พิมพ์หน้านี้ - (Fic)...Memories
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Poppyhigh ที่ 23-03-2008 22:05:45
-
ลองเอามาลงให้อ่านกันนะคะ เคยเอาไปลงในบอร์ดอื่นๆมาแล้วแต่นั่นก็นานเป็นปีๆๆ บางคนอาจจะได้อ่านบ้างแล้ว คราวนี้ได้มาอาศัยเล้าอยู่เลยอยากจะฝากไว้เป็นอนุสรณ์ซะหน่อย (พูดซะ o7) เออ...แล้วอีกอย่างคะ ไม่รู้ว่าควรจะเอาไปใส่ไว้ตรงไหนเลยเอาไว้นอกนิยายจบแล้ว ถ้าตั้งไว้ผิดที่ก็ขอโทษด้วยนะคะ จะรอการติชมคะ :bye2:
Memories: Poppyhigh
Fanfiction of Final Fantasy VII: Advance Children
Pairing: Reno x Yazoo
Memory 1
ท่ามกลางอากาศเย็นของต้นเดือนพฤศจิกายน เรย์โนแยกทางกับคู่หูของเขาหลบหนีการไล่ล่าของสามพี่น้องซึ่งตามมาตั้งแต่ในปล่องภูเขาไฟที่เขาและพวกเข้าไปเพื่อขโมยของสิ่งหนึ่งกลับมา ชายผมแดงขับรถจักรยานยนต์หลบหลีกซากปลักหักพังในเขตเมืองเก่าซึ่งแต่เดิมก็คือศูนย์บัญชาการของชินระ เรย์โนเข้าไปลึกจนเกือบถึงตัวตึกที่สูงที่สุดในหมู่ตึกร้าง เขาจอดเมื่อขับผ่านกำแพงที่พังทลายลงเป็นช่องกว้างประมาณ 3-4 เมตร เมื่อเข้าไปถึงข้างในส่วนที่เป็นชั้นหนึ่ง ชายผมแดงจอดรถและดับเครื่อง มองสำรวจไปทั่วๆพลางพูดขึ้นมาลอยๆ
"แค่นี้ก็น่าจะพอ ใครจะไปคิดว่าเราอยู่ที่นี่"
ร่างโปร่งเพรียวลงจากรถแล้วเดินผ่านห้องโถงด้านหน้าที่เข้ามาทีแรก ไปสู่ห้องที่อยู่ด้านข้าง ดวงตาสำรวจตรวจตราไปทั่ว เผื่อว่าเจออะไรพอที่จะเอามาใช้ประโยชน์ได้บ้าง เพราะมีแนวโน้มว่าต้องหลี้ภัยอยู่หลายวันขณะที่กำลังรื้อนู้นรื้อนี่ เรย์โนก็หันขวับกลับไปมองที่ประตูแหว่งๆ เขารู้สึกว่าเหมือนมีคนผ่านเข้ามา ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างระแวดระวังอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดสังเกตเขาก็ยักไหล่
"สงสัยหูแหว่ว"
"หาอะไรอยู่เหรอ" เสียงทุ้มๆกระซิบถามเบาที่ข้างหู
"เหวอ........." เรย์โนตกใจสุดขีด กระโดดถอยหลังพลางส่งหมัดซัดเข้าไปที่ต้นเสียงเต็มที่
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลสักเท่าไหร่ เพราะคนที่ถามยกมือขึ้นปัดหมัดนั้นได้อย่างรวดเร็วพร้อมกับพลิกมือกลับจับข้อมือของเรย์โนดึงเหวี่ยงข้ามหัวไปอย่างง่ายดาย ราวกับไม่มีน้ำหนัก ชายผมแดงหล่นกระแทกพื้นดังอัก พยายามจะดึงตัวเองขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ยังจับแขนไว้ไม่ปล่อย เรย์โนจึงดันตัวเข้าหาร่างของคนที่จับ ชกไปอีกหนึ่งหมัดด้วยมือข้างที่เป็นอิสระ ฝ่ายนั้นก็ยังปัดป้องได้แต่ในจังหวะนั้นเอง ชายผมแดงก็กระโดดถีบหน้าอกของคนผู้นั้นเต็มแรง ทำให้มือที่กำรอบข้อมือของเขาหลุดออก และเรย์โนก็ถอยห่างออกมาได้ เมื่อตั้งหลักได้ เรย์โนหมุนคอไปมาได้ยินเสียงกระดูกดังกรอบแกรบ ยกมือปัดฝุ่นละอองตามเสื้อผ้าทั้งๆที่ไม่มีอะไรสักนิด พยักเพยิดไปทางฝ่ายตรงข้าม
"ตามเป็นสุนัขเชียวน้า" เรย์โนพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
"นายเอาแม่ไปไว้ที่ไหน"
คนพูดเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหนึ่งในสามพี่น้อง ยาซู น้องคนรอง ผมสีเทาเงินยาวถึงเกือบกลางหนังสะท้อนเป็นประกายกับแสงแดดที่ส่องเข้ามาตามช่องเล็กช่องน้อย ดวงตาที่บอกไม่ว่าจะเป็นสีอะไรดีระหว่างเทา ฟ้า เขียว ปนๆกันให้ยุ่งไปหมด ร่างนั้นสูงไล่เลี่ยกับเรย์โนอยู่ในชุดหนังสีดำซึ่งเสื้อโค้ทตัวนอกยาวกรอมเท้า กางเกงหนังสีดำและรองเท้าบู๊ทส้นหนาก็ยังเป็นสีดำ
"จะไปรู้เรอะ ไม่ได้อยู่กับฉันนี่"
"แต่นายเอาแม่ไป แม่อยู่ที่ไหน" ยาซูยังถามคำเดิมถึงสิ่งที่พวกชินระขโมยมาจากคาดัสพี่ชายของเขา
"ไม่รู้" เรย์โนตอบพลางเลิกคิ้วขึ้น ยิ้มกวนๆส่งให้
"งั้น...คงต้องใช้กำลังกันหน่อยละมั้ง ถึงจะยอมบอก"
ยาซูพูดพร้อมกันนั้นกระโดดเข้าหาชายผมแดงทันที เรย์โนก็ใช่ว่าจะอยู่เฉย อีกฝ่ายกระโดดเข้ามาเขาก็ดึงกระบอกคู่มือออกมาทันที กระโจนสวนไปหายาซู ฟาดกระบอกออกไป ชายชุดดำยกมือกันพลางเตะใส่ เรย์โนโดนเตะจนกระเด็นทั้งที่อาวุธยังไม่ทันจะโดนร่างของอีกฝ่าย เขาไม่ได้ตอบโต้กลับไปเพราะนี่เป็นแผนที่จะล่าถอยออกจากห้องนี้ก่อน
"ปัง ปัง ปัง..." เสียงปืนดังไล่หลังตามมา เฉียดหัวเรย์โนไปนิดเดียว เขาหันกลับไปมองเห็นยาซูชักปืนยิงพร้อมกับวิ่งตามมา ชายผมแดงวิ่งไม่คิดชีวิตก้มตัวหลบกระสุนปืน ลัดเลาะไปตามซากอิฐก้อนโต ยาซูก็ไม่ยอท้อวิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด
"โว้ย...มันจะตามถึงเมื่อไหร่ฟะ" ผู้หลบหนีบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย วิ่งซอกแซกหาที่กำบังกาย วิ่งไปวิ่งมาจนกระทั่งเจอช่องเล็กๆ พอที่จะให้หลบซ่อนได้ ไม่ต้องติดมาก เรย์โนมุดเข้าไปทันที คล้อยหลังไปชั่ววินาทีเดียว ยาซูก็ตามมาทันยืนอยู่ห่างจากที่เขาหลบซ่อนตัวไม่ถึงคืบ ชายผมแดงนั่งคุดคู้ห่อตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากสู้ด้วยหรอกนะ แต่ศักดิ์ศรีกับชีวิตเนี่ย เขาเลือกชีวิตก่อนดีกว่า
เขามองรอดช่องเล็กๆเห็นรองเท้าของชายผมเงินเดินเข้ามาใกล้ๆปากทางเข้า แต่ไม่ได้เข้ามาใกล้ไปกว่า แล้วสักพัก ยาซูก็วิ่งไปอีกทาง
เรย์โนถอนใจด้วยความโล่งอก แต่ยังไม่ทันจะถอนหายใจจนสุด
"จ๋ะเอ้...คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ" ยาซูชะโงกหน้าเข้ามาทางปากทางเข้า กระบอกปืนส่องมาที่เขา รู้สึกได้เลยว่ามันพร้อมจะลั่นไกทุกเมื่อ
"ออกมา ฉันไม่ทำคนไม่มีทางสู้"
เรย์โนคลานออกมาอย่างไม่เต็มใจ แต่ถ้าไม่ออกมาเขาคงมีสิทธิ์ตายเกือบร้อยเปอร์เซ็น และยังไม่ทันที่เขาจะหลุดจากช่องนั้นออกมาทั้งตัว เรย์โนพุ่งตัวเอาหัวทิ่มเข้าใส่ท้องของยาซู ทำให้ชายผมเงินจุกไม่มากก็น้อย เรย์โนดันอีกฝ่ายจนไปติดกับซากอิฐด้านหลังพร้อมกับระดมหมัดรัวเข้าใส่
ในตอนแรกยาซูตกใจพอตั้งสติได้ เข่าก็ยกอัดเข่ากลางลำตัวของเรย์โน ขยุ้มผมสีแดงเพื่อกระชากให้เรย์โนเงยหน้า หมัดลุนๆอัดเข้าหน้าของฝ่ายโดนจิกเต็มแรงถึงขั้นเรียกเลือดได้ เรย์โนมึนไม่น้อยเมื่อยาซูเอามือประสานกันก่อนทุบอักเข้ากลางหลังเล่นเอาชายผมแดงหน้าอกกระแทกพื้น ยาซูเตะงัดจนอีกฝ่ายพลิกกลับมานอนหงาย เตรียมจะประเคนให้อีกหนึ่งฝ่าเท้า เรย์โนใส่มือขวาเกี่ยวขาข้างหนึ่งของชายชุดดำให้เสียหลักและกลิ้งตัวหลบฝ่าเท้านั่นหวุดหวิด
Memory 2
"นี่ชอบความรุนแรงหรือเปล่า" ยาซูถามพลางออกแรงลากร่างที่เกือบจะสิ้นสติของเรย์โนไปตามพื้นขรุขระเต็มไปด้วยเศษอิฐเศษหิน ความคมของหินบาดทิ่มสร้างความเจ็บปวดให้คนถูกลาก แม้ว่าจะยังมีเสื้อสูทกับเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างใน แต่ก็ไม่ได้หนามากพอที่จะกันได้ ชายผมแดงพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้อง ขบฟันกับริมฝีปากล่างแน่นไม่สนว่าริมฝีปากเริ่มมีโลหิตสีแดงซึมออกมาอย่างช้าๆ ยาซูไม่ใส่ใจแม้แต่น้อยว่าสิ่งที่ตนกำลังถูลู่ถูกังนั้นเป็นมนุษย์มีชีวิตไม่ใช่กระสอบทรายกระสอบปุ๋ย ดวงตาทั้งสองกวาดมองไปรอบๆอย่างพินิจพิจารณาสำรวจหาจุดที่ตนพอใจ
"นี่ไอ้เด็กติดแม่ จากลากไปถึงไหนว่ะ" เรโนกล้ำกลืนความเจ็บปวดตวาดร่างในชุดหนังสีดำ
"เดี๋ยวน่า...ใจร้อนไปได้ วิ่งหางจุกตูดมาได้ตั้งนาน แค่นี้...ทนไม่ได้รึไง" ยาซูตอบกลับ
"จะทำอะไรก็ทำสิโว้ย ชักช้าเป็นบ้าเลย" รู้สึกว่าอะดีนารินในร่างกายของเรโนคงพุ่งขึ้นสูงผิดปกติ เลยสั่งเอาๆ พอสารกระตุ้นทำงานสติที่เลือนลางกับกำลังกายที่ถดถอยค่อยๆกลับคืนมา เรโนพยายามแกะมือที่ขยุ้มศีรษะออก แต่ไม่ค่อยมีประโยชน์ มือนั้นติดแน่นเหมือนติดกาวไว้ เขาเริ่มดิ้นรนขัดขืนมากขึ้นจนยาซูรำคาญ จึงปล่อยมือและอย่างรวดเร็วเปลี่ยนมาล๊อคคอลากเข้ามาประชิดข้างลำตัวทันที เพิ่มแรงรัดจนเรโนหายใจไม่ออกจึงชกเข้าที่หลังของยาซูหลายครั้งเพื่อให้คลายมือบ้าง
"ที่นี่แหละ เหมาะ" อยู่ๆชายผมเงินก็พูดขึ้น เขาปล่อยร่างเชลยลงกลับพื้นไม่เบาสักเท่าไหร่
เรโนนอนหมดแรงอีกรอบ พยายามช่วงชิงอากาศบริสุทธ์เข้าปอด ได้ยินเสียงดังกุกกัก ยาซูรื้อหาอะไรบางอย่างในกองอิฐ เรโนค่อยลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆว่าตัวเองอยู่ที่ไหนตรงที่พวกเขาอยู่กันนี้เป็นห้องห้องหนึ่งที่ค่อนข้างสมบูรณ์ท่ามกลางซากปรักหักพัง แสงสว่างส่องลอดเข้ามาจากช่องหน้าต่าง แม้จะมีแสงอยู่บ้างแต่ห้องนี้ก็ยังมืดสลัว
ยาซูเดินกลับมาพร้อมกับเส้นโลหะที่หนาเกือบสองนิ้ว เมื่อมองใกล้จึงรู้ว่าเป็นสายเคเบิ้ลเส้นหนึ่ง เรโนมองตามชายผมเงินที่เดินเข้ามาใกล้ สมองยังไม่สั่งการคิดไม่ออกว่ายาซูเอาสายเคเบิ้ลนั่นมาทำอะไร แม้กระทั่งเมื่อข้อมือทั้งสองถูกรวบเข้าหากันและพันธการไว้ด้วยเส้นเคเบิ้ลโลหะ หรือแม้แต่เมื่อยาซูดึงเข้าลุกขึ้นผลักร่างของเรโนถลาไปกระแทกกับกำแพงห้อง จากนั้นเขาก็ถูกแขวนอยู่กับขอเหล็กที่ยื่นออกมาจากผนังซึ่งอยู่เหนือขึ้นไป เรโนเจ็บข้อมือเพราะน้ำหนักตัวที่ถ่วงลง ขาทั้งสองข้างพยายามยันกำแพงเพื่อพยุงตัว เพื่อผ่อนแรงจากข้อมือ
เมื่อจัดการกับเชลยเป็นที่เรียบร้อย ยาซูก็ก้าวเข้ามายืนประชิดร่างของเรโน
"ท่านแม่อยู่ที่ไหน" เสียงทุ้มๆถามอยู่ข้างหูเรโน ลมหายใจอุ่นรินรดตลอดข้างแก้ม ใบหูและซอกคอ ทำให้เขาขนลุกซู่
"ไม่รู้โว้ย" เรโนตอบด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ไม่วายประชดประชัน
"เหรอ..." ยาซูรับคำก่อนที่จะอัดสันมือเข้าที่ลิ้นปี่ของเชลยปากแข็ง
"อุก!" เสียงดังจากลำคอของเรโนบอกให้รู้ว่าเจ็บและจุก
"ให้โอกาสอีกที ตอบมาดีกว่าน่า" ร่างสูงเพรียวยืนประชิดติดตัวเรโน การพูดยาซูก็กระซิบอยู่ข้างหู
"ไม่....รู้....ว่ะ" เรโนยื่นหน้าไปตอบอย่างเน้นที่ละคำที่ข้างหูอีกฝ่ายเช่นกัน
ยาซูผละห่างออกมานิดหนึ่งเพื่อมองหน้าเรียวที่ซีกแก้มข้างซ้ายเป็นรอยช้ำ ปากหาเรื่องนั้นก็แดงช้ำจากการกัดฟันตอนโดนซ้อม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มยังส่องประกายโอหังให้เห็น ยาซูยิ้มหวานให้ทีหนึ่ง เล่นเอาเรโนตาพร่าไปเลยเพราะอีกฝ่ายนั้นมีใบหน้าที่หวานสวย เวลายิ้มยิ่งสวยมากกว่าเดิม แต่ถึงจะประทับใจก็เถอะ เรโนรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆยังไงไม่รู้
มือในถุงมือหนังก็ตบฟัวะจนหน้าหัน เผอิญฟันกัดเข้าที่ลิ้นเต็มแรง เลือดเลยกลบปากทันที
"ในปากนี่มีอะไรอุดไว้นะ ถึงไม่พูด" มือเดียวกับที่ตบยกขึ้นบีบคางมนแน่น บังคับให้อ้าปากแล้ว เรโนพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ก็เคลื่อนไหวไปไหนไม่ได้จำต้องอ้าปากออก ยาซูเคลื่อนเข้าไปสำรวจใกล้ๆ
"เอ...ดูๆแบบนี้ก็ไม่มีอะไร แล้วข้างในจะมีรึเปล่า" พูดจบนิ้วหนึ่งก็สอดเข้าไปในโพรงปากทันที นิ้วนั้นควานหาทุกซอกทุกมุม เมื่อคิดว่านิ้วเดียวไม่พอนิ้วที่สองก็ตามเข้าไป มือทีสวมถุงมือหนังแค่สองนิ้วก็เต็มปากแล้ว ยาซูยังเพิ่มนิ้วที่สามเข้าไปอีก มันจึงแน่นคับปาก
เสียงอึกอักดังอยู่ในคอ เรโนต้องแหงนหน้าขึ้นเพื่อให้ลำคอโล่งมิฉะนั้นจะหายใจไม่ออกเสียก่อน ดูเหมือนชายผมเงินจะมีความสุขที่เห็นเชลยทรมานนิ้วเหล่านั้นยังคงยัดเยียดอยู่ในปากของเรโน เมื่อเชลยผมแดงเริ่มหมดแรงลงอย่างช้าๆ ดวงตาเริ่มเหลือกขึ้นข้างบน ยาซูจึงดึงนิ้วที่อุดปากออก เรโนไอค่อกแค่กรู้สึกว่าวันนี้เขาจะขาดอากาศหายใจหลายรอบแล้ว
"ไม่มีอะไรสักหน่อย" ยาซูพูด ก่อนที่จะพูดอะไรต่อโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ยาซูรับสาย
"นั่นนายเหรอ....อย่าร้องไห้สิ....สรุปว่านายเจอท่านแม่ไหม...อะไร! ไม่เจอ....ฉันเหรอ...จับได้แล้ว...อะไรอีกนะ...หนีไปได้...ไอ้บ้าตามไปเลย...แค่นั้นนะเดี๋ยวเจอกัน" ยาซูปิดฝามือถือเมื่อจบการสนทนา สายตาที่จ้องมองเชลยอย่างคาดคั้น
"คู่หูนายโดนจับได้แล้ว"
คิ้วที่แดงเข้มเลิกขึ้นเหมือนจะถามว่า 'แล้วไง'
"ลอซบอกว่าท่านแม่ไม่อยู่กับมัน งั้นก็ต้องอยู่กับนาย"
"ไอ้โรคจิตนี่ บอกตั้งหลายทีแล้วนะเฟ้ยว่าไม่มี ไม่รู้..." เรโนตะโกนเท่าที่เสียงจะอำนวย
"ไม่เชื่อ ต้องค้นดูให้ทั่ว" ยาซูบอกพลางเริ่มต้นค้นจากกระเป๋าเสื้อสูทสีดำตัวนอกล้วงสิ่งของต่างๆออกมาโยนทิ้งลงพื้นที่ละอย่างสองอย่าง จากนั้นก็เป็นกระเป๋าใส่ของด้านในสูทลูบค้นไปเรื่อยๆจากด้านหน้าไปสู่ด้านหลัง จนพอใจว่าในเสื้อสูทคงไม่มี จึงเริ่มค้นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใน ลูบแผ่นอกเรียบผ่านเนื้อผ้า ไล่จากลำคอ กลางอก หน้าท้องก่อนจะหยุดที่เหนือเข็มขัดแล้ววนอ้อมลำตัวไปยังแผ่นหลัง ลูบขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลังถึงสบักไหล่ ในท่านี้เหมือนยาซูกำลังโอบกอดเรโนอยู่ ใบหน้าของทั้งสองเกือบจะติดกันลมหายใจของผู้ค้นหาสัมผัสผิวกายสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดให้แก่เรโน
"ในเสื้อไม่มีอะไร" ยาซูกระซิบบอก
"เออ...มันจะมีอะไรเข้าไปได้ละ" เรโนกัดฟันกระซิบตอบ
ยาซูยิ้มหวานให้อีกที
"งั้นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว" พูดจบยาซูก็กระชากด้านหน้าของเสื้อเชื้ตที่ขมุกขมอมของเรโนจนมันขาดแควก ผิวกายขาวๆเปล่าเปลือยปรากฎออกมาตามรอยขาด ไม่หยุดแค่นั้น ยาซูยังฉีกทึ้งจนเสื้อชั้นนอกเสื้อชั้นในของเชลยขาดกระจุยจนเหลือแต่ตัวเปล่า มือทั้งสองเริ่มลูบไล้สำรวจบนผิวกายขาวสะอาดนั้นอย่างละเอียดละออ ถ้ามันจะเป็นสัมผัสที่รุนแรงกว่าที่เป็นอยู่จริง เรโนคงไม่รู้สึกหวั่นไหวกับสัมผัสของยาซูมากเท่านี้ และเขาเกือบร้องครางออกมาเมื่อมือคู่นั้นเลื่อนผ่านยอดอดเคล้าคลึงแผ่วเบา ลงสู่หน้าท้องแบนราบ เห็นจากภายนอกจะไม่รู้เลยว่าร่างกายของเรโนจะสมส่วนไม่มีส่วนเกิน กล้ามเนื้อกระชับอย่างคนฝึกมาดี ตัวไม่ได้ใหญ่โตแต่เพราะชอบสวมเสื้อผ้าหลวมจึงดูว่าตัวใหญ่ ยาซูยังใช้เวลากับการสัมผัสผิวขาวเนียน สำรวจไปทั่วด้วยความพึงพอใจ
"ข้างบนไม่มี...งั้นค้นข้างล่างต่อก็แล้ว" ยาซูกล่าวออกมามือเริ่มแกะเข็มขัดกางเกงออก
"เฮ้ย...ไอ้เด็กบ้า...ไอ้ลูกแหง่...ไอ้วิปริต...หาไปก็ไม่เจอหรอกโว้ย หยุด...ได้ยินไหม" เรโนตะโกนโวยวายด่าทอเพื่อหยุดการกระทำอันไม่ปกตินี้อย่างเร่งด่วน
"ไม่ได้หรอก ทำแล้วก็ต้องทำให้เรียบร้อยสิ" ยาซูพูดมือก็แกะกางเกงของเรโนออกแล้วดึงลงข้างล่างโดยที่ตัวเองยังยืนประชิด ตาต่อตาประสานกันอยู่
-
Memory 3
มือทั้งสองข้างของยาซูวางลงบริเวณเหนือสะโพกไล้มือเข้าหาหน้าท้องปลายนิ้วเฉียดผ่านท้องน้อยทำเอาเรโนสะดุ้งเฮือกเพราะเกือบจะไปถึงส่วนที่อ่อนไหว แต่ก็เหมือนแกล้งเพราะยาซูไม่ได้แม้แต่จะสัมผัสหรือมองดู เพียงเฉียดผ่านไปมาอย่างฉาบฉวย การกระทำเช่นนั้นยิ่งสร้างความวาบหวิวให้ก่อเกิดแก่เรโนมากนัก เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เคลิบเคลื้อมไปตามสัมผัสที่ปลุกเร้าให้อารมณ์และอุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้น กัดฟันกลั้นเสียงครางไว้ด้วยความยากลำบาก จากหน้าท้องยาซูลากมือลงผ่านสะโพกมนลูบวนไปยังบั้นท้ายค่อยๆลากจนถึงโคนขาเลื่อนลงสัมผัสต้นขาด้านหลังแล้ววนกลับมาด้านหน้าอีกครั้ง
เรโนพยายามหนีบขาตัวเองไว้แน่นไม่ยอมแยกออกเมื่อมือของยาซูมายังหว่างขาที่เบียดชิดกันอยู่ ชายผมเงินหัวเราะเบาๆก่อนจะเพิ่มแรงแทรกฝ่ามือเข้าไปแยกต้นขาออกจากกันอย่างช้าๆ ลูบไล้ขึ้นลงแต่ก็ยังยึดมั่นที่จะไม่แตะต้องส่วนนั้น ยาซูเลื่อนไล้จนถึงหัวเข่า แล้วอยู่ๆเขาก็ทรุดลงคุกเข่า สร้างความกระอักกระอ่วนใจแก่เรโนเป็นอันมากเพราะท่านี้ทำให้ใบหน้าของยาซูอยู่ตรงกับแก่นกายของเชลยหนุ่มพอดี ลมหายใจอุ่นๆก็ถือเป็นอีกสัมผัสที่ทรมานเรโนอยู่ขณะนี้
"ในรองเท้านี้จะมีไหม" ยาซูพูดเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือตามปลีน่อง หยุดเหนือขอบกางเกงที่ถูกลูดลงมาไม่หลุดออกจากตัวเพราะติดรองเท้า ชายผมเงินก็ค่อยดึงรองเท้าออกที่ละข้าง ดึงกางเกงที่ยังค้างอยู่ออกไปด้วย และแล้วเรโนก็เปล่าเปลือยตลอดทั้งร่างไม่มีอะไรปกปิด ยิ่งอยู่ในท่าที่ถูกมัดมือแขวนไว้อีก เรโนยิ่งเหมือนปกป้องตัวเองไม่ได้ ยาซูสำรวจเท้าเปล่าเปลือยนั้นทุกซอกทุกมุม ทุกซอกนิ้วเลยก็จะว่าได้ จากขาซ้ายมาขาขวาไล้ขึ้นจากข้างล่าง ขาทั้งสองถูกยกและบังคับให้แยกกว้างเพื่อสะดวกในการสำรวจค้นหา ดวงตาสีฟ้าเขียวเหลือบขึ้นมองหน้าของเชลยที่กำลังกัดปากหลับตา ใบหน้าแหงนไปด้านหลัง เขาหัวเราะนิดหน่อยก่อนแนบริมฝีปากเย็นๆลงบนผิวกายที่ร้อนผ่าวบริเวณซอกขาด้านในของเรโน มีผลทำให้ชายผมแดงลืมตาโพลงก้มลงมองทันที
"เฮ้ย....ไอ้เด็กบ้า....ไม่มีอะไรอยู่ใต้หนังกำพร้าของฉันหรอกโว้ย"
ยาซูหัวเราะคิกคักพลางละจากผิวเนียนขาวลุกขึ้นยืน
"ที่ไหนๆก็ไม่มี เอ...ยังมีตรงไหนไม่ได้ค้นอีกนะ"
เรโนหมั่นไส้คนตรงหน้าที่ทำหน้าตาไร้เดียงสาเอียงคอมองหน้า
"นี่ยังจะหาอะไรอีก มันไม่มี....ไม่เข้าใจหรือไงคำว่า...ไม่มีเนี่ย"
"ไม่หรอก นายต้องเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่ง แล้วจะหาจากตรงไหนดีล่ะ" ยาซูตอบ
"งั้นคงเหลือแต่รูก้นฉันมั้งที่นายยังไม่ได้ค้น" เรโนประชดตอบ แต่ดูเหมือนไปจุดประกายบางอย่างให้แก่ยาซู
"อ้า....ดีมาก...นั่น...ฉันยังไม่ได้ค้นจริงๆด้วย"
"เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ" เรโนร้องลั่นเมื่อยาซูเข้าประชิดชนิดผิวเปล่าๆสัมผัสกับความเย็นของชุดหนัง ชายผมเงินแยกขาของเรโนให้กว้างขึ้นพอที่จะให้เข้าไปยืนอย่างแนบชิดได้ มือข้างหนึ่งสัมผัสกับปากทางเข้าที่อยู่ด้านหลัง
"หยุดน้า.............ไอ้เด็กบ้า ไอ้วิปริต ไอ้โรคจิต ไอ้เด็กติดแม่ ปล่อยน้า....จะทำอะไร.....ไอ้....โอ้ย!" เรโนร้องโวยวายแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนิ้วมือหนึ่งสอดแทรกเข้าไปภายในกายอย่างไม่บันยะบันยัง "โอ้ย...เจ็บ...เจ็บนะโว้ย" เรโนตะโกนดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่มีประโยชน์เมื่อยาซูไม่คิดจะหยุดการกระทำที่ทำอยู่ นิ้วที่สองถูกสอดเข้าไป ทำเอาเรโนสะดุ้งสุดตัว น้ำตาซึมจากความเจ็บแน่นของส่วนที่โดนบุกรุก ข้อมือบิดไปมาทำให้เส้นโลหะบาดเนื้อจนเลือดซึมออกมา
"หยุด...หยุดสักที ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ" เรโนพูดเสียงเครือพลางหอบด้วยความเจ็บปวด
"อืม...เหมือนจะไม่มี" ยาซูรับคำเบาๆแต่นิ้วที่สามก็ยังคงแทรกเข้าไป
"ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่อยู่...อึก...ไม่อยู่จริงๆ" เรโนคร่ำครวญเพียรบอก เพื่อให้การกระทำนี้ยุติลง
"อย่าเกร็งสิ ยิ่งเกร็งยิ่งเจ็บนะ" ยาซูกระซิบบอกข้างหูเบาๆลิ้นอุ่นเลียใบหูเล็กๆนั้น
"อือ...อย่าทำแบบนั้น" ข้างล่างก็ยังเจ็บแต่สติของเรโนเริ่มเผลอไผลจากการที่ยาซูเริ่มเลียใบหูและริมฝีปากเริ่มและเล็มชวนจั๊กกะจี้
"มีอารมณ์เหรอ" ยาซูหัวเราะพลางถาม
"ไอ้บ้า!!!" เรโนตะโกนใส่แล้วก็ต้องหน้าเหย่เกเพราะยาซูดึงนิ้วออกทีเดียว "อือ...อูย"
"ไม่มีอะไรจริงๆด้วย" ยาซูพูดพลางเริ่มถอดถุงมือออกทีละข้าง มือเรียวขาวสะอาดเริ่มสัมผัสร่างกายของเรโนอีกครั้ง
"ไม่มีแล้วยังจะทำอะไรอีกว่ะ" เรโนโวยวาย
"ทำรักไง" ยาซูตอบยิ้มให้
"ไอ้เด็ก..."
ด่าไม่ทันครบคำริมฝีปากได้รูปนั่นก็ประกบแนบปิดกันคำพูด ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาบังคับให้ลิ้นของอีกฝ่ายตอบรับ ลิ้นของฝ่ายบุกรุกแทรกลึกล้ำสำรวจไปทั่วโพรงปากดูดดื่มความหวานจากเรโนอย่างเต็มที่ ส่วนมือก็ลูบไล้แผ่นหลังเนียนเลื่อนลงมาจับสะโพกมนยกขึ้นแทรกขาเข้าหว่างกลางเพื่อใช้เป็นฐานรองรับร่างของเรโน เหมือนว่าเรโนจะเคลิ้มไปกับจุมพิตที่อีกฝ่ายมอบให้ทำให้หัวสมองของชายผมแดงว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก เมื่อยาซูเลื่อนริมฝีปากไปสัมผัสแก้มเนียนเลาะเล็มไปจนถึงใบหูไล่ลงมายังต้นคอ ซึ่งเชลยของเขาก็ให้ความร่วมมือโดยการผินหน้าเงยขึ้นเพื่อเปิดทางให้
โดยไม่ทันระวัง ยาซูโดนเรโนทุบที่หลังเนื่องจากเมื่อมีฐานมารองรับทให้ตัวเรโนยกสูงขึ้นอีกนิด ผ่อนคลายความตึงของแขนที่ถูกแขวน ชายผมแดงจึงเอาออกจากที่แขวนและทุบทำร้ายยาซูจนได้ แต่ใครจะคิดละว่าโดนทุบขนาดนั้นยาซูยังไม่ปล่อยกลับกอดร่างเรโนแน่นเบียดตัวเองไปข้างหน้าดันร่างของเชลยหนุ่มกระแทกเข้ากับผนัง และด้วยมือที่ยังติดกันอยู่นั้น ยาซูใช้มือข้างหนึ่งดึงแขนข้ามศีรษะของตนเองกลายเป็นว่าเรโนกำลังโอบกอดยาซูอยู่
"ลืมไปว่านายชอบรุนแรง" ยาซูพูดพร้อมทั้งแนบริมฝีปากบดขยี้ปากแดงช้ำนั้นอย่างรุนแรง
"ปล่อยนะ" เรโนพูดหลังจากที่ยาซูถอนริมฝีปากไปสัมผัสส่วนอื่น "อ้า!!!" เรโนร้องเสียงหลงเมื่อยาซูกัดเข้าที่บริเวณบ่าจนเลือดออกแล้วลิ้นนุ่มก็เลียทำความสะอาดแผลให้ ยาซูยกร่างเรโนขึ้นเพื่อจะได้สัมผัสแผ่นอกขาวเนียน ริมฝีปากกับลิ้นอุ่นยังลิ้มรสผิวกายเน้นย้ำสร้างรอยแดงเป็นจ้ำๆไปทั่วหน้าอก เรโนครางเครือเมื่อนอดยกถูกขบเม้มไล้เลียอย่างรุนแรง เมื่อพอใจก็ย้ายมาทำอีกข้างอย่างไม่ให้น้อยหน้าไปกว่ากัน
มือของเรโนขยุ้มเข้ากับเรือนผมยาวสีเงินเพื่อกดศีรษะนั้นให้แนบชิดยิ่งขึ้น นี่แค่สัมผัสแค่ส่วนบนยังไม่ลงไปสู่เบื้องล่าง อารมณ์ของเรโนก็พุ่งขึ้นสูงทรมานเจียนจะขาดใจ เมื่อมือเย็นๆข้างหนึ่งของยาซูสัมผัสที่แก่นกายของเรโนและเริ่มขยับขึ้นลงเป็นจังหวะจนมันแข็งขึงกล้ามเนื้อทั่วร่างที่แนบชิดอยู่บ่งบอกไว้ว่าเจ้าของร่างนั้นอยู่ในจุดที่จะปลดปล่อย ยาซูเร่งขยับมือเร็วขึ้นพลางปิดปากที่ร้องครางเสียงกระเส่า และใช้เวลาไม่นานเรโนก็ร้องเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาเลอะทั้งตัวเองและคนทำ มือที่มีของเหลวสีขุ่นๆนั้นเลือนไปยังเบื้องหลังแทรกเข้าไปตรงปากทางที่เจ็บแสบจากการกระทำก่อนหน้านี้
"เจ็บ..." เรโนพึมพำคิ้วเรียวสีแดงเข้มขมวดเข้าหากัน
"ไม่หรอก เข้าง่ายกว่าเมื่อกี้ตั้งเยอะ" ยาซูกระซิบบอกริมฝีปากพรมจูบไปทั่วใบหน้าที่แดงก่ำ "อย่าเกร็งแล้วกัน"
"ใครจะไปห้ามได้เล่า" ชายผมแดงทำปากขมุบขมิบพูดเบาๆ
แต่ไม่รอดพ้นร่างตรงหน้ายังได้ยินอยู่ดี ซึ่งทำโทษด้วยการสอดนิ้วเพิ่มโดยไม่แจ้งล่วงหน้า ทำให้เรโนเงียบเสียงไป และเมื่อนิ้วที่สามตามไปสมทบและคลึงเบาๆเพื่อขยายช่องทางไม่ให้ต้องเจ็บรวดร้าวมากนัก อีกมือก็สัมผัสส่วนกลางลำตัวของเรโนเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ ยาซูเห็นว่าชายผมแดงเริ่มชิน และเริ่มส่งเสียงครวญครางจากการปลุกเร้า จึงดึงนิ้วออก แนบริมฝีปากมอบจุมพิตอันล้ำลึกแล้วแทรกกายเข้าไปทันที เรโนกรีดร้องอู้อี้กับปากของอีกฝ่ายด้วยความเจ็บปวด เพราะสิ่งที่แทรกเข้ามาไม่อาจเทียบได้กับนิ้วมือที่นำร่องช่วยผ่อนคลายก่อนหน้า ยาซูขยับกายเข้าออกเป็นจังหวะอย่างเนิบนาบ มือข้างหนึ่งเร่งเร้าแก่นกายของร่างตรงหน้านำพาเอาความเจ็บปวดค่อยๆบรรเทาไปเล็กน้อย
"ยาซู!!" เรโนเรียกชื่อของยาซูด้วยเสียงสั่นๆเพราะอยากให้ชายผมเงินยุติการสอดแทรกที่แสนเจ็บปวดนี้
คนถูกเรียกได้ยินแต่ไม่หยุดการกระแทกกระทั้นซ้ำยังขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ เรโนได้แต่หลับตาปล่อยน้ำตาไหลรินกัดฟันทน ทุกการกระแทกกระทั้นสร้างความรวดระบมตลอดร่างจนกระทั่งยาซูถอดถอนกายจนเกือบหมด แล้วกระแทกกลับมาอย่างรุนแรง รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆที่ถูกหลั่งภายในกายมากมายและรินล้นออกมาตามเรียวขามีสีแดงๆของเลือดซึ่งถูกปล่อยลงจากการโอบรัดรอบเอวของยาซู
"เบาๆนะเฟ้ย" ชายผมแดงพูดเมื่อยาซูถอนกายออก แต่ดูเหมือนยาซูอยากจะแกล้งมากกว่าโดยการกระแทกเข้าไปอีก "โอ้ย!!!....ไอ้บ้านี่" น้ำตาซึมด้วยความเจ็บ
"คิดว่าจะจบแค่นี้เหรอ" ยาซูพูด
"ยังจะอีกเหรอ..." ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างแล้วต้องหลับตาเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายประทับลงที่เปลือกตา พรมจูบตามสันจมูกแก้มเนียนแดง ลิ้มรสของเหงื่อตามไรผมสีแดงเข้ม แล้ววกกลับมาประทับแนบแน่น มือก็ยกขาทั้งสองของเรโนแยกกว้างพับเข้าหาตัวจนหัวเข่าเกือบชิดอก ในท่านี้เพิ่มรสสัมผัสของการเสียดสีร่างกาย
เรโนเริ่มส่งเสียงครางดังขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงกระแทกกระทั้นของยาซู ส่วนนั้นยังเจ็บแสบแต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งแรกเพราะมีของเหลวหล่อลื่นช่วยให้การสอดแทรกกระทำได้ง่ายขึ้น และแล้วร่างของเรโนก็บิดเกร็งเมื่ออารมณ์ถูกพาสู่จุดสุดยอด ตามมาด้วยแรงกระแทกอย่างรุนแรงของยาซูที่ขึ้นสู่จุดหมายเดียวกัน
เรโนหอบหายใจ ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาซบหน้าลงกับบ่าของยาซูด้วยความเหนื่อยอ่อน ชายผมเงินยังไม่ได้แยกออกจากร่างตรงหน้าเพียงแต่ขยับดึงขาที่ยกดันขึ้นเปลี่ยนเป็นให้โอบรัดรอบสะโพก พลิกตัวเป็นฝ่ายพิงกำแพงแทนแล้วทรุดนั่งลง
"อ้ะ!!" แรงกระเทือนยามที่น้ำหนักของตัวเองกดทับลงบนท่อนเนื้อร้อนผ่าวที่ยังอยู่ในกาย
"ไปอดอยากจากไหนมาฟ่ะ" เรโนดึงตัวเองออกเพื่อมองหน้ายาซู
"เอาน่า...ทนหน่อยแล้วกัน...ฟ้ายังไม่มืดเลย" ยาซูตอบพลางลูบไล้แผ่นหลัง กดลงที่สะโพกเพื่อให้แนบชิดมากขึ้น
"อะไรน้า.............." เรโนโวยวายได้คำเดียวก่อนที่ถูกริมฝีปากนั้นประกบปิดแนบแน่น
Memory 4
รุ่งสางแสงสีทองสาดส่องเข้ามาภายในห้องที่มืดสลัว ส่องต้องตาของชายหนุ่มผมสีเงินทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น ยาซูลืมตาขึ้นค่อยๆขยับตัวออกห่างจากร่างเพรียวที่นอนกอดอยู่ หลังจากที่ใช้เวลาทั้งคืนจนล่วงเข้ากลางดึกของเมื่อวาน ค้นหาสิ่งสำคัญของเขาและพี่น้อง แต่ก็ยังไม่เจออยู่ดี ยาซูไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับสิ่งอื่นแทน เชลยผมแดงของเขานอนหมดเรียวแรงตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งแรงปรารถนาที่แม้จะขัดขืนในตอนต้น แต่ท้ายที่สุดก็คล้อยตาม ก่อนที่จะหลับไหลด้วยความเหนื่อยอ่อนนั้น ยาซูได้ซุกตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนเรียวที่โอบกอดด้วยความอ่อนโยนซึ่งทำให้หลับตาได้อย่างสนิทใจ หากแต่ว่าความรู้สึกนึกคิดทั้งปวงจะต้องหยุดอยู่แค่นั้น เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาหน้าที่ที่ต้องทำกลับตอกย้ำให้รับรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นได้เพียงฝันตื่นหนึ่งที่อาจจะยาวนานและอาจดำเนินต่อไปเพียงชั่วครู่ ยาซูค่อยๆยกเรียวแขนของเรโนออกจากตัว ผุดลุกขึ้นนั่งเหลียวหน้ามองใบหน้านวลนั้นอีกครั้งก่อนจะก้มลงจุมพิตไหล่เปล่าเปลือยที่โผล่พ้นขอบผ้าที่หามาห่มนอน และจากไปก่อนที่เรโนจะตื่นขึ้นมาในตอนสาย
************************************************
ร่างหนึ่งยืนนิ่งอยู่กลางลานกว้างที่ล้อมรอบด้วยซากปรักหักพัง ชายผมแดงยืนอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานานแล้วเขาซุกมืออยู่ในโอเวอร์โค้ทสีดำใบหน้าครึ่งซ่อนอยู่ในผ้าพันคอสีแดงเข้ม แม้เกร็ดหิมะสีขาวโปรยปลายลงมาจากฟากฟ้าและอากาศจะหนาวเย็นเพียงใด เรโนก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสายตาทอดมองป้ายหินที่ตั้งขึ้นบนนั้นสลักตัวอักษรอยู่สามแถว เหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย ความคิดย้อนรำลึกไปสู่วันวารก่อนที่การต่อสู้ครั้งสุดท้ายจะเกิดขึ้น ยังจำได้ดีว่าวันนั้นคาดาจและพวกมาที่ Healin Lodge มาเค้นถามหาที่ซ่อนของเจโนวากับรูฟัสหัวหน้าของเขา ตัวเขาเองก็ต่อสู้กับยาซูเหมือนตามปกติ ไม่แสดงออกไปว่ามีอะไรเกิดขึ้นครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ผลก็ยังเหมือนเดิมสู้ไม่เคยชนะสักที หลังจากที่ถูกซัดจนลงไปกองกับพื้น คาดาจเข้าไปในห้อง ส่วนรู้ดโดนลอซลากลงจากชั้นสองลงไปชั้นล่าง ได้ยินเสียงต่อสู้ดังอยู่
เรโนพยุงกายขึ้นนั่งพิงกำแพงเอามือกุมท้องที่โดนเตะ หอบหายใจก่อนจะหรี่ตามองร่างสูงเพรียวของฝ่ายตรงข้ามที่ยืนอยู่ตรงหน้า และสะดุ้งเมื่อร่างนั้นทรุดลงท้าวแขนกับพนังกักเขาไว้หว่างกลาง
"เฮ้ย...จะทำอะไร" ชายผมแดงจ้องหน้าอีกฝ่ายที่ยังคงเฉยชา "เราเป็นศัตรูกันนะเฟ้ย"
"ก็ใช่...ไม่ได้เถียงนี่" ยาซูตอบพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"แล้วนี่มันอะไร นายตั้งใจจะทำอะไร" เรโนพูดกลางใช้มือดันหน้าของคนตรงหน้าไม่ให้เข้ามาใกล้
"ก็คิดถึงไง ขอจูบสักทีสองทีเป็นไรไป" ชายผมเงินตอบพลางใช้มือดึงมือของเรโนที่กันอยู่ออก
"ไอ้เด็กเวร..." พูดได้แค่นั้นก็เงียบไปเพราะริมฝีปากอุ่นแนบชิด เมื่ออีกฝ่ายพอใจแล้วก็ถอนริมฝีปากออกแนบหน้าผากจมูกโด่งๆนั้นชนกัน
"นี่เราต้องสู้กันไม่ใช่เหรอไง" เรโนเอ่ยจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเขียว
"ก็สู้กันเสร็จแล้วไง เหรอว่าไม่จริง" ยาซูยิ้มตอบ
"ฮึ!!" เรโนทำเสียงขึ้นจมูกเบือนหน้าออกจากการชนหน้ากัน ไม่พูดอะไรอีก มาสะดุ้งอีกทีก็ตอนที่ยาซูย้ายมานั่งพิงข้างๆแล้วฉุดตัวเขาไปนั่งตักกอดไว้เหมือนเป็นเด็ก มือในถุงมือหนังจับปอยผมสีแดงเล่นอย่างสบายใจ ลมพัดแผ่วๆ บรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงไออุ่นที่คนทั้งสองมอบให้แก่กัน ทั้งคู่ไม่พูดถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นหรือจะเกิดขึ้นในอนาคต แล้วเมื่อคาดาจออกมาเรโนก็ยืนมองทั้งสามจากไป
**************************************************
"นายมาทำอะไรที่นี่" เสียงนุ่มๆถามขึ้น
เรโนเงยหน้าขึ้นหันไปมองผู้พูด
"ไม่มีอะไรหรอก และนายละ คลาวด์มาทำอะไร"
ผู้มาไม่ใช่ใครอื่น คือ คลาวด์นั่นเอง เป็นปกติอยู่แล้วที่คลาวด์จะเข้ามาตรวจตราบริเวณนี้ และเขาเป็นคนตั้งป้ายหินที่สลักชื่อนี่เอง
"ฉันก็มาปกติอยู่แล้ว"
"นั่นสิ ลืมเป็นว่านายเป็นฮีโร่คอยปกป้องผู้บริสุทธิ์" เรโนพูดกวนๆเหมือนเดิม ก่อนจะเริ่มเดินพอผ่านคลาวด์ก็ได้ยินคำถาม
"นายเป็นอะไรไหม"
เรโนหยุดเดินหันกลับมาพลางยักไหล่ตอบ "ไม่หรอก ฉันไม่เป็นไร" แล้วก็เดินกลับออกไปยังพาหนะที่ขับมา ชายผมแดงมองไปยังชายอีกคนที่กำลังวางดอกไม้ช่อหนึ่งตรงหน้าป้ายหิน เขาไล่สายตาไปตามตวอักษรทีละบรรทัด
'Kadaj'
'Yazoo'
'Loz'
สายวกกลับไปที่บรรทัดที่สองอีกครั้ง ข้างหูเหมือนได้ยินเสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยขึ้นก่อนจากกันวันนั้น วันที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอย่างเงียบงัน
'คิดถึงนะ เรโน'
ชายผมแดงสตาทร์เครื่องกระพริบตาถี่ๆเพื่อกันไม่ให้หยดน้ำใสๆไหลริน ดึงแว่นตากันแดดลงมา ขับรถจากมาด้วยความรู้สึกที่มิอาจบ่งบอก กล่าวคำลาแผ่วเบาให้แก่ผู้ที่ลาลับไม่กลับมา หากแต่ว่าสถิตย์อยู่ในความทรงจำตลอดไป
End.... :bye2:
-
เข้ามาเจิมเรื่องใหม่....
เนื้อเรื่องสนุกดีครับ...เป็นกำลังใจให้นะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จบแย้วเย๋ออออ มีแค่5Memoriesใช่ป่ะ :confuse:
-
:dont2:ร้องอย่างให้ ทำมัยถึงทำกับชั้นได้ มาไม่เคยทั้นลุงกะป้าคู่นี้เ๊ล๊ย ฮึๆๆ
-
มันคือเรื่องสั้นหรอ ถึงได้จบไวแบบนี้
-
จบเร็วจัง :oni2: เป็นกำลังใจให้นะ
-
เรื่องสนุกดีครับ :mc4:
-
เศร้าจัง :hao5: