CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Elliott ที่ 06-07-2020 18:51:33

หัวข้อ: The Playlist : Special track 2 สี่ปี (END) (19/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 06-07-2020 18:51:33

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

หัวข้อ: Re: The Playlist : Introduction (6/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 06-07-2020 18:53:16

จะเป็นอย่างไรถ้าบอมนักร้องขี้อีโมหัวช้า ต้องมาอยู่ร่วมวงดนตรีกับนัทมือกีตาร์หน้าตายสุดกวน ...

Prologue



ทุกคนคงเคยใช้แอพพลิเคชั่นฟังเพลงอยู่บ้างนะครับ

แอพเหล่านั้นจะมีฟังก์ชันที่ไว้เก็บรวบรวมเพลงมาเรียบเรียงต่อกันเป็นสิ่งที่เรียกว่า เพลย์ลิสต์ …

ผมคิดเสมอนะว่าชีวิตคนเรามันก็เหมือนเพลย์ลิสต์ของเพลงนี่แหละ

แต่ละช่วงเวลาก็จะถูกสื่อด้วยเพลงแต่ละเพลง ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ไหน สุข เศร้า หรือ รัก

ของบางคนอาจจะมีเพลงสุขเยอะหน่อย

บางคนอาจจะมีแต่เพลงแอบรัก

ส่วนของผมน่ะเหรอครับ … ก็คงจะปนๆกันไปหลากหลายอารมณ์ตามประสาคนที่อ่อนไหววูบวาบง่ายไปตามสิ่งเร้า …



และนี่คือเพลย์ลิสต์ของผมครับ

เพลย์ลิสต์ที่ 1 รักแรก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044394#msg4044394)
เพลย์ลิสต์ที่ 2 วนเวียน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044450#msg4044450)
เพลย์ลิสต์ที่ 3 เสียใจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044460#msg4044460)
เพลย์ลิสต์ที่ 4 รอยยิ้ม (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044495#msg4044495)
เพลย์ลิสต์ที่ 5 ป่วน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044581#msg4044581)
เพลย์ลิสต์ที่ 6 เจ็บ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044700#msg4044700)
เพลย์ลิสต์ที่ 7 ปกป้อง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044796#msg4044796)
เพลย์ลิสต์ที่ 8 เพื่อนเก่า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044899#msg4044899)
เพลย์ลิสต์ที่ 9 ฝน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4044973#msg4044973)
เพลย์ลิสต์ที่ 10 รักแรก 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4045068#msg4045068)
เพลย์ลิสต์ที่ 11 คำถาม (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4045138#msg4045138)
เพลย์ลิสต์ที่ 12 คนหัวช้า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4045278#msg4045278)
เพลย์ลิสต์ที่ 13 รอ/ไม่รอ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4045435#msg4045435)
เพลย์ลิสต์ที่ 14 จอง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4045471#msg4045471)
เพลย์ลิสต์ที่ 15 เปลี่ยน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4045680#msg4045680)
(Special EP) Hidden track : other side of playlist  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4045827#msg4045827)
เพลย์ลิสต์ที่ 16 ยั่ว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046003#msg4046003)
เพลย์ลิสต์ที่ 17 แฟนเก่า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046178#msg4046178)
เพลย์ลิสต์ที่ 18 ทิ้ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046279#msg4046279)
เพลย์ลิสต์ที่ 19 ง้อ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046350#msg4046350)
เพลย์ลิสต์ที่ 20 รูปถ่าย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046422#msg4046422)
เพลย์ลิสต์ที่ 21 ดูแล (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046523#msg4046523)
เพลย์ลิสต์ที่ 22 แกล้ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046634#msg4046634)
เพลย์ลิสต์ที่ 23 ปลื้ม (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046781#msg4046781)
เพลย์ลิสต์ที่ 24 เคลียร์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4046880#msg4046880)
เพลย์ลิสต์ที่ 25 คำอธิษฐาน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4047021#msg4047021)
Special track 1 : อดีต (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72169.msg4047137#msg4047137)

...................................................................................................

ฝากนิยายเรื่องที่สองของผมไว้ด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับความคิดเห็น คำติชมและการเข้ามาอ่านล่วงหน้านะครับ

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย ร่วมกับมีคำหยาบคายอยู่ ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญานในการอ่านนะครับ :)

หัวข้อ: Re: The Playlist : Introduction (6/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 06-07-2020 19:52:24

เพลย์ลิสต์ที่ 1 รักแรก

“เฮ้ยเดี๋ยวกูไปก่อนนะ … มีธุระด่วนนิดนึงวะ”

ผมรีบรวบของเก็บใส่กระเป๋าแล้วบอกเพื่อนในวง

“ไอ้เฟิร์สอีกแล้วเหรอวะ บอม” พี่ดิวมือเบสประจำวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอือมๆ

“ก็ … ทำนองนั้นอ่ะพี่”

“แล้วมึงต้องกระดิกหางปรี่ไปหาไอ้ห่าเฟิร์สทุกครั้งที่มันโทรมาเหรอวะ”

นัทมือกีตาร์รุ่นเดียวกับผมส่ายหัว

กูไม่ใช่หมาโว้ย

“มันบอกว่ามันมีปัญหา …”

“ปัญหาแม่งก็เรื่องเดิมๆแหละวะ เรื่องเลิกกะแฟน” เบียร์มือกลองพูดลอยๆ

“เห้ยยย นี่พวกมึง มารุมกูทำไมเนี่ย … กูแค่ไปดูแลเพื่อนเฉยๆ”

“เหอะ” ทั้งสามคนกระแทกเสียงแล้วถอนหายใจพร้อมกัน

“เออ นั่นแหละๆ กูไปก่อนละกัน … พี่ดิว หวัดดีนะพี่”



ผมรีบเดินออกจากผับที่ผมมาเล่นดนตรี แล้วเรียกแท็กซี่ไปผับอีกแห่งที่อยู่ไม่ไกลจากแถวนี้นัก



เมื่อถึงที่หมาย ผมรีบสาวเท้าเดินผ่านเข้าไปในร้านเหล้า หันไปมองซ้ายขวาไม่นานก็เห็นว่าเฟิร์ส ชายหนุ่มร่างสูง

โปร่ง แต่งตัวดี นั่งอยู่ตรงบาร์เหล้า ผมไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเฟิร์สที่ตอนนี้ดูจะดื่มไปจำนวนมากแล้ว

“เป็นไงบ้างมึง …”

“กูก็ … สบายดีมั้ง … แค่กูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องวิชญ์เลิกกับกูวะ”

ผมกลืนน้ำลายที่ถูกจู่โจมด้วยคำถามแบบที่ไม่ทันตั้งตัว

“ก็แค่อาจจะเข้าใจผิดกันมั้งมึง งวดก่อนก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอวะ”

“เออ … แต่งวดนี้แม่งบอกว่ากูน่าเบื่อ … เบื่อเหี้ยไรวะ อยากได้อะไรกูก็ไปหามาให้แม่ง เชี่ยเอ้ย …”

“มึงใจเย็นๆนะเฟิร์ส”

“บอม มึงว่ากูน่าเบื่อมั้ย”

“กู …” ผมนิ่งอึ้งไป ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงดี

เฟิร์สเป็นรักแรกของผมครับ ผมชอบไอ้เฟิร์สมาตั้งแต่สมัยที่เราเรียนมัธยมด้วยกัน

ผมสารภาพรักกับไอ้เฟิร์สตอน ม.6 ซึ่งตอนนั้นเฟิร์สก็ตกลงรับรักผม

แต่พอผ่านไปได้ 3 เดือน มันก็บอกเลิก เหตุผลของเฟิร์สคือมันคิดว่าผมไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับมัน

แต่มันขอว่าให้ผมเป็นเพื่อนของมันต่อไป

ซึ่งตอนนั้นผมก็รับปาก เพราะผมรักมันมาก และอย่างน้อยผมก็ยังจะได้อยู่ในชีวิตของมัน ...



ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักก็ตาม ...



“เห็นมั้ยบอม มึงเองก็คงคิดว่ากูน่าเบื่อ”

“มึงก็รีบสรุปไป … กูไม่เคยคิดว่ามึงน่าเบื่อนะเฟิร์ส”

เฟิร์สหันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่ผมเดาไม่ถูก

“แล้วทำไมเค้าเลิกกับกูวะ ....”

ผมนั่งจ้องหน้าเฟิร์สอยู่พักใหญ่

“เอาเป็นว่ากูพามึงกลับบ้านก่อนละกัน นอนพักซะหน่อย แล้วตื่นขึ้นมาเคลียร์กับแฟนมึงพรุ่งนี้น่าจะโอเคแล้วล่ะ เชื่อกู”



ผมลากเฟิร์สมาส่งที่คอนโดของมันด้วยสภาพทุลักทุเล พอถึงห้องผมก็พยุงมันไปที่โซฟา

“เดี๋ยวมึงนอนพักตรงนี้ก่อนนะไอ้เฟิร์ส”

เฟิร์สขยับตัวแล้วเหวี่ยงผมลงไปที่โซฟา

“ไอ้เชี่ยเฟิร์ส!!! มึงจะทำอะไร!!!”

เฟิร์สจูบผมด้วยความรุนแรง แล้วสอดลิ้นแทรกเข้ามาในช่องปากของผม

กลิ่นแอลกอฮอลล์ที่มาจากลมหายใจกับการเคลื่อนไหวลิ้น ทำให้ผมสติกระเจิง

เฟิร์สถอนปากแล้วไซร้ไปตามซอกคอ แล้วประทับจูบ อย่างแรง

“อ้ะ เฟิร์ส เจ็บ” เฟิร์สไม่สนใจ ยังคงพรมจูบไปเรื่อยๆ แล้วถอดเสื้อผม

“เฟิร์ส มึง … อ้ะ อย่า” มือเฟิร์สเลื่อนไปใต้กางเกง “มึงหยุดเถอะ .. อื้ออ”

เฟิร์สจูบผมอีกครั้ง ถอดกางเกงผมแล้วโยนทิ้งลงพื้น

เฟิร์สหยิบเอากล่องถุงยางที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของมัน แกะแล้วใส่ครอบแก่นกายที่แข็งชัน

ก่อนจะสอดเข้ามาในร่างของผม แล้วเริ่มขยับ



“อ้ะ โอ้ย เฟิร์ส เราเจ็บ “



เฟิร์สเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นและแรงขึ้น โดยไม่ฟังเสียงของผม

เสียงร่างของเฟิร์สกระทบกับผมดังขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เฟิร์สก็ครางพร้อมทั้งปลดปล่อยความอัดอั้น

ออกมาในร่างผมจนหมด จากนั้นเฟิร์สก็ค่อยๆเอาแก่นกายออกจากร่างของผม



….



“กูขอโทษนะบอม …”

ผมค่อยๆชันตัวลุกขึ้นจากโซฟา

“ช่างแม่งเหอะมึง … มึงเมา”

“แต่กูรู้สึกผิดว่ะมึง”

“คือถ้ามึงรู้สึกผิดจริง … มึงก็รีบไปคุยดีๆกับแฟนมึงซะนะ ดีกันไวๆ กูจะได้ไม่ต้องมาดูแลมึงตอนเมา”

ผมก้มหน้า

“แต่ ... มึงยังเป็นเพื่อนกูได้อยู่ใช่มั้ยวะ”

ผมรู้สึกจุกในลำคอ ไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงดี ผมทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ที่เฟิร์สมันยังกล้าที่จะขอให้ผม

ยังเป็นเพื่อน หลังจากสิ่งที่มันทำกับผม

… แต่ผมไม่สามารถพูดอะไรอย่างอื่นได้เลยนอกจาก

“ช่างแม่งเหอะว่ะ ... กูว่ากูโอเค … ใช่ว่ามึงจะทำกูท้องสักหน่อย”

ผมพยายามขำกลบเกลื่อน

“งั้นเดี๋ยวกูกลับล่ะนะ” ผมหยิบเสื้อและกางเกงมาสวม

“บอม … กู”



“เฮ้ยกูไม่เป็นไรจริงๆมึง”



...



ผมเดินพ้นจากคอนโดเฟิร์สได้แป๊บนึง ก็ทรุดตัวลงนั่งบนฟุตบาธ น้ำตาเริ่มไหล

“เชี่ยเอ้ย” ผมสบถ แล้วตีอกชกหัวตัวเอง ผมโกรธตัวเองที่ตอนนั้นไม่ด่าไอ้เฟิร์ส

และโกรธตัวเองที่ถึงตอนนี้ก็ยังคงรักมันอยู่



ผมปล่อยตัวเองให้นั่งร้องไห้อยู่เนิ่นนาน จนพอที่จะรวบรวมสติได้ ก็เริ่มเช็ดหน้าเช็ดตา





ผัวะ!!!





ผมหัวทิ่มแทบล้ม



“โอ้ยยยย เชี่ยไรเนี่ย”

ผมหันไปด้านหลังก็เจอไอ้นัท

“ไอ้เชี่ยนัท ตบหัวกูทำไม”

“ตบเรียกสติมึงอ่ะ … ไอ้ห่า”

นัททำหน้าเอือมๆใส่ผม

“… คือกู … ”

“เออๆ มึงไม่ต้องเล่าอะไรหรอก กูไม่ได้อยากรับรู้”

ผมเช็ดน้ำตา

“แล้วนี่ทำไมถึงมาแถวนี้ได้วะเนี่ย”

“กู … แวะมาหาเพื่อนแถวนี้ … แล้วบังเอิญได้ยินเสียงสัมภเวสีร้องไห้ขอส่วนบุญ กูเลยแวะดูหน่อยว่าเป็นไงบ้าง”

“ไอ้ห่านัท”

“เออ ด่ากูได้แล้วแสดงว่าไม่เป็นไรแล้วใช่มะ งั้นปะมึง กลับบ้าน เดี๋ยวกูไปส่ง”

พูดจบมันก็โยนหมวกกันน็อคมาให้ผม แล้วเดินนำไปที่มอเตอร์ไซค์ของมัน

ผมถอนหายใจแล้วตามไปที่รถ เขย่งขึ้นนั่งซ้อนท้าย แล้วเอามือจับที่จับด้านท้ายรถ แต่ไอ้นัทหันมาแล้วบอก

“เอ้า มึงก็มากอดเอวกูสิวะ จับแบบนั้นจะไปถนัดอะไรวะมึง”

“แต่กู …”

“เออ กูไม่ได้รังเกียจมึง โอเคมะ แต่ถ้ามึงซ้อนกูแล้วหล่น กูปล่อยมึงตายบนถนนนะ ขี้เกียจพามึงไปโรงบาล กูง่วงแล้ว”

“ไอ้เชี่ยนัท มึงนี่กวนส้นตีนกูจริงๆนะ”

ผมค่อยๆเอามือไปกอดที่เอวของนัทแล้วนัทก็สตาร์ตมอเตอร์ไซค์ขับออกไป

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP1 (6/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 06-07-2020 23:09:21

อย่าไปหาเฟิร์สเลย มาหานัทดีกว่า

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP1 (6/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 07-07-2020 14:40:20

เพลย์ลิสต์ที่ 2 วนเวียน


“ไอ้บอม นี่ลิสต์เพลงอะไรของมึงเนี่ย นี่เราต้องไปเล่นที่ผับนะมึง ไม่ใช่ชมรมคนอกหัก”

“อ่าวเหรอพี่ดิว ผมขอโทษทีพี่ สงสัยผมเบลอๆ”

“มึงแม่งก็เบลอทุกทีแหละ ที่ไปหาไอ้เฟิร์ส” นัทพูดขึ้นมาลอยๆ

“มึงหมายความว่าไงวะไอ้นัท”

“กูก็หมายความอย่างงั้นแหละ มันแม่งทำมึงเสียการเสียงาน เดือดร้อนคนในวงต้องมาช่วยเก็บกวาดเรื่องที่มึงทำพลาดอีก”

“ไอ้เชี่ยนัท …” ผมกัดฟันกรอด

“หรือไม่จริงวะ” นัทพูดพลางเทสต์กีตาร์ของมันต่อ

“เฮ้ย ไอ้ห่านัท ให้มันน้อยๆหน่อย แค่เรื่องเลือกเพลงไม่ได้คอขาดบาดตายขนาดนั้นมั้ยวะมึง” เบียร์ปราม

ตอนนี้ผมท่วมท้นไปด้วยอารมณ์โกรธ โกรธตัวเองที่แม่งดูเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น

แถมยังโกรธไอ้นัทที่มันพูดแทงใจดำ ผมตัดสินใจเดินออกจากห้องซ้อม เพื่อสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วค่อยไปจัดการแก้ลิสต์อีกที



ผมนั่งอยู่บนม้านั่งหน้าตึกแถวที่ถูกดัดแปลงไว้เป็นห้องซ้อมในย่านเมืองเก่า

นั่งมองดูผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา ปล่อยความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ ... 



นั่งเหม่ออยู่ได้แป๊บเดียวก็มีมือหนาหนักจับลงบนหัวผมแล้วขยี้จนหัวผมยุ่ง แล้วยื่นทิชชู่มาให้ผม

“เชี่ยอะไรวะเนี่ย ไอ้นัท”

“เผื่อมึงร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่”

“...” ผมมองไอ้นัทตาขวาง

“พี่ดิวให้กู เอ่อ … มาขอโทษมึง”

“แล้ว ??? …”

“กูขอโทษ” นัทพูดเบาๆ

ผมเห็นไอ้นัทสภาพนั้นแล้วความอยากกวนตีนมันเข้าสิงเลยครับ

“อะไรนะไอ้นัท กูไม่ได้ยิน”

“...” นัทมองผมหน้านิ่ง ผมงี้ใจแป้วกลัวมันจะต่อยหน้าผมแหก

“ไม่ร่วมมือกับกูเลยะมึง … เออๆช่างมันเหอะ แต่ยังไงกูก็ต้องขอโทษมึงด้วยนะ ที่ให้เรื่องส่วนตัวส่งผลกับงาน …”

“รู้ว่าผิดก็ดี รีบเลิกดราม่าแล้วก็มาซ้อมได้แล้ว” นัทพูดแทรกขึ้นมา

   

เปลี่ยนโหมดเร็วจังวะไอ้นัท … ไอ้ถั่ว!!

   

"สรุปนี่มึงมาขอโทษกูแบบขอไปทีมากนะเนี่ย ไอ้ห่าถั่ว!"

นัทหันมามองผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ถ้ากูไม่รู้สึกอยากจะขอโทษมึงจริงๆ ใครมาบังคับกูก็ไม่ทำหรอกนะ … แล้วก็ … กูไม่อยากเห็นมึงเศร้านาน แม่งเสียเวลาชีวิตว่ะ"

ผมได้แต่มองหน้าไอ้นัทอย่างงงๆ แล้วพยักหน้า

"อืม ... ขอบใจนะมึง"



…..



"ต่อไปเป็นเพลงที่ถูกรีเควสต์มาจากโต๊ะ 23 นะครับ … จากสุภาพสตรีในชุดดำ มอบให้แก่ทุกคนที่กำลังตกหลุมรัก … "

ผมพูดใส่ไมค์พลางส่งทิชชู่ที่มีเบอร์โทรกับชื่อ"แนตตี้"พร้อมเขียนกำกับว่าให้มือกีตาร์ที่ซ้อนใต้ใบรีเควสต์เพลงไปให้ไอ้นัท

นัทรับไปดูแล้วก็เก็บทิชชู่ลงกระเป๋าเสื้อเชิ้ต

"มึงๆยิ้มให้แขกหน่อยมั้ย … เผื่อได้ทิปเทิปไรงี้"

ผมหันไปกระซิบกับไอ้นัท

"ขี้เกียจ …"

พูดไม่พูดเปล่า แม่งทำหน้าบึ้งเหี้ยมเกรียมกว่าเดิมไปอีก

"กวนตีน …"

ผมบึนปากแล้วหันไปเริ่มร้องเพลงต่อ



ปกติวงของผมจะขึ้นเล่นที่ร้านช่วง 20.00-22.00 แต่วันนี้วงประจำไม่มา

พวกผมเลยต้องเล่นในช่วง 22.30 ไปจนถึงเที่ยงคืนครึ่งด้วย ยิ่งดึกร้านคนก็ยิ่งแน่น

ซึ่งก็น่าจะแน่นพอๆกับปริมาณเบอร์โทรศัพท์บนแผ่นกระดาษที่ไอ้นัทได้รับล่ะครับ

ส่วนผมน่ะเหรอ วันนี้ได้แค่เหล้าแก้วเดียวเองมั้ง



นัทมันเป็นคนหน้าตาดี สูงประมาณด้วยสายตาก็น่าจะ 185 ด้วยบุคลิกที่ดูเท่ๆขรึมๆไม่สุงสิงกับใคร ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่กรี๊ดมันมาก

แต่ถ้าได้รู้จักตัวจริงของมันแล้วจะรู้ว่าแม่งเป็นคนกวนตีนสุดในสามโลก เย็นชา ไร้หัวใจ ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น …

อย่าให้ต้องลิสต์เลยครับ ผมว่ายาวเหยียด

ตอนผมฟอร์มวงกับพี่ดิว ตอนนั้นจะชวนเพื่อนที่รู้จักกันมาเล่นกีตาร์ แต่เพื่อนเจ้ากรรมเกิดเหตุให้มาไม่ได้

เลยอาศัยการแนะนำต่อๆกันมา แล้วก็ได้ไอ้ถั่วหน้าเหี้ยมมานี่ล่ะครับ

แรกๆผมเองก็แอบเขินๆนะครับที่ได้อยู่วงเดียวกันกับคนหน้าตาดี แต่นานๆไปนี่หน้าแม่งไม่อยากจะมอง

แถมอยากเอารองเท้าปาใส่หน้ามันอีก … คนอะไรกวนตีนชิบเป๋ง



ผมเปิดลิสต์เพลงที่จะใช้ต่อในรอบสี่ทุ่มครึ่ง แล้วยื่นให้เบียร์กับพี่ดิว

"ผมแก้ลิสต์แล้วนะพี่ เอาเพลงที่อัพบีตนิดนึง … อ่าวแล้วไอ้ถั่วไปไหนแล้วอ่ะ"

"นู่นๆ ที่โต๊ะลูกค้านู่น" พี่ดิวชี้ไปที่โต๊ะไกลๆ ผมเห็นแว้บๆว่านัทถูกรุมล้อมด้วยสาวๆที่ชวนมันชนแก้ว

"แหม่ ถ้าเป็นสมัยก่อนตอนที่พี่ยังเรียนอยู่นะ …"

"พี่ดิวครับ พี่เล่าเป็นรอบที่ร้อยแล้วพี่ …" เบียร์บ่น

"ขัดกูจังวะ สมัยก่อนกูก็ฮอตแบบไอ้นัทนี่แหละ เฮ้อ … คิดแล้วเศร้า กูไม่น่าแต่งงานเล้ยยยย

แต่งแล้วภาระแม่งเยอะจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเนี่ย"

"ผมว่าพี่อ้าง จริงๆอยากเต๊าะสาวแต่ทำไม่ได้เพราะแต่งงานแล้วตะหาก … เดี๋ยวผมไปฟ้องพี่เจนดีกว่า

"มึงหาเรื่องให้กูละไอ้บอม …"



ไอ้นัทเดินมาสมทบกับพวกผมหลังจากนั้นไม่นาน



"ฮอตจังวะมึง" เบียร์ตบไหล่นัท

นัททำท่าพยักเพยิดแล้วหันมาทางผม

"ลิสต์เพลงล่ะ"

"สั่งกูจัง เป็นเจ้านายกูรึเปล่าเนี่ย" ผมยื่นลิสต์ให้อย่างเอือมๆ

"... เพลงนี้มึงจะร้องไหวเหรอวะ โน้ตสูงชิบหาย"

"น่าจะได้นะ ตอนซ้อมก็ดูไม่มีปัญหา … มั้ยวะ"

"ถ้ามึงว่ามึงโอเค กูก็โอเค"

นัทพูดพลางล้วงกระเป๋าเสื้อเอากองกระดาษที่มีเบอร์โทรสาวๆจำนวนมาก ทิ้งลงถังขยะไป

"อ้าว ทำไมวะมึง เค้าอุตส่าห์เอาเบอร์โทรให้ ไม่ทงไม่โทรไปคุยหน่อยเหรอ รึไม่มีคนที่ถูกใจ"

"แค่กูต้องมาดูแลตามล้างตามเช็ดคนขี้อีโมในวงกูก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่ละ กูขี้เกียจหาภาระเพิ่ม"

"เชี่ยถั่ว! กูก็ไม่ได้อีโมขนาดนั้นมั้ยวะ … ใช่มั้ยเบียร์ พี่ดิว" ผมหันไปหาเบียร์กับพี่ดิว

"ครั้งนี้กูเห็นด้วยกับไอ้นัทนะบอม ฮ่าๆๆๆๆๆ" พี่ดิวขำ

"พี่ดิววววววว พี่ต้องเป็นพวกเดียวผมดิ … อย่าไปเข้าข้างไอ้ถั่วมันนนน"



ตริ๊ง



เสียงไลน์ของผมดังขึ้น ผมหยิบมือถือมาสไลด์เปิดหน้าจอเพื่อดูข้อความ



First

[พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อยได้มั้ย]



ผมเงยหน้าจากมือถือก็เห็นไอ้นัทมองมาพอดี

ไอ้นัทจิ๊ปาก … แล้วก็เดินหนีไป

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP2 (7/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 07-07-2020 15:34:54

 :ruready

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP2 (7/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 07-07-2020 20:14:27

เพลย์ลิสต์ที่ 3 เสียใจ


ผมมาถึงที่ร้านที่นัดกับเฟิร์สไว้ก่อนเวลานัดประมาณ 15 นาที

คือผมไม่ชอบให้ใครมารอผมสักเท่าไหร่ เพราะผมจะรู้สึกผิดมาก

ตามประสาคนขี้อีโมอย่างที่ไอ้ถั่วด่าล่ะครับ

แต่แปลกที่วันนี้ ... ผมมองเข้าไปในร้านก็เห็นเฟิร์สนั่งรออยู่แล้ว ซึ่งผิดวิสัยของมัน

ที่ปกติไม่เคยจะตรงเวลาเลยตลอดเวลาที่ผมคบกับมัน

ผมหายใจเข้าลึกๆไล่ความตื่นเต้น 1 ทีก่อนจะเดินดุ่มเข้าไปในร้าน วางกระเป๋าเป้แล้วนั่งที่ฝั่งตรงข้าม



"หวัดดีเฟิร์ส"

"เอ้อ หวัดดีบอม"

"สรุปว่าเรียกเรามามีไรวะ คุยผ่านไลน์ก็ไม่ได้ด้วย"

เฟิร์สจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่ดูกังวล

"คืองี้บอม กูคืนดีกับวิชญ์แล้วนะ"

ผมชะงักเล็กน้อย

"เห้ย ก็ดีแล้วนินา … ว่าแต่ถ้าเป็นเรื่องนี้บอกกูผ่านไลน์ก็ได้นี่หว่า มีอะไรอย่างอื่นอีกมะ" ผมฝืนยิ้ม

"คือวิชญ์เค้าอยากเจอมึง อยากขอบคุณที่คอยช่วยกูกับวิชญ์ตอนทะเลาะกัน"

"... ก็กูแค่อยากเห็นพวกมึงมีความสุข ไม่เห็นต้องขอบคุณอะไรเลย"

"ส่วนกูอยากเจอมึง … เพราะกูอยากขอร้องกับมึง … ว่าอย่าเล่าเรื่องคืนก่อนให้ใครฟังได้มั้ย คือกู … กลัวมีปัญหากับวิชญ์ว่ะ"



วินาทีนั้นผมรู้สึกอึดอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออก ความโกรธ ความเสียใจเริ่มคุกรุ่น จนผมเริ่มจะคุมมันไม่ได้



"สรุปคือ … มึงก็แค่ห่วงความรู้สึกของแฟนมึงใช่มั้ย"

"เห้ย ก็เปล่านะ มึงอย่าเป็นอย่างงี้ดิวะบอม กูก็ห่วงมึงนะ แต่มึงก็บอกกูแล้วนินาว่ามึงไม่เป็นไร"

ผมเถียงเฟิร์สไม่ออก เพราะผมพูดอย่างนั้นออกไปจริงๆ

"เออ! … กูรับปากมึง!!" ผมเริ่มเสียงดัง จนพนักงานเริ่มหันมามองแต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรต่อ

ก็มีมือหนาหนักจับที่ไหล่ของผมและพูดแทรกขึ้นมา

"เสียงดังอะไรวะบอม"

ผมหันไปเห็นชายร่างสูงในเสื้อโอเวอร์ไซส์สีขาวยืนจ้องหน้าผมอยู่

"นัท!!"

"เออ กูเอง ปล่อยให้กูรอมึงอยู่ตั้งนาน … ไหนว่ามึงจะแวะมาทักเพื่อนแป๊บเดียวไง"

ผมมึนงงสับสนไปหมด ผมไปนัดกับไอ้นัทมันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

"กู …"

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วบอม ไปเหอะ" นัทรวบกระเป๋าเป้ของผมขึ้นมาสะพายพลางหันไปมองเฟิร์สหน้านิ่ง

"งั้นเดี๋ยวผมกับแฟนขอตัวก่อนนะครับ" แล้วร่างสูงลากแขนผมออกจากร้านไป



นัทลากผมออกมาจากร้านไกลพอสมควร

"ปล่อยกูได้ยัง!!! แล้วแฟนเฟินเชี่ยอะไรของมึง!!"

ผมโวย

นัทปล่อยมือ โยนเป้คืนมาให้ผม แล้วมองหน้าผมนิ่ง

"กลัวมันเข้าใจผิดเหรอ"

ผมกลั้นอารมณ์อยู่นิดหน่อยแล้วถาม

"แล้วมึงจะลากกูออกมาทำไมวะ กูกำลังจะคุยกับมัน"

"เท่าที่กูเห็น มันไม่น่าใช่ว่ะ เหมือนมึงทะเลาะกับมันอยู่"

"แล้วมึงจะเสือกอะไรด้วยวะ นัท"

นัทดูจะชะงักไปเล็กน้อย

"กูว่ารอให้มึงอารมณ์เย็นกว่านี้ก่อนค่อยคุยเหอะ"

มันจับแขนผมลากไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ



ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ที่ผมก้มหน้ามองพื้นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ผมโกรธนัทที่มาขวางไม่ให้ผมได้อาละวาดใส่เฟิร์ส



แต่เมื่อมาค่อยๆตั้งสติเรียบเรียงเหตุและผล ผมก็เข้าใจแหละว่ามันหวังดี



"กู … กูขอโทษนะนัท"

"... มึงว่าไงนะกูไม่ได้ยิน"



อ่าว ไอ้ห่าถั่วครับ กวนตีนกู … แบบนี้มันต้องโดน



"ขอโทษ!!"



ตะโกนใส่แม่งเลย เอาให้หูดับ ถุยชีวิตมากครับ มาดเมิดผมไม่เหลือแล้ว



มันยิ้มกวนๆแล้วพยักหน้า



เดี๋ยวนะ นี่มึงยิ้มเป็นด้วยเหรอวะไอ้ถั่ว



"แล้วก็ต้องขอบคุณมึงด้วย ที่พากูออกมาจากสถานการณ์แย่ๆแบบนั้น … "

"อืม เพราะงั้นสำนึกบุญคุณกูไว้ซะนะ"



โอ้ยยยไอ้เชี่ยถั่วววว จะหยุดกวนตีนกูสักนาทีนึงได้มั้ยวะ



"แล้วนี่บังเอิญแวะมาแถวนี้พอดีเหรอ …" ผมถามแบบกัดฟันกรอด

มันพยักหน้า

"มาซื้อของนิดหน่อย …"

หงุดหงิดกับความถามคำตอบคำของมันเป็นที่สุด หงุดหงิดจนต้องหันไปมองทางอื่น แต่เมื่อมองไปรอบๆ

ผมก็เริ่มรู้สึกได้ว่าสาวๆที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มซุบซิบชี้มาทางไอ้นัท

ผมเลยพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยให้คลายความหัวร้อน

"สาวๆซุบซิบมองมึงกันใหญ่ ฮอตได้ทุกสถานที่จริงๆนะมึงเนี่ย อึดอัดมั่งมั้ยวะมีแต่คนมอง"

"กูไม่ได้สนใจอะไรใครอยู่แล้ว ..."

"ง่อวววว มั่นหน้ามากนะไอ้ถั่ว" ผมบึนปาก

"... มองได้ก็มองไป ตอนนี้แค่กูดูแลคนขี้อีโมอย่างมึง กูก็ไม่มีเวลาไปสนใครแล้ว"

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP3 (7/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 07-07-2020 21:53:40

นัทก็ดูแลดีอยู่นะเนี่ย ไม่ได้บังเอิญผ่านมาหรอก

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP3 (7/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 07-07-2020 22:07:11

อะไรกัน นัท ชอบ บอม / บอม ชอบ เฟิร์ส / เฟิร์ส ชอบ วิชญ์ / แต่น่าตบเฟิร์ส ที่เห็นแก่ตัว
 :beat: :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP3 (7/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 08-07-2020 10:47:52

เพลย์ลิสต์ที่ 4 รอยยิ้ม


ท้ายสุดก็โดนไอ้ถั่วลากมาช่วยถือของยาวไปครับพี่น้อง

มันบอกถือเป็นการตอบแทนมันที่ช่วยผมจากการกระทำขายขี้หน้าอันเกิดจากความอีโมไม่เข้าท่าของผม

ผมก็ได้แต่ฮึดฮัดใส่แต่ไม่กล้าขัดอะไร กลัวมันโกรธขึ้นมาแล้วต่อยผมหน้าแหกครับ หน้ายิ่งแย่ๆอยู่



แต่จริงๆได้มาเดินห้างบ้างก็ดีครับ กลับคอนโดไปก็คงไม่แคล้วนอนร้องไห้ไปอีก



ผมกับนัทเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้อยู่พักใหญ่

"เดี๋ยวกูขอไปดูของร้านนั้นแป๊บ แล้วเดี๋ยวพอละ"


ยังไหวครับ ยังไหว ไอ้ห่าถั่ว ต่อให้มึงเดินจนห้างปิดกูก็ยังไหว



นัทเดินนำผมเข้าไปร้านเครื่องประดับสไตล์พังค์ๆร็อคๆหน่อย มันเดินไปทักกับพี่เจ้าของร้านด้วยความคุ้นเคย

ส่วนผมก็เดินดูของไปเรื่อยๆ ของสไตล์พวกหัวกระโหลก หนามๆเยอะๆ นี่ไม่ใช่แนวเลยครับ

แต่ทว่าผมไปสะดุดตากับสร้อยข้อมือที่มีไม้กางเขนเล็กๆห้อยอยู่

ผมคงจ้องอยู่นานแหละครับ จนนัทเดินเข้ามาถาม

"ถูกใจอันนี้เหรอมึง"

"ก้อสวยดีนะ"

"อันนี้เท่าไหร่อ่ะพี่" นัทหันไปถามเจ้าของร้าน

"อันนั้นงานแฮนด์เมดนะไอ้นัท ราคาสูงหน่อย 3500"

ได้ยินราคาก็ต้องถอยล่ะครับ แต่ต้องรักษามาดหน่อย

"เอ่ แต่ปกติกูก็ไม่ได้ใส่เครื่องประดับสักเท่าไหร่เนาะ งั้นยังไม่เอาดีกว่า"

"จนเหรอมึง" ไอ้เชี่ยนัท!! นี่มึงอ่านใจกูออกรึเปล่าเนี่ย

"กูเปล่าจนโว้ย … แค่ปกติกูก็ไม่ได้ใส่พวกสร้อยข้อมือเท่านั้นแหละ"

ผมพยายามแถ แต่ดูสีหน้าไอ้นัทก็รู้ครับว่ามันไม่เชื่อแหงๆ

"เออๆ นั่นแหละ งั้นเดี๋ยวกูไปดูเสื้อฝั่งตรงข้ามแป๊บนะนัท"



นัทคุยกับเจ้าของร้านอยู่อีกแป๊บนึง ก็ตามมาสมทบกับผม



"หิวมั้ยมึง"

"ไม่มากอ่ะ"

"คำถามคือหิวมั้ย เพราะงั้นคำตอบมีแค่หิวกับไม่หิว ทำไมตอบไม่ตรงคำถามวะไอ้บอม"

"..." ผมหันไปมองหน้ากายสูงแบบเคืองๆ

"ถ้ามึงบอกว่าไม่มาก แสดงว่ามึงหิว งั้นไปหาอะไรแดกกัน"

"แล้วจะแดกอะไรอ่ะ"

"เออๆ ตามกูมา กูไม่ให้มึงเลือกนะ มึงชอบลีลา … รำคาญ"



เผด็จการชิบหาย!!!!



ท้ายสุดมันลากผมเข้าร้านข้าวหน้าเนื้อที่อยู่ห่างไปไม่ไกล ผมพลิกเมนูไปมาแล้วถามแบบตั้งใจกวนประสาทมัน

"แล้วนี่ถ้ากูไม่กินเนื้อทำไงวะเนี่ย"

"มีเมนูหมูอยู่อีกหน้านึง"

"เกิดกูไม่ชอบกินหมูอ่ะ"

"งั้นก้อสั่งข้าวเปล่ามาแดกกับซุปมิโสะนะ ถ้าไม่แดกมิโสะอีก ก็นั่งเอาน้ำเปล่าลูบท้องไป"

"เชี่ยนัท …"

"เลือกได้ยัง กูสั่งล่ะนะ กูหิว"



ผมเลือกสั่งเหมือนไอ้นัทครับ เพราะฟังชื่อแล้วมันก็ดูน่ากินอยู่
แถมแม่งกดดันด้วยสายตาตอนผมเลือกเมนูจนผมไม่มีสมาธิไปอีก

รอแป๊บเดียวข้าวหน้าเนื้อชามยักษ์ก็ถูกนำมาเสิร์ฟครับ

"ชามใหญ่โคตร …"

"ตอนสั่งมึงไม่ได้ดูไซส์เหรอวะบอม"

ผมหน้ายู่

"เอออออ ก็มึงกดดันกูให้รีบสั่งมะ กูไม่ได้ดูห่าดูเหวอะไรเลยเนี่ย"

"ไม่หมดก็ห่อไปละกัน" แล้วนัทก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป



ผมพยายามยัดเต็มที่แล้วครับ แต่มากสุดกินได้แค่ครึ่งชาม แต่ไอ้ถั่วฝั่งตรงข้ามผมซัดซะจนเกลี้ยง

ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน

"ที่เหลือมึงก็ใส่ห่อไว้เวฟกินวันหลังละกัน เห็นว่าจน"

"จนเชี่ยอะไรวะ เดี๋ยวมึงรอกูไปขุดไหเงินที่กูฝังไว้ขึ้นมาก่อน มึงจะช็อค"

"ไร้สาระชิบหาย เป็นเด็กป.4 รึเปล่ามึง … รีบๆจัดการเลย ถ้าไม่ไหวก็ห่อไป แล้วเดี๋ยวกูไปส่งบ้าน วันนี้กูเอารถมา"

"สั่งเป็นพ่อกูเลยนะมึง"

"ถ้ากูเป็นพ่อ คงไม่มีลูกหน้าตาแย่ๆแบบมึงหรอก"

"สัดถั่ว"



….



"อ้าว นัท นัทใช่มั้ย …" เสียงใสๆของผู้หญิงสาวสวยอายุอานามน่าจะมากกว่าผมอยู่สักสามสี่ปีทักทายขึ้น

ระหว่างที่รอกับข้าวที่ผมสั่งห่อกลับบ้าน

นัทค่อยๆคลี่ยิ้มขึ้นทักทาย

"พี่พัช หวัดดีครับ"

"แล้วนี่มากับเพื่อนเหรอนัท"

"หวัดดีครับ ผมชื่อบอมครับ" ผมยกมือสวัสดีทักทาย

"อุ้ย ไม่ต้องไหว้ก็ได้ อายุน่าจะใกล้ๆกัน ใช่มั้ยนัท"

นัทจากเดิมที่เป็นไอ้ถั่วหน้าเหี้ยมตอนนี้กลายเป็นคนที่ยิ้มกว้างมากๆครับ อย่างกับคนละคน

"แล้วพี่พัชมาชอปปิ้งเหรอครับ"

"ช่ายย นี่ก้อกะว่าจะมาหาอะไรกินหน่อย บังเอิญเดินผ่านแล้วจำได้ว่าเป็นนัทพอดี เลยเข้ามาทักทาย"

พี่พัชมองที่ชามที่ว่างเปล่าของนัทแล้วพูด

"ยังชอบกินร้านนี้เหมือนเดิมเลยเนอะ"

นัทยิ้มแบบเขินๆ

"เอ้อ งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนล่ะนะ เดี๋ยวต้องไปหาเพื่อนที่ร้านนู้นต่อ โชคดีนะจ้ะ ทั้งสองคน"

พี่พัชยิ้มกว้างแล้วเดินออกจากร้านไป



"ร่าเริงหางกระดิกเลยนะมึงงง …" ผมแซวไอ้นัทระหว่างเดินไปที่รถของมัน

"อะไรของมึงวะไอ้บอม"

"ก็พี่พัชไง"

"อืม" นัทตอบสั้นๆ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์

"ตอนมึงเจอเค้ามึงนี่ยิ้มแก้มแทบแตก แม่งดูดีกว่าตอนมึงเป็นไอ้ถั่วหน้าเหี้ยมตอนที่อยู่กับพวกกูอีกนะ ยิ้มบ่อยๆหน่อยดิวะ"

"กูไม่ได้เป็นบ้า จะได้มานั่งยิ้มตลอดเวลา"

"ไม่กวนตีนกูจะตายมั้ยวะมึงเนี่ย …"



...



ผมหันหน้าไปมองวิวกรุงเทพยามเย็นนอกรถ เผลอแว้บเดียว ก็ถูกเขย่าตัว

"บอม ถึงแล้วมึง"

ผมงัวเงียลุกขึ้นมาจากเบาะที่เอนไปด้านหลังเกือบสุด

"ถึงแล้วเหรอวะ นี่กูหลับไปนานมั้ยเนี่ย"

"ก็ออกมาจากห้างมึงก็สลบไปเลย"

"แล้วนี่กูเอนเบาะนอนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"

"กูไม่รู้ กูดูทางอยู่"

ผมหันซ้ายหันขวาพยายามสลัดความงัวเงีย

"... เออ ถั่ว กูขอบใจมึงมากนะ วันนี้กูไม่รู้สึกเศร้ามาก เพราะมึงเลยนะ"

"อืม"

ผมเอื้อมมือกำลังจะเปิดประตู นัทก้อโยนกล่องหนังสีดำมาให้

"อะไรวะถั่ว"

“แกะดูดิ”

ผมแกะดูก็เป็นกำไลข้อมือหนังที่มีจี้ลายไม้กางเขนห้อยอยู่

"เชี่ยถั่ว … อันนี้มันแพงนะเว้ย กูไม่มีปัญญาจ่ายหรอก"

"เออ คิดซะว่ากูซื้อให้ละกัน เห็นมึงมองตาละห้อยแล้วแม่งสงสารว่ะ เหมือนหมาอยากได้อาหาร … "

"โฮ่งงง"

ผมเห่าตอบเป็นการประชด

"สัดบอม กวนตีนกูละ … เออๆ นั่นแหละ ไว้วันไหนกูมีไรอยากได้มึงค่อยหามาให้กูละกัน"

ผมพยักหน้า

"ขอบใจนะมึง"

นัทไม่ตอบอะไรนอกจากส่งรอยยิ้มให้กับผม



ผมว่าตอนนัทยิ้มแม่งโคตรดูดีเลยล่ะ




*********************************

 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:

** พัชจะเป็นใคร มีความสัมพันธ์กับนัทยังไงรอติดตามนะครับบบ
** ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเมนต์นะครับ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP4 (8/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 08-07-2020 19:33:29

อุ้ย อิจฉาคนได้สร้อยข้อมือ จะมีใครให้เราแบบนี้บ้างน้าา นัทใจป้ำมากมาย หรือในใจอยากปล้ำบอม อิอิอิ
 :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP4 (8/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 09-07-2020 00:27:31

นัทป๋ามาก อยากมีแบบนี้บ้าง พัชน่าจะเป็นพี่สาวคนสนิทแหละ?

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP4 (8/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 09-07-2020 17:58:30

เพลย์ลิสต์ที่ 5 ป่วน



ผมขอถอนคำพูดเมื่อท้ายบทที่แล้วได้มั้ยครับ …

คือผมขอยืนยันนั่งยันนอนยันเลยว่าชังน้ำหน้าไอ้ถั่วมากกกกกกกกกกก กับการกวนตีนไม่มีขอบเขตของมัน



เริ่มจากมันป่วนลิสต์เพลงที่ผมเตรียมมาจนเละเทะด้วยเหตุผลที่ว่าเพลงมีแต่ซ้ำๆไม่หลากหลาย

เอ้าก็ตามเพลงที่มันฮิตๆสมัยนี้มั้ยวะ หรือจะให้กูขับเสภา ร้องลาวดวงเดือนมั้ยจะได้แตกต่าง

ต่อมาก็จับผิดเสียงร้องของผมแบบโน้ตต่อโน้ต จนพี่ดิวต้องปรามเอาไว้ว่านี่ร้องในผับไม่ได้จะไปประกวด

นี่มึงออกรายการ I can see your voice เหรอวะไอ้ถั่ววว จับผิดกูจัง !!!

และอื่นๆอีกมากมายจนหัวผมปวดจนแทบระเบิด



"หรือผมลาออกจากนักร้องนำดีมั้ยอ่ะพี่ดิว"

"เฮ้ย เกิดไรขึ้นวะ มึงจะออกไม่ได้นะเว้ย … ไม่งั้นพวกกูทำไง"

"ก็ไอ้เชี่ยมือกีตาร์ของพี่อ่ะ กวนประสาทผมจนไมเกรนแดกแล้วเนี่ยยยย"

"มึงทนไม่ได้แล้วจะไปหาใครมาทนมันได้วะ ไอ้บอม"

"งั้นไล่มันออกดีมะพี่ แบบโหวตเอาแม่งออกจากเผ่าเราแบบในรายการ survivor งี้"

"กูว่าจะหามือกีตาร์ที่ทนความอีโมของมึงได้เท่ากับไอ้นัทก็คงไม่มีหรอก"

"อ่าว!!! พี่ดิวววววววววววววว"



…...





ตริ๊ง



เสียงโนติฟิเคชันของแอพอินสตาแกรมดังขึ้น

ตอนนี้ผมกำลังเห่อเล่นอินสตาแกรมครับ จริงๆมันก็มีแอพนี้มานานแล้ว แต่ผมเพิ่งเคยเข้าไปเล่น

ก็สนุกดีนะครับ ได้ดูรูปสวยๆของคนอื่นด้วย ...



"เออ … ทำไอจีวงดีมั้ยวะเบียร์" ผมถาม

"เอาดิ เผื่อได้โปรโมตตัวเองด้วย… แต่ใครจะเป็นคนดูแลแอคเค้าต์ล่ะ กูไม่ดูนะกูขี้เกียจ"

อ่าวหอย ...

"อย่าหันมามองกูนะเว้ย กูเล่นไม่เป็น" พี่ดิวส่ายหัวดิก

"มึงอ่ะถั่ว"

"กูไม่เล่นไอจี"

"..."



ท้ายสุดก็ตกเป็นหน้าที่ของผมครับ ไม่น่าหาเรื่องเลยสิพับผ่า ผมเริ่มเซ็ตแอคเค้าต์แล้วถ่ายรูปเซลฟี่รวมสมาชิกวง



"ไอ้ถั่ว ยิ้มหน่อยดิวะ ทำหน้าเหี้ยมแบบนั้นใครจะมากดไลค์วะ"

"เรื่องของกูน่ะ"

ช่างแม่งล่ะครับ กดถ่ายแชะแล้วอัพแม่ม ภาพออกมาหน้าเหียกอย่าได้มาโวยวายเชียวนะมึง



ใช้เวลาไม่นานเราก็ได้ฟอลโลเวอร์มาในระดับหลักร้อยครับ ซึ่งส่วนใหญ่จะมากดไลค์รูปที่มีไอ้นัทกันซะส่วนใหญ่

ยิ่งถ้าลงรูปเดี่ยวนี่อินบอกซ์แทบแตกครับ ไหนจะคอมเม้นต์ใต้รูปที่กรี๊ดกร๊าดว่าไอ้คนหน้าโหดคือใคร

แถมขอวาร์ปกันรัวๆมาตามหลังไมค์ ซึ่งผมในฐานะแอดมินก็ต้องคอยมาตอบว่า มันไม่มี ig คร้าบ



ส่วนรูปเดี่ยวนักร้องนำของวงก็ … มีคนกดไลค์บ้างตามอัตภาพนะครับ …



เฮ้อ เป็นเศร้า



จะมีช่วงหลังๆที่ผมลงเป็นคลิปวิดีโอสั้นๆที่พวกเราทำการแสดง ก็จะเริ่มมีคนมาฟอล

แอคเค้าต์ส่วนตัวของผมหรือของเบียร์ หรือมากดไลค์พวกเราในแอคเค้าต์วงมากขึ้น

แต่ที่หลั่งไหลกันมาอย่างไม่ขาดสายจริงๆก็น่าจะเป็นรูปไอ้นัทเนี่ยแหละครับ

มันฮอตมากจนถึงขั้นโดนดูดรูปไปตั้งเป็นแฟนแอคเค้าต์ ซึ่งพอผมให้มันดู มันก็ยักไหล่ใส่ผม

"ก็ปกติป่าววะ"

โถไอ้สันขวาน มั่นจังมึ้งงงงงงงง



"เห้ยๆ มึงๆ ดูคอมเม้นต์ในวิดีโออันนี้สิ" ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้เบียร์ดู

"นักร้องนำน่ารักจัง อยากขอเบอร์จังเลย" เบียร์อ่านดังๆด้วยเสียงสองให้พี่ดิวกับนัทได้ยิน

"แหม่ แค่คอมเม้นต์เดียวทำเป็นอวด" พี่ดิวพูดขำๆ

"ก็เหมือนเค้าชมหมาชมแมวอะไรงี้มั้ยวะมึง"

อ่าวไอ้นัท ไอ้ปากปีจอ

"เออ อย่างน้อยเค้าก็ชมกูวะ อย่างงี้กูแจกเบอร์ไปเลยดีมั้ยวะเบียร์ เจ้าของแอคเค้าต์ก็หน้าตาดีทีเดียวนะเนี่ย ..."

"มึงจะให้เค้าโทรมาขายประกันรึเครื่องกรองน้ำมึงดีล่ะ" นัทพูดแทรก



เชี่ย … ดับฝันสลัด หงุดหงิดโว้ยยยยย





คืนนั้นกลับถึงคอน ผมลงรูปเซลฟี่ของวงไว้ที่แอคเค้าต์หลักของวงเรา

เพียงแค่ไม่เกินสิบนาทีจำนวนไลค์ก็ล้นหลาม พร้อมกับคอมเม้นต์ที่อ้อล้อไอ้นัทจำนวนมากตามเคย

ผมสลับแอคเค้าต์ไปเป็นแอคเค้าต์ส่วนตัวของผมแล้วลงรูปที่ผมเซลฟี่ทิ้งไว้แล้วลืมลงเมื่อวันก่อน อัพเสร็จ

ผมปิดจอมือถือได้แป๊บเดียว



ตริ๊ง

ตริ๊ง

ตริ๊ง



ผมสไลด์จอเปิดดูโนติฟิเคชันก็เจอว่ามีคนฟอลผมคนใหม่ชื่อแอคเค้าต์ bean_bean …

กดไลค์รูปที่ผมลงล่าสุด พร้อมคอมเม้นต์ว่า

น่ารักดีครับ



…



ทำไมรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตแปลกๆพิกลฟระ ผมลองกดเข้าไปดูโปรไฟล์ของมันก็เจอว่าเป็นแอคเค้าต์สร้างใหม่

รูปโปรไฟล์เป็นพื้นสีดำ ที่มีแค่รูปถ่ายในแอคเค้าต์แค่ 1 รูป เมื่อผมกดเข้าไปดูในรูปถ่าย ...



มันเป็นรูปของผมเองในวันที่ไปเดินห้างกับไอ้นัท!!! ในรูปเป็นผมนั่งหันข้างบนม้านั่ง

น่าจะเป็นตอนที่ผมเพิ่งทะเลาะกับเฟิร์ส มันถ่ายย้อนแสงหน่อยๆ เลยดูเป็น silhouette

ผมไม่รู้ว่ามันแอบถ่ายตอนไหนนะครับ แต่นี่เป็นภาพที่มันถ่ายได้สวยมากเลย

ผมอมยิ้มน้อยๆ แบบแปลกใจว่าไอ้นัทมันก็มีมุมอาร์ตๆแบบนี้ด้วยเหมือนกัน



ไหนเลื่อนไปดู caption หน่อยซิ … บรรยายว่าไงน้อ











"หมาหงอย"









ไอ้สัดดดดดดถั่วววววววววววววววววว


*****************************

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP5 (9/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 09-07-2020 19:11:07

 :katai2-1:
 :3123:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP5 (9/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 09-07-2020 22:06:21

ก็เลยไปปลอบให้เขาหายหงอยสินะ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP5 (9/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 10-07-2020 10:48:05

นัทนี่จีบแบบมึนๆไว้ก่อนนะ แบบว่าขอให้อยู่ในสายตาว่างั้นเหอะ
อย่างว่าแหละ คนหล่อสาวตรึมแต่คนที่ชอบดันเป็นหมาหงอยซะงั้น
 :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP5 (9/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 11-07-2020 17:33:17

เพลย์ลิสต์ที่ 6 เจ็บ



ผมโทรไปด่าไอ้นัท โทษฐานแคปชั่นเลวร้ายไม่เหมาะสมกับนายแบบเอาซะเลย

"มึงด่ากูเป็นหมาหงอยออกอากาศเลยนะเว้ยไอ้ห่าถั่ว"

"เอ้า ก็มึงหงอยจริงมั้ยวะ"

"เดี๋ยวมึง … ผิดประเด็น ประเด็นคือคำว่าหมา ไม่ใช่คำว่าหงอยโว้ย"

"งั้นเดี๋ยวกูแก้ให้เป็นสุนัขโศกดีมะ ดูสุภาพเรียบร้อย เหมาะกับมึงดี"

"เชี่ยถั่ว มึงควรไปตรวจสมองบ้างนะ สมองส่วนการจับใจความมึงคงบกพร่อง"

"มึงก้ออีโมจังวะ"

เกลียดคำนี้ว้อยคำก็อีโม สองคำก็อีโม

"เออๆ ช่างมึงแล้วแม่งงงง แล้วอีท่าไหนถึงสนใจจะเล่นไอจีขึ้นมาวะเนี่ย"

"ก็เรียนรู้ ทำอะไรใหม่ๆมั่งก็ไม่น่ามีปัญหามะ"

"แล้วทำไมถึงอัพรูปกูเป็นรูปแรกของมึงวะ"

"เป็นรูปแรกที่กูดูใน gallery แล้วอยากอัพมั้ง … คือมันได้อารมณ์เหงาๆเศร้าๆดี"

"คือเหมือนหมาหงอย …" ชิงกัดตัวเองก่อน ไม่เจ็บ

"ก็ทำนองนั้น"

"นัทครับ จะปฏิเสธก็ได้นะครับผมไม่ได้ว่าอะไร"

"พูดซะเพราะเชียว กูขนลุก"



ตริ๊ง



ผมสลับไปดูแอพไลน์ก็เจอข้อความ



First

[บอม มึงสะดวกมาเจอกูหน่อยมั้ย]



"ถั่ว … "

"หืม"

"เฟิร์ส แม่งขอเจอกูอีกแล้วว่ะ"

"มึงไม่ควรไปเจอไอ้ห่านั่นแล้วนะ เอาจริงๆ คือเฟิร์สแม่งดึงด้านมืดของมึงออกมาได้เยอะมากอ่ะ"

"รู้แล้วสินะว่ากูคือลอร์ดโวลเดอร์มอร์ กูคงปล่อยมึงไว้ไม่ได้ละ ..."

"เชี่ยบอม อันนี้กูซีเรียสนะ … "



ปลายสายเงียบไปชั่วครู่



"ถ้ามึงจะไปหามันจริงๆ … ให้กูไปกับมึงมั้ย …"



ผมแต่งตัวรอนัทอยู่ไม่นาน นัทมันก็ส่งข้อความมาบอกว่าถึงแล้ว

ผมคว้ากระเป๋าเป้แล้วลงไปหามันที่รถ เปิดประตูเข้าไปแล้วช็อคเลยครับ

“เชี่ย … มึงต้องแต่งเต็มขนาดนี้เลยเหรอวะ”

เสื้อเชิ้ต แจ็คเกต กางเกงแสล็ค รองเท้าหนัง มาเต็มครับ หล่อแบบหล่อชิบหาย หล่อจนวัวตายควายล้ม

“อ้าว นี่กูแต่งเต็มยศไปเหรอวะเนี่ย” มันพูดแล้วมองผมหัวจรดเท้า

ผมหันมามองตัวเอง เสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงยีนส์ขาดๆ รองเท้าผ้าใบเน่าๆ

“ตอนแรกกูจะแอ๊บเป็นแฟนมึงนะ แต่ตอนนี้มึงเหมือนเป็นคนรับใช้บ้านกูเลยว่ะ”

“ไอ้สึดถั่วววววว !!! … งั้นมึงรอนี่ เดี๋ยวกูไปเปลี่ยนชุดก่อน”

“ไม่ต้องแล้วมึง แค่นี้ก็น่ารักพอละ”



ห้ะ หูฝาดไปรึเปล่าฟระ …



เรามาถึงที่ร้านที่นัดเฟิร์สไว้ก่อนเวลา 15 นาทีเหมือนเคย และก็เช่นเคยครับเฟิร์สมาก่อนเวลา

เหมือนมันนั่งอยู่ที่นี่นานแล้วดูจากปริมาณแก้วเหล้าที่วางอยู่



“เฟิร์ส”

“บอม …” เฟิร์สทักผมแล้วหันไปมองนัทด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่

“งวดก่อนผมยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผมนัทครับ”

“ต้องพามาด้วยเหรอวะบอม”

“ผมว่ามีอะไรก็รีบคุยเถอะครับ ...” นัทตัดบท

“คือกูจะคุยกับบอมแค่สองคน คนอื่นอย่าเสือก …”

“แต่คนที่คุณจะคุยด้วยคือแฟนผมนะครับ”

ตอนนี้บรรยากาศมาคุมากครับ นัทกับเฟิร์สจ้องหน้ากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

ผมหวั่นใจมากครับว่าไอ้สองคนนี้จะตีกันในร้าน ห่วงทั้งคู่ก็ห่วง แต่ห่วงว่าจะต้องชดใช้ของในร้านซะมากกว่า

คือไม่มีปัญญาจะจ่ายนะครับ อย่างแชนเดอร์เลียร์นั่นผมอาจจะต้องขายคอนโดมาชดใช้ให้เจ้าของร้านก็เป็นได้

“นัท … กูขอละกัน มึงไปรอตรงนู้นก่อนได้มั้ย”

"มีอะไรก็เรียกกูละกัน" นัทที่ดูขัดใจแต่ก็ยอมไปยืนรอที่บาร์โดยดี



“สรุปว่ายังไงเฟิร์ส มีอะไรจะคุยกับเรา”

“เราจะพูดตรงๆกับบอมนะ คือเรารู้นะว่าบอมยังรักเราอยู่ ที่บอมคบหมอนั่นก็เพื่อประชดเราใช่มั้ย …”

ผมกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก

“เอาจริงๆเราก็ยังรู้สึกดีกับบอมอยู่ ถ้ายังไง … เรากลับมาคบกันมั้ย”

“ห้ะ … แล้ววิชญ์ล่ะ …” ผมถามด้วยความตกใจ

“เราพร้อมจะเลิกกับวิชญ์ ถ้าบอมจะเลิกกับไอ้นั่นแล้วกลับมาคบกับเรา” เฟิร์สจ้องผมหน้านิ่ง

ผมกำหมัดแน่น … ในชีวิตไม่เคยเจอใครที่แม่งโคตรเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ ผมโกรธที่ครั้งนึงผมเคยรักมันมาก รักมากกว่ารักตัวเองด้วยซ้ำไป

“มึงแม่งโคตรเลวว่ะเฟิร์ส … กูไม่คิดเลยนะว่ากูจะเคยรักมึงมากนะ กูผิดหวังในตัวมึงจริงๆ”

“เห้ย บอมยังโกรธเราเรื่องวันนั้นอีกเหรอวะ ไหนว่าไม่เป็นไรไง”

“วันนั้นมันไม่เกี่ยวว่ะ … เรื่องวันนั้นกูจะคิดว่ากูทำบุญให้หมาไปนะเฟิร์ส …

แต่ที่กูโกรธมึงมากขนาดนี้คือพฤติกรรมเหี้ยๆที่มึงทำใส่กูตอนนี้ ที่มึงขอให้กูให้ทำตอนนี้ กูไม่เคยคิดเลยว่ามึงจะกล้า”

“เรา …”

“เฟิร์สฟังนะ … ที่ผ่านมากูยังคบหายังเจอมึงยังช่วยเหลือมึงอยู่ เพราะกูยังอยากจะเห็นมึงมีความสุข

แต่พอมาเจอมึงในวันนี้กูตัดสินใจได้แล้วล่ะ ว่าต่อจากนี้มึงจะเป็นยังไงกูก็จะไม่สนมึงอีกต่อไป

เพราะงั้นมึงไม่ต้องติดต่อมาหากูอีกนะ”

ผมคว้ากระเป๋าแล้วเดินไปหานัท

“ไปเหอะมึง”

นัทพยักหน้าแล้วเดินตามผมออกจากร้านไป



….



ผมนั่งร้องไห้อยู่ในรถนัทอยู่นาน ตอนแรกคิดว่าจะโดนมันด่าหรือกวนตีนใส่นะครับ แต่นัทมันนิ่งมาก นิ่งจนผมกังวล

"กู … ฮึก ขอโทษนะถั่ว"

"..." นัทหันมามองผมเงียบๆ

"กูไม่น่าลากมึงมาเจอไอ้ห่าเฟิร์สเลย ฮึก … มึงเลยเสียเวลาเปล่าๆปลี้ๆแบบนี้ ฮึก"

"ถ้านั่นมันจะทำให้มึงตาสว่างจากไอ้เหี้ยเฟิร์ส … กูยินดีนะบอม"

"... แม่ง โคตรเจ็บเลยว่ะ …" ผมก้มหน้าเอาหัวกระแทกคอนโซลรถ "อุตส่าห์หลงรักมันมาหกปี …

หกปีเลยนะมึงที่กูเสียเวลาชีวิตไปกับคนเหี้ยๆพรรค์นั้น"

"กูเข้าใจ รักแรกแม่งยากเสมอล่ะ"

ผมเงยหน้ามองนัทด้วยสายตาสงสัย

"มึง … เคยมีความรักกับเค้าด้วยเหรอวะ ฮึก … กูนึกว่ามึงเป็นไซบอร์กไร้หัวใจซะอีก"

"กวนตีนกูได้ คงหายเศร้าแล้วดิ" นัทพูดขำๆ

"แล้วเรื่องรักแรกของมึง … เล่าให้กูฟังได้มะ ตอนนี้กูอยากฟังเรื่องเศร้าๆว่ะ สมมุติว่ากูเป็นพี่อ้อยพี่ฉอดก็ได้"

"มึงแม่งขี้อีโม กับขี้เสือกจริงๆนะไอ้บอม …"



อยากจะด่าไอ้นัทนะครับ แต่มันไม่มีแรงด่าจริงๆ



"ว่าแต่มึงหิวมั้ย …"

"นิดนึง"

"ตกลงหิวหรือไม่หิว" นัทเสียงเข้มจนผมสะดุ้ง



ดุจังวะไอ้ถั่ว!!!



"...หิวค้าบ"





นัทขับรถวนเข้ามาจอดหน้าร้านข้าวต้มรอบดึก ซึ่งเป็นที่แน่นอนครับ



ผมไม่ได้เลือก!!!



ระหว่างเดินไปที่โต๊ะผมก็รู้สึกได้ว่าทั้งพนักงานและลูกค้าจ้องไอ้นัทอยู่พอสมควร



แหงสิครับ แต่งตัวหยั่งกะจะไปกาล่าดินเนอร์ แต่เสือกมาร้านข้าวต้มกุ๊ย …



เมนูถูกยื่นมาโดยพนักงานเสิร์ฟสาวที่ดูจะเขินไอ้นัทเป็นพิเศษ

"วันนี้มีเมนูพิเศษเป็น …" พนักงานบิดตัวไปมา

"เดี๋ยวเลือกจากในเมนูนี่ล่ะ" นัทพูดแทรกเสียงเข้ม



พนักงานงี้หงอยไปเลยครับ …



นัทชี้ของบนเมนูอยู่สามสี่อย่าง ที่ผมไม่ทันได้ดูว่าอะไร

(และแน่นอนครับ ผมไม่ได้เลือกอีกแล้ว!!!)

เด็กเสิร์ฟรีบรับออเดอร์แล้วรีบวิ่งจากไป



"มึง น้องเค้าก็ทำตามหน้าที่เค้ามั้ยวะ …"

"เสียเวลากระบิดกระบวนว่ะ กูก็มีของที่กูกินประจำอยู่แล้ว …"

"เกิดนี่น้องเค้าไปฟ้องพ่อครัว แล้วเค้าขูดเอาขี้รองเท้าใส่อาหารให้พวกเราแดกจะทำไงเนี่ย"

"อ้อ กูก็ว่า ร้านนี้ทำไมแม่งอร่อยกว่าร้านอื่น เคล็ดลับความอร่อยนี่เอง"

ผมมองไอ้นัทตาขวาง แต่ดูมันจะไม่ได้สนใจ มันหยิบมือถือขึ้นมากดดูนู่นนี่ไปเรื่อย



"กูแดกอันนี้ไม่เป็นอ่า … ถั่ว"

ผมคีบเมนูผัดผักที่มีลักษณะเป็นเส้นๆสีดำๆน้ำตาลๆผัดแบบแห้งๆ ไปแกว่งที่หน้านัท

"เอาตะเกียบคีบแล้วยัดเข้าปาก เคี้ยวๆ แล้วกลืนไง"

"กูไม่ได้หมายความว่างั้นโว้ย!!"

นัทถอนหายใจ

"แล้วแดกใบปอผัดไม่เป็นก็ไม่บอกแต่แรกเนาะ"

"กูจะตรัสรู้มั้ย ว่ามึงจะสั่งอะไร มึงเล่นสั่งแบบไม่ถามกูเล้ยยยย"

"เคยไปกินเจ้าไหนมาแล้วไม่อร่อยเหรอ"

ผมส่ายหัวดิก

"อ่าว สรุปว่ามึงแดกแล้วไม่ชอบ หรือไม่เคยแดกเลย"

"ไม่เคยอ่ะ"

"งั้นมึงลอง" นัทคีบใบปอโยนลงชามผม

"กูไม่ชอบกินผัก …"

"แดก … อย่าดื้อ …"

"เผด็จการชิบหายนะมึงง่ะ" ผมเสียงอ่อยๆ ค่อยๆคีบใบปอเข้าปากตามนัทสั่ง



มันก็ … อร่อยดีนะครับ มีกลิ่นเฉพาะตัวดี ขมนิดๆ แต่ผัดแห้งๆกับไข่ กินคู่กับข้าวต้มเข้ากันดีเลยครับ



"เออ ก้อ อร่อยดีนะ" ผมพูดเบาๆ

นัทหัวเราะเบาๆ

"ไม่อร่อยกูไม่พามาแดกหรอกน่า"



…



"ถึงแล้วมึง" นัทเขย่าตัวผมปลุกผมจากภวังค์

"เชี่ย กูเผลอหลับอีกแล้วเหรอวะ" ผมตะกายตัวขึ้นมานั่งจากท่านอนราบบนเบาะรถที่เอนเกือบสุด

"กูปรับเบาะรถไปตอนไหนวะไอ้ถั่ว"

"สักตอนอ่ะ … กูขับรถอยู่ กูไม่ได้ดู"

"เออๆ … ยังไงวันนี้ขอบใจมากนะมึง"

นัทพยักหน้าตอบรับ

"แล้วมึงอยู่ได้รึเปล่าวะ กูหมายถึง … อยู่คนเดียวน่ะ"

"ได้ดิวะ กูไม่ทำอะไรโง่ๆหรอกมึง"

"กูไม่กลัวมึงทำอะไรโง่ๆหรอก แต่กูกลัวมึงจะอีโมมาก ไปนั่งเปิดฝักบัวรดหัวเหมือนใน MV

กูเสียดายทรัพยากรน้ำ … ช่วงนี้ยิ่งแล้งๆอยู่"

"..." ผมงี้หมดคำพูดกับแม่งจริงๆครับ

"นั่นล่ะ สรุปว่ากูห่วงมึงละกัน"



….

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP6 (11/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 11-07-2020 22:21:49

จะหวั่นไหวไหม  :hao3:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP6 (11/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 11-07-2020 23:08:13

แหมๆๆๆ นัท พูดอ้อมโลกนะ แต่พอสรุปคำพูด คนฟังแอบหวั่นไหวนะ อิอิอิอิ
อย่าเพิ่งเผยความในใจกันนะคู่นี้ เอาไว้ต่อปากต่อคำกันไปเรื่อยๆ ก่อนเน้อ
 :really2: :really2: :really2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP6 (11/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 12-07-2020 01:32:59

ค่อยๆรุกเข้าหานะนัท

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP6 (11/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 12-07-2020 19:16:37

เพลย์ลิสต์ที่ 7 ปกป้อง



ในขณะที่ผมกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศวันอาทิตย์อันแสนสุขสงบของผม



Rrrrrrrrr ….



ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นชื่อคนโทรมาแล้วแอบแปลกใจ …



ไอ้นัท



ร้อยวันพันปีมันไม่เคยโทรหานะครับ ส่วนมากจะฝากพี่ดิวไม่ก็เบียร์ให้เป็นคอลเซนเตอร์ส่งข้อความมาให้ผมซะมากกว่า



“ฮัลโหลว่าไงวะถั่ว”

“รับโทรศัพท์กูได้แสดงว่ายังไม่ตายสินะ”

“เชี่ยถั่ว กวนตีนกูแต่หัววันเลยนะมึงงงง”

“อาบน้ำแล้วใช่มั้ย ....”

“ยังอ่ะ … ทำไมวะ”

“กูให้เวลาสิบห้านาที อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวกูไปรับ วันนี้มึงต้องไปเป็นเพื่อนกูที่สนามบอล โอเคนะ”

“เดี๋ยวๆๆๆๆๆมึง ไอ้ถั่ว ไม่เอาโว้ย ทำไมกูต้องไปวะ ”

“บอม …”

“อะ … อะไร”

“กูดูกูเกิ้ลแมปแล้ว … มึงเหลือเวลาอีก 13 นาทีครึ่งนะ …” แล้วนัทมันก็ตัดสายไป



ชิชะไอ้ถั่ว !!! ทำมาเป็นสั่งกูแบบนี้ !!! มึงรู้จักกูน้อยไปซะแล้ว …



...



10 นาทีผมก็มานั่งรอไอ้มาเฟียอยู่ใต้คอนโดแล้วครับ อิโถ่ เหลือเวลาอีกตั้งสามนาทีครึ่ง หึหึหึ



ไอ้นัทในชุดบอลวนรถเข้ามาที่ใต้คอนโดตรงเวลาเป๊ะ … จอดรถเสร็จผมแทรกตัวขึ้นไปนั่งเซ็งๆบนรถ



“มึงต้องอธิบายแล้วนะ ว่าทำไมกูต้องไปนั่งแกร่วดูมึงเตะบอลด้วยเนี่ย”

“เพื่อนกูชวนไป แต่จริงๆแล้วกูไม่ได้อยากไปเท่าไหร่ กูจะได้ใช้มึงเป็นข้ออ้างหนีออกมาได้”

“นี่กูต้องเสียเวลาอันมีค่าของกู เพราะเหตุผลนี้เหรอวะเนี่ย”

“ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่กูเคยไปช่วยมึงไว้ละกัน”



โดนทวงบุญคุณกันแบบนี้ผมก็เถียงไม่ออกล่ะ

 

นัทขับรถอยู่พักนึงก็มาจอดที่สนามบอลหญ้าเทียมของเอกชนเจ้าหนึ่งใจกลางเมือง



"เดี๋ยวกูฝากมึงไปซื้อน้ำไว้ให้พวกกูหน่อยละกัน"

นัทพูดพลางยื่นถังคูลเลอร์มาให้

"ลากกูมาเป็นสวัสดิการให้พวกมึงสินะ …"

"หรือมึงไม่อยากบริการกู"

"ก็ไม่อ่ะ"

"โหย น่าน้อยใจว่ะ อุตส่าห์ไปช่วยมึง …."

"เออๆๆๆๆๆ ไม่ต้องพูดแล้วโว้ยยยยยยย" ผมรีบตัดบทแล้วรีบพุ่งไปซื้อน้ำตามคำสั่ง


คิดดูสิครับการที่เราต้องวิ่งฝ่าเปลวแดดอันร้อนแรงของเมืองไทยไปร้านขายน้ำที่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ นี่มันน่าเซ็งขนาดไหน

แถมคูลเลอร์ที่ต้องลากไปลากมานี่ก็ไม่ใช่เบาๆ ... ก็งงๆอยู่นะครับว่าทำไมผมต้องมาทำตามคำสั่งไอ้นัทมันด้วย

ผมค่อยๆลากคูลเลอร์อันหนักอึ้งเข้าไปในสนามบอลด้วยความหงุดหงิด พอไปถึงข้างสนามผมก็ทิ้งตัวลงนั่ง



ไอ้นัทที่เริ่มเตะบอลไปแล้วก็วิ่งมาหา …



"ขอบใจนะบอม" นัทหยิบน้ำออกจากคูลเลอร์เปิดขวดแล้วดื่มจนเกือบหมด

"เพิ่งเล่นแป๊บเดียว ทำไมดูเหนื่อยขนาดนี้วะไอ้ถั่ว"

"กูไม่ได้เตะบอลนานแล้ว"

"หรือมึงอ่อน ไล่ตามคนอื่นไม่ทันวะ"

"ไล่คนอื่นไม่ทัน แต่กูไล่เตะมึงได้นะ"

"สัดถั่ว"

"พาใครมาด้วยวะไอ้นัท" ชายร่างสูงไล่เลี่ยกับนัทเดินเข้ามาหยิบน้ำแล้วถาม

"เพื่อนในวงกูเอง … ชื่อบอม นี่เพื่อนกู บีม"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมยิ้มให้กับบีมอย่างเป็นมิตร

"แล้วไม่มาเตะด้วยกันเหรอ … เดี๋ยวไว้สลับตัวกันก็ได้อยู่นะ"

"ไม่เป็นไรครับ คือผมไม่เก่งเรื่องกีฬาเลยครับ แหะแหะ"

"อ่าวเหรอ … แล้วถ้าไม่เล่นมึงจะให้เค้ามานั่งแกร่วทำไมวะไอ้นัท" บีมหันไปถาม

"ก็แม่งบอกว่างๆ เลยขอตามมาน่ะ ไม่ต้องไปสนใจไรหรอก"



อ่าวไอ้ห่าถั่ววววว โบ้ยกูไปอี้กกกกก



ผมเอาหูฟังออกมานั่งฟังเพลงแก้เบื่อระหว่างที่ดูไอ้นัทกับเพื่อนเล่นบอล

ลีลาความคล่องนัทมันก็พอได้อยู่นะครับ เลี้ยงบอลหลบซ้ายหลบขวา



แต่อ้าว … สะดุดขาตัวเองลงไปล้มกลิ้งบนสนามแล้ว



ผมนั่งขำจนตัวโยน พอดีกับจังหวะที่ไอ้นัทมันหันมามองพอดี …



ผมนี่ต้องรีบฮึบกลั้นขำแทบแย่ …



เล่นได้สักพักนัทก็ส่งสัญญาณขอเปลี่ยนตัว แล้วเดินมาหาผม



"เท่มากเลยนะมึง"

"หืม?" นัทขมวดคิ้ว

"ตอนมึงกลิ้งบนสนามอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"

"เดี๋ยวกูจะเตะให้มึงไปกลิ้งบนสนามบ้างดีมั้ย"

"มะ ไม่เอาค้าบ ..."

"เชี่ยย … โคตรเหนื่อย"

นัททิ้งตัวลงข้างๆผม หอบหายใจแรง

"ไอ้ถั่วขยับไปไกลๆหน่อย เหงื่อท่วมตัวเลยมึง …"

"รังเกียจเหงื่อกูเหรอ"

"ไม่ใช่แค่เหงื่ออ่ะ รังเกียจมึงทั้งตัวนี่แหละ"



นัทขยับตัวมาล็อคคอผมแล้วเอามือขยี้หัวผมอย่างแรง



"ไอ้ห่าาาา เปียกหมดแล้วววววว" ผมโวย

"มันเขี้ยวชิบหาย" นัทรำพึงเบาๆ

 

ห้ะ



"อะไรของมึงวะถั่ว เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ"

"เปล่า … ไม่มีอะไร" นัทหยุดขยี้หัวของผมแล้วดูจะนิ่งๆไป

"งั้นมึงปล่อยกูก่อนแฉะไปหมดแล้วเนี่ยยยย"



นัทคลายแขนออกจากคอ ผมหลุดจากวงแขนมันมาได้ก็รีบหยิบทิชชู่จากกระเป๋ามาเช็ด



"ถ้าสิวขึ้นกูจะไปเก็บค่าหมอจากมึงนะ"

"ไปหาหมอหน้ามึงก็คงไม่ได้ดีไปกว่านี้หรอก"

"เอออออ กูมันหน้าเหียก พอใจยังงง … แม่งงง สกปรกชิบหาย"

"เหงื่อกูสะอาดน่า"

"นี่มึงไปเอาความมั่นใจแบบผิดๆมาจากไหนวะ"

นัทยักไหล่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้



"เฮ้ย!!! ระวัง!!!"



ผมหันไปตามเสียงก็เห็นลูกบอลหลุดจากในสนามพุ่งตรงมาหาผมด้วยความรวดเร็ว

ด้วยความตกใจผมหลับตาปี๋เอามือขึ้นมากัน



ปึก!!!! เสียงบอลกระทบตัวดังลั่น



พอค่อยๆลืมตา ผมก็เห็นบอลกลิ้งอยู่ไกลๆจากตัวของผม

แต่ด้านหน้ามีไอ้นัทเอาตัวมาบังผมเอาไว้

"นะ นัท …"

กายสูงมองสำรวจผมอยู่ชั่วครู่ ถอนหายใจโล่งอกแล้วค่อยๆขยับลงไปนั่งท่าเดิม

"ทำไมมึงไม่หลบวะ หลับตาปี๋แบบนั้นมันจะช่วยมึงได้มั้ยเนี่ย"

"กูตกใจนิหว่า … ว่าแต่มึงเป็นอะไรรึเปล่าวะถั่ว เจ็บตรงไหนมั้ย"

"นิดหน่อย ไม่มากหรอก"



บีมกับเพื่อนในทีมวิ่งเข้ามาดูผมกับนัทที่ข้างสนาม



"เฮ้ย กูขอโทษว่ะ … กูกะพลาดไป"

"ไม่เป็นไรมึง นิดเดียว"

"แต่เสียงกระแทกดังลั่นเลยนะ เดี๋ยวกูขอดูหน่อย"

บีมเลิกเสื้อบอลของนัทก็เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของมัน

"เชี่ย … กูขอโทษนะนัท มึงเลยเจ็บตัวเลย" ผมเอ่ยกับกายสูงเสียงสั่น

"เฮ้ย … แค่ช้ำนิดหน่อย กูไม่ได้ถึงตายมั้ย แต่ถ้าบอลมันอัดโดนหน้ามึง กูว่ามันจะแย่กว่าที่กูหลังช้ำนะ"

"นัท ..."

"หน้ามึงยิ่งแย่ๆอยู่ บอลอัดหน้าแม่งคงยิ่งเละไปกว่าเดิม …" ผมหน้ายู่

ในขณะที่เพื่อนในกลุ่มของมันหัวเราะชอบใจ แล้วแยกย้ายกันไปเล่นต่อ



ตอนนี้นอกจากผมจะรับบทเป็นสวัสดิการแล้ว ต้องมารับบทเป็นหน่วยพยาบาลประคบน้ำแข็งให้ไอ้นัทอีกด้วย

"โอ้ยๆ ประคบดีๆดิวะบอม"

"นี่ก็ดีแล้วนะมึง ไหนว่าช้ำแค่นิดหน่อยไง"

"ก็แค่กูไม่อยากให้มันม่วงเยอะ … โอ้ยๆๆๆ เชี่ยบอม นี่มึงใช้มือหรือตีนวะเนี่ย"

"กูใช้กีบเท้าหน้าโอเคมั้ย"

"อ่าว มึงเป็นควาย? ไม่ใช่หมาเหรอ"

"สัดถั่ว" ผมขยี้ถุงน้ำแข็งไปแรงๆที่หลังนัท

"โอ้ยย เจ็บๆๆๆ … ไม่สำนึกบุญคุณกูแล้วนี่มึงจะฆ่ากูเหรอ"

"เอออออ ตายได้ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับมึงแบบนี้"

"แต่กูไม่ยอมตายง่ายๆหรอกนะ กูขอกวนตีนมึงจนสาแก่ใจก่อน ฮ่าๆๆ"

"กวนประสาทเก่งจริงๆนะมึง ..."



นัทนั่งนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันมาหาผมแล้วเอ่ย



"เอ้อ … บอม …"

"หืม?"

"มึงไม่ต้องคิดไรมากนะ …"

"ทำไมวะถั่ว"

"กูรู้ว่าเดี๋ยวมึงก็จะรู้สึกผิดที่ทำให้กูเจ็บตัว"

"..."

"เอาเป็นว่าอย่าคิดมากละกันมึง กูเจ็บมันเป็นเรื่องเล็กมากๆ แต่ถ้ามึงเจ็บตัวหรือไม่สบายใจเนี่ย …"



กายสูงหันมามองหน้าผมอยู่พักนึงแล้วเอ่ย



"มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับกูนะ"



ผมนิ่งมองมันแล้วพยักหน้า …



“ขอบใจนะมึง …”



ผมตอบนัทเบาๆ … คือเอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของคำพูดมันสักเท่าไหร่หรอก



แต่ทำไมพอมันพูดแบบนี้แล้วใจผมมันเต้นแปลกๆพิกลนะ


-------------------------------------------------------------------

ดูเหมือนบอมจะเริ่มหวั่นไหวนิดๆแล้วนะ จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ติดตามต่อตอนหน้านะครับ

 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP7 (12/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 12-07-2020 21:05:37

พี่ถั่วก็ฮาร์ดคอร์เหลือเกิ้นนน ชอบตรงที่บอกเพื่อน มันว่างเลยตามกูมา
เป็นเราอยู่ใกล้ ขอทุบซักปึกแน่ๆ อีตาถั่วนี่
 :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP7 (12/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 12-07-2020 22:32:07

เริ่มหวั่นไหวแล้วนะบอม นัทที่ลากบอมออกมาเพราะอยากอยู่ด้วยกันใช่ม๊าาๆๆ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP7 ปกป้อง(12/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 14-07-2020 09:15:36

เพลย์ลิสต์ที่ 8 เพื่อนเก่า



"ไอ้เนสสสสสสสสสสสสสสส"

"ไอ้บอมมมมมมมมมมมมมมม"





ผมถลาเข้าไปกอดเพื่อนรักของผมที่พลัดพรากจากกันไปนานด้วยท่วงท่าสโลว์โมชั่น
ซึ่งไอ้เนสเพื่อนยากก็รับมุกผมเป็นอย่างดี …



คนแถวสนามบินขาเข้าวันนั้นคงงงแหละครับ ว่าไอ้สองตัวนี้มันเล่นอะไรกัน …



เนสพื้นเพเป็นคนจังหวัดภูเก็ต มันได้ทุนไปเรียนต่อด้านการบริหารธุรกิจที่อเมริกา ซึ่งก็เหมาะกับมันดีครับ
เพราะอนาคตมันต้องมารับช่วงธุรกิจต่อจากที่บ้าน
ส่วนผมก็จะได้สบายเพราะผมจะเกาะเพื่อนสนิทกิน …


หวังว่ามันจะให้ผมเกาะนะ



"ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้ววะมึง"

"ครึ่งปีมะ ไอ้บอม"

"แล้วนี่จะอยู่นานแค่ไหนวะเนี่ย"

"งวดนี้คงสักสามอาทิตย์ อยู่กทม ก่อนสักอาทิตย์นึงแล้วค่อยกลับบ้าน
ว่าแต่ไม่เป็นไรจริงๆเหรอวะ ให้กูไปสิงคอนโดมึงอาทิตย์นึงเนี่ย"

"โน พรอบเบลม มึงจะได้เก็บเงินค่าโรงแรมในกรุงเทพไปปรนเปรอแฟนฝรั่งของมึงนะ"



เนสกำลังคบหาอยู่กับแฟนสาวชื่อเจสที่เรียนอยู่ที่เดียวกันที่อเมริกา
เจสจะบินตามมาเที่ยวเมืองไทยอาทิตย์หน้าครับ โดยบินไปเจอเนสที่ภูเก็ตเลย



"แล้วไอ้มาเฟียหน้าโหดที่มันยืนจ้องมึงกับกูนี่ใครวะ" เนสกระซิบกับผมเบาๆ

ผมหันไปมองตามไอ้เนสแล้วกลอกตา

"เพื่อนในวงดนตรีกู ชื่อนัท"



วันนี้นัทมาในชุดโอเวอร์ไซส์สีดำ กางเกงยีนส์ ผ้าใบขาว หมวกแก๊ป 

หยั่งกะศิลปินจะบินไปเล่นคอนเสิร์ตน่ะครับ … คือมันเท่แบบ … เห็นแล้วน่าขอลายเซ็นต์ ...

ถ้ามันจะไม่ทำหน้านิ่งแบบมาเฟียนักฆ่าเลือดเย็นขนาดนี้



ตอนแรกผมจะขอยืมรถพี่ดิวหรือไม่ก็ของเบียร์มารับเนสที่สนามบินแต่ปรากฏว่าไม่อยู่ กทม กันทั้งคู่

เหลือแต่ไอ้ถั่ว ซึ่งผมก็ต้องยอมบากหน้าไปยืมไอ้ถั่ว เพราะแค่คิดว่าจะต้องไปตบตีกับแท็กซี่ที่สุวรรณภูมิ ผมก็หมดแรงแล้วครับ

ตอนที่ไปยืมรถ ไอ้นัทไม่ยอม มันบอกว่ามันหวงรถมันมาก เพราะงั้นถ้าจะยืมรถมัน ก็ต้องยืมตัวมันมาเป็นพลขับด้วย …






แต่เนสมันมาถึงไฟลต์เช้านะมึง …









ซึ่งผมลืมบอกนัทมันไปตอนไปขอยืมรถ …







แล้วนัทเป็นคนไม่ตื่นเช้า ...







เพราะงั้นชิบหายมากๆครับ ...






"สวัสดีครับ ผมชื่อเนสเพื่อนสนิทบอมครับ" เนสยื่นมือเพื่อจับมือทักทายไอ้นัท

"ครับ …" นัทหน้านิ่งตอบห้วนๆ แล้วเดินนำลิ่วๆไป

ปล่อยให้ผมกับเนสแดกจุดกัน

"เป็นมิตรชิบหายเลยนะ เพื่อนมึงเนี่ย"

"อย่าใส่ใจมันมากเลยมึง มันยังเช้าอยู่คงยังไม่ตื่น"



ผมกับเนสคุยกันตามประสาเพื่อนสนิทที่ห่างกันไปนาน

เสียงหัวเราะเฮฮา กับวีรกรรมตอนอดีตถูกขุดขึ้นมาเล่าอีกครั้งด้วยความสนุกสนาน …



จะมียกเว้นก็แต่ไอ้พลขับนี่ล่ะครับ ที่แม่งนิ่งจนผมสงสัยว่ามันหลับในรึเปล่า …



"แวะกินอะไรมั้ย" กายสูงเอ่ยขึ้น



ในที่สุดมึงก็ตื่นแล้วครับไอ้ถั่ว



"แวะก็ได้นะไอ้นัท" ผมตอบนัทแล้วก็หันไปถามเนส



"เนสมึงอยากกินอะไรเป็นพิเศษ … "



เอี๊ยดดด



ผมหันขวับไปมองนอกรถ



รถจอดหน้าร้านโจ๊กครับ



"...มั้ย"



ผมจ้องหน้ากับไอ้เนสอย่างอึ้งๆ ในขณะที่ไอ้นัทดับเครื่อง ถอดกุญแจ เดินออกจากรถเข้าร้านโจ๊กไปแล้วครับ


ไอ้เชี่ยเผด็จการรรรรร มึงไม่ต้องถามกูก็ได้มั้ยยยยยวะ




สรุปผมกับเนสได้โจ๊กหมูใส่ไข่ ไม่ใส่เครื่องในกันคนละชาม (ที่ผมกับไอ้เนสไม่ได้สั่ง)
ในขณะที่นัทมันนั่งกินโจ๊ก หมู เครื่องในใส่ไข่



"กูอยากกินตับหมูอ่ะ … " ผมเขี่ยข้าวโจ๊กพลางบ่นกับไอ้เนส

นัทหันมาแล้วโยนตับมาให้ผมในชาม เนสคิ้วขมวดมองหน้าผมกับนัท

"ปกติไม่กินเครื่องในไม่ใช่เรอะ" นัทถาม

"ก็ … ถ้าเป็นโจ๊กกูกินได้" ผมยิ้มเหมือนเด็กได้กินของที่ชอบแล้วคีบตับเข้าปาก

"อร่อยว่ะ โจ๊กเจ้านี้ โคตรดี"



ผมซัดโจ๊กหมดด้วยความรวดเร็ว เพราะมันอร่อยจริงๆครับ โจ๊กก็ดี หมูก็ดี … อิ่มแบบแฮปปี้



"เดี๋ยวกูเข้าห้องน้ำแป๊บนะ" ผมบอกกับเนสกับนัท



เอาจริงๆ ไม่ค่อยอยากปล่อยพวกมันสองคนไว้ด้วยกันเล้ยยย

กลัวเนสทนรังสีอำมหิตของไอ้นัทไม่ไหวแล้วธาตุไฟเข้าแทรกตายไปซะก่อน



ผมรอต่อคิวเข้าห้องน้ำอยู่พักใหญ่ กลับมาที่โต๊ะก็เจอไอ้เนสหัวเราะคิกคักอยู่กับไอ้นัทครับ …

เชี่ยยยย ไอ้นัท มึงทำอะไรเพื่อนสนิทกู!!!



"เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย"

"ไม่มีอะไรๆ" เนสโบกมือหยอยๆ ในขณะที่ไอ้นัทนั่งก้มหน้ามองชามโจ๊ก



อะไรของพวกมึงกันเนี่ย ...



นัทช่วยผมกับเนสขนของมาไว้ที่คอนโดจนเสร็จ มันก็ขอตัวกลับ คาดว่าคงไปนอนแหละครับ
เพราะปกตินัทไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้



"เพื่อนมึง … ไอ้นัทนี่ก็นิสัยโอเคนี่หว่า"

"หะ … ไอ้เนส มึงโดนอะไรเข้าไป แค่ช่วงเวลาที่กูไปเข้าห้องน้ำนี่ มึงโดนล้างสมองเข้าร่วมกับซิธลอร์ดไปแล้วเรอะ!!!"

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้ห่านี่ … "

"แล้วมึงคุยอะไรกันวะ ตอนกูกลับมาออร่าแม่งเปลี่ยนอ่ะ"

"ก็เรื่องทั่วๆไปว่ะมึง … คือกูสงสัยอะไรนิดหน่อยเลยถามนัทมัน ซึ่งคำตอบมันก็โอเคดีนะ
กูเลยรู้สึกว่ามันไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร"

"เรื่องอะไรวะ กูเลยอยากรู้เลย"

"ไว้วันหลังนะมึง วันนี้กูขอพักก่อน เหนื่อยเจ็ตแลคจะแย่แล้วเนี่ย"

"โห่ยยย ไรวะ …"



……..



"ขอบคุณมากๆเลยนะครับ"

ผมก้มลงไปขอบคุณลูกค้าชายคนหนึ่งที่ส่งแก้วเหล้ามาให้ผม

"คุณร้องดีมาก จนผมประทับใจน่ะ"

"ชมแบบนี้ผมเขินแย่เลยครับ"

นานๆทีจะมีคนเข้าหาแบบนี้บ้าง ไอ้ผมก็ดีใจนิดๆนะครับ

ในขณะที่ผมจะยกแก้วขึ้นดื่ม มือหนาก็ยื่นมาแย่งแก้วจากในมือ

"แดกตอนนี้เดี๋ยวก็เมา ร้องไม่ได้หรอก"

ผมกับลูกค้าหันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ

"เห้ย นิดเดียวเองมึง" ผมพยายามส่งซิกให้ไอ้นัทว่าไม่ควรเสียมารยาทกับลูกค้า แต่ดูนัทจะไม่สนใจ

"นั่นล่ะครับ คุณลูกค้าเองก็กลับไปนั่งที่โต๊ะได้แล้วล่ะครับ เราจะเล่นต่อแล้ว"

ลูกค้าคนนั้นหน้าเหวอๆไป

"เอ่อ … ได้ๆ งั้นยังไงผมขอเบอร์ติดต่อของคุณนักร้องไว้ได้มั้ยครับ"

"คิดว่าไม่ได้ครับ ไว้มีอะไรก็ติดต่อผ่านพวกผมแทนละกัน" กายสูงชิงผมตอบเสียงเยียบเย็น

ชายคนนั้นหน้าเสียมองหน้าผมกับนัทแล้วก็เดินกลับโต๊ะไปอย่างหงุดหงิด

"อะไรของมึงวะไอ้ถั่ว"

"กูขี้เกียจรำคาญเวลามึงไม่มีสมาธิร้อง …"

"เหล้าแก้วเดียวเองนะมึง ส่วนเบอร์โทรกูก็ไม่ได้จะให้อยู่แล้ว มึงก็พูดจาโหดกับลูกค้าไปมั้ยวะ"

"จะเวิ่นเว้ออะไรมากมายวะ พูดกันตรงๆนี่แหละ ไม่เสียเวลา"

"..."

"มีอะไรรึเปล่าวะ นัท บอม" พี่ดิวแทรกหน้าเข้ามาถาม นัทส่ายหัวแล้วเดินกลับไปประจำที่

"ไอ้นัทแม่งไล่ลูกค้าอ่ะพี่" ผมได้ทีฟ้องพี่ดิวเลยครับ

"...อ้อ ไอ้คนเมื่อกี้เหรอ ไล่ๆไปดีแล้วล่ะ"

"หา ทำไมอ่ะพี่ดิว"

"มึงไม่รู้เหรอว่าไอ้หมอนั่นนิสัยเชี่ยจะตาย เจ้าชู้ จีบคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ที่ไอ้นัทกันๆไว้ดีแล้วล่ะบอม เพราะหัวช้าๆอย่างมึงไปยุ่งกับมันโดนมันหลอกแน่ๆ …"



ผมได้แต่อึ้ง … ที่ไปๆมาๆกลายเป็นนัทมันปกป้องผมแบบที่ผมไม่รู้ตัวซะงั้น



หลังเล่นดนตรีจบช่วง ผมเดินเข้าไปหานัทแล้วไปกระซิบกับมัน



"กูรู้เรื่องละ … ขอบคุณนะมึง"



นัทยิ้มน้อยๆแล้วเอามือหนามาขยี้หัว



"เชี่ยถั่ววววว ผมกูเละหมดดด"

"มึงเนี่ยน้า … จะต้องให้กูเป็นห่วงไปถึงเมื่อไหร่วะ … รีบๆโตได้แล้วนะเด็กน้อย"


***********************************************

เนสคุยอะไรกับนัทน้าาาาาา

 :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP8 เพื่อนเก่า (14/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 14-07-2020 12:37:53

ก่อนคุยกัน พี่ถั่ว ต้องหึงเพื่อนบอมอยู่ในใจแน่ๆ เลยถึงได้หน้านิ่งขนาดนั้น
หลังคุยกัน พี่ถั่ว ต้องบอกเพื่อนบอมแน่ๆ ว่าจีบบอมอยู่ หน้าถึงได้ระรื่นอย่างนั้น
ดีใจด้วยนะบอม มีคนคอยเป็นห่วงอยู่ข้างๆ
 :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP8 เพื่อนเก่า (14/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 14-07-2020 22:33:10

คุยเรื่องบอมน่ะแหละ ตอบให้

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP8 เพื่อนเก่า (14/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 15-07-2020 12:10:45

เพลย์ลิสต์ที่ 9 ฝน



ฝนตก …



ช่วงนี้กรุงเทพฝนตกบ่อยมาก บ่อยแบบจนผมหงุดหงิด เพราะฝนตกทีไรผมจะรู้สึกเศร้าเยอะๆอย่างน่าประหลาด

ผมอ่านมาในเว็บไซต์เค้าบอกนะครับว่ามีคนประมาณ 9% ที่เป็นกลุ่ม rain hater …


เอาวะ อย่างน้อยผมก็ไม่ได้เป็นบ้าอยู่คนเดียว แต่มีพวกตั้ง 9% ของประชากรโลกเลยนะเว้ยยยย



โดยปกติผมพยายามจะไม่จมอยู่ในห้องนะครับ

เพราะเคยปล่อยตัวเองอยู่ในห้องแล้วมันยิ่งดิ่งยิ่งเศร้ากว่าเดิม

ผมเลยพยายามออกไปหาเรื่องทำนอกคอนโด แต่ติดตรงที่การเดินทางจะไปไหนมาไหนทีที่เดิมก็ลำบากอยู่แล้ว

ก็กลายเป็นโคตะระลำบากแบบคูณสามยกกำลังสองเข้าไปนี่แหละครับ …



โคตรเบื่อออออ



วันนี้ผมเดินทางไปติดต่อรับงานนอกที่บริษัทเพลงใจกลางเมือง

คือนอกจากร้องเพลง … ผมพอจะแต่งเพลงได้บ้างนิดหน่อย

ร่วมกับผมเองพอจะรู้จักคนในบริษัทเพลง ก็เลยพอมีจ๊อบพิเศษ ให้พอประทังชีพไปได้เป็นเดือนๆไป



ตอนมาถึงบริษัทฟ้าก็เปิดโล่งดีอยู่แต่พอคุยงานเสร็จปุ๊บ ฝนเทเป็นฟ้ารั่วเชียว



แสรดดดดดด



ผมนั่งแกร่วติดฝนที่คาเฟ่แถวๆบริษัทมาชั่วโมงกว่าแล้ว



เมื่อไหร่จะหยุดสักทีโว้ย ฝนบ้า



ผมเปิดสมุดโน้ต เคาะดินสอกับสมุด ฟังทำนองเพลงเดิมๆวนซ้ำผ่านหูฟังแทบจะเป็นร้อยรอบอยู่แล้ว
แต่คิดเนื้อเพลงอะไรไม่ออกเลย

โจทย์ที่ได้มาคือ "เพลงรักอันแสนสดใส" เดดไลน์คือ

"พี่ไม่รีบมากนะ แต่ถ้าเสร็จได้ก่อนอาทิตย์หน้าจะดีมาก"



ไม่รีบครับพี่ ...

แหม่ผมล่ะต้องกราบขอบพระคุณที่ไม่ขอให้ผมส่งวันพรุ่งนี้นะครับ



แถมตอนนี้บรรยากาศก็โคตรจะสดใสเหมาะแก่การแต่งเพลงรักจริงๆครับ ฟ้าครึ้มๆ ฝนตกๆ

ตอนนี้แม่งนึกออก แต่ แอบรัก อกหัก รักคุด มึงทิ้งกู มึงนอกใจ เราเลิกกันแล้วแต่กูมูฟออนไม่ได้ … ถุยยย เข้าธีมเพลงแบบสุดๆ



"เชี่ยเอ้ยยยย …" ผมถอนหายใจ โยนดินสอยอมแพ้

พลิกหาเพลงเก่าๆที่ผมเคยแต่งไว้ เผื่อจะมีอะไรให้ผมเอามาใช้ได้ …



"นัทไปนั่งก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปสั่งของแป๊บนึง"



เสียงคุ้นๆดังขึ้นตรงใกล้ๆเคาน์เตอร์ใกล้ๆโต๊ะของผม

หูผึ่งเลยครับ จะใช่ไอ้ถั่วรึเปล่า

ผมกวาดตาแอบมองผ่านมุมของเคาน์เตอร์ ก็เจอไอ้นัทในชุดยีนส์เดินไปนั่งที่โต๊ะริมกระจก

ผมรีบขยับหมวกแก๊ปของผมให้บังใบหน้าของผมมากขึ้น แล้วแอบส่องว่ามันมากับใคร

สักแป๊บเดียวพี่พัชก็เดินถือแก้วกาแฟไปยื่นให้นัทครับ



ทั้งคู่นั่งคุยกันอย่างเนิ่นนาน หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน ดูแล้วเหมาะสมกันดีจริงๆครับ

การที่เห็นนัทมันยิ้มบ่อยๆแบบนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกอยู่นะ … แต่เป็นแปลกในทางที่ดี

มันช่วยให้อารมณ์เศร้าก่อนหน้านี้ของผมทุเลาเบาบางลง



"หรือรักแรกที่มันพูดถึงคือพี่พัชน้อ …" ผมรำพึง



ผมใส่หูฟัง หยิบดินสอ ตามองที่นัทกับพี่พัช แล้วเริ่มเขียนเนื้อเพลง



"เธอคือรักแรกของฉัน … "



ผมจมอยู่ในห้วงความคิดอยู่นานแค่ไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก้อมีมือหนาของคนร่างสูงมาดึงหมวกออกจากหัว



"เชี่ยยยย"

"กูว่าแล้วเชียว …" นัทพึมพำ

"เอ้อ …แหะๆ ไอ้ถั่ว หวัดดี โทษทีกูกำลังทำงานเพลินๆ"

"มึงนั่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"ก็ … ก่อนมึงจะเข้าร้านมาอ่ะ โทษทีที่ไม่ได้เข้าไปทักนะ กูไม่อยากรบกวน"

นัทถอนหายใจแบบเซ็งๆก่อนจะถาม

"ว่าแต่มึง … ทำงานอะไรวะ"

"กู … แต่งเพลงนิดหน่อย … เอ้อ มึงมาก็ดีละ ช่วยกูดูหน่อยดิว่าโอเคมั้ย" ผมยื่นสมุดโน้ตให้มันดู

"รักแรก ?"

"อืมๆ กูเห็นมึงคุยกับพี่พัช แล้วเหมือนเป็นแรงบันดาลใจดีว่ะ บรรยากาศแม่งได้ เหมือนกับรักแรกของมึงคือพี่พัชอ่ะ …"

นัทดูนิ่ง จ้องมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า

"บอม มึงเข้าใจผิดละ"

"???"

"ถึงพี่พัชจะเป็นคนที่กูเคยชอบ … แต่เค้าไม่ใช่รักแรกของกู"

นัทโยนสมุดคืนมาให้ผมแล้วลุกพรวดเดินออกจากร้านไป





อึ้งแดกสิครับ … นี่กูไปสะกิดต่อมอะไรมันรึเปล่าเนี่ย





แต่ในตอนนั้นผมเต็มไปด้วยความสงสัย ว่าทำไมสายตาของคนร่างสูงตอนที่มองผมมันเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยขนาดนี้

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP9 ฝน (15/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 15-07-2020 23:12:01

บอมก็นะ ไม่ค่อยเก่งเรื่องความรักสินะ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP9 ฝน (15/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 16-07-2020 18:23:41

เพลย์ลิสต์ที่ 10 รักแรก 2



ช่วงสามสี่วันที่ผ่านมาไอ้นัทไม่คุยกับผมเลยครับ

ข้อดีก็คือผมทำงานได้อย่างสบายใจมากกกกกก

แต่ข้อเสียก็คือมันทำให้รู้สึกผิด … ที่ไม่รู้ไปสะกิดแผลเก่าของมันเข้ารึเปล่า

ผมลองถามๆพี่ดิวดูเรื่องอดีตของไอ้นัท พี่ดิวก็ส่ายหัวไม่รู้ แถมไม่รู้จักเพื่อนคนอื่นของมันสักคนก็เลยตันครับ

ไม่รู้จะทำไง ได้แต่ทำใจช่างแม่ง บรรยากาศในวงตอนนี้ก็เลยอึนๆนิดหน่อย



บ่ายวันนึงก่อนไปห้องซ้อมผมชวนไอ้เนสไปนั่งเล่นที่คาเฟ่ใกล้ๆคอนโดของผม



"เนสๆ รักแรกของมึงคือใครวะ"

"อะไรของมึงวะไอ้บอม ทำไมถึงถาม"

"กูกำลังทำวิทยานิพนธ์อยู่น่ะมึง …"

"กวนตีนสัส …"

"เออน่า … ตอบกูหน่อย"

"ก็ … น่าจะตอน ม.ต้น ... ผู้หญิงที่นั่งข้างๆกัน เค้าให้กูยืมของบ่อย ได้คุยกันบ่อยๆ ก็เลยชอบมั้ง"

"แล้วตอนนี้มึงยังคุยกับเค้าอยู่มั้ย"

เนสส่ายหัว

"จบ ม.ต้นก็แยกย้ายอ่ะ"

"แล้วถ้าเจอกันอีก มึงคิดว่าจะชอบเค้าเหมือนเดิมมั้ย"

"ก็ไม่มั้ง … คือตอนนั้นกูก็ยังเด็กมั้ยวะ เอาจริงๆตอนนี้กูยังนึกหน้านึกชื่อเค้าไม่ออกเลย"

"แล้วมึงคิดว่า จะมีใครที่มูฟออนจากรักครั้งแรกไม่ได้มั้ยวะ …"

"ที่กูรู้จักคนนึงก็คือมึงเนี่ยแหละไอ้บอม"

"เชี่ยยย เนสสส …" ผมครวญเบาๆ "แต่นั่นก็เป็นเพราะกูยังอยู่ในชีวิตเค้ามั้ย ถ้ากูไม่เจอหน้าเค้าเลยหลายๆปี

กูก็คงมูฟออนได้แล้วรึเปล่าวะ"

"ก็อาจจะได้หรืออาจจะไม่ได้ … มันไปได้ทั้งสองทางแหละ คือกูว่ามันก็คงต้องมีคนที่ติดอยู่กับอดีตแบบถอนตัวไม่ขึ้น …

ไม่ว่าจะได้เจอหรือไม่ได้เจอ"

"ตอบได้ครอบจักรวาลมากเลยนะมึง …"

"เผื่อๆไว้ก่อนไง จะได้ไม่เสียฟอร์ม ฮ่าๆๆๆๆ"

"มึงเนี่ยน้า …" ผมส่ายหัว

"ว่าแต่มึงยังไม่ตอบกูเลย ว่าทำไมถึงถามขึ้นมา"

"ก็ … กูคงไปสะกิดแผลเก่าไอ้นัทมันมั้ง เรื่องรักแรกของมัน ตอนนี้แม่งเลยงอนไม่คุยกับกูเนี่ย …"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อ่อออออ เรื่องไอ้นัทเองเหรอ"

"นี่มึงรู้อะไรที่กูไม่รู้รึเปล่า"

"ก้อ … อาจจะมั้ง ไว้มึงไปรอถามเจ้าตัวมันดูละกันนะ"

"เนสสสสสสสสส … มึงอย่าทำอย่างนี้กับกูดิวะะะะ"



…………….



"เชี่ยนัท ตั้งใจหน่อยดิวะ นี่มึงเล่นพลาดตำแหน่งเดิมอีกแล้วนะ"

"ขอโทษครับพี่ดิว"

"ช่างแม่งก่อนละกัน กูขอพักสักสิบนาที มึงไปตั้งสติก่อนนะไอ้นัท"

นัทเดินออกจากห้องซ้อมไปด้วยความรวดเร็ว

"นัทมันเป็นอะไรของมันวะ ทะเลาะกับมึงรึเปล่าไอ้บอม เห็นช่วงนี้ไม่ค่อยกวนตีนกันเลย"

"อย่ามาโบ้ยกูแบบนี้ดิวะไอ้เบียร์" ผมทำหน้ายู่ใส่

"งั้นพี่ฝากไปดูมันหน่อยดิบอม"

"ครับพี่ … เอ๊ะ เดี๋ยวนะ นี่แสดงว่าพี่ดิวก็คิดว่าผมทะเลาะกับไอ้ถั่วเหรอ …"

พี่ดิวกับเบียร์พยักหน้าแทบจะพร้อมกัน



… เอาวะ …



ร่างสูงกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าตึกแถวห้องซ้อมของพวกเรา ผมค่อยๆเดินไปหามันอย่างช้าๆ

กะว่าจะใช้มุกเดียวกับที่มันทำกับผมครั้งก่อน แต่ยื่นมือไปได้แค่ครึ่งทางก็เจอไอ้นัทหันมาส่งสายตาว่างเปล่าให้จนผมต้องชักมือกลับ …



น่ากลัวชิบหาย



ผมเปลี่ยนมาเป็นยื่นทิชชู่ให้มัน

"เผื่อมึงร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่"

"กูไม่ได้ขี้อีโมแบบมึง" นัทตอบน้ำเสียงเย็นชา



โดนด่าเลยกู …



"พี่ดิวให้กูมาดูว่ามึงเป็นไงบ้าง …"

"กูก็ปกติดี" มันหันกลับไปมองถนนข้างนอกต่อ

ผมยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็เดินไปนั่งข้างๆมัน

"ตกลงกูทำอะไรให้มึงไม่พอใจรึเปล่าวะนัท"

"..."

"คือ … มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูโง่เรื่องความรู้สึกของคนรอบข้างมาก …"

"ใช่มึงโง่มาก"

"ไอ้ห่าถั่วว มึงอย่าขัดกูดิ … เอ้า แม่ง ลืมเลยจะพูดอะไร"

เหมือนไอ้นัทจะยิ้มที่มุมปากน้อยๆ

"เอ้อ … คือกูอ่ะไม่ค่อยรู้เรื่องความรู้สึกคนอื่นสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นมันอาจจะมีเรื่องที่กูอาจจะทำให้มึงขัดเคืองไปบ้าง

อย่างเรื่องแต่งเพลงวันนั้น … ซึ่งกูก็ต้องขอโทษ … แต่อยากให้รู้ว่ากูไม่เคยตั้งใจทำร้ายความรู้สึกมึงนะ"

"กูไม่ได้โกรธหรอกเรื่องวันก่อน … กูแค่เสียใจนิดหน่อย ซึ่งปกติกูคงไม่เป็นแบบนี้ "

"อ่าฮะ"

"กูว่ากูติดเชื้ออีโม มาจากมึงนี่ล่ะ"

"..."

"คือพี่พัชน่ะ … กูชอบเค้าก็จริงแต่แม่งเป็นเรื่องสมัยนานมาแล้วตั้งแต่กูอยู่มหาลัย

ตอนนั้นกูคิดว่ากูจะจริงจังกับพี่เค้านะ ถึงขั้นวางแผนจะสารภาพรักละ แต่ท้ายสุดเค้าก็ไปคบกับรุ่นพี่อีกคน …"

"เชี่ยถั่ว … กูขอโทษ" แต่นัทส่ายหัว

"กูมาคิดทบทวนตอนหลัง ไอ้ความชอบตอนนั้นสรุปได้ว่าแม่งเป็นแค่ความหลงว่ะ

จริงๆกูแค่เทิดทูนเค้าเป็นพี่สาวคนนึงของกูแค่นั้นแหละ แล้วก็ … วันนั้นที่กูไปกินกาแฟกับเค้าคือเค้าจะแต่งงาน

เค้าก็เลยมาแจกซองชวนกูไปงาน …"

ผมนั่งมองร่างสูงอย่างสนใจ

"...จริงๆแล้วกูก็แค่ใช้พี่พัชเป็นตัวแทนของรักแรกของกูเท่านั้นแหละ …"

"..."

"เพราะงั้น ที่กูอีโมมากเมื่อวันก่อนมันคงเป็นเพราะกูไม่อยากให้มึงเข้าใจผิดว่าพี่พัชเป็นรักแรกของกู"

ผมขมวดคิ้วสงสัย

"ทำไมวะ"

"เพราะรักแรกของกูก็คือมึง"

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP10 รักแรก 2 (16/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 16-07-2020 20:29:17

สารภาพแล้วววว น้องบอมจะได้รู้ๆไปเลย

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP10 รักแรก 2 (16/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 17-07-2020 18:53:19

เพลย์ลิสต์ที่ 11 คำถาม



"เพราะรักแรกของกูก็คือมึง"



ณ วินาทีที่ได้ยินคำนั้นจากปากนัท ใจผมมันเต้นแรงแบบแปลกๆ ...



"ห้ะ … อะไรนะ ไอ้นัท" ผมถามไปด้วยความไม่แน่ใจ ...



"รัก-แรก-ของ-กู-คือ-มึง !!!"



โรแมนติกสัดๆครับ … โดนบอกว่าเป็นรักแรกด้วยการตะโกนข้างหู



"เพราะงั้น มึงเข้าใจซะใหม่นะไอ้บอม"

นัทพูดจบก็รีบเดินกลับห้องซ้อมทิ้งผมไว้กับความสับสน



 … และอาการปวดหัวไมเกรน



ไอ้เชี่ยถั่ว มึงงงงงงง !!!!





……….





ผมนั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะของเนสกับเพื่อนในชั้นปีของผม

"นี่กูควรต้องรู้สึกยังไงวะเนี่ย เนส"

"เรื่องที่นัทบอกมึงคือรักแรกเหรอ"

"คือกู … ไม่รู้ว่ะ ว่ากูรู้สึกยังไง หรือกูไม่รู้สึกอะไร"

"มึงก็เหมือนเดิมกับสมัยก่อนเลยนะ โง้โง่ เรื่องความรู้สึกของทั้งตัวเอง ทั้งของคนอื่น"

"กูก็ไม่ได้อยากโง่นะเว้ยเนส แต่กูไม่รู้จริงๆ ทำไมแม่งไม่ทำให้มันง่ายกว่านี้วะ" ผมก้มหน้าเอาหัวโขกโต๊ะ

"มึงอยากรู้มั้ยว่าวันนั้นกูถามไอ้นัทว่าอะไรที่ร้านโจ๊ก"

ผมเงยหน้าด้วยความอยากรู้

"โหมดเสือก activated สินะมึง เก็บอาการนิดนึง"

"เชี่ยเนส …"

"คือกูน่ะ คุ้นๆว่ากูเคยเจอมันที่เรียนพิเศษติวสอบเข้ามหาลัย กูเลยถามเช็คอะไรนิดหน่อย …"

"มึงกับกูเรียนที่เดียวกัน ทำไมกูจำมันไม่ได้วะ"

"ก็มึงมันสมองปลาทอง อีกอย่างยิ่งแม่งหน้าตาดีขนาดนี้ ใครแม่งจะลืมวะ แล้วตอนนั้นเรื่องที่แม่งทำก็ใหญ่โตด้วย …"

"อะไรของมึงวะ กูจำห่าไรไม่ได้เลยเนี่ย"

"งั้นกูให้มึงไปคิดย้อนเป็นการบ้านละกัน … "

"ไม่เอาดิเนส มึงงง เดี๋ยวกูนอนไม่หลับ …"

"เรื่องของมึง ถ้ามึงนึกไม่ออกมึงก็อกแตกตายไปนะ"

"ไอ้เนสสสสสสส …"

"ไปๆ ได้เวลาขึ้นเวทีของมึงแล้ว ไสตูดไปร้องเพลงขับกล่อมพวกกูได้แล้ว ชิ่วๆ"



ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เนส … ถ้ากูคิดไม่ออกนอนไม่หลับ มึงก็อย่าหวังจะได้นอนเลย

จะป่วนแม่งให้กลายเป็นช่วงช่วงไปหาเมียมึงที่ภูเก็ตเลย!!!



...



"และเพลงสุดท้ายในค่ำคืนนี้ของพวกเรา ถูกขอมาจากโต๊ะ 12 … มอบให้กับคนที่ยังคงไม่เปลี่ยนใจจากรักแรกนะครับ"



ผมแอบเหลือบตาไปมองไอ้นัท แต่ไอ้นัทดูนิ่งๆ ไม่ได้สนใจอะไร และเริ่มเล่น intro ของเพลงที่ถูกขอมา



เสร็จจากงานที่ผมรัก ผมก็มาก๊งเลี้ยงส่งไอ้เนสครับ แอบใจหายเหมือนกัน ที่เพื่อนสนิทผมต้องเดินทางต่อแล้ว

จะได้เจอกันอีกทีเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่มันก็ชวนผมให้ไปเที่ยวที่อเมริกาโดยที่มันจะพาเที่ยว

ส่วนที่พักก็นอนบ้านมันที่นู่นเลยมันจะแถมอาหารสามมื้อให้อีก

ผมก็รับปากมันไปครับ เพราะดีลของมันถูกใจยาจกบอมมาก



…



02.00



ตอนนี้เนสหลับสนิทไปล่ะครับ ส่วนผมยังนอนจ้องเพดานห้องอยู่ คิดวนไปเวียนมา

ว่าตอนก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น ผมไปเจอนัทตอนไหน … ทำไมผมถึงเป็นรักแรกของมัน …



ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอพไอจี แล้วก็อัพรูปท้องฟ้าตอนกลางคืนใส่ caption ว่า insomnia



ง่อวววว เท่สุดๆไปเลยแฮะ



ตริ๊ง



ใครมากดไลค์กันดึกดื่นป่านนี้นะ



bean_bean liked your photo



อ่าวไอ้ถั่ว … ผมนอนกลิ้งไปมาอยู่แป๊บนึงก็ตัดสินใจ DM ไปหามันครับ



BomB

[นอนไม่หลับเหรอมึง]



ผ่านไปสองสามนาทีก็ยังไม่มีการตอบสนอง สงสัยหลับไปล่ะมั้ง ผมปิดจอและกำลังจะทิ้งตัวลงนอน



RRrrrrrrr …



ผมรีบตะครุบมือถือแล้วรับสาย



"เชี่ยถั่ว โทรมาดึกป่านนี้มีไรวะมึง"

"คือ … กูเห็นนะว่ามึงส่งอะไรมาหากูอ่ะ …"

"แล้ว ???"

"มึงอย่าล้อกูนะ … แต่กู … หาไม่เจอว่ามันอยู่ตรงไหน"



พรืดดดดดดดดดดด



ผมพยายามกลั้นหัวเราะแล้วรีบออกไปจากห้องนอนเพราะกลัวเนสมันตื่น



"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ถั่วววววว"

"เชี่ยยย กูไม่น่าเลยว่ะ" ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

"เออๆๆๆๆ ไว้เดี๋ยวกูไปสอนให้อีกที"



แล้วผมกับมันก็นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรกันไปชั่วครู่



"แล้ว … ทำไมมึงนอนไม่หลับเนี่ยบอม"

"คิดอะไรไปเรื่อยอ่ะ"

"เล่าให้กูฟังได้มั้ย"

"ตอนนี้มีแต่คำถามว่ะมึง"

"ลองถามมามั้ย เผื่อกูตอบได้"

"คิดว่านายกคนต่อไปของเราคือใครวะ"

"เชี่ยบอม เอาดีๆ"

"ฮ่าๆๆๆ"

ปลายสายถอนหายใจยาวจนผมต้องกลั้นขำ

"เออๆๆๆ … คือกูอยากรู้ว่ะ ว่าทำไมกูถึงเป็นรักแรกของมึง"

"..."

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP11 คำถาม (17/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 17-07-2020 21:34:24

ยัง ยังไม่สลดเล่นเกมส์ 10 คำถามเหรอ บอมปลาทอง
 :m20: :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP11 คำถาม (17/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 18-07-2020 00:50:26

รักแรกเลยฝังใจสินะ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP11 คำถาม (17/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 19-07-2020 09:17:28

...

"สรุปว่ามึงเจอกูที่เรียนพิเศษ … มึงชอบกู … แล้วก็แค่นั้นเหรอวะ ทำไมสรุปง่ายจังวะมึง"

"แล้วทำไมต้องสรุปให้ยากวะ เดี๋ยวยากไปมึงก็โง่ไม่เข้าใจอีก"

"สัดถั่ววววว"

"ก็นั่นแหละมึง มันก็แค่นั้นจริงๆ"

ผมถอนหายใจ พยายามนึกย้อนเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกครับว่าเคยเจอไอ้นัทตอนเรียนพิเศษตอนไหน

"อืมๆ … แล้วตอนนี้ล่ะมึง"

"ตอนนี้อะไรวะบอม"

"มึงยังชอบกูอยู่มั้ย"

"..." ปลายสายเงียบไปอยู่พักใหญ่ ปล่อยให้ผมลุ้นรอคำตอบด้วยใจจดจ่อ


"ถามอะไรไร้สาระว่ะมึง … กูง่วงละ กูไปนอนก่อนนะบอม"

"อ่าวเฮ้ยอะไรวะมึง ไหงทิ้งทุ่นกูงี้ …"

"ฝันดีนะมึง …" แล้วนัทมันก็วางสายไป


ห้ะ … อะไรนะ ไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย ไอ้ซิธลอร์ดมันบอกฝันดี !!! มาโหมดไหนของมึงวะไอ้นัท !!!


…


ง่วงชิบเป๋งครับ … หงุดหงิดด้วย นอนไม่พอก็เรื่องนึง แต่ไอ้ความคาใจนี่มันเป็นหนามยอกอกรบกวนจิตใจผมมากนะครับ


วันรุ่งขึ้นผมมาส่งไอ้เนสไปภูเก็ตครับ แต่งวดนี้อาศัยเรียกแท็กซี่มา เพราะไฟลต์มันเวลาไม่ได้ดราม่ามาก แล้วก็ไม่อยากกวนไอ้นัทมัน

"เป็นไรของมึงวะ หน้ามุ่ยเชียว กูจะไปแล้วคิดถึงกูใช่ม้า"

"เออสิ เพื่อนรักกูจะจากอ้อมอกกูไปหาเมียสาวของมันแล้ว กระซิกๆ"

"ตอแหลให้มันน้อยๆหน่อยนะมึง กูรู้ว่ากูไปเนี่ย มึงดีใจจะตายห่าแล้วเนี่ย"

"มึงไปแล้วใครจะคอยกวนตีนกูล่ะะะะ"

"ไอ้ถั่วของมึงไง …"

"ไม่ใช่ของกูเว้ย …" ผมแหว

"มึงน่ะโง่ๆเรื่องความรู้สึกของตัวเองให้น้อยๆหน่อยๆ จะคิดอะไรจะทำอะไรก็ให้มันไวๆเข้านะเว้ย บางคนเค้าไม่ได้มีเวลามารอมึงไปตลอดชีวิตนะ"

"อะไรของมึงวะ ไอ้เนส จู่ๆพูดเรื่องอะไรของมึงเนี่ย"

"โอ้ยยยย ไอ้โง่ กูหมายถึงไอ้นัทโว้ย คือมึงคิดว่าเค้ามาบอกมึงว่ามึงคือรักแรกของเค้า มึงคิดว่าเค้าแค่มาบอกถึงเรื่องอดีตเฉยๆแค่นั้น? คิดว่าเค้าเลิกชอบมึงไปแล้วเหรอ ... เนี่ยแล้วมึงยังนิ่งสนิทขนาดนี้ ป่านนี้แม่งอกแตกตายไปแล้วมั้ง … "

"... คือกู"

"ถ้ามึงจะบอกกูว่ามึงไม่แน่ใจว่ามึงรู้สึกยังไง กูคิดว่ามึงเองก็มีใจให้มันไม่มากก็ไม่น้อยเหมือนกัน"

"..."

ถ้าถามผม … มันก็มีความรู้สึกห่วงไอ้นัทแบบที่ผมไม่ได้รู้สึกกับพี่ดิวกับเบียร์อยู่บ้าง พอนัทมันทำดีหรือดูแลปกป้องผม
ผมก็ดีใจนะที่อย่างน้อยคนที่ดูไม่แคร์อะไรอย่างมันจะสนใจผมด้วย

ยิ่งตอนที่มันบอกว่าผมคือรักแรกของมัน … ผมรู้สึก


ใจเต้นแปลกๆ …


แต่นั่นมันคืออาการของการที่ผมชอบไอ้นัทเหรอ ...

ผมยืนอึ้งอยู่นาน …
เนสส่ายหัวน้อยๆ
"มึงเนี่ยน้า …"

"ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังจังหวัดภูเก็ต กรุณาไปที่เกต 44 ค่ะ …"

"ต้องบอร์ดดิ้งแล้วว่ะบอม กูไปก่อนนะ"

"อือ … เดินทางปลอดภัยนะมึง"

เนสพยักหน้า พลางหันหลังลากกระเป๋าเดินไป

"เอ้อ ไอ้เนส …"

"ว่า?"

"ขอบใจนะ"

เนสยิ้มตอบแล้วโบกมือไล่

"รีบๆล่ะมึง"

ผมหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาพี่ดิว

"พี่ดิว ผมขอที่อยู่ไอ้นัทมันหน่อยดิพี่ ผมมีธุระกับมันนิดหน่อย …"


ผมยืนอยู่หน้าคอนโดนัทแล้วครับ หรูหราหมาเห่าสุด ไม่กล้าเข้าไปว้อยยยยยยย

สภาพผมตอนนี้เหมือนมาสมัครเป็นคนสวนคอนโดมันอ่ะครับ อนาถตัวเองชิบหอย
 
แถมปัญหาตอนนี้อีกอย่างคือผมก็ไม่ค่อยแน่ใจว่ามันอยู่ที่ห้องรึเปล่า
ลองไปเดินส่องๆรอบๆก็เห็นรถนัทจอดอยู่ช่องจอดด้านข้างของล็อบบี้ …
โอเชน่าจะอยู่ ... แต่เอ๊ะแต่มันมีมอเตอร์ไซค์นี่หว่า เกิดมันขี่ไปข้างนอกตอนนี้ล่ะ … โอ้ย ช่างแม่งละ … ขึ้นๆไปก่อนละกัน

ผมอาศัยจังหวะที่ผู้หญิงแม่ลูกกำลังเดินผ่านโถงที่ต้องใช้บัตรคีย์การ์ดเปิดประตู เดินตามเข้าไปจนถึงโถงลิฟต์
ผมทำเป็นหยิบมือถือขึ้นมากดอะไรนู่นนี่นิดหน่อยรอจนแม่ลูกคู่นั้นขึ้นลิฟต์ไปก่อน
แล้วค่อยกดเปิดประตูลิฟต์อีกตัวแล้วกดชั้น 17 ที่เป็นชั้นที่นัทอยู่

ผมรออยู่อึดใจลิฟต์ก้อพาผมมาถึงชั้น 17 ผมสาวเท้าอย่างเร็ว

ทำไมกูต้องทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้ด้วยเนี่ย รู้สึกตัวเองเหมือนเป็นสตอล์กเกอร์จังวะ

เลี้ยวซ้ายจากโถงลิฟต์มาแว้บเดียว
ผมมาหยุดอยู่หน้าห้องของนัท สูดหายใจเข้าลึกๆ กดออดหน้าห้องมัน 1 ที

ปิ๊งป่องงงง

… ไม่มีสัญญาณตอบรับ …

ปิ๊งป่องงงงง

… อืมมมมมม …..

ปิ๊งป่องงงงงงงง

… สงสัยจะฟาล์ว …. ผมหันหลังกำลังจะเดินกลับ

แกร้ก แอ๊ดดดด เสียงประตูเปิดครับ ผมหันไปหากะจะทักทายไอ้นัท

"ไอ้ถั่วกูมี … เชี่ยยยยย !!!!!"

ที่ผมเห็นไม่ใช่ไอ้นัท แต่เป็นชายร่างสูงหน้าตาดีมากกกกกกกกกก ผิวพรรณดี หุ่นโคตรรรรดี นุ่งผ้าขนหนูโผล่ร่างมาจากประตู

ผมเหลือบไปเช็คว่าผมกดกริ่งถูกห้องรึเปล่า … 1704 ก็ถูกนะ

"เอ่อ นี่ห้องนัทใช่มั้ยครับ"

"ใช่ครับ … นัทกำลังอาบน้ำอยู่ มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ" ร่างสูงพูดแล้วยิ้มๆ

"เอ่อ … คือ … ผม … งั้นไม่เป็นไรดีกว่าครับ เดี๋ยวไว้ผมติดต่อนัทเองอีกทีครับ ขอโทษที่รบกวนนะครับ"

ผมรีบก้มหน้างุดแล้วรีบเดินไปที่โถงลิฟต์

สิ่งแรกที่แว้บเข้ามาในหัวตอนนั้น ผมคิดดีไม่ได้เลยครับ ...



ผมกลับมานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงที่คอนโดรูหนูของผม คิดอะไรล่องลอยไปเรื่อย ในขณะที่ฝนเริ่มตกอีกครั้ง

ผมอาจจะชอบเฟิร์สมาได้นานถึงหกปี แต่นั่นก็เป็นเพราะผมอยู่ในวงโคจรของชีวิตของมันมาตลอดหกปี
แต่ในขณะที่ผมเองสำหรับนัทแล้ว เป็นแค่รักแรกที่วูบไหวอยู่เพียงชั่วครู่ แล้วก็แยกย้ายจากกันไปตามทาง

เพราะฉะนั้นมันจะมีคนที่มีจิตใจมั่นคงชอบใครสักคนได้นานถึงหกปีโดยที่ไม่ได้เจอกันเลยเหรอ … ผมว่าไม่มีหรอก

ผมรู้สึกเจ็บ … ทำไมแม่งถึงทรมานขนาดนี้นะ …

นี่ผมชอบนัทจริงๆเหรอวะ ...

ผมค่อยๆเอนตัวลงบนที่นอน น้ำตาค่อยๆรินไหลช้าๆ

ผมได้แต่โทษฝน ที่ทำให้ผมเศร้าได้ขนาดนี้ ...

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP12 คนหัวช้า (19/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 19-07-2020 18:27:43

เอ้าาา ถูกถั่วต้มเหรอ ถึงได้มานอนนำตารินไหลได้ขนาดนี้นะ บอม
เอาน่าคนที่เห็น อาจจะไม่ได้เป็นแบบที่คิดก็ได้ ดูอย่างบอมกับแนสดิ
ตอนแรกนัทเอง ก็คงเข้าใจผิดเหมือนกันแหละ สู้ๆ น้าาาา
 :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP12 คนหัวช้า (19/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 19-07-2020 22:46:31

ไปถามนัทก่อน อย่าเพิ่งร้องๆๆ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP12 คนหัวช้า (19/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 21-07-2020 16:58:58

เพลย์ลิสต์ที่ 13 รอ/ไม่รอ



เพลย์ลิสต์ของนัท



"ใครมากดกริ่งวะไอ้นอร์ธ" ผมโผล่หน้าจากห้องน้ำมาถามน้องชายของผม

"ไม่รู้อ่ะพี่นัท … ไม่ได้บอกชื่อ" นอร์ธปิดประตูแล้วเดินไปนั่งแผ่ที่โซฟาแบบไม่สนใจใคร

"แล้วนี่เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยแก้ผ้าแก้ผ่อนเรี่ยราดอย่างนี้ซะทีวะเนี่ย เดี๋ยวตำรวจก็มาลากมึงเข้าคุกข้อหาอนาจารหรอก"

"ก็มันร้อนนี่นา"



ผมส่ายหัวแล้วไปจัดการอาบน้ำต่อ



ฝนตกอีกแล้ว … บอมมันจะไปห้องซ้อมรึยังน้า ลอง DM ไปถามมันดีกว่า



ก่อนหน้านี้บอมมันสอนผม DM ในไอจีแล้วครับ เลยขอลองหน่อย



bean_bean

[มึงไปห้องซ้อมรึยัง ให้กูไปรับมั้ย]



ผ่านไปสิบนาที ไม่มีการตอบรับ ผมเลยคว้ากุญแจแล้วขับไปห้องซ้อม



พอผมไปถึงห้องซ้อมก็เจอพี่ดิว เบียร์ แต่ไอ้บอมยังไม่โผล่มา

"อ่าว ไอ้บอมอ่ะเบียร์"

"น่าจะกำลังมามั้ง ฝนตกมันคงมายากหน่อย"



ผมหยิบมือถือขึ้นมาสไลด์ดูข้อความที่ผมส่งไป … ก็ขึ้นว่า seen แล้วนะครับ แต่มันไม่ได้ตอบ

รออยู่สักแป๊บนึงบอมมันก็โผล่มาในสภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำ เปียกโชกไปทั้งร่าง

"อ่าว แล้วไม่ให้กูไปรับวะ กู DM ไปหาทำไมไม่ตอบกู"

"กู … ไม่เห็นว่ะ"

"อะไรของมึงวะ มันขึ้นว่า seen แล้วนิหว่า"

"สงสัยมือกูไปโดนมั้ง …" บอมก้มหน้าไม่ยอมสบตา

"มึงเป็นอะไรวะ บอม"

"กูเปล่า"

"สภาพมึงเป็นแบบนี้ มันไม่ปกติอ่ะ มึงเป็นอะไรบอกกูมา"

"เซ้าซี้จังวะ … ก็กูบอกแล้วว่ากูไม่เป็นไร!!" บอมเริ่มตะโกนใส่ผม

"อะไรของมึงวะ!!! ไอ้บอม … แม่ง … กูเป็นห่วงนะเว้ย" ผมเองก็เริ่มเสียงดัง

"เอาน่าๆ มึงสองคนอย่าทะเลาะกัน ..." พี่ดิวรีบเข้ามาห้ามทัพก่อนเหตุการณ์จะบานปลาย

"เดี๋ยวกูไปหายืมผ้าเช็ดตัวมาให้ไอ้บอมมันก่อน ทิ้งไว้สภาพแบบนี้หวัดแดกแน่นอน มึงสองคนมีใครมีชุดสำรองในรถมั้ย"

"ผมมีชุดบอลอยู่พี่ดิว" พูดจบผมก็รีบวิ่งไปเอาชุดมาให้บอมเปลี่ยน



สภาพการซ้อมวันนี้เละเทะแบบที่สุดจนพี่ดิวโมโห ไอ้บอมดูจะไม่มีสมาธิกับเพลงเลย ส่วนผมก็จิตหลุดเล่นพลาดแทบทุกจุด



ท้ายสุดพี่ดิวทนไม่ไหว … สั่งให้ผมกับไอ้บอมให้ไปเคลียร์กันให้เรียบร้อยก่อนที่จะมาซ้อมกันใหม่วันหลัง



…..



ผมนั่งจ้องหน้าตัวปัญหาที่นั่งหน้ามุ่ยกอดเข่าอยู่บนเตียงในคอนโดของมัน

"มึงกลับไปได้แล้วนัท กูอยากอยู่คนเดียว"

"ไม่อ่ะ กูไม่ไปไหนจนกว่ากูจะเคลียร์กับมึงเสร็จ"

"แต่กูไม่มีอะไรจะเคลียร์กับมึงว่ะ"

"เชี่ยบอม … กูเป็นห่วงมึงจริงๆนะ"

"ห่วงกูทำไม กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึงสักหน่อย"

คำพูดของบอมทำให้ผมต้องนิ่งอึ้งไป



โคตรเจ็บเลยครับ เวลามันพูดกับผมแบบนี้



"คือถ้ามึงไม่เห็นแก่กู ก็เห็นแก่วง เห็นแก่พี่ดิว ไม่ก็ไอ้เบียร์ก็ได้ … ตกลงมึงไม่พอใจอะไรกู"

บอมเริ่มก้มหน้า น้ำตาใสๆเริ่มไหลจากตาทั้งสองข้าง

"กูโกรธตัวเอง"

"โกรธทำไมวะ มึงไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"

"กู … ผิดที่โง่เรื่องความรู้สึกของตัวเองเนี่ยแหละ"

"อธิบายให้กูเข้าใจหน่อยดิ"

"..."

"ว่าไงบอม …"

"..."

"บอม กูขอเถอะ คุยกับกูหน่อย …"

"กู …"

"ว่า?"

"กูแม่งรู้ตัวช้าไป กูชอบมึงไอ้นัท !!! … ฮึกก"

ผมเริ่มรู้สึกใจหวิวขึ้นมาทันที

"แล้วกูก็โกรธมึงด้วย … ทั้งๆที่รู้ว่ากูแม่งเป็นคนโง่เรื่องพรรค์นี้ กูต้องใช้เวลา คือกูก็รู้นะว่ามันไม่แฟร์กับมึง แต่มึง …."

ผมกลืนน้ำลาย รอฟังคำพูดของบอมด้วยใจจดจ่อ

"มึงก็ไม่รอกูแล้ว …" ร่างบางพูดจบก็ก้มหน้าหลบตาผม



"บอม …" ผมเอามือจับไหล่ของร่างที่ตอนนี้สะอื้นไห้ไม่หยุด



"กูไม่เคยไม่รอมึงนะ"



....................



เพลย์ลิสต์ของบอม



ผมเงยหน้ามองร่างสูงที่ตอนนี้จับไหล่ผมอย่างมั่นคง

"วะ … ว่าไงนะ"

"กูไม่เคยไม่รอมึงเลย … ตั้งแต่วันแรกที่กูเจอมึงที่เรียนพิเศษ กูไม่เคยมูฟออนจากมึงได้เลย …"

"นัท …"

"กูคบกับใครหลายคนหลังจากเจอมึงนะ … แต่ความรู้สึกของกูที่มีมันไม่เหมือนที่กูรู้สึกกับมึงเลยสักคน

ไม่มีใครเข้ามาทำให้กูใจสั่นได้เหมือนมึง ไม่มีใครที่ทำให้กูเฝ้ารอที่จะได้เจอหน้าเหมือนมึง … แม่งไม่มีสักคนจริงๆนะบอม …"

"..."

"มันเหมือนกับกูมอบใจให้มึงไปแล้ว … ตั้งแต่วันที่กูเจอมึงครั้งแรก"

นัทมองผมด้วยสายตาเศร้าๆ

"วันที่กูไม่สามารถไปเจอมึงได้อีก มันเป็นวันที่กูเศร้ามากนะบอม … คือกูไม่รู้ว่ากูจะได้เจอมึงอีกมั้ย

กูจะใช้ชีวิตเหมือนที่เคยเป็นมาก่อนเจอมึงได้รึเปล่า … กูรอมึงมาตลอด 

ถึงแม้ว่ากูจะพยายามบอกตัวเองมาตลอดหกปีก็ตามว่ากูต้องเลิกคิดถึงมึงให้ได้สักที … "

"นัท …"

"จนกูได้มาเจอมึงตอนมาเข้าวงของพี่ดิว … ตอนนั้นกูโคตรดีใจเลยนะ ที่ฟ้าส่งมึงมาให้กูได้เจออีกครั้ง"

"แล้วคนที่กูเจอที่คอนโดมึงนั่น …"

"คนที่มากดกริ่งเมื่อตอนสายๆคือมึงเหรอไอ้บอม"

ผมพยักหน้า

นัทเริ่มยิ้ม

"คนนั้นน้องชายกูเอง ชื่อนอร์ธ"

"ห้ะ …"





….





ผมก้มหน้าซุกหมอนด้วยความอับอายในขณะที่นัทหัวเราะแทบขาดใจตายครับ

ผมเงยหน้าขึ้นมาเขวี้ยงหมอนข้างใส่แต่แม่งก็หลบได้



"พอได้แล้วไอ้ถั่ว!!!!"

นัทพยายามหยุดหัวเราะนะครับ ตอนกลั้นขำดูท่าจะทรมานทีเดียว สมน้ำหน้าแม่มมม ตายๆไปซะได้ก็ดี



"ขี้อีโมจริงๆนะมึง"

"เห็นแบบนั้นใครจะไปคิดดีได้ฟระไอ้ห่า"

"แล้วไปหากู คิดจะไปทำอะไร บอกชอบกูแล้วปล้ำกูเหรอ"

"ไอ้ห่านัททททททท!!!" ผมเขวี้ยงหมอนผ้าห่มใส่ไอ้นัท แต่มันรับได้หมดแล้วขยับเข้ามาใกล้แล้วกอดผมไว้

"นี่มึงทำเชี่ยอะไรเนี่ย"

"กอดคนที่กูรอมาหกปีไง"

"ฉวยโอกาสชิบหาย" ผมก้มหน้าหลบสายตาของนัท รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว

"ไม่ชอบเหรอ"

"..."

"ว่าไง…"

"ก็ไม่ได้แย่ …"

นัทเอามือมาเชยคางผมขึ้นแล้วมองผมด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มดีใจ

"บอม … กูขอโทษนะ ที่ก่อนหน้านี้กูไม่บอกกับมึงตรงๆเรื่องความรู้สึกของกู คือกูกลัวจะโดนมึงปฏิเสธน่ะ …"



ผมพยักหน้ารับรู้ ส่วนนัทจ้องหน้าผมไม่กะพริบอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ย ...



"ตอนนี้กูขอถามอะไรมึงหน่อยนะ …"

ผมแหงนหน้ามองคนร่างสูง มองมันด้วยความสงสัย

“อะไรวะไอ้ถั่ว”

"กู …"

"อะไรของมึง อย่าลีลาได้มั้ย"

"กูขอจีบมึงได้มั้ย"



ณ วินาทีนั้น ผมรู้สึกหน้ากับหูแดงไปหมด พูดอะไรไม่ออกนอกจากตอบมันไปสั้นๆว่า



"เออ"


************************************

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 13 รอ/ไม่รอ (21/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 22-07-2020 00:30:15

จีบเลยยย เปิดทางขนาดนี้แล้ว

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 13 รอ/ไม่รอ (21/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 22-07-2020 08:31:20

หวายๆ ๆๆๆ บอมเขินแล้วเขวี้ยงหมอนเหรอ คนโดนคงเจ็บตายละ
ว่าแต่ ต่อไปจะมีบทห้ำหั่นกันเหมือนเดิมไหม อย่าหวานมากนะ อิอิ
 :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 13 รอ/ไม่รอ (21/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 22-07-2020 18:11:50

เพลย์ลิสต์ที่ 14 จอง



นี่ก็ครบอาทิตย์นึงแล้วครับ หลังจากที่นัทมันขอจีบผม ช่วงนี้เราก็หวานแหววกันดี

มีโมเมนต์โรแมนติกให้คนรอบข้างอิจฉากันบ้าง



……





ซะที่ไหนล่ะครับ!!!!





…….





แม่งงงงงป่วนกวนตีนผมหนักกว่าเดิมอีก ป่วนแบบไม่ให้พักไม่ให้ผ่อน ป่วนจนผมต้องร้องขอชีวิต



วันนี้ก็เช่นกัน



“ร้องเสียงหลงเป็นควายออกลูกเลยไอ้บอม”

“...” ผมหันไปมองนัทแบบเอือมๆ

“เพี้ยนนิดเดียวเอง กูว่าไม่ซีนะ” พี่ดิวท้วง

“พี่เอาแต่ตามใจไอ้บอมอ่ะ แม่งได้ใจ”



“ลิสต์อะไรของมึงวะเนี่ย สับสนชิบเป๋ง เพลงอารมณ์แม่งข้ามไปข้ามมาชิบหาย”

“เห้ย กูว่ามันก็ไม่ได้ขัดอารมณ์อะไรขนาดนั้นนะมึง” เบียร์หันมาช่วยผม

"มึงก็อีกตัวเบียร์เอาแต่โอ๋ไอ้ห่าบอม

“...”





“พี่ดิวๆรูปนี้ผมว่าพวกเราดูโอเคเลยนะพี่ งั้นเดี๋ยวผมเอาลงไอจีนะ”

“หน้ามึงเหียกจะตาย ลงไปเดี๋ยวคนก็อันไลค์กันหมดหรอก” ไอ้นัทเดินมาส่องรูปแล้วพูดขึ้นมาลอยๆ

“...”





สัดดดดถั่วววววววว นี่กูเองงงงงงงงงงงงง รักแรกของมึงงงงนะไอ้เชี่ยยยยย !!!!!



ผมนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนรถไอ้นัทระหว่างขากลับจากห้องซ้อมไปคอนโด

คือหลังๆมันอาสาไปรับไปส่งผมที่คอนโดบ่อยๆ ด้วยเหตุผลว่าไม่อยากให้ผมเหนื่อย



แต่ตอนนี้กูเหนื่อยอารมณ์กับมึงเหลือเกินนนนน



“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะบอม”

“เรื่องของกู”

“...” นัทหันไปขับรถต่อเงียบๆ

“นี่ใจคอมึงจะไม่ถามกูต่ออีกหน่อยเหรอวะไอ้ถั่ว”

“อ้าว ก็มึงบอกเรื่องของมึง”



โอ้โห ขึ้นครับ ขึ้นเห้ๆ



“ทำไมช่วงนี้มึงกวนตีนกูเยอะจังวะ …”

“ก็ไม่นะ กูก็ว่ากูปกติ”

“คือมึงกวนตีนจนกูพลังชีวิตหมดอ่ะถั่ววววว กูขอเหอะ มึงอย่าแกล้งกูเยอะๆแบบนี้ได้มั้ยอ่า” ผมอ้อน

“กูก็แค่กวนๆมึงให้พี่ดิวกับไอ้เบียร์ไม่สงสัยอะไรก็แค่นั้นแหละ”

“มึงไม่อยากให้พี่ดิวกับเบียร์รู้ว่าคบกับกูเหรอ”

“กูไม่อยากให้มันวุ่นวายว่ะ”



ฟังคำตอบแล้วถามผมว่าน้อยใจมั้ยก็อาจจะหน่อยๆนะครับ

แต่ก็เข้าใจมันแหละ เคยคบหญิงมาตลอดจะให้เปิดเผยกับทุกคนว่าคบชายมันก็คงจะรู้สึกแปลกๆหน่อย





……





คืนนี้ที่ผับมีคนหนาตากว่าปกติ ปริมาณเบอร์โทรที่ถูกส่งผ่านผมไปให้ไอ้นัทก็ดูจะเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่า

นัทมันก็รับไปแล้วก็ใส่กระเป๋าเสื้อเหมือนเคย พอจบช่วง ระหว่างที่ไอ้นัทกำลังเก็บกีตาร์ก็มีสาวเดินไปหามันที่ข้างเวที

พลางกระซิบที่ข้างหูของมัน มันพยักหน้าแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินกลับไปที่โต๊ะ



นัทหันมาบอกว่าเค้าชวนไปดื่มนิดหน่อยที่โต๊ะ ผมก็พยักหน้าแล้วบอกว่าไปเถอะ

แล้วผมก็ไปนั่งรอมันที่หน้าร้าน



นานๆทีนัทมันจะไปที่โต๊ะลูกค้าแบบนี้ล่ะครับ ต้องสนองความต้องการของการของลูกค้าหน่อย

ร้านจะได้อยู่ได้ เราก็จะได้อยู่ได้ … เห็นมั้ยครับผมมีเหตุผลจะตาย ไม่มีหรอกครับ ไอ้บอมคนขี้อีโม พูดกันไปเรื่อยครับ





…





แต่ถ้าไอ้ตัวดีที่นัดกันอย่างดิบดีว่าจะไปกินข้าวแล้วก็ไปส่งผมที่คอนโดมันหายไปที่โต๊ะนั้นชั่วโมงกว่าแล้ว

ผมว่าถ้าผมจะอีโมสักหน่อยคงไม่ผิดใช่มั้ย



ปลดแอก!!! กลับเอง!!!



โบกแท็กซี่กลับเองแม่มเลยครับ



“แก๊สหมดครับ …”

“ส่งกะครับ …”

“ไกลอ่ะพี่ …”



เชี่ยยยยยยย ถ้ามึงจะไม่รับผู้โดยสาร มึงจะออกมาวิ่งหาพระแสงของ้าวอะไรฟระ



อ่ะนั่นมาอีกคันละ เตรียมตัวจะโบกมือเรียกหยอยๆล่ะครับ

ถ้ามึงจะไปส่งแก๊สอีกกูจะไปลากเอาถังแก๊สปิกนิกในร้านมาฟาดหน้ามึงงง!!!



“ทำไรอยู่วะบอม”

เสียงอันแสนเยือกเย็นชวนขนหัวลุกดังขึ้นจากด้านหลัง

ผมค่อยๆหดมือ แล้วหันกลับก็เจอสายตาเย็นยะเยียบของไอ้ถั่วหน้าเหี้ยมครับ



น่ากลัวชิบหาย



แต่ไม่ได้ครับ … เราจะพ่ายแพ้ต่อไอ้ถั่วแบบนี้ไม่ได้



“เรียกแท็กซี่กลับไง”

ดีมากครับ … เสียงเย็นและนิ่งดีมากครับไอ้บอม

“แล้วที่กูบอกว่าจะไปส่งมึงล่ะ”

เชี่ย ทำไมเสียงแม่งน่ากลัวงี้วะ แถมสายตาอำมหิตนั่นอีก

“เห็นว่าวุ่นๆอยู่กับลูกค้า เลยไม่อยากกวน”

เสียงสั่นนิดหน่อย เอาวะ ถือว่ายังโอเคอยู่ ...

“ตามกูมา”

 ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็นเรียกแล้วเดินนำไปที่รถ

“ได้ครับ …”

ผมก้มหน้าแล้วเดินตามไอ้นัทไปเงียบๆ …



หมดกันครับการปลดแอกของตรู



ผมเปิดประตูรถไปนั่งคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จก็ก้มหน้ากดมือถือดูนู่นนี่ไปเรื่อย

ไอ้นัทเข้ามานั่งฝั่งคนขับมองหน้าผมแล้วถอนหายใจ



แล้วก็ยื่นกล่องเล็กๆมาให้ผม



"อะไรวะมึง"

"เปิดดูดิ"



ผมแกะดูก็เจอแหวนเกลี้ยงทองคำขาวสองวง

ผมหยิบขึ้นมาส่องดูวงนึงสลักด้านในว่า Bomb's กับอีกวงสลักว่า Nut's

นัทหยิบวงที่สลักว่า Nut's มาสวมให้ผมที่นิ้วนางด้านซ้าย แล้วก็หยิบอีกวงสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของมันเหมือนกัน



"ลูกค้าโต๊ะนั้นเค้าเป็นเจ้าของร้านจิวเวลรี่ กูเลยติดต่อขอให้เค้าทำแหวนให้
แล้วเค้าชวนคุยชวนดื่มนิดหน่อย กูขัดไม่ได้ มึงเลยต้องรอนานเลย … กูขอโทษนะบอม"

"กู …" ผมทำท่าจะร้องไห้ แต่นัทยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ

"ไอ้คนขี้อีโมเอ้ยยย …"

ตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ จำต้องปล่อยให้มันไหลอย่างควบคุมไม่ได้

"ขอบคุณนะนัท … ฮึก"

กายสูงยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม ส่งยิ้มกว้างแล้วเอ่ย



"ถือว่ากูจองมึงแล้วนะ …"


***************************

ก็คงต้องบอกว่า ไม่น่ามีฉากหวานสวีทจนมดขึ้นหรอกนะครับ 5555
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

เดี๋ยวตอนต่อไปอาจจะอัพช้านิดนึงนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกการอ่านและคอมเนต์นะครับ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 14 จอง (22/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 23-07-2020 00:44:22

กวนเก่งขึ้น คิดว่าคนในวงจะไม่รู้เลยหรอ มีแหวนคู่ด้วย อิจ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 14 จอง (22/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 23-07-2020 08:18:59

อ่ะ ยังกวนต่อไปได้ คู่นี้
คนเขียนพักบ้างก็ได้นะ แต่อย่าหายไปนะ อิอิอิ
 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 14 จอง (22/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 25-07-2020 20:31:26

เพลย์ลิสต์ที่ 15 เปลี่ยน



เพลย์ลิสต์ของบอม

ฝนตกอีกแล้วครับ …

วันนี้ผมชวนไอ้นัทไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนผมตอนผมทำงานแต่งเพลงที่คาเฟ่ประจำแถวๆคอนโด

แรกๆมันก็งุ้งงิ้งบ่นขี้เกียจนะครับ เพราะมันต้องตื่นเช้า แต่ท้ายสุดผมก็อ้อนจนมันเหนื่อยแล้วก็ยอมมา



"กูว่ามึงต้องรื้อตู้เสื้อผ้าใหม่แล้วล่ะไอ้บอม"

นัททักขึ้นขณะที่ผมกำลังเคาะดินสอบนสมุดแต่งเพลงอยู่อย่างครุ่นคิด

"ห้ะ ทำไมวะ เสื้อกูมีรู ปลวกแดกเสื้อเหรอวะ"

ผมรีบก้มหารูบนเสื้อ

"... ไอ้ฉลาดครับ กูหมายถึงเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวของมึงโว้ย"

"เอ้า … ไอ้นี่ ก็ไม่บอกตรงๆแต่แรก จะพูดอ้อมไปอ้อมมาเพื่อ … ว่าแต่กูแต่งตัวไม่ดียังไงวะ"

วันนี้ผมมาในชุดเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบคู่เก่งของผม

ในขณะที่ฝั่งตรงข้ามเสื้อเชิ้ตลายทางหลวมโคร่ง กางเกงขายาว สนีกเก้อร์คู่ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

โดยรวมลุคมันเหมือนจะไปเดบิวต์อ่ะครับ แต่น่าจะเดบิวต์ไปเป็นมาเฟียเกาหลีนะ หน้าโหดชิบหาย



"คือกี่รอบๆ มึงก็ใส่แต่เสื้อตัวเดิม กางเกงตัวเดิมอ่ะ จนกูสงสัยว่ามึงได้ซักเสื้อบ้างมั้ย"

"เห้ย กูซักนะ แค่กูมีเสื้อขาวกับยีนส์หลายตัว"

"กูประชดมั้ย!! คนเราแม่งจะมีเสื้อผ้าซ้ำๆเยอะๆในตู้เพื่ออะไรวะ"

"ก็ง่ายดี ไม่ต้องแมตช์อะไรให้วุ่นวาย" ผมก้มลงไปทดเนื้อเพลงลงในสมุดของผมต่อ

"ไม่ได้ละ เดี๋ยวมึงไปช้อปเสื้อผ้ากับกู"

"เชี่ยถั่ว ไม่เอา … งานกูยังไม่เสร็จ เดดไลน์อีกไม่กี่วันแล้ว"

"จะไปหรือไม่ไป …"

โอ้ยยย ผมล่ะอยากร้องไห้

"ขยันบังคับกูจังวะ มึงเนี่ยยยยยยย ชาติที่แล้วมึงเป็นผู้นำคิวบารึเปล่า"

"เออ!!! กูเป็นเผด็จการที่จะมาโค่นล้มระบอบเสื้อยืดกางเกงยีนส์ของมึงนี่แหละ"

"ถั่วววววว …"

"อย่างอแง จะไปมั้ย" นัทลุกขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก

"ไปครับ …" ผมตอบเสียงอ่อย



ปกติผมไม่ค่อยได้มาซื้อเสื้อผ้าในห้างหรอกครับ เพราะไอ้ที่ผมใส่มันก็โคตรจะเรียบง่าย

เสื้อยืดขาว ยีนส์ หาซื้อที่จตุจักรผมก็แฮปปี้แล้ว พอตัวไหนย้วยๆผมก็โละไปเป็นชุดนอน

อย่างมากก็ซื้อเสื้อทางการซะชุดสองชุดแค่นั้นเอง



"เฮ้ยย ถั่ว อันนี้สวย ผ้าดีด้วยมึง"

ผมเดินปรี่เข้าไปจับเสื้อบนราวแขวน

"นั่นเสื้อยืดคอกลมสีขาว …"

"แต่ … "

"วันนี้กูจะแบนเสื้อขาวนะมึง ได้ทุกสียกเว้นสีขาว"

"..."



นัทเดินดุ่มๆนำผมเข้าร้านเสื้อหลายร้าน เลือกของอยู่พักใหญ่แล้วก็โยนเสื้อเชิ้ตผ้าพลิ้วๆลายแนวฮาวายมาให้ผมสองสามตัว

สเว็ตเชิร์ตอีกสามตัว กางเกงขายาวสองตัว



"โหย ลายพร้อยเลยมึง"

"เชื่อกู กูว่าโอเค อ่ะเอาอันนี้ไปลองด้วย"



ผมยืนส่องกระจกอยู่ในห้องลองนานมากครับ

เชี่ยยย เสื้อสีแจ๋นขนาดนี้ โคตรจะไม่มั่น



"เสร็จยังมึง เข้าไปแต่งตัวหรือไปตายวะนั่นทำไมนานขนาดนี้"

"เดี๋ยวดิมึง กู … ไม่มั่นโว้ยยยยย"

"รีบออกมาให้กูดูดิ๊"

"แป๊บนะถั่ว …"

"จะออกมาเองหรือให้กูลากออกมา …"

"เออๆๆๆๆ ออกไปแล้วๆๆๆๆ”



เพลย์ลิสต์ของนัท



ผมล่ะรำคาญกับความวึ่นวือของไอ้บอมจริงๆครับ

ด้วยความขี้โลเลของมันบางทีทำให้ผมต้องเทคโอเวอร์การตัดสินใจ เลือกสิ่งที่ผมว่าดีสำหรับบอมให้มันไปเลย จบ!!

การแต่งตัวของบอมนี่ก็เป็นอีกเรื่องน่าขัดใจสำหรับผมนะครับ คือผมจะเห็นมันใส่แต่เสื้อเดิมๆ กางเกงเดิมๆ อยู่ทุกวัน

จนผมงงว่ามันไม่เบื่อบ้างหรือไง แล้วเอาจริงๆด้วยหน้าตาบอมมันดีอยู่นะครับ

ถ้าแต่งตัวดีๆมันต้องดูดีมากแน่ๆ มันจะได้ไม่ต้องมาบ่นน้อยใจว่าไปไหนมาไหนกับมันแล้วมันเป็นคนใช้ผมบ้าง เป็นคนสวนบ้าง



…



"แป๊บนะถั่ว …"

เอ้า!!! ลีลาอีก !!!

"จะออกมาเองหรือให้กูลากออกมา …"

"เออๆๆๆๆ ออกไปแล้วๆๆๆๆ”



ภาพที่ผมเห็นคือ บอมเดินออกมาแบบเขินๆในชุดสเว็ตเชิร์ตสีน้ำเงิน กางเกงสปอร์ต รองเท้าสนีกเก้อร์

คือ น่ารักชิบหายครับบบบบบบบบบบบบ น่ารักจนผมใจสั่น



โอ้ยใจผมมมมมมมมม



“จ้องไรวะไอ้ถั่ว นี่กูน่าเกลียดจนมึงช็อคไปแล้วเรอะะะ”

“เปล่าๆ”

ผมรีบส่ายหน้า หันซ้ายหันขวาแล้วเดินไปหยิบหมวกแก๊ปสีดำที่แขวนอยู่ตรงชั้นใกล้ๆมาสวมให้มัน



“เออ แบบนี้โอเคละ”

“ไหวรึเปล่าวะมึง กูไม่เคยแต่งแบบนี้เลย …”

"ไหวดิ เชื่อกู กูไม่ให้มึงเป็นตัวตลกหรอก"

กายบางจ้องมองผมอย่างลังเล

เชี่ยยย จ้องแบบนี้ สายตาหมาหงอยแบบนี้ผมยิ่งใจสั่น

“กูอนุมัติเซ็ตนี้ เดี๋ยวไปลองเซ็ตต่อไปได้ …”

“เห้ยๆ เดี๋ยว …  กูนึกว่าจะซื้อแค่ชุดเดียวซะอีก"

"นี่ถ้ากูเข้าคอนไปเผาตู้เสื้อผ้ามึงได้นี่ กูจะเผาชุดชีพราหมณ์ของมึงให้เหี้ยนแล้วเนี่ย"

"ไอ้ห่าถั่ว"

"นั่นแหละ … ไปลองต่อ"





สรุปบอมได้ชุดใหม่ไปสามสี่ชุดครับ ตอนแรกมันบ่นเรื่องราคาว่าแพง แต่พอผมบอกจะช่วยออกให้

มันก็รีบยื่นให้ผมไปจ่ายตังค์แทนมัน เหตุผลคือผมสาระแนจะเปลี่ยนลุคมัน เพราะฉะนั้นผมต้องจ่าย …


ได้ครับ !!!
 

ขอทดไว้ก่อน เดี๋ยวมึงจะต้องโดนทวงคืนทั้งต้นทั้งดอกแน่นอนไอ้บอม



….



วันรุ่งขึ้นผมไปรับมันที่คอนโดก่อนจะไปที่ผับ

ปรากฏว่า … เชี่ย!!! เสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงยีนส์อีกแล้ว !!!!!

ไฟแช็คอยู่ไหน กูจะบุกไปเผาตู้เสื้อผ้าแม่มมม



"อ่าว แล้วชุดที่กูซื้อให้อ่ะ"

"เดี๋ยวไว้ค่อยใส่ดิ กูไม่เซล์ฟ เดี๋ยวร้องเพลงไม่ออก"



ขยันให้กูเปิดโหมดโหดจังนะมึง



"บอม …" ผมพูดเสียงเย็น

"อะ … อะไร ของมึง"

"ไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ซื้อมา"

"ถั่ววววววว กู … กูยังไม่ได้ซัก มันสกปรกน้าาา"

"จะเปลี่ยนรึไม่เปลี่ยน …"

"เปลี่ยนก็ได้ครับ …" บอมก้มหน้าตอบแบบหงอยๆ



…



เพลย์ลิสต์ของบอม



โคตรไม่มั่นเลยครับ …

 ตั้งแต่เดินเข้าร้านมานี่โดนจ้องอยู่สามสี่ครั้งแล้ว งวดหน้าไม่เอาแล้ว ขอแต่งแบบเดิมน่าจะสบายใจกว่า



"เห้ยยย เกิดอะไรขึ้นวะ … อะไรดลใจให้มึงเปลี่ยนลุคได้ขนาดนี้เนี่ย" เบียร์ทัก

"อย่าทักดิไอ้ห่าเบียร์ กูไม่เซล์ฟนะมึง"

"เออ แต่ก็ดีนะไอ้บอม เปลี่ยนลุคเปลี่ยนแนวบ้าง แบบนี้กูก็ว่าดูดีนะ" พี่ดิวสำทับ

แอบเหลือบไปเห็นไอ้นัททำหน้าทำตาภูมิใจอยู่ก็แอบหมั่นไส้อยู่นะครับ



วันนี้คืนวันศุกร์คนก็หนาตาเช่นเคยครับ แต่ที่ผมรู้สึกแปลกๆหน่อยเพราะมีแต่คนจ้อง …

ปกติจะเห็นแต่คนจ้องไอ้นัทซะเยอะนะครับ แต่โดนจ้องเองแล้วยิ่งทำให้ไม่เซล์ฟหนักเข้าไปใหญ่



ผ่านไปสองสามเพลงก็มีผู้ชายเดินมาหาผมส่งแก้วเหล้าพร้อมกับแล้วยื่นกระดาษขอเพลงให้

ผมยิ้มๆแล้วก้มไปรับ แล้วเตรียมส่งต่อให้ไอ้นัท แต่เอ๊ะ ขออ่านอีกที …



"09x-xxxxxx เบอร์ของผมให้นักร้องนำนะครับ น่ารักดีมีแฟนรึยังครับ"



… ห้ะ!?



"ของกูเหรอ ทำไมไม่ส่งมาวะ"

เชี่ยยยยยยยยแล้ว

"อะ เอ่อ เปล่าๆ … ใบขอเพลงเฉยๆน่ะ" ผมรีบพับกระดาษเก็บแต่ไม่ทันล่ะครับ

ไอ้มาเฟียมันฉวยไปอ่านแล้วเงยหน้ามองด้วยสายตานิ่งๆ

"ส่งแก้วมา …"

"อ่า … ดะ ได้" ผมยื่นแก้วให้

ไอ้นัทกระดกรวดเดียวหมด …



ไม่มีสมาธิร้องเพลงเลยว้อยยย รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่มันแผ่ซ่านมาปะทะที่หลังตลอดเวลา …

แถมตอนนี้ไอ้นัทไม่ยอมให้ผมรับใบขอเพลงเองแล้ว พอมีใครโผล่เข้ามามันจะปรี่เข้าไปรับเองหมดครับ …

ใบไหนขอเพลงจริงมันก็ส่งต่อให้ผม ส่วนใบอื่นๆมันอ่านแล้วบางทีก็เหลือบมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า ….



เชี่ยยยย ถั่ววว มึงเอามีดมาแทงกูเลยดีกว่ามั้ยเนี่ยยยย อึดอัดชิบหายยยยยย



ก่อนกลับผมลงรูปรวมของวงที่ฝากให้คนในร้านถ่ายให้ในแอคเค้าต์ไอจีหลักของวง

เช่นเคยครับ แป๊บเดียวคอมเม้นต์ก็เริ่มหลั่งไหลมา



ก็คงอ้อล้อไอ้นัทกันตามเคย …

แต่ผมเข้าไปอ่านแล้วก็เจอคอมเม้นต์ถึงผมแทรกอยู่ประปราย



นักร้องนำน่ารักจังครับ



เหยเปลี่ยนลุคแล้วชอบมาก น่ารักมากๆเลย



…



เดี๋ยวนะ แค่แต่งตัวเปลี่ยนลุคมันมีผลขนาดนี้เลยเรอะ

ผมยิ้มๆ นั่งอ่านคอมเม้นต์ไปเรื่อยๆ



ระหว่างทางกลับคอน นัทนั่งขับรถหน้าเป็นตูดเลยครับ หงุดหงิดอะไรของมันก็ไม่รู้

แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก นั่งดูคอมเม้นต์ในไอจีของวงอยู่



"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป … ตอนมึงมาร้องเพลงมึงจะใส่เสื้อสีขาวตัวเก่งของมึงกูไม่ว่าล่ะนะ"

"อ่าว ทำไมวะไอ้นัท"

มันโยนกองกระดาษจำนวนมากมาให้ผม

เป็นกองที่เขียนมาหาผม มาจีบบ้าง มาขอเบอร์บ้าง

"กูพลาดว่ะ …"

ผมอ่านแล้วก็ขำๆ

"อ่ออออออ หึงที่กูฮอตเหรอ ถั่ว"

"เปล่า …"

"จริงง่ะ … งี้กูไม่แต่งละ เสื้อขาวกางเกงยีนส์ แต่งแบบนี้ไปเรื่อยๆดีกว่า"

นัทหันขวับ

"ไม่ได้!!"

ผมขำพรวด

"สรุปว่าหึงใช่มั้ยล่ะะะ"

นัทนิ่งไปสักครู่แล้วตอบเบาๆ

"เออ … นิดนึง"

"โถ ไอ้ถั่วน้อย …" ผมลูบหัวนัทแบบหลอกๆ

"..."

"หึงทำไมว้า จะมีใครเข้ามาหา กูก็รักแค่มึงคนเดียวเท่านั้นแหละ"

นัทนิ่งไปแป๊บนึง แล้วก็หันมามองผมอีกรอบด้วยความแปลกใจ

"มึงพูดว่า … รัก เหรอวะ"

ผมยิ้มๆแล้วพยักหน้า

"เออดิ ... ก่อนหน้านี้กูอาจจะสับสนไม่แน่ใจ … แต่ตอนนี้กูมั่นใจแหละว่ารักมึงจริงๆ … กูขอโทษที่ให้มึงรอนานนะถั่ว"

ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

"งั้น … คบกับกูนะบอม"



ผมแกล้งทำท่าคิดนิดหน่อย แล้วพยักหน้า



"อื้อ"


***********************************************

 :man1: :man1: :man1: :man1:

คบกันอย่างเป็นทางการแล้วนะคร้าบบบบบบ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 15 เปลี่ยน (25/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 25-07-2020 23:40:08

พี่ถั่ว นี่รู้สึกจะหึงโหด ได้แต่ทำหน้าเหมือนตูด ทำอย่างอื่นไม่ได้ อิอิอิ
บอม บอกรักนัท หวายๆๆๆ จริงหรือนี่ เห็นเฉยๆ แต่โพล่งบอกรักเลยนะ
ขอให้ได้กันเร็ววัน เย้ยยย ขอให้รักกันนานๆ นะ
 :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 15 เปลี่ยน (25/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 26-07-2020 00:54:07

แอบหึงโหด หวงมากด้วยนะเนี่ย ดีใจคบกันแล้วในที่สุดดดด รักกันนานๆน๊าา

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP 15 เปลี่ยน (25/7/2020)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 27-07-2020 20:11:20

เพลย์ลิสต์ของนัท

Other side of playlist 1



“แล้วมึงต้องกระดิกหางปรี่ไปหาไอ้ห่าเฟิร์สทุกครั้งที่มันโทรมาเหรอวะ” ผมส่ายหัวเมื่อรู้ว่าบอมจะไปหาเฟิร์ส



“มันบอกว่ามันมีปัญหา …”



“ปัญหาแม่งก็เรื่องเดิมๆแหละวะ เรื่องเลิกกะแฟน” เบียร์พูดลอยๆ



“เห้ยยย นี่พวกมึง มารุมกูทำไมเนี่ย … กูแค่ไปดูแลเพื่อนเฉยๆ”



“เหอะ” ผม พี่ดิว เบียร์สามคนกระแทกเสียงแล้วถอนหายใจพร้อมกัน



“เออ นั่นแหละๆ กูไปก่อนละกัน … พี่ดิว หวัดดีนะพี่”



ผมมองตามร่างบางที่เร่งรีบออกจากร้านไปด้วยความกังวล เวลามันไปเจอไอ้เฟิร์สทีไรบอมมักจะกลับมาแบบเศร้าๆทุกที

แล้ววันนี้ผมก็ตัดสินใจตามบอมไปอย่างทุกครั้ง



ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจของผมไม่นานก็เจอบอมกำลังพยายามลากเฟิร์สขึ้นแท็กซี่ไป

ผมทิ้งระยะห่างจากรถแท็กซี่เล็กน้อย จนกระทั่งแท็กซี่จอดหน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง บอมก็ประคองเฟิร์สเข้าไปในคอนโด



ผมรอบอมอยู่นาน จนเกือบจะตัดใจกลับอยู่แล้ว ก็เห็นร่างบางค่อยๆเดินออกมาจากคอนโดอย่างช้าๆ

แล้วทรุดตัวลงนั่งบนฟุตบาธ แล้วก้มหน้าร้องไห้

โคตรสงสาร โคตรอยากเข้าไปปลอบ แต่ก็ทำได้แค่รอ … เ

พราะผมไม่อยากให้มันรู้สึกว่าผมเข้าไปก้าวก่ายชีวิตมัน แค่นี้มันก็คงเกลียดผมจะแย่ที่ผมเอาแต่กวนประสาทมันเช้าเย็นแบบนี้

สารภาพตามตรงว่าผมเองแสดงความรู้สึกไม่เก่ง จะให้ผมไปพูดดีๆ ทำดีๆให้ผมเองทำไม่เป็นหรอกครับ



รอจนบอมมันเริ่มหยุดร้องไห้ ผมหยิบหมวกกันน็อคสำรองจากใต้เบาะ ค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาบอมอย่างช้าๆ

ที่คิดไว้คือจะแค่แตะไหล่นะครับ แต่มือเจ้ากรรมมันไม่ฟังคำสั่ง ตบหัวไอ้บอมไปแล้ว



“โอ้ยยยย เชี่ยไรเนี่ย … ไอ้เชี่ยนัท ตบหัวกูทำไม”



อยากขอโทษมันอยู่เหมือนกันนะครับ แต่ต้องพยายามคีพลุคเอาไว้

   

“ตบเรียกสติมึงอ่ะ … ไอ้ห่า”

“… คือกู … ”

“เออๆ มึงไม่ต้องเล่าอะไรหรอก กูไม่ได้อยากรับรู้”

“แล้วนี่ทำไมถึงมาแถวนี้ได้วะเนี่ย”

“กู … แวะมาหาเพื่อนแถวนี้ … แล้วบังเอิญได้ยินเสียงสัมภเวสีร้องไห้ขอส่วนบุญ

กูเลยแวะดูหน่อยว่าเป็นไงบ้าง”



ผมพูดไปก็ด่าตัวเองไป แม่งโคตรปากเสียเลย



“ไอ้ห่านัท”

“เออ ด่ากูได้แล้วแสดงว่าไม่เป็นไรแล้วใช่มะ งั้นปะมึง กลับบ้าน เดี๋ยวกูไปส่ง”

ผมโยนหมวกกันน็อคไปให้บอม แล้วเดินนำไปที่มอเตอร์ไซค์ของผม

บอมมันดูอิดออดนิดหน่อยแต่ก็เดินตามมาแล้วเขย่งขึ้นนั่งซ้อนท้าย เอามือจับที่จับด้านท้ายรถ

“เอ้า มึงก็มากอดเอวกูสิวะ จับแบบนั้นจะไปถนัดอะไรวะมึง”

“แต่กู …”

“เออ กูไม่ได้รังเกียจมึง โอเคมะ แต่ถ้ามึงซ้อนกูแล้วหล่น กูปล่อยมึงตายบนถนนนะ ขี้เกียจพามึงไปโรงบาล กูง่วงแล้ว”

“ไอ้เชี่ยนัท มึงนี่กวนส้นตีนกูจริงๆนะ”



บอมค่อยๆเอามือมากอดที่เอวของผมอย่างช้าๆ

ผมแอบยิ้มน้อยๆภายใต้หมวกกันน็อคของผมแล้วสตาร์ตรถออกไป



แค่นี้คืนนี้ผมก็นอนหลับฝันดีแล้วล่ะครับ



Other side of playlist 2 & 3



โคตรจะหงุดหงิดเลยครับ ทำไมบอมมันต้องไปหาไอ้เฟิร์สทุกครั้งที่มันเรียกไปหาก็ไม่รู้

เจ้าตัวก็รู้นะครับว่าไอ้เฟิร์สมันก็ไม่ใช่คนดีอะไร แถมไปหามาทีไรก็กลับมาร้องไห้ตลอด



ผมตัดสินใจตามบอมไปอีกครั้งในวันถัดมา จะหาว่าผมเป็นสตอล์กเกอร์ ก็ต้องยอมล่ะครับจุดนี้ ก็คนมันเป็นห่วงนี่นา

ผมทิ้งระยะจากบอมแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะที่มุมร้านอีกด้านหนึ่ง สั่งน้ำแก้วนึงแล้วลอบดูความเคลื่อนไหวของทั้งสองคน

บอมดูสีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เหมือนพยายามฝืนยิ้ม แต่นานไปร่างบางก็เริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจและเริ่มเสียงดัง

ผมรีบเรียกพนักงานมาจ่ายค่าน้ำแล้วรีบเข้าไปหาบอม



"เสียงดังอะไรวะบอม"

"นัท!!" ร่างบางดูจะตกใจเมื่อเห็นผม

"เออ กูเอง ปล่อยให้กูรอมึงอยู่ตั้งนาน … ไหนว่ามึงจะแวะมาทักเพื่อนแป๊บเดียวไง"

"กู …"

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วบอม ไปเหอะ" ผมรวบกระเป๋าเป้ของบอมขึ้นมาสะพายพลางหันไปมองไอ้เฟิร์ส

"งั้นเดี๋ยวผมกับแฟนขอตัวก่อนนะครับ" แล้วก็รีบลากบอมออกจากร้านไป





"ปล่อยกูได้ยัง!!! แล้วแฟนเฟินเชี่ยอะไรของมึง!!" บอมโวยวายเสียงดัง

"กลัวมันเข้าใจผิดเหรอ" ผมอดที่จะถามประชดมันไม่ได้

"แล้วมึงจะลากกูออกมาทำไมวะ กูกำลังจะคุยกับมัน"

"เท่าที่กูเห็น มันไม่น่าใช่ว่ะ เหมือนมึงทะเลาะกับมันอยู่"

"แล้วมึงจะเสือกอะไรด้วยวะ นัท"



เจ็บแปลบที่ใจเหมือนกันนะครับ โดนมันด่าแบบนี้ ตอนนี้สถานะของผมมันก็แค่คนนอกเท่านั้นล่ะ



"กูว่ารอให้มึงอารมณ์เย็นกว่านี้ก่อนค่อยคุยเหอะ"



บอมนั่งก้มหน้ามองพื้นอยู่เนิ่นนาน คงพยายามคิดทบทวนไตร่ตรองอะไรบางอย่าง

สงสารมันนะครับ แต่จะไปปลอบผมก็ทำไม่เป็น แถมไปยุ่งตอนนี้เดี๋ยวมันจะด่าผมอีก … 

ในตอนนั้นอะไรก็ไม่รู้มาดลใจให้ผมผมแอบหยิบมือถือไปถ่ายรูปของบอมไว้

อาจจะเป็นทั้งแสงเงาหรือบรรยากาศที่มันได้อารมณ์เศร้าดี ... หรืออาจจะเป็นเพราะผมแค่อยากมีรูปของมันไว้ดูบ้าง ...

ผมกดถ่ายเพิ่มไปได้สองสามภาพแล้วเก็บลงกระเป๋าไป



"กู … กูขอโทษนะนัท"



ร่างบางเอ่ยเบาๆ

ผมแอบยิ้มน้อยๆ พลางนึกในใจ



กูไม่เคยโกรธมึงหรอก ที่กูชอบมึงก็เพราะมึงเป็นคนขี้อีโมแบบนี้ล่ะ





Other side of playlist 4



ผมเดินนำบอมเข้าไปร้านเครื่องประดับของพี่ที่ผมรู้จัก กะว่าจะไปทักทางเฉยๆนะครับ

แต่คุยกับพี่ได้แป๊บเดียวก็เห็นร่างบางยืนจ้องสร้อยเส้นนึงเขม็ง ท่าทางจะถูกใจน่าดู



"ถูกใจอันนี้เหรอมึง"

"ก้อสวยดีนะ"

"อันนี้เท่าไหร่อ่ะพี่" ผมหันไปถามเจ้าของร้าน

"อันนั้นงานแฮนด์เมดนะไอ้นัท ราคาสูงหน่อย 3500"

บอมได้ยินราคาก็คิ้วขมวด

"เอ่ แต่ปกติกูก็ไม่ได้ใส่เครื่องประดับสักเท่าไหร่เนาะ งั้นยังไม่เอาดีกว่า"

"จนเหรอมึง" ผมแซวขำๆ

"กูเปล่าจนโว้ย … แค่ปกติกูก็ไม่ได้ใส่พวกสร้อยข้อมือเท่านั้นแหละ … เออๆ นั่นแหละ งั้นเดี๋ยวกูไปดูเสื้อฝั่งตรงข้ามแป๊บนะนัท"



ผมรอจนบอมเดินพ้นประตูออกไป ก็หันไปคุยกับพี่เจ้าของร้าน



“งั้นผมขอสร้อยข้อมือเส้นนั้นละกันพี่”

พี่เจ้าของร้านยิ้มให้ผมแล้วเอ่ย

“แฟนน้องคงรักน้องแย่นะเนี่ย”

“เข้าใจผิดแล้วครับ … ไม่ใช่แฟนนะพี่ แค่เพื่อนน่ะ”

“แล้วในอนาคตล่ะ ...”

“ก็ … ผมกำลังพยายามอยู่น่ะพี่” ผมเกาท้ายทอยแก้เขิน





….





ระหว่างทางกลับบ้าน บอมมันก็ผลอยหลับไป ดูท่าจะหลับสนิทมากครับ แต่ไม่น่าจะสบายมาก เพราะเก้าอี้ยังตั้งตรงอยู่

ผมอาศัยจังหวะที่รถติดไฟแดงปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วค่อยๆ เอี้ยวตัวไปปรับเก้าอี้ให้เอนลงช้าๆ

ระหว่างที่ผมเอี้ยวตัวไปใบหน้าผมกับบอมใกล้ชิดกันมาก จนผมรู้สึกถึงลมหายใจที่ช้าและคงที่ของบอมเข้ามาปะทะที่หน้าด้านข้างของผม



...



อยากจะหันหน้าไปจูบซะให้รู้แล้วรู้รอด !!!! แต่ต้องห้ามใจไว้ครับ จะทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้ …

โอ้ยยยยยย ตอนนี้ผมใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะจะแย่แล้ว



ปรับเก้าอี้เสร็จ ผมต้องนั่งสงบสติอยู่แว้บนึง แล้วถึงจะขับรถต่อได้ …



เมื่อถึงจุดหมายผมก็เขย่าปลุกบอม

"บอม ถึงแล้วมึง"

ร่างบางงัวเงียลุกขึ้นมาจากเบาะที่เอนไปด้านหลัง

"ถึงแล้วเหรอวะ นี่กูหลับไปนานมั้ยเนี่ย"

"ก็ออกมาจากห้างมึงก็สลบไปเลย"

"แล้วนี่กูเอนเบาะนอนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"

"กูไม่รู้ กูดูทางอยู่" ผมตอบแต่พยายามไม่มองหน้าบอม

"... เออ ถั่ว กูขอบใจมึงมากนะ วันนี้กูไม่รู้สึกเศร้ามาก เพราะมึงเลยนะ"

"อืม"

ระหว่างที่บอมเอื้อมมือกำลังจะเปิดประตู ผมก้อโยนกล่องหนังสีดำมาให้

"อะไรวะถั่ว"

“แกะดูดิ”

"เชี่ยถั่ว … อันนี้มันแพงนะเว้ย กูไม่มีปัญญาจ่ายหรอก"

"เออ คิดซะว่ากูซื้อให้ละกัน เห็นมึงมองตาละห้อยแล้วแม่งสงสารว่ะ เหมือนหมาอยากได้อาหาร … "

"โฮ่งงง"

"สัดบอม กวนตีนกูละ … เออๆ นั่นแหละ ไว้วันไหนกูมีไรอยากได้มึงค่อยหามาให้กูละกัน"

ผมพยักหน้า

"ขอบใจนะมึง"



อะไรที่ทำให้มึงมีความสุขกูก็จะหามาให้มึงนะบอม



Other side of playlist 8



ในชีวิตนี้มีเรื่องไม่กี่เรื่องหรอกครับที่ผมไม่ชอบ … หนึ่งในนั้นคือการตื่นเช้า!!!



ตอนแรกที่บอมมันจะมายืมรถไปรับเพื่อนมันที่สนามบิน ผมเองยื่นคำขาดว่าผมจะต้องไปด้วย

เพราะหนึ่งคือผมก็ไม่ไว้ใจบอมมันสักเท่าไหร่ ถึงแม้มันจะมีใบขับขี่แต่มันไม่เคยขับรถเลย ผมกลัวมันจะไปเกิดอุบัติเหตุ …

หวงรถก็ส่วนนึงนะครับ แต่ห่วงบอมเป็นส่วนใหญ่มากกว่า

เหตุผลที่สองคือจะไปดูหน้าเพื่อนสนิทของมันหน่อยครับ ว่าเป็นใคร เห็นว่าสนิทกันมานาน ผมเองก็อยากจะรู้จักบ้าง



แต่ด้วยความที่บอมมันลืมบอกผมว่าเพื่อนมันมาถึงไฟลต์เช้า มาบอกกันก็คืนก่อนไปรับ …



ตอน 5 ทุ่ม !!!!



สภาพผมเลยดูไม่ได้ครับ สุดแสนหงุดหงิดเพราะนอนไม่พอ จะให้ไปเสวนาดีๆอย่างเป็นมิตรกับคนอื่นผมก็ทำไม่ไหว

แค่ขับรถให้ตรงทางก็ลำบากแล้ว





ระหว่างทางขากลับบอมกับเนสคุยกันตามประสาเพื่อนสนิทอย่างสนุกสนาน

ตอนที่พวกมันขุดวีรกรรมสมัยก่อนๆขึ้นมาเล่าผมว่ามันก็ขำดี … ไม่คิดว่าสมัยมัธยมบอมมันจะเฮ้วได้ขนาดนี้

ฟังเพลินๆผมก็นึกขึ้นได้ว่าระหว่างทางมีร้านโจ๊กเจ้าอร่อยอยู่แถวๆนี้เลยลองถามบอมดูหน่อยว่าหิวมั้ย



"แวะกินอะไรมั้ย"



"แวะก็ได้นะไอ้นัท"



โอเคจัดไปตามนั้นครับ ...

ผมถือโอกาสที่เดินเข้าร้านมาก่อนทั้งคู่สั่งโจ๊กหมูใส่ไข่ไม่ใส่เครื่องในให้
เพราะผมจำได้ว่าบอมไม่กิน ส่วนเนสนี่เดาว่าคงไม่กินเครื่องใน



"กูอยากกินตับหมูอ่ะ … "



อ่าวเวรกรรม



ผมเลยรีบกุลีกุจอส่งตับไปให้บอม

"ปกติไม่กินเครื่องในไม่ใช่เรอะ"

"ก็ … ถ้าเป็นโจ๊กกูกินได้นะ … อร่อยว่ะ โจ๊กเจ้านี้ โคตรดี"



ผมอมยิ้มน้อยๆที่ดูบอมจะแฮปปี้ ...



ระหว่างที่บอมไปห้องน้ำ … จู่ๆเนสก็ถามผม

“เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ยครับ”

“เอ่อ … คงไม่ล่ะมั้งครับ”

“แต่ผมว่าผมคุ้นๆหน้านัทอยู่นะ … นัทเคยเรียนพิเศษที่ XX ใช่มั้ย”

“... ครับ”

“แสดงว่าเคยเรียนที่ XX แล้วใช่นัทมั้ยที่ตอนนั้นมีเรื่องกับเฟิร์ส”

“...” ผมคงทำสีหน้าตกใจจนเนสจับได้

เนสยิ้มกว้างขึ้นมา

“นั่นไง ผมว่าแล้วเชียว ก็ว่าอยู่ว่านัทหน้าคุ้นๆ … ตอนนั้นต้องขอบคุณนัทที่จัดการไอ้เฟิร์สให้นะ โคตรจะสะใจ”

“หมายความว่ายังไงครับ” ผมคิ้วขมวดด้วยความงุนงง

“คือใครๆก็รู้แหละ ว่าไอ้เฟิร์สตอนนั้นไม่ได้ชอบบอมจริงๆ มันคบซ้อนไปเรื่อย เพื่อนๆพยายามเตือนบอมแล้ว

แต่มันก็ไม่ฟังจนไม่รู้จะทำไง”

“แต่จริงๆตอนนั้นผมเองก็อาจจะทำเกินไป …”

“ถามตรงๆเลยนะ นัทยังชอบบอมอยู่ใช่มั้ย”

“ห้ะ!?”

“บอมมันยังไม่รู้ … แล้วบอมก็ยังจำนัทไม่ได้ใช่มั้ย”

ผมก้มหน้าแล้วพยักหน้าน้อยๆ

“เชี่ยบอมมมมม โง่สมเป็นมันจริงๆ”

“แต่ผมขอเนสได้มั้ยว่าอย่าเพิ่งบอกบอมมัน …”

“อ่าว ทำไมล่ะ”

“คือผมรู้สึกว่าบอมมันยังไม่พร้อม …”

เนสหลุดหัวเราะคิกคักออกมา

“โอเคๆ ผมเข้าใจละ … งั้นก็ตามใจนัทละกัน แต่ผมเตือนไว้ก่อนนะ

เพื่อนผมมันหัวช้ามากกกกก กว่าจะเข้าใจ นัทอาจจะต้องเหนื่อยหน่อยนะ …”



"เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย" ร่างบางที่เดินกลับมาจากห้องน้ำพอดีเอ่ยถามขึ้น

"ไม่มีอะไรๆ" เนสโบกมือหยอยๆ ในขณะที่ผมได้แต่นั่งก้มหน้าหลบสายตาของทั้งบอมและเนส …





Other side of playlaist 9 - 10



"นัทไปนั่งก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปสั่งของแป๊บนึง"



ผมพยักหน้าให้พี่พัชแล้วเดินไปเลือกที่นั่งแถวๆริมกระจก

ไม่นานพี่พัชก็ตามมาแล้วยื่นแก้วกาแฟให้



"พี่พัชนัดผมมามีอะไรรึเปล่าครับ"

"อ้อ … คือพี่มีเรื่องอยากบอกนัท แต่อยากบอกแบบต่อหน้าน่ะ … พี่จะแต่งงานแล้วนะ"

"ยินดีด้วยครับพี่" ผมยิ้มกว้าง พี่พัชกับแฟนคบหากันมานาน ผมว่าก็สมควรแก่เวลาแล้วล่ะครับ



พี่พัชค่อยๆยื่นการ์ดเชิญมาให้



"พี่อยากให้นัทมาร่วมงานนะ"

"ด้วยความยินดีเลยครับพี่"

"พี่เองอาจจะเห็นแก่ตัวหน่อย … แต่พี่ก็รู้นะว่าตอนนั้นนัทก็ชอบพี่อยู่ ใช่มั้ย"

ผมยิ้มเขินๆให้พี่พัชแล้วเอ่ย

"จริงๆผมรักและเคารพพี่พัชแบบพี่สาวนะครับ... ตอนนั้นผมยังเด็ก ผมเลยคงยังแยกไม่ออกหรอก ว่าชอบใครสักคนจริงๆเป็นยังไง"

"แสดงว่าตอนนี้แยกออกแล้วเหรอ" พี่พัชยิ้มกว้าง

"ก็ … ทำนองนั้นครับ"

"คนคนนั้นต้องโชคดีมากๆเลยนะ"

ผมส่ายหัว

"ตอนนี้เจ้าตัวคงยังไม่รู้หรอกครับ เค้าเป็นคนหัวช้าหน่อย"

"งั้นพี่จะรอฟังข่าวดีนะ …"



พี่พัชออกไปจากร้านได้สักพักใหญ่แล้ว ในขณะที่ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

แต่ขณะที่ผมกำลังจะหยิบกระเป๋าเพื่อลุกออกจากร้าน สายตาก็กวาดไปตรงเค้าเตอร์ก็สังเกตเห็นร่างบางที่คุ้นเคยกำลังนั่งหลบมุมอยู่

ผมค่อยๆเดินไปหา ก็เห็นบอมใส่หูฟังจดจ่ออยู่กับอะไรสักอย่าง

ผมเลยตัดสินใจถอดหมวกมันออก



"เชี่ยยยย" บอมอุทาน

"กูว่าแล้วเชียว …"

"เอ้อ …แหะๆ ไอ้ถั่ว หวัดดี โทษทีกูกำลังทำงานเพลินๆ"

"มึงนั่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"ก็ … ก่อนมึงจะเข้าร้านมาอ่ะ โทษทีที่ไม่ได้เข้าไปทักนะ กูไม่อยากรบกวน" ร่างบางเกาท้ายทอยแก้เขิน

"ว่าแต่มึง … ทำงานอะไรวะ"

"กู … แต่งเพลงนิดหน่อย … เอ้อ มึงมาก็ดีละ ช่วยกูดูหน่อยดิว่าโอเคมั้ย"

"รักแรก ?"

"อืมๆ กูเห็นมึงคุยกับพี่พัช แล้วเหมือนเป็นแรงบันดาลใจดีว่ะ บรรยากาศแม่งได้ เหมือนกับรักแรกของมึงคือพี่พัชอ่ะ …"



ณ ตอนนั้นผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันนะครับว่ารู้สึกยังไงที่ถูกเข้าใจผิดไปไกลแบบนั้น



"บอม มึงเข้าใจผิดละ"

"???"

"ถึงพี่พัชจะเป็นคนที่กูเคยชอบ … แต่เค้าไม่ใช่รักแรกของกู"



อยากบอกใจจะขาดครับว่ารักแรกที่ผมแอบรักมาเสมอเนี่ย



คนคนนั้นคือมึงนะบอม







ผมโยนสมุดคืนไปให้บอมแล้วรีบเดินออกจากร้านไป





….



หลังจากวันนั้นผมไม่มีอารมณ์จะคุยหรือกวนประสาทกับบอมเลยครับ มันเหมือนท้อๆหมดกำลังใจยังไงไม่รู้

จะบอกมันไปตรงๆถึงความรู้สึกก็ไม่กล้า ... ทำให้มันรู้ตัวว่าผมชอบแบบอ้อมๆ มันก็ดันหัวช้าไม่รู้เรื่องรู้ราว …

แถมโดนเข้าใจผิดไปอีกทางแบบนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไง … เครียดครับ



เครียดจนไม่มีสมาธิ เล่นผิดเล่นพลาดจนโดนพี่ดิวด่า



ไม่ไหวล่ะครับขอพักสักหน่อยดีกว่า ...



ผมออกจากห้องซ้อมมานั่งแกร่วที่ม้านั่งหน้าตึกแถวห้องซ้อมของพวกเรา



นั่งอยู่ได้ครู่เดียว … ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเลยหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นบอม ...



ร่างบางยื่นทิชชู่ให้ผม



"เผื่อมึงร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่"



ล้อเลียนกูเหรอวะไอ้หมาหงอย



"กูไม่ได้ขี้อีโมแบบมึง" ผมพยายามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย



"พี่ดิวให้กูมาดูว่ามึงเป็นไงบ้าง …"

"กูก็ปกติดี"

"ตกลงกูทำอะไรให้มึงไม่พอใจรึเปล่าวะนัท" บอมหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ

"..."

"คือ … มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูโง่เรื่องความรู้สึกของคนรอบข้างมาก …"

"ใช่มึงโง่มาก"

"ไอ้ห่าถั่วว มึงอย่าขัดกูดิ … เอ้า แม่ง ลืมเลยจะพูดอะไร"



เพราะบอมมันเอ๋อๆอ๊องๆ น่ารักแบบนี้ล่ะครับผมเลยชอบ



"เอ้อ … คือกูอ่ะไม่ค่อยรู้เรื่องความรู้สึกคนอื่นสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นมันอาจจะมีเรื่องที่กูอาจจะทำให้มึงขัดเคืองไปบ้าง

อย่างเรื่องแต่งเพลงวันนั้น … ซึ่งกูก็ต้องขอโทษ … แต่อยากให้รู้ว่ากูไม่เคยตั้งใจทำร้ายความรู้สึกมึงนะ"

"กูไม่ได้โกรธหรอกเรื่องวันก่อน … กูแค่เสียใจนิดหน่อย ซึ่งปกติกูคงไม่เป็นแบบนี้ "

"อ่าฮะ"

"กูว่ากูติดเชื้ออีโม มาจากมึงนี่ล่ะ"

"..."

"คือพี่พัชน่ะ … กูชอบเค้าก็จริงแต่แม่งเป็นเรื่องสมัยนานมาแล้วตั้งแต่กูอยู่มหาลัย

ตอนนั้นกูคิดว่ากูจะจริงจังกับพี่เค้านะ ถึงขั้นวางแผนจะสารภาพรักละ แต่ท้ายสุดเค้าก็ไปคบกับรุ่นพี่อีกคน …"

"เชี่ยถั่ว … กูขอโทษ"

ผมส่ายหัว

"กูมาคิดทบทวนตอนหลัง ไอ้ความชอบตอนนั้นสรุปได้ว่าแม่งเป็นแค่ความหลงว่ะ

จริงๆกูแค่เทิดทูนเค้าเป็นพี่สาวคนนึงของกูแค่นั้นแหละ แล้วก็ … วันนั้นที่กูไปกินกาแฟกับเค้าคือเค้าจะแต่งงาน

เค้าก็เลยมาแจกซองชวนกูไปงาน …"

ร่างบางจ้องผมอย่างจริงจัง

"...จริงๆแล้วกูก็แค่ใช้พี่พัชเป็นตัวแทนของรักแรกของกูเท่านั้นแหละ …"

"..."

"เพราะงั้น ที่กูอีโมมากเมื่อวันก่อนมันคงเป็นเพราะกูไม่อยากให้มึงเข้าใจผิดว่าพี่พัชเป็นรักแรกของกู"

"ทำไมวะ"

"เพราะรักแรกของกูก็คือมึง"



อยากจะบอกมันต่อนะครับ ว่าตอนนี้ผมก็ยังรักมันอยู่ แต่ปากมันหนักไม่กล้าที่จะพูดออกไป กลัวมันจะปฏิเสธ กลัวความผิดหวังหลังจากที่เฝ้ารอมันมาหกปี … ตอนนี้บอกมันแค่นี้น่าจะดีที่สุดแล้วล่ะครับ ...


********************************************************************

EP นี้ขอเล่าเรื่องในช่วงที่ผ่านมาผ่านสายตาของนัทบ้างนะครับ

 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: The Playlist : (Special EP) Hidden track : other side of playlist (27/07/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 27-07-2020 23:42:17

รักมั่นคงไม่เปลี่ยนเลยนะ อิจฉาบอม

หัวข้อ: Re: The Playlist : (Special EP) Hidden track : other side of playlist (27/07/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 28-07-2020 08:25:37

บอม จอมเอ๋อ มีน่าละถึงเป็นสเป็คของพี่ถั่ว อิอิอิ
ตัดใจจากเฟิร์สได้แล้วบอม ของดีอยู่ข้างๆ แล้ว
 :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: The Playlist : (Special EP) Hidden track : other side of playlist (27/07/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 30-07-2020 17:53:27

เพลย์ลิสต์ที่ 16 ยั่ว



"นี่พวกมึงจะบอกกูเมื่อไหร่วะว่าพวกมึงคบกันอยู่ ไอ้นัท ไอ้บอม"



พรวดดดดดดด



ผมสำลักน้ำ ไอแค่ก ส่วนไอ้นัทถึงแม้จะหลุดทำหน้าเหวอๆไปแว้บนึงแต่มันก็พยายามเก็บสีหน้า



"คบอะไร … พี่ดิว"

"มึงอย่ามาแอ๊บไม่รู้เรื่อง แค่ดูที่พวกมึงงุ้งงิ้งๆกันสองคน มองจากดาวอังคารก็รู้แล้ว …

ไหนจะแหวนคู่ ไหนจะไอ้ห่าบอมที่จู่ๆเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเหมือนหลุดออกมาจากตู้เสื้อผ้าของมึงอีกไอ้นัท …" เบียร์เสริม



นัทหันมามองหน้าผมอย่างจนมุมแล้วเอ่ยเบาๆ

"ผมไม่อยากให้มันยุ่งยาก … "

"กลัวกูรับไม่ได้เหรอวะไอ้นัท … มึง ถึงกูจะแก่กว่ามึง แต่กูไม่ได้เป็นคนหัวโบราณขนาดนั้นนะเว้ย

ถ้ากูเป็นคนงี่เง่าอย่างนั้นกูก็ไม่รับไอ้บอมมาร้องนำตั้งแต่แรกหรอก"

"ขอโทษนะพี่ดิว …"

"เอาเหอะ มันไม่ได้กระทบกับงาน เพราะฉะนั้นกูไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้าพวกมึงแยกเรื่องส่วนตัวกับงานไม่ได้นั่นแหละ กูเอาเรื่องพวกมึงแน่"

"..."

"แล้วก็นะไอ้นัท …"

"ครับพี่ …"

"กูน่ะรักไอ้บอมเหมือนเป็นน้องกูจริงๆ เพราะฉะนั้น มึงดูแลน้องกูดีๆนะเว้ย"

ผมคลี่ยิ้มน้อยๆ

"เห็นมะพี่ดิวบอกมึงแล้วนะนัท เพราะงั้นกวนตีนกูน้อยๆหน่อย …"

"ส่วนมึง ไอ้บอม อีโมน้อยๆหน่อยนะมึง กูสงสารไอ้นัทมัน ซวยชิบหายชอบใครไม่ชอบ ดันเสือกมาชอบคนขี้ดราม่า…"

"อ่าวพี่ดิวววว ไหงงั้นนนนนอ่าาา …."





….







"มึงย้ายมาอยู่กับกูมั้ย …" นัทถามขึ้นระหว่างที่มันขับรถกลับไปส่งผมที่คอนโด

"ห้ะ"

"ต้องตกใจขนาดนั้น?"

"เออดิวะ … กูไม่ค่อยแน่ใจว่ากูฟังผิดมั้ย แต่นี่ประโยคคำสั่งรึคำถามวะเอาดีๆก่อน"

"อยากให้เป็นแบบไหนล่ะ"

"คำถามสิวะะะะะ แล้วนึกคึกยังไงเนี่ย ชวนกูไปอยู่ด้วย"

"ก็ไหนๆ เราก็คบกันแล้ว คนอื่นก็รับรู้แล้ว … แถมกูจะได้ไม่ต้องขับรถไปส่งมึงงี้ด้วย"

"ทั้งหมดทั้งมวลคือขี้เกียจไปส่งกูว่างั้น"

"เปล่า … เชี่ยบอม มึงอย่าตีความให้กูเลวแบบนี้ดิ คือ …"

"คืออะไร … ว่ามาดิ เผื่อจะช่วยให้กูตัดสินใจได้ง่ายขึ้น"

"คือ … กูรู้สึกอยากอยู่กับมึงเยอะๆมั้ง อยากตื่นเช้ามาเจอมึง ตอนก่อนนอนก็อยู่กับมึง …"

"เชี่ยถั่ว … เลี่ยนว่ะ … ฮ่าๆๆๆๆ"

นัททำหน้าเซ็งๆนิดหน่อย ส่วนผมกลั้นยิ้มมองนัทด้วยความขำแล้วเอ่ย

"ขอกูคิดนิดนึงละกันนะ …"



คิดอยู่ได้สองสามวันเท่านั้นแหละครับ … ก็ต้องตอบโอเคไป เพราะไอ้นัทตื๊อหนักมากกกกกก แทบจะถามสามเวลาหลังอาหาร

แต่ผมขอมันว่าบางทีผมอาจจะกลับไปนอนคอนโดของผมเองบ้าง เพราะแอบเป็นห่วงข้าวของ

หรืออาจจะต้องทำงานที่มันต้องการสมาธิบ้าง …



จริงๆก็แอบหวั่นใจนะครับ กลัวย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วทะเลาะกัน



…..





คอนโดของนัทเป็นแบบสองห้องนอน ห้องนึงของนัท อีกห้องของนอร์ธน้องชายไอ้นัท

ซึ่งผมไม่มีปัญหาอะไรกับการอยู่หลายคนอยู่แล้ว แค่เหมือนผมไปอยู่หอสมัยเรียนมหาวิทยาลัย



แต่ตอนที่อยู่กับนอร์ธมักจะมีดราม่าเล็กๆเกิดขึ้นเสมอ



...



ด้วยความที่นอร์ธมันชอบแก้ผ้าใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวหรือไม่ก็กางเกงขาสั้นแบบสั้นเห้ๆเดินไปเดินมาครับ …

ซึ่งมันรบกวนจิตใจผมแบบโคตรๆ แถมนอร์ธมันก็ดูดีไม่แพ้พี่ชาย มันทำให้ผมอดชำเลืองมองไม่ได้ !!!!



โอ้ยยยย ใจผมมมม



"เชี่ยนอร์ธ มึงจะช่วยใส่เสื้อผ้าให้มันดีๆได้มั้ยวะ"

"เอ้าก็ผมชินแบบนี้อ่ะพี่นัท … "

"แล้วนั่นมึงมองอะไรไอ้นอร์ธนักหนาวะ ไอ้บอม"

"กูเปล่าโว้ยยยย" ผมรีบก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวของผมต่อ



นอร์ธมองหน้าผมสลับกับนัท ยกยิ้มน้อยๆแล้วเดินมากอดคอผม



"อ๋อ โวยวายขนาดนี้กลัวแฟนพี่จะเปลี่ยนใจเหรอพี่นัท"

"..."

"แต่ถ้าพี่บอมจะเปลี่ยนใจ ผมเองก็พร้อมเสมอ ผมน่ะไม่ขี้หึง ไม่ขี้โมโห แถมลีลายังเด็ดไม่แพ้พี่ชายผมนะครับ"



ไอ้นอร์ธพูดเสียงแผ่วกับผมที่ข้างหูแล้วหันไปยิ้มหวานให้พี่ชายมัน



เชี่ยนอร์ธ อย่าพาความซวยมาหากู !!!!



ผมหันไปมองไอ้นัทที่ตอนนี้คิ้วขมวดแทบจะเป็นปมเงื่อนตายอยู่แล้ว



นั่นไงมึงงงง องค์ซิธลอร์ดประทับร่างไอ้นัทแล้ว!!!



…..



"หรือกูควรย้ายไปอยู่กับมึงที่คอนโดมึงแทนดีวะ"

"เห้ย คอนโดกูแคบจะตาย มึงอยู่ไม่ได้หรอก"

ไม่อยากจะคิดเลยครับว่าไอ้คนที่เคยอยู่คอนโดสองห้องนอน มีห้องนั่งเล่น โซนครัวแยก

ถ้าย้ายไปอยู่คอนโดรูหนู 33 ตารางเมตร มันจะอยู่ได้ยังไง

“อยากส่องไอ้นอร์ธสิมึง”

“...”

นัทฮึดฮัดพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ในขณะที่ผมนอนเสียบหูฟังข้างเดียวแต่งเพลงอยู่บนฟูกข้างๆ

ผมมองพฤติกรรมมันอยู่นานก่อนจะตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนเตียงไปนอนข้างๆนัท

"เห้ย!!บอม!?!??" กายสูงลืมตาโพลงด้วยความตกใจ ส่วนผมนอนจ้องหน้ามันตาไม่กะพริบ

"เหนื่อยมั้ยวะ ถั่ว …"

นัทหันมามองผมด้วยสายตาสงสัย

"ก็ที่มึงต้องมาหึงกูแบบนี้เนี่ย …"

"... ก็อาจจะ นิดหน่อย …"

"คือพอมึงเป็นแบบนี้กูก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะไปๆมาๆกลายเป็นมึงขี้อีโมมากกว่ากูเยอะเลยนะเรื่องนี้ มันทำให้กูคิดว่า

เอ๊ะ … กูทำอะไรผิดไปรึเปล่าวะ"

"ผิดยังไงวะบอม?"

"คือกูรู้สึกว่าที่กูทำ มันไม่พอที่จะทำให้มึงไว้วางใจในตัวกูได้เลย มึงเลยออกอาการหึงเรี่ยราดแบบนี้"

"มึง … ไม่ผิดหรอก มีแต่กูเนี่ยแหละที่คิดมากเอง"

"อ่าฮะ"

"มึงคิดดู กูรอมึงมาหกปีกว่ามึงจะยอมคบกับกู กูก็คงกลัวมากๆกับทุกเรื่องแหละ … กูขอโทษนะบอม"

"ไม่เป็นไรนะ ไอ้ถั่ว" ผมเอามือลูบที่แก้มนัทอย่างแผ่วเบา นัทจับมือของผมแล้วค่อยๆขยับตัวเข้ามาหาอย่างช้าๆ

ใบหน้าของเราใกล้ชิดกันจนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ดูจะติดขัดไม่เป็นจังหวะ

สายตาของกายสูงที่จ้องมาตาไม่กะพริบกับใจผมที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกว่ามันชักจะไม่ค่อยปกติละ …

ผมตัดสินใจค่อยๆยันตัวลุกขึ้น

"โอเค งั้นเดี๋ยวกูไปแต่งเพลงต่อก่อ … เฮ้ยเชี่ยถั่ววววว" แต่ก่อนที่จะลุกได้ ผมก็โดนนัทรวบตัวลงมานอนในอ้อมกอดของมัน

"ไอ้ถั่ว … มะ … มึงจะทำอะไร …" ผมถามเสียงสั่นด้วยความกลัว นัทมันจ้องหน้าผมนิ่งๆแต่แววตามันเปลี่ยน …

"กูพยายามอดทนมานานแล้วนะ …" กายสูงเอ่ยเสียงเย็น

"อะไรของมึงวะ ถั่วววว ปล่อยกู" ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของมัน แต่ก็สู้แรงของกายสูงไม่ได้

"แต่มึงยั่วกูเองนะ …"

"ยั่วอะไรวะ …อื้ออ"

นัทค่อยๆบรรจงประทับริมฝีปากของมันลงบนริมฝีปากของผม แรกๆผมพยายามต่อต้านโดยการเม้มปาก

แต่ลิ้นของนัทค่อยๆ แทรกผ่านริมฝีปากของผมเข้ามา

ผมปล่อยให้ลิ้นของเราเกี่ยวกระหวัดกันอยู่นาน สักพักนัทก็ถอนปากออกมาให้ผมได้พักหายใจ

ผมหอบหายใจแรงเพื่อชดเชยอากาศที่ผมขาดไป

นัทเริ่มซุกไซร้มาที่ซอกคอ ในขณะที่มือค่อยๆถอดเสื้อผ้าของผม

"อ้ะ … นัท" ผมคราง เมื่อนัทขบที่ติ่งหูของผม มือหนาค่อยๆลูบไล้ไปตามร่างที่เปลือยเปล่าของผม



ผมพยายามกระเถิบตัวหนี แต่นัทก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนผมไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก

จากนั้นกายสูงค่อยๆเอามือประคองคอแล้วมอบรสจูบให้ผมอีกครั้ง

ผมรู้สึกเรี่ยวแรงของผมถูกสูบหายไปหมด ทำได้แค่เพียงแต่ก่ายกอดตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง

นัทค่อยๆถอนปากออกอีกครั้ง แล้วค่อยๆไล่พรมจูบจนทั่วร่าง

จนถึงส่วนแก่นกายที่แข็งชันของผม กายสูงค่อยๆเอาปากครอบและขยับเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า



"อ้ะ …. อย่า นัท อ้ะ …"



กายสูงไม่ฟังคำห้ามกลับขยับเร็วขึ้นและแรงขึ้น



"อื๊อ … จะไม่ไหวแล้วนะ นัท อ้ะ"

ร่างผมกระตุกและปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาในช่องปากของนัท นัทดูดและกลืนไปจนหมด

ส่วนผมทิ้งร่างลงด้วยความอ่อนแรง

"นัท กูขอโทษ …" ผมพูดเสียงแผ่วพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

กายสูงยิ้มแล้วส่ายหน้า ขยับขึ้นมาจูบผมอีกครั้ง

"กูขอนะบอม …"





นัทเอาเจลค่อยๆป้ายที่ทางเข้า แล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป

แล้วค่อยๆถอนออกอย่างช้าๆ

" … นัท มันแน่น" ผมคราง

แต่กายสูงก็ยังคงค่อยๆขยับเข้าและออกโดยที่ไม่ฟังคำท้วงใดๆ

"อย่าแกล้งกูสิ … ฮึก" นัทเริ่มขยับนิ้วอีกครั้ง เข้าไปตำแหน่งที่ลึกกว่าเดิม

"อ้ะ ตรงนั้น" ร่างผมกระตุกเฮือกตอบสนองแรงกระตุ้น

"ตรงนี้ทำไมเหรอบอม" ร่างสูงยังคงกระแทกกระทั้นตรงจุดนั้นจนผมรู้สึกพร่าเบลอ

"กู … อ้ะ … นัท" ผมเริ่มครางไม่เป็นภาษา

นัทถอนนิ้วออกจากทางเข้า แล้วไปหยิบถุงยางที่อยู่ในลิ้นชักเอามาครอบแก่นกายที่แข็งชัน

ขยับมาจ่อที่ปากทางเข้าแล้วค่อยๆกดเข้ามาอย่างเชื่องช้า 



" บอม กูเข้าไปล่ะนะ"

"อะ … อื้อ … อ้ะ ค่อยๆ"

"เจ็บเยอะมั้ย"

ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ

นัทค่อยๆขยับร่างของมันช้าๆเป็นจังหวะ

"เข้ามาเถอะนัท … กูจะไม่ไหวอยู่แล้ว"

"แต่เดี๋ยวมึงเจ็บ…"

ผมค่อยๆยันร่างลุกขึ้นจากเตียงมาทับร่างของนัทแล้วกอดคอของมัน ซึ่งท่านี้ทำให้ร่างของเราแนบชิดกันมากขึ้น

"ฮึก … มัน … ลึกจัง"

"ไหวมั้ย … บอม"

ผมค่อยๆขยับร่างเป็นคำตอบด้วยจังหวะเริ่มจากช้าและค่อยๆเร็วขึ้น

เสียงกระทบกันของร่างของผมกับกายสูงสลับกับเสียงครางดังขึ้นเรื่อยๆ

จนในที่สุดกายสูงก็ปลดปล่อยความอุ่นเข้ามาในร่างของผมในการกระแทกอันหนักหน่วงในครั้งสุดท้าย

พร้อมๆกับที่ผมปลดปล่อยเช่นกัน



....



ผมจมอยู่ในภวังค์นอนกอดนัทอยู่เนิ่นนาน

จนกระทั่งนัทมันหันหน้ามาหาผมแล้วถามเบาๆ

"ไหวมั้ยบอม"

ผมพยักหน้าแล้วตอบ

"อื้อ ไหวดิมึง"

มันมองหน้าผมแล้วยิ้ม ...

"งั้น … กูขออีกรอบนะ"



เฮ้ยเดี๋ยวนะไอ้นัท ที่มึงถามนี่ไม่ได้ถามถึงรอบที่แล้วว่าร่างกายกูรับไหวมั้ยเรอะ !!!



"เฮ้ยเดี๋ยว มึง … อะ ไอ้ นัท อ้ะ …."




**************************************

เข้าพระเข้านางกันแบบไม่มีอะไรกั้นแล้วนะคร้าบบบบบบบบบบบ

 :z1: :z1: :z1:

รอติดตามตอนต่อไปว่าจะเป็นยังไงต่อนะครับ

ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์และการเข้ามาอ่านคร้าบ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP16 ยั่ว (30/07/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 30-07-2020 20:42:27

เขาได้กันแล้ว ว ว ว ว ว พี่ถั่วต้องรีบหน่อยละ ไม่งั้นกลัวเสียให้กับน้องตัวเอง
ดีใจด้วยนะที่รอมา 6 ปี ในที่สุดก็สมหวัง
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP16 ยั่ว (30/07/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 30-07-2020 21:29:50

แสนสาหัส :ling1:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP16 ยั่ว (30/07/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 31-07-2020 23:15:03

นัทอดทนเก่งมาก น้องนอร์ธเราขอๆ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP16 ยั่ว (30/07/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 02-08-2020 08:36:57

เพลย์ลิสต์ที่ 17 แฟนเก่า



วันรุ่งขึ้น ไข้ก็รับประทานเป็นที่เรียบร้อยครับ … ไม่รู้ไอ้นัทมันไปหื่นแล้วก็ไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน

เมื่อคืนมันเล่นซะผมแทบตาย ตอนนี้ผมได้แต่นอนแผ่ขยับร่างไม่ไหว หัวหมุนติ้วไปหมด



"กูขอโทษนะบอม"



ผมได้แต่มองนัทด้วยสายตาเคืองๆ จะด่ามันยังไม่มีแรงเลยครับเนี่ยยยยยย

“ตัวร้อนจี๋เลย ทำไงดีวะนอร์ธ”

กายสูงหันหน้าไปคุยกับน้องชายที่ยืนพิงประตูด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“เดี๋ยวไปซื้อยาลดไข้ก็ได้มั้งพี่นัท ไว้ไปลองถามเภสัชกรดู … ว่าแต่เมื่อคืนเสียงโคตรดังอ่ะพี่นัท ผมนอนไม่ค่อยหลับเลย”



ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยนัททททททท โอ้ยยยยยยย อยากให้เตียงสูบผมจมหายไปให้รู้แล้วรู้รอด อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วว้อยยยยยย



"เออ เมื่อคืนกูยั้งไม่ค่อยอยู่ว่ะ ขอโทษที"



ยัง!!! ยังไม่หยุดอีก!!!!!



...



คู่หูพี่น้องจากนรกหายออกจากห้องไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้มกับยา



นัทพยายามป้อนข้าวกับยาผมด้วยความทุลักทุเล ผมเองก็พยายามให้ความร่วมมือนะครับ

แต่ร่างกายมันไม่ไหวจริงๆ กินข้าวกินยาเสร็จผมก็แทบจะหมดสติหลับไป

ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกที นัทกับนอร์ธก็ไม่อยู่แล้ว กวาดตาดูก็เห็นกระดาษโน้ตเล็กๆแปะไว้ที่หัวเตียง



"ไปซื้อข้าวเย็นเดี๋ยวมา บอกพี่ดิวให้แล้วว่าวันนี้มึงป่วย"



อาการหัวหมุนของผมเริ่มดีขึ้นมากแล้ว พอจะขยับตัวได้บ้าง เลยขอสำรวจห้องนัทมันหน่อย แก้เบื่อระหว่างรอ

ปกติเวลาอื่นนัทมันติดผมแจครับ เลยไม่ค่อยกล้ารื้อของของมันสักเท่าไหร่ ผมเดินไปดูที่ชั้นหนังสือ

บนชั้นเต็มไปด้วยหนังสือคอร์ดกีตาร์ แมกกาซีนเกี่ยวกับดนตรีฉบับเก่าๆ ที่กองๆอยู่

ผมจัดๆหนังสือมัน เผื่อจะหาที่ลงให้หนังสือของตัวเองบ้าง จัดไปจัดมาแป๊บเดียว
ก็เจอกับกล่องเล็กๆ ที่ใส่รูปโพลารอยด์ไว้จำนวนมาก

ผมลองรื้อๆดู ก็เจอว่าเป็นรูปวิวเป็นส่วนใหญ่ มีถ่ายรูปคนอยู่บ้างนิดหน่อย

ถ้านี่เป็นฝีมือนัท ถือว่ามันถ่ายรูปสวยมากนะครับ

ผมดูไล่จนถึงรูปสุดท้าย เป็นรูปนัทถ่ายคู่กับผู้หญิงหน้าตาดีคนนึง ลงวันที่ไว้น่าจะเป็นวันที่ถ่าย …



เดือนเดียวกับที่เราฟอร์มวงดนตรี แล้วนัทเข้ามาเป็นสมาชิกวง …



"ทำไรอยู่ ไม่สบายทำไมไม่นอนวะ บอม…"

ผมหันไปก็เจอร่างสูงกำลังหิ้วของเข้ามาในห้อง

"นอนเยอะเกินไปแล้วมึง … ตัวกูมีแผลกดทับแล้วเนี่ย"

นัทมันพยักหน้า แล้วเดินเข้ามากอดผม

"เชี่ย ถั่ว มึงพอเลย … กูไม่ไหวแล้ว …"

นัทหัวเราะ

"เออ กูรู้แล้ว … "

ผมหยิบรูปแล้วยื่นให้นัท

"นี่มึงถ่ายเหรอ"

"อื้อ"

"สวยดีว่ะ … ถ่ายสวยแบบนี้ไม่ไปรับจ้างถ่ายรูปไรงี้ด้วยเหรอ"

"ไม่อ่ะ … กูชอบถ่ายวิวอะไรไปเรื่อยตามอารมณ์กู ขี้เกียจถ่ายคน เรื่องเยอะ"

"แต่ก็พอมีรูปคนอยู่นี่หว่า" ผมยื่นรูปที่เหลือให้นัท

แต่พอมันเห็นรูปคู่ใบนั้น สีหน้าของนัทเปลี่ยน มันรีบรวบรูปแล้วก็เก็บใส่กล่อง

"ปะ มึงไปกินข้าวกัน มึงจะได้กินยา"





ผมตักข้าวไปพลางมองดูกายสูงด้วยความคาใจ

"หน้ากูมีอะไรติดเหรอวะบอม"

"ความรักของกูมั้ง …"

"ถุย ครับ … อ้ะ โทษที ปฏิกริยาตอบสนองกูไวไปนิด"

"ไอ้ห่าถั่ว มึงนี่ …"

ผมก้มหน้าลงไปจ้วงข้าวต้มกินต่อ

"มึงมีอะไรจะถามเรื่องรูปรึเปล่า …"



เชี่ยยย ไอ้มาเฟียอ่านใจผมได้อีกแล้ว



"... ก็ … รูปคู่นั่น …"

"อืม แฟนเก่ากู ชื่อพลอย …"

"กูไม่รู้จะถามอะไรว่ะมึง … เอาเป็นว่ามึงเล่าให้กูฟังดีกว่า"

"ก็ไม่มีอะไรมาก … กูคบกับพลอยได้ประมาณปีนึง วันที่อยู่บนรูปนั่นแหละวันครบรอบ พอกูเข้ามาในวงได้ไม่นาน กูก็เลิกกับเค้า"

"อ่าฮะ …"

"แค่นั้นแหละ …"

"เรียบง่าย สมเป็นมึงจริงๆว่ะ"



เอาจริงผมอยากถามต่อนะครับ ว่ามันเลิกกันเพราะอะไร แต่ผมต้องพยายามเก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้หน่อย
กลัวโดนด่า แล้วก็ไม่อยากไปขุดอะไรเก่าๆมาก เดี๋ยวเกิดเป็นแผลเก่าของมัน ขี้เกียจมาดราม่าครับ



"เอ้อ เสาร์หน้า งานแต่งพี่พัชนะ …"

"เออๆกูจำได้ มึงจะกลับดึกใช่ป่ะ กูจะได้ไม่ต้องรอ" ผมกอดหมอนข้างแล้วล้มตัวลงไปนอนกลิ้งบนฟูก

"มีชุดดีๆใส่ไปงานมั้ย …"

ผมผุดลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้านัท

"หะ … เดี๋ยวนะถั่ว … กูต้องไปด้วยเหรอ กูไม่ได้รู้จักพี่พัชเป็นการส่วนตัวนะเว้ย"

"ไปดิ ไปออกงานกันหน่อย … ในฐานะแฟนกู"



….





งานแต่งพี่พัชกับแฟนหนุ่มจัดที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง มีแขกเหรื่อมางานมากมาย …

ผมงี้ตื่นเต้นครับ เพราะไม่เคยมางานสเกลใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แถมไม่ได้รู้จักมักจี่กับเจ้าของงานด้วย …



"ตื่นเต้นเหรอมึง …" กายสูงในชุดสูทดำเต็มยศถามระหว่างที่เราเข้าคิวถ่ายรูปกับบ่าวสาว

"ถ้าเค้าจับได้ว่ากูขโมยของในไลน์คอกเทลกลับบ้านนี่เค้าจะแจ้งตำรวจมั้ยวะ …"

นัทส่ายหัว

"เดี๋ยวกูเคลียร์ให้”

"ง่อวว เส้นใหญ่สัดนะมึง"

"กูจะเคลียร์ว่ากูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมึงนะครับ บอม"

"อ่าวไอ้ห่านี่ …"



พี่พัชในชุดเจ้าสาวสวยมากครับ สวยแบบไม่สงสัยเลยว่าทำไมนัทมันถึงเคยชอบพี่เค้า

"นัท … บอม ขอบใจที่มางานของพี่นะ"

"ยินดีด้วยนะครับพี่พัช" ผมเอ่ย

"ขอบใจมากนะน้องบอม"

"ยินดีด้วยนะพี่ …" นัทยิ้มกว้าง

"จ้า … ขอบใจมากๆนะนัท"



"เอ้าชูสองนิ้วหน่อยนะครับ"

"เจ้าสาวพิงเจ้าบ่าวหน่อยครับ"

"ชี้เจ้าบ่าวหน่อยครับ …"



สารพัดสิบแปดแอคชั่นกับตากล้องเสร็จ ผมกับนัทก็มายืนหลบมุมในห้องจัดเลี้ยง

"พี่พัชโคตรสวยเลยวันนี้ …"

"อือ"

"... เป็นไรรึเปล่าวะถั่ว"

"กู … ไม่รู้ว่ะ มันปนๆกันแปลกๆ"

"แหงล่ะ … คนที่มึงเคยชอบมากแต่งงานนี่หว่า"

นัทหันมามองผมด้วยสายตาที่กังวล

"เชี่ยถั่ว มึงไม่ต้องห่วงกู … กูเข้าใจความรู้สึกของมึง กูไม่ได้คิดมากอะไรเลยนะ"

"ขอบใจนะบอม"



...



"นัท … นัทใช่มั้ย …"

เสียงหวานของหญิงสาวที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ผมหันหลังไปมองตามทิศทางของต้นเสียง ...



"ใช่นัทจริงๆด้วย …" หญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูค่อยๆสาวเท้าเดินมาทางผมกับนัท



"พลอย …" นัทเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา



*************************************************************

แฟนเก่าของนัทโผล่มา !!!

 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:

เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามต่อ EP หน้านะคร้าบบบ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP17 แฟนเก่า (02/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 02-08-2020 10:56:43

งานนี้พี่ถั่วโดนน้องบอมไล่ไปนอนนอกห้องแน่ๆ
 o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP17 แฟนเก่า (02/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 02-08-2020 18:29:43

งานเข้าเต็มๆเลยคับ :katai5:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP17 แฟนเก่า (02/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 03-08-2020 00:03:19

เอาแล้ว มีงานเข้านัทแทนรอบนี้

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP17 แฟนเก่า (02/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 03-08-2020 18:08:08

เพลย์ลิสต์ที่ 18 ทิ้ง



พลอยเดินผ่านผมเข้าไปคล้องแขนนัทด้วยความร่าเริง

"เราก็มองหานัทอยู่ตั้งนานแน่ะ จะมาทำไมไม่บอกล่ะ เราจะได้ขอติดรถมาด้วย"

"เราไม่รู้ว่าพลอยจะมา" นัทเอ่ยด้วยโทนเสียงเรียบๆ

"เอาเถอะๆ ไม่เป็นไร ได้มาเจอนัทที่นี่เราก็ดีใจนะ … แล้วนี่กำลังคุยกับใครอยู่ … "

พลอยหันมามองผมแล้วยิ้มให้

"อ่า … สวัสดีครับ ผมบอมครับ"

"เราชื่อพลอยนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"



พลอยทักทายผมเสร็จก็หันไปคุยกับนัทต่อ …

“ยังเล่นกีตาร์อยู่เหมือนเดิมใช่มั้ย”

“อืม”

“เล่นอยู่ที่ไหนนะเผื่อเราจะได้ชวนเพื่อนๆไปฟัง”

 “เราว่ามันไกลจากบ้านเธอนะพลอย อาจจะมาลำบาก”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย เราอยากฟังนัทเล่นกีตาร์อีก ….” พลอยยิ้มๆแล้วหันมาทางผม

“เนี่ยนะบอม สมัยก่อนนัทเล่นกีตาร์ให้เราฟังแทบทุกวันเลย”

“เหรอ” ผมตอบพลอยเสียงแผ่ว

“พลอย … เราว่าเลิกคุยเรื่องนี้เหอะ …”

“ทำไมล่ะ … กลัวเราเอาวีรกรรมในอดีตมาเผาให้เพื่อนนัทฟังเหรอ” 

“มันไม่ใช่อย่างนั้นพลอย …” นัทมุ่นคิ้วใส่พลอยที่ดูจะไม่สนใจอะไร

“โอเคๆ ไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆก็ได้ …”



ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่พลอยก็ยังคงเล่าเรื่องในอดีตของนัทให้ผมฟัง ถ้าเป็นเพื่อนทั่วๆไปคงไม่เป็นอะไร

แต่นี่พลอยคือแฟนเก่าของนัท … พอมาเจอแบบนี้ผมโคตรจะอึดอัดเลย



"เอ้อ นี่เดี๋ยวไปหาเพื่อนๆเราหน่อยสิ มีแต่คนถามหานัทน่ะ ขอยืมตัวนัทแป๊บนึงนะบอม"

“อื้อ … เอาสิพลอย”

หญิงสาวเดินนำแล้วลากชายร่างสูงเดินลิ่วๆไป นัทหันมามองผม แต่ผมพยักหน้าให้



ไม่เป็นไรหรอก นัทแค่ไปหาเพื่อนๆเอง



….



ผมดูพรีเซนเตชั่นงานแต่งของพี่พัชจบด้วยความรู้สึก โหยยย โปรดักชั่นโคตรอลังการงานสร้าง

อยากเม้าท์มอยกับไอ้นัท แต่มันก็ดันไม่อยู่ซะนี่ เซ็งนิดหน่อยนะครับ มางานคนไม่รู้จักแถมยังต้องแกร่วอยู่คนเดียวแบบนี้



เวลาผ่านไปเนิ่นนานผมก็ยังไม่เห็นวี่แววของนัทเลย ผมยืนมองซ้ายมองขวาก็มีแต่คนที่ผมไม่รู้จัก ผมตัดสินใจโทรหานัท …



แต่มันก็ไม่รับสาย



อึดอัดว่ะ



ผมตัดสินใจเดินออกจากงานแล้วไปนั่งแกร่วรอที่ล็อบบี้



สามทุ่มกว่า ผมสังเกตว่าแขกเหรื่อส่วนใหญ่เริ่มทยอยเดินทางกลับกันแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เห็นว่านัทมันไปอยู่ที่ไหน



ผมหยิบโทรศัพท์โทรไปหานัทอีกครั้งด้วยความร้อนใจแต่มันก็ไม่รับสายตามเคย … ผมเลยส่ง DM ไปหามัน



BomB

[อยู่ไหนแล้ววะถั่ว]



ระหว่างที่ผมรอมันตอบผมก็ไถไอจีไปเรื่อยครับ แต่ก็มาสะดุดตารูปของนัทที่ถ่ายคู่กันกับพลอยแบบใกล้ชิด

ในสถานที่ที่น่าจะเป็นบาร์ของโรงแรม ผมรีบไถเลื่อนลงไปอ่าน caption



bean_bean ดีใจที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง …



ไอ้เชี่ยนัท ...



วินาทีนั้นผมตัดสินใจเดินออกจากล็อบบี้ทันที จะไปเรียกแท็กซี่กลับ แต่ด้วยความรีบจนไม่ได้ดูทาง

ผมเดินเข้าไปชนกับชายร่างสูงโปร่งที่เดินมาพอดี



"ขอโทษครับ …"

"อ้าว บอม"

"ฟะ เฟิร์ส!"

"มางานแต่งเหมือนกันเหรอ … รู้จักกับพี่พัชด้วยเหรอ"

"เปล่าหรอก เรามากับนัทน่ะ …"

"แล้วตอนนี้เจ้าตัวไปไหนแล้วล่ะ"



ตอนนี้มันไปอยู่กับแฟนเก่า



แค่คิดก็ปวดใจจะแย่แล้ว …



"มันอยู่กับเพื่อนน่ะ ... เออ … ถ้าเฟิร์สไม่มีอะไร เราขอตัวกลับก่อนนะ"

ผมพยายามตอบเฟิร์สด้วยโทนเสียงที่ปกติ แต่ก็ดูเหมือนจะคุมไม่ได้ เสียงที่ตอบเฟิร์สไปจึงเจือไปด้วยความสั่นเครือ

"เฮ้ย ขอโทษนะบอม … งั้นเดี๋ยวให้เราไปส่งมั้ย ตอนนี้จะเรียกแท็กซี่คงยากนะ"

ใจจริงผมไม่อยากกลับกับเฟิร์สเลย แต่เห็นคิวยาวเหยียดที่รอเรียกรถอยู่หน้าล็อบบี้ตอนนี้แล้วผมก็ต้องจำใจตกลง



ผมนั่งนิ่งๆอยู่บนรถของเฟิร์สที่กำลังฝ่าการจราจรที่ค่อนข้างจะหนาแน่นอย่างผิดวิสัยในคืนวันเสาร์แบบนี้



"ทะเลาะกับนัทเหรอ"

"เปล่า"





ต้องเรียกว่ายังไม่ได้ทะเลาะมากกว่า





เราทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันอีกพักใหญ่ แล้วจู่ๆเฟิร์สก็พูดขึ้น

“บอม …”

“มีอะไรเหรอ”

"คือเราอยากขอโทษบอมอีกครั้งนะ เรื่องที่เราเคยทำแย่ๆกับบอมไว้ …"

ผมหันหน้าหนีไม่สบตาคู่สนทนา

"..."

"เอาจริง เรามาคิดทบทวนแล้ว เราเองแม่งโคตรเห็นแก่ตัวอย่างที่บอมด่าแหละ"

"..."

"คือเราก็ไม่ควรขอให้บอมทำอะไรแย่ๆแบบนั้นด้วย … เราไม่ได้คิดถึงจิตใจบอม ตอนนั้นเราคิดถึงแต่ตัวเอง

เพราะฉะนั้นงวดนี้ เราขอโทษบอมจากใจจริงของเรานะ"

คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าเฟิร์ส

"ยกโทษให้เราได้มั้ย"

ผมค่อยๆพยักหน้าให้ร่างสูงโปร่งที่ตอนนี้คลี่ยิ้มอย่างยินดี

"ช่างมันเหอะเฟิร์ส เรื่องมันผ่านไปแล้ว ..."



เอาจริงๆตอนนั้น … ผมไม่มั่นใจว่าที่ยอมใจอ่อนยกโทษให้เฟิร์สเพราะผมให้อภัยมันจริงๆ หรือต้องการประชดนัทกันแน่



22.30



ผมนั่งซึมกระทืออยู่บนเตียงที่คอนโดรูหนูของผม

เอาวะ อย่างน้อยก็ยังดีที่ไม่ได้ย้ายไปอยู่กับไอ้นัทอย่างเต็มตัว

ผมยังมีที่ที่ผมจะสามารถถอยมาพักใจของผมได้แบบนี้



RRRRrrrr ….



ผมพลิกโทรศัพท์ดู เป็นเบอร์คนที่ไม่รู้จัก ไม่ใช่ไอ้นัท … 

ผมกดปิดเสียงโยนโทรศัพท์ทิ้ง แล้วนอนเอาหน้าซุกหมอน



เชี่ยเอ้ยยยย ผมไม่ได้เศร้าอะไรหรอกนะ แต่ทำไมน้ำตามันถึงไหลเยอะได้แบบนี้







23.00



ก๊อกๆๆๆๆ



“บอม มึงเปิดประตูให้กูหน่อย”

ผมนอนนิ่งอยู่ที่เตียง ไม่อยากไปเจอหน้านัทมันเลยครับ ตอนนี้ผมมั่นใจมากๆว่าถ้าคุยกันเราก็ทะเลาะกัน



ก๊อกๆๆๆๆ



“บอม กูขอเถอะ อย่างน้อยขอกูได้เห็นหน้ามึงหน่อย ขอให้กูรู้ว่ามึงปลอดภัยดี …  นะบอม”



ผมค่อยๆขยับตัวไปที่ประตูอย่างเชื่องช้า ยืนพิงประตูแล้วตอบนัท



“เออ กูไม่เป็นไร … แต่คืนนี้มึงกลับไปก่อนเหอะ กูไม่พร้อมคุยจริงๆว่ะ”

“กูขอโทษนะบอม คือมันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ แล้วพลอยเค้า …”

“คือตอนนี้กูไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นอ่ะมึง … กูขอร้องล่ะ”

“บอม …”

“...”

“งั้น ...กูมาหามึงอีกทีพรุ่งนี้นะ”

“...”



สิ้นประโยคของนัท ผมก็หมดแรงที่จะสะกดกลั้นความเสียใจที่เอ่อล้น … ได้แต่ทรุดตัวลงนั่งและร้องไห้อยู่ที่ประตู




*********************************************************

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

บอมจะขี้อีโมเกินกว่าเหตุไปรึเปล่าน้า

เหตุการณ์จริงๆจะเป็นอย่างไร รอติดตามต่อตอนหน้านะคร้าบบบ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP18 ทิ้ง (03/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 03-08-2020 18:26:51

โศกจริงๆตอนนี้ครับ :hao5:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP18 ทิ้ง (03/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 03-08-2020 20:50:32

เข้มแข็งนะบอม สู้ๆ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP18 ทิ้ง (03/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 04-08-2020 10:18:35

พี่ถั่วมานี่หน่อยดิ
 :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP18 ทิ้ง (03/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 05-08-2020 09:54:07

เพลย์ลิสต์ที่ 19 ง้อ


เพลย์ลิสต์ของนัท



22.30



ทำไมไม่รับสายวะไอ้บอม



ผมกดเบอร์ของบอมอีกครั้งบนโทรศัพท์ของเพื่อนที่ยืมมาแล้วกดโทรออก



มือถือของผมหายครับ เอาจริงๆต้องพูดว่าพลอยทำหายซะมากกว่า



พลอยลากผมไปเจอเพื่อน แล้วไปที่บาร์ต่อ ถ่ายรูปคู่โดยใช้มือถือผม เพราะพลอยบอกว่ามือถือของตัวเองฝากไว้ที่เพื่อน



ผมเองก็ไม่สบายใจและมีลางสังหรณ์แปลกๆ นะครับที่พลอยบอกผมแบบนั้นแล้วเอามือถือผมไปใช้



แล้วก็เกิดเรื่องจริงๆ ...



พลอยบอกว่าเข้าห้องน้ำแล้วลืมมือถือผมไว้ในห้องน้ำ

เข้าไปดูอีกทีก็หายไปแล้ว ตอนนั้นผมคงหงุดหงิดมากจนพลอยและเพื่อนๆคนอื่นตกใจ



ผมเดินกลับเข้าไปที่งาน บอมก็ไม่อยู่แล้ว เดินหาอยู่นานก็ไม่เจอ จะถามใครก็ไม่มีคนรู้จักมันสักคน



โคตรเป็นห่วงไอ้บอมเลยครับ คืออย่างน้อยถ้ามันกลับไปแบบไม่รอผม ก็ขอให้มันกลับอย่างปลอดภัยก็พอ



“เฮ้ย เบสต์ ขอบใจมาก คือกูยังติดต่อเค้าไม่ได้ว่ะ แต่ไม่เป็นไรแล้วมึง เดี๋ยวกูไปหาเค้าเองเลยดีกว่า”

“ทำไมต้องกังวลขนาดนั้นอ่ะ นัท โตๆกันแล้ว เราว่าเค้าดูแลตัวเองได้นะ” พลอยถาม

“ถ้าพลอยจะไม่ทำมือถือเราหาย เราจะไม่ร้อนใจขนาดนี้นะ”

“กลายเป็นเราผิดสินะ”

“...” ผมพยายามเก็บกลั้นอารมณ์โกรธที่ตอนนี้พุ่งพล่านใกล้จะเกินควบคุม

“เรากลับก่อนละกัน …” ผมหันหลังเตรียมจะเดินออกจากล็อบบี้แต่พลอยรีบคว้าแขนผมไว้

“ไปส่งเราก่อนได้มั้้ย”

“ขอโทษนะพลอย แต่เรารีบ”

“แต่ ….”

“พลอย!” ผมชักจะหมดความอดทนมากขึ้นทุกที แต่ก็พยายามคุมโทนเสียงให้ปกติ

ผมดึงมือของพลอยออกจากแขนของผมแล้วรีบเดินไปที่รถ



…





ผมรีบขับรถไปที่คอนโดของบอม … ค่อนข้างมั่นใจว่ามันไม่กลับไปที่คอนโดของผมแน่ๆ

เพราะสถานการณ์แบบนี้มันคงกลับไปนอนแกร่วอยู่ที่หลบภัยของมันแน่นอน



ก๊อกๆๆๆๆ



“บอม มึงเปิดประตูให้กูหน่อย”



ผมยืนรออยู่อึดใจแล้วลองเคาะประตูดูใหม่



ก๊อกๆๆๆๆ



“บอม กูขอเถอะ อย่างน้อยขอกูได้เห็นหน้ามึงหน่อย ขอให้กูรู้ว่ามึงปลอดภัยดี …  นะบอม”



เสียงของร่างบางเอ่ยขึ้น



“เออ กูไม่เป็นไร … แต่คืนนี้มึงกลับไปก่อนเหอะ กูไม่พร้อมคุยจริงๆว่ะ”

“กูขอโทษนะบอม คือมันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ แล้วพลอยเค้า …”

“คือตอนนี้กูไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นอ่ะมึง … กูขอร้องล่ะ”

“บอม …”

“...”

“งั้น ...กูมาหามึงอีกทีพรุ่งนี้นะ”

“...”



เสียงสะอื้นไห้ของบอมดังผ่านประตูออกมาเบาๆ มันทำให้ผมโคตรจะเจ็บแปลบที่หัวใจ

ตอนนี้ผมได้แต่คิดว่า ถ้าผมใจแข็งกว่านี้เรื่องพลอย เรื่องบ้าๆแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

ผมค่อยๆทรุดตัวลงนั่งหลังพิงที่กำแพงข้างๆประตูห้องของบอม ผมนั่งรออยู่เนิ่นนาน จนบอมเงียบเสียงไป

ผมจึงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่รถ



เช้าวันรุ่งขึ้นผมรีบไปที่ศูนย์บริการของค่ายมือถือ จัดการเรื่องซิมและมือถือเรียบร้อย

สักแป๊บเดียว ก็มีโนติฟิเคชั่นจาก Email เข้ามา



“เออไอ้นัท … นี่กูเบสต์นะเว้ย  ที่วุ่นวายเรื่องมือถือมึงเมื่อคืน สรุปคือพลอยมันลืมมือถือมึงไว้ในกระเป๋าตัวเองว่ะ

งงโคตร นี่เค้าฝากมือถือกับกูไว้แล้ว ว่างๆมึงมาเอาคืนไปละกันนะ

แล้วก็อีกเรื่องมึงควรสมัคร account social ได้แล้วนะ ติดต่อยากชิบ”



ผมสังหรณ์ใจอย่างประหลาด ผมรีบโหลดอินสตาแกรมแล้วล็อคอินเข้าไปดู ผมก็เจอรูปคู่ที่พลอยขอถ่ายเมื่อคืน



เชี่ย …



ผมจัดการลบรูปนั้นทิ้งแล้วรีบเช็คใน Direct message ก็เจอข้อความของบอม



[อยู่ไหนแล้ววะถั่ว]



เข้าใจล่ะครับว่าทำไมบอมมันถึงไม่อยากเจอหน้าผมขนาดนี้ …



หัวร้อนมากครับ อารมณ์ตอนนั้นผมต้องขอเคลียร์กับพลอยแบบต่อหน้าก่อน

แล้วพอผมจัดการเสร็จผมจะมาง้อบอมแบบไม่คิดชีวิตเลย



ผมขอเบอร์พลอยจากเพื่อนๆแล้วโทรนัดให้มาเจอที่ร้านกาแฟใกล้ๆกับคอนโดของบอม

ตอนแรกพลอยอิดออดนิดหน่อยแต่ผมยื่นคำขาดไป พลอยเลยต้องยอมมา



"เราไม่เข้าใจว่ะ ว่าพลอยจะทำแบบนี้ทำไม"

"เราไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย เราแค่ลืมน่ะ ก็เมื่อคืนเราเมานิดหน่อย"

"เมาอะไรกัน พลอยแทบไม่ได้แตะแอลกอฮอลล์อะไรเลย … เอาเป็นว่าเรื่องมือถือเราก็เรื่องนึง แต่เรื่องอัพรูปนั่นคืออะไรวะ"

พลอยก้มหน้าหลบสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของผม

"นัทดูแคร์เค้ามากเลยนะ …"

"ใช่สิพลอย เค้าเป็นแฟนเรานะเว้ย"

"แต่ตอนสมัยเราคบกัน นัทไม่เห็นแคร์เราแบบนี้บ้าง"

"..."

"แล้วพอนัทเจอบอมในวงดนตรีนั่นได้ไม่นาน นัทก็บอกเลิกเรา คือเราไม่เข้าใจว่าทำไมนัทต้องชอบบอม …
ทำไมต้องชอบผู้ชายด้วย"

"ชอบก็คือชอบว่ะพลอย มันไม่ได้จำกัดว่าต้องเป็นชายหญิงเท่านั้นหรอก

แถมตอนนั้นเราสองคนก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิมกันแล้วนะพลอย เธอเองเป็นคนบอกเราด้วยซ้ำว่าเราน่ะไปกันไม่ได้"

"ก็ตอนนั้น … นัทไม่ได้แคร์เราแบบที่นัทแคร์บอมนินา ถ้านัทจะดูแลเราดีๆ ปัญหามันก็ไม่เกิดหรอก"

"คือเรายอมรับนะพลอย ว่าตอนนั้นเราเองมันก็แย่ ที่ดูแลพลอยได้ไม่ดี … เราต้องขอโทษเธอด้วย …

แต่เรื่องของเรามันจบกันไปแล้ว ตอนนี้ถ้าพลอยจะพยายามรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ มันไม่ช่วยอะไรนะ

ยิ่งเธอทำตัวแบบนี้เราแม่งยิ่งรู้สึกแย่ ทำให้เราไม่อยากแม้แต่จะเป็นเพื่อนของพลอยด้วยซ้ำ"

"เรา … ขอโทษนะนัท"

"เราขอล่ะพลอยอย่ามายุ่งกับเราหรือบอมอีก … เรามีเรื่องจะเคลียร์กับเธอแค่นี้ล่ะ …"





….







ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดรถที่ลานจอดใต้คอนโดของบอมด้วยความร้อนใจ 

แต่ก่อนที่จะลงจากรถผมก็ชำเลืองไปเห็นบอมกำลังเดินไปขึ้นรถของชายร่างสูงโปร่ง …



ไอ้เฟิร์ส!!!





"บอม!!" ผมรีบพุ่งลงจากรถแล้ววิ่งไปหา

ร่างบางสะดุ้งหันมามองผม แต่ก็ทำทีพยายามจะเก็บอาการตกใจไว้

"มึงมาทำอะไรวะนัท"

"กูมาหามึงไง กูจะมาอธิบายให้มึงเข้าใจ …"

"แต่กูไม่ได้อยากฟังว่ะ นัท"

"คือมึงให้โอกาสกูหน่อยได้มั้ยวะบอม … คือกู"

แต่จู่ๆ เฟิร์สก็แทรกเข้ามาระหว่างผมกับบอม

"บอมไม่อยากฟังกูว่ามึงก็อย่าเพิ่งไปยุ่งกับมันเลย"

"เสือกละเฟิร์ส!! กูจะคุยกับแฟนกูมึงอย่ามายุ่ง" ผมคว้าคอเสื้อของเฟิร์สด้วยความโมโห

แต่เฟิร์สเองก็ไม่ยอม ยื้อยุดกันอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง

"เชี่ยนัท !!!… ถ้ามึงจะอาละวาดแบบนี้มึงกลับไปเลยนะ"  บอมตะโกนเสียงดังใส่

"แต่ …"

"กูขอนะนัท … มึงกลับไปเหอะ"





เพลย์ลิสต์ของบอม



ร่างสูงคลายมือออกจากคอเสื้อเฟิร์ส เดินก้มหน้ากลับไปที่รถ แล้วรีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว



"มึงโอเคมั้ยวะ …" เฟิร์สหันมาถาม

ผมส่ายหัว น้ำตาซึม

"ไปเหอะมึง …"



หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับนัทอีกเลยครับ ต่างคนต่างอยู่

เวลาเล่นดนตรีที่ผับก็ทำหน้าที่ตัวเองไป พอเลิกงานก็แยกย้ายกันกลับ

ตอนซ้อมก็เหมือนกัน จะมีก็แค่พี่ดิวกับเบียร์คุยกันบ้าง คือบรรยากาศมันแย่จนผมอึดอัด

จนท้ายสุดผมมาขอพี่ดิวซ้อมแยกโดยใช้ Backing track แทนดนตรีจริงไป



วันนี้ก็เช่นกันครับผมมาขอพี่ดิวซ้อมก่อนเวลา โดยใช้ Backing track เหมือนเดิม

ตอนแรกเหมือนพี่ดิวจะถามอะไรผมสักอย่าง แต่คงเห็นสภาพผมแล้วเลยตัดสินใจไม่ถาม

รอจนผมซ้อมจนเสร็จก่อนกลับ พี่ดิวเดินมาเรียกผมไปคุยด้วยที่ม้านั่งหน้าห้องซ้อม …

"สภาพดูไม่ได้เลยนะมึง …"

ผมก้มหน้าหลบสายตาพี่ดิว

"อ่ะ … เอาเป็นว่ากูไม่รู้หรอกนะว่าเกิดเหตุการณ์อะไรยังไงขึ้น แต่กูขอให้คำแนะนำมึงไว้ข้อนึงได้มั้ยบอม"

ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพี่ดิวด้วยความสงสัย

"เวลาของคนเราแม่งสั้นนะบอม … ยิ่งเวลาที่เราจะได้อยู่กับใครสักคนแม่งยิ่งโคตรสั้นเข้าไปอีก

เพราะงั้นการที่มึงมานั่งจมอยู่กับความเสียใจ ความผิดหวัง หรือความโกรธเนี่ย กูว่ามันเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ …"

"... ครับพี่"

"มึงรักไอ้นัทมากมั้ย …"

ผมนิ่งไม่ได้ตอบคำถามของพี่ดิว แต่ในใจผมตอบไปแล้วล่ะครับว่ารักมันมาก

"กูว่ามึงควรไปเคลียร์กันซะให้เรียบร้อย ถ้าท้ายสุดมันไปไม่รอดจริงๆ

อย่างน้อยมึงก็ไม่เสียเวลาชีวิตวนอยู่กับเรื่องแย่ๆ หรือถ้ามึงเคลียร์กันได้จริงๆ มึงจะได้ก้าวข้ามเรื่องแย่ๆพวกนี้ไปได้ไวๆ …"

ผมนั่งนึกตามอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เริ่มยิ้มได้หน่อยๆ

"คำแนะนำของพี่แม่งโคตรขัดกับลุคของพี่เลยนะ"

"อ่าวไอ้ห่าบอม … กวนตีนกับพี่กับเชื้อ เดี๋ยวกูจะตบกะโหลกร้าว"

"ฮ่าๆๆ ขอโทษครับพี่"

"แล้วงี้ ... outing วง มึงจะไปมั้ยเนี่ย"

"ตอนแรกว่าจะไม่ว่ะพี่ … แต่พอได้ฟังพี่แล้ว … จองที่เผื่อผมด้วยละกัน แต่อย่าเพิ่งบอกไอ้ถั่วมันนะพี่ดิว ผมกลัวมันจะไม่ไป"



ตริ๊ง



เสียงเตือนจาก DM ในอินสตาแกรมดังขึ้น

ผมเปิดแอพแล้วก็ต้องตกใจปนสงสัยเมื่อได้เห็นชื่อของเจ้าของข้อความ



[ขอคุยด้วยหน่อยนะ]







….





Outing ของวงปีนี้คือทะเลหัวหินครับ เพราะไอ้เบียร์มันร่ำๆว่าอยากไปทะเลมาหลายปีแล้วแต่ไม่สมหวังซะที

ปีนี้พี่ดิวเลยตามใจไอ้เบียร์มันหน่อย



นัทล่วงหน้ามาสองสามวันเพื่อจัดแจงเรื่องที่พักกับจัดการธุระของมันนิดหน่อย

ส่วนผมติดรถมากับพี่ดิวกับพี่เจน น่าจะถึงที่หมายช่วงบ่ายๆ ระหว่างทางก็คุยนู่นนี่ไปเรื่อย

แต่ใจจริงผมล่ะกังวลจริงๆครับ ว่าเจอหน้านัทแล้วมันจะมีปฏิกริยายังไง



“บอม มึงโอเคมั้ย หน้ามึงซีดมากเลยรู้ตัวรึเปล่า” พี่ดิวเอ่ยตอนที่ผมช่วยพี่ดิวขนของลงจากรถ

“มันหวิวๆนิดหน่อยอ่ะพี่”

“นี่มึงกลัวไอ้นัทขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่เชิงกลัวมันหรอกพี่ แค่ผมกังวลนิดหน่อย คือผมไม่รู้ว่ามันจะทำยังไงตอนเจอหน้าผม”

“อ่ะๆ … ไม่เป็นไรถ้ามีปัญหาก็มาหากูได้นะ เดี๋ยวกูไปช่วยคุยให้”

“งั้นเดี๋ยวผมไปเดินเล่นแว้บนะพี่ ขอไปสงบสติหน่อย”



ผมเดินลงไปที่ชายหาดถอดรองเท้าแตะแล้วเดินเอาเท้าเปล่าแตะทรายนุ่มๆไปเรื่อย

นานหลายปีแล้วครับที่ผมไม่ได้มาทะเล คิดถึงบรรยากาศแบบนี้อยู่เหมือนกัน



เดินไปได้ไม่ไกล ผมก็เห็นร่างสูงที่คุ้นตากำลังนั่งอยู่บนเตียงผ้าใบมองทะเลอยู่



ผมยืนลังเลอยู่นานก่อนจะเดินอ้อมเข้าไปหาร่างสูงนั้น ผมค่อยๆยื่นมือไปใกล้ๆจับที่ไหล่ของนัท

กายสูงหันมาด้วยความตกใจ



“บอม …”

“มาคนเดียวเหรอครับ ที่นั่งข้างๆว่างมั้ย” ผมยิ้มให้มัน

“...”

ผมนั่งลงไปข้างๆนัทโดยไม่รอฟังคำตอบ

“ใส่ชุดห่าอะไรมาทะเลเนี่ย ไม่ได้เข้ากันกับการมาทะเลเลย”

ร่างสูงพูดเบาๆเชิงตำหนิที่ผมใส่เสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงยีนส์

“เอ้า ก็ไม่มีคนมาบอกให้กูใส่นู่นใส่นี่ กูก็ใส่เสื้อผ้าตัวเก่งกูมาสิ”

“กูไม่อยู่มึงคงแฮปปี้สินะ” ผมเห็นสีหน้าของมันแล้วอดรู้สึกผิดไม่ได้

“ถั่ว … กู … ขอโทษนะ” ผมยื่นมือไปจับที่แขนของนัท

นัทหันมามองผมด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย

"..."

ผมกับมันนิ่งจ้องหน้ากันอยู่นาน … จนในที่สุดนัทก็เอ่ย

“มึงรู้มั้ยว่ากูคิดถึงมึงจนเป็นบ้าขนาดไหน … หลังจากวันนั้นมึงทำตัวเหมือนกูเป็นอากาศธาตุ

กูอยากเข้าไปเคลียร์กับมึง แต่มึงก็บอกกูว่ามึงไม่อยากฟัง … แล้วไหนจะไอ้เฟิร์สอีก” กายสูงเอ่ยเสียงสั่น

“...”

“กูรู้นะว่ากูทำผิดต่อมึง แต่กูต้องการแค่โอกาสที่กูจะได้อธิบายเท่านั้นเอง”

“กูขอโทษนะ ที่กูไม่ฟังมึงเลย”

นัทหันมามองผมด้วยตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา

“กูแม่งอ่อนแอเองเรื่องพลอย มันเลยทำให้มึงต้องเจ็บ …”

“อื้อ เรื่องนั้นเรารู้เรื่องหมดแล้ว พลอยมาเคลียร์กับเราแล้ว”

ร่างสูงมีทีท่าแปลกใจ

“เค้า DM มาหา เลยโทรไปคุยน่ะ”

“...”

“แล้วทีนี้ถ้าเรายกโทษให้เรื่องที่นัททิ้งเราไว้ที่งานแต่งคนเดียวแล้ว นัทจะยอมยกโทษให้เราที่ขี้อีโมจนไม่ฟังนัทมั้ย …”

นัทนั่งนิ่ง หันไปมองทะเลอยู่พักใหญ่

“กูไม่ยกโทษให้ว่ะบอม …”

"นัท …"

ผมหน้าซีด ใจแป้ว …











“... เพราะกูโกรธที่มึงยังแต่งตัวแบบนี้มาทะเล …”









นัทหันมามองผมแล้วยิ้มกว้าง ส่วนผมต่อยแขนนัทมันไปแรงๆโทษฐานทำผมหัวใจเกือบวาย



**************************************************************

เค้าดีกันแล้วนะคร้าบบบบบ

เหตุการณ์คลี่คลายแบบนี้พอจะให้อภัยนัทกันได้มั้ยเอ่ย

 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP19 ง้อ (05/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 05-08-2020 10:13:24

ลม  พายุ สงบ ท้องฟ้าเมแจ่มใสอีกครั้งคับ o13

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP19 ง้อ (05/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 05-08-2020 17:18:00

ดีใจ กลับมาเข้าใจกันเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP19 ง้อ (05/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 05-08-2020 19:57:11

แน่ใจเหรอว่าเข้าใจกันแล้ว ไม่ใช่ว่าคืนนี้พักในห้องเดียวกัน ไม่กลัวพี่ถั่วแทงจนพรุนไปเลยหรือบอม
แค่คิดก็...
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP19 ง้อ (05/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 06-08-2020 19:17:25

เพลย์ลิสต์ที่ 20 รูปถ่าย



พี่ดิวกับเบียร์ปรบมือกันใหญ่โต ตอนที่นัทมันจูงมือผมผ่านประตูเข้าบ้านพักไป



“โอ้ยยยยยย กูงี้อยากจุดพลุฉลอง กูจะได้ซ้อมเพลงอย่างสบายใจซะที …. แม่งงงง ช่วงที่ผ่านมาโคตรจะมาคุ”เบียร์ส่งเสียงดังจนปรายแฟนมันต้องตีขาปราม

“เออๆ ดีกันได้ก็ดีแล้ว กูจะได้ไม่ปวดหัวต้องมานั่งสลับตารางของพวกมึงไม่ให้ชนกันอีก”

“ขอโทษนะพี่ดิว ขอโทษนะเบียร์”

“ความผิดไอ้บอมมันเลยนะพี่ แม่งดราม่า”

“อ่าว ไอ้เชี่ยถั่ว ไหงโบ้ยให้กูคนเดียวงี้”

“เออน่ะๆ อย่าเถียงกัน ไปๆกินข้าวได้แล้ว”



มื้อเย็นวันนี้เป็นบาร์บีคิว กับอาหารทะเลย่างที่นัทกับเบียร์ไปซื้อของสดมาเตรียมไว้ตั้งแต่เช้า

พี่เจน พี่ดิว กับปราย ช่วยๆกันปรุง ส่วนผมผู้ทำอะไรไม่เป็นก็ได้แต่วิ่งวุ่นเตรียมจานหยิบของไปให้



“ไม่กินกุ้งเหรอวะ แพ้เหรอ” นัทหันมาถาม

“เปล่าอ่ะ ขี้เกียจแกะ” ผมตอบพลางแทะบาร์บีคิวหมูออกจากไม้

แต่ยังไม่ทันกินบาร์บีคิวจนหมดไม้ กุ้งที่แกะแล้วก็ลอยลงมาอยู่ในจาน

“เฮ้ย ไม่เป็นไรถั่ว … มึงกินไปเลย”

แต่นัทมันก็ยังแกะกุ้งให้ผมเรื่อยๆ ยิ่งนานไปก็ลามไปถึงแกะปูให้อีก

“อร่อยว่ะ  กุ้งโคตรดี” ผมยิ้ม

“หิวกุ้งจังว่ะนัท แกะให้กินหน่อยดิมึงงงง” เบียร์ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน

“เสือกละ อยากแดกก็แกะเองนู่น” นัทหันไปมองหน้านิ่งๆ

“โห่ย ไรว้า … เดี๋ยวอ้อนแฟนเราเองก้ะด้ะ …”

เสียงบทสนทนากับเสียงหัวเราะสลับกันไปกับการนั่งกินอาหารชมบรรยากาศทะเลไปเรื่อยๆ



นัทหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่นเพลงขับกล่อม บรรยากาศมันดีจริงๆนะครับ นั่งฟังเสียงกีตาร์เคล้าเสียงคลื่น แหงนหน้าไปก็เห็นดวงดาวมากมาย

ผมนั่งฟังและร้องเพลงคลอข้างๆไอ้นัทไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่รู้ตัวอีกทีตอนที่เบียร์เอากล้องมาถ่ายรูปผมกับนัทที่นั่งอยู่ด้วยกัน



"เห้ย เบียร์ เอามาดูหน่อยดิ๊ หน้ากูน่าเกลียดมั้ยเนี่ย"

เบียร์ก้มลงไปเช็ครูปแล้วพูดขำๆ

"น่าเกลียดเป็นปกติว่ะ ฮ่าๆๆ"

"สัด เบียร์ … ลบเลยมึง"

"ไหนกูขอดูหน่อย" นัทวางกีตาร์แล้วยื่นมือไปคว้ากล้องไปส่องในช่อง view finder

"อืม … ก็ไม่ผิดจากที่เบียร์มันพูด" นัทพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ

"ไหนๆ เอามานี่หน่อยดิ๊ถั่ว" ผมเห็นนัทกดปุ่มที่จอสองสามทีแล้วก็ส่งกล้องคืนให้เบียร์

"ลบละ …"

"อะไรว้าาา กูยังไม่ได้ดูเลย"

"ผัวเมียคู่นี้นี่แม่งงง น่าหมั่นไส้จริงจริ๊งงงง" เบียร์ทำหน้าเอือมๆแล้วเดินจากไป



กินมื้อเย็นเก็บล้างเสร็จก็ได้เวลาดริ๊งค์ครับ

เวลามา outing กับวงแบบนี้เกมประจำวงเหล้าของพวกผมก็คือเกมส์เปิดใจ

พี่ดิวจัดแจงหมุนขวดเพื่อหาคนที่จะต้องตอบคำถามของสมาชิกคนอื่นๆแบบห้ามปิดบัง เหยื่อรายแรกไม่ใช่ใครครับ



ผมเอง!!



"เอ้า … กูขอถามคำถามที่กูไม่เคยถามพวกมึงมาก่อนละกัน ครั้งแรกที่มึงเจอพวกกูรู้สึกยังไง ขอ 1 คำสั้นๆ ไม่ต้องยาวมากเดี๋ยวมึงอีโม"

"พี่ดิว … ดุ เบียร์ … กวนตีน นัท … "

"ว่าาาาา … ??"

"หล่อ … " ผมก้มหน้างุด



ก็ตอนนั้นผมรู้สึกอย่างนั้นกับมันจริงๆนะะะะะะ



นัทอมยิ้มแบบควบคุมไม่ได้ ยิ่งพอถูกโห่ฮาใส่มันยิ่งยกยิ้มหนักขึ้นไปอีก

"สัดเอ้ยยยยยยยย หมั่นไส้ว่ะ กูก็หน้าตาดีพอๆกับไอ้นัทนะเว้ย" พี่ดิวเอ่ย

"พี่เจนๆ ผมว่าพี่ต้องมาป้อนยาโรคประจำตัวพี่ดิวหน่อยแล้วล่ะ ผมว่าแกเริ่มมีอาการเพ้อละ"

พี่เจนหัวเราะจนตัวโยน

"ขัดกูจังวะ ไอ้ห่าเบียร์ … อ่ะ ต่อไปตามึงหมุนละ บอม"



ผมหมุนขวด จุดที่หยุดจุดต่อไปคือ ไอ้นัท



"คำถามเดียวกับพี่ดิว"

นัททำหน้าครุ่นคิด

"นี่ไม่ใช่ข้อสอบเอนทรานซ์นะมึงงง ทำไมต้องคิดนานขนาดนี้"

"โหย เค้ารู้อายุหมดดิพี่ดิว เอนท้งเอนทรานซ์อะไร แก่โคตรๆ"

"สองรอบแล้วนะเบียร์"



"พี่ดิว … จู้จี้จุกจิก เบียร์ … กวนตีน"

"ทำไมใครๆก็หาว่ากูกวนตีนวะ กูออกจะใสๆ" เบียร์ท้วง

แต่ผมรอคำตอบต่อไปจากนัท

"บอม … โคตรน่ารัก"

"เชี่ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยยย หมั่นไส้โว้ยยยยยยยย เหม็นความรักชิบหาย"

ตอนนี้หน้านัทมันแดงมากเลยครับ ผมหันไปดูแล้วอดขำไม่ได้



…



เกมส์ดำเนินอยู่พักใหญ่พอทุกคนเริ่มกรึ่มๆก็แยกย้ายกันไปนอน

ผมล้างแก้วอยู่ตรงครัว ส่วนนัทที่หน้าแดงด้วยฤทธิ์เหล้านอนแผ่เล่นมือถืออยู่บนโซฟา

"ไหวมั้ยวะไอ้ถั่ว … ปกติไม่เห็นดื่มเยอะขนาดนี้"

"วันนี้กูโล่งอก … แฮปปี้ เลยขอฉลองหน่อย"

"แฮปปี้อะไรมากมายวะมึง" ผมถามขณะเรียงแก้วขึ้นตะแกรงผึ่ง

"ก็ที่มึงยอมเคลียร์กับกูไง"

ผมเดินมานั่งข้างๆมันแล้วเอามือลูบหัวกายสูงเบาๆ

"ใช้หัวกูเป็นผ้าเช็ดมือเหรอมึง"

"รู้ทันกูอีก …" ผมหัวเราะ

"... แล้วทำไมถึงยอมมาคุยกับกูได้วะบอม"

"คือกูรู้สึกว่าเวลาของคนเราแม่งสั้นว่ะมึง … จะไปเสียเวลาตั้งแง่กันไปทำไม ถ้าไม่เข้าใจก็รีบเคลียร์กันจะได้ไม่ค้างคา …"

นัทหันมามองผมด้วยสายตาทึ่งระคนสงสัย

"มึงไปฟังใครมา … หัวช้าอย่างมึงไม่น่าคิดเองได้"

"เชี่ยถั่ววววว … เออๆๆๆๆ กูโดนพี่ดิวเทศน์มาน่ะ"

"งี้ต้องขอบคุณพี่ดิวเนาะ"

นัทจิ้มหน้าจอมือถือแรงๆหนึ่งที



ตริ๊ง



ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูโนติฟิเคชัน



bean_bean tagged you in a post



ผมตามเข้าไปดู ก็เจอรูปที่ผมนั่งข้างๆนัทที่กำลังเล่นกีตาร์ ทั้งผมและมันยิ้มอย่างมีความสุข



"รูปที่เบียร์มันถ่ายเหรอ ไหนว่าลบไปแล้วไง"

"ก็กูกลัวมึงลบจริงๆ กูเลยต้องดักไว้ก่อน"



ผมไถลงไปดู caption



"รูปคู่รูปแรกกับหมาหงอย ที่ตอนนี้ไม่หงอยแล้ว"



ผมเลื่อนไปอ่านในคอมเม้นต์ที่เริ่มหลั่งไหลเข้ามา



"ว้าย เปิดตัวแฟนแล้วเหรอคะ"

"ไม่น้าาาาาาาาา …."

"เป็นแฟนกับนักร้องนำของวงนี่เอง ก็ว่าอยู่ว่าดูหวงๆกันพิกลตอนอยู่ที่ร้าน"

"กรี๊ดดดด ทำไมกันคะะะะะะะะ #ชะนีไม่มีที่ยืน"

….

…

..



ผมก้มลงไปมองนัท

"เปิดตัวแบบนี้มึงไม่กลัวเรตติ้งตกเหรอวะ ..."

"กูไม่แคร์เรื่องเรตติ้งหรอก ก็อย่างที่มึงบอก … เวลาของคนเรามันน้อย กูเลยอยากทำเรื่องของเราให้มันชัดเจน …"



ผมสะกดกลั้นยิ้มไม่ได้ ได้แต่ยิ้มกว้างให้ชายร่างสูงที่ตอนนี้ยิ้มให้ผมเช่นกัน



"กูรักมึงนะบอม …"

"กูก็รักมึงเหมือนกัน"

แล้วผมก็ก้มลงไปจูบนัทอย่างแผ่วเบา

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP20 รูปถ่าย (06/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 06-08-2020 19:42:31

ฟินมากๆคับ :ling1:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP20 รูปถ่าย (06/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 06-08-2020 23:48:40

บอมกับนัทน่ารักอ่า รักกันนานๆนะ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP20 รูปถ่าย (06/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 07-08-2020 09:20:54

โคตรน่ารัก
ตอบซะคนอ่านม้วนเบย
บอมได้แฟนน่ารักแบบนี้รักตายเลย

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP20 รูปถ่าย (06/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 07-08-2020 09:24:41

อุ้ยยย จิกหมอน ......
ต่อจากจูบ จะเป็นอะไรน้าาาาาา
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP20 รูปถ่าย (06/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 07-08-2020 20:49:44

เพลย์ลิสต์ที่ 21 ดูแล



เคยรู้สึกอยากย้อนเวลาไปแก้ไขสิ่งที่ทำพลาดไปในอดีต ที่ส่งผลให้เราต้องมานั่งเสียใจในปัจจุบันมั้ยครับ






นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในตอนนี้







….











ผมไม่น่าเริ่มจูบไอ้เชี่ยถั่วเลยยยยยยยยยยย




โดนจัดหนักจัดเต็มจนผมคิดว่ามันต้องแก้แค้นที่ผมไปอีโมใส่มันแน่ๆ!!!!!!




เช้านี้ผมนอนไข้ขึ้นอีกแล้วครับ แพลนที่จะไปเที่ยวหัวหินแบบชิคๆ ของผมพังแบบไม่เป็นท่า

เลยต้องปล่อยให้พี่ดิว พี่เจน เบียร์และปรายไปเที่ยวตามแพลนที่ผมวางไว้โดยที่ผมไม่ได้ไป




โฮววว เจ็บปวดโคตรๆ





"กูขอโทษ …"



ไม่ต้องมาขอโทษเลยมึงงงงง ไอ้คนขาดความยับยั้งชั่งใจ



ไอ้นัทมันก็ดูหงอยๆ ไปนะครับ แต่ผมไม่สงสารมันหรอก ทีตอนเมื่อคืนมันยังไม่สงสารผมเลย



ผมนอนพักอยู่ค่อนวันก็ค่อยยังชั่วพอจะขยับตัวไปไหนมาไหนได้ เลยอ้อนให้นัทพาไปเที่ยวข้างนอกหน่อย

“กูเบื่ออ่ะนัท”

“ไม่สบายก็ต้องนอนพักป่าววะ”

“เฮ้ย กูโอเคแล้ว … “ผมยกมือยกไม้ขยับตัวโชว์

“แต่กูว่ามึงควรนอนอยู่ที่นี่จริงๆ นะ”

“ถั่ววววววว”

“อย่าดื้อ”




เชี่ยยย มาโหมดเสียงเย็นอีกแล้วว้อย แต่ไม่ได้เราต้องไม่ยอมแพ้



“ถั่ว …” ผมเป็นฝ่ายพูดเสียงเย็นบ้าง

“กูบอกแล้วไงว่าไม่ …”

“ถ้ามึงไม่พากูไปข้างนอก … มึงถือศีลอดไปเลยนะสามเดือน …”

“...” นัทมองผมด้วยสายตาที่ … เดาอารมณ์ไม่ถูก

“...” ผมจ้องมันกลับด้วยสายตาที่จริงจังที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

“งั้นเดี๋ยวกูไปหยิบกุญแจรถแว้บนะ”





ที่ผมต้องเอาเรื่องพรรค์นี้มาต่อรองผมก็รู้สึกแปลกๆ นะ ...





....





ผมก้มหน้าดูจอมือถือเลือกสถานที่ที่จะไปด้วยใจจดจ่อ

โอ๊ะ มีบีชบาร์เปิดใหม่แถวๆ ใกล้ๆ นี้นี่นา แต่ในขณะที่ผมกำลังจะยื่นหน้าจอให้นัทมันดูสถานที่ที่ผมบุคมาร์คไว้นั้น





เอี๊ยดดด





ผมหันขวับไปนอกรถ …






นี่มันฟาร์มแกะ!!!


“ปะ บอม ถึงละ”



หมดกันบีชบาร์ชิคๆ ของตู




....




ผมนั่งยองๆ กับพื้นยื่นหญ้าแห้งป้อนให้แกะด้วยความเซ็งในอารมณ์

“นี่มึงเห็นกูเป็นเด็กอายุกี่ขวบวะไอ้ถั่ว”

“เอ้า … ก็เห็นมึงอยากมาข้างนอก กูก็เลยพามึงมาเปลี่ยนบรรยากาศไง”


แม่งงงงง เปลี่ยนบรรยากาศทะเลมาเป็นสวนผึ้งมั้ยล่ะมึ้งงงงง


“แต่นี่กูไม่ต้องถ่อมาทะเลก็ได้มั้ยวะ”

“แต่มึงป่วยอยู่ ทำอะไรมากไม่ได้นี่นา”

“ร้านกาแฟสวยๆ งี้ … บาร์เก๋ๆ งี้ …”

“อันนั้นกรุงเทพก็มีมั้ยวะ”

“...”





หมดคำจะด่าล่ะครับ





ผมนั่งหน้ามุ่ย มองวิวนอกรถในขณะที่นัทขับรถไปเรื่อยๆ

“งอนเหรอ ที่ไม่ได้ไปบาร์เก๋ๆ อะไรนั่น”

“เปล๊าาาา”

“เสียงสูงเชียวนะมึง …”

“...”

“เอาเป็นว่า เดี๋ยวกูพามึงไปกินขนมร้านประจำของกูเป็นการชดเชยดีมั้ย”

ผมหันหน้าไปมองมันด้วยตาที่เป็นประกาย

“เห็นแก่ของกินว่ะ”

“สึสสส”



นัทขับรถลัดเลาะอยู่พักใหญ่ก็มาจอดรถที่หน้าบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งท่ามกลางหมู่บ้านที่สร้างเป็นแนวยาวอยู่ติดริมหาด

เดินทะลุตัวบ้านเข้าไปอีกด้านก็เจอกับชานบ้านที่สร้างจากหิน เป็นลานกว้าง มีโต๊ะตั้งอยู่ 4-5 ชุด

นัทเดินนำเข้าไปนั่งที่โต๊ะที่ใกล้หาดที่สุด วิวแถวนี้สวยจนผมต้องหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย





“แล้วมึงไม่พากูมาที่นี่แต่แรกเนี่ย”

“ตอนนั้นแดดยังแรงอยู่ นั่งข้างในก็ไม่เห็นวิว ถ้ามานั่งข้างนอกตากแดดมึงจะไม่สบายอีก”

“สรุปว่าให้กูไปให้อาหารแกะนี่คือฆ่าเวลาเหรอ …”

ร่างสูงพยักหน้า

“ถั่วแม่ง … น่ารักว่ะ”

กายสูงเขินจนหน้าแดงไปแล้วครับ เหมือนช่วงนี้มันจะเขินง่ายขึ้นยังไงไม่รู้ สงสัยต้องแกล้งมันบ่อยๆ แล้ว





นั่งดูวิวอยู่ไม่นาน บานอฟฟี่ กับ เค้กช็อคโกแลต ก็มาเสิร์ฟ

ผมถ่ายรูปตามคอนเซปต์ camera eat first แล้วตักเค้กชิม

“เชี่ยยย อร่อยยยยยโคตรอ่ะถั่ว”

“ตอนได้ของกินนี่มึงเหมือนเด็กน้อยอ่ะ”





“อ้าว นัท”

กายสูงหันไปทางต้นเสียง แล้วยกมือไหว้

“สวัสดีครับ น้าสา”

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกันก่อน น้าจะได้เตรียมของกินไว้ต้อนรับ” หญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามากอดนัทจนแน่น

“อ้าวแล้วนี่ใครล่ะเนี่ย …” น้าสายิ้มทักผม

“นี่บอม …”

“สวัสดีครับ ผมชื่อบอมเป็นเพื่อนนัทในวงดนตรีครับ” ผมไม่ปล่อยให้นัทพูดจนจบก็รีบพูดแทรกนัทขึ้นมา

“อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้ะ … แล้วขนมเป็นยังไงบ้างพอกินได้มั้ยจ้ะ”

“โอ้ย มากกว่ากินได้ครับน้าสา อร่อยจนน้ำตาไหลพรากแล้วครับเนี่ย”

“ชอบกินน้าก็ดีใจนะ … เอ้อ งั้นเดี๋ยวน้าไปเอามาให้ชิมอีกนะ”

“อุ้ย ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ”

“น้าอยากให้ชิมๆ งั้นเดี๋ยวรอน้าแป๊บนะ”





ทันทีที่หญิงสาววัยกลางคนเดินลับสายตาไป กายสูงก็หันมาตั้งคำถาม





“เพื่อน?”

“ดักมึงไว้ก่อนแหละ … คือกูไม่รู้ว่าที่บ้านมึงเป็นยังไง ไม่อยากมีปัญหากับครอบครัวมึงอ่ะ”

“...”

“โกรธเหรอวะถั่ว … กูขอโทษ”

“ไม่อ่ะบอม กู … สงสารมึงมากกว่า”

“สงสารเรื่องอะไรวะ”

“กูไม่เคยรู้เรื่องราวชีวิตของมึงในอดีตนะ แต่กูรู้แน่ๆ ว่ามันคงไม่ง่าย”

“ฮ่าๆ ก็ … ไม่ยากอะไรมากนะ ถ้าชินกับการถูกมองว่าเราเป็นอะไรที่มันหลุดออกจากค่ามาตรฐานสังคมน่ะ”

นัทยื่นมือหนามาลูบหัวผมเบาๆ ผมชอบเวลามันทำแบบนี้นะ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นดี

“ต่อหน้ากู มึงไม่ต้องเป็นคนแข็งแกร่งมากก็ได้นะ ให้กูได้ดูแลมึงบ้าง”

“ถั่ว …”

“หืม”

“ขอบคุณนะ”









ท้ายสุดน้าสาก็ฝากขนมมาให้เต็มไปหมด แถมยังไม่คิดเงินค่าเค้กอีกต่างหาก
ด้วยความเยอะของของที่ขนมาผมกับนัทเลยตัดสินใจขนกลับที่พักเอาไปแบ่งพวกพี่เจน





"น้าสาโคตรใจดี เค้าดูรักมึงมากเลยนะเนี่ย"

"อืมม สมัยเด็กๆ ตอนก่อนเค้าย้ายมาที่นี่เค้าเคยดูแลกูช่วงที่แม่กูทำงาน เค้าเลยเอ็นดูกูเหมือนลูกเค้าล่ะมั้ง"

"จะว่าไป กูไม่ค่อยรู้เรื่องครอบครัวมึงเลยเนาะ …"

นัทหันมามองผม

"ก็มันไม่มีน่าสนใจสักเท่าไหร่น่ะ"

"อะไรที่เกี่ยวกับมึง กูก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจหมดแหละ"

นัทยิ้มๆ

"ไว้มีโอกาสจะเล่าให้ฟังละกัน"





ผมกับนัทถึงบ้านพักตอนค่ำๆ พี่ดิวกับเบียร์ที่มาถึงก่อนแล้วเห็นพวกผมก็ทัก





"อ่าว หายป่วยไปซ่าส์ข้างนอกได้แล้วเหรอวะ หรือจริงๆ แอ๊บป่วยวะบอม"

"พี่ก็เห็นสภาพผมเมื่อเช้านินา"

"เออ … ก็จริง แต่ได้ยาดีเหรอวะ ถึงหายแล้ว"

พี่ดิวปรายตามองไอ้นัท แต่ไอ้นัททำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินไปนั่งเล่นมือถือที่โซฟา

"แค่นอนเยอะๆ ก็หายแล้วพี่ ยาก็พาราเนี่ยแหละ" ผมรีบแก้ตัวก่อนเรื่องจะไปกันใหญ่

"ว่าแต่แพลนที่มึงวางนี่ โคตรสนองตัณหามึงล้วนๆ เลยนะ"

"อ่าว ไม่ชอบเหรอพี่" ผมตอบขำๆ

"เจน กับปรายแฮปปี้สุดละ ถ่ายรูปกันรัวๆ "

"เอ้อ ผมมีขนมมาฝากนะพี่เจน ปราย จากญาติไอ้นัทมัน"





สาวๆ กรี๊ดกร๊าดกับขนมมากครับ ชมเปาะกันว่าอร่อยไม่ขาดปาก





นัทมันดูยิ้มๆ ภูมิใจนะครับ ที่ได้แนะนำของดีๆ ให้คนอื่นได้กิน

"มึงดูแฮปปี้นะถั่ว ที่ได้ดูแลคนอื่นเนี่ย"

"ไม่รู้ดิ … ก็เห็นคนชอบของที่กูแนะนำให้กูก็ดีใจเป็นปกติมะ"

"แล้วตัวมึงเองอ่ะ"

"ยังไงวะ บอม"

"ก็ใครจะดูแลมึงล่ะ …"

"เอ้า กูดูแลตัวกูเองได้ มึงไม่ต้องห่วง"

ผมจ้องหน้านัทนิ่ง พลางครุ่นคิด

"มึงจะว่าอะไรมั้ยวะถั่ว … ถ้ากู … บางครั้ง …"

"หืมมม"

"... ถ้าบางครั้งกูจะขอดูแลมึงมั่ง เพราะมึงเองก็ทำตัวเป็นคนเข้มแข็งตลอดเวลาเหมือนกัน
แต่กูอยากให้มึงรู้ว่า ถ้าวันไหนมึงอยากอ่อนแอบ้างกูก็พร้อมดูแลมึงนะ"

ร่างสูงคลี่ยิ้มกว้าง

"เลี่ยนว่ะ"

"..." ผมหน้ามุ่ยแต่ร่างสูงเอามือหนาลูบหัวผมเบาๆ แล้วเอ่ย

"... ถ้าบอมพร้อม งั้นเราฝากบอมช่วยดูแลเราด้วยนะ"



*************************************************

มีคนเดาถูกด้วยว่าบอมจะโดนจัดหนัก  :laugh: :laugh: :laugh:

จัดความหวานให้กับแฟนๆ นัทบอม กันอีกสักตอนนะครับ

หวังว่าคงจะชอบนะ  :impress2: :impress2: :impress2:

EP หน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างโปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP21 ดูแล (07/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 07-08-2020 21:56:59

So sweet ครับ :mew1:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP21 ดูแล (07/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 07-08-2020 22:37:08

ดูแลกันและกันดีเลยน๊าา

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP21 ดูแล (07/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 08-08-2020 21:58:37

แหม..ๆ ๆ ๆ ๆ พอเข้าใจกันแล้วก็หวานเลยนะ
ขอไม่เม้นท์ อะไรละกัน อิจ ๆ ๆ ๆ ๆ
 :hao4: :hao4:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP21 ดูแล (07/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 09-08-2020 08:51:52

เพลย์ลิสต์ที่ 22 แกล้ง



กลับมาจากทะเลได้หลายอาทิตย์แล้ว ตอนนี้ชีวิตผมก็สงบราบเรียบดี

จะมีก็แค่ไอ้นัทที่จะกวนประสาทชวนทะเลาะอยู่เป็นระยะๆเนี่ยแหละ … แต่โดยรวมก็แฮปปี้ดีครับ





จนกระทั่งวันอาทิตย์วันนึง ที่นัทกับนอร์ธไม่อยู่ที่คอนโด …





ปิ๊งป่องงงง



"คร้าบบบบบ รอสักครู่ครับ"

ผมรีบวิ่งตื๋อไปเปิดประตู เมื่อผมเปิดประตูออกไปก็เจอกับหญิงวัยกลางคนแต่งตัวดีเดาว่าอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับน้าสายืนอยู่

หญิงคนนั้นจ้องผมในชุดเสื้อยืดย้วยๆ กางเกงนอนขาสั้นแบบไม่วางตา



"สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ"

"ฉันมีธุระกับนัทและนอร์ธค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือใครคะ"

"ผมบอมครับเป็นเพื่อนในวงดนตรีของนัท … ตอนนี้นัทกับนอร์ธออกไปธุระข้างนอก อีกสักครู่คงจะกลับน่ะครับ …"

หญิงคนนั้นพยักหน้ารับรู้ เดินแทรกผ่านผมเข้ามาในห้อง แล้วเดินนำลิ่วๆไปที่ห้องนั่งเล่น

"งั้นเดี๋ยวฉันรอที่นี่ก็ได้ค่ะ"

พูดจบก็วางกระเป๋า Chanel บนโต๊ะรับแขกและนั่งลงที่โซฟา



"อ่าาา ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ"



ผมรีบจ้ำไปที่ห้องครัว รีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหาไอ้นัท

แต่มันไม่รับสาย !!!



เชี่ยยยย ใครวะนั่นนนนน มีการเชิญตัวเองเข้าห้องไปอีกกกก



ผมรินน้ำใส่แก้วแล้วเอาไปให้สตรีปริศนาคนนั้น



"ใส่น้ำแข็งเพิ่มได้มั้ยคะ"

"อ้ะ … ได้ครับๆ"



ผมรีบวิ่งไปเติมน้ำแข็งในแก้วแล้ววิ่งกลับมาอีกครั้ง



"เห็นว่าเป็นเพื่อนของนัท แต่ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อนเลยนะคะ" สตรีปริศนาจ้องหน้าผมนิ่งพลางพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น



โอ้ย จะตอบยังไงดีวะเนี่ย แล้วทำไมบรรยากาศมันมาคุได้ขนาดนี้



"ผมคงไม่ค่อยมีอะไรเด่นให้เล่ามั้งครับ … ฮ่าๆ”

“ซึ่งฉันว่าแปลก … แล้ว … นี่คุณอยู่ที่นี่เหรอคะ …”

“อ่าาา … ผมมาขออาศัยสถานที่ชั่วคราวน่ะครับ”

ผมตอบแบบแถๆเพราะกลัวนัทจะมีปัญหา คือผมไม่รู้ว่าเค้าคือใครมีความสัมพันธ์ยังไงกับนัท

แต่ผมเดาว่าน่าจะเป็นญาติกัน เพราะมองหน้าสตรีปริศนาแล้วผมนึกถึงไอ้นัทอยู่พอควร



“แล้วรู้จักนัทจากไหนคะ ทำไมถึงได้ร่วมงานกันได้”

“เพื่อนแนะนำต่อๆกันมาครับ … แต่คือนัทเล่นกีตาร์เก่งมากเลยนะครับ …"

"ค่ะ ดิฉันทราบอยู่แล้ว …" สตรีปริศนาพูดแทรกขึ้นมาแบบเสียงนิ่งๆ จนผมต้องเงียบไป

ผมนั่งนิ่งๆ ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่



"แล้วทำไมถึงเป็นนักดนตรีล่ะค่ะ … อาชีพที่มันไม่มั่นคงแบบนั้น"

ผมเงยหน้าขึ้นมาแล้วตอบอย่างมั่นใจ … เรื่องนี้ผมโดนญาติๆของผมเองถามบ่อยครับ

"เพราะผมชอบดนตรี ผมชอบร้องเพลงครับ เพราะผมชอบที่ได้เห็นคนฟังผมร้องแล้วมีความสุข …"

"แล้วอนาคตล่ะ มีได้มองๆไว้บ้างมั้ย" หญิงคนนั้นถามเสียงเยือกเย็น

"เอ่อ … ตอนนี้ก็ยังไม่ได้คิดอะไรไว้มากครับ …"

"สรุปคือจะใช้ชีวิตล่องลอยไปแบบนี้ไปวันๆหรือคะ"

"ตอนนี้ผม … มีรับงานเสริมเป็นงานแต่งเพลงด้วยครับ คือถ้าสมมุติอีกหน่อยไม่ได้ร้องเพลงแล้ว น่าจะมาทำงานแต่งเพลงน่ะครับ"

"ขอถามเรื่องส่วนตัวนิดนึงนะคะ … ไม่ทราบว่าอายุเท่าไหร่คะ"

"24 ครับ …"

"แล้วมีแฟนรึยังคะ …"

"เอ่อ … คือ …"

ถึงตอนนี้ผมเครียดจนหน้าซีดตั่วสั่นไปหมดแล้วครับ ไม่รู้จะตอบเค้ายังไงดี ยิงคำถามซะเหมือนสัมภาษณ์เข้าทำงานซะขนาดนี้


"ว่ายังไงนะคะ ..."

"ผะ ผม ..."

....


"อ่าว แม่ หวัดดีครับ"

เสียงจากสวรรค์ดังขึ้นช่วยชีวิตผมไว้พอดี …



รอดดดแล้วโว้ยยยยย





ว่าแต่

เอ๊ะ …







แม่ !?!?!?!?!





ผมตั้งสติมองไปที่โซฟาอีกทีก็เห็นนอร์ธเจ้าของเสียงปรี่เข้าไปกอดสตรีปริศนาแล้ว



"ทำไมแม่มาก่อนเวลานัดล่ะครับ"

นัทที่เดินตามเข้ามาถามอย่างงงๆ

"แม่มาธุระแถวนี้พอดีแล้วเสร็จก่อนเวลาเลยแวะมาก่อนน่ะ เลยได้คุยอะไรสนุกๆกับเพื่อนของนัทด้วย"

แม่นัทพูดพลางมองมาที่ผมแล้วยิ้มๆ บรรยากาศมาคุเมื่อกี้สลายหายไปหมดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



นัทหันมามองผมอย่างห่วงๆ แล้วถาม

“แม่แกล้งอะไรบอมมันรึเปล่าเนี่ย … ทำไมมันหน้าซีดตัวสั่นขนาดนั้น”

ผมรีบโบกมือใส่นัท

“เฮ้ยๆเราไม่เป็นไร” ผมตอบเสียงสั่น



“แม่ …” นัทหันไปจ้องแม่ที่ตอนนี้ดูพยายามที่จะกลั้นขำจนเต็มที่



“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ....” แม่ของนัทระเบิดขำจนตัวโยน



ส่วนผม … แทบจะเป็นลมล้มทั้งยืนครับ



……………………...



“แม่ต้องขอโทษด้วยนะบอม … คือแม่อดแกล้งหนูไม่ได้จริงๆ”

“เอ่อ … คือผมงงไปหมดแล้วครับ”

“สรุปคือแม่รู้เรื่องของบอมกับนัทตั้งแต่แรกแล้วล่ะ นัทมันโทรมาเล่าให้แม่ฟังตลอด จนแม่ต้องขอมาเจอหนูหน่อย

ว่าคนที่นัทพูดถึงบ่อยๆเป็นยังไง พอได้เจอก็เป็นอย่างที่นัทมันว่า …”

“นัทมันว่าอะไรบ้างอ่ะครับแม่”

“มันว่าหนูน่ะอ่อนต่อโลกมาก ตามใครไม่ค่อยทัน …”

“...” ผมหันไปจ้องไอ้นัทตาขวาง

“แต่นัทมันก็บอกนะว่าบอมน่ะจิตใจดี น่ารัก … ซึ่งแม่ก็เห็นด้วย”

ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ เจื่อนๆ

"แล้วก็เรื่องดนตรีนั่น บอมตอบเหมือนนัทเลยนะ สมัยก่อนแม่ไม่ได้อยากให้นัทมันมาเล่นดนตรีหรอก

แต่พอได้คำตอบแบบที่บอมตอบมาแล้ว แม่ก็ไม่อยากจะขัด…"

ผมมองหน้านัทแล้วยิ้มหน่อยๆ

“ที่แม่จะสงสัยนิดหน่อยก็แค่เรื่องที่หนูไม่บอกแม่ตรงๆนี่แหละ ว่าหนูเป็นแฟนกับนัท”

ผมก้มหน้าครุ่นคิดนิดหน่อยแล้วตอบ

“คือ … ผมโตมาจากครอบครัวหัวโบราณ ผมเลยรู้ว่าตอนที่ผมเปิดเผยว่าผมเป็นแบบนี้ ชีวิตมันก็ลำบากขึ้นน่ะครับ ซึ่งผมเองไม่อยากให้นัทมันมีปัญหาแบบที่ผมเจอ ผมเลยพยายามที่จะไม่ให้ที่บ้านของนัทรู้ครับ”

“แล้วสมมุติถ้าเกิดแม่เป็นคนหัวโบราณ แล้วบอกให้บอมเลิกกับนัทล่ะ”

“เรื่องนั้น ... “ ผมหันไปมองนัทครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ผมคงต้องคุยกับนัทก่อน ถ้านัทมันโอเคกับผม ผมก็จะไม่ยอมเลิกกับนัทแล้วผมก็พร้อมที่จะซัพพอร์ตนัทครับ … แต่ถ้านัทมันไม่ …”

“ยังไงผมก็ไม่ยอมเลิกกับบอมแน่นอน ....” นัทพูดแทรกขึ้นมา

“แม่เข้าใจแล้วล่ะ” แม่ยิ้มให้ผมกับนัทแล้วอ้าแขนลุกขึ้นมากอดผมแน่น

“แล้วแม่ก็จะสนับสนุนหนูทั้งสองคนด้วย ยังไงแม่ฝากดูแลนัทมันด้วยนะ มันอาจจะเป็นคนที่ดูหยาบกระด้างแต่จริงๆมันเป็นคนจิตใจดีนะ”



ก็แน่นอนตามประสาคนขี้อีโมแบบผม … ผมร้องไห้อีกแล้วล่ะครับ





……………………...



 

"ขอโทษทีนะบอม แต่แม่กูไม่ให้บอกมึงว่าเค้าจะมา … ตอนแรกกูกะว่าเค้าคงจะมาเซอร์ไพรส์มึงเฉยๆตอนกูอยู่ด้วย แต่นี่ ... แม่กูแกล้งมึงหนักเลยใช่มั้ย"

ผมขำๆ

"ก็นิดหน่อย แต่ก็จบด้วยดีกูก็โอเคละ"

มือหนาหนักดึงผมเข้าไปกอด

"โถ บอมเอ้ย น่าสงสารจริงจริ้ง มีแต่คนแกล้ง"

"ก็หมาตัวไหนน้อที่เอากูไปเล่านู่นนี่จนเค้าอยากมาแกล้งกูเนี่ย"

"โฮ่งงงงๆ" นัทงับคอผมเบาๆ จนผมสะดุ้ง

"เชี่ยถั่ว"

"ฮ่าๆ"

"แต่กูรู้แล้วนะว่ามึงได้สกิลการแผ่รังสีอำมหิตมาจากใคร แม่มึงตอนแรกนี่น่ากลัวชิบบบ ดีไม่ดีน่ากลัวกว่ามึงอีกนะ …"

"ขนาดนั้นเลย?"

"อือ … ก็ถ้ามึงกับนอร์ธมาช้ากว่านี้อีกหน่อย กูคงหัวใจวายตายไปแล้วล่ะ"

ร่างสูงลูบหัวผมเบาๆ ยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

"โถๆ ขวัญเอ้ยขวัญมา … มาๆเดี๋ยวกูจะปลอบให้มึงหายตกใจเอง" นัทดึงผมเข้าไปกอดแต่สายตานัทที่จ้องมองผมเริ่มเปลี่ยน

"เดี๋ยวนะถั่ว … มึงใจเย็นๆนิดนึง … อย่าหื่นดิ ..." ผมที่เริ่มรู้ตัวพยายามดิ้นหนีออกจากวงแขนที่กระชับแน่นขึ้นทุกที

"ไม่อยากให้กูปลอบมึงเหรอ" ไม่พูดเปล่านัทซุกลงมาที่ซอกคอ แล้วไซร้

"อ้ะ … เชี่ยถั่ววววว อย่าสิวะะะะ …." ผมพยายามดิ้นเฮือกสุดท้ายขณะอยู่ในอ้อมกอดของนัท แต่ก็สู้แรงของกายสูงที่บดเบียดเข้ามาไม่ไหว เสื้อผ้าผมหลุดปลิวไปอยู่ที่มุมห้องแล้ว ...





"ถั่ววววว"



*****************************************************

ตอนนี้ขุ่นแม่มานะคร้าบบบบบ

นิสัยขี้แกล้ง ขี้กวน ของนัทน่าจะได้มาจากแม่นะครับเนี่ย

....

 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP22 แกล้ง (09/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 09-08-2020 09:46:57

ฟินๆคับ :mew1:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP22 แกล้ง (09/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 11-08-2020 16:15:10

เพลย์ลิสต์ที่ 22 ปลื้ม



เพลย์ลิสต์ของบอม



“ขอโทษนะพี่ดิว นัท บอม”

“เฮ้ยไม่เป็นไรมึง อันนี้มันอุบัติเหตุว่ะ มึงไม่ได้ตั้งใจ” พี่ดิวตบบ่าเบียร์ปุๆ



เบียร์มันประสบอุบัติเหตุครับ ทำให้มันไม่สามารถใช้แขนขวาได้ชั่วคราว เห็นมันบอกว่าอาจจะต้องใช้เวลา 2-3 เดือน กว่าจะกลับมาเป็นปกติ



“แล้วเรื่องมือกลองนี่ เอาไงดีวะ”

“คือผมไปติดต่อมาให้แล้วพี่ มันเป็นรุ่นน้องผมเอง ฝีมือมันดีนะ อาจจะต้องปรับให้เข้ากับพวกเราหน่อย แต่ผมว่าไม่น่ามีปัญหา”

“งี้ถ้าเล่นดีกูให้เค้าแทนมึงไปเลยได้มะ” นัทพูดกวนๆใส่เบียร์

“เชี่ยยยย ถึงกูบอกว่าเค้าเก่งแต่สู้กูไม่ได้หรอกไอ้นัท … สึสเอ้ย พูดซะกูกังวล”

“ฮ่าๆๆๆๆ”

“แล้วมึงนัดเค้ามาให้ลองซ้อมวันนี้ใช่มั้ย”

“ใช่พี่ … อ่าว นั่นไง ตายยากจริงๆว่ะ พูดถึงก็มาเลย ไอ้พีทๆทางนี้ๆ”



ผมหันไปทางหน้าห้องซ้อมก็พบกับชายร่างสูงน่าจะสูงใกล้เคียงกับนัท หน้าคมผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง แต่งตัวเนี้ยบ เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม



“สวัสดีครับ ผมพีทครับ”



พีทยกมือไหว้แล้วจู่ก็โผเข้ามากอดผม !!!!



“ผมเป็นแฟนคลับของพี่มานานแล้วครับพี่บอม ดีใจมากครับที่ได้มาร่วมงานกับพี่”



“อะ เอ้อ … หวัดดีๆ”



“มันก็ยังไม่แน่มั้ยวะ ว่าจะได้ร่วมงานกัน” นัทเอ่ยเสียงเย็น



ผมค่อยๆเหลือบตาหันไปมองทางไอ้นัท …  รู้เลยครับว่าเป็นเรื่องแน่ๆ !!!!



พีทค่อยๆผละตัวออกจากผมแล้วยกมือไหว้สมาชิกที่เหลือ

“พี่ดิว พี่เบียร์หวัดดีครับ”

แล้วท้ายสุดพีทก็หันไปหากายสูง

“พี่นัท หวัดดีครับ” แล้วมันก็ฉีกยิ้มใส่ไอ้นัทที่ตอนนี้หน้านิ่งไปแล้ว …



เบียร์รีบปรี่เข้ามาหาพีทแล้วรีบลากตัวเข้าไปในห้องซ้อม ส่วนพี่ดิวเดินมากระซิบกับไอ้นัท

“วงเราขาดคนอยู่นะมึง …”

ผมเดินไปเกาะแขนนัท

“ใจเย็นนะมึงงงง อย่าเกรี้ยวกราดนาาา”



…..



พีทมันเก่งอย่างที่เบียร์พูดจริงๆครับ สไตล์การตีกลองมันอาจจะดุดันไปนิด

แต่ผมคิดว่าปรับให้เข้ากันไม่น่ายากเท่าไหร่

“พี่ว่าโอเคนะ คนอื่นว่าไงมั่ง มึงไม่ค้านอะไรใช่มั้ยนัท” พี่ดิวพยักหน้า

“...” นัทจิ๊ปาก

“ผม … เอ่อ ไม่มีปัญหานะพี่ดิว” ไอ้นัทหันขวับมาหาผม



แต่สงสัยอีกไม่นานผมคงจะ มีปัญหา ซะเองนะเนี่ยยยย โฮววววว



“งั้นก็ตามนั้นนะ ยินดีต้อนรับนะพีท” พี่ดิวโอบคอพีทที่ตอนนี้ยิ้มกว้าง

“งั้นพี่ฝากด้วยนะ”

“พี่เบียร์ไม่ต้องกังวลเลยครับ”



พี่ดิวชวนทุกคนไปกินเลี้ยงต้อนรับพีท ที่ร้านประจำของวงของเรา พอถึงร้านพีทก็เดินแซงนัทแล้วมาเดินข้างๆผมแล้วลากผมไปนั่งข้างๆ ทำให้ไอ้นัทต้องไปนั่งฝั่งตรงข้ามผม

“ผมโคตรชอบเสียงพี่เลยนะพี่บอม … ฟังแล้วโคตรหลงอ่ะ” พีทยิ้มกว้าง

“อ่าาา แล้วนี่เคยไปดูพี่เล่นด้วยเหรอ”

“ไปสองสามครั้งอ่ะพี่ …  อ้อแล้วก็อาศัยดูจากในไอจีของวงกับของพี่ด้วย”



พีทมันเหมือนเด็กน้อยมากๆครับ สดใสร่าเริง เป็นมิตรกับทุกสิ่งมีชีวิตในโลก ซึ่งเป็นขั้วตรงข้ามกับ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ฝั่งตรงข้ามผมที่ตอนนี้มองมาด้วยสายตาอยากจะกินเลือดกินเนื้อไอ้พีทเต็มที่แล้ว



“พี่บอมๆ กินนี่สิครับ” พีทคีบเป็ดพะโล้ส่งให้ผม

“อะ เอ้อ ขอบใจนะพีท … แต่กินเองบ้างก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมยินดีครับ” พูดจบก็คีบผัดผักบุ้งให้

“บอมมันไม่ชอบกินผัก” กายสูงเอ่ยเสียงเย็นแล้วคีบผักบุ้งออกไปจากจานผม

“อ่าวเหรอครับพี่นัท … ขอบคุณที่บอกนะครับ”



เครียดจะแย่แล้วคร้าบบบบ



ระหว่างทางกลับคอนโด … นัทมันนั่งขับรถหน้านิ่งๆของมันไปเรื่อย

ผมพยายามชวนมันคุยแต่มันก็ถามคำตอบคำ จนผมเริ่มเซ็ง

“ถั่ว กูเหนื่อยแล้วนา มึงเป็นแบบนี้กูก็ไม่สบายใจนะ”

นัทหันมามองผมแล้วถอนหายใจ

“เออๆ กูขอโทษ แต่เห็นพีทมันเข้าหามึงขนาดนี้แล้วกูก็อดหงุดหงิดไม่ได้ว่ะ”

“เค้าก้อแค่ปลื้มกูมั้ยวะ อย่าไปอะไรกับมันมากเลยนะถั่ว …”

 “...”

“ไม่ต้องกังวลนะมึงยังไงคนที่เราชอบที่สุดก็คือไอ้มาเฟียหน้าโหดอยู่แล้ว”



นัทเริ่มยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ส่วนผมเองก็สบายใจขึ้นหน่อย …



................................................................



“เป็นไงมั่งมึง เล่นคืนแรก”

“โคตรสนุกอ่ะพี่ดิว … แต่ก็ตื่นเต้นหน่อยๆเหมือนกันนะพี่”

“นี่ขนาดตื่นเต้นนะเนี่ย เล่นดีโคตรๆ” ผมยิ้ม

“พี่บอมชมขนาดนี้ผมเขินเหมือนกันนะเนี่ย” พีทเกาท้ายทอยแก้เขิน

“กูไปรอที่รถนะบอม …” กายสูงเอ่ยเสียงเรียบๆแล้วเดินลงเวทีไป

“โอเคๆ เดี๋ยวกูตามไป”

“เอ๊ะ … พี่บอมไม่ได้เอารถมาเหรอพี่”

“พี่ไม่มีรถน่ะ”

“อ้อ … งั้น ไว้วันหลังผมไปส่งพี่ละกันเนาะ จะได้ไม่ต้องกวนพี่นัท”

“เอ่อ … ไม่เป็นไรนะพีท ...”

“พี่ไม่ต้องเกรงใจ ผมยินดีนะพี่ … งั้นวันนี้ผมไปก่อนนะครับ หวัดดีครับพี่ดิว พี่บอม” พีทไม่เปิดโอกาสให้ผมปฏิเสธอะไรใดๆ เดินออกจากร้านไป

“ฮอตเกินไปแล้วนะไอ้บอม” พี่ดิวยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินมาตบบ่า

“พี่ดิว อย่าล้อเล่นแบบนี้ดิ ผมปวดหัวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”

“ก็ถ้าไม่อยากให้มีปัญหา มึงก็ทำให้มันชัดเจนสิวะ”

“เกิดผมไปเบรคพีท แล้วปรากฏว่ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ผมไม่หน้าแหกเหรอพี่ …”

“งั้นมึงก็คอยสับรางดีๆละกันนะบอม ฮ่าๆๆๆๆ”



...........................................



ผมลงรูปพีทลงในไอจีของวงเพื่อเป็นการแนะนำตัวสมาชิกใหม่ ซึ่งมือกลองคนใหม่ดูจะเป็นที่กล่าวถึงในไอจีของวงเราพอสมควรนะครับ ทั้งหน้าตา ทั้งความเป็นมิตรของไอ้พีท ก็สามารถแย่งแฟนคลับไปจากไอ้นัทไปได้พอสมควร

พีทเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของวงเราได้สองสามอาทิตย์แล้ว ช่วงนี้ไอ้นัทดูจะไม่เกรี้ยวกราดเหมือนช่วงแรกๆ ทำให้ผมโล่งใจไปพอสมควรนะครับ อาจจะมีจิ๊บ้างตอนที่พีทมันมายุ่งวุ่นวายกับผม แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ อย่างมากก็เดินหลบๆไป จนกระทั่งวันหนึ่ง ...



“พี่บอมๆ … เล่นเพลงนี้มั้ยกำลังฮิตเลย”

“เอาดิพีท เออทำไมตอนพี่ทำลิสต์ไม่นึกถึงเพลงนี้หว่า”

“ฮ่าๆ แก่แล้วดิพี่” พีทพูดพลางโอบคอผม

“พี่แก่กว่าไม่กี่ปีเองนะ ไอ้พีท” ผมอาศัยจังหวะเบี่ยงตัวหลบแล้วตบหัวพีทเบาๆ

“โหดอ่ะพี่ แค่นี้ต้องตบหัวด้วย” พีทยิ้มๆ

“แค่นั้นเค้าไม่เรียกโหดหรอกนะไอ้พีท” เสียงเรียบๆของนัทดังขึ้นมาจากด้านหลังของห้องซ้อม …

“ฮ่าๆ จริงเหรอพี่นัท … พี่บอมโหดขนาดนั้นเลยเหรอพี่” พีทหันไปยิ้มแบบขำๆใส่ไอ้นัท แต่ผมรู้ล่ะครับว่านัทมันไม่ขำด้วยแน่ๆ

“เออ … นัทๆ เดี๋ยวมึงไปที่รถกับกูหน่อยดิ เดี๋ยวขอไปเอาของหน่อย”

“ให้ผมไปช่วยขนของมั้ยพี่บอม”

“เอ้ย ไม่เป็นไรๆ ... เดี๋ยวพี่ฝากจัดการลิสต์หน่อยละกัน เดี๋ยวพี่มาดูอีกที … ปะ นัท”

นัทสาวเท้าออกไปจากห้องซ้อมอย่างรวดเร็ว ส่วนผมก็รีบจ้ำตามนัทไปติดๆ



“กูชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ …”

“ถั่ว มึงใจเย็นก่อน”

“นี่มึงจะโอ๋ไอ้ห่าพีทนั่นไปถึงเมื่อไหร่วะ”

“กูไม่ได้โอ๋นะเว้ย เค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับกูก็ได้นะมึง”

“แม่ง … ใครๆดูเค้าก็รู้กันหมดแหละว่าแม่งคิดไม่ซื่อแน่ๆ มีแต่มึงเนี่ยแหละบอมที่หัวช้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“งั้นมึงจะให้กูทำไงวะถั่ว”

“ก็บอกไอ้พีทไปสิว่ามึงน่ะเป็นแฟนกู”

“แล้วจะให้กูโพล่งบอกมันไปเลยเหรอ เกิดมันไม่ได้คิดอะไรกับกูจริงๆ บรรยากาศมันจะไม่อึดอัดแย่เหรอวะ”

“กูไม่รู้ล่ะบอม คือถ้ามึงไม่จัดการ กูจะเป็นคนจัดการเองนะ”

“เออๆ โอเคๆถั่ว เดี๋ยวไว้กูจัดการเอง”



ขืนให้นัทมันจัดการ เรื่องใหญ่แน่ๆครับ ผมเองคงต้องหาจังหวะบอกไอ้พีทมันหน่อย …



“เออเป็นไงมั่งวะพีท” ผมยื่นหน้าเข้าไปหาพีทแล้วถาม

“ใกล้เสร็จแล้วพี่บอม … แล้วพี่ว่าเพลงนี้เป็นไง”

“ถ้าพีทว่าโอเคก็เอาตามนั้นเลย …”

“อ่า ครับพี่บอม”

“แล้วเดี๋ยวยังไงวันนี้เล่นเสร็จ เดี๋ยวกูขอคุยด้วยหน่อยนะพีท”

“ได้ครับ” พีทยิ้มรับคำ







เพลย์ลิสต์ของนัท



แม่งงงโกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไงแล้วครับ คือถ้าแค่คุยเล่นเฉยๆมันก็ยังพอไหวนะครับ แต่นี่ถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ ผมแทบจะระงับอารมณ์ไม่ไหว ยิ่งตอนที่มันยิ้มให้ผมนี่ผมล่ะอยากเข้าไปต่อยหน้าไอ้พีทให้หน้าหงาย

ถ้าไม่เห็นแก่พี่ดิว เห็นแก่วง ผมจัดการไอ้พีทไปแล้วนะครับ จะว่าไปไอ้บอมเองก็โอ๋ไอ้พีทน่าดู ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไม่บอกๆให้มันจบๆไปว่าบอมเป็นแฟนผม ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา



…



“กูควรทำไง เรื่องมีรุ่นน้องมาเต๊าะแฟนกูวะนอร์ธ” ผมถอนหายใจใส่โทรศัพท์

“ตอนนี้คงทำได้แค่รอพี่บอมล่ะพี่นัท … เพราะขืนพี่ไปจัดการเองผมว่าจบไม่สวยแน่ๆ”

“โคตรน่าโมโห”

“พี่ก็ใจเย็นๆหน่อยละกัน … พอเป็นเรื่องพี่บอมเนี่ยพี่โคตรอารมณ์ร้อนเลยนะรู้ตัวมั้ย”

“ก็มันน่าโมโหมั้ยล่ะ ไอ้นอร์ธ”

“คือน่าโมโหมันก็ใช่นะพี่ แต่พี่ก็ต้องเชื่อใจพี่บอมหน่อย”

“...”

“เอ้อ พี่นัท เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปรับเพื่อนมาค้างที่คอนโดด้วยนะ เห็นว่ามันมีปัญหาเรื่องคอนโดมันนิดหน่อย ตอนนี้เลยไม่มีที่อยู่น่ะ”

“เออๆ อะไรก็เอาเถอะ” ผมตอบส่งๆไป เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรน่าจะรบกวนจิตใจเท่าไอ้พีทอีกแล้วล่ะครับ



….



คืนนี้ไอ้บอมบอกผมว่ามันจะเคลียร์กับพีท ผมนี่อยากจะเร่งเวลาให้มันผ่านไปไวๆซะจริง  …

หลังเล่นจบ บอมมันก็พยักเพยิดให้ผมไปรอที่รถก่อน ส่วนมันกับพีทออกไปคุยกันที่หน้าร้าน แต่ผมล่ะสังหรณ์ใจประหลาดๆยังไงไม่รู้ เลยต้องขอแอบส่องหน่อย



โอเค หน้าตาไอ้บอมซีเรียสมาก … ดีครับ

หน้าตาไอ้พีทตอนนี้ดูเหวอๆไป … โอเค จะได้รู้ซะที

ตอนนี้ทั้งบอมทั้งพีทหน้าตาซีเรียสทั้งคู่ล่ะครับ … อืมๆ



เอ๊ะ … แล้วทำไมไอ้เชี่ยพีทกอดไอ้บอมล่ะ … อะไร !!!! ยังไง !!!



วินาทีนั้น ผมรู้สึกว่าทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พุ่งเข้าไปหาทั้งคู่แล้วผลักพีทออกไปจากไอ้บอม



“เชี่ยพีท!!! มึงจะกอดกับแฟนกูอีกนานมั้ยวะ!!!!!”



*******************************************************

เปิดตัวตัวละครใหม่นะคร้าบ น้องพีท
 :hao3: :hao3: :hao3:

แต่น้องเล่นถึงเนื้อถึงตัวบอมขนาดนี้

ไม่รู้ว่าพีทจะโดนนัทเล่นงานหนักหน่วงขนาดไหนนะครับ


ยังไงรอติดตามตอนต่อไปนะครับ

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP23 ปลื้ม (11/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 11-08-2020 17:32:59

 :z1:พีคสุดๆ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP23 ปลื้ม (11/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 12-08-2020 20:34:14

น้องเขาแค่แอบปลื้มหรือเปล่า อย่าเพิ่งคิดมากๆ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP23 ปลื้ม (11/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 13-08-2020 17:27:38

เพลย์ลิสต์ที่ 24 เคลียร์

เพลย์ลิสต์ของบอม

หลังเล่นดนตรีที่ร้านเสร็จผมตัดสินใจขอเคลียร์กับไอ้พีท เพื่อความสบายใจของผมแล้วก็ของนัทเอง

ผมให้ไอ้นัทไปรอที่รถก่อนส่วนผมเดินนำพีทไปที่หน้าร้าน



"มีอะไรจะคุยกับผมเหรอพี่"

"คือ … พี่ขอพูดตรงๆนะพีท พฤติกรรมหลายๆอย่างของพีทมันทำให้พี่อึดอัด"

"หา ... ยังไงอ่ะพี่" พีทเริ่มขมวดคิ้ว

"คือพีทรู้แล้วใช่มั้ย ว่าพี่มีแฟนแล้ว"

"ห้ะ!?!?!?"

"แล้วแฟนของพี่คือ … ไอ้นัท"

"เห้ยยย!?!?!? …"

"คือพี่ขอโทษนะพีทที่ไม่ได้บอกหรือแสดงให้พีทรู้ แต่การที่พีทเข้าหาพี่แบบนั้นมันทำให้ไอ้นัทมันดราม่ามาก …"

"เดี๋ยวนะพี่บอม … ผมไม่เคยคิดกับพี่แบบนั้นจริงๆนะ" พีทเริ่มทำหน้าซีเรียส

"..."

"คือ … ผมแค่ปลื้มพี่มาก เหมือนผมปลื้มดารานักร้องน่ะพี่ … โอ้ยยยยยยยยย … มีคนเตือนผมเหมือนกันว่าผมแม่งเฟรนด์ลี่เกินขอบเขต … ถ้าเรื่องนี้มันทำให้พี่กับพี่นัทเข้าใจผิด ผมขอโทษนะครับ ผม … ผมไม่รู้จริงๆ"

พีททำท่าเหมือนจะร้องไห้ จนผมอดสงสารไม่ได้ ผมเลยขยับเข้าไปกอดปลอบ

"เฮ้ยๆๆๆๆ ไม่เอาๆ ไม่ร้องๆ …"

"ขอโทษนะพี่บอม …"

"พี่เองก็ต้องขอโทษเหมือนกันนะที่เข้าใจผิด ไม่เป็นไรๆไว้เดี๋ยวพี่ไปเคลียร์กับพี่นัทให้นะ" ผมตบหลังพีทเบาๆ





“เชี่ยพีท!!! มึงจะกอดกับแฟนกูอีกนานมั้ยวะ!!!!!”





ผมหันไปทางต้นเสียงก็เจอไอ้นัทพุ่งเข้ามา แล้วผลักพีทออกไปอย่างแรง



“พี่นัท ผมขอโทษนะพี่ แต่พี่เข้าใจผิดแล้ว ....”

“เข้าใจผิดเชี่ยไรวะ กอดแฟนกูแน่นขนาดนั้น!!” นัทเดินปรี่เข้าไปหาพีทอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยวก่อนมึง!!!" ผมตะโกนห้ามนัทแล้วรีบขยับตัวเข้าไปขวาง

“บอม มึงหลีกไป!! …” นัทผลักผมจนเซ แล้วสาวเท้าเข้าไปหาพีทต่อ

"พี่นัท!!" นอร์ธวิ่งมาจากด้านหลังแล้วมารั้งตัวนัทไว้ ส่วนผมโผเข้ากอดนัทแน่น

“นัท!!! มึงหยุดก่อน”  ผมเอ่ยเสียงสั่น ซึ่งนั่นดูเรียกสตินัทได้พอสมควร



“กู … กูขอโทษ …” นัทหันมากระชับกอดผมแน่น



นอร์ธกับพีทมีสีหน้าโล่งใจ ส่วนผมเงยหน้ามองนัท … ด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้เต็มทน



….



“พี่นัท ผมขอโทษนะครับพี่ที่ทำให้พี่เข้าใจผิด …” พีทก้มหน้า

“...”

“คือผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่บอมมากไปกว่าเป็นไอดอลอ่ะพี่ คือพี่บอม …”

“เอาเถอะกูไม่ได้อยากฟัง ….”

“พี่นัท … สรุปรุ่นน้องที่พี่เล่าให้ฟังคือไอ้พีทเหรอ" นอร์ธพูดแทรก

"เออ"นัทพยักหน้า

"ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะพี่ คือไอ้พีทมันเฟรนด์ลี่กับทุกคนเกินเหตุน่ะ ผมเคยเตือนมันแล้วให้มันวางตัวดีๆ … งวดก่อนมันก็เพิ่งมีปัญหาไป เพราะดันไปทำท่าเหมือนให้ความหวังคนนู้นคนนี้จนเค้าจะเอาเรื่อง"

นอร์ธมองพีทแล้วถอนหายใจ

"แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าคนที่มันปลื้มคือพี่บอม ไม่งั้นผมคงเตือนมันไปแล้ว"

"ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะพี่นัท …"

"..."

"อย่าไปถือสาอะไรกับน้องมันมากเลยนะถั่ว"

กายสูงหันมามองผม แล้วพยักหน้าน้อยๆ

"งั้นเดี๋ยวกูไปรอที่รถนะบอม"

"อือ" ผมรอจนกายสูงเดินลับไปแล้วหันไปคุยกับพีท

"พี่เองก็ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ไม่เคลียร์กับพีทตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่งั้นไม่มีปัญหาแบบนี้หรอก"

"หรือผมควรลาออกจากวงดีวะพี่ …"

"หยุดเลยพีท ถ้าจะลาออกด้วยเหตุผลนี้พี่ว่ามันไม่โอเค …"

"กูเห็นด้วยกับพี่บอม มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ไว้เดี๋ยวกูกับพี่บอมจะช่วยคุยกับพี่นัทให้ โอเคมั้ยวะ" นอร์ธพูดพลางตบไหล่พีทเบาๆ

"อุตส่าห์ได้มาอยู่วงเดียวกับพี่แล้วนะ พีทจะลาออกไปง่ายๆอย่างงี้ไม่ได้นา"

พีทหันมามองผมแล้วเริ่มยิ้มน้อยๆแบบเขินๆ

"แต่มันเป็นเรื่องเป็นราวเพราะผมนะพี่"

"เอาเถอะ … ถือว่าเคลียร์กันแล้ว …"



ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปเปลาะนึง เหลือแค่ต้องจัดการกับไอ้นัท …



"เอ้อ พี่บอม" นอร์ธทำหน้าหนักใจ

"มีอะไรเรอะ นอร์ธ"

"จริงๆผมบอกพี่นัทไปแล้วแหละ แต่ไม่รู้เค้าจะลืมรึยัง … ว่าช่วงนี้ผมจะพาเพื่อนไปอยู่ที่คอนโดกับผม ระหว่างที่มันรอเคลียร์เรื่องที่อยู่ของมัน"

"อ่าฮะ … แล้ว?"

"เพื่อนคนนั้นก็ … ไอ้พีทเนี่ยแหละพี่"

"ห้ะ?!?!?! เชี่ยละ"

"งั้นกูไปนอนโรงแรมก่อนดีมั้ยวะ" พีทกุมหัว

"ของมึงกูก็ขนไปไว้ที่คอนโดหมดแล้ว … เอาเป็นว่าช่วงนี้อยู่แบบหลบๆพี่นัทไปก่อนละกันนะมึง"

"ไว้เดี๋ยวพี่จะช่วยคุยให้นะ"



….



"ถั่ว มึง … โอเคมั้ย" ผมถามขึ้นทำลายความเงียบบนรถที่กำลังฝ่าการจราจรของกรุงเทพยามค่ำคืน



นัทส่ายหัว



"กูรู้สึกผิดชิบหายเลยว่ะ … ทำไมพอเป็นเรื่องของมึงกูไม่เคยควบคุมตัวเองได้ซะที …" กายสูงกระแทกมือไปบนพวงมาลัยแรงๆ

"แล้วนี่บอมเป็นอะไรมั้ย โดนผลักแรงเลย … ขอโทษนะ"

"กูไม่เป็นไร กูแข็งแรงนะเว้ย ตอนมึงพุ่งชาร์จไอ้พีทนั่นกูก็เบรคมึงไว้ได้นะ" ผมยิ้มกว้างให้นัท

"นั่นเพราะไอ้นอร์ธมารั้งกูไว้เหอะ … " นัทยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหัว

"จะให้เครดิตกูสักนิดก็ไม่ได้เนาะ"

"..."

"แล้วนี่ … มึงจะยกโทษให้น้องเค้าได้รึยัง"

"กู … กูไม่รู้ว่ะ" นัทคิ้วขมวด

"มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดนะถั่ว … แล้วที่มึงเห็นเหมือนน้องเค้ากอดกู นั่นกูกอดปลอบน้องที่มันจะร้องไห้นะ ตอนนั้นพีทมันกลัวมึงแทบแย่แล้วนะรู้มั้ย ..."

นัทถอนหายใจและนิ่งไปนานก่อนจะตอบ

"อืม … ก็ได้ กูจะพยายาม"



คืนนั้นผ่านพ้นไปได้ด้วยการที่นอร์ธกับพีทรอจนผมกับนัทเข้าห้องไปแล้วค่อยกลับมา แต่วันรุ่งขึ้นก็โป๊ะแตกอยู่ดีครับ เพราะไอ้นัทมันดันลืมของแล้วกลับเข้าไปที่ห้องก็ไปเจอพีทกับนอร์ธอยู่ในห้องนั่งเล่นพอดี ...



แต่เท่าที่ผมคุยกับนอร์ธ นัทมันก็ไม่ได้ว่าอะไร หยิบของแล้วก็ออกมา ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนพีทก็ดูจะขวัญเสียหน่อยๆ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร



…….



บ่ายวันอาทิตย์วันนึงขณะที่ผม พีทกับนอร์ธนั่งอยู่บนโซฟาดูทีวี … นัทก็เดินออกมาจากห้องนอนแล้วก็เรียกพีท



"พีท … มึงมานี่หน่อย"

"ครับ … พี่นัท" พีทหันหน้ามาทางผมกับนอร์ธที่นั่งข้างๆเหมือนจะขอความช่วยเหลือ

"มีอะไรรึเปล่าพี่นัท เดี๋ยวผมไปดูให้มั้ย" นอร์ธเสนอตัว

"มึงชื่อพีทรึเปล่า …" กายสูงเอ่ยเสียงเย็น นอร์ธชะงักกึก ส่วนพีทจำใจเดินไปหานัทอย่างเสียไม่ได้

"เดี๋ยวมึงออกไปซื้อของกับกูหน่อย … ช่วยกูจดลิสต์นิดนึง …"



ผมกับนอร์ธมองหน้ากันเหลอหลา … นี่ไอ้มาเฟียมันจะพาไอ้พีทไปฆ่าหมกอ่าวไทยรึเปล่าฟระเนี่ย



"อะไรวะเนี่ย นอร์ธ" ผมกระซิบ

"ผมก็ไม่รู้" นอร์ธกระซิบตอบ

"ปล่อยให้ไปสองคนมันจะดีเหรอวะ"

"... งั้นผมว่าเราแอบตามไปมั้ยพี่"

"เออ ดี พี่โคตรไม่ไว้ใจไอ้นัทเลย กลัวมันลวงไอ้พีทไปฆ่า"



นอร์ธขับรถตามไอ้นัทไปห่างๆ จนกระทั่งถึงห้างที่ไม่ไกลจากคอนโดนัก



นัทเดินนำลิ่วไปจากลานจอดรถ ส่วนไอ้พีทก็รีบวิ่งตามไป ผมกับนอร์ธเดินตามไปห่างๆ จนถึงซุปเปอร์มาร์เกต ก็เห็นพีทมันพยายามชวนนัทคุยอะไรสักอย่าง แต่นัทมันดูนิ่งๆจนน้องมันแอบหน้าเสีย



"ปกติไอ้นัทมันเป็นอย่างงี้มั้ยเนี่ย" ผมเข็นรถเข็นไปแอบส่องนัทกับพีทที่ตอนนี้ยืนเลือกของอยู่ชั้นขายเนื้อสัตว์

"ผมไม่เคยเห็นพี่นัทโหมดนี้มาก่อนนะพี่บอม ชวนคนที่ตัวเองเคืองๆมาซื้อของเนี่ย ปกตินี่ผีไม่เผาเงาไม่เหยียบอ่ะ"



นัทชี้นิ้วไปที่ชั้นฝั่งตรงข้าม พีทก็รีบวิ่งไปแบบหน้าตาตื่น แล้วนัทก็เข็นรถเลี้ยวไปตามไป

"ป่ะ นอร์ธ …"

ผมค่อยๆเข็นรถไปจนถึงจุดที่นัทมันเลี้ยวไป หันซ้ายหันขวา แต่ไม่เจอนัทกับพีทแล้ว



"หายไปไหนแล้วอ่ะพี่บอม"

"เออว่ะ หายไปทั้งคู่เลย"





ผัวะ!!! ผัวะ!!!





ทั้งผมทั้งนอร์ธหัวเกือบทิ่ม



"เชี่ย อะไรวะ …"



หันไปด้านหลังก็เจอไอ้นัทยืนหน้าเหี้ยมอยู่ครับ ส่วนพีทยืนยิ้มแห้งๆอยู่ด้านหลัง





"บะ บังเอิญจังวะถั่ว มาที่เดียวกันเลยเนอะ ฮะๆๆๆๆ"

"ชะ .. ใช่พี่บอม คือผมว่าจะมาซื้อของหน่อย เอ้อ … ไปดูของกันต่อดีกว่าเนาะ  งั้นผมกับพี่บอมไปก่อนนะพี่นัท"

"ตามมานี่ทั้งคู่เลย …" นัทเอ่ยเสียงเยียบเย็นแล้วหันหลังกลับ

"ครับ …" ผมกับนอร์ธเดินก้มหน้าตามไปอย่างสงบเสงี่ยม



นัทหยิบผักอีกสองสามอย่างโยนลงรถเข็นแล้วก็เดินนำไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์



"บอม นอร์ธ เดี๋ยวพวกมึงเอาของกลับไปที่รถก่อนนะ เดี๋ยวกูขอคุยกับพีทแป๊บ"

"ถั่ว …"

"ไว้ใจกูมั้ยบอม"



ผมหันไปมองพีท แล้วพยักหน้าให้นัท

"อื้อ งั้นกูไปที่รถก่อนนะ"







เพลย์ลิสต์ของนัท





ผมเดินนำพีทไปนั่งที่ม้านั่งที่ไกลจากผู้คนหน่อย



"พี่นัท …"

"นั่งสิ พีท"

"ครับ …" พีทเดินมานั่งหงอยๆข้างๆ

ผมใช้เวลาเรียบเรียงความคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปคุยกับพีท

"ก่อนอื่นนะพีท กูต้องขอโทษมึง ที่กูทำพฤติกรรมก้าวร้าวแบบนั้นใส่ …แต่กูอยากให้มึงเข้าใจกูหน่อยนะ ว่ากูรักบอมมากจริงๆ"

พีทแสดงสีหน้าแปลกใจ

"พี่ไม่ได้จะเรียกผมมาด่าเหรอพี่ …"

ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ

"… คือ จริงๆกูแสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่งว่ะ ตอนอยู่ที่คอนโดจะหาจังหวะพูดกับมึงแบบนี้ก็ไม่ได้ กูเขินไอ้สองตัวนั่น ... เลยต้องเรียกมึงมาข้างนอกนี่แหละ แต่ท้ายสุดไอ้ตัวยุ่งสองคนนั่นก็ตามมาอยู่ดี" ผมขำน้อยๆ

"เอาเป็นว่ากูขอโทษนะ …"

พีทนิ่งงัน มองหน้าผมแล้วเอ่ย

"ผมเข้าใจครับพี่ แต่ผมผิดเองแหละครับ ที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนั้น … ผม …"

พีทเริ่มทำท่าจะร้องไห้ คือมันน่าสงสารจนผมต้องเอามือไปจับไหล่ของมันแล้วตบเบาๆ

"กูยกโทษให้มึงเรื่องนั้นนะพีท … แล้วมึงจะยกโทษให้กูเรื่องที่กูทำแย่ๆกับมึงได้มั้ย"

พีทเงยหน้าขึ้นมาหัวตารื้นไปด้วยน้ำตา พยักหน้าน้อยๆ …

มองๆไปนิสัยมันคล้ายกันมากนะครับ บอมกับพีท โคตรจะขี้อีโมทั้งคู่

งั้นก็ไม่แปลกใจล่ะครับที่คนคล้ายๆกันจะดึงดูดเข้าหากัน

"ขอบคุณนะครับพี่นัท"

พีทโผเข้ามากอดผมแล้วร้องไห้

"เห้ยๆ ใจเย็นๆ เชี่ย … พีท … ไม่ร้องๆ" ผมลูบหัวมันเบาๆ

"เดี๋ยวไอ้สองคนนั้นมันก็หาว่ากูรังแกมึงอีก …"

"ขอโทษครับ … พี่รู้มั้ยผมโคตรเครียดเลยนะพี่ … ผมไม่รู้ควรจะทำยังไง … ฮึก …" พีทผละออกจากตัวผมพยายามเช็ดน้ำตา

"เออๆ เช็ดหน้าเช็ดตาซะ แล้วเดี๋ยวไปหาไอ้บอมกับไอ้นอร์ธกัน ป่านนี้ห่วงมึงแย่แล้ว"



ผมเดินนำพีทกลับไปที่ลานจอดรถ เดินวนอยู่แป๊บเดียวก็เห็นนอร์ธกับบอมยืนหน้าเครียดอยู่ที่รถ แต่พอเห็นพีทที่เดินยิ้มร่าเข้าไปหา ทั้งคู่ก็ดูสบายใจขึ้น



"มึงพาพีทกลับละกันนะนอร์ธ เดี๋ยวกูกลับกับบอมเอง เจอกันที่คอนโด เดี๋ยวกูทำกับข้าวเองวันนี้"

"ได้ครับพี่นัท"



ระหว่างทางกลับบ้านดูบอมมันจะอารมณ์ดีขึ้นอย่างผิดสังเกต

"ทำไมดูอารมณ์ดีจังวะบอม"

"ก็ … กูรู้สึกว่ามึงเปลี่ยนไปหน่อยนะถั่ว …"

"ยังไงวะ"

"ถ้าเป็นเมื่อก่อน กูว่ามึงไม่มีทางญาติดีกับไอ้พีทแบบนี้แน่ๆ"

"กูร้ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

"ช่าย มึงเป็นคนใจแคบ กวนตีน ปากหมา หน้าไม่รับแขก ไม่เห็นอกเห็นใจคนอื่นด้วย"

"นี่มึงอัดอั้นอะไรมารึเปล่าวะบอม"

"เปล๊าาาา"

ผมยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

"ก็ต้องขอบคุณมึงด้วยนะบอม"

"ห้ะ … ทำไมวะถั่ว"

"ที่ทำให้กูอยากเปลี่ยนแปลงเป็นคนที่ดีขึ้นเพื่อมึงไง"


************************************************************

To be continued .....



เคลียร์กันจบลงตัวได้ด้วยดีนะคร้าบบบ  :mc4: :mc4: :mc4:

ตอนหน้าก็จะเป็นตอนจบของเนื้อเรื่องหลักแล้วนะครับ ยังไงต้องขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ะครับ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP24 เคลียร์ (13/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 13-08-2020 17:46:55

 :ling1:ตาย ตายไปเลย❤

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP24 เคลียร์ (13/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 13-08-2020 22:06:41

 :oak: :oak: :oak: :oak:
เบื่อคารมถั่วมากมายเลยตอนนี้ อิอิอิ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP24 เคลียร์ (13/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 13-08-2020 22:10:53

เคลียร์กันแล้ว มีอะไรก็คุยๆกันก่อนเน้อ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP24 เคลียร์ (13/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 15-08-2020 22:00:08

เพลย์ลิสต์ที่ 25 คำอธิษฐาน



"นอร์ธ พอจะรู้มั้ยว่าไอ้นัทช่วงนี้มันอยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า"

นอร์ธมองหน้าผมพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตอบ

"เอ … ผมไม่รู้ดิพี่ แต่เอาจริงๆถ้าพี่ไม่รู้นี่คนอื่นก็ไม่มีใครรู้แล้วนะ … ว่าแต่พี่ถามทำไมเหรอ"

"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก" ผมส่ายหัวแล้วไถมือถือของผมไปเรื่อยๆ ที่นอร์ธพูดก็จริงของมันนะครับ ถ้าผมไม่รู้ใครจะรู้ …

แต่จะว่าไปไอ้นัทเองมันก็ไม่เคยแสดงอาการให้ผมเห็นว่ามันอยากได้อะไรเป็นพิเศษนินา



"อ้อออออ วันที่ 24 ใช่มะพี่บอม" นอร์ธยิ้มๆ



อีกไม่กี่วันก็วันที่ 24 มีนาคมแล้วครับ … วันที่แต่ก่อนเป็นแค่วันธรรมดา

แต่ปีนี้นี้พิเศษหน่อยเพราะเป็นวันคล้ายวันเกิดของไอ้มาเฟียหน้าโหดแฟนของผม ...



"อือ … แต่พี่ยังไม่รู้เลยว่าจะให้อะไรมันดี"

"แค่พี่เอาตัวพี่เองผูกโบว์ให้พี่นัท ผมว่าเค้าก็ดีใจแย่แล้ว"

"โวะ! ไอ้นอร์ธ"

"คุยไรกันวะ นอร์ธ บอม" มาเฟียหน้าโหดเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

"อ่า … ไม่มีอะไรมึง … แค่บ่นกับนอร์ธว่ามึงเข้าห้องน้ำนานชิบหายแค่นั้นเอง …"

"เอ้า … ก็กูรักสะอาดมั้ย ต้องอาบทุกซอกทุกมุม ไม่เหมือนมึงหรอกบอม เข้าไปอาบน้ำห่าไรวะไม่ถึงห้านาทีเปิดก๊อกแค่ให้มีเสียงน้ำเฉยๆรึเปล่า"

"สัส ถั่ววว อาบสิโว้ยยย ตัวไม่ได้ใหญ่เป็นหมีควายเหมือนมึงมั้ย … ถ้ามึงรังเกียจงั้นมึงไม่ต้องมาใกล้กูเลยนะ"

"โอ๋ๆ อย่าน้อยใจไป เดี๋ยวหัวล้านไวนะมึง" ร่างสูงขยี้หัวจนผมกระเซิง

"เชี่ยย ถั่ว หัวกูจะล้านเพราะมึงยีผมกูจนร่วงนี่แหละ!!!"

"เออแต่ก็ดีนะถ้าหัวมึงล้าน จะได้ไม่มีใครมองมึง กูจะได้ไม่ต้องมานั่งหึงมึงบ่อยๆ"



ดูมันสิครับบบบบบบบ



บ่ายวันถัดมาหลังจากผมไปส่งงานที่บริษัทเพลงเสร็จ ผมก็แอบแว้บไปที่ห้างไปเดินส่องของที่จะซื้อเป็นของขวัญให้ไอ้นัทมัน

แต่วันนี้ผมไม่ได้มาคนเดียว ผมมีกำลังเสริมมาด้วย



"พี่บอมโทษทีพี่ … รถโคตรติดเลย"

"เอ้อๆ ไม่เป็นไรพีท พี่เข้าใจ มหาลัยพีทอยู่ใจกลางดงรถติดก็ลำบากหน่อยนะ ฮะๆๆ"

"โคตรเบื่ออ่ะ … ว่าแต่พี่บอมให้ผมมาช่วยดูของอันไหนนะพี่"

"คือพี่ยังไม่รู้เลยว่ะ ว่าจะซื้ออะไรดี หัวแฟชั่นพี่ก็ไม่มี … นอร์ธแม่งงงก็พึ่งพาไม่ได้อีก พี่เลยต้องรบกวนพีทนี่ล่ะ"

"ไม่มีปัญหาคร้าบบบ พี่บอม เดี๋ยวผมช่วยเลือกให้"



เดินวนกันอยู่แว้บนึงพีทก็ชี้ให้ผมดูของอยู่หลายชิ้น



"กระเป๋าตังค์นี่ก็สวยนะพี่"

"นัทมันไม่ใช้อ่ะดิ"

"งั้นเข็มขัดอันนี้ล่ะพี่"

"นั่นมันก็มีหลายเส้นแล้ว"

"พี่นัทเค้ามีสีที่ชอบมั้ยพี่"

"เอ่อ … มะ ไม่แน่ใจว่ะ"

"สร้อยข้อมืออันนี้ก็ดีนะ"

"เชี่ยยย แพงโคตรรรร"

"..."

"..."



ผมนั่งหมดอาลัยตายอยากข้างๆพีทในโซนฟู้ดคอร์ต

"ทำไมซื้อของให้ผู้ชายมันยากอย่างงี้วะ"

"ผมว่ามันยากเพราะเป็นพี่นัทด้วยแหละ ฮ่าๆๆๆๆ"

"จริงงงงง เดาใจมันไม่ถูกเลยอ่ะ … เอาจริงๆคบกันมาสักพักแล้วเหมือนพี่ยังรู้จักมันน้อยมากอยู่เลย"

"เอาน่าพี่ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาแหละ" พีทยิ้มกว้างเหมือนอย่างเคย



ตริ๊งง



ผมหยิบมือถือขึ้นมาสไลด์ดู



bean_bean sent you a photo



ผมตามลิงค์เข้าไปดูไปก็เห็นเป็นรูปผมกับพีทเดินดูของกันอยู่



bean_bean

[ชื่นมื่นกันจังนะมึง … อยู่ตรงไหนแล้วเดี๋ยวกูไปหา]



ผมยื่นข้อความให้พีทอ่าน … พีทหน้าถอดสีไปเลยครับ



BomB

[เดี๋ยวๆ ใครถ่ายรูปไปให้มึงวะนั่น]

bean_bean

[กูมีสายสืบอยู่ทุกที่แหละ ไว้คอยจับผิดมึง ว่าแต่มึงยังไม่ตอบคำถามกูว่ามึงอยู่ไหนแล้ว …]



"ทำไงดีพี่บอม ผมจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย"

"พี่ว่า … ไม่"

"ไม่โดนเหรอพี่ …" พีทถอนใจโล่งอก

"ไม่น่าจะรอดว่ะ"

"พี่บอมมมมมมมมมม"



ผมกับพีทนั่งรอนัทอย่างเคร่งเครียดอยู่แป๊บเดียวมันก็เดินมาหา โดยที่มีนอร์ธเดินตามมาด้วย

พอนัทเดินมาถึงก็ตบบ่าพีทปุๆ

"โดดเรียนมาเหรอพีท" นัทถามพลางแกล้งทำสีหน้าจริงจัง

"เปล่านะพี่นัท … วันนี้ผมไม่มีเรียนบ่ายน่ะครับ"พีทตอบด้วยสีหน้าหงอยๆจนนัทหลุดขำออกมา

"เอ้อ พอบอกว่าจะมาหามึงกับบอม ไอ้นอร์ธมันขอตามมาด้วยน่ะ"

นอร์ธโบกมือให้พีทพลางยิ้ม

ผมหันไปมองหน้าพีทแล้วหันกลับมาที่นัทอย่างงงๆ

"มึงไม่โกรธเหรอวะ"

"โกรธเรื่องอะไรวะ"

"เรื่องที่กูมาเดินห้างกับพีทสองคนเนี่ย"

นัทส่ายหัว

"ก็กูไว้ใจมึงนี่นา"

ผมได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มให้นัท

"อืม … ขอบคุณนะถั่ว"



ผมกับนัทหันไปมองก็เห็นนอร์ธเดินไปกอดคอกับพีทคุยกันอย่างสนิทสนม



"ว่าแต่ … มึงมาทำอะไรที่ห้างวะบอม ปกติไม่ค่อยจะมาเดินนี่"

"อ่าาา อยากเปลี่ยนบรรยากาศนิดหน่อยน่ะ"

"แปลก …"

"ทำไมวะ มาเดินไม่ได้เหรอ"

"มึงมีอะไรปิดบังกูรึเปล่า"

ผมรีบส่ายหัวดิก

"โอเค … ถ้ามึงว่าอย่างงั้นนะบอม"



ผมเดินดูของกับนัทอยู่พักใหญ่ ระหว่างนั้นผมก็พยายามสังเกตว่ามันดูจะชอบอะไรเป็นพิเศษมั้ย

แบบนี้ผมก็ไม่ต้องถามมันให้ดูน่าสงสัยด้วย แหม่ ฉลาดจริงๆผม



แต่ทว่าปัญหามันก็เกิด ...



เพราะพอนัทมันเจอของชิ้นไหนที่มันชอบ … มันก็ซื้อเลยครับ





แสรดดดดดดดดดดดดด … เหลือโควต้าให้กูซื้อบ้างงงง ไอ้ถั่ววว





ระหว่างที่ผมกำลังเดินเซ็งๆอยู่นั้น ผมก็เห็นมันหยิบหมวกแก๊บใบนึงขึ้นมา ส่องอยู่พักใหญ่ หยิบไปลองหน้ากระจก … แล้วก็เก็บคืนที่



"อ่าว ไม่ชอบเหรอวะถั่ว"

"ชอบอยู่ แต่มันจะคล้ายๆกับของที่มีแล้วเลยเอาไว้ก่อนดีกว่า"



โอเคครับ ผมว่าผมได้ของละ … เดี๋ยวไอ้หมวกคล้ายๆกันที่นัทมันมีแล้ว ไว้ผมจะเอาไปซ่อนเอง วะฮ่าฮ่า



ระหว่างที่นัทเดินไปจ่ายตังค์ของชิ้นอื่นที่แคชเชียร์ ผมบอกนัทว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็รีบวิ่งปรู้ดมาดูหมวกใบที่นัทหยิบเมื่อกี้ … โอเค เจอละ ไหนพลิกดูป้ายราคาซะหน่อย





5400!!!





เชี่ยยยยยยยยยยยย! หมวกอะไรวะเนี่ยยยยย





โอ้ยยย แต่เอาวะ ยอมกินมาม่าไปก่อนก็ได้เดือนนี้ โฮวววววว



ผมถ่ายรูปหมวก แล้วรีบส่งให้พีท ที่ตอนนี้แยกไปเดินกับนอร์ธ



BomB

[พีทๆ พี่ได้ของที่จะให้ไอ้นัทมันล่ะนะ ตามรูปที่พี่ส่งไปเลย เดี๋ยวพี่ฝากพีทจัดการให้ก่อนนะ]

Pete

[ได้เลยพี่บอม]

BomB

[เออ ว่าแต่พีท …]

Pete

[อะไรเหรอครับพี่บอม?]

BomB

[ขอผ่อน 0% 10 เดือนได้มั้ยวะ]

Pete

[...]





…….





วันที่ 24 มีนา มาถึงแล้ว… พร้อมมากครับวันนี้ …

ของขวัญซุกไว้ที่ห้องไอ้นอร์ธแล้ว เค้กก็สั่งไว้แล้วเหลือแค่แอบไปรับแล้วก็มาเซอไพรส์ไอ้นัท





"เออบอม วันนี้กูต้องเข้าบริษัทแม่ไปเคลียร์เอกสาร จะกลับดึกหน่อย ไม่ต้องรอนะ"





โอ้โห ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางใจผมเลย …





เจ้าตัวดูจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่านี่วันเกิดมึงเองนะ …



ก็พอจะรู้มาบ้างจากนอร์ธแหละครับ ว่าปกติครอบครัวมันไม่ได้มีธรรมเนียมจัดเลี้ยงฉลองงานวันเกิด แล้วตัวนัทเองก็ไม่ได้ชอบการเซอไพรส์สักเท่าไหร่ …



แต่สำหรับผมคนที่อินกับทุกเทศกาลไม่ว่าจะเป็นคริสมาสต์ วาเลนไทน์หรืออีสเตอร์ ทั้งๆที่ผมนับถือศาสนาพุทธเนี่ย



มันเป็นเรื่องที่รับไม่ได้นะครับบบบบบบบบ



"อืม" ผมตอบรับนัทแบบขอไปที

"เป็นอะไรรึเปล่าวะบอม"

"เปล่าๆ ไม่มีอะไร ไปจัดการธุระของมึงเถอะ"

"โอเคๆ" มันพยักหน้าน้อยๆให้ผมแล้วเดินออกจากห้องไป



โว้ยยยยยยยยย หงุดหงิดดดดดดดว้อยยยยย



เสียดายเงินโคตรๆ รู้งี้ไม่ซื้อของขวัญให้กับคนที่ไม่สนใจใยดีอะไรใดๆแบบไอ้ถั่วนี่ก็ดี เอาไปแดกหมูกะทะประชดชีวิตวันนี้ซะยังจะดีกว่า



แต่เอาวะ … เดี๋ยวคืนนี้รอมันก็ได้ เผื่อกลับมาไม่ดึกมากจะได้เซอไพรส์มันได้อยู่



นั่งดูทีวี Netflix youtube วนรอจนหลับคาโซฟาไปนานแค่ไหนไม่รู้ครับ รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่ามีมือหนากำลังลูบหัวผมอยู่



"กลับมาแล้วเหรอ …" ผมตอบเสียงงัวเงีย

"อืม แล้วทำไมไม่ไปนอนดีๆในห้อง"

"ก็อยากรอ งืมมม … ว่าแต่กี่โมงแล้วเนี่ย"

"ตี 1 แล้ว …"

"ห้ะ" ผมผุดลุกขึ้นนั่ง "โห่ย ไม่ทันแล้วดิเนี่ย"

ผมนั่งหน้ายู่ ส่วนนัทคิ้วขมวด

"อะไรไม่ทันวะบอม"

"ก็ … " ผมเดินไปหยิบกล่องของขวัญที่ซ่อนไว้หลังโซฟายื่นให้นัท

"สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะถั่ว"

เจ้าตัวทำท่าแปลกใจ

"จริงๆมีเค้กด้วยแหละ … กูก็รู้ว่ามึงไม่อินกับเรื่องพวกนี้นะถั่ว แต่กูอยากทำให้น่ะ"

นัทขยับเข้ามากอดผมแน่นจนผมตกใจ

"ขอบคุณนะบอม …"

"อะ .. อื้อ …"

"ขอโทษนะ … ที่ไม่ได้อยู่ฉลองกับมึง …"

"กูเข้าใจ ก็ที่บ้านมึงไม่เคยจัดงานนินา … "

นัทผละออกจากผมแล้วเอ่ย

"แล้วนี่ซื้ออะไรมา"

"แกะดิ …"

นัทแกะกระดาษห่อของขวัญและกล่องอย่างลวกๆ เมื่อเห็นหมวกใบนั้นมันก็ยิ้มกว้าง แล้วหยิบมาใส่

"แพงนะมึง ซื้อไหวเหรอ"

"กูบอกมึงแล้ว … ว่าจริงๆกูมีเงินฝังไว้ในไหหลังบ้าน"

"ปัญญาอ่อนอีกละบอม …"

"เชี่ยถั่วววว กวนตีนนน"

"สงสัยกูต้องใส่หมวกใบนี้บ่อยๆแล้วล่ะ"

"อ่าว แล้วอีกใบที่คล้ายๆกันล่ะ"

"กูให้มึงละกันบอม ไว้มาใส่ด้วยกัน"

"แหวนคู่มีแล้ว หมวกคู่มีแล้ว ต่อไปต้องใส่เสื้อคู่มั้ยวะเนี่ย ฮะๆๆๆ"

"กูเห็นเค้าขายในเว็บอยู่นะบอม เดี๋ยวกูสั่งเลย"

"เชี่ยถั่ววว ไม่เอาโว้ยยยยยยย กูไม่อินเสื้อคู่"



...



"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทู้ยู …"

ผมค่อยๆยกเค้กที่จุดเทียนเรียบร้อย มาวางไว้ที่หน้าไอ้นัท ตอนแรกว่าจะไม่จุดเทียนให้มันเป่าแล้วนะครับ แต่ไอ้นัทมันอ้อนจนผมต้องยอมตามใจ

"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู ~ … เอ้าอธิษฐานแล้วเป่าเทียนได้"

นัทหลับตาลงชั่วครู่แล้วเป่าเทียนจนดับ



"ตะกี้อธิษฐานว่าอะไรวะถั่ว"

"ปกติเค้าไม่ให้ถามไม่ใช่เหรอวะ"

"เอ้า ก็อยากรู้ … ถ้าจะไม่บอกก็ตามใจมึงละ"

ผมหน้ายู่ ในขณะที่นัทขำจนตัวโยน

"ก้อ … ไม่มีอะไรมากหรอก"

"..."

"กูขอให้กูได้อยู่กับมึงไปนานๆ จนแก่เฒ่า ให้เราได้ดูแลกันแบบนี้ไปนานๆ …"



กายสูงยิ้มกว้างค่อยๆขยับตัวมาใกล้ผมแล้วประทับจูบบนริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา



"กูรักมึงนะบอม"



"กูก็รักมึงเหมือนกันนะนัท"



 :n1:


**************************************************************

สำหรับเนื้อเรื่องหลักก็จบลงไปแล้วนะครับ

เป็นยังไงกันบ้างครับกับความรักของนัทและบอม

หวังว่าจะชอบนะครับ ... ถ้ามีอะไรติชมสามารถคอมเม้นต์ได้เลยนะครับ ผมจะได้นำไปปรับปรุงในการเขียนต่อไปครับ

ต้องขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามและคอมเม้นต์นะครับ

เดี๋ยวหลังจากนี้จะมีตอนพิเศษอีก 2 ตอน จะรีบมาทยอยลงให้นะครับ ยังไงรอติดตามกันด้วยนะครับ

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

ปล. ถ้าผมเขียนเนื้อเรื่องในส่วนของนอร์ธจะมีใครสนใจบ้างมั้ยครับเนี่ย (โยนหินถามทางเผื่อๆไว้ก่อน)  :impress2:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP25 คำอธิษฐาน (15/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 15-08-2020 22:48:33

 o18

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP25 คำอธิษฐาน (15/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 16-08-2020 01:12:22

สนใจคู่นอร์ธพีท จะมีทางเป็นไปได้ไหมเอ่ย? นัทดีขึ้นเยอะ ไม่หึงหวงไปก่อน รักกันนานๆ

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP25 คำอธิษฐาน (15/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 16-08-2020 17:41:28

ตี 1 แล้ว จุดพลุฉลองละกัน ไม่ต้องนอนแล้ววันนี้ ฉลองถึงเช้าไปเลย
 :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: The Playlist : EP25 คำอธิษฐาน (15/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 17-08-2020 18:06:26

Special track 1 : อดีต

เพลย์ลิสต์ของนัท


ผมโคตรจะขี้เกียจเรียนพิเศษเลยครับ แค่เรียนในห้องตอน ม.6 นี่ก็เบื่อจะตายอยู่แล้ว

แต่ดันโดนแม่บังคับมาเรียนพิเศษคอร์สอินเทนซีฟต่อเนื่องสามอาทิตย์หลังเลิกเรียนอีก

จริงๆวันนี้อยากโดดนะครับ แต่วันนี้เป็นวันเปิดคอร์สก็แอบไปส่องๆหน่อยละกัน ถ้าไม่เวิร์คจะได้โดดยาวๆไปเลย



ระหว่างทางที่ผมเดินไปที่เรียนพิเศษก็เจอกับกลุ่มนักเรียนต่างโรงเรียนกำลังยืนคุยกันเรื่องสัพเพเหระอยู่

ผมไม่ได้ตั้งใจจะสนใจนักเรียนกลุ่มนี้หรอกครับ ถ้าสายตาผมไม่ไปสะดุดกับเขาคนนั้นที่กำลังคุยกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงสดใส

เด็กนักเรียนผิวขาว หน้าตาน่ารัก แถมยิ้มเก่งคนนั้น ...





เชี่ยยยย น่ารักสัด น่ารักจนใจเต้น





ผมคงจ้องเขาอยู่นานจนเจ้าตัวหันมาทักผม

"เอ๊ะ มีอะไรรึเปล่าครับ"

ผมส่ายหัวแล้วทำทีเป็นก้มลงเล่นมือถือ แต่สายตาของผมแอบมองเขาคนนั้นด้วยความสนใจ

ผมยืนรออยู่แถวนั้นสักพัก เขาคนนั้นก็ชวนเพื่อนไปเข้าชั้นเรียน

ผมเริ่มเดินตามเขาไปเรื่อยๆ ใจก็ภาวนาขอให้เรียนที่เดียวกัน



เยส !!!!



ที่เดียวกัน แถมยังเป็นวิชาเดียวกันอีก ผมเดินตามเขาไปและอาศัยจังหวะที่เขากำลังนั่งลงเข้าไปประชิดตัว แล้วชี้ไปที่เก้าอี้ว่างๆของร่างบางแล้วถามว่า



"ที่ตรงนี้ว่างมั้ย"



เขาดูตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างเป็นมิตร





น่ารักชิบหาย ... ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้





วันนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ ได้แต่แอบมองเจ้าตัวอยู่เป็นระยะๆ

อยากจะถามชื่อนะครับ แต่ผมโคตรจะป๊อด ท้ายสุดวันนั้นก็จบลงด้วยการที่ผมไม่รู้อะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขาเลย



วันรุ่งขึ้นผมตัดสินใจมาเข้าเรียนอีกครั้ง เดินเข้าห้องไปก็พบกับเขาคนเดิมที่ยังนั่งคนเดียวอยู่ที่เดิม ผมรีบเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ



"หวัดดีครับ" เขาคนนั้นหันมายิ้มแล้วเอ่ยทักผม



ผมที่ตอนนั้นสติแตกไปแล้วได้แต่ผงกหัว และพยายามเก็บอาการตื่นเต้นด้วยการทำสีหน้าเรียบเฉยจนคนข้างๆดูจะตกใจที่ผมดูนิ่งๆ

เราสองคนต่างก้มหน้าก้มตามองชีตเรียนของตัวเองโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันอีก

ในใจผมตอนนั้นได้แต่ตีอกชกหัวตัวเองครับ เพราะผมรู้ว่าเวลาผมทำหน้านิ่งๆ เพื่อนๆของผมมักจะบอกว่าผมน่ะโคตรจะน่ากลัว ....



ทำเชี่ยไรออกไปวะกู!!! ทำไมไปทำหน้านิ่งใส่เค้า ... ทำไมไม่ทักเค้าดีๆ!!!



ผมต้องอาศัยเวลารวบรวมความกล้าอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันไปทัก

"เอ่อ … ชื่ออะไรเหรอ ..."

เขาหันมาหาผมอีกครั้งด้วยสีหน้าแปลกใจ

"ชื่อบอม แล้วนายล่ะ"

"นัท …"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะนัท" พูดจบบอมก็ยิ้ม





ตายครับ ผมตายไปแล้ว





หลังจากวันนั้นเราเริ่มคุยกันมากขึ้น เริ่มรู้จักกันมากขึ้น แต่เป็นเรื่องน่าแปลก …

ที่พอผมยิ่งได้คุยได้สนิทกับบอมมากขึ้นเท่าไหร่ ความรู้สึกแปลกๆบางอย่างในใจของผมมันก็ยิ่งก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ



ผมเคยคบกับสาวมาหลายคนแต่ความรู้สึกมันไม่ใช่อย่างที่ผมรู้สึกกับบอม ผมจะใจเต้นแรงทุกครั้งที่ผมคิดถึงหรือได้เจอกับบอม

ผมจะวูบวาบหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้คุย และผมจะไม่พอใจถ้าบอมมันดูสนิทหรือคุยกับใครมากกว่าปกติ



หรือผมจะตกหลุมรักบอมเข้าแล้ว ...



ผมเฝ้าสังเกตอยู่นาน ก็เห็นว่าบอมมันดูสนิทกับคนที่ชื่อเนสกับเฟิร์สมากกว่าคนอื่น

แต่สายตาที่บอมมองเฟิร์สมันดูไม่ใช่สายตาที่เพื่อนมองกัน ผมเองก็ได้แต่เก็บความรู้สึกสงสัยปนความขุ่นเคืองนี้ไว้

ทำอะไรไม่ได้มากกว่าทักทายและพูดคุยกับบอมเหมือนคนรู้จักทั่วๆไป





สองสามวันหลังจากนั้นผมเห็นไอ้เฟิร์สเดินอยู่กับผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่บอม ดูจากพฤติกรรมท่าทางคงไม่ใช่แค่คนรู้จักตามปกติแน่ๆ

ผมตัดสินใจเดินตามไป แล้วผมก็ได้ยินบทสนทนา



“ … แล้วนี่บอมรู้เรื่องที่ของเรากันรึยัง”

“ยังนะ แต่ไม่ต้องไปสนใจมันมากหรอก ยังไงเราก็ไม่ได้สนใจบอมมากเท่านายอยู่แล้ว …"

"แล้วจะคบซ้อนกันแบบนี้ไปเรื่อยๆแบบนี้เหรอ … น่าสงสารบอมออก"

"ช่วยไม่ได้ … ก็ฝ่ายนั้นมาชอบเราเอง แถมเราไม่ได้ชอบบอมเหมือนกับที่เราชอบนายซะหน่อย”



ไอ้เชี่ยเฟิร์ส



สรุปที่ผมรู้สึกมันก็เป็นเรื่องจริง … บอมมีคนที่คบอยู่แล้ว … แต่คนที่มันคบอยู่ดันคบซ้อนแถมยังเห็นบอมเป็นแค่ของตายอีก ตอนนั้นผมนี่โมโหจนแทบจะปรี่เข้าไปต่อยเฟิร์สมันนะครับ แต่ทำได้แค่กำหมัดแล้วเดินถอยออกมา



เพราะยังไงผมก็เป็นแค่คนนอกในความสัมพันธ์ของบอม



หลังจากวันนั้นผมพยายามตัดใจอยู่หลายครั้งแต่ก็ห้ามใจไม่ให้ไปนั่งข้างๆบอมไม่ได้ แค่ผมได้เห็นรอยยิ้มของบอม ได้ยินมันทักทาย ผมก็มีความสุขแล้วครับ



จนกระทั่งวันหนึ่ง … ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในที่เรียนพิเศษผมก็เห็นบอมกับเฟิร์สยืนคุยกันอยู่ สีหน้าของบอมไม่ค่อยสู้ดีหนัก ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาทั้งคู่ช้าๆ แล้วก็ได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่คุยกัน



“... เราเลิกกันเหอะบอม”

“ทำไมวะเฟิร์ส เราทำอะไรผิดรึเปล่า” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นเครือ

"ไม่หรอกบอม … คือเรารู้สึกว่าบอมไม่ใช่คนคนนั้นสำหรับเราว่ะ เราคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเรากับบอมจะเป็นแค่เพื่อนกัน …"

ร่างบางน้ำตาเริ่มไหลแต่พยายามฝืนยิ้ม

"อื้อ … เรา … เราเข้าใจ ถ้าเฟิร์สคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วมันดีกว่า เราก็โอเค ..."

พูดจบบอมก็หันหลังเดินนำไอ้เฟิร์สเข้าไปที่เรียนพิเศษ



เชี่ยเฟิร์ส !!!!



ตอนนั้นผมสะกดกลั้นอารมณ์โกรธไม่ไหว ปรี่เข้าไปชกไอ้เฟิร์สจนมันล้มคว่ำ แต่พอมันตั้งสติได้มันลุกขึ้นมาต่อยกลับ

ผมชุลมุนอยู่กับไอ้เฟิร์สอยู่พักใหญ่ ก็มีคนมาแยกผมกับไอ้เฟิร์ส บอมมันดูตกใจมากครับ มันมองผมด้วยสายตาที่โกรธระคนสงสัยในขณะที่มันปรี่เข้าไปดูแลเฟิร์ส ผมรู้สึกผิดและรู้สึกแย่จนผมต้องหลบสายตา



ท้ายสุดผมโดนไล่ออกจากที่เรียนพิเศษ และก็โดนที่บ้านทำโทษโดยการกักบริเวณ

ซึ่งนั่นเท่ากับว่าเป็นการปิดโอกาสที่ผมจะได้เจอกับบอมอีกต่อไป …



ผมเสียใจและเสียดายโอกาสที่จะได้เจอบอมอีกครั้งนะครับ แต่ผมก็ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

ผมได้แต่เฝ้าคิดถึงบอมอยู่เรื่อยมา แม้ผมจะมีคนอื่นผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย





จนกระทั่งผมเรียนจบมหาวิทยาลัย … ผมก็ยังคงสลัดภาพของร่างบางนั้นออกจากใจไม่ได้ ...





….





Rrrrr…



"สวัสดีครับ พี่เมฆ"

"เอ้อ นัท เห็นว่ามึงเล่นกีตาร์ได้ กูเลยโทรมาถาม คือเพื่อนกูกำลังฟอร์มวงดนตรีอยู่ มึงสนใจจะไปร่วมวงของเพื่อนกูมั้ย"



อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทของแม่ล่ะครับ



"ครับ ได้ครับ"

"ดีๆ งั้นเดี๋ยวกูส่งที่อยู่ห้องซ้อมไปให้นะ วันนี้มึงไปลองคุยกับดิวเพื่อนกูที่เป็นหัวหน้าวงหน่อยละกัน"





….





ผมยืนชะโงกดูตึกแถวที่ถูกดัดแปลงเป็นห้องซ้อมในย่านเมืองเก่า อย่างกระสับกระส่าย

ผมเป็นคนเข้ากับคนได้ยากหน่อยครับ เลยแอบกังวลว่าสมาชิกในวงจะเป็นยังไงบ้าง … แต่ยืนส่องได้แป๊บเดียว ชายที่อายุน่าจะมากกว่าผมสองสามปีก็เดินเข้ามาหา



"นัทใช่มั้ย"

"ครับ สวัสดีครับ พี่ดิวใช่มั้ยครับ"

"ใช่ๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะ มาๆเข้ามาข้างในก่อน"

พี่ดิวเดินนำผมเข้าไปในห้องซ้อม

"นั่น เบียร์มือกลอง น่าจะรุ่นเดียวกับนัทนะ"

เบียร์โบกมือให้ผมอย่างเป็นมิตร ส่วนผมก็ผงกหัวรับ

"ทีนี้เหลือนักร้องนำ … น่าจะกำลังมา อ้าวนั่น พูดถึงก็มาพอดี"



"สวัสดีครับพี่ดิว หวัดดีเบียร์ โทษทีที่มาช้านะครับ"

ผมหันไปมองต้นเสียงที่ผมรู้สึกคุ้นเคย



ณ วินาทีนั้น หัวใจผมแทบหยุดเต้น …

ร่างบางนั้นดูไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อตอนที่ผมเจอกับเขาครั้งแรกเมื่อตอน ม.ปลาย บอมยังคงน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง และเขาก็ยังคงทำให้ผมใจเต้นแรงไม่ต่างจากครั้งแรกที่เราได้เจอกัน



…



"พี่ขอแนะนำให้รู้จักนะนัท นั่นบอม นักร้องนำ ส่วนนี่นัท มือกีตาร์คนใหม่ของวงเรา"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะนัท" ร่างบางยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร ดูเหมือนบอมจะจำผมไม่ได้ … แต่นั่นไม่เป็นไรครับ เพราะอย่างน้อยผมก็ได้กลับมาเจอบอมอีกครั้งนึงแล้ว



ผมพยายามสะกดกลั้นรอยยิ้ม พยักหน้าน้อยๆแล้วตอบบอมไป



"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"



แต่ในใจของผมอยากจะบอกกับบอมเหลือเกินครับว่า



…



ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ รักแรกของผม


 :n1:


*************************************************************


สำหรับตอนนี้ก็เพื่อเติมเต็มในเรื่องรักแรกของนัทและสิ่งที่เนสกับนัทได้คุยกันที่ร้านโจ๊กนะครับ  :hao3:

เหลืออีก 1 ตอนพิเศษก็จะเป็นการจบเรื่องนี้โดยสมบูรณ์แล้วนะครับ

อ้างจาก: nightsza ที่ 16-08-2020 01:12:22  

สนใจคู่นอร์ธพีท จะมีทางเป็นไปได้ไหมเอ่ย?

กำลังร่างเนื้อเรื่องคร่าวๆ + ทยอยๆเรียบเรียงอยู่นะครับ ยังไงรอติดตามด้วยนะครับ

 :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: The Playlist : Special track 1 อดีต (17/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 17-08-2020 18:18:23

 :-[

หัวข้อ: Re: The Playlist : Special track 1 อดีต (17/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 18-08-2020 15:43:23

แอบรักเขามานาน สมหวังสักทีนะนัท

ลุ้นคู่น้องๆ ปูเสื่อรอติดตามเลยจ้า

หัวข้อ: Re: The Playlist : Special track 1 อดีต (17/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: Elliott ที่ 19-08-2020 15:35:54

Special track 2 : สี่ปี



เพลย์ลิสต์ของนัท



"แต่งตัวเสร็จรึยังวะบอม … ช้าแบบนี้เดี๋ยวไม่ทันรถไฟนะเว้ย"

"แป๊บนะมึงงงง …"

"บอม … ต้องให้กูบุกเข้าไปมั้ย"

"เชี่ยถั่ว แป๊บบบบบ … โอ้ยยยย ก็มึงจัดชุดเชี่ยไรให้กูเนี่ยยย กูไม่มั่นว้อยยยย"



เราคบกันมาได้สี่ปีแล้วครับ … บอมก็ยังคงเป็นบอมคนเดิม แต่งตัวแบบเดิมๆ เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบคู่เดิม



ผมล่ะกลุ้มใจโคตรๆ



ผมเคยแอบเอาเสื้อผ้ามันไปซ่อนนะครับ (ตอนนั้นไม่กล้าเอาไปทิ้งกลัวมันจะเคือง) ก็โดนมันงอนแบบใหญ่โตมโหฬาร ต้องง้อแทบแย่กว่ามันจะหายโกรธ หลังจากเหตุการณ์นั้นผมกับมันก็ทำข้อตกลงกันว่า มันจะแต่งตัวตามสไตล์เดิมของมัน แต่ถ้าผมจะขอให้มันเปลี่ยนแนวบ้างเป็นบางครั้งบางคราวมันก็จะแต่งให้ … และตอนนี้เป็นการมาเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกของผมกับบอม แน่นอนว่าผมขอเป็นคนจัดคอสตูมให้บอมครับ



บอมออกมาจากห้องน้ำทำหน้ายู่ในเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์สีแดง ลายคาดขาวที่แขน กางเกงดำ



"เสื้อแดงแปร๊ดเลยอ่ะมึง วัวกระทิงจะไล่ขวิดกูไส้แตกตายมั้ยเนี่ย"

"นี่ญี่ปุ่นนะบอม ไว้ไปสเปนกูค่อยเลือกสีอื่นให้มึง"

"นี่กูจะร้องไห้แล้วนะ โคตรไม่มั่นเลยอ่ะถั่ว"

ผมเดินไปจับบ่าของบอมแล้วเอ่ย

"มึงแต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักจนทำกูใจสั่นจะแย่อยู่แล้ว ถ้ามึงไม่อยากออกไปโชว์ตัวข้างนอก จะอยู่ในห้องทั้งวันกูก็ไม่ว่านะ กูมีแผนสำรอง …"

"อะ … ไอ้ห่าถั่ว ไม่เอาว้อย!! … มึงแม่งหื่นตลอด ไปๆ จะพากูไปเที่ยวไหนก็รีบไป … "

ร่างบางที่ตอนนี้หน้าแดงก้มหน้าเอ่ยเสียงสั่น

ผมกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่จนบอมชกที่แขนดังอั้ก

"แรงควายชิบหายนะมึง" ผมหยอก

บอมแลบลิ้นใส่แล้วรีบเดินออกจากห้องไป



น่ารักแบบนี้ชักจะไม่อยากพาไปเที่ยวข้างนอกแล้วนะครับเนี่ย



จุดหมายแรกวันนี้คือวัด Sensoji ย่านอาซากุสะ จุดหมายยอดนิยมของนักท่องเที่ยว …



ผมเช็คแผนที่นิดหน่อย แล้วพาบอมเดินไปสถานีรถไฟใต้ดิน …

อากาศในฤดูใบไม้ร่วงนี่ดีมากนะครับ เหมาะกับการเดินเที่ยวมาก แต่บอมดูจะหนาวหน่อย



"ไหวมั้ยบอม จะเอาเสื้อเพิ่มมั้ย"

"เย็นๆหน่อยว่ะมึง แต่ไหวนะ"

ผมเอาแขนโอบคอบอมแล้วกระชับให้ตัวมันมาชิดกับร่างของผม บอมมองหน้าผมแล้วยิ้มน้อยๆ

"ฉวยโอกาสว่ะ …"

"ก็นิดนึง หลังๆแฟนเล่นตัว แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้ เลยต้องอาศัยฉวยโอกาสแบบนี้แหละ"

ผมพูดหยอกๆ แต่ดูบอมจะจริงจังกับคำพูดของผมมากพอตัว …

"เหรอวะมึง … กูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เห้ยยยย กูขอโทษ กูล้อเล่นนนน มึงไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น"

"อืมๆ"

บอมพยักหน้า แต่ผมก็รู้แหละว่ามันยังคิดมากอยู่ ได้แต่ตีตัวเองแรงๆไปทีนึงครับ ที่เล่นอะไรไร้สาระให้มันคิดมาก



แต่จริงๆช่วงนี้ผมก็ไม่ได้"ยุ่ง"อะไรกับบอมมากนะครับ กลับมาถึงคอนโดทีบอมแทบจะหัวถึงหมอนแล้วหลับไปเลย

เพราะมันเองรับจ็อบงานเสริมเยอะแยะไปหมด ทั้งสอนพิเศษ แต่งเพลง และงานฟรีแลนส์อื่นๆ

ยิ่งช่วงที่ก่อนมันจะมาเที่ยวมันแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ผมก็บอกมันแล้วนะว่าให้เพลาๆลงหน่อยเพราะผมกลัวมันป่วย

แต่มันก็ยืนยันจะทำเพราะมันไม่อยากเป็นภาระให้กับผม พอเป็นแบบนี้เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันก็น้อยลงกว่าปกติมาก แต่ผมก็ขัดบอมไม่ได้ล่ะครับ



…



หลังจากขึ้นจากสถานีรถไฟใต้ดิน Asakusa เดินไปไม่นานก็ถึงแลนด์มาร์คประจำวัดอาซากุสะ Kaminarimon gate ที่มีโคมสีแดง



"หูยยย โคมโคตรใหญ่เลยว่ะถั่ว เดี๋ยวมึงถ่ายรูปให้กูหน่อยดิ … "



ผมรับมือถือจากมันมารอจังหวะให้คนน้อยลงนิดหน่อย แล้วกดชัตเตอร์



"ไหนๆมึง เป็นไงมั่ง …"

บอมวิ่งมาดูรูปในมือถือ

"เชี่ย!! เดี๋ยวนะ นี่เสื้อกูแดงเท่าโคมแล้วรึเปล่าวะเนี่ย …"

"ฮ่าๆๆๆ"

"ขำเชี่ยไรวะมึง"

"ก็มึงน่ะโวยวายเป็นเด็กน้อยเลย … มาๆ เซลฟี่กันหน่อย"



ผมกดชัตเตอร์มาได้รูปที่ไอ้บอมพยายามฝืนยิ้มหน้าแข็งคู่กับผมที่พยายามกลั้นขำขั้นสุดคู่กับโคมแดงที่สีใกล้เคียงกับเสื้อของบอม



"ปะๆ เดี๋ยวกูพาไปเดินช้อปปิงแก้เซ็งนะ"



ผมกับบอมเดินผ่าน Nagamise dori ถนนขายของที่ระลึกด้านหน้าของวัด Sensoji บอมดูตื่นตาตื่นใจกับของกุ๊กกิ๊กที่ขายอยู่ แวะเข้าร้านนู้นร้านนี้ แป๊บเดียวก็ได้ของฝากคนที่ไทยเยอะแยะ … และแน่นอนครับ ผมเป็นคนจ่าย บอมบอกว่าเป็นการชดเชยกับที่ทำให้มันไม่มั่นใจ



เสร็จจากการช้อปปิ้งเป็นส่วนใหญ่ ไหว้พระเป็นส่วนน้อย ผมก็พามันไปย่าน Akihabara เพราะมันขอไว้ว่ามันอยากไปซื้อเครื่องเกมกับหมุนตู้กาชาปอง …



โคตรจะเด็กน้อย …



แต่ผมก็ชอบที่มันเป็นเด็กน้อยง้องแง้งแบบนี้ล่ะครับ



หลังจากหาซื้อของที่มันต้องการได้ครบก็เย็นแล้ว ผมก็พามันไปกินข้าวที่ร้านข้าวหน้าเนื้อเจ้าอร่อยในย่านนั้น …

แต่ตอนนี้ทำไมบอมมันดูซึมๆไปก็ไม่รู้



"เป็นอะไรไปวะบอม … ทำไมดูเงียบๆ"

ร่างบางก้มหน้างุดแล้วส่ายหัว

"บอม … มีอะไรไม่สบายใจก็บอกกูมา"

"มึงอย่าด่ากูนะ"

"กูจะไปด่ามึงทำไมวะ"

"กู … กูทำแหวนหาย … ฮึก" บอมเริ่มกลั้นสะอื้นไม่อยู่

"ห้ะ …" ผมตกใจนิดหน่อย รีบย้ายไปนั่งข้างๆร่างบางแล้วเอามือลูบหัวมันเบาๆ

"ไม่เป็นไรนะมึง … รู้ตัวเมื่อไหร่ว่าหายน่ะ"

"ฮือ … เมื่อกี้เลยมึง … กูขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไรๆ งั้นเดี๋ยวไว้ไปเดินย้อนหากัน"



ผมกับบอมเดินย้อนเส้นทางที่เราเดินมา พยายามสอดส่ายสายตาหาแหวนที่อาจจะตกหล่นอยู่ แต่ใจจริงผมก็รู้ล่ะครับถ้าหล่นหายจริงโอกาสได้คืนก็คงน้อย … เราย้อนกลับไปถามหาที่ร้านที่เราเข้าก็ไม่มีใครเก็บแหวนได้เลย เดินวนอยู่นานก็ไม่มีวี่แววครับ



"ไม่น่าเลยกู … ฮึก" บอมทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ จนผมต้องรีบเดินไปกอดปลอบ

"มันไม่เป็นไรจริงๆ … ของมันหายกันได้ อย่างมากก็เดี๋ยวไปซื้อใหม่นะมึง"

บอมส่ายหัวดิก

"มันไม่เหมือนกันอ่ะถั่ว … คุณค่าทางใจอันนั้นมันเยอะนะมึง ฮือ …"

"ของถ้ามันหายไปแล้วก็หายไปนะบอม …"

ร่างบางแหงนหน้ามองผมด้วยตาที่ชื้นไปด้วยน้ำตา

"มึงไม่โกรธกูเหรอ"

ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ

"ไม่อ่ะ … เหตุการณ์มันเกิดขึ้นได้ กูเข้าใจ กูจะไม่เอาเรื่องพวกนี้มาเป็นอารมณ์หรอก แหวนมันก็แค่สิ่งของ สิ่งที่กูรักไม่ใช่แหวนแต่คือมึง เพราะฉะนั้นกูคิดว่าความทรงจำกับการที่มึงอยู่ข้างกูตอนนี้ต่างหาก ที่กูว่ามันสำคัญกว่าสิ่งของไหนๆ"

"ถั่ว … กูขอโทษนะ"

ผมกระชับกอดร่างบางจนแน่น

"เลิกขอโทษกูได้แล้ว สิ่งที่มึงต้องทำตอนนี้คือยกโทษให้ตัวเองนะ … เข้าใจมั้ย"

"อะ … อื้อ ขอบคุณนะมึง"



หลังจากเดินวนอยู่อีกแป๊บนึง ผมก็พาบอมกลับโรงแรม



"ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไป ตาบวมหมดแล้วเนี่ย" ผมพูดพลางลูบหัวของร่างบางเบาๆ

บอมพยักหน้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็นั่งจัดของอยู่ข้างนอก



"เฮ้ย!!!!"

"มีอะไรวะบอม!!!"

ผมรีบวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำ ก็เจอบอมกำลังหยิบแหวนขึ้นมาจากขอบอ่างล้างหน้า

"เจอแล้วไอ้ถั่ว … กูลืมไว้ที่นี่เอง ฮือ …"

บอมโผเข้ากอดผมแน่น

"ขี้อีโมแล้วยังขี้ลืมอีกนะมึง" ผมพูดแหย่ๆ

"กูขอโทษนะ …"

"เห้ยกูล้อเล่น ทำไมซีเรียสจังวะบอม"

"ก็ … ตอนแรกกูโคตรเสียดายเลยนะ ของที่มึงให้กู กูเก็บไว้ทุกชิ้นเลย มันเป็นความทรงจำดีๆ บางทีกูเอามานั่งย้อนดูแล้วกูมีความสุขน่ะ"

"อืม …"

"แหวนอันนี้ก็โคตรจะสำคัญสำหรับกูนะนัท เพราะเป็นของชิ้นแรกที่มึงให้ตอนที่เราคบกัน"

ผมพยักหน้าจำได้ เพราะผมขอจองตัวมันด้วยแหวนวงนี้

"แล้วเป็นไง ตอนนี้หายเศร้ารึยัง"

"อื้อ … ตอนนี้กูอารมณ์ดีละ" บอมแหงนมองหน้าผมแล้วยิ้ม

"งั้น …" ผมค่อยๆกระชับกอดร่างบางให้มาชิดกับร่างของผมมากขึ้น

"มะ … มีอะไรวะถั่ว" บอมจ้องมองผมด้วยสายตาที่หวาดหวั่น …

"ไม่มีอะไรบอม กูแค่อยากกอดมึงเฉยๆ" ผมพูดพลางเอาคางลงไปเกยที่ไหล่

เรากอดกันอยู่แบบนั้นชั่วครู่ผมก็ผละตัวออก

"งั้นเดี๋ยวกูไปจัดของลงกระเป๋าก่อน เดี๋ยวมึงอาบน้ำก่อนเลยก็ได้นะ"

ผมเดินมาหยิบของออกจากถุงกระดาษที่ซื้อมาแล้วค่อยๆเรียงลงกระเป๋าเดินทาง

ระหว่างนั้นผมได้ยินเสียงฝีเท้าของบอมเดินเข้ามาใกล้ๆ ร่างบางยื่นมือมากอดผมจากด้านหลัง

ลมหายใจของบอมดูจะไม่เป็นจังหวะปกติสักเท่าไหร่



"บอม มีอะไรรึเปล่า" ผมหันไปด้านหลัง ก็เจอเรือนร่างเปลือยเปล่าของบอมกำลังโอบกอดผมอยู่

"เห้ย บอม …" ผมอุทานด้วยความตกใจ

"นัท … "

"วะ … ว่า … "

"มึงอยู่นิ่งๆนะ" บอมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ดะ ได้"



มันค่อยๆยื่นหน้ามาประทับจูบผมด้วยความแผ่วเบา และพยายามแทรกลิ้นเข้ามาในช่องปากของผมด้วยความเงอะงะ

ผมค่อยๆปล่อยให้ร่างบางชอนไชลิ้นเข้ามาในช่องปากของผมอย่างช้าๆ จากนั้นจึงหันตัวมาประจันหน้ากับบอม

มือของร่างบางป่ายปะพยายามจะถอดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผมด้วยความยากลำบาก

ผมจึงค่อยๆประคองมือของร่างบางมาช่วยปลดกระดุมเสื้อของผม บอมค่อยๆถอดเสื้อของผมออก แล้วค่อยๆถอนปากออกมาแล้วซุกไซร้ไปตามซอกคอของผม ในขณะที่มือค่อยๆเลื่อนไปตามร่างล้วงไปในที่กางเกง



"บอม … ทำไมรุกหนักจังวะ" ผมถามเสียงสั่น

"ไม่ชอบเหรอ" บอมค่อยๆขยับริมฝีปากไล่ขบเม้มที่ติ่งหูของผม



"ปะ เปล่า … อืออ" มือบอมขยับเข้าไปถึงแก่นกายที่แข็งเต็มที่ของผม ณ วินาทีนั้นผมรู้สึกสติหลุดกระเจิงไปไกล ร่างบางค่อยๆขยับมือแต่ดูเหมือนจะไม่ได้มาก ผมจึงปลดกางเกงออก เพื่อให้บอมขยับถนัดขึ้น …



"กูให้มึงอยู่นิ่งๆไม่ใช่เหรอนัท" พูดจบร่างบางก็งับเข้ามาที่ซอกคอ แล้วค่อยๆขยับกลับไปที่ติ่งหูของผมอีกครั้ง



" … ขะ ขอโทษ"

ผมรู้สึกไม่ชินกับการที่บอมมันทำตัวเป็นแบบนี้ อารมณ์ที่ผมรู้สึกตอนนี้มันคือความตื่นเต้นผสมความแปลกใจและความอยากรู้ว่าร่างบางจะทำอะไรต่อ และด้วยลีลาของบอมตอนนั้นทำให้ผมตกเป็นผู้ตามอย่างว่าง่าย



ร่างบางเอามือกวาดของที่กองอยู่บนพื้นหลบออกไปและผลักผมนอนหงายลงไปบนพื้น ถอดกางเกงของผมออก จากนั้นเจ้าตัวก็ขยับมานั่งข้างๆ ค่อยเอาลิ้นเลียจู่โจมยอดอกผมแบบไม่ทันตั้งตัวจนผมเผลอครางด้วยความเสียว มืออีกข้างของมันล้วงลงไปใต้กางเกงในของผมอีกครั้งและขยับขึ้นลงด้วยจังหวะจากช้าและเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"ซี้ดด … บะ บอม กูเสียว"



ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรแต่เจ้าตัวเริ่มขยับ

หันหน้าเข้าหาแก่นกายของผม ถอดกางเกงในออกจากนั้นก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปที่หว่างขา ใช้ลิ้นร้อนของมันตวัดเลีย สลับกับใช้ริมฝีปากดูดเม้มแก่นกายของผม



"อ้ะ … อา" สติผมเริ่มหลุดลอยออกไปทุกที



บอมค่อยๆเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ แล้วผ่อนช้าลง แล้วกลับมาขยับปากขึ้นลงด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง การเคลื่อนไหวแบบนี้มันแทบทำให้ผมเป็นบ้า



"บอม … มึงอย่าแกล้งกูแบบนี้"



คนรักของผมค่อยๆถอนปากออกแล้วใช้มือค่อยๆขยับขึ้นลงด้วยจังหวะที่เนิบช้ากว่าเดิม



"กูเปล่าแกล้งนะ"

"บอม … กูจะทนไม่ไหวแล้ว กูขอร้องล่ะ อย่าทรมานกู อ้ะ …" ยังไม่ทันสิ้นประโยคมันก็ขยับมือด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นจนผมต้องแอ่นเอวขึ้นรับกับจังหวะมือ …

แต่แล้วมันก็ค่อยๆขยับช้าลงอีกครั้ง



"บอม … กู … "

ร่างบางค่อยๆครอบปากลงบนแก่นกายของผมอีกครั้ง คราวนี้มันเริ่มขยับในจังหวะที่เร็วขึ้นกว่าครั้งก่อน

ผมเอามือจับที่หัวของบอมพยายามกดมันตามจังหวะ ไม่ให้มันขยับช้าลงแบบครั้งก่อน



"ซี้ด อาา … บอม ดีครับ ... จะไม่ไหวแล้วนะบอม"

ผมเกร็งตัวลุกขึ้นมองร่างบางที่กำลังขยับหัวขึ้นลงอย่างบ้าคลั่ง

แล้วผมก็ปลดปล่อยความอัดอั้นของผมออกมาจนหมด เข้าไปในปากของบอม



ผมหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นอย่างหมดแรง



"ฮ้า … บอม กูขอโทษนะ … "



ร่างบางค่อยๆขยับขึ้นมาคร่อมบนตัวของผมแล้วประทับจูบอีกครั้ง กลิ่นและรสที่ผมสัมผัสได้แตกต่างจากครั้งแรก นั่นยิ่งกระตุ้นความปรารถนาภายในของผมให้พลุ่งพล่าน



มือผมก็ลูบไล้ไปตามสะโพกขาวเนียน แต่ก็ถูกมือของมันห้ามไว้



"ใครอนุญาติให้มึงทำแบบนี้"

"อะไรวะ บอม … กูเริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย "

"กลัวกูก้อดีแล้ว …" มือบางเริ่มป้วนเปี้ยนแถวๆแก่นกายของผม จนส่วนอ่อนไหวของผมเริ่มขยายตัวอีกครั้ง

"แล้วนี่มึง … จะทำอะไร" ผมถามด้วยความสงสัยปนความกลัวหน่อยๆ คือดูจากรูปการณ์ตอนนี้ ถ้าปล่อยไปตามอารมณ์ของบอม ผมคิดว่ามีแนวโน้มที่ผมจะเสียเอกราชสูงมาก …

"กู … จะจัดการมึงไง"

"ห้ะ …"

"นั่นแหละ"

"เดี๋ยว บอม … มึงใจเย็นๆก่อนนะ คือกู … อื้อ"

บอมประกบปากผมอีกครั้ง พลางรูดแก่นกายของผมขึ้นลงอย่างช้าๆ จนผมจำต้องหยุดการสนทนา แล้วครางอืออาอยู่ในลำคอ

ร่างบางค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบถุงยางและเจลหล่อลื่นที่อยู่ในกระเป๋าเดินทาง สายตาของผมคอยมองตามมือบอมไปด้วย ผมทำใจแล้วล่ะครับ ว่าวันนี้ผมต้องโดนแน่นอน



แต่กลับกลายเป็นว่าเรื่องที่ผมกังวลไม่เกิดขึ้น … บอมฉีกถุงยางออกจากซอง ค่อยๆสวมมันบนแก่นกายที่แข็งเต็มที่ของผมจากนั้น บีบเจลเนื้อใสออกมาป้ายไปตามนิ้วมือของตัวเอง แล้วค่อยๆ ป้ายลงบนแก่นกายและช่องทางคับแน่นของมัน แล้วมันก้อค่อยๆนั่งทับลงมาอย่างช้าๆ



"อึ๊ก …"



บอมอุทานออกมาพร้อมกับใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย



"ฮึก บอม ช้าๆ"



"อื้ออ…"



"อย่าเกร็งนะบอม …ค่อยๆ หายใจเข้าออกลึกๆ"



ผมที่หายตกใจค่อยๆลุกขึ้นมาดึงร่างบางมารับจูบจากปากผม



"อ้ะ … "



มือของบอมกอดคอของผมไว้แน่น ในขณะที่เจ้าตัวค่อยๆทิ้งร่างลงมามากขึ้นอย่างช้าๆ



"เจ็บมากไหม"



บอมส่ายหัวช้าๆ ส่งยิ้มให้ผมแล้วเริ่มทิ้งตัวลงมาจนสุด



"ฮึกกก  …" ผมเผลอครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน



"ลึกจัง อ้ะ"



"อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวอีกแป๊บมันจะดีขึ้น"



"อื้อ" บอมเริ่มหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ



ผมยื่นหน้าไปจูบปากของร่างบาง ในขณะที่มือของผมก็ทำหน้าที่รูดส่วนอ่อนไหวของบอมขึ้นลงเพื่อให้มันคลายเจ็บ



"นัท … งั้นกูขยับล่ะนะ"



ผมพยักหน้าแล้วปล่อยให้บอมจัดการขยับร่างของมันขึ้นลงอย่างช้าๆ สักพักเมื่อร่างบางผ่อนคลายมากขึ้นมันก็เริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น ผมเอามือไปจับที่สะโพกของบอมแล้วขยับสวนกับมัน จนบอมครางออกมาไม่เป็นภาษา ผมและบอมเร่งจังหวะให้เร็วมากกว่าเดิม



"ไม่ไหวแล้วนะนัท … อ้ะ"

"กูก็เหมือนกัน …"



น้ำของบอมก็พุ่งออกมาเปรอะไปตามหน้าท้องของผม

ส่วนผมปลดปล่อยความอุ่นเข้าไปในร่างของบอมในการกระแทกอันหนักหน่วงในครั้งสุดท้าย

บอมค่อยๆขยับให้แก่นกายของผมหลุดออกจากช่องทางคับแคบของมันแล้วนอนซบลงบนอกของผมอย่างหมดแรง



ผมนอนกอดร่างบางอยู่พักใหญ่ก่อนจะประคองมันไปจัดการชำระล้างร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าและพามันมานอนบนเตียง



"คึกอะไรขึ้นมาวะบอม ทำซะกูตกอกตกใจหมด"

"ก็กูเห็นมึงบ่นว่ากูแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ แถมตอนในห้องน้ำอีก คือกูก็รู้นะว่ามึงน่ะหื่นอยู่ แต่พอมึงบอกแค่อยากกอด มันก็รู้สึกแปลกๆน่ะ … คือกูกลัวมึงคิดมากว่ากูไม่ยอมมีอะไรด้วย … กูเลยแพลนว่า กูจัดการมึงเองเลยดีกว่า" ผมเห็นว่าตอนนี้บอมหน้าแดงด้วยความเขินอาย ผมก็ยิ้มกว้างให้มัน

"ช่วงที่ผ่านมากูยุ่งๆจนไม่ได้มีเวลาให้มึงเลย … กูขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไรๆ … " ผมลูบหัวบอมเบาๆ

"แต่เอาจริงๆ วันนี้กูตกใจมากนะบอม กูนึกว่ามึงจะเอากูทำเมียซะแล้วนะ รุกไล่ซะขนาดนั้น"

"ห้ะ ?!? เหรอวะไอ้ถั่ว … เชี่ย …" บอมหน้าแดงหนักกว่าเดิมไปอีกครับ มันก้มหน้างุดแล้วพูดต่อเบาๆ

"ได้ที่ไหนล่ะ กูทำไม่เป็นน่ะสิ …"

ท่าทีของบอมตอนเขินอายเรื่องนี้มันน่ารักปนน่าขำ จนผมกลั้นไม่ไหว หัวเราะจนตัวโยน

"หัวเราะอะไรวะมึง ก็คนมันไม่ได้อยากจะทำนินา"

"เข้าใจแล้วครับ … เข้าใจแล้ว"

"แต่ถ้ามีวันนึงที่กูอยากลอง มึงจะยอมให้กูลองมั้ย" ร่างบางมองค้อนแบบเคืองๆพลางถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

"ก็ถ้าอยากลอง … กูก็ไม่ขัดนะ" บอมเงยหน้ามองผมด้วยความแปลกใจ



ผมยิ้มแล้วขยับตัวเข้าไปกอดบอมจนแน่น

"อะไรที่มึงอยากทำ กูยินดีที่จะให้มึงทำทั้งหมดแหละ เพราะกูรักมึงมากนะบอม"

คู่สนทนาของผมพยักหน้าแล้วยิ้ม

"กูก็รักมึงมากเหมือนกัน"

 :n1: :n1: :n1:


*********************************************************

จบบริบูรณ์แล้วนะครับ สำหรับคู่ของ นัทxบอม
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆการอ่านและคอมเม้นต์นะครับ
 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: The Playlist : Special track 2 สี่ปี (19/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 20-08-2020 01:30:04

รักกันนานๆนะทั้งสองคน

หัวข้อ: Re: The Playlist : Special track 2 สี่ปี (END) (19/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 31-08-2020 22:12:28

 :hao5:

หัวข้อ: Re: The Playlist : Special track 2 สี่ปี (END) (19/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: sugarcane_aoi ที่ 02-09-2020 09:00:09

พี่นัทของเรามั่นคงในความรักมาก แถมขี้หึงจริงจัง หนุ่มบอมก็สายอึนจริงไม่รับรู้อะไรเล้ยแต่ก็น่ารักทั้งคู่ :pig4:

หัวข้อ: Re: The Playlist : Special track 2 สี่ปี (END) (19/08/63)
เริ่มหัวข้อโดย: choijesang ที่ 02-09-2020 20:26:31

อ่านสนุกมากค่ะ
และเราเกิดวันที่24มีนาเหมือนนัทเลย