ยวสิครับ ผมมีเวลาจะพาแม่ไปล่องเรือดูเกาะนะ" อัศวินเอ่ยเอาใจ มารดาเขาเป็นพวกไม่ชอบไปไหนไกล แต่นานๆทีไปเที่ยวบ้างคงไม่เป็นไร
"อิ่มแล้วเหรอขวัญ" อัจฉราถามเด็กตรงหน้า จอมขวัญพยักหน้าตอบ ข้าวในจานแทบไม่ได้ลดลงเลยด้วยซ้ำ
"จะเอาอะไรเพิ่มไหม ผลไม้ ของว่าง ตาวินเอาอะไรอีกไหมลูก" อำพรถาม ดูท่าจอมขวัญจะไม่อิ่ม ทานข้าวอย่างกับแมวดมขนาดนี้
"ไม่เอาแล้วครับ มึงอิ่มแล้วใช่ไหม ไป กูง่วงแล้ว" อัศวินตอบมารดาก่อนจะฉุดแขนเล็กให้ลุกขึ้นตาม
"อ้าว เรื่องอะไรต้องพาน้องไปล่ะ ลูกง่วงก็ไปคนเดียวสิ" อำพรถามอย่างงุนงง ตั้งแต่กลับมาดูลูกชายเธอจะทำตัวแปลกๆหลายอย่าง
"ผมจะไม่ให้มันคลาดสายตาอีกแล้วครับ ขึ้นมา หรืออยากให้กูอุ้ม!" อัศวินหันมาจ้องเด็กที่ขืนตัวไม่ยอมเดินตาม พอเขาขู่มันก็ทำเพียงถอนหายใจแล้วเดินคอตกตามเขาเข้าห้องมาตาละห้อย
"อะไรกันตาวินนี่ทำตัวเหมือนโรคจิตไม่มีผิด!" อำพรงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เกลียดเขา แต่ก็อยากให้เขาอยู่ใกล้ จะมาใช้เหตุผลว่าไม่อยากให้คลาดสายตาอะไรนั่นได้ไง ไม่มีเหตุผลเสียเลย
"คุณแม่ว่าพี่วินเขาแปลกๆหรือเปล่าคะ" อัจฉราเอ่ยถาม ที่จริงก็สังเกตเห็นตั้งแต่วันที่เอ่ยปากขอเฝ้าจอมขวัญเองแล้ว ปกติพี่ชายเขาไม่เคยใส่ใจใครขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ
"จอมขวัญออกจะน่ารักขนาดนี้ หรือว่าพี่วินจะเริ่มเอ็นดูน้องแล้วคะ" อัจฉราสันนิษฐาน เธอเองไม่ได้คิดว่าพี่ชายจะให้อภัยจอมขวัญแล้ว เพียงแต่คงเริ่มเอ็นดูขึ้นมาบ้าง
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ แม่จะได้หายห่วง ดูท่าคราวนี้เราคงจะกักตัวจอมขวัญไว้ยาก โชคดีที่เรายังมีน้อยคอยดูแลจอมขวัญให้ ไม่อย่างนั้นแม่คงต้องโกรธกับตาวินกันบ้างแหละ" อำพรเอ่ย ถึงแม้จะอยากให้จอมขวัญอยู่กับเธอสักเท่าไหร่ แต่ถ้าลูกชายเธอไม่ยอม เธอก็ทำอะไรได้ยาก
...
"ปูผ้านอนกับพื้นไป กูคงไม่ให้มึงขึ้นมานอนกับกูหรอกนะ!" อัศวินบอกมันที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู เขาโยนผ้าให้มันรวมทั้งหมอน นอนใกล้ๆแบบนี้แหละ มันจะได้อึดอัดตายไปเลย อีกอย่าง เขาจะไม่ยอมให้มันหนีไปไหนอีกแล้ว
จอมขวัญกัดฟันแน่น ทำไมต้องให้เขามานอนด้วยก็ไม่รู้ เขาค่อยๆปูผ้าที่ข้างเตียงก่อนจะวางหมอนไว้แล้วล้มตัวลงนอนหลับตาแน่นเพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีก
"อย่าคิดหนีไปจากกูอีก เพราะมึงจะไม่มีวันนั้น!" อัศวินเอ่ยก่อนจะปิดไฟในห้อง เขาเดินมาขึ้นเตียงก่อนจะหลับตานอนอย่างสบายใจ
ในขณะที่คนบนเตียงใกล้จะหลับ แต่คนด้านล่างกลับนอนกระสับกระส่ายไปมา จอมขวัญนอนไม่หลับ เขาคิดถึงพ่อ คิดถึงบ้าน ยิ่งได้ไปเห็นสภาพบ้านวันนี้ บอกตามตรงว่าหัวใจเขาสลาย พ่อเคยเป็นทุกอย่างของขวัญ แต่ตอนนี้แม้แต่เถ้ากระดูก จอมขวัญยังหามันไม่เจอ
"ฮึ่ก .. พ่อจ๋า" จอมขวัญสะอื้นไห้ ในความมืดที่ไร้แม้ผ้าห่ม ความหนาวเย็นจากแอร์ในห้องยิ่งทำให้เขาหนาวเหน็บ หัวใจมันบีบชาไปหมด
"นอนได้แล้ว มึงจะร้องไห้อีกนานไหม" อัศวินเอ่ยในความมืด เขาที่กำลังจะหลับ พอได้ยินเสียงมันก็รู้สึกรำคาญและตื่นขึ้นมาทันที
"ผมหนาว .. อึ่ก" จอมขวัญเอ่ยตัวสั่น คงเป็นเพราะแผลที่เริ่มอักเสบทำให้รู้สึกเหมือนว่าไข้จะขึ้น
"มึงนี่เรื่องมากจริงๆ" อัศวินต้องลุกขึ้นมาก่อนจะเดินไปเปิดไฟ เขาเดินมาแตะหน้าผากมัน เมื่อเห็นว่าตัวเริ่มร้อนเขาจึงเดินลงไปเอายามาให้มันกินกันไว้ก่อน
"กินยาซะ แล้วนี่ผ้าห่ม" อัศวินให้มันลุกขึ้นมากินยาให้เรียบร้อย เขาส่งผ้าห่มให้มัน ตอนแรกก็อยากจะแกล้ง แต่เขาคงจะนอนไม่หลับถ้ามันยังร้องอยู่แบบนี้
"ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะ ถ้ากูได้ยินเสียงร้องอีก กูจะให้มึงไปนอนในห้องน้ำ" อัศวินว่าก่อนจะปิดไฟลงอีกครา
คราวนี้จอมขวัญทำเพียงข่มตาหลับ และเพราะฤทธิ์ยาจึงทำให้เขาหลับสนิทไปโดยไม่รู้ตัว อัศวินนอนลืมตาในความมืด เขารอให้มันหลับเสียก่อน พอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอเขาก็ค่อยๆหลับตามมันไปอีกคน
Talk: ขอโทษจริงๆค่ะที่มาช้า แงงง
เนื้อเรื่องอาจจะอึนๆหน่อย เพราะคนแต่งอึนไปเรียบร้อย
ถ้าใครงงๆท้วงได้นะคะ จะมาแก้ให้
ขอบคุณค่ะ
-
พี่วิน หลงน้องแล้วหละสิ
ขวัญเล่นตัวเยอะๆๆ หน่อยนะ เอาคืนบ้าง
หวานไม่ค่อยจะเป็น โหดอย่างเดียว :katai3: :katai5:
-
:mew6: อิตานายหัวอัศวิน แกเนี่ยไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยนสินะ เอาคืนคร่ะ ไม่หงไม่ให้แล้ว อิตาบ้าเนี่ยอะไรเนี่ย แม่งเถื่อนไปไหน
สงสารน้องขวัญจริงๆ แบบว่า พ่อตายบ้านโดนเผา แม้แต่ขี้เถ้าก็ไม่เหลือ ญาติพี่น้องก็ไม่มี เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
อยากจะพึ่งคุณแม่นะ แต่ดูท่าแล้วจะเอาลูกตัวเองไม่อยู่ คือเข้าใจแหละ ว่าลูกตัวเองเข้มแข็งขึ้นหลังจากเสียพ่อไป
แต่หัวอกคนเป็นแม่ก็นะ เหมือนเสียลูกไปเหมือนกัน เพราะลูกต้องพึ่งตัวเองตั้งแน่นั้นมาตลอด คนที่เป็นแม่ได้แต่คอยอยู่ด้านหลัง
และมีลูกที่คอยปกป้อง แม่จะทำอะไรก็กลายเป็นเกรงใจลูกกลายๆ ไม่กล้าออกตัวเต็มที่ :mew5:
ส่วนน้องอัจเนี่ยไม่พูดถึงเลย อำนาจไม่มีในสิทธิค้านคนเป็นพี่อย่างอิตาอัศวินเลยแม้แต่น้อย
ชั้นล่ะ สงสารน้องขวัญจริงๆ ต่อไปไม่รู้จะเจออะไรอีก เนี่ยเพิ่งแค่จะเริ่มต้นเท่านั้นเอง แต่ก็นะ อยากให้น้องอยู่ใกล้ๆก็อย่ามาฟอร์มทำำเป็นแกล้งน้องเลย :hao3:
แกมันแผนเยอะจริงๆ อิตานายหัว
ปล. ไหนเธอบอกตบจูบ น้องขวัญโดนตบแล้ว ทำไมน้องขวัญไม่ดึงอิตานายหัวมาจูบ :laugh:
ปล. 2 ชั้นแอบสงสัยอย่างนึง พ่อของขวัญตายแล้วจริงๆหลอ ทำไมรู้สึกมีเงื่อนงำเรื่องพ่อของขวัญจัง เพราะลำพังแค่บ้านไฟไหม้ ความแรงไฟไม่สามารถทำให้เหลือแต่ขี้เถ้าได้นะอย่างน้อยต้องเหลือสภาพของศพที่ยังคงให้รู้ว่าเนี่ยศพอยู่ ขนาดเผาเมรุ ยังตั้งหลายชั่วโมงเลย แสดงว่าเธอซ่อนปมนี้ไว้อีกสินะ //// ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว :hao7:
-
เอ็นดูน้องแล้วซิ
-
สรุปไม่มีใคาช่วยได้อย่างปากว่าจริงๆ
-
ทำไมยังใจร้ายกับน้องได้อีกนะ
-
คุณหญิงดูไม่มีอำนาจเลย นี่แอบคิดว่าจะช่วยไรได้บ้างนะ :เฮ้อ:
พี่วินผีเข้าหรอ สงสารน้องตอนร้องไห้ที่ซากบ้านโดนเผามาก ไม่ค่อยโอเคกับพี่วินตอนนี้ ติดลบสิบแต้ม
หยุดซึนน ไม่สินี่ไม่เรียกซึน นี่เรียกใจร้าย (ชูป้ายจอมขวัญ)
สงสารน้อง ไม่ต้องมาทำเป็นทำร้ายร่างกายทั้งๆที่อยากเก็บจอมขวัญไว้กับตัวเลยนะ ติดลบๆๆๆ ชิ
:mew6:
-
เกลียดอัศวินอะ ดีแต่ใช้อารมณ์ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า เป็นพระเอกที่แย่ วุฒิภาวะความเป็นผู้นำครอบครัวต่ำมาก
-
ชอบน้องแล้วละสิแต่แค่ยังไม่รู้ตัว
-
วินใจร้ายยย
ตบน้องทำม่าย
-
ยังใจร้ายเหมือนเดิมมมมนะคุณวิน แต่ก้ดีขึ้นนิดนึง :mew1:
-
ขอบคุณครับ เรื่องเข้มข้นจัง
หวังว่าจริงๆ แล้วพ่อของขวัญยังไม่ตาย
ไม่งั้นจิ้นไม่ลงจริงๆ ว่าจะรักกับคนที่ฆ่าพ่อตัวเองลงได้ยังไง
-
สงสารน้องจังตอนน้องเห็นบ้านตัวเอง
-
อัศวินนี่เถื่อนดีแท้ จอมขวัญช่างเป็นเคะน้อยที่แสนน่ารักจริง ๆ เลยน่ะเนี่ย :กอด1: อยากรู้จังว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ :katai1:
-
อ่านแล้วหงุดหงิด อำพร นี่แม่ หรือลูก ไอ้วิน ทำหีาอะไรไม่ได้เลย ลูกมึงจะบ้าอยู่แล้ว อีห่าเป็นแม่อะไร ดุด่าลูกไม่ได้ ยกไว้บนหิ้งเลย เถอะ
-
หรือว่าพ่อขวัญยังไม่ตาย
-
อิตาวินโรคจิต :m16: สงสารน้องขวัญ
-
:ling1: :katai1:
รอตอนต่อไปค่า
-
:hao4: ขวัญอย่าดื้อมากนักจะทำให้เราเจ็บตัว
-
เอาใจช่วยหนูขวัญ
-
อยากอ่านต่อแร้ววว :hao7: :hao7: :serius2:
-
โหดกับน้องเกินไปแล้ว ใจร้ายอ่า
-
เชอะ ทำกับเขาไว้เยอะ
ระวังจะตกหลุมเองนะอัศวิน
-
ตาวินนี่ไม่ไหว
เอาคืนแรงๆเลยนะขวัญ!
-
เดี๋ยวจะรักไม่รู้ตัว
-
ไม่เอาวินเป็นพระเอกได้ม่ะ เบื่อพระเอกแบบนี้ เห็นกันดาดดื่น
หักมุมเหอะเรื่องนี้จะแจ๋วมาก :เฮ้อ:
-
แอบหวังว่าพ่อขวัญยังไม่ตาย ไม่งั้นคงเกลียดอีวินจนจบ 55555 :laugh:
-
:sad11:
-
:pig4: จอมขวัญยังคงน่าสงสารเหมือนเดิม รออ่านตอนต่อไปนะ
-
ร้องไห้กับน้องตอนที่ไปดูซากบ้าน :sad4: มันเศร้า มันหดหู่ มันเจ็บใจ ทำไมอัศวินใจร้ายกับน้องขนาดนี้ :z3:
แต่เห็นนายหัวอ่อนลงแล้วก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย รักน้องบ้างนะนายหัว :mew2:
-
พ่อของจอมขวัญอาจจะยังไม่ตายก็ได้ o8 o8 o8
เพราะวินอาจจะวางแผนตบตาคนร้ายที่แท้จริง :laugh3: :laugh3: :laugh3:
วินโหดเถื่อนตลอดอ่ะ (แต่เราชอบ) :oni1: อ่อนโยนลงหน่อยคงจะดี น้องจอมขวัญจะได้รัก o18 o18 o18
(อยากเห็นจอมขวัญท้องเร็วๆจัง :z3: :z3: :z3: )
-
ปากบอกเกลียด แต่ไม่ให้น้องไปไกลจากตัว
แม่กับน้องเอ็นดูขวัญก็เท่านั้น ไม่มีพาวเวอร์จะห้ามปรามอะไรได้-_-'
คงต้องทนเห็นน้องขวัญโดนหมาบ้าอัศวินกระทำต่อไป
-
ขึ้นเลยตอนที่ตบน้อง อิตาบ้า ตบน้องทำไมวะ หึ้ยยย เจ็บใจ เกลียดพระเอกก อย่ามาทำเป็นหวงก้างนะ :m16:
-
เมื่อไหร่จอมขวัญจะท้อง :hao6: :hao6: :z1:
-
มันไม่เหมือนคนเข้มแล้วนะอัศวิน เหมือนแกเป็นซาดิสต์มากกว่า
เอะอะๆ ก็ทำร้ายร่างกายเนี่ย :เฮ้อ:
-
พระเอกเรื่องนี้ได้รับความเกลียดชังไปเต็มๆ :fire:
-
:mew6: อิตานายหัวอัศวิน แกเนี่ยไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยนสินะ เอาคืนคร่ะ ไม่หงไม่ให้แล้ว อิตาบ้าเนี่ยอะไรเนี่ย แม่งเถื่อนไปไหน
สงสารน้องขวัญจริงๆ แบบว่า พ่อตายบ้านโดนเผา แม้แต่ขี้เถ้าก็ไม่เหลือ ญาติพี่น้องก็ไม่มี เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
อยากจะพึ่งคุณแม่นะ แต่ดูท่าแล้วจะเอาลูกตัวเองไม่อยู่ คือเข้าใจแหละ ว่าลูกตัวเองเข้มแข็งขึ้นหลังจากเสียพ่อไป
แต่หัวอกคนเป็นแม่ก็นะ เหมือนเสียลูกไปเหมือนกัน เพราะลูกต้องพึ่งตัวเองตั้งแน่นั้นมาตลอด คนที่เป็นแม่ได้แต่คอยอยู่ด้านหลัง
และมีลูกที่คอยปกป้อง แม่จะทำอะไรก็กลายเป็นเกรงใจลูกกลายๆ ไม่กล้าออกตัวเต็มที่ :mew5:
ส่วนน้องอัจเนี่ยไม่พูดถึงเลย อำนาจไม่มีในสิทธิค้านคนเป็นพี่อย่างอิตาอัศวินเลยแม้แต่น้อย
ชั้นล่ะ สงสารน้องขวัญจริงๆ ต่อไปไม่รู้จะเจออะไรอีก เนี่ยเพิ่งแค่จะเริ่มต้นเท่านั้นเอง แต่ก็นะ อยากให้น้องอยู่ใกล้ๆก็อย่ามาฟอร์มทำำเป็นแกล้งน้องเลย :hao3:
แกมันแผนเยอะจริงๆ อิตานายหัว
ปล. ไหนเธอบอกตบจูบ น้องขวัญโดนตบแล้ว ทำไมน้องขวัญไม่ดึงอิตานายหัวมาจูบ :laugh:
ปล. 2 ชั้นแอบสงสัยอย่างนึง พ่อของขวัญตายแล้วจริงๆหลอ ทำไมรู้สึกมีเงื่อนงำเรื่องพ่อของขวัญจัง เพราะลำพังแค่บ้านไฟไหม้ ความแรงไฟไม่สามารถทำให้เหลือแต่ขี้เถ้าได้นะอย่างน้อยต้องเหลือสภาพของศพที่ยังคงให้รู้ว่าเนี่ยศพอยู่ ขนาดเผาเมรุ ยังตั้งหลายชั่วโมงเลย แสดงว่าเธอซ่อนปมนี้ไว้อีกสินะ //// ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว :hao7:
ช่่ายเบย ฉงฉัยเรื่องเดียวกันเยยอ่ะ :hao4:
-
แล้วเมื่อไหร่ที่เขาจะ :oo1: อิอิ
-
ร้องไห้ตาม สงสารน้อง
วิน นายมันโหดร้ายที่สุดอ่ะ
-
รอยชัง ๑๐
"อย่าชักช้า กูรอนานแล้วนะ!" อัศวินตวาดร่างเล็กที่กำลังวิ่งมาขึ้นรถ วันนี้เขาจะต้องพามันไปคุยกับเพื่อนที่เป็นตำรวจเกี่ยวกับคดีที่พ่อมันเป็นคนสร้าง อันที่จริงก็ไม่อยากให้มันไปคุยสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อตอนนี้เหลือมันเพียงคนเดียวและไอ้วินัยมันก็ยืนยันอยากจะคุยเขาเลยต้องจำใจให้มันมา
"ขอโทษครับ" จอมขวัญรีบขึ้นรถที่จอดรออยู่ วันนี้น้อยต้องไปทำธุระให้อัศวินอีกที่ อัศวินจึงต้องเป็นคนขับรถไปด้วยตนเอง
รถค่อยๆเคลื่อนตัวออก จอมขวัญรีบคาดเข็มขัดก่อนจะนั่งนิ่งๆ ที่เขาลงมาช้าเพราะมัวแต่นั่งทำแผลให้ตัวเอง เมื่อเช้าจอมขวัญตื่นมาพร้อมกับใบหน้าอิดโรย แก้มนิ่มบวมช้ำเป็นรอยมือ มีแผลที่มุมปากเพราะโดนคนข้างๆทำร้ายร่างกายมาเมื่อวาน ดวงตาสองข้างเองก็บวมแทบจะเปิดไม่ขึ้น กว่าจะมีแรงลงมาได้ จอมขวัญก็แทบจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ
"เดี๋ยวไปถึงมึงก็คุยกับมันเท่าที่รู้ แล้วไม่ต้องขอความช่วยเหลือหรือฟ้องเรื่องที่กูทำร้ายมึงหรอกนะ ไม่มีใครทำอะไรกูได้ จำใส่สมองไว้!" อัศวินเอ่ยขู่มัน จอมขวัญพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ชีวิตที่ไม่มีสิทธิ์เลือก มันทรมานแบบนี้เองสินะ
ไม่นานรถของอัศวินก็มาจอดที่หน้าร้านกาแฟ เขาเดินเข้ามาหาเพื่อนก่อนจะตบบ่ากันเล็กน้อยเป็นการทักทาย
"นี่เหรอลูกชายของโสภณ" วินัยเอ่ยถามด้วยความตกตะลึง แม้ใบหน้าจะมีร่องรอยการถูกทำร้ายแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเด็กตรงหน้าลดน้อยลงเลย อีกเรื่องที่เขาสังเกต คือทำไมหน้าตาถึงไม่มีเค้าโครงของโสภณเลยสักนิด ทั้งๆที่เป็นลูกชายแท้ๆ
"อืม นี่แหละ มึงจะคุยกับมันเลยไหม กูขอออกไปธุระข้างๆแปปเดียว ไม่นานเดี๋ยวมา" อัศวินบอก และวินัยก็ตอบตกลง
"อย่าทำตัวมีปัญหาล่ะ ไม่งั้นมึงตาย!" เขามากระซิบกับร่างเล็กก่อนจะเดินออกจากห้องไป
จอมขวัญถอนหายใจหนักๆกับคนที่เพิ่งเดินออกไปพลางไหว้ตำรวจตรงหน้า
"ชื่อจอมขวัญ ไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านออกเขียนได้ไหม" วินัยค่อยๆทำความรู้จักกับคนตรงหน้าช้าๆ
"ได้ครับ พ่อสอนขวัญทุกเรื่อง" จอมขวัญตอบ แม้จะไม่ได้ไปเรียนแบบเด็กๆทั่วไป แต่เขาก็มีพ่อคอยสอนให้พูดให้อ่านให้เขียน
"ก่อนหน้าที่จะมีเรื่อง เราไปอยู่ไหนมา" วินัยถามเด็กที่ดูซึม หน้าตาดูเศร้าและหม่นหมองตลอดเวลา
"ผมจำไม่ได้ครับ ช่วงนั้นผมป่วยหนักมาก รู้ตัวอีกทีผมก็ไปอยู่กับเขา เอ่อ คุณอัศวินแล้ว" จอมขวัญไม่รู้จริงๆ เขาจำได้แค่ว่าวันนั้นเขาวิ่งหาพ่อไปทั่ว แล้วจู่ๆเขาก็หมดแรงสลบไป ไปตื่นอีกทีก็ตอนที่พยายามวิ่งหนีพี่น้อยที่ปั๊มแล้ว
"ขอโทษนะ หน้าเราไปโดนอะไรมา ไอ้วินมันทำร้ายเราหรือ" วินัยเห็นรอยช้ำและรอยแตกที่มุมปากตั้งแต่จอมขวัญเดินเข้ามา แผลเหมือนเพิ่งจะเกิดไม่นานมานี้ และคงมีอยู่คนเดียวที่อารมณ์ร้ายจนควบคุมตัวเองไม่ได้
"ไม่ต้องกลัวนะ มีอะไรก็บอก แม้จะเป็นเพื่อน ถ้าทำผิดก็ต้องถูกสั่งสอนบ้าง" วินัยอยากจะยกมือไปลูบแก้มคนตรงหน้าเหลือเกิน เด็กอะไรวาจาสุภาพอ่อนโยน น่าเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น
"เรื่องที่เกิดขึ้นพ่อของเรามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยตัวพยานเอง และหลักฐานที่สาวมาถึง ถ้ายังหาคนร้ายตัวจริงไม่ได้ พ่อเราจะกลายเป็นคนร้ายเสียเอง พอจะเข้าใจผมไหม" วินัยเอ่ย ไม่ได้อยากทำให้ร่างเล็กเสียใจ แต่เขาจำเป็นต้องพูด
"แต่ .. ฮึ่ก .. แต่พ่อขวัญตายไปแล้ว ฮือ ไม่ว่าพ่อจะผิดหรือไม่ผิดพ่อก็ตายไปแล้ววว" จอมขวัญสะอื้นไห้ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มือสองข้างกุมหน้าตัวเองก่อนจะงอตัวลงด้วยความเสียใจ วินัยทนเห็นภาพนั้นไม่ได้ เขารีบคว้าคนตรงหน้ามากอดปลอบ โชคดีที่จอมขวัญเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงเขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้
"อย่าร้องนะ .. ถึงพ่อจะตายไปแล้ว แต่ถ้าขวัญเชื่อว่าพ่อบริสุทธิ์ เราจะช่วยกันทำให้พ่อไร้มลทินนะ" วินัยลูบหลังเล็กที่ยอมเอื้อมมือมากอดเขาแน่น เด็กคนนี้ต้องการความอบอุ่นอย่างมาก แล้วแบบนี้ให้ไปอยู่กับคนแข็งกระด้างอย่างไอ้วิน จะไม่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่รึ
"จริงเหรอครับ .. ขวัญอยากให้พ่อตายตาหลับ .. ขวัญเชื่อว่าพ่อไม่ได้ทำ" จอมขวัญผละมามองคนตรงหน้าอย่างมีหวัง วินัยพยักหน้ารับ ใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลมาให้คนตัวเล็ก
"ได้สิครับ ตอนนี้ตำรวจกำลังเร่งหาตัวคนร้าย ถ้าเจอเมื่อไหร่เรื่องคงคลี่คลายมากกว่านี้" วินัยดึงกระดาษทิชชู่มาให้คนตรงหน้าซับ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเถอะ
"คุณต้องช่วยพ่อขวัญนะครับ อย่าให้พ่อขวัญตกเป็นคนร้ายนะ!" จอมขวัญคว้ามือของคนตรงหน้ามาจับอย่างร้องขอ วินัยกุมมือเล็กก่อนจะรับปาก เขาลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู จอมขวัญช่างน่ารัก เป็นผู้ชายที่น่าทะนุถนอมมากตั้งแต่คราแรกที่ได้เห็น
"ออดอ้อนอะไรเพื่อนกู ห๊ะ!" เสียงตวาดและแรงที่เข้ามากระชากแขนทำให้จอมขวัญเซไปชนกับคนที่เข้ามาใหม่ อัศวินอยากจะกระชากมันให้แขนหลุดเลยด้วยซ้ำ เขาเพิ่งจะไปธุระได้ไม่นาน มันก็ออเซาะให้เพื่อนเขากอดหน้าระรื่นแล้ว
"มึงใจเย็นก่อน น้องเขาเจ็บ" วินัยปรามเพื่อน เป็นมันจริงๆด้วย จอมขวัญถึงได้มีสภาพแบบนี้
"มึงอย่าไปหลงกลมัน มันเองก็เหมือนพ่อมันนั่นแหละ เลว ลอบกัด ระวังมันจะแว้งกัดมึงให้ .."
เพี้ยะ !!!!!
อัศวินหน้าหันตามแรงมือเพียงเล็กน้อย
"อย่ามาว่าพ่อผม! คุณจะทำอะไรผมก็ได้ แต่ ฮึ่ก อย่ากล่าวหาพ่อผม!" จอมขวัญทนเกินจะทนแล้ว จะทำร้ายเขาหรือด่าเขาเขาไม่เคยว่า แต่กับพ่อที่จอมขวัญรักสุดหัวใจ ทำไมต้องให้ร้ายกันมากมายขนาดนี้ !
"มึงกล้าตบกูเหรอ!" อัศวินง้างมือจะฟาดลงไปที่หน้า แต่วินัยรีบเข้ามาห้ามเพื่อนไว้ทัน
"ใจเย็นไอ้วิน!" วินัยห้าม เข้ามากันร่างเล็กไว้ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนเขาอารมณ์ร้ายขนาดไหน
"มึงไม่ต้องยุ่ง ธุระมึงเสร็จแล้วใช่ไหม กูจะได้พาคนของกูกลับ!" อัศวินถาม เขาอยากลงโทษมันจะแย่ที่กล้าตบหน้าเขา
"กูขอล่ะเพื่อน ให้มึงใจเย็นกว่านี้หน่อย เดี๋ยวกูขับรถไปส่งขวัญที่บ้านเอง" วินัยคว้ามือเล็กที่สั่นเทาไว้อย่างปกป้อง
"มันเป็นของกู ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์! ไป! กลับ!" อัศวินก้าวเข้าไปกระชากแขนเล็ก จอมขวัญร้องไห้อย่างหวาดกลัว พยายามขอความช่วยเหลือจากคนด้านหลัง
วินัยไม่อยากเห็นภาพแบบนี้เลย เขาผิดเองที่แตะเนื้อต้องตัวจอมขวัญ ไอ้วินมันเป็นคนหวงของ รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไร โดนเข้าไปแบบนี้มันคงเจ็บใจไม่น้อย เขาอยากจะตามไป แต่ก็รู้ดีว่าจอมขวัญถือเป็นคนของอัศวิน ถ้าเขาก้าวก่ายมากกว่านี้ คนที่จะซวยก็คือจอมขวัญเอง
.....
"มึงมันร่านได้ใจกูจริงๆ! อ่อยเพราะคิดว่ามันจะช่วยมึงได้อย่างนั้นเหรอ!!" อัศวินยัดร่างเล็กเข้าไปด้านในก่อนจะตามมาขึ้นรถแล้วกระชากตัวออกไปอย่างแรง
"ผมไม่ได้ร่าน! ฮืออ คุณมันเลว!" จอมขวัญพยายามเปิดประตูแล้วแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอัศวินล็อคไว้ทั้งหมด
"คนแรกก็ไอ้น้อย นี่ก็มาเพื่อนกูอีก มึงนี่มันช่ำชองกับผู้ชายเหลือเกินนะ!" อัศวินแดกดันมันด้วยวาจาเสียดสี
"ปล่อยผมลงนะ! ฮือออ ผมไม่ไปกับคุณแล้ว! พี่น้อยยยย! ช่วยขวัญด้วย!" จอมขวัญสติแตก เขากลัวคนบ้าบิ่นที่ขับรถด้วยความเร็วจนน่ากลัว
"อยากตายหรือไงหา! คำก็น้อย สองคำก็ไอ้น้อย มันช่วยมึงไม่ได้หรอก!" อัศวินดันร่างเล็กที่พยายามจะทำให้เขาหยุดรถไว้ เดี๋ยวก็ได้ตายสมใจอยากกันจริงๆ
"ผมเกลียดคุณ! ผมไม่ไปกับคุณ!" จอมขวัญร้องไห้ออกมาอย่างคนเสียสติ ทำไมเขาถึงต้องมาอยู่กับคนใจร้ายและบ้าคลั่งขนาดนี้ด้วย
"เกลียดกูให้เยอะๆ เพราะกูจะไม่ปราณีมึงเหมือนกัน!" อัศวินบีบปากมันจนแน่นก่อนจะปล่อยออกอย่างแรงจนจอมขวัญหงายหลัง ศรีษะเล็กไปฟาดกับกระจกอย่างจัง
"ฮือออ คุณมันบ้าไปแล้ว!" จอมขวัญหดขาขึ้นมานั่งบนเบาะ เขากอดขาตัวเองแน่น กลัวว่าอัศวินจะลงมือทำร้ายร่างกายเขาอีก จอมขวัญมองคนที่ขับรถด้วยความโกรธแค้น ทางที่อัศวินขับไปไม่ใช่ทางที่จะกลับบ้านนี่!
"ผมกลัวแล้ววว ฮืออ ปล่อยผมไปเถอะ" จอมขวัญไหว้คนข้างๆ เขาเริ่มกลัว อัศวินขับรถออกนอกเส้นทางมาไกลมากแล้ว เขาไม่อยากคิดเลยว่าจะถูกคนคนนี้ทำอะไรบ้าง ตอนนี้ไม่มีใคร มีแค่จอมขวัญกับอัศวินเท่านั้น
"มึงกลัวกูแต่ก็กล้าขัดคำสั่งกู!" อัศวินหันมาตวาด จอมขวัญสะอึกสะอื้นส่ายหน้า
"ผมเปล่า!" จอมขวัญปฏิเสธ เขาไม่ได้ทำอะไรสักนิด มีแต่คนใจร้ายที่คิดไปเองทั้งนั้น
"แล้วที่ให้มันกอดมันลูบเมื่อครู่คืออะไร ห๊ะ! มึงจะบอกว่ามันทำของมันเองงั้นเหรอ! อยากได้มันนักหรือไง! ทำไมไม่บอกกูล่ะ คนงานที่เกาะก็มีตั้งเยอะแยะ! คงจะสนองให้มึงได้!" อัศวินหันมาดูถูกจอมขวัญด้วยความโมโห
เพี้ยะ!!
"คุณมันชั่ว ฮืออ ผมเกลียดคุณ! ผมเกลียดคุณ!!" จอมขวัญพุ่งเข้ามาทุบตีอัศวินด้วยความโกรธ เขาไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครว่าเขาแบบที่คนคนนี้ว่าเลยสักหน
อัศวินกัดฟันด้วยความโกรธ มันเป็นใครถึงมีสิทธิ์กล้าตบหน้าเขาได้ถึงสองครั้ง!
"มึงไม่เกลียดผู้ชายที่เข้าหา แต่มึงเกลียดกูคนเดียวใช่ไหม!" อัศวินจอดรถข้างทางก่อนจะหันมาคว้าร่างของมัน บีบให้แน่นเหมือนอยากจะให้มันตายคามือ คำพูดที่มันพูดกับเขามีแต่คำว่าเกลียด ในขณะที่กับคนอื่นมันยอมให้เขาโอบกอด
"ฮึ่ก .. ถึงทั้งโลกจะมีคุณแค่คนเดียว ผมก็จะเกลียด เกลียดคุณตลอดไป!" จอมขวัญจ้องหน้าอย่างท้าทาย เขาไม่ได้หมายถึงแค่ผู้ชาย ต่อให้บนโลกนี้เหลือแค่เขากับอัศวินสองคน เขาก็จะไม่ลืมสิ่งที่อัศวินทำกับเขาเลย
อัศวินกัดฟันกรอด เขากระชากร่างมันให้นอนลงกับเบาะ บีบปากมันที่หยิ่งผยองเหลือเกิน เกลียดกูนักใช่ไหม ยิ่งเกลียดมาก เขาก็ยิ่งอยากทำให้มันเหมือนตายทั้งเป็นมากขึ้นเท่านั้น
"แบบนี้จะยังเกลียดกูอีกไหม ห๊ะ!" อัศวินก้มลงกัดตามซอกคอขาวอย่างรุนแรง เขาเกลียดที่มันใจง่ายกับผู้ชายทุกคน เขาเกลียดเวลาที่เห็นมันออเซาะกับผู้ชายคนอื่น ทำให้เขาสงสารเพื่อร้องขอความเห็นใจ
"อื้ออ .. ปล่อยผม" จอมขวัญทั้งถีบทั้งดิ้น เขาเจ็บปวดไปทั่วซอกคอ คนตรงหน้าไม่เพียงแต่ฝากรอยไว้แต่ยังขบกัดให้เกิดแผล เลว เลวไม่มีที่สิ้นสุด
"ในเมื่อมึงเกลียดกูนัก กูก็จะทำให้มึงจำกูไปจนตาย!" อัศวินกระชากตัวมันมานั่งคร่อมบนตัวเขา จอมขวัญร้องไห้ด้วยความกลัวดิ้นไปมาก่อนจะถูกคนตรงหน้ากดท้ายทอยให้ลงมารับจูบแสนรุนแรง อัศวินขบกัดไปทั่วริมฝีปากเล็ก ก่อนจะใช้มือบีบปากเล็กแล้วดูดกัดลิ้นเรียวอย่างรุนแรง
"ฮื่อออ .. ฮึ่ก" จอมขวัญเจ็บร้าวไปทั่วริมฝีปาก เขาหลับตาแน่นไม่อยากมองการกระทำของคนตรงหน้า สองแขนถูกจับตรึงไว้ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้
"อื้ม .." อัศวินไม่ได้เริ่มด้วยความอยาก เขาต้องการสั่งสอนมันที่ทำตัวจองหองกับเขา ริมฝีปากหนาผละออกก่อนจะไล่ขบเม้มไปทั่วซอกคอขาว ปกติเขาเป็นคนที่ไม่ชอบใช้ปากสัมผัสร่างกายคู่นอน แต่คนตรงหน้าเป็นข้อยกเว้น มันบริสุทธิ์และน่าขยี้ให้ความบริสุทธิ์นั้นแหลกคามือ
"ยังเกลียดกูอยู่ไหม!" เขาละปากออกก่อนจะบีบปากเล็กให้จ้องมาที่หน้า จอมขวัญไม่ตอบ เขาสะบัดหน้าไปอีกทางด้วยความเจ็บใจ และนั่นทำให้อัศวินยิ่งชอบ
"มึงคงจะรังเกียจมาก ถ้าหากว่าผู้ชายคนแรกของมึงคือกู" อัศวินเย้ยหยันก้มลงจูบซับไปทั่วหน้าอกคนที่สะอื้นหลับตากัดปากแน่น เขาทำลงไปเพราะอยากเอาชนะมัน เพียงเพื่อจะสั่งสอนที่มันไม่เชื่อฟังเขา
"ผมเกลียด .. ฮึ่ก .. เกลียดคุณ!" จอมขวัญเอ่ยเสียงเข้ม ไม่มองหน้าคนที่กำลังทำร้ายเขา
"ดี! เกลียดกูให้มากๆ!!" อัศวินไร้อารมณ์จะลงโทษคนตรงหน้า เขาจับมันโยนไปนั่งที่เดิมก่อนจะออกรถต่อ เขาขับรถด้วยความเร็วเกินกว่ากำหนด คนข้างๆร้องไห้กอดตัวเองด้วยความกลัว ไม่นานนักอัศวินก็มาถึงไร่ เขาเปิดประตูก่อนจะเดินอ้อมมากระชากตัวมันให้ลงมาจากรถ จอมขวัญพยายามยื้อยุดแต่ไม่เป็นผล คนใจร้ายลากถูเขาจนเข้ามาด้านในของบ้าน จอมขวัญพยายามจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงอัศวินได้
"กูจะขังมึงอยู่ในนี้เสียดีไหม!" อัศวินบีบแขนเล็กทั้งสองข้างแน่น เขาพยายามระงับความโกรธที่มีอยู่ รู้ตัวว่ากำลังโกรธและโมโหอย่างหนักที่มันพูดว่าเกลียดเขา
"ฮึ่ก .. ไม่" จอมขวัญส่ายหน้าด้วยความกลัว น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
"มึงรู้ใช่ไหมว่าชีวิตมึงเป็นของกู ของกูคนเดียว!" อัศวินถาม บีบปากเล็กแน่น และจอมขวัญก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธจึงได้แต่พยักหน้า แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็ดีกว่าโดนทำร้ายไปมากกว่านี้ เขาไม่อยากถูกทำแบบเมื่อครู่อีกแล้ว เจ็บไปหมด ลิ้นเล็กมีเลือดออกเพราะถูกคนตรงหน้าขบกัดอย่างรุนแรง
"มึงก็รู้ว่าเวลากูโกรธกูเป็นแบบไหน แต่มึงก็ยังทำ!" อัศวินพูดใส่หน้ามัน อยากจะทำให้มันเจ็บกว่านี้ แต่พอเห็นหน้ามัน เขาก็ทำไม่ลง เขาโกรธตัวเองที่เป็นแบบนี้ เขาไม่เคยใจอ่อนให้ใคร มันคือคนแรกที่ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง ความบริสุทธิ์ของมันทำให้เขาเลือกที่จะหยุดไว้เพียงเท่านั้น
"ผมขอโทษ .. ฮือ" จอมขวัญร้องไห้ยกมือไหว้คนตรงหน้า เขาไม่อยากถูกขังอยู่ที่นี่คนเดียว แม้จะโกรธจะเกลียดแค่ไหนก็ต้องทน เขากลัวการอยู่คนเดียว ไม่อยากถูกทิ้งให้อ้างว้างอีกแล้ว
"กูอยากจะฆ่ามึงจริงๆจอมขวัญ!" อัศวินชกหมัดเข้ากำแพง เขาข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ให้บ้าไปมากกว่านี้
"คุณฆ่าผมเถอะครับ .. ฮึ่ก .. ถ้ามันทำให้คุณพอใจ" จอมขวัญเอ่ย พอเขาจะตายก็ไม่ยอมให้ตาย คนตรงหน้าจะเอาอย่างไรกันแน่ ถ้าอยากจะฆ่ากัน เขาก็ยอมอยู่แล้วทุกอย่าง
"ฆ่ามึงมันง่ายไป กูจะทำให้มึงทรมาณเหมือนตายทั้งเป็น!" อัศวินเริ่มมีโทสะอีกครา เขาจับร่างเล็กนอนลงก่อนจะบีบคอเล็กเอาไว้ เขาจ้องหน้ามันที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ในเสี้ยววินาทีนั้นเขาก็บอกตัวเองว่าจะให้มันตายไม่ได้
"โธ่เว้ย!"
"ถ้ามึงไม่อยากตายอยู่ที่นี่ก็รีบลุกขึ้นมา กูจะกลับแล้ว" อัศวินปล่อยมันลุกขึ้นหันหลัง เขาเอ่ยกับมันแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากบ้านมาระงับความโกรธที่มี
จอมขวัญพยายามลุกขึ้นด้วยความระบม เขารีบลุกตามคนตรงหน้าไป ขอบคุณสวรรค์ที่ช่วยให้รอดพ้นจากเงื้อมมือคนใจร้าย เขานึกว่าเขาจะต้องโดนทำร้ายร่างกายมากกว่านี้อีกแล้วแต่ก็เปล่า ถึงแม้ตอนนี้จะไม่อยากอยู่กับคนคนนั้น แต่ถ้าจะต้องถูกขังอยู่ที่นี่ จอมขวัญยอมกลับไปเสียดีกว่า
..........
"ระวัง!!!!!"
ปัง!
อัศวินทิ้งก้นบุหรี่ก่อนจะกระโดดไปบังร่างเล็กที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้าน เขาชักปืนยิงสวนไปทางคนร้ายแต่ไม่ทันเพราะพวกมันไหวตัวทันเสียก่อน
"คุณ .. เลือด!" จอมขวัญมือสั่นตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากแขนของร่างหนา
"ไม่เป็นไร รีบขึ้นรถ!" อัศวินว่า โชคดีที่เขาเห็นเงาตะครุ่มที่พุ่มไม้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงจะตายไปแล้วจริงๆ
"แต่เลือด .." จอมขวัญตกใจมาก เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน อัศวินพุ่งมาที่เขาอย่างรวดเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน รู้ตัวอีกทีกระสุนก็เจาะเข้าที่แขนของอัศวินไปแล้ว
"กูไม่เป็นไร มึงกดโทรหาไอ้น้อย บอกให้มันส่งคนไปดูแลที่บ้านที" อัศวินเอ่ย เขาขับรถออกมาสักพักแล้ว มองตามกระจกหลัง ยังดีที่ไม่มีใครตามมา เขาไม่คิดว่ามันจะซุ่มยิงกันแบบนี้ ลอบกัดชัดๆ
"ครับ คุณอัศวินถูกยิงครับ ได้ครับ" อัศวินหันไปมองมันที่วางโทรศัพท์ไปแล้ว
"มันว่าไงบ้าง" เขาถาม
"เดี๋ยวพี่น้อยจะรีบสั่งการครับ พี่น้อยเป็นห่วงคุณด้วย เราไปโรงพยาบาลเลยได้ไหมครับ" จอมขวัญเป็นห่วง แม้คนตรงหน้าจะทำร้ายเขามามาก แต่เขาก็ยังเอาตัวเองมาเสี่ยงปกป้องจอมขวัญไว้
"ทางนี้กลับบ้านไวกว่า มึงช่วยดูหลังก็พอ ถ้ามีใครตามมาให้รีบบอกกู" อัศวินเอ่ย เร่งเหยียบให้มิดเพื่อที่จะได้ถึงบ้านไวๆ
"ได้ครับ" จอมขวัญรับคำอย่างเป็นห่วง เขานั่งมองกระจกด้านข้างไปทั้งๆที่ใจคิดถึงแต่ภาพตรงนั้น อัศวินไม่ลังเลเลยที่จะเข้ามาบังกระสุนให้เขาจนตัวเองต้องเจ็บตัว ทั้งๆที่เกลียดเขามากขนาดนี้
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้" จอมขวัญเอ่ยไม่ได้มองหน้าคนด้านข้างตรงๆ แต่ก็ขอบคุณออกมาจากใจ
"กูก็แค่สงสารลูกหมาตาดำๆ ถ้ามึงถูกยิงกูคงจะเหนื่อยกว่านี้เยอะ" อัศวินเองก็เอ่ยน้ำเสียงแดกดันใส่จอมขวัญอีกตามเคย
ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก อัศวินเองก็ทำไปโดยสัญชาตญาณ ตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นใครเขาก็ต้องช่วยไว้ก่อน ส่วนจอมขวัญ ตอนนี้เขาเองก็รู้สึกขอบคุณ ถึงแม้อัศวินจะใจร้ายกับเขามาตลอด แต่คราวนี้ถ้าไม่ได้คนข้างๆ เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้
"นายครับ ผมเตรียมหมอไว้แล้ว" อัศวินจอดรถที่หน้าบ้าน น้อยรีบเข้ามาพยุงร่างเจ้านายที่ใกล้จะล้มเต็มทน เลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดเปื้อนไปทั้งเสื้อผ้าและเบาะรถ
"ตาวินลูก ฮือ หมอช่วยตาวินด้วยนะคะ" อำพรแทบจะขาดใจเมื่อรู้เรื่อง เธอภาวนาให้ทั้งสองคนรอดกลับมาอย่างปลอดภัย แต่พอมาเห็นร่างของลูกที่เต็มไปด้วยเลือด เธอเองก็ทำใจแทบไม่ได้
"กระสุนฝังที่แขนซ้าย ผมต้องเตรียมผ่ากระสุนออก อย่างไรรบกวนออกไปกันก่อนนะครับ ผมจะได้ทำงานสะดวก" หมอเอ่ยกับทุกคนในห้องนั่งเล่น เพื่อความสะดวกและสะอาดอย่างไรต้องขอให้ทุกคนออกไปก่อน
"จอมขวัญ ขวัญเอ้ยขวัญมานะ" อัจฉรากอดเด็กน้อยแน่น ลูบหลังบางไม่ให้ขวัญเสีย
"คุณอัศวินช่วยผมไว้ครับ คนร้ายมันจงใจจะยิงผม" จอมขวัญเอ่ย ทำให้น้อยขมวดคิ้ว
"มันจงใจจะยิงมึงอย่างนั้นเหรอ" น้อยถาม
"ครับ ขวัญกำลังจะเดินไปขึ้นรถ มันซุ่มแล้วยิงมาทางขวัญ แต่คุณอัศวินเห็นก่อน เขาเลยเข้ามาบังไว้" จอมขวัญเอ่ย พลางนึกถึงคนที่ตอนนี้แม้จะอยู่ในการรักษาของหมอแล้ว แต่ก็อดห่วงไม่ได้
"ทำไมมันถึงต้องยิงจอมขวัญ แทนที่จะยิงตาวิน" อำพรเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คนที่น่าจะตกเป็นเป้าควรเป็นลูกชายหล่อนไม่ใช่หนูขวัญ
"ผมส่งคนลงพื้นที่ไปแล้วครับ ถ้าจับได้เราคงจะรู้คำตอบ" น้อยเอ่ย เขาส่งลูกน้องไปทันทีที่จอมขวัญโทรมา เรื่องหนักขนาดนี้ปล่อยไว้ไม่ได้
"พวกมันยังไม่ยอมหยุด กลัวเหลือเกินว่าตาวินจะพลาดท่าเป็นอะไรไป" อำพรกลุ้มใจ ยิ่งไม่รู้ว่าพวกมันเป็นพวกของใครแล้วด้วยยิ่งพะวงเข้าไปใหญ่ เหมือนสู้กัน เราอยู่ในที่แจ้ง มันอยู่ในที่ลับ
"อย่างไรฝากด้วยนะน้อย" อำพรว่าก่อนจะหันมาหาจอมขวัญ "มาหาป้าสิลูก ไม่ต้องกลัวนะ" หล่อนเรียกจอมขวัญให้มาใกล้ก่อนจะกอดเอาไว้ สงสารเด็กคนนี้เหลือเกิน อะไรก็ต่างรุมเร้าจนถ้าเป็นตัวหล่อนโดนอย่างจอมขวัญคงอยู่ไม่ได้ถึงทุกวันนี้
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" น้อยเอ่ย ลอบมองจอมขวัญด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย
"ไปเถอะ ขอบใจมากนะ" อำพรบอกคนตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ตาวินน่ะเมื่อก่อนเขาเป็นเด็กเรียบร้อย ตั้งใจเรียนอย่างเดียว ไม่เคยเข้ามาช่วยกิจการของครอบครัวหรอก แต่พอคุณลุงเสีย ก็มีแค่เขาที่ต้องแบกรับภาระจารุพงษ์ไพศาลทั้งหมดไว้" อำพรเอ่ยลูบหน้าลูบตาคนตัวเล็ก
"ร่องรอยนี้ตาวินเป็นคนทำใช่ไหม" อำพรถาม ลูบไล้ผิวเนียนที่มีรอยขบกัดอย่างสงสาร จอมขวัญไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่หลับตาก่อนจะมีน้ำใสๆไหลลงมา
"ป้าขอโทษที่ทำอะไรเพื่อหนูไม่ได้เลย .. ขอโทษที่ช่วยหนูไม่ได้" อำพรดึงร่างเล็กมากอด จอมขวัญซบหน้าที่อกอุ่นก่อนจะร้องไห้ออกมา
"หนูรังเกียจพี่เขาหรือเปล่า เกลียดเขามากไหม" อำพรเอ่ยถาม และจอมขวัญก็พยักหน้า คนคนนั้นสั่งฆ่าพ่อเขา ทำร้ายร่างกายและจิตใจเขาไม่มีชิ้นดี แบบนี้จะให้รู้สึกอะไรได้นอกจากความเกลียดชังและความหวาดกลัว
"โธ่ลูก .. ป้าสงสารหนูเหลือเกิน" อำพรหอมกระหม่อมบาง เธอเสียใจที่ไม่สามารถช่วยเด็กตรงหน้าได้เลย ปกติแล้วเรื่องส่วนตัวของลูกชาย เรื่องงานหรือการดูแลกิจการต่างๆเธอเองก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวาย คราวนี้พอเธออยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยมันเลยยากลำบาก
"ขอโทษนะครับ" เสียงของคนที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้อีกสามคนละจากสิ่งที่พูดคุยตรงหน้า จอมขวัญรีบปาดน้ำตาก่อนจะหันไปมอง
"ผมทำแผลให้คุณอัศวินเรียบร้อยแล้ว อย่างไรขอตัวกลับ" คุณหมอเอ่ย
"ได้ค่ะ ตาวินเป็นอย่างไรบ้างคะ" อำพรเอ่ยถาม
"คุณอัศวินแข็งแรงดีครับ พักไม่นานก็หาย ผมจัดยาแก้ปวดแก้อักเสบไว้ให้ ถ้าอย่างไรจัดให้เขาตามเวลาหน้าซอง"
"ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปส่งนะคะ" อำพรเอ่ยก่อนจะเดินนำคุณหมอออกไป
"เราอยากพักไหมจอมขวัญ ถ้าเหนื่อยไปพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่จะไปดูตาวินหน่อย" อัจฉราเอ่ยกับเด็กตรงหน้า ลูบหัวเด็กดีอย่างเอ็นดู
"ข .. ขวัญไปด้วยครับ" จอมขวัญเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ แม้ว่าเขาจะใจร้ายมากขนาดไหน แต่คราวนี้เขาคือคนที่ช่วยขวัญเอาไว้
อัจฉราและจอมขวัญพากันเดินมายังห้องนั่งเล่น ตอนนี้อัศวินกำลังนอนพักอยู่บนโซฟา ที่แขนซ้ายมีผ้าก็อตพันไว้รอบแขน
"ขึ้นไปนอนพักบนห้องเถอะพี่วิน เดี๋ยวอัจช่วย" อัจฉราแตะอกพี่ชายเบาๆ
"อืม พี่ปวดนิดหน่อย ยังพอไหว" อัศวินลุกขึ้นนั่ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกกระสุนปืนเจาะ แค่นี้ไม่ทำให้เขาตายหรอก
"มาค่ะ" อัจฉรากำลังจะช่วยพยุงคนเป็นพี่ แต่กลับถูกห้ามไว้
"มึงมาช่วยกู เพราะมึง กูถึงเป็นแบบนี้" อัศวินว่า จอมขวัญได้แต่ยืนกัดฟันแน่น ถ้าจะมาทวงบุญคุณแบบนี้ทีหลังก็ไม่ต้องช่วยหรอก ปล่อยให้เขาตายไปเลยเถอะ
อัจฉราเหลือบมองจอมขวัญส่งสายตาให้กลับห้องไป ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ
จอมขวัญเองส่ายหน้าว่าตนไม่เป็นไร เขาเห็นแก่ที่คนตรงหน้าอุตส่าห์ยอมเจ็บตัวเพราะเขาจึงยอมช่วยพยุงร่างใหญ่ขึ้นมาบนห้อง เขาพาอัศวินไปนอนบนเตียงกว้าง วางยาและน้ำไว้ที่หัวเตียง
"คืนนี้มึงต้องดูแลกู เผื่อกูอยากได้อะไร กูเจ็บแผล" อัศวินเอ่ยตอนที่จอมขวัญกำลังจะออกจากห้อง จอมขวัญชะงักมือที่กำลังจะจับลูกบิด
"อย่าลืมนะ ว่ากูเพิ่งจะช่วยชีวิตมึงไว้" อัศวินเอ่ย รู้ดีว่าคนอย่างมันจะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีแน่ๆจึงต้องขู่ไว้
"เริ่มจากการถอดเสื้อให้กู แล้วก็เช็ดตัวให้ด้วย มึงเห็นไหมว่าเลือดเปรอะตัวกูไปหมด แบบนี้กูจะนอนได้อย่างไร" อัศวินเริ่มสั่งงาน เขานอนรอให้มันรู้สึกตัวสักที หลังจากยืนบื้ออยู่ตรงประตูไม่กระดิก
จอมขวัญอยากจะจิกทึ้งหัวตัวเองที่ไม่ยอมก้าวขาออกจากห้อง เหตุผลที่คนบนเตียงช่วยชีวิตเขาไว้มันค้ำคอจนพูดไม่ออก เขาถอนหายใจด้วยความเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำหาผ้าชุบน้ำและเตรียมกะละมังออกมาด้านนอก
"เร็ว! กูง่วง" อัศวินเอ่ยเสียงดังจนจอมขวัญสะดุ้ง
'พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องตวาดเลย' จอมขวัญคิดก่อนจะค่อยๆช่วยถอดเสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดออก ร่างหนานอนเปลือยอกอยู่บนเตียง รอให้อีกคนเช็ดตัวให้
"ตั้งใจเช็ดหน่อย ไม่มีแรงเลยหรือไง!" อัศวินใช้มือขวาจับแขนเล็กก่อนจะจับให้ใช้ผ้าถูไปตามเนื้อตัวกำยำ จอมขวัญหลับตาแน่น พยายามจะชักมือหนีแต่ไม่ออก
"เช็ดข้างบนแล้ว อย่าลืมเช็ดข้างล่างให้กูด้วยล่ะ" อัศวินดึงจอมขวัญมาใกล้จนแทบจะเกยตัก เขากระซิบแกล้งเด็กน้อยไร้เดียงสา หน้ามันแดงก่ำ มองใบหน้าเขาสลับกับส่วนล่างเขาอย่างตระหนก อัศวินหัวเราะ เขารู้สึกสนุกที่ได้แกล้งมัน ให้มันปรนนิบัติคนที่มันเกลียดเข้าไส้ ยิ่งมันเกลียดเขา เขาก็จะยิ่งเข้าหา ทำให้มันเป็นของเขาคนเดียว ..
TBC.
Talk: ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
-
คุณวินัยยย ช่างเป็นตำรวจที่แย่จริงๆ :z6: แทนที่จะช่วยเหลือประชาชน กลับทำงานแบบนี้ได้ยังไง แบบนี้ขอแช่งให้เจอผัวเลย :katai1: ชั้นจะได้รอฟิน :z1:
ส่วนนายหัวอัศวินจ๊ะ หวงของล่ะสิ หึหึ เด็กๆนะ ขอให้ฟีโรโมนของขวัญฟุ้งกว่านี้ไปเลย เอาให้คลั่งตายเลย
คงติดใจล่ะ สิ ตัวเด็กหอมมมๆๆๆๆ ผิวขาวเนียน ใสด้วย แถมยังบริสุทธิอีก แบบนี้คงหลงสินะ o18
ว่าแต่คนเกลียดกันที่ไหนถึงกล้าเอาตัวเองรับกระสุนแทนกันแบบนี้นะ แหมๆๆๆ ชอบเค้าแล้วก็บอกอย่ามาทำปากแข็ง
แล้วตอนที่เรียกขวัญไปเช็ดตัวเนี่ยหวังไรเป๊าาาาาาาาา อ่ะโด่ อย่านะๆๆ ชั้นยังไม่อยากให้ขวัญต้องเสียใจมากกว่านี้
ปล.เชียร์ให้ขวัญเอาน้ำมะนาวบีบใส่แผลมันลูก !!!
-
อยากเห็นจอมขวัญเเบบสติเเตกไปเลยวินคงตกใจน่าดู
-
อย่าหลงรักขวัญละกัน หรือว่ารักไปแล้ว
-
โอ้พระเอกช่างโหดร้ายเหลือเกิน ขวัญสู้ๆนะ
-
โอ้พระเอกช่างโหดร้ายเหลือเกิน ขวัญสู้ๆนะ
-
สนุกดีคับ อ่านแล้วได้เห็นอย่างหนึ่ง คนเป็นแม่ยังไงก็รักลูกตัวเองมากกว่าลูกคนอื่น ดูอย่างนางอำพรแม่อัศวินสิ เป็นแม่อัศวินแท้ๆแต่สอนลูกตัวเองไม่เป็น ผัวตายทิ้งสมบัติให้ก็ให้ลูกชายมาดูแลแทน พออัศวินทำอะไรจอมขวัญก็ได้แต่ไปขอโทษลูกคนอื่นให้เห็นใจลูกตัวเอง ไม่มีความเป็นธรรมนะ หืมมมม!! คำว่าแม่ลูกนี่เนาะ
ส่วนอัศวินเป็นถึงเจ้าของสวนป่าไม่สัก ธุระกิจรังนกแต่ไม่ใช้ปัญญาคิดไตร่ตรองให้ดีๆก่อน มีลูกน้องเป็นสิบๆคนแทนที่จะให้ลูกน้องตามสืบหาตัวการซะก่อนดันใช้อารมณ์ แบบนี้อย่าเป็นเจ้านายคนเลย
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคับอยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป สงสารจอมขวัญอ่ะ อ่านแล้วอินตามไปด้วยเลย ๕๕๕
-
เราเห็นต่าง
ไม่สงสารจอมขวัญอ่ะ คือก็นิสัยดีนะ แต่แบบบางทีดูน่ารำคาญ
แล้วความปากดีของจอมขวัญมันดูขัดแย้งกับตอนร้องไห้หรือเศร้า
ดูเหมือนไม่ใช่อ่ะ
เราไม่ชอบจอมขวัญ แต่ก็ไม่ได้เชียร์อัศวิน
เพราะอัศวินก็ดูผีบ้าเกิน ดูไม่มีสติ
-
แถวบ้านเรียกหึงและหวงค่ะ
-
ขอให้วินรักน้องขวัญหัวปักหัวปำ เพี๊ยงงงง
(และหวังว่าจะไม่หึงหน้ามืดจนน้องตายคามือนะ)
-
พี่วินอ่ะ หวง หึง น้องก็บอกดีๆๆ
ทำรุนแรงตลอด น้องช้ำไปหมดหละ
แต่ยังดีน้า บังกระสุนให้น้องขวัญ
เอาไป 1 แต้ม 1/100 :z2: :hao3:
-
รอวันที่ วิน ดิ้นตามหา ขวัญบ้างนะ
-
:mew1: แหมๆพี่วินอยากให้ขวัญดูแลก็บอกดีๆสื ไม่เห็นต้องฟอร์มเลย
-
คุณอัศวินคะ คุณหึงหวงเขาคุณรู้ตัวไหม
ถึงขนาดไม่ให้ใครยุ่งกับเขาเลย
จะให้ขวัญเป็นของคุณคนเดียว
สงสารขวัญอ่ะ วินโมโหร้ายมากๆ
ตอนนี้คิดว่าจะมีฉากโคมไฟแล้วซะอีก
เห็นวินเดือดขนาดนั้น
-
คือชอบน้องแล้วใช่ไหม ทำไมต้องซึน :hao7:
-
นายอัศวิน ว่าจอมขวัญแรงๆแบบนั้น
จะให้จอมขวัญเอาคืนแบบให้คลั่งไปเลยยยย :hao3:
-
อ่านจนถึงตรงนี้...
ตกลงจะรักได้ไงฟระ นอกจากขวัญบรรลุว่าตัวเองเป็นมาโซคิสท์
-
อีกนิดอัศวินต้องพบหมอแล้วมั้ง
-
ฟินมาก แต่พระเอกหยาบและเลวไปหน่อยน่ะ
-
:laugh:
-
:hao3: เกลียดมากเลยเน้อทั้งหึงหวงทั้งเอาตัวรับกระสุนแทน เข้าใจๆ
-
ทำไมต้องยิงหนูขวัญ
-
เออ แกล้งขวัญไปมากๆ นะ แล้วเราจะคอยดูนายนะวินว่าเมื่อไหร่ที่นายรักคนที่เกลียดอย่างขวัญเข้าเมื่อไหร่
จะมีสภาพยังไงเมื่อต้องตามง้อขอความรักจากขวัญ
-
พระเอกหน่วงมากกกก หน่วงได้ใจ
-
ตอนนั้ขัดใจสุดๆเลยค่ะ พี่วินเป็นเจ้าคนนายคน น่าจะมีสมองมากกว่านี้
ใช้อารมกับเรื่องแค่นี้ รู้สึก โง่ๆ ยังไงไม่รู้
น้ำตาไหลเบาๆตอนที่จอมขวัญร้องไห้ สงสาร ติดลบยี่สิบแต้มให้พี่วิน
ยังไงคุณแม่ก็ยังดูเหมือนตัวประกอบค่ะ ไม่มีอำนาจ หรือความเป็นแม่ในการสั่งสอนลูกชายตัวเองเลย 555555
ถึงจะเข้าใจว่าคนแบบนี้คงมีแหละ รักลูกมาก ไม่กล้าจะขัดใจ
แต่ถ้าให้เลือกก็เกลียดค่ะ คนแบบนี้ ผลิตประชากรแย่ๆมาให้รกโลก
นี่ก็ไม่เข้าใจว่าจะโมโหไรนักหนา 55555 เอาเป็นว่า อยู่ฝั่งจอมขวัญค่ะ ชิ ! เข้าใจว่าอยากแก้แค้น อยากแกล้ง
แต่พื้นฐานความเป็นมนุษย์เนาะ ดึงสติหน่อยค่ะพี่วิน
-
มีดีแค่ปากจริงๆแต่ละคน ส่วนวินไปหาหมดสักหน่อยดีไหม เข้าข่ายโรคจิตแล้วเนี่ย
-
นึกว่าจำเลยรัก พระเอกเถื่อนแท้ ฮ่าๆๆ
-
อัศวินก็แค่คนขี้หวงขั้นรุนแรงนั่นแหละ
-
ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่านตอนนี้นะคะ คืออยากถอดรองเท้ามาตบปากนายหัวค่ะ
คือทุกอย่างที่นางพร่ำกร่นด่าขวัญนั่นก็คือนางงี่เง่ามากๆ คิดเองเออเอง อคตื มองขวัญแบบนั้น ร้อยทั้งร้อยก็คืออยากทำเอง ฉะนั้นจึงต้องหาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองในการซั่มน้องค่ะ (จากวิชารุกโฉดแบบนายหัว 101)
ขวัญก็ไม่ได้เป็นนายเอกประเภทพรมเช็ดเท้า100เปอร์เซ็นต์นะคะ น้องเห็นโลกมาน้อยเพราะว่าอยุ่แต่ในบ้าน ไม่ได้ไปโรงเรียน รับรองว่าพ่อคงไม่ได้สอนว่ามีคนแบบอินายหัวหรอก อีกอย่างไม่ว่าน้องจะทำอะไรก็โดนอินายหัวมันทำแรงๆ ร้ายๆ เจ็บๆตลอด คนฉลาดก็จะพยายามปกป้องตัวเองจากการโดนทำร้ายมากกว่าที่จะพ่นไฟแว๊บๆเพื่อระบายความโกรธของตัวเองแล้วโดนซัดกลับ อันนั้นเราว่าโคตรโง่เลยค่ะ นี่ขวัญยังหลุดบ้างแต่ยังน้อยก็ถือว่าโอเค
มาพูดถึงคุณตำรวจวินัยบ้าง จากบทบรรยายเราว่าพระรองโผล่แล้ว ขนาดแม่กับน้องของวินยังทัดทานไม่อยู่ วินัยเป็นตำรวจจริงแต่ก็เป็นเพื่อนด้วย แล้วถ้าหากว่าวินัยกันขวัญออกจากวิน แล้ววินัยสามารถรับผิดชอบน้องได้ไหม? คือการช่วยคนนี่ไม่ใช่แค่ไปเอาออกมาแล้วก็ปล่อยทิ้งไว้นะ แต่คือการรับผิดชอบ วินัยน่าจะรู้สันดานเพื่อนดีว่าเรื่องไม่จบหรอก การเข้าไปแทรกแซงก็คือการให้ร้ายขวัญนั่นแหละ วินัยไม่รู้จักขวัญแต่รู้จักวิน รู้ว่าภาระที่ตามมาคืออะไรถ้ายุ่ง เหมือนกับแม่และน้องที่พยายามทัดทานเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะวินอยุ่ในฐานะผู้นำตระกูล มีอำนาจเด็ดขาด แล้วนิสัยอีกล่ะ (ตรงนี้สำคัญ)
เราว่าพ่อขวัญยังไม่ตายหรอก แถมจากคำบรรยายของวินัย เราว่าเผลอๆญาติของขวัญอาจจะเป็นใครสักคนที่มีอิทธิพลก็ได้ ไม่งั้นโสภณคงไม่ซ่อนขวัญไว้ในบ้านหรอกค่ะ
อย่าถือเราเลยนะคะ เราชอบมโนค่ะ
-
อัศวินอารมณ์ร้ายซะะจริงๆๆ
สงสารน้องบ้างเถอะนึกว่าจะมีnc
อยากให้น้องท้องไวๆจังเลย
-
คือสงสารน้องขวัญ แต่เห็นผู้ชายป่าเถื่อนแล้วอ่อนไหวมากนะคะ :o8:
ทำใจเกลียดเธอไม่ลงอ่ะคุณวิน :เฮ้อ:
แต่สงสารน้องมาก ไม่แข็งแรงยังมาเจอผู้ชายสไตล์พิศาลฉุดกระชากลากถูอีก
วินาทีที่เขาคลุกวงในซุกไซร้ซอกคอกันนี่ ถึงกับต้องหยิบทิชชู่มาอุดจมูกไว้
กะว่าเลือดสาดแน่ๆ และก็สาดจริงๆค่ะ เลือดอิคุณวิน โฮกกกกก :o12:
ไม่ได้ร้องไห้ที่มันโดนยิง
ฉันอยากเห็นเขาได้กัน
รอตอนต่อไปอยากใจจดใจจ่อ
ขอบคุณมากนะคะ :-[
-
พระเอกโรคจิตค่ะ เปลี่ยนด่วน ปล. นึกว่าจะทำลูกซะแล้ว :oo1:
-
อัศวินนี่ผีบ้าจริง!
อยากให้วินมันดิ้นหาขวัญบ้าง!!!
-
ทำไมพี่วินโหดและแข็งกระด้างเยี่ยงนี้ จำเลยรักจริงๆ
-
ถ้าคุณแม่ช่วยอีกหน่อยจอมขวัญอาจจะไม่ต้องเจ็บตัวก็ได้นะคะ สงสารน้อง โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง :katai1:
-
เริ่มต้นแล้ว ติดตามต่อไป
-
พระเอก EQ ติดลบมากอ่ะ การกระทำไม่เป็นผู้ใหญ่เลย
ที่แสดงออกก็หึงหวงของนั่นแหล่ะ แต่ไม่ชอบไอ้ที่พอเห็นคนอื่นเอ็นดูขวัญ ก็ว่าน้องออดอ้อนออเซาะ อ่อย ร่าน
คนที่มันพูดต่ำๆอย่างนี้ออกมาได้ ก็แสดงว่าใจมันคิดแต่เรื่องต่ำๆ พูดกับน้องดีๆแบบที่มนุษย์ปกติเขาทำกันบ้างเถอะ
คุณแม่ ไม่มีพาวเวอร์เลยจริงๆ ลูกตัวเองทำผิดแท้ๆแต่กลับไม่สามารถห้ามปราบอะไรได้ ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมอัศวินถึงโตมาเป็นแบบนี้
-----
เนื้อเรื่องช่วงที่มีคนมายิงขวัญ เราว่ามันกระโดดมากเลย ตอนแรกเรายังคิดว่าอ่านข้ามบรรทัดไปหรือเปล่า
-
แอร๊ยยย นายปิ๊งจอมขวัญแล้วสิๆ
-
ชอบๆ
-
สรุปจอมขวัญเป็นลูกของใครกันนนนน มันมีเงื่อนงำ.... :ruready
-
:katai2-1:
-
โอ้วว เกือบไปแล้วนะจอมขวัญ :z1: ว่าแต่ ใครคิดจะมาทำร้ายขวัญล่ะ :m16:
-
กลัววอิตาพระเอก :ling3:
-
เกลียดไอ้วินที่สุด
-
น้องขวัญน่าสงสารจังลูก ชีวิตมีเงื่อนงำ ดูท่าทางจอมขวัญไม่น่าจะใช่ลูกของนายโสภณ น่าจะเป็นลูกใครสักคนที่สำคัญ
อีตานายหัวโรคจิต จะด่าว่าบ้า มันเกินบ้าไปละ สับสนในตัวเองน่ะคุณ ทำซึนแอบหึงหวงน้องแต่ไม่รู้ตัว แกล้งเข้าไป เดี๋ยวรอน้องเอาคืนก่อนเหอะ
สนุกมากกกกก :-[ ถึงจะหมั่นไส้นายหัวก็เหอะ คือดีงาม :hao3: ทั้งจูบทั้งฟัด จะโดนจับกินตับเมื่อไหร่กันน้อ อิอิอยากเห็นคนโดนแม่แมวสยบจุง มาเร็วๆน๊า~ :hao7:
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ
-
สมน้ำหน้าโดนตบไป สอง ที
o13 o13
-
รอยชัง ๑๑
"นายครับ พวกมันบอกว่ามีคนจ้างพวกมันมาอีกที และมันไม่รู้ว่าคนที่จ้างเป็นใคร ไอ้พวกนี้มันเป็นแค่ขี้ยาในหมู่บ้าน คงกะจะเอาเงินไปซื้อยาเสพ อีกอย่างมันถูกสั่งให้มายิงนายแต่มันตกใจที่เห็นจอมขวัญเดินออกมาพอดีเลยทำพลาด นายจะเอาไงกับพวกมันครับ" น้อยยืนรายงานความคืบหน้าอยู่ด้านหลัง อัศวินยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มก่อนจะเอ่ยสั่ง
"เค้นมันหนักๆอีกสักรอบ เผื่อมันจะโกหกเรา ถ้ายังไม่ได้คำตอบก็จัดการซะก่อนเราจะกลับเกาะพรุ่งนี้" อัศวินว่า ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะดูจากฝีมือการยิงบอกได้คำเดียวว่ามือสมัครเล่น
"ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว เอ่อ นายครับ แล้วพรุ่งนี้นายจะกลับเครื่องหรือว่านั่งรถไปกับผมครับ" น้อยเอ่ยถามอีกเรื่อง
อัศวินนึกคิดก่อนจะเอ่ย "กลับเครื่อง กูจะพาไอ้เด็กนั่นไปกับกูด้วย ฝากมึงด้วยแล้วกันเรื่องรถ ขับกลับคนเดียวคงไม่เป็นไรใช่ไหม" เขาเอ่ยถาม
"ได้ครับ" น้อยรับคำก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เดินออกไปได้ยังไม่ถึงสองก้าวน้อยก็ต้องหันกลับมามองเจ้านายของเขาอีกครั้งพลางยกยิ้ม
'แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าหวงแล้วจะให้เรียกว่าอะไรเหรอครับ เจ้านาย'
..........
"แต่งตัวซะ เดี๋ยวอัจจะพามึงไปจัดการเรื่องส่วนตัวของมึงทั้งหมด" อัศวินโยนเสื้อผ้าให้จอมขวัญก่อนจะปิดประตูห้อง เช้านี้เขาตื่นก่อนมันเพราะต้องลงไปสั่งงานลูกน้อง นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า จอมขวัญเองเพิ่งจะแปรงฟันล้างหน้าเสร็จ
"อ้าว จะมายืนบื้อทำไมวะ ไปอาบน้ำแต่งตัว!" อัศวินไล่ให้คนที่มัวแต่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจไปอาบน้ำ
จอมขวัญในตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวมาทั้งนั้น การที่จะพามันไปไหนด้วย เขาก็ต้องพามันไปจัดการทำบัตรประชาชนใหม่ ที่อยู่ก็ต้องยอมให้มันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาไปพลางๆ มารดาของเขาเองก็พอใจอยู่ไม่น้อยที่เขาอนุญาตให้จอมขวัญย้ายเข้ามา ครานี้เขาฝากน้องสาวให้ช่วยพามันไปเพราะเขาคงไปไม่ไหวจริงๆ แผลที่ถูกยิงเริ่มระบม ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นไอ้เด็กนั่นโดนมันจะทนได้ไหม ขนาดเขาเองยังแทบไม่ไหว
แกร๊ก
อัศวินนั่งเช็คอีเมลล์ได้ไม่นาน เด็กในห้องน้ำก็เปิดประตูออกมา
"เดี๋ยวลงไปกินข้าว แล้วไปทำบัตรประชาชนกับยัยอัจ เข้าใจไหม" อัศวินเอ่ย ไม่ได้มองหน้า
"บัตรประชาชน?" จอมขวัญเลิกคิ้วถาม หน้าตาเด็กน้อยดูหม่นหมองเพราะเมื่อคืนโดนแกล้งใช้งานทั้งคืน กว่าจะได้หลับก็เล่นเอาเหนื่อย
"อืม พรุ่งนี้มึงต้องกลับเครื่องกะกู ไม่มีบัตรประชาชนเขาไม่ให้มึงขึ้นหรอกนะ" อัศวินตอบ กดส่งอีเมลล์ให้ลูกค้า
"ผ .. ผมไม่กลับไปกะคุณได้ไหม" จอมขวัญยืนกุมมือถาม เขาเองก็กลัว แต่อย่างน้อยก็ได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด เขาไม่อยากไป แต่อยากอยู่ที่นี่มากกว่า
อัศวินจ้องหน้าคนที่พูดก่อนจะลุกเดินเข้าไปหา จอมขวัญรีบถอยเท้าหนีแต่ก็ติดกำแพงหนาอยู่ดี
"กูบอกแล้วใช่ไหมว่ามึงเป็นของกู .. เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องกลับไปกับกู .. รับใช้กูอย่างที่เคยทำ!" อัศวินพูดใกล้แก้มเนียน เขาล็อคมันไว้แน่นไม่ให้มันหนีไปไหน จอมขวัญหลับตาปี๋ กัดปากแน่นเพราะกลัวจะถูกทำแบบเมื่อวานอีก
"แต่ผม .. อื้ออออ!" จอมขวัญอยากจะตีตัวเองที่เผลอตัวเปิดปากพูด เพราะมันทำให้คนใจร้ายฉวยโอกาสนี้ปิดปากเขา ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในปากเล็ก ควานเลียไปทั่วก่อนจะหยุดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ จอมขวัญพยายามเอียงหน้าหลบแต่คนตัวใหญ่ไม่ปล่อยให้เขาหนี มือหนาจับข้อมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว ก่อนจะใช้ปากเขาประกบเพื่อปิดปากมันไม่ให้มันได้โต้เถียง
"อือออ .." จอมขวัญหายใจไม่ทัน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เขาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยจูบ ไม่เคยทำอะไรกับใครมาก่อน ชีวิตเขามีแค่พ่อ และพ่อเองก็ไม่เคยสอนเรื่องแบบนี้ แต่ที่จอมขวัญรู้ก็เพราะเคยดูในโทรทัศน์ เวลาที่พระเอกจูบนางเอกมันก็คือแบบเดียวกับที่อัศวินกำลังทำกับเขา ปากประกบปาก แต่สิ่งที่เขาไม่เคยรู้คือลิ้นของคนตรงหน้าที่พันเกี่ยวกับลิ้นเขาไม่ยอมให้ถอยห่าง จอมขวัญไม่เคยได้เรียนรู้มันมาก่อนเลย จนถึงตอนนี้
"อื้ม .. จะปฏิเสธอีกไหม" อัศวินให้โอกาสมันได้หายใจ เขาจูบไปตามริมฝีปากบวมช้ำ เนื้อตัวมันสั่นเทาและหอบสั่น หน้ามันแดงก่ำและเห่อร้อนจนเขาอยากจะแกล้งมันอยู่แบบนี้ ทำให้มันขาดใจตายไปตรงหน้า
"อื้อ!" จอมขวัญสะบัดหน้าให้พ้นจากคนซาดิสต์ที่ไล่กัดริมฝีปากเขาจนเจ็บ เขาหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย อยากจะลงไปกองกับพื้นเพราะขาแทบจะยืนไม่ไหว
"อย่าทำให้กูโกรธ พูดง่ายๆเสียบ้างเถอะ" อัศวินหลับตาพลางใช้จมูกสัมผัสแก้มเนียนเบาๆแล้วลากไปมา เขาไม่อยากจะยอมรับ แต่เนื้อตัวมันทำให้เขาไม่กล้าลงโทษมันด้วยวิธีอื่น จึงได้แต่ทำให้มันหอบหายใจระทวยอยู่แบบนี้
จอมขวัญเองก็หลับตาแน่น เขาสับสนกับสัมผัสที่ได้รับ มันนุ่มนวลและอ่อนโยน คล้ายเวลาพ่อหอมแก้มบอกฝันดีจอมขวัญทุกคืน
"มึงเลือกเอาแล้วกัน อย่าลืมว่าชีวิตไอ้น้อยและครอบครัวอยู่ในกำมือกู ถ้ามึงไม่เชื่อฟังกู ไอ้น้อยก็พัง แค่นั้น" อัศวินยักไหล่ก่อนจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ จอมขวัญยกมือมาเช็ดปาก เขาหอบหายใจถี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ฮึ่ก .. คุณมันเลว!" ปัง! เสียงปิดประตูดังลั่น จอมขวัญกำมือแน่นก่อนจะวิ่งลงมาด้านล่าง ไม่อยากจะอยู่ให้คนใจร้ายเอาเปรียบอีกแล้ว อัศวินมองตามเด็กที่โกรธจนหน้าดำหน้าแดงวิ่งออกไปแล้วก็รู้สึกสะใจ อยากอวดเก่งทำตัวจองหองดีนัก ดูสิ แบบนี้ยังจะกล้าอีกไหม
"จอมขวัญ เป็นอะไร" อัจฉรามองคนที่วิ่งร้องไห้ลงมา พอเดินเข้ามาใกล้จึงได้สังเกตเห็น ริมฝีปากเล็กมีรอยช้ำและบวมเจ่อ ตามคอมีรอยกัดม่วงช้ำ ต้องมาจากฝีมือพี่ชายเธอแน่ๆ! โชคดีที่ขวัญใส่เสื้อเชิ้ตมาจึงไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นน้องคงอายน่าดู
"ผม .. คือขวัญ" จอมขวัญยืนเกร็ง เขาไม่รู้ว่าจะต้องตอบอย่างไรดี
"ไม่เป็นไรนะ เช็ดน้ำตาซะ แล้วมาทานข้าวกัน วันนี้พี่จะพาเราไปย้ายเข้ามาในบ้านนี้แล้วก็จะพาไปทำบัตรประชาชนใหม่" อัจฉราไม่อยากให้จอมขวัญเสียใจไปมากกว่านี้จึงชวนคุยเรื่องอื่น
"จะให้ขวัญย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านคุณท่านเหรอครับ" จอมขวัญถาม ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะ
"ใช่จ่ะ คุณแม่ท่านอนุญาตนะ ส่วนพี่วินก็ไม่ได้ขัด" อัจฉราเอ่ย จอมขวัญเองก็พยักหน้ารับอย่างงงๆ
"แต่ที่จริง .." จอมขวัญกำลังจะเอ่ย
"อย่าปฏิเสธเลย ตอนนี้ขวัญไม่มีบ้าน อะไรติดตัวก็ไม่มีสักอย่าง รีบไปทำไว้จะได้ไม่ต้องกังวล เนอะ" อัจฉรารีบขัดเพราะรู้ว่าจอมขวัญต้องไม่ยอม "อย่าคิดมากเลย ทานข้าวเถอะ จะได้รีบไป"
จอมขวัญพยักหน้าก่อนจะทานข้าวไปเงียบๆ เขาซาบซึ้งในความเมตตาของคุณท่านและคุณอัจ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณอัศวินที่เกลียดเขาอย่างกับอะไร ทั้งๆที่เคยคิดจะฆ่ากันให้ตายแต่ตอนนี้กลับอนุญาตให้เอารายชื่อเขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา" อัศวินตะโกนบอกคนด้านนอก
"แม่เองจ่ะ" อำพรค่อยๆเปิดประตูเข้ามา "พอดีแม่มีเรื่องอยากคุย"
"ครับ เชิญเลย" อัศวินว่า ก่อนจะขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง มารดาเขาเดินไปหยิบกล่องพยาบาลก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงด้วย
"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า" อำพรเอ่ยถาม
"เจ็บสิครับ แผลเริ่มระบมแล้ว" อัศวินตอบ มองมารดาที่ค่อยๆแกะแผลเพื่อจะทำแผลให้ใหม่
"แม่อยากจะถามเราหน่อยเรื่องจอมขวัญ" อำพรว่า เช็ดแผลไปเรื่อยๆ "ลูกจงใจทำแบบนั้นกับน้องเพราะลูกเกลียดน้องอย่างนั้นหรือ" อำพรถามอยากได้คำตอบ
อัศวินถอนหายใจก่อนจะตอบ "ผมก็แค่ทำให้มันหยุดโวยวาย ผมรำคาญ"
"น้องเป็นผู้ชายนะลูก การที่จะทำรอยหรือทำร้ายน้องแบบนั้นมันดีแล้วเหรอ" อำพรว่า ไม่มีผู้ชายที่ไหนเวลาโมโหกันแล้วทำแบบนั้นกันหรอก
"ผมไม่สน! อะไรที่ทำให้มันหุบปากได้ผมก็จะทำ" อัศวินดื้อแพ่ง ในเมื่อเขาทำร้ายร่างกายมันไม่ได้ นี่คือสิ่งเดียวที่จะทำให้มันกลัวเขา
"ระวังใจตัวเองเถอะ น้องมันอาจจะกลัวลูกจริง แต่ลูกนี่แหละที่จะเป็นคนไม่อยากห่างน้อง" อำพรส่ายหัวก่อนจะพันแผลให้ลูกชาย
"แม่กลัวว่าผมจะหลงรักมันเหรอครับ เหอะ ชาติหน้าเถอะ เวลาผมเห็นมัน หน้าไอ้โสภณก็ลอยมาทุกที อย่าว่าแต่รักเลย ให้สงสารผมยังไม่ ถ้าฆ่าได้ผมฆ่ามันไปแล้ว!" อัศวินหัวเราะกับสิ่งที่แม่พูด เขาน่ะเหรอจะตกหลุมรักไอ้เด็กจองหองนั่น ไม่มีทาง
"ถ้าอย่างนั้นให้น้องอยู่กับแม่ที่นี่นะลูก" อำพรเอ่ยขอ
"ไม่! มันต้องกลับไปกับผม" อัศวินตอบออกมาอย่างไม่ต้องคิด
"ถ้าลูกเกลียดจอมขวัญมากขนาดนั้น ทำไมถึงต้องเอาไปให้รกหูรกตาด้วย แม่ไม่เข้าใจ!" อำพรอยากจะหวดลูกชายด้วยไม้เรียว คนอะไร ดื้อแถมยังปากแข็ง
"ผมบอกแล้วไงครับว่ามันต้องชดใช้ ผมจะให้มันกลับไปอยู่อย่างลำบากเหมือนเดิม อยู่ที่นี่แม่กับยัยอัจคงจะปล่อยให้มันสบาย ผมยอมไม่ได้หรอก" อัศวินเอ่ยเสียงแข็ง ถึงแม่จะพูดอย่างไร เขาก็ไม่มีวันให้มันห่างตัวไปได้
"พอได้แล้วมั้งตาวินกับการลงโทษคนที่ไม่ได้ผิด! โสภณเองก็ตายไปแล้ว ตอนนี้จอมขวัญก็ยิ่งกว่าคนไร้ญาติขาดมิตร เรายังจะซ้ำเติมน้องมันอีกทำไม เท่าที่เป็นอยู่มันก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้ว!" อำพรเริ่มโมโห พูดขนาดนี้แล้วตาวินก็ยังใช้เหตุผลของตนเป็นหลัก มันน่าโกรธจริงๆ
"แม่ครับ อย่าโกรธผมเลยนะ ผมสัญญาว่ามันจะไม่ตายไปก่อนแน่ๆ ให้ผมได้ลงโทษมันอีกสักพัก ถ้าผมเบื่อผมจะยกมันให้แม่ นะครับ" อัศวินสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อน อำพรถอนหายใจหนักๆ เธอผิดเองที่ยอมให้ลูกตัดสินใจด้วยตนเองมาตลอด พอตอนนี้จะขัดขวาง เธอก็หมดปัญญาเสียแล้ว
......
"พี่ขอแวะซื้อกาแฟก่อนนะ หรือเราจะลงไปทานที่นี่ดี เอาเป็นว่าลงไปทานดีกว่า ที่นี่เค้กอร่อย ขวัญต้องชอบแน่ๆ" อัจฉราพูดเองเออเองจนจอมขวัญตามไม่ทัน เมื่อเช้าเขาไปทำเรื่องย้ายเรียบร้อย บัตรประชาชนก็ได้มาใหม่แล้วเช่นกัน
"ไปกัน พี่อยากของหวานจะแย่" อัจฉราจอดรถก่อนจะลงมายืนสะบัดแข้งสะบัดขาด้วยความเมื่อยล้า
"ร้านนี้" จอมขวัญจำได้ ร้านนี้นี่เองที่อัศวินพาเขามาหาคุณตำรวจคนนั้น
"ทำไมเหรอ พี่วินเคยพามาแล้วใช่มะ ร้านนี้ร้านโปรดพี่วินกับเพื่อนๆเลยล่ะ กาแฟเขาหอมอร่อยมากๆด้วย" อัจฉรากอดคอน้องชายก่อนจะพาเดินเข้าร้านมา จอมขวัญเองก็พยักหน้างงๆก่อนจะเดินเข้ามาด้วย
"รับอะไรดีคะ" พนักงานเอ่ยถาม
"เอาคาปูชิโน่ปั่นเพิ่มวิปหนึ่งค่ะ ขวัญจ๋า เอาอะไรสั่งได้เลยนะ" อัจฉราสั่งก่อนจะหันมาบอกคนข้างๆ
"ของผมขอโกโก้ปั่นละกันครับ" จอมขวัญบอกพนักงานก่อนจะถูกลากให้มาเลือกเค้ก
"เอาแบบไหนดี สั่งคนละอันแล้วแบ่งกันทานดีไหม" อัจฉราถามอย่างสนุกสนาน
"แล้วแต่เลยครับ" จอมขวัญยิ้มกับคนตรงหน้า ไม่นานพวกเขาก็ได้เค้กช็อกโกแลตกับเครปเค้กมานั่งทาน รออีกสักพักกาแฟและโกโก้ปั่นก็มาเสิร์ฟ
"โชคดีที่วันนี้คนไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นรอนานแน่ๆ" อัจฉราเอ่ยถึงตอนที่พาจอมขวัญไปทำบัตรประชาชน
"จริงด้วย ปีที่แล้วขวัญไปกับพ่อรอนานมากเลยครับ" จอมขวัญยิ้มน้อยๆ
"งื้อ ไม่เอาๆ อย่าเศร้าสิ คิดถึงพ่อใช่ไหมพี่รู้" อัจฉราเขยิบไปกอดคนที่ปากกำลังยิ้มแต่น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างน่าสงสาร
"ครับ ขวัญมีแค่พ่อคนเดียว ทุกสิ่งในความทรงจำของขวัญก็มีแค่พ่อ" จอมขวัญยิ้มทั้งน้ำตา แม้จะร้องไห้ก็ร้องไห้เพราะคิดถึงความทรงจำที่สวยงามของเรา
"ไม่เอานะ พอแล้ว เช็ดหน้าซะ" อัจฉราเองอยากจะร้องไห้ตาม แต่ก็ทำไม่ได้ เธออยากให้น้องเข้มแข็งมากกว่านี้
"น้องอัจ! จอมขวัญ" เสียงเรียกพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาหา
"พี่นัยสวัสดีค่ะ โชคดีจัง มานานแล้วหรือคะ" อัจฉราไหว้เพื่อนสนิทพี่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นเขาเดินออกมาพร้อมเพื่อนๆ คงกำลังจะกลับ
"มาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงเลย ว่าแต่เราสองคนมาทำอะไรกัน" วินัยถาม
"อัจพาขวัญมาทำบัตรประชาชนค่ะเลยแวะมา พี่นัยรู้จักน้องแล้วใช่ไหมคะ" อัจฉราถาม กะว่าจะแนะนำ
"รู้จักสิ เป็นไงบ้างเรา ไอ้วินมันทำอะไรเราหรือเปล่า" วินัยส่งมือหนาไปโยกหัวเล็กเล่น จอมขวัญทำหน้ามุ่ยก่อนจะตอบ
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ คงจะเริ่มชินแล้ว" จอมขวัญเอ่ย ทำให้สองคนที่ฟังอยู่เริ่มจะสงสาร
"ไอ้วินมันบ้าของมันแบบนี้มานานแล้ว พี่อยากช่วยนะ แต่มันไม่ยอมก็คือไม่ยอม ห้ามมันได้ที่ไหน" วินัยว่าลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู อัจฉราพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พี่ชายเธอเป็นพวกไม่ยอมใคร ถ้าจะเอา เขาก็ต้องได้
"พี่วินัยดูเอ็นดูจอมขวัญจังเลยน้า" อัจฉราเริ่มผิดสังเกต ปกติพี่วินัยจะค่อนข้างสำรวม เก็บความรู้สึกได้ดี แต่นี่พอเจอจอมขวัญก็มาทั้งรอยยิ้ม แววตา และสัมผัส
"แน่สิ เมื่อวานนี้พี่อยากจะฆ่าไอ้วินมาก มันหวงจอมขวัญกับพี่ บ้าหรือเปล่า" วินัยส่ายหัว เห็นอาการเพื่อนแล้ว พูดได้คำเดียว เป็นหนักมากจริงๆ
"พี่วินปากแข็งค่ะ คิดแล้วก็หมั่นไส้" อัจฉราเอ่ยก่อนจะลูบหลังบางเบาๆ จอมขวัญน่ารักขนาดนี้ อีกไม่นานพี่วินจะต้องหลงน้องแน่ๆ
"หึ พี่จะคอยดูมัน เอาล่ะ พี่ต้องกลับละ เดี๋ยวเพื่อนจะด่าเอา ไว้เจอกันนะน้องอัจ ดูแลตัวเองดีๆนะเรา อย่ายอมให้มันทำร้ายอีกล่ะ" วินัยหยิกแก้มนิ่มอย่างมันเขี้ยวอีกคราก่อนจะเดินออกไป
"เจ็บ" จอมขวัญลูบแก้มตัวเองพลางบ่น
"ก็ขวัญน่ารัก พี่ยังอยากจับหอมทั้งวันเลย"
"อื้ออออออ" อัจฉรากอดน้องก่อนจะฟัดแก้มขาว จอมขวัญหัวเราะด้วยความจั๊กกะจี้ เวลาที่ไม่ต้องอยู่กับคนใจร้าย ชีวิตเขาก็มีความสุขมากไม่น้อยเหมือนกันนะ
........
"คุณแม่คะ เรียบร้อยทุกอย่างแล้วค่ะ" อัจฉราเดินเอาเอกสารมาให้มารดา เธอกับจอมขวัญกลับมาถึงบ้านตอนประมาณบ่ายสองกว่าเห็นจะได้
"ดีมากลูก ขอบใจนะ" อำพรกอดลูกสาวแน่น
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูยินดีมากถ้าน้องจะได้มาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกับเรา" อัจฉราว่า เธอพร้อมจริงๆที่จะรับจอมขวัญมาเป็นน้องชายอีกคน
"แม่ก็ดีใจ และจะดีใจกว่านี้ถ้าพี่ชายเราจะหยุดทำร้ายน้องสักที" อำพรว่า ตอนนี้ก็เหลืออยู่แค่คนเดียวที่ยังมีแน่ความแค้นเคืองในใจ
"คอยดูเถอะค่ะ พี่วินจะต้องพ่ายแพ้ต่อความน่ารักของจอมขวัญ! อัจแค่คิดก็อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง วันไหนที่เขาจะไปจริงๆขึ้นมา พี่วินต้องน้ำตาตกในชัวร์!"
..
"พี่น้อยยยยย!" พอกลับมาถึงบ้านจอมขวัญก็รีบผละออกมาหาพี่น้อยที่ห้อง แต่ป้าๆบอกพี่น้อยไม่อยู่ ขวัญเลยมาหาพี่น้อยที่ศาลาริมน้ำแทน
"ไงเอ็ง อื้อหือ ข้าหนักนะ กระโดดมาได้!" น้อยโอดโอย เขกหัวมันหนึ่งทีที่บังอาจกระโดดมาทับเขาที่นอนเล่นอยู่ริมน้ำ
"คิดถึงจังเลย แทบไม่ได้เจอเลยอ่ะ" จอมขวัญซุกอกหนาพลางส่ายหัวถูไปมาเหมือนลูกหมา น้อยหัวเราะหึหึ นอนลูบหัวมันเล่น
"ปากหวานจังนะเอ็ง เป็นไงบ้าง ได้บัตรมาหรือยัง" น้อยถาม ลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู
"ได้แล้ว แต่ขวัญไม่อยากไปเลยพี่น้อย ขวัญอยากอยู่กับคุณท่านคุณอัจที่นี่" จอมขวัญมุ่ยปากก่อนจะกอดพี่น้อยแน่น เขาไม่อยากกลับไปกับคนใจร้ายอีกแล้ว
"เห้อ ข้าช่วยเอ็งได้ที่ไหนล่ะขวัญเอ้ย คุณหญิงเองท่านก็เกรงใจคุณอัศวินไม่น้อย ถ้าไม่ได้นาย กิจการของที่นี่คงจะจบไปนานแล้ว" น้อยบอกก่อนจะลุกขึ้นนั่งจับมันมากอด
"ฮึ่ก ขวัญอยากตาย" จอมขวัญซบบ่าแกร่งก่อนจะร้องไห้ออกมา
"ไม่เอาไม่ตายอะไรทั้งนั้น มึงต้องอยู่ให้ได้ เข้าใจไหมขวัญ!" น้อยลูบหลังมัน อยากให้มันเลิกคิดทำร้ายตัวเองสักที
Rrrrrrrr Rrrrrrrr
"ครับนาย" น้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่กำลังพูดถึง
( ไอ้เด็กนั่นอยู่กับมึงใช่ไหม กูได้ยินเสียงรถอัจมานานละ ทำไมมันยังไม่ขึ้นมาหากู )
"ครับ เดี๋ยวผมจะรีบให้มันขึ้นไปนะครับนาย"
( อืม ให้ไวด้วยล่ะ )
"ครับ" น้อยกดวางโทรศัพท์
"อย่าทำหน้าบึ้งน่ะ ไป ขึ้นไปดูนาย เขาคงอยากได้อะไร มึงไม่อยู่เขาไม่รู้จะใช้ใคร" น้อยลูบหน้าเด็กที่บึ้งตึงตั้งแต่ได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์
"ไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย ทำเองไม่ได้หรือไง" จอมขวัญบ่นงุบงิบ
"เขาช่วยมึงไว้นะ จำไม่ได้รึ!" น้อยฟาดแขนเล็ก ถึงอย่างไรนายก็มีบุญคุณกับมัน
"ขวัญไม่ได้ขอร้องสักหน่อย ทีไอ้เรื่องที่ขอกลับไม่ให้ ประสาท" จอมขวัญบ่น น้อยเองก็อดฮาไม่ได้ จริงอย่างที่มันว่านั่นล่ะ แต่จะให้บอกอะไรได้ ก็นายเขายังมัวแต่ใช้โทสะกลบเกลื่อน
"ไปๆ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับเกาะแล้ว ข้าง่วงจะพักผ่อน" น้อยผลักให้มันลุกขึ้น ก่อนจะล้มตัวลงนอนไม่สนใจเด็กน้อยที่ยืนทำท่าขัดใจอยู่ข้างๆอีก
อัศวินวางโทรศัพท์พลางยืนมองสองคนนั้นจากระเบียง ถ้าเขาไม่โทรไปตาม มันก็คงจะไม่หยุดออเซาะไอ้น้อย ท่าทางไร้จริตที่ทำกับเขามันเชื่อไม่ได้สินะ ถ้าไอ้น้อยไม่มีเมีย มันคงจะได้เสียกันไปแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ อยากจะลงโทษมันที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งเขา
"พี่วิน!" เสียงเคาะประตูเร็วๆพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้ามา
"อะไรยัยอัจ" เขาถาม ละความสนใจจากหน้าต่างเดินมาที่เตียง
"เมื่อเที่ยงน้องกับขวัญไปเจอพี่นัยที่ร้านกาแฟมาด้วยแหละ" อัจฉราว่า
"แล้วไง" อัศวินถาม ไม่เข้าใจว่าจะมาบอกเขาทำไม
"น้องไม่ยักรู้ว่าพี่นัยเขาเอ็นดูจอมขวัญขนาดนั้น ทั้งโยกหัว ลูบหัว พอตอนจะกลับก็หยิกแก้มอีก อย่างว่าอะเนอะ จอมขวัญออกจะน่ารักขนาดนี้ บางที พี่วินัยเขาอาจจะชอบจอมขวัญขึ้นมาก็ได้" อัจฉราพูดอย่างมีความสุข พลางลอบมองสีหน้านิ่งๆของพี่ชายไปด้วย แอบเห็นนะว่ากระตุกตอนที่บอกว่าพี่วินัยน่าจะชอบจอมขวัญน่ะ
"ช่างมันสิ เรื่องไร้สาระแบบนี้จะมาบอกพี่ทำไม" อัศวินข่มอารมณ์ก่อนจะตอบ
"เปล่าค่ะ ก็แค่แวะมาบอก ถ้าพี่วินไม่สนใจ น้องไปก็ได้ หายไวๆนะคะพี่ชาย ม๊วฟ" อัจฉราว่าพลางส่งจูบเสียงทะเล้น อัศวินยิ้มพลางส่ายหัวเล็กๆ น้องสาวเขาเป็นแต่แบบนี้แหละถึงหาแฟนไม่ได้สักที
อัศวินนอนพิงหัวเตียงเหมือนเดิม เขากำลังรออยู่ว่าเมื่อไหร่มันจะขึ้นมาหาเขา
"ขออนุญาตครับ" เสียงที่ดังอยู่ข้างนอกทำให้อัศวินรีบวางท่า ทำทีไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อคเล่น
"คุณจะเอาอะไรครับ" จอมขวัญถาม สีหน้าเหนื่อยใจเหลือเกิน
"ไม่นี่" อัศวินตอบ สนใจโทรศัพท์ตรงหน้า
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว .." ยังไม่ทันจะพูดจบ
อัศวินก็โพล่งขึ้น "มานี่!" ใครใช้ให้มึงลงไปกันเล่า
"ครับ" จอมขวัญเดาใจไม่ถูก สรุปแล้วคนบนเตียงจะเอาอะไรกันแน่
"นวดขาให้กูหน่อย กูเมื่อย" อัศวินว่า จอมขวัญทำหน้าบึ้งก่อนจะหันมองขาแน่นที่มีขนเยอะกว่าขาของเขา แล้วจำใจลงมือนวดให้อย่างขัดไม่ได้
"คราวหน้าอย่าทำแบบนั้นกับน้อยมันอีก น้อยมันมีเมียมีลูกแล้ว ใครเห็นมันจะไม่ดี" อัศวินพูดขึ้น เขาหลับตานอนเอามือซ้อนท้ายทอย ให้มันนวดให้ก็สบายดีเหมือนกัน
"ผมไม่ได้ทำอะไร เราบริสุทธิ์ใจ" จอมขวัญตอบ เขากับพี่น้อยเปรียบเสมือนพี่น้อง ใครจะคิดอย่างไรก็ช่าง
"กอดก่ายซบกันขนาดนั้น คนอื่นคงไม่มองเป็นพี่น้องหรอก เขาจะมองว่าน้อยมันหวังจะกินเด็กอย่างมึง" อัศวินอยากจะตบปากเล็กที่ชอบเถียง แค่ฟังแล้วทำตามมันจะตายไหม
"ไม่มีใครเขาคิดอกุศลแบบนั้นหรอก! ผมว่าจะมีแต่คุณนั่นแหละ โอ๊ย!" จอมขวัญลืมตัวด่าคนตรงหน้า และอัศวินเองก็โมโหมันอย่างมากจึงได้บีบปากมัน
"ก็มึงมันอ่อยผู้ชายไปทั่วจะให้กูคิดเป็นอย่างอื่นได้ไง ตอนเที่ยงอ่อยวินัย กลับมาก็มาอ่อยไอ้น้อยต่อ มึงมันมั่วผู้ชาย!" อัศวินพูดจาดูถูกมัน จอมขวัญกัดฟันแน่นก่อนจะฟาดไปที่หน้าแต่อัศวินรู้ทันเลยรวบร่างเล็กเอาไว้ ดึงให้มานั่งอยู่บนตักเขา
"ปล่อย! คุณคิดได้แต่เรื่องแบบนี้เหรอ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น! อย่ามาให้ร้ายผม!" จอมขวัญดิ้นไปมา พยายามจะหนีออกจากวงแขนแกร่งแต่สู้แรงไม่เคยได้
"ออเซาะเขาไปทั่ว ไม่เรียกว่ายั่วจะให้เรียกว่าอะไร! โอ๊ย!" อัศวินต่อว่า และจอมขวัญเองก็โกรธจนขีดสุด ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากวงแขนหนา อัศวินร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะแขนที่ถูกยิงฟาดเข้ากับหัวเตียง
"มึง!" อัศวินชี้หน้าก่อนจะจับแผลไว้อย่างทรมาณ
"คุณ! ผ .. ผมขอโทษ" จอมขวัญแม้จะโกรธคนตรงหน้ามากเท่าไหร่ แต่แผลนี้ได้มาเพราะปกป้องเขา เห็นเขาเจ็บ ตัวเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน
มีต่อด้านล่าง
-
"มึงทำกูเจ็บ! แผลเปิดหมดแล้วมั้ง!" อัศวินสบถ จอมขวัญเองก็ชั่งใจอยู่นานก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ถ้าแผลเปิดจริงๆคงต้องทำแผลให้ใหม่
"อื้ออ .. ปล่อยผมนะ!" อัศวินฉวยโอกาสนี้รวบร่างเล็กแล้วพลิกลงกับเตียงนอน เขาก้าวขึ้นคร่อมก่อนจะตรึงเด็กน้อยไว้บนเตียงกว้าง
"ตอบกูมาว่าจะเลิกยั่วผู้ชายคนอื่นไหม!" อัศวินจ้องหน้ามัน จ้องร่างขาวที่เสื้อเลิกขึ้นมาถึงกลางอก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนสีน้ำนม แอ่งสะดือเล็กและหน้าท้องแบนราบที่ขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ
"ผมไม่เคยยั่วใคร .. อึ่ก" จอมขวัญเอ่ยน้ำตาคลอ เขากลัวคนตรงหน้า กลัวว่าจะโดนทำเหมือนเมื่อเช้าอีก
"มึงทำ! และกูบอกให้เลิกก็คือต้องเลิก!" อัศวินจ้องหน้ามันที่น้ำตาค่อยๆไหลลงมาที่แก้ม ใช้น้ำตาทำให้กูสงสารอีกแล้วสินะ!
"ผมเปล่า .. ฮืออออ" จอมขวัญเอ่ย ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาเพราะคนด้านบนก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอขาว มือหนาประสานกับมือเล็กแล้วหยัดยาวลงไปบนเตียงกว้าง อัศวินฝากรอยไปทั่วเนื้อตัวหอมหวาน เขาอยากจะสั่งสอนมัน ว่ามันเป็นของเขาแค่คนเดียว ไม่ว่าจะในฐานะอะไร!
"อื้อ .. อย่า" จอมขวัญบิดตัวเร่า ขาสองข้างที่เคยขยับได้ตอนนี้ถูกตรึงไว้ด้วยขาหนาที่มีกล้ามเนื้อ อัศวินประกบปากเล็กก่อนจะใช้ลิ้นควานเลาะเล็มไปทั่วไรฟัน เขาตามเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กในแบบที่ไม่ค่อยได้ทำกับคู่นอนคนอื่น จอมขวัญหายใจถี่กระชั้น ลิ้นเล็กพยายามหนีแต่ก็ถูกดูดดึงจนไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน
มือสากเปลี่ยนมาลูบไล้เนื้อตัวขาวสะอาดของมัน อัศวินเป็นคนไม่ชอบแตะต้องร่างกายคู่นอน แต่ร่างกายเขามันต้องการจะสัมผัสร่างเล็กนี้ มือหนาลูบไล้ที่หน้าท้องขาว จอมขวัญกลั้นหายใจทันทีที่ถูกคนด้านบนสัมผัส
"อ๊ะ .." จอมขวัญอยากตบปากตัวเองกับเสียงหน้าอายที่ร้องออกมา เขากัดปากแน่น นอนหลับตาด้วยความกลัว
อัศวินร้องหึก่อนจะจูบปากมันอีกรอบ มือหนาฟอนเฟ้นยอดอกเล็กที่ชูชันสู้มือ เขาไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน แม้มันจะไม่มีอกตูมอิ่มให้ขยำ แต่หน้าอกแบนราบที่มีตุ่มไตสองเม็ดก็ล่อตาล่อใจเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้
อัศวินดูดปากเล็กอีกทีก่อนจะขยับลงมาที่หน้าอกเล็ก จอมขวัญหวาดผวา เขาร้องไห้ตัวสั่นก่อนจะเอ่ยขอชีวิต "ขอร้อง .. ฮึ่ก"
"เป็นของกูซะ .. มึงจะได้ไม่ต้องสนใจใครอีก" ร่างหนาจับร่างเล็กยืดตัวก่อนจะถอดเสื้อออกจากหัว ริมฝีปากสีคล้ำเข้าครอบครองยอดอกสีสวยอย่างลุ่มหลง จอมขวัญนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะหลับตากัดปากกลั้นเสียงแน่น
"ม .. ไม่ .. ผมขอโทษ .. สัญญาจะไม่ทำอีก" จอมขวัญขอร้องเสียงสั่นเครือเมื่อแขนแกร่งช้อนเข้าใต้ข้อพับขาแล้วจับแยกออกกว้างอย่างมีอารมณ์ ความกลัดมันที่สะสมมาหลายปีพุ่งพล่าน เขาอยากจะสั่งสอนคนตรงหน้าในที่อีกขณะเขาเองก็อยากจะปลดปล่อยสิ่งที่อัดแน่นภายใน แม้ว่ามันจะเป็นผู้ชาย แต่ในตอนนี้เขามองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว
"ฮือออ" อัศวินชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินเสียงร้อง แต่ความกระสันอยากกลับเร่งเร้าให้เขาดำเนินต่อ แม้สมองจะบอกว่าคนตรงหน้าคือลูกของคนทรยศแต่ร่างกายกลับถลำเข้าไปจนยากจะถอน
"อ๊ะ .. อือ" เขาปลดพันธนาการส่วนล่าง ต้นขาเนียนขาวเปลือยถูกอ้าออกขว้างตั้งฉาก บางส่วนที่ทาบทับแข็งกร้าวขึ้นอย่างรุนแรง อัศวินปวดชาไปทั่วกึ่งกลางลำตัว เขาเข้าแทรกลงตรงหน้าก่อนจะถอดกางเกงนอนออก แก่นกายร้อนชูชันขึ้นอย่างน่ากลัว จอมขวัญหนีบขาแน่น แต่อัศวินก็ดันขาเรียวให้ยกขึ้น
"จำไว้ .. ว่ามึงเป็นของกูคนเดียว" อัศวินเอ่ย ก่อนจะลงโทษมันด้วยการยัดเยียดสิ่งที่มันเกลียดให้
"อ๊าาาา .. ฮึ่ก" กายแกร่งถูกกดเข้าไปคราเดียว ไม่มีการเล้าโลม ไม่มีการเปิดทางหรือทะนุถนอมใดๆ ร่างเล็กกัดปากสั่น ช่องทางสีสดฉีกขาดออกจากกันทันที ร่างกายเล็กไม่อาจทนรับสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย อัศวินอยากจะฆ่าตัวเองที่ลืมตัว ลืมไปว่ามันยังบริสุทธิ์ เขาก้มลงจูบไล้ที่แก้มขาวก่อนจะแช่ค้างไว้อย่างทรมาณ
"เจ็บ .." จอมขวัญนอนร้องไห้ ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ความบริสุทธิ์ ร่างกายที่เคยขาวสะอาดและผุดผ่อง ตอนนี้มันถูกคนตรงหน้าทำลายไปหมดแล้ว
"กู .." อัศวินมองมันอย่างทรมาณ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขาหยุด มันจะยิ่งได้ใจ ในเมื่อมันต้องชดใช้ เขาก็จะขอให้มันชดใช้เขาแค่ครั้งเดียว
ความกระสันอยากถูกปลดปล่อยด้วยการเริ่มขยับเลื่อนออกก่อนจะสวนเข้าช่องทางคับแน่นที่ตอดรัดเขาจนต้องคำรามเสียงขรม เขากระแทกตัวเข้าจนสุด ในขณะที่คนใต้ร่างกรีดร้องสุดลำคออย่างรวดร้าว ความฝืดเคืองบีบรัดแท่งร้อนของเขาแน่นจนแทบจะแตก เขาหยัดตัวออกมาก่อนกระแทกกายลงไปใหม่ รอยแผลที่ฉีกขาดทำให้ของเหลวสีแดงไหลลงบนที่นอนเป็นรอยกว้าง
"อ๊ะ .. อ๊ะ .. พอ .." จอมขวัญเหมือนตายทั้งเป็น เขาไม่เคยแม้แต่ช่วยตัวเอง จะจับของตัวเองสักครั้งยังไม่กล้า ช่องทางที่ฉีกออกทำให้เขาชาไปทั่วร่าง มันแสบและเจ็บจนอยากจะกัดลิ้นตายไป
อัศวินคำรามอย่างพอใจกับประสบการณ์แปลกใหม่ที่ได้ลอง ช่องทางอุ่นด้านในร้อนและรัดแน่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ร่างหนาผิวเข้มสวนกายเข้าออกจนเริ่มชิน เขาทาบทับร่างขาวก่อนจะประสานแนบแน่น กดแก่นกายให้ลึกกว่าเคย สอดมือเข้าโอบบั้นท้ายยกขึ้นรับสัมผัสแรงขึ้น
ความเจ็บปวดทำให้จอมขวัญตาปรือปรอย ส่วนล่างเริ่มชินชา เจ็บจนไม่รู้จะทำอย่างไร อัศวินประคองท้ายทอยคนตัวเล็กก่อนจะสอดลิ้นควานหาความหวาน เอวหนากระทั้นถี่กระชั้นและเร็วแรง ความสุขสมแต่ขมขื่นไม่ได้ทำให้ใครมีความสุข
ภาพที่มันออเซาะหนุ่มอื่นแล่นเข้าหัว เขาสบถก่อนจะรั้งร่างเล็กให้นอนตะแคง แล้วตามเข้าซ้อนถอนสะโพกออกจนเกือบหลุดแล้วกระแทกความแข็งขืนเข้าไปใหม่ แรงขึ้น เร็วขึ้น และลึกขึ้นจนสุดลำ
"อึ่ก .. ฮ้าาา" จอมขวัญจิกเล็บที่ขาแกร่ง เขาเหมือนคนที่ไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะหายใจยังยากจะเอ่ย กายแกร่งไม่ยอมหยุด อัศวินมีเซ็กส์ล่าสุดกับกระหรี่ชั้นดีที่เพื่อนหามาให้ตอนเมาเมื่อสองปีที่แล้ว แม้จะบอกว่าชั้นดีแต่ก็สกปรกจนเขาเอียนไปอีกนาน ร่างกายกำยำที่ขาดเพศสัมพันธ์มาถึงสองปี พอได้เจอเนื้ออุ่นที่ตอดรัดจนแทบขึ้นสวรรค์ มันก็ลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น
"กัดไว้" อัศวินช้อนคนตัวเล็กให้นอนที่แขนแกร่งก่อนจะยอมให้มันกัดแขนเขาเอาไว้
"ซีดส์ .. อีกนิด" เขาคำรามเสียงกระเส่า ก่อนจะแทรกกายเข้าสุดแล้วถอนออกก่อนจะเริ่มยัดเยียดแท่งร้อนเข้าในช่องทางรักอีกครา เมื่อใกล้จะถึงฝั่ง เขารวบร่างเล็กเข้ากอด ประกบกายแกร่งนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน ส่วนอ่อนไหวยังเชื่อมต่อกัน อัศวินโถมกายเต็มกำลัง รุนแรง ถี่กระชั้น จนเสียงดังลั่นไปทั่วห้อง
ไม่นานความสุขสีขุ่นก็ถูกปลดปล่อยในร่างขาว อัศวินสวนกายเข้าออกเนิบนาบเพื่อรีดทุกหยาดหยดลงในตัวมัน เขาโอบหลังมันที่สลบไปแล้ว ร่างเล็กเองก็ปลดปล่อยออกมาเปื้อนที่นอนเช่นกัน อัศวินสงบกายก่อนจะเฝ้ามองร่างเล็กที่หลับไปทั้งน้ำตา
มันเป็นของเขาแล้วจริงๆ เป็นทั้งชีวิตและร่างกาย
อัศวินแช่กายอยู่ในเนื้อตัวอุ่น ความวูบโหวงเริ่มเข้ากัดกินจิตใจ คำที่แม่เคยบอกว่ามันไม่เหลือใครแล้วทำให้เขาจุกที่อก ผ้าปูที่นอนสีครีมเต็มไปด้วยรอยเลือด คราบคาว กลิ่นคาวคลุ้งอารมณ์ดิบไม่ได้ทำให้รู้สึกดี
เขานอนลูบหลังมันสักพักก็พลิกตัวมันให้นอนลงก่อนจะถอนแก่นกายออกช้าๆ ความรู้สึกผิดถาโถมในจิตใจ เลือดสีแดงสดและน้ำรักสีขุ่นไหลออกมาเปรอะเปื้อนที่นอนทั้งหมด
จบสิ้นความบริสุทธิ์ของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาเป็นคนพรากมันมา
อัศวินอุ้มมันเข้าไปในห้องน้ำ จัดการร่างกายที่โดนเขากระทำอย่างรุนแรงจนสะอาด ก่อนจะปูผ้าที่พื้นแล้วห่มมันด้วยผ้านวมวางร่างที่หลับอยู่ลงไปบนผ้า ให้มันได้นอนให้เต็มที่เพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางอีกไกล ไม่ว่าร่างกายมันจะไหวหรือไม่ไหว แต่อย่างไรมันก็ต้องไปกับเขา
นับจากนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันได้เป็นของใคร จอมขวัญต้องเป็นของเขาคนเดียว
TBC.
Talk: ด่าอัศวินได้ เชิญเลย
ขอบคุณคุณ Freja มากนะคะสำหรับคอมเมนท์ตอนที่แล้ว อ่านแล้วก็ต้องขอบคุณที่เข้าใจเรื่องราวที่โกะต้องการสื่อ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์อีกครั้งค่ะ
:กอด1:
-
:z6: จ๊ะเกลียดมาก แค่เห็นหน้าขวัญหน้าพ่อตาก็ลอยมาแล้ว ให้ตายก็ไม่มีวันเอาทำเมีย จร๊าาาา
เอาตามที่คุณนายหัวสบายใจเลย เอาเลย (อุ๊ยลืมไปว่าเอาไปแล้ว เปิดซิงด้วยนิ :beat:) แหมๆพูดอะไรไม่คิดจริงๆ อิปากบ่อเกรอะ
อย่างที่นายแม่ว่าไว้ไม่มีผิด แหมๆๆ แต่นายแม่ก็นะ พูดอย่างกับรู้เช่นเห็นแจ้ง ไม่ทันข้ามวันก็สมพรปากซะละ
นายแม่และน้องอัจ ควรจะดีใจนะ ได้ลูกสะใภ้และก็พี่สะใภ้แล้วววว :z1:
ปล.ขอตบแม่งสักทีเถอะ อิคนปากหมาปากแข็ง และสุดท้าย เค้ารอปั๊วของวินัยอยู่นะ เรายังไม่ลืมมม ว่าตอนที่แล้วละเลยการทำหน้าที่ :m31:
-
สมกับที่รอมาทั้งวัน 5555
-
หมดคำจะด่า รอสมน้ำหน้ามันอย่างเดียว
-
สะใจแล้วสินะ!!! :katai1:
-
คุณพระ!!! ขาดsexมา 2 ปี ลงที่จอมขวัญแล้วก็ตู้ม! กลายเป็นโกโก้ครั้นช์ -..-
ป่นปี้หมดกัน แล้วสภาพน้องเป็นงี้จะขึ้นเครื่องได้หรือคุณอัศวิน :hao4:
-
หวงของแท้เลยนะเนี่ย :hao3:
หวงขนาดนี้ยังปากแข็งอยู่ได้เนอะ
-
คือ... สงสารน้อง
แต่ในที่สุดทิชชู่ฉันก็ได้ใช้งาน :hao6:
อะไรคือการที่คุณวินบอกว่าไม่มีทางสนใจน้อง แต่กลับข่มขืนน้องคะ :beat:
น้องขวัญก็ทนทรมานให้เขาเจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไยต่อไปนะคะ
เจ้เชื่อว่าอีกไม่นานนายหัวต้องตกอยู่ใต้อำนาจเมียแน่นอนค่ะ :z1:
-
โถพี่วิน o22
ได้เขาแล้ว ใจดีกับเขาบ้างนะเออ
-
:m20: ขำอิซึนวินค่ะ ขอโทษด้วยนะน้องขวัญที่ป้าหัวเราะ
จอมขวัญในตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวมาทั้งนั้น การที่จะพามันไปไหนด้วย เขาก็ต้องพามันไปจัดการทำบัตรประชาชนใหม่ ที่อยู่ก็ต้องยอมให้มันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาไปพลางๆ มารดาของเขาเองก็พอใจอยู่ไม่น้อยที่เขาอนุญาตให้จอมขวัญย้ายเข้ามา
ยังกะแต่งเมียเข้าบ้าน
"กู .." อัศวินมองมันอย่างทรมาณ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขาหยุด มันจะยิ่งได้ใจ ในเมื่อมันต้องชดใช้ เขาก็จะขอให้มันชดใช้เขาแค่ครั้งเดียว
:m20: ไม่หยุดเพราะจะให้น้องมันชดใช้หรือว่าไม่หยุดเพราะว่าหยุดไม่ได้แล้วก็ไม่อยากหยุดหือม์ อิซึนวิน? แล้วแน่ใจนะว่าชดใช้แค่ครั้งเดียวได้? จะทนไหวหรือ? วินนะไม่ใช่น้อง แต่ที่อดมาได้ตั้งสองปีก็ถือว่าอึดเหมือนกัน ตอนนี้ทำนบมันพังแล้วน้ำป่ากำลังเชี่ยว สงสารขวัญรอเลย ลูกหัวปีท้ายปีแน่ๆงานนี้
สรุปคนอื่นเขารู้กันหมดแล้ว เหลืออิซึนกับน้องเท่านั้นที่ยังไม่รู้ตัว
อาการที่วินัยแสดงออกมานั้นเรารู้สึกว่าเหมือนทำกับน้องกับนุ่งที่เอ็นดูจริงๆ การแสดงออกของน้อยก็เหมือนกัน
ป.ล คนเราถ้าเกลียดกันเขาจะไม่จูบกันหรอกนะ
ขอบคุณมากค่ะ คุณ Akikojae เราชอบเขียนยาวๆเพราะว่าบางทีเราก็ดันเข้าใจอะไรที่ผิดจากชาวบ้านเขาการเมนท์ก็คือการทวนของเราแหละว่าอ่านแล้วรู้เรื่อง(เหมือนคนอื่นเขา)ไหม?
-
:katai1:
ขวัญเอ้ยยยย อดทนน่ะ
-
จะรอสมน้ำหน้าอีพี่มันตอนน้องท้องแล้วมีเซ็กส์ไม่ได้ จะขำให้ฟันร่วง อนาคตกลัวเมียชัวร์ คอยดูเถอะเกลียดเขา แหมมมม เล่นซะสลบเลย หมันไส้จังเลยค่ะ ฮาาา
-
อ่านทีเดียว 11 ตอนรวด สารภาพเลยแค่เห็นชื่อเรื่องก็ไม่กล้าเข้ามาอ่านกลัวม่าไง คิดว่าจะเข้ามาอ่านตอนลงเรื่องจบแล้วทีเดียวด้วย แต่ก็เข้ามาอ่านจนได้
เข้าใจว่าวินเป็นคนขี้หวงนะแต่ว่าอาการหนักนะคะ โมโหร้าย หาหมอหน่อยมั้ยใครก็เอาไม่อยู่กว่าจะได้นักกันมีช้ำในตายก่อนมั้ยเนี่ย อยากให้เค้าเป็นของตัวเองคนเดียวทำไมไม่ทำดีเล่า บางทีก็อยากให้ขวัญหนีไปไกลๆเลยแต่คงทำไม่ได้
ตอนเปิดให้โหวตพล็อตนี่อีนี่โหวตเคะราชินีแต่ขวัญนี่โดนยิ่งกว่านางทาส โถๆหนูขวัญอีกหน่อยวินก็ได้เมียทาสแล้วแหละ ไม่สิได้แล้วหนิ
จอมขวัญเอ๋ยสตรองค่ะลูก สตรองงงงงงง
-
ไม่ด่าอัศวินแล้วกัน เหนื่อย -_-" กว่าจะดีขึ้นเป็นผู้เป็นคน คงอีกนาน
สงสารขวัญ ถูกทำร้ายร่างกาย กล่าวหาว่าแรดร่านอ่อยผู้ชาย โดนข่มขืนภายในบ้านที่ทุกคนเอ็นดูสงสารแต่ยื่นมือมาช่วยอะไรไม่ได้ เพราะกลัวรักตัวเองมากกว่า ไหนต่อไปจะท้องอีก .....อา..ชีวิตบัดซบจริงๆ
-
จิตใจทำด้วยอะไรกัน :hao5:
-
ตื่นมาขอให้น้องไม่พูดด้วย!!!!
-
คือเรื่องนี้ ไม่อยากตบใคร อยากตบอีอำพรมาก มึงเป็นแม่ ถ้ามึงเด็ดจาด ทำไมลูกมึงจะไม่เกรงใจ มึงลองพูดว่าจะตัดแม่ตัดลูกสิ ทำไมลูกมึงจะไม่เชื่อฟัง พอลูกมึงอ้อน นิดเดียว มึงก็ยอมแล้ว อย่างว่า ยังไงลูกก็ต้องมาก่อน แม้มันจะทำร้ายคนอื่นก็เถอะ มึงมันเลี้ยงลูกได้ระยำมาก ส่วนไอ้วิน กูจะรอดูตอนมึง ตามอีอนวอน ขบัญมันบ้าง กูจะรอดู คอยสมน้ำหน้า เหยียบมึง อินมาาก แต่พูดเลย เกลียดอีอำพรมากเช่นกัน แล้วขวัญอะพอถึงเวลาเอาคืน ช่วยเอาคืนให้หนักหน่อยนะ อย่าหน่อมแหน่ม แบบว่า ลูกผมคนเดียว แล้วร้องไห้ เราต้องเด็ดขาดประมาว่า ถ้ายังมาวุ่นวาย จะทำแท้ง จะเอาลูกออก ขู่มันบ้าง ให้มันหงอ มันจะได้สึก
-
:katai1:
-
:z6: จับจองเป็นเจ้าของซะขนาดนี้ยังบอกเกลียดอีกมั๊ย
-
อ่อนโยนหน่อยสิ
-
เกลียดมากเลยนะพี่วิน ทำน้องซะขนาดนั้น
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เย้ๆ ได้กันแล้ว ครั้งเดียวจะติดเลยมั้ย อยากให้ขวัญมีน้องไวๆเอาไว้ดัดเส้นอิวินคนซึน :katai5:
-
ครั้งเดียวพอนะพี่วิน อย่ากลืนคำพูดหละ
เตรียมหัวเราะเยาะพี่วินได้เลย :katai3: :hao3:
ครั้งแรกของน้องนะ น่าจะเบา เบา หน่อย สงสารขวัญมาก T^T
-
เอิ่ม อีคุณิศวิน กลืนน้ำลายตัวเอาอยู่นะคะ
ตอนนี้รอสมน้ำหน้าอยู่ค่ะ
ส่วนคุณแม่คุณอัศวินนี่ เป็นแม่จริงๆรึเปล่าอ่ะ ทำไมสั่งสอนอะไร พูดอะไรลูกไม่ฟังเลยอ่ะ เราว่าเป็นแม่ที่แย่อ่ะ
-
:serius2:
-
ให้น้องท้องรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เดี๋ยวไม่ใช่ว่าพอท้องก้มาแบบลูกผมคนเดียวไม่ใช่ลูกคุณวินอีกนะ แบบนั้นนี้คงได้เถียงกันจนเหนื่อยอ่ะ
-
จะท้องเลยหรือเปล่าเน้อ
-
แล้วจะเสียใจ อิตาวิน !!! #ทีมจอมขวัญ
-
นายหัวนี่ซึนใช้ได้ กว่าจะรู้ตัวสงสารน้อยแย่เลย
-
สู้ๆ น้องขวัญ
-
ชอบก็บอก ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ
แบบนี้เรียกปากไม่ตรงกับใจนะคะ
แล้วแบบนี้น้องจะท้องมั้ย?
ถ้าลงโทษแบบนี้บ่อยๆ ลูกเต็มบ้านแน่ๆเลยจ้า
-
ไหนใครบอกไม่สนใจ
แล้วใครที่ได้น้องแล้วนะ
อยากให้น้องท้องวันนี้พรุ่งนี้จริงๆเลย
-
อิตาคุณวินเอ้ยยยหลงน้องขนาดนี้ยังไม่รู้ตัว :เฮ้อ:
-
ในทีสุดตาเฒ่าวิน ก็ได้กินเด็กน้อยขวัญ :hao6:
กัดผ้าเลย ฉากนี้ :hao5:
ขอบคุณผู้แต่ง ที่มาแต่งนิยายสนุกๆให้ได้อ่าน
ชอบมากๆแบบไม่อยากให้จบตอนเลย :mew1:
-
เป็นครั้งแรกที่คงฝังใจไปจนตาย แม่งอัศวินอย่าให้มันมากนัก ขวัญรีบท้องรีบหนีไปเลยลูก :z6:
-
ถ้านายหัวจะซึนขนาดนี้อ่ะนะ
เกลียดมากกก หวงมากกก
แกก็เลย12ซั่มน้องงั้นสิ
บักปลวกเอ้ย
-
:z6: ให้คุณวินค่ะ หมดคำที่จะด่าจะว่าแล้วค่ะ ไม่รู้จะเอ่ยคำไหนออกมาได้แล้ว
บอกได้คำเดียวว่า ''สงสาร" น้องมากค่ะตอนนี้ และจะรอ รอวันที่คุณวินจะได้รู้ว่า
เจ็บเจียดตายนั้นเป็นยังไง มันจะได้รู้ว่าที่แล้วๆ มาทำอะไรไว้กับน้องบ้าง
-
:pighaun:
สงสารน้อง จอมอะ โดนพรากจิ้นไปแล้ว วินรับผิดชอบเลย
-
อ่านไปสงสารจอมขวัญไป เชียร์ให้หนีไปไวๆ :hao5:
-
อยากฆ่าคนจริง :a5:
-
จอมขวัญญญญญญญ T^T
น้องน้อยกลอยใจตกเป็นของอิเถื่อนแล้วว
ไม่น้าาาาาา
รอวันที่พี่เถื่อนจะกระอักเพราะขวัญเมิน
:fire:
-
ช็อค! อิวินอิเถื่อน เลวมาก ไปตายซะ :fire:
-
เขาได้กันแล้ววว -.,-
อิวินเบาๆ หน่อย น้องมันช้ำหมดแล้ว -*-
-
เขาได้กันแล้วววววววโอ้วววว :hao6: :hao6:
มันต้องอย่างนี้สินายหัวอัศวิน o13น้องจอมขวัญสู้ๆน๊าาาาาา
-
ขอกระโดดถีบหน้าอัศวิน เลวมาก :z6:
-
พี่วินช่่างดุดัน และซึนมากจริงๆ หึงจนขึ้นตาแต่ก็ยัง... สงสารน้องจัง
แต่เป็นนี้สิถึงสนุก 5555 รอวันที่พี่วินชดใช้ให้จอมด้วยความรัก :)
-
คุณอัศวินคะ ครั้งเดียวนี่พูดจริงหรือคะ
55555
-
อัศวินนายทำเราโมโหมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1: แต่มันได้ใจตรงที่อดอยากมาตั้งสองปีนี่แหละ :katai3: คนที่ห่างเหินเรื่องเพศรสมาถึงสองปีนี่มาเจอของดีโดยไม่รู้ตัวเนี่ยลุ่มหลงสุด ๆ แน่เลย :z1: งานนี้อัศวินจะไปไหนรอด ขวัญยอมเจ็บตัวเป็นครั้งสุดท้าย (หวังเอาไว้) แล้วกัน เราว่าถ้าจอมขวัญได้ออกมาชมโลกกว้างรับรองต้องเปลี่ยนไปแน่ ๆ และก้อคงเป็นในทางที่ดีขึ้นแน่ ๆ จอมขวัญเป็นคนที่เข้มแข็งอยู่แล้วในตัวเอง ขนาดโดนไปอยู่กลางป่าคนเดียวยังปรับตัวได้เลย o13 รอเอาใจช่วยจอมขวัญ :mew1:
-
โอยยยย ก็น่าจะทำให้ชินก่อน จอมขวัญน่าสงสาร ไข้ขึ้นแน่ๆ
-
ห่ะ สองปี นานขนาด
กรีดร้องเสียงดัง ห้องนอนเก็บเสียงได้ด้วยเหรอคะ แอบตินิดนึง
แต่ทั้งหมดทั้งมวล ถูกใจคนอ่านมากๆ
-
อีคุณวินค่ะ
พรากน้องเหรอ! :z6:
-
ในที่สุด
-
:pig4: สงสารจอมขวัญอ่ะ หวังว่าไอ้คุณอัศวินจะทำตัวให้ดีขึ้นบ้างนะ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
อีอัศวิน :n1:
-
สงสารน้อง เมื่อไหร่อิพี่วินจะหยุดทำร้ายน้องสักทีเนี่ย
:angry2:
-
กระโดดเตะวิน ทำร้ายน้องอีกแล้ว
-
รอยชัง ๑๒
อัศวินโทรตามหมอให้เข้ามาดูอาการของเด็กที่สลบไปตั้งแต่เขาถอนกายออก เขาบอกให้หมออ้างเหตุผลว่าจะมาดูแผลให้เขาเนื่องจากมันเริ่มจะอักเสบ ไม่ใช่อยากจะปกปิดเรื่องที่เขาทำกับมันในวันนี้ แต่เพราะไม่อยากให้มารดาและน้องสาวกังวลใจ เพราะถึงจะห้ามอย่างไร มันก็สายไปแล้วอยู่ดี เขาแก้ไขเรื่องราวก่อนหน้าไม่ได้ แม้จะรู้ว่ามันผิดที่ใช้กำลังกับคนไม่มีทางสู้แบบนี้ แต่เขากลับจงใจวางความผิดชอบชั่วดีไว้ข้างๆไม่สนใจ
.. ชีวิตของจอมขวัญเป็นของเขา ครั้งนี้ถือเสียว่ามันกำลังชดใช้ในสิ่งที่พ่อมันทำ ..
.
"อย่างน้อยก็ต้องพักสามวันนะครับ ผมไม่แนะนำให้เดินทาง" หมอเอ่ยเมื่อตรวจเสร็จ สภาพของคนไข้ที่เขาเห็นแทบจะเรียกได้ว่ารุนแรงและไร้ความเมตตา ช่องทางสีสดฉีกขาดและเนื้อตัวสั่นเทาเพราะพิษไข้ เห็นคราบเลือดและกลิ่นคาวบนที่นอนก็พอจะรู้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำถึงขนาดนี้แล้ว จะตามหมอมารักษาอีกทำไม สู้ปล่อยให้ตายไป คงไม่มีใครสนใจเด็กไร้ค่าคนนี้นักหรอก
"แต่ฉันรอไม่ได้ ขึ้นเครื่องชั่วโมงเดียวคงไม่ตายหรอกมั้ง" อัศวินกอดอกถาม จ้องมองร่างเล็กในชุดนอนเขา มันป่วยและกำลังทรมาณกับพิษไข้ แต่เขาเองก็รอไม่ได้ จะปล่อยไว้ทางนี้มันก็คงไม่ได้กลับ
"ถ้าเกิดคุณอัศวินไม่ยอม คืนนี้ก็ต้องดูแลเขาเป็นพิเศษนะครับ ให้ทานข้าว ทานยาทุกๆสองชั่วโมงก่อนขึ้นเครื่อง เตรียมเสื้อหนาว ผ้าปิดจมูก แล้วก็ให้เขาใส่แพมเพิร์สผู้ใหญ่ไปด้วย ถ้าเลือดออกมากจะได้ไม่เปรอะออกมา" คุณหมอเอ่ย และอัศวินชักเริ่มรำคาญ จะอะไรกันนักหนา
"ถ้าไม่ทำ .." เขาเอ่ยไม่สบอารมณ์
"เขาก็อาจจะเป็นหนักกว่านี้ แล้วที่เกาะมีโรงพยาบาลหรืออนามัยไหมล่ะครับ ถ้าไม่มี เขาก็อาจจะตายได้" หมอตอบคำถามก่อนจะขอตัวกลับ อัศวินไม่ได้ลงไปส่ง เขาชั่งใจว่าอยากให้มันตายหรือมันรอด ถ้าอยากให้รอดก็ต้องทำตามอย่างที่หมอสั่ง หรือถ้าอยากให้มันตายก็ทำแค่เพียงละเลยทิ้งๆขว้างๆอย่างที่เคยทำ
"มึงออกไปซื้อผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ผ้าปิดจมูกให้กูหน่อย เออ ไม่ต้องถามมาก เอาขึ้นมาด้านบนเลยนะ อย่าให้แม่กับยัยอัจเห็น เหรอ โอเค งั้นรีบไปรีบมา แค่นี้" อัศวินวางสายจากลูกน้องที่ไว้ใจมากที่สุด น้อยบอกเขาว่ามารดาและน้องสาวออกไปงานศพเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว และคงจะกลับค่ำๆ
ก๊อก ก๊อก
"คุณวิน! ข้าวต้มได้แล้วค่ะ" เสียงสาวใช้ดังอยู่ด้านนอก อัศวินรีบเปิดประตูก่อนจะรับถาดข้าวมา
"ลำดวนช่วยเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ด้วย แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดล่ะ เข้าใจไหม" อัศวินจ้องหน้าหญิงสาวที่รับคำเสียงสั่น เขารอให้สาวใช้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนจนเสร็จถึงจะอุ้มร่างที่ยังหลับขึ้นมานอนบนเตียงดีๆ
"อืออ" เสียงเล็กครางสั่น ผิวเนื้อร้อนรุ่มเพราะพิษไข้ อัศวินดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวมันจนถึงคอ เขามองดวงหน้าหวานที่ยังมีคราบน้ำตาแล้วก็นึกถึงสิ่งที่ทำลงไป
.. นี่เขากลายเป็นสัตว์เดรัจฉานไปแล้วจริงๆใช่ไหม ..
.
"ข .. ขวัญ" เสียงและมือที่สั่นเทาทันทีที่คนเป็นนายเปิดห้องรับจนเขาได้เห็นภาพตรงหน้า น้อยรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เขากัดฟันแน่นมองร่างเล็กที่หลับไม่ได้สติ คิดแล้วว่าจะต้องมีวันนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
"กูโมโหมันเกินไปหน่อย เลย.."
ผัวะ!
หมัดหนักๆถูกปล่อยเข้าเต็มหน้าของคนเป็นนาย อัศวินเซถอยไปนิด เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ไม่ได้โกรธมันเลยสักนิดที่กล้าทำกับเขาแบบนี้ !
"ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับมัน! ไหนนายสัญญาว่าจะไม่รุนแรงกับมัน!" น้อยใช้สองมือจับคอเสื้อนายแน่นก่อนจะถาม ที่เคยขอหลังจากที่จอมขวัญกรีดข้อมือตัวเอง นายคงไม่ได้ใส่ใจคำของเขาเลยแม้แต่น้อย
"มึงจะต่อยกูอีกก็ได้ ถ้ามันจะทำให้มึงพอใจขึ้นมาบ้าง" อัศวินเอ่ย และน้อยก็กำหมัดแน่นแล้วง้างขึ้น อยากจะชกคนตรงหน้าอีกสักรอบ แต่พอนึกขึ้นได้ คำว่าเจ้านายกับลูกน้องมันค้ำคออยู่
"นายทำแบบนี้ทำไม .. ในเมื่อนายเกลียดมัน" น้อยปล่อยคอเสื้อของเจ้านายก่อนจะหลบตาถาม
" .. มันไม่เชื่อฟังกู กูก็เลยลงโทษมัน" เขาเอ่ย
"ด้วยการข่มขืนมันเนี่ยนะ! นายยังเป็นคนอยู่ไหม!" น้อยเตะประตูห้องก่อนจะเดินไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ เด็กน้อยที่เขาเอ็นดู ตอนนี้มันถูกทำลายไปแล้วโดยน้ำมือของคนที่เกลียดชัง
อัศวินไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่ปล่อยให้น้อยได้เดินเข้าไปดูร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง
" .. จอมขวัญมันน่ารัก น่าทะนุถนอม นิสัยมันก็ดี ทำไมนายถึงมองไม่เห็น จะให้ความเกลียดชังที่มีต่อพ่อมาทำลายคนเป็นลูกไปถึงเมื่อไหร่ .." น้อยเอ่ยก่อนจะลูบหัวบางที่เอาแต่ละเมอ เนื้อตัวที่ร้อนเป็นไฟทำให้เขารู้ว่านายคงรุนแรงกับมันมาก
"นายจะทำแบบนี้กับมันอีกหรือเปล่าครับ" น้อยเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง และอัศวินก็สะอึกไปกับคำถามก่อนจะตอบ
"มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งคนอย่างกู กูรู้ตัวดีว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ ออกไปได้แล้ว พรุ่งนี้มึงต้องขับรถไกล" อัศวินไม่อยากตอบคำถามที่ได้รับจึงต้องใช้อารมณ์โกรธเข้ามาแทนที่
"ผมฝากดูแลมันด้วย แม้นายจะมีบุญคุณกับผมมามาก แต่ถ้าคราวนี้ไอ้ขวัญเป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด .." น้อยหันหลังพูด ก่อนจะทำใจเดินออกจากห้องไป
"เหี้ยเอ้ย!" อัศวินเตะประตูปิดอย่างฉุนเฉียว ขนาดลูกน้องที่ทำงานร่วมกันมานานอย่างไอ้น้อยยังกล้าลั่นวาจากับเขาเพราะเด็กอย่างมัน เขาอดที่จะเจ็บใจไม่ได้
'มึงมันมีแต่คนรัก คนเอาใจ กูคงเป็นคนเดียวสินะ ที่อยากจะทำให้มึงเหมือนตายทั้งเป็น .. จอมขวัญ'
..........
"ปล่อยผม .. ป .. ปล่อย" เสียงละเมอข้างๆทำให้อัศวินตื่น เขาลืมตาขึ้นก่อนจะแตะที่แก้มมันเบาๆ
ร้อนอย่างกับไฟ
แล้วแบบนี้จะหายทันไหม
"ตื่นมากินข้าวกินยา" อัศวินรวบร่างเล็กที่ร้อนระอุราวกับไฟให้แนบอก เขย่าแขนให้มันรู้สึกตัว
"อึ่ก .. ห .. หนาว" จอมขวัญไม่มีสติ เด็กน้อยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่อุ่นๆนิ่มๆตรงหน้าคืออะไร แต่เพราะมันช่วยให้เขาอุ่นขึ้นได้จึงพยายามซุกกายให้แนบชิด
อัศวินมองเด็กตรงหน้าอย่างอึ้งงัน ก่อนจะคิดได้ว่าที่มันทำไปคงแค่ละเมอ เขารวบร่างเล็กให้เข้ามานอนให้อ้อมกอด เขาถอดเสื้อตัวเองออกเพื่อให้ร่างกายได้เติมความอุ่นให้มัน ร่างเล็กนอนซบร่างหนาอยู่ตรงหว่างขา แข้งหนาชิดเรียวขาเล็ก อัศวินโอบกอดกระชับมันไว้แล้วลูบไล้หน้าท้องบางเบาๆ
.. อย่างน้อยเขาก็ให้มันตายไม่ได้ ..
เมื่อป้อนยาให้ไม่ได้เพราะคนตรงหน้าหมดสติ เขาจึงยอมหักยาเป็นอย่างละสองท่อนใส่ปากตัวเองก่อนจะประกบปากมันแล้วส่งเม็ดยาให้ไหลตามน้ำลงไปในลำคอเล็ก ปากนิ่มเผยอขึ้นเพราะถูกมือหนาบีบ อัศวินรีบประกบปากมันก่อนจะใช้ลิ้นดันให้เม็ดยาลื่นลงคอไป ทำแบบนี้อยู่หลายรอบจนกว่าจะป้อนครบ
พอป้อนเสร็จเขาก็วางมันลงบนที่นอน ใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างมันไว้อีกที
"อื้อออ .." จอมขวัญครางอือเมื่อมีอะไรยุกยิกที่ร่องลึก ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ แต่ไม่มีแรงลืมตาขึ้นมารับรู้สิ่งใด
"ต้องทา ไม่งั้นมันจะไม่หาย" อัศวินป้ายยาทาก่อนจะสอดนิ้ววนที่รอยแผลขนาดใหญ่รอบจีบพับ เขาค่อยๆทาให้มันเบาๆก่อนจะชักมือออก
ล้างมือเสร็จเขาก็เดินมาที่เตียงก่อนจะสอดตัวเข้าด้านหลังแล้วดึงมันเข้ามาใกล้ เด็กน้อยพลิกตัวเข้าหาความอบอุ่น ร่างหนาชะงักไปเล็กๆเพราะลมหายใจเป่าร้อนรดที่แผ่นอกทำให้เขาแทบบ้า อัศวินปัดความคิดที่ปะปนก่อนจะค่อยๆปิดตาหลับตามเด็กตรงหน้าไปอย่างเหนื่อยเพลีย
'ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก แต่เพราะทิฐิและความเกลียดชังทำให้เขาปิดบังมันเอาไว้'
.
"คุณอัศวินลงมาทานข้าวหรือเปล่าลำดวน" อำพรที่เพิ่งจะกลับมาเอ่ยถาม เห็นบ้านเงียบราวกับไม่มีคนอยู่
"เอ่อ ทานด้านบนแล้วค่ะ พอดีจอมขวัญไม่ค่อยสบาย" ลำดวนไม่รู้จะตอบอย่างไรจึงต้องโกหกไป
"น้องเป็นอะไรมากหรือเปล่า ทานยาหรือยัง" อัจฉราพะวง แล้วคนอย่างพี่วินหรือจะยอมดูแล ทำหยิ่งเสียขนาดนั้น คงจะปล่อยให้น้องนอนซมน่ะสิ
"ทานแล้วค่ะ คุณวินสั่งไว้ไม่ให้ใครรบกวน" ลำดวนเอ่ย และอำพรกับอัจฉราก็หันมามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า
จะใช่อย่างที่คิดหรือเปล่านะ ..
"จะเอาจริงๆหรือคะคุณแม่ ถ้าพี่วินรู้เขาจะโกรธเราได้นะ" อัจฉราแตะมือมารดาที่กำลังจะไขเข้าไปในห้องลูกชาย
"เอาเถอะ อย่างน้อยเราจะได้รู้ว่าพี่เราน่ะเป็นอย่างที่เราคิดจริงหรือเปล่า" อำพรเอ่ย "แกไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวแม่รับแทนเอง"
อัจฉราพยักหน้าก่อนจะมองมารดาที่ค่อยๆไขกุญแจเข้าไป ภายในห้องแม้จะมืด แต่เพราะแสงไฟจากนอกบ้านส่องผ่านร่องม่านเข้ามาเล็กน้อยทำให้สามารถมองเห็นได้
ภาพลูกชายสุดที่รักที่เปลือยอกด้านบนกำลังนอนกอดร่างเล็กสนิทแนบแน่นไร้ช่องว่างทำให้อำพรตกใจ อัจฉราเองก็ไม่อยากจะเชื่อที่ตาเห็นเช่นกัน นี่พี่ชายเธอกับจอมขวัญ ..
'ยาทาแผลทวารอักเสบ'
อำพรมือสั่นกับป้ายเขียนกำกับยาที่เธอหยิบขึ้นมาดูตรงหน้า อัจฉราเห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงยาจากมือวางลงที่เดิมก่อนจะลากแขนมารดาให้ออกมาจากห้อง ถ้ายังยืนกันอยู่นานกว่านี้มีหวังแม่หล่อนได้ช็อคตายเสียก่อน และพี่ชายเธอจะต้องตื่นมาแหกอกเอาแน่ๆ
"ม .. แม่ตาฝาดไปใช่ไหม แม่กำลังฝันอยู่ใช่ไหม" อำพรแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น แต่แค่ภาพที่เห็นก็น่าจะพอเดาออกว่าอะไรเป็นอะไร ควบคู่กับยาที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ทั้งยาแก้อักเสบ แก้ปวดเมื่อย แก้ไข้สารพัด โดยเฉพาะยาทาบริเวณลับนั้นที่ทำให้เธอแน่ใจ
"คุณแม่เชื่ออัจหรือยังล่ะคะ ว่าพี่วินเขาไม่ได้โกรธเรื่องที่ลุงโสภณทำแล้วมาลงกับขวัญ แต่เป็นเพราะโกรธที่ตัวเองไม่ได้ครอบครองจอมขวัญเลยแสดงออกมาแบบนั้น" อัจฉราย้ำเตือนมารดา เธอรู้มาสักพักแล้วว่ามันจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พี่ชายเธอเคยมีแฟน แต่ก็ต้องแยกทางกันเพราะความห่างไกล คนที่ขาดเรื่องอย่างว่ามานาน มาเจอเนื้อตัวหอมหวาน ใครเล่าจะทนได้
"แม่สงสารน้อง .. เราจะทำอย่างไรกันดี" อำพรไม่ได้รังเกียจหากจะต้องรับจอมขวัญมาเป็นสะใภ้ แต่กับลูกชายเธอนี่สิ หล่อนกลัวเหลือเกินว่าอัศวินจะให้สถานะน้องแค่คนบำเรอร่างกาย
"คงต้องรอให้พี่วินหลงรักจอมขวัญนั่นแหละค่ะ วันนั้นแหละที่จอมขวัญจะได้เป็นอิสระ" และจะเป็นพี่ชายเธอเองที่ต้องมานั่งเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
.....
"อืออออ" จอมขวัญครางเสียงแหบ ก่อนจะเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสิ่งรบกวนตรงหน้า "อื้ออ! ปล่อยผมนะ!" เด็กน้อยสะดุ้งตกใจก่อนจะดันร่างหนาของคนใจร้ายออก คนที่พรากความบริสุทธิ์ของเขาไป
"อย่าฤทธิ์มากนัก! นิ่ง!" อัศวินไม่ยอมปล่อย เขารัดร่างมันแน่นขึ้นจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน
"คุณจะทำอะไรผมอีก! ปล่อยนะ! คนเลว!!!! " จอมขวัญตะโกนเสียงแหบแห้ง ไม่อยากให้คนตรงหน้าสัมผัส ร่างกายที่เคยกระแทกกระทั้นเขารุนแรงจนเจ็บปวด กลิ่นคราบคาวที่เคยได้กลิ่น ยิ่งนึกก็ยิ่งอยากจะอาเจียนออกมา
"ถ้ามึงไม่หยุดกูจะปล้ำมึงอีกรอบ! สาบานเลยว่าคราวนี้กูจะเอามึงจนถึงเช้า!" อัศวินบดเบียดส่วนล่างเข้าแทรกกลางระหว่างขา จอมขวัญหลับตาปี๋ ความแข็งกร้าวดุนดันหน้าขาจนรู้สึก โรคจิต! โรคจิตแน่ๆเลยคนคนนี้!
"คุณข่มขืนผม .. ฮึ่ก" จอมขวัญร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ แม้จะไม่เคยเรียน แต่ของพวกนี้เขารู้ดีอยู่แก่ใจ เซ็กส์ที่เขาไม่ได้เต็มใจและถูกกระทำ เรียกว่า ข่มขืน
"เพราะมึงมันร่าน! อ่อยผู้ชายไปทั่ว กูเลยต้องสั่งสอน!" อัศวินให้เหตุผลที่โคตรงี่เง่ากับมัน แต่เขาไม่มีเหตุผลไหนจะเอ่ยกับคนตรงหน้า
"พอใจหรือยังครับ .. ผมชดใช้หนี้ให้คุณพอหรือยัง" จอมขวัญสะอื้นไห้ หมดแล้วจริงๆ ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว คนตรงหน้ายังจะอยากได้อะไรจากเขาอีก ตอนนี้เขาไม่มีจะให้แล้ว แม้แต่ความบริสุทธิ์ คนตรงหน้าก็มาพรากมันไป
"หยุดพล่ามมากสักที! มึงเป็นของกู ไม่ว่าจะส่วนไหนในร่างกายมึง ถ้ากูอยากได้ มึงก็ต้องให้"
"อื้ออออ .. เอ็บบ .. อ่อยอ๊ะ!" จอมขวัญหอบหายใจขึ้นลงหลับตาแน่นดันคนที่ล่วงล้ำริมฝีปากเล็กอย่างใจร้าย อัศวินไม่รู้ว่าทำไม แต่เพราะมันต่อต้าน เขาจึงอยากเอาชนะ เป็นเพราะมันถอยห่าง เขาจึงอยากจะครอบครอง
จอมขวัญสู้แรงจนเหนื่อยใจ เขาค่อยๆสงบลงปล่อยให้คนตรงหน้าเลาะเล็มความหวานในโพรงปากจนพอใจ อัศวินค่อยๆลืมตามองมันที่สงบลงไปแล้ว เขาจูบริมฝีปากเล็กอีกทีก่อนจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ
"กินยาอีกทีแล้วก็นอน เจ็ดโมงมึงต้องเตรียมตัวกลับเกาะไปกับกู ในฐานะ
นางบำเรอ .."
อัศวินรั้งร่างเล็กให้มาใกล้ เขาคลอเคลียที่กระหม่อมบางก่อนจะหลับตาลงอีกที จอมขวัญรู้สึกจุกกับคำว่านางบำเรอของคนตรงหน้า นางบำเรอคืออะไร คือคนที่ต้องคอยรองรับความต้องการทางเพศของผู้ชายมักมากอย่างเขาใช่ไหม
จอมขวัญกัดปากแน่นหลับตายอมอยู่ในอ้อมอกเพราะสู้แรงไม่ไหว ต้องเป็นไปถึงเมื่อไหร่กันคำว่านางบำเรอ ต้องเป็นไปจนตาย หรือจนกว่าจะชดใช้ให้เขาหมด หรือจนกว่าเขาจะพอใจและมีคนใหม่ ใครก็ได้ตอบขวัญที
ร่างเล็กข่มตาลงเบาๆ ยอมรับในชะตากรรมที่เผชิญ ในเมื่อเขาไม่มีทางสู้ ก็ต้องยอมตกเป็นทาสให้คนตรงหน้าโขกสับ รอว่าวันนึงเขาจะยอมปล่อยไป หรือถ้ามีโอกาสจะฆ่าตัวตายอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังมีศักดิ์ศรี อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอสภาพอย่างที่เป็น
อัศวินลืมตาในความมืดก่อนจะก้มมองมันที่หลับไปแล้ว เขาพูดออกไปเพราะความโกรธ โกรธที่มันตีหน้าเศร้าทำให้เขาสงสาร นางบำเรออย่างนั้นหรือ หึ ลีลาก็ไม่ได้ความ แถมอายุก็ยังห่างกว่าเขาตั้งสิบสี่ปี แบบนี้สู้เขาไปหากระดังงาลนไฟไม่ดีกว่าหรือ ..
เขาข่มตาหลับก่อนจะย้ำตัวเองว่ามันก็เป็นแค่ลูกชายของคนทรยศคนนึง
ไม่ได้มีความสำคัญมากมายอะไรขนาดนั้น
ที่ทำลงไปก็เพราะอยากจะให้มันได้สำนึกและรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
เขาคิดเพียงแค่นี้จริงๆ
TBC.
Talk: มาน้อยเพราะไม่สบายค่ะ จะตายแล้ว ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
-
รอวันหลงขวัญ ฮ่าๆๆๆ
หายไวไวน่ะๆๆ
-
หายป่วยไวๆนะคะ ระวังเป็นไข้เลือดออกด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ :mew1:
-
คิดได้เนอะอีตาวิน
เด๋วรอให้ถึงทีน้องขวัญก่อนเหอะ
เอาให้หนัก
เล่นให้เจ็บ แบบน้ำตาไหล
ไม่ต้องสนใจใยดีเลย ชิ
#ทีมจอมขวัญ
-
เห้ออออ :z6: อิตาอัศวินนนน ตอนนี้ตำแหน่งพระเอกก็จะหลุดมือไปอยู่แล้วยัง ยังไม่คิดอีกว่าทำอะไรลงไป
ว่ากันว่าคนเรา ถูกเรียกว่า สัตว์ประเสริฐเพราะมีความคิดทางกระบวนการมากกว่าสัตว์อื่นๆ แต่หากไร้สึ่งความคิดเหล่านั้น
ก็คงไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานอื่นๆน่ะแหละ ทำทุกอย่างตามสัญชาตญาณ ตอนนี้อินายหัวถึงไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานจริงๆ
ปล.น้อยยยยย กอด1ทีหอมแก้มอีก1ที น่าร๊อคอร่าาาา ทีหลังเอาอีกนะ จะพลีกายให้อีก 1 คืน :-[
ปล.2 น้องอัจคร๊ะ บอกเจ๊มาคร่า ว่าน้องเป็นสาววายที่แอ็บไว้สินะคร๊ะ :laugh:
-
เมื่อไหร่ขวัญจะได้เอาคืน อยากให้ขวัญเอาคืนแล้ว ถ้ายังโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว แบบนี้ ไม่ค่อยมันเลย อยากให้แม่กับน้องมัน เข้าข้างขวัญจะได้สู้บ้าง อยากเหนวินเสียใจบ้าง เจ็บปวดบ้าง จะมาเมื่อไหร่ ตอนนั้น รออออออคอย
-
จอมขวัญตายทั้งเป็นมาสักพักแล้วหล่ะ
ใช้คำรุนแรง สงสารจอมขวัญจริงๆ
-
รอเอาคืนอีตาวิน :fire: :fire: :fire:
คอยดูนะ หลงจอมขวัญขึ้นมาแล้วจะรู้สึก o3 o3 o3
-
เอิ่มมมมม คือแบบว่า พระเอกเรื่องนี้ชื่ออัศวิน รึชื่อจอมมารกันแน่คะ
การกระทำแต่ละอย่างไม่ใกล้เคียงกับชื่อเลยนะคะคูณณณณ
สงสารขวัญอ่ะ กลัวจะฆ่าตัวตายอีกรอบ T_T
เปนกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ยังไงก้อหายป่วยไวไวนะคะ ^^
-
ความผิดของคนอื่นเท่าภูเขา ของตัวเองเท่าเม็ดทราย :fire:
-
แล้วเมื่อไหร่จะจับคนร้ายได้นะจะได้รู้ความจริงซะที
-
อีวินชอบพูดจารุนแรงกับน้องงงง ประชดอยู่นั่น หวงก็บอก หึงก็เล่ามา :mew6:
ขวัญเจอแต่เรื่องน่าสงสาร เหมือนคนไม่มีทางไป อิวินก็ยังทำได้ลง อิวินนนนนนนนนน กรีดร้องสิบที
-
:z10: นายหัว...... :z6:
ขอให้รักขอให้หลงขวัญ จนกระอัก :call:
-
ทีมขวัญ รอเวลาเอาคืน
-
:hao5:
สงสารน้องขวัญอะ วินแกก็ปาหแข็ง หัวแข็ง จะรู้ตัวเมื่อสายนะ
น้องขวัญน่าสงสารมาก :katai2-1:
-
รอวันสมน้ำหน้าอัศวินค่ะ บอกเลย อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆ อยากเห็นคนเมียไม่รักจะทำอย่างไงกับชีวิต
-
แหมมมมมเลวไม่จบสิ้นคำพูดช่างทำร้ายจิตใจกันเลือเกิน
-
เถื่อนใจร้าย ทำน้องได้ลงคอ :mew6: :z6:
หายไวๆนะคะโกะ เที่ยวเยอะเกินเลยป่วยแน่เลย :z1:
รอตอนหน้าจ้า :bye2:
-
เถื่อนใจร้ายมาก ทำแบบนี้ได้ยังไง !!!!!!!!
น้องก็เป็นคนมี ชีวิตจิตใจนะ
-
โมโหกลบเกลื่อนตลอดดดดด :katai1:
สงสารขวัญอ่ะ :mew2:
-
คนแต่งมาต่อเร็วมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่สบายยังอุส่าห์มาลง ซาบซึ้งใจมาก
สนุกมากเลยค่ะ ที่บ้านเปิดทาง เหลือแต่พระเอก
-
คนอื่นรู้หมดแล้ว เหลือแต่พระเอกที่ยังโง่ดักดาน :z6:
-
ไอ้เลวววววววววว :m31:
-
ตายๆ น้องเจ็บหนักตลอด
-
อ่านจบละลุกไปถอนหายใจนานมาก โมโห ถ้าเม้นตอนนั้นเลยคงขาดสติแน่ๆ555555555
มองอ่อนไปที่พี่วินแล้วเบ้ปาก
เอาเป็นว่าขอให้คุณโกะหายไข้ไวไวนะคะ
รักษาสุขภาพเช่นกันค่า
:mew1: :mew1:
ปล ตอนเปิดโหวตก็น่าจะมีช่องให้เขียนว่าพระเอกเถื่อน แต่ไม่ใช่เถื่อนแบบนี้ ขนาดนี้ เสียใจ :mew6:
จอมขวัญ้หมือนตายทั้งเป็น อ่านกี่ทีก็เศร้า
-
เห้ออออ!!! อัศวินเอ้ยจำไว้เลยว่า ละครมันมีสองฉาก ฉากแรกน้องขวัญเป็นคนเล่น เอ็งจะเล่นกับเขายังไงก็ได้ แต่ฉากที่สองเป็นของเอ็งนะ เอ็งจะเป็นคนเล่น
-
อ่านรวดเดียวเลยตั่งแต่ตอนแรก. เฮ้ออออออ พ่อขวัญมีเหตุผลอะไรกันแน่นะ :hao4: :hao4:
-
เฮ้อ...สงสารขวัญไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาว่าวินแล้ว
สงสารน้องบ้างเถอะ
-
ท้องเลยได้มั้ย???
555555555
-
แด่นายหัว :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
สงสารจอมขัญมาก :hao5:
-
หายป่วยไวๆน้า :z6: ย้ำตัวเองเข้าไปสับสนไม่หายเหรอ
-
อยากจะ :z6: อีพี่วิน
-
:z6: :z6: :z6:เกลียดอัศวินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o12: ทำร้ายจอมขวัญแล้วอ้างเหตุผลไร้สาระมาทำร้ายคนอ่อนแอกว่า จะทนอ่านได้ไหมเนี่ย :เฮ้อ: แต่เราเชื่อฝีมือคุณโกะว่าต้องแต่งให้เราอ่านต่อไปได้เรื่อย ๆ :mew4: จอมขวัญได้ใจทุกคนแหละขาดแต่อีตาคนนี้น่ะ เอาให้เจ็บแสบถึงทรวงไปเลยน่ะจอมขวัญ เราเชียร์อยู่ สู้ ๆ :mew1:
-
เอิ่มมมมม คือแบบว่า พระเอกเรื่องนี้ชื่ออัศวิน รึชื่อจอมมารกันแน่คะ
การกระทำแต่ละอย่างไม่ใกล้เคียงกับชื่อเลยนะคะคูณณณณ
สงสารขวัญอ่ะ กลัวจะฆ่าตัวตายอีกรอบ T_T
เปนกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ยังไงก้อหายป่วยไวไวนะคะ ^^
ช่ายเลยเจ้าค่ะ เราเห็นด้วยอย่างแรง ชื่อจอมมารมันยังซอร์ฟไปน๊า เอาชื่อ Dark Lord ไปเล๊ย :angry2:
สงสารจอมขวัญง๊า รอวันที่จอมขวัญจะลุกมาแก้แค้นอยู่น๊าคนแต่งจ๋า :hao5:
-
ขอให้หายป่วยไวๆนะคะ ทั้งคุณโกะ และน้องขวัญ
-
คนปากแข็ง
-
งี่เง่าที่สุดอีคุณวินเนี้ยยยยยยยย
-
ขอให้ผู้แต่งหายจากอาการไม่สบายเร็วๆนะคะ
ขอบคุณที่มาต่อให้อ่านแบบต่อเนื่อง
คือมันสนุกมาก เป็นแนวที่ชอบเลย :pig4:
พระเอกของเรื่องซึนๆ ปากแข็ง เอาแต่ใจ
กับเคะน้อย น่ารัก บอบบาง น่าทะนุถนอม
โอ๊ย ได้ใจมาก
-
สงสารน้อง
-
เข้าใจว่าคงไม่ได้หมายความตามที่พูด แต่ปากเสียชะมัด
:serius2:
-
นางบำเรอ....แรงอ่ะ
ถ้าโดนลากไปอยู่เกาะ อัศวินพูดจาดูถูกเหยียดหยามแบบนี้ แถมใช้เป็นที่ระบายความใคร่ส่วนตัว น้องจะฆ่าตัวตายอีกรอบ เราว่าก็สมเหตุสมผลดีกว่ารอบแรก
-
เมื่อไหร่จะถึงวันของขวัญ อยากให้ขวัญหายไป แบบหายังไงก็ไม่เจอ อยากเห็นคนคลั่ง :katai1: :katai1:
-
มาตามเรื่องนี้ด้วยคน
อ่านตั้งแต่ตอนแรกยันตอนล่าสุดจนจบภายในวันเดียว
สนุกมากค่ะ บวกเป็ดให้ทุกตอนเลยเน้อ :katai2-1:
จะไม่ขอพูดอะไรมาก นอกจากคำด่าทอที่มีให้อิตาอัศวินของเรื่อง
ชื่อก็เพราะพริ้งและความหมายดีขนาดนี้ ตัวคนไม่น่าไร้เหตุผลและอีคิวต่ำจนติดลบเลย
สงสารก็แต่จอมขวัญ น้องทำผิดตลอดทั้งเรื่องแบบไม่มีช่องว่างให้แก้ตัว
แปลกเนอะ อิตาคนที่พร่ำบอกแต่ว่าเกลียด ไหงสุดท้ายมาจูบมาหอมมาขืนใจกันแบบนี้
นี่ไม่ใช่ความต้องการส่วนตัวป่ะ? อ้อลืมไป อุตส่าห์อดอยากมาตั้ง 2 ปีนี่นะ
คนเลว!!! *ขอโปกหน่อยเถอะ* :z6:
แล้วที่ปากดีไปบอกให้น้องกลับเกาะเป็นนางบำเรอนี่ไม่ได้ดูตัวเองเลย
แหม ทำมาพูดว่าน้องไม่ได้เรื่องจะเป็นนางรำเบอได้ยังไง แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ
ขอบอกจะจำคำนี้ให้ขึ้นใจ อย่าได้กลืนน้ำลายตัวเองเชียวล่ะ
ครั้งที่ 2 3 4 และต่อๆไปอย่าให้มี ไปหาซื้อกินแบบเมื่อก่อนน่ะดีแล้ว
น้องจะได้ไปเจอแต่คนดีๆสังคมดีๆที่ไม่ต้องมารองรับอารมณ์ของใครสักคน
เสียดายที่น้อยต่อยไปแค่ครั้งเดียว น่าจะซ้ำอีกหลายๆครั้งให้หน้าเละไปเลย
จริงๆก็อยากให้น้องท้องเร็วๆนะ แต่มาคิดๆดูตอนนี้ยังดีกว่า
อยากรอเห็นใครสักคนตบะแตกกลืนน้ำลายตัวเองก่อน
มันต้องใช้เวลา ค่อยๆสร้างความสัมพันธ์ เมื่อถึงเวลาก็จะรักจะหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
แล้วตอนนั้นที่น้องท้องจะหนีไปไหนก็ได้อย่างใจต้องการ เอาให้อิตาอัศวินกระอักเลือดไปเลย
ส่วนเรื่องของพ่อน้อง ส่วนตัวก็แอบคิดเหมือนใครหลายๆคนว่าพ่อน้องน่าจะยังไม่ตาย
เพราะก็ไม่น่าจะเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ต้องทำ
นี่ก็ยังเดาทางไม่ออกว่าทำไม ต้องรอลุ้นต่อไปว่าพ่อน้องจะมาปรากฏตัวตอนไหน
ที่สำคัญอีกเรื่องก็คือ งานนี้วินัยเคะใช่ป่ะเธอ..เรารอคู่แท้ของนายอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ
อ้อ ขอแนะเรื่องคำผิดหน่อยนะคะ เจอคำนี้บ่อยๆ
ทรมาณ คำนี้ที่นักเขียนพิมพ์มา ที่ถูกต้องเขียนแบบนี้นะคะ> "ทรมาน"
ส่วนถ้าจำไม่ผิดเหมือนเคยเห็นคำนี้จากตอนไหนสักตอน ต่างๆนาๆ จริงๆแล้วต้องเขียนเป็น "ต่างๆนานา"ถึงจะถูกค่ะ
นอกนั้นไม่มีปัญหา ถ้าแก้ไขคำที่ผิดพวกนี้ให้กลับมาถูกต้องแล้วจะเป็นนิยายที่เพอร์เฟ็คอีกเรื่องเลยค่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
รอวันนายหัวยอมรับความรู้สึกตัวเอง
ถึงเวลานั้นเมื้อไร คงจะเหมือนตายทั้งเป็น
เพราะคำว่าเกลียดที่จอมขวัญเอ่ยออกมา
-
:z6:
เก่งทุกเรื่อง ยกเว้น เรื่องตัวเอง นายวิน !
พังๆๆ
-
:z6: :z6: :fire: :fire: :angry2: :angry2:
-
โคตรๆๆๆๆชังวินเลยค่ะตอนนี้ บุคลิกนี่ไม่ได้เข้ากับชื่อเลยนะ หยาบศักดิ์เอ๋ย
ตอนนี้อ้ศวินกำลังป่วยค่ะ เป็นโรค God complex ค่ะ
กรูเป็นคนตัดสินว่าใครจะอยู่หรือตาย
กรูถูกทุกอย่าง ไม่ว่ากรูจะทำอะไร กรูไม่ผิด กรุมิสิทธิ์ทำทุกอย่าง
ใครหน้าไหนก็ไม่สามารถห้ามได้
ที่ทำไปไม่ได้ผิดนะ มันต่างหากที่ผิด ไม่ฟัง
ทำให้ลำบากกรูต้องมานั่งลงโทษนั่งสั่งสอนอีก
.. ชีวิตของจอมขวัญเป็นของเขา ครั้งนี้ถือเสียว่ามันกำลังชดใช้ในสิ่งที่พ่อมันทำ ..
นั่นไง ก็บอกแล้วไงว่าเรามิสิทธิ์ทำมัน
.. นี่เขากลายเป็นสัตว์เดรัจฉานไปแล้วจริงๆใช่ไหม ..
ใช่ค่ะ เป๊ะเลย ปฏิเสธไม่ได้แล้วค่ะ
ขนาดแม่กับน้องเข้าไปเห็นว่าวินทำอะไรยังกลัวว่าวินจะอาละวาดแล้วไปลงกับขวัญเลย
น้อยกล้าสุดๆแล้วนะ ที่ต่อยไปเนี่ย
"กินยาอีกทีแล้วก็นอน เจ็ดโมงมึงต้องเตรียมตัวกลับเกาะไปกับกู ในฐานะ
นางบำเรอ .."
เออนะ นี่ขนาดว่าไว้แล้วว่าจะให้ขวัญชดใช้ตัวเองหนเดียวพอ
4 -5 ประโยคสุดท้ายนี่หลอกและตอแหลตัวเองล้วนๆเลยค่ะ
-
ทำกับน้องเกินไปแล้ว น้องไม่ผิดอะไรเลย ทำไมต้องทำกับน้องขนาดนี้ด้วย
รอวันที่น้องขวัญจะเอาคืนอิพี่วิน
:z6:
-
หายไข้ไวๆแล้วมาต่อนะคะ
ตอนนี้กำลังบ่มเพาะความเกลียดอิตาวินมากขึ้นเรื่อยๆ ฮึ่ม!!
-
รอวันที่ขวัญกุมอำนาจเลย อิเถื่อนจะต้องตายแน่ๆ เล่นให้หนัก หมั่นไส้ o18
-
สงสารน้อง อีตาพี่วินคนซึนนนน
-
มารออออออ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อัศวินรุนแรงกับน้องเกินไปแล้ว น้องเกือบตายเลยนะนั่น :z6: หายไวๆนะจอมขวัญ :L1:
หายไวๆนะคะคุณคนเขียน :L2: :L2:
-
อ่านตอนnc แล้วอยากตะโกนว่า แม่งงงงง มีความรู้สึกผิดด้วยเว้ย โครตขัดกับการกระทำเลยยยยว่ะ
แนะนำคุณแม่นะคะ พาอิตาวินนี้ไปพบจิตแพทย์บ้างเถอะคะ
น่าจะเป็นโรคนะเนี้ยแบบนี้ไม่น่าปกติ 5555555
จะรออ่านตอนอนาคตนะคะ อยากเห็นหมามันบ้าโครตที่เมียจะทิ้ง :z6:
-
สงสารขวัญ เมื่อไหร่มันจะผ่านพ้นไป แล้วถึงคราวของวินโดนบ้าง น้ำตาตกในแน่ๆ
-
เกลียดมัน :beat:
-
มารอน้องค่ะ
-
ขอให้คนแต่งหายป่วยไว ไวนะ เป็นกำลังใจให้
-
หายป่วยเร็วๆ นะคะ :mew1:
-
นายหัวพรือทำพันนี้อะ ฮกใครก็ฮกได้ แต่ฮกตัวเองทำยังไงก็ฮกไม่ได้หรอก เห็นดูน้องหลาวนิ :m15:
-
:เฮ้อ: เซ็งจิตกับคนนิสัยแบบนี้
เมื่อไหร่จอมขวัญจะท้องนะ รอๆ :katai2-1:
-
รอยชัง ๑๓
"ถ้าแม่กูบังคับให้มึงอยู่ที่นี่ ตอบเขาไปว่ามึงจะไปอยู่กับกู อย่าตุกติก ทำให้มันสมจริง อย่าลืมนะว่าครอบครัวไอ้น้อยยังอยู่ในกำมือกู"
จอมขวัญก้มหน้าพลางคิดถึงคำที่คนใจร้ายสั่งเอาไว้เมื่อเช้า ก่อนที่เขาจะถูกปล่อยตัวให้ลงมาด้านล่าง
"ว่าไงลูก อยู่ด้วยกันที่นี่ ไม่ต้องกลับไปหรอก แม่จะพูดกับตาวินเองถ้าหนูอยากจะอยู่" อำพรลูบหัวเล็กที่ยังตัวร้อนและดูซีดเซียวจนน่าสงสาร จอมขวัญในตอนนี้อยู่ในเสื้อเชิ้ตปิดมาถึงคอ กางเกงขายาวสีน้ำตาลและคลุมด้วยเสื้อกันหนาวทับอีกที
"ข .. ขวัญไม่เป็นไรครับ ขวัญอยู่ได้ คุณท่านกับคุณอัจไม่ต้องห่วงขวัญหรอกครับ ขวัญดูแลตัวเองได้" จอมขวัญตอบเสียงสั่นเครือ แม้ว่าในใจจะอยากตอบว่าอยากอยู่สักแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้ ขวัญจะเอาครอบครัวของพี่น้อยมาเสี่ยงไม่ได้
"โธ่ลูก เขาบังคับอะไรหนูอีก บอกป้าสิ" อำพรกอดร่างเล็กแล้วหอมกระหม่อมบางหนักๆด้วยความเอ็นดู ความเป็นจริงก็คือถ้าเธอโวยวายเรื่องที่เห็นตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ตอนนี้เธอคงไม่ต้องมานั่งคิดมากแบบนี้ แต่พอมาคิดอีกที ถ้าโวยวายแล้วอัศวินไม่ยอม จอมขวัญก็จะยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม
"คุณแม่ฟังน้องเถอะค่ะ อย่าทำให้เรื่องแย่ไปกว่านี้เลย" อัจฉรากระซิบกับมารดา ยิ่งเห็นจอมขวัญยอมไปง่ายดายขนาดนี้ เธอก็พอจะเดาออกว่าพี่ชายเธอจะต้องขู่บังคับอะไรจอมขวัญไว้แน่ๆ
"เห้อ ทำไมเรื่องมันถึงยิ่งแย่ลงนะ ถ้าพ่อพวกแกยังอยู่ ฉันคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวแบบนี้หรอก" อำพรบ่น ช่วงหลังมานี้หล่อนต้องดื่มยาหอมอยู่บ่อยๆเพราะเวียนหัวเนื่องจากคิดมาก
"ลากันเสร็จหรือยัง เดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องไม่ทันพอดี" อัศวินที่เตรียมตัวเสร็จแล้วเดินลงมาจากด้านบน เขาให้เวลาร่ำลากันมากพอแล้ว ตกลงใครกันแน่ที่เป็นลูกชายตัวจริง เขาชักเริ่มจะสับสน
"ป้าขอถามอีกที หนูอยากอยู่นี่หรือไปกับพี่เขา เอาตามที่ใจหนูต้องการ" อำพรถามร่างเล็กอีกครั้ง จอมขวัญลอบกลืนน้ำลายจ้องมองหน้าผู้ใหญ่ที่นับถือ ก่อนจะเหลือบมองผู้ชายใจร้ายที่ยืนรอคำตอบจากปากเขาอยู่ข้างๆ
ยืนกดดันกันขนาดนี้จะให้เขาตอบว่าอย่างไรได้เล่า
"ข .. ขวัญอยากไปเกาะครับ" จอมขวัญตอบก่อนจะก้มหน้าถอนหายใจ ข้างในมันเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดที่ชีวิตไม่สามารถเลือกทางเดินเองได้ ถ้าเขาไม่ห่วงพี่น้อย ถ้าเขายอมเป็นคนเห็นแก่ตัวดูสักครั้ง ป่านนี้ก็คงจะพ้นเงื้อมมือคนใจร้ายไปแล้ว
"เห็นหรือยังครับว่าผมไม่ได้บังคับมัน รีบๆร่ำลากันให้เสร็จ เวลามีไม่มากนัก ผมไปนะครับแม่ ยัยอัจพี่ฝากดูแลแม่ด้วย" อัศวินเดินเข้ามากอดมารดาก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวน้องสาว
"ไปดีมาดีนะลูก อยู่นู่นดูแลตัวเองด้วย อีกอย่างที่แม่อยากจะบอกก็คือ ดูแลน้องดีๆ อย่าทำร้ายกันมากไปกว่านี้เลย" อำพรเอ่ยกับลูกชาย
ก่อนจะกระซิบกับเด็กน้อย "ดูแลตัวเองดีๆนะจอมขวัญ ถ้ามันเหลือบ่ากว่าแรงให้บอกน้อย น้อยจะเป็นคนพาเรากลับมาที่นี่"
จอมขวัญพยักหน้าก่อนจะสวมกอดคุณท่านเอาไว้ อัจฉราเองก็ร่ำลากับน้องอีกสักพักจอมขวัญถึงจะได้ถูกปล่อยตัวให้ออกมาขึ้นรถ
...........
"นี่ยามึง เก็บใส่กระเป๋าไป เดี๋ยวขึ้นเครื่องกูจะสั่งข้าวมาให้" อัศวินยื่นถุงยาให้เขา ตอนนี้พวกเขาเช็คอินเข้ามานั่งรอในเกทเรียบร้อยแล้ว จอมขวัญยังคงตัวร้อนและเจ็บแผลที่ช่องทางด้านหลัง เขาใส่แพมเพิร์สผู้ใหญ่มาตามที่หมอแนะนำ แม้จะเขินอายตอนที่ต้องแก้ผ้าต่อหน้าคนใจร้าย แต่ถ้าไม่ทำ เขาจะต้องโดนยิ่งกว่านี้
รอไม่นานทั้งสองคนก็ได้ขึ้นเครื่อง อัศวินโทรสั่งลูกน้องให้มารอรับที่สนามบินแล้ว ต่อจากนี้ก็แค่นั่งรอไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเครื่องก็คงจะถึง
"เดี๋ยวกินข้าวกินยาแล้วนอนไปเลย เวียนหัวหรือเปล่า" อัศวินถามคนด้านข้างที่ดูหวาดกลัวการขึ้นเครื่องบิน จอมขวัญไม่ตอบอะไร ทำเพียงหลับตาแน่น อัศวินต้องทำให้ทุกอย่างทั้งคาดเข็มขัด รวมถึงห่มผ้าให้ โชคดีที่เขาเลือกมา business class ถ้ามาราคาถูก ป่านนี้มันคงอึดอัดจนอ้วกออกมาแน่ๆ
แอร์โฮสเตจสาธิตวิธีการจนเรียบร้อย เครื่องกำลังจะบินขึ้นฟ้า ตอนนั้นเองที่จอมขวัญรู้สึกกลัว อาจเป็นเพราะไม่สบายตัวอยู่แล้วด้วยจึงทำให้อยากจะร้องไห้ออกมา
"ฮึ่ก" จอมขวัญสะอื้น ไม่นานก็มีมือหนาเข้ามาสวมกอดเอาไว้
"อย่าร้อง .. ไม่ต้องกลัว" อัศวินหันไปดึงร่างเล็กมากอด เขารู้ว่าตั้งแต่เกิดมามันไม่เคยนั่งเครื่องบินเลยจะกลัวก็เป็นธรรมดา ไหนจะไม่สบายอีก ถ้าเขายิ่งขู่มันจะยิ่งสติแตกเสียเปล่าๆ
"จะอ้วกหรือเปล่า" เขาถามและมันก็รีบส่ายหน้าทันที ไม่ได้จะอ้วก แค่หูอื้อและเวียนหัวเล็กน้อย
"นิ่งละ เดี๋ยวเขาจะเสิร์ฟข้าว จะไปห้องน้ำก็บอกกู" อัศวินปล่อยให้มันนั่งดีๆหลังจากสัญญาณรัดเข็มขัดถูกปลด ไม่นานแอร์ก็เอาข้าวมาเสิร์ฟ พวกเขานั่งทานข้าวกันจนอิ่ม อัศวินบังคับมันให้ทานยาจนหมดก่อนที่จะให้มันนอน เพราะอีกไม่นานเครื่องก็จะไปลงที่สุราษฎร์แล้ว พักสักนิดเพราะหลังจากนี้ยังต้องนั่งเรืออีก
.........
"นายครับ สวัสดีครับ" ลูกน้องที่มารับเดินเอากระเป๋าไปเก็บก่อนที่อัศวินจะพาจอมขวัญเดินมาขึ้นรถ
"เปิดโรงแรมใกล้ๆให้กูหน่อย เย็นๆค่อยกลับเกาะ" อัศวินสั่งลูกน้อง ดูอาการมันแล้วไม่น่าจะไหว ตัวเริ่มร้อน ไม่รู้แผลที่ตรงนั้นเป็นอย่างไรบ้าง
"ถ้าอย่างนั้นนายโทรมานะครับ ผมจะรีบมารับ" ลูกน้องขับรถพาอัศวินมาส่งที่โรงแรมหรูกลางเมือง อัศวินพยักหน้าก่อนจะลงมาเช็คอิน
"เข้าไปอาบน้ำให้สบายตัว ถ้าไม่อาบก็เช็ดตัวซะ" เขาโยนผ้าให้มันก่อนที่จะเดินไปปิดม่าน เลือกเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยน เขาว่าจะอาบน้ำสั่งอะไรขึ้นมาดื่มสักหน่อย
จอมขวัญขี้เกียจขัดคำสั่ง เขาเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะอาบน้ำล้างตัวให้สดชื่น เปลี่ยนชุดเสร็จถึงจะเดินออกมาด้านนอก
"เลือดออกเยอะหรือเปล่า" อัศวินไม่ได้มองหน้า แต่กำลังจ้องมองรายการในโทรทัศน์
"นิดเดียว .." จอมขวัญตอบเสียงเบาก่อนจะเดินไปเช็ดหัวตรงหน้ากระจก
"มึงไม่สบาย ใครเขาให้สระผม" อัศวินอยากจะด่ามันจริงๆ ถ้ากลับเกาะแล้วไข้ขึ้นจะทำอย่างไร
"เสร็จแล้วมานอนนี่ กูจะดูแผลให้" เขาเอ่ยกับมันที่ทำท่าทางตกตะลึงในคำพูดของเขา
"ม .. ไม่ต้อง ผมดูเองได้" จอมขวัญกัดปากก่อนจะเอ่ยตอบ แผลเขา เขาดูเองได้ ไม่ต้องมายุ่งกับเขาหรอก
"อย่าให้กูพูดซ้ำหลายรอบ บอกให้มาก็มา" อัศวินจ้องหน้ามันทันที จอมขวัญทำท่าฟึดฟัดก่อนจะยอมเดินมานั่งบนเตียงอีกฝั่ง
"มาใกล้ๆ แล้วถอดกางเกงออกด้วย" อัศวินสั่ง จอมขวัญหน้ามุ่ย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆถอดกางเกงขาสั้นออก เหลือแต่กางเกงชั้นในสีขาว
"จะให้กูอ้า หรือมึงจะอ้าเอง" อัศวินไม่ชอบพูดซ้ำๆ เขาลุกไปหยิบยาทาก่อนจะมองมันที่ทำท่าทางไม่พอใจก่อนจะใช้แขนยันไปกับเตียง คุกเข่าสะโพกเล็กกลมตึงแอ่นขึ้นตรงหน้ารอเขาอย่างประชดประชัน
อัศวินยกยิ้มก่อนจะคลานขึ้นเตียงเข้าไปใกล้ เขาค่อยๆดึงชั้นในสีขาวลงมาเผยให้เห็นบั้นท้ายขาวเนียนและกลมตึง ก่อนจะหยุดชั้นในไว้ที่ขาพับแล้วป้ายยาที่นิ้วชี้
"อะ .. อื้ออ" จอมขวัญครางอือ ก่อนจะกระถดแขนหนีนิ้วที่แทรกลึกสู่ภายใน อัศวินตรึงร่างเล็กไว้ก่อนจะป้ายยาวนรอบจีบพับ และสอดเข้าไปด้านในก่อนจะชักเข้าออกอยู่หลายทีถึงจะหยุด
"ฮ้าาาา .. แฮ่กๆ" จอมขวัญทรุดตัวลงกับเตียงเมื่อนิ้วแกร่งถูกดึงออก เขาหอบตัวโยนพยายามกัดผ้าห่มกลั้นเสียง
"อย่าครางแบบนี้ เดี๋ยวกูหยุดตัวเองไม่ได้มึงนั่นแหละที่จะเจ็บ" อัศวินเก็บยาก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเตรียมอาบน้ำ
"อ่อ แล้วตอนกูอาบน้ำไม่ต้องคิดหนีล่ะ ลูกน้องกูเฝ้าอยู่หน้าห้อง ด้านล่างก็มี ถ้ามึงคิดหนี ก็น่าจะรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร" อัศวินเอ่ยก่อนจะเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายใจ
จอมขวัญได้แต่นอนหอบตัวสั่นก่อนจะดึงชั้นในตัวเองขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย ใครจะไปคิดหนีกันเล่า ในเมื่อถึงหนีไปก็ไม่รอดอยู่ดี อีกอย่างเอาครอบครัวพี่น้อยมาขู่กันขนาดนี้ ถ้าเขาคิดจะหนีจริงคงไม่ยอมมาที่เกาะด้วยหรอก
แกร๊ก
อัศวินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาด้านนอก เขาเดินไปปิดโทรทัศน์พลางเหลือบมองร่างเล็กบนเตียงที่หลับไปแล้ว อัศวินใส่เสื้อนั่งเช็ดหัวพลางโทรสั่งงานลูกน้องที่เกาะให้จัดการส่งของให้เสร็จก่อนเขาไปถึง มือหนาเอื้อมไปดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มเรียวขาเล็กที่ไม่ได้ใส่กางเกงเพราะเผลอหลับไป เขาเพิ่มแอร์อีกนิดก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆมัน ไม่ได้อยากจะแตะต้องตัวมันเลยให้ตายสิ แต่พอเห็นมันนอนขดตัวเพราะความหนาวเขาก็รำคาญจนต้องดึงร่างมันให้มาซุกอยู่ในอ้อมอก
.....
"มึงถึงไหนแล้ว กูกำลังจะถึงเกาะ" อัศวินโทรถามลูกน้องที่ขับรถตามมาด้วย เขากับมันออกมาจากโรงแรมตอนบ่ายสาม กะว่าไปถึงเกาะเย็นๆจะได้ไม่ร้อนมาก
( เพิ่งถึงประจวบครับนาย ไอ้ขวัญเป็นไงบ้างครับ )
"สบายดี เดี๋ยวกูจะพามันไปนอนที่บ้าน ไว้มึงกลับมาเข้ามาหากูด้วยนะ"
( ได้ครับนาย )
อัศวินวางสายก่อนจะหันมามองเด็กที่นั่งซุกอยู่ตรงซอกเรือหลบลมทะเล
'ถ้าจะให้มันกลับไปอยู่เพิงไม้เก่าๆนั่น มันคงได้ตายก่อนเพราะแผลติดเชื้อ'
"ลุงครับ ผมกลับมาแล้ว เดี๋ยวจะเข้าไปหานะครับ" เขากดโทรหาลุงชัยที่ตนเคารพเสมือนพ่อแท้ๆ ฝากเรื่องให้แกมาหลายอาทิตย์แล้ว ตอนนี้เขาคงต้องกลับมาดูแลเอง
( พักก่อนก็ได้วิน ทางนี้ไม่มีอะไรแล้ว เรือขนส่งเพิ่งจะออกเมื่อครู่สองลำ อีกพักคนงานก็เลิกงาน )
"ครับ ผมขอเข้าออฟฟิศดูงานสักหน่อย ถ้าลุงจะพักผมไม่ว่านะครับ"
( ลุงก็ไม่รู้จะทำอะไร คืนนี้ดื่มสักหน่อยไหมล่ะ ไปเสียนานกลับมาขอลุงต้อนรับหน่อย )
"แล้วแต่ลุงเถอะครับ เอาไว้เจอกันนะครับ"
อัศวินวางสาย ไม่นานพวกเขาก็มาถึงเกาะ อัศวินนั่งรถลูกน้องต่อจนมาถึงบ้าน เขาให้จอมขวัญเอาของไปเก็บในห้องข้างๆที่ให้ป้านวลจัดไว้ให้ ก่อนจะกำชับป้านวลให้ดูมันทานยาให้เรียบร้อยเพราะเขาน่าจะกลับดึก ถ้าง่วงก็ให้มันนอนก่อนไม่ต้องรอ
"ไม่สบายหรือลูก ดูหน้าซีดเซียว" นวลถามคนตรงหน้า พลางคนข้าวต้มในหม้อ
"ครับ รู้สึกเวียนหัวเพิ่มตอนที่นั่งเครื่องแล้วยังต้องมาต่อเรืออีก" จอมขวัญว่า เขาอาเจียนออกไปสองรอบแล้ว กะว่าทานข้าวต้มคงจะดีขึ้น
"ถ้าอย่างนั้นพอทานข้าวต้มเสร็จก็พักเลยนะ .. แปลกแฮะ ทำไมถึงยอมให้นั่งเครื่องมาด้วยกัน ทั้งที่ก่อนไปออกจะตั้งแง่ขนาดนั้น" นวลบอกจอมขวัญ ก่อนที่คำหลังเหมือนจะบ่นกับตัวเองอย่างแปลกใจ
คืนนั้นจอมขวัญรีบทานข้าวต้มทานยาก่อนจะรีบเข้านอน ห้องที่ป้านวลจัดไว้ให้เป็นแค่ห้องเล็กๆมีเตียง ตู้เสื้อผ้า แล้วก็โต๊ะเครื่องแป้งกับโต๊ะเขียนหนังสือเล็กๆเท่านั้น ห้องนี้ป้านวลบอกว่าเคยจะเอาไว้ให้แขกมาพัก แต่เพราะไม่ค่อยมีใครมาที่เกาะจึงถูกปิดเป็นห้องเก็บของ เมื่อสองสามวันที่แล้วเพิ่งจะโทรมาสั่งให้ทำความสะอาดห้องไว้ให้ ตอนแรกนวลก็แปลกใจ พอมารู้ว่าทำให้จอมขวัญก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่
"ดื่มอีกๆ คุณท่านโทรมาเอ็ดลุงที่ไม่ยอมช่วยงานหลาน หูชาแทบจะไม่ได้ยินอะไรอีกเลยหลังจากนั้น ฮ่าๆๆ" เสียงโหวกเหวกดังขึ้นภายในร้านเหล้าข้างเกาะ อัศวินอยากจะปฏิเสธ แต่ไหนๆงานก็ราบรื่น อีกทั้งลุงชัยเป็นคนชวนเขาจึงปฏิเสธไม่ได้
"แม่ก็แบบนี้แหละครับ ลุงอย่าไปถือสา" เขาว่าก่อนจะกินกับแกล้มเล่น
"ว่าแต่เรื่องนั้นเป็นไงบ้าง ตกลงพวกที่อยู่เบื้องหลังเป็นใคร" ลุงชัยเอ่ยถามเรื่องที่ไร่ไม้สัก
"จับได้ก็โบ้ยไปโบ้ยมา ผมรำคาญฆ่าแม่งให้หมด" อัศวินพูดก่อนจะกระดกเหล้าแรงๆ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ
"หลานก็ไม่น่ารีบฆ่าโสภณมัน ลุงว่ามันนั่นแหละที่รู้ดีที่สุด" ลุงชัยเอ่ยปาก อัศวินกำแก้วแน่น ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แต่ถ้าไม่ฆ่ามัน เขาคงจะเจ็บใจมากกว่านี้
"ช่างมันเถอะครับลุง เรื่องมันคงจะหาจับใครไม่ได้แล้ว ผมถือว่าผมผิดเองที่หละหลวมและไว้ใจคนมากไป" อัศวินคิดเสียว่าเขาก็จับตายพวกมันมาหลายคนแล้ว แลกกับไร่ไม้สักสองไร่ ก็ยังดีกว่าจับใครไม่ได้เลย
"เออๆ อย่าพูดเรื่องเฮงซวยเลย ว่าแต่คืนนี้จะกลับไปมือเปล่าหรือไง รู้ยังว่ามีเด็กมาใหม่ เอ๊าะๆ ซิงๆเลย สนใจไหมล่ะนายหัว" ลุงชัยเอ่ยเย้า รู้ว่าหลานไม่ค่อยสนใจพวกมีมลทิน แต่พอดีได้ยินว่ามีเด็กใหม่มายังเอ๊าะๆอยู่เลย หลานอาจจะสนใจ
"ผมไม่สนหรอกครับ" อัศวินยกแก้วขึ้นก่อนจะยกยิ้ม ของซิงๆถ้ากินไปแล้วมันถูกใจก็ถือว่าโชคดีไป แต่ถ้ากินแล้วไม่ถูกปากเขาก็ไม่อยากจะเสียเวลา
"ลองดูมันหน่อยสิคะนาย มันชื่อสร้อย อายุเพิ่งจะสิบแปด ขบเผาะเชียวล่ะ" เจ้าของร้านรีบถวายเนื้อนางสาวให้คนที่ใหญ่ที่สุดในเกาะนี้ ครั้งหนึ่งนายเคยมาที่นี่เมื่อนานมาแล้ว แต่เพราะไม่ถูกใจนายจึงไม่มาอีก ครั้งนี้หากอิสร้อยทำให้นายติดใจได้ มันจะเป็นบุญส่งถึงกันไปเป็นทอดๆ
อัศวินส่ายหัว เขาไม่อยากได้ใครหรืออะไรตอนนี้ทั้งนั้น แต่ถึงจะปฏิเสธอย่างไร ตอนนี้เด็กที่ชื่อสร้อยก็ยกมาถวายกันถึงตักเขาแล้ว ความมึนเมายังไม่มากนัก อัศวินพยายามไม่แตะเนื้อตัวอวบอั๋นบนตัก อายุแค่สิบแปดแต่เนื้อนมมันช่างนูนออกมาล้นจนกระแทกตา เสื้อเกาะอกที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ส่ายไปมาตรงหน้า สะโพกกลมมนจงใจถูไถไปมายั่วยวนเขา ยอมรับว่าตอนนี้ความเป็นชายในกางเกงที่เคยหลับไหลมันกลับตื่นขึ้นเต็มสองตาพร้อมออกรบ แต่ด้วยความที่ยังพอมีสติจึงห้ามตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับสิ่งเย้ายวนตรงหน้า
"ไม่ดีกว่า .. ไว้คราวหน้าเถอะ" อัศวินยกร่างสาวอึ๋มทั้งร่างขึ้นจากตักก่อนจะวางไว้ข้างๆ เขาอยากจะกลับเสียตอนนี้หากแต่เหล้ายังเหลืออีกครึ่งขวด
"โถ่หลาน เอ็งยังหนุ่มยังแน่น ปลดปล่อยบ้างมันก็ไม่เสียหลาย ถุงยางรึก็มี ไม่ต้องกลัวโรคไปหรอก" ลุงเอ่ยติง ทำงานแบบเราๆ ไม่มีเมียมันก็ต้องปลดปล่อยด้วยวิธีนี้กันทั้งนั้น
อัศวินทำเพียงแค่ยิ้มรับ ใช่ว่าเขาจะไร้ที่ปลดปล่อยเสียเมื่อไหร่ อย่าลืมสิว่าตอนนี้เขามีคนบำเรอความใคร่อยู่ใกล้ตัวด้วยซ้ำ
"ลุงชัยตามสบายเถอะครับ ผมแค่ไม่อยาก ผมเหนื่อย ขอพักผ่อนจะดีกว่า" เอาความเหนื่อยยกขึ้นมาเป็นข้ออ้างและลุงชัยเองก็ยอมยกธงขาว
"โอเคๆ ลุงยอมแพ้ละ หมดขวดนี้กลับไปพักผ่อนซะ พรุ่งนี้ยังมีงานต้องทำอีก" ลุงว่าก่อนจะไล่พวกสาวๆออกไป อัศวินค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย แม้ว่าส่วนล่างจะยังตึงเครียด แต่นั่งดื่มอีกสักพักเดี๋ยวมันก็คงหายไปเอง
....
เขาคิดผิดที่เคยบอกว่าเดี๋ยวมันคงจะดีขึ้นเอง ยิ่งเมื่อกระดกเหล้าจนหมดขวดความแข็งขืนภายใต้กางเกงยีนส์ตัวหนาก็ยิ่งดุดันขึ้นจนปวดเกร็ง เขาบังคับตัวเองให้ขับรถขึ้นมาจนถึงบ้านได้ก็นับว่าเก่งมากแล้ว
กลับมาถึงบ้านอัศวินก็ตรงเข้าไปที่ห้องเล็กๆข้างๆก่อนจะบิดลูกบิดประตูหลายๆครั้งและเริ่มขัดใจที่มันจงใจล็อคประตูทั้งๆที่นี่คือบ้านเขา
"จอมขวัญ .. เปิดประตูให้กูหน่อย"
จอมขวัญงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเรียกและเสียงเคาะโหวกเหวกจากด้านนอก แต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาไม่ได้อยากให้คนใจร้ายเข้ามาในห้องถึงได้ล็อคห้องไว้ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยแก้ตัวว่าหลับเพราะฤทธิ์ยาก็คงไม่เป็นไรมากหรอกกระมัง
แต่จอมขวัญคงจะลืมไป ว่านี่คือบ้านของอัศวิน
และถ้าคนคนนั้นอยากได้อะไร เขาก็จะต้องได้ ..
แกร๊ก
อัศวินที่เริ่มจะโมโหบวกกับฤทธิ์ของน้ำเมาเดินไปคว้ากุญแจสำรองมาไขประตูห้องมันทันทีอย่างไม่สนใจ
จอมขวัญสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงไขประตู เขาจงใจแกล้งหลับตาปี๋ ขดตัวนอนจับผ้าห่มไว้แน่น ถ้าคนใจร้ายฉุกคิดได้สักหน่อยก็จะรู้ว่าเขายังป่วยอยู่ และคงไม่กล้าทำอะไร
"มึงนี่คิดลองดีกับกูได้ตลอดสิน่า!" อัศวินสบถก่อนจะขึ้นไปทาบทับร่างเล็กบนเตียงไว้ ความร้อนในร่มผ้ายังไม่หาย มีมันเพียงคนเดียวที่จะช่วยเขาได้
เขาจัดการถอดกางเกงยีนส์และชั้นในออกโยนไว้ด้านข้างก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน เขารู้ว่ามันยังป่วย แต่แค่ใช้มือช่วยคงไม่ตาย
"ซี้ดส์ .. อืม" เขากุมมือเล็กให้รูดรั้งแท่งร้อนของตัวเองขึ้นลง จอมขวัญอยากจะร้องไห้ออกมากับเรื่องที่ถูกบังคับให้ทำ น่ารังเกียจอีกทั้งขยะแขยง
"อ่าส์ .. ไว .. อีกนิด .. อืมส์" อัศวินชักมือเล็กให้เร็วขึ้น จอมขวัญกลั้นเสียงไว้เอามือกุมปาก ไม่อยากจะเชื่อว่าต้องทำถึงขนาดนี้
ร่างหนากระตุกเล็กน้อยก่อนจะปลดปล่อยความเป็นชายออกมาเลอะไปทั่วมือบาง เขาเปิดไฟหัวเตียงก่อนจะคว้าทิชชู่มาเช็ดคราบที่เปื้อนออกจนหมดโยนทิ้งถังขยะ
"หายเมื่อไหร่ .. กูจะเอามึงทั้งวันทั้งคืนเลยจอมขวัญ" อัศวินกระซิบที่ริมหูก่อนจะใช้ปากงับไปทั่วใบหน้าและลำคอด้วยความเมา
จอมขวัญกลั้นน้ำตายอมให้คนใจร้ายสัมผัสไปทุกส่วนที่ต้องการ กลิ่นเหล้าบวกกับกลิ่นคราบคราวทำให้เขาอยากอาเจียนแต่ก็ไม่อยากจะตื่นมาเจอคนตรงหน้าเพราะเขารู้ว่าถ้าเขาตื่นคนตรงหน้าจะไม่หยุดแค่นี้แน่นอน
"ไม่ได้ดั่งใจเลยเว้ย!"
ปังงง!
เสียงปิดประตูดังสนั่นพร้อมกับร่างหนาที่หายออกไปแล้ว จอมขวัญสะอื้นทั้งน้ำตา เขารีบดึงกระดาษทิชขู่ออกมาเช็ดคราบคาวที่มืออย่างรังเกียจ เขาเกลียดกลิ่นกายที่อบอวลไปด้วยเหล้า เขาเกลียดที่คนคนนั้นพูดเหมือนกับว่าเขาเป็นโสเภณีชั้นต่ำที่จะร่วมรักเมื่อไหร่แค่ไหนก็ได้ เกลียดทุกสิ่งที่อัศวินทำร้ายเขาไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ เกลียดที่จะต้องอยู่ทนเป็นนางบำเรอคอยปรนเปรอความใคร่ให้โดยที่เขาไม่ต้องการ เกลียดตัวเองที่ยอมแพ้ง่ายๆ เกลียดตัวเองที่อ่อนแอไม่เข้มแข็ง เกลียดโลกนี้ที่ไร้ความยุติธรรมกับเขา จนเขาต้องกลายมาเป็นทาสอยู่แบบนี้ เกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง เกลียดไปหมดไม่เว้นแม้แต่ก้อนหินดินทราย เกลียดทุกสิ่งบนโลกใบนี้แม้ว่าจะไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน
'ถ้ามีพรสักข้อบนโลกใบนี้ที่เขาจะขอได้ เขาขอให้ชีวิตของเขาได้มีสิทธิ์เลือกทางเดินเองบ้าง ขอแค่ได้เลือกทางเดินของตัวเอง ไม่อยากทนถูกบังคับอยู่แบบนี้ไม่รู้จักจบจักสิ้น'
กว่าจะข่มตานอนได้ก็เกือบเช้า จอมขวัญได้แต่ภาวนาว่าถ้าหากจะต้องตายอีกสักครั้ง เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะทำ เพราะชีวิตหลังจากนี้จะต้องเจอกับนรกขุมไหนบ้าง เขาเองก็ยังไม่รู้แน่ และเขาเลือกที่จะต้องทุกข์ทรมานเพราะตัวเองเลือก ดีกว่ามาทุกข์ทรมานเพราะคนอื่นเลือกให้แบบนี้ เขายอมตายเสียยังจะดีกว่า
TBC.
Talk: ตอนหน้าจะก้าวกระโดดไปสักเดือนเลยนะคะ แล้วก็จะเริ่มอีกคู่ละ รอหน่อยเน้อ ^^
-
:katai1: อินายหัวแกเนี่ยขู่ได้ขู่ดี อำพรน่าจะตบให้ฉาดสองฉาด (ลืมไปว่าเป็นแม่ที่ง่อยมาก)
แหมๆๆ ตอนทายายังแอบหาเศษหาเลยนะ :hao3:
แต่ที่น่าตบสุดก็นังสร้อยสนิม แรดจริงๆ 18 ก็อยากมีปั๊วจนตัวสั่น นังแม่เล้าก็หน้าเงิน
ว่าแต่ อินายหัวออกไปไหนฟร๊ะเนี่ย ไม่ใช่ไปลงที่นังสนิมนะ ไม่ได้นะโว้ยย
แกมีเมียแล้วก็มาลงที่เมีย สิฟร๊ะ จะไปลงกับ***หรี่ที่ไหนอีก ขอให้มีปัญหาตามมา :katai1:
-
เมื่อไรจะถึงเวลาของจอมขวัญ
-
จอมขวัญ ลูกกกกกกก :กอด1:
-
สงสารน้องขวัญ นายหัว แกนี่นะ สักวันชั้นจะให้โดนเอาคืนหนักๆเลย
-
:katai1: อินายหัวแกเนี่ยขู่ได้ขู่ดี อำพรน่าจะตบให้ฉาดสองฉาด (ลืมไปว่าเป็นแม่ที่ง่อยมาก)
แหมๆๆ ตอนทายายังแอบหาเศษหาเลยนะ :hao3:
แต่ที่น่าตบสุดก็นังสร้อยสนิม แรดจริงๆ 18 ก็อยากมีปั๊วจนตัวสั่น นังแม่เล้าก็หน้าเงิน
ว่าแต่ อินายหัวออกไปไหนฟร๊ะเนี่ย ไม่ใช่ไปลงที่นังสนิมนะ ไม่ได้นะโว้ยย
แกมีเมียแล้วก็มาลงที่เมีย สิฟร๊ะ จะไปลงกับ***หรี่ที่ไหนอีก ขอให้มีปัญหาตามมา :katai1:
เห็นด้วยเลย แม่พระเอกง่อยมากกก
ให้ความหวังขวัญแล้วก็ทำไม่ได้ เหอะ
-
อัศวินโคตรเถื่อน เราว่าคงมีแต่คนที่กร้านโลกน่ะถึงจะรับกับผู้ชายแบบนี้ได้ สงสารจอมขวัญจังเลยน่ะ :katai1: จะทนอ่านจนถึงเวลาของจอมขวัญได้ไหมเนี่ย :heaven จอมขวัญสู้ ๆ น่ะ ถ้าจะฆ่าตัวตายหาวิธีที่ ๆ ทรมานน้อยที่สุดน่ะ :เฮ้อ:
-
นายหัวน่ารักมาก อดทนอดกลั้นกลับมาบ้านได้ น่ารักสุดๆ กลับมาหาเมียดีกว่าเนอะ
-
*โยนมีดให้ขวัญ* ตัดของนายหัวทิ้งเลยค่ะขวัญ ถ้ามันจะหื่นขนาดนี้
-
หนูขวัญ T_T คุณวินนี่หยาบโลนจริงๆเลย
-
ในบท น่าจะให้อีอำพร แม่พระเอก เป็นอัมพาตนะ เพราะทำห่าอะไรไม่ได้เลย น่าลำคานมาก สงสารขวัญ เมื่อไหร่จะถึงตอนเอาคืนสักที รอนานแล้ว หวังว่าไอ้คุนวิน คงไม่ส่ำส่อน จนไปเอากะหรี่หลอกนะ มันน่าขยะแข พระเอกแบบนี้มาก ถึงตอนเอาคืน จัดให้มันกระออักเลือดเลยนะขวัญ ให้มันรู้สึกาะบ้าง :fire: :fire: :fire:
-
รอขวัญท้อง
-
สงสารขวัญจริงๆนะ เมื่อไหร่อัศวินจะหยุดทำร้ายจอมขวัญสักที :ling1:
-
:katai1:
-
ไอ้วิน!!!! :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :angry2: :angry2:
-
ขวัญสู้นะลูก. พี่วินระวังๆๆๆ
-
เริ่มอีกคู่? มีคู่รองด้วยเหรอ?
o18
-
ตอนหน้าขวัญท้องแน่เลย รอๆๆๆ
-
อ่านนิยายเรื่องนี้ละเกลียดพระเอกชิบ!
:z3:
-
:serius2:
-
แม่ของพระเอกไม่มีความเด็ดขาดเลย ทำอะไรดูเหมือนจะเกรงลูกไปหมด
อัศวินเนี่ยอยากให้กรรมตามสนองเร็วๆ ทำอะไรไม่คิดถึงใจของคนรอบข้างเลย ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมาให้ดี เอาแต่ใจตัวเอง และเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด
จอมขวัญเป็นเหยื่อที่น่าสงสารมาก พ่อตาย ที่พึ่งไม่มี โดนข่มขืน โดนกระทำเหมือนเป็นสัตว์
เราอยากรู้มากว่าคนเขียนจะมีเหตุผลรองรับการกระทำของอัศวินอย่างไรเพราะจากการกระทำที่ผ่านมา โหดร้ายมาก ฝากถึงอัศวิน ---> :z6: :z6: :z6:
-
อยากอัดนายหัวสักที จะได้หายบ้า
-
:เฮ้อ:
-
ยังดีที่ให้ใช้แค่มือ ไม่บังคับซ้ำเติมแผลเก่า
-
กระทืบวินหนักๆ
-
ทำไมมีแต่คนด่าแม่พระเอก แม่ก็เป็นแค่ผู้หญิงคนนึง ดูจากนิสัยพระเอกแล้วเป็นคนไม่ยอมใคร ขวางไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่างตั้งแต่เสียพ่อไปก็ถือว่าวินเป็นหัวหน้าครอบครัว งานนี้ไม่ว่าจะแม่หรือลูกตามสิทธิ์แล้วผู้นำว่าไงก็ต้องทำตาม กรณีพ่อของจอมขวัญใครผิดใครถูกก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ จะใช้เหตุผลแค่สงสารไปขัดขวางลูกชายที่มีแต่ความแค้นก็ใช่ที่ แม่ไม่ร่วมเกลียดด้วยก็ถือว่านางใจกว้างที่สุดแล้ว
-
โอ้ยยยยย สงสารน้องง่ะะ
นายหัวเถื่อนสุดๆ
-
โมโหอ่ะโมโหหหห โมโหอัศวินจริงเลยยย :m16:
สงสารขวัญอ่ะ :mew2: :hao5:
-
ขู่น้องตลอดดดดด
พอหลงน้องแล้วจะให้น้องเอาคืนจนกระอักเลือดตายไปเลย!
-
ก้าวกระโดดไปสักเดือนนี่คือเนื้อเรื่องเดินไปเดือนๆ หรือคนขายหายไป เดือนๆ
อิอิ แซวเล่นนะ
เราว่าตอนนี้อัศวินเริ่มใจดีละนะ ฮา ชอบบบบบ 555555
ยังดีที่ตอนนี้ไม่ข่มขืนน้อง แค่มือก็ยังดี นับว่าเป็นพัฒนาการที่ดีค่ะ เอาใจช่วยขวัญ
โอยยยยยย น่าสงสาร กอดปลอบรัวๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4:
-
@ Khun naumi
ที่คุณเขายกมาเป็นจุดที่หลายคนมองข้ามไปนะ เพราะว่าเป็นแม่ถึงได้รู้นิสัยลูกดีว่าทำยังไงก็ลำบาก อำพรอาจจะดื้อดึงเอาขวัญไว้แต่ถ้าวินต้องการ วินจะให้คนมาลักพาตัว มาฉุดขวัญไปเมื่อไหร่ก็ได้ อย่าลืมสิว่าขนาดคนก็ฆ่ามาแล้ว วินคือนายใหญ่มีอำนาจมากกว่าแม่ ทุกวันนี้วินลงให้แม่เป็นบางอย่างไม่ใช่เพราะกลัวเกรง แต่เพราะรักแม่จึงยอมให้หน่อย
การใช้น้อยมาขู่นั้นได้ผลมากๆ น้อยเองชีวิตนี้ไม่สามารถที่จะควบคุมหรือตัดสินใจชีวิตได้เลยนะ เมื่อก่อนทุกอย่างขึ้นอยู่กับพ่อ มาตอนนี้ก็ถูกควบคุมอีก อิสระภาพก็น่าจะเป็นตัวแปรสำคัญในอนาคตระหว่างขวัญกับวิน
"ถ้าอย่างนั้นนายโทรมานะครับ ผมจะรีบมารับ" ลูกน้องขับรถพาอัศวินมาส่งที่โรงแรมหรูกลางเมือง อัศวินพยักหน้าก่อนจะลงมาเช็คอิน
ตรงนี้นี่เราขอออกความเห็นค่ะ คหสตนะคะ
อัศวินเป็นนายใหญ่ระดับเจ้าพ่อ ลูกน้องน่าจะยำเกรงมากๆ ถึงแม้ว่าอ้ศวินจะอายุไม่มากแต่ก็เป็นคนที่เอาจริง ลูกน้องไม่น่าจะคุยแบบนี้กับ*นาย* คือจากรูปประโยค - ลูกน้อง*บอก*นายให้โทรมา ถ้าเป็นพี่ข้างบ้านหรือคนทำงานร่วมกันที่ตำแหน่งไม่ต่างกันมากก็โอเค แต่กรณีนี้เหมือนที่บอกเป็นระดับผู้มีอิทธิพลที่ต้องสร้างความยำเกรงให้ลูกน้อง ลูกน้องควรบอกว่าจะ*รอ*ให้นายโทรมาหรือรอคำสั่งจากนายมากกว่า ไม่ใช่บอกให้นายโทรมา เพราะไงก็ต้อง สแตนด์บาย อยู่ใกล้ๆเพื่อรอคำสั่งอยู่แล้ว
-
เมื่อไหร่จะเป็นทีของขวัญบ้าง :เฮ้อ:
-
:m31: อะไรคือชีวิตจอมขวัญ ณ ตอนนี้
-
รีบๆท้องเลยค่ะลูกกกก
-
สงสารขวัญ หวังว่าหลังจากนี้อัศวินจะเห็นความดีของน้องบ้าง อยากให้เห็นด้วยใจโดยไม่มีอคติใดๆ มาบดบังจริงๆ แต่กว่าจะถึงตอนนั้นขวัญคงได้ช้ำไปทั้งตัวก่อนแล้วแน่ๆ และถ้าถึงตอนนั้นเราคงมีคำแค่สามคำให้นั้นคือ "สมน้ำหน้า" เพราะขวัญคงมีแต่ความเกลียดให้แล้วแน่ๆ ถึงตอนนั้นคุณอัศวินที่เก่งนักเก่งหนาในเรื่องการข่มขู่คงต้องปรับปรุงตััวขนานใหญ่แน่ๆ และถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ จากราชสีห์คงเป็นได้แค่ลูกไก่ในกำมือของน้องขวัญแน่ๆ :laugh3:
-
จะโทษแม่พระเอกอย่างเดียวก็ไม่ถูกหรอกค่ะ แต่แม่ก็ผิดที่เอาลูกไม่อยู่ พูดยากเนอะ แต่พระเอกมันเลวจนถลำลึกแล้ว อยากให้จอมขวัญออกมาไวๆ เดี๋ยวจะเป็นบ้าซะก่อน :เฮ้อ:
-
จอมขวัญสู้ๆนะ ตอนนี้พี่เค้ากำลังจะหลงหนูแล้ว
ให้มันหลงหนู แล้วก็รักหนู
แล้วหนูค่อยหักหลังกลับเลยก็ได้ เนอะๆ
สู้ๆนะจอมขวัญ
-
ตามมาจนทัน โถ่นู๋ขวัญผู้น่าสงสาร
-
จอมขวัญชีวิตจะรันทดอะไรเยี่ยงนี้
ติดเรื่อนี้อย่างแรง
-
อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!! ไม่ได้เข้ามาดู ๒ - ๓ วัน เกิดเรื่องเยอะมาก
:a5: อ่านไปว่าจะ ไประเบิดตัวเองดั่งช็อคโกแลตร่วงลงสู่ทุ่งลาเวนเดอร์
ไปๆ มาๆ อ้าวตูยังไปไม่ได้ อีตาวินยังปากหมา ยังทำร้ายจิตใจน้องอยู่เลย :katai1:
พระเอกมันไม่น่าเชื่ออัศวินเลย คนเถื่อนชัดๆ No...!! You're not a "Knight", you're a "Barbarian".
-
รอหนูขวัญท้อง อิพี่วิน ซานตานเกินไปแล้วววว มันน่าจับตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
รอหนูสู้ๆนะลูก
-
สนุกมากก อยากอ่านต่อ
:call: :call:
-
พีอพระเอกเถื่อนมากกก ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อก่อนจะเรียบร้อย
-
จอมทัพเมา โดนกระตุ้น เลยอยากสินะ
หรือติดใจ
-
เบื่ออิตาอัศวินนี่มาก ตรรกะป่วยอย่างเดียวไม่พอสมองยังเดี้ยงไม่ทำงานอีก
บังคับน้องไม่ได้ก็หาคนรอบตัวมาอ้างนู่นนี่นั่น ข่มขู่ได้ทุกอย่าง
ด้วยธรรมชาตินิสัยดีงามของน้องก็ต้องทนยอม จำใจไปกับอิเถื่อนนี่
แต่จริงๆแล้ว ส่วนตัวก็ไม่ได้อยากด่าหรือโกรธเกลียดอำพรมากมาย
เพราะคิดว่าด้วยความเป็นแม่ ยังไงนั่นก็ลูก มันไม่ได้อยู่ที่ว่าสิ่งที่อำพรทำตอนนี้เป็นสิ่งที่ผิด
หรือเป็นสิ่งที่ไม่สมควร ตรงจุดนี้เราเข้าใจ และคิดว่าอำพรเลือกทำในสิ่งที่น่าจะดีสำหรับน้องที่สุดแล้ว
จริงอย่างที่วินัยเองก็เลือกที่จะทำเหมือนกัน เพราะทุกคนรู้นิสัยของอิเถื่อนดี
จะบอกว่าการเลี้ยงลูกแบบอำพรเป็นการเลี้ยงที่ผิดวิธี สปรอยมากไปจนเสียคน
คือจะพูดแบบนี้มันก็ไม่ถูก เพราะในมุมมองของอำพร ณ ปัจจุบันไม่ได้เป็นคนตัดสินใจในทุกๆเรื่อง
คนที่เป็นเสาหลักของครอบครัวต่อจากสามีก็คือลูกชายคนเดียวของตระกูล
น่าจะมองในมุมที่อีเถื่อนก็ทนลำบาก ทนแบกรับความรับผิดชอบที่ค่อนข้างหนักเพื่อแม่และน้องมาตั้งหลายปี
ตรงจุดนี้ถ้าจะให้อำพรเป็นคนกำหนดทุกสิ่งอย่างก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ พูดง่ายๆคือสิทธิ์ขาดมันอยู่ที่อิเถื่อนคนเดียว
แต่ถ้ามองอีกมุม ก็ไม่ได้หมายความว่าอำพรเข้าข้างหรือยอมอิเถื่อนไปซะทุกอย่าง
เพราะส่วนที่ยอมได้ก็ยอม ส่วนที่ยังพอบอกกล่าวได้อำพรก็ไม่นิ่งดูดาย และพร้อมที่จะทำ ณ ตอนนั้น
ดูอย่างตอนที่อำพรเห็นรอยที่อิเถื่อนมันทำกับน้อง อำพรเองก็ไม่อยู่เฉย
เข้าไปถามเข้าไปเตือนอิเถื่อนในส่วนที่สามารถจะทำได้ และในส่วนของอิเถื่อนเองก็ไม่ได้ขวางโลกจนเกินไป
ถึงจะเอาแต่ใจ ชั่วช้าสารเลว ไร้เหตุผล ตรรกะป่วย สมองพิการ โตแต่ตัว แต่ก็ยังยอมฟังแม่ฟังน้องบ้าง
ตรงจุดนี้ก็ถือว่ายังเป็นคนอยู่ ถ้าได้รับการขัดเกลาอีกเล็กน้อยก็น่าจะดีขึ้น(นิดนึง)
ถึงจะแบ่งพรรคแบ่งพวกชัดเจนว่าเข้าข้างน้องเต็มที่ แต่ก็ใช่ว่าจะมองข้ามทุกอย่างไป
น้องก็เป็นคนดีนั่นแหละถูกแล้ว เป็นคนที่ไม่ควรมาเจอกับอิเถื่อนเลยด้วยซ้ำ
และก็เข้าใจว่าน้องอาจจะอ่อนแอบ้างเป็นบางครั้งเพราะน้องเองก็เคยอยู่กับพ่อ
เคยมีพ่อมาตลอด พอมาวันนึงต้องรับรู้ความจริงว่าพ่อไม่อยู่แล้ว มันก็เป็นเรื่องยากที่จะให้ทำใจยอมรับได้
แต่ตรงจุดที่ยังไม่เข้าใจและรู้สึกขัดใจอยู่นิดนึงก็คือ...บางครั้งน้องก็อ่อนแอแบบเข้าข่ายบทนางเอกจนเกินไป
เอะอะร้องไห้ หรืออะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้ วนลูปแต่กับการร้องไห้ จนเหมือนตุ้งติ้งสะดิ้งเกินชายไปสักหน่อย
อารมณ์ของผู้ชาย จริงๆแล้วการเสียใจหรือต้องการที่พึ่งก็ไม่จำเป็นต้องร้องไห้ระบายอารมณ์ออกมาเพียงอย่างเดียว
โดยมุมมองแล้วน้องน่าจะเข้มแข็งได้ในระดับนึง รึในระดับที่สุดทนแล้วจริงๆก็ไม่น่าจะร้องไห้ถี่ขนาดนี้
คือถ้าร้องไห้คนเดียวอันนี้พอเข้าใจได้ แบบอารมณ์ปลดปล่อย อยู่กับตัวเองอยากจะร้องแค่ไหนก็ทำได้เพราะไม่มีใครเห็น
แต่อารมณ์ที่ต้องร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นทุกครั้งไป บางครั้งจุดๆนี้ก็ไม่ชินเหมือนกัน น่าจะปรับมุ้ดสักเล็กน้อย
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นแค่ความเห็นส่วนตัวของเราคนเดียวค่ะ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องประการใดกับใครเลยจริงๆ ฮ่าๆๆ
ได้โปรดจงอย่าถือสา พอดีเราเป็นคนนิยมเคะแมนๆ กร้านโลกไปสักหน่อย สู้คนไปสักนิด อย่าได้ถือสาเลยจริงๆ :katai3:
อันที่จริงตอนนี้ถือว่าซอฟท์ๆถ้าเทียบกับตอนที่ผ่านๆมา เพราะถือว่าอิเถื่อนเบาให้น้องไปมากอยู่บ้าง
แต่จะติดขัดอยู่แค่ประโยคเดียวที่คิดว่าไม่ควรออกจากปากของอิเถื่อนเป็นที่สุด
"จะให้กูอ้า หรือมึงจะอ้าเอง"
อุแหม่ ช่างกล้าพูดแบบไม่ละอายใจและรู้ผิดชอบชั่วดี แล้วใครกันเล่าที่ทำให้น้องต้องตกอยู่ในสภาพนี้
ควรจะรับผิดชอบด้วยสีหน้าที่สำนึกผิดมากกว่านี้หน่อย นี่ขนาดอาสามาทายาให้ก็ยังจะปากดีใส่น้องอีก
รู้สึกที่ต้องอดทนแล้วรีบกลับบ้านมาให้น้องช่วยนี่ก็ยังจะไม่สำนึกนะ ถ้าน้องทำไม่ถูกใจจนอารมณ์เสียขนาดนี้
ทีหลังก็เอามือตัวเองทำเถอะ อย่ามาพึ่งมือคนอื่นเลย เสียดายเวลาเปล่า
อ้อ แล้วอะไรนะ ใครที่มันลั่นวาจาว่าน้องเป็นได้แค่นางบำเรอที่หอบกลับมาอยู่ด้วย
จริงๆแล้วเริ่มเห็นเค้าลางอะไรได้บางอย่าง คนมันเริ่มจะหลงแล้วแหละแต่ยังไม่รู้ตัว
ขนาดได้เค้าไปแค่ครั้งเดียวเอง นี่ก็ทำเหมือนจะติดใจ รึตอนที่ยังไม่ได้ก็ออกจะหึงชัดเจนขนาดนี้แล้ว
นี่ก็ไม่อยากจะคิดว่าถ้าน้องท้องอิเถื่อนมันจะคลั่งจนอกแตกตายเลยมั้ย
ยังจะมีใครมาหลงความงามของน้องในภายภาคหน้าอยู่หรือไม่ ก็ถ้ามีอิเถื่อนมันคงหึงแรง และหวงแรงมากจริงๆ
จริงๆก็ยังไม่อยากให้น้องท้อง อย่าเพิ่งให้น้องท้องเลยค่ะ
เรื่องยังดำเนินไปไม่ถึงไหนเลย ให้อิเถื่อนมันทำร้ายน้องไปนานๆก่อน
ถึงจะชอบแนว sm แต่ก็ยังอยากให้อิเถื่อนมันถนอมน้องบ้าง
แต่ ณ จุดๆนี้เรายังอยากเห็นเอ็นซีในหลายมุมมองค่ะ อ่ะกร๊ากกกก เผยธาตุแท้ออกมาแล้วสินะ :katai1:
อะจึ๋ยยยย เรารู้ว่านักเขียนก็คิดแบบเรา ใช่มะๆๆๆ โด่ เรารู้ทันหรอก ไม่ต้องพูดแค่มองตาก็รู้จายย ฮ่าๆๆๆ
แอบใจหาย นี่จะหายไปเป็นเดือนจริงรึ อยากบอกว่าเราติดเรื่องนี้มากจริงๆ
เฝ้ารอแล้วรออีกว่าจะมาต่อมาอัพอีกในวันไหน อย่าหายไปนานเลย เราคิดถึง
สุดท้าย + เป็ดตอนนี้ให้ด้วยเน้อ :katai2-1: (รู้สึกตัดบทได้เร็วมาก ฮ่าๆๆๆ)
-
ขู่ตลอดดดดดดดดด ได้แค่นี้แหละ น้องกลัวแค่นี้ :ruready
เอะอ่ะ จะปล้ำ ติดใจ ทั้งห่วงทั้งหวงเค้าไม่รู้ตัวน่ะพ่อคนซึน ชีวิตนี้เคยหวานกะเค้ามั่งมั้ย ของขวัญจะได้อะไรชื่นช่ำหัวใจมั่งมั้ยโหดร้ายตลอด :z6:
-
คุณเถื่อนก็ถนอมขวัญหน่อยเถ๊อออ :hao5:
-
วินไม่สงสารขวัญบ้างเลยเหรอ
รอวันที่ขวัญเอาคืน
อยากให้ท้องไวๆจัวเลยจะดูน้ำหน้าวินสิว่าจะว่ายังไง
-
ตอนท้องอย่ามาแนว เห็นแก่เด็กในท้องมันต้องมีพ่อ
ถ้ามีพ่อเป็นโรคประสาทแบบนี้ยอมให้กำพร้าอ่ะ เบื่อโครต
แม่ไอ้ประสาทนั้นก็ง่อยชิบ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
ช่วยกระโดดไปตอนขวัญมันเข้มแข็งหนีจากไอ้ประสาททีเหอะ
อย่ายืดดราม่าเลย อยากอ่านตอนสะใจมากกว่า 555555555
อยากเห็นวินตายทั้งเป็น :hao7:
-
ที่ฟึดฟัดออกไปนี่คงไม่ได้ไปหากะ __ ใช่มะ หึย น่าตบจริงๆ ได้น้องแล้วรับผิดชอบด้วยคนเลว
รอวันที่ขวัญจะทำอะไรได้บ้าง ตอนนี้ได้แต่รอ
-
รอยชัง ๑๔
หลังจากวันนั้นอัศวินก็ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวจอมขวัญอีกเลย เพราะเช้าต่อมามีพายุเข้าทำให้รังนกมีปัญหาต้องหยุดชะงัก อัศวินต้องเร่งแก้ปัญหาอดหลับอดนอนและเป็นแบบนี้อยู่เกือบสองอาทิตย์ อัศวินแทบจะไปอยู่อีกฝั่งของเกาะ นานๆทีถึงจะได้กลับมาบ้าน เขาฝากฝังไอ้เด็กดื้อไว้กับป้านวล ให้คอยดูมันอย่าให้มันเกียจคร้าน แม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็ต้องทน ทุกอย่างที่เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจทำเป็นเพราะเขาคือหัวหน้าครอบครัว คนที่จะคอยพยุง จารุพงษ์ไพศาล ให้อยู่รอดต่อไป
ด้านจอมขวัญเองพอไร้คนคอยรังแก เขาก็มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ทุกวันขวัญจะช่วยป้านวลทำความสะอาดบ้าน ซักผ้าของตัวเอง ทำกับข้าว หรือขนมเล็กๆน้อยๆทานกัน พอไม่มีอัศวินบ้านก็เงียบลงทันตาเห็น ไร้เสียงตวาดก่นด่าแต่กลับมีเสียงหัวเราะเข้ามาแทนที่ อยู่แบบนี้ขวัญรู้สึกมีความสุขขึ้นมากจริงๆ
'อยากให้เป็นแบบนี้ไปนานๆจัง'
.
"พี่น้อย .. คิดถึงขวัญเหรอครับ" จอมขวัญเดินออกมาเปิดประตูให้คนที่เคาะเรียกอยู่หน้าบ้าน พอเห็นว่าเป็นพี่น้อยตัวเล็กก็พุ่งเข้ากอดร่างสูงอย่างไม่อายใคร ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ร่างกายดูสะอาดสะอ้านไร้ร่องรอยโดนทำร้ายเห็นแล้วน่าชื่นใจ
"เอ๊ะ! เอ็งนี่ เมื่อไหร่จะเลิกกอดข้าเป็นเด็กน้อยเสียที" น้อยอยากจะดันมันออก แต่ช่วงนี้เขาเองก็ไม่ค่อยได้เจอมัน ขอกอดให้ชื่นใจหน่อยเถอะจอมขวัญ
"ว่าน้องแต่พี่น้อยก็ยกมือขึ้นมากอดขวัญเหมือนกันนั่นแหละ" จอมขวัญเงยหน้าทำท่าทะเล้นใส่ น้อยเลยดึงปากยื่นๆของมันเล่นหลายๆที โชคดีที่นายยังอยู่เกาะ ขืนเล่นกับ 'คนของนาย' ต่อหน้าแบบนี้ มีหวังไอ้ขวัญ 'เละ' เป็นโจ๊กแน่ๆ
"เอาล่ะๆ ข้าจะมารับเอ็งไปตลาด จะพาไปตัดผม นายสั่งมา บอกผมเอ็งคงยาวแล้ว" น้อยเอ่ยก่อนจะมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงเพราะได้ยินชื่อคนไม่พึงประสงค์
"ยุ่งอะไรด้วย" จอมขวัญเบ้ปาก ไม่รู้จะมานึกถึงทำไม ลืมๆไปได้จะยิ่งดีมาก
"คืนนี้นายอาจจะได้กลับบ้าน เอ็งไม่คิดถึงนายเหรอ" น้อยแซวร่างเล็ก จอมขวัญทำตาโตก่อนจะฟาดเข้าที่อกหนา
"ทำไมขวัญต้องคิดถึงคนใจร้ายแบบนั้นด้วย! ไปไกลๆได้ยิ่งดี ถ้าขวัญหนีไปได้ขวัญคงหนีไปแล้ว!" จอมขวัญพูดออกมาอย่างที่คิด และน้อยก็ยื่นมือไปโยกหัวเล็กไม่ให้เครียด
"ข้าไม่อยากให้เอ็งไปไหนทั้งนั้น อยู่นี่ปลอดภัย แม้ว่าจะต้องยอมนายบ้าง แต่ก็มีชีวิตที่ไม่ต้องเร่ร่อนไปเรื่อย เอ็งเข้าใจใช่ไหม" น้อยเอ่ย ส่วนจอมขวัญก็ยังกอดอกทำท่าบึ้งตึงอยู่
"ถ้าไม่ใช่เพราะพี่น้อย ขวัญไม่อยู่หรอก ถ้าเลือกได้ขวัญขอตายอีกรอบจะดีกว่า" จอมขวัญเอ่ย และน้อยก็ทำเพียงส่ายหัวแล้วไล่เด็กน้อยไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวเขาจะพามันไปตลาดตัดผมให้เรียบร้อย เขารู้ว่าที่จริงนายอยากพามันไปเอง แต่เพราะงานรัดตัวมันจึงเป็นข้ออ้างที่สั่งให้เขามาแทน
'ปากแข็งไปเถอะ สักวันนายจะรู้สึก'
..
ตัดผมเสร็จเรียบร้อยน้อยก็พาไอ้เด็กแสบเดินดูของไปเรื่อยๆ ถ้ามันอยากกินจะไรเขาก็จะออกเงินให้มันเองไม่ต้องเกรงใจ นายคงไม่ได้ให้เงินมันไว้เพราะคิดว่าถ้ามันมีเงินมันคงทำอะไรสะดวกและน้อยเองก็เห็นด้วย เขาไม่อยากให้มันหายตัวไป ถ้าจะไปจริงๆ เขาจะต้องเป็นคนพามันออกไปเอง แม้จะต้องถูกไล่ออกหรืออาจจะถูกลงโทษสถานหนักคราวนี้เขาก็ยอม
"ตลาดมีแต่ของอร่อย วันหลังขวัญจะมาเองได้หรือเปล่าก็ไม่รู้" จอมขวัญเคี้ยวขนมพื้นบ้านในมือไปบ่นไป น้อยที่กำลังขี่รถถึงกับส่ายหัว
"มันไกลเอ็งเดินมาพรุ่งนี้เช้าจะถึงหรือเปล่าก็ไม่รู้" น้อยเอ่ย ตลาดอยู่อีกฟากของเกาะ ต้องใช้รถมอเตอร์ไซค์เท่านั้นถึงจะมาได้
"ถ้าขวัญอยากมาก็ไม่ได้แล้วสิ" จอมขวัญทำหน้าเศร้า อยากออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ตั้งแต่อยู่กับพ่อก็ไม่ค่อยจะได้ออกไปไหน พอมาที่นี่ก็อุดอู้แต่ในบ้านอีก
"เอาเถอะ ไว้ข้าว่างๆจะพาเอ็งมาแล้วกันนะ" น้อยเอี้ยวตัวมาบอก จอมขวัญพยักหน้าก่อนจะยิ้มดีใจแล้วกินขนมในถุงจนหมดเกลี้ยงก่อนที่น้อยจะพาเขาไปส่งบ้านเสียอีก
"ข้าต้องไปละ เอ็งก็ช่วยป้านวลทำงานบ้านไปพลางๆ ไว้วันหลังข้าจะมาหาใหม่" น้อยเอ่ยตอนที่ส่งจอมขวัญลงจากรถ
"พี่น้อยต้องมาหานะ ขวัญเหงา ไม่มีอะไรทำเลยขวัญเบื่อ" จอมขวัญบอก
"เออๆ เข้าบ้านได้แล้ว" น้อยพยักหน้าก่อนจะออกรถไป จอมขวัญยืนส่งพี่น้อยจนลับตาก่อนจะเดินเข้าบ้าน
"ป้านวลทำกับข้าวเหรอครับ ทำไมทำเยอะจัง" จอมขวัญมองหม้อต้มหลายใบ ในจานมีกับข้าวอีกสองสามอย่าง ปกติก็ทำแค่สองอย่างกินกันแค่สองคน แต่วันนี้ทำหลายอย่าง อย่างกับจะมีใครมาบ้าน
"นายโทรมาสั่ง เดี๋ยวจะมีแขกนายมาทานข้าวเย็น ขวัญมาช่วยป้าต้มผักทีลูก เอาแค่ลวกพอสะเด็ดน้ำแล้วขึ้นมาแช่น้ำเกลือไว้" นวลเอ่ย เธอทำเสร็จไปหลายอย่างแล้ว เหลืออีกนิดก็คงเสร็จทันนายกลับมาพอดี
"ได้จ่ะ ขวัญช่วยนะ" จอมขวัญตั้งเตาก่อนจะนำผักลงไปลวก จากนั้นก็ช่วยป้าเขาทำน้ำพริก แขกของคุณอัศวินคงจะมาหลายคนอยู่ ดูจากกับข้าวที่ป้านวลทำ ไม่น่าต่ำกว่าห้าคน
อาหารในครัวเสร็จพร้อมเสิร์ฟ จอมขวัญช่วยป้านวลจัดจานชามเตรียมไว้ แก้วน้ำและขวดน้ำที่ถูกกรอกเพียงพอสำหรับแขกในคืนนี้
"เชิญครับ ตามสบายนะ ไม่ต้องเกรงใจ" จอมขวัญจำได้ เสียงของคนใจร้ายดังมาจากหน้าบ้าน แขกของเขาคงจะมาด้วยกันถึงได้พูดคุยเสียงดังขนาดนี้
"เอาน้ำแข็งใส่ช่องฟรีซไว้ รับไป" คงเป็นคำแรกตั้งแต่ได้เจอกันภายในสองอาทิตย์ที่ผ่านมา จอมขวัญหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้า เขารับน้ำแข็งถุงใหญ่มาใส่ช่องฟรีซไว้ก่อนจะเดินไปหาป้านวล
"เดี๋ยวจัดข้าวมาเลยนะครับป้า วันนี้ผมต้องคุยงานกับผู้รับเหมา คงดึกหน่อย เดี๋ยวทานเสร็จผมจะนั่งดื่มกัน ป้าดูแลครัวเสร็จก็กลับได้" อัศวินยืนแจงรายละเอียดให้ป้านวลฟังก่อนจะเดินออกมาสมทบกับผู้รับเหมาด้านนอก
"ไปขวัญ ทำงานของเราให้เสร็จ เดี๋ยวค่อยมาทานข้าวกับป้านะ" นวลเอ่ยอย่างเอ็นดู จอมขวัญพยักหน้ารับก่อนจะช่วยป้านวลยกอาหารจานชามทั้งหลายออกมาด้านนอก เขาปล่อยให้ป้านวลยืนตักข้าวไป ส่วนเขาก็รีบเสิร์ฟน้ำ พอเสร็จก็รีบเดินกลับด้านหลังครัว
"มาทานข้าวกันลูก ทานเยอะๆนะ พอนายเสร็จเก็บล้างทีนี้ก็สบายละ" ป้านวลคดข้าวใส่จานให้เขาทั้งสองคน จอมขวัญนั่งลงทานข้าวกับป้านวลอย่างอุ่นใจ อย่างน้อยคราวนี้อัศวินก็ไม่ได้สนใจเขาเหมือนแต่ก่อน หรือว่าคนใจร้ายกำลังเริ่มเบื่อ ถ้าเป็นแบบนั้นจอมขวัญจะถือเป็นพระคุณอย่างยิ่ง
'ขอบคุณที่จะได้ไม่ต้องใช้ร่างกายชดใช้ให้กับคนเลวๆแบบนั้นอีก'
ป้านวลรอจนนายทานอาหารกันเสร็จ พวกเขาช่วยกันเก็บจานชามมาไว้ด้านหลัง เคลียร์พื้นที่ด้านนอกเพื่อให้นายตั้งวงกินเหล้ากันต่อ จอมขวัญอาสาล้างจานชามเองทั้งหมด กว่าจะล้างเสร็จก็เหนื่อยหอบ
"ป้าจะกลับแล้ว เรารีบเข้าห้องลงกลอนให้เรียบร้อย" ป้านวลหอบกับข้าวที่เหลือใส่ถุงเตรียมกลับ
"ครับป้า ระวังด้วยนะครับ มืดแล้ว" จอมขวัญเอ่ยก่อนจะส่งป้านวลที่หลังบ้าน พอป้ากลับไปจอมขวัญก็รีบปิดประตูบ้าน ปิดไฟห้องครัวก่อนจะเดินกลับห้อง เขาพยายามไม่มองไปยังโต๊ะที่ตอนนี้มีคนนั่งกันอยู่หลายคน พอเข้าห้องได้ก็รีบล็อคห้อง โชคดีที่ห้องน้ำอยู่ติดกับห้องนอนไม่ต้องเดินผ่านทางนั้น ไม่อย่างนั้นคืนนี้จอมขวัญก็คงไม่ได้อาบเป็นแน่ ใครจะไม่กลัวกัน ยิ่งโดยเฉพาะตอนนี้คนใจร้ายกลับมาแล้ว จะทำอะไรก็ยิ่งต้องระวังตัว
..
อัศวินพูดคุยกับผู้รับเหมาเกี่ยวกับการต่อเติมท่าเรือให้ใหญ่ขึ้นกว่านี้ เขาจะสร้างอาคารเก็บของอีกที่ไว้ด้านข้างเอาไว้พักของ ผู้รับเหมาเป็นคนกันเองที่ร่วมงานกันมานาน พอมาเจอกันในรอบปีเลยต้องนั่งคุยกันหลายเรื่องพร้อมทั้งดื่มเหล้าเคล้ากับแกล้มกันอย่างครื้นเครง เหล้าหมดไปแล้วสามกลม พอเปิดกลมที่สี่อัศวินก็ไม่ไหว เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนถึงจะกลับมาดื่มต่อไป
แกร๊ก แกร่ก
อัศวินหมุนลูกบิดที่ล็อคมาจากด้านใน แสดงว่ามีคนกำลังเข้าห้องน้ำอยู่
"ค .. ใครครับ ผมอยู่ในห้องน้ำ แปปนึงนะ" เสียงเล็กตะโกนออกมาอย่างร้อนรน อัศวินขมวดคิ้วก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีอยู่คนเดียวในตอนนี้ที่อาศัยอยู่กับเขา
"บ้าจริง" จอมขวัญไม่คิดว่าจะมีใครต้องการใช้ห้องน้ำตอนนี้ เขารีบล้างฟองจากน้ำยาสระผมออก กลางคืนปกติเขาไม่ค่อยอยากสระผมเท่าไหร่ แต่เพราะวันนี้เข้าครัวนานกลิ่นอาหารติดเต็มผมถ้าไม่สระคงนอนไม่หลับ
แกร๊ก
"อื้อ .. คุณ!!!" จอมขวัญสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงกลอนห้องน้ำเปิด เขาหันมาทั้งๆที่ฟองยังเต็มหน้า จะเอามือปิดส่วนลับก็คงไม่ทัน
"ชู่ววว .." อัศวินมองเนื้อตัวขาวเนียนภายใต้สายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัว เนื้อนิ่มที่เคยสัมผัสเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เม็ดอกสีอ่อนที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ดูแล้วช่างเย้ายวน อัศวินล็อคประตูก่อนจะถอดกางเกงยีนส์ตัวโปรดลงพร้อมชั้นใน ความเป็นชายดีดตัวขึ้นทันทีอย่างผ่าเผย
"เข้ามาทำไม! ออกไปนะ!" จอมขวัญเหมือนหนูที่กำลังจะโดนแมวขย้ำ หันไปทางไหนก็เจอแต่ผนังห้องน้ำ ไร้ทางหนี แถมยังไม่มีแรงสู้
"ไม่คิดถึงกันเลยหรือไง .. มึงใจร้ายนะ" อัศวินถอดเสื้อคอปกออกจากหัวเผยให้เห็นแผงอกสีเข้ม มัดกล้ามกำยำและร่างเปลือยเปล่าที่ไร้อาภรณ์เผยความเป็นชายอย่างเต็มตัว
"อย่าเข้ามา .. ฮืออ .. ไม่งั้นผมจะตะโกนจริงๆด้วย!" จอมขวัญมือหนึ่งปิดส่วนลับ อีกมือหนึ่งก็พยายามดันคนตรงหน้า เขาอยากตายจริงๆ นึกว่าจะรอด สุดท้ายคนเลวก็ไม่ปล่อยเขาไป
"เอาสิ .. ถ้ามึงอยากให้เขารู้ว่ากูกับมึงเป็นอะไรกัน .. ร้องสิ .. เอาเลย!" อัศวินบีบปากเล็กแน่น เขาใช่เข่าข้างขวาแทรกลงที่เรียวขาเล็กก่อนจะปัดให้แยกออก
"เลว! ไอ้ชั่ว!" จอมขวัญสบถด่า ก่อนจะต้องแขม่วหน้าท้องเพราะโดนคนตรงหน้าใช้แท่งร้อนถูไถไปมาที่สะดือ
"มันคิดถึงมึงนะ .. อยากเข้าไปในตัวมึงจะแย่" อัศวินแทรกส่วนกึ่งกลางที่หว่างขาเล็กก่อนจะรูดขึ้นลง สายน้ำยังไหลทั่วสองร่าง เขาอุ้มร่างเล็กขึ้นจนตัวลอยติดกำแพง สองขาเล็กถูกอ้าออก แทนที่ด้วยความเป็นชายที่ถูไถอยู่ตรงปากทางเข้า
"อ๊ะ .. ห .. หยุดเถอะ" จอมขวัญอยากจะร้องไห้ สองมือเล็กต้องเปลี่ยนมาคล้องคอหนาไว้กันตก ส่วนลับน่ารักไร้มือบดบังถูกเปิดเผย อายที่มันก็เริ่มรู้สึกกับคนตรงหน้า อยากจะบังคับ แต่ร่างกายมันกลับทรยศ
"ปากมึงบอกให้หยุด .. แต่ร่างของมึงมันกระสันอยากได้ค_ยกูจะแย่ยอมรับเถอะว่ามึงก็ชอบ"
"ฮ้าาา .. อย่า"
ลิ้นร้อนถูกดูดอย่างรุนแรง อัศวินแยกขาเล็กก่อนจะสอดนิ้วชี้เข้าไปเบิกทาง ยอมรับเลยว่ามันตอดแน่นกว่าผู้หญิงที่เคยได้ลิ้มลองมา อยากจะรุนแรงกับมัน แต่ก็ไม่อยากให้มันป่วย ถ้าทำแค่พอดี เขาก็จะทำกับมันได้ทุกวัน
"ตอดดีฉิบหาย .. อื้ม" เปลี่ยนจากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองและสาม อัศวินก้มลงมาครอบครองยอดอกไว้ ละเลงแต้มไปด้วยน้ำลาย ดูดดุน ขบกัดอย่างมันเขี้ยว จนร่างเล็กระทวยในอ้อมแขน
จอมขวัญหมดแรงซบหน้าลงที่บ่า สองมือกอดคอคนตรงหน้าด้วยความเหนื่อยล้า อัศวินเปิดน้ำจากฝักบัวให้แรงขึ้นเพิ่มความเร้าใจ เขากระชับร่างเล็กมาใกล้ ดึงนิ้วทั้งสามออกก่อนจะยัดเยียดความร้อนให้กับมัน
"อ๊า .. เจ็บ .. อ๊ะ .. อ๊ะ" จอมขวัญร้องไม่เป็นเสียง เล็บเล็กจิกหลังแกร่งเอาไว้ พยายามกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกไปด้านนอก กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขามีสถานะเป็นแค่นางบำเรอ ต่ำและไร้ค่า
"ขยับไม่ได้เลย .. คลายหน่อย" อัศวินจูบปากเล็กๆอีกครั้งให้มันผ่อนคลาย แท่งร้อนค่อยๆกดจนมิดด้าม แช่ค้างไว้ในตัวมันก่อนจะเริ่มโยกเอว
"ซี้ดส์ .. ตอดกูอีก" อัศวินโยกเอวถี่ หน้าท้องที่ชนกันยิ่งทำให้เกิดเสียงดังน่าอาย แก่นกายผลุบเข้าออกในโพรงยืดหยุ่น เขาขบกัดฝากรอยไปทั่วคอบาง ยิ่งเวลาเห็นมันครางเพราะเขากระแทก เวลาที่มันเจ็บจนน้ำลายไหลยืดออกจากปาก เขาก็ยิ่งชอบ
อัศวินขบกัดริมฝีปากล่างอย่างหิวกระหาย พยายามแทรกสอดปลายลิ้นเข้าไปแต่มันเม้มปากแน่น เขาแทรกลิ้นอย่างเอาแต่ใจจนมันยอมเปิดปาก ไม่รอให้เสียเวลา ลิ้นหนาพัวพันกวาดต้อนตามไรฟัน ดูดคลึงลิ้นเล็กจนมันลุ่มหลง
เมื่อพอใจกับท่านี้เขาก็อุ้มมันลงไปนอนในอ่าง จับให้มันนอนอ้าขากว้าง วินาทีที่แทรกท่อนเนื้อแกร่งเข้าไปอีกครั้ง มันเหมือนกับว่าความต้องการทางรสเพศถูกเติมเต็ม ก่อนหน้านี้อาจจะเคยเจ็บและไม่เป็นที่พึงพอใจ แต่คราวนี้พอรู้จุดความเจ็บมันก็โดนแทนที่ด้วยความซาบซ่าน ร่างกายที่เคยผลักไสกลับเริ่มชินชาและยอมโอนอ่อนไปในทางเดียว อัศวินพอใจมากกับลีลาของเด็กตรงหน้า จากที่เคยไร้อารมณ์ ตอนนี้เขากลับยิ่งกระสันอยากกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง
ผิวกายขาวแดงระเรื่อ เหงื่อผุดซึมกาย จอมขวัญนอนครางไร้สติ คนด้านบนเอาแต่ถาโถมเหมือนได้ลิ้มลองอาหารอันโอชะ ความนุ่มและคับแน่นทำให้นายหัวเริ่มติดใจ จะหาใครที่เติมเต็มเซ็กส์ที่ขาดหายได้ดีเท่านี้คงจะไม่มี
"คืนนี้มึงถูกใจกูมาก .. ถ้าทำดีกูจะมีรางวัล" เขาก้มลงไปขบเม้มแก้มนิ่ม มองมันที่นอนหายใจหอบแล้วยิ่งตื่นตัว เด็กอายุสิบแปดมันช่างหอมหวานและกรุบกรอบ
จากท่าเบสิค อัศวินคว้าร่างเล็กพลิกให้ทำท่าโก่งโค้งอยู่ตรงหน้า เขาก้มลงใช้ลิ้นร้อนเลียวนรอบๆจีบพับ ทำให้มันเสียวและครางอือส่ายก้นไปมาอย่างระทวย ยิ่งเห็นภาพแบบนี้เขายิ่งกระสันอยาก ฝ่ามือสากตบก้นเล็กก่อนจะบีบขยำจนเกิดรอยแดง เขาแยกเนื้อเนินขาวออกก่อนจะสอดแก่นกายร้อนระอุเข้าไปอีกครา ไม่จำเป็นต้องมีถุงยาง เพราะเขารู้ดีว่ามันบริสุทธิ์ขนาดไหน
"อึ่ก .. อ๊า" จอมขวัญไร้เรี่ยวแรงขัดขืน อีกทั้งร่างกายยังรู้เห็นเป็นใจกับการกระทำของคนตรงหน้า น่าอายและอัปยศที่สุด ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้
"ใช้มือรูดของตัวเอง .. เร็ว" อัศวินบังคับให้คนตรงหน้าใช้มือรูดรั้งแก่นกายตนเอง จอมขวัญไม่ยอมทำ จึงถูกมือหนาจับมือเล็กแล้วกอบกำแท่งร้อนก่อนจะชักขึ้นลงอย่างไว ไม่นานร่างเล็กก็กระตุกไถลลงกับพื้นอ่าง น้ำคาวถูกปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือ อัศวินปล่อยมือก่อนจะส่งไปหยอกเย้าหน้าอกบาง ละเลงคราบใสไปทั่วก่อนจะพลิกตัวบางกลับแล้วก้มลงไปเลียคราบนั้นอย่างมัวเมา
".. อีกนิด .. ซี้ดส์" อัศวินโยกเอวถี่กระชั้น ลูกบอลสองข้างตีกระทบกับช่องทางจนเกิดเสียง คราบคาวคลุ้งไปทั่วห้องน้ำ ความร้อนจากร่างกายยิ่งทำให้เกิดอารมณ์
เขาแอ่นกายกระแทกความเป็นขายเข้าออกอย่างรุนแรง จนสุดท้ายหยาดรักทุกหยดก็ถูกปลดปล่อยเข้าไปในร่างขาว จอมขวัญนอนหอบตัวโยน น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากตาเล็ก อัศวินก้มลงจูบซับดวงหน้า เขาถอนตัวออกเกือบสุดก่อนจะกระแทกเข้าไปอีกรอบเน้นๆ แล้วแช่กายคาไว้แบบนั้น
ผ่านไปจนอัศวินเริ่มจะรู้สึกตัว เขาคว้าท้ายทอยเล็กมาบดจูบ ริมฝีปากเรียวแหบแห้ง เขาจูบจนร่างเล็กระทวยก่อนจะถอนตัวออกมาไม่ให้จอมขวัญทันรู้สึก
"สองอาทิตย์ .. น้ำเยอะเป็นธรรมดา" เขามองน้ำรักขาวขุ่นที่ไหลออกมาจากช่องทาง มันปะปนกันหยาดเลือดสีแดงสดเล็กน้อย แสดงว่าช่องทางของมันเริ่มจะคุ้นชินบ้างแล้ว
"อ๊ะ .. อื้อออ" จอมขวัญร้องครางเมื่อขาถูกแยกออกจากกันและอัศวินก็ส่งนิ้วเข้าไปคว้านน้ำคาวออกมาจนหมด
ไร้เสียงพูดคุยใดๆ อัศวินอุ้มมันมาอาบน้ำถูสบู่ไปพร้อมๆกับเขา จับมันให้ยืนตัวตรงเพราะแข้งขาไร้เรี่ยวแรงแทบไม่ไหว เขาห่อมันด้วยผ้าขนหนูก่อนจะพาร่างเล็กเข้าไปวางในห้องนอนเขา
เหตุผลก็คือเขายังไม่อิ่ม และถ้ามันยังไหว คืนนี้เขาจะกอดมันอีก ทำให้มันรู้ซึ้งว่าคำว่านางบำเรอของเขา มันหนักหนาแค่ไหน
"กินยาแล้วพักไปก่อน กูออกไปส่งแขกจะเข้ามา" อัศวินใส่เสื้อผ้าบอกมันก่อนจะเดินออกจากห้องไป
จอมขวัญค่อยๆยันตัวเองขึ้นเพื่อทานยา แม้จะอยากต่อต้าน แต่เพราะยอมมาขนาดนี้แล้ว นางบำเรอหน้าที่ก็คือปรนเปรอผู้ชายด้วยร่างกาย มันก็ถูกแล้ว
อัศวินส่งผู้รับเหมาทั้งหมดกลับที่พัก ก่อนจะปิดบ้าน ปิดไฟแล้วเข้าห้อง
ร่างเล็กหลับไปแล้ว เขาเดินมาดูยาก็เห็นว่ามันกินจนหมดตามที่เขาบอก อัศวินเดินไปถอดเสื้อก่อนจะใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียวแล้วขึ้นเตียง
กลิ่นกายหอมลอยมาแตะจมูก เขาจับผมนิ่มที่เพิ่งจะตัดมาอย่างอ่อนโยน เขาชอบให้มันผมสั้นมากกว่าผมที่ยาวรุงรัง เพราะเวลาที่เขากัดคอมัน จะได้ไม่มีอะไรมาขวาง
"ฮื่อออ .. ไม่เอาแล้ว" จอมขวัญครางเหมือนละเมอ ตาเล็กยังคงปิด แต่มือไม้ปัดป่ายมือหนาที่เริ่มเกาะแกะ
"นอนไปเถอะน่า .. กูทำเอง มึงนอนเฉยๆก็พอ" อัศวินว่าก่อนจะยัดเยียดแท่งเนื้อร้อนเข้าไปในความอุ่นแคบอีกครั้ง ขาเล็กถูกยกขึ้นพาดเอวหนา สะโพกหนาสวนเข้าออกอย่างเชื่องช้าในครานี้
เสียงร่วมรักดังไปทั่วห้อง จากความเนิบนาบปรับเปลี่ยนเข้าสู่ความรุนแรงอีกรอบ และอีกรอบ คืนนั้นอัศวินจำไม่ได้ว่าเขาร่วมเพศกับมันไปเท่าไหร่ ถ้าจะให้นับที่ปลดปล่อยคงไม่ต่ำกว่าห้า แต่ถ้าจะเอาทุกครั้งที่สอดใส่และเปลี่ยนท่าคงไม่น้อยกว่าสิบ
เขาไม่ได้ร่วมรักกับมันเพราะความรัก ทุกอย่างเป็นแค่ผลประโยชน์ที่เขาสมควรได้หลังจากที่พ่อมันทำกับเขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ อยากจะปลดปล่อยให้มันเป็นอิสระ แต่ตอนนี้เขาก็ตัดใจทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว
จอมขวัญจะต้องรับใช้เขาในฐานะนางบำเรอตลอดไปจนกว่าเขาจะพอใจ
และถ้าถึงวันนั้น เขานี่แหละที่จะถีบหัวส่งมันเอง
TBC.
Talk: สองอาทิตย์พอ 555 ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ โกะอ่านตลอด ก็สมควรแล้ว
ลอยกระทงไม่มีสเปนะคะ ใครอยากอ่านโมเม้นกดไลค์เพจ akikojae เลย
-
:z6: จร้า ไม่ได้ทำเพราะรัก ไม่ได้รักจริงๆ แต่ห่วงตลอด หวงด้วย ไม่อยากให้ไกลตาอีก ไม่ยอมให้หนี เค้าเรียกว่า เกลียดมากก
มากจนอยากเอาไว้ใกล้ๆตัว อินายหัวกระบือ แต่เอาเถอะ ช่วงนี้ช่วยโปร ยังไม่ท้องยอมให้ทิ่มไปก่อน ท้องเมื่อไหร่ก็นั่งสาวมือไปแน่
ปล.ครั้งที่แล้วคงไม่ติดหรอกเนอะ อินายหัวคงไม่น้ำยาดีขนาดนั้น คงติดครั้งนี้สินะ :z1:
-
:z6: โดดถีบ หมั่นไส้ อิตาคุณวิน จริงๆ :m31: :m31: :m31: :m31:
-
เอาไว้รักกันดีเมื่อไร ะกลับมาอ่านน้า
หน่วงเกินไป อ่านไม่ไหวจีจี
-
แช่ไว้นานๆ ก็ได้ รีบเอาออก น้องก็ไม่ท้องสักทีสิ
รอดูน้องท้อง นายหัวจะทำหน้ายังไง รอสะใจค่ะ
ฮาฮ่าฮ่า :laugh: :laugh:
-
โอยตายๆ ขอเลือดด่วน
-
เดี๋ยวพอถึงวันนั้นจะรู้สึกนะ อัศวิน
จะไม่อยากปล่อยยย :hao3:
-
กล้าถีบหัวส่งจริงๆ หรอ จะคอยดูนะจ๊ะนายหัววววว
-
:katai5: :katai5: :katai4: :katai4:
-
ใครกันแน่ที่จะถูกถีบหัวส่ง :z6:
นี่กลัวว่ากว่าจะถึงวันที่เถื่อนรักขวัญ จะกลายเป็นขวัญรักเถื่อนก่อนหน่ะสิ พอถึงเวลาที่เอาคืนแล้วขวัญจะใจอ่อนเพราะรัก เป็นงั้นนี่จบเลยนะ
รอวันที่ขวัญจะเป็นราชินีอยู่ เมื่อไหร่ๆๆๆๆ
-
อยากจะถีบหัวส่งอิคุณเถื่อนจริงๆ :z6:
-
ถูกเสมอแหละเธอ ขอให้วันนั้นมาถึงเร็วๆ อยากเห็นคนน้ำตาท่วม
-
:z6:
หมั่นไส้ อัศวินมาก ที่ทำร้ายน้องขวัญ อยากโบกหัวแกแรงๆสักที
ไอ้บ้า
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน ตอนแรกกะว่าจะรอให้จบก่อนค่อยอ่าน แต่อดรนทนไม่ไหวเลยตัดสินใจอ่านเลย
ช่วงแรกนี่บีบหัวใจมาก สงสารจอมขวัญจับใจและเกลียดอัศวินสุดใจเช่นกัน :z6:
เข้าใจนะว่าคนเราเวลาโกรธและมีอคติมันเป็นยังไง แต่ก็ไม่คิดว่าจะมากเหมือนอัศวิน
แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะใครไม่เจอกับตัวคงไม่มีวันเข้าใจ
มีปมหลายอย่างที่เราเดาไว้ไม่ว่าจะเป็นปมของพ่อขวัญที่เราคิดว่ายังไม่น่าจะตาย และปมเรื่องคนเผาไร่
ส่วนปมระหว่างอัศวินกับจอมขวัญเราว่าอีกไม่นานอัศวินจะต้องทั้งหลง ทั้งรักจอมขวัญอย่างหัวปรักหัวปรำแน่นอน (หรือหลงอยู่แล้วหว่า อิอิ)
แม้ตอนนี้จะปากแข็งอยู่มากก็เถอะ และเราเชื่อว่าเมื่อถึงตอนนั้นจอมขวัญจะเอาคืนอัศวินอย่างสาสมกับที่ตัวเอวโดนกระทำมาแน่นอน :katai2-1:
รักน้องหลงน้องให้มากๆนะนายหัว ถึงเวลาน้องเอาคืน อิป้าจะขำให้สะใจไปเลย :laugh:
ปล. ปากบอกนางบำเรอ เผลอๆรักหมดใจไม่รู้ตัวนะนายหัว :hao3:
-
ถ้าถึงวันนั้นจะกล้าถีบหัวส่งน้องมันเหรอ
จะทั้งหลงทั้งรักละสิไม่ว่าไหนน้องก็จะต้องท้องอีก
เป็นน้องซะมากกว่าที่จะถีบหัวส่งอะ
-
จ่ะ ถีบหัวส่ง ขอให้จริง
-
พูดผิดพูดใหม่ได้นะ ใครกันแน่ที่จะถูกถีบหัวส่งกัน ขี้คล้านตัวเองจะไม่อยากให้ไปไหนมากกว่าถ้าถึงตอนนั้น
หึ คนอะไร้น่าจะโดน :z6: ซะทีนะคะ เกลียดจริงพวกไม่รู้ใจตัวเองเนี่ย
-
คุณโกะ สู้ๆนะคะ คอมเม้นช่วงนี้อาจรุนแรงไปบ้าง *กอดนะ*
เป็นกำลังใจให้คุณโกะ :กอด1: :กอด1:
จอรอรอยชังตอไป ขอบคุณมากค่ะ
-
เอามันส์ อ่าาาาส์ มันส์จริงๆ
รอตอนต่อไปค่า
-
นายหัวจะต้องถีบส่งหัวตัวเองหรือเปล่า
-
เมื่อไหร่น้องจะท้องคะเนี่ย หมันไส้อีตาพี่วิน ไม่รักอย่างนู้นอย่างนี้ หาเหตุผลโง่ๆมาตลอด พวกคนซึนชอบเป็นแบบนี้
-
ครั้งเดียวไม่พอยังลักหลับต่ออีก
ห่างหายไปนาน เจอของอร่ยเลยอดใจไม่อยู่
-
อยากให้เมียเด็กหนีไปได้ซะจริงๆ ดูสิจะอยู่ได้ไหมพ่อคนปากแข็ง ฮึ่มมมม
ทำน้องขนาดนี้หลงแล้วสินะ ทำให้หลงเยอะๆ เลยขวัญ แล้วเราจะเป็นต่อ วะฮ่าฮ่าม #ทีมจอมขวัญ
สู้นะลูกน้องขวัญ
ขอบคุณค่ะ
-
ไอ้นายหัวบ้าอำนาจ สักวันถ้าน้องหนีจะขำไม่ออก ชิส์ :m31:
-
ทำร้ายเค้าตอนนี้เดี๋ยวสักวันจะหลงขวัญ เราขอให้ขวัญอย่าใจอ่อนง่ายๆทีเถอะ ชิ :katai1: :katai2-1:
-
ขนาดไม่รักยังขนาดนี้แล้วถ้ารักล่ะจะขนาดไหน
-
:m31:
-
รอตอนต่อไป
-
เวทนาขวัญ มีผัวทั้งที หาดีไม่ได้ =_= ไม่คู่ควรเลย
อยากให้จบ sad ending จัง
คนที่จะพาน้องหนีจากเกาะ ก็คงพี่น้อยนี่แหล่ะ ที่จะทนเห็นน้องโดนทำราวกับโสเภณีชั้นต่ำไม่ได้ ไม่ซิ พวกนั้นยังได้ค่าตัว ขวัญโดนเอาฟรีๆ แถมด่าถากถางอีก
-
...ปลดปล่อยไม่น้อยกว่าห้า เปลี่ยนท่าไม่น้อยกว่าสิบ...
:m25:
:jul1: :jul1:
ไม่ท้องให้รู้ไป :hao6:
ขอบคุณพี่คนเขียนที่เขียนมาให้อ่านกัน
#กราบงามๆ
:mew1:
-
โอยยยยย สงสารน้องขวัญจริงๆ
-
:z6:
-
วินใจร้าย ปากแข็ง ทำขวัญขนาดนี้ ยังบอกไม่รัก แล้วยังคิดจะถีบหัวส่งน้องอีก
อยากจะบอกว่า ฉากในห้องน้ำเร้าร้อนมากเคอะ
นี่ขนาดวินบอกจะทำแต่พอดี กลัวขวัญป่วยนะเนี้ยะ แต่ซัดไปห้ายก
:hao6: :hao6:
ติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเสมอ สู้ๆ มาต่ออีกบ่อยๆนะคะ
-
รู้ตัวได้แล้วมั่งงง ว่าชอบน้องเค้าอ่ะ
-
เกลียดอัศวินล่ะ เป็นนายหัวใหญ่ที่คงจะทำงานหนักไปนะ
ถึงเบลอ คิดว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับหนูขวัญ
อยากเอาร้องเท้าตบปากเสียจริง
แกจะไม่ได้คิดอะไรได้ยังไง
เดือดนะเดือด
:serius2:
-
ท้องเร็วๆเลยค่า จะดูน้ำหน้าพี่วิน
-
โดนขนาดนี่ไม่ทัองก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะ :hao7:
-
จอมขวัญแนะนำให้สนุกไปกับอัศวินซะ จะได้ไม่ขมขื่นใจ :z1: เอาคืนอัศวินให้หลงจนหน้ามืดเลย ถึงเวลาก้อเฉดหัวทิ้งไปเลย :katai3: คุณโกะช่วงนี้ขยันดีจ้ะ ชอบ :impress3:
-
แหมมมมมมนายหัวกล้าพูดเน๊อะ ไม่ได้ทำเพราะความรัก เห๊อะกลับไปทบทวนใหม่เถอะ รักก็บอกว่ารักอย่าทำร้ายกันไปมากกว่านี้เลย
-
นับวันรอให้จอมขวัญมีเบบี๋ :hao5:
-
จ้าา พ่อพระเอก ติดใจน้องขัญแล้วละสิ งืมมมมมมมมมม น้องขวัญญญญญญญ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อิตาพี่วินแกจะต้องกระอักเลือดตาย
และกลายเป็นพ่อบ้านใจกล้าเพื่อรับกรรมที่ตัวเองก่อเอาไว้ในที่สุด :z2:
-
เอาที่สบายใจเลยนายหัว ถ้าโดนน้องทิ้งแล้วจะรู้สึก!!
-
แด่วิน
:z6: :z6: :z6:
ส่วนนี่
:L2: :กอด1: :L1:
ให้น้องขวัญของพี่
:hao3: :hao3:
-
จะบอกว่าถีบหัวส่งได้ด้วย
รอถีบตัวเองก่อนเถอะ
ตอนเป็นพ่อคน
-
เลว.....เกินคำบรรยาย
-
จัดขนาดนี้ลูกแฝดเลยไหมล่ะ 555555 อัศวินหลงเด็ก ;)
-
โอเค... มั่นใจไม่รัก แล้วเดี๋ยวมาดูกัน...
-
คุณอัศวินดูจะแค้นฝังหุ่นมาก =_= แค้นจริงจัง
แต่การเอาเขามาเป็นนางบำเรอนี่เหมือนจะไม่ใช่ทางออกนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน คอยอ่านอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
-
:katai1:
-
หมดคำพูดกับนายวิน
เลวบริสุทธิ์ไร้ความดีเจือปนจริงๆ
-
หมั่นไส้อิพี่วินล้านแปด :z6: :angry2: :beat:
-
ขวัญจะรักลงยังเนี่ย
-
เห้อออออ
-
:haun4: :hao6: นี่เรียกว่าเข้าขั้นหลงแล้วนะคะนายหัว :m25: :jul1:
-
อินายหัวเถื่อน
-
ว่าจะเมนท์ตั้งแต่เช้าแล้วแต่ไม่มีเวลาเขียนสักที
มาเรื่องขวัญก่อนนะ
เด็กหนุ่ม 18 ท่าทางนุ่มนิ่ม ไม่เคยได้ไปไหน อยู่ทำงานบ้านหุงหาอาหารให้พ่อ รู้แต่ที่พ่อสอนให้ ขวัญเจนโลกหรือเปล่า? เราว่าไม่ ออกจะเป็นเด็กซื่อๆด้วยซ้ำ อ่านตอนนี้วินไม่อยู่บ้าน ขวัญอยู่กับป้านวลสองคน ทำแต่งานบ้าน ถ้าเป็นเด็กหนุ่มทั่วไปได้มีออกไปเตะหิน เตะต้นไม้บ้างแล้วมั๊ง อยู่ๆพ่อมาตาย โดนคนที่ฆ่าพ่อข่มเหงย่ำยีกักขัง ตอนนี้ก็เป็นแค่สิ่งบำเรอความใคร่ เราว่าขวัญไม่ได้ร้องไห้คร่ำครวญโดยไม่มีสาเหตุ ขวัญพยายามปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ที่โดนยัดเยียดมา ถ้าจะมาคิดว่าผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ก็คงต้องกลับไปดูอีกทีว่าวัยเด็กของจอมขวัญเป็นยังไง? เป้นเด็กผู้ชาย ได้สุงสิงกับใครแบบไหน? พ่อคือโลกทั้งใบของขวัญเหมือนที่ตอนนี้น้อยกับครอบครัวกำลังอยุ่ในจุดนั้น น่าจะเอาความเป็นผู้ชายมาใช้กับขวัญไม่ได้หรอกมั๊ง
คุณ Akikojae ใช้คำบรรยายเห็นความแตกต่างของอารมณ์ได้ดีค่ะ
เขาร่วมเพศกับมันไปเท่าไหร่
เขาไม่ได้ร่วมรักกับมันเพราะความรัก
เห็นชัดเลยค่ะ ความแตกต่างทางความรู้สึกของตัวละคร ตอนนี้อัศวินก็ยังไม่ได้รักหรอกค่ะ เป็นความหลงใหลถูกใจสิ่งแปลกใหม่ (เสร็จ 5 ท่ายากเป็น 10) แต่เรามองเห็นว่าอินายหัวกำลังจะเดินหน้าไปทางไหนนะ ร่วมเพศไม่รังเกียจที่จะจูบ เลีย นี่ขนาดเพิ่งได้นอนกับผู้ชายนะ ขวัญเองก็เริ่มที่จะรู้จักความสุขทางเพศรสแล้ว การใกล้กันเข้ามาอีกนิดก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปได้ ยอมรับความใจแข็งของนายหัวเหมือนกันนะ ยอมอดเปรี้ยวไว้กินหวาน ยอมทนเรื่องเซ็กส์มาได้เป็นปีๆ ขนาดเจอสาวยั่วก็ยังอดทนไม่เอา NC ตอนนี้ร้อนๆมากๆค่ะ อ่านๆไปเลนส์แว่นเรางี้เป็นฝ้าเลย(ฉากในห้องน้ำ) วินไม่รู้ตัวนะ ว่าตัวเองปลอบประโลมขวัญตลอดเลยทั้งๆที่คราวก่อนขู่น้องยังกะอะไรดี จากนี้ไปรับรองว่าต่อให้ยุ่งยังไงก็ตามอินายหัวมีหลังได้กลับมากินข้าวทุกวันแน่ๆ
ลูกบอลสองข้างตีกระทบกับช่องทางจนเกิดเสียง
เราเพิ่งเจอฉาก ball slapping ในนิยายไทยค่ะ :m25:
-
แต่ประเด็นก็คือทำไมพ่อถึงไม่เคยให้ขวัญออกไปไหน ไปเรียนหนังสือ ออกจากบ้าน หรือมีเพื่อน ?
จะว่าป่วยก็ไม่น่าใช่เพราะดูจากตอนนี้ขวัญสมบุกสมบันมากนะ
-
ว๊อทเดอะฟัค!!! :z6: :z6: :z6:
อิเถื่อนมันบ้า มันไร้เหตุผล มันไม่มีอะไรดีเลยนอกจากฝักข้าวโพดของมัน
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ ยิ่งอ่านยิ่งอยากถีบส่ง ยิ่งอ่านยิ่งอยากหัวผอ-ออ-ผั..ให้น้องใหม่เลยนิ
รู้สึกจุดประสงค์ของการขอตัวออกมาจากวงเหล้าคือการมาเข้าห้องน้ำแค่แป้บเดียวไม่ใช่เรอะ
แค่รีบเข้าแล้วก็รีบออกไปดื่มต่อน่ะ ลืมจุดประสงค์แรกเริ่มแล้วรึไง ฮ่วย
นี่ก็งงกะอิเถื่อยเหมือนกัน เข้ามาปุ้บ เจอน้องปั้บ อารมณ์ก็ขึ้นปุบปับเลยเร้อ ถอดกางเกงอัตโนมัติเลยงั้นดิ?
คืองงกับความคิดและการกระทำของอิเถื่อนมันจริงๆ ไม่เข้าใจ และไม่อยากจะเข้าใจด้วย
เอะอะจับปล้ำๆอย่างเดียวเลย ถนอมน้องบ้างเหอะ นี่ก็กะจะทำๆอย่างเดียวไม่แคร์คนข้างนอกเลยว่างั้น
เอ้อ ดี๊ดี เอาแต่อารมณ์ตัวเอง นี่คิดว่าเป็นศูนย์กลางจักรวาล คิดว่าทุกคนต้องโคจรรอบตัวเองหมดเลยหรือไง
แค่ในห้องน้ำก็เกินพอ นี่ยังมีต่อนอกรอบกันบนเตียง เชร้ด คุณแม่จะเป็นลม
น้องหลับอยู่ก็ช่วยเข้าใจหน่อยได้ป่ะ ให้นอนเฉยๆแล้วตัวเองจะจัดการเอง เอ้อ ไอเดียยูเจ๋งมากจริงๆ
ถามหน่อยว่าพูดแบบนี้แล้วต่อให้คนง่วงขนาดไหนมันก็ต้องรู้สึกบ้างป่ะล่ะกับไอ้ฝักข้าวโพดของเอ็งอ่ะ
นี่ให้เกียรติแค่ไหนแล้วที่เรียกว่าฝักข้าวโพดแทนการเรียกว่าหนอนชาเชียว :angry2:
แล้วก็อย่าพยายามหาข้ออ้างมาบอกว่าที่ให้น้องไปตัดผมเพื่อจะได้แทะเล็มต้นคอน้องสะดวก
แหม มันไม่ใช่เลย ข้ออ้างนี้มันฟังไม่ขึ้นจะบอกให้ นั่นน่ะที่บ้านเขาเรียกว่าเริ่มจะหลง
หลงใหลในความงาม และความน่ารักของการตัดผมสั้นที่รับกับเบ้าหน้าอันธรรมชาติของน้องได้ดีต่างหาก
แล้วที่ขัดใจสุดๆเลยก็คือการไม่ใส่ถุงยางแล้วก็โคตรจะอ้างว่าเพราะน้องบริสุทธิ์ไม่จำเป็นต้องใส่
หราาา นี่ไม่จำเป็นเลยหรอ เฮอะ เพราะคนมันอยากอย่างเดียวแต่ไม่มีความรับผิดชอบมากกว่า
ไม่เห้จริงคิดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะจะบอกให้ อิเถื่อนมันน่าจับตบเป็นที่สุด :fire:
จะยังไงก็แล้วแต่ ถึงอิเถื่อนมันคิดจะถีบหัวส่งน้องได้
แต่ควรระลึกไว้สักนิดว่าน้องเองก็มีสิทธิ์ที่จะถีบหัวส่งแกไปไกลๆได้เหมือนกัน
ไม่วันใดก็วันนึง เพราะมันต้องใช้เวลา...จะรอคอยอย่างใจเย็นก็แล้วกัน
ปล.แอบคิดอะไรขึ้นมาได้ บางทีการที่พ่อน้องไม่ยอมให้น้องออกไปไหนนอกจากบ้าน
อาจเป็นเพราะพ่อน้องน่าจะเป็นคนเดียวที่รู้ว่าน้องสามารถท้องได้ ก็อาจจะกลัวว่าน้องจะเป็นอันตรายด้วย
อันนี้มีเปอร์เซนต์สูงมาก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ปมเดียวจะคลี่คลายลงไปได้ก็ต้องอาศัยพ่อน้องอยู่ดี
สรุปถ้าพ่อน้องยังไม่ตาย แล้วตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน รีบปรากฏตัวเถอะ ก่อนที่น้องจะช้ำคามืออิเถื่อนมากไปกว่านี้
สุดท้ายนี้ ยังคง+เป็ดให้เหมือนเดิม ดีใจที่นักเขียนจะไม่หายไปเป็นเดือนแล้ว
รอคอยตอนต่อไป สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ :3123:
-
ปล้ำขนาดนี้ไม่หลงไม่รู้จะเรียกว่าอะไร โอ๊ย คนบ้า ! ทำซึนทั้งๆที่ตัวเองอยากได้เขาเนี่ยนะ :angry2:
-
ทำร้ายน้องตลอด ทำกี่รอบไม่ท้องไม่รู้จะว่าไงแล้ว
เพลียอินายหัว โคตรหลงขวัญเลยน่ะ รอวันจอมขวัญท้องเลย
หนีไปให้รู้สึก ปล. ตอนนี้พี่น้อยน่ารักมาก ชอบโมเม้นพี่น้อยจอมขวัญมาก :-[
-
รอยชัง ๑๕
"อื้อ .. "
"ตื่นแล้วเหรอลูก ป้าเอาข้าวต้มมาให้ แล้วนี่ยานะ วางไว้ตรงนี้ จะเอาอะไรก็เรียก" ป้านวลเดินเข้ามาในห้องที่เขากำลังนอนอยู่ ป้าเดินมาลูบหัวจอมขวัญแล้วมองด้วยสายตาที่ทั้งสงสารและเห็นใจก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้เขาได้อยู่คนเดียวตามลำพัง
.. เจ็บ จนอยากจะร้องไห้ออกมา ..
ความเจ็บปวดที่ได้รับมันค่อยๆทวีคูณขึ้นเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด จากหนึ่งเป็นสอง จากสามเป็นห้าและไม่มีท่าทีจะหยุดจนกว่าคนตรงหน้าจะพอใจ
.. เลว เกินกว่าจะหาคำพูดใดมาลบล้างได้ ..
อยากจะขัดขืนแต่ก็ไม่มีทางสู้ อยากจะหนีก็เหมือนคนจนตรอก ไร้ที่อยู่ ไร้คนรอรับอยู่ข้างหลัง ชีวิตเขาตอนนี้เรียกว่าแทบไม่เหลือความเป็นคนอีกต่อไป
ยังดีที่คนตะกละตะกลามไม่ได้ทำจนกระทั่งฉีกขาดเหมือนคราวแรก เขาเหมือนจะอ่อนลง และปลอบประโลมความเจ็บปวดให้ทุกคราที่กระแทกกระทั้น เสื้อนอนตัวโคร่งถูกสวมใส่ให้ ที่ช่องทางมียาสอดระงับอาการอยู่ด้วย จอมขวัญเดินงัวเงียออกมาแปรงฟันล้างหน้า เมื่อเช้าที่ตื่นมาแล้วไม่เจอคนใจร้ายเขาก็รู้สึกโล่งอก ถ้าต้องตื่นมาเจอกันในสภาพนี้ เขาคงทนไม่ได้
"มีอะไรให้ขวัญช่วยไหมครับ" เสียงแหบแห้งพยายามจะพูดกับคนที่กำลังเช็ดจานอยู่ในครัว
"ไม่ต้องเลยเรา ป่วยก็ไปพักเสีย นายเขาสั่งไว้ให้ป้าดูแลเรา ข้าวต้มกับยาน่ะทานหรือยัง หืม" ป้านวลรีบเดินเข้ามาแตะเนื้อตัวเขา ก่อนจะพาเดินกลับมาที่ห้องของคนเป็นนาย
"แต่ขวัญไหว .. ขวัญอยากช่วย" ครั้งนี้แม้จะอ่อนเพลียมากแต่ก็ไม่ถึงกับหมดแรง
"อย่าขัดคำสั่งนายเลย เดี๋ยวป้าจะถูกเอ็ด กินข้าวกินยาซะ พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ" ป้านวลลูบหน้าลูบตาเขา จอมขวัญเองพอได้ยินว่าถ้าไม่ยอมป้าอาจจะถูกเอ็ดไปด้วยจึงต้องจำใจนั่งกินข้าวต้มที่ป้านวลทำมาให้ไปเรื่อยๆ พอทานหมดเขาก็ทานยา กะว่าจะลุกไปอาบน้ำ แต่พอทานยาเข้าไปตามันก็แทบจะปิด ร่างกายรู้สึกง่วง เขาก็เลยต้องนอนพักผ่อนอย่างที่ป้าว่า
.......
"นายครับ ผมให้คนไปดูมาให้แล้วเอาแค่พอรับสายได้ก็เครื่องละสองสามพัน" น้อยเดินเข้ามาในห้องทำงานก่อนจะรายงาน
"อืม เอามาเถอะเครื่องนึง ซื้อซิมติดมาให้ด้วย" อัศวินตอบลูกน้องก่อนจะสนใจแปลงงานตรงหน้า เมื่อเช้าเขาลุกมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า ตอนแรกก็กะจะไม่สนใจ แต่พอเห็นมันละเมอถึงพ่อเขาก็เริ่มจะรำคาญ สุดท้ายก็ต้องเช็ดตัวให้ ทายาที่ช่องทาง และฝากฝังมันกับป้านวลไว้ก่อนจะออกมา
"นายจะซื้อให้ไอ้ขวัญใช้เหรอครับ" น้อยลองเอ่ยถาม และอัศวินก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองคนที่กล้าถามคำถามนี้
"เผื่อมันหาย .. กูจะได้ตามตัวมันถูก" น้อยอยากจะหัวเราะกับเหตุผลงี่เง่าที่สุดตั้งแต่เขารับใช้คุณอัศวินมา เผื่อมันหายอย่างนั้นเหรอ นายเฝ้ามันอย่างกับจงอางหวงไข่ขนาดนี้ มันจะมีปัญญาหนีไปไหนได้ล่ะครับ
"เลิกมองกูแบบนั้นสักที! งานมึงเสร็จแล้วหรือไงไอ้น้อย" อัศวินอยากจะไล่มันออกเพราะความกวนส้นของมันจริงๆ รู้ทันเขาไปเสียทุกเรื่องสิ ให้ตาย
"เดี๋ยวผมจะลงไปดูคนงานครับ .. เอ้อ นายครับ เมื่อวานที่ผมพาไอ้ขวัญไปตัดผม มันดูมีความสุขมากนะครับที่ได้ไปเดินเที่ยวในตลาด ว่างๆผมจะขอพามันไปอีกได้ไหมครับ" น้อยลอบยิ้มพลางแกล้งเอ่ยถาม
อัศวินฟังแล้วก็ขมวดคิ้มตาม หน้ามันตอนมีความสุขอย่างนั้นเหรอ ทำไมต่อหน้าเขามันดูเป็นเด็กที่มีแต่ความทุกข์กันล่ะ
"ดูก่อน ยิ่งกูเห็นมันมีความสุขกูยิ่งอยากพรรกความสุขไปจากมัน มึงทนได้?" อัศวินยิ้มเยาะ ก่อนจะดีดปากกาในมือเล่น
'ผมน่ะไม่เท่าไหร่ แต่นายนั่นแหละครับ จะทนได้อีกกี่น้ำ' น้อยส่ายหัวไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเดินยิ้มออกมาจากห้องทำงาน
.. ทีเรื่องอื่นล่ะรู้ดีเหลือเกิน เรื่องหัวใจตัวเองทำไมไม่ยอมรับรู้เสียทีนะ ..
อัศวินไม่มีกะจิตกะใจทำงานต่อ พอไอ้น้อยพูดถึงมัน สมองเขาก็พลางคิด มันจะทานข้าวหรือยัง ตอนนี้จะยังเจ็บอยู่ไหม ที่เขาคิดเพราะกลัวว่าเขาจะรังแกมันไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นห่วงหรือสงสารมัน
......
( พี่วินคะ จอมขวัญเป็นไงบ้าง พี่ไม่ได้ทำร้ายน้องใช่ไหม )
"โทรมาหาพี่หรือหาใคร หืม" อัศวินส่ายหัวให้กับน้องสาวในสาย เขากำลังจะเข้าบ้าน ยัยอัจก็โทรมาพอดี
( เอาจริงๆคุณแม่ให้อัจโทรมาถามเรื่องขวัญ บอกตรงว่าคิดถึงน้องเขามากกว่าพี่วินอีก )
"เออดีเว้ย เป็นกันทั้งบ้านเลย / เอา โทรศัพท์ของมึง" เขาโยนโทรศัพท์ที่คุยค้างให้เด็กน้อยที่นั่งซึนอยู่หน้าโทรทัศน์ ป้านวลคงจะกลับไปแล้วเพราะขอกลับก่อน วันนี้แกบ่นปวดเอวมาตั้งแต่เช้า
"สวัสดีครับ .. พี่อัจ!! ..." อัศวินมองมันที่พอรู้ว่าเป็นยัยอัจก็ทำหน้าระรื่นแล้วส่ายหัว เขาเลิกสนใจก่อนจะเดินเข้าห้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะอาบน้ำ วันนี้ช่วงบ่ายเขาไปดูงานที่อีกฝั่งมา ทั้งตัวมีแต่เหงื่อกับคราบฝุ่น รู้สึกไม่สบายตัว
"ขวัญสบายดีครับ พี่อัจกับคุณท่านไม่ต้องห่วงนะ" จอมขวัญอยากจะขอบคุณคนในสายเป็นรอบที่ร้อย ขอบคุณที่รักและเอ็นดูกันมาตลอด ขนาดขวัญมาอยู่นี่ก็ยังโทรมาหา
"ครับ สวัสดีครับ" จอมขวัญกล่าวก่อนจะวางสาย คุณท่านบอกว่าให้รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี ถ้าหากว่าทนไม่ได้เมื่อไหร่ก็ให้บอกพี่น้อย แล้วพี่น้อยจะจัดการทุกอย่างเอง
"อ้อนอะไรแม่กูอีกล่ะ" เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาจอมขวัญสะดุ้ง เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆก่อนจะทำเป็นไม่สนใจนอนกอดหมอนข้างดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ
"เอ้านี่ ของมึง ห้ามให้แบตหมด ห้ามไม่รับสายกู ห้ามโทรหาผู้ชายอื่น เข้าใจไหม" อัศวินโยนมือถือเครื่องใหม่ที่เพิ่งได้มาให้มัน จอมขวัญรับไว้แทบไม่ทัน แต่แทนที่จะดีใจเขากลับเฉยๆ
"ห้ามขนาดนั้นก็ไม่ต้องให้ผมใช้เลยสิ" จอมขวัญไม่สนใจ วางโทรศัพท์ที่ได้มาไว้ข้างๆ
"พกไว้นั่นแหละ กูจะได้ตามมึงง่ายๆ ทำไมต้องขัดคำสั่ง" อัศวินอยากจะจับมันมาตีเสียให้เข็ด พอไม่บังคับก็ทำสู้ พอบังคับก็บีบน้ำตาร้องไห้ เจ้ามารยาไม่มีใครเกิน
"กูหิวแล้ว จัดข้าวให้กูหน่อย แต่งตัวเสร็จกูจะออกมากิน" อัศวินว่าก่อนจะเดินเข้าห้องไป จอมขวัญอยากจะเอาแต่ใจตัวเองแล้วบอกว่า หากินเองไม่เป็นหรือไง! แต่เขาก็ทำไม่ได้
ร่างเล็กรีบลุกเข้าครัวก่อนจะอุ่นกับข้าวที่ป้านวลทำไว้ให้ ตักข้าวใส่จานแล้วยกออกมา อัศวินพอแต่งตัวเสร็จเขาก็ออกมานั่งรอมัน เด็กดื้อที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งไม่ยอมมองหน้าเขา ตอนแรกว่าจะใจดีเสียหน่อย พอเห็นท่าทางแบบนี้เขาก็ขัดใจ
"ไหนข้าวมึง ไปตักมานั่งกินกับกู" เขาว่า เมื่อเห็นมันทำท่าจะเดินกลับไปที่โซฟา
"ผมไม่หิว" จอมขวัญเอ่ย
"อย่ามาดื้อ! ไปตักข้าวมา ก่อนที่กูจะโมโห" อัศวินขึ้นเสียง จอมขวัญกัดฟันมองหน้าคนใจร้ายก่อนจะต้องเดินเข้าครัวไปตักข้าวของตัวเองตามที่คนใจร้ายสั่ง
"กินเข้าไปเยอะๆ เดี๋ยวมึงต้องกินยาอีก" อัศวินบอกเด็กจองหอง เขาตักข้าวกินไปเรื่อยๆ พอเห็นมันเขี่ยข้าวที เขาก็ขู่มันที เป็นอย่างนี้ตลอดจนกว่าจอมขวัญจะยอมกินข้าวในจานให้หมด
เก็บล้างจนเสร็จจอมขวัญก็รีบทานยา กะว่าจะนั่งดูหนังด้านนอกต่อ แต่ก็เจอมารผจญจนได้
"เข้ามาดูในห้อง" อัศวินเดินไปปิดโทรทัศน์ที่มันกำลังดูอยู่
"แต่ห้องผมไม่มี.." ห้องจอมขวัญไม่มีแม้กระทั่งแอร์ โทรทัศน์ สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ
"ใครใช้ให้มึงกลับห้อง ไปดูในห้องกู!"
"ไม่! ขวัญไม่ดูก็ได้" จอมขวัญรีบลุกจะหนีเข้าห้อง แต่อัศวินก็จับเขาไว้ได้ก่อน
"ดื้อเหลือเกินนะมึงเนี่ย พูดดีๆไม่เคยจะฟัง!"
"อื้อออ ปล่อยผม!" จอมขวัญเหวอตอนที่ถูกรวบตัวขึ้นอุ้ม คนใจร้ายอุ้มเขาเข้ามาในห้องอย่างบังคับ ก่อนจะโยนร่างทั้งร่างลงบนเตียง
"โอ๊ย! เจ็บนะ!!" จอมขวัญน้ำตาเล็ด จะโยนก็ดูกันบ้าง เขาเจ็บช่องทางกับสะโพกอยู่นะ คนใจร้ายก็น่าจะรู้แต่กลับโยนลงมาได้
"นอนดูไปเงียบๆ ไม่ต้องบ่น" อัศวินเปิดโทรทัศน์ให้มัน ก่อนจะลงไปนั่งข้างๆ
จอมขวัญตั้งท่าจะลุกหนีแต่ก็โดนดึงแขนไว้ จับให้นั่งลงดีๆ
"นั่งดูไปเงียบๆ กูจะทำงาน" อัศวินล็อคตัวมันให้อยู่นิ่งๆ พอเห็นว่ามันสงบแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์มาดูราคาที่ผู้รับเหมาเสนอ รวมทั้งแบบ
จอมขวัญอยากกลับห้อง เขาไม่ดูก็ได้โทรทัศน์น่ะ ทำไมต้องบังคับกันด้วย พอเห็นว่าคนข้างๆไม่ได้สนใจตนเองแล้ว จอมขวัญก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น หนังเรื่องนี้ก็ช่างเศร้าเหมือนชีวิตเขาไม่มีผิด พ่อแม่นางเอกตายทั้งหมด อดไม่ได้ที่จะแอบร้องไห้น้ำตาไหลออกมา
"อีกไม่กี่วันที่เกาะจะมีงานประจำปีของชาวบ้าน กูจะพามึงไปด้วย" อัศวินเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้ เขานึกย้อนไปถึงคำที่น้อยพูดเมื่อเช้า ดูท่าทางมันคงจะไม่ค่อยได้เห็นผู้คน งานนี้จัดกันตามแบบชาวบ้าน มีชิงช้าสวรรค์ งานรื่นเริง มีของขาย มันคงจะชอบ
"เป็นอะไร .. ร้องไห้ทำไมกูไม่ได้ว่าอะไรมึงสักคำ" เขาละสายตาจากมือถือก่อนจะมองมันที่ไม่ยอมตอบ แต่ได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมา ร้องไห้เป็นอาชีพกูก็เชื่อ
"ผมร้อง .. ฮึ่ก .. เพราะหนัง" จอมขวัญกอดหมอนข้างก่อนจะสะอื้นตอบ
"มึงนี่มันจริงๆเลย .. มานี่" อัศวินส่ายหัวก่อนจะรั้งคอขาวให้มาอยู่ใกล้ๆ จอมขวัญตกใจก่อนจะยกมือขึ้นดันอกคนตรงหน้า อย่าบอกนะว่าจะทำ ..
.. อื้ออ ..
จอมขวัญหลับตาปี๋ตอนที่ร่างสูงโน้มหน้าลงมาใกล้ ริมฝีปากสีเข้มที่ดูดบุหรี่จัดแตะสัมผัสที่ริมฝีปากแดงสด ค่อยๆเลาะจีบนอกด้วยผิวปากก่อนจะแทรกลึกลงยังโพรงนุ่มด้วยลิ้นหนา
"อื้ม .. " อัศวินลูบแก้มเนียนที่เปื้อนน้ำตาแผ่วเบา เลาะความหวานไปทั่วความนุ่มหยุ่น มือสากลูบท้ายทอยมันเบาบางด้วยความอยาก
"อื้อ .. อ่า" จอมขวัญครางอย่าในลำคอ มือเล็กรีบจับข้อมือคนตรงหน้าที่กำลังจะล่วงล้ำมาภายใน
อัศวินดูดดึงริมฝีปากเล็กอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะยอมปล่อยให้มันเป็นอิสระ ทั้งคู่ได้ยินแค่เสียงลมหายใจขาดช่วงและอาการเหนื่อยหอบของกันและกันแม้จะเปิดโทรทัศน์เสียงดังก็ตาม
จอมขวัญค่อยๆลืมตาก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม ความรู้สึกแปลกๆตีรวนขึ้นมาที่อก เขากัดริมฝีปากที่เพิ่งถูกฉกชิม รู้สึกว่าหน้าเห่อร้อนจนแก้มจะแตก ไม่ได้ชอบที่เป็นแบบนี้ เพียงแค่รู้สึกสับสนกับการกระทำ
อัศวินเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เขาอ่อนโยนกับมันเกินกว่าที่ควรจะเป็น ร่างหนาลุกออกมาเข้าห้องน้ำล้างหน้าเพื่อระบายความร้อน แม้ว่าจะอยากทำมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เขายังไม่มีอารมณ์
อัศวินกลับมาอีกทีจอมขวัญก็นอนหันหลังให้ไปเรียบร้อยแล้ว หนังยังไม่ทันจบ เขาเดินไปปิดโทรทัศน์ก่อนจะแทรกตัวลงในผ้าห่มผืนเดียวกัน ไม่รู้ว่ามันหลับไปหรือยัง แต่ก็ดีกว่าจะต้องมานั่งเงียบโดยที่ความรู้สึกเป็นแบบนี้ สุดท้ายเขาก็ตัดใจปิดไฟหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน ทั้งคู่ใช้เวลาเกือบค่อนคืนกว่าจะข่มตาหลับได้สำเร็จ จอมขวัญสับสนกับการกระทำของคนข้างๆ ส่วนอัศวินไม่อยากจะยอมรับว่ามันเริ่มมีอิทธิพลมากกับเขาเพิ่มขึ้นทุกที
..........
ผ่านมาสองวันตอนนี้ที่เกาะเริ่มมีการประดับไฟสวยงาม จอมขวัญเองก็เฝ้ารอที่จะได้ไปเดินเที่ยวงานวัดอย่างคนอื่นบ้าง ไม่ได้ตื่นเต้นที่คนใจร้ายบอก แต่เพราะพี่น้อยมาเล่าให้ฟังต่างหากว่ามันสนุกอย่างไรขวัญถึงอยากไปเอามากๆ
"เบื่อหรือยัง อยากกลับไหม" พรเอ่ยถามเด็กดีที่มาช่วยเขาทำขนมต้มแต่เช้า ตั้งแต่จอมขวัญกลับมานี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน ตอนนี้จอมขวัญดูน่ารักขึ้น มีน้ำมีนวลขึ้น ไม่ได้ดูกะโปโลมอมแมมเหมือนตอนแรกๆที่เจออีกแล้ว อย่างกับคนละคนก็ว่าได้
"ไม่เลยครับ กลับไปเบื่อตายแน่ๆ ป้านวลก็ไม่มา ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ขวัญมาเล่นบ้านพี่พรดีกว่าอีก" จอมขวัญบอก เขามาบ้านพี่น้อยตั้งแต่เช้า โชคดีที่วันนี้ป้านวลไม่อยู่ พอลองขออนุญาตคนใจร้าย ก็ได้มา
"มาได้เสมอเลยนะขวัญ แม้บ้านพี่จะไม่สะดวกอย่างบ้านนาย แต่ก็อบอุ่นนะ" พรเอ่ยกับคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู มีจอมขวัญมาก็ดี เจ้าคุณลูกเธอจะได้มีเพื่อนเล่น
"ขวัญอยากหนีมาอยู่นี่เลยด้วยซ้ำ เบื่อจะตายอยู่แล้ว" จอมขวัญบ่น และพรเองก็เข้าใจ น้อยก็เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเรื่องสถานะของจอมขวัญในตอนนี้ แม้จะแอบตกใจแต่ก็ทำได้เพียงเอาใจช่วย แม้จะลงเอยกันยาก แต่ถ้าลองใกล้ชิดกันขนาดนี้ ความผูกพันธ์มันก็ต้องมีบ้างแหละ
"จอม .. จอม!" เจ้าคุณวิ่งมาหาพี่จอมขวัญ น้องยังพูดได้ไม่เยอะมากนัก เด็กผู้ชายตัวเหลืองๆวิ่งดุ๊กๆมาหา ทำให้ขวัญต้องอ้าแขนรับเข้ามากอดฟัดอย่างมันเขี้ยว
"ว่าไวครับ ฟอดดด" จอมขวัญรักเด็ก พ่อกับแม่ไม่มีน้องให้ขวัญ ขวัญเลยไม่เคยเล่นกับเด็กที่ไหนเลย พอมาเห็นเด็กตัวเล็กๆก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองอยากมีน้องบ้าง
"แกะให้คุณ .. นะ" เด็กน้อยยื่นห่อขนมต้มให้เขา เขารีบรับมาแกะก่อนจะป้อนน้องที่นั่งอยู่บนตัก
"ไอ้คุณมันติดเอ็งแล้วล่ะพี่ว่า เห็นคนน่ารักไม่ได้" พรเอ่ยส่ายหัวให้กับลูกชาย วันนี้ทั้งวันไม่ยอมนอน อะไรก็เรียกแต่พี่จอม
"ดีเลยครับ น้องน่ารัก ขวัญชอบ" จอมขวัญฟัดแก้มนิ่มจนเจ้าคุณหัวเราะคิกคิกไปมา พอขนมหมดเจ้าคุณก็วิ่งไปเอาใหม่ กินแต่ขนมจนพุงโต
"อีกเดี๋ยวพี่น้อยคงมา อย่าลืมเอาขนมไปฝากนายล่ะ" พรเตือน ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว นายคงไม่อยากให้ขวัญมาอยู่ที่นี่นานๆนักหรอก เดี๋ยวก็คงจะให้พี่น้อยมารับ
แล้วก็จริงอย่างที่พรเอ่ย ไม่นานน้อยก็ขี่รถมารับจอมขวัญ ขวัญลาพี่พรลาน้องคุณก่อนจะเอ่ยขอบคุณที่แบ่งขนมมาให้ตั้งเยอะ น้อยพาจอมขวัญมาส่งที่บ้านนายก่อนจะขอตัวกลับ วันนี้ป้านวลไม่มา ขวัญเลยคิดว่าจะทำกับข้าวอะไรดีมื้อเย็น
"หอบอะไรมาเยอะแยะ" อัศวินทักคนที่เดินเข้าบ้านมา
"ขนมครับ พี่พรทำเลยฝากมาให้" จอมขวัญว่าก่อนจะเดินเอาขนมไปวาง กะว่าจะไปเตรียมจานมาใส่
"อื้ม เอาไปเก็บใส่ตู้เย็นไว้ก่อน แล้วเก็บของเสื้อผ้าใส่กระเป๋า คืนนี้กูต้องไปนอนในเมือง มึงต้องไปด้วย" อัศวินว่า เขารอมันอยู่ อีกเดี๋ยวจะสั่งให้เรือออก
"ผมไม่ไปได้ไหม" จอมขวัญเอ่ยหน้าเศร้า ยอมอยู่บ้านดีกว่าให้ไปกับคนใจร้ายแค่สองคน
"ไม่ได้ ทำตามที่สั่ง เร็วๆ ใกล้มืดเรือจะไปไม่ได้" จอมขวัญเดินคอตกเข้าไปเก็บเสื้อผ้าตามที่สั่ง เขาหยิบแปรงแล้วก็เครื่องใช้ก่อนจะเดินตามคนใจร้ายออกมา
เรือสปีดโบ๊ทมาจอดรอเทียบท่าอยู่แล้ว อัศวินก้าวขึ้นเรือก่อนจะรับจอมขวัญลงมา วันนี้เขามีดินเนอร์กับท่านผู้ว่า ตอนแรกว่าจะปฏิเสธแต่เขากับท่านมีผลประโยชน์เกื้อหนุนกันมาตลอดจะไม่ไปก็เกรงใจอยู่เหมือนกัน
"รู้ว่าจะขึ้นเรือทำไมไม่เอาเสื้อกันหนาวมา" อัศวินบ่นให้ร่างเล็กที่นั่งคุดคู้อยู่ข้างๆ
"ผมไม่เป็นไร.." จอมขวัญว่า ใครจะไปนึกทันกันเล่า มาถึงก็สั่งๆๆ เก็บของยังแทบไม่ทันเลยด้วยซ้ำ
"ใส่ซะ .. เดี๋ยวจะตายเสียก่อน" อัศวินโยนเสื้อให้มัน เป็นเสื้อคลุมของเขาที่สวมมาแต่แรก จอมขวัญรับมาสวมไว้ อยากจะขอบคุณแต่ฟังจากคำพูดแล้ว เขาคงไม่ได้ห่วง ก็แค่กลัวจะตายบนเรือเขาเท่านั้น
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเรือ จารุพงษ์ไพศาล ก็มาจอดเทียบท่าขึ้นเมือง คนขับรถมารอพวกเขาอยู่แล้วก่อนจะพาทั้งสองมาส่งที่โรงแรมหรูในเมือง
จอมขวัญแอบได้ยินที่อัศวินคุยกับรีเซฟชั่นโรงแรม โชคดีที่จอมขวัญหยิบเสื้อผ้าที่อัจฉราเคยซื้อให้มาด้วย คนใจร้ายก็ไม่บอกสักคำว่าจะมาทานข้าวกับคนใหญ่คนโต ไม่อย่างนั้นจะได้เอาเสื้อผ้าที่ถูกกาละเทศะกว่านี้หน่อยมา
"มึงรออยู่บนนี้นะ เดี๋ยวกูมาไม่นานหรอก" อัศวินว่า เขาแต่งตัวใส่ชุดที่เรียบร้อยก่อนจะมองมันที่ทำตาละห้อย
"อ้าว .." จอมขวัญถอนหายใจ ไม่ได้ให้เขาไปด้วย แล้วจะพาเขามาทำไม
"กูคุยธุระแปปเดียว เดี๋ยวจะสั่งอาหารขึ้นมาให้ แล้วไม่ต้องคิดหนีล่ะ ลูกน้องกูเฝ้าอยู่หน้าห้องตลอด" อัศวินมองมันก่อนจะเอ่ย จะทิ้งให้มันอยู่คนเดียวได้อย่างไร เขาไม่อยู่อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้
"ก็ไม่ได้จะหนีสักหน่อย" จอมขวัญบ่นปอดก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอน นั่งเรือทีไรเวียนหัวทุกทีสิน่า
"ดีแล้วที่มึงไม่คิดหนี" อัศวินยกยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
"คืนนี้อาบน้ำหอมๆรอเลยนะ กูขึ้นมาจะได้กอดได้เลย" เขาแกล้งทำท่าจะก้มลงไปกัดคอมัน เด็กน้อยรีบยกมือขึ้นดันหลบหน้าเบี่ยงจนเขาหลุดขำ
"ถึงมึงจะแกล้งหลับก่อน แต่ก็น่าจะรู้ว่ากูทำได้หมด ฉะนั้นกินข้าวกินยาแล้วอาบน้ำรอ จะได้ไม่ต้องโมโห" เขาเลิกเล่นก่อนจะสั่งมันอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป
"ไอ้บ้า! คนชั่ว!" จอมขวัญอยากจะเอาหัวโขกกระจกห้องตาย ที่พาเขามาก็เพราะว่าตัวเองอยากจะทำเรื่องอย่างว่าสินะ เลว! ชั่วที่สุด! วันๆคิดแต่เรื่องแบบนั้นหรือไงกันนะ! ถึงแม้จะไม่อยากทำ แต่ก็ไร้ทางขัดขืน ถ้าคืนนี้คนคนนั้นจะทำจริงๆ เขาก็ทำได้แค่ยอม
TBC.
Talk: แล้วขวัญก็ไม่รอด >< ชอบอ่านคอมเม้นด่าอัศวินยาวๆมากค่ะ 555555555
ใกล้จะคลายปมแล้วนะคะ แล้วก็อีกคู่ใกล้จะออกแล้วด้วย
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
-
ท้องรึยังคะ ทนไม่ไหวแล้ว จัดขนาดนี้ลูกแฝดเลยค่ะ ฮาาาาา
-
เริ่มอ่อนให้แล้ว
-
โอ๊ววววว ที่อ่านๆมาทั้งหมด คำพูดมันมาแล้วนะ มาเจอบรรทัดสุดท้าย ที่บอกว่าคู่รองกำลังจะออก อิคำที่คิดๆมาๆ แม่งปลิวอ่ะ :a5:
คือเอาจริงๆนะ นิยายโกะส่วนใหญ่นะ คู่รองมักเด่นกว่าคู่เอก แบบว่า ยิ่งเรื่องนี้นะ ไม่ต้องพูดถึงเลย คุณตำรวจ !!! อร๊ายย เครื่องแบบ :-[
โอเครๆ กลับมาก่อน อ่านตอนนี้ แล้วแบบว่า เห้ยๆๆ อินายหัวมันไม่รู้ตัวเองจริงๆหลอเนี่ยว่า ตัวเองน่ะ หลงน้องมันไปแล้ว
เอาจริงๆ เท่าที่ดู มันเหมือนจะคิดๆแล้วแหละว่ามันหลงแต่มันคงกำลังหลอกตัวเองมากกว่า แบบว่า เห้ยยกูไม่หลงนะเว้ย
ตามสันดานคนซึน เอ๊ย นิสัยคนซึนและปากแข็ง แต่แหม ไม่อายบ้างหลอ คนอื่นๆเค้ารู้กันหมดแล้วว่าอินายหัวของตัวเองน่ะหลงเด็ก
แต่ตัวนายหัวแม่งดันปากหนักอยู่ได้ ระวังเถอะ น้องมันจะเกลียดเข้าไส้แล้วจะรู้สึก เอาจริงๆแล้วคนแบบขวัญเนี่ย น่ากลัวนะ
กล้าตัดสินใจฆ่าตัวตายได้เนี่ยว่ากันว่าเป็นคนใจเด็ด ฉะนั้นการตัดสินใจอะไรแล้วมักจะค่อนข้างเด็ดขาด ถ้าน้องมันเกลียดเข้ากระดูกดำแล้วจะลงแดงเอานะอินายหัว
เพราะว่ากันตามตรง ความรู้สึกคนเราก็ไม่ต่างจากร่างกายคนเราเท่าไหร่หรอก พังแล้วซ่อมไมได้ ถึงซ่อมแซมได้ แต่ถามว่าใช้งานได้เหมือนเดิมมั้ย ???
ฉะนั้นอย่ารอ ให้มันพังจนไม่เหลืออะไร รีบคว้ามันไว้ก่อนที่จะสาย นะคร๊าา นายหัว
ปล.ขวัญยังไม่ได้ท้องชะมะ ดีมากกก ขอเวลาหวานๆและหื่นๆก่อน แต่เอาเถอะ เค้าพอจะเดาออกว่า ตอนที่ขวัญท้องจะเป็นเวลาของคู่รอง น้องวินัยยยยย สินร๊าาาา :z1:
ปล.2 ช่วงนี้จิ้มไว้ก่อนตลอดเลย 555 ถามว่าละอายใจมั้ย บอกเลยว่าไม่ :laugh: หน้าด้านคร๊าาา
-
ติดน้องเหลือเกิน อีตาอัศวินบ้า
-
ขวัญเอ้ยยย!!
-
แอบอ่านมานาน ทนไม่ไหวต้องมาเมนต์ แนวพระเอกโหดแบบนี้เข้าทางมั่กๆ รับจองหนังสือเลยมั้ยคะ 555 ชอบจัง รอวันน้องขวัญเอาคืน ช่วงนี้นายหัวติดน้องหนึบหนับ ไปไหนก็พกติดตัวตล้อด นึกถึงน้องตลอดเว แต่ยังปากแข็งว่าจะแก้แค้น คนบ้า แค้นอะไรกันทั้งหึงทั้งหวง เอะอะก็จะปล้จะกอดจะจูบ แค้นมากสินะ มาต่อทุกวันเลยได้มั้ยคะ อยากดูวันที่ขวัญท้อง
-
ขอลูกกแฝดดเดดดดดดดดดดดดดนะคะ
เอามาป่วนอัศวินให้หัวหมุนเลย คิคิ :hao6:
-
อยากให้ท้องแล้วว
-
ถ้าอ่อนโยนกับน้องกว่านี้ เราจะให้อภัยเธอนะอัศวิน
-
หมั่นไส้นายหัวอ่ะ ทำร้ายน้องขวัญทั้งร่างกายจิตใจจนคิดสั้นไปรอบนึงละ
ยัดเยียดฐานะนางบำเรอ แถมยังจะคิดรอกระทืบจิตใจซ้ำอีก ใจมารจริงๆนะพ่อ
จะรอดูวันที่ขวัญหนีไปจากผู้ชายป่าเถื่อน ชิ #ทีมจอมขวัญสู้ๆ :o12:
-
อ่านเจอที่เถื่อนคิด"ร้องไห้เป็นอาชีพกูก็เชื่อ" คือลั่นเลยค่ะ
หัวเราะดังมาก ขำเถื่อนอ่ะ มีมุมแปลกใหม่บ้างนอกจากน่าตบและหื่นกาม ฮ่าๆๆๆ
รอน้องมีน้องเร็วๆ อยากเห็นเถื่อนลงแดง อยากเห็นเถื่อนแพ้ท้อง จะสมน้ำหน้าเถื่อน :hao7:
รอตอนหน้าค่ะ ปล.ncตอนที่แล้วแซ่บมาก :hao6:
-
สิ่งรอบตัวมันหล่อหลอมให้อัศวินเป็นแบบนี้
ทำให้อัศวินแข็งกระด้าง ความอ่อนโยนหายไป
แต่มันจะกลับมาเมื่อเจอน้ำทิพย์ชโลมทุกวัน
-
มาเร็วทันใจ อยากเห็นอัศวินเลี้ยงลูก
-
ถ้าทำดีๆจอมขวัญก็ยิ้มให้นะ
แต่อัศวินทำร้ายจิตใจจอมขวัญ จะให้ยิ้มให้ได้ไงล่ะเน้อออ
ขี้ห๊วงขี้หวงนะ :hao3:
-
:hao3: ขวัญอ้อนสิอ้อน คนแบบนี้แรงมาแรงกลับถ้าเราอ้อนกลับคงไปไม่เป็นแน่ๆ แต่ดูท่ายากเพราะขวัญดื้อใช่ย่อย
นายหัวค่ะ เริ่มอ่อนโยน แต่ยังไม่หายซึน คนเค้าดูรู้ทั้งเกาะแล้วละมั่งนั้นน่ะ
รอวันน้องขวัญท้อง :hao7:
-
มีน้ำมีนวลขึ้น..อย่าบอกนะว่าท้องแล้ว
-
มาปูเสื่อรอเลี้ยงลูกจอมขวัญอีกคน อิอิ
-
อัศวินควรรู้ใจตัวเองได้แล้วนะะะ สงสารน้อง
จอมขวัญอยากมีน้องเดี๋ยวได้มีสมใจแน่ ๕๕๕๕
-
เถื่อนกลับมาขวัญโดนจัดอีกแน่ เอาแบบละมุนน่ะ อยากให้เถื่อนหลงขวัญเยอะๆๆๆ
-
ทำไม เรารู้สึกฟินกับตอนนี้
:hao7: :hao7:
-
ชอบเวลาหนูขวัญกับอิคุณวินคุยกันดีๆ มากค่ะ น่ารัก :ling1: ตอนนี้ในหัวอิคุณวินมีแต่เรื่องหนูขวัญๆๆๆ ทั้งนั้นเลย 55555555555555
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณโกะค่ะ :กอด1:
-
เฝ้ารอๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao7:
-
พระเอกไม่โหดแล้วอ่าา ไม่ยอมไม่เอา ชอบโหดร้าย
มีแค่คู่เดียวก้พอแล้วค่า ไม่ชอบมีหลายคู่ให้สับสน
ขอบคุณค่ะต่อเร็วมากๆ
-
ถี่ขนาดนี้ ยังมิท้องอีกเหยอ อยากเห็นนุ้งขวัญงอแงอ่ะ เอาให้อิวินหัวปั่นไปเลย
-
คุณอัศวินนนนนนนน รักน้องหลงน้องแล้วใช่ม๊ายยยยยยยยย!!!!
อย่ามาปฏิเสธนะว่าไม่ใช่ แหม่ะ! เล่นหึงหวงกันขนาดนี้ กับพี่น้อยก็ไม่เว้น อย่ามาปากแข็งนะ :angry2:
ชอบตอนที่คุณอัศวินจูบปลอบน้องขวัญจุงเบย ทำให้รู้ว่าคนเถื่อนๆก็โอนโยนและปลอบคนเป็นนะเออ
อย่าคิดให้มากเลยะคุณอัศวิน รักก็บอกรัก อย่ามาซึนเด่วอิป้าขาคู่ใส่เบย :z6:
ส่วนเรื่องลูก นี่จะครั้งที่สามแล้วนะคุณอัศวิน มีน้ำยาป่ะเนี่ย เมื่อไหร่น้องขวัญจะท้อง???
อิป้าขอแช่ง เอ๊ย ขออวยพรให้ได้ลูกแฝดนะ คงจะทำให้คุณอัศวินปวดหัวดีพิลึก :laugh:
น้องขวัญเองถ้าท้องแล้วก็เล่นตัวให้เยอะนะลูกนะ อิป้าอยากเห็นคุณอัศวินคนป่าเถื่อนกลายเป็นคนเกลียมัว กร๊ากกกกกก
-
ทำไมเราไม่ชอบเถื่อนอ่ะ สำหรับเรานี่คะแนนติดลบไปล้าน :katai4:
แถมขวัญก็เริ่มรู้สึกกับเถื่อนและ อยากให้เถื่อนรักขวัญก่อนแบบหลงมากๆ ถึงทีขวัญเอาคืนเถื่อนมันจะได้รู้สึกอยากตายๆไปเหมือนขวัญบ้าง กรีดข้อมือแบบขวัญบ้างดีไหม
หรือให้ขวัญเย็นชาไปเลยก็ดี อยากเห็นเถื่อนสติแตกแล้ว :katai1:
รู้สึกว่าเรานี่บ้ากว่าเถื่อนอีก :katai4:
-
จอมขวัญเมื่อไหร่จะท้อง
-
หึๆๆๆๆ แอบหวานๆๆๆๆ หนูขวัญท้องเร็วๆนะลูก ท้องงง ท้องงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
รออีกคู่อยู่น่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คนเขียนสู้ๆ สนุกๆๆชอบๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ล้านเหตุผลข้างๆ คูๆ ก็ยกมาป้องกันตัวเองนะอิเถื่อน
รักน้องก็ยอมรับสิ แหม.....นู่น นี่ นั่น ฟัง อ่านแล้วหมันไส้
อยากเห็นอิเถื่อนแพ้ท้องแทนเมีย เอาให้มันอ้วกจนทำงานลำบากไปเลย
แล้วช่วงเวลาน้องเอาคืนก็เล่นให้ครางหงิงๆ เข้ามาหาน้องด้วย :a14:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
อีอัศวิน :angry2:
-
ตาวินนี่ไม่ใช่หวงเมีย เอ้ย！หวงขวัญธรรมดานะ
โค-ตะ-ระ หวงเลยเหอะ
หนีบขวัญไปแทบจะทุกที่
แทบไม่ห่างตัวขนาดนี้ ยอมรับมาเถอะ
ว่าหลงรักเด็กเข้าให้แล้ว อิอิ
ดีใจมากๆ ที่นิยายเรื่องนี้อัพ ขอบคุณนักเขียนคะ :pig4: :pig4:
-
ปากแข็งไปเถอะ
-
อิเถื่อนวันนี้เหมือนลืมกินยาเขย่าขวด??
จะว่าดีเกินไปก็ไม่ใช่ ชั่วเกินไปก็ยังไม่ใช่ ถึงได้รู้สึกว่ามันแปลก
เหมือนเดี๋ยวนี้เริ่มจะตัวติดกับน้องเหลือเกิ๊น จะไปไหนทีต้องหนีบน้องไปตลอด
อย่ามาทำตัวซึน ชอบก็บอกว่าชอบ ให้แม่ยกขันหมากไปสู่ขอเลยสิเธอ
ไม่ใช่มาทำปากแข็ง ปากมอมใส่คนอื่นเขาไปทั่ว
แล้วไอ้ที่จูบปลอบใจคนขี้แง เอะอะก็ร้องไห้นี่มันดูออกจะแปลกไปสักหน่อย
เดี๋ยวนะเดี๋ยว ตั้งสติก่อนมั้ย? ไอ้วิธีจูบปลอบนี่รู้สึกคนได้เปรียบจะเป็นอิเถื่อนมันเต็มๆ
ช่วยอธิบายขั้นตอนนี้ให้เราเข้าใจหน่อยก็ดีนะนาย ถ้าน้องไม่ห้ามคงมีต่อนอกจากจูบ
อิเถื่อนมันเป็นผู้ชายที่ไว้ใจไม่ได้ ชอบให้ความหื่นเข้ามาครอบงำทุกครั้งไป
นี่ถ้าข่มขืนทางสายตาได้คงทำไปนานแล้วใช่มั้ยล่ะ รู้ทันความคิดในส่วนที่อยู่ลึกสุดของสมองอิเถื่อนมันเลย
แต่มาลั่นตรงประโยคนี้แทน ร้องไห้เป็นอาชีพกูก็เชื่อ อื้อหือ นี่ต้องหลุดคอนเซปกันเลยทีเดียว
บอกตรงๆว่าอดขำไม่ได้ มุมมองนี้ของอิเถื่อนบางทีมันก็เรื่องจริง หาข้อแก้ตัวได้ยากยิ่งนัก ฮ่าๆๆๆ
เอาเป็นว่าความน่ารักของน้องกินขาด เรื่องนี้เราให้อภัยได้ จุ๊บจั๊บ :mew1:
ส่วนตอนต่อไปเราเดาทางได้ อิเถื่อนมันต้องจัดน้องอีกหลายยกแน่นอน
อุตส่าห์หิ้วน้องมาทำเรื่องชั่วๆ งานนี้อิเถื่อนมันจะพลาดได้เยี่ยงไร
แล้วแบบนี้น้องจะไม่ท้องแฝดหกเลยเรอะนั่น จัดหนักจัดเต็มซะขนาดนี้ สงสารน้องบ้างเหอะ
ก็ขอให้น้องเข้มแข็งต่อไป อย่าเพิ่งไปเผลอใจหลงรักอิเถื่อนเข้าไปซะก่อนล่ะ
ทำใจให้สตรองไว้นะคะ เพราะแค่นี้มาม่าเส้นก็อืดเต็มชามแล้ว ถ้าน้องยังเผลอไปรักอิเถื่อนเข้าอีก
มีหวังนอกจากเส้นจะอืดล้นชามแล้วอาจจะมีมาม่าจากชามของคนอื่นเพิ่มเติมเป็นของแถมเข้ามาอีกก็เป็นได้
ไม่เอาค่ะ แบบนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวเราจะกินมาม่าไม่หมดชาม :hao7:
แล้วของแถมที่จะเพิ่มเข้ามาคือคู่ของวินัยใช่มั้ยล่ะ ฮิ้วๆๆๆ
เราอยากจะบอกนักเขียนว่า ไหนๆก็มีคู่รองเพิ่มมาอีกคู่แล้ว
เพราะงั้นเรื่องนี้อีกยาวนะคะกว่าจะจบ เรายังไม่เต็มอิ่มค่ะ เอาให้เป็นมหากาพย์ไปเลย
อ้อ แล้วก็...ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะมาอัพเร็วขนาดนี้ รู้สึกปลื้มปริ่มสุดๆ
ทางที่ดีมาอัพสามนาทีครั้งก็ได้ค่ะ ไม่เบื่อและไม่ขัดศรัทธาแน่นอน ฮ่าๆๆๆ *เค้าล้อเล่น*
ส่งจูบไปปลอบใจน้องแทนการต้องรับศึกหนักจากอิเถื่อนในภายภาคหน้า :mew1:
-
คุณวินหวงขนาดนี้เนี่ยนะยังๆๆๆจะปากแข็งอีกเพลียมาก ขวัญท้องเร็วๆนะ พ่อเลี้ยงขยันทำการบ้านขนาดนี้ :laugh:
-
ขวัญอย่าเคลิ้ม อน่าใจอ่อนนะ เขายังรอวันขวัญเอาคืนหนักๆอยู่นะ ถ้าอยู่ไปแล้วรักกันโดยที่ขวัญไม่เอาคืนไม่แก้แค้นอะไรเลย เราจะเสียความรู้สึกกับขวัญมากนะ อยากเหนไอ้คุนวินมันดิ้น มันตามง้อ มันเจ็บ มันเสียใจบ้าง ตั้งตารอเลยนะ พูดเลย หวังว่าคนแต่งจะจัดหนักนะ ได้แต่ร้องเพลงรอออออ :serius2:
-
อัศวินทำขวัญได้แต่อย่าหลายรอบนะ สงสารขวัญ :katai1: :mew6:
-
ห่างกันไม่ได้เลย
-
เริ่มอ่อนโยน เริ่มหวั่นไหว
อีกไม่นานหรอก มั้ง 555
จอมขวัญนึกว่าจะได้ลงไปด้วย อัศวินหวงขนาดนั้น
-
วินยังพยายามหลอกตัวเองอยู่ สงสารขวัญ แต่ฉากXYZ แต่งได้ดีอ่ะ ไม่เยอะไป ไม่น้อยไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ มาต่อบ่อยๆอย่างนี้ ชอบมากๆเลย
-
หลงน้องแล้วอะดิ
-
หนักขนาดนี้ขอะป็นลูกแฝดนะคะ :hao3:
-
เล่น "ล่อ" กันซะขนาดนี้ หึ ไม่นานหรอกน้องได้ท้องแน่ อยากรู้จริงถ้าน้องท้องจะทำหน้ายังไง รู้สึกยังไงกันแน่ อยากรู้จริง
-
:hao6:
-
โหย หลงเมียเด็กก็ไม่ยอมรับเนอะคนเรา หนีบติดตัวเลยเนี่ย ไปไหนต้องไปด้วย
มีซื้อโทรศัพท์ให้พร้อมคำสั่งยืดยาว อย่างฮา แววหวงเมียหนักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
อยากให้น้องท้องเร็วๆจังเล้ยยยยยย ขอแฝดไปเลยค่าาา ทำบ่อยขนาดนี้ 555555
-
มีอีกคู่เหรออออ ^____^
-
น้องมีอิทธิพลต่อใจขนาดนี้แล้วนะ!!!!
ให้น้องท้องเร็วๆเหอะ -/\-
-
:katai2-1: ชอบจังเลยมาทุกวัน คุณโกะน่ารักจริง ๆ เลย :mew1: ตอนนี้จอมขวัญเริ่มเข้าที่เข้าทางแหละ รักษาเนื้อรักษาตัวเข้าไว้ลูก ผัวรักผัวหลง :o8: นายอัศวินมันก้อคิดได้แค่นี้แหละ ก้อคนมันปากแข็งจะทำอะไรมากกว่านี้ล่ะหนูขวัญ สู้ ๆ น่ะ :mc4:
มีอีกคู่ด้วยเรอะ อยากรู้จังว่าคู่ไหน คุณวินัยรึเปล่าเนี่ย :impress2: แล้วขวัญจะใกล้ท้องหรือยังเนี่ย :mew4:
-
อัศวินเริ่มติดจอมขวัญ เริ่มติดเมียแล้วสินะ
ไม่ให้อยู่ห่างเลย แต่ตนปากแข็ง ยังไงก็ปากแข็งอ่ะ
ปล่อยให้ความแค้น ความโกรธบังตาอีกต่างหาก
ถ้าวันไหนจอมขวัญไปจรองๆไม่อยากคิดภาพเลยว่าอัศวินคงคลุ้มคลั่งอะ
เป็นบ้าแน่ๆ ว่าแต่เมื่อไหร่จอมขวัญจะท้อง โดนขนาดนี้แฝด3รึเปล่าคะ
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
อ่านแล้วค่อยแวะมาเมนท์ทีหลังทุกที
อย่างฮาค่ะ เท่าที่เห็นๆเถื่อนลงหลุมไปแล้วครึ่งขา
เราว่าซึนวินไม่รู้ตัวหรอกว่าจริงๆแล้วคิดยังไงกับขวัญ
ไม่รู้ตัวว่าหลงน้องไปแล้ว
ไม่รู้ตัวจูบปลอบ หยอด อ้อนนิดๆ ประโลมขวัญ
ทำแบบแฟนเขาเริ่มทำกัน
ยังไม่อยากให้ขวัญท้องนะ ต่อแขนต่อขาไปก่อน
ร่างกายขวัญพิเศษก็อาจจะต้องลงทุนลงแรงปั๊มลูกหน่อย
ติดง่ายๆไม่สนุกหรอกค่ะ
ของอร่อยต้องค่อยละเลียด
ค่อยๆสร้างความลุ่มหลงในตัวน้อง
พาไปเที่ยวนั่นเที่ยวนี่
ทำดีกับน้อง อ้อนน้องหน่อย
จะได้หาหนที่ยืนตำแหน่งพระเอกให้วินมันบ้าง
เราเริ่มคิดนะว่าแม่ขวัญก็เป็นแบบขวัญหรือเปล่า?
อาจจะเป็นคุณสมบัติพิเศษเฉพาะตัวของคนบางตระกูล
โสภณน่าจะพยายามซ่อนตัว
เพราะจะว่าแค่ห่วงขวัญก็ไม่น่าจะถึงกับเก็บน้องไว้ในบ้านอย่างเดียว
เราไม่อยากให้โสภณตายนะ
พ่อฆ่าตาไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์สักเท่าไหร่
ถ้าหากว่ายังมีสิ่งนี้อยู่ระหว่างสองคนนี้
มันทำให้รักกันไม่ได้หรอกค่ะ
มันหนักเกินไป
-
นายหัวก็ไม่รู้ใจตัวเองสักทีเนอะ น้องขวัญยังเริ่มรู้สึกแล้วเลย :z1:
-
:katai2-1:
-
ชอบๆๆๆๆ แนวโปรดเลย คลาสสิคตบจูบ แถมอ็อบชั่นท้องให้ด้วยโป๊ะเชะมาก
เขียนกำลังพอดี ไม่หักหาญทรมานกันเว่อร์วังเกินไป อ่านสนุกมากค่ะ
เข้าใจอยู่ ว่าแนวนี้ความสมจริงมันมาสุดทางได้ประมาณนึงเท่านั้น ไม่มีทางสมเหตุสมผลเต็มร้อย
มันเป็นเส้นกึ่งเซอร์เรียลตั้งแต่แรก...ในความคิดของนี่อ่ะนะ ชอบแบบเรื่องนี้แล้วล่ะ
มาต่อบ่อยๆนะคะ ติดตามอยู่ตลอดเลย (+1)
-
คุณคนเขียนคะถ้าอิฉันไม่ได้เห็นอิตาวินมันทุกข์ทรมานทุรนทุรายตายทั้งเป็น
อิฉันจะไปกรี๊ดใส่คุณคนเขียนนะคะ คุณคนเขียนรอรับกลิ่นปากอันไม่พึงประสงค์เลยคะ
55555555 :z6:
ให้สามคำกับอิคุณวิน ไป ตาย ซะ 555555
-
นี่ขนาดเกลียดน้องนะยังติดน้องซะขนาดนี้
อยากรู้คู่รองแล้วว่าเป็นใคร
-
คุณคนเขียนคะถ้าอิฉันไม่ได้เห็นอิตาวินมันทุกข์ทรมานทุรนทุรายตายทั้งเป็น
อิฉันจะไปกรี๊ดใส่คุณคนเขียนนะคะ คุณคนเขียนรอรับกลิ่นปากอันไม่พึงประสงค์เลยคะ
55555555 :z6:
ให้สามคำกับอิคุณวิน ไป ตาย ซะ 555555
โอ๊ย...ลั่น 555555555555555555 ถึงกับยกเรื่องกลิ่นปากมาขู่นักเขียนกันเลยทีเดียว 555555
-
อย่าเพิ่งไปยอมมันนะจอมขวัญ เถื่อนแกอย่าซึนนักดิ ตบหัวแยกเลย :z6:
-
รอยชัง ๑๖
จอมขวัญนั่งดูโทรทัศน์ของโรงแรมไปเรื่อยๆจนมีคนมาเคาะประตู ตอนแรกเขาก็ไม่กล้าเปิดให้ แต่พอรู้ว่าเป็นอาหารมาเสิร์ฟจึงกล้า รถเข็นพร้อมอาหารสองสามอย่างถูกเข็นเข้ามาในห้อง พนักงานกำลังจัดโต๊ะให้อย่างสวยงาม ในชุดนั้นมีผลไม้และถังไอศกรีมเพิ่มมาด้วย
"ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมโทรมาที่รีเซฟชั่นนะครับ" จอมขวัญรีบพยักหน้าและขอบคุณก่อนที่พนักงานจะกลับออกไป
เขาเดินมาทิ้งตัวที่โต๊ะอาหารอย่างใจลอย กำลังคิดถึงพี่น้อยและครอบครัว ถ้ารู้ว่ามาแล้วต้องโดนขังอยู่คนเดียวแบบนี้ เขาขอไปนอนกับพี่พรจะดีเสียกว่า
เขี่ยอาหารตรงหน้าเมื่อเริ่มอิ่ม จอมขวัญวางช้อนก่อนจะยกถังไอศกรีมกับจานผลไม้มานั่งหน้าโทรทัศน์ ยังดีที่โรงแรมจัดของหวานมาให้ทานด้วย ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงจะไม่มีอะไรทำ
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงคนคนนั้นก็ยังไม่กลับมา จอมขวัญไม่ได้คิดถึงเขาหรอกนะ เพียงแต่กำลังกลัวว่าถ้าคนคนนั้นกลับมาแล้วเจอเขาในสภาพที่ยังไม่ได้อาบน้ำ อาจจะพาลโกรธเอาได้อีก
ร่างเล็กหอบหิ้วชุดนอนเข้าไปเตรียมเปลี่ยน ห้องน้ำของโรงแรมเป็นอ่างจากุชชี่ที่จอมขวัญไม่รู้วิธีการใช้ เขาจึงรีบอาบน้ำใต้ฝักบัวแล้วแต่งตัวออกมาเพื่อเตรียมนอน ยาที่เอามาด้วยใกล้หมดแล้ว ตอนนี้อาการเขาก็ดีขึ้นมาก แม้จะถูกคนใจร้ายรังแก แต่ช่องทางก็ไม่ได้ต่อต้านมากแบบที่เคย
.. หรือว่าเขาจะชินและชากับการกระทำแบบนั้นเสียแล้ว ..
แกร๊ก
"อาบน้ำหรือยัง" เสียงคนที่เข้ามาใหม่ถาม มือหนาถอดกระดุมเม็ดบน ใบหน้าคมแดงเล็กน้อยจากฤทธิ์ไวน์
"อ .. อืม" จอมขวัญสะดุ้งตกใจ เขาค่อยๆถอยหลังเข้าหาหัวเตียง มือเล็กกำผ้าห่มแน่นเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรสักอย่าง
"จนป่านนี้มึงยังจะกลัวกูอีกหรือไง" อัศวินไม่สบอารมณ์กับอาการรังเกียจเขาแบบนั้น ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายเดือน ยังไม่ชินอีกหรือไง
"จะให้ผมชินได้ยังไง ในเมื่อ .." จอมขวัญยังพูดไม่ทันจบ
คนใจร้ายก็โพล่งขึ้น
"ในเมื่ออะไร .. มึงมีหน้าที่บำเรอกู .. จำไม่ได้เหรอ!" อัศวินใช้วาจาที่ดูถูกดูแคลนเขาอีกตามเคย
"แต่ผมไม่ได้อยากทำ ที่ผมต้องทนอยู่ทั้งหมดก็เพราะว่าคุณบังคับ!" จอมขวัญตะโกนออกไปปากสั่น รู้เลยว่ากำลังโกรธมาก แม้จะรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร แต่ไม่ต้องย้ำให้เสียดแทงหัวใจตลอดเวลาจะได้ไหม
อัศวินเดินตรงเข้ามากระชากร่างเล็กที่กล้าขึ้นเสียงกับเขา
"ทำไม! เอากับกูมันจะตายหรือไง หรือต้องไปเอากับไอ้วินัย หรือไอ้น้อย!"
เพี้ยะ
จอมขวัญใช้แรงทั้งหมดที่มีตบหน้าคนที่พูดจาดูถูก
"คุณดูถูกผมทุกครั้ง! คุณไม่เคยพูดจาดีๆกับผม! คุณข่มขืนผม! ผมเกลียดคุณ! ผมเกลียดคุณ!!! ได้ยินไหมว่าผมเกลียดคุณ!" อัศวินทำให้เขาเป็นบ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จอมขวัญทั้งใช้มือและขาดัน ทุบตีคนตรงหน้าให้สาสมกับที่เขาทำ
เลว และไร้ความเป็นมนุษย์!
"เลิกบ้าได้หรือยัง ห๊ะ!" อัศวินกระชากร่างเล็กให้นอนลงกับเตียง ร่างสูงขึ้นคล่อมร่างเล็กที่เอาแต่ทุบตีเขาอย่างไร้สติ คำว่า ผมเกลียดคุณ ของมันยังมีอิทธิพลกับเขาไม่หาย
เขากดมันให้นอนนิ่ง ฉีกเสื้อผ้ามันออกอย่างบ้าคลั่ง
มึงบ้ามา กูก็บ้าตอบ
สำหรับมึง มันก็แค่คนบำเราความอยากให้กูเท่านั้น
ร่างเล็กถูกจับให้นอนคว่ำ อัศวินยกขาอ่อนทั้งสองข้างขึ้นจนบั้นท้ายลอยเด่น เขาไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของมัน กางเกงและเข็มขัดถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว ความเป็นชายที่แข็งขืนเผยให้เห็นเด่นชัด
"ขอร้อง .. ฮึ่ก .. ไม่เอา!" ภาพวันนั้นที่เขาถูกข่มขืนกลับเข้ามาในสมอง จอมขวัญกรีดร้องอย่างเสียสติ ส่ายหน้ากับเตียงพัลวัน หยาดน้ำตาที่ร่วงรินไม่ได้ช่วยให้คนบ้าเห็นใจ
ไม่มีการปลอบประโลมอย่างเคย
ไม่มีการเบิกทางใดๆทั้งสิ้น
"อื๊อออออออออออ!!!!" จอมขวัญกรีดร้องเมื่อคนด้านหลังกระชากร่างจนบั้นท้ายชนกับหน้าขาแกร่ง คนใจร้ายยัดเยียดแท่งเนื้อเข้ามาภายในทีเดียวจนมิด เด็กน้อยตัวสั่นกำผ้าปูที่นอนแน่น ร่างทั้งร่างเกร็งและชาไปทั่วตัว อัศวินไม่รอช้าโยกเอวกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ เสียงการร่วมรักดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง
จอมขวัญร้องไห้ด้วยความเจ็บช้ำ ไร้วาจาจะเอ่ย เขาถูกกระทำเยี่ยงสัตว์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนชั่วขึงเขาไว้กับกระจกก่อนจะกระทำกับเขาราวเขาไม่มีชีวิต
ไร้จูบ
ไร้การสัมผัส
มีแค่ท่อนเอ็นที่แทรกใส่เข้าออกช่องทางอย่างรุนแรง
เจ็บ จนไม่สามารถจะยืนไหว
จอมขวัญถูกอัศวินข่มขืนด้วยการกระทำอันไร้ความเมตตา ร่างเล็กถูกจับลากไปทั่วห้อง หน้ากระจก พื้นพรม โซฟา ก่อนจะไปจบในห้องน้ำ
คราวนี้อัศวินไร้เยื่อใยกับเขาจริงๆ พอคนใจร้ายปลดปล่อยน้ำกามรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ใส่ในตัวเขาจนพอใจ เขาก็โดนปล่อยให้นอนสลบอยู่ในห้องน้ำ
ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา
.
จอมขวัญไร้เรี่ยวแรง กายบางหอบสะท้านช้ำไปทั่วตัว ช่องทางมีเลือดซิบจนแสบไปทั่วสรรพางกาย เขาร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตา ในเมื่อไม่มีทางเลือก จอมขวัญก็ได้แต่นอนในอ่างที่คนใจร้ายเอาเขามาทิ้งไว้จนถึงเช้า เขาไม่มีแรง แม้แต่จะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตายังไม่มี
..
ซ่าาาาาา
เสียงเปิดน้ำล้างตัวทำให้จอมขวัญที่นอนขดอยู่ในอ่างอาบน้ำรู้สึกตัว เขาร้อนไปทั้งร่าง อึดอัดกับสิ่งที่ยังค้างอยู่ภายในแต่ไร้เรี่ยวแรงจะล้างออก อากาศภายในห้องน้ำช่างหนาวเหน็บ จอมขวัญรู้สึกเหมือนสัตว์ที่ถูกนายพรานล่าด้วยธนู ถูกยิงใส่ซ้ำๆ ใกล้ตายเต็มทน
"จองหองเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน" เสียงที่ดังอยู่บนหัวทำให้เขาต้องเริ่มขยับ แต่พอจะขยับร่างกายมันก็บอบช้ำไร้เรี่ยวแรง
"อย่าคิดจะต่อต้านกูอีกถ้ามึงไม่อยากโดนแบบเมื่อครู่" อัศวินค่อยๆใช้นิ้วล้วงเข้าไปข้างใน กวาดเอาคราบน้ำกามของเขาที่ถูกทิ้งในตัวมันหลายชั่วโมงออกมา เขาจงใจทิ้งมันให้นอนอยู่แบบนี้ ไม่มีอีกแล้วความปราณี
ดี .. จะได้สำนึกเสียบ้างว่ามึงเป็นใคร กูเป็นใคร ..
จับมันให้ลุกนั่งก่อนจะอาบน้ำให้มันอย่างลวกๆ เขาไม่ได้ใจดีกับมันอีกเหมือนเคย รู้สึกว่าตัวเองจะอ่อนโยนให้กับลูกคนทรยศมากไป
"นอนตรงนี้! พรุ่งนี้กลับแต่เช้า ตื่นให้ทัน! ไม่อย่างนั้นกูจะทิ้งมึงไว้ข้างถนน!" เขาโยนมันลงไปบนโซฟาแข็งๆ คืนนี้ให้มันนอนด้านนอกนี่แหละ จะได้รู้รสของการพยศเขาเสียบ้าง
"ฮึ่ก .." จอมขวัญสะอื้นอย่างรุนแรง คนชั่วเดินออกไปแล้ว เขาขดตัวกอดอกนอนนิ่งๆอย่างไร้กำลัง ปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว ระบม และรู้สึกเหมือนคนจะเป็นไข้
เกลียดตัวเองที่สู้อะไรไม่ได้เลย
ความอ่อนล้าเข้าถาโถม จอมขวัญค่อยๆหลับตาลงด้วยความง่วง ตอนนี้ก็ตีสามกว่าเข้าไปแล้ว เขาได้นอนแค่อีกนิดเดียวก็จะเช้า แม้จะอยากหนีไปให้ไกล แต่ตอนนี้ร่างกายต้องการพักผ่อน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตต่อไปดี
.....
"นี่คือโทษที่มึงควรจะได้รับ! ว่าอย่าคิดจะจองหองกับกูอีก!!"
"ปล่อยนะ! ฮือออ ปล่อยผมออกไป!!"
จอมขวัญทุบประตูห้องของตัวเองที่ถูกล็อคจากด้านนอก เมื่อเช้าเขาถูกลากตัวลงเรือ ก่อนจะถูกลากกลับมาที่เกาะอีกที คนใจร้ายทำกับเขาเหมือนหมูเหมือนหมา พอมาถึงบ้าน เขาก็ถูกโยนเข้าห้องแล้วปิดตายจากข้างนอก ไร้เหตุผล ไม่มีความเมตตา
"ฮืออออออออ ทำไมมมมม!" จอมขวัญทรุดตัวลงกับพื้น ร่างกายมันเจ็บไปหมดรวมถึงจิตใจ เขารับมันไม่ไหวอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากถูกกระทำ
.. ความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ มันร้ายแรงจนทำให้คนคนนั้นคิดจะทำกับชีวิตเขาอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ ..
"ป้านวลไม่ต้องเปิดให้มันนะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ถ้าผมไม่สั่งก็ห้ามเปิด!" อัศวินสั่งป้านวลที่ยืนตกใจอยู่ข้างๆ เขากำลังจะออกไปทำงาน
"แล้วข้าว .." นวลเป็นห่วง
"เที่ยงเปิดเอาข้าวให้มัน เย็นผมจะมาให้เอง อย่าขัดคำสั่งผมเด็ดขาดนะครับ ขอร้อง" อัศวินเอ่ยอีกทีก่อนจะออกมาขี่รถออกไปที่เกาะ
"อะไรกัน วันก่อนยังดีๆอยู่เลย" นวลเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ เห็นสภาพเด็กน้อยที่ถูกลากถูมาโยนใส่ห้องก็รู้ได้ทันทีว่านายเธอโกรธเอามากๆ ต้องทะเลาะอะไรกันมาแน่ๆ
"จอมขวัญ .." นวลเรียกเด็กน้อยในห้อง ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันดีแท้ๆ นายน่าจะพาจอมขวัญมันไปเดินเที่ยวงานประจำปี แต่เห็นแบบนี้เจ้าขวัญคงจะอดไปเป็นแน่
"ฮึ่ก" จอมขวัญคิดถึงพ่อ คิดถึงพี่น้อย โทรศัพท์ก็ถูกยึดคืนไปแล้ว จะติดต่อใครก็ไม่ได้
ร่างเล็กค่อยๆคลานขึ้นไปนอนบนเตียง เขาไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งสิ้น ร่างกายที่ถูกย่ำยีจนไม่เหลือค่า ชีวิตที่ถูกข่มเหงจนหมดสิ้น
.. แล้วแบบนี้เขาจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรอีก ..
......
ปัง!
ปัง!
ปัง!
ก๊า ก๊า ...
เสียงนกกาบินหนีเสียงปืนที่ดังอยู่ใกล้ๆร้องโหวกเหวกไปทั่วชายป่า อัศวินไม่เคยมือสั่นขนาดนี้มาก่อน เขาโกรธที่มันเกลียดเขาทั้งๆที่เขาเริ่มจะทำดีกับมัน โกรธที่มันรังเกียจเวลาร่วมรักกับเขา เขาถึงได้ลงโทษมันให้หลาบจำ
แต่ทำไม ..
เวลาที่เห็นมันเจ็บ เวลาที่เห็นมันร้องไห้
.. หัวใจเขาก็บีบแน่นจนแทบจะระเบิด ..
เขายิงปืนใส่ต้นไม้อีกหลายนัดจนปืนหมดลูก ทั้งๆที่เขาน่าจะต้องโกรธเกลียดมันให้มากกว่านี้ แต่ในใจมันกลับร้อนรุ่ม ไม่กล้าทำร้ายมัน
"สบายใจขึ้นไหมครับ" น้อยเอ่ยถามเมื่อเขาเดินขึ้นมาที่ถนน
"กูควรจะเกลียดมัน .." เขาเอ่ยก่อนจะขึ้นมานั่งบนรถ
"นายทำไม่ลงหรอกครับ .. ถ้าหากนายยังอยู่ใกล้ๆมันแบบนี้" น้อยเอ่ยแฝงความใน ตอนนี้นายแค่ยังไม่รู้ตัว แต่อีกเดี๋ยวคงรู้
"กูแค่ .." อัศวินเอ่ยก่อนจะชะงักเพราะไม่รู้จะพูดว่าอะไร
"นายไม่กลัวมันฆ่าตัวตายอีกรอบเหรอครับ" น้อยถามและอัศวินก็ส่ายหัว
"ทำไมถึงมั่นใจนักล่ะครับ .." น้อยรอฟังคำตอบ
"ไม่รู้ .. มันคงไม่กล้า" อัศวินกำลังหลอกตัวเองไม่ให้สนใจว่ามันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แค่นี้เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานจนต้องให้ลูกน้องพามาปลดปล่อยความคิดตีรวนในสมองแล้ว
.. อย่าให้เขาเสียหลักไปมากกว่านี้เลย ..
.....
"ป้าเอาข้าวมาให้ลูก แล้วนี่ยาชุดใหม่" นวลยกชามข้าวเข้ามาให้ในตอนเที่ยง ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆกระพริบตา
"ตัวร้อนมากเลย ทานข้าวทานยานะลูก" นวลแตะตามเนื้อตัวและเห็นว่าเด็กน้อยตัวร้อนมาก แบบนี้อาการน่าเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ ปล่อยให้ผมตายไปเถอะ" จอมขวัญเอ่ยเสียงแหบแห้งก่อนจะสะอื้นออกมา
"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูก ไม่เอานะ เดี๋ยวนายอารมณ์เย็นกว่านี้เราก็ได้ออกมาแล้ว" นวลกอดร่างเล็กที่ร้องไห้ออกมา จอมขวัญช่างน่าสงสาร เธอไม่เคยเห็นนายโกรธจนเป็นมากขนาดนี้
"ทานข้าวนะ ป้าป้อน" นวลเองรู้สึกเห็นใจและไม่อยากให้จอมขวัญเป็นอะไรไป ยังดีที่จอมขวัญเป็นเด็กดี เธอถือโอกาสนี้เช็ดเนื้อเช็ดตัว ป้อนข้าว ป้อนยาแล้วปล่อยให้ร่างเล็กได้พักผ่อน แม้จะอยากพูดคุยแต่ก็ไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่าย ดูก็รู้ว่านายจงใจให้จอมขวัญมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ผิดแต่คราวนี้ร่องรอยจูบประทับหรือรอยขบกัดได้เปลี่ยนเป็นรอยบีบจากฝ่ามือกร้านทั้งหมด เนื้อตัวช้ำเป็นจ้ำม่วงดูแล้วยิ่งน่าสังเวทละเหี่ยใจยิ่งนัก
ผ่านไปจนตกเย็น อัศวินก็กลับมาบ้าน ตอนนี้เขาเริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ที่เคยบอกว่าจะพามันไปเดินเที่ยวงานบุญ ถ้ามันยังไหว เขาก็จะไม่ห้าม
แกร๊ก
เขาเปิดประตูไปก็เห็นว่ามันยังนอนอยู่บนเตียง อัศวินเดินเข้าไปใกล้ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวมันออกก่อนจะเห็นร่องรอยช้ำเลือดจากที่เขารุนแรงกับมันเมื่อวาน
.. เผลอลูบไล้แขนนิ่มด้วยความอ่อนโยน เขาไม่ได้อยากทำร้ายมัน แต่เพราะว่ามันดื้อด้าน เขาจึงต้องสั่งสอน ..
คราบน้ำตาที่แก้มทำให้อัศวินใช้มือสากลูบเช็ดอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเผลอตัวก้มลงจูบซับคราบน้ำตาอีกคราเป็นครั้งที่สอง
จอมขวัญค่อยๆกระพริบตา สัมผัสรำคาญตรงหน้าทำให้เขาตื่น
".. ออกไป" ใบหน้าหวานแสร้งหลบ ท่าทีเฉยชาทำให้อัศวินชะงัก
"กู .."
"ออกไปจากห้อง ไม่ต้องมาสนใจผม" จอมขวัญไม่เอาอีกแล้วกับคนคนนี้ พอกันที จากนี้ขอให้มีแต่ความเกลียดชัง
"มึงกล้าดียังไง!"
"เอาสิ จะด่าทอ จะตบตี จะต่อย หรือจะทำร้าย ข่มขืน ทำเลย ไม่ต้องสนใจว่าผมจะเป็นยังไง ไม่ต้องเห็นใจ ทำให้เหมือนกับที่คุณเคยทำ" จอมขวัญพูดนิ่งๆ อยากจะทำก็ตามใจ ต่อจากนี้ไปเขาจะมีแต่ไร้ความรู้สึก ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เขาก็ควรจะยอมรับในโชคชะตา
.. ความเจ็บปวดฝังแน่น กลายเป็นความด้านชา ..
"มึงท้ากูเหรอ! ได้! กูจะยัดเยียดความเป็นผัวให้มึงสักร้อยครั้ง เอาให้มึงจำฝังใจว่ามีกูเท่านั้นที่จะตัดสินชีวิตมึงได้!"
ร่างเล็กกว่าถูกยกจนตัวลอย ทั้งตัวโดนอุ้มขึ้นสอดรับกับความต้องการอันดุดัน คิ้วเรียวขมวดมุ่น แต่ไร้การแสดงสีหน้า จอมขวัญเชิดหน้าอย่างท้าทาย เขาจะไม่กลัวคนตรงหน้าอีกต่อไป อัศวินเจ็บใจกับใบหน้าอันเรียบเฉย พอเขากดส่วนแข็งขืนไปจนลึก มันก็นิ่วหน้าเล็กน้อยไปกับแรงที่สอดใส่เข้าหาอย่างหนักหน่วง เสียงหอบหายใจของคนสองคนดังก้องในความเงียบ
ขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบั้นเอวหนา มือกร้านกอบกุมบั้นท้ายตึงแน่น ขยำขยี้ไปตามแรงอารมณ์ขณะริมฝีปากไล่ขบลงบนซอกคออย่างมัวเมา กล้ามเนื้อแกร่งบดเบียดลงช่วงตัวขาวสะอาดที่บัดนี้เป็นรอยแดงชัดเจน จอมขวัญด้านชา ปล่อยตัวปล่อยใจให้คนทรามตรงหน้ากระทำ
.. อยากจะร่วมรักอีกกี่สิบที เขาก็จะไม่ขอร้องหรืออ้อนวอนให้ปล่อย ..
อัศวินหลงใหลไปกับรสเพศที่ได้รับ แต่เพราะมันที่มีท่าทางไร้วิญญาณราวกับหุ่นยนต์ ทีท่าไร้ความรู้สึกที่ได้รับ ยิ่งทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า
"ครางออกมาสิ เอาให้สมจริงหน่อย"
เขาเอ่ยและจอมขวัญก็ยอมทำตามอย่างไม่กระดากอาย เสียงครางหวานดังลั่นไปทั่วบ้าน อัศวินจับมันให้นั่งตักหันหน้าเข้าหากัน แหวกบั้นท้ายเล็กก่อนจะยัดเยียดความเป็นชายอันแข็งกร้าวเข้าไป เขารั้งร่างเล็กมาจูบ ลิ้นมันแข็งทื่อจนเขาอยากจะหยุดเสียกลางคัน มือหนาจับเอวเล็กให้โยกขึ้นลงในท่านั่ง เขาสวนเอวถี่กระชั้นรุนแรง รสรักในครั้งนี้มันซาบซ่านแฝงไปด้วยความเกลียดชัง มันไม่ต่อต้าน แต่ก็ไร้ความรู้สึก
"มึงทำให้กูเป็นบ้าจอมขวัญ!" อัศวินขบกัดปากเล็กอย่างรุนแรง ในเมื่อมันเล่นกับเขาแบบนี้ ได้ แล้วเราจะเห็นดีกัน
เวลาล่วงเลยไปกว่าสองชั่วโมง การร่วมรักถึงจะสงบลง อัศวินบังคับให้มันใช้ปากดูดเลียน้ำคาวทั้งหมดแล้วกลืนลงคอ มันยังคงนิ่งเฉย ไม่ร้องไห้หรืออ้อนวอนใดๆ เขาเองก็อยากเอาชนะ ยิ่งทำรุนแรง แทนที่มันจะร้อง แต่มันกลับทนและเฉยชา
.. เริ่มแล้วสินะ สงครามเย็นที่เขาเป็นคนก่อ ..
"ขอให้ทุกคนมีความสุขในคืนนี้นะครับ โชคดี" อัศวินกล่าวเปิดพิธีก่อนจะเดินลงมาจากเวที เขากระชากร่างเล็กที่ยืนรออยู่ข้างๆให้ออกเดิน
"มึงจะทำตัวไร้ความรู้สึกไปถึงไหน!" เขาเหนื่อยเกินจะพูดแล้ว เขารู้สึกว่ากำลังพ่ายแพ้ให้แก่มันเต็มทน
มึงจะเฉยชาใส่กูแบบนี้ไม่ได้ จอมขวัญ
"ผมเปล่า .. ผมก็เป็นแบบนี้" จอมขวัญไม่ได้มองคนตรงหน้า เขามองไปรอบๆ ตอนนี้ทุกคนในเกาะมารวมตัวกันมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ จอมขวัญไม่เคยรู้เลยว่าจะมีคนเยอะขนาดนี้อาศัยอยู่ที่นี่
"อย่าดื้อกับกูให้มากนัก" อัศวินบีบแขนคนด้านข้าง เขาพามันให้เดินมาเรื่อยๆ ผ่านซุ้มรำวง ผ่านซุ้มปาลูกโป่ง
"ผมอยากขึ้นชิงช้าสวรรค์" จอมขวัญไม่ได้สนใจคำสั่ง แต่เอ่ยสิ่งที่อยากจะทำแทน ถึงแม้ตอนนี้เขาจะกำลังแกล้งทำเป็นไม่รู้สึก แต่ในจิตใจมันร่ำร้องว่าคิดถึงพ่อ ..
.. พ่อจ๋า ขวัญเหนื่อยเกินจะทนแล้ว ..
"ขอตั๋วสองใบ" อัศวินอยากจะใจร้ายพามันกลับบ้าน แต่ไหนๆที่นี่ก็จัดแค่ปีล่ะครั้ง ถือเสียว่าทำบุญให้มัน
"ผมอยากขึ้นคนเดียว .." จอมขวัญพูด อัศวินนิ่งไป
"กูไม่ปล่อยให้มึงมีความสุขคนเดียวแน่" เขาสบถ ก่อนจะลากมันให้ขึ้นมานั่งในกระเช้าอันเดียวกับเขา เขาไม่อยากเห็นมันมีความสุขหน้าระรื่น จึงต้องมาด้วย
จอมขวัญรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าคงไม่ปล่อย เขาเลือกที่จะไม่สนใจสิ่งรอบตัว เด็กน้อยทำตัวให้ตื่นเต้นอีกครั้ง จำได้เมื่อตอนเด็กๆ พ่อเคยพาจอมขวัญมาขึ้นชิงช้าสวรรค์แถวบ้าน
'ขวัญชอบชิงช้าสวรรค์จ้าพ่อจ๋า พ่อพาขวัญมาอีกนะจ๊ะ'
นึกภาพที่เคยออดอ้อนพ่อแล้วก็ต้องน้ำตาไหลลงมา ไม่มีอีกแล้ววันที่พ่อจะพาขวัญมาได้ เหลือเพียงความทรงจำในอดีตที่ยังพอจำได้
อัศวินไม่อยากจะสนใจมัน แต่ทุกวินาทีที่อยู่บนนี้ เขาละสายตาจากมันไม่ได้เลย ไม่รู้ตอนไหนที่เขารู้สึกว่ารอบๆตัวไม่สำคัญอีกต่อไป เขาดึงร่างเล็กให้มานั่งบนตัก รั้งท้ายทอยขาวให้ก้มลงมารับจูบอันเนิบนาบและอ่อนหวาน เขาเกลียดน้ำตามัน จนต้องจูบซับคราบน้ำตาให้ จอมขวัญไม่ได้ผละออกหรือต่อต้าน เขาปล่อยให้คนตรงหน้าทำอย่างที่ใจอยาก ไร้ความรู้สึก เพียงแต่คราวนี้มันเป็นจูบที่อ่อนโยนก็เท่านั้น พอคิดถึงพ่อจิตใจมันก็อ่อนแอจนอยากได้รับความอบอุ่น ไม่อยากจะสนใจว่าคนที่มอบให้เป็นใคร แค่ได้ที่พึ่งพิงในตอนนี้เขาก็ยินดี
TBC.
Talk: อิเลววววววววว
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าอัศวินมันเป็นโรคจิตมากกว่าแค่แค้นธรรมดาอ่ะ
-
รักเรื่องนี้มากกกก อัพเร็วมากๆๆชอบที่สุดเรื่องสนุกมากเข้มข้นทุกตอน
รอขวัญท้อง พี่แกต้องยอมทุกอย่างแน่ :ling1:
-
จอมขวัญน่าสงสาร สงสารจอมขวัญ :sad4: :sad4: เมื่อไหร่เกมส์มันจะพลิกให้จอมขวัญเหนือบ้าง
-
อัศวินจะทนได้สักกี่น้ำ หึหึ
ถ้าอยู่ใกล้อัศวินนะ ... :z6: :z6: :z6:
-
พี่วินใจร้ายไปแล้ว คนโง่ ไม่รู้ตัวว่ารักน้องไปแล้ววว
-
อ่านแล้วอีตาวินเนี่ยมันซึนชัดๆ
ซึเดระ เขียนถูกเปล่าพวกที่รักแต่ทำเป็นไม่รัก
เพิ่มมาหน่อยจากซึคือโง่ หลอกตัวเอง และขอให้รับผลนั้นนะ
มีลูกเมื่อไรไม่รู้จะหายโง่มั๊ยต้องติดตาม
-
วินแกเลวมากๆๆๆๆๆ
สวสารน้องขวัญจริงๆๆ
เชียร์ให้ท้องไวๆๆ
-
เอาที่สบายใจเลยจ้ะ
-
สงสารน้องอะ ฮือๆ
-
อยากให้จอมขวัญหนีไปได้สักที
-
ตอนแรกเห็นอิตานายหัวมันเถื่อนแล้วกร๊าวใจ แต่ตอนนี้ชักรู้สึกแปลกๆ ว่าอินายหัววินเนี่ยมันเป็นคนมีปมอะไรในใจรึเปล่า
การกระทำกับความคิดอาจจะสวนทางกันหน่อยๆ จะบอกว่าปากแข็งหรือซึนก็ว่าใช่แต่มันเหมือนไม่ใช่ทั้งหมด
เหมือนมันยังมีอะไรมากกว่านั้นอีก เหมือนคนที่ต้องการให้คนที่ตัวเองสนใจ มาสนใจตัวเอง แบบว่าอารมณ์คล้ายคนที่มีคนรักแล้ว
แฟนหรือคนรักต้องดูแลต้องใส่ใจ ต้องสนใจห้ามทิ้งคว้าง อารมณ์น่าลำคาญประมานนั้น แต่คือไม่รู้ตัวเองเลยหลอว่าทุกวันนี้
ไม่เคยที่จะทำดีกับขวัญอย่างจริงๆจังๆสักที ไม่ใช่แบบลับหลัง หากแต่เป็นแบบเปิดเผย การที่เราต้องการใจจากใครสักคน
เราควรจะให้ใจเค้าไปก่อน ไม่ใช่แบบนี้ ให้เค้าอยู่ใต้ความกลัว แล้วให้ความกลัวนั้นขับเคลื่อนคนนั้นให้ทำตามที่เราต้องการ
แบบนั้นมันไม่ใช่ความรัก ต่อให้กักขังเค้าไว้ทั้งชีวิต สุดท้ายแล้วก็จะได้กลับมาแค่คนที่ทำตามคำสั่งที่ทำไปเพราะความกลัวหรือเลี่ยงไม่ได้
ไม่ได้ทำด้วยใจ ทำไปงั้นๆแหละ ทำให้มันผ่านๆไป นายหัวต้องการแบบนั้นหลอ ตอนนี้บอกเลยว่าเลือกไม่ถูกเลยว่าจะให้ท้องเลยดีมั้ย
หรือว่ายั้งไว้ก่อน เพราะถ้าท้องเลย ขวัญจะไม่มีด้านดีๆให้อิตาวินเลย กลับกันจะยิ่งเพิ่มความเกลียดชัง และดูท่าจะสวนทางกับวินด้วย
เพราะถ้าวินรู้ว่าขวัญท้อง วินจะต้องพยายามทำดีแน่ๆ ความรู้สึกที่สวนทางกันมันไม่น่าภิรมณ์เท่าเไหร่เลย
แต่ถ้ายังไม่ให้ท้อง แล้วค่อยๆปรับค่อยๆจูนกันไปมันจะออกแนวขัดๆกับโทนของเรื่องนิดหน่อย เห้อออ ทำใจเลือกทางไหนไม่ถูกเลยแหะ :z3:
ปล.วันนี้ไม่จิ้มละ :laugh:
-
เลวมากกกกกก อย่ามาตบหัวแล้วตามมาลูบหลัง อยากโบกอิเถื่อน :beat:
-
:เฮ้อ:
-
ชื่ออัศวินแต่การกระทำมันโคตรขัดกับชื่อมากเลย
เกลียดดดดดดด ตบๆๆๆๆ
-
ผู้ชายกักขฬะ
ไม่อยากให้คนแบบนี้ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเด็กในท้องขวัญเลย คือน้องสูงส่งเกินไปกับน้ำเชื้อของผู้ชายคนนี้
-
เอาเถอะพ่อคุณ ตามสบายย
รอพระรองออกดีกว่า มีปะหว่าา 555555
-
ตอนนี้ไม่อยากด่า พระเอกละ รอลุ้นน้องจอมท้องอย่างเดียว
เอาคืนให้มากกๆเลยนะ น้องจอม
-
ทำขนาดนี้เลยหรอเนี่ยยย
ขวัญเอ้ยขวัญ ทนไปก่อนน้าาา :sad4:
สบายใจดีมั้ยล่ะอัศวิน? :m16:
-
เกลียดอัศวินอีกละอ่ะะะะะะะะะะ :ling3: :ling2: :ling1:
-
นึกว่าจะดีขึ้น...
คนแต่งช่วยเผยสาเหตุด้วยนะทำไมอีวินถึงเป็นอย่างนี้ ดูเหมือนจะเป็นแค่กับขวัญด้วย นางเก็บกดมาจากไหน รออยู่
-
:katai1: :z6:
-
หมั่นไส้วิน :z6: :z6: :z6: ขอให้ขวัญพลิกเกมเร็วๆอยากเห็นคนง้อเมีย
-
กรี้ดๆ รุนแรงเว่อร์ดีมากค่า ดีมากๆ เค้าชอบ รักกันง่ายๆ มันน่าเบื่อเนอะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้า
-
วินไม่ปกติมากๆเลย
เหมือนกับว่ารู้ตัวว่าตัวเองกำลังเริ่มเปลี่ยน
ก็เอาอารมณ์เอาราคะ โลภะ โทสะ โมหะเข้ามาบดบังจนหมดจนสิ้น
เหมือนกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนกับขวัญ
เพราะเซ็กส์กับขวัญรู้สึกดี
มันจงใจเอาความเกลียดชังรุนแรงเข้ามานำเกินไป
เพราะมาคิดจริงๆก็ดูออกแล้วว่าขวัญไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
ขวัญไม่ผิดอะไร เป็นเหยื่อในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
ดูๆไปแล้ววินก็น่าจะเหวี่ยงอยู่ประมาณนี้แหละ
3 วันดี 4 วันไข้ ตบหัวแล้วลูบหลัง
ทารุณน้องแล้วก็มาอ่อนโยนกับน้องต่อ
ทั้งรักทั้งเกลียดกันเลยทีนี้
การที่ขวัญเอาความเฉยชาเข้าสู้นี่อารมณ์เมียเพศหญิงมากๆค่ะ
-
วินโหดมาก กว่าจะรู้ใจตัวเอง อย่าปล่อยให้มันสายเกินไปละ
-
เกลียดหนักกว่าเดิมอีก :z6: :z6:
-
แงงงงงงงงงง อ่านไปร้องไปสงสารน้อง เถื่อนเลวววววววววว
:z6: :z6: :z6: :beat: :beat:
-
สับสนไปเตอะเถื่อน วันไหนน้องหลุดมือไป จะฮ่าไม่ออก
-
อยากกระทืบคุณพระเอก
-
อีเถื่อนรุนแรงได้อีก :angry2:
-
:z6: เลวมากกกกกกกกกกก สุดๆอะ :fire: ขวัญจ๋าอย่ายอมแพ้ต่อโชคชะตานะ สู้ๆสักวันหนึ่งต้องเป็นวันของเรานะ :กอด1:
-
ขวัญเอามีดมาแทงมัน ก็ไม่มีใครว่าหรอกลูก
-
:hao5: อย่างนายหัวต้องเจอความเย็นชาไร้อารมณ์ใส่แบบนี้สิ เอาให้สุดๆ สะใจมากขวัญสะใจตัวเอง เจ็บจนเกินเจ็บจนไร้ความรู้สึก แล้วคนที่เจ็บที่สุดก็คืออีคุณอัศวิน :z6:
น้องขวัญโดนหนักขนาดนี้ ถ้าท้องคงแท้งไปหลายหน หรือไม่เด็กคงอึดถึกทนสุดๆแน่ๆ อยากเห็นน้องท้องจัง
-
ท้อใจ
แต่ก็จะอ่านต่อไปนะคะ
*เช็ดน้ำตา*
-
สงสารขวัญอ่ะ คงจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอให้อิอัศวินมันโดนเล่นงานไวๆเถอะค่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์ :katai1:
-
พระเอกต้องบ้าแน่ๆเลย
-
คืออ่านแล้วร้องไห้อ่ะ
ตอนนี้ขวัญน่าสงสารมาก
ยิ่งตอนคิดถึงพ่อนะ แบบอ่านแล้วน้ำตาแตก
คือชอบนิยายแนวนี้มากๆ
ขอบคุณที่มาอัพให้อ่านอย่างต่อเนื่อง
รักผู้แต่งที่สูดดดดด :mew1:บวกเป็ด
-
มาส่อง แต่ยังไม่มาต่อ:serius2: :serius2:
:sad4:
-
ิอิเลวววววววววววววววววววววว (กรีดร้องเป็นเสียงเดียวกับคุณคนเเต่ง) เดี๊ยวๆนี้เเกอายุ 32 จริงๆเหรอ
ทำอะไรไร้เหตุผลมากเลย คงจะจริงที่เขาบอกความรักทำให้คนเป็นบ้า ขาดสติ เเต่นี้มันไร้เหตุผลไปหน่อยไหม?
เพลียใจเเท้ วินคะ ถ้านายไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเเละนิสัย ชาตินี้หรือชาติหน้าน้องก็ไม่เลิกเกลียดเเกหรอกค่ะ
มีตอนหนึ่งไหมที่จะมุ้งมิ้งเริ่มมีเคล้าเเล้วอ่ะ เเล้วเเกก็ทำพังมาข่มขืนน้องเขาอีก น้องเจ็บไหม โว้ยยยยย
อย่าเพิ่งท้องนะ ไม่อยากให้อิพระเอกธุรกิจร้อยล้านมีข้ออ้างมาทำดีเพราะเห็นเเก่ลูก อยากให้ทำดีเพราะเห็นเเก่น้องจริงๆว่ะ
เเล้วที่บอกว่าน้อยอ่อยคนอื่นนี้ มีเเกคิดคนเดียวเลยนะ เซ็งกับพระเอกมาก ฉันควรทำอย่างไรดี :katai1: :katai1:
-
อัศวินควรไปพบจิตแพทย์ด่วน
สงสารจอมขวัญ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากเรื่องราวเหล่านี้สักที
อ่านแล้วอยากให้นายเอกตาย มันทนอ่านไม่ได้ ของขี้น
คนเขียนเก่งมากครับ
-
เลวววววว
เลวววววววววเกิน :z6:
-
รุ่นแรงขนาดนั้นจะแท้งมั้ยงะ
-
ขวัญกลายเป็นตุ๊กตามีชีวิตสินะ จากนางบำเรอเป็นตุ๊กตา ถือว่าก้าวหน้ายิ่งนัก ห๊ะ!? เดี๋ยวๆๆๆ นังวิน เดี๋ยวแกจิครายเมื่อขวัญเจ็บหนักอีกรอบ (มโนไปเองว่านางต้องมีโคม่าอีกสักที) 55555
-
ฮืออออออออออออ สงสารน้องไม่ไหวแล้ววววววว เมื่อไหร่อีตาวินจะหายบ้าเนี่ย
-
รักคนเขียนที่ซู้ดดดด มาต่อทุกวันเลย เป็นเงานักอ่านไปหลายตอนและเลยมาเม้นให้กำลังใจในการแต่ง แต่ไม่รู้จะช่วยได้รึเปล่า5555
ตอนนี้ขวัญทำดีมากลูก อย่าไปยอม!! เงียบให้มันอกแตกตายเลยลูก
ท้องเมื่อไหร่กดขี่มันให้หลาบจำ!! :laugh:
-
อัศวินเหมือนคนบ้าเลย :เฮ้อ:
-
เอาด้วย ไอ้เลว
-
จะโหดร้ายและรุนแรงไปไหน
-
อิเลวววว ชั้นจะรอวันสมน้ำหน้านายไอ้วินคนเมียไม่รัก
สงสารขวัญมากกกก เมื่อไหร่ขวัญจะมีความสุขซักทีเนี่ย
ไม่ไหวแล้วอ่านแล้วรู้สึกบีบหัวใจ ปวดตับปวดไตมากกกเพราะสงสารน้อง
เมื่อไหร่ เมื่อไหร่กันนะที่จะได้เห็นอิเลววินมันเจ็บเจียดตายบ้าง เอาให้สมกับที่มันทำกับน้องเอาไว้มากขนาดนี้
-
ดึงสติหน่อยอัศวิน สมองด้วยนะคะ เพราะน่าจะหลงลืมไว้ที่ไหนสักที่ ที่ทำนี่เลวมาก ไร้เหคุผลที่สุด
ไม่มีอะไรดี ชั่วๆๆๆ จะให้ชีวิตคนๆ หนึ่งพังไปเลยมั้ง เอาที่สบายใจเหอะ ตอนนี้เกลียดมากอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
รุนแรงกับน้องอีกแล้ว
คนนะไม่ใช่ตุ๊กตายาง
ร่างกายไม่นานก็ซ่อมได้
แต่จิตใจมันซ่อมไม่ได้ง่ายๆนะ
วันหนึ่งถ้าขวัญเผลอรักอัศวินขึ้นมา
ขวัญก็คงเลือกที่จะเมินเฉยแน่ๆ
อาจจะทั้งรักทั้งเกลียดเลย
-
น้ำตาซึม
น้องขวัญ ทำไมน่าสงสารอย่างนี้
วิน นายจะโหดร้ายเกินไปแล้ว
-
นึกว่าจอมขวัญจะกระโดดชิงช้าสวรรค์ฆ่าตัวตาย ลุ้นแทบแย่
อัศวินโหดร้ายมาก เรื่องแค่นี้ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ :angry2: แล้วจอขวัญไม่รู้สึก ไม่เจ็บจริงๆหรอ ยืนไหว?
-
โอ้ยยย จะเป็นบ้าแทนอิวินแล้วเนี้ย 555555
เราอยากนั้งไทม์แมชชีนข้ามไปอ่านตอนอนาคตแล้วววว
:ling1:ฮือออออออออ :hao5:
ผู้ชายคนนี้ไม่สมควรที่จะมีคนรักและไม่เหมาะสมเป็นพ่อของใคร #นี้จริงจังนะเนี้ย
-
เบื่อพระเอกอะ ขึ้นๆลงๆ
-
:เฮ้อ:
เละเทะ
-
ขอให้น้องหนีไปได้แล้วกลับมาย่ำอีตานี่ให้เละเทะ ฮึ่ยยยย เลวที่สุดดดดดดด
-
ตามอ่านทันแล้ว~ สนุกมากๆค่ะ อัศวินนั่นปากหรือหินแกรนิตจะแข็งไปไหน!!
-
ตอนที่แล้วเหมือนเริ่มจะดีขึ้นนะ แต่พออ่่านตอนนี้้เท่านั้นละ สงสารจอมขวัญมากกกกกกก ฮืออออออออ
-
ไร้คำพูดจะบรรยายละ พระเอกเรื่องนี้มันบ้า :z6:
-
อ่านตอนนี้แล้วเพลงจุดอ่อนของฉันอยู่ที่หัวใจนี่ดังขึ้นมาเลย
คือวินนี่ต้องการความรักเหมือนกันหรือเปล่า ต่างฝ่ายต่างอยากได้ความรักอย่างนี้
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: ให้อิเถื่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
วันนี้ไม่อัพนะคะ พอดีมีธุระจริงๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นจากใจค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้ตอบนะคะ
แจ้งเผื่อคนที่ไม่ได้ตามเฟซหรือทวิตนะคะ
:กอด1:
-
ok
-
:sad4:
-
แกมีปมเหรออัศวิน!
อีบ้า!!!!!!!!!!!!!!!
ถ้าอีวินมันไม่ตายทั้งเป็นนี่ไม่ยอมจริงๆนะ
เกลียดดดดด อิเลว
ถึงน้องท้องแต่คนแบบนี้ไม่สมควรเป็นพ่อใครอ่ะ
แย่อ่ะ!! เป็นบ้าตายไปเลยอีอัศวิน
อ่านตอนนี้แล้วโคตรโกรธ!
เกลียดผู้ชายแบบนี้ที่สุด!!!!!!!!!!!
-
:hao5:
-
รับทราบค่ะ
-
โอเค ค้าาา
-
รับทราบค่ะ
-
เพิ่งจะเจอเรื่องนี้ คือมันแบบได้ใจเราจริงๆอะ ชอบแนวนี้มาก
-
อ่านทันละจ้า มาตามด้วยอีกคน ^^
-
รับทราบครับบบ เมื่อไหร่จิท้องอ่ะ :mew2: :mew3: :mew3:
-
ขวัญอดทนไว้นะลูก สงสารขวัญจัง :sad4: อินายหัวทำได้ก็ทำไป สักวันที่น้องขวัญไม่ทนแล้วจะรู้สึก :m31:
-
รอ... :katai5:
-
รอยชัง ๑๗
"นายครับมาดื่มด้วยกันหน่อยสิ" น้อยส่งเสียงเรียกตอนที่เห็นอัศวินกับจอมขวัญเดินผ่านมาทางนี้ ใครจะเชื่อว่านายจะกล้าขึ้นชิงช้าสวรรค์ของเด็กเล่น ทุกปีที่นี่ก็มีชิงช้าสวรรค์มาลงตลอด ไม่เห็นนายเคยสนใจ แต่เพราะคราวนี้จอมขวัญมันอยากขึ้นสินะ นายถึงได้ยอมขึ้นด้วย ทำให้กันขนาดนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าคิดกับมันเกินคำว่านางบำเรอไปแล้ว
"กูไม่ค่อยอยากว่ะ พวกมึงเอาเถอะ" อัศวินบอกลูกน้องที่นั่งอยู่กลุ่มใหญ่ เขาปฏิเสธก็เพราะหลายเหตุผล เหตุผลแรกเขาไม่อยากดื่มจริงๆ เหตุผลที่สองก็คงเป็นเพราะคนที่มาด้วยมันไม่ค่อยสบาย ที่พาออกมาก็แค่อยากให้มันเปิดหูเปิดตาบ้าง ถ้าต้องมานั่งรอเขาอีกมันคงได้ตายก่อน อีกอย่างไอ้พวกคนงานมันก็จ้องจอมขวัญกันไม่วางตา เขาไม่ชอบ กลัวจะต้องมีเรื่องกันเปล่าๆ
"เอางั้นเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เจอกันครับนาย" น้อยทำท่าตะเบ๊ะคนเป็นนายก่อนจะหันไปยักคิ้วกับจอมขวัญ วันนี้เด็กน้อยของเขาดูโทรมๆ จอมขวัญอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวแต่มีเสื้อหนาวของนายคลุมไว้อีกที นายไม่รู้หรอกว่าสายตาหวงของมันแผ่ออกมามากจนลูกน้องกลัวหัวหดกันหมดแล้ว เป็นห่วงและหวงมันขนาดนี้ก็ไม่น่าต้องทำร้ายมันเลย การที่นายอยากจะมีเมียเป็นผู้ชาย เขาเองก็ไม่ได้คิดว่ามันแปลกอะไร ดีเสียอีก จอมขวัญจะได้มีครอบครัวกับเขาสักที
อัศวินพาจอมขวัญมาขึ้นรถกลับบ้าน คืนนี้ท้องฟ้าสว่างนวลเต็มไปด้วยหมู่ดาว ที่งานเลี้ยงฉลองมีการจุดพลุขึ้นฟ้าเป็นระยะ จอมขวัญชอบพลุ ระหว่างทางที่กำลังกลับบ้าน เขาเงยหน้ามองพลุสีสีนสดใสบนฟ้าใบหน้าเปื้อนยิ้ม เวลาที่เห็นพลุ ขวัญนึกถึงพ่อ ตอนเด็กๆขวัญเคยกลัวเสียงพลุที่ดังเหมือนเสียงฟ้าผ่า แต่พ่อคอยปลอบขวัญว่ามันไม่เหมือนกัน พ่อเปิดหน้าต่างแล้วจับขวัญมานั่งตักมองพลุหลากสีบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน หลังจากนั้นจอมขวัญก็ไม่เคยกลัวเสียงพลุอีกเลย ถ้าหากได้ยินเสียงพลุเมื่อไหร่ เขาก็ชอบที่จะแหงนหน้ามองดูฟ้า
"กินยาให้เสร็จแล้วไปแปรงฟันนอนได้แล้ว" อัศวินเดินเข้ามาในห้องนอน เห็นมันยังนั่งเกาะขอบหน้าต่างมองฟ้าทั้งๆที่พลุหมดไปตั้งนานแล้วก็ส่ายหัว
จอมขวัญไม่ได้พูดอะไร เขาทำเพียงกินยา เข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เช็ดตัวเล็กน้อยก่อนจะเข้ามาที่ห้อง พอได้กินยาตามันก็เหมือนจะหลับ ขึ้นเตียงได้เขาก็หลับตาเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันทันที
อัศวินเข้าไปอาบน้ำต่อจากมัน เขาใช้สายน้ำขับไล่ความสับสนในหัวออกไป หลายวันนี้เขาเหมือนคนบ้า ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูไร้สติ ไร้เหตุผลไปเสียหมด ตั้งแต่มีมันเข้ามาในชีวิตเขาก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง ความเกลียดชังมันถูกแทนที่ด้วยความสงสารตลอดเวลา ขัดแย้งกันจนคนที่เคยทำอะไรเด็ดขาดแบบเขาตอนนี้กลับทำอะไรครึ่งๆกลางๆ
สองปีที่ไม่เคยกอดใครอีกเลยนับตั้งแต่เคยนอนกับอิตัวแม้จะเรียกว่าชั้นดีแต่เขาก็สะอิดสะเอียน มันเป็นคนปลดล็อคความใคร่ของเขาอีกครั้ง ไม่อยากจะปฏิเสธ แต่เวลาที่เขาร่วมรักกับมัน ร่างกายมันที่ตอบสนองตอดรัดเขามันทำให้เขาเป็นสุข ผ่อนคลายและหลงใหลไร้ทางออก ใบหน้าหวานที่ติดจะซึมเศร้าดูน่าสงสารในสายตาเขา เพียงแต่เขาเลือกที่จะใช่ความเกลียดชังที่มีปิดบังมันเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองถลำลึกไปมากกว่านี้
"พ่ .. อ .. จ๋าา" เสียงละเมอจากคนข้างๆทำให้อัศวินที่กำลังจะนอนต้องหันไปหา เหงื่อที่ผุดซึมบนใบหน้าเล็กทำให้เขารู้ว่ามันกำลังฝันร้าย
"ฮึ่ก .. อย่าทิ้งขวัญไป" มือเล็กพยายามไขว่คว้าความว่างเปล่าตรงหน้า อัศวินไม่รู้ว่าตัวเองต้องรู้สึกอย่างไร แต่พอรู้สึกตัวอีกทีเขาก็ดึงมันมาอยู่ในอ้อมกอดแล้ว
"พ่อจ๋า" จอมขวัญซุกตัวเข้าหาความอบอุ่น อัศวินชะงักไปครู่ที่เนื้อตัวนิ่มของมันเสียดสีกับแขนแกร่ง เขาก้มลงไปมองเปลือกตาบางที่สนิทแนบกัน ก่อนจะค่อยๆลูบแขนเล็กไม่ให้มันฝันร้ายอีก ที่เขาทำลงไปนั้น
.. ก็แค่เพราะเขาคงจะนอนไม่หลับหากมันยังละเมออยู่ข้างหูแบบนี้ ..
.. เพียงเพราะเขาแค่เวทนาลูกหมาตาดำๆที่พร่ำเพ้อเรียกหาพ่อที่จากไป ..
.. มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาขนาดนั้นหรอก ..
.. ทุกสิ่งที่เขาทำกับมัน เขาไม่ได้คิดอะไรเลยแม้แต่น้อย ..
.
สองอาทิตย์ผ่านมาตั้งแต่มีงานฉลองประจำปี อัศวินแม้จะยุ่งกับงานแต่เขาก็ต้องกลับบ้านมากินข้าวกับมันทุกวัน เขากับมันมีอะไรกันแทบจะทุกคืนอย่างขาดไม่ได้ เขาไม่ได้ทำร้ายหรือพูดจากระทบมันอีก ทุกอย่างของเขากับมันคือความว่างเปล่า เฉยชา และเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้มันกลับมาด่าทอเขาได้เหมือนเดิม มันยอมเขาทุกอย่าง ว่าง่ายและไม่ค่อยพูดอะไรออกมา ยกเว้นวันไหนที่เขาปล่อยให้มันไปเล่นที่บ้านน้อยกับพร วันนั้นมันจะกลับมาด้วยใบหน้าที่แต้มยิ้ม ซึ่งนั่นจะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ที่รู้สึกดีไปกับมันด้วย
"ผมอยากทำงาน" จอมขวัญเอ่ยตอนที่กำลังจะเข้านอน เขานั่งคิดเรื่องนี้มาทั้งวัน มันน่าเบื่อที่ต้องเอาแต่นั่งๆนอนๆ แม้จะมีงานบ้านให้ทำ แต่มันก็ไม่ใช่ความต้องการที่แท้จริง
"มึงทำงานบ้านให้กูก็พอ ออกไปเดี๋ยวก็เจอแบบตอนนั้นอีก" อัศวินเอ่ย ยังไม่เข็ดหรือไงที่เคยโดนรับน้องแบบครั้งก่อน
"แต่ผมเบื่อ ให้ผมไปแพ็คมุกก็ได้" จอมขวัญเบื่อมากจริงๆ มาอยู่นี่ก็เป็นเดือนแล้ว วันๆมีหน้าที่แค่คอยบำเรอร่างกายให้คนตรงหน้า ชีวิตช่างไร้ค่าไม่มีความหมายอะไรเลย
"อยากได้เงินหรือไง ถ้าอยากได้เงินก็ขอกูสิ" อัศวินถาม อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ก็ไม่เห็นว่ามันจะอยากได้อะไรสักอย่าง ข้าวก็มีให้กิน โทรศัพท์เขาก็ซื้อให้ เสื้อผ้าเขาก็ให้คนจัดการหามาให้ตลอด สบายขนาดนี้มันยังจะเอาอะไรอีก
"ผมอยากทำงานบ้าง ผมไม่ได้ต้องการเงินที่คุณให้ฟรีๆ" จอมขวัญอยากให้เงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาจริงๆ
"กูก็ไม่ได้ให้มึงฟรีๆ ทุกคืนมึงก็ทำงานให้กูอยู่แล้ว อยากได้อะไรก็บอกสิ" อัศวินหัวเราะหึ
"ผมไม่ได้ขายตัวนะ!" จอมขวัญสบถออกมาเพราะคิดว่าคนตรงหน้ากำลังหยามศักดิ์ศรี
"ถึงแม้ผมจะยอมมีอะไรกับคุณ แต่ผมก็ไม่ได้ทำเพื่อเงิน ผมทำเพราะพี่น้อยกับครอบครัว ถ้าคุณไม่ขู่ผม ป่านนี้ผมคงหนีไปแล้ว" สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดความในใจออกมา
อัศวินรู้สึกจุกกับคำพูดของมัน
"กูไม่มีทางให้มึงหนีไปจากกู ต่อให้ต้องล่ามโซ่มึงไว้กูก็จะทำ!" เขาจ้องหน้ามัน ทุกส่วนตารางนิ้วบนร่างกายนี้เป็นของเขา เขาเป็นเพียงคนเดียวที่จะได้ครอบครองมัน เขาคนเดียวที่มีสิทธิ์
"ถึงคุณไม่ทำ ผมก็ไม่หนีไปหรอก ไม่ต้องห่วง" จอมขวัญว่า "ฆ่าตัวตายไปเลยยังจะง่ายเสียกว่า"
"จอมขวัญ!" อัศวินตวาดลั่นก่อนจะบีบแขนเล็กสองข้างแน่น
"อย่าได้พูดว่าจะฆ่าตัวตายอีกถ้ามึงไม่อยากให้กูพกมึงติดตัวไปด้วยทุกที่" เขาจ้องหน้ามันที่ใช้ความตายมาขู่
"ชีวิตผมไม่มีค่า ตายไปคงไม่มีใครสนใจ" จอมขวัญไม่สนใจ เขาหลับตาลงไม่อยากมองหน้าคนตรงหน้า
.. คนที่ทำให้ชีวิตเขากลายเป็นแบบนี้ ..
อัศวินโกรธที่มันคิดจะฆ่าตัวตายไปง่ายๆ ทั้งๆที่เขาช่วยชีวิตมันมาถึงสองครั้ง
"มึงจะตายไม่ได้ กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวมึง จะอยู่หรือจะตาย ขึ้นอยู่กับกู" อัศวินบดขยี้ปากเล็กด้วยความโกรธ เขาทำโทษมันที่กล้าต่อรองกับเขา มือหนาฟอนเฟ้นไปทั่วร่างกายที่หลงใหล จอมขวัญค่อยๆหลับตาลงอีกคราปล่อยให้คนตรงหน้าย่ำยี
ใช่สินะ เขาไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตตัวเองนี่ เขามีหน้าที่แค่หายใจไปวันๆ และบำเรอความใคร่ให้คนชั่วตรงหน้าได้ปลดปล่อยออกมาก็เท่านั้น
...
"อ้าว ขวัญ"
"พี่น้อย!" จอมขวัญลืมตัวถลาเข้าไปกอดพี่ชาย เขาลืมไปว่าตอนนี้ภายในห้องไม่ได้มีกันแค่สองคน
"แฮ่ม เออๆ รู้ว่าดีใจ แต่อย่ามากอดสิวะ มึงดูหน้านายด้วย" น้อยดันเด็กตรงหน้าออกพลางกระซิบ อยากให้เขาตายหรือไงกัน รู้ทั้งรู้ว่านายก็นั่งมองอยู่ สายตานี่ถ้าฆ่ากันได้น้อยคงตายไปแล้ว
"ช่างเขาสิ พี่น้อยมาไวจัง" จอมขวัญไม่สนใจ เขาเดินไปนั่งบนโซฟาก่อนจะเอ่ยถาม
"ข้าก็มาปกติแบบนี้แหละ ว่าแต่เอ็งน่ะมาทำไม" น้อยหันไปถาม
"ก็ .."
"กูให้มันมาช่วยงาน เห็นบ่นว่าอยากทำงาน กูก็จัดให้" อัศวินตอบแทนอีกคนที่ยึกยัก
"ไม่ได้อยากมาทำกับเขาสักหน่อย" จอมขวัญหน้าบึ้ง ทีงานที่อยากจะทำดันไม่ให้ไป
น้อยเองก็ได้แต่ยกยิ้ม เขาจะปล่อยให้เอ็งไปไหนได้ ตัวติดกันอย่างกับอะไร
"นายจะให้มันทำอะไรหรือครับ" น้อยถาม เดินมานั่งบนโซฟารอเพราะเดี๋ยวต้องพานายไปท้ายเกาะ วันนี้เก็บรังนกงวดสุดท้าย นายจะเข้าไปตรวจตรา
"ก็จะให้มันไปช่วยจดจำนวนนั่นแหละ มึงรอกูอีกนิด ใกล้เสร็จแล้ว" อัศวินว่า เร่งตรวจงานตรงหน้าให้เรียบร้อย
ไม่นานพวกเขาก็ออกมากันที่ท้ายเกาะ ตอนนี้คนงานกำลังเร่งเก็บรังนกใส่กระสอบ ช่วงนี้จะเป็นช่วงสุดท้ายก่อนที่จะเริ่มเก็บกันอีกรอบ อัศวินและน้อยกำลังวุ่นวายอยู่กับการสั่งงาน เขาสั่งจอมขวัญให้นั่งรออยู่กับที่ อย่าได้ไปไหน จอมขวัญเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย เพิ่งจะเคยมาดูงานที่นี่ ตรงนี้ไม่มีผู้หญิงแม้แต่คนเดียว ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายตัวล่ำๆผิวสี เพราะงานแบบนี้ส่วนมากจะให้ผู้ชายทำ และในถ้ำก็มืด ขนาดกลางวันแสงแดดยังส่องเข้าไปไม่ถึงเลย
เมี้ยววว ~
เสียงแมวที่ดังขึ้นทำให้จอมขวัญหันไปสนใจรอบๆข้าง
เมี้ยว
ก็อยากจะทำตามอย่างที่บอกแหละนะ แต่ว่าเขาชอบแมว ได้ยินเสียงแมวแบบนี้ จะให้นั่งเฉยๆอยู่ได้อย่างไร
"น้องแมวจ๋า" จอมขวัญเดินไปยังทางที่คิดว่าน่าจะเป็นทางที่ได้ยินเสียงแมวร้อง ข้างๆเป็นป่าหนาทึบ แต่เขาไม่ได้จะเข้าไปไกลมาก แค่อยากจะลองหา ถ้าไม่เจอก็คงกลับ
"เจ้าเหมียว" จอมขวัญพยายามหา เสียงร้องของแมวเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและถี่เกินกว่าจะเป็นการร้องแบบธรรมดา
มันคงกำลังได้รับอันตราย
"อยู่ไหนอ่ะ เมี้ยว" จอมขวัญพยายามหาเจ้าเหมียว แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที จนกระทั่ง
ฟ่ออออ
เสียงขู่ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาชะงัก หน้าและปากเริ่มซีดเผือดไร้สีเลือด เหตุที่ทำให้เจ้าแมวร้องเสียงหลงก็เพราะว่าตอนนี้มันกำลังเผชิญหน้าอยู่กับงูเห่าตัวใหญ่ที่เริ่มแผ่แม่เบี้ยจ้องเจ้าแมวอยู่
แกรบ
เสียงเท้าเดินถอยหลังเหยียบกิ่งไม้หักทำให้เจ้างูหันมาสนใจเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังแทน
'อย่าเข้ามานะ ฮืออ'
จอมขวัญกลัวงูมาก และไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาเจออะไรแบบนี้เลย
เขาค่อยๆก้มลงคิดจะหยิบไม้ข้างๆเผื่อไว้ ถ้าให้วิ่งหนีตอนนี้เขาก็คงไม่รอด
งูเลิกสนใจเขาก่อนจะหันไปขู่เจ้าเหมียวตรงหน้าต่อ เขาควรดีใจสินะ แต่อีกใจหนึ่งมันก็บอกว่า ถ้าเขาหนีไปโดยที่ไม่ช่วยน้องแมว เขาจะต้องรู้สึกผิดไปอีกนานแน่ๆ
.
"นาย! จอมขวัญหายไปไหนไม่รู้ครับ" น้อยที่เดินออกมา ว่าจะออกมาตามมันให้ไปนับจำนวนกระสอบ แต่ตอนนี้ปรากฎว่ามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาคนเป็นนาย
"มันไปไหน!" อัศวินวิ่งออกมาดูที่นั่ง ตอนนี้มันไม่อยู่จริงๆ
"ผมไม่ทราบครับ เอาไงดีครับนาย" น้อยเองเป็นห่วงมันมากเช่นเดียวกัน ป่าลึกทึบขนาดนี้ ถ้าเข้าไปไม่หลง ก็ต้องโดนงูเงี้ยวเขี้ยวขอกัดเอาบ้างล่ะ
"โธ่เว้ย! กูสั่งให้อยู่ที่นี่ไงเล่า! ฝากมึงดูแลต่อ กูจะไปตามมันเอง"
"นาย! นาย!"
น้อยมองเจ้านายที่วิ่งลัดเข้าป่าไปอย่างไม่คิดชีวิต เขาเองอยากจะตามไปช่วยหามันแต่นายสั่งให้เขาดูแลที่นี่ เขาก็ต้องทำ
อัศวินไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เขาวิ่งเข้ามาในป่าโดยทันที ยอมรับจริงๆว่าแวบแรกเขาคิดว่ามันหนีเขาไปแล้ว แต่พอมาคิดอีกที ถ้ามันจะหนีมันคงหนีไปนาน
ตอนนี้เขารู้สึกกังวลมากกว่า เด็กตัวเล็กๆอย่างมัน ถ้าเจออันตรายจะทำอะไรได้
.
จอมขวัญคิดชั่งใจอยู่สักพักว่าจะเอาอย่างไรดี ถ้าเขาหนีเอาตัวรอด แมวก็คงตาย เผลอๆถึงเเม้เขาจะวิ่งหนีไป แต่ถ้างูมันตามมา เขาเองก็คงต้องตายไปด้วย
ในเมื่อไม่ว่าเลือกวิธีไหนก็ต้องตาย จอมขวัญเลือกที่จะสูดหายใจลึกๆก่อนจะปาไม้ในมือไปโดนงูเห่าที่กำลังแผ่แม่เบี้ย
ได้ผล
งูมันเลิกสนใจน้องแมวแล้ว
แต่ในความโชคดีมันก็แฝงไปด้วยความโชคร้าย
งูเห่ามันเลิกสนใจแมวแล้วจริงๆ เพราะตอนนี้มันกำลังพุ่งเข้ามาหาเขาแทน
จอมขวัญหันหลังวิ่งด้วยความกลัวว่ามันจะกัด
"ช่วยด้วยยยย!" เขาตะโกนร้องเหมือนกับว่าจะมีใครได้ยิน เขาหันหลังกลับไปก็ยิ่งต้องตกใจจนร้องไห้ออกมา อีกไม่กี่ก้าวมันก็จะมาถึงตัวเขาแล้ว
"โอ๊ย" จอมขวัญหันกลับมาอีกทีขาเขาก็สะดุดกับรากไม้ที่โผล่พ้นมาจากดิน จนล้มลงไปนั่งกับพื้น
เขาต้องไม่รอดแล้วแน่ๆ
.
ปังงงงง!
เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้งูตัวนั้นล้มลงนอนแน่นิ่งต่อหน้าเขา จอมขวัญร้องไห้อย่างคนผวาตกใจ มือเล็กสั่นเทาจนบังคับควบคุมไม่ได้
"ไม่ต้องกลัว มันตายแล้ว"
"ฮืออออออ" จอมขวัญโผเข้าหาร่างสูงทันทีที่เข้ามาใกล้ อัศวินหลับตาลงก่อนจะกอดปลอบมันที่กำลังเสียขวัญอย่างหนัก งูเห่าถูกเขายิงจนส่วนหัวกระจุยไม่มีชิ้นดี ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาวิ่งตามมาไม่ทัน มันจะเป็นอย่างไร
"ใครใช้ให้มึงเข้ามาในนี้ ห๊ะ!" อัศวินอยากจะด่ามัน
"ผมขอโทษ! จะไม่ทำแล้ว" แต่พอเห็นมันส่ายหน้าไปกับอกเขาแล้วร้องไห้ขอโทษออกมาจากใจจริง เขาก็ยอมแล้ว ยอมให้มันทุกอย่าง จากที่เคยคิดจะกล่าวว่า เขากลับลูบหลังเล็กไปเรื่อยๆ จนสงบ
"เดินกลับไหวไหม" อัศวินลูบหน้ามันเบาๆ ขี้แยไม่มีใครเกินจริงๆ
"อื้อ" จอมขวัญพยักหน้า กำลังจะลุกขึ้น แต่พอลุกแล้วก็ต้องล้มลงอีกครั้ง
"ผมสะดุดรากไม้ .. ฮึ่ก .. เจ็บ" จอมขวัญเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเจ็บที่ข้อเท้า เขาพยายามจะยืนแล้ว แต่พอกดแรงมันก็ปวดจี๊ดไปทั้งขา
"มึงนี่นะ! มา ขึ้นหลังกู" อัศวินย่อตัวพลางสบถ เขารอให้มันกอดคอเขา
"ม .. ไม่" จอมขวัญกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร
"อย่าเล่นตัวนัก ขึ้นมา! ทำกูเสียเวลาได้ตลอด ให้ตายเถอะ!" เขาสบถ ดึงร่างมันมาใกล้ ก่อนจะลุกขึ้นกระชับร่างเล็กให้แน่น แล้วออกเดิน จอมขวัญหน้าบึ้งกับคำว่ากล่าว แต่คราวนี้เขาผิดจริงๆที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิด จะโดนว่าก็สมควรแล้ว
"นาย! ไอ้ขวัญ!" น้อยเรียกทันทีที่เห็นร่างของคนเป็นนายเดินออกมาจากป่าพร้อมกับเด็กน้อยที่หน้าเปื้อนน้ำตาเกาะหลังนายเขาเป็นลูกลิง
"เข้าไปทำไมในป่าวะ" น้อยถามอย่างสงสัย มองมันที่ทำท่าเจ็บเท้าถูกปล่อยลงนั่งที่เก้าอี้
"ขวัญ .. ได้ยินเสียงแมว" จอมขวัญเบะปากอีกรอบ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองแท้ๆถึงได้เจ็บตัวแบบนี้
"เอ็งเดินเข้าไปตามเสียงแมวเรอะ" น้อยถาม และจอมขวัญก็ค่อยๆพยักหน้า "ข้าจะบ้าตาย เอ็งนะเอ็ง" อยากจะเขกกะโหลกสักทีให้หายเซ่อ
"ขวัญขอโทษ ฮืออ ก็ขวัญสงสารมันนี่ ถ้างูฉกมันตายขึ้นมา ขวัญคงรู้สึกผิดแย่" จอมขวัญน้ำตาไหลออกมาอีกรอบ อัศวินขี้เกียจจะคุยกับมัน จึงยืนสูบบุหรี่นิ่งๆ น่าจะปล่อยให้มันถูกฉกตายซะก็แล้ว ดื้อด้านไม่เปลี่ยน
"เออดี ต้องให้มันฉกเอ็งแทนสินะถึงจะพอใจ" น้อยส่ายหัวเลย เด็กอะไร ชอบคิดตรรกะแปลกประหลาดอยู่เรื่อย
"คราวนี้มึงนั่งรอนิ่งๆเฉยๆนะ ไปน้อย รีบนับ จะได้รีบกลับ" อัศวินทิ้งขี้บุหรี่ลงบนพื้นก่อนจะเดินกลับเข้าถ้ำ น้อยเองก็รีบตามไปแต่ก็ไม่วายหันมาชี้นิ้วสั่งมันว่าห้ามไปไหนทั้งนั้น
จอมขวัญไม่กล้าแล้ว ต่อให้ได้ยินเสียงแมวอีกสักสิบตัว เขาก็จะไม่เข้าไปอีกเด็ดขาด จอมขวัญนั่งบีบข้อเท้าตัวเองไปเรื่อยๆ เจ็บจนน้ำตาไหล ตรงส่วนที่เจ็บเริ่มจะบวมช้ำแล้วด้วย ไม่น่าเลยเรา
เมี้ยว ~
เสียงแมวที่ดังขึ้นทำให้จอมขวัญตกใจ แต่ก็พยายามคิดว่ามันคงเป็นแค่เสียงที่เขาคงแค่หลอนไปเอง
"ขวัญจะไม่เข้าไปอีกหรอกนะ อย่ามาร้องให้ยาก" จอมขวัญพูดกับตัวเองพลางก้มหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อนอย่างทอดถอนใจ
เหมียว เหมียว
สัมผัสยุกยิกตรงเส้นผมทำให้เขารำคาญ จอมขวัญส่ายหน้ากับแขนก่อนจะผุดลุกนั่งอย่างหัวเสีย ก่อนจะต้องตกใจกับสิ่งที่ก่อกวนเขาตรงหน้า
"เจ้าแมวน้อย" จอมขวัญรีบคว้าเจ้าแมวสีเหลืองขนลีบมากอด ไม่เห็นรู้เลยว่าตามเขาออกมาถึงที่นี่
"มีเจ้าของหรือเปล่าเราน่ะ หืม" จอมขวัญมองรูปร่างเล็กแกรนแล้วคิดว่าไม่น่าจะมีเจ้าของ มันซูบผอมเหมือนไม่ได้กินอะไรมาหลายอาทิตย์
เมี้ยว
เจ้าแมวอ้อนเขา ใช้หัวเล็กๆมุดอกเขาให้เขาลูบ จอมขวัญยิ้มพลางลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู ตอนที่อยู่ลำปางก็เคยมีแมวมาขอข้าวกินอยู่บ่อยๆ แต่พ่อไม่อยากให้เลี้ยงเพราะกลัวเขาจะไม่สบาย
"หิวสินะ ตัวผอมขนาดนี้" เขาเริ่มอยากได้มันกลับไปเลี้ยงแล้ว ถ้ามีเพื่อน ต่อให้อยู่บ้านทั้งวัน เขาก็ไม่เบื่อ
"ทำอะไร" เสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้จอมขวัญสะดุ้งตกใจ เจ้าแมวน้อยเองก็กลัวคนตรงหน้า มันรีบมุดเข้าหา หนีสายตาของคนใจร้ายอย่างหวาดกลัว
"อยากจะเลี้ยงหรือไง ไม่มีทาง" อัศวินไม่ชอบแมว เขารำคาญเสียงมัน ไหนจะขนและอุจจาระมันอีก บ้านเขาไม่ใช่สวนสัตว์ อย่างไรก็ห้าม
"ทำไม!" จอมขวัญโกรธ เขาไม่เคยขออะไรเลย แค่แมวตัวเดียว คนใจร้ายยังจะไม่ยอมอีกหรือ
"กูไม่ให้มันมาอยู่ในบ้านด้วยแน่ๆ ไม่มีทาง" อัศวินว่า อย่างไรเขาก็ไม่ยอม
"ให้มันมานอนกับผมในห้องก็ได้ ไม่ได้ให้ไปยุ่งกับคุณสักหน่อย" จอมขวัญดื้อแพ่ง เจอกันขนาดนี้ ไม่เรียกว่าพรมลิขิตจะให้เรียกว่าอะไร
"ได้ไง! มึงต้องนอนกับกู ไม่ได้ ไม่มีทาง" อัศวินรีบปฏิเสธ ได้ไง ในเมื่อมันต้องนอนกับเขาทุกวัน จะให้มันกลับไปนอนอีกห้อง เขาคงไม่ชิน
"แต่ผมจะเลี้ยง" จอมขวัญเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้
อัศวินอยากจะกระชากมันมาฟาดแรงๆสักที ทำไมถึงกล้าดื้อกับเขาขนาดนี้นะ
"ทำไมมึงถึงดื้อขนาดนี้ กูน่าจะปล่อยให้งูฉกตายไปให้รู้แล้วรู้รอด" อัศวินเหนื่อยใจกับมัน อวดเก่งจนตัวเองเกือบตาย ขนาดเขาไปช่วยยังไม่มีขอบคุณเขาสักคำ
"ไม่รู้ล่ะ ผมอยากเลี้ยง" จอมขวัญว่า ไม่ยอมจริงๆด้วย ดูมันสิ น่าสงสารจะตาย จะให้ปล่อยไปอีก มันคงต้องตายแน่ๆ
"ไอ้ .."
"นายครับ ผมเสร็จแล้ว" น้อยเดินออกมาพอดี
"เอ้า แมวใครล่ะนั่น" น้อยถาม เห็นไอ้ขวัญมันอุ้มแมวแล้วนึกถึงเจ้าคุณลูกเขา รายนั้นก็เห็นแมวไม่ได้เลย คว้ามากอดตลอด แต่ลูกยังเล็กให้เล่นมากก็ไม่ดี
"แมวขวัญเอง ตัวนี้แหละที่ขวัญไปช่วยมันไว้" จอมขวัญกอดเจ้าแมวผู้น่าสงสารแน่น ในขณะที่อัศวินอยากจะฆ่าแมวตัวนั้นให้ตาย นายมึงนี่ดื้อสุดๆ
"ขี้จุ๊นะมึงเนี่ย แมวใครก็ไม่รู้ขี้ตู่เป็นของตัวเอง" น้อยว่าพลางหัวเราะ
"ไม่รู้ล่ะ ขวัญจะพามันไปด้วย" จอมขวัญไม่ให้ใครแตะแมวน้อยในอ้อมแขน อัศวินปลงกับความดื้อรั้นของมัน ถึงแม้จะไม่อยากให้มันเลี้ยงแต่เขาก็ขี้เกียจจะพูดแล้ว ไม่อย่างนั้นคือมีสองทาง คือฆ่าแมวมัน หรือ ฆ่าเจ้าของแมวซะให้สิ้นเรื่อง
...
จอมขวัญพาแมวน้อยกลับมาบ้านอย่างง่ายดายเพราะอัศวินเองก็รำคาญ อีกอย่างถ้ามันมีแมวมันคงจะไม่คิดอยากออกไปทำงานอีก ขามันก็เดี้ยงขนาดนั้น ให้มันนอนเล่นนั่งเล่นกับแมวมันอยู่ที่บ้านไปก็แล้วกัน
"นิ่งๆสักที เดี๋ยวกูก็หักให้เจ็บกว่าเดิมหรอก" อัศวินด่ามันที่เอาแต่สนใจแมวจนลืมว่าเขากำลังทำแผลให้อยู่
"ขอโทษครับ" จอมขวัญหันมาขอโทษ อัศวินนวดข้อเท้าให้มันเสร็จเขาก็พันผ้าให้เป็นอันเสร็จสิ้น
"อย่าเดินมากก็พอ เดี๋ยวกูจะกลับไปทำงานแล้ว อย่าให้แมวเข้าไปเล่นในห้อง ไว้ค่อยซื้อกรงให้มัน เข้าใจไหม" อัศวินว่าเก็บกล่องยาให้เรียบร้อย
"ครับ" จอมขวัญรับคำเบาๆ ก่อนจะต้องหลับตากับสัมผัสที่ได้รับ คนใจร้ายลูบหัวเขาอย่างนุ่มนวลก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
.. คนคนนี้เป็นอะไร เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย จนเขางงไปหมดแล้ว ..
.. บางทีก็ดูแค้นเขาจนเป็นคนบ้า พอมาตอนนี้ก็ปกป้องเขาไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ ..
.. ถ้าหากว่าเขาไม่ได้เป็นคนสั่งฆ่าพ่อ ขวัญอาจจะให้อภัยเขาได้บ้างกับสิ่งที่เขาทำ ..
.. แต่นี่เขาทั้งฆ่าพ่อขวัญ ทั้งยังทำร้ายร่างกายและจิตใจหมดสิ้นไม่มีชิ้นดี ..
.. ต่อให้ทำความดีลบล้างอีกสักเท่าไหร่ มันก็ทดแทนอดีตที่เคยทำไม่ได้ ..
.. ไม่มีวัน ..
TBC.
Talk: คราวนี้มาเบาๆบ้าง เดี๋ยวจะประสาทกินกันเสียก่อนค่ะ 555
-
ชอบก็บอกไปสินายยยย
-
:hao7: หวายๆๆๆ อินายหัว ไม่รู้ตัวเลยหลอว่า อาการของตัวเองมันแสดงออกสวนทางกับคำพูด ยิ่งแววตาคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าอะไรเป็นอะไร :laugh:
เราว่านาทีนี้ อิตาวินเนี่ย รู้ตัวแล้วแหละว่าตัวเองไม่ปกติ กับขวัญเท่าไหร่ จะเรียกว่าไงดีนะ อาการไม่น่าไว้ใจว่ากำลังจะตกหลุมรักน้องเข้าเต็มๆ
แต่มันยังปากแข็งทำมึน ไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นแหละ นาทีนี้ โก๊ะจ๊าาาาาาาาา เอาให้หนักนะ เอาให้อิตาวินเนี่ย กลืนน้ำลายตัวเองสักเหยือก สองเหยือก เผื่อจะได้ชุ่มคอแล้วบอกใครๆได้ดังว่า "ขวัญ น่ะ เมียกู " :laugh:
-
ถ้าพ่อของจอมขวัญแบบว่าถูกใส่ร้ายจริงๆ....อัศวินนี่ไม่เกิดเลยนะใช้อารมณ์ฆ่าคนโดยไม่สอบถาม หูเบา คือถ้าเราเป็นจอมขวัญต่อให้พ่อทำจริงหรือไม่จริงก็คงรักพระเอกไม่ลง แล้วก็ให้อภัยยากอ่ะ ทั้งฆ่าพ่อนายเอก ทั้งข่มขืน .... คือข่มขืนแล้วรับผิดชอบ แบบรักที่หลังนี่ยังพอเข้าใจ....แต่ฆ่าพ่อนี่สิ ต่อให้ทำความดีลบล้างแค่ไหน ความจริงที่ว่าพี่อัศวินฆ่าพ่อของน้องขวัญมันก็ยังคงอยู่ ลูกที่ไหนก็คงทำใจยอมรับแล้วรักคนที่ฆ่าพ่อตัวเองได้ยากอ่ะ :hao4: .... สนุกค่า....จะรออ่านนะคะว่าพี่อัศวนจะต้องชดใช้สิ่งที่ทำลงไปรึเปล่าแล้วก็ชดใช้ยังไง หรือไม่ต้องชดใช้เลย.... รอมาม่าชามโตๆๆๆค่ะ :hao6:
-
:hao7:
วินเริ่มจะอ่อนโยนแล้ว หลงรักน้องขวัญแล้ว แต่เค้าลอลุ้นให้น้องป่องอะ
:katai5:
-
แปรปรวนเหมือนลมเลยใจคน
-
ตอนนี้ซอฟที่สุดละ
-
:hao3: เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่รู้ตัวน่ะคุณอัศวิน ...คนน่ารัก แมวก็น่ารัก~
-
อย่ารีบใจอ่อนนะขวัญ สตองแบบนี้แหละดีแล้ว o13
-
ฟินนิดๆก้อยังดี :oo1:
-
รักมากก็หวงห่วงมาก แสดงออกขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมรับอีก :เฮ้อ:
-
คนอะไรหึงกระทั่งแมว 5555555 ไอ้คนโง่!!! รักเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก :z3:
-
น้องขวัญลูก
เคะน้อยในฝันของพี่
น่ารัก น่าทะนุถนอม และแอบเอาแต่ใจ
ชอบๆ
สุดท้าย เหมือนเดิมคือ ขอบคุณผู้แต่ง
ที่เขียนนิยายดีๆให้ได้อ่าน :pig4:
-
ใจอ่อน..อ่อนใจ
-
พอขวัญพูดแล้วก็นึกขึ้นได้ ใครมันจะไปรักคนที่ฆ่าพ่อตัวเองฟะ 55555555555
เอาหน่า มันตัองมีเหตผลบางอย่างแน่ๆ (ใช่มั้ยคะ :hao7:)
ไม่รู้แหละ ถึงอัศวินจะเอะอะเอะอะก็ฆ่า หรือทำตัวน่าตบไปบ้าง แต่ตอนนี้นางน่ารักขึ้นนะสัมผัสได้ (นิดนึง)
พอชมไปแหมบๆไม่ใช่ตอนหน้ากลายเป็นยักษ์มาอาละวาดอีกนะ พ่อคุณณ!
:katai4: :pig4: :pig4:
-
อีนายเอ่ยยย
หมั่นไส้ไปอีกกก ให้ตาย
ขวัญมีเพื่อนเเล้วนะ ไม่เหงาเเล้ว
-
:katai4: :katai4:
-
เฮ้อ อีกนานนะกว่าจะได้ใจน้องขวัญ แต่ตอนนี้ก็ใจดีอยู่ ยอมให้น้องเลี้ยงแมว
อีกหน่อยก็อาจอิจฉาแมวเพราะขวัญคงเห่อแมว เชื่อดิ อัศวินช่วยชีวิตขวัญไว้อีกครั้งแล้ว
คนขี้ซึนเมื่อไรจะยอมรับสักทีนะว่ารักเขา
ขอบคุณค่ะ
-
:katai2-1:
-
แอร๊ยยยยยย ขวัญน่ารักจังเลย ดื้อเงียบ ดูน่าทะนุถนอมมากอ่ะะ อยากได้ๆๆ
มีเจ้าแมวลูกสมุนมาอยู่เป็นเพื่อนละ อิอิ
ตอนนี้แอบน่ารัก อยากให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจังเลย~
-
ตอนนี้รู้สึกจะเป็นช่วง 3วันดี
-
พระเอกน้ำยาไม่ดีสินะ จอมขวัญถึงไม่ื้ท้องสักที
-
ทางเดียวที่วินจะชนะใจขวัญได้ คงต้องใช้ใจกับความรักแลกเท่านั้นแหละ แต่กว่าจะถึงตอนนั้นขอหนักๆ ให้วินด้วยนะคะ :)
-
เหมือนจะไปได้ดีนะ :katai5:
-
สงสารขวัญอ่ะ T^T
-
ร้ายเว้นตอนป่ะเนี้ย 5555
ตอนนี้ดีตอนหน้าร้าย
เป็นเรื่องที่อ่านตอนอารมณ์ไม่ดีแล้วด่าอิตาวินระบายอารมณ์ได้สะใจมาก :hao7:
หนูขวัญคงรักไม่ลงต่อให้ทำดีใครมันจะรักคนที่ฆ่าพ่อตัวเองข่มขืนตัวเองลง
สตรองไว้ลูก สตรอง!!!!!
-
พูดดีๆก็พูดได้นิ อัศวิน :katai2-1:
-
ท้องได้แล้วๆ :z13: :z13: :z13:
เดี๋ยวลูกโตไม่ทันแมวนะ :mew3:
-
คนอื่นเขาดูออกกันนานล่ะ แล้วเมื่อไหร่อัศวินจะรู้สักทีเนี่ยยยย
-
เดี๋ยวก็หึงแมว
-
แมวน้อย
-
เมี้ยวน่ารัก
-
ติดตรงที่สั่งฆ่าพ่อนี่แหละที่ไม่ควรจะให้อภัย
ต่อไปน่าจะมีหึงแมวแน่ๆ
-
จอมขวัญน่ารักมากๆ เลย
-
นายหัวอ่อนโยนแล้วน่ารักอ่ะ :katai2-1: หลงน้องจนตัวติดกันตลอดแบบนี้ เดี๋ยวก็ท้องสินะ :really2:
-
หยี~ อินายปากแข็ง ถถถถถถถ
-
ใจอ่อนไปเยอะแล้วนาย รู้ตัวบ้างมั้ย หึหึ
-
ถ้าพ่อของจอมขวัญแบบว่าถูกใส่ร้ายจริงๆ....อัศวินนี่ไม่เกิดเลยนะใช้อารมณ์ฆ่าคนโดยไม่สอบถาม หูเบา คือถ้าเราเป็นจอมขวัญต่อให้พ่อทำจริงหรือไม่จริงก็คงรักพระเอกไม่ลง แล้วก็ให้อภัยยากอ่ะ ทั้งฆ่าพ่อนายเอก ทั้งข่มขืน .... คือข่มขืนแล้วรับผิดชอบ แบบรักที่หลังนี่ยังพอเข้าใจ....แต่ฆ่าพ่อนี่สิ ต่อให้ทำความดีลบล้างแค่ไหน ความจริงที่ว่าพี่อัศวินฆ่าพ่อของน้องขวัญมันก็ยังคงอยู่ ลูกที่ไหนก็คงทำใจยอมรับแล้วรักคนที่ฆ่าพ่อตัวเองได้ยากอ่ะ :hao4: .... สนุกค่า....จะรออ่านนะคะว่าพี่อัศวนจะต้องชดใช้สิ่งที่ทำลงไปรึเปล่าแล้วก็ชดใช้ยังไง หรือไม่ต้องชดใช้เลย.... รอมาม่าชามโตๆๆๆค่ะ :hao6:
โอ้โห้ ที่เขียนมาทั้งหมดถูกใจเรามากเลยค่ะ น้องน่าสงสาร เราก็อยากให้อิตาวินเนี่ยได้ชดใช้กรรมที่ทำกับน้องไว ๆ จัง และเราก็รอมาม่าชามโต ๆ อยู่เหมือนกันค่ะ
-
นายหัวจะอีกนานมั้ย ตบกะโหลกแตก รักน้องขนาดนี้ละ :m16:
-
หวงออกอาการซะขนาดนี้แล้ว กลืนน้ำลายตัวเอง วางความแค้นลง ชีวิตจะง่ายขึ้นอีกเยอะ
-
:z6: อ่านตอนที่ 16 แล้วขอบอกว่าเกลียดอัศวินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ชอบเลยใช้ความรุนแรงตลอด ทำแบบนี้มันก้อไม่ต่างกับพวกคนร้ายที่ชอบลากคนไปข่มขืนนั่นแหละ :katai1: อยากให้จอมขวัญหนีหายไปเลยจะได้ทำให้อัศวินเป็นบ้า หรือไม่ก้อเฉยชาไม่ต้องสนใจอะไรทั้งสิ้น :m31:
-
เราก้อเหมือนขวัญน่ะไม่รู้จะเกลียดหรือจะชอบเจ้าอัศวินดีน่ะ :mew2: แต่ตอนนี้เกลียดแล้วกัน :hao3: จอมขวัญนี่ปรับตัวเก่งเนอะ ถ้าไม่เก่งคงใกล้บ้าแน่ ๆ แล้วไอ้อดีตที่แย่ ๆ กับการกระทำของอัศวินจะลงเอยยังไงดีเนี่ย :mew6:
-
ขนาดไม่คิดอะไรกับน้องเลยนะเนี่ย
ยังตามใจซะขนาดนี้
แล้วถ้ารู้ว่าท้องไม่ว่าดาวว่าเดือนคงหามาให้
-
หึๆๆ พ่อพระเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากจะหัวเราะ
ร่ายมนต์ให้น้องขบัญท้องงงงงงงงง :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
น่ารักนะนายหัวเถื่อนสุดหล่อ ตั้งสตินะ แล้งฟัง "แกน่ะรักจอมขวัญไปเต็มเปาแล้วโว้ยยยยยย!"
-
ชอบก็พูดไปเส้!
-
เห็นด้วยกับขวัญ
ยังไงความจริงที่ว่าวินฆ่าพ่อของขวัญก็ไม่เปลี่ยนแปลง
ยังไงก็ไม่ได้ลงเอยกันง่ายๆ โดยเฉพาะตอนที่นายวินยังเลวไม่เปลี่ยนแปลงอย่างนี้น่ะ
-
รอยชัง ๑๘
"ป้านวลทำอะไรอยู่เหรอครับ" จอมขวัญเดินเข้ามาในครัว เห็นป้านวลกำลังต้มน้ำ สงสัยจะทำแกงอะไรสักอย่าง
"ป้าว่าจะทำแกงกะทิให้นายน่ะลูก แล้วก็มีปลาเค็มทอดกับไข่เจียวหมูสับด้วยนะ" ป้านวลตอบ จัดการตั้งกระทะใส่น้ำมันเพื่อทอดไข่
"เดี๋ยวขวัญมาช่วยนะครับ ขอเอาอาหารไปเทให้ลิขิตก่อน" จอมขวัญยิ้มกว้างก่อนจะเดินไปหลังบ้าน เทอาหารเม็ดให้เจ้าแมวเหมียวที่เขาตั้งชื่อให้มันว่าลิขิต ซึ่งมาจากพรมลิขิตที่เขาได้เจอกับมันนั่นเอง
เจ้าลิขิตเป็นแมวน่ารัก โชคดีที่มันเป็นแมวตัวผู้ เขาจึงไม่ต้องห่วงอะไร เป็นเพราะเคยอยู่ในป่ามานาน เรื่องปัสสาวะอุจจาระจึงไม่มีปัญหา มันจะออกไปหลังบ้านทันทีที่ปวดหนัก ทำให้จอมขวัญไม่ต้องลำบากคอยเก็บกวาด เรื่องกินถึงแม้จะชอบปลาทูมากกว่าแต่ลิขิตก็ไม่รังเกียจที่จะกินอาหารเม็ดที่คนเป็นนายเทให้ ถือว่าเป็นแมวที่เลี้ยงง่ายตัวนึงเลยทีเดียว
"กินเยอะๆนะลิขิต ขวัญจะไปช่วยงานป้านวลแล้ว ถ้าเหงาก็เข้ามาเล่นกันนะ" จอมขวัญเกาคางเจ้าแมวที่หลับตาเคลิ้มในสัมผัส ก่อนจะปล่อยให้เจ้าแมวได้กินอาหารในจานของมันไปอย่างมีความสุข
วันนี้อัศวินตื่นสายเล็กน้อย เขาตื่นมาจัดการตัวเองก่อนจะเดินออกมาด้านนอก วันนี้เขาต้องไปจัดการธุระในเมืองคราวนี้ไปเช้าเย็นกลับ จึงไม่ต้องพามันไปด้วยเหมือนคราวที่แล้ว ข้อเท้ามันก็เพิ่งจะหายดี ให้มันพักอยู่บ้านนั่นแหละดีที่สุด
"ทานอาหารเช้าก่อนนะคะคุณวิน วันนี้ป้าทำแกงกะทิสายบัว ปลาเค็มทอดแล้วก็ไข่เจียวหมูสับค่ะ" ป้านวลยกอาหารออกมาเสิร์ฟ
"ไอ้ขวัญไปไหนล่ะ เรียกมันมากินข้าวด้วยนะป้า" อัศวินบอก สนใจหนังสือพิมพ์ในมือต่อ
"ขวัญเล่นกับลิขิตมันอยู่ค่ะ คงยังไม่หิว นายทานไปก่อนเลยนะ" ป้านวลเอ่ย อัศวินขมวดคิ้วก่อนจะลดหนังสือพิมพ์ในมือลง
"ไม่ได้! เรียกมันมากินข้าวเช้า อย่าให้ผมต้องเดินไปตาม" อัศวินเอ่ยเสียงเข้ม ช่วงนี้ชักจะดื้อใหญ่แล้ว วันๆสนใจแต่กับแมว เขาไม่ได้อยากจะใจร้าย แต่เพราะใจดีแล้วมันเหลิงไม่รู้จักหน้าที่ตัวเอง แบบนี้คงต้องโหดกันบ้าง
"ได้ค่ะ" ป้านวลทำหน้าสลดแทนจอมขวัญก่อนจะเดินเลี่ยงมาที่ครัว
"ขวัญเอ้ย วางลิขิตมันลงไปล้างมือแล้วออกไปทานข้าวเช้ากับนายเขาไป" นวลเอ่ยกับเด็กที่ยังนั่งเล่นกับแมวไม่รู้ความ
"ไม่เอาอ่ะ ขวัญไม่อยากกินกับเขา" จอมขวัญส่ายหัว พอเขาเริ่มจะจิตใจแข็งแรง คนคนนั้นก็มาทำดีใส่ เขากลัว กลัวว่าจะเป็นแค่การสร้างภาพ หลอกเขาให้ตายใจ พอเขาเริ่มใจอ่อน คนใจร้ายก็ทำร้ายร่างกายและจิตใจเขาอีก
"ไปเถอะ อย่าให้เขาอารมณ์เสียแต่เช้าเลย" นวลลูบหัวเล็กที่นั่งทำหน้ามุ่ย ลิขิตเองก็ใช้หัวดันหน้าท้องเล็กเพราะไม่อยากเห็นจอมขวัญอารมณ์ไม่ดี
"ชอบบังคับกันตลอด!" จอมขวัญสบถ
"ด่าอะไรกู!"
"เห้ย!" จอมขวัญสะดุ้งตกใจ คนบ้านี่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงตลอด
"ออกมากินข้าว อย่าให้ต้องใช้กำลัง!" เขายืนฟังอยู่นานแล้ว เริ่มจะมีโทสะ คนยิ่งรีบๆ มันก็ยิ่งชักช้าทำเขาอารมณ์เสีย
จอมขวัญหน้าบึ้งเดินไปล้างมือก่อนจะเดินออกมานั่งตรงข้ามกับคนใจร้าย ในเมื่อคนฝั่งตรงข้ามไม่คิดจะพูดอะไรขึ้นมาอีก เขาก็ทำได้แค่นั่งกินข้าวไปเงียบๆ
"ไม่ชอบกินปลาเค็มหรือไง" อัศวินถาม เห็นมันกินแต่แกงสายบัวกับไข่เจียวหมูสับ
สงสัยจะไม่ชอบ
"ผมชอบครับ แต่วันนี้มันเหม็นๆ" จอมขวัญตอบ ตั้งแต่ตอนที่ป้านวลกำลังทอด เขารู้สึกแปลกๆ เหมือนปลาเค็มมันคาวๆเหม็นๆบอกไม่ถูก
"เหรอ ก็ปกตินะ" อัศวินว่า เขาก็ไม่เห็นว่ามันจะเหม็นตรงไหน ปลาเค็มของป้านวลทำมาจากปลาอินทรีย์อย่างดี ทอดเสร็จก็บีบมะนาวหั่นพริกใส่ อร่อยอย่าบอกใคร
"อื้ม วันนี้กูจะเข้าเมือง คงกลับเย็นๆหน่อย อยู่บ้านก็อย่าเอาแต่เล่นกับแมวล่ะ ช่วยป้านวลเขาทำงานบ้านบ้าง รู้เรื่องไหม" อัศวินเอ่ย เตรียมเสื้อคลุม อีกเดี๋ยวเขาก็ต้องไปแล้ว ไอ้น้อยมารอเขาสักพักแล้ว
"เข้าใจน่า" จอมขวัญเอ่ยเสียงเบา มองร่างสูงที่เดินออกจากบ้านไป
"อย่าหงุดหงิดนายเขาเลย นายเขาห่วงเรามากนะ" ป้านวลลอบยิ้ม ถึงแม้นายจะไม่พูด แต่ท่าทีที่นายแสดงออกมาว่าเป็นห่วงเด็กคนนี้ก็มากมายเสียจนเธอเองต้องยอมรับ
"ห่วงขวัญ หรืออยากจะเอาชนะกันแน่" จอมขวัญบ่น ล้างจานไปด้วยความหงุดหงิด
"นายไม่เคยแสดงออก แต่ก็ไม่ใช่ไม่ห่วงนะ" ป้านวลเอ่ย "ป้าเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรนักเรื่องพ่อเอ็ง แต่บอกได้เลยว่านายเขาไม่ได้โกรธเอ็งแล้วล่ะ เขาอาจจะยังโกรธพ่อเอ็งอยู่ แต่สำหรับเอ็ง มันไม่ใช่ความโกรธแล้ว"
จอมขวัญฟังที่ป้านวลเอ่ยพลางคิด ถ้าให้เทียบกับตอนแรกที่ถูกพาตัวมาที่นี่ อัศวินก็ถือว่าใจดีกับเขาขึ้นเยอะมากจริงๆ
"ขวัญเอ้ย ไม่รู้สึกดีกับนายบ้างเลยเหรอลูก" ป้านวลลูบหัวเขาอีกที
คราวนี้จอมขวัญหลับตาลง ค่อยๆคิดถึงเรื่องราวของคนคนนั้น ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอกัน ความชั่วร้ายของคนคนนั้นที่พยายามจะฆ่าเขาทั้งเป็น ร่างกายที่ถูกคนคนนั้นกระทำจนย่อยยับ จิตใจที่ถูกโขกสับจนแหลกละเอียด แม้บางทีเขาจะรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้อยู่ในอ้อมกอดแกร่ง แต่อ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นเองที่กลับทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีวันสิ้นสุด
แล้วเขาจะรู้สึกดีกับคนแบบนั้นได้อย่างไร
คำตอบของจอมขวัญก็คือ
"ไม่เลยครับ .. ผมไม่เคยรู้สึกดีกับเขาเลย"
...
"กูจะไปเดินดูของหน่อย มึงวนรถมารับกูแล้วโทรมา" อัศวินเอ่ยกับน้อย
"ได้ครับ" น้อยตอบรีบลงไปชั้นใต้ดินเพื่อเอารถ งานของนายเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังจะกลับไปขึ้นเรือ
อัศวินเดินออกมาหน้าห้างที่ตอนนี้มีตลาดนัดขายของทั่วไปวางขายอยู่ เขาเดินมองหาปลอกคอแมวให้ไอ้ตัวเหลืองที่บ้าน เขารำคาญเวลาจอมขวัญบ่น ตอนแรกว่าจะให้ลูกน้องไปหามาให้ แต่คิดดูอีกที อุตส่าห์ออกมาแล้วก็ซื้อๆไปเลย
"อันนี้เท่าไหร่" อัศวินถามราคากับแม่ค้า
"ร้อยยี่จ้า สามอันให้สามห้านะ" แม่ค้าบอก
"เอาสามอันคละลายมาเลย" อัศวินยื่นแบงก์พันก่อนจะให้แม่ค้าเลือกลายใส่ถุงให้ เขารับของมากำลังจะเดินกลับ
แต่ดันหันไปเห็นร้านกำไลเงินสะดุดตา
"สนใจอันไหนคะ ของเราเงินแท้นะคะ มีทั้งข้อมือข้อเท้า ถ้าเอาเราจะลดให้เป็นพิเศษเลยค่ะ ลูกค้าคนแรก" แม่ค้าเสนอสร้อยเงินกับเขาหลากหลายเส้น อัศวินยืนดูอยู่สักพัก ชั่งใจว่าจะซื้อดีไหม
Rrrrrrrr
( นายครับ ผมรออยู่ด้านหน้าแล้ว )
"อืม รออยู่ตรงนั้นกูกำลังเดินไป"
...
จอมขวัญใช้เวลาว่างในการถักเสื้อกันหนาวให้ลิขิต เขาให้ป้านวลช่วยสอนวิธีการถักไหมพรม ที่ต้องทำเองก็เป็นเพราะว่าไม่รู้จะไปหาซื้อมาจากที่ไหน วันๆก็ได้แต่อยู่บ้าน ถ้าไม่ถักเองแล้วใครจะทำให้
"กลางคืนมันหนาวนะลิขิต ถ้าขวัญทำไม่เสร็จ ลิขิตหนาวตายไม่รู้ด้วยนะ" จอมขวัญเอ็ดเจ้าแมวเหมียวที่พยายามจะตะกุยไหมพรมเขา ถักก็ยาก เขาเป็นผู้ชายให้มาทำแบบนี้ก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง
เมี้ยว ~
เจ้าลิขิตทำหน้าหงอยที่โดนเอ็ด ก่อนจะซุกตัวลงข้างๆอย่างเศร้าสร้อย
"ไม่เอาไม่งอนนะ ถักเสร็จจะรีบเอามาใส่ให้เลยรู้หรือเปล่า" จอมขวัญลูบหัวลิขิตด้วยความเอ็นดู เดี๋ยวนี้มันเริ่มมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างแล้ว จากที่เคยซูบผอมจนเห็นกระดูก
"ขวัญลูก ป้ากลับบ้านก่อนนะ ใกล้มืดแล้ว ออกมาล็อคประตูให้ดีๆ" ป้านวลกำลังจะกลับบ้านแล้ว จอมขวัญวางของในมือก่อนจะเดินออกมาส่งป้าแก
"ขี่รถดีๆนะครับป้า สวัสดีครับ" เขาไหว้คนตรงหน้าก่อนจะยืนรอจนป้านวลขี่รถออกไป
จอมขวัญล็อคบ้านให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน เขาเดินไปเทอาหารเม็ดให้ลิขิตก่อนจะกลับมานั่งถักเสื้อต่อ ถักไปได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถที่หน้าบ้าน สงสัยพี่น้อยกับคนใจร้ายจะกลับมาแล้ว
"กินข้าวหรือยัง" อัศวินถามทันทีที่กลับเข้ามาในบ้าน
"ยังครับ" จอมขวัญตอบ เก็บเสื้อที่ถักลงกล่อง
"ถ้าอย่างนั้นไปยกมากินพร้อมกันเลย" อัศวินถอดเสื้อนอกออกก่อนจะเดินเข้าห้อง จอมขวัญเองเขานั่งถักเสื้อจนลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินข้าว รู้แบบนี้กินก่อนคนใจร้ายจะกลับมาเสียก็ดี
"อ่ะนี่" อัศวินโยนถุงสีน้ำเงินให้จอมขวัญที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"อะไรครับ" จอมขวัญเลิกคิ้ว
"เห็นมึงบ่นอยากได้ กูก็เลยซื้อมาให้" อัศวินเอ่ยก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้า
"ปลอกคอลิขิต น่ารักจัง" จอมขวัญดีใจเมื่อแกะถุงออกมาแล้วเห็นว่าเป็นปลอกคอแมวที่เขาอยากได้
"ลิขิตตตต" จอมขวัญรีบลุกเพื่อจะเอาปลอกคอไปใส่ให้แมวของเขา
"นั่งลงเดี๋ยวนี้!" อัศวินตวาด "กินข้าวให้เสร็จ จะทำอะไรค่อยทำ" แทนที่จะกินข้าวให้เสร็จก่อน ชอบทำให้โมโหอยู่เรื่อย
"ก็ได้ .. ไม่เห็นต้องตวาดเลย" จอมขวัญหน้าเศร้าก่อนจะค่อยๆนั่งลงตักกับข้าวใส่จาน
"ขอบคุณนะครับ" จอมขวัญว่า "ที่ซื้อปลอกคอมาให้ลิขิตมัน"
"ไม่เป็นไร กูก็แค่รำคาญที่มึงบ่น คราวหน้าจะเอาอะไรบอกป้านวลหรือไอ้น้อยก็ได้ เพราะกูคงไม่ว่างพามึงไปเดินตลาดหรอกนะ" อัศวินเอ่ย และจอมขวัญก็พยักหน้า
หลังจากทานข้าวเสร็จอัศวินก็เข้าห้องไป ส่วนจอมขวัญเขาเก็บจานชามไปล้าง วันนี้ป้านวลทำอาหารไว้ไม่มาก ทำแค่พอดีทานสองคน
กรุ๊งกริ๊ง
"ชอบไหม" จอมขวัญใส่ปลอกคอให้ลิขิตก่อนจะอุ้มมันมาหอม
"ใส่ไว้ ขวัญจะได้รู้ว่าลิขิตอยู่ไหน รู้เปล่า" จอมขวัญหัวเราะเจ้าแมวที่เอาแต่เขี่ยปลอกคอตัวเอง มันคงยังไม่ชินที่มีเสียงกรุ๊งกริ๊งใกล้ตัวตลอดเวลาที่เดินหรือขยับ
เมี้ยว ~
"เก่งมากเลย ขวัญเล่นกับลิขิตได้อีกแปปเดียวนะ ถ้านานเดี๋ยวคนใจร้ายจะบ่นอีก" จอมขวัญทำท่าทางนินทาคนในห้อง แม้ลิขิตจะไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย แต่จอมขวัญถือว่าลิขิตเป็นพวกของตนไปแล้ว
.
"บอกว่าอย่าสระผมตอนกลางคืน ฟังกันบ้างไหม" อัศวินละความสนใจจากหน้าจอก่อนจะมองร่างเล็กที่เดินเข้ามาในห้อง เขาบอกมันหลายรอบแล้วว่าอย่าสระผมตอนกลางคืนแล้วออกมาตากแอร์ มันจะป่วยง่าย ไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไร
"ก็ผมเหม็นหัวตัวเองนี่" จอมขวัญไม่เข้าใจ เรื่องแค่นี้จะบ่นทำไมหนักหนา
"ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำไง คิดบ้างสิ" อัศวินว่า ดื้อไม่มีใครเกิน
"ก็ปล่อยให้ผมหายเองนั่นแหละ คุณไม่ต้องสนใจผมหรอก" จอมขวัญหน้าบึ้งก่อนจะเดินเอาผ้าเช็ดหัวไปตาก
"มึงก็ดื้อได้ดื้อดี" อัศวินบ่น "อะไรที่กูบอกน่ะหัดทำตามบ้างเถอะ" ประชดประชันกันแล้วได้อะไร
"แล้วที่ยอมมาอยู่ที่นี่ผมยังยอมคุณไม่พอหรือไงครับ" จอมขวัญตัดพ้อ "ผมยังชดใช้ให้คุณไม่พออีกหรือ" อยู่ดีๆเขาก็อยากกลับบ้าน อยากอยู่กับพ่อ อยากไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้าคนที่ฆ่าพ่อเขาตรงหน้าแบบนี้
"อย่าชวนทะเลาะนะจอมขวัญ!" อัศวินเริ่มหัวเสีย จะอยู่ดีๆปกติๆอย่างคนอื่นเขาบ้าง มันก็ยั่วโมโหเขาอีกจนได้
"ผมมีสิทธิ์นั้นด้วยเหรอครับ" จอมขวัญพูดเสียงอ่อย
"รู้ตัวก็ดีแล้วว่ามึงไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรทั้งนั้น" อัศวินเอ่ย ตั้งแต่ที่เล่นสงครามเย็น เขาเองก็ใจเย็นลง พยายามจะไม่ใช้อารมณ์แล้ว แต่มันก็ขัดใจเขาตลอด
"ผมอยากไปอยู่ลำปาง" จอมขวัญบอกความต้องการของตัวเอง
"มึงจะไปทำไม พ่อมึงก็ตายไปแล้ว!" อัศวินไม่เข้าใจมันอีกแล้ว จู่ๆก็อยากจะกลับไป
"ผมขอไปอยู่กับคุณท่านก็ได้" จอมขวัญว่า "ให้ผมไปเถอะนะ"
"ไม่!" อัศวินกระชากร่างมันมาใกล้ "มึงเป็นของกู กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น"
"ทำไม! ผมมันไม่มีค่า เป็นแค่นางบำเรอ นี่ก็หลายเดือนแล้วคุณน่าจะปล่อยผมไปสักที" จอมขวัญจ้องหน้าคนใจร้ายน้ำตาคลอ
"มึงไม่รู้หรอกว่ากู .." ก็สับสนมากไม่แพ้กัน
เขาได้แต่ปิดปากเงียบเมื่อคิดแบบนั้น จะให้มันรู้ไม่ได้
"ถึงอย่างไรกูก็ไม่ให้มึงไป จะขอร้องอีกกี่ครั้งคำตอบของกูก็คือไม่" อัศวินรั้งร่างเล็กมากอด เขาใช้จมูกคลอเคลียแก้มนิ่ม
จอมขวัญเองก็รู้สึกแปลกๆที่ถูกไรหนวดหนาถูไถไปมา
"อื้ออ .. วันนี้ไม่ทำได้ไหม" จอมขวัญดันหน้าคนที่กำลังซุกไซร้ซอกคอออก แม้เขาจะไม่แน่ใจว่าเอ่ยออกไปแล้วจะโดนอะไร แต่วันนี้เขารู้สึกไม่สบายจริงๆ
"เป็นอะไร เล่นตัวอะไรอีก" อัศวินไม่สนใจ เขาสอดมือเข้าไปใต้ร่มผ้า ลูบไล้แผ่นเนื้อนิ่มอย่างลุ่มหลง
"ผมเปล่า แต่ผมรู้สึกไม่สบาย" จอมขวัญว่า "วันนี้งดก่อนได้ไหมครับ" เขาไม่ได้อยากทำ แต่วันนี้เขาไร้เรี่ยวแรงจะทะเลาะ ถ้าเกิดอ้อนนิดอ้อนหน่อยแล้วคนตรงหน้าจะเลิกคิดเรื่องแบบนั้น มันก็คุ้ม
"มึงไม่สบายหรือไง พรุ่งนี้ไปหาหมอไหม" อัศวินแตะหน้าผากมัน เมื่อเห็นว่าตัวไม่ได้ร้อนเขาจึงอุ้มมันขึ้นมาวางบนเตียงข้างๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยดี พักสักหน่อยคงหาย" จอมขวัญบอก ตะแคงหันข้างรีบหลับตาลง จะได้หนีพ้นจากเงื้อมมือคนใจร้ายสักที
"บอกแล้วไม่ให้สระผมตอนกลางคืน เป็นไงล่ะ" อัศวินส่ายหัว เขาห่มผ้าให้มันก่อนจะลุกเดินไปปิดไฟ เหลือแค่ไฟตรงหัวเตียงไว้
อัศวินเดินไปเปิดเก๊ะตรงหัวนอน ก่อนจะหยิบของอะไรบางอย่างออกมา
"กูซื้อมาให้มึงใส่ มึงคือคนของกูนะจอมขวัญ"
อัศวินกดจูบที่ข้อเท้าหลังจากที่สวมสร้อยข้อเท้าเงินที่ซื้อมาจากตลาดให้มัน เขาค่อยๆจูบไล่ขึ้นมาจนถึงขาอ่อน แวะแตะปากไล้ไปทั่วบั้นท้ายผ่านกางเกงนอนก่อนจะค่อยๆเขยิบขึ้นมาด้านบน จูบผ่านแอ่งสะดือไล่ขึ้นมาถึงหน้าอก แวะคลอเคลียกับตุ่มไตทั้งสองก่อนจะไล่ตามระดับคอจนมาหยุดคลอเคลียที่ปลายคาง
"อย่าเม้มปากสิ"
"อื้อออ"
อัศวินแทรกจูบบดเบียดริมฝีปากเล็ก แขนแกร่งกระหวัดรัดลำตัวบางให้แนบชิด เขาหยอกเย้าลิ้นนุ่มในโพรงปาก จอมขวัญนอนครางหอบ แม้จะถูกทำแบบนี้มาหลายคราแต่ก็ยังไม่ชิน
'กูขาดมึงไม่ได้จริงๆ แม้จะเคยพูดว่าจะยอมปล่อยหากว่าเบื่อ แต่ตอนนี้เขาปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ'
"นอนซะ" อัศวินรั้งร่างเล็กเข้ามาชิด จูบหน้าผากนิ่มเบาๆอย่างทะนุถนอม ไม่อยากยอมรับ เขาทะเลาะกับความคิดในสมองมาหลายวันแล้ว ความคิดที่ว่ามันคือคนที่เข้ามาเติมเต็มความอ้างว้างในชีวิต จากที่เคยใช้ชิวิตอยู่คนเดียวมาตลอด แต่พอมีมันเข้ามาเขาก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง มันคอยแต่จะคิดถึงคนที่เขาเคยพูดว่าเกลียดอยู่ตลอด
นายไม่รู้ใจตัวเองเลยหรือไงครับ ลองหลับตาลงตอนนี้สิ ใครกันที่นายอยากเจอมากที่สุด ใครที่นายเป็นห่วงมากที่สุด ใครกันที่นายอยากให้อยู่ใกล้ๆมากที่สุด แล้วใครกันที่นายขาดเขาไม่ได้มากที่สุด ถ้านายรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ อย่าให้มันสายไปมากกว่านี้อีกเลย
ตอนนี้อัศวินลองหลับตาลงในความมืด เขาค่อยๆคิดตามที่น้อยเคยบอก คนเดียวที่เขาคิดกับมันแบบนั้นมาตลอดก็คือเด็กที่นอนอยู่ในอ้อมแขนนั่นเอง
.. จอมขวัญที่ชอบดื้อจองหองและหยิ่งยโสใส่เขา ..
.. จอมขวัญที่ขี้แยและเป็นลูกของคนที่เขาเพิ่งจะสั่งฆ่า ..
"กูไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆว่ะ ไม่รู้จริงๆ" เขาสับสน ความรู้สึกมันตีรวนไปหมด ยอมรับว่ารู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ แต่อีกใจมันก็ปฏิเสธว่าทำไปเพราะต้องการแก้แค้น เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เรื่องไหนที่เป็นเรื่องจริง เรื่องไหนเป็นเรื่องโกหก
TBC.
Talk: มาสั้นและเบลอๆ ถ้ามันแปลกๆท้วงหน่อยนะคะ สมองเพลียจริงๆ
ตอนหน้าจะคืบหน้าแล้วค่ะ สัญญา
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
กำลังท้องอ่ะป่าวววว
-
:katai4: :katai4:
น้องจอม ป่องแน่ๆ อุ้ย ลุ้นๆๆ
-
ช่วงกำลังหัวเลี้ยวหัวต่อเลยนี่นา
ถ้าท้องตอนนี้นายวินจะต้องยอมอ่อนลงแน่ๆเลย ห่วงก็แต่ขวัญนี่สิน้า
-
ว๊ายยยย น้องขวัญเริ่มมีอาการแล้ว :katai2-1:
รอนะคะ :mew1:
-
ท้องแล้วแน่ๆเลย มะไหร่จะรู้หนอ!!!!!! :impress2:
-
เฮ้ยยย จอมขวัญท้องป่าวววว :mew1: :mew1:
ตอนนี้อัศวินยังสับสนแหะ :hao3:
-
ชัดเลยยยยย รักน้องเข้าเต็มๆ
ส่วนน้องก็ท้องแล้วแน่เลยย
-
ไม่รู้สิเรารู้สึกว่าพ่อของขวัญน่าจะยังไม่ตาย
รู้สึกหลายรอบมากๆจนเชื่อไปอย่างนั้นแล้ว555
-
ป้านวลค่า ใครมันจะรักคนที่ ฆ่าพ่อตัวเองกับข่มขืนตัวเองลงคะ ไม่กระดากบ้างหรอถ้าไปรักอ่ะ
ดูท่า ถ้าอยากให้จอมขวัญรักคงต้องเริ่มจีบใหม่แล้วละแบบนั้น 5555
:hao3:
-
ท้องเลยๆๆๆๆ
-
ขวัญท้องแน่ๆ เชียร์ให้ท้อง
:mc4: :mc4:
ตอนนี้รู้สึกเหมือน นายหัววิน เป็นพ่อ(ทูนหัว)ของขวัญเลย
เพราะบ่นได้บ่นดี เป็นห่วงน้องทุกเรื่อง
เรื่องกินข้าว เรื่องสระผม
รู้สึกได้ถึงความใส่ใจ น้องบ่นอยากได้อะไรก็ซื้อมาให้
ดูๆไปแล้ว ตาวินก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
ชอบๆ
---------
ขอบคุณที่มาอัพนิยายสนุกๆ ให้อ่านนะคะ :L1:
-
เริ่มออกอาการแล้วค่าาาา ใจจดใจจ่อ :ling1:
-
คุณโกะ คิดมากกกกก ตอนนี้ไม่แปลกเลยยย
โอ้ย พ่ออัศวินนน่ารักกกกก จอมขวัญจะป่องแน่ แน่
:mew3: :hao6: :hao7:
:pig4:
-
ขวัญท้องแน่ๆๆๆ ชัวร์
งานนี้นายหัวจะเข้าใจตัวเองยังเนี่ย
อยากให้ขวัญกับวินได้อยู่ด้วยกันตอนท้องน่าจะสร้างรักได้ แล้ว ตอนเอาคืนของขวัญจะอยู่ตอนไหนล่ะ รอ อิอิ
-
ถ้าเป็น เอฟซีอัศวินมีใครจะว่าเปล่าๆๆ :mew1: o13
-
:hao7: ท้องแล้วๆ
-
ให้จอมขวัญคลอดเลยได้ไหม อยากให้มีเด็กแล้วอ่ะ ชอบอ่านเรื่องที่มีเด็ก 55555
-
อาการของจอมขวัญนี่เข้าข่ายว่าจะมีน้องนะเนี่ย!!!
คราวนี้หล่ะคุณอัศวิน ได้มีกระอักเลือดกันบ้างแน่ๆ :laugh:
ใกล้ถึงเวลาที่จอมขวัญจะได้เอาคืนคุณอัศวินสักที หึหึหึ
-
:hao3: มาแล้วๆ เด็กน้อยจะมาอยู่กะขวัญแล้ว แฝดน่ะ น่ารัก~
รอวันที่รู้ว่าขวัญท้อง แล้วนายหัวโดนเหวี่ยงกลับ ทั้งอ้อนด้วยเอาให้ไปไหนไม่ได้เลยสะใจ!
-
รอดู วันที่ขวัญเอนคืน จะรออ ไอ้คุนวิน มึงงงงงงง :fire:
-
หนูขวัญท้องหรือเปล่า อาการเริ่มมาแล้ว ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ตามอ่านมาจนทัน
อัศวินเริ่มจะรู้ตัว ว่าคิดยังไงกับจอมขวัญแล้ว
ถึงจะตีรวนอยู่บ้าง
แต่ก็ปลื้มค่ะ วินอ่อนโยนเป็นเหมือนกันนะ
-
ท้องแล้วแน่ๆเลยยยยยยยยย
-
ขวัญท้องหรือป่าวเริ่มมีอาการ
-
ป่องแล้วแน่เลย พ่อเด็กมันยังสับสนอยู่เลย
-
ท้องแล้วซินะ ถ้าอัศวินผีเข้าทำรุนแรงเหมือนสองสามตอนก่อนหน้าจะแท้งไหม
ทำไมคนอื่นถึงอยากให้ขวัญรู้สึกดีๆกับอัศวิน แบบเชียร์นายตัวเองออกนอกหน้ามาาาาาก
อัศวินหลงรักขวัญน่ะไม่ยากหรอกเด็กมันน่ารักน่าเอ็นดู รสชาดก็หอมหวาน ใสบริสุทธิ์ขนาดนั้น
แต่ขวัญจะรักคนที่ สั่งฆ่าพ่อ ข่มขืนตัวเอง ไม่ได้ดั่งใจก็ตะคอกพูดกระแทกแดกดัน ได้ลงเหรอ
จะจบดีได้พ่อขวัญต้องไม่ตายอ่ะ ไม่งั้นขวัญจะบอกลูกว่าอะไร พ่อฆ่าคุณตา?
-
ท้องเลยนะขวัญ 55555555555
-
น้องท้องแน่เลยใช่มั้ยเนี้ย
-
เฮอะ!!!! คิดจะมารักลูกขวัญของเรา สายเกินไปมั้ยอัศวิน!! คงยาก! บอกเลย ขวัญไม่ยอมแน่ๆ
-
นี่ว่าขวัญท้องแล้วแน่ๆเลย
-
o13
จะมีน้องแล้ว
-
จอมขวัญท้องแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย หวังว่าจะไม่แท้งไปก่อนน่ะ นายอัศวินยิ่งอารมณ์เหมือนคนวัยทองอยู่ :katai1:
-
ท้องแน่ๆ คอยดูหน้าอิวินตอนน้องขวัญท้อง
-
รักก็ว่ารักเถอะน่า นายก็นะ ซื้อของแมวมาฝากน้องน้องปลื้มเลย
ชอบเวลาขวัญอยู่กับแมว แทนตัวเองว่าขวัญๆ น่ารัก ระวังนายอิจฉาแมวเอาไปทิ้งนะ แต่ถ้าทำขวัญโกรธมากแน่
สร้อยข้อเท้ากับขวัญเข้ากันนะ น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
เตรียมเอาคืน o18
-
วินเอ้ยยยทำให้ขนาดนี้แล้ว ยอมรับใจตัวเองซักทีเถอะ ก่อนที่จะเสียเมียและลูกไปอะ
-
เริ่มแล้ว
ท่าจะเริ่มท้องแล้ว
อัศวินเองก็สับสน คนมันหยาบ ไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังรักขวัญ
รักแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง ทั้งที่ทำๆมาแล้ว จะลดตัวไปพูดหวานๆก็เห็นทีจะยาก
ความแค้น โมหะ โทสะ ความถือตัวมันค้ำสันหลังอยู่
นรกทั้งเป็นสำหรับวินกำลังเริ่มแล้ว
หึงได้ทุกอย่างแม่กระทั่งแมว
สกิลการเอาตัวรอดของขวัญนี่ติดดินเลยทีเดียว
ทั้งๆที่รู้ว่าเลี่ยงอย่าทำให้วินโมโหก็จะสบายตัวไปแท้ๆ
-
น้องท้องแล้วววววว ชอบๆๆ รอเด็กน้อยย
-
กรี๊ด ขวัญท้องแล้วแน่ๆ เลยยยย :katai2-1:
-
จอมขวัญท้องแล้ววววว :hao5: ตอนนี้น้องขวัญก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :hao7: อิวินสับสนสินะ :z2:
-
ขวัญจะท้องแล้ว
-
รอเวลาของขวัญอยู่นะเนี่ย :katai2-1:
-
แง้ววววว
รอตอนต่อไปค่าาา
-
ท้องแล้วแน่ๆ เรียกหมอมาตรวจเลยย!!! o18
-
อาการเริ่มมาล่ะ
-
โอ๊ะโอ น้องขวัญท้องแน่เลย
:-[ :-[
ดีละที่อิพี่วินคิดได้ แต่ก็ยังคงไม่ยอมรับใจตัวเองอยู่ดีอ่ะนะ
จะรออ่านตอนต่อไปเด้อค่ะ
-
อาการเริ่มมาๆ
-
ท้องแล้วแน่เลยยยยยย :katai2-1:
-
จูบที่เท้าขนาดนี้ยังจะสับสนตัวเองอะไรอีกคะคุณ
-
เขินตอนจูบข้อเท้า อ๊ากกกกกก :hao7: อ่อนโยนก็เป็นนินายหัว หลงน้องแล้วล่ะซิ ก็ขวัญน่ารักนิเนอะ
มีแววว่าจะท้องแล้ว :hao6:
-
แหมะๆๆๆๆๆๆๆๆ จูบข้อเท้าน้องซะขนาดนั้นแล้ว ยังไม่รู้ตัวเนอะว่าถวายหัวให้น้องแล้วอัศวินเอ๊ย!!
น้องท้องใช่ไหมๆๆ. รอวันหนูขวัญเป็นใหญ่ อ้อนเอาแต่ใจให้เต็มที่เลยนะลูก :laugh: :laugh:
-
จูบข้อเท้า ยังจะสับสนอีกเหรอนายหัว
ดูๆไปไม่รู้ขวัญหรืออัศวินที่ต้องการเอาชนะ
-
ในที่สุดก็ท้องแล้ววววว แฝดสี่่ไหม 55555 จอมขวัญคงไม่ไหวตัวเล็กอย่างนั้น :z2:
-
เริ่มเหม็นอาหาร
ท้องชิมิ!!!!
-
น้องท้องแล้วแน่ๆเลย
-
ท้องแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
ขอดรามาเอาให้พี่วิน
กระอีกเลือดตายไปเลย
-
หุๆๆๆๆๆ สับสนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
น่ารักนะเรา อิอิอิ ลุ้นๆๆๆๆๆ :hao3: :hao3: :hao3:
-
จอมขวัญน่ารักกก จะท้องแล้วใช่ไหมมมม :o8:
-
เริ่มแสดงอาการแล้วขวัญเอ้ย!
-
ท้องแล้วชัวร์ ก็วินเล่นจัดหนักทุกวันซะแบบนี้จะไม่ท้องได้ไงล่ะ
และหวังว่าจะรู้ใจตัวเองเร็ว ๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปนะ
-
รอวันน้องขวัญเป็นใหญ่ค่ะ ท้องแล้วชัวร์ น่ารักมากๆๆๆ
-
ท้องแล้วแน่ๆเลย
อัศวินเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว
-
จอมขวัญน่ารัก
ลิขิตก็น่ารัก
แต่คนเขียนน่ารักที่สุด
:impress2:
-
อัศวินเริ่มตกเป็นทาสน้องขวัญแล้วสินะ :katai3: :katai3: :katai3:
นี่ขวัญท้องแล้วป่ะ อาการเหม็นปลาเค็มนั้นใช่หรือไม่
ชอบตอนอัศวินใส่สร้อยข้อเท้าแล้วจูบข้อเท้าน้องมาก
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: รอตอนต่อไป จะมีอาการอีกเปล่าน๊า
-
ถ้ารู้ว่าท้องจะเป็นไงน้อ
-
รอยชัง ๑๙
"กูซื้อมาให้มึงใส่ มึงคือคนของกูนะจอมขวัญ"
จอมขวัญนอนครุ่นคิดถึงคำที่คนข้างๆพูด คำว่าคนของกูที่ได้ยินคราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ไม่ใช่คำขู่ ไม่ใช่คำตอกย้ำ แต่เป็นเหมือนการอ้อนวอนและแสดงความเป็นเจ้าของ รอยสัมผัสร้อนผ่าวยังติดอยู่ที่ข้อเท้า เขาไม่อยากจะคิด ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าคนใจร้ายกำลังอ่อนโยนกับเขามาก มากเสียจนไม่เหลือความเกลียดชัง
"ตื่นแล้วเหรอไง" อ้อมกอดอันอบอุ่นที่ได้รับตั้งแต่เมื่อคืนกระชับขึ้น อัศวินก้มลงมองกลุ่มผมสีดำนิ่มก่อนจะกดจูบลงไปบนกระหม่อมบาง
"ยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า" มือสากลากไล้แก้มนิ่มอย่างนุ่มนวล เขาเองก็ยังงัวเงีย แทบไม่อยากจะตื่นเมื่อเนื้อกายหอมยังนอนอยู่ข้างๆ
"ม .. ไม่" เสียงร้องขาดหายไปเมื่อริมฝีปากหนาก้มลงมาฉกชิมความหวาน ใบหน้าเล็กถูกมือสากประคองให้ขึ้นมารับจูบอันอ่อนโยนก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน
"ฮื่ออออ" จอมขวัญครางอือเมื่ออีกฝ่ายจับมือเขาไปสัมผัสส่วนแข็งขืนที่กำลังร้อนผ่าว
"ช่วยหน่อย .. นะ" อัศวินจับมือเล็กให้สอดเข้าไปใต้ร่มผ้า เขากอบกุมมือเล็กให้ขยับอย่างเชื่องช้า สัมผัสนิ่มกับส่วนที่ตื่นตัวตอนเช้าทำให้เขารู้สึกดี
"ปล่อย .. อื้อออ" จอมขวัญรู้สึกกระดากอาย แม้จะเคยทำเรื่องอย่างว่ากับคนตรงหน้ามามาก แต่ก็ไม่เคยชิน มือเล็กถูกจับโยกตามแรงอยาก อัศวินคำรามด้วยความพึงพอใจ เขาคลึงเคล้าบดเบียดลำตัวเข้าหา กระชับร่างเล็กให้ชิดกายหนา ก่อนจะถอดกางเกงนอนของทั้งเขาและมันออก
"ผ .. ผมไม่ อ่ะ อื้ออ" จอมขวัญพยายามท้วงแต่ก็ไม่เป็นผล
"อย่าห้ามกูเลย" เขาแยกขาเรียวออกกว้าง เผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวน่ารักที่กำลังมีอารมณ์เช่นกัน "กูอยากมีอะไรกับมึง .. อยากเข้าไปในตัวมึงมากที่สุด"
"อ๊ะ .. เจ็บ" จอมขวัญสะดุ้งตอนที่ท่อนเอ็นแทรกผ่านเข้าสู่ภายใน ริมฝีปากถูกโลมเล้าให้หายเจ็บ
อัศวินเหลือบมองคนที่หลับตาหอบหายใจตอนที่เขายอมปล่อยปากมันเป็นอิสระ แต่ก็เพียงครู่เดียว เขาก้มลงกัดริมฝีปากของมันใหม่ซ้ำๆ
คนด้านบนดูดรัดปลายลิ้นเล็กอย่างกระหายอยาก คนข้างใต้ก็ได้แต่นอนตัวอ่อนโยกเอนตามจังหวะการสอดใส่
อัศวินครางกระเส่าอย่างลุ่มหลง ภายในของมันร้อนจัด ทั้งยังบีบกระชับอย่างไร้เดียงสาราวกับคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แม้จะร่วมรักกันมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง มันก็ยังดูไร้เดียงสาในสายตาเขา น่ารัก และน่าทะนุถนอม
แม้จะทำเป็นขึงขังโกรธเกลียด แต่เอาเข้าจริงเขารู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกของมัน และจะต้องเป็นเขาคนเดียวที่ได้เห็นมันนอนครางใต้ร่างเขาแบบนี้
.. เป็นเขาคนเดียวที่ได้ครอบครองร่างกายของมัน ..
"ไม่ไหว" จอมขวัญจิกเล็บที่บ่าแกร่ง "ผม .."
"ชู่วว .. อีกนิด" อัศวินจับร่างเล็กนอนตะแคง สอดมือที่ใต้ขาพับดึงให้แนบชิด บดเบียดแท่งร้อนเข้าหา ภายในของมันตอดรัดแน่น เขากระทุ้งจุดอ่อนไหวถี่ๆ ให้มันครางเสียงหวาน
"ฮ้าาา .. คุณ" จอมขวัญร้องเสียงหลงเมื่อคนด้านหลังกำลังเล่นอยู่กับจุดกระสัน อัศวินแทรกนิ้วแกร่งให้ร่างเล็กกัด มืออีกข้างลูบไล้หน้าท้องเรียบแบนอย่างเบามือ
เมื่อความต้องการกำลังจะถึงปลายทาง อัศวินรั้งใบหน้าหวานมารับจูบก่อนจะกระแทกตัวลงในช่องทางนุ่ม สวนเอวเข้าออกถี่กระชั้น ช่วงเวลาสุดท้าย อัศวินดึงตัวออกเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่จนทั้งร่างบดเบียดกันแนบแน่น กระชากออกอีกครั้งก่อนกดย้ำให้ชิดใกล้
"อ่าส์" เขาจงใจหลั่งความสุขสมเข้าไปภายในเต็มแรง น้ำรักร้อนจัดถูกผนังนุ่มรีดเร้นทุกหยาดหยด จอมขวัญหอบหายใจ นอนตัวสั่นหมดแรงอยู่ในอ้อมแขน เขาสอดเอวเข้าออกอีกคราจนพอใจแล้วค่อยๆหยุดการกระทำไว้เพียงเท่านั้น
"เหนื่อยหรือเปล่า" อัศวินพลิกร่างเล็กให้หันมา เขากระชับร่างมันไว้พลางลูบบั้นท้ายนุ่มอย่างอ่อนโยน
"ผม .. รู้สึกอยากอ้วก" จอมขวัญว่า ภายในร่างกายมันตีขึ้นมาจนรู้สึกมวนไปหมด
"มึงรังเกียจกู .." อัศวินโกรธจัดที่มันรู้สึกอยากจะอ้วกที่ร่วมรักกับเขา
"ไม่ใช่แบบนั้น .. มัน .. อ่อก .. อื้อออ" จอมขวัญรีบปิดปากก่อนจะลุกวิ่งไปเข้าห้องน้ำ เขาเปิดน้ำก่อนจะอาเจียนออกมาเป็นน้ำขมๆ
"มึงเป็นอะไร" อัศวินช่วยมันลูบหลัง หน้าของเด็กตรงหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด มันอาเจียนออกมาจนไม่มีอะไรจะออก
"ไม่รู้ .. ผมไม่รู้" จอมขวัญส่ายหัวหน้ากระจก เขากวักน้ำล้างหน้าล้างตาตัวเอง พอรู้สึกตัวอีกทีขามันก็ไร้เรี่ยวแรง
"มา .. กูจะเอาน้ำออกให้" อัศวินประคองร่างเล็กไปนั่งในอ่าง "วันนี้นอนพักไปก่อน ถ้าไม่หายกูจะพาไปหาหมอ"
อัศวินเอ่ย ใช้นิ้วกวาดน้ำรักภายในออกมาจนหมด เขาช่วยมันทำความสะอาดก่อนจะอุ้มมันออกมานอนที่เตียง
"อยากไปหาหมอเลยไหม" เขาถามเด็กที่หลับตานอนอยู่บนเตียง เขาทำไม่ดีเอง คราวนี้เขายังจะให้อารมณ์ความอยากมาครอบงำ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่ามันไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืน
"ผมอยากพัก" จอมขวัญตอบ รู้สึกเวียนหัวจนไม่อยากจะลุก
"กูไม่ไปทำงานดีไหม" อัศวินรู้สึกไม่ดีที่เห็นมันเป็นแบบนี้
"คุณไปทำงานเถอะครับ ผมอยู่ได้ ไม่ได้เป็นอะไรมาก" จอมขวัญส่ายหัว เขาแค่อยากนอน ได้พักสักนิดคงหาย เมื่อคืนเขาคงมัวแต่คิดมากเกินไป นอนไม่พอร่างกายมันเลยตีรวน
"อื้ม เดี๋ยวกูจะฝากป้านวลให้ดูมึง" อัศวินว่า "พักผ่อนเยอะๆ"
เขาก้มลงจูบหน้าผากเล็ก แช่ไว้สักพักถึงละออก อัศวินเดินออกไปจัดการธุระของตัวเองแล้ว จอมขวัญได้แต่นอนหลับตาแน่น สัมผัสที่หน้าผากเมื่อครู่ทำให้ภายในใจวูบโหวง สัมผัสอบอุ่นที่เคยได้รับจากพ่อ ตอนนี้เขาได้รับแบบเดียวกันอีกครั้งจากคนคนนั้น
.. อบอุ่นแต่ก็เผาไหม้ในเวลาเดียวกัน ..
....
น้อยจอดรถที่หน้าห้องทำงานของคนเป็นนาย ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาด้านใน
"ครับนาย มีอะไรจะใช้ผมครับ" เขาถามทันทีที่ถูกเรียกพบ
"จอมขวัญมันไม่ค่อยสบาย" อัศวินเอ่ย "มันอาเจียน เวียนหัวอยู่บ่อยๆ"
"มันกินข้าวตรงเวลาหรือเปล่าครับ มันเป็นได้หลายสาเหตุ พักผ่อนไม่เพียงพอ โรคกระเพราะ ถ้าเป็นผู้หญิงก็อาจจะท้อง นังพรเมียผมก็อาเจียนบ่อยๆตอนมีเจ้าคุณ" น้อยเอ่ย
"มันคงไม่สบาย กูคงใช้งานมันมากเกินไป" อัศวินว่าก่อนจะก้มลงอ่านเอกสาร
"นายมีอะไรกับมันล่าสุดเมื่อไหร่" น้อยถามคำถามตรงๆ ดิบๆ อย่างไม่กระดากอาย
"กู .. เมื่อเช้า" อัศวินเงยหน้าขึ้น "พอมีอะไรกันเสร็จมันก็วิ่งไปอ้วก" เขายังจำภาพที่มันวิ่งไปอาเจียนหน้ากระจกได้ดี
"ช่วงที่มันไม่สบายนายก็อย่าเพิ่งทำอะไรมันเลยครับ ถือว่าสงสารมันเถอะ" น้อยเอ่ยอย่างกังวล ถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆเขาคงรับไม่ได้
"กูจะพยายามแล้วกัน" อัศวินบอก เขาจะพยายามไม่ล่วงเกินมันช่วงที่มันไม่สบาย แม้ความต้องการของเขาที่มีต่อมันจะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน แต่ถ้าเขายิ่งฝืนอาการมันจะยิ่งแย่
"ถ้ามันเป็นหนักหรือยังไม่หายนายก็เรียกผมนะครับ" น้อยบอก เห็นสีหน้ากังวลของคนตรงหน้าเขาก็รู้เลยว่านายเขาเป็นห่วงมันมากขนาดไหน ถ้าไม่เป็นห่วง นายคงไม่มาปรึกษาเขาแบบนี้
"กูจะบอกมึงเรื่องนี้แหละ ขอบใจมาก" อัศวินว่า ที่เขาเรียกลูกน้องมาก็เพื่อจะบอกสิ่งนี้
"สรุปว่านายยังเกลียดมันอยู่หรือเปล่าครับ โสภณมันก็ตายไปนานแล้ว นายเองก็ไม่มีใคร ถ้ามันสามารถเติมเต็มให้นายได้ นายก็น่าจะเลิกเกลียดชังมันเสียที" น้อยเอ่ย "ความผิดของพ่อก็ส่วนของพ่อ มันเป็นแค่เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร นายอย่าทำร้ายมันอีกเลยนะครับ"
"กูก็ลดลงให้มันเยอะแล้ว ตอนแรกกูคิดว่าจะให้มันชดใช้ในสิ่งที่พ่อมันทำ แต่พอเอาเข้าจริงๆ กูเองที่ไม่อยากจะปล่อยมันไป" เขาพิงพนักกอดอก "กูสับสนไม่เป็นตัวของตัวเองอีกเลยตั้งแต่มีมันเข้ามา กูกำลังหลอกตัวเองว่าทั้งหมดคือการแก้แค้น แต่แม่ง ยิ่งทำกูก็ยิ่งผูกพันธ์" เขาไม่อยากจะยอมรับเลยว่าเขาขาดมันไปไม่ได้จริงๆ
"นายรู้สึกดีกับมันบ้างหรือเปล่า รู้สึกเอ็นดูมัน อยากปกป้อง หรือคิดถึงมันบางทีที่ต้องห่างไกลบ้างไหม"
อัศวินฟังที่น้อยมันพูดแล้วก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแม้แต่น้อย เขาเอ็นดูมันมากกว่าเดิมจริงๆ อยากปกป้องให้มันพ้นอันตรายตลอด และเวลาที่มันไม่ได้อยู่ข้างกายเขา เขาก็อดคิดถึงมันขึ้นมาไม่ได้
"หยุดเพ้อเจอแล้วไปทำงานซะ" อัศวินแสร้งไล่คนตรงหน้า "กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น อย่ามารู้ดี"
สุดท้ายเขาก็กลัวใจตัวเอง
"ครับๆ ผมไม่เซ้าซี้ละ"
กลัวว่าตัวเองจะตกหลุมรักเด็กที่ชื่อจอมขวัญ
...
"อุแหวะ ค่อกๆ อื้อ อ่อก" เสียงอาเจียนที่ดังขึ้นในห้องน้ำทำให้นวลรีบทิ้งมีดเดินมาดู นี่ก็อาทิตย์กว่าแล้วที่จอมขวัญมีอาการหน้ามืด กินอะไรไม่ค่อยได้ อาเจียนบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ถือกับมาก
"เมื่อไหร่จะหายสักที" ป้านวลช่วยลูบหลัง "เหม็นกระเทียม หัวหอม ปลาทอด แถมยังอ้วกแบบนี้ถ้าเอ็งเป็นผู้หญิงป้าคงนึกว่าท้อง" นวลเอ่ยส่ายหัว อยากจะคิดแบบนั้น แต่คงไม่มีทางเป็นจริงได้ ผู้ชายที่ไหนจะท้องได้ ถึงแม้จอมขวัญจะมีอะไรๆกับนายหล่อนแล้วก็เถอะ
"ไปหาหมอในเมืองเถอะ หมอในเกาะคงไม่ช่วย" นวลเอ่ย สองวันที่แล้วน้อยพาหมอบ้านมาช่วยตรวจ หมอก็สันนิษฐานว่าเป็นโรคกระเพาะ ให้กินข้าวให้ตรงเวลา พักผ่อนเยอะๆ ก็เพราะกินแล้วอาเจียนอยู่แบบนี้ จะหายได้อย่างไร
"ผมอยากเข้าห้อง ปวดหัวมากเลยครับ" จอมขวัญบอก ให้ป้านวลช่วยพยุงเข้าห้อง จอมขวัญค่อยๆนั่งลงบนเตียงพลางหลับตา
"เอาข้าวต้มสักหน่อยไหม" ป้านวลลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
"ครับ ขวัญอยากทานไก่รวนเค็ม รบกวนป้านวลทำให้หน่อยนะครับ" จอมขวัญเอ่ย เขาอยากทานอะไรแห้งๆเค็มๆหน่อย ทานกับข้าวต้มคงจะไม่อาเจียนอีก
"ได้ลูก รอเดี๋ยวนะ ป้าทำกับข้าวให้นายด้วยเลย" นวลเอ่ย เพิ่มแอร์ในห้องให้อุณหภูมิไม่เย็นจนเกินไปก่อนจะออกมาทำอาหารต่อ ช่วงนี้ที่บ้านถ้าจะตำพริกแกงหรือน้ำพริกอะไรที่ใช้กระเทียมหัวหอมนายก็สั่งให้ซื้อสำเร็จมาให้หมด กับข้าวก็มีแต่ต้มจืดต้มส้มไม่มีแกงเผ็ด ปลาเค็มก็แจกให้ป้านวลกับน้อยไปคนละสองกระปุก นายบอกว่ารำคาญเวลามันบ่นเหม็น นวลก็เลยต้องเปลี่ยนตามที่นายสั่ง
Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
จอมขวัญหันมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ตรงหัวเตียง เขารอสักพักก่อนจะกดรับเพราะเป็นเบอร์ของคนใจร้ายโทรมา
"ครับ"
( รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม )
"ยังอาเจียนอยู่"
( พรุ่งนี้กูถึงจะว่าง เดี๋ยวจะพาไปหาหมอในเมือง )
"ไม่เป็นไร ผม .."
( อย่าดื้อนักจอมขวัญ มึงเป็นมาเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ ถ้ามันเรื้อรังจะทำอย่างไร )
จอมขวัญได้แต่เงียบ เขารู้สึกอยากจะงอนใส่คนในสายขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
( ฮัลโหล งอนอะไรอีก )
"เปล่า" เสียงกระแทกลงไปในสาย
( เสียงมึงขนาดนี้ยังจะกล้าพูดว่าเปล่า )
"ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากจะนอน" จอมขวัญเหวี่ยงใส่คนในโทรศัพท์ ไม่รู้ทำไม แต่พอได้ยินเสียงเขามันก็หงุดหงิด
( อืม ถ้าอย่างนั้นพักซะ กูทำงานเสร็จจะรีบกลับ )
"อือ"
จอมขวัญวางสายหลังจากคุยเสร็จ ช่วงนี้ไม่ว่าคนใจร้ายจะทำอะไรมันก็ขัดหูขัดตาไปเสียหมด คงจะเป็นเพราะว่าเขาป่วย อารมณ์มันเลยแปรปรวนง่าย คนใจยักษ์ไม่ได้ทำอะไรเขามาตั้งแต่คราวที่แล้ว ถึงแม้จะพยายามแต่พอจอมขวัญไม่ยินยอม คนใจร้ายก็ยอมถอย จอมขวัญไม่ได้ตั้งใจ แต่มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ พอคิดถึงช่วงเวลาที่ถูกเนื้อหนาบดเบียด มันก็อยากจะอาเจียนออกมา
"ข้าวต้มน้ำใบเตยกับไก่รวนเค็มของเอ็ง" ป้านวลยกกับข้าวมาเสิร์ฟ ให้มันกินในห้องนั่นแหละไม่ต้องออกมา
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญไหว้ก่อนจะลงมานั่งข้างๆ ในห้องมีโต๊ะกางไว้ เอาไว้สำหรับตั้งกับข้าว ปกติอัศวินไม่เคยเอาข้าวเข้ามาทานในห้อง แต่กับมันถือเป็นกรณีพิเศษ
"เดี๋ยวป้าเก็บกวาดเสร็จจะกลับบ้านแล้วนะ อีกไม่นานนายคงกลับ อยู่ได้ใช่ไหม" ป้านวลถาม ฝนทำท่ากำลังจะตก ถ้าไม่รีบกลับจะลำบาก
"ได้ครับ ขอบคุณป้านวลมากนะครับ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าอีกครั้ง
"ดูแลตัวเองด้วยลูก" นวลเอ่ยก่อนจะออกมาเก็บกวาดห้องครัว
ไม่นานทั้งบ้านก็เงียบสงบ จอมขวัญเดินไปล้างจานก่อนจะออกมาเตรียมตัวอาบน้ำ เขารู้สึกดีขึ้นแล้วหลังจากที่ได้กินข้าว
แกร๊ก
"เข้ามาทำไม!" จอมขวัญสะดุ้งทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกเปิดเข้ามา
"ฝนตกหนัก กูเปียกหมดเลย" อัศวินล็อคห้องน้ำก่อนจะถอดเสื้อผ้าจนล่อนจ้อนแล้วเดินเข้าไปหามัน
"ให้ผมอาบเสร็จก่อนไม่ได้หรือไง" จอมขวัญปกปิดส่วนที่เปลือยเปล่า เขาตั้งใจจะแช่น้ำสักพักกะว่าจะขึ้น
"ฮึบ .. ไม่ได้" อัศวินลงไปนั่งในอ่างก่อนจะรั้งใต้แขนยกร่างเล็กมานั่งซ้อน
"ปล่อยผมนะ" จอมขวัญหงุดหงิดอีกครา ตัวเองก็เปลือยขนาดนั้น จับเขามานั่งแบบนี้อะไรที่มันกำลังผงาดก็ชนบั้นท้ายเขาเต็มๆ
"อยู่เฉยๆสักสิบนาทีได้ไหม.." อัศวินรั้งร่างเล็กมาแนบอก จับมันที่ดิ้นอยู่บนตัวเขาให้นิ่ง ยิ่งดิ้นแบบนี้ เนื้อกายก็ยิ่งแนบชิด ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่คอ จอมขวัญขัดขืนได้ไม่นานก็ยอมแพ้
"ผมจะขึ้น" เขาเอ่ยเสียงเบา เมื่อคนด้านหลังสัมผัสซุกไซ้ไปทั่ว
"ยังอาเจียนอยู่หรือเปล่า" เขาถาม จอมขวัญส่ายหน้า "พรุ่งนี้ไปหาหมอมึงจะได้หายสักที" อัศวินกดจูบที่ลาดไหล่ กวักน้ำลูบไล้เนื้อเนียนขาว
"อย่าทำแบบนี้" จอมขวัญสะบัดช่วงไหล่
"ทำแบบไหน" อัศวินถาม เขายังไม่ได้ทำอะไรสักนิด
"อย่าอ่อนโยนกับผม" จอมขวัญเอ่ย "เพราะอย่างไรผมก็ไม่มีวันลืมว่าคุณเป็นคนสั่งฆ่าพ่อผม"
"จอมขวัญ!" อัศวินโดนเสียดแทงเข้าอย่างจัง มันคือเรื่องจริง เขาไม่มีทางได้รับการให้อภัยจากมัน
"ปล่อยเถอะครับ แล้วก็อย่าอ่อนโยนกับผมอีกเลย ทำเหมือนเดิมเถอะ ข่มเหง บังคับ ผมยังรู้สึกดีเสียกว่าคุณทำแบบนี้" จอมขวัญเอ่ย อัศวินค่อยๆหลับตา เขาเจ็บที่ใจเวลาที่มันเข้มแข็ง
"ทำกับผมที่เป็นแค่นางบำเรอเหมือนเดิม ผมจะได้เกลียดคุณให้มากกว่านี้" จอมขวัญค่อยๆลุกขึ้น "คุณเองก็เกลียดผมให้มากๆเถอะ ผมมันก็แค่ลูกของคนที่เคยทรยศคุณ" เขาว่าก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
"โธ่เว้ย!!!!" อัศวินตีน้ำในอ่างจนกระจาย เขากำมือแน่น มันพูดมาทุกอย่างเหมือนตอนที่เขาพยายามจะให้มันชดใช้ไม่มีผิด เขาด่ามัน ให้ค่าร่างกายมันแค่นางบำเรอ ทำกับมันราวสัตว์ที่ไม่มีชีวิต ข่มขืนมันแม้มันจะอ้อนวอนร้องขอเขาก็ไม่ใส่ใจ
.. ความผิดที่เขาทำกับชีวิตมันมากเกินกว่าที่จะได้รับการอภัย ..
"ลิขิต .. ฮึ่ก" จอมขวัญกอดแมวเหมียวแน่น เขาหลบมานอนห้องเดิมที่เคยอยู่ จอมขวัญกลัว กลัวว่าตัวเองจะอ่อนแอให้เขาง่ายๆ เวลาที่เขากอดมันอบอุ่น เวลาที่เขาปลอบปนะโลมมันยิ่งเบาใจ ยิ่งเฉพาะเวลาที่เขาอ่อนโยน หัวใจมันก็พาลจะยอมอ่อนให้คนตรงหน้าอยู่เรื่อย
"เขาฆ่าพ่อขวัญ ลิขิต ฮึ่ก เขาฆ่าพ่อขวัญ" จอมขวัญย้ำตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะยอมใจอ่อนแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่ได้ คนใจร้ายไม่มีท่าทีว่าจะทำร้ายเขาแล้ว ทุกวันนี้ชีวิตเขาอยู่ดีกินดี ไม่เหมือนตอนแรกๆที่เขาพามา มันทำให้จิตใจที่แสนจะเหนื่อยล้าอบอุ่น และนั่นคือสิ่งที่จะยอมให้เป็นไปไม่ได้
จะใหอภัยเขาไม่ได้ ..
อัศวินนอนกระสับกระส่ายไปมา เขาอยากจะเข้าไปกระชากมันเหมือนแต่ก่อน จับให้มันมานอนครางใต้ร่าง แต่เขาทำไม่ได้อีกแล้ว ทำไม่ได้
.. สุดท้ายเขาก็แพ้ใจตัวเอง ..
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องข้างๆเข้ามา เห็นร่างเล็กที่เขากอดทุกคืนกำลังนอนกอดแมวน้อยหลับสนิทอยู่ก็รู้สึกเจ็บแปลบ
.. มึงเกลียดกูมากเลยใช่ไหมจอมขวัญ ..
เขาเดินเข้ามาลูบหัวมัน จะอุ้มแมวออกจากอ้อมแขนแต่มันร้องอือไม่ยอม เขาเลยต้องปล่อย
เขาก้มลงจูบกระหม่อมบางเบาๆ ก่อนจะห่มผ้าขึ้นให้มันจนถึงคอ
.. สุดท้ายเขาก็ทำดีกับมันไม่ขึ้น ..
"กูต้องทำอย่างไรจอมขวัญ" มึงถึงจะยอมให้อภัยกู
TBC.
Talk: ท้องยัง? ตอนหน้ารอเหลยยยย
-
แพ้ท้องแบบนี้ดีมากเลยค่ะ เหม็นหน้าอีเถื่อนเลย เอาให้นางทรมาน 55555555
-
มีเบบี๋แล้วแน่ๆ แต่ขวัญก็ยังคงเกลียดอัศวิน สมน้ำหน้า!
-
โถ่เอ็งเอ้ยยย
-
o13 :bye2:
-
ลุ้นๆ ตอนหน้า ถ้านายถ่อยรู้ว่าขวัญท้องจะเป็นไง สงสัยจะยิ่งรักยิ่งหลงหนูขวัญ อิอิ
-
โอ้ยยย ค้างมาก :katai1: อยากให้นายหัวรู้ว่าขวัญท้องอ่าาาาาาาาาาาาาาา :hao7:
เรื่องเหมือนจะดีก็ลากเข้าดราม่า
-
เบื่อผัวนี่หนึ่งในอาการแพ้ท้องเลยนะ คนโดนหมางเมินแบบไม่รู้สาเหตุก็เจ็บไปสิ เหอๆ
-
กำลังปฏิเสธหัวใจกันเหรอลูก
-
น่ารักจัง อัพถี่ อิอิ มีนายน้อยแล้ว
-
รอวันที่จะได้หัวเราะดังๆ
-
:m15: สวัสดีจ้า ตั้งใจจะมาเม้น ตั้งแต่เปิดเรื่องใหม่ๆแล้ว แต่เพิ่งจะสมัครได้ ไม่อ้อมค้อมนะ เริ่มเลยเรื่องนี้ค่อนข้างหนักมากในความรู้สึก เด็กอายุ 18 พ่อโดนฆ่า ตัวเองโดนข่มขืน แล้วยังจะฆ่าตัวตาย โครตดาร์กอ่ะ ชอบคาแรกเตอร์จอมขวัญมากนะ แต่ค่อนข้างบอบบางไปมากในฐานะที่น้องเป็นผู้ชาย แต่ก็โอค่ะ แต่ช่วงบท หลังๆมา เหมือนน้องจะหลุดคาแรกเตอร์ไป แรกเลยคือตอนที่ฆ่าตัวตาย อันนั้นน้องหมดหวัง ท้อแท้ และทนไม่ไหว พร้อมจะตายแล้ว เลยตัดสินใจเชือดตัวเอง สุดยอดนับถือมากเพราะคนที่โดนกระทำอย่างโหดร้าย ระยำ!!! อย่างการถูกข่มขืนนั้น ไม่เคยโดนคงไม่รู้ การตัดใจฆ่าตัวตายในสถานการณืนั้นค่อนข้างสมเหตุสมผล แต่!! ในเมื่อชีวิตมันโหดร้ายแบบนั้นพอมาถึงตอนที่ช่วยแมวกับกลัวงูฉกตายซะงั้น แถมคิดแทนแมวได้อีก(แมวเป็นสัตว์สัญชาตญาณเอาตัวรอดมันไม่อยู่เฉยๆรองูหรอก) นั้นเลยเป็นส่วนที่ทำให้เราสับสนในคาแรกเตอร์ของขวัญ แต่ก็ยังอ่านต่อไปแม้จะขัดใจ(แต่งได้อินมากราวกับเราเป็นจอมขวัญซะเอง 55) พอมาถึงบทนี้ โอเค เริ่มเข้าคาแรกเตอร์ดราม่าอีกครั้ง แบบรักไม่ได้ ฆ่าพ่อกูนะ ข่มขืนกูนะ ถึงจะอบอุ่นแต่ก็เลวอยู่ดี จะรออ่านนะคะ ว่าขวัญจะใจแข็งได้แค่ไหน บอกตรงๆ อย่าให้อัสวินมีความสุขง่ายนัก อะไรที่ทำไว้กับขวัญ ชดใช้ให้มากๆ ให้สมกับที่ฆ่าพ่อเขา ข่มขืนเขา ฝากเด็กที่ไม่ได้เกิดเพราะความรักไว้ในท้องเขา อย่าให้อภัยในความผิดของอัสวินง่ายๆ ขอให้พระเอกทรมาณนานๆหน่อย ให้สาแก่ใจคนอ่านอย่างเราบ้าง เพราะชอบขวัญหรอกนะถึงอยากเห็นการชดใช้ในความผิดของอัสวิน หมั้นไส้ไอ้พระเอก เชอะ!!
-
ได้เวลาเอาคืนแล้วววววว :hao7:
-
หูยยยย รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลย อยากดูน้ำหน้าพ่ออัศวินจริงๆ
-
ท้องเลยๆๆ :katai2-1:
-
ท้องเลยตอนหน้า
-
เอาแล้วววว #ทีมจอมขวัญ ค่ะ :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เถื่อนเอ้ยใกล้ลงแดงยัง
น้องเริ่มเหม็นหน้าแล้ว หึหึ แต่ถ้าเถื่อนหงุดหงิดลงที่น้องไม่ได้สงสัยพี่น้อยจะซวย 5555
อ๊ายยยย รอตอนหน้า พรุ่งนี้โกะจะมามั้ย :katai1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:สั้นไปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
-
ให้อภัย ?
:undecided:
-
ลุ้นๆอะ
-
ท้องแล้วแน่ๆ ชอบการใช้ภาษาแบบนี้มากค่ะ รัก :กอด1: o13 :mew1:
-
:ling1:
-
:hao3: กว่าจะรู้ใจตัวเองก็ซัดขวัญซะเจ็บไปหมดเลยนะ
-
มาเร็วทันใจมากๆค่ะ จอมขวัญท้องชัวร์ รอๆๆ อยากรู้ว่าวินรู้ว่าขวัญท้องแล้วจะเป็นอย่างไร
-
ท้องชัวร์
อยากให้วินได้เจ็บบ้าง
แต่ไม่อยากให้จอมต้องทรมาน ยิ่งท้องอยู่ด้วย
เอาไงดีๆๆ อยากให้รักกัน แต่ไม่ง่าย อิอิ
-
แพ้ท้องแบบเอียนหน้าอิเถื่อนน
ถถถถถถ ทำดีค่ะ น้องจอมขวัญ
เอาให้มันเข้าหน้าไม่ติดดดดดด สะใจ
ตอนต่อไป ไปหาคุณหมอ อยากรู้ว่าถ้าอิเถื่อนรู้ว่ากำลังจะมีลูก
จะทำหน้ายังไง :katai5:
-
:z3: บีบหัวใจคนอ่านเอฟซีน้องขวัญตลอดๆ พอจะมุ้งมิ้งก็มีมาให้คิดอีกละ สมควรไม่ให้อภัยจริงๆนายหัวนี้ สั่งฆ่าพ่อ ข่มขื่นกายและใจ มันต้องไม่ใจอ่อนง่ายๆสิ ถึงพี่แกจะเร้าใจในบางทีก็เหอะ :o8:
มาแล้วๆ น้องมาแล้ว ฉลองวันพ่อด้วยการให้คุณอัศวินได้เป็นพ่อคนเลย ดีจริงๆ มายาวๆน่ะ น้าๆ
-
ยากอ่ะ คือเป็นคนฆ่าตัวเองงึั
ใครจะให้อภัยลงนี่ยังคิดไม่ออกเลยว่าขวัญจะให้อภัยยังไง
-
เมนจอมขวัญ อัศวินไม่ได้ใจน้องเขาง่ายๆหรอกบอกเลย
:hao3:
-
อูยยย เริ่มแล้วที่รอคอย อัศวินจะโดนมากไปกว่านี้อีกใช่ไหมคะจัดมาๆ
น้องขวัญร้องไห้มา19ตอน อัศวินก็ควรทุรนทุรายไม่แพ้กัน ทวงความเป็นธรรมให้น้องด้วย อย่าให้พระเอกจบสวยๆสมหวังทุกอย่างโดยไม่รับบทเรียนอะไรเลย
-
:mew5:
สงสารทั้งสองฝ่ายอะ แต่ก็สมน้ำหน้าอัศวิน แค้นไม่รู้เรื่อง เห็นใจขวัญ ใครจะทำใจรักคนที่ฆ่าพ่อตัวเองลง
หวังว่าคงไม่ดราม่าอะไรอีกนะ สงสารน้องขวัญ :hao5:
-
ท้องแล้ววววววววววววว :katai2-1: :katai2-1: อยากอ่านต่อ. งื้อออออออ :katai5: สงสารขวัญ จัดการให้หนักๆเลยนะ ขวัญนะ :z2:
-
:ling1:
-
สมน้ำหน้าอีอัศวิน :laugh:
-
ท้องแล้ววววววววววววววจ้า
-
โอ้ยยย
ค้างเฉยเลยยย
ตอนท้องไม่เท่าไหร่
แต่อยากรู้ว่า ถ้าท้องแล้ว จะทำยังไงกับน้องเนี่ยะ
-
ตอนนี้ละมุนแบบหน่วงๆ :o8:
ที่วินแสดงออกมาทั้งหมด
มันบอกได้เลยว่ารักขวัญมากขนาดไหน
รอดู ถ้าขวัญท้อง วินคงยิ่งหลงน้องไปอีก
-
รอเลยยย ตอนหน้าาา :mew1:
ถ้าจอมขวัญรู้ว่าตัวเองได้จะเป็นไงน้าาา
-
ขาดจอมขวัญแล้วนายหัวจะรู้สึก
-
สมนำ้หน้าพระเอกจริงจริ๊ง!!
-
รอการเอาคืนของจอมขวัญ อย่างใจจดใจจรอ ไอ้คุนวิน มึงเตรียมตัวเลยนะ จอมขวัญอย่ายอมง่ายๆนะ แม้แต่แม่และน้องสายมันมาอ้อนวอนน กํอย่ายอม นะ พรีสสสสสสสสสสสสสส ใจแข็งไว้มันทำกับเราไว้เยอะ :fire:
-
อัศวืน! รักแล้วต้องขอขมานะ :hao3:
-
เสร้จแน่พ่อเลี้ยง หึหึ
-
ท้องแล้วใช่ไหมเย่ๆๆๆ :mc4: ถึงเวลาที่จอมขวัญจะแก้แค้นแล้วสิ เพราะอิตาคุณวินทำอะไรไม่ได้นั่นก็ลูกนั่นก็เมีย :laugh:
-
รออ่านสิ่งที่พระเอกควรต้องชดใช้ ในฐานะที่ฆ่าพ่อนายเอกค่า..... น้องขวัญ คงไม่ให้อภัย ง่ายๆมัง.... พ่อถูกฆ่า (ถ้าพ่อไม่ผิดแต่ถูกใส่ร้ายนี่พระเอกเราจะดิ่งลงเหวเลยนะ) แถมตัวเองก็โดนข่มขืน ยากที่จะให้อภัย แค่ประเด็นแรกที่ฆ่าพ่อก็แย่แล้ว ต่อให้มีลูกด้วยกัน ก็หนีความจริงไม่ได้อ่ะว่า พระเอกฆ่าจริงๆ รอมาม่าชามโตๆค่ะ o13
-
:katai5: คลานมาแบบสำนึกผิดที่ตอนที่แล้วยังได้อ่านและเม้น ฉะนั้น เม้นแค่ตอนนี้พอ
ในช่วงครึ่งแรกนั้น บอกได้เลย เห้ยยย โมเม้นผัวเมียชัดๆ(คือมันก็ผัวเมียกันน่ะแหละ แต่คือเหมือนคู่ผัวตัวเมีย ที่รักม๊ากกกก ไรเงี๊ย)
มันใช่อร่าาา แบบเป็นแนวทางที่เธอถนัดเลยสินะ แนวนี้ แต่ .... ขอย้ำคำว่า แต่ ตัวโตๆเลย
แต่มันมาฉุดอารมณ์ ตอนท้ายเนี่ยสิ คือ มันเป็นซีนที่บีบหัวใจกันนิดๆนะ เพราะว่าอินายหัว(ของชั้น)มันรู้ตัวและยอมรับแล้ว ว่าชอบน้องขวัญมันเลยพยายามที่จะทำความดีเพื่อชดเชยในส่วนที่มันเคยทำเลวเอาไว้แต่อนิจจา
ความเลวกับความดีนั้นมันต้องแยกออกจากกัน การทำความดีไม่สามารถลบกลบในส่วนของความเลวได้ ทำอะไรไว้ สิ่งนั้นมันจะยังอยู่ ฆ่าพ่อ ข่มขืน ทารุณ ทุกสิ่งมันเกิดขึ้นมาแล้ว นั่นคือสิ่งที่ไม่อาจปฎิเสธได้
ใช่ว่าจะทำความดีแล้วบอกว่า ชั้นทำดีคืนแล้วไง หยวนๆกันไปสิ แบบนี้มันไม่ใช่ ซึ่งข้อนั้นน้องขวัญรู้ดีที่สุด ถึงได้สะกดจิตสะกดใจตัวเองเอาไว้ ว่าอย่ารักอย่าสนอย่าแคร์ แต่สุดท้ายยย หัวใจคนเรามันก็แค่ก้อนเลือดเนื้อ หินมันยังโดนน้ำกร่อนได้เลย หัวใจคนเรามันจะเหลืออะไร สุดท้ายขวัญก็ยอมรับกับตัวเองเช่นกัน ว่ารู้สึกดีที่มีอินายหัวอยู่ข้างๆ มาคอยทำดีเอาอกเอาใจใส่อยู่ แต่อย่างที่บอกไป ว่าดีส่วนดร เลวส่วนเลว
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ เมื่อใจสองคนที่ตรงกันแต่เหตุผลนั้นกลับวิ่งสวนทางกัน อันนี้ขอรอดูว่าขวัญจะตัดสินใจยังไง จะเลือกปัจจุบันแล้วทิ้งความเจ็บช้ำในอดีตเอาไว้ แล้วเริ่มกันใหม่ หรือ จะยึดติดกับอดีตเอาไว้ให้ตัวเองจมลงในความทุกข์ ที่ตัวเองเป็นขุดแล้วกระโดดลงไปเอง เพราะสถดท้ายถึงที่สุดแล้วขวัญก็หนีนายหัวไม่พ้น
เอาใจช่วยให้สองคนนี้ปรับจูนหัวใจให้ตรงกันสักที
***เพราะชั้นรอคู่วินัยแทบอดใจไม่ไหวแล้ววว***
ปล.ขอเพิ่มอีกนิดดดด อิเถื่อน(ของชั้น) แกช่วยจีบแบบจริงๆจังๆหน่อยสิ ตอนหน้าเนี่ย เอาให้ขวัญระทวยไปเลย :z1:
ปล.2 ตอนหน้าขอให้อิเถื่อนรู้ตัวแบบช๊อคแรงๆด้วยนะ ว่าตัวเองมีลูกแล้ว ขออารมณ์สะจิต เวลาหัวเราะให้ดังประหนึ่ง ลี้มกโช๊ว
-
อัศวินนายเตรียมตัวรับความเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองได้แหละ :katai3: จะคอยนั่งชม :hao3: แต่เรื่องราวของพ่อจอมขวัญยังคงเป็นปริศนาน่ะเนี่ย แล้วศพโดนเผาไปพร้อมกับบ้านงั้นเรอะ
ตอนหน้าคงได้รู้แหละว่าจอมขวัญท้อง นายอัศวินถ้านายอยากทำดีกับจอมขวัญก่อนอื่นต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองก่อนน่ะ :really2:
-
ทุกการกระทำของอิวิน บ่งบอกว่ารักจอมขวัญอย่างถอนตัวไม่ขึ้น :mew5:
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคุณโกะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่มาต่อให่อ่านทุกวันเลย ช่วงนี้เราอ่านแต่เรื่องนี้เรื่องเดียว 555555555
-
คอมเม้นสมน้ำหน้าเพียบเลยนายหัว 55555 :m20:
แต่เราไม่สมน้ำหน้าหรอกนะ ขอแค่ทำดีกับน้องแบบนี้แหละดีแล้ว เดี๋ยวน้องก็ใจอ่อนเองแหละ ยิ่งมีลูกด้วยกันแล้วน่าจะง่ายขึ้นเนอะ o13
-
อยากอ่านตอนต่อไปเลยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทัองแว้วววว!!
-
มีน้องแล้วววววว เย้~
แม่มีน้องให้เอ็งแล้วนะ เจ้าลิขิตตตต~
คุณอัศเอ้ยยยย เดี๋ยวได้รักเดี๋ยวได้หลงกันมากกว่านี้แน่ๆเลยยย อิอิ
ยอมรับใจตัวเองกันสักทีนะ จะมีเบบี๋กันแล้ววว
-
ยอมรับใจตัวเองเถอะทั้งสองคนนั้นแหละ
-
ตายตามพ่อขวัญไปซะเถื่อน ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตถึงจะสาสมนะ
ว่าแต่พ่อขวัญตายจริงหรือเปล่านี่ยังเป็นข้อสงสัย แต่ถ้าตายจริงนี่เราเป็นขวัญก็รักไม่ลงหรอกแต่ถึงจะรักก็ขอไม่อยูาร่วมกันดีกว่าเห็นหน้าแล้วก็คงคิดถึงแต่สิ่งที่ทำกับพ่อเราอ่ะน่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด เตรียมตบโต๊ะรอความสะใจค่าาา 5555
ถ้าวินรู้ว่าจอมขวัญท้องนะ เอ็งเอ้ยยยย จากเสือกลายเป็นแมวเชื่องได้เลย
มองทางไหนก็ไม่ควรรัก ฆ่าพ่อข่มขืน
#เรื่องนี้ต้องมีชดใช้
รอคอยความทรมานของวิน เราพร้อมที่จะดราม่าไปกับวิน ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆ
:hao6: :hao7:
-
ปูพรมรอน้องขวัญขึ้นสู่บัลลังก์ เวลาของนางพญามาแล้ว :hao3:
-
สับสนในใจทั้งคู่ :ling1:
-
น่ารักกก พี่เถื้อนทำตัวดีก็เป็นนี่นา เข้าใจนู๋จอมขวัญ เอาคืนมันเลย แต่อย่าดราม่าเยอะนะคะ พี่เถื่อนเอาใจน้องหน่อย อยากเห็นตอนดูแลหลังจากรู้ว่าท้อง อีพี่เถื่อนเสร็จแน่ อำนาจเปลี่ยนมือล่ะ 555
-
:hao5:
-
สงสารความรู้สึกจอมขวัญตอนนี้มาก
ิอยากจะเกลียดก็เกลียดไม่เต็มที่
อยากจะรักให้หมดใจก็รักไม่ได้
-
:hao3: ลุ้นตอนหน้าว่าจะเป็นไง บอกตรงแม่เกลียดพ่อแล้วลูกจะเป็นไง
-
ชอบก็บอกไปเล้ย.. นอยด์อะไรกันอยู่ได้ โถ้ว
-
อัพไว อัพทุกวันเลย ชอบบบบ อยากให้อิอัศวินได้รับผลกรรมบ้าง ทำน้องไว้เยอะจริงๆ
-
อ้ากกกกก ท้องแน่นอน พ่อแม่พี่น้องงงงง หนูขวัญท้องแน่ๆๆๆๆๆๆ
อิอิอิ
เหมือนอิพี่วินจะสำนึกช้าไป
แต่ก็ดีกว่าไม่สำนึกอ่ะนะ
รอตอนหน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :katai5: :katai5:
-
ท้องแล้ว ท้องแล้วแน่ ๆ ถ้าวินรู้จะทำยังไงล่ะเนี่ย และถ้าขวัญรู้ว่าตัวเองท้องจะรู้สึกยังไง กลัวน้องรับไม่ได้จังเลย :sad4:
-
รออ่านตอนต่อไป
ลุ้นมาก
-
อยากอ่านตอนใหม่ใจจะขาด
-
สงสารขวัญอ่ะ อิพี่วินต้องโดนหนักๆเลย ! เอาให้แพ้ท้องแทนเมียเยอะๆเลยนะคะ :mew6:
-
พ่อขวัญตายแล้วจริงเหรอเนี้ย :hao4:
-
อยากอ่านใจจะขาดดดดดดด :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ลุ้นมากกกกกกกก :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไป แต่ท้องแน่ๆ สมน้ำหน้าอัศวิน
-
รออ่านค่า :mew2:
-
=_= มีมาถามท้ายตอนอีกนะว่าท้องยัง? ถามแบบนี้เลยดีกว่าท้องแฝดใช่ไหม.... :hao3:
-
หาวิธีให้เขาหายโกรธขนาดนี้นี่ไม่รักเหรอออออออแออ
-
โกนหนวดโกนเครา ตั้งหน้าตั้งตาทำดีกับขวัญมากๆ พอ!!
-
:katai1: เถื่อนจะพาจอมขวัญหาหมอตอนใหนเนี่ย .มาดักรอหน้าโรงพยาบาลแล้วน๊าา o22 o22
-
:katai5:เข้า มา รอ ค่าาาาาาาาาาา ฮรี่ๆ~~ :mew3:
-
สนุกดีครับ รออ่านทุกวันเลย ^^
-
รอยชัง ๒๐
แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาด้านในทำให้ร่างเล็กที่เคยหลับสนิทค่อยๆลืมตา เจ้าลิขิตตัวน้อยยังนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขน พอจอมขวัญขยับ เจ้าตัวเล็กก็ร้องอืออาทำท่าบิดขี้เกียจไม่ยอมให้จอมขวัญลุกจากเตียง
"ขี้เซาจังเลยน้าลิขิต" จอมขวัญลูบหัวพลางเกาท้องมันแรงๆอย่างมันเขี้ยว เช้านี้อากาศดี หลังจากที่เมื่อคืนฝนตกอย่างหนักไปแล้ว
"ขวัญต้องไปเข้าห้องน้ำ อย่างอแงนะ" จอมขวัญแกล้งเอ็ด เจ้าลิขิตทำตาใสก่อนจะมุดมาในซอกอก จอมขวัญยิ้มกว้าง ฟัดเจ้าลูกแมวให้หนำใจอีกทีก่อนจะเดินออกมา
จอมขวัญเดินมาเข้าห้องน้ำ เช้านี้ไม่รู้สึกคลื่นไส้แล้ว สงสัยอาการจะเริ่มดีขึ้น ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เขาอาจจะไม่ต้องไปหาหมอแล้วก็ได้
"ป้านวลสวัสดีครับ" จอมขวัญมาไหว้คนที่เพิ่งมาถึง เขาล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย เจ้าลิขิตเองก็วิ่งออกมารออาหารเช้า
"สวัสดีลูก ตื่นเช้าทุกวันเลยนะ" ป้านวลเอ่ย ขนกับข้าวที่ซื้อมาจากตลาดมาวางที่แคร่ เตรียมทำอาหารเช้าให้คุณอัศวิน
"ขวัญไม่เคยนอนตื่นสายเลยครับ ยกเว้นไม่สบาย" หรือวันไหนที่ถูกคนใจร้ายใช้งานอย่างหนัก
"วันนี้ป้านวลจะทำอะไรครับ ขวัญช่วยนะ" เขาเอ่ย เทอาหาร เติมน้ำให้ลิขิตแล้วเดินไปล้างมือ
"เช้าๆทานต้มจืดไปแล้วกัน ปลาทับทิมทอดอีกอย่างคงจะพอ" ป้านวลเอ่ย "เดี๋ยวตำน้ำพริกมะม่วงให้นายด้วยดีกว่า ถ้าไม่มีเผ็ดบ้างเลยเดี๋ยวนายจะบ่น"
จอมขวัญพยักหน้ารับทราบ เขาเดินไปเปิดน้ำเอาผักที่ป้านวลซื้อมาล้าง จากนั้นก็ทำการหั่นให้เรียบร้อย ต้มจืดใส่ลูกชิ้น ผักกาด หมูสับ แล้วก็วุ้นเส้น ตอนแรกนวลว่าจะเจียวกระเทียมโรยด้วยแต่พอเอาออกจอมขวัญก็รู้สึกเหม็น
"หอมจัง กลิ่นอะไรครับ" จอมขวัญเดินกลับเข้ามาในครัวหลังจากเอาน้ำไปเทหลังบ้าน เขาได้กลิ่นอะไรสักอย่างหอมๆ
"ป้าปลอกมะม่วงอยู่ เดี๋ยวจะทำน้ำพริก" นวลเอ่ย ไม่รู้ว่ามันหอมตรงไหน ตอนนี้มีแต่กลิ่นยาง
"มะม่วงอะไรครับ" จอมขวัญถาม รู้สึกหอมจนอดไม่ได้ที่ต้องถาม
"มะม่วงน้ำดอกไม้ พอดีมันกำลังออกผล ป้าเด็ดมาจากบ้านเลยนะ น่าจะเปรี้ยวได้ใจเลยล่ะ" นวลเฉาะมะม่วงเปรี้ยวให้จอมขวัญชิมชิ้นนึง จอมขวัญเองก็รับมา ไม่รู้ทำไม แค่ได้กลิ่นของมันก็น้ำลายสอ
"อืม อร่อยจัง" จอมขวัญเอ่ย "ป้าเอามาเยอะไหมครับ ขวัญจะเอาไว้กินเล่น"
"เอามาหลายลูกอยู่ ชอบกินมะม่วงเปรี้ยวล่ะสิ เดี๋ยวทำน้ำปลาหวานให้ เก็บไว้กิน ป้าฟันไม่ค่อยดี พอกินมากแล้วเข็ดฟัน ต้องหั่นฝอยใส่น้ำพริกเอา" นวลเอ่ย เธอเด็ดมาเยอะพอควร ใส่น้ำพริกแค่สองลูก นอกนั้นยกให้จอมขวัญมันทั้งหมด
"ดีเลยครับ น้ำลายสอเลย" จอมขวัญลอบกลืนน้ำลาย ไม่เคยอยากกินมะม่วงเปรี้ยวเท่านี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะไม่ได้กินนาน พอเห็นก็เลยรู้สึกอยาก
"แล้วไม่สบายหายแล้วรึ ยังอยากอาเจียนอยู่หรือเปล่า" ป้านวลถามเขา
"ขวัญรู้สึกดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้คงจะหาย" จอมขวัญเอ่ย อาการน่าจะค่อยๆทุเลาลงแล้วจริงๆ เพราะไม่รู้สึกปวดหัวคลื่นไส้แล้ว
"ดีแล้ว หายไวๆจะได้กินของอร่อยๆ" ป้านวลว่า ก่อนจะตั้งกระทะทอดปลาทับทิม ต้มจืดกำลังได้ที่ ถ้านายออกมาก็ตักกินได้เลย
"จอมขวัญ" เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้คนในห้องครัวต้องหันไปดู จอมขวัญเองตกใจเล็กน้อยที่เดี๋ยวนี้เขาไม่ได้เรียกแบบตะคอกเหมือนเดิมแล้ว "ไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ"
"ผมหายแล้วครับ" เขาว่า ไม่สนใจคนที่ยืนมอง "ขอบคุณ"
"ไม่ได้ ถึงจะรู้สึกดีขึ้นแต่ไปตรวจให้แน่ใจเถอะ เป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง" อัศวินเอ่ยเสียงติดเป็นห่วง ขนาดนวลฟังยังรู้สึกได้
"ไม่ต้องหรอกครับ ผมหายแล้ว" จอมขวัญว่า ไม่อยากไปให้เป็นหนี้บุญคุณอีก
"อย่าดื้อได้ไหม ทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้กลายเป็นเรื่องยากด้วย" อัศวินไม่อยากมีปัญหา นี่ก็เพิ่งจะเช้า จะทะเลาะกันเลยหรือไง
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้!" จอมขวัญหันมาตวาด นวลเองก็ตกใจไม่แพ้อัศวิน จอมขวัญที่แสนจะน่ารัก มาตอนนี้ทำไมถึงได้กล้าขึ้นเสียง ดูท่าทางอารมณ์จะไม่ดีเมื่ออัศวินเข้ามาใกล้
"ไปอาบน้ำ อย่าให้ต้องพูดซ้ำๆ" อัศวินขู่ "จะไปดีๆ หรือจะให้ใช้กำลัง"
"ไม่ต้องมาจับตัวผม!" จอมขวัญลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินชนไหล่คนตัวโตออกไป อัศวินส่ายหัวทำหน้าเซ็ง เมนส์ไม่มาหรือไง อารมณ์เสียใส่กันแต่เช้าเลย
อัศวินแปลกใจ
.. จากเด็กที่เคยหวาดกลัวไม่กล้าหือกล้าอือ ตอนนี้กลับลุกขึ้นมาท้าทายเขาเสียอย่างนั้น ..
อัศวินนั่งรอมันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ไม่นานจอมขวัญก็เดินออกมา
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย" อัศวินบอกเด็กตรงหน้า
"ไปหาหมอ ไม่ได้จะพาไปฆ่า" เขาบอกเอ่ย พลางตักต้มจืดใส่จานให้ "ทานเยอะๆ ช่วงนี้มึงดูผอมลง"
จอมขวัญทำท่าเฉยเมย ไม่ได้สนใจว่าคนตรงข้ามจะสังเกตเห็นอะไรยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้เขารู้สึกเหม็นขี้หน้าคนคนนี้ ไม่ได้อยากจะก้าวร้าวหรือพาลใส่ แต่ไม่ว่าคนใจร้ายจะทำอะไร เขาก็รู้สึกหงุดหงิดอารมณ์เสียไปหมด
"อื้อ .. อุแหวะ .. แค่กๆ .. อ่อกก" จอมขวัญชะงักรีบปิดปากก่อนจะวิ่งไปในห้องน้ำ พอกินน้ำพริกเข้าไปมันก็รู้สึกเหม็น เหม็นมากเหม็นจนทนไม่ไหว
"มึงไหวไหม" อัศวินรีบวางช้อนก่อนจะตามเข้ามาอย่างเป็นห่วง
"อะแค่กๆ" จอมขวัญส่ายหน้า ก้มลงไปแทบจะจมลงไปในอ่าง ภายในมันแปรปรวนไปหมด เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
"เห็นหรือยังว่ามึงยังไม่หาย" อัศวินลูบหลังเล็ก "ไปหาหมอจะได้รู้ เป็นอะไรจะได้รักษา"
จอมขวัญไม่มีอารมณ์จะฟังคำปลอบประโลมอะไรทั้งนั้น ร่างเล็กอาเจียนออกมาเป็นข้าวทั้งหมด อาหารที่กินไปสักครู่ออกมาหมดไม่เหลือ
"เช็ดหน้าซะ" เมื่อล้างหน้าล้างปากแล้ว อีกฝ่ายก็ส่งผ้าที่หยิบมาให้
"คุณไม่ต้องเข้ามาก็ได้ ผมไม่ได้เป็นอะไร" จอมขวัญเอ่ยอย่างรำคาญ จะตามอะไรกันหนักหนา เขาไม่ได้เป็นโรคร้ายอะไรขนาดนั้น ก็แค่ป่วยธรรมดา
"เอาล่ะ กูจะไม่ถือสาคำพูดมึง รีบไปนั่งพักเถอะ เดี๋ยวจะให้ป้านวลเขาต้มข้าวให้ เอาแบบที่มึงกินได้มาให้ เผื่อมันจะไม่อาเจียนอีก" อัศวินยอมลงให้ แต่ก็ไม่ตามใจในทุกเรื่อง อย่างไรมันก็ต้องเชื่อฟังเขาบ้าง จะมาแข็งข้อไม่ได้
อัศวินผละออกจากห้องน้ำไปหาป้านวล สั่งเสร็จเขาก็เดินกลับมาที่โต๊ะ รีบทานข้าวให้เสร็จ อีกเดี๋ยวไอ้น้อยก็มาแล้ว ด้านจอมขวัญเขายืนอยู่หน้ากระจกสงบจิตสงบใจสักพักถึงจะออกมา พอป้านวลเปลี่ยนเป็นข้าวต้มให้ จอมขวัญก็กินได้ไม่อาเจียนเหมือนเก่า สันนิษฐานว่าในน้ำพริกอาจเพราะป้านวลลืมตัวใส่หัวหอมจึงทำให้จอมขวัญเหม็นจนอยากอาเจียน พอได้ข้าวต้มหอมๆจอมขวัญก็สามารถทานได้จนหมด พอทานเสร็จพวกเขาก็เตรียมตัวออกจากบ้าน วันนี้อัศวินจะพามันไปหาหมอในเมือง ถึงแม้จะเป็นโรงพยาบาลเอกชน แต่ถ้าไปสายคนอาจจะเยอะเอาได้
...
"ในมือเอ็งนั่นมันอะไร" น้อยทักเด็กน้อยที่ก้าวขึ้นเรือทันทีที่เห็น
"อ๋อ ขวัญเอามะม่วงน้ำปลาหวานที่ป้านวลทำให้มากินด้วย" จอมขวัญเอ่ย พอเห็นมันก็อยาก จะไว้ค่อยกลับมากินก็ไม่ได้ เพราะเขาอยากเดี๋ยวนั้นเลยมันเปรี้ยวปาก
"แก้เมาเรือหรือวะ" น้อยแซวเสียงขำ "วิธีการแบบใหม่สินะ ข้าไม่เคยเห็นใครทำ"
"อย่าแซวขวัญสิ พี่น้อยอ่ะ" จอมขวัญผลักไหล่หนา ขนาดคนขับเรือยังหันมาหัวเราะเลย ขวัญก็อายเป็นนะ
"เออๆ ไม่แซวๆ" น้อยเอ่ย ส่งมือไปโยกหัวเล็กเบาๆอย่างลืมตัว ก่อนจะต้องรีบปล่อยเพราะมีสายตาอาฆาตบางคู่จ้องเขาอย่างเขม็ง
.. แทบจะแดกหัวกันอยู่แล้วครับนายครับ ..
"เอาไหม" จอมขวัญแกะกล่องมะม่วงก่อนจะยื่นให้น้อยกินอย่างจงใจปาดหน้าคนข้างๆ ขวัญจะชวนพี่น้อยคนเดียว ใครจะทำไม
"อ .. เออ" น้อยยื่นมือไปหยิบอย่างกล้าๆกลัวๆ มึงนี้หาเรื่องให้กูจริงๆนะไอ้ขวัญ
"เชี่ย เปรี้ยวขึ้นสมองเลย มึงกินไปได้ไง" เขาสบถออกมาแทบจะคายที่กำลังเคี้ยวทิ้งถ้าไม่ติดว่าเกรงใจลูกพี่ เขาคงพ่นออกมาจนหมดแล้ว มะม่วงเหี้ยอะไรเปรี้ยวโคตรพ่อโคตรแม่ แล้วดูมัน ยังจะเคี้ยวกรุบกรับทำท่าว่าเอร็ดอร่อยมาก ไม่มีความรู้สึกเข็ดฟันเลยสักนิด ทั้งๆที่เขาเข็ดจี๊ดขึ้นสมอง
"ไม่นะ อร่อยออก" จอมขวัญไม่เห็นรู้เลยว่ามันเปรี้ยว
"เปรี้ยวจริงๆ ไม่เชื่อให้นายชิมสิ" น้อยเอ่ย ยังจะมาหน้านิ่งว่าไม่เปรี้ยวอีก
คนที่โดนพาดพิงได้แต่ส่ายหัว "ไม่ล่ะ" เขาไม่ชอบมะม่วงเปรี้ยว จะเปรี้ยวน้อยเปรี้ยวมาก ก็ไม่เอา
"พี่น้อยอย่าเว่อดิ" จอมขวัญว่า
"ไม่วงไม่เว่อล่ะ เห็นมึงกินของเปรี้ยวแบบนี้ กูนึกถึงตอนนังพรมันท้องไอ้เจ้าคุณเหลือเกิน ตอนนั้นนังพรมันก็แบบเนี้ย ไม่เปรี้ยวๆ สรุปแพ้ท้องจ้า" น้อยเอ่ยตามความจริง ไม่ได้คิดหรอกว่ามันจะท้อง ก็ในเมื่อจอมขวัญมันเป็นผู้ชาย จะมาท้งมาท้องได้ไง บ้าไปแล้ว
อัศวินชะงักกับคำของลูกน้อง ท้องอย่างนั้นหรือ ผู้ชายมันจะท้องได้จริงๆหรือไง ไอ้น้อยก็พูดเว่อไป แต่จริงๆแล้วอาการที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากผู้หญิงที่แพ้ท้องจริงๆ
"ไม่พูดด้วยแล้ว กินต่อดีกว่า อร่อยย จะตาย" จอมขวัญงอนพี่น้อยแล้ว
เขานั่งกินมะม่วงในกล่องเงียบๆต่อไป พอได้มะม่วง อาการคลื่นไส้เมาเรือมันก็ไม่มา ดีจัง รู้แบบนี้พกมาด้วยทุกครั้งที่ต้องขึ้นเรือแล้ว ไม่ทนนั่งพะอืดพะอมอยากอาเจียนทุกครั้งหรอก
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงท่า ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า เพราะไม่ใช่วันเสาร์อาทิตย์คนที่มาขึ้นเรือข้ามฟากไปยังเกาะต่างๆจึงไม่เยอะนัก จอมขวัญรีบเก็บมะม่วงไว้กินต่อก่อนจะก้าวขึ้นฝั่งโดยมีอัศวินรอรับอยู่
"นายจะตรงไปโรงพยาบาลเลยใช่ไหมครับ" น้อยถาม วันนี้เขาเป็นคนขับรถให้นายเอง
"อืม ไม่แวะไหน" อัศวินตอบ เหลือบมองเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ วันนี้มันใส่เสื้อยืดสีเทา กางเกงขายาวสบายๆ เพราะตัวมันขาวไม่ว่าจะใส่สีอะไรก็ขับผิว ใบหน้ามันซีดเซียว แต่ก็ดูมีน้ำมีนวลเหมือนอย่างที่ป้านวลว่า
"อื้อ อย่ามายุ่งน่า" จอมขวัญปัดมือหนาที่เอื้อมมาเกลี่ยใบหน้าเขาอย่างอ่อนโยน ก็เคยบอกแล้วไงว่าอย่าอ่อนโยนกับเขา ทำเป็นเฉยชา ไม่สนใจกันเหมือนเดิมเถอะ จะได้ไม่ต้องมีความรู้สึกต่อกัน
ในขณะที่อีกคนทำท่าทางไม่อยากใกล้ชิด อัศวินทำเพียงแค่ชักมือกลับ
เขาให้มันด้วยความโหดร้าย มันก็ตอบแทนเขาด้วยความเกลียดชัง
.. สมแล้วถ้าเทียบกับที่เขาทำร้ายมัน อันที่จริงแค่นี้ยังถือว่าน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ ..
..
"นายจะให้ผมรออยู่แถวนี้หรือไปด้วยครับ" น้อยถาม หากให้รออยู่แถวนี้เขาว่าจะไปซื้อกาแฟดื่มสักแก้วแล้วหาที่นั่งสูบบุหรี่
"แล้วแต่มึงเถอะ คงไม่นานมาก" อัศวินเอ่ย
"ถ้าอย่างนั้นผมรออยู่แถวนี้นะครับ" น้อยว่า
"อืม ถ้ากูเสร็จแล้วจะโทรหา" อัศวินรับคำก่อนจะดันให้คนข้างๆออกเดิน
วันนี้โรงพยาบาลไม่ค่อยมีคนนัก พวกเขาไปติดต่อขอเข้าตรวจ พอบอกอาการไปพยาบาลก็มองหน้าคนที่ป่วย เห็นว่าเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงก็ส่งไปที่แผนกตรวจโรคทั่วไป แต่ถ้าหากว่าคนที่ป่วยเป็นผู้หญิง แน่นอน ต้องไปแผนกสูติ-นารีเวชกรรม เพราะอาการที่พูดมาทั้งหมด มันเป็นอาการของคุณแม่ที่เริ่มจะแพ้ท้องจากการตั้งครรภ์ชัดๆ
"บอกอาการหมอเขาให้หมดนะ เขาจะได้วินิจฉัยโรคให้ถูก" อัศวินบอกมัน เขาพามันมานั่งรอที่ด้านหน้า ตอนนี้มีคนไม่มากนัก อีกเดี๋ยวคงได้เข้า
มันไม่ตอบเขาแต่ทำเมิน
.. อยากจะจับมาฟาดก้นแรงๆสักที โทษฐานที่ดื้อกับเขานัก ..
Rrrrrrrr Rrrrrrrrr
กำลังคิดอะไรเพลินๆ โทรศัพท์ก็มา มันเป็นเบอร์แปลก ตอนแรกว่าจะไม่รับ แต่ก็ไม่ได้ เผื่อเป็นเรื่องงาน
"ผมอัศวิน" เขารับสาย ยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมของคนด้านข้าง เด็กน้อยผมยาวไวเหลือเกิน ก่อนกลับพาไปตัดผมเสียหน่อยน่าจะดี
( ออกมาเจอกันหน่อยที่ด้านหลัง มาคนเดียว ห้ามพาใครมาด้วย ) เสียงจากปลายสายทุ้มหนา เขาชะงักมือที่เล่นกับปอยผมก่อนจะสอดส่องไปทั่วห้อง
"มึงเป็นใคร" อัศวินเริ่มขมวดคิ้ว
( ไม่ต้องรู้ ออกมาก็จะรู้เอง )
"ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอก" เขาว่า จอมขวัญเองที่นั่งฟังอยู่ก็ตกใจ อยู่ดีๆคนข้างๆก็ขึ้นเสียง
( เรื่องนี้เกี่ยวกับชีวิตของคนข้างๆคุณ ) อัศวินหันไปมองหน้าคนด้านข้างทันที เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอิโหน่อิเหน่นั่งบีบมือตัวเองด้วยความกลัว
( ออกมาอย่าให้เขารู้ รีบหน่อยผมมีเวลาไม่มากนัก ) คนในสายบอกอีกรอบ อัศวินชั่งใจ จะไปเลยก็คงจะเป็นห่วง แต่ถ้าไม่ไปเขาเองก็คงคาใจ ใครกันที่รู้เบอร์ของเขา แถมยังรู้จักจอมขวัญอีก
"เดี๋ยว .. โธ่เว้ย!" กำลังจะตอบ แต่ไอ้งั่งที่โทรมามันวางสายไปแล้ว
เขาชั่งใจอีกรอบก่อนเอ่ย
"ขวัญ .. เดี๋ยวกูมานะ นั่งรอจนหมอเรียก เดี๋ยวจะให้น้อยมาอยู่เป็นเพื่อน ห้ามไปไหนคนเดียว เข้าใจไหม" อัศวินสั่งคนตรงหน้า เขากำลังจะผละไปแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
เขาก้มลงจูบหน้าผากเล็กเบาๆหนึ่งทีก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น
"ไอ้น้อย มึงมาดูขวัญหน่อยมันอยู่แผนกตรวจโรคทั่วไป อืม พอดีกูมีธุระ รีบหน่อย แค่นี้" เขาโทรสั่งลูกน้องแล้วรีบวิ่งออกมาด้านหลัง โชคดีที่ที่นี่มีด้านหลังแค่ที่เดียว เขาจึงไม่ต้องเสียเวลาหา
อัศวินเดินมาจนถึงด้านหลัง เขาเห็นผู้ชายคนนึงยืนหันหลังให้เขาอยู่ เห็นแค่ด้านหลังจะว่าเคยคุ้นตาก็ใช่ เขาอยากจะเรียก แต่ใช้วิธีโทรกลับเบอร์เดิมจะง่ายกว่า เผื่อเป็นนักต้มตุ๋น
อัศวินกดโทรออก ชายคนนั้นค่อยๆหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังขึ้นมาแล้วกดตัดสาย
เหมือนโดนหมัดฮุกอย่างแรงตรงหน้า
อัศวินยอมรับว่าตอนนี้เขามือสั่น ทันทีที่คนตรงหน้าค่อยๆหันมาประจันหน้ากับเขา
เขาตาฝาดไปใช่ไหม
มันตายไปแล้วในกองเพลิงที่เขาเป็นคนสั่งฆ่าไม่ใช่หรือไง
อัศวินไม่รอช้ายกปืนที่เหน็บไว้ข้างเอวขึ้นมาปลดล็อค
.
.
"ไอ้โสภณ!"
ทันทีที่คนตรงหน้าหันมา เขาเหมือนถูกตีแสกหน้าด้วยไม้หน้าสาม เป็นมันจริงๆ เขาจำมันได้ แม้มันจะไว้หนวดไว้เคราเฟิ้ม แต่เขาก็จำมันได้
"คุณอัศวินจำผมได้ด้วยเหรอครับ" คนตรงหน้าทักเขา โสภณแสดงอาการว่าไม่ได้กลัวปืนที่เขาจ่อหน้ามันเลยด้วยซ้ำ
"มึงตายไปแล้ว" อัศวินว่า "ตายไปในกองเพลิงที่บ้านหลังนั้น"
"ถ้าผมตายแล้วผมจะมายืนตรงนี้ได้อย่างไร" โสภณว่า "มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องเปิดเผยความจริงกับคุณ"
"ความจริงเหี้ยอะไร กูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เลือกเอา จะเข้าคุกหรือจะตายด้วยน้ำมือกู" อัศวินเหนี่ยวไก เขาไม่ได้ขู่ แม้ตอนนี้จะรู้สึกดีกับลูกชายของมัน แต่เขาก็ไม่มีวันอภัยไอ้คนทรยศคนนี้ได้
"คุณไม่อยากฆ่าผมหรอก เรื่องที่ผมกำลังจะบอกเกี่ยวกับจอมขวัญ เมียของคุณ" โสภณยิ้มด้วยมุมปาก
"มึงรู้!" อัศวินตกใจ มันตามเขาทุกความเคลื่อนไหวเลยหรือไง ถึงได้รู้ว่าเขากับลูกชายมัน ..
"ผมรู้ทั้งหมด และรู้ด้วยว่าตอนนี้คุณหลงรักลูกชายผมไปเต็มเปาแล้ว" โสภณยิ้ม อัศวินจุกขึ้นมาที่อก จริงอย่างที่มันว่า เขาตกหลุมรักจอมขวัญแล้วจริงๆ ตกหลุมรักเด็กน้อยคนนี้อย่างปฏิเสธไม่ได้
"มึงอย่ามาตีหน้าซื่อ" อัศวินไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่าง "ถึงกูจะคิดกับลูกชายมึงอย่างไร กูก็ไม่มีวันให้อภัยมึงได้ มึงทรยศกู!"
"ผมมีเหตุผล!" โสภณค้าน
"เหตุผลเหี้ยอะไร! กูไม่ฟังมึงทั้งนั้น!!" เขาตวาด เดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นพลางยกปืนจ่อหัว "ถึงมึงจะไม่ได้ตายในกองไฟ แต่วันนี้อย่างไรมึงก็ต้องตายด้วยน้ำมือกู!"
"อย่าทำพ่อผม!!!!" เสียงเล็กดังลั่น ร่างหนาถูกกระชากออกจนเซ อัศวินกัดฟันด้วยความเจ็บใจ จอมขวัญเข้ามาขวางไว้ ไม่ให้คนใจร้ายทำร้ายพ่อ มันคงตามเขามา
"อย่าทำร้ายพ่อผม! ให้เขาอยู่ต่อไปเถอะ ผมขอร้อง!" แม้จะดีใจแต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อน ตอนนี้คือเขาต้องช่วยปกป้องพ่อเอาไว้ พ่อจะตายไม่ได้ จะให้คนอย่างอัศวินฆ่าพ่อเขาไม่ได้
"มึงออกไป นี่มันเรื่องของกูกับพ่อมึง!" อัศวินเจ็บแค้น เขาจ่อปืนใส่สองคนตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น ไม่ได้อยากยิงเด็กตรงหน้า แต่จะฆ่าไอ้คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
คนที่กล้าทรยศกัน
"ถ้าคุณฆ่าเขาผมจะเกลียดคุณ! ฮือ ไม่!! อย่าทำอะไรพ่อ! พ่อจ๋าหนีไป! หนีไป!!!" เป็นเพราะอัศวินไม่ยอมและเดินหน้าเข้ามา จอมขวัญถอยร่น พยายามกันร่างของพ่อไว้ ไม่ยอมให้คนใจร้ายเข้ามาถึงพ่อได้
เรื่องกำลังดำเนินไปอย่างเคร่งเครียด แต่จู่ๆร่างเล็กที่พยายามผลักไสกลับล้มลงไปเสียเอง
"ขวัญ! จอมขวัญ!" อัศวินไวกว่า เขาคว้าตัวมันมากอดไว้ ไม่ให้ล้มลงไปนอนกับพื้น จู่ๆมันก็เป็นลมสลบลงไปตอนที่ตวาดเสร็จ สีหน้าและริมฝีปากซีดเซียวตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนคนไร้วิญญาณ
"ผมต้องรีบคุยกับคุณ ก่อนที่จอมขวัญจะตื่น!" โสภณว่า เขาเสียเวลามากพอแล้ว อะไรๆตอนนี้ก็ผิดแผนไปหมด
เขาไม่ได้อยากให้จอมขวัญรู้ว่าเขามีชีวิตอยู่
มันจะลำบากสำหรับคุณอัศวิน
"กูเชื่ออะไรมึงได้! มึงเป็นคนทำร้ายลูกมึง! โสภณ!!" อัศวินว่าด้วยความโกรธแค้น เพราะมันจอมขวัญถึงได้ต้องชดใช้และรับความเจ็บปวดแทน ถ้าเขารู้ว่ามันยังไม่ตาย เขาจะไม่ทำร้ายจอมขวัญเลย
"เรื่องนี้สำคัญมาก มันสำคัญสำหรับจอมขวัญ คุณ และลูกในท้อง!"
"ตั้งใจฟังให้ดีนะครับ แล้วคุณจะเข้าใจอะไรๆมากขึ้น"
...
"อืออ" เสียงที่ดังลอดออกมาจากปากคนที่สลบไปหลายชั่วโมงดังขึ้น อัศวินรีบประคองคนที่ลืมตาสลึมสะลือให้นั่งพิงหัวเตียง
"พ่อออออ! พ่ออยู่ไหน ขวัญจะหาพ่อ! ฮือออ" จอมขวัญร้องไห้โวยวาย เขาเห็นพ่อ พ่อตัวเป็นๆ พ่อที่ยังสบายดีและมีชีวิต
เขายังไม่ได้คุยกับพ่อสักคำเดียว เป็นเพราะคนตรงหน้าคนเดียว
"ชู่วว เงียบก่อน มึงต้องกินข้าวนะ นี่มันบ่ายกว่าแล้ว" อัศวินลูบแก้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะยกชามข้าวต้มมา
"ไม่!!!!!" จอมขวัญปัดถ้วยข้าวต้มตกใส่พื้นแตกกระจาย "ผมจะหาพ่อ!!"
"พ่อมึงไม่อยู่แล้ว จะโวยวายให้ได้อะไร!" อัศวินว่า มองชามข้าวที่หกเละเทะพื้นห้องไปหมด เดี๋ยวต้องเรียกพนักงานมาทำ ตอนนี้เขาพามันมานอนห้องพิเศษในโรงพยาบาล หมอได้ทำการตรวจร่างกายหมดแล้ว
ตอนนี้เขาได้รู้ความจริงอะไรเพิ่มเติมมาอีกหลายอย่างแล้ว
"คุณมันเลว! คุณจับพ่อผมไปไว้ที่ไหน! ฮืออออออ เอาพ่อขวัญคืนมา! อย่าทำร้ายพ่อชวัญอีกเลย!" จอมขวัญทุบตีคนตรงหน้า ทั้งอก หน้า แม้กระทั่วหัว อัศวินก็ยอม
"สงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม .." มันไม่ดีต่อลูกในท้อง
อัศวินยังไม่อยากบอกเรื่องนี้ ให้เขาช็อคคนเดียวก็พอ เขารู้ว่ามันบอบบาง จอมขวัญไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น มันอ่อนโยนและเปราะบางมาก เรื่องเซนซิทีฟขนาดนี้ มันต้องคลั่งแน่ๆ
"ฮือออออ ขวัญคิดถึงพ่อ คิดถึงงงง" จอมขวัญหมดแรง มือเล็กที่เคยทุบตีร่างหนากลับถูกคนตรงหน้ารวบมาจูบมาหอม
"กูรู้ กูรู้ .. นอนพักก่อน เดี๋ยวกินข้าวเสียหน่อยนะ จะได้มีแรง" อัศวินลูบแก้มเนียน กดจูบที่หน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน เขารู้แล้วว่าสาเหตุที่มันเอาแต่ใจ อารมณ์เสียบ่อยๆเพราะอะไร
"ตื่นมา .. ฮึ่ก .. ให้ขวัญเจอพ่อนะ .. นะครับ .. ขวัญอยากเจอพ่อ" จอมขวัญดึงชายเสื้อของคนตรงหน้าไว้ อัศวินตามใจ เขาต้องยอมๆมันไปก่อน เพื่อผลที่ดีต่อมันเอง
เขาจัดท่าให้คนบนเตียงใหม่ หอมแก้ม เปลือกตาทั้งสองข้างเบาๆก่อนจะตามพยาบาลให้เอาอาหารขึ้นมาให้ใหม่ พนักงานทำความสะอาดเข้ามาเก็บกวาดให้จนเรียบร้อย เด็กน้อยบนเตียงหลับไปแล้ว อัศวินว่าจะรออีกสักพักถึงจะปลุก
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
คราวนี้เป็นเบอร์โทรเข้าจากมารดาเขา
"ครับ" อัศวินรับสาย
( น้องท้องใช่ไหมตาวิน น้องท้องใช่ไหม )
"ครับ เดือนกว่าๆแล้ว" เขาตอบ มองหน้าแม่ของลูกเขาด้วยความเอ็นดู
( ขึ้นมาได้ไหม มาอยู่ลำปาง แม่ไม่อยากให้น้องลำบาก )
"ช่วงนี้คงไม่ได้ครับแม่" เขาตอบ ช่วงนี้เขาไม่มีเวลาว่างเลย
( ถ้าอย่างนั้นแม่กับยัยอัจจะลงไป แกดูแลน้องดีๆนะวิน อย่าทำร้ายน้องอีก เข้าใจไหม )
"ผมจะทำได้ไงล่ะครับ นั่นเมียกับลูกผมนะ"
( กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำนะลูกคนนี้ ทีเมื่อก่อนล่ะจงเกลียดจงชัง )
"ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วครับแม่ จากนี้ผมคงต้องยอมรับกรรมที่เคยก่อ ขอบคุณนะครับแม่ที่เป็นห่วง"
ไม่นานมารดาเขาก็วางสายไป เห็นว่าอีกวันสองวันจะลงมา ดีเลย ไหนๆตอนนี้เขาก็เข้าหน้ามันไม่ติด มียัยอัจกับคุณแม่มาอยู่เป็นเพื่อน มันจะได้ไม่เหงา
"กูเสียใจนะจอมขวัญที่ทำให้เรื่องมันแย่ขนาดนี้ ถึงมึงจะไม่ให้อภัยกู แต่ให้รู้เอาไว้ ว่ากูจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้มึงยกโทษให้"
อัศวินกดจูบที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนจะผละมาซบหน้าที่ท้องน้อย ที่ๆมีลูกของเขาถึงสองคนอยู่ในนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีลูก เพราะตั้งแต่ที่ได้มันมา เขาก็ไม่คิดจะไปคบกับผู้หญิงที่ไหนอีกเลย มีก็แค่มัน ที่เขาอยากให้อยู่ข้างๆเขาไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ
Talk: มีใครผิดคาดบ้างไหมคะ 55 เฉลยจะค่อยๆออกมานะ
แล้วก็ผู้ชายท้องได้ด้วย เหตุผลจะค่อยๆออกมา
ไม่พาร์ทนี้ก็อาจจะเป็นพาร์ทอีกคู่
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
ถ้ามันไม่ดีอย่างไรขอโทษด้วยน้า
วันนี้วันพ่อ อย่าลืมบอกรักพ่อกันนะคะ
ปล. อีกเรื่อง ที่อัศวินยอมรับใจตัวเองเร็วเพราะยังมีส่วนหนึ่งที่โกะยังไม่ได้เขียนให้อ่านกันนะคะ
ที่เรื่องดูเร็วๆ ยังมีเหตุผลที่ต้องเฉลยอีกเยอะ ยังไงรออ่านเน้อออ
:กอด1:
-
พี่วินยอมรับใจตัวเองเร็วมาก ตกใจ
ตอนนี้เรื่องเดินไปรวดเร็วมากค่ะ หะ !
แต่เอร้ยยยยยยยย เขารู้แล้วว่าท้องคราวนี้ถึงตาขวัญเอาคืนบ้างละ :katai1: :m18: :m18:
นี่ไม่ค่อยรู้สึกอะไรที่แม่กับน้องสาวมาเท่าไหร่ คิดว่ามาก็คงไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง 55555
แอบคิดแล้วว่าพ่อขวัญคงยังไม่ตาย ไม่ก็ โสภณใช่พ่อจริงๆหรือปล่าว
-
กรี๊ดดดดดดดด ลูกแฝดใช่ไหมคะเนี่ยยยย
-
อะไรยังไงเนี่ยยย :katai1:
แหม่ เรียกเต็มปากเต็มคำเลยนะ อัศวิน :hao3:
รอตอนหน้าค่าาา :mew1:
-
ลูกแฝดด้วยแฮะ ว้าววว
-
เห็นมั้ยยยยบอกแล้วพ่อยังไม่ตาย
-
ลูกแฝดเลยหรอ?
-
แอบคิดอยู่แล้วว่านายโสภณน่าจะยังไม่ตาย ตั้งแต่ตอนที่ขวัญไปหากระดูกในกองเถ้าถ่านที่บ้านแล้วไม่เจอแล้วล่ะค่ะ
ตอนนี้อ่านแล้วมันดูรวดเร็วยังไงชอบกล แต่ก็โอเคค่ะ แอบตกใจเล็กน้อยได้ลูกแฝดซะด้วย
ตอนต่อไป คงจะได้เห็นวินงัดกลเม็ดมาง้อขวัญอย่างมากแน่ๆ เพื่อให้ขวัญรักและหายโกรธที่ทำร้ายขวัญมาตลอด
จะตามดูต่อไปว่าจะง้อขวัญด้วยวิธีไหนนะคะ
-
แอบคิดอยู่แล้วว่านายโสภณน่าจะยังไม่ตาย ตั้งแต่ตอนที่ขวัญไปหากระดูกในกองเถ้าถ่านที่บ้านแล้วไม่เจอแล้วล่ะค่ะ
ตอนนี้อ่านแล้วมันดูรวดเร็วยังไงชอบกล แต่ก็โอเคค่ะ แอบตกใจเล็กน้อยได้ลูกแฝดซะด้วย
ตอนต่อไป คงจะได้เห็นวินงัดกลเม็ดมาง้อขวัญอย่างมากแน่ๆ เพื่อให้ขวัญรักและหายโกรธที่ทำร้ายขวัญมาตลอด
จะตามดูต่อไปว่าจะง้อขวัญด้วยวิธีไหนนะคะ
พี่วินยอมรับใจตัวเองเร็วมาก ตกใจ
ตอนนี้เรื่องเดินไปรวดเร็วมากค่ะ หะ !
แต่เอร้ยยยยยยยย เขารู้แล้วว่าท้องคราวนี้ถึงตาขวัญเอาคืนบ้างละ :katai1: :m18: :m18:
นี่ไม่ค่อยรู้สึกอะไรที่แม่กับน้องสาวมาเท่าไหร่ คิดว่ามาก็คงไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง 55555
แอบคิดแล้วว่าพ่อขวัญคงยังไม่ตาย ไม่ก็ โสภณใช่พ่อจริงๆหรือปล่าว
เรื่องที่อัศวินยอมรับใจตัวเองเร็วเพราะยังมีส่วนหนึ่งที่โกะยังไม่ได้เขียนให้อ่านกันนะคะ ยังมีเหตุผลที่ต้องเฉลยอีกเยอะ ยังไงรออ่านเน้อออ
-
ไอ้เถื่อนกลายเป็นพ่อคนแล้ววววว :hao7:
-
คุณพ่อขวัญมาเล่าอะไรให้ฟังนะ อยากรู้ความจริงเลย
-
ขนาดโสภณมายืนอยู่ตรงหน้าขวัญก็อยู่ด้วย ยังกล้าจะจ่อปืนใส่พ่อเขาอีก สติอ่ะมีไหมสติ
แล้วที่ขวัญเป็นลมลงไปต่อหน้ายังกล้าบอกอีกว่าเป็นความผิดของโสภณ ตรรกะอะไรของแกเนี่ยะอัศวิน
คาแรคเตอร์ขวัญดูจะอำนวยให้อัศวินจบสมหวังไม่ยาก คือขวัญอ่อนต่อโลกมาก ไม่ได้ทำงานยืนบนลำแข้งตัวเอง ไร้ญาติขาดมิตร ไอ้ที่จะหนีไปอยู่คนเดียวเป็นซิงเกิ้ลมัมนี่แทบจะเป็นศูนย์ เชียร์ให้โสภณพาขวัญหนีหายไปเลย อยากให้พระเอกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็นเหมือนขวัญมั่ง
หมั่นไส้อัศวิน กล้าพูดนะว่านี่ลูกนี่เมียผม ...ยังต้องพิสูจน์ตัวอีกนานถึงจะให้ขวัญเห็นว่าเป็นพ่อและผัวที่ดีได้
-
อยากอ่านจอมขวัญกับนายหัวต่อ กำลังมันส์เลย
-
ขวัญแพ้ท้องได้น่ารักเน๊อะเห็นทุกอย่างรวมทั้งเห็นขี้หน้าสามีดัวย สะใจ
-
มาทุกวันได้ไหม
-
น้องท้องแล้ว ว่าแต่ทำไมพ่อน้องยังไม่ตายอะ
-
ตายยยยยยยยยยย!!!
ถึงจะชังเถื่อน แต่ก็สงสารเถื่อนนะ ภาระหนักแหละเนอะ แฝดด้วย อารมณ์ก็ต้องแปรปรวนยกกำลังสองแหละเนาะ สู้เค้านะเถื่อน!!
หมั่นไส้ "ลูกเมียผม" แหมะ!! :-[
-
ดูท่าที่ขวัญแล้ว คงโลกสวย ไม่แก้แค้นแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนี้จิงๆ พูดเลยว่า เฟลมากกกอะโดนกระทำขนาดนี้ ถ้าไม่ทำอะไรเลย บอกเลย ผิดหวังมากๆ นะ จากที่อ่านมาทุกๆตอน
-
ว้ายยยยย น้องปฝดซะด้วยยยย
เรื่องจะเป็นยังไงต่อนะ เดาไม่ถูกเลย
รอทุกวันเลยนะคะ :katai2-1:
-
อยากอ่านต่อแล้วววว :katai5: :katai5:
-
วินได้ลูกแฝดเลยนะ แสดงออกหน่อยว่ารักขวัญจะได้มีกำลังใจ
:katai4:
-
สนุกกกกกก. ได้ลูกแฝดซะด้วย เชื้อพ่อแรงจริง
รอตอนต่อไปค่ะ อยากรู้แล้วย
-
อีกหน่อยปรับความเข้าใจกันได้ คงปั้นลูกกันงอกงามเลยสินายหัว 555 #ท้องได้งี้พี่วินปลื้มมาก :katai2-1:
เลื่อนขั้นแบบวาร์ปเลยอ่ะ จากนางบำเรอลูกศัตรู กลายเป็นจอมนางแห่งเกาะทะเลใต้
-
ได้ลูกแฝดซะด้วย
-
บอกเรื่องอะไร
-
ว้ายยยยยยยยยย สองคนด้วย?? ยิ่งหลงไม่ลืมหูลืมตาไปใหญ่เลย!!!!
-
Double happy ending.
-
ขวัญจะเป็นแม่แล้ว :katai2-1:
-
:hao4:เรื่องพลิกแฮะ พ่อไม่ตาย แต่ความผิดที่สั่งฆ่า แล้วข่มขืนขวัญยังอยู่ แถมยังเอาปืนจ่อหัวพ่อเมียอีก ไม่น่าเชื่อคนระดับนายหัวจะไร้เหตุผลได้ขนาดนี้ เฮ้อ!! ท่องไว้ๆ นิยายๆ ตอนนี้เรื่องราวเร็วมากจนตั้งรับไม่ทัน หลายอย่างดูรวบรัดเกินแม้จะค่อยๆคลายปมทีหลังก็เหอะ ทำเอาค้างคาเลยอ่ะ :katai1: เรื่องจะดำเนินไปทางไหนก็แล้วแต่ ขอแค่ให้อัสวินได้รับบทเรียนหนักๆเลยนะ หวังว่าเรื่องนี้คงไม่แฮปปี้ง่ายๆ ให้พระเอกน้ำตาตก คุกเข่ากอดขาขอความรักกับขวัญทีเถอะ :katai2-1: นี่ไม่อคติกับใครนะ แต่แบบว่า ลองเราเป็นเป็นจอมขวัญสิ ความรู้สึกตอนที่โดนกระทำ โดนข่มขืน โดนทำร้ายร่างกายและจิตใจ ขนาดนั้น เราจะรักคนที่ทำร้ายเราได้เหรอ :katai1: โอเคแม้จะรักกันตอนหลัง มันก็ต้องมีบ้างที่หวาดระแวง ความทรงจำเก่าๆมันลบเลือนไม่ได้ เหมือนแก้วที่โดนมือปัดตก แม้จะไม่แตกเป็นเสี่ยง แต่ก็มีรอยร้าวอยู่ดี แล้วอีกอย่างอัสวินมีดีอะไร มีอะไรให้ขวัญรักได้บ้าง ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนถึงตอนนี้ ก็ยังมองไม่เห็นความดีของอัสวิน แม้จะอ่อนโยนขึ้น แล้วไง เทียบกับที่ทำไว้กับขวัญซักเศษเสี้ยวไหม? นี่ถ้าขวัญรักอัสวินง่ายๆนะ โอ้โห น้องใสมาก ไม่สตรอง นางเอกแจ่มใสเลยลูก แล้วแถมยังอัสวินไม่ค้นหาความจริงว่าโสภนทรยศจริงรึเปล่า แต่สั่งฆ่าเลยเนี่ย เด็กน้อยมากบริหารงานได้ไง ไม่รอบรอบเอาซะเลย หากโสภนไม่ได้ทรยศแล้วละก็ หึ เละ เละแน่ๆ fc ขวัญไม่เอาไว้แน่ๆ อัสวินคะ น้องไม่ใช่เดอะเฟคค่ะ เสียใจด้วย :katai3:
ทั้งนี้ทั้งนั้น แค่อยากให้มีสักเรื่องที่ฝ่ายพระเอกผู้กระทำการหักหาญน้ำใจฝ่ายนายเอก ได้รับความทรมาณ ได้รับความเสียใจจากการกระทำของตัวเอง การข่มขืนไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ ดีที่นี้เป็นแค่นิยาย เลยไม่คิดอะไรมาก(นี้ขนาดไม่คิดอะไรนะเนี่ยรู้ว่าเป็นนิยาย)แต่ถ้าเป็นชีวิตจริง การโดนข่มขืน คือตายทั้งเป็น(จากเรื่องราวจริงๆของเหยื่อที่โดนข่มขืน)
สุดท้าย ผู้แต่งสู้ๆ จอมขวัญสู้ๆ อัสวิน น้องไม่ใช่เดอะเฟคค่ะ ชิ
-
:mc4: ก่อนอื่นคงต้องบอกว่า ท้องแล้ววววววววว o13 น้ำยานายแรงมาก หรือ ฉีดหลายปี๊ดไม่รู้เลยติดคู่เลย :hao6:
เอาล่ะกลับมาที่เรื่องของโสภณดีกว่า เราว่า มีคนช่วยโสภณไว้ อาจจะเป็นน้อยก็ได้ ที่ช่วยไว้ แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับ
คุณพ่อตาวนเวียนๆอยู่ใกล้ๆตัวลูกตัวเองอย่างน่าตกใจ มาแบบผีกันเลยทีเดียว เป็นชั้นคงหลอนหน่อยๆอ่ะ แถมนะ โผล่มายังกวนตีนอีก
ไม่ใช่กวนธรรมดานะ โคตรกวนตีนอ่ะบอกเลย คือ ถ้าวนๆเวียนๆใกล้ๆขวัญขนาดนั้นก็น่าจะรู้นะว่าตัวเองน่ะตกเป็นผู้ต้องหาในความผิดครั้งก่อน
ในการปรากฏตัวครั้งนี้ แบบว่าเห้ยยย ไม่ใช่มาแบบเจี๋ยมเจี้ยมนะ แต่มาแบบถือไพ่เหนือกว่าว่าอิเถื่อน(ของชั้น)มึงรักลูกกูนะ
กล้าฆ่ากูหลอ อ๊าโหหหหห นาทีนี้ เป็นชั้นนะจะตบด้วยด้ามปืนสักฉาดนั่นแหละ รักลูกคุณมึงแต่ไม่ได้แปลว่าคุณมึงจะพ้นจากคำว่าคนทรยศไปได้นะ
ลูกกับพ่อมันคนละคน รักลูกแต่ถ้าพ่อมันไม่ดีเราได้จำเป็นต้องดีด้วย อิคุณพ่อตาเนี่ยเข้าใจอะไรผิดไปเปล่า ถ้าอิเถื่อนจะเตะพ่อตาสักป๊าปสองป๊าปจะไม่โกรธเลย บอกจริมๆ
*** แต่ คุณพ่อตาบอกมีเหตุผลที่ต้องทำ เลยไม่ได้โกรธเกลียดอะไรคุณพ่อตามากหรอก แต่เรื่องหมั่นไส้ในความกวนตีนและวางท่าทางเนี่ย เอาไปเต็มๆเลยคร่าคุณพ่อตาา ***
ปล.นาทีนี้สงสารอิเถื่อนเหมือนกันนะ แบบเมียก็ไม่รัก แถมพ่อตายังกวนตีนอีก โผล่มาตอนไหนไม่โผล่ โผล่มาตอนที่เมียท้องแล้วอีก แค่ตอนไม่รู้ว่ายังไม่ตายก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้ตัวละ ยิ่งตอนนี้รู้ว่าพ่อไม่ได้ตายด้วยแล้วล่ะก็ เมียคงจะคิดหนีไปหาพ่อทุกวินาทีแหงมๆ โถๆๆๆๆๆ ช่างน่าสงสาร นาทีนี้ มาหาชั้นเถอะ ชั้นก็ท้องให้ได้นะ :laugh://// โดนถีบ :z6:
-
เดินเรื่องเร็ว สนุก แล้วก็รออ่านความจริงที่โสภณปิดไว้นะคะ ^^ รอต่อไป
-
ปมเรื่องพ่อตายตกไปละ
ทีนี้เป็มปมเรื่องที่ว่า ขวัญเป็นลูกของใคร
-
มันยังมีปมอีกหลายอย่างใช่ไม๊ น่าสงสัยๆ
-
ดีใจมากๆๆๆๆ ที่ได้อ่าน ขอบคุณมากค่า รอตอนต่อไปน้าา :mew1:
-
สงสัยอยู่ว่าการที่ไม่เจอกระดูกพ่อของขวัญในเศษซากบ้าน อาจจะมีเงื่อนงำอะไรบางอย่าง
และ แหมน้ำยานายหัวดีเนอะ ทีเดียวได้สอง 555
-
:-[ ลูกแฝด เย้ๆ น้องท้อง นายหัวรู้แล้วด้วย โสภณต้องรู้แบะรู้มากกว่านี้แน่ๆ ว่าแต่ แล้วคุณแม่รู้ได้ไง?
คู่รองท่าจะมันส์ :hao7:
อัศวินรับโทษแรงๆเลย
-
น้องขวัญญญญญญญญญญญญญญญ ท้องแล้วสินะ แฝดด้วย อ้ะ หรอเราอ่านผิด อิอิ
พ่อน้องยังไม่ได้ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอน้องรู้ความจริง
-
:katai2-1:
แรงส์อ่ะ ท้องแฝดด้วย คราวนี้ น้องขวัญเอาคืน กระอักแน่เลย
:hao6:
-
ดีใจที่พ่อขวัญยังไม่ตาย
น้องจะได้ให้อภัยวินง่ายขึ้น
ดีใจมากๆ น้องท้องแว้วววว :mc4:
-
ขวัญเป็นต่อแล้ว เถื่อนเตรียมรับกรรม :laugh:
-
คนเขียนปูพื้นมาดีนะ ทั้งบุคลิก ทั้งการกลับมาของตัวละคร ไม่มีหลุด
การกลับมาของโสภณนั้นเราไม่แปลกใจ
บอกตรงๆรู้สึกยังกับว่าพระเอกโผล่คือมาแบบเท่มากๆ
การที่โสภณยังอยู่นี้ทำให้อะไรๆมันเป็นไปได้
โสภณเป็นคีย์ตัวสำคัญในการไขปริศนาเรื่องชาติกำเนิด ความลับของขวัญ
สิ่งที่เกิดขึ้นที่ไร่ของอัศวิน
การนำความสัมพันธ์ของวินกับขวัญไปอีกระดับหนึ่ง
การเปลี่ยนไปของขวัญปูมาดีค่ะ
จากพรมเช็ดเท้ามาฮึดพ่นไฟใส่ผัว
พักเหตุผลไว้ที่อาการแพ้ท้องหงุดหงิดง่าย
ขวัญได้เรียนรู้ก็ทีนี้แหละว่าจะเหยียบผัวได้ยังไง
ยิ่งมีลูก มีแม่ผัว น้องผัวมาช่วยก็ยิ่งได้เปรียบ
เราว่าขวัญอีกนานมากที่จะยกโทษให้วิน
แต่ก็อาจจะไม่ได้หมายความว่าให้อภัยในสื่งที่โดนกระทำมา
เราจะเอาตรรกะธรรมดามาใช้กับวินไม่ได้
เรื่องการกระทำหรืออะไร
การพกปืน การเอาปืนมาจ่อหน้าคนอื่น
นี่เล็กน้อยนะ อย่าลืมสิว่าคนๆนี้เคยฆ่าคนมาแล้ว
ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการลอบกัด
ไม่ใช่คุณชายเมืองหลวงที่มีการ์ดเฝ้าคุ้มครอง
แต่เป็นนายหัวที่นำลูกน้องเข้าไปปะทะ
เราว่าวินก็แมนดีนะ
ไม่ได้เปลี่ยนใจวันสองวัน
อาการเปลี่ยนใจมีมานานแล้ว แค่ตัววินเองไม่รับเท่านั้นเอง
มาตอนนี้ก็รับอย่างเต็มอกเต็มใจ ว่าลูกกับเมีย
จะเป็นยังไงก็ขอยอมรับโทษ
ไม่ได้ว่าวินดี คือเคยด่าไปแล้วขี้เกียจด่าซ้ำ
จากนี้ไปก็รอดูวินเป็นเบี้ยล่างขวัญกับลูกแล้วกัน
วิบากกรรมนายหัวกำลังจะเริ่ม
-
มีน้องแฝดด้วย ต้องน่ารักแน่ๆเลย :mew4:
-
ลูกแฝดด้วยอ่ะ งานยากแล้วคุณอัศวิน
-
รวดเร็ว
-
ลูกแฝดด้วยอ่ะ วินเชื้อดีมาก ฮ่าๆๆๆๆ รอวันเฉลยปม
ดีใจพ่อของขวัญไม่ตาย น้องจะได้เกลียดน้อยลง
-
:mc4:
-
โสภณตามดูอัศวินตั้งแต่ตอนไหน
ตั้งแต่ได้พบจอมขวัญเลยหรือเปล่า
ถ้าตั้งแต่ตอนนั้น ก็นับว่าพ่อใจร้ายมากโข
-
:pig4: :pig4:
-
เอาให้หนักเลยค่ะขวัญ 5555555
-
:impress3:ว๊าวท้องแฝดด้วย เราว่าแล้วว่าต้องเป็นโสภณโทร.มาแล้วก้อจริง ๆ ด้วย :impress2: แต่น้องขวัญเนี่ยคงไม่ยอมญาติดีกับอัศวินง่าย ๆ แน่ สมน้ำหน้า :z6: ต้องเอาให้แรง :angry2: รอเฉลยในตอนต่อ ๆ ไปน่ะ จ้ะ ท่าทางเหมือนโสภณจะวางแผนให้อัศวินหลงรักจอมขวัญน่ะเนี่ย แต่ใครล่ะที่เป็นคนคอยสืบเรื่องของทั้งคู๋ หรือจะเป็นแม่ของอัศวิน คงต้องมีใครอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ :mew4:
-
ตกลงโสภณยังไม่ตาย หรือขวัญฝันไป หรืออย่างไร งงไปหมด
รอตอนต่อไปค่าาาาา
-
โอ้ยชอบบบ. ท้องแล้ววว ว่าแค่ทำไมโสภณยังไม่ตายนะ
-
การเอาคืนของขวัญกำลังจะเริ่มต้นแล้วสินะ
แต่คนท้องนะ ต้องอารมณ์ดีๆ ใจเย็นๆ เพราะอารมณ์แม่ส่งผลถึงลูกในท้องด้วย
เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลย :katai5:
-
กำลังสนุกเลย
-
จอมขวัญคนดีของแม่
ในที่สุดก็ท้อง
อิพี่วินอ่อนลงทันทีเลยนะพอรู้ว่าน้องท้อง
น้องขวัญฟื้นมาจะได้เจอพ่อมั้ย
อิพี่จะยอมมั้ย แล้วทำไมน้องถึงท้องได้
ติดตามอยู่นะคะ
-
เมียผม เมีย เมีย เมีย หืม อิฉันจำได้ว่านายหัวบอกว่าหนูขวัญเป็นนายบำเรอนะ
กลืนน้ำลายตัวเอง แหวะ
มีฉากนั้นป่ะ เห็นแก่เด็ก เด็กจำเป็นต้องมีพ่อ คือถ้ามีประมาณนี้ขอวิ่งไปอ้วกแปป 55555
ถ้าเราเป็นลูกขวัญแล้วรู้ว่าพ่อมันข่มขืนแม่ แถมยังจะฆ่าปู่ตัวเอง ให้ตายยังไงก็ไม่นับเป็นพ่อ
แต่คาแร็คเตอร์ขวัญนี้หัวอ่อน แลดูจะรักกันง่ายๆ
ช่วยฉีกแหวกแนวให้ขวัญสตรองเถอะคะ อย่าไปรักไอ้นายหัวมันง่ายๆเลย (ถึงสุดท้ายจะรักกัน)
รอนะคะ จุ๊บจิ๊บ :jul3:
-
พ่อยังไม่ตาย ท้องแล้วด้วย
รอฟังเฉลยทุกอย่าง
-
รอเฉลยคับ
-
:z3:
ค้าง ที่ สุด !
-
เห็นมั้ยยย ว่าแล้วต้องท้องแฝด ก็เล่นฉ่ำโบ๊ะกันถี่เหลือเกิน ดีไม่ดีแฝดคนละฝาอ่ะ 5555555 สมมติฉ่ำโบ๊ะทุกสามชั่วโมงอาจจะได้แฝดสี่เลยก็ได้... เดี๋ยวๆๆ สติๆ งานมโนก็มา งานพรรณนาก็เกิด :hao3:
-
น้องแฝดดดดดดดด :katai2-1:เข็ดฟันแทนขวัญเลย
-
:hao3: เป็นไงล่ะ
-
ตอนนี้เลิศมาก นายหัวไม่ได้ฆ่าพ่อจอมขวัญ พ้นไปเรื่องนึงแล้ว รอที่เหลือน้าาา :L2:
-
มันก้อยังไม่สาย ดูแลกันต่อไป
-
อห. มีลูกทีได้ที่เดียว2
แพคคู่สุดคุ้มกันเลยทีเดียว o13 :mew1:
-
รู้ว่ามีลูกก็ดีจะได้ดูแลดีๆ โสภณรู้เรื่องนี้ได้ไง มาดีมาร้ายนะ
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไป อัศวินลำบากแน่ๆ 555
-
โล่งอกเลยที่รู้ว่าพ่อขวัญยังไม่ตายจริงๆ ไม่งั้นคงจะรักกันลำบาก เพราะประเด็นนี้มันร้ายแรงมากกกก
แต่ก็ยังรอเฉลยปมอยู่นะคะ ตอนนี้มึนมาก ไม่รู้ว่าพ่อขวัญกลับมาได้ยังไง กลับมาทำไม รู้เรื่องขวัญได้ไง
แล้วก็งงตรงที่โสภณบอกว่า ไม่อยากให้ขวัญรู้ว่าตัวเองยังอยู่ ไม่งั้นอัศวินจะลำบาก
คือถ้าเป็นตอนนี้เราว่าถ้าพ่อตายจริงๆ น่าจะแย่กว่านะ เพราะขวัญคงให้อภัยอัศวินไม่ได้เลย ถึงจะเป็นพ่อของลูกในท้องก็ตาม
ปมเยอะมากค่ะ อ่านไปลุ้นไป อยากเห็นเค้าสวีทกันบ้างㅠㅠ
-
แอร๊ยยยย ลูกแฝดด้วย :z2:
อยากอ่านต่อแล้ว ตกใจนะที่อัศวินยอมรับออกมาง่ายๆ แต่นั่นมันก็ดีแล้วล่ะ o13
-
ลูกแฝดดดดดดดดดด :mc3: :mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
แหมะ พี่วิน ลูกเมียเต็มปากเต็มคำเชียวนะ :m12:
-
มาต่อไวๆนะคะ จะรออ่านจนจบ ชอบอ่านแนวนี้มากๆ แต่ไม่ค่อยมีนักเขียนท่านใหนมาต่อจนจบ
บางท่านก็เขียนเรื่องได้น่าติดตามมากๆแล้วก็หายไปเป็นเดือนๆปีๆ คุณนักเขียนใจดีอย่าหายไปน๊า
เค้ารออยู่นะตะเอง :hao5:
-
รอเฉลยอย่างอื่นๆ คือปมเยอะมากจริงๆ นายหัวเรียกเมียได้เต็มปากเต็มคำเลยนะ แหม่ นางบำเรอไม่ใช่เหรอไงคะ รักน้องให้มากๆนะ ลูกแฝดๆๆๆ :hao6:
-
แหม่~ เรียกเมียเต็มปากเต็มคำเลยนะ
น้องขวัญท้องแฝดด้วย ดีจัง
อยากรู้ความจริงแล้วว่าโสภณหายไปไหนมา
-
:z3: โธ่ อยากรู้เหตุผลง๊า สรุปว่าพ่อของหนูขวัญบอกอะไรอีตาคุณอัศวินกันแน่
-
พี่วินท็อปฟอร์มมากนะคะ ไม่ได้ใช้งานสองปี พอได้ใช้ พี่ได้ลูกแฝดเลย โสภณนิไม่ใช่พ่อแท้ๆของขวัญหรือเปล่าคะ ทำไมเรารู้สึกว่าไม่มีอารมณ์หวงลูกเลยล่ะ ขวัญโดนขนาดนี้มันต้องมีออกหมัดใส่หน้ากันบ้างนะ
-
ฟินนนนน
-
เรื่องนี้เหรอ งั้นๆ แหละ น้ำเน่าอ่ะ ไม่อยากจะบอกเล้ย นายเอกท้องได้ อ่านก็หลายเรื่องนะ ให้คะแนน น้องจอมขวัญ 100 เต็มสิบ รักมากกกกกกกกกก ครอบครัวนายหัวอบอุ่น. อยากมีผู้ชายแบบพี่น้อยบ้างอ่ะ อยากได้ ขอกระซิบได้มั๊ย จอมขวัญ เป็นชื่อตัวละครที่โดดเด่น เหมือน พี่โต ของขวัญ เรื่องนั้นอ่ะ เรื่องที่จบไปนานนนนนนนนมากแล้ว แต่ยังอยู่ในความคิดถึง และเรื่องนี้ของโก๊ะ จะอยู่ในใจพี่จึกๆ สลักแน่นจร้า
-
น้องเลื่อนระดับเป็นนางพญาเกาะทะเลใต้ พ่วงด้วย
ตำแหน่งแม่นายปางไม้เมืองเหนือ
:hao7: :hao7: :hao7: ทายาทแฝดดดดด............... :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1: :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :mew2: :mew2: :hao5: :hao5: :ling1: :ling1:
-
รอยชัง ๒๑
*กรุณาอ่านอย่างมีสติและอ่านให้ครบทุกบรรทัดค่ะ
"ผมต้องการคุยกับคุณ แค่สองคน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้" เสียงเข้มเอ่ย อยากจะเข้าใกล้ลูก แต่ก็ถูกอีกคนห้าม
"น้อย! มึงพาจอมขวัญไปนอนพักให้หมอดูอาการ เปิดห้องพิเศษได้เลยใช้ชื่อกู" อัศวินมีเรื่องต้องคุยกับคนตรงหน้าเช่นกัน โชคดีที่น้อยตามออกมาได้ทันเวลา
"ครับนาย" น้อยรับคำ ช้อนตัวจอมขวัญที่สลบอยู่ขึ้นอุ้ม แล้วรีบเดินเข้าไปด้านใน
อัศวินมองตามร่างเล็กจนลับสายตา ก่อนจะหันมาหาคนตรงหน้า
"กูแปลกใจนะที่มึงยังไม่ตาย" อัศวินว่า "ทั้งๆที่กูสั่งให้ลูกน้องเผามึงทั้งเป็น"
"ผมเอง .. ก็เกือบเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน วันนั้นที่ผมถูกยิงที่ขาและโดนเผาไฟจนเกือบจะตายทั้งเป็น ผมพยายามพาตัวเองหนีออกมาจากบ้านจนได้ ผมเดินไปถึงป่ายางอีกฝั่ง .. เรี่ยวแรงผมเริ่มหมดจนสลบไป ตื่นมาอีกทีผมก็ไปอยู่ในบ้านของผู้ใหญ่บ้าน โชคดีที่ผมเคยติดต่อกับแกบ่อยๆ ผมเลยรอดมาได้" โสภณเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลายเดือนที่แล้วให้ฟัง
"หึ เก่งนี่ รู้แบบนี้กูยิงสมองมึงกระจุยไปเลยจะง่ายกว่า" อัศวินกอดอกสูบบุหรี่ในมือ
"ผมยังขอบคุณคุณมาจนถึงทุกวันนี้ที่คุณไม่ฆ่าผมให้ตายเสียก่อน"
"มึงหมายความว่าอย่างไร" อัศวินขมวดคิ้ว
"เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ผมเป็นคนจงใจทำ" โสภณยอมรับ
"ไอ้สัตว์! สุดท้ายมึงก็ยอมรับ!!!" อัศวินต่อยหน้ามันอย่างแรงก่อนจะเข้าไปซ้ำจนพอใจ ไอ้โสภณมันไม่ตอบโต้เขาแม้แต่น้อย ยอมถูกเขาใส่หมัดจนหน้าช้ำ
"ผมผิดในเรื่องนั้น ผมขอยอมรับความผิดทั้งหมด" โสภณหลับตายอมโดนต่อย
"ทำไมตอนนั้นมึงถึงไม่พูดเหี้ยอะไรสักอย่าง!" อัศวินกระชากร่างอีกฝ่ายที่ล้มลงไปนอน "มาตอนนี้มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงให้รอดหรือไง!!!"
"ลองคิดดีๆสิครับ .. ถ้าผมบอกตั้งแต่ตอนนั้น คุณก็จะยิงผมจนตายเพราะโทสะ .. แล้วพอคุณเจอจอมขวัญ .. คุณก็จะเกลียดมันจนไร้ความปราณี .. แบบนั้นเท่ากับผมไม่ได้อะไรเลย"
"มึง!" อัศวินเพิ่งนึกออก ที่จอมขวัญขึ้นไปอยู่บนรถของเขา ที่มันป่วย เรื่องบังเอิญที่เคยคิด มันคือการจัดฉากทั้งหมด
"ใช่ครับ เป็นแบบที่คุณคิด ผมจัดฉากเรื่องราวขึ้นมาทั้งหมด ผมเป็นคนจุดไฟเผาไร่ของคุณ ผมเป็นคนพาลูกชายของผมขึ้นไปไว้บนรถก่อนที่จะถูกจับ ผมทำมันทั้งหมดเอง ไม่มีใครสมรู้ร่วมคิด"
"ไอ้เหี้ย!" หมัดแรงๆถูกปล่อยใส่หน้าเข้มๆ อัศวินโกรธมาก มากถึงมากที่สุด
"มึงทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร! มึงก็รู้ว่ากูจะต้องเกลียดลูกมึง! จะต้องทำร้ายลูกมึง! มึงรู้!" อัศวินสบถลั่น มือเขาสั่นจนอยากจะชักปืนมายิงคนตรงหน้าซ้ำๆ เอาให้ตายห่าไปเลยยิ่งดี
"ครับ ผมรู้" โสภณพยักหน้า
"แล้วมึงทำแบบนี้ทำไมวะ! ทำไม!" อัศวินกระชากคอเสื้อมันซ้ำๆ ย้ำถามมันถึงเหตุผลที่กล้าทำเรื่องเลวๆแบบนี้
คิดจะทิ้งลูกตัวเองไว้ให้คนที่ไร้ความปรานีแบบเขา มึงคิดดีแล้วหรือ !!
"ที่ผมทำไปทั้งหมด .. เพราะผมเลือกจะฝากชีวิตจอมขวัญไว้กับคุณ" โสภณเอ่ย
"มึงพูดเรื่องเหี้ยอะไร!" อัศวินตวาดลั่น
.
.
"ผม .. ไม่ใช่พ่อแท้ๆของจอมขวัญ"
ราวกับขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ อัศวินค่อยๆปล่อยมือที่กำคอเสื้ออีกฝ่ายแน่น มันพูดเรื่องเหี้ยอะไร มันพูดโกหกให้ตัวเองรอดใช่ไหม เขาค่อยๆถอยหลังออกมายืนห่างจากมันก่อนจะเอ่ยถาม
"มึงโกหกกูใช่ไหม" เขาถามเสียงติดสั่น
"ฟังนะครับ ผมไม่ใช่พ่อแท้ๆของจอมขวัญ เด็กคนนี้มีภูมิหลังที่ดีกว่าการที่มีกรรมกรอย่างผมเป็นพ่อ" โสภณลุกขึ้นนั่งดีๆ
"มึงหมายความว่ายังไง" อัศวินไม่อยากจะเชื่อ
"ก่อนที่ผมจะตอบ ผมขอถามคุณกลับได้ไหมครับ" โสภณมองหน้าคนที่มีแววตาสับสน
"อืม"
"คุณรักจอมขวัญบ้างหรือยัง" โสภณถาม
"กู ..." อัศวินสะอึกในคำถามที่เขาเองยังสับสนในคำตอบ
"คำถามนี้ยังไม่ต้องตอบครับ" เสียงเข้มเอ่ย
ต่อไป "จอมขวัญเริ่มมีอาการอาเจียนมานานหรือยังครับ" โสภณเอ่ยถามในเรื่องที่ไม่น่าจะรู้
"สักพักแล้ว" เขาตอบ "แต่มึงรู้ความเคลื่อนไหวของพวกกูได้ไง" อัศวินติดใจเรื่องนี้
"ผมคาดการณ์เอาไว้ตั้งนานแล้วล่ะครับ จอมขวัญอาจจะต้องถูกคุณทำร้ายในตอนแรกๆ แต่สักพักคุณก็จะต้องเริ่มหลงรักมัน ความสัมพันธ์ทางกายก็จะเกิดขึ้น" โสภณลุกขึ้นยืน "ผมเข้าไปไหว้ขอขมาคุณท่านเมื่ออาทิตย์ที่แล้วและท่านก็ให้อภัยผม ท่านเล่าให้ผมฟังทั้งหมดว่าคุณกับจอมขวัญไม่ใช่แค่เจ้านายลูกน้องแล้ว และถ้าให้ผมเดาไม่ผิด .. ตอนนี้จอมขวัญก็น่าจะท้องได้สักเดือนกว่าๆแล้ว
คำว่า ท้อง ที่หลุดออกมาจากปากของโสภณทำให้อัศวินชะงัก หัวใจมันเหมือนจะหยุดเต้น
"ม .. มึง พูดเรื่องบ้าอะไร!" อัศวินยิ่งสับสน เขาฟังมันไม่เข้าใจทั้งหมด ทำไมถึงต้องจัดฉาก สร้างเรื่องราวให้เขากับลูกมันได้เจอกัน แล้วยังจะมาพูดเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่มีทางเป็นไปได้นี้อีก ผู้ชายเหี้ยอะไรจะท้องได้
"จอมขวัญเป็นเด็กพิเศษ เป็นเด็กผู้ชายที่มีมดลูกเหมือนผู้หญิง เพียงแต่ทุกส่วนในร่างกายยังคงเป็นผู้ชาย ทั้งหน้าตา นิสัยก็อาจจะติดไปทางผู้หญิงบ้างเนื่องจากฮอร์โมนผู้หญิงเริ่มทำงานเมื่อเขาค่อยๆเติบโตขึ้น นั่นแปลว่าจอมขวัญสามารถท้องได้หากว่าได้รับการปฏิสนธิ .." โสภณเอ่ย และนั่นทำให้อัศวินรู้สึกช็อคอย่างแรง
"ผมพาเขาออกมาจากบ้านใหญ่เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว แม่ของจอมขวัญเสียตั้งแต่คลอดจอมขวัญ เด็กพิเศษที่มีทั้งคนรักและเกลียดชัง ผ่านมาไม่นานพ่อของจอมขวัญก็ต้องมาเสียไปอีก ก่อนเสียท่านฝากฝังผมให้ดูแลลูกชายท่านเพราะมีคนที่หวังผลประโยชน์จากตัวจอมขวัญ
ผมเคยมีเมียหรือที่จอมขวัญเรียกว่าแม่ แต่นั่นมันนานมาแล้ว เมียผมตายเพราะโรค ผมเลยพาจอมขวัญขึ้นมาอยู่ลำปาง จากนั้นผมก็เลี้ยงเขามาเหมือนลูกแท้ๆ เงินที่พ่อจอมขวัญให้มา ผมเก็บไว้อย่างดี ที่ใช้ทุกๆวันเป็นเงินของผม ผมรักขวัญยิ่งกว่าลูกแท้ๆ และผมก็อยากให้ขวัญมีคนดูแล หากว่าผมเป็นอะไรไป"
"ทำไม" อัศวินน้ำตาคลอในสิ่งที่มันพูด เขารู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน
"ผมกำลังโดนตามล่า ก่อนที่ผมจะถูกฆ่า ผมต้องหาที่พึ่งพิงให้จอมขวัญเสียก่อน.." โสภณถอนหายใจ
"ทำไม .. ถึงเป็นกู" อัศวินไม่เข้าใจ
"คุณเป็นคนดีครับ แม้ว่าคนอื่นจะเห็นว่าคุณร้าย แต่นั่นไม่ใช่เลย คุณเป็นคนจริงจัง จริงใจ ซื่อสัตย์ และไม่ยอมให้คนที่รักเป็นอะไรไปแน่ๆ คุณเด็ดขาด และมีอิทธิพล คุณเหมือนพ่อคุณไม่มีผิด ผมถึงวางใจให้คุณดูแลลูกชายผม" โสภณมองคนตรงหน้าด้วยแววตาชื่นชม
"จอมขวัญเป็นผู้ชายท้องได้ ผมจึงตัดปัญหาไม่ให้ลูกไปเรียน กว่าสิบเจ็ดปีที่มันใช้ชีวิตอยู่กับผม ไม่มีสังคม ไม่เคยเจ็บปวด อ้างว้าง หรือต้องโดดเดี่ยว ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่มันมีเหตุผล .."
"ทำไมมึงถึงไม่บอกกูถึงเรื่องพวกนี้ มึงไม่จำเป็นต้องวางแผนเลยด้วยซ้ำ .."
"ผมเองก็อยาก แต่ผมไม่มีเวลา ทางเดียวที่จะทำให้คุณยอมนั่งเครื่องมาลำปางภายในคืนเดียวคือการเผาไร่ ทำให้คุณไม่มีทางเลือก ผมยอมแม้แต่จะถูกคุณยิง โดนเผาทั้งเป็น แลกกับการที่คุณจะได้เจอกับจอมขวัญ .. "
"มึงมันบ้า!" เขาสบถ
"ผมรู้ว่าคุณอาจจะโหดร้าย และทั้งจอมขวัญทั้งคุณก็เป็นผู้ชาย แต่ผมเองก็เชื่อว่าสักวันจอมขวัญจะต้องทำให้คุณใจอ่อน จอมขวัญจะต้องทำให้คุณรักมันจนหมดใจ ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ต่อไปนี้ผมจะต้องกลับไปสะสางเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ก่อนที่ผมอาจจะต้องตาย ผมอยากให้จอมขวัญได้สมบัติในส่วนที่ต้องได้ ตอนนี้เขาก็จะสิบเก้าแล้ว มันถึงเวลาสักที " โสภณเอ่ย
"ทั้งหมดที่มึงพูดมา มึงจะบอกว่าต่อไปนี้จอมขวัญจะต้องอยู่กับกูตลอดไปใช่ไหม .." อัศวินเข้าใจแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเชื่อว่ามันไม่ได้โกหก มันมีความจริงใจอยู่ในแววตา และดูเป็นห่วงจอมขวัญมากจริงๆ
"ขอบคุณนะครับที่ไม่ฆ่าขวัญมันตายไปเสียก่อน ตอนนี้คุณได้ลูกผมเป็นเมียแล้ว และในท้องขวัญก็ยังมีลูกคุณอีก แบบนี้ผมยิ่งวางใจว่าคุณจะไม่ทำร้ายลูกผมอีกเป็นแน่" โสภณว่า มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ส่งลูกไปให้ใครก็ไม่รู้ที่ทั้งโหดร้าย ทั้งทำร้ายจนต้องเสียใจ แต่มันก็ดีเสียกว่าที่เขาและจอมขวัญต้องมาตายไปพร้อมๆกัน เขาไม่สามารถพาจอมขวัญหนีไปเรื่อยๆได้ ลูกเขาควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้ และตอนนี้เขาเองก็ยังต้องหลบๆซ่อนๆ
"มึงมั่นใจได้อย่างไรว่ากูจะยอมรับเรื่องบ้าๆพวกนี้ .." แม้จะเชื่อ แต่เขายังไม่วางใจ พอได้รู้เรื่องราวความเป็นจริงทั้งหมด เขาเองก็ไม่มีความเกลียดชังมาบดบัง
"เรื่องท้องผมเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ คงจะต้องให้ทางการแพทย์ยืนยัน ส่วนเรื่องอื่นๆที่ผมพูดมาทั้งหมด ผมขอสาบานตรงนี้ว่ามันคือเรื่องจริง ตอนแรกผมว่าจะมาคุยกับคุณ เพื่อให้คุณเข้าใจและไม่อยากให้จอมขวัญตกใจจนเกินไป แต่ตอนนี้จอมขวัญรู้แล้วว่าผมยังอยู่ จากนี้อาจเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ จอมขวัญจะต้องไม่ยอมแน่ๆ และผมขอร้องคุณอย่าเพิ่งบอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องผม ส่วนเรื่องท้องและเรื่องชีวิตจอมขวัญ ผมจะคุยกับลูกเองก่อนที่จะต้องไป" โสภณเอ่ย
"มึงจะไปไหน .." อัศวินถาม เขาไม่เข้าใจ "มาอยู่ด้วยกันที่นี่ก็ได้ เรื่องเผาไร้กู กูยกโทษให้ อันที่จริงลูกมึงก็ชดใช้ให้มาจนหมดแล้ว" อัศวินรู้แก่ใจแล้วว่าทำผิดกับเด็กน่าสงสารอย่างจอมขวัญมากไปจริงๆ ทิฐิ ความเกลียดชัง เขาใช้มันทำร้ายเด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ถึงต่อจากนี้จอมขวัญจะไม่ให้อภัย เขาก็ยอม
"ผมมีธุระสำคัญครับ ที่มานี่ได้เพราะคุณท่านแม่ของคุณกรุณา ขอบคุณที่ยอมรับและให้อภัย ผมต้องขอโทษที่ดึงคุณเข้ามาในเรื่องบ้าๆแบบนี้ แต่ผมดีใจนะครับ ที่จอมขวัญได้สามีดีๆแบบคุณ" โสภณเอ่ยอย่างวางใจ กว่าสิบแปดปีที่เขาต้องเก็บงำเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่ตัวจอมขวัญเอง
"กูไม่ใช่สามีที่ดีหรอก กูทำร้ายมันมากจนไม่คิดว่าชาตินี้จะได้รับคำว่าอภัยจากมัน .." อัศวินพร้อมแล้วที่จะทำทุกสิ่งเพื่อทดแทนสิ่งที่จอมขวัญต้องเสียไป
"เชื่อผมเถอะครับ ถ้าคุณรักลูกผมจริง สักวันความดีและความรักที่คุณแสดงให้ จะทำให้จอมขวัญยอมรับในตัวคุณ" โสภณให้กำลังใจ ไม่มีอะไรที่ความรักให้อภัยไม่ได้
"เรื่องทุกอย่างมันหมดแค่นี้ใช่ไหม .." อัศวินถาม เริ่มอยากจะไปดูคนที่เป็นลมไป เขาเป็นห่วงจอมขวัญมากกว่าอะไรในตอนนี้
"มีอีกเรื่องที่ผมต้องเตือนคุณไว้ครับ เรื่องที่คุณถูกลอบฆ่า"
..........
"นายครับ! นาย!" อัศวินสะดุ้งหลังจากที่ถูกเรียก เขานั่งหลับตาคิดถึงเรื่องราวที่โสภณมันพูดกับเขาตอนที่ได้เจอกัน ยอมรับว่ารู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังและเสียใจมากกับสิ่งที่เคยทำลงไป
เขามันเลว เลวกับคนที่ได้ชื่อว่า 'เมีย'
"อืม ว่าไง" อัศวินถาม เหลือบมองไปก็ยังเตียงเห็นว่ามันนอนหลับอยู่ก็วางใจ
"กาแฟครับ เผื่อนายจะง่วง" น้อยยื่นกาแฟให้คนเป็นนายที่ดูจะกังวลเอามากๆ
"ขอบใจ" อัศวินรับแก้วมาก่อนจะค่อยๆดื่ม
ตอนที่เขาขึ้นมา เขาขอให้หมอช่วยตรวจเลือดและทำการอัลตร้าซาวด์ให้จอมขวัญ เพราะเขารู้ว่าถ้ามันตื่นมาเขาจะไม่มีโอกาส แล้วผลมันก็ออกมาตามที่โสภณบอก จอมขวัญท้อง ท้องได้เดือนกว่าแล้ว แถมพออัลตร้าซาวด์ หมอก็ยังระบุคร่าวๆว่าลักษณะแบบนี้น่าจะท้องสองคน แต่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นแฝดหรือไม่และยังระบุไม่ได้ว่าเพศอะไร คงต้องรออีกสักพักให้เด็กเริ่มมีพัฒนาการ ถึงจะตรวจผลได้ .. ทั้งเขาและหมอต่างพากันอึ้งงันในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เขามีอะไรกับผู้ชายด้วยกันแต่กลับมีลูก ทางหมอเองเขาก็อยากจะให้จอมขวัญมาเป็นเคสพิเศษให้เป็นเคสเฉพาะทางการแพทย์ แต่อัศวินขอเอาไว้ เขาไม่อยากให้มันต้องวุ่นวายไปมากกว่านี้ ถึงแม้เขาจะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ในเมื่อเด็กในท้องเป็นลูกเขา เขาก็พร้อมจะรัก และเลี้ยงดูอย่างเต็มใจ
"อืออ" เสียงที่ดังลอดออกมาจากปากคนที่สลบไปหลายชั่วโมงดังขึ้น อัศวินรีบประคองคนที่ลืมตาสลึมสะลือให้นั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะหยิบน้ำช่วยป้อนให้ดื่ม
"พ่อออออ! พ่ออยู่ไหน ขวัญจะหาพ่อ! ฮือออ" จอมขวัญดื่มน้ำจนหมด ก่อนจะร้องไห้โวยวาย เขาเห็นพ่อ พ่อตัวเป็นๆ พ่อที่ยังสบายดีและมีชีวิต และตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหน
เขายังไม่ได้คุยกับพ่อสักคำเดียว เป็นเพราะคนตรงหน้าคนนี้ คนเลว!
"ชู่วว เงียบก่อน มึงต้องกินข้าวนะ นี่มันบ่ายกว่าแล้ว" อัศวินลูบแก้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะยกชามข้าวต้มมาทันที ไม่อยากให้ทั้งแม่และลูกทานข้าวไม่ตรงเวลา
"ไม่!!!!!" จอมขวัญปัดถ้วยข้าวต้มตกใส่พื้นแตกกระจาย "ผมจะหาพ่อ!!"
"พ่อมึงไม่อยู่แล้ว จะโวยวายให้ได้อะไร!" อัศวินว่า มองชามข้าวที่หกเละเทะพื้นห้องไปหมด เขาไม่โกรธ แค่ทำใจ เดี๋ยวต้องเรียกพนักงานมาทำความสะอาด และสั่งข้าวต้มมาให้ใหม่
"คุณมันเลว! คุณจับพ่อผมไปไว้ที่ไหน! ฮืออออออ เอาพ่อขวัญคืนมา! อย่าทำร้ายพ่อชวัญอีกเลย!" จอมขวัญทุบตีคนตรงหน้า ทั้งอก หน้า แม้กระทั่วหัว อัศวินก็ยอม
"สงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม .." มันไม่ดีต่อลูกในท้อง เขาอยากจะบอก
อัศวินยังไม่อยากบอกเรื่องนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ให้เขาช็อคคนเดียวก็พอ เขารู้ว่ามันบอบบาง จอมขวัญไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น มันอ่อนโยนและเปราะบางมาก เรื่องเซนซิทีฟขนาดนี้ มันต้องคลั่งแน่ๆ มันหนักหนาเกินไป คงต้องให้โสภณเป็นคนพูด
"ฮือออออ ขวัญคิดถึงพ่อ คิดถึงงงง" จอมขวัญหมดแรง มือเล็กที่เคยทุบตีร่างหนากลับถูกคนตรงหน้ารวบมาจูบมาหอม
"กูรู้ กูรู้ .. นอนพักก่อน เดี๋ยวกินข้าวเสียหน่อยนะ จะได้มีแรง" อัศวินลูบแก้มเนียน กดจูบที่หน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน เขารู้แล้วว่าสาเหตุที่มันเอาแต่ใจ อารมณ์เสียบ่อยๆเพราะอะไร
"ตื่นมา .. ฮึ่ก .. ให้ขวัญเจอพ่อนะ .. นะครับ .. ขวัญอยากเจอพ่อ" จอมขวัญดึงชายเสื้อของคนตรงหน้าไว้ อัศวินตามใจ เขาต้องยอมๆมันไปก่อน เพื่อผลที่ดีต่อมันเอง
เขาจัดท่าให้คนบนเตียงใหม่ หอมแก้มนิ่ม เปลือกตาทั้งสองข้างเบาๆก่อนจะตามพยาบาลให้เอาอาหารขึ้นมาให้ใหม่ พนักงานทำความสะอาดเข้ามาเก็บกวาดให้จนเรียบร้อย เด็กน้อยบนเตียงหลับไปแล้ว อัศวินว่าจะรออีกสักพักถึงจะปลุก
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
คราวนี้เป็นเบอร์โทรเข้าจากมารดาเขา
"ครับ" อัศวินรับสาย
( น้องท้องใช่ไหมตาวิน น้องท้องใช่ไหม )
"ครับ เดือนกว่าๆแล้ว" เขาตอบ มองหน้าแม่ของลูกเขาด้วยความเอ็นดู
( ขึ้นมาได้ไหม มาอยู่ลำปาง แม่ไม่อยากให้น้องลำบาก )
"ช่วงนี้คงไม่ได้ครับแม่" เขาตอบ ช่วงนี้เขาไม่มีเวลาว่างเลย
( ถ้าอย่างนั้นแม่กับยัยอัจจะลงไป แกดูแลน้องดีๆนะวิน อย่าทำร้ายน้องอีก เข้าใจไหม )
"ผมจะทำได้ไงล่ะครับ นั่นเมียกับลูกผมนะ"
( กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำนะลูกคนนี้ ทีเมื่อก่อนล่ะจงเกลียดจงชัง )
"ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วครับแม่ จากนี้ผมคงต้องยอมรับกรรมที่เคยก่อ ขอบคุณนะครับแม่ที่เป็นห่วง"
ไม่นานมารดาเขาก็วางสายไป เห็นว่าอีกวันสองวันจะลงมา ดีเลย ไหนๆตอนนี้เขาก็เข้าหน้ามันไม่ติด มียัยอัจกับคุณแม่มาอยู่เป็นเพื่อน มันจะได้ไม่เหงา
"กูเสียใจนะจอมขวัญที่ทำให้เรื่องมันแย่ขนาดนี้ ถึงมึงจะไม่ให้อภัยกู แต่ให้รู้เอาไว้ ว่ากูจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้มึงยกโทษให้"
อัศวินกดจูบที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนจะผละมาซบหน้าที่ท้องน้อย ที่ๆมีลูกของเขาถึงสองคนอยู่ในนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีลูก เพราะตั้งแต่ที่ได้มันมา เขาก็ไม่คิดจะไปคบกับผู้หญิงที่ไหนอีกเลย มีก็แค่มัน ที่เขาอยากให้อยู่ข้างๆเขาไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ
"น้อย" เขาเรียกคนที่ยังยืนรออยู่
"เดี๋ยวไปเรียกโสภณมันเข้ามานะ กูว่ามันคงอยากจะคุยกับลูกบ้าง" อัศวินว่า เขาจะไม่กีดกันหรือทำร้ายอะไรมันอีกแล้ว
"ครับ" น้อยเดินออกไปแล้ว อัศวินเข้าไปล้างหน้าล้างตา วันนี้เขาจะปล่อยให้พ่อลูกได้พูดคุยและร่ำลากันให้พอ ก่อนที่เขาจะเป็นคนรับช่วงต่อเพื่อดูแลมันเอง
.. ต่อจากนี้ชีวิตจอมขวัญและลูกเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดและสำคัญที่สุดสำหรับเขา ..
.. เขามั่นใจแล้ว ว่าเขารักจอมขวัญมากจนหมดหัวใจ ..
TBC.
Talk: กระจ่างบ้างไหมคะ ? สั้นนิด แต่จะรีบมา
ใครมีคำถามทิ้งไว้นะ โกะจะตอบตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยค่ะ รัก :กอด1:
-
มารอทุกวัน วันละตอน จนอยากให้ต่อวันละหลายๆตอน :mew1: :mew1: :z3: :z3:
-
พลิกล็อคกันน่าดู ถล่มทลาย
พลิกล็อคกันมากมาย แบบเทกระเป๋า
พลิกล็อคกันอย่างงี้ ฉันเสียจนเต็มเปา
จะให้ฉัน นั้นเอาคืน ที่ใคร
:katai2-1: :katai2-1:
เรารู้สึกโอเคนะ แม้การกระทำของโสภณดูจะไม่เข้าท่าเลยก็ตาม
หลังจากนี้จะเป็นยังไง ขวัญจะรู้ว่าตัวเองท้องตอนไหนนะ :mew3:
รอนะคะ.
-
ใกล้จะคลายทุกปมแล้วสินะ
ตอนนี้นายหัวเข้าสู่โหมดทั้งรักทั้งหลงเรียบร้อย คึคึ
-
:hao3: รอดูคนง้อเมีย
-
ถึงยังไง เราก็อยากเน วิน เจ็บและเสียใจ บ้างนะ คนที่ขมขื่น คนอื่นที่ไม่รู้เรืรองรู้ราว ไม้ควรที่จะได้รับความรักกลับมา หรือได้รับการให้อภัยง่ายๆ นะไม่มีใครหลอกที่โดนขมขืนจนท้องแล้วยอทรับคนที่ ขมขืนเรา ไม่โกรธ ไม่เกลียด เรายังรอความเจฌบปวดของวินนะ
-
ตอนหน้าแกตายแน่ไอ้เถื่อน ทั้งอารมณ์คนท้องที่แปรปรวน ทั้งอารมณ์โกรธของน้อง
ไหนอาการแพ้ท้องที่เหม็นขี้หน้าเอ็งอีก บอกได้อย่างเดียวแก "ตาย!!!" ไอ้วิน
-
o13
-
ให้กำลังใจจอมขวัญ สู้ๆนะลูก
-
ในที่สุดดดด
ต่อไปนี้ขวัญต้องเหม็นขี้หน้าวินแน่ๆ หุหุ :hao6:
เด็กน้อยทั้งสองต้องอยู่ข้างขวัญนะ
-
อืม โสภณคงจะจนตรอกจริงๆ สถานการณ์ตอนนั้นคงแบบ ไม่มีทางเลือก เข้าใจว่าคงอยากให้มีคนที่มีอำนาจคุ้มกันลูกตัวเอง
ก็พอจะเห็นด้วยค่ะ แต่วิธีการอาจจะเจ็บช้ำกับจอมขวัญไปสักหน่อย(ไม่หน่อยหรอก) ฮาๆ
เอาใจช่วยอัศวินชดใช้กรรมในตอนถัดไป ถัดไป ถัดไป 55555555 โดนเล่นไปอีกหลายตอนแน่นายหัว
ขอบคุณคุณโกะค่ะ เข้าใจอะไรขึ้นเยอะ
-
ขวัญให้อภัยพี่เขาเถอะลูก เขาเป็นพระเอกกก #ทีมคนเถื่อน
-
แล้วพ่อแม่น้องขวัญจริงๆ เป็นใครละ
-
จะเป็นไงต่อเนี่ยยย รอๆตอนต่อไปปป :mew1:
-
รอหนูขวัญฟื้น :hao7:
-
:pig4:
-
อยากรู้ที่มาของขวัญมากกกกก
รู้ว่างานนี้อัศวินต้องโดนเอาคืนแน่ๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ซับซ้อนสุดๆ
:katai5:
-
ขวัญเบื่อขี้หน้าวินเลยค่ะ เบื่อหน้ามันนนน 555555
-
ใกล้ถึงเวลาเอาคืนแล้ว
-
โอเชแล้วจ้ะคนแต่งจ๋า เรื่องของพ่อหนูขวัญเนี่ย :pig4:
แต่เรื่องที่ทำไมหนูขวัญกะพ่อถึงโดนตามล่านี่สิ ที่สงสัย :hao4:
รอตอนต่อไปนะเจ้าคร๊า :mew1:
-
เราเชื่อนะกับการกระทำของโสภณนะ
ทางรอด ณ ตอนนั้นคงจะมีแค่นั้นจริงๆ ไม่งั้นก็ไม่มีพ่อที่ไหนที่อยากให้ลูกของตัวเองไปลำบากแบบนั้นหรอก
ถึงจะดูบ้าระห่ำเกิ๊น
ถ้าหนูขวัญรู้ว่าตัวเองท้องนี่ คงจะช็อคไปเหมือนกัน
อัศวินดูแลๆดีเลย
ต่อไปเป็นทีเอาคืนของขวัญแล้วค่ะ
ปรบมือๆๆ ไอ้พี่วินจะถูกเอาคืนแบบน่วมสุดๆ
-
กระจ่างเลยละทีนี้
แต่อยากรู้ว่าใครเป็นคนลอบฆ่าวิน
ถ้าน้องรู้ว่าท้องน้องจะทำยังไง
-
o13 นับถือนายโสภณจริง ๆ ใจเด็ดมาก แต่ก้อเสี่ยงทีเดียวน่ะที่ถวายลูกให้กับอัศวินน่ะ เพราะคนจริงน่ะ บทจะร้ายเพราะแค้นก้อสุด ๆ น่ะ และจอมขวัญก้อไม่ใช่ผู้หญิงเขาก้อใส่เต็มที่สิ :m16: นายโสภณคงมั่นใจในตัวของจอมขวัญมาก ๆ น่ะเนี่ยว่าจะทำให้อัศวินหลงรักได้น่ะ แล้วก้อจริงด้วย :กอด1: ตอนนี้ก้อเหลือแต่คำพูดของโสภณที่จะบรรเทาความเกลียดชังในใจให้หายไปได้แค่ไหนแหละ แล้วก้ออัศวินเกลียดนายมาตลอดน่ะ แต่ไหน ๆ จอมขวัญก้อท้องแหละก้อสู้ ๆ แล้วกันน่ะ :o8: ยังมีอีกหลายปมที่ยังไม่เฉลย ว่าตกลงจอมขวัญคือลูกใคร และใครจะฆ่าอัศวินกับจอมขวัญกันแน่ และทำไมอัศวินถึงเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อจอมขวัญอย่างกระทันหัน :mew1:
-
:hao4: นี้ปม? คลายแล้วเหรอ ? เอาจริงๆแล้วพ่อจอมขวัญนี้ ติงต๊องรึเปล่า เผาไร่เจ้านายเพื่อเรียกร้องความสนใจให้บินมาลำปาง เอาลูกไปไว้ในรถเขา มองดูเจ้านายที่ตัวเองยกยอว่าดีอย่างงั้น ซื่อสัตย์อย่างนี้ จริงใจอย่างโน้น ทำร้ายจอมขวัญ ข่มขืนจอมขวัญ ทำร้ายลูกตัวเองจนฆ่าตัวตายไปแล้วรอบหนึ่งเนี่ยนะ เพียงเพื่อต้องการให้จอมขวัญมีคนคุ้มครอง มีคนให้พึ่งพิง ยอมแม้กระทั่งให้ตัวเองโดนยิง โดนเผา เพียงเพื่อส่งลูกที่ตัวเองบอกว่ารักนักหนาไปสู่นรก เนี่ยนะ!! ถ้าอัสวินดีจริง มันไม่ยากหรอกที่จะขอความช่วยเหลือ ตกลงเป็นลูกน้องคนสนิทของพ่ออัสวินจริงป่ะเนี่ย เหตุผลที่มาสนับสนุนการกระทำของตัวละครบอกเลยว่า อ่อน!! เนื้อเรื่องที่ปูมาดี แต่มาพังเพราะเหตุผลของโสภนบอกเลย จะมีพ่อหน้าไหนเฝ้ามองดูลูกโดนกระทำย่ำยีได้ ความรักของโสภนขัดแย้งกับการกระทำมากมายนัก
อัสวิน นายคือพระเอกในนิยาย แต่เป็นตัวร้ายในชีวิตจริง ตอนนี้พร่ำบอกว่ารักจอมขวัญ แน่ใจเหรอว่ารัก? ไม่ใช่หลง เพราะเท่าที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ นอกจากตอนนายซ้อมขวัญ กับใช้เวลาขืนใจขวัญบนเตียงแล้ว นายใช่เวลาตอนนไหนมารักเขาฮะ
ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุดคงหนีไม่พ้น ขวัญ โครตอาภัพเลยเนาะชีวิต ต้องมารับกรรมโดนกระทำจากทั้งพ่อ และผู้ชายไร้สติอย่างอัสวิน
สุดท้าย พระเอกตัวจริงเรื่องนี้ เรายกให้พี่น้อย เปลี่ยนพี่น้อยเป็นพระเอกได้ไหม :ruready
-
ปมเริ่มคลายแล้วว ต่อไปขวัญจะได้ดื้อดึงเอาแต่ใจบ้างแล้ว เถื่อนเตรียมปวดหัวได้เลย โฮะๆ :laugh:
-
รักน้องให้มากๆๆๆนะ ขวัญชีวิตนี้ดราม่าจริงๆ
-
รอปมอื่นจะคลายออกต่อไปคร้าบบ :hao5:
-
เรื่องพลิกนิดหน่อยจากที่คิด
เดาเหตุผลของโสภณผิด
อยากรู้ว่าโสภณไปเอาความมั่นใจจากไหนมาว่า
อีตาวินจะต้องหลงรักขวัญแน่ๆ
รอตอรต่อไปจ๊ะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วเคลียร์ทุกอย่างค่ะ กะไว้แล้วว่า โสภณยังไม่ตายแล้วไม่น่าจะใช่พ่อแท้ๆ ของจอมขวัญ
-
จอมขวัญก็น่าจะเข้าใจแหละ ฮือ
สงสารทุกๆคน
-
รอมาต่อออออ
-
สงสารโสภณ อย่าให้โสภณตายนะ
-
คือโสภณไม่รู้ซินะว่าจอมขวัญฆ่าตัวตายไปแล้วรอบนึงด้วยความโหดร้ายของผู้ชายคนนี้ วางเดิมพันสูงนะคะ น้องเกือบไม่รอดน่ะ
(แต่อันที่จริงถ้าขวัญจะฆ่าตัวตาย ตอนที่โดนเอามาเป็นทาสบำเรอกามที่เกาะจะเมคเซนส์กว่าตอนที่อยู่ลำปาง)
แต่ตรรกะ คุณพ่อส่งลูกเข้าปากเสือนี่...โหดไปนะ ไม่ใช่ลูกแท้ๆก็จริงแต่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ส่งลูกมาทั้งๆที่รู้ว่าจะโดนกระทำย่ำยีใจร้ายมากค่ะ
สุดท้ายเรายังไม่เห็นความรักของอัศวิน เท่าที่อ่านคือวินได้เป็นคนแรกของน้องเลยหวง หลงมากเป็นพิเศษ ...แต่เรื่องมันก็ปูมาจากเซกส์ล่ะนะ เลยเห็นแต่เรื่องแบบนั้นไม่ได้สัมผัสถึงความรัก
-
เรื่องนี้สงสารโสภณสุด จริงๆนะ
-
นี่แหละ ที่เรียกว่า เหนือเมฆ
มาแบบคาดไม่ถึงจริงๆ
-
ก็ไม่ได้พลิกล็อคไปหมด
ในเรื่องโสภณนั้น ถ้าหากว่าเอาตามจริง เหตุผลของโสภณที่จะฝากลูกไว้กับอัศวินค่อนข้างจะหลุดกรอบไปนิด คือมีอะไรมารับประกันว่าอัศวินจะหลงรักขวัญ หรือแม้แต่จะมองขวัญ ถ้าเป็นจริงเราว่าความเป็นไปได้ที่อัศวินจะยิงขวัญทิ้งเพราะแค้นยังจะมากกว่าอีก แต่เราก็พอให้ผ่านไปได้เพราะว่าในตอนนั้นโสภณอาจจะไม่มีทางออกจริงๆ คือทางตันแล้ว ไม่รู้จะคิดอะไรยังไงอีกต่อไป ในฐานะพ่อที่เลี้ยงมาก้คิดว่าขวัญน่ารักขี้อ้อนใครเห็นใครก็รัก เหมือนกับที่น้อยกับแม่+น้องอัศวินชอบขวัญเกือบจะทันที อัศวินเองถ้าหากว่าโมหะไม่บังตาก็คงจะชอบใจขวัญไปนานแล้ว (ถ้าหากว่าเป็นสถาณการณ์ธรรมดา) อาจจะไม่ใช่แบบชู้สาว แต่เราก็เข้าใจว่าตอนนั้นโสภณก๋เหมือนกับคนที่พนันทุกอย่างไว้กับชีวิต จะรอดหรือจมก็แล้วแต่ว่าจะออกมายังไง
คำอธิบายเรื่องนิสัยกับพื้นเพของขวัญเราโอเคเลย เด็กมีฮอร์โมนไม่สมดุล ครึ่งๆกลางๆ ไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่ได้เจอผู้คนเยอะ ทำให้อ่อนต่อโลก คิดอะไรไม่ซับซ้อน ขวัญไม่มีอะไรมากในชีวิต พ่อคือโลกทั้งโลกของขวัญ ตอนนี้พ่อไม่ได้ตาย ขวัญกำลังจะมีลูก อัศวินในฐานะผัวก็จะเข้ามามีบทบาทในการปกป้องขวัญ เรามองว่าโลกของขวัญก็มีพ่อ ผัว ลูก + พี่น้อย ไม่ซับซ้อนเหมือนคนทั่วไป
เรื่องของอัศวินนั้น ถ้าหากว่าค่อยๆอ่านมาจะเห็นว่าทุกตอนที่อัศวินมันบ้า มันก็จะมีอาการเล็กๆน้อยๆที่หลุดออกมากับขวัญตลอด จูบ หอม ลูบ คนที่มันเกลียดมันจะไม่จูบหรอกค่ะ โดนเฉพาะการข่มขืน อัศวินจะปัดความรู้สึกเล็กๆน้อยๆนั้นทิ้งไปตลอด
อาจจะไม่ได้รักแบบสุดซึ้ง ณ ตอนนี้ แต่ความรับผิดชอบก็มาก่อนกับทั้งเมียและลูก
เราพอจะมองอนาคตของวินออกแล้ว ตรงที่ขวัญปัดชามข้าวทิ้ง อัศวินก็แค่ให้คนมาทำความสะอาด ถอดใจไม่ดุเมีย
นิสัยอย่างหนึ่งที่เราติดว่าใช้กับอัศวินได้ก็คือคำว่าใจนักเลง เรามองจากที่อัศวินบอกโสภณให้มาหลบอยู่กับตนเอง จากทุกอย่างที่เกิดขึ้น ความเสียหายทุกอย่างที่โสภณก่อขึ้น เราคิดว่าคนอาจจะลืมคิดไปว่าอัศวินเองเป็นผู้เสียหายจากสิ่งที่โสภณก่อขึ้น ถึงแม้ว่าทางนี้มีนิสัยที่ไม่ดีเอาเลยก็ตาม
อันนี้คือที่เราอ่านๆแล้วจำแนกมานะ ไม่รู้เหมือนกันว่าใช่ขนาดไหน
-
กระชับ ฉับไว มาก อยากให้มาวันละ8ตอน ชอบมากรออ่านเป็นเล่ม
-
:katai1:
-
แล้วโสภณจะไปไหนต่อ อยู่นี่น่าจะปลอดภัยกว่าไหม
นี่เท่ากับขวัญเองก็มีอันตราย น่ากลัวนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ข้อมูลเรื่องน้องขวัญเริ่มเปิดเผยมาทีละนิดๆ
ลุ้นๆ ติดตามอยู่นะคะ
อยากให้น้องขวัญท้องแฝดชาย
ให้เด็กเหมือนพ่อวิน มีเด็กดื้อในบ้านเยอะๆ
น่ารักแน่ๆเลย
-
มาถึงจุดๆนี้น้ำตาตะไหลลล :hao5:
-
สงสารทุกคนเลย ตอนหน้าขวัญจะได้เจอพ่อแล้ว
-
เสี่ยงมากเลยนะที่โสภณทำ แต่ด้วยเวลา ที่กระชั้นชิด + กับมีคนตามล่า ทางเลือกมีน้อยมาก น่าเห็นใจนะครับ
-
สู้ๆน้า เพื่อแฝด><
-
รัก ? หรือเห็นแก่ลูก เรายังไม่รู้สึกถึงคำว่ารักและการสำนึกผิดเลยอ่ะ 555555
#ตายด้าน
ส่วนโสภณ พูดไม่ออก และจะไม่พูด
มันน้อยยอยากอ่านอีกตอนอ่ะ
-
ต่อจากนี้ต้องดูแลเมียดีๆนะคนร้ายต้องมาอีกแน่ๆ
-
อื้อหือ ความคิดของโสภณ ความเป็นพ่อ แต่วิธีการฮาร์ดคอไปนิส
ต่อๆ
-
วิธีการช่างเสี่ยงจริงๆนะโสภณ
-
โสภณมันบ้า ถ้าขวัญป่วยช็อคตายแต่บนรถ หรือ โดนอิตะพระเอกยิงตายไปนานแล้วมันจะมีค่าอะไร วางเดินพันสูงไปปะ
-
ถ้ามีเหตุผลมาซัพพอร์ตเยอะกว่านี้อีกหน่อยน่าจะพอดี ตอนนี้รู้อะไรขึ้นอีกเยอะ อย่างน้อยขวัญก็ได้เตอพ่อ ดีใจจัง สงสารมาหลายตอน ให้ขวัญได้เจอสิ่งดีๆบ้างเถอะ เล่นอัศวินให้จมดินเลยนะขวัญ เราเป็นเมีย ต้องเป็นช้างเท้าหลังที่คอยไล่เตะเท้าหน้า :L1:
-
พ่อของน้องขวัญจะเล่าความจริงให้น้องเข้าใจรึป่าว
รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
นับถือการตัดสินใจของโสภณจริงๆ แล้วถ้าสมมติมันไม่เป็นไปตามที่คิดล่ะ น้องขวัญต้องแย่กว่านี้แน่ๆเลย :katai1: แต่ก็ยังดีที่ตอนนี้น้องขวัญได้นายหัวมาเป็นคนดูแลแล้ว ตอนหน้าน้องขวัญจะเจอพ่อแล้ว เตรียมทิชชู่รอเลยแล้วกัน ไม่อยากจะนึกถึงตอนที่ขวัญรู้ความจริงทั้งเรื่องไม่ใช่พ่อ และก็เรื่องตัวเองท้อง น้องต้องช๊อคมากๆแน่เลย
หนูต้องสตรองนะจอมขวัญ สู้ๆน้า :a2:
-
เรื่องราวซับซ้อน ขวัญเป็นลูกเศรษฐีที่ถูกตามฆ่าไรงี้??
-
รอยชัง ๒๒
"มีความจริงบางอย่างที่ฉันต้องบอกเธอโสภณ .. อัศวินน่ะ เขาทำร้ายทั้งร่างกายแล้วก็จิตใจของจอมขวัญจนไม่มีชิ้นดี .. ตาวินข่มขืนลูกชายเธอ กักขังหน่วงเหนี่ยว ให้เป็นแค่นางบำเรอความใคร่ จอมขวัญเคยปาดข้อมือฆ่าตัวตาย โชคดีที่ตาวินเห็นเข้าเสียก่อน .. ฉัน ฉันเสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่คิดว่าจะมีวันนี้เลย ถ้าฉันห้ามเขาได้เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้"
"คุณท่านอย่าโทษตัวเองเลยครับ"
"ฉันเองก็ผิดโสภณ ผิดที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างทั้งๆที่ได้ชื่อว่าแม่"
"ผมเองผิดยิ่งกว่า ผมสร้างเรื่องทั้งหมด ผมเลวแม้กระทั่งยอมปล่อยให้ลูกไปเผชิญชะตากรรมคนเดียวกับคนที่ผมเองก็รู้ว่าเขาจะต้องทำร้ายลูกชายผม ผมมันชั่วและไม่ควรได้รับการอภัยจากจอมขวัญเลยด้วยซ้ำ"
"โธ่ โสภณ"
"ผมเป็นพ่อที่เลวมากครับ ถ้าจะโทษใคร อันที่จริงควรจะโทษผมที่โง่เง่าและหาทางออกโง่ๆให้ตัวเองและลูก"
"ตอนนั้นเธอน่าจะมาบอกฉันตรงๆ จอมขวัญเป็นเด็กดี เขาน่ารัก ทำไมฉันจะต้องใจร้ายไม่ช่วยเหลือเธอล่ะ"
"มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกครับ ผมถูกอีกฝั่งตามล่า ในขณะที่ผมเองก็โดนพวกคิดจะโค่นนายบังคับ"
"เธอว่าอะไรนะ"
"ครับ พวกมันบังคับให้ผมเผาไร่ของนายทั้งหมดแลกกับชีวิตผมกับจอมขวัญ"
"ตายจริง"
"คืนนั้นผมตัดสินใจเผาไร่นายจริงตามที่พวกมันสั่ง ผมไม่มีทางเลือก มันเฝ้าจับตาดูผมตลอดเวลาจนผมกระดิกตัวไม่ได้ ผมจัดการเผาไร่แต่ก็พยายามทำให้นายเสียหายน้อยที่สุด ผมต้องยอมให้ลูกที่ป่วยออดๆแอดๆออกไปตากน้ำค้างก่อนจะพาขึ้นไปไว้บนรถของนายเพื่อที่นายจะได้เจอตัวจอมขวัญ
นายสั่งฆ่าผมในทันที นั่นทำให้ข่าวแพร่กระจายออกไปทั่วว่าผมได้ตายไปในกองไฟแล้ว มันทำให้ผมสามารถหลบไปรักษาตัวและหายตัวไปอย่างเงียบๆได้สักระยะ ส่วนลูกชายผม ผมต้องเสี่ยงครับ เสี่ยงกับการที่จะให้เขาตาย หรือยอมให้มันไปอยู่ในกำมือของนาย ผมรู้จักไอ้น้อยดี มันมีเมตตาและสนิทกับคุณอัศวินพอตัว ผมรู้ว่ามันจะต้องช่วยลูกชายผม ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่ถ้าผมไม่ทำ บางทีจอมขวัญอาจจะต้องตายหรือไม่ก็อาจจะโดนไอ้พวกเหี้ยจับไปข่มขืน พูดกันตรงๆ ผมยอมให้ลูกตกเป็นเมียของคนอย่างคุณอัศวิน ดีกว่าจะให้ลูกต้องมาเผชิญหน้ากับพวกเดนนรกอย่างพวกมัน"
"เลว! พวกมันเลวมาก!"
"ขอโทษที่เพิ่งจะมาบอกนะครับ ตอนนี้ผมพักอาศัยอยู่กับผู้ใหญ่บ้านในกระท่อมท้ายป่า ท่านเองก็ช่วยผมรวบรวมคนเก่าๆของผมได้ไม่น้อย ต่อไปนี้ผมจะเอาคืนพวกมัน ผมไม่มีภาระอะไรแล้ว ที่มานี่เพื่อจะมาขอขมาคุณท่านและหลังจากนี้ผมคงต้องไปลาลูก ในเมื่อผมไม่มีพันธะใดๆหลงเหลืออยู่แล้ว ถึงตาย ผมก็ไม่กลัว"
"ทำไมถึงได้คิดแบบนั้น จอมขวัญยังต้องการพ่อนะโสภณ เด็กคนนั้นเขารักเธอมาก"
"ผมทราบครับ แต่เรื่องมันจะไม่มีทางจบถ้าผมไม่จัดการให้เรียบร้อย ทั้งจอมขวัญและคุณอัศวินก็จะยังมีอันตราย"
"แล้วถ้าเธอไม่อยู่ จอมขวัญจะเป็นอย่างไร"
"คุณท่านรักมัน เอ็นดูมันไหมครับ"
"รักสิ รักและสงสารมากๆด้วย"
"ถ้าอย่างนั้นจะเป็นอะไรไหม ถ้าต่อจากนี้ไปผมจะยกมันให้กับคุณท่าน ในเมื่อมันเองก็ตกเป็นเมียของคุณอัศวินแล้ว หรือคุณท่านไม่พอใจที่มันเป็นผู้ชายครับ"
"ไม่เลยๆ ฉันยอมรับได้ หนูขวัญช่างน่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลงเป็นธรรมดา"
"ขอบคุณมากครับ ถึงไม่ได้ตบแต่งหรือหมั้นหมาย ขอแค่ให้ที่พักพิงกับมันผมก็พอใจแล้ว"
"เอาเถอะ ฉันเองก็กังวลเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ตาวินน่ะออกตัวปกป้องจอมขวัญตลอด ยัยอัจเขาสังเกตมานานแล้วว่าอัศวินน่ะน่าจะชอบจอมขวัญ แต่ทำเป็นแกล้งไม่รู้ใจตัวเอง ยอมให้ความเกลียดชังมาบดบังความรู้สึกดีๆเอาไว้"
"ผมเชื่อครับว่าสักวันคุณอัศวินจะต้องรักจอมขวัญได้"
"ฉันเองก็อยากให้เป็นแบบนั้น"
"อีกเรื่อง คุณท่านไม่ต้องกังวลเรื่องหลานนะครับ"
"หืม ทำไมล่ะ"
"จอมขวัญแม้จะเป็นผู้ชายแต่ก็สามารถท้องได้ครับ"
.
.
"อือ .. อือ" เสียงสะอื้นทำให้คนที่นั่งเฝ้ารีบลุกขึ้นไปลูบหน้าผากเล็กที่เคยหอมเคยพร่ำเป่าเพื่อปลอบประโลมมาตั้งแต่เด็ก บัดนี้โตเป็นหนุ่มแล้วสินะ
"ไม่สบายตัวอีกล่ะสิ" เขาพับผ้าห่มลงมาสองทบให้คนบนเตียงหายใจสบายขึ้น จอมขวัญก็แบบนี้ เวลาขัดใจก็จะร้องอื้ออึงตลอดเวลา
"ข้าวก็ยังไม่ได้กินนะเอ็งเนี่ย ตื่นได้แล้วขี้เซา" โสภณจรดริมฝีปากที่หน้าผากเนียน คิดถึงเหลือเกินดวงใจนี้ ถ้าพ่อไม่สิ้นไร้หนทางลูกคงไม่ต้องมาลำบาก ถ้าพ่อใจแข็งกว่านี้ เราคงจะตายไปด้วยกันตั้งนานแล้ว แต่เพราะพ่อทำไม่ได้ ถึงแม้พ่อจะตาย แต่ลูกจะต้องอยู่ อยู่เพื่อใช้ชีวิตของลูกต่อไป
"ถ้าอย่างนั้นกูขอตัว มึงอยากสั่งเสียอะไรก็ทำ หรือถ้าจะพักที่นี่กูจะเปิดโรงแรมให้ ไม่ต้องรีบเดินทางนักหรอก" อัศวินเอ่ย เขาเองก็เป็นห่วงคนที่ได้ชื่อว่าเมียไม่แพ้กัน พอเห็นมันตื่น เขาก็ไม่อยากจะอยู่ให้มันเหม็นขี้หน้า มันจะส่งผลต่อลูกในท้องเอาได้
"ครับ" โสภณรับคำ จนกระทั่งอัศวินเดินออกจากห้องไป
"ขวัญ เอ็งจะนอนอยู่แบบนี้หรือไง ไม่อยากเจอหน้าพ่อหรือ งอนนานไปแล้วนะ" โสภณบีบแก้มนิ่มพลางลูบหัว
"อือออ" คนบนเตียงกระสับกระส่าย
จอมขวัญค่อยๆกระพริบตาขึ้นสู้แสง ภาพตรงหน้ายังเบลอๆมองอะไรมีแต่แสงไฟจ้า ม่านตาค่อยๆปรับตัว เขากลืนน้ำลายเพราะกระหายน้ำ หลับตาลงไปอีกทีก่อนจะเปิดดวงตาทั้งสองข้างเพื่อมองว่าใครกันที่สัมผัสเขาด้วยความอบอุ่นเช่นนี้
อบอุ่นเหมือนเวลาที่เขาอยู่กับพ่อ
"พ่อเองลูก" โสภณเอ่ยชิดแก้มขาว "พ่อคนนี้ที่ทิ้งลูกไป"
น้ำตาของคนเป็นพ่อไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กว่ายี่สิบปีที่เฝ้าเลี้ยงดูทะนุถนอม ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แต่เป็นเขาเสียเองที่พังมันลงไปกับมือ ยัดเยียดตราบาปให้ลูก ทั้งๆที่เขาควรจะเป็นคนได้รับโทษ
"ฮึ่ก .. พ่อ .. พ่อจ๋า .. พ่อโสภณของขวัญจริงๆด้วย .. ฮืออ .. ขวัญคิดถึงพ่อ .. คิดถึงทุกลมหายใจ .. ฮือออออ" จอมขวัญร้องไห้ตัวโยนเมื่อมองเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร หลายเดือนที่ไม่ได้เจอกัน ในที่สุดพ่อก็กลับมาหาขวัญแล้วจริงๆ
"พ่อรู้ลูก พ่อเองก็คิดถึงขวัญมากนะ" เขาพร่ำหอมไปทั่วหน้า "สบายดีไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า อาการเป็นอย่างไร จะอาเจียนไหม"
"ไม่ครับ ฮึ่ก ขวัญอยากกอดพ่อ" จอมขวัญนอนกอดเอวพ่อแน่น
"มาลูก นั่งให้สบายนะ" โสภณรีบปรับเตียงให้ จอมขวัญโผเข้ากอดพ่อทันทีที่นั่งได้
"พ่อยังไม่ตาย .. ฮึ่ก .. ขวัญดีใจนะ" จอมขวัญหอมแก้มสาก กอดคอคนเป็นพ่อไม่ยอมปล่อย
"พ่อเองก็รอดมาได้อย่างปาฏิหารย์" โสภณกระชับร่างเล็กแน่น ไม่อยากจากตัวน้อยของเขาไปเลย แต่เขามีหน้าที่ที่จะต้องทำ
"พ่อมารับขวัญใช่ไหมจ๊ะ .. เราจะกลับไปด้วยกันใช่ไหม" จอมขวัญเงยหน้ามองพ่ออย่างมีความหวัง
โสภณได้แต่ถอนหายใจ จูบกระหม่อมย้ำๆ
"พ่อจ๋า บอกขวัญสิ พ่อมารับขวัญใช่ไหม มารับขวัญออกไปจากที่นี่ใช่ไหม" ขวัญเอ่ย "ที่นี่ไม่อบอุ่น เขาเอาแต่รังแกขวัญ ใจร้ายกับขวัญ ขวัญไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว"
"ไม่ร้องลูก พ่อขอโทษ ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้" โสภณรู้ว่าถ้าเขาได้เจอลูกอีกครั้ง ความอดทนของเขามันจะไม่มีผลเลยถ้าได้เห็นน้ำตาลูก
แต่ว่าคราวนี้ .. คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน
"ที่พ่อมานี่เพราะพ่อมีเรื่องอยากจะขอร้องลูก พ่อรู้ว่าพ่อเห็นแก่ตัว แต่พ่อก็อยากให้ลูกรับปากพ่อ" เขาเอ่ยกับร่างเล็กที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
"พ่อ .. ฮึ่ก .. ทำไมพูดแบบนี้" จอมขวัญส่ายหัว พ่อไม่ได้เห็นแก่ตัว คนเลวคนนั้นต่างหากที่ฆ่าชีวิตพ่อและเขาจนแทบไม่เหลือชิ้นดี
"พ่อมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกลูก ค่อยๆฟัง และทำความเข้าใจนะลูก มันสำคัญต่อลูกมากจริงๆ" โสภณว่า
ถึงเวลาเสียทีที่เขาจะต้องบอกสิ่งที่ลูกเป็น
"ลูก .. กำลังมีเจ้าตัวเล็กในท้อง" โสภณใช้มือประคองหน้าก่อนจะใช้หัวแม่โป้งทั้งสองลูบแก้มใส "ลูกกำลังท้อง และในนี้ก็มีเด็กน้อยมาจุติถึงสองคน"
โสภณละมือลงไปลูบเบาๆที่หน้าท้องเล็ก เขายิ้มให้กับมัน การเกิดเป็นเรื่องที่น่ายินดี ไม่มีอะไรที่เลวร้าย
"ม .. ไม่จริง .. ขวัญเป็นผู้ชาย .. ขวัญจะท้องได้ไง พ่อโกหก" จอมขวัญมือสั่น ปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างตระหนก
"ลูกเป็นเด็กพิเศษ พ่อขอโทษที่ให้หนูเข้าใจว่าหนูเป็นโรคป่วยเรื้อรังมาตลอด ที่พ่อไม่ให้หนูไปโรงเรียนหรือออกไปข้างนอกเพราะพ่อเป็นห่วง" โสภณบีบมือที่กำลังสั่น ไม่อยากให้ลูกกังวล
"ล .. ลูก .. ฮึ่ก .. ลูกที่เกิดมาจากคนสาระเลวที่มันข่มขืนขวัญ! ฮืออออออออ ขวัญไม่เชื่อ! ไม่จริง! พ่อหลอกขวัญ! ขวัญเกลียดมัน! ไอ้อัศวิน! ขวัญเกลียดมัน ได้ยินไหม ไม่ต้องการลูก ขวัญไม่อยากมีลูกกับมัน เกลียด ฮือ ขวัญไม่เชื่อออออ!" จอมขวัญสติแตก ร่างเล็กถีบผ้าห่มออก มือบางปัดป่ายไปมาอย่างไร้สติ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ปากเล็กพร่ำเพ้อว่าเกลียดมัน เกลียดคนที่ข่มขืนทำร้ายร่างกายเขา
"ใจเย็นๆลูก ชู่ว มันจะไม่ดีต่อลูกและเด็กในท้องนะ" โสภณพยายามรวบตัวลูกมากอด ให้เขาได้พักพิงที่อกอุ่น จะได้ใจเย็นลง
"พ่อบอกขวัญสิว่าพ่อโกหกกกก พ่อพูดกับขวัญสิพ่ออออ พ่อทำเหมือนรับมันได้! ขวัญเป็นผู้ชายท้องได้! ขวัญเป็นตัวประหลาด ฮืออออ ขวัญไม่อยากท้องงงง ขวัญเกลียดมันนนน ขวัญไม่ต้องการมีลูกกับมันนนนน พ่อได้ยินไหมมม!" จอมขวัญสะอื้นอย่างแรง มือเล็กจีบเข้าหากันจนโสภณต้องคอยยึดไว้ ลูกคงช็อคมากจริงๆ จิตใจและอารมณ์ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยจะปกติ เขาสงสารลูก เขาผิดเองที่ทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงยากจะแก้
"อย่าร้องลูก พ่อขอโทษ พ่อเลวเอง ลูกไม่ผิด ลูกไม่ใช่ตัวประหลาดนะ ถึงลูกจะเป็นอย่างไรพ่อก็รัก อย่าโทษตัวเองนะลูกนะ พ่อขอโทษที่ทำให้เรื่องราวมันบานปลาย" โสภณกอดลูกชายไว้ในอ้อมอก เขาโยกตัวบางปลอบประโลมให้ใจเย็นลง จอมขวัญไม่ใช่คนพูดจาว่าร้ายใคร ลูกคงจะเจ็บแค้นคุณอัศวินมาก ถึงได้กล้าพูดว่าเกลียดขนาดนี้
"ขวัญ .. กำลังท้องจริงๆเหรอครับ" จอมขวัญกำเสื้อพ่อแน่น พอได้สงบสติก็มานึกดู พ่อจะโกหกทำไม อีกอย่างก็จริงอย่างที่ป้านวลบอก อาการที่เขาเป็นช่วงนี้ มันอาการของคนท้องชัดๆ
"จริงลูก หลานพ่ออยู่ในท้องของเราตั้งสองคนเลยนะ" เขาจูบแก้มนิ่ม "พ่อดีใจนะลูกที่เรามีลูกให้พ่อได้ชื่นใจ"
"แต่ขวัญไม่ .. ถ้าขวัญรู้ว่าขวัญสามารถมีลูกได้ ขวัญจะฆ่าตัวตายทุกนาทีที่ทำได้ .. ขวัญสงสารลูกที่ต้องเกิดมาจากการที่ขวัญโดนคนเลวๆข่มขืน ไม่ได้เกิดมาจากความรัก .. ฮึ่ก .. มีแต่ความเกลียดชังและความแค้น .. ขวัญอยากตายพ่อ ขวัญไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว" จอมขวัญกำท้องตัวเองแน่น ลูกที่เกิดมาจากอสูรร้ายอย่างมัน เขาไม่อยากจะยอมรับ
"ชู่ววววว อย่าพูดอะไรแบบนั้นขวัญ ลูกคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพ่อแม่ ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจทำ แต่เขาก็เกิดมาแล้ว จะให้ลูกเกิดมาบนความเกลียดชังไม่ได้" โสภณอธิบาย
"พ่อพาขวัญหนีไปจากเขาได้ไหม ขวัญไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" จอมขวัญร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาไม่ขาดสาย
"พ่อ .. พ่อคงทำไม่ได้" โสภณกัดฟันเอ่ยด้วยความเจ็บปวด
"ทำไมจ๊ะ .. ฮึ่ก .. ทำไมเราจะไปไม่ได้" จอมขวัญอยากไปให้ไกลจากคนคนนั้น ไม่อยากจะทนอีกแล้ว ยิ่งพอได้รู้ว่าอาการที่ตัวเองเป็นอยู่คืออาการของคนแพ้ท้อง เขายิ่งไม่อยากยอมรับ
"พ่อยังมีธุระที่ต้องสะสาง อย่างไรลูกก็ต้องอยู่กับเขา คุณอัศวินเขาคือสามีลูก"
"ไม่ใช่!!!!! คนเลวๆอย่างนั้นขวัญไม่นับเป็นสามี!!!" จอมขวัญตะโกนลั่น
"อย่าดื้อกับพ่อนะ" เขาคงต้องใช้ไม้แข็ง "เลือกเอาว่าขวัญจะรอพ่ออยู่ที่นี่เพื่อที่จะได้เจอพ่ออีก หรืออยากให้พ่อหายสาบสูญไปตลอดกาล" โสภณยื่นคำขาด ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่เพื่อตัวลูกเอง เพื่อความปลอดภัยของลูกและความสบายใจหมดห่วงของเขา
"พ่อใจร้ายยยยย! ฮืออออ อย่าทิ้งขวัญไปปปป!" จอมขวัญโผเข้ากอดร่างหนา "ขวัญอยากไปกับพ่อด้วยไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้ พ่อไม่อยากให้เรามีอันตราย อยู่ที่นี่บารมีของคุณอัศวินจะช่วยปกป้องลูก ในเมื่อพ่อไม่มีปัญญา การยกลูกให้เขาแม้พ่อจะเจ็บแต่พ่อก็ต้องทำ!" โสภณกอดร่างเล็กแน่น ปวดไปทั้งหัวใจเมื่อเห็นลูกร้องไห้ออกมาอย่างทรมาน
"แต่ขวัญเกลียดเขา ขวัญไม่อยากอยู่กับเขา" จอมขวัญปฏิเสธ เขาเริ่มเอ่ยอย่างเหนื่อยๆ ตั้งแช่เป็นลมไปเขายังไม่ได้ทานข้าวและมาตอนนี้ก็ใช้แรงมากจนเกินไป
"ลูกต้องทน พ่อไม่อยู่ลูกจะต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง" โสภณเอ่ย "เพื่อตัวลูกและลูกอีกสองคนในท้อง"
"มันไม่จริงใช่ไหม เป็นแค่ความฝันใช่ไหมครับ ฮึ่ก พ่อมาหาแล้วพ่อก็จะต้องไป ขวัญแค่ฝันไปใช่ไหม ตื่นมาขวัญก็จะเจอพ่อเหมือนเดิมใช่ไหม ฮืออ" จอมขวัญเริ่มเพ้อหนัก โสภณโยกตัวลูกเหมือนตอนเด็กๆ วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอและร่ำลากัน เขาคงจะยังไม่บอกความลับอีกหลายเรื่องในตอนนี้เพราะลูกคงรับไม่ไหว
ถ้าเขามีโอกาสกลับมาเขาจะค่อยๆเล่าให้ลูกฟัง หรือถ้าไม่ เขาก็จะฝากฝังคุณอัศวินให้ช่วยเล่าความจริงทุกอย่างให้จอมขวัญฟัง วันนั้นถึงแม้เขาจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว แต่เขาก็อยากให้จอมขวัญมีความสุข
"เรามากินข้าวกันดีกว่านะลูกนะ พ่อก็หิวแล้วเนี่ย ของขวัญเป็นข้าวต้ม ของพ่อข้าวหมูแดงนะ มากินด้วยกันนะขวัญนะ" โสภณเลิกพูดเรื่องที่ทำให้ลูกไม่สบายใจ เขาตะล่อมให้ลูกชายกินข้าวด้วยกันพร้อมหน้า จอมขวัญถึงได้ยอมอ่อนลง
.. คนเราจะให้ยอมรับการเปลี่ยนแปลงกันง่ายๆมันก็คงไม่ใช่ ..
.....
"นายครับ!" น้อยพุ่งเข้ามาหานายทันทีหลังจากกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้มาให้นาย ใครจะคิดว่าคนอย่างอัศวินจะทรุดลงหน้าห้องเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงแบบนี้
"กูไม่เป็นไร" เขาส่ายหัว เสยผมตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้น อัศวินหลับตาแน่นพลางคิดถึงคำพูดของคนในห้องที่ได้ยินทั้งหมด
ใช่ เขาได้ยินทุกคำพูดทั้งหมด ..
"ล .. ลูก .. ฮึ่ก .. ลูกที่เกิดมาจากคนสาระเลวที่มันข่มขืนขวัญ! ฮืออออออออ ขวัญไม่เชื่อ! ไม่จริง! พ่อหลอกขวัญ! ขวัญเกลียดมัน! ไอ้อัศวิน! ขวัญเกลียดมัน ได้ยินไหม ไม่ต้องการลูก ขวัญไม่อยากมีลูกกับมัน เกลียด ฮือ ขวัญไม่เชื่อออออ!"
.
"พ่อบอกขวัญสิว่าพ่อโกหกกกก พ่อพูดกับขวัญสิพ่ออออ พ่อทำเหมือนรับมันได้! ขวัญเป็นผู้ชายท้องได้! ขวัญเป็นตัวประหลาด ฮืออออ ขวัญไม่อยากท้องงงง ขวัญเกลียดมันนนน ขวัญไม่ต้องการมีลูกกับมันนนนน พ่อได้ยินไหมมม!"
.
"ไม่ใช่!!!!! คนเลวๆอย่างนั้นขวัญไม่นับเป็นสามี!!!"
จอมขวัญไม่ได้ต้องการลูกที่เกิดมาจากเขา
หึ .. มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรออัศวิน!
มึงมันเหี้ยเอง เลว ระยำ ต่ำช้า เกินกว่าที่จะได้เป็นพ่อคน!
"นายลุกขึ้นเถอะครับ ผมไม่สบายใจเลย" น้อยทนไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานายไม่เคยดูท้อแท้แบบนี้เลย คนที่เด็ดเดี่ยวให้เห็นมาตลอด ตอนนี้เรี่ยวแรงจะยืนยังแทบไม่มี
"กูรักมันว่ะน้อย .. กูแม่งเหี้ย! .. กูเสียใจกับทุกสิ่งที่กูเคยทำร้ายมันไป .. กูไม่รู้จะต้องทำอย่างไรมันถึงจะให้อภัยกูบ้าง" อัศวินเจ็บปวดที่ใจ เสียงของคนในห้อง คนที่ไม่เคยพูดจาด่าทอ แต่เป็นเพราะเขาที่กดดันจนมันทนไม่ไหว
"นายใจเย็นนะครับ เรื่องแบบนี้จะให้เปลี่ยนเลยคงยาก" น้อยเองไม่รู้จะพูดอย่างไร เขาเคยเตือนนายหลายรอบแล้ว นายก็ไม่ฟัง ไม่อยากจะซ้ำเติม เขารู้มาตลอดว่านายรักจอมขวัญแค่ไม่ยอมรับใจตัวเอง
"มันพูดว่าเกลียดกู เกลียดที่ลูกต้องเกิดมาจากการที่กูข่มขืนมัน เหี้ย กูมันเลว กูมันคนบาป!" อัศวินทุบอกตัวเอง หัวใจมันเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด ไม่เคยเลยในชีวิต ไม่เคยรู้สึกเจ็บแบบนี้มาก่อน
"นายครับ" น้อยแตะที่แขนแกร่ง "ไม่ว่าขวัญมันจะเกลียดนายหรือไม่ แต่ลูกในท้องของมันก็คือลูกของนายกับจอมขวัญนะครับ"
"กู .. กูอยากขอขมามัน มึงรู้ไหมวินาทีแรกที่โสภณมันพูดว่ามันเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด กูเหมือนคนโง่ โง่ที่หลงเชื่อ แต่ที่กูเจ็บสุดๆคือโง่งี่เง่าจนทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย ที่แม่บอก ที่มึงบอก กูไม่เคยฟังเลย สมควรแล้วน้อย สมควรแล้ว"
น้อยเข้าใจคนเป็นนาย อัศวินไม่ได้เมา ไม่ได้บ้า แค่คนที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป ความผิดมันเกาะกินหัวใจจนกลายเป็นตัวเองนั่นแหละที่เจ็บ
"นายลุกขึ้นเถอะครับ คนเดินไปมาเขามองหมดแล้ว" น้อยเอ่ย ไม่อยากให้คนอื่นได้เห็นนายในเวลาที่อ่อนแอแบบนี้
"กูลุกเอง" อัศวินปฏิเสธน้อยที่จะเข้ามาช่วยพยุง เขาไม่ได้เป็นอะไร
"มึงเอาของเข้าไปให้มันเถอะ เหมือนจะกินข้าวกันอยู่" เขาเอ่ย คงต้องให้นอนอีกสักคืน เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาคงลำบาก
"นายโอเคแน่นะครับ" น้อยถาม กังวลว่านายจะทำอะไรเกินกำลัง
"กูยังไหวๆ มึงไปเถอะ" อัศวินบอก รอจนน้อยเดินเข้าไป เขาถึงเดินมากดลิฟต์ลงด้านล่าง อยากสูดอากาศหายใจสักหน่อย เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เพิ่งจะรู้ตัวว่ามันมีอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้ ที่เคยเป็นห่วง อยากเจอหน้า อยากสัมผัส ทั้งหมดเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้แค่อยากให้มันเป็นนางบำเรอ
มีต่อด้านล่าง
-
"เป็นไง" น้อยเดินเข้ามาในห้อง เห็นมันกำลังนั่งให้พ่อป้อนข้าวอยู่ ทำเป็นเด็กๆไปได้ มือไม้ก็ไม่ได้เจ็บ
"พี่น้อยยย" จอมขวัญเรียกด้วยความคิดถึง เบะปากทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ
"เออ ให้พ่อป้อนข้าวทำเป็นเด็กอนุบาลนะเอ็ง" น้อยแซว เอาของไปเก็บให้เรียบร้อยก่อนจะเดินมายืนข้างๆ
"ก็พ่อรักขวัญนี่ พ่อตามใจขวัญตลอดแหละ" จอมขวัญยักคิ้ว อยู่กับพ่อกับพี่น้อยแล้วสบายใจ เขารู้สึกมีความสุขและไม่อึดอัดเหมือนเวลาอยู่กับคนคนนั้น
"เอออออ มึงมันขี้อ้อนนี่!" น้อยกับโสภณหัวเราะออกมาทันทีกับคนที่ชอบทำตัวเป็นเด็กอย่างมัน
.. เป็นแม่คนแล้วนะเอ็งน่ะ ..
"อิ่มแล้วหรือไง" โสภณถาม จะป้อนแล้วโดนปฏิเสธ
"ครับ" จอมขวัญตอบยกน้ำมาดื่ม ดีที่กินไปเกือบหมดชามเลยไม่โดนคะยั้นคะยอต่อ
"เอ้านี่ ผลไม้ที่มีประโยชน์ต่อลู .. เอ่อ ข้าซื้อผลไม้มาฝาก" น้อยเกือบจะหลุดปากแล้วเชียว ดูจากสีหน้า ขวัญเองมันคงยังตกใจอยู่ เด็กอายุสิบแปด แถมเป็นผู้ชาย มาท้องเอาง่ายๆตอนนี้เป็นใครก็ต้องว่าแปลก
"ขวัญอยากกินมะม่วงเปรี้ยวมากกว่า" จอมขวัญยิ้มน้อยๆ เขาไม่อยากกินผลไม้หวานๆ ถ้าได้อะไรเปรี้ยวๆคงดี
"ถ้างั้นเอ้านี่ ดีนะที่ซื้อมาเผื่อ" น้อยส่งถุงที่ซื้อมาจากรถเข็นด้านหน้าให้จอมขวัญ
"อาเจียนหนักหรือเปล่า" โสภณถามลูกชาย
"ไม่มากจ่ะพ่อ เป็นบางวัน ถ้าวันไหนตื่นมาพะอืดพะอมปวดหัว วันนั้นจะเป็นทั้งวันเลย" จอมขวัญตอบ บางทีก็อาเจียนจนหมดแรง หน้ามืด ทานอะไรไม่ค่อยลง
"ต่อไปนี้ต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะขวัญ เอ็งไม่ได้ใช้ชีวิตตัวคนเดียวแล้วนะ ยังมีเด็กน้อยอีกสองคนในท้องรอให้ลูกดูแล" โสภณนั่งลูบหัวลูก น้อยเองมองภาพนี้แล้วก็ไม่อยากให้โสภณต้องไปเลย อยู่ด้วยกันที่นี่เสียก็หมดเรื่อง
"ข .. ขวัญมีลูก .. ส ..สอง .." จอมขวัญลูบท้องตัวเองอย่างตกใจ
"ใช่แล้ว ลูกแฝด เพศอะไรตอนนี้หมอเองยังบอกไม่ได้" โสภณเอ่ยอย่างเอ็นดู ที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้ไม่ได้ฟังกันเลยใช่ไหม
"ขวัญกลัว .." จอมขวัญน้ำตาไหล "กลัวว่าจะเลี้ยงเขาไม่ได้"
"ไม่จริงหรอก ลูกทำได้" โสภณว่า
"จริงๆ ถ้าเอ็งขี้เกียจเลี้ยง แบ่งมาให้ข้าสักคนนึงก็ได้" น้อยเอ่ยหยอก ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้ดูแปลกประหลาด ทุกคนกำลังช่วยทำให้จอมขวัญรู้สึกดี รู้สึกว่าเขาก็แค่คนปกติธรรมดา เพียงแค่ตอนนี้มีอีกสองชีวิตมานอนเล่นอยู่ในท้อง
"พ่อรักลูกนะ สัญญาว่าจะกลับมาหาให้เร็วที่สุด" โสภณจูบกระหม่อม "อย่าทำหน้าแบบนั้น พ่อไม่สบายใจ" เขากอดลูก ให้ลูกซบมาที่ไหล่เพื่อซับน้ำตา
"ขวัญไม่ให้พ่อไป .. ฮึ่ก .. อย่าไปนะครับ" จอมขวัญส่ายหน้าแนบอก พ่อกลับมาหาถึงที่นี่แล้ว เขาจะไม่ให้พ่อหายไปอีก
โสภณมองน้อยอย่างขอความช่วยเหลือ สงสัยจะได้แต่เออออตามไป รอจนกว่าลูกจะหลับ เขาถึงจะปลีกตัวได้
"พ่อไม่ไปแล้ว ไม่ไป นิ่งซะ" โสภณกอดปลอบ "จริงๆนะ" จอมขวัญดีใจ เขากอดพ่อแน่นไม่ยอมปล่อย ไม่รู้ว่าถ้าปล่อยไปแล้วพ่อจะยังอยู่หรือเปล่า
โสภณและน้อยก็พากันชวนจอมขวัญคุยไปเรื่อยๆ จอมขวัญเองถึงแม้จะง่วงขนาดไหนแต่ก็ยังพยายามถ่างตาไม่ยอมหลับง่ายๆ เขากลัว กลัวว่าพอหลับไป ตื่นขึ้นมาพ่อจะหายไปอีก
..
"ดิฉันให้ยาอ่อนๆ คงหลับไม่กี่ชั่วโมง หรือถ้าคนไข้เพลียก็อาจจะถึงเช้าได้ค่ะ" พยาบาลเอ่ย เป็นเพราะจอมขวัญไม่ยอมพักผ่อนเสียที โสภณจะต้องไปแล้ว อย่างไรก็ต้องไปวันนี้
"ขอบคุณครับ" โสภณขอบคุณ ก่อนที่พยาบาลจะเดินออกจากห้องไป
"จะไปจริงๆหรือพี่" น้อยถาม "มาหลบอยู่ที่เกาะก็ได้ ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัว ไม่มีใครทำอะไรได้หรอก"
"ข้ามีเรื่องต้องทำ ต้องฝากจอมขวัญกับเอ็งอีกครั้ง เอ็งเป็นคนดี ข้าคิดถูกแล้วที่คิดว่าเอ็งต้องช่วยปกป้องลูกข้า" โสภณตบบ่าน้อย
"ผมไม่อยากให้พี่ไปเลย" น้อยอยากให้เรื่องบ้าๆนี้มันจบสักที มีคนเจ็บมามากพอแล้วกับปัญหาบ้าบอนี่
"มันจะต้องจบ ไม่ข้าก็มัน" เขาว่า "ฝากขวัญด้วยน้อย ถ้าข้าไม่กลับมา ข้าขอยกมันให้เป็นลูกเอ็ง"
น้อยมองหน้าคนมีศักดิ์เป็นพี่อย่างทอดถอนใจ
"เอ็งอาจจะโกรธที่พ่อต้องโกหก แต่อยากให้เอ็งรู้ไว้ว่าข้ายอมตายเพื่อเอ็งได้ จอมขวัญ .. พ่อรักลูกที่สุด" กระซิบชิดใบหูก่อนจะจรดริมฝีปากที่หน้าผากมนเนิ่นนาน
เขาค่อยๆผละออกแล้วหอมแก้มลูกอีกสองข้าง "ข้าต้องไปแล้ว"
"โชคดีพี่ หวังว่าพี่จะกลับมาหาขวัญมันนะ" น้อยเอ่ย แอบวูบโหวงในใจแทนจอมขวัญมัน ไม่อยากจะคิดเลย ตื่นมามันจะเป็นอย่างไร
"ขอบใจเอ็งมาก ไว้เจอกัน" โสภณตบบ่าน้องชายก่อนจะเดินออกจากห้อง เขามีหน้าที่ที่ต้องทำให้จบ เรื่องนี้จะต้องถูกสะสางเสียที
"จะไปแล้วหรือ" อัศวินถามทันทีที่คนในห้องเดินออกมา เขานั่งอยู่ตรงนี้หลายชั่วโมงแล้วไม่คิดไปไหน
"ครับ ผมฝากลูกด้วย แม้ผมจะโกรธคุณบ้างที่ใช้วิธีกับลูกผมเหมือนกับไม่ใช่คน แต่ผมหมดทางเลือกจริงๆ ถือว่าเรื่องทั้งหมด ผิดที่ผม ผมก็ต้องเป็นคนจบมัน" โสภณยอมรับผิด ที่ทุกคนต้องทุกข์ทรมานเพราะความเข้าใจผิด นั่นก็เป็นเพราะเขา
"กูขอโทษ ถ้ากูรู้ กูคงไม่ทำ" อัศวินเอ่ย เขาเองก็ผิดมากไม่น้อย ผิดไปแล้ว ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้
"ผมต้องไปแล้วครับ" โสภณเอ่ย "ดูแลจอมขวัญกับหลานแทนผมด้วย รักมันบ้างก็ดี ใช้ความจริงใจที่มี แสดงออกให้มันเห็น ผมเชื่อว่าหินถูกน้ำกัดเซาะมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจคน"
"กูสัญญา สัญญาว่าจะไม่ทำให้มึงผิดหวัง" อัศวินรับปาก
"ขอบคุณนะครับ ผมลา" โสภณเอ่ยก่อนจะเดินจากไป อัศวินอยากจะรั้งมันเอาไว้ เขาให้อภัยมันหมดแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ตอนนี้เขาวางมันลงหมดแล้ว
.. ทิฐิ ความแค้น ความเกลียดชัง มันทำให้เขาเป็นทุกข์ ..
"นาย" น้อยเรียกคนที่เดินเข้ามา "พยาบาลให้ยานอนหลับอ่อนๆไปครับ คงจะหลับยาวเลย"
"อืม กูจะเฝ้ามันเอง มึงจะพักก็ไปเถอะ" อัศวินเดินมาข้างเตียงก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากร่างเล็กที่หลับตาพริ้ม
"นายเองก็พักบ้างนะครับ ผมจะลงไปซื้อข้าวขึ้นมาให้" น้อยเอ่ย อัศวินพยักหน้ารับ
"จอมขวัญ" อัศวินจับสองมือน้อยมากุม "กูยอมให้มึงโกรธเกลียดกู แต่ขอได้ไหม อย่าไล่กูไปไหนเลย ให้โอกาสกูได้ทำอะไรเพื่อมึงบ้าง ไม่ต้องให้อภัย แค่ยอมให้กูได้อยู่ใกล้ๆมึงก็พอ"
.. เขาจะดูแลมันกับลูกในท้องให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ..
.. สัญญา ..
TBC.
Talk: ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ เหตุผลมันจะค่อยๆเผยออกมาเนอะ
ช่วงนี้อาจจะดำเนินช้าสักนิด อยากอธิบายให้ละเอียดหน่อยอ่ะค่ะ
คนที่ให้กำลังใจกันตลอดก็ต้องขอขอบคุณนะคะ
ข่าวดีก็คือใครที่อยากได้เล่ม โกะจะเปิดจองมกราค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าต้นกลางหรือปลายเดือน
ใครอยากได้ก็เก็บเงินรอเน่อ เรื่องนี้มีสองคู่ค่ะ :กอด1:
อ่านมาได้2-3ตอน เรื่องนางเอกเป็นกะเทยเหรอคระพี่ๆ ออดแอดปวกเปียกแบบนี้
เอะอะบีบน้ำตา
ถึงคุณ Depp หรือ Depper เจ้าเก่า
ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์พยายามอ่านจนถึงบทที่ 3 เอาจริงๆ แค่บทนำก็น่าจะรู้แล้วล่ะค่ะว่านายเอกอ่อนแอ
แต่ก็ยังอุตส่าห์พยายามอ่านต่อว่าเอ๊ะ มันจะฮึดขึ้นมาไหม สู้คนไม่ตุ้งติ้งหรือเปล่า
บอกตามตรงค่ะที่ตั้งคาแรคเตอร์มามันก็ต้องมีเหตุผล รอยชัง ไม่ได้อยากให้มีนายเอกเข้มแข็งตั้งแต่แรก
ก็เหมือนเรื่องอื่นๆที่คุณพยายามตามไปแสดงความคิดเห็นส่วนตัว (อันใจแคบ ไม่เปิดกว้าง)
ตกลงคำว่า 'ตุ๊ด' ของคุณ Depper คือต้องอ่อนแอ ตุ้งติ้งเหรอคะ ดูถูกเพศที่สามมากไปหรือเปล่า
ตุ๊ด กระเทยบางคนแมนและใจสู้กว่าผู้ชายทั่วไปก็มีค่ะ
เพราะฉะนั้น เวลาที่เราแสดงความคิดเห็นในโลกออนไลน์ สิ่งหนึ่งที่ควรมีคือ มารยาท ถ้าไม่ชอบ บอกได้ค่ะ รับฟังอยู่แล้ว
แต่ถ้าไม่ชอบแล้วมาด่าว่าทำไมถึงอ่อนแอเกินชาย ทำไมอ่านแล้วนิยายเรื่องนี้ห่วยแตก
แนะนำนะคะ อย่าแสดงความคิดเห็นเลยค่ะ กดกากบาทออกไปจะง่ายกว่าไหมคะ ?
กับการต้องอุตส่าห์ล็อคอินเข้ามาเม้นให้เรื่องที่ไม่ชอบขนาดนี้
โกะไม่เสียใจ ไม่ได้ต่อว่าหรือแดกดันอะไรนะคะ
เพียงแต่คุณ depper ที่น่าจะเป็นคนเดียวกับ คุณ Depp เนี่ย ชอบแสดงความเห็นไม่เป็นมิตรต่อผู้เขียนนิยาย
โกะก็อยากจะให้คุณ depp ลองคิดแต่ไม่เม้น จะได้ไหมคะ?
มันบั่นทอนสุขภาพจิตคนอื่นค่ะ แม้โกะจะไม่รู้สึกอะไรก็เถอะ
ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาเม้นให้
หวังว่าคุณ depp จะเจอเรื่องที่ถูกใจนะคะ
เพราะบางเรื่องที่คุณชอบ ดิฉันก็อ่านค่ะ
คนเราแต่งเรื่องมาไม่มีใครที่สามารถเอาใจไปได้ทุกคนหรอกค่ะ
อีกอย่างบางเรื่องน่ะคู่หลักนายเอกอาจจะหน่อมแน้ม แต่คู่รองแซ่บก็เยอะไปนะคะ
ถ้าไม่เปิดใจก็คงพลาดค่ะ
นิสัยระรานคนอื่นเลิกซะนะคะ
มันไม่ใช่นิสัยที่คนมีสมองเขาทำกัน
รักและเคารพ
จาก อากิโกะแจ
-
:katai5: ปูเสื่อรอ . โกะ สู้ๆๆๆเป็นกำลังใจให้จ้า . :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอค่าาา สู้ๆนะคะ
-
รอเนืัอเรืีอง
เริ่มจะเข้าใจที่มาของชื่อเรื่องมากขึ้นแล้ว
(ถ้าคนอ่านเข้าใจถูกอ่ะนะ)
-
:z13: :katai5: รอค่ะ
-
สู้ๆค่ะ
-
รอนะคะใครจะว่ายังไงก็ชั่งเป็นกำลังใจให้
คุณโกะแต่งออกมาเนื้อเรื่องก็สนุกดีน่าติดตามอ่านมากๆๆ
อ่านเพื่อเอาความสนุกกันนะคะ :mew1:
-
มีรางวัลนักอ่านยอดเยี่ยมแล้วน่าจะมีรางวัลนักอ่านยอดแย่นะคะ เข้าชิงคนเดียวชนะขาดลอย
เป็นกำลังใจให้คุณโกะนะคะ รอตอนเย็นอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ :mew3:
-
ชอบเรื่องนี้มากนะค่ะ เป็นหนึ่งในเรื่องโปรด ติดตามมาตั้งแต่แรก เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ชอบลักษณะตัวละครทั้งของนายเอกและพระเอกมากค่ะ
ในความอ่อนแอก็มีความเข้มแข็งซ่อนอยู่ น่ารักจริง อ่านแล้วก็แอบตกหลุมรักนายเอกจริงๆค่ะ น่ารัก น่าสงสารมาก น่าแกล้งจริงๆ 55555
ส่วนพระเอกอยากตืบมาก กวนสุดๆๆ เถื่อนได้ใจจริงๆ ขอบคุณมากนะค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน ขอบคุณมากนะค่ะ
-
เข้ามารอ เพื่อซ้ำเติม เพื่อเหยียบ ไอ้คุนวิน คนเถื่อนรอขวัญเอาคืน รอ รอ รอ รอ รอ :serius2:
-
เย้~ได้เม้นกับเขาแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ คุณโกะ
ตินตามอ่านทุกตอนตั้งตารอทุกวัน คือมันติด อะไร
ชอบนิยายแนวนี้มาก รักเลย จะรอนะค่ะ :กอด1:
-
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้
เราชอบเรื่องนี้มากจริงๆ :mew1:
-
ถ้าจะอินก็อินให้สมเหตุสมผล :hao3:
สู้ๆน้าคุณโกะ :mew1:
-
สนุกมากกก ชอบบบ :mew1:
เรื่องมันเป็นยังงี้นี่เอง :hao3:
รอนะค้าา :katai5:
ปล. ตลกที่โกะจิ้มตัวเองอ่ะ 5555
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆครับ o13
-
:hao3: เรื่องอลม่านเพราะพ่อจอมขวัญนี่เอง ถ้าพลิกล็อกขวัญจะเป็นไงนะ
-
สู้ ๆ นะคนเขียน..
-
อ่านเรื่องก็ชอบแล้วนะ มาเจอคนเขียนตอบเม้นท์ล่าสุดตบเข่าฉาด!!!
ต้องแบบนี้สิ!! ให้เต็มอ่ะ ปักหมุดเลย ชอบๆๆ คือนิยายในเล้ามีเป็นพันเรื่อง คือต้องอ่านและชอบทุกเรื่องเลยหรือไง ไม่ชอบก็เลือกอ่านเรื่องที่ชอบดิ ยากหรอ?? ไม่เข้าใจจริงๆ
-
o13
-
เราชอบเรื่องนี้นะ ถึงแม้เหตุผลและการกระทำของโสภณจะดูแปลกๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
คนเขียนอย่าไปสนใจกับคนที่เข้ามาป่วนเลยค่ะ
เขาแค่ต้องการเรียกร้องความสนใจ เนื้อหานิยายเขาได้อ่านจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้ :เฮ้อ:
-
:z13:
-
:z13:
-
ต่อด้านล่างอยู่หนายยย
รออยู่นะคะ กำลังเข้มข้นเลย ><
แอบสมน้ำหน้าอิตาอัศวิน หึหึหึ
-
เราชอบฉากที่ขวัญรู้ความจริงมาก ดูสติแตก บวกกับความรู้สึกที่บรรยายความเกลียดที่มีต่ออัศวิน มันถึงอารมณ์มาาาาาก
สะใจที่สุดคืออัศวินได้ยินเต็มสองรูหูด้วยเนี่ยะซิ กราบขอบคุณคนเขียนงามๆเลยค่ะ
ไปๆมาๆ โสภณบทจะเด่นกว่าพระเอกอีก
ปล. ส่วนใหญ่เราเม้นท์อินไปตามอารมณ์ตัวละคร ไม่ค่อยได้คิดวิเคราะห์อะไรมาก ยิ่งพระเอกแบบนี้แทบจะด่าอย่างเดียว อาจจะไม่เจริญหูเจริญตาต้องขออภัยด้วยค่ะ
-
ทะแม่งๆ เวลาวินคุยกับพ่อจอมขวัญ เพราะยังไงเค้าก็เป็นผู้ใหญ่กว่า กูๆ มึงๆ ตลอดเบยยยย
แล้วคนที่จะโค่นวินนี่พวกเดียวกับที่พ่อพาจอมขวัญหนีมามั้ยนะะ งื้อออ ปมเยอะจุง
รอตอนต่อไปค่าาาาาา
-
เฮ้อออ
เหนื่อยเหลือเกินกับการเอาใจช่วยขวัญ บทนี้คือแบบชอบมาก ชอบตรงที่ขวัญระเบิดความในใจออกมา ใช่ ใครจะอยากมีลูกกับคนที่ข่มขืนตัวเองวะ ขวัญเกลียดอัสวินน่ะถูกต้องที่สุด ขนาดคนอ่านยังเกลียดมันเลยไอ้พระเอกเลวๆอ่ะ ถ้าขวัญรักมันได้ง่ายๆนะ เหอะ!! คงแปลกน่าดู ทั้งนี้ทั้งนั้นเหตุผลและการกระทำของโสภน ยังไม่ยักกะรู้สึกว่ามันรักขวัญ แม้คนเขียนจะใส่ทั้งเหตุและผลของการกระทำดังกล่าวของโสภน แต่คนอ่านยังรู้สึกว่าเหตุของเรื่องที่พยายามสื่อ ยังอ่อนอยู่มาก รวมทั้งการคาดการณ์ เรื่องอัสวินจะข่มขืนขวัญ ทำร้ายร่างกายขวัญ แล้วรักขวัญ พ่อภาษาอะไรจะเสี่ยงได้ขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ขวัญจะต้องเจ็บขนาดไหน ยังบอกว่าอัสวินเป็นคนดีอีก อย่างอัสวินนี้แถวบ้านคนอ่านเรียกเลวค่ะ แต่ก็อย่างว่าพระเอกนี้ต่อให้เลวยังไงก็พระเอกอยู่ดี บอกตามตรง ทั้งเรื่องเอาใจช่วยแค่ขวัญคนเดียว อยากให้หลุดพ้นจากความหวังดี(แต่เลวร้ายสุด)ของโสภน ความรัก(จริงเหรอ)ของอัสวิน ส่วนเด็กที่เกิดมา ยังไงก็เกิดมาแล้วอยู่ที่ว่า ขวัญจะรักเด็กสองคนนี้ได้มากแค่ไหน เพราะลูกที่เกิดจากความเกลียดชัง มองทีไรก็เหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงแผลเก่าอยู่ร่ำไป ไม่รู้ว่าตีชื่อเรื่องผิดไปไหม แต่รอยชังที่ว่า คือเด็กแฝดรึเปล่า
สุดท้าย คนอ่านแค่อยากฝากคนเขียน เราไม่ได้มีอคติกับนิยายของคุณ เราติดตาม และแสดงความคิดเห็นตามที่เรารู้สึก เราอินกับตัวละครที่ชื่อขวัญ ชีวิตแบบขวัญคงอยู่รอดไม่ได้ในโลกแห่งความเป็นจริง เราสงสารและคิดตลอดทั้งเรื่อง ทำไมขวัญต้องมาเจอกับคนอย่างอัสวิน ทำไมชีวิตถึงโดนทำร้ายได้ขนาดนี้ จนถึงตอนนี้เราก็ยังหวัง หวังว่าอัสวินจะไม่ใช่พระเอก หวังว่าเรื่องนี้จะฉีกแนวจากเรื่องอื่น หวังว่าจะมีซักเรื่องที่คนทำเรื่องเลวร้ายกับคนอื่นด้วยคำว่ารัก จะไม่ได้รับความรักตอบกลับมา เพราะผลจากการกระทำของตัวเองที่ทำไว้กับเขามันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัย โทษนะถ้าหากความคิดเห็นเราจะไม่ถูกใจหลายๆคนที่ติดตามเรื่องนี้ แต่เพราะเรารู้สึกร่วมไปกับจอมขวัญ เคยคิดว่าถ้าตัวเองเจออย่างขวัญ ใจเราคงไม่รักคนแบบอัสวินได้หรอก
-
เป็นไงล่ะ ทำกับเค้าไว้เยอะ
เดี๋ยวลูกเกิดมาก็ต้องอยู่ฝั่งแม่แน่ๆ จริงๆน่าจะอยู่ตั้งแต่ในท้องแล้วแหละ โฮะๆ
เด็กแฝดแกล้งพ่อเยอะๆนะ หมั่นไส้! :hao7:
สู้ๆค่ะ
-
:pig4: :pig4: ขอบคุณนิยายค่ะ
ตอนนี้แอบน้ำตาไหลงะ T_T 55555
อยากกระซิบถามว่าปัญหาของลุงโสภณนี่ไม่ให้อัศวินช่วยอะคะ อาจคลี่คลายไปได้ด้วยดีอ๊ะป่าว จอมขวัญจะได้ไม่เหงาด้วย :กอด1:
นี่ดูจากลาดเลาแล้วนางกะจะไปลุยเดี่ยวเรอะ ติดตามค่ะ เดี๋ยวคงค่อยๆคลี่คลายแหละ
*เบ้ปากใส่อัศวิน คิดได้ก็ดีค่ะนายหัว * กลับตัวกลับใจเดี๋ยวนี้เลยนะ!
ปล คุณโกะสู้ๆนะ แอบเห็นช่วงทอล์ค :mew1:
แต่อยากแอบบอกเหมือนกันว่า นิยายเรื่องนี้อาจโดนโจมตีบ้าง คือคนอ่านคงอินกับจอมขวัญจริงๆ ส่วนใหญ่อะนะ (รวมเราด้วยย)
คือก็อินนะ บางครั้งเราอินมากๆ แล้วเจอเรื่องที่แบบ คลี่คลายง่ายๆ เลยอดไม่ได้ที่จะเม้นกันว่าทำไม ทำไมน้า เอ้ะ อ๊ะ (ถ้าไม่หยาบคายมาก)
ก็อยากให้คุณโกะแบบว่าอย่าเพิ่งคิดมาก คือต้องเข้าใจว่าบางครั้งคนอ่านอาจจะไม่เข้าใจ จุดประสงค์ของพลอตนิยายที่เราวางไว้จริงๆ
ก็ตอนปัจจุบันปมมันยังไม่คลี่คลายนี่นา นี่ตอนนั้นแอบนอยที่คุณโกะบอกเหมือนกับว่ามีคนเข้าใจพลอตเราแค่ไม่กี่คนเอง //กำำำำ ช่วงนั้นอินไปหน่อย อาจเผลอเม้นบั่นทอนจิตใจไปบ้างขออภัย
ไม่อยากให้คิดมากนะคะ สู้ต่อไป ทำคนอ่านอินได้เป็นเรื่องดีจะตาย :กอด1: :กอด1:
ยังไงก็จะติดตามพี่วินกับจอมขวัญต่อไปค่ะ
-
:o12:
-
ไม่จริงอ่ะ
ทำไหมเราแอบสงสารวินนิดๆๆๆๆ
เริ่มแล้วความเจ็บปวดที่วินจะได้รับ อิอิ
ลูกแฝดเหมือนพ่อคนเหมือนแม่คน น่ารักมากๆๆแน่เลย
-
ปมละเอียดมาก ทุกรูขุมขน. กระชับแบบวิสเปอ อ่ะม่ายช่าย. เกลียดๆๆๆๆๆๆ. มาก. เกลียดตัวเอง ทำไมต้องน้ำตาซึม ขอเป็นพ่อยก น้อย อย่างหนักแน่น ขนาดโสภณยกจอมขวัญ ให้เป็นลูก อยากได้น้อย
-
ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากัน
-
วินอย่าท้อนะ
ต่อจากนี้ก็ดูแลขวัญให้ดีที่สุด
-
จบ Happy ending.
ขอบคุณมากค่า
-
โอ้ยสงสารขวัญ นึกถึงสภาพคนที่โดนกระทำตลอด
แล้วมาเจอไรแบบนี้ รออ่านนะคะ สู้ๆเป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
อยากให้อัศวินโดนจอมขวัญเอาคืน พอตอนนี้โดนเกลียดขนาดนี้ก้ออดสงสารไม่ได้แฮะ :mew2: แต่เราก้อยังยืนยันให้จอมขวัญเกลียดต่อไป :katai3: เพราะ ถึงเวลาต้องเอาคืนบ้างแล้วน่ะ :hao6: แต่เราเชื่อว่าถึงจอมขวัญอาจจะเกลียดอัศวินในตอนนี้มากกกกกกกก แต่ถ้าอัศวินให้ความจริงใจและเข้าใจตัวจอมขวัญเราว่าไม่นานก้อคงได้ใจของจอมขวัญแน่ ๆ เพราะพื้นฐานขวัญเป็นคนจิตใจดีและอ่อนโยนอยู่แล้วน่ะ ขนาดแค่อัศวินดีด้วยไม่เท่าไหร่จอมขวัญยังจะอ่อนเข้าหาเลยน่ะ :mew4: ยังมีปมอีกหลายเรื่องที่โสภณยังปิดบังคนอ่านอยู่น่ะ :m16:
-
อัศวินเอ้ยมหกรรมการง้อกำลังจะมา
-
อ่านนิยายเรื่องนี้ให้ความรู้สึกแบบ เซอร์เรียล นิดๆ มากกว่า
คือ เหนือจากคนปกติไปอีกนิด ขวัญอาจจะอ่อนแอบอบบางกว่าผู้ชายน่ารักทั่วๆ ไป แต่ก็น่ารักน่าฟัดกว่าปกติตามไปด้วย
อัศวินเจ้าอารมณ์ขี้โมโหกว่า ปากกับใจไปคนละทางแบบสุดขั้ว ยิ่งกว่าผู้ชายทั่วๆ ไป ฯลฯ
แต่นี่เป็นเสน่ห์อีกอย่างทำให้คนตามอ่าน บวกการอัพเร็วมาก++ (ประทับใจสุดๆ )
คงเหมือนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นที่เนื้อหาและอารมณ์ต้องโอเวอร์ไว้ แล้วมันก็กระแทกใจคนอ่านได้สุดๆ ละค่ะ
-
สู้ๆครับ มาเชียร์จอมขวัญ กับให้กำลังใจ นักเขียน :D
-
:laugh: :laugh: :laugh: สะใจรอ
-
จอมขวัญอารมณ์ร้ายมากค่ะ สงสารเถื่อนเลย
-
:-[
-
งานง้อเมียต้องมาาา :hao7: :hao7:
-
ดีใจที่พี่วินคิดได้ซักทีนะคะ ^^ ลุ้นมาตั้งนาน คราวนี้ก็ดีกับน้องขวัญกับลูกให้มากๆนะคะ
-
ถึงเวลาต้องชดใช้บ้างเถอะ
-
เอาล่ะ ถึงเวลาง้อเมียเด็กแล้วนายวิน :hao3: โดนหนักแน่แกเอ้ยย แต่ก็สู้ๆนะ อยากเห็นโมเม้นสวีทหวานกันบ้าง o13
-
คนแต่งจ๋า อย่าได้แคร์พวกที่ชอบบั่นทอนจิตใจคนอื่นเลยเจ้าค่ะ อีพวกโรคจิตเนี่ย :hao4:
สู่ๆต่อไปนะคร๊าาา :กอด1:
-
พ่อไม่น่าหลอกขวัญเลย ตื่นมาจะเสียใจ
-
สงสารขวัญจุง เข้าใจอารมณ์น้องอ่า
-
เอาจริงๆผมก็เป็นคนนึงที่อ่านเรื่องนี้ละขัดใจคาแรกเตอร์นายเอก
ไม่คอมเม้นรุนแรงได้แต่ตามอ่านเงียบๆ แบบว่าขัดใจอะ นายเอกดูอ่อนแอเกินไป
เนื้อเรื่อง พล็อตเดาง่าย แต่สนุกดี อ่านได้เพลินๆ
ถ้านางเอกสตรองและมีเหตุผลกว่านี้จะสนุกมาก
-
น้อยไป ขวัญอย่าให้อภัยมันนะ ให้มันรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวด ความเสียใจ ไม่มีคุณค่าบ้าง รอเหยียบมึงนะไอ้วิน แค่นี้ยังสงสารไม่ลว กับสิงที่มึงทำไว้มันเทียบกันไม่ได้เลย กับการแค่มึงรู้สึกผิด กับขวัญเตอนิ่งที่เลวระยำ ขออีก ใหมันจมดิน อินมากกกกกกกก
-
สงสารเถื่อนจับใจ :mew2:
-
คุณอัศวินค่ะเราให้สามคำเลย "สม น้ำ หน้า" ค่ะ สมควรแล้วค่ะที่ขวัญจะรับไม่ได้ และเกลียดมากขนาดนี้ หวังว่าต่อจากนี้คุณวินจะได้รับกรรมที่ตัวเองก่อและชดใช้ทุกๆ อย่างที่ตัวเองทำกับขวัญไว้อย่างสาสมนะคะ สงสารน้องมากๆ เลยค่ะ
สุดท้าย #คนเมียไม่รัก & เกลียดขี้หน้า ให้คุณวินค่ะ
-
จอมขวัญตื่นมาไม่เจอพ่อ
จะเป็นอย่างไรบ้างนะ
-
ตุ๊ด,กระเทยบางคนแมนกว่าอัศวินอีกนะ
(กรี๊ด. คุณคนเขียนจะต่อยอิฉันไหมอิฉันเอ็นดูเลยชอบแซะพระเอก555555)
ตอนนี้น้ำตาไหลเลย พอย้อนกลับไปคิดตอนวินทำอะไรกับขวัญมันก็ไม่อยากเชียร์ให้รักกัน
สิ่งที่ทำเราว่ามันเกินไป น้องอายุแค่18 แถมไม่เคยเจอโลกภายนอก
กลับมาเจอสิ่งที่ร้ายกาจกว่าคนที่เจอโลกภายนอกมาซะอีก
อิฉันหวังว่าวินจะได้ผลของการกระทำไว้นะ
มาต่อเร็วๆนะเราอยากอ่านต่อ เรายังไม่สะใจเลย :laugh:
-
สงสารจอมขวัญมากกกกกกก
อัศวินก็น่าสงสารนะคะแต่สมน้ำหน้ามากกว่า
มาทำร้ายจอมขวัญขนาดนี้ก็สมควรแล้วจริงๆ
จอมขวัญหายไวๆน้าา แข็งแรงสู้ๆเพื่อลูก
(จะรอหนังสือนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ)
:mew6:
-
แล้วมันจะผ่านไปด้วยดี :monkeysad:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ให้คู่หลักเค้าง้อกันต่อไป ส่วนเรามานั่งรอนั่งลุ้นคู่รองดีกว่า น่าจะแซ่บหลายอยู่ :hao7:
-
อย่าเพิ่งทรุดนะคะ นายหัว
นรกจริงๆเพิ่งเริ่มค่ะ
วินก็คงได้เจอของจริงแล้วค่ะ งานนี้
ขวัญเป็นต่อทุกอย่างแล้ว
จะบังคับขวัญยังไงก็ไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว
วินทรุดหลังจากเจอมาแค่จิบๆ
ขวัญเสียอีกที่แกร่งกว่า เจอมานานเท่าไหร่
ฆ่าตัวตายก็ทำมาแล้ว
นี่แค่ชิมลางค่ะ นายหัว
เราว่าบางครั้งคนเราก็เข้าใจความว่าแกร่งกับคำว่านักสู้ไปกันคนละแนวนะ
อย่างขวัญอาจจะไม่ได้มายืนเชิดอกต่อปากต่อคำกับวินฉากต่อฉาก สิ่งหนึ่งที่ขวัญมีก็คือความพยายามทน อย่าลืมว่าขวัญเจออะไรมาบ้าง ทนจนแทบไม่ไหวจนปาดข้อมือก็ทำมาแล้ว แต่เมื่อเป้นไปไม่ได้ก็พยายามทนเพื่อมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างในชีวิตเปลี่ยนพลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า คนเก่งในนิยามของหลายๆคนที่กร้าวแกร่งทั้งหลายยังสู้กับความเปลี่ยนแปลงสักครึ่งหนึ่งของขวัญยังไม่ได้เลยบางที คำว่าสตรองบางทีก็ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นอะไรที่เห็นหรือแสดงออกมา strength of character คือคำที่เราอยากใช้กับขวัญค่ะ เราเห็นในไม่กี่ตอนที่ผ่านมาการเอาคืนของขวัญเช่น การดื้อเงียบ การเฉยชา ไม่ใส่ใจ นี่คือการพยายามต่อสู้ในแบบของขวัญ ที่คนอย่างขวัญพอจะทำได้
เราสนใจวินจากนี้ไปมากกว่าว่าวินจะทำการชดใช้แบบไหนให้ขวัญ วินแกร่งและแมนในแบบที่คนเห็น ร้ายออกมาตรงๆ อยากรู้ว่าภายในใจวินจะทำยังไง สำหรับเราที่เยี่ยมกว่าพระเอกที่เทพจนไม่เคยทำผิดก็คือพระเอกที่เลว เคยกระทำความผิดมาแล้วพยายามชดใช้มากกว่า
ส่งกำลังใจให้คุณโกะนะคะ มันไม่ง่ายหรอกที่จะแพลนเป็นฉากๆเพื่อเขียนนิยายออกมาได้ขนาดนี้ เราอ่านนิยายที่คุณโกะเขียนมา 2 - 3 เรื่อง เห็นวิวัฒนาการในการเป้นนักเขียนของคุณโกะ มาไกลแล้วค่ะ สู้ๆต่อไปนะคะ
ฝากไว้ค่ะ
Osores Oderint
Haters gonna hate.
(Their hatred reflects their character, not the the object of hatred.)
คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ
-
จอมขวัญอย่าใจอ่อนเร็วนะ แล้วทำใจยอมรับเรื่องลูกให้ได้เร็วๆน้าาา :hao3:
ท้องลูกแฝดซะด้วย อิิอิ :mew1: :mew1:
-
วินเตรียมตัวรับกรรมที่ก่อค่ะ หนูขวัญสตรองนะลูก :กอด1:
-
หน่วง อย่างรุณแรง :hao5:
-
หลังจากนี้หนูขวัญคงได้อะละวาดหนักแน่ๆ
-
ขอรอดกลับมาเจอหลานๆน้า บุญรักษาจ้ะ
-
:hao5: :hao5:
-
ชอบมากๆ บางทีเราอ่านยิยาย ก็ไม่ได้ต้องการเหตุผลอะไรมากมาย อัศวินคงต้องง้อจอมขวัญชุดใหญ่ล่ะ จอมขวัญใจอ่อนบ้างนะลูก ยังไงก็เป็นครอบครัวแล้ว อย่กเห็นตอนมุ้งมิ้งบ้าง สู้นะคะคนเขียน เราเป็นกำลังใจให้
-
ต่อไปก็แค่อดทนและพยายามมากๆนะอัศวิน
-
โสภนจะไปเคลียเรื่องอะไร อย่าตายเลย
อัศวินจะทำไงต่อ โดนเกลียดซะขนาดนั้น
-
รอหนังสือค่ะ คู่รองต้องแซ่บมากแน่ๆ :haun4:
-
ตอนนี้สงสารจอมขวัญมาก น้ำตาไหลเลยอ่ะ บ้าจริง ไม่ไปไม่ได้เหรอโสภณ แงๆ อัศวินตายทั้งเป็นแน่ๆ
-
รอยชัง ๒๓
เปลือกตาบางที่มีขนตาเป็นแพหนาค่อยๆขยับขึ้นลง ลมหายใจแผ่วเบาค่อยๆแรงขึ้นตามลำดับ สัมผัสอุ่นที่ฝ่ามือทำให้จอมขวัญค่อยๆฉีกยิ้มกว้าง พ่อยังอยู่ พ่อไม่ได้ไปไหนจริงๆด้วย ..
"พ .. พ่อ" เสียงแหบเบาที่เอื้อนเอ่ยออกมาแทบจะไม่ได้ยิน
"พ .. พ่อจ๋า" จอมขวัญกลืนน้ำลายก่อนจะเรียกพ่อที่อยู่ข้างๆเขาอีกที
.. ไม่มีเสียงตอบรับ ..
.. หรือพ่อจะกำลังหลับ ..
.. หรือว่าเขาแค่ฝันไป ..
ดวงตากลมค่อยๆเปิดขึ้น ภายในห้องเลือนลาง มีแค่ไฟตรงทางเดินหน้าประตูดวงเดียวที่เปิดไว้ เขานอนหลับไปนานแค่ไหนกันนะ
"แค่กๆ .. พ่อขวัญขอน้ำ" จอมขวัญรู้สึกคอแห้งผาด อยากจะลุกขึ้นนั่งแต่เขามีอาการมึนหัว
มือหนายื่นแก้วน้ำให้
"ช่วยขวัญปรับเตียงหน่อยครับ" จอมขวัญเอ่ย อยากดื่มน้ำอย่างมาก เตียงนอนค่อยๆถูกปรับยกขึ้นสูง จนกระทั่งหยุดตอนที่หัวเตียงปรับให้เขาได้นั่งอย่างสบาย
จอมขวัญลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะหันไปรับแก้วน้ำมาจากพ่อ
...
"คุณ!" เขาชะงักไปครู่เมื่อคนตรงหน้าที่อยู่ข้างๆเขาไม่ใช่คนที่เรียกว่าพ่อ
"เข้ามาทำไม!" จอมขวัญตวาด สอดส่ายสายตาไปทั่วทั้งห้อง "พ่อโสภณไปไหน!"
"ดื่มน้ำเสียก่อน" อัศวินบอกคนตรงหน้า ตั้งแต่มันหลับไปเขาก็นั่งเฝ้ามันไม่ห่างไปไหน
"ไม่ต้องมายุ่ง! คุณเอาพ่อผมไปไว้ไหน!" จอมขวัญโกรธมากที่คนข้างๆไม่ใช่พ่อ สัมผัสอบอุ่นที่ได้รับเมื่อครู่ ถ้ารู้ว่าเป็นของคนตรงหน้า เขาจะไม่ยอมรับมันเลย
"โสภณกลับไปแล้ว" อัศวินต้องยอมเอ่ย
"ไม่จริง!" จอมขวัญไม่เชื่อ
"กูไม่ได้โกหก เขาฝากมึงไว้กับกู เขาไปแล้ว"
เพล้ง!
แก้วน้ำในมือถูกปาลงพื้นแตกกระจาย จอมขวัญมือสั่น ปากสั่น สมองเริ่มสับสน ไม่น่าเลย ไม่น่าหลับไปเลย พ่อไปแล้ว พ่อไปแล้วจริงๆด้วย
"สงบอารมณ์หน่อย" อัศวินแตะแขนเล็ก แต่กลับถูกสะบัดออก
"พ่ออยู่ไหน! คุณไล่พ่อผมไปใช่ไหม! คุณไม่อยากให้ผมอยู่กับพ่อใช่ไหม! ฮึ่ก!" จอมขวัญทุบไปที่ร่างกายของอัศวิน เสื้อผ้าถูกดึงกระชาก มือเล็กใช้เล็บจิกแขนแกร่งจนเลือดซิบ จอมขวัญพร่ำเรียกหาพ่อยิ่งกว่าคนไร้สติ
"ไอ้ชั่ว! เอาพ่อผมคืนมา! เพราะคุณคนเดียว! ชีวิตผมต้องพังก็เพราะคุณ! ลูกในท้องที่ผมไม่ได้อยากให้มี แต่เพราะคุณ! เพราะคุณคนเดียว!" จอมขวัญใช้เรียวแรงที่มีทั้งหมดทุบตีคนตรงหน้า อัศวินทำแค่เพียงยืนเฉยๆ ยอมให้จอมขวัญทุบตีเขาให้สมใจ
"จะไปไหน" อัศวินดึงร่างเล็กที่ลงจากเตียงจะวิ่งออกไปด้านนอก
"ไปหาพ่อ! ปล่อย!" จอมขวัญดิ้นไปมา เขาจะต้องไปตามพ่อ ถึงแม้ไม่รู้ว่าพ่ออยู่ไหน แต่ก็ต้องไป!
"มันไปนานแล้ว มึงจะไปตามที่ไหน สงบสติหน่อยได้ไหม มันไม่ดีต่อลูกในท้อง" อัศวินรวบตัวบางมากอด จอมขวัญดิ้นไปมา ทั้งเตะขา มือเล็กก็จิกแขนแน่นให้ปล่อย
"ถ้าห่วงมันนักก็เอาไป! เอาไปเลย! ตายซะ! ตายๆไปเรื่องจะได้จบ! ฮืออ!" จอมขวัญตะโกนเสียงดัง มือเล็กพยายามทุบตีท้องตัวเอง ที่มีมารสองตัวอยู่ในนี้! อัศวินต้องรีบจับข้อมือสองข้างมารวบไว้ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กมาขึ้นเตียง
"อย่าทำแบบนี้! มึงเกลียดกูได้ แต่อย่าทำร้ายลูก!" อัศวินตรึงร่างเล็กไว้กับเตียง
"มันไม่ใช่ลูกผม! ฮึ่ก ไม่ใช่!" จอมขวัญดิ้นไปมา แต่ก็สู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้
"จอมขวัญ!" อัศวินไม่รู้จะทำอย่างไร คนตรงหน้ากำลังสติแตก พูดอะไรไปตอนนี้ก็ไร้ค่า
"อย่ามาเรียกชื่อผม! ปล่อยนะ! ปล่อยสิวะ! ปล่อยยยยย! อุแหวะ! อื้ออ! ค่อกก!" จอมขวัญดิ้นอย่างแรงก่อนจะรู้สึกจุกที่คอ
"อาเจียนออกมาให้หมด" อัศวินรีบหยิบกระโถนมาให้ เขาเอื้อมมือไปกดเรียกพยาบาลก่อนจะกลับมาลูบหลังบางต่อ
"ฮือออออ! อุแหวะ แค่กๆ" จอมขวัญโก่งคออาเจียนเลอะเสื้อผ้า เตียงนอนไปหมด เขาทั้งร้องไห้เสียใจและเจ็บใจที่สุดท้ายก็มีแค่มันที่อยู่กับเขา
"ว่าไงคะ ว้าย!" เสียงพยาบาลกรีดร้องเมื่อเห็นสภาพห้อง
"ช่วยตามคนมาทำความสะอาดหน่อยนะครับ" อัศวินหันไปบอก พยาบาลทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะรับคำแล้วรีบเดินออกไป
"ไหวไหม" เขาหันกลัมาถามร่างเล็กที่ทรุดตัวนอนอย่างหมดแรง
จอมขวัญไม่ตอบ เขายกมือขึ้นมาเช็ดปาก อาเจียนคราวนี้ทั้งแสบและขมคอไปหมด เขาปวดหัวด้วย เหมือนมันบีบสมอง ยิ่งขยับก็ยิ่งปวด
"น้ำ" อัศวินแกะแก้วน้ำใบใหม่รินน้ำก่อนจะส่งให้มัน คราวนี้จอมขวัญยอมรับน้ำมาดื่มแต่โดยดี พอได้น้ำเปล่าล้างคอมันก็รู้สึกดีขึ้น
"เสื้อผ้ามึงเปื้อนหมด คงต้องเช็ดตัว" อัศวินว่า เสื้อผ้าคนป่วยตอนนี้มีแต่คราบอ้วก ไหนจะเตียงนอนอีก คงต้องให้แม่บ้านเปลี่ยนไปทีเดียวเลย
"ไม่ต้องมายุ่งกับผม" จอมขวัญหันหลังหนี เขาหลับตาลง ปวดหัวจนอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้หลุด
อัศวินไม่สน เขาเดินไปเอาผ้าชุบน้ำก่อนจะออกมา
"นอนเฉยๆจะได้ไม่เวียนหัว" เขาเอ่ยไล่เช็ดแขนเรียวไล่ลงมาจนถึงมือ แล้วผละไปเช็ดปลายเท้าให้
"มึงต้องเปลี่ยนเสื้อ มันเลอะอ้วก" อัศวินเอ่ยกับคนที่นอนหันหลังนิ่ง พอมันไม่ตอบ เขาก็พลิกร่างเล็กมา
ใบหน้าหวานมีแต่หยาดน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย อัศวินชะงักไปนิดก่อนจะค่อยๆแกะเชือกที่เสื้อ
"กูห้ามแล้ว แต่มันก็ยังจะไป" เขาเอ่ยถึงโสภณ รู้ว่าที่มันร้องไห้ตอนนี้เพราะคิดถึงพ่อ
"ผมเกลียดคุณ .. ฮึ่ก" จอมขวัญเอ่ย อัศวินแม้จะเจ็บปวดหัวใจแค่ไหนแต่ก็ต้องทำต่อให้เสร็จ
"เกลียดคุณมากกว่าอะไรในโลกนี้" เสียงเล็กว่า
อัศวินผูกเชือกให้มันเป็นอันเสร็จ เขาเช็ดคราบอ้วกบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ จอมขวัญแม้จะนอนหลับตานิ่งแต่ปากก็ยังพร่ำบอกว่าเกลียดเขายิ่งกว่าอะไรดี เป็นแบบนี้อยู่นานก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆสงบลงนอนหลับหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
รอไม่นานแม่บ้านก็มา อัศวินปล่อยให้แม่บ้านเก็บกวาดทำความสะอาดไปเรื่อยๆ ส่วนตัวเขาเองก็เข้าไปล้างมือ ล้างหน้าล้างตาให้สะอาด อีกไม่นานก็จะเช้า พรุ่งนี้ถ้าหมออนุญาตให้ออก เขาก็จะพามันกลับบ้าน
เขาเดินออกมาดูคนที่หลับอยู่บนเตียง คนที่เขาเคยเกลียดชังและจงใจทำร้าย มันคงจะฝังใจมาก เขาไม่เคยปราณีมันสักครั้งมีแต่จะบังคับ ความเจ็บปวดฝังลึกภายในใจแน่นหนา มันไม่มีทางเลิกเกลียดเขาได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม
.....
รุ่งเช้าหมอเข้ามาตรวจร่างกายของจอมขวัญอีกทีให้แน่ใจ ร่างกายของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงแต่จากนี้ต้องดูแลตัวเองให้มากๆ เพราะลูกในท้องมีถึงสองคน ถ้าคุณแม่อ่อนแอหรือได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ จะส่งผลอันตรายต่อทั้งแม่และลูกในท้องได้
เช็คเอาท์ออกมาจากโรงพยาบาลเกือบๆสิบเอ็ดโมง โชคดีที่คราวนี้มีน้อยมาด้วย ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงจะดื้อมากกว่านี้ ทั้งสามคนมาขึ้นเรือเพื่อจะกลับเกาะ อัศวินให้ลูกน้องไปซื้อของตามรายการ ส่วนมากมีแต่ของบำรุงคนท้อง จากที่ต้องซื้อหนึ่งก็เพิ่มเป็นสองเพราะลูกเขามีด้วยกันถึงสองคน
ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมีลูก ไม่เคยรู้ว่าคนท้องต้องดูแลกันอย่างไร บอกตามตรงว่าวินาทีที่เขารู้ว่าเขามีลูกกับมัน น้ำตาเขาเอ่อล้น มันเป็นโชคชะตาและความปลื้มปิติ ใช่ เขาดีใจ ดีใจที่มีลูกกับจอมขวัญ ความรู้สึกมากมายตีขึ้นมาที่คอ ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
"ผมไม่นอนห้องเดียวกับคุณ" นี่คือคำพูดแรกที่จอมขวัญยอมพูดกับเขาเมื่อมาถึงบ้าน
อัศวินรู้ และรู้ดี
"มึงนอนห้องนี้ไป กูจะมานอนอีกห้องเอง" เขาเสียสละห้องให้มัน ในห้องเขามีแอร์ สะดวกสบาย ของใช้ครบครันและใกล้ห้องน้ำ มันจะได้ไม่ต้องเดินไกล
จอมขวัญนิ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องที่ว่า ล็อคกลอนไม่ให้คนด้านนอกเข้ามา
"ถ้าจะเอาอะไรก็บอกนะ" อัศวินตะโกนบอก "หิวก็เรียกป้านวล"
อัศวินปล่อยให้มันได้มีอิสระบ้าง เขายอมถอยออกมาสองก้าว ทำได้มากที่สุดก็แค่เป็นห่วง
.
จอมขวัญพาตัวเองมายืนที่หน้ากระจก เขาจ้องมองใบหน้าที่ทุกคนต่างพากันชื่นชมว่าสวยหวานเหมือนผู้หญิง ผิวพรรณที่แตกต่างจากผู้ชายทั่วไป และตอนนี้เขาก็กลายเป็นคนประหลาดเต็มตัว
เขาค่อยๆเลิกเสื้อยืดขึ้น หน้าท้องแบนเรียบยังไม่มีอะไรผิดปกติ จอมขวัญลูบไล้มันแผ่วเบา ความรักที่แม่มีต่อลูกมันเป็นอย่างไร
.. เขาจะรักเด็กสองคนนี้ที่เกิดมาจากความเลวร้ายได้หรือไม่ ..
....
"แม่สวัสดีครับ" อัศวินไหว้มารดาที่อุตส่าห์บินมาหาถึงที่เกาะ
"ย่ะ กองไว้ตรงนั้นล่ะ" อำพรเชิดหน้าใส่ลูกชายตัวดีที่ตอนนี้มีสีหน้ายิ่งกว่าหมาหงอย โดนเสียบ้างจะได้เข็ด
"พี่วิน ขวัญล่ะ" อัจฉราเอ่ยถาม ที่พากันมานี่ก็เพื่อจะมาหาจอมขวัญและมาดูหลานๆ แม้จะยังอยู่ในท้อง แต่ความเห่อมันมีมากกว่า
"ในห้อง ตั้งแต่กลับมาก็ไม่ยอมออกมาเลย" อัศวินเอ่ย เป็นห่วงเหมือนกัน ขนาดป้านวลไปเคาะเรียกจอมขวัญก็ยังไม่ยอมตอบ
"เพราะแกนั่นแหละ ทีนี้รู้หรือยังล่ะว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร!" อำพรฟาดต้นแขนหนาหลายที อยากจะตีให้หลายจำเหมือนตอนเด็กๆแต่ก็ทำไม่ได้
"แม่ครับ ผมรู้แล้ว" อัศวินเสียงเศร้า เขาทั้งเป็นห่วงและอยากให้มันดูแลตัวเองบ้าง
"จอมขวัญ พี่อัจเองค่ะ เปิดประตูให้หน่อยนะ" อัจฉราปล่อยให้แม่ทำโทษพี่ชายก่อนจะเดินมาเคาะประตูห้อง
ไม่มีเสียงตอบรับ
อัจฉราหันมามองคนสองคนที่เริ่มกังวลไม่แพ้กัน หรือว่า ...
แกร๊ก
กำลังจะคิดว่าจอมขวัญคิดฆ่าตัวตายอีกหรือเปล่า แต่ประตูห้องก็เปิดขึ้นเสียก่อน "จอมขวัญ"
"สวัสดีครับพี่อัจ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้า อัจฉรารีบกอดร่างเล็กเอาไว้
"คิดถึง" เธอว่า "ขอหอมให้ชื่นใจหน่อย"
จอมขวัญยอมให้พี่สาวหอมแก้มเขาทั้งสองข้าง พี่อัจเป็นคนดี เขาแยกแยะได้ ไม่ได้คิดแค้นคนของอัศวินทั้งครอบครัว
"จอมขวัญคะป้าคิดถึง" อำพรรีบเข้ามาหา หล่อนดึงเด็กน้อยที่น่ารักมากอด หอมกระหม่อมอย่างรักใคร่ จากเด็กผอมแห้งตอนนี้จอมขวัญดูมีน้ำมีนวลขึ้นจริงๆ แก้มสองข้างก็ป่องน่าหอมน่าฟัด แต่อาจจะติดโทรมเล็กน้อยจากการร้องไห้เป็นเวลานาน
"สวัสดีครับ ฮึ่ก ขวัญก็คิดถึงทั้งพี่อัจทั้งคุณท่าน" จอมขวัญกอดคนตรงหน้ากลับ ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้จากแม่ ตอนนี้มันถูกเติมเต็ม
"ไปคุยกันในห้องดีกว่าเนอะ ไปลูกไป" ทั้งสามเดินเข้าห้องก่อนจะลงกลอนไม่ให้คนอื่นเข้ามาเพิ่ม
อัศวินที่ยืนมองอยู่รู้สึกดีใจที่เห็นมันยิ้มได้ ช่วงนี้คงต้องให้แม่กับยัยอัจช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจเสียก่อน หลังจากนี้จะเป็นอย่างไร ก็แล้วแต่โชคชะตา
"เป็นไงลูก อาเจียนบ่อยหรือเปล่า" อำพรเอ่ยถาม และจอมขวัญก็ตกใจ
"ค .. คุณท่านรู้"
"แม่รู้ แม่รู้ทุกอย่างแล้วนะ ขอโทษที่ไม่เคยช่วยหนูได้เลย ขอโทษจริงๆค่ะ" อำพรดึงเด็กน้อยมากอด จอมขวัญปล่อยน้ำตาไหลลงมาด้วยความเสียใจ
"ผมไม่อยากท้องกับเขาครับ เขาทำร้ายผม ข่มขืนผม ผมเกลียดเขา" จอมขวัญร้องไห้ และอำพรก็เข้าใจ
"แม่เข้าใจ เข้าใจความรู้สึกของหนู เอาเป็นว่าตอนนี้ยังไม่ต้องไปสนใจเรื่องอื่น แต่แม่ขอ ขอให้เราดูแลตัวเองกับลูกให้ดีๆ ไม่ว่าใครจะเป็นพ่อ แต่จอมขวัญคือแม่ เป็นคนที่อุ้มท้องเขาและให้กำเนิด ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกนะคะ ตอนนี้ขวัญอาจจะยังสับสน แม่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยอมรับ ขวัญเป็นเด็กผู้ชาย อายุก็เพิ่งจะสิบแปด ต้องมารับรู้เรื่องราวแบบนี้มันเกินจะรับได้ หนูเก่งมาก หนูเข้มแข็งมากที่สุดนะลูก" อำพรลูบหลังบาง คอยปลอบประโลมและให้กำลังใจ
"ขวัญอยากเจอพ่อ แต่พ่อก็มาทิ้งขวัญไป ฮือ พ่อไม่รักขวัญแล้ว" จอมขวัญต้องการใครสักคนที่สามารถจะรับฟังเขาได้ คนที่เขาไว้ใจ
"พ่อของหนูเป็นคนดี เขาจะต้องไม่เป็นอะไร เขาจะต้องกลับมา เชื่อแม่" อำพรหอมหน้าผากเล็ก ไม่อยากให้จอมขวัญคิดมาก มันจะส่งผลหลายอย่างกับร่างกาย
"คุณท่าน .."
"เรียกคุณแม่สิคะ ขวัญเป็นลูกแม่อีกคนนะ แม่รักขวัญนะลูก" อำพรลูบแก้มใส
"ฮืออออ ขอบคุณครับ คุณ .. แม่" จอมขวัญดีใจ ในที่สุดก็มีคนที่เขาสามารถเรียกว่าแม่ได้สักที อ้อมกอดอันอบอุ่นทำให้เขาใจเย็นลง
"แม่ไม่สบายใจเลยรีบลงมาหา" อำพรว่า "ไม่คิดว่าแค่ไม่กี่เดือนเรื่องราวมันจะวุ่นวายขนาดนี้"
"ขวัญเจ็บครับ .. อึ่ก .. ขวัญพยายามจะเข้มแข็งแล้วแต่มันเจ็บ" จอมขวัญหลับตาซบอกคนเป็นแม่
"ถ้าหนูไม่ไหว บางครั้งอ่อนแอบ้างแต่อย่าท้อถอย พอมีแรงจะได้กลับมาเข้มแข็งต่อ" อำพรสอน
.. คนเราไม่มีใครหรอกที่จะสามารถเข้มแข็งหรืออ่อนแอไปได้ตลอด ..
"พี่ไม่อยากให้ขวัญคิดมาก ตอนนี้พี่วินทำอะไรขวัญไม่ได้แล้ว ขวัญต้องเข้มแข็งและยืนหยัดนะ" อัจฉราจับมือน้องขึ้นมาลูบ
"แม่อยากให้ขวัญผ่อนคลายมากกว่านี้ พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวกัน มีแค่เราสามคน ไม่มีคนอื่นทั้งนั้น โอเคไหมคะ" อำพรยิ้ม ตอนนี้ไม่อยากชวนคุยเรื่องเครียด อยากให้จอมขวัญได้ผ่อนคลายและสดชื่นขึ้นกว่านี้
"พี่จองโรงแรมชื่อดังของเมืองไทยไว้ จะไปนอนอาบแดด ทำสปา ผ่อนคลายเอาให้คุ้มเลย ขวัญก็ต้องทำเป็นเพื่อนพี่ด้วยนะ" อัจฉราว่า ไปสมุยคราวนี้คงจะได้พักผ่อนจริงๆจังๆเสียที เธอกับแม่จองโรงแรมเอาไว้สามวันสองคืน พักผ่อนแบบจัดเต็ม เอาแบบไม่มีใครกล้ามากวน
จอมขวัญยิ้มและหัวเราะมากขึ้น เขารู้สึกผ่อนคลาย ความตึงเครียดที่เคยมีหมดไป อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยอยู่ข้างเขา รักเขา และจริงใจต่อเขา
...
ตกเย็นทุกคนร่วมโต๊ะทานข้าวกัน จะมีก็แต่เจ้าของบ้านที่ปลีกตัวออกมาทำงานในออฟฟิศ อัศวินไม่อยากให้จอมขวัญอารมณ์เสีย แม้จะยังเป็นห่วง แต่ตอนนี้มีทั้งแม่และยัยอัจ สถานการณ์เริ่มดีขึ้นกว่าเดิมเป็นไหนๆ
กว่าจะทำงานเสร็จมองนาฬิกาก็ปาไปสี่ทุ่ม เขาเก็บเอกสารปิดออฟฟิศให้เรียบร้อยก่อนจะขี่รถกลับมาบ้าน ทุกคนคงนอนกันหมดแล้ว เขาสละห้องให้น้อง ส่วนแม่ก็คงนอนกับขวัญมัน
แกร๊ก
เขาไม่ได้ตั้งใจทำตัวเหมือนพวกถ้ำมอง ก็แค่เป็นห่วง ..
ในห้องปิดไฟเงียบ อัศวินยืนชั่งใจว่าจะเข้าไปดีไหม แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ ขาสองข้างมันก็พาเขามาหยุดที่เตียงฝั่งที่มีร่างเล็กนอนหงายหลับตาพริ้มอยู่
เขายื่นมือไปลูบแก้มเนียนที่คิดถึง
เพิ่งจะรู้ตัวว่าคิดถึงมันมากเหมือนจะขาดใจ
"ฝันดีนะจอมขวัญ" กระซิบคำลาพลางกดจมูกโด่งลงบนแก้มเนียน ก่อนจะไล่มาหยุดที่ริมฝีปากที่เคยด่าไล่เขายิ่งกว่าหมูหมา
รัก
เขาแน่ใจว่ามันคือความรัก
ทุกครั้งที่เห็นมันได้รับอันตราย เขาเคยคิดแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยมันโดยที่ไม่กลัวที่ตัวเองจะต้องตาย
เขาเพิ่งเข้าใจว่าที่ทำไปทั้งหมด เพราะเขารักมัน
จอมขวัญครางอือเล็กน้อยทำให้อัศวินต้องยอมผละริมฝีปากออก อยากนอนกอดเมียเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้ อยากหอม อยากจูบ อยากเล่นกับเจ้าหนูในท้องเหมือนที่ครอบครัวปกติเขาทำกัน แต่มันคงไม่มีวันนั้น
ทำตัวเองแท้ๆอัศวินเอ้ย
เขาหอมหน้าผากคนที่ได้ชื่อว่าเมียอีกครั้งก่อนจะยอมออกมาจากห้อง
"เข้าไปทำอะไรคะ" อัจฉราเลิกคิ้ว ได้ยินเสียงรถพี่วินน่าจะมาแล้ว แต่ไม่แน่ใจเลยออกมาดู
"พี่ .." อัศวินไม่รู้จะตอบอย่างไร
"รักน้องมากไหม" อัจฉราถาม และอัศวินก็ทำได้แค่หลับตาลง
"ถ้าพี่รักน้องพี่ต้องทน" เธอเอ่ย "ที่พี่ทำกับจอมขวัญมันมากเกินกว่าเด็กคนนึงจะรับไหว แล้วไงคะ ตราบาปที่พี่ฝากไว้คือลูกอีกสองคนในท้อง ถ้าขวัญจะโกรธเกลียดพี่มันก็ถูกแล้ว"
"พี่รู้อัจพี่รู้! เกลียดโกรธหรือจะฆ่าพี่ให้ตายพี่ยอม" อัศวินกุมขมับ
"จากนี้ไปจอมขวัญจะไม่ใช่คนเดิม พี่จำคำอัจไว้นะ" อัจฉราเอ่ย แม้จะเห็นใจ แต่เพราะการกระทำที่เลวร้ายของพี่ชายมันร้ายแรงเกินให้อภัย
"พี่รักมันอัจ พี่อยากดูแลมัน" อัศวินเอ่ยน้ำตาคลอ เขารู้ดีว่ามันเป็นไปได้ยาก
"พี่วินต้องอดทนนะคะ จอมขวัญเจ็บมามากแล้ว อย่าให้ความรักของพี่ทำร้ายน้องอีกเลย" อัจฉราตบบ่าพี่ชายก่อนจะเดินเข้าห้องไป
อัศวินทรุดตัวลงกับพื้นพลางคิดถึงคำที่น้องบอกเขา
อย่าให้ความรักของพี่ทำร้ายน้องอีกเลย
คนอย่างเขามันไม่ควรรักใครสินะ ความรักของเขามันเป็นพิษและทำลายคนที่ตัวเองรักจนหมดใจ สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือเขา เป็นเขาเองที่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างตายทั้งเป็น เป็นเขาเองที่สูญเสียทุกอย่างไปเพราะดูแลมันไม่ได้ เขาเองที่ควรจะต้องออกไปจากชีวิตของมัน
.. ทุกอย่างมันพังเพียงเพราะความโกรธและชิงชังของเขาคนเดียว ..
TBC.
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี เห้อ.....แต่แอบตกใจที่จอมขวัญไม่มีเยื่อใยให้ลูก เกลียดพ่อน่ะพอเข้าใจอยู่หรอก แต่พาลไปลงกะเลือดเนื้อเชื้อไขที่ไม่ได้ผิดอะไรนี่สิ ช็อคแพร๊บบบบบบบบ!!!!!!!
ปล.คู่รองนี่มันใครกะใครน้อ คิดยังไงก็ไม่เห็นวี่แววซักคน.....
-
สมน้ำหน้า!! อุวะฮ่าๆๆๆๆ
-
รอขวัญทำใจได้แล้วกลับมาเป็นจอมขวัญคนเดิมนะ ชอบขวัญที่น่ารักแบบเดิมมากกว่าคนนี้ สงสารเถื่อนมัน
-
บีบคั้นหัวใจ เหลือเกิน :o12: :o12:
-
เข้าใจขวัญนะ ที่พาลโวยวายไปขนาดนั้นเพราะตกใจทั้งโกรธทั้งมีพ่ออยู่ด้วย เชื่อว่าสักพักก็ต้องอ่อนลงเองยังไงขวัญก็เป็นเด็กดีอ่อนโยน ยิ่งมีแม่กับพี่อัจมาดูแลด้วยแล้ว เห้อ.. ลุ้นจริงๆ
เอ้ออ... หรือว่าขวัญไปอยู่ลำปางดีไม๊ ทิ้งอิคนพ่อสำนึกผิดไปสักสิบปี เครียดแทน จริงจังมาก :katai1:
-
เฮ้อ :เฮ้อ: อยากจะสงสารนะแต่ทำตัวเองช่วยไม่ได้ เจ็บแค่นี้ยังน้อยกว่าขวัญที่โดนแกทำซะอีก ก้มหน้ารับกรรมที่ตัวเองก่อไปซะนะคุณวินพ่อคนเถื่อน #คนเมียไม่รัก
-
:เฮ้อ: เห็นเขาเศร้าเราก็ซ้ำเติมไม่ลง รับกรรมไปนะนายหัว
-
เรานับถือผู้หญิงที่ยังอุ้มท้องเลี้ยงดูเด็กที่เกิดจากการข่มขืน ทำร้าย หรือประเภทที่ผช.ให้ไปทำแท้งมากนะ
รักลูกมันก็ใช่อ่ะ แต่เห็นหน้ามันก็คงอดไม่ได้ที่จะต้องคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายนั่น
้ถ้าไม่มีอัจกับอำพรลงมา เป็นไปได้มากว่า ขวัญคงพยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองแท้ง
-
แอบสงสารวินเหมือนกันแฮะ แต่ก็ทำเค้าไว้เยอะล่ะนะนาย ถ้าเค้าอภัยให้ง่ายๆก็คงเป็นแม่พระไปละ
แต่ยังไงเราก็รอวันหวานกันอยู่น้าา
-
แง ถึงช่วง payback แย้วววว สงสารพี่วินแฮะ :hao5:
แต่ก็เข้าใจขวัญ
-
เป็นไงละ คร่ำครวญเข้าไปสิ
-
ไม่รู้จะสงสารใครเลย T____T
ฝากคุณแม่และคุณพี่สาวด้วย
:mew6:
-
:mew2:
-
สงสารวินอ่ะ
-
ขวัญอย่าเกลียดลูกเลย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนะ
-
อย่าท้อๆคุณวิน
พยายามเข้า
ยังไม่ถึงครึ่งกับที่ขวัญเจอเลย
-
หมาหงอยมาแล้วค่ะ
นี่ไงที่ว่ารับกรรมที่ตัวเองสร้างไว้
ทำได้ก็แค่
ทำใจก้มหน้ารับกรรมชดใช้ที่ทำไว้
แล้วก็สร้างความดีใหม่เพื่อเสริมสร้าง
ความรู้สึกของขวัญนี่เข้าใจค่ะ
ช่วงนี้ความเป็นแม่ยังไม่เข้ามาครอบงำหรอก
ยังต้องรอไปอีกหน่อย
บางคนนี่จนคลอดแล้วมาเจอเบบี้บลูซีนโดรมเข้าอีกด้วย
ไม่แปลกที่ขวัญจะเกลียดลูก
ได้มาจากอะไรล่ะ?
ขวัญเป้นผู้ชายนะ ถึงจะอ้อนแอ้นแต่ก็เป็นผู้ชาย
ใช้เวลานิด เราเชื่อว่าเดี๋ยวก็ดีเอง
แม่กับน้องวินช่วยกันบิวท์ เดี่ยวก็โอเคแล้ว
-
เอาใจช่วยวิน สู้ๆ อย่าเพิ่งท้อ ขวัญรีบทำใจแล้วเตรียมตัวเป็นคุณแม่นะ ยังไงก็นึกถึงลูกไว้ก่อน
-
สงสารขวัญ สงสารเด็กแฝด แต่ก็เข้าใจ ถ้าขวัญจะไม่รักลูก(ใจจริงแม่ทุกคนรักลูกนั้นแหล่ะ) เพราะขวัญไม่อยากให้เขาเกิดมา เด็กที่ได้มาจากการทำร้าย ได้มาเพราะสนองความใคร่ของผู้ชายคนหนึ่ง เวลาเห็นหน้าก็พาลนึกถึงเรื่องราวที่ตนเคยเผชิญมา จะให้รักโดยไม่ระแวงคงผิดปกติน่าดู อยากจะสงสารอัสวิน แต่พอย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่เริ่มต้น ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะลงมือซ้อม ข่มขืน ทำร้ายจิตใจ ขวัญ เราก็สงสารไม่ลงอยู่ดี จงทรมาณยิ่งๆขึ้นไปนะอัสวิน เราเกลียดนาย แหม่มาตอนนี้บอกว่ารักลูก ทีทำลูกเขาไม่ยักจะคิดบ้างว่าพ่อเขาจะรู้สึกอย่างไร (ระวังกรรมที่ทำไว้จะตกอยู่ที่ลูกไปข่มเหงเขาไว้ ลูกตัวเองอาจจะโดนข่มเหงเช่นกัน กงกรรมกงเกวียน)
ทีมจอมขวัญ ชอบแค่ขวัญกับพี่น้อย อย่ามองว่าเราโลกสวย อย่าอ้างว่าแค่นิยาย จะเอาอะไรมากมาย นิยายกับชีวิตจริงแทบไม่ต่างกัน จากประสบการณ์จริงของคนที่ เกือบ! โดนข่มขืน วินาทีนั้น มันทั้งกลัวทั้งขยะแขยง แม้จะรอดพ้นมาได้ แต่ก็ระแว
งทุกครั้งที่คนแปลกหน้าเข้าใกล้ ไม่ตลกเลย ถึงบอกไง สงสารขวัญที่สุด ที่แสดงความคิดเห็น ไม่ได้มีเจตนาบั่นทอนกำลังใจของผู้เขียน แต่ ติเพื่อก่อ ให้ระวังเรื่องน้ำหนักเหตุและผลของตัวละครให้มาก คนอื่นอ่านอาจจะไม่อะไรมากมาย แต่บางคนอ่านกลับเก็บทุกรายละเอียดของเนื้อหา เรื่องถ้าเรื่องนี้เป็นแนวตลกโปกฮาอาจจะพอได้ แต่ดันเป็นแนวดราม่า โทนดาร์ค เนื้อเรื่องเหตุผลที่มาประกอบต้องแน่น ไม่งั้นคนอ่านอ่านไปๆเรื่องเข้มข้นขึ้น ลุ้นมากขึ้น อยากทราบความจริง แต่พอเฉลยเหตุผลการกระทำของตัวละคร ถึงกลับสะดุดหัวทิ่ม เพราะปูเรื่องมาดี แต่มาขัดตรงความสมเหตุสมผลที่เป็นตัวส่งให้เรื่องมีความเสมือนจริง ความเรียลของเรื่องจะไม่ถึงที่สุด อย่างที่เราสะดุดกับโสภน
-
:hao3: ทนหน่อยน่ะคุณวิน ไม่นานหรอกคงสักสามสี่เดือนเอาจนลูกดิ้นแต่อีพ่อมันไม่มีสิทธิเข้าใกล้แค้นั้นเอง หุหุ
คุณแม่กะพี่อัจมาเร็วทันใจแท้ น้องขวัญจะได้ไม่เครียด สู้ๆ
-
:m15: :m15: :m15: ถึงจะสงสาร..แต่ก็สมควร..
-
รู้สึกหดหู่ :เฮ้อ:
-
โดนซะบ้างนะคุณวิน ทำน้องไว้เยอะะ
-
*ถอนหายใจแรง* :m15: สงสารขวัญ
ส่วนวินนี่กรรมตามทันแล้วนะ
ปล.อีกคู่นึงนี่น้องเจ้าคุณลูกน้อยหรือเปล่า? อิ้อิิ
-
เห็นใจนะ แต่พอย้อนกลับไปดูสิ่งที่วินทำ มันให้อภัยยากเกิน
เข้าใจที่น้องไม่ชอบเด็กทั้งสอง เพราะเกิดมาจากความผิดที่พ่อมันก่อ
จริงๆคนโดนข่มขืนบางคน ตรวจมาแล้วท้องสามารถทำแท้งได้ ตามกฎหมาย
สู้ๆๆ อยากอ่านคู่รองบ้าง อยากหื่น 55555
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
-
ทำใจอย่างเดียวเลยจ้า
เคยทำอะไรไว้มันก็จะกลับ
มาหาเรา2เท่า ทำได้อย่าง
เดียวคือยอมรับมัน
-
อัศวินถ้ารักเขาก้อจงอดทนต่อไป ให้การกระทำที่จริงใจของเราพิสูจน์ให้เขาได้เห็นได้ส้มผัสและได้รับรู้น่ะ ตอนนี้มีแต่ต้องรับกรรมที่เคยก่อเอาไว้ ส่วนขวัญเราเชื่อว่าพอเวลาผ่านไปสักพักให้สติกลับมาและความเครียดจางหายขวัญต้องหลงรักลูกในท้องแน่ ๆ เพราะตัวขวัญก้อไม่มีใครแหละ และโดยพื้นฐานเป็นคนอ่อนโยนและใจดีอยู่แล้ว รับรองต้องหวงลูกรักลูกแน่ ๆ ตอนหน้าคงได้ไปเที่ยวสมุยสนุกแน่ ๆ ได้ทำสปา กลับมารับรองอัศวินอกแตกตายเพราะความผ่องใสมีน้ำมีนวลแน่ ๆ :katai3:
-
ถึงคราวพระเอกรับกรรมที่ก่อไว้แล้วสินะ ต้องยอมรับและสู้ต่อไปนะ เวลาจะเยียวยาทุกอย่างเอง
ขวัญไม่เกลียดลูกหรอก ขวัญเป็นคนดี น่ารัก
หน่วงมาก ฮือๆ
อยากให้หวานๆเหมือนที่เคยลงในแฟนเพจแล้วค่า แฮ่
-
เราว่าขวัญไม่ได้เกลียดลูกหรอก
แต่ใครจะไปทำใจได้ว่าคนที่ข่มขืนเราเป็นพ่อของลูก เราว่าขวัญรับไม่ได้ก็ถูกแล้ว เรื่องต่อจากนี้จะเป็นยังไงจะติดตามนะคะ :katai4:
-
ให้มันชดใช้ รับเวร รับกรรม ที่มันก่อนานๆหน่อยนะ กับสิ่งที่มันก่อ ตอนทำไม่คิด ก็ขอให้มันเจ็บปวดบ้าง ยังสงสารไม่ลง
-
:hao5:
-
ถ้าขวัญแยกแยะได้จริงว่าคนไหนเป็นคนดีกับขวัญ ขวัญจะไม่ทำร้ายลูกในท้อง
-
นี่แค่เพิ่งวอร์มอัพเองนะอัศวิน แหม...พ่อจะเป็นจะตายทรุดๆๆ :laugh:
ขอเอาคติพวกวิคคาน(WICCAN)มาสมน้ำหน้าหน่อยเถอะ เคยได้ยินป่ะ
"Whatever sent out by thee, return to you and it times three"
ไม่ว่าสิ่งใดส่งไปจากเจ้า จักย้อนคืนมาเป็นสามเท่า
:hao3: เถื่อนอาจไม่ได้เจ็บกาย แต่เถื่อนต้องลงนรกทางใจนะ ทนๆ ไปก็แล้วกัน :m14:
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
คุณวเนอดทนไว้นะ ทำเขาไว้เยอะต้องอดทน หนูขวัญดูแลเจ้าตัวเล็กดีๆล่ะ
-
แววเกลียมัวมาแต่ไกล
สมน้ำหน้า โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
ตอนทำเขาล่ะไม่คิด
-
มาตอนนี้ร้องไห้ตามอัศวินนนนน
ฮือออออ ทิชชู่ :hao5:
-
:monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15:
สงสารเถื่อนจับใจ แอบงอนหนูขวัญที่ไม่มีเยื่อใยให้ลูก
-
ละครมีสองฉาก ฉากต่อไปอัศวินจะเป็นคนเล่นตามจอมขวัญแล้ว อัศวินจะเป็นคนกลัวเมียรึป่าว ๕๕๕
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
จอมขวัญอย่าเกลียดเด็กแฝดเลย เด็กมันไม่รู้เรื่อง แต่เราเชื่อว่าเดี๋ยวขวัญก็รับได้ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจอิพี่วินไปนะ ทำเจาไว้เยอะก็ต้องชดใช้เยอะน่ะนะ
-
อยากตะโกนออกไปดังๆให้ก้องหัวอีจอมมารอัศวินเลย "สมน้ำหน้า" :angry2:
หนูขวัญจ๊ะ พ่อกะลูกมันคนละคนกันน๊า แยกนิสนุงเน้อ รักลูกประชดมันไปเล้ย :laugh:
-
กรรมติดจรวด ก้มหน้ารับกรรมต่อไปนะเถื่อน :katai5:
-
:laugh:
สาแก่ใจ !!
-
รอวันที่ขวัญให้อภัย
-
ฮืออ ตอนอ่านช่วงแรกๆ ก็สงสารขวัญ แต่มาเจอแบบนี้แอบเชียร์วินอยู่เหมือนกันนะ
คือเราเข้าใจว่าที่วินทำก็รุนแรงเกินไป ทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจ ตรงนี้ก็ต้องยอมรับว่าผิดจริง
แต่เรื่องราวมันมีอะไรซับซ้อนกว่านั้นมาก... วินไม่รู้ว่าวันนึงตัวเองจะรักขวัญขนาดนี้ ไม่รู้ว่าขวัญจะกลายมาเป็นแม่ของลูก ไหนจะปมเรื่องโสภณที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมเฉลยเรื่องราวที่สร้างขึ้นมาหลอกทุกคนอีก ซึ่งหมายถึงว่าวินก็ถูกหลอกด้วยเหมือนกัน
เพราะฉะนั้นก็เลยไม่สามารถเกลียดหรือสาปแช่งพระเอกได้เต็มปากเต็มคำเลยค่ะ เห็นแบบนี้แล้วแอบใจอ่อน
น้องขวัญก็เล่นตัวบ้างอะไรบ้างพอมีสีสันเนอะ 555 แต่เชื่อว่าขวัญจะค่อยๆ รักและผูกพันกับลูกในท้องขึ้นมาเอง (รวมถึงพ่อของลูกด้วย XD) เพราะเอาจริงตอนนี้คุณวินก็เปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือแล้วนาา ยอมตามใจเมียทุกสิ่งอย่าง
ปล.สงสัยจังเลยว่าคู่รองคือใคร? ไม่รู้ว่าคนเขียนไม่ค่อยได้กล่าวถึงหรือเรามัวแต่โฟกัสคู่หลักจนไม่ได้สนใจตัวละครอื่นมากเท่าไหร่ 555555
-
จะสงสารวินดีมั้ยเนี่ยทำตัวเองแท้ๆๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: กรรมแท้ๆคุณวินเอ้ยยย
ได้มีลูกมีเมียกับเขาทั้งทียังเข้าใกล้ไม่ได้เลย ฮ่าๆๆ
น้องเจ็บมาเยอะ รู้ตัวใช่ไหมห้ะ! อินมากอ่ะ
-
นี่เราก็สงสารจอมขวัญนะแต่ก็หมั่นไส้นางเล็กด้วยๆ แต่นางก็เป็นแบบนี้เพราะนางยังไม่รู้เรื่องราว เหนือใดๆคือสงสารคุณพระเอก~ ฮื่ออออออ บุคคลที่เสมือนเป็นจำเลย ไม่รู้อิโหน่งอิเหน่ เป็นหมากของพ่อจอมขวัญด้วย ถึงคุณพระเอกจะเลวและใจร้ายมากก็เหอะ แต่คุณพระเอกก็ไม่รู้เหมือนจอมขวัญป่ะว่ะ ณ ตอนนั้นอ่ะ เพราะความโมโม เพราะความไว้ใจ เพราะคิดว่าถูกหักหลังไง เป็นใครๆโดนแบบนั้นก็อยากแก้แค้น อยากเอาคืนจากพ่อของจอมขวัญ งั้นก็เลยเอาความแค้นมาลงที่คนลูกไง (ถึงจะสั่งฆ่าทั้งเป็นก็เต๊อะ!) พอเป็นแบบนี้ปั๊ป เฉลยปุ๊ป อ้าวววววว อิxxx นี่ยังคิดว่าทำไมพ่อจอมขวัญไม่บอกลูกตัวเองไปให้หมดเลยล่ะ? ตอนนี้มันคือผลจากการกระทำร้ายๆของคุณพระเอกแต่แบบเอออออออ! (ถอนหายใจ) เอาใจช่วยคุณพระเอก คุณพ่อป้ายแดงน้องแฝดค่ะ!! ^^
-
:hao3: เข้าใจความรู้สึกของทุกคนแต่ก็ตกใจนะถ้าจอมขวัญไม่รักลูกเลย สงสัยสุดท้ายคงต่างคนต่างเดินลูกคงไม่อยู่พร้อมพ่อแม่แน่
-
ก้อคงต้องรออย่างเดียวอะนะ
-
เอาคืนให้หนัก
-
สงวารเด็กที่อยู่ในท้อง พวกเขาจะได้เกิดมามั้ย เริ่มด้วยความเกลียดชังจะจบแบบไหน
-
อดทนอย่างที่อัจว่านั่นแหล่ะอัศวิน
รอวันที่ความชังเหลือทิ้งไว้แต่รอย
-
ทำไมปวดใจ ฮือออ อยากอ่านตอนเขาสวีทกันละอ่ะ
-
แอบสงสารอัศวินแฮะ แต่ก็สมควรแล้วอ่ะนะ
รอตอนหน้าน้า
-
สงสารวินก็สงสาร สงสารขวัญก็สงสาร ทั้งหมดมันถูกลิขิต (โดยนักเขียน) แล้วอ่าเนอะจะทำไงได้ :o12:
-
ขวัญเข้มแข็งไวๆนะ ไปพักผ่อนให้สบายใจเลยยย :mew1:
-
:katai1:โดนเอาคืนแล้วนายอัศวิน
-
:o12: :o12: สงสารอัศวินนะ แต่มันก็สมควรแล้ว นี้มันยังน้อยไปนะ ยังไงก็อดทนสู้ต่อไปละกัน
เป็นกำลังใจให้คุณโกะนะคะ :ped149:
-
ลึกๆแล้วขวัญก็น่าจะหวั่นไหว
-
อัศวินลองวิธีนี้เลยรวดเร็วทันใจ เอามีดจ้วงตัวเองทีนึง จะได้รู้เลยว่าน้องรู้สึกกันตัวเองยังไง
มีอยู่สองอย่าง
สงสาร กับ สมเพช :laugh:
-
เวรกรรมตามอัศวินทันละ รักเขาแต่เขาเกลียด ทำไงจะลบล้างได้ล่ะเนี่ย อดทนนะคะ เมียเด็กดื้อนิดนึงแต่ก็ชื่นใจค่ะ
กืนเด็กเป็นอมตะ 5555 น้องขวัญยังเด็กนักอาจมีงอแงบ้าง เวลาจะสอนน้องเอง ขอให้พ่อโสภณปลอดภัย
กลับมาเป็นคุณตาของหลานแฝดนะ
ขอบคุณค่ะ
-
:katai5: คลานมาเม้น 3 ตอนรวด
ตอนที่ 21
จากตอนที่คลายปมทั้งหมดกำลังสงสัยว่า โสภณ ใช่กรรมกรอย่างที่ตัวเองกล่าวไว้จริงๆรึเปล่า เพราะหลักการทางความคิด
หรือว่าความรู้แม้แต่เรื่องเฮอร์โมนในร่างกาย ก็กลับรู้ด้วย ไม่ได้ดูถูกอาชีพกรรมกรนะ แต่มันเหมือนกับเกินองค์ความรู้ของคนสมัยนั้นไปไม่ใช่เรื่องที่ใครๆก็ต้องรู้ คนรุ่นพ่อ
การที่มีความรู้ขนาดนั้นได้แปลว่าต้องได้รับความรู้มามากพอตัว แล้วยังจะรวมไปถึงการคาดการณ์ร่วงหน้าอีก มันทำให้บ่งบอกได้เลยว่า โสภณไม่ใช่คนสวนธรรมดา
แล้วไหนจะเบื้องหลังครอบครัวที่แท้จริงของขวัญอีกล่ะ เดาเลยว่าต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เพราะขนาดพ่อแม่ขวัญยังต้องมาตายไปแบบนี้ แล้วไหนตอนนี้โสภณยังต้องมาหนีหัวซุกหัวซุนอีก
แสดงว่าไม่ใช่เรื่องขี้ๆแล้วแหละ แอบสงสัยอิตาเถื่อนนะ เมียไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย โดนเมียเกลียด เพราะพ่อตาวางแผนไว้ แถมยังโดนตามฆ่าอีก คุ๊ณณณพระ !!!
ปล.โสภณบ้าดีเดือดมาก กล้าเดิมพันธ์สูงขนาดนี้ไปได้ยังไง ถ้าหากผิดคาดล่ะก็ เท่ากับเอาชีวิตขวัญไปทิ้งเลยนะ
ตอนที่ 22
แบบว่าสงสารขวัญแบบว่า เห้ย ตกลงกูเป็นตัวอะไรแบบนี้อ่ะ แล้วนอกจากจะแปลกกว่าชาวบ้านเค้าแล้ว พ่อของลูกแม่งยังเป็นคนที่ข่มขืนเค้าอีก
เป็นใครจะรับได้บ้างวะ แบบว่าเหมือนจะเรื่องช็อคติดๆสองครั้งซ้อนเลยนะ แล้วไหนจะพ่อที่โผล่มาให้ดีใจขึ้นอีกนิดแต่ก็จะหายไปอีกรอบ
นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับขวัญนะที่ได้เจอพ่อ เพราะเหมือนคนที่กำลังเสียขวัญแบบสุดๆแต่ได้เจอคนที่คิดว่าจะไม่ได้เจออีกแล้วมาปลอบเนี่ย
นับว่าดี แต่เรื่องที่ขวัญเจอโสภณเนี่ยไม่ใช่เรื่องดีสำหรับ อิเถื่อนเลย ค่อนไปทางแย่นะ เพราะเหมือนมันเป็นการเพิ่มความหวาดระแวงให้ขวัญยิ่งกว่าเดิม
หากพ่อหายไปก็ขวัญจะพุ่งเป้าไปที่เถื่อนก่อนเลย ว่าหายไปเพราะมัน ความสัมพันธ์สองคนที่แย่อยู่แล้ว มันจะยิ่งแย่ไปกว่าเก่า นับว่าน่าเห็นใจหน่อยนะๆ
แต่ก็คงบอกได้แค่ว่าทำตัวเอง เพราะตอนนั้น อิเถื่อนจะร้ายกับขวัญยังไงก็ได้ แต่เรื่องที่ไม่ควรทำเลยคือข่มขืนขวัญ นั่นแหละคือเรื่องที่ไม่ควรทำแต่ดันทำ
นี่จึงเรียกได้ว่าเป็นเหมือนผลกรรมที่ทำลงไปแน่แหละ
ตอนที่ 23
อืมมมม ไม่น่าตกใจเลยที่ขวัญจะมีอาการแบบนี้ เพราะไม่ได้มีความรักให้กัน เพราะตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้เพราะอิเถื่อน
และตัวเองเพิ่งจะรู้ความจริงได้ไม่นานว่าตัวเองนั้นแปลกประหลาดเลยแล้ว ยังต้องมีลูกกับคนที่เกลียดอีก มันเหมือนเป็นอะไรที่ใครๆก็รับไมไ่ด้หรอก
ยิ่งถึงขั้นจะทำร้ายลูกในท้องเนี่ยไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเดิมทีขวัญคือเด็กผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะได้มีสัญชาตญาณ ของความเป็นแม่ แต่ต่อให้มีความเป็นแม่
ผู้หญิงบางคนยังเลือกที่จะเอาเด็กออกเลย นับประสาอะไรกับคนที่ตัวเองเป็นผู้ชายปกติมาตลอด
แต่นาทีนี้ ก็แอบหมั่นไส้ คุณแม่กับน้องอัจ เหมือนกันนะ แบบอะไรหว่า เหมือนคนที่รอเหยียบอิเถื่อนยังไงไม่รู้แหะ แบบแลจะสะใจกันจัง
ตอนนี้ อิเถื่อนมันก็เรียกคะแนนความน่าสงสารเพิ่มจากตอนที่แล้วได้อีกหน่อย อย่างที่บอกไปว่า การกระทำของอิเถื่อนมันมีเหตุผลและที่มาที่ไป
แต่ไม่นับเรื่องข่มขืนนะ ใครเป็นมันก็แค้นทั้งนั้นแหละ จะให้มานั่งทนเป็นพระอิฐพระปูนแล้วเชิดชูลูกของคนที่ทรยศไว้หลอ ประสาทดีรึเปล่า
จะเรียกว่า ขวัญคือ เหยื่อของการกระทำของโสภณกับอัศวินเลยก็ว่าได้นะ เพราะโสภณทำกับอัศวินไว้ อัศวินจึงมาลงที่ขวัญ แต่มันดันเกินไป
ตรงที่มาข่มขืนกันเนี่ยแหละ แล้วดันมีลูก พอทีนี้กลายเป็นคดีพลิกไง เพราะอิเถื่อนมันดันไปรักขวัญแล้วที่นี้เหมือนขวัญถือไพ่เหนือกว่าทุกทางอ่ะ
แล้วไหนยังจะกองหนุนอีก ก็น่าสงสารเหมือนกันนะ หัวเดียวกระเทียมลีบ ยิ่งอัจยิ่งหมั่นไส้ " อย่าให้ความรักของพี่ทำร้ายน้องอีกเลย " จร้าาา
ความรักของพี่หล่อนมันไม่ได้ทำให้เค้าทำร้ายขวัญ แต่เพราะความแค้นต่างหาก คนที่นั่งกินนอนกินอย่างสบายๆ อย่างเธอน่ะ ถ้าต้องมาโดนอย่างอิเถื่อน
หล่อนจะยังนิ่งเป็นแม่พระอยู่แบบนี้ได้มั้ย อย่าอ้างนั่นอ้างนี่ด้วย ตบสะดีมั้ยเนี่ย
ปล. จนตอนนี้ เราก็มองออกแล้วว่า ความผิดทั้งหมดมันตกที่ใครบ้าง ยกให้ไปเลย คนละครึ่ง โสภณครึ่งนึง กับ อัศวินครึ่งนึง
โสภณผิดที่ไปใช้วิธีบ้าๆแบบนั้นขวัญเลยต้องมารับกรรมในส่วนนั้นไป ส่วนอิเถื่อนอัศวิน(ของชั้น) แกผิดที่ไปข่มขืนน้อง รักก็บอกว่ารักชอบก็บอกว่าชอบ ไปตั้งแต่แรก เรื่องมันก็ไม่เกิดแล้ว ทีนี้เป็นไงล่ะ เมียก็ไม่ได้แต๊ะเแถมโดนลุมอีก
...
ปวดหัวมาก ไล่อ่าน 3 ตอนรวด แบบว่า ทีหลังจะไม่ดองขนาดนี้และ ยุ่งแค่ไหนก็คงต้องหาเวลามาเจิมให้ได้ :z3:
-
คู่รองนี้โสภณ กับเพื่อนอิเถื่อนรึเปล่านะ :hao3: :hao7:
-
เริ่มจะมันส์ละ ขวัญจ๋าไปพักผ่อนให้สบายนะ แล้วค่อยว่ากัน ต้องทำเพื่อลูกน้าาา
-
รอยชัง ๒๔
ท้องฟ้าในช่วงตะวันใกล้ตกดินช่างนั้นสวยงามนัก พระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าเหลือทิ้งไว้แค่เพียงสีสันสวยงามที่แต่งแต้มบนผ้าใบผืนใหญ่ มันค่อยๆเป็นสีแดงจากนั้นก็มีสีส้มแต้มลงไปไม่นานก็ถูกเพิ่มมาด้วยสีม่วงครามดูแล้วช่างน่าอัศจรรย์ ทะเลสีครามสะท้อนไปด้วยแสงแดดระยิบระรับ หาดทรายสีขาวสะอาดตาทำให้คนที่ผ่านไปมาต้องหยุดแวะเพื่อถ่ายรูปเก็บความประทับใจ เวลานี้ช่างเป็นเวลาที่แสนจะสงบ เหมาะแก่การพักผ่อนเอาแรงไว้สู้กับวันพรุ่งนี้จริงๆ
"อ่ะ น้ำส้มค่ะ คั้นสดๆเลยนะ พี่ไปยืนดูเขาทำมา" เสียงพี่สาวที่เดินมานั่งข้างๆเอ่ย
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญรับน้ำมาก่อนจะยกดื่ม "อื้ม สดมากครับ"
"เห็นมะ อร่อยเนอะ คุ้มกับที่พักคืนละครึ่งแสนหน่อย" อัจฉราหัวเราะประชด ตอนนี้เธอมารดาและจอมขวัญมาพักผ่อนกันบนเกาะสมุย ที่นี่อยู่ไกลจากเกาะส่วนตัวของพี่ชายเธอพอตัว มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องจัดชุดใหญ่ ห้องพักระดับห้าดาวมีสระว่ายน้ำในตัวยื่นออกไปทางทะเล อ่างอาบน้ำจากุชชี่ และเครื่องอำนวยความสะดวกอีกมากมาย และที่สำคัญ การมาพักผ่อนคราวนี้พี่ชายเธอเป็นคนเปย์ให้ทั้งหมด สบายจริงๆเลย ตั้งแต่พี่วินหลงรักจอมขวัญเนี่ย
"แต่ขวัญว่าแพงไป" แค่คืนละห้าร้อย เขายังไม่มีปัญญาจะจ่ายเลยด้วยซ้ำ
"เถอะน่า บัตรพี่วินน่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก รายนั้นอ่ะให้เสียซะบ้าง หมั่นไส้" อัจฉราจิ๊ปาก สมน้ำหน้า ก่อนที่จะมาที่นี่ มองตามน้องตาละห้อย ไหนจะบอดี้การ์ดที่ส่งมาอารักขาอีกสี่คน นี่ถ้าไม่ใช่เพราะห่วงมากก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาแก้
จอมขวัญทำเพียงยิ้มเบาๆ "คุณแม่ท่านหิวข้าวหรือยังครับ นี่ก็จะทุ่มแล้ว"
"นั่นสิเนอะ" อัจฉรานึกได้ว่าเธอกับจอมขวัญขอตัวมาเดินเล่นแถวสระว่ายน้ำของรีสอร์ต "ถ้าอย่างนั้นเราไปรับท่านมาทานข้าวเถอะ เดี๋ยวจะถูกบ่น"
จอมขวัญพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะลุกขึ้นกลับที่พักที่ไม่ห่างกันมากนัก จากนั้นทั้งสามคนก็ออกมาทานอาหารกันที่สวนอาหารริมทะเลของโรงแรม ที่นี่มีทั้งอาหารคาวหวาน ไทยจีนอเมริกัน อาหารทะเลสดๆให้เลือกสรรค์ เครื่องดื่มหลากหลายชนิดดูละลานตา
"แม่อยากทานปูกับกุ้งเผาค่ะ หนูทานได้ไหมจอมขวัญ จะแพ้หรือเปล่า" อำพรเอ่ยกับเด็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"ผมเองก็ไม่ทราบครับ" ต้องลองได้กลิ่นหรือลองชิมเสียก่อนถึงจะรู้ว่าแพ้หรือไม่แพ้
"ถ้าอย่างนั้นลองเอามาอย่างละโลแล้วกัน ส่วนปลาเอาเป็นต้มยำเปรี้ยวๆเนอะ แล้วก็ผัดผักรวมไม่ใส่กระเทียมมาหนึ่งจาน" อำพรสั่งอาหารที่จอมขวัญน่าจะทานได้ "อัจเอาอะไรอีกไหมลูก"
"ขวัญจ๋า ชอบมะม่วงเปรี้ยวใช่ไหม" อัจฉราหันมาถามน้องชาย
"ครับ"
"ถ้าอย่างนั้นเอายำมะม่วงไม่ต้องเผ็ดมาก ไม่ต้องใส่หอมมาหนึ่ง ข้าวสวยสาม แค่นี้จ่ะ" อัจฉราบอกเด็กเสิร์ฟ แค่นี้ก็ทานกันแทบจะไม่หมดแล้ว
"เอ่อ แล้วพี่ๆบอดี้การ์ดล่ะครับ" จอมขวัญถามอย่างสงสัย
"พี่ให้เขาไปพักทานข้าวแล้วล่ะ แต่เขาก็อยู่แถวนี้แหละ จนเราเข้านอนนู่นถึงจะกลับไปพักได้" อัจฉราว่า และจอมขวัญก็พยักหน้าเข้าใจ
"เป็นไงคะ สบายใจขึ้นไหม" อำพรมองหน้าจอมขวัญอย่างเอ็นดู
"ก็ .. นิดหน่อยครับ แต่ขวัญก็ยังคิดถึงพ่อ" จอมขวัญทำหน้าเศร้า เขาแม้จะมีโทรศัพท์ แต่ไม่มีเบอร์พ่อ จะให้ติดต่อได้อย่างไร
"เรื่องพ่อ แม่เข้าใจนะ แต่ที่เขาทำไปเพราะเขารักหนูนะลูก เขาเป็นห่วงหนูที่สุดเลยนะ" อำพรปลอบโยน
"แต่แค่พ่อยังอยู่ขวัญก็ดีใจมากแล้วครับ" เขาอมยิ้มนิดๆ อย่างน้อยพ่อก็ยังไม่ตาย
"คิดได้ก็ดีแล้ว ตอนนี้ขวัญต้องห่วงตัวเองกับลูกอีกสองคนในท้องให้มากกว่าใครนะคะ" อำพรเอื้อมไปลูบมือเรียว
"ลูก .. แม้เขาจะเกิดจากความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ อย่างไรแล้วการที่เขาได้ลงมาเกิดในท้องเรา นั่นหมายถึงหนูกับพวกเขาเคยทำบุญทำกรรมร่วมกันมา มันเป็นเรื่องของโชคชะตา จะแก้ไขก็ทำไม่ได้ แม้ว่าขวัญจะเป็นผู้ชาย แต่ทั้งแม่แล้วก็พี่อัจจะช่วยประคับประคองหนูนะคะ" อำพรรักเด็กคนนี้เหลือเกิน "แม่ไม่ขอให้หนูให้อภัยลูกชายแม่ แม้รู้ว่าพี่เขาทำอะไรกับเราไว้บ้าง รุนแรงแค่ไหน เรื่องของความรักมันบังคับกันไม่ได้ แม่ตามใจหนูนะคะ คราวนี้พี่เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าขวัญอยากจะไปอยู่ลำปางกับแม่ แม่ก็ไม่ว่า"
"จ .. จริงเหรอครับ" จอมขวัญน้ำตารื้น ขอบคุณที่ท่านเป็นกลาง ไม่เข้าข้างลูกชายตัวเอง และเอ็นดูเขามากขนาดนี้
"จริงสิจ๊ะ พี่เกริ่นๆไว้บ้างแล้ว พี่วินก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ" อัจฉราลูบแขนน้อง จะได้ไปอยู่ด้วยกันสักทีสินะ
"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณแม่และพี่อัจมากจริงๆ" จอมขวัญไหว้ผู้ใหญ่สองคนผู้มีพระคุณ เขาดีใจมากที่ได้ยินว่าจะได้กลับไปลำปาง จอมขวัญผูกพันกับที่นั่น อีกอย่างถ้าได้ไปลำปาง ขวัญก็จะได้เจอพ่อง่ายขึ้น
ไม่นานอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟ จอมขวัญเองก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกันที่เขาสามารถกินอาหารทุกอย่างบนโต๊ะได้หมดเลย และก็แลดูจะชอบปูเผาเป็นอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะได้มาผ่อนคลาย ได้มารับอากาศดีๆจากชายทะเล ลูกๆถึงไม่ดื้อกับเขา ทำให้เขาไม่ค่อยมีอาการแพ้ท้อง ทั้งๆที่ปกติ ระหว่างวันจะต้องมีอาเจียนครั้งสองครั้ง แต่พอมาที่นี่กลับปกติ
"อิ่มจังเลยครับ" จอมขวัญบ่น ตบท้องตัวเองเบาๆ
"ดีแล้วค่ะ ปกติทานได้น้อยไม่ใช่เหรอเรา" อำพรยิ้มว่า "สงสัยเจ้าตัวน้อยจะชอบปูนะ แม่เลยทานเอาๆ" เธอเอ่ยแซว
"ครับ" จอมขวัญยิ้ม ก่อนจะลูบท้องน้อยๆพลางก้มมอง ไม่รู้สิ บางทีเขาควรจะทิ้งเหตุผลอื่นๆไว้ข้างๆ แล้วมองถึงปัจจุบัน ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แต่ในเมื่อเขาสามารถตั้งครรภ์และมีลูกได้ เขาก็ควรจะยอมรับ แม้มันจะค่อนข้างยาก แต่เขาโชคดีที่ได้คนรอบข้างช่วยประคอง
"แม่อาบน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว ง่วงจริงๆ" อำพรขอตัวเข้าห้องน้ำ และเด็กๆทั้งสองคนก็ขานรับ
อัจฉราเลือกห้องที่เป็นเตียงดับเบิ้ลเบดสองเตียง ให้จอมขวัญนอนคนเดียวสบายๆ เธอกับแม่นอนด้วยกัน
"พรุ่งนี้เราไปทำสปา นวดตัว นวดหน้า แช่น้ำกันดีกว่าเนอะ" อัจฉราเดินมาล้มตัวลงกอดเอวจอมขวัญไว้
"แล้วแต่พี่อัจครับ" จอมขวัญยังไงก็ได้
"อึดอัดหรือเปล่า ในท้องนี้มีตั้งสองคนเลยนะ" เธอนอนหันหน้าเข้าหาท้องน้อยๆ หลานชาย เอ๊ะ หรือว่าหลานสาว เอ๊ะ หรือจะทั้งหญิงทั้งชาย ว้า อยากรู้จะแย่
"ขวัญยังไม่ค่อยรู้สึกอะไรครับ ท้องยังเล็กอยู่เลย" จอมขวัญว่า แม้จะกระดากปาก แต่มันค่อความจริงที่ต้องยอมรับ
"หลานจะต้องน่ารักมากแน่ๆ พี่อยากมีลูกนะ แต่ไม่อยากท้องอ่ะ ถ้าไม่กลัวพี่วินฆ่า จะขอมาเป็นลูกสักคน" อัจฉราว่า
และจอมขวัญก็หัวเราะ "ขวัญให้พี่อัจเป็นแม่บุญธรรมก็ได้ครับ ให้เท่าเทียมขวัญเลย" จอมขวัญว่า
"น่ารักที่สุดเลยขวัญเนี่ย ไม่รู้ทำไม อิตาพี่วินถึงได้มองไม่ออก ทำร้ายกันมาได้ตั้งนาน ชิ!" อัจฉราเบ้ปากให้พี่ชายก่อนจะนอนลูบท้องน้อยๆเล่น
จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อย เขาอุตส่าห์ลืมคนคนนั้นมาได้ทั้งวัน ดันต้องมาได้ยินอีกจนได้ แต่อย่างไรก็เถอะ ถึงเขาจะพยายามกดคนคนนั้นให้จมไปที่ก้นบึ้งของสมอง แต่จิตสำนึกมันก็ยังคอยตอกย้ำ ว่าคนใจร้ายคนนั้นได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเขา
.....
"นายครับ กลับบ้านเถอะครับ ดึกมากแล้วนะ" น้อยขี่รถผ่านมาหลังจากไปซื้อของให้เมีย เห็นว่าไฟออฟฟิศยังเปิดอยู่เลยขึ้นมาหา
"อื้ม อีกเดี๋ยวก็กลับละ" อัศวินว่า เขานั่งทำงานมาตั้งแต่บ่าย นี่ก็จะสามทุ่มแล้วยังไม่เลิก
"นายครับ" น้อยเอ่ยอย่างกังวล ช่วงนี้นายเหมือนคนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว บางทีคุยๆด้วยก็เหมือนไม่ได้ฟัง รู้ว่าคิดมาก รู้ว่าคิดถึง แต่ยิ่งเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งห่วง
"เออๆ เสร็จพอดี ไปกลับ" อัศวินยอมกลับละ ขี้เกียจเห็นหน้าประหลาดๆของมัน
"ขับรถกลับดีๆนะครับนาย ทานข้าวทานปลาด้วยล่ะ" น้อยบอก เป็นห่วงนายเหลือเกิน นายดูไม่ดีเลย มารู้ว่าทั้งหมดที่ตัวเองทำร้ายคนๆนึงมาเป็นเรื่องสูญเปล่า อันที่จริงถ้าเป็นเขา ถ้าโสภณมันมาพูดแบบนี้ เขาอาจจะยิ่งโกรธและอยากจะลงกับลูกมันให้หนักกว่านี้ แต่ตอนนี้สถานะมันไม่ใช่ นายดันรักจอมขวัญ และจอมขวัญก็ดันกำลังท้องลูกของมันกับนาย
"เออๆ มึงด้วย" อัศวินโบกมือ ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน
บ้านที่มีแค่ไฟหน้าบ้านดวงเดียวที่เปิดสว่าง
ทานข้าวด้วยนะคะ
ป้านวล
อัศวินหยิบกระดาษที่อยู่บนโต๊ะมาอ่าน ป้านวลทำกับข้าวทิ้งไว้ให้เขาสองอย่าง ดูน่าทาน แต่เขาทานไม่ลงจริงๆ บรรยากาศมันไม่น่าจะทำให้เขาทานอาหารได้อร่อย
.. เขาคิดถึงมัน
... เขาคิดถึงจอมขวัญ
อัศวินเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตระบายอากาศ เขาหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูเมลล์ที่ส่งมาจากบอดี้การ์ดที่เขาว่าจ้างไป
แนบรูป
{ 12.30 น. คุณๆมาถึงแล้วครับ เข้าที่พักเรียบร้อย }
แนบรูป
{ 16.30 น. คุณอัจกับคุณขวัญลงมาเดินเล่นที่ริมทะเล ส่วนคุณท่านพักผ่อนบนห้องครับ }
แนบรูป
{ 18.30 น. คุณๆลงมาทานข้าวที่สวนอาหาร }
แนบรูป
{ 20.05 น. ทั้งหมดกลับเข้าที่พักเตรียมนอนครับ }
นอกนั้นก็เป็นรูปที่บอดี้การ์ดตามถ่ายมา อัศวินซูมรูปๆหนึ่งที่ถ่ายติดจอมขวัญมุมข้าง เป็นตอนที่ขวัญกำลังยิ้มอย่างมีความสุข มันเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยได้เห็น มีแค่เขาคนเดียวที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันสวยงามเช่นนี้
'คิดถึง' เขาคิดถึงมันใจจะขาด ไม่ได้คิดถึงแค่ร่างกาย ไม่ได้คิดถึงเพราะโหยหา แต่คิดถึงทุกอย่างที่เป็นมัน ทั้งรอยยิ้ม ดวงตาใสซื่อ ริมฝีปากที่คอยจะเบะร้องไห้ต่อหน้าเขา คิดถึงใบหน้านวลที่เขาพร่ำจูบพร่ำหอม คิดถึงแก้มนุ่มที่เขาเคยคลอเคลียสัมผัส คิดถึงมือนิ่มที่เขาดึงมาจูบมาหอม
บ้านที่ไม่มีมันตอนนี้ช่างไร้ค่า เขาพยายามนั่งทำงานให้ลืมทุกอย่าง ทำงานให้หนักจะได้ไม่ต้องมีเวลาไปคิดถึงมัน แต่สุดท้าย พอเขากลับมาบ้าน อยู่ในห้องที่เขาเคยนอนกอดมัน เคยโกรธใส่กัน เคยดอมดมร่างกายของมัน เขาก็ยิ่งคิดถึง
.. แค่วันเดียวเองอัศวิน จอมขวัญมันเพิ่งจะไปแค่วันเดียวเอง ..
เขาพยายามหลับตานึกคิด อีกไม่กี่วันมันก็จะกลับมาแล้ว อีกไม่กี่วันเขาก็จะได้เจอหน้ามันแล้ว
สุดท้ายเขาก็ทานอาหารไม่ลง อัศวินอาบน้ำเตรียมตัวนอน พยายามใช้ชีวิตประจำวันให้เหมือนเดิม ไม่มีร่างนุ่มนิ่มให้นอนกอด ไม่มีเด็กน้อยที่ชอบละเมอให้เขาจูบปลอบ ข้างกายว่างเปล่า
เหมียว ..
เสียงข่วนประตูอยู่ข้างนอก เขาต้องยอมลุกมาจากที่นอนเพื่อเปิดประตูให้มัน
"ไง ลิขิต แม่มึงไม่อยู่หรอกนะ เขาไปเที่ยว ทิ้งมึงกับกูไว้เนี่ย" อัศวินเอ่ย ยังไม่ทันไรเจ้าลิขิตก็วิ่งขึ้นไปกระโดดนอนบนเตียงกว้าง มันฉลาดนะ นอนทับกลิ่นตรงที่แม่มันนอนประจำ
"ระหว่างที่แม่มึงไม่อยู่ กูอนุญาตให้นอนด้วยแล้วกัน" เขาเป็นคนไม่ชอบแมวเอามากๆ แต่เพราะว่ามันอยากจะเลี้ยง เขาจึงยอมให้
"กูนอนแล้วนะ ฝันดีล่ะ" เขาเอื้อมมือไปตบหัวมันเบาๆ "พอตื่นขึ้นมาก็จะเป็นอีกวัน แม่มึงจะได้กลับมาไวๆไง"
เขารู้ว่ามันคงจะฟังเขาไม่ออก แต่แค่มันร้องเหมียวขานรับเขาก็เข้าใจแล้ว ว่ามันเองก็คิดถึงจอมขวัญไม่แพ้เขา
.....
เช้านี้ทั้งสามคนตื่นมาทานบุฟเฟ่ต์แต่เช้า จอมขวัญอาเจียนไปรอบนึงเบาๆ พอมาทานอาหารเลยทานได้แต่พวกนมกับซีเรียล จากนั้นก็ปิดท้ายด้วยผลไม้อีกสองสามอย่าง
"คุณแม่จะแยกไปโยคะก่อนใช่ไหมคะ" อัจฉราถาม เธอกับจอมขวัญจะตรงไปสปาเลย
"จ้า พอดีมีคอร์สพิเศษขอไปลองสักหน่อย ขวัญตามสบายนะลูก มาพักผ่อนต้องเอาให้คุ้ม" อำพรเอ่ย
"ครับ" จอมขวัญขานรับก่อนจะแยกย้าย
"เอาสปาน้ำมันอโรมาเนอะ จะได้สบายตัว" อัจฉราอยากเลือกเป็นเซ็ตคู่ จะได้ทำด้วยกัน
"แล้วแต่พี่อัจครับ" จอมขวัญเอ่ย เขาไม่เคยมานวดแบบนี้สักครั้ง ในนี้อะไรก็ดูหรูหราไปหมด ไม่เหมาะกับคนอย่างเขาเอาเสียเลย
อัจฉราเลือกแพ็กเกจที่จะทำ พวกเขาพากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสำหรับทำสปาก่อนจะมาเข้าห้อง จอมขวัญเองก็อายอยู่บ้างเพราะตัวเองเป็นผู้ชาย แต่พอมาในห้อง เห็นไฟสลัวๆก็พอจะปกปิกความน่าอายได้บ้าง
"ถ้าง่วงหลับไปเลยนะขวัญ พี่จะนอนผ่อนคลายสักงีบ" อัจฉราบอกน้อง และจอมขวัญก็ขานรับอย่างเก้ๆกังๆ
กลิ่นน้ำมันนวดตัวที่คนนวดเอามาใช้เป็นกลิ่นกุหลาบผสมมิ้นต์ช่วยให้ผ่อนคลาย จอมขวัญค่อยๆหลับตาลง มือของพี่สาวที่นวดให้เขากำลังดี พอได้นวดแล้วก็รู้สึกผ่อนคลายมากจริงๆ เผลอหลับตาแปปเดียวก็ต้องผล็อยหลับไปเสียจริงๆ
.
"สบายตัวมากขึ้นเยอะเลยเนอะ" อัจฉรายิ้ม ยกแก้มน้ำมะตูมผสมตะไคร้ขึ้นดื่ม
"ครับ แทบไม่อยากลุกเลย" จอมขวัญเอ่ย เขารู้สึกสดชื่นและสบายใจขึ้นมาก
"คุณแม่ท่านนวดสปาอยู่ตอนนี้ งั้นเราไปแช่น้ำนมกันไหม" อัจฉราชวน พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว อยากทำอะไรก็ทำวันนี้ให้เสร็จ
"ได้ครับ" จอมขวัญเริ่มสนุก แม้จะเกรงใจ แต่พอได้ลองทำอะไรใหม่ๆดูบ้างมันก็รู้สึกดี ชีวิตเด็กหนุ่มที่ไม่ค่อยได้ออกไปพบปะเจอผู้คนมันน่าเบื่อ จอมขวัญชอบชีวิตที่ได้มีอิสระแบบนี้มากกว่า แต่จะดียิ่งขึ้นหากมีพ่ออยู่กับเขาด้วย
อัจฉราและจอมขวัญพากันไปอาบน้ำแร่แช่น้ำนมเอาให้ครบสูตร จากนั้นทั้งสามก็กลับไปพักผ่อนก่อนจะลงไปทานอาหารเย็นแล้วกลับมาเข้านอนเหมือนเมื่อวาน
.
"อยากอยู่เที่ยวอีกสักเดือนจังเลย" อัจฉราบ่นตอนที่ขึ้นเรือกลับเกาะ เมื่อเช้าก็พากันเดินเที่ยว ปั่นจักรยานเล่นเอาให้สมใจที่ได้มาก่อนจะกลับ พอได้มาแล้วก็โลภอยากอยู่ต่ออีก แต่ถ้าขอพี่วินได้โดนด่าหูชาแน่ๆ ก็เอาเมียเขามาด้วยนี่นา แค่สามวันพี่ชายเธอก็จะลงแดงตายแล้ว
"เอาหนึ่งเดือนคูณห้าหมื่นไปสิ พี่ชายแกได้ฆ่าแม่ตาย" อำพรเอ่ย มาเป็นครั้งคราวน่ะได้ เธอเองก็ไม่ชอบนอนที่แพงๆสักเท่าไหร่
"เห้อออ ขวัญจะอาเจียนหรือเปล่า" อัจฉราถอนหายใจก่อนจะมองคนตรงข้าม
"ไม่ครับ นั่งนิ่งๆไหวอยู่" จอมขวัญเอ่ย เมื่อเช้าอาเจียนไปรอบแล้ว ตอนนี้ยังโล่งๆอยู่
"คงอีกไม่นานแล้วแหละ จะได้พักผ่อน เนอะ" อัจฉราว่า จอมขวัญทำเพียงแค่ยิ้ม แล้วนั่งหลับตานิ่งๆ แรงเรือเวลาโต้กับคลื่น ถ้าเปิดตาจะยิ่งมึนหัวได้
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงเกาะ อัศวินให้น้อยเอารถยนต์มารับมารดากลับบ้าน เขายังต้องทำงาน แม้จะอยากเจอ แต่ก็อยากให้จอมขวัญได้มีความสุขอีกสักหน่อย
"ขอบใจนะน้อย ฝากดูตาวินด้วย" อำพรเอ่ย รู้ดีว่าลูกกำลังตรอมใจเพราะการกระทำตัวเอง เธอจะไม่พูดอะไรมาก ที่ผ่านมาเธอเองก็พยายามบอกแล้ว แต่ลูกก็ยังดื้อใช้ทิฐิมาจัดการปัญหา
"ลิขิตตต" จอมขวัญยิ้มให้กับเจ้าแมวที่นอนอยู่บนเตียง "ทำไมถึงมาอยู่ในนี้ได้หืม" เขาฟัดเจ้าตัวเล็กอย่างคิดถึง พามันเดินออกมาหาข้าวกิน
"นายเปิดให้มันมากินไปแล้วรอบนึง สักพักมันก็เข้าไปนอน นายคงเห็นว่ามันสบายเลยปล่อยมันน่ะ เมื่อคืนก็นอนในห้องทั้งคืนนั่นแหละ" ป้านวลเอ่ย จอมขวัญยืนฟังก่อนจะพาเจ้าลิขิตไปวางไว้ เทอาหารให้กิน
"กูไม่ให้มันมาอยู่ในบ้านด้วยแน่ๆ ไม่มีทาง"
"อย่าให้แมวเข้าไปเล่นในห้อง ไว้ค่อยซื้อกรงให้มัน เข้าใจไหม"
จอมขวัญนึกย้อนไปถึงตอนที่เขาขอเอาแมวมาเลี้ยง คนใจร้ายเกลียดแมว เขารู้ดี แต่เขาก็ดื้อจะเอามันมาเลี้ยง เขาเคยถูกสั่งห้ามไม่ให้เอาแมวเข้าไปนอนด้วยในห้องนี่นา แล้วทำไม ..
"พรุ่งนี้แม่กับพี่จะกลับลำปาง ขวัญจะไปด้วยเลยไหม" อัจฉราถามน้องที่เดินออกมาจากครัว
"เอ่อ .." ใช่ เขาต้องตอบว่าไปสิ ตอบออกไป
"หรือจะรออีกนิดแม่ก็ไม่ว่า" อำพรถามความคิดเห็นคนตรงหน้า เอาให้แน่ใจ
"ไปครับ ขวัญไป" ไปสิ เขาจะต้องไปหาพ่อ ชีวิตเขาจะได้ไปเจอคนดีๆบ้าง เขาไม่อยากทนอยู่กับคนที่ทำร้ายเขาอยู่แบบนี้
"ถ้าอย่างนั้นเก็บของนะ พี่ช่วย" อัจฉราว่า เดินเข้ามาลูบหลังน้องเพื่อปลอบ เธอคิดว่าจอมขวัญจะต้องดีใจ แต่ใบหน้าที่เห็นมันดูยังกังวล
"เป็นอะไรหรือเปล่า" อัจฉราถามเมื่อเข้ามาในห้อง
"เปล่าครับ" จอมขวัญตอบ มันแปลกๆ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร
"สบายใจหรือเปล่า ถ้าไม่สบายใจ จะตามไปทีหลังก็ไม่มีใครว่านะ" อัจฉราเอ่ย และจอมขวัญก็ชะงักไปครู่
"สบายสิครับ ขวัญอยากไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว" แม้จะพูดแบบนั้นแต่น้ำตามันก็ไหลลงมาจนได้ ที่นี่แม้จะมีความทรงจำร้ายๆ แต่ความทรงจำดีๆกับคนดีๆมันก็มี ทั้งพี่น้อย พี่พร น้องเจ้าคุณ ป้านวล คนพวกนี้ดีกับเขามาตลอด อยู่ด้วยกันมาก็นาน ช่วยเหลือเขามาก็ตั้งเยอะ พอจะต้องไปจริงๆมันก็อดคิดถึงไม่ได้
"เอาที่ขวัญมีความสุขนะ ต่อไปนี้จะไม่มีใครคอยบังคับ ไม่มีใครมากักขังเราได้แล้ว ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของขวัญ ขวัญมีสิทธิเลือกทางเดินของตัวเองนะ" อัจฉราดึงน้องมากอด
จอมขวัญหลับตาลงพลางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา จากนี้ไปขอให้มันเป็นเพียงแต่อดีต เขาจะไปเริ่มใหม่กับลูกๆอีกสองคนในท้อง แม้จะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่อย่างน้อยคราวนี้เขาก็ได้เลือชีวิตที่เป็นของเขาเอง
.. ชีวิตที่ไม่มีใครมาบงการอีกต่อไป ..
TBC.
Talk:
รอยชัง - อินไซด์
เป็นอีกคู่ในเรื่องนี้ ยังไม่เปิดเผยชื่อ แต่ทุกคนน่าจะรู้? คู่นี้ไม่มีสาระ หาเหตุผลใดๆได้ยาก 70% เป็นฉากอย่างว่า ท้องไม่ได้ คาดว่าจะลงในอีกไม่ช้า เพราะฉะนั้นโกะอยากให้ทุกคนทำใจนะคะ จะไม่เหมือนคู่หลักที่มานั่งอธิบายความเป็นมาแน่นอน ใครคิดว่ามันไม่ตรงกับที่อยากอ่านข้ามได้เลยค่ะ มาบอกไว้ก่อนเน้อ จะได้เตรียมตัวเตรียมใจ โปรดอย่าคาดหวังกับคู่นี้เลย ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ ❤️
ปล. คู่นี้อายุห่างกัน 10 ปีนะคะ
(http://i66.tinypic.com/2hftf6u.jpg)
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เริ่มเห็นใจวินละ โฮววววว เมียไปเที่ยวตั้งนานคงเหงา เอาลิขิตมานอนเป็นเพื่อนเลย
เนี่ยเมียก็จะไปลำปางกับแม่อีก อย่าเพิ่งตรอมใจนะอัศวิน ขอให้สตรอง!!!!! สตรอง!!!!! สตรอง!!!!
-
วินตรอมใจแล้ว กรรมตามสนองสุดๆ
ขวัญก็ผูกพันกับวินอยู่ลึกๆเหมือนกันแต่ก็อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่
-
ลังเล
-
อัศวินเหงาตายแน่เลยงานนี้
-
บางทีเราก็คิดว่าคุณแม่กับอัจวุ่นวายกับครอบครัวพี่วินเกินไปเนอะ
55555 อินจัด
-
อีกคู่นี่ใครน๊าาา
-
:o12:
-
:hao5:
จะไปจริงๆ หรอ ?
-
ไม่ไปได้มั้ย :hao5:
-
หนูขวัญนี่เด็ดเดี่ยวอยู่นะ
-
:hao4: จะไปเหรอขวัญ
-
สงสารอัศวิน คงคิดถึงขวัญน่าดู อีกคู่อื้อหู้ววววววว :katai4: :katai4:
-
อัศวินเฉาตายแน่ ต้องอยู่คนเดียว ให้ซึมเศร้าไปเลย
สีสรรค์สวยงาม สีสันสวยงาม? เขียนงี้ป่าว ไม่แน่ใจ
-
อัศวินเฉาตายแน่ ต้องอยู่คนเดียว ให้ซึมเศร้าไปเลย
สีสรรค์สวยงาม สีสันสวยงาม? เขียนงี้ป่าว ไม่แน่ใจ
เบลอจริงค่ะ แก้ให้แล้ว ขอบคุณมากนะคะ
-
ตายแน่ๆ อัศวินจะลงแดงตายก็คราวนี้แหละ
-
:hao4: คงใช้เวลาไม่น้อยกว่าจะปรับใจเข้าหากันได้
-
สบายใจขึ้นแล้วสินะจอมขวัญ
ว่าแต่ อีกคู่นี่คู่ไหนอ่ะ? :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
จะมีคนลงแดงแล้วสินะ :katai2-1:
-
:pig4: รอติดตามอ่านตอนต่อไป สนุกมากจริงๆ แต่ก็เริ่มจะเห็นใจอัศวินขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
-
ฮืออออ ให้คะแนนสงสารพระเอกมากขึ้นอีกสามเท่า T_T
คราวนี้อัศวินเปลี่ยนไปแบบเป็นคนละคนเลย แถมยังต้องยอมทุกอย่าง แค่ให้ขวัญสบายใจ
ยอมให้ไปเที่ยวก็แล้ว นี่ขวัญยังจะไปอยู่ลำปางอีก โอ๊ยย ห่างไกลกันเหลือเกิน
แม่กับน้องสาววินนี่เหมือนได้ทีขี่แพะไล่เลยนะ ตอนวินยังร้ายๆ ก็ห้ามอะไรไม่เคยได้ พอตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าสุดๆซะงั้น
แต่ก็ยังใจชื้นที่อย่างน้อยขวัญก็ยังมีความรู้สึกหวั่นไหวให้วินบ้าง ไม่ได้ตัดสินใจจะไปแบบเด็ดเดี่ยวขนาดนั้น
คือคิดว่าในใจลึกๆ น้องก็ต้องคิดถึงและอาลัยอาวรณ์อัศวินบ้างแหละ คนเคยอยู่ด้วยกัน ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะแยะ
แถมตอนนี้วินเปลี่ยนสถานะมาเป็นพ่อของลูกในท้องแล้ว ต่อให้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไงขวัญก็ลืมไม่ลงหรอกกกก
-
น่าสงสาร
-
อู้ววภาพ :hao7:
-
คู่รองนี่โสภณกับคุณตำรวจหรือเปล่า? ท่าจะใช่
อาการของขวัญนี่เหมือนกับนกที่เคยแต่อยู่ในกรง พอเปิดกรงแล้วก็ไม่บินออกไป หรือบินออกไปแล้วก็กลับมาที่เดิน เพราะว่าไม่คุ้นเคยกับชีวิตอิสระที่ต้องตัดสินใจเอง วินก็ต้องทนแหละ จนกว่าที่การอยู่ที่ลำปางของขวัญกับลูกไม่ปลอดภัย เรายังมองไม่เห็นหนทางเลยนะว่าขวัญจะปล่อยวางสิ่งที่วินทำกับขวัญได้ยังไง อาจจะจนกว่าจะมีการเปรียบเทียบว่าการอยู่กับวินจะไม่ได้ร้ายเท่าเดิม เมื่อชั่งใจแล้วความดีต้องมากกว่าสิ่งที่เคยทำไว้
ศัตรูดั้งเดิมของขวัญและโสภณต้องร้ายมากๆขนาดที่ทำให้โสภณต้องทำแบบนี้ อยากรู้พื้นเพเดิมของโสภณมากๆตอนนี้
-
เรารู้สึกว่า อัจฉราวุ่นวายกับจอมขวัญเกินไป ในเหตุการณ์แบบนี้ ควรหาวิธีให้ขวัญมองวินในแง่ดีขึ้น เพราะนั่นพี่ชายแท้ๆ แต่ดูเจ้ากี้เจ้าการพาจอมขวัญออกห่างวิน เวลานี้คนท้องควรได้อยู่กับสามีนะ อารมณ์คนท้องมันจะต้องการให้สามีเอาใจ เอาไปลำปางแบบนี้ เมื่อไหร่จะใจอ่อนล่ะ วินจะได้ง้อมั้ย
-
ตอนนี้อยากรู้ว่าใครคือคู่รองมากกว่า อะไรคือ 70% มีแต่ฉากอย่างว่า คู่รองนี่วันๆจะไม่ทำอะไรเลยใช่มั้ยยย 55555555
-
แหม แค่นี้ก็จะไม่ไหวแล้วรึอัศวิน
ขวัญ นี่ก็ยังไม่ทันไร เริ่มลังเลซะล่ะ ใจอ่อนจริง แต่ก็เข้าใจล่ะนะว่าชีวิตขวัญใช่ว่าจะปีกกล้าขาแข้งกล้าตัดสินใจทำอะไรเด็ดขาดได้ด้วยตัวเอง อยู่ตัวรอดคนเดียวได้ งานอะไรก็ไม่ได้ทำ ไปอยู่ลำปางก็เงินอัศวินทั้งนั้น
คู่รองท่าทางจะแซ่บ เฝ้ารอค่ะ ขอดิบๆมันส์ๆ
-
คุนโกะ อย่าเพิ่งให้ขวัญใจอ่อนนะ อัศวินยังไม่ได้รับกรรมที่ก่อ เต็มที่เลย นานๆๆๆๆๆๆๆ เลยนะ อยากเหนมันทุก มันเศร้า มันเจ็บ แบบให้ขวัญเกลียดมันแสดงออกใส่มัน เยอะๆนะ ขอเถอะ ยังไม่สาสมที่มันทำไว้เลย ดีนะ อำพรกะอัจฉรา ไม่เข้าข้าง ไม่งั้นเซง
-
เรารู้สึกว่า อัจฉราวุ่นวายกับจอมขวัญเกินไป ในเหตุการณ์แบบนี้ ควรหาวิธีให้ขวัญมองวินในแง่ดีขึ้น เพราะนั่นพี่ชายแท้ๆ แต่ดูเจ้ากี้เจ้าการพาจอมขวัญออกห่างวิน เวลานี้คนท้องควรได้อยู่กับสามีนะ อารมณ์คนท้องมันจะต้องการให้สามีเอาใจ เอาไปลำปางแบบนี้ เมื่อไหร่จะใจอ่อนล่ะ วินจะได้ง้อมั้ย
เราเห็นด้วยนะ ว่าอัจออกจะเจ้ากี้เจ้าการขวัญมากไป เรารู้ว่าโกรธที่พี่ชายทำกับขวัญไว้เยอะ แต่จะไปพรากผัวพรากเมียแบบนั้นเราว่าไม่ใช่แล้ว เราว่าน่าจะหาทางให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันให้ขวัญได้เห็นมุมดีๆ ของพี่ชายตัวเองบ้าง ไม่ใช่จะแยกจากกันแบบนี้ ไม่ให้พี่ชายตัวเองได้แก้ตัวบ้างเลยเหรอ เราว่าความใกล้ชิดคอยดูแลขวัญแบบห่างๆ อาจจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้นก็ได้ และตอนนี้อัศวินก็คงไม่กล้าทำอะไรขวัญแล้วล่ะ
-
อยู่ยาวๆ เลยนะ
-
ถ้าไม่อยากไปก็อย่าไปนะขวัญ
คุณวินน็อทสตรองแล้ว จะขาดใจ
-
ขวัญอย่าทิ้งวินไปเลย
อยู่ให้วินได้มีโอกาสไถ่โทษก่อน
-
คงอีกพักใหญ่อ่ะแหละ น้องจอมขวัญถึงจะยอมรับใจตัวเองอ่ะ :hao4:
-
นี่ยังเดาไม่ออกเลยว่าอีกคู่คือคู่ไหนเนี่ยย :z3:
สงสารวิน โดนเมียทิ้ง :hao7:
ปล. แม่เจ้า ภาพโปสเตอร์ :hao6:
-
ยังไม่อยากให้ขวัญไปเลยอ่ะ ไม่ใช่ว่าสงสารอิวินนะ แต่ไหนๆ วินก็ไม่กล้าทำร้ายขวัญแล้ว (ทั้งร่างกายและจิตใจ) อยากให้ขวัญเอาคืนอิตาวินบ้าง อยู่ดูความทุรนทุรายของมัน เอาให้มันหงอไม่กล้าหือกับเราอีก อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่มันทำอะไรเราไม่ได้ สะใจกว่าเยอะค่ะ
มันต้องสตรองกลับค่ะลูก สตรองงงงงง!!! :m31:
(ปล.อินเกินไปหน่อย อยากให้ขวัญไฟว์กลับบ้าง ฮ่าๆๆ)
-
เอาแล้วไง วินถึงคราวเฉาตายแน่ๆ สู้เขานะคุณวินน :katai3:
-
ให้อิพี่วินมันบ้าไปเลยย
-
เรามาร่วมจุดพลุฉลองให้กับความทรมานของนายวินกันเถอะ
:mc3:
ฉันรอวันนี้มานานแล้ว ใจแข็งไว้นะจอมขวัญ ขอสะใจอีกหน่อย
-
ขวัญจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกๆ แล้วอิพี่วินล่ะ!?
-
เริ่มสงสารเถื่อนละอ่ะ แต่ก็นะ ขออีกนิด ให้สมกับที่ขวัญเจ็บหน่อย :z10:
-
อยากให้แก้คำหน่อยครับตรงที่ [เครื่องดื่มระรานตา]
น่าจะเปลี่ยนเป็น ละลาน นะครับ เพราะคำนี้แปลว่า หลากหลาย
ส่วน ระราน เหมือนจะแปลว่า หาเรื่อง เช่น ทำตัวเกะกะระราน
เที่ยวระรานคนอื่นไม่เลิก/ แกจะตามระรานฉันไปถึงไหน?
เห็นด้วยกับคอมเมนต์อื่นๆ นะ ที่ว่าไม่น่าจับแยกกัน :sad4:
เพราะขวัญจะไม่มีโอกาสเห็นความดีที่เถื่อนพยายามทำเลย
ปล. เถื่อนก็พยายามละมุนถี่ขึ้นหน่อยนะ อดทนต่อไปอีกนิด :hao5:
-
^
แก้เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
สงสารพี่วินน เราอยู่ข้างพี่วินนนน :sad4:
-
อัศวินยอมให้น้องไปจริงเหรอ ขวัญก็ดูอาลัยนะ คิดดีๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนั้นก็โกรธแสนโกรธอิเถื่ิอน ตอนนี้ทำไมสงสารอิเถื่อนจัง เจียมเนื้อเจียมตัวเหลือเกิน :hao5:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชักจะสงสารนายหัวซะละ เจียมเนื้อเจียมตัวเหลือเกิน :hao4:
-
ตอนนี้สงสารวินแล้ววินตรอมใจแน่ๆๆ
คู่รองเป็นใครนะ
-
สงสารทั้งคู่เลยค่ะ อยากอ่านต่อแล้ว อีกคู่ใช่คุณตำรวจมั้ย :hao6:
-
ไปไม่ไปลองถามใจ อย่าใช้สมองคิดจงใช้ใจคิดนะจอมขวัญ//ลุ้นอีกคู่คือใครหนอ
-
ถ้าขวัญไปลำปาง อัศวินจะทำอย่างไรล่ะ
แล้วจะสร้างความผูกพันธ์กันอย่างไร
-
ยอมให้ขวัญกลับลำปาง เพื่ออยู่กับความจริงกับชีวิตบ้านเกิด มีเวลาทดสอบความรู้สึกว่ามีความผูกพันธ์ กับนายหัวบ้างรึเปล่า ถ้าไม่มีเลย ก็จะขอเคารพการตัดสินใจ ว่าเด็ดขาดมาก คู่รองนี่คงจะเป็นดนัย กับโสภณ เนอะ
-
อ่านวันเดียวรวดเดียวจบ ฮี่ ๆ สนุกมาก แม้ตอนแรกจะขัดใจแต่เดินเรื่องได้พีคมากจริง ๆ ร้องไห้ตามไปหลายรอบ ชอบมากจริง ๆ
-
คู่รองนี่น่าจะเป็น คู่โสภน พ่อของจอมขวัญแน่นอน :z1:
-
:z1: ไม่รู้จะเห็นใจนายอัศวินดีไหม แต่ทรมานไปอีกหน่อยแล้วกันเนอะ ทำกับเขาไว้เยอะนี่น่า นายค่อย ๆ ทำดีกับขวัญไปเรื่อย ๆ รับรองไม่นานขวัญเห็นใจนายแน่ ๆ แค่นี้ก้อลังเลแล้ว :impress2:
อยากรู้จังว่าเป็นใครน่ะ คู่รอง ชอบไม่ต้องหาสาระอะไรหรอก ยังเดาไม่ออกแฮะว่าผู้กองจะคู่กับใคร (ใช่ผู้กองไหม 555) เพราะคู่หลักเครียดแหละ แค่เห็นรูปก้อฟินไปหลายเท่าตัวแหละ :haun4:
-
คู่รองนี้ฟๆๆๆๆต้องเป็นผู้กองกะโสภณแน่เลย :hao6: :mew4: :katai2-1: :z1:แต่ใครจะเป็นไงน๊าาาาา
อยากรู้แล้ววววว#รึเราเดาผิด555
-
สงสารวินนะ
แต่ว่าก็สมควรอ่ะ ทำเขาไว้เยอะนี่
-
รอยชัง ๒๕
"อ่อก .. อุแหวะ .. แค่ก" เสียงอาเจียนที่ดังมาจากในห้องน้ำทำให้คนที่นอนบนโซฟามาทั้งคืนรีบรุดเข้าไปดู เขาเหลือบมองนาฬิกาพบว่ามันเพิ่งจะแค่ตีสาม
"อาเจียนแต่เช้าเลยเหรอ" อัศวินช่วยลูบหลังเล็ก เขาอยากจะช่วยมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยได้อย่างไร เป็นห่วงมันมาก กลัวว่ามันจะทรมาน
"อุแหวะ .. อื้อ .. อ่วกก" จอมขวัญไม่มีแรงจะตอบ อยู่ดีๆเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา พอรู้ตัวว่าจะอาเจียนก็รีบวิ่งมาเข้าห้องน้ำ ยังดีที่ไม่เสียงดังทำคุณแม่ตื่น
"หน้าซีดหมดแล้ว" อัศวินยืนซ้อนร่างเล็ก จับปอยผมบางๆมาทัดหู เขามองหน้าหวานๆของจอมขวัญผ่านกระจก คิดถึง คิดถึงมากเหลือเกิน ..
จอมขวัญเปิดน้ำล้างปาก เขาอาเจียนเอาอาหารเย็นออกมาหมดเลย ตอนนี้เริ่มรู้สึกเวียนหัวอยากจะนอน
"ไหวหรือเปล่า" อัศวินโอบคนตรงหน้าไว้หลวมๆ
"ถอยไป!" จอมขวัญปาดน้ำที่เลอะปากออก เขาผลักอัศวินเพื่อให้หลีกทาง
"กูช่วย" อัศวินไม่ยอมแพ้รีบเข้าไปประคอง
"อย่ามาวุ่นวายได้ไหม!" จอมขวัญตวาด ยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยจะดี "หลีก!" มือเล็กดันร่างหนาให้พ้นทาง
"ขวัญ!" ยังไม่ทันจะถึงห้องคนที่พยายามจะไล่เขาก็ทรุดลงไปกองกับพื้น
"ดื้อจังเลย มึงเวียนหัวอยู่จะเดินเองได้ไง" อัศวินบ่นคนดื้อก่อนจะช้อนตัวจอมขวัญขึ้นอุ้ม
"ผมเปล่าดื้อ!" จอมขวัญแม้ร่างกายจะไร้เรี่ยวแรงแต่ปากก็ยังพอมีแรงเถียง
"เออๆ ตามใจเถอะ" ส่ายหัวให้กับคนในอ้อมแขน และจอมขวัญก็ทำหน้าบึ้ง
"ดื่มน้ำสักหน่อยละกันนะ" อัศวินอุ้มมันมาวางบนโซฟาที่เขาใช้นอน "นั่งรอก่อน เดี๋ยวไปเอามาให้"
จอมขวัญเอนศรีษะพิงโซฟาทันทีที่ถูกปล่อยให้นั่ง ปกติเขาเคยอาเจียนเช้าสุดก็แค่ตีห้า พอต้องมาอาเจียนตั้งแต่ตีสามร่างกายมันก็ปรับตัวไม่ทัน
"น้ำอุ่น ดื่มสักหน่อยนะ ค่อยไปนอน" อัศวินกดน้ำร้อนผสมน้ำอุ่นก่อนจะเอามาให้มันดื่ม
"อืออ" จอมขวัญเองก็รับมาก่อนจะกระดกไปครึ่งแก้ว
"ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า" อัศวินรับแก้วน้ำในมือมันมาวาง ก่อนจะเขยิบไปนั่งข้างๆ พลางลูบแก้มเบาๆ
"อืม" จอมขวัญพยักหน้าตอบ เขายังเวียนหัวอยู่ ต้องหลับตาตลอดเวลา
"นอนเลยไหม เดี๋ยวกูไปส่ง" อัศวินลูบหัวเล็ก มองหน้าที่ซีดเซียวแล้วก็รู้สึกสงสาร ถ้าเขาสามารถแบ่งอาการเหล่านี้มาได้สักครึ่งก็คงดี มันเองก็ตัวนิดเดียว แบกเด็กไว้อีกสองคนขนาดนี้จะไหวได้อย่างไร
"ง .. ง่วง" จอมขวัญกำลังจะหลับ เขาง่วงจนตอบออกมาไม่เป็นคำ อัศวินมองร่างเล็กที่ค่อยๆเอนตัวลงไปนอนกับหมอน เชื่อแล้วล่ะว่าง่วงจริงๆ
"ง่วงก็ไปนอน"
เขาช้อนตัวจอมขวัญขึ้นอีกครา ตอนนี้ร่างในอ้อมแขนอ่อนปวกเปียกเพราะหลับอยู่ในพะวังไปแล้ว เขาวางเด็กน้อยลงบนเตียง ที่ว่าง จัดท่าทางการนอนของมันให้เรียบร้อยก่อนจะห่มผ้าให้จนถึงคอ
"เข้มแข็งนะจอมขวัญ กูจะอยู่ข้างๆคอยปกป้องดูแลมึงเอง" ริมฝีปากหนาจรดลงบนแก้มนิ่ม ไล่มาที่หน้าผากมนแช่ไว้จนพอใจ พรุ่งนี้แม่กับน้องสาวเขาก็จะกลับแล้ว จากนี้เขาจะคอยดูแลมันอย่างใกล้ชิดด้วยตัวเอง เขาจะติดแอร์ในห้องให้มัน ซื้อเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่ง ของใช้ต่างๆมาเก็บไว้ ที่นี่เปรียบเสมือนบ้านมันอีกหลัง ต่อไปนี้มันคือคนของเขา คือเมียและแม่ของลูกเขา เขาจะดูแลมันให้ดี ชดใช้ในสิ่งที่เขาเคยทำ เอาให้สมกับที่มันต้องเจ็บปวดเพราะเขามามาก
.
.
รุ่งเช้าจอมขวัญตื่นสายกว่าปกตินิดหน่อย จำได้ว่าเมื่อคืนเขาลุกไปอาเจียน แล้วก็เจอกับคนใจร้าย คนคนนั้นพาเขาไปนั่งบนโซฟา ดื่มน้ำอุ่น หลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
"ตื่นแล้วเหรอลูก" อำพรเอ่ยทัก หล่อนเพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
"แปดโมงแล้วเหรอครับ ขวัญตื่นสาย" จอมขวัญมองนาฬิกาก่อนจะเขยิบนั่งพิงหัวเตียง
"พักเยอะๆก็ดีแล้วลูก วันนี้เราต้องขึ้นเรือไหนจะขึ้นเครื่องอีก กลัวหนูจะไม่ไหวจังเลย" อำพรเป็นห่วงเหมือนกัน คนกำลังท้องกำลังไส้ จะเดินทางบ่อยๆก็ไม่ดี
"ขวัญไหวครับ" จอมขวัญเอ่ย "ถึงไม่ไหวก็ต้องไปให้ได้"
อำพรมองคนที่มีความมุ่งมั่นแล้วก็ใจหาย ไม่เคยคิดว่าจอมขวัญจะเด็ดเดี่ยวมากขนาดนี้ ลูกชายเธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้วจริงๆ
"ไปอาบน้ำเถอะลูก เดี๋ยวจะได้ออกมาทานข้าวกัน" อำพรบอก
"ครับ" จอมขวัญรับคำก่อนจะคว้าผ้าขนหนูพร้อมเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำ
.....
"แม่จะออกกี่โมงครับ" อัศวินถามมารดาที่เดินออกมาจากห้อง เขาแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เช้า คิดว่าวันนี้จะทำตัวให้ว่าง
"สักสิบ" อำพรตอบ "วินไม่ต้องไปส่งแม่หรอกนะ"
"ไม่เป็นไรครับ วันนี้ไม่มีงานด่วน ผมอยากไปส่งแม่กับยัยอัจ" อัศวินเอ่ย เขาเตรียมตัวไว้แล้ว ถ้ามีงานด่วนค่อยให้ลุงชัยรับไปก่อน
อำพรกับอัจฉราลอบมองหน้ากันอย่างเป็นห่วง
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" อัศวินเลิกคิ้วถาม ก็แค่เขาจะไปส่งแม่กับน้อง ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ
"วิน ฟังแม่นะ" อำพรเดินมาแตะแขนลูกชาย "คราวนี้แม่คงต้องพาน้องไปอยู่ด้วย"
อัศวินชะงัก "วางแผนกันไว้แล้วสินะ" เขาจุกที่คออย่างพูดไม่ออก
"แม่แค่ไม่อยากให้คนกำลังท้องกำลังไส้อยู่ในที่แบบนี้ ไปอยู่นู่นอะไรมันก็สะดวกกว่า อีกอย่างจิตใจคนท้องมีผลต่อเด็กในท้องนะลูก" อำพรอธิบายให้ลูกชายฟัง
"แต่จอมขวัญเป็นเมียผม ผมอยากดูแลมันด้วยตัวผมเอง" อัศวินเอ่ยอย่างผิดหวัง เขาพยายามจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่แบบนี้เท่ากับความรักที่เขากำลังจะแสดงให้มันเห็นไม่มีค่าอะไรเลย
"แม่เข้าใจวินนะ แต่น้องยังไม่พร้อม ใครจะรับได้ที่มีสามีข่มขืนตัวเองจนกระทั่งตั้งท้อง" อำพรไม่ได้ตอกย้ำ แต่อยากให้ลูกคิดถึงความเป็นจริง
อัศวินกำมือแน่น ใช่ เขามันยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน สมควรแล้วที่ไม่มีใครเข้าข้าง
"ผมขอคุยกับมัน" อัศวินขอ "ถ้ามันยืนยันว่าอยากจะไปจริงๆ ผมคงไม่มีสิทธิห้าม"
อำพรดึงลูกมากอดพลางพยักหน้า "คุยกันดีๆนะลูก น้องอยู่ในช่วงอารมณ์แปรปรวน อย่ารุนแรงกับน้อง"
"ครับ" อัศวินหลับตา ปล่อยให้แม่กอดอยู่สักพักก่อนจะผละออก
เขาเดินไปหน้าห้อง ชั่งใจอยู่นานว่าจะเปิดเข้าไปดีไหม แต่ถ้าไม่ทำ มันคงไม่มีเวลาอีกแล้ว
แกร๊ก
"ขวัญใกล้เสร็จแล้วครับคุณแม่ .. เอ่อ .. คุณ" จอมขวัญเอ่ยยิ้ม ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เข้ามา
"ขอคุยด้วยหน่อย" อัศวินปิดประตูก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
"ผมไม่มีอะไรจะคุย" จอมขวัญเริ่มกลัว ความทรงจำอันเลวร้ายถาโถมเข้ามา ทุกครั้งที่คนตรงหน้าไม่พอใจ เขาจะถูกเหวี่ยงลงเตียงด้วยความรุนแรงและถูกย่ำยีจนกว่าคนตรงหน้าจะพอใจ
"จอมขวัญ" อัศวินคว้าข้อมือเรียวไว้ "มึงจะไปจากกูจริงๆหรือ"
จอมขวัญหลับตาปี๋ตอนที่ถูกคว้าข้อมือ คิดว่าจะต้องถูกทำอะไรสักอย่างแต่ก็เปล่า เขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้นและพบว่าคนใจร้ายคราวนี้สีหน้าเขาดูไม่ดีเลย มันเหมือนคนที่กำลังสิ้นหวัง
"อยากให้กูปรับตัวอย่างไร บอกสิ อยากได้อะไร ถ้าไม่ใช่เดือนและดาวกูจะหามาให้ ขอโทษกับทุกอย่างที่ผ่านมา ให้อภัยกันได้ไหมกับความผิดที่ทำลงไป กูเจ็บมากนะจอมขวัญ เจ็บที่รู้ว่าพลาดทำร้ายคนที่รักลงไป ขอโทษ จะให้พูดอีกกี่ครั้งมึงถึงจะยอม" อัศวินเอ่ยทั้งน้ำตา น้ำตาของลูกผู้ชายที่ตอนนี้รู้แล้วว่าได้ทำเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต เขารักมัน อยากไถ่โทษทั้งหมดที่ตัวเองทำได้
"ผมจะไป .. คุณอย่าทำแบบนี้เลย" จอมขวัญเองก็รู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน
"ไม่ให้ไป กูไม่ให้มึงไป ขวัญ มึงอย่าทิ้งกูไปเลยนะ กูขอร้อง" อัศวินคุกเข่าลงตรงหน้า ยอมทิ้งหมดแล้วศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ เขากอดร่างเล็กไว้ ไม่ให้ไป "ถ้ามึงไปแล้วกูจะอยู่อย่างไร"
"คุณ! ปล่อยนะ!" จอมขวัญชะงัก ไม่คิดว่าคุณอัศวินจะทำถึงเพียงนี้
"ถ้าปล่อยแล้วมึงจะหนีกูไปไหม" อัศวินเงยหน้าถาม ก่อนจะซบลงกับท้องน้อยๆที่มีลูกเขาอยู่ในนี้ถึงสองคน
"คุณทำกับผมไว้มาก เกินกว่าที่ผมจะรับได้ ถ้าคุณคิดได้ก่อนที่จะทำ เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้" จอมขวัญหลับตาลง น้ำตาค่อยๆไหลลงมา เขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
"ต้องให้กูทำอย่างไรมึงถึงจะยกโทษให้ กูกราบมึงตอนนี้ยังได้" อัศวินกำลังจะก้มลงกราบแทบเท้า
"อย่าทำ! ผมไม่อยากได้อะไรจากคุณทั้งนั้น สิ่งเดียวที่คุณทำได้คือปล่อยผมไปเถอะนะ" จอมขวัญสะอื้น เดินถอยออกมา ไม่อยากได้รับการขอโทษหรืออะไรทั้งนั้น
"กูอยากไถ่โทษ ความผิดที่ผ่านมามึงจะไม่ให้อภัยกูเข้าใจ แต่อย่าทิ้งกันไปได้ไหม" อัศวินก้มลงแนบพื้น เขาหมดแล้วทุกอย่าง ยื้อจนวินาทีสุดท้ายที่จะทำได้
"ผมไม่อยากอยู่กับคุณ .. ผมอยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง .. ชีวิตที่ไม่มีคุณ" จอมขวัญเอ่ย น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง จะให้ภาพอ่อนโยนที่ได้รับในวันนี้มาแก้ไขภาพความเลวร้ายในวันวาน มันเทียบกันไม่ได้จริงๆ
"กู .. กูมันเลว กูเหี้ย กูเสียใจ อึ่ก กูขอโทษ มึงอย่าทิ้งกูไปเลยนะ กูไม่ขออะไร แค่อยู่ด้วยกัน ให้กูดูแลมึงกับลูก นะขวัญ อย่าไป กูไม่เหลืออะไรแล้ว มึงอย่าทำแบบนี้เลย" อัศวินรับไม่ได้ ชีวิตที่เขาตั้งมั่นว่าจะอุทิศให้มันทั้งหมดจากนี้ แต่ถ้าไม่มีมัน เขาจะอยู่ไปเพื่ออะไร
จอมขวัญสะอื้นหนักจนยืนไม่ไหว เขาค่อยๆเดินไปนั่งบนเตียงใช้มือกุมหน้าเอาไว้
"ถ้าไม่มีมึง .. ครอบครัวจะเป็นครอบครัวได้อย่างไร" อัศวินตามเข้ามากอด ไม่อยากให้มันใจแข็งแบบนี้เลย เจ็บ เขาเจ็บมากจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว
"ให้โอกาสกูได้ไหม .. แค่เดือนเดียวก็ได้ .. ให้กูพิสูจน์ตัวเองว่าสามารถเป็นสามีที่ดีและพ่อที่ดีของลูกได้ .. นะครับ" อัศวินลูบแก้มเนียน อย่างน้อยให้เขาได้มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองบ้าง จะได้ไหม
"หนึ่งอาทิตย์ .. อึ่ก"
"แค่หนึ่งอาทิตย์ หลังจากนั้นผมจะไปจากที่นี่" จอมขวัญเอ่ยเด็ดขาด และอัศวินก็ยิ้มได้
"ขอบคุณ แค่หนึ่งอาทิตย์ก็ยังดี ดีกว่าต้องเสียมึงไปตอนนี้ ขอบคุณจอมขวัญ" อัศวินอยากต่อรองมากกว่านี้ แต่ถ้าเทียบกับที่เขาเคยทำร้ายมัน นี่ก็ถือว่าสมควรจะได้รับแล้ว เขาโอบกอดมันไว้อย่างหวงแหน พร่ำจูบ พร่ำหอมอย่างรักใคร่ จากนี้จะเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่เขาจะมีเวลาอยู่กับมันเป็นครั้งสุดท้าย
"ขอบคุณที่ยังให้โอกาสกัน"
.....
"แม่ดีใจนะที่วินคิดได้แล้วจริงๆ" อำพรเอ่ยเมื่อลูกชายมาส่งเข้าเกท "หนึ่งอาทิตย์ที่เหลือใช้มันให้คุ้มค่า น้องน่ะเจ็บมามาก เขาไม่มีทางจะให้อภัยเราง่ายๆหรอกนะ แม่ช่วยได้แค่กระตุ้นเรา ให้เราทำอะไรสักอย่าง จากนี้ถ้าทำดีที่สุดแล้วน้องยังยืนยันว่าจะไป ขอให้วินยอมรับการตัดสินใจของน้อง อย่างไรน้องก็ยังมาอยู่กับแม่ กับยัยอัจ น้องไม่มีใครอีกแล้ว เราเองจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้"
"ครับแม่ ผมเข้าใจ" อัศวินยอมรับ "อีกหนึ่งอาทิตย์ถ้าขวัญมันจะไป ผมจะไปส่งมันด้วยตัวเอง แม่ไม่ต้องห่วง"
"ครับลูก แม่รักเรามากนะ อยากเห็นเรามีความสุขเสียที" อำพรกอดลูกชาย "เรื่องที่ผ่านมาถือไว้เป็นบทเรียน"
"ขอบคุณครับ ผมก็รักแม่นะ" อัศวินหอมแก้มมารดาก่อนจะผละออก
"จอมขวัญ แม่อยากให้หนูเข้มแข็งนะคะ อยู่เพื่อตัวเองและลูก แม่พร้อมเคียงข้างหนูเสมอ" อำพรกอดลูกชายอีกคน
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญกอดกลับ ช่างอุ่นใจเหลือเกิน
"พี่ไปแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย" อัจฉรากอดลาน้องอีกครั้ง
"สวัสดีครับ" จอมขวัญไหว้ทั้งสอง ก่อนจะยืนรอจนคนตรงหน้าเดินหายเข้าเกทไป
"เหนื่อยหรือเปล่า" อัศวินคว้ามือเล็กมากุม จอมขวัญสะดุ้งก่อนจะพยายามแกะมือหนาออกแต่ไม่ได้ผล
"คุณ! คนมองกันเต็มเลยนะ" จอมขวัญไม่ชอบอะไรประเจิดประเจ้อ แค่รู้ว่าตัวเองท้องได้ก็ประหลาดเกินพอแล้ว
"ช่างประไร ก็นี่เมีย จะให้เดินจูงมือใครล่ะ ไปเถอะ หิวแล้ว เดี๋ยวจะพาไปทานของอร่อย" อัศวินไม่สนใจ เขาเอ่ยกระชับพลางสอดประสานกับนิ้วเรียวทั้งห้า พาให้เดินตาม
จอมขวัญฟึดฟัดแต่ก็ต้องยอมให้คนตรงหน้าจูงมือมาจนถึงรถ จะให้มาโวยวายกลางสนามบิน เขาเองก็อายเหมือนกัน
"น้อย ไปภัตตาคารเจ้าประจำเลย" เมื่อขึ้นรถมาได้อัศวินก็สั่งคนขับรถ
"รับทราบครับ" น้อยเอ่ย ยิ้มให้กับภาพที่เห็น คนนึงพยายามเข้าใกล้ อีกคนก็หน้านิ่วพลางถอยห่าง เสือติดเมียมันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ
มาถึงภัตตาคารน้อยก็ส่งทั้งสองคนลงก่อนจะขอตัวไปทำธุระ อัศวินพาจอมขวัญเข้ามาในร้าน ที่นี่เป็นภัตตาคารชั้นหรู ต้อนรับแขกอย่างดี
"เอาอาหารบำรุงคนท้องมาให้หมด" อัศวินสั่งแค่นั้น และพนักงานก็ฉลาดพอที่จะเข้าใจ
"เป็นอะไรหน้ายุ่งเหลือเกิน มันไม่ดีต่อลูกเรานะ" อัศวินเชยคางมน จอมขวัญสะบัดหน้าออกจากมือ
"ลูกผมคนเดียวต่างหาก" เขาไม่ชอบคำว่าลูกเราเลย แม้มันจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับหรือได้ยิน
"ถ้าไม่มีพ่อ ลูกจะเกิดมาได้ไง หืม" อัศวินกระซิบหยอก แตะปากที่แก้มเร็วๆก่อนจะผละออก
"คุณ! เลิกทำอะไรบ้าๆสักที!" จอมขวัญยิ่งโมโห อยากจะเอาถ้วยกระเบื้องฟาดคนหน้าด้านให้ตายคามือ ติดที่ว่าไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตรกร
"ไม่แกล้งแล้ว นะ ใจเย็นหน่อย" อัศวินยกมือยอมแพ้ เขาแค่อยากเล่นกับมันบ้าง รู้ว่ามันเกลียดเขา แต่เขาก็จะพยายามทำให้มันผ่อนคลาย
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ อัศวินพยายามทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดี เขาตักอาหารชั้นดีที่ช่วยบำรุงครรภ์ให้จอมขวัญทานตลอด จอมขวัญแทบไม่ต้องทำอะไรเลย จะเช็ดปาก ดื่มน้ำ ทำช้อนตก อะไรต่างๆอีกมากมาย จนกลายเป็นว่ามันเกินกว่าการเป็นคนท้อง
"คุณทำเหมือนผมเป็นง่อย!" จอมขวัญบ่นเมื่อมาอยู่ในรถ เขาพยายามไม่ออกอาการเพราะมีคนยืนคอยบริการอยู่ ไม่อยากทำให้ขายขี้หน้าไปมากกว่านี้
"เปล่านี่ ก็แค่เป็นห่วง ไม่อยากให้ขยับมาก" อัศวินทำหน้าทำตาไม่รู้เรื่อง และจอมขวัญก็หมั่นไส้
"ช่างเถอะ" จอมขวัญว่า เถียงไปก็เท่านั้น
"ถ้าไม่ชอบ ต่อไปจะไม่ทำ โอเคไหม" อัศวินอ้อน เอื้อมมือไปจับมือเล็กมาลูบ จอมขวัญไม่ตอบ แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะชักมือกลับ จึงปล่อยให้คนข้างๆทำอะไรตามใจต้องการ
.....
ใช้เวลาไม่นานมากนักทั้งสามก็ขึ้นเรือส่วนตัวกลับมาถึงบ้าน น้อยขับรถมาส่งเจ้านายกับจอมขวัญที่บ้านก่อนจะขอตัวกลับ
"จะอาบน้ำเลยไหม" อัศวินถามแม่แมวที่พุ่งเข้าไปหาลูกแมวก่อนเป็นอันดับแรก
จอมขวัญส่ายหัว
"งั้นจะเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้นะ" อัศวินบอก จอมขวัญไม่ได้ตอบอะไร อยากทำอะไรก็ทำเถอะ เขาห้ามไม่ได้อยู่แล้ว
"ลิขิตหิวยัง ขวัญซื้ออาหารรสใหม่มาด้วยนะ" จอมขวัญแกะถุงอาหารใส่ชามข้าวให้ลิขิต
เหมียว
เจ้าแมวน้อยดมๆ ทำท่าทางตื่นเต้นกับอาหารรสใหม่จนจอมขวัญยิ้มในความน่ารักของมัน
"ขวัญอยากพาลิขิตไปด้วยจังเลย" จอมขวัญลูบหัวแมวน้อย เขาผูกพันธ์กับมันแล้วจะทิ้งได้อย่างไร
เล่นกับเจ้าลิขิตสักพักจอมขวัญก็เริ่มเหนียวตัว เจอทั้งลมทะเลเอย ควันรถเอย เหม็นจะแย่ เขาเดินเข้ามาอาบน้ำ แล้วก็ต้องตกใจที่หน้ากระจกมีทั้งเสื้อผ้าที่จะใส่นอน ผ้าขนหนู หรือแม้กระทั่งกางเกงชั้นใน คนคนนั้นก็เตรียมไว้ให้ จอมขวัญสะบัดไล่ความคิดก่อนจะรีบอาบน้ำ เขาสระผม ตอนที่มองตัวเองในกระจก ดูเหมือนตรงท้องน้อยจะนูนขึ้นมานิดนึง แต่แค่นิดเดียวแหละ
จอมขวัญเดินออกมา ตากผ้าขนหนูเสร็จกะว่าจะเข้าห้อง แต่ห้องเขาดันล็อค
"คุณ ผมเข้าห้องไม่ได้" จอมขวัญเดินมาถามคนที่อยู่อีกห้อง
"นอนด้วยกันนี่แหละ จะได้ไม่ลำบาก" อัศวินว่า เขานี่แหละที่เป็นคนไปล็อคห้องไว้เอง
"ไม่!" จอมขวัญเริ่มอารมณ์เสีย
"จอมขวัญ ไหนว่าจะให้โอกาสไง อาทิตย์เดียวเอง นอนด้วยกัน กูจะได้ดูแลมึงได้" อัศวินเดินมาอ้อนวอน เขารู้ว่ามันรังเกียจ ไม่อยากนอนข้างเขา แต่ขอเถอะ แค่อาทิตย์เดียว
"ห้ามทำอะไรผมนะ!" จอมขวัญชั่งใจ เอาเถอะ แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น
"ครับ ไม่ทำ มาเถอะ เดี๋ยวเป่าผมให้" อัศวินไม่บ่นแล้ว เขารู้ว่าจอมขวัญชอบสระผมตอนกลางคืน เขาจึงยอมเปลี่ยนตัวเองแทน จากที่เคยบ่น ก็เปลี่ยนมาเป็นเป่าผมให้ จะได้แห้งเร็วๆ มันจะได้รีบพักผ่อน
เป่าผมจนแห้ง จอมขวัญก็เริ่มตาปรือ อัศวินเก็บของให้เรียบร้อย เดินออกไปปิดไฟ ก่อนจะเข้ามาและพบว่าเด็กน้อยของเขามันนอนหลับไปแล้ว
เขาเปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะแทรกตัวเข้าในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน หยัดแขนนอนมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเมียก่อนจะต้องยิ้มออกมา จอมขวัญน่ารัก ใครเห็นก็ต้องหลง มีแต่เขาที่มัวแต่โง่งมจนตัวเองต้องเจ็บ
"รักมึงนะ" เขากระซิบก่อนจะหอมแก้มนิ่ม คลอเคลียอยู่นานจนพอใจ มือหนาโอบกอดลูบหน้าท้องที่มีลูกเขาอยู่ถึงสองคน ถึงแม้มันจะเป็นความผิดพลาด แต่เขาดีใจที่ได้มีลูกกับมัน
"กูจะเป็นพ่อที่ดีของลูกและสามีที่ดีของมึงให้ได้จอมขวัญ"
กดจมูกลงบนกระหม่อมบางก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟ เขากระชับอ้อมกอดกับร่างเล็ก มีโอกาสแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นและเขาจะไม่ยอมเสียมันไป จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับมัน ว่าจะยกโทษให้เขาได้หรือไม่ หรือทั้งชีวิตจะเกลียดกันแบบนี้ไปจนตาย
TBC.
-
จอมขวัญใจแข็งมากอ่ะ
-
อยากรู้จังว่าอะไรจะเป็นจุดเปลี่ยนให้ขวัญเปลี่ยนใจให้อภัยได้
-
:-[ แอร๊ยยยยยยยยยยย ละมุด เอ้ย!! ละมุน อุนๆๆๆๆ :-[
-
ง้อไวๆเลยอิเถื่อนนนนนนน
-
ง้อระดับสิบมาก5555 ขำมาก
-
ขวัญอ๊ย อย่าเพิ่งใจอ่อนสิ ยังไม่ทันไรเลยหนูจะยอมอภัยเขาแล้ว มันเร็วไปนะ กับการโดนข่มขขืนนะ ยังไม่สาแก่ใจเลย
-
จอมขวัญใจแข็งมากๆเลยนะ
วินมีเวลาแค่อาทิตย์เดียวง้อให้สำเร็จนะ
-
อาทิตย์เดียวมันน้อยไปป่ะคะ
ไม่สมเหตุสมผล
วันๆนึงผ่านไปเร็วจะตาย
ตื่นนอน อาบน้ำ กินข้าวก้อปาไปครึ่งวันแล้วค่ะ
เราว่าให้เวลาหนึ่งเดือนน่าจะกำลังดี
-
:กอด1: เอาใจช่วย อยากให้เป็นครอบครัวจริง ๆ
-
จะรอสะใจสักหน่อย
-
ง้อๆเข้าไว้อัศวิน ทำให้จอมขวัญยอมรับให้ได้ล่ะ :mew1:
-
อ่านแล้วเจ็บแทนเฮียเลยอ่าา YY
:mew2: :mew2:
-
จัดไปอย่าให้เสียเปล่านะนาย
พื้นฐานจอมขวัญเป็นคนจิตใจอ่อนโยน
แต่ตอนนี้ความกลัวและความสับสนบดบังอยู่
เชื่อว่าสักวันจอมขวัญจะให้อภัยได้แน่นอน
ถ้านายอัศวินอดทน รอคอย และจริงใจอย่างนี้ตลอด
-
ใช้เวลา1อาทิตย์ให้คุ้มนะอัศวิน สู้ๆ เป็นกำลังใจให้
จอมขวัญก็สู้ๆ อย่าใจแข็งง่ายๆนะ (เอ้า!) :mew3:
-
ขวัญใจแข็งมาก อาทิตย์เดียวจะง้อสำเร็จมั้ยเนี่ยพ่อคนเถื่อน#คนเมียไม่รัก
-
ขวัญลูก ถ้าเป็นป้า ป้ายอมตั้งเถื่อนร้องไห้แระ :hao7:
-
จะเป็นพ่อคนแล้วพูดเพราะ ๆ หน่อยได้ไหม
เดี๋ยวแม่ลดให้เหลือสามวันเลยหนิ
:z6:
-
สงสารใครดีหล่ะ
-
ง้อให้สำเร็จนะ ทำร้ายมาเยอะแล้ว
-
ใจแข็งมากกกกดด
วินรักเมียมากขนาดนี้ไม่มีแพ้ท้องแทนเมียบ้างเหรอคะ :hao6:
การให้อภัยดีที่สุดนะขวัญ ไม่ใช่อะไรหรอกอยากเห็นหวานกันแล้วว
-
ชอบบรรยายกาศช่วงนี้จังเลยอ่ะ ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์มากๆเลย
-
เข้าใจนะว่าอัศทำไว้เยอะแต่ก็อยากให้ขวัญให้โอกาส
จริงๆแล้วขวัญเองก็หวั่นไหว
-
ทำไมเราคิดต่างกับจอมขวัญนะ คือตอนนี้อัศวินยอมทุกอย่างแล้ว แถมจอมขวัญยังมีลูกเป็นตัวประกัน(?)ด้วย
ถ้าเราเป็นจอมขวัญนะ จะอยู่โขกสับอัศวินให้สะใจไปเลย หนีไปแบบนี้ก็ไม่ได้แก้แค้นสิ ไม่เห็นจะสะใจเลย 555
แต่อีกใจก็เข้าใจจอมขวัญนะ เพราะถ้ายังอยู่กับอัศวิน ก็กลัวว่าวันใดวันนึงผีจะเข้าอัศวินแล้วมาทำร้ายกันอีก
ความปลอดภัยในชีวิตไม่มีเลยนะ ไหนจะรังเกียจที่ถูกกระทำต่างๆนานาอีก ก็ไม่แปลกที่อยากจะหนีไป
แต่ถ้าให้เดานะ จอมขวัญเองจะคงจะไม่ให้อภัยง่ายๆหรอก สาเหตุที่รั้งจอมขวัญไว้ได้ คิดว่าต้องเป็นเรื่องความเป็นความตายแน่ๆ
เพราะเอาจริงๆเราว่าจอมขวัญก็ผูกพันและรักอัศวินอยู่ลึกๆ(แบบลึกมากๆๆๆๆๆอ่ะนะ)ในใจเหมือนกันนะ
ไม่งั้นคงไม่สับสนและยอมให้โอกาสแบบแน่ ที่เหลือก็อยู่ที่ความพยายามและความจริงใจที่อัศวินจะแสดงออกมาแล้วล่ะ
ที่ผ่านมาเกลียดอัศวิน แต่พออ่านตอนนี้แล้วก็สงสาร คนท่ีสำนึกแล้วก็ควรได้รับโอกาสเนอะ
สู้ๆนะอัศวิน ✌️ ✌️ ✌️ สักวันจอมขวัญต้องเห็นองเห็นใจแน่ๆ
-
:katai1:
จะพอหรอ อาทิตย์เดียว
-
เอาให้หนักเลยขวัญ คึคึ
-
ตามติดน้องเป็นแมวเซื่องๆเลย โถถถถพ่อคุณ
ขอให้สำเร็จนะวิน :mc4:
-
ลิขิตน่ารัก อิอิ ทาสแมว
-
ขวัญใจอ่อนไวๆนะเค้าชอบครอบครัวสุขสันต์
-
อย่าไปยอมง่ายๆ นะ
-
ผู้ชายร้องไห้มากมายขนาดนี้นี่หายากน่ะ นี่ไม่อยากจะคิดว่าหากมีผู้ชายมาร้องไห้ปานขาดใจแบบนี้ตรงหน้าคงจะร้องไห้ตาม
แต่อัศวินแววกลัวเมียเริ่มเค้าลางมาละ
-
:hao3: หนึ่งอาทิตย์เองงงงงง สู้ๆ
-
ขวัญเริ่มรักลูกในท้องบ้างยัง :mew2:
-
อ้าว ให้โอกาส 1 อาทิตย์เฉยเลย ขวัญเอ๊ย ยังไม่ทันไรเลย
จริงๆ อัศวินควรจะตามไปง้อน้องเองถึงลำปางนะ พยายามหน่อยเด้ ทำเขามามากยังมาขอให้เขาให้โอกาส
ภวังค์ <-- น่าจะเขียนอย่างนี้นะคะ
-
งานง้อเมียก็มา แอร้ยยยยย
1อาทิตย์ชี้ชะตามากอ่ะ
-
จอมขวัญต้องดูกันยาวๆ อย่าเพิ่งใจอ่อน
-
ทำดีให้ตลอดนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถ้าหากว่าวินไม่ให้ไปแม่,น้อง,ขวัญทำอะไรได้หรือเปล่าล่ะ? ก็เปล่า บทมันจะร้ายขึ้นมาทุกคนก็รุ็ว่ามันทำได้ขนาดไหน ค่าใช้จ่ายอะไรก็เป็นวินนะที่จัดการให้
เราไม่คิดหรอกว่าขวัญจะอภัยให้วิน อาทิตย์หนึ่งไม่ได้มีอะไรมาก แต่ก็อาจจะเกิดอาการไหลตามน้ำได้อยู่นะ คืออยู่ๆไปก็เพลิน หรือถึงเวลาก็ไปส่งที่ลำปางให้ไง คนท้องช่วงนี้จะต้องการการดูแลมากๆ ถ้าวินตอบโจทย์ตรงนี้ได้ ขวัญก็จะเริ่มผูกพันธ์กับวิน แต่ก็อาจจะแค่หายแพ้เท่านั้นเอง วินยังต้องเจอวิบากกรรมอีกเยอะให้สมกับที่ทำไว้ ยิ่งลูกโตขึ้นในท้องนะ ความรู้สึกของคนเป็นแม่ก็อยากจะฟูมฟักสร้างรังสร้างครอบครัว เป็นจริงๆนะ ความรู้สึกของการมีคนที่แชร์ความสุขเรื่องลูกด้วยกันนี่เป็นอะไรที่วิเศษมากๆ
-
คือเข้าใจว่าวินนะร้ายมากมาก่อน แต่อารมณ์นี้คือ อยากให้เค้าสวีทกันอ่า
-
อัศวิน คนหลงเมีย คิคิ :hao6:
-
ขอให้วินง้อเมียสำเร็จนะ
ตอนวินอ้อนวอนให้ขวัญอยู่
แบบวินยอมสละทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียขวัญ
รู้สึกได้เลยว่ารักขวัญมากๆ
เอาใจช่วยวิน
-
มันสมควรให้ขวัญใจแข็ง
ทำกับเขาสารพัด ก็สมควร :a14:
-
อาทิตย์เดียวสั้นไปไหม มันจะพิสูจน์อะไรได้ (ฟ่ะ) :o211:
-
ทำดีให้สุดๆเลยนะเถื่อน สงสารแล้วอ่ะ อยากให้เขาเป็นครอบครัวกันแล้วง่า ฮือ :mew6:
-
ว๊าว อัศวินน่านับถือจริง ๆ เลย เราขอคารวะให้กับนาย :กอด1: ดีแหละ อยากขอให้เขาให้อภัยก้อต้องทุ่มเทหน่อยน่ะ ได้ใจเรานิดนึงแหละ :katai3: สู้ต่อไปน่ะ
จอมขวัญยอมให้อาทิตย์นึง ก้อใช้ให้คุ้มค่าน่ะ :mc4:
-
1 อาทิตย์กับการพิสูจน์ความรัก อาจจะยากไปซักนิด แต่ก็พยามเข้าละ
-
ใจร้ายเกินไปแล้วมาใจดีเกินไป ไม่มีอะไรพอดี แต่ก็ขอให้จอมขวัญลดความเกลียดลงไปสักนิดละกัน
-
:pig4: อัศวินทำตัวน่ารักดี แต่ยังโชคดีที่จอมขวัญยังให้โอกาสอีกตั้ง 1 สัปดาห์ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
จะดูว่าวินจะเอาชนะใจขวัญได้ภายในหนึ่งอาทิตย์รึเปล่า
แอบเอาใจช่วยนิดนึงแล้วกัน
-
ขอให้ง้อสำเร็จนะพี่วิน
-
:mew4: :mew4:
ยอมเถอะน่ะ ครอบครัวจะได้สมบูรณ์ :mew1:
-
ถึงขั้นจะไหว้เลยอ่ะ ฮือ สงสาร :mew6:
-
โอ๊ยยย เขินนน :-[
ตอนนี้อัศวินน่ารักขึ้น ชอบๆ
:katai2-1:
-
พี่วิน :monkeysad:
-
รอยชัง ๒๖
ผ่านมาสามวันแล้วตั้งแต่เริ่มจับเวลานับถอยหลังหนึ่งอาทิตย์ที่อัศวินจะได้ใช้เวลาอยู่กับจอมขวัญ ไม่ง่ายเลยที่จะทำตัวให้น่าเห็นใจ และเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้น หนึ่งอาทิตย์มีค่าสำหรับเขามาก เพราะมันเป็นเวลาที่เขาจะใช้ทำใจก่อนที่ตัวเล็กจะไปจากกัน ใช่ เขารู้ รู้ว่ามันจะต้องไป แต่ที่ยื้อไว้ก็เพื่อจะให้ตัวเองได้มีเวลาทำใจอีกนิด แค่นิดเดียวก็ยังดี
"ยืดเท้ามาดีๆสิ" ดึงข้อเท้าคนตรงหน้าเบาๆให้ขยับ อีกคนทำหน้ามุ่ยก่อนจะยื่นเท้าให้
"ไม่ต้องตัดให้ก็ได้ บอกแล้วว่าจะทำเอง" จอมขวัญโอด ใครใช้ให้ทำล่ะ ก็แค่ตัดเล็บ เขาแค่ท้องนะ ไม่ได้เป็นง่อย
"ก็อยากทำให้ เถอะน่า เป็นแม่คนแล้วเล็บต้องหมั่นดูแลรู้ไหม" อัศวินค่อยๆตัดเล็บเท้าให้คนรัก "ไปอยู่ที่นู่น ถ้าทำอะไรไม่สะดวก ใช้คนในบ้านได้" เขาบอกเผื่อไว้ก่อน บอกตามตรงว่าเป็นห่วง มันเป็นคนขี้เกรงใจ แต่บางเรื่องไหว้วานได้ก็ควรทำ
"บ่นอยู่ได้" จอมขวัญกรอกตา หยิบมะม่วงขึ้นมากินพลางดูรายการที่ชอบไปด้วย สามวันมานี้เขาแทบไม่ต้องทำอะไร จะมีก็แค่ให้อาหารกับเล่นกะเจ้าลิขิต นอกนั้นอัศวินก็ไม่ให้เขาแตะต้องอะไรเลย เบื่อจะตายอยู่แล้ว
"เสร็จแล้ว อีกข้างมา" อัศวินไม่อยากต่อล้อต่อเถียง รู้ว่ามันหงุดหงิดง่าย แค่เห็นหน้าเขาก็รู้สึกเหม็นขี้หน้าแล้ว
จอมขวัญสลับเท้ายื่นไปวางบนหน้าตักคนตัวโตกว่า อยากทำอะไรก็เชิญ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยอยู่แล้ว แม้ว่าความรู้สึกดีๆมันยังพอมีบ้าง แต่ความทรงจำเลวร้ายมันก็ไม่อาจลบเลือนได้
"ขอมือด้วย" อัศวินขยับเข้าไปใกล้ "อย่าดูดนิ้วสิ เชื้อโรคเข้าสู่ร่างกายจะทำไง"
จอมขวัญมองหน้าคนบ่นอย่างหมั่นไส้ จะอะไรนักหนา บางทีเขาก็ลืมตัว เขาเป็นผู้ชายนะ ต่อให้ถูกกระทำ ต่อให้มีลูก เขาก็ยังเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง
"คุณอัศวิน" จอมขวัญเรียกคนที่กำลังตั้งใจตัดเล็บให้เขา
"หืม" อัศวินเงยหน้าขึ้นมอง "มีอะไร"
"ถ้าผมไม่ได้มีลูกกับคุณ คุณจะยังอยากให้ผมอยู่กับคุณไหม" จอมขวัญลองถาม คิดว่าแค่นี้คงตอบไม่ยาก
"ความรู้สึกที่มีกับมึงมันเริ่มก่อตัวมาเรื่อยๆ แต่กูก็พยายามหาข้อแก้ตัวมาใช้ตลอด แก้แค้นบ้างล่ะ โกรธบ้างล่ะ แต่ที่แน่ๆ ต่อให้มึงไม่ได้มีลูก กูก็อยากให้มึงอยู่กับกูนะ" เขาเอ่ยตอบ
"เป็นนางบำเรอน่ะเหรอ" จอมขวัญร้องหึ
"มันก็แค่ข้ออ้างของคนที่หลงรักลูกของคนทรยศ" อัศวินจ้องเข้าไปในตาใสๆ "มึงจะให้กูบอกว่ามาเป็นเมียกูเถอะ ทั้งๆที่รู้ว่าพ่อมึงหักหลังกูอย่างนั้นเหรอ ตอนนั้นกูทำไม่ได้"
"ผมเกลียดสิ่งที่คุณทำกับผม ยัดเยียดให้ผม" จอมขวัญจ้องตากลับบ้าง
"กูรู้" อัศวินยอมรับความคิดของคนตรงหน้า
"ผมไม่มีวันให้อภัยคุณได้" จอมขวัญเอ่ยต่อ
"อืม กูเข้าใจ" เขาเข้าใจดี ใครจะมารักคนเลวๆอย่างเขาได้
"เพราะฉะนั้นถึงคุณจะพยายามทำดีแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันยอมรับคุณ รู้ใช่ไหมครับ" จอมขวัญตอกย้ำในสิ่งที่สามารถฆ่าอัศวินให้ตายทั้งเป็นได้
"หมดหนึ่งอาทิตย์ ผมจะไปจากที่นี่ หลังจากนี้ผมจะพยายามลืมความทรงจำที่เคยมีกับคุณ แล้วสร้างมันขึ้นมาใหม่กับลูกของผม ผมอยากมีชีวิตที่ดี และในชีวิตผมนั้นจะต้องไม่มีคนอย่างคุณ หวังว่าคุณจะเข้าใจ" จอมขวัญเอ่ยเสียงราบเรียบแต่เย็นชาก่อนจะเดินเข้าห้องไป
.. ทิ้งให้ผู้ชายที่พยายามทำใจคนนี้ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ..
อัศวินนอนหลับตาพิงโซฟา เขาปล่อยให้น้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ไม่จำเป็นต้องปกปิดมันอีกต่อไป ความอ่อนแอที่มี เขาควรจะปลดปล่อยมันออกมาบ้าง
.. คนเราไม่มีใครที่สามารถจะเข้มแข็งหรืออ่อนแอได้ตลอดเวลา ..
บัดนี้ ทั้งอัศวินและจอมขวัญต่างก็พิสูจน์มันให้เห็นแล้ว ..
..
และแล้ววันที่จอมขวัญรอคอยก็มาถึง เขาจะได้กลับไปอยู่ลำปาง ไปอยู่ในบ้านที่แสนอบอุ่น มีทั้งแม่และพี่สาวแสนดีทั้งสองคอยปลอบโยน เขาอยากเจอพ่อ และคิดว่าน่าจะต้องได้เจอแน่ๆถ้าไปอยู่ที่นู่น
"มึนหัวหรือเปล่า" อัศวินห่มผ้าให้มัน ดูสีหน้าและท่าทางที่ดีใจจนออกนอกหน้าของมันแล้วเขาก็คงต้องทำใจ
จอมขวัญส่ายหัว อีกแปปเดียวก็จะถึงแล้ว เขาทนไหว
"หลับไปเถอะ เดี๋ยวปลุก" อัศวินบอก มองเด็กน้อยที่ค่อยๆหลับตาลงจนปิดสนิท
เขาใช้เวลาสองวันก่อนหน้าทำใจ อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเก็บความรู้สึกตลอดเวลาที่มีมันอยู่ใกล้ ทั้งความน่ารัก กลิ่นหอมที่เขาชอบ ร่างนิ่มเวลาที่ได้สัมผัส เขาเก็บมันฝังลึกในใจ หวังว่าสักวันที่ไม่มีมันแล้ว เขาจะสามารถอยู่ได้ด้วยตนเอง
ไม่นานเครื่องก็มาถึง คราวนี้เขามากับมันแค่สองคน คนรถมารอรับเขาอยู่แล้ว พอออกมาเขาก็ได้ขึ้นรถเลย สัมภาระของจอมขวัญมีไม่มาก แต่พอมาอยู่นี่เขาจะทิ้งเงินไว้ ให้น้องสาวคอยดูแลเรื่องความเป็นอยู่แทนเขา
"มาแล้วเหรอลูก มากอดทีสิคะ" อำพรรับเด็กที่รีบก้าวเข้ามากอดอย่างคิดถึง และจอมขวัญก็ไหว้ทั้งคุณแม่และพี่สาว
"ไปๆพักกันก่อนนะ เดินทางมาเหนื่อยๆ" อำพรจัดแจงที่นั่งให้ลูกๆ เด็กในบ้านรีบยกน้ำมาเสิร์ฟ คราวนี้จอมขวัญไม่ได้มาอยู่ในฐานะคนรับใช้อีกต่อไป
"จะสองเดือนแล้ว ดูท้องยังไม่ค่อยนูนขึ้นเลยนะ" อำพรสังเกต เห็นจอมขวัญยังหน้าท้องแบนราบ ผิดกับใบหน้าและเนื้อตัวที่เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมากแล้ว
"เห็นบางคนห้าเดือนท้องยังเล็กอยู่เลยค่ะ ของน้องคงอยู่ในเคสนั้น" อัจฉราว่า เธอแอบตื่นเต้นที่จะได้ดูแลคนท้อง เธอพยายามศึกษา ซื้อหนังสือคุณแม่มือใหม่มาเตรียมไว้ ทำอย่างกับว่าตัวเองท้องเองอย่างไรอย่างนั้น
"พรุ่งนี้แม่จะพาไปฝากท้องกับลุงหมอ ท่านจะได้ดูแลแนะนำได้" อำพรเอ่ย "วินจะอยู่ถึงวันไหนลูก" อำพรถามคนที่นั่งจ้องเมียอย่างอาลัยอาวรณ์
"อีกสองวันคงจะกลับครับ ไม่อยากอยู่นาน" เขากลัวใจตัวเอง ว่าจะอยากอยู่กับมันจนไม่อยากกลับไปที่เกาะอีกแล้ว
"ห้องนอนเราแม่ยกให้น้องนะ" อำพรเอ่ย
"ครับ ตามสบาย" อย่างไรเขาก็ไม่ได้อยู่ อีกอย่างมันสะดวกสบายที่สุดแล้ว
"แต่ขวัญอยู่ห้องหลังบ้านก็ได้ครับ ไม่ลำบากเลย" จอมขวัญเกรงใจ
"ได้ไงกัน แม่ไม่ยอมหรอก หนูเป็นลูกแม่นะคะ อีกอย่าง มันไม่มีห้องน้ำในตัว เวลาอาเจียนขึ้นมามันลำบาก" อำพรส่ายหน้า อยู่ด้วยกันข้างบนจะได้ดูแลอย่างทั่วถึง
"อยู่ด้วยกันข้างบนนี่แหละ พี่กับคุณแม่จะได้สบายใจ" อัจฉราช่วยพูดอีกแรง
"ก็ได้ครับ" จอมขวัญปฏิเสธไม่ได้ รู้ว่าผู้ใหญ่ท่านหวังดี แต่จอมขวัญเองก็รู้สึกแปลกๆ สุดท้ายเขาก็ยังต้องพึ่งคนที่ตัวเองพยายามผลักไสออกจากชีวิตอยู่ดี
อัศวินได้แต่นั่งฟังเรื่องของมัน ต่อไปนี้เขาไม่มีสิทธิอะไรในตัวมันอีกแล้ว สมใจคนที่อยากให้เขาเจ็บปวดแล้วสินะ เมียอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่เขาไม่มีสิทธิอะไรในตัวมันด้วยซ้ำ
"พี่วิน ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวคะ" อัจฉราเดินออกมาหาพี่ชายที่หน้าบ้าน เห็นเขากำลังสูบบุหรี่นั่งเหม่อลอยเหมือนคิดถึงใคร
"พี่มันตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่" อัศวินเอ่ย ไม่รู้จะอยู่คุยอะไร เลยปลีกตัวออกมาดีกว่า
"ใครว่าคะ พี่ยังมีแม่มีอัจและยังมีลูกอีกสองคนนะ" อัจฉราแตะบ่าพี่ชาย
"ลูกที่พี่ไม่ได้แม้แต่ความเป็นพ่อน่ะหรือ" อัศวินถาม "ความผิดของพี่มันคงมากเกินจะได้รับอะไรจากมันแล้วล่ะ"
"อัจเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรนะ บางทีคงต้องรอให้จอมขวัญเลิกคิดเลิกแค้นพี่ หรือไม่ก็อาจจะไม่มีวันนั้น อัจก็ไม่รู้เหมือนกัน" เธอสงสารพี่ชาย รู้ว่าพี่วินกลับตัวกลับใจได้แล้ว แต่คนเรามาโดนกระทำเยี่ยงหมูเยี่ยงหมา จะให้อภัยกันง่ายๆคงไม่ได้หรอก
"พี่รู้แค่อะไรที่ทำให้มันสบายใจ พี่ยอม จากนี้พี่คงอยู่ห่างๆ เงินพี่จะฝากเข้าธนาคารให้มันกับลูก ถ้าลูกเกิดมาแล้วพี่คงจะสบายใจ ถึงไม่ได้เป็นพ่อ พี่ก็ไม่เป็นไร" เขายอมแล้วทุกอย่าง จากนี้ไปแค่คนรู้จักกัน ถ้ามันยังไม่อยากให้ เขาก็จะไม่เร้าหรือ
"พี่วิน อย่าพูดแบบนี้สิคะ" อัจฉราน้ำตาไหล พี่วินน่าสงสาร ไม่เคยเห็นพี่วินรักใครมากถึงขนาดยอมทำให้ขนาดนี้
"พี่ยอมทุกอย่างแล้วอัจ พี่จะไม่บังคับหากว่ามันไม่ต้องการพี่ พี่ก็แค่ต้องออกไปจากชีวิตมัน เท่านี้ ที่พี่พอจะทำได้" อัศวินทำได้แค่นี้ แต่ถ้าจะห้ามไม่ให้เขารักมัน คงห้ามไม่ได้ เพราะเขารักมันจนหมดทั้งหัวใจของเขาแล้ว
"จากนี้ให้มันเริ่มต้นใหม่กับชีวิตที่มันต้องการ ให้พี่เป็นแค่ช่วงเวลาเลวร้ายในชีวิตมัน แค่ผ่านมา แล้วก็จะหายไปนับตั้งแต่วันนี้ ฝากดูแลมันด้วยนะ ถือว่าพี่ขอร้อง"
.. อย่าให้ความรักของเขา ทำลายความสุขมันอีกเลย ..
...
เธอจะทิ้งฉันไปใช่ไหม... อย่างนั้นก็ห้ามไม่ได้
ในเมื่อฉันไม่มีความหมาย ห้ามไปก็เท่านั้น
แต่จะขอร้องเธอสักครั้ง... ว่ารักที่ฉันเคยให้
จะเอาไว้ที่เธอได้ไหม แม้เธอจะไม่ต้องการ
ไม่ต้องเอาไปทิ้ง ให้มันไกลสายตา ไม่ต้องเอาไปไหน
ให้เธอทิ้งไว้ อยู่ในใจเธอแล้วกัน รักที่ได้จากฉัน ทิ้งมันไว้ที่เก่า
เอาไว้ที่เดิม เผื่อวันหนึ่ง หากเธอต้องไม่เหลือใคร
เธอยังเหลือฉันอยู่ ให้รู้ว่าเธอนั้น มีฉันอยู่ในใจ ..
"ไอ้เหี้ยนพ! ปิดเพลงสิไอ้สัตว์ มึงเห็นหน้าลูกพี่มึงไหม!" น้อยตบหัวลูกน้องพลางกระซิบกระซาบ ดูสภาพของนายตั้งแต่กลับมาจากส่งไอ้ขวัญสิวะ วันๆทำแต่งาน พอตกกลางคืนก็กินเหล้า พอเช้าตื่นมาก็ทำงานอย่างหักโหม ทำอยู่แค่นี้ เขาเห็นแล้วชักทนไม่ไหว
"โธ่พี่! วิทยุนะ ผมจะสั่งมันได้ไงล่ะ" คนชื่อนพโอดครวญ ปิดก็ปิดวะ
"นายครับ พอเถอะ คืนนี้หนักเกินไปแล้ว" น้อยเอ่ย ไม่ชอบเลยที่ต้องมาเห็นลูกพี่เป็นแบบนี้ ยอมเดินออกมาจากมัน แล้วกลับต้องมามีสภาพแบบนี้ เขาเห็นแล้วเจ็บแทน
"มึงรักลูกมึงไหมน้อย" อัศวินล้มตัวลงนอนมองดาวนับพันบนท้องฟ้า ไม่อยากคิดว่าตัวเองเมาจนเกินไป แต่มองอย่างไร ก็เห็นแต่หน้ามัน ใบหน้าของคนที่เขาคิดถึง
"รักสิครับ ทั้งรักทั้งหวงเลย อยากให้ลูกเติบโตแข็งแรง อยากเห็นลูกได้ดี" น้อยตอบ ใครบ้างจะไม่รักลูกตัวเอง
"กูเองก็อยากมีสิทธิ์นั้นบ้างว่ะ มึงโชคดีมากนะที่มีเมียและลูกๆที่น่ารักคอยมึงกลับบ้าน แต่กู .. กูไม่เหลือใครเลย" อัศวินรู้สึกจุกที่คอ ถึงจะพูดว่าปล่อยได้ ถึงจะยอมเดินออกมาได้ แต่ทุกวันนี้ เขายิ่งกว่าคนตาย ไร้ความรู้สึก ไม่มีความหวังที่จะอยู่ต่อไป
"โธ่นาย.." น้อยเองไม่รู้จะพูดอย่างไร เอาจริงๆเขาเองยังคิดถึงจอมขวัญมาก แล้วคนตรงหน้าล่ะ จะยิ่งคิดถึงมากขนาดไหน
"กูเลวเอง กูทำทุกอย่างพังด้วยตัวกูเอง สมควรแล้วน้อย สมควรแล้ว" อัศวินครางเหมือนคนเพ้อ ลูกน้องเริ่มรู้แล้วว่าสภาพนี้คงไม่ไหว น้อยกับลูกน้องอีกสองคนช่วยกันพาร่างของเจ้านายเข้าบ้าน นายเปลี่ยนไปตั้งแต่จอมขวัญไม่อยู่ นายไม่ยิ้ม วันๆเอาแต่ทำงาน ข้าวปลาก็ไม่กิน จนร่างกายซูบผอม เห็นแล้วก็ทั้งสมเพชและสงสาร
...
จอมขวัญไปฝากครรภ์มาเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้เขาจะต้องดูแลตัวเองให้ดียิ่งขึ้น อาหารก็ต้องทานให้ครบห้าหมู่ ผลไม้ อาหารเสริมสำหรับคนท้อง คุณหมอแนะนำให้จอมขวัญพยายามศึกษาเรื่องการตั้งครรภ์ให้มากกว่าผู้หญิงปกติทั่วไป เขาเป็นผู้ชาย บางอย่างคนที่เป็นผู้ชายก็ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คนเป็นแม่ควรจะทำ
ก๊อก ก๊อก
"พี่เอานมมาให้ค่ะ" อัจฉรายิ้ม มองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงแล้วก็ดีใจที่จอมขวัญยอมรับสภาพตัวเองได้แล้ว
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญเอ่ย รับนมมาดื่ม
"ช่วงนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า บอกได้นะ พี่จะได้ให้แม่ครัวทำให้" อัจฉราลูบหัวเล็ก เธอเอ็นดูจอมขวัญมาก และอีกอย่างเธอต้องดูแลจอมขวัญให้ดีเพราะพี่ชายเธอได้ฝากฝังเอาไว้
"ไม่เลยครับ ช่วงนี้ปวดหลังมากกว่า นั่งมาก นอนมากก็เข็ดไปหมด" จอมขวัญบอก รู้สึกปวดหน่วงๆ แต่คุณหมอบอกมันเป็นอาการปกติจึงไม่ได้ตื่นตระหนก
"ทนหน่อยนะขวัญ เพื่อลูก" อัจฉราให้กำลังใจน้อง
"ครับพี่อัจ ทุกอย่างที่ขวัญยอมทนก็เพื่อลูก ขวัญอยากเห็นพวกเขาแล้วล่ะครับ หวังว่าเขาจะเกิดมาสมบูรณ์พร้อม ไม่มีโรคภัย" จอมขวัญลูกท้องน้อยๆของตน ไม่ว่าลูกจะเกิดมาจากเขากับใคร แต่อย่างไร ลูกก็คือดวงใจของคนที่อุ้มท้อง
"ดีแล้ว อย่างน้อยขวัญยังมีลูกๆนะ รักเขาให้มากๆนะ รู้ไหม" อัจฉราหอมหน้าผากน้อง "ถ้าอย่างนั้นพี่ไปนอนแล้ว พักผ่อนให้มากๆนะ ฝันดีจ่ะ"
"ฝันดีครับ" จอมขวัญยิ้มให้คนที่ถือแก้วนมออกไป ทั้งคุณแม่และพี่อัจ ทุกคนในบ้านใจดีกับเขามาก มากจนเขารู้สึกผิดที่ไม่มีอะไรเลย แม้แต่เงินทอง ของนอกกาย ล้วนได้มาจากพวกเขาทั้งนั้น
จอมขวัญเดินไปแปรงฟัน ห้องที่เขาอยู่เป็นห้องของคุณอัศวิน เตียงนอน ผ้าปูที่นอน ตู้เสื้อผ้า ทุกที่ในห้องนี้ล้วนมีแต่กลิ่นของคนคนนั้น ไม่ได้คิดถึง แต่ก็รู้สึกแปลกๆที่อยู่ดีๆคนคนนั้นก็หายออกไปจากชีวิตอย่างง่ายดาย 'มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ' จอมขวัญพยายามไม่คิดมาก ก็แค่คนๆนึงที่เคยทำร้ายเขาจนต้องเจ็บ มาวันนี้ออกไปจากชีวิตเขาเสียได้ มันก็ดีแล้ว
...
เช้านี้อำพรพาอัจฉราและจอมขวัญมาทำบุญที่วัด เธอตั้งใจจะถวายสังฆทาน ทำบุญกรวดน้ำให้แก่สามีที่เสียไป และจะมาให้หลวงพ่อให้พร ชีวิตจะได้มีแต่ความสุข
"สบายใจขึ้นไหมล่ะโยม" หลวงพ่อพรมน้ำมนต์เสร็จก็เอ่ยถาม
"ค่ะ หลวงพ่อ" อำพรกราบลงที่พื้นพรมอีกที "ดิฉันสบายใจขึ้นเยอะเลย"
"คนเราเนี่ยมักคิดไปเอง การที่มันจะสบายหรือไม่สบายใจน่ะ มันอยู่ที่ตัวเรา อยู่ที่ใจของเรา ไม่ใช่การทำบุญหรือให้ทานหรอก" หลวงพ่อว่า "แต่มันไม่มีอะไรจูงใจไง มาทำบุญมีบุญและความสงบ เราเลยคิดว่าเราสบายใจขึ้นแล้ว หลอกตัวเอง"
อำพรคิดตาม
"จิตใจของคนเราน่ะยากที่จะสงบ มีทั้งความรัก โลภ โกรธ หลง อะไรเข้ามากนะทบมารบกวนจิตใจนิดหน่อยมันก็เตลิดไปตามลม ยาก ที่จะสบายใจ"
"แค่ไม่คิด ไม่จำ ไม่เก็บมันมาให้เป็นทุกข์ ไม่ปล่อยจิตใจลอยไปตามแรงรบกวน คิดว่าทำได้ไหมล่ะ ถ้าทำได้ ใจของเรามันก็จะสบายเอง"
อำพรประนมมือขึ้น "สาธุค่ะ"
"เด็กผู้ชายคนนั้นเขยิบเข้ามาใกล้หลวงพ่อหน่อย" หลวงพ่อเอ่ย กวักมือเรียกจอมขวัญที่นั่งถัดออกไป
"ลูกชายดิฉันเองค่ะ เพิ่งจะมาอยู่ไม่นาน" อำพรเอ่ย ดีใจที่หลวงพ่อทักจอมขวัญ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
"หน้าตาเหมือนจะสดใส แต่จิตใจมัวหมอง" หลวงพ่อมองหน้าเด็กน้อย "เด็กคนนี้เป็นเด็กพิเศษ เขาเป็นหนึ่งในร้อยล้านพันล้านที่จะสามารถมีในสิ่งที่คนอื่นไม่มี"
อำพรและอัจฉราหันมองหน้ากันอย่างตกใจ
"หลวงพ่อรู้อะไรหรือคะ" อำพรเอ่ยถาม
"กรรมที่เขาเคยทำไว้ชาติที่แล้ว ชาตินี้เขาจึงต้องมาชดใช้" หลวงพ่อกล่าว "คนเราจะมาเจอกันได้ ผูกพันธ์กันได้ รักกันได้ จะต้องทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน หรืออีกอย่างคือคู่เวรคู่กรรม เคยรัก เคยเกลียด เคยอาฆาตแค้น แรงกรรมหนุนส่งให้มาพบประสบเจอในชาตินี้"
"ชาตินี้ถูกทำร้าย อาจเพราะชาติที่แล้วเคยทำร้ายเขาไว้ บางทีดูไม่มีเหตุผล แต่ผลกรรมนั่นแหละคือตัวเชื่อมความสัมพันธ์" หลวงพ่อขอมือของจอมขวัญ
ท่านหยิบของตรงหน้าขึ้นมาก่อนจะผูกให้ "สายสิญจน์นี้พกติดตัวไว้ กรรมเก่าเอ็งยังไม่หมด จากนี้จะต้องเจอเรื่องทุกข์อีก จงตั้งมั่น ความแค้นและเกลียดชังไม่ช่วยอะไร มีแต่จะพาให้ใจทุกข์ ถึงจะไล่เขาออกไป แต่บุญกรรมที่เคยสร้างจะนำพาเขากลับมาครองคู่ชีวิตกันอยู่ดี จงอย่าฝืนชะตาอีกเลย"
จอมขวัญน้ำตาไหล ก่อนจะยกมือขึ้นประนมก้มลงไหว้
"ไม่ใช่ทั้งเอ็งและเขาที่บริสุทธิ์ ทุกอย่างล้วนมีที่มาที่ไป ไม่ว่าจะในชาตินี้หรือชาติก่อน เอ็งสองคนก็เหมือนกัน ชะตาบ่งชี้ให้อุปถัมป์เด็กคนนี้ไปจนตลอดรอดฝั่ง ก็จงทำดีต่อกัน ภายภาคหน้าจะได้เกิดมาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันอีก" หลวงพ่อให้คำสอนเป็นครั้งสุดท้าย
"สาธุ" ทั้งสามกราบลาหลวงพ่อ อำพรเองรู้ว่าท่านสามารถระลึกกรรมเก่าได้ แต่ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเห็นเป็นบุญตา
...
"ขวัญ อย่าคิดมากกับสิ่งที่ท่านพูดเลยนะ" อัจฉราหันมายิ้มให้น้องชาย เธอกลัวว่าจอมขวัญจะคิดมาก "หลวงพ่อท่านก็แค่เตือน แต่มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเรา"
"ครับ" จอมขวัญตอบ พลางนึกถึงคำที่ท่านว่า
"สายสิญจน์นี้พกติดตัวไว้ กรรมเก่าเอ็งยังไม่หมด จากนี้จะต้องเจอเรื่องทุกข์อีก จงตั้งมั่น ความแค้นและเกลียดชังไม่ช่วยอะไร มีแต่จะพาให้ใจทุกข์ ถึงจะไล่เขาออกไป แต่บุญกรรมที่เคยสร้างจะนำพาเขากลับมาครองคู่ชีวิตกันอยู่ดี จงอย่าฝืนชะตาอีกเลย"
เขาจับสายสิญจน์ที่ข้อมือก่อนจะหลับตาลง ความแค้นและเกลียดชังที่เขามีมันฝังแน่นจนเกินไป แน่นจนตัวเองไม่สามารถปล่อยวางได้ และใจเป็นทุกข์ ถ้าหากว่าเป็นอย่างที่ท่านพูดกับเขาจริงๆ แสดงว่าสักวัน คนที่เคยทำร้ายเขาก็จะต้องกลับมาครองคู่กันจริงๆใช่ไหม
แล้วการที่ท่านบอกให้เขาอย่าฝืนชะตาคืออะไร ..
ถ้าหากว่าการที่เขาผลักไสและไล่คนคนนั้นไปคือการฝืนชะตา ถ้าอย่างนั้นเขาขอฝืนชะตาไปแบบนี้เรื่อยๆได้หรือเปล่า
คิดแล้วก็เริ่มเวียนหัวจนอยากจะอาเจียน
"อุแหวะ .. อ่อกก .. โคกกก .. ฮื่อออ" มาถึงบ้านจอมขวัญก็รีบเปิดประตูลงไปอาเจียน เป็นเพราะเขาคิดมาก ถึงได้เวียนหัวขนาดนี้
"พี่ขอโทษ พี่ขับรถกระแทกเกินไปใช่ไหม" อัจฉรารีบเข้ามาดูน้อง คิดว่าผิดที่ตนขับรถไม่ดี
"เปล่าหรอกครับ .. อือ .. ขวัญมัวแต่คิดมาก ลูกคงไม่ชอบ" จอมขวัญเอ่ย ทั้งๆที่ลุงหมอบอกให้ทำใจให้สบาย อย่าคิดอะไรมากแท้ๆ
"ไหวไหม ขึ้นบ้านไปบ้วนปากนะ" อัจฉราช่วยประคองน้องมาเข้าห้องน้ำ บ้วนปาก ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ออกมาด้านนอก
"น้ำลูก นั่งพักก่อนนะ" อำพรรีบไปจัดแจงให้เด็กรีบยกน้ำมาให้ ตอนเธอท้องตาวินก็แพ้ท้องเสียตั้งหลายเดือน แล้วนี่จอมขวัญมาท้องพร้อมกันสองคนขนาดนี้ ก็ต้องแพ้ท้องหนักเป็นธรรมดา
"อ่ะ อัจถือยาดมให้น้อง" อำพรบอก "ช่วงแรกๆคงหนักหน่อย ตอนแม่ท้องพี่แกก็ห้าหกเดือนกว่าจะหาย โชคดีตอนแกน่ะไม่ค่อยแพ้ กินสบายเลยล่ะ"
"ถึงว่าพี่วินถึงได้ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน" อัจฉราว่าประชด
"แกนี่นะ!" อำพรอยากจะตีปากลูกสาว แขวะพี่ได้แขวะพี่ดีจริงๆลูกคนนี้
"คุณท่านคะ" เสียงเด็กรับใช้เรียกเจ้าของบ้านทำให้ทั้งสามคนหันไปพร้อมกัน
"ว่าไงลำดวน" อำพรถาม
"มีคนมาขอพบคุณจอมขวัญค่ะ" เด็กรับใช้เอ่ย และทั้งสามก็ขมวดคิ้ว
"ใคร หญิงหรือชาย" อำพรรีบถาม ถ้าเป็นโสภณเด็กรับใช้ทุกคนรู้จัก แต่นี่คงไม่ใช่แน่ๆ แล้วใครกันที่ยังรู้จักจอมขวัญอีก
"ทั้งผู้หญิงผู้ชายค่ะ แต่งตัวดูดี ทั้งคู่มารถเบนซ์ด้วยนะคะ เขารออยู่ด้านนอก เพราะหนูขอมาถามคุณท่านก่อน" ลำดวนเอ่ย อำพรหันมามองอัจฉราอย่างสงสัย ก่อนที่จะมองจอมขวัญที่มีท่าทีงุนงงไม่แพ้กัน
ใครกันที่ยังจะรู้จักจอมขวัญอีก แล้วเขามาดีหรือมาร้าย ทำอย่างไรจะรู้ได้ล่ะเนี่ย ..
TBC.
Talk: พยายามไม่ลากยาวเพราะกลัวยืดเยื้อ
แต่ถ้าไม่เข้าใจหรือว่ามันขาดๆอะไรไปรบกวนบอกได้เลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
ใครอีกล่ะ
-
ใครมา
-
พ่อแม่ที่แท้จริงป่ะ???
-
กำลังเข้มข้นเลยค่ะ รอตอนหน้าค่า :hao5:
-
ใครมาหาหว่าาา มีปมอีกแล้วววว :ling1: :ling1: :ling1:
-
พ่อแม่แท้ๆของขวัญแน่เลย หาเจอได้ไงนี่??
-
ปมเยอะมากกกก ติดตามมมค่ะ
พี่วินเมาตุปั๊ดตุเป๋ทุกวันเลยสิเนี่ย เฮ้อ
:pig4: :pig4: :hao5:
-
ใครมาอีกล่ะ หรือเป็นพ่อแม่แท้ๆขวัญฮือสงสารอัศวิน นี่ยังเหลือกรรมอีกหรอสงสารขวัญกับพี่วินแต้ๆ :hao5:
-
สงสารวิน คนเถื่อน
-
พ่อแม่น้องหรือเปล่า
-
ใครมาเนี่ยยย :katai1: :katai1:
-
ใครมาหว่าาาาาา. :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทุกข์กรรมตัวต่อไป
-
กรรมหนักนักขวัญก็บวช หันหลังให้ทางโลกไปเลย
-
สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน
เป็นทายาทแห่งกรรม
มีกรรมเป็นกำเนิด
มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์
มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย
กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีตได้
พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
ใครมากันอีกหนอ น้องจะเจออะไรหนักหนาอีกเนี่ย
ทำไมหลวงพ่อพูดเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้นอีก
แล้วทำไมเราพาเข้าธรรมะ :m23: :m23: :m23:
-
หรือคนที่ตามฆ่าโสภณ
-
มีเรื่องมาให้ป่วนอีกแล้วแน่ๆ
-
:hao7:
-
มาร้ายแน่ๆ
-
ใครอีกล่ะ
-
ชักสงสารอัศวินแล้วแต่ก็คงต้องบอกว่าชดใช้กรรมไปก่อนนะ แล้วค่อยมีความสุขที่หลังก็ไม่สาย ทนๆ เอาหน่อยล่ะกันนะพ่อคนเถื่อน #คนเมียไม่รัก
-
สู้ๆ นะคะจอมขวัญ-อัศวิน คนแต่งด้วยค่าา
-
สองคนมาใหม่เป็นใครไม่รู้
แต่ได้โปรด เอาวินกล้บมา
มาอยู่กับจอมขวัญเหมือนเดิม
-
เผยตัวคนร้ายหรือเปล่า บุกมาถึงบ้านเลยเชียว
-
สงสารพระเอกจริงๆ ทำดีแล้วแต่เค้ายังไม่หายแค้นนะเนอะ ที่หลวงพ่อพูดดูน่ากลัว จะมีอะไรอีกนะ
จอมขวัญใจอ่อนเถอะนะ คนคู่กันมันก็คู่กัน
ขอบคุณค่ะ
-
คนมี่จะฮุบทุกอย่างของจอมขวัญในอดีตหรือเปล่า
เรื่ิองทุกข์ที่ยังไม่พ้นผ่าน นอกจากเรื่องอัศวินแล้ว
ก็คงเป็นเรืีองพ่อแม่แท้ๆของจอมขวัญแน่ๆเลย
-
:m15: สงสารคุณวินอย่างแรง
-
:katai1: :katai1:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านไปอ่านมา บางทีก้อไม่เข้าใจในเรื่องนี้เหมือนกัน
-
ตอนนี้สงสารอัศวินเลยอ่ะ :mew2: แต่เราก้อเข้าใจขวัญน่ะ ก้อขอให้น้องทำใจสบาย ๆ ได้น่ะ นายอัศวินจงรับกรรมต่อไป :katai3: อ้าวแล้วหญิงชายที่มานี่มาดีหรือมาร้ายล่ะเนี่ย :เฮ้อ: คงต้องมีเรื่องอะไรเข้ามาแหละ อัศวินถึงจะได้โชว์ 555 :mew4:
-
เดาว่าตัวร้าย
-
อัศวินเสือสิ้นลายแล้ว ย้ายทีม สงสารพระเอก :mew4:
ขวัญอย่าใจแข็งนักเลยย ลูกจะงอนนะไม่ให้เค้าอยู่ใกล้ๆพ่อน่ะ
ใครมากันนะ?!
-
พี่วินอย่าทิ้งขวัญๆๆๆๆ สู้ๆ
-
พ่อแม่ตัวจริงขวัญรึเปล่า
-
เราสงสารอัศวินนะ แม้มันจะเลวแต่มันก็รักลูกของมันอะ
ภาวนาให้ทั้งสองได้กลับมารักกันเร็วๆ
-
:katai5: คลานมาอีกรอบ 3 ตอนอีกแล้ว :z3:
ไม่เม้นแบบนั้นแล้วนะ ปวดหัวอ่ะ ขอแบบรวบยอดเลยแล้วกัน
บางทีก็สงสัยอัจนะ จะสงสารหรือสมน้ำหน้าพี่ชายกันแน่ จะเอายังไง ตอนแรกก็ออกแนวจะสมน้ำหน้า ตอนนี้มาสงสาร เธอจะเอายังไงจ๊ะ
ส่วนแม่กับน้องอัจเนี่ย บอกตามตรงก็เหมือนเป็นอีกตัวแปรนึงนะที่ทำให้ทั้งสองคนไม่เข้าใจกัน ดูๆแล้วเหมือนจะช่วยก็จริง
คือเข้าใจนะ ที่เวลาคนเราเกลียดกันมากๆเนี่ย เอาไว้ไกล้กันไม่ได้หรอก ยิ่งตอนนี้ขวัญท้องแล้วอารมณ์สำคัญมาก
แต่ถามว่าจำเป็นมั้ยต้องแยกกันขนาดนี้ เราว่าไม่จำเป็นเลยนะ ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าอิเถื่อนจะไม่ทำอะไรขวัญแล้วก็ปล่อยให้อิเถื่อน
มันค่อยๆปรับความเข้าใจกันดีกว่า ดีกว่ามานั่งแยกกันแบบนี้ ที่ทำแบบนี้เหมือนมันทำให้แย่มากกว่าจะช่วยนะ
คนไม่เข้าใจกันดันมาไกลกันแล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันล่ะ
ปล. ตอนที่อิเถื่อนมันคุกเข่าอ้อนวอนขวัญเนี่ย เอิ่มมมมมมม บอกตรงๆนะ อ่านแบบไวมากๆๆๆอ่ะ คือมันเหมือนละครโทรทัศน์ที่ไม่ชอบเอาซะเลย
แบบมันเห้ยยย จริงๆหลอคนที่มีความหยิ่งทรนงขนาดนั้นจะยอมกันง่ายๆแบบนั้นจริงๆหลอ คือเข้าใจนะว่าต้องการจะสื่อว่ายอมแล้วทุกอย่าง
แต่บางทีเราว่ามันไม่ต้องถึงขนาดนั้นไง แต่ก็นะ หักกับในส่วนของความรู้สึกของขวัญที่ทำได้เรียลมาก คือ ความโกรธแค้นชิงชัง
มันไม่ได้สามารถหายกันได้ง่ายๆ คนเรากว่าจะเกลียดกันขนาดนี้ได้มันก็ไม่ง่ายเช่นกัน การจะหายไปมันก็ไม่ควรจะง่ายๆเช่นกัน
:pig4: ไปล๊ะ
-
ตอนนี้สงสารอัศวินนิดๆ :laugh:
-
ใครมาอีกเล่า :hao7:
-
ไม่ยืดเยื้อ มีแต่จะให้เพิ่มอีก. อยากอ่านเยอะๆ จอมขวัญจะมีทุกข์อีก คงจะเกิดจากวงศาคณาญาติ ทำไมรู้เร็วล่ะ ว่าจอมขวัญอาศัยอยู่ที่นี่ อยากดูดวงกับหลวงตา เนื้อคู่เราจะเกิดเมื่อไร อิอิ
-
:pig4: ชดใช้กรรมไปก่อนนะอัศวิน แต่ก็สงสาร
-
:katai1:
เอาแล้วไง
-
ตั้งแต่อ่านๆมานี่....อัจฉรา....เธอแสดงเป็นบ่าวช่างยุสินะ....ยุยง ส่งเสริม หรือจะอะไรยังไงก็แล้วแต่....แค่อยากบอกว่า บทนี้สาวเล่นเก่งมากเลยย (ประชด) :katai4:
-
ใครมาอีกหว่า? :z3:
-
สงสารวินแล้วนะถึงเมื่อก่อนจะทำไม่ดีกับขวัญก้อเถอะ
แล้วสองคนที่มาเนี่ยเป็นอะไรกับขวัญ
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบคิดว่าวินจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า กลัวใจนางจริงๆ
ว่าแต่ว่าที่มานี่ใครเอ่ย พ่อแม่จริงๆหรือเปล่านะ ถ้าใช่แล้วเขารู้ได้ไงหว่า??
-
เริ่มเข้มข้นอีกแล้ว เรื่องนี้นี่สุดยอด
-
ขอเม้นตั้งแต่ตอนที่ 24 25 26
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สงสารอิพระเอกนิดๆละ แต่ก็นะคนเอาต้องรับผลที่ตัวเองทำไว้อ่ะนะ
ก็เป็นกำลังใจให้ั้งอิพี่วิน กับหนูขวัญ
เม้นให้คงเขียน อิอิ
นิยายสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก ชอบมากกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วติดติดแล้วอ่าน อิอิออิ
ติดตามค่ะๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อย่าเพิ่งให้เขามาเจอขวัญนะคุณหญิงแม่ มาดีมาร้ายเราก็ไม่รู้ กันไว้ก่อน
:mew2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai1:
-
(http://i66.tinypic.com/2hftf6u.jpg)
รอยชัง อินไซด์
บทนำ
ภณ ฝากลูกฉันด้วยนะ จอมขวัญเป็นเด็กน่าสงสาร
อย่าให้ใครหาประโยชน์จากลูกชายฉันได้
พาเขาหนีไป หนีไปพร้อมเงินก้อนนี้ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ..
เฮือกก
ร่างสูงใหญ่สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นจากความฝัน ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดซึม หายใจหอบกระชั้น
"โอ๊ย" แม้แต่จะขยับร่างก็เหมือนจะแหลกสลาย
"อย่าเพิ่งขยับเลย เอ็งยังไม่พร้อมหรอก"
"ลุงผู้ใหญ่ !"
โสภณยกมือไหว้คนที่เดินเข้ามา ลองประติดประต่อเรื่องที่เกิดขึ้น เขาจำความได้ว่าแผนล่อนายให้ออกมาสำเร็จ เขาถูกยิง บ้านทั้งหลังก็ถูกไฟเผา เขาวิ่งหนีออกมาอย่างสุดกำลัง จนมาหมดสติเอาที่ท้ายป่า
"ข้าเอง โชคดีนะที่พวกไอ้กล้ามันออกไปเก็บไม้ตอนเช้าเลยไปเจอเอ็งเข้า ไม่อย่างนั้นไม่น่ารอด เลือดไหลออกแทบหมดตัว แต่เอ็งคงจะยังไม่ถึงที่ตาย พอหมอบ้านโปะสมุนไพรให้ ไข้เองก็เริ่มลดลง" โสภณฟังที่คนตรงหน้าพูดก็เข้าใจ
"ฉันขอบคุณลุงผู้ใหญ่มากนะจ๊ะ ช่วงนี้ฉันโดนตามล่า คงต้องขอพึ่งใบบุญสักระยะ" เขาเอ่ย พิงหัวกับไม้กระดาน แผลที่ขาเจ็บมากลามขึ้นมายันบั้นเอว นายยิงกะเอาถึงขั้นพิการ
"ข้าเห็นแก่ที่เรารู้จักกันมานาน เอ็งเป็นคนดี ไม่ต้องห่วง อยู่ที่นี่ไปก่อน อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก" ลุงผู้ใหญ่มีเมตตาให้เขาอาศัยพักพิง
โสภณพักฟื้นอยู่เป็นสัปดาห์กว่าขาจะเริ่มขยับได้ โชคดีที่ในหมู่บ้านมีหมอยาวิเศษ รักษาโรคได้สาระพัดชนิด แผลถูกยิงจึงสมานได้เร็ว เขาใช้เวลาช่วงนี้กบดานอยู่ที่บ้านผู้ใหญ่ ตอนนี้พวกมันคงจะเข้าใจว่าเขาตายไปในกองเพลิงแล้ว ก็ดี เขาจะได้เล่นกลับได้หนักหน่อย เอาแบบไม่ทันตั้งตัวกันไปเลย
โสภณ หรือ พี่ภณของเหล่าบรรดาลูกน้อง ชายหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ ร่างกายกำยำ ผิวคล้ำกร้านแดด ย้อนกลับไปเมื่อประมาณยี่สิบกว่าปีที่แล้วเขาทำงานเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวให้กับนายห้างใหญ่ แต่หลังจากเกิดการแย่งชิงทางผลประโยชน์ เมียนายห้างเสียชีวิต จากนั้นนายห้างก็มาตรอมใจสิ้นไปอีกคน แต่ก่อนจะเสีย ท่านได้ฝากฝังลูกชายเพียงคนเดียวไว้กับเขา เด็กชาย จอมขวัญ พิริยะสกุล เด็กผู้ชายที่เกิดมาผิดปกติ มีอวัยวะสืบพันธ์เพศหญิงที่ซ่อนอยู่และที่สำคัญ เด็กคนนี้มีมดลูกติดมาตั้งแต่เกิด นั่นหมายถึงแม้ว่าจอมขวัญจะเป็นผู้ชาย แต่ก็สามารถท้องได้
จากนั้นมาเขาก็กระเตงลูกชายบุญธรรมกับภรรยาไปอยู่ที่บ้านเกิด อยู่ได้จนกระทั่งจากทารกได้เจริญเติบโตเป็นเจ้าขวัญน้อยในวัยสามขวบ หลังจากนั้นภรรยาเขาก็ป่วยแล้วจากไปอีกคน เขาจึงตัดสินใจขึ้นมาอยู่ลำปางเพราะมีคนรู้จักที่พอจะฝากฝังงานได้ โสภณเป็นคนขยันและตั้งใจทำงาน เขาเลี้ยงลูกน้อยไป ทำงานไปได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จนกระทั่งกลายมาเป็นคนสนิทของเจ้าของไร่สักหรือพ่อของอัศวิน เขาก็กตัญญูรู้คุณท่านมาตลอด พยายามทำงานทดแทนค่าข้าวค่าน้ำที่ท่านให้ จนกระทั่งท่านมาเสียชีวิตลงเพราะศัตรู จากนั้นเขาก็ต้องช่วยคุณท่านคุมไร่ทั้งหมด เพราะส่วนใหญ่ลูกชายท่านจะอยู่ที่เกาะเสียมากกว่า
ชีวิตเขามันซับซ้อนนัก ศัตรู คู่อริ คนที่หวังผลประโยชน์จากเขาและลูกก็ต่างพากันรุมเข้ามาในวันที่เขาหมดที่คุ้มกะลาหัว ที่พึ่งที่เดียวตอนนี้ก็อยู่แสนไกล หากเขาไม่ทำบ้าๆแบบนั้นลงไป ชีวิตเขากับลูกคงจบสิ้น
"ตอนนี้เอ็งก็รวบรวมพวกได้หลายคนแล้ว จะเอาไงต่อ"
"อีกสักพักผมคงจะเคลื่อนไหว ขอบคุณลุงผู้ใหญ่มากที่ช่วยผมตามหาพวกมัน"
โสภณใช้เวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ในการรวบรวมเพื่อนตายที่เคยฝึกหนักและปฏิญาณมาด้วยกัน แค้นนี้ต้องชำระ มันทำให้เขาหมดหนทางในการดำรงชีวิต ถึงขั้นต้องยอมเสี่ยงทั้งชีวิตตัวเองและลูกเข้าแลก เขาจะไม่ยอมให้มันลอยหน้าลอยตาอีกต่อไป มันตามล่าเขาได้ เขาก็ตามล่ามันได้เช่นกัน
รุ่งทรัพย์ค้าไม้ ของไอ้เสี่ยเกียง ตัวการที่สั่งให้เขาเผาไร่นายตัวเอง ไอ้แก่วัยห้าสิบ ไอ้ระยำที่มันใช้เขาเป็นเครื่องมือ และขู่ว่าถ้าหากไม่ทำ เขากับลูกจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต มันเป็นคนบีบบังคับให้เขาต้องชิงลงมือเผาไร่เรียกร้องความสนใจจากนาย แล้วก็ได้ผล นายขึ้นมา สั่งเผาบ้าน และก็ช่วยพาลูกชายเขาหนีไปตามแผน พวกมันคงนึกว่าทั้งเขาและลูกตายไปแล้วในกองเพลิงเพราะข่าวแพร่สะพัดออกไปไวมาก ตอนนี้เป็นเวลาดีที่เขาจะกลับมาแก้แค้น เขามีทั้งมือดี อาวุธครบมือ ถ้าพวกมันไม่ตาย อย่ามาเรียกเขาว่าโสภณ
ถือฤกษ์ดีในวันที่พวกมันมีงานฉลอง โสภณกับเพื่อนรุ่นน้องต่างพากันมาซุ่มอยู่ที่ทางหลังโกดัง วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันเกิดเมียไอ้เสี่ยเกียง พวกมันคงยังไม่ได้ตั้งหลักไว้พร้อมรับมือ บรรดาลูกน้องต่างพากันมั่วสุมเฮฮา ไม่ได้รู้เลยว่ายมบาลกำลังมาคอยรับวิญญาณพวกมันอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าไอ้โสภณคนนี้ยังไม่ตาย เพราะฉะนั้นงานรื่นเริงวันนี้เขาจัดมาให้พวกมันโดยเฉพาะ
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนขึ้นฟ้านัดแรกเป็นสัญญาณเตือนให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องหลบไป เสียงปืนที่ดังต่อมาเป็นเสียงที่กราดยิงเข้าใส่พวกลูกน้องชั่วๆของมัน พวกของเขาคาดผ้าปิดหน้าปิดตาไว้ทุกคน ไอ้เสี่ยเกียงวิ่งหนีจนหอบคลานแทบเหมือนหมา ลูกน้องคนสนิทพยายามยิงตอบโต้ แต่ก็ต้องมาตาย เขาเดินตามมันเข้าป่าอย่างใจเย็น ไหนๆวันนี้มันก็จะไม่รอดแล้ว คงต้องเปิดเผยตัวให้เป็นบุญตา
"อย่าทำอั๊วะเลย จะเอาเงินบอกสิ ตู้เซฟอั๊วะมีรหัส" ไอ้เสี่ยหน้าหมาพยายามต่อรอง โสภณแค่ร้องหึ ชักปืนเตรียมยิง
พรึ่บ
"จำอั๊วะได้ไหมไอ้เหี้ยเกียง!" เขากระชากผ้าปิดหน้าออก ไอ้เสี่ยทำตาโต ถอยหลังลนลาน
"ไอ้โสภณ .. ลื้อ .. ลื้อยังไม่ตาย" มันตะเกียกตะกายจนติดต้นไม้
ปัง!
โสภณยิงขู่ใกล้ๆหว่างขา มันสะดุ้งโหยง ไอ้เสี่ยอ้วนตอนนี้กลายเป็นลูกหมา จากที่เคยวางท่าขู่เขา ตอนนี้แค่เห่ายังลำบาก
"มึงคิดว่ากูจะโง่ยอมตายง่ายๆเหรอไอ้เกียง! ถ้ากูจะต้องตาย มึงก็ต้องตายด้วย!" เขายกปืนชี้หน้ามัน
"อย่าทำอะไรอั๊วะเลย ไหว้ล่ะ จะเอาอะไรบอก อั๊วะยังไม่อยากตาย" เสี่ยเกียงลนลานยกมือไหว้พัลวัน โสภณมองมันอย่างสมเพช ก่อนจะเตะเข้าเสยคาง
"กูมีเวลาไม่มาก แค้นนี้ต้องชำระ!"
ปัง!
โสภณจงใจยิงเข้าหน้าขาเอาให้แน่ใจว่ามันจะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป อันที่จริงเขาอยากจะฆ่า แต่มันก็อายุปูนนี้ ทั้งกินเหล้า เคล้านารี อีกไม่นานก็ตาย
"โอ๊ยยยย อ๊ากกกก เจ็บโว้ยย ช่วยด้วยยยย" ไอ้เสี่ยกรีดร้องทุรนทุราย เขานั่งลงบีบขามันข้างที่เขาเป็นคนยิง
"อย่าคิดตามล้างแค้นกู เพราะชีวิตมึงจะไม่สงบสุขอย่างแน่นอน!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก"
โสภณกดลูกกระสุนให้ลึกลงไป จนไอ้เสี่ยเกียงมันทนไม่ไหวสลบไปต่อหน้าต่อตา
เขาพอใจแล้ว กับมันเท่านี้ก็ถือว่าเท่าเทียมกันดีแล้ว
เขารีบวิ่งเพื่อจะกลับไปที่รถ แต่จู่ๆก็มีร่างลึกลับเข้ามาล็อคเขาเอาไว้
"มึงจะหนีไปไหน!" เสียงนั้นไม่คุ้นหู โสภณคิดว่าอาจจะเป็นพวกของมัน
เขาหยุดนิ่งให้มันตายใจก่อนจะพลิกตัวกลับเป็นฝ่ายล็อคมันไว้
'ตำรวจ'
ทันทีที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ เขาเพิ่งจะสังเกตุว่ามันอยู่ในชุดตำรวจ
"สัตว์ ปล่อยกู!" ร่างในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก ผิวขาวที่พ้นขอบเสื้อตัดกับผิวของเขาลิบ
"เงียบ!" เขาล็อคคอมันทันทีที่ได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้ สงสัยพวกตำรวจมันจะอยู่ไม่ไกล
"มึงไม่รอดแน่ โอ้ย!" มันร้องเมื่อเขาอัดเข้าที่ท้องน้อย
"มึงนั่นแหละจะไม่รอด คิดจะจับกูไวไปสิบปีไอ้หนู!" โสภณตวัดแข้งตัดข้อพับทั้งสอง มันล้มลงหน้าคะมำ เขาถึงปล่อยตัวมันแล้ววิ่งเข้าป่าไป
"ไอ้เหี้ย!" เสียงสบถที่ดังลอยมาทำให้โสภณยิ้มเยาะ เด็กๆอย่างมึงหรือจะมาจับคนที่กร้านโลกอย่างกู
.. เอาไว้คราวหน้าเจอกันใหม่นะ กูให้เวลามึงไปฝึกมือ ..
TBC.
Talk: คราวนี้รู้แล้วเนอะว่าใครกับใคร ^^
เรื่องของคู่นี้ค่อนข้างไร้เหตุผล ใครไม่อ่านข้ามได้เลยค่ะ
-
ว๊ายย เปิดตัวคู่พ่อแล้วสินะ คึคึ
-
อย่าบอกนะว่า เป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของจอมขวัญ เรื่องคงจะยิ่งยุ่งวุ่นวาย กันไปอีกแน่ ชักอยากรู้แล้วอ่ะ
-
ค้างงงงง
-
o22 เป็นคู่พ่อหรือนี่เราแอบคิดว่าจะเป็นพี่น้อย
-
:z1: :z1: :z1:
-
โอะโอ!!!!!!
-
คู่พ่อมาไงล่ะเนี่ย 5555
-
อื้อฮืออออผิดคาดมากกก(คือคิดว่าน่าจะน้อยมาตลอด) ในหัวคิดภาพว่าโสภณคือ ตาแก่ผมร่วงที่คอยกระเตงจอมจวัญ
พอเจออินไซด์ ละ หืมมมมมมมมมม :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
แต่ยังติดตามคู่ขวัญก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยแว้บมาคู่ลุงครั้งคราวนะ 555555555555555
โอ้ย กับตำรวจหรือนี่ :hao7:
:pig4:
-
พ่อแม่ขวัญตายแล้ว :m15: :m15: :m15:
แล้วใครที่มาหาขวัญล่ะ :really2: :really2: :really2:
เห้ยยยยยคงไม่ใช่คนที่คิดจะทำร้ายนขวัญน่ะ :z6: :z6: :z6: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โสภณร้ายยยย :hao7: กินเด็กหรือนี่
-
ไม่ใช่คู่พ่อแม่ขวัญหรอกที่มาหานั่น โสภณก็บอกอยู่ว่าเมียนายห้างตาย แล้วนายห้างก็ตรอมใจตาม น่าจะเป็นญาติตัวใหญ่ๆในตระกูลแหละ
มาแล้วโสภณ สี่สิบก็แซ่บได้อยู่นะ ติ๊ก เจษฎาภรณ์ ผลดี ก็ 38 เองใกล้ๆโสภณแหละอาจจะดูดีไปนิด เอาผู้พันเบิร์ด พันโท วันชนะ สวัสดี ก็ได้นะ 43
เราก็รู้สึกตะหงิดๆกับอัจฉราเหมือนกัน เราว่าเหมือนกับรวมหัวกันกับแม่เพื่อสอนบทเรียนให้วิน แต่ก็คงไม่คิดว่าวินจะเป็นหนักขนาดนี้ คงต้องรอให้วินเจ็บหนักใกล้ตาย หรือว่าฝนเจอปัญหาคุกคามเอาชีวิตถึงจะรุ้ตัวว่าตัวเองกับแม่ไม่ได้มีความสามารถ หรือมีพาวเวอร์อะไรสักอย่างในการปกป้องขวัญ เพราะว่าเคสกรณีขวัญนี่มันร้ายแรงขนาดมีคนตาย มีคนเผาไร่ อำพรกับอัจฉราอยู่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้จนวินต้องขึ้นมาจัดการเอง ตัวอำพรกับอัจฉราเองก็คงไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าตัวเองกำลังจะรับมืออะไร ที่แปลกใจอีกอย่างก็คือวินที่รู้ทั้งรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ยังปล่อยให้ขวัญไปอยู่กับแม่ ญาติขวัญมานี่สงสัยว่าปม้กับน้องวินท่าจะอืออา ดีใจที่ขวัญมีครอบครัวอื่น นอกจากโสภณตามความงดงามของจิตใจ มีวินมือเปื้อนเลือดอยู่คนเดียว อยู่ไกลขนาดนั้นจะกลับมาปกป้องคุ้มครองขวัญได้ทันหรือเปล่านี่? มโนค่ะ เรามโนเอา
-
มีคู่พ่อด้วยอ่ะ อิอิ :hao3:
-
โสภณกับคุณตำหนวด ว้ายยยยยย :hao6:
แต่เสียดาย มาน้อยอ่ะ :ling1:
-
:hao6: :hao7: เดาถูกด้วยอ่า :katai3:
-
คุณพระ!!!!!!!
-
พ่อโสภณ กับ นายตำรวจเพื่อนพระเอก???
-
โอโห~ คู่พ่อโสภณมาแบบไม่คาดคิด คิคิ :mew4:
-
โสภณแซ่บแบบคาดไม่ถึง อัลไลจะเซ็กซี่ปานนั้นนน :katai2-1:
-
ตอนหลักก็ค้าง อินไซต์ก็ค้างค่ะโกะ
อ๊ายยยย คุณพ่อกะคุณตำรวจ :hao6:
มาต่อเร็วๆ น้าาาา
-
เฮ้ยยย รุ่นพ่อนี่ก็น่าสนน ให้โสภณรับนะ....รู้สึกมุ้งมิ้งเมื่อโสภณรับ 55555 |เดี๋ยวๆ |สติไปไหน :hao7:
-
เพื่อนพระเอกที่เป็นตำรวจชื่อไรจำไม่ได้ใช่คนนี้ป่ะ
-
:-[ อร๊ายยย ลุงจะมีผัวหนุ่ม :hao7:
โสภณ: มึงแดกลูกปืนกูก่อนมั้ย เด็กเปรต :angry2:
VentoSTAG: ขอโต้ด กั๊บ :o12:
ปล. ขออภัยที่หยาบคายจ้า
-
อ้าวคุรพ่อบุญธรรมจะหาแม่เลี้ยงให้ลูกขวัญแล้วจ้า แต่เมะสี่สิบปี พ่อตำรวจน้อยนั่นอายุกี่ปีล่ะนั่น
-
ห้ะ??
-
แอบคิดว่าโสภณจะโดนเด็กกิน อ่านจากอินโทรคาดว่าจะกินเด็กซะมากกว่า
-
โอ๊ะโอ พ่อของจอมขวัญจะได้กินเด็กในเครืีองแบบ
-
คู่คุณพ่อหรอเนี่ย ว้าวๆ
ใครมาละนั่น คนที่หวังผลกระโยชน์แน่ๆ
สู้ๆนะขวัญ จะต้องผ่านมันไปให้ได้
-
ค้าง :hao7:
-
น่าสงสารขวัญต้องมา
เสียพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก
-
รู้แล้วว่าคู่รองเป็นใคร
-
เป็นตาแซ่บคักๆๆๆ :hao6:
-
คู่ใหม่ๆ
:hao7:
-
คู่นี้...!!
-
ว๊าวไม่คิดว่าจะเป็นโสภณน่ะเนี่ย เพราะในภาพของเราโสภณคือต้องเป็นคนที่แก่แล้วน่ะ :katai1: ไม่คิดว่าจะเป็นหนุ่มใหญ่วัยกำลังน่าเคี้ยวมัน ๆ :z1: ท่าทางจะมันส์น่ะเนี่ยคู่นี้ รอดูต่อเลยจ้า :กอด1:
-
อ่านมันส์ๆ อยู่ ถึงบรรทัดสุดท้ายเจอคุณตำรวจ อึ้งเลยโสภณ O[ ]O
ปล. แอบมโนว่าวินต้องแอบสั่งบอดี้การ์ดตอดตามขวัญที่ลำปางด้วยแน่ๆ เมียรักทั้งทีรู้ทั้งรู้ว่ามีศัตรูจะปล่อยให้อยู่กับแม่กับน้อง 3 คนได้ยังไง
-
:pig4: :pig4:
-
ว๊าว ว๊าว เปิดตัวคู่รอง เป็นคุณพ่อกับคุณตำรวจเหรอเนี่ยะ
งานนี้ ใครจะกดใครกันนี่ :hao6:
-
คุณพ่อก็มีคู่ 5555 รอดูรอชมค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ยังไงก้อติดตามหมดดดดดด
-
โอ่ะ!! ยังไงๆ
-
โสภณกับคุณคนนั้น อ๊ะ! น่าสนใจมากๆๆๆๆๆ :laugh:
-
:z13:
-
:hao6:
-
ตอนแรกมโนไว้ว่าโสภณจะเป็นคนแก่ๆ ฟีลเหมือนคนงานที่ทำงานหนักมายี่สิบปี 55555
พอมาเจองี้เปลี่ยนมโนใหม่แทบไม่ทันเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดด แค่คิดเล่นๆ เองนะว่าเป็นโสภณ ใช่จริงด้วย :hao7:
เพราะที่ผ่านมามันไม่เหลือคนอื่นที่พอจะมีคู่ได้แล้ว
คู่กับนายตำรวจเหรอเนี่ยย -.,- :hao6: :hao6:
ปล.เห็นรูปทีไรตกใจทุกทีสิน่า 555 :pighaun:
-
จริงเหรอเนี่ย!? โสภณกับ... จำชื่อคุณตำรวจไม่ได้อ่ะ
-
เปิดตัวคู่ใหม่
-
อย่าบอกนะว่า พ่อโสภณ กับ ..ตำรวจ.. เอาจริงดิ
-
เห็นภาพแล้ว คิดไปไกลแล้ววววววว
ได้ใจแน่คู่ เดาว่าคุณตำรวจ แต่ไม่รู้จะคู่ใคร
ได้เจอคู่ล่ะ คุณตำรวจเป็นรับเตอะ มันส์แน่
รอๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
อื้อหือ หรือนี่นี่นี่นี่.......คู่รอง?!?!
-
:impress2: อร๊ายยยยย คิดไว้แล้วว่าต้องเป็น คู่ของวินัยแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าเนื้อคู่ตุนาหงันจะเป็น
คุณพ่อโสภณณณณณ กร๊ดดดดดดดดดดดดดดด อินายหัวคือใคร น้องขวัญคือใคร ชั้นลืมล่ะคร่าาาา
นาที่นี้ ป้ายไฟนี้ต้องมา " วินัย - โสภณ " :z2:
-
:pig4: :pig4:
อิเถื่อนต้องสู้นะเว้ยยยยยยยยย
คู่โสภณ 0.0 ....
-
คู่นี้ :haun4:
-
ว้ายๆ คู้นี้ก็น่าตืดตามง๊าาา :m3:
-
(http://i63.tinypic.com/2d8otxj.jpg)
รอยชัง อินไซด์ ๑
"พี่ภณ!" เสียงลูกน้องเรียก
"เออ!" เขาขานรับ รีบกลับเข้าบ้าน โชคดีที่หนีออกมาทัน
"เป็นไงบ้างพี่ ได้ฆ่ามันไหม" ลูกน้องเขาคงหมายถึงไอ้เสี่ยเกียง
"ไม่" เขาตอบ "แต่กูก็จัดการไม่ให้มันเดินได้ไปอีกทั้งชีวิต"
"พี่น่าจะฆ่ามันเสียจะได้จบๆ" ลูกน้องเขาเอ่ยด้วยความแค้น
"อย่างน้อยลูกน้องฝีมือดีของมันก็ตายไปหลายคนอยู่ มันคงทำอะไรไม่ได้ไปอีกนาน" เขาเอ่ย ถอดเสื้อแขนยาวลายสก็อตออกเหลือแค่เสื้อกล้ามสีขาวตัวเดียว
"แล้วคนอื่นๆล่ะพี่" มันถาม
"กูออกมาอีกทางว่ะ อีกเดี๋ยวพวกมันคงตามมา" เขาเองก็เป็นห่วง ยังมีลูกน้องเขาอีกสองสามคนที่ไปด้วยกัน ตอนนี้เขาและลูกน้องย้ายมาอยู่บ้านท้ายป่า ที่นี่เคยมีคนอาศัยแต่ก็ย้ายออกไปและขายไร่พร้อมบ้านให้ผู้ใหญ่ แกเห็นใจเลยให้มาอยู่ที่นี่กันไปก่อน
"แล้วพี่จะเอาไงต่อไป จะเอาไงก็บอกนะพี่ ผมเต็มใจช่วยพี่อยู่แล้ว" ลูกน้องตบขาเขาเบาๆ
"ขอบใจมึงมากที่เป็นห่วง" เขารับคำ
นั่นสินะ จะเอาอย่างไรต่อไปดี
ทุกคนต่างก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่โสภณเลือกที่จะตอบแทนคุณนายห้างด้วยการชุบเลี้ยงฟูมฟักลูกชายของท่านมาจนเติบใหญ่ จอมขวัญเป็นเด็กที่ป่วยง่ายเนื่องจากฮอร์โมนในร่างกายไม่สมดุล การที่ต้องเกิดมามีมดลูกมันทำให้จอมขวัญดูเหมือนจะอ่อนแอเกินกว่าที่ผู้ชายปกติเขาเป็นกัน แต่จะโทษฮอร์โมนอย่างเดียวก็ไม่ได้ ทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูด้วย
เขาเองรักจอมขวัญมากเหมือนลูกแท้ๆ เลี้ยงดูมาตลอดสิบแปดปียิ่งกว่าไข่ในหิน ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ไม่แปลกที่จอมขวัญจะดูตื่นกลัวอยู่ตลอดเวลาเมื่ออยู่ในโลกภายนอก เขาพยายามหลีกเลี่ยงการพาจอมขวัญออกไปข้างนอก ไม่สามารถให้ลูกออกไปเรียนได้ เนื่องจากไม่วางใจ โลกเราเดี๋ยวนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าลูกเขาเป็นอะไรไป เขาคงไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร
จนตอนนี้เขาเองยังไม่รู้ความเป็นไปของจอมขวัญ แต่ก็นึกไว้อยู่ตลอดว่าทุกคนในบ้านหลังนั้นจะต้องเอ็นดูลูกชายเขาและหวังว่านายอัศวินจะไม่ทำร้ายลูกชายเขาเพียงเพราะเป็นลูกของคนทรยศหรอกนะ ความผิดทั้งหมดมาจากตัวเขาเองที่ตัดสินใจฝากชีวิตลูกไว้กับคนอื่น แต่เขาทำดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยจอมขวัญก็ไม่ต้องมาตายไปพร้อมกับเขา ให้ลูกได้มีครอบครัวใหม่ที่ดี นับจากนี้เขาคงต้องเป็นคนเปิดเผยความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้น จะให้ตราบาปติดตัวลูกชายเขาแบบนี้ไม่ได้
"พี่! พวกมันมากันแล้ว!" เสียงตะโกนดังลั่น โสภณรีบเดินออกมาดู พบว่าพวกเพื่อนและลูกน้องกลับมากันอย่างปลอดภัย ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
"ภณ! มึงมานี่หน่อย" เสียงเพื่อนเขาเรียก คนนี้ชื่อเค เคยฝึกบอดี้การ์ดมาด้วยกันครั้งที่ยังอยู่กับนายห้าง
"เออ มึงมีอะไร" เขาเดินออกมา เลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจ
"พอดีไอ้เหี้ยเล็กมันเผลอไปสู้กับตำรวจ แล้วมันก็ปอดแหกไม่กล้าทิ้งร่างไว้แถวนั้น สรุปกูเลยต้องพามันมาด้วย"
"ไอ้เหี้ย! มึงหมายถึงพาตำรวจมา?" เขานวดคลึงขมับ ไอ้เล็กรุ่นน้องเขามันนิสัยแบบนี้ ชอบป๊อดเรื่องคนในเครื่องแบบเรื่องคุกเรื่องตาราง แต่เรื่องฆ่าคนเลวๆเนี่ยมันลุยเต็มที่
"เออ มึงไปด่าไอ้เหี้ยเล็กนู่น กูก็รีบ พอพามาจะทิ้งไว้ข้างทางแม่งก็ไม่ยอม" เคเอ่ย และโสภณก็ส่ายหัว
"ไหนวะตำรวจที่ว่า" โสภณถาม และเพื่อนเขามันก็เลื่อนเบาะให้ดู พบว่าตำรวจที่ว่านอนสลบอยู่เบาะหลัง
"มันมาคนเดียวหรือไง" เขาเอ่ย จำได้เมื่อเห็นหน้า ไอ้เด็กที่สู้กับเขา สงสัยจะพลาดไปสู้กับลูกน้องเขาต่อ ตำรวจก็แบบนี้ ถนัดแต่ใช้ปืนผา ต่อยตีสู้โจรได้เสียที่ไหน
"ไอ้เล็กเห็นมันมาคนเดียว สงสัยผ่านมาพอดี กูว่าคราวซวยมัน" เคเอ่ย และโสภณเองก็ถอนหายใจแรงๆ
"เอาล่ะ ตอนนี้พวกมึงแยกย้ายก่อนแล้วกัน ส่วนตำรวจนี่กูจะหาทางเอง" เขาว่า ไหนๆก็เข้าตาจนแล้ว ดูเหมือนมันจะมีบาดแผลเสียด้วย คงทิ้งไปไม่ได้ "คืนนี้ใครนอนนี่ก็เตรียมหาข้าว ไอ้เล็ก มาช่วยกูแบกตำรวจมึงเร็วๆเลย เพราะมึงคนเดียว!"
เขากับลูกน้องช่วยกันแบกร่างที่สลบเข้าไปในบ้าน จะให้มันอยู่ด้านนอกก็คงไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องแบกเข้าไปในห้องเขา ส่วนคนอื่นๆก็แยกย้าย มีอีกสองสามคนที่นอนกับเขา อีกสักพักคงตั้งวงเหล้าฉลอง โชคดีที่บ้านพักของลุงผู้ใหญ่อยู่ในป่าพื้นที่ส่วนตัว ไม่มีใครมารุกราน ง่ายต่อการซ่อนตัวยิ่งนัก
"มึงแทงมันเหรอวะ" หน้าคมๆขมวดคิ้วมุ่น
"เปล่าพี่ ไม่ใช่ผม เอาจริงๆที่ผมพามันมาด้วยเพราะสงสารมันนี่แหละ" ไอ้เล็กว่า
"ตกลงอะไรของมึง กูงงไปหมดแล้ว" โสภณเริ่มปวดหัว ประติดประต่อเรื่องไม่เห็นจะเข้าใจ
"ผมมาเจอมันตอนที่มันถูกแทงแล้ว กำลังจะหนีแม่งก็ไล่จะมาจับผม สุดท้ายคงทนพิษบาดแผลไม่ได้ ล้มลงไปซะอย่างนั้น ไอ้ผมมันก็ขี้สงสาร เลยต้องหอบมันมาด้วย" เล็กทำหน้าแหย เกาหัวแกรก
"ไอ้เวรเอ้ย ดันจะเป็นคนดี!" เขาถีบมันจนล้ม "ไปเอาผ้าชุบน้ำมา โชคดีนะยังพอมีอุปกรณ์ทำแผล"
โสภณไล่ลูกน้องไปเอากะละมังชุบน้ำ ส่วนเขาก็ออกไปหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้าน พอเข้ามาเขาก็ใช้หมอนรองหัวมันให้สูง ไอ้หน้าอ่อนมันหน้าซีด แผลคงจะลึกน่าดู
"อ่ะ" เสียงครางเล็กๆเพราะความเจ็บทำให้โสภณชะงัก เครื่องแบบตำรวจถูกถอดออกทีละนิดจนเหลือแค่เสื้อกล้ามสีขาว ไอ้เด็กนี่รูปร่างดี เนื้อกายกำยำ ไม่อ่อนปวกเปียก ผิวก็ขาวไร้รอยขีดข่วน ที่หัวไหล่ตอนนี้เปื้อนเลือดแดงฉานเพราะรอยแทงลึกประมาณสองนิ้วเห็นจะได้ ลึกใช่ย่อย
"ตำรวจเหี้ยอะไรผิวดีฉิบ หล่ออย่างกะนายแบบเลยพี่" ไอ้เล็กตาโต พวกเขามันวันๆเอาแต่ลุยแดด ผิวดำกระด้าง มือก็สากไร้ความเนียนนุ่ม
"ตำรวจสมัยนี้มึงก็รู้ ส่วนมากนั่งในออฟฟิศ ไม่ก็ตั้งด่านหาแดก บางคนจบมาทั้งๆที่จับผู้ร้ายยังไม่เป็นก็มี" โสภณเอ่ยเยาะตามที่เห็นทั่วไปในสังคมทุกวันนี้
"มันจะตายไหมพี่" ไอ้เล็กส่งผ้าก็อตให้เขา
"ถ้าตายก็ใจเสาะเกินไปแล้ว แผลแค่นี้เอง ไปๆ มึงไปช่วยพวกมันทำครัว เย็นแล้วจะได้แดกข้าว"
"จ้าาาาา"
ไอ้เล็กเดินออกไปจากห้องพร้อมกะละมัง โสภณกดพัดลมให้ส่าย แผลแบบนี้พรุ่งนี้คงจะอักเสบ มันคงทรมานน่าดู แต่จะพาไปหาหมอก็ใช่เรื่อง แค่นี้ก็ถือว่าบุญโขแล้ว
...
จากนั้นพวกเขาก็ตั้งวงเหล้ากัน วันนี้ลุงผู้ใหญ่ให้เด็กขับรถเอาเหล้าชั้นดีมาให้ แต่ถึงแม้โสภณคิดจะซื้อเขาก็ทำได้เพราะเขายังมีเงิน กับแกล้มพร้อมเต็มพื้นที่ ข้าวปลาก็มีไว้รอ กะว่าเมาหัวร้างข้างแตกแค่ไหนก็ยังมีข้าวกินตอนเช้า
"คิดถึงเมียฉิบหาย เมาๆกอดเมียแล้วสุดดี" เสียงไอ้เข้มเอ่ย คนนี้มีเมียเด็ก ลูกก็สองแล้ว สงสัยคงยังไม่พอ
"มึงเพิ่งจะมาไม่กี่วัน เสี้ยนหาหอยจริงนะมึง!" ไอ้เคฟาดหัวมันไปที วงเหล้าล้วนมีแต่เรื่องอัปรีย์แล้วแต่ใครจะขุดมาเล่า
"โธ่พี่! ผมอยู่บ้านเอากะเมียทุกวัน ไม่ให้คิดถึงเมียจะให้คิดถึงใคร!"
"ไอ้สัตว์!" เจอยันเข้าไปอีกโครม ข้อหาคนอวดเมีย
"ว่าแต่พี่ภณเถอะ ยี่สิบปีที่ไม่มีเมียเนี่ย พี่เคยไปซ่องบ้างหรือเปล่าวะ ถามจริง" ไอ้เข้มมันเริ่มเมา เอ่ยไปตามที่ใจคิด
"มึงนี่มัน!" เคตั้งท่าจะถีบลูกน้องอีกที แต่โสภณห้ามไว้
"กูรักลูกกู วันๆกูไม่ได้คิดแต่เรื่องลามกแบบพวกมึง" เขาว่าพลางกระดกเหล้า
"แล้วพี่ไม่อยากเหรอวะ ขนาดผมไปต่างจังหวัด โทรมาได้ยินเสียงเมียยังให้มันครางให้ฟัง แตกคามือเลยว่ะพี่" มันเล่าความทุเรศอย่างไม่อายใคร
โสภณส่ายหัว อายุเขาก็ปูนนี้
"สี่สิบกำลังกลัดมัน เข้าเมืองไปหาเด็กๆสักคน ผมว่ามันคงครางไม่เป็นท่า อดอยากมายี่สิบปีเลยนะโว้ย" ไอ้เข้มโห่ร้องเหมือนเขาเป็นของดี ยิ่งไว้นานยิ่งขลัง
"ว่าก็ว่า ไอ้เล็กมึงชอบเที่ยวพวกโคมเขียว เป็นไงวะ เปลี่ยนเมียไปเรื่อยๆ มันส์สะเด็ดดีไหม" ไอ้เข้มเอ่ยอย่างสงสัย ทุกคนต่างพากันหัวเราะชอบใจ
"กูเคยเอาเด็กสิบห้า ไอ้เหี้ยฟิตจนกูต้องกระแทกจนแหก สงสารมันนะ แต่ตอนนั้นกูซอยอย่างเดียวว่ะ ฮ่าาา" เล็กเล่าประสบการณ์ชีวิตของตน
"ไอ้เหี้ยนี่ไม่เบานี่หว่า เด็กๆนี่มันน่าบีบว่ะ ฮ่าาา" ไอ้เข้มหัวเราะจนหงายหลัง โสภณที่แค่พอกรึ่มเห็นแล้วก็อดสังเวชไม่ได้ พวกนี้พอเมาแล้วเรื้อนทุกที นานปีเจอกันทนฟังมันหน่อยละกันเว้ย
"อยู่ในป่าแบบนี้คงต้องพึ่งมือสากๆของพวกมึงไปก่อน" เคร้องหึ จะให้ไปหาสาวๆที่ไหนแถวนี้ หมาสักตัวยังไม่เดินผ่าน
"แต่กูมีของเด็ดจะเสนอว่ะ ตอนที่ลูกพี่เช็ดตัวให้ไอ้ตำรวจนั่น เห็นผิวมันแล้วแม่งกูตั้งเลย" ไอ้เล็กทำหน้าหื่น เพราะมันเมาแล้วถึงได้พูดไปเรื่อยเปื่อย
"นั่นมันผู้ชายนะโว้ย!" เข้มทำท่ารังเกียจ
"มึงไม่รู้อะไร ผู้ชายนี่เด็ดกว่าผู้หญิงนะโว้ย เวลาบีบมันเต็มไม้เต็มมือดี เนื้อแน่นๆเวลาสอดใส่โคตรรัด แถมทนมือ เอาทั้งคืนก็ไม่ต้องกลัวตาย ครางเสียงแหบๆได้อารมณ์ฉิบหาย" ไอ้เล็กเปิดประเด็น หน้าลอยไปสวรรค์ชั้นเจ็ด
"มึงรู้ดีฉิบหาย เคยลองแล้วสิ" ไอ้เข้มโวยเพื่อน เล็กยักคิ้วเหนือกว่า
"คืนนี้เรามาลองกับไอ้ตำรวจนั่นดีไหม" ไอ้เล็กหาเรื่อง ชวนเพื่อนไปลองของใหม่
"ไอ้สัตว์ เมาแล้วพวกมึงน่ะ" โสภณว่า เมาแล้วคิดไม่เป็นทุกที พวกเหี้ยนี่ไว้ใจไม่ได้
"ขอผมเหอะพี่ เงี่ยนว่ะ" ไอ้เล็กเข้ามาคลอเคลีย ก่อนจะโดนโสภณถีบจนติดข้างฝา
"มึงเป็นคนช่วยมันแท้ๆไอ้เล็ก" เขาตบหัวมันซ้ำ "คิดเรื่องอับปรีย์มาได้"
"มึงมาให้กูเอาไหมล่ะไอ้เล็ก แบบนั้นน่าลองว่ะ" ไอ้เข้มแซวเพื่อน
"โอย กูจะอ้วก" เล็กส่ายหัวยิก ที่เขาพูดน่ะหมายถึงจะเป็นคนเสียบโว้ย ถ้าต้องมาถูกเสียบใครจะไปเอาวะ
"ตื่นเช้ามาถ้ากูเห็นน้ำคาวใครเกลื่อนบ้าน กูจะให้เลียเสียให้เข็ด ไอ้พวกนี้!" โสภณชี้หน้ารายตัว "กูจะไปนอนแล้ว พวกมึงอย่าเสียงดังให้มากล่ะ"
เขาเอ่ย กระดกเหล้าที่เหลือก่อนจะยืนเต็มความสูง
"อิจฉาโว้ยยยย ลูกพี่ได้นอนกับเนื้อแน่นๆขาวๆ" ไอ้เข้มส่งเสียงไล่หลัง "ระวังจะอดใจไม่ไหวนะพี่ ผู้ชายเวลามันตอดรัด เสียวจนเยี่ยวปริ ฮ่าาา"
"เดี๋ยวกูยิงทิ้งให้หมดไอ้พวกเวรตะไล!" โสภณหันกลับมาด่าลูกน้องอีกทีก่อนจะเดินเข้าห้อง ไอ้พวกนี้อย่าให้มันได้กินเหล้าเข้าปาก เห็นอะไรก็เป็นเรื่องล้อเล่นไปเสียหมด
โสภณสะบัดหัวไล่ความมึน คว้าผ้าเช็ดตัวออกมาเข้าห้องน้ำ เห็นพวกมันยังไม่เลิกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร อาบน้ำจนเสร็จเขาก็นุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวเข้ามาในห้อง ยืนมองดูแล้วว่าไอ้ตำรวจมันน่าจะอึดอัดเขาเลยช่วยมันถอดเข็มขัดดึงกางเกงสีกากีลงมา ดีที่มันใส่บอกเซอร์อยู่ จะได้ไม่ต้องหากางเกงมาให้เปลี่ยน
ที่นี่ฟูกง่อนแง่นก็วางไว้บนพื้นปูน ผ้าห่มก็ขาดๆรุ่ยๆ ไม่ได้มีความสะดวกอะไรเลยแม้แต่น้อย ก็แค่หลบมากบดานสักพัก อีกเดี๋ยวเขาก็ต้องหาที่ใหม่
"ห ... หนาว" เสียงแหบครางจากปากคนข้างๆดังขึ้น โสภณที่นอนไกลออกมาต้องเอื้อมมือไปปิดพัดลมแล้วเปิดหน้าต่างระบายอากาศแทน ผ้าห่มมันเป็นผืนบางๆ เขาเองสละให้มันไปแล้วหวังว่าจะช่วย
เสียงจากด้านนอกเงียบไปแล้ว โสภณค่อยๆหลับตาเพื่อที่จะนอนอย่างจริงจัง อากาศคืนนี้ค่อนข้างเย็น ด้วยความเป็นบ้านปูนติดในป่าทำให้ค่อนข้างชื้น ลมที่พัดเข้ามาจากหน้าต่างก็มากทำให้คนที่เริ่มแผลอักเสบกระสับกระส่าย เนื้อตัวมันร้อนแต่ข้างในมันก็หนาว จะนอนให้หลับสนิทเขาก็ต้องการความอบอุ่นมากกว่าผ้าห่มขาดรุ่ยนี้
...
"อืม" โสภณขยับตัวเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคนข้างๆซุกเข้ามาหาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่ามันคงจะหนาว
เขายอมให้มันซุกเข้าหาความอบอุ่น เนื้อตัวเขามันร้อน ไอ้เด็กนี่คงจะชอบ ชั่วขณะหนึ่งที่เขากำลังเคลิ้มเขาลืมตัวคิดว่ามันเป็นลูกชายเขา คิดถึงเหลือเกิน เนื้อตัวนุ่มนิ่มที่ชอบมาซุกอกเขาเพราะจอมขวัญเป็นคนขี้หนาว เขาจรดจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมสีดำสนิท ตวัดแขนกอดให้มันเข้ามาอยู่ในร่างเขาอย่างเต็มกอด เนื้อตัวที่เขากำลังกอดเต็มไม้เต็มมือ แขนสองข้างก็มีกล้ามเป็นลอน ไหล่กว้างเพียงแต่ไม่เท่าเขาที่ฝึกมาทั้งชีวิต กลิ่นตัวมันก็ไม่ได้เหม็นสาป ติดจะหอมมากด้วยซ้ำ ถือว่าเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างรักษาความสะอาดและสำอางค์มากทีเดียว
ด้วยความเมาบวกกับความเผลอไผลในความหอม เขาเผลอสอดมือเข้าไปในเสื้อกล้ามตัวบาง มันร้องครางอื้ออึงเมื่อเขาแตะไล่ที่สีข้าง จะว่าไปเขาก็ขาดเรื่องอย่างว่ามานานมากจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่เพราะยังไม่เจอคนที่อยากครองคู่ด้วยและเขามีความรับผิดชอบที่ต้องดูแล ทำให้เรื่องความสัมพันธ์ทางเพศถูกจัดอยู่ในหมวดไร้สาระ
"อ๊ะ .. อา" เสียงมันครางพร่าเมื่อเขาตวัดขากอด ผ้าขาวม้าล่นลงไปอยู่ปลายเท้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ แต่ที่รู้ๆตอนนี้ทั้งความเมาความอยากปะปนกันไม่รู้ชั่วดี ไม่รู้ว่าเพศชายจะต้องทำอย่างไร เอากันทางไหน แค่รู้ว่าพอแตะบั้นท้ายกลมกลึงแล้วมันปล่อยเสียงคราง เขาก็รู้ทันทีว่าตรงไหนที่ควรจัดการ
"อ .. อย่า" วินัยเหมือนจะค่อยๆรู้สึกตัว เขาเจ็บราวไปทั่วไหล่ซ้าย ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เขารู้แค่ว่าแสงจันทร์ที่สาดลงมาไม่มากทำให้เขาเห็นหน้าคนที่กอดรัดเขาอยู่เลือนลาง
โสภณไม่ได้เอ่ยตอบ เขาปลดพันธนาการของตน แท่งร้อนสีเดียวกับตัวผงาดเครียดตึงและแข็งขืน กว่ายี่สิบปีที่ไม่เคยได้เข้าใกล้เนื้อตัวหอม ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ตอนนี้ไฟอารมณ์มันเริ่มปะทุ เขาส่ายเอวร่อนให้มังกรเสียดสีกับขาอ่อนแข็งแรง มันครางอือยกมือดันหน้าอกแต่ทว่าเรี่ยวแรงไม่มี
กลิ่นชายฉกรรจ์คละคลุ้ง โสภณพลิกตัวขึ้นคล่อมมัน จับร่างที่นอนอยู่ให้นอนหงาย สองมือรูดกางเกงคนใต้ร่างลงจนเปลือยเปล่า เผยให้เห็นแท่งร้อนของอีกฝ่ายที่มีขนาดใกล้เคียงกัน แต่อย่างไรก็สู้ของเขาไม่ได้
"อ๊ะ .." มือหนาปาดลงกลีบลึกก่อนจะไล่มาที่พวงไข่ เขารู้ว่าจะทำอย่างไรผู้ชายด้วยกันถึงจะรู้สึกดี โสภณรูดรั้งแก่นกายคนใต้ล่างอย่างชำนาญ ความร้อนจากตัวเขาถูกถ่ายทอดผ่านมือสากที่กำลังสาวแก่นกายทำเอาคนใต้ร่างครางบิดตัวไม่เป็นท่า
แตะนิ้วชี้กับลิ้นเพื่อปาดน้ำลายไว้ใช้แทนเจลหล่อลื่น โสภณแยกขามันออกกว้าง ร่างกายหนาพอๆกะเขาในตอนนี้ดูเซ็กซี่เร้าอารมณ์ดิบ นิ้วแรกกดแทรกผ่านช่องทางสีสดที่ไม่เคยมีผู้ใดแทรกผ่าน คนด้านล่างจิกมือกับแขนเขา โสภณคำรามด้วยความกระสัน จริงอย่างที่มันบอก ขนาดแค่นิ้วแรกช่องทางมันยังตอดรัดถึงเพียงนี้ เขาสอดนิ้วจนสุด ควานหาจุดกระสันแบบที่เคยทำกับภรรยา เมื่อมันร้องตัวเกร็งเขาก็หยุดก่อนจะแทรกอีกนิ้วกระแทกลงจุดเสียวทำเอามันร้องครางเสียงดังลั่น
หวังว่าไอ้พวกเวรนั่นมันจะหลับตายกันหมดแล้ว
เขาคิดพลางขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น แก่นกายที่รออยู่บวมเป่งแทบจะขาดใจ เพราะเห็นว่ามันเป็นผู้ชายเขาจึงไม่ได้อ่อนโยนอะไรมาก เนื้อตัวขาวบิดส่ายไปทั่วฟูก เขาค่อยๆชักนิ้วออกมา ภายในมันขมิบรัดเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนมันจะถอนหายใจพลางหอบ
โสภณไม่รอช้าจ่อแท่งร้อนขนาดเต็มลำที่ปากทาง เขามองผ่านแสงจันทร์เห็นจีบพับสีสดขมิบตามจังหวะหายใจแล้วยิ่งเร้าอารมณ์ เมื่อเขากดส่วนหัวเข้าไปมันก็ร้องโอดโอยเหมือนคนใกล้ตาย โสภณยื่นมือไปปิดปากมัน แผลที่หัวไหล่คงจะกำลังอักเสบ เขาอยากจะหยุดแต่อารมณ์มันมาถึงขั้นนี้แล้ว
ยัดเยียดความร้อนเข้าไปเต็มกำลัง โสภณแช่ค้าง ความรู้สึกสุดยอดเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย เขาเคลื่อนกายด้วยความวาบหวิว ทุกนาทีที่ขยับ ช่องทางของมันจะตอดรัด แนบแน่น ขมิบถี่รัวจนเขาแทบทนไม่ไหว คงเป็นเพราะไม่ได้ร่วมรักกับใครมานาน แค่สอดใส่ติดผนังน้ำคาวก็ถูกฉีดใส่ภายในร่าง เขาตั้งสติ ก่อนจะเริ่มบทรักต่อไปอย่าได้ขาด ความร้อนที่พุ่งสูงทำให้วินัยเองก็สำเร็จความใคร่ตามไปด้วย เขาตอดรัดคนด้านบนอย่างไม่รู้ตัว เวลาที่ภายในถูกเสียดสีมันก็รู้สึกดีไม่น้อย
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแต่พายุอารมณ์ก็ไม่มีท่าทีจะสงบ มังกรยักษ์ยังคงทะลุทะลวงม่านเมฆไปทุกที่ โสภณพลิกกายมันติดผนัง ยกก้นลอยโด่ง ใช้แท่งร้อนตีไปที่ช่องทางเป็นการส่งสัญญาณเตือนก่อนจะสอดใส่เข้ากระชั้น วินัยนอนครางไม่รู้ศัพท์ ทั้งจิก ทั้งข่วน ทั้งกัด เขาทำมาทุกอย่าง ไม่คิดว่าวันนึงจะต้องมาถูกกระทำเหมือนตัวเองเป็นผู้ชายขายตัวแบบนี้
คราบคราวตลบอบอวลอยคลุ้งไปทั่วห้อง โสภณนอนซ้อนหลัง ยกขามันแยกออกกว้างก่อนจะแทรกผ่านความคับแน่น พวกเขาไม่มีการจูบหรือซุกไซร้ใดๆ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากมีเซ็กส์เท่านั้น เสียงกระแทกกระทั้นดังจนกลบเสียงคราง ช่องทางของวินัยแสบสันไปหมดเหมือนจะมีเลือดออก แต่คนด้านหลังยังไม่พอใจ ความแข็งกร้าวไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนลง ยังคงเสือกกายเข้าออกอย่างรุนแรง
เสียงนาฬิกาข้างเตียงส่งเสียงร้องเป็นเวลาตีสาม ร่างกายกำยำของคนทั้งสองกอดก่ายพลิกเปลี่ยนท่าทางกันไม่รู้ต่อกี่ท่า มือสากช่วยรูดรั้งความเป็นชายของคนที่ไม่ได้ใช้การ คราบน้ำคาวเลอะเปรอะมือไม้และลำตัว ขาอ่อน แก้มก้น แม้กระทั่งหน้าอกก็ไม่มีที่ว่าง ความสุขสมออกมาจากเสียงครางและสีหน้า โสภณรู้สึกเป็นสุขหลังจากที่ได้ปลดปล่อย เขามีที่ระบายแล้วหลังจากห่างหายเรื่องอย่างว่ามานานนับยี่สิบปี พอถึงคราวตบะแตก ร่วมรักกับมันแม้จะเป็นสิบๆรอบมันก็ยังไม่พอ
"ม .. ไม่ไหวแล้ว" วินัยครางส่ายหัว ไม่รู้ว่าคนบ้านี่ไปตายอดตายอยากมาจากไหน เขานับๆดูแล้วไม่ต่ำกว่าสิบกว่ารอบที่น้ำคาวขุ่นคนด้านหลังแตก เวียนหัวจนอยากจะอาเจียน เจ็บแผลก็เจ็บยังไม่ได้พัก
"ตีสี่ .. กูขอแค่ตีสี่" โสภณเอ่ยขอ มันทำแค่ครางอือยอมรับชะตากรรม เขาเลยใช้เวลาที่เหลือเพื่อปลดปล่อย ไม่เคยคิดเลยว่าร่างกายของผู้ชายอย่างมันจะเข้ากับเขาได้ดี เวลาที่แก่นกายสอดประสานเขารู้สึกได้ว่านี่คือเซ็กส์ที่เขาต้องการ มันก็ท่าทางแมนๆเหมือนกับเขา เพียงแต่ส่วนสูงและความหนาอาจจะน้อยกว่าหน่อย แปลกที่เขาชอบแบบนี้มากกว่าร่างนุ่มนิ่มอย่างที่ลูกน้องบอก
โสภณทำตามอย่างที่ขอจริงๆ พอใกล้ตีสี่เขาก็เดินหน้าเต็มกำลังและปลดปล่อยร่างกายของเขาทั้งสอง รีดน้ำคาวออกจนหมดเขาก็ล้มลงทับร่างกำยำของมัน พออะไรมันสร่าง เขาก็เพิ่งจะรู้สึกตัว ที่เขากระแทกอยู่น่ะตำรวจดีๆนี้เอง โชคดีที่เขาเก็บปืนมันไว้ในตู้แล้ว ไม่อย่างนั้นคืนนี้คงไม่กล้าหลับ
"มึงมันเหี้ย" วินัยนอนหอบ ถ้ามีแรงคงไม่ปล่อยให้มันทำแบบนี้แน่ๆ
"เออ กูเหี้ย กูยอมรับ" โสภณเอ่ย ยอมรับว่าเหี้ยจริงๆ สิ่งที่เขาด่าลูกน้องไปทั้งหมด เขากลับทำมันด้วยตัวเอง
"อดอยากมาจากไหนวะ" วินัยส่งมือไปขยำพวงไข่ อยากจะบีบให้แตก แต่ความรู้สึกเสียวที่ได้รับมันก็แปลกใหม่ จะว่าไปเขาเองก็คล้อยตามไปกับสัมผัสที่ได้รับหลายรอบอยู่
"เกือบยี่สิบปี ตั้งแต่เมียตาย" โสภณเอ่ยความจริง มาถึงขั้นนี้คงไม่ต้องปิดบัง มันเป็นตำรวจ ถ้าจะจับเขาเข้าคุกก็ง่ายนิดเดียว
"กูระบมไปหมด ของมึงก็ไม่ใช่เล็กๆ" วินัยปล่อยมือ ก่อนจะนอนขดตัว เจ็บทั้งแผลที่โดนแทง ไหนจะแผลที่ช่องทางอีก
"กูไม่แก้ตัวใดๆทั้งสิ้น กูเมา แล้วเนื้อตัวมึงก็น่าฟัด ถ้ามึงจะจับกูก็แล้วแต่ กูก็แค่ยอมเดินเข้าตาราง" และเขาเองก็ไม่คิดจะหนีด้วย
"เหอะ ให้กูแจ้งความว่ามึงข่มขืนกูที่เป็นตำรวจเนี่ยนะ ตลก" วินัยแค่นหัวเราะ "เรื่องของกูกับมึงจะต้องไม่มีใครได้รู้ ถ้ากูจะทำจริงๆ สิ่งนั้นคือกูคงต้องยิงมึงทิ้งเพื่อปิดปาก"
"กูก็ไม่ได้คิดจะป่าวประกาศที่ไหน ถ้ามึงไม่รู้" โสภณว่า ไอ้เด็กน้อยนี่มันก็เด็ดได้ใจเขาเว้ย
"ก็ลองสิวะ มึงได้ตายสมใจแน่" วินัยขู่ เขาเป็นถึงตำรวจ ใช่ น่าจะจับมันส่งเข้าตารางได้ไม่ยาก แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่น่านำออกไปโพนทะนา จะมีแต่เสียชื่อเสียง และเขาเองที่จะตกเป็นผู้เสียหาย อับอายขายขี้หน้า
"ก็ถือว่ากูช่วยชีวิตมึง มึงช่วยทำให้กูได้ปลดปล่อย เท่านั้นก็จบ" โสภณหลับตาพูด เขาเหนื่อยและอยากนอนเต็มทน
"กูอยากจะฆ่ามึงจริงๆ" วินัยสบถ แต่แม้จะขยับยังยากเลย
"เอาไว้มึงหายดีก่อนค่อยมาพูด ตอนนี้นอนก่อนไหม ไอ้เด็กน้อย" โสภณขยับเข้าชิดร่าง โอบกอดมันไม่ให้ขยับหนี วินัยฮึดฮัดได้ไม่นานก็ต้องคล้อยหลับตามเพราะความเหนื่อยความง่วงทั้งระบมมันทำให้เขาแทบลืมตาไม่ขึ้น เวรกรรมของเขาจริงๆที่ต้องมาตกอยู่ในซุ้มโจรแบบนี้ รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น เขาเป็นฝ่ายโดนเสียบ ...
TBC.
Talk: บอกแล้วว่าหาสาระและเหตุผลไม่ได้ ตอนหน้าสลับไปคู่หลักนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:hao6:
-
:pighaun:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ ป้าจิเป็นลม :jul1:
20 ปี ยิ่งกว่าวินอีก เก็บกดมาได้ขนาดนี้
คุณโกะบรรยายได้ดีมากค่ะ สมจริงโดยเฉพาะที่ว่าไม่มีจูบเพราะนี่แค่เป็นการปลดปล่อย having sex not making love มีเซ็กส์ไม่ใช่การร่วมรัก
สรุปโสภณเองสินะที่ต้องมาเลียน้ำคาว 5555
ท่าจะมากโขอยู่ 10 กว่าครั้ง เก็บมา 20 ปี
ชอบบรรยากาศหลังเซ็กส์ค่ะ เขานอนคุยกัน สงสัยเริ่มกันจากตรงนี้แหละเนอะ
-
:m25: โอเครเลยอร่าาาาาาา
แบบว่าอัศวินกับขวัญเนี่ย ตกไปเป็นตัวประกอบกันเลยทีเดียว
เจอคุณพ่อผู้อดอยากปากแห้ง โซ้ยลืมตายกันเลย :z1:
ไม่อยากให้ตอนหน้าตัดไปที่ฉากของตัวประกอบกันเลยทีเดียว อยากจะให้คู่หลักนี้แบบนานๆกว่านี้หน่อย :hao7: :laugh:
-
รูปเปิดตอนเซ็กซี่เลือดพุ่งเลยจ้า :pighaun:
พออ่านเนื้อเรื่อง คุณพ่อนี่อื้อหือเลย แรงดีเชียว
วินัยก็อึดใช่เล่นนะถึงตีสี่เชียว :-[ จะสลบข้ามคืนมั้ยเนี่ย
รอตอนหน้าค่ะโกะ คิดถึงขวัญแล้ว
-
เอามือทาบอก อั้ยยะะะ ขุ่นพ่อร้อนแรงมากกกกก
-
:jul1: :jul1: โอย เลือดหมดตัว เมะชนเมะนี่มันช่าง :m25:
-
เลือดพุ่งจากจมูก
ซับๆๆ
-
โอ๊ยย ยังไม่อยากให้สลับไปคู่หลักเลยยยยย :hao6:
จริงๆพี่ภณ (กลายเป็นพี่ภณไปแล้ว :hao7:) เรียกนัยว่าเด็กน้อย แต่ถ้าจำไม่ผิด วินก็อายุ 30 ต้นๆ นัยก็น่าจะประมาณนี้
แต่ยังไง ก็ห่างกันตั้ง 10 เรียกเด็กน้อยคงไม่แปลกอะไร โง้ยยยยย :-[
ชอบคู่นี้อะ รู้สึกแมนๆคุยกัน นี่มันเคะในฝันของเราจริงๆ อัพคู่นี้บ่อยๆน้าาา :mew2:
ปล.แอบสงสัยว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นรึยังตอนที่พี่ภณไปหาลูกอะค่ะ
-
คู่นี้เขาร้อนแรงแซ่บๆ
ฟัดเหวี่ยงกันมันเลย
คุยกันเหมือนไม่ได้เอากันเมื้อกี๊
-
:m25: โอ๊ย คุณพ่อเริ่มต้นก็แซบกันซะแระ
-
โอ้ววว แค่รูปก็ทำเอาจะเป็นลม เจอฉากบรรยายเข้าไปอีก :m25:
ชอบคู่นี้ คึๆๆๆ :hao6:
-
ไม่ต้องรอนานเลย เขาได้กันแล้ว เร้าใจมาก ดิบเถื่อน ดีจัง อิอิ อารมณ์ล้วน ๆ ชอบๆๆ ยังอยากให้ ตอนหน้า คู่รุ่นพ่อต่อจัง อิอิ
-
ช่างเป็นตอนที่ดีเสียจริง หึหึ
-
แซ่บมาก!!
-
โถ่พ่อภณ!! สงสารเด็กมัน5555555555
-
ต่อคู่นี้ไปยาวๆเลยก็ดีนะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
เค้าชอบแบบนี้ เซ็กส์ดิบๆ ปล่อยทุกอย่างไปตามอารมณ์ ฟินๆรู้สึกดีทั้งคู่
แต่แหมโสภณอะไรที่ห้ามลูกน้องตัวเองทำหมด คุณตำรวจยังบาดเจ็บอยู่เลย ล่อไปร่วมสิบน้ำไม่มีปรานีจริงๆ
ยังไม่อยากให้กลับคู่หลักเลย อิ_อิ
-
เลือดพุ่งทันทีที่อ่านจบ :pighaun:
-
:jul1: :jul1:
-
:a5:
-
เก็บกดขนาดหนักเลยนะโสภณ :hao3: :hao6: :hao6:
-
จ๊ากกกกกก!!! คุณพ่อมาแรงแซงคุณลูกไปเลย :laugh:
-
วินัยสุดหล่อไม่ต้องเสียใจไปจ้ะ นายโสภณนี่เป็นคนดีน่ะจ้ะ ดูสิอดอยากมาตั้งยี่สิบปีมาดีแตกเพราะนายเลยน่ะ :z1: ชอบจ้ะแบบนี้น่ะ แก้เครียดคู่หลัก :กอด1:
-
โดนจัดเต็มทั้งคืน ลูกน้องโสภณจะมีใครรู้ไหมเนี้ยะ ถ้ารู้มีหวังโดนแซวยาว
-
ร้อนแรงงงงงง :pighaun:
-
อู้วววววว แซ่บไม่เบา :jul1:
-
โสภณอดยากปากแห้งไปถึงไหนเนี่ย คุณตำรวจวินัยคราวนี้จะทำยังไง คู่นี้จะรักกันได้อย่างไร สงสัย ลุ้นๆๆๆ
-
ชอบคู่นี้
:oo1:
-
ตอนนี้สนุกดีคับ แมนๆ ตำรวจกับผู้ร้าย ๕๕๕
-
อุ๊บบบบบ :laugh:
พี่วินัยของเค้าาาาาา
-
แหมมมม คู่ลูกนี่อัศวินไม่ได้ปลดปล่อยมาสองปี พอมาคู่พ่อ... ยี่สิบปี แทบไม่ต้องจินตนาการถึงความเปลี่ยว 5555555 สงสารคุณตำรวจเหมือนกันนะเนี่ย ถึงจะแมนๆ ดูแล้วมีความอึด+ถึก+ทนมากกว่าจอมขวัญหลายเท่า แต่มาเจอโสภณสิบน้ำ(?)เข้าไปก็คงสลบยาว
-
เสียบกันซะแล้ว :oo1: :haun4:
-
พ่อ!!!!!! ทำรายอ่ะ หูยยยยยย.... :jul1:
เห็นแครูปข้างบนก็กรี๊ดกร๊าดแล้ว.. มาเจอเรื่องเข้าไป :-[
-
พี่วินัยนี่แอบเซ็กซี่นะะะ 5555555555
-
คู่นี้แซ่บมาก วินัยเซ็กซี่ โสภณก็อึดถึก คู่กันได้ โอย จะเป็นลม อ่านแล้วหวิวใจ :jul1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ร้อนแรงจริง ๆ :jul1:
-
บอกได้คำเดียวว่าอื้หื้อ :pighaun:
-
คู่คุณพ่อแซ่บมาค่ะ :haun4: :oo1: :katai2-1:
-
:hao6:
ว้าววววว
-
วินัย..............โดนบิ้กคอมโบเซ็ตซะแล้ว :m25: :haun4:
-
พี่วินทั้งๆ ที่วัยยังหนุ่มยังแน่นก็สู้คุณพ่อไม่ได้แล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อ่านเจอประโยคบอกอายุ 40
คุณพระ เอามือทาบอกเลยค่ะ 55555555
-
คุณพ่อเก็บกดมายี่สิบปีค่ะแม่จ้าววววววว วินัยเอ๋ยยยย ขาถ่างแน่ ว้ายนย ชอบคู่นี้นะ :m25:
-
รอยชัง ๒๗
"เอาอย่างไรดีคะคุณแม่" อัจฉราเริ่มคิดหนัก เธอยังจำได้ดีเรื่องที่เคยคุยกับโสภณไว้ก่อนหน้า
"เอาแบบนี้" อำพรเอ่ยกับลูกสาว "แม่ว่าพาน้องขึ้นไปอยู่บนห้องก่อน เดี๋ยวแม่รับหน้าเอง ไปลูก ไม่ต้องห่วงนะ" ก่อนจะหันไปลูบหัวลูกชายข้างๆ
"ค่ะ ไปขวัญ"
อัจฉราทำตามที่มารดาสั่ง เธอพาน้องขึ้นมาบนห้อง ให้จอมขวัญเช็ดหน้าเช็ดตาและนอนพัก อาการคลื่นเหียนเวลามันกำเริบ คนที่เป็นก็มักจะไม่มีแรงมากนัก
ทางด้านอำพร เธอจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะให้ลำดวนไปเชิญแขกที่ว่าเข้ามาในบ้าน พอทั้งสองคนเข้ามาถึง อำพรก็กล่าวต้อนรับ
"สวัสดีค่ะ" เธอเอ่ย มองผู้ชายและผู้หญิงผิวขาวที่อายุน่าจะน้อยกว่าเธอสักห้าหกปีได้ การแต่งกายก็ดูจะเป็นผู้ดีมีฐานะ หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
"สวัสดีครับ ผมอนุสรณ์ ส่วนนี่พัชรินทร์ภรรยาผม"
"สวัสดีค่ะ" พัชรินทร์เอ่ย
"เราสองคนเป็นญาติของจอมขวัญครับ" ผู้ชายตรงหน้าแนะนำตัวให้ฟัง อำพรตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้กระโตกกระตากออกไป
"จอมขวัญ?" อำพรแสร้งถามอย่างสงสัย
"ครับ จอมขวัญ พิริยะสกุล ลูกชายของพี่ชายผม นายห้าง จอมพล พิริยะสกุล ที่ผมมาที่นี่เพราะผมให้คนค้นหาและไปเจอประวัติผู้ป่วยที่โรงพยาบาลในตัวเมืองเข้า ขอบอกตามตรงนะครับว่าผมใช้เส้นสายเพื่อให้ได้ข้อมูลของบ้านคุณหญิงมา ผมตามหาหลานชายผมมานานถึงสิบแปดปี วันนี้ผมคงต้องขออนุญาตเจอเขา" ผู้ชายตรงหน้าที่เพิ่งแนะนำตัวว่าเป็นอาหรือน้าชายของจอมขวัญเอ่ย อำพรพยายามไม่แสดงท่าทีประหลาดๆออกไป ทั้งที่ในใจก็อดตื่นเต้นไม่น้อยที่รู้ว่าอย่างน้อยๆจอมขวัญก็ยังมีญาติออกตามหา
"ถ้าเกิดเป็นจอมขวัญเดียวกัน ตอนนี้พวกคุณคงจะมาไม่ทันแล้วล่ะค่ะ เขาขึ้นเครื่องไปสุราษฏร์ตั้งแต่เช้าแล้ว" อำพรโกหกไปเพื่อความปลอดภัยของจอมขวัญ ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว แต่เธอไม่อยากเสียจอมขวัญกับหลานไปจริงๆ
"เหรอครับ แบบนั้นชาตินี้ผมคงไม่มีโอกาสได้เจอเขาจริงๆ" อนุสรณ์ทำหน้าเศร้า
"พอจะบอกได้ไหมคะว่าเขาไปที่ไหน พอดีพวกเราต้องการให้เขากลับไปอยู่บ้านกับพวกเรา อนุสรณ์เขาเป็นอาแท้ๆของจอมขวัญ เขาอยากเห็นหลานเขาได้ในสิ่งที่ตนได้ค่ะ" พัชรินทร์ว่า
และอำพรก็ชั่งใจก่อนจะเอ่ย
"เอาเป็นว่าทิ้งนามบัตรไว้แล้วกันค่ะ ถ้าจอมขวัญกลับมาดิฉันจะติดต่อไป" อำพรไม่กล้าบอก กลัวว่าเรื่องมันจะยุ่งไปมากกว่านี้
"นี่ครับ ผมขอโทษที่บุกมาโดยไม่ได้บอกกล่าว เพราะเรารีบร้อนเกินไปเลยไม่ได้ถามให้แน่ชัด" ผู้ชายตรงหน้าเอ่ย
"เอาเป็นว่าถ้าหากจอมขวัญเขากลับมา รบกวนด้วยนะครับ ผมอยากเจอหน้าหลานจริงๆ" เขาเอ่ยขอร้องอีกรอบ
"ได้ค่ะ แล้วดิฉันจะบอกให้" อำพรไม่ได้จะถามเรื่องราวลึกซึ้งให้มากความ และคิดว่าคนตรงหน้าก็คงพอรู้ว่าหล่อนเองก็คงจะทราบเรื่องมาบ้าง
แขกทั้งสองเอ่ยลาก่อนที่จะขึ้นรถกลับ อำพรยืนส่งอยู่ไม่นานก็ถึงขั้นต้องถอนหายใจ
"คงต้องหาทางติดต่อโสภณให้ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงแย่แน่ๆ"
.....
"นายครับ ตรงนี้แทนที่จะรื้อทิ้ง ผมว่าเราใช้เป็นพื้นที่เก็บของชั่วคราวดีกว่าไหมครับ" น้อยยืนถือสมุดจดบันทึกยืนคุยกับเจ้านายที่เป็นคนสั่งให้เขามาดูโกดังเก่าเป็นเพื่อน
"........................" แต่ทว่าก็ไร้เสียงตอบรับ ทั้งๆที่ยืนห่างกันไม่ไกลนัก
"นายครับ!" เขาย้ำอีกที ออกจะตะโกนด้วยซ้ำ
"เออ" อัศวินเงยหน้าขึ้นมอง ไม่เข้าใจว่าจะตะโกนทำไมหนักหนา
"ผมบอกว่าเรา .."
"ตามนั้น"
น้อยยืนอ้าปากค้างเพราะยังไม่ทันพูดจบ นายก็ตัดบทดื้อๆแล้วเดินหนีเขาไปนั่งตรงม้าหิน ก่อนจะคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"นาย! ทำไมใจลอยขนาดนี้วะ" น้อยอดจะพูดจาหยาบโลนไม่ได้ "ถ้าคิดถึงก็ไปหา ถ้าไม่อยากให้มันไป ก็ไม่น่าปล่อยมันไปแต่แรก"
น้อยอยากจะบ้าตาย นายเขาเป็นคนปล่อยมันไปเองแท้ๆ แล้วก็มานั่งใจลอยคิดถึงมันแบบนี้ มันใช่เหรอวะ
ไร้เสียงตอบรับ อัศวินทำเพียงพ่นลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆ
"จอมขวัญมันก็ท้องสองเดือนกว่าแล้ว อีกไม่นานผมว่าหมอคงรู้ว่าเด็กเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" น้อยเองก็คิดถึงจอมขวัญ คิดถึงเจ้าเด็กขี้แยแถมยังขี้อ้อนไม่มีใครเกินเหมือนกันกับนาย
"จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อกูไม่มีค่าแม้แต่จะได้ใช้คำว่าพ่อ" อัศวินเอ่ย เจ็บที่ต้องยอมปล่อยคนที่รักไป เจ็บเพราะการกระทำของตนมันส่งผลมาถึงตอนนี้
"ไม่มีใครหนีความจริงได้หรอกครับ อย่างไรซะ นายก็คือพ่อของเด็กในท้องจอมขวัญ มันขึ้นอยู่กับว่านายจะพยายามตั้งใจทำความดี ชดใช้ให้กับความผิดที่ผ่านมาหรือเปล่า ผมอยากให้นายมีความสุข และผมก็อยากให้จอมขวัญมีความสุขด้วยเช่นกัน" น้อยรักทั้งคู่ คนนึงผิดแล้วยอมรับ แต่อีกคนก็เจ็บแล้วจำ พยายามผลักไส แม้แต่คำว่าโอกาสนายก็ไม่ได้จากมัน
"กูพยายามแล้วน้อย แต่ในเมื่อสิ่งที่จอมขวัญมันอยากได้คือการที่ไม่มีกูอยู่ในชีวิต กูเองก็ยอม ยอมที่จะออกมาจากชีวิตมัน" อัศวินไม่มีทางเลือก
"แต่ยิ่งทำแบบนี้ สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บปวดก็คือลูกตาดำๆทั้งสอง ผมไม่เคยสนับสนุนให้คนผิดได้รับการอภัยง่ายๆ แต่ถ้าสำนึกแล้วจริงๆ ผมเองก็อยากให้เด็กๆได้มีครอบครัวที่เพียบพร้อมและอบอุ่น" น้อยเอ่ยอย่างเสียดาย หากว่านายไม่ทำเรื่องแย่ๆ ป่านนี้เขาอาจจะได้เห็นครอบครัวที่น่ารักอีกครอบครัวหนึ่ง
"กูรักมันน้อย รักมันมากขนาดชีวิตกูก็ยอมให้ได้ หวังแค่ว่าสักวันมันจะเห็นใจและให้อภัยกันบ้าง ตอนนี้กรรมที่กูได้รับมันยังไม่เท่ากับที่กูทำกับมันเลย แม้จะต้องให้ชดใช้กันด้วยชีวิต กูก็ยอม" อัศวินขอน้อมรับผลจากการกระทำทั้งหมดด้วยชีวิต ตอนนี้ที่เขาพอจะทำได้ ก็คือการปล่อยให้จอมขวัญได้อยู่อย่างสบายใจไปก่อน ถึงวันที่เขาพร้อมสู้หน้าเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเขาจะไปขอหัวใจของมันมาอยู่กับเขาอีกครั้ง
.....
หนึ่งเดือนผ่านไป
"อ้วกกกกก .. อุแหวะ .. อ่อกก .. แหวะ" จอมขวัญวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ไม่คิดเลยว่ายิ่งท้องเริ่มโต เขาก็ยิ่งแพ้ท้องขึ้นมากเรื่อยๆ จากที่เคยอาเจียนเช้าเย็น ตอนนี้เขาอาเจียนไม่ต่ำกว่าวันละห้ารอบ ลำดวนต้องมานอนเป็นเพื่อนจอมขวัญทุกคืน เพราะอำพรเป็นห่วง ตอนนี้จอมขวัญเองก็ท้องได้เกือบสามเดือนแล้ว ท้องก็เริ่มนูนออกมาเด่นชัด
"ไหวไหมคะ วันนี้พี่เห็นเราอาเจียนไปหกเจ็ดรอบแล้วนะ" ลำดวนส่งยาดมให้ ของกินก็เริ่มทานยากเข้าไปทุกที จะทานอะไร เจ้าตัวเล็กทั้งสองก็ไม่รับทั้งหมด
"ไหวครับ ขวัญไหว" จอมขวัญฝืนตัวเอง
"ไม่ไหวค่ะพี่ว่า แบบนี้ต้องไปหาหมอนะคะ ไม่มีแรงเลย แถมซีดเซียว ทานอะไรก็ไม่ได้ พี่ว่าเราแพ้หนักไปแล้วค่ะ" ลำดวนพยุงคนท้องมานั่งที่เตียง เธอรู้ว่าจอมขวัญไม่อยากทำให้คุณท่านเป็นห่วง แต่แบบนี้มันจะยิ่งแย่
"นอนพักก่อนนะคะ พี่จะไปเอาน้ำกับของเปรี้ยวๆมาให้" ลำดวนว่า อันที่จริงเธอจะออกมาบอกคุณท่านนั่นแหละ แต่ถ้าพูดตรงๆคงจะโดนห้าม
ลำดวนรีบออกจากห้องแล้วลงมารายงานคุณท่าน ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คุณหมอก็มาอยู่ที่บ้านเรียบร้อย
"จากการตรวจนะครับ หมอว่าคุณจอมขวัญมีอาการแพ้ท้องระดับรุนแรง หรือ Hyperemesis Gravidarum
เป็นอาการแพ้ท้องของคุณแม่ที่มีอาการรุนแรง ซึ่งโดยทั่วๆไป จะพบได้เพียง 0.3-2 เปอร์เซ็นต์ของคุณแม่ตั้งครรภ์ทั้งหมด ซึ่งกลุ่มนี้จะมี อาการแพ้ท้องเร็วกว่าและ ยาวนานกว่า คุณแม่โดยทั่วไปโดยจะมีอาการอาเจียนมาก จนกินอะไรไม่ได้เลย บางรายอาเจียนจนคออักเสบ เลือดจากเยื่อบุลำคอผสมออกมากับอาเจียน จนถึงเลือดออกใต้เยื่อบุตา อาเจียนมากจนทำให้ร่างกายขาดน้ำและอาหาร จนอ่อนเพลียมาก ผู้ที่มีอาการแพ้ท้องระดับนี้ ต้องพบแพทย์และอยู่ใต้การดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิดเลยนะครับ" หมอเอ่ยทันทีที่ตรวจร่างกายจอมขวัญเสร็จ
"แบบนี้อันตรายไหมคะ" อำพรเป็นห่วง เธอไม่อยากให้หลานเธอเป็นอะไรไป
"คงเป็นเพราะคุณจอมขวัญเป็นผู้ชาย แถมยังท้องแฝด ร่างกายมันเลยปรับเปลี่ยนฮอร์โมนไม่ทัน ช่วงนี้คุณแม่ส่วนใหญ่จะอ่อนเพลีย อารมณ์รุนแรงและเอาแต่ใจมาก ส่วนเรื่องที่ว่าอันตรายไหม ก็พอควรครับ ขึ้นอยู่กับการดูแลด้วย แต่หมอแนะนำให้ช่วงนี้คุณจอมขวัญแอดมิทนะครับ พ้นช่วงนี้ไปก็จะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง" คุณหมอท่านแนะนำ
"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ดิฉันจะพาลูกไปแอดมิทเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะ" อำพรเอ่ยอย่างร้อนรน
"ยินดีครับ ถ้าอย่างไรหมอต้องขอตัว"
"ขอบคุณค่ะคุณหมอ"
จากนั้นอำพรก็ให้คนรถขับรถไปส่งคุณหมอที่โรงพยาบาล พอรู้ว่าจะต้องจัดการอย่างไร เธอก็อุ่นใจขึ้นมาหน่อย
"พรุ่งนี้แม่จะพาหนูไปหาหมอนะคะ ไม่ต้องกังวลนะ ทำจิตใจให้ผ่อนคลาย" อำพรก้มลงหอมหน้าผากลูกชายคนใหม่ ยิ่งอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งผูกพันธ์ขึ้นมากเท่านั้น
"นอนพักผ่อนนะ ลำดวน ฉันฝากด้วย" อำพรฝากฝังไว้กับสาวใช้ก่อนจะพาอัจฉราเดินออกมา
"คุณแม่จะบอกพี่วินไหมคะ" อัจฉราถาม
"แม่ว่า .. เห้อ .. ก็คงต้องบอกล่ะ นั่นสามีและพ่อของหลานแม่นี่นา ตาวินควรมีสิทธิ์รู้และเป็นห่วงลูกและเมียนะ" อำพรไม่อยากทำบาปทำกรรมมากไปกว่านี้ ให้มันเป็นเรื่องของคนสองคนเถิด
"ดีแล้วค่ะ หนูเองก็ไม่อยากเห็นพี่วินเศร้าสร้อยไปมากกว่านี้" อัจฉราว่า "แค่ที่ทำไปก็คงพอแล้ว จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับจอมขวัญว่าจะยอมให้อภัยพี่วินไหม"
.. ทุกคนต่างมีกรรมเป็นของตัวเอง และทุกคนก็ต่างมีทางเดินของใครของมัน ..
.....
แกร๊ก
"พี่ลำดวนครับ ขวัญขอน้ำหน่อย" จอมขวัญได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา คงจะเป็นพี่ลำดวนที่ขอตัวลงไปซื้อข้าว
ตั้งแต่มาอยู่โรงพยาบาล วันนี้เป็นวันที่สองที่เขามีอาการอยากอาเจียนอยู่ตลอดเวลา จนลำคอแห้งผาด
"ช่วยปรับเบาะให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ" จอมขวัญเอ่ยทั้งๆที่ปิดตา เมื่อครู่เขากระเด้งตัวขึ้นมาอ้วก ตอนนี้ยังมึนหัวไม่หาย
"ได้อาหารมาไหมครับ ลงไปแค่แปปเดียวเอง" จอมขวัญรับน้ำมาดื่ม พอได้น้ำ ก็รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นหน่อย
ไม่มีเสียงตอบรับ จอมขวัญอดสงสัยไม่ได้จึงค่อยๆลืมตาขึ้น
แต่แทนที่คนข้างๆจะเป็นผู้หญิงเหนือผิวขาว แต่คนที่ยืนอยู่กลับเป็นคนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบสองเดือน
"คุณ .." จอมขวัญชะงัก อดตกใจไม่ได้ที่เห็นว่าคนข้างๆเป็นใคร
"ดื่มน้ำให้หมดเถอะ อีกเดี๋ยวลำดวนคงขึ้นมา เดินสวนกันเขาจะไปทานข้าว ฉันเลยให้เขาไปพัก" อัศวินเอ่ยเสียงอ่อนโยน เขามาถึงได้ไม่นาน ลงจากเครื่องปุ๊บก็ตรงมาที่โรงพยาบาลทันที
"แล้วคุณแม่ .." จอมขวัญเอ่ย ชะเง้อออกไปนอกห้อง
"คุณแม่กับยัยอัจมีงาน วันนี้คงไม่ได้เข้ามา" อัศวินรับแก้วน้ำมาวาง เขายืนอยู่ข้างเตียงไม่คิดไปไหน
"แล้ว .. คุณ" จอมขวัญอยากจะถามว่า แล้วคุณมาทำไม
"ฉันเผอิญขึ้นมาดูงาน ได้ข่าวว่าแพ้ท้องหนักเลยแวะมาเยี่ยม" อัศวินโกหก เขายอมทิ้งงานทุกอย่างเพื่อบินมาหามันทันทีที่แม่โทรไปบอกข่าว เพิ่งรู้เมื่อคืน พอเช้ามาเขาก็บินไฟลท์แรกสุด
"ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก" จอมขวัญหันหน้าหนี ยอมรับว่ารู้สึกแปลกๆที่ได้ยินว่าคนข้างๆแค่เผอิญแวะมา ไม่ได้ตั้งใจมาหากัน
"ถ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก คงไม่ได้มาแอดมิทแบบนี้" อัศวินเผลอยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมให้คนตัวเล็ก
"อย่ามาแตะต้องตัวผม! คุณไม่มีสิทธิ์!" จอมขวัญตวาดกร้าว เขาปัดมือหนาออก พลางจ้องมองด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ ในดวงตามีน้ำใสๆคลออยู่
"ฉันขอโทษ จะไม่ทำอีก" อัศวินยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้คนตรงหน้าใจเย็นกว่านี้ แบบนี้ทั้งจอมขวัญและลูกจะแย่เอาได้
"คุณกลับไปได้แล้ว" จอมขวัญหันหน้าหนี ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก
"อย่าไล่กันเลย ขอนั่งอยู่ข้างๆ จะไม่ขวางหูขวางตา สัญญา" อัศวินยอมเดินไปนั่งด้านข้าง คว้าหนังสือพิมพ์มาเปิดกาง จะได้ไม่เป็นที่รำคาญสายตาของมัน
จอมขวัญทำได้แค่กอดอกหน้าบึ้ง คนคนนี้จะไล่เท่าไหร่ก็คงไม่ยอมไป รู้ว่าสักวันจะต้องเจอ แต่นี่มันเร็วไปไหม เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว
"อื้อออ .." ยังไม่ทันไร คลื่นอาเจียนก็ตีขึ้นมาอีกลูก จอมขวัญยกมือปิดปาก
แต่ไม่ทัน
"จอมขวัญ!" อัศวินที่คอยฟังเสียงอยู่รีบลุกเข้าไปหา คว้ากระโถนมาให้ แต่ไม่ทัน จอมขวัญอาเจียนใส่มือเขาเต็มไปหมด และอัศวินก็ทำเพียงใช้อีกมือลูบหลังให้จอมขวัญอาเจียนออกมา
"ไม่เป็นไร อ้วกเถอะ" อัศวินเอ่ย เห็นสายตาของคนตรงหน้าติดกังวลที่อาเจียนเต็มมือเขา แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจ
"อ่อกกก .. ฮือออ" จอมขวัญอยากจะร้องไห้ เขาอาเจียนจนแสบคอไปหมดแล้ว
"เอาออกมาให้หมด ใจเย็นๆ" อัศวินลูบหัวคนรัก แค่เห็นจอมขวัญต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ผิดที่ปล่อยให้จอมขวัญต้องเผชิญปัญหาคนเดียว เขาน่าจะต้องช่วยกันดูแลคนรักสิ
"นอนพักซะคนดี นอนซะ" อัศวินค่อยๆดันร่างคนรักลงช้าๆ เขาจูบซับหน้าผากอีกที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำล้างมือไม้ เดี๋ยวคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ จะให้ติดอาเจียนแบบนั้นคงไม่ไหว
จอมขวัญหลับตาหอบอย่างเหนื่อยกาย สัมผัสที่ได้รับเมื่อครู่มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่น เหมือนได้รับความรักในระหว่างที่เขาต้องเผชิญกับการดูแลลูกในท้องคนเดียว
จริงอย่างที่คุณหมอว่า ภรรยาที่กำลังตั้งท้อง ต้องการทั้งกำลังใจและความรักความอบอุ่นจากสามี และจอมขวัญเองก็เพิ่งจะเข้าใจ แม้คุณแม่หรือพี่อัจจะคอยอยู่เคียงข้าง แต่มันก็ไม่รู้สึกอุ่นใจเท่าคนคนนี้
"ฉันขออนุญาตเปลี่ยนเสื้อและเช็ดตัวให้" อัศวินว่า กลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่พอใจ หากเขาลงมือทำโดยพละการ
"อืม" จอมขวัญไม่มีแรงโต้เถียง เขาเองก็ทนไม่ไหวที่ต้องนอนจมกองอ้วกแบบนี้
อัศวินค่อยๆถอดเสื้อคนไข้ออก เขายิ้มเล็กน้อยที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้า หน้าท้องที่เคยเรียบแบน ตอนนี้มันเริ่มพองนูนออกมาเล็กน้อย ผิวที่เคยเรียบเนียนติดจะแห้ง อัศวินเช็ดตัวให้จอมขวัญทั้งที่ตัวเองน้ำตาคลอ ดีใจ ดีใจที่ได้ทำอะไรให้คนรักบ้าง
เช็ดเนื้อตัวคนรักเสร็จ เขาก็บีบโลชั่นบำรุงผิวบนหัวเตียงใส่มือ ก่อนจะชะโลมที่ผิวท้องของจอมขวัญอย่างเบามือ
"ทำอะไร!" จอมขวัญสะดุ้ง ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำมากกว่าแค่เช็ดตัว
"ผิวนายแห้ง ฉันเลยทาครีมให้" อัศวินชูมือให้ดู และจอมขวัญก็ขมวดคิ้ว
"รีบทา รีบใส่เสื้อให้ผมได้แล้ว มันหนาว" จอมขวัญหลับตาพูด
"ครับๆ" อัศวินรับคำ ก่อนจะรีบทาให้ทั่ว แล้วใส่เสื้อให้คนรัก เขาเก็บกะละมังให้เรียบร้อย ก่อนจะออกมาปรับเตียงลงให้จอมขวัญได้นอนสบายๆ
"ถ้าไม่มีอะไรคุณก็กลับไปได้แล้ว" จอมขวัญเอ่ยทั้งๆที่หลับตา เขาอยากพักผ่อนเต็มทน
"คืนนี้ฉันจะนอนเฝ้านายเอง .." อัศวินว่า
"ไม่ต้อง! ผมไม่ต้องการ! พี่ลำดวนก็อยู่!" จอมขวัญเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
"แต่ลำดวนไม่ได้พักเลยตั้งแต่นายแพ้หนัก นายไม่สงสารลำดวนหรือ" อัศวินถาม ยกความเห็นใจที่ลำดวนต้องลำบากเพราะคนที่นอนอยู่ขึ้นมาพูด
ได้ผล
เด็กดื้อของเขาพูดไม่ออก
"เอาเป็นว่าคืนนี้ฉันจะเฝ้านายเอง นอนเถอะ ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ" อัศวินตัดสินใจให้ เขาเห็นแล้วว่าจอมขวัญเองก็คงจะเริ่มไม่อยากต่อล้อต่อเถียง
จอมขวัญค่อยๆหลับตาลง ถึงแม้จะไม่ค่อยวางใจให้คนตรงหน้าเฝ้า แต่ในเมื่อเขาเองก็ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะลุก ถึงจะดื้อดึงอย่างไรก็คงไร้ความหมาย
อัศวินนั่งมองร่างเล็กที่หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เขาคิดถึงจอมขวัญไม่เป็นอันกินอันนอนมาหลายเดือน ทั้งกินเหล้า ทำตัวไร้ค่า จนคิดว่าตัวเองจะต้องสิ้นหวังเสียแล้ว แต่พอได้รู้ข่าวว่าจอมขวัญแพ้ท้องอย่างหนัก สติเขาก็กลับมา เขายังมีเมียและลูกที่จะต้องคอยปกป้องดูแล แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับ แต่เขาก็พร้อมจะทำให้ด้วยความจริงใจ
"เป็นไงครับลูก คิดถึงพ่อไหม หืม" อัศวินนอนลูบท้องคนที่กำลังหลับ พลางกระซิบคุยกับเจ้าตัวเล็กเบาๆ
"พ่อคิดถึงลูกกับแม่เขาเหลือเกิน คิดถึงมากจนอยากจะผิดสัญญา" เขาก้มลงบรรจงจูบที่หน้าท้อง หวังว่าความคิดถึงของเขาจะส่งไปถึงลูกๆทั้งสอง
"คืนนี้มาฟังนิทานก่อนนอนกันนะครับ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ..."
เสียงผู้ชายตัวใหญ่ที่นอนซบเตียงผู้ป่วยพลางใช้มือสากลูบแผ่นท้องคนรักอย่างแผ่วเบาทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงนอนฟังนิทานที่เขาเล่าด้วยความเจ็บปวด จอมขวัญน้ำตาไหลพลางกลั้นสะอื้น เขาไม่เคยอยากมารับรู้อะไรแบบนี้เลย เขาพยายามปิดหูปิดตากีดกันความรู้สึกของคนที่พยายามส่งมาให้ ไม่อยากรู้สึกดีหรือให้อภัยคนที่เคยทำร้าย แต่ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งใกล้ ยิ่งไล่ก็เหมือนยิ่งโหยหา
"จบแล้วครับ เอาไว้พรุ่งนี้พ่อจะมาเล่าเรื่องใหม่นะ อย่าดื้อกับแม่นะลูก สงสารเขาบ้าง รักลูกครับ" อัศวินจูบท้องคนรักอยู่เนิ่นนานก่อนจะผละออก เขาอยากจะกอดจอมขวัญไว้ทั้งคืนแต่ก็ไม่อยากทำอะไรที่มันขัดใจคนรัก แค่นี้เขาเองก็มีความสุขมากแล้ว
จอมขวัญกลั้นสะอื้นจนสัมผัสจากคนคนนั้นหายไป เขาค่อยๆพลิกตัวตะแคงหนีแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาชำระล้างจิตใจที่สับสน หัวใจมันตีกันจนเขาเจ็บปวดไปหมด ไม่ชอบเลยความรู้สึกแบบนี้
.. ความรู้สึกเกลียดชัง ..
ที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับ
.. ความรู้สึกอบอุ่นใจ ..
TBC.
Talk: ช่วงนี้อาจจะมาวันเว้นวันนะคะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณข้อมูล: http://www.rakjung.com/healthy-no176.html
-
:katai1: เห้อออ ถอนหายใจกันยาวๆเลย แบบว่า ทำไมทุกคนถึงโยนไปให้วินหมดเลยล่ะ
คือถึงมันจะผิดจริงก็เถอะ แต่ทั้งหมดก็ไม่ใช่เพราะมันคนเดียวไม่ใช่หลอ ทุกคนมองแค่ว่าวินทำอะไร แต่ไม่คิดเลยว่า
มันทำไปเพราะอะไร แต่โสภณที่สร้างเรื่องกลับกลายเป็นเหมือนฮีโร่ :เฮ้อ: แถมตอนนี้ยังได้เมียก้นแน่นๆอย่างคุณตำรวจวินัยอีก
ฟินกันไปเลยสิ
ตอนนี้แอบสงสารวินนะ แบบว่า ปกติก็แทบเข้าใกล้ไม่ได้อยู่แล้ว นี่เจอแพ้ท้องรุนแรงอีก อีกหน่อยแค่ได้ยินชื่อคงลงไปชักตาย
เราว่าขวัญควรจะคิดถึงลูกให้มากๆนะตอนนี้ เพราะถึงแม้จะเกลียดยังไง วินก็คือพ่อ ถึงจะเกิดจากการข่มขืนก็เถอะ
ถ้ามีแนวโน้มในทางที่ดีขึ้นแบบนี้ ควรจะให้โอกาสกันบ้าง ความเป็นพ่อลูกมันตัดกันไม่ขาดหรอก ถึงตอนนี้จะไม่ยอมรับเค้า
แต่ถ้าลูกๆโตไป จะตอบลูกยังไง จะบอกว่าตัวเองเป็นพ่อเองน่ะหลอ แล้วให้เด็กหาแม่เอาน่ะหลอ ???
ควรลองเปิดใจก่อน ได้ไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที แต่ควรจะเริ่มที่ลองเปิดใจแล้วให้เค้ามาดูแลดู อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้
-
:mew4:
-
น้ำตาไหลพรากสงสารคุณวิน
-
กรีสสสสสสพยายามอ่านช้าๆไม่อยากให้จบตอนเร็วว ย้ากกกก
อัศวินอย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปนานนักซี่ :serius2: :serius2: ตื๊อเข้าไว้ จอมขวัญจะใจอ่อนแล้วนั่น
สู้ต่อไปนะอัศวิน!! สตรอง!!
-
จอมขวัญอะ เรายังไม่หนำใจเลย อีกสัก 5 ตอนค่อยใจอ่อนนะ เรายังแค้นไอ้คันวินอยู่เลย
-
อ่านไปก็น้ำตาคลอ สงสารทั้งจอมขวัญทั้งวิน
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เถื่อนสู้ๆนะ เดี๋ยวน้องก็ใจอ่อน
-
โอ๊ยย พี่วินของน้องง :monkeysad:
-
:mew2: สงสารทั้งสองฝ่ายเลยน่ะ จอมขวัญนายต้องมองที่ลูกเป็นหลักน่ะ แพ้ขนาดนี้อาจเป็นเพราะความเครียดและความเกลียดในหัวใจก้อได้น่ะ นายต้องปล่อยวางแล้วล่ะ อย่างน้อย ๆ ก้อให้โอกาสเขาได้ดูแลเราน่ะ ถือโอกาสใช้ซะเลย :katai3: ส่วนอัศวินนายต้องเข้มแข็งและอย่าอ่อนแอ เพราะจอมขวัญยังต้องได้รับการดูแลอีกเยอะเลยน่ะ
ส่วนผัวเมียคู่นั้น น่าจะบอกวินให้ระวังตัวไว้ก่อนน่ะ นายโสภณนายก้อน่าจะบอกอะไรเขาไว้บ้างน่ะ อุตส่าห์ทำมาขนาดนี้ระวังจะตายน้ำตื้น
-
:hao5: :hao5: เถื่อนเอ้ยทำตัวดีขึ้น เอาไปสิบคะแนน
-
ตอนเล่านิทานน้ำตาคลอไปด้วยเลย :hao5:
-
:mew1: หวังว่าขวัญจะใจอ่อนเร็ว ๆ
-
ใกล้จบตอนนี่ทำเราน้ำตาแตก สงสารมากกกก ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งหมด อยากเห็นครอบครัวที่สุขสันต์แล้วค่ะ :o12:
-
สงสารก็สงสารอัศวิน แต่คนทำผิดก็ต้องรับกรรมนั้นนะ
อยากให้จอมขวัญให้อภัยสักที ฮือออออออ :sad4:
-
ญาติจอมขวัญก็มาตามหา จอมขวัญก็ไม่รู้เรื่อง จะเกิดเหตุอะไรขึ้นมาอีกมั้ยท้องอ่อนๆอยู่ด้วย
-
สงสารทั้งสองคนอลย
-
น้ำตาคลอเลยอ่ะะ ถือว่าชดใช้กรรมละกันนะ สงสัยญาติของขวัญนั้นเป็นคนดีรึเปล่า
-
:o12: :o12: เถื่อนของเจ้ ช่างน่าสงสาร
หนูน้อยแกล้งแม่เลยลูก แพ้ให้หนัก แม่จะได้รู้ว่า หนูจะอยู่ใกล้พ่อๆๆ
-
ให้โอกาสวินเถอะ ขวัญ แค่นี้ก็สงสารจะแย่แล้ว :hao5:
คนที่ผิดแล้วยอมรับผิด สมควรให้อภัยและให้โอกาสที่สุดเลยนะ
ทิฐิ น่ะ เอามันลงบ้างเถอะ เก็บไว้ก็หนักใจเปล่า ๆ :z3: :z3: :z3:
-
ใช่อัศวินหรอน่ะ
:a5:
-
:เฮ้อ:
ขวัญเอ้ยยย สงสารลูก
-
ตอนนี้อาม่า(ดราม่า)กับวินมาก อ่านแล้วอึดอัดแทน =_= สงสารนางนะ สรุปแม่กับอัจสั่งสอนวินสินะ แต่สั่งสอนแบบนี้ก็นะ...ไม่ชอบเลย แม่ทำกับลูกแบบนี้เอาใจลูกสะใภ้กีดกันจากลูกตัวเอง แล้วก็ไม่มาสนใจลูกชายตัวเองเลยว่าหลังจากที่แยกแล้ว บักวินเป็นไงมั่ง น่ารักเนอะ(ประชด) 55555555 มาดูดำดูดีบักวินมั่งก็ได้ไม่ใช่ว่าเห็นบักวินโตแล้วก็ปล่อย ปล่อยให้จัดการตัวเอง ถามไถ่อาการนางมั่งก็ได้เผื่อว่าต้ผงการกำลังใจไรงี้ ไม่ใช่ให้น้อยที่เป็นคนสนิทดูแลอย่างเดียว แม่สนใจนางนี๊ดนึง เอาความใส่ใจกับลูกสะใภ้แบ่งมาให้วินสักเสี้ยวเหอะ |อ่านแล้วอินหนักมาก |เคืองแม่นางกับอัจผู้มีนิสัยบ่าวช่างยุมานาน |อย่างว่าอารมณ์หญิงในเรื่องมันเยอะเกิน |อ่านจนอยากจะแมนไปอยู่ข้างๆพระเอก555555 |นี่อินมากไปอย่าใส่ใจ
:katai4: :katai4: :katai3: :katai3:
-
:katai3:เอาใจช่วยวิน คนท้องอารมณ์ขึ้นลงง่ายทนหน่อยน่ะวิน
-
ตอนท้าย อัศวินน่ารักอ่ะ :-[
แอบเอาใจช่วยนางให้จอมขวัญใจอ่อนเร็วๆ กรั่กๆ
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ
-
คุณพ่อต้องสู้ต่อไปค่ะ :katai2-1:
-
เริ่มดีแล้ว พอมีท่าทางเป็นไปได้มานิดแล้ว
ขวัญอุ่นใจที่พ่อเด็กหรือสามีมาอยู่เคียงข้างในยามที่แพ้ท้องหนักๆแบบนี้
ขวัญเริ่มสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่วินมีกับลูก
อาจจะได้คิดนะว่าลูกจะเสียอะไรไปถ้าหากว่าตัวเองกีดกันวิน
ไม่ว่าวินจะร้ายหรือเลวยังไงที่ทำกับขวัญ
เราชอบนิสัยวินอยู่อย่างนะ
คือพอรู้ว่าตัวเองผิดวินไม่มีเลี่ยงจากการรับผิด
ไม่มีแก้ตัว ขวัญไม่อยากเห็นก็ไม่ไปหาทั้งๆที่อยากไปใจจะขาด
เห็นคุณโกะบรรยายให้วินใช้คำว่าคนรักกับขวัญ :mew1:
วินมาก็ดีนะคะ เราว่าอากับอาสะใภ้น่าจะพยายามเข้ามาหาหรือพยายามทำอะไรขวัญก็ตอนอยุ่โรงพยาบาลนี่แหละ ที่สามารถสืบหาข้อมูลของขวัญได้นี่ก็ต้องรู้อะไรมาก่อนเพราะว่าขวัญใช้นามสกุลโสภณใช่ไหมคะ? ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางจะอยู่ๆมาหาข้อมูลขวัญก็ไม่น่าใช่หรอก ยังดีที่อำพรไหวตัวทัน
-
อ่านไปก็สงสารวินนะ แต่ที่แกทำกับน้องก็เกินไปอ่ะ .___. สู้ๆนะขวัญ
ครอบครัวมาจากไหนละนั่น มาดีหรือมาร้ายล่ะ หวังสมบัติอะไรรึเปล่า
คุณพ่อรีบมานะ อย่ามัวแต่ยุ่งกับคุณตำรวจ 55555
-
สงสารวินอยู่คนเดียวเอาใจช่วยวิน
-
อันตรายเข้ามาใกล้แล้วววววว
ทำไมคุณแม่ไม่บอกพี่วินนนนนนน
:m16:
-
ตอนนี้สงสารพ่อคนเถื่อนจับใจ แต่คงอีกไม่นานน้องก็คงจะยอมรับแล้วล่ะ อดทนไว้ #พ่อคนเถื่อนเมียไม่รัก
-
สู้ต่อไปนะพี่วิน
-
สงสารวินเหมือนกันนะ :เฮ้อ:
แต่สิ่งที่ทำกับความรู้สึกผิดมันคนละเรื่องกันนี่นา ไม่แปลกที่ขวัญจะลังเล
ง้อต่อไป ตื้อเท่านั้น :z2:
-
ตอนนี้บีบหัวใจมาก
สงสารทั้งคู่เลย
อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว
เชียร์ให้ขวัญใจอ่อนให้อภัยวินเร็วๆ
ทำแบบนี้ต่างคนต่างเจ็บ
-
เย้ มาต่อแล้ว วินเริ่มทำตัวน่ารักแล้ว คราวนี้รอๆๆ ลุ้นๆ เมื่อไหร่น้า จอมขยัญจะใจอ่อน คิดว่าคงอีกไม่นาน
-
อัศวินดูแลจอมขวัญดีๆนะ :mew1: :mew1:
ว่าแต่ญาติคนนี้ของจอมขวัญมาดีมาร้ายเนี่ยย :hao4:
-
สู้ๆนะคุณอัศวิน
-
คุณแม่ สิ่งที่คุณแม่ควรทำไม่ใช่หาทางติดต่อโสภณแต่ควรบอกลูกเขย เอ๊ย ลูกชายตัวเองเนาะ
-
2คนนั้นใช่ญาติจริงๆมั้ย มาดี มาร้าย
แล้วที่บอกว่ายังมีกรรมอีก โอยยย
-
:pig4: :pig4:
-
ญาติมาตามหาขวัญ มาดีหรือมาร้ายนะ
เท่าที่อ่าน ขวัญก็ใจอ่อนแล้วนะ + บทมันเอื้อให้ขวัญต้องมีคนมาโอบอุ้มดูแลอยู่แล้ว
ดื้อแพ่งต่อต้านไปก็เท่านั้น ตราบเท่าที่ยังต้องอาศัยทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับอัศวิน
เวทนาขวัญนะ เป็นเราคงรังเกียจร่างกายตัวเองมาก จะชายก็ไม่ใช่ หญิงก็ไม่เชิง เหมือนตัวประหลาด แถมยังทำให้ร่างกายอยู่ในสภาพช่วยตัวเองไม่ได้อย่างนี้อีก
-
(http://i66.tinypic.com/2u4mt14.jpg)
รอยชัง อินไซด์ ๒
"โอ๊ย" ทันทีที่ขยับตัว ร่างทั้งร่างก็เหมือนจะพัง
"อยู่เฉยๆก่อน กูเช็ดตัวให้" โสภณเอ่ยกับคนตรงหน้า เขาใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดคราบคาวต่างๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมานั่งล้วงน้ำเชื้อตัวเองในร่างกายคนอื่นแต่วันนี้ก็ได้ทำ
"กูปวดแผล ปวดมาก" วินัยไม่ไหว ไข้ก็ขึ้นสูง ไหนจะร่างกายที่เพิ่งถูกกระทำอย่างไร้ความอ่อนโยนอีก แม้เขาจะถึก แต่ในสภาพแบบนี้เขาก็ทรุดได้เหมือนกัน
"เดี๋ยวกูจะออกไปส่งมึงที่บ้าน พวกลูกน้องกูอีกเดี๋ยวก็จะกลับ" เขาว่า ตอนนี้พวกมันยังไม่ฟื้นกัน เมื่อคืนจัดกันค่อนข้างหนัก ตื่นไหวก็แปลก
"มึงตามฆ่าเสี่ยเกียงทำไม หรือมันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่มึงเผาไร่" วินัยเอ่ยถาม เขาทราบว่ามันคือโสภณ คนที่เผาไร่เพื่อนรักเขา ตอนที่สู้กันตอนแรก เขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเป็นมันแน่ๆ
"มันเป็นคนสั่งให้กูทำ แต่กูก็ขัดคำสั่งมัน" โสภณเอ่ย
"ทำไมมึงไม่ฆ่ามันให้ตาย ไม่รู้เหรอไงว่ามันคงไม่ยอมหยุด" วินัยว่า ไม่เข้าใจมันจริงๆให้ตายเถอะ
"มึงอยากให้กูติดคุกหรือไง?" โสภณเอ่ยย้อน ทำให้วินัยกัดฟันกรอด
"กูจับมึงแน่ ไม่ต้องห่วง" เขาอยากจะบ้าตายกับคนตรงหน้า "รีบๆเลย กูอยากไปนอนที่บ้านจะแย่" เขาคิดถึงเตียงนุ่มๆกับแอร์เย็นๆ นอนอยู่แบบนี้แผลมีหวังติดเชื้อ
โสภณออกมาส่งวินัยด้วยตัวเอง ลูกน้องบางคนที่ตื่นแล้ว เขาเองก็ฝากดูแลบ้าน เขาพาวินัยแวะไปหาหมอที่คลินิก ฉีดยากันเชื่อบาดทะยักก่อนจะพามาส่งบ้าน บ้านของวินัยเป็นบ้านสองชั้น อาศัยอยู่กับเพื่อนตำรวจอีกสองคน ที่ต้องแชร์กันอยู่ก็เพราะว่าบ้านหลังใหญ่ มีที่จอดรถเพียงพอ
"อยู่กี่คนวะ" โสภณเอ่ยถาม
"สาม มีกู เพื่อนอีกสองคน" วินัยเอ่ย
"แล้วเพื่อนมึงอยู่หรือเปล่า" โสภณยังเอ่ยย้ำ ไม่ยอมออกรถเสียที
"เข้าเวรกลับดึกๆ มึงถามทำไม" วินัยเอียงหน้ามองคนที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่กว่า เขารู้ว่าโสภณก็อายุขึ้นเลขสี่แล้ว แถมยังมีลูกชายอีกหนึ่งคนนั่นก็คือจอมขวัญสุดน่ารักของเขา
"กูจะอยู่ดูแลมึงเอง" เขาเอ่ย
"ไม่ต้อง!" วินัยรีบปฏิเสธ
"ห้ามกูไม่ได้หรอกเด็กน้อย ไป นำเข้าบ้าน รถจอดไว้ตรงนี้คงไม่หายนะ" โสภณดันร่างเล็กกว่าให้เดินนำ วินัยอยากจะซัดหน้าสักที แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวยเลยสักนิด จึงทำได้แค่เดินนำเข้าบ้านพร้อมร่างคนที่ตามเข้ามา
แม่ง .. พาโจรเข้าบ้านชัดๆ
โสภณลงมือทำอาหารให้วินัย พวกเขานั่งทานอาหารก่อนที่โสภณจะเป็นคนเก็บล้างทั้งหมด ห้องของวินัยอยู่ชั้นบน กว่าจะขึ้นมาได้โสภณเองก็ต้องช่วยพะยุง
"มึงกลับไปได้แล้ว เรื่องเมื่อคืนกูไม่ติดใจเอาความ" วินัยจะถือเสียว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น แม้จะรู้สึกดี แต่มันก็ผิด
"มึงมีเมียแล้ว?" โสภณเอ่ยถาม
"ป .. เปล่า แต่ถึงไม่มีกูก็ไม่สนใจคนอย่างมึง" วินัยหน้าชาตอนที่ถูกถามว่ามีเมียแล้วหรือยัง ถึงเขาจะหล่อ ดูดี แต่เขาเองก็ยังไม่คบใครเป็นตัวเป็นตน มีบ้างที่กิ๊กกั๊ก มีความสัมพันธ์ทางร่างกายอย่างฉาบฉวย แต่ก็ไม่ได้ลึกซึ้งขั้นอยากได้มาเป็นแม่ของลูก
"กูโสด จะมีก็แค่ลูกติด" โสภณเอ่ย ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่เขาชอบความสัมพันธ์แบบนี้
หรือ เรียกได้ว่า ติดใจ
"แล้วมึงจะเอาไง จะขออึ๊บกูต่อไปงั้นเหรอ" วินัยเองก็เป็นคนตรงๆ
"กูชอบเวลาที่อยู่ในตัวมึง กูมีความสุขเวลาได้ปลดปล่อย เรื่องแบบนี้มันใช่ว่าจะหาคนที่เข้ากับเราได้ง่ายๆ มึงก็น่าจะรู้" โสภณว่า "แต่เรื่องปัญหาชีวิตกูมันยังไม่จบ ช่วงนี้กูแค่อยากให้มึงช่วยซัพพอร์ตกูหน่อย"
"มึงมีคดีติดตัว" วินัยว่า คนตรงหน้าเขามีคดีติดตัวอยู่ หมายจับโชว์หราแบบนี้ ไปไหนก็ไม่สะดวก
"นั่นคือปัญหา และกูอยากให้มึงช่วย" โสภณขอร้อง "ถือว่าทำเพื่อจอมขวัญก็ได้"
วินัยชั่งใจ ก่อนจะตอบตกลง ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมตกลงช่วย แต่เขาเองก็รู้สึกดีกับคนตรงหน้าไม่น้อย วินัยเองชอบคนที่แก่กว่า แต่ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกับคนที่เป็นผู้ชายแบบนี้ แต่ก็อย่างว่า ขนาดไอ้วินเพื่อนเขามันยังตกหลุมรักจอมขวัญที่เป็นผู้ชายได้เลย นับประสาอะไรกับเขาที่โสดและมีความต้องการทางเพศล่ะ
โสภณพักอยู่ที่บ้านของวินัยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลูกน้องเขาตอนนี้แยกย้ายหลบหนีกันไปก่อน เรื่องมันยังไม่ซา จะรวมกลุ่มกันทำอะไรก็ลำบาก
วันนี้เขาเข้ามาไหว้คุณท่านเพราะตั้งใจจะมาฝากฝังจอมขวัญไว้ ชีวิตเขายังไม่มีอะไรที่แน่นอน จะโดนลอบยิง ตายวันตายพรุ่งก็ไม่ทราบได้ ให้จอมขวัญได้มีชีวิตเป็นของตนเองน่ะถูกต้องแล้ว
"แล้วพรุ่งนี้จะไปเลยใช่ไหมโสภณ" คุณท่านถามหลังจากคุยกันมาสักพักแล้ว
"ครับ ผมจะไปจบเรื่องราวที่ผมได้ทำผิดต่อนายไว้ และผมเองจะขอให้นายช่วยดูแลจอมขวัญ ตอนนี้ชีวิตจอมขวัญอยู่ในอันตราย ผมคงปกป้องลูกไม่ได้" เขาเอ่ย พรุ่งนี้เขาจะลงใต้ ไปเผยความจริงทั้งหมดให้นายได้รู้
"ขอให้โชคดีแล้วกันนะ อย่างไรจอมขวัญก็เป็นลูกสะใภ้ฉัน ฉันเองก็รักเขามากไม่แพ้กัน"
โสภณกราบลาคุณท่านก่อนจะออกมาขึ้นรถวินัยที่จอดรออยู่ด้านนอก
"สบายใจขึ้นหรือยัง" วินัยถาม ตอนนี้แผลเขาหายดีแล้ว จะมีก็แต่รอยแผลเป็น
"อืม สบายใจขึ้นเยอะ ขอบใจมึงมาก" โสภณเอ่ย ถ้าไม่ได้วินัยช่วย เขาคงไร้แขนขา
"กลับบ้านเถอะ มึงต้องเตรียมตัว พรุ่งนี้มึงต้องลงใต้แต่เช้า" วินัยว่า ทั้งสองจึงตัดสินใจขับรถกลับบ้าน
โสภณใช้เวลาเก็บของใส่เป้ไม่นาน เขาต้องเดินทางโดยเครื่องบิน โชคดีที่วินัยช่วยเดินเรื่องถอนหมายจับให้แล้ว
"มึงจะคิดถึงกูไหม" โสภณนั่งซ้อนหลัง พรมจูบไปทั่วลาดไหล่ขาว เขากับมันมีความลึกซึ้งกันจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวิวในใจ
"พูดเหมือนจะไม่กลับมา" วินัยเองก็รู้สึกแปลกๆเช่นกัน เขาเอนลงซบคนที่แก่กว่าถึงสิบปีเอาไว้ ชีวิตของเขากับมันช่างสวนทาง
"เผื่อถ้ากูเป็นอะไรไป" โสภณกระซิบ "มึงจะได้เตรียมใจทัน"
"ไอ้เหี้ย! เงียบไปเลย" วินัยชกที่บ่าหนา "มึงไม่ตายง่ายๆหรอก" เขาด่า ไม่ชอบให้พูดเรื่องความตาย
"ไม่แน่นายอาจจะแค้นจนยิงกูตายก็ได้ใครจะไปรู้" เขาเอ่ย ใช่ว่าจะมั่นใจอะไรมาก
"พูดบ้าๆ ไอ้วินมันรักจอมขวัญ จะยิงพ่อเมียหรือไง มันไม่ทำหรอก" วินัยคิดว่าเพื่อนน่าจะยอมฟังเหตุผล
"มึงห่วงกูใช่ไหม" โสภณเอ่ยถาม อดยิ้มไม่ได้ที่มันก็เป็นห่วงเขา
"กูก็แค่สงสารจอมขวัญเท่านั้นเอง" วินัยยักไหล่ เรื่องอะไรจะบอกล่ะว่าเขาเองก็เป็นห่วงมันไม่แพ้กัน
"ปากแข็ง" โสภณล้วงมือเข้าไปในกางเกงบ็อกเซอร์คนตรงหน้า ขยำบั้นท้ายกลมกลึงเต็มไม้เต็มมือ
"เพื่อนกูอยู่ .. สัตว์!" วินัยสยิวกับสัมผัสที่ได้รับ แต่ตอนนี้เพื่อนเขาอยู่ทั้งสองห้อง แล้วคนตรงหน้าเคยทำอะไรเบาๆเสียที่ไหน
"อย่าครางดังสิ .. นะ .. พรุ่งนี้กูก็ไม่อยู่แล้ว ถ้าอยากใครจะช่วย" เขาจับมันหันหน้ามา ช้อนสะโพกให้มันนั่งคล่อมเขาเอาไว้
"ไปหาอิตัวสิ .. อ๊ะ" วินัยครางออกมาเมื่อถูกริมฝีปากเข้าครอบคครองยอดอก
"เอาจริงหรือ .. กูกล้านะ" โสภณละเลงลิ้นไปทั่วหน้าอก ยอดอกสีไม่คล้ำมากแข็งสู้ลิ้นจนเขาอยากจะกัดให้จมเขี้ยว
"ก็ลองสิวะ!" วินัยทุบหลังหนาก่อนจะโอบรอบคอเอาไว้ เขาปล่อยให้คนตรงหน้ากลืนกินยอดอกเล่น เขาชอบเวลาที่ริมฝีปากสีคล้ำขบเม้มไปทั่วจุดกระสัน มันได้อารมณ์ดี
การที่ได้มีเซ็กส์กับโสภณ ถือเป็นช่วงเวลาที่เขาสุขใจที่สุดในชีวิต
"หึ" โสภณรู้ว่ามันหวงเขา หวงแท่งร้อนของเขา ไม่อยากให้ใครได้ครอบครอง และเขาเองก็ไม่คิดจะยกมันให้ใครเช่นกัน
มือสากปาดกลีบร่องก่อนจะสอดใส่ แท่งร้อนถูกเนื้อหยุ่นตอดรัดจนต้องคำราม วินัยเอื้อมมือไปเปิดเสียงเพลงให้ดัง เพื่อนเขาไม่มีใครรู้ว่าโสภณอยู่ที่นี่
"ตอดหัวแน่นไปแล้ว" โสภณคำราม ภายในของมันตอดรัดถี่กระชั้น แค่ขยับ เขาก็เสียวขึ้นมาถึงท้องน้อย
"แรงอีกได้ไหม ซี้ดส์" วินัยยอมนอนอ้าขาให้คนด้านบน เซ็กส์ไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรี แค่คนสองคนมีความสุขทางด้านร่างกาย แค่นี้ก็พอใจแล้ว
การร่วมรักยังคงดำเนินต่อไป ร่างกายของคนสองคนที่ประสานเป็นหนึ่งเดียว เผื่อเอาไว้เวลาที่คิดถึง อยู่กันมาเกือบสามอาทิตย์ เขาเองก็เริ่มจะผูกพันธ์กับคนคนนี้
โสภณสวนเอวเข้าออกอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย น้ำรักถูกบีบออกมาจนหมดใส่ในช่องทางของคนที่นอนหอบตาปรือ เขานอนซ้อน โอบกอดคนข้างหน้าไว้ อายุไม่ใช่ปัญหาระหว่างเรา แค่อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขเขาก็พอใจ
รุ่งเช้าวินัยมาส่งโสภณที่สนามบิน คุณท่านโทรมาบอกว่าคุณอัศวินจะพาจอมขวัญไปโรงพยาบาล เขาเลยไปรอที่นั่น โชคดีของเขาเพราะถ้าหากว่าต้องข้ามไปที่เกาะคงจะยุ่งยากกว่านี้
สุดท้ายเขาก็ได้เจอคนที่เฝ้ารอจะพบ เขาเล่าความจริงทุกอย่างให้นายฟัง แม้จะโดนต่อยมาบ้างแต่ก็คุ้ม เขาบอกความจริงเกือบทั้งหมดที่สำคัญ จะมีก็แต่เรื่องความเป็นมาของบ้านจอมขวัญที่เล่าไปก็คงไม่จบวันนี้
เขาได้เจอลูกชายที่เขาเป็นคนชุบเลี้ยงมากับมือ ถามว่ารักไหม เขารักลูกมาก มากกว่าชีวิตของตัวเองเขาจึงต้องเลือกวิธีนี้ ถ้าเขาเห็นแก่ตัวและเห็นจอมขวัญเป็นเครื่องมือ ป่านนี้เขาคงจะได้อยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องมาทำงานเป็นกรรมกรอยู่แบบนี้
โสภณต้องเลือกที่จะเดินออกมา ปล่อยให้จอมขวัญมีชีวิตเป็นของตนเอง เขาเลือกคุณอัศวินก็เพราะว่าเขาทราบถึงเนื้อแท้ของนาย แม้จะดุและใจร้อน แต่ถ้าหากได้หลงรักใครแล้ว คนคนนั้นจะได้อยู่สุขสบาย และเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมันอีกต่อไป
เขามันเลวและเห็นแก่ตัว แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อชีวิตของลูก
ถ้าหากนายได้รักจอมขวัญแบบผัวเมีย มีลูกด้วยกัน แน่นอนว่านายจะต้องปกป้องจอมขวัญให้ถึงที่สุด เขายอมเป็นฝ่ายเดินออกมา และภารกิจสุดท้ายที่ต้องทำก็รอเขาอยู่
หลังจากที่โสภณได้เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดกับอัศวินเรียบร้อย เขาก็ขึ้นมาที่ลำปางอีกรอบ คราวนี้เขาต้องมากบดานอีกสักพักเพื่อสืบเรื่องคนที่คิดจะกำจัดนายและจอมขวัญ คราวนี้เขาต้องทดแทนและชดใช้สิ่งที่เขาได้ทำลงไปให้แก่ลูกและนาย เขาจะไม่ยอมให้สองคนนั้นตกอยู่ในอันตราย ไม่เขาก็มันจะต้องตายกันไปข้าง
"มึงรู้ตัวคนทำหรือไง" วินัยเครียดไปด้วย เขาแม้เป็นตำรวจ แต่เรื่องซับซ้อนขนาดนี้เขาเองก็ลำบากจะช่วย
"พี่น้องนายห้างไม่ยอมให้จอมขวัญอยู่ต่อหรอก ตอนนี้สมบัติของนายห้างเป็นชื่อจอมขวัญทั้งหมด กูต้องไปทวงมันคืนมา" โสภณเอ่ย อีกเรื่องที่เขายังต้องทำให้สำเร็จ ถ้าเขารอด เขาอาจจะได้กลับมาใช้ชีวิตกับลูก แต่ถ้าไม่ ก็ถือว่าเขาทำดีที่สุดแล้ว
"แต่ที่จริงจอมขวัญอาจจะไม่ได้อยากได้ แล้วมึงจะเสี่ยงไปเพื่ออะไร" วินัยลูบหัวคนที่นอนตักเขา บอกตามตรงว่าเป็นห่วง ส่วนใหญ่คดีที่เกี่ยวข้องกับมรดกล้วนไม่ตายดี
"นายห้างฝากฝังกูไว้ จะไม่ทำก็ไม่ได้" โสภณพลิกตัวเข้าหาร่างนิ่ม สูดดมความหอมจากคนตรงหน้า มันเองก็เป็นอีกคนที่เขาห่วง ถ้าเขาไม่ตายเสียก่อน เขาก็อยากใช้ชีวิตร่วมกับมัน
"......" วินัยไม่ได้ตอบอะไร เพราะเขารู้ว่าโสภณเมื่อตัดสินใจแล้วไม่มีทางเปลี่ยน
"ไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอกน่า อนุญาตให้มีผัวใหม่ได้" เขาเอ่ยแซว
"ผัวพ่อมึงสิ ถ้ากูจะมีใหม่ก็ต้องเป็นเมียโว้ย มีมึงคนเดียวเนี่ยแหละที่กูยอมอ้าขาให้ รู้ไว้ซะ!" วินัยผลักคนแก่กว่าออก ก่อนจะเดินไปถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ
"อะไรวะ แค่นี้ทำงอน" โสภณนอนหัวเราะ มองร่างขาวที่แก้ผ้าจนตัวเปลือยอย่างไม่กระดากอาย
"ค ว ย" วินัยชูนิ้วกลางพร้อมสาดคำด่าใส่หน้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
โสภณหัวเราะกับความดิบของคนที่อยู่ในสถานะเมีย เขารีบถอดเสื้อผ้าเพื่อเข้าไปอาบน้ำด้วย รู้ว่ามันไม่ล็อคประตู เวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งอาบน้ำ มีกฎว่าห้ามล็อค เพราะห้องน้ำถือเป็นสถานที่ที่พวกเขามีเซ็กส์กันบ่อยเป็นอันดับสองรองจากเตียง
TBC.
Talk: อินไซด์ เป็นการย้อนความหลังของชีวิตโสภณนะคะ
ถ้าใครอ่านมาตั้งแต่แรกคงประติดประต่อกันได้เนอะ
สาระไม่มีเช่นเคย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :กอด1:
-
ชอบง่ะ เหมือนแมนๆคุยกัน
-
o13
-
รูปมันอีโรติกสุดๆ เปิดมาเลื่อนลงแทบไม่ทัน :-[
แมนๆคุยกันครัช อาวไม่อาว อาว จบ 5555 ลีล่าคนแก่มันเด็ดใช่ม่ะคุณตำรวจ
-
ความสัมพันธ์แบบเหมือนไม่มีอะไรจะเสียเนอะ
แสดงว่าสามีภรรยาที่อ้างว่าเป็นอาของขวัญ
จากคู่หลัก ก็คงเป็นคู่ที่น่ากลัวสำหรับโสภณ
-
:hao7: จร้าาาาา ไม่มีสาระอีกเช่นเคย แต่เสียเลือดอีกเช่นเคยยยย :katai2-1: ทำไมชั้นฟินคู่นี้จริงๆๆๆๆ
ไม่ต้องมาอินซงอินไซด์อะไรและเธอ เอาไปเขียนอีกคู่เลยเถอะ ชั้นอยากได้คุณพ่อโสภณ ต้องขอยืม สารวัตรวินัยสินะ
:hao7: อร๊ายยยย จะเอาคู่นี้ต่อ คู่นั้นชั้นลอยแพเลยได้มะเนี่ย จะมีใครตบตีชั้นมั้ย :hao7:
-
ชอบมากครับ
-
:mew1: :mew1:
-
ตอนพ่อมาแล้ว ขอตอนลูกต่อด้วย5555555
-
สาระไม่มีไม่เป็นไร เพราะแค่ความแซ่บก็เกินบรรยายแล้ว
-
คู่นี้เค้าแซ่บได้ใจจริงๆ :-[
-
คู่นี้ไม่ต้องใช้เหตุผลอะไรเลย ฟาด'ฟัน'กันอย่างเดียว หึหึ
-
อย่าเพิ่งรีบใจอ่อนนะ
-
:serius2: โอ้ยตอนตาเถื่อนก็เริ่มละมุน ตอนพ่อเมียก็แซ่บ :hao7:
-
อันนี้แหละที่เขาเรียกว่าแมนแมนเตะบอลครัช5555
ว่าแล้วว่าญาติที่มาหาน้องต้องไม่ใช่คนดี
-
ทำไมคู่พ่อดูแซ่บกว่าคู่ลูกวะ
-
ชอบคู่นี้อะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แมนๆคุยกันจริงๆค่ะคู่นี้ :katai2-1:
-
คุณตำรวจจจจจจจจจจ ยอมเค้าหมดเลยยยยยยยย :hao7:
-
สรุปว่ามาร้ายซินะ...
ชอบแบบไม่มีสาระนี่แหล่ะค่ะ5555
-
เลือดหมดตัวเลย แบบว่าเขาจูบกันยังอ่ะ
แมนๆๆง่ายดี ไม่ยุ่งยาก ก็แค่ภณห้ามนอกใจนอกกายวินัย ไม่งั้นตาย ฮ่าๆๆๆ คู่นี้น่ารักแบบแซ่บๆๆ ชอบอ่ะ เอาอีกกก
-
คู่พ่อนี่มันช่างแซ่บบบบบบบบบบเหลือเกิน
ตรงๆ ดิบๆ ได้ใจ ไร้สาระก็ไม่เป็นไร มันฟิน o13
-
คุณพ่อแซ่บเหลือเกิน
-
คู่นี้ให้อารมณ์แบบแมนๆครัชช :hao6: แต่คุณโสภณแซ่บบบบ
-
แมนแมน น่ารักเนอะ ^^
-
ขวัญมีแม่ใหม่เป็นที่แน่นอนแระ
-
อยากรู้ว่าจอมขวัญ
จะรอดไหมเนี่ย แต่
ยังไงซะคุณวินคงไม่
ปล่อยให้เมียมีอันตราย
แน่ ๆ
-
:mew1: งื้ออออออออ
-
นั่นไง พวกญาติมาแบบจุดประสงค์ไม่ดีแหงมเลย
-
ฟิน คุณพ่อกับวินัย
อร๊ายยยยยย เสียเลือดเยอะมากบอกเลย คึคึ
:pighaun: :pighaun:
-
เริ่มมีจูบ(ที่ร่างกาย) เริ่มมีนัวกันแล้วนะ
เราชอบคู่นี้ตรงที่เขาคุยกันนี่แหละ
คนเขียนบอกไม่มีสาระอะไร
แต่เราว่าความผูกพันธ์ของคู่นี้เริ่มเกิดขึ้นแล้ว
คุยกันแบบแมนๆ เข้าใจอะไรกันได้ง่ายๆ
ช่องว่างระหว่างวัยแค่ 10 ปีไม่มีผลตรงนี้หรอกเพราะว่าวุฒิภาวะพร้อมทั้งคู่
โสภณไปตามเอามรดกคืนให้ขวัญนี่เอง
มิน่าล่ะญาติถึงได้ตามกลิ่นมาจนเจอได้นี่เอง
-
:z1: ชอบคู่นี้จริง ๆ ดิบดีแท้ คุณโกะว่าไม่มีสาระ แต่เราว่าสาระเต็ม ๆ น่ะ ไม่งั้นก้อไม่ได้รู้อดีตของจอมขวัญสิ อินไซด์ก้อต้องไปเติมเต็มเอ้าท์ไซด์น่ะ
สรุปว่าญาติที่มาหาจอมขวัญก้อคิดไม่ซื่อน่ะสิ ดีน่ะเนี่ยที่คุณอัจไม่ยอมให้ขวัญเข้าไปหา ยังไงก้อรีบแจ้งวินไว้ก่อนน่ะ เพราะวินไม่ใช่คนไว้ใจใครง่าย ๆ หรอก จะได้คอยระวังตัว รออินไซด์ต่อไป :katai3:
-
เป็นคู่ที่เถื่อนๆ ห่ามๆ ดีจัง 555
-
ฟินนนนน :laugh:
-
ชอบบบ :haun4:
แสดงว่าพวกที่มาหาจอมขวัญก็ไม่ดีสินะ งืมๆ
-
ทำไมอ่านคู่ขุ่นพ่อกับพี่วินัยถึงยิ้มเนี้ยยยยยยย
55555
โอ้ยชอบความรู้สึกแบบนี้อยู่กันด้วยความเข้ากันเข้าใจกัน
เหมือนผู้ใหญ่ดี
แมนๆครับ :ling1:
-
:hao6:
-
อุ้ต้ะ!!
-
แสดงว่าสองคนนั้นที่ไปหาขวัญก็จะไปทำร้ายขวัญน่ะสิ แล้วที่ขวัญจะโดนทำร้ายตอนนั้น ก็ญาติพ่อเป็นคนทำด้วย :katai1: โถ่ขวัญ ดูแลตัวเองดีๆนะ
-
ชอบคุ่พ่ออ่ะ แมนๆดี
-
สู้ๆนะพี่วิน
-
คู่นี้รักกันแล้วใช่ไหมเนี่ย!?
-
ตอนที่แล้วสงสารอัศวินอ่ะ น้ำตาไหลเลย ส่วนตอนนี้หื่นมาก อ่านคู่พ่อกับคุณตำรวจแล้วเลือดพุ่ง ชอบๆ :oo1:
-
เขินนนน คู่นี้เขาไวดี ชอบมาก เอ่อ สรุปอิสองคนนั่นก็มาร้ายสินะ ฮ่วย นายอัศวิน อย่าให้น้องเป็นอะไรนะะะะ ! :hao5:
-
ดุเดือนมากคู่นี้
-
อ่านแล้วสงสารนายหัววว
และชอบคู่อินไซด์มากบอกตรงง 55
-
เห็นเรื่องนี้มาพักใหญ่ๆละ แต่ไม่มีโอกาสเข้ามาอ่าน วันนี้ว่างเลยลอง เข้ามาดู พอเห็นชื่อคนแต่งเท่านั้นแหล่ะ รีบอ่านตอนแรกอย่างไว และคุณก็ไม่ทำให้เราผิดหวังอีกเช่นเคย อ่านไปได้แค่สองตอน แต่บอกได้เลยว่าชอบมาก และจะตามอ่านต่อไป รู้สึกได้เลยว่าเข้ามาอ่านช้า เพราะ อยากเม้นไปอ่านไปในทุกๆตอนที่อ่าน
เราชอบงานเขียนของคุณนะ ชอบการวางโครงเรื่อง การดำเนินเรื่อง เนื้อหา และภาษาที่ใช้ มีสามเรื่องที่เราอ่านแล้วชอบมากๆคือ เครื่องปรุงฯ แก้วหน้าม้าฯ และรักต้องยุ่ง เป็นนิยายในดวงใจเราทั้งสามเรื่องเลย และเรื่องที่เรากำลังอ่านอยู่นี้ ก็อาจจะเป็นอีกเรื่องที่เพิ่มขึ้นมามเพราะชอบพล็อตน้ำเน่าแนวๆนี้ 55555
-
.... :กอด1:
-
ชอบคู่พ่ แหะ แซ่บลืมมม... :hao6:
-
รอยชัง ๒๘
อาการของจอมขวัญยังต้องรอให้อาการแพ้ลดลงอีกสักหน่อยถึงจะกลับบ้านได้ คุณหมอแจ้งว่าอย่างน้อยก็ต้องสามถึงสี่วัน ถ้าอาการแพ้รุนแรงทุเลาลงแล้ว ให้คนที่บ้านกลับไปดูแลต่ออย่างใกล้ชิด
เช้านี้จอมขวัญต้องเข้าห้องตรวจแต่เช้าเพื่อทำการอัลตร้าซาวด์ ครั้งที่แล้วคุณหมอได้ทำการอัลตร้าซาวด์ระยะครรภ์หรืออายุครรภ์ไปแล้ว ส่วนคราวนี้คุณหมอซาวด์เพื่อดูเพศของลูกแฝดทั้งสองและตรวจหาความผิดปกติ ซึ่งผลที่ได้คือยังมองไม่เห็นเพศที่ชัดเจน อาจจะต้องมีการซาวด์ในช่วงเดือนที่ 5 หรือ 6 อีกรอบเพื่อจะได้ระบุเพศที่แน่ชัด ส่วนสุขภาพและอัตราการเต้นของหัวใจลูกๆถือว่าปกติดี
"อย่าคิดมากเลยลูก หลานแม่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก หมอเขาก็บอกแล้วว่าปกติ ตอนแม่ท้องยัยอัจนะ ไปตรวจยังไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเลย กลัวแทบตาย สุดท้ายก็โตมาจนถึงทุกวันนี้" อำพรให้กำลังใจจอมขวัญ
"ใช่จ่ะ ทานเยอะๆ อย่าเครียด ทำตามที่คุณหมอสั่ง ลูกๆของขวัญจะต้องมีสุขภาพที่ดีแน่นอน" อัจฉราเองก็ห่วงน้องไม่แพ้กัน
"ครับ ขวัญจะทำตามที่คุณหมอสั่ง" จอมขวัญลูบท้องน้อยๆของตน ก่อนจะไหว้คนตรงหน้า "ขอบคุณคุณแม่กับพี่อัจนะครับ"
"ไม่เป็นไรเลยลูก อย่าเกรงใจ" อำพรก้มลงหอมกระหม่อมลูกชายอีกคน เอ็นดูมาตั้งแต่ได้เห็นครั้งแรก จนบัดนี้ก็ยังเอ็นดูไม่สร่าง
"นอนพักเถอะนะ เที่ยงแล้วถึงจะปลุกมาทานข้าว พี่ให้แม่บ้านต้มข้าวต้มเห็ดหอมมาให้ เห็นช่วงนี้เราชอบทาน คงจะไม่แพ้มาก" อัจฉราว่า อาหารโรงพยาบาลคุณแม่ท่านไม่ชอบใจ ทำมาเองได้ก็ทำ เพื่อลูกสะใภ้และหลานแล้ว คุณนายอำพรยอมทำให้ถึงที่สุด
"ครับ" จอมขวัญค่อยๆหลับตาลงพักผ่อน เมื่อเช้าตรู่เขาลุกขึ้นมาอาเจียนแต่เช้า ก็ได้คนที่นอนเฝ้าอยู่ที่โซฟาทั้งคืนนี่แหละช่วยพยุงไปเข้าห้องน้ำ
อัศวินทั้งช่วยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จอมขวัญ พออำพรกับอัจฉรามา ถึงจะขอตัวกลับไปบ้านเพื่ออาบน้ำและจะออกไปทำธุระ เย็นๆ ดึกๆนั่นแหละถึงจะกลับมา
...
อัศวินขับรถเข้ามาที่ไร่ ตอนนี้ไร่เดิมที่ถูกเผาไปกำลังจะทำพืชแขนงใหม่ที่เหมาะกับดินประเภทนี้ คนงานช่วยกันขุดรากที่ยังเหลือออกจนหมด ฝังกลบและฟื้นฟูหน้าดินเรียบร้อย รอให้ทุกอย่างลงตัวถึงจะเริ่ม
"ผมได้ยินมาว่าเสี่ยเกียงกับลูกน้องโดนถล่มเละเลยครับ ไอ้เสี่ยเกียงตอนนี้เดินไม่ได้ ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล" ลูกน้องเอ่ยสถานการณ์ตอนนี้ให้เขาฟัง
"ฝีมือใคร" อัศวินเอ่ยถาม
"คาดว่าจะเป็นโสภณครับ แต่คนนอกยังไม่มีใครรู้นัก เพราะส่วนใหญ่คิดว่าโสภณมันตายไปแล้ว"
"อืม ขอบใจมาก ฝากทางนี้ด้วยแล้วกันนะ พรุ่งนี้กูจะเข้ามาดูอีกรอบ"
"ครับนาย"
เขาขึ้นรถขับออกมาจากไร่ พยายามโทรหาเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่รับ เลยต้องแวะมาดูที่ สน. พอมาถึงตำรวจคนอื่นบอกว่าวันนี้วินัยไม่เข้า เขายิ่งเอะใจ มีเรื่องอยากปรึกษา ถ้าไม่รับโทรศัพท์แบบนี้สงสัยจะต้องไปหาถึงที่บ้าน
บ้านของวินัยไม่ไกลจากโรงพักเท่าไหร่ ขับรถมาไม่ถึงสิบห้านาทีก็เจอ อัศวินลงมาจากรถ กดกริ่งหน้าบ้านพลางยืนรอ เห็นแล้วว่ารถจอดอยู่ คิดไปว่าเพื่อนเขาคงจะหลับ
ยืนรออยู่นานไม่น้อยกว่าไอ้เพื่อนตัวดีมันจะออกมา
"ไอ้ห่า ปี้สาวอยู่เหรอวะ โทรไปก็ไม่รับ" ด่าเพื่อนทันทีที่เจอหน้า เพื่อเขาอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวขายาว มันจะหนาวห่าอะไรขนาดนั้น
"ปี้เหี้ยไรล่ะ กูเพิ่งตื่น มีไร ขึ้นมาถึงนี่ได้ มาหากูโดยเฉพาะ?" วินัยเลิกคิ้วถาม เปิดบ้านให้เพื่อนเข้ามา
"เปล่า พอดีจอมขวัญเข้าโรงพยาบาล" อัศวินเอ่ย นั่งลงบนโซฟา
"เหรอวะ" วินัยมีอาการตกใจไม่น้อย
"อืม แพ้ท้องหนัก เดี๋ยวคืนนี้กูต้องไปเฝ้า" เขาเอ่ย นอนหลับตาผ่อนคลาย
"เป็นอะไรมากไหม น้องขวัญของกู" วินัยทำหน้าเว้าวอน
"เดี๋ยวมึงจะโดน! ไม่เป็นไรมากหรอก อาการคนท้องนั่นแหละ ที่กูมาหามึง เพราะกูอยากจะถามเรื่องคดีของโสภณ" อัศวินว่า และวินัยก็ลอบกลืนน้ำลาย
"กูว่าจะถอนความ ไม่ให้โสภณมีคดีติดตัว"
"ทำไมวะ" วินัยแสร้งถาม ทั้งๆที่พอจะรู้
"มันไม่ได้ทำเพราะหักหลังกู แต่ทำไปเพราะความจำเป็น อีกอย่างกูก็รักลูกมัน ก็อยากจะทำอะไรให้จบๆไป" อัศวินยอมรับว่าเสียดายไร่สัก แต่เขายอมแลกถ้าจะได้ความไว้ใจจากจอมขวัญกลับคืนมา
"อ่อ แบบนี้นี่เอง ได้สิ กูจัดการให้ ไม่ต้องห่วง" วินัยตบบ่าเพื่อนรัก แม้เขาจะจัดการไปตั้งนานแล้วก็เถอะ แอบรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำไปโดยไม่ได้บอก
"เดี๋ยว!" อัศวินคว้าข้อมือเพื่อนไว้ "ทำไมรอยที่คอมึงมันถี่ขนาดนี้วะ แฟน หรือ อิตัว" อัศวินบังเอิญเห็นรอยจ้ำตามซอกคอเรื่อยลงมาถึงไหปลาร้า
"อ .. เอ่อ เออ เด็กกูแหละ มันชอบทำรอย มึงอย่าสนใจเลย" วินัยดึงคอเสื้อมาปิด บ้าจริง เขาน่าจะใส่เสื้อคอเต่าลงมาให้รู้แล้วรู้รอด
"หึ ให้ทายกำลังปี้กันอยู่ล่ะสิ นี่กูมากวนมึงใช่ไหม" อัศวินยกยิ้ม เพื่อนเขามันก็ไม่ธรรมดา ไม่ชอบตกลงคบกับใคร แต่สาวในสต็อกก็เพียบเช่นกัน
"เออ! ชัดยัง" วินัยขี้เกียจปฏิเสธ อย่างน้อยให้มันเข้าใจว่าเขากำลังอึ๊บสาว ก็ยังรู้สึกดีกว่าให้มันรู้ความจริงว่าเขาถูกพ่อเมียมันอึ๊บอยู่
เกลียดฉิบหาย
"เออๆ กูไปก็ได้ อย่าลืมเรื่องโสภณล่ะ ไว้มึงว่างๆ ค่อยนัดเจอกัน" อัศวินย้ำคำว่าว่างๆแกล้งเพื่อนเล่นก่อนจะขอตัวออกมา ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าแล้ว เขาว่าจะไปเดินซื้อของบำรุงในห้างก่อนจะเข้าไปเฝ้าคนรัก
.....
"มาแล้วเหรอลูก" อำพรหันไปมองลูกชายที่หอบข้าวของพะรุงพะรังเข้ามา
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ" อัจฉรารีบเข้าไปช่วย
"พี่แวะไปห้างมา เลยซื้อของบำรุงมาให้คนป่วย" อัศวินเหลือบมองไปยังคนที่นอนทำเป็นไม่สนใจเขาอยู่
"มีไอศกรีมด้วย? ของจอมขวัญเหรอคะ" อัจฉราหยิบกล่องไอศกรีมวานิลลาออกมาดู ซื้อมาให้คนท้องกินจริงๆน่ะหรือ
"อื้ม พี่ลองถามเพื่อนที่เป็นหมอ มันบอกว่าถ้าแพ้ท้องหนักๆจนทานข้าวไม่ได้ ทานไอศกรีมจะช่วยให้ร่างกายได้รับสารอาหาร แกะให้จอมขวัญสิ" อัศวินบอก เขาเองก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร เลยลองโทรไปถามเพื่อนที่เป็นหมอ และเอาคำแนะนำมาใช้
"ผลไม้ นม อาหารแห้ง ของดอง ของเปรี้ยว รู้ดีขนาดนี้เตรียมตัวเป็นพ่อคนแล้วสินะ" อำพรแซวลูกชายสุดที่รัก ไม่เคยเห็นตาวินจ่ายตลาด ซื้อข้าวของเสียที ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมากทีเดียว
"ผมก็ทำได้เท่านี้แหละครับแม่" อัศวินหัวเราะเยาะตัวเอง เขาก็ทำได้แค่นี้ ไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย
"ค่อยๆพิสูจน์ตัวเองไป ในโลกนี้ไม่มีคำว่าสายเกินแก้" อำพรลูบหัวลูกชาย เห็นแบบนี้เธอก็เบาใจ คนเราพอได้รู้ว่ากำลังจะเป็นพ่อคนแม่คน ใช่ มันต้องมีการเปลี่ยนแปลง ปรับปรุงตัวให้สมกับฐานะพ่อแม่ และลูกชายเธอก็กำลังทำมันอยู่
"ขอบคุณครับ"
อำพรและอัจฉราอยู่ต่อกันอีกไม่นานก็ขอตัวกลับ จอมขวัญอยากให้ทั้งสองอยู่ต่อ แต่ก็ไม่อยากรบกวนท่านจึงต้องจำใจยอมอยู่กับอัศวินแค่สองคน
"ชอบหรือเปล่า เพื่อนฉันมันบอกว่าสามารถกินได้ตลอดเลยนะ" อัศวินยิ้ม เห็นคนบนเตียงนอนทานไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็ชื่นใจ
จอมขวัญไม่ได้ตอบ แค่พยักหน้าเป็นมารยาท
"ตอนเย็นมีข้าวกับผัดผักนะ" อัศวินเอ่ย "หิวก็บอกจะจัดให้"
"อิ่มแล้ว" จอมขวัญดันกล่องไอศกรีมตรงหน้าออก และอัศวินเองก็รู้หน้าที่
"น้ำครับ ค่อยๆดื่ม" เขาส่งแก้วน้ำให้ เอาไอศกรีมที่ยังเหลือไปเก็บใส่ตู้เย็น
"เบื่อหรือเปล่า อยากออกไปเดินเล่นไหม" เขามองคนบนเตียง นอนอยู่ในห้องมากๆ อาจทำให้อุดอู้ได้
จอมขวัญชั่งใจ ก่อนจะตอบตกลง
อัศวินพาจอมขวัญออกมาเดินเล่น ในสวนตอนนี้เริ่มเปิดไฟ ท้องฟ้ามืดแล้ว แต่ก็ยังมีคนไข้ออกมาเดินกันไม่น้อย ที่นี่มีคนท้องแก่หลายคนมาเดินออกกำลังกาย จอมขวัญมองท้องใหญ่นูนของคุณแม่คนอื่นๆแล้วก็รู้สึกกลัว กลัวว่าตัวเองจะทำไม่ได้ กลัวว่าจะเป็นแม่ที่ไม่ดีเท่าที่ควร
"อากาศดีกว่าอยู่ในห้องเป็นไหนๆ" อัศวินลากสายน้ำเกลือตาม ก่อนจะมานั่งพักกันที่ม้านั่งตัวยาว
"พี่น้อยสบายดีไหม" จอมขวัญเอ่ยถามถึงพี่ชาย
"สบายดี มันฝากมาคิดถึงเราด้วยนะ" อัศวินบอก
"ผมก็คิดถึงพี่น้อย" จอมขวัญทำหน้าเศร้า
"กลับไปอยู่ที่เกาะสิ ไปอยู่ด้วยกัน" อัศวินเริ่มรู้สึกมีหวัง
"คุณจะให้ผมกลับไปในฐานะอะไร" จอมขวัญถาม "แม่ของลูกอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ ในฐานะเมียและแม่ของลูก" อัศวินคว้ามือนิ่มมาลูบ "ถ้านายคิดจะให้อภัยกันบ้าง"
"มันง่ายไปหรือเปล่าครับ" จอมขวัญจ้องตาถาม "แล้วที่ผ่านมาคุณจะให้ผมลืมๆมันไป แล้วเริ่มต้นใหม่กับคุณ มันง่ายไปหรือเปล่า"
อัศวินยอมรับความจริง
"มันเลวร้ายสำหรับนาย ฉันยอมรับ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าการสูญเสียมันเป็นอย่างไร ให้โอกาสกันอีกครั้งได้ไหม" เขาเอ่ยขอร้องด้วยความจริงใจ แต่จอมขวัญกลับชักมือออก
"ผมจะเข้าห้องแล้ว ช่วยพาผมไปด้วย" จอมขวัญลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินนำ อัศวินเองทราบดีว่าถึงจะขอร้องอย่างไรก็คงไม่ได้ผล ตอนนี้ก็แค่ดูแลมันให้ดีที่สุด ทำให้สุดความสามารถที่เขาจะทำได้
คืนนี้พวกเขาต่างคนต่างนั่งทานข้าวกันโดยที่ไม่มีใครคิดจะเอ่ยพูดอะไรให้เสียบรรยากาศ พอทานเสร็จอัศวินก็เก็บจานชามรอให้แม่บ้านมาล้าง เขาช่วยจอมขวัญเช็ดตัว สักพักคนป่วยก็อาเจียนออกมาจนหมด สุดท้ายเลยต้องทานนมร้อนๆเพื่อช่วยให้หลับสบาย ตกดึกหมอก็เข้ามาตรวจอาการอีกรอบ เห็นว่ายังมีอาการซีดเซียว ปากแห้งจึงอยากให้นอนอยู่ต่อ พอหมอออกไปเขาก็พาจอมขวัญไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ปิดไฟเตรียมนอน
"คืนนี้คุณไม่ต้องเล่านิทานแล้วนะ.." จอมขวัญเอ่ย หลับตานิ่ง
"ทำไม .." อัศวินเอ่ยถาม เขาก็แค่อยากให้ลูกได้รับรู้ ว่าเขารักลูกขนาดไหน
"ผมรำคาญ ผมนอนไม่หลับ ถ้าคุณจะอยู่เฝ้าก็อย่าทำตัวให้ผมเบื่อไปมากกว่านี้"
.. เข้าใจถึงคำว่าจุกจนน้ำตาไหลก็วันนี้ ..
.. ที่เขาทำไปทั้งหมดมันช่างไร้ค่าและน่ารำคาญ ..
"นายนอนเถอะ ฉันจะไม่รบกวนนายอีก" อัศวินเอ่ย ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก เขาแค่อยากอยู่กับมัน ไม่ได้คิดอยากรบกวน แต่ก็เข้าใจ คนมันเกลียด แค่เห็นหน้าก็คงจะหน่ายเต็มทน
เขาเดินไปนั่งในสวนซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว ดวงจันทร์คืนนี้ส่องสว่างเจิดจ้า ทำให้เห็นดาวดวงน้อยลอยเต็มท้องฟ้าไปหมด บุหรี่ถูกจุดขึ้นทุกครั้งที่เขาเครียด กำลังคิดจะลดเลิก แต่พอเครียดมามันก็อดไม่ได้ที่จะจุดสูบ
ผมรำคาญ ผมนอนไม่หลับ ถ้าคุณจะอยู่เฝ้าก็อย่าทำตัวให้ผมเบื่อไปมากกว่านี้"
หึ
เขาหัวเราะเยาะตัวเองอีกครา เมื่อก่อนเคยด่าเคยทำร้ายจิตใจมันไว้ว่าอย่างไร ตอนนี้เขาได้รับมันกลับคืนมาแล้วทั้งหมด
เจ็บ แต่ก็ได้แค่ก้มหน้ายอมรับ
รัก แต่ก็ไม่ต้องการความรักตอบแทน
ขอแค่จอมขวัญยอมให้อภัยกัน เท่านั้น เขาก็พอใจแล้ว
..........
เช้านี้จอมขวัญเริ่มมีอาการดีขึ้น แม้จะยังอาเจียนและรู้สึกน้ำลายขมอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ไม่หนักเท่าเดิม อำพรและอัจฉรามาเยี่ยมจอมขวัญแต่เช้าพร้อมข้าวต้มกระดูกอ่อนเห็ดหอมของโปรด จอมขวัญทานข้าวได้มากขึ้น ของเปรี้ยวก็ถูกแกะกินจนเกือบหมด ไอศกรีมก็ถูกฟาดจนเรียบ ทุกคนต่างก็ดีใจที่เห็นจอมขวัญทานได้อย่างมีความสุข
"เมื่อเช้าชั่งน้ำหนัก เพิ่มมาโลนึงแล้วครับ" จอมขวัญยิ้ม จากที่เคยลดลงไปสองโล ตอนนี้เริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว
"ดีแล้วลูก ทานเยอะๆ" อำพรว่า
"อยากรู้แล้วว่าหลานเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย เขาว่าถ้าแพ้ท้องหนักๆจะได้ผู้ชายนะ" อัจฉรายิ้ม จินตนาการถึงเด็กแฝดน่ารักๆสองคนวิ่งเล่นในบ้าน คงน่ารักไม่หยอก
"ขวัญอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะลูก" อำพรลองถาม
"ผมแล้วแต่ครับ แต่ถ้าได้ทั้งหญิงทั้งชายก็คงดี" จอมขวัญไม่ได้คาดหวังใดๆ แค่ลูกๆเกิดมาพร้อมสมบูรณ์เขาก็พอใจมากแล้ว
"นั่นสินะ ทั้งหญิงทั้งชายเลยคงจะดี" อัจฉราเองก็เห็นด้วย
"อีกสองเดือนใช่ไหมหมอถึงจะให้มาซาวด์ใหม่" อัจฉราถาม
"ครับ" จอมขวัญตอบรับ
"ตื่นเต้นจัง อยากเห็นหน้าหลานแล้ว" อัจฉราทำท่าทางดีใจจนมารดาหมั่นไส้ต้องไล่ให้รีบไปหาสามี จะอยู่ขึ้นคานกับแม่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน
ก๊อก ก๊อก
"ใครมา อัจไปดูให้แม่สิลูก" อำพรไหว้วานลูก เพราะปกติถ้าเป็นพยาบาลหรือหมอเคาะแล้วจะต้องเข้ามาเลย
แกร๊ก
อัจฉราเปิดประตูก่อนจะต้องนิ่งค้าง
"พวกคุณ!"
"สวัสดีครับ ขอพวกเราเข้าไปได้ไหม เรารู้ว่าจอมขวัญอยู่ที่นี่" คนที่เอ่ยเป็นคนที่เคยแอบอ้างว่าเป็นญาติของจอมขวัญในวันนั้น อัจฉราจำได้ วันนี้เขาก็มากันทั้งสองคน
ว่าแต่ พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าจอมขวัญอยู่ที่นี่
"เอ่อ คงต้องขอตัวสักครู่ รบกวนรอด้านนอกก่อนนะคะ" อัจฉราไม่ไว้ใจ มากระทันหันแบบนี้ จะให้พูดอย่างไรได้ ก็คงต้องยอมเสียมารยาท
"อ้าว ใครมาล่ะลูก" อำพรทักทันทีที่เห็นท่าทีของอัจฉรา "มีอะไรหรือเปล่า"
อัศวินเองก็เลิกคิ้วมองน้องสาว
"คุณแม่คะ ตอนนี้ญาติของจอมขวัญทั้งสองคนมารออยู่ด้านนอกค่ะ เราจะเอาอย่างไรดีคะ" อัจฉรากระซิบกับมารดา โชคดีที่จอมขวัญไม่ได้สงสัยอะไร
"ตายแล้ว แม่ก็ว่าจะบอกตาวินตั้งหลายวันละ ลืมไปเลย" อำพรอยากจะบอก แต่พอเห็นเรื่องราวมันกำลังไปได้ดี เธอก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" อัศวินเอ่ยถาม ไม่เข้าใจว่าทั้งน้องและมารดาจะกระซิบกระซาบกันทำไม
"ตาวิน แม่มีเรื่องจะคุยด้วย" อำพรรีบคว้ามือลูกชาย ก่อนจะหันไปบอกลูกสาว "ฝากน้องด้วยนะอัจ"
"ได้ค่ะ" อัจฉรารับคำ
แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะเดินออกไป ประตูก็ถูกผลักเข้ามาเสียก่อน
"ฉันไม่รอแล้วนะ จะอะไรกันนักหนา มาครั้งที่แล้วก็โกหกว่าไปสุราษฎร์ คราวนี้จะมาโกหกอะไรอีก" เสียงที่ดังเข้ามาทำให้ทั้งอัจฉราและจอมขวัญตกใจ อัศวินกับอำพรเองก็เหรอหราเช่นกัน
"ขอโทษนะครับ พวกคุณเป็นใครไม่ทราบ" อัศวินพยายามถามดีๆก่อน
"ฉันน่ะเหรอ เหอะ ถามแม่คุณดูสิ คราวนี้ฉันไม่ยอมกลับไปมือเปล่าแน่" พัชรินทร์โวยวาย
"ใจเย็นคุณ" อนุสรณ์รีบห้ามภรรยา
"แม่ครับ" อัศวินหันมาถามมารดา
"คือ .. สองคนนี้เขาอ้างว่าเป็นญาติของจอมขวัญน่ะลูก" อำพรเอ่ยติดกังวล
"ญาติ?" อัศวินขมวดคิ้ว
"ก็ใช่น่ะสิ อย่าเพิ่งถามอะไรมากได้ไหม ขอฉันเจอหน้าหลานก่อน ไปค่ะคุณ" พัชรินทร์พยายามจะดึงสามีเข้ามาในห้อง
"เดี๋ยวครับ ผมคงต้องขอถามให้แน่ใจก่อน" อัศวินไม่ไว้ใจ อะไรที่ทำเพื่อความปลอดภับของจอมขวัญได้ เขาก็ต้องทำ
"นายมีสิทธิ์อะไร! นี่อาแท้ๆของจอมขวัญนะ จะมาห้ามไม่ให้อาหลานเจอกันได้ไง หลีก!" พัชรินทร์ท่าทางร้ายกาจกว่าที่คิด
"ทุกคนครับ!" จอมขวัญที่นั่งฟังอยู่นานแล้วตะโกนออกไปสุดเสียง
"ให้ขวัญตัดสินเองได้ไหม ว่าขวัญอยากจะเจอเขาหรือเปล่า" จอมขวัญเอ่ยน้ำตาคลอ อัจฉราเองก็จับมือน้องไว้ไม่อยากให้เครียดมาก
"แต่ .." อัศวินลอบกลืนน้ำลาย
"ไม่มีแต่ .. ผมมีสิทธิ์จะได้เจอญาติตัวเอง จริงไหมครับ" จอมขวัญเอ่ยจริงจัง คราวที่แล้วก็ไม่มีใครบอกอะไรเขาสักอย่าง อย่างน้อย แค่ให้เขาได้รู้อะไรบ้างก็ยังดี
TBC.
Talk: จะพยายามมาลงอินไซด์สามให้พรุ่งนี้นะคะ
เพราะเดี๋ยวจะหายไปหลายวันค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้น
-
โอ๊วววว เพิ่งจะนึกได้ ตอนนี้่อัศวินยังด่าวินัยได้อยู่แต่อีกหน่อย อัศวินว่าคุณแม่รึเปล่านะ เพราะวินัยเป็นเมียโสภณเท่ากับว่าวินัยเป็นแม่ยาย :laugh:
ตอนนี้ แบบว่าน้องขวัญตบกลับนิ้่มๆสินะ ตบเบาๆแต่สตรองจริงๆ ส่วนตอนท้ายเรื่องตอนแรกก็เก็บอาการอยู่นะแต่พอนานวันไป
สงสัยหางจะโผล่ อยากจะยุให้อิเถื่อนได้เถื่อนสมชื่อ แต่ก็ต้องหงอไปเมื่อเมียบอกว่าอยากจะรู้เรื่อง :z3:
-
บู้วว
-
พี่วินสู้น๊าาาาาา มารผจญมาแว้ววว พี่วินอย่าไปยอมค่ะ เค้าคิดไม่ดีกับขวัญ :m16:
-
ตามคุณพ่อมาด่วน
-
ขออย่างเดียว ขวัญอย่าโง่เชื่อ
รอถามโสภณก่อน ไม่ก็ฟังผัวนะคะ
ช่วงนี้ก็#ทีมอัศวิน บอกแล้วว่าถ้าทำตัวดีจะเป็นFCพี่วิน
-
ขวัญอย่าเชื่อเขาง่ายๆนะ
-
พยายามต่อไป
-
ช่วงนี้อัศวินทำตัวดีน้า
-
ขวัญจะใจอ่อนไปกับญาติมั้ยนี่
ตามตัวโสภณด่วนเลย
-
:hao4: กลัวใจขวัญจริงๆ อย่าโกรธอีตาวินแล้วพาลเอาทุกข์เข้าตัวน่ะ
-
พี่วินสู้ๆน๊าาาาา :mew3:
-
:katai1: นายโสภณนายรีบกลับมาแก้ไขเลยน่ะ เพราะตอนนี้ญาติของจอมขวัญตามมาเจอจนได้แล้วน่ะ ตกลงว่ามาดีหรือมาร้ายกันแน่ และจอมขวัญหนูต้องใจเย็น ๆ ด้วยน่ะ ไม่งั้นจะตกหลุมกับดักเองแหละ งานนี้เราว่าต้องให้โสภณคุยเองแหละ :z3:
-
ญาติขวัญนี่เป็นคนดีใช่มั้ย :katai1:
-
:serius2:
-
นางแข็ง นางดื้อ ได้แต่หวังว่า อย่ามาโง่เพราะตื้นตันกับคำว่าญาติ :เฮ้อ:
-
รอดูไป
-
เกลียดญาติจอมขวัญอ่ะ มารยาทแย่มาก ลุ้นจะแย่แล้วววววว
-
ชอบโสภณกับวินัย ฟิน~~~
ให้เขาได้อยู่ด้วยกันไปจนแก่เถอะนะ
ญาติปีศาจของจอมขวัญนี่
มันน่าฝาดด้วยเสาน้ำเกลือ
พี่วินจัดการเลย!
-
มีเรื่องไปอีก
-
เข้าใจจอมขวัญนะ แต่อีกใจก็รำคาน 555
ส่วนอิคุณ ก็สมน้ำหน้ารับกรรมไปเถอะ
-
คราวนี้ก็คงลำบากพ่ออัศวินแล้วล่ะ ถ้าจอมขวัญเขาอยากเจอญาติตัวเองแล้วถ้าญาติไม่ดีก็เป็นวิบากของจอมขวัญล่ะ เพราะจอมขวัญเลือกเอง
-
วินัย รอยเยอะนะ วินกล่าวไว้ โสภณคงทำรุนแรงมากล่ะซิ เรื่องร้ายๆ มาถึงตัวน้องขวัญแล้ว อย่างที่พระท่านได้ทายทัก วินต้องปกป้องนะ
-
รอดูต่อไปปป
ก็ว่าอยู่วินัยนี่ใคร ที่แท้เพื่อนอัศวินนี่เองง #พึ่งนึกออกตอนนี้แหละ 5555
-
ญาติขวัญนี่ยังไง หวังว่าจะมาดีนะ ไม่อยากให้น้องเจอเรื่องร้ายๆอีกแล้ว สงสารขวัญ :katai1:
แต่โสภณเคยบอกว่าเขาจะกำจัดขวัญ ว๊ายยยยย งั้นก็คนร้ายสิ :z3: ขวัญอย่าไปไว้ใจเขานะ :serius2:
-
ถ้าเราเป็นจอมขวัญเรื่องพวกนี้ก็แค่ปล่อยใันไปตามธรรมชาติ อาจจะไม่ได้ให้อภัยกันง่ายๆ แต่ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้องก็ต้องให้มันค่อยเป็นค่อยไป คนที่ถูกความรักทำร้ายกับคนที่ไม่เคยมีความรักหรือไม่เคยถูกรัก น่าจะเจ็บปวดกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่านะ ขึ้นชื่อว่าความรักไม่ว่ามันจะสุขหรือทุกข์ มันก็คือรูปแบบของความรักและเป็นประสบการณ์ในครั้งหนึ่งของชีวิต :o12: :o12: ถ้ามัวแต่ถือทิฐิในตอนนี้คิดว่าคงไม่เกิดประโยชน์
-
กลัวใจขวัญจริงๆเลย
-
ถ้าญาติมาร้ายเราว่าวินเอาอยุ่นะ
แต่เรากลัวว่าขวัญจะซื่อไปกับเขาเพราะว่าอยากออกไปจากวิน
อีกอย่าง ขวัญยังไม่รู้เรื่องที่โสภณไม่ใช่พ่อที่แท้จริง
สมมุติว่าทางนั้นกล่าวหาว่าโสภณแอบขโมยเอาขวัญมาหลังจากที่แม่ขวัญตายล่ะ?
คือตอนนี้ทุกอย่างที่เรารู้ได้ความข้างเดียวมาจากโสภณ
ซึ่งเราว่าโสภณอาจจะยังไม่ได้เล่าอะไรหมดก็ได้
ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีหรือไร
แม่กับน้องวินนี่ก็กระไรนะ เรื่องโคตรสำคัญแบบนี้กลับลืมไม่บอกวิน
สะเพร่ามากๆจนน่าเป็นห่วง ทีเรื่องอื่นนี่ระริกระรี้เข้ายุ่ง
-
จอมขวัญไม่ได้พูดด่าทำร้ายจิตใจนะ น้องพูดเพราะมีหางเสียงทุกคำ แต่คนมันมีชนักปักหลังอ่ะน่ะ
มีความรู้สึกว่าขวัญจะยอมตามพวกญาติไป แบบว่าไม่อยากอยู่ภายใต้ร่มเงาของอัศวิน...ขวัญเอ๊ย งานการก็ไม่ได้ทำ ไม่มีรายได้จะยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ทางเลือกก็มีไม่มากแบบนี้แหล่ะ
-
ขอเดาว่า ญาติต้องเล่าแล้วก็ขอร้องอะไรสักอย่าง
วินต้องห้าม แล้วขวัญก็จะดื้อเชื่อญาติ...
-
ขวัญคงเชื่อญาติที่เพิ่งเจอมากกว่าจะเชื่อวินแน่ๆ พ่อโสภณรีบมาเล่าทุกอย่างให้ขวัญฟังเลยนะ ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลงไปกว่านี้ วินต้องปกป้องขวัญให้ได้นะ ได้แต่หวังว่าขวัญจะเชื่อวินบ้าง
-
ขวัญต้องมีสตินะ ไม่เอาแบบชักศึกเข้าบ้านนะ ญาติที่มาอาจจะเป็นคนดีก็ได้ แต่ดูจากการโวยวายแล้วแบบเอิ่ม
ตามโสภณมาก็ดีค่ะ 5555555 ถ้าไม่มัวอึ้บกับวินัยอยู่อะนะ 555555
อัศวินสู้ๆ รับผลกรรมไปรัวๆจ้า
:pig4: :pig4:
-
สองผัวเมียนั่นจะใช่ญาติจอมขวัญรึเปล่านะ!?
-
ช่วงนี้อัศวินทำตัวน่ารัก :o8:
ฮาตรงที่ไปหาวินัยที่บ้านอ่ะ :hao6: :hao7:
รอน้า
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
รู้ลึกขนาดนั้นคงจ้างนักสืบสินะ
อัศวินทนต่อไป
-
หวังว่าขวัญคงไม่ทำอะไร โง่ ๆ นะค่ะ
รอถามพ่อก่อนมั้ย
-
คือเรื่องขวัญกับวินยังไม่เคลียร์เลย
นี่มีมาร 2 ตัวมาอีกละ เฮ้อ
ขวัญใจแข็งมาก สู้ต่อไปนะวิน
-
ไม่ใช่ว่าไม่รู้อะไร แต่ก็ประชดแล้วไปกับเค้าซะนะ :katai1:
ขวัญเริ่มทำตัวน่าเบื่อขึ้นทุกวันๆละ
รีบๆบอกความจริงขวัญซะ ไม่ใช่ว่าปิดบังแล้วเรื่องจะไปกันใหญ่
แต่ก็อย่างว่านะ นิยาย.... :ruready
-
ขวัญเอ้ยยยจะคิดจะทำอะไรก็อย่าใช้ทิฐิเป็นที่ตั้งนะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย....รออ่านต่อ^^
-
ญาติ มารยาทแย่!!
-
กลัวขวัญจะเสียรู้ :เฮ้อ:
-
พี่วินสู้ๆนะ เอาชนะใจขวัญให้ได้นะ ดูแลขวัญให้รอดปลอดภัยจากญาติๆด้วย
-
:hao4: น้องจอมจ๊ะ อย่าพึ่งมาโลกสวยตอนสถานะการณ์อันเลวร้ายชิมิ
-
น้องจอมจะรู้ไหมกำลังยื่นมือให้คนชั่วทำร้าย พี่เถื่อนสู้ต่อไป นี้แระจะทำให้น้องใจอ่อนลง ฮ่าๆๆ
แบบว่าตอนพี่เถื่อนไปขัดจังหวะ เพื่อนนัยกับลุงภณ มันใช่เลยฉากนี้ต้องบังเกิดตอนต่อไป อิอิ
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ อัศวินสู้ๆ
-
ขำพรืด..เลยวินัยโดนทักว่าปี้สาวอยู่
ทำเป็นหรอตัวเอง o18 o18
สงสารตะพี่วิน ตอนขวัญไม่ให้เล่านิทาน ฮืออ.. :m15:
มาเล่าให้เค้าฟังก็ได้นะ #โดนตบ :z6:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จะเกิดศึกงัดกำลังของสองครอบครัวผู้มีอิทธิพลหรือเปล่า
บ้านขวัญก็รวยไม่หยอก ทางอัศวินก็โหดเหี้ยมอยู่นะ
แต่อีนัง อาผู้หญิง หรือ อาสะใภ้ วางก้ามมากเดี๋ยวโดนๆ :angry2:
:katai1: :katai1: :katai1:
กลัวขวัญจะเอาทิฐิมาบังหน้าเพื่อหนีจากอัศวิน เหมือนที่คุณ Freja สันนิษฐานนี่สิ
-
พี่วินสู้ๆน้า พวกอานี่ต้องการสมบัติจากจอมขวัญแน่ๆ
-
(http://i68.tinypic.com/wmi51e.jpg)
รอยชัง อินไซด์ ๓
ช่วงเวลาที่ผ่านมาโสภณใช้เวลาในการตามหาทนายส่วนตัวของนายห้างบิดาที่แท้จริงของจอมขวัญ พยายามสืบเสาะหาอยู่เกือบเดือนกว่าจะไปเจอบ้านของท่าน พอไปถึงลูกๆก็บอกว่าท่านไม่ได้อยู่ประเทศไทยแล้ว หลังจากมีเรื่องราวร้ายๆ ท่านก็ถูกตามรังควานทำให้ต้องหนีไปใช้ชีวิตที่เมืองนอกกับภรรยา ลูกๆเองที่ยังอยู่เมืองไทยเพราะว่าแต่งงานสร้างรกรากกันที่นี่ ตอนนี้ทางนั้นเขาก็ช่วยติดต่อให้อยู่ โสภณจึงทำได้แค่รอ รอวันที่จะพาจอมขวัญไปทวงสิทธิ์คืน
"ตื่นเถอะ เดี๋ยวเข้าเวรสาย" โสภณลูบขาอ่อนคนข้างๆที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง เขาเป็นคนตื่นเช้า ต่อให้นอนดึกแค่ไหนก็ต้องตื่นไม่เกินแปดโมง
"อืม .. วันนี้หยุด" วินัยครางอือ นอนกอดหมอนข้างต่อ ง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว เมื่อคืนเขาเพิ่งเลิกงานตอนสี่ทุ่ม กลับมากว่าจะอาบน้ำนอนก็เที่ยงคืนกว่า
"ถ้างั้นนอนต่อเถอะ" โสภณว่า เขาเองก็เกรงใจมัน อยู่ด้วยกันมามันก็ไม่เคยทวงบุญคุณสักที ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าน้ำมัน เขาก็ไม่ต้องจ่าย เห็นมันทำงานมาเหนื่อยๆก็ไม่อยากรบกวน
"จะไปไหน" วินัยคว้าแขนไว้ตอนที่เขาจะลุกไปห้องน้ำ
"เยี่ยว จะเอาอะไร" โสภณเลิกคิ้วถาม มองสภาพคนบนเตียงแล้วก็เริ่มรู้สึก เนื้อตัวขาวๆ กล้ามเนื้อแน่นๆที่โผล่ออกมาจากกางเกงชั้นในชายขาสั้น ไหนจะเสื้อบอลแมนยูที่เลิกขึ้นมาถึงเอวนั่นอีก เด็กบ้านี่ทำเขาสติแตกได้ตลอด เช้าๆแบบนี้เขาเองก็ต้องการปลดปล่อย ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เห็นเนื้อนมไข่ที่คุ้นเคยแล้วมันก็อยาก
"เปล่า" วินัยปล่อยมือแล้วกลับไปนอนกอดหมอนข้างต่ออย่างไม่สนใจ
"เด็กน้อยเอ้ย!" โสภณก้มลงไปงับเนื้อแน่นๆที่แก้มก้น กัดแบบไม่ออมแรง
"ไอ้เหี้ย! ไปไกลๆเลย!!" วินัยร้องลั่น พอจะใช้เท้าถีบก็โดนคนแก่กว่าดึงขาไปพรมจูบ โสภณแกล้งงับไปทั่วข้อเท้า ไล่ขึ้นมาถึงขอบชั้นใน พอเห็นมันหน้าบึ้งก็หยัดตัวขึ้นไปกัดปากยื่นๆหลายๆที มันเขี้ยวเหลือเกิน เวลาเห็นเด็กมันหงุดหงิดแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นมาไม่น้อย
"อยากให้ไปไกลๆจริงๆเหรอ" โสภณเหยียดยิ้ม มองคนที่เมาขี้ตาแต่ก็ดูว่าน่ารักอย่างเหนือกว่า
"อยากไปตายไหนก็ไป" วินัยใช้มือทุบที่ขาแข็งๆ "ไปเลย กูจะได้หาเมียใหม่สักที" ด่าออกไปก่อนจะยกเท้าถีบที่หน้าท้อง
"ดุฉิบหาย" โสภณจับขาสองข้างไว้ทัน ก่อนจะดึงเข้าเอว "ชอบจริงๆเลย ดุๆเนี่ย" เขายิ้มเยาะ ดูก็รู้ว่ามันช่างประชด
"ปล่อย!" วินัยเริ่มรำคาญจริงจัง
"ไม่!" โสภณเองก็ไม่เลิกแกล้ง
"กูง่วง! เมื่อคืนก็นอนไปนิดเดียวเอง" วินัยหลับตาลง ขี้เกียจจะเถียง รู้ว่าโดนแกล้งและอีกฝ่ายคงไม่ยอมเลิกง่ายๆ
"วันนี้เพื่อนออกไปทำงานหรือเปล่า" โสภณถาม
"อื้ม ทั้งคู่" วินัยตอบ
"ถ้างั้นอยากกินอะไร เดี๋ยวลงไปทำไว้ให้" โสภณก้มลงจูบที่ขาอ่อน ชั้นในชายสีเทาเข้มเผยให้เห็นเต็มสองตา ลูกชายของมันที่นอนสงบนิ่งยังไม่ค่อยรู้สึก แบบนี้เขาก็คงจะอด เอาไว้หลังกินข้าวค่อยว่ากัน
"อะไรก็ได้ อื้อ ลงไปได้แล้ว ขอนอนอีกสองชั่วโมงนะ" วินัยง่วงจนไม่อยากสนใจอะไรแล้วทั้งนั้น "เอ้อ พวกมันไปทำงานแปดโมงล่ะ ดูเวลาด้วย"
"อื้ม" โสภณรับคำ มองนาฬิกาตอนนี้เจ็ดโมงกว่าอีกเดี๋ยวค่อยลงไป เขาปล่อยให้วินัยได้พักผ่อนก่อนจะลุกมาล้างหน้าแปรงฟัน ทำภารกิจตัวเองจนเสร็จก่อนจะลงมาด้านล่างเมื่อได้ยินเสียงรถออกไปกันหมดแล้ว
โสภณทำอาหารง่ายๆอย่างผัดผักรวมมิตรใส่หมูกับไข่เจียวใส่หอมใหญ่ หุงข้าวสองกระป๋องให้พอกินกันสองคน เขาเตรียมจานชามจนเสร็จก่อนจะเดินขึ้นมาตามคนที่ยังหลับอยู่
วินัยเป็นตำรวจ เพราะฉะนั้นคงไม่แปลกที่เนื้อตัวจะกระชับและมีมัดกล้าม โสภณยืนมองคนที่หลับสบายอยู่ปลายเตียง เขากับมันคบกันไม่ได้ให้คำนิยาม แค่รู้ว่าตอนนี้เขาเองก็มีแค่มัน และมันเองก็มีแค่เขา แค่นั้นเขาก็พอใจ
"เป็นตาแก่หื่นกามเหรอวะ" รู้ตัวอีกทีหมอนเล็กๆข้างเตียงก็ลอยมากระแทกหน้าอกเข้าอย่างจัง ฝีมือคนที่เพิ่งตื่นเมื่อครู่
"หึ หื่นกามน่ะใช่ แต่ก็ไม่ได้แก่มากนะ" โสภณยกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้
"อายุเยอะกว่ากูสิบปีเนี่ยนะยังกล้าเรียกว่าไม่แก่" วินัยด่า
"คนแก่เขาไม่มีแรงอึ๊บเมียเด็กจนร้องครางได้หรอก จริงไหม" โสภณทำหน้าเจ้าเล่ห์ คลานเข่าเข้าไปหาคนที่กำลังนอนหงายโชว์สัดส่วนน่าสัมผัส
"อ่านปากกูนะ ค ว ย" วินัยสะกดคำเน้นๆให้คนตรงหน้า
"อยากได้ก็บอก" โสภณก้มลงไปหา ทาบทับบดเบียดช่วงเอวกับคนด้านล่าง "อันนี้อ่ะของมึงคนเดียว"
"อื๊อออ .. อ่าส์" วินัยหลับตาเสียวในสัมผัสจากมือสาก โสภณล้วงมือเข้าไปในชั้นในชายตัวเก่ง ดึงแท่งร้อนสีแดงสดที่กำลังเต้นตุบๆในมือเขาออกมา
"ทำไมแดงขนาดนี้วะเมีย" โสภณเอ่ยถาม
"ไม่รู้ อ๊ะ เหี้ยนี่ เลียให้ด้วยเลย!" วินัยฟาดแขนหนาตอนที่มันแกล้งปล่อยลูกชายเขาลงอย่างทิ้งขว้าง
โสภณเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหายก่อนจะลดหน้าลงไปที่หน้าขา แท่งร้อนสีแดงสดกำลังรอให้เขาจัดการอยู่ ลิ้นหนาไล้เลียจากส่วนหัวลงมาถึงปลายโคน วินัยเกร็งหน้าท้อง เขาทั้งสองคนชอบให้อีกฝ่ายใช้ปากให้ มันรู้สึกกระสันอย่างบอกไม่ถูก
"หกเก้าเหอะ อยากดูดของมึงบ้าง" ขอกันโท่งๆและโสภณเองก็ไม่รอช้า เขาปลดพันธนาการออกก่อนจะดึงร่างอีกฝ่ายลงมานอนใต้ร่าง หมุนตัวกลับในท่าหกเก้าก่อนจะจ่อแท่งร้อนสีแทนกับปากเล็ก
เสียงดูดเลียจ๊วบจ๊าบดังลั่นห้อง วินัยจับท่อนขาแกร่งไว้ก่อนจะอ้าปากรับแรงกระแทกจากคนด้านบน รู้ว่าชอบเซ็กส์ดิบๆ แต่กระแทกหนักขนาดนี้กะจะให้ลำคอทะลุเลยหรือไง
"อ่าส์ .. อร่อย" โสภณเลียลิ้นละเลงไปถึงช่องทางด้านหลัง เขาสอดนิ้วสองนิ้วเข้าไปภายในก่อนจะชักเข้าชักออกเพื่อเปิดทาง
ข้างในของมันร้อนจนเขาแทบบ้า
"แฮ่กๆ ไม่เอานิ้ว" วินัยละปากออกจากแท่งร้อนที่คับแน่นและบวมเป่ง เขาอยากได้อะไรที่มันเติมเต็มภายในได้มากกว่าแค่นิ้ว
"ตอดแน่นขนาดนี้ไม่พูดก็รู้" โสภณร้องหึก่อนจะหมุนตัวมาอยู่ในท่าเบสิค เขากระชับเอวมันเข้าแน่น จดจ่อแก่นกายที่ขยายตัวเต็มที่กับปากทางที่คุ้นเคย
"อ๊ะ .. ของมึงใหญ่ขึ้นอีกแล้วเหรอ" วินัยร้องทันทีที่ส่วนหัวเข้ามาได้
"แน่นอน เมียดูดให้ทุกวัน" โสภณร้องซี้ดแหงนหน้าคำรามและกดส่วนใหญ่โตเข้าไปในร่างกายมันจนมิดด้าม ความร้อนทำให้เขาแทบคลั่ง
"อย่ารัดแน่นมากนักสิ" โสภณก้มลงกระซิบ "คลายหน่อยเดี๋ยวซอยหนักๆเลย" พูดจบก็หอมแก้มเมียไปหนึ่งฟอด
วินัยค่อยๆคลายช่องทางด้านหลัง ตอนแรกๆเขาก็ไม่รู้กระบวนท่ามากนัก แต่หลังๆบางทีพวกเขาก็นอนดูหนังโป๊ด้วยกัน ศึกษาจากหนังเกย์ไปเรื่อยๆ สุดท้ายคนด้านบนก็ชำนาญ
"เสียวเหี้ยๆ มึงมันรัดกูดีจริงๆ" โสภณสอดใส่อย่างกระหาย เอวหนาสวนเข้าออกจนคนด้านล่างโยกคลอนไปตามแรง
"พูดเหมือน .. อ๊ะ .. มึงไม่เคยเอาเมียแบบนี้" วินัยสาวแก่นกายตัวเองตามไปด้วย อารมณ์ที่กำลังพุ่งยิ่งทำให้ร่างกายของเขาทั้งสองร้อนเป็นไฟ
"ไม่มีใครลีลาดีเท่ามึงแล้ว" โสภณก้มลงไปจูบปาก "ตอนนี้มึงเป็นเมียกู ไม่ต้องเอาตัวเองไปเปรียบกับใคร"
เขาเอ่ยก่อนจะดูดรั้งริมฝีปากสีสด วินัยยกมือขึ้นคล้องคอคนตรงหน้ายอมเปิดปากแลกลิ้นร้อนด้วยความกระสัน ยิ่งได้ยินคำนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผูกพันธ์กับโสภณเข้าไปอีก ถ้าต้องห่างกันจริงๆ เขาคงจะอยู่ไม่ได้
"มึงพูดเหมือนมึงรักกู" วินัยคลอเคลียกับหนวดแข็งๆที่เพิ่งขึ้น บางทีก็อยากอ้อนให้คนด้านบนแสดงความรู้สึกบ้าง คนอะไรคิดแต่จะอึ๊บอย่างเดียว ไม่เคยบอกอะไรสักอย่าง
"อยากรู้จริงๆหรือไง" โสภณเกลี่ยแก้มใสๆเล่น "ถ้าไม่รู้สึกกูคงไม่อยู่กับมึงถึงตอนนี้วินัย แต่จะใช่ความรักหรือเปล่ากูอยากให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ หวังว่ามึงจะเข้าใจ"
โสภณไม่อยากให้แค่การนอนด้วยกันเปรียบกับความรักที่เขามีให้ อยากรอให้ถึงวันที่เขาจะต้องห่างมัน ถ้าเขาอยู่ไม่ได้จริงๆ วันนั้นเขาจะบอกมันเองว่าเขารู้สึกอย่างไร
"ไม่เครียดดิลุง อ๊ะ มา เดี๋ยวขึ้นให้" วินัยตบแก้มสากๆหลายๆที เขาเองไม่ได้อยากจะคาดคั้นอะไร แค่มีความสุขในแบบทุกวันนี้ก็โอเคมากแล้ว
โสภณพลิกตัวลงล่าง จับร่างขาวให้อยู่ด้านบน วินัยเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อยให้ช่องทางกับแท่งร้อนของคนด้านล่างตรงกันแล้วค่อยๆกดตัวกลืนกินแก่นกายขนาดใหญ่โตจนมิด
"เหี้ย เสียวฉิบ" โสภณคำราม ขยำก้นเต่งตึงแรงๆด้วยความกระสัน ร่างด้านบนหยัดขึ้นก่อนจะกดลงมาอีกที ยิ่งเห็นภาพ ยิ่งใจหวิว
เพิ่งรู้ว่าตัวเองชอบเนื้อแน่นๆ กล้ามหนาๆแบบนี้มากกว่าหุ่นอวบอั๋นของผู้หญิงก็ตั้งแต่มาเจอมัน
"ชอบไหม" วินัยก้มตัวลงมา
"ชอบมาก" โสภณดึงรั้งคอขาวลงมาจูบปิดปาก เขากัดลิ้นเล็กแรงๆอย่างหื่นกระหายก่อนจะสวนแก่นกายขึ้นแรงๆจนวินัยครางเสียงดัง
โทรศัพท์มือถือบนพรมสั่นนานหลายนาทีแล้ว แต่ก็ไม่มีใครบนเตียงได้ยิน
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ แรงอีก" วินัยร้องเสียงหลง สั่งให้คนด้านล่างสอดใส่เข้ามาแรงๆ
"ก้มลงมาให้กัดหน่อย" โสภณสั่ง และวินัยก็ยอมทำตาม คนด้านล่างชอบกัดชอบดูดตามตัวเขา โชคดีที่เป็นตำรวจ เครื่องแต่งกายมิดชิด ไม่มีใครเคยได้เห็นร่องรอย ว่าก็ว่าเถอะ ถ้าเรื่องเซ็กส์เขากับมันก็ซาดิสต์ไม่แพ้กัน
พวกเขาทำรักกันอย่างต่อเนื่อง ไม่มีใครยอมหยุดพัก จากน้ำที่สอง ตอนนี้กำลังเข้าสู่น้ำที่สี่ เนื้อตัววินัยมีแต่คราบน้ำรัก ริมฝีปากเปรอะไปด้วยคราบอสุจิ
{ ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง }
เสียงกริ่งดังขึ้นทำให้พวกเขาตกใจ
"ใครมา" โสภณถาม กระแทกเอวอย่างไม่หยุดยั้ง
"ไม่รู้สิ อื้อ กูต้องลงไปดู" วินัยเอ่ย อาจจะมีคนมาหา แบบนั้นเขาต้องใช้เวลานานกว่าจะเปลี่ยนชุดอีก
"อีกนิดนะ จะเสร็จแล้ว"
"อืม"
โสภณรั้งเอวคนตัวเล็กกว่าให้เข้ามาในห้องน้ำ เปิดน้ำจากฝักบัวชำระร่างกายก่อนจะอุ้มคนตรงหน้าขึ้นหลังติดกำแพงแล้วเดินหน้าเซ็กส์รอบสุดท้าย
"อ๊ะ .. อ๊าส์" วินัยจิกหัวคนแก่กว่าก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาจนหมด โสภณเร่งความเร็วขึ้น คนหน้าบ้านแม่งก็กดกริ่งอยู่ได้ไม่มีความเกรงใจ
"อ่าาาาาาาาส์" สุดท้ายเขาก็ดึงแก่นกายออกมา ปล่อยร่างของวินัยลงแล้วฉีดน้ำรักใส่หน้าท้องของมัน
"แต่งตัวให้เรียบร้อยล่ะ กูจะอาบน้ำรอ" เขาเอ่ยกับมันก่อนจะตีก้นเด้งๆอย่างมันเขี้ยว
"ค ว ย" วินัยด่า รีบล้างตัวแล้ววิ่งออกไปหยิบชุดแขนขายาวมาใส่ เขาก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
ฉิบหาย ไอ้อัศวินโทรมา
วินัยรีบไปเปิดม่าน เห็นว่าเป็นเพื่อนเขาจริงๆที่มารอเลยต้องยิ่งรีบ แต่งตัวเสร็จเขาก็วิ่งลงไปเปิดประตูให้มัน
"ไอ้ห่า ปี้สาวอยู่เหรอวะ โทรไปก็ไม่รับ" ไอ้วินด่าเขาทันทีที่เจอหน้า แล้วกูจะรู้ไหมล่ะว่ามึงจะมา ไอ้ห่า
"ปี้เหี้ยไรล่ะ กูเพิ่งตื่น มีไร ขึ้นมาถึงนี่ได้ มาหากูโดยเฉพาะ?" เขาเปิดบ้านให้มันเข้ามา มันขึ้นมาขนาดนี้คงไม่ใช่แค่ต้องการมาหาเขาหรอก
"เปล่า พอดีจอมขวัญเข้าโรงพยาบาล" อัศวินเอ่ย นั่งลงบนโซฟา
"เหรอวะ" เขาตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเรื่องนี้
"อืม แพ้ท้องหนัก เดี๋ยวคืนนี้กูต้องไปเฝ้า" มันว่า นอนหลับตาเหมือนคนไม่มีแรง
"เป็นอะไรมากไหม น้องขวัญของกู" วินัยแสร้งทำหน้าเว้าวอน
"เดี๋ยวมึงจะโดน! ไม่เป็นไรมากหรอก อาการคนท้องนั่นแหละ ที่กูมาหามึง เพราะกูอยากจะถามเรื่องคดีของโสภณ" เพื่อนเขาว่า และเขาเองก็ต้องลอบกลืนน้ำลายอย่างมีชะนักติดหลัง
"กูว่าจะถอนความ ไม่ให้โสภณมีคดีติดตัว" อัศวินเอ่ย
"ทำไมวะ" วินัยแสร้งถาม ทั้งๆที่พอจะรู้ แต่ก็อยากฟังให้มากกว่านี้
"มันไม่ได้ทำเพราะหักหลังกู แต่ทำไปเพราะความจำเป็น อีกอย่างกูก็รักลูกมัน ก็อยากจะทำอะไรให้จบๆไป" อัศวินเอ่ย
"อ่อ แบบนี้นี่เอง ได้สิ กูจัดการให้ ไม่ต้องห่วง" วินัยตบบ่าเพื่อนรัก แม้เขาจะจัดการไปตั้งนานแล้วก็เถอะ แอบรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำไปโดยไม่ได้บอก
"เดี๋ยว!" อัศวินคว้าข้อมือเขาไว้ "ทำไมรอยที่คอมึงมันถี่ขนาดนี้วะ แฟน หรือ อิตัว" อัศวินบังเอิญเห็นรอยจ้ำตามซอกคอเรื่อยลงมาถึงไหปลาร้า และเขาเองก็ถึงกับสะอึก
เหี้ยละไง
"อ .. เอ่อ เออ เด็กกูแหละ มันชอบทำรอย มึงอย่าสนใจเลย" วินัยดึงคอเสื้อมาปิด บ้าจริง เขาน่าจะใส่เสื้อคอเต่าลงมาให้รู้แล้วรู้รอด ไม่น่าลงมาแบบนี้เลย
"หึ ให้ทายกำลังปี้กันอยู่ล่ะสิ นี่กูมากวนมึงใช่ไหม" อัศวินยกยิ้ม เพื่อนเขามันก็ไม่ธรรมดา ไม่ชอบตกลงคบกับใคร แต่สาวในสต็อกก็เพียบเช่นกัน
"เออ! ชัดยัง" วินัยขี้เกียจปฏิเสธ อย่างน้อยให้มันเข้าใจว่าเขากำลังอึ๊บสาว ก็ยังรู้สึกดีกว่าให้มันรู้ความจริงว่าเขาถูกพ่อเมียมันอึ๊บอยู่
เกลียดฉิบหายคนรู้ทันเนี่ย
"เออๆ กูไปก็ได้ อย่าลืมเรื่องโสภณล่ะ ไว้มึงว่างๆ ค่อยนัดเจอกัน" อัศวินย้ำคำว่าว่างๆแกล้งเขาก่อนจะขอตัวออกมา
วินัยเองออกมาส่งเพื่อนจนมันขับรถออกไปไกลตา
"เห้ออออ" เขาถอนหายใจอย่างหมดแรงก่อนจะเดินเข้าบ้าน
อยากจะบอกว่ากูไม่ได้ปี้สาวโว้ย แต่กำลังถูกชายหนุ่มวัยกลัดมันปี้
เหี้ยเอ๊ย!
"นายมาหามึงทำไม มีอะไรหรือเปล่า" โสภณถามทันทีที่วินัยเดินเข้าห้องมา เขาเป็นห่วง
"จอมขวัญอยู่โรงพยาบาล แพ้ท้องหนัก มึงจะไปเยี่ยมลูกไหม" วินัยเดินมาทิ้งตัวที่เตียง เอนซบไหล่หนาของคนที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูตัวเดียว เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
"จริงหรือ กูสงสารลูก มึงพากูไปหาลูกหน่อยนะ" โสภณลูบแขนคนข้างๆ คงต้องพึ่งมันอีกแล้ว
"สรุปมึงจะไปเจอจอมขวัญจริงๆ?" วินัยถาม กลัวว่าถ้าจอมขวัญรู้ความจริงตอนนี้ ตัวจอมขวัญและลูกในท้องเองอาจจะมีอันตราย
"กูแค่อยากไปดู ไม่ต้องเข้าไปก็ได้ ขอแค่ได้เห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก" โสภณเจ็บไม่น้อยที่ทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้ เพราะคนโง่ๆ ไร้ความสามารถอย่างเขา จอมขวัญถึงไม่ได้มีความสุขกับคนอื่นเขาเสียที
"มึงต้องเข้มแข็งนะ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ ไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวกูจะไปส่งมึงเอง" วินัยเอ่ยพลางตบบ่าอีกคน เขาเองก็เป็นห่วงและกังวลในหลายๆเรื่องที่ยังไม่เคลียร์เช่นกัน ตอนนี้อะไรที่พอจะช่วยโสภณได้ เขาก็พร้อมจะยื่นมือเข้าช่วย ต่อให้มันจะผิดต่อหน้าที่การงาน เขาก็ยอม
"ขอบใจมึงมาก" โสภณหอมกระหม่อมคนที่มีบุญคุณกับเขามากอีกคน เพราะมันเขาถึงได้พ้นจากความผิดและได้ทำในเรื่องที่ค้างคาใจอีกหลายอย่าง ถ้าให้เลือกต้องกลับไปอยู่เป็นโสดแบบเดิมกับมีมันอยู่ข้างกาย เขาคงตอบได้ว่าเขาคงเลือกอย่างหลังอย่างไม่ต้องคิด
Talk: กลับมาลงแล้วค่ะ ขอโทษทีติดธุระด่วนค่ะ
คราวนี้มีกิจกรรมตอบคำถามมาให้เล่นกันนะคะ
หมดเขต 20 มกราคม 2559 นี้น้า
ไปเล่นกันเยอะๆนะค้า ที่
เฟซบุ๊ค Akikojae (https://www.facebook.com/Akikojae/posts/1073483955995446)
-
โสภณณณณณณณณ อะไรๆก็เมียย เมียยย เมียย โอ้ยยยชอบจริงๆ เร่าร้อนมากกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ทำไมมุ้งมิ้งจางงงง
-
:hao6: :hao6: โสภณหลงเมียเด็กซะแล้ว
-
เลือดผล่าน
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อ๊ายยยยยย คู่นี้ยังคงแซ่บไม่เปลี่ยนแปลง รวมทั้งรูปเปิดตอน :hao6:
วินัยน่ารัก ชอบที่เป็นคนเปิดเผย ฮ่าๆๆ คุณพ่อก็ยังเผ็ดร้อนเหมือนเดิม
รอตอนหน้าค่ะโกะ ไปเล่นเกมมาแล้วนะ o13
-
ดิบเถื่อนจริงๆ อิอิ
-
อินไซด์นี่แซ่บจริงๆ ทำไงดีน้า เก็บไว้แล้วมาอ่านรวดเดียว หรืออ่านคั่นพี่วินดีน้า 55555555555
โอ้ยยย คู่นี้มันเอสเอ็มไปอี้กก
เริ่มเอฟซี(ตาลุง)โสภณ 555555 รู้สึกว่าลุงแกมีความเถื่อนจริงๆ ดีจัง ชอบ
ฟิลมันเถื่อนคนละแบบกะพี่วินอะ เป็นเมนลุงดีกว่า 55555 (จำได้ว่าเคยมโนให้ลุงหัวล้าน ยกโทษกันนะ)
:m25:
-
o7 อา.....เพอร์เฟค หาอิโมที่นั่งจิบชาไม่เจอ
นี่สิเซ็กส์แบบผู้ใหญ่ เต็มใจทั้งสองฝ่าย
ต่างฝ่ายต่างเสนอและสนองให้กันแบบเต็มๆไม่มีกั๊ก
ชอบแบบไหนก็บอกกัน
ชอบอีกอย่างก็คือที่สองคนนี้คุยกัน
ไม่ง๊องแง๊ง ไม่แอ๊บ ไม่วัลลาบี
Right to the point.
ชอบบุคลิกทั้งของโสภณกับวินัย
เป็นอะไรที่ตรงข้ามกับคู่วิน-ขวัญเลย
หวังว่าโสภณจะไปทันที่ขวัญจะเจออิญาตินั่นนะ
-
ตอนนี้ร้อนแรงมาก มาเร็วทันใจสุดๆค่ะ o13
-
:m25: คู่นี้หลายรสชาดจริง ๆ หวาน เผ็ด มัน
-
:m25: นี่มันหนังแบบผู้ใหญ่จริงๆแบบว่าอร๊ายยย ฟินมาก มันคือความยินยอมพร้อมใจของทั้งสองคน
แบบว่ามันสุดยอดอ่ะ ยิ่งตอนที่บอกว่านอนดูหนังโป๊ด้วยกันช่วยกันศึกษาวิธีการ แบบไม่เหนียมอาย เนี่ยแหละที่ทำให สตรอง !!!
อยากจะให้แยกคู่นี้ไปเดี่ยวๆกันจริงๆเลย :hao7: คงจะนอนฟินไป 1 ปี
-
แซ่บเกินไป 5555
-
คู่นี้แซ่บเว่อร์ :laugh:
-
:hao6:
ชัดเจน
-
ทำไมชอบรอยชังอินโซด์มากกว่า 5555555
ส่วนจอมขวัญนี่ต้องมาพล็อตชะนีทำเสียเรื่องแน่ ๆ แบบพ่อปกป้องแทบตาย อัศวินช่วยแทบตาย เชื่อญาติที่เพิ่งเคยเจอ ฉันว่ามันต้องแบบนี้แน่ ๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
หลงเมียเด็กมากอ่ะขุ่นพ่อ
เหมือนย้อนกลับไปเป็นหนุ่มๆเลยดิ
ไม่หลงได้ไง ทำให้ซะขนาดนี้จริงมั้ยคะวินัยขา
-
:pighaun: :pighaun:
-
คู่นี้ดี๊ดีอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
:z1:
-
ขอนอกเรื่องค่ะ นายแบบในภาพก้นลายมาก 5555555
เข้าเรื่องค่ะ ตามมานาน เราชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักอีก ทนไม่ไหวต้องมาคอมเม้น ชอบมากค่ะ
-
คู่รองแซ่บลืมคู่หลักไปเลย ชอบๆ
สนุกไปกับเซ็กส์ไม่มีบังคับข่มเหง
อ่านแล้วรื่นรมย์
-
แซ่บเฟร่อออออ บอกเลย
-
ผูกพันธ์กายมาก็นานแล้ว
ตอนนี้เลยกลายเป็นค่อยๆผูกพันธ์ใจไปด้วย
-
ชอบคู่นี้จัง แบบว่าเรื่องบนเตียงอยากได้อะไรก็บอก อีกฝ่ายไม่พร้อมก็รอ น่ารักแบบดิบเถื่อนดีจัง ฮ่าๆๆๆ
-
:haun4: มาคู่นี้ทีไร ได้ผ่อนคลายทุกที :impress3:
-
ชอบคู่นี้ เร่าร้อนตลอดดด งือออ อ่านแล้วเขิล เขิลมาก ชอบคู่นี้ มีอีกหลายตอนมั้ย อยากอ่านต่อแล้ววว
-
:haun4: :pighaun: ชอบมากเลยยยยยยยยยย
-
แซ่บ!! :hao6: แต่ว่าอยากให้ลุงโสภณไปทันเห็นญาติขวัญจัง
แล้วก็ให้ลุงหาโอกาสบอกคุณนาย กับ อัจรา ให้รู้ตัว แล้วก็
บอกวิน ให้เตรียมรับมือ o18
-
โอ้ววววววววววววววว :hao6:
-
:haun4: โอ๊ยยยยยยยยยคู่ขุ่นพ่อเร่าร้อนม้วกกกกกกก :jul1:
-
คู่นี้มันชั่งลงตัวกันซะจริงๆ
-
เด๊วๆๆๆๆ
โสภณ
กับ
วินัย
นี้คู่กันจิงงงจิ๊งงงงงง
-
มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย~~~~
-
:m25: ปาดเลือด แซ่บแท้หนอ
อยากอ่านคู่นี้ต่ออีก :call:
-
ชอบแบบวินัยมากกกกกกกก :hao7:
-
ผัวเมียคู่นี้ช่าง :pighaun: :jul1:
-
โสภณมาทันตอนญาติๆมามั้ย
-
เป็นเซ็กส์ที่ถึงอารมณ์จริงๆ
-
แซ่บอีกแล้วคู่นี้!! >///<
-
เลือดกะฉูด หัวใจเต้นระรัว ความสัมพันธ์ของคู่นี้มั่นคง หนักแน่น ดูแลซึ่งกันและกัน ลึกซึ้ง เปรียบเสมือนเพื่อนกันจนวันตาย รัก รัก รัก ตาภณกับน้องนัย
-
ชอบคู่นี้อ๊า รักกันได้ดุเดือดมากอ๊าาา :m3:
-
คู่นี้นี่แซ่บเว่อร์จริงๆ :haun4:
-
คู่พ่อยังคงแซ่บเหมือนเดิม ตอนหน้าขอให้โสภณไปทันทีเถอะะะะ โอย ไม่อยากเห็นขวัญทำอะไรโง่ๆนะ :katai1:
-
แซบมาก :hao6: :hao6:
-
ยังไม่อยากให้กลับไปดราม่าคู่หลักเลยค่า แงงงง
-
คู่นี้แซ่บจริง ๆ
-
อย่ากด! (http://images.luscious.net/714/this_is_really_really_sexy_1530241473.jpg)
(http://i66.tinypic.com/2ynqkj8.jpg)
รอยชัง อินไซด์ 'สเปเชียล'
ปีใหม่ ๒๕๕๙
ว่ากันว่าปีใหม่ ถ้าตั้งใจคิดสิ่งใด สิ่งนั้นจะสมปราถนา บางคนสวดมนต์ข้ามปีเพื่อที่จะให้หมดทุกข์โศก มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิต บางคนก็ร่วมกันฉลองเคาท์ดาวน์ ปีหน้าจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา สุขกายสุขใจ บางคนก็ตลกดี นอนข้ามปี ปีหน้าจะได้มีเวลาพักผ่อนเยอะๆ
ต่างคนก็ต่างความคิด ต่างคนก็ล้วนต่างความต้องการ แล้วคู่ของเขาล่ะ ในคืนปีใหม่นี้อีกฝ่ายต้องการอะไร
.....
"ไม่ใส่นะโว้ย ไม่เด็ดขาด!" วินัยโวยวาย เดินวนไปมารอบเตียง
"ใส่ให้ผัวดู มันจะเป็นอะไรวะ" โสภณกระดกเหล้าข้างเตียง เขาเพิ่งจะกลับมาจากบ้านลูก
"มึงใส่เองสิไอ้เหี้ย! บังคับกูตลอด!" วินัยตวาดกร้าว "กูเป็นตำรวจนะเว้ย ให้เกียรติกูบ้าง"
"นี่มันนอกเวลางาน ใส่หน่อยน่า เพื่อนกูอุตส่าห์ซื้อมาฝาก" โสภณยิ้มกรึ่ม เมียเขาตอนนี้หน้าแดงก่ำ มันเองก็กระดกเหล้ามาไม่น้อยเหมือนกันก่อนจะมานี่ เห็นว่าเมาแล้วน่าจะพูดง่ายหน่อย ที่ไหนได้ดันยากกว่าเดิมเสียอีก
"มึงบอกเพื่อนว่ามีเมียสาว ไม่ใช่เมียหนุ่มล่ำบึ้กแบบกู!" วินัยส่งสายตาอาฆาต "อย่ามาทำหน้าหื่นแบบนั้น"
วินัยหน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นคนแก่กว่ามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
ตาเยิ้มไปแล้วไอ้แก่
"ก็เมียกูเอ็กซ์อ่ะ น่ากอด น่าหอม น่าเ.." คำสุดท้ายออกมาจากปากแบบไม่มีเสียง โสภณแลบลิ้นเลียริมฝีปากสีคล้ำ เนื้อแน่นๆที่โผล่พ้นขากางเกงขาสั้นทำให้เขาอยากเข้าใกล้มัน
"อีกสิบนาทีจะปี ๒๐๑๖ แล้ว" วินัยเปลี่ยนเรื่อง หันหน้าหนีคนที่เขยิบตัวมาซ้อนแผ่นหลัง
"วันนี้ไม่ได้ใส่น้ำหอมเหรอ" โสภณปัดป่ายหนวดเคราที่เพิ่งขึ้นไปทั่วคอขาว
"อืม" วินัยกัดปากล่าง แค่หนวดจางๆครูดไปกับหลังคอก็สยิวจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
"ตัวมึงหอม" โสภณหอมแก้มเมีย "อยากนอนดมมึงทั้งคืนเลย"
พูดจบฝ่ามือหนาก็รั้งคอขาวให้เอนลงซบไหล่ ริมฝีปากสีเข้มขบกัดริมฝีปากสีอ่อนแทบจะกลืนกิน บดเบียด ดูดคลึงจนลิ้นพันกันไปมา
เมียเขามันน่ารัก แตะนิดแตะหน่อยก็รู้สึก
"ใส่หน่อยนะ อยากอึ๊บแซนตี้ดูบ้าง" โสภณลูบหน้าท้องมีลอน คลอเคลียริมหู เขาก็แค่อยากให้คนตรงหน้าใส่หูกวางกับจีสตริงสีแดงก็เท่านั้น
"กูอาย" วินัยทำหน้าบึ้ง ก็จีสตริงมันของผู้หญิงชัดๆ ให้เขามาทำอะไรแบบนี้ เสียศักดิ์ศรีตาย
"ไม่ต้องอาย นะ จะได้เปลี่ยนบรรยากาศ" โสภณกล่อมคนตรงหน้า ทั้งหอม ทั้งจูบ ทั้งลูบ ทั้งคลำ อยากให้มันใส่ชุดเอ็กซ์ๆแบบนั้น แค่เห็นก็น้ำปริ่มแล้ว ถ้าเป็นมันใส่ เขาคงจะมีความสุขทั้งคืน
"มึงมันเจ้าเล่ห์!" วินัยตบหน้าหล่อๆ "รู้ว่ากูแพ้ลูกอ้อนก็ชอบอ้อนจริงๆ"
ตบหน้าไม่พอขอต่อยท้องแม่งด้วยแล้วกัน
โสภณเขยิบขึ้นไปนอนพิงหัวเตียงมองคนด้านล่าง มันค่อยๆถอดกางเกงขาสั้นสีครีมออกก่อนจะค่อยๆใส่จีสตริงสีแดงอย่างยั่วยวน
แข็งทันทีเลยให้ตายเถอะ
"หูกระต่ายด้วย .." โสภณถอดกางเกงตัวเองออกโยนไปข้างเตียง มองหน้าคนที่บ่นขมุบขมิบแต่ก็ยอมเดินไปหยิบหูกวางมาคาด
"เมียจ๋า .." โสภณอ้อนเสียงหวาน กวักมือเรียกคนปลายเตียงมาใกล้ อีกมือก็สาวแก่นกายตัวเองรอ
"สัตว์เอ้ย!" วินัยอยากจะบ้า ถ้าใครมาเห็นมารู้เข้า เขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน
โสภณสั่งให้แซนตี้ล่ำๆของเขาคลานขึ้นมาช้าๆ แท่งร้อนของเขามันชูชันรอคอยจะเข้าไปข้างใน
"ขย่มหน่อย มันอยากเข้าไปในตัวมึงจนสั่นไปหมด" โสภณดึงร่างเล็กกว่าให้มาอยู่ในท่าคล่อม ก่อนจะถอดเสื้อออกจากหัว
"น่ารัก หึ" โสภณดึงวินัยเข้ามาใกล้ ก่อนจะแลบลิ้นเลียที่เม็ดอกสีสวย จนตัวสะท้าน
"ไม่ต้องแซวได้ไหม อื้ออ" วินัยด่าก่อนจะต้องครางเพราะถูกแท่งร้อนถูไถที่ปากทาง
"อีกหนึ่งนาที" โสภณเหลือบมองนาฬิกา
"เอาเมียข้ามปี เขาว่าปีหน้าจะลูกดก" โสภณเอ่ยขำ แหวกจีสตริงออกก่อนจะยัดเยียดความเป็นชายทั้งแท่งเข้าไปจนสุด
เสียวฉิบ
"กูมีลูกไม่ได้ อ๊ะ อื๊อ เสียววว" วินัยตัวสั่นคลอน โยกตัวขึ้นลงตามจังหวะ เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง
"มีไม่ได้ก็รัก ตอดดีขนาดนี้ รู้ใจกูก็มีแค่มึงคนเดียว สุขสันต์ปีใหม่นะ อยู่กันไปแบบนี้นานๆ รักมึง" โสภณพลิกตัวคนข้างบนลงล่าง จับขาแยกกว้างแล้วกระแทกตัวสุดแรง
"รักป๋าเหมือนกัน อย่าทิ้งกันไปไหนนะ อ๊า อ๊ะ แรงอีก อื้ออ" วินัยคล้องคอคนด้านบนลงมาจูบ เขาทั้งสองแลกลิ้นพันกันนัวเนียท่ามกลางเสียงพลุที่ดังลั่นในวันขึ้นปีใหม่
"แรงอีกใช่ไหม อ่าาาาส์ แบบนี้ดีหรือยัง" โสภณดันขาวินัยไปข้างหน้าจนก้นลอย ก่อนจะยืนแล้วสอดใส่ด้วยแรงทั้งหมด
"แบบนั้น อู้ว อ๊า ป๋า อ๊ะ ป๋า" วินัยรูดรั้งแก่นกายตัวเองก้วยอารมณ์อยาก ปากก็ครางเร้าอารมณ์ให้คนด้านบนไปด้วย
"อ่าส์ อ้าปาก" โสภณถอนกายออก สั่งให้คนด้านล่างอ้าปากแล้วฉีดน้ำคาวทั้งหมดใส่ปากคนตรงหน้า
"อื้อ อื้ม" โสภณรีบก้มลงจูบซับคราบน้ำคาวตนอย่างไม่รังเกียจ มือก็ลูบไล้น้ำคาวของมันละเลงไปทั่วร่าง
"ชื่นใจ" โสภณจูบหน้าผากเล็ก "ได้อึ๊บแซนตี้ในวันปีใหม่"
"พ่อมึงงงง!" วินัยด่าเสียงยาว "คราวหลังกูไม่ทำอะไรแบบนี้แล้ว"
แค่นี้ก็อายจะตายห่า
"ขอแค่คืนเดียว แต่ถึงเช้านะ" โสภณสะกิดยอดอกเต่งตึงเล่น เขาชอบเล่นกับร่างกายมัน เล่นกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ
"ห้ามได้หรือไงล่ะ อยากทำอะไรก็ทำเถอะ" วินัยยอมให้คนตรงหน้าหอม ก็เป็นของกันและกันแล้วนี่ จะมามัวอายอะไรอีก
"แบบนี้แหละจะได้คบกันนานๆ ฟอดด" โสภณยิ้มให้กับคนตรงหน้า เพราะเป็นมัน เพราะความนิ่งและซื่อตรงของมันนี่แหละที่ทำให้เขาสบายใจ
"แต่พรุ่งนี้ต้องพาไปเที่ยวนะ ห้ามปฏิเสธด้วย" วินัยซบอกแกร่ง ใช้นิ้วเขี่ยยอดอกสีเข้มเล่น โสภณเองก็ลูบก้นกลมๆด้วยความรัก
"ได้เลยครับเมีย แต่ตอนนี้ขออีกสองยกนะ พรุ่งนี้ป๋าจะพาเที่ยว"
"อื้ม"
โสภณจับตัววินัยพลิกคว่ำหน้าลงกับหมอน เขาก้มลงใช้ลิ้นเลียช่องทางสีสดอย่างชำนาญและไม่รังเกียจแม้แต่นิด ลิ้นร้อนแทรกเข้าสู่ภายใน ก่อนจะสอดเข้าออกจนคนตรงหน้าดิ้นพล่าน
"อย่าแกล้ง!" วินัยด่า เขาจะไม่ไหวแล้ว
"ของจริงละนะ" โสภณจ่อแท่งร้อนที่ช่องทาง
"ซี้ดส์ ตอดหัวแน่นเลยว่ะ" โสภณคำราม ดึงแขนสองข้างให้มันเงยหน้าขึ้น พลางกระแทกถี่เร็ว
เนื้อตรงที่เสียดสีร้อนเป็นไฟ
โสภณถอนกายออกเกือบสุดก่อนจะสวนเข้าไปจนมิดด้าม
"อ่าส์ อีกนิด" เร่งความเร็วจนเกือบถึงปลายทาง วินัยครางเสียงหลง เมื่อโสภณกระแทกตรงจุดกระสัน
"ออกแล้ว อ่าส์ แตกแล้ว" วินัยตัวกระตุกเกร็งฉีดน้ำรักพุ่งออกมาจนเปรอะหน้าท้องคนตรงหน้า แค่รอบสองก็หมดแรงแล้ว
"น้ำยังขุ่นอยู่เลย ครางหน่อย" โสภณก้มลงฟังเสียงคราง สวนกายถี่กระชั้น ไม่นานน้ำกามก็ถูกอัดฉีดใส่ร่างคนด้านใต้จนหมด วินัยตอดกระชับรีดน้ำคาวให้คนด้านบน ก่อนจะนอนหอบหายใจแรง
"เหนื่อยแล้วสิ" โสภณถอนกายออกก่อนจะคว้าบุหรี่ตรงหัวเตียงมาสูบ
"ง่วงแล้ว" วินัยพลิกหนี ไม่สนใจว่าน้ำคาวจะยังคาอยู่หรือไม่
"ถ้างั้นอีกรอบในห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จจะได้นอน โอเคไหม" โสภณลูบก้นขาว รู้สึกมันเขี้ยวอยากกัดให้ขึ้นเป็นรอยฟัน
"อืม ก็ได้" วินัยยอมแต่โดยดี อย่างน้อยก็อีกแค่รอบเดียว แถมมีคนอาบน้ำถูตัวให้ด้วย สบายจะตาย
ทีนี้ก็รู้แล้วสินะว่าคู่เขาอีกฝ่ายอยากได้อะไร
อยากอึ๊บเขาไปตลอดทั้งปีน่ะสิ
เขารู้ทันน่า
- E N D -
Talk: Happy New Year 2016 ค่ะคนอ่านที่น่ารักทุกคน
ปีใหม่ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุขความเจริญ คิดสิ่งใดสมปราถนา
เงินทองไหลมาเทมา ชีวิตราบรื่น การงานรุ่งเรือง
พบเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตนะคะ
รักคนอ่านทุกคนเลย
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจมาให้ตลอด
ขอให้รักกันไปแบบนี้นานๆนะคะ :กอด1:
-
สาธุ happy new year ka
-
:jul1: Happy New Yearค่ะโกะ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว น่ารักจัง :impress:
แถมมาเรียกเลือดรับปีใหม่ด้วย ขอให้ฟินตลอดปี :m2:
-
อร๊ายยยย. เอาข้ามปี คริคริ ฟินนนนนน
-
:pighaun:HNY มีความสุขมากๆๆค่ะขอให้ร่ำรวยๆค่ะ เลือดสากกระจายขอเลือดเพิ่มด่วนค่ะ :katai2-1:
-
คู่นี้ทำเลือดหมดตัวได้ตลอด
ภาพพ่อจอมขวัญนี่คิดว่าดุๆนี่หายหมด กลายเป็นป๋าหื่นแทน
สวัสดีปีใหม่ครับ
-
สวัสดีไปใหม่ค่ะ
ขอให้คำอวยพรย้อนกลับไปหาทุกๆท่าน+โดยเฉพาะคนเขียนพันเท่า
เอาข้ามปี คนอ่านก็เสียเลือดข้ามปี กดเข้าไปดูเป็นภาพแรกของปีเลยวุ๊ย
-
Happy New Year. ค่ะ พี่โกะ.
แบบ..คนอื่นนู้นนั้นนี่ข้ามปี
ไอ้เราดันเป็น...อ่านนิยายข้ามปีคะ
555555555 :hao3: :hao3: :hao3:
-
คู่นี้เค้ารู้ใจกันค่ะ ไม่อย่าบอกเห็นว่าอย่ากดมันเหมือนยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ กดไป คือ แบบแม่เจ้าาาา ดีที่อยู่ในห้องคนเดียวเกือบไปแล้ว เราอยากได้คู่วินกับขวัญด้วยอ่ะ
-
:pighaun: เลือดลมมาดีรับปีใหม่เลย สวัสดีปีใหม่จ้า
-
โสภณหื่นข้ามปี :pighaun:
สวัสดีปีใหม่ค่ะคนเขียน ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
-
:c5:
-
อ้ากกกกกก แซ่บกันข้ามปีเจง ๆ คู่เน้
:jul1:
-
โสภณหื่นแบบนี้คนอ่านชอบ :hao6:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
เสียเลือดรับปีใหม่ :pighaun:
ไอ่ที่บอกว่าอย่ากด เราก็กด! 555555 :hao6: :hao6:
ชอบคู่เน้!~ :hao7:
สวัสดีปีใหม่จ้า สาธุ
-
เราคิดถึงคู่หลักจัง
-
อะไรคือป๋า ว้ายยยย
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณโกะ เสียเลือดรับปีใหม่กันเลยทีเดียวเชียว :haun4:
-
ตามอ่านจนทันเสียที :L2: :L2:
หื่นรับต้นปี :pighaun: :pighaun:
็Happy new year :pig3: :pig3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z1:
เสียเลือดกันข้ามปีเลย
-
Happy New Year
แต่งนิยายสนุกมาให้อ่านตลอดปีเลยน้า
มีความสุข สุขภาพอข็งแรงนะ
-
เลือดลมดีรับปีใหม่จริงๆ :pighaun:
สวัสดีปีใหม่ค่าาา :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
กระชุ่มกระช่วยมากกกกเลย
เคี้ยวหมากที่สั่นไปหมด อิอิ
-
Happy new year ค่าาาา
-
สวัสดีปีหม่ายยยย :m25: :m25: :m25: :m25:
-
กดกันข้ามปีกันเลยทีเดียว :oo1: :jul1:
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันจ้า
-
ข้ามปีกันเลยทีเดียว
-
แซ่บรับปีใหม่!! สวัสดีปีใหม่จ้า~
-
:z1: ว๊าวคู่นี้มาทีไร อิ่มน้ำกันไปเลยน่ารักจริง ๆ แล้วไม่มีภาคพิเศษของคู่หลักเรอะ อยากอ่านน่ะ ตอนพิเศษหวาน ๆ บ้างน่ะ :mew1:
-
:pighaun:
อ๊ากกกกกกส์ อิจฉาๆๆๆ
-
ดุเดือดตลอดคู่นี้
-
:haun4:
สุขสันต์วันปีใหม่ค้า
-
:pighaun: :pighaun:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ ลุงเขาจัดว่าเด็ดค่ะ :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: เสียเลือดรับปีใหม่กันเลยทีเดียว :hao7: :hao7: :hao7:
ป.ลิง บอกว่าอย่ากด แต่เค้ามือไวมากอ่ะรู้ยัง อ้ายยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คู่รองนี่สุดยอดไปเลยยยยยยยยยยย
-
:oo1: :pighaun: :m25: :mc4: :hao7:
-
///-_-///
-
รอยชัง ๒๙
"ทุกคนครับ!" จอมขวัญที่นั่งฟังอยู่นานแล้วตะโกนออกไปสุดเสียง
"ให้ขวัญตัดสินเองได้ไหม ว่าขวัญอยากจะเจอเขาหรือเปล่า" จอมขวัญเอ่ยน้ำตาคลอ อัจฉราเองก็จับมือน้องไว้ไม่อยากให้เครียดมาก
"แต่ .." อัศวินลอบกลืนน้ำลาย
"ไม่มีแต่ .. ผมมีสิทธิ์จะได้เจอญาติตัวเอง จริงไหมครับ" จอมขวัญเอ่ยจริงจัง คราวที่แล้วก็ไม่มีใครบอกอะไรเขาสักอย่าง อย่างน้อย แค่ให้เขาได้รู้อะไรบ้างก็ยังดี
......
หลังจากที่จอมขวัญตัดสินใจ ทุกคนในห้องต่างก็ต้องยอมรับในความเป็นจริง เรื่องมันก็ดำเนินมาขนาดนี้ จะปิดต่อไปให้ได้อะไร สู้รอฟังคำอ้างกล่าวของสองสามีภรรยาดีกว่าว่าจะมาไม้ไหน เป็นญาติจริงๆหรือแค่สวมรอย มาดีหรือมาร้ายพวกเขาเองก็รอฟัง
"จอมขวัญ จอมขวัญของน้า" คนที่อ้างตัวเป็นน้ารีบโผเข้ากอดร่างเล็กบนเตียง อำพรมองการกระทำตรงหน้าแล้วได้แต่งงงัน อนุสรณ์ไม่ใช่หรอกรึที่เป็นอาแท้ๆ
"คุณอ้างตัวว่าเป็นญาติผม" จอมขวัญเอ่ยนิ่ง ไม่ได้แสดงความรู้สึกอื่นใด
"ใช่จ่ะ นี่อาอนุสรณ์ อาแท้ๆของหลาน" พัชรินทร์รีบแนะนำ "ส่วนน้าเป็นแฟนกับอาหนู ชื่อน้าพัช"
"พ่อไม่เห็นเคยบอกขวัญว่าพ่อมีญาติ" จอมขวัญสับสน "คุณเป็นน้องชายของพ่อโสภณเหรอครับ"
อนุสรณ์และพัชรินทร์ชะงักงัน รวมถึงอำพรอัจฉราและอัศวินเองก็ได้แต่ภาวนาว่าความจริงที่กำลังจะเปิดเผยนี้ จอมขวัญจะสามารถรับได้
"ผมว่า .." อัศวินเอ่ยขึ้นขัด แต่ไม่ทัน
"โสภณมันก็แค่คนรับใช้กระจอกงอกง่อยที่ขโมยตัวหนูมาตั้งแต่ยังเล็ก มันไม่ใช่พ่อแท้ๆของหนูหรอกนะ พ่อของหนูท่านเสียไปตั้งแต่หนูเกิด ไอ้โสภณมันชั่ว มันลักพาตัวหนูมา" พัชรินทร์เอ่ยเสียงดัง ทำให้สามีที่อยู่ข้างๆรีบปราม
จอมขวัญตกใจตัวเกร็งกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่จริงหรอก ใช่ไหม พ่อไม่ได้ทำแบบนั้น พ่อเป็นพ่อของขวัญจริงๆ
"อาเป็นน้องชายแท้ๆของพ่อหนู นาย จอมพล พิริยะสกุล เจ้าของกิจการห้างดังในเมืองไทย โสภณคงยังไม่เคยบอกเรื่องนี้สินะ" อนุสรณ์ขยายความ
"ไม่จริง .. ขวัญเป็นลูกพ่อ" จอมขวัญส่ายหน้าสะอื้น ไม่เข้าใจที่คนตรงหน้าพยายามพูด
"พ่อที่แท้จริงของหนูเขาฝากฝังหนูไว้กับอา แต่โสภณมันลักพาตัวหนูมา อาเพิ่งจะตามหาหนูเจอ หลังจากใช้เวลาอยู่เป็นสิบๆปี" อนุสรณ์เอ่ยย้ำ
"ผม .. ฮึ่ก .. ผมจะเชื่อคุณได้อย่างไร" จอมขวัญใช้หลังมือปาดน้ำตา ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องโกหก
รูปถ่ายหลายใบถูกส่งให้คนที่อยู่บนเตียง
"นี่เป็นรูปหนูตอนเด็กๆ คนที่อุ้มหนูอยู่คือพ่อและแม่หนู" จอมขวัญค่อยๆไล่ดูรูปด้วยมืออันสั่นเทา "รูปนั้นเป็นรูปพ่อหนูอุ้มหนู คนด้านหลังนั่นคือโสภณ บอดี้การ์ดของพี่พล คราวนี้จะเชื่อได้หรือยัง"
จอมขวัญสะอื้นไห้ รูปท้ายสุดเป็นรูปเขาในอ้อมกอดคนที่ถูกกล่าวอ้างว่าเป็นพ่อ ส่วนคนตัวสูงใส่สูทสีดำด้านหลังนั้น คือพ่อโสภณจริงๆ พ่อโสภณตอนที่ยังหนุ่มๆ
"ไม่จริง.." จอมขวัญเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
"ที่อามาเพื่อจะมาพาหลานกลับไปอยู่ด้วยนะ" อนุสรณ์ยื่นมือเข้าไปลูบหัวเล็ก แต่ก็ถูกจอมขวัญปัดออก
"อย่ามายุ่งกับผม ฮืออออ" จอมขวัญสติแตก และนั่นทำให้อัศวินรีบรุดเข้าไปหา
"ใจเย็นๆขวัญ" อัศวินดึงร่างเล็กให้โอนอ่อนเข้าหาตัว จอมขวัญโผเข้ากอดคนข้างๆแม้ว่าจะเป็นคนที่ตนยังไม่ให้อภัย
ตอนนี้จอมขวัญแค่อยากได้คนที่จริงใจกับเขาจริงๆ
"ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะจอมขวัญ!" พัชรินทร์เริ่มมีโทสะ อุตส่าห์ดั้นด้นมาหาถึงที่นี่กลับโดนทำท่ารังเกียจใส่
"พวกคุณกลับไปก่อนเถอะครับ จะมาดีมาร้ายตอนนี้จอมขวัญคงรับไม่ไหว" อัศวินพยายามใจเย็น ลูบหัวคนในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอม
"นายมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเรื่องในครอบครัวคนอื่น!" พัชรินทร์เริ่มโวยวาย "อย่างไรจอมขวัญก็ต้องกลับไปกับเรา"
"คงไม่ได้ จอมขวัญจะไม่ไปไหนทั้งนั้น" อัศวินเองก็ไม่ยอม ใครจะให้คนที่กล่าวอ้างว่าเป็นแค่ญาติมาพาลูกเมียเขาไปเฉยๆแบบนี้ล่ะ
"เอ๊ะ! ทำไมจะไม่ได้!" พัชรินทร์ตะหวาดเสียงดัง
"ขอโทษนะครับ รบกวนออกไปด้วย จอมขวัญต้องการพักผ่อน" อัศวินเองก็ยอมมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว
"จอมขวัญป่วยเป็นอะไรหรือครับ" คราวนี้เป็นอนุสรณ์ที่พูดแทน
อัศวินชะงัก คาดว่าจอมขวัญคงไม่อยากให้มีใครรู้
"จอมขวัญเขา .." อัศวินพยายามนึกอาการที่น่าจะเป็นไปได้
"ผมท้องครับ ท้องกับคุณอัศวิน" จอมขวัญโพล่งขึ้นอย่างไม่อาย อยากรู้เหมือนกันว่าญาติที่ว่าจะรับกับสภาพเขาที่เป็นแบบนี้ได้ไหม
"ท้อง!!! แกท้องเหรอ! แกท้องกับมันได้ไง! ร่าน! ร่านเหมือนแม่แกไม่มีผิด!!" พัชรินทร์พยายามจะเข้ามาตบตีจอมขวัญแต่อนุสรณ์เองก็พยายามจับไว้
"อัจเรียกรปภ.มาที" อำพรเห็นท่าไม่ดี จึงให้ลูกสาวรีบออกไปตามรปภ.
"คุณ! หยุดสักที! เรากลับกันก่อนเถอะ!" อนุสรณ์พยายามดึงร่างของภรรยากลับ ก่อนที่จะอายไปมากกว่านี้
"ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!" พัชรินทร์พยายามแกะมือสามีแต่ก็ไม่ได้ผล "มันท้อง! คุณได้ยินไหมว่ามันท้อง!"
"คุณ!" อนุสรณ์เรียกภรรยาที่หลุดจากอ้อมแขนเขาไปได้
เพี้ยะะะะ
ฝ่ามือแห้งกระทบกับใบหน้าของอัศวินอย่างจัง
"แกข่มขืนหลานฉันใช่ไหม! แกรู้ใช่ไหมว่าจอมขวัญมีสมบัติ แกเลยต้องการจอมขวัญใช่ไหม!" พัชรินทร์ทุบตีและฟาดมือใส่อัศวินอย่างไม่ออมแรง
"คุณ! ไปเถอะ!" อนุสรณ์รีบเข้ามาห้าม นี่มันในโรงพยาบาลนะ จะทำอะไรก็เกรงใจสถานที่นิดนึง
"แกจะต้องไม่ได้อะไร! ไม่ได้!!!!"
โชคดีที่รปภ.เข้ามาทัน ร่างของพัชรินทร์ถูกช่วยกันหามออกไปด้านนอกพร้อมเสียงโวยวายไม่หยุดหย่อน อำพรและอัจฉราขอตัวออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก ข้างในคงต้องปล่อยให้อัศวินดูแล
"เป็นไงบ้าง" อัศวินลูบหัวคนที่ยังคงสะอื้น สงสารจอมขวัญที่ต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้
"ผมไหว .. ฮึ่ก" จอมขวัญสะอื้น "หน้าคุณมีเลือดออก"
จอมขวัญเงยหน้ามองคนที่เอาตัวเข้ามาปกป้องเขาไม่ให้โดนผู้หญิงคนนั้นทำร้าย
"เหรอ ช่างมันเถอะ" อัศวินว่า สงสัยจะเป็นตอนที่โดนตบ แหวนของผู้หญิงคนนั้นอาจจะเกี่ยวจนเป็นแผล
"จะช่างมันได้ไง" จอมขวัญหน้าบึ้ง แบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด
"ฉันก็ข่มขืนนายอย่างที่เขาว่าจริงๆ สมควรแล้วกับที่เขาทำ ที่จริงมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ" อัศวินยอมรับในสิ่งที่เขาต่อว่า เขายังคงรู้สึกผิดอยู่จนถึงทุกวันนี้
"คนที่โดนข่มขืนคือผม มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่จะทำร้ายคุณได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์" จอมขวัญเอ่ยเสียงกร้าว "เพราะฉะนั้น ทำแผลซะ"
อัศวินเงยหน้ามองคนรักอย่างมีหวัง อย่างน้อยจอมขวัญก็ยังเป็นห่วงเขาสินะ
.....
อัศวินทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่นานแม่กับน้องสาวเขาก็เข้ามา ได้ความว่าคุณอนุสรณ์จะพาภรรยากลับที่พักก่อนและจะพยายามไม่ให้เธอมารบกวน เรื่องทั้งหมดถึงได้ยุติ
"คุณแม่ครับ ขวัญอยากกลับบ้านแล้ว" จอมขวัญนอนคิดมาสักพักกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้เขาแค่อยากเจอพ่อมากที่สุด
"เดี๋ยวแม่ถามคุณหมอให้นะคะ รอแปปนึงนะ" อำพรเข้าใจจอมขวัญ นอนโรงพยาบาลก็หดหู่จะแย่ ยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
"อยากอาเจียนหรือเปล่า" อัศวินลุกขึ้นมายืนข้างเตียง มองคนรักที่เพิ่งเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จ แต่ดวงตายังคงบอบช้ำเอาเรื่องอยู่
จอมขวัญส่ายหน้าสูดน้ำมูก
"พี่วินจะกลับสุราษฎร์เมื่อไหร่คะ" อัจฉราถามพี่ชาย กลัวเหลือเกินถ้าหากพี่ชายไม่อยู่แล้วจะมีเรื่องเกิดขึ้นอีก
"คงอีกสักพัก พี่คงปล่อยเราให้อยู่กันเองไม่ได้" อัศวินเอ่ย มองหน้าคนที่แสร้งหลับแต่หูยังฟัง
"ดีแล้วค่ะ น้องไม่วางใจเลย" อัจฉราเอ่ย
"พี่เองก็ไม่ไว้ใจเหมือนกัน ถึงเขาจะพูดว่ามาดี แต่การกระทำมันไม่ใช่เลย อย่างน้อยตอนนี้คงต้องกันพวกเขาให้อยู่ห่างๆจอมขวัญไว้" อัศวินพูดไป มือก็ลูบแก้มคนรักไปด้วย เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เขารู้ว่าจอมขวัญต้องการคนดูแลปกป้องมากแค่ไหน ถึงจะยังไม่ได้รับการให้อภัย แต่เขาก็พร้อมจะดูแลมันทุกเมื่อ
"เดี๋ยวให้คุณหมอตรวจน้องหน่อยลูก จะได้รู้ว่าต้องอยู่อีกกี่วัน" อำพรเข้ามาพร้อมคุณหมอ อัศวินถอยออกมานั่งกับอัจฉรา ปล่อยให้หมอและพยาบาลได้ทำงานกันอย่างถนัด
ตรวจเสร็จคุณหมอก็ขอตัวออกจากห้อง พรุ่งนี้เช้าจอมขวัญสามารถกลับบ้านได้เลยไม่ต้องรอ หลังจากนี้ต้องดูแลอย่างเป็นพิเศษ ทั้งเรื่องอาหารการกิน การพักผ่อนให้เพียงพอ แล้วก็ให้ยาแก้แพ้มาเผื่อไว้หากจำเป็น
คืนนี้อัศวินก็นอนเฝ้าจอมขวัญเหมือนเดิม เขาล็อคห้อง เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จอมขวัญหลับไปแล้วคงเพราะเหนื่อยจัด เขาเลยเปิดไฟแค่ตรงทางเดินเอาไว้
Rrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr
มีเบอร์แปลกโทรเข้า อัศวินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะตรงเข้าไปรับ
"ฮัลโหล" เขากดรับสายเสียงเบา
( นายครับ ผมโสภณ ) อัศวินยอมรับว่าตกใจ เขาเหลือบมองจอมขวัญเล็กน้อย เห็นว่าน่าจะหลับสนิทแล้วจึงเดินออกมาคุยหน้าห้อง
"มึงอยู่ไหน กูรู้เรื่องเสี่ยเกียงแล้ว ตอนนี้มึงเป็นไงบ้าง"
( ผมสบายดีครับ นายลงมาหาผมในสวนหน่อย ผมมีเรื่องจะคุยด้วย )
"นี่มึงอยู่โรงพยาบาลเหรอ"
( ครับ )
"ถ้าอย่างนั้นรอแปป กูต้องให้พยาบาลเขามาเฝ้าจอมขวัญก่อน"
( ได้ครับนาย )
อัศวินวางสายก่อนจะเดินไปหาพยาบาลที่เข้าเวรกะดึก ฝากให้ดูแลจอมขวัญสักครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเขาจะรีบกลับมา
.....
อัศวินเดินลงมาในสวนตามที่โสภณว่า มาถึงก็เห็นมันยืนรออยู่ใกล้ๆศาลา มันมาคนเดียวหรือ แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน กับใคร
"นาย" โสภณทักคนที่เดินเข้ามา
"เอาไหม" อัศวินยื่นบุหรี่ให้ โสภณรับไป จุดสูบคนละมวน
"นายน่าจะเลิกได้แล้ว ขวัญมันคงไม่ชอบนัก" โสภณว่า
"พยายามอยู่ นี่ก็มวนแรกในหลายๆวัน" อัศวินตอบ "สรุปมึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่นี่" เขาถาม
"ผม ..." โสภณถอนหายใจ "เห้อ สุดท้ายก็คงต้องบอก"
อัศวินเลิกคิ้วอย่างงุนงง
"ผมพักอยู่กับวินัยเพื่อนนายครับ" โสภณเอ่ย
อัศวินถึงกับสำลักควันบุหรี่
"แค่กๆ อย่าบอกนะว่า รอยที่กูเห็นบนตัวมัน" อัศวินย้อนไปถึงเมื่อกลางวัน
"ครับ" โสภณยอมรับ
"นานหรือยังวะ กูยอมรับว่าตกใจมากถึงมากที่สุด" อัศวินแทบจะช็อคตาย ใครจะไปคิด ถึงแม้เพื่อนเขามันจะดูบอบบาง แต่มันก็เป็นถึงตำรวจ หุ่นก็มาดแมน แค่ขาวเกินผู้ชายไปนิด แต่มันก็ไม่น่าจะชอบอะไรแบบนี้
"สักพักครับ ผมกับมันเราอยู่ด้วยกันแบบช่วยเหลือเกื้อกูลกัน" โสภณเอ่ย หวังว่านายจะเข้าใจ
"เออๆ กูขอตั้งสติก่อน ไหนมึงเล่ามาสิ ที่มาเนี่ย มึงมาเพราะเรื่องญาติจอมขวัญใช่ไหม" อัศวินถาม เรื่องโสภณกับเพื่อนเขาขอละไว้ก่อน
"ครับ เรื่องนี้แหละที่ผมห่วง สรุปจอมขวัญรู้ความจริงเรื่องผมแล้วใช่ไหม" โสภณถาม
"อืม รู้แล้ว" อัศวินว่า "แต่น้าผู้หญิงมันทำตัวแปลก จอมขวัญมันเลยกลัว ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก" เขาเอ่ย
"ทั้งอนุสรณ์และพัชรินทร์เขาอยากได้สมบัติของพี่ชาย โดยเฉพาะคนเมีย โชคดีที่จอมขวัญไม่เชื่อพวกนั้น" โสภณโล่งอก
"พวกมันรู้เรื่องจอมขวัญท้องแล้วนะ ทำไมถึงดูไม่ตกใจ" อัศวินถาม
"พวกนั้นรู้มาตั้งแต่จอมขวัญเกิดแล้วครับนาย แต่เพราะนายห้างไหวตัวทัน ผมเลยพาลูกหนีมาก่อน"
"แล้วกูต้องทำอย่างไร พวกมันจะแว้งกัดอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้" อัศวินถาม ถ้าเป็นแบบนี้ถ้าเกิดยังอยู่ลำปาง เขากลัวว่าจอมขวัญจะมีอันตราย
"คุณอนุสรณ์น่ะไม่เท่าไหร่ แต่เมียเขาน่ะร้าย ผมเองก็กลัวว่ามันจะไม่ยอม แต่เรื่องมรดก ผมก็ต้องจัดการให้เรียบร้อย" โสภณเอ่ย
"แล้วถ้าจอมขวัญมันไม่อยากได้ล่ะ สมบัติกูก็พอเลี้ยงมันกับลูก มึงยังจะเสี่ยงอีกทำไม" อัศวินยอมรับว่าเขาไม่อยากให้จอมขวัญไปยุ่งกับพวกนั้น
"ถ้าอย่างนั้นถึงเวลาแล้วที่ผมต้องเป็นคนบอกความจริงลูก คงต้องให้จอมขวัญตัดสินใจเอง"
"พรุ่งนี้มันถึงจะได้กลับบ้าน เข้าไปหาที่บ้านก็แล้วกัน" อัศวินเอ่ย
"จอมขวัญเป็นอย่างไรบ้างครับ แพ้ท้องหนักเลยหรือ" โสภณถามอย่างเป็นห่วง
"อืม ช่วงนี้ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด กูอยากอยู่ข้างๆมันนะ แต่มันคงไม่ต้องการกู" อัศวินทิ้งขี้บุหรี่ ก่อนจะยืนขึ้น
"คงต้องใช้เวลาครับ กับวินัยเอาจริงๆผมก็ขืนใจมันนั่นแหละ เพียงแต่เราโตๆกันแล้ว และไม่ได้มีความเกลียดชังเข้ามาแทรก"
"กูนึกภาพคู่มึงไม่ออกเลยว่ะ" อัศวินพูดเสียงขัน
"อย่าสนใจพวกผมเลยครับ นี่นายอยู่เฝ้าขวัญแค่คนเดียวนี่" โสภณเอ่ย เขารอให้คนอื่นกลับไปจนหมด รอกว่าจอมขวัญจะนอนหลับ ถึงจะกล้าโทรหานาย
"เอ้อ เดี๋ยวกูคงต้องขึ้นไปแล้ว ตอนนี้มึงอยู่กับวินัยใช่ไหม จะได้ไม่ต้องห่วง" อัศวินถามอีกรอบ
"ครับ ผมฝากดูจอมขวัญด้วย พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปหา" โสภณว่า อยากเจอลูกจะแย่ แต่คืนนี้คงต้องให้จอมขวัญพักผ่อนก่อน แค่นี้ก็เจออะไรมาเยอะแล้ว
"โอเค เจอกันพรุ่งนี้นะ" อัศวินว่าก่อนจะเดินกลับ ยอมรับเลยว่าเซไปไม่น้อยกับเรื่องที่ได้ยิน
เพื่อนเขาเป็นเมียพ่อตาเขา แค่นึกก็อยากจะบ้า ไปเจอกันอิท่าไหนวะ
ก๊อก ก๊อก
อัศวินเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป
"ขอบคุณนะครับ ผมจะเฝ้าต่อเอง" เขาเอ่ยกับนางพยาบาลที่นั่งอยู่ข้างๆ
"คุณเขาถามหาคุณด้วยนะคะ" พยาบาลเอ่ย อัศวินยิ้มรับ มองสาวเจ้าที่เดินออกไปจากห้อง
เขาเดินไปหยุดที่เตียง มองคนรักที่นอนหลับตาพริ้ม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
ก้มลงจรดริมฝีปากกับหน้าผากเนียน แช่ค้างไว้เล็กน้อย
"ไปไหนมา" เสียงเล็กเอ่ยถาม ทำให้เขาละปากที่หน้าผากออก ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบแก้มใสเบาๆอย่างรักใคร่
"ไปธุระ จะเอาอะไรหืม" เขาถาม ใบหน้าห่างกับคนบนเตียงไม่ถึงสิบเซนต์
"ทีหลังถ้าจะเฝ้าแล้วต้องให้คนอื่นมาเฝ้าแทนก็ไม่ต้อง" จอมขวัญหลับตาเอ่ย อัศวินสัมผัสได้ถึงอารมณ์น้อยใจของคนรัก หมอบอกว่าคนท้องอารมณ์จะแปรปรวน บางวันโกรธ บางวันรัก บางวันเกลียด บางวันโหยหา
"ครับ ทีหลังจะไม่ทำนะ สัญญา" อัศวินหอมแก้มนิ่มสองข้าง คนบนเตียงยังคงหน้าบึ้งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"นอนซะ พักผ่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว" อัศวินดึงผ้าห่มมาจนถึงหน้าอก พรุ่งนี้ก็จะได้กลับไปอยู่บ้านสักที เขาเองโทรไปฝากฝังเรื่องงานไว้กับทั้งลุงชัยและน้อยมันเรียบร้อยแล้ว คาดว่าจะขออยู่ต่อจนกว่าเรื่องจะลงตัว
"คุณอัศวิน" เสียงเรียกอีกครั้งทำให้เขาหันไปมองหน้าคนตัวเล็ก
"หืม" อัศวินเดินเข้าไปหา ลูบหัวเล็กอย่างอ่อนโยน
"ผมทำถูกแล้วใช่ไหม ผมควรรอฟังจากปากพ่อใช่ไหม" จอมขวัญถามเสียงสะอื้น นี่คือเรื่องที่ยังคงค้างคาใจ พ่อโสภณไม่ใช่พ่อแท้ๆของเขาจริงๆหรือ
"ขวัญทำถูกแล้วนะ ทำถูกแล้ว" อัศวินจับมือเล็กมากุมพลางลูบ "คนที่ดูแลขวัญมายี่เกือบยี่สิบปีคือโสภณ ไม่ใช่ญาติพวกนั้น"
อัศวินสงสารจอมขวัญ ตลอดทั้งชีวิตที่เจอกันมา เขายังไม่เคยเห็นจอมขวัญมีความสุข
"ผมอยากเจอพ่อ" จอมขวัญหลับตาร้องไห้ ตอนนี้เขาอ่อนแอ และคนที่อยู่ข้างๆก็มีแค่คนคนนี้
"ฉันสัญญาว่านายจะได้เจอ ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก ทำใจให้สบาย แล้วนอนซะ" อัศวินเอ่ย ดึงเก้าอี้ข้างๆมานั่ง คืนนี้เขาจะนอนข้างๆเป็นเพื่อนมัน
"จริงๆนะครับ ฮึ่ก" จอมขวัญสะอื้น หน้าตาช่างน่าสงสาร
"ไม่โกหกหรอก นอนซะ พักผ่อนเยอะๆ เพื่อตัวเองและลูก" อัศวินเป็นห่วงจิตใจของจอมขวัญมาก จอมขวัญเป็นฝ่ายถูกกระทำและต้องมารับรู้เรื่องราวที่ตนเองไม่ได้ทำมาตลอด จากนี้ไปเขาอยากให้มันได้มีชีวิตที่ดีบ้าง
จอมขวัญค่อยๆหลับตาลง สัมผัสจากคนข้างๆทำให้เขารู้สึกอบอุ่น รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไป
อัศวินรอจนคนรักหลับสนิท เขานอนซบข้างเตียงกุมมือมันไว้แน่นไม่ยอมห่าง คนที่เขาเคยเกลียด เคยเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นลูกของคนทรยศ คนที่เขาทำร้าย ทำลายชีวิตมันจนไม่มีชิ้นดี ตอนนี้เขากลับรักมันมากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง รักมากทั้งจอมขวัญเองและลูกในท้องทั้งสอง
หวังเอาไว้ว่าสักวันเขาจะได้อยู่กับมันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก
หวังว่าความดีของเขาจะสามารถทำลายความเจ็บแค้นในใจจอมขวัญได้
สักวันที่เขาจะได้ทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดี
เขาจะปกป้องดูแลจอมขวัญกับลูกด้วยชีวิต
เขาสัญญา
TBC.
Talk: คนท้องเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเนอะ 555
ตอนหน้าโสภณจะเฉลยความจริง หลังจากนั้นอีกตอนสองตอน
จอมขวัญจะเลือกแล้วนะคะ ว่าจะยอมให้พี่วินเป็นพ่อเด็กหรือจะเป็นแม่เลี้ยงเดียว
ต้องติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
สวัสดีปีใหม่อีกครั้งเน้อ :กอด1:
-
เกลียดญาติขวัญ
-
สู้ไปด้วยกันนนน
เศร้าไปอีก
-
ลุ้นเหลือเกิน
-
พ่อเมียเป็นผัวเพื่อนถึงกับสำลักควันบุหรี่เลยทีเดียว :m4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ญาติขวัญนี่มาเพื่อสมบัติจริงๆ
-
อยากให้เป็นซิงเกิ้ลมัม เพราะมันจะทรมานอัศวินดีมาก แต่ดูจากสกิลการเอาตัวรอดของขวัญแล้ว....นางต้องมีคนดูแล
ส่วนคุณพัชรินทร์ พิมพ์นิยมตัวร้ายราคาถูกมาก มาวี๊ดๆด่าเขาว่าร่าน (เกลียดคำนี้จัง) วิ่งรี่เข้ามาจะตบหน้า ใครที่ไหนมันจะเชื่อว่ามาดี อยากได้สมบัติเขาก็ต้องวางแผน
-
ส่งยัยเจ๊พัชรินทร์ไปโรงพยาบาลบ้าด่วนคะ
บ้าอยากได้สมบัติ
ดีที่ได้เห็นธาตุแท้ในความโลภและบ้า
จอมขวัญจะได้ไม่หลงเชื่อมัน2คน
-
ใช่เกลียดญาติขวัญ อยากได้ของอื่น
ขอให้ขวัญเลือกอัศวินเถอะ
เพราะถึงแม้ว่าจะเคยทำร้ายก็ให้โอกาศได้เค้าไถ่โทษเถอะ
-
พี่วินทำดีมากค่ะตอนนี้ มีช่วงกรี้ดเบาหลายช่วงเลย :-[
วินัยกับโสภณนี่พอสไว้แปป :m25: :m25: :m25: :m25: ญาติจอมขวัญนี่มาร้ายชัวร์ คนผู้หญิงน่ะ หึ่มมม
คือโป๊ะแตก ตั้งแต่ฉากแรกที่เจอกัน ไม่เนียนเลยนะคะคุณป้า
ได้แต่หวังให้แบ้คอัพและใจของขวัญแข็งพอ
:pig4:
-
อยากให้เปิดเผยความจริงไวๆ
-
ญาตินี่มาแบบนางร้ายละครไทยเลยสงสัยกลัวคนไม่รู้ว่าร้าย ฮ่าาาา
ขวัญดูเหมือนจะเริ่มอ่อนไหวแล้วรึป่าวน๊าาา ยังไงก็สู้ๆ ละกันนายหัว
-
ญาติอย่างนี้ไม่มีดีกว่ามั้ง
สงสารจอมขวัญจริงเชียว
-
สู้ๆน้าาา
-
คนเป็นน้าเป็นอามาทำกับหลานตัวเองที่กำลังเจอแบบนี้มันมาดีซะที่ไหน หวังสมบัติอย่างที่พ่อภณว่านั้นแหละ วินจัดการให้หนักๆเลย
-
ญาติแท้ๆ ร้ายยิ่งกว่าคนอื่นอีก
-
ญาติขวัญน่าเกลียดมาก วินดูแลขวัญดีๆนะ
-
คนที่พึ่งเจอกันครั้งแรก ไม่น่าจะมีใครสติแตกอาละวาดแบบ'พัชรินทร์'นะ เว้นแต่มีปัญหาทางจิต
แถมยังหวังฮุบสมบัติเค้าอีก ยิ่งต้องแกล้งทำดีให้แนบเนียนกว่านี้นะ
-
น้าสะใภ้ขวัญนี้ออกต้วแรงว่าเป็นตัวร้ายเลยเนอะ
-
ขวัญต้องเลือกพี่วินสิ :katai2-1:
-
ญาติผีบ้าของขวัญนี่อยากตบจริงๆ
-
เจ้าป้ามามโนอีกแล้วสิ
เอานะขวัญทำได้ดีมากเลยงวดนี้
วินก็จัดการได้ดีมากๆ ไม่ผลุนผลันทำอะไรรุนแรงไป
ดีนะที่นังน้าเสิ่นเจิ้นนั่นแสดงสันดานแท้ออกมาก่อน
เรามโนว่าการที่นังพัชเรียกขานตัวเองว่าน้าก็น่าจะมี
ความสัมพันธ์ส่วนตัวกับแม่ขวัญมากกว่าทางพ่อ
คือตัวเองเป็นแฟนกับอนุสรณ์ที่เป็นอาขวัญแต่กลับไม่นับญาติทางนั้น
แถมมีมาจะทำร้ายขวัญ เรียกขวัญว่าร่านเหมือนแม่ที่ท้อง
น่าจะเกี่ยวข้องกับทางพ่อแท้ๆของขวัญด้วย
หรือว่านางหวังทางพ่อขวัญแต่ฝันสลายเพราะพ่อขวัญไปเอาแม่ขวัญที่ท้อง?
ลูกขวัญอาจจะเป็นประเด็นในการรับมรดกถึงได้วีนแตก
ขวัญไม่น่าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวหรอกค่ะ เพราะสกิลการเอาชีวิตรอดเท่ากับ 0
ไม่รักวิน แต่ยังไงก็ต้องอาศัยวินในการปกป้องลุกตัวเองอยุ่ดี
น่ากลัวว่าพอขวัญคลอดเจ้าแฝด ทางอากับน้าก็คงจะไม่เอาขวัญไว้เพราะว่าได้ลุกขวัญมาครองยังจะดีเสียกว่า มีเวลากอบโกยอีกตั้งหลายปี แต่ต้องดูด้วยว่าพินัยกรรมว่าไง
จะแค้นอะไรยังไงก็อย่าให้ความแค้นมาบังตาจนลืมว่าอันไหนควรจะใส่ใจเป็น Priority ก่อน ถ้าหากว่ามัวแต่แค้นชีวิตนี้ก็หาความสุขความสงบไม่ได้
-
ขอบคุณจอมขวัญที่ไม่เอาความเกลียดเป็นที่ตั้งแล้วเชื่ิอญาติตัวเองง่ายๆ ถ้าเป็นเรื่องอื่นคงจะเป็นแบบประชดพระเอกโดยการไปอยู่กับญาติ หาเรื่องเดือดร้อนมาใส่ตัว ตรงนี้ขวัญแยกแยะได้ เลือกที่จะฟังจากปากพ่อโสภณ :katai2-1: เก่งมาก อิอิ โดนนี้ดูขวัญอ่อนให้อิวินเยอะเลย คงเพราะอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย รอวันที่จะเห็นครอบครัวสุขสันต์นะคะ
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณคุณโกะมากนะคะที่มาต่อให้ :mew1:
-
รอตอนหน้าาา คิดถึงขวัญแล้วว
-
ดีมากค่ะขวัญ ที่รอถามพ่อก่อน
-
วินได้รับความเชื่อใจจากขวัญแล้ว. เย้ๆ ต้อนรับปีใหม่ 2559 ด้วยล่ะ โสภณกับวินัย อยากจะอ่าน อินไซด์ มากกว่านี้ นะคร้าบ ขออ่านนะ
-
สัญญาแล้วต้องทำให้ได้ด้วยนะ
ดูแลชีวิตขวัญและลูกให้ดี
ชีวิตตัวเองด้วย
-
ตอนพิเศษคู่พ่อเราพลาดมาก คิดว่าเป็นคู่ลุกเลยไม่อ่าน พอมาเห็นเม้นเลยไปตามอ่านอย่างแซ่บ ชอบ
ส่วนตอนนี้ขวัญดูมีสมองดี ปรบมือ
-
โอ้โห้ ญาติของขวัญนี่มาแบบไม่กั๊กว่าอยากได้สมบัติมากกกก ไม่สงวนท่าทีเลย หวังว่าขวัญจะเชื่อฟังโสภณนะ
-
ญาตินี่มาร้ายเลย แต่ก็ดีเห็นๆไปเลยว่าร้าย สงสารขวัญอ่าาา
-
สู้จ้าจอมขวัญ
-
ญาติร้ายมาก
ขวัญเลือกอัศวินเถอะนะะะะ ลุ้นนน
-
สู้ๆนะขวัญ~
-
น่าสงสารจอมขวัญจังเลย :mew2: แต่ใกล้จะเฉลยความจริง อัศวินอีกนิดเดียวน่ะ นายก้อจะได้รับการยอมรับจากจอมขวัญแหละ มีเรื่องเข้ามาเยอะ อัศวินเลยได้ประโยชน์ไปเลยได้แสดงความเป็นฮีโร่สมชื่อไปแหละ :mew4: ตอนหน้าคงได้ฟินมากกว่านี้แน่ :katai3:
-
เจอเหตุการณ์แบบนี้เยอะเดี๋ยวก็ใจอ่อน
-
ชอบอารมณ์คนท้อง เป็นตัวช่วยให้ตาเถื่อนเราได้เป็นคุณพ่อเต็มตัว อิอิ สู้ๆๆน่ะอัศวิน สถานการณ์พาช่วยมาแล้วๆๆๆ โสภณเป็นพ่อตาพ่วงด้วยผัวเพื่อน ฮ่าๆๆๆ
-
เข้มเเข็งไว้นะคะ ขวัญ :mew2:
-
ทำถูกแล้วขวัญ รอฟังจากพ่อโสภณนะ ไม่ต้องกังวล
รู้สึกว่าอัศวินจะได้แต้มเพิ่มจากเรื่องนี้ด้วยละ แต่ก็ขำที่พ่อตากลายเป็นสามีเพือนตัวเอง
ลำดับญาติน่ารักดี๕๕๕๕
ส่วนอาผู้หญิงนะ ความโลภทำลายตัวเองได้ย่อยยับที่สุดเลยนะ
มันกัดกร่อนตัวเองจนเน่าเฟะ
ถือคำที่หลวงตาสอนไว้นะทั้งขวัญทั้งอัศวิน
คนเขียนสู้ๆนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:serius2:
-
เพิ่งมาตามอ่านครั้งแรก ชอบพล็อตมากค่ะสนุกๆๆๆๆ
ชอบคู่โสภณกะวินัยด้วย คึกคักๆ
-
คู่พ่อช่างเรียกเลือดอะไรเช่นนี้ :m25:
ส่วนคู่ลูกก็กำลังเข้มข้น
-
ญาติเมียก็วุ่นวาย เมียก็เกลียด เพื่อนยังกลายเป็นแม่ยายอีก ชีวิตพระเอก ดราม่าจริงๆ
-
ยังดีที่รอฟังจากพ่อ
-
ชอบบบบ เริ่มจะเข้าใจกันได้แล้วใช่ไหมมม :impress2:
-
อีญาติมันหวังสมบัติ ของที่ไม่ใช่ของตัวเองก็ยังอยากจะได้ของเขาเนอะ หน้าด้าน
-
:pig4: :pig4:
-
:ling3: :ling3: :ling3: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:serius2: รักกันเถอะนะจอมขวัญ รักกันเถอดดดดดดด
-
สวัสดีปีใหม่
ดูท่าจากที่จอมขวัญเรียกหา ก็มีสิทธิ์มีพ่อเด็กแฝดนะ
ญาติเผยธาตุแท้ขนาดนี้
-
หวังว่าขวัญกับพี่วินจะจับมือฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้ไปได้นะคะ ญาติๆขวัญร้ายเหลือเกิน หวังฮุบสมบัติ แต่ดันแสดงออกขนาดนี้ขวัญคงไม่น่าจะพลาดแล้ว
-
ขอให้ขวัญเลือกวิน
-
ตัดสินใจดีๆนะจอมขวัญ ลูกต้องการครอบครัว ถึงจะยังเกลียดอยู่ แต่ลูกก็อยากได้พ่อนะ เห็นแก่ลูก ให้อัศวินอยู่ด้วย แล้วเราวีนเต็มที่ เพื่อเอาคืนสนุกกว่าอีก
-
พี่เถื่อนสู้ๆนะ ขอให้น้องขวัญใจอ่อนไวๆ
-
ญาติขวัญน่าตบมาก อิดรอกส์ (ขอหยาบ) รู้เลยว่าอยากได้สมบัติอย่างเดียว ชั่วมาก พี่วินปกป้องน้องด้วยนะคะ ฝากพี่แล้ววว
-
เลือกให้ดีนะขวัญ
-
รอยชัง ๓๐
อัศวินพาจอมขวัญกลับบ้านแต่เช้า อาการของจอมขวัญตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ที่ยังอาเจียนอยู่ก็เป็นอาการปกติของคนแพ้ท้อง ค่าใช้จ่ายของจอมขวัญอัศวินก็เป็นคนรับผิดชอบให้ทั้งหมด แถมก่อนกลับเขายังให้น้องสาวไปห้างซื้อของบำรุงคนท้องเข้าบ้านให้อีกด้วย อัจฉราและอำพรเรียกการกระทำแบบนี้ว่าเป็นอาการคนหลงเมียหลงลูก นานๆจะได้เห็นอัศวินในโหมดอบอุ่นแบบนี้บ้างสักที ต้องขอบคุณจอมขวัญ ที่ทำให้อัศวินที่เคยโหดร้ายดูเชื่องได้ขนาดนี้
"ผมบอกแล้วว่าผมตัดเองได้" น้ำเสียงไม่พอใจเอ่ยขึ้นเมื่อคนตรงหน้าดึงมือเขาไปตัดเล็บที่เริ่มยาวให้
"อย่างอแงน่า ฉันตัดให้ก็ดีแล้ว" อัศวินค่อยๆเล็มปลายเล็บที่เริ่มยาว เขาจับมือนิ่มไว้จนแน่น กันคนตัวเล็กกระชากออก
"ยุ่ง! ทำไมชอบยุ่งอยู่เรื่อย!" จอมขวัญหน้าบึ้ง แค่เห็นหน้าก็หมั่นไส้แล้ว
"เป็นห่วง ไม่อยากให้จับของมีคม รู้หรือเปล่า หืม" อัศวินลูบหลังมือเบาๆ จ้องมองคนที่แสร้งหลบสายตาแก้มขึ้นสีระเรื่อ เหตุเพราะเขาส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้ คนอย่างเขาทำแบบนี้บ่อยเสียที่ไหนกัน
"ผมไม่ให้อภัยคุณง่ายๆหรอกนะ" จอมขวัญเอ่ย รู้สึกว่าตั้งแต่แพ้ท้องหนัก ตัวเองก็เริ่มอ่อนแอลง ทั้งๆที่ในใจมันก็ผลักใส แต่พอเขาจะไปจริงๆกลับโหยหา
.. อย่าแกล้งแม่แบบนี้สิลูก ..
"เรื่องนั้นฉันไม่สนหรอก ขอแค่ไม่ไล่กันอีกก็พอ อ่ะ ยืดขามา" อัศวินตัดเล็บมือทั้งสองข้างเสร็จแล้ว ที่เหลือก็เป็นเล็บเท้า
จอมขวัญยอมทำตามแม้จะกระเง้ากระงอดอยู่พอตัว หลังจากที่อัศวินตัดเล็บเท้าทั้งสองข้างเสร็จเขาก็เปิดน้ำอุ่นใส่กะละมังมาให้จอมขวัญแช่เท้า ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาว จอมขวัญเพิ่งได้เสื้อกันหนาวไหมพรมเอาไว้ใส่ตอนนอนและใส่อยู่บ้านอีกหลายตัว อัศวินเลยสั่งให้คนรับใช้เอาเสื้อผ้าเขาเก่าๆไปใส่ตู้เสื้อผ้าในห้องเก็บของ ทั้งตู้ยกให้จอมขวัญไปทั้งหมด
ก๊อก ก๊อก
เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามา" อัศวินขาน ยกกะละมังไปเททิ้ง
"สวัสดีค่ะ อัจมาเชิญพี่วินกับขวัญไปทานข้าวเที่ยง" อัจฉราแง้มประตูเข้ามาทำหน้าตาทะเล้น
"จะลงไปกินข้าวไหม" อัศวินเดินออกมาจากห้องน้ำพลางถามคนที่นั่งอยู่บนเตียง
จอมขวัญพยักหน้า ยิ้มให้พี่อัจ
"มา เดี๋ยวช่วย" อัศวินจะเข้าไปช่วยพยุง แต่กลับโดนสะบัดออก
"ผมไม่ได้เป็นอะไร ผมเดินเองได้" จอมขวัญไม่ชอบใจที่คนข้างๆเห็นเขาเป็นเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง เขาท้องแค่สามเดือนเองนะ ไม่ได้เป็นอัมพาตสักหน่อย
"ขอโทษแล้วกัน" อัศวินยกมือยอมแพ้ แต่ก็ส่งสายตาให้น้องสาวช่วยประคองคนรักแทน ไม่ได้หรอก ถึงจะท้องอ่อนอย่างไรแต่เขาก็ไม่วางใจ เดินลงบันไดที เกิดหน้ามืดขึ้นมาจะทำอย่างไรเล่า
มื้อเที่ยงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทุกคนช่วยกันสร้างบรรยากาศดีๆหลังจากที่เมื่อวานจอมขวัญเพิ่งจะได้รับรู้เรื่องราวที่แท้จริงมา จึงไม่อยากให้จอมขวัญเครียดไปมากกว่านี้ อัศวินตักอาหารให้จอมขวัญทานไม่ขาดสาย มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ว่าวันนี้โสภณจะมา เขาดีใจแทนมัน แต่อีกใจก็กังวล กลัวว่าขวัญจะยอมรับความจริงไม่ได้
"ดูเหมือนเราจะชอบรสนี้" อัจฉรายิ้ม เผอิญเธอเดินผ่านร้านไอศกรีมโฮมเมดเลยจัดมาหลายๆรส แต่ดูเหมือนจอมขวัญจะชอบรสลิ้นจี่เป็นพิเศษ
"สงสัยลูกจะชอบครับ ปกติขวัญก็ไม่ค่อยทานนะ" จอมขวัญยิ้มลูบท้องน้อยๆ พอได้ไอศกรีมอาการคลื่นไส้ก็หายไปโดยปริยาย
"ดีเลย คราวหน้าพี่จะซื้อรสเปรี้ยวๆมาเยอะๆ ทานได้หมดเลยนะคะ ของขวัญทั้งนั้นเลย" อัจฉราว่า ในช่องฟรีซตอนนี้มีแต่ไอศกรีมเต็มไปหมด
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าที่ดูแลกันอย่างดีมาตลอด เขาเป็นแค่เด็กกะโปโล ไม่มีรายได้ ทำมาหากินอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ดีแต่พึ่งคนอื่น บางทีก็รู้สึกโกรธตัวเองเหมือนกันที่ได้แต่ทำตัวเป็นภาระให้คนอื่น ถ้ามีโอกาสก็อยากจะทำอะไรด้วยตัวเองบ้างเหมือนกัน
ทานเสร็จอัจฉราก็พาจอมขวัญขึ้นห้อง เพราะพี่ชายขอตัวออกไปดูงานข้างนอก อีกเดี๋ยวถึงจะกลับมา
"ง่วงหรือเปล่า" อัจฉราถามน้อง พาน้องมานั่งที่เตียง
"รู้สึกนิดๆครับ ตั้งแต่ท้อง ผมนอนแทบจะทั้งวันเลย" จอมขวัญเอ่ย คนท้องเนี่ยเขาง่วงกันแบบนี้ไหม หรือเป็นเฉพาะเขาคนเดียวก็ไม่รู้
"แบบนี้แหละ พักผ่อนนะคะ เย็นนี้อยากทานอะไรพิเศษหรือเปล่า จะได้ให้แม่ครัวทำให้" อัจฉราลูบหัวน้อง
"อะไรก็ได้ครับพี่อัจ" จอมขวัญบอก "ขวัญจะอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ถ้าขวัญหลับ พี่อัจช่วยปลุกด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะ เราพักผ่อนเถอะ" อัจฉรากดเปิดแอร์ให้ เปิดม่านแง้มไว้เล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้จอมขวัญได้พักผ่อน เหนื่อยมามากแล้วกับการต้องสับสนในความจริงหลายๆอย่าง จอมขวัญควรได้พัก
......
"ขวัญ" เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหู
"ขวัญครับ" เสียงนั้นอบอุ่นเหมือนพ่อเลย แต่เขาคงจะกำลังฝันไป
"จอมขวัญ ตื่นมาคุยกับพ่อเร็ว" สัมผัสที่ใบหน้าทำให้จอมขวัญค่อยๆกระพริบตาตื่นขึ้น แต่พอลืมตาเขากลับไม่เจอใคร
เห้อ ฝันไปจริงๆด้วย ..
"คิดถึงพ่อไหม" เสียงทุ้มที่กังวาลอีกครั้งหลังตื่นทำให้เขารู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน จอมขวัญลุกขึ้นนั่งก่อนจะเห็นพ่อตัวเป็นๆนั่งอยู่ข้างๆ
"พ่ออออออออออออออออ" จอมขวัญโผเข้ากอดโสภณเต็มแรง เด็กน้อยน้ำตาไหลกอดรัดคอแกร่งแน่น ไม่ยอมให้พ่อหนีไปไหนอีก
"เบาๆตัวแสบ ไหน ขอพ่อหอมหน่อยนะ" โสภณลูบแก้มเนียนที่เต็มไปด้วยน้ำตา ก่อนจะกดริมฝีปากหอมแก้มนิ่มๆทั้งสองข้างอย่างรักใคร่
"คิดถึงหนูจังเลยคนดี" จุมพิตที่หน้าผากอีกรอบก่อนจะกอดร่างเล็กส่ายไปมา
"ขวัญคิดถึงมากกว่า ฮึ่ก พ่อทิ้งขวัญไปทำไม ฮืออออ ทิ้งขวัญตลอดเลยยย" จอมขวัญเขย่าเสื้อพ่อจนยับย่น ถูหน้าไปมากับอกแกร่งจนโสภณถึงกับส่ายหัว
"พ่อไม่ได้อยากจะทิ้งขวัญนะ อย่าโกรธพ่อเลย" เขาลูบหัวเล็กที่สงบลงแล้ว ไม่ได้อยากทิ้งลูกชายคนนี้เลย แต่เรื่องราวเลวร้ายมันบังคับ
"พ่อหายไปไหนมา รู้ไหมว่าขวัญคิดถึง ฮึ่ก กลับมาอยู่ด้วยกันได้ไหมจ๊ะ" จอมขวัญอ้อน ยิ่งอ้อนก็ยิ่งน้ำตาไหล เขาเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้อยู่กับพ่อแบบเดิม
"ลูกมีครอบครัวใหม่แล้ว พ่ออยากให้ขวัญเข้มแข็ง ถึงไม่มีพ่อ หนูก็ต้องอยู่ให้ได้" โสภณเอ่ย
"ไม่เอาา ขวัญอยากอยู่กับพ่อ ฮืออ" จอมขวัญงอแง "เราหนีไปด้วยกันนะจ๊ะ ขวัญอยากอยู่กับพ่อ"
"ขวัญ .. พ่อมีเรื่องอยากจะสารภาพนะ" โสภณอาศัยจังหวะนี้ เขาไม่เคยคิดจะปกปิดเรื่องที่เขาไม่ใช่พ่อแท้ๆ เพียงแต่รอเวลาที่สมควรเท่านั้น
"ไม่เอา ขวัญไม่อยากฟัง อึ่ก ขวัญได้ยินเรื่องทุกอย่างจากพวกเขาแล้ว แต่ขวัญไม่สน พ่อคือพ่อขวัญ ถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ขวัญรักพ่อ รักพ่อโสภณคนเดียว" จอมขวัญสะอื้นปิดหู เขาเจ็บมามากพอแล้ว ต่อไปนี้เขาจะไม่ยอมทำร้ายตัวเองอีก
"โธ่จอมขวัญ .. พ่อก็รักหนูมาก รักยิ่งกว่าชีวิตของพ่อเสียอีก ไม่ร้องนะลูก ไม่ร้อง" โสภณปลอบเด็กน้อยที่เอาแต่ร้อง เขาดีใจที่ลูกไม่รังเกียจ ดีใจที่ลูกยังเรียกเขาว่าพ่อ แม้เขาจะทำผิดต่อลูกไว้หลายอย่างก็ตาม
"พ่อจ๋า ~" จอมขวัญอ้อน
"จะเอาอะไรลูกชาย ยิ้มสิครับ ไม่ร้องนะ" โสภณปาดน้ำตาออกให้ ไม่อยากเห็นลูกร้องไห้เพราะตน
"ตอนนี้ขวัญท้องสามเดือนแล้วนะ แรกๆขวัญก็รับตัวเองไม่ได้ ลูกที่เกิดมาจากการถูกข่มขืน อึ่ก แต่ตอนนี้ขวัญรับได้แล้ว พวกเขาคือลูกขวัญ และขวัญเองก็รักพวกเขามากๆ" จอมขวัญเอ่ย จับมือพ่อให้มาลูบหน้าท้องตน ให้สัมผัสกับหลานในท้องสองคนที่กำลังจะเกิดมา
"ขวัญต้องรักลูกให้มากๆ และอย่าลืมว่าลูกต้องการครอบครัวที่อบอุ่น แม้ว่าคุณอัศวินเขาจะเคยทำร้ายเรา แต่นั่นเป็นเพราะพ่อทำกับเขาเอาไว้ ไม่แปลกหากเขาจะมาลงกับหนู พ่อผิด เขาเองก็ผิด แต่ในเมื่อคนผิดยอมกลับตัวกลับใจ ลูกจะไม่ยอมให้อภัยเขาเลยหรือ" โสภณแค่ไม่อยากให้ลูกอยู่แบบไม่มีความสุข
จอมขวัญเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป
"เหตุผลจริงๆเลยก็คือพ่อดูแลขวัญไม่ได้ เลยต้องส่งหนูไปให้คนแบบเขา คนที่พ่อรู้ว่าหากเขารักใครเขาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อคนๆนั้น แล้วพ่อก็ไม่ผิดหวัง หลายครั้งที่เขายอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องขวัญแบบที่พ่อทำ เขายอมแม้แต่เอาชีวิตตัวเองปกป้องลูกชายพ่อ คนคนนี้แหละที่พ่ออยากให้เขาช่วยดูแลขวัญต่อจากพ่อ รวมถึงหลานพ่อที่อยู่ในท้องเราด้วย" โสภณลูบหลังคนตัวเล็กในอ้อมกอด ทิฐิน่ะมีได้ แต่ในเมื่อมีแล้วหาได้มีความสุขไม่ จะยึดถือมันไว้ทำไม
จอมขวัญไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขากำลังสับสน
"คนที่ชื่ออนุสรณ์กับพัชรินทร์เขาเป็นอาขวัญจริงๆหรือครับ เมื่อวานพอเขารู้ว่าขวัญท้อง เขาด่าขวัญว่าร่านเหมือนแม่" จอมขวัญถามน้ำเสียงสงสัย
"แม่ขวัญกับน้าพัชของลูกเขาเป็นเพื่อนกัน พัชรินทร์น่ะอยากได้นายห้างหรือพ่อของหนู แต่นายห้างเขารักแม่หนู พัชรินทร์เลยต้องไปแต่งกับคนน้องแทน เธอคงโกรธ แต่แม่หนูไม่ได้ร่านหรอกนะ แม่หนูท่านสวย ใจดี เสียดายต้องมาจากไปไวเหลือเกิน" โสภณลูบหัวลูก ชีวิตจอมขวัญน่าสงสาร พ่อแม่ก็จากไปตั้งแต่ยังเล็ก แถมพอโตขึ้นยังต้องมาเจอเรื่องราวมากมายแบบนี้
"แล้วเขายังต้องการอะไร ฮึ่ก ขวัญมีอะไรให้เขาได้อีกหรือครับ" จอมขวัญถาม ตอนนี้เขาก็เป็นแค่ลูกชายของพ่อโสภณ คนงานในไร่นี้
"ขวัญยังใช้นามสกุลพิริยะสกุลอยู่ เพราะฉะนั้นมรดกที่ถูกเปิดตอนนายห้างเสียทั้งหมด เมื่อหนูอายุครบ 18 หนูก็จะมีสิทธิ์ได้มันไป" โสภณเอ่ย
"เพราะแบบนี้เขาเลยมาตามหาขวัญ?" จอมขวัญพอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
"พัชรินทร์คงจะยุยงอนุสรณ์ เธอคงอยากได้อะไรบ้าง ในฐานะที่เสียนายห้างไป"
"พ่อจ๋า ขวัญไม่ได้อยากได้มรดกพวกนั้นเลย ขวัญแค่อยากอยู่กับพ่อ" จอมขวัญเอ่ย
"แต่พ่อต้องทำให้ถูกต้องตามที่นายห้างสั่งไว้ พ่อรู้ว่าถ้าบอกขวัญ ขวัญต้องบอกว่าไม่อยากได้ แต่ตอนนี้มรดกทั้งหมดนั้นต้องมีคนจัดการ อย่างน้อยก็ต้องไปยืนยันรับสิทธิ์ ต่อไปจะบริจาคเข้าการกุศลหรืออย่างไร ค่อยว่ากัน" โสภณคิดไว้แล้ว แต่ก็แล้วแต่ลูกนั่นแหละ จะเอาอย่างไรเขาก็พร้อมจะทำตาม
"แล้วสองคนนั้น" จอมขวัญหมายถึงอนุสรณ์และพัชรินทร์
"พ่อเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของขวัญอย่างเดียว พวกหน้าเลือด อยากได้ของคนอื่น มันก็ทำได้ทุกอย่าง พวกนั้นน่ะตามหาขวัญมานานแล้ว มันเคยส่งคนมายิงนายด้วย แต่เพราะตกใจเลยจะยิงขวัญ สุดท้ายนายก็เข้าไปปกป้องเราอยู่ดี ตอนนี้สิ่งที่มันจะทำได้คือลักพาตัวขวัญ ซึ่งพ่อจะไม่ยอมแน่ๆ" โสภณคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว ช่วงนี้คงต้องรอให้ทนายพร้อม เขาจะรบกวนคุณอัศวินให้พาจอมขวัญไปทำเรื่องให้เรียบร้อย จากนั้นเรื่องมันถึงจะจบสิ้นสักที
"ทำไมเขาน่ากลัวแบบนี้ล่ะจ๊ะ" จอมขวัญไม่เข้าใจเรื่องการแย่งชิงมรดกสักเท่าไหร่ เขาไม่เห็นจะอยากรวย อยากได้ของคนอื่นเลย
"เพื่อเงิน มันก็ทำได้ทั้งนั้น ขวัญต้องระวังตัวนะ อย่าทำอะไรผลีผลาม ตอนนี้อยู่กับนายดีที่สุด" โสภณหอมขมับลูก
"อยู่กับพ่อไม่ได้เหรอ .. ฮึ่ก .. ขวัญอยากอยู่กับพ่อมากกว่า" จอมขวัญส่ายหัว เขาอยากอยู่กับพ่อมากกว่าอยู่กับคนใจร้ายคนนั้น
"แต่นายเขาเป็นสามีลูกและก็เป็นพ่อของลูกในท้องของขวัญนะ" โสภณปลอบประโลม เกลี้ยกล่อม
"แต่ขวัญไม่ได้ยินยอมนี่! พ่อไม่รู้หรอกว่าเขาทำอะไรขวัญบ้าง!" จอมขวัญโมโห ใครๆก็เอาแต่เข้าข้างคนผิด เขาต่างหากที่เป็นคนถูกกระทำ
"ไม่เอาขวัญ พ่อขอโทษ พ่อรู้ว่าขวัญเจ็บ พ่อผิดเอง ทั้งหมดต้นเหตุเกิดจากพ่อ" โสภณไม่อยากโทษว่าเป็นความผิดใคร ถ้าเขาไม่เริ่มเรื่องราวบ้าๆนี่ จอมขวัญคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้
"แล้วตอนนี้พ่อพักอยู่ที่ไหน พ่อมาอยู่กับขวัญได้ไหม" จอมขวัญออดอ้อน สิ่งเดียวที่เขาภาวนาคือการได้อยู่พร้อมกันเป็นครอบครัวกับพ่อโสภณ
"อีกเรื่องที่พ่อต้องบอก ขวัญทำใจดีๆนะลูก" โสภณเกลี่ยดวงตาบอบช้ำ
"อะไรครับ" จอมขวัญงุนงง ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไงกัน
"พ่อพักอยู่กับวินัยเพื่อนของนาย" เขาเอ่ย
"หืม คุณตำรวจน่ะเหรอ" จอมขวัญเบิกตากว้าง ทำไม
"พ่อช่วยเขาไว้จากการโดนทำร้าย เขาเลยให้ที่พักกับพ่อ" โสภณบอก
"ดีจังเลยครับ อยู่ใกล้กันแค่นี้ ขวัญจะได้หายห่วง" จอมขวัญได้ยินแบบนี้ก็โล่งใจ
"พ่อกับวินัย .. เรา" โสภณพยายามจะพูด แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
"พ่อกับคุณตำรวจทำไมครับ" จอมขวัญถาม
"เราคบกันแบบลูกกับคุณอัศวิน ความสัมพันธ์เกินเพื่อนพี่น้อง" สิ้นเสียงเอ่ย จอมขวัญถึงกับหน้าแดงก่ำ
พ่อเขากับคุณวินัยเพื่อนคุณอัศวินเนี่ยนะ
"พ .. พ่อล้อขวัญเล่น .. ใช่ไหม" จอมขวัญไม่เข้าใจ ผู้ชายกับผู้ชายจะคบกันได้อย่างไร
"พ่อพูดเรื่องจริง หลังจากที่ไม่ได้แตะต้องใครมาเกือบยี่สิบปี พ่อก็ต้องการ และมันก็สามารถเติมเต็มความต้องการให้พ่อได้ ขวัญรังเกียจหรือเปล่า .."
"ไม่จ่ะ ไม่รังเกียจเลย ขวัญตามใจพ่อ ถ้าพ่อมีความสุข ขวัญก็มีความสุขด้วย คุณวินัยเขาดีกับพ่อไหมครับ" จอมขวัญรู้สึกหายเกร็ง เขานอนลงหนุนตักพ่อ ยิ้มกว้างๆให้พ่อรู้ว่าเขาไม่ได้รังเกียจ
"มันเป็นคนดี พ่ออยู่กับมันแล้วพ่อก็สบายใจ" โสภณลูบหัวตัวเล็ก
"พ่อรักเขาหรือเปล่า" จอมขวัญดูเหมือนจะตื่นเต้นมากกว่าตกใจ
"ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกลูก แค่รู้สึกดี" เขาตอบ "บางทีคนเรามันก็ไม่ต้องอาศัยเหตุผลอะไรมาก ชอบก็บอกชอบ ไม่ชอบก็เลิกรา แค่นั้นแหละ"
จอมขวัญหลับตาลงซึมซับความรู้สึกนี้ไว้
เขารู้ว่าพ่อต้องไป
"พ่อจะกลับไปอยู่กับเขาใช่ไหมจ๊ะ" จอมขวัญหลับตาแน่น กอดเอวหนาๆของพ่อเอาไว้ ไม่อยากให้ไปเลย อยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ
"พ่อยังต้องคอยปกป้องลูกและพาลูกไปทำเรื่องมรดกให้เรียบร้อย หลังจากนั้นถ้าพ่อยังมีชีวิต พ่อจะมาอยู่กับลูกนะ" โสภณพูดออกมาจากใจ
"ฮือออ ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย ขวัญไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรแน่ ไม่ยอม!" จอมขวัญร้องไห้อย่างหนัก ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรไปเพราะว่าปกป้องเขาอีกแล้ว ไม่ยอมอีกแล้ว
"ชู่วว .. พ่อไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก อย่างไรก็จะอยู่รอดูหน้าหลานทั้งสองนะ อยากรู้จังว่าหลานเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" โสภณเปลี่ยนเรื่อง เพราะอยากให้จอมขวัญเลิกคิดมาก
"อีกสองเดือนครับ กว่าจะได้อัลตร้าซาวด์อีกรอบ" จอมขวัญยิ้ม ลูบท้องตัวเองไปด้วย
ก๊อก ก๊อก
อัศวินเปิดประตูเข้ามา
"กูแค่มาเอาของ คุยกันต่อเถอะ" เขาไม่ได้อยากขัดจังหวะ พอดีต้องเอานามบัตรไปให้ช่าง
โสภณอมยิ้มที่เห็นจอมขวัญหน้าบึ้งทันทีที่นายเดินเข้ามา
"ไปไหนมาครับนาย กลับเสียเกือบเย็น" โสภณถาม แกล้งลูกไปในตัว
"ไปดูงานมา อยากจะเพิ่มรั้วสูงและปลอดภัยกว่านี้ด้านหลัง ให้ช่างเขามาดู กูเลยขึ้นมาเอานามบัตรไปให้ มึงล่ะมานานหรือยัง" อัศวินถือโอกาสตอบไปด้วย มองดูเด็กน้อยที่นอนออดอ้อนพ่อไปด้วย ทีกับเขาไม่เห็นมีแบบนี้บ้าง
"นี่คุณ! พ่อผมแก่กว่าคุณกี่ปี กูมึงได้ไง อย่าทำตัวไร้มารยาทสิ!" จอมขวัญต่อว่า นี่พ่อขวัญนะ อย่ามาใช้คำหยาบโลน
"อ่อ ครับพ่อ เชิญพ่อตาตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวลงข้างล่างก่อน" อัศวินเปลี่ยนสรรพนามทันทีอย่างไม่ลังเล ในเมื่อสถานะนอกเหนือจากนายจ้างลูกน้อง โสภณก็คือพ่อตาเขา
"ฮึ่ยยย พ่อตาอะไรเล่า" จอมขวัญขมวดคิ้วหน้าบึ้งที่ทำอะไรตานั่นไม่ได้สักที
"นายเขาก็พูดถูกแล้ว ถ้าไม่ให้เขาพูดกูมึง ก็ให้เขาเรียกพ่อว่าพ่ออีกคนนะลูก" โสภณแกล้งหยอกลูก เวลาเห็นตัวเล็กอมลมแล้วมันเขี้ยวอยากก้มลงไปฟัดให้หนำใจ คิดว่านายเองก็คงจะชอบแบบนี้ไม่น้อย
"ไม่! ขวัญเรียกได้คนเดียว" จอมขวัญพลิกกอดพ่อแน่น ฝังหน้ากับเสื้อหอมๆ งอนพ่อแล้ว ทำไมต้องดีกับเขาขนาดนี้ก็ไม่รู้
"เด็กน้อยขี้งอน ฟอดดด จะเป็นแม่คนแล้ว เมื่อไหร่จะโตสักทีหืม" โสภณกอดลูกก่อนจะโยกไปมา เขาเลี้ยงจอมขวัญมายิ่งกว่าไข่ในหิน ที่ขวัญมีนิสัยแบบนี้ก็เพราะว่าเขาตามใจลูกมาตลอด
"ตอนนี้ขวัญอยู่กับพ่อ ขวัญจะอ้อนๆๆๆ ไม่อยากให้พ่อไปเลย คืนนี้นอนกับขวัญไม่ได้เหรอครับ" จอมขวัญเงยหน้าส่งสายตาอ้อน
"จะได้ได้ไงล่ะลูก บ้านนี่ก็ของนาย ห้องนี่ก็ของนาย ให้พ่อกลับไปอยู่ในที่ของพ่อเถอะนะ ช่วงนี้พ่อจะมาเยี่ยมบ่อยๆ นะครับ" โสภณก้มลงจูบหน้าผากลูก เขาอยากให้ลูกเข้าใจ ว่าตอนนี้จอมขวัญได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวคุณอัศวินไปแล้ว เขาก็เป็นได้แค่พ่อที่คอยดูแลอยู่ห่างๆ ชีวิตที่เหลือก็อยากจะให้ลูกได้มีความสุขกับคนดีๆที่จะคุ้มครองเขาได้ ส่วนเขาหลังจากหมดห่วงแล้วจะเอาอย่างไรค่อยว่ากันต่อไป
......
จอมขวัญนอนคุยกับพ่อจนกระทั่งเย็น โสภณถึงขอตัวกลับ ตอนแรกจอมขวัญก็งอแงเอาเรื่อง แต่พอพ่อสัญญาว่าจะมาหาทุกวัน จอมขวัญก็ตกลง เขาทานข้าวเย็นเสร็จเตรียมเข้านอน พี่ลำดวนขึ้นมาเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างไว้ให้แบบทุกวัน จอมขวัญเปลี่ยนชุดใส่ชุดคลุมก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
อัศวินเดินตามขึ้นมาหลังจากนั่งคุยกับมารดาเสร็จ เห็นไฟห้องน้ำเปิดก็วางใจว่าคนรักกำลังอาบน้ำ
เพล้ง!
เสียงอะไรสักอย่างในห้องน้ำหล่นแตก
อัศวินตกใจรีบวิ่งไปที่ประตู "ขวัญเป็นอะไรไหม"
ไร้เสียงตอบรับ อัศวินรีบหยิบไขควงมางัดประตูห้องน้ำที่ล็อคจนเปิดออก
"คุณ! เข้ามาทำไม!!" จอมขวัญสะดุ้ง เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น จะบ้าหรือไงกัน
"แก้วแตกนี่ อย่าใช้มือเปล่าเก็บสิ! ลุกขึ้นมา!" อัศวินโมโหไปหน่อยจึงออกเสียงตวาด
"พูดดีๆเป็นไหมเล่า!" จอมขวัญหน้างอ จะดุอะไรหนักหนา "จะตวาดทำไม ไม่เป็นอะไรหรอก โอ๊ย!"
จอมขวัญเซทันทีที่ก้าวเท้าไม่พ้น เหยียบเอาเศษแก้วเข้าจังๆ
"เป็นไงล่ะเด็กดื้อ" อัศวินเข้าไปประคองร่างเล็กไว้ทัน
เนื้อตัวนุ่มนิ่มไร้อาภรณ์บดเบียดอยู่บนหน้าตัก อัศวินพยายามเก็บอาการเอาไว้ ตอนนี้ต้องคิดแค่เรื่องแผล
"ไหนดูสิ เจ็บหรือเปล่า" เขาประคองเท้าบางๆขึ้นมา
"อื้ออ เจ็บ" จอมขวัญน้ำตาไหล เลือดสีแดงเริ่มไหลออกมาทีละนิด
"กอดคอฉันไว้" อัศวินกระซิบข้างหู "เอาล่ะนะ ฮึบ"
อัศวินอุ้มร่างเปล่าเปลือยมาวางบนเตียงก่อนจะรีบหยิบผ้าขนหนูมาส่งให้
"ยื่นเท้ามา ที่พูดเนี่ย เชื่อฟังกันบ้างไหม" เขามองเท้าที มองหน้าคนรักที เรื่องดื้อเนี่ยขอให้บอกเถอะ
จอมขวัญหน้าบึ้ง ได้ทีบ่นยาวเลยนะ
"โอ๊ย เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิครับ" จอมขวัญจะชักเท้าหนี แต่อัศวินดึงไว้
"แก้วมันฝังอยู่ในเท้า รีบเอาออกจะได้ไม่เป็นบาดทะยัก" อัศวินเอ่ย ดึงเศษแก้วออกเสร็จก็รีบเช็ดด้วยแอลกอฮอล์ทายาแดงก่อนจะแปะผ้าก็อซ
"อาบน้ำเสร็จหรือยัง" อัศวินเก็บของไปด้วย ถามคนที่นั่งจับเท้าตัวเองไปด้วย
"ครับ เหลือแค่ล้างหน้าแปรงฟัน" จอมขวัญเอ่ย
"ถ้าอย่างนั้นรอลำดวนเข้ามาทำความสะอาดแปปนะ ปวดหรือเปล่า" อัศวินเดินเข้ามาคุกเข่าแล้วนวดข้อเท้าให้
จอมขวัญส่ายหน้าเร็วๆ
"อยากอาเจียนไหม" เขาถาม อยากจะยื่นมือไปแตะท้องน้อยๆแต่ก็ไม่อยากทำให้จอมขวัญกังวล
"ไม่ครับ" จอมขวัญตอบ ไม่นานลำดวนก็เข้ามาจัดการเศษแก้วให้ พอลำดวนออกไป อัศวินก็ช่วยประคองจอมขวัญไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะให้จอมขวัญแต่งตัว แล้วตนก็เข้าไปอาบน้ำต่อ
สงสัยว่าเขาคงจะอาบน้ำนานไปหรือไร คนบนเตียงถึงได้ฟุบหลับไปแล้ว
"นอนดีๆสิครับ" อัศวินสอดแขนเข้าประคองให้จอมขวัญนอนลงกับเตียงดีๆ
ฟอดดด
เขาหอมแก้มนิ่ม ห่มผ้าให้จนถึงหน้าอก
คืนนี้เป็นคืนแรกเลยที่เขาได้นอนเตียงเดียวกับมันตั้งแต่เขากับมันต้องห่างกัน ถ้าไม่นับที่เขาไปนอนเฝ้า นี่คือวันแรกเลยจริงๆ
"ฝันดีนะครับลูก พ่อรักลูกนะครับ" เขาก้มลงจุมพิตหน้าท้องเล็กผ่านผ้าห่ม อยากให้ลูกๆได้ยินสิ่งที่เขาอยากจะบอก
"ฝันดีนะจอมขวัญ รักมากนะครับ" จุมพิตที่หน้าผากเล็ก ไล่ลงมาที่จมูกและปาก แช่ไว้จนหายคิดถึงก่อนจะผละออก
ไม่อยากกลับเกาะเลยให้ตายเถอะ
อยากจะอยู่กับจอมขวัญแบบนี้ไปนานๆ
TBC.
Talk: ตัดจบก่อนนะคะ รักทุกคนนน :กอด1:
-
อร้าย กอดจูบบ่อยๆแบบนี้ จอมขวัญต้องมีอ่อนใจกันบ้างล่ะนะ อัศวินอ่อนโยนขึ้นมาก สงสัยจะมีหวังรีเทิร์นกันแน่ๆ นี่แอบรอฉากสวีตพิเศษรับปีใหม่ของคู่นี้อยู่นะเนี่ย จากที่คู่พ่อแซ่บกันไปหลายตอนแล้ว หุหุ เผื่อคนแต่งจะใจดีมีแถมบ้างไรบ้าง ระดับอัศวินน่าจะหื่นไม่แพ้โสภณนะคะ ก็เมียเด็กน่าฟัดขนาดนี้นี่นา
-
วินต้องกลับเกาะ อย่างนี้ขวัญจะรอดปลอดภัยไหมเนี่ย
ขวัญใจอ่อนเร็วๆน้า อ้อนพ่อโสภณได้น่ารักมากเลย
-
พี่วินคนดี อ่อนโยนอ่ะหื้ออออออ :-[
-
อยากอ่านต่ออออออออออ
-
:pig4: :pig4:
-
พ่ออัศวินก็อยู่กับขวัญจนกว่าจะเสร็จเรื่องสิคับ โสภณจะคัยกับผัวจอมขวัญเมื่อไหร่อ่ะ อัศวินจะได้รู้เรื่องสักที
รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
อัศวินรักขวัญหลงขวัญมากๆ น่ารักสุดๆไปเลย
จอมขวัญเข้าใจโสภณดีมากๆเลย ยังไงก็รักพ่อคนนี้เนาะ <3
ขนาดเรื่องช๊อค...โสภณก็นะ บอกแบบตรงสุดๆ
5555555
โอ้ยยยอิพี่วินน่ารักอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะ อย่ามาผีเข้าผีออก
:pig4: :pig4:
-
ชอบโมเม้นท์พ่อลูกจัง จอมขวัญอ้อนโสภณน่ารักมาก อยากให้อ้อนอัศวินแบบนี้มั่งจังค่ะะ
ตอนนี้แอบหวานตอนท้ายๆ :กอด1: เลิฟ
-
ทนอีกหน่อย
-
ขวัญใจอ่อนเถอะ เรายอมให้เถื่อนเขาล่ะ ขวัญก็ยอมๆไปนะจะได้มีความสุขแบบคู่พ่อโสภณบ้าง #เดี๋ยวๆ
-
ขวัญใจอ่อนเร็วๆเถอะ
วินอ่อนโยนมากๆๆ
-
ลูกแฝดจะเพศไหนหว่าาาา :katai1: :katai1: :katai1:
-
ก่อนกลับเกาะต้องป้องก้นอย่างดีเลยนะ อย่าให้ใครมาทำอะไรขวัญได้นะ
-
อยากอยู่ก็อยู่เลยพี่วินนน
-
o13
-
ติดเมียนี่หว่าเฮ้ย :hao7:
-
อารมณ์อ่อนไหว
-
:oo1:
-
จอมขวัญนี่ดื้อเอาแต่ใจสุดๆ
-
:m15:
งานเข้าอีกล่ะ
-
:impress3: ว๊าว น่ารักเชียวตอนนี้น่ะ ต้องให้พ่อโสภณเข้ามาช่วยน่ะเนี่ย ยังไงก้อเอาใจขวัญไปเรื่อย ๆ น่ะ จะได้ใจอ่อน คนท้องน่ะปรวนแปรเอาใจเยอะ ๆ ก้อใจอ่อนเองแหละ รอวันให้ขวัญคลอดลูกคงน่ารักเนอะ :mew3:
-
รอตอนต่อไปป
-
งื้ออออออ
-
ต้องกลับด้วยกันน้า
-
เบื่อจอมขวัญจัง อีแม่นางเอก อีคนไม่มองอะไร ต้องมาแบบในละครใช่ไหมแบบพระเอกมาปกป้องตัวเองจนจะตายถึงได้พูดว่า "ผมรักคุณ อย่าทิ้งผมไป" เบื่อจังเลย คือก็เข้าใจว่าเขาทำตัวเองเอาไว้ แต่เข้าใจสถานการณ์บ้างก็ดีนะ พ่อตัวเองก็อธิบายไม่ฟัง อยากจะสาปให้มันแท้งลูกและจะตายเสียจริง คนบ้าอะไรยโสชิบหาย คือแบบโสภณก็บอกเหตุผลให้อยู่กับอัศวิน ก็ดื้ออีก จะอยู่กับพ่อ อีห่า เขาปกป้องแทบตาย นี่มันตัวละครดีเด่นแห่งปีที่ถูกสืบทอดมาหลายยุคหลายสมัย อีนางเอก โอ๊ย เบื่อจอมขวัญ เบื่อมาก เบื่อมกา ๆๆๆๆๆ รอรอยชัง อินไซด์ อิอิ
:haun4: :haun4: :haun4:
แต่ชอบอัศวินกับโสภณนะ แต่เราชอบคู่โสภณมากกว่า ดูแข็งแรงดี
-
ขอโทษนะ ชอบตอนขวัญมุ๊งมิ๊งกับพ่อโสภณค่ะ น่ารักและอบอุ่นมากๆ
เรามโนถูกเรื่องนังพัชแฮะ เดาเอาจากคำที่ว่าขวัญว่า ร่าน นั่นแหละ
โสภณบอกลูกแบบแมนๆเลยเรื่องอยู่กินกับวินัย
บางทีเราก็ลืมไปนะว่าขวัญเป็นหนุ่มน้อย
เรื่องของโสภณ-วินัยที่เขียนคู่ขนานไปกับอัศวิน-จอมขวัญนี่เป็นตัว Contrast ให้กันดี
พอบอกขวัญแล้ว ขวัญยังแปลกใจที่ว่าชาย-ชายอยู่กินด้วยกันได้หรือ?
นอกจากขวัญจะเริ่มทำใจรับลูกแล้วยังเปิดตาถึงความสัมพันธ์แบบเพศเดียวกันซึ่งเราค่อนข้างแน่ใจว่าขวัญไม่น่าจะได้เจอมาก่อน
วินกับขวัญไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน ยังไม่ได้เริ่มสานความสัมพันธ์ เรามโนว่าอันตรายที่อาจจะมาจากญาติของขวัญเป็นอะไรที่น่าจะทำให้ขวัญได้ไปอยุ่เกาะกับอัศวิน ได้ออดอ้อน แสดงความรักกับลุกกับเมียก็น่าจะเป็นตัวเดินหน้าความสัมพันธ์แบบผัว-เมีย และแบบครอบครัว วินต้องอ้อนต้องหยอดเข้าไว้เยอะๆ แยกแม่กับน้องไปจากขวัญเสีย คนที่ขวัญควรอ้อนควรวีนใส่คือผัวหรือพ่อของลูกค่ะ
-
เศร้า
-
หวานละมุนละไม พี่วินทำตัวน่ารัก โสภณก็ดี๊ดีเป็นกาวใจให้ จอมขวัญใจอ่อนเร็วๆน้า
-
รอขวัญใจอ่อน
-
อย่าเพิ่งกลับเกาะสิ อยู่กับขวัญก่อน
-
:pig4:
-
วินบอกว่าไม่อยากกลับเกาะเลยให้ตายเถอะ
นี่ก็อยากบอกว่า ไม่อยากให้จบเลยให้ตายเถอะเหมือนกันนน :ling1:
-
วินไม่อยากกลับก็อยู่นี่ไปเลย
ทางใต้ให้คนดูแลให้
หรือไม่ก็เอาขวัญกลับไปเกาะให้ได้
ชอบวินตรงที่ดูแลจอมขวัญดีมากๆ อบอุ่น
-
วินอาจจะต้องทำงานน้อยลงนะ
อย่างน้อยก็ช่วงนี้ หากขวัญอภัยให้เมื่อไร
ค่อยกลับไปทำงานที่ใต้เหมือนเดิม
หอบลูกเมียไปด้วยเลย ครอบครัวสุขสันต์
ว่าแต่โสภณแค่รู้สึกดีกับวินัยเองเหรอ
-
คาดว่าช่วงเดินทางกลับคงมีเหตุการณ์ระทึก ให้อัศวินมีบทบาทสมเป็นพระเอก
ขวัญเอ๊ย ดื้อแพ่งอย่างมีชั้นเชิงเนี่ยมันต้องดูแลตัวเองได้ดี ใครก็ว่าไม่ได้ นี่ตัวเองยังไม่ค่อยรอดเลยไหนจะลูกอีก เห็นแววอัศวินสมหวังรำไรแล้ว
-
ดูแลกันดีดีเด้อจ้า
-
ดูอบอุ่นจังงงงงงง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ฟินนนนนนนนน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
ขวัญเริ่มใจอ่อนนิดๆแล้ว~
-
นายหัว สู้ ๆ น้ะ
-
ขวัญก็ยกมรดกให้พ่อโสภณไปเลยครึ่งหนึ่งอีกครึ่งเก็บไว้ให้ลูก
ตัวขวัญเองก็อยู่กับวิน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้น่ารักมากกก ขวัญทำเพื่อลูกเถอะนะะะะ :กอด1:
-
จอมขวัญใจอ่อนได้แล้วม้างงงง
เถื่อนสิโรราบขนาดนี้แล้ว 55555555555
-
ตามอ่านทันแล้วววว จอมขวัญงอนวินได้น่ารักมากเลยเถอะ 555555 วินตอนล่าสุดนี่อบอุ่นขึ้นมากกกกกกกก
ปล.รักคู่รองสุดหัวใจ แซ่บเว่อร์ 555
-
:-[ :-[ :-[ จอมขวัญ น่าร้ากกก.
-
เริ่มเบื่อขวัญขึ้นมาหน่อยๆแหละ ทิฐิสูงเกินนนนน
-
พี่เถื่อนสู้ๆ อีกเดี๋ยวขวัญก็จะใจอ่อนแล้ว(มั้ง)
-
ตามอ่านทันแล้ว :hao7:
มีหลายจุดเราว่าไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่
อย่างตอนวินให้น้อยเอาขวัญไปให้แร้ง ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้โกหก ถึงจะมีคิดว่าอาจแสดงละคร ถ้าขวัญไม่รู้จริงๆก็ปล่อยตายงี้หรอ เราว่าวินควรเป็นมาเฟียมากกว่านายหัวละนะ โหดเกิน :katai1:
ส่วน น้อย เป็นลูกน้องคนสนิทเลยนะ ไม่เคยช่วยวินฆ่าใครเลยหรอ มาสงสารขวัญเพราะเป็นเด็กแค่นี้หรอ จริงๆ18ก็วัยรุ่นแล้วนะ เวลาอ่าน เหมือนขวัญเด็กกว่านั้น คงเพราะโสภณเลี้ยงขวัญอยู่แต่บ้าน คนในเรื่องชอบเรียกน้อง แทนตัวหนู เด็กไปกันใหญ่55 :laugh:
ตอนให้ขวัญทำงานที่ท่า การกระทำของวินก็แปลกๆ คือวินอยากให้น้อยเลือกงานหนักให้ขวัญเอง บอกแพ็คลังมุกเบาไป 2สัปดาห์ผ่านไป กลับนึกไม่ได้ว่าน้องใหม่คือใคร ควรรอสมน้ำหน้า แล้วพอเห็นเป็นลมค่อยช่วย เราว่ายังดูปกติกว่า แต่นี้พอเห็นขวัญแบกลัง มีหันไปมองน้อยอย่างคาดโทษ รีบเข้าไปห้าม คือดูเป็นคนไม่ใช่ซึนนะ แต่ดูบ้าบอ งงกะพระเอก เอาจริงๆไม่เคยใจเด็ดกะขวัญให้สมกับที่เคยสั่งฆ่าคนมาเยอะเลย บุคลิกซับซ้อนมาก แต่หลังๆง้องอนน่ารัก โดยรวมอ่านเพลิน สนุกค่ะ
แอบสงสัยว่า อัจฉรา มีครอบครัวรึยัง หรือเรียนอยู่ นางดูว่างมาดูแลนางเอกตลอดๆ :hao4:
#เม้นแบบตบหัวแล้วลูบหลังมาก #ซอรี่ซออู้ซอด้วงค่ะ o22
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆค่ะ
-
โอ๊ววว... ได้นอยด้วยกันแล้ว เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที
-
ดีจังที่ขวัญไม่เชื่อ
2 คนนั้น
-
(http://i63.tinypic.com/dg1lp5.png)
รอยชัง อินไซด์ ๔
หลังจากที่คุยกับลูกเสร็จโสภณก็ขับรถยนต์อีกคันของวินัยกลับมาที่บ้าน โชคดีที่ตอนนี้เพื่อนของวินัยยังไม่กลับ คนนึงไปต่างจังหวัด ส่วนอีกคนเข้าเวรกะดึก เพราะฉะนั้นเขาสามารถเข้าออกบ้านของวินัยได้อย่างไม่ต้องหลบซ่อน
จอดรถเสร็จเขาก็รีบเข้าบ้าน เดินไปเปิดดูในตู้เย็นว่ามีอะไรให้ทำบ้าง เดี๋ยวถ้าวินัยมันกลับมาเหนื่อยๆจะได้กินเลยไม่ต้องรอ
ใช้เวลาไม่นานเขาก็ตักผัดดอกกะหล่ำรวมมิตรกับต้มยำเห็ดวางไว้บนโต๊ะก่อนจะขึ้นห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอได้เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดเขาก็เริ่มโล่งใจที่จอมขวัญไม่งอแง พูดรู้เรื่อง และยอมรับเขาที่เป็นแบบนี้ได้ เขาเองไม่ใช่คนดิบดีอะไร แต่เพราะจอมขวัญคือแก้วตาดวงใจ เขาจึงต้องทะนุถนอมและไม่ยอมให้ลูกเห็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของคนเป็นพ่อ กว่าสิบแปดปีที่เขาแทบไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลย วันนี้ลูกมีคนดูแลแทนแล้ว เขาเองก็อยากจะใช้ชีวิตแบบชายวัยสี่สิบเหมือนคนปกติทั่วไปบ้าง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้อง
โสภณเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขารีบเดินมาเปิดประตูให้คนที่เพิ่งจะกลับมา ที่ล็อคไว้เพราะไม่คิดว่าจะกลับมาไวขนาดนี้
"เห้อ เหนื่อย" วินัยทิ้งร่างลงบนเตียงหนา เสื้อผ้ายังอยู่ในชุดตำรวจครบชุด
"หิวหรือเปล่า วันนี้มีผัดดอกกะหล่ำกับต้มยำนะ" โสภณบอกเมนูอาหาร ก่อนจะเดินไปคว้าเสื้อบอลตัวโคร่งของมันมาใส่ แต่พอเขาใส่เสื้อโคร่งๆของมันก็กลายเป็นพอดีกับกล้ามของเขา
"ยังอ่ะ เป็นไงบ้าง จอมขวัญโอเคไหม" วินัยตะแคงหน้าถาม นอนมองคนหุ่นล่ำ ที่มีหยดน้ำเกาะร่างดูเย้ายวนแล้วก็แอบหมั่นไส้ ขนาดเขาเป็นตำรวจยังไม่หุ่นดีเท่ามันเลย คนสวนคนไร่ห่าอะไรวะ
.. อ่อ ลืมไป มันเคยเป็นบอดี้การ์ดมาดแมนมาก่อน ..
"จอมขวัญสบายดี กูเล่าทุกอย่างให้ลูกฟังแล้วนะ เขาเข้าใจ รวมถึงเรื่องกูกับมึงด้วย" โสภณใส่กางเกงบอลก่อนจะเดินเอาผ้าขนหนูไปตาก
"แบบนี้ทั้งไอ้วินกับน้องขวัญก็รู้หมดแล้วสิวะ" วินัยถอนหายใจ ถ้าเขาไม่ใช่คนอยู่ล่างจะไม่รู้สึกแย่เท่านี้เลย อายเพื่อนฉิบหาย ยังต้องมาอายจอมขวัญอีก ถ้าเทียบความสำคัญ
.. แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยงชัดๆ ..
"อืม มึงอายหรือไง" โสภณถามนิ่งๆ รอคำตอบ
"แหม่ มันก็นิดนึงป่ะวะ กูเป็นคนถูกเสียบนี่ ไม่ใช่มึง มึงก็ไม่รู้สึกไรดิ" วินัยอยากจะต่อยมันแรงๆ ติดที่เขาแทบจะจมลงไปกับที่นอน วันนี้โรงพักวุ่นวายไปหมด ตอนแรกว่าจะไปรับไปส่ง เลยต้องให้โสภณเอารถส่วนตัวมาขับไปเอง
"เหนื่อยหรือไง ดูมึงไม่มีแรงชอบกล" โสภณถามคนที่นอนตาปรือเต็มทน
"อืม วันนี้ยุ่งไปหมด กูเมื่อย ง่วง อยากนอน" วินัยตอบค่อยๆหลับตาลงช้าๆ โสภณถึงกับต้องส่ายหัว พอเห็นมันเป็นแบบนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ไม่ใช่ทุกวันหรอกที่จะได้เห็นวินัยในสภาพนี้
เขาเดินอ้อมมาถอดถุงเท้าให้มันทีละข้างอย่างไม่รังเกียจ สอดมือลงไปใต้ล่างกางเกงสีเข้มก่อนจะปลดเข็มขัดออก ดึงชายเสื้อออกมาด้านนอก มันจะได้นอนสบายๆ ไม่ต้องทนอึดอัดหายใจไม่ออก
"สักทุ่มปลุกกูกินข้าวนะ" วินัยเอ่ยเสียงยาน คาดว่าแค่เขาหลับตาลงก็คงจะไปง่ายๆเลย
โสภณพยักหน้ารับ "นอนเถอะ กูจะนอนดูทีวีอยู่ข้างๆ"
เขาเดินอ้อมไปกดเปิดโทรทัศน์ ลดเสียงให้เบาก่อนจะขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆคนหลับ
การที่เขาไม่ยอมอยู่กับลูกไม่ใช่ว่าเขาติดวินัยไปเสียหมด อีกเหตุผลหนึ่งก็คือเขาอยากให้จอมขวัญกับคุณอัศวินได้ใช้เวลาร่วมกันให้มากๆ ความผูกพันธ์จะเป็นตัวหล่อหลอมจิตใจให้จอมขวัญหายกลัวและให้อภัยนายได้สักที
........
"อื้อออ .. ทุ่มแล้วเหรอ" วินัยงัวเงียเพราะสัมผัสที่คอจากคนข้างๆ
"ทุ่มแล้ว" โสภณก้มลงขบเม้มที่ใบหู "อาบน้ำไหมจะได้สบายตัว"
วินัยทำปากยื่น เขายังง่วงอยู่เลยให้ตาย
"ง่วงว่ะ อยากนอนต่อ" เขาอ้อยอิ่ง เปลี่ยนมานอนซบหน้ากับตักแกร่ง
"ง่วงแล้วก็ชอบเป็นแบบนี้ ไปอาบน้ำ จะได้สบายตัวสดชื่นขึ้นมาหน่อย" โสภณลูบผมที่ปรกหน้า วินัยมันจะเซ็ตผมทุกวัน แต่เมื่อเช้าสงสัยไม่ได้เซ็ตถึงได้ปิดหน้าปิดตาแบบนี้
"มึง" วินัยกอดเอวอ้อน เวลาง่วงๆได้ตักแกร่งรองรับมันก็รู้สึกดีไม่แพ้ตักนุ่มของสาวๆ
"หืม" โสภณตอบ ยังคงลูบหัวคนบนตักอยู่
"พรุ่งนี้กูหยุด เราไปนอนรีสอร์ทกูกันนะ" วินัยอยากพักผ่อน คราวนี้เขาได้หยุดสองวัน น่าจะดีถ้าได้ไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
"มึงมีรีสอร์ทด้วย?" โสภณเลิกคิ้ว
"อืม รีสอร์ทที่พ่อแม่กูสร้าง แต่เขานานๆจะขึ้นมาที กูเองทำงานก็ไม่ค่อยได้ไปหรอก ไหนๆก็หยุดสองวันแล้ว ขับรถให้กูหน่อย เนอะ" วินัยเกาหน้าท้องแข็งเล่น ที่อยากไปเพราะช่วงนี้โสภณดูเครียด ถ้าได้พักผ่อนคงจะดีไม่น้อย
"แต่กูเป็นห่วงลูก อีกอย่างกูสัญญากับลูกไว้ว่าจะไปหาทุกวัน มึงเข้าใจกูใช่ไหม" โสภณลูบแขนขาว ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไป แต่เขาเองก็ไม่อยากผิดสัญญากับลูกชาย
"เข้าใจ..." วินัยเอ่ยก่อนที่เสียงจะขาดหายไป
โสภณมองคนที่ซบหน้าอยู่บนตักแล้วก็คิดว่ามันคงจะงอน
"นี่" เขาก้มลงไปหอมหัวมัน "งอนกูหรือไง" เขาแกล้งถาม ไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องเครียด
"เปล่าหรอก เห้อ กูไปอาบน้ำก่อนนะ มึงลงไปอุ่นกับข้าวเถอะ" วินัยเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป
โสภณมองตามหลังคนที่บอกว่าไม่ได้งอน อาการแบบนี้ถ้าไม่งอนก็คงน้อยใจ เขารู้ รู้ว่ามันจริงใจกับเขา ทั้งเขาและมันแม้จะดูคบกันไปเรื่อยๆ แต่เอาเข้าจริงๆ เขาเองก็เริ่มจะผูกพันธ์กับมันแล้ว เพียงแต่เขากับมันต่างคนต่างก็อายุไม่ใช่น้อยๆ นิสัยก็ติดจะแมน ไม่ชอบถามความรู้สึกด้วยกันทั้งคู่ เลยดูเหมือนว่าเขากับมันก็แค่คบกันเพื่อเซ็กส์
โสภณลงมาอุ่นกับข้าวให้ร้อน ไม่นานคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมา พวกเขาทั้งสองคนกินข้าวกันด้วยความเงียบ โสภณเองก็โตแล้ว ถ้ามันยังไม่อยากจะพูด เขาก็ไม่ได้จะบังคับอะไร
ทานเสร็จวินัยก็ขอตัวขึ้นห้องก่อน โสภณเก็บจานชามล้างทั้งหมดก่อนจะเดินออกมาสูบบุหรี่หน้าบ้านให้สมองโล่ง
พอขึ้นบ้านมาก็พบว่าอีกคนปิดไฟนอนแล้ว แต่เปิดไฟห้องน้ำไว้เพราะรู้ว่าเขายังไม่มา
เป็นแบบนี้ก็อึดอัดเหมือนกันนะ
โสภณเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จถึงจะออกมาขึ้นเตียงนอน
วินัยมันนอนหันหน้าไปอีกข้าง คุดคู้ตามนิสัยของมัน เขาถอนหายใจสักพักก่อนจะสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน
"มึงจะสบายใจกว่าไหม ถ้ากูย้ายออกไปอยู่ที่อื่น" โสภณเอ่ยในความมืด ไม่ใช่เขาประชดหรือพูดเพื่อให้เราทะเลาะกัน แต่เขาเป็นห่วงความรู้สึกมัน บางทีเขาก็มารบกวนมันมากเกินไป
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆ
โสภณพอจะเข้าใจแล้ว ว่ามันคงไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้
เขาตัดใจลุกจากเตียง เดินไปหยิบกระเป๋าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดที่ไม่เยอะมากลงกระเป๋า
"มึงทำเหี้ยอะไร!" เสียงตวาดมาพร้อมกับมือของวินัยที่ดึงกระเป๋าออกจากมือหนาอย่างแรง
"เก็บกระเป๋า" โสภณเอ่ยนิ่ง หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่กระจายเกลื่อนพื้นขึ้นมา
"กูบอกตอนไหนว่ากูสบายใจถ้ามึงไป เก็บคืนที่เดิมซะ!" วินัยโมโห มันทำอะไรไม่คิดถึงใจกันบ้าง
"มึงไม่พูด กูจะรู้ได้ไง" โสภณไม่อยากทะเลาะ เขาไม่ชอบทะเลาะกับคนในครอบครัวสักเท่าไหร่
"กูก็ .. กูก็แค่น้อยใจอ่ะ ตอนเราเจอกันแรกๆมึงยังไม่มีลูกไง แต่ตอนนี้มึงต้องดูแลลูก กูผิดเอง พอใจไหม กูมันงี่เง่า!" วินัยก็แค่น้อยใจ แต่จะให้บอกได้อย่างไร เขาเองก็ไม่รู้ทำไมถึงทำนิสัยผู้หญิงแบบนี้ขึ้นมาได้
"มีอะไรทำไมไม่พูด กูก็สี่สิบกว่าแล้วไม่ใช่เด็กๆ" โสภณเข้าใจแล้วว่ามันคงอยากให้เขาง้อมันอีกสักหน่อย ถึงมันจะแมน แต่ความสัมพันธ์ของเราก็รู้อยู่ว่าใครได้เปรียบ มันจะน้อยใจบ้าง เขาก็ต้องรับให้ได้
"กูขอโทษได้ไหมล่ะ!" วินัยเกลียดที่ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็แพ้มันตลอด
อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมวะ
"ตกลงยังอยากให้กูไปไหม?" โสภณทำทีว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร เขาแค่อยากให้มันพูดอย่างที่ใจคิด ไม่ใช่เก็บอมพะนำ ทีเรื่องอย่างว่า ยังไม่เห็นต้องเหนียมอายเลย
"ไอ้เหี้ย! มึงลองไปสิ! กูจะจับมึงเข้าคุกให้ดู!" วินัยต่อยท่อนแขนแกร่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี ไอ้เวรนี่ เขาขอโทษขนาดนี้แล้วยังจะมาเล่นตัวอีก
"นี่!" โสภณกระชากคอคนที่ทำร้ายร่างกายเขาเข้ามาใกล้พลางอมยิ้ม
อยากเล่นตำรวจจับผู้ร้ายก็ไม่บอก
ใบหน้าคมเข้มรั้งคนตรงหน้ามาบดจูบอย่างรุนแรง กลิ่นกายหอมลอยแตะจมูกยิ่งทำให้หลงใหล วินัยกำเสื้อบอลแน่น ปล่อยให้คนตรงหน้าพันลิ้นตนจนพอใจ เสื้อบอลของคนตัวขาวถูกรั้งออก โสภณอุ้มร่างคนตัวเล็กกว่ากระชับเข้าเอวก่อนเดินไปที่เตียง
"อ๊ะ.." วินัยร้องเมื่อโสภณตวัดลิ้นที่ยอดอก โสภณละเลงจุกนมของมันจนแดงเต่ง มือหนาเปิดลิ้นชักข้างเตียงคว้ากุญแจมือขึ้นมา
"อื้อออ .. ทำอะไรวะ" วินัยดิ้นร้องเมื่อรู้ตัวว่าถูกใส่กุญแจมือติดกับหัวเตียงเรียบร้อย
โสภณรั้งแขนเรียวทั้งสองขึ้นคล้องไว้กับเตียงด้วยกุญแจมือ
อึ่กก
เซ็กซี่ฉิบหาย
หนุ่มร่างขาวกายกำยำในสภาพแขนสองข้างถูกรั้งขึ้นเหนือหัวมันทำให้เขามีอารมณ์
"ก่อนจะจับกู ขอกูอึ๊บมึงสักทีนะ" พูดจบโสภณก็ไล่จูบจรดริมฝีปากตั้งแต่ฝ่ามือ ไล่จูบไล้ตามแขนลงมาถึงริมฝีปาก
"จูบกูที อื้อออ" ไม่รอให้คนด้านล่างเอ่ยอ้อน โสภณบดจูบนักโทษของเขาอย่างคะกรุมตะกราม ลิ้นร้อนแทรกผ่านไรฟันอย่างหื่นกระหาย
วินัยยกขาขึ้นกอดคนด้านบน กดให้อวัยวะที่กำลังตื่นตัวถูไถกับลูกชายเขา
โสภณไม่รอช้าถอดกางเกงคนด้านล่างออก อยากจะแกล้งให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ไม่ไหว
"เข้ามาสิ" วินัยยิ้มยั่ว โสภณร้อนผ่าว อยากสอดกระชั้นแรงๆเต็มทน
"อ่าส์ .. กูว่ากูก็เอามึงทุกวันนะ แต่ทำไมเหมือนยิ่งทำ รูมึงยิ่งฟิตวะ" โสภณค่อยๆดุนดันเข้าลึก แท่งร้อนผ่านปากทางแน่นก่อนจะแทรกลึกจนมิดด้าม
"อ๊ะ ไอ้ปากหมา อื้อออ เสียวอ่ะมึง" วินัยบิดเร่า ยิ่งโดนมัดอยู่แบบนี้ ยิ่งเหมือนถูกย่ำยี พอจะรู้บ้างแล้วว่าทำไมบางคู่ถึงชอบเล่นอะไรแผลงๆ
"เสียวก็ครางดังๆ ถึงมึงจะแมน แต่เสียงมึงก็โคตรเอ็กซ์เลย รู้ไหม" ความแข็งแรงดุนดันเข้าออกอย่างไม่ปราณี วินัยร่างกายไหวเอนไปตามแรงโยก โสภณขบเม้มไปทั่วกายขาว มันครางเสียงดังลั่น ยกขาขึ้นรัดเอวเขา
พั่บ พั่บ พั่บ
เสียงสอดใส่ดังลั่นห้อง โสภณจูบไปทั่วร่างไม่เว้นแม้แต่รักแร้ที่มีขน หอม หอมไปทุกส่วน
"มึงง กูไม่มีมือ อยากชักอ่ะ" วินัยเอ่ยตาฉ่ำเยิ้ม อยากรูดแก่นกายตามไปด้วย จะได้แตกพร้อมกัน
"อืม ดีไหม" โสภณยิ้มกริ่ม ใช้มือสากช่วยรูดรั้งแก่นกายบวมเป่ง
"เสียวเหี้ยๆ แรงอีก .. ทำให้กูพอใจ" วินัยครางสั่ง หลับตาพริ้มไปกับสัมผัสหวิว
โสภณรู้ใจเขาไปเสียหมด
ไม่ว่าจะแตะตรงไหน เขาก็เสียวตามได้ตลอด
"อื้อ อ๊ะ จะแตก" วินัยร้อนวูบเมื่อใกล้ถึงปลายทาง โสภณเร่งมือแรงขึ้น แท่งร้อนก็ดันเข้าลึกกระแทกถี่เร็ว
"สัตว์ อ่าส์" โสภณกระแทกครั้งสุดท้าย น้ำคาวขุ่นถูกฉีดเข้าไปในร่างขาว วินัยเองก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาเปรอะหน้าท้อง นอนหอบเพราะความเหนื่อย
โสภณไม่รอให้คนด้านล่างหายเหนื่อย เขาพลิกตัววินัยให้ตั้งเข่าชัน อยากร่วมรักในท่านี้
"ตอดแรงไปแล้วเมีย" โสภณตบก้นเด้งๆด้วยความมันเขี้ยว
"กูเหนื่อย" ทั้งเหนื่อยและเจ็บข้อมือไปหมด
"เหนื่อยแต่ก็รัดแน่นขนาดนี้ สงสัยลูกมึงจะชอบ" โสภณโน้มกาย กระแทกกดเข้าไปจนถึงจุดกระสัน
"อ๊าาา .. ตรงนั้น" วินัยหน้าแนบหมอน เขาเสียวจนฉี่จะแตก รู้สึกได้ถึงลำใหญ่ๆที่ผลุบเข้าออก
"วินัย" โสภณเร่งเอว มือสากลูบไล้เอวคอด
"ครับ" วินัยตอบรับ ไม่มากนักหรอกที่คนด้านหลังจะเรียกชื่อจริงเขา
"ต่อไปถ้ามีอะไรให้พูด อย่าทำแบบนี้อีก กูไม่สบายใจเลย" โสภณโน้มตัวลงไปจูบแผ่นหลัง เขากับมันมีอะไรที่เข้ากันได้เยอะเสียจนไม่อยากจะหาคนใหม่
"กูรู้ ขอโทษ อ๊ะ ที่เอาแต่ใจ" วินัยเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าสำนึกผิด โสภณยอมแล้ว เขาก้มลงโน้มตัวไปจูบปาก แขนแกร่งกอดรัดลำตัวขาว หยัดกายเข้าออกถี่กระชั้น
เราคุยกันเหมือนเพื่อน อยู่ด้วยกันเหมือนคนรู้ใจ
"ขอบ้าง" วินัยเอ่ยขอบุหรี่ นอนหอบหมดแรงหลังจากเสร็จกิจรอบที่สาม อันที่จริงหลังจากนี้อาจจะยังมีต่อ
"พรุ่งนี้ไปเยี่ยมลูกกับกูนะ ไว้เสร็จเรื่อง กูจะไปเที่ยวกับมึง" โสภณลูบแขนคนข้างๆ เขาแค่ต้องให้ลูกก่อน เพราะเขาเองก็ทำผิดกับจอมขวัญไว้มาก
"ตกลง กูขอโทษนะ" วินัยพลิกตัวกอดคนแก่ การเป็นเด็กมันก็ดีตรงที่ออดอ้อนได้ และเขาก็พยายามจะทำให้มากขึ้น
"ไม่เป็นอะไรหรอก คนจะอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีปัญหาบ้าง" โสภณพ่นควันบุหรี่ก่อนจะกดดับไฟบนที่เขี่ย
"กูยังเด็ก ฉะนั้นกูงอแงได้" คนเด็กกว่าอ้าง กอดแขนคนที่ถูกกล่าวหาว่าแก่
"มึงไม่เด็กแล้วนะ มีผัวได้แล้ว" โสภณเอ่ยแซว ส่งมือไปลูบไล้ช่องทางแดงนิ่ม เลยโดนคนเด็กกว่าต่อยเข้าที่แขน
วินัยหมั่นไส้
คำก็ผัว สองคำก็เมีย
ไม่ต้องบ่งบอกสถานะชัดขนาดนี้ก็ได้มั้ง แม่งงง
"เออ กูเมียมึง มึงผัวกู กูโอเค พอใจไหม" วินัยพลิกร่างขึ้นคล่อมคนเป็นผัว มือสองข้างโอบรอบคอแกร่งอย่างยั่วยวน
"สกิลเมียสูงมาก มึงแรดมาก!" โสภณขยำก้นแรงๆอย่างมันเขี้ยว อยากจะขยี้คนตรงหน้าให้จมมือ
"ก็เพื่อมึงเท่านั้นแหละ เรามาต่อกันอีกยกไหม อีกครึ่งชั่วโมงเพื่อนกูจะกลับแล้ว เสียงดังไม่ได้"
"อืม ตามนั้น"
เนื้อตัวขาวกดบั้นท้ายของตัวเองลงจนช่องทางรับแก่นกายสีเข้มเข้าไปจนหมด ออนท็อปเป็นอีกสิ่งที่ปรนเปรอให้โสภณได้ และเขาก็พร้อมจะทำ
กลิ่นคาวคละคลุ้ง เสียงเตียงไม้ร้องดังลั่น ต่างคนต่างไฟลุกโหม ไร้การต่อต้าน พรุ่งนี้วินัยหยุด และพวกเขาต้องไปหาจอมขวัญกันแต่เช้า แม้จะเหนื่อยขนาดไหน แต่หน้าที่ความป็นพ่อก็ต้องสำคัญที่สุด
"อ่าาาาาส์ .. ลีลาดีจริงๆเมียกู" โสภณกระแทกความแข็งขืนให้คนด้านบนตอดรีด น้ำคาวสีขุ่นไหลลงมาตามง่ามขา เป็นภาพที่ใครก็ไม่มีทางได้เห็น
"พากูไปอาบน้ำหน่อย" วินัยเอนซบอกแกร่ง สอดแขนกอดคนร่างใหญ่ไว้แน่นเหมือนเด็กๆ
"เหนื่อยหรือ หืม" โสภณหอมขมับคนอ้อน ทำตัวแบบนี้เขาจะไปไหนได้ล่ะ
"เหนื่อย เมื่อย ง่วง เจ็บด้วย" ฟ้องกันเหมือนเด็กๆ ออดอ้อนจนอยากจะฟัดเมียอีกสักยก
"โอ๋ครับๆ ไปนะ เดี๋ยวป๋าพาไปอาบน้ำ ฮึบ"
"อ๊ะ!" วินัยครางทันทีที่คนด้านล่างลุกขึ้นพร้อมกระแทกเอ็นร้อนเข้ามาภายในแบบไม่ทันตั้งตัว
"อีกรอบในห้องน้ำ .. หลังจากนี้จะปล่อยให้นอน" โสภณยักคิ้ว
"อ่านปากกูนะ ค ว ย ครับป๋าาาา"
และนี่คือจุดเริ่มต้นของคำว่า "ป๋า"
TBC.
Talk: ก่อนอื่นต้องขอโทษทุกคนนะคะที่เพิ่งมา
ทางบ้านโกะมีเรื่องนิดหน่อยค่ะ ลูกน้องพ่อขี่รถชนกำแพงเสียชีวิต
วะนนี้เลยวุ่นวายมาก เพิ่งจะปลีกตัวมาแต่งต่อได้ดึกๆ
อย่าว่ากันน้า เดี๋ยวถ้าจะไปงานศพวันไหนจะแจ้งนะคะ
จะได้ไม่ต้องรอกัน ขอบคุณมากค่ะ
-
ที่มาของป๋าเป็นแบบนี้นี่เอง :mew1:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบคู่นี้ ทั้งๆที่เป็นคู่รองแท้ๆ แต่ชอบมากกกกกกก
:z1: :z1: :z1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ :katai2-1:
-
ไม่มีแบบนี้คงไม่ใช่คู่นี้แน่นอน
-
:hao6:
ป๋า ชอบๆ
-
ป๋าาาา
-
แมนๆคุยกันจริงๆอ่ะ ชอบคู่นี้มาก
-
อ๊ายยยย คุณป๋ากะวินัยน่ารักอีกแล้ว แซ่บอ่ะ :hao6:
ตอนหน้าวินัยเจอน้องกะเถื่อนแล้ว จะทำหน้าไงเนี่ย ฮ่าๆๆ
รอตอนหน้าค่ะโกะ :กอด1:
-
วินัยน่ารักขนาดนี้
ป๋ามัวแต่ลีลา ระวังจะมีคนรอเสียบนะ
-
วินัยกลายเป็นลูกแมวเจ้าเล่ห์ซะแล้ว
-
ป๋านี่ทั้งหื่นและแรงดีไม่ตกเลยนะคะป๋า
-
งอนกันน่ารักกรุบกริบ แต่ป๋านี่ง้อแบบจัดหนักเชียว :haun4: น้องขวัญจะได้เจอแม่เลี้ยงคนใหม่แล้ว หุหุ :z2:
-
เนื้อเรื่องสนุกดีครับ อ่านคืนเดียวจบเลย ฮ่าๆๆ
-
:haun4:
-
:o8: คู่ป๋านี้ร้อนแรงตลอดเวลา ถึงเวลาพาแม่เลี้ยงไปหาเมียพ่อเลี้ยง?ละสิเนอะ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกว่าวินัยมีอะไรก็ไม่พูด
แต่ตัวเองเดินไปเก็บกระเป๋าแล้ว นี่ก็มโนไปเองใช่ย่อยนะโสภณ
-
ป๋าร้อนแรงมากกกกกก :hao6:
วินัยอ้อนเป็นเด็กเลย น่าร้ากกกกก :impress2:
แม่เลี้ยง(?)จะได้เจอลูกเลี้ยง(?)แล้วสิ จะเป็นยังไงน้าา วินัยสอนลีลาบนเตียงให้หนูขวัญหน่อยจิ :hao3:
-
แต่คู่นี้เป็นเรื่องยาวเถอะค่ะ ชอบบบบ
-
ฟิน
ฮ๋าๆๆๆๆ คู่คุณพ่อนี่แซบจริงๆๆ :m25: :m25: :m25:
-
ร้อนแรงตลอดคู่นี้ อิอิ
-
ป๋าาาาาา~
-
โอยยย คลั่งป๋าา :haun4:
-
คู่พ่อกับคุณตำรวจนี่แซ่บเกินหน้าเกินตาคู่หลักตลอด :oo1:
-
เด๋ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
:hao7:
คู่นี้มันคู่แย่งซีนชัดๆ
มาแรงแซงทางโค้ง
-
:haun4: มาทีไรเลือดไหลทุกที :o8: คู่นี้ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่ดีน่ะ เราชอบประเภทเมะชนเมะนี่น่ะถูกใจมาก ๆ :katai3:
-
โอ้ รอยชัง อินไซด์นี่แซ่บกว่ารอยชังอีกนะ มาต่อรอยชัง อินไซด์บ่อย ๆ นะ คู่ลูกสามเดือนมาครั้งก็ได้ เราชอบคู่พ่อ ตอนนี้วินัยเหมือนเด็กที่หลงรักคนแก่แล้วกลัวถูกผัวทิ้งมาก ๆ ชอบบบบบบบบบ
-
อ่านไปอ่านมา วินัยน่ารักเนอะ
-
วินัยอ้อน หึหึหึ
จริงๆโสภณก็แค่อกล้ง อยากให้พูดออกมาตรงๆ
-
คร้าาาา
-
ไม่ว่ายังคู่นี้ก็ร้อนแรงเสมออย่างนี้วินัยก็ต้องเป็นเด็กป๋าอะดิ
-
ป๋ากับอีหนูนี่สุดยอดจริงๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
:impress2:
-
ที่มาของคำว่าป๋า มันเสียวมากใช่ไหมวินัย อิอิ
ลีลาบนเตียงคู่นี้ต้องขอคาราวะสุดยอดดดดด ทุกตอน ชอบๆๆๆ อิอิ ชอบความคิดคู่นี้มากเลย ขอตัวไปซับเลือดก่อน ฮ่าๆๆ
-
ชอบมากค่าา อินไซด์นี่มาบ่อยๆได้ไหม :hao5:
-
ให้ตายเถอะะะะะะะะ!!!!
:hao6: :haun4:
-
:m25: ร้อนแรง ยิ่งอ่านยิ่งชอบคู่นี้มากขึ้นเรื่อยๆ o13
-
ชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักแล้วนะเนี่ย 5555
-
:jul1: :jul1:
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :mew1:
คุณโกะเหนื่อยกับงานแล้วต้องมาเขียนต่อได้แซ่บขนาดนี้ ยกนิ้วเลย o13
สู้ๆค่ะ
-
:give2: คู่นี้จะน่ารักฟรุ้งฟริ้งกันไปหนายยย
-
ป๋าาาาาาาาา
เวลาอยู่กับโสภณวินัยดูมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งไปเลย
แบบขี้อ้อนมาก โหยย ฟินไปดิ
:hao7: :hao6:
-
สุขสันต์วันเด็กค่าาา เค้าเข้ามารอหนูขวัญเด็กน้อยของพี่วินอยู่นะ :กอด1:
-
:haun4: :haun4: :jul1:
-
ป๋า. . . :z1:
ขอคู่นี้ยาวได้ไหมค่ะ ชอบบบบบบบบบ
-
คู่นี้สุดยอดจริงๆๆ
-
โอ๊ย คู่นี้ถูกจริตมาก
-
ชอบมากกกกก คู่นี้
-
โอ้ยยยชอบบบคู่อินไซด์
-
ร้อนแรงเกินไปแล้วววววววว
-
ชอบป๋ากับคุณตำรวจมาก แซ่บมากจริงๆ
-
รอยชัง ๓๑
"พ่อจ๋าาา" เสียงเล็กเรียกชื่อคนที่กำลังเดินเข้ามา พ่อไม่ได้โกหกขวัญ พ่อมาหาขวัญแล้วจริงๆ
"ไม่ต้องวิ่งก็ได้ลูก" โสภณรับเอาร่างที่โผเข้าหามากอด กดจูบที่กลุ่มผมนิ่ม พลางยิ้มให้กับอัศวินที่นั่งซ่อมม้านั่งตัวเก่าอยู่ที่สวนหลังบ้าน
เหตุผลที่เขาต้องซ่อมเป็นเพราะว่าคนที่เพิ่งวิ่งไปดันอยากจะเล่นขึ้นมา
"จอมขวัญ" วินัยเดินเข้ามาหาสองพ่อลูกที่กำลังกอดกันกลม เขาเองก็รู้สึกแปลกไม่น้อย แต่มาคิดอีกที คนเรามันก็ต้องมีอะไรที่คาดไม่ถึงกันบ้าง ความรู้สึกคงคล้ายๆตอนที่เขาทราบเรื่องอัศวินกระมัง
"พี่วินัย สวัสดีครับ" จอมขวัญหันไปไหว้คนข้างๆพ่อ แอบทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง แต่ก็ต้องทักทายไม่ทำตัวมีพิรุธ
"เป็นไงบ้าง สบายดีนะ" วินัยส่งมือไปโยกหัวเล็กด้วยความเอ็นดู
"ครับ ขวัญสบายดี" จอมขวัญยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปอ้อนคนเป็นพ่อ "คิดถึงพ่อจังเลย"
"พ่อก็คิดถึงขวัญลูก นี่กำลังทำอะไรกันอยู่" โสภณถาม ตอนนี้ทั้งจอมขวัญและอัศวินอยู่ตรงสวนหน้าบ้าน ส่วนคนอื่นๆไม่ได้ออกมา ด้วย
"คุณอัศวินเขาซ่อมม้านั่งครับ" จอมขวัญเอ่ย
"ม้านั่งเด็กเล่น?" โสภณเลิกคิ้ว ได้ข่าวว่าหลานเขายังเพิ่งจะอยู่ในท้องแค่สามเดือนเองนะ จะรีบซ่อมไปไหนกัน
"ของเด็กแต่จอมขวัญเขาดื้อจะเล่นให้ได้ครับ" อัศวินเอ่ย โสภณยิ้มพลางส่ายหัว "นายเลยต้องนั่งซ่อมให้เด็กดื้อใช่ไหม"
"หึหึ" อัศวินไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่มองคนตัวเล็กที่จ้องเขาทำนองว่าห้ามฟ้องพ่อตาไม่กระพริบ
เด็กน้อยไม่เปลี่ยนเลยนะ
"ขวัญเปล่าดื้อสักหน่อย" คนที่ถูกว่าทำหน้าบึ้ง "พ่อจ๋า เย็นนี้มีย่างบาร์บีคิว พ่ออยู่กับขวัญนะ พี่วินัยด้วยนะครับ น้าาา~" จอมขวัญอ้อน อยากใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับพ่อให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
โสภณหันไปเลิกคิ้วถามคนด้านข้าง วินัยพยักหน้ารับ วันนี้พวกเขาก็ตั้งใจมาหาจอมขวัญอยู่แล้ว
"เย้ๆๆ ถ้าอย่างนั้นพ่อกับพี่วินัยเข้าไปไหว้คุณแม่ แล้วเราค่อยออกมากันนะครับ"
"ได้ลูก"
จอมขวัญกอดเอวโสภณพากันเดินเข้าบ้านตามด้วยวินัยที่เดินมาข้างๆ พวกเขาพากันไปไหว้ผู้ใหญ่ของบ้านเสร็จถึงจะออกมาด้านนอก เด็กรับใช้พากันตั้งโต๊ะ จัดเตาย่างบาร์บีคิวเตรียมไว้จนเรียบร้อย วันนี้มีทั้งซีฟู้ด บาร์บีคิว ข้าวผัด ยำต่างๆ ผลไม้และขนมหวาน แล้วแต่ใครจะเลือกทาน เครื่องดื่มก็มีทั้งน้ำผลไม้และเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์สำหรับคนที่ดื่ม ส่วนคุณหญิงอำพรนั้นขอตัวไม่ร่วมด้วยเพราะไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ อัจฉราเองก็ให้เด็กในบ้านมาเอาอาหารไปให้เช่นกันเพราะเธอเองก็ต้องอยู่เฝ้ามารดา
อัศวินซ่อมม้านั่งเสร็จไปครึ่งนึงแล้ว แต่พอจะซ่อมต่อก็ถูกโสภณห้ามเอาไว้ จะได้มาทานอาหารกัน
"อาทิตย์หน้าผมจะต้องพาจอมขวัญขึ้นกรุงเทพฯ ผมอยากให้นายไปด้วย" โสภณนั่งข้างๆอัศวิน ในขณะที่วินัยเองก็ชวนจอมขวัญคุยกันอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง
"ฉันจะรีบเคลียร์งาน ถึงจะยุ่งแค่ไหน แต่จอมขวัญก็สำคัญที่สุด" อัศวินเอ่ยปาก นาทีนี้ทุกลมหายใจเข้าออกของเขามีเพียงแค่จอมขวัญกับลูก แล้วแบบนี้เขาจะกล้าปล่อยมันไปกับคนอื่นได้อย่างไร
"นายรักจอมขวัญมากไหม" โสภณภาม
"รักสิ รักมาก ถ้าต้องตายแทนได้ก็จะทำ" เขาตอบ พลางมองไปยังคนที่กำลังหัวเราะคิกคัก
"ฉันจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้จอมขวัญมีความสุข แม้ว่าตัวเองจะต้องทุกข์และเจ็บปวด ฉันก็ยอม"
โสภณคิดไม่ผิดเลยที่ฝากจอมขวัญไว้กับคนตรงหน้า เขารู้ดีว่านายรักจอมขวัญมากแค่ไหน
ทางฝั่งวินัยเองเขาก็ชวนจอมขวัญคุยไปเรื่อยๆ จอมขวัญน่ารัก เขาเองก็ไม่ได้แปลกใจมากเท่าไหร่ที่รู้ว่าเด็กคนนี้สามารถมีลูกได้ ไม่ว่าจะผิวพรรณ ท่าทาง และนิสัย ถ้าบอกว่ามีฮอร์โมนเพศหญิงอยู่เยอะก็คงไม่แปลก
"แล้วพ่อดีกับพี่วินัยไหมครับ" เด็กน้อยตรงหน้าเขาเอ่ยถาม
"ดีสิ พ่อเราน่ะดีมากเลยล่ะ" วินัยตอบพลางคิดไปถึงการเอาใจใส่ ดูแล ถ้าจะบอกว่าเขาหลงตาแก่คนนี้เพราะอบอุ่น ดูแลเขาได้ก็คงไม่ผิด
"ขวัญดีใจกับพ่อนะครับ จะดีมากเลยถ้าพี่วินัยจะดูแลพ่อไปตลอด ขวัญเองคงไม่มีปัญญา ตั้งแต่เกิดมาขวัญยังไม่เคยตอบแทนอะไรพ่อเลย" จอมขวัญหน้าเศร้า วินัยเห็นดังนั้นจึงคว้ามือมาปลอบ
"อย่าคิดมากเลยขวัญ พ่อเขาเต็มใจดูแลเรา แค่เราเชื่อฟังพ่อ เท่านี้พ่อก็สบายใจแล้ว" วินัยยิ้มให้เด็กตรงหน้า
"เปิดใจให้อัศวินบ้างสิ พี่สงสารเพื่อน มันรักเรามากนะ" วินัยลูบมือเล็กพลางอ้อนขอ
"ขวัญไม่รู้ .. บางทีขวัญก็คิดถึงเขา แต่พอเรื่องราวที่เขาเคยทำกับขวัญมันย้อนขึ้นมา ขวัญก็ทำใจไม่ได้" จอมขวัญสับสน
"เรื่องที่มันเคยข่มขืนเราน่ะหรือ" วินัยกุมมือจอมขวัญเอาไว้
"ครับ เขารังแกขวัญ ทำร้ายขวัญ แม้ขวัญจะพยายามลืม แต่มันก็ทำไม่ได้สักที" จอมขวัญน้ำตาไหล ใครบ้างไม่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่เพราะความทรงจำอันเลวร้ายมันฝังใจ แค่คิด เขาก็ทำใจไม่ได้
"ไม่ร้องไห้นะครับ ไม่มีใครบังคับเรานะ" วินัยตกใจไม่น้อยที่จอมขวัญร้องไห้ออกมาแบบนี้
"แล้วพี่วินัยล่ะครับ ฮึ่ก" จอมขวัญสะอื้นถาม
"พี่ทำไมครับ" วินัยใช้ทิชชู่ซับน้ำตาให้น้อง
"รู้สึกรังเกียจพ่อหรือเปล่าที่ข่มขืนพี่" จอมขวัญได้ฟังจากปากพ่อแล้ว แต่ก็อยากฟังจากปากคนที่ถูกกระทำเหมือนกัน
วินัยมองคนตัวเล็กก่อนจะคลี่ยิ้ม "พี่โตแล้วนะ และเซ็กส์ก็เป็นความสุขที่พี่ต้องการ พ่อขวัญกับพี่เราเข้ากันได้ เรื่องที่มันเคยทำพี่ก็ถือเสียว่าได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ไม่ได้ติดใจแค้นอะไร" แม้จะอาย แต่ก็อยากอธิบายให้น้องเข้าใจ
"แต่เรื่องไอ้วินกับขวัญมันไม่เหมือนกัน วินมันก็เลวมากจริงๆ พี่เข้าใจนะถ้าเราจะยังยอมรับมันไม่ได้ อย่ากดดันตัวเองเลยขวัญ ค่อยๆซึมซับความดีของมันไป ถ้าวันไหนที่เรารู้สึกว่าอภัยให้มันได้แล้ว ค่อยเริ่มต้นครอบครัวที่อบอุ่นกันแบบจริงจัง"
จอมขวัญฟังคนที่โตกว่าด้วยสีหน้าเศร้าซึม เขาไม่ได้แค้นคนใจร้ายมากเหมือนเมื่อก่อนแล้วก็จริง แต่จะให้เขายอมอภัยง่ายๆ เขาเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน
พวกเขาทั้งสี่นั่งทานอาหารกันจนค่ำ ก่อนที่อัศวินจะขอตัวพาจอมขวัญขึ้นบ้านเพราะน้ำค้างเริ่มลงแล้ว กลัวว่านั่งนานจะไม่สบาย โสภณและวินัยจึงขอตัวกลับ พรุ่งนี้ถึงจะเข้ามาเยี่ยมใหม่
อัศวินเดินตามคนหน้ามุ่ยขึ้นมาบนห้อง เขาไม่ได้อยากให้พ่อลูกต้องจากกัน แต่สุขภาพจอมขวัญเองก็ต้องมาก่อน
"จะอาบน้ำเลยไหม" อัศวินถามคนที่เดินไปนั่งบนเตียงทำท่าทางฟึดฟัด
จอมขวัญปลายตามองอย่างเจ็บใจ ทำไมต้องรีบให้เขาขึ้นบ้านด้วยก็ไม่รู้
"อย่าโกรธเลย ฉันแค่กลัวว่านายจะไม่สบาย" อัศวินเดินเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้า จ้องมองคนรักด้วยสีหน้าอ้อนวอน
จอมขวัญหันหน้าหนี ไม่รู้ทำไม แค่คนตรงหน้าทำแบบนี้ตนก็เริ่มใจอ่อน ไอ้อาการรังเกียจในช่วงแรกๆหายไปไหน เขาอยากได้มันกลับมา
"เมื่อไหร่จะยอมใหอภัยกันนะจอมขวัญ" อัศวินก้มลงซบที่หน้าตัก เอื้อมมือไปกอดเอวคนรักเอาไว้ "ฉันพร้อมจะปรับปรุงตัวทุกอย่าง แค่นายบอกมา"
จอมขวัญก้มลงมองคนที่ซุกหน้ากับแผ่นท้อง ความจริงเขาเองก็รู้สึกว่ามีความผูกพันธ์บางอย่างระหว่างเขากับคุณอัศวินที่ตัดขาดกันไม่ได้
"คุณเมาแล้ว" จอมขวัญเอ่ยเสียงเรียบ เขาคิดว่าคนตรงหน้าคงดื่มหนักจนเพ้อไป
"เปล่า ยังไม่เมา" อัศวินส่ายหน้า "แค่คิดถึง อยากกอดเอาไว้แบบนี้"
คนเอ่ยไม่สะทกสะท้าน แถมยังกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
จอมขวัญรู้สึกว่าตนหน้าเริ่มร้อนและคงเห่อแดง ไม่ชินเสียเลยเวลาที่คนใจร้ายอย่างคุณอัศวินทำตัวดีแบบนี้
"คุณกอดผมไว้แบบนี้ แล้วผมจะไปอาบน้ำได้ไง" จอมขวัญเอ่ย พยายามไม่ออกอาการไปมากกว่านี้
"โอเค เดี๋ยวฉันเตรียมน้ำอุ่นให้ นายไปเตรียมตัวเถอะ" อัศวินเงยหน้าขึ้น ก่อนจะโยกหัวเล็กเบาๆ
จอมขวัญเตรียมผ้าขนหนูกับชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำ เขาค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกก่อนจะเดินไปอาบน้ำที่ฝักบัวแล้วมานอนแช่น้ำอุ่นในอ่างที่คุณอัศวินเตรียมไว้ให้
สบาย
จอมขวัญหลับตาลงก่อนจะคิดถึงเรื่องชีวิตต่อไปจากนี้ ท้องของเขาก็เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ อีกหน่อยพอลูกคลอด เขาเองก็ต้องมีคำตอบให้ลูกว่าใครคือพ่อ จอมขวัญไม่อยากให้ลูกทั้งสองโตมาแล้วขาดพ่อแบบที่เขาเคยขาดแม่ อย่างน้อยถ้าหากคุณอัศวินเขาสามารถปรับปรุงตัวเองได้แล้ว เขาเองก็ควรที่จะต้องสามารถให้อภัยคุณอัศวินได้เช่นกันใช่ไหม แบบนั้นถึงจะถูกใช่หรือเปล่า
"อาทิตย์หน้านายต้องขึ้นกรุงเทพฯใช่ไหม" อัศวินถามจอมขวัญเมื่อทั้งคู่อยู่บนเตียงเตรียมนอนเรียบร้อยแล้ว
"ครับ" จอมขวัญตอบ
"ฉันจะรีบเคลียร์งานนะ จะได้ไปด้วยกัน" อัศวินหันมาบอก
"คุณไม่ต้องยอมเสียงานเพื่อผมหรอกครับ พ่อก็ไป ผมไม่เป็นอะไรหรอก" จอมขวัญก็แค่เกรงใจ
"เรื่องแค่นี้เอง นายน่ะเมียฉันนะ ทุกเรื่องของนาย สำคัญสำหรับฉันทั้งหมดนั่นแหละ" อัศวินจ้องตาคนด้านข้าง เขาแค่อยากให้มันรู้ว่ามันมีค่าสำหรับเขามากขนาดไหน
จอมขวัญไม่รู้ว่าควรต้องรู้สึกอย่างไร เขาแทรกตัวลงในผ้าห่ม พลิกหันหลังให้คนด้านข้างพลางหลับตา
อัศวินถอนหายใจก่อนจะลุกไปปิดไฟ ไม่ว่าจะทำอย่างไร จอมขวัญก็คงไม่มีวันให้อภัยเขาได้ง่ายๆ เขารู้ตัวดีและไม่อยากคาดหวัง
แทนที่จะล้มตัวลงนอน อัศวินกลับเดินลงมาด้านล่าง ชงน้ำขิงร้อนๆก่อนจะไปนั่งคิดอะไรที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
เขารักมันมาก มากจนไม่คิดถึงตัวเองแม้แต่น้อย ทุกวันนี้ในสมองเขามีแต่จอมขวัญกับลูก เขาทำใจไม่ได้ หากต้องเสียมันไปอีกครา แต่จะให้กักขังหน่วงเหนี่ยวคนที่ไม่ได้รักเรา เขาเองก็ทำไม่ได้ จะทำแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว
"ทำไมคุณไม่ไปนอน" เสียงจากด้านหลังทำให้อัศวินรีบหันมามอง พอเห็นว่าเป็นคนที่ไม่ควรออกมาเดินตอนนี้ก็รีบเข้าไปหา
"นายนั่นแหละทำไมไม่นอนอีก" เขาถอดเสื้อคลุมใส่ให้คนตัวเล็ก ตอนดึกๆที่ลำปางอากาศหนาว น้ำค้างตอนนี้อาจทำให้คนรักเขาป่วยได้
"ผมไม่ยักรู้ว่าคุณรังเกียจที่จะนอนกับผม" จอมขวัญถามสีหน้าปกติ
"ฉันเปล่า นายเข้าใจผิดนะ" อัศวินลูบหน้าเด็กน้อย "ฉันก็แค่ลงมาสูดอากาศ อีกเดี๋ยวก็ขึ้นไปแล้ว"
"ผมขออะไรคุณอย่างได้ไหมครับ ไหนๆเราก็คงจะต้องเจอกันไปอีกนาน" จอมขวัญจ้องหน้าคนตัวโต
"อืม ว่ามาสิ ถ้าฉันทำได้จะทำให้" อัศวินยิ้ม มันหมายความว่าไม่ได้รังเกียจกันแล้วใช่ไหม จากที่ไม่เคยใส่ใจ ตอนนี้จอมขวัญเริ่มเปิดใจมากขึ้นแล้วใช่หรือเปล่า
"ผมอยากให้คุณเลิกสูบบุหรี่ มันไม่ดีต่อสุขภาพตัวคุณเองและคนรอบข้าง คุณรู้ใช่ไหมครับ" จอมขวัญกอดอก มองบุหรี่ในมือหนา
เรื่องที่เคยทำเป็นชีวิตประจำวัน ถ้าเขาขอ คนตรงหน้าจะยอมเลิกเพื่อเขาได้หรือเปล่า
"ฉันจะไม่สูบมันอีกนับจากนี้เป็นต้นไป" อัศวินรับปาก ทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งเริ่มดูดใส่ที่เขี่ยไว้
"มีอะไรที่อยากได้อีกไหม นายก็รู้ว่านอกจากเดือนและดาว ฉันจะหามาให้นายทั้งหมด" อัศวินลูบแก้มใส คลอเคลียใกล้อย่างทะนุถนอม
จอมขวัญไม่ได้เอ่ยอะไร เขาตัดสินใจก้าวเท้าหนึ่งข้างไปข้างหน้าและซบหน้าลงที่อกหนาของคนที่เคยรังเกียจ
"ผมขอให้คุณรอ รอวันที่ผมจะเปิดใจให้คุณได้" จอมขวัญยกมือขึ้นกำเสื้อกล้ามแน่น "คุณก็รู้ว่าภาพที่คุณข่มขืนผมมันไม่เคยหายไปไหน ผมกลัว และผมก็ไม่กล้าที่จะไว้ใจคุณ"
จอมขวัญซบอกหนาพลางสะอื้น ภาพในวันที่เขาร้องขอชีวิตกับคนตรงหน้ามันย้อนกลับคืนมา ใครคนนั้นไม่แม้แต่จะฟังคำร้องขอ มีแต่ยัดเยียดสิ่งสกปรกเข้ามาในร่างกายเขา
อัศวินใช้แขนสองข้างโอบกอดคนรักแน่น เขากดจูบบนกระหม่อมคนตัวเล็กพลางหลับตา คนที่เจ็บที่สุดก็คือเขา เจ็บที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิด ผิดที่ทำลายความบริสุทธิ์ของคนตรงหน้า โง่ที่ทำร้ายคนไร้เดียงสาได้อย่างไร้ความปราณี
"นายจะให้อภัยฉันได้ไหมจอมขวัญ ฉันขอโทษกับเรื่องราวที่ผ่านมา และทุกวันนี้ฉันเองก็เจ็บยิ่งกว่าคนที่ตายทั้งเป็น ไม่มีความสุข ไร้คุณค่า ฉันอยากชดใช้สิ่งที่เคยทำ ไม่ว่าจะเรื่องใด อย่าไล่กันอีกเลยนะครับ จากนี้ฉันจะทำตัวให้ดี จะไม่ทำร้ายนายอีก เชื่อใจฉันนะ" อัศวินเอ่ยเสียงเครือ น้ำตาค่อยๆไหลลงเป็นหยด เขาไม่ได้รีบร้อนให้จอมขวัญตัดสินใจ แค่ยอมให้เขาดูแล ยอมให้เขานอนใกล้ แค่นี้เขาเองก็มีความสุขมากแล้ว
"ผมจะลองทำตามที่พ่อบอก จะพยายามมองความดีของคุณ ผมมาลองคิดดูแล้ว ทุกเรื่องราวมันต้องมีสาเหตุ เพียงแต่ว่าใครจะระงับอารมณ์ของตัวเองได้มากกว่ากัน และคุณก็ทำมันพังเพราะความโกรธและโทสะ" จอมขวัญเอ่ย
"จอมขวัญ" อัศวินเรียกชื่อคนรัก ใช้สองนิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบ
"ครับ"
"ฉันเองก็เพิ่งมารู้ ว่าทั้งหมดที่ฉันเคยทำไว้กับนายนั้น ฉันก็แค่อยากได้ตัวนาย อยากครอบครอง อยากมีสิทธิ์มากกว่าคำว่านักโทษ ฉันเพิ่งจะรู้ตัวก็เมื่อสายไปแล้วว่ารักนายมากแค่ไหน ทุกสิ่งที่เคยทำไป ฉันตั้งใจจะทำให้นายเป็นของฉันเท่านั้นเอง" อัศวินยอมรับใจตัวเองได้ก็วันที่ต้องเสียมันไป คนที่เขาเคยดูถูก ดุด่าสารพัด อันที่จริงแล้ว เป็นเพราะว่าเขารักมัน
"มันไม่ใช่ข้ออ้าง ไม่ใช่คำแก้ตัว แต่เวลาที่ฉันได้กอดนาย ฉันมีความสุขมาก เวลาที่ได้เข้าไปในตัวนาย ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าของนายอย่างแท้จริง ตอนนั้นฉันมัวแต่สนใจเรื่องของตัวเอง โดยที่ไม่มองว่านายจะต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าที่ทำไปทั้งหมดมันเลวร้ายกับนายมากจริงๆ ขอโทษนะ ขอโทษนะครับ จากนี้จะไม่ทำอีกแล้ว จะไม่ให้ขวัญต้องเสียใจอีกแล้ว" อัศวินก้มลงจูบริมฝีปากอิ่ม ขบเม้มจนคนตรงหน้าผ่อนคลายก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อน รัก เขารักเด็กน้อยตรงหน้ามากเหลือเกิน
"อื้อ .. อื้ม .. พอแล้ว" จอมขวัญดันคนตรงหน้าออกพลางกัดริมฝีปาก
"ผมขอให้คุณรอ ไม่ได้หมายความว่าให้อภัยคุณแล้วนะ" เขาทุบอกคนที่ชอบหาเศษหาเลยกับตัวเขา แม้จะไม่ได้รังเกียจแล้ว แต่มายืนจูบกันตรงหน้าบ้านแบบนี้มันใช่เรื่องไหม
"ก็ขวัญน่ารักขนาดนี้ .. ฉันจะอดใจได้อย่างไรเล่า" อัศวินคลอเคลียข้างริมฝีปาก อยากจูบเด็กน้อยของเขาทั้งคืนถ้าทำได้
"ผมง่วงแล้วครับ คุณก็ควรนอนได้แล้วนะ" จอมขวัญยอมให้คนตรงหน้าคลอเคลีย เขาเองรู้สึกว่ายิ่งได้สัมผัสกับคนตรงหน้า ลูกๆในท้องก็จะยิ่งทำตัวน่ารักกับเขา ไม่ดื้อ ไม่ซน ให้เขาต้องปวดหัวอาเจียน
"ถ้างั้นขึ้นนอนกันเถอะ เดินเองไหวหรือเปล่า" อัศวินเป็นห่วง
"ไหวครับ" จอมขวัญรีบจับแขนคนที่จะเข้ามาอุ้ม "ให้ผมเดินเองเถอะ แค่ขึ้นบ้านเอง"
จอมขวัญเอ่ย และอัศวินก็ยอมถอย ทำเพียงเดินตามหลังอยู่ห่างๆ
พอเข้ามาในห้องจอมขวัญก็เดินไปขึ้นเตียงนอน ในขณะที่อีกคนเข้าไปแปรงฟันก่อนจะตามมานอนข้างๆ
"จอมขวัญ" อัศวินชั่งใจสักพักก่อนจะเรียกคนข้างๆ
"ครับ" จอมขวัญหลับตาตอบในความมืด
"ขอนอนกอดหน่อยได้ไหม" อัศวินเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก "แค่กอดได้หรือเปล่า"
จอมขวัญเองก็ชั่งใจอยู่นาน
"อย่ารัดผมตายก็พอ"
อัศวินเหมือนคนเพิ่งถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง เขาดีใจจนอยากตะโกนให้ดังไปทั่วว่าเขาได้กอดเมียอย่างเต็มใจแล้ว มือหนาโอบคนที่นอนหงายให้เข้ามาใกล้ อัศวินให้จอมขวัญซุกอกแกร่ง ก่อนจะจรดริมฝีปากที่กระหม่อมบางอย่างรักใคร่
"ฝันดีนะที่รัก ฝันดีนะครับลูก" เขาเอ่ยใกล้ ก่อนจะหอมแก้มเมียและส่งมือไปทักทายลูกๆ
"ฝันดีครับ" จอมขวัญปล่อยตัวตามสบายก่อนจะยอมนอนหลับในอ้อมกอดอุ่น ทิฐิที่เคยเกาะในจิตใจ เขาจะพยายามสลัดมันออก แต่ความกลัวและแผลภายในใจ คงต้องใช้เวลาอีกนาน กว่าจะล้างมันได้
.. คงต้องให้เวลาช่วยกล่อมเกลา เขาหวังว่าสักวันจะสามารถให้อภัยคนตรงหน้าได้อย่างหมดใจ ..
TBC.
Talk: ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ ใครอยากอ่านโมเม้นอื่นๆในเฟสเลยนะคะ
เรื่องนี้เหลืออีกไม่ถึงสิบตอนแล้วน้า อินไซด์จะลงถึงแค่ ๕ นอกนั้งในเล่มเลยนะคะ ^^
แต่หลังจากจบตอนพิเศษก็จะลงให้เรื่อยๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
:z13:
------------------
หนูขวัญเริ่มใจอ่อนแล้ววว :-[
น่ารักมากๆ เลย
-
จอมขวัญเปิดใจแล้ว วินก็อย่าทำมันพังนะ แต่เราว่าวินรักจอมขวัญมากขนาดนี้อีกไม่นานก็จะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นกันแล้วแหละ
ยอมใจกับคุณพ่อโสภณกับวินัย เลือดสาดดดดด :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ขวัญน่ารักยอมเปิดใจให้อัศวินแล้ว พี่วินดูแลขวัญกับลูกๆ ดีๆ นะคะ
-
ไม่ถึงสิบตอนเองเหรอคะะ แงงง ยังไม่อยากให้จบเลยย
ขวัญเริ่มเปิดใจให้อัศวินแล้วว ดีใจจ จุดพลุ :katai2-1: :katai2-1:
ชอบๆ
-
จอมขวัญดูเด็กมากๆ น่ารักก คือเข้าใจแล้วทำไมโสภณถึงต้องยอมทิ้งนางไว้กับอัศวิน
55555 :-[ :-[
:pig4:
-
พึ่งเริ่มอ่านค่ะ สนุกดี ...แต่อนที่31 มีขัดใจเรื่อง เรื่องขึ้นกรุงเทพ ถ้าอยู่ลำปาง จะไปกรุงเทพ ก็ต้องลงกรุงเทพดิ
สงสัยคนเขียนจะอยู่ใต้ป่ะ :eiei1:
-
เย้ ก้าวหน้าอีกขั้นแล้ว
-
มันต้องใช้เวลาในการพิสูจน์
-
ขวัญเริ่มเปิดใจแล้ว~
-
ตอนนี้ทำให้รู้จักความรักหลายรูปแบบ
ทั้งมุมของผู้ใหญ่อย่างวินัย มุมของเด็กน้อยอย่างจอมขวัญ
ความรักพ่อลูก รวมถึงคนคอยความรักอย่างอัศวิน
อุ่นๆ หวานๆ ดีจัง
-
ขวัญเริ่มใจอ่อนแระ ออิ พี่อิศวินสู้ๆๆๆ
-
ขวัญเริ่มเปิดใจแล้ว อีกไม่นานครอบครัวอบอุ่น ~
-
:pig4:
-
:กอด1 กอดๆ น้องเริ่มให้โอกาสแล้ว อย่าพลาดนะเถื่อน
พี่วินัยน่ารัก เป็นคุณแม่น้องด้วยการให้คำปรึกษาที่ดี อิอิ
รอตอนหน้าค่ะโกะ กอดๆ :กอด1:
-
หุหุ ในที่สุดขวัญก้อใจอ่อนละ
-
:-[
-
เย้ ขวัญเริ่มใจอ่อนแล้ว :katai2-1:
-
อภัยได้ก็ให้อภัยกันนะ
จะได้ไม่ติดค้างกันอีก
-
ตอนนี้รู้สึกมันดีมากเลย ก้าวจากทิฐิมาแล้ว เย้ๆๆ น่ารัก่อะน้องขวัญพี่เคยเถื่อน
รุ่นพ่อจะลงแค่ 5 เองหรอ เอาจริงดิ ซิกๆๆๆ
-
พยายามต่อไปนะคุณวิน
อย่าลืมความทุกข์ใจครั้งนี้ล่ะ
ก่อนจะทำอะไรคอดถึงลูกเมียก่อนนะ
-
:hao5: โธ่ๆ จะจบซะแว้วอ่า อีกนิดเดียวเอง กำลังเพลินเยย
จอมขวัญเริ่มเปิดใจแย้ว ฮิ้ววว :impress2:
-
เป็นกำลังใจให้คุณวิน
ตอนนี้ขวัญอ่อนลงมากแล้ว
พยายามต่อไป
-
:hao5: จะจบแล้วเหยออออ. ชอบมากๆเลยค่าบบบ :z3:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: ขอบคุณคนเขียนมากค้า ตอนนี้น่ารักมากก :mew1:
-
ได้นอนกอดได้จูบขวัญแล้ววว :mew1: :mew1: ขวัญยอมเปิดใจให้แล้ววินก็อย่าทำพังล่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีแร้วมันจะได้ไม่ทุกข์
-
ขวัญเริ่มใจอ่อนแล้ว
-
:impress3: เย้ น่ารักจริง ๆ เลยตอนนี้ครอบครัวสุขสันต์ ดีแล้วล่ะ จอมขวัญ ค่อย ๆ ยอมรับและดูตัวนายอัศวินไปเรื่อย ๆ คงต้องใช้เวลา เพราะนายอัศวินก้อทำไว้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m16: ตอนนี้ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีเลยล่ะ นายอัศวินนายก้ออย่าดีแตกล่ะ ทำดีไปเรื่อย ๆ แล้วเขาจะรู้คุณค่าของเราเอง สิ่งที่นายทำมาตลอดก้อทำให้จอมขวัญได้เห็นและรู้แล้วน่ะ สู้ต่อไป :hao3:
ใกล้จบแหละ เร็วจังเลย คงเป็นเพราะไรท์ขยันมาอัพน่ะแหละ เลยรู้สึกว่ามันเร็วมาก :mew4:
-
ขวัญเริ่มเปิดใจแล้ว สู้ๆนะคุณอัศวิน
รอตอนอินไซด์ 55555
-
คู่หลักต้องมาเรียกคะแนนคืนจริงๆแหละค่ะ คนชอบคู่พ่อมากเหลือเกิน เราก็เป็นหนึ่งในนั้น :hao6:
จอมขวัญเริ่มเปิดใจแล้ว ยังไม่อยากให้จบเลย :ling1: :ling1: :ling1:
-
เริ่มจะเข้าใจกันแล้ว สนุกมากๆค่ะ รอให้ปัญหาเรื่องมรดกของขวัญคลี่คลายเสียที
-
หึๆๆๆ
-
รู้สึกปริ้มอ่ะ :mew1:
-
อบอุ่นจัง
-
คุณวินต้องไม่ปล่อยโอกาสดีๆให้หลุดมือแน่ แค่นอนกอดเมียเฮียแกก็ฟินไปสามโลกแล้ว อยากเห็นโมเมนต์ลูกๆของวินกับขวัญจัง
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ตามมานาน
-
หวานเจี๊ยบ
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
ขวัญสู้ๆเนอะ เดี๋ยวก็ทำได้
น้องเปิดให้ขนาดนี้แล้วนะพี่วิน อย่าทำน้องเสียใจ!!
-
:impress2:โอ้ยฟินเว่อร์ รอๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:katai2-1:
-
ค่อยๆปรับความเข้าใจกันนะ
-
อ่านรวดเดียว ทันตอนล่าสุดแล้ว :katai5:
รอตอนต่อไปปป :katai4:
-
ดีกับใจเหลือเกิน :hao7: อดทนหน่อยนะอิพี่วิน อิอิ
-
น่ารักขึ้น มุ้งมิ้งขึ้น ชอบบบบบบบ
-
จอมขวัญเริ่มเปิดใจให้วินแล้ว
-
ดีค่ะ ขวัญเริ่มเปิดใจล่ะ
-
เทียบกรณีขวัญกับวินัยไม่ได้หรอกนะ ของวินัยเหมือนปลดปล่อยความต้องการซึ่งกันและกัน แล้วโสภณก็เป็นผู้ใหญ่อบอุ่น ดูแลดี
ส่วนอิเถื่อนอย่าให้บรรยาย ทั้งกักขังหน่วงเหนี่ยว ทำร้ายร่างกาย ด่าสาดเสียเทเสีย และอีกมากมาย
ขวัญเปิดใจให้แต่คงอีกนานกว่าจะกุ๊กกิ๊กได้ ต้องรอคลอดอีก ช่วงนี้ก็อดอยากปากแห้งไปก่อนนะยะ
-
ขวัญเปิดใจแล้ววว สู้ต่อไปนะพี่วิน
-
ตามอ่านตลอดแต่เรื่องนี้ไม่เคยเม้นแสดงความเห็นสักที5555ชอบเรื่องนี้มากอ่านในโทรศัพท์ก็รออยู่ตลอดอยากให้มาต่อทุกวันเลยเพราะชอบมากกก555รีบมาต่อน๊าาารออยู่
-
:hao3: ยอมเปิดใจให้กันนะถูกแล้ว
-
อะไรคืออินไซด์จะมีลงแค่ห้าตอนและไปรอเล่ม ซื้อสิรออะไร ฮ่า ๆ
จอมขวัญแกยอมมันเร็วไปไหมนี่ สงสัยแม่เลี้ยงจะส่งกระแสจิตมาดี
-
(http://i64.tinypic.com/20ghc9d.jpg)
รอยชัง อินไซด์ 'สเปเชียล'
งอแง
คนเราเวลาถึงคราวที่ต้องจากกันมันก็ต้องทำใจลำบากเป็นธรรมดา หนึ่งเดือนที่ต้องอยู่ห่างกันหลายร้อยกิโลมันยิ่งทำให้ใจเริ่มฟุ้งซ่าน คนแก่อย่างโสภณน่ะ เสน่ห์น้อยเสียที่ไหน คนงานสาวๆเวลามองคนของเขาบางทีอย่างกับจะสิงร่าง ถูกเอ่ยปากจีบมาก็ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เขาแอบถามน้อยเป็นประจำว่ามีใครแอบมาตอแยคนของเขาบ้าง น้อยเองก็ไม่เคยปิด ไม่ว่าจะสาวน้อยสาวใหญ่น้อยก็เล่าให้ฟังทั้งหมด
วินัยอยากจะหึงใส่ หึงแบบที่ผู้หญิงเขาทำกัน วีนแตก หรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่างให้คนซื่อบื้อรู้ว่าเขากำลังหึง หึงอย่างหนัก หึงจนไม่เป็นอันทำการทำงาน
.. ก็ถึงเขาจะแมน แต่ว่าผัวใครใครก็รักป่ะวะ ..
"มึง! ทำไมชอบเหม่อวะ เลิกงานแล้ว" เพื่อนตำรวจเดินมาตบบ่าเขา จริงอย่างที่มันว่า พักนี้เขาเหม่อบ่อยจนไม่เป็นอันทำงาน
"เออ ปวดหัวนิดหน่อย ขอบใจมาก" วินัยพยักหน้าให้เพื่อนก่อนจะลุกขึ้นเตรียมกลับบ้าน
เบื่อ .. เบื่อเวลาแบบนี้ที่สุด
เวลาที่ต้องกลับไปอยู่คนเดียว นอนคนเดียว ไม่มีคนให้กอด
วินัยขับรถมาถึงบ้าน ก่อนกลับเขาแวะทานข้าวข้างนอกมาเลยเพราะไม่มีคนทำให้ โสภณลงใต้มาเดือนนึงเต็มๆ เขาพยายามคิดว่ามันไปทำงาน ไปช่วยอัศวินเพื่อนเขา แต่อีกใจแม่งก็โคตรจะคิดถึงเลย อยากจะลาไปใต้แม่งด้วยสักเดือน แต่คงโดนไล่ออกเสียก่อน
เขาขึ้นห้องถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนชุดตัวหลวมๆของโสภณ กลิ่นหอมอ่อนๆยังติดอยู่ที่ชุดเลย คิดถึงโว้ยยยยยยยยย ถ้าโทรไปตอนนี้จะคุยได้ไหม
รอสายอยู่ไม่นานก็มีคนรับ
( ว่าไง ) เสียงโหวกเหวกเจี๊ยวจ๊าวดังผ่านลอดเข้ามา เสียงคล้ายว่ากำลังร้องคาราโอเกะอยู่ที่ไหนสักแห่ง
"ทำเหี้ยอะไรวะ เสียงโคตรดัง!" หงุดหงิดว่ะแม่ง กูนี่นอนเปลี่ยวกายา ไร้เสียงครื้นเครง แต่ดูมันดิ มีความสุข นั่งแดกเหล้า!
( พอดีลูกน้องชวนมางานวันเกิด มึงกินข้าวยัง ) โสภณถามเสียงนุ่ม แต่วินัยก็ไม่พอใจอยู่ดี
"เออ แล้วนี่กินเหล้าแต่หัววันเลยไง?"
( ไม่เยอะหรอก ไม่ต้องห่วง / พี่ภณจ๋า กับแกล้มมาแล้วจ่ะ ) เสียงผู้หญิงที่ลอดเข้ามายิ่งทำให้เขาปากสั่น เชี่ยเอ้ย! ปล่อยไม่ได้เลย มีแต่คนจ้องจะงาบ!
"เสียงใคร!" วินัยกำโทรศัพท์แน่น อยากต่อยหน้าคน อยากยิงปืนขึ้นฟ้า อยากแม่งไปเสียหมด ตอนนี้
"เด็กแถวนี้แหละ มึงเป็นอะไร งอแงทำไมเนี่ย" คนปลายสายถามเสียงเอ็นดู แต่วินัยไม่เล่นด้วย
"เออ กูมันขี้งอแง หึง หวง ทำตัวเป็นผู้หญิงเข้าไปทุกวัน! แต่มึงรู้ไหม!! การที่ผัวคนเดียวต้องไปทำงานไกลเป็นเดือน กูเหงาขนาดไหน! ไอ้เหี้ย! จะไปตายไหนก็ไปเลย!! กูเกลียดมึง!!!"
เขาวางสายแล้วปาโทรศัพท์ทิ้งอย่างไม่ใยดี
ไอ้เหี้ยนี่! ชอบว่าเขางอแงเหมือนเด็ก
ใช่สิ! ใครจะไปเก็บความรู้สึกเก่งเหมือนมึงล่ะ!
...
ถ้าอยู่บ้านแล้วมันฟุ้งซ่านนัก กูออกมาแดกเหล้าเหมือนมันก็ได้วะ!
วินัยขับรถออกมานั่งร้านเหล้าชิลๆ เบื่อ เบื่อที่ตัวเองทำตัวไร้สาระเข้าไปทุกวัน ก็คบกันตั้งเกือบปีแล้ว ทำไมถึงยังไม่เชื่อใจมันอีก ..
เขานั่งดื่มไปเรื่อยๆ จากตอนแรกที่ไม่คิดว่าจะเมา แต่ตอนนี้เริ่มจะเมาไปเรียบร้อย
วินัยเป็นคนตัวขาว มีกล้ามแต่ร่างก็ไม่ได้หนามากมายอะไร ยิ่งเขากลายเป็นเมียโสภณไปเต็มตัวแล้ว ออร่าความเป็นรับก็ยิ่งพุ่งพล่าน ถ้าโสภณมีผู้หญิงมาจีบไม่น้อย วินัยเองก็มีผู้ชายมาติดพันมากไม่ใช่เล่น
"สวัสดีครับ ขอนั่งด้วยได้ไหมเอ่ย" เสียงดังมาจากข้างๆทำให้วินัยปลายตามอง ผู้ชายผิวเข้มแต่สำอาง ร่างกำยำ ใส่เสื้อผ้าดูดี กำลังอยากชนแก้วกับเขาอยู่
เอาสิ ลองกับผู้ชายคนอื่นบ้างจะเป็นอะไรไป
"ไม่ต้องขอหรอกครับ" วินัยยกแก้วน้ำเมาขึ้นดื่ม เขาเองก็เบื่อๆ เดือนนึงแล้วนะที่ไม่ได้มีอะไรกับใคร
"คุณมาคนเดียวแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอ" ชายหนุ่มหน้าตาแนวพี่ป๋อทัก ก็หล่อใช่ย่อยนะ แถมหุ่นก็เนี้ยบซะ
"แฟนไม่อยู่ เบื่อๆเลยออกมาเที่ยว" วินัยยักไหล่ ไหนๆก็เล่นมุกนี้ละ เฉลยว่ามีแฟนไปเลย ดูสิ ว่าจะยังเล่นด้วยไหม
"ดีจังนะครับ ผมไม่มีแฟน เบื่อๆเลยออกมาเที่ยว" เขาเอ่ย ยิ้มให้จนตาหยี
บ้าจริง ทำไมถึงมองว่าน่ารักกันนะ
"คืนนี้คุณกลับไวไหม ผมชื่อ ต้น ถ้าไม่รีบ นั่งเป็นเพื่อนกันจนร้านปิดได้ไหมครับ" คนข้างๆเอ่ยน้ำเสียงร้องขอ แล้วอย่างเขาหรือจะมีปฏิเสธ
นั่งคุยสัพเพเหระจนถึงตีสอง ได้ความว่าคุณต้นเขาเพิ่งย้ายมาดูแลบริษัทลูกที่ลำปาง เบื่อๆอยู่คอนโดเลยแวะมานั่งดื่มหาเพื่อนคุย คุณต้นเขาได้ทั้งหญิงทั้งชาย และเขาก็สนใจวินัยเป็นพิเศษ ถ้าหากว่าไม่มีแฟนก็คงจะจีบ แต่นี่มีแฟนแล้วเลยขอโอกาสเป็นเพื่อนไปก่อน
"คุณกลับไม่ไหวหรอก ไปนอนคอนโดผมเถอะนะครับ" คนข้างๆช่วยพยุงเขา เขาเมาแล้วจริงๆ แถมโทรศัพท์ก็ดังจนน่ารำคาญ
"อย่าทำอะไรผมนะ เอิ๊ก" วินัยเดินเป๋ ยอมขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งแรก ไม่ใช่ว่าเขาใจง่ายอะไรหรอกนะ เพียงแต่เขามั่นใจ ว่าความเมาแค่นี้ไม่สามารถทำให้เขาตกเป็นเมียใครอื่นได้นอกจากโสภณแล้ว
"ระวังครับ ฮึบ" วินัยถูกวางบนเตียงอย่างเบามือ เขาพลิกตัวกอดหมอนข้างทันทีที่ตัวถึงฟูก
Rrrrrrrrrr
โทรศัพท์ยังสั่นไม่หยุด วินัยรำคาญเลยคว้าออกมาวางบนเตียง
"ผมรับให้ไหม" คุณต้นเอ่ย วินัยครางอืออา
"สวัสดีครับ"
"ครับ ผมไม่ใช่เจ้าของเครื่องครับ"
"พอดีเขาเมาครับ เลยมานอนห้องผม"
"คุณครับ คนในสายขอสายคุณนะ" ต้นยื่นโทรศัพท์ให้คนที่นอนสบายใจ
"ไม่! วางไปเลย!!!" วินัยปัดโทรศัพท์ในมืออีกคนเกือบหล่นพื้น โชคดีที่รับไว้ทัน
"พรุ่งนี้หายเมาผมจะบอกให้ ครับ"
ต้นวางโทรศัพท์ไปแล้ว วินัยได้ยินหมดทุกคำ เพียงแต่ยังมึนๆและยังโกรธมันอยู่
"นี่ .. แฟนใช่ไหม" คุณต้นพลิกตัววินัยให้นอนหงายแล้วเอ่ยถาม
วินัยพยักหน้า
"ดูเขาเป็นห่วงคุณมากเลยนะ" คนข้างๆเอ่ยต่อ แต่วินัยไม่อยากฟัง ถ้าห่วงกันจริงๆก็รีบกลับมาหาสิ กูเหงา อยากอยู่ด้วย อยากกอด อยากถูกกอด
"ผมง่วงแล้ว " วินัยคราง อยากนอนเต็มทน
"เดี๋ยวผมเปลี่ยนชุดให้นะ จะได้สบายตัว"
"อืม"
วินัยยอมให้คนแปลกหน้าเปลี่ยนชุดให้ เช็ดตัวให้ เพราะเขาเองก็ผู้ชายเหมือนกัน คงไม่มีอะไรเสียหาย
จากนั้นเขาก็หลับ ไม่รู้ว่านอนไปตอนไหนแต่มารู้สึกตัวอีกทีตอนได้รับสัมผัสจากคนข้างๆ
"หอม .. ตัวคุณหอมไปหมด"
"อ๊ะ .. อื้อ" วินัยเบี่ยงหน้าหลบคนที่กำลังไล่หอม เขารู้สึกเปียกที่ยอดอก มารู้ตัวอีกทีก็เห็นอีกคนกำลังรัวลิ้นอย่างเมามัน
"เพื่อนกันเขาไม่ทำอะไรแบบนี้หรอกนะ" วินัยเอ่ย คนตรงหน้าหยุดชะงักก่อนจะสวมกอดมาจากด้านหลัง
"ขอโทษนะ .. ผมอยาก .. ตัวคุณหอม ผมเลยทนไม่ไหว" ต้นจรดริมฝีปากที่ซอกคอหอม ก่อนจะกอดคนตรงหน้าเอาไว้
เขารู้สึกชอบและจริงใจกับคนคนนี้
"ผมมีแฟนแล้ว และผมก็คงไม่คิดนอกใจแฟนผม" วินัยเอ่ย แม้จะยอมให้เขากอด แต่ก็ได้แค่ฐานะเพื่อน จะไม่มีการเลยเถิดอะไรทั้งสิ้น
ร่างกายเขาเป็นของโสภณคนเดียวเท่านั้น
"ผมขอโทษนะครับ" ต้นกอดคนตรงหน้าเอาไว้ รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว ไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ แต่เขาก็อดไม่ได้
"ไม่เป็นไรหรอก อย่าทำอีกก็พอ" วินัยหลับตา พอเช้าเขาก็จะไม่งี่เง่าแบบเดิมแล้ว รู้แล้วว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถแทนที่โสภณได้
.....
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
วินัยจ้องเบอร์ของคนรักที่โทรมาแต่เช้า เขากลับมาถึงบ้านตั้งแต่เจ็ดโมง วันนี้เป็นวันหยุดเลยขอนอนต่ออีกสักงีบ ส่วนคุณต้น เราก็แลกเบอร์ติดต่อกันไว้แบบเพื่อน
( วินัย มึงใจร้ายกับกูจังนะ ) คำแรกหลังจากที่รับสายเป็นคำตัดพ้อจากมัน
"มึงเองก็ใจร้ายกับกูเหมือนกัน" วินัยอยากจะบ้า เขาน้ำตาคลอเบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่
( กูคิดถึงมึงนะคนดี ไม่ได้ลืมมึงนะครับ ) แค่คำพูดหวานๆก็ทำให้เขายิ้มได้
"คิดถึงก็กลับมาสักที กูเหงา กูเงี่ยน มึงเข้าใจไหม" วินัยไม่เก็บอารมณ์ใดๆทั้งนั้น เงี่ยนก็บอกว่าเงี่ยน อยากถูกอึ๊บก็ไม่โกหก
"แล้วรู้ได้ไงว่ากูไม่เงี่ยน หืม กูช่วยตัวเองทุกวันก็คิดถึงแต่หน้ามึง ร่างกายมึง ผนังนุ่มๆที่รัดของกู"
"ไอ้เหี้ย! ถ้ามึงไม่รีบขึ้นมา กูจะบินไปหามึงเดี๋ยวนี้!!!" เขาคิดถึง อยากเจอ อยากทำอะไรด้วย "กูจะลงแดงแล้วมึงรู้ไหม!"
"ใจเย็นเมียจ๋า อีกสามวันนะ ทนหน่อยนะครับ" โสภณกระซิบเสียงหื่น เป็นการบอกให้รู้ว่า อีกแค่สามวัน ร่างกายของเราก็จะได้ประกบแนบชิดกันทั้งวัน
"สามวันกูไปหาผัวใหม่ดีกว่า" วินัยประชด
"หึ เรื่องเมื่อคืนกูยังคาใจอยู่นะ แต่รอให้เจอหน้าก่อน เดี๋ยวจะทบต้นทบดอกเลย" โสภณขู่
"รีบขึ้นมาเลย อย่าดีแต่พูด ว่าแต่คนเมื่อคืนก็เร้าใจไม่น้อยนะ กูนี่ครางจนเสียงแหบเลย" วินัยแกล้งหยอก อยากให้คนฝั่งนู้นเป็นอาหารเดียวกับเขาบ้าง
"ครางอะไรวะ พูดดีๆนะ เมีย! วินัย!"
วินัยกดตัดสายไปดื้อๆ ดูสิว่าคนซื่อบื้อแบบนั้นจะหึงหวงกันบ้างไหม
เอาให้คลั่งยิ่งกว่าเขาไปเลย!
"โธ่เว้ย!" โสภณสบถ เมียเขาทำไมมันแรดขนาดนี้นะ ไปครางกับไอ้เหี้ยนั่นอิท่าไหนล่ะ โว๊ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
"น้อย!" โสภณเอ่ยเรียกคนสนิท
"ครับพี่" น้อยตอบ เห็นหน้ามุ่ยๆของพี่ภณแล้ว สงสัยคงมีเรื่องอะไรสักอย่าง
"พรุ่งนี้กูจะกลับลำปางไฟลท์เช้าสุด ช่วยจัดการให้กูด้วย!" โสภณสั่งแค่นั้นก่อนจะรีบกลับไปบ้าน
ไม่ได้การละ ขืนปล่อยให้เมียเปลี่ยวอยู่แบบนี้
มีหวังเขาคงได้ผัวน้อยมาแน่ๆ
ต้องรีบกลับไปจัดการคนงอแง
อยากได้นักใช่ไหมดุ้นเนี่ย เดี๋ยวจัดให้
TBC. ในเล่ม
Talk: มาลงให้เพราะคนติดตามเพจครบ 1000 นะคะ
ติดตามเต็มๆได้ในเล่มเน่อ ^^
-
อ๊ายยยยยย ดิ้นไปดิ้นมา ค้างมาก :ling1: :z3: :z2:
-
:m25:
โอยยยยเลิฟ อินไซด์ ปกรอยชังออก หรือยังคะ
เราว่าทำเรียบๆก็น่าซื้อเก็บดีน้า พอเป็นตัวการ์ตูนแล้วเราไม่ค่อยอยากเก็บง่า TT
โอยยยยย เทใจให้คู่รองสุดๆ
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :hao6:
-
อยากโคฟเป็นโคมไฟข้างเตียงตอนโสภณกลับมาหาเมีย :oo1: :oo1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างมากค่ะ ใจร้ายยยยยย
-
แหม่~~~
-
วินัยระวังลุกไม่ขึ้น
-
:hao5:
-
:m3: :ling1:
-
โอ๊ยยยยยยย คู่นี้ไม่ต้องพูดถึงทั้งหื่นทั้งขี้เงี่ยนกันทั้งคู่ โสภณรีบกลับมาเลยนะเดี๋ยววินัยหาผัวน้อยให้ซะก่อนล่ะ
-
เอ่อมมมม ค้างอย่างแรง ทำให้อยากแรงจากไป. งอลลลลลล 5555
-
แรงกันทั่วคู่เลย พอโสภณกลับมาวินัยตายแน่ๆ :o8:
-
5555
ตลกดี
แสบทั้งคู่
-
วินัยได้ใจมาก
พี่ภณทิ้งเมียไปตั้งเดือนได้ไง
ยังดีนะที่วินัยแค่งอแง ไม่ประชดหาชู้ให้
-
อร๊ายยยยยย ตอนพิเศษนี้กริ๊ดดังมากกกกก
:hao7:
-
:o11: :o11: :o11: นั่งกดดัน รอความแซ่บ
-
:z3: คู่นี้ตรงดีจริง ๆ อยากเผือกต่ออ่ะ
-
ค้างงงงงง :ling1:
-
:hao7:
-
ค้างกันเลยทีเดียว :z3: :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3: ค้างอย่างแรงงงงงงง
-
ขออีกสักหน่อยจิ อยากรู้ อยากเห็น อยากไปเกาะขอบเตียงดูเลยอ่ะ ซิกๆๆ
-
:haun4: คู่นี้นี่อ่านทีไรได้ใจทุกทีเลยน่ะ ชอบจังเลย :กอด1: ได้อ่านต่อแน่ ๆ เพราะยังไงเรื่องนี้คงไม่พลาดแน่ ๆ จ้ะ :katai3:
-
จะเป็นไรไหมถ้าจะบอกว่าชอบคู่นี่กว่าคู่หลักอีก แมนๆแบบนี้แหละชอบ คึคึ
-
เห็นบอกต่อในเล่ม คือเปิดจองแล้วหรือคะ? ทำไมเดี๊ยนมิรู้!!! ขอช่องทางหน่อยค่า!!!
-
:laugh:
ฟ้าเหลืองคงไม่พอ สาแก่ใจจริงๆ
-
วินัยคิดถึงผัวหนักมาก!!
-
5555555555 พี่วินัยยั่วป๋าอีกแล้วววว
-
:jul1:เอิ้กกกก.....
-
แงงง ค้างเลยยย
แต่วินัยทำดี แกล้งสามีได้ผล สามีถึงกับจะบินกลับไปหาเลยทีเดยว หุหุ
-
ตายละๆ
-
วินัย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
วินัยมีนิสัยของความเป็นเมียเพิ่มขึ้นสูงเลยนะเนี่ย 5555
-
ใจอ่อนละ ดีจัง
ใกล้จบหรอ เหลือเคลียรกะทางญาติจิมขวัญ คลอดลูก
-
ท่องไว้เพื่อลูกเพื่อหัวใจของเรานะขวัญ พยายามเข้าตาวิน
-
วินัยโดนจัดเต็มแน่ๆๆ
-
หว่ายๆ.. พ่อรีบกลับไหหาพี่เว้นาย.. เกร๊ดๆๆ เลือดพุ่ง ปรี๊ดๆ :jul1:
-
มีต่อในเล่ม อินไซด์น่ารัก แล้วคนเขียนจะมาลงรายละเอียดเล่มไหมอ่า
-
:a5:
-
น่าจะทำแยกเล่มคู่พ่อลูก ชอบคู่พ่ออออ
-
ผัวน้อย 6555555 วินัยโคตรเมียจริมๆ
-
อร๊ายยยย ตร๊งตรงนะจ๊ะแบบนี้อ่ะ ช๊อบชอบบบบบ :hao6:
รอต่อไปจ้าคนแต่งจ๋า :mew1:
-
หื่นมากกก วินัย อ้ศวิน เหอะๆ
-
ตามอ่านจนทัน สนุกมากๆ เลย ชอบคู่พ่อแซ่บเวอร์ :hao6: :hao6:
-
ตามทันแล้ว รอๆ
-
:z3: ค้างง.....................................!!!!!
ผมนี่งอแงใส่นักเขียนเลยครับ :ling1: :ling1: :ling1:
-
กริ้ดดดด ฟินอ่ะ ทำไมามาน้อยมาสั้นๆ แบบทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ โหดร้าย เกินไปแล้ว
-
รอยชัง ๓๒
'น่ารัก'
อัศวินคิดพลางมองคนรักที่เพิ่งจะตัดผมเสร็จมาหมาดๆ ผมซอยปรกลำคอขาวสีดำสนิทถูกจัดทรงให้เข้ากับใบหน้าหวาน จอมขวัญช่วงนี้ดูมีน้ำมีนวลขึ้นมาก ชั่งน้ำหนักล่าสุดพบว่าเพิ่มขึ้นมาอีกสองกิโลเพราะช่วงนี้จอมขวัญดูจะทานเก่งเป็นพิเศษ และไม่อาเจียนง่ายเหมือนเดิม แต่ทว่ายิ่งอวบอั๋น นุ่มนิ่ม อัศวินก็ยิ่งเอ็นดู โดยเฉพาะเสื้อผ้าเซ็ตใหม่ที่อัจฉราหามาให้ใส่ก็ยิ่งทำให้จอมขวัญของเขาน่ารักมากจนไม่อาจละสายตา
"อยากทานอะไร ฉันให้นายเลือก" อัศวินเอ่ยหลังจากจ่ายเงินเสร็จ เขาถือของใช้ที่ซื้อมาไว้ในมือ ต้องขอบคุณพ่อตากับเพื่อนรักเขาที่ช่วยให้จอมขวัญเมตตาเขามากขึ้น หลังจากคืนนั้นจอมขวัญก็พยายามเปิดใจ เอาใจใส่ รับฟัง พูดคุยกับเขามากกว่าเมื่อก่อน
"ผมอยากทานสลัดครับ" จอมขวัญเอ่ย ถ้าให้เขาเลือก เขาอยากทานพวกสลัด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาทานได้จากที่ไหน
"ถ้าอย่างนั้นแวะซิสเลอร์นะ ที่นั่นมีสลัดให้เลือก ฉันเองก็ไม่เคยทานของที่อื่น ที่นี่คงดีสุดแล้ว" อัศวินแนะนำ ปกติก็ไม่ค่อยได้ทานอาหารแบบนี้สักเท่าไหร่
"ได้ครับ" จอมขวัญเองก็ยอมเดินตามคนตัวโตกว่ามาเรื่อยๆ เพราะถ้าจะให้เขาเป็นคนนำ วันนี้ทั้งวันคงหลงอยู่ในห้างนี่ไม่ได้ไปไหน
พวกเขาเข้ามานั่งในร้านอาหารมุมในสุด อัศวินอยากให้จอมขวัญทำตัวสบายๆจึงช่วยสั่งเพราะดูแล้วจอมขวัญคงยังไม่เคยทานมาก่อน อาจจะทำตัวไม่ถูก จอมขวัญเลือกจะทานแต่สลัดเพราะเขาอยากทานอะไรเบาๆ อัศวินจึงกำชับให้ทานไข่กับเส้นพาสต้าไว้บ้าง จะได้อิ่มท้องและจะได้ทานเผื่อลูกในท้องด้วย
"ทานเสร็จอยากไปไหนต่อหรือเปล่า" อัศวินถามคนที่ทานสลัดอย่างเอร็ดอร่อย
"ผมอยากได้ไม้ถักนิตติ้งกับไหมพรมครับ คุณพาผมไปซื้อได้ไหม" จอมขวัญเงยหน้าขึ้นสบตา
"ได้สิ เดี๋ยวจะพาไปโซนงานถักแล้วกันนะ" อัศวินพยักหน้า "นายถักเป็นด้วยหรือ ไม่เห็นฉันจะเคยเห็นนายทำอะไรพวกนี้"
"คุณแม่ท่านจะสอนถักครับ ผมเลยว่าจะซื้อเป็นของตัวเองเสียเลย" จอมขวัญตอบ อยากได้ไม้ที่เป็นของตัวเอง อยู่ว่างๆจะได้หัดทำได้เลย
"อ่อ แบบนี้นี่เอง คุณแม่ท่านชอบงานถักพวกนี้ ปกติหน้าหนาวท่านก็จะถักให้พ่อตลอด พอพ่อเสีย ก็เปลี่ยนมาเป็นนานๆทีถึงจะถัก นี่ก็นึกว่าท่านจะเลิกไปแล้วเสียอีก" อัศวินเอ่ยยาว "แล้วนึกอย่างไรถึงอยากถักล่ะ หืม"
"ผมอยู่ว่างๆมันเบื่อน่ะครับ จะไปทำสวน ท่านก็ห้าม จะทำอาหารก็อาเจียน ท่านเลยหาอะไรง่ายๆให้ผมทำ จะได้ไม่เบื่อ" จอมขวัญเอ่ยเสียงเหงา เขาอยากทำงานบ้าง อะไรก็ได้ขอให้ตนไม่ต้องอยู่ว่างๆแบบนี้ มันน่าเบื่อและดูไร้สาระ
"ดีแล้ว" อัศวินยื่นมือไปลูบหัวตัวเล็ก "ทำอะไรเบาๆก็พอ อย่าหักโหมมากนัก" เขาไม่อยากให้จอมขวัญทำอะไรเกินกำลังตัว
ทั้งสองนั่งทานอาหารกันจนเสร็จ อัศวินพาจอมขวัญไปเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย ก่อนจะพากันเดินออกมาดูไม้ถักนิตติ้ง จอมขวัญรู้สึกเพลิดเพลินกับการเลือกไหมพรมหลากสีจนไม่อยากกลับบ้าน เขาเดินซื้อหนังสือวิธีถักมาหลายเล่ม กะว่าจะได้ไม่ต้องรบกวนคุณแม่ท่านมากนัก
"คุณแม่มือใหม่ เล่มนี้ที่บ้านมีหรือยัง" อัศวินหยิบหนังสือมาถาม
"มีแล้วครับ ผมอ่านจบหมดแล้วด้วย" จอมขวัญตอบ พี่อัจซื้อมาให้ตั้งแต่แรกๆที่รู้ว่ามีน้อง
"ถ้าอย่างนั้นฉันควรจะซื้อเล่มนี้สินะ 'เตรียมรับมือเป็นคุณพ่อมือใหม่' " อัศวินโชว์ให้จอมขวัญดู
จอมขวัญชะงักก่อนจะหันหน้าหนี ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆก็หน้าเห่อร้อนขึ้นมา
"จะอาเจียนหรือเปล่า" อัศวินตกใจ รีบรุดเข้ามาดู
"เปล่าครับ เอ่อ ผมว่าเราไปจ่ายเงินกันเถอะ" จอมขวัญหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถาม ก่อนจะเดินมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ บางทีความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นนี้มันก็ไม่ชินเอาเสียเลย
อัศวินขับรถพาจอมขวัญกลับมาบ้าน ก่อนจะช่วยยกของทั้งหมดในรถขึ้นมาเก็บบนห้อง ส่วนจอมขวัญนั้นก็เป็นคนจัดข้าวของเข้าที่เข้าทาง
"ฉันจะลงไปดูรั้วนะ นายก็พักผ่อนไป หรือไม่ก็ทำงานถักอะไรไป เข้าใจไหม" อัศวินเดินมาแตะที่กระหม่อมเล็ก "ไม่ต้องลงไปด้านล่างหรอกนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่"
"ครับ" จอมขวัญทราบดี วันนี้คุณแม่กับพี่อัจไปธุระข้างนอก กว่าจะกลับก็คงดึกๆ
อัศวินเปลี่ยนเป็นกางเกงสบายๆก่อนจะลงมาดูงานรั้วด้านล่าง ตอนนี้ก็ใกล้เสร็จเต็มที่แล้ว เหลือแค่เก็บงานไม่มาก อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องลงไปกรุงเทพฯพร้อมกับโสภณและจอมขวัญ หากเรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี เขาก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะขอคนรักแต่งงาน
........
"คุณทนายเขาขอยกเลิกนัด พอดีเขาติดธุระด่วน และยังไม่มีกำหนัดวันที่ชัดเจน" อัศวินเพิ่งวางสายจากโสภณที่โทรมาแจ้งความคืบหน้า
"แล้วแบบนี้คุณจะกลับเกาะเลยหรือเปล่าครับ" จอมขวัญถาม ไม่ได้สนใจเรื่องมรดกบ้าๆนั่นเท่าไหร่นัก
"ฉันยังไม่อยากกลับเลย" คนตัวใหญ่สวมกอดคนรักพลางซบหน้ากับไหล่บาง "นายก็รู้ว่าฉันอยากอยู่กับนายกับลูกมากขนาดไหน"
อัศวินเอื้อมมือลูบเบาๆที่หน้าท้องน้อยๆของคนรัก เขาอยากจะซึมซับความรู้สึกนี้ไว้ให้มากที่สุด
"แต่คุณมีงานต้องทำ อยู่ที่นี่ผมเองก็สบายดี" จอมขวัญไม่อยากให้เขาทิ้งงานเพราะเรื่องแค่นี้
"แต่ฉันเป็นห่วง ฉันคิดถึง ไม่อยากไปเลยจริงๆให้ตายเถอะ" อัศวินหอมที่ซอกคอคนที่กำลังตั้งใจถักผ้าพันคอผืนแรกอย่างตั้งใจ
"ไปทำงานเถอะครับ ขึ้นมานานแล้ว คุณจะได้กลับไปดูแลลิขิตให้ผมด้วย" จอมขวัญเอ่ย มือก็ถักต่อเรื่อยๆไม่มีหยุด
"อ่อ สรุปคือห่วงแมวว่างั้นเถอะ" อัศวินเอี้ยวตัวคนข้างหน้าให้หันมามอง
"ก็ .." จอมขวัญไม่กล้าพูด ว่าจริงๆแล้วเขาคิดถึงเจ้าลิขิตมากขนาดไหน
"ไม่เอาแล้ว มาแย่งความรักจากนายแบบนี้ ฉันไม่เอามันแล้ว" อัศวินแสร้งทำเป็นโมโห
"ทำไมนิสัยแบบนี้ล่ะครับ นั่นแมวนะ!" จอมขวัญหน้าบึ้ง หันมาฟาดคนที่กำลังจะเอาแมวเขาไปทิ้ง
"เห็นไหม นายตีฉันเพราะมันอ่ะ" อัศวินโอดครวญ
"ก็คุณจะเอาลิขิตไปทิ้ง ผมไม่ยอมหรอกนะ!!" จอมขวัญยืนหยัด ลิขิตเป็นแมวที่เขารักมากที่สุด เขาคิดถึงมันจะแย่ แล้วนี่คนใจร้ายยังคิดจะพรากแมวน้อยของเขาไปอีก
"ใครว่าล่ะ" อัศวินอมยิ้ม มองหน้าคนที่เอาเรื่องเขา
"ก็คุณไง!" จอมขวัญโมโหคนหน้ามึน
"ฟังให้จบก่อนสิครับ .. ที่บอกว่าไม่เอาแล้วน่ะ .. เพราะขึ้นมาคราวหน้า ฉันจะพาลิขิตมาอยู่กับนายด้วย ดีไหม" อัศวินหอมแก้มคนหน้าบึ้งไปหนึ่งที พอท้อง จอมขวัญก็เริ่มอารมณ์อ่อนไหวง่าย อารมณ์เสียก็ง่าย เขาก็แค่แกล้งแหย่ ใครจะไปทิ้งลิขิตมันได้ลง
"คุณพูดจริงๆนะครับ" จอมขวัญดีใจ แต่ก็ยังอยากถามให้แน่ใจเสียก่อน "ไม่โกหกผมนะ"
"อื้ม ฉันไม่โกหกเด็กน้อยตาดำๆหรอกน่า" เขาโยกตัวคนรักไปมา
"ชอบว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย" จอมขวัญบ่นงุบงิบ
"หึหึ ก็เด็กจริงๆล่ะนะ นอนไหม ดึกแล้วนะ" อัศวินเอ่ยถาม เขาอยากให้จอมขวัญพักผ่อนเยอะๆ แม้ช่วงนี้จะไม่ได้อาเจียนบ่อยหรือรุนแรงเท่าครางก่อน แต่ยิ่งท้องเริ่มมีอายุครรภ์เพิ่มขึ้น คนเป็นแม่ก็ควรจะดูแลตัวเองให้มากขึ้น
"คุณจะกลับวันไหนครับ ผมจะได้เตรียมชุดให้" จอมขวัญเก็บของวางไว้บนหัวเตียงก่อนจะแทรกตัวลงนอนในผ้าห่ม ตามด้วยคนตัวโตที่ทรุดเข้ามากอด
"อีกสักสองวัน พอรั้วเสร็จฉันคงวางใจ คราวนี้จะรีบไปรีบมานะ นายจะได้ไม่เหงา" อัศวินลูบผมคนตัวเล็กขึ้นมาทัดหู จอมขวัญเป็นคนสำคัญในชีวิตเขา ยิ่งเรื่องที่แม่เคยเล่าว่าพระท่านเคยเตือนเรื่องที่ยังไม่เกิด อัศวินยิ่งกลัว
"ไม่มีคุณผมก็อยู่ได้น่า" จอมขวัญหมั่นไส้คนหลงตัวเองที่สุด
"แต่ฉันอยู่ไม่ได้นี่ ถ้าไม่มีนาย" อัศวินพลิกร่างเล็กให้หันมาพลางแตะหน้าผากของเขากับหน้าผากเล็ก
"ขอบคุณนะที่ยอมให้ฉันอยู่ตรงนี้ แม้ว่าฉันจะทำร้ายนายมามาก แต่ฉันจะไม่มีวันทำร้ายนายอีก เชื่อใจกันนะ" อัศวินใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มใสไปด้วย
แม้เพิ่งจะรู้ตัวในวันที่สาย แต่จะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดมือไปแน่ๆ
"นอนเถอะครับ ผมง่วงแล้ว" จอมขวัญหลับตาปี๋ ไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ นอนไปสักพักก็มีสัมผัสอบอุ่นที่หน้าผาก พร้อมกับคำว่า 'ฝันดีนะ'
ถึงแม้ตอนนี้จะยังลืมช่วงเวลาเลวร้ายไม่ได้ แต่จอมขวัญก็พยายามมองถึงปัจจุบัน ถ้าหากว่ามัวแต่จมปลักกับอดีต เขากับลูกคงจะอยู่กันอย่างไม่มีความสุข อีกอย่าง คุณอัศวินก็ไม่ได้ล่วงเกินหรือใจร้ายใส่อีกเลยตั้งแต่รู้ความจริง เขาเองก็ต้องปรับตัวเหมือนกัน จะให้ความเกลียดชังมาครอบงำจิตใจจนถึงวันสุดท้าย จอมขวัญเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน
.....
อัศวินบินลงมาจากลำปางในอีกสองวันต่อมา เขาให้น้อยมารอรับที่สนามบิน พอมาถึงก็รีบเข้าไปดูงานทันที เขามีเอกสารที่ต้องเซ็นและอนุมัติอยู่อีกหลายตั้ง เพราะถึงลุงชัยจะมีหน้าที่ดูแลเกาะแทนตอนที่เขาไม่อยู่ แต่เรื่องการอนุมัติอะไรต่างๆยังคงต้องเป็นหน้าที่ของอัศวินอยู่ดี
"พวกคนงานมันก็เรื่อยๆครับนาย นี่ผมเตือนไอ้พวกขี้เกียจไปแล้ว ถ้าเจออีก ผมจะรีบจัดการให้" น้อยเล่าถึงความเป็นไปบนเกาะ
"ดีแล้ว กูคงไม่มีเวลาไปดู อย่างไรไหว้วานพวกมึงด้วย" อัศวินเอ่ย เขาเองตอนนี้แค่จะกินข้าวยังไม่มีเวลาเลย
"นายครับ จอมขวัญมันให้อภัยนายได้แล้วใช่ไหม" น้อยเลียบเคียงถามตอนที่นั่งเย็บกระดาษให้นาย
"ยังหรอก" อัศวินส่ายหน้า "แค่ให้โอกาสน่ะ มันยังไม่ได้ให้อภัยกูหรอก"
"แค่นี้ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วครับ ผมเองก็คิดถึงมันจัง ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง" น้อยเองก็เฝ้ารอวันที่จอมขวัญจะลงมาเยี่ยมไม่ต่าง ก็แค่ลองคิด ไม่ได้หวังจะให้มันคิดถึงอะไร
"ขวัญมันบ่นถึงมึงตลอดแหละ รองๆจากแมวลิขิตเลยด้วยซ้ำ" อัศวินเองยังแอบอิจฉาไม่น้อย แต่ก็พอเข้าใจ ตั้งแต่จอมขวัญมาอยู่ที่นี่ก็มีแต่มันที่คอยดูแลจอมขวัญ
เขาเสียอีกที่ทำตัวเลวจนไม่น่าให้อภัย
เป็นคืนแรกที่อัศวินรู้สึกเหงาจนอยากจะบ้าตาย อยากกอดเมีย อยากคุยกับลูก บ้าจริงๆ เลยต้องมาติดแหง็กกับเจ้าลิขิตแมวจอมจุ้นที่ตัวเริ่มจะโตจนหนักแล้ว
เมี้ยววว ~
เหมือนแมวน้อยจะรู้ว่าเขากำลังนินทามันในใจ เจ้าลิขิตกระโดดขึ้นมานอนข้างๆเขาที่ใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวนอนดูโทรทัศน์อยู่
"คิดถึงแม่เอ็งล่ะสิ" เขาไม่ชอบสัตว์จำพวกแมวหมา แต่ลิขิตเป็นกรณีพิเศษ
เมี้ยวววว~
เจ้าลิขิตเหมือนจะฟังรู้เรื่อง มันรีบเอาหัวเล็กๆอ้อนมาที่ต้นแขนเขา
"อย่าว่าแต่เอ็งเลยลิขิต ข้าก็คิดถึงแม่เอ็งไม่แพ้กัน"
ด้วยความที่มีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ อัศวินรีบเปิดกล้องต่อสายหาน้องสาวคนสวย ไม่ใช่แค่อยากได้ยินเสียงแต่อยากเห็นหน้าแม่ของลิขิตด้วย
( ทำไมถึงโทรหาน้องได้ ) อัจฉราปลายสายตั้งกล้องไว้ก่อนจะทาครีมที่ใบหน้า
"เอาโทรศัพท์ไปให้จอมขวัญหน่อย น้องนอนหรือยัง" อัศวินเอ่ย
( แปปนะคะพี่ชาย น้องขอทาครีมสักครู่ ) อัจฉราอมยิ้มล้อเลียนก่อนจะเดินผละไปทาครีมต่อ
อัศวินนอนรอจนกว่าน้องสาวจะทำธุระส่วนตัวเสร็จ ถึงจะเดินออกมาเคาะประตูของจอมขวัญได้
( มีคนเฟซไทม์มาหา อื้ม ) อัจฉรายื่นโทรศัพท์ให้
( ใครเหรอครับ )
( ดูหน้าจอสิ )
ภาพในจอค่อยๆสว่างกลายเป็นหน้าหวานๆของจอมขวัญ อัศวินตีหน้าเรียบ ก่อนจะเอ่ยถาม
"นอนหรือยัง" เขาถามคนที่อยู่ในชุดนอนลายลูกหมีตัวโปรด
( ใกล้แล้วครับ ผมถักผ้าพันคออยู่ )
"มีแมวมันคิดถึงแม่ เลยโทรมาให้คุยกัน" อัศวินอุ้มเจ้าลิขิตขึ้นมา เจ้าแมวเหมียวมองหน้าจองงๆก่อนจะยื่นเท้าเล็กๆไปเขี่ยหน้าจอ
( ลิขิตตตตต ขวัญคิดถึงจังเลยยยย ) จอมขวัญแทบจะพุ่งเข้ามาในจอหากทำได้
"หึ" อัศวินส่ายหัว ปล่อยให้แม่ลูกเขาได้คุยกัน ระหว่างนั้นอัจฉราเองก็ขอตัวกลับห้อง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเอา
( สบายดีไหมลิขิตต ขวัญไม่ได้ทิ้งลิขิตนะ ขวัญคิดถึงลิขิตมากเลย )
เมี้ยววว ~
เจ้าลิขิตจ้องจอโทรศัพท์ที่มีหน้าแม่ไม่วางตา
"คิดถึงแต่ลูกแมวเหรอแม่แมว ไม่คิดถึงพ่อแมวบ้างเหรอ" อัศวินเปลี่ยนเอาโทรศัพท์มาจ่อหน้าตน จอมขวัญตกใจผงะก่อนจะทำหน้ามุ่ย
( เอาลิขิตคืนมานะ ผมอยากคุยกับลิขิต ) จอมขวัญงอแง
"นี่ ฉันเป็นคนโทรมาหานะ" อัศวินหัวเราะ
( แต่ผมคิดถึงลิขิตนี่ครับบบบ ) นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน
"ถ้าอย่างนั้นนายก็เรียกแทนตัวเองว่าขวัญแบบที่เรียกกับลิขิตบ้างสิ" อัศวินหลอกล่อ จริงๆเขาแค่ไม่รู้จะทำอย่างไรให้จอมขวัญทำตัวน่ารักๆกับเขาบ้าง
( ผม .. ทำไม ) จอมขวัญไม่เข้าใจ
"เรียกแทนตัวเองว่าขวัญนะ น่ารักดี" อัศวินยิ้มที่อีกฝ่ายเริ่มทำปากยื่น หน้าก็เริ่มแดงขึ้นเลือดฝาด
( ถ้าเรียกแล้วคุณจะให้ผมคุยกับลิขิตใช่ไหมครับ ) จอมขวัญชั่งใจถาม
"อืม ให้คุยทั้งคืนจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะหลับไปเลย ดีไหม"
( ก็ได้ครับ .. ขอขวัญคุยกับลิขิตหน่อยนะ ) จอมขวัญยอมก็ได้
"หึ น่ารักที่สุด อ่ะ คุยกันให้หนำใจไปเลย พี่จะนอนฟังอยู่ข้างๆนะ" อัศวินทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนจะหลีกทางให้แม่ลูกเขาคุยกัน
จอมขวัญอึ้งไปกับคำว่า'พี่'ของอัศวินอยู่สักพัก ก่อนจะได้เห็นแค่เจ้าแมวเหมียวที่สุดแสนจะน่ารัก
( ดูสิ ลิขิตตัวโตขึ้นจะเลยหมอนแล้วนะ คิดถึงจังเลยยยย )
เมี้ยว ~
( รอหน่อยน้า อีกไม่นานลิขิตก็จะได้ขึ้นมาอยู่กับขวัญแล้ว อยากฟัดจังเลย มาอยู่ลำปาง ขวัญจะถักเสื้อไหมพรมให้ลิขิตนะ หน้าหนาวลิขิตจะได้อุ่นๆ ตอนนี้ขวัญกำลังพยายามอยู่ อยากให้ลิขิตขึ้นมาไวๆจังเลย )
อัศวินนอนฟังคนปลายสายคุยกับเจ้าแมวทำเหมือนลิขิตมันจะตอบโต้ได้อย่างนั้น จนกระทั่งที่เสียงเงียบหายไป เขาเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
จอมขวัญที่เคยพูดจ้อ ตอนนี้นอนสลบอยู่หน้าจอโทรศัพท์เสียแล้ว
"เด็กน้อยเอ๊ย .. ฝันดีครับที่รัก" อัศวินจูบหน้าจอหนึ่งทีก่อนจะกดวางสาย ให้จอมขวัญได้นอนอย่างสบาย
หันมาอีกทีเจ้าแมวเซาก็หลับตามแม่ทูนหัวของมันไปเรียบร้อย จริงๆเลยน้า ทั้งคนทั้งแมว
.....
จอมขวัญใช้เวลาทั้งอาทิตย์ในการถักไหมพรมเป็นผ้าพันคอให้คุณแม่ ลองลายธรรมดาไปก่อนจนตอนนี้ก็ได้มาหนึ่งผืน คุณแม่ท่านก็รับไปเอาไว้ใส่เลยเพราะช่วงนี้เริ่มจะหนาว อีกหน่อยก็คงได้ใช้
"นี่สรุปทนายเขาจะนัดอีกทีวันไหน โสภณได้บอกหนูหรือเปล่าลูก" อำพรถามเพราะกังวล ทางสองผัวเมียนั่นก็เงียบไป ผิดปกติเหลือเกินจนอดห่วงไม่ได้
"พ่อบอกว่าคุณทนายท่านป่วยครับ จะมาได้อีกทีอาจจะเป็นเดือนหน้าเลย" จอมขวัญเองก็ได้คุยกับพ่อทุกวัน พ่อมาหาจอมขวัญบ่อย จนตอนนี้ขวัญไม่รู้สึกเหงาอีกแล้ว
"อ่อ แล้วแบบนี้เรื่องจะจบได้อย่างไร เห้อ คิดไม่ตกเลยนะ เรื่องมรดกเงินทองเนี่ยทำให้คนเราทำอะไรไม่คิดมากี่รายแล้ว" อำพรส่ายหัว ไม่อยากให้มันคาราคาซังนานไปกว่านี้
"ขวัญเองไม่อยากได้เลยครับ แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง ฝั่งนั้นก็คงไม่หยุด ขวัญไม่ได้อยากเป็นลูกนายห้างเลย ขวัญขอเป็นแค่ลูกพ่อโสภณก็พอแล้ว" จอมขวัญล้มตัวลงซบตักผู้ใหญ่ที่เคารพ เบื่อเหลือเกินที่ต้องมานั่งพะวงเรื่องพวกนี้
"ไม่ต้องห่วงนะลูก แม่จะย้ำอัศวินให้ช่วยหนูจนถึงที่สุด" อำพรรักและเอ็นดูจอมขวัญมากเหมือนลูกแท้ๆ "แล้วนี่ได้คุยกับพี่เขาทุกวันหรือเปล่า"
"ครับ คุณอัศวินโทรมาทุกคืน" จอมขวัญตอบพลางหลับตา
"แม่ดีใจนะคะที่หนูให้โอกาสตาวิน คนที่ทำผิดสมควรได้รับโทษ ถ้าหนูยังไม่อยากยอมรับแม่ก็ไม่ว่า ขอแค่หนูลองเปิดใจกับสิ่งที่เขาพยายามปรับตัว แม่เชื่อนะ ว่าลูกแม่จะไม่ทำให้หนูเสียใจอีก" อำพรลูบหัวคนบนตัก แม้เธอจะเป็นแม่ของอัศวิน แต่เธอก็รู้ดีว่าลูกชายของเธอร้ายกับจอมขวัญมากขนาดไหน ถ้าจะให้เข้าข้างมันคงเป็นไปไม่ได้ แต่ก็จะคอยให้กำลังใจและคอยสั่งสอนอยู่ตลอด ตอนนี้ตาวินก็กลายเป็นพ่อคนแล้ว เธอเองเชื่อว่าลูกชายจะไม่ทำตัวร้ายกาจแบบนั้นอีก กลับกันสิไม่ว่า เดี๋ยวนี้หลงเมียเด็กอย่างกับอะไร ขนาดอยู่ไกลกัน ยังต้องเปิดวิดีโอคอลคุยกันทุกวัน คนแก่ถึงต้องส่ายหัวจริงๆ
.
( อื้ออ แปปนะครับ อุแหวะะะ ) เสียงอาเจียนดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่วิ่งเข้าห้องน้ำไป อัศวินใจไม่ดีเลย ไม่เคยชินกับอาการของคนท้อง
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า" เขาตะโกนถาม
ไม่มีเสียงตอบรับ แต่เขาได้ยินเสียงอาเจียนอยู่ลางๆ
( เห้อ เหนื่อยจัง ) จอมขวัญเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดปาก
"ทำไมอาเจียนก่อนนอน ปกติไม่เคยเป็น" อัศวินถามด้วยความสงสัย
( ไม่ทราบครับ ผม เอ้ย ขวัญคงนอนคว่ำไปทับลูก เดี๋ยวลองนอนหงายคงไม่เป็นอะไร ) จอมขวัญถือโทรศัพท์ขึ้น
"ดูแลตัวเองด้วยนะ เป็นห่วงมากรู้ไหม ถ้าไม่ไหวให้ลำดวนขึ้นมานอนด้วย เข้าใจหรือเปล่า" อัศวินกำชับ
( ครับ )
"คิดถึงจังเลยขวัญ อยากขึ้นไปหาใจจะขาด" อัศวินออดอ้อน
"คราวหน้าจะซื้อโทรศัพท์ที่เปิดกล้องได้ให้นะ เกรงใจยัยอัจมัน พี่โทรทุกคืน เผื่ออัจจะต้องใช้" อัศวินว่า ส่วนจอมขวัญก็แล้วแต่เขานั่นแหละ ถึงจะพูดว่าเกรงใจ แต่เขาก็คงไม่ยอมเปลี่ยนใจ
"ง่วงแล้วสิ" อัศวินมองคนที่กำลังหาว
( นิดหน่อยครับ ) จอมขวัญตาปรือตอบ พออาเจียนแล้วก็อยากพัก
"ถ้าอย่างนั้นนอนเถอะนะ พรุ่งนี้จะโทรไปใหม่"
( ฝันดีครับ ) จอมขวัญพยักหน้าเนือยๆ
"ฝันดี"
อัศวินวางสายก่อนจะยิ้มให้กับเจ้าแมวที่นอนอยู่ข้างๆ
อีกไม่กี่เดือนลูกของเขาทั้งสองคนก็จะได้ออกมาลืมตาดูโลกแล้ว
ตื่นเต้นชะมัด
ใจจริงเขาอยากได้ทั้งลูกสาวและลูกชาย แต่พอมาคิดอีกทีจะเพศไหนเขาก็รักทั้งนั้นแหละ
TBC.
Talk: รายละเอียดการเปิดจองอยู่ในเฟส Akikojae นะคะ
โกะไม่ได้ลงรายละเอียดในเล้าเพราะยังลงไม่จบเนอะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ :กอด1:
-
:L2:
-
:กอด1:
-
อบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ
-
:กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
เริ่มก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วนะคุณวิน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อัศวินอบอุ่นขึ้นเยอะเลย อยากรู้แล้วว่าเด็กๆเพศอะไร :กอด1:
-
:กอด1: จอมขวัญน่ารัก ดีแล้วล่ะ ทำแบบนี้เราก้อเป็นสุขไปด้วยน่ะ พอห่างพ่อหน่อยก้ออาเจียนซะแล้ว :katai3: ขวัญคุยกับลิขิตเหมือนเป็นลูกเลยน่ะ :o8: ทนายเป็นอะไรมากรึเปล่า ไม่ใช่ว่าโดนสองผัวเมียจัดการไปแล้วน่ะ โสภณให้วินัยไปสืบหน่อยสิ :katai3:
-
ใกล้คลอดละอ่อเนี่ยยย
-
เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
-
คอลกันทุกวันเลยแหละ
หวานไปอีก แอร้ยยย :hao7:
-
ใกล้จบแล้วสิน้าาาา แต่ไปดูทที่เพจก็ยังหาจองไม่เจอ ไว้รออิอิ ชอบคู่พ่อมากมาย แต่ตอนนี้ขวัยเริ่มน่ารักละนะ
-
น่ารักก ขออย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยย
-
หว้านหวาน พี่วินน้องขวัญ น่ารักมากๆ คิดถึงพี่น้อยกับลิขิตเช่นกัน วันนี้ออกพร้อมกันเลย รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะคุณโกะ :กอด1:
-
ใกล้จะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแล้ว อัศวินดูแลขวัญดีๆนะ จะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นหรือเปล่าเนี่ย อย่ามีอะไรมากเลย
-
ใกล้คลอดแล้ว ตื่นเต้น ตื่นเต้น
ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ
-
ตอนนี้ อบอุ่นมากมาย
-
หวานละมุนละไมจริงๆ
ตามนั้นคุณแม่
อัศวินหลงเมียเด็ก
-
แม่แมวลูกแมว พ่อแมว น่ารัก
-
ขวัญค่อยๆเปิดใจซินะ
อัศวินก็สู้ๆล่ะอย่าท้อ
-
:-[ เค้าค่อยๆดีกันแล้ววววว
-
มุ้งมิ้งจัง
-
หวานมากขึ้นแล้ว อบอุ่นมากเลย
-
:katai2-1: ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้ดีแระ อย่าเกิดเรื่องอีกเลย
-
น่าร้ากกกก :-[
-
เริ่มลงตัวกันแล้ว ดีใจจัง
วินรีบขึ้นไปหาขวัญเร็วๆนะ กลัวว่าพวกนั้นจะตุกติก :mew6:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
หงานนนนแล้ว ๆ
-
ตอนนี้หวานนน ชอบอ่ะ >_< :-[
-
วิน&จอมขวัญ หวานละมุนละไมมาก ลิขิตก็น่ารัก ขออย่าให้เป็นความสงบก่อนเจอพายุลูกใหญ่นะ
-
น่ารักกกก หวานมากกก :mew1:
อยากให้อัศวินแทนตัวเองว่าพี่ ตอนเรียกขวัญว่าน้องแล้วมันเขินๆยังไงไม่รู้ ฟินน :-[
-
หลงเมียแรงมาค่ะ ยอม :hao3:
-
จะมีปัญหาใหญ่เรื่องมรดกไหมหว่าา
-
จะมีเรื่องใหญ่รอไหมนะ
-
เริ่มหวานกันแล้ว อัศวินหลงจอมขวัญน่าดู :-[
รักษาสุขภาพนะขวัญ
พี่วินเขาเป็นห่วง
:กอด1:
-
มีตัวละครเพิ่มในอินไซด์ด้วย ขอสามได้มั๊ย วินัยรับได้ อิอิ รักขวัญมากมาย อยากเป็นชู้พี่วิน
-
อบอุ่นนนน พวกญาติขวัญต้องคิดทำแผนใหญ่อยู่ชัวๆ หายเงียบไปแบบนี้ไม่น่าไว้ใจ คุณวินขึ้นมาอยู่กับขวัญเลยนะ ไม่ก็ขวัญอ่ะลงไปอยู่เกาะเลยยย :hao4: :hao3:
-
หวังว่าพวกนั้นคงไม่ฆ่าทนายตายก่อนนะ(?)
-
อร๊ายยย
คือมันดี คือมันช่าย
คือมันนนน
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :hao7:
-
พอดราม่าไปก็อยากได้หวานๆบ้าง แต่พอหวานมาก็ถามหาดราม่าซะงั้น เอ๊ะยังไง555
-
ค่อยดูอบอุ่นเป็นครอบครัวขึ้นมาบ้าง o13
-
หวานกันวันละนิด
-
ฟินนนนนนนนน อัศวินน่ารักขึ้นมาก :mew1:
-
สนุกมากๆเลย อ่านตอนแรกๆ อัศวินช่างร้ายกาจมากกกกก
ตอนนี้ดีใจที่พระเอกกลับตัวได้แล้ว ขวัญจะได้มีความสุขเสียที
-
หวานกันแยะ แอร้ยยยยยยย
ขวัญเริ่มเปิดใจให้เยอะละ
ห้ามทำน้องเสียใจอึก!
-
สงสัยว่าทำไมคุณทนายป่วยกระทันหัน//ตาวินสู้นะ
-
รอโสภณมาจัดการวินัย :z1:
-
ขอให้หวานๆกันแบบนี้ไปนานๆน๊าาา :mew1:
-
ตามอ่านตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนล่าสุดเลยครับ
สนุกมากๆ อิอิ อยากให้แต่วถึงตอนคลอด ตอนลูกโตสักสองสามขวบเลยก็ได้ครับ
:) รอติดตามน่ะครับ :mc4:
-
หวานเจี๊ยบ :กอด1:
-
หวานขึ้นมาอีกสเต็ป :-[
-
เชียร์ให้มีน้องแฝด 555555
:hao7:
-
บรรยากาสมันเงียบแปลกๆนะครับ เหมือนก่อนมีพายุเลย
-
หวานจัด
-
รออ่านตอนต่อไป มาเร็วๆนะคับ
-
:-[
เริ่มหวานๆมุ้งมิ้งๆกันแล้ว เย่ๆ
.
.
.
อีกหน่อยนุ้งแมวก็กลายเป็นหมา > หมาหัวเน่า :z1:
-
เมื่อไหร่หนอที่เธอจะกลับมาาาารออยู่นะขอรับ.
-
ตามอ่านทันแล้วว ชอบพี่วินกะน้องขวัญ :impress2: :oo1:
-
เมื่อไหร่จะอัพน้าาาาาาา
-
คนเขียนหายไปไหน?
-
คนเขียนกลับมาหรือยังคะ
คิดถึงวินกับน้องขวัญแล้ว
ถ้ามาขอสองตอนรวดเลยได้ไหมอยากอ่านมากๆๆ
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ
-
(http://i67.tinypic.com/vrvuac.jpg)
รอยชัง อินไซด์ ๕
เป็นเพราะว่าทนายเลื่อนนัดออกไปอย่างไม่มีกำหนดทำให้อัศวินต้องรีบกลับสมุยเพื่อไปดูงานที่ค้างคาไว้เสียก่อน ส่วนทางโสภณนั้นเขาเองก็พยายามไม่น้อยที่จะติดต่อทนายด้วยตัวเอง แต่มันดูจะเป็นไปได้ยาก ช่วงนี้จึงได้แค่ติดต่อผ่านลูกชายเขาเท่านั้น ทางนั้นเขายังไม่ค่อยวางใจโสภณรู้ดี เพียงแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ เขาเองก็กลัวว่าลูกจะมีอันตราย
โสภณกับวินัยแยกออกมาอยู่คอนโดในตัวเมืองแทนการอยู่บ้านกับเพื่อนตำรวจ สาเหตุที่ต้องย้ายออกมาก็เพื่อความสะดวกและไม่ต้องมานั่งหลบๆซ่อนๆ แม้ว่าการเดินทางไปทำงานจะไกลขึ้น แต่วินัยก็สบายใจมากกว่า การได้อยู่กันสองคนตามลำพังมันย่อมดีกว่าอยู่แล้ว
"วันนี้กูมีสัมมนาอาจจะกลับดึก มึงเองก็ไปหาจอมขวัญใช่ไหม"
"อื้ม เดี๋ยวกูไปเอง กลับไม่ดึกมาก"
"เห้ย ได้ไงวะ เอารถกูไปนั่นแหละ ขับคนละคันไปเลย"
"อื้ม ได้"
"เป็นอะไรวะ คิดมากเรื่องทนายเหรอ"
"เปล่าหรอก มึงไปทำงานเถอะ"
"อื้อ ไว้เจอกัน"
ทั้งหมดเป็นบทสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า วินัยไม่สบายใจเลยจนถึงตอนนี้ อยากจะช่วยเหมือนกันนะ แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาของมันเลย
"เหม่ออะไรวะ ได้ฟังที่วิทยากรพูดบ้างหรือเปล่า" เพื่อนข้างๆสะกิดถามตอนที่วิทยากรบรรยายอยู่
"ฟังอยู่ๆ กูแค่ง่วงๆว่ะ เมื่อไหร่จะเสร็จก็ไม่รู้ ง่วงจะตายห่าแล้ว" วินัยแสร้งง่วง ที่จริงเขาก็แค่เบื่อ อยากจะกลับคอนโดไวๆเท่านั้นเอง
"ทนหน่อยเพื่อน อีกไม่ถึงชั่วโมงแล้ว" เพื่อนข้างๆตบบ่าเขาให้กำลังใจ วินัยพยักหน้ารับ คลายกังวลพลางจ้องมองที่หน้าโปรเจคเตอร์ วันนี้มีสัมมนาเรื่องกฎหมายเพิ่มเติม หากไม่ตั้งใจ ทำผิดกฎขึ้นมาจะยุ่ง
สัมมนาจบลงตอนสามทุ่ม วินัยรีบขับรถกลับคอนโดทันทีเพราะเป็นห่วงอีกคนที่ดูกังวลมากกว่าเขา ช่องจอดรถที่เขาเช่าไว้ตอนนี้มีรถคู่ใจของเขาจอดอยู่ แสดงว่าอีกคนกลับมาก่อนหน้าเขาแล้ว
วินัยปลดกระดุมคอเสื้อออก เขาอยากอาบน้ำมากใจจะขาด พอลิฟต์เปิดเขาก็รีบเดินมาไขกุญแจเข้าห้องทันที
"รีบอะไรขนาดนั้น" คนที่กำลังนอนดูทีวีอยู่บนโซฟาถามอย่างขบขัน
แต่วินัยไม่ขำด้วย
เขากระโจนขึ้นคร่อมคนบนโซฟาอย่างรีบร้อน ปากเล็กบดเบียดเข้าหาคนตัวโตอย่างร้อนรน โสภณมองว่ามันเหมือนเด็ก คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้าที่เขาเครียด พอเห็นเขาอารมณ์ดีมันเลยโล่งใจ
"อื้ม รุนแรงจัง" โสภณลูบบั้นท้ายที่โก่งงอน ผละปากออกเพื่อตั้งหลักก่อนจะหอมมุมปากถาม
"คิดถึง" วินัยตอบเสียงพร่า ตามจูบไปทั่วไรหนวด
"เด็กขี้อ้อน" โสภณยิ้มหวานก่อนจะรวบตัวคนตรงหน้ามากอด วินัยเองด้วยความที่โล่งใจแล้วก็ยอมโอนอ่อนกอดคอคนที่แก่กว่าตนเอาไว้แน่น กอดเหมือนลูกอ้อนพ่อ แต่นี่เป็นเมียอ้อนผัว
"ทำงานมาทั้งวัน อาบน้ำหน่อยไหม" โสภณหอมซอกคอ เขาไม่รังเกียจถ้าจะร่วมรักกับมันทั้งๆชุดทำงานแบบนี้ แต่ที่เอ่ยเพราะกลัวเมียจะไม่สบายตัว
"เหม็นหรือไง" เจ้าตัวบ่นมุบมิบ ยกวงแขนขึ้นมาดม
โสภณหัวเราะ "เหม็นสุดๆ"
"ไม่เห็นจะเหม็นเลย" เขาบ่น พอรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็โวยวาย "มึงอ่ะ แกล้งกูทำไมเล่า" กระหน่ำตีอกชกแขนคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ คนยิ่งเหนื่อยๆอยู่
"หึ มึงนี่น้า" โสภณส่ายหัว "ไปอาบน้ำเถอะ กูจะอุ่นกับข้าวให้"
"ไวๆล่ะ หิวแล้ว" วินัยยอมลุกขึ้นแต่โดยดี แค่รู้ว่าคนตรงหน้าไม่เครียดเหมือนเมื่อเช้า เขาก็ดีใจแล้ว
...
รู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าหลายเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่ได้รู้จักกันและกัน ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตเพื่ออีกคนมากขึ้น จากคนที่เปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้าอย่างวินัย กลับกลายเป็นคนที่รักเดียวใจเดียวไม่นอกใจ จากคนที่อยู่เพื่อคนอื่นมาโดยตลอดอย่างโสภณ ตอนนี้เขาเองก็จะพยายามอยู่เพื่อตัวเองและมันให้มากขึ้น
นับวันความผูกพันก็ยิ่งมากขึ้น จากการเป็นแค่เพียงคู่นอน ตอนนี้ทั้งสองเองก็เริ่มมีเยื่อใยบางๆที่ตัดกันไม่ขาดจริงๆเสียแล้ว
วินัยรักในความอบอุ่น พึ่งพาได้ของโสภณ ส่วนโสภณเองก็รักและเอ็นดูในความซื่อสัตย์ของมัน แต่ถึงแม้จะรู้สึกกันมากขนาดไหน แต่ต่างฝ่ายเองก็อยากที่จะเก็บคำพูดเอาไว้ รอให้การกระทำเป็นตัวบ่งชี้ในตัวของมันเอง
"กูอยากไปเที่ยวพักผ่อน เมื่อไหร่มึงจะยอมไปกับกูบ้าง" วินัยเดินมานั่งลงบนตักโสภณที่กำลังดูรายการสารคดีอยู่ ชวนมาตั้งกี่ร้อยรอบแล้ว คำตอบก็เหมือนเดิม
"กูก็อยากไปนะ แต่..."
"แต่เป็นห่วงลูก?" วินัยจำได้ขึ้นใจ "มึงปล่อยวางบ้างเถอะ ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้ มึงก็น่าจะรู้"
"กูรู้ .. แต่จะให้กูไปเที่ยวอย่างสบายใจ กูคงทำไม่ได้" โสภณลูบหน้าท้องคนตรงหน้า อยากไปสิทำไมจะไม่อยาก แต่อะไรๆมันยังไม่เข้าที่ เขาจะพามันไปเที่ยวอย่างมีความสุขได้อย่างไรกัน
"เห้อ ที่กูชวน กูก็แค่อยากให้มึงไปพักผ่อนบ้างก็เท่านั้น" วินัยเอนตัวพิงคนด้านหลัง "แต่ถ้ามึงไม่พร้อม เอาไว้เราค่อยไปวันหลังก็ได้"
วินัยไม่ได้อยากจะเร้าหรือ เพียงแค่กลัวว่าถ้ารอจนกว่าเรื่องจะจบ บางทีมันจะไม่เป็นไปตามที่คาดหวังเอาไว้
"คืนนี้กูจะไปกินเหล้ากับเพื่อนนะ มึงไปด้วยไหม" วินัยถาม คืนนี้วันเกิดเพื่อนเขา มันตั้งใจจะเลี้ยงเหล้า ไม่ไปก็ไม่ได้
"มึงไปเถอะ อย่าเมามากนักล่ะ" โสภณอยากให้มันทำตัวตามสบายเหมือนก่อน
"ได้ แต่มึงต้องไปส่งกูนะ เดี๋ยวตอนกลับจะโทรให้มารับ" วินัยอ้อน เขาอยากดื่มเยอะ ไม่อยากขับรถไปเองสักเท่าไหร่
"อืม เอาสิ" โสภณรับคำ ถึงไม่บอก เขาก็เต็มใจไปส่งอยู่แล้ว
...
วินัยกระดกเหล้าเป็นว่าเล่น ไม่ว่าเพื่อนคนไหนจะส่งให้เขาก็รับมาดื่มอย่างไม่ปฏิเสธ ปกติเขาเป็นคนคอแข็ง แต่วันนี้ดื่มหลายยี่ห้อจริงๆ เขาเองก็ทนได้ไม่มากนัก เริ่มจะยืนไม่ค่อยอยู่
"โทรศัพท์มึงน่ะ" เพื่อนชายตะโกนใส่หูพลางยื่นโทรศัพท์ให้ สายตาพร่ามัวบอกว่าเป็นเบอร์ของโสภณที่โทรมา เขาเซฟชื่อมันใหม่ว่าป๋า เวลาเอากันเรียกอีกคนว่าป๋ามันตื่นเต้นดี เสมือนเขาอยู่ในสถานะเมียน้อย เร้าใจ และน่าตื่นเต้น
"ฮัลโหล" เสียงครางเบาๆขานเมื่อกดรับ
( จะกลับหรือยัง เที่ยงคืนกว่าแล้ว ) คนปลายสายถามน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย
"อื้ออ ยังสนุกอยู่เลย" วินัยแนบโทรศัพท์ไว้กับหูก่อนจะเอนตัวลงนอนบนโซฟา ขณะที่เพื่อนๆต่างพากันร้องคาราโอเกะอย่างเมามัน
( แล้วจะกลับตอนไหน ) โสภณถามน้ำเสียงปกติ เขาผิดเองที่บอกให้มันดื่มได้ตามสบาย
"เอิ๊ก อือ มารับกูหน่อย ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย อื้อ" เสียงเอ่ยปนครางดังเข้ามาภายในสาย โสภณไม่รอช้ารีบคว้ากุญแจรถออกไป เขาไม่ได้กดวางโทรศัพท์ แต่ก็ไม่ได้คุยต่อ แค่อยากได้ยินความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายก็เท่านั้น
"ใครวะนัย ป๋านี่ชื่อคนหรือสถานะ" เสียงเพื่อนเล็ดลอดออกมา
"ผัวกูเองแหละ เอิ๊ก" เสียงคนเมาตอบ โสภณยิ้มส่ายหัว ถ้าพรุ่งนี้สร่างเมาแล้วเพื่อนล้อ กูจะขำให้
"ไอ้สัตว์! มึงเนี่ยนะมีผัว บ้าไปแล้ว!"
"เออ กูนี่แหละมีผัว เอิ๊ก ผัวกูลีลาเด็ดนะโว้ย กูโคตรชอบเลยเวลามีอะไรกัน"
โสภณเริ่มหน้าเสีย ถ้าเมียจะเมาแล้วโพนทะนาขนาดนี้ล่ะก็
จู่ๆโทรศัพท์ก็ตัดไปอาจจะเพราะแบตหมด โสภณโทรกลับเข้าไปก็ไม่มีสัญญาณแล้ว
เขาขับรถมาจอดที่หน้าทางเข้า ก่อนจะลงมาชั้นใต้ดิน สอบถามพนักงานว่าอยู่ห้องไหน เขาถึงพามา
"ขอโทษที ผมมารับวินัย"
"ฮิ้วววววววววววววว"
โสภณหน้าเสีย สุดท้ายก็รู้กันทั้งหมดเพราะปากมัน ไหนว่าไม่อยากให้ที่ทำงานรู้ไง หมดกัน
"ผัวมึงมารับละโว้ยยยย เด็ดใช้ได้เลย" เสียงเพื่อนแซวคนที่คอพับคออ่อนอยู่บนโซฟา
โสภณยิ้มแหย เดินเข้าไปหามัน กะว่าจะพยุงมันขึ้น
"มาไวจัง เอิ่ก" มันเงยหน้ามองตาปรือ ดูท่าจะเมามาก
"ไปเถอะ กลับห้อง" โสภณพยุงอีกคนขึ้น เอาแขนมันพาดคอแล้วหิ้วปีก
"ดูแลเพื่อนผมด้วยนะป๋า อย่าจัดมันหนักนักล่ะ" เพื่อนๆต่างพากันแซว
"ค ว ย" คนเมาหันกลับไปโชว์นิ้วกลางก่อนที่จะถูกโสภณพาตัวออกมาด้านนอกเพื่อขึ้นรถกลับคอนโด
"เมาแล้วเรื้อนจริงๆ" โสภณยัดอีกคนไว้ที่เบาะข้าง ก่อนจะรีบมานั่งที่เบาะคนขับ
"เรื้อนแล้ว .. อึ่ก .. ไม่ชอบหรือไง" เด็กข้างๆตะแคงหันมาทำหน้างอ โสภณเลยตีหน้าผากไปหนึ่งที เอาให้แดง จะได้จำ
"เจ็บนะเว้ย!" วินัยลูบหน้าผากตัวเองป้อย มองอีกคนที่ออกรถมุ่งหน้ากลับห้อง
"นอนไปดีๆ เดี๋ยวก็ได้นอนแล้ว รอหน่อย" โสภณส่ายหัว ถ้าจะง้องแง้งขนาดนี้ กูไม่ให้ไปดื่มหรอก
ระหว่างทางคนเมาก็ชวนเขาคุยเรื่องหื่นกามมาตลอด บางทฤษฎีว่าคนเมาจะไร้สมรรถภาพ แต่เขาว่าคงใช้ไม่ได้กับมัน เด็กดื้อพยายามวกเข้าเรื่องใต้สะดือตลอด เขารู้ว่ามันอยาก เขาเองก็อยากไม่ใช่น้อย แต่จะให้จอดรถเอากันกลางทางหรือไง มันไม่ใช่เรื่อง แม้จะอยากฟัดร่างขาวๆนี่แค่ไหน แต่จิตใต้สำนึกก็บอกว่า รอกลับห้องก่อน
"ฮื่อออ อย่าเพิ่งสิ" คนตัวขาวรั้งเขาไว้ตอนที่จอดรถเสร็จ มือเล็กพยายามป้วนเปี้ยนที่หน้าขาแกร่ง
"ขึ้นไปทำบนห้อง" โสภณก็ไม่อยากรอหรอก เมียให้ท่าขนาดนี้ มีหรือจะปฏิเสธ
"อื้ออ ตรงนี้" วินัยล้วงมือเข้ามาในกางเกงบอลตัวใหญ่ โสภณสูดปากเสียว แค่มือร้อนสัมผัสจุดอ่อนไหว ขาเขาก็ก้าวไม่ออก
วินัยค่อยๆลูบวนที่แก่นกายใหญ่ ปลุกมันด้วยมือเรียวอย่างจงใจ เงยหน้าชายตามองอีกคนอย่างเรียกร้อง
"ซี้ด .. เมีย" โสภณร้องครางเมื่อแท่งร้อนถูกดึงออกมานอกกางเกง ลิ้นร้อนของอีกคนแตะมาที่ส่วนหัว ทำเอาเขาแทบคลั่ง
"อื้ม" วินัยไม่สนใจ เขาตะแคงหน้าเลียให้ทั่วเอ็นอุ่น มือนึงก็ชักรูดที่ท่อนหนา ปากก็ครอบครองอย่างโหยหา
"เสียวฉิบ" โสภณอ้าขาออกกว้าง มองหัวเล็กที่ขยับเขยื้อนตามแรงปาก เขาเลียริมฝีปากแห้ง โน้มตัวไปสนใจกับบั้นท้ายกลมกลึงในกางเกงยีนส์ตัวโปรด
วินัยดูดแก่นกายใหญ่โตของคนตรงหน้าด้วยความกระสัน เขารู้ว่าอีกคนก็ต้องการไม่แพ้กัน มือสองข้างเลื่อนมาปลดปล่อยพันธนาการของตน ให้อีกคนได้เข้ามาอย่างง่ายดาย
"สัตว์! ซี้ดดด" โสภณวนที่ปากทางสีสดก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปสองนิ้วแรก ผนังนุ่มตอดรัดนิ้วเรียวจนขยับไม่ได้ เขาก้มลงจูบหัวเล็กให้ผ่อนคลานก่อนจะสอดลึกจนมิดด้าม
เสียงดูดเลียจ๊วบจ๊าบดังไปทั่วรถ วินัยรู้ว่าเลียวิธีไหนคนของเขาจะแตกช้าแต่น้ำเยอะ วินัยใช้ลิ้นดุนส่วนหัว หยอกล้อกับรูเล็กๆอย่างจงใจ ทำให้คนรักบ้าคลั่ง ช่องทางถูกมือแกร่งบีบขยำ สอดใส่อย่างเร้าอารมณ์ จนกระทั่งที่ความร้อนพุ่งสูง แก่นกายหนาฉีดอัดน้ำรักเข้ามาในคอเล็ก วินัยครางพร่า ดูดซับน้ำคาวของคนตรงหน้าอย่างไม่รังเกียจ
"อื้ม .. แฮ่ก" โสภณดึงคนรักมาจูบซับน้ำกามที่ตัวเองปลดปล่อย มันกลืนเข้าไปจนเกลี้ยงไม่เปรอะแม้แต่กางเกง เขาอยากจะอึ๊บมันเสียตรงนี้ ติดที่ว่าร่างกายของเขากับมันขนาดใหญ่ทั้งคู่ คิดสภาพคนตัวโตสองคนนอนกอดกันบนรถไซส์ปกติสิ คงจะลำบากน่าดู
"อยากก .." มันกระซิบตอนที่เขาอุ้มมันขึ้นลิฟท์ ไม่ต้องบอกก็รู้ ทั้งแก่นกายของเขาและแก่นกายของมัน ต่างก็ดุนดันจะออกมาด้านนอกไม่แพ้กัน
"คิดว่าอยากคนเดียวหรือไง" เขาแทบจะถีบประตูเข้าไปด้านใน ปากเล็กถูกกวาดต้อนด้วยลิ้นหนา โสภณตะโบมจูบคนตรงหน้าอย่างกอบโกย วินัยใช้มือคลำสวิตซ์ไฟ ก่อนที่ทั้งสองจะพากันขึ้นไปบนโซฟา สองมือหนาปลดกระดุมเสื้อนอนของอีกฝ่ายทิ้งในขณะที่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาโหยหา
วินัยครางยิ้มยกสะโพกขึ้นเพื่อให้โสภณดึงกางเกงของเขาออกไปอย่างง่ายดาย เขาเอื้อมมือถอดเสื้ออีกฝ่ายออก กางเกงบอลที่เคยใส่ตอนนี้ถูกปาทิ้ง คนใต้ล่างเผลอเหลือบมองช่วงความแข็งแกร่งกลางลำตัวที่ผงาดชันแล้วหน้าร้อนผ่าว
ของของมัน มองอย่างไรก็ไม่เคยชินเสียที
“บอกเพื่อนไปแบบนั้นจะไม่โดนล้อแย่หรือ” เสียงพร่าต่ำถาม ก้มลงกัดปากนุ่มหยุ่นอย่างคลอเคลีย
“ช่างหัวมันเถอะ อื้อ” วินัยร้องเมื่อคนตรงหน้าสอดนิ้วเข้ามาภายใน เขาวางมือบนแผ่นอกแกร่ง เขี่ยตุ่มไตคนตรงหน้าเล่นอย่างมีอารมณ์
“คิดจะเปิดตัวแล้วสินะ” โสภณวนนิ้วตรงจุดกระสัน
วินัยเม้มปากแน่นพลางพยักหน้า ข่มความกระดากอายพลางกระหวัดขาขึ้นโอบลำตัวแกร่ง
"พร้อมแล้วยัง" โสภณจูบที่ยอดอก มองมันที่หอบหายใจแรงเมื่อเขาลดตัวลงจ่อแก่นกายที่เบื้องล่าง
"เข้ามาสักที .. อ๊ะ" ไม่รอช้า ความแข็งแกร่งก็ถูกสอดแทรกเข้าสู่ภายใน เสียงครางหวานกระตุ้นอารมณ์กามได้ดี วินัยยันมือที่หน้าท้องแกร่ง พอมันดันเข้ามาจนสุด เขาก็หงายหน้าครางหวิว
วินัยครางหลับตาแน่น ส่งเสียงครางเครือในลำคอเมื่อมันเริ่มขยับเข้าออกภายในตัว แก่นกายขนาดไซส์ยุโรปถูกสอดเสียดที่ช่องทางด้านหลัง ความนุ่มและตอดรัดทำให้คนที่กำลังกระแทกสะโพกพอใจเป็นอย่างมาก
ดีกว่าหญิงสาวพรมจรรย์เป็นสิบเท่า
เด็ดกว่าเด็กเอ๊าะๆเป็นไหนๆ
"ป๋า .. อื้ออ" โสภณชอบที่มันเรียกเขาว่าป๋า
"ครับ" เขาโน้มตัวไปหอมเปลือกตา ส่วนล่างก็ขยับอย่างชำนาญ
"สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่เป็นอะไร" มันเอื้อมมือมาคล้องคอเขาไปกอด โสภณหลับตาลงหอมแก้มมัน พอเมามันก็กล้าพูดออกมาว่าคิดอะไร ใช่ วินัยมันกลัว กลัวว่าเขาจะไม่กลับมาหามัน กลัวไปเสียทุกอย่าง มันเลยต้องการให้เขาได้ไปใช้ชีวิตกับมันลำพังบ้าง
"วินัย .. กูไม่อยากสัญญาอะไรทั้งนั้น" เขาผละออกจ้องตา "รู้เอาไว้แค่ว่ากูจะไม่มีวันตายจากมึง รู้เท่านี้ก็พอ"
สองกายโถมเข้าหากันด้วยความคิดถึง คนด้านบนเร่าร้อน บดเบียดและโหยหา ใครจะไปรู้ล่ะว่าแค่มีอะไรกัน นอนด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน มันจะทำให้ผูกพันมากขนาดนี้
ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ
ร่างกายหนาที่เคลื่อนไหวเป็นจังหวะอยู่ด้านบนค่อยๆหยุดลงก่อนจะฟุบลงนอนซบแผ่นอกเรียบตึงของคนด้านล่าง ทั้งวินัยและโสภณหอบหายใจดังก้อง เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยหยดเหงื่อที่มาจากการร่วมรักหนักหน่วงตลอดหลายชั่วโมง จากโซฟาเคลื่อนมายังพื้นห้อง ผละมายังโต๊ะกินข้าว แล้วจบลงที่อ่างน้ำในห้อง
วินัยอุ่นวาบในช่องท้องเมื่อป๋าถอนแก่นกายที่สอดใส่อยู่หลายชั่วโมงออกไป ตอนนี้เขาทำรักกันอีกรอบเป็นรอบสุดท้ายบนเตียง ฝ่ามือหยาบสอดเข้าไล้กลุ่มผมนุ่ม ปากอุ่นร้อนแตะลงหน้าผากเบาๆอย่างเอ็นดู อายุของเราต่างกันเกือบสิบปี แต่ความรู้สึกของพวกเขาก็ไม่ได้ห่างเหินจนไร้ความอบอุ่น
ยิ่งพวกเขาใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่ ความผูกพันก็ยิ่งกลายเป็นบ่วงคล้องใจมากเท่านั้น
"หายเมาหรือยัง หืม" โสภณดึงตัวคนรักมากอด ลูบบั้นท้ายกลมกลึงเบาๆอย่างเอาใจ
"อืม โดนขนาดนี้ ไม่สร่างก็แย่ละ" คนตัวเล็กไล้นิ้วมือไปทั่วแผ่นอกกว้าง เขาไม่เคยอายที่ต้องเป็นคนอยู่ล่าง ขอเพียงมีความสุข เขาก็พร้อมจะทำให้
"เวลาเมามึงตอดแรงกว่าปกติอีกนะ" โสภณแกล้งหยอก เลยถูกกัดจุกนมมาที
"ชอบไหมล่ะ" วินัยถามเสียงค้อน
"ชอบสิ อยากให้มึงรัดทุกวันเลย" โสภณเอาใจ ก้มลงจูบยอดอกคนตัวเล็กบ้าง พอได้ชิมก็ติดใจ จากที่จะแกล้งก็กลายเป็นดื่มด่ำกับยอดอกสีสวยอยู่หลายนาที ทำเอาอะไรๆมันก็ตื่นตัวอีกครา
"ฮื่อออ .. เสียว .. ไม่ไหวแล้ว" วินัยดิ้นพล่าน ลิ้นของป๋าใช่ย่อยเสียที่ไหน รัวทียิ่งกว่าไฮโดรลิค
"ไม่ไหวก็อ้าขา .. เดี๋ยวจะช่วยปลดปล่อยเอง" คนตัวโตกระซิบเสียงกระเส่า
"ไอ้บ้า อ๊าาา.." กว่าจะรู้ตัว ขาทั้งสองข้างก็ถูกจับอ้าออกกว้าง อีกคนก็จดจ่อเข้ามาเรียบร้อย คำพูดที่จะเอาไว้ด่า กลับต้องเก็บไว้ครางไม่เป็นท่าแทน มีผัวเด็ดขนาดนี้ จะไปมีใหม่ทำไมล่ะ จริงไหม
.....
"อรุณสวัสดิ์" เสียงที่ได้ยินทำให้วินัยหันกลับมาซุกที่อกกว้างทันที
"ไม่อยากตื่นเลยให้ตายเถอะ" วินัยงัวเงีย ที่ดื่มๆไป เมื่อเช้าวิ่งไปเอาออกแทบไม่ทัน กว่าจะได้นอนจริงๆจังๆก็หกโมงเช้าพอดี
"วันนี้เข้าเวรดึกนี่ ไม่ต้องรีบตื่นหรอกน่า" โสภณเอ่ย เขาเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว จะหนักแค่ไหนก็ตื่นไหว
"ป๋าาาา .." คำเรียกแบบนี้ปกติจะได้ยินเวลาเมาหรือกำลังทำเรื่องอย่างว่า แต่ทำไม
"หืม" โสภณครางรับ ลูบหัวเล็กที่เข้ามาออดอ้อน
"แต่งงานกันไหม"
ไม่รู้ว่าคนพูดต้องการแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า แต่มันก็ทำให้คนที่ได้ฟังชะงักได้
"อยากแต่งจริงๆหรือ" เขาถาม ลูบกล้ามแขนเล็กไปด้วย
"ฮ่าาา ล้อเล่นน่า อย่าเครียดดิ" วินัยก่ายกอดร่างหนาเอาไว้
"เอาดีๆ อยากแต่งหรือเปล่า" เขาถามอีกคน ตัวเขาอย่างไรก็ได้ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว จะต้องปิดซ่อนอะไรอีก
"ไม่เอาล่ะ แค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ ไว้เคลียร์เรื่องจอมขวัญเสร็จค่อยว่ากันใหม่นะ" วินัยพูดจริงๆ เขาก็แค่หยอกเล่น ความรักของเขาไม่จำเป็นต้องมีพิธีอะไรทั้งนั้น
"กูไม่ได้เป็นคนดีอะไร ไม่รู้พ่อกับแม่มึงเขาจะรับได้ไหมที่ลูกชายต้องมาเป็นเมียคนอย่างกู" โสภณเคยคิด ตัวเขาไม่มีพ่อมีแม่ จะทำอะไรก็ไม่ต้องปรึกษาใคร แต่มัน ..
"พ่อกับแม่กูเขาโคตรขี้หวง แต่ไม่ต้องห่วงหรอก แค่กูยอมเป็นเมียมึงก็พอแล้วนี่ คิดไรมาก" วินัยพลิกตัวคล่อมคนตัวโตกว่าไว้ "อีกรอบได้ป่ะ จะได้ตื่น"
"จัดไป"
ความสัมพันธ์แบบสบายๆก็ทำให้ทั้งสองฝ่ายมีความสุขดี ไม่ต้องแต่งแต้ม แต่งเติม แค่ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เท่านั้นพวกเขาก็มีความสุขแล้ว ให้กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ว่าพวกเขาจะคบกันไปจนถึงฝั่งหรือไม่ แต่ถ้าจะให้พูดกันตามตรง ต่างฝ่ายก็ต่างรักและผูกพันกันมาไม่น้อยแล้ว
- E N D -
Talk: กลับมาแล้วค่ะ จะไม่หายไปไหนแล้ววววว
อินไซด์เจอกันในเล่มเลยนะคะ แต่จะมีตอนพิเศษมาลงตอนเรื่องนี้จบแล้ว
ช่วงนี้อากาศขึ้นๆลงๆ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะทุกคน
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
:haun4:
-
วินัยเเซ๊บมากกกก
-
เสียเลือดตลอด :jul1:
-
อะไรคือจบแล้วคะ ฮือออออ อยากอ่านอีกกก
-
คู่นี้ก็ยังเด็ดเหมือนเดิม
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
อยากอ่านอีกง่าา จบซะแล้วว
แฮปปี้
-
แบบว่ารูปปลากรอบแซ่บทุกรูปเลยนะคะ คือแค่เห็นนี่ถึงกับเสียเลือดโดยไม่ต้องอ่านเนื้อเรื่องเลยนะคะ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
วินัยขอป๋าแต่งงานด้วยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
วินัยน่ารักอะ อิอิ :haun4:
-
วินัยแซ่บเวอร์ ป๋ามีเมียเด็ดจริงๆ หึหึ
-
มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย...
มอบให้โสภณ อย่าหื่นมากนะคะ 55555
-
เด็ดตั้งแต่รูปปลากรอบแล้วเรื่องนี้ ฮาาาา
-
อินไซด์นี่เด็ดทุกตอนเลย ชอบมากกก o13
-
เมาแล้วเรื้อนแบบนี้ได้จัดหนักสมในเลยอ่ะจิวินัย
จมกองเลือดเลย คิกๆๆ
-
วินัยเปิดตัวป๋าแล้ว~
-
เลือดจะหมดตัวละ :haun4: แซ่บจริงไรจริง ชอบตอนวินัยอ้อนป๋า :z1:
-
:pighaun:
ป๋า
-
:pighaun: คู่นี้มาทีไรเสียเลือดทุกครั้ง เลือดลมสูบฉีด ดีจริง ๆ ยังไงจะรออ่านในเล่มน่ะจ้ะ :กอด1:
-
คู่นี้เค้าเด็ดดีจริงๆ :haun4:
-
จ้าาาา
-
วินัยสุดสวิงมาก :haun4:
-
:impress2:
-
งื้ออออ คู่นี้น่ารัก ชอบๆๆ
แซ่บทุกกระบวนท่า 5555
-
:hao7:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
รอเล่มออกค่ะโกะ :hao6:
-
:hao3: ความรักแบบผู้ใหญ่เข้าใจกันก็พอเน้อ
-
:jul1: :jul1: ร้อนแรงตลอดคู่ป๋าเนี่ย คึคึคึ
-
ง่อววว ป๋านี่เด็ดจริงๆ :hao6:
-
:pighaun:
-
คู่นี้ก็แซ่บตลอดดดดดดด :jul1:
-
ชอบจัง
-
ป๋าโดนเมียอ้อน เขินนนน :-[
-
รอยชัง ๓๓
"ตาวินได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ" เสียงโวยวายดังขึ้นมาลั่นบ้าน "แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า"
อัจฉราที่ยืนฟังอยู่ข้างๆต้องคอยปลอบคนเป็นมารดาให้ไม่ตระหนกไปมากกว่านี้
"เห้อ ดูแลตาวินแทนฉันด้วยนะน้อย ขอบคุณมากจริงๆ แค่รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากก็โล่งใจ อย่างไรเสีย ช่วยปรามไม่ให้เขาออกไปทำงาน พักผ่อนอยู่บ้านให้หายดีก่อน เดี๋ยวฉันคงจะต้องคุยกับชัยอีกที รบกวนน้อยด้วย"
พอมารดาเอ่ยจบท่านก็กดวางสายจากสายที่โทรเข้ามาหาตอนบ่ายของวัน เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาจาก
"พี่ชายแกน่ะ เข้าไปช่วยคนงานที่กำลังจะถูกหินตกใส่เอาไว้ แต่ก็พลาดโดนเสียเอง เลยต้องเย็บที่หัวหกเข็ม ตัวก็ระบมช้ำไปด้วย" อำพรเล่าให้ลูกสาวที่พะวงไม่แพ้กัน
"พี่วินก็แบบนี้ เห็นใครตกอยู่ในอันตรายไม่ได้" อัจฉราทราบดี พี่ชายเธอแม้จะดูโหด แต่กับครอบครัวหรือลูกน้อง พี่วินน่ะยิ่งกว่าพ่อพระ
"แม่ตาขวากระตุกแต่เช้า พอตกบ่ายได้เรื่องเลยเชียว" อำพรใจไม่ดีแต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องจะเกิดกับลูกชายของตน
"เอาเถอะค่ะ ถือเป็นอุบัติเหตุ" อัจฉรากุมมือมารดา "เราจะบอกเรื่องนี้กับน้องไหมคะ" หล่อนหมายถึงจอมขวัญ
"แม่ว่าไว้ตาวินหายดีสักพักเถอะ แม่กลัวน้องจะกังวล นี่ก็ใกล้จะห้าเดือนเต็มทน อาทิตย์หน้าก็ต้องไปอัลตร้าซาวด์แล้ว แม่ยังไม่อยากให้น้องไม่สบายใจ" อำพรเป็นห่วงทั้งตัวจอมขวัญและหลานในท้อง
"ได้ค่ะ" อัจฉราก็คิดว่าดี
อีกอย่างอัศวินก็คงไม่อยากให้จอมขวัญเป็นห่วงตนมากเสียเท่าไหร่ ไว้หายดีแล้วบอก น้องจะได้ไม่กังวล
...
"คุณอัศวิน .." จอมขวัญชะงักกับเรื่องราวที่ได้ยิน เขาไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง เพียงแค่จะเดินลงมาเอาของว่างตอนบ่ายขึ้นไปทาน
ร่างเล็กรีบเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่อัจฉราซื้อมาให้ไว้ติดต่อกับพี่ชายเพราะเกรงใจไม่อยากรบกวน
มือน้อยๆสั่นอย่างเห็นได้ชัด บางทีจอมขวัญก็ไม่ค่อยชอบนิสัยเอาตัวเองเข้าไปปกป้องคนอื่นของอัศวินเสียเท่าไหร่ เจ็บตัวแทนคนอื่นมันสนุกมากนักหรือไง ถึงได้ทำตัวเป็นฮีโร่เสียทุกครา
กดโทรออกหมายเลขที่พี่สาวเซฟเป็นเบอร์คนโปรดไว้ให้เพราะตนทำไม่เป็น กดโทรอยู่หลายสาย แต่ก็ไม่มีคนรับ
"เขาอาจจะกำลังพักผ่อน" จอมขวัญถอนหายใจ ยอมวางโทรศัพท์ลงที่เตียง
แน่นอนว่าจอมขวัญเป็นห่วงคนคนนั้น อาจจะไม่ได้ห่วงในความหมายที่ลึกซึ้ง แต่ห่วงเพราะคนคนนั้นเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้แบบเดียวกัน คนที่เกลียดกันขนาดนั้น แต่ยอมใช้ร่างกายเข้ามารับลูกกระสุนแทนตน มันก็น่านับถือไม่น้อย
เย็นนั้นจอมขวัญนั่งทานข้าวด้วยสีหน้าเหม่อลอย พอทานไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ขอตัวกลับขึ้นห้อง ตอนนี้เขากำลังถักผ้าพันคอให้ตนและคนที่ยังไม่กลับมา อีกเดี๋ยวก็จะหน้าหนาว ถึงอย่างไรก็คงจะได้ใช้
ตอนนี้หน้าท้องของเขาเริ่มนูนออกมาจนเห็นได้ชัด เสื้อผ้าที่เคยมีก็เริ่มใส่ไม่ได้ ต้องเปลี่ยนใหม่ เพราะไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน เขาจึงสามารถใส่ชุดคลุมท้องที่เป็นกางเกงได้ ทุกตัวที่อัจฉราซื้อมาให้ค่อนข้างสะดวก ใส่แล้วสบายไม่อึดอัด ช่วงนี้ลูกๆเริ่มดิ้นแรงขึ้นมาทุกที บางคืนเขาก็ต้องเล่านิทานให้เด็กๆฟัง ถึงจะสงบและนอนได้ เข้าใจแล้วว่าแม่ลำบากแค่ไหนกว่าที่จะคลอดเขาออกมา ความรักที่เขามีให้ลูก มันมากมายเหลือเกิน ไม่อยากจะรออีกสี่เดือนเลยด้วยซ้ำ
{ ตึ่ง ตึง ตึ๊ง . ตึ่ง ตึง ตึ๊ง . ตึ่ง ตึง ตึ๊ง }
เสียงวิดีโอคอลดังขึ้นใกล้ตัว จอมขวัญรีบหันไปหยิบมันขึ้นมา ไม่ต้องดูก็รู้ว่าใคร เพราะเบอร์นี้คนที่รู้ก็มีแค่ไม่กี่คน
"ครับ" เขาขานรับ ถือโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆ
( ทำอะไรอยู่ ) คนปลายสายเปิดกล้องไปอีกฝั่ง ได้ยินแต่เสียง หน้าจอก็เห็นแค่โทรทัศน์
"ขวัญถักผ้าพันคอ คุณล่ะ" จอมขวัญยอมเรียกแทนตัวเองว่าขวัญแล้ว หลังจากทีโดนอ้อนมาเป็นเดือนๆ เขาก็เริ่มชิน
( พี่กำลังจะนอน คิดถึงเรากับลูกเลยคอลมา ) คนปลายสายตอบเสียงอ้อน
"คิดถึงแต่ไม่ยอมให้ขวัญเห็นหน้า" จอมขวัญหน้าบึ้ง
( พี่ขอโทษ วันนี้คงไม่สะดวก )
"ทำไม! ปิดบังอะไรขวัญอยู่หรือเปล่า" จอมขวัญรู้ว่าทำไมคนในสายถึงไม่กล้าให้เห็นหน้า
( จอมขวัญ ) อัศวินโอดครวญ
"ถ้าอย่างนั้นขวัญจะวาง" จอมขวัญยื่นคำขาด
( โถ่ พี่อยากเห็นหน้าเรานะ ) คนปลายสายถอนหายใจ ( ก็ได้ครับ อย่าตกใจนะ )
กล้องค่อยๆหันมาจนเห็นหน้าคนฝั่งโน้นชัดๆ ผ้าพันแผลรอบหัวทำให้จอมขวัญตกใจ
"ไหนว่าเป็นไม่มากไงครับ" จอมขวัญใจไม่ดี
( รู้เหรอไงว่าพี่เป็นอะไร ) อัศวินยิ้ม เมื่อคนที่คุยด้วยดูมีท่าทีเป็นห่วง
"ก็ ..."
( เอาเถอะ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกไม่กี่วันก็หาย ) อัศวินไม่อยากให้คนรักเป็นกังวล
"ทำไมถึงชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่เรื่อยก็ไม่รู้" จอมขวัญบ่นงุบงิบ อัศวินถึงกับหัวเราะ
( อย่างอแงเลยนะ วันนี้ลูกดื้อหรือเปล่า กวนแม่มากไหม หืม ) อัศวินเปลี่ยนเรื่อง เขาคิดถึงเจ้าตัวเล็กในท้อง
"วันนี้ไม่ดื้อครับ แต่พอคุณคอลมา ลูกก็ดิ้นกันใหญ่"
( สงสัยจะคิดถึงพ่อนะ ) อัศวินได้ทีเอ่ย
"หลงตัวเอง ลูกอาจจะเบื่อคุณก็ได้" จอมขวัญเบ้ปาก
( ไม่จริงหรอก ขนาดแม่ยังห่วงพ่อขนาดนี้ ลูกก็ต้องคิดถึงพ่อเป็นธรรมดา ) อัศวินอยากจะไปหาคนรักใจจะขาด
จอมขวัญส่ายหน้า ไม่ว่าจะพูดอะไร เขาก็วกเข้าตัวได้ตลอด
( เราไปพักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว ) อัศวินยอมตัดใจ
"ครับ อย่าหักโหมทำงานนะ รอให้หายดีก่อน" จอมขวัญเอ่ยสิ่งที่อยากจะพูด
( รับทราบครับที่รัก ราตรีสวัสดิ์ทั้งแม่และลูกนะครับ )
จอมขวัญพยักหน้ารับ รอไม่นานสายก็ตัดไป
เขาเก็บโทรศัพท์เข้าที่ วางไหมพรมไว้ข้างเตียงก่อนจะเดินไปแปรงฟันเตรียมเข้านอน ชีวิตทุกวันนี้ดูเหมือนจะมีความสุข ได้ใช้เวลาอยู่กับพ่อ กับคนที่เป็นห่วงเป็นใย เท่านี้เขาก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
.....
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
"ตื่นเต้นมากๆใช่ไหม หืม" เสียงคุณหมอเอ่ยทักกับจอมขวัญ วันนี้แล้วที่เขาจะได้รู้ว่าลูกๆในท้องของเขาจะเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย
"ครับ ขวัญจะร้องไห้แล้ว" จอมขวัญยิ้มตาหยี ผ่านมาห้าเดือนแล้ว ความผูกพันมันยิ่งเพิ่มขึ้นมากมายจนกลายเป็นความรัก
"เอาล่ะ ขึ้นไปนอนบนเตียงนะ ทำใจให้สบายๆ หมอจะค่อยๆทำ เรามาลุ้นไปด้วยกันนะ" คุณหมอเอ่ย
"ครับ" จอมขวัญค่อยๆขึ้นไปนอนบนเตียง รอให้คุณหมอค่อยๆจัดการตามวิธีของท่าน
คุณหมอให้จอมขวัญเปิดเสื้อขึ้นมาจนเห็นท้องนูนๆ แม้ว่าจอมขวัญจะเป็นผู้ชาย แต่รูปร่าง ลักษณะของครรภ์ก็ไม่ได้ต่างจากคุณแม่ทั่วไปนัก คราวนี้เป็นการอัลตร้าซาวด์แบบสี่มีติ เพื่อความถูกต้องไม่ผิดพลาด คุณหมอค่อยๆป้ายเจลไปตามแนวครรภ์ จอมขวัญรู้สึกตื่นเต้นจนเหงื่อไหลตอนที่ท่านกดเครื่องตรวจลงมาบนหน้าท้อง
"ฮึ่ก .." เสียงสะอื้นของจอมขวัญที่มาพร้อมรอยยิ้ม ลูกๆของเขาทั้งสองที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอขดตัวเข้าหากันกลมกิ๊ก คุณหมอแตะไปตามหน้าท้อง รอสักพักเด็กๆก็เริ่มขยับตัวเพื่อให้คุณหมอได้ตรวจดูเพศ
"หมอว่าคนด้านหน้าเป็นผู้ชาย" คุณหมอยิ้มไปด้วยเมื่อเอ่ย
"น่ารักจังเลยลูก" อำพรกับอัจฉราเองก็ยืนกุมมือให้กำลังใจจอมขวัญอยู่ข้างๆ
"พี่ได้หลานชายคนนึงแล้ว" อัจฉราเองก็ดีใจไม่แพ้กัน
"อีกคนดูจะตัวใหญ่กว่าเล็กน้อยก็เพศชายเหมือนกัน ยินดีด้วยนะครับ คุณได้ลูกแฝดเพศชายทั้งคู่" คุณหมอยิ้มพลางกดหัวตรวจไปเรื่อยๆ
จอมขวัญนอนน้ำตาไหล เขาไม่ได้เจาะจงเรื่องเพศของลูก จะหญิงหรือชายเขาก็รัก แต่ที่ร้องไห้ออกมาเพราะความปลื้มปิติ ความรัก และอยากเห็นหน้าลูกไวๆ
"แม่ได้หลานชายทั้งคู่เลย ดีใจเหลือเกิน" อำพรเองก็น้ำตาตก คิดถึงตอนที่ท้องอัศวินกับอัจฉรา หล่อนก็ตื้นตันแบบนี้เหมือนกัน
"แฝดชายแบบนี้ พี่วินคงดีใจตายแน่ๆ" อัจฉรายิ้มรับ
"เดี๋ยวหมอจะเอารูปที่อัลตร้าซาวด์ออกมาให้ ดีใจอีกครั้งนะครับ" คุณหมอเช็ดยาเจลออกให้ ก่อนจะขอตัว โชคดีที่โรงพยาบาลนี้เป็นของเอกชน และจอมขวัญก็ถือว่าเป็นคนไข้พิเศษ ผลตรวจจึงสามารถรับได้ในวันนี้เลยไม่ต้องรอ
"ดีใจไหมลูก แฝดชายเชียวนะ" อำพรถามทันทีที่จอมขวัญเปลี่ยนชุดเสร็จ
"ครับ ขวัญดีใจมากๆ" จอมขวัญยิ้มหวาน ถ้าพ่อรู้ พ่อคงดีใจไม่แพ้ขวัญ "ตอนแรกก็กังวล แต่เห็นลูกร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง ขวัญก็ยิ่งดีใจ"
"ค่ะลูก เดี๋ยวรอผลตรวจแล้วแม่จะพาไปทานชาบู นี่ยัยอัจก็โทรไปบอกตาวินเรียบร้อย รายนั้นน่ะเห่อลูกยิ่งกว่าอะไร" อำพรส่ายหัว ส่วนจอมขวัญเองก็ทำได้แค่ยิ้มตอบ
ลูกสองคนในท้องเขา ก็คือลูกของคุณอัศวินด้วยจริงๆนั่นแหละ ถ้าไม่บอกทางนั้น คงจะรู้สึกผิดมากเหมือนกัน
"พ่อจ๋าาาาาาา" จอมขวัญกอดคนเป็นพ่อแน่น ทันทีที่เจอหน้า เซอร์ไพรส์มากที่คุณแม่นัดพ่อให้มาเจอที่ร้านอาหาร
"ว่าไงลูก หน้าอิ่มขึ้นตั้งเยอะแหนะ" โสภณหอมแก้มลูกชาย วันนี้เขาออกมาคนเดียว เพราะวินัยต้องไปทำงาน
"จริงเหรอครับ ช่วงนี้ขวัญทานเยอะมาก พอลูกๆเริ่มโต ทานอะไรก็ไม่อิ่มสักที" จอมขวัญหัวเราะ
"ขวัญมีหลานชายสองคนให้พ่อแบบนี้ พ่อคงหลงหลานแย่" โสภณพูดความจริง เขาเองคงมีลูกไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปก็คงจะต้องหลงหลานชายสองคนจนหมดใจ
"ขวัญยกให้พ่อเป็นพ่อทูนหัวไปเลย พี่วินัยคงดีใจแน่ๆ" จอมขวัญยิ้ม ทราบดีว่าพี่วินัยไม่ได้ผิดปกติแบบเขา การที่ผู้ชายกับผู้ชายมีอะไรกันแล้วสามารถตั้งครรภ์ได้เช่นเขา คงมีแค่หนึ่งในล้าน
จอมขวัญใช้เวลาอยู่กับพ่อจนทานเสร็จ อำพรและอัจฉราเองก็ไม่ได้รีบร้อน ถ้าหากจอมขวัญอยากจะอยู่ต่อก็สามารถรอได้ พวกเขานั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนเกือบเย็น โสภณจึงขอตัวกลับไปก่อน ไม่นานจอมขวัญก็กลับมาถึงบ้านพร้อมกับอำพรและอัจฉรา
จอมขวัญขอตัวขึ้นห้องก่อนเพราะวันนี้เดินทั้งวันค่อนข้างเพลีย ในห้องมืดๆ จอมขวัญกดเปิดไฟ ก่อนจะต้องตกใจกับสิ่งมีชีวิตก้นกลมๆที่เห็นในบนเตียง
"ลิขิตตตตตตตต" ร่างเล็กโผเข้าหาแมวน้อยอย่างดีใจ
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้น้า ฟอดดด" จอมขวัญหอมเจ้าแมวตัวจ้อยหนักๆ ได้กลิ่นน้ำยาอาบน้ำลอยขึ้นแตะจมูก ไม่เหม็นเลยแม้แต่น้อย
"คิดถึงที่สุดเลยยยย" เขาอุ้มมันไว้แล้วกดจมูกแตะที่หัวน้อยๆด้วยความคิดถึง
หมับ
"อื้ออ" จอมขวัญตกใจทันทีที่มีสัมผัสสวมกอดเขามาจากด้านหลัง
"ไม่คิดถึงพ่อแมวบ้างหรือไง ฟอด" อัศวินยืนซ้อนหลังแล้วกดจมูกกับแก้มหอมอย่างรักใคร่ เขาให้น้อยขับรถขึ้นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คลาดกับจอมขวัญตอนไปโรงพยาบาล เขาเลยรอคนรักที่นี่กะจะเซอร์ไพรส์
"คุณ!" จอมขวัญหันหน้าหลบ พลางขมวดคิ้ว
"คิดถึงนะ" คำพูดหวานๆกระซิบข้างหู อัศวินโอบกอดพลางลูบท้องน้อยๆด้วยความรัก เขาคิดถึง คิดถึงมาก
"ป .. ปล่อยก่อน" จอมขวัญทำอะไรไม่ถูก แม้จะเจอหน้ากันทุกวัน แต่มันก็เป็นแค่การคุยผ่านหน้าจอ สัมผัสแบบนี้นับเป็นเดือนได้แล้วที่ห่างหาย
"ชื่นใจจัง" อัศวินหอมแก้มอีกข้างก่อนจะยอมปล่อย
"มาเงียบๆแบบนี้ผมตกใจนะ" จอมขวัญบ่น
"พี่ขอโทษ กะจะเซอร์ไพรส์เรา" อัศวินลูบหัวคนตัวเล็กกว่า "ไม่โกรธน่า ลิขิตก็อยู่นะ อย่าหน้างอเลย" ง้อเสียหน่อย คนท้องน่ะ นิดหน่อยก็รู้สึกไปหมด
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ เห็นแม่บอกพี่อัจโทรไปบอกเรื่องลูก นึกว่าคุณอยู่เกาะเสียอีก" จอมขวัญนั่งลงช้าๆ โดยมีอีกคนคอยช่วย
"เมื่อคืนครับ น้อยก็มานะ เย็นนี้คงได้เจอ พี่ให้มันไปพัก ขับรถมาเหนื่อยๆ" เขาลูบหัวเด็กน้อยที่ได้ชื่อว่าภรรยา
"จริงเหรอครับ ขวัญคิดถึงพี่น้อย" จอมขวัญดีใจ
"เห้อออ คิดถึงแมว คิดถึงน้อย แต่ไม่คิดถึงสามี แบบนี้พี่ควรจะสมเพชตัวเองสินะ" อัศวินนอนหงายลงบนเตียงแผ่หลา
"ทำไมขี้น้อยใจแบบนี้!" จอมขวัญทุบที่ต้นขา
"ก็ขวัญไม่สนใจ ไม่คิดถึง พี่เสียใจรู้ไหม" อัศวินพลิกตัวเข้ากอด จากกอดก็เปลี่ยนเป็นหนุนตัก หันหน้าเข้าหาลูก
"ก็ .. เราคุยกันทุกวันนี่ครับ" จอมขวัญเอ่ยตะกุกตะกัก จะให้บอกคิดถึงโต้งๆ เขาไม่ชินเอาเสียเลย
"แต่มันไม่พอ ยิ่งเห็นหน้า ยิ่งคิดถึง ยิ่งได้ยินเสียง ยิ่งอยากมาหาไวๆ รู้ไหม" เขาเอ่ยจบก็จูบที่หน้าท้องน้อยเบาๆ คิดถึงทั้งคนเป็นแม่และลูกๆในท้อง
จอมขวัญไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร นับวันคนตรงหน้าก็ยิ่งทำดีมากขึ้น ชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาจนแทบไม่หลงเหลือความแค้น ตอนนี้เขาคิดถึงแต่ลูก ลูกชายสองคนที่เกิดมาจะต้องไม่กำพร้าเหมือนเขา เขาอยากให้ลูกมีพ่อแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่น
"ลูกสองคนเป็นลูกชาย พี่ดีใจนะครับ" อัศวินกุมมือบางมาหอม "ทุกวันนี้พี่ตั้งใจทำงานก็เพื่อเรา เงินทั้งหมดพี่แบ่งไว้ให้เราครึ่งนึง ให้แม่อีกครึ่งนึง ส่วนตัวพี่ไม่ขออะไร แค่มีขวัญกับลูก พี่ก็อยู่ได้แล้ว"
อัศวินไม่ได้พูดแค่ลมปาก เขาจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ฤกษ์งามยามดี เขาก็จะเอ่ยขอคนรักแต่งงาน ไม่ว่าใครจะมองว่าอย่างไร แต่เขาพร้อมจะจัดพิธีให้สมเกียรติ เขาพร้อมจะชดใช้ด้วยชีวิตทั้งหมดของเขาให้กับจอมขวัญ
.....
"พี่น้อยยย" จอมขวัญยังคงทำตัวเหมือนเด็กๆ
"ไอ้เด็กบ้านี่!" น้อยลุกขึ้นรับ "เอ็งมีอีกสองคนในท้องนะอย่าลืม"
จอมขวัญหัวเราะร่วน กอดคนตัวโตกว่าแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก
"ก็คนมันคิดถึง" เอ่ยได้แค่นั้นก่อนจะถูกอัศวินลากตัวออกมา
"ให้มันน้อยๆหน่อย หึงมากจะบอก" อัศวินดึงจอมขวัญมานั่งตัก ตกเย็นเขาก็เรียกน้อยออกมาปิ้งบาบีคิวทาน นั่งจิบเบียร์เย็นๆกันไปตามประสา
"นายเพิ่งหายเจ็บ เอ็งไม่คิดจะดูแลหน่อยรึ" น้อยส่ายหัว จอมขวัญจะมองอย่างไรก็ม้าดีดกระโหลก การมีลูกไม่ได้ช่วยให้มันโตขึ้นเลยสักนิด
"หายเจ็บแล้ว ก็แสดงว่าไม่เจ็บ" จอมขวัญทำไม่รู้ไม่ชี้ หยิบไก่ปิ้งมาทานหน้าตาเฉย
"หึหึ" อัศวินส่ายหัว แต่ก็กอดคนรักที่นั่งอยู่บนตักด้วยความเอ็นดู
"ลิขิตมันคงหายคิดถึงเอ็งแล้วสินะ" น้อยเองก็จนปัญญาแทนนาย
"เปิดแอร์นอนสบายในห้องโน่น ยิ่งกว่าคน" อัศวินแซว
"ก็มันร้อนนี่ สงสารมัน" จอมขวัญหน้ามุ่ย เรื่องแค่นี้เอง
"เสียดายที่วันนี้พี่โสภณไม่มา ว่าจะชวนก๊งเหล้าเสียหน่อย" น้อยตั้งใจจะมาชนแก้วกับพี่ชายที่เคารพ แต่คงต้องเป็นวันอื่นเสียกระมัง
"พี่พรกับน้องคุณสบายดีไหมจ๊ะพี่น้อย" จอมขวัญถามถึงคนไกล
"สบายดี มันก็ห่วงเอ็งนะ บอกถ้าคลอดก็อยากจะเห็นหน้าหลาน" น้อยเอ่ย "เจ้าคุณน่ะบ่นตลอด คิดถึงพี่ขวัญ"
"ขวัญก็คิดถึงจ่ะ" จอมขวัญเอ่ย "คิดถึงป้านวลด้วย อยากกินกับข้าวอร่อยๆ ขนมตาลฝีมือป้า" จอมขวัญคิดถึงตอนที่อยู่บนเกาะ วันๆเอาแต่ช่วยป้านวลทำกับข้าว แทบไม่ได้ทำอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำ
"คิดถึงก็ไปอยู่ด้วยกันที่นู่นสิ" อัศวินลูบแขนเล็ก "อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกไงครับ" คลอเคลียแก้มใสอีกทีด้วยความรัก
"นายยย ผมเลี่ยนว่ะ" น้อยถึงกับโก่งคอทำท่าอาเจียน
"ไอ้เวร! ให้กูสวีทกับเมียบ้างเถอะน่า" อยากจะเขวี้ยงมันด้วยกระป๋องเบียร์ ติดที่ยังเหลืออยู่เยอะพอควร เสียดาย
.....
"อืม ฟอดด" คนที่เริ่มเมากำลังคลอเคลียคนรักอยู่ด้านหลัง อาบน้ำแล้ว ปิดไฟเตรียมนอนก็แล้ว แต่จอมขวัญก็ยังหลับตาไม่ลง
"คุณอัศวิน" จอมขวัญดันคนที่สวมกอดด้านหลังออก มันอึดอัดมากกว่าอบอุ่นนะแบบนี้
"หอมจังเลยคนดี" อัศวินหอมต้นคอ ไล่ลงมาถึงไหปลาร้า
"อย่าครับ ผมง่วงแล้ว" จอมขวัญพลิกมาจ้องหน้า
"คิดถึงพี่ไหม" อัศวินใช้จมูกแตะกับจมูกคนตรงหน้า ลมหายใจรดริน
"ตอบหน่อยนะ คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า" จอมขวัญลังเล ถ้าไม่ยอมเอ่ย คงจะไม่ได้นอนทั้งคืนเป็นแน่
"ครับ"
"ครับอะไร"
บ้าจริง นอนกับคนเมานี่มันช่าง
"คิดถึงครับ อื้ออออออ" สุดท้ายก็โดนคนที่คิดถึงกว่าเข้าจู่โจม
อัศวินจูบคนตรงหน้าเบาๆ รอให้จอมขวัญผ่อนคลายก่อนจะแทรกลิ้นเข้าหา คิดถึง คิดถึงทุกสัมผัสที่เคยทำ
"จ๊วบ .. อยากทำมากกว่านี้ แต่ไม่ได้" อัศวินผละปากออกพลางเอ่ย
"ลูกๆจะตกใจเอาได้ หึหึ" คนที่พูดจาทะลึ่งโดนคนตัวเล็กฟาดอย่างแรง เมาแล้วชอบเพ้อเจ้อ
"นอนเถอะครับ ผมง่วง" จอมขวัญเองก็รู้สึกดี แค่นี้ก็พอแล้ว ถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหว
"อื้ม เรานอนเถอะครับ ฝันดีนะ" อัศวินยอมให้คนตรงหน้าได้พักผ่อน เขาชะโงกจูบที่หน้าผากเนิ่นนาน ก่อนจะผละออก
"ลูกครับ รีบนอนนะลูก อย่าทำให้แม่ตื่นนะ" อัศวินก้มลงจูบลูกน้อยทั้งสองผ่านหน้าท้องคนรัก
"ใครกันแน่" เสียงบ่นงุบงิบทำให้อัศวินหัวเราะ ก่อนจะสวมกอดคนรักอย่างชื่นใจ
ความสุขที่สุดของเขาในตอนนี้คือได้อยู่กับคนที่รัก ได้ดูแล ได้ปกป้องคนที่เคยทำร้ายทำกับมันไว้อย่างไร้ความปราณี
"รักขวัญที่สุดเลยนะ"
กระซิบคนด้านหน้าก่อนจะหอมกระหม่อมบางอย่างรักใคร่ ชีวิตนี้เขาขอมอบให้จอมขวัญเพียงคนเดียว จะไม่มีวันทำให้คนที่เขารักต้องเสียใจอีก
TBC.
Talk: ใกล้แล้วๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ใกล้ได้เจอเด็กน้อยแล้ว
-
หวานเกิน
-
พี่วินคนเห่อเมียเห่อลูก หวานจนเลี่ยนเลยยย
-
ดีใจกับขวัญนะได้แฝดชาย :L2: ตอนนี้หวานๆอ่ะ นับวันจะหลงรักนายเถื่อนเข้าทุกที :impress2:
-
เบบี๋ทั้งสองใกล้คลอดแล้วสินะ :impress2:
-
ลูกชายต้องดื้อมากๆแน่5555 :mew1:
:pig4:
-
ใกล้แล้วนี่ใกล้อะไรเอ่ย :mew1:
-
ความละมุนนี้ ขอให้ยืนยงตลอดไป
-
แฝดชายด้วยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รู้สึกดีแทนคุณวินเลย
ที่เมียให้เข้าใกล้แล้ว
-
อย่าเพิ่งมีเรื่องร้ายๆ เลยนะ :hao5:
-
ทั้งรักทั้งหลงซินะพี่วิน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: ดีใจๆ เด็กๆแข็งแรง คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ก็หันหน้าเข้าหากันแล้ว :hao5:
-
ได้ลูกแฝดดีใจอ่ะ หวานๆๆแล้ว รอลุ้นต่อ
-
ใกล้อะไรคะ???
-
:-[ :impress2:
-
มาอ่านสองตอนรวด คู่พ่อแซ่บและอยู่อย่างแบบคู่รักผู้ใหญ่มาก เข้าใจกันและกันมาก วินัยอ้อนน่ารักมาก แซ่บสะเด็ดเลยคู่นี้
ส่วนวินเห่อลูกมากเลย หวานกันแล้วคู่นี้ ขวัญใจอ่อนขึ้นเยอะแล้ว วินเตรียมขอแต่งงานด้วย เย้ๆ
-
เฮ้ออออออออออออ มันปริ่มจริงๆ :mew4:
-
:impress3: น่ารักอบอุ่นเชียวน่ะเนี่ย ใกล้คลอดแหละ :กอด1: ตอนนี้ฟ้าแจ่มเชียวก่อนมีพายุใหญ่รึเปล่า :hao3:
-
:pig4:
-
ปวดหัวแน่ๆ 555
-
กรี๊ดกร๊าด~ลูกแฝดชาย
-
แฝดชายคู่เลยหรอ
:laugh3:
-
สมกับรอคอย
ชอบบรรยากาศหวานๆแบบนี้จังคับ รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
รอตอนต่อไปค่าาาาา
:katai2-1: :katai2-1:
-
หวานนนนนนนนน :mew3:
-
ใกล้จะได้เจอแฝดเเล้ว :-[ :mew1:
-
หวานน่ารัก อ่านแล้วชอบจัง ^^
-
:กอด1: // :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
เจาอ้อนกันมุ้งมิ้งๆ
-
ใกล้ๆ แล้ว นี่ค่อ ใกล้แฮปปี้เต็มที่ใช่มั้ยยยย
-
แฝดชายยยยย อร้ายยย :man1:
-
น่ารักจังเลย
ผิดหวังนิดหน่อย
คิดว่าคุณวินจะจัดน้องขวัญซะแล้ว
แต่เดี๋ยวลูกตกใจเนอะ
-
หวานสุดๆๆๆๆฟินเวอร์
-
แฝดชายยยยย เริ่ดดดด
-
:hao3: ได้แฝดชายเสียด้วย ตอนนี้หวานหน่อยๆ
-
หวานจ้า :impress2:
-
ชอบมากกกกก แฝดชายทั้งคู่ เหมือนจะมีทั้งเมะทั้งเคะแน่ๆ ><
วินหลงเมียมากไรมาก ขวัญก็น่ารักกกก :mew1:
ขอบคุณค่ะ
-
หวานมาก พี่วินรักน้องขวัญเยอะๆนะ ดีกันให้มากๆ ชอบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆ เขิลๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น้องขวัญมีความสุขแล้วนะ มีสามีรักมาก มีลูกแฝดชาย ขออย่าให้มีตัวมารมาทำพังเลย
-
พี่วินกลัวลูกตกใจ น่ารักอ่าาา
ขอให้หวานอย่างนี้นานๆนะ
นี่กลัวจะมีดราม่าเรื่องมรดกมากกกก
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
โอ๊ยยย หมั่นอิตาอัศวิน 5555
เห่อลูกเมียออกนอกหน้ามาก :hao7:
-
:กอด1:
-
รอยชัง ๓๔
"นายครับ" เสียงลูกน้องเรียกคนเป็นนาย
"ฟื้นแล้วสินะ"
"นายจะให้ผมเอามันไปไว้ไหนครับ!"
"หึ" คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แค่นเสียงก่อนจะลดหนังสือพิมพ์ลง "ขอกูดูก่อนว่ามันมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน"
เขาเริ่มตัวสั่นทันทีที่โดนสายตาคนตรงหน้าจ้องมา น่ากลัว อำมหิต เหมือนพร้อมจะฆ่ากันได้ทุกเวลา กับคนอื่นจอมขวัญแค่กลัวเพราะเขาดูน่ากลัว แต่กลับคนตรงหน้านี้ร่างกายมันตอบสนองเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาคือคนอันตราย
"มึงคือลูกชายไอ้โสภณใช่ไหม" คนคนนั้นถามคนเสียงดังจนน่ากลัว
"เวลากูถามก็ตอบ อย่าหลบตา!" เสียงตวาดลั่นทำให้จอมขวัญสะดุ้ง
ฮืออ พ่อจ๋า
ช่วยขวัญด้วย
"อย่าคิดลองดีกับกู!"
"ในเมื่อมึงไม่ตอบ มึงก็ไร้ประโยชน์"
"เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะให้อิแร้งกิน ถ้ามันยังไม่ยอมปริปาก ก็ให้มันตายเพราะความหยิ่งผยองของมัน!"
"พ่อผมอยู่ไหน!"
"เหอะ จะตายอยู่แล้วยังกล้าขึ้นเสียงกับกู"
"มึงอยากรู้นักใช่ไหม ว่าพ่อมึงอยู่ที่ไหน!"
"เดี๋ยวมึงก็รอไปถามกับยมบาลเอาเองละกัน ว่าพ่อมึงน่ะ อยู่นรกขุมไหน"
"น้อย เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะ ถ้ามันไม่ปริปาก ห้ามใครหน้าไหนไปช่วยมันทั้งนั้น!"
"ฮือออ เขาหมายความว่าไง พ่อผมอยู่ไหน ผมอยากเจอพ่อ!"
"พ่อผมอยู่ไหน พาผมไปหาพ่อที"
"ฮือออ ผมกลัว ปล่อยผมไปเถอะนะ ฮืออ"
.
.
.
เปรี้ยง
"แค่กๆๆ ฮืออ" เสียงร้องไห้โฮดังมาจากคนข้างๆ
"ฝันร้ายเหรอ" อัศวินแตะแขนคนรักอย่างตกใจ จอมขวัญเหงื่อไหล หน้าตาซีดเซียว เหมือนคนที่เพิ่งออกกำลังกายหนักๆมา
"อย่าแตะตัวผม" จอมขวัญสะอื้น ปัดมือคนที่เคยทำร้ายกันออก ภาพในความฝันเมื่อครู่มันเหมือนจริงมากเสียจนเขากลัว เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขายังจำได้ดีว่ามันรุนแรงและเลวร้ายกับเขาขนาดไหน เด็กหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนหนึ่งต้องมาเจอเหตุการณ์สะเทือนใจแบบนั้น ใครกันจะไปทนได้
"จอมขวัญ เป็นอะไรบอกพี่สิ" อัศวินใจคอไม่ดีที่จู่ๆจอมขวัญก็ผลักไส
"ผมอยากดื่มน้ำ รบกวนคุณไปเอาให้หน่อย" ไม่มีคำว่าขวัญอีกแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนจอมขวัญจะตีตนออกห่าง ไม่เหมือนคนเมื่อวานเลยสักนิด
"ครับ ค่อยๆนั่งนะ ทำใจให้สบาย" อัศวินเองก็ไม่อยากเร้าหรือ ในเมื่อจอมขวัญยังไม่พร้อมตอนนี้ เขาก็จะเป็นคนเดินออกไปเอง
คนตัวโตเดินออกไปจากห้องแล้วเงียบๆ จอมขวัญค่อยๆพิงหัวเตียงพลางถอนหายใจ เขาพยายามไม่คิด พยายามลืม พยายามทิ้งทุกสิ่งที่ผู้ชายคนนี้เคยทำ ไม่ว่าจะคำด่าทอ การกระทำรุนแรง หรือแม้แต่กระทั่งวินาทีที่ถูกข่มขืน เขาพยายามแล้วจริงๆแต่มันก็เป็นไปได้ยาก
จอมขวัญไม่อยากฝันร้าย เขายังจำคำที่พระท่านเคยให้ไว้ได้ อย่างไรซะเขากับคุณอัศวินก็หนีกันไม่พ้น สิ่งที่ดีที่สุดคือเริ่มต้นใหม่ ละทิ้งทุกอย่างแล้วมองที่ปัจจุบัน ทั้งเขาและคุณอัศวินเองต่างคนก็ต่างทุกข์และเจ็บมาเยอะ หากวางมันลงเสียได้ ทางข้างหน้าก็จะมีแต่ความสุข
ก๊อก ก๊อก
จอมขวัญรีบเช็ดน้ำตาตนเอง
"แม่ขอเข้าไปนะคะ" จอมขวัญรีบจัดเครื่องแต่งกายให้เข้าที่ รอจนมารดาเปิดประตูเข้ามา
"น้ำลอยมะลิร้อนๆ แม่ให้แม่ครัวต้มมาให้หนู" อำพรเดินมานั่งข้างๆ วางแก้วไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างเตียง
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญไหว้ท่าน รู้ว่าที่คุณแม่ขึ้นมานั้นเพราะใคร
"ฝันร้ายเหรอลูก หน้าตาดูไม่ดีเลย" มือแห้งๆส่งไปเช็ดคราบน้ำตาให้ลูกสะใภ้ รัก รักจอมขวัญมากเหมือนลูกแท้ๆ
จอมขวัญโผเข้ากอดผู้หญิงที่เคารพตรงหน้า เขาไม่ลังเลเลยที่จะร้องไห้ออกมาอย่างเปิดเผย "ฮือ ครับ ขวัญฝันร้าย"
"ใจเย็นๆนะคะ ความฝันมันก็แค่ความฝัน มันทำร้ายหนูไม่ได้หรอกนะ" อำพรลูบแขนเล็ก
"ขวัญฝันถึงเรื่องที่คุณอัศวินเคยทำกับขวัญ" จอมขวัญเอ่ย "ฮึ่ก เขาทำร้ายขวัญ จับขวัญไปให้อิแร้งกิน ฮือออ"
ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น มันฝังอยู่ในใจส่วนลึก
"โถลูก แม่เสียใจนะ ตาวินเคยเป็นคนแบบนั้นจริงๆแม่ทราบ แต่ตอนนี้พี่เขาดีกับหนูขึ้นมากแล้ว แม่แค่อยากให้หนูค่อยๆรับสิ่งดีๆของพี่เขาเข้ามาชำระล้างความผิดที่เขาเคยทำกับหนู" อำพรไม่เข้าข้างลูกตัวเอง "แม่ทราบนะคะว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะลืม วันนี้ให้ฝันร้ายมาขัดเกลาความรู้สึกภายใน แล้วให้สิ่งดีๆที่มีร่วมกันซึมลึกเข้าไปทดแทนดีไหม"
จอมขวัญเป็นเด็กน่ารัก และฉลาด อำพรเชื่อว่าจอมขวัญจะต้องมีความสุขได้สักวัน
"แม่ครับ" จอมขวัญผละออกก่อนจะเรียกมารดา
"หืม ว่าไงคะ" อำพรใช้สองมือลูบหน้าเช็ดน้ำตาลูก
"ขวัญเองก็อยากลืม .. อยากลืมให้หมด .. ลืมมันทุกเรื่อง ขวัญไม่มีความสุขเลยที่ต้องเป็นแบบนี้ ฮึ่ก ขวัญเสียใจ ขวัญเจ็บ" จอมขวัญร้องไห้ออกมาจนหมด สิ่งที่อัดอั้นเขาพูดมันออกมาอีกไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ "ขวัญไม่ได้เกลียดคุณอัศวินแล้ว เขาเองก็เปลี่ยนเพื่อขวัญมาพอแล้ว ตอนนี้ขวัญแค่ยังต้องใช้เวลา แม่อย่าโกรธขวัญนะครับ"
อำพรน้ำตาไหลตามลูก
"ไม่ค่ะขวัญ ไม่มีใครโกรธหนูหรอกนะ แม่รักหนู ยัยอัจรักหนู ยิ่งตาวิน รายนั้นเขาทูนหนูไว้สูงกว่าที่แม่คิดเสียแล้ว ค่อยๆเปลี่ยน ค่อยๆสัมผัสเถอะลูก ไม่ต้องรีบ ให้มันค่อยเป็นค่อยไป พี่เขารอได้นะคะ"
ความรักของทั้งสองคนไม่ได้เกิดจากเหตุผลธรรมดาๆแบบคู่อื่น มันมีแต่ความชิงชัง ความรังเกียจเดียดฉัน ไร้ความเชื่อใจ และคอยแต่จะทำร้ายกันตลอดเวลา ไม่แปลกหากการครองคู่จะทำให้ความรู้สึกที่อยู่ลึกภายในจิตใจคอยปะทุอยู่ตลอด แม้ต่างคนก็ต่างยอมรับในปัจจุบันซึ่งกันและกันแล้ว แต่ความเจ็บที่ฝังใจ มันก็ยากที่จะลบเลือน
...
"ขอตะปูหน่อย"
"ได้ครับนาย"
"นายครับ มันต้องเชื่อมตรงนี้อีกหน่อย ผมจัดการเลยนะครับ"
"เออ จัดไป"
"ไอ้น้อย มึงดูที ตรงหรือยังวะ"
"ดีแล้วครับนาย ไม่ต้องปรับแล้ว"
เสียงคุยข้ามฝั่งไปมาของเจ้านายกับลูกน้องคนสนิทดังไปทั่วริมน้ำ อัศวินเดินเล่นมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ศาลา เขาเองไม่ได้มานานเลยไม่เคยรู้ว่าศาลาหลังเก่านี้คานด้านบนมันตกลงมา วันนี้เขาว่างๆจึงเรียกน้อยมาช่วยกันทำใหม่ให้เสร็จๆไป
"นายอย่าไปน้อยใจขวัญมันเลยครับ มันจะฝันร้ายก็ไม่แปลก ที่นายทำกับมันตั้งเท่าไหร่" น้อยชวนคนตรงข้ามคุยเรื่องจอมขวัญ
"เออ กูจะไปน้อยใจอะไรได้ กูเลวจริงๆ พอย้อนกลับไปนึกถึงตอนนั้น กูเองที่ไม่ยอมฟังอะไรเลย มันจะเกลียดกูก็สมควรแล้ว" อัศวินน่ะรู้ดีอยู่แก่ใจ
"นายให้เวลาขวัญมันหน่อย เดี๋ยวพอคลอด อะไรๆอาจจะดีขึ้น" น้อยปลอบใจคนเป็นนาย
"กูรักมันนะน้อย รักมาก รักแบบที่ไม่เคยรักผู้หญิงหรือใครหน้าไหนมากขนาดนี้มาก่อน กูผิดเองที่ทำไม่ดีกับมัน ถ้ามันจะให้กูกราบขอโทษกูก็จะทำ"
"จริงหรือครับ"
ทั้งสองคนที่กำลังตั้งใจกับงานหันไปทางต้นเสียงพร้อมๆกัน
"ที่ว่าจะกราบขวัญ คุณพูดจริงหรือครับ" จอมขวัญเลิกคิ้ว ในมือมีถาดน้ำแดงใส่น้ำแข็งกับของว่าง
"อยากให้กราบหรือเปล่า พี่พร้อมเสมอ" อัศวินเดินมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่ขับไล่กันเมื่อเช้า
"กราบสิครับ ขวัญจะรอ" น้อยที่ดูท่าไม่ดีรีบเข้ามายกถาดของว่างไปถือเสียเอง
ทำไมบรรยากาศมันวังเวงชอบกล
"ได้" อัศวินค่อยๆคุกเข่าลงสองข้าง "พี่จะขอขมาเรา กับสิ่งที่เคยทำร้ายเราทั้งหมด ขวัญโปรดยกโทษให้พี่"
สองมือประนมอยู่กลางอกก่อนจะค่อยๆก้มลงไปที่เท้าคนตรงหน้า อัศวินไม่ถือตนอีกต่อไปแล้ว จอมขวัญถูกเขาทำร้ายมาจนไม่น่าให้อภัย แค่กราบเท้าเมียแค่นี้ เขาคิดเสียว่าเป็นการทดแทนสิ่งที่ตนเคยทำผิดไว้
"พี่วิน!" จอมขวัญตกใจอย่างแรงตอนที่คนตรงหน้าก้มหัวเกือบจรดปลายเท้า "ขวัญขอโทษครับ ขวัญแค่แกล้งเล่น"
จอมขวัญก็แค่จะลองใจ แต่ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำจริงๆ
"ลุกขึ้นเถอะครับ ขวัญขอโทษ" เขาย่อตัวลงเพื่อจะดึงมือคนรักขึ้น แต่อัศวินก็ยังคงกราบอยู่แบบนั้น
"นี่คือสิ่งที่พี่ตั้งใจ ขอให้ความทรงจำร้ายๆหายไปกับกาบเวลา พี่สัญญาว่าต่อไปนี้จะดูแลเราให้ดี รักและเอาใจใส่เราให้มากขึ้น อภัยให้พี่นะครับ"
"อึ่ก" จอมขวัญเบ้ปากก่อนจะร้องไห้ออกมา "ทำไมต้องทำขนาดนี้เล่า"
เขาทุบตีคนตรงหน้าที่ยอมแม้แต่จะเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าลูกน้อง
"ลุกขึ้นได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้ขวัญโกรธ!" จอมขวัญขู่คนตรงหน้า ได้ผล อัศวินค่อยๆลุกขึ้นพลางเช็ดน้ำตาตัวเอง
"หายโกรธพี่หรือยังคนดี หืม" น้ำเสียงอบอุ่นยิ่งทำให้จอมขวัญสะอื้นไห้
"จะโกรธตอนที่พี่กราบขวัญนั่นแหละ!" จอมขวัญตีที่หน้าอกหนาแรงๆ
"มานี่มา ขอกอดให้ชื่นใจหน่อย" อัศวินรั้งคนตรงหน้าเข้ามากอด เขาประคองเอวเล็กอย่างทะนุถนอม จูบขมับเด็กดื้อหลายๆทีให้รู้ว่าเขารักจอมขวัญแค่ไหน
จอมขวัญยอมแล้ว ยอมปล่อยวางเพื่อชีวิตที่มีความสุขได้แล้ว
"ยอมเรียกว่าพี่แล้วหรือไง" อัศวินบีบจมูกคนรัก
"อื้ออออ หายใจไม่ออก" จอมขวัญโวย "ไม่ให้เรียกว่าพี่ อยากให้เรียกว่าลุงใช่ไหม"
ถามกลับกวนๆ เลยถูกฟัดแก้มมาอึกที
"ชอบสิ เรียกพี่นี่แหละสมวัยแล้ว" อัศวินเอ่ย เลยโดนกระทุ้งหน้าท้องไปที "ขอบคุณนะขวัญที่ยอมให้อภัยกันแล้ว"
ความรู้สึกตอนนี้ของทั้งคู่มันพองโตอย่างบอกไม่ถูก
"ขวัญจะคิดแต่สิ่งดีๆเพื่อลูก ขอบคุณพี่วินเหมือนกันครับที่ยอมทำเพื่อขวัญขนาดนี้" จอมขวัญซบลงกับอกอุ่น ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่ออัศวินใช่ความรักหรือเปล่า แต่ในเมื่อเรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว อะไรลืมได้ก็ควรลืม แล้วสร้างความทรงจำดีๆขึ้นมาใหม่
สองคนที่ยืนกอดกันอยู่ตรงริมสระน้ำไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนที่ยังยืนต่อคานไม้อยู่ น้อยดีใจจริงๆที่ได้เห็นภาพในวันนี้ ในที่สุดจอมขวัญก็ยอมรับนายได้เสียที เขาคิดภาพนายจอมขวัญแล้วก็เด็กๆอีกสองคนเป็นครอบครัวแทบไม่ออก คงจะน่ารักมากน่าดูเชียวล่ะ
....
ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ที่ทนายไม่ส่งความคืบหน้ามาให้ ทางฝั่งญาติของจอมขวัญก็ดูจะเงียบมากผิดปกติ แต่อัศวินเองก็ไม่เคยวางใจ ยังมีคนคอยคุ้มกันหน้าบ้าน 24 ชั่วโมง กล้องวงจรปิดเองก็ต่อถึงสถานีตำรวจทั้งหมดเพราะความกังวลว่ามารดาน้องสาวและจอมขวัญจะเป็นอะไร แม้เขาจะอยู่ด้วยตลอด แต่บางทีที่เขาออกไปไร่หรือไปธุระ มันก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้ตลอด
"แม่ว่าถ้าว่างๆ วินพาน้องไปเที่ยวพักผ่อนมั่งก็ได้ลูก คนท้องอยู่แต่บ้านมันก็อุดอู้นะ" อำพรเอ่ยตอนที่ทานมือเย็นกันที่บ้าน
อัศวินมองมารดาก่อนจะหันไปทางจอมขวัญ "เราอยากไปไหนหรือเปล่า"
"นี่แหนะ" ยังไม่ทันจะได้คำตอบ "ทำไมต้องถาม จะพาไปเที่ยวก็พาไปเลย น้องจะกล้าตอบเหรอวิน คิดบ้าง"
อัศวินส่ายหัวกับมารดาจริงๆ สรุปว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกตามสายเลือด
หลังจากทานข้าวเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายขึ้นห้อง จอมขวัญแปรงฟังบ้วนปากเรียบร้อยก่อนจะเดินขึ้นเตียง
"ไปเชียงใหม่ไหม อากาศดี" อัศวินถาม ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เพิ่งล้างเสร็จ
"แล้วแต่ครับ แต่ขวัญไม่อยากนั่งรถขึ้นเขานะ ขวัญเวียนหัว" จอมขวัญทนไม่ไหวหรอกที่จะต้องนั่งรถหลายชั่วโมงแถมยังวนจนปวดหัวไปหมด
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่พาไปไร่สตรอว์เบอร์รีของเพื่อนแล้วกัน อีกสองวันแล้วกันเนอะ จะได้มีเวลาเตรียมตัว" อัศวินเอ่ยก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
"ช่วงนี้ลูกดื้อไหม" ลูบท้องคนตรงหน้าอย่างรักใคร่
"ดื้อครับ ถีบท้องกันเป็นว่าเล่นเลย แต่มันก็ทำให้ขวัญรู้ว่าลูกสบายดี" จอมขวัญยิ้ม
"ดูแลตัวเองให้เยอะๆ พี่เป็นห่วง" อัศวินซบลงที่ท้องนูนๆ ฟังเสียงหัวใจลูกๆเต้นอย่างมีความสุข
"ขวัญอยากทำเรื่องมรดกให้จบๆ ขวัญเบื่อที่จะต้องอยู่ด้วยความระแวงแบบนี้" จอมขวัญสางผมสั้นๆเล่นอย่างครุ่นคิด
"พี่จะดูให้ ทนายเก่งๆพี่ก็มี เดี๋ยวจะลองดูนะ"
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญยิ้มออกมา
"ดีเลย ไปเชียงใหม่คราวนี้ ขวัญจะได้ใช้ผ้าพันคอที่ถักเองสักที" เด็กน้อยเอ่ยอย่างตื่นเต้น ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเสียดาย "ว้า แต่มันจะหนาวหรือยังก็ไม่รู้"
"คงใกล้จะหนาวแล้ว พี่ว่าเตรียมไปเลยนั่นแหละ" อัศวินลูบแก้มเนียน "เริ่มถักให้ลูกๆหรือยังล่ะ เด็กดื้อน่าจะเกิดช่วงกลางหนาวพอดี พี่ยังแอบภาวนาให้เขาเกิดหน้าหนาวเลย เกิดหน้าร้อนไม่ดี พี่ไม่ชอบ"
"คิดมากน่า" จอมขวัญลูบคางสาก "เกิดเดือนไหนก็ดีทั้งนั้นแหละครับ ไปเถอะ ขวัญง่วงแล้ว อยากอาบน้ำ"
"โอเคครับผม วันนี้พี่อาบให้เหมือนเดิมนะ" อัศวินได้ทีก็เอาใหญ่ แต่จอมขวัญเองก็เหนื่อยจะปฏิเสธ พี่เขาไม่ได้อาบให้เพราะอยากลวนลาม แต่พี่เขาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย เลยทำใจได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
...
วันนี้อากาศตอนเช้ากำลังดี เด็กๆช่วยกันขนของขึ้นรถกันอย่างขันแข็ง อัศวินกับจอมขวัญจะไปเชียงใหม่กันแค่สองคน แม้จะไปแค่สองคนแต่อัศวินก็ให้ลูกน้องอีกสองคันขับตามประกบไปด้วย ถึงที่โน่นค่อยแยกย้าย เรื่องนี้เขาก็ไม่ได้บอกจอมขวัญเช่นกัน กลัวว่าคนตรงหน้าจะกดดันตัวเองจนหมดสนุก
"อยากจะอาเจียนหรือเปล่า ไม่ไหวรีบบอกพี่นะ จะแวะปั๊มให้" อัศวินหันมองคนที่ทำท่าพะอืดพะอม
"ขวัญขอหลับดีกว่าครับ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนะ" ไม่ไหว หากไม่ชิ่งหลับเสียก่อน เขาอาจจะอาเจียนจนอยากกลับบ้านเป็นแน่
"นอนไปๆ" อัศวินไม่ว่าอะไร เขาอยากให้จอมขวัญพักผ่อน ไปถึงโน่นจะได้เที่ยวให้สนุก
ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆเขาก็มาถึงเชียงใหม่ รถที่นี่ค่อนข้างติดตอนเข้าเมือง อัศวินเอื้อมมือลูบแก้มเนียนๆของคนที่หลับอยู่บนหมอนรองคอตอนที่รถติดไฟแดง ทำไมนะ จอมขวัญถึงได้น่าเอ็นดูขนาดนี้
"อืออ ขวัญหลับไปนานไหมครับ" คนที่รู้สึกตัวขยับเล็กน้อย ตาหยีๆกระพริบจนลืมขึ้น
"ไม่นาน ก็แค่ตั้งแต่ออกรถจนถึงเชียงใหม่ แค่นั้นเอง" อัศวินแซวคนด้านข้าง
จอมขวัญทำหน้ามุ่ยก่อนจะขยับตัวนั่งให้ตรง
"หิวหรือยัง" ไม่นานก็ไฟเขียว
"นิดหน่อยครับ อยากทานข้าวซอย น้ำเงี้ยว" จอมขวัญเปรี้ยวปาก เขาว่าเชียงใหม่อาหารเหนืออร่อย แบบนี้ต้องลอง
"ถ้าอย่างนั้นพี่จะพาไปแวะร้านดังก่อนแล้วกันนะ"
"ครับ"
ทั้งสองขับรถมาถึงร้านอาหารเหนือที่ตกแต่งสไตล์ไทยล้านนา ก่อนจะสั่งอาหารมาคนละสองอย่างแบ่งกันทาน คนเหนือมีน้ำใจ น่ารัก ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่คนยิ้มให้
"พนันไหมว่าเขาไม่รู้ว่าขวัญเป็นผู้ชาย" อัศวินทักตอนที่ขึ้นรถแล้ว ตอนที่เดินออกมาเจ้าของร้านถามว่าท้องกี่เดือนแล้ว อัศวินก็ตอบไปว่าห้าเดือนกว่า
"ก็แหงสิครับ ผู้ชายที่ไหนเขาเดินอุ้มท้องกันบ้างล่ะ" จอมขวัญไม่แปลกใจเลยสักนิด คนส่วนใหญ่จะมองท้องเป็นอันดับแรก ถึงแม้จะทะแม่งๆ แต่ในโลกนี้ผู้ชายท้องได้ยังไม่ได้รับการเปิดเผยมากนัก
"เมียพี่สวย เขาจะคิดว่าผู้หญิงก็ไม่แปลก" อัศวินยิ้มร่า
"สวยเสยอะไร ขวัญน่ะผู้ชายนะ แค่เกิดมาผิดปกติ ไม่เหมือนชาวบ้าน แต่ขวัญก็ยังเป็นนาย" จอมขวัญโอด ใช่ว่าจะปลื้มเวลาคนชมว่าน่ารักหรือสวย
"ครับๆ อย่าดุนักเลย" อัศวินลูบหัวคนที่กำลังหน้าบึ้ง "เข้าที่พักก่อนเนอะ สักพักค่อยไปไร่สตรอว์เบอร์รีกัน"
"ก็ดีครับ ขวัญอยากเอนหลังแล้ว"
ใช้เวลาไม่นานอัศวินก็พาจอมขวัญมาถึงรีสอร์ต เขาเปิดห้องให้จอมขวัญเข้าไปพักผ่อนก่อน ส่วนตัวเองนั้นขอตังไปนั่งจิบเบียร์กับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี
จอมขวัญล้างหน้าล้างตา แปรงฟัง พลางเก็บของใช้จัดให้เป็นระเบียบ เขาเอนตัวลงนอนอย่างสบาย นั่งรถมาเกือบสองชั่วโมงยังเมื่อยขนาดนี้
Rrrrrrrrrr
โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะสั่นพร้อมส่งเสียงลั่น จอมขวัญลุกเดินไปหยิบมันขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของพ่อโทรมา
"พ่อจ๋า" จอมขวัญรับเสียงสดชื่น เอนตัวนอนอีกรอบ
( ไงเด็กน้อย ได้ข่าวว่าพี่เขาพาไปเที่ยวเชียงใหม่นี่ )
"ครับ พามาไร่สตรอว์เบอร์รี"
( ถึงกันแล้วสินะลูก สนุกไหมล่ะ )
"ถึงแล้วครับ รอคุณอัศวินคุยกับเพื่อนเสร็จ ถึงจะได้ออกไปดู"
( ดูแลตัวเองด้วยล่ะ พ่อเป็นห่วง )
"ครับพ่อ รักพ่อนะ"
( เอาล่ะๆ ไว้พ่อโทรไปใหม่ เที่ยวให้สนุกนะลูก )
"ขอบคุณครับ"
ปลายสายวางไปแล้ว จอมขวัญเริ่มง่วง เขาหาวหวอด ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะล้มตัวนอนยาว ไว้รอให้คุณอัศวินมาเรียกเองก็แล้วกัน ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว พอทานมาอิ่มๆ หนังตามันเริ่มหย่อน ขอนอนสักงีบแล้วจะไม่งัวเงียอีกเลย สัญญา
TBC.
Talk: ช่องทางการติดต่อเพิ่มเติมค่ะ
Line id: zhn7846a
Facebook: Akikojae
Twitter: Kikotvxqyj
ขอบคุณค่ะ
ใกล้แล้วที่ว่าคือใกล้จะจบแล้วค่ะ แงงงง
-
ใกล้จะจบแล้ว ครอบครัวจะได้อยู่กันพร้อมหน้าแล้วสิน๊าาา
-
ใกล้จะสมหวังแล้วใช่ไหม
-
:-[
-
น้องขวัญจะมีความสุข แถมจะมีลูกๆเป็นลูกแก๊งค์ไว้แกล้งพ่อวินแล้ว
-
ว้าววว ชวนกันไปเที่ยวไร่สตอเบอรรี่ด้วย หวานกันใหญ่
-
แหม แบบนี้เขาเรียกว่าพามาฮันนิมูนกันหรือเปล่าค่ะ
-
:L1:
-
:3123: :3123: :3123:
-
ดีใจกับอัศวินด้วยที่ขวัญยอมให้อภัยและเริ่มต้นใหม่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แฝดคงร้ายน่าดู :z2:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอะ
-
ดีใจกับพี่วินด้วยขวัญให้อภัยแล้ว ^^
-
พี่วินนนนน ทำถูกแล้ว
กราบเมียแล้วจะเจริญ555
-
ถึงขนาดเอาไปฝันนี่ มันฝังใจเลยนะ ต้องใช้เวลา ใช้เมตตานะขวัญ
รอ รออ่านตอนใหม่คับ รอว่าญาติขวัญจะมาทำอะไรอีก
-
กรี้ดกาซ :mew1: :z2: :-[
-
:pig4: :pig4:
-
อยากให้คลอดแล้วอ่ะ อยากเจอเด็กๆ
-
ยังไม่จุใจเลย
อยากอ่านอีกจัง :katai5:
-
:m16: :m16: :m16: เรื่องทนายมีปัญหามาจากพวก ญาติๆของจอมขวัญแน่ๆ เลย
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
อยากเห็นเด็กแฝดแล้วว ขอเห็นเด็กแฝดก่อนจบจิน้าา
ตอนนี้หวานๆ
-
สุดท้ายขวัญก็ตัดสินใจ
ทำใจให้เหลือแค่รอยจริงๆ
ก็นะพี่วินรักและเทิดทูนขวัญขนาดนี้
-
อยากให้คลอดแล้วววว
-
:impress2:
-
อัศวินทำตัวน่ารักขึ้นตั้งเยอะเลยอ่ะ :-[
รอตอนหน้าน้า
-
ห้าเดือนแล้ววว
ตื่นเต้นนนนนนน
-
จอมขวัญใจอ่อนลงแล้วววว
-
เริ่มต้นกันใหม่เนอะ :กอด1:
-
คงไม่มีอะไรร้ายแรงเนาะ
-
:katai5:
-
แอบเจอคำผิด อิอิ
"นี่คือสิ่งที่พี่ตั้งใจ ขอให้ความทรงจำร้ายๆหายไปกับกาบเวลา" กาลเวลาน้า
ตอนนี้ชื่นใจจริงๆค่ะ ดีใจที่ขวัญให้อภัย <3<3 แล้วก็เข้าใจที่ขวัญยังฝังใจค่ะ มันเป็นเรื่องปกติ แน่นอน TT-TT
ดีใจอีกที่อิพี่วินไม่น้อยอกน้อยใจ เข้าใจเมีย ! 55555555555
แอบเห็นความใส่ใจเล็กๆที่นางไปตามแม่มาปลอบ คือเข้าใจขวัญดีอะ ไม่ดื้อเพ่ง เซ้าซี้ถามว่าเป็นอะไร คือคงได้ยินที่ขวัญละเมอแหละ
ว่าเป็นเรื่องตัวเอง :katai4: 55555 ไม่งั้นถ้าขวัญฝันร้ายเรื่องอื่นนางคงปลอบเองแหละเนาะ คงไม่ไปวุ่นวายตามคุณนายมาทุกคืนวันหรอกก
น่ารักตรงใส่ใจและคิดถึงความรู้สึกอีกฝ่ายมากขึ้น เพราะเปิดตอนมาเป็นในอดีต นี่แอบอินย้อนไปกับจอมขวัญ !
เหมือนย้อนเวลาไปโกรธนางอีกรอบ 55555555
ขอบคุณมากค่ะ คิดถึงจังเลย :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
ใกล้จบไม่ว่าอย่าหักมุมละกัน... :เฮ้อ: :กอด1:
-
เมื่อไหร่เด็กๆจะคลอดออกมาคะเนี่ย ตื่นเต้นแทนแล้ว
-
โธ่ๆ ใกล่จบแย้วจริงๆหย๋อ :hao5:
น้องขวัญจะเจออะไรอีกไหมน๊อ :hao4:
-
ขวัญไปเที่ยวข้างนอกกับวินจะเกิดอะไรรึเปล่าเนี่ย
-
รอยชัง ๓๕
สตรอว์เบอร์รีของที่นี่แม้ว้าจะยังไม่ถึงหน้าหนาวดีนักแต่ก็ออกลูกออกผลแดงสะพรั่งละลานตาไปทั้งไร่ จอมขวัญมีความสุขกับการได้เดินชมความงดงามของมัน เด็กน้อยที่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน ไม่เคยได้มาเที่ยวสถานที่ดีๆแบบนี้ เป็นธรรมดาที่เขาจะเพลิดเพลินไปกับมัน อยากจะเก็บภาพความทรงจำดีๆแบบนี้ไปตลอดชีวิต
อัศวินเดินตามเด็กน้อยต้อยๆ คอยถือตะกร้าให้คนที่เดินนำไปอย่างมีความสุขได้เก็บผลสตรอว์เบอร์รีเท่าไหร่ก็ได้ตามที่เด็กน้อยต้องการ เขาเป็นนายหัวไม่เคยได้มาทำอะไรแบบนี้หรอก แต่เพื่อที่จะให้คนรักมีความสุข ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร เขาก็ยอมทำให้ทุกอย่าง
"ระวังหน่อยขวัญ" เสียงดุดังขึ้นเพราะเด็กน้อยที่อุ้มท้องลูกของเขาถึงสองคนเกือบจะล้มหน้าคว่ำไปบนกองสตรอว์เบอร์รี
คนท้องคนไส้ ทำอะไรต้องระวัง
"ครับบบ" จอมขวัญหัวเราะแห้งๆ ยอมให้คนที่ชอบดุโอบเอวเพื่อเดินกลับ ตอนนี้อัศวินเห็นว่าน่าจะพอได้แล้ว เด็ดไปเยอะก็ใช่จะทานหมด ส่วนที่จะเอาไปฝากคนที่บ้านไว้วันกลับค่อยให้คนที่ไร่เก็บแพ็คอย่างดีแล้วนำไปส่ง
"เหงื่อออกขนาดนี้เลยหรือไงครับ" พวกเขานำสตรอว์เบอร์รีไปให้ทางไร่แพ็คใส่กล่อง ก่อนจะเดินมาล้างมือ พอมาถึงห้องน้ำจอมขวัญก็สังเกตเห็นเหงื่อตามเสื้อผ้าของคนตัวโต
อัศวินเปิดน้ำลูบหน้า ก่อนจะหันไปตอบ "พี่ขี้ร้อน เดินแบบนี้ก็ไม่แปลก"
จอมขวัญค่อยๆดึงกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับเหงื่อให้พี่เขา อัศวินย่อลงเล็กน้อยให้เด็กน้อยได้ทำตามใจชอบ พอตัวเล็กเช็ดเสร็จ เขาก็ชิงหอมแก้มเนียนเป็นการขอบคุณ
"พี่วิน! นี่มันกลางไร่เลยนะครับ" จอมขวัญหันซ้ายหันขวากลัวจะมีใครเดินผ่านมาเห็น
"อย่าสนใจคนอื่นเลยน่า ขวัญน่ารัก แสนดีขนาดนี้ พี่ก็แค่อยากจะขอบคุณ" อัศวินลูบหัวเล็กที่ทำเหมือนเขาฉกจูบกลางที่สาธารณะ
"พี่ก็แบบนี้ตลอดไม่เคยเปลี่ยน" จอมขวัญหน้ามุ่ยก่อนเดินหนี กี่รอบแล้วที่เขาเตือน แต่คนตรงหน้าก็ยังทำ
"งอนอีกแล้วนะ" อัศวินเดินตาม "พี่ขอโทษ จะไม่ทำแล้ว"
"สัญญานะ" จอมขวัญหันกลับมาในทันที
"หึ ครับ สัญญา อย่าหน้าบึ้งน่า เดี๋ยวพาไปนั่งร้านเย็นๆ ทานไอศกรีมให้ชื่นใจ"
อัศวินเอาของหวานมาหลอกล่อ แล้วก็ได้ผล จอมขวัญยอมยิ้มออกมา ก่อนที่สองคนจะเดินไปรับกล่องสตรอว์เบอร์รีแล้วจ่ายเงิน ตอนนี้บ่ายนิดๆ อัศวินว่าจะพาจอมขวัญไปทานข้าวเที่ยงที่ร้านไอศกรีมชื่อดังในเชียงใหม่ ได้นั่งพักเสียหน่อยคงดี เขาเองเนี่ยแหละที่ไม่ชอบอากาศร้อนๆเอาเสียเลย
มาถึงก็ต้องสั่งเมนูที่ทางร้านแนะนำกันเป็นอันดับแรก ช่วงนี้จอมขวัญไม่ค่อยแพ้อาหารแล้ว เริ่มกลับมาทานได้อย่างเป็นปกติ พวกเขานั่งกันบนเก้าอี้ไม้สานที่มีเบาะวางรองก้น มีหมอนอีกหลายใบให้นำมากอดเล่น จอมขวัญชอบการตกแต่งร้าน เมื่อครู่พวกเขาก็หยุดถ่ายรูปที่หน้าร้านกันอยู่นานสองนาน กว่าจะได้เข้ามา
"ทานเสร็จเราจะไปไหว้พระกันนะ" อัศวินเอ่ย พระคู่บ้านคู่เมือง เขาอยากขอพรท่านเรื่องของจอมขวัญ และขอให้ลูกๆเกิดมาอย่างสมบูรณ์ ไม่มีอันตรายใดๆมาย่างกราย
"ดีครับ" จอมขวัญพยักหน้า "ได้ทำบุญด้วยก็คงดี"
อัศวินตกลงจะพาจอมขวัญไปไหว้พระก่อนต่อจากนั้นจะพาไปถวายสังฆทานกับหลวงพ่อที่วัดไม่ไกลกันมากนัก
พวกเขาใช้เวลาสองวันในการเที่ยวและไหว้พระบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เหตุผลเดียวของอัศวินคืออยากให้จอมขวัญทำใจให้สงบและผ่อนคลาย เขาทราบดีว่าเรื่องราวหลายอย่างที่ผ่านมาในชีวิตจอมขวัญช่างเลวร้ายนัก ต่อไปนี้ทุกสิ่งที่จอมขวัญจะได้รับ มันจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาจะให้ได้
.....
"ตอนนี้ที่เกาะเป็นไงบ้างครับ พี่ต้องรีบกลับไปหรือเปล่า" จอมขวัญถาม ตอนที่ทั้งคู่อยู่ภายในห้อง อัศวินนอนดูบอลคู่ชิงชนะเลิศ ในขณะที่จอมขวัญนั่งถัดนิดติ้งอยู่ข้างๆ
"ช่วงนี้ลุงชัยรับผิดชอบอยู่ พี่เคลียร์งานหลายอย่างเสร็จก่อนจะขึ้นมาหาเรา" อัศวินตอบ
"ถ้าทนายไม่ติดต่อมา .. พี่ไม่ต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลยเหรอครับ"
"พี่ให้เวลาอีกแค่สิ้นเดือนนี้เท่านั้น ท้องเราครบหกเดือนเมื่อไหร่พี่จะให้คนของพี่จัดการ" ใช่ เขาเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้าแล้ว
"เห้อ ทำไมเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับขวัญด้วยนะ" จอมขวัญเบื่อ หลายรอบแล้วที่ต้องเจอเรื่องแย่ๆ ล้วนแล้วแต่ที่คนอื่นเป็นคนก่อ
"เรื่องมรดกมันพูดยาก โชคดีที่พ่อพี่ท่านไม่มีพี่น้อง ไม่อย่างนั้นคงจะวุ่นวายเช่นกัน" อัศวินเข้าใจความเป็นไปของโลกดี
"พี่วิน!" จู่ๆคนข้างๆก็เรียกเสียงหลง
"เป็นอะไร ใจเย็นๆก่อน" อัศวินเด้งตัวขึ้นพลางจับแขนคนรัก
"ลูกดิ้นครับ พี่อยากคุยกับลูกไหม" จอมขวัญยิ้มออกมาอย่างดีใจ คราวนี้ลูกๆใช้เท้าถีบผนังท้อง ถ้าเป็นเหมือนที่เคยเห็นในสารคดี บางทีก็เห็นเป็นรอยเท้าเล็กๆได้เลย
"ไหน" อัศวินก้มลงเอาหูแนบ "ไหนใครอยากคุยกับพ่อครับ"
นานๆทีลูกจะดิ้นให้รู้สึกแรงขนาดนี้
"เจ็บไหม" อัศวินเงยหน้าถาม
"ไม่ครับ ตึงๆ แต่ก็รู้สึกดี" จอมขวัญดีใจที่ลูกมีพัฒนาการตอบสนอง ช่วงนี้เขาทานนมบำรุงครรภ์และเปิดเพลงให้ลูกฟังก่อนนอนทุกวัน ผลสำรวจบอกว่าดนตรีจะช่วยให้ลูกมีพัฒนาการที่ดีสมวัย จอมขวัญเองก็ทำตาม
"เอาครีมมาสิ" อัศวินบอกคนรัก "เดี๋ยวพี่ทาให้"
จอมขวัญหยิบขวดครีมข้างมือส่งให้ อัศวินเริ่มทาครีมที่หน้าท้องให้จอมขวัญมาตั้งแต่ได้รับการยอมรับจากคนตรงหน้า
"พอพี่ทาครีมให้ ลูกก็เงียบไปเลยครับ"
"สงสัยจะชอบใจ ได้สัมผัสหน่อยก็นอนดูดนิ้วป๋อ" อัศวินแซวลูก ลูกชายสองคนถ้าออกมาเหมือนแม่ก็คงจะน่ารักเรียบร้อย แต่ถ้าเหมือนพ่อก็คงเข้มและแข็งกระด้างพอดู
"เอาจริงๆขวัญยังเริ่มจะง่วงเลย" จอมขวัญหาวหวอด มืออุ่นยังคงเฟ้นคลึงให้ผ่อนคลาย
"เราง่วงก็นอนไปก่อน พี่ขอดูบอลอีกครู่จะตามไป" อัศวินถกเสื้อนอนลง พลางหอมหน้าผากเล็กให้ชื่นใจ
"ถ้าอย่างนั้นขวัญนอนก่อนนะครับ" จอมขวัญเอ่ย ค่อยๆเอนตัวลงบนที่นอน
"ฝันดีครับที่รัก ฟอด" หอมแก้มใสอีกทีเพื่อบอกราตรีสวัสดิ์ เขาจัดผ้าห่มห่มกายบาง ก่อนเดินไปปิดไฟให้เหลือแต่หน้าจอโทรทัศน์ไว้ เบาเสียงพอได้ยิน เพื่อที่คนรักจะได้นอนหลับสบายๆ
......
ผ่านมาอีกอาทิตย์ที่ฝั่งนั้นยังไม่มีความคืบหน้า อัศวินเริ่มร้อนใจ ปกติเขาเองก็ไม่ใช่คนทนอะไรนานๆได้อยู่แล้ว พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้เขายิ่งหงุดหงิด อยากให้เรื่องมันจบๆไป แค่เมียคนเดียวเขาเลี้ยงได้ มรดกมากมายแค่ไหนเขาเองไม่ได้สนใจ
"ถ้าจัดการให้มันเสร็จภายในอาทิตย์หน้าได้จะดีมาก" อัศวินเอ่ยกับคนตรงหน้า "พี่ก็รู้ว่าผมไม่ว่างรอขนาดนั้น" คำแทนตัวเองว่าผมกับพี่ดูจะเหมาะที่สุดสำหรับสถานะในตอนนี้
โสภณพยักหน้า "เรื่องมันเริ่มซับซ้อนยิ่งกว่าเก่า พี่เองก็เริ่มกังวล"
"เอาแบบนี้ไหม เราทำเรื่องเองเสีย" อัศวินเอ่ยปาก "ปล่อยนานกว่ามีเกรงว่าจะมีอันตรายกับทุกคนได้"
"ได้น่ะได้ แต่มันติดอยู่อย่างเดียวคือ พินัยกรรมฉบับจริงอยู่ที่ทนายคนเก่า และ พวกนั้นรู้แล้วว่าจอมขวัญยังมีชีวิตอยู่ เพราะฉะนั้นมันยากที่จะแบ่งกันเองได้ ตอนนี้จอมขวัญเลยกลายเป็นเป้า ถ้าได้จอมขวัญไปหรือทำให้จอมขวัญตายพวกนั้นก็สบาย" โสภณระแวงด้านนี้
"ผมสามารถให้เวลาได้จนถึงวันที่ครรภ์จอมขวัญมีอายุครบหกเดือน หลังจากนั้นผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง" อัศวินต้องการให้เรื่องจบลงโดยเร็วที่สุด ยืดเยื้อไปคนที่เป็นกังวลที่สุดก็คือจอมขวัญ
"ขอบคุณนายมากนะ พี่ก็รอทางนั้น แต่ถ้ามันยากเย็นนัก ก็ขอรบกวนนายด้วย" โสภณไว้ใจอัศวินที่สุด
"ผมเต็มใจช่วย พี่มีอะไรก็บอกผมเถอะ" อัศวินไม่อยากให้คนตรงหน้าเกรงใจ โสภณเองเปรียบเสมือนพ่อตา อีกนัยหนึ่งก็เหมือนแฟนเพื่อน มีเรื่องอะไรทุกข์ร้อนมา เขาเองก็เต็มใจช่วย
"คุยอะไรกันครับ หน้าเครียดเชียว" จอมขวัญยกหมึกย่างมาให้ ตอนนี้โสภณกับอัศวินนั่งดื่มเบียร์กันอยู่นอกระเบียง อัศวินพาจอมขวัญมาเยี่ยมพ่อที่คอนโด คุยไปคุยมาก็จบลงที่หาอะไรทำกินกัน
"พ่อก็คุยเรื่องที่ลูกเมื่อไหร่จะแต่งงานกับพี่เขา" โสภณดึงมือจอมขวัญมาใกล้ "คลอดก่อนแต่งหรือจะแต่งมันเสียก่อนคลอดดีล่ะ"
จอมขวัญที่ถูกแซวยืนทำตัวไม่ถูก พอเห็นสีหน้าดวงตาประกายแวววับของคนข้างพ่อแล้วก็ยิ่งใจเต้นแรง หน้ามันก็พาลจะเห่อร้อนขึ้นมา
"ลูกพี่น่ะใจร้าย" อัศวินอมยิ้ม "คงจะปล่อยให้ผมเป็นผัวนอกสมรส"
เพี้ยะ!
คนที่เอ่ยแซวถูกมือเล็กฟาดทันทีที่กลางหลัง
"พูดจาไม่รู้เรื่อง!" จอมขวัญหยิกซ้ำ
"ก็หรือไม่จริง พี่น่ะอยากแต่งกับเราแทบตาย มีที่ไหนบอกให้รอไปก่อน" เขาเคยแอบถามความต้องการ แทนที่อีกคนจะอยากแต่ง แต่กลับให้เขารอไปก่อน แบบนี้หมายความว่าอย่างไร
"ทำไมล่ะลูก ไม่อยากให้หลานในท้องมีพ่อรึ" โสภณยิ้มใส่ รู้ว่าลูกทำตัวไม่ถูก แต่ก็อยากแซว
"อะไรกัน ทำไมแกล้งน้องขวัญแบบนี้" เป็นเสียงของอีกคนที่เดินถือจานกุ้งมาวาง
"พี่วินัยยย ช่วยขวัญด้วยครับ" จอมขวัญผละไปกอดตัวช่วยเอาไว้แน่น พี่วินัยต้องเข้าข้างขวัญแน่ๆ
"หึ ดูนะ รีบผละไปหาแม่เลี้ยงเลย โอ้ย เบาๆ" คนที่เอ่ยแซวถูกแม่เลี้ยงที่ว่าต่อยเข้าที่ไหล่ขวา เบียร์ที่กำลังจะดื่มกระเฉาะออกมาใส่เสื้อผ้า
"เออเว้ย แม่ลูกคู่นี้" โสภณยืนขึ้นสะบัดเสื้อ
วินัยชี้หน้า "แม่บ้านมึงสิ!" ด่าใส่ก่อนจะโอบจอมขวัญเดินกลับเข้าห้องไป
"ดูมันนะนาย เมียเลว" โสภณส่ายหัว "จะปราบพยศได้ ต้องรอขึ้นเตียงเท่านั้น"
อัศวินหัวเราะลั่น คู่พ่อเมียนี่มันแซ่บในเรื่องอย่างว่าจริงๆ เขาชักจะอิจฉา อยากจะได้ทำอะไรในแบบที่ผัวเมียเขาทำกันบ้าง ตั้งแต่จอมขวัญท้อง เขาก็ลืมเรื่องอย่างว่ามาโดยตลอด ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทนได้ แต่ในเมื่อเขามีคนรักแค่คนเดียว และคนรักเองก็ยังไม่พร้อม เขายอมที่จะปล่อยวางเรื่องแบบนี้จนกว่าจะถึงวันที่จอมขวัญโอเคแล้ว
...
"ท .. ทำไมมองขวัญแบบนั้น" จอมขวัญถอยจนชนประตูรถ ตอนนี้พวกเขากำลังจะกลับบ้าน อัศวินเมานิดๆ แต่ยืนยันว่าขับไหว
"อยาก .." พูดเพียงสั้นๆ แต่ก็ทำให้จอมขวัญกวาดกลัวได้
"อ .. อยากอะไร" เสียงตะกุกตะกักเมื่อคนตรงหน้าส่งมือมาลูบไล้แก้มนิ่ม นี่มันลานจอดรถนะ!
"อยากจูบ อื้ม" ไม่รอให้คนตัวเล็กปฏิเสธ อัศวินฉกริมฝีปากที่ปากนิ่ม บดเบียดด้วยปากร้อนอย่างนุ่มนวลก่อนจะแทรกลิ้นเข้าหา
"อือออ" จอมขวัญใช้มือยันหน้าอกหนา ไอร้อนที่ได้รับมันก็ทำให้รู้สึกดี แต่ที่เขาไม่ค่อยชอบคือรสเบียร์ที่ได้รับ
อัศวินโอบคนรัก โน้มกายลงประคองจูบอย่างโหยหา รักมาก ก็ยิ่งอยากสัมผัสมาก ร่างกายที่เคยดอมดม ทุกส่วนที่เขาเคยเป็นเจ้าของ เขาอยากจะชื่นใจอีกสักทีว่ามันยังเป็นของเขาอยู่หรือเปล่า
"แฮ่กๆ คนบ้า" พออัศวินละปากออกคลอเคลียจอมขวัญก็ซบหน้าลงพลางหอบแฮ่ก มือก็คอยจะทุบตีคนที่ทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่รู้เรื่อง
"คิดถึงเรา" อัศวินก้มกระซิบ "อยากกอดแน่นๆใจจะขาด"
จอมขวัญหันหน้าหนีคนที่รุกไล่ เขาเข้าใจความหมายของมันดี กอดแน่นๆในแบบที่เคยทำ
"แต่ขวัญ .."
"ขวัญกำลังท้อง พี่เข้าใจ" อัศวินกอดคนรักไว้แนบอก "อีกอย่างเรื่องแบบนี้พี่บังคับเรามาตลอด ถ้าจะมีอีกครั้ง ก็ขอที่ขวัญสมัครใจ"
อัศวินไม่เคยทราบว่าจอมขวัญรู้สึกอย่างไรเวลาที่พวกเขามีความสัมพันธ์ทางกายกัน จอมขวัญจะรู้สึกดีแบบเขาบ้างไหม จะชอบรสรักของเขาบ้างหรือเปล่า
แต่พอมาลองนึกดีๆ การที่เขาบังคับ ข่มขืน ข่มขู่ ฝืนใจ จอมขวัญจะต้องรังเกียจสัมผัสของเขาอย่างแน่นอน ชีวิตนี้คงสิ้นหวังจะได้กอดเมียอีกครั้ง
"เห้อ" อัศวินไม่อยากทำให้บรรยากาศอึดอัด "ขึ้นรถเถอะ จะได้กลับบ้าน"
เปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะดูๆแล้วจอมขวัญเองก็ยังไม่พร้อมจะพูดอะไรออกมา
พวกเขากลับบ้านกันในความเงียบ ต่างคนต่างไร้ซึ่งบทสนทนา อัศวินกำลังครุ่นคิดว่าตัวเองไปจุดสำนึกภายในจอมขวัญอีกหรือเปล่า ส่วนจอมขวัญนั้น เขาเพียงแค่ยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้ ความทรงจำที่เคยมีมันเลวร้าย จนกลัวว่าระหว่างที่กำลังมีสัมพันธ์ เขาเกิดสติแตกขึ้นมา คนข้างๆจะเสียใจขนาดไหน
ขับรถมาไม่นานทั้งสองก็มาถึงบ้าน
"พี่ขออาบน้ำก่อนนะ" พูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
จอมขวัญเสียใจ เขาเองพยายามแล้วที่จะไม่กลัวสัมผัสจากคนตรงหน้า
รออยู่ไม่นานอัศวินก็ออกมา จอมขวัญมองคนตัวโตตาละห้อย นี่จะไม่คุยกันจริงๆน่ะหรือ
จนอาบน้ำเสร็จ พอเดินออกมาคนตัวโตก็ไหว้พระกำลังจะนอนแล้ว ไร้การพูดจา ขนาดจะถามไถ่เป็นใยหรืออาบน้ำให้ก็ไม่มี
"พี่วิน .." จอมขวัญเดินไปนั่งข้างๆ พลางกอดคนตัวโตไว้ "ขวัญไม่ได้รังเกียจพี่แล้วนะครับ"
เอ่ยให้อีกคนหายคิดมาก ในเมื่อคิดจะครองคู่แล้ว เรื่องเล็กน้อยก็อย่าปล่อยให้มันคาใจ
"งอนขวัญหรือ" ถามอ้อน คนตัวใหญ่เลยหันกลับมาลูบหัวเล็ก
"เห้อออออ" อัศวินถอนหายใจยาวๆ
"รู้ไหมว่าผู้ชายกลัดมันแบบพี่มีความต้องการสูง" อัศวินเอ่ย มองหน้าเด็กที่ตาค้าง แก้มแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย
"ได้จับ ได้สัมผัส มันก็อยากจะแนบชิด พี่ดื่มมา ยิ่งอยากเป็นสองเท่า ถ้ากอดเรา พี่กลัวจะอดใจไม่ไหว" อาบน้ำให้ก็เช่นกัน มือสัมผัสไปตามร่างกายนุ่มนิ่ม ใครเล่าของจะไม่ขึ้นบ้าง
"จริงหรือครับ" จอมขวัญหน้าเสีย ใครจะคิดว่าที่ทำเฉยชาเพราะมีความต้องการ
"นอนเถอะ พี่ทนไหว อีกแค่ไม่กี่เดือนขวัญก็คลอดแล้ว"
นั่นสินะ
"บ้า!" จอมขวัญปล่อยคนบ้าทันที "ใครจะให้เล่า ขวัญไม่อยากท้องรอบสองนะ" แค่ได้แฝดก็พอแล้ว อย่าให้ต้องมีอีกคนเลย
"ไม่เห็นจะเป็นไร เราก็ให้หมอทำหมันซะ เท่านี้ก็จบ" อัศวินเปลี่ยนมากอดคนรักแทน
"ทำได้เหรอครับ" จอมขวัญตาโต
"ได้สิครับ แต่ถ้าจะให้ดี พี่ขอลูกสาวอีกคนนะ แล้วค่อยปิดอู่ เจ้าแฝดน่ะชายทั้งคู่ เราไม่อยากได้เจ้าหญิงตัวเล็กบ้างเหรอ"
ที่คุณอัศวินพูดมาก็มีเหตุผล แต่ว่าทั้งหมดทั้งมวล มันต้องเริ่มมาจากการ ...
"ไม่เอาแล้วว" จอมขวัญดันคนที่รัดเขาออก "ขวัญง่วง!"
คนบ้านี่ตลอดเลย เขาไม่น่าไว้ใจคนคนนี้เลย
"อะไรเนี่ย อารมณ์แปรปรวนนะเราน่ะ" อัศวินนั่งเอ๋อ มองคนที่ล้มตัวนอนอย่างเอ็นดู
"ไปปิดไฟเลยครับ ขวัญจะนอนแล้ว" คนถูกไล่ทำแค่เพียงส่ายหัว ก้มลงฟัดแก้มคนรักหนักๆจนโดนท้วงมาอีกรอบ
เมียเขาน่ารักเป็นบ้า
แบบนี้ให้เขาทนอีกสามสี่เดือนเขาก็ยอม
นับวันรอกอดเมียไม่ไหวแล้ว
TBC.
-
ทำไมชั้นหวั่นๆว่าอิตาทนายจะแปรพรรค ไม่ก็ไปเฮลโหลกับรากมะม่วงแล้ว
อิเถื่อนมันหื่นจริม แต่ทำไมชั้นชอบ แต่ก็นะคู่รักรุ่นเล็กรึจะสู้รุ่นพ่อ
อยากอ่านอินไซด์ พอคิดถึงวินแล้วนึกถึงคลิปนั้นจัง #บอกเค้าไปว่าชั้นชอบเค้า :m20:
-
ชอบเวลาพ่อตากับลูกเขยเค้าคุยกันนะ :impress2:
-
โอ้ยยยย น่ารักจังเลย
มีเจ้าหญิงตัวน้อยๆ เลยขวัญเอ้ย น่าร้ากกกก
อัศวินนี่ทำตัวน่าหยิดสุดๆ :o8: :o8:
:pig4:
-
น่ารักจังงงง :katai2-1:
พี่วินก็อดทนหน่อยนะ 55555 อีกแป๊บเดียวเอง
-
เขินนนนนนน คู่นี้สวีทหวานซะ น่ารักน่าหยิก
อดทนรออีกนิดนะ คุณอัศวิน
-
:m15:เหลือปัญหาอีกตัวที่ยังจัดการไม่เสร็จ ก็อย่าพึ่งหวังกอดขวัญนะอัศวิน
-
เมื่อไหร่จะคลอดดด. อยากเห็นเด็กๆแว้ววว
-
คิดถึงคู่พ่อจริงๆ
-
แค่สามเดือนเองนะพี่วิน อดทนเข้าไว้
-
:hao7:
-
น่ารัก :กอด1: :katai2-1: :mew1: :hao7:
-
6 เดือนก็ทำได้นะ มีคู่มือด้วยนะ :hao3:
ท่าทนายเก่าจะมีปัญหาแล้วสิ มาคิดอีกทีการย้ายไปอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้เงินมากๆ ไม่ใช่ได้มาจากอาขวัญแล้วหรือ? หรือไม่ก็โดนคุมอยุ่ที่โน่น ทำอะไรไม่ได้
-
น่ารักปนน่าหมั่นไส้อ่ะ หมั่นไส้อิตาวิน 55555
คู่รุ่นใหญ่แอบแย่งซีนเบาๆ :hao6:
-
:impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
เอาอีกหลายๆ คนเลย
:a3:
-
เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าถ้านายยังมีชีวิตอยู่
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อีพี่วินคงไม่ตะบะแตกก่อนเวลานะ :laugh:
-
:pig4:
-
ทนายหายสาบสูญไปเลยแฮะ
ชอบตอนสองคู่มาอยู่ด้วยกันจังง แซวเมียๆน่ารักมากกก :-[
อัศวินรอไปก่อนนะ เดี๋ยวหนูขวัญก็ยอมเองแหละ หุหุ
-
:mew1: เห็นด้วยเต็ม ๆ มีลูกสาวอีกคนก็ดีนะ
-
รอขวัญคลอดก่อนเถอะพี่วิน!!
-
น่ารักกันจัง แอบเขินนะเนี่ย :impress2: :o8:
-
น่ารักที่สุ๊ด
-
o13
-
อย่าหักมุมนะคะเรื่องทนาย :ling1:
-
:impress2:
-
ทนๆ เอาหน่อยนะพี่วิน อีกไม่นานขวัญก็ยอมแน่ๆ
-
:hao3: ดูท่าจะมีเรื่องก่อนคลอดอีกน่ะนั้น
-
พวกญาติที่อยากได้สมบัติขวัญนี่จะวางแผนทำอะไรยังไงนะ
ยิ่งขวัญท้องยิ่งอันตราย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลัวอันตรายจะเกิดกับขวัญกับลูกจังเลย
พี่วินดูแลลูกเมียดีๆนะ อย่าให้ใครเข้าไกล้ล่ะ
-
น่ารักอะไรอย่างนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้น่ารักจัง
ดีใจที่ขวัญกับวินมีความสุข
อยู่ด้วยกันน่ารักมุ้งมิ้งมาก
-
:o8: :-[ :impress2:
-
ตามทันแล้วค่าาาา
น้องขวัญน่ารักมากกกกก ตอนคุณวินโมโหร้ายน่าโดดถีบมากค่ะ :z6:
พอคุณวินกลับใจนะ น่ารักมากกกกกกกกกก :-[
อ่านถึงตอนนี้แล้วอยากมีลูกบ้าง 5555
-
:mew1: รอตอนต่อไปน่ะ :)
-
ยังไงรุ่นใหญ่เขาต้องแซ่บกว่ารุ่นเล็กอยู่แล้วอ่ะ :hao6:
-
:กอด1: กอดดดดด รอเบบี๋
-
คู่ใหญ่แอบแย้งซีน นิดๆๆๆ อิอิ ชอบๆๆๆๆ
ตาวินจะทนไหวไหมน่ะ ก่อนจะได้ลูกสาว คงต้องจับขวัญกอดบ่อย ฮ่าๆๆๆๆ
-
น้องขวัญน่ารักกกกกก
-
หลังเด็กแฝดลืมตาดูผโลก คาดว่าคู่นี้ก็น่าจะแซ่บไม่แพ้คู่พ่อตา 555 เพราะดูเหมือนพี่วินจะเก็บกดมาก
-
รอ ๆ ตอนต่อไปจ้า
-
อีกแค่สามเดือนเอง พี่วิน ทนไว้ๆ แล้วอีกสามเดือนก็จะได้เจอแฝดสักที
-
อยากให้คลอดเร็วๆ เรื่องทนายความก็ไม่คืบหน้าเลย สงสัยญาติขวัญต้องมีแผนอะไรแน่ๆเลย
-
อย่าให้มีอะไรเลยนะ
-
คู่หวานน่ารักมาก คู่หวานแบบแซ่บๆ 555
-
ร้ายกาจ
-
รอวันได้กอดเมีย :laugh:
-
เรื่องนี้อนามัยดีกันจัง มีฉากแปรงฟันบ่อยอ่ะ :ruready ขวัญน่ารัก นายหัววินทำฟาร์มรังนก ทำประมง แต่ไม่ชอบร้อน นึกว่าจะถึกกว่านี้ :m20: โสภณติดต่อทนายไม่ได้เลยหรอ นานแล้วนะ น่าจะไปหา ถ้าไม่อยู่หายตัวไปแล้ว จะได้แจ้งความเลย
-
น้องแฝดยังไม่คลอดเลยคุณพ่อมีแพลนอยากมีลูกสาวอีกคนแล้ว55555 ขวัญจัดให้สามีหน่อยนะ :hao6:
:กอด1:
-
หื่นกามจริงๆนะตาวิน แต่แหม รอฉากนั้นไม่ไหวเลยล่ะ
-
รอยชัง ๓๖
คุณทนายได้ติดต่อผ่านทางโสภณมาก่อนหน้าที่อายุครรภ์ของจอมขวัญจะครบหกเดือนได้ในไม่กี่วัน ท่านกำลังเตรียมตัวบินมาจากต่างประเทศในอีกสองสามวันที่จะถึงนี้ โสภณเองรีบแจ้งข่าวมายังลูกเขยโดยเร่งด่วน อัศวินรับทราบถึงการมาของคุณทนาย ก่อนหน้าที่จะต้องเดินทาง เขารีบพาจอมขวัญไปโรงพยาบาล ตรวจความเรียบร้อยและความพร้อมก่อนที่จะเดินทาง เขาไม่อยากให้จอมขวัญเป็นอันตราย อายุครรภ์ก็ขนาดนี้แล้ว จะเดินทางก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน
ส่วนด้านจอมขวัญเอง ใจหนึ่งเขาก็รู้สึกดีที่เรื่องคาราคาซังบ้าๆนี่จะได้จบๆไปสักที ส่วนอีกใจเขาก็ยังพะวงกลัวว่าพวกญาติพี่น้องจะไม่ยอมจบ และพยายามทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อเขาและพ่อโสภณ เขาได้แต่ภาวนา ภาวนาให้เรื่องนี้จบลงด้วยดี ไม่มีใครต้องเสียเลือดเสียเนื้อด้วยกันทั้งนั้น
ก่อนวันที่จะไปอำพรได้พาจอมขวัญกับอัศวินไปไหว้ขอพรพระครูท่านเดิมที่เคยทักจอมขวัญเรื่องกรรมเก่า คราวนี้ท่านได้ผูกข้อมือพร้อมทั้งให้พร และกล่าวว่าหากผ่านเคราะห์ร้ายในครั้งนี้มาได้ ชีวิตของจอมขวัญก็จะมีแต่ความสุขความเจริญตลอดไป
สุดท้ายวันที่พวกเขารอคอยก็มาถึง ทั้งสามคน โสภณ อัศวิน และจอมขวัญเดินทางมารอขึ้นเครื่องตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อบินไปที่กรุงเทพฯเพื่อทำเรื่องพินัยกรรมให้เรียบร้อย เขานัดทนายไว้ช่วงสาย กว่าจะถึงกรุงเทพฯและรอรถมารับก็น่าจะทันเวลาพอดี อัศวินเตรียมเอกสารของจอมขวัญทั้งหมด โสภณเองเขาก็เตรียมรับมือกับพวกประสงค์ร้ายไว้แล้ว เพียงแค่พวกนั้นไม่หมาหมู่หรือลอบกัด ลำพังเขาแค่สองคนก็เอาอยู่
"ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว ขวัญไปอยู่กับพี่ที่เกาะเถอะนะ" อัศวินเอ่ยตอนที่นั่งอยู่บนเครื่อง มือหนากุมมือเล็กแล้วบีบเบาๆอย่างอ้อนขอ
"แล้วเรื่องลูกล่ะครับ" จอมขวัญถาม เรื่องการคลอด เรื่องการแพทย์ ไหนจะความสะดวกที่ต้องมีอีก อยู่บนเกาะมันจะทำอะไรสะดวกเท่าอยู่บ้านได้อย่างไร
"ก็จริง .. ถ้าอย่างนั้นขอพี่ดูอีกที" อัศวินเข้าใจที่จอมขวัญพูดดี เขาเองมัวแต่คิดเรื่องให้จอมขวัญอยู่ใกล้ตัว แต่ไม่เคยคิดถึงเรื่องความสะดวกสบายและปลอดภัย ถ้าไปอยู่เกาะจะทำอะไรก็ลำบาก
"พี่วิน .. ขวัญจะยกห้างให้ใครดีครับ .. หรือขวัญจะขายทิ้งซะ .. เรื่องจะได้จบๆ" จอมขวัญพะวงเรื่องนี้เป็นอย่างมาก บ้านที่กรุงเทพฯที่พ่อยกให้ เขาคิดจะส่งต่อให้คนเป็นอาอีกที เพราะถึงอย่างไรก็คงไม่ได้อยู่ ส่วนเงินสดที่มีอยู่ที่พ่อโสภณเขาก็จะให้พ่อไปเลยทั้งหมด ส่วนที่เขาจะเอามาเก็บไว้ก็คือโกศของพ่อและแม่ กับข้าวของเครื่องใช้ของท่านที่ทิ้งไว้ต่างหน้า ส่วนที่ดินต่างๆจอมขวัญจะบริจาคเข้าหลวงทั้งหมด ไม่คิดอยากได้เก็บไว้ นอกเหนือจากพินัยกรรม เขาเองก็ไม่ต้องการรับรู้อะไรอีก ให้มันจบลงเสียตรงนี้
"พี่ก็อยากให้ขวัญลองคิดดูอีกที คนเป็นอานิสัยแบบนั้นพี่ไม่แนะนำให้ยกให้ ถึงอย่างไรห้างชื่อดังขนาดนั้น แสดงว่าพ่อกับแม่ขวัญจะต้องช่วยกันสร้างขึ้นมาด้วยความยากลำบาก จะให้มันพังลงเพราะฝีมือคนไม่รู้ค่า พ่อกับแม่ขวัญคงเสียใจ" อัศวินไม่อยากให้จอมขวัญยกห้างให้คนพวกนั้น
"ถ้าอย่างนั้น .." จอมขวัญคิดไม่ตก จะให้คิดก็คิดไม่ออกว่าห้างนั้นสามารถทำอะไรหรือสามารถยกให้ใครได้อีก
"เอาไว้ถึงที่โน่นแล้วลองสอบถามคุณทนายท่านดู พี่ว่าเราคงจะได้คำตอบบ้าง" อัศวินเองก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้นัก จะให้ตอบเลยก็คงยาก
ไม่นานนักเครื่องบินก็มาลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ พวกเขาทั้งสามคนลงมาจากเครื่องก่อนจะรีบออกไปพบกับรถโรงแรมที่มารับพวกเขาไปหาคุณทนาย
เขานัดคุณทนายไว้ที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง หากทำอะไรเสร็จไว จะได้ติดต่อเรื่องโอนย้ายให้เสร็จเรียบร้อย เสร็จแล้วจะได้กลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ เพราะรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย
"หิวหรือเปล่า" อัศวินถามจอมขวัญที่นั่งด้วยกันตรงเบาะหลัง ส่วนโสภณนั่งด้านหน้าข้างคนขับ
"นิดหน่อยครับ" จอมขวัญเอนตัวซบคนตัวโตอย่างโงนเงน เขารู้สึกเพลียมากกว่าหิว คงเป็นเพราะนั่งเครื่องมานาน ร่างกายเลยไม่มีแรง
"ถึงโรงแรมจะหาอะไรให้ทานนะ ตอนนี้นอนไปก่อนก็ได้" เขาโอบคนรักให้เอนตัวลงมานอนหนุนอกเขา กรุงเทพฯรถติดเป็นเรื่องธรรมดา อีกเกินครึ่งชั่วโมงแน่นอนกว่าจะถึงที่หมาย
"นายว่าพวกมันจะเล่นตุกติกไหม" โสภณหันมาถามคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
"ผมไม่แน่ใจ แต่มันก็รู้นี่ว่าพวกเรามาที่นี่แล้ว" อัศวินทราบเพราะคิดว่าทนายเองก็ต้องติดต่อพยานและนัดให้อาของจอมขวัญมารับทราบพินัยกรรมเหมือนกัน
"พี่กลัวว่ามันจะทำร้ายจอมขวัญ" โสภณกังวลเรื่องนี้มากที่สุด
"ผมจะไม่ยอมให้มันทำอะไรขวัญได้ ไม่มีทาง" อัศวินแน่วแน่ เขายอมตายแทนจอมขวัญได้ทุกเมื่อ และหากมีใครคิดมาทำร้ายจอมขวัญ มันผู้นั้นจะต้องชดใช้ให้จนถึงที่สุด
จอมขวัญที่ได้ยินบทสนทนาทุกคำขยับตัวกอดคนตัวโตแน่น เขาโชคดีที่ยังมีทั้งพ่อและคุณอัศวินอยู่เคียงข้าง ถ้าไม่มีทั้งสองคนนี้ เขาเองก็ไม่รู้จะต่อสู้ด้วยตัวเองได้อย่างไร
.....
พนักงานขับรถมาส่งพวกเขาที่โรงแรมในเวลาหนึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาเปิดห้องทั้งหมดสองห้อง พากันนำของขึ้นไปเก็บ ล้างหน้าล้างตา เข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย ก่อนจะลงมาทานข้าวรอคุณทนายกันในห้องอาหารของโรงแรม โชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดา ที่โรงแรมคนจึงไม่ค่อยพลุกพล่านสักเท่าไหร่นัก
อันที่จริงทั้งโสภณและอัศวินอยากให้จอมขวัญพักผ่อนก่อน แต่เป็นจอมขวัญเองที่ประสงค์จะถ่ายโอนพินัยกรรมให้เรียบร้อย เพราะเจ้าตัวคิดว่าเรื่องทั้งหมดในตอนนี้คือรอคุณทนายอยู่คนเดียว ตอนนี้คุณทนายก็มาแล้ว ถ้าจะต้องมารอเขาอีกคน เรื่องคงจะจบลงยาก
"ครับ ครับผม ห้องวีไอพี 314 นะครับ ได้ครับ" โสภณรับโทรศัพท์จากคุณทนายตอนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่
"ว่าไงพี่" อัศวินถาม
"คุณทนายมาแล้ว อยู่ในห้องวีไอพี 314" โสภณเก็บโทรศัพท์พลางเตรียมตัว
"เสร็จพอดีเลยครับ" จอมขวัญเอ่ยก่อนจะดื่มน้ำตาม
"ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ เสร็จไวจะได้ไปโอนย้ายได้ไว" โสภณเอ่ยพลางลุกขึ้น อัศวินเตรียมซองเอกสารที่ต้องใช้ พร้อมช่วยพยุงคนท้องให้ยืนขึ้น
ห้องวีไอพี 314 เป็นห้องประชุมส่วนตัวที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้ผู้เข้าพักที่มาเรื่องงานโดยเฉพาะ พนักงานโรงแรมนำพวกเขามาที่ห้องนั้นก่อนจะเคาะประตู เมื่อได้ยินคำตอบรับ พนักงานก็เปิดให้โสภณเข้าไปก่อน
"สวัสดีครับ" โสภณไหว้ทนายส่วนตัวของเจ้านายที่ไม่ได้เจอกันเกือบยี่สิบปี
"ไหว้พระๆ" ท่านเอ่ย ดูแก่ลงเยอะเพราะอายุก็มากโขแล้ว
"สวัสดีครับ/สวัสดีครับ" อัศวินและจอมขวัญเองต่างก็ไหว้ทนายตรงหน้าด้วยเช่นกัน
ท่านมองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า ไม่น่าเป็นไปได้
"โตขนาดนี้แล้วสินะหนูจอมขวัญ" ชายชราที่เริ่มมีผมสีขาวขึ้นทั่วศรีษะท่านยิ้มให้กับหนูน้อยตรงหน้า
"ใกล้จะสิบเก้าแล้วครับ" โสภณเอ่ยยิ้ม ทั้งสามนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้อย่างสวยงามในห้อง
"หน้าตาสะสวยเหมือนแม่ไม่มีผิด นี่ก็ท้องแล้วสิเนี่ย กี่เดือนแล้วล่ะ" ที่ทนายเอ่ยออกมาแบบนี้เพราะทราบว่าจอมขวัญนั้นเป็นผู้ชายที่สามารถท้องได้ นายห้างมีความประสงค์ที่จะให้ลูกชายของท่านได้รับในสิ่งที่สมควรได้ เป็นการทดแทนที่ท่านด่วนจากไปก่อน และเติมเต็มในส่วนที่ท่านไม่มีโอกาสได้ให้ด้วยตนเอง
"พรุ่งนี้ก็หกเดือนแล้วครับ แฝดชาย" โสภณเป็นฝ่ายตอบแทน ลูบหัวเด็กน้อยของเขาอย่างรักใคร่
"ส่วนคนนี้แฟนหรือ" ท่านถามพลางมองหน้าอัศวิน
"ใช่ครับ" อัศวินขานรับ "ผมเป็นสามีของจอมขวัญ" เอ่ยอย่างไม่กระดากอาย เพราะเขาเองคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ควรพูด เป็นเรื่องจริงและเขาก็ยอมรับได้
"อื้ม นิสัยแน่วแน่แบบนี้ลุงคงไม่ห่วง เอาล่ะ มาถึงวันนี้ได้ลุงเองก็ทนรอมาจนหนูอายุครบสิบแปดปี คุณพ่อของหนูท่านดีกับลุงมาก พินัยกรรมทุกฉบับนี้ล้วนเป็นลายมือท่าน ลองอ่านดูก่อนนะ แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอาอย่างไรต่อไป" ท่านเลื่อนเอกสารตรงหน้ามาข้างหน้า โสภณพยักหน้าให้จอมขวัญรับมาอ่าน
พินัยกรรมทั้งหมดได้ระบุไว้ว่ามรดกที่ดินทรัพย์สินห้างสรรพสินค้าทั้งหมดถูกมอบให้แก่นายจอมขวัญในวัยสิบแปดปีบริบูรณ์โดยมีนายโสภณเป็นผู้ปกครองคนปัจจุบัน
จอมขวัญอ่านแค่นั้นก่อนจะสังเกตเห็นซองจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงลูกชายของพ่อ
เขาค่อยๆแกะซองนั้นออก กระดาษจดหมายเก่าๆถูกเขียนด้วยปากกาสีดำ ลายมือลายไทยสวยงาม
ลูกพ่อ
ถ้าลูกได้เห็นจดหมายนี้แปลว่าพ่อได้จากลูกไปแล้วเป็นเวลาสิบแปดปี ลูกชายคนเดียวของพ่อ คนที่เกิดมาเพียบพร้อมสมควรค่าให้พ่อรัก ตอนนี้ลูกคงสบายดี พ่อกับแม่เสียใจที่ต้องด่วนจากลูกไปไวขนาดนี้ เสียใจที่ลูกต้องตกระกำลำบาก เสียใจที่ต้องทิ้งลูกให้โสภณดูแล ลูกอาจจะเกลียดพ่อ ไม่รักพ่อ แต่จำไว้นะลูกว่าพ่อกับแม่รักหนูมาก มากจนไม่อยากให้ลูกอยู่ในสังคมแก่งแย่งชิงดี จอมขวัญของพ่อจะต้องเป็นเด็กดี เป็นคนดีของสังคม และเพราะว่าพ่อทราบว่าลูกไม่เหมือนเด็กทั่วไป พ่อจึงต้องกำชับให้โสภณดูแลลูกให้ดี แต่พ่อนั้นก็แล้วแต่ลูกจะเลือกทางเดิน หากว่าวันนึงลูกท้อง พ่อเองก็อยากจะเป็นปู่ดูสักครั้ง แต่มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว พ่อรักลูกนะคนดี ลูกชายคนเดียวของพ่อ ถ้าหากว่าชาติหน้ามีจริง พ่อขอเกิดมาเป็นพ่อของหนู มีหนูเป็นลูกอีกชาตินะลูก
รักหนูเสมอจอมขวัญ
"อึ่ก" จอมขวัญสะอื้นทั้งน้ำตากับจดหมายที่ได้อ่าน ขวัญไม่เคยโกรธพ่อเลย ถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ขวัญก็รักพ่อมากที่สุดนะ
"นายห้างเขารักหนูมาก มรดกทุกอย่างล้วนแต่เป็นชื่อหนู" คุณทนายเอ่ย "ทำเรื่องให้เรียบร้อยเสีย พ่อท่านจะได้ตายตาหลับ"
จอมขวัญพยักหน้าทั้งน้ำตา อัศวินส่งมือลูบหลังคนรักไม่ให้ร้องหนักไปมากกว่านี้ ชีวิตจอมขวัญเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะมาก ต่อไปนี้จอมขวัญจะได้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
ทนายนำเอกสารให้จอมขวัญเซ็นทั้งหมด เรื่องโอนย้ายช่วงบ่ายจะไปที่กรมที่ดินกันทำเรื่องบริจาคเข้าหลวงให้เสร็จเรียบร้อย ส่วนเรื่องห้างและบ้านอย่างไรต้องคุยกับอนุสรณ์อาของจอมขวัญเสียก่อน เพราะบ้านนั้นจะต้องโอนถ่ายเป็นชื่อของอาจอมขวัญอีกที ส่วนเรื่องห้างจอมขวัญยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอาอย่างไร
พูดคุยเรื่องชีวิตความเป็นอยู่กันอีกเล็กน้อยก่อนจะไปกรมที่ดินกัน อัศวินเช่ารถของโรงแรมก่อนจะอาสาเป็นคนขับรถไปเองโดยใช้การตั้งค่าจีพีเอส
พวกเขามาถึงกรมที่ดินกันในอีกชั่วโมงต่อมา คุณทนายกับจอมขวัญเข้าไปทำเรื่องขอโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินให้เป็นสิทธิ์ของหลวงทั้งหมด ใช้เวลาไม่นานเรื่องก็เสร็จสมบูรณ์ จอมขวัญโล่งใจที่เรื่องพินัยกรรมเสร็จไปอย่างนึงแล้ว
"พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ก็ได้นะ" คุณทนายเห็นว่าจอมขวัญกำลังท้อง กำลังไส้ เดินมาก นั่งรถนานๆจะเวียนหัวเอาได้
"เอาไงขวัญ" โสภณลูบหัวลูกถาม
"เรื่องคุณอานั้น" จอมขวัญถอนหายใจ "ก็ได้ครับ พรุ่งนี้เช้าค่อยคิดกันใหม่"
เขาเองคิดแค่ว่าไม่อยากเจออากับภรรยาตอนนี้ เขารับมันไม่ไหวแน่ๆ
"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าคงต้องเจอกันที่บ้านนายห้าง" ทนายเอ่ย "จะได้คุยทีเดียวให้จบๆไปซะ"
"ได้ครับ" โสภณขานรับ "แล้วท่านจะให้ผมไปส่งที่ไหน"
"เอาเป็นว่าฉันจะให้คนขับรถมารับ พวกนายกลับกันเถอะ" ทนายเอ่ยกับพวกเขา
โสภณพยักหน้ารับ พวกเขาพากันไหว้ทนายก่อนจะแยกย้ายกันออกมา อัศวินขับรถกลับมาที่โรงแรมตอนใกล้เย็นแล้ว พวกเขาตกลงกันว่าจะพักผ่อนสักพักถึงค่อยลงมาทานข้าวเย็นด้วยกัน
"เหนื่อยหน่อยนะ" อัศวินสวมกอดคนรักจากด้านหลังตอนที่อีกคนกำลังยืนมองตัวเองอยู่ในกระจก
"ครับ เหนื่อยแค่นี้เอง" จอมขวัญหลับตาลงพลางเอนตัวซบคนด้านหลัง
"ล้างหน้าล้างตาซะจะได้พักผ่อน" อัศวินจูบกระหม่อมบางเบาๆ เขาอยากให้จอมขวัญได้พักผ่อน วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วตั้งแต่ลงเครื่องยังไม่ได้พัก
"พี่วิน .. อึ่ก" จอมขวัญสวมกอดคนตัวโตกว่าตอนที่เขากำลังจะผละออก
"ครับ ร้องไห้ทำไม หืม" อัศวินหันกลับมาเช็ดหน้าเช็ดตาคนที่ร้องไห้น้ำตานองหน้า อารมณ์ไหนล่ะนี่ อยู่ดีๆก็ร้องไห้เสียอย่างนั้น
"ขวัญคิดถึงพ่อ .. ฮึ่ก .. คิดถึงแม่" จอมขวัญกำเสื้อเชิ้ตคนตรงหน้าแน่น อัศวินสวมกอดคนที่บ่อน้ำตาตื้น หอมกระหม่อมย้ำหลายๆทีให้รู้ว่ารักแค่ไหน
"พ่อกับแม่เขาก็คิดถึงขวัญ เชื่อพี่สิ" อัศวินโยกตัวเด็กน้อยในอ้อมแขนไปเรื่อยๆ "ไว้เราไปทำบุญให้ท่านตอนกลับบ้าน ท่านจะได้รู้ว่าขวัญคิดถึงท่าน" ยื่นข้อเสนอให้คนตัวเล็ก
"ครับ อึ่ก" จอมขวัญพยักหน้า "ขอบคุณนะครับ สำหรับหลายๆเรื่องที่พี่ช่วยขวัญกับพ่อ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าแนบอก
"ไม่เป็นไรครับ" อัศวินส่ายหน้า ลูบหลังคนรักให้ทำใจให้สบายๆ "พี่ยินดีและเต็มใจนะ"
"ขอบคุณจริงๆครับ" จอมขวัญเงยหน้ามองอีกคนทั้งน้ำตา อัศวินยิ้มให้ลูกแมวขี้แย ก่อนจะจูบไล่น้ำตาให้จนกลายเป็นจูบลึกซึ้งหน้ากระจกอยู่นานสองนานจึงจะผละออก กว่าจะได้พักผ่อน ก็เสียพลังงานกันไปมากโข
.........
ทั้งสามลงมาทานอาหารเย็นกันที่ห้องอาหารเหมือนเดิม เย็นนี้พวกเขาเน้นเป็นอาหารเป็นกับมาทานกับข้าวสวย มีทั้งปลากระพงทอดน้ำปลาทานกับยำมะม่วง สลัดกุ้งแม่น้ำ ต้มยำทะเลน้ำข้น ผัดเผ็ดไก่โรยเม็ดมะม่วงหิมพานต์
"ทานเยอะแสดงว่าหิว" โสภณแซวลูกชายที่ตักเอาๆ เขาเองเมื่อครู่ก็คุยกับวินัยจนได้เวลาทานข้าว มันก็เป็นห่วงเขา บอกให้เขาระมัดระวังตัว
"ครับ หิวมากกกกก อาหารที่นี่อร่อยด้วย" จอมขวัญเคี้ยวงั่มๆ ตักนู่นตักนี่ทานไม่หยุด
"พ่อว่าหลานพ่อต้องเกิดมาหนักมากแน่ๆ ดูแม่ทานสิ" โสภณแซวลูก
"โธ่ ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย" จอมขวัญทำหน้าบึ้ง ไม่สนใจหรอก ก็มันอร่อยนี่
อัศวินเองก็ตามใจ อยากทานอะไร ทานเท่าไหร่ก็ทานไป ยิ่งเห็นจอมขวัญทานได้เยอะเขายิ่งปิติยินดี
"ขวัญอยากทานเต้าฮวยฟรุ๊ตสลัด" จอมขวัญยิ้มแฉ่ง หันไปหาเจ้ามือตอนที่ทานอาหารทุกอย่างบนโต๊ะจนเกลี้ยงแล้ว
"เอาสิ อยากทานอะไรก็สั่งมาเลย" อัศวินเช็ดปากพลางยิ้ม มองเด็กน้อยที่กระตือรือร้นเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์อาหาร
พวกเขานั่งรอจอมขวัญทานขนมหวานจนเสร็จ ก่อนจะจ่ายเงิน พวกเขาไม่ได้มีแพลนไปไหน จึงต่างคนต่างกลับห้อง แต่เพราะจอมขวัญอยากคุยกับพ่อก่อน อัศวินเลยมาส่งจอมขวัญที่หน้าห้องโสภณ แต่ก็กำชับไว้ว่าคืนนี้อย่างไรจอมขวัญก็ต้องมานอนกับเขา ห้ามงอแงขอนอนกับพ่อเด็ดขาด
"พ่อจ๋าาา" จอมขวัญโผเข้ากอดคนเป็นพ่อแน่น
"อะไรลูก อ้อนเหรอ" โสภณหอมหน้าผากแดงหลายๆที ก่อนจะพาจอมขวัญไปนั่งบนเตียง
"ขวัญคิดถึงพ่อ" เด็กน้อยเอ่ยพลางทำหน้าบูด
"พ่อก็คิดถึงลูก คิดถึงมาก" โสภณลูบหัวเล็ก กี่ปีแล้วนะที่เลี้ยงเด็กคนนี้มา
"พ่อกับแม่ขวัญจะภูมิใจในตัวขวัญไหมจ๊ะ ขวัญไม่มีอะไรดีสักอย่าง" จอมขวัญซบอกพ่อ เอ่ยเสียงเครือในลำคอ
"ภูมิใจสิลูก ภูมิใจมากแน่ๆ ขวัญน่ารัก เป็นเด็กดี เป็นคนดี เป็นลูกที่ดีแบบนี้ ใครไม่รักหนูก็แย่แล้ว" โสภณกอดโอ๋ลูก เสียใจไม่น้อยที่นายท่านมาด่วนเสียไป ไม่อย่างนั้นจอมขวัญจะต้องมีครอบครัวที่อบอุ่นมากแน่ๆ
"ฮือออ .. ขวัญรักพ่อนะจ๊ะ .. แค่มีพ่อขวัญก็ดีใจแล้วครับ" จอมขวัญกอดพ่อแน่น น้ำตาที่ไหลลงมา เขาร้องไห้ด้วยความดีใจที่พ่อโสภณไม่เคยทอดทิ้งเขา
"พ่อก็รักขวัญ รักมาก รักเสมือนลูกแท้ๆ" โสภณบรรจงหอมที่กระหม่อมเล็ก "เราจะมีกันและกันตลอดไปนะลูก พ่อจะอยู่กับขวัญไปตลอดชีวิต สัญญาครับ"
ทั้งสองนั่งคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาจนมืดค่ำ อัศวินเองรอมาหลายชั่วโมงแล้ว เขาดูโทรทัศน์รอก็แล้ว ดื่มนมรอก็แล้ว เมียยังไม่มาอีก
อัศวินตัดสินใจเดินมาเคาะห้องพ่อตา คิดว่าน่าจะคุยธุระกันเรียบร้อยแล้ว
"นาย" โสภณยิ้มรับ
"ผมมารับจอมขวัญ คุยกันเสร็จหรือยังพี่" อัศวินถาม ชะโงกหน้ามอง
"โน่น" โสภณเพยิดหน้าเข้าด้านใน "หลับไปสักพักแล้วล่ะ พี่เลยไม่ได้ปลุก"
โสภณหลีกทางให้อัศวินเดินเข้าไปด้านใน ตอนนี้จอมขวัญนอนแผ่หลาอยู่กลางเตียง อัศวินส่ายหัว แบบนี้เขาเองก็ไม่อยากปลุกหรอก
"ถ้าอย่างนั้นให้น้องนอนนี่แหละพี่" อัศวินลูบหัวเล็ก "เขาคงเหนื่อย ผมไม่อยากปลุก"
"แล้วแต่ พี่เองได้หมด" โสภณขานรับ
"ถ้าอย่างนั้นผมไป.."
"งือออ .. พี่วิน" เสียงครางพร้อมมือเล็กที่เลื่อนขึ้นมาจับข้อมือหนาเอาไว้
"หืม ว่าไงเด็กดื้อ" อัศวินก้มลงรอฟัง จะเอาอะไรล่ะเมียเด็กของพี่
"ง่วง.." ครางว่าง่วงก่อนจะหลับตาอยู่แบบนั้น
อัศวินลูบหัวเล็ก "นอนกับพ่อนี่แหละเนอะ" เขาก้มลงจูบเด็กดื้อ หวังเอ่ยลา
"อืออ .. ไม่เอา ไม่นอนนี่" เด็กน้อยส่ายหน้าไปมา ทำปากจู๋จนโสภณหลุดขำ
"แล้วขวัญจะนอนไหน" อัศวินยกยิ้ม เมียเวลาอ้อนนี่มันน่าจับฟัดเป็นที่สุด
"นอนกับพี่วิน .. อุ้มหน่อย" อัศวินหน้าร้อนทันทีที่จอมขวัญคล้องคอเขาไว้ด้วยสองมือ ตายๆๆ ถ้าเมียเขาไม่ได้ท้อง ถ้ายังยั่วกันอยู่แบบนี้ เขาได้ตบะแตกตายแน่ๆ
"ไปเถอะวิน พี่เปิดประตูให้" โสภณพยักหน้าให้อุ้มเด็กน้อยกลับห้อง เดี๋ยวตนจะจัดการเรื่องปิดล็อคให้เอง
อัศวินตัดสินใจช้อนร่างเล็กจนลอยหวือ จอมขวัญรู้หน้าที่รีบยกมือคล้องคอสามี โสภณช่วยเปิดและปิดประตูให้ก่อนจะกลับห้อง อัศวินอุ้มร่างเล็กมาวางไว้บนเบาะ จัดท่าทางให้ดีก่อนจะจุ๊บกระหม่อมหนึ่งทีด้วยตวามมันเขี้ยว
"จะอาบน้ำหรือเช็ดตัว" เขาเอ่ยถาม
"เช็ด .. ตัว" เสียงตอบคานยาวขนาดนี้ อัศวินรู้ทันทีว่าไม่น่าถาม เขาใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขุบน้ำก่อนจะมาเช็ดตัวให้คนบนเตียง จะได้นอนสบายๆ
เปลี่ยนชุดให้เสร็จก็พยุงคนที่ตาปรือปรอยไปแปรงฟันล้างหน้าให้เสร็จก่อนจะพามานอน
"นอนไปเถอะ พี่จะไปอาบน้ำบ้าง" อัศวินห่มผ้าให้คนรักก่อนจะเปิดไฟหัวเตียงไว้ดวงเดียวแล้วปิดไฟในห้องทั้งหมด
เขารีบอาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อยก่อนจะออกมาแต่งตัวด้านนอก เพิ่มแอร์ให้อุ่นอีกหน่อยก่อนจะสอดตัวลงนอนข้างๆ
"พรุ่งนี้พี่วินต้องอยู่ข้างๆขวัญนะ .. ขวัญกลัว" จอมขวัญกุมมือหนาที่โอบกอดเขามาจากด้านหลัง เขากังวลจริงๆนะ ยังจำภาพที่น้าสาวด่าว่าและพุ่งเข้ามาจะทำร้ายได้อยู่เลย
"ครับ พี่จะอยู่ข้างๆขวัญตลอด สัญญา" อัศวินจูบท้ายทอยขาวอย่างรักใคร่ เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งจอมขวัญเด็ดขาด
"ขอบคุณนะครับ" จอมขวัญยิ้มในความมืด สัมผัสที่อบอุ่นนี้ ทำให้เขาอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก แค่มีพี่วิน เขาก็จะไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว
"นอนซะที่รัก พรุ่งนี้เราจะไปทำสิ่งที่ถูกต้องกัน" อัศวินโอบกอดคนรักไว้อย่างทะนุถนอม
"ฝันดีครับ" จอมขวัญปล่อยให้ร่างกายจมดิ่งสู่ภวังค์แห่งความฝัน
"ฝันดีครับที่รักของพี่" อัศวินลูบท้องที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นทุกวันและกระซิบให้ลูกรู้ว่าพ่ออยากเจอลูกมากแค่ไหน จอมขวัญเปรียบเสมือนดวงใจของเขา เขาจะใช้ชีวิตอยู่เพื่อปกป้องจอมขวัญ ปกป้องคนที่เขารักสุดตวามสามารถ จะไม่ให้จอมขวัญต้องสูญเสียใครไปอีกแล้ว
TBC.
-
ใจนึกก็อยากให้ขวัญเอามาให้หมดเลยนะสมบัติน่ะ อิอาสะใภ้จะได้อกแตกตายๆไปซะ
แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ไปยุ่งแล้ว เพราะผัวน้องเผลอๆจะรวยกว่าเยอะ o18
ตอนนี้มุ้งมิ้งๆมากอ่ะบอกเลย มีอ้อนออเซาะด้วย จะขาดก็แต่คุณแม่วินัยอ่ะแหละ ไม่ครอบครัวสุขสันต์เบ๊ยย
///หันไปถีบพ่อโสภณ ออกมาแรดคนเดียวได้ไงเมียไปไหนทำไมไม่พามาหาครอบครัวห๊ะ /// กลับไปขอให้เมียรีดให้แห้งเลยยย
-
:L2: :pig4:
-
หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นนะ แต่ดูจากนิสัยคุณน้าสาวแล้วคงจะมีการปะทะคารมณ์เกิดขึ้นแน่ๆ ถ้ารู้ว่าที่ดินถูกโอนเป็นของหลวงแล้วแบบนี้
-
:katai1:
ลุ้นๆๆๆๆ
-
สู้ๆนะคุณแม่แฝด
-
หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆตามมาอีกนะ
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหมเนี่ยยย :ling1: :ling3: :katai4: :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
อย่าทีใครเป็นอะไรเลย :ling1:
-
ลุ้นคับ ลุ้นมากๆ จะไปเจออาแล้วสิ จะเป็นยังไง ถ้าพวกอาๆรู้ว่าจอมขวัญยกที่ดินให้หลวง ๕๕๕
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ตอนหน้าอย่ามีเรื่องร้ายๆเลยนะ สงสารคนกำลังท้องกำลังไส้ สู้ๆนะคุณแม่ลูกแฝด :กอด1:
-
อย่าได้มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นเลยนะ
-
จะมีไรอีกไหมเนี่ยะ สู้ๆนะจอมขวัญ อยากเห็นเด็กๆแว้ววว
-
ไปหาอาที่บ้านขวัญจะไม่โดนทำร้ายใช่มั้ย
-
สู้ๆ นะขวัญ
-
อย่าให้มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นเลยเถอะ :katai1:
-
ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆไปนะ จะได้มีความสุขกันสักที
-
ฮุฮุ น่ารักจัง ชอบตอนที่วินคิดว่า '...จะเอาอะไรล่ะเมียเด็กของพี่' น่าร๊ากก
-
น่ารัก มุ้งมิ้งที่สุด อาสะใภ้ คงวีนแตกใส่แน่ๆ เรื่องที่ดิน แต่หล่อนยังได้บ้านนะ ใจดีขนาดไหนแล้ว อย่ามาทำร้ายขวัญนะ
-
ขออย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกเลย
-
ฮืออออ ขวัญอ้อนน่ารักกก
-
:mew1: :mew1:
-
:oo1:
-
นังอาสะใภ้คงอยากได้สมบัติทั้งหมดทั้งเงิน บ้าน ที่ดินและห้าง
เราอยากให้ขวัญยกแต่บ้านให้อย่างเดียวเท่านั้น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลัววันพรุ่งนี้ของจอมขวัญจัง
แต่ดีใจนะที่ขวัญจะได้ไปบ้านตัวเอง
-
:L2:
-
น้องขวัญอ้อนสามีน่ารักมากเลย :-[ ชอบบบบ
ขออย่าให้มีเรื่องร้ายๆเลยนะ
-
:hao4: คนโลภแบบนั้นไม่ควรให้อะไรเลย แต่ก็น่ะ
-
โหยยยยยยยยย
คือชอบ
คือหวานอีก
คือมันปริ่ม
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อย่างอาไม่สมควรได้อะไรเลยนะ
-
อิพวกอาๆ ทั้งหลายจะมีแผนอะไรอีกเปล่าเนี่ย :katai1:
ขวัญอ้อนยังงี้เดี๋ยวอัศวินทนไม่ไหวขึ้นมาจะหนาวนะ :hao6:
-
ขวัญอ้อนได้น่ารักอ่ะ ตาวินทนไวๆๆๆ อิอิ
พรุ่งนี้แล้วจะลงเอยยังไง ลุ้นๆๆ
-
ขวัญเวลาอ้อนๆ แบบนี้น้ารักมากกกกก
-
ขอให้ผ่านไปด้วยดีเถอะ าสธุ
-
ขอให้ทั้งสามคนปลอดภัย
-
หวังว่าทุกอย่างคงเรียบร้อยนะ!?
-
:ling1:หวานก่อนจะไปปะฉะดะกับคุณน้าสาว ใจอยากให้ยกบ้านให้อาแล้วจ้างคนดูแลบริหารห้าง เพราะถึงฝ่ายนั้นร้ายยังไงก็เชื่อว่า พี่วินเอาอยู่
-
รอยชัง ๓๗
บ้านพิริยะสกุลนั้นเป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่กว่าบ้านปกติทั่วไปหลายเท่า ตัวบ้านที่อยู่ตรงกลางมีขนาดใหญ่ที่สุด รายล้อมด้วยตึกหลังเล็กๆอีกสามสี่หลัง ด้านหน้าเป็นลานจอดรถ น้ำพุ มีถนนทอดยาวจนมาถึงประตูบ้านขนาดใหญ่ใช้วิธีการเปิดปิดอัตโนมัติ แต่เดิมนั้นนายห้างกับภรรยาจะอาศัยอยู่ที่ตึกใหญ่ ส่วนคนอื่นๆอาศัยอยู่ที่ตึกเล็ก ตั้งแต่นายห้างจากไป อนุสรณ์กับพัชรินทร์ก็เข้ามาอาศัยที่นี่แทนพี่ชาย ควบคุมดูแลคนสนิทเดิมทั้งหมด
พัชรินทร์เป็นคนที่ใช้เงินฟุ้งเฟ้อ เธอกับเพื่อนมักจะจัดปาร์ตี้กันที่นี่สร้างความหนักใจให้คนรับใช้คนเก่าจนต้องขอลาออกกันไปหลายคน เงินที่ได้จากปันผลประจำเดือนเริ่มจะไม่พอใช่ หล่อนจึงพยายามบังคับให้สามีเข้าไปดูแลกิจการห้างร้านในตำแหน่งผู้รักษาการแทน แต่ด้วยความที่ไม่มีความรู้ดี อนุสรณ์ก็เกือบจะทำให้ห้างสูญเสียรายได้มานับไม่ถ้วน ถ้าไม่ได้รองกรรมการผู้จัดการคนสนิทของนายห้างช่วยกอบกู้ ป่านนี้ห้างก็คงจะล่มสลายไปตั้งแต่ให้คนไร้ความรู้เข้ามาบริหารแล้ว
"บ้านโทรมลงไปเยอะแบบไม่น่าเชื่อ" โสภณยืนมองคฤหาสน์ที่เคยใช้คุ้มกะลาหัว คิดถึงภาพเก่าๆที่เขาเคยรับใช้เคียงบ่าเคียงใหล่ให้กับนายห้าง ถ้าหากท่านยังไม่เสีย อะไรๆมันก็คงจะดีกว่านี้
"สวยมากนะครับ" อัศวินชม ประติมากรรมของที่นี่น่าจะมาจากสมัยร.5 ช่วงที่ฝรั่งเข้ามาเผยแพร่วัฒนธรรมในไทย "พื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลมากทีเดียว" น่าจะราวๆสิบไร่ได้ อยู่ในใจกลางกรุงเทพแบบนี้ น่าจะขายได้มากกว่าหลักร้อยล้าน
"เราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ ขวัญอยากให้เรื่องมันจบเร็วๆ" จอมขวัญเอ่ย เขาไม่ได้รู้สึกผูกพันกับที่นี่ ดีแล้วที่ตัดสินใจยกให้คุณอาไปซะ เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากได้อะไรอยู่แล้ว
ทั้งสามคนเดินเข้ามาด้านในของคฤหาสน์ ที่นี่ยังคงดูใหญ่โตโอ่อ่าสมฐานะ เพราะพัชรินทร์เองก็ไม่ยอมเสียหน้าโดนเพื่อนฝูงในวงสังคมดูถูกเช่นกัน ภายในบ้านจึงต้องตกแต่งให้ดูดีไม่มีทรุดโทรมอยู่ตลอดเวลา
คนรับใช้เข้ามาต้อนรับก่อนจะเดินนำทั้งสามมาที่ห้องรับแขกภายในบ้าน ที่โซฟาตอนนี้มีอนุสรณ์ผู้เป็นอาและพัชรินทร์ที่เป็นภรรยานั่งรออยู่ ส่วนคุณทนายเองท่านก็นั่งอยู่อีกฝั่ง กำลังเตรียมเอกสารในการเซ็นสัญญา
"สวัสดีครับ" จอมขวัญทักทายญาติทั้งสองอย่างนอบน้อมและหันไปไหว้คุณทนายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อนุสรณ์รีบรับไหว้หลาน ส่วนพัชรินทร์ทำเพียงยกมือขึ้นรับเป็นมารยาท
"เชิญนั่งๆ" อนุสรณ์เชิญให้ทุกคนนั่งตามสบาย "ทำตัวตามสบายเถอะ นี่ก็บ้านของหลาน ไม่ต้องเกรงใจพวกอาหรอกนะ" อนุสรณ์ว่า
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญเอ่ย "แต่บ้านหลังนี้มันใหญ่เกินไป ขวัญตั้งใจจะยกให้คุณอาทั้งสอง"
จอมขวัญเอ่ยความคิดออกไปอย่างจริงใจ ส่วนอัศวินนั้นคอยเฝ้ามองปฏิกิริยาของทั้งสอง โดยเฉพาะฝ่ายหญิง
"มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น พวกฉันดูแลกันมาเท่าไหร่" พัชรินทร์ตวัดตามองจิก พูดจาราวกับจอมขวัญติดหนี้บุญคุณเธอมาท่วมหัว
"เอ คุณนี่!" อนุสรณ์หันมาดุเมีย "ไม่พูดสักเรื่องจะได้ไหม!"
พัชรินทร์ทำเสียงจิ๊ปากก่อนจะยอมสยบปากสงบคำ
"ผมตั้งใจยกบ้านหลังนี้ให้คุณอาเพราะถึงแม้มันจะเป็นของผม แต่ผมก็ไม่คิดจะมาอยู่ที่นี่หรอกครับ" จอมขวัญเอ่ย "ที่นี่คุณอาทั้งสองก็อยู่กันมานาน อย่างไรผมคงต้องฝากให้คุณอาช่วยดูแลที่นี่ต่อไป"
"ได้สิ อาเองก็รักบ้านหลังนี้มาก" อนุสรณ์รับข้อเสนอนี้
"ส่วนที่ดินทั้งหมด ผมขอยกให้เป็นของหลวง" จอมขวัญพูดต่อ "หวังว่าคุณอาคงจะไม่ขัดอะไร"
"ไม่เลยลูก อยากทำอะไรก็ทำเถอะ" อนุสรณ์รีบส่ายหัว
"พวกฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ได้ข่าวว่าจัดการทุกอย่างไปแล้ว ถ้าเธออยากได้ความเห็นจริงๆคงไม่ทำอะไรโดยพลการไปก่อนแบบนี้" พัชรินทร์เย้ยหยันแดกดัน
จอมขวัญเองพยายามไม่สนใจคำเสียดแทง
"ส่วนเรื่องห้าง.." เขาเอ่ยสิ่งที่คิดมาทั้งคืน
"ผมจะแต่งตั้งคุณประทีบเป็นซีอีโอ แบ่งหุ้นให้สี่สิบเปอร์เซ็นต์เพราะเขาช่วยดูแลห้างมาตลอดและคุณพ่อเองก็เชื่อใจเขา ส่วนคุณอาผมตั้งใจจะให้ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์และแต่งตั้งในตำแหน่งผู้นอกเหนือจากนั้นก็เป็นกลุ่มผู้ร่วมหุ้นรายย่อย คุณอาจะยอมรับข้อเสนอนี้ไหมครับ" จอมขวัญเลือกทางที่ดีที่สุดแล้ว
"ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์! นี่แกดูถูกพวกฉันเหรอ!" พัชรินทร์โวยวาย "นี่อาแกนะ แทนที่จะยกให้อาแกเป็นเจ้าของไปซะ! นี่อะไร"
พัชรินทร์มีสีหน้าไม่พอใจอย่างรุนแรง
"ผมดูความตั้งใจและความเหมาะสมครับ" คุณประทีบเป็นคนดี พ่อโสภณเองก็ยืนยัน จากแค่ลูกน้องนายห้างธรรมดาๆ แต่ตอนนี้ท่านเองก็ช่วยเหลือห้างไว้จนสามารถยืนหยัดจนถึงทุกวันนี้ การที่จะให้ห้างคงอยู่สืบต่อไปและพนักงานทุกคนอยู่ดีมีสุข จอมขวัญเลือกที่จะฝากฝังการดูแลงานไว้กับคนที่เห็นค่ามันจริงๆ
"แกมันจะไปรู้อะไร! ที่ดินแกก็ไม่แบ่งพวกฉัน แถมนี่อะไร จะมาให้กันแค่นี้มันจะไปพอที่ไหน! เด็กกะโปโลอย่างแกนี่มัน!" พัชรินทร์ไม่ยอม เธอรอเวลานี้มานาน ได้แค่นี้จะไปพออะไร เด็กนี่มันตอกหน้ากันชัดๆ สามรเธอเป็นถึงน้องชายนายห้าง พนักงานรู้ มันคงจะหัวเราะเยาะ
"อยู่เงียบๆได้ไหม! ถ้าฟังแล้วมีปัญหาก็ขึ้นห้องไปซะ!" อนุสรณ์ตวาดเมียตนเอง
"คุณจะยอมรับข้อเสนอห่วยๆนั่นหรือไง!" พัชรินทร์หันไปจ้องอย่างไม่ยอม "มันหยามเราเกินไปแล้วนะคะ!"
โสภณเองทำได้เพียงส่ายหัว คิดไว้แล้วว่าพัชรินทร์จะต้องไม่ยอม
"ผมร่างสัญญาของบ้านมาเรียบร้อย อย่างไรหนูจอมขวัญกับคุณอนุสรณ์รบกวนเซ็นตรงนี้ครับ" คุณทนายเอ่ยขัด
จอมขวัญพยักหน้าจรดลายมือชื่อลงไปก่อนจะส่งให้คนตรงหน้าเพื่อเซ็นยอมรับ
"ตอนนี้เหลือแค่ไปโอนชื่อเจ้าของบ้านเป็นคุณอนุสรณ์ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย ส่วนเรื่องห้าง ผมนำสัญญาของบริษัทมาแล้ว รบกวนเซ็นด้วย" คุณทนายยื่นสัญญาให้ทั้งสอง
"ฉันไม่ยอมรับข้อเสนอนี้!" พัชรินทร์คว้ากระดาษสัญญามาฉีกทิ้ง "ถ้าแกให้หุ้นพวกฉันแค่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ก็ต้องให้เงินพวกฉันเพิ่มห้าร้อยล้าน ไม่มีข้อต่อรอง!" เธอเอ่ยอย่างเห็นแก่ได้
"มันจะมากไปหรือเปล่าคุณ" อนุสรณ์ปรามคนข้างๆ
"คุณควรยอมรับแค่สิ่งที่ได้ เงินนั้นนายห้างมอบให้จอมขวัญไว้ คุณไม่มีสิทธิ์" โสภณเอ่ย ให้คืบจะเอาศอก
"เด็กแรดอย่างมันสิที่ไม่ควรได้อะไร ฉันต่างหากที่สมควรได้รับ!" พัชรินทร์โผเข้ามาอย่างแรง อนุสรณ์เองก็คว้าคนรักไว้ไม่ทัน
"หยุดอยู่ตรงนั้น!"
อัศวินตวาดเสียงเข้ม
"ถ้าคุณทำร้ายจอมขวัญมีแม้แต่รอยขีดข่วน เชื่อสิว่าคุณจะได้รับมากกว่านั้นสิบเท่า"
เขาเข้ามากันคนรักไว้ไม่ให้ถูกหญิงบ้าทำร้าย
"อี๋ พวกรักร่วมเพศ อยากจะอ้วก" พัชรินทร์ทำท่าโก่งคอพลางเบะปาก
"ผมว่าอย่าใช้อารมณ์เลยนะครับ อย่างไรพินัยกรรมได้ระบุว่าหนูจอมขวัญคือผู้รับมรดกทั้งหมดอย่างถูกต้อง เขาจะยกให้ใครเท่าไหร่มันก็เป็นเรื่องที่เราควรยอมรับ" คุณทนายเอ่ยอย่างเป็นกลาง
"ฉันจะไม่ยอมรอมาถึงยี่สิบปีแล้วได้แค่นี้แน่ๆ" พัชรินทร์ตวาดด้วยความโมโห
"แล้วคุณน้าจะเอาอะไรอีกครับ" จอมขวัญไม่เข้าใจ แค่นี้มันยังไม่พออีกรึไงกัน
"ฉันต้องได้ในสิ่งที่พี่พลควรชดใช้ เงิดสดห้าร้อยล้านกับหุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ต้องเป็นของคุณอนุสรณ์!" พัชรินทร์เอ่ยอย่างโอหัง
"แต่นั่นมันเป็นเงินจากน้ำพักน้ำแรงนายห้าง ไม่เกี่ยวอะไรกับมรดกแม้แต่น้อย" โสภณอธิบาย เงินส่วนนั้นนายห้างตั้งใจเก็บไว้ให้จอมขวัญ
"ฉันไม่สน!" เธอยืนยัน "เงินพี่พลน่ะมีเป็นพันล้าน แค่นี้ฉันยังไม่คุ้มเลย!"
"คุณ!" อนุสรณ์เหนื่อยใจกับภรรยา
"ก็มันจริงนี่คะ! ว่าไงล่ะ แกจะยอมให้ฉันไหม" พัชรินทร์ถาม จะให้ตามข้อเสนอนี้ได้หรือเปล่า
"คิดว่าคงจะไม่ได้นะครับ" จอมขวัญยืนขึ้นช้าๆ "เงินนั้นเป็นเงินในส่วนของผม เท่าที่คุณน้าได้ไปมันก็มากเกินพอแล้วด้วยซ้ำ อันที่จริงผมไม่จำเป็นต้องให้คุณน้าเลยยังได้"
"จองหอง!" พัชรินทร์ปรี่เข้ามาจะตบหน้าจอมขวัญ แต่อัศวินจับแขนหล่อนไว้ทัน
"โอ๊ย ปล่อยนะ!" พัชรินทร์ส่งเสียงร้องเมื่อถูกอัศวินบิดข้อมือ
"ผมไม่ได้อยากทำร้ายผู้หญิงนะครับ ขอความกรุณาหยุดคิดจะทำร้ายจอมขวัญด้วย" อัศวินปล่อยข้อมือพัชรินทร์ช้าๆ
"บ้าเอ้ย!" หล่อนส่งเสียงพลางสะบัดข้อมือ
"ผมมีเวลาไม่มากนัก รบกวนเซ็นให้จบๆตรงนี้เถอะครับคุณอนุสรณ์" คุณทนายเองท่านก็ต้องกลับต่างประเทศ จะมายื้อกันอยู่แบบนี้คงไม่ได้ประโยชน์
"ได้ครับ" อนุสรณ์รับสัญญาโอนมอบหุ้นที่ระบุเป็นตัวเลขยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์มาอ่านก่อนจะลงชื่อรับทราบการส่งมอบในครั้งนี้
พัชรินทร์แม้จะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่สามารถต่อต้านอะไรได้
เอกสารทุกอย่างถูกเซ็นเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ช่วงบ่ายคุณทนายกับอนุสรณ์ต้องไปจัดการโฉนดบ้านต่อ ถือเป็นอันเรียบร้อย
"ขอบคุณคุณทนายมากนะครับที่อุตส่าห์บินกลับมาช่วยพวกผม" โสภณไหว้คนตรงหน้า
"ไม่เป็นไรหรอก นายห้างเขาฝากฝังฉันไว้ ฉันก็ต้องทำตามหน้าที่" คุณทนายเองก็มีสัญญากับนายห้างที่ต้องทำให้สำเร็จ
"ขอบคุณมากนะครับคุณลุง" จอมขวัญไหว้คนที่ถือว่ามีบุญคุณอีกคน
"ไม่เป็นไรเลยหลาน ดูแลตัวเองดีๆนะ ขอให้คลอดน้องออกมาอย่างปลอดภัย" จอมขวัญรับพรจากผู้ใหญ่ เขารู้สึกโล่งอกสักทีที่ได้ทำอะไรให้เรียบร้อย
"ผมลานะครับ" โสภณไหว้ทั้งคุณทนายและอนุสรณ์
"โชคดีๆ จอมขวัญดูแลสุขภาพด้วยนะ ถึงอาจะเพิ่งเจอหนู แต่หนูเป็นเด็กที่น่ารักมากจริงๆ" อนุสรณ์ยิ้มให้หลาน แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่อย่างไรก็เป็นสายเลือดเดียวกัน
"ขวัญลานะครับ" จอมขวัญไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้า
ทุกคนรับไหว้จากหลานอย่างจริงใจ ยกเว้นพัชรินทร์ที่ทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะเดินขึ้นด้านบนไปอย่างไม่แยแส
"อาขอโทษแทนเมียด้วย พัชเขามาร้ายเอาตอนหลัง อาไม่รู้จะทำอย่างไร" อนุสรณ์ส่ายหัว
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ขวัญเข้าใจ ขวัญไปก่อนนะครับ"
"โชคดีลูก"
ทั้งสามแยกออกมาจากบ้านหลังนั้นก่อน อัศวินคิดว่าจะจองตั๋วกลับเย็นนี้เลยดีไหม แต่ก็ตามใจคนรัก ให้จอมขวัญเป็นคนตัดสิน
"เหนื่อยจัง" จอมขวัญอยากจะล้มตัวลงนอนที่เตียงเสียเดี๋ยวนี้ ติดอยู่ที่ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนรถ
"นอนมาสิลูก แล้วนี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" โสภณเอ่ยกับคนข้างๆ
"ไม่เลยครับ พี่วินกันเอาไว้ได้ทันตลอด" จอมขวัญซบลงกับบ่าคนเป็นพ่อ
"คุณพัชรินทร์นี่จะจองล้างกันอีกนานไหมพี่ แล้วคุณอนุสรณ์นี่ดีจริงเหมือนที่ทำหรือเปล่า หรือเสแสร้ง" อัศวินถาม กำลังขับรถกลับโรงแรม
"พี่ก็ไม่รู้เลย แต่คุณอนุสรณ์น่ะเขาเป็นคนเฉยๆนะ ออกจะตามเมียด้วยซ้ำจึงห้ามอะไรไม่ค่อยจะได้อย่างที่เห็น" อนุสรณ์แอบรักพัชรินทร์มาตั้งแต่ที่เธอคบกับพี่ชายแล้ว พอนายห้างแต่งงานกับแม่จอมขวัญ พัชรินทร์จึงไม่มีทางเลือกต้องยอมแต่งกับอนุสรณ์ไปโดยปริยาย
"หิวกันหรือยังครับ จะเที่ยงแล้ว" อัศวินถาม
"พี่นิดหน่อย ขวัญล่ะลูก" โสภณหันไปถามคนที่ตาจะปิด
"อืออ ครับ แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนนะ" จอมขวัญตอบเสียงงัวเงีย ตอนนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะพักให้มันหายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่
..........
จอมขวัญตัดสินใจกลับลำปางในรุ่งเช้าของอีกวัน น้อยมารับพวกเขาจากสนามบินไปยังบ้านของอัศวินก่อน โสภณเองคงต้องกลับไปหาวินัยเลยเพราะคนทางนั้นก็บ่นคิดถึงกันจะแย่ ใช่มันคนเดียวเสียที่ไหนล่ะ เขาเองก็คิดถึงไม่ต่าง
"พ่อต้องกลับแล้ว ว่างๆจะมาหาใหม่นะลูก" โสภณกอดลูกชายตัวเล็ก ไม่อยากจะห่างลูก แต่ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ที่แตกต่างกันต้องทำ
"ฝากบอกคิดถึงพี่วินัยด้วยนะจ๊ะพ่อจ๋า" จอมขวัญกอดพ่อแน่น
"ได้ลูก พ่อไปละ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ" โสภณหอมหน้าผากนิ่มเบาๆก่อนผละออก
"สวัสดีครับ" จอมขวัญกอดพ่ออ้อนๆอีกคราก่อนจาก
อัศวินประคองคนรักเข้าบ้าน จบสักทีสินะเรื่องราวเลวร้าย
"ขวัญลูก" อำพรรีบเข้ามากอดลูกสะใภ้อย่างอุ่นใจ เธอเองติดต่อลูกชายอยู่ตลอด เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับพวกเขา
"เหนื่อยสินะ หน้าตาน้องดูเพลียๆ" อำพรลูบหน้าลูบตาจอมขวัญ ให้เด็กน้อยนั่งบนโซฟาแล้วไล่เด็กรับใช้ไปเอาน้ำมาให้
"ยังไม่ค่อยได้พักเลยครับ เมื่อครู่ลงรถมาก็อาเจียนไปรอบ" เป็นเพราะเพิ่งจะลงเครื่องที่เชียงใหม่ แล้วยังต้องนั่งรถกลับมาลำปางอีก
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่ให้ลำดวนต้มซุปไก่ขึ้นไปให้ พาน้องขึ้นไปพักผ่อนเถอะลูก" อำพรอยากถามไถ่เรื่องราว แต่ก็ต้องรอให้จอมขวัญสบายดีเสียก่อน คนท้อง แค่เดินทางนิดหน่อยก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแล้ว
อัศวินประคองจอมขวัญขึ้นมาบนห้อง เขาเปิดแอร์ เปิดม่าน ให้อากาศถ่ายเทได้สะดวก
"ล้างหน้าเสียหน่อย ทานซุปเสร็จก็นอนพักซะ" ลูบหัวคนตัวเล็กพลางถอดเสื้อเชิ้ตของตนไปด้วย
"มาครับขวัญช่วย" จอมขวัญพยักหน้าก่อนเอ่ย
อัศวินยกยิ้ม ค่อยๆก้มลงมาให้ภรรยาถอดกระดุมเสื้อให้ทีละเม็ด
"เสร็จแล้วครับ" จอมขวัญยิ้ม หน้าที่นี้คุณแม่ท่านบอกว่าเป็นหน้าที่ของภรรยาที่ดี ตอนนี้ขวัญเองก็ถือเป็นภรรยาของคุณอัศวินแล้ว เรื่องแค่นี้จอมขวัญทำได้
อัศวินยังคงก้มมองคนตัวเล็กอยู่แบบนั้น ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บปากคนตรงหน้าเบาๆก่อนผละออก
จอมขวัญหน้าแดงซ่าน ทำตาโต
"เมียเด็กของพี่ นับวันยิ่งน่ารัก" อัศวินยังคงก้มมองแบบนั้น นิ้วมือสากลูบแก้มเนียนของจอมขวัญอย่างทะนุถนอม
"ใครกันเมียเด็ก!" จอมขวัญหน้างอ ทำไมต้องเมียเด็ก
"น่ารักดี ก็เราเด็กกว่าพี่กี่ปีล่ะหืม" โยกหัวเล็กโคลงไปมาจนถูกฟาดเข้าที่แขน
"จะถอดเสื้อผ้าก็ไปเถอะครับ ขวัญจะไปล้างหน้า" จอมขวัญดันคนตัวโตออกห่าง "พี่วิน!"
อุทานทันทีที่ฝ่ายอุ้มตนขึ้นในท่าเจ้าสาว
ก๊อก ก๊อก
"ว้าย! ลำดวนขอโทษค่ะ" สาวใช้ทำท่าตกใจตอนที่เปิดเข้ามาอย่างพลการ
จะไปรู้เหรอว่าเขากำลังสวีทกันน่ะ
"เปิดมาแล้วก็เอาวางไว้บนโต๊ะเถอะ แล้วก็ออกไป" อัศวินอารมณ์ดี ยิ่งเห็นแก้มเนียนแดงปลั่งเหมือนมะเขือเทศสุกยิ่งชอบใจ
"พี่วิน! ทำอะไรครับ!" จอมขวัญโวยวาย ถ้าเกิดว่าหล่นขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ
"พี่ก็จะพาเราไปล้างหน้าไงครับ"
"แต่ขวัญเดินเองได้ ไม่เอานะแบบนี้กลัวร่วง" จอมขวัญกอดคอคนพี่แน่น
อัศวินแกล้งจุ๊บแก้มก่อนจะวางคนรักให้นั่งบนอ่างล้างหน้า
"กลัวอะไรหืม" คนตัวโตยังแกล้งสอดแขนกอดคนที่นั่งอยู่ กระซิบเบาๆใกล้ริมฝีปาก
"กลัวตกสิครับ ถามได้" จอมขวัญยู่ปาก อัศวินมองว่าจอมขวัญน่ารัก ยิ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งไม่อยากกลับเกาะเลยให้ตาย
"หึ พี่ไม่ทำเราร่วงหรอกน่า" อัศวินบีบแก้มนิ่มเบาๆ "อย่างอแงเลยนะ ตื่นมาจะให้เล่นกับลิขิต"
"จริงๆนะครับ" จอมขวัญดีใจ เจ้าลิขิตถูกเนรเทศไปอยู่ด้านล่าง ให้ลำดวนเลี้ยง ป่านนี้คงจะอ้วนท้วนสมบูรณ์แล้วกระมัง อยู่ท้ายครัวขนาดนั้น
"จริงสิครับ มา ล้างหน้าซะ นอนพักผ่อน ตื่นมาจะได้สดชื่น" อัศวินยอมปล่อยคนตรงหน้า เขาไม่แกล้งคนรักแล้ว เดี๋ยวก็งอนตุ๊บป่อง ง้อเท่าไหร่ก็ไม่หายอีก
..........
สองวันต่อมาแทนที่อัศวินจะได้อยู่กับคนรักแบบที่ไม่มีห่วงติดตัว แต่ก็กลับมีสายจากลุงชัยโทรมาเรื่องลูกค้ารายใหญ่ไม่พอใจในมุกล็อตล่าสุดที่ฟาร์มเขาส่งไป อัศวินเริ่มจะปวดหัว ปกติเขาต้องคอยควบคุมการผลิตรวมถึงการตรวจสอบก่อนจะส่งออก แค่มาอยู่ลำปางได้ไม่กี่เดือน สินค้าก็ดันมีปัญหาเสียแล้ว ไว้วางใจอะไรไม่ได้เลย
"ปัดโธ่เว้ย!" อัศวินแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง ไม่ใช่เพราะกังวลใจเรื่องที่เกาะ แต่กระวนกระวายเรื่องที่จะไม่ได้อยู่กับเมียมากกว่า
"อะไรกันครับ" จอมขวัญที่เพิ่งแปรงฟันล้างหน้าเสร็จเดินออกมา เช้าๆแบบนี้ ทำไมถึงได้หน้ามุ่ยแต่เช้า
"ที่เกาะมุกมีปัญหา ถ้าพี่ไม่กลับไปเรื่องก็ไม่จบ" อัศวินคลึงขมับตนเอง เขาอยากจะอยู่ที่นี่อีกสักนิด หรือไม่ก็กลับไปแบบที่ไม่ต้องมีปัญหา
"อื้ออ" จอมขวัญเดินมาทิ้งตัวบนตักกว้าง สองมือโอบรอบคอหนา อัศวินรีบโอบกอดคนรักไว้อย่างรักใคร่ "อย่าคิดมากสิครับ เดี๋ยวพี่ก็แก้ได้ ขวัญเชื่อ" เอ่ยออกไปเพื่อเป็นกำลังใจให้คนตัวโตกว่า
"ใครว่าพี่เครียดเรื่องนั้นล่ะครับ" อัศวินคลอเคลียแก้มใส "พี่เครียดเรื่องที่จะไม่ได้อยู่กับเราต่างหาก ห่างขวัญ ห่างลูก พี่ต้องลงแดงตายแน่ๆ"
จอมขวัญส่ายหัวให้กับคนที่ทำตัวเป็นเด็กๆ
"ก็รีบไปรีบมาสิครับ" จ้องตาคนตรงหน้าก่อนจะโดนจุ๊บนริมฝีปากเบาๆกลับ
"ไปอยู่ด้วยกันไหม เราคลอดตัวเมืองสุราษฎร์ก็ได้ ไม่เห็นต้องอยู่ลำปางเลย" อัศวินอ้อน อยากให้เมียไปอยู่ด้วยกันที่โน่น
"แต่ว่า .. พ่อล่ะครับ ขวัญอยากอยู่ใกล้ๆพ่อนะ" จอมขวัญอยากอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าพ่อ
"แล้วพี่ล่ะ .. พี่ไม่สำคัญใช่ไหม" อัศวินงอน งอนจริงๆไม่ได้เสแสร้ง
"พี่วินครับบบ" จอมขวัญเอนตัวลงซบอกกว้าง "พี่วินก็สำคัญ .. แต่ว่า"
"แต่พ่อสำคัญกว่าและขวัญก็จะยอมอยู่ห่างพี่แบบนี้ไปตลอด" อัศวินเอ่ยแทนทั้งหมด เสียงยังคงติดงอน ประชดประชันกันให้ได้เรื่อง
"ขวัญเองก็อยากอยู่กับพี่วินครับ" จอมขวัญส่ายหน้าอ้อนเป็นลูกแมว "แต่ขอเวลาหน่อยได้ไหม"
ตอนนี้จอมขวัญแค่อยากอยู่กับพ่อให้นานๆ ถ้าถึงวันหนึ่งที่อะไรลงตัวแล้ว เขาเองก็อยากไปอยู่ให้กำลังใจคนที่ขึ้นชื่อว่าสามี
..........
อัศวินกลับไปที่เกาะได้หลายวันแล้ว จอมขวัญเองตอนนี้เขาก็เริ่มเหงา ปกติมีคนคอยประคบประหงมเอาใจจนชิน พอคนคนนั้นไม่อยู่ เขาเองก็แอบใจหาย
เหมียวว
เสียงเจ้าแมวตัวเล็กร้องอยู่ข้างๆ จอมขวัญอุ้มเจ้าลิขิตขึ้นมาก่อนจะกอดแน่นให้หายคิดถึง
"ขวัญเหงาจังเลยลิขิต" จอมขวัญบ่นกับเจ้าแมวที่กำลังครางหงิง ชอบให้มนุษย์ลูบท้องเอาใจ
เหมียวว
เหมือนเจ้าลิขิตจะรู้ มันคลอเคลียเอาใจ ไม่ให้จอมขวัญเครียด
"ลูกๆช่วงนี้ก็ไม่ค่อยเล่นด้วยเลย น่าเบื่อจัง" บ่นถึงลูกๆที่พอคุณพ่อไม่อยู่ก็ไม่ดื้อไม่ซนเหมือนเคย
"เมื่อไหร่จะถึงกำหนดคลอดนะ ขวัญอยากเห็นลูกๆทั้งสองคนแล้ว" จอมขวัญลูบท้องที่มีขนาดเริ่มใหญ่เกือบเท่าลูกแตงโม เจ้าเด็กสองคนจะสบายดีไหมนะ
Rrrrrrrrrrrr
กำลังคิดอะไรเพลินๆ โทรศัพท์ก็มีสายเข้า
"ครับ" แอบยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อพี่เขาโทรมาหา
( จะนอนหรือยังเด็กดื้อ ) อัศวินเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ วันนี้ทั้งวันเขาอยู่คุมคนงานทำโอทีชดเชยให้กับสินค้าล็อตแรกที่นำมาคืน
"ครับ เตรียมสวดมนต์แล้ว" จอมขวัญว่า
( วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ขอฟังเสียงเมียให้ชื่นใจ ) อัศวินรัวจูบใส่โทรศัพท์ เสียงจุ๊บน่าอายนั่นทำให้จอมขวัญหน้าแดงก่ำ
คนบ้านี่ ชอบทำอะไรให้เขินอายอยู่เรื่อย
( คิดถึงเมียเด็กของพี่จัง คิดถึงลูกชายทั้งสองของพ่อด้วยนะครับ ) เพียงแค่อัศวินเอ่ย
ลูกๆก็เหมือนจะรับรู้ความรู้สึก
"พี่ครับ ลูกดิ้นแล้ว" จอมขวัญยิ้มหวาน "ลูกคงอยากบอกว่าคิดถึงคุณพ่อเหมือนกันนะครับ"
คนที่ได้ฟังหัวใจพองโตเหมือนจะระเบิด
( โอย คิดถึงเมียกับลูกโว้ยยยย อยู่คนเดียวมันเหงา เข้าใจหรือเปล่าาา ) อัศวินครวญครางผ่านสาย จอมขวัญหลุดหัวเราะเสียงดังลั่นด้วยความชื่นใจ
"รีบทำงานให้เสร็จสิครับ ขวัญกับลูกรอพี่อยู่นะ" จอมขวัญเกาคางให้เจ้าลิขิตไป เขินหน้าแดงไป พูดเองก็เขินเอง
"อาทิตย์หน้าที่รัก สัญญาเลย ทนคิดถึงเราไม่ไหวแล้ว พี่จะลงแดงตาย" อัศวินอ้อนผ่านสาย
"ครับ สัญญาแล้วทำให้ได้นะ ไม่งั้นมีงอนแน่" จอมขวัญเองก็รออีกคนไม่แพ้กัน
"ครับที่รัก พี่ไม่พูดปดหรอก คิดถึงจนอยากจะบินไปเสียตอนนี้เลยล่ะ" อัศวินล้มตัวลงกอดหมอนข้าง หอมหมอนข้างพลางคิดว่าเป็นหน้าเมียหลายๆฟอด
"ขวัญก็เหมือนกันครับ" จอมขวัญเอ่ย "รีบๆมานะ ขวัญคิดถึงพี่ครับ"
ทุกๆวันของพวกเขาในตอนนี้ล้วนมีแต่กันและกัน พอขาดใครคนใดคนหนึ่งไป อีกคนก็จะคิดถึงคนที่เคยอยู่ข้างกาย คนที่เคยร่วมทุกข์ ร่วมสุข ร่วมฝ่าฟัน จอมขวัญในตอนนี้ไร้ซึ่งความทุกข์ ละทิ้งซึ่งความเจ็บปวด เขาขอแค่มีความสุขในสิ่งที่มันควรเป็นไป เท่านั้นก็เพียงพอ
"พี่รักขวัญมากนะครับ"
"ครับ ขวัญก็เหมือนกัน"
TBC.
Talk: อีกประมาณสองตอนจบค่ะ คิดถึงทุกคนแย่เลย ;-;
-
:m31: ไม่มีผู้หญิงสักคนตามไปด้วยเลย จะได้มีบทตบอิอาสะใภ้นั่น คนเชรี้ยอะไรดอกจริงๆ
บอกมาได้ว่าต้องชดใช้ ชดใช้พ่อง อิดร๊อกกก เค้าตายไปแล้วยังไม่สาแก่ใจรึอินรก ขอให้เวรกรรมตามทันแกทีเถอะ
ขอให้ผัวมึงมีผัว อิดอกเอาให้อกแตกตายไปเลย ดูท่าแล้วอาของขวัญเนี่ย ทำห่าอะไรไม่เป็นเลยจริงๆ แต่ก็ยังดีนะที่รู้ตัวทุกอย่าง
ว่าตัวเองทำอะไรได้ไม่ได้ ไม่โวยวายและยอมรับความจริง ส่วนอิเมียเนี่ย น่าตบๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วกระชากเอาหน้ามาลู่กับบันได
ขั้นแรกยันขั้นสุดท้าย พูดแล้วขึ้น :z6: //// ตบโก๊ะก่อนเลยแล้ว ยื่นมา!!! :beat: :beat: :beat:
-
ใกล้คลอดแว้ววว
-
จบเรื่องมรดกที่วุ่นวายสักที ชีวิตจอมขวัญจะได้สงบสุข สบายใจเตรียมจะคลอดแล้วตื่นเต้น สงสารอีพี่วินต้องอยู่ห่างเมีย 5555 คลอดน้องแฝดแล้วปั้มน้องสาวให้แฝดด้วยนะ o13
-
หวังว่าป้าพัชรินทร์คงไม่ทำอะไรน้องนะคะ :katai1:
-
เรื่องมรดกนี้จบแล้วจริงไหมคะ กลัวอิป้าบ้านั่นมาทำร้ายน้องขวัญ :katai1:
-
ทนไปได้อย่างไรกับผู้หญิงแบบนั้น
-
อยากตบอีชะนีสักฉาก :z6:
-
:กอด1:
-
น่ารักกก รักกันแบบนี้แหละดีแล้วว
-
ขวัญจิตใจดีมาก โสภณเลี้ยงได้ดีเชียวแหล่ะ
หมดเรื่องหมดราวกันสักที แทนที่จะมีญาติ
ต้องอยู่แบบคนไร้ญาติเพราะความโลภ
-
ทำตัวน่าถีบจนไม่น่าจะยกบ้านให้เลยเป็นแค่อาสะใภ้ได้บ้านกับหุ้นแค่นั้นก็บุญหัวแค่ไหนแล้ว :beat: :beat:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอขวัญคลอดน้า~
-
มุ้งมิ้งอ่ะะะะะ
-
ขอให้เรื่องร้ายๆหมดไปโดยเร็ว จะได้อยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูกเสียที :กอด1:
-
กระโจนเข้าไปถีบพัชรินท์ทันมั้ยคะ :z6:
น้องขวัญน่ารักมากกกกก พี่วินคิดถึงเมียเด็ก 55555
-
อดกอดเมียเลยยย 5555
-
หวานๆๆๆฟินเวอร์
-
:กอด1: อยากเห็นเด็กแฝดแล้ว~
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
รักกันนน
น้ำตาจะไหล :mew4:
-
รอแฝด
-
รอเจอเด็กแฝดๆๆ
:hao7:
-
รอวันที่จะมาอยู่ด้วยกันพร้อมๆ ลูกแฝดนะคะ ^_^
-
จบเรื่องมรดกแล้ว ดีใจที่ไม่มีปัญหาอะไรมาทำให้น้องไม่สบายใจ :katai2-1:
รอเจ้าแฝดมาป่วนๆค่ะ อีกสองตอนจะจบแล้วเหรอเนี่ย :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะโกะ เถื่อนไม่เถื่อนแล้ว
-
น่ารักกก ชอบตอนพี่วินเรียกน้องว่าเมียเด็ก :-[
น้องขวัญก็น่ารักก ขี้อ้อนมากเลยย
-
รีบกลับไปอยู่ด้วย
กันนะจะได้เป็นครอบ
ครัวสักที :mew1:
-
คุณพัชรินทร์นี่น่าโดนตบสั่งสอนมากเลยค่าาา :beat: :beat: :z6: :z6:
-
หมั่นไส้ตั้งแต่ชะนียันอิตาวิน แต่หมั่นไส้คนละแบบนะ 555
ใกล้คลอดแว้วว
-
:pig4: :pig4:
-
ลุ้นๆ ตอนคลอดน้อง
ครอบครัวกำลังแฮปปี้มีความสุข
เฮียวินรักหลงลูกเมียยังกับอะไรดี
:L2: :hao3:
-
ตอนนี้หวานมาก ขวัญอ่อนลงเยอะ พี่วินขี้อ้อนมากขึ้นไปอีก
พ่อภณรีบกลับไปหาเมียวินัยซะแล้ว 555
-
ลูกจะชื่ออะำรนะลุ้นๆ
-
งะจะจบละหรา
-
:hao3:
เรื่องมรดกขอให้มันจบจริงๆน่ะ
-
,ฮืออออ น่ารักกก ใกล้จะคลอดแล้ว
-
รอน้องขวัญคลอดนะครับบบบ
-
"เมียเด็กของพี่" :-[ น่ารักจัง หวานมากๆ ใกล้จะจบแล้วจะมีอะไรอีกไหม ระแวง555555
:pig4:
-
ตกลงว่าเรื่องของจอมขวัญจบแล้วเรอะ บทจะง่ายก้อง่ายเชียว แล้วเรื่องนายโสภณก้อไม่มีอะไรแหละ :ruready เหมือนเราจะงงๆ เองแฮะ
-
อ่านไปก็รังเกียจยัยผู้หญิงหน้าเงินไปด้วย อยากเอาเปลือกทุเรียนตบหน้ามาก
อาผู้ชายก็โง่ ยัยป้าพัชรินทร์เค้าแต่งงานกับตัวเองเพราะเงิน ยังไม่รู้ตัวอีก
เฮ้อ..จบๆไปแล้วเนอะขวัญ ต่อไปนี้ขวัญจะมีความสุขสุดๆแล้ว
-
หมั่นไส้ยัยน้นพัชรี ไม่เกี่ยวอะไรสักหน่อยมาเรียกเงิน หน้าด้านมากๆ ขวัญน่ารักกับพี่วินมากๆ อ่านไปยิ้มไปค่ะ ครอบครัวสุขสันต์
-
รอตอนต่อไปจ้า สู้ๆนะ
-
รอยชัง ๓๘
คุณหมอนัดให้จอมขวัญเข้ามารับการผ่าคลอดในสัปดาห์ที่ 38 หรือ อายุครรภ์เก้าเดือนกว่าๆ ทั้งนี้ได้บวกเพิ่มไปอีกสามสี่วันในกรณีที่หากว่ายังไม่พร้อม เนื่องจากจอมขวัญมีมดลูกเหมือนผู้หญิง แต่เพราะเขาเป็นผู้ชาย ช่องทางที่เหมาะสมที่จะทำคลอดจึงไม่มี คุณหมอจึงตัดสินใจให้จอมขวัญเข้ามาเตรียมตัวรับการผ่าคลอดแบบคุณแม่ปกติทั่วไป เพียงแค่อาจจะต้องระมัดระวังมากกว่า เพราะยังไม่ทราบว่าเด็กจะสมบูรณ์แบบเหมือนครรภ์ทั่วไปหรือไม่ แต่ถ้าเกิดว่าก่อนสัปดาห์ที่ 38 จอมขวัญเกิดเจ็บท้องเตือนคลอด ก็ต้องรีบเข้ามาหาหมอเพื่อตรวจอาการว่าสมควรคลอดก่อนกำหนดหรือเปล่า หากเป็นเช่นนั้นความเสี่ยงก็จะสูงขึ้นไปอีก อาจจะเกิดอันตรายกับแม่หรือลูกในท้องได้
จอมขวัญหมั่นออกกำลังกายตามที่คุณหมอแนะนำ ทั้งการเล่นโยคะ หรือ การไปว่ายน้ำที่สโมสรกับอัจฉรา เขารอคอยนับวันกาปฏิทินวันแล้ววันเล่า อีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะครบกำหนดวันที่คุณหมอนัดคลอดแล้ว บอกตามตรงเลยว่าตื่นเต้นมากๆ เวลาที่ยืนอยู่หน้ากระจก ได้เห็นท้องนูนๆที่มีลูกๆนอนอยู่ในนั้น มันทำให้เขาเข้าใจความรักของคนเป็นแม่ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แต่เขาก็อยากจะดูแลลูกให้ดีเหมือนที่พ่อโสภณเคยเลี้ยงดูจอมขวัญมาด้วยตัวคนเดียว
ทุกๆวันจอมขวัญจะโทรคุยกับอัศวินผ่านโทรศัพท์คู่ใจ ช่วงนี้อัศวินยุ่งมากอีกแล้วเพราะเป็นฤดูเก็บเกี่ยวรังนก โชคดีที่มีวันกำหนดคลอดชัดเจน อีกคนจึงเร่งทำงานเสร็จให้ทันช่วงคลอด พอถึงวันคลอดจะได้ว่างไม่มีอะไรมารบกวนใจ
อัศวินที่กำลังเซ็นเอกสารอยู่ ผละไปหยิบโทรศัพท์ข้างกายขึ้นมาอ่าน หลังจากได้ยินข้อความแจ้งเตือนจากไลน์ เขาเปิดเข้าไปดูรูปภาพของคนรักที่ส่งมาพลางตอบกลับ
Baby: พี่วินครับ ดูรอยเท้าลูกสิ
Baby: *ส่งรูปภาพ*
Win: เป็นรูปรอยเท้าจริงๆด้วย ว่าแต่เท้าคนไหนครับ
Baby: ไม่รู้ ลูกถีบท้องทั้งวันเลย วันนี้จุกๆเลยไม่ได้ไปว่ายน้ำกับพี่อัจ :(
Win: เป็นอะไรหรือเปล่า ถ้าปวดท้องหน่วงๆรีบบอกคุณแม่นะ
Baby: ไม่เลยครับ แค่รู้สึกจุก ไม่ได้เป็นอะไรหรอก
Win: เป็นห่วงนะครับ รู้ไหม
Baby: ทราบครับ ขวัญจะดูแลตัวเองให้ดีนะ
Win: ดีมากเด็กน้อย ฝากจุ๊บลูกด้วยนะ จุ๊บแม่ด้วย คิดถึงจัง
Baby: *สติ๊กเกอร์น้องแมวหัวเราะ*
Baby: คิดถึงก็รีบขึ้นมานะครับ
Win: *สติ๊กเกอร์หมาหงอย*
Win: รับทราบครับที่รัก
อัศวินปิดโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะ ใบหน้าคมคายค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข เขาทราบมาจากมารดาว่าช่วงนี้จอมขวัญปวดเท้า ปวดหลังอยู่บ่อยๆ เดินเหินก็ต้องมีคนคอยประคองอยู่ตลอดเวลาเพราะท้องของน้องที่เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น เด็กแฝดสองคนในท้องทำให้ลักษณะท้องนูนออกมาจนน่ากลัว นี่ก็ใกล้จะเก้าเดือนเต็มทน เวลาจะเข้าห้องน้ำก็ลำบาก ในระหว่างที่เขาไม่อยู่อัจฉราจึงย้ายเข้าไปนอนกับจอมขวัญแทนเพื่อความปลอดภัย
ใจเขาอยากจะทิ้งงานตรงนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด ไม่ทำแล้วงานจะได้ไปเฝ้าลูกเฝ้าเมียที่ลำปาง แต่พอมานึกๆดูแล้วมันก็ทำไม่ได้ ถ้าเกิดเขามามัวแต่คิดเรื่องส่วนตัวเป็นใหญ่ ใครเล่าจะดูแลงานตรงนี้ ชีวิตลูกน้องอีกร้อยกว่าคนจะอยู่อย่างไร เขาเป็นเจ้าคนนายคน ต้องคิดถึงปากท้องของคนหมู่มากเป็นสำคัญ
ติ๊ง
เสียงข้อความจากไลน์เด้งมาอีกครา คราวนี้เป็นข้อความจากคนคนเดิมนั่นแหละ เพียงแต่ว่ามันเป็นรูปใบหน้าหวานที่เขาชอบคลอเคลีย ในรูปจอมขวัญยิ้มตาหยีดูน่ารักน่ากอด พลางส่งข้อความมาให้ชื่นใจเล่นว่า
Baby: ตั้งใจทำงานนะครับคุณพ่อ *อิโมจิชูสองนิ้ว*
อัศวินอมยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของจอมขวัญ เขากดเซฟรูปคนรักก่อนจะตั้งเป็นหน้าจอมือถือเอาไว้ดูต่างหน้า นับวันเขากับจอมขวัญต่างก็ผูกพันและรักกันมากขึ้นในทุกๆวัน ยิ่งตอนนี้พวกเขามีบ่วงทองคล้องใจในท้องถึงสองคนแล้ว ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอันใด พวกเขาก็จะไม่มีทางทิ้งให้อีกคนเผชิญหน้ากับปัญหาเพียงลำพัง
........
นับถอยหลังอีกเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ก็จะถึงกำหนดวันนัดผ่าคลอดของจอมขวัญ วันนี้อัศวินเตรียมตัวบินมาอยู่เป็นเพื่อนเด็กน้อยหลังจากที่รีบเคลียร์งานที่ค้างคาจนเสร็จ เขาตั้งใจจะอยู่กับจอมขวัญนานจนกว่าอะไรๆจะลงตัว ช่วงแรกหลังจากคลอดอัศวินคิดไว้แล้วว่าจะยังไม่ให้จอมขวัญกับลูกย้ายไปอยู่ที่สุราษฎร์ คงต้องรอให้ลูกโตกว่านี้สักหน่อยถึงจะพากันย้ายไปได้ ใจเขาอยากจะให้ทั้งคนรักและครอบครัวไปอยู่ด้วยกันใกล้ๆ แต่เพราะแม่กับน้องยังคงรักบ้านที่ลำปาง และไม่คิดจะย้ายไปไหนอีกแล้ว เขาเองจึงต้องเคารพการตัดสินใจของท่าน ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่เดี๋ยวนี้การเดินทางมันก็สะดวกขึ้นมาก คิดถึงก็แค่บินมาหา ไม่ใช่เรื่องยากอะไร
"แม่ครับ ผมเตรียมชึ้นเครื่องแล้ว พอดีโทรหายัยอัจกับขวัญไม่มีใครรับ เลยโทรเข้ามาที่บ้าน" อัศวินนั่งรออยู่ในเกท คิดว่าจะโทรไปถามไถ่คนรัก แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับสักที
( พอดีอัจกับน้องพากันออกไปซื้อของใช้ให้เจ้าตัวเล็ก อาจจะยุ่งๆหรือเปล่าลูก ) มารดาเอ่ยตอบ
"ออกไปนานหรือยังครับ แล้วไปกับใครบ้าง"
( ไปแค่สองคน ก็สักชั่วโมงได้แล้วลูก มีอะไรหรือเปล่า )
"แม่ครับ น้องท้องใกล้คลอด แม่ไม่น่าปล่อยน้องให้ออกไปเดินข้างนอก มันอันตรายมากนะครับ"
( แม่ห้ามแล้ว แต่เจ้าตัวเขาอยากจะไปดูของด้วยตัวเอง ยัยอัจเลยอาสาพาไป เอางี้ ลองโทรดูอีกทีนะลูกนะ เผื่อจะโทรติดแล้ว )
"ครับ" อัศวินรับคำ เขาอดเป็นห่วงคนรักไม่ได้ ไหนจะเรื่องคนปองร้าย ไหนจะเรื่องครรภ์ที่อายุมากแล้ว ใกล้จะคลอดอยู่อีกไม่กี่วัน
ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้นะจอมขวัญ
เขาโทรหาทั้งคู่อีกหลายสาย โทรจนใกล้จะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วก็ยังไม่มีใครรับจึงต้องตัดสินใจโทรหาเพื่อนรัก
รอสายอยู่ไม่นานวินัยเพื่อนเขาก็รับโทรศัพท์
"นัย มึงช่วยหน่อยได้ไหมวะ พอดีกูโทรหาทั้งจอมขวัญแล้วก็ยัยอัจไม่มีคนรับสักคน เขาออกไปซื้อของในห้างกัน ก็ไม่น่าจะยุ่งอะไรขนาดนั้น ตอนนี้กูต้องขึ้นเครื่อง รู้สึกกังวลยังไงไม่รู้ว่ะ กลัวจะเป็นอะไร มึงลองตามให้หน่อยได้ไหมวะ"
( เออ ได้ๆ เดี๋ยวกูแจ้งสายตรวจให้ กูก็กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี เดี๋ยวแวะไปห้างให้แล้วกันนะ )
"ขอบใจมึงมาก แค่นี้ก่อนนะเพื่อน กูจะขึ้นเครื่องแล้ว"
อัศวินวางสายเพื่อเตรียมขึ้นเครื่อง ตอนนี้เขาเป็นห่วงจอมขวัญมาก คนหนึ่งกำลังท้องกำลังไส้แบบนั้น แถมอีกคนก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ไปกันแค่สองคนหากเกิดอะไรขึ้นมาใครจะช่วยทัน
เครื่องกว่าจะมาลงที่เชียงใหม่ได้ อัศวินร้อนใจจนอยากจะขอขับเครื่องบินแทนเสียให้รู้แล้วรู้รอด อยู่บนเครื่องจะใช้โทรศัพท์ติดต่อสื่อสารกับใครก็ไม่ได้ ใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อย มันพะว้าพะวงไปหมด จะนอนก็นอนไม่หลับ ได้แต่นั่งคิดมากมาตลอดทาง
ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆอัศวินก็มาถึงเชียงใหม่ พอลงจากเครื่องได้ เขาก็รีบเปิดโหมดปกติแล้วต่อสายหาคนรักทันทีอย่างร้อนใจ
ถ้าคราวนี้คนรักไม่รับอีก เขาคงจะอกแตกตายแน่ๆ
( ครับ ) เสียงหวานที่รับสายทำเอาใจเขาชื้นขึ้นมาอย่างไม่ต้องเอื้อนเอ่ย
"พี่โทรหาตั้งหลายสาย ทำไมถึงไม่รับ แล้วออกไปกับยัยอัจสองคนแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม ขวัญท้องแก่แล้วนะ ทำไมถึงดื้อแบบนี้ครับ" รัวใส่เป็นชุด จนอีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว
( พี่วิน ใจเย็นๆครับ ขวัญสบายดี )
อัศวินก้าวเท้าขึ้นรถลูกน้องที่มารับพลางสั่งให้รีบขับ เขาอยากจะเจอหน้าเมียไวๆแล้ว
"พี่เป็นห่วง โทรไปไม่รับทั้งสองเครื่องแบบนั้น ใครจะไปรู้"
( ขวัญขอโทษครับ พอดีเครื่องพี่อัจชาร์ตแบตไว้ในรถลืมเอาติดไปด้วย ส่วนของขวัญ แหะๆ ขวัญลืมหยิบมาจากบ้านครับ )
ดีงามจริงๆเมียเด็กของเขา
"ไปซื้ออะไรกัน หืม" อัศวินยอมใจ เขาเองแค่เป็นห่วง แต่ในเมื่อคนรักไม่ได้เป็นอะไร เขาก็ไม่อยากจะพูดเรื่องเดิมๆซ้ำ
( ก็พวกของใช้ ของที่เด็กทารกควรมี เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียว ขวัญตื่นเต้นจังเลยครับ ) เสียงเอ่ยอ้อนจากคนปลายสายทำให้อัศวินยิ้มรับ
"พี่เองก็ตื่นเต้น ก็เขาเป็นลูกสองคนแรกของเรานี่ครับ" อัศวินนึกถึงแก้มเนียนที่คงกำลังแดงปรั่งอยู่ในตอนนี้ อยากจะบรรจงหอมให้จมเตียงเสียจริงๆ
เสียงอีกฝั่งหายไปสักครู่ ก่อนเอ่ย ( จะถึงบ้านเมื่อไหร่ครับ )
อัศวินหัวเราะหึกับเด็กที่จู่ๆก็เปลี่ยนเรื่อง
"อีกครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว เราหัดอยู่นิ่งๆบ้างนะ เดี๋ยวพี่กลับไป จะเอาอะไรก็ค่อยบอก" อัศวินไม่อยากให้คนรักหยิบจับอะไรมาก
( รับทราบแล้วครับคุณพ่อออออ ) จอมขวัญลากเสียงยาวอย่างทะเล้น
.....
อัศวินมาถึงบ้านในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาอยู่คุยกับมารดาสักพัก เอ็ดน้องเรื่องที่พาจอมขวัญออกไปข้างนอกอีกสักหน่อยก่อนจะขอตัวขึ้นบ้าน
เขาเปิดประตูเข้ามาด้านใน กะว่าจะเซอร์ไพรส์เด็กน้อยในห้อง แต่กลับเจอคนรักกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
เด็กน้อยของเขามีขนตายาวพริ้ม ดวงตาปิดสนิทบรรจบบนล่าง แก้มนิ่มแดงระเรื่อ ปากเล็กอิ่มเผยอเล็กน้อย หน้าอกเรียบขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ
อัศวินส่ายหัวอย่างเอ็นดู เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างนิ่ม ก่อนจะก้มลงลูบที่แก้มเนียนอย่างรักใคร่
"เมียครับ" อัศวินจูบเบาๆที่จมูกเล็ก "พี่มาแล้วนะ"
บอกเบาๆก่อนจะบรรจงจูบบนริมฝีปากแดงเรื่ออีกครา
"อือ .. พี่วิน" จอมขวัญงัวเงีย
อัศวินใช้นิ้วบีบจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยว "ขี้เซาเหรอไงเรา"
นี่มันเพิ่งจะสามโมงเย็นเองนะ เขาเอ่ยต่อในใจ
"เผลอหลับไปครับ อ่านหนังสืออยู่ดีๆ สลบไปเลย" จอมขวัญยิ้ม ค่อยๆขยี้ตา
"จะไม่ปวดหัวใช่ไหม หืม" อัศวินลูบหัวน้อย
"อืออ นิดนึงครับ" จอมขวัญพยักหน้าชูมือขึ้นให้คนตรงหน้าพยุง "อุ้มหน่อย"
"ฮึบ ฟอดดด" คนตัวโตหอมแก้มคนตัวเล็กฟอดใหญ่ "นอนน้ำลายยืดติดแก้มแล้ว"
แซวเจ้าแมวเหมียวก่อนจะถูกคนตัวเล็กค้อนเข้าให้
"ไม่เจอแค่เดือนเดียว ท้องโตขนาดนี้เลยเหรอขวัญ" อัศวินถาม "ลูกๆคงอยากเจอพ่อจะแย่" เอ่ยเข้าข้างตัวเองแล้วซบหน้าแนบหูลงกับท้อง
"พี่วินคิดไว้หรือยังครับว่าจะให้ลูกชื่ออะไร" จอมขวัญลูบปอยผมคนรัก
"พี่เองไม่ค่อยรู้เรื่องนี้ ถ้าจะให้คุณแม่ตั้งเราจะว่าไหม" อัศวินลูบท้องนูนใหญ่ด้วยความรัก
"ไม่เลยครับ ดีเสียอีก คุณแม่ท่านเป็นผู้ใหญ่ บางทีท่านอาจจะให้พระท่านช่วยตั้งให้" จอมขวัญอยากให้ท่านช่วยตั้ง เขาว่าให้พระสงฆ์องค์เจ้าตั้ง เด็กคนนั้นจะมีแต่ความสุขความเจริญ
"แล้วเราล่ะ พร้อมหรือยัง กลัวบ้างไหม" อัศวินเป็นห่วง "ถึงอย่างไรขวัญก็เป็นผู้ชาย พี่เองอยู่ในฐานะที่ได้ชื่อว่าพ่อ ขวัญเป็นแม่ ขวัญต้องอุ้มท้อง ขวัญอาจจะต้องลำบากกว่าพี่ ทั้งที่ขวัญเป็นผู้ชาย แต่ขวัญต้องมาทำอะไรแบบนี้ กลัวไหมครับ ท้อบ้างหรือเปล่า"
อัศวินอยากจะอุ้มท้องแทนคนรักหากทำได้ เขาไม่อยากเห็นจอมขวัญลำบากไปมากกว่านี้ อะไรที่เขาสามารถทำแทนได้ เขาก็พร้อม
"ไม่เลยครับ" จอมขวัญกุมมือหนา "แต่ก่อนขวัญเคยโมโห ขวัญเคยโกรธ เกลียดตัวเองที่ต้องมาเป็นแบบนี้ แต่พอได้อุ้มท้อง ได้รู้ว่ามีเขาอยู่ในร่างกาย ขวัญก็รู้สึกรัก รู้สึกผูกพันและอยากเลี้ยงดูเขาให้เติบโตเป็นคนดี ขวัญอยากเจอหน้าลูกแล้วครับ แม้ขวัญจะกลัวการคลอด แต่ขวัญรู้ ว่าพี่วินจะอยู่ข้างขวัญ"
จอมขวัญซบหน้ากับหลังมือของคนตัวโตกว่า
"ขอบคุณนะจอมขวัญ ขอบคุณที่ยอมทิ้งความเจ็บปวดเพื่อความรักของเรา" อัศวินโอบกอดคนรักและลูกๆ "พี่จะอยู่ข้างขวัญกับลูก ถึงตรงนี้แล้ว พี่ก็ยังคงรักขวัญไม่เปลี่ยนไป พี่คนเดิมได้ตายจากไปนานแล้ว ตอนนี้ชีวิตพี่มีแค่ขวัญกับลูกนะ ยังจำได้ไหมที่พี่เคยบอกให้ขวัญค่อยๆดูพี่ไปเรื่อยๆจนกว่าจะมั่นใจ ตั้งแต่นั้นมาพี่ก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้ขวัญเสียใจอีก"
"ฮึ่ก .." เสียงสะอื้นทำให้อัศวินผละมอง
"ร้องไห้อีกแล้วคนดี" เอ่ยชิดหน้าผากมน "ร้องเพราะดีใจใช่ไหม หืม" เขาใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้คนที่เบะปากร้องไห้เหมือนเด็กๆ
จอมขวัญพยักหน้าทั้งน้ำตายิ่งทำให้อัศวินรู้สึกตื้นตัน เขาไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้ แล้ววันนึงที่เขาอยากจะเกลียดลูกศัตรูให้เข้าไส้ มันก็ดันกลับกลายเป็นตกหลุมรักคนคนนั้นอย่างหมดใจ
......
-
และแล้ววันที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึง
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
บรรยากาศภายในโรงพยาบาลยังคงเป็นไปอย่างปกติ ไม่ได้วุ่นวายเร่งเร้าและน่ากลัวอย่างที่เคยคิด การนัดผ่าคลอดตามวันอย่างไรเสียก็มีเวลาให้คุณแม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมากกว่าการเจ็บท้องคลอดก่อนกำหนดอยู่แล้ว แม้กระทั่งตัวจอมขวัญเองที่เป็นคนรอคลอด ตอนที่นั่งรถมาจากบ้านก็จะยังคงมีอาการกลัวจนมือชา เหงื่อออกเยอะ ใจเต้นเพราะกังวลไปหลายรอบบ้าง แต่พอมาถึงโรงพยาบาลจอมขวัญก็ยิ่งผ่อนคลายและรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้มือหมอ อาการพวกนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้ง กลับกลายเป็นอัศวินเสียอีกที่พะว้าพะวงกลัวไปเสียทุกเรื่อง กลัวว่าคนแม่จะเป็นอะไรไหม แล้วลูกๆอีกสองคนล่ะ การคลอดจะผ่านไปด้วยดีหรือเปล่า กลัว กลัวไปเสียหมด เพราะไม่ว่าจะกรณีไหน อัศวินเองก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมาทั้งนั้น
ระหว่างที่นอนรอให้น้ำเกลือเพื่อเร่งคลอด อัศวินเองก็นั่งอยู่ข้างกายจอมขวัญตลอดเวลา เขาต้องการที่จะอยู่เป็นเพื่อนคนรัก ไม่อยากจะให้จอมขวัญรู้สึกว่าตัวเองกำลังต่อสู้อยู่เพียงลำพัง กำลังใจของคนรอบข้าง จะทำให้การคลอดครั้งนี้ผ่านไปด้วยดี
เมื่อได้เวลาแล้ว จอมขวัญได้พรจากพ่อและครอบครัวก่อนจะถูกเข็นเข้ามาในห้องผ่าตัด คุณพยาบาลเดินไปเปิดเพลงให้คุณแม่ฟังเพื่อผ่อนคลาย จอมขวัญต้องเตรียมร่างกายให้พร้อม ตอนนี้เด็กน้อยเริ่มมีอาการสั่นอย่างเห็นได้ชัด พอไม่มีสามีอยู่ข้างกาย จิตใจมันก็เริ่มตื่นกลัว
พยาบาลเริ่มทำการบล๊อกหลังเพื่อให้ร่างกายตั้งแต่ส่วนหน้าท้องลงไปถึงขามีอาการชา เพื่อความสะดวกต่อการผ่าตัดโดยที่จอมขวัญยังคงมีความรู้สึก และสามารถมองเห็นลูกๆได้ตอนที่เขาออกมาลืมตาดูโลก
ทุกสิ่งในตอนนี้เป็นไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน จอมขวัญเริ่มขลาดกลัว เขาน้ำตาไหล มองหาคนรักที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเข้ามา คุณอัศวินสัญญาแล้วว่าจะอยู่ข้างเขา ดังนั้น เขาก็จะรอ
"พี่มาแล้วครับคนดี" เสียงกระซิบใกล้ๆตอนที่เริ่มจะไม่ไหวแล้วทำให้จอมขวัญยิ้มทั้งน้ำตา อัศวินเองก็ตื้นตัน เขาเองก็มีน้ำตาไม่แพ้คนรัก มือหนากอบกุมมือเล็กอย่างตั้งมั่น คิดถึงทุกช่วงเวลาที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาแล้วก็ยิ่งมีกำลังใจ
ทุกอย่างที่เกิดในห้องผ่าตัดนั้นล้วนเกิดขึ้นไปอย่างรวดเร็วมาก อัศวินถือกล้องวิดีโอด้วยมือที่สั่นคลอน ถึงแม้จะแอบพะวง แต่คุณหมอก็สัญญากับเขาทั้งสองแล้วว่าจะดูแลลูกๆกับคุณแม่ของเด็กให้ดีที่สุด จะไม่ให้เกิดอันตรายใดๆขึ้นทั้งนั้น
คุณหมอค่อยๆดำเนินทุกอย่างไปแบบค่อยเป็นค่อยไป จอมขวัญไร้ความรู้สึก เขามองเห็นเพียงสามีที่แนบหน้าชิดใกล้อย่างมีความสุข มือสองมือที่กอบกุมกันนั้นเย็นเยียบ ผ่านไปแค่เพียงอึดใจ เด็กน้อยคนแรกก็ถูกนำออกมาจากท้องได้อย่างปลอดภัย
"อุแว้" ลูกชายคนโตส่งเสียงร้องออกมายิ่งทำให้ใจหวิว อัศวินกระซิบคำว่าลูกของเราข้างหูภรรยาไม่รู้กี่ร้อยรอบ น้ำตาที่เอ่อล้นของทั้งสองล้วนเกิดมาจากความปีติยินดีด้วยกันทั้งสิ้น
พวกเขาตั้งตารออีกเพียงไม่ถึงยี่สิบวินาทีลูกชายคนที่สองก็ส่งเสียงร้องแผดดังขึ้นมาทักทาย
"ลูกๆปลอดภัยนะครับคุณพ่อคุณแม่" คุณหมอยิ้มให้กับคนที่เพิ่งจะกลายเป็นพ่อและแม่อย่างเต็มตัว
ทั้งๆที่ไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมีวันนี้
"ขอบคุณครับ" อัศวินขอบคุณคุณหมออีกครั้ง หลังจากนั้นพยาบาลก็พาลูกๆไปทำความสะอาดร่างกาย จอมขวัญร้องไห้อย่างหนักยิงทำให้อัศวินทำอะไรไม่ถูก เขาตื้นตัน มันดีใจจนไม่สามารถเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้
"คุณแม่จะอุ้มลูกไหมคะ" พยาบาลอุ้มเด็กน้อยตัวแดงทั้งสองที่เพิ่งเช็ดตัวเสร็จมาให้ทั้งพ่อและแม่ดู จอมขวัญพยักหน้า ค่อยๆรับลูกชายตัวน้อยมาอยู่ในอ้อมอก
"อึ่ก .. ลูกครับ" เขารักเด็กน้อยตัวเล็กตั้งแต่แรกเห็น หยดน้ำตาที่ไหลลงมาล้วนแล้วแต่มีความรักผสมอยู่ในนั้น
เหมือนราวกับตกอยู่ในชั่วโมงต้องมนต์
ลูกชายที่เกิดมาจากความชิงชัง แต่คลอดออกมาด้วยความรักทั้งหมดของพ่อและแม่ที่มี
อัศวินรับลูกชายคนพี่มากอด ตอนนี้หน้าที่อัดวิดีโอกลายเป็นของพยาบาลอีกคนไปเรียบร้อย เขาค่อยๆส่งลูกชายคนโตให้จอมขวัญดู เด็กน้อยร้องไห้งอแงทั้งคู่ ไม่มีใครยอมใคร น่าชังกันเสียจริง
ทั้งอัศวินและจอมขวัญได้มอบจุมพิตให้ลูกชายคนละหนึ่งทีที่กระหม่อม
"อีกเดี๋ยวน้องจะต้องเข้าตู้ปรับอุณหภูมิ อย่างไรเชิญคุณพ่อออกไปรอด้านนอก ส่วนทางนี้ขอทางเราจัดการต่อนะคะ" พยาบาลขอเข้ามารับตัวเด็กๆไป ไม่นานนักอัศวินก็ถูกเชิญออกมาข้างนอก เจ้าหน้าที่ต้องให้ยาสลบจอมขวัญก่อนจะเริ่มเย็บปิดปากแผล และยังคงต้องรออีกประมาณสี่สิบห้านาทีในการพักฟื้น ถึงจะสามารถย้ายเข้าไปพักในห้องผู้ป่วยได้
.....
เข็มนาทีที่เดินไปช้ามากสำหรับความรู้สึกของอัศวิน ด้านนอกมีทั้งมารดา น้องสาว พ่อตาและเพื่อนรักที่คอยยืนให้กำลังใจเขาอยู่ เขายังคงจำเสี้ยววินาทีที่ลูกถูกตัดถุงหุ้มตัวได้อยู่เลย มันเป็นวินาทีที่คุ้มค่าที่สุดของชีวิตเท่าที่เคยมีมา
"ดูคนพี่สิ ตัวขาวเชียว แดงน่าชังน่าหยิกเหลือเกิน" อำพรยืนชี้ตัวหลานชายอยู่ด้านนอกห้องกระจกใส เด็กน้อยทั้งสองมีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ดีพร้อม ไม่มีใครที่ต้องเข้าตู้อบเพราะมีปัญหาเรื่องสุขภาพ คนพี่หนักสองพันกรัมถ้วนส่วนคนน้องหนักกว่าคนพี่สี่ร้อยกรัม เด็กทั้งสองผิวแดงขาว แลดูเหมือนคนพี่จะขาวกว่าเยอะพอควร
"เจ้าคนเล็กน่าจะซุกซนนะคะ ดูสิ หน้าเซี้ยวเชียว" อัจฉราเองก็เอ็นดูหลานไม่ต่าง ลูกๆของพี่ชายเธอช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน พอเห็นแบบนี้แล้วชักอยากมีเป็นของตัวเองบ้าง
"ชื่อหลานเพราะจังเลยนะครับ" โสภณยิ้มให้กับเจ้าตัวน้อย มองดูสายรัดข้อมือที่พิมพ์ชื่อเจ้าตัวเล็กเอาไว้
.. ในที่สุดเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นปู่กับเขาเสียที ..
"พระท่านเป็นคนตั้งให้ คนน้องให้ชื่อ อชิตพล แปลว่า บุคคลที่มีพลังอันไม่มีใครเอาชนะได้" อำพรเอ่ยยิ้ม ชี้ไปที่หลานอีกคน "ส่วนคนพี่ท่านให้ชื่อว่า อชิระ แปลได้ว่า บุคคลผู้ว่องไวและคล่องแคล่ว สองชื่อนี้คล้องจองกับอัศวินมากที่สุดและจะส่งเสริมให้หลานๆเจริญก้าวหน้าสืบไป"
โสภณและวินัยได้ฟังก็ยอมรับจริงๆว่าเป็นชื่อที่ไพเราะสมกับหลานชายทั้งสองมาก แม้ชื่อเล่นจะยังไม่ได้ตกลงว่าจะเอาชื่อไหน แต่ตอนนี้เด็กๆต่างก็มีชื่อจริงและนามสกุลเรียบร้อยแล้ว
พี่ชายคนโต ชื่อ เด็กชาย อชิระ จารุพงษ์ไพศาล
น้องชายคนเล็ก ชื่อ เด็กชาย อชิตพล จารุพงษ์ไพศาล
..........
หลังจากพักฟื้นอยู่นาน จอมขวัญก็ถูกย้ายมาพักในห้องพิเศษผู้ป่วยใน ตอนนี้น้องยังไม่ฟื้นดี ทุกคนจึงอยากให้น้องพักผ่อนในห้องให้มีแรงเสียก่อน ถึงจะพากันเข้ามาเยี่ยม
ร่างกายของจอมขวัญแม้จะมีฮอร์โมนผู้หญิงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เอื้ออำนวยให้มีน้ำนมแม่อย่างคุณแม่ปกติทั่วไป และถึงแม้จะทำการปั๊มนมก็คงทำไม่ได้เพราะสรีระของจอมขวัญที่แตกต่างอย่างมาก
คุณหมอได้แจ้งเรื่องนี้กับทางญาติของจอมขวัญแล้ว อำพรจึงได้เตรียมหาแม่ลูกอ่อนมาคอยให้นมหลานๆทั้งสอง เธอเป็นญาติกับลำดวนที่เพิ่งคลอดลูกเหมือนกัน จะให้มาอาศัยและเลี้ยงตาหนูทั้งสองไปพร้อมกัน เธอเองก็ยินดี
ผ่านไปเกือบชั่วโมงจอมขวัญถึงได้มีสติรู้สึกตัว คนที่สลบไปเพราะฤทธิ์ยาตอนนี้มีอาการพะวง อยากเจอหน้าลูกจนมีอาการร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆ
"คนไข้ไม่ยอมทานยาแก้ปวดเลย อย่างไรรบกวนคุณพ่อให้คุณแม่ทานยาด้วยนะคะ ญาติสามารถเข้าเยี่ยมได้เลยนะคะ" พยาบาลเดินออกมาหลังจากวัดความดัน ปรับสายน้ำเกลือ และดูแลเรื่องสายปัสสาวะเสร็จ
อัศวินรีบเข้าไปในห้อง เขามองคนรักที่นอนร้องไห้อย่างเอ็นดู
"พี่วิน" เสียงเล็กสะอื้น พลางกอดคนรักจมเข้าอก
"ขวัญเป็นอะไร บอกพี่สิครับ" เอ่ยถาม ริมฝีปากหนาเองพรมจูบไปทั่วอย่างโหยหา
"ขวัญอยากเจอลูก" เด็กน้อยน้ำตาคลอ "ลูกล่ะครับ"
"ลูกสบายดี แข็งแรง สมบูรณ์พร้อม ลูกเองก็คิดถึงขวัญนะ ตอนนี้คงกำลังใกล้จะมา พี่บอกหมอไปแล้วว่าเราขอเลี้ยงเด็กๆเอง" อัศวินเอ่ยปลอบ เขาเข้าใจว่าคนเป็นแม่ คนที่อุ้มท้องมาถึงเก้าเดือนรู้สึกรักลูกขนาดไหน
"จริงนะครับ" จอมขวัญสะอื้น อัศวินพยักหน้า หอมกระหม่อมไม่ให้คนรักร้องไปมากกว่านี้
อัศวินตะล่อมให้จอมขวัญทานยาแก้ปวดได้สำเร็จ ไม่นานเด็กน้อยก็ผล็อยหลับไปอีกรอบเพราะความเพลีย ฤทธิ์ยาของหมอและยาแก้ปวดจะออกฤทธิ์อยู่ประมาณยี่สิบสี่ชั่วโมง ระหว่างนี้จอมขวัญต้องคอยพลิกตัว ขยับร่างกายไม่ให้พังผืดของแผลเกาะตัว แผลผ่าคลอดจะได้หายไวๆและกลับคืนสภาพได้เร็ว
ทุกคนในห้องผลัดกันลงไปทานข้าวเที่ยงกันเป็นรอบๆ ตอนนี้เด็กน้อยทั้งสองได้ย้ายเข้ามาอยู่ในห้องคนไข้เรียบร้อยแล้ว จอมขวัญเองเสียใจไม่น้อยที่ไม่สามารถป้อนนมลูกเองได้ เขากังวล กลัวว่าลูกจะไม่ผูกพันกับเขาหรือเปล่า แต่คุณหมอเองก็แนะนำว่านี่เป็นกรณีพิเศษซึ่งคุณแม่บางท่านก็เคยเป็น ความผูกพันนั้นสามารถสร้างผ่านกันได้ทางสายเลือดอยู่แล้ว จอมขวัญถึงได้ยอมวางใจและยอมให้คุณน้าที่แม่สามีจ้างวานมาช่วยให้นมลูกดื่ม ดีกว่าการให้นมผงแทนนมแม่
..........
การเป็นพ่อคนแม่คนไม่ง่ายเลย คืนแรกทั้งจอมขวัญ อัศวิน และคุณน้าสายใจต่างไม่มีใครได้นอน เด็กๆร้องไห้กระจองอแงทั้งคืน เจ้าตัวเล็กทั้งสองเหมือนสามารถสื่อสารกันได้ พอคนพี่ร้อง คนน้องก็ร้องตาม พออีกคนหยุด อีกคนก็ร้องต่อ เป็นแบบนี้อยู่ทั้งคืนจนอัศวินเองยอมรับเลยว่าถ้าเขาไม่รักจอมขวัญกับลูกจริงๆคงจะไม่มาทำอะไรแบบนี้แน่
ผ่านคืนแรกไป เข้าคืนที่สองอัศวินต้องจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแลลูกๆเพราะจอมขวัญเองก็ไม่ไหว ลำพังแค่ลูกคนเดียวยังเหนื่อยมาก นี่มีถึงสองคนจะเหนื่อยมากกว่าปกติคงไม่แปลก
จอมขวัญสามารถเดินเหินเข้าห้องน้ำได้แล้วโดยให้อัศวินช่วยพะยุงไป แผลของจอมขวัญถือว่าสมานได้ไวกว่าคุณแม่บางท่าน ทำให้คุณหมอแจ้งว่าอีกไม่ถึงอาทิตย์ก็สามารถกลับบ้านได้ ตอนนี้ลูกๆของเขาทั้งสองเริ่มจะน่ารักขึ้น ไม่ดื้องอแง ร้องไห้เสียงดังเหมือนวันสองวันแรกแล้ว
อัศวินและจอมขวัญอยู่ในระหว่างปรับตัวเพื่อเป็นพ่อและแม่ที่สมบูรณ์แบบ ตอนนี้พวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตกันแค่สองคนตามเดิมแล้ว แต่พวกเขาได้รับของขวัญล้ำค่าหาที่ใดมาเปรียบไม่ได้อีกถึงสองคน เจ้าเด็กตัวเล็กที่เอ่ยพูดยังไม่ได้ หิวก็ร้อง ง่วงก็ร้อง พวกเขาต้องคอยประคบประหงมลูกด้วยเวลาทั้งหมดที่พวกเขามี หลังจากนี้เวลาจะถูกแบ่งไปให้ลูกๆมากขึ้น ชีวิตคู่นับจากนี้จะกลายเป็นครอบครัวที่มีครบสมบูรณ์แบบมีทั้งพ่อแม่ลูกไปโดยปริยาย
..........
"ลูกๆยังไม่มีชื่อเล่นเลย จะเรียกอชิตกับอชิเหรอครับ พี่วินตั้งชื่อเล่นให้ลูกหน่อย" จอมขวัญจ้องมองเจ้าตัวเล็กในตู้นอน ตอนนี้เขากลายเป็นแม่คนไปแล้วจริงๆ
"ขวัญอยากให้ลูกชื่ออะไรล่ะ" อัศวินยังคิดไม่ออก "ขวัญกับวิน ลูกๆควรจะชื่ออะไรดี"
"คนพี่ดูน่าเอ็นดู คนน้องดูซุกซน" จอมขวัญค่อยๆคิด "ให้อชิระชื่อวา ส่วนอชิตพลชื่อเวย์ พี่วินว่าดีไหมครับ"
อัศวินแล้วแต่คนรัก "ครับ ชื่อน่ารักดี วากับเวย์"
"น้องวากับน้องเวย์ ถ้าพรุ่งนี้ลูกพูดได้เลยคงดีนะครับ ขวัญอยากคุยกับเขา ถามเขาว่ารักพ่อกับแม่บ้างไหม" จอมขวัญยืนพิงอกคนรัก เขารู้สึกขอบคุณที่พี่วินดูแลเขาตลอด ไม่เคยห่างกาย
"ลูกต้องรักขวัญแน่นอนครับ" อัศวินหอมขมับคนรัก "เหมือนที่พี่รักขวัญมากขนาดนี้ไง"
คลอเคลียแก้มขาว ไล่หอม ฝากรอยจูบไว้ทุกที่ที่ลากริมฝีปากผ่าน
"อื้อ .. เดี๋ยวลูกเห็นนะ" คนตัวเล็กดันหน้าคนที่เริ่มไม่หยุดอยู่ที่หอม
"คิดถึง" อัศวินพลิกตัวคนรักให้หันมาสบตา "กี่เดือนแล้วที่ไม่ได้ชื่นใจเมียเด็กของพี่ หืม"
งับจมูกคนตัวเล็กอีกทีอย่างมันเขี้ยว
"ก็ .." จอมขวัญเม้มปากเขิน
"ขอจูบหน่อยได้ไหมครับ" ขอกันหน้าด้านๆเพราะไม่อยากจะรอไปนานกว่านี้อีกแล้ว
"ทำไมต้องขอด้วยเล่า" จอมขวัญซบอกหนา คนบ้านี่ชอบทำให้เขาเขินเรื่อย
รู้ตัวอีกทีคุณพ่อมือใหม่ก็ค่อยๆบรรจงไล้จูบลงบนริมฝีปากอิ่ม เขาทั้งสองแลกจูบอย่างเนิ่นนานซึมซับความหวานหอมของกันและกันเอาไว้ให้มากที่สุด
ให้ความรักโอบกอดครอบครัวของเขาไว้แบบนี้ตลอดไป
TBC.
Talk: บอกตามตรงเลยค่ะว่าการแต่ง mpreg ยากมาก
ไม่ถนัดจริงๆ ไม่รู้จะต้องเขียนออกมาแนวไหนเพราะไม่ค่อยอ่านและยังไม่เคยท้อง 55
ขอโทษจริงๆนะคะ หากมีข้อผิดพลาดไปบ้าง
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ
ตอนหน้า ไม่ก็อีกตอนจบแล้วน้า :กอด1:
เครดิต: http://th.theasianparent.com/ประสบการณ์การผ่าคลอดอย่างละเอียด/3/
-
:o8: :-[
-
เย้ ๆ ได้เจอเด็กๆแล้ว :katai2-1:
-
อยากมีมั่ง~ แต่หาคนเป็นพ่อยังไม่เจอ
จริงๆเรียกน้องอชิต กะ อชิ ก็น่ารักดีน่ะ เราชอบชื่อสองพยางค์ ขอให้โตไวๆแสบเยอะๆ :katai2-1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
เด็กๆน่ารักขั้นสุดดดดด. อบอุ่นมากก รู้สึกเหมือนอิป้าจะยังไม่จบ ยังไงไม่รู้
-
น่ารักมากมาย ดูแล้วอบอุ่นมาก :mew1:
แหม ดูจากเด็กแฝดแล้วรู้เลย ใครโตมาเคะ ใครเมะ 555555 :o8: :-[
-
เด็กๆชื่อน่ารักจัง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปลื้มปริ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :mew4:
-
เด็กโตมาแล้วต้องเป็นตัวแสบแน่ๆ 555555
-
เย้ ได้เจอเด็กๆแย้ววว :katai2-1:
-
น้องวากับน้องเวย์น่ารักอ่ะ :)
-
สองเบบี๋คลอดแล้ว
-
พี่วินทำเลี่ยนมาก หลงเมียเด็กสุด เกลียดดดด 55555555555
-
แต่งได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้วค่ะ แต่งได้น่ารักมากจริงๆ ถึงแรกๆอยากจะเขวี้ยงตาวินไปห่างๆก็เถอะ 5555 ชอบมากๆเลยค่ะ
-
:impress2:
-
น้องวากะน้องเวย์ น่ารักอ่ะ :-[
-
o13
-
โหเด็กๆ มาแล้ว
-
โล่งใจที่หลานวากับหลานเวย์ปลอดภัย
คราวนี้ได้วุ่นวายกับความสุขน่าดู
ปล.เพิ่งรู้ว่าผ่าคลอดมีกรณีที่ต้องใช้ยาสลบตอนเย็บปิดปากแผลด้วยนะนี่
-
:mew1:
-
:impress3: อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นน่ารักมาก ๆ น่ะ :กอด1: ตอนหน้าจบแหละ อดเศร้าไม่ได้น่ะ :เฮ้อ: อยากอ่านไปเรื่อย ๆ จังเลย :mew2:
-
ฮืออ เห็นหน้าลูกแล้วว
-
น่ารักอ่ะ
คลอดแล้ว น้องวาเวย์
รอความซุกซนของเด็กๆๆ
แล้วจะมีฉากสำหรับตาวินที่รอขวัญมะ คิกๆๆ
-
ขอให้ความสุขกันสักทีนะ
-
เริ่มเวลาของครอบครัวพ่อแม่ลูกซักที
-
อ่านตอนนี้แล้วความรู้สึกของเราเหมือนป้าที่ได้เจอหน้าหลาน :hao5: ยินดีต้อนรับเด็กๆ ทั้งสองค่า อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:katai2-1: สองแฝดเกิดแระ ทีนี้พ่อกับแม่ก็มีเวลาหวานเต็มๆแล้วสิ
-
เด็กๆ มาแล้วววว
-
หนูวาเคะมากลูก เวย์ออร่าเมะมาเต็มเปี่ยม 555555
หมั่นไส้อัศวินตรงที่ชอบพูดว่าเมียเด็กอ่ะ ขำาา 55 :hao7:
-
ครอบครัวสุขสันต์ :-[
-
คลอดปลอดภัยก็โล่งใจ โตมาต้องแสบแน่ๆ
-
เด็กๆคลอดแล้ว เย้ๆ :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณคนเขียนแต่งได้อบอุ่นมากครับ ^^
-
สองแฝดมาแล้ว
โตขึ้นต้องน่ารักน่าชังแถมความซนปนแสบแน่เลย
:katai5: o13
-
เด็กน้อยน่ารักกก ครอบครัวพร้อมหน้าา
-
คลอดแล้ว ยินดีด้วย ครอบครัวอบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าเลย
:pig4: :pig4:
-
:o8: :mew1:
-
น้องแฝด เวย์ วา มาแล้ว :hao5: :impress2:
-
:L2:
-
มีเด้กหล้าาา
-
ชอบตอนนี้มากๆค่ะ บรรยายเห็นภาพการคลอดที่เต็มไปด้วยความรัก พี่วิน่ารักมากๆ ขวัญโชคดีจริงๆ น้องวากับน้องเวย์ชื่อน่ารักจังค่ะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ
-
ตอนนี้น่ารักมาก น้องวากับน้องเวย์ ชื่อน่ารัก อยากเห็นตอนโตกันสักหน่อยว่าจะเป็นตามชื่อจริงไหม
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากๆเลย
-
รอยชัง อินไซด์
วาเลนไทน์เดย์
อย่าคลิก (http://wetmike.com/c/vq/gay-estetic-art-artistic-photos-tags-285654.jpeg)
เรียวขาขาวที่มีรอยสักรูปขนนกอยู่ตรงข้อเท้าโผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มผืนบาง ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ สะโพกกลมมนเต่งตึงได้รูปมีเพียงกางเกงว่ายน้ำขาสั้นที่ปิดอยู่หมิ่นเหม่ แขนทั้งสองข้างพับตั้งฉาก วินัยคว่ำหน้าลงกับท่อนแขน ด้านบนมีหมวกแคปปีกกว้างสวมหัวไว้กันแดด
อากาศร้อนๆที่อบอวลไปด้วยคลื่นลมทะเลแรง ทำให้คนที่เพิ่งจะเล่นเซิร์ฟเสร็จมาเหนื่อยจนแทบจะหลับเจียนตาย ในขณะที่อีกคนกำลังสนุกกับการนั่งจิบเบียร์มองดูหลานแฝดที่กำลังวิ่งเล่นกับพ่อแม่อย่างสนุกสนาน จะว่าไป ยิ่งเขามองเห็นหลานๆในวันนี้ เขาเองก็ยิ่งคิดถึงจอมขวัญในวัยเด็ก ลูกชายคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิต จากเด็กน้อยตัวเล็กในวันนั้น กลับกลายเป็นหม่าม้าของลูกๆในวันนี้
"คุณตา ~ บอลหนู" เจ้าคนน้องวิ่งดุ๊กๆมาหาเขา ขอลูกบอลที่ตัวเองเตะกระเด็นไกลจนมาตกอยู่ตรงหน้า
"จะเอาบอล น้องเวย์ต้องทำอย่างไรครับ" โสภณชูบอลพลางยิ้ม หลานๆเขาได้รับการฝึกความประพฤติมาอย่างดี เด็กทั้งสองคนเป็นคนเก่ง เรียนรู้ได้ไว ทำอะไรต้องรู้จักไหว้ รู้จักขอบคุณ เพราะอัศวินจะเน้นลูกมากเรื่องการอ่อนน้อมถ่อมตน
เด็กชาย อชิตพลไหว้คุณปู่ด้วยกิริยาเรียบร้อยเหมือนที่หม่าม้าสอน "ขอบคุณฮะ~"
"เก่งมากลูก" โสภณลูบหัวหลานอย่างรักใคร่ ก่อนจะคืนบอลให้เจ้าตัวเล็กกลับไปเล่นกับปะป๊าหม่าม้าอย่างสนุกสนาน
โสภณมองภาพครอบครัวของลูกแล้วก็ตระหนักได้ว่า การมีคนรัก มีคนดูแลเอาใจใส่นั้นดีแค่ไหน ในวันที่แก่เฒ่าได้คนรักและลูกๆอยู่ด้วยกันไม่ห่างกาย เป็นสิ่งเดียวที่เขาต้องการนับตั้งแต่เขาไม่ต้องคิดมากเรื่องของคนอื่นอีกแล้ว จากนี้ไปชีวิตนี้เขาคงไม่ขออะไรมากไปกว่ามีวินัย มีจอมขวัญและหลานๆ
เขานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยพลางยิ้มอยู่คนเดียว ก่อนจะหันไปมองคู่ชีวิตที่กำลังตั้งใจนอนหลับอยู่บนเก้าอี้อีกตัว วินัยมันเป็นคนขี้หวง ขี้หึง ขี้น้อยใจ มันเป็นคนพูดอะไรตรงๆ แต่บางครั้งก็ชอบอมพะนำเก็บไว้ไม่ยอมพูดออกมาเพราะความน้อยใจ เขาเองก็พอจะเข้าใจ มันน่ะชอบคิดเองเออเองว่าเขาจะต้องมีคนเข้ามาพัวพัน แต่มันกลับไม่เคยคิดว่าตัวมันเองน่ะก็มีคนมาสนใจมากไม่น้อย
ตั้งแต่มาทะเล มันก็เอาแต่แต่งตัวอวดเนื้อหนัง ใส่แต่อะไรฟิตๆ หมิ่นเหม่ อวดร่างกายกำยำจากการออกกำลังกาย มันไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่มันได้เขาเป็นผัว ออร่าความเมียของมันออกมามากขนาดไหน ไม่ว่าจะเอวที่คอดลงเพราะเป็นฝ่ายถูกกระทำ ไหนจะสะโพกกลมมนนั่น แล้วยังมีหน้าอกที่เต่งตึงชวนมอง เขาหวงนะเว้ย ไม่ใช่ไม่หวง พวกตาเหยี่ยวตานกมันคอยจ้องเมียเขาตาเป็นมัน เขาเองพยายามไม่คิดมากเรื่องคนอื่น จะมันเขี้ยวก็แต่เมียนี่แหละที่ชอบโชว์เรือนร่างอวดสรีระมากเกินจำเป็น
คิดๆดูแล้วเขากับวินัยก็คบกันมานานนม ความเชื่อใจเป็นสิ่งที่เราสองคนพยายามจะไม่ทำลายมันทิ้ง เพราะมันเป็นสิ่งที่เชื่อมหัวใจของพวกเขาไว้ ถามว่าหึงไหมหวงไหมมันก็ต้องมี แต่ต่างคนก็ต่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางนอกใจตนแน่ อายุเขาก็ปูนนี้แล้ว ชีวิตนี้เขาเลือกมันให้เป็นคนสำคัญของชีวิตอีกคนเท่าๆกับจอมขวัญ
"อื้อออ" มาแล้ว แมวตัวเมีย โสภณหัวเราะหึ คว้ามือเมียรักที่กอดเขามาจากด้านหลังมาลูบ เดี๋ยวนี้วินัยมันอ้อนเขายิ่งกว่าจอมขวัญเสียอีก แค่เขาทำเป็นไม่สนใจ มันก็ส่ายหน้าไปกับหลังหนาๆ มือเรียวก็ลูบหน้าท้องเขาให้รู้ว่านี่กูเริ่มจะงอนแล้วนะ มึงจะไม่สนใจกูจริงๆเหรอ
"มึงเล่นน้ำไม่ทาครีม เดี๋ยวก็ดำ" โสภณประสานมือกับคนรัก กระดกเบียร์ก่อนหันหน้าไปมองไอ้คนที่ยังเมาขี้ตา
"ดำก็ช่างเถอะ" วินัยซบบ่ากว้าง "เมาแล้วเหรอ"
ถามเสียงยั่ว ปากเล็กก็พรมจูบไหล่หนาเบาๆ
"ไม่ถึงลัง เมาก็บ้า" โสภณว่า "มึงล่ะ เอาบ้างไหม" ถ้าเอาเขาจะได้สั่งให้
"อืออออ" วินัยส่ายหน้า "ว่ายน้ำกัน .. นะ" ไม่พูดเปล่า มือเล็กเริ่มเลื้อยลงต่ำ ไล้วนที่สะดือก่อนจะโดนคนตัวโตจับไว้ เพราะอีกนิดมันจะโดนจุดตื่นแล้ว ทำแบบนี้ขึ้นห้องกันเลยเถอะ
"จะว่ายน้ำหรือจะให้อึ๊บ เอาสักอย่าง" โสภณบีบมือเป็นจังหวะ เด็กบ้านี่ชอบยั่วเขา เอาตามตรงตอนที่มีเมีย ตอนนั้นเด็กกว่านี้ แรงก็น่าจะเยอะกว่ายังไม่อึ๊บเมียบ่อยเท่าอยู่กับมันเลย เรียกได้ว่าเหมือนกินยาไวอากร้าอยู่ตลอดเวลา
"เล่นน้ำ ~~~" คนด้านหลังครางยาว "เล่นเสร็จค่อยอึ๊บ"
ตรงมากเมียรัก
แทนที่จะได้เล่นน้ำกันแบบคนทั่วไป ความซนของวินัยทำให้โสภณแทบคลั่ง มีที่ไหน ในสระว่ายน้ำโรงแรม เดี๋ยวก็มาเกาะแกะ กระโดดกอด เอานมมาถูหลัง เบียดสะโพกกับหน้าขา ที่ทำให้เขาแทบจะตบะแตกเลยก็คือดึงเขาลงไปดูดปากใต้น้ำตอนที่หลานๆเผลอ โอย ไม่เห็นใจคนแก่กันบ้างเลยหรือไงกัน แค่ได้สัมผัสอกเมียก้นเมียเขาก็จะแย่ นี่ยังมีการจะช่วยชักให้ใต้น้ำ มันกลางวันแสกๆนะเมียนะ แล้วถ้าโรงแรมเขามีวงจรปิด ยามไม่ขำกันหงายท้องแล้วเรอะ
"ซี้ด .. เดี๋ยวแตก" โสภณเกาะขอบสระ มืออึกข้างก็จับสะโพกเมียที่พยายามไล่ต้อนยั่วเย้าเขาโดยการแนบเนื้อบั้นท้ายถูไถไปกับอวัยวะใหญ่โตเบื้องหน้าของเขา ทำไมถึงแกล้งกันแบบนี้
"ทนหน่อยป๋า" วินัยแลบลิ้นยั่ว จับมืออีกคนให้มาสัมผัสหน้าขาตน "ชอบเปล่า"
เสียงกระซิบครางกระเส่าทำเอาวินัยเกร็งท้องแน่น เสียวไปหมดทั้งร่าง
เมียเขามันขี้อ่อย ขี้ยั่ว แถมยังเก่งอีกต่างหาก
"เห็นใจหน่อยเมีย .. อยากเข้าไปจะแย่" เขาพยายามกลั้นหายใจ จะให้ปลดปล่อยในน้ำที่หลานๆกำลังว่ายกันอย่างสนุกสนาน เขาทำไม่ได้
"ป๋า .. อยากก็เข้ามาสิ" ฉิบเอ้ย ยั่วกันขนาดนี้ เขาใกล้จะทนไม่ไหวแล้วนะ ร่องเล็กถูไถที่แก่นกายไปมาเบาๆ แม้มันจะผ่านเนื้อกางเกงว่ายน้ำ แต่เขารู้สึกเต็มๆ
"ไปห้องเถอะ ตรงนี้ไม่ได้" โสภณโอบคนรักมาหอมขมับ อย่ายั่วกันมากไปกว่านี้เลย เขาจะทนไม่ไหวแล้ว
"ครับ .. ขึ้นห้องกัน" วินัยยิ้มหวาน ปลีกตัวไปตอนนี้แหละดีที่สุด
ทั้งสองขึ้นมาจากสระน้ำ คว้าผ้าผืนหนามาห่มตัว เอ่ยบอกลูกๆว่าจะขึ้นไปพักผ่อนก่อนจะรีบขึ้นลิฟท์ไปยังห้องพัก
เขาว่ากันว่าความอดทนของคนมีจำกัด วันนี้แหละเขารู้ซึ้งแล้วว่ามันจำกัดมากมายขนาดไหน
ปากอิ่มขบเม้มไปทั่วอกหนา วินัยใช้มือรูดรั้งมังกรที่ตั้งโด่พร้อมจะผงาดเข้ามาในร่าง ตั้งแต่แตะการ์ดเข้ามา ไม่มีแม้แต่วินาทีเดียวที่ร่างพวกเขาห่างกัน
วินัยไม่พูดมาก เขาผลักคนตัวโตให้นอนลงกับเบาะ จัดการไล้ปากตามร่างกายกำยำ ลิ้นร้อนเล่นกับผิวหนังลื่นไปทั่วก่อนจะปัดผ่านแอ่งสะดือ เส้นขนหนาที่มีเส้นทางหลบลึกลงใต้ร่าง
"อมให้หน่อยครับ" โสภณแทบคลั่งเมื่อวินัยถลกกางเกงแนบเนื้อออกจนแก่นกายตั้งผงาด ลิ้นเล็กแลบออกมาเลียทักทายร่องหวานตรงกลาง
"ซี้ด .. เมียจ๋า" ขยุ้มผมเมียรักแน่นตอนที่มันกดปากเล็กครอบครองแท่งร้อนที่บวมเป่งเพราะความกระสัน จากปากที่ค่อยๆรูดรั้ง กลับกลายเป็นพรบจูบเลียไปทั่วแก่นกายอย่างเป็นเจ้าของ ปากอิ่มดูดรั้งเอ็นเนื้อขึ้นลงอย่างชำนาญ ลิ้นเล็กตวัดเลียส่วนหัวให้อีกคนแทบเป็นบ้า
"อื้อ .. ป๋า" เสียงครางตอนที่เขาจับร่างขาวให้หันมาด้านข้าง จะได้เล่นกับช่องทางถนัด
"ป๋าจะทำให้หนูมีความสุขแบบที่หนูทำให้ป๋าไงครับ"
"อ๊ะ"
วินัยส่งเสียงครางทั้งๆที่ยังครอบครองแก่นกายสีคล้ำอยู่ นิ้วแกร่งปาดกลีบแดงขึ้นลงเป็นสัญญาณเตือน ก่อนจะค่อยๆชำแรกเข้าลึก ผนังนุ่มตอดแน่นจนเขาขยับแทบไม่ได้ จากหนึ่งนิ้วเปลี่ยนเป็นสอง โสภณครางเสียงต่ำ ส่วนล่างถูกดูดอมอย่างเอร็ดอร่อยจนน้ำแทบแตก
"รักนะ .. อ๊ะ .. ครับ" วินัยละปากออกก่อนจะถูกอีกคนสวนเข้าอย่างแรง
"ดูดให้แตกในปากรอบนึง เดี๋ยวค่อยแตกในตัวอีกรอบ"
"อื้อ" วินัยรับคำก่อนจะยันมือกับหน้าท้องแกร่งแล้วใช้ปากชำระความใคร่ให้คนตรงหน้าจนแตกใส่ปากเขาเต็มไปหมด
วินัยกระตุกดูดกลืนน้ำรักสามีเกลี้ยงไม่มีเหลือ
"หันมา" เรียกเมียให้นอนคว่ำ ยกก้นขึ้นแล้วหันมา
โสภณลุกนั่ง ดึงนิ้วออกก่อนจะทำให้อีกคนคลั่งเขาบ้างโดยการแหย่ลิ้นเข้าด้านใน
"อื้ออ .. อ๊ะ .. อ๊ะ .. อ๊า" วินัยครางไม่ได้ศัพท์ สะโพกส่ายไปมาอย่างยั่วเย้า มือก็รูดรั้งแก่นกายตัวเองไปด้วย
"ป๋า .. ไม่ไหวแล้ว .. ขอเถอะ" วินัยส่ายหน้ากับที่นอนสีขาว อยากให้แท่งร้อนใหญ่โตกระแทกแรงๆจะแย่
"ครางดังๆแล้วป๋าจะสนองให้" โสภณเร่งเร้า เขาอยากได้ยินเมียครางแบบสุดเสียง
วินัยยอมทำตาม เสียงครางดังไปทั่วห้อง ยิ่งตอนที่โสภณควานหาโดนจุดกระสัน วินัยยิ่งครางออกมาอย่างสุขสม
แท่งร้อนจดจ่อกับกลีบนิ่มสีชมพูจัด โสภณใช้แก่นกายตีไปที่ช่องทางสองสามทีก่อนจะค่อยๆสอดกายเข้าไปข้างใน เขาครางอู้วตอนที่สอดเกือบลึกสุด ผนังนุ่มรัดแท่งสีคล้ำเป็นจังหวะ ตอดแน่นจนโสภณคำราม
"โอ๊ย .. เสียวไป" วินัยร้อนวูบ เมื่ออีกคนจงใจกระแทกตรงจุด
โสภณยิ้มเจ้าเล่ห์ เขากระแทกความใหญ่โตที่ร้อนพล่านสอดเข้าลึกสุด บดเบียดเข้าเต็มแรง ทำให้เมียหลงเขา หลงใหลในลีลาเขาอย่างโงหัวไม่ขึ้น
"อ่าส์ .. แน่นสุดยอด" ครางเสียวพลางงัดแท่งร้อนกระแทกติดๆ วินัยกำผ้าปูแน่น กายขาวสั่นเทิ้มไร้เรี่ยวแรง
โสภณใส่ไม่ยั้ง รั้งเรียวขาขาวให้แยกออกกว้าง ก้มลงดูดปากเล็กอย่างลุ่มหลง ส่วนล่างขยับเข้าออกไม่ออมแรง เสียงเตียงไม้ขยับลั่นไปทั่วห้อง เนื้อแน่นๆแนบเนื้อทำให้เกิดความร้อนพุ่งพล่าน
โสภณเด้งเอวถี่กระชั้น เขาสวนเอวกระแทกกนะทั้นอีกหลายทีเต็มแรง แก่นกายแกร่งหลั่งน้ำรักเข้าไปในตัวของมันจนหมด ขยับรีดอีกนิด ก่อนจะจงใจแช่นิ่งอยู่ในความร้อนผ่าวที่โอบรัดกันเป็นจังหวะ เขาขยับเอวเนิบนาบเพื่อเป็นสัญญาณเตือนว่าการร่วมรักคงยังไม่จบเพียงแค่นี้
สองกายโอบกอดกันและกันเนิ่นนานจนกระทั่งทั้งสองพอใจ กายนิ่มนั่งซ้อนอยู่ในอ่างน้ำวนตอนที่เสร็จกิจกรรมรอบที่สาม ยังไม่นับแตกด้วยปาก และสับเซ็ตอีกนาๆ
"ทำไมต้องขี้อึ๊บ ทั้งกูและมึงเลย" วินัยนอนกอดคนรัก งับไรหนวดเล่นไปเรื่อยๆ ปล่อยให้อีกคนเขี่ยหน้าอกเล่นอย่างชินมือ
"ไม่รู้สิ เวลาได้กลิ่นมึงแค่นิดเดียวค__กูก็ตั้งแล้ว" โสภณลูบสีข้างคนตรงหน้า
"ก็กูเด็ด" ชมตัวเองเสร็จก็หัวเราะ "จูบกูหน่อย"
อีกฝ่ายพลิกนั่งหันหน้าเข้าหา เอียงคอรับจูบหวามอย่างหลงใหล วินัยยกมือคล้องคอคนรัก นวดคลึงให้อีกคนผ่อนคลาย จากความนุ่มนวลกลายเป็นรุนแรง ทั้งสองสอดประสานกันอีกครั้ง กว่าคลื่นลมจะสงบลงก็จนกว่าทั้งสองฝ่ายจะเสร็จสมดังใจหมาย
"ไม่ไหว กูลงไปกินข้าวสภาพนี้ไม่ได้" วินัยยืนหันซ้ายขวาในกระจก ไม่มีที่ไหนส่วนไหนของร่างกายที่ไม่มีรอยขบกัด
"ก็สั่งข้าวขึ้นมา" โสภณว่า
"อื้อ .. วันนี้วันวาเลนไทน์ .. เราจัดใต้แสงเทียนเลยไหม" ถามอีกคนอย่างตั้งตารอคำตอบ
แต่ถูกตัดบทอย่างไร้เยื่อใย
"วาเลนไทน์แล้ว?" โสภณเลิกคิ้ว "กูก็อึ๊บมึงปกติ บอกรักมึงแทบจะทุกวัน"
"ไอ้สัตว์!" วินัยงอน เขากระโดดขึ้นเตียงทุบปากคนโง่
"สวีทกันบ้างจะเป็นไร!" เอ่ยพลางอ้อน "แค่กินข้าว ไม่ตายหรอกน่า" ซบอกคนที่ไม่พยายามสวีทบ้างเลย
ถ้าจำไม่ผิดปีที่แล้วเขาได้แหวนเกลี้ยงๆวงนึงตั้งไว้หน้ากระจก ไร้ความโรแมนติกฉิบหาย
แต่ก็รัก ..
"กูรักมึง พอใจไหม" โสภณไม่อยากขัดใจ เขาโอบมันเข้ามาใกล้ หอมกระหม่อมแช่อย่างรักใคร่
"พอน่ะพอ มึงรักกูกูดีใจ แต่บางทีเราสวีมกันบ้างได้ไหมเล่า กูอยากมีโมเม้นตื่นเต้นบ้าง ไม่ใช่ตื่นเต้นแบบบนเตียง"
เอ่ยพลางลูบเคราสากที่ชอบครูดเนื้อตัวเขาเวลาร่วมรัก
"หึ มึงนี่เด็กจริงๆ" โสภณส่ายหัว
"อะไรเล่า!" วินัยเอนหน้าไปใกล้ "ก็มึงแก่ทำไม อื้ออออ อย่าบีบบบบ"
รีบจับมือไวที่บีบนมเขาอย่างแรงไว้ ไอ้บ้านี่ เพิ่งจะโดนดูดมา บีบแบบนี้ก็เจ็บดิ
"มึงมันน่าฟัดที่สุด" โสภณกอดร่างนิ่มไว้แน่น มันซบบ่าเขาพลางสอดนิ้วเข้าท้ายทอย
"มึงก็อึ๊บเก่งที่สุดในโลกเหมือนกัน" ชมคนรัก ก่อนจะเริ่มบทเรียนรักกันใหม่อีกรอบเหมือนก่อนหน้านี้ยังไม่ได้ทำอะไรกันมาเลย ดุเด็ด เผ็ดร้อน ดุดัน รุนแรง จนต่างคนต่างหมดสภาพกันไปตามๆกัน
วาเลนไทน์ของเขาทั้งสองก็คือวันปกติของกันและกัน เคยทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น รักมากเท่าไหร่ก็ยังรักมากเท่านั้น ไม่ได้เป็นวันพิเศษอะไรมากมาย และถึงแม้ว่าทุกๆวันจะไม่ใช่วันแห่งความรัก แต่มันกลับเป็นทุกวันที่พิเศษสำหรับพวกเขา
.. ขอให้ความรักสถิตอยู่กับทุกคนในทุกๆวัน ..
Happy Valentine's Day
:L2:
Talk: สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังค่ะ ลงไม่ทัน 555555
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
หัวใจจะวายทั้งบทรักและภาพปลากรอบค่ะ ยิ่งเห็นคำว่าอย่าคลิ๊กเรานี่มือลั่นเลย :hao7:
-
:m25: ถ้าจะอ่อยขนาดนี้ คุณป๋าจัดการมัดไว้บ้านเลยเถอะ
อ่อยกว่านี้ไม่มีใครเกิน :hao7:
-
คู่นีัเขาแซ่บจริงอะไรจริง :m25: :m25: :m25:
มือลั่นไปโดนลิ้งค์ห้ามเปิด ถึงกับสะดุ้งกันเลยทีเดียว 55555555
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
คู่นี้ช่างเรียกเลือดกำเดาตลอด เสียเลือด หัวใจจะวาย :m25: :m25:
-
ความแก่ไม่เป็นอุปสรรค :pighaun:
-
จ้ะ เล่นซะอยากมีผัวแก่เลย 55555
-
:m25: :jul1: ดุเด็ดเผ็ดมันรถพริกคว่ำ เลือดสาดกระจาย
ปลากรอบวันนี้ท่าทางจะอร่อย :o8:
มีฉากน้องเวย์โผล่มาด้วยนิดนึง น่ารัก ฉากคุณตากะคุณหลานน่าเอ็นดู
แล้วคุณตำรวจก็ชวนคุณตาไปดูหลักฐาน ฮาาาา :hao6:
แฮปปี้วาเลนไทน์ แฮปปี้ทุกๆวันค่ะโกะ :L2: :กอด1:
-
:mc4:
-
สงสัยเน็ตมีศีลธรรมมากกว่าเราที่ใช้ ไม่ยอมไปภาพที่ห้ามให้คลิกเลย
ลองตั้งหลายรอบแน่ะ กว่าจะได้เห็นอึ๊ย
ว่ายน้ำนะคะ ไม่ใช่ไหว้น้ำ
เลือดสาดจนจะเกือบหมดตัวแล้วค่ะ
-
:mew1:
-
คำว่า "อย่าคลิก" เหมือนมนต์สะกดให้ต้องเลื่อนมือมากดดูอย่างไงอย่างงั้นเลยค่ะ เด็ดทั้งเนื้อหาและรูปปลากรอบเลยค่ะ
-
:กอด1:
-
:give2: :give2: :give2: :give2:
-
:pig4: :pig4:
-
เสียน้ำกันตลอด
:jul1:
-
เด็ดดดดดดดดดดดดดดด :haun4: :haun4: :jul1:
-
แปะไว้ ไปทำงานก่อน ตอนค่ำๆ เข้าจะเข้ามากด "ห้ามกด" ให้ได้ :o12:
-
ชอบคู่นี้จริงๆตรงๆไม่มีกั๊ก
เรียกเลือดกันไป :jul1:
-
อย่าคลิก....
อื้อหื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ไม่ได้คลิกเลยจิงๆ รูปอะไรไม่รู้ดูไม่ออกสีขาวดำ :hao7:
-
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้อนแรง แรงดีไม่มีตก ฮือออ. หลานน่ารักกก ชอบเด็กๆที่แทนตัวเองว่าหนู ทั้งผู้หญิงผู้ชายเลย น่าเอ็นดู
-
ซี๊ดปากเช็ดน้ำลาย -.,- แซ่บลืมเลยคู่นี้!!
-
:haun4:
-
เหมือนคู่หนึ่งที่เราตามอยู่เลย รักกันก็ไม่ค่อยจะหวานมาก
เลือดไหลหมดตัวแล้ววว
รุนแรงทั้งคู่ :jul1:
-
:L2: :pig4:
เคมรตรงกัน
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:jul1:
-
:jul1: :jul1: จมกองเลือดเลย คู่นี้แซ่บกันตลอด
-
มือลั่นคลิกภาพปลากรอบจนได้
ร้อนแรงกันจริงๆ :pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :haun4:
-
สุดยอดดดดดดดดดดดมาคู่นี้ :jul1:
-
ร้อนแรงไม่เปลี่ยนเลยนะคุณพ่อ 555555
-
:pig4: :pig4:
-
เห็นบอกว่า อย่าคลิก ทางนี้คลิกเลยค่ะ
คลิกเข้าไป "อูยยยยยยยย" ตกใจ 5555
-
คู่นี้ละลายทุกตอน สุดยอดดดดดด
-
ทั้งสองคนช่างร้อนแรงอะไรอย่างนี้ เลือดหมดตัวกันเลยทีเดียว
แซ็ปกันขนาดนี้ลูกดกนะบอกเลย
:haun4: :pighaun: :jul1:
-
จะขาดใจตายเลย อิอิ
-
ปลื้มปริ่มละมุนมากกับพ่อวิน แม่ขวัญ น้องวาน้องเวย์มาแล้ว
ส่วนคู่แซ่บก็ไม่ผิดหวังเลย :haun4: อ่านพร้อมกันนี่เปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน555555
-
คู่นี้ดุเดือดเผ็ดมันจริงๆเลย
-
รอยชัง
จบบริบูรณ์
"แอ๊ ~ อือ อือ อือ" เด็กน้อยคนพี่ตัวนุ่มนิ่มในเปลกำลังเล่นกับคุณพ่ออยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงอืออาเจื้อยแจ้วส่งเสียงดังเป็นระยะไม่ขาดสาย อัศวินยิ้มให้ลูกชายตัวขาว น้องวาเป็นเด็กน่ารัก ไม่ค่อยงอแง อัศวินั้นถือว่าเป็นผู้ชายที่แข็งกระด้าง ถ้าลูกงอแงจริงๆเขาเองก็คงเอาไม่อยู่ แต่กับอชิระ เขาสามารถเลี้ยงลูกได้เพียงตัวคนเดียวด้วยซ้ำ เพราะเด็กคนนี้มักจะอารมณ์ดี เวลาเขาเข้าไปเล่นด้วยก็หัวเราะชอบใจ นอนยิ้มตาแป๋ว ไม่ค่อยร้องไห้งอแงให้เขาต้องปวดหัวเลย
ผิดกับน้องเวย์ รายนั้นป่วยบ่อย ชอบงอแง และไม่ค่อยให้ใครเข้าใกล้นอกจากจอมขวัญ ขนาดอัศวินเองลูกยังร้องไห้แงเวลาเข้าใกล้ด้วยซ้ำ
ช่วงเดือนแรกจอมขวัญกับอัศวินแทบไม่ได้พัก กว่าจะปรับตัวรับการเป็นพ่อแม่ได้มันช่างเหนื่อยหนักกว่าที่คิด ไหนจะทุกคืนที่ต้องผลัดกันเฝ้าลูก อีกทั้งลูกคนเล็กที่ชอบป่วยอยู่บ่อยๆ บางคืนเกิดจะตัวร้อนขึ้นมาพวกเขาก็ต้องรีบขับรถไปโรงพยาบาลกันในขณะนั้นเลย จะมัวมารอเวลาไม่ได้ ถ้าลูกเป็นอะไรหนักขึ้นมาคงลำบาก
"พี่วินหิวหรือยังครับ" เสียงเอ่ยถามอยู่บนหัว อัศวินเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คนรัก จอมขวัญเพิ่งเสร็จจากพาลูกชายอีกคนเดินเล่นไปรอบๆเพราะลูกมีอาการงอแง เจ้าคนเล็กกินก็ยาก นอนก็ยาก ไม่เหมือนคนพี่แม้แต่น้อย ต้องคอยดูแลประคบประหงมอยู่ตลอด
อัศวินดึงมือเล็กที่กำลังสางผมเขาเล่นขึ้นมาหอม
"ยังเลยครับ น้องเวย์หลับแล้วเหรอ" เอ่ยถามพลางมองลูกที่ซบอกคนรักหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
"ครับ กว่าจะหลับได้ เล่นเอาไหล่ขวัญแทบหลุด" จอมขวัญโอด "ถ้าลูกนอนเราคงได้พักสักที อาทิตย์นี้ขวัญง่วงมาก ถ้าไม่มีพี่ลำดวนกับน้าสายใจ คงจะเหนื่อยกว่านี้" จอมขวัญถอนหายใจ
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวขวัญส่งลูกให้พี่สายใจ แล้วขึ้นไปนอนพักนะครับ" อัศวินไม่อยากให้เจ้าตัวหักโหม "อย่าหักโหมนักเลย"
"ก็ดีครับ วันนี้ขวัญไม่ไหวแล้วจริงๆ" จอมขวัญเดินอุ้มลูกลงไปนอนในเปล ไหว้วานให้พี่สายใจเป็นคนดูแลต่อ
เดือนที่ผ่านมานี้จอมขวัญกับอัศวินแทบไม่ได้พักผ่อน ด้วยจิตใจคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่อยากจะดูแลลูกให้ดีพร้อมด้วยตนเองนั้น ทั้งสองจึงใช้เวลาอยู่กับลูกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หากไม่มีธุระหรือเรื่องเร่งด่วน พวกเขาจะพยายามไม่ส่งลูกๆให้คนอื่นเลี้ยง ลูกๆของเขาจะได้รับความรักความอบอุ่นจากพ่อและแม่มากที่สุด
อัศวินยังไม่ได้กลับไปที่เกาะเลยตั้งแต่จอมขวัญคลอด เขาอยู่ลำปางเป็นเพื่อนลูกๆกับจอมขวัญได้เกือบสองเดือนแล้ว ตอนนี้ลูกๆของเขาก็โตได้เดือนกว่าๆ เด็กน้อยทั้งสองน่ารักมากจนทำให้เขาไม่อยากกลับไปสุราษฎร์ เขาทำใจไม่ได้ถ้าไม่ได้ถ้าต้องจากลูกเมีย เรียกอีกอย่างว่าคนหลงลูกหลงเมียก็คงไม่แปลก
จอมขวัญขึ้นมานอนพักผ่อนในห้องได้ไม่นาน อีกสักพักอัศวินก็เดินตามขึ้นมา ทั้งสองเหนื่อยจากการเฝ้าลูกมาทั้งคืน รวมๆแล้วทั้งอาทิตย์ได้นอนหลับจริงๆจังๆไปแต่ไม่กี่ชั่วโมง
"อือออ ครับ" จอมขวัญขยับตัวเล็กน้อยเมื่อถูกสวมกอด
"นอนเถอะ" อัศวินแค่อยากกอดเมียระหว่างนอน เขาหอมแก้มนิ่มที่มีกลิ่นนมเด็กฟุ้งอย่างเอ็นดู
"ลูกล่ะครับ" อีกคนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"แม่กับน้าใจช่วยกันเลี้ยง ลูกหลับกันหมดแล้วน่ะ" เขานอนลูบแก้มเนียน ตั้งแต่คลอดมาเขากับจอมขวัญแทนที่จะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น แต่กลับไม่มีเวลาแม้แต่จะนอนด้วยซ้ำ
"อ่อ ครับ" จอมขวัญคราง "ขวัญง่วงพี่วิน ขวัญไม่ไหว" เด็กน้อยพลิกตัวกลับมาซุกในอกหนา แอร์เย็นๆในห้องกำลังจะทำให้เขาหลับ
"นอนซะ พี่เองก็ตาจะปิดแล้ว" อัศวินเอ่ยพลางหอมแก้มเนียน "ฝันดีครับ"
"อื้ออ ฝันดีครับ" จอมขวัญเงยหน้าจุ๊บปากคนตัวโตไวๆก่อนจะซุกอกหนาเพื่อนอนต่อ
..........
ย่างเข้าเดือนที่สาม พัฒนาการของเด็กๆนั้นเป็นไปอย่างสมบูรณ์ การได้รับสัมผัสจากพ่อแม่ในทุกๆวันถือเป็นเรื่องที่สมควรกระทำเพื่อให้ลูกน้อยในวัยนี้ เด็กๆเริ่มมีการเรียนรู้เรื่องราวผ่านสิ่งต่างๆรอบข้างมากขึ้น ความฉลาดที่ควรส่งเสริมมีอยู่สามอย่างหลักๆด้วยกัน คือ ฉลาดเคลื่อนไหว ฉลาดสื่อสาร และฉลาดทางอารมณ์ เด็กในวัยนี้มักจะเห็นพ่อแม่เป็นของเล่นที่ทำให้เขาสามารถพัฒนาความรู้สึกและการตอบรับได้ดีที่สุด จอมขวัญจึงหมั่นอุ้มลูกบ่อยๆ ใช้เวลาอยู่กับลูกเยอะๆ
อาทิตย์ที่แล้วทั้งอาทิตย์อัศวินต้องกลับไปดูงาน พวกเขาตกลงกันไว้แล้วว่ารอให้ลูกๆโตสักห้าเดือน ถึงจะย้ายไปอยู่ด้วยกันที่เกาะ หาพี่เลี้ยงสักคนมาอยู่ช่วย ตอนนี้อัศวินต่อเติมบ้านใหม่ทั้งหมด รีโนเวทและเพิ่มห้องนอนลูก เขาเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว รอให้อะไรลงตัว คงได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันสักที
"ตัวอะไรลูก ตัวอะไรครับ" เสียงหวานเอ่ยเล่นกับลูกๆทั้งสองด้วยความรัก จอมขวัญเป็นแม่ที่ดี แม้ร่างกายจะเป็นผู้ชาย แต่ตอนนี้จิตใจโอนอ่อนไปทางผู้หญิงค่อนข้างมาก ตั้งแต่คลอดลูก ร่างกายเขาก็ค่อยๆปรับสมดุลในร่างกาย แผลที่หน้าท้องเองก็แทบจะมองไม่เห็นเพราะจอมขวัญทำตามที่คุณหมอแนะนำตลอด ตอนนี้เขากลายเป็นคนเดิมเรียบร้อย เพียงแต่ช่วงนี้อาจจะผมยาวมากเพราะไม่มีเวลาไปตัด อยู่บ้านจอมขวัญจึงชอบมวยผมลวกๆเพราะรู้สึกรำคาญ แต่เพราะพี่วินชอบ เขาก็เลยทน ก่อนนอนนายหัวอัศวินมักจะหวีผมให้จอมขวัญอย่างทะนุถนอม จอมขวัญเองในตอนนี้ตกหลุมรักสามีไปแล้วเต็มๆ พี่เขาใส่ใจ ดูแลจอมขวัญดีมาตลอด เรื่องในอดีตเก็บไว้เป็นบทเรียนของกันและกันว่าไม่ควรจะพลาดอีก
"เมื่อวานเจ้าตัวเล็กพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง พอให้ดื่มนมก็ทำตาแป๋วตามคนพี่ สงสัยจะหิว" อัจฉรานั่งขัดสมาธิเล่นกับหลานอยู่ข้างๆ ใจเธอเอ็นดูคนน้องมากกว่าเล็กน้อยเพราะเจ้านี่เวลาเห็นผู้หญิงแล้วจะอ้อนหนักกว่าเดิม โตขึ้นท่าทางจะไม่เบา
"ลูกงอแงตลอดเวลาไม่ได้ดั่งใจ แต่พออยู่กับพี่อัจก็จะนิ่ง ขวัญว่าเจ้าตัวเล็กมีแววเจ้าชู้" จอมขวัญยิ้มกว้าง เกาท้องลูกชายที่นอนตีขาอย่างมีความสุข
"พี่ว่าแหงล่ะ แต่พี่วินไม่เจ้าชู้นะ รายนั้นนิ่งเกินไป" อัจฉราสงสัย "แล้วได้ความเจ้าชู้ใครมาล่ะเนี่ย"
จอมขวัญพาลนึกถึงคนพ่อ ไม่เจ้าชู้เฉพาะกับคนอื่นน่ะสิ แต่กับเขา ไม่ว่าจะหน้าตา ท่าทาง คำพูด ล้วนแล้วแต่ทำให้เขาเลี่ยนได้ตลอด แต่ก่อนก็สนแต่เรื่องอย่างว่า จะว่าไปนี่ก็นานแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกัน เขาก็สงสารพี่วินนะ ไม่ได้กลัวอะไรมากมายแล้ว เพียงแต่ยังหาเวลาเหมาะสมไม่ได้สักที ถึงเวลานั้นจอมขวัญเองก็คงจะยอม เพราะมันคือความสุขของกันและกัน
"เออ ว่าแต่ ขวัญไม่ได้ให้ เอ่อ แบบว่า เรื่องนั้น" จู่ๆอัจฉราก็เอ่ยถาม แต่คงตะกระดากปากจึงออกเสียงตะกุกตะกักเพียงนั้น
"เรื่องบนเตียง?" จอมขวัญถามสีหน้าปกติ
"ใช่ๆ ตั้งแต่มีน้อง เรากับพี่วิน .." อัจฉราตะล่อม
จอมขวัญส่ายหน้ารัว
"อ้าว แล้วแบบนี้รายนั้นเขาไม่ลงแดงตายเหรอ หรือว่าขวัญยังไม่พร้อม" อัจฉราสงสารพี่ชาย อีกเรื่องคือเธออยากได้หลานสาวอีกคนมาไว้ให้เจ้าสองหนุ่มคอยดูแล
จอมขวัญนิ่งไปสักพัก พอพี่อัจพูดขึ้นมาเขาก็นึกขึ้นได้ ช่วงนี้อัศวินเพิ่งจะรับเลขาสาวคนใหม่มาจัดการเรื่องเอกสาร รับงาน เป็นญาติลุงชัยที่ขอมาอยู่เกาะด้วย เพราะช่วงนี้ลุงชัยต้องดูแลหลายอย่างอาจจะไม่ทัน
แม้จะยังไม่เคยเห็นหน้า แต่ชื่อเสียงก็โด่งดังพอที่พี่น้อยจะโทรมาเล่าให้ฟังได้ เธอคนนั้นชอบแสร้งเป็นว่าไร้เดียงสา จอมขวัญเองอยากจะมั่นใจในคนของตน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ากลัว เรื่องเดียวที่เขาไม่ยอมรับคือการนอกใจ ยิ่งเฉพาะจากคนที่ได้ชื่อว่าสามีแบบนี้
จอมขวัญไม่ใช่คนกร้านโลก เรื่องบนเตียงไม่ได้สวยหรู ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไมชำนาญ ร่างกายที่บอบบางไร้เนินอกนูนสวย ไม่สามารถทำให้มั่นใจได้เลยว่าวันไหนพี่เขาจะเบื่อคนอย่างเขาหรือเปล่า เรามีอะไรกันก็เพราะพี่เขาอยากแก้แค้น แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว หากเขาได้เจอสาวที่สามารถปรนเปรอปรนนิบัติเขาได้ จอมขวัญจะต้องทำอย่างไร
ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล สองอาทิตย์แล้วที่พี่วินกลับลงไปใต้ ความใกล้ชิดสนิทสนมเพราะได้ใช้เวลาร่วมกันมันคงเป็นไปได้ง่ายดาย จอมขวัญไม่รู้ว่าตนเองมีสิทธิ์จะหึงหวงบ้างไหม แต่ตอนนี้ในใจเขามันกังวลไปหมด กลัวว่าความใกล้ชิดจะไม่ทำให้จบแค่เรื่องงาน พี่วินเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง วัวเคยค้า ม้าเคยขี่ อย่างไรก็ไม่วางใจ
( เอ็งอย่าคิดมาก เอ็งเป็นเมีย ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนในจุดนี้ได้ ) พี่น้อยปลอบใจจอมขวัญในโทรศัพท์
"ขวัญพยายามแล้ว พี่น้อยไม่เข้าใจหรอก ขวัญอาจจะเป็นคนข้างใจ แต่ไม่ใช่คนข้างกาย"
( พูดอะไรนะเอ็งนี่! นายเขารักแต่เมียกับลูก ที่ข้าเล่าให้ฟังน่ะ นายไม่เคยสนใจมันด้วยซ้ำ )
"แต่ .." จอมขวัญก็แค่กลัว
( ทำไม ? หรือเพราะเอ็งไม่ได้ให้เขาในเรื่องบนเตียงเลย ) พอถูกถามเข้าจังๆ จอมขวัญก็ไปไม่เป็น
( ข้าจะบอกอะไรให้นะ ตอนที่เมียข้าท้อง ข้ามีอารมณ์มาก บางทีก็ทำกันระหว่างท้องนั่นล่ะ พอคลอดเจ้าคุณออกมา อาทิตย์แรกข้าก็ไม่ปล่อยเมียเลย มีอะไรกันถี่กว่าก่อนคลอดด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคน ที่นายเขาไม่แตะต้องตัวเอ็งอาจเป็นเพราะกลัวจะทำให้ความทรงจำร้ายๆของเอ็งกลับมาหรือเปล่า นายให้เกียรติเอ็งมากนะ คนงานที่นี่เขารู้กันหมดว่าเอ็งกำลังจะมาเป็นนายคนใหม่ นี่ก็นานแล้วที่ไม่เห็นนายสนใจผู้หญิงคนไหน วันๆมีแต่งาน เอ็ง แล้วก็ลูกๆ แบบนี้จะต้องกังวลเพื่ออะไรหืม เด็กน้อย )
พี่น้อยเอ่ยออกมายิ่งทำให้จอมขวัญอยากร้องไห้ ใครว่าเขาเหนื่อย พี่วินเหนื่อยกว่าเขาเป็นสิบเท่า ไหนจะต้องดูแลครอบครัว ดูแลคนงานและกิจการ แถมยังต้องมาคอยดูแลเขากับลูกอีก เขามีสามีที่ดีมากจริงๆ
( นายกลับไปคราวนี้ลองปรนนิบัติดู ให้เขาบ้างเพราะผู้ชายทุกคนมีความต้องการ นายรักเอ็งนะขวัญ รักมาก ถ้าเอ็งไม่ให้ก็ใช่ว่าเขาจะไปหาเศษหาเลย ข้าเห็นเขาก็รอเอ็งมาตลอด ผัวเมียเรื่องบนเตียงก็เป็นสิ่งสำคัญ ถึงเอ็งจะไม่เชี่ยว แต่แค่ยอมให้เขากอดบ้าง เขาก็คงจะดีใจ )
พี่น้อยวางสายไปแล้ว จอมขวัญถอนหายใจอย่างหนักพลางครุ่นคิด จริงอย่างที่พี่น้อยบอก เขาเองก็พอรู้ว่าพี่วินต้องการร่างกายเขา แต่เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้เขาไม่สามารถทำมันได้ เขาเองมานึกเสียใจก็ตอนที่เห็นพี่วินยอมทำงานหนักเพื่อเขาและลูก
ลูกๆนอนหลับกันหมดแล้ว จอมขวัญเห็นว่านี่ก็สามทุ่มแล้ว พี่วินน่าจะถึงบ้านแล้วจึงลองโทรหา
( ครับที่รัก ) คำแรกที่รับสาย ทำให้จอมขวัญอยากจะร้องไห้ออกมา
"กำลังจะนอนหรือยังครับ" ปาดน้ำตาไปด้วยพลางเอ่ย
( ว่าจะโทรไปหาพอดี พี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ วันนี้คนงานทำโอ พี่เลยไปตรวจงาน )
"เหนื่อยมากไหมครับ"
( หึ เด็กน้อย พี่เหนื่อยแค่นี้เอง เราต่างหากที่เหนื่อยกว่า ลูกดื้อมากไหม งอแงหรือเปล่าครับ )
จอมขวัญสะอื้น พี่วินไม่เคยบ่นแม้แต่คำว่าเหนื่อยให้ได้ยิน
"นิดหน่อยครับ พอเริ่มโตก็เริ่มไม่งอแงแล้ว"
( คิดถึงจัง / คิดถึงครับ ) เอ่ยออกมาพร้อมกันเหมือนนัดกันมา ก่อนจะค่อยๆหัวเราะออกมาทั้งสองคน
( เด็กดีของพี่ คิดถึงจริงๆนะ อยากจะเร่งวันเร่งคืนให้งานเสร็จไวๆ อยากขึ้นไปหาจะแย่ อยากกอด อยากหอมให้ชื่นใจ คิดถึงลูกด้วย ไม่รู้ป่านนี้ลืมพ่อไปหรือยัง )
"ไม่ลืมหรอกครับ คิดมาก" จอมขวัญยิ้ม "รีบขึ้นมาได้ไหมครับ ขวัญคิดถึงพี่" เอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
( คิดถึงแบบไหน หืม อยากกอดพี่หรือเปล่า )
"อ .. อยากครับ" เอ่ยตะกุกตะกักจนอีกฝ่ายเอ็นดู
( รู้ไหมว่าพี่บ้าทำงาน ทำๆๆ ทำให้มันเลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องเรา พี่สารภาพว่าพี่คิดถึงแต่ภาพที่เราโอบกอดกันแนบชิด มือประสานมือ เราสอดประสานกันแนบแน่นด้วยความรัก พี่คิดถึงร่างกายเรามาก กลิ่นกายหอมที่เคยดอมดม ร่างกายร้อนที่โอบกอดพี่เอาไว้ พี่ต้องการแค่ขวัญคนเดียวนะครับ )
ทั้งสองต่างก็ต้องการกันและกันไม่มีใครน้อยกว่าเลยสักนิด
"ขวัญ .. ขวัญอยากถูกพี่กอด" จอมขวัญกลั้นใจเอ่ย เขาหน้าแดงก่ำตอนที่พูดเรื่องแบบนั้นออกไป
( จริงหรือเปล่า อยากให้พี่กอดแบบไหนครับ )
"เอ่อ" จอมขวัญชั่งใจ "กอดแบบไหนก็ได้ตามใจพี่วินครับ"
เอื้อนเอ่ยคล้ายเชิญชวน จนอัศวินรู้สึกอยากจะบินไปหาเสียตอนนี้
( ขวัญทำให้พี่ต้องช่วยตัวเอง รู้บ้างไหม ) ปลายสายเอ่ยเสียงอ้อนติดกระเส่า
จอมขวัญเองก็รู้สึก ความต้องการของผู้ชายเป็นเรื่องธรรมชาติ
( พี่นึกถึงทุกวินาทีที่เราร่วมรักกัน ขวัญตอบรับความต้องการของพี่ เราหลอมร่างเป็นหนึ่งเดียว )
"อือ พี่วิน ขวัญเขิน" เรื่องอะไรถึงต้องบรรยายลงลึกขนาดนั้น
( เขินอะไร หืม ทุกส่วนของเราพี่ตีตราจองไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะซอกไหน ใครก็มาเอาไปไม่ได้หรอกนะ )
"คนบ้า" จอมขวัญหน้าแดงซ่าน "ขวัญง่วงแล้ว ลูกๆก็หลับหมดแล้วครับ"
( หนีกันเลยนะ ) อัศวินหัวเราะ ( หึ ครับ นอนเถอะ เรื่องนี้ไว้พี่ขึ้นไปเราค่อยคุยกันอีกที อย่างไรเสีย เราก็หนีพี่ไม่พ้นหรอก )
"อื้อ .. ขวัญไม่หนีหรอกครับ" จอมขวัญเอ่ยให้อีกฝ่ายมั่นใจ
( ขอบคุณนะขวัญ พี่รักเรานะครับ รีบนอนพักผ่อน ฝากราตรีสวัสดิ์ลูกด้วย )
"ฝันดีครับ"
..........
ความรักไม่ใช่เพียงคำพูด แต่เป็นการกระทำที่ส่งถึงกัน อัศวินทำให้จอมขวัญมั่นใจมาตลอดว่าสามารถดูแลเขาได้ตลอดทั้งชีวิต ไม่รู้ว่าหลงรักผู้ชายใจร้ายคนนี้ไปเมื่อไหร่ พอรู้ตัวอีกทีหัวใจมันก็จงรักภักดีกับคนที่เคยใจร้ายอย่างอัศวินไปเสียแล้ว เพราะว่าเขาทำให้เราเห็นว่าเขารักเรามากขนาดไหน จอมขวัญไร้ซึ่งรอยแค้น ตอนนี้ชีวิตเขามีความสุขที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ มีครอบครัวพร้อมหน้า ได้ทำในสิ่งที่ต้องการ ได้ดูแลคนที่เรารัก แค่นี้ก็เป็นสุขแล้ว
พ่อโสภณกับพี่วินัยเองตอนนี้เปิดตัวกับพ่อแม่พี่วินัยเรียบร้อยแล้ว พ่อบอกว่าต้องเจอศึกหนักจากแม่ยายพ่อตาแต่ก็ไม่หวั่น พอได้ยินเรื่องนี้ก็ทำให้นึกถึงแม่สามีคนดีของเขา คนที่อยู่เคียงข้าง เชื่อใจ ไว้ใจ และช่วยเหลือกันมาตลอด พี่อัจเองก็แสนดีกับเขาเหลือเกิน โชคดีแค่ไหนที่เขาไม่เจอแบบที่พ่อกำลังเจอ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะหมดแรงสู้ตั้งแต่ยกแรกแน่ๆ
"ต้อนรับกลับบ้านครับ" ยิ้มให้คนตัวโตที่เดินเข้ามา จอมขวัญสวมกอดคนรักไว้ด้วยความคิดถึง เกือบเดือนกว่าอัศวินจะทำงานเสร็จ เกือบเดือนที่คิดถึงกันจนใจแทบจะขาด
"คิดถึงเรานะ" หอมหน้าผากนิ่มอย่างชื่นใจ ร่างเล็กที่แทบจะจมเข้าไปในอ้อมอกเขาช่างน่าเอ็นดูนัก
"คิดถึงเหมือนกันครับ" ยิ้มรับก่อนจะพากันเดินเข้ามาในบ้าน "อยากทานอะไรไหม"
อัศวินส่ายหน้า "ลูกทั้งสองล่ะ"
"หลับปุ๋ยเลยครับ พี่วินมาช้า สามสี่ทุ่มลูกก็นอนแล้ว" เอ่ยพลางเดินกอดกันขึ้นมาด้านบน
"พี่ขอไปหาลูกก่อน ขวัญเตรียมน้ำอุ่นไว้หน่อยสิครับ พี่อยากแช่" ลูบแก้มเนียนพลางหอมเบาๆก่อนผละออก จอมขวัญพยักหน้า เขาเดินเข้าห้องเพื่อเตรียมน้ำอุ่นให้คนรัก พี่วินเดินไปหาลูกที่นอนอยู่ห้องข้างๆกับพี่สายใจ ช่วงนี้เด็กๆไม่ดื้อไม่ซนแล้ว จึงวางใจให้อยู่กับคนอื่นได้
น้ำอุ่นในอ่างถูกตีด้วยสบู่เหลวที่มีกลิ่นหอมรัญจวนใจ จอมขวัญอยากปรนนิบัติสามีบ้าง ได้แช่น้ำตอนที่เหนื่อยๆแบบนี้คงจะหายเหนื่อยได้ง่าย
อัศวินเดินเข้ามาในห้อง เขาสะดุดตากับดอกกุหลาบสีขาวที่ถูกปักในแจกันหัวเตียง ในห้องมีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว ร่างเล็กหายเข้าไปในห้องน้ำคงจะกำลังเตรียมน้ำอุ่นให้เขาอยู่
"อาบเลยไหมครับ น้ำกำลังอุ่นนะ" จอมขวัญเอ่ยถามคนที่ยืนมอง
"อืม ครับ" เอ่ยพลางเดินเข้าไปหา รั้งเอวคนตัวเล็กมาพลางจุมพิตที่แก้มใส
"อาบแล้วหรือ" กระซิบถามอ้อน คลอเคลียที่ข้างหูขาว
"ย .. ยังครับ" จอมขวัญตอบเสียงตะกุกตะกักพลางใจเต้นแรง เขารู้ว่าวันนี้จะต้องเกิดอะไรขึ้น แต่ถึงรู้ก็ยังตื่นเต้นมากอยู่ดี
"อาบกับพี่นะ .. อาบให้พี่ .. พี่อาบให้ขวัญ .. เราผลัดกันอาบให้กันและกัน .. ดีไหมครับ"
"อืออออ"
มือเล็กค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคนรักออกอย่างกล้าหาญ อัศวินเองยอมยืนนิ่งๆ มองแก้มแดงๆของคนรักอย่างสุขใจ จอมขวัญคงจะเตรียมตัวมาแล้ว เขาดีใจที่สุดท้ายจอมขวัญก็ไม่ได้กลัวที่จะโดนเขากอด
เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ถูกถอดวางไว้หน้ากระจก จอมขวัญค่อยๆเลื่อนมือปลดเข็มขัดต่อ เขากัดฟันแน่น มันเป็นเรื่องที่น่าอายสำหรับเขามาก แต่ในทางสามีภรรยา มันคือหน้าที่ที่ภรรยาที่ดีควรทำ
"พอแล้ว" อัศวินดึงคนรักมากอดตอนที่เด็กน้อยกำลังจะดึงชั้นในเขาลง "แค่นี้พี่ก็ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว" เอ่ยพลางกดจูบที่ขมับ
"ต่อจากนี้พี่จะเป็นคนมอบความสุขให้ขวัญเอง ดีไหมครับ"
"อืม"
อัศวินใช้มือหนาลากผ่านเอวบางก่อนจะค่อยๆเลื่อนถอดกางเกงผ้าแพรสีสดลงหล่นพื้น ชั้นในสีขาวลอยเด่น เขาลูบไล้มันผ่านสิ่งนั้นก่อนจะใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงแล้วปลดลง
"น่ารัก" งับจมูกขาวหนึ่งทีก่อนจะพาคนรักเข้ามานั่งในอ่าง ทุกๆอย่างค่อยเป็นค่อยไป จอมขวัญหวาดหวั่นแต่ก็เต็มใจ ความรักที่ได้รับมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขามีความสุข
"พี่จะไม่เร่ง ไม่บังคับ ขวัญอยากหยุดให้บอกพี่ ไม่ต้องกลัว พี่จะหยุดทันทีที่ขวัญต้องการ นะครับ" อัศวินอ่อนโยน ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตักสั่นเล็กน้อย เขาค่อยๆสัมผัสลูบไล้ไปทั่วหวังให้อีกคนชินมือ
อัศวินพรมจูบลาดไหล่ที่เอนนอนลงบนอก ผิวเนียนนุ่มน่าสัมผัสช่างหอมหวาน เขาเคยรุนแรง เคยทำให้กายนี้บาดเจ็บมาแล้ว เขาจะไม่ทำอีก
จอมขวัญปล่อยร่างกายให้โอนอ่อนตามสัมผัสหวิว มือหนาฟอนเฟ้นไปทั่วร่าง เขาเผลอครางทุกทีที่นิ้วมือแกร่งสะกิดทียอดอก ยอดอกที่แม้แต่ลูกก็ไม่เคยชิม มีเพียงคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง
"อ๊ะ .. พี่วิน" จอมขวัญสะดุ้งทันทีที่อีกฝ่ายแตะลิ้นเบาๆ อัศวินประสานมือกับคนตัวเล็ก เขาค่อยๆเลียเม็ดแดงนั้นอย่างนุ่มนวล ส่วนนูนเนินแข็งสู้ลิ้นหนา จอมขวัญไม่ได้ถอยหนี ทำเพียงครางแอ่นอกรับลิ้นร้อนที่ครอบครองอย่างจัดเจน อัศวินรักทุกส่วนที่ได้เชยชม หลงทุกตารางนิ้วที่ได้ลิ้มลอง
มือหนานวดคลึงสะโพกกลมมนอย่างเบามือ เพียงแค่เขาตวัดลิ้นเลียถี่รัว มือหนาขยำแก้มก้นคลี่ออก จอมขวัญก็ร้องโอดยกมือขึ้นคล้องคอเขาเพราะไม่ไหว
"เสียวหรือเปล่า หืม" กระซิบถามเรื่องน่าอายที่รู้กันเพียงสองคน จอมขวัญเอ่ยตอบว่าเสียวมาก ยิ่งทำให้อีกคนเตลิด
นิ้วเรียวป้วนเปี้ยนที่ช่องทาง ขณะที่ลิ้นหนาโลมเลียไปทั่วอก ผละจากอีกยอดไปอีกยอดอย่างหลงใหล
"อ๊า .." จอมขวัญผวาขึ้นกอด ขาเรียวถูกจับแยก นิ้วแกร่งปาดเบาๆอย่างชั่งมือ ปาดขึ้นลงเหมือนหยั่งเชิง จำได้ช่วงที่เขารังแกจอมขวัญบ่อยๆ ช่องทางของจอมขวัญก็ยังคงรัดแน่นตอดกระชับ แล้วนี่ไม่มีอะไรกันเป็นปีๆ เขาไม่แน่ใจว่าอีกคนจะทนได้
"พี่วิน .." เอ่ยน้ำตาคลอเพราะนึกว่าอีกฝ่ายจะหยุด นึกไปต่างๆนาๆว่าเขาจะรังเกียจตนไหม ตนไม่ใช่สาวแรกรุ่น เคยฉีกขาดมาแล้วก็เคย
แต่อัศวินไม่ได้คิดแบบนั้น จอมขวัญคือของขวัญล้ำค่า เขาเคยแกะกล่องมันจนยับเยินแล้ว พอได้แก้ตัวใหม่ เขาก็อยากจะค่อยๆแกะมันอย่างทะนุถนอม ไม่ให้ของข้างในเสียหาย
"พี่กลัวเราจะเจ็บ" กอดร่างเล็กที่สะอื้นไว้แน่น
"ฮึ่ก .. ขวัญไม่ .. อย่ารังเกียจขวัญนะ" ร้องไห้งอแงเพียงเพราะกังวลว่าอีกคนจะไม่รัก
"ไม่เลยที่รัก พี่ไม่ได้รังเกียจ อย่าเข้าใจพี่ผิดสิครับ" ลูบหน้าลูบตา พลางจูบไปทั่ว "พี่แค่กลัวจะทำให้เราเจ็บ ลองจับดูสิ เห็นไหมว่ามันต้องการขวัญมากแค่ไหน พี่แค่ไม่อยากรุนแรง อย่าร้องนะคนดี"
ปิดปากเล็กด้วยจูบละมุน ค่อยๆชิมความหวานในโพรงปากอย่างห้ามใจไม่อยู่
"สัญญาก่อน ว่าถ้าเจ็บจะบอกให้พี่หยุด" ลูบหลังเด็กน้อยด้วยความรัก ยิ่งมีลูก ขวัญยิ่งดูน่าทะนุถนอมสำหรับเขา รัก รักจนไม่สามารถเห็นใครอื่นสำคัญไปกว่าได้
จอมขวัญพยักหน้า อัศวินจูบเย้า หลอกล่อให้อีกฝ่ายลืมว่ากำลังจะทำอะไร ก่อนที่นิ้วแรกจะแทรกเข้าสู่กลางลำตัว
จอมขวัญกระตุกรับ ช่องทางบีบนิ้วแน่นจนไม่สามารถขยับได้ อัศวินพร่ำบอกไม่เป็นไร เขาแช่นิ้วไว้ ค่อยๆควานจนน้ำหล่อเลี้ยงออก แล้วขยับมันเบาๆ
"เก่งครับ" เอ่ยชมคนที่เริ่มผ่อนคลาย นิ้วแกร่งสอดเข้าออกลึกสุดนิ้ว เรียวขาขาวขยับตามสัมผัสที่ได้รับ ริมฝีปากยังคงจูบคลอเคลียไม่ห่าง
เนื้อขาวนิ่มชิดอกหนา พอเริ่มชินต่างคนก็ต่างเร่งเร้า จอมขวัญเรียนรู้วิธีตอบรับความสุขจากคนตรงหน้า มือเล็กสอดเข้าท้ายทอย นวดคลึงฝั่งตรงข้ามอย่างเย้ายวน
นิ้วที่สองถูกเพิ่มตอนที่ช่องทางเริ่มเปิดรับ อัศวินวนนิ้วภายใน ควานหาจุดกระสัน ตอนที่เจอนั้นจอมขวัญสะดุ้งเฮือก ครางเสียงดังเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ
เซ็กส์ของอัศวินคราวนี้ทำให้จอมขวัญรู้สึกดี
สองนิ้วขยับเข้าออกจากเนิบนาบเป็นรุกเร้ารุนแรง อัศวินสอดใส่เข้าออกอย่างชอบใจ เขาจับมือเรียวให้มาแตะที่แก่นกายใหญ่โต จอมขวัญแก้มแดงปลั่งเพราะเขินอาย แต่พอได้ทำ ก็รู้สึกว่ามันคือการข่วยเหลือซึ่งกันและกัน
มือเล็กรูดรั้งแก่นกายนุ่มหยุ่นจนแข็งขืน เอ็นร้อนปูดนูนบ่งบอกว่าต้องการเข้าไปในตัวเขามากแค่ไหน
..........
-
นิ้วแกร่งสอดใส่ภายในผนังนุ่มรวดเร็วถี่กระชั้น จอมขวัญร่างโงนเงนตามแรงมือ เสียงครางของทั้งคู่ดังรินรดกันและกัน เพียงแค่นิ้ว จอมขวัญก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว ขนาดแก่นกายที่เขากุมอยู่นั้น มือเล็กยังกุมแทบไม่หมด ไม่อยากคิดถึงตอนสอดใส่เข้ามา มันคงจะแน่นและเจ็บน่าดู
"พร้อมไหม .. หืม" กระซิบถาม ตอนที่อีกฝ่ายกระตุกปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา จอมขวัญซบหน้ากับบ่ากว้าง ถึงไม่พร้อมก็ต้องพร้อม เพื่อให้พี่วินมีความสุข
"รักขวัญทีนะครับ" สิ้นเสียงเอ่ยชวน อัศวินพลิกกายคนรักให้หันหลัง จอมขวัญเท้าแขนกับขอบอ่าง หันมองคนรักที่สอดนิ้วใส่อย่างเต็มแรง
"อ๊ะ .. อ๊ะ .. อือออ .. " ครางหวานตอนที่ร่างทั้งร่างขยับไปมาเพราะแรงกระแทก จอมขวัญมวนหน้าท้องไปหมด มันดีมาก ไม่ใช่ไม่ดี
"จำได้ไหม .. ถ้าเจ็บให้รีบบอก" อัศวินถอนนิ้วมือออก แก่นกายผงาดรออยู่ด้านหลัง อัศวินจดจ่อมันไว้ที่ปากทางเข้า รอให้อีกคนตอบรับ
"จำได้ .. อ๊ะ .. จำได้" จอมขวัญกัดนิ้วแน่นเมื่อความใหญ่โตค่อยๆชำแรกผ่าน อัศวินค่อยๆดันส่วนหัวเข้าไปด้านใน ความคับแน่นเหมือนสาวพรมจรรย์ทำให้เขาแทบบ้า มือหนาประสานมือเล็ก ขณะที่ค่อยๆกดร่างเข้าไป ปากก็พร่ำถามเมียเด็กว่าเจ็บมากไหม
"ซี้ดส์ .. ทนหน่อยนะที่รัก" อัศวินแทบจะบ้า เขาแช่ค้างไว้ตอนที่สอดเข้าไปสุดด้าม จอมขวัญหอบหายใจแฮ่ก เจ็บร้าวไปทั้งสะโพก แต่ก็ต้องทน
"พี่จะขยับแล้ว เราไหวแน่นะ" โน้มตัวลงเอ่ยถามที่ริมฝีปากอีกรอบ
"ครับ ขวัญพร้อม" เอ่ยจบก็อ้อนพี่เขาให้จูบตน อัศวินจูบริมฝีปากเล็กอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนตวัดพันเกี่ยวอย่างหื่นกระหาย พอคิดว่าอีกคนน่าจะพร้อมเขาก็ค่อยๆถอนกายเกือบหมดแล้วดันเข้าไปอีกทีเพื่อเบิกทาง
"อ๊ะอ๊ะอื้ออ๊ะ" เสียงครางอย่างสุขสมดังก้องไปทั่วห้องน้ำ แก่นกายแข็งโตสอดกระชั้นแนบสนิท ไม่มีส่วนไหนที่อัศวินไม่ได้แตะจอมขวัญ เสียงน้ำกระทบกันขรึม สองฝ่ายตอบรับกันอย่างลงตัว จอมขวัญมีความสุข จากที่เคยเจ็บ พอพี่เขาโลมเล้าสักพักความเจ็บก็มลายกลายเป็นความสุขสม
อัศวินเร่งเครื่องตอนที่ใกล้ถึงปลายทาง จอมขวัญรัดแท่งร้อนของเขาถี่ จังหวะที่ใกล้ปลดปล่อย คนด้านหลังรั้งแขนทั้งสองข้างให้คนตัวเล็กแหงนกายขึ้นพลางสอดใส่ทางช่องรักถี่กระชั้น เมื่อถึงจุดสุขสม ทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำรักคาวขุ่นออกมา จอมขวัญหมดแรงลงเกาะขอบอ่าง ภายในตอดแน่นบีบรัดจนน้ำรักของอัศวินถูกปล่อยเข้าไปภายในจนหมด
"พี่มีความสุขที่สุดเลยคนดี" อัศวินเอนกายลงกอดร่างขาว พรมจูบด้วยความรัก แก่นกายยังคงแช่ค้างคลอเคลีย หวังได้กอดอีกทั้งคืนเพราะคิดถึง ได้กอดเมียครั้งเดียว เขาก็อยากได้อีกเป็นสิบ
"อืออ .. ขวัญก็ด้วยครับ" เด็กน้อยให้จุมพิตที่แก้มสากเบาๆหนึ่งที
"พี่อยากได้ลูกสาวเรารู้ใช่ไหม" เอ่ยเย้า มือไม้ฟอนเฟ้นหน้าอกนิ่ม
"อืออ ขวัญเองก็อยากมีลูกสาว" จอมขวัญพยักหน้า "แต่ก็เหนื่อยแล้ว"
รีบเอ่ยเพราะรู้ทันคนที่ยังฝังร่างภายใน
"อีกแค่หนึ่งรอบ พี่จะปล่อย" อัศวินกดจูบที่กระหม่อม "ขอกอดให้ชื่นใจอีกรอบแรงๆ นะครับ"
ครานี้เขาคงไม่ออมมือแล้ว คนเคยได้ ครั้งต่อไปคงต้องขอเพิ่มระดับความแรง
"ปฏิเสธได้หรือเปล่า" จอมขวัญยู่ปาก "อย่างน้อยก็ขอบนที่นอน"
"ครับ ที่นอนก็ที่นอน" จูบลาดไหล่ขาวอย่างขอบคุณก่อนจะถอนกายออก รีบล้างตัวให้คนรัก ให้ตนเอง ก่อนจะอุ้มเมียเด็กของเขาไปต่อกันบนเตียงกว้าง ที่ๆเขาเคยร่วมรักกับจอมขวัญครั้งแรก
..........
เรียวขาเนียนขยับแยกออกกว้างอย่างเขินอาย อัศวินใช้สายตาโลมเลียทุกส่วนของร่างเล็ก ไม่ว่าจะเป็นปากเล็ก ยอดอกสีสด แอ่งสะดือสวยได้รูป เอวคอดกิ่ว สะโพกกลมมน แก่นกายน้อยน่ารัก และจีบพับนิ่มสีแดงที่เต้นตุบๆเชิญชวนเขา
"พี่ขอเลียได้ไหมครับ" เอ่ยขอกันอย่างไม่อาย
จอมขวัญในตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงเอ่ยห้าม พี่ขออะไรขวัญก็เอาแต่พยักหน้า
อัศวินก้มลงหอมที่แก่นกายหวาน พรมจูบไปทั่วปลีน่องขาว ขบเม้มทำรอยทุกซอกทุกมุม ก่อนจะหยุดอยู่ตรงช่องทางสีแดงร้อน
"อ๊าาาาส์" จอมขวัญดิ้นพล่านตอนที่ลิ้นหนาแตะลงที่ร่องรัก อัศวินรัวลิ้นเร็วอย่างไม่รังเกียจ จอมขวัญหวานไปทั้งตัว ยิ่งโดยเฉพาะจุดซ่อนเร้นก็ยิ่งหวาน
เสียงลิ้นร้อนละเลงช่องรักดังจนน่าอาย จอมขวัญใช้มือปิดปากแน่น เสียวเหลือเกิน จะไม่ไหว
"อร่อยที่สุดเลย" ละปากออกเมื่ออิ่มแล้ว เขาหยัดตัวขึ้นจูบปากเล็ก ตะโบมจูบไปทั่วโพรงปากก่อนจะหยุดเพราะรู้สึกว่าคนตัวเล็กปากเริ่มบวมเจ่อ
"อ๊ะ .. เจ็บครับ" ร้องแหงนกายบิดเบี้ยวทันทีที่อีกฝ่ายสอดใส่เอ็นร้อนเข้ามาทันทีโดยไม่บอกกล่าว
"ขอโทษครับ" อัศวินหอมแก้มใส "ขอขยับได้ไหม" ถามอีกครั้งให้แน่ใจ
"ครั้งสุดท้ายแล้วนะ" จอมขวัญคล้องคอสามีอย่างเขินๆ
"สัญญาครับ ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายของคืนนี้" แต่ไม่สัญญาว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายในคืนต่อๆไป
ความสุขตลบอบอวลไปทั่วห้องนอนในตอนนี้ น้ำรักที่ถูกฉีดครั้งสุดท้ายถูกควานออกโดยสามีสุดที่รัก ครั้งสุดท้ายในคืนนี้ก็คือครั้งสุดท้ายจริงๆ อัศวินยอมปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ อยู่บนเตียงกว้าง เขาใส่ชุดนอนให้เมียเด็กด้วยตนเอง อารมณ์เหมือนเสี่ยกับเด็กน้อยอย่างไรไม่รู้ ตื่นเต้นชะมัด
"อือออ หอมหลายรอบแล้ว" จอมขวัญยู่ปาก พอคนน้องจะนอน คนพี่ก็ตามหอมไม่ยอมปล่อย
"ก็ขวัญน่ารัก พี่ก็อยากหอม อยากจูบ" ช่างเป็นเหตุผลที่เห็นแก่ได้
"น้องเหนื่อย พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า" จอมขวัญไม่รังเกียจหรอก แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ เพลียขนาดนี้จะให้อุ้มลูกทั้งวันอีก ต้องตายแน่ๆ
"คุณแม่ของลูกๆพี่ช่างน่ารัก" โอบกอดร่างเล็กให้หนุนแขนตน หน้าซบมาที่อกกว้าง
จอมขวัญยิ้มหวาน ตายังคงปิด
"ขอบคุณนะครับที่ไว้ใจกัน ขอบคุณขวัญที่ยอมเพื่อพี่ขนาดนี้" กดจูบที่กระหม่อมเล็กอย่างรักใคร่ คนเดียวที่เขาจะรักก็คือคนในอ้อมกอดนี้
"ขวัญรักพี่วินนะครับ รักมากด้วย ขอบคุณพี่วินเหมือนกันที่รักขวัญ ทำเพื่อขวัญขนาดนี้" หอมแก้มสากเบาๆอย่างขอบคุณ
ชีวิตของพวกเขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่มีกันและกัน มีครอบครัวที่อบอุ่นพ่อแม่ลูก เท่านั้นก็สุขใจ ชีวิตที่ผ่านมาถือเป็นบทเรียนของชีวิต รอยชังที่ถูกปิดตายคล้องไว้ด้วยกุญแจแห่งความรักคงจะไม่มีวันปะทุขึ้นมาอีก อัศวินรักและเอ็นดูจอมขวัญ ส่วนจอมขวัญเองก็รักและเทิดทูนอัศวิน ต่างคนต่างมอบความรักความเข้าใจให้แก่กัน วันหนึ่งหากแก่ตัวไป ลูกๆก็จะได้รับรู้ว่าพ่อกับแม่รักกันมากขนาดไหน
ความรักคือการให้ การให้ต้องให้โดยที่ตัวเองเป็นสุข หากว่าตัวเองเป็นทุกข์ สิ่งนั้นจะไม่ใช่ความรักที่แท้จริง
พวกเขาทั้งสองคนต่างผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย เส้นทางชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ มีทั้งสุขและทุกข์ปะปน จากวันนั้นที่เคยจงเกลียดจงชังไม่เข้าใจ จนตอนนี้กลายเป็นคนรักที่พร้อมจะยอมตายเพื่อกันได้ ความสุขที่มอบให้แก่กันนั้นช่างยิ่งใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าโชคชะตาจะนำพาเขาทั้งสองมาพบกันในวันที่โหดร้าย ไม่มีใครทราบว่าสุดท้ายมันจะลงเอยด้วยคำว่า 'รัก'
เด็กน้อยสองคนที่คล้องใจพวกเขาไว้จะเป็นผู้เติมเต็มความรักของครอบครัวให้สมบูรณ์แบบ วินาทีที่ได้เห็นหน้าลูก มันช่างมีความสุขมากกว่าสิ่นอื่นใดทั้งสิ้น จอมขวัญอยากให้ลูกเติบโตเป็นคนดี เขาและอัศวินจะช่วยกันประคองลูกชายทั้งสองให้ถึงฝั่งฝัน
..........
รักกันให้นานๆนะลูก มีความสุขมากๆนะทั้งสองคน - มารดา
ฝากจอมขวัญกับหลานด้วยนะครับนาย ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา - พ่อโสภณ
ดูแลจอมขวัญให้ดีนะพี่วิน รีบๆมีหลานสาวให้น้องด้วยล่ะ - อัจฉรา
อย่านอกใจน้องขวัญนะ กูเอามึงตายแน่ๆ - วินัย
อัศวินและจอมขวัญหัวเราะออกมาพร้อมกันกับการ์ดที่ถูกส่งมาให้ในวันเกิดของอัศวิน ตอนนี้ทั้งเด็กๆและจอมขวัญได้ย้ายลงมาอยู่สุราษฎร์เรียบร้อยแล้ว ที่พวกเขาต่างพากันหัวเราะเป็นเพราะว่า นี่มันวันเกิดของอัศวินนะ ไม่ใช่วันเข้าหอของเขาทั้งสอง ทำไมการ์ดมันถึงได้มีแต่ข้อความแบบนี้ล่ะ
"วันเกิดพี่ไม่มีใครอวยพรให้สักคน" อัศวินส่ายหัว โอบกอดคนรักที่นั่งอยู่บนตักกว้าง
"ไม่ใช่หรอกครับ เขาก็โทรมาอวยพรไปแล้วนี่" การ์ดใบนี้ถูกส่งตามมาทีหลังพร้อมของขวัญวันเกิดอีกที
"เอาเถอะ เอาที่สบายใจ" เขาเอ่ยยิ้ม "แล้วคนนี้ล่ะ มีอะไรให้พี่ครับ"
ถามคนรักอย่างออดอ้อน
"มีหัวใจ ให้ไปแล้วไง" จอมขวัญหันมากอดรอบคอคนรัก ซบหน้าอออดอ้อนกลับ
"ขี้โกงแล้วที่รัก" โดนหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่เหตุเพราะตอบขี้โกง
"โธ่ ก็ขวัญไม่ได้ไปไหน จะซื้ออะไรให้ได้ล่ะครับ" จอมขวัญโอด กระพริบตาปริบให้คนตรงหน้าเข้าใจ
"งอนนนน" อัศวินเชิดหน้า จอมขวัญมองคนที่มีหนวดเคราทำตัวงอนเป็นเด็กแล้วก็หลุดขำ
"ง้อน้าาา อยากได้อะไรครับ ขวัญจะหามาให้" จอมขวัญแกล้งเขี่ยจมูกคนตัวโตไปมา
"มั่นใจนะว่าจะให้ได้" อีกคนเอ่ยถามจริงจัง
"ครับ ให้ได้" ตอบอย่างมั่นใจ โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังถูกหลอกล่อ
"พี่ต้องการ ..
หนึ่ง. จอมขวัญในร่างเปลือยเปล่าผูกโบว์
สอง. ออนท็อปให้พี่ทั้งคืน
สาม. พี่อยากได้ลูกสาวน่ารักๆ เพราะฉะนั้นพี่จะทำบ่อยแค่ไหนก็ได้
สี่. บางวันเรามาหาอะไรเล่นสนุกๆ อย่างเช่น สวมบทบาท คุณครู นักเรียน นักโทษ ผู้คุม"
"ฮื่ออออออ เยอะไปแล้วววว!" จอมขวัญแก้มแดงร้อน ทุบอกคนขี้โกงกว่าด้วยแรงทั้งหมดที่มี
"อ้าว ไหนว่าให้ได้ไงครับ" อัศวินยิ้มเจ้าเล่ห์
"ขวัญหมายถึงสิ่งของ" ไม่ใช่อะไรหื่นกามแบบนี้
"ว้า แย่จัง" แสร้งทำตัวเศร้าสลดให้อีกฝ่ายเห็นใจ
"ทำไมต้องคุณครูนักเรียน ทำไมต้องผู้คุมนักโทษด้วย" สวมกอดคนรักไว้พลางถามออกมาอย่างเคอะเขิน
"ตื่นเต้นดี ขวัญเป็นนักเรียนตัวเล็กๆใส่กางเกงสีน้ำเงินสั้นๆ เสื้อผ้าหลุดรุ่ย อ่าส์ แค่คิดพี่ก็เหมือนได้ขึ้นสวรรค์แล้ว"
"คนลามก!" ฟาดหลังคนลามกไปหนึ่งที
"ตาแก่หื่นกามเข้าไปทุกวันละนะ!" ทำไมต้องให้ทำอะไรน่าอายแบบนั้นด้วยเล่า
"ก็เราอยากน่ารักทำไม พี่ก็จินตนาการไปเรื่อยน่ะสิ" หอมแก้มบึ้งๆหลายๆที ที่หยอกก็เพราะรักน่า
"อืม" จอมขวัญจู่ๆก็เอ่ย
"อืม?" อัศวินเลิกคิ้วสงสัย
"ขวัญยอมรับข้อเสนอครับ ยอมทำทุกอย่างตามที่พี่ขอ"
"จริงหรือ" อัศวินตาโต สวมกอดคนรักแน่น
"จริงครับ วันเกิดพี่นี่นา" จอมขวัญซบหน้าลงกับบ่ากว้าง
"รักเมียที่สุดในโลกเลยครับ" อัศวินจุ๊บปากนิ่มรัวๆๆ ใครคนไหนในโลกนี้ก็ไม่น่ารักเท่าเมียเขาอีกแล้ว
"แต่มีข้อแม้นะครับ" จอมขวัญจ้องหน้าสามี
"หืม ว่ามาเลย" ตอนนี้จะข้อมงข้อแม้อะไรก็ได้หมดแล้ว เพียงแค่ได้เห็นเมียสวมบทบาทตามที่เขาจิตนาการ เขาก็อยากจะบ้าแล้ว
"ขวัญอยากให้พี่ ...
หนึ่ง. เป็นเวรดูลูกตอนกลางคืนสองเดือน
สอง. เปลี่ยนผ้าอ้อมลูกด้วย
สาม. อาบน้ำด้วย
สี่. ทำงานบ้านด้วย
ห้า .."
"เดี๋ยวๆๆ ขวัญ ทำไมของพี่ดูเยอะ" อัศวินรีบปราม เมื่อข้อตกลงมันเพิ่มมากขึ้นมาเรื่อยๆ
"ก็ทีพี่ยังขอขวัญได้เลยอะ" เอ่ยพลางยักคิ้ว เหนือกว่า
"อะไรอ่ะ แบบนี้พี่ก็แย่สิ" ถอนหายใจซบไหล่เล็กอ้อน
"หรือจะยกเลิกก็ได้นะครับ เจ๊ากัน" ยักไหล่อีกรอบเบาๆ
"โหยย ที่รักใจร้าย รู้นี่ว่าพี่ต้องการแค่ไหน แบบนี้พี่ก็ปฏิเสธไม่ลงน่ะสิ" อัศวินไม่มีทางเลือก ถ้าจอมขวัญต้องการแบบนั้นจริงๆ เขาก็ต้องยอม
"เอาไงครับ ตกลงไม่ตกลง" จอมขวัญยื่นข้อเสนอ
"ตกลงครับบบ" อัศวินลากเสียงยาวอย่างโอดโอย
"ใจร้ายที่สุด" เขาบ่น
"หึหึ เอ้ย พี่วิน" ร่างเล็กส่งเสียงร้องทันทีที่ถูกจับพลิกลงบนเตียงกว้าง เสื้อยืดถูกถอดอออกโดยง่าย ลิ้นร้อนไม่รอช้าพันเกี่ยวยอดอกเล็ก
"อ่าส์ .. ไหนๆพี่ก็เสียเปรียบแล้ว .. ขอจัดหนักๆมันตอนนี้เลยแล้วกันนะครับ อ๊ะๆ อย่าลืมข้อตกลงข้อสามสิครับ พี่จะทำบ่อยแค่ไหนก็ได้ เพราะฉะนั้น วันนี้เก็บเสียงของเราไว้ครางอย่างเดียวเถอะนะ"
"เมียเด็กของพี่"
"คนบ้าาาาาาาาาาาาาาาา!"
จบบริบูรณ์
Talk: จบจนได้ค่ะ แงๆๆ เสียใจแรง
เรื่องน้าใจร้ายอันนี้ขอดูอีกทีว่าจะมีในตอนพิเศษหรือเปล่านะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามโกะน้า
รอยชังอาจจะไม่ได้สนุกมาก แต่ก็มีคนให้กำลังใจเยอะมาก
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
รายละเอียดการซื้อหนังสือ
ติดตามทาง
Facebook: akikojae
Twitter: kikotvxqyj
Line: zhn7846a
ขอบคุณค่ะ เจอกันใหม่ในตอนพิเศษน้า
-
แปะก่อนเดี๋ยวมาอ่าน
-
จบเเล้ว หวานมากคู่นี้ :-[ ลูกสาวจงมาๆ :กอด1: :pig4:
-
:mc4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากเลย อร้ายยยย พี่วินนี่เจ้าเล่ห์น่าดูนะ มีความสุขกับครอบครัวนี้จัง ขอตอนพิเศษด่วนเลยค่ะ
-
แปะก่อนขอหาของยัดตอนเช้าๆก่อนตายังไม่ตื่น
-
ยินดีด้วยที่จบไปอีกเรื่องหนึ่งนะคะ
สนุกมากๆค่ะ
ขอติงที่พี่น้อยว่าหลังจากเมียคลอดลูกแล้วอาทิตย์แรกยังไม่ปล่อยเมียไว้อะไรแบบนี้
หวังว่าพี่น้อยคงพูดเล่นนะคะ คือว่าถ้าหากว่าคลอดเองนี่แผล(ข้างล่าง)ยังไม่หายดีพอให้ใช้งานได้หรอกค่ะ ทำกิจปกติก็แทบตายแล้ว(โดยเฉพาะธุระหนัก) แถมมักจะมีพวกประจำเดือน น้ำคาวปลาออกมาด้วย ถ้าหากว่าผ่าก็เจ็บแผลที่ผ่า+เย็บอยู่ค่ะ ถ้าจะทำได้ก็ไม่น่าจะมีการสอดใส่ ตอนที่ท้องอยุ่ก็จริงๆมีพสพได้ จะมีควรระวังก็ช่วงแรกๆกับช่วงก่อนคลอดเท่านั้นเอง ทำได้แต่ให้ระวังอย่าเล่นท่ายาก
เคยอ่านในประวัติศาสตร์(บ้าๆบอๆ)ว่าผู้ชายอิตาลี่ในยุคกลางๆบ้างก็มีการแข่งกันซั่มหญิงมีครรภ์แล้วดูว่าใครสามารถทำให้เด็กในท้องมารดาเตะ(แน่นอนเจือกไปกระทุ้งบ้านเด็กมันนิ)
ขอบคุณที่เขียน 2 คู่นี้มาให้อ่านนะคะ รักทั้งคู่ค่ะ
-
เฮ้ย ทำไมเราอยากให้ขวัญมีลูกชายอีกคนก่อนมีลูกสาวให้เป็นน้องคนเล็กนะ ถ้าเป็นแบบนั้นคนเล็กคงเป็นขวัญใจทุกคนแน่ๆ เลย คิดแล้วใจหายจบซะแล้ว คงคิดถึงน่าดูเลยเรื่องนี้
-
ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านตอนพิเศษเรื่อยๆๆ
-
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ฮืิออออ :hao5: รักเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณคุณโกะที่เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ สนุกมากๆ o13 รอตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
:impress2:
-
ยิ้มตอนอ่านการ์ดอวยพรวันเกิดนี่แหล่ะ
ตอนแรกอ่านคิดว่าอวยพรส่งตัวเข้าหอย้อนหลัง
มีความสุขสักทีนะจอมขวัญ
มีครอบครัวที่สมบูรณ์สักที
-
จะมีภาคเด้กๆมั้ยเนี่ย
-
ขอบคุณครับ
-
จบแล้ววว แอบเสียใจ :hao5: :hao5:
รอตอนพิเศษ ชอบเรื่องนี้้มากรอทุกวันเลย
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ o13
-
จบแล้วยังไม่อยากให้จบเลยสนุกมากๆๆ
ครอบครัวสุขสันต์
รอตอนพิเศษ
ปล.แล้วจะมีเรื่องใหม่อีกมั้ยคะ
-
:hao6: จบแล้ว ขอลูกสาวจงมาด้วยจ้า คุณอัศวินขยันขนาดนี้
-
น่ารักกกหวานมากกก อยากอ่านตอนพิเศษเรื่อยๆเลย
ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
-
แล้วประเด็นพินัยกรรมจะมีมาต่อหรือเปล่าคะ
-
นึกว่าวินกับขวัญจัดงานแต่งกันที่เกาะเสียอีก การ์ดแต่ละคนอวยพรวันเกิดดีมากๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อูยยย อยากอ่านบทผู้คุม คึคึ จะมีตอนพิเศษกับเด็กๆไหมหนออ
-
:L2: :pig4:
-
:pig4:
-
ขอบคุณมากนะครับที่เขียนนิยายสนุกแบบนี้มาให้อ่านกัน สุดท้ายก็จบแบบ Happy
-
:mew1: โถ อัศวิน พอเลิกเถื่อนก็กลายเป็นป๋าหื่นๆ ไปได้...
น้องขวัญเองก็อัพสกิลต่อรองดีขึ้นมาก ตอนท้ายๆ นี่น่ารักอบอุ่นมาก
ขอบคุณผู้เขียนด้วยครับสำหรับนิยายเรื่องนี้
-
o13 o13 :man1:
-
อยากเห็นลูกสาว เอร๊ยยยยยยยย คงจะน่ารักน่าฟัด :-[
-
จบแล้ว~
ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลย ^^
-
:-[
-
:oo1: o18 จอมขวัญกับอัศวิน
โถถถ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
:mew4: :mew4:
-
อย่าเพิ่งจบได้ไหม. ยังไม่เห็นตัวเล็กป่วนคุณพ่อเลย
-
จบแล้วพี่วินน้องขวัญ
ขอบคุณที่เขียนสองคู่ให้เราได้อ่านนะคะ
ได้คู่วายที่อ่านแล้วแซ่บ ยังได้ข้อคิดจากความรักของทั้งคู่ด้วย
:กอด1:
-
หวานกันมากเลย รักกันไปนานๆ นะ :bye2:
สุดท้ายนี้อยากบอกว่า :jul1: จมกองเลือดกันไปคนอ่าน555555
:pig4:
-
แอบเขิน
เมียเด็ก.....ของพี่
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยย...จบได้น่ารักมากอ่ะ
นี่ก็อ่านไปยิ้มไป :impress2:
-
จบหวานมากค่า :katai2-1: ดีใจกับจอมขวัญและอัศวิน
อยากอ่านตอนพิเศษของเด็กๆง่า อิอิ
-
เมียเด็กของพี่ :o8:
จบแล้ว ขอบคุณนะ สนุกมากเลย
อินไซด์นี่เด็ดมากกกกก o13
-
จบแล้วววว :hao5:
จอมขวัญน่ารักมาก หลังๆเริ่มมีข้อต่อรองกับพี่วิน แต่สุดท้ายก็เสร็จพี่วินอยู่ดี ขอสเปเชียลลูกสาวได้ไหมคะ 5555
พี่วินคนหื่น ตาแก่ลามก!! 555555
-
เขินนนนนนน
น่ารักอ่ะ อยากให้เด็กๆ มีน้องสาวอีกซักคน คึคึ
-
พี่วินนี่สามีดีเด่นจริงๆเลยค่ะ อ่านมาตั้งแต่แรกๆ จบแล้วแอบใจหาย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ อยากเห็นตอนเด็กๆโตจัง คงน่ารักน่าดู
-
:pig4: :pig4:
-
อั๊ยยยยยยย จบซะแล้ววว
ยังอินอยู่เลยค่ะ ยิ่งตอนจบนะ สวีทมากเลยค่า :-[
น้องขวัญช้ำไปหมดแล้วม้าง
สงสัยใกล้ได้ลูกสาวสมใจคุณวินละ
-
ครับเพิ่งมาอ่านอิอิ
สนุกมากๆ
-
จบแล้วหยอออออ ขอตอนพิเศษแบบพิเศษฝุดๆ ได้โม้ยยยยย นี่ยังไม่รู้เรื่องที่บ้านขวัญเลยยยยยย
-
เลือดท่วมเลย พี่วินจัดทีแถบละลาย ต้องจัดอีกลูกสาวจะได้มาไวๆๆ อิอิ น่ารักมากเลยพี่วิน(เถื่อน)น้องขวัญ จะมีตอนพิเศษไหม
-
หวานกันจัง สนุกมาๆเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4: :pig4:
รอตอนพิเศษ :กอด1:
-
ว๊าวจบแล้วเรอะ เสียใจจังเลยอ่ะ :mew2: รอติดตามเรื่องใหม่น่ะจ้ะ คิดถึงจอมขวัญกับพี่วินจังเลย :mew1: ขอบคุณน่ะจ้ะที่นำเรื่องสนุก ๆ มาให้ได้อ่านกัน :กอด1:
-
ก็ถือว่าเป็นเรื่องสนุกเรื่องหนึ่ง แต่แอบแผ่วปลายไปนิดนึงนะคะ แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้ค่า ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้ให้อ่าน
-
ชอบตอนจบมากกกกกก เนี้ยอ่านตอนนี้สองรอบเเล้ว
-
จบดีมากเลย น่ารักปนหื่น :laugh:
-
ติดเรื่องนี้มาตลอดค่ะ สนุก พี่วินน้องขวัญน่ารักและเป็นคู่ที่ต้องคอยเอาใจช่วยทั้งวีรกรรมความเลวของพี่วิน แล้วต่อมาก็มาเจอมารผจญกับคุณอาและน้าวายร้าย กว่าจะลงเอยมีน้องวาน้องเวย์น่ารักๆได้ลุ้นแทบตาย คู่พ่อกับเพื่อนก็เร้าใจมาก รักไม่มีเงื่อนไข รักโดยไม่มีใครรู้ ชอบมากๆเลยค่ะเรื่องนี้
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
-
อิพี่วินหื่นมากกก :hao6:
จะมีตามข้อตกลงนี้ในตอนพิเศษในหนังสือมั้ยอ่ะ อยากให้มีจัง อิอิ :hao6:
ขอบคุณมากๆ เลยนะค้า เดี๋ยวเราจะตามไปส่องในเพจนะ หุหุ
-
น่ารักกกก
น้องเวย์โตไปเจ้าชู้แน่ๆ 55555
รอตอนพิเศษนะคะ
-
:katai2-1:
ขอบคุณคนเขียนจ้า นิยายสนุกมาก
-
เห็นขวัญมีความสุข
ก็ดีใจด้วยนะ
-
สนุกมากกกก
-
สุขหัวใจล้นปรี่ ขอบคุณนะคร้าบ ที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ให้สัมผัส
-
จบเร็วมาก :hao5:
-
รอๆๆๆ อยากอ่านตอนพิเศษ :z1: :z1:
-
ขอบคุณนะ ชอมากเลย o13
-
จบได้ฟินมากกกกกกกกก :mew3:
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดีๆ แบบนี้ รอติดตามนิยายเรื่องต่อไปจ้า ปล. หลังจากวันเกิดพี่วินแล้ว ขวัญจะมีลูกสาวไหมน้าาาาา อยากรู้ อิอิ
-
จบแว้วววว
อ่านตอนนี้แล้วสะท้อนใจตอนอัศวินมีอะไรกับขวัญครั้งก่อนๆไม่ได้
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะดูแลขวัญกับลูกๆดีๆนะคุณอัศวินนนนนน :mew1:
-
คู่นี้น่ารักจริงๆ
อยากเห็นขวัญกับวินมีลูกสาวจัง
-
:heaven :heaven :heaven
สุดยอดดดดด จบแล้ววว คือชอบมากกกกก คุณคนแต่ง แต่งดีมากคร้าบบบบบ รักเลย. งืออออออ
อยากอ่านตอนมีน้องสาว และแฝดโตจังคร้าบบบบ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาเลยคะ รอตอนพิเศษนะคะ :o8:
-
รอยชัง
'คู่ชีวิต'
หากเราตั้งคำถามว่าทำไมคนเราถึงรักกันได้ บางครั้งบางทีมันก็ไม่สามารถตอบออกมาเป็นคำพูดได้ ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นที่ใจ เราใช้ใจรัก ใช้ใจสัมผัส ใช้หัวใจผูกพัน ใช้ใจเรียนรู้ซึ่งกันและกัน จนเกิดเป็นความรักขึ้นมา เราต่างฝ่ายต่างรับรู้ว่าอีกคนคือความรัก คือคนที่เราอยากใช้ชีวิตคู่ร่วมกันจนแก่เฒ่า คือคนที่อยากฝากผีฝากไข้ตอนที่ชีวิตคู่ดำเนินไปจนวันสุดท้ายของชีวิต คนหนึ่งคนเพียงคนเดียวที่ทำให้เรามีความสุข มีความทุกข์ ทำให้เรารัก ทำให้เราเกลียด ทำให้เราหัวเราะ หรือบางทีก็มีน้ำตาในเวลาเดียวกันได้
เราเรียกคนคนนั้นว่า 'คนรัก' หรือเรียกได้อีกอย่างว่า 'คู่ชีวิต'
"ป .. ปาา" เสียงเล็กพยายามเรียกปะป๊าตามที่จอมขวัญสอน เจ้าตัวเล็กทั้งสองตอนนี้อายุใกล้จะครบหนึ่งขวบแล้ว แต่ยังพูดได้แค่อ้อแอ้ออแอ ยังไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำๆได้เลย คุณหมอบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติของเด็กวัยแรกเริ่ม อายุหนึ่งขวบขึ้นไปเด็กๆจะเริ่มจดจำคำที่มีความหมายได้ไม่กี่คำ ถ้าหากพูดได้เกินสิบคำนั้นถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดี
"ปะป๊าลูก .. ปะป๊า .. ปะป๊า" จอมขวัญหอมนิ้วเล็กให้ชื่นใจ หอมไปคุยไป ลูกๆของเขาตากลมโต ตัวขาวจั๊วะ คนพี่ตัวเล็กน่ารัก คนน้องจ้ำม่ำน่าฟัด แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
"ม้า .. มะ" คนพี่ชอบพูดคำว่า ม้า มะ ตามที่เขาเคยสอนว่า หม่าม้า เรียกแม่ทั้งวันไม่ยอมห่าง
"จ๋า .. หม่ำๆ" ส่วนคนเล็กนั้นก็ชอบจำแต่คำขอหม่ำข้าว ชอบเหลือเกินนะครับลูกชาย หม่ำทั้งวันจนตัวอ้วนไปหมดแล้ว
ตอนนี้จอมขวัญย้ายกลับมาอยู่เกาะได้สองเดือนกว่าแล้ว ในบ้านตอนนี้มีพี่เลี้ยงเด็กเพิ่มมาหนึ่งคน มีป้านวล เขา พี่วิน ลูกๆอีกสอง และเจ้าแมวหง่าวตัวเดิม เจ้าลิขิต
อยู่ที่นี่จะว่าสบายก็สบาย จะว่าลำบากก็ลำบาก ตอนแรกๆที่ลูกยังไม่ชิน ก็พากันร้องไห้งอแงทั้งวัน เป็นเหตุที่อัศวินต้องรับหมอเข้ามาพักที่เกาะสองอัตรา สร้างที่พักและคลินิกไว้เพื่อความสะดวกสบายของคนงาน และครอบครัว
จอมขวัญกลายเป็นนายหญิงของเกาะนี้ไปแล้ว แม้ว่าจะไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก แต่พวกคนงานที่เคยทำงานด้วยกันก็มีซื้อของใช้ ของบำรุงมาฝากบ้าง ชื่อเสียงของจอมขวัญเป็นที่รู้กันไปทั่วว่าเป็นคนรักของนายอัศวิน แถมลูกๆทั้งสองคนของนายก็น่ารักน่าชังเสียจนเป็นที่เอ็นดูกันไปทั่วทั้งเกาะ
"วันไหนต้องไปในเมืองซื้อของให้ลูกแล้วล่ะ" จอมขวัญเอ่ยกับพี่เลี้ยงคุณหนูทั้งสอง เธอชื่อ นา อายุยี่สิบตอนปลาย เป็นหลานของป้านวล นาจะคอยทำหน้าที่หลายๆอย่าง รวมถึงการให้น้ำนมของเด็กๆด้วย ตอนนี้ลูกๆสามารถดื่มเองจากขวดหรือแก้วได้แล้ว จอมขวัญจึงสลับให้ดื่มนมผงอย่างดีกับน้ำนมของพี่นาปั๊มใส่ขวดไว้ ลูกๆจะได้รับสารอาหารที่มีคุณค่าได้มากที่สุด
"น้องขวัญจะไปเองหรือคะ ใช้ให้คนงานไปให้ก็ได้นี่" คนตรงหน้าไม่อยากให้เขาออกไปข้างนอกบ่อยๆ เหมือนกับที่พี่วินเองก็เคยบอก
"เดี๋ยวขอดูก่อนแล้วกันว่าขาดอะไรบ้าง พี่นาช่วยขวัญนึกด้วยนะครับ" จอมขวัญตอนนี้อายุใกล้จะยี่สิบแล้ว โตเป็นหนุ่มน้อยน่ารักแบบที่คนเห็นก็ต้องนึกว่าผู้หญิงกันทั้งนั้น
"ได้ค่ะ เอ่อ เย็นนี้ป้านวลจะทำแกงส้มที่นายชอบ น้องขวัญจะเอาอะไรอีกไหมคะ พี่จะได้ไปบอกป้าให้" พี่นาเอ่ยถาม จอมขวัญนึกอยากทานไข่ลูกเขย
"ไข่ลูกเขยก็ได้ครับ เก็บไว้ทานพรุ่งนี้ด้วย" จอมขวัญเสนอ เขาเล่นกับลูกๆในห้องต่อก่อนที่พี่นาจะขอตัวออกไปข้างนอก
ตอนนี้ลูกๆของเขามีห้องส่วนตัวแล้ว ในห้องตอนนี้มีเปลสองหลัง เบาะอีกคนละอัน ทั้งห้องปูด้วยฟูกนิ่มให้ลูกๆได้คลานเล่นไปทั่ว ทั้งยังมีหนังสือเพลง ของเล่นเสริมทักษะต่างๆ
ช่วงนี้เจ้าลิขิตถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาวุ่นวายในห้องสักพักเพราะน้องเวย์ป่วยค่อนข้างบ่อย อุณหภูมิห้องยังต้องปรับให้พอดีไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไป ไม่อย่างนั้นถ้าลูกป่วยขึ้นมาจะลำบาก
อากาศช่วงปลายปีไม่ค่อยดีนัก บนเกาะอากาศหนาวเย็นเพราะล้อมรอบไปด้วยน้ำและผืนป่า จอมขวัญโทรคุยกับคุณแม่ท่านบ่อยๆ ทางนั้นเองก็หนาวมากเช่นกัน บางวันก็สิบกว่าองศาได้ จำได้เมื่อก่อนตอนที่อยู่ลำปาง พอหน้าหนาวพ่อก็จะใส่เสื้อกันหนาวให้ขวัญ นอนกอดขวัญ ทับด้วยผ้าห่มอีกสองผืนหนาๆเพราะขวัญเป็นคนขี้หนาว
"แอ๊ .. ม้าหม่ำๆๆ .. อื้อ .. ไป .. หม่ำๆ" เจ้าตัวเล็กค่อยๆคลานมาหาเขา จอมขวัญอุ้มลูกขึ้นมา หอมแก้มนิ่มๆอีกหนึ่งทีอย่างรักใคร่ก่อนจะพามานั่งที่เก้าอี้ประจำตัว น้องวาใส่เสื้อสีแดงสด ส่วนน้องเวย์ใส่เสื้อสีฟ้า ต่างคนพอนั่งประจำที่ได้ ข้าวต้มใส่ตับบดบล็อคโคลี่ละเอียดจึงถูกยื่นให้เด็กน้อยที่เตรียมจะเล่นอาหารกันเต็มที่แล้ว
"หม่ำเยอะๆนะลูก อย่าทานหกนะครับ" จอมขวัญบอก ลูกๆยิ้มกว้าง ต่างคนต่างตักอาหารเข้าปากไปเงียบๆ ตอนนี้จอมขวัญกำลังหัดให้ลูกเลิกดูดขวดนมอยู่ จะให้ดื่มเฉพาะเวลาจะนอนเท่านั้น โตขึ้นจะได้ไม่ติด
..........
อัศวินเร่งทำงานให้เสร็จทันห้าโมงครึ่ง ช่วงเย็นเป็นเวลาของเขากับครอบครัว เขาคิดถึงเมีย คิดถึงลูกๆใจจะขาด ทุกวันก่อนจะมาทำงานตอนเช้าก็ต้องขอกำลังใจจากคนรัก พอกลับถึงบ้านเขาก็ต่างดูแลถามไถ่ ไม่อยากให้ชีวิตคู่จืดชืด อัศวินเองกลัวว่าจอมขวัญจะเบื่อหรือเปล่า เพราะตนต้องทำงานทุกวัน บางวันก็กลับดึกดื่นจนไม่มีเวลาให้ ที่เขาห่วงมากกว่าก่อนเพราะตอนนี้ความสัมพันธ์มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เขากับจอมขวัญเป็นสามีภรรยากันแล้ว จะให้มาต่างคนต่างใช้ชีวิตก็ไม่ได้
"นาย เย็นนี้รีบกลับบ้านหรือเปล่าครับ" น้อยถามคนที่กำลังนั่งทำงาน
"จะว่ารีบก็รีบ ทำไมวะ" ถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
"พอดีวันนี้วันเกิดไอ้พงษ์ แต่ถ้านายไม่ว่างผมจะบอกมันเอง" พงษ์เป็นคนงานตำแหน่งพอๆกับน้อย อยู่ที่นี่มาก็นานอยู่
"เออ ฝากด้วย ถ้าขอเมียได้จะออกมานั่งด้วยสักชั่วโมง" อัศวินเอ่ย อย่างไรก็ต้องกลับเข้าบ้านก่อน จะไปไหนค่อยว่ากันอีกที
"นายนี่ผัวตัวอย่างจริงๆ รักเมียมากจนผู้หญิงบนเกาะเสียใจหมดแล้ว" อัศวินส่ายหัวให้กับคำที่เหมือนจะชม
"กูรักจอมขวัญ ผิดตรงไหนวะ" เขาเลิกคิ้ว ก็รักเมียคนนี้ รักแค่คนเดียว แล้วใครจะทำไม
"ก็เปล่าาา" น้อยทำเสียงสูง "ดีใจแทนจอมขวัญมันเท่านั้นแหละครับบบบบ" ล้อนายเป็นเรื่องที่น้อยถนัดอยู่แล้ว
ตกเย็นพอเข็มสั้นถึงเลขห้า เข็มยาวถึงเลขหกปุ๊บ อัศวินก็รีบขี่รถกลับบ้านโดยทันทีไม่ต้องรอให้ใครบอก พอกลับมาถึงบ้านเขาก็ต้องอาบน้ำแต่งตัวก่อน เพราะจอมขวัญไม่ยอมให้เขาเข้าไปเล่นกับลูกๆแน่ๆ ถ้าไม่ชำระร่างกายให้เรียบร้อย
"ไหนมาให้ปะป๊าหอมสิครับ" เขาคว้าคนพี่มาหอมซ้ายหอมขวา เจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคักเพราะโดนหนวดคุณพ่อที่เพิ่งขึ้นตำแก้มน้อยจนต้องย่นคอหนี
"ปา .. ป้ะ" เจ้าคนเล็กคลานอ้อแอ้มาเกาะขา อัศวินเลยอุ้มทั้งคนพี่คนน้องมากอดหอมให้ชื่นใจ แก้มนิ่มหอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นนมและแป้งเด็ก จอมขวัญเพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนแพมเพิร์สให้ลูกไปเมื่อไม่นานมานี้
"ปะป๊า .. ไหนลองว่าสิครับ" อัศวินจุ๊บแก้มนิ่ม
"ป๊ะ .. ปาาา อาาา" คนพี่พยายามเอ่นตาม เสียงเล็กอืออาน่ารักน่าชัง
"ปา .. หม่ำ .. ไป" ส่วนเจ้าตัวเล็กก็เอ่ยแต่คำที่เจ้าตัวอยากเอ่ย จอมขวัญส่ายหัว วันนี้ทานทั้งวันแล้วยังจะขอหม่ำอีก
"ไม่หม่ำแล้วครับ ง่วงกันหรือยังหืม" จอมขวัญเอื้อมมือรับตัวคนน้องมากอดไว้ เจ้าตัวเล็กทำตาปริบๆเหมือนจะอ้อนเอาอะไรอยู่ตลอดเวลา
"มะ .. มะะ" จอมขวัญฟัดแก้มเจ้าตัวเล็กจนหนำใจ ทำไมลูกๆเขาถึงน่ารักกันขนาดนี้น้า
"ขวัญครับ" อัศวินเรียกคนข้างๆ
"ครับ"
"คืนนี้คนงานมีเลี้ยงวันเกิด พี่.."
"ไปเถอะครับ ขวัญไม่ว่าหรอก พี่วินโตแล้วนะ โตกว่าขวัญตั้งกี่ปีหืม" จอมขวัญยิ้มให้คนตัวโต ไม่จำเป็นเลยที่ต้องขอกัน คนงานก็รู้จักกันหมด จะให้มานั่งหึงหวงขวัญคงไม่ทำ แต่ถ้าเป็นเรื่องห่วง คงจะห่วงเรื่องที่เมาแล้วขี่รถกลับมากกว่า
"แต่พี่ไม่อยากทำอะไรโดยที่ไม่ถามเราก่อน เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไร เราจะไม่ปิดบังซึ่งกันและกันนะ จำได้ไหม" อัศวินกุมมือเล็กลูบเบาๆไม่ให้จอมขวัญกังวล
"จำได้ครับ ขอบคุณด้วยที่พี่วินให้เกียรติขวัญ" จอมขวัญยิ้มรับ เขาเป็นคนที่โชคดีที่สุดที่ได้สามีเก่งและดีขนาดนี้
"อืออ .. มะ" กำลังจ้องตากันและกันอย่างลึกซึ้ง แต่เขาสองคนคงลืมไปว่าในห้องตอนนี้มีใครอยู่ด้วยอีกสองคน
"สงสัยจะง่วงแล้วครับ ให้ลูกนอนเถอะ เราจะได้ไปทานข้าวกัน" เด็กๆเริ่มคอพับแล้ว จอมขวัญจัดที่ทางก่อนจะวางลูกลง พลางหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่อย่างรักใคร่
"ครับ" อัศวินพาลูกคนโตไปนอนบนที่นอน จูบเบาๆที่หน้าผากก่อนจะออกมาด้านนอกพร้อมกับคนรัก
...........
คืนนั้นจอมขวัญนอนรอจนหลับไปก่อน ตอนแรกเขาเองว่าจะรอจนอีกคนกลับมา แต่พอหัวถึงหมอน ความง่วงมันก็ครอบงำ เขามารู้สึกตัวอีกทีตอนที่สัมผัสเย็นๆไล้เข้ามาภายในเสื้อนอนลายหมี
"พี่วิน.." ครางรับพลางขยับตัวหนีสัมผัสแปลกๆนั้น
"ที่รักจ๋า" อัศวินกระซิบเสียงพร่า เขากลับมาสักพักแล้ว แต่เห็นว่าจอมขวัญกำลังนอนอยู่ เขาเลยเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
"ครับ .. เมาหรือเปล่า" ถามพลางกระเถิบชิดร่างใหญ่ให้เขากอดได้สะดวกขึ้น
"ฟอด ครับ เมานิดหน่อย" หอมแก้มนิ่มเบาๆให้พอชื่นใจ
"แล้วกลับมาอย่างไรครับ" จอมขวัญเป็นห่วง
"ค่อยๆขี่รถมาครับ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถึงบ้านแล้วไงครับ" อัศวินลูบหน้าท้องเนียนเบาๆ
"รีบนอนเถอะครับ พรุ่งนี้ตื่นเช้านะ" เมื่อครู่เขาคว้านาฬิกามาดู ก็เกือบๆจะห้าทุ่มแล้ว
"ยังไม่ง่วงเลย" มือหนาไล้ลงต่ำ จอขวัญแขม่วท้องแน่น พอจะรู้ว่าพี่เขาต้องการอะไร
"แต่น้องง่วง" เขาเอ่ยเสียงติดง่วงจริงๆ
"พี่ทำเอง .. นะ .. ขวัญนอนไปก่อนก็ได้" กางเกงนอนตัวบางถูกรั้งลงก่อนที่ความใหญ่โตจะถูไถไปที่ร่องลึก
"อ๊ะ .. รอบเดียวนะครับ" จอมขวัญอยากจะปฏิเสธ แต่ความต้องการของสามี ก็มีแค่เขาเท่านั้นที่จะสนองให้ได้
พวกเขากอดกันอย่างแนบแน่น มือหนาประสานมือเล็ก สะโพกสอบกระแทกถี่รัวจนในที่สุดทั้งสองก็ถึงปลายทางแห่งความสุข
อัศวินพาจอมขวัญไปล้างตัวก่อนจะพากันกลับมานอนอีกรอบ
.. ความรักของเขาทั้งสองคนนับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆไม่มีวันที่จะลดน้อยลงได้เลย ..
..........
หนึ่งปีต่อมา
.
.
จอมขวัญในชุดไทยสวยงามกำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ วันนี้เป็นวันแต่งงานของเขา ของเขากับพี่วิน แต่กลับไม่มีใครบอกเขาเลยสักคน พี่วินก็โกหกเขาให้มาที่ลำปางบอกว่าต้องมางานอะไรสักอย่างกับคุณแม่ แล้วเขาก็เชื่อ เชื่อมาโดยตลอดจนกระทั่งได้เข้ามาเห็นป้ายพิธีวิวาห์ของ อัศวิน และ จอมขวัญ แล้วเขาที่ไม่เคยตั้งตัวมาก่อนจะรับไหวได้อย่างไร เคยคิดอยู่บ้างว่าเราจะมีวันนั้นไหม วันที่ได้แต่งงานกันเหมือนคนรักทั่วไป วันที่เราได้จูงมือกันเข้างานพิธีวิวาห์ จะต้องทำอย่างไรในเมื่อตอนนี้สิ่งที่เคยคิดปรากฎอยู่ตรงหน้า จะทำอย่างไรเมื่อมันตื้นตันจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจตอนนี้ได้
"ไม่ร้องสิครับ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ" อัศวินใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียน บรรยากาศในงานตอนนี้มีแค่ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง คนสนิท เป็นงานเล็กๆที่อัศวินใช้เวลาเตรียมตัวมาเป็นเดือนๆเพื่อวันนี้วันเดียว วันที่จะทำให้คนรักของเขามั่นใจ
"พี่วิน .. อึ่ก .. โกหกขวัญทำไม" จอมขวัญสะอื้นงอแง เขาโกรธ งอน แต่ก็ดีใจที่โดนเซอร์ไพรส์ขนาดนี้
"พี่ขอโทษคนดี ไม่เอาไม่ร้อง วันนี้วันดีนะครับ ไม่ร้องนะ" อัศวินดึงร่างเล็กมากอด ก่อนจะจูบซับน้ำตาให้ จอมขวัญเคยขี้แยอย่างไร ก็เป็นอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน
"แม่เป็นคนจัดการเอง มันถึงเวลาสมควรแล้วไม่ใช่หรือลูก คบกันมาก็นาน มีลูกกันถึงสองคน แต่งงานกันสักทีให้แม่ชื่นใจเนอะลูกเนอะ" อำพรลูบหัวเล็ก หล่อนแค่อยากให้ลูกๆได้ทำสิ่งที่เหมาะสมและถูกต้อง ไม่อย่างนั้นชาตินี้ก็คงตายตาไม่หลับเป็นแน่
จอมขวัญพยักหน้าเข้าใจ เขาไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้ไม่อยากแต่ง เพียงแค่ตกใจและตื้นตันใจกับสิ่งที่ได้รับ ตอนนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า มีทั้งคุณแม่พ่อโสภณพี่วินัยพี่อัจและคนอื่นๆที่จอมขวัญรู้จัก มันเซอร์ไพรส์มากที่ชีวิตคนอย่างเขาจะได้รับโอกาสอะไรดีๆแบบนี้ ลูกๆตอนนี้นั่งอยู่ในอ้อมกอดพ่อเขาและพี่อัจ เด็กๆเองก็เหมือนจะยิ้มดีใจและร่วมยินดีไปกับการแต่งงานของพวกเขาครั้งนี้ด้วย
"เริ่มพิธีกันเถอะลูก" อำพรเอ่ยเปิดพิธี
การแต่งงานของพวกเขาทั้งสองคนเป็นไปอย่างเรียบง่าย ผู้ใหญ่ของแต่ละฝ่ายค่อยๆผูกข้อมือให้ทั้งสองคน กล่าวคำอวยพรที่เคยกล่าวมาแล้วหลายครั้ง ก่อนที่จะให้ทั้งสองคนแลกแหวนแทนใจซึ่งกันและกัน
"พี่รักขวัญนะครับ" คนตัวโตบรรจงสวมแหวนทองเกลี้ยงฝังเพชรขัดด้านเรียบอย่างดีให้คนตัวเล็กตรงหน้า เขาก้มจูบเบาๆที่นิ้วนางข้างซ้าย ให้คนรักรู้ว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันทอดทิ้ง "คนดีของพี่" สวมกอดคนรักและหอมกระหม่อมเล็กอีกครั้งให้ชื่นใจ
จอมขวัญยิ้มทั้งน้ำตา ในที่สุดเขาก็มีวันนี้ วันที่มีเจ้าของอย่างถูกต้องตามกฎหมาย
"สวมแหวนให้พี่เขาสิขวัญ" โสภณลูบหัวลูกคนเล็ก ที่เขาคอยประคบประหงมเลี้ยงดูลูกมาได้จนถึงวันนี้ ในที่สุดลูกก็มีคนที่ดีมารับไปดูแลต่อ เขาดีใจที่คนคนนั้นเป็นคุณอัศวิน ต่อจากนี้ไปเขาเองก็ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว จอมขวัญมีชีวิตที่ดีแล้วจริงๆ
จอมขวัญบรรจงสวมแหวนให้คนรัก เป็นแหวนทองเกลี้ยงฝังเพชรเช่นกันเพียงแต่วงใหญ่กว่า พอสวมเสร็จเจ้าตัวก็ถูกคนตรงหน้าดึงเข้าไปสวมกอดอย่างแรง แก้มนิ่มก็ถูกหอมซ้ำๆจนแก้มช้ำไปหมด ทุกคนในงานต่างพากันตื้นตันใจกับคู่รักคู่นี้ ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเป็นผู้ชายกับผู้ชาย แต่ก็รักกันไม่น้อยไปกว่าคู่ชายหญิง ความรักที่บริสุทธิ์นั้น ไม่ว่าจะเป็นเพศไหน ขอแค่รักกันด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ มันก็ถือว่าเป็นความรักที่สวยงามได้อย่างไม่มีข้อเปรียบเทียบ
ปลายปากกาจรดชื่อเซ็นสลักไว้บนกระดาษแผ่นสำคัญ ใบทะเบียนสมรสตรงหน้าตอนนี้เป็นชื่อของทั้งสองคนเรียบร้อย ในทางนิตินัยนั้นจอมขวัญถือเป็นภรรยาของอัศวินอย่างถูกต้องสมบูรณ์ ตอนนี้จอมขวัญไม่ใช่จอมขวัญคนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่เป็น นาย จอมขวัญ จารุพงษ์ไพศาล ไปเรียบร้อย
พิธีสำคัญๆในช่วงเช้าเสร็จหมดแล้วเรียบร้อย ตอนนี้ทั้งจอมขวัญและอัศวินเปลี่ยนชุดสบายๆเตรียมตัวลงมาทานอาหารเย็นร่วมกับญาติๆ ระหว่างที่เปลี่ยนชุด อัศวินก็สังเกตเห็นคนที่ยังสะอื้นไม่ยอมมองหน้าเขาอยู่ เด็กน้อยของเขาช่างขี้แยเสียเหลือเกิน
"ยังจะร้องไห้อยู่อีก" อัศวินเดินเข้ามาสวมกอด หอมกระหม่อมเล็กให้ชื่นใจ
จอมขวัญยิ่งมีคนปลอบก็เหมือนยิ่งยุให้อยากร้องเข้าไปอีก เขาพลิกตัวกลับมาสวมกอดคนตัวโตไว้ น้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูจนเลอะเสื้ออัศวินไปหมด
"เด็กดีเสียใจอะไรครับ หืม" จับให้คนตัวเล็กผละออก มือหนาเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า
"ไม่ได้เสียใจครับ" จอมขวัญรีบส่ายหน้า "ขวัญดีใจต่างหาก"
เอ่ยออกไปพลางกอดคนรักไว้แน่น
"ดีใจก็ยิ้มเยอะๆสิที่รัก ร้องไห้แบบนี้พี่นึกว่าใครเสีย โอ้ย" ถูกทุบเข้าที่อกทันทีที่แกล้งหยอก "รุนแรงตลอด"
"ใครเสียล่ะครับ พูดจา!" จอมขวัญผละเดินไปที่หน้ากระจก "ตาบวมหมดเลย"
"เห็นไหม ก็น้องเล่นร้องไม่หยุดแบบนี้" อัศวินเดินมาหอมกระหม่อมคนรัก "ล้างหน้าล้างตาหน่อยไหม เดี๋ยวค่อยลงไปก็ได้" เอ่ยกับจอมขวัญและเจ้าตัวก็พยักหน้าทันที
งานเลี้ยงในตอนเย็นไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมายนัก หน้าบ้านถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีอาหารบุฟเฟต์ที่สั่งมาจากโรงแรมมากมาย ทุกคนนั่งทานอาหารพูดคุยกันอย่างมีความสุข ทั้งอัศวินและจอมขวัญเองก็ไม่ค่อยได้เจอโสภณกับวินัยนานแล้ว
"เมื่อไหร่มึงจะมีลูกวะ" อัศวินถามเพื่อนรักที่นับวันยิ่งออร่าความเมียยิ่งออกหนามาก
"พ่อมึง! กูไม่มีมดลูก" ยอมรับเต็มปากเต็มคำว่าเป็นฝ่ายถูกกระทำ
"หึ เพื่อนกู" อัศวินส่ายหัว "พี่ภณรักมันไปได้ไง ผมยังไม่เข้าใจ" ถามอีกคนที่นั่งดื่มอยู่ข้างๆ
โสภณหันมองคนรักที่ทำหน้าว่า ถ้ามึงไม่ตอบดีๆ คืนนี้มึงอดแน่
"ก็รักเพราะมันน่ารักนี่แหละนาย พี่ไม่ได้รักมันเพราะลีลาดีหรอก"
อั่ก
เต็มๆ โดนชกมาที่แขนเต็มๆ
"พวกมึงแม่ง" วินัยชี้หน้าเรียงคนก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก
"ชอบไหมขวัญ ดิบๆแบบนี้" อัศวินหันมาจับมือคนรักที่กำลังเล่นกับลูกๆ
"จะดีเหรอครับ ขวัญตายแน่" จอมขวัญส่ายหัวดิก ต่อยเอย ด่าเอย เขารับไม่ไหวหรอก
"มึงก็หวานๆของมึงไปเถอะ เหมือนพวกกูแหละ พอหวานๆมันก็รับไม่ได้ จะอ้วกว่ะ" ทำหน้าขยะแขยงจนทุกคนต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง
"อ้วก .. แหวะ" จู่ๆเด็กน้อยข้างๆก็เอ่ยออกมา พาให้ผู้ใหญ่ในวงตกใจกันไปหมด ตอนนี้เด็กน้อยเริ่มพูดได้มากขึ้น จากที่เคยพูดเป็นคำๆก็เพิ่มเป็นสองคำ ประโยคที่พูดได้ก็มี หนูหิวข้าว หรือ หนูอยากเล่น เริ่มจำและเอ่ยเลียนแบบเวลาได้ยินผู้ใหญ่พูด
"อ้วกเลอะครับลูก เหม็น เลยต้องแหวะ" จอมขวัญอธิบายกับเจ้าคนเล็ก ส่วนคนพี่ยิ้มตาแป๋ว ทานขนมอย่างเอร็ดอร่อย
"หม่าม้า ~ กอดด" เจ้าตัวเล็กเริ่มออดอ้อน พอขนมหมดน้องเวย์ก็อ้อนคุณแม่ให้คุณแม่อุ้ม
"ฮึบ ไหนคนดี ง่วงหรือยังลูก" หอมแก้มนิ่มของเจ้าตัวเล็ก อยู่บ้านนี้ใครๆก็รุมล้อม เดี๋ยวคนนั้นขออุ้ม เดี๋ยวคนนี้ขออุ้ม ลูกคงเพลีย โชคดีมีคนคอยดูแลเยอะ จอมขวัญเลยไม่ต้องเหนื่อย
"ยานนน ~ เวย์ไม่ง่วน" ตัวเล็กส่ายหน้าดิก ซบหน้าบนอกหม่าม้าอ้อน
"เมื่อไหร่ลูกจะพูดงองูได้ก็ไม่รู้ พูดทีไรออกเป็นนอหนูหมดเลย" คำว่า กุ้ง ลูกก็พูดว่า กุ้น แก้ไม่หาย
"เดี๋ยวโตก็คงหายเอง ตอนเด็กขวัญยังเคยเรียกพ่อว่าบ้านเลย" พอโสภณพูดจบ ทุกคนก็ขำพรืดกันเป็นแถวๆ จอมขวัญอมยิ้มด้วยความเขิน จริงอย่างที่พ่อบอก ตอนเด็กๆเขาเคยเรียกพ่อว่าบ้าน พอโตมาก็ไม่ชอบให้พ่อเล่าเรื่องนี้เลย เขาอายจริงๆนะ
"บ้านเลยเหรอ" อัศวินยังหัวเราะไม่เลิก
"ตลกอะไรเล่า พี่วินนี่!" จอมขวัญตีไหล่คนตัวโต ยังจะมาขำคนอื่นเขาอีก
"โอ๋ ไม่หัวเราะละ มาหอมทีมา ทั้งแม่ทั้งลูกเลย" อัศวินหอมคนแม่แรงๆ ก่อนจะหอมแก้มลูกทั้งสองเบาๆอีกคนละฟอด
ชีวิตเขาไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้แล้ว แค่มีคู่ชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่อบอุ่น เท่านี้ก็ถือว่าโชคดีเหลือเกินแล้ว
"นาพาเด็กๆขึ้นห้องได้แล้ว ดึกแล้วเดี๋ยวน้ำค้างลงจะไม่สบายเอาได้" อำพรเองก็จะขึ้นข้างบนแล้วเหมือนกัน
"ไปนอนก่อนนะลูกนะ เดี๋ยวหม่าม้าตามขึ้นไป นะครับเด็กดีคนเก่ง" หอมแก้มลูกคนละฟอด ก่อนจะปล่อยให้ลูกเดินขึ้นไปกับพี่เลี้ยงและมารดา
เด็กๆขึ้นห้องไปแล้ว แต่บรรดาผู้ใหญ่ในงานก็ยังนั่งกินเลี้ยงกันอยู่ คืนนี้เหมือนปาร์ตี้สังสรรค์ ทุกคนต่างมีเรื่องพูดคุยกันไม่จบไม่สิ้น โสภณเล่าถึงเรื่องราวของญาติจอมขวัญให้ฟังว่าตั้งแต่ได้รับสมบัติไปพัชรินทร์ก็ใช้เงินจนมือเปิบ จนต้องขายหุ้นในส่วนของตนคืนกับบริษัทไปครึ่งหนึ่ง ตอนนี้จะทำอะไรก็ลำบากเพราะเงินสดมีเหลือไม่มากแล้ว อนุสรณ์เองไม่ได้โกรธแค้นอะไรจอมขวัญ มีแต่คอยจะห้ามไม่ให้เมียทำกรรมทำชั่วอีก สุดท้ายแล้วในชีวิตของพัชรินทร์จะเหลือใครไหมคงสุดแล้วแต่เวรแต่กรรม
..........
-
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ทั้งอัศวินและจอมขวัญกลับมาถึงเกาะหลังจากอยู่เที่ยวพักผ่อนจนพอใจ ลูกๆเองตอนนี้ก็เริ่มคุ้นเคยกับที่นี่แล้ว อีกสองเดือนจอมขวัญว่าจะจ้างคุณครูเข้ามาเปิดเนอร์สเซอรี่ที่เกาะ เด็กๆคนอื่นจะได้ความรู้ด้วย มีเพื่อนเล่นด้วย อัศวินเองก็กำลังชั่งใจว่าอนุบาลจะส่งลูกไปเรียนในเมืองหรือหาครูมาสอนดี หากไปกลับเด็กๆคงจะเหนื่อย แต่ก็ถือว่าได้เจอเพื่อนที่หลากหลาย ลูกๆจะได้ไม่เป็นเด็กที่กลัวการออกสังคมเพราะเคยอยู่แต่ที่บ้าน
"เหนื่อยหรือเปล่าครับ ช่วงนี้งานยุ่งเหรอ" จอมขวัญนวดไหล่ให้คนตัวโตกว่าที่ยังนั่งทำงานอยู่ นี่ก็จะห้าทุ่มแล้ว ช่วงนี้พี่วินต้องทำงานหนัก เนื่องจากอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาขอหยุดขึ้นไปแต่งงาน
"งานเก่าครับ เราอาบน้ำแล้วเหรอ" อัศวินบิดขี้เกียจพลางดึงคนตัวเล็กมานั่งตัก
"ครับ ขวัญเพิ่งเข้าไปดูแฝดมา ลูกหลับหมดแล้ว" จอมขวัญพลิกกระดาษไปมา ดูยากจัง มีแต่เลขเต็มไปหมด ปวดหัว
"ขวัญอยากช่วยพี่วินนะ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งปวดหัว" จอมขวัญหันกลับมากอดคอคนรัก
"ช่วยเป็นกำลังใจก็พอแล้ว" อัศวินหอมแก้มคนรัก "ง่วงก็ไปนอนเถอะ พี่ขอดูงานอีกครู่ก็เสร็จแล้ว"
"รีบมานอนนะครับ อย่าปล่อยให้ขวัญนอนคนเดียวนะ" จอมขวัญจุ๊บแก้มสากเบาๆ
"ครับ" รับคำก่อนจะมองภรรยาของตนที่เดินไปจัดผ้าห่มให้เรียบร้อยก่อนจะล้มตัวลงนอน
จอมขวัญเป็นภรรยาที่ดีของสามี เป็นแม่ที่น่ารักของลูกๆ อัศวินคิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เลือกจอมขวัญในวันที่เขาสามารถเลือกใครก็ได้เข้ามาในชีวิต จากเด็กน้อยที่ดูกะโปโลไม่มีพิษมีภัย ดูไม่มีอะไรดีสักอย่างแต่กลับเป็นทั้งชีวิตและจิตใจของอัศวินไปแล้วในตอนนี้ อัศวินรักจอมขวัญ รักน้องเวย์น้องวา รักทั้งสามคนจนสามารถตายแทนได้ ไม่ว่าจะมีเรื่องราวหรือปัญหามากมายเข้ามาในชีวิต เขาก็จะไม่ย่อท้อ และจะประคับประคองครอบครัวให้ดีที่สุด
ในวันหนึ่งที่งานเขามีปัญหา จอมขวัญคอยให้กำลังใจ เอาใจใส่ดูแลอยู่ข้างๆไม่ห่างกาย จอมขวัญเปรียบเสมือนคู่ชีวิต คนรัก คนรู้ใจ เปรียบเสมือนเพื่อนในยามยาก ที่จะคอยพะยุงไว้ซึ่งกันและกันแบบนี้ไปตลอด
เขาเคยถามตัวเองว่าจะรักผู้ชายคนนี้ไปได้ตลอดหรือ แต่คำตอบมันก็ชัดเจนแล้วว่า ต่อให้มีผู้หญิงที่สูงส่ง เลอค่ามาถวายถึงตรงหน้า คนที่เขาจะเลือกก็จะเป็นเด็กผู้ชายขี้แยคนเดิมคนนั้นเสมอ
ความรักที่เขามีต่อจอมขวัญนั้นมากมายหาที่เปรียบไม่ได้ เขาตั้งใจ ตั้งมั่น ซื่อสัตย์ต่อคนรัก ไม่ว่าจะทางกายหรือจิตใจ เขาจะไม่หลงผิดทำให้จอมขวัญต้องร้องไห้อีก เขาสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะเป็นสามีที่ดี และพ่อที่ดีของลูกให้ได้
"ฮึบ มาแล้วครับ" อัศวินเสร็จจากงานก็รีบอาบน้ำขึ้นมานอนกอดเมียบนเตียงกว้าง
"อือ ครับ" จอมขวัญสะลึมสะลือเขยิบขึ้นไปนอนบนแขนหนาซุกหน้าเข้าอกกว้าง
"จะไม่ถอดมันใช่ไหมครับ" เขาลูบแหวนที่ใส่อยู่บนนิ้วเรียว พลางดึงมือขึ้นมาจูบ
"ขวัญจะถอดทำไมล่ะครับ นี่เป็นแหวนที่พี่ให้ขวัญนี่" จอมขวัญประสานมือคนรัก
"เป็นเมียพี่แล้ว ขวัญไม่เสียใจใช่ไหม" เขาเกยคางไว้บนกระหม่อม "พี่ยังคงเป็นพี่ เป็นนายหัวที่ยังคงใช้อารมณ์ เห็นงานสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้น พี่ไม่ได้หวานหรือเอาใจเก่ง พี่ยังเป็นอัศวินที่ไม่มีอะไรดีเหมือนเดิม"
จอมขวัญเงยหน้าจูบที่คางสาก
"ไม่จริงหรอกครับ พี่วินเห็นขวัญกับลูกสำคัญที่สุด พี่วินใจเย็นลง ไม่เหมือนพี่วินคนก่อนเลยสักนิด" จอมขวัญเห็นความเปลี่ยนแปลงทุกอย่างตั้งแต่วันที่เราได้เจอกันจนถึงตอนนี้
"ขวัญรักที่พี่วินเป็นแบบนี้ ที่พี่ตั้งใจทำงานก็เพื่ออนาคตของครอบครัวเรา เราเป็นคนรักกัน เป็นคู่ชีวิตกัน เรื่องแค่นี้ถ้าขวัญไม่เข้าใจ ขวัญจะเป็นภรรยาพี่ได้อย่างไรครับ"
จอมขวัญพูดจบ อัศวินก็หอมหน้าผากคนรักแช่ไว้เนิ่นนานก่อนจะผละออก
"พี่คิดไม่ผิดเลยที่เลือกขวัญ" อัศวินกอดคนรักไว้อย่างรักใคร่
"ขวัญเองก็ตัดสินใจถูกแล้วครับที่ยอมให้อภัยพี่ ถึงได้รู้ว่าความรักในโลกนี้ยังมีอยู่จริง เป็นความรักอีกแบบที่ทำให้ขวัญมีความสุขมาก" จอมขวัญหอมแก้มคนตัวโตกว่า "อย่าคิดมากเลยนะครับ ไม่มีใครแทนที่พี่วินได้เลย ไม่มี"
อัศวินยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนจะครอบครองปากอิ่มเล็กด้วยริมฝีปากหนาอย่างช้าๆเนิบนาบก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรวดเร็วและรุนแรง
ความเข้าใจเป็นสิ่งสำคัญในการใช้ชีวิตคู่ หากใครคนใดคนหนึ่งมีปัญหา ไม่เข้าใจ หรือกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ การพูดคุย และให้คำปรึกษา เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะช่วยประคับประคองให้ความรักของทั้งสองคนยืนยาว
คู่ชีวิต เปรียบเสมือนคนที่คอยเคียงข้าง ดูแลเรา ไม่ว่าจะในยามแก่ ยามเฒ่า ยามทุกข์ ยามสุข ยามยาก คือคนที่เข้าใจเรา คอยสนับสนุนเรา คอยปลอบใจและอยู่เป็นเพื่อนในวันที่มีปัญหา คู่ชีวิตที่ดีจะต้องตักเตือนเมื่ออีกฝ่ายทำผิด จะต้องประคับประคองเมื่ออีกฝ่ายมีปัญหา ความรักเกิดจากคนสองคน คู่ชีวิตเองก็ต้องประสานเป็นหนึ่งเดียว เข้าใจกันและกัน โอบอ้อม อารี และกอดคอกันเดินเคียงข้างไปจนกว่าชีวิตจะสิ้นสุดทางเดิน จนถึงวันนั้น คู่ชีวิต จะช่วยสร้างครอบครัวที่อบอุ่น และเป็นที่พักพิงของคนที่เดินอยู่ข้างหลังอย่างลูกๆทั้งสอง
ขอจงใช้หัวใจในการดำเนินชีวิตคู่ให้ความรักนำพาท่านไปจนสุดปลายทาง
- E N D -
[Pre Order] รอยชัง ๑-๒
TBL-425-920
(http://i63.tinypic.com/107s5u9.jpg)
ตอนพิเศษ
★ลงเล้า
- คู่ชีวิต (หลัก)
- สองพี่น้อง (หลัก)
- คู่ชีวิต (รอง)
★ในเล่ม
- ลูกสาว (หลัก)
- honeymoon (หลัก)
- happy new year (หลัก)
- รักเมียที่สุดในโลก (หลัก)
- งอแง ภาคต่อ (รอง)
- พ่อตาแม่ยาย (รอง)
- โซ่ แส้ กุญแจมือ (รอง)
- ความรัก (รอง)
- วันเกิด (รอง)
ทั้งนี้อาจมีเปลี่ยนแปลงได้ตลอดนะคะ ^^
รายละเอียดหนังสือ
ขนาด A5 จำนวนเล่ม 2 เล่ม
ราคา 870 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน/ห่อกันกระแทกใส่ซอง)
ของแถม สมุดบันทึกขนาด A5 100 หน้า
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่ วันที่ 13 มกราคม 2559 – 14 เมษายน 2559
เริ่มจัดส่งหนังสือให้ตั้งแต่ วันที่ 30 เมษายน 2559 – 13 พฤษภาคม 2559
สั่งจองได้ที่ >> กดเลย (http://www.nana-naris-ybooks.com/product/39/pre-order-%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B8%87-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%A1-1-2-by-akikojae-mpreg)
แจ้งโอนที่ลิงค์ >> กดเลย (http://www.nana-naris-ybooks.com/informpayment)
สอบถามเพิ่มเติม
แฟนเพจ https://www.facebook.com/NanaNaRiSshop (https://www.facebook.com/NanaNaRiSshop)
เว็บ http://www.nana-naris-ybooks.com/ (http://www.nana-naris-ybooks.com/)
หรือ
Facebook: Akikojae (https://www.facebook.com/Akikojae/)
Twitter: Kikotvxqyj (https://twitter.com/Kikotvxqyj)
Line: zhn7846a
-
:z13:
จิ้มมม
น่ารักกก หวานมากก :-[
-
:L2: :pig4:
ชื่นมื่น
โกะFC
-
:o8:
-
ซึ้งมาก :hao5: ขอบคุณคุณโกะมากๆ ค่ะ
-
ปริ่มมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวานมากกกก เด็กๆเริ่มโตแล้วว :impress2:
-
มีแต่ความสุขอบอวลในชีวิต
-
หวานนนนนน~
:-[
-
จะบอกว่าชอบคู่พ่อมากกกก ดุเดือนจัดเต็มมาก :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
สนุกมากเลยครับ .. มีอะไรให้ลุ้นเป็นระยะ ๆ ตลอดเรื่องเลย
แต่คู่พ่อนี่ฮาร์ดคอร์มาก ๆ เลยนะครับ ทำเอาคู่ลูกนี่ละมุนไปเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ และเป็นกำลังใจให้ผลิตผลงานดี ๆ อย่างนี้ออกมาอีกเรื่อย ๆ นะครับ
-
ตอนพิเศษหวานอบอวนไปด้วยความรักความเข้าใจ ดีใจที่ในที่สุดคู่นี้ก็มีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น พี่วินเปลี่ยนไปมากกลายเป็นผู้นำครอบครัวที่ดี และขวัญก็เป็นคุณแม่ ภรรยาที่ดี ลูกแฝดก็เริ่มตั้งไข่ พูดได้บ้างแล้ว ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์มากๆค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่แต่งตอนน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน ยิ้มตลอดเลย หลังอ่านจบก็ยังรู้สึกยิ้มได้ไม่หยุดเลย
-
สนุกมากค่ะคนแต่งแต่งได้ลื่นไหลมากเลย
อ่านไม่สะดุดเลย
ชอบคู่รองมากค่ะดิบๆเถื่อนๆดี
-
ชอบมากเลยคะ
ทั้งคู่หลักและคู่รอง
พี่วินน่ารักจริงๆ
-
น่ารักสุดๆเลย
-
บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุข~
-
คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :katai2-1:
ช่วงนี้ค่อนข้างว่างเลยหานิยายหน่วงๆอ่าน
ถึงแรกๆจะหน่วงแต่หลังๆคุณวินกับน้องขวัญก็หวานกันสุดๆเลยนะคะ o13
-
:pig4:
-
ตามมาตั้งแต่เริ่มเรื่องแรก ๆ พอรู้ว่าจบใจมันแบบ ฮื่อคิดถึงเสียจริง ฮ์่อ :ling1: :ling1:
แก คือจากที่เกลียดแค้นมาต้นเรื่อง ก็อ่านมาจบมันไม่ธรรมดาเลยนะเว้ย รอกลาง ๆ เดือนหน้าจะรีบจองรีบโอน ตอนนี้ปักหมุดไว้ก่อน บุ๊คมาร์คแถบบาร์ไว้เลยอะ แบบฮื่อออออออออออออออออออออออออออ
-
อ่านช่วงแรกๆ สงสารจอมขวัญมาก อ่านไปน้ำตาไหลไปด้วย :mew6: :mew4:พระเอกมันงี่เง่า เอาแต่ใจ :katai1: แต่มาช่วงหลังเอาใจช่วยพระเอกซะงั้น ให้จอมขวัญอภัยให้ ตอนสุดท้ายนึกว่าจอมขวัญจะท้องอีก ชอบคำยิยามของ "คู่ชีวิต" อธิบายได้ดีจริงๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆขึ้นมาอีกเรื่อง ขอบคุณค่ะ
-
ชอบมากเลย
-
แปะก่อนนนนน จะอ่านแล้วน้าาาา :o12: :sad4:
-
o13
-
สนุมากๆค่ะ
ชอบมาก o13
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากเลย อ่านมีความสุขมาก ขอบคุณนะคะคนเขียน :กอด1: :pig4:
ปล. จะมีภาคต่อรุ่นลูกมั๊ยคะ5555
-
ชีวิตดี๊ดี สามีแฟมิลี่แมน ลูกๆก็น่ารัก ไม่มีใครน่าอิจฉาเท่าจอมขวัญอีกแล้ว :impress2:
-
โซ่ แส้ กุญแจมือของคู่รองนี่อยากอ่านจริงๆค่ะ ปริ่มม คือดีงามมาก กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์ไปแล้ว
-
รอยชัง อินไซด์
'คู่ชีวิต'
(http://i65.tinypic.com/29wqp3n.jpg)
'คืนนี้กูมีนัดกับเพื่อน ไม่กลับห้องนะ'
'คืนนี้กูมีธุระ คงกลับดึกๆ'
'มึงกินข้าวก่อนเลย ไม่ต้องรอกู กูยังติดงานอยู่'
'ฝากเอาเสื้อผ้ามาให้หน่อย วันนี้มีฝึก คงค้างกับเพื่อน'
'วันนี้วันเกิดหัวหน้า กูคงกลับดึก นอนก่อนเลย'
โสภณชินจนไม่รู้จะชินอย่างไรกับอีกคนที่เริ่มเปลี่ยนไป อาจจะเป็นเพราะมันมีสังคม แต่เขาไม่ ความต้องการที่จะอยู่กับเพื่อนของเขาเท่ากับศูนย์ ในขณะที่ของมันมีอยู่เต็มร้อย ชีวิตของเราสองคนเริ่มกลายเป็นทางเดินคู่ขนาน มันก็ใช้ชีวิตของมัน เขาก็มีชีวิตของเขา อะไรๆมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ไม่เหมือนปีที่แล้วที่ชีวิตมันดูหอมหวานไปหมด ไม่มีอีกแล้วคนที่เคยเป็นเพื่อนข้างกายคนเดิม
เขาถอนหายใจอย่างไร้เรี่ยวแรงก่อนจะนั่งลงบนเตียงกว้าง เอนกายพิงหัวเตียงแล้วเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆอย่างไร้อารมณ์ วินัยเริ่มเป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์แล้ว นานๆทีจะกลับมาห้อง บางทีก็หายไปหลายวัน บอกว่ามีธุระบ้าง ไปกับเพื่อนบ้าง เขาเองไม่รู้ว่าควรจะหึงหรือหวงดีไหม ควรจะห่วงหรือเรียกร้องอะไรได้บ้าง แต่ในใจมันก็เอาแต่ตั้งคำถามว่าตอนนี้เราคบกันในฐานะอะไร เขายังจำเป็นอยู่ไหมกับชีวิตมัน ถ้าไม่มีเขาแล้ว
... มันจะอยู่ได้ใช่ไหม ..
รุ่งเช้าโสภณรีบตื่นตั้งแต่หกโมง เขาอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงไปซื้อโจ๊กหมูมาสองถุง โจ๊กหมูที่มันชอบ เพราะเขาคิดว่ามันจะกลับมาเมื่อเลิกงาน แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด เขานั่งรอมันอยู่ที่โต๊ะทานข้าว นั่งอยู่ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า จนตอนนี้เวลามันก็ล่วงเลยมาจนถึงเก้าโมงแล้ว
.. แต่ก็ไม่มีวี่แววของอีกคน ไม่มีแม้แต่สายโทรเข้าหรือข้อความ ..
เขาพยายามไม่คิดมาก ปล่อยให้อีกคนเที่ยวให้พอใจ ให้อีกคนใช้ชีวิตอย่างที่อยากเป็น ในเมื่อเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามใครได้อยู่แล้ว มันคงเลือกแล้วว่าสังคมสำคัญกว่าเขา ถึงแม้ว่าเขาจะอยากถามให้รู้เรื่อง พูดกันตรงๆในแบบที่เคย แต่พอเอาเข้าจริง เขาก็ไม่อยากเห็นมันหงุดหงิด เขาไม่อยากทำตัวเป็นภาระให้มัน เขาก็แค่ทำใจรอ รอจนกว่าอีกคนจะเห็นว่าเขายังรออยู่ตรงนี้ แล้วกลับมาหากัน
เกือบเดือนแล้วที่ทุกอย่างมันยังเป็นเหมือนเดิม เกือบเดือนที่เขาได้เห็นหน้ามันไม่ถึงสิบวัน เกือบเดือนที่ได้กอดมันอย่างแนบแน่นแค่ครั้งเดียวตอนที่มันกลับมาแล้วบอกว่าอยากให้เขากอด นอกนั้นเขาก็กลายเป็นใครไม่รู้ที่อาศัยอยู่ในห้องมัน คอยเก็บกวาดเช็ดถูโดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าของห้องจะกลับมาเมื่อไหร่
เขาเองก็แก่แล้ว อะไรๆที่เคยหวัง ตอนนี้มันก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว เขาเองไม่เคยคิดจะจากมันไปไหน แต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม ในเมื่ออีกคนไม่ต้องการเขาแล้ว ถ้าหากว่ามันไปแอบมีคนอื่น ถ้าเกิดมันอยากให้เขาออกไปจากชีวิตมัน แต่ไม่กล้าพูดล่ะ เขาควรจะถามดีไหม หรือจะเดินออกไปเองอย่างเงียบๆดี เขาเองก็คิดไม่ตก
โสภณปิดทีวี วันนี้กะว่าจะนอนเร็วเสียหน่อย แต่พอดีมีสายเข้าจากลูกชายเสียก่อน เขาเลยเปิดระเบียงออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก พลางคุยกับจอมขวัญไปด้วย
( พ่อจ๋า ทำอะไรอยู่ ) เสียงจากปลายสายทำให้เขาน้ำตาตก คิดถึงลูกมากเหลือเกิน
"พ่อออกมานั่งรับลมเล่น ขวัญล่ะ ทำอะไรอยู่"
( ขวัญเพิ่งกล่อมลูกๆหลับครับ คิดถึงพ่อจังเลยโทรมา ) ตอนนี้จอมขวัญย้ายไปอยู่ที่เกาะเรียบร้อยแล้ว อยู่ไกลกันแบบนี้ เลยคิดถึงมากเป็นพิเศษ
"คิดถึงลูกเหมือนกัน สบายดีนะ"
( ครับ ขวัญสบายดี พ่อล่ะสบายดีไหมครับ แล้วนี่พี่วินัยอยู่หรือเปล่า ) จอมขวัญยังไม่ทราบเรื่องของเขากับมัน
"ไม่อยู่หรอก" ตอบออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร "พ่อสบายดี ขวัญไม่ต้องห่วง"
( อ .. อ้าว แต่ฟังจากเสียงเหมือนพ่อไม่สบายเลย คิดมากอะไรอยู่หรือเปล่าครับ อยากลงมาอยู่กับขวัญไหม พี่วินอยากให้พ่อมาอยู่ด้วยกันนะ ขวัญเองก็อยาก คิดถึงพ่อ อยากให้พ่อมาอยู่ด้วยกัน )
แค่ได้ยินลูกพูดแบบนี้ เขาก็ชื่นใจ
"พ่อเองก็คิดถึงขวัญ อยากไปอยู่กับขวัญนะลูก" เขาเอ่ย "ถ้าวันนึงที่พ่ออยากลงไป พ่อจะบอกนะ"
( ดีจังเลยครับ ขวัญกับพี่วินต้อนรับพ่อเสมอนะครับ รักพ่อนะ )
"พ่อก็รักลูกครับ ดูแลตัวเองดีๆด้วย"
จอมขวัญวางสายไปแล้ว เขายังคงสูบบุหรี่ต่อ มือก็เลื่อนดูโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ หวังจะมีสายไม่ได้รับหรือข้อความเข้ามาบ้าง แต่ก็เปล่า
.. เขาคงจะไม่มีอะไรสำคัญสำหรับมันอีกต่อไปแล้ว ..
อีกสองวันต่อมาโสภณตัดสินใจเข้าไปทำงานที่ไร่ของเพื่อนที่รู้จักแนะนำให้ เขาไม่อยากทำตัวเป็นภาระอีกแล้ว แม้ว่าเงินทองจะมีเหลือใช้ แต่การอยู่เฉยๆโดยไม่มีงานทำมันก็เหมือนการงอมืองอเท้า รอให้อีกคนคอยเลี้ยง
เขาตัดสินใจมาทำงานเลยหลังจากเข้ามาคุยกับผู้จัดการไร่แล้ว ที่นี่เป็นไร่ไม้อีกแห่งในลำปาง เจ้าของเองก็ดูจะเป็นคนดี และที่เขารีบตกลงก็เพราะเขาเองอยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ ในแต่ละวันที่ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีมัน มันน่าเบื่อ หากว่าเขามีงานทำ เขาจะได้ไม่ต้องคิดมากเรื่องมัน ออกมาแต่เช้า กลับตอนค่ำ ชีวิตจะได้ไม่ต้องหมกมุ่นอยู่แต่กับมันอีก
วุฒิภาวะและประสบการณ์การทำงานที่ล้นเหลือทำให้โสภณได้เป็นหัวหน้าคุมงานเหมือนที่เคยทำที่ไร่ของอัศวิน แต่อาจจะเป็นเพราะจู่ๆเขาก็ได้เข้ามาแทนที่ลูกพี่คนเก่าของพวกคนงาน จึงมีบางพวกที่ไม่ค่อยเคารพเขา แถมยังคอยเขม่นเขาตลอดเวลา หาว่าเขามีเส้นสายบ้าง เป็นต้นเหตุให้ลูกพี่มันต้องโดนไล่ออกบ้าง บอกเลยว่าโสภณเองเหนื่อยจะสู้ในเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว ใครอยากจะคิดอะไรก็คิดไป เขาไม่ได้เป็นสักอย่างจะต้องกลัวอะไร
"ไง ไปไหนมาวะ" เสียงคนที่หายไปหลายวันถามทันทีเมื่อเขากลับมาถึงห้อง เขาเพิ่งจะได้เลิกงาน กว่าจะนั่งรถกลับมาอีกก็ใช้เวลานานพอสมควร
"กู .." เขาชั่งใจ "ไปธุระมา"
"ธุระอะไร ทำไมไม่เอารถยนต์ไป" มันถาม รินน้ำใส่แก้วเอามาให้เขา
โสภณแค่ไม่อยากเอารถมันไปใช้โดยพลการ "ไม่เป็นไร มึงกลับมาห้องได้แล้วเหรอ"
พูดตอนที่เดินไปในห้อง เตรียมตัวอาบน้ำ
"ช่วงนี้กู .." มันเองทำท่าอึกอัก "กูอาบน้ำให้นะ"
ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไป โดยที่เขาเองก็ไม่ได้คำตอบเช่นกัน
..........
ร่างสองร่างกอดรัดกันแนบแน่น อีกฝ่ายดูเหมือนจะสุขสม แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้มีความสุขเอาเสียเลย โสภณนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหลังจากที่เพิ่งเสร็จกิจกรรมบนเตียง มันนอนหันหลังให้เขา หลับไปก่อนแล้ว หลังจากที่เหนื่อยมามากทั้งคู่
เขาเองที่จริงวันนี้ก็ทำงานหนักมาทั้งวัน อยากจะพักผ่อนร่างกายบ้าง แต่เพราะความคิดถึงที่มีทำให้เขาปฏิเสธที่จะกอดมันไม่ได้
"นัย" เขาพลิกตัวกอดคนรัก มันขยับตัวเล็กน้อยให้เขากอดได้ถนัด
"หืม" ตอบรับพลางวางมือลงบนมือเขา
"กูได้งานทำแล้วนะ ต่อไปนี้คงได้เจอกันตอนเย็นๆ" เขาเอ่ยออกไป ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเขามากกว่าที่ต้องเป็นคนรอ
"ทำไม!" มันหันมาตวาดเขาเสียงดัง "อยู่ห้องอย่างเดียวไม่ได้หรือไง มึงต้องการเงินอะไรหนักหนา"
.. ไม่เลย เขาไม่เคยต้องการเงินเลยแม้แต่น้อย ..
"กูไม่อยากให้มึงทำอะไร กูจ่ายเองได้ ไม่ว่าจะค่าห้อง ค่ารถ ค่าใช้จ่าย มึงไม่ทำได้ไหม" มันเปลี่ยนมาอ้อนเขา อ้อนในแบบของมันที่ชอบอ้อน
"แต่กูไม่อยากเป็นภาระมึง .. อีกอย่างอยู่ห้องมันก็ไม่มีอะไรทำ" โสภณอยู่ห้องคนเดียวไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
"มึงโกรธที่กูไม่ค่อยกลับห้องใช่ไหม" มันเขี่ยอกเขาเล่น เงยหน้าถามเสียงเครียด
"กูขอโทษ กูยอมรับว่าช่วงนี้กูติดเพื่อนจริงๆ แต่กูจะไม่ทำแล้ว กูสัญญา" วินัยกอดคนตัวโตออดอ้อน
โสภณรู้สึกจุกในใจ สุดท้ายมันก็ติดเพื่อน เห็นคนอื่นสำคัญกว่าเขาจริงๆ
"ไม่เป็นไร" โสภณส่ายหน้า "มึงอยากทำอะไรก็ทำเถอะ กูเองก็อยากออกไปทำงานจะแย่แล้ว"
.. อยากเที่ยว ก็เที่ยวเสียให้พอเถอะ ..
.. อย่าให้เขามาขัดความสุขของมันเลย ..
"ไม่เอา มึงเป็นอะไร กูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ กูไม่เที่ยวแล้ว อย่าเป็นแบบนี้สิวะ กูคิดถึงมึงนะป๋า" ที่ผ่านมามันแค่อยากเที่ยวบ้าง แบบนี้ใช่ไหมที่จะพูด
"นัย" เขาลูบแขนนิ่ม "อย่าทำอะไรเพื่อกูอีกเลย มึงมีสังคม มีเพื่อน กูเข้าใจดี อายุมึงก็แค่นี้ เที่ยวให้คุ้มเถอะ กูจะอยู่ตรงนี้ ไม่ได้คิดจะไปไหน"
.. เขาก็แค่เหงาบ้าง แต่ก็ดีกว่าเห็นมันมาจมปลักกับคนอย่างเขา ..
"ถ้าวันใดมึงเจอใครที่ดีกว่ากู แค่บอกกู กูจะเป็นคนเดินออกไปเอง"
บางทีเขาก็ไม่คู่ควรกับมัน มันเป็นถึงตำรวจมียศศักดิ์ มีสังคมและครอบครัว ในขณะที่เขาไม่มีอะไรเลย บางทีเขาก็อยากให้มันเจอคนที่ดีกว่านี้ คนที่ดูแลมันได้ และเข้ากับมันได้ทุกเรื่อง ไม่ใช่ตาแก่แบบเขา ที่จะมาจมปลักให้ตัวเองไร้อนาคตอยู่แบบนี้ เขาไม่มีอะไรเลย ไม่สักอย่าง ช่วงแรกที่เราดูจะเข้ากันได้ มันคงเป็นแค่ความหลงใหลชั่ววูบ ผ่านมาสักพักถึงได้รู้ว่าต่างคนต่างมีทางเดินของตัวเอง
"อึ่ก .. กูผิดไปแล้ว อย่าพูดแบบนี้สิวะ" มันกอดเขาไว้แน่น กอดเหมือนกลัวว่าเขาจะหนีมันไป ไม่เลย เขาไม่เคยเดินออกไปจากมัน เป็นมันต่างหากที่ค่อยๆเดินออกจากเขาไปทีละนิด "มึงจะไปจากกูเหรอวะ ไม่ให้ไป กูไม่ให้มึงไป"
"กูเคยพูดหรือว่าจะไป" โสภณจูบหน้าผากมันด้วยความรัก "มึงเองไม่ใช่เหรอที่ไม่อยากอยู่กับกูแล้ว"
"มึงอะ! กูยิ่งรู้สึกผิดเลย กูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ จากนี้จะไม่ทำแล้ว กูแคร์มึงนะ ที่กูเที่ยวบ่อยขึ้นเพราะกูปฏิเสธเพื่อนไม่ได้ กูผิดเอง ป๋า มึงรักกูไหม เชื่อใจกูนะ กูจะไม่ทำอีก นะครับ"
มันขึ้นมานั่งคร่อมตักเขา ใช้สองมือโอบรอบคอเขาอย่างออดอ้อน ปากเล็กพรมจูบตามแนวสันกรามไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอก
"แล้วแต่ใจมึงเถอะ" โสภณเอ่ย "เรื่องงานกูไม่เปลี่ยนใจนะ กูตกลงเขาไปแล้ว"
"อือ ก็ได้" วินัยซบหน้ากับบ่าผัว "แค่มึงไม่โกรธกู แค่นี้ก็ขอบคุณแล้ว"
พูดจบก็ฉกจูบคนตรงหน้าอย่างไม่รีรอ ไม่ต้องรอให้มันเป็นคนจูบ เขาที่เป็นคนผิดก็ต้องทำอะไรให้มันบ้าง วินัยจูบปากหนาอย่างเร่งเร้า มือนิ่มสางผมคนรักก่อนจะเปลี่ยนมาเกาท้ายทอยให้อย่างเบามือ อยากจะอ้อนให้คนตรงหน้าหายโกรธ อ้อนให้คนตรงหน้าไม่จากไปไหน เขาผิดไปแล้วที่หลงไปกับแสงสี ผิดไปแล้วที่ทิ้งให้คนรักต้องนอนลำพังคนเดียว จากนี้ไปจะไม่ทำอีก สัญญา
..........
( มึงต้องเข้าใจนะว่าเขาอายุมากแล้ว ส่วนมึงยังเลือกได้ ถ้าเขาจะกลัวมึงเดินจากไปมันจะแปลกอะไรวะ ) วินัยอยากจะง้อคนแก่ขี้งอน แต่ทำอย่างไรโสภณก็ยังดูไม่เป็นคนเดิม เขากังวลมาก เลยโทรถามเพื่อนรัก เผื่อจะได้ไอเดียอะไรดีๆบ้าง
"กู..กูแค่" วินัยพูดไม่ออก
( คนที่เขาตกลงจะคบกันแล้ว เขาไม่ทำแบบนี้หรอก ทิ้งผัวไปเที่ยว หลายวันไม่กลับห้อง เป็นกูกูคงเสียใจ ออกจากห้องมึงมานานละ )
"เหี้ย .. กูผิดไปแล้วว่ะ แต่กูไม่ได้อยากทิ้งเขาเลยนะเว้ย" ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งแก้ตัว
( คู่ชีวิตที่ดี เขาจะไม่ทอดทิ้งอีกคนหรอกนัย มึงคิดว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่อารมณ์ชั่ววูบของมึงมันทำให้อีกคนไม่มั่นใจไปแล้ว เขาอายุเท่าไหร่ เขารักมึงเท่าไหร่ แล้วดูสิ่งที่มึงทำกับเขา ถามจริงๆมีชู้หรือเปล่า )
"เห้ย! ไม่มีนะ กูไม่ได้นอกใจมัน" วินัยรีบปฏิเสธ
( ขวัญเล่าให้กูฟังว่าพี่ภณดูคิดมาก เสียงก็กังวลอยู่ตลอด มึงคิดว่าเรื่องอะไรล่ะ นี่ขวัญก็ลองชวนพ่อมันมาอยู่ด้วยกันนะ แต่เขาก็ไม่มา เขารักมึงมากนะนัย คราวหลังจะทำอะไรคิดก่อนทำบ้าง ความรักที่มันไม่เท่ากัน มึงคิดว่ามันจะยืดเหรอวะ )
.. เจ็บจนจุก เรื่องจริงทั้งนั้นที่อัศวินพูดมา ..
"เอออ กูมันเลวเอง กูจะไม่ทำอีกแล้ว" วินัยล้มตัวลงนอนเอามือก่ายหน้าผาก โธ่เว้ย ไม่น่าเลยกู
แกร๊ก
เสียงไขกุญแจดังขึ้น
"วินๆ แค่นี้นะ ผัวกูกลับมาแล้ว"
( ผัวเต็มปากเต็มคำ เออๆ อ้อนผัวดู เอาแบบที่มันต้องยอมให้อภัยมึงอะ ลองซะ! โชคดีเพื่อน )
"ไอ้เพื่อนเลว" วินัยสบถเมื่ออัศวินวางไปแล้ว อ้อนแบบไหนล่ะวะ ก็อ้อนกันทุกคืนอยู่แล้ว จะต้องทำอย่างไรอีก
"กลับมาแล้วเหรอ" ดูแอ๊บไปหรือเปล่าวะ เอาใหม่ "ป๋าเหนื่อยไหม" เอ่ยออกไปแล้วก็ต้องวกกลับมาคิด
.. ไอ้สัตว์ แรดฉิบหาย ..
คนตรงหน้าส่ายหน้าช้าๆก่อนจะลงไปนั่งบนโซฟาอย่างเนือยๆ วินัยรีบยกน้ำเย็นๆชื่นใจมาเสิร์ฟให้ ลดตัวลงนั่งแล้วบีบนวดต้นคอให้คนรัก
"คืนนี้ดื่มไวน์กันนะ พรุ่งนี้หยุดนี่" ออดอ้อนออเซาะ แบบนี้เหรอวะที่ไอ้วินมันว่า
"เอาสิ ว่าแต่ไม่สบายหรือเปล่าเมีย" โสภณแตะหน้าผากคนตรงหน้า อยู่ดีๆก็มาซบมาอ้อนเอาใจ
"เปล่า .. ไม่ได้เป็นอะไร" ซบอกแกร่งก่อนจะลูบไล้ไปมา "คิดถึง ไม่ได้เจอตั้งสิบชั่วโมง"
โสภณชะงัก "เป็นอะไร หืม"
.. คิดถึงเพราะไม่ได้เจอสิบชั่วโมง มีที่ไหนกัน ..
"อยากเหรอ.." ถามออกมาเพราะนึกว่าอีกคนอ้อนเพราะอยากจะทำเรื่องอย่างว่า
"อยากก็ส่วนอยาก .. แต่ตอนนี้คิดถึงมากกว่า" กอดคนที่เหม็นเหงื่อมาทั้งวันแน่น
"ฮื่อ ตัวกูเหม็น ไว้อาบน้ำก่อนค่อยมากอด" โสภณดันตัวอีกคนออก เพราะรู้สึกตัวเองตัวเหม็นไม่ไหวแล้ว
"ไม่เห็นเหม็นเลย" วินัยไม่ยอมห่าง "กลิ่นนี้แหละที่กูชอบ"
กลิ่นกายแกร่งผสมกลิ่นน้ำหอมที่ชอบ ยิ่งทำให้รู้สึกดี
"อ้อนจังเลย มีอะไรหรือเปล่า" โสภณลูบหัวเด็กน้อย "ยั่วกูมากๆจะโดนดีนะเมีย"
ลูบก้นนิ่มเล่นพลางขยำ ยั่วมากแบบนี้ใครจะไปทน
"ป๋าอยากทำอะไรป๋าก็ทำสิครับ" อีกคนขบเม้มริมฝีปากหนา ส่วนล่างก็ส่ายไปมาอย่างเย้ายวน
.. ไม่รู้หรอกคำว่าออดอ้อนของคนอื่นคืออะไร แต่คำว่าออดอ้อนของเขาจะต้องไม่ธรรมดา ..
คนตัวโตกว่าจูบกลับอย่างรุนแรง แค่ถูกอีกคนยั่วยวนเขาก็ไม่อยากจะทนแล้ว มือหนาฟอนเฟ้นก้มนุ่ม ขยำก้อนเนื้อแน่นอย่างหมั่นเขี้ยว วินัยสอดมือเข้าถอดกระดุมเสื้อเชิ้ต ลูบไล้อกแกร่งอย่างตั้งใจ ซุกหอมต้นคออย่างโหยหา
"ในอ่างได้ไหม.." โสภณเอ่ยถาม เขาเหนียวตัวรู้สึกอยากอาบน้ำ
"ในไหนก็ได้ .. แต่ขอแรงๆนะ" กระซิบเสียงหวาน ก่อนจะถูกร่างแกร่งอุ้มกระชับพาเข้าไปในห้องน้ำ
ร่างเปลือยเปล่าก้าวตามลงมา ฝ่ามือหนาดันปลายคางอีกคนขึ้น กดจูบลงบนเรียวปากอุ่น ก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้าไปดูดคลึงความร้อนภายใน เขาดันคนตรงหน้าให้นอนพิงอ่างก่อนจะถลกชายเสื้อของคนตัวเล็กกว่าออกจากหัว และดึงกางเกงขาสั้นที่สวมอยู่ออกทิ้งไว้ข้างล่าง ร่างหนักๆแทรกตัวลงกึ่งกลาง ความเป็นชายของเขาตั้งตระหง่า เรียกร้องจะเข้าไปด้านในเต็มที่แล้ว
"อยากให้ใช้ปากให้ไหม อยากชิม" วินัยแลบลิ้นยั่ว มือบางเอื้อมไปจับส่วนแข็งขืน ค่อยๆลูบก่อนจะชักขึ้นลงจนโสภณสูดปาก
"อมสิครับเมีย" โสภณเปลี่ยนไปนั่งบนขอบอ่าง "เข้ามานี่มา"
ฉุดมือเมียให้มาใกล้ๆ อ้าขาออกเล็กน้อยให้คนตรงหน้าแทรกเข้ามาได้ง่ายๆ
วินัยแลบลิ้นเล็กแตะตรงส่วนสีชมพูลื่นมือ โสภณขยุ้มผมเมียตอนที่มันแกล้งดูดแท่งร้อนของเขาเป็นลูกอมจูปาจุ๊บ
"ซี้ด .. เสียวมาก" พออยากอ้อนก็อ้อนเสียทุกอย่าง อ้อนด้วยการเลียแท่งร้อนด้วยความเสียวซ่านมากกว่าครั้งไหนๆ มีการหยอกล้อกับร่องเล็ก อมรั้งจนมิดด้าม เร็วและแรงจนในที่สุดก็แตกคาปาก
"แฮ่ก .. ออกเยอะ" กลืนน้ำกามสีขาวบางส่วนลงคอ น้ำขาวขุ่นที่เหลือไหลลงจากริมฝีปากเรื่อยลงมาตามแนวคอขาว
.. เย้ายวน .. เร้าใจ .. จนไม่อยากให้ใครได้ลิ้มลอง ..
"รัก" โสภณกระชับกอด ไม่เอาแล้วบึ้งตึงดึงดันและงอนงอด ไม่เอาแล้วความเฉยชาที่เคยเป็น คนเรารักกัน อีกคนผิดพลาดเราก็ต้องให้อภัย
"รักป๋า .. อึ่ก .. ขอโทษนะ" วินัยโอบรอบคอหนา ที่ยอมทำเพื่อคนรักขนาดนี้ก็เพราะว่ารู้ว่าตัวเองผิดมากจนไม่น่าให้อภัย
มือหนาสะกิดยอดอกเล็ก
"รักป๋าก็ต้องเป็นของป๋านะรู้ไหม"
"อือออ .. ครับ .. เป็นของป๋าคนเดียว"
คนข้างใต้ยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายขยับเข้ามาตรงกลางได้ถนัด วินัยสะดุ้งแอ่นรับเมื่ออีกฝ่ายกดปลายนิ้วเข้ามากระตุ้น ทั้งยังช่วยรูดรั้งส่วนกลางให้อย่างเอาใจ
“อาห์” เสียงพร่าสั่นร้อง “เสียวครับ” เอ่ยอ้อนจนคนที่สอดนิ้วเข้าออกถึงกับคำราม
"ขอเข้าไปเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้ว" โสภณโน้มลงถูไถแก่นกายชูชันกับปลีน่องขาว คนตัวโตจับเนินเนื้อด้านหลังให้แยกออกช้าๆ คนใต้ล่างกัดปากแน่นพลางด้วยการยกเอวขึ้น ขยับขาออกกว้างเป็นการเอาใจ
"อ่าส์" วินัยนิ่วหน้าเมื่อส่วนร้อนผ่าวค่อยๆแทรกเข้ามาด้านใน อุณหภูมิของคนตรงหน้าและแรงอารมณ์ที่สูงขึ้นแน่นอยู่ในร่างเขา
ความแข็งขืนสอดเข้ามาทีละน้อยจนเต็มด้าม โสภณขยับกายโอบรัด กระแทกตัวเข้าออกทีละนิด
"เมียจ๋า อย่าตอดแน่นนักสิ" เขาขยับแทบไม่ได้ เมื่อผนังนุ่มบีบรัดจนต้องแหงนหน้าคำราม
"ดีไหม" คลายกล้ามเนื้อช่องทางก่อนจะใช้สองมือโอบรอบคอคนรัก
"ดีครับ ดีมาก" อ้อมแขนแข็งแรงของคนด้านบนกอดรัดอีกร่างแน่น โสภณขยับตัวจากแผ่วเบากลายเป็นเร่งเร้าและหนักหน่วง สอดลึก ดุนดันเข้าไปลึกเพื่อให้เขากลืนกินจนสุดแท่ง
แก่นกายร้อนสอดเข้าออกถี่แน่นจนร่างทั้งร่างสั่นคลอน ลิ้นร้อนฉวยโอกาสกวาดต้อนคลอเคลีย วินัยครางเสียงหวาน เขารักมัน รักมันคนเดียว
"อ๊ะ .. อ๊ะ .. ป๋า .. อือ .. ป๋า"
โสภณเคลื่อนไหวรุนแรงรุกเร้า แต่ละจังหวะของการสอดประสานเติมเต็มซึ่งกันและกันจนแนบสนิท
เขาโอบกอดคนตรงหน้า จ้องมันเอาไว้ด้วยสายตาครอบครอง ให้มันรู้ว่าใครที่มีสิทธิ์ในตัวมัน ใครที่มีสิทธิ์กระแทกกระทั้นและสอดแทรกภายในของมันแบบนี้
"อย่าดื้ออีก .. คราวหน้าจะไม่ยอมแล้ว"
เอ่ยเสร็จก็ก้มลงกัดริมฝีปากบวมแดง
คนด้านล่างยกแขนขาวขึ้นโอบรัด ปลายนิ้วจิกเกร็งเนื้อแน่นเมื่อคนด้านบนขยับตัวแรงขึ้น ผิวเนื้อกระทบเสียดสีกันจนร้อนไหม้ แก่นกายร้อนขยับเข้าออกดังลั่น รับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวของคนด้านบนที่ส่งเข้ามาภายใน อยากจะกอดรัดอีกฝ่ายไว้ทั้งวันทั้งคืน
เสียงครางดังระงมไปทั่วห้องน้ำ กลิ่นคาวร้อนแต้มด้วยกลิ่นเหงื่อไคล ร่างกายกำยำขยับเคลื่อนตัวเป็นจังหวะ คนด้านล่างตอดรัดแน่นถี่กระชั้นจนเขาแทบแตก
โสภณก้มลงจูบปากอิ่มอีกครั้ง
เขาลูบปอยผมชื้นเหงื่อที่ปรกหน้าผากมันออก เกลี่ยแก้มนิ่มด้วยความรัก แววตาอบอุ่นโลมไล้จนคนด้านล่างอุ่นใจ ริมฝีปากร้อนผละออกไล้วนที่หน้าอก ดูดดึงเม็ดอกสีอ่อนแล้วคลึงส่วนแข็งขืนช่วย แก่นกายวินัยแข็งสู้มือ โสภณทั้งขยับหน้าขา อีกทั้งมือก็เล้าโลมคนรักให้ถึงปลายทาง
"อื้อ .. เสียวจัง .. ป๋าจ๋า" คนตัวเล็กบิดร่างไปมาอย่างเสียวซ่าน เขาแทบจะทนไม่ไหวเมื่อมือสากขยับรั้งรุนแรง
.........
-
"พร้อมกันนะ" โสภณเอ่ยกระซิบ เขาขยับสะโพกสอบถี่รัวและเร็วแรง สองแขนแกร่งโอบกอดเอวคนข้างใต้แน่น เขาครางต่ำเมื่อดันตัวเองลงลึกอีกสามสี่ครั้งก่อนที่ทั้งตัวจะกระตุกรุนแรง น้ำคาวขุ่นถูกปลดปล่อยลงสู่ภายใน ไร้คำพูดหวานหู เขาจุมพิตที่หน้าผากคนรักที่กำลังจะตามมาติดๆ
“อื้ออ .. ฮึ่ก” วินัยกัดปากแน่น หลุดครางเสียงหวานออกมาอย่างกระสัน มือเล็กขยับจิกแผ่นเนื้อแน่น ช่วงขายาวตวัดรัดสะโพกหนา วินัยใกล้จะสุขสม ปลายเท้าขาวเหยียดเกร็งกับสัมผัสอุ่นซ่านที่ถูกฉีดเข้าภายในร่างจนกระตุกสั่น ทั้งเสียวซ่านและอบอุ่นใจเมื่อคนรักมอบจูบหวานให้หลังจากที่โอบรัดกันเสร็จ
"อ๊าส์ .. แน่น" กระตุกร้องออกมาอีกทีเมื่ออีกคนกระแทกตัวลงลึกอย่างไม่บอกล่วงหน้า
ร่างสูงใหญ่ยิ้มหวาน
เขาก้มลงงับปากมันเล่นหลายครั้ง ทิ้งตัวลงนอนทับมันเบาๆก่อนจะขยับออก
เขาค่อยๆถอนแก่นกายออก ก้มลงมองน้ำสีขุ่นมากมายที่ไหลลงสู่พื้นอ่าง เขาใช้นิ้วปาดร่องลึก จีบพับสีสดร้อนและบวมแดงเพราะแรงเสียดสี มันขยับตัวเล็กน้อย ดึงตัวเขาไปรับจูบวาบหวาม
"จะไม่ดื้อ ไม่ทิ้งกันแล้วใช่ไหม" กระซิบถามอีกคราที่ใบหู
วินัยแอ่นอกอ้อน "ไม่แล้วครับ"
โสภณยิ้ม หอมแก้มเมียหลายๆรอบ
"คิดบ้างหรือเปล่าก่อนจะไป" เสียงเข้มเอ่ย พลิกตัวนั่งดึงอีกคนมานั่งตักพลางโอบกอด "คิดหรือเปล่าว่ากูไม่มีใคร"
วินัยหันไปหามันทันที น้ำตาที่เก็บไว้มันพร่างพรูลงมา
"อึ่ก .. กูขอโทษ .. กูเลวเอง .. ต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้ว .. ชาตินี้จะไม่ทิ้งป๋าแล้ว" กอดคนรักแน่นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหมดมาด
"อย่าโกรธกันเลยนะ .. ให้อภัยกันสักที .. กูไม่ขอบเลยเวลามึงเงียบๆ" ลูบคอคนแก่กว่าพลางจูบอ้อน "อย่างอนเมียเลยน้าา .. นะ"
โสภณส่ายหน้า กดปากหอมที่หน้าผากเมียรัก "ใครจะงอนเมียได้ลงคอ หืม"
ฟัดคอขาวจนเป็นรอยแดงไปทั่ว
"รักจนไปไหนไม่ได้ ไม่เห็นหรือ" ไม่ว่าจะถูกอีกคนทอดทิ้ง ไม่สนใจ แต่เขาก็ยืนยันจะอยู่ตรงนี้
"เห็นสิครับ" วินัยผละออก จ้องตา "ถึงได้รักและขอบคุณมากขนาดนี้"
โสภณใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาหวาน
"ถ้ารักกันก็เอาใจใส่กันให้มากกว่านี้ กูรักมึงก็จริง แต่ถ้าวันไหนมึงหมดรักกูแล้วก็รีบบอก กูไม่อยากเห็นมึงเป็นทุกข์ อะไรที่ทำให้มึงมีความสุขได้ กูก็จะทำ"
เขาโน้มคออีกคนลงมาหอม หอมหน้าผาก หอมแก้ม หอมปาก หอมไปทุกที่ที่อยากจะหอม
"ป๋าก็เหมือนกัน .. ถ้ารักกันจริงก็อย่าปล่อยมือ .. อย่าไล่กันอีก .. ถ้าผมทำผิดป๋าต้องรีบตักเตือน .. ยังไงผมก็ยอมให้ป๋าทำโทษอยู่แล้ว ไม่ว่าใครจะเป็นคนผิด" ออดอ้อนอีกฝ่ายอีกคราโดยส่งมือไปเล่นกับเอ็นเนื้อร้อนที่กำลังเดือดผุดๆ
"ทำไมเมียกูถึงได้เอ็กซ์เซ็กแตกขนาดนี้" พูดพลางขยับก้อนเนื้อแก้มก้นออกกว้าง ให้อีกคนขยับมานั่งและกลืนกินแท่งร้อนเขาเขาไปจนสุด
"ซีดส์ .. ถ้าอายุห้าสิบ .. เอากันแบบนี้ .. กูจะเป็นลมตายไหม .. เมียขี้เอา" บีบจมูกโด่งแรงๆก่อนจะครางหวิวเพราะอีกฝ่ายเริ่มขยับ
"ป๋าเองก็หื่น .. ทั้งหื่นทั้งแข็ง .. ฟิตขนาดนี้ห้าสิบคงจะยิ่งแรง .. อ๊ะ" วินัยกอดคอคนรักแน่น ขยับกายขึ้นลงสอดประสานกับเอ็นร้อนแข็งกร้าวภายใน ผนังร้อนตอดรัดถี่ พาทั้งสองร่างแนบแน่นเร่าร้อน
"ต่อจากนี้เราเป็นคู่ชีวิต เป็นอีกส่วนของกันและกัน อย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม กูยอมรับว่าเจ็บ มันเหมือนกูไม่มีความหมายเลยในชีวิตมึง"
"ไม่จริง" คนตัวเล็กผวากอดคนตรงหน้าแน่น "กูรักมึงมาก รักมึงคนเดียว มึงคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตกูนะป๋า อย่าคิดมากนะครับ"
สองกายกอดก่ายกันแนบแน่น พร่ำบอกคำรักกันไม่ห่าง เนื้อร้อนขยับกายเข้าออกถี่แรง จนในที่สุดช่องทางก็ตอดรัดรีดน้ำกามขาวขุ่นกลืนเข้าท้องทั้งหมด
..........
"เห็นไอ้วินบอกว่าป๋าอยากลงไปอยู่เกาะเหรอ" คนที่ใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้วนั่งตักคนแก่กว่า ผลัดกันป้อนไวน์อย่างโรแมนติค
"มีเงินแล้ว อยากจะสร้างอะไรไว้ให้มึงบ้าง" โสภณกระดกไวน์จนหมด หอมต้นแขนนิ่มด้วยความรัก
"ไม่จำเป็นเลย" วินัยส่ายหน้า ซบลงกับบ่ากว้าง "แค่มีป๋า นัยก็มีความสุขแล้ว"
.. จริงๆนะ ป๋าเป็นทั้งคู่ชีวิต ทั้งพ่อ ทั้งสามี ทั้งคุณครู เป็นหมดทุกอย่าง และพึ่งพิงได้เสมอ ..
"ขอดูก่อนได้ไหม บั้นปลายชีวิตป๋าอยากอยู่กับลูกหลาน" หอมขมับนิ่ม พลางนึกไปถึงคนทางใต้ คิดถึงลูก คิดถึงหลาน หวังเอาไว้สักวันถ้าหากยังมีชีวิต จะตั้งรกรากกับคนในครอบครัวที่เหลืออยู่ ทำมาหากินไร่นาท้องทุ่ง ไม่ต้องฟุ่มเฟือย
"ได้สิครับ ป๋าอยากทำอะไรนัยก็จะสนับสนุนป๋าเอง" วินัยหอมหน้าผากคนตัวโตแช่อยู่เนิ่นนาน ก่อนผละออก "รอนัยหน่อยนะ นัยมีพ่อแม่ ถ้าท่านอนุญาต นัยจะไปด้วยอย่างไม่รั้งรอ"
"ขอบคุณครับ" กอดคนรักไว้อย่างทะนุถนอม คนคนนี้ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตด้วยจนแก่เฒ่า
"ขอบคุณเช่นกันครับที่รัก" ยกมือขึ้นกอดกลับ "รักป๋าที่สุดเลย"
.. ความรักไม่จำเป็นต้องสวยหรูเหมือนภาพวาดเสมอไป บางครามันก็ต้องมีจุดบิดเบี้ยวบ้าง ให้ทั้งสองคนช่วยกันแก้ ช่วยกันแต่งเติม จนกว่าความรักนั้นจะกลับมาสวยงามตามเดิม ..
- E N D -
[Pre Order] รอยชัง ๑-๒
TBL-425-920
(http://i63.tinypic.com/107s5u9.jpg)
ตอนพิเศษ
★ลงเล้า
- คู่ชีวิต (หลัก)
- สองพี่น้อง (หลัก)
- คู่ชีวิต (รอง)
★ในเล่ม
- ลูกสาว (หลัก)
- honeymoon (หลัก)
- happy new year (หลัก)
- รักเมียที่สุดในโลก (หลัก)
- งอแง ภาคต่อ (รอง)
- พ่อตาแม่ยาย (รอง)
- โซ่ แส้ กุญแจมือ (รอง)
- ความรัก (รอง)
- วันเกิด (รอง)
ทั้งนี้อาจมีเปลี่ยนแปลงได้ตลอดนะคะ ^^
รายละเอียดหนังสือ
ขนาด A5 จำนวนเล่ม 2 เล่ม
ราคา 870 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน/ห่อกันกระแทกใส่ซอง)
ของแถม สมุดบันทึกขนาด A5 100 หน้า
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่ วันที่ 13 มกราคม 2559 – 14 เมษายน 2559
เริ่มจัดส่งหนังสือให้ตั้งแต่ วันที่ 30 เมษายน 2559 – 13 พฤษภาคม 2559
สั่งจองได้ที่ >> กดเลย (http://www.nana-naris-ybooks.com/product/39/pre-order-%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B8%87-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%A1-1-2-by-akikojae-mpreg)
แจ้งโอนที่ลิงค์ >> กดเลย (http://www.nana-naris-ybooks.com/informpayment)
สอบถามเพิ่มเติม
แฟนเพจ https://www.facebook.com/NanaNaRiSshop (https://www.facebook.com/NanaNaRiSshop)
เว็บ http://www.nana-naris-ybooks.com/ (http://www.nana-naris-ybooks.com/)
หรือ
Facebook: Akikojae (https://www.facebook.com/Akikojae/)
Twitter: Kikotvxqyj (https://twitter.com/Kikotvxqyj)
Line: zhn7846a
-
ตลอดอ่ะคู่นี้ ชอบมาก
-
นัยนิสัยไม่ดีเลย ลืมป๋าได้ไง
-
ไม่ทิ้งคอนเสป
-
แซ่บอีกแย้วววว...
-
ป๋าแรงได้ใจมากค่ะ ><
-
เกือบได้ดราม่าแล้ว ชอบคู่นี้แซ่บสะใจจริงๆ :haun4:
-
คู่นี้หื่นตลอดดด
อยากอ่านตอนหลานๆโตแล้วจัง
-
นึกว่าป๋าจะทิ้งไปซะแล้ว :hao7:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โหมดจะน่ารักก็ยังไม่ทิ้งคอนเซ็ป :hao7:
นัยอย่างนั้น นัยอย่างนี้ น่ารักและน่าฟัดที่สุด
ป๋าไม่รักไม่หลงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว :m3:
-
โอยยยยยคู่นี้เลือดท่วม :jul1:
-
เพิ่งอ่านจบ เสียน้ำตากันไปบ้างเล็กน้อย
แต่ชอบป๋าอ่ะ 5555++
-
ความเข้าใจและความไว้เนื้อเชื่อใจ
เป็นสิ่งที่ดีในชีวิตคู่จริงๆ
-
ทำไมคู่พ่อถึงได้เผ็ดพริกเก้าสิบเม็ดขนาดนี้ ฮ่า ๆ แซ่บมาก แซ่บจริง ๆ แซ่บจนอยากให้มีเรื่องแยกออกมาเลย
-
เกือบไปแล้ววินัย
มันน่าตีจริงๆ
-
น่ารักที่สุด หื่นได้ใจแซ่บยิ่งขึ้น อิอิ
คู่ชีวิตกันแล้วดูแล้ดีๆๆน่ะ
-
ชอบคู่นี้จริงๆ
-
เกือบจะต้องเสียน้ำตาแทนเสียเลือดแล้วหล่ะสิ
แต่ก็ยังแซ่บเช่นเดิม :jul1:
-
:jul1: :jul1:
-
มาลืมป๋าไปได้นะ ป๋าน้อยใจเลย ดีนะที่คืนดีกันแล้ว
เป็นการง้องอนขอคืนดีที่ร้อนแรงมาก! :pighaun:
-
คู่รองนี้แซ่บจริงงงงงงงงง :hao7:
-
เพิ่งจะมีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้ ขอบอกเลยว่าสนุกมากค่ะ ครบทุกอารมณ์ คนแต่งแต่งได้ดีีเสมอมา เพราะเคยอ่านเรื่องอื่นมาบ้างแล้ว น่ารักมากค่ะ
รบกวนสร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้ทุกคนได้อ่านอีกเยอะๆนะคะ ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
วินัยอ้อนผัวได้น่าฟัดมากกก ป๋าก็จัดเต็มไปซะ
ชอบคู่นี้ คึคึ
-
เริ่ด นานๆครั้งจะเห็นป๋ามีอารมณ์น้อยใจบ้างไรบ้าง ระวังเหอะนัย เดี๋ยวป๋าเขาหนีไปเลี้ยงหลานที่เกาะขึ้นมาจะง้อยาก หลานเขาก็น่ารักน่าชังด้วย แล้วครอบครัวจอมขวัญกับพี่วินน่ารักทั้งลูก ทั้งพ่อแม่อีก ระวังคุณตาเขาจะหลงหลานจนลืมเมียนะ ทำตัวหนีเที่ยวแบบนี้น่ะ นัย เดี๋ยวไปถูกท้องสักวัน ตอนนี้ง้อซะเลือดสาดเลย อุ๊ย อ่านแล้วร้อนแรงมาก
ของคุณสำหรับตอนพิเศษดีๆนะคะ
-
คู่นี้แซ่บลืมอีกแล้ววว :pighaun:
วินัย แกเกือบไปแล้วนะ
รักป๋า <3
-
สนุกมากกกกกก
ขวัญใจแข็งลุ้นตั้งนานว่าเมื่อไหร่จะให้อภัย
ส่วนคู่รองนี่คาดไม่ถึงจริงๆ หลังๆวินัยขี้อ้อนมาก
-
แซ่บจิงๆ อยากมีคนแก่บ้าง 5555
-
สนุกหว๊ากกกกกก เราดีใจด้วยที่คู่รองท้องไม่ได้ ไม่งั้นอายุห้าสิบแล้วคงมีลูกคนที่ สิบแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ เอาตอนพิเศษมาอีกน้า :-[
-
ชอบเรื่องนี้มาก
ขอบคุณนักเขียนที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านกัน
+1 จ้า :katai4:
-
รอยชัง
'สองพี่น้อง'
"อื้ออออ .. อื้อออ. .. ของวานะ"
"ของเวย์ .. เอามา"
"ขี้โกง .. เวย์ขี้โกง .. โป้ง"
"โป้งด้วย .. วาก็!"
เสียงร้องเอะอะโวยวายลั่นห้องโถงใหญ่ เด็กน้อยสองคนที่นั่งอยู่บนพรมสีแดงสดกำลังยื้อแย่งของเล่นชิ้นโตที่คนเป็นอาซื้อมาฝาก เจ้าคนโตพยายามยื้อเอาหุ่นตัวการ์ตูนมาร์เวลที่ชื่อไอรอนแมนมาเป็นของตน ในขณะที่เจ้าคนน้องก็ยืนยันหนักแน่นว่าไอรอนแมนน่ะของเขา ของตัวมันกัปตันอเมริกาต่างหาก
"ของวานะ! ของวา!" เด็กน้อยตัวขาวจั๊วะทำหน้าบึ้งหน้าตึงเนื่องจากสู้แรงน้องชายไม่ได้ เพราะถึงแม้จะมีศักดิ์เป็นพี่ชายเพราะออกมาก่อน แต่ร่างกายมันช่างลำเอียงให้เกิดมาตัวเล็กกว่าน้องเวย์
"ของตัว .. อันนั้น .. อันนี้ของเค้า" น้องเวย์ทำท่าชี้ คนน้องจะผิวคล้ำกว่าคนพี่เล็กน้อย เด็กน้อยตัวกะเปี๊ยกที่ป่วยออดออดแอดแอด พอโตขึ้นก็แข็งแรงขึ้นตามวัยด้วย
"อึ่ก .. จะเอาาาา วาเอาา" พอไม่ได้ดั่งใจก็เบะปาก
"อาอัจ .. ซื้อให้เค้า .. ของตัวอะ .. กัปตัน" ส่วนเจ้าตัวเล็กก็ยังไม่ยอมให้ง่ายๆ
"ฮืออออออออออ .. หม่าม้า .. ฮืออออ" เด็กน้อยตัวขาวลุกขึ้นพลางวิ่งไปกอดขาหม่าม้าที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าไปมากับกางเกงขายาว สั่งน้ำมูกปื้ดปื้ดจนจอมขวัญหลุดขำ
"อะไรครับน้องวา" เขาวางบัวรดน้ำไว้ข้างกายก่อนจะหันมาย่อตัวหันหน้าเข้าหาลูก มือเล็กเช็ดน้ำตาที่แก้มนิ่มเบาๆ
"เวย์ .. ฮึ่ก .. เวย์ .. ไม่ยอม .. เล่นไอรอนแมน" ฟ้องหม่าม้าไปด้วย เบ้ปากร้องไห้ไปด้วย
"อย่าขยี้ตาครับ .. ไหน .. ทำไมไม่แบ่งกันเล่นล่ะลูก หืม" จอมขวัญอุ้มเด็กน้อยวัยสามขวบครึ่งเกือบสี่ขึ้นมาหอมด้วยความเอ็นดู สองคนนี้พูดจ้อ เดี๋ยวก็อ้อนจะเอานู่นจะเอานี่
พอพูดได้ก็พูดไม่หยุด ล่าสุดก็โทรไปอ้อนอาอัจจนได้หุ่นยนต์ตัวละเกือบหมื่นมาคนละตัวอย่างที่เห็น แม้จะพูดไม่คล่องมากนัก แต่ทั้งสองถือว่ามีพัฒนาการที่ดี
"เวย์ .. ไม่แบ่ง" วาน้อยกอดคอหม่าม้า ซบบ่าหม่าม้าแน่น น้ำตาก็ไหลเป็นทาง
จอมขวัญเดินเข้ามาในบ้าน "น้องเวย์ครับ" จอมขวัญเรียกคนน้องที่นั่งกางขาหันหลังเล่นกับพี่ไอรอนแมนอยู่
.. เจ้าตัวไม่ยอมหันมา เพราะรู้ว่าหม่าม้าจะต้องดุ ..
"ไหน ให้หม่าม้าดูไอรอนแมนหน่อย หม่าม้าขอหน่อยครับ" จอมขวัญนั่งลงขัดสมาธิ พลางสะกิดแก้มเด็กน้อยที่ยังไม่ยอมหันหน้ามา
ของเล่นเล็กๆน้อยๆเกลื่อนพรมไปหมด พอเด็กๆเล่นเสร็จแม่บ้านถึงจะมาเก็บ
"อื้อ" เจ้าเวย์ยื่นไอรอนแมนให้หม่าม้ามองหน้าหม่าม้าอ้อนๆ ก่อนจะเหลือบมองพี่ชายอย่างบึ้งตึง
"ทำไมต้องแย่งกันล่ะลูก .. กัปตันอเมริกาก็หล่อ ไม่ชอบกันเหรอครับ" จอมขวัญหยิบตุ๊กตาสองตัวมาเทียบกัน ก็ไม่เห็นว่าจะต่างอะไร
"หนู .. จะเอา .. ไอรอนแมน" คนเป็นพี่ชี้พลางซบอกหม่าม้า
"หนูก็จะเอา .. ไอรอนแมน" คนน้องไม่ยอมแพ้ เขยิบเข้ามาอ้อนหม่าม้าไม่ต่าง
"สรุปว่าทั้งสองคนชอบไอรอนแมน" จอมขวัญเลิกคิ้วถามทั้งอชิตพลและอชิระ
"ฮะะะะะ / ฮะะะ" เด็กน้อยตอบอย่างพร้อมเพรียง
"ถ้าอย่างนั้นหม่าม้าเก็บกัปตันอเมริกานะ แล้วหม่าม้าค่อยบอกให้ปะป๊าซื้อไอรอนแมนให้ใหม่ ดีไหมครับ" จอมขวัญสรุป
"ดีฮะะะะะะ / เย้ๆๆๆ" ทั้งพี่ทั้งน้องกระโดดดีใจเหยงๆ กอดรัดคอหม่าม้าแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก
พอตกลงกันได้ กัปตันอเมริกาก็ถูกอัปเปหิไปตั้งอยู่ในห้องนอนเขากับสามี ส่วนลูกๆ ตอนนี้ก็ให้เล่นไอรอนแมนด้วยกันไปก่อน จอมขวัญสั่งเอาไว้ว่าถ้าไม่ยอมแบ่งกันเล่นจะไม่ซื้อให้ใหม่ และไปโรงเรียนจะไม่ให้พกขนมไปด้วย พี่น้องฝาแฝดถึงได้ยอมเล่นกันเงียบๆ ไม่ส่งเสียงร้องโวยวายอีกเลย
ตอนนี้เด็กๆขึ้นอนุบาลหนึ่งกันมาได้ครึ่งปีแล้ว คุณครูที่โรงเรียนมักจะชมทั้งคู่ว่าเป็นเด็กที่ชอบเรียนรู้ และสร้างสรรค์ เวลาที่คุณครูสั่งให้ทำอะไร เวย์กับวาก็จะตั้งใจทำงานที่คุณครูสั่งออกมาให้ดี เด็กๆต้องเดินทางโดยเรือเพื่อไปเรียนในตอนเช้า พอถึงฝั่งก็ต่อรถไปอีก บ่ายสามโมงคนรถก็จะไปรอรับเด็กๆมาขึ้นเรือเพื่อกลับมาที่เกาะ เป็นแบบนี้ทุกวันจนจอมขวัญเองเริ่มสงสารลูก จึงปรึกษากับอัศวินว่าจะทำอย่างไรกันดี อัศวินเองก็อยากจะให้มีโรงเรียนบนเกาะแต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ถ้าหากว่าจะให้ตนหรือจอมขวัญย้ายไปอยู่บนฝั่งเขาก็ทำไม่ได้เหมือนกัน สุดท้ายก็เลยต้องไปรับไปส่งแบบเดิม แม้จะเสียเวลา เดินทางไกลหน่อย แต่ทุกคนก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก
"ทานข้าวให้หมดนะครับ น้องเวย์ไม่อมข้าวนะลูก เคี้ยวแล้วก็กลืนไปเลย" จอมขวัญเตือนลูกๆ น้องเวย์ชอบอมข้าวเล่น ส่วนน้องวาทานข้าวก็ทานได้น้อยตลอด บางทีทานได้ครึ่งถ้วยก็อิ่มแล้ว
"พี่วาทานผักด้วยครับ ปะป๊าจะไม่พูดซ้ำนะ" อัศวินเตือนให้คนพี่ทานบล็อคโคลี่ชิ้นเล็กๆในจานด้วย เพราะเจ้าตัวเอาแต่เขี่ย
"เวย์ทาน .. อร่อย" เวย์น้อยพูดชัดถ้อยชัดคำ จากที่เคยพูดงองูเป็นนอหนู ตอนนี้ลูกพูดชัดขึ้นมากแล้ว
"เก่งมากครับลูก .. พี่วาสู้ๆนะ" จอมขวัญลูบหัวลูกรัก พี่วาเป็นเด็กน่ารัก แต่ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยร่าเริงแสดงออกแบบคนน้องนัก
"หม่าม้า ~ หม่ำๆผัก .. จะโตเท่าเวย์ .. ไหม" น้องวาถาม ทำหน้าตาสงสัยจนตาที่กลมโตยิ่งโตเข้าไปใหญ่
"ครับลูก ทานผักเยอะๆดื่มนมก่อนนอนทุกวันเดี๋ยวหนูก็ตามน้องทันครับ" ยิ้มให้กับคนพี่ที่ช่างน่ารัก ช่างเจรจา
เด็กๆทานข้าวในถ้วยกันจนหมดก่อนจะพากันไปนั่งดูการ์ตูนตอนเย็นในห้องนอน จอมขวัญช่วยพี่นาเก็บถ้วยชาม ในขณะที่อัศวินเดินตามไปเข้าห้องลูกๆ ดูซิว่าเจ้าตัวเล็กกำลังทำอะไรกันอยู่
"ป๊าาา / ปะป๊า!" น้องเวย์น้องวารีบกระโจนเข้าหาคุณพ่อ
"ว่าไงครับ" อัศวินกอดเจ้าตัวเล็กทั้งสองไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง คนพี่อยู่ด้านซ้าย คนน้องอยู่ด้านขวา
"ฟอดดดดดด" ลูกๆไม่ตอบ แต่กลับหอมแก้มสากกันคนละข้าง
"มาครับ ให้ป๊าหอมบ้าง" อัศวินจับเจ้าตัวเล็กมาฟัดจนจมเขี้ยว "ตัวหอมจังเลยลูก"
เจ้าตัวเล็กทั้งสองหัวเราะคิกคัก กระโดดทับปะป๊าจนหงายหลัง กำลังเล่นกันอยู่บนเตียงกว้างไม่นานหม่าม้าก็เดินเข้ามาสมทบ
"เด็กๆใครอยากอาบน้ำแล้วบ้างงง" จอมขวัญเดินไปนั่งข้างๆคนตัวโตก่อนจะโดนโอบเข้าไปกอด
"อือออ หนาว" คนพี่ทำปากจู๋ บิดตัวไปมาเพราะไม่อยากอาบน้ำ
"หนาวที่ไหน น้ำอุ่นนะลูก" เขาดึงเจ้าตัวเล็กมากอด หอมแก้มที่มีกลิ่นแป้งเด็กเบาๆ
"วันนี้ปะป๊าอาบให้ ใครอยากอาบน้ำยกมือขึ้น" อัศวินแกล้งเอ่ย
"หนู!" น้องเวย์รีบยกมือ
"วาล่ะครับ อาบน้ำกับปะป๊านะ" อัศวินหันมาถามคนที่ซบอกหม่าม้า น้องวาพยักหน้า แต่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้อยากอาบเลยด้วยซ้ำ
"ให้ลูกดูการ์ตูนจบก่อนก็ได้ครับ เพิ่งทานข้าวเสร็จเอง" จอมขวัญว่า
"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นหนูไปนั่งดูการ์ตูนกันต่อเถอะลูก" อัศวินยอมให้ลูกๆไปนั่งประจำที่ ดูการ์ตูนจากโทรทัศน์ที่ติดอยู่บนผนัง เจ้าตัวเล็กรับคำแล้วพากันวิ่งดุ๊กๆไปนั่งบนเบาะ ประจำที่เพื่อดูการ์ตูนให้จบ
"ไงคนดี" พอลูกไป อัศวินก็หันมาป้อหม่ามี้ทันที "คิดถึงจังเลยครับ" กระซิบข้างหูเบาๆก่อนจะหอมที่ขมับนิ่ม
"คิดถึงอะไรกันครับ เจอกันทั้งเช้าเย็นและก่อนนอน" จอมขวัญดันหน้าอีกคนที่เริ่มมือปลาหมึก
"ไม่รู้ล่ะ พี่คิดถึงนี่ครับ" อัศวินแสร้งงอน ซบตักคนรัก
จอมขวัญส่ายหน้า มือเล็กลูบศีรษะคนรักไปเรื่อยๆ
"ไม่มีวี่แววจะได้ลูกสาวเลย" เขาพูดพลางก้มมองสามี
"หมอเขาก็บอกแล้วนี่ว่าครั้งแรกที่ติดเลยเป็นเพราะฮอร์โมนกำลังขยายตัว แต่ตอนนี้สิทธิ์ที่จะมีลูกได้อีกห้าสิบห้าสิบ" อัศวินดึงมือคนรักมาหอม "รับเด็กมาเลี้ยงไหม รักให้เท่าลูกของเราเอง"
จอมขวัญส่ายหน้า
"อย่างไรมันก็ไม่เหมือนกันครับ อีกอย่างเด็กที่เรารับมาจะรู้สึกอย่างไร" จอมขวัญคิดว่าการที่รับเด็กมาเลี้ยงไม่เหมาะกับเขา เขากลัวไปหมด กลัวจะเลี้ยงได้ไม่ดี ให้ความอบอุ่นเขาไม่ได้เท่าที่ควร
"ถ้าขวัญว่าแบบนี้พี่ก็ตามใจเรา พี่อยากมีลูกสาว ใช่ แต่ถ้ามีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร" นี่ก็หลายปีแล้ว แต่เด็กน้อยก็ยังไม่มาเกิดสักที
"ขอโทษนะครับ ขวัญอยากมีลูกสาวให้พี่ แต่.." กำลังจะเอื้อนเอ่ย แต่คนตัวโตก็ใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากไว้เชิงอย่าโทษตัวเอง
"ขวัญไม่ได้ผิดอะไรเลย การที่ไม่มีใครมาเกิด มันก็เป็นเรื่องของโชคชะตา บางทีครอบครัวเราอาจจะมีแค่สี่คนพ่อแม่ลูกก็ได้" ลูบแก้มเนียนเพื่อไม่ให้คิดมาก
"พี่วินไม่เสียใจจริงๆนะครับ" จอมขวัญถามย้ำ ไม่อยากให้คนรักผิดหวังเรื่องลูกเพราะตน
"ขวัญครับ" อัศวินจ้องหน้าคนรัก นัยน์ตาสั่นระริกยิ่งทำให้เขาอยากปลอบ "พี่เลือกที่จะรักเราที่เป็นผู้ชาย พี่รักเราก่อนที่จะรู้ว่าเราท้องได้เสียอีก พี่เตรียมใจไว้แล้ว และจะไม่มีทางผิดหวังเสียใจนะ รู้ไหม" ลูบนิ้วเล็กที่สวมแหวนทองเกลี้ยงเอาไว้ไม่ห่างกาย
"ขอบคุณนะครับพี่วิน" จอมขวัญไม่เคยเสียใจเลยที่เลือกใช้ชีวิตร่วมกับคนตรงหน้านี้
"อย่าเครียด" อัศวินหยิกแก้มนิ่มไปมา "พาลูกไปอาบน้ำกันดีกว่าครับ"
"ครับ"
และแล้วปฏิบัติการอาบน้ำให้ลูกลิงก็มาถึง ในห้องน้ำขนาดไม่ใหญ่นัก ลูกลิงเปลือยกายโชว์พุงจ้ำม่ำกำลังเต้นโลดอยู่ในอ่างน้ำอุ่น อัศวินถลกเสื้อเชิ้ตขึ้น จับคนน้องมาชะโลมสบู่ให้สะอาด ส่วนจอมขวัญเองก็จัดการจับคนพี่มาถูขี้ไคล ถูทุกซอกทุกมุมจนเจ้าตัวเล็กบ่นปอด
"หนาวว" น้องวาบ่นอ้อแอ้ เนื้อผิวเนียนสีขาวจั๊วะตามแบบฉบับหม่าม้าแตะนิดแตะหน่อยก็แดงเป็นจ้ำๆ
"ล้างหน้าหน่อยลูก" อัศวินกวักน้ำล้างหน้าเจ้าตัวเล็ก
"ไปลูก ให้ปะป๊าแปรงฟังให้นะครับ" จอมขวัญรุนหลังลูกๆทั้งสองให้ไปล้างหน้าแปรงฟันกับคนเป็นพ่อที่หน้ากระจก เจ้าตัวเล็กวิ่งตัวเปลือยผลัดกันให้ปะป๊าแปรงฟันให้ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เล่นเอาเปียกกันไปทั้งตัว
...........
เมี้ยวววว เมี้ยวววว
"ลิขิตมานี่ มาหาขวัญนะ" จอมขวัญตบมือเรียกแมวน้อยประจำบ้านให้มาหา ลิขิตตอนนี้ถือเป็นพี่ชายของลูกๆเขาไปแล้ว
"หม่าม้า .. อุ้มม" คนพี่ชูสองมือขออุ้มเจ้าแมวตัวเหลือง
"ค่อยๆอุ้มนะลูก" จอมขวัญลูบหัวลูกชาย "น้องเวย์ไม่กินแล้วนะ พอแล้วครับ" เอ่ยก่อนจะหันไปบอกคนเล็กที่พอของตัวเองหมดแล้ว ก็จะไปกินถ้วยของพี่ชายต่อ
วันนี้จอมขวัญทำน้ำแข็งใสให้ลูกๆทาน เสาร์อาทิตย์แบบนี้เด็กๆไม่ต้องไปโรงเรียน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ตอนบ่ายๆพวกเขาจะออกมานั่งกันที่ซุ้มหน้าบ้าน หากิจกรรมทำกันในครอบครัว
"หม่าม้า~" เจ้าคนเล็กเดินมาอ้อน วางคางบนเข่าจอมขวัญที่นั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ไม้
"ครับ"
"หนูอยากไป .. ไป .. หาปะป๊า" เจ้าตัวเล็กทำตาปริบๆ ส่ายหน้าไปมากับเข่าช่างน่าเอ็นดู
"ปะป๊าไปทำงานครับลูก เดี๋ยวก็มานะ" จอมขวัญลูบหัวเล็ก
วันนี้อัศวินเข้าเมืองไปตั้งแต่เช้าเพราะเรื่องงาน คงเป็นเพราะเมื่อวานสามีเขาไปรับปากลูกๆไว้ว่าวันนี้จะซื้อของเล่นมาฝาก เจ้าตัวเล็กเลยเรียกหาปะป๊ากันนัก
"ของเล่น~" ลูกๆพากันวิ่งมาอ้อนเขา พากันร้องหาของเล่น จะเอาของเล่นกันยกใหญ่
"ฮ่าๆ อะไรกันครับลูก" จอมขวัญยิ้มหวาน ไม่ว่าจะถูกใครอ้อนก็ไม่ใจอ่อนง่ายๆเท่าลูกๆอ้อนอีกแล้ว
"ของเล่น ~ ของเล่น ~ ของเล่น~" เจ้าแฝดวิ่งวนไปรอบๆ วิ่งไปก็ตะโกนไปไม่หยุด
จนในที่สุดจอมขวัญก็ต้องยอมจำนน "ก็ได้ครับลูก ก็ได้"
"เดี๋ยวหม่าม้าโทรถามปะป๊าก่อนนะครับว่าจะกลับมาถึงกี่โมง ไม่งอแงน้า เข้าบ้านไปอยู่กับพี่นากันก่อนไป แดดออกแล้ว"
"ฮะะะะะะะะะ / ฮะะะะะ" เจ้าตัวน้อยทั้งสองรับคำก่อนจะพากันวิ่งเข้าบ้านไป
จอมขวัญมองลูกจนวางใจว่าอยู่กับพี่นาเรียบร้อยแล้วถึงจะหยิบมือถือคู่ใจออกมาโทรหาสามี
( ครับขวัญ )
"พี่วินครับ ถึงไหนแล้ว ลูกคิดถึงแล้วนะ" เอ่ยถามอีกฝ่าย
( กำลังจะกลับแล้ว บอกลูกอีกไม่เกินชั่วโมงนะ )
"ได้ครับ เอ่อ แล้วพี่ได้ซื้อของเล่นมาให้แฝดหรือเปล่าครับ"
( พี่เพิ่งจะเดินห้างเสร็จครับ เหตุผลที่ช้าก็เพราะเดินหาของเล่นให้ลูกนี่แหละ )
"ดีมากครับ ถ้าเกิดว่าพี่กลับมาโดยไม่มีอะไรติดมือมาด้วยล่ะก็ โดนลูกงอนแน่ๆ"
( หึหึ ครับ เดี๋ยวเจอกันนะ พี่จะขึ้นเรือแล้ว )
"เดินทางปลอดภัยครับ"
อวยพรให้อีกฝ่ายเสร็จจอมขวัญก็เดินเก็บถ้วยชามเข้าบ้าน ลูกๆเขากำลังนั่งเล่นตัวต่อกันอยู่ ของเล่นในบ้านตอนนี้เริ่มเยอะขึ้นมากจนไม่มีที่จะเก็บ
"ไปไหน~" น้องวาทำหน้าอ้อนตอนที่เขาเดินผ่าน จะเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้ามาใส่ตะกร้าไว้ให้แม่บ้านซัก
"ในห้องครับ หนูจะเอาอะไรลูก" เขาหยุดคุยกับลูก
"ปะป๊าา~" น้องเวย์รีบตอบ วันนี้รู้สึกลูกๆจะคิดถึงปะป๊าเป็นพิเศษ
เด็กๆในตอนนี้ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสีฟ้าลายโดเรมอน คนพี่ปัดผมเป๋ ตาโต ตัวขาวจั๊วะน่ารัก ส่วนคนเล็กจ้ำม่ำ ผมตั้ง และตัวใหญ่กว่าพี่ชายขึ้นมาหน่อย
"อีกไม่นานปะป๊าก็มาแล้วครับ" จอมขวัญเอ่ย
"น้องขวัญไปทำธุระเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่ดูน้องให้เอง" นาเสนอเพราะดูแล้วจอมขวัญจะยังกังวลเรื่องลูก
"ถ้าอย่างนั้นฝากด้วยนะครับ" จอมขวัญยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าห้องทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยๆ
อัศวินกลับมาถึงเกาะตอนเย็นๆ เขาซื้อขนมเค้กร้านอร่อยมาฝากทุกคนในบ้านรวมถึงป้านวลกับนาด้วย ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าเข้าบ้าน เจ้าเด็กแสบสองคนก็วิ่งเข้ามาเกาะขาแน่นเหมือนไม่ได้เจอกันมาหลายวัน
"ปะป๊ามาแล้ว ~ ปะป๊ามาแล้ว ~" เด็กแฝดกระโดดโลดเต้นกันอยู่หน้าประตูบ้าน อัศวินยิ้มรับลูกๆทั้งสอง มันชื่นใจนะ เวลาที่ลูกเมียมารอต้อนรับกลับบ้านแบบนี้
"เข้าไปในบ้านก่อนลูก ปะป๊าขอวางของก่อน"
"ฮับบบบบบบบ"
เด็กๆรีบวิ่งไปนั่งบนพรมประจำที่ หุ่นยนต์ตัวจ้อยที่ต่างคนต่างต่อไว้ดูไม่เหมือนหุ่นยนต์สักเท่าไหร่นัก
"จอมขวัญล่ะนา" อัศวินส่งของให้พี่เลี้ยงเด็ก
"เก็บของอยู่ในห้องค่ะ นี่น้ำนะคะนาย" วางแก้วไว้บนโต๊ะก่อนจะรับของที่เป็นอาหารกับขนมไปเก็บ
"ขอบใจมาก" อัศวินดื่มน้ำเย็นๆก่อนจะเดินมานั่งที่พรมกับลูก
"ปะป๊า" เสียงแจ๋วดังอยู่ข้างหู
"ครับ" อัศวินขานรับ ลูบหัวเด็กดื้อทั้งสองที่เข้ามาอ้อน
"ของเล่นหนู~" น้องเวย์รีบทวงคำสัญญาที่ว่าจะซื้อของเล่นให้
"เดี๋ยวครับ! ก่อนจะรับของเล่น ไหนบอกปะป๊าก่อนว่าวันนี้พวกหนูช่วยหม่าม้าทำอะไรกันไปบ้าง หืม" อัศวินให้ลูกๆเอ่ยเรื่องที่ตนทำทั้งหมดในวันนี้ก่อน
"อืมม" น้องเวย์ครุ่นคิด "หม่ำข้าว"
"อื้ม"
น้องวาตอบบ้าง "เก็บของเล่น"
"เก่งมากลูก" ลูบหัวลูกด้วยความเอ็นดู
"หอมแก้มหม่าม้า" หึหึ พอเจ้าคนน้องเอ่ย อัศวินก็จับเจ้าสองคนมาฟัดแก้มให้สมกับที่มันเขี้ยว เด็กอะไรฉลาดคิด ฉลาดพูด
"หมดหรือยังหืม" อัศวินถามต่อ
"อืออออ" น้องวาทำท่าคิดหนัก "ไม่รู้แล้ว~"
ส่ายหัวกับหน้าอกปะป๊ายิกเพราะตนนึกอะไรไม่ออกแล้ว
อัศวินหัวเราะให้กับความน่ารักของลูกๆ
"เอาล่ะๆ ปะป๊ายอมแล้ว" เขายอมแพ้ให้กับความน่ารักแล้ว
"สัญญากับปะป๊าก่อน ว่าจะไม่แย่งกันเล่น จะไม่ทะเลาะกัน พี่น้องรักกันเข้าใจไหมครับ" ถามลูกๆที่กำลังตั้งตาคอยของเล่นชิ้นใหม่
"ฮะะะะะ รักเวย์" คนพี่รีบคลานเข้าไปกอดน้องชาย พร้อมหอมแก้ม
"รักวาด้วย" คนน้องกอดพี่ชายกลับ ก่อนจะผลัดกันหอมแก้มอีกฝ่ายไปมา
"โห รักกันมากไหมลูกก" เสียงดังมาจากข้างๆ จอมขวัญเดินออกมาจากห้องพอดี
"รักกกกกก ... มากกกกกก" ประสานเสียงเต็มสตรีม จอมขวัญหันมาหัวเราะกับคนรักก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
"หม่าม้าดีใจจังเลย" จอมขวัญหอมแก้มลูกทั้งสอง "พี่กลับมานานหรือยังครับ"
"เมื่อครู่เอง พี่ซื้อเค้กมาฝากเราด้วยนะ" อัศวินบอก
"เค้กกกกกกก" พี่น้องร่วมใจประสานเสียงกันอีกครา คราวนี้เจ้าแฝดตาโต ปากอ้าน้ำลายแทบจะยืดออกมาจากปาก
"โอเคๆ ทานข้าวเย็นก่อน ค่อยทานเค้ก ตกลงไหมครับ" คนเป็นแม่ต้องปรามลูกๆที่มุ่งมั่นจะกินแต่เค้กไว้ก่อน
"ตกลงฮะะะะะะ" เด็กๆรับคำ พยักหน้าเข้าใจ วันนี้ต้องกินข้าวให้หมด ถึงจะได้ทานเค้ก
จอมขวัญเข้าไปช่วยป้านวลทำกับข้าวตอนเย็น วันนี้มีหมูพะโล้ ไข่ตุ๋น แล้วก็แกงไตปลาของผู้ใหญ่ ส่วนของเด็กๆก็ผัดผักชิ้นเล็กๆให้ทาน ทุกมื้ออชิตพลกับอชิระจะต้องได้ทานผัก เพราะอัศวินอยากให้ลูกๆมีสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บป่วยง่าย เจริญเติบโตสมวัย
ส่วนอัศวิน เขาเดินออกไปหน้าบ้าน ค่อยๆยกรถยนต์สี่ล้อสำหรับเด็กเข้ามาเซอไพรส์ พอเด็กๆหันมาเห็นคนเป็นพ่อถือของเล่นชิ้นใหญ่เข้ามา เจ้าแฝดก็ตาโตร้องเฮกันอย่างตื่นเต้นดีใจ จะได้ของเล่นใหม่อีกแล้ว
"ของน้องวาคันสีแดง น้องเวย์คันสีน้ำเงิน" อัศวินอุ้มลูกๆขึ้นไปนั่งบนรถ
"ชอบไหมครับ" เขาถาม
"ชอบฮะะะ! / ชอบมากๆเลย" เจ้าแสบทั้งสองตอบกันอย่างพร้อมเพรียง ห้องโถงใหญ่ในบ้านตอนนี้กลายเป็นสนามแข่งรถขนาดย่อมไปแล้วเรียบร้อย
"ถ้าชอบต้องไม่ทะเลาะกัน จำได้ไหม"
"ได้ฮะะะะ"
"โห มีรถยนต์ขับด้วย" จอมขวัญได้ยินเสียงโหวกเหวกจึงรีบออกมาดู
"บรึ๊น บรึ๊น~" สองพี่น้องไม่สนใจใครทั้งนั้นตอนนี้เด็กน้อยทั้งสองสวมวิญญาณนักแข่งปาดหน้าปาดหลังกันจ้าละหวั่น
ในสายตาคนเป็นพ่อเป็นแม่ ไม่ว่าลูกจะขอจะอ้อนอะไร ถ้าหามาให้ได้มีหรือจะไม่ยอมให้ อัศวินกับจอมขวัญเองก็รักลูกๆทั้งสองคนมาก ไม่ว่าลูกจะอยากได้อะไร อยากทำอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องผิด หรือเรื่องที่ไม่สมควร เขาก็พร้อมสนับสนุนและให้ความรักกับเด็กทั้งสองมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ให้เขารู้ว่าพ่อกับแม่รักเขามากแค่ไหน
"หม่าม้าา ~"
"ปะป๊า~~"
"ครับลูกกกกก"
"มาเล่นกันนนนน"
"โอเคครับบบบ"
ครอบครัวเปรียบเสมือนพื้นฐานที่สำคัญที่จะปลูกสร้างให้ลูกๆเป็นเยาวชนที่ดี ทั้งยังเป็นที่ที่ได้รับความรัก ได้รับความอบอุ่นมากที่สุด การเข้าใจกันในครอบครัวจึงเป็นสิ่งเดียวที่จะยึดรวมจิตใจคนในครอบครัวเอาไว้
จากนี้ไปเด็กสองคนนี้จะต้องเติบโตขึ้นไปเรื่อยๆ พวกเขาที่เป็นพ่อและแม่ก็เช่นกัน หากว่าครอบครัวดี มีแต่ความรัก ความเข้าใจ เด็กก็จะไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดสิ่งใดไป เติบโตขึ้นพวกเขาก็จะได้เป็นเด็กดีสมวัย เป็นเด็กดีให้พ่อแม่ได้ชื่นใจเสมอ
ทั้งอัศวินและจอมขวัญเองหวังเพียงสิ่งเดียว คือ ขอให้ลูกๆเติบโตเป็นคนดีของสังคม ไม่ยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขทั้งหลาย เรียนในสิ่งที่เขาชอบ และทำงานในสิ่งที่เขาอยากทำ หวังแค่ว่าลูกจะทำให้พ่อแม่ได้ภาคภูมิใจ นอกนั้นเขาก็ไม่ได้ร้องขออะไรอีก แค่ขอให้ลูกๆเติบโตและดำเนินชีวิตอย่างมีคุณภาพ และประสบความสำเร็จ เท่านั้นที่ต้องการ
- E N D -
Talk: หมดแล้วค่ะ ตอนพิเศษที่จะลงในเล้า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมากจริงๆค่ะ
เรื่องนี้อาจมีผิดพลาดบ้าง ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วยนะคะ
เจอกันในเล่ม และ เรื่องน้องยี่พี่ญ่า
Retribution | รักนั้นคืนสนอง
Apology | รักนี้คอยเสนอ
เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
[Pre Order] รอยชัง ๑-๒
TBL-425-920
(http://i63.tinypic.com/107s5u9.jpg)
ตอนพิเศษ
★ลงเล้า
- คู่ชีวิต (หลัก)
- สองพี่น้อง (หลัก)
- คู่ชีวิต (รอง)
★ในเล่ม
- ลูกสาว (หลัก)
- honeymoon (หลัก)
- happy new year (หลัก)
- รักเมียที่สุดในโลก (หลัก)
- งอแง ภาคต่อ (รอง)
- พ่อตาแม่ยาย (รอง)
- โซ่ แส้ กุญแจมือ (รอง)
- ความรัก (รอง)
- วันเกิด (รอง)
ทั้งนี้อาจมีเปลี่ยนแปลงได้ตลอดนะคะ ^^
รายละเอียดหนังสือ
ขนาด A5 จำนวนเล่ม 2 เล่ม
ราคา 870 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน/ห่อกันกระแทกใส่ซอง)
ของแถม สมุดบันทึกขนาด A5 100 หน้า
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่ วันที่ 13 มกราคม 2559 – 14 เมษายน 2559
เริ่มจัดส่งหนังสือให้ตั้งแต่ วันที่ 30 เมษายน 2559 – 13 พฤษภาคม 2559
สั่งจองได้ที่ >> กดเลย (http://www.nana-naris-ybooks.com/product/39/pre-order-%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B8%87-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%A1-1-2-by-akikojae-mpreg)
แจ้งโอนที่ลิงค์ >> กดเลย (http://www.nana-naris-ybooks.com/informpayment)
สอบถามเพิ่มเติม
แฟนเพจ https://www.facebook.com/NanaNaRiSshop (https://www.facebook.com/NanaNaRiSshop)
เว็บ http://www.nana-naris-ybooks.com/ (http://www.nana-naris-ybooks.com/)
หรือ
Facebook: Akikojae (https://www.facebook.com/Akikojae/)
Twitter: Kikotvxqyj (https://twitter.com/Kikotvxqyj)
Line: zhn7846a
-
คู่นี้หวานเรียกรักมดจริงๆ
แต่คู่ลุงภณกับนัยนี่น่าติดตาม จะเด่นนำหน้าคู่หลักแหละ
-
จองไปเรียบร้อยแล้ว
-
อีกแป๊ปต้องท้องแน่ ๆ มองละ
-
น่ารักจังเลยยยยย น้องวาน้องเวย์ :กอด1:
ขอบคุณค่ะ เลิฟๆ
-
น่ารักอ่ะ
-
เกลียดจอมขวัญ :m31: :z3: :katai1: :katai4:
-
คือดีงามมาก ฮือออ
-
อืมมม น้าอัจที่เด็กแฝดพูดถึงนี่คือน้องของพ่อใช่ไหมคะ ถ้าใช่แฝดเรียกน้านี่ผิดนะคะต้องเรียกอาค่ะ
น้องของพ่อไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงจะเรียกว่า อา ค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่ดีและสนุกๆให้ได้อ่านกันค่ะ
:pig4:
-
เข้ามาดูอีกทีจบซะแล้ว เดี๋ยวจะตามอ่านให้ทันเลย
ตอนพิเศษน่ารัก ครอบครัวสุขสันมาก
-
อืมมม น้าอัจที่เด็กแฝดพูดถึงนี่คือน้องของพ่อใช่ไหมคะ ถ้าใช่แฝดเรียกน้านี่ผิดนะคะต้องเรียกอาค่ะ
น้องของพ่อไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงจะเรียกว่า อา ค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่ดีและสนุกๆให้ได้อ่านกันค่ะ
:pig4:
แก้เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณมากๆค่ะ
-
สนุกมาก เด็กๆ น่ารักที่สุด
-
:L2: :กอด1: :-[
-
เด็กๆน่ารักกันจริงๆ ^^
-
เด็กน่ารักจริงๆ
-
ลูกสาวมาแน่ๆๆๆๆ
-
:impress3: น่ารักเชียวฝาแฝดคู่นี้น่ะ
-
อีกเดี๋ยวลูกสาวก็มาเชื่อเราสิ :mew1: :pig4:
-
o13 :pig4:
-
ขอบคุณนิยายดีๆนะค่ะ
-
น่ารักกกก
-
น่ารักกกกกก :-[ :-[ อ่านรวดเดียว หันมองนาฬิกา เช้าแล้วจ้าาาา ขอบคุณที่สร้างผลงานดี ๆ นะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ
ชอบมากกกกกกกกกกกก อร๊างงงง :mew3:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ น้องเวย์กับน้องวาเป็นเด็กที่ดูแล้วมีความสุขแทน พ่อวินกับแม่ขวัญก็ดูรักลูกมาก ดูแล้วเป็นครอบครัวสุขสันต์ดีค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ น้องเวย์กับน้องวาเป็นเด็กที่ดูแล้วมีความสุขแทน พ่อวินกับแม่ขวัญก็ดูรักลูกมาก ดูแล้วเป็นครอบครัวสุขสันต์ดีค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
เด็กๆน่ารักกกก :katai2-1:
-
เด็กๆน่ารักมาก
-
เด็กสองคนนี้มันน่ารักน่าหยิกกันจริงๆ :impress2:
-
ชอบคู่รองมากค่ะ :pighaun:
-
:mew1:
-
น้องวากับน้องเวย์น่ารักกก
ขอบคุณนะคะ
-
ครอบครัวสุขสันต์ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ ติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :pig4:
-
น่ารักไม่เปลี่ยนแปลง :-[
-
โอ่ยยยจบซะแล้ว
-
:oo1: :m25:
-
(http://dodeden.com/2013/wp-content/uploads/2016/03/37-12.jpg)
เหมาะจะเป็นวินัยมากก บอกเลยย
-
(http://dodeden.com/2013/wp-content/uploads/2016/03/37-12.jpg)
เหมาะจะเป็นวินัยมากก บอกเลยย
เหมาะมากค่ะ แอร๊ย :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คู่ชีวิต คู่คิด คู่สุข คู่ทุกข์
-
สนุกมาก
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะ ^ ^
-
เด็กๆน่ารักมาก
หมั่นเขี้ยวเลย
-
อ่านอีกรอบ รักอีกรอบ
-
สนุกมากค่ะ o13
-
แปะไว้ก่อน เด่วมาอ่าน ชอบแนว Mpreg หาอ่านย้ากยาก :hao7: :hao7: :hao7:
-
สนุกมากๆเลยครับ ชอบนิยายของคุณโกะมาก อ่านหลายเรื่องแล้ว แต่ยังไม่ทุกเรื่อง 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
:katai2-1: พึ้งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากขอบคุณนะคัฟ
-
น่ารักทั้งครอบครัว :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :mc4:
-
โอยยย แนวโปรดเลยลุงพิศาลมากำกับเองมั้ยเนี่ย :hao7:
-
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย ห๊ะ ไอ้วินห๊ะ :katai1:
-
แลดูวินจะขี้หึงนะ นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันขนาดยังไม่รู้ตัวว่ารักวินยังขี้หึงฟาดงวงฟาดงาขนาดนี้ถ้าได้เสียเป็นเมียผัวเมื่อไหร่ล่ะขวัญเอ้ย นกน้อยในกรงทองชัดๆ :เฮ้อ:
-
ขอแตกประเด็นหน่อย คือเราชอบโมเม้นที่พี่น้อยอยู่กับขวัญ ปกป้อง ดูแล ขวัญ มันให้อารมณ์แบบ เมฆดูสวยงามเมื่อยามมองฟ้าฟ้ายังกว้างใหญ่เหมือนเก่า พี่ชายที่แสนดี ไรงี้อ่ะ มุ้งมิ้งน่ารักมากมาย :o8: ส่วนอิวิน เข้ารอบชิงพระเอกสุดเลว&ซึน ของปีเลยค๊าา :katai1: :katai1:
-
ถึงกับก้มลงกราบเมียเลยอ่ะ หูยยวินง้อได้น่าสงสารมาก อิวินอ่ะมันเป็นพระเอกที่เถื่อน ถ่อย เลว เอาแต่ใจ ซึน อันนี้ยังยืนยันคำเดิมตั้งแต่แรกมาว่ามันอ่ะเลว แต่ๆ ตรรกะคำว่าเลวของเราที่มีให้อิวินมันยังอยู่ในระดับที่ถ้าถามว่าพออภัยให้ได้มั้ย ถ้าเอาเหตุและผลมาประมวลบวกลบกันแล้ว เราว่ามันยังอยู่ในระดับที่พอจะอภัยให้ได้แต่ต้องใช้เวลาและการกระทำของตัวอิวินเองเป็นข้อพิสูจน์ว่า เออมันรักขวัญจริงไรจริงนะไรงี้ เพราะสำหรับเราเรื่องเดียวข้อเดียวสำหรับคู่ชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือในนิยาย ความผิดที่ไม่สามารถอภัยให้ได้ชั่วชีวิตเลยคือ การนอกกายนอกใจ แต่อิวินมันผ่านนะเรื่องนี้ฮีไม่มีหวั่นไหวแม้แต่ฮีเมามีคุณโส18เอ๊าะๆมาบิ้วมาคลึงจนวินน้อยมันตื่นฮีก็ไม่เอาฮียังอุตส่าห์อดทนกลับมาให้ขวัญใช้แค่มือช่วย อ่านตอนนี้แล้วฮีได้ใจเราไปเต็มๆ :katai3:
-
คู่พ่อนี่แหล่ะแซ่บมาก อ่านแล้วอิน อ่านแล้วไม่เครียด อ่านแล้วไม่แก่ สตรองกันเลยค๊าา อร๊ายย สวดยอดเลยลูกเพ่ :pighaun: :hao6: :hao6:
-
สนุกมาค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านแรกโคตรเกลียดพระเอกเลย พอมาท้ายๆเรื่องสงสารซะงั้น
ขวัญและเด็กๆน่ารักมากกกก
คู่วินขวัญ น่ารัก หวาน น้ำตาลท่วม :-[
คู่ภณนัย ร้อนแรง แซ่บ เลือดท่วม :pighaun:
สรุป ชอบทั้งสองคู่ค่ะ
-
คู่หลัก ช่วงดราม่า นี่ร้องไห้หนักมาก ตาบวมอย่างแรงเลยค่า :o12: :m15:
คู่สอง ก้อไม่แพ้กันเนอะ จัดหนัก จัดเต็มมากอ่ะ 5555 :oo1:
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบคู่พ่อ ร้อนแรงได้ทุกตอนสิน่า อิอิ
เรียกเลือดได้ทุกตอนจริงๆ :haun4: :haun4:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
พออ่านแล้วขอตายอย่างสงบ เพราะเลือดหมดตัว 5555+
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :impress2: :-[ :o8: o18 :laugh: :katai4: :katai5: พี่วินโฉดโหดเถื่อนมาก!!! กรี๊ดดดด เขินนนนนนนนน จอมขวัญก็น่ารัก บอบบ่าง วรั้ยยยยยยยยยย ฟินๆ ชอบแนวนี้มาก ถึงตอนแรกๆพี่วินจะเลวมากไปหน่อยแต่มันส์ดี เลือดเกือบหมดตัว หื่นโคตร ไม่งั้นไม่ได้แฝดหรอก กิ้วๆ
คู่พ่อก็จัดหนักนะ เขิน! ฮิฮิ น้องวาดูจะเคะเหมือนแม่ ส่วนน้องเวย์ได้พ่อชัว กร๊ากกกก น่าย๊ากกกกทั้งสองคนเลย จ๊วบ :mew1: สุดท้ายขอบคุณนักเขียนนะครับที่แต่งเรื่องดีๆสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน รักจัง จุ๊บๆ 5555 สุดทท้ายท้ายสุด รัก.... วินขวัญ คู่ชีวิต.... :กอด1:
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
อยากให้น้องวากับน้องเวย์มาต่อยอดเนื้อหาหลักจังอ่ะครับ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย สนุกมากๆเลย :mew1: :hao6:
-
:pig4:
-
สนุกมาก
ชอบจัง ครอบครัวอบอุ่น
รักกันตลอดไปนะคะ วินขวัญ
ปล. ป๋ากับนัยนี่ร้อนแรงตลอดๆเลย ปลื้ม!
-
น่ารักมากครอบครัวนี้
-
สนุกมากกกก :pig4:
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากเลยครับ
ชอบคู่รองมากที่สุด :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน สนุกค่ะน่ารักมากๆเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
สุดยอดดดด สนุกมาก เซฟลิ้งค์ไว้ตั้งนานมากเพิ่งว่างมาอ่าน
นี่ยังไม่ได้นอนเลย555
-
อ่านกี่รอบก็น่ารักและปาดน้ำตาเหมือนเดิม o13 o13
-
ทนไม่ไหวแล้วค่ะ อ่านมาจนถึงตอนที่ 25 ที่ทนไม่ไหวคือ ขวัญกับพ่อ(ไม่แท้)ของขวัญ มาก
คือเหมือนอิคนเป็นพ่อโยนบาปทั้งหมดไปให้พระเอก ( ตั้งแต่อ่านมา น่าแปลกใจมากที่คนเข้าข้างนายเอกอย่างเรา ไปอยู่ข้างพระเอกเสียอย่างนั้น o22 )
[ นี่เป็นความเห็นส่วนตัว + ความคิดของเรานะ ]
ตัวพ่อ >> วางแผนทั้งหมดเพื่อให้ลูก(ไม่แท้) ปลอดภัย จากอันตรายอะไรซักอย่าง (เรายังอ่านไม่ถึงเลยไม่รู้) เหมือนจะดี แต่แผนการณ์ที่วางมัน..... รู้ทั้งรู้ว่าอิพระเอกมันเชื่อใจขนาดไหน ไม่ชอบคนทรยศ ( ตอนแรกพระเอกก็บอกไว้แล้วว่า ไม่เสียดายไม้ แต่อยากรู้ว่าทำไม เสียใจที่คนไว้ใจ ทำกับเขา ทั้งๆที่พระเอกเป็นผู้มีพระคุณก็ยังทำกันลง เขาเสียใจโมโหตรงนี้ // รู้สึกเหมือนชาวนากับงูเห่า ชุบเลี้ยงให้ต่ำแหน่งงานดีๆไว้วางใจแต่ก็หันมาแว้งกัด )
ตัวลูก >> นี่คาแรคเตอร์แบบ นกน้อยในกรงของแท้ ( เลี้ยงแบบนี้ ถ้าไม่เจอพระเอกเราก็ว่ายับอ่ะ เอาในความเป็นจริงไม่โลกสวยนะ คนอ่อนต่อโลก ไม่เคยออกจากบ้าน พอไม่มีพ่อแล้วจะใช้ชีวิตยังไง? ไม่โดนหลอกไปขาย ก็โดนล่อให้ติดยาอ่ะ เพราะเหมือนหัวอ่อน ใครทำดีด้วยก็ไปกับเขาหมด...... ของถนัดนักล่อลวงนักแล ) ในความคิดเรานะ นางโชคดีนะ ที่พระเอกไม่เป่าหัวทิ้งไป ไม่แปลกนะที่จะระแวงก็ขนาดคนที่ไว้ใจขนาดนั้นยังทำกันได้ลง แล้วนี่กับคนไม่รู้จักแถมเป็นลูกอีก.. ถึงพระเอกจะร้ายแต่คนรอบๆตัวก็เอ็นดูโอ๋ซะขนาดนั้น ถึงได้บอกว่าโชคดี (หรือเราไปอ่านเรื่องฮาร์คคอเยอะเลยรู้สึกนางโชคดี :serius2: ) ชอบนิสัยตรงขยันทำงานนี่แหละดูสู้ชีวิตหน่อย แต่เอือมอินิสัย อะไรก็พ่อจ๋า (คือเข้าใจนะว่าในชีวิตมีแต่พ่อ แต่มันห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้ :hao5: ) พอเรื่องพ่อทีไร ไม่มีเหตุผลทุกที และล่าสุดคือการกระทำ...การที่อยากจะแท้งก็นะไม่ผิดที่จะคิด โดนข่มขืนมาก็ไม่ยอมรับก็ปกติ แต่จะรู้ตัวไหมว่าการกระทำนี้มันก็เหมือนกับพระเอกนั่นแหละ ที่ "ทำร้าย" คนไม่รู้เรื่อง "ผู้บริสิทธุ์"
ตัวพระ >> ในมุมของเรา พระเอกน่าสงสารที่สุด ต้องมาอยู่ในแผนการณ์ที่คนอื่นก่อทำให้ตัวเองเป็นคนเลวแล้ว คนอื่นๆยังเหมือนเข้าข้างนายเอกและคอยกีดกันพระเอก (หมายถึงตัวละครบางตัว) คือ สำเนียกกันไหมว่า บ้านที่อยู่เงินที่ใช้จ่าย มาจากการเสียสละของคนๆหนึ่งที่ทิ้ง "ความสุข" ของตัวเองไป ตั้งแต่แรกเขาก็ไม่อยากจะมาสืบทอดกิจการ แต่มันเป็นเรีื่องที่ "ช่วยไม่ได้" ถ้าไม่ทำ อยากที่ในเรื่องบอกว่า คนกี่ร้อยชีวิตที่จะตกงานไม่มีงานทำ เขาก็ต้องทำ ต้องวิ่งวุ่นคอยระแวงว่าจะตายเพราะถูกฆ่าเมื่อไหร่ และก็ตายไม่ได้เพราะห่วงน้องกับแม่ว่าจะไม่มีคนดูแล.....แต่เหมือนทั้งคู่นั้นจะไม่เห็นจุดนี้เลย ว่าการอยู่จุดสูงๆเป็นยังไงต้องเสี่ยงแค่ไหน รับมืออะไรบ้าง เพราะทั้งคู่ก็ใช้ชีวิตแบบ "คนปกติ" ไอ้คนที่คอยทำบาป ไอ้คนที่เลวในสายตาคนอื่น แต่ทำเพื่อครอบครัวเลยรับเคราะห์ไป
( ความจริงอยากจะระบายความอึดอัดในใจอีก แต่ดูท่าจะยาวไป แต่ ณ จุดนี้อยู่ข้างพระเอกค่ะ เพราะอิคนเป็นพ่อก็ยอมให้ลูกมองตัวพระไม่ดี ไม่อธิบายห่าเหวอะไรให้เขาเกลียดชังไปทั้งๆที่เป็นความผิดที่ตัวเองก่อ ไปประเคนลูกให้เขา เหมือนวางแผนให้พระเอกทำร้ายลูกตัวเอง แบบรู้ทั้งรู้....)
-
^
^
^
^
ตามเม้นบนเลย
แต่ชอบคู่พ่อกับหนุ่มตำตรวจอยู่อ่ะ ดูสมจริงพบเจอได้ทั่วไปบนโลกใบนี้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนุกหนาน ๆ แม้ตอนแรก ๆ จะทำให้จิตตกลงไปบ้างก็ตาม :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหดแท้เด้อ พระเอกเรา
-
ชอบเรื่องนี้จังงง จริงๆสงสารขวัญมากๆที่โดนทำแบบนั้น พี่วินก็นิสัยไม่ดีเกิน สมแล้วที่โดนขวัญโกรธ แต่น่าจะโกรธนานๆนะ หมั่นไส้5555
แล้วก็ชอบคู่อินไซต์มากๆๆ แซ่บเว่อออ
ขอบคุณที่แต่งนิยานสนุกมาให้อ่านกันนะคะ เลิฟๆ :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
ชอบมากเลยค่ะ
สนุกจริงๆค่ะ
รู้สึกเหมือนแม่ทูนหัวของน้องขวัญเลย
รู้เรื่องทุกอย่าง และคอยเอาใจช่วยน้องขวัญมาตั้งแต่แรก
อยากเห็นน้องขวัญมีความสุขกับเขาซะที
ในที่สุดก็ได้เห็นเด็กน้อยที่ตัวเองรักและเอ็นดูมีความสุขและครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่น
ดีใจกับน้องกับตาวินด้วยจริงๆค่ะ
-
เรื่องสนุกดีค่ะ ดำเนินเรื่องได้กำชับฉับไว
วา เวย์ น่ารักน่าฟัดมาก หวังว่าจะมีลูกสาวเร็วๆนี้นะคะ
ขอบคุณนะคะ
-
เดี๋ยวจะกลับมาอ่าน ชอบนักเขียนคนนี้มากกกกก ตามมาจากเครื่องปรุงถุงทอง รักต้องยุ่ง Nanny Mania ตามๆๆๆ
-
อ่านจบแล้วสนุกมากๆค่ะ
วากับเวย์น่ารัก
แรกๆพี่วินร้ายมากก สงสารขวัญ ตอนนี้หวานซะหมดขึ้น
คู่โสภณกับวินัย นี่คาดไม่ถึงจริงๆค่ะ
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
o13
-
o13
-
ช่วงแรกด่าพระเอกสนุกมากเลยค่ะ อ่านไปด่าไปแทบจะทุกบรรทัด อยากเข้าไปอุ้มน้องขวัญมาโอ๋มาก เป็นพี่น้อยคงพาน้องหนีไปนานแล้ว เอาให้นายหัวออกแตกตายไปเลย555555
ชอบคู่คุณพ่อกับคุณตำรวจนะคะ แซ่บนัวมาก เรียกเลือดกันทุกตอน
ขอบคุณไรท์เตอร์นะคะ จะติดตามผลงานของไรท์ไปเรื่อยๆเลยค่าาา
-
คู่รองน่าจะแซ่บ :o8:
-
ลุ้นคู่พระนายหนักมาก
สุดท้ายก็จบแบบมีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ o13 o13
-
สนุกดีค่ะ o13 o13 o13
-
ครบรสดีครับ แม้จะไม่โอเคกับเหตผลของโสภณ
เด็กน่ารักดีครับ :L2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 ไม่ผิดหวังกับนักเขียนจริงๆ เมื่อไหรคุณโกธจะมีเรื่องอื่นมาเขียนอีก :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้คือสนุกมากกกกกกก o13 o13
จุดจบของพระเอกสายเถื่อนปากไม่ตรงกับใจคือหลงเมียหนักมากกกก :laugh: :laugh:
คู่รองคือแซ่บนัวสุดๆๆๆๆ นี่ก็ไม่คิดว่าคุณตำรวจจะเป็นเหมียวยั่วขนาดนี้ แซ่บหรึม!!! :hao6:
-
จอมขวัญลูก สู้เค้านะ รักษาตัวให้ดีนะคะคนเก่งของแม่
-
:sad4: อัศวินคนเลววววววววววววววววววว ชั้นจะสาปปปปปปปป ขอให้นายเอกไม่รัก โดนแก้แค้นเอาคืนให้สาแก่ใจ ชั้นเกลียดแกกกกกกก ทำร้ายลูกขวัญของชั้นทำไม ฮืออออออออลูกแม่ :fire:
-
:bye2: อ่านจบก็คือเปนบ้าไปเลยเรื่องนี้ ไรท์แต่งดีมากจ้า อ่านรวดเดียวจบเลยสุดยอดมาก มาจากที่เค้าแนะนำนิยายในทวิต ครบรสมาก สนุกสุดๆ คือแต่งดีมากจริงๆ มีความสุขมากที่ได้อ่านกว่าจะรักกันได้ มีครอบครัวสุขสันต์ ชั้นร้องไห้เปนหมาเลย ในที่สุดก้แฮปปี้เอนดิ้ง ไรท์สุดยอดไปเลยค่า
-
:z1: :m25: :pighaun:
-
อยากให้เมีย ที่บ้านท้องได้ขึ้นมาทันทีเลย :ling1:
-
คู่หลัก มีหลากหลายอารามณ์มาก จอมขวํญของพี่วิน :mew3: คู่รองแซ่บมากกกก :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: